J R Ward Ofiara Krwi 02

Witam wszystkich, którzy dostali hasło do tej  książki. Nie pozwalam na chomikowanie i  wstawianie u siebie. Nie radzę też próbować innych  sposbów bo doskonale wiem, po czym poznać swoją  pracę. Spędziłam nad nią kilka dni i nie życzę sobie,  żeby ktoś rozpowszechniał moją pracę. Pozdrawiam Kasia

Glosariusz Bractwo czarnego sztyletu – tajna organizacja mistrzów sztuk walki, której zadaniem jest  obrona wampirów przed Korporacją Reduktorów. Dzięki właściwemu doborowi genetycznemu  członkowie Bractwa obdarzeni są potężnym ciałem i umysłem, oraz niecodzienną zdolnością  regeneracji. Bractwo wyławia kandydatów na swoich członków, którzy nie są rodzonymi braćmi.  Agresywni, pewni siebie a przy tym tajemniczy, trzymają się z dala od cywilów i nie utrzymują  kontaktów z członkami pozostałych kast, o ile nie potrzebują się  dokrwić. W świecie wampirów  bracia cieszą się wielkim poważaniem. O ich wyczynach  krążą legendy. Giną tylko od bardzo  poważnych urazów; takich jak rany postrzałowe, cios w serce itp. Broniec – samiec wampirów, który ma partnerkę. Samce mogą mieć więcej, niż jedną  partnerkę. Chcączka – okres płodności u samicy wampirów; zwykle trwa dwa dni i towarzyszy jej  potężny apetyt seksualny. Pierwsza chcączka występuje około pięciu lat  po przemianie, później  pojawia się raz na dziesięć lat. Chcączka samicy wyczuwana jest przez wszystkie samce, które  mają z nią kontakt. Chcączka to niebezpieczny okres, w którym dochodzi do waśni i starć między  rywalizującymi samcami, zwłaszcza jeśli samica nie ma partnera. Juchacz ­ wampir płci męskiej lub żeńskiej, który ma obowiązek karmić swoją krwią  właściciela.Choć posiadanie juchaczy należy do ginących obyczajów, jest nadal praktyką legalną. Korporacja Reduktorów ­ organizacja zabójców powołana przez Omegę w celu  eksterminacji rasy wampirów. Krwiczka ­ wampirzyca, która ma partnera seksualnego. Samice zwykle poprzestają na  jednym partnerze, ponieważ samce mają silny instynkt terytorialny. Krypta ­ rytualne miejsce spotkań Bractwa Czarnego Sztyletu, wykorzystywane do  ceremonii oraz przechowywania słoi z sercami reduktorów. W Krypcie odbywają się ceremonie  przyjęcia do Bractwa i pogrzeby; tu również dyscyplinuje się nieposłusznych członków Bractwa.  przysługuje jedynie członkom Bractwa, Pani Kronik i inicjowanym adeptom. Lilan ­ pieszczotliwie: ukochany, ukochana. Omega ­ złowroga, tajemnicza postać dążąca do zagłady wampirów z powodu niechęci do  Pani Kronik. Istota nadprzyrodzona, posiada zdolności magiczne, z wyjątkiem mocy tworzenia. Pani Kronik ­ duchowy autorytet, doradczyni królów, strażniczka świętych ksiąg  wampirów, dawczyni przywilejów. Istota nadprzyrodzona, posiada wiele nadprzyrodzonych mocy.  W jednorazowym akcie kreacji powołała do istnienia rasę wampirów. Pierwsza Rodzina ­ królewska para wampirów z ewentualnym potomstwem. Princeps ­ bardzo wysoki stopień w hierarchii wampirzej arystokracji; ustępuje rangą  jedynie członkom Pierwszej Rodziny i Wybrankom Pani Kronik. Przemiana ­ przełomowy okres w życiu wampirów obojga płci, w którym osiągają  dojrzałość. Odtąd muszą regularnie pić krew osobnika płci przeciwnej i nie mogą przebywać w  świetle słonecznym. Przemiana zwykle występuje w wieku około dwudziestu pięciu lat. Niektóre  wampiry, zwłaszcza samce, giną w trakcie przemiany. Wampiry przed przemianą są słabowite,  nierozbudzone płciowo i niezdolne do dematerializacji. Psaniec ­ wampir należący do kasty sług. Psańce są posłuszne wielowiekowej tradycji,  która  dyktuje ich strój i maniery. Mogą przebywać w świetle dziennym, za to starzeją się dość  szybko. Średnia długość życia psańca wynosi około pięciuset lat. Pyrokant ­ pięta achillesowa, słaby punkt lub niszcząca słabość danego osobnika. Natury  wewnętrznej (np. nałóg) lub zewnętrznej (np. kochanek).

Reduktor ­ członek Korporacji Reduktorów. Bezduszny humanoid, pogromca wampirów.  Reduktorów można pozbawić życia wyłącznie przez przebicie piersi; w pozostałychwypadkach  żyją wiecznie. Nie jedzą, nie piją, nie rozmnażają się. Z czasem tracą pigment  we włosach,  skórze i tęczówkach ­ są bezkrwiści, białowłosi, oczy mają bezbarwne.  Pachną zasypką dla  niemowląt. Do Korporacji wprowadzani przez Omegę, po rytualnej  inicjacji wypatroszone  serce przechowują w kamiennym słoju. Ryth ­ rytuał zwracania honoru proponowany przez stronę znieważającą. Znieważony  wybiera dowolną broń i atakuje nieuzbrojonego adwersarza (samca lub samicę). Wampir ­ przedstawiciel gatunku odmiennego od Homo sapiens. Aby żyć, wampir musi pić  krew osobnika płci przeciwnej. Ludzka krew utrzymuje wampiry przy życiu, jednak jej działanie  jest krótkotrwale, Po przemianie, która występuje około dwudziestego piątego roku życia, wampiry  nie mogą przebywać na słońcu i regularnie muszą się dokrwić. Istota ludzka nie może zostać  wampirem przez ukąszenie ani transfuzję krwi, spotyka się jednak rzadkie przypadki krzyżówki ras.  Wampiry potrafią się dematerializować, ale wymaga to spokoju i koncentracji oraz braku  większych obciążeń. Potrafią też wymazywać wspomnienia z pamięci krótkoterminowej człowieka.  Niektóre wampiry umieją czytać w myślach. Średnia życia wampira wynosi ponad tysiąc lat;  znaczna część osobników żyje o wiele dłużej. Wybranki ­ samice wampirów chowane na służebnice Pani Kronik. Uchodzą za  arystokrację, choć bardziej w hierarchii duchowej niż świeckiej. Z samcami nie mają prawie  styczności, czasem jednak parzą się z wybranymi dla nich przez Panią Kronik braćmi, aby  zapewnić liczebność kasty. Posiadają dar jasnowidzenia. W dawnych czasach karmiły swoją krwią  członków Bractwa, którzy nie mieli własnych krwiczek, praktyka ta została jednak zarzucona. Zanikh ­ duchowa kraina, w której zmarłe wampiry pędzą życie wieczne w otoczeniu  swoich bliskich. Zwyrth ­ martwy osobnik powracający z Zanikhu do świata żywych. Zwyrthy darzone są  głębokim szacunkiem i podziwiane za bolesne doświadczenia.

Rodział 1 ­ Do DIABLA, V, CHCESZ MNIE CHYBA WPĘDZIĆ DO GROBU. ­ Butch 0'Neal przetrząsał szufladę bieliźniarki,  bezskutecznie usiłując wypatrzyć czarne, jedwabne skarpety w gąszczu białych, sportowych. ­ No, może nie do końca bezskutecznie. ­ właśnie wyłowił jedną skarpetkę od garnituru, co od biedy można było nazwać połowicznym sukcesem. - Gdybym cię zechciał wpędzić do grobu, glino, byłoby ci wszystko jedno, co masz na nogach. ­ Butch spojrzał spod oka na osobnika, który dzielił z nim pokój i jak on kibicował Red Soxom. Miał  przed sobą jednego z dwóch najlepszych kumpli. Nawiasem mówiąc, obaj byli wampirami. Vrhedny wyszedł spod prysznica. Owinięty tylko ręcznikiem, eksponował imponujące bicepsy i  muskulaturę klatki piersiowej. Wsunął wytatuowaną dłoń w czarną skórzaną rękawiczkę. ­ Czy musisz koniecznie zakładać moje skarpetki od garnituru? ­ Są bardzo ładne ­ uśmiechnął się V, błyskając kłami znad koziej bródki. ­ To poproś Fritza, żeby ci kupił. ­ Jest zbyt zajęty wyszukiwaniem eleganckich ciuszków dla ciebie. To, że Butch odkrył w sobie niedawno pokrewieństwo z Versacem, nie znaczy wcale, że ma  od razu hurtowo zamawiać jedwabne skarpety. ­ Poproszę go w twoim imieniu. ­ To miło z twojej strony. ­ V odgarnął ciemne włosy z czoła, odsłaniając przez chwilę tatuaż na  lewej skroni. ­ Chcesz cadillaca na wieczór? ­Tak, poproszę. ­ Butch wsunął jednocześnie obie stopy w mokasyny Gucciego. ­ Będziesz się widział z Marissą? Butch potaknął. ­ Muszę wiedzieć, czy wóz, czy przewóz. Przeczuwał, że jednak przewóz. ­ To porządna samica. Bez wątpienia, i dlatego zapewne nie odpowiada na jego telefony. Były policjant, który nie  stroni od szkockiej whisky, nie jest stosownym towarzystwem dla samic, ani ludzkich, ani  wampirzych. Różnica ras tylko pogarszała sytuację. ­ Planujemy z Rankohrem wpaść do One Eye na kilka głębszych. Dołącz do nas, jak już będzie po  wszystkim... Gwałtownie odwrócili głowy. Drzwi wejściowe trzęsły się, jakby je ktoś próbował  staranować. V poprawił ręcznik. ­ Kiedy nasz piękniś nauczy się wreszcie, jak działa dzwonek? ­Ty z nim pogadaj. Mnie nie słucha. ­ Rankohr nie słucha nikogo. ­ V puścił się po schodach na dół. Kiedy łomotanie ucichło, Butch wrócił do kolekcji krawatów, którą regularnie powiększał.  Wybrał bladoniebieski krawat od Brioniego; postawił kołnierzyk wytwornej białej koszuli i  zadzierzgnął na szyi jedwabną pętlę. Kiedy wchodził do salonu. Rankohr i V rozmawiali o płycie  2Paca. Roześmiał się mimo woli. Rany, w swoim życiu z niejednego pieca jadł, głównie w  nieciekawych okolicznościach, nigdy by jednak nie przypuścił, że przyjdzie mu zamieszkać z  szóstką walecznych wampirów. Czy może tylko ostatkiem sił walczących o przetrwanie ich  ginącego gatunku, który zmuszony był zejść do podziemia? Tak czy owak, czuł jakąś więź z Bractwem Czarnego Sztyletu. A z Vrhednym i Rankohrem stanowili zgrany tercecik. Rankohr z resztą braci mieszkał po drugiej stronie podwórza, w rezydencji, jednak ich trójka 

zwykle przesiadywała w stróżówce, gdzie ulokowali się Vrhedny i Butch. Stróżówka, zwana  Bunkrem, była pałacem w porównaniu z ruderami, w jakich zdarzało się Butchowi mieszkać. Obaj  z V mieli po pokoju z łazienką, do tego kuchnię stylizowaną na kambuz okrętowy i czarowny,  postmodernistyczny salon utrzymany w klimacie świetlicy w męskim akademiku: dwie skórzane  kanapy, telewizor plazmowy, stół do gry w piłkarzyki, poniewierające się worki treningowe. Wieczorowa kreacja Rankohra powaliła Butcha: czarny skórzany płaszcz do ziemi. Czarna  koszulka rockmana do czarnych skórzanych spodni. W czarnych buciorach Rankohr musiał mieć ze  dwa metry. Co tu mówić, był zabójczo przystojny, nawet w oczach zdeklarowanego heteroseksuali­ sty, jakim był Butch. Skubaniec wyglądał, jakby drwił sobie z praw natury. Blond włosy nosił krótko podcięte z  tyłu, dłuższe z przodu. Lazurowe oczy Rankohra wyglądały jak morska toń na Bahamach. Brad Pitt przy nim mógł się ubiegać o rolę w 10 lat mniej. Mimo uwodzicielskiej urody, Rankohr bynajmniej nie był maminsynkiem. Za olśniewającą  fasadą od pierwszego wejrzenia wyczuwało się coś mrocznego, groźnego. Roztaczał aurę kogoś,  kto pięścią dochodzi swoich praw, a uśmiech nie znika mu z twarzy, nawet gdy przyjdzie mu wypluć  zęby. ­ Wybierasz się gdzieś, Hollywood? ­ spytał Butch. ­ Trzeba się trochę przewietrzyć, panie glino ­ uśmiechnął się Rankohr, odsłaniając rzędy  śnieżnobiałych kłów. ­ Ej, mało ci było wczoraj, wampirze? Tamta ruda całkiem straciła dla ciebie głowę. Podobnie jak  jej siostrzyczka. ­ Wiesz dobrze, że nigdy nie mam dosyć. Cóż, szczęśliwie dla Rankohra, kobiety ustawiały się w kolejkę, żeby zaspokoić jego  nienasycony apetyt. A on zaliczał je seryjnie. Rany boskie, ten koleś nie pił, nie palił, tylko zaliczał  kobiety. Butch w życiu nie spotkał takiego dziwkarza. A przecież koledzy Butcha do świętych nie należeli. ­ Ubieraj się, chłopie. ­ Ponaglił Rankohr Vrhednego. ­ W ręczniku się wybierasz do One Eye? ­ Przestań mnie, bracie, poganiać. ­ To rusz wreszcie dupę. Vrhedny wstał zza stołu zastawionego sprzętem elektronicznym, którego obfitość mogłaby  przyprawić samego Billa Gatesa o zawrót głowy. Ze swojej dyspozytorni V czuwał nad  bezpieczeństwem i monitoringiem urządzeń obsługujących posiadłość Bractwa, w skład której  wchodziła rezydencja, podziemny kompleks treningowy, Bunkier, w którym wysiadywało ich trio,  a także system podziemnych tuneli łączących wszystkie obiekty. Stąd V dyrygował wszystkim:  zdalnie sterowanymi stalowymi żaluzjami na wszystkich oknach, zamkami w stalowych drzwiach,  temperaturą pomieszczeń, oświetleniem, kamerami przemysłowymi, bramą wjazdową. V sam zgromadził i skonfigurował cały zestaw, zanim Bractwo, przed trzema tygodniami,  wprowadziło się na posesję. Budynki i tunele datowały się z początków dwudziestego wieku; przez  większość czasu nie były używane. Bractwo po wydarzeniach lipcowych zdecydowało się skonsoli­ dować siły i zamieszkać razem. V wyszedł, żeby się ubrać. Rankohr wyjął z kieszeni lizak do żucia w czerwonym papierku,  rozpakował i włożył do ust. Butch czuł na sobie jego wzrok. Spodziewał się docinków ze strony  kompana.  ­ Nie wierzę, że się tak wyszykowałeś na wypad do baru, glino. Za bardzo jesteś odstrzelony,  nawet jak na ciebie. Nowy krawat, nowe spinki... Zgadłem? Butch poprawił krawat od Brioniego i sięgnął po marynarkę od Toma Forda, kolorystycznie  zgraną ze spodniami. Nie był skory do zwierzeń na temat Marissy. Dość już miał uwag V. Zresztą, co miał niby  powiedzieć?

„Przewróciła moje życie do góry nogami, ale od trzech tygodni nie odbiera moich  telefonów. A ja, zamiast pogodzić się z porażką, jadę żebrać o jej przychylność". Nie miał ochoty zwierzać się ze swoich rozterek ideałowi męskiej urody, choć był jego  najlepszym kumplem. ­  Powiedz mi tylko jedno. ­ Rankohr przekręcił w ustach lizak. ­ Po co się tak stroisz, skoro nie  robisz z tego żadnego użytku? Widzę w pubie, jak spławiasz kolejne samice. Boisz się stracić  wianek przed ślubem? ­  Zgadłeś. Zawiązałem sobie na supeł, póki nie pójdę do ołtarza. ­ Kiedy to mi naprawdę spędza sen z powiek. Strzeżesz cnoty dla jakiejś dziewczyny? ­ Nie  doczekawszy się odpowiedzi, Rankohr zaśmiał się cicho. ­ Znam ją? Butch zmrużył oczy, zastanawiając się, czy milczenie jest najlepszą strategią. Raczej nie.  Gdy Rankohr raz się zawziął, nigdy nie odpuścił, ani w walce, ani w rozmowie. ­ Nie jesteś w jej guście? ­ Dowiemy się dzisiaj. Butch sprawdził zawartość portfela. Był detektywem, który po szesnastu latach wysługi w  wydziale zabójstw nie pachniał groszem. Dopiero odkąd zadał się z Bractwem, kasy przybywało  mu w takim tempie, że nie nadążał z wydawaniem. ­ Szczęściarz z ciebie, glino. Butch zamrugał oczami. ­ Czemu tak sądzisz? ­ Czasem myślę, czyby nie ustatkować się z jaką porządną samicą. Butch parsknął śmiechem. Facet był demonem seksu. Wśród wampirów krążyły legendy o  jego wyczynach. V twierdził, że opowieści o Rankohrze przechodziły, w stosownym wieku, z ojca  na syna. Miałby to wszystko rzucić, żeby zostać żonkosiem? Wolne żarty! ­ Fajny dowcip, ale nie rozumiem pointy. Podpowiesz mi? Przez twarz Rankohra przemknął grymas bólu. „Niech to diabli, facet mówi poważnie". ­  Ej, bracie, ja naprawdę nie... ­  Spoko, nie ma sprawy. ­ Na twarz Rankohra powrócił uśmiech, jednak z oczu nadal wyzierała  pustka. Powlókł się do kosza na śmieci i wyrzucił patyczek po lizaku.  ­ Kiedy stąd wreszcie wyjdziemy? Strasznie się guzdracie, chłopaki. Mary Luce wjechała do garażu, wyłączyła silnik hondy i zapatrzyła się na łopaty do  odśnieżania wiszące na ścianie. Była wykończona, chociaż dzień nie był szczególnie ciężki. Odbieranie telefonów i  wypełnianie dokumentów w kancelarii prawnej nie należało do zajęć wyczerpujących fizycznie ani  umysłowo. Nie miała podstaw do zmęczenia. A może właśnie z braku wyzwań zawodowych czuje się jak dętka? Może powinna w końcu wrócić do pracy z dziećmi? Pracować zgodnie ze swoim  wykształceniem? Kochała tę pracę, czuła się w niej spełniona. Praca z małymi autystykami, którym  pomagała w nawiązywaniu kontaktu z otoczeniem, była dla niej źródłem satysfakcji, zarówno  osobistej, jak i zawodowej. Odeszła od niej na dwa lata z konieczności, nie z wyboru. Może powinna zadzwonić do ośrodka, sprawdzić, czy już jest jakiś wakat. Nawet jeśli nie  ma dla niej posady, mogłaby być wolontariuszką, póki coś się nie zwolni. Tak, odezwie się do nich jutro. Nie ma co odkładać tego w nieskończoność. Wzięła torebkę i wysiadła z samochodu. Drzwi garażu zaczęły zasuwać się automatycznie.  Obeszła dom i wyjęła pocztę ze skrzynki na furtce. Przerwała na chwilę oglądanie rachunków, żeby  głębiej odetchnąć październikowym powietrzem. Pachniało rześko. Już dobry miesiąc temu jesień  wyparła resztki lata i z Kanady napłynęła fala chłodów.

Uwielbiała jesień, szczególnie atrakcyjną tu, na północy. Do Caldwell, miasta w stanie Nowy Jork, w którym przyszła na świat i w którym zapewne  dożyje swoich dni, z Manhattanu jechało się ponad godzinę w kierunku północnym, dlatego  uchodziło za „północ". Położone nad Hudsonem Caldie, jak nazywali je autochtoni, było typowym amerykańskim miastem średniej wielkości. Bogate dzielnice, biedne dzielnice, niebezpieczne  dzielnice, zwykłe dzielnice. Tanie centra handlowe, McDonaldy, muzea i biblioteki. Pierścień  podmiejskich hipermarketów zaciskał się wokół coraz bardziej rozmytego centrum. Trzy szpitale,  dwa stanowe college'e, spiżowy pomnik Jerzego Waszyngtona w miejskim parku. Zadarła głowę, żeby popatrzeć na gwiazdy. Czuła, że nigdy stąd nie wyjedzie, choć nie  wiedziała, czy świadczy to o patriotyzmie lokalnym, czy tylko o braku fantazji. „A może wszystkiemu winien jest ten dom" ­ pomyślała, podchodząc do drzwi  wejściowych. Przerobiony ze stajni, stał na obrzeżach starej farmy; Mary podpisała umowę kup­ na w piętnaście minut po tym, jak przekroczyła próg w towarzystwie agenta. Wszystkie  pomieszczenia były niewielkie i przytulne. Wnętrze tchnęło... ciepłem. Dlatego właśnie kupiła ten dom cztery lata temu, zaraz po śmierci matki. Potrzebowała  wtedy ciepła i całkowitej zmiany otoczenia. Dawna stajnia miała w sobie wszystko, czego jej  brakowało w rodzinnym domu. Sosnowa podłoga, pokryta świeżym lakierem barwy miodu, była  nieskazitelnie czysta. W Crates and Barrels kupiła nowiutkie meble. Do tego szorstkie, sizalowe  maty oblamowane zamszem. Wszystko ­ od narzut i zasłon po ściany i sufity ­ utrzymane w tonacji  kremowej bieli. Wystrój domu był odbiciem jej lęku przed ciemnością, ale wmawiała sobie, że kierują nią  względy estetyczne – gama beżów ujednolici wnętrze. Po wejściu do kuchni odłożyła torebkę i klucze i sięgnęła po słuchawkę telefonu. ­ Masz... dwie... nowe wiadomości ­ oznajmiła sekretarka. ­ Cześć Mary, mówi Bill. Chciałbym skorzystać z twojej propozycji. Byłoby cudownie, gdybyś  mogła dziś wieczór zastąpić mnie na linii przez godzinę. Jeśli się zgadzasz, nie musisz oddzwaniać. Dzięki raz jeszcze. Bip. Skasowała wiadomość. ­ Witaj, Mary. Tu gabinet doktor Della Croce. Dzwonimy w sprawie kontynuacji twoich badań  okresowych. Prosimy o telefon w celu ustalenia terminu wizyty. Postaramy się znaleźć termin, który ci będzie odpowiadał. Dziękujemy. Odłożyła słuchawkę. Najpierw zaczęły jej drżeć kolana, potem uda. Kiedy drżenie dotarło do żołądka, puściła się  pędem do łazienki. Kontynuacja badań. Postaramy się znaleźć termin, który ci będzie odpowiadał. „Nawrót" ­ skonstatowała Mary. Miała nawrót białaczki.

Rozdział 2  ­ Co MY MU POWIEMY, DO DIABŁA? Będzie tutaj za dwadzieścia minut! Pan O ze znudzeniem przyglądał się histeryzującemu koledze. Durny reduktor podskakiwał  jak piłka. Cholerny E to kawał niedołęgi. Jakim cudem w ogóle znalazł kogoś, kto wciągnął go do  Korporacji? Nie miał energii ani ideowego zaangażowania. Nie miał dość jaj, by włączyć się w nurt  nowej polityki przeciwko wampirom.  ­ Co my mu... ­ Nic mu nie będziemy mówić. ­ O rozejrzał się po piwnicy. Na odrapanym bufecie w rogu  poniewierały się noże, brzytwy i młotki. Tu i ówdzie widniały kałuże krwi, choć wcale nie pod  stołem, co wydawałoby się logiczne. Czerwień mieszała się z połyskliwą czernią, sączącą się z ran  E. ­ Wampir zwiał, zanim udało się nam cokolwiek z niego wydusić! ­ Dzięki za błyskotliwe podsumowanie. Właśnie brali się we dwóch za przesłuchanie samca, kiedy O wezwano do pomocy. Gdy  wrócił, okazało się, że wampir się wyrwał, a E, nieźle pokiereszowany, samotnie wykrwawia się w  kącie. Ten kutas, ich szef, wkurwi się na maksa, a chociaż 0 miał gdzieś pana X, co do jednego  byli zgodni: niezgulstwo nie popłaca. O w dalszym ciągu przyglądał się podskokom E; niezborne ruchy reduktora mogły ułatwić  wyjście z obecnego impasu i zaoszczędzić przyszłych problemów. Debilny E rozluźnił się, widząc  uśmiech na twarzy O. ­ Nie martw się ­ burknął O. ­ Powiem mu, że wynieśliśmy ciało i porzuciliśmy w lesie, na słońcu.  Powinien to łyknąć. ­ Pogadasz z nim? ­ Jasne. Ale ty lepiej się stąd zmyj. Będzie zły. E kiwnął głową i doskoczył do drzwi. ­ Do zobaczenia. „Raczej dobranoc, ciulu" ­ odparł w myślach O, zabierając się za sprzątanie piwnicy. Mała rudera, w której pracowali, wciśnięta między wypaloną ruinę dawnej knajpy z rożnem  a dom schadzek, nie rzucała się w oczy. Dzielnica, w której plugawe domostwa sąsiadowały z  przybytkami niewybrednych usług, była dla nich wymarzoną okolicą. Nikt się tutaj nie pętał po  zmroku. Strzały słyszało się równie często, jak alarm samochodowy, nikt nie reagował na krzyki i  wrzaski. W dodatku można było wejść i wyjść dyskretnie. Żarówki latarń zostały wystrzelane w  sąsiedzkich porachunkach, a z okolicznych domów sączyło się najwyżej mdłe światło. Na plus  należało też zapisać osobne drzwi do piwnicy osłonięte daszkiem. Wnoszenie i wynoszenie ciał w  worach przebiegało bezszmerowo. Niepożądanych świadków można było zlikwidować od ręki, co  okoliczni przyjmowali bez zaskoczenia. Biała hołota sama się pchała do grobu. To był ich jedyny wrodzony talent, poza biciem żon i żłopaniem piwska. O starł z ostrza noża czarną krew E. W niskiej i ciasnej piwnicy mieścił się stary stół z komputerem i odrapany bufet, na którym  trzymali swoje instrumentarium. Jednak w opinii O lokal nie nadawał się do bezpiecznego  przechowywania wampirów, przez co nie mogli dostatecznie rozmiękczać pojmanych. Czas  nadweręża ciało i umysł. Odpowiednio dawkowany upływ dni był najskuteczniejszym narzędziem  łamania ducha. O marzył się jakiś obiekt w lasach, na tyle duży, by można było przechowywać w nim 

jeńców przez dłuższy czas. Wampiry trzeba chronić przed słońcem, inaczej wyparują o świcie.  Jednak więzione w zwykłym pokoju, jak widać, potrafią wyśliznąć się z rąk. Przydałaby się żelazna  klatka... Drzwi na tyłach skrzypnęły, po czym rozległy się kroki na schodach. W świetle gołej  żarówki wyrósł pan X. Nadreduktor miał metr dziewięćdziesiąt i posturę bramkarza. Wypłowiał, jak wszyscy  wieloletni zabójcy Stowarzyszenia. Jego włosy i skóra były białe jak płótno, tęczówki szkliste i  bezbarwne. Podobnie jak O, miał na sobie uniform reduktora: czarne drelichy, czarny golf i  skórzaną kurtkę, a pod nią broń. ­ Jak panu idzie, panie O? ­ spytał, jakby bałagan w piwnicy mówił sam za siebie. ­ Czy ja dowodzę tym miejscem? ­ odpowiedział pytaniem na pytanie O. Pan X niedbale podszedł do bufetu i wziął do ręki dłuto. ­ N­no, do pewnego stopnia. ­ Czy wobec tego mam prawo nie dopuścić, żeby podobna sytuacja ­ O zatoczył ręką szerokie koło  ­ miała miejsce ponownie? ­ Co się stało? ­ Mówiąc krótko: Uciekł nam cywil. ­ Przeżył? ­ Nie wiem. ­ Był pan tutaj, kiedy się to stało? ­ Nie. ­ Poproszę o szczegóły ­ zażądał pan X, kiedy O milczał uporczywie. ­ Zdaje pan sobie sprawę,  panie O, że pańska lojalność może napytać panu biedy. Coś mi się zdaje, że pan nie chce, żebym  ukarał sprawcę? ­ Wolałbym zająć się tym sam. ­ Nie wątpię. Ale jeśli będzie pan osłaniał winowajcę, będę musiał spisać porażkę na pańskie konto.  Czy gra warta świeczki? ­ O ile pozwoli mi pan wymierzyć sprawiedliwość na własną rękę. ­ Chętnie bym się temu poprzyglądał ­ zarechotał pan X. O czekał na odpowiedź, obserwując błysk ostrza dłuta w dłoni pana X, który przechadzał się  po pokoju. ­  Przydzieliłem panu niewłaściwego partnera, zgadza się? ­ mruknął X, podnosząc z podłogi  kajdanki. Rzucił je na bufet. ­ Liczyłem na to, że E podciągnie się do pana poziomu. Pomyliłem się.  To ładnie, że zwrócił się pan do mnie. zanim dobierze mu się pan do skóry. Obaj wiemy, że lubi  pan pracować na własną rękę. I obaj wiemy, jak bardzo ja tego nie lubię. ­ Ponad ramieniem posłał  O bezbarwne spojrzenie.  ­ Biorąc pod uwagę wszystko, zwłaszcza fakt, że zwraca się pan do mnie  o zgodę. E, należy do pana.  ­ Chciałbym mieć widzów. ­ Pański oddział? ­ Nie tylko. ­ Znów chce się pan popisać? ­ Chcę podnieść morale Korporacji. ­ A może jest pan tylko małym, aroganckim chujkiem? ­ wycedził pan X z lodowatym uśmiechem.  ­ Jestem pańskiego wzrostu.  Nagle O stracił władzę w rękach i nogach. Zdążył wcześniej zobaczyć cholerny paralizator  w ręku pana X, więc wiedział, co jest grane. Teraz X szedł w jego stronę z dłutem.  O, spotniały, daremnie próbował wykonać jakikolwiek ruch. Pan X podszedł tak blisko, że że jego pierś musnęła pieś O. O poczuł, że coś drapie go w  pośladek. ­ Baw się dobrze, chłoptasiu. ­ szepnął mu X do ucha. ­ To, że wyrosłeś z krótkich spodenek, 

jeszcze nie znaczy, że jesteśmy sobie równi. Miej dość oleju w głowie, żeby o tym pamiętać. Do  zobaczenia. ­ Pewnym krokiem wyszedł z piwnicy. Drzwi na górze szczęknęły dwukrotnie. Gdy tylko O odzyskał władzę w członkach, sięgnął do tylnej kieszeni. Pan X wsadził mu dłuto. Rankohr wysiadł z cadillaca, bacznie lustrując ciemności wokół One Eye z nadzieją, że  wychynie z nich banda reduktorów. Nie miał dziś szczęścia. Od wielu godzin krążyli bezskutecznie  z Vrhednym po mieście. Ani jedna sylwetka nie zamajaczyła w mroku. Dziwne. Ale dla Rankhora, który walczył z pobudek prywatnych – frustrujące jak diabli. Wojna wampirów z Korporacją, jak to wojna, przechodziła różne stadia; aktualnie wampiry  były górą. Nie bez walki. W lipcu Bractwo Czarnego Sztyletu zlikwidowało miejscowy ośrodek  rekrutacyjny Korporacji wraz z dziesiątką ich najlepszych ludzi. Korporacja najwyraźniej wolała  teraz wziąć ich na przeczekanie. Chwała Bogu, istniały inne sposoby, żeby się rozładować. Powiódł wzrokiem po gnieździe rozpusty, w ktorym członkowie Bractwa lubili się zabawić  przy dźwiękach rocka. Lokal stał na przedmieściach a jego klientela składała się z rowerzystów ,  robotników z okolicznych budów i innych kmiotków, którym słoma nadal wystawała zza cholewy.  Pub był typową mordownią. Parterowy budynek stał na asfaltowym parkingu. Ciężarówki, stare  limuzyny, harleye. Zza małych okien lśniły czerwono – zółto – niebieskie neony z markami  lokalnych piw – cors, budweiser, michelob. Corona czy heineken nie dogadzały podniebieniom kolesiów. Rankhor zatrzasnął drzwi do samochodu. Cały drżał, skóra go swędziała, czuł skurcze w  mięśniach. Przeciągnał się, licząc bodaj na chwilę ulgi, jednak zabieg okazał się, zgodnie z  przewidywaniami, bezskuteczny. Znów dopadła go klątwa, pchając w niebezpieczne rewiry. Jeśli  nie rozładuje się natychmiast, będzie groźny. „ Piękne dzięki, o Pani Kronik”. Nie dość, że przyszedł na świat jako dziwoląg, którego rozsadza niespożyta energia i siła to  jeszcze podpadł duchowej przewodniczce wampirów, która z dziką rozkoszą dorzuciła do jego  nieszczęść swoje trzy grosze. Musiał rozładowywać się regularnie inaczej mogło się to źle  skończyć.  Tylko walka i seks obniżały napięcie, więc dozował je sobie jak diabetyk insulinę.  Regularne stosowanie obu remediów utrzymywało go w równowadze, ale kuracja nie zawsze  odnosiła skutek. A kiedy tracił kontrolę, mogło to źle skończyć się dla wszystkich, nie wyłączając  jego samego.   Miał szczerze dość własnego ciała, kontrolowania zachcianek, nakładania sobie hamulców.  Oczywiście olśniewająca uroda i potężne muskuły miały swoje zalety, ale w zamian za pięć minut  spokoju zgodziłby się zostać nawet szpetnym cherlakiem. Właściwie nie pamiętał już, co to jest spokój. Mało ­ nie bardzo pamiętał, kim jest. Rozleciał się w szybkim tempie. Raptem kilka lat po tym, jak dosięgła go klątwa, stracił  nadzieję, że kiedykolwiek zazna spokoju i odtąd dbał wyłącznie o to, żeby nie skrzywdzić nikogo.  Wtedy też zaczął się rozpadać, a teraz, po stu latach, był psychicznym wrakiem, skrytym za  uwodzicielską maską lowelasa. Musiał pogodzić się z faktem, że był groźny nawet dla najbliższych. Nikt przy nim nie znał  dnia ani godziny. To wykańczało go bardziej niż cielesne katusze, jakich doświadczał, gdy klątwa  się uaktywniała. Żył w ciągłej trwodze, że skrzywdzi jednego ze swych braci. Albo, jak w zeszłym  miesiącu, Butcha. Odwrócił się z powrotem w stronę samochodu. Przez szybę widział twarz samca  człowieków. Rany, kto by przypuścił, że się będzie kumplował z Homo sapiens?  ­ Dołączysz do nas później, glino?

  Butch wzruszył ramionami. ­ Nie wiem. ­ Powodzenia, chłopie. ­ Co komu pisane. Rankohr zaklął w odpowiedzi. Cadillac odjechał. Ruszyli z Vrhednym przez parking. ­ Kim ona jest, V? To jedna z naszych? ­ Nazywa się Marissa. ­ Marissa? Tak jak była krwiczka Ghroma? ­ Rankohr pokręcił głową w osłupieniu. ­ Chłopie,  więcej szczegółów. Konam z ciekawości. ­ Nie ciągnę go za język. Ty też powinieneś dać mu spokój.  Nie jesteś ciekaw? V nie odpowiadał. Byli na progu pubu. ­ Rozumiem. Ty i tak wiesz, co będzie. V wzruszył lekko ramionami, kładąc dłoń na klamce. Rankohr złapał go za rękę. ­ V, czy miewasz wizje na mój temat? Zaglądałeś w moją przyszłość? Vrhedny popatrzył w bok. W świetle piwnego neonu jego lewe, okolone tatuażami oko,  ziało czernią. Źrenica rozszerzyła się, pochłaniając tęczówkę i białko; została tylko mroczna  otchłań. Rankohr poczuł się, jakby zajrzał w twarz nieskończoności. Albo jakby już umarł i wejrzał  w Zanikh. ­ Naprawdę chcesz znać swoją przyszłość? Rankohr puścił rękę Vrhednego. ­ Właściwie chciałbym tylko jedno wiedzieć ­ czy dożyję uwolnienia od klątwy? Rozumiesz, czy  zaznam choć sekundy spokoju? Drzwi otwarły się z impetem; zalany burak zatoczył się jak ciężarówka ze złamaną osią.  Skierował swoje kroki w krzaki, po czym puścił pawia i zaległ twarzą do asfaltu. „Tylko śmierć jest gwarancją spokoju ­ pomyślał Rankohr. ­ Śmierć nie ominie nikogo.  Nawet po najdłuższym życiu. Nawet wampirów". Odeszła go ochota, by zaglądać w oko Vrhednego. ­ Zapomnijmy o wszystkim. Już nie chcę wiedzieć. Był przeklęty i miał przed sobą dziewięćdziesiąt jeden lat, zanim wyzwoli się z klątwy.  Dziewięćdziesiąt jeden lat, osiem miesięcy, cztery dni do dnia, kiedy przestanie nim rządzić  potwór. Chybaby nie pociągnął dłużej, gdyby wiedział, że nie dożyje wyzwolenia. ­ Chcę ci coś, bracie, powiedzieć. ­ Co takiego? ­ Wkrótce dosięgnie cię twoje przeznaczenie. Spotkasz swą ukochaną. ­ Doprawdy? ­ Rankohr parsknął śmiechem. ­ Co to jedna? Wiesz, że lubię... ­ Jest dziewicą. Zimny dreszcz przebiegł mu po plecach, przechodząc w ścisk półdupków. ­ Kpisz sobie ze mnie? ­ Spójrz mi w oko, jeśli uważasz, że się z ciebie nabijam. V zawahał się. potem pchnął drzwi. Owionął ich odór piwa i ludzkich ciał. Pub tętnił starym  przebojem Guns N'Rośe| ­  Niezły z ciebie aparat ­ mruknął Rankohr. Weszli.

Rozdział 3 PAWŁÓW ZNAŁ SIĘ NA RZECZY, myślała Mary, jadąc w stronę miasta. Panika, jakiej uległa po  telefonie z gabinetu doktor Della Croce, była odruchem warunkowym, a nie racjonalną reakcją...  Kontynuacja badań mogła oznaczać sto najróżniejszych rzeczy. Telefon z gabinetu przyjęła  za nieodwołalny wyrok, a przecież nie była jasnowidzem. Skąd ta pewność, że coś jest nie tak?  Ostatecznie remisja trwała już dwa lata, a Mary czuła się nie najgorzej. Co prawda była trochę  zmęczona, ale miała powody ­ po pracy w kancelarii udzielała się jako wolontariuszka. Zadzwoni z samego rana i umówi się na wizytę. Teraz jechała zastąpić Billa na początku  jego zmiany. Bill był wolontariuszem w telefonie zaufania dla potencjalnych samobójców. Niepokój zelżał. Odetchnęła głębiej. Nie wiedziała, jak zniesie najbliższą dobę ­ z nerwów  była napięta jak struna, jej myśli zataczały błędne koło. Najważniejsze to przetrwać kolejny atak  paniki i pozbierać się, kiedy strach zelżeje. Zostawiła hondę na parkingu przy Dziesiątej Ulicy i ruszyła pospiesznie w stronę  odrapanego; pięciopiętrowego budynku. Budynek stał w obskurnej dzielnicy, noszącej ślady planów z lat siedemdziesiątych, by uaktywnić zawodowo obszar kilku przecznic tak zwanej „złej  dzielnicy”. Projekt nie wypalił i biurowce o oknach pozabijanych deskami sąsiadowały obecnie z  nędzną zabudową mieszkalną. Mary zatrzymała się przy wyjściu i pomachała dwójce policjantów z wozu patrolowego. Telefon zaufania dla potencjalnych samobójców miał swoją siedzibę na pierwszym piętrze  od frontu; Mary zadarła głowę i spojrzała w oświetlone okna. Pierwszy kontakt z telefonem  zaufania miała jako klientka. Trzy lata później sama odbierała telefony w czwartkowe, piątkowe i  sobotnie wieczory. Zastępowała również kolegów na urlopach i przy innych okazjach. Nikt nie wiedział, że sama kiedyś skorzystała z tej linii. Jeśli będzie musiała wypowiedzieć  wojnę własnej krwi, tę wiadomość również zachowa dla siebie. Była przy śmierci swojej matki i wiedziała, że nie życzy sobie, by ktoś szlochał u jej  wezgłowia. Znała smak bezsilnej wściekłości, kiedy łaska uzdrowienia nie spływa, mimo usilnych błagań. Nie miała zamiaru powtarzać tej komedii, kiedy będzie walczyć o oddech, a  kolejne narządy odmówią posłuszeństwa. No tak. Znów te nerwy. Z lewej strony dobiegł ją szelest. Coś, jakby ludzka postać, przemknęło, znikając za rogiem  budynku. Błyskawicznie wystukała kod i weszła do środka. Ruszyła po schodach. Na pierwszym piętrze wcisnęła przycisk interkomu telefonu zaufania. Przechodząc koło lady recepcyjnej, pomachała rozmawiającej przez telefon kierowniczce,  Rhondzie Knute. Kiwnęła głową Nan, Stuartowi i Loli, których dyżur wypadał tego wieczoru, i  zajęła miejsce w wolnej kabinie. Upewniwszy się, że ma wystarczającą ilość kwestionariuszy  wywiadu i długopisów oraz podręczną książkę adresową, wyjęła z torebki butelkę mineralnej. Jedna z jej linii odezwała się jak na zawołanie. Mary zerknęła na ekran, żeby sprawdzić  numer klienta. Znała ten numer. Policja ustaliła, że jest to telefon automatu w śródmieściu. A więc znów on. Rozległ się drugi dzwonek. Mary podniosła słuchawkę. ­ Linia Zapobiegania Samobójstwom, mówi Mary. W czym  mogę pomóc? ­ spytała zgodnie z  obowiązującą formułą. Telefon milczał. Nie słychać było nawet oddechu. Z oddali dobiegł ją dźwięk uruchamianego silnika. Warkot  samochodu stawał się coraz  cichszy. Tajemniczy osobnik zawsze dzwonił z automatu, zmieniając lokalizacje, żeby go nie  przyłapano. ­ Tu Mary. Czym mogę służyć? ­ ściszyła głos, odstępując od przyjętych zasad. ­ Wiem, że to ty i  miło mi, że znów do mnie dzwonisz. Bardzo bym chciała jednak wiedzieć, jak się nazywasz i 

czemu dzwonisz. Czekała. Rozmówca rozłączył się. ­ Ten sam, co zawsze? ­ spytała Rhonda, popijając herbatkę ziołową. ­ Po czym poznałaś? ­ Ktoś obdzwaniał wszystkie stanowiska i rozłączał się po wstępnym powitaniu. A potem widzę  nagle, że szepcesz coś do słuchawki. ­ N­no tak... ­ Policja znów mnie dziś wypytywała. Na razie są bezradni, chyba że wezmą wszystkie miejskie  automaty pod obserwację, do czego nie chcą się jeszcze posunąć. ­ Już ci mówiłam, że nie czuję, aby mi coś groziło. ­ Nie ma takiej gwarancji. ­ Rhonda, przecież to już się ciągnie od dziewięciu miesięcy. Gdyby ktoś chciał mnie napaść,  dawno by to zrobił. A ja naprawdę chciałabym pomóc... ­ To też mnie martwi. Wykazujesz instynkt opiekuńczychociaż nie wiesz, kto dzwoni. Za bardzo się  angażujesz. ­ Nieprawda. Ten ktoś dzwoni, bo ma problem, a ja napewno umiałabym mu pomóc. ­ Zastanów się, co mówisz. ­ Rhonda podjechała z krzesłem do Mary. ­ Nie wiem, jak ci to  powiedzieć...­  Zniżyła głos. ­ Uważam, że powinnaś dać sobie trochę wolnego. Mary nastroszyła się. ­ Od czego? ­ Za dużo tu przesiadujesz. ­ Pracuję tyle samo dni, co wszyscy. ­ Ale spędzasz tu całe godziny po swojej zmianie i ciągle bierzesz zastępstwa. Za bardzo cię to  wciąga. Wiem, że teraz zastępujesz Billa, ale kiedy przyjdzie, proszę cię, żebyś od razu poszła do  domu. I nie chcę cię tu widzieć przez parę tygodni. Potrzebujesz zmiany optyki. To trudna,  wyczerpująca praca i musisz nabrać do niej dystansu. ­ Nie teraz, Rhonda. Błagam, nie teraz. Ta praca jest mi w tej chwili bardziej potrzebna niż  kiedykolwiek. ­ Wiesz dobrze, że to nie jest odpowiednie miejsce do odreagowywania własnych problemów. ­  Rhonda łagodnie ścisnęła zdrętwiałą dłoń Mary. ­ Jesteś jedną z najlepszych wolontariuszek i będę  na ciebie czekać. Ale najpierw musisz się trochę odświeżyć. ­ Nie wiem, czy będę miała na to czas ­ szepnęła Mary ledwie dosłyszalnie. ­ Co mówisz? Mary opanowała się. ­ Nie, nic. ­ Uśmiechnęła się z wysiłkiem. ­ Jasne. Masz rację. Znikam, jak tylko przyjdzie Bill. Bill pojawił się po godzinie i Mary natychmiast się zwinęła. Kiedy weszła do domu,  zamknęła drzwi i oparła się o drewnianą boazerię, wsłuchując się w ciszę. Straszną, przytłaczającą  ciszę. Wołałaby się znaleźć z powrotem w centrali. Słyszeć przyciszone głosy wolontariuszy.  Dzwonki telefonów. Bzyczenie jarzeniówek na suficie... Jej umysł, kiedy nie miał się czym zająć, produkował przerażające wizje: Łóżka szpitalne.  Igły. Kroplówki. W upiornej migawce zobaczyła własną, łysą głowę, szarą twarz i podkrążone  oczy. Wyglądała jak ktoś inny, przestawała być sobą.  Dobrze pamiętała, jak to jest, kiedy przestaje się być sobą. Poddając się chemioterapii,  zasiliła szeregi podrzędnej kasty chorych i umierających, którzy dla reszty świata niosą żałosne,  ponure memento, a jej twarz stała się symbolem nietrwałości ludzkiego życia. Przebiegła przez salon i kuchnię, otwarła rozsuwane drzwi. Z przerażenia musiała  zaczerpnąć tchu, ale nagły powiew lodowatego powietrza wyrównał jej oddech. Jeszcze nie ma żadnych złych wiadomości. Jeszcze nie ma... Idąc w stronę basenu, powtarzała tę mantrę, żeby ukręcić łeb narastającej panice.

Basen był zaledwie sporą wanną wkopaną w ziemię, a jego woda, bliska zamarznięcia, w  świetle księżyca połyskiwała jak towot. Mary usiadła, zdjęła buty i skarpety i zanurzyła stopy w  lodowatej toni. Siedziała tak, mimo że nogi jej zdrętwiały, żałując, że nie ma dość odwagi, by  wskoczyć i zanurkować do kraty na dnie. Gdyby przytrzymała się kraty przez chwilę,  zafundowałaby sobie pełne znieczulenie. Pomyślała o swojej matce. O tym, jak Cissy Luce umierała we własnym łóżku w domu,  który był ich wspólnym domem. W pamięci Mary odżył każdy szczegół sypialni: koronkowe zasłony, przez które sączyło się  światło, pokrywając pokój deseniem płatków śniegu. Wielki kremowy dywan na bladożółtych  ścianach. Ulubiona kołdra matki w drobne różyczki na beżowym tle. Aromatyczna kompozycja w  miseczce, wydzielająca zapach imbiru i gałki muszkatołowej. Krucyfiks nad zagłówkiem łóżka i  wielki obraz Matki Boskiej w rogu. Bolesne wspomnienia. Mary zmusiła się, by przypomnieć sobie pokój, kiedy już było po  wszystkim I po chorobie, umieraniu, sprzątaniu, sprzedaży domu, jak jak wyglądał tuż przed jej  wyprowadzką. Czysty, schludny. Dewocjonalia matki spakowane. Slad po krzyżu na ścianie  zasłoniła reprodukcja akwareli Andrew Wyetha. Nie mogła powstrzymać łez, które płynęły ciurkiem, kapiąc do basenu. Patrzyła, jak  uderzają w powierzchnię wody i toną. Podniosła głowę. Ktoś był obok niej. Poderwała się i zaczęła cofać, ale zaraz przystanęła, zaskoczona. Przed nią stał chłopiec.  Nastolatek. Miał ciemne włosy i bladą cerę. Straszliwie zabiedzony, a przy tym nadludzko piękny. ­ Co tu robisz? — spytała, niezbyt przestraszona. Trudno było bać się chłopca o tak anielskiej  urodzie. ­ Kim jesteś? Chłopiec w odpowiedzi potrząsnął tylko głową. ­ Zgubiłeś się? ­ Wyglądał, jakby się zgubił. Było o wiele za zimno, żeby chodzić w samych  dżinsach i trykotowej koszulce. ­ Jak się nazywasz? Przytknął rękę do gardła, potem pomachał nią przed sobą, jakby był cudzoziemcem, który  nie zna języka. ­ Mówisz po angielsku? Kiwnął głową i zaczął migać dłońmi. Amerykański język migowy. Tak, to było to. Mary cofnęła się w pamięci do lat, kiedy uczyła autystyczne dzieci porozumiewania się  dłońmi. ­ Słyszysz, czy czytasz z ruchów warg? ­ zamigała do chłopca. Zamarł, jakby fakt, że Mary zna język migowy, był ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewał. Słyszę bardzo dobrze, ale nie umiem mówić. Mary obrzuciła go przeciągłym spojrzeniem. ­ To ty do mnie stale dzwonisz. Zawahał się, potem przytaknął. Nie chciałem cię przestraszyć ani zdenerwować. Miło mi tylko kiedy... tam jesteś. Ale nie  jestem żadnym zboczeńcem, przysięgam. Sprawiał wrażenie, jakby przywykł do tego, że ludzie próbują go spławić. ­ Wierzę ci. ­ Tyle że nie wiedziała, co z tym fantem zrobić. Telefon zaufania zabraniał kontaktów z  klientami.  Ale przecież nie powie biednemu dzieciakowi, że ma się wynosić. ­ Chcesz coś zjeść? Pokręcił głową odmownie. Czy mógłbym z tobą trochę pobyć? Usiądę po drugiej stronie basenu. ­ Nie ­ odparła. Kiwnął głową i zaczął się zbierać do odejścia. ­ To znaczy tak. Usiądź tutaj, koło  mnie. Podszedł ostrożnie, jakby liczył się z możliwością, że Mary zmieni zdanie. Kiedy usiadła i z 

powrotem włożyła nogi do wody, zdjął obdarte tenisówki, podwinął nogawki workowatych spodni i  usadowił się w bezpiecznej odległości od niej. „Boże, jaki jest jeszcze dziecinny". Włożył nogi do wody i uśmiechnął się. Zimna ­ zamigał. ­ Chcesz sweter? Potrząsnął głową i zaczął zataczać stopami kółka. ­ Jak się nazywasz? John Matthew. Uśmiechnęła się. Mieli z sobą coś wspólnego. ­ Jan i Mateusz. Imiona ewangelistów. Zakonnice tak mnie nazwały. - Zakonnice? Zapadła długa cisza, jakby zastanawiał się, ile może bezpiecznie powiedzieć. - Byłeś w sierocińcu? ­ próbowała podpowiedzieć. O ile pamiętała, w mieście nadal działał  sierociniec prowadzony przez zakon Matki Bożej Miłosiernej. Urodziłem się w kabinie toalety na dworcu autobusowym. Znalazł mnie sprzątacz i zaniósł  do zakonnic. To one wybrały mi imię i nazwisko. Nie dała po sobie poznać wzruszenia. - Gdzie teraz mieszkasz? Ktoś cię zaadoptował? Pokręcił głową. - Jesteś w rodzinie zastępczej? i Boże, spraw, żeby był w rodzinie zastępczej. Miłej rodzinie  zastępczej, która go karmi i ubiera. U dobrych ludzi, dla których był ważny, chociaż rodzice go  porzucili. Nic odpowiadał. Obrzuciła go wzrokiem. Wysłużone ubranie, dojrzały wyraz twarzy. Nie  wyglądał, jakby zaznał wiele dobrego w życiu. Mieszkam przy Dziesiątej Ulicy ­ zamigał z ociąganiem. To znaczy, że albo koczował nielegalnie w jakimś budynku do rozbiórki, albo podnajmował  nędzne lokum w jednej z zaszczurzonych ruder. To, że był schludny, zakrawało na cud. - Mieszkasz koło centrali, zgadłam? I dlatego wiedziałeś, że tam dziś jestem, choć to nie była moja  zmiana. Potaknął. Mieszkam naprzeciwko. Wiem, kiedy przyjeżdżasz i odjeżdżasz, ale nie podglądam  cię. Ja... uważam cię za przyjaciela. Kiedy pierwszy raz zadzmnilem, sam nie wiem po co, właśnie  ty odebrałaś. Spodobał mi się twój glos. Ma piękne dłonie, zauważyła. Szczupłe, delikatne. Dziewczęce. - Przyjechałeś tu dzisiaj za mną? Robię tak prawie co wieczór. Mam rower, a ty jeździsz powoli. Wpadłem na pomysł, żeby ci  towarzyszyć dla twojego bezpieczeństwa. Wychodzisz późno z pracy, a to nie jest dobra dzielnica   dla samotnej kobiety. Nawet zmotoryzowanej. Mary potrząsnęła głową. Dziwny chłopak. Wyglądał jak dziecko, ale rozumował jak  mężczyzna. W gruncie rzeczy powinna się wstydzić. Chłopak, który ją śledził, uważał się za jej  opiekuna, choć wyglądał, jakby sam potrzebował opieki. Dlaczego płakałaś przed chwilą? ­ zamigał. - Bo moje dni mogą być policzone. ­ wyrzuciła z siebie. - Mary? Można jeszcze zajrzeć? Mary obejrzała się. Bella, jej jedyna sąsiadka, przeszła przez łąkę dzielącą ich posesje i  przystanęła na skraju trawnika. - Cześć, Bella. Poznaj, hm, Johna. Bella z wdziękiem podeszła do basenu. Wprowadziła się na starą farmę przed rokiem.  Chętnie umawiały się z Mary na wieczorne pogawędki. Metr osiemdziesiąt, ciemne włosy do pasa ­ 

Bella była niezłą laską. Miała tak piękną twarz, że Mary nie mogła się jej napatrzyć. Ze swoją  figurą mogłaby śmiało reklamować bieliznę. Nic dziwnego, że John wyglądał, jakby go raził grom. Mary próbowała bezskutecznie odgadnąć, jak to jest wzbudzać taką reakcję u mężczyzn, a  nawet niedojrzałych chłopców. Sama nigdy nie była piękna, natomiast należała do szerokiej  kategorii kobiet, które nie były ani ładne, ani brzydkie. I to przed chemioterapią, która zrujnowała  jej włosy i cerę. Bella nachyliła się i z uśmiechem podała chłopcu rękę. ­ Cześć. Wymienił z nią przelotny uścisk dłoni, jakby nie był pewien, czy ma do czynienia ze zwykłą  śmiertelniczką. Dziwne, Marv miewała podobne odczucie wobec sąsiadki. Była... był w niej jakiś  nadmiar wszystkiego. Wydawała się kimś większego formatu niż ludzie, z którymi Mary spotykała  się na co dzień. Wysoka, postawna, energiczna. Niezwykła. Nie miała przy tym w sobie nic z femme fatale. Była cicha i skromna, mieszkała sama, żyjąc  bodaj z pisania. Mary nigdy nie widywała jej za dnia, nigdy też nie widziała, żeby ktoś odwiedzał  starą farmę. John zetknął niespokojnie na Mary. Chcesz, żebym już poszedł? ­ zamigał. Nie czekając na jej odpowiedź, wyjął nogi z wody. Objęła go. Boże, sama skóra i kości. - Nie. Chcę, żebyś został. Bella zdjęła adidasy i skarpetki i zaczęła pluskać palcami u nóg po powierzchni basenu. ­ Zostajesz z nami ­ zadecydowała.

Rozdział 4 RANKOHR UPATRZYŁ JUŻ SOBIE PIERWSZE DANIE NA WIECZÓR, jasnowłosa samiczka człowieków,  ponętna i chętna. Podobnie jak jej koleżanki przy barze, sygnalizowała swoją gotowość, kręcąc  pupą i potrząsając nastroszoną fryzurą. - Znalazłeś coś w twoim guście? ­ spytał V z przekąsem. Rankohr potaknął i kiwnął palcem na samiczkę. Podeszła ochoczo. To właśnie mu  odpowiadało u samic człowieków. Pożerał oczyma jej biodra. Nagle inne jędrne kształty przysłoniły obiekt jego pożądania.  Spojrzał i skrzywił się. Caith należała do jego rasy; była czarnooką, kruczowłosą pięknością. Leciała głównie na  Braci, stale kręciła się wokół nich, proponując swoje wdzięki. Traktowała ich jak zdobycz. Drażniło  go to. Dzięki Caith wiedział, od czego pochodzi słowo wkurwiający. - Cześć, Vrhedny ­ zagadnęła niskim, zmysłowym głosem. - 'bry wieczór, Caith. ­ V łyknął wódki. ­ Co słychać? Rankohr łypnął okiem na biodra Caith. Na szczęście blondyna nie zniechęciła się  konkurencją i zbliżała się do ich stolika. - Nie przywitasz się ze mną, Rankohr? ­ mizdrzyła się Caith. - Przywitam, o ile się odsuniesz. Zasłaniasz mi widok. - Kolejna z tysiąca twoich wybranek? ­ zachichotała Caith. ­ Szczęściara. - Sama byś chciała, Caith.  Owszem. ­ Posłała mu drapieżne, chutliwe spojrzenie ­ Może byś się zabawił w trójkącik ze mną i z Vrhednym? ­ Chciała pogłaskać go po głowie, ale ją  złapał za nadgarstek. - Nie pozwalaj sobie za bardzo! - Lecisz samiczki człowieków, a mnie nie chcesz. - Nie kręcisz mnie. - Musiałbyś mnie kiedyś skosztować ­ szepnęła mu do ucha, napierając na niego wdziękami. Ścisnął jej rękę boleśnie i odepchnął. - Mocniej. Rankohr, mocniej, uwielbiam sado­maso. ­ puścił ją natychmiast. ­ Mówisz, V, że jesteś  zajęty? ­ zwróciła się pogodnie do Vrhednego, rozcierając nadgarstek. - Na razie się aklimatyzuję. Ale może później. - Wiesz, gdzie mnie szukać. - Nie wiem, co ty w niej widzisz ­ zwrócił się Rankohr do towarzysza, kiedy Caith odpłynęła. V łyknął wódki, odprowadzając Caith głęboko osadzonymi oczami. - Ma swoje uroki. Blondyna wreszcie dotarła do nich i zastygła przed Rankohrem we wdzięcznej pozie. Złapał  ją za pupę i posadził sobie na kolanach. - Cześć ­ powiedziała, próbując się wyswobodzić. Lustrowała go, bacznie taksując garderobę i złoty  rolex, wystający spod rękawa czarnego trencza. W jej oczach błysnęło wyrachowanie, zimne jak  serce Rankohra. Najchętniej by się stąd zwinął; miał tego bagna wyżej uszu. Ale jego ciało domagało się ­  żądało – rozładowania. Czuł, jak budzi się w nim paląca żądza, a jego serce, jak za­ wsze w takich przypadkach, stoi gdzieś z boku, bezczynne. - Jak się nazywasz? ­ spytał. ­ Tiffany. ­ Miło cię poznać. Tiffany – skłamał.

Kilkanaście kilometrów dalej, przy basenie na tyłach domu, Mary, John i Bella, nie bacząc  na nic, bawili się znakomicie. ­ Bujasz ­ powiedziała Mary do Johna z rozbawieniem. Nie bujam. Ganiałem od kina do kina. ­ Co powiedział? ­ chciała wiedzieć Bella. ­ Obejrzał Matrix w dniu premiery cztery razy. ­ John, jesteś niemożliwy ­ roześmiała się pisarka. Posłał jej promienny uśmiech i spłonął rumieńcem. ­ Władca Pierścieni też cię tak zafascynował? ­ dopytywała. Pokręcił głową, pokazał coś na migi i spojrzał wyczekująco na Mary. ­ Mówi, że interesują go sztuki walki, a nie trolle ­ przetłumaczyła. ­ Rozumiem go doskonale. Mnie też nie kręcą włochate stopy. Powiał wiatr i zeschłe liście pofrunęły w stronę basenu. John złapał jeden z nich w locie. ­ Co masz na nadgarstku? ­ zaciekawiła się Mary. Podciągnął rękaw, odsłaniając skórzaną bransoletkę pokrytą znakami, które wyglądały jak  skrzyżowanie hieroglifów z pismem chińskim. ­ Niesamowita. Sam ją zrobiłem. ­ Mogę zobaczyć? ­ Bella przysunęła się. Spoważniała. ­ Skąd to masz? ­ Obrzuciła chłopca  bacznym spojrzeniem. ­ Mówi, że sam ją zrobił. ­ Skąd jesteś? John cofnął rękę, zbity z tropu nagłą dociekliwością Belli. ­ Mieszka tutaj ­ wyjaśniła Mary. ­ Tu się urodził. ­ Kim są jego rodzice? ­ Nie ma rodziców ­ odparła Mary, zaskoczona tą indagacją. ­ W ogóle? ­ Wychował się w rodzinach zastępczych. Dobrze mówię, John? John skinął głową i zabrał rękę, jakby bał się o bransoletkę.  ­ Czy wiesz, co znaczą te symbole? ­ Nie ustępowała Bella. Chłopiec pokręcił głową, nachmurzył się i potarł dłonią czoło. Po chwili zaczął migać z  wysiłkiem. ­ Mówi, że one nic nie znaczą. ­ Mary zniżyła głos. ­ Po prostu śnią mu się. Lubi ich wygląd. Bella  daj mu spokój. ­ Przepraszam. ­ Zmitygowała się Bella. ­ Ja... bardzo przepraszam. Mary zerknęła ja Johna. ­ Jakie filmy jeszcze lubisz? ­ spytała, żeby rozładować atmosferę. Bella zerwała się i wsunęła nogi w adidasy, zapominając o skarpetkach.  ­ Zaraz wracam. Zaczekacie na mnie? Zanim Mary zdążyła otworzyć usta, ruszyła biegiem przez łąkę. Kiedy zniknęła z pola  widzenia, John podniósł wzrok na Mary. Brwi nadal miał ściągnięte. Muszę już iść.  ­ Boli cię głowa? Potarł czoło. Chyba za szybko zjadłem lody. ­ Kiedy ostatni raz jadłeś obiad? Wzruszył ramionami. Nie pamiętam.  Biedny dzieciak miał pewnie z głodu niedocukrzenie.

­ Co powiesz na kolację? Nie jadłam nic poza kanapką i to osiem godzin temu. Duma nie pozwalała mu przyjąć zaproszenia. Nie jestem głodny. ­ Potrząsnął zdecydowanie głową.  ­ To może zechcesz dotrzymać mi towarzystwa przy spóźnionym obiedzie? ­ Miała nadzieję, że  chłopiec skusi się w końcu. John wstał i wyciągnął rękę do Mary. Przyjęła jego drobną dłoń, udając, że potrzebuje jego  pomocy. Z butami w rękach ruszyli w stronę domu, pozostawiając mokre ślady na zimnym  chodniku wokół basenu.  Po wejściu do kuchni Bella zatrzymała się. Właściwie nie miała żadnego pomysłu, co dalej  robić. Jedno było pewne – coś należało zrobić. Chodziło o Johna. Sprawa wyglądała poważnie.  Aż dziwne, że nie połapała się od razu, kim jest. Fakt, że nie przeszedł jeszcze przemiany.  Skąd zresztą mogła się spodziewać wampira przy basenie Mary.  Ta myśl rozbawiła ją. Sama wysiadywała przy basenie Mary, więc czemu nie miałoby tam  rzucić kogoś z jej pobratymców? Wsparta pod boki wbiła wzrok w ziemię. Co ma z tym robić, u diabła? Kiedy skanowała  świadomy umysł Johna, nie znalazła żadnych informacji dotyczących jego rasy, rodziny, tradycji.  Chłopiec nie miał pojęcia kim jest naprawdę, ani kim się stanie. I naprawdę nie wiedział, co znaczą  symbole na bransolecie.  Bella umiała je odczytać. TEHRROR głosił napis w Starym Języku. Imię wojownika.  Jak doszło do tego, że wychował się wśród ludzi? I ile mu zostało do przemiany? Wyglądał,  jakby miał niewiele ponad dwadzieścia lat, więc może jeszcze z rok, albo dwa. Jeśli się jednak  myliła, jeśli zbliżał się do dwudziestki piątki, to sytuacja stawała się groźna. Bo gdy nie znajdzie  wampirzycy, która pomoże mu przejść przez przemianę, umrze.  Pierwsze, co przyszło jej do głowy, to zadzwonić do brata. Mordh zawsze znajdował sposób  na wszystko. Rzecz jednak w tym, że kiedy brał się za coś, przejmował stery na własność. W  dodatku wszyscy panicznie się go bali. Agrhes ­ może powinna jego poprosić o pomoc. Jako lekarz będzie umiał ocenić, ile  Johnowi zostało do przemiany. Może mały mógłby zostać w klinice, zanim się coś wyjaśni. No, ale chłopiec nie jest przecież chory. Jak każdy samczyk w przededniu przemiany jest  słabowity, ale wygląda zdrowo. A Agrhes prowadzi klinikę, a nie pensjonat. No i to imię. Imię wojownika... Eureka! Ruszyła do salonu. Na biurku trzymała notes z adresmi. Na samym końcu widniał numer,  który krążył pocztą pantoflową od jakichś dziesięciu lat. Krążyły pogłoski, że jest to numer  kontaktowy z Bractwem Czarnego Sztyfetu. Kastą wojowników. Na pewno zainteresuje ich porzucony chłopiec o imieniu przysługującym wojownikom. A  nuż go przyjmą do Bractwa? Spotniałymi rękami sięgnęła po słuchawkę. Nie zdziwiłaby się, gdyby numer nie  odpowiadał albo ktoś kazał jej iść w diabły. Jednak automatyczna sekretarka potwierdziła numer.  Potem rozległ się sygnał. ­ Ja... mówi Bella. Szukam kontaktu z Bractwem. Potrzebuję... pomocy. ­ Podyktowała swój numer  i odłożyła słuchawkę, uznawszy, że im mniej, tym lepiej. Nie mając pewności, czy numer należy do  Bractwa, wolała nie zostawiać więcej informacji, które mogły zostać odebrane przez człowieków. Spojrzała przez okno na łąkę i oświetlony domek Mary. Nie miała pojęcia, kiedy do niej  zadzwonią, o ile w ogóle zadzwonią. Chyba powinna wrócić do Mary, dowiedzieć się, gdzie  dzieciak mieszka. I skąd zna Mary.  O Boże. Mary. Ta okropna choroba wróciła. Bella wyczula nawrót i zastanawiała się, co z  tym fantem robić, ale Mary akurat napomknęła, że idzie na badania okresowe. To było przed 

paroma dniami i Bella zamierzała właśnie poruszyć ten temat. Może będzie mogła jakoś pomóc  samicy. Pośpiesznie ruszyła w stronę oszklonych drzwi prowadzących na łąkę. Wypyta o Johna i... Telefon zadzwonił. Już? To niemożliwe. Sięgnęła po słuchawkę aparatu nad blatem kuchennym. ­ Halo? ­ Bella? ­ Męski głos, niski i rozkazujący. ­Tak. ­ Dzwoniłaś do nas. Święci pańscy, więc to ten numer. Odkaszlnęła. Jak każdy cywil, wiedziała wiele o Bractwie. Znała imiona jego członków, ich  wyczyny, krążące o nich legendy i anegdoty. Nigdy jednak żadnego z nich nie spotkała. Wierzyć jej  się nie chciało, że w własnej kuchni rozmawia z wojownikiem. „Do rzeczy" ­ zbeształa się. ­ Mam problem. ­ Wyjaśniła samcowi sytuację Johna. Zapadła krótka cisza. ­ Musisz go do nas przywieźć jutro wieczór. „O rany. To się chyba nie uda". ­ On... on nie mówi. Słyszy, ale potrzebuje tłumacza. ­ To przywieź tłumacza. Zastanawiała się, jak Mary przyjmie zaproszenie do ich świata. ­ Samica, która go rozumie, jest człowiekiem. ­ Zajmiemy się jej wspomnieniami. ­ Jak do was trafię? ­ Samochód przyjedzie po was o dziewiątej. ­ Mieszkam przy... ­ Znamy twój adres. Dygotała, odkładając słuchawkę. W porządku. Teraz musi tylko przekonać Johna i Mary do spotkania z Bractwem. Kiedy wróciła do stajni Mary, samica jadła zupę a John dotrzymywał jej towarzystwa.  Dosiadła się do nich usiłując wyglądać, jakby nigdy nic. Odczekała chwilę, nim przystąpiła do rzeczy. ­ Wiesz, John, znam łudzi związanych ze sztukami walki. ­ W gruncie rzeczy nie było to kłamstwo.  Wiele słyszała o wyczynach walecznych braci. ­ Pomyślałam sobie, żemoże chciałbyś ich też  poznać. John przechylił głowę i zaczął migać do Mary. ­ Pyta się, czy po to, żeby z nimi trenować? ­ Niewykluczone, John znów zamigał. ­ Mówi, że go na to nie stać. Poza tym, jest za niski. ­ A zgodziłby się za darmo? ­ Boże, co ona najlepszego robi, składając obietnice bez pokrycia? Kto  mógł wiedzieć, co Bractwo postanowi w jego sprawie. ­ Widzisz, Mary, mogę go zabrać w miejsce,  gdzie pozna... powiedz mu, że może tam, poznać mistrzów walki. Pogadać z nimi. Może chciałby... John pociągnął Mary za rękaw i zamigał, wskazując na Bellę. ­ Chciał ci przypomnieć, że świetnie słyszy. ­ Ojej, przepraszam. Kiwnął głową. Przeprosiny zostały przyjęte. ­ Pojedźmy do nich jutro ­ zaproponowała Bella. ­ Na co czekać? John wzruszył ramionami i wykonał wdzięczny gest dłonią. ­ Zgadza się ­ oznajmiła Mary z uśmiechem.

­ Ty też pojedziesz z nami. Jako tłumacz. Mary wydała się zaskoczona, potem jednak spojrzała na chłopca. ­ O której? ­ O dziewiątej. ­ Przykro mi, ale muszę jechać do pracy. ­ O dziewiątej wieczór.

ROZDZIAŁ 5 BUTCH WKROCZYŁ DO ONE EYE. Wszystkie jego zmysły zostały zaatakowane jednocześnie.  Marissa odmówiła spotkania i choć się tego spodziewał, czuł się cholernie zraniony. Nadszedł czas podreperować się co nieco szkocką whisky. Przecisnął się obok pijanego  bramkarza, grupki dziwek i obłapiającej się pary, by dotrzeć do stolika, przy którym zwykło  urzędować ich trio. Rankohr z jakąś brunetką miętosił się w najdalszym rogu, pod ścianą. V zniknął  z pola widzenia, ale przy jego krześle stała szklanka grey gpose z frymuśną pałeczką do mieszania  drinków. Kiedy Vrhedny wrócił z zaplecza, Butch był już po dwu głębszych, które nie poprawiły mu  zbytnio humoru. Vrhednemu wystawała ze spodni wygnieciona koszula. Po piętach deptała mu  jakaś czarnula. V spławił ją, widząc Butcha. ­ Witaj, glino ­ powitał kumpla, siadając. ­ Co robimy? ­ Butch znowu strzelił sobie jednego. ­ Jak ci... ­ Dostałem kosza. ­ O, cholera. Przykro mi, chłopie. ­ Mnie też. Zadzwoniła komórka. V odebrał, zamienił parę słów, schował aparat do kieszeni i zaczął  nakładać płaszcz. ­ Dzwonił Ghrom. Musimy być w domu za pół godziny. Butch wyobraził sobie, jak siedzi samotnie, zalewając robaka. To nie był atrakcyjny  scenariusz. ­ Chlapniesz jeszcze jednego czy pojedziesz ze mną? ­ Czas się zbierać. Butch pchnął przez stolik kluczyki od cadillaca. ­ Podjedź do wejścia. Ja spróbuję wyciągnąć Hollywooda. Wstał i podszedł do ciemnego narożnika. Brunetka ginęła w połach czarnego płaszcza  Rankohra. Bóg jeden wie, jak daleko sprawy zdążyły już zajść między nimi. ­ Rankohr, braciszku. Musimy się sprężać. Wampir uniósł głowę, krzywiąc się i mrużąc oczy. ­ Nic przerywam ci dla własnej przyjemności. ­ Butch uniósł ręce w obronnym geście. ­ Mamy  wezwanie z bazy. Klnąc, Rankohr odsunął się od partnerki. Brunetka dyszała, rozchełstana; na szczęście nie  zdążyli przystąpiś do rzeczy ­ skórzane spodnie Rankohra wciąż były jeszcze napięte. Brunetka  przywarła do niego kurczowo, jakby właśnie umykał jej sprzed nosa orgazm jej życia. Wampir  przesunął dłonią przed twarzą panienki. Brunetka zastygła, potem spojrzała po sobie, jakby w ogóle  nie pamiętała, co się z nią działo. Rankohr, wkurzony, ruszył za Butchem. ­ Wybacz, stary, że powitałem cię bez entuzjazmu. Byłem bardzo... zaabsorbowany ­ pokajał się,  kiedy znaleźli się z Butchem na zewnątrz. ­ Nie ma sprawy. ­ Butch klepnął go po ramieniu. ­ A co z tą twoją samicą? ­ Nie mam u niej szans. ­ Nie opowiadaj głupot. Wgramolili się do cadillaca i drogą 22 zaczęli oddalać się od miasta w kierunku północnym.  Nabierali szybkości. Trick Daddy rapował jak młot pneumatyczny. V wcisnął na­ gle hamulec. Coś zwisało z drzewa na polanie, mniej więcej sto metrów od drogi. Czy raczej ktoś wieszał coś na drzewie w asyście krzepkich białowłosych mężczyzn 

ubranych na czarno. ­ Reduktorzy ­ mruknął V, zjeżdżając na pobocze. Zanim zatrzymał wóz, Rankohr wyskoczył z auta i puścił się jak strzała w stronę gromadki  mężczyzn. Vrhedny spojrzał wymownie na Butcha. ­ Może wolałbyś zostać w wozie, glino... ­ Co ty pieprzysz, V. ­ Weźmiesz zabawkę z sobą? ­ Nie, polecę tam tak jak stoję. — Butch wyrwał spod siedzenia swojego glocka, odbezpieczył broń  i obaj z Vrhednym wyskoczyli na zewnątrz. Butch widział w życiu tylko dwóch reduktorów i obaj napędzili mu niezłego pietra.  Wyglądali jak ludzie, poruszali się i mówili jak ludzie, ale nie było w nich życia. Wystarczyło jedno  spojrzenie w oczy, by stwierdzić, że zabójcy są wydrążoną pałubą, z której uciekła dusza. W  dodatku cuchnęli na kilometr. Fakt, że nigdy nie znosił zapachu zasypki dla niemowląt. Na widok Rankohra, który pokonywał polanę w olimpijskim tempie, reduktorzy przyjęli  pozycje obronne i sięgnęli za pazuchy kurtek. Rankohr runął na nich w samobójczym amoku, nie  wyciągając nawet broni. Chryste, ten koleś był szaleńcem. Przynajmniej jeden z zabójców miał w ręku rewolwer. Butch wziął ich na muszkę glocka, jednak bał się trafić niechcący Rankohra. Po chwili  zorientował się, że nie musi osłaniać kolegi. Rankohr walczył z reduktorami z siłą i refleksem zwierzęcia. Łączył ze sobą różne style  walki. Czarny płaszcz fruwał za nim, kiedy rozdawał kopniaki w głowę i sierpowe w tors przeciwnika. W świetle księżyca wyglądał jak gniewny archanioł, który spuszcza tęgie manto  reduktorom. Z prawej rozległ się wrzask; Butch obrócił się w tamtą stronę. V obalił reduktora, który  próbował się wyrwać, ale V nie odpuszczał nawet na milimetr. Pozostawiając wampirom wyczyny żywcem z Podziemnego kręgu, Butch podbiegł do drzewa.  Z grubej gałęzi zwisało koszmarnie zmasakrowane ciało reduktora. Butch rozwiązał sznur i zaczął spuszczać zwłoki na dół, popatrując za siebie, bo odgłosy  ciosów i charkot reduktorów zaczęły przybierać na sile. Do walki włączyło się jeszcze trzech  zabójców, ale Butch nie obawiał się o swoich kumpli.Przykląkł obok dala reduktora i zaczął  przeszukiwać kieszenie. Wyciągał wisielcowi portfel, kiedy usłyszał przerażającą kanonadę. Rankohr  runął na plecy. Butch bez chwili namysłu zmierzył się do strzału i celował w reduktora, który już składał się,  by poczęstować Rankohra kolejną serią. Nie zdążył nacisnąć spustu glocka. gdy nagle ujrzał biały  błysk, jakby eksplozji nuklearnej. Na polanie zrobiło się jasno jak w dzień. Jak na dłoni widać było  drzewa w jesiennej szacie, zeschłe trawy i sylwetki walczących. Błysk zgasł. Butch zobaczył, że ktoś biegnie w jego stronę. Opuścił lufę, rozpoznając  Vrhednego. ­ Glino, ładuj się do cholernej bryki! ­ Wampir pędził, jakby go ścigały demony. ­ Co z Rankohrem? Nie skończył zdania, gdyż V obalił go jak zapaśnik i wciągnął siłą do samochodu,  puszczając dopiero, kiedy zatrzasnął drzwi cadillaca. ­ Nie możemy tak zostawić Rankohra! ­ przeraził się Butch. Straszliwy ryk rozdarł mroki nocy. Butch zebrał się na odwagę, żeby spojrzeć w stronę, skąd  dochodził. Na polanie stał nadludzkich rozmiarów potwór, podobny do smoka, z zębami  tyranozaura i drapieżnymi szponami. Stwór lśnił w świetle księżyca; jego potężne cielsko i ogon  mieniły się czerwono­limonową łuską. ­ A to co, u diaska? ­ wymamrotał Butch, sprawdzając, czy drzwi są zablokowane.

­ To Rankohr, kiedy ktoś mu nadepnie na odcisk. Potwór wydał z siebie kolejny ryk i zabrał się za reduktorów, jakby byli stertą dziecinnych  zabawek. A potem... Chryste Panie. Chyba miał zamiar schrupać ich co do kosteczki. Butch bał się, że zaraz zemdleje. Jak przez mgłę usłyszał szczęk zapalniczki. Blask płomienia oświetlił profil V na sąsiednim  siedzeniu; wampir drżącymi dłońmi zapalał skręta. Wypuścił kłąb dymu i po samochodzie rozszedł  się aromat tureckiego tytoniu. ­ Od kiedy on tak... — Butch z powrotem odwrócił się w stronę Godzilli. Do szczętu stracił wątek. ­ Rankohr naraził się Pani Kronik, więc obłożyła go klątwą. Skazała go na dwieście lat piekła.  Wystarczy, że się zestresuje ­ a już wybucha, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Iskrą zapalną może być ból, gniew czy niezaspokojenie ­ wiesz, co mam na myśli. Butch wytrzeszczył oczy. Ciarki go przeszły na myśl, że władował się między Rankohra a  kobietę, do której tamten się dobierał. Więcej tego głupstwa nie popełni. Rzeź zdawała się nie mieć końca. Butch miał wrażenie, że ogląda kanał Sci­Fi z  wyłączonym dźwiękiem. W życiu nie widział czegoś podobnego. W wieloletniej karierze  detektywa z wydziału zabójstw naoglądał się trupów, nierzadko ohydnie zmasakrowanych. Nigdy  jednak nie widział na żywo podobnej jatki; scena była tak szokująca, że aż nierealna. Tyle dobrego. Choć nie sposób było odmówić potworowi elegancji ruchów. Ten wdzięk, z jakim wyrzucił  reduktora w powietrze, by złapać go do... ­ To się często zdarza? ­ Dosyć. Dlatego pieprzy się jak królik. To go uspokaja. Powiem ci jedno: lepiej z nim nie  zadzierać. Nic odróżnia kumpla od przekąski. Trzeba wziąć na przeczekanie, a potem się nim zająć,  kiedy z powrotem jest Rankohrem. Coś walnęło ze stukotem w maskę cadillaca. Jezu, czyżby głowa? Nie, tylko but. Może  podeszwy były niesmaczne? ­ Co znaczy: zająć się nim? ­ wymamrotał Butch. ­ Jak byś się czuł, gdybyś miał wszystkie kości pogruchotane? Kiedy to się zaczyna, przeobraża się  w potwora, ale kiedy wraca do siebie, jest jak zdjęty z krzyża. W krótkim czasie polana została wymieciona z reduktorów. Rycząc groźnie, bestia  rozglądała się na wszystkie strony, jakby jeszcze nie miała dosyć. Z braku reduktorów w polu  widzenia skupiła się na samochodzie. ­ Potrafi dostać się do środka? ­ spytał Butch. ­ Jeśli mu bardzo zależy. Na szczęście już się najadł do syta. ­ N­no tak, ale może mieć ochotę na... deser ~ bąknął Butch. Bestia potrząsnęła łbem, a czarna grzywa zalśniła w świetle księżyca. Potem zawyła i  biegnąc na tylnych nogach, zaczęła szarżować na cadillaca. Ziemia dudniła i drżała pod jej  krokami. Butch kolejny raz sprawdził, czy wcisnął blokadę drzwi. Zaczął przemyśliwać, czyby się nie  zhańbić zejściem do parteru. Potwór zatrzymał się przy samochodzie i opadł na cztery łapy. Był tak blisko, że szyba od  strony Butcha zaszła parą od jego oddechu. Z bliska był obrzydliwy. Przez szpary oczu wyzierały  same białka. Miał obwisłe, trzęsące się fafle. Rzędy kłów w rozdziawionej paszczy mogły przyśnić  się w nocy. Po piersi spływała mu czarna krew, gęsta jak ropa. Bestia uniosła umięśnione przednie  kończyny. Chryste, te szpony jak sztylety... przy nich narzędzia zbrodni Freddiego Kruegera wyglądały  jak przybory do czyszczenia fajek. Jednak gdzieś w środku drzemał Rankohr. Butch przytknął dłoń do szyby, jakby chciał dotknąć kumpla.

Stwór przechylił głowę i zamrugał oczyma. Nagle westchnął głęboko i zaczął się trząść. W  nocnej ciszy rozległ się ostry, przenikliwy krzyk. Biały rozbłysk oświetlił polanę. Na ziemi leżał  nagi Rankohr. Butch wyskoczył z samochodu i ukląkł przy swoim druhu. Rankohr miotał się w drgawkach po trawie zmieszanej z ziemią. Powieki miał zaciśnięte,  skórę lepką, jego wargi poruszały się mozolnie, jakby chciał coś powiedzieć. Twarz, włosy, pierś  wampira były skąpane w ciemnej krwi. Brzuch miał upiornie wzdęty. W prawym obojczyku  widniał mały otwór po kuli. Butch zerwał z siebie kurtkę i okrył nią kumpla. Nachylił się, żeby zrozumieć, co tamten mówi. ­ Co mówiłeś? ­ Ty... i V. Cali? ­ wybełkotał wampir. ­ Tak, nic nam nie jest. Rankohr jakby się odprężył. ­ Do domu... Chcę... do domu. ­ Nie bój nic, zajmiemy się tobą. O, zgięty w pół, gnał przez polanę, próbując wymknąć się z rzezi. Ciężarówkę zaparkował  przy drodze, ponad kilometr od polany. Według jego obliczeń do samochodu miał jeszcze ze trzy,  cztery minuty. Jak dotąd chyba nic go nie ścigało. Rzucił się do ucieczki w chwili, gdy nad polaną pojawił się tamten rozbłysk; czuł, że to nie  może być nic dobrego. Przypuszczał, że to gaz paraliżujący lub zwiastun potężnej eksplozji, ale  potem rozległ się tamten ryk. Kiedy spojrzał za siebie, zamarł z trwogi. Coś dorwało się do jego  kolegów, wyiskując reduktorów jak wszy. Potwór znikąd. Natychmiast rzucił się z powrotem do ucieczki. Biegnąc, odwracał się co jakiś czas, by się  upewnić, czy nikt go nie ściga. Jak dotąd był sam, a przed nim majaczyła już ciężarówka. Dopadł  wozu, wskoczył do szoferki, zapuścił silnik i wcisnął gaz. Najważniejsze, to zmyć się stąd jak najprędzej. Masakra na taką skalę nie może przejść  niezauważona ze względu na widoki i odgłosy, a później pobojowisko. Druga rzecz, musi złożyć  raport. Rozszczepiona osobowość pana X wpadnie w szał na wiadomość o zajściach. Poległ oddział  asów O, a reszta reduktorów, których wezwał na pokazówkę, jak się rozprawia z E, też została  wybita w pień. Sześciu zabójców w niecałe pół godziny.  W dodatku nie miał pojęcia, kim był ten potwór, który siał takie spustoszenie. Właśnie  wieszali ciało E na drzewie, gdy na poboczu zaparkował cadillac. Z auta wysiadł jasnowłosy  wojownik, tak rosły i znakomicie wyszkolony, że mogł być tylko członkiem Bractwa. Był z nim  jeszcze jeden samiec, również cholernie niebezpieczny, oraz człowiek, diabli wiedzą, co robił w  towarzystwie wampirów. Walka trwała niecałe dziesięć minut. O wziął się za blondyna i rąbnął go parę razy, ale bez  wymiernego skutku. Zwarli się właśnie w zapaśniczym uścisku, kiedy któryś z reduktorów nacisnął  spust. O padł na ziemię i odturlał się, cudem unikając kuli. Kiedy podniósł głowę, blondyn padał na  wznak, trzymając się za ramię.  O rzucił się w jego stronę w nadziei, że zdobycz jemu przypadnie w udziale, jednak  reduktor, który strzelał, też miał ochotę zaliczyć swojego wampira. Gamoń zawadził o nogę O i  obaj runęli na ziemie. Wtedy właśnie niebo rozbłysło i pojawił się potwór. Czyżby wyskoczył  jakimś cudem z blondyna? Kurde, to by dopiero była tajna broń. O usiłował przypomnieć sobie każdy szczegół samca, oczy, twarz, strój, sposób poruszania  się. Dokładny opis jasnowłosego wojownika będzie miał kluczowe znaczenie w wyciągniu zeznań z  wampira. Dobrze dobrane pytania gwarantowały ciekawe odpowiedzi jeńców. Potrzebowali informacji o Bractwie. Po dziesięcioleciach odstrzału cywilów reduktorzy 

wzięli na muszkę Bractwo. Bez wojowników rasa wampirów byłaby całkiem bezbronna, a zabójcy  mogliby ostatecznie zetrzeć gatunek z powierzchni ziemi.  O zaparkował przed miejscowym salonem gier. Tego wieczoru udało mu się tylko jedno,  bez pośpiechu wykończyć E. Wyżycie się na tamtym było jak łyk chłodnego piwa latem w upalny  dzień. Miłe i relaksujące. Jednak to, co nastąpiło później, nieźle nadszarpnęło mu nerwy. Otworzył komórkę i wcisnął szybkie wybieranie. Nie ma co czekać z raportem, aż wróci do  domu. Pan X zareaguje ostrzej, jeśli uzna, że O zbyt długo czekał z powiadomieniem.  ­ Zaszła nieprzewidziana okoliczność. ­ oznajmił, kiedy uzyskał połączenie. Pięć minut później zamknął komórkę, wycofał ciężarówkę z parkingu i pomknął za miasto.  Pan X wyznaczył mu audiencję w swoim prywatnym domku w lesie.

Rozdział 6 RANKOHR WIDZIAŁ TYLKO ZARYS RZECZYWISTOŚCI, nie mógł zogniskować wzroku, raziło go  światło. Wkurzało go, że nie może zidentyfikować dwóch rosłych sylwetek, które uwijały się przy  nim. Jęknął, kiedy złapały go za ręce i nogi. - Spokojnie, Rankohr, musimy cię tylko przenieść. ­ To był głos V. Kiedy dźwignęli go, by zanieść na tył cadillaca, targnął nim wściekły ból. Położyli go i  zamknęli drzwi. Silnik zaskoczył z cichym pomrukiem. Szczękał zębami z zimna, więc próbował ciaśniej otulić się tym, co miał na sobie, jednak  ręce odmawiały mu posłuszeństwa. Ktoś dopiął na nim coś, co chyba było kurtką. - Leż tam spokojnie, wielkoludzie. Butch. To był Butch. Rankohr chciał coś powiedzieć; czuł wstrętny odór z własnych ust. ­ Nie wysilaj się, Hollywood. Wszystko w porządku. Wieziemy cię do domu. Samochód, podskakując, zjechał z pobocza na szosę. Jęknął jak jakiś mięczak, to było  jednak silniejsze od niego. Czuł się, jakby mu wygarbowano skórę kijem bejsbolowym. Z nabitym  szpikulcem. Zresztą obolałe mięśnie i kości to było nic w porównaniu z żołądkiem. Modlił się, żeby nie  strzelić pawia w wozie V, nie był jednak pewien, czy dotrzyma do końca podróży. Z powodu  przeforsowania ślinianek musiał przełykać co chwila, co uruchamiało odruch wymiotny. Od tego z  kolei chwyciły go straszliwe mdłości, przez które chciało mu się...  Żeby się wyrwać z zaklętego kręgu, zaczął powoli oddychać przez nos. - Jak leci, Hollywood? - Prysznic. Obiecaj. Pierwsza rzecz. - Masz moje słowo. Musiał chyba zemdleć, bo ocknął się, kiedy go wyciągano z auta. Dobiegły go znajome  głosy. Butch. V. Niski głos mógł należeć tylko do Grhoma. Znowu stracił przytomność. Kiedy ją odzyskał, poczuł chłodny dotyk na plecach. ­ Spróbuj wstać. Zrób to dla mnie ­ prosił Butch. Rankohr postarał się zastosować do prośby. Z ulgą skonstatował, że trzyma się na nogach.  Po wyjściu z auta mdłości zelżały. Usłyszał łagodny szum; zaraz potem ciepło rozeszło się po całym jego ciele. ­ W porządku? Nie za gorący? ­ To był Butch. Głos dobiegał z bliska. Stał razem z nim w kabinie prysznicowej. Pachniało tureckim tytoniem, co wskazywało na  to, że V też jest w łazience. ­ Nie za gorący, Hollywood? ­ Nie. ­ Próbował znaleźć mydło na oślep. ­ Nic nie widzę. - Mała strata. Lepiej, żebyś nie widział mnie, jak z tobą stoję goły pod prysznicem. I tak mam dość  zmartwień przez ciebie. Rankohr poweselał, czując dotyk gąbki na twarzy... na piersi... na plecach... na karku... Boże, jak cudownie. Odchylił głowę do tyłu, pozwalając, by woda z mydłem spłukała ślady  wyczynów bestii. Prysznic trwał stanowczo za krótko. Ktoś owinął go ręcznikiem wokół bioder, wytarł  drugim. - Czy możemy zrobić dla ciebie coś jeszcze, zanim przyjmiesz pozycję horyzontalną? - Alka­Seltzer. W apteczce. - V, poszukaj tego paskudztwa. ­ Butch objął Rankohra w pasie. ­ Oprzyj się o mnie, kolego. O, tak.  Doskonale. Uff, nieźle żeśmy cię utuczyli.

Rankohr posłusznie dał się prowadzić po marmurowej posadzce łazienki i dywanie w  sypialni. - No, wielkoludzie, huzia do łózia. „Spać. Spać". Łóżko to dobra rzecz.  Popatrz tylko, kto tu czeka na ciebie. Pielęgniarz Vrhedny. Rankohr poczuł, że ktoś podnosi mu głowę i przytyka szklankę do ust. Pił łapczywie, potem  głowa opadła mu na poduszki. Już miał znów zemdleć, kiedy usłyszał, jak Butch mówi półgłosem: - Dobrze, że rana po kuli się nie paprze. Ale, chłopie, nic wygląda mi to dobrze. - Wyliże się za dzień, dwa ­ półgłosem odparł V. ­ Zawsze szybko wraca do siebie, ale na razie jest  z nim kiepsko. - Za to potwór był w szczytowej formie. - Zawsze ma straszne wyrzuty, kiedy wraca do siebie. ­ Pstryknęła zapalniczka. Rozszedł się aromat  przedniego tytoniu. ­ Próbuje nie dać poznać po sobie, jak bardzo się boi. Cała ta odpicowana  fasada to kamuflaż. On umiera ze strachu, że zrobi komuś krzywdę. Oczywiście Bractwo upatrzyło sobie ten dom ze względu na bezpieczeństwo i wygodę, a nie  z upodobania do filigranowych mebelków. Butch wybrał krzesło na smukłych nogach i zaczął ostrożnie siadać, starając się opuszczać  swój ciężar stopniowo. Skinął głową Tohrturowi, który rozsiadł się na obitej adamaszkiem kozetce.  Potężne ciało wampira zajmowało prawie cały mebel. Barczysty brunet, ostrzyżony po  wojskowemu, sprawiał wrażenie niezłego twardziela, jednak szafirowe oczy mówiły o nim coś  zupełnie innego. Pod maską niezłomnego wojownika krył się przemiły gość, zaskakująco wrażliwy jak na to,  że na życie zarabiał walką z nieumarłymi. Od chwili, gdy Ghrom objął tron przed dwoma  miesiącami, był oficjalnym przywódcą Bractwatwa i jedynym wojownikiem, który mieszkał poza  posiadłością. Krwiczka Tohra, Wellsie, spodziewała się pierwszego dziecka i nie miała zamiaru  mieszkać z bandą kawalerów. Trudno jej się było dziwić. - O ile wiem, chłopcy, mieliście w drodze powrotnej trochę rozrywki ­ zwrócił się Tohr do V. -Owszem, Rankohr poszedł na całość – odparł V nalewając sobie wódki przy barku. Nadszedł Furiath; pozdrowił zebranych. Butch bardzo lubił wampira, choć niewiele mieli z  sobą wspólnego. No, może z wyjątkiem kręćka na punkcie garderoby, ale i tu za­ znaczały się różnice między nimi. Elegancja Butcha zdradzała entuzjazm neofity, podczas gdy  Furiath miał wrodzone wyczucie stylu i męskiej dystynkcji. Był metroseksualny, choć czuło się, że  wie, co robić z bronią. Tchnął wyrafinowaniem wcale nie za sprawą wykwintnych ciuchów ­ miał na sobie czarny,  kaszmirowy blezer i spodnie w drobny prążek ­ lecz długich, gęstych pukli złotorudych włosów,  które zachwycałyby nawet na damskiej głowie. Całości dopełniały intrygujące, żółte oczy, lśniące jak szczere złoto w promieniach słońca. Czemu był kawalerem ­ to prawdziwa zagadka. Idąc do baru, żeby sobie nalać szklaneczkę  porto, utykał nieznacznie. Butch słyszał, że w jakichś opałach stracił nogę poniżej kolana. Nosił  protezę, która znakomicie sprawdzała się na polu walki. Do gabinetu wkroczyła kolejna postać. Zbihr, bliźniaczy brat Furiatha, tym razem, o dziwo, przyszedł punktualnie, zaszył się  jednak w najdalszym kącie ku uldze Butcha, który miał przed nim cykora. Zbihr na dzień dobry demonstrował pooraną szramami twarz i czarne, połyskliwe oczy.  Mrocznej aparycji dopełniała łysa czaszka, tatuaże na karku i nadgarstkach oraz piercingi. Było w  nim coś złowrogiego, a kropkę nad i stawiał gęsty opar nienawiści, który się wokół niego unosił. W  policyjnym żargonie takich jak on nazywano potrójną zagwozdką: Zimny jak głaz. Przebiegły jak  wąż. Działa z zaskoczenia. Ponoć został porwany w niemowlęctwie i sprzedany w niewolę. Sto lat z okładem, które  spędził jako niewolnik, pozbawiło go wszelkich ludzkich ­ czy raczej wampirzych uczuć. Był teraz 

kłębkiem mrocznych emocji uwięzionych w pokiereszowanej powłoce. Komu życie było miłe –  omijał go szerokim łukiem. W holu rozległy się ciężkie kroki. Bracia przycichli, kiedy w progu wyrosła postać Ghroma. Potężny, ciemnowłosy, o wargach wykrzywionych grymasem okrucieństwa, wyglądał jak zjawa z  koszmarnego snu. Nosił skóry i nie rozstawał się z ciemnymi okularami. Był ostatnią osobą, z jaką Butch miałby  ochotę zadrzeć. Niezłomny wojownik był przy tym jednym z najzagorzalszych popleczników  Butcha. Ich przyjaźń zaczęła się tamtej nocy, gdy Ghrom zarobił kulkę, ratując swoją krwiczkę z  rąk reduktorów. Butch przyszedł mu w sukurs, a reszta była tylko konsekwencją. Wkrótce  zaprzyjaźnili się. Ghrom wkroczył do pokoju władczym krokiem. Nosił się z pańską godnością, i nie bez  powodu. Był wszak Ślepym Królem. Ostatnim wampirem czystej krwi Władcą swej rasy. ­ Dzięki, że zatroszczyłeś się dziś o Rankohra. ­ Podszedł się do Butcha. - Zrobiłby dla mnie to samo.  Pewnie tak. ­ Ghrom usiadł za biurkiem, krzyżując ręcena piersi. ­ Przejdźmy do rzeczy. Agrhes  miał dzisiaj u siebie ciężki przypadek. Przywieźli mu półprzytomnego samca, cywila. Zanim  wyzionął ducha, wyjawił Agrhesowi, że był torturowany przez reduktorów. Wypytywali go o  Bractwo, gdzie można nas znaleźć i co o nas wie. ­ Następny ­ szepnął Tohrtur. ­ Owszem. Mam wrażenie, że w taktyce Korporacji pojawiły się pewne innowacje. Samiec  twierdził, że mają specjalne miejsce do przesłuchań i tortur. Niestety, zmarł, zanim udało się z  niego wydobyć lokalizację. ­ Odszukał wzrokiem Vrhednego. ­ V, chcę, żebyś się udał do  krewnych cywila i powiedział, że pomścimy jego śmierć. Furiath, pojedziesz do Agrhesa i pogadasz  z pielęgniarką, która wie najwięcej. Może uda ci się wpaść na trop, gdzie go trzymali, albo którędy  uciekał Nasi cywile nie będą im służyć za worek bokserski. ­ Do swoich też się dobrali ­ wtrącił V. ­ W drodze powrotnej natknęliśmy się na reduktora  wiszącego na gałęzi. W otoczeniu kolegów. ­ Co mu zrobili? ­ Różne różności ­ włączył się Butch. ­ To, że przestał oddychać, to tylko początek wyliczanki.  Często dobierają się swoim do skóry? ­ Nie. Rzadko. ­ Byłby to więc interesujący zbieg okoliczności, nie uważasz? Cywil ucieka z rąk oprawców, a tej  samej nocy znajdujemy reduktora, który wygląda jak poduszka na szpilki. ­ Dobrze rozumujesz, glino. Wiadomo coś o tych reduktorach? ­ zwrócił się Grhom do V. ­ Czy  może Rankohr oczyścił miejsce zbrodni? V potaknął. ­ Nie został kamień na kamieniu. ­ Nie do końca ­ Butch sięgnął do kieszeni i wyciągnął portfel powieszonego reduktora. ­ To było  przy tym ziomku, który ich tak wkurzył. ­ Przewertował portfel i wyciągnął prawo jazdy. ­ Gary  Essen. Ej, on mieszkał w moim dawnym domu. Wygląda na to, że lepiej nie ufać sąsiadom. ­ Przeszukam jego mieszkanie ­ zobowiązał się Tohr. Butch odepchnął portfel. Bracia wstali, szykując się do wyjścia. ­ Jeszcze jedna sprawa ­ zatrzymał ich Tohr. ­ Odebrałem wieczorem telefon. Samica cywilów  znalazła porzuconego młodego samca. Miał przy sobie bransoletę z napisem Tehrror. Poleciłem jej  przywieźć go jutro wieczorem do ośrodka treningowego. ­ Ciekawe ­ skwitował Ghrom. ­Chłopak nie mówi, więc przyjedzie z nim tłumaczka. Nawiasem mówiąc, samica człowieków ­  dodał Tohr z uśmieszkiem. ­To jednak żaden problem. Wyczyścimy jej pamięć. ­ Wsunął portfel do  tylnej kieszeni skórzanych spodni.

Kiedy pan X otworzył drzwi swej leśnej chatki, wyraz twarzy O nie poprawił mu humoru.  Reduktor tchnął kamiennym spokojem. Byłoby lepiej dla niego, gdyby przejawiał pokorę, ale  słabość i podporządkowanie nie leżały w naturze pana O. Jak dotąd. Pan X gestem ręki zaprosił go do środka. ­ Powiem szczerze, że ta cała szopka z przyznaniem się do ucieczki wampira jakoś mi dziwnie  pachniała od początku. Powinienem był wyczuć podstęp. Czy może mi pan powiedzieć, czemu pan  wyrżnął w pień swój oddział? O zrobił piruet. ­ Nie rozumiem? ­ Niech pan przestanie łgać, to jest irytujące. ­ Powiedział pan X. ­ Przecież to nie ja ich zabiłem. ­ Tylko potwór, tak? Doprawdy, panie O mógłby pan wykazać trochę więcej pomysłowości.  Najwygodniej jednak zwalić wszystko na Bractwo. Ta bajka brzmi najbardziej wiarygodnie. Pan X przeciął główną izbę chaty; milczał przez chwilę, żeby jego podwładny miał czas się  opamiętać. Popukał bezmyślnie w klawiaturę laptopa, potem rozejrzał się po wnętrzu. Chata,  oszczędnie umeblowana, była utrzymana w stylu rustykalnym. Trzydzieści hektarów lasu wokół  stanowiło idealny bufor. Toaleta wprawdzie nie działała, ale reduktorzy nie jedzą, więc nie  potrzebują tego rodzaju udogodnień. Prysznic natomiast sprawował się bez zarzutu.  Dopóki nie znajdą lepszej lokalizacji, ta skromna placówka będzie pełnić funkcje ośrodka  rekrutacyjnego i głównego sztabu Korporacji. ­ Mówię panu prawdę i tylko prawdę ­ przerwał ciszę O nerwowym głosem. ­ Dlaczego miałbym  kłamać? ­ Nie obchodzi mnie, dlaczego. ­ Pan X od niechcenia otworzył drzwi do sypialni. Skrzypnęły  zawiasy. ­ Może ciekawi pana, że kiedy pan był w drodze do mnie, pchnąłem jeden z oddziałów na  miejsce zbrodni. Donieśli mi,  że nie znaleźli żadnych śladów ciał, więc przyjmuję, że wyprawił ich  pan prosto na tamten świat. Odnotowali też a ślady ostrej walki, morze krwi. Mogę sobie tylko  wyobrazić, jak zawzięcie bronił się pański oddział. Rozgromił ich pan w wielkim stylu. ­ Gdybym ich sam zadźgał, moje ubranie lepiłoby się od krwi. ­ Przebrał się pan przed przyjazdem. Nie jest pan idiotą, ­ Pan X przystanął w drzwiach sypialni. — Tak więc, reasumując, jest pan niewygodny jak pryszcz  na dupie i w tej sytuacji muszę się zastanowić, czy jest pan wart tej niewygody. Wybił pan  doborowy oddział wytrawnych reduktorów. Czy pan wie, ile lat trzeba... ­ To nie ja ich nie zabiłem. Pan X zrobił dwa taneczne kroki do przodu i wymierzył cios w szczękę O. O osunął się na  podłogę. Pan X postawił nogę na policzku O i docisnął mocno. ­ Koniec dyskusji, zgoda? Wracając do tematu, czy wie pan, jak długo trwa kształcenie doborowego  asasyna? Dziesiątki, setki lat. Pan zmiótł trzech za jednym zamachem. To daje w sumie czterech,  wliczając pana M, którego zaszlachtował pan bez mojej zgody. Do tego dzisiaj cały oddział Beta. Pan O był o krok od obłędu. Oczy reduktora lśniły szaleństwem spod obcasa pana X. Pan X  dociskał tak długo, aż zmrużone oczy pana O otwarły się na oścież. ­ Tak więc, pytam się siebie, czy jest pan tego wart. W Korporacji jest pan zaledwie od trzech lat.  Jest pan zawzięty, skuteczny, ale niesubordynowany. Włączyłem pana do doborowego oddziału z  nadzieją, że doszlusuje pan do ich poziomu i trochę się wyszumi. Tymczasem pan ich wybił do  nogi. X poczuł, że krew gotuje mu się w żyłach. Gniew nie przystoi przywódcy, upomniał się.  Należy stawiać na spokój, rozsądek i autorytet. Odetchnął głębiej, zanim znów przemówił. ­ Dzisiejszej nocy poważnie nadwątlił pan nasze szeregi. Nie zamierzam tolerować tego rodzaju  wybryków. Zdjął nogę z głowy O. Reduktor zerwał się na równe nogi. Kiedy otwierał usta, żeby coś  powiedzieć, w ciemnościach nocy rozległo się dziwne, rozstrojone buczenie. Rozejrzał się,

usiłując zlokalizować źródło dźwięku. ­ A teraz chciałem pana zaprosić do sypialni ­ uśmiechnął się pan X. ­ Po co? ­ najeżył się O. ­ Pora na drobny zabieg wychowawczy połączony z wymiarem sprawiedliwości. Zapraszam do  sypialni. Buczenie tymczasem przybrało na sile, przechodząc w wibrację bardziej wyczuwalną niż  słyszalną. ­ Naprawdę było tak jak mówię ­ zaskomlał O. ­ Dość gadania. Do łóżka! ­ Pan X odwrócił się w stronę, z której dobiegało buczenie. ­ Rany kota! Zamroził paralizatorem główne mięśnie O i wtaszczył ciało reduktora do sypialni, rzucając je na  łóżko. Drzwi wejściowe otwarły się na oścież. Na widok Omegi panu O oczy wyszły z orbit. ­ O Jezu... nie... Pan X poprawił na nim garderobę, wygładził koszulę i kurtkę. Na zakończenie przyklepał  brunatne włosy reduktora i pocałował pana O w czoło jak dziecko. − Pan wybaczy ­ szepnął ­ ale zostawię was teraz samych.  Opuścił chatę tylnymi drzwiami.  Kiedy wsiadał do samochodu, dobiegły go pierwsze wrzaski. −

Rozdział 7 ­ JEST JUŻ SAMOCHÓD PO NAS ­ OZNAJMIŁA MARY, zasuwając firankę z powrotem. ­ Chyba że dyktatora  jakiejś bananów republiki zarzuciło do Caldwell. John doskoczył do okna. To mercedes ­ zamigał. ­ Przyciemnione szyby wyglądają na kuloodporne. We trójkę wyszli z domu Belli i podeszli do limuzyny. Powitał ich mały staruszek w czarnej  liberii, który wyszedł do nich zza kierownicy. Nie wiedzieć czemu był rozanielony, czy wręcz cały  w skowronkach. Człowieczek miał długie uszy, obwisłe policzki i pobrużdżoną twarz; wyglądał jakby się rozpływał, przy czym jego promienna radość sugerowała, że jest to stan z gruntu rzeczy  dla niego oczywisty. ­ Jestem Fritz. ­ oświadczył z niskim ukłonem. ­ Państwo pozwolą do środka. Otwarł drzwi z tyłu. Bella wsiadła pierwsza, John za nią, ostatnia na siedzenie wsunęła się  Mary. Fritz zamknął za nimi drzwi. Chwilę później byli już w drodze. Kiedy mercedes ruszył, Mary próbowała się zorientować, którędy jadą, jednak szyby były  całkiem zaciemnione. Miała wrażenie, że jadą na północ, ale to były tylko jej przypuszczenia. ­ Dokąd jedziemy? ­ spytała Bellę. ­ Niedaleko. ­ Głos Belli nie brzmiał pewnie. Prawdę mówiąc, od przyjścia Mary i Johna Bella  siedziała jak na rozżarzonych węglach. ­ Wiesz, dokąd nas wiozą? ­ Oczywiście ­ odparła Bella, uśmiechając się do Johna. ­ W życiu nie spotkaliście tak  niesamowitych facetów. Serce Mary załomotało w piersi. Miała niedobre przeczucia. Boże, czemu nie wzięła  swojego samochodu? Po dwudziestu minutach mercedes zwolnił i zatrzymał się. Ruszył i zaraz znów się  zatrzymał. Powtarzało się to jeszcze kilkakrotnie. Potem Fritz opuścił szybę po swojej stronie i  powiedział parę słów do czegoś, co przypominało domofon. Przez chwilę krążyli jeszcze, potem  wóz stanął. Silnik zgasł. Mary nacisnęła klamkę. Drzwi były zamknięte. W wyobraźni zobaczyła program Na tropach zbrodni i zdjęcia ich trojga na ekranach, w roli  ofiar brutalnego morderstwa. Ale szofer wypuścił ich natychmiast, ani na chwilę nie przestając się uśmiechać. ­ Proszę za mną. Po wyjściu z samochodu Mary zaczęła się gorączkowo rozglądać. Byli na podziemnym  parkingu, ale nie było żadnych samochodów, z wyjątkiem dwóch busów, jakie spotykała na ulicach.  Trzymając się Fritza, przez ciężkie, podwójna drzwi wkroczyli w labirynt korytarzy  oświetlonych jarzeniówkami. Korytarze chaotycznie odgałęziały się na wszystkie strony, jakby  służyły tylko temu, żeby zmylić drogę.  „Ale ktoś zawsze wiedział, gdzie byli" – dotarło do Maty. Co dziesięć metrów z sufitu wisiała kamera. Widziała podobne w centrach handlowych i w  szpitalach. Kamery do monitoringu. W końcu wprowadzono ich do małego pomieszczenia z obrotowym lustrem i pięcioma  metalowymi krzesłami.  Z narożnika naprzeciwko drzwi też patrzyła na nich kamera. Całość  wyglądała toczka w toczkę jak pokój przesłuchań na komendzie, przynajmniej na komendzie w  Nowojorskich gliniarzach. ­ Wkrótce ktoś przyjdzie ­ zapowiedział Fritz i wyszedł, kłaniając się lekko. Drzwi zamknęły się  automatycznie. Mary podeszła i nacisnęła klamkę; o dziwo, drzwi ustąpiły bez trudu. Kolejny dowód na to, 

że właściciel nie obawiał się, iż goście mu się pogubią. ­ Możesz mi powiedzieć, gdzie jesteśmy? ­ zwróciła się do Belli. ­ Na terenie obiektu. ­ Obiektu? ­ Szkoleniowego. „Ciekawe, w czym też tu szkolą?...". ­ Ci twoi znajomi działają dla służb rządowych czy  czegoś w tym rodzaju? ­ Nie, nie. To nie wygląda jak szkoła sztuk walki ­ zamigał John. Zdecydowanie nie. ­ Co mówi? ­ chciała wiedzieć Bella. ­ Też jest zdziwiony. Mary znów nacisnęła klamkę i wyjrzała na korytarz.  Usłyszała rytmiczny dźwięk. Wyszła z  pokoju, nie oddalając się od drzwi. Zza zakrętu korytarza wyłonił się wysoki, bosy blondyn w czarnej koszulce bez rękawów i  skórzanych spodniach. Szedł niepewnie, sunąc ręką po ścianie i w skupieniu patrząc pod nogi,  jakby utrzymywał równowagę, obserwując odległość od podłogi. Wyglądał jak chory albo pijany, ale... byl zabójczo przystojny. Szczerze mówiąc, mial tak  olśniewająco piękną twarz, że Mary musiała zamrugać parokrotnie, żeby sprawdzić, czy nic śni.  Nieskazitelny obrys mocnej szczęki. Wydatne usta. Wystające kości policzkowe. Szerokie czoło.  Gęste, falujące włosy, jaśniejsze z przodu, ciemniejsze, krótko podcięte z tylu. Sylwetka mężczyzny była równie porażająca, jak jego twarz. Potężna, muskularna, bez  cienia tłuszczu. Jego skóra była złocista nawet w mdłym świetle lamp jarzeniowych. Znienacka  podniósł wzrok na Mary. Miał świetliste, lazurowe oczy, intensywne jak dwa neony. Patrzył na nią,  jakby była powietrzem. Mimo to zamarła. Totalny brak reakcji z jego strony nie był dla niej niczym nowym.  Mężczyźni jego formatu zwykle nie dostrzegają kobiet jej pokroju. Taki już jest porządek rzeczy. Powinna wrócić do pokoju. Po co stać, patrząc na to, jak ją lekceważy. Jednak hipnoza  zdawała się nasilać, w miarę jak malała odległość między nimi. Boże, jaki jest... piękny. Wlokąc się chwiejnie po korytarzu, Rankohr czuł się jak ostatni wrak. Zawsze, kiedy  budziła się w nim bestia, tracił wzrok. Teraz też musiał czekać, aż jego oczy zechcą z nim współpracować. Reszta też była do niczego; nogi i ręce miał jak z ołowiu i nie na wiele mu się  zdały. A i żołądek strajkował. Na samą myśl o jedzeniu robiło mu się niedobrze. Dość miał jednak tkwienia w pokoju. Pół dnia leżenia plackiem, to aż nadto. Musi dotrzeć  do siłowni, wskoczyć na bieżnię. Nagle zamarł. Choć prawie nic nie widział wyczuwał nieomylnie, że nie jest sam na  korytarzu. Ktoś był blisko, po lewej. Obcy. Rankohr odwrócił się gwałtownie, chwycił intruza za gardło, wyszarpnął z wnęki drzwiowej  i cisnął na przeciwległą ścianę. Za późno zorientował się, że to samiczka; słabe plaśnięcie  zawstydziło go. Natychmiast poluzował uchwyt ale nie wypuścił jej całkiem. Jej szczupła szyja była ciepła i delikatna. Ze zdenerwowania krew tętniła w jej żyłach.  Nachylił się i pociągnął nosem. Odskoczył jak oparzony. Samica człowieków, Chryste Panie. W dodatku chora czy wręcz umierająca. ­ Kim jesteś? ­ spytał groźnie. ­ Skąd się tu wzięłaś W odpowiedzi usłyszał tylko przyspieszony oddech. Bała się go straszliwie; wyczuwał  węchem jej lęk o zapachu tlącego się drewna. Złagodniał.

­ Nic ci nie zrobię. Ale nie jesteś stąd i muszę wiedzieć, kim jesteś. Wyczuł pod dłonią, że przełyka ślinę. ­ Nazywam się... nazywam się Mary. Jestem tu z koleżanką. Wstrzymał oddech. Serce zabiło mu mocniej, potem ustatkowało się. - Powtórz – szepnął. - Nazywam się Mary Luce. Jestem koleżanką Belli... Przyjechałyśmy tutaj z chłopcem, Johnem  Matthew. Na zaproszenie.  Rankohr zadrżał i oblał się delikatnym rumieńcem. Jej śpiewny głos, kadencja mowy,  brzmienie słów wpadały mu do serca, niosąc spokój i ukojenie. Biorąc go w słodką niewolę Przymknął oczy. - Powiedz coś jeszcze. - Co? ­ spytała zaskoczona. - Mów coś do mnie. Chcę słuchać twojego głosu. Milczała i już miał ponowić zażądanie, kiedy odezwała się znowu. - Nie wyglądasz za dobrze. Chyba ci trzeba lekarza. Poczuł, że miękną mu kolana. Słowa nie miały znaczenia. Liczył się tylko jej głos: cichy i  delikatny, był jak pieszczota dla jego uszu. Miał wrażenie, że ktoś go głaszcze od wewnątrz. - Jeszcze ­ poprosił, przesuwając dłoń na jej krtań, żeby wyraźniej poczuć wibrację jej mowy. - Czy mógłbyś... czy byłbyś uprzejmy mnie puścić? -Nie. ­ Podniósł drugą rękę. Miała na sobie chyba jakiś kożuszek; odchylił kołnierz i złapał ją za  ramię, żeby mu nie umknęła. ­ Mów. - Gnieciesz mnie. ­ Zaczęła się wyrywać. - Wiem. Mów. - Co mam mówić, do diabła? Jej głos, nawet w gniewie, brzmiał cudownie. - Cokolwiek. - Przestań mnie dusić za gardło, bo cię kopnę, domyśl się w co. Roześmiał się. A potem docisnął ją biodrami i udami tak, że nie mogła się ruszyć. Stężała, ale i tak  czuł jej kształty. Była szczupła, choć bez wątpienia kobieca. Jej piersi wciskały się w jego pierś,  biodra uginały się pod naporem jego bioder, jej brzuch był sprężysty. - Mów coś ­ szepnął do ucha. Boże, jak pięknie pachniała. Czystością. Świeżością. Jak cytryna. Zaczęła go odpychać, więc przygniótł ją całym ciałem. Jej oddech przyspieszył. - Proszę ­ wymruczał. Jej pierś zafalowała, jakby brakło jej tchu. - Ja... nie mam ci nic do powiedzenia. Najwyżej mogę ci powiedzieć, żebyś się odsunął. Uśmiechnął się, pilnując, żeby nie rozchylić warg Wolał nie odsłaniać kłów, tym bardziej że  mogła nie mieć pojęcia, z kim ma do czynienia. - No to powiedz to. ­ Co? - Żebym się odsunął. Nastroszyła się i zapach strachu wyparta ostra, cierpka woń świeżo zerwanej mięty.  Wyraźnie się rozeźliła. - Mów ­ zażądał. Chciał znów poczuć jej błogie oddziaływanie. - Proszę cię bardzo. Odsuń się. Od­suń się. ­ Roześmiała się nagle, a jej śmiech przenikał go,  rozpalając zmysły. ­ Odsuń sie­e­e­ę. Zadowolony? Puścisz mnie wreszcie?  ­ Nie. Znów zaczęła się z nim szamotać, prowokując urocze tarcie dwóch ciał. Rozpoznał węchem  moment, w którym jej niepokój i irytacja przeszły w podniecenie. Wyczuł w powietrzu błogą  słodycz i jego ciało niezwłocznie zareagowało na ten bodziec. Stwardniał jak diament.

­ Mów coś do mnie, Mary. ­ Zaczął powoli krążyć biodrami, ocierając się erekcją o jej brzuch,  rozniecając pożądanie i podniecenie Mary. Po chwili opór Mary zelżał, przestała przeciwstawiać się naporowi jego muskułów i jego  męskości. Jej dłonie, którymi kurczowo ściskała go w pasie, rozluźniły się i bezwiednie przeniosły  na plecy. Na znak aprobaty przywarł do niej całym ciałem, ośmielając do dalszych pieszczot. Kiedy  przesunęła dłońmi po jego plecach, z gardła Rankohra wydobył się niski pomruk. Schylił głowę, by  jego ucho znalazło się bliżej jej ust Chciał ją prosić, by wymówiła jakieś słowo, na przykład  przepyszny, szeptać albo szyszka. Nie, najlepsza byłaby konstantynopolitańczykowianeczka. Mary działała na niego jak narkotyk, upojna kombincja afrodyzjaku ze środkiem  uspokajającym. Czuł się, jakby szczytował, a jednocześnie zapadał w łagodny sen. Jak żyje nie  doświadczył czegoś podobnego. Nagle przeszył go zimny dreszcz. Odrzucił głowę do tyłu, wspominając słowa Vrhednego. ­ Jesteś dziewicą? ­ spytał. Jej ciało z powrotem stężało jak cement. Próbowała go odepchnąć, ale nie drgnął ani na  milimetr. - Wybacz, ale nie zadaje się takich pytań. Niespokojnie zacisnął dłoń na jej ramieniu. - Czy byłaś kiedyś z mężczyzną? Odpowiadaj! Jej cudowny głos ze strachu skoczył o oktawę do góry. ­ Tak, miałam... kochanka. Zawiedziony, rozluźnił dłoń. Zaraz jednak pojawiła się ulga. Sam nie był pewien, czy chce spotkać swoje przeznaczenie akurat w tej chwili. Ale musiał  przyznać, że ta samiczka człowieków, nawet jeśli nie zsyła jej fatum, i tak jest nadzwyczajna...  wyjątkowa. Musi ją mieć. Mary odetchnęła głębiej, kiedy uścisk na jej gardle zelżał. „Trzeba uważać, o co się prosi los" ­  pomyślała, przypominając sobie, jak zapragnęła, by  jakiś mężczyzna znalazł się pod jej urokiem. Nie tak wyobrażała sobie to doświadczenie. Była całkiem oszołomiona męskim ciałem  napierającym na nią, mirażem seksu, jaki roztaczał, nie mówiąc o jego niesamowitej sile ­ mógłby  jej skręcić kark jedną ręką. ­ Gdzie mieszkasz? ­ spytał. Kiedy milczała, zaczął poruszać biodrami, okrężnymi ruchami wciskając jej w brzuch  nabrzmiałą erekcję. Mary przymknęła oczy. Usiłowała nie myśleć o tym, jakby to było, gdyby wszedł w nią i  dalej poruszał się w ten sposób. Opuścił głowę, muskając wargami bok jej szyi. Łasił się do niej. - Gdzie mieszkasz? Poczuła na szyi coś wilgotnego. Język. O Boże, lizał ją po szyi.  ­ W końcu i tak mi powiesz. ­ mruknął.­ Ale nie musisz się śpieszyć. Mam dużo czasu. Napór jego bioder zelżał na chwilę, zaraz jednak wsunął udo między jej nogi, ocierając się o  jej sedno. Dłoń z szyi zsunęła się na mostek i spoczęła między piersiami. ­ Serce ci wali jak młot. ­ B...bo się boję.  ­ Czujesz nie tylko lęk. Przyjrzyj się swoim dłoniom.  Bingo. Jej dłonie, kurczowo uczepione jego bicepsa, same przyciągały go do niej. 

Paznokciami wbijała mu się w skórę. Puściła go, rozeźlona. ­ Podoba mi się, kiedy tak robisz. Nie przestawaj.   Drzwi za nimi otwarły się. ­ Mary, wszystko w porząd... Boże święty. ­ Bella urwała w połowie zdania. Mary szybko skrzyżowała ręce na piersiach, gdy jej napastnik odwrócił się, by spojrzeć na  Bellę. Zmrużył oczy, zamrugał powiekami i odwrócił się z powrotem do Mary.  ­ Koleżanka martwi się o ciebie. ­ powiedział jakby nigdy nic. ­ Wytłumacz jej, że nie ma powodu.  Mary próbowała się wyswobodzić, ale, jak należało się spodziewać, bez trudu opanował jej  szamotaninę. ­ Mam pomysł. ­ mruknęła. ­ Ty mnie puścisz a ja nie będę musiała jej uspokajać. W korytarzu rozległ się odtry, męski głos.  ­ Rankhor, ta samiczka nie przyjechała tutaj dla twojej zabawy. Nie jesteś w One Eye bracie. Nie  życzę sobie takich ekscesów. Mary chciała obrócić głowę, ale dłoń blondyna zawróciła spomiędzy jej piersi, przesunęła  się po szyi i chwyciła ją za podbródek. Lazurowe oczy wwierciły się w jej oczy.  ­ Nie będę na nich zwracał uwagi. Jeśli zrobisz to samo, znikną.  ­ Puść ją, Rankhor. ­ Rozległa się kanonada słów w niezrozumiałym języku. W trakcie reprymendy świetliste oczy blondyna nie przestały wpatrywać się w jej oczy a  jego kciuk łagodnie gładził ją po policzku. Był leniwy, roznamiętniony, kiedy jednak odpowiadał  drugiemu mężczyźnie jego głos robił się twardy i agresywny, jak jego muskuły. Znów posypał się  grad słów, tym razem już nie tak gniewnych. Drugi mężczyzna próbował chyba przemówić  blondynowi do rozumu. Nieoczekiwanie olbrzym puścił ją i odsunął się o krok. Odstawienie od jego wielkiego,  ciepłego ciała odebrała, ku swojemu zdziwnieniu, jako przykry wstrząs.  ­ Do zobaczenia, Mary. ­ Przejechał palcem po jej policzku i odwrócił się od niej. Kolana jej zmiękły i musiała oprzeć się o ścianę. Mężczyzna ruszył przed siebie korytarzem,  dla zachowania równowagi opierając się ręką o ścianę.  Boże, kiedy ją więził w objęciach, zupełnie zapomniała, że jest chory. ­ Gdzie chłopak? ­ rozległ się kolejny męski głos. Mary spojrzała w lewo. Stał tam wilki, ubrany w czarną skórę i ostrzyżony na jeża  mężczyzna o szafirowych, przenikliwych oczach.  „Wojskowy” pomyślała, dziwnie uspokojona. ­ Chłopiec? ­ domagał się odpowiedzi. ­ John jest tutaj. ­ odparła Bella. ­ No to przejdźmy do rzeaczy. Mężczyzna otworzył drzwi i przytrzymał je tak, że obie z Bellą musiały przejść koło niego.  Nie zwracał na nie najmniejszej uwagi; patrzył na Johna. John, mrużąc oczy, odwzajemnił mu się  bacznym, taksującym spojrzeniem.  ­ To ty dzwoniłaś? ­ rzucił wojskowy do Belli, kiedy już usiedli przy stole. ­ Tak. To jest Mary Luce, a to John. John Mathew. ­ Jestem Tohrtur. ­ Znów spojrzał na Johna. ­ Jak się miewasz, chłopcze? John zamigał i Mary odchrząknęła nerwowo po czym przystąpiła do tłumaczenia - Mówi: Dobrze. A pan?  Dobrze. ­ Mężczyzna uśmiechnął się, a następnie zwrócił do Belli. ­ Chciałbym, żebyś zaczekała  na korytarzu. Porozmawiamy potem. Bella zawahała się. ­ To nie jest prośba ­ dodał stanowczo. Po wyjściu Belli mężczyzna odwrócił krzesło w stronę Johna, oparł się wygodnie i wysunął  przed siebie kilometrowe nogi.

- Powiedz więc, chłopcze, gdzie się wychowałeś?

John zaczął gestykulować. - Tutaj, w mieście ­ wyjaśniła Mary. ­ Najpierw w sierocińcu, potem w kolejnych rodzinach  zastępczych. - Wiesz coś o swoim tacie i mamie? John pokręcił głową. - Bella mówiła mi, że nosisz bransoletę z dziwnymi runami. Możesz mi ją pokazać? John podciągnął rękaw i wysunął rękę do przodu. Mężczyzna wziął go za nadgarstek. - Ładna robota, chłopcze. Sam ją zrobiłeś? John potaknął. - Skąd ci przyszło do głowy, żeby ją tak ozdobić? John wyswobodził rękę i zaczął migać. - Te znaki mu się śnią ­ wyjaśniła Mary, kiedy skończył. - Naprawdę? Czy mógłbyś mi powiedzieć, o czym śnisz? ­ Mężczyzna znów opadł niedbale na  oparcie krzesła, ale jego oczy miały czujny wyraz. „Ładne mi sztuki walki" ­ zaniepokoiła się Mary. Tu wcale nie chodziło o żaden trening  karate. To było regularne przesłuchanie. Kiedy John się zawahał, miała ochotę złapać go za rękę i wyciągnąć z pokoju, ale czuła, że  chłopak stawiałby opór. Był głęboko zafascynowany mężczyzną, poważny i skoncentrowany. - Nie musisz przede mną nic ukrywać. Każda odpowiedź jest dobra. John poruszył dłońmi i Mary zaczęła tłumaczyć. - Jest... jest w jakimś ciemnym miejscu. Klęczy przed ołtarzem. Za ołtarzem widzi ścianę pokrytą  pismem, setki linijek pisma na czarnym kamieniu ­ zaczekaj, wolniej, John. Nie mogę tłumaczyć w  takim tempie. ­ Patrzyła w skupieniu na dłonie chłopca. ­ Mówi, że we śnie zbliża się do ściany i  dotyka fragmentu pisma, które wygląda tak jak na bransolecie. Mężczyzna ściągnął brwi. John spuścił wzrok zawstydzony. - Spokojnie, synu, wszystko jest w porządku ­ pośpieszył z zapewnieniem wojskowy. ­ Czy jeszcze  coś dziwnego dzieje się z tobą? Coś, co sprawia, że czujesz się inny od wszystkich? Mary poruszyła się niespokojnie; tok rozmowy dziwnie jej się nie podobał. John ewidentnie  nie zamierzał uchylać się od żadnych pytań, choć przecież nie mieli pojęcia, kim jest ten  mężczyzna. W dodatku Bella, która ich z nim poznała, wydawała się dziwnie nerwowa. Już miała ostrzec Johna na migi, kiedy chłopiec rozpiął koszulę. Odsunął jedną połę,  odsłaniając okrągłe znamię nad lewą piersią. Mężczyzna nachylił się, by obejrzeć znamię. ­ Skąd to masz? ­ spytał, wracając na oparcie krzesła. Chłopiec zamigał szybko rękami. - Mówi, że ma to od urodzenia. - Coś jeszcze? ­ dopytywał się mężczyzna. John przywołał wzrokiem Mary. Zaczerpnął tchu. Śni mi się krew. Kły... Kąsanie. Mary zorientowała się, że ma oczy jak spodki. John spojrzał na nią z niepokojem. Nie denerwuj się. Nie jestem żadnym psycholem ani kimś w tym rodzaju. Z początku byłem  przerażony, ale przecież nie panuję nad tym, co mój mózg wyprawia, zrozum... - Rozumiem ­ odparła i uścisnęła mu rękę - Co powiedział? ­ spytał mężczyzna. -Ta część była tylko do mojej wiadomości. Zaczerpnęła tchu i wróciła do tłumaczenia

ROZDZIAŁ 8 BELLA OPARŁA się o ŚCIANĘ KORYTARZA i zaczęła zaplatać wewłosach warkoczyki; robiła tak  zawsze, kiedy była zdenerwowana. Słyszała, że członkowie Bractwa byli jakby odrębnym gatunkiem, ale nie bardzo w to  wierzyła. Do dziś. Ci dwaj samcy byli potężni nie tylko w sensie fizycznym; biła od nich  waeczność i władczość. Jej brat wyglądał przy nich jak kulturysta amator, a nie było większego  twardziela niż Mordh. Na Boga, co też zrobiła najlepszego, ściągając tutaj Johna i Mary? O chłopca była w miarę  spokojna, gorzej było z Mary. Jasnowłosy wojownik próbował się do niej dobierać. To nie mogło  skończyć się dobrze. Ogień jego żądzy mógł ocean doprowadzić do wrzenia, a wojownik Bractwa  Czarnego Sztyletu nie uznaje odmowy. O braciach mówiono, że gdy zapragną samicy, to ją sobie  biorą i już. Ponoć nigdy nie posuwali się do gwałtu, ale z tego, co sama widziała, nie było takiej  potrzeby. Ich ciała były stworzone do seksu. Przespać się z którymś z nich, poczuć ich moc, to  mogło być niesamowite. Naturalnie Mary, będąc istotą ludzką, niekoniecznie musiała być pod ich urokiem. Nerwowo, niespokojnie rozglądała się po korytarzu. Żywej duszy w polu widzenia. Lada  chwila będzie miała całą głowę w warkoczykach. Potrząsnęła włosami i ruszyła na chybił trafił  którymś z korytarzy. Z oddali dobiegł ją odgłos rytmicznych uderzeń. Idąc w ślad za tym  dźwiękiem, dotarła do dwuskrzydłowych drzwi ze stali. Pchnęła jedną stronę i weszła do środka. Sala gimnastyczna miała rozmiary profesjonalnej hali do koszykówki. Na drewnianej  podłodze, pokrytej lśniącym lakierem, leżały tu i ówdzie błękitne maty. Z wysokiego stropu świeciły jarzeniówki w drucianych oprawach. Z lewej strony znajdował się balkon z pochyłą  widownią. Pod balkonem wisiały worki treningowe. Jakiś niezły samiec, odwrócony plecami do Belli, boksował jeden z worków, aż się kurzyło.  Doskakując na palcach, z niezrównaną lekkością serwował cios za ciosem, robił uniki i znów uderzał tak mocno, że worek wylatywał do poziomu. Nie widziała jego twarzy, ale musiał być atrakcyjny. Był jasnym szatynem, obciętym na  krótkiego jeża. Miał na sobie czarny, obcisły golf i czarne, luźne szorty. Przez barczyste plecy  samca na ukos biegł pas futerału. Drzwi trzasnęły, zamykając się za Bellą. Samiec wyszarpnął sztylet i zanurzył czarne ostrze w worku. Jednym ruchem rozpłatał go,  aż piasek i wypełnienie posypały się na matę. Znienacka odwrócił się. Bella przytknęła dłoń do ust.  Przez twarz samca szła gruba blizna, jakby ktoś próbował ją rozciąć nożem na dwie części. Szrama  szła od czoła do nasady nosa, skąd odginała się w stronę policzka. Kończyła się w kąciku ust,  zniekształcając górną wargę. Zmrużone oczy, czarne i chłodne jak noc, otaksowały ją, a potem otwarły się szerzej.  Samiec znieruchomiał, skonsternowany, i tylko oddychał głęboko. „Pragnie mnie ­ pomyślała. ­ I nie wie, co z tym fantem zrobić". Ale nagle, w ułamku sekundy, jego dziwna niepewność i namysł ustąpiły lodowatej  wściekłości. Bella mało nie padła trupem ze strachu. Nie spuszczając oczu z samca rzuciła się do  drzwi i nacisnęła klamkę. Drzwi ani drgnęły. Była w pułapce. Samiec zmierzył ją wzrokiem, po czym ruszył w jej stronę. Krocząc po matach, bawił się  sztyletem, raz po raz podrzucając go do góry, by złapać za rękojeść. ­ Nie wiem, co tutaj robisz ­ powiedział. ­ Oprócz tego, że rozwalasz mi trening. ^ Czuła wyraźnie jego niechęć, kiedy taksował jej twarz i figurę. Mimo to budził w niej jakieś  pierwotne pożądanie, nieodparte, choć zdecydowanie powinna mu się oprzeć. - Przepraszam. Nie wiedziałam...

- Czego nie wiedziałaś, samico?

O Boże, był już tak blisko. Musiał być od niej sporo wyższy. Przywarła do drzwi. ­ Przykro mi... Samiec zaparł się dłońmi o metal po obu stronach jej głowy. Niepewnie zerknęła na ostrze  w jego dłoni, ale kiedy nachylił się nad nią, zapomniała o całym świecie. Zatrzymał się  na milimetr  przed tym, nim ich ciała zetknęły się z sobą. Bella westchnęła głęboko, wdychając jego zapach. Aromat drażnił jej nozdrza w  niecodzienny sposób. Zareagowała podnieceniem i pożądaniem. - Przykro ci. ­ Przechylił głowę na bok i studiował jej szyję. Kiedy uśmiechał się, odsłaniał długie,  białe kły. ­ Całkiem słusznie. - Bardzo mi przykro. - Udowodnij. ­ Jak? ­ spytała ochryple. - Przyjmę twoje przeprosiny, jefiłi wygłosisz je na czworakach. Drzwi z drugiej strony sali otwarły się z impetem. - Puść ją, do diabła! ­ Kolejny samiec, tym razem z długimi, kręconymi włosami, biegł w ich stronę  przez salę. ­ Ręce przy sobie, Z. Słyszysz, co mówię?! Samiec z blizną nachylił się, przytykając zniekształcone wargi do jej ucha. - Upiekło ci się, samico. ­ Dźgnął ją palcem w mostek, tuż nad sercem. Wyminął Bellę i wyszedł z sali w chwili, gdy dopadł ją drugi samiec. - Nic ci się nie stało?  zerknęła na posiekany worek bokserski. Brakło jej tchu, choć nie umiała powiedzieć, czy ze  strachu, czy z podniecenia. Zapewne z obu powodów. ­ Chyba nic. Kto to był? Udając, że nie słyszał pytania, mężczyzna odprowadził ją pod pokój przesłuchań. ­ Radziłbym ci więcej się tu nie plątać ­ rzucił na odchodnym. „Sama już na to wpadłam" — odparła w myślach.

Rozdział 9 RANKOHR RAPTOWNIE SIĘ OBUDZIŁ. Kiedy spojrzał na budzik przy łóżku, wpadł w euforię. Jego oczy  odzyskały ostrość. Był w stanie czytać. Euforia opadła, kiedy zorientował się, która jest godzina. Gdzie się podziewał Tohr? Obiecał, że zadzwoni, kiedy skończy indagować samiczkę  człowieków; od tamtej chwili minęło ponad sześć godzin. Sięgnął po telefon i wybrał numer komórki Thora. Odpowiedziała poczta głosowa. Zaklął i  rozłączył się. Wstał z łóżka i przeciągnął się, aż zatrzeszczały kości. Nadal bolał go brzuch i było mu  niedobrze ale poruszał się o wiele raźniej. Szybki prysznic i swieże ubranie do reszty postawiły go  na nogi. Ruszył do gabinetu Ghroma. Zbliżał się świt, a skoro Thor nie odbierał telefonu  prawdopodobnie przed powrotem do siebie ściągał pliki dla króla.  Przez otwarte, dwuskrzydłowe drzwi zauważył Thora rozmawiającego z Ghromem. Tohr  krążył po pokoju zostawiając wgłębienia na wykwintnym francuskim kobiercu. - Kogóż to moje oczy widzą? ­ zakpił Rankohr. Tohr podniósł wzrok. - Zaraz miałem do ciebie iść. - Akurat. Co się tu dzieje, Ghrom? - Cieszę się, że wracasz do formy bojowej, Hollywood. ­ uśmiechnął się Ślepy Król. - Już wróciłem. ­ Spojrzał na Tohra. ­ Masz dla mnie ja kieś informacje? - Raczej nie. - Chcesz powiedzieć, że nie wiesz, gdzie mieszka samicz ka człowieków?  Jestem przeciwny twoim wizytom u niej. Co ty na to? Ghrom rozsiadł się wygodnie, zarzucając nogi na biurko. Delikatny mebel przy jego  wielkich buciorach wyglądał jak podnóżek. ­ Czy możecie mnie, chłopcy, poinformować, o czymmowa? ­ To... sprawy osobiste ­ mruknął Rankohr. ­ Nic ważnego. ­ Nie łżyj. Nasz braciszek wymarzył sobie, że zapozna się bliżej z tłumaczką chłopaka ­ wyjaśnił  Tohr. ­ Nie rób tego, Hollywood ­ ostrzegł go Ghrom. ­ Zagnj parol na inną samicę. Możesz ich mieć na  pęczki. Jak już mówiłem ­ ponownie zwrócił się do Thora. ­ nie mam nic przeciwko temu, żeby  chłopiec dołączył do pierwszej klasy adeptów, ale najpierw trzeba przeprowadzić wywiad na jego temat. Samicę człowieków też trzeba sprawdzić. Jeśli chłopak nagle zapadnie się pod ziemię,  może narobić nam kłopotów. - Ja się nią zajmę ­ zaoferował Rankohr. Wzruszył ramionami, widząc ich zaskoczone spojrzenia,  ­  Jeśli się nie zgodzicie, będę śledził tego, kto będzie to robił. Odszukam ją tak czy owak. Tohr uniósł brwi. Na jego czole pojawiły się głębokie bruzdy. - Zbastuj, bracie. Jeśli chłopak zostanie u nas, stosunki z samicą będą zbyt niebezpieczne. Odpuść ją  sobie. - Przykro mi, ale mam na nią chętkę. - Jesteś naprawdę niemożliwy. Zero kontroli popędów, za to do celu dążysz po trupach. Niezła  mieszanka wybuchowa. ­ Posłuchaj: Tak, czy inaczej, będę ją miał. Pytanie tylko, czy chcesz, żebym ją przy okazji  sprawdził. Tohr przetarł oczy. Ghrom zaklął. Rankohr już wiedział, że wygrał. ­ No dobra ­ mruknął Tohr. ­ Zbadaj jej otoczenie i powiązania z dzieciakiem, a potem rób z nią, co  ci się podoba. Ale kiedy z nią skończysz, masz jej wyczyścić pamięć i zniknąć bez śladu. Słyszysz,  co mówię? Zmyjesz się i nie zobaczy cię do końca życia.

- Zgoda.

Tohr wziął do ręki komórkę i postukał w klawisze. ­ Wysłałem ci sms­a z numerem kobiety. - Daj mi też numer jej koleżanki. ­ Do tamtej też chcesz się dobrać? - Nie gadaj, tylko wyślij. Kiedy próbował wstać, przed oczyma zaczęty mu wirować koła i musiał usiąść z powrotem.  Przez małe okno na przeciwległej ścianie zobaczył, że świta; ciepły brzask sączył się spomiędzy gałęzi drzew. Nie spodziewał się, że kara będzie trwała cały dzień. Parę razy zwątpił, czy dożyje  uwolnienia. Omega poprowadził go w szokujące obszary psychiki,  których istnienia O nie podejrzewał.  Obszary lęku i wstrętu do samego siebie. Głębokiego upokorzenia i upodlenia.  Po tym wszystkim  O czuł się, jakby go obdarto ze skóry bezbronny i nagi. jak kawał ścierwa, które ciągle, jakimś  cudem, oddycha. Drzwi otwarły się. Barczysta sylwetka pana X wypełniła framugę. ­ Jak się czujemy? O podciągnął kołdrę pod brodę i próbował otworzyć usta, ale nie był w stanie wydusić z  siebie ani słowa. Odchrząknął parokrotnie. - Prze­ży­łem. - Taką też miałem nadzieję. O nie mógł patrzeć na nienagannie ubranego mężczyznę z notatnikiem w ręku, który  wyglądał, jakby wkraczał ochoczo w kolejny produktywny dzień. Po tym, jak O spędził poprzednią  dobę, codzienność wydawała mu się czymś złudnym, o ile nie wręcz groźnym. Pan X uśmiechnął się kącikiem ust. - Chciałbym się z panem umówić na przyszłość. Pan będzie odtąd zawsze grzeczny, a w nagrodę nie  spotka pan więcej Omegi. O był zbyt wykończony, żeby dyskutować. Wiedział, że buntowniczy nastrój powróci ­ był  tego pewien ­ ale teraz tęsknił tylko do mydła i ciepłej wody. I krztyny samotności. ­ Co pan na to? ­ nalegał X. - Tak, sensei. ­ O było wszystko jedno, co ma robić czy mówić. Chciał tylko wstać z łóżka... wyjść  z tego pokoju... być wszędzie, byle nie tu. ­ W szafie znajdzie pan ubrania. Ma pan siłę siąść za kierownicą? ­Tak... Nic mi nie jest. Oczyma wyobraźni zobaczył prysznic w swoim domu: gładkie, beżowe kafelki, białe fugi...  Czysto. Czyściutko. Kiedy wreszcie wyjdzie spod prysznica też będzie taki czysty. - Chciałbym coś panu poradzić, panie O. Kiedy pan wróci do formy, proszę pamiętać, co się panu  przydarzyło. Proszę przywoływać i odświeżać te wspomnienia, a potem sobie odreagować na  wampirach. Choć pana samowolność mnie drażni, za nic w świecie nie chciałbym zrobić z pana  mięczaka. Rozumiemy się? ­ Tak, sensei. Pan X odwrócił się do wyjścia. - Chyba wiem, czemu Omega puścił pana z życiem ­ rzucił przez ramię. ­ Na odchodnym  wypowiadał się o panu całkiem pochlebnie. Czuję, że chętnie by się z panem jeszcze zobaczył. Czy  mogę mu powiedzieć w pana imieniu, że będzie mile widziany? Z gardła O wyrwał się zduszony jęk. - Rozumiem ­ powiedział przyjaźnie pan X.

Rozdział 10 MARY ZAJECHAŁA NA PARKING PRZED TGI FRIDAY. Rozglądając się wokół, zachodziła w głowę,  jak doszło do tego, że zgodziła się umówić na kolację z jakimś nieznanym kolesiem. Pamiętała, że  Bella zadzwoniła rano i wrobiła ją w to spotkanie, ale za Chiny nie mogła sobie przypomnieć  żadnych szczegółów. Swoją drogą, ostatnio pamięć jakby jej nie dopisywała, jutro rano ma jechać do lekarza na  powtórkę badań; możliwe, że ta perspektywa wprawia ją w stan kompletnego zamroczenia. Choćby  wczoraj. Gotowa była przysiąc, że była gdzieś z Bellą i Johnem, jednak wieczór jawił jej się w  pamięci jako jedna wielka, czarna dziura. To samo w pracy. Poruszała się dzisiaj w kancelarii jak  automat, myląc się w najprostszych czynnościach i gapiąc cięgiem w okno. Wysiadła z hondy. Musi się wziąć w garść i oprzytomnieć, ze względu na nieszczęśnika,  który się z nią umówił. Poza tym jednak nie czuła się do niczego zobowiązana. W rozmowie z Bellą  jasno postawiła sprawę: spotkanie koleżeńskie. Każdy płaci za siebie. Bez żadnych dalszych  zobowiązać Nie tylko dręcząca niepewność co do wyników badań wpływała na jej decyzję. To jedno, że  mogła mieć nawrót choroby, a drugie, że wyszła z wprawy we flirtowaniu z mężczyznami i wcale  się nie paliła, żeby odzyskiwać formę. Po diabła cala ta komedia? Większość samotnych mężczyzn  po trzydziestce albo chciała się dalej bawić, albo była dawno żonata, a ona nie była typem  rozrywkowym. Poważna z natury, po przebytej ciężkiej chorobie, raczej by tylko wszystkim psuła  zabawę. Do tego nie była atrakcyjna. Słabe włosy ściągnęła gładko i spięła klamrą. Miała na sobie  gruby, rozciągnięty beżowy sweter, wygodne spodnie koloru khaki i brązowe półbuty odrapane na  czubkach. Zapewne wyglądała jak matka dzieciom, którą w dodatku nigdy nie będzie. Weszła do restauracji. Hostessa zaprowadziła ją do boksu w najdalszym rogu sali. Kiedy  Mary mościła się w boksie, owionął ją zapach smażonej papryki i cebuli. Przemknęła kelnerka,  niosąc dymiący, metalowy półmisek. W restauracji panował nieznośny harmider. Mary ze wszystkich stron została zaatakowana  kakofonią dźwięków. Kelnerzy lawirowali po sali, niosąc na tacach dymiące potrawy albo sterty  brudnych naczyń. Rodziny, pary zakochanych i grupki przyjaciół plotkowały, sprzeczały się,  wybuchały śmiechem. Jej odporność na hałas tego dnia była mniejsza niż zwykle. Siedząc sama,  czuła się boleśnie wyalienowana, jakby była jakimś upiorem wśród istot z krwi i kości. Wszystkich czekała promienna przyszłość. Ją czekały... wizyty w szpitalu. Zaklęła w duchu. Pora wziąć się w garść, ukrócić panikę i czarnowidztwo. Podjęła mocne  postanowienie, że na ten wieczór zapomni o doktor Della Croce. Zaczęła myśleć o przycięciu  krzewów ozdobnych wokół domu i trochę poweselała. Nadciągnęła zagoniona kelnerka. Postawiła na stoliku plastikową szklankę wody, ulewając  trochę na obrus. ­ Czeka pani na kogoś? ­ Tak. ­ Coś do picia? ­ Na razie dziękuję. Po odejściu kelnerki Mary upiła łyk wody zalatującej kranem i odsunęła szklankę. Kątem  oka dostrzegła poruszenie przy drzwiach wejściowych. „O rany... Wow". Do restauracji wszedł mężczyzna. Nieziemsko przystojny mężczyzna. Blondyn o urodzie filmowego amanta. W czarnym, skórzanym płaszczu wydawał się  olbrzymem. Potężne bary rozsadzały futrynę drzwi. Nogi od ziemi do nieba. Górował nad całą salą. 

Kiedy przeciskał się przez towarzystwo skupione przy drzwiach, mężczyźni odwracali wzrok lub  spoglądali na zegarek, żeby się nie nabawić kompleksów. Mary ściągnęła brwi. Jakby go skądś znała. „Pewnie z ekranu" ­ stwierdziła. A może w Caldwell kiedyś kręcono jakiś film. Mężczyzna podszedł do rudowłosej hostessy i obrzucił ją takim spojrzeniem, jakby chciał  zdjąć z niej miarę. Kobieta zamrugała niepewnie, zaraz jednak uaktywniły się jej receptory  estrogenu. Palcami przegarnęla rude pasma do przodu, jakby chciała mieć pewność, że ich nie  przeoczy. Wysunięte kokieteryjnie biodro wyglądało, jakby je zwichnęła. „Nie musisz się tak wysilać, moja miła. Zrobiłaś na nim dostateczne wrażenie" ­ pomyślała  kpiąco Mary. Mężczyzna ruszył za hostessą w głąb restauracji. Bacznie rozglądał się po sali. Mary  zachodziła w głowę, do kogo się dosiądzie. „Aha, tu cię mam". Dwa boksy od niej siedziała samotna blondyna w błękitnym, obcisłym  sweterku z puszystej angory, który uwypuklał jej atrakcyjne kształty. Blondyna patrzyła  wyczekująco w jego stronę. „No jasne. Ken i Barbie". No, może nie do końca Ken. Ten facet, chociaż zabójczo przystojny, nie był typem białego,  zamożnego Amerykanina. Miał w sobie coś... ze zwierzęcia. Poruszał się inaczej niż wszyscy. Jego ruchy przypominały ruchy drapieżnika, barczyste ramiona kołysały się w rytm kroków,  głowa obracała się czujnie na wszystkie strony. Mary miała niemiłe przeczucie, że gołymi rękami  mógłby skręcić kark każdemu na sali. Zmusiła się, żeby wbić oczy w szklankę wody. Nie chciała się gapić na niego jak te  wszystkie idiotki. Ale szykowało się widowisko, którego nie mogła przeoczyć. Mężczyzna zignorował blondynę i zatrzymał się przed brunetką siedzącą w boksie  naprzeciwko Mary. Kobieta wyszczerzyła się od ucha do ucha. Trudno jej się było dziwić. ­ Cześć ­ powiedział. Jego głos, naturalnie, okazał się równie zabójczy, jak cała reszta. Głęboki, dźwięczny,  dobitny. ­ Witaj... ­ Ty wcale nie jesteś Mary ­ rzucił do niej ostro. Mary zamarła. „Co powiedział?". ­ Będę dla ciebie, kim tylko zechcesz – zaświergotała. ­ Szukam Mary Luce. „O... kurczę". Gdyby tylko mogła nazywać się inaczej. Najchętniej zapadłaby się pod ziemię. Kaszlnęła nerwowo. ­ Ja... ja jestem Mary. Mężczyzna odwrócił się. Omiótł ją lazurowymi oczami. Jego potężna sylwetka znieruchomiała. Mary spuściła czym prędzej wzrok, bawiąc się słomką w szklance. „Spodziewałeś się czegoś lepszego" ­ odgadła. Zapadła cisza; ewidentnie szukał jakiejś grzecznej wymówki, żeby się wycofać. Boże, jak Bella mogła ją tak upokorzyć? Rankohr wstrzymał oddech, chłonąc wzrokiem tę ludzką istotę. Tak, była urocza. Nie tak ją  sobie wyobrażał, niemniej była urocza. Jej skóra była jasna jak kość słoniowa i gładka jak wykwintny papier listowy. Kontur jej  twarzy też był bardzo delikatny, żuchwy biegły łagodnym łukiem od ucha do podbródka, wysokie  kości policzkowe ocieplał naturalny rumieniec. Szyję miała smukłą i długą, jak ręce i zapewne nogi też. Kasztanowe włosy zebrała w kucyk. Nie była umalowana, nie wyczuwał od niej żadnych perfum, a za całą biżuterię służyła jej 

para kolczyków z drobnych pereł. Nosiła luźny, powyciągany beżowy sweter i gotów był się  założyć, że miała też workowate spodnie. Nic, ale to nic w niej nie rzucało się w oczy. W ogóle nie była w typie kobiet, które mu się  podobały. Mimo to gapił się w nią jak sroka w kość. ­ Cześć, Mary ­ powiedział cicho. Miał nadzieję, że spojrzy na niego, bo nie miał okazji przyjrzeć się jej oczom. Nie mógł się  też doczekać, kiedy znowu usłyszy jej głos. Dwa słowa, które wybąkała, to było stanowczo za  mało. Wyciągnął rękę, marząc o jej dotyku. ­ Jestem Hal. Jego ręka zawisła w powietrzu. Mary porwała torebkę i zaczęła się podnosić z miejsca. ­ Dokąd idziesz? ­ Zastąpił jej drogę. ­ Słuchaj, nic się nie stało. Nie powiem Belli. Będziemy po prostu udawać, że zjedliśmy tę kolację. Rankohr przymknął oczy. Gwar restauracji odpłynął gdzieś daleko, a on napawał się jej  głosem. Czuł się pobudzony, a zarazem zrelaksowany. Zakołysał się lekko. Nagle dotarło do niego, co powiedziała. ­ Czemu mielibyśmy udawać? Przecież zaraz będziemy jeść kolację. Zasznurowała wargi, ale przynajmniej usiadła z powrotem. Kiedy upewnił się, że mu nie umknie, usiadł, próbując wcisnąć nogi pod stolik. Spojrzała na  niego. Zamarł. Dobry Boże. Jej oczy zupełnie nie pasowały do śpiewnego tembru jej głosu. To były oczy  wojownika. Stalowoszare, w otoczce rzęs kasztanowych jak włosy, były poważne, surowe, podobne  do oczu samców, którzy wyszli cało z ognia walki. Ich porażające piękno tkwiło w ich sile. ­ Nie mogę się już doczekać naszej wspólnej... kolacji­ odezwał się drżącym głosem. Jej oczy rozbłysły, ale zaraz górę wzięła ostrożność. ­ Od dawna parasz się dobroczynnością? ­ Słucham? Nadeszła kelnerka, bez pośpiechu stawiając przed nim szklankę wody. Z irytacją wyczuł  wokół niej zapach pożądania. jakie w niej wzbudzał. ­ Witam państwa. Mam na imię Amber. Co mogę podać do picia? ­ Na razie nic. Mary, napijesz się czegoś? ­ Nie, dziękuje. Kelnerka przysunęła się do stolika. ­ Pragnę państwa poinformować o naszych daniach firmowych. ­ Proszę bardzo. Kiedy wyliczała kolejne potrawy, Rankohr nie odrywał wzroku od Mary. Psiakość, znowu  spuściła oczy. Kelnerka musiała parę razy chrząknąć znacząco. ­ Jest pan pewien, że nie chce piwa? A może coś bardziej wyskokowego? Co powiedziałby pan na  kieliszeczek... ­ Na razie dziękujemy. Proszę przyjść później po zamówienia. Amber oddaliła się posłusznie. ­ Proszę, skończmy już tę... ­ zaczęła Mary, kiedy zostali sami. ­ Czy ja dałem w jakiś sposób do zrozumienia, że nie chcę z tobą jeść kolacji? Wodziła palcem po okładce karty dań, ozdobionej fotografią półmiska żeberek. ­ Gapisz się na mnie cały czas. ­ Mężczyźni często się tak zachowują. „Kiedy spotkają samicę, która im się podoba" ­ dodał w  myślach. ­Tak, ale nie wobec mnie. Wyobrażam sobie głębię twojego rozczarowania i doceniam, że  próbujesz dopatrzyć się we mnie czegoś atrakcyjnego. Nie zamierzam jednak zmuszać cię do  poświęceń przez całą godzinę, bo mnie to męczy.

Boże, ten głos. Znów działo się z nim to, co wtedy: najpierw dostawał gęsiej skórki, a potem  nagle się rozluźniał. Odetchnął głębiej, próbując wyłapać ten jej cytrynowy aromat. Zapadła między nimi cisza. Pstryknął w jej menu. ­ Zdecyduj się na coś, chyba że masz zamiar siedzieć i patrzeć, jak ja jem. ­ Mogę wyjść, kiedy mi się tylko spodoba. ­ To prawda. Ale tego nie zrobisz. ­ A to czemu? ­ Błysnęła groźnie oczyma, a w jego ciele zapłonęło tysiąc ogni. ­ Nie odejdziesz, bo za bardzo lubisz Bellę, żeby jej sprawić przykrość, olewając mnie. A ja, w  przeciwieństwie do ciebie, nie zatuszuję sprawy, tylko się poskarżę, że mnie wystawiłaś do wiatru. ­ Szantaż? ­ nachmurzyła się Mary. ­ Łagodna perswazja. Powoli zaczęła przeglądać menu. ­ Dalej gapisz się na mnie. ­ Wiem. ­ Czy mógłbyś patrzeć na coś innego? Na menu albo na tę brunetkę naprzeciwko. Dwa boksy stąd,  o ile jeszcze pamiętasz, siedzi blondynka. ­ Nigdy nie używasz perfum, prawda? ­ Nigdy. ­ Na moment ich oczy spotkały się. ­ Mogę? ­ Skinął głową w stronę jej prawej dłoni. ­ Co? Nie mógł się przecież przyznać, że chce powąchać ją z bliska. ­ Skoro będziemy jeść kolację itepe, dobre maniery wymagają, byśmy się przywitali. Co prawda  odtrąciłaś moją rękę za pierwszym razem, kiedy próbowałem być szarmancki, ale zamierzam dać ci  drugą szansę. Nie odpowiadała. Sięgnął przez stolik i ujął jej dłoń. Zanim zdążyła się rozmyślić, nachylił  się i przywarł ustami do jej palców. Pociągnął nosem.   Jego ciało natychmiast zareagowało na jej woń. Monstrualna erekcja mało nie rozsadziła mu  rozporka. Zaczął się wiercić, próbując wygospodarować w spodniach więcej wolnego miejsca. Nie  mógł się już doczekać, kiedy ją weźmie do łóżka.

Rozdział 11 MARY WSTRZYMAŁA ODDECH. Hal puścił jej dłoń. Chyba śniła. Nawet na pewno. Był zbyt  piękny. Zbyt seksowny. I zbyt nią zauroczony, żeby to mogła być jawa. Wróciła kelnerka. Pchała się na Hala; jeszcze trochę, a wylądowałaby mu na kolanach.  Naturalnie zdążyła już pociągnąć usta błyszczykiem w odcieniu „Wiosenny Róż", „Koralowa  Fascynacja", lub czymś o równie kretyńskiej nazwie. Mary była zaskoczona własną złośliwością. ­ Czego pan sobie życzy? ­ zwróciła się kelnerka do Hala. Uniósł brwi pytająco i spojrzał na Mary. Mary zaczęła nerwowo wertować menu. ­ No dobrze, co my tu mamy ­ Hal otworzył swoją kartę dań. ­ Poproszę o kurczaka Alfredo,  krwisty befsztyk i cheeseburgera, też słabo wysmażonego. Może być podwójny, z frytkami. Do  tego nachos. Już wiem, nachos z wszystkimi dodatkami, jakie macie, też podwójne. Mary słuchała z oczyma jak spodki. ­ To wszystko dla pana i siostry? ­ spytała kelnerka z dziwnym wyrazem twarzy. Uznała, że obowiązki rodzinne były jedynym powodem, dla którego taki mężczyzna jak on  mógł pokazywać się publicznie z taką kobietą jak ona. „O, hańbo...". ­ Nie, to tylko dla mnie. To nie jest moja siostra; jesteśmy na randce. Mary? ­ Ja... poproszę tylko o sałatkę Cezar, jednocześnie z pana ­ „korytem?" ­ zamówieniem. Kelnerka zabrała karty i oddaliła się. ­ Opowiedz mi coś o sobie. Mary. ­ Czemu nie mielibyśmy porozmawiać o tobie? ­ Ponieważ wtedy nie będę słyszał twojego głosu. Mów. Chcę słuchać twojego głosu. Nic. Powiedz nic. Mów tak w kółko. Proszę. Mogłaby przysiąc, że tak do niej mówił, a przecież znała go dopiero od dziś. Takich słów się  nie zapomina. ­ Gdzie pracujesz? ­ Jestem... asystentem wykonawczym. ­ Gdzie? ­ W kancelarii prawnej w śródmieściu. ­ Ale dawniej robiłaś coś innego? Zastanawiała się, co Bella mu naopowiadała. Jezu, żeby mu tylko nie wspomniała o  chorobie. Może dlatego się nie zwinął na wstępie. ­ Mary? ­ Pracowałam z dziećmi. ­ Byłaś nauczycielką? ­ Terapeutką. ­ Psychoterapeutką czy fizjoterapeutką? ­ Tym, i tym. Byłam rehabilitantką dzieci z autyzmem, ­ Jak wylądowałaś w tym zawodzie? ­ Czy koniecznie musimy się w to bawić? ­ Bawić w co? ­ No, w to całe udawanie, że się poznajemy. Nachmurzył się. Kiedy kelnerka postawiła na stoliku wielki talerz nachos, odsunął się od  Mary. ­ Ćśśś, proszę nikomu nie mówić. Wykradłam je z innego zamówienia ­ szepnęła konspiracyjnie  kelnerka. ­ Tamci mogą sobie poczekać, a pan mi wygląda na bardzo głodnego.

Hal skinął głową z obojętnym uśmiechem. „Trzeba mu przyznać, że jest uprzejmy" – pomyślała Mary. Po odejściu kelnerki wyglądał,  jakby świata nie widział poza Mary. Podsunął jej talerz. Kiedy potrząsnęła przecząco głową, wsunął nacho do ust. ­ Nie dziwię się, że drażnią cię grzecznościowe pogawędki. ­ Mianowicie czemu? ­ Za dużo przeszłaś. ­ Co konkretnie Bella o mnie mówiła? ­ spytała chmurnie. ­ Nic specjalnego. ­ No to skąd wiesz, co przeszłam? ­ Widać po twoich oczach. Au. W dodatku był inteligentny. Po prostu ­ pełen pakiet. ­ Muszę cię jednak z przykrością poinformować­oznajmił, wsuwając nachos pośpiesznie, lecz  elegancko ­ że mam w nosie twoje fochy. Chcę wiedzieć, co cię pchnęło do tej pracy, a ty mi to  opowiesz. ­ Jesteś arogancki. ­ Co ty powiesz? ­ Uśmiechnął się krzywo. ­ A ty próbujesz się wyłgać od moich pytań. Co  sprawiło, że zostałaś rehabilitantką? No więc, jej matka zmagała się z zanikiem tkanki mięśniowej. Widok cierpień mamy  sprawił, że pomaganie niesprawnym w pokonywaniu ograniczeń stało się powołaniem Mary. A do  pewnego stopnia zapewne też sposobem na odepchnięcie poczucia winy, że jest zdrowa, kiedy jej  mama jest niepełnosprawna. Później ją też dopadła poważna choroba. Zabawne, gdy usłyszała diagnozę, w pierwszym  odruchu pomyślała, że to jest niesprawiedliwe. Towarzyszyła matce w chorobie, cierpiała razem z  nią. Czemu los kazał jej znosić podobne cierpienia na własnej skórze? To właśnie wtedy  dowiedziała się, że nie ma górnego progu ludzkich nieszczęść, po osiągnięciu którego człowiek  zostaje cudownie skreślony z listy ofiar. ­ Zawsze o tym marzyłam ­ nastroszyła się. ­ No to czemu zmieniłaś zawód? ­ Bo zmieniła się moja sytuacja życiowa. Na szczęście nie naciskał dalej. ­ Lubiłaś pracować z upośledzonymi dziećmi? ­ One nie są... nie były upośledzone. ­ Przepraszam ­ powiedział i widać było, że jest mu przykro. Szczerość jego głosu przełamała jej rezerwę, głuchą na uśmiechy i komplementy. ­ Te dzieci są po prostu inne. Odbierają świat inaczej niż my. Normalność to tylko przeciętność, a  nie jedyna recepta na funkcjonowanie. ­ Urwała, widząc, że przymknął oczy, ­ Nudzę cię? Z ociąganiem otworzył oczy. ­  Uwielbiam słuchać, jak mówisz. Przełknęła ślinę. Jego oczy lśniły jak dwa opalizujące neony. „To muszą być soczewki kontaktowe ­ pomyślała. ­ To nie jest kolor ludzkich oczu". ­ Inność cię nie odpycha, prawda? ­ powiedział cicho. ­ Nie. ­ To dobrze. Nagle zorientowała się, że się do niego uśmiecha. ­ Tak właśnie myślałem ­ szepnął. ­ Co myślałeś? ­ Że jesteś urocza, kiedy się uśmiechasz. Odwróciła twarz.

­ Co się stało? ­ Proszę, przestań mnie czarować. Już wolę grzecznościowe pogawędki. ­ Nie czaruję. Jestem po prostu szczery. Możesz spytać moich braci. Co i rusz muszę się gryźć w  język. Było więcej takich jak on? Toż to musiała być rodzinka jak malowanie. ­ Ilu masz braci? ­ Pięciu. Tylko. Straciliśmy jednego, ­ Pił wodę w skupieniu, jakby nie chciał, żeby widziała jego  oczy. ­ Przykro mi ­ powiedziała cicho. ­ Dzięki. To stało się niedawno. Bardzo mi go brakuje. Nadeszła kelnerka z ciężką tacą. Ustawiła przed Halem talerze w rządku, a przed Mary  sałatkę i zamarła wyczekująco. Hal musiał ją zdecydowanie odprawić. Najpierw przystąpił do Alfredo. Wbił widelec we wstążki fittuccine, okręcił parokrotnie i  podniósł porcję makaronu do ust. Posmakował i dodał szczyptę soli. Skosztował befsztyk i posypał pieprzem. Wziął do ręki cheeseburgera, zamierzając go nadgryźć, ale w pół drogi  zmitygował się i odłożył na talerz. Sięgnął po widelec i nóż i odkroił kawałek. Jadł jak prawdziwy  dżentelmen, nieomal wytwornie. ­ Coś nie tak? ­ Podniósł wzrok znad talerza. ­ Przepraszam, ja tylko... ­ Zabrała się za sałatkę. Mimowiednie jednak zerkała na Hala. ­ Nie patrz tak na mnie, bo się rumienię ­ zażartował. ­ Przepraszam. ­ Nie ma za co. Lubię, kiedy na mnie patrzysz. Mary rozluźniła się wreszcie. W efekcie z wdziękiem upuściła sobie grzankę na kolana. ­ Co cię tak we mnie fascynuje? ­ To, jak zachowujesz się przy stole. Jesz bardzo elegancko. Wziął jej serwetkę i osuszył plamę sosu na nogawce jej spodni. ­ Jedzeniem należy się delektować. Ciekawe, czym jeszcze lubił się delektować. Bez pośpiechu. Z namysłem. Jego życie  erotyczne musiało być fascynujące. Na pewno był w łóżku niebywały. Potężne ciało, złocista skóra,  długie palce o szczupłych paznokciach... Zaschło jej w gardle. Łyknęła wody. ­ Czy zawsze... jesz tak dużo? ­ Chwilowo wysiadł mi żołądek. Muszę się oszczędzać, ­ Dosolił lekko fettucine. ­ Tak więc zajmowałaś się autystycznymi dziećmi, a teraz pracujesz w  kancelarii prawnej. A jak spędzasz czas poza tym? Masz jakieś hobby? Zainteresowania? ­ Lubię gotować. ­ Świetnie się składa, bo ja lubię jeść. Zjeżyła się. Nie zamierza go sobie wyobrażać przy swoim stole. ­ Znów jesteś rozdrażniona. ­ Co ty opowiadasz ­ zniecierpliwiła się. ­ Owszem, jesteś. Nie podnieca cię perspektywa prowadzenia dla mnie kuchni, zgadłem? Był szczery aż do bólu... Czuła, że mogłaby mu powierzyć wszystkie swoje myśli, a on  uczciwie powiedziałby, co o nich sądzi. ­ Hal, czy zdarza ci się mówić coś innego, niż myślisz? ­ Raczej nie. ­ Skończył kurczaka z makaronem i odsunął pusty talerz. Wziął się za befsztyk. ­  Opowiedz o swoich rodzicach. Odetchnęła głębiej. ­ Moja mama umarła mniej więcej cztery lata temu. Ojciec zginął, kiedy miałam dwa latka. Po  prostu w nieodpowiednim czasie znalazł się w nieodpowiednim miejscu. ­To musi być trudne nie mieć żadnego z rodziców ­ przerwał w końcu ciszę.

­ Nie było mi lekko. ­ Moi rodzice też nie żyją. Ale przynajmniej dożyli starości. Masz jakieś siostry? Braci? ­ Nie. Byłyśmy tylko my dwie z mamą. A teraz zostałam sama. Zapadło długie milczenie. ­ A jak poznałaś Johna? ­ Johna... mówisz o Johnie Matthew? Bella wspomniała ci o nim? ­ Coś tam mówiła. ­ Mało go znam. Właściwie dopiero co go poznałam. Uważam, że to niezwykły chłopak, bardzo  wartościowy, choć życie raczej go nie rozpieszczało. ­ Znasz jego rodziców? ­ Mówi, że nie ma rodziców. ­ Wiesz, gdzie mieszka? ­ Znam tę dzielnicę. Nie najlepsza. ­ Chcesz go ratować? Dziwne pytanie. ­ Nie sądzę, żeby wymagał aż ratunku, ale chętnie się z nim zaprzyjaźnię. Szczerze mówiąc, prawie  go nie znam. Po prostu pojawił się u mnie któregoś wieczoru. Hal skinął głową, jakby spodziewał się takiej odpowiedzi. ­ A ty skąd znasz Bellę? ­ spytała. ­ Nie smakuje ci sałata? Spojrzała na talerz. ­ Nie jestem głodna. ­ Na pewno? ­ Na pewno. Kiedy uporał się z cheeseburgerem i frytkami, sięgnął po małe menu, stojące obok  pojemników na pieprz i sól. ­ Może masz ochotę na coś słodkiego? ­ Nie dzisiaj. ­ Powinnaś więcej jeść. ­ Zjadłam potężny lunch. ­ Nieprawda. ­ Skąd wiesz? ­ Wyczuwam twój głód. Wstrzymała oddech. Boże, te jego oczy zalśniły znów. Niesamowicie błękitne, świetliste, o  zmiennych odcieniach, jak morska toń. Jak ocean, w którym chciałoby się zanurzyć, rozpłynąć... i  skonać. ­ Po czym poznajesz, że jestem głodna? ­ spytała, czując, że ziemia usuwa jej się spod nóg. lego łagodny głos przypominał mruczenie kota. ­ Zgadłem, prawda? Czy to ważne, jak? Na szczęście nadeszła kelnerka zebrać puste talerze i nastrój prysł. W trakcie gdy Hal  zamawiał dla siebie szarlotkę, ciastko czekoladowe i kawę, Mary spadła z obłoków na ziemię. ­ A ty czym się zajmujesz? ­ zagadnęła. ­ Tym i owym. ­ Jesteś aktorem? Modelem? Roześmiał się. ­ Nie. Wiem, że jestem ozdobny, ale wolę być użytkowy. ­ Co robisz? ­ Powiedzmy, że jestem wojskowym. ­ Służysz w armii? ­ Coś w tym rodzaju.

Tak, to by wyjaśniało tę jakąś jego podskórną zaciętość. Pewność siebie. Bystrość  spojrzenia. ­ W jakich wojskach? ­ „Pewnie w marynarce ­ przemknęło jej przez myśl ­ może w oddziałach  specjalnych". Musiał być niesamowicie silny. ­ Jestem jednym z wielu przedstawicieli mojego zawodu ­ odparł. Jego rysy stwardniały. Nagle, ni stąd, ni zowąd, owionęła ją chmura perfum. Do ich stolika sunęła rudowłosa  hostessa. ­ Czy jesteście państwo zadowoleni? ­ Skwierczała z podniecenia. ­ Owszem, dziękujemy ­ odparł Hal. ­ Bardzo mi miło. ­ Ukradkiem podrzuciła na stolik serwetkę ze swoim imieniem i numerem  telefonu. Zatrzepotała rzęsami i odeszła, ociągając się. Mary oglądata swoje paznokcie. Zaczęła popatrywać w stronę swojej torebki. Pora się zbierać. Wcale nie miała ochoty oglądać, jak Hal wsuwa serwetkę do kieszeni.  Oczywiście, miał prawo to zrobić. ­ N­no tak, to był bardzo... interesujący wieczór ­ oznajmiła. Złapała torebkę i wysunęła się z boksu. ­ Czemu idziesz? ­ Kiedy ściągał brwi, wyglądał jak urodzony wojskowy, a nie seksowny  bawidamek. ­ Jestem zmęczona ­ powiedziała niezbyt pewnie. ­ Dzięki, Hal. Było bardzo... No cóż, dzięki. Próbowała go wyminąć, ale przytrzymał ją za rękę. ­ Zaczekaj, aż skończę deser. ­ Pogładził ją kciukiem po wnętrzu nadgarstka. Oderwała wzrok od jego cudownej twarzy i męskich ramion. Brunetka z naprzeciwka  właśnie zrywała się od stolika z wizytówką w ręku. ­ Jestem pewna, że wiele osób marzy o twoim towarzystwie ­ rzuciła Mary na odchodnym. ­  Prawdę mówiąc, jedna z nich już gna w twoją stronę. Nie będę ci życzyć powodzenia, bo jest  gwarantowane. Ruszyła najkrótszą drogą do wyjścia. Po młynie, jaki panował w restauracji, chłodne  powietrze i względna cisza działały kojąco. Jednak podchodząc do auta, miała dziwne uczucie, że  ktoś za nią idzie. Obejrzała się. Hal stał tuż za nią, choć wiedziała, że na sto procent został w  restauracji ­ Co tu robisz? ­ Gwałtownie odwróciła się. Jej serce załomotało, jakby chciało wyskoczyć z piersi. ­ Odprowadzam cię do samochodu. ­ Ja... Nie trzeba. ­ Za późno. To jest twoja honda? ­ Skąd­ ­ Reflektory błysnęły, kiedy nacisnęłaś pilot. Zaczęła się cofać, ale on ruszył za nią. Wpadła na karoserię. ­ Dość tego. ­ Wyciągnęła ostrzegawczo ręce. ­ Nie bój się mnie. ­ To się na mnie nie pchaj. Odwróciła się do samochodu i nacisnęła klamkę. Błyskawicznie złapał za drzwi. Dobre sobie. Pojedzie do domu, kiedy on jej pozwoli. ­ Mary? ­ Jego niski głos zabrzmiał tuż przy jej uchu. Podskoczyła. Wyczuwała jego zwierzęcą żądzę i zapragnęła, żeby zamknął ją w uścisku jak w klatce. Jej  lęk zdradziecko przerodził się w rozpustne pożądanie. ­ Puść mnie ­ szepnęła. ­ Chwileczkę. Usłyszała, jak pociąga nosem, jakby ją wąchał, po czym nastąpiła seria rytmicznych  pomrukiwań. Jej ciało zaczęło się rozluźniać i rozgrzewać, otwierając na styku nóg, jakby szykowało się, żeby go przyjąć.

Rany boskie, musi się od niego uwolnić. Chwyciła go za ramię i pchnęła. Z zerowym skutkiem. ­ Mary? ­ Co? ­ warknęła, zła na siebie za swoje podniecenie w chwili, kiedy powinna być zimna jak głaz.  Cokolwiek by mówić, był obcym mężczyzną, wielkim i agresywnym, a ona była samotną kobietą i  pies z kulawą nogą nie zauważy, jeśli nie wróci do domu. ­ Dziękuję, że zostałaś ze mną na kolacji. ­ Nie ma za co. A teraz, czy byłbyś łaskaw mnie puścić? ­ Jeśli pozwolisz, żebym cię pocałował na dobranoc. Musiała otworzyć usta, żeby zaczerpnąć tchu. ­ Dlaczego miałbyś mieć na to ochotę? ­ spytała ochryple. Wziął ją za ramiona i odwrócił twarzą do siebie. Górował nad nią wzrostem, zasłaniając  światła restauracji, latarnie wokół parkingu, gwiazdy na niebie. ­ Pozwól, żebym cię pocałował. ­ Gładził ją po policzkach i szyi. ­ Jeden, jedyny raz, dobrze? ­ Niedobrze ­ szepnęła, kiedy odchylił jej głowę do tyłu: Jego usta spoczęły na jej drżących wargach. Ile to lat minęło, od kiedy ktoś ją całował. Ktoś,  kto nie umywał się nawet do Hala. Jego wargi były delikatne i miękkie, zaskakująco, zważywszy na  jego gabaryty. W jej piersiach buchnął płomień pożądania, pełznąc w dół, w stronę jej krocza. Wtem Hal zassał powietrze, cofnął się i potoczył dziwnym wzrokiem. Oderwał potężne ręce od niej  i skrzyżował na piersi, jakby szukał sam w sobie oparcia. Nie mówił nic, stał tylko, wpatrując się w Mary. Wyglądał, jakby przeżył szok, choć  skłonna była w to wątpić. ­ Wszystko w porządku, Hal? Skinął krótko głową. Potem zawrócił i rozpłynął się w mrokach wokół parkingu.

Rozdział 12 Rankohr zmaterializował się na dziedzińcu, między rezydencją a Bunkrem. Nie umiał określić, co  się z nim dzieje, poza tym, że głębokie mrowienie, podobne do wibracji kamertonu, rezonuje w jego kościach i tkance mięśniowej. Jednego był tylko pewien ­ stan ten nie był mu znany.  Mrowienie uaktywniło się w chwili, gdy jego usta dotknęły Mary. Wiedząc, że każda zmiana w jego ciele może być tylko zmianą na gorsze, odsunął się  niezwłocznie. Poskutkowało. Jednak teraz, kiedy mrowienie prawie ustąpiło, dopadła go znów  potrzeba rozładowania. Uznał to za niesprawiedliwość. Jak dotąd, po przebudzeniu bestii,  przysługiwało mu co najmniej parę dni spokoju. Spojrzał na zegarek. Miał ochotę wyjść, zapolować na reduktorów, zaliczyć jednego ­ dwóch, niestety, odkąd  Ghrom przejął stery Bractwa, reżim zaostrzył się. Po każdym przebudzeniu bestii Rankohr  przymusowo przez kilka dni musiał schładzać dysze, nim wolno było mu znów dodać gazu. Kiedy  w lecie zginął Hardhy, liczba braci spadła do sześciu, a po objęciu tronu przez Ghroma zostało ich  raptem pięciu. Rasa wampirów nie mogła sobie pozwolić na utratę kolejnego wojownika. Przymusowy wypoczynek miał swój sens, ale Rankohr nie lubił, kiedy ktoś mówił mu, co ma robić.  Męczyło go oddelegowanie na ławę rezerwowych. W dodatku pilnie potrzebował choćby lekkiego  rozładowania. Wyjął z kieszeni płaszcza pilot i otworzył drzwi swojego pontiaca. Podrasowany silnik  zawył i po chwili samochód zostawił Caldwell daleko za sobą. Rankohr jechał bez celu, wszystko  jedno dokąd. Mary. Ich pocałunek. Jej niewiarygodnie słodkie usta drżały, kiedy je musnął. Tak słodkie, że miał ochotę  rozchylić jej wargi i wśliznąć się językiem do wnętrza. Wsunąć język, cofnąć i znowu wsunąć,  kosztując tej słodyczy. Potem zabawić się tak samo między jej nogami. Ale nie mógł tego zrobić. Zagadkowe mrowienie elektryzowało go, było więc potencjalnie  niebezpieczne. Właściwie nie wiadomo, skąd się brało, skoro Mary rozluźniała go, działała na  niego kojąco. Jasne, że jej pożądał i był w jej obecności podkręcony, ale to nie był typowy zapłon dla bestii. Tam do diabła, może przecenił swoją reakcję. Może ten dziwny prąd w ciele był po prostu  podnieceniem silniejszym niż zwykle... A zwykle po prostu chodziło mu o orgazm, żeby  zmniejszyć prawdopodobieństwo, że jego ciało wytnie mu kolejny numer. Wspomniał samice, z którymi sypiał, korowód bezimiennych, pozbawionych twarzy ciał, do  których spuszczał się bez większej przyjemności. Całował je i pieścił, żeby też osiągnęły rozkosz i  uwolniły go od wyrzutów, że je wykorzystuje, nie dając nic w zamian. Nie skutkowało, bo i tak wiedział, że je wykorzystuje. Więc nawet gdyby do odsunięcia się nie zmusił go ten dziwny prąd, który przeszył go, kiedy  zaczął ją całować, i tak musiałby porzucić Mary na parkingu. Mary, z tym swoim cudownym  głosem, oczyma wojownika i drżącymi ustami, nie była kolejną laską do zerżnięcia. Przespać się z  nią, nawet gdyby mu się oddała, byłoby profanacją czystej istoty, której nie sięgał do kolan. Zadzwoniła komórka. Sięgnął do kieszeni. Zerknął na wyświetlacz, zaklął, ale odebrał. - Cześć, Tohr. Właśnie miałem do ciebie dzwonić. - Widziałem cię. Śmignąłeś jak rakieta. Masz randkę z samiczką człowieków? - Już po. - Szybko się uwinąłeś. Musi być dobra w te klocki. Rankohr zgrzytnął zębami. Nie zamierzał się wdawać w wyjaśnienia. - Rozmawiałem z nią o chłopcu. Nie ma sprawy. Lubi go, martwi się o niego, ale jeśli zniknie, nie 

narobi kłopotu. Znają się od bardzo niedawna. - Dobra robota, Hollywood. A dokąd teraz jedziesz? ­ Tak sobie, pojeździć trochę. ­  Kiepsko znosisz zakaz walki? - Też nie byłbyś zachwycony. ­ Byle do jutra i znów będziesz mógł ruszyć do akcji. Tymczasem możesz spalić nadwyżkę energii  w One Eye ­ zarechotał Tohr. ­ Nawiasem mówiąc, słyszałem o siostrzyczkach, które zaliczyłeś  seryjnie przedwczoraj. Szacuneczek, chłopie. - Słuchaj, Tohr, czy mógłbym cię o coś prosić? - O co tylko zechcesz, bracie. - Czy mógłbyś przestać... pieprzyć o samicach? ­ Nabrał powietrza w płuca. ­ Prawda jest taka, że  nienawidzę tego, jak Boga kocham. Chciał skończyć, ale nagle niepowstrzymany potok słów sam popłynął mu z ust. ­ Nienawidzę tej anonimowości. Nienawidzę tego, jak mnie potem boli serce. Nienawidzę zapachu  samic na skórze i włosach, kiedy już jest po wszystkim. Najbardziej jednak nienawidzę tego, że  będę musiał w kółko dymać jak królik, żeby nie skrzywdzić moich braci, czy innej, Bogu ducha  winnej osoby ­ Odetchnął głębiej. ­ A tamte siostry, którymi ci tak zaimponowałem? Powiem ci, co  za tym stoi. Żeby być fair, wybieram tylko takie, którym jest wszystko jedno, z kim to robią. Te  dwie panienki w pubie przyuważyły mój zegarek i portfel i uznałv. że jestem alfonsem. W  posuwaniu ich było nie więcej intymności, niż w zderzeniu czołowym. A dzisiaj? Ty wracasz do  domu do swojej Wellsie. Ja wracam do domu sam. Podobnie jak wczoraj. I jutro. Chodzenie na  kurwy mnie nie bawi, tylko wykańcza od lat, więc zmieńmy temat, dobra? Zapadła długa cisza. ­ Rany... przepraszam. Nie wiedziałem. Nie miałem pojęcia... ­ Już dobra... ­ Naprawdę męczyła go ta rozmowa. ­ Słuchaj, muszę kończyć. Muszę... kończyć.  Pogadamy potem. Rozłączył się i zjechał na pobocze szosy. Rozejrzał się i zorientował, że jest na głębokim  odludziu. Wokół siebie miał tylko las. Oparł czoło na kierownicy. Znów wróciły wspomnienia Mary. Dotarło do niego, że zapomniał jej wyczyścić pamięć. Zapomniał? Akurat. Nie usunął jej wspomnień, bo chciał się z nią znów zobaczyć. I chciał,  żeby go pamiętała. Niedobrze. Bardzo niedobrze.

Rozdział 13 MARY W PÓŁŚNIE PRZEWRÓCIŁA SIĘ NA DRUGI BOK. Wysunęła nogi spod kołdry, żeby się schłodzić. Chyba źle nastawiła termostat... Nagle targnęło nią straszliwe podejrzenie. Fala paniki rozbudziła ją do reszty. Miała stan podgorączkowy. Znała ten stan aż za dobrze. Wypieki, suchość w ustach, bóle stawów. Na zegarze było  osiemnaście po czwartej. Podczas pierwszego ataku choroby często gorączkowała właśnie nad  ranem. Sięgnęła ręką za głowę i otwarła okno. Po chwili do pokoju napłynęło świeże powietrze,  chłodne, kojące. Gorączka szybko ustąpiła, pozostawiając zimny pot na ciele Mary. Może zaczyna się przeziębienie. Ludzie z jej doświadczeniami też czasem zapadali na  drobne infekcje, jak wszyscy. To chyba oczywiste. Obojętne jednak, czy to był katar, czy remisja, ze snem mogła się już pożegnać. Narzuciła  sweter na koszulkę i szorty i zeszła na dół. W drodze do kuchni włączała po kolei każdy kontakt,  oświetlając nawet najdalsze zakamarki domu. Kierunek: ekspres do kawy. Odpisywanie na e­maile biurowe i przygotowywanie się do  długiego weekendu z okazji Dnia Kolumba było niewątpliwie lepszym zajęciem, niż leżenie w  łóżku i odliczanie minut do wizyty w klinice. Do której, nawiasem mówiąc, zostało jej pięć i pół godziny. Boże, nienawidziła tego czekania. Nalała wody do ekspresu i sięgnęła do kredensu po puszkę kawy. Była prawie pusta, więc  wyjęła następną puszkę, wzięła do ręki otwieracz i... Nie była sama. Spojrzała przez okno nad zlewem. Na dworze było ciemno, więc podeszła do drzwi  ogrodowych i zapaliła światło. Rany boskie! Po drugiej stronie szyby stała potężna, czarna postać. Rzuciła się do telefonu, przystanęła jednak, widząc błysk jasnych włosów. Hal uniósł dłoń  powitalnym gestem. ­ Cześć. ­ Jego głos dobiegał przez szybę stłumiony. Mary założyła rękę na rękę. ­ Co ty tu robisz?  Wzruszył barczystymi ramionami. ­ Chciałem się z tobą zobaczyć. ­ Po co? Czemu o tej porze? ­ Tak mnie naszło. ­ Znów wzruszył ramionami. ­ Chyba na głowę upadłeś. ­ Na pewno. Rozśmieszył ją. Ale zaraz przypomniała sobie, że mieszka na odludziu, a Hal sięga niemal  głową jej dachu. ­ Jak tu trafiłeś? ­ Może Bella dała mu jej adres. ­ Czy mogę wejść? A może ty wyjdziesz na zewnątrz, jeśli cię to będzie mniej krępowało. ­ Hal, jest wpół do piątej rano. ­ Wiem, ale żadne z nas nie śpi. Boże. w tych czarnych skórach wyglądał jak wielkolud, a jego twarz, skryta w mroku, nie  była piękna, lecz groźna. A ona zastanawiała się, czyby go nie wpuścić. Ona też musiała upaść na głowę.

­ Posłuchaj. Hal, nie uważam, żeby to był dobry pomysł. ­ To może moglibyśmy dalej rozmawiać przez szybę? ­ Spojrzał na nią z nadzieją.

Zdębiała. Facet zamierzał pętać się pod jej domem jak bezpański pies, po to tylko, żeby z  nią pogawędzić przez szybę? ­ Nie obraź się. Hal, ale w tym mieście mieszkają tysiące kobiet, które nie tylko wpuszczą cię do  domu, ale chętnie zaproszą do łóżka. Idź sobie do jednej z nich i daj mi święty spokój. ­ One nie są tobą. Twarz Hala pozostawała w cieniu, więc nie mogła odczytać wyrazu jego oczu. Ale jego głos  był porażająco szczery. Milczeli; Mary biła się z myślami, czy ustąpić jego prośbom. ­ Mary, gdybym cię chciał skrzywdzić, mógłbym to zrobić w każdej chwili. Choćbyś zamknęła  wszystkie drzwi na klucz i wszystkie okna, i tak dostałbym się do środka. Chciałem tylko... pogadać  jeszcze chwilkę. Zerknęła na jego potężne bary. Jasne, że mógł się włamać do niej. W dodatku czuła, że jeśli  zgodzi się rozmawiać z nim tylko przez szybę, Hal weźmie jedno z krzeseł ogrodowych i rozsiądzie  się na tarasie. Odsunęła zasuwę i otwarła drzwi, żeby go wpuścić. ­ Czy mógłbyś mi coś wytłumaczyć? ­ Co mianowicie? ­ spytał ostrożnie. ­ Czemu nie idziesz do żadnej z tych kobiet, które za tobą szaleją? ­ Hal skrzywił się. ­ Te  wszystkie baby dzisiaj w restauracji nie mogły oczu oderwać od ciebie. Czemu byś nie miał się z  nimi... ­ „kochać upojnie".. ­ hm... zabawić? ­ Wolę rozmawiać z tobą, niż bzykać się z którąkolwiek z nich. Wzdrygnęła się lekko, potem jednak doszła do wniosku, że nie był wulgarny, tylko do bólu  szczery. Cóż, przynajmniej nie myliła się w jednym: Kiedy po tamtym słodkim pocałunku zniknął,  uznała, że go nie podnieca. Jak widać, rozumowała słusznie. To nie seks sprowadzał go do niej. Na  szczęście. Była prawie gotowa w to uwierzyć. ­ Właśnie szłam zaparzyć kawę. Napijesz się? Kiwnął głową i zaczął spacerować po salonie, rozglądając się po wnętrzu. Jego zwalista  postać w czarnym ubraniu stanowiła mroczny kontrast do beżowych ścian i białych mebli, ale kiedy  Mary zajrzała mu w twarz, dostrzegła na niej głupawy uśmieszek. Był uradowany, że go wpuściła.  Cieszył się jak pies podwórzowy, którego wpuszczono do domu. ­ Może zdejmiesz płaszcz ­ zaproponowała. Zsunął czarną skórę z ramion i rzucił na sofę. Płaszcz z głuchym stukotem upadł na  uginające się poduszki. „Co też on ma po tych kieszeniach?". Ale kiedy spojrzała na Hala, zapomniała o jakimś tam głupim płaszczu. Hal miał na sobie  czarny podkoszulek z którego wyłaniały się obnażone wielkie bicepsy. Do tego szeroka, kształtna  klatka piersiowa i zwarty brzuch, którego mięśnie wyraźnie rysowały się pod koszulką. Długie nogi  o krzepkich udach... ­ Podoba ci się to, co widzisz? ­ spytał cichym, zmysłowym głosem. Tere, fere. Ani myśli odpowiadać na takie pytania. Ruszyła do kuchni. ­ Chcesz mocną kawę czy słabszą? Wbiła otwieracz w dno puszki i zaczęła nerwowo obracać pokrętłem. Odcięte denko  wyskoczyło jej z rąk. Schyliła się, żeby je podnieść. ­ Pytam cię o coś ­ odezwał się zza ucha. Podskoczyła i zacięła się w kciuk. Jęknąwszy, podniosła rękę i zaczęła przyglądać się  skaleczeniu. Rana była głęboka, krwawiła. Hal zaklął.

­ Nie chciałem cię przestraszyć. ­ Nic się nie stało.

Odkręciła kran, ale nie zdążyła wsunąć ręki pod strumień wody, gdy chwycił ją za  nadgarstek. ­Pokaż. ­ Nachylił się nad jej ręką. ­ Nie podoba mi się to. Włożył jej kciuk do ust i possał lekko. Gwałtownie zaczerpnęła tchu i zamarła. Poczuła ciepłe, wilgotne ssanie, a potem serię  liźnięć. Kiedy puścił jej rękę, była zupełnie oszołomiona. ­ Ach... Mary. ­ westchnął ze smutkiem. Była zbyt zaszokowana, żeby zastanawiać się nad nagłą zmianą jego nastroju. ­ Nie powinieneś był tego robić. ­ Dlaczego? „Bo to było strasznie przyjemne". ­ Skąd wiesz, czy nie mam HIV­a albo czegoś w tym rodzaju? ­ Nie miałoby to dla mnie znaczenia. ­ Wzruszył ramionami. Zbladła. A więc był nosicielem, a ona pozwoliła mu wziąć do ust otwartą ranę. ­ Nie, nie, nie jestem chory. ­ Więc dlaczego nie miałoby to... ­ Chciałem po prostu, żeby się lepiej goiło. Widzisz, już krew nie leci. Popatrzyła na kciuk. Brzegi rozcięcia schodziły się. Rana była częściowo zagojona. „Jakim  cudem..." ­ Czy teraz mi już odpowiesz? ­ spytał, jakby chciał nie dopuścić do pytań, które cisnęły jej się na  usta. Kiedy podniosła wzrok, z jego lazurowych oczu znów sączyła się ta nieziemska,  hipnotyczna poświata. ­ A o co pytałeś? ­ szepnęła. ­ Czy moje ciało ci się podoba? Zasznurowała usta. Jeśli staje mu tylko, jeśli kobieta mu kadzi, to niech szuka szczęścia  gdzie indziej. ­ A co, jeżeli mi się nie podoba? ­ prychnęła. ­ Ubiorę się. ­ Wolna wola. Przekrzywił głowę, jakby przeżuwał znaczenie jej słów. Ruszył do salonu po płaszcz. Boże, on to wziął na poważnie. ­ Hal, wracaj. Nie musisz... Ja... no... podobasz mi się. ­ Cieszę się. ­ Zawrócił uradowany. ­ Chcę, żeby ci było ze mną dobrze. „Świetnie, mój drogi ­ pomyślała. ­ To ściągaj koszulę, wyskakuj ze spodni i kładź się na  podłodze. Raz ja będę na górze, raz ty". Wściekła na siebie, poszła zaparzyć kawę. Sypiąc zmielone ziarno do ekspresu, czuła na  sobie wzrok Hala. Słyszała, jak dyszy ciężko, jakby ją wąchał. Czuła, jak... powoli zbliża się do  niej. Zaczęła ogarniać ją panika. Był za blisko. Był za duży Był... zbyt piękny. Wzbudzał w niej  zbyt wielkie podniecenie i pożądanie. Włączyła ekspres i odsunęła się. ­ Czemu nie chcesz, żeby nam było dobrze z sobą? ­ spytał. ­ Co ty pleciesz? ­ Słowo dobrze kojarzyło jej się chwilowo wyłącznie z seksem. ­ Mary ­ odezwał się głębokim, dźwięcznym głosem, który budził w niej silny rezonans. ­  Chciałem... Zatkała uszy. Za bardzo panoszył się w jej domu. W jej głowie. ­ Rozmyśliłam się. Chciałabym, żebyś sobie już poszedł.

Wielka dłoń delikatnie spoczęła na jej ramieniu. Zrobiła unik. Dusiła się w sobie. Miał siłę, zdrowie, nienasycone libido i wiele innych  atutów, o których mogła tylko marzyć. Był tak nieprawdopodobnie witalny, a ona... chyba znów  była chora. Podeszła do drzwi ogrodowych. Otwarła je na oścież. ­ Wyjdź już, dobrze? Proszę cię, wyjdź. ­ Bardzo mi tutaj dobrze. ­ Idź sobie. Proszę. ­ Nie zwracał na nią uwagi. ­ Chryste, uczepiłeś się mnie, jak jakiś bezpański  kundel. Znajdź sobie inną ofiarę. Potężna sylwetka Hala znieruchomiała. Przez chwilę wyglądał. jakby miał coś przykrego na  końcu języka, ale sięgnął po czarną skórę bez słowa. Narzucił płaszcz na ramiona i ruszył do drzwi,  nie oglądając się na Mary. Jezu. Poczuła się koszmarnie. ­ Hal. Hal, zaczekaj. ­ Chwyciła go za rękę. ­ Wybacz mi, Hal... ­ Nie mów do mnie Hal. ­ prychnął, wyrywając się. Próbowała zajść mu drogę. Natychmiast tego pożałowała. Jego oczy zionęły lodem.  Wyglądały jak dwa odłamki niebieskiego szkła. ­ Wybacz, że ci się narzucałem ­ powiedział cierpko. ­ Że zawracałem ci sobą głowę. ­ Hal... Odepchnął ją szorstko. ­Jeszcze raz jeszcze powiesz Hal, a z tego domu nie zostanie kamień na kamieniu. Ruszył w stronę lasu, który z lewej strony graniczył z jej posiadłością. W nagłym impulsie wskoczyła w adidasy, chwyciła kurtkę i wybiegła na zewnątrz.  Przecięła trawnik. Wołała Hala. Kiedy dobiegła na skraj lasu, zatrzymała się. Nie słychać było ani trzasku gałęzi, ani szelestu krzaków, ani kroków rosłego mężczyzny. A  przecież na sto procent biegł w tę stronę. ­ Hal! ­ krzyknęła. Czekała dosyć długo. W końcu zawróciła do domu.

Rozdział 14 ­ Dobrze się pan spisał wieczorem, panie O. O wyszedł z szopy za chatą. Miał gdzieś pochwały pana X, ale nie dawał po sobie poznać  irytacji. Zaledwie wczoraj wyszedł ze szponów Omegi i nie był w nastroju do powtórki. ­ Nic mi się nie udało wyciągnąć od samca ­ mruknął. ­ Bo nic nie wiedział. 0 zaniemówił. W zamglonym brzasku twarz pana X świeciła jak lampka nocna. ­ Pan wybaczy, sensei? ­ Dałem mu bobu własnoręcznie, zanim pan przyjechał Chciałem sprawdzić, czy mogę polegać na  panu, no i nie zmarnować okazji, gdyby okazał się pan niesolidny. Tak, to by wyjaśniało stan samca. O sądził, że był on skutkiem szamotaniny podczas  porwania. „Strata czasu. Całą robotę mógł sobie w dupę włożyć" ­ pomyślał O, wyjmując kluczyki od  samochodu. ­ Chce mnie pan poddać jeszcze jakimś próbom? „Ty chuju". ­ Nie w tej chwili. ­ Pan X zerknął na zegarek. ­ Pański nowy oddział będzie tu lada chwila, więc  proszę schować te kluczyki. Chodźmy do środka. O czuł tak głęboką odrazę do domku, że nogi zrobiły mu się jak z waty. Ledwie nimi  powłóczył. ­ Pan prowadzi, sensei ­ rzucił uprzejmie, jakby nigdy nic. Po wejściu do domu natychmiast skierował się do sypialni. Oparł się o futrynę drzwi. Choć  płuca skurczyły mu się do rozmiarów pięści, zachował zimny spokój. Gdyby zaczął unikać tego  pomieszczenia, pan X znalazłby jakiś sposób, żeby go tam wysłać. Skurwiel widział, że tylko  grzebiąc w świeżej ranie, można sprawdzić, czy goi się, czy ropieje. Zaczęli się zjeżdżać asasyni. O bacznie im się przyglądał. Nie wypatrzył żadnej znajomej  twarzy, ale też każdy rok w Korporacji pogłębiał zewnętrzną anonimowość. Przy wyblakłych  oczach, włosach i skórze trudno było jednego reduktora odróżnić od drugiego. Z kolei przybyli popatrywali na jego brunatne włosy. W Korporacji nowi rekruci znajdowali  się na najniższym szczeblu drabiny i nie mieli kontaktu z zasłużonymi reduktorami. Miał ich  gdzieś. Bez zmrużenia oka przyjmował zdziwione spojrzenia, dając do zrozumienia, że w razie  głupich uwag gotów jest podjąć rękawicę. Na myśl o rękoczynach krew zaczęła mu żywiej krążyć. Miał wrażenie, że budzi się z  letargu. Z radością powitał zastrzyk adrenaliny, dobrze mu znaną gotowość starcia na proch  przeciwnika. A więc jednak nie przestał być sobą. Omega, mimo wszystko, nie pozbawił go jaj. Spotkanie nie trwało długo i przebiegło rutynowo. Prezentacja uczestników. Przypomnienie o  obowiązku meldowania się co rano przez e­mail. Omówienie nowinek w metodyce wymuszania  zeznań oraz statystyki zgonów. Kiedy było po wszystkim, O pierwszy ruszył do drzwi. Pan X zaszedł mu drogę. ­ Pan zostanie. Sprane oczy zajrzały w oczy pana O, wypatrując błysku trwogi. O posłusznie wyprężył się na baczność. ­ Oczywiście, sensei. Do usług. Ponad ramieniem pana X obserwował wychodzących zabójców. Odniósł wrażenie, że widzą  się pierwszy raz w życiu. Żadnych rozmów, żadnego popatrywania na siebie; nikt nie otarł się o  nikogo nawet rękawem. Ewidentnie nie znali się ze sobą, musieli więc zostać ściągnięci z różnych  okręgów. A to znaczyło, że pan X szukał rezerw w niższych szczeblach. Kiedy drzwi zamknęły się za ostatnim z wychodzących, 0 ze strachu pokrył się gęsią skórą, 

jednak stał wyprężony jak struna. Pan X zlustrował go od stóp do głów, następnie włączył laptop na kuchennym stole. ­ Będzie pan dowodził oboma oddziałami ­ oznajmił, jakby podjął przerwany wątek. ­ Ma ich pan  szkolić w naszych metodach wydobywania zeznań. Będą pracować zespołowo. ­ Oderwał wzrok od  ekranu laptopa. ­ Wolałbym, żeby pozostali na tym świecie, rozumiemy się? ­ Czemu im pan tego sam nie powiedział? ­ Nie będę pana wyręczał ­ odparł pan X kpiąco. Oczy O zwęziły się w szparki. ­ Myślę, że sobie z nimi poradzę. ­ Tak będzie lepiej dla pana. ­ Czy to już wszystko, co mi pan ma do powiedzenia? ­ Wszystkiego nigdy się pan nie dowie. Ale może pan iść. O ruszył do drzwi, jednak na progu coś  sobie przypomniał. Zamarł z ręką na klamce. ­ Coś jeszcze? ­ mruknął pan X. ­ Miałem wrażenie, że bardzo się panu spieszy. O spojrzał na sufit i poskrobał się po pośladku, żeby zyskać na czasie. ­ Nie możemy używać domu w śródmieściu do przesłuchań teraz, kiedy ten wampir uciekł. Pańska  szopa nam nie wystarczy. Musimy znaleźć jakieś nowe lokum. ­ Wiem o tym. Chyba nie sądzi pan, że bez powodu kazałem panu zlustrować tamtą parcelę? A więc to o to chodziło. ­ Działka, którą wczoraj oglądałem, nie nadaje się do naszych celów. Bagnisty teren, w pobliżu  węzły komunikacyjne. Czy ma pan na oku coś innego? ­ Prześlę panu spis mailem. Zanim zadecyduję, gdzie się pobudujemy, będzie pan tutaj przywoził  zatrzymanych. ­ W szopie nie ma miejsca dla widzów. ­ Miałem na myśli sypialnię. Jak pan wie, jest całkiem przestronna. O przełknął ślinę. ­ Jeśli chce pan, żebym ich uczył, muszę mieć więcej miejsca ­ powiedział gładko. ­ Będzie pan tutaj przyjeżdżał, dopóki się nie pobudujemy. Zrozumiano, czy chce pan, żeby mu  dostarczyć rozkaz na piśmie? Dobra. Jakoś to będzie. Nacisnął klamkę. ­ Panie O, czy aby nie zapomniał pan o czymś? Jezu. Teraz już wiedział, co znaczy, kiedy ciarki  chodzą po skórze. ­ Tak, sensei? ­ Należą mi się podziękowania za awans. ­ Dziękuję, sensei ­ wycedził O przez zaciśnięte zęby. ­ Obym się na tobie nie zawiódł, synu. „Pieprz się, ojczulku". O skłonił się i wyskoczył z chaty jak oparzony. Z rozkoszą wsiadł do ciężarówki i ruszył. Z  prawdziwą rozkoszą. Pędził przed siebie jak na skrzydłach. W drodze do domu wstąpił do drogerii. Szybko znalazł to, czego szukał i po dziesięciu  minutach zamykał za sobą drzwi swojej mety i wyłączał alarm. Mieszkał w piętrowym domku w  niezamożnej dzielnicy. Lokalizacja stanowiła doskonałą przykrywkę. Większość sąsiadów była  emerytami, pozostali byli imigrantami tyrającymi na dwóch, trzech posadach. Nikt nie zawracał mu  głowy. Ruszył na górę do sypialni. Odgłos własnych kroków na gołej posadzce, odbity od pustych  ścian domu, wydał mu się dziwnie kojący. Choć dom właściwie nie był domem i nigdy nie miał się  nim stać. Bardziej przypominał barak. Za całe umeblowanie wystarczał materac i fotel z  podnóżkiem. Wszystkie szyby w oknach były szczelnie zasłonięte żaluzjami, żeby nikt nie mógł go  obserwować z zewnątrz. W szafach piętrzyła się broń i uniformy. W kuchni nie było żadnych  naczyń; nie miał potrzeby korzystania z urządzeń kuchennych.

Rozebrał się i udał do łazienki, zabierając ze sobą rewolwer i białą saszetkę z drogerii.  Rozchylił włosy i spojrzał w lustro. Miał już trzymilimetrowe białe odrosty. To się zaczęło mniej więcej przed rokiem. Najpierw kilka włosków na czubku głowy, potem  cały pas od czoła do potylicy. Najdłużej trzymały się skronie, ale teraz i one zaczynały płowieć. Ratował się farbą clairol z nawilżeniem nr 48 w odcieniu sobole futro, dzięki której odzyskiwał  dawny brąz. Najpierw używał farby dla mężczyzn, ale wkrótce odkrył, że ten szajs w wydaniu dla  kobiet działa szybciej i trzyma się dłużej. Otworzył pudełko, ale nie zawracał sobie głowy rękawiczkami z folii. Wycisnął tubkę do  plastikowej buteleczki, wstrząsnął całość i zaczął metodycznie polewać powierzch nię głowy. Nie  znosił smrodu chemikaliów i całego tego pindrzenia się. Malowania paska przez środek głowy, jak  u skunksa. Ale perspektywa wypłowienia wydawała mu się odrażająca. Dlaczego reduktorzy z upływem lat tracą pigment, było dla niego zagadką. Swoją drogą,  nigdy o to nie spytał. Nie interesowało go, dlaczego. Po prostu nie chciał się roztopić w anonimowej  masie reduktorów i już. Odstawił buteleczkę i spojrzał w lustro. Z głową w brunatnej mazi wyglądał jak skończony  pajac. Rany, co się z nim porobiło? Kolejne głupie pytanie. Klamka zapadła już dawno i nie czas na spóźnione żale. Człowieku, tamtej nocy, kiedy przeszedł inicjację, kiedy oddał część siebie w zamian za  możliwość zabijania aż do końca świata, zdawało mu się, że wie, co daje i co dostaje w zamian.  Transakcja wydawała mu się aż nadto korzystna. Przez trzy lata non stop uważał, że ubił świetny interes. Impotencja nie doskwierała mu,  ponieważ kobieta, której pragnął, już nie żyła. Do niejedzenia i niepicia musiał najpierw  przywyknąć, nigdy jednak nie był łasuchem ani moczymordą. Najbardziej zależało mu na pozbyciu  się dawnej tożsamości, bo policja już była na jego tropie. Plusy wydawały się potężne. Zastrzyk siły przekroczył jego najśmielsze oczekiwania. Już w  czasach, gdy pracował jako wykidajło w Sioux City, potrafił spuścić tęgi łomot. Ale kiedy Omega,  przyjmując go do Korporacji, zrobił z nim to coś, mięśnie rąk, nóg i klatki piersiowej O nabrały  nieprawdopodobnej siły, z której chętnie korzystał. Kolejną zaletą była wolność od trosk materialnych. Korporacja zapewniała mu wszystko, co  było potrzebne do pracy, pokrywała koszty utrzymania domu i ciężarówki, dostarczała broń i  uniformy oraz elektroniczne zabawki. Mógł w pełni poświęcić się łowom. Tak było, w każdym razie, przez pierwsze lata, dopóki pan X nie przejął sterów i nie ukrócił  jego swobody. Zaczęły się meldunki. Oddziały. Statystyki. Wizytacje Omegi. Wszedł pod prysznic i zmył z włosów to świństwo. Wytarł głowę ręcznikiem i znów  spojrzał do lustra na własne odbicie. Jego tęczówki, niegdyś jak włosy, brązowe, zaczynały już  płowieć. Jeszcze rok czy dwa, a nie zostanie nic z jego dawnego wcielenia. Chrząknął. ­ Nazywam się David Ormond. David. Ormond. Syn Boba i Lilly. Ormond. Ormond. Jego nazwisko w jego własnych ustach brzmiało dziwnie. W myślach usłyszał głos pana X,  zwracający się do niego per: panie O. Nagle zalała go potężna fala żalu i przerażenia. Zapragnął odkręcić to wszystko. Odkręcić,  wymazać, cofnąć czas. Sprzedał duszę tylko pozornie z korzyścią. W rzeczywistości znalazł się w  szczególnej odmianie piekła. Był żywym widmem, które chodzi i zabija. Nie był już kimś, tylko  czymś. Drżącymi rękami założył ubranie. Wskoczył za kierownicę. Logika zaczęła ustępować  emocjom. Wjechał do centrum, zaparkował przy Trade Street i zaczął krążyć po zaułkach. Trochę  trwało, zanim znalazł to, o co mu chodziło. Kurwę z długimi, czarnymi włosami. Która, zanim zaczęła się szczerzyć, trochę 

przypominała Jennifer. Wsunął jej pięćdziesiąt dolców i zaciągnął za kontener na śmieci. ­ Masz do mnie mówić David. ­ Jasne. ­ Z uśmiechem rozpięła płaszcz, błyskając gołymi cyckami. ­ A ty jak będziesz do mnie... Zakrył jej usta dłonią i przygniótł, aż oczy jej wyszły z orbit. ­ Jak mam na imię? Powtórz ­ zażądał. Zwolnił ucisk i czekał. Kobieta dyszała ciężko. Nie doczekawszy odpowiedzi, wyjął nóż i  przyłożył jej do gardła. ­ Powtórz. ­ David ­ szepnęła. ­ Powiedz, że mnie kochasz. ­ Kiedy zawahała się, dźgnął ją w szyję czubkiem noża. Krew trysnęła,  spływając po lśniącym ostrzu. ­ No, prędzej. Jej obwisłe piersi, tak niepodobne do piersi Jennifer, wzniosły się i opadły spazmatycznie. ­ Kocham... cię. Przymknął oczy. Miała głos do dupy. To wszystko prowadziło donikąd. Jego gniew osiągnął poziom wrzenia.

Rozdział 15 RANKOHR DŹWIGNĄŁ SZTANGĘ NAD PIERSIĄ, odsłaniając kly. Cały drżał; pot lał się z niego  strumieniami. ­ Dziesięć ­ wyliczył go Butch. Rankohr odłożył sztangę. Stojak ugiął się. Talerze brzęczały przez dłuższą chwilę. ­ Dołóż dwudziestkę. Butch oparł się o bar. ­ Masz już, chłopie, pięć dziesiątek. ­ Muszę dołożyć jeszcze dwudziestkę. Butch przyjrzał mu się uważnie piwnymi oczami. ­ Spokojnie, Hollywood. Jeśli chcesz sobie zerwać mięsień piersiowy, to twoja sprawa. Ale  przestań się na mnie wydzierać. ­ Przepraszam. ­ Rankohr usiadł i zaczął gimnastykywać obolałe ręce. Była dziewiąta rano, a on już  od siódmej urzędował w siłowni z gliną. Piekący ból przenikał każdy mięsień w jego ciele, ale do  końca było jeszcze daleko. Zamierzał zmęczyć się do upadłego. ­ Już? ­ ponaglił Butcha. ­ Pozwól, że dokręcę zaciski. Dobra, możesz lecieć. Rankohr położył się, dźwignął sztangę ze stojaka i położył na piersi. Uspokoił oddech i  zaczął ćwiczyć. Bezpański kundel. Bezpański kundel. Bezpański kundel. Podnosił ciężar perfekcyjnie aż do dwóch ostatnich wyciśnięć, kiedy Butch musiał mu  ustawić ręce prawidłowo. ­ Skończyłeś? ­ spytał Butch, pomagając odłożyć sztangę na stojak. Sapiąc, usiadł i oparł się łokciami o kolana. ­ Po przerwie jeszcze jedna seria ­ zapowiedział. Butch stanął przed nim, wyżymając zdjęty podkoszulek. Dzięki wspólnym ćwiczeniom  mięśnie klatki i ramion samca człowieków rozwinęły się, a nigdy nie były wątłe. Nie był w stanie  wycisnąć tyle, co Rankohr, ale jak na człowieka był siłaczem. ­ Nabrałeś formy, glino. ­ Chrzanisz ­ ostudził go pogodnie Butch. ­ Może nasz wspólny prysznic uderzył ci do głowy. Rankohr rzucił w niego ręcznikiem. ­ Chciałem tylko powiedzieć, że się pozbyłeś ciąży piwnej. ­ To był bandzioch od szkockiej. Wcale nie tęsknię za nim. ­ Poklepał się po umięśnionym brzuchu.  ­ Może mi wreszcie powiesz, czemu od rana dajesz sobie taki wycisk? ­ Masz ochotę gadać o Marissie? Twarz człowieka stężała. ­ Nieszczególnie. ­ No to rozumiesz, czemu nie mam nic do powiedzenia. ­ Masz kobietę? ­ Ciemne brwi Butcha powędrowały do góry. ­ Jedną, konkretną kobietę? ­ Naprawdę masz chęć na zwierzenia? Policjant skrzyżował ręce na piersi i zmarszczył brwi Czuł się, jak w kasynie, kiedy  próbował zgadnąć, co rozdający ma w ręku, nim zdecyduje, czy ciągnąć dalej. ­Wypadłem z łask Marissy. Nie chce mnie widzieć na oczy. To wszystko. Teraz ty mi opowiedz o  swojej niedoli. Rankohr mimo woli uśmiechnął się.

­ Świadomość, że nie ja jeden dostałem kosza, przynosi mi ulgę. ­ To za mało. Proszę o detale. ­ Samiczka wyrzuciła mnie dzisiaj z domu o świcie, strzaskawszy uprzednio moje ego. ­ Czym? ­ Niezbyt pochlebnym porównaniem mnie do nierasowego psa, który nie ma właściciela. ­ A fe. ­ Butch wyżął koszulkę w drugą stronę. ­ Domyślam się, że po tym wszystkim marzysz,  żeby ją znów zobaczyć. ­ Dokładnie. ­ Jesteś żałosny. ­ Wiem. ­ Ale chyba cię rozumiem. ­ Policjant pokręcił głową. ­ Wczoraj wieczór ja... no... pojechałem pod  dom brata Marissy. Pewnie samochód sam mnie tam zawiózł. A przecież gdyby mnie zauważyła, to  byłby gwóźdź do trumny, kapujesz? ­ Pozwól, że zgadnę. Zaczaiłeś się w pobliżu, licząc na to. że uda ci się choćby rzucić okiem na... ­ W krzakach, Rankohr. Kucałem w krzakach, pod oknem jej sypialni. ­ O, rany. Chyba trochę... ­ Dokładnie. Dawniej mógłbym sam siebie zaaresztować za nachodzenie. Wiesz co, zmieńmy  temat. ­ Świetny pomysł. Powiedz mi lepiej, czy wiadomo coś więcej o cywilu, który wyrwał się z rąk  reduktorów. Butch jedną ręką oparł się o ścianę i zaczął robić pompki. ­ Furiath podpytał pielęgniarkę, która się nim opiekowała. Był ostro skatowany, ale zdążył jej  powiedzieć, że wypytywano go o Bractwo. Gdzie mieszkacie, gdzie można was spotkać. Cywil nie  potrafił zlokalizować miejsca, gdzie się to działo, ale musiało to być w śródmieściu, bo tam go  zneleziono, a jego stan nie pozwalał mu ujść daleko. A, i jeszcze bełkotał jakieś litery: X, O, E. ­ Tak reduktorzy zwracają się do siebie nawzajem. ­Ładnie. Jak z Jamesa Bonda. ­ Butch przerzucił się na drugą rękę. Chrupnęło mu w barku. ­ Z kolei  Tohr udał się pod adres, który znalazłem w portfelu reduktora, który dyndał na gałęzi. Miejsce było  wymiecione do czysta, jakby ktoś wiedział o tym, że zginął. ­ Słoja też nie było? ­ Nie. ­ To była, wobec tego, robota reduktorów. ­ Co oni trzymają w tych słojach? ­ Swoje serce. ­ Ohyda. Może to jednak lepiej, że nie co innego, zważywszy na to, że podobno nie mogą. ­ Butch  skończył robić pompki. ­ Wiesz, to wszystko zaczyna mi się składać do kupy. Pamiętasz sprawę  morderstw prostytutek, którą się zajmowałem w lecie? Znajdowano je w ciemnych zaułkach.  Wszystkie miały ślady ukąszeń na szyi i heroinę we krwi. ­ To musiały być przyjaciółki Zbihra. Używa wyłącznie samic człowieków, żeby się dokrwić, choć  nie wiem, jakim cudem ciągnie na tym erzacu. ­Twierdzi, że to nie były ślady po nim. Rankohr wywrócił oczyma. ­ A ty mu wierzysz? ­ Ale gdybyśmy uwierzyli mu na słowo... wysil przez chwilę mózgownicę, Hollywood. Jeśli Zbihr  nie łże, to mam inne wyjaśnienie. ­ Mianowicie? ­ Dziewczyny były wystawione na wabia. Jak chcesz, złapać wampira, co robisz? Wykładasz  przynętę, a potem czekasz. Po wszystkim faszerujesz ją dragami i porzucasz w ciemnej ulicy. Na  miejscu zbrodni znalazłem strzałki, takie, jakimi usypia się zwierzęta. ­ Chryste.

­ Posłuchaj dalej. Wszedłem dziś rano na fale policji Znowu w bocznej uliczce znaleziono martwą  prostytutkę, blisko miejsca, gdzie tamte zginęły. Poprosiłem V, żeby włamał się na serwer policji;  raport informował, że miała poderżnięte gardło. ­ Powiadomiłeś o tym Chroma i Tohra? ­ Nie. ­ A powinieneś. ­ Nie wiem, na ile się angażować. ­ Butch poruszył się niespokojnie. ­ Rozumiesz, nie chcę wtykać  nosa w nie moje sprawy. Nie jestem jednym z was. ­ Ale jesteś swój. Tak w każdym razie twierdzi V. ­ Naprawdę? ­ zdumiał się Butch. ­ No. Dlatego wzięliśmy cię do nas, zamiast... no wiesz. ­ Posłać mnie do ziemi? ­ Uśmiechnął się kwaśno. Rankohr odchrząknął. ­ Nie żeby nas to cieszyło. No, może z wyjątkiem Zbi ra. Właściwie, to też nie. Zbihra nic nigdy nie  cieszy... Prawda jest taka, glino, że wyrosłeś na... Przerwał mu głos Tohrtura. ­ Rankohr, coś ty narobił, do cholery? Tohr wpadł do siłowni jak rozjuszony byk, a że był najbardziej zrównoważony z wszystkich  braci, więc musiał mieć nie lada powody. ­ O co ci chodzi, bracie? ­ spytał Rankohr. ­ Masz wiadomość na poczcie głosowej Bractwa. Od tej samiczki człowieków, Mary. ­ Wsparty  pod boki, zawisł nad Rankohrem. ­ Jakim prawem ona cię pamięta, co? Skąd ma nasz numer? ­ Na pewno nie ode mnie. ­ W dodatku nie wyczyściłeś jej pamięci. Oszalałeś? ­ Nie będzie z nią kłopotów. ­ Już są. Ma nasz numer. ­ Uspokój się, stary... ­ Wyczyść ją albo ja się za nią wezmę. Wiesz, o czym mówię. ­ Pogroził palcem. Rankohr zerwał się z ławki na równe nogi i stanął z Toh rem twarzą w twarz. ­ Każdy, kto zbliży się do niej, będzie miał ze mną do czynienia. To dotyczy też ciebie. Szafirowe oczy Tohra zwęziły się. Obaj wiedzieli, kto zwyciężyłby w tym pojedynku. W  walce wręcz z Rankohrem nikt nie mial szans; to było pewne. A Rankohr rwał się już do bitki w  obronie Mary. ­ Proszę, żebyś zrobił głęboki oddech i odsunął się ode mnie ­ zażądał ponuro Tohr. Rankohr ani drgnął. Butch zabiegł go od tyłu i objął w pasie. ­ Pora na chillout, wielkoludzie ­ zażartował. ­ Koniec zabawy. Rankohr dał się odciągnąć, jednak nadal nie spuszczał wzroku z Tohra. Eksplozja wisiała na  włosku. ­ Co tu jest grane? ­ naciskał Tohr. Rankohr uwolnił się od Butcha i krążył po siłowni, meandrując między sztangami i  ławkami. ­ Nic nie jest grane. Ona nie wie, czym jestem. Nie mam pojęcia, skąd wzięła mój numer. Może  dostała go od tej jakiejś samicy cywilów. ­ Spójrz mi, bracie, w oczy. Rankohr, stój tam, gdzie jesteś i spójrz mi w oczy. Rankohr zastosował się do polecenia. ­ Czemu jej nie wyczyściłeś pamięci? Wiesz dobrze, że kiedy wspomnienia przejdą do jej pamięci  długoterminowej, nie da się ich wymazać do końca. Czemu tego nie zrobiłeś na czas? ­ Rankohr  milczał. Tohr pokręcił głową. ­ Tylko mi nic mów, że się zakochałeś. ­ Nie twoja sprawa, stary. ­ Traktuję to jako odpowiedź twierdzącą. Czy ty na głowę upadłeś? Wiesz, że nie powinieneś 

wiązać się z samicą człowieków. a już szczególnie z tą, przez wzgląd na chłopca. ­ Spojrzał ostro. ­  Powtarzam: Masz wykasować siebie z jej wspomnień. Zabraniam dalszych spotkań z Mary! To  rozkaz. ­ Mówiłem ci już, że ona nie wie, czym jestem... ­ Chyba masz dość oleju w głowie, żeby ze mną nic dyskutować? ­ A ty nie chcesz chyba mieć ze mną na pieńku? ­ Rankohr posłał mu nienawistne spojrzenie. ­ Tym  razem nie dam się Butchowi spacyfikować. ­ Całowałeś już ją tym swoim pyskiem? Jak wytłumaczysz jej te kły, co, Hollywood? ­ Rankohr  spuścił oczy i zaklął. ­ Nie bądź idiotą. ­ Głos Tohra zmiękł. ­ Dość mamy kłopotów i bez niej. Jest  groźna, ponieważ znaczy dla ciebie więcej od moich poleceń. Nie chodzi o to, żeby podcinać ci  skrzydła. Chodzi o to, że tak jest bezpieczniej dla wszystkich. Bezpieczniej dla niej. Zrobisz, o co  cię proszę, prawda? Bezpieczniej dla niej. Rankohr zrobił skłon i złapał się za kostki. Napiął mięśnie nóg tak, że mało mu nie poszły  ścięgna. Bezpieczniej dla Mary. ­ Zrobię ­ powiedział w końcu. ­ Pani Luce? Proszę za mną. Mary podniosła wzrok na pielęgniarkę. Widziała ją pierwszy raz. Kobieta w luźnym,  różowym kitlu wyglądała bardzo młodo; pewnie przyszła do pracy prosto po szkole. Kiedy  uśmiechała się, dołeczki w policzkach jeszcze bardziej ją odmładzały. ­ Pani Luce? ­ Trzymała w rękach opasły segregator. Mary zarzuciła torebkę na ramię, wstała i wyszła z poczekalni w ślad za nią. Doszły do połowy bladożółtego korytarza i przystanęły przed rejestracją. ­ Zważę panią tylko i zmierzę temperaturę. ­ Pielęgniarka uśmiechnęła się znów. Jej akcje w oczach  Mary poszły w górę za sprawność, z jaką wykonywała wszystkie czynności. Była szybka i miła. ­ Schudła pani trochę, pani Luce ­ zauważyła, wpisując wynik do karty. ­ Jak u pani z apetytem? ­ Bez zmian. ­ Proszę za mną na lewo. Wszystkie gabinety były podobne do siebie. Oprawiona reprodukcja Moneta i małe okno z  żaluzją. Ulotki na biurku z komputerem. Biały papier na leżance. Umywalka obstawiona środkami  czystości. W narożniku czerwony pojemnik na toksyczne odpady. Zrobiło jej się niedobrze. ­ Doktor Della Croce będzie chciała panią zbadać. ­ Pielęgniarka wręczyła Mary kwadrat płótna  schludnie złożony w kostkę. ­ Proszę to założyć, doktor zaraz przyjdzie do pani. Narzutki też wyglądały niezmiennie tak samo. Były z cienkiego niebieskiego batystu w  różowy wzorek. Komplet składał się z dwóch chust. Nigdy nie była pewna, czy wkłada te  cholerstwa na właściwą stronę: czy rozcięcie powinno być z tyłu, czy z przodu. Tym razem  zdecydowała się na rozcięcie z przodu. Następnie ułożyła się na leżance, zwieszając stopy poza krawędź. Było jej zimno bez  ubrania, które dożyła równiutko na krześle obok biurka. Dałaby wiele, żeby je mieć już z powrotem  na sobie. W torebce rozdzwoniła się komórka. Mary zeskoczyła z  leżanki i w samych skarpetkach  rzuciła się odebrać telefon. Numer nieznany. ­ Halo? ­ rzuciła bez większej nadziei. ­ Mary? Słysząc dźwięczny, męski baryton osłabła z ulgi. Wogóle nie liczyła na to, że Hal oddzwoni. ­ Cześć. Witaj. Dzięki, że dzwonisz. ­ Rozejrzała się, szukając jakiegoś miejsca, które nie byłoby  leżanką. Siadła na krześle ze stertą swoich ciuchów na podołku. ­ Chciałam cię bardzo przeprosić 

za dzisiejszą noc. Ja po prostu... Rozległo się stukanie do drzwi. Pielęgniarka wsunęła głowę do środka. ­ Przepraszam, czy pani nam dostarczyła badanie szpiku z lipca? ­ Tak. Powinno być w mojej karcie. Przepraszam ­ rzuciła do słuchawki, kiedy drzwi się zamknęły. ­ Gdzie jesteś? ­ Ja, hm.. ­ Kaszlnęła. ­ Nieważne. Chciałam tylko powiedzieć, że bardzo mi przykro, że ci  nagadałam głupstw. Wpadłam po prostu w panikę ­ dodała, kiedy nic nie odpowiadał. ­ Dlaczego? ­ Bo przy tobie... Sama nie wiem, jesteś taki... ­ Mary skubała brzeg narzutki. Słowa same wyrwały  jej się z ust. ­ Mam raka, Hal. To znaczy, miałam kiedyś i chyba mam z powrotem. ­ Wiem o tym. ­ Bella ci powiedziała? ­ Nie potwierdził. Mary odetchnęła głębiej. ­ Nie chcę się usprawiedliwiać  białaczką. Po prostu... jestem teraz w dziwnym miejscu. Jestem kłębkiem nerwów, a twoja ­  „podniecająca" ­ wizyta podziałała na mnie jak zapłon. ­ Rozumiem. Była pewna, że jej nie oszukuje. Ale jego przeciągłe milczenie było nie do zniesienia. Było jej głupio, że trzyma go tak długo  na linii. ­ Przyjadę po ciebie o ósmej. Do domu. Ścisnęła mocniej komórkę. Boże, jak bardzo tęskniła za nim. ­ Nie mogę się już doczekać. Zza drzwi gabinetu dobiegł ją głos doktor Della Croce, która nadciągała w towarzystwie  pielęgniarki.  ­ Mary? ­ Tak? ­ Rozpuścisz dla mnie włosy? Doktor zastukała i weszła do gabinetu. ­ Rozpuszczę ­ przyrzekła i rozłączyła się. ­ Witaj, Susan. ­ Witaj, Mary. ­ Doktor Della Croce przecięła niewielki rabinet. Gdy uśmiechała się, w kącikach jej  piwnych oczu pojawiały się kurze łapki. Musiała mieć koło pięćdziesiątki. Siwe włosy strzygła na  pazia. Siadła przy biurku, założyła nogę na nogę i zaczęła zbierać myśli. ­ Wolałabym nie mieć racji ­ mruknęła Mary. ­ W jakiej sprawie? ­ Mam wznowę, prawda? Doktor zawahała się na moment. ­ Strasznie mi przykro. Mary.

Rozdział 16 MARY NIE POSZŁA DO PRACY. Wróciła do domu, rozebrała się i położyła do łóżka. Krótki telefon  do kancelarii i resztę dnia miała wolną, podobnie jak cały następny tydzień. Będzie potrzebować  czasu. Po długim weekendzie z okazji Dnia Kolumba miała przejść różne badania i konsultacje, a  następnie z doktor Della Croce miały ustalić optymalną strategię. W gruncie rzeczy Mary nie była zaskoczona nawrotem choroby. Zawsze wgłębi serca czuła,  że zapędzono przeciwnika w narożnik, ale nie powalono na obie łopatki. A może po prostu była w szoku, a z chorobą zdążyła się w życiu oswoić? Kiedy myślała o tym, co ją czeka, najbardziej przerażał ją nie ból, lecz strata czasu. Ile czasu  upłynie, nim lekarze ponownie opanują sytuację? Jak długo potrwa kolejna remisja? Kiedy znów  będzie się nadawać do życia? Stanowczo odpychała myśl o innym zakończeniu niż remisja. Nie zamierzała snuć czarnych  scenariuszy. Przewróciła się na bok i patrząc na przeciwległą ścianę pokoju, zaczęła myśleć o matce. W  pamięci zobaczyła ją w łóżku, jak przesuwa różaniec między palcami, szepcząc słowa litanii. Dotyk  różańca i modlitwa niosły jej większe ukojenie niż morfina. Ponieważ nawet w najczarniejszej  rozpaczy, w najcięższym bólu i trwodze, jej matka nie traciła wiary w cuda. Mary miała ochotę spytać mamę, czy naprawdę wierzy, że Bóg jej przyjdzie z pomocą. Nie  w przenośni, tylko naprawdę. Czy Cissy istotnie wierzyła, że wypowiadanie pewnych słów i  otaczanie się specjalnymi przedmiotami przywróci jej władzę w nogach i zwróci jej życie? Nigdy nie zadała matce tego pytania. Tego rodzaju dociekliwość graniczyłaby z okrucieństwem, a  Mary i tak znała odpowiedź. Czuła, że matka do ostatniej chwili liczy na cud. Może Mary po prostu projektowała na Cissy własne pragnienia. Dla Mary łaska uzdrowienia  oznaczałaby powrót do normalnego życia w pełni zdrowia i sił, w którym perspektywa śmierci jawi  się mgliście jako coś odległego i abstrakcyjnego, jako dług, który przyjdzie zapłacić w jakiejś bliżej  nieokreślonej przyszłości. Niewykluczone, że jej matka patrzyła na to z innej perspektywy, tak czy owak, jej zabiegi  nie odniosły skutku. Modlitwa jej nie uratowała. Zamknęła oczy. Zmęczenie wzięło górę. Odpłynęła w gen, przyjmując z ulgą chwilowy  zanik świadomości. Przez wiele godzin drzemała na pograniczu jawy i snu. Rzucała się przez sen. O siódmej wstała, sięgnęła po telefon i wybrała numer Hala, który dostała od Belli. Odłożyła  słuchawkę, nie nagrywając się na sekretarkę. Właściwie powinna odwołać spotkanie, bo raczej nie  będzie atrakcyjnym towarzystwem, ale trochę egoizmu dobrze jej zrobi. Miała ochotę spotkać Hala.  Przy nim czuła, że żyje, a rozpaczliwie potrzebowała jakiegoś zastrzyku energii. Wzięła szybki prysznic i wskoczyła w spódniczkę i golf. W dużym lustrze w łazience  wydała się sobie szczuplejsza niż zwykle, co potwierdziła waga podczas porannej wizyty w klinice.  Dziś może zjeść konia z kopytami, jak Hal, bo nie ma żadnych powodów, żeby się odchudzać. W  obliczu kolejnej serii naświetlań powinna nabrać ciała. Zdrętwiała na myśl o chemioterapii. Podniosła ręce do głowy i przeczesała włosy palcami do samych końców, tak że opadły z  powrotem na jej ramiona Brązowe i cienkie, nie odgrywały większej roli w walce o jej zdrowie. Na myśl o tym, że je straci, zachciało jej się płakać. Z ponurą miną zebrała luźne kosmyki, zwinęła w węzeł i spięła spinką. Parę minut później wyszła przed dom i stanęła na podjeździe. Chłód ją zaskoczył;  zorientowała się, że nie wzięła płaszcza. Zawróciła do środka, porwała czarną wełnianą kurtkę, przy  okazji gubiąc klucze.

Gdzież są te klucze? Czyżby je zostawiła w... Tak, klucze tkwiły nadal w drzwiach. Wyszła na zewnątrz, zamknęła dom i wrzuciła pęk kluczy do kieszeni. Czekając, myślała o Halu. „Rozpuścisz dla mnie włosy. Mary?" „Rozpuszczę". Rozpięła klamrę i rozczesała palcami włosy na tyle, na ile się dalo. Zamieniła się w  oczekiwanie. „Wieczór jest taki cichy" ­ pomyślała. Dlatego uwielbiała życie poza miastem; oprócz Belli  nie miała żadnych sąsiadów. Co przypomniało jej, że nie zadzwoniła do Belli, żeby opowiedzieć o randce. Jakoś nie była  w nastroju. Jutro zadzwoni do Belli i opowie o obu randkach naraz. W oddali, na drodze prowadzącej do jej domu, pojawił się luksusowy samochód. Wóz  przyspieszył z głębokim warkotem silnika. Gdyby nie dwa reflektory, pomyślałaby, że to harley. U stóp Mary zatrzymał się ciemnoczerwony samochód sportowy, podobny do pontiaca. Głośny,  błyszczący, szpanerski... Idealny wręcz dla faceta, który żył w szybkim tempie i lubił zwracać na  siebie uwagę. Hal wysiadł z samochodu i obszedł maskę. Miał na sobie garnitur, niebywale elegancki  garnitur z czarną koszulą z rozpinanym kołnierzykiem. Zaczesane do tyłu złote pukle opadały mu  na kark. Wyglądał bajecznie. Był seksowny, męski i tajemniczy. Ale wyraz jego twarzy nie skłaniał do marzeń. Oczy miał niespokojne, usta i szczęki  zaciśnięte. Mimo to na widok Mary uśmiechnął się. ­ Rozpuściłaś włosy. ­ Zgodnie z obietnicą. Uniósł dłoń, jakby chciał dotknąć jej włosów, jednak zawahał się. ­ Gotowa do wyjścia? ­ Dokąd jedziemy? ­ Zarezerwowałem stolik w Excelu. ­ Opuścił rękę i odwrócił wzrok. Zastygł w milczeniu. W Excelu. Fiu. fiu... ­ Hal, jesteś pewien, że masz ochotę tam jechać? Wyglądasz, jakbyś nie był w najlepszej formie.  Szczerze mówiąc, ja też. Odsunął się, zgrzytając zębami. Wbił oczy w ziemię. ­ Kiedy indziej zjemy kolację ­ dodała na osłodę. Chciała go jakoś pocieszyć. ­ Dziś moglibyśmy... Nagle, zanim zdążyła się połapać, co robi, doskoczył do niej. Ujął jej twarz w dłonie i zaczął  całować ją w usta. Patrzył jej w oczy przeciągle. W pocałunku nie było cienia namiętności, tylko smutek i powaga, jakby jej składał jakieś  ślubowania. Kiedy wypuścił ją z objęć, zrobiła krok do tylu i upadła na pupę. ­ Ojej, przepraszam. ­ Ukląkł przy niej. ­ Wszystko w porządku? Kiwnęła głową twierdząco, prawda była jednak taka, że czuła się głupio i niezdarnie,  siedząc tak na trawniku. ­ Jesteś pewna, że nic ci się nie stało? ­ Nic. ­ Zignorowała jego wyciągniętą rękę i wstała o własnych siłach. Otrzepała się. Na szczęście  miała brązową spódnicę, a ziemia była sucha. ­ Jedźmy już na tę kolaqę. Chodź do auta. Wielką ręką wziął ją za kark i poprowadził do samochodu. Chcąc nie chcąc, musiała iść za  nim. Co nie znaczy, że zamierzała się wyrywać. Była pod wrażeniem wydarzeń tego dnia,  zwłaszcza pod jego wrażeniem, i nie miała siły, żeby się opierać. Tym bardziej że coś zaiskrzyło 

wyraźnie, gdy ich usta się spotkały. To było coś nieuchwytnego, niemniej czuła, jakby zawarli z  Halem jakiś pakt. Hal otworzył przed nią drzwi samochodu i czekał, aż wsiądzie. Zaczęła rozglądać się po  nieskazitelnym wnętrzu głównie po to, żeby jak sroka w kość nie wgapiać się w jego przystojny  profil. Pontiac ruszył z cichym pomrukiem i na jedynce sunął wiejską drogą do skrzyżowania z  drogą 22. Hal rozejrzał się w obie strony. Dodał gazu i wziął zakręt w prawo. Rozpędzał się coraz  bardziej. Silnik reagował westchnieniem na wrzucanie kolejnych biegów. ­ Fantastyczny samochód ­ pochwaliła. ­ Dzięki. Mój brat go dla mnie podrasował. Ghrom uwielbia samochody. ­ Ile lat ma twój brat? ­ Wystarczająco dużo. ­ Uśmiechnął się półgębkiem. ­ Jest starszy od ciebie? ­ Ehe. ­ A ty jesteś najmłodszy? ­ Nie, ale to nie jest tak, jak myślisz. Jesteśmy braćmi, ale to nie znaczy, że pochodzimy od jednej  samicy. Jejku, czasem używał takich dziwnych słów. ­ Byliście zaadoptowani przez jedną rodzinę? Pokręcił głową. ­ Zimno ci? ­ Nie, dlaczego? ­ Spojrzała na swoje dłonie, splecione kurczowo na podołku. Myślał, że marznie,  bo kuliła się na siedzeniu. Spróbowała się rozluźnić. ­ Nie jest mi zimno. Spojrzała na drogę. Podwójna żółta linia na środku szosy fosforyzowała w świetle  reflektorów. Jechali przez ciemny las. Mary miała wrażenie, że znajdują się w świetlistym tunelu  bez końca, który wchłania ich hipnotycznie. ­ Dużo wyciąga twój samochód? ­ spytała półgłosem. ­ Bardzo dużo. ­ Pokaż, ile. Zerknął na nią z ukosa, zredukował bieg, wcisnął gaz. Pontiac wystrzelił jak rakieta. Silnik ryczał jak zwierz, samochód wibrował, drzewa zlewały się w czarną ścianę. Jechali coraz  szybciej, jednak Hal nie tracił zimnej krwi, nawet ścinając zakręty. ­ Jeszcze trochę ­ poprosiła, kładąc dłoń na jego muskularnym udzie, gdy w końcu zaczął zwalniać. Wahał się tylko przez chwilę. Potem włączył odtwarzacz. Dream Weaver ­ Prządka marzeń,  słynny kawałek z lat siedemdziesiątych. Samochód zatonął w fali ogłuszającej elektroniki. Hal  dodał gazu i pontiac śmignął jak strzała po pustej, bezkresnej drodze. Mary otwarła okno. Silny strumień powietrza rozwiewał jej włosy, chłodził policzki, budząc  z odrętwienia, w jakie popadła po wizycie w klinice. Roześmiała się, nie krępując nutą histerii w  swoim głosie. Wystawiła głowę przez okno. Wiatr świstał jej w uszach. Niech Hal tą swoją wyścigówką porwie ją, jak prządka marzeń, na bezdroża fantazji, gdzie  nie będzie się musiała martwić o jutro. Pan X przyglądał się dwóm nowym doborowym oddziałom, które schodziły się do chaty na  kolejną zbiórkę. Potężne sylwetki reduktorów rozsadzały izbę, która nagle zaczęła się wydawać za  ciasna. Będzie dość chłopa na linię frontu. Wezwał ich, żeby, jak zwykle, wydać nowe rozkazy;  przy okazji chciał sprawdzić, jak zareagują na wiadomość, że ich dowódcą został pan O. Pan O wszedł ostatni, kierując się od razu w stronę drzwi sypialni. Oparł się o futrynę,  krzyżując ręce na piersi. Spojrzenie miał bystre, ale była w nim pewna powściągliwość i rezerwa,  stosowniejsze od dawnej agresji i gniewu. Pan X czuł, że udało mu się niesfornego szczeniaka  nauczyć komendy: do nogi. Na dalszą metę zapewne z korzyścią dla nich obu, bo pan X 

potrzebował zastępcy. Ostatnio ponieśli poważne straty; powinien skoncentrować się na rekrutacji jako na zadaniu  priorytetowym. Musiał wypatrzyć odpowiednich kandydatów, skaptować ich, poddać tresurze ­  każdy etap wymagał zaangażowania i środków, jednak nie mógł dopuścić, by w czasie, gdy  uzupełnia ubytki w szeregach Korporacji, wypracowana przez niego taktyka wyciągania zeznań od  jeńców uległa zapomnieniu. Obawiał się też anarchii w szeregach. Pod wieloma względami O miał odpowiednie kwalifikacje, by zostać jego prawą ręką. Był  lojalny, bezwzględny, efektywny, trzeźwy. Podwładnych trzymał za mordę twardą ręką. Jeśli  Omega naprawdę wyleczył go z niepokorności, był bliski ideału. Cóż, pora zacząć zebranie. ­ Panie O, proszę nam opowiedzieć o działkach. Reduktor zaczął składać raport z wizji lokalnej dwóch działek, które zdążył odwiedzić  wcześniej w ciągu dnia. W międzyczasie pan X podjął decyzję nabycia za gotówkę tych trzydziestu  hektarów za miastem. Jeszcze w trakcie finiszowania transakcji zamierzał zaprząc oddziały do  budowy ośrodka przesłuchań. Docelowo ośrodkiem kierować mial pan O, jednak w fazie budowy  stery dzierżyć miał pan U który już nadzorował podobne roboty w Connecticut. Kontrakt określał przede wszystkim termin oddania obiektu i jego funkcje. Korporacja  potrzebowała nowych miejsc do pracy, miejsc odizolowanych od świata, bezpiecznych i  przystosowanych do zadań. Potrzebowała pilnie. Kiedy O umilkł, pan X powierzył kierownictwo budowy jemu i panu U, a następnie wysłał  oddziały na wieczorną łapankę na mieście. Pan O nie kwapił się do wyjścia. ­ Coś jeszcze? ­ spytał pan X. ­ Znów pan coś zbroił? W bladobrązowych oczach pana O pojawił się gniewny błysk, jednak nie próbował  pyskować. Kolejny przejaw poprawy. ­ Dobrze byłoby wyposażyć nowy ośrodek w klatki. ­ Po co? Chyba nie będziemy hodować wampirów? ­ Chciałbym móc przetrzymywać kilku osobników jednocześnie, i to najdłużej, jak się da.  Potrzebuję jednak pomieszczeń, z których nie będą się mogły zdematerializować. Oczywiście bez  dostępu słońca. ­ Ma pan jakiś pomysł? Rozwiązanie zaproponowane przez pana O było sprytne, a przy tym ekonomiczne. − Ma pan u mnie zielone światło ­ oznajmił pan X z aprobatą. −

Rozdział 17 ZAJEŻDŻAJĄC PRZED EXCEL, Rankohr wyminął parkingowych, którzy chcieli odprowadzić  samochód. Raz, że pontiac miał nietypową skrzynię biegów, dwa, że nie zamierzał powierzać  kluczyków nieznajomym. Nie przy ilości broni i amunicji, jaką miał w bagażniku. Wypatrzył wolne  miejsce na tyłach, przy samym bocznym wejściu. Zgasił zapłon, sięgnął do zapięcia pasa i... I nic. Siedział tak dalej z ręką na zapięciu. ­ Hal? Przymknął oczy. Boże, dałby wszystko, żeby raz w życiu usłyszeć, jak wypowiada jego  prawdziwe imię. Do tego chciałby... żeby naga spoczęła w jego łóżku, z głową na jego poduszce, w  jego pościeli. Chciał ją mieć tylko dla siebie, być z nią sam na sam, bez żadnych świadków. Być z  nią naprawdę, nie na niby, przez warstwy ubrań. Chciał, żeby palcami wpiła mu się w plecy, żeby jej język zawędrował do jego ust, a jej  biodra kołysały się pod nim, aż on znajdzie się w siódmym niebie, a potem uśnie w jej ramionach.  Kiedy się zbudzi, przetrąci coś i znów będą się kochać. I gawędzić w ciemnościach o dużych i  małych sprawach. O Boże. Chyba obudziły się w nim jakieś atawizmy. Poszło na całego. Słyszał, że to się czasem przytrafia samcom. Nagle. Intensywnie. Na przekór logice. Po  prostu do głosu dochodzą silne, pierwotne instynkty, żądając od niego, by posiadł ją i oznaczył w  trakcie, ostrzegając inne samce, że jest zajęta, więc mają od niej trzymać łapy z dala. Spojrzał na ciało Mary. Czuł, że zabiłby każdego przedstawiciela swojej płci, który  spróbowałby jej dotknąć, być z nią, kochać Mary. Potarł powieki. Wyglądało na to, że atawizmy były górą. Na tym jego kłopoty się nie kończyły. Znów wróciło silne mrowienie w ciele w następstwie  śmiałych wizji jej ciała, jakie produkowała jego wyobraźnia. Do tego ten jej zapach, łagodny  oddech... I tętniąca w jej żyłach krew. Chciał jej skosztować... Napić się Mary. Spojrzała na niego niespokojnie. ­ Hal, czy coś jest... ­ Muszę ci coś powiedzieć ­ przerwał szorstko.  Jestem wampirem. Jestem wojownikiem. Jestem groźnym potworem. Nim wieczór minie, nie będziesz nawet pamiętać, że mnie spotkałaś. A świadomość, że nie zachowa się w tobie żadne wspomnienie o mnie sprawia, że serce mi  pęka. ­ Hal? Co się stało? W głowie rozbrzmiewały mu słowa Tohra. Tak jest bezpieczniej. Dla niej. ­ Nic. ­ Rozpiął pas i zaczął wysiadać. ­ Nic się nie stało. Obszedł samochód, otworzył drzwi z jej  strony i podał jej rękę. Zerknął w dół. Widok jej rąk i nóg wyłaniających się z samochodu  przyprawił go o nagły skurcz wszystkich mięśni. Z gardła wyrwał mu się cichy pomruk. Niestety, nie miał dosyć rozumu, żeby się w porę cofnąć. Ich ciała niemal się zetknęły.  Podskórne drżenie nasilało się równolegle z wściekłym pożądaniem. Czuł, że powinien spuścić  oczy, ponieważ jego tęczówki zaczynały już świecić, jednak nie mógł oderwać od Mary wzroku. ­ Hal ­ powiedziała niepewnie. ­ Twoje oczy... ­ Przepraszam. ­ Przymknął oczy. ­ Chodźmy do środka. Wysunęła dłoń z jego dłoni. ­ Jakoś nie mam ochoty na kolację. W pierwszym odruchu chciał zaprotestować, ale przecież nie będzie jej zmuszał. Zresztą, im  krócej będą z sobą, tym mniej będzie do wymazywania.

Psiakość, powinien był ją wyczyścić od razu, kiedy po nią przyjechał. ­ Odwiozę cię. ­ Może przedtem moglibyśmy się... trochę przejść? Na przykład po tym parku? Jakoś nie mam  ochoty siedzieć przy stole. Jestem za bardzo... napięta. ­ Bardzo chętnie. ­ Wrzucił kluczyki do kieszeni. Ruszyli przed siebie po trawie, pod baldachimem kolorowych liści. Rankohr rozglądał się  bacznie. Wokół nic się nie działo, nie wyczuwał żadnych zagrożeń. Spojrzał w górę. Na niebie lśnił  półksiężyc. ­ Nigdy bym się nie odważyła iść w nocy przez park. Ale przy tobie nie boję się żadnych  podejrzanych typów. ­ I słusznie. ­ Poćwiartowałby każdego, kto by ją chciał skrzywdzić, czy to człowieka, czy wampira,  czy nieumarłego. ­ Włóczenie się po nocy ma w sobie coś z zakazanego owocu ­ szepnęła. ­ Jest jakieś  nieprawomyślne, ryzykowne. Moja mama zawsze mnie ostrzegała przed chodzeniem po ciemku. Przystanęła, zadarła głowę i spojrzała w niebo. Wyciągnęła rękę otwartą dłonią do góry.  Przymknęła jedno oko. ­ Co robisz? ­ zaciekawił się. ­Trzymam księżyc na dłoni. Przykucnął i popatrzył z dołu na jej dłoń. ­ Rzeczywiście. Podniósł się i objął ją w talii, przyciągając do siebie. Zamarła, ale po chwili rozluźniła się i  opuściła rękę. Boże, uwielbiał jej woń, czystą i świeżą, z tą delikatną cytrusową nutą. ­ Byłaś u lekarza, kiedy do ciebie dzisiaj dzwoniłem. ­ N­no tak. ­ Co będą z tobą robić? Wyrwała się i przyspieszyła kroku. Dogonił ją, pozwalając jej dyktować tempo. ­ Co ci powiedzieli? ­ Czy musimy o tym rozmawiać? ­ A co stoi na przeszkodzie? ­ Wyłamujesz się ze stereotypu ­ zażartowała, ­  Ponoć playboye nie radzą sobie z ciemną stroną  życia. Pomyślał o bestii w sobie. ­ Znam dobrze ciemne strony życia, możesz wierzyć. Mary znów przystanęła. ­ Coś jest nie tak ­ powiedziała z namysłem. ­ Słuszna uwaga. Na spacerze wypada się trzymać się za rękę. ­ Ujął jej dłoń, ale ją wyszarpnęła. ­ Mówię poważnie. Hal. Po co to robisz? Dlaczego się ze mną spotykasz? ­ Zaraz nabawię się jakichś zahamowań. Co w tym złego, że chcę się z tobą spotykać? ­ Sam sobie na to odpowiedz. Jestem średnio atrakcyjną kobietą, która raczej pożyje krócej, niż  przewidują statystyki. Ty jesteś piękny, zdrowy, silny... Wiedział, że postępuje jak skończony kretyn, ale zaszedł jej drogę i ujął ją za szyję. Znów  chciał ją całować, chociaż nie powinien, w dodatku chciał się porwać na pocałunek o wiele  śmielszy, niż przed domem Mary. Kiedy przybliżył się do Mary, dziwne drżenie w ciele przybrało na sile, ale nie zamierzał się  poddać. Tej nocy stawi opór dyktaturze swojego ciała. Skoncentrował się i silą woli opanował  drżenie. Po chwili drżenie ustąpiło, a w jego miejsce pojawiło się dojmujące pragnienie, by znaleźć  się w Mary ­ choćby tylko językiem w jej ustach. Mary spojrzała w błękitne, fosforyzujące oczy Rankohra. Gotowa była przysiąc, że widzi w  ciemnościach lazurową poświatę. Na parkingu też miała takie wrażenie.

Włos zjeżył się jej na głowie. ­ Nie przejmuj się tą poświatą ­ powiedział Hal spokojnie, jakby czytał w myślach, ­ To nic  groźnego. ­ Nie umiem cię rozszyfrować ­ szepnęła. ­ Nie próbuj tego robić. Znów nachylił się ku niej. Jego zachłanne usta były aksamitne w dotyku. Przejechał  językiem po wargach Mary. ­ Chciałbym cię poznać od środka. Wpuść mnie do siebie, Mary, Lizał jej usta, aż w końcu rozchyliła wargi. Kiedy wsunął w nią język, u styku jej ud  wezbrała słodycz. Poddała się Halowi, a kiedy jej piersi zetknęły się z jego piersią, ogarnęło ją silne  podniecenie. Wpiła się w jego ramiona, chłonąc jego ciepło, jego siłę. Niestety, nie trwało to długo. Nieoczekiwanie odsunął się od niej, choć dalej ją całował.  Czyżby pocałunek miał zatuszować fakt, że się od niej odsunął? Czy może Hal chciał jej dać szansę  ochłonąć, bo się za bardzo napaliła? Odwróciła twarz. ­ Co się stało? ­ zaniepokoił się. ­ Przecież podoba ci się to. ­ Ale tobie chyba nie za bardzo. Nie mogła mu się wyrwać, bo dalej ją trzymał za szyję. ­ Nie uciekaj przede mną, Mary. ­ Kciukiem pogładził ją po szyi, a potem wziął ją pod brodę i  spojrzał w oczy. ­ Chcę, żebyś była podniecona, tak bardzo podniecona, że zapomnisz o całym  świecie i będziesz myśleć tylko o mnie i o tym, co z tobą robię. Chcę, żebyś się rozpłynęła w  rozkoszy. Jak jastrząb spadł na jej usta, penetrując je. Anektując. Badał najgłębsze zakamarki, nie  omijając ani skrawka. Potem zaczął ją całować, rytmicznie cofając język i wsuwając z powrotem,  aż zrobiła się wilgotna i boleśnie gotowa, by go przyjąć. ­ Tak, Mary, tak ­ zachęcał ją, nie odrywając ust. ­ Pozwól sobie na to. Och, czuję zapach twojego  pożądania... Jesteś cudowna. Wsunął dłonie pod klapy jej płaszcza. Dobry Boże, była skończona. Gdyby jej kazał się  rozebrać, zdarłaby z siebie ubranie, gdyby jej kazał rozłożyć nogi, padłaby na trawę. Wszystko, co  zechce, byle tylko nie przestawał jej całować. ­ Teraz będę cię dotykał ­ zapowiedział. ­ Nie do końca niestety. Ale troszkę... Jego dłonie wędrowały po jej kaszmirowym golfie, zsuwając się coraz niżej... Drgnęła, kiedy trafił na jej napięte sutki. ­ Jesteś taka gotowa ­ szepnął, bawiąc się nimi. ­ Marzę o tym, żeby je wziąć do ust. Chciałbym  ssać twoje piersi, Mary. Mógłbym? Ujął jej piersi w dłonie. ­ Mógłbym, gdybyśmy byli sami? Gdybyśmy byli w miłym, ciepłym łóżku? Gdybym cię rozebrał?  Mógłbym ich wtedy skosztować? ­ Kiedy skinęła głową, zaśmiał się triumfalnie. ­ Wiedziałem! A  gdzie jeszcze mógłbym cię dotknąć ustami? ­ Kiedy milczała, zaczął ją całować namiętnie. ­ No,  powiedz. Dyszała ciężko. Nie była w stanie myśleć, nie była wstanie mówić. Wziął jej dłoń i położył na swojej dłoni. ­ Pokaż mi ­ szepnął jej do ucha. ­ Pokaż, gdzie cię mam dotknąć. Poprowadź mnie, proszę. Tracąc zmysły chwyciła rękę Hala i przytknęła sobie do szyi. Niepewnie zsunęła ją z powrotem na  pierś. Mruknął z aprobatą i pocałował ją w policzek. ­ A więc tutaj. Już wiemy, że chcesz, żebym cię tu dotykał. I gdzie jeszcze? W całkowitym zapamiętaniu zaczęła prowadzić jego dłoń po brzuchu, po biodrze... ­ Dobrze. Bardzo dobrze. Rób tak dalej ­ szepnął, kiedy się zawahała. ­ Prowadź, Mary. Pokaż,  gdzie mam cię dotknąć. W porywie śmiałości wsunęła jego dłoń między nogi. Rozkloszowana spódniczka ustąpiła 

miękko. Jęknęła, czując otwartą dłoń Hala u styku swoich ud. ­ Tak, Mary, właśnie tak ­ Zaczął ją gładzić. Odchyliwszy głowę do tyłu, kurczowo wczepiła się w  jego bicepsy. ­ Och, Mary, płoniesz cała. Czy twoja cipka jest już mokra? Prawda, że tak? Wiem  dobrze, że już się powleka miodem... Musiała go dotknąć. Wsunęła ręce pod klapy marynarki Hala, delektując się jego zwierzęcą,  niebezpieczną siłą. Jedną ręką chwycił ją za oba nadgarstki i wyszarpnął błyskawicznie spod  ubrania. Sam jednak nadal się do niej dobierał. Manewrował nią, usiłując oprzeć piecami o pień  drzewa. ­ Pozwól, że zrobię ci dobrze. ­ Jego palce szukały przez spódniczkę krynicy jej rozkoszy. ­ Chcę,  żebyś doszła. Tu i teraz. Krzyknęła i nagle zorientowała się, że gdy ona jest na krawędzi orgazmu, Hal beznamiętnie  steruje jej ekstazą: oddychał równo, jego głos był spokojny, ciało chłodne. ­ Przestań ­ jęknęła. ­ Co mówisz? ­ Jego dłoń znieruchomiała. ­ Przestań. ­ Jesteś pewna? ­ Tak. Od razu się cofnął. Kiedy starała się odzyskać oddech, stał przed nią, jakby się nic nie stało. Jego natychmiastowa rezygnacja dotknęła ją. Prawdę mówiąc, co go w ogóle naszło, żeby ją  podniecać? Cóż, może się dowartościowywał, doprowadzając babki do utraty zmysłów. To by  wyjaśniało, dlaczego wybrał ją, a nie tamte seksowne cizie. Mało atrakcyjna kobieta pozwalała  zachować odpowiedni dystans. Poczuła chłód w sercu. ­ Chcę już wracać. ­ Była na krawędzi łez. ­ Chcę wracać do domu. Odetchnął głębiej. ­ Mary... ­ Zrzygam się, jeśli zaczniesz mnie przepraszać. Nagle Hal zrobił się czujny. Mary kichnęła. Ni stąd, ni zowąd zaczęła kichać jak najęta. Owionęła ją fala słodkiego zapachu, jakby  proszku do prania, czy może zasypki dla niemowląt. Hal z całej siły szarpnął ją za rękę. ­ Kładź się na ziemię. Natychmiast. ­ Dlaczego? Co... ­ Kładź się na ziemię. ­ Pchnął ją na kolana. ­ Chowaj głowę. Błyskawicznie odwrócił się, osłaniając ją ciałem. Stał na szeroko rozstawionych nogach,  wsuwając ręce za pazuchę. Spomiędzy jego nóg widziała dwóch mężczyzn wyłaniających się z  kępy klonów. Byli ubrani w czarne uniformy, a ich blada skóra i bezbarwne włosy jaśniały w  świetle księżyca. Groźny widok uprzytomnił jej, jak głęboko zdążyli się wbić w park. Zaczęła przetrząsać torebkę w poszukiwaniu komórki, choć wmawiała sobie, że niepotrzebnie  panikuje. Znalazła telefon. Mężczyźni rozdzielili się i zaszli Hala z dwu stron; biegli zgięci wpół. Krzyknęła,  spanikowana, tymczasem Hal... Hal nieźle sobie radził. Zrobił gwałtowny unik w prawo i pociągnął  jednego z mężczyzn za rękę, obalając na ziemię. Zanim tamten zdążył się podnieść, Hal przydepnął  mu klatkę piersiową i przygwoździł butem do ziemi. Drugi napastnik, którego dusił nelsonem,  wierzgał i młócił rękami, bezskutecznie walcząc o oddech. Zawziętość, okrucieństwo i opanowanie Hala nasuwały przypuszczenie, że z przemocą był  za pan brat. Jego chłód i spokój przerażały Mary, choć była wdzięczna, że stanął w jej obronie. Zaczęła wybierać 911 na klawiaturze komórki, licząc na to, że Hal przytrzyma obu napastników do  przyjazdu policji.

Usłyszała makabryczne chrupnięcie. Podniosła wzrok. Podduszony mężczyzna upadł na ziemię z głową przekrzywioną pod  dziwnym kątem. Znieruchomiał. Zerwała się na równe nogi. ­ Oszalałeś?! Hal wydobył, nie wiedzieć skąd, długi nóż o czarnym ostrzu i nachylił się nad mężczyzną,  którego miał pod obcasem. Mężczyzna wił się, próbując się wyrwać. ­ Nie!!! ­ Zabiegła Halowi drogę. ­ Odsuń się. ­ Jego głos był głuchy i pozbawiony wyrazu. Śmiertelnie obojętny. ­ Przestań! ­ Chwyciła go za rękę. ­ Muszę skończyć z... ­ Nie pozwolę ci zabić drugiego... Ktoś chwycił ją brutalnie za włosy i rzucił na ziemię. Kolejny mężczyzna w czerni atakował  Hala. Nagły ból przeszył jej kark i głowę. Runęła na plecy z takim impetem, że gwiazdy pokazały  jej się przed oczami. Próbowała właśnie odzyskać oddech, kiedy ktoś wykręcił jej ręce do tyłu i  zaczął ciągnąć po ziemi. Ktoś, kto bardzo się spieszył. Ciało Mary podskakiwało na wybojach, zęby szczękały jeden o drugi. Uniosła głowę, nie  bacząc na promieniujący ból w plecach. To, co zobaczyła, przyniosło jej makabryczną ulgę. Hal  właśnie cisnął kolejne zwłoki na ziemię i rzucił się w jej kierunku. Jego muskularne nogi  pochłaniały błyskawicznie odległość. Poły marynarki rozwiewały się w biegu. W dłoni miał sztylet.  Błękitne oczy Hala rozświetlały mrok jak dwa reflektory. Jego potężne ciało wydawało się  stworzone do tego, by zadawać śmierć. Nieźle się wpakowała. Kolejny napastnik skoczył Halowi na plecy. Hal wdał się z nim w pojedynek. Tymczasem Mary przypomniała sobie chwyty z kursu samoobrony i zaczęła się wić, aż jej  porywacz musiał zmienić położenie rąk. Kiedy wyczuła, że rozluźnia palce, szarpnęła całym  ciałem. Odwrócił się i złapał ją, ale mniej pewnie. Szarpnęła ponownie, zmuszając go, by zatrzymał  się i obejrzał do tyłu. Zaczęła się szamotać, ryzykując, że ją uderzy, ale chciała dać czas Halowi, żeby ich dogonił. Uderzenie jednak nie nastąpiło. Jej oprawca wydał z siebie skowyt bólu i runął,  przygniatając ją całym ciałem. Trwoga dodała jej sił, żeby zrzucić go z siebie. Ciało zbójcy stoczyło się bezwładnie. W lewym oku miał sztylet Hala. Zbyt wstrząśnięta, by krzyczeć, Mary zerwała się z ziemi i rzuciła się przed siebie co sił w  nogach. Była pewna, że pogoń znów ruszy za nią. Nagle w polu widzenia rozbłysły światła restauracji. Kiedy poczuła pod stopami asfalt  parkingu, była bliska łez ulgi. Wtedy jednak, nie wiedzieć skąd, wyrósł przed nią Hal. Gwałtownie  zahamowała, zdyszana i zszokowana. Jakim cudem ją wyprzedził? To było niepojęte. Kolana  ugięły się pod nią, tak że musiała oprzeć się o pierwszy z brzegu samochód. ­ Chodźmy stąd ­ zarządził ochrypłym głosem. Przeszedł ją lodowaty dreszcz, gdy przypomniała  sobie trzask łamanego karku, czarne ostrze zanurzone w oku jej porywacza i spokój Hala, jego  upiorne opanowanie. Hal to... śmierć. Śmierć w pięknym opakowaniu. ­ Idź precz! ­ Potknęła się o własną nogę. Wyciągnął ręce, żeby ją podtrzymać. ­ Trzymaj te swoje  łapy z dala ode mnie! ­ Mary... ­ Nie zbliżaj się do mnie. ­ Zaczęła się wycofywać w stronę restauracji. Trzymała ręce przed sobą,  żeby się do niej nie mógł zbliżyć. Naturalnie, nie było to dla niego żadną przeszkodą. Szedł za nią krok w krok na swoich potężnych nogach, wymachując wielkimi rękami. ­ Posłuchaj... ­ Muszę... ­ Głos ją zawiódł. ­ Muszę wezwać policję.

­ Nie rób tego! ­ Zostaliśmy napadnięci. A ty... zabiłeś kogoś. Ludzi. Pozabijałeś ludzi. Muszę zadzwonić... ­ To są prywatne porachunki. Policja nie zapewni ci bezpieczeństwa. Tylko przy mnie nie zginiesz. Przystanęła. Nagle łuski spadły jej z oczu. Układanka złożyła się w całość. Ten jego urok,  podszyty czymś niepokojącym. Zimna krew w obliczu napaści. Niechęć do wzywania policji.  Chryste, skręcił tamtemu kark, jakby to robił co dzień. Nie chciał, żeby wzywała policję, bo był na bakier z prawem. Był takim samym  bandziorem, jak ich napastnicy. Sięgnęła pod pachę po torebkę, przymierzając się do ucieczki. Torebki nie było. Hal zaklął krótko i dosadnie. ­ Zgubiłaś torebkę? ­ Omiótł wzrokiem teren. ­ Posłuchaj, Mary, musimy cały czas trzymać się  razem. ­ Za nic w świecie. Rzuciła się w stronę restauracji, ale Hal zabiegł jej drogę i złapał za ręce. ­ Uważaj, bo będę krzyczeć! ­ W odległości jakichś dwudziestu metrów majaczyły już sylwetki  parkingowych. ­ Będę wrzeszczeć jak opętana. ­ Twoje życie jest w niebezpieczeństwie, ale ja cię obronię. Uwierz mi. ­ Nawet nic o tobie nie wiem. ­ Owszem, wiesz coś o mnie. ­ Wiem, wiem. Jesteś przystojny, więc na pewno nie możesz był łobuzem. ­ Tutaj ocaliłem ci życie. ­ Wycelował palcem w park. ­ Gdyby nie ja, już by było po tobie. ­ Świetnie. Piękne dzięki. A teraz odwal się ode mnie! ­ Wierz mi, robię to tylko z konieczności ­ mruknął. ­ Co znowu? Przejechał dłonią przed jej twarzą. W żaden sposób nie mogła sobie przypomnieć, co ją tak zdenerwowało.

ROZDZIAŁ 18 RANKOHR STAŁ TWARZĄ W TWARZ Z MARY. Był teraz panem jej wspomnień. Musiał skończyć to,  co zaczął. Wymazać się z jej pamięci jak plamę. Dobrze, ale co dalej będzie z nimi? Kiedy w parku pobiegł za Mary, zostawił przy życiu jednego albo dwóch reduktorów. Jeśli  te łotry dorwały jej torebkę, a tak się zapewne stało, Mary była w niezłych tarapatach. Korporacja  zaczęła porywać nawet cywilów, którzy nie mieli żadnej styczności z Bractwem. A Mary widziano  w jego towarzystwie. Co ma, u diaska, robić? Nie może jej zostawić samej przed jej domem, bo reduktorzy bez  wątpienia natychmiast udadzą się pod adres na prawie jazdy. Nie może jej zabrać do hotelu, chyba  że by ją tam zatrzymał siłą: skoro Mary utraciła wspomnienia ataku, nie zrozumie, dlaczego  zabrania jej wracać do domu. Najchętniej wziąłby ją do posiadłości Bractwa, przynajmniej do czasu, kiedy wymyśli, jak  się wymotać z tej kabały. Prędzej czy później jednak ktoś zwęszy obecność Mary w jego pokoju, a  to by się nie mogło skończyć dobrze dla nikogo. Nawet gdyby mu uszło na sucho, że nie posłuchał  rozkazu Tohra i nie wyczyścił do końca pamięci Mary, w ich świecie nie było miejsca dla ludzkich  istot, gdyż były zbyt niebezpieczne. Ujawnienie przed Homo sapiens istnienia rasy wampirów i  tajnej wojny, jaką jej wypowiedzieli reduktorzy, zdecydowanie nie było Bractwu na rękę. Z drugiej strony jednak odpowiadał za życie Mary. A zasady są po to, żeby je łamać... Pomyślał o domu Mary. Stał na uboczu, więc gdyby doszło do najgorszego, będzie mógł jej  bronić, nie wzbudzając zainteresowania policji. W dodatku miał pełen bagażnik broni. Może Mary  odwieźć do domu, obronić ją w razie konieczności i zawiadomić Ghroma telefonicznie. Teraz kończył oczyszczać umysł Mary, uwalniając go od wspomnień wszystkiego, co się  zdarzyło, odkąd wysiedli z samochodu. Mary nie będzie pamiętać nawet ich pocałunków. Co, wziąwszy wszystko pod uwagę, miało swoje dobre strony. Posunął się w zbyt krótkim  czasie za daleko, ryzykując, że dostanie ataku. Kiedy całował i pieścił Mary, wibracja w jego ciele  przeszła w wizg. Zwłaszcza w chwili, gdy Mary wzięła jego dłoń i wsunęła między swoje uda. ­ Hal? ­ Mary patrzyła na niego z zaskoczeniem. ­ Co się z tobą dzieje? Czuł się podle, patrząc w jej szeroko otwarte oczy i usuwając z umysłu resztki wspomnień.  W życiu czyścił umysły niezliczonych samic człowieków i nigdy nie miał z tego powodu  najmniejszych wyrzutów. Ale przy Mary czuł się jak złodziej. Intruz. Zdrajca. Przejechał dłonią po włosach. Miał ochotę powyrywać je sobie z głowy. ­ Mówisz, że nie masz ochoty na kolację i wolisz wracać do siebie? Nie ma sprawy. Mam dużo  własnych zajęć. ­ Tak, ale... mam takie wrażenie, jakbyśmy jeszcze coś mieli zrobić. ­ Spojrzała po sobie i zaczęła  otrzepywać się z trawy. ­ Chociaż, zważywszy na to, jak urządziłam spódnicę na wyjściu, raczej nie  powinnam się pokazywać ludziom. Wyglądam, jakbym się wytarzała w trawie... zaraz, a gdzie  moja torebka? ­ Może została w samochodzie? ­ Nie, ja... O, Boże. ­ Nagle zaczęła drżeć; jej oddech stal się płytki, przyspieszony. W jej oczach  pojawił się błysk szaleństwa. ­ Hal, wybacz... muszę... O, Jezu. W żyłach Mary wciąż krążyła uwolniona adrenalina. Choć umysł się uspokoił, ciało nadal  przenikała trwoga. ­ Chodź tutaj ­ powiedział, przygarniając ją do siebie. ­ Przytulę cię, dopóki ci nie przejdzie,  dobrze? Mrucząc czule, tulił jej dłonie do swojej piersi, żeby nie  trafiły na zapasowy sztylet pod  pachą ani dziewięciometrową berettę na wysokości krzyża. Wodził wzrokiem ciemnego parku po 

prawej, po oświetloną restaurację z lewej. Mary bezwzględnie musi się znaleźć w samochodzie. ­ Tak mi przykro ­ wyszeptała mu w pierś. ­ Od dawna już nie miałam ataku paniki. ­ Nie przejmuj się. ­ Kiedy drżenie ustało, odsunął Mary od siebie. ­ Chodźmy. Pośpiesznie wsadził ją do pontiaca i odetchnął z ulgą, gdy wóz ruszył ostro, zostawiając w  tyle parking. Mary rozejrzała się po samochodzie. ­ Niestety, nie widzę nigdzie torebki. Musiałam ją zostawić w domu. Strasznie jestem dziś  zapominalska. ­ Opada się wygodniej i zaczęła przeszukiwać kieszenie. ­ Dobrze, że chociaż mam  ze sobą klucze. Szybko i bez niespodzianek znaleźli się za miastem. Kiedy dojechali pod dom, Mary  stłumiła ziewnięcie i sięgnęła do klamki w drzwiach pontiaca. ­ Pozwól, że będę dżentelmenem i cię wyręczę. ­ Dotknął jej ramienia. Uśmiechnęła się, onieśmielona. Nie przywykła do męskiej uprzejmości. Rankohr wysiadł. Pociągnął nosem. Wzrokiem i słuchem usiłował przebić ciemności. Nie  wyłowił nic niepokojącego: Obszedł samochód z tyłu, otworzył bagażnik i wyjął spory wór żeglarski. Kolejny raz  rozejrzał się bacznie. Wokół było cicho, jak makiem zasiał. Jego zmysły, do niedawna na  pograniczu eksplozji, też ucichły. Otworzył drzwi, żeby wypuścić Mary. Zaniepokoił ją widok worka żeglarskiego na jego  ramieniu. ­ Nie myśl, że się przymawiam o nocleg, czy coś w tym rodzaju ­ wyjaśnił pośpiesznie. ­ Po prostu  odkryłem, że mi się zepsuł zamek w bagażniku, więc nie chcę zostawiać moich rzeczy na zewnątrz. Do diabła, nienawidził okłamywać Mary. Naprawdę czuł się podle. Wzruszyła ramionami, kierując się w stronę wejścia do domu. ­ Musisz tam mieć coś bardzo cennego. Nic podobnego. Miał tam tylko arsenał wystarczający, żeby zrównać z ziemią  dziesięciopiętrowy budynek Oręż, jego zdaniem i tak zbyt skromny, żeby gwarantować, że jest przy  nim bezpieczna. Niepewnie przekręciła klucz w zamku i weszła do domu. Nie odstępował jej na krok, kiedy  krążyła po całym domu i zapalała światła, co działało na nią uspokajająco. Chodząc krok w krok za  Mary, sprawdzał wzrokiem okna i drzwi. Były pozamykane. Dom był bezpieczny, przynajmniej na  parterze. ­ Chcesz coś zjeść? ­ spytała. ­ Nie. Nie mam ochoty. ­ Też nie jestem głodna. ­ Co jest na górze? ­ N­no... moja sypialnia. ­ Pokażesz mi ją? ­ Musi sprawdzić piętro. ­ Może później. Czy... naprawdę musisz ją obejrzeć? Ja... to znaczy... no... ­ Zebrała się na  śmiałość. ­ Będę z tobą szczera. Nigdy nie przyjmowałam u siebie żadnego mężczyzny. Nie mam  pojęcia, jak się zabawia gości. Odstawił wór. Choć był w wojowniczym nastroju i napięty jak struna, wciąż miał jeszcze  nadwyżkę energii, którą zamierzał obdarować Mary. Fakt, że nie gościła u siebie żadnego samca,  sprawił mu radość i ulgę. ­ Myślę, że poradzisz sobie ­ mruknął. Pogładził ją po policzku, rozmyślając o tym, co najchętniej  robiłby z nią w jej łóżku. Z jego ciałem, jakby na trzy cztery, znów zaczęło się dziać coś dziwnego ­ tym razem  wibracja zogniskowała się wokół kręgosłupa. Zmusił się, żeby oderwać rękę od policzka Mary ­Muszę wykonać krótki telefon. Czy mogę pójść na górę?! To poufna sprawa.

­ Jasne. Ja... poczekam na ciebie. ­ Zaraz wracam. Wbiegł na górę do sypialni i wyjął komórkę. Obudowaa pękła, zapewne od kopniaka jednego  z reduktorów, ale telefon wciąż działał. Kiedy usłyszał pocztę głosową Chroma zostawił krótką  wiadomość, modląc się w duchu, żeby brat jak najszybciej oddzwonił. Po krótkim rekonesansie piętra wrócił na dół. Mary siedziała po turecku na kanapie. ­ Obejrzymy sobie coś? ­ spytał, zezując, czy za szybami drzwi i okien nie ujrzy bladych twarzy. ­ Czemu rozglądasz się tak, jakbyś się spodziewał, że zaraz ktoś wyskoczy zza winkla? ­ Wybacz. Stare nawyki. ­ Pewnie służysz w jakiejś niezwykłej jednostce. ­ Na co masz ochotę? ­ Podszedł do regału, na którym stały rzędy kompaktów. ­ Ty wybierasz. Pójdę się przebrać... ­ Zarumieniła się. ­ Muszę założyć coś wygodniejszego. Bez  tej całej trawy. Dla bezpieczeństwa Mary na czas, kiedy kręciła się po sypialni, zaczaił się na dole schodów.  Gdy usłyszał, że wraca, czmychnął w okolice regału. Jeden rzut oka na kolekcję filmów Mary przekonał go, że nie będzie lekko. Dużo  zagranicznych tytułów, kilka typowych amerykańskich produkcji. Trochę staroci: Niezapomniany   romans, Kasa­co­ją­zwędzila­Blanka. Żadnych horrorów Sama Raimiego czy Rogera Cormana. Czyżby Mary przeoczyła istnienie  serialu Martwe zło? Zaraz, zaraz, jest jakiś promyk nadziei. Wysunął okładkę. Nosferatu­ symfonia   grozy. Niemiecki klasyk z 1922 roku, o wampirach. ­ Znalazłeś coś, na co masz ochotę? ­ spytała. ­ Aha. ­ Spojrzał za siebie. Wow. Strój Mary, jego zdaniem, bardzo nadawał się do uprawiania miłości: Flanelowe  spodnie od piżamy w gwiazdki i księżyce. Przyciasny biały podkoszulek. Rozdeptane zamszowe  mokasyny. Mary obciągnęła rąbek podkoszulka, próbując go trochę wydłużyć. ­ Chciałam włożyć dżinsy, ale jestem zmęczona, a to jest mój strój do łóżka... to znaczy... mój strój  wypoczynkowy. Niezbyt wymyślny. ­ Bardzo ci w nim do twarzy i powiedział cicho. ­ Wydajesz się w nim rozluźniona. „Co tam, rozluźniona. Wygląda, że palce lizać". Kiedy już włączył film, rzucił worek żeglarski obok kanapy i usiadł jak najdalej od Mary.  Wyciągnął się, usiłując zatuszować fakt, że jest spięty do granic ostateczności. Jednoczesne  wypatrywanie ataku reduktorów, wyczekiwanie na telefon od Ghroma i pragnienie, by obsypać  pocałunkami wnętrza jej ud od dołu do samiutkiej góry sprawiało, że był napięty jak struna. ­ Możesz położyć nogi na stoliczku ­ poradziła Mary. ­ Tak mi wygodnie. ­ Zgasił lampkę po lewej, licząc, że Mary uśnie, a wtedy, nie budząc podejrzeń,  będzie mógł krążyć po domu, wypatrując, co się dzieje na zewnątrz. ­ Wybacz, ale oczy mi się same zamykają ­ powiedziała po piętnastu minutach filmu. Spojrzał na Mary. Siedziała zwinięta w kłębek. Włosy miała rozpuszczone. W świetle  telewizora widział jej twarz, świetlistą i lekko zarumienioną. Oczy jej się zamykały. „Rano też będzie taka śliczna" ­ ucieszył się. ­ Nie krępuj się mną, Mary. Jeśli pozwolisz, chciałbym jeszcze trochę tutaj posiedzieć. Otuliła się lekkim, beżowym pledem. ­ Jasne, że możesz. Ale, wiesz co, Hal... ­ Chwileczkę. Czy mogłabyś zwracać się do mnie, używając mojego... drugiego imienia? ­ Oczywiście. A jak ono brzmi? ­ Rankohr. ­ Rankohr? ­ Uniosła brwi. ­ No.

­ Aha, rozumiem. To twoja ksywka czy coś w tym rodzaju? Spuścił wzrok. ­ Tak. ­ No więc, Rankohr... Dziękuję za dzisiejszy wieczór Za to, że potrafisz zrozumieć moje... Zaklął w duchu. Nie zasłużył na jej wdzięczność, raczej powinna dać mu w mordę. O mały  włos straciłaby przy nim życie. Aktualnie polują na nią reduktorzy. A gdyby odgadła choćby  połowę rzeczy, jakie chciał z nią robić, najpewniej zabarykadowałaby się w łazience. ­ Zresztą, nieważne ­ mruknęła Mary. ­ O czym mówisz? ­ Wiem, że chcesz, żebyśmy byli tylko przyjaciółmi.  Przyjaciółmi? ­ No wiesz, nie chciałabym, żebyś myślał, że źle zrozumiałam tamten pocałunek, kiedy po mnie  przyjechałeś­ zaśmiała się z zażenowaniem. ­ Wiem, że to nie był... no wiesz. W każdym razie nie  musisz się obawiać, że sobie Bóg wie co wyobrażam. ­ Skąd ci przyszło do głowy, że mógłbym się tego obawiać? ­ Siedzisz na drugim końcu kanapy, sztywny jak kołek Jakbyś się bał, że zacznę się do ciebie  przystawiać. Usłyszał jakiś dźwięk na zewnątrz i jego wzrok błyskawicznie powędrował w stronę okna.  Nic, to tylko liść uderzył w szybę. ­ Chodzi o to, żebyś się nie czuł niezręcznie ­ wyłożyła kawę na ławę. ­ Po prostu chciałam cię...  uspokoić. ­ Mary, sam nie wiem, co mam powiedzieć. ­ Prawda by ją przeraziła. A kłamstw wolał już nie  mnożyć. ­ Nie mów nic. Pewnie powinnam była trzymać język za zębami. Chciałam tylko powiedzieć, że  cieszę się, że tu jesteś. Jako przyjaciel. Cudownie jechało mi się twoim samochodem. Lubię po  prostu spędzać z tobą czas. Wierz mi, niczego więcej po tobie nie oczekuję. Jesteś świetnym  materiałem na przyjaciela. Rankohr wstrzymał oddech. W całym jego dorosłym życiu żadna kobieta nie nazwała go  przyjacielem. Ani nie ceniła jego towarzystwa w żadnej dziedzinie, z wyjątkiem seksu. ­ Brak mi słów, moja samico, gdyż żaden dźwięk z moich ust nie jest godzien twych uszu ­  wyszeptał w Starym Języku. ­ Co to za język? ­ To mój język ojczysty. Przekrzywiła głowę z namysłem. ­ Brzmi jak francuski, ale nie do końca. Ma w sobie coś słowiańskiego. Czy jest spokrewniony z  węgierskim? ­ W pewnym sensie tak. ­ A co powiedziałeś? ­ Powiedziałem, że też lubię być z tobą. Uśmiechnęła się i przyłożyła głowę do poduszki. Kiedy zorientował się, że Mary śpi, rozpiął suwak w worku żeglarskim i sprawdził  dwukrotnie, czy każda sztuka broni jest naładowana. Potem przeszedł się po domu, gasząc światła.  Jego oczy szybko przystosowały się do egipskich ciemności, a słuch wyostrzył się ekstremalnie. Skanował las na tyłach domu. Łąkę po prawej. Budynek farmy nieopodal. Drogę przed domem. Słyszał szelest stworzeń przemykających w trawie i podmuchy wiatru na drewnianych ścianach  dawnej stajni. Kiedy na zewnątrz oziębiło się, dom zaczął trzeszczeć, jakby się zakradał  włamywacz. Krążył po całym domu. aż poczuł, że jeszcze chwila, a dostanie kręćka. Sprawdził komórkę. Działała, dźwięk był włączony. Nie był poza zasięgiem. Zaklął cicho. Ruszył w kolejny obchód.

Film skończył się. Włączył go od początku na wypadek gdyby Mary zbudziła się i chciała  wiedzieć, co jeszcze robi u niej. Potem kolejny raz obszedł parter. Kiedy wrócił do saloniku, otarł spotniałe czoło. Albo  dom był ogrzany bardziej niż  przywykł, albo za bardzo nakręcił. Tak czy owak, było mu za gorąco, więc zdjął marynarkę,  wrzucając broń i komórkę do worka. Podwijając rękawy, przyglądał się oddychającej rytmicznie Mary. Na kanapie wydawała się  strasznie drobna, zwlaszcza gdy jej oczy wojownika znikły pod zamkniętymi powiekami. Przysiadł  obok Mary i delikatnie ją przesunął w głąb sofy, obejmując ramieniem. Przy jego potężnych bicepsach wydawała się filigranowa. Ocknęła się i podniosła głowę, ­ Rankohr? ­ Śpij ­ szepnął, tuląc ją do piersi. ­ Przytul się do mnie. O nic więcej nie proszę. Wchłaniał jej oddech przez skórę. Przymknął oczy, kiedy objęła go w pasie. Cisza. Wszędzie cisza. Cisza w domu. Cisza na zewnątrz. Przemknął mu absurdalny pomysł, żeby zbudzić Mary i odsunąć od siebie, po to, by mogła  się w niego wtulić od nowa. Zamiast tego skupił się na miarowym oddechu Mary, próbując dostosować do niej rytm  własnych wdechów i wydechów. Spłynął na niego cudowny spokój. I błoga cisza.

ROZDZIAŁ 19 WYCHODZĄC Z MOE'S DINNER, w której służył jako pomywacz, John Matthew martwił się o  Mary. W czwartek nie pojawiła się na swojej zmianie w telefonie zaufania, co nigdy się jeszcze nie  zdarzyło. Mial nadzieję, że tej nocy jest w pracy. Było wpół do pierwszej, a to znaczyło, że do  wyjścia zostało jej jeszcze pół godziny. Powinien ją złapać. O ile tam była. Od domu dzieliło go sześć obskurnych przecznic. Przejście ich szybkim krokiem zajęło mu  dziesięć minut. I choć po drodze nic ciekawego się nie zdarzyło, w domu nie brakowało atrakcji.  Zbliżając się do bramy, usłyszał głosy mężczyzn awanturujących się z pijacką fantazją; ich  przekleństwa tyły barwne, mgliste i nielogiczne. Kobiecy wrzask wzbił się ponad łomot muzyki.  Gniewny męski głos informował kobietę, że jego kumple mogą jej wpakować kulę. John przemknął przez sień i wbiegł po wyszczerbionych schodach na górę, do swojego  mieszkania. Natychmiast zamknął się od wewnątrz. Mieszkanie było małe i od pięciu lat mniej więcej przeznaczone do rozbiórki. Jedną połowę  pokrywał dywan, drugą linoleum; granice między nimi zaczynały się powoli zacierać. Linoleum  było przetarte do tego stopnia, że pojawił się na nim meszek, dywan zesztywniał do konsystencji  twardego drewna. Szyby były ciemne od brudu, co miało swoje zalety, bo nie trzeba było kupować żaluzji.  Prysznic działał, podobnie jak brodzik w łazience, ale zlew był zatkany od dnia, kiedy John się  wprowadził. Próbował przetkać rury płynem do udrażniania, ale bez skutku. Na rozkręcenie  kolanka się nie zdecydował ­ wolał nie wiedzieć, co tam zalega. Jak zawsze, kiedy wracał do domu w piątek, otwarł okno na oścież i spojrzał na drugą stronę  ulicy. W pomieszczeniach telefonu zaufania świeciło się, ale Mary nie było przy jej biurku. Zaniepokoił się. Może nie czuła się dobrze. Kiedy był u niej w domu, sprawiała wrażenie bardzo  znużonej. Postanowił, że nazajutrz pojedzie do Mary i sprawdzi, co się z nią dzieje. Był bardzo zadowolony z siebie, że zebrał się wreszcie na  odwagę, aby ją poznać. Była taka  miła, jeszcze milsza osobiście, niż przez telefon. A to, że znała języ migowy było prawdziwym  zrządzeniem losu. Zamknął okno i podszedł do lodówki. Zsunął gumową linkę, która trzymała sprzęt do kupy.  W lodówce przechowwywał sześciopak probiotycznych jogurtów o smaku waniliowym. Wyjął dwa  opakowania i z powrotem nasunął linkę. Jego mieszkanie było bodaj jedynym wolnym od robactwa  lokalem w tym domu ­ John nie trzymał żadnej prawdziwej żywności, ponieważ jej nie trawił. Siadł na materacu i oparł się o ścianę. W restauracji mieli urwanie głowy i plecy dokuczały mu  nieznośnie. Ostrożnie popijając pierwszy jogurt, z nadzieją, że tej nocy żołądek da mu zasnąć, zaczął  wertować najświeższe wydanie „Kulturystyki i Fitnessu", które zresztą czytał już dwukrotnie. Spojrzał na okładkę. Na pierwszym planie opalony mężczyzna pękał w szwach od  przerośniętych bicepsów, tricepsów, mięśni na piersiach i brzuchu. Aby jeszcze bardziej podkreślić  jego męskość, piękna dziewczyna w żółtym bikini owijała się wokół niego jak bluszcz. John od lat interesował się podnoszeniem ciężarów i tyrał przez wiele miesięcy, żeby  zarobić na mały zestaw. Ćwiczył sześć dni w tygodniu, ale nadal nie miał się czym popisać. Choć  nie oszczędzał się i nie tracił nadziei, że przybędzie mu mięśni, nie widział żadnych rezultatów. Po  części winna była jego dieta. Jogurty probiotyczne, jedyny pokarm, jaki trawił, nie były  wysokokaloryczne. Zresztą jego problemy nie kończyły się na dolegliwościach żołądka.  Podejrzewał się o jakiś defekt genetyczny. W wieku dwudziestu trzech lat miał metr  sześćdziesiąt pięć i ważył czterdzieści pięć kilo. Nie musiał się golić. W ogóle nie miał włosów na  ciele. Nigdy nie miał erekcji.

Niemęski. Słabowity. I, co gorsza, opóźniony w rozwoju. Od dziesięciu lat wyglądał tak samo. Czuł się znużony, wyczerpany, wyjałowiony monotonią swojej egzystencji. Stracił już  nadzieję, że kiedykolwiek zostanie mężczyzną; ta rezygnacja jakby dodała mu lat. W swoim  drobnym ciele czuł się wiekowym starcem. Miał wrażenie, że jego umysł nie należy do jego ciała. Istniało jednak coś, co przynosiło mu ulgę. Chętnie szedł spać. Śnił, że walczy, jest silny,  pewny siebie... męski. Kiedy zapadał w sen, stawał się śmiałkiem ze sztyletem w dłoni, zręcznym  zabójcą, walczącym w słusznej sprawie. Nie był sam, lecz w towarzystwie podobnych sobie  mężczyzn, wojowników, gotowych oddać życie za swych braci. W sennych wizjach kochał się również z kobietami, pięknymi kobietami, które jęczały,  kiedy był w nich. Czasami kobiet było więcej i brał je brutalnie, bo tego chciały i on też tego  pragnął. Jego kochanki wpijały się palcami w jego plecy, drapały go paznokciami, swawoląc pod  nim i drżąc z rozkoszy, gdy przygważdżał je swoją męskością. Ejakulował z triumfalnym  okrzykiem, w spazmatycznych skurczach łącząc swe płyny z ich tropikalną wilgocią. A po tym, jak  szczytował pośród wszetecznych pieszczot, pił ich krew, a one nie pozostawały mu dłużne; ich  dzika orgia plamiła białą pościel na czerwono. Kiedy już opadł szał i nasycił swe żądze, tulił je  czule, a one patrzyły na niego rozmodlonym wzrokiem. Wtedy nadciągał upragniony spokój i  ukojenie. Potem, niestety, przychodził ranek i przebudzenie. W rzeczywistości nie miał szans, by kogokolwiek pokonać czy bronić ­ był na to zbyt  drobny. Nigdy też nie całował się z żadną kobietą. Nie miał okazji. Płeć przeciwna reagowała na  niego dwojako: starsze dziewczyny traktowały go jak chłopaczka, młodsze w ogóle go nie  zauważały. Obie reakcje sprawiały mu ból; jedna wytykała mu jego słaby punkt, druga odzierała go  ze złudzeń, że kiedykolwiek spotka kobietę, o którą będzie mógł się troszczyć. A to było właśnie jego najgorętszym pragnieniem. Miał w sobie głębokie pokłady ducha  opiekuńczego, chciał kogoś wziąć pod swoje skrzydła, bronić. To było jego powołanie, które raczej  nie miało znaleźć ujścia. Zresztą, jaka kobieta mogła pokochać kogoś takiego jak on? Był nędznym chuchrem,  któremu dżinsy spadały z tyłka. Fałdy koszuli zbierały się w zapadłym dołku zwanym brzuchem.  Miał rozmiar buta dziesięciolatka. John czuł narastającą frustrację, ale w sumie nie wiedział czym jest zaniepokojony.  Naturalnie, kobiety mu się podobały. Miał ochotę ich dotykać, bo miały gładziutką skórę i miły  zapach. Nigdy jednak nie był podniecony, nawet gdy budził się w połowie jednego ze swoich snów.  Był skończonym odmieńcem, zawieszonym w pół drogi między męskością a kobiecością. Był  hermafrodytą bez anomalii anatomicznych. Ale jednego był pewien: mężczyźni zdecydowanie go nie kręcili. W ciągu ostatnich lat  wielu miało na niego chętkę, próbując za pomocą forsy, drągów lub pogróżek zmusić go, by zrobił  im laskę w toalecie lub w samochodzie, zawsze jednak udało mu się jakoś wymigać. To znaczy zawsze, aż do ostatniej zimy. W styczniu jakiś mężczyzna zagroził mu bronią na  klatce schodowej jego ówczesnego domu. Po tamtej historii przeprowadził się i zaczął nosić przy sobie rewolwer. Wtedy też zadzwonił na Linię Zapobiegania Samobójstwom. Choć było to przed dziesięcioma miesiącami, nadal nie mógł znieść ocierania się dżinsów o  skórę. Gdyby go było na to stać, wyrzuciłby wszystkie cztery pary swoich dżinsów, ale spalił tylko  te, w których był tamtej nocy i zaczął nosić kalesony, nawet w lecie. Nie, mężczyźni zdecydowanie mu się nie podobali. Może stąd właśnie brał się jego stosunek do kobiet. Wiedział, co czują, kiedy są zwierzyną  łowną, bo ktoś silniejszy od nich chce się do nich dobrać na siłę. Wcale jednak nie szukał kogoś, z kim łączyłaby go wspólnota doświadczeń. Nie zamierzał  zwierzać się nikomu z tego. co spotkało go wtedy na klatce. Nie sądził nawet, że byłby w stanie się  do tego przyznać.

A gdyby jego kobieta spytała go, czy był już z kimś? Co by jej wtedy powiedział? Rozległo się głośne łomotanie do drzwi. Podskoczył nerwowo i sięgnął pod poduszkę po broń. Odbezpieczył rewolwer. Łomotanie powtórzyło się. Skierował lufę w stronę drzwi, licząc się z tym, że drzwi mogą rozpaść się przy każdym  silniejszym wstrząsie. ­ John? ­ Męski głos był niski i władczy. ­ John, wiem, że jesteś w środku. Nazywam się Tohr.  Poznaliśmy się przedwczoraj. John skrzywił się, marszcząc czoło. Zakłuło go w skroniach. Nagle jakby pękła jakaś  zapora, zalały go wspomnienia pobytu w jakimś podziemiu, gdzie poznał wysokiego mężczyznę w  skórach. Był tam z Mary i Bellą. Te wspomnienia poruszyły w nim jeszcze głębszą nutę, pradawną, jakby ze snu... ­ Przyszedłem porozmawiać z tobą. Wpuścisz mnie? Z bronią w ręku podszedł do drzwi i uchylił je, nie zdejmując łańcucha. Musiał nieźle  zadrzeć głowę, żeby spojrzeć  w szafirowe oczy gościa. Przez myśl przemknęło mu zagadkowe  słowo.  Brat. ­ Czy mógłbyś, synu, z powrotem zabezpieczyć broń? John potrząsnął głową, rozdarty między echem dziwnych wspomnień a tym, co widział na  własne oczy: groźnym mężczyzną w skórach. ­ Dobrze, ale uważaj, w którą stronę kierujesz lufę. Nie wygadasz, jakbyś naprawdę umiał  obchodzić się z bronią, a ja nie palę się do tego, żeby zarobić kulkę. Wpuścisz mnie? ­ Mężczyzna  spojrzał na łańcuch. Wrzaski zza drzwi sąsiadów przeszły w crescendo zakończone brzękiem tłuczonego szkła. ­ No, dalej, chłopcze, trochę prywatności dobrze nam zrobi. John zwrócił się do swojej intuicji, czy naprawdę nic mu nie zagraża. Jednak nie wyczuł  niebezpieczeństwa, mimo że mężczyzna był wysoki, silny i, bez wątpienia, uzbrojony. Był typem,  który z pewnością nie folgował sobie na siłowni John zdjął łańcuch z drzwi i opuścił broń. ­ Pamiętasz mnie, prawda? ­ spytał mężczyzna, zamykając drzwi za sobą. John potaknął, zastanawiając się, dlaczego wspomnienia napłynęły tak nagle, w dodatku  przyprawiając go o wściekły ból głowy. ­ Pamiętasz, jak rozmawialiśmy, że mógłbyś się szkolić u nas w sztukach walki? John zabezpieczył broń. Pamiętał już wszystko i wróciła dawna ciekawość, połączona z  gorącą tęsknotą. ­ Co byś powiedział na to, żeby dołączyć do nas i pracować z nami? Zanim powiesz, że jesteś zbyt  niski, chcę cię poinformować, że znam wielu chłopaków twojego wzrostu. Prawdę mówiąc,  wkrótce ruszy kurs dla mężczyzn twojej postury. Nie spuszczając oczu z obcego, John wsunął rewolwer do tylnej kieszeni i podszedł do  łóżka. Chwycił za notatnik i długopis i napisał: Nie mam $. ­ O to się nie martw ­ powiedział mężczyzna. ­ Kiedy się martwię ­ napisał John i odwrócił notatnik w stronę mężczyzny. ­ Zarządzam ośrodkiem i potrzebuję kogoś do pomocy w biurze. Mógłbyś odpracować koszt  treningu. Znasz się choć trochę na komputerach? John pokręcił głową, czując się straszliwym nieukiem. Niestety, potrafi tylko zbierać talerze  i zmywać szklanki Ktoś taki, jak jego gość, raczej nie potrzebuje pomywacza. ­ Cóż, dla jednego z naszych Braci komputery to bulka z masłem. Mógłby cię nauczyć. ­  Mężczyzna uśmiechnął się lekko. ­ Trochę pracy, trochę ćwiczeń. Dobrze się składa. Rozmawiałem  też z moją krwiczką. W trakcie szkolenia będziesz mile widziany pod naszym dachem. John spuścił wzrok; nagle zrobił się ostrożny. Propozycja pod wieloma względami była dla 

niego prawdziwą deską ratunku. Czemu jednak jakiś facet, ni stąd, ni zowąd, miałby wyciągać do  niego pomocną dłoń? ­ Chcesz wiedzieć, dlaczego to robię? John kiwnął potakująco. Mężczyzna zdjął płaszcz i rozpiął górne guziki koszuli. Odsunął  połę, odsłaniając lewą pierś. Oczom Johna ukazało się okrągłe znamię. John dotknął własnego znamienia. Pot wystąpił mu na dolo. Miał nieodparte wrażenie, że  jest to przełomowa chwila w jego życiu. ­ Jesteś jednym z nas, synu. Pora wracać do rodzinnego gniazda. Johnowi zabrakło tchu. „Zostałem w końcu odnaleziony" ­ przemknęła mu przez głowę zagadkowa myśl. Potem jednak dopadła go rzeczywistość i otrzeźwiła. Dziwnym trafem jemu cuda nigdy się nie zdarzają. Szczęści e opuściło go, zanim zdążył je  poznać. A może los pominął go, rozdając uśmiechy. Tak czy owak, mężczyzna w czarnych skórach,  który wyrósł spod ziemi, żeby wydobyć go z nędzy, był zbyt piękny, żeby mógł być prawdziwy. ­ Chcesz więcej czasu do namysłu? John pokręcił głową. Dobrze mi tu, gdzie jestem ­ odpisał. Mężczyzna spochmurniał. ­ Słuchaj, synu, jesteś w niebezpiecznym punkcie swojego życia. Tylko nie to. Wpuścił faceta do środka, wiedząc, że w tym domu mógłby sobie wzywać  pomocy do usranej śmierci Zmacał rewolwer. ­ Spokojnie, chłopcze. Powiedz: potrafisz gwizdać? John potaknął.  ­ Tu jest numer, pod którym  mnie znajdziesz, jeśli zagwiżdżesz do słuchawki, będę wiedział, że to ty. ­ Mężczyzna podał mu  karteczkę. ­ Daję ci parę dni do namysłu. Zadzwoń, jeżeli zmienisz decyzję. Jeśli nie, to nie  będziesz musiał żałować, bo o wszystkim zapomnisz. John nie miał pojęcia, co znaczy ostatnia uwaga. Wpatrywał się w numer telefonu,  przeprowadzając w myślach rachunek prawdopodobieństwa. Kiedy podniósł wzrok mężczyzny już  nie było. Drzwi nawet nie szczęknęły.

ROZDZIAŁ 20 MARY PODSKOCZYŁA, raptownie przebudzona. Ciszę wczesnego poranka rozdzierał gardłowy ryk. Mary usiadła, ale zaraz przewróciła się  na bok. Sofa wyjeżdżała spod ściany na środek salonu. W porannej szarówce majaczył worek żeglarski Rankohra i jego marynarka. Sam Rankohr usiłował się wcisnąć za sofę, ­ Zasłony! ­ wrzeszczał. ­ Zasuń zasłony! Ból w jego głosie sprawił, że bez wahania rzuciła się zaciągać kotary. Zaciemniła cały salon,  tak że światło padało jedynie przez drzwi kuchenne. ­ Tamte drzwi też ­ zażądał histerycznie. Pośpiesznie zamknęła drzwi. Było teraz zupełnie ciemno, z wyjątkiem poświaty sączącej się z ekranu telewizora. ­ Czy masz okno w łazience ? ­ spytała bez ogródek. ­ Nie mam. Rankohr, co się z tobą dzieje? ­ Próbowała zajrzeć za oparcie sofy. ­ Nie zbliżaj się do mnie ­ odezwał się zduszonym głosem, po czym zaklął soczyście. ­ Nic ci nie jest? ­ Daj mi... odsapnąć. Musisz mi teraz dać spokój. Mimo wszystko zajrzała za narożnik sofy. W półmroku majaczyła potężna sylwetka. ­ Co się stało? ­ Nic. ­ Akurat, nic. ­ Wkurzało ją to struganie chojraka. ­ Chodzi o światło słoneczne, dobrze mówię?  Masz uczulenie? ­ Można to tak nazwać. ­ Zaśmiał się ochryple. ­ Odsuń się, Mary. Nie zbliżaj się do mnie. ­ Dlaczego?  ­ Nie chcę, żebyś mnie oglądała. Zapaliła najbliższą lampę. Syknął boleśnie. Kiedy jej wzrok przyzwyczaił się, zobaczyła, że Rankohr leży na wznak. Jedną rękę złożył  na piersi, drugą zasłaniał oczy. Widoczna spod zawiniętych rękawów skóra wyglądała, jakby była  poparzona. Wykrzywione grymasem bólu wargi odsłaniały górne zęby. Miał kły. ­ Prosiłem, żebyś nie patrzyła ­ wymamrotał, kiedy krzyknęła bezwiednie. ­ Chryste Panie ­ szepnęła. ­ Powiedz, że są sztuczne. ­ Niestety, nie są. Cofając się, z rozpędu wpadła na ścianę. „0 nie... Wszystko, tylko nie to". ­ Kim... jesteś? ­ spytała zdławionym głosem. Uczulenie na światło dzienne. Dziwne siekacze. ­ A jak myślisz? ­ Oddychał spazmatycznie. ­ Nie... nie mów, że jesteś... Jęknął i usłyszała szelest, jakby obracał się na bok. ­ Czy mogłabyś zgasić tę lampę? Przepaliłem sobie siatkówkę. Trochę potrwa, zanim wszystko  wróci do normy, Zgasiła lampę I nerwowo cofnęła dłoń. Siedziała objęta własnymi rękami, nasłuchując jego  chrapliwego oddechu Mijały minuty. Rankohr nie odezwał się więcej. Nie usiadł wyjmując ze  śmiechem z ust plastikową szczękę z długimi zębami. Nie oznajmił, że jest najlepszym kumplem  Napoleona, Janem Chrzcicielem, Elvisem, nie był więc wariatem. Nie uniósł się też w powietrze ani nie próbował jej pokąsać. No i nie zamienił się w  nietoperza. E, tam. Czemu zaraz miałaby się go bać.

Niemniej był inny. Z gruntu niepodobny do żadnego ze znanych jej mężczyzn. A co, jeśli... Jęknął cicho. W poświacie telewizora zobaczyła wysuwający się zza sofy but. Nie bardzo mogła się połapać, za kogo Rankohr się uważa, ale czuła niezbicie, że cierpi. Nie  pozwoli mu wić się w męczarniach na podłodze, jeśli tylko może mu jakoś pomóc ­ Co mogę dla ciebie zrobić? ­ spytała. Przez chwilę trawił jej pytanie. ­ Mogłabyś mi przynieść lody? Nie orzeszki czy czipsy, tylko lody. I jeszcze ręcznik. Kiedy wróciła z pucharkiem lodów, usłyszała, że szamoce się, próbując usiąść. ­ Pozwól, że ci pomogę ­ poprosiła. Zamarł. ­ Nie boisz się mnie? Powinna, zważywszy na to, że albo był wampirem, albo pomyleńcem. ­ Świeca też ci zaszkodzi? ­ spytała, ignorując jego pytanie. ­ Bo nie widzę nic. ­ Chyba nie. Mary, nie zrobię ci krzywdy. Przysięgam. Odstawiła lody, zapaliła wielką świecę wotywną i postawiła na stoliku obok kanapy. Leżał,  wielki jak dąb, w dalszym ciągu zasłaniając oczy pokrytą bąblami ręką. Z jego twarzy zniknął już  grymas bólu, ale usta miał wciąż lekko rozchylone. Z ust wystawały koniuszki kłów. ­ Wiem, że mi nic nie zrobisz­mruknęła, podnosząc pucharek. ­ Okazji miałeś aż nadto. Wsunęła rękę z łyżką lodów za oparcie sofy. ­ Otwórz buzię szeroko. Waniliowe, marki Haagen­ Dazs. ­ Ja ich nie będę jadł. Białko mleka i chłód przyśpieszą gojenie.  Przez oparcie nie mogła dosięgnąć do jego oparzeń, więc odsunęła jeszcze dalej kanapę i  usiadła przy nim na podłodze. Doprowadziła lody do konsystencji gęstej mazi i zaczęła  wsmarowywać w czerwoną, pokrytą pęcherzami skórę. Skrzywił się, znów błyskając tymi swoimi  psimi kłami, więc musiała na chwilę przerwać. „ Nie może być wampirem. To jakiś nonsens". ­ Jestem wampirem ­ mruknął. Wstrzymała oddech. ­ Czytasz w myślach? ­ Nie, ale widzę twój wzrok i wyobrażam sobie, jak bym się czuł w twojej skórze. Jesteśmy  odmienną rasą, i tyle. Nie jesteśmy jakimiś mutantami, jesteśmy po prostu... inni. „Niby tak­ zgodziła się w duchu, nakładając kolejną warstwę lodów na oparzenia. ­ Ale  jesteście jakby... ciut za duzi". Oto siedziała obok wampira. Ikony horroru. Ikony, która ma prawie dwa metry, waży sto  dwadzieścia kilo i ma zęby jak doberman. To musi być sen. Czy powinna wierzyć w zapewnienia, że jej nic nie zrobi? Czy aby nie jest  naiwna? ­ Na szczęście zaczyna działać ­ stęknął Rankohr. Cóż, chwilowo za bardzo cierpiał, żeby być groźnym. Zanim oparzenia się zagoją, miną  tygodnie. Nabrała kolejną porcję lodów i posmarowała rękę. Za trzecim razem musiała się nachylić,  żeby sprawdzić, czy jej wzrok nie myli. Jego skóra wchłaniała lody jak balsam. Oparzenia gpiły się  na jej oczach. ­ Znacznie lepiej ­ mruknął. ­ Dziękuję. Odjął rękę od czoła. Szyja i pół twarzy były  krwistoczerwone. ­ Tu też cię posmarować? Otwarł te swoje niesamowite, lazurowe oczy. ­ Jeżeli możesz. Proszę. ­ W jego oczach  czaiła się ostrożność. Nie spuszczał z niej wzroku, kiedy maczała palce w pucharku z lodami. Dłonie jej drżały 

nieznacznie, kiedy wcierała mu lody w policzek. Miał takie gęste, jasne rzęsy. Jego skóra była niesamowicie delikatna, chociaż przez noc  odrósł mu trochę zarost. Miał nieskazitelnie prosty nos. Pąsowe usta w idealnych propor cjach do  reszty twarzy, o lekko nabrzmiałej dolnej wardze. Znów nabrała lodów i zaczęła je wcierać w podbródek Rankohra, a potem w szyję. Pod  palcami czuła gruby splot mięśni biegnących od ramienia do podstawy czaszki. Coś musnęło jej plecy. Odwróciła się. Rankohr bawił i koniuszkami jej włosów. Odskoczyła w panice. Rankohr opuścił rękę. Reakcja Mary nie była dla niego niczym nowym. ­ Przepraszam ­ mruknął i zamknął oczy. Teraz mógł się tym bardziej skoncentrować na delikatnym dotyku jej palców. Była tak  blisko, że jej zapach przyćmiewał wszelkie wonie. Kiedy ból oparzenia słonecznego zaczął  ustępować, poczuł, że jego ciało płonie w inny sposób. Przez półprzymknięte powieki patrzył na Mary. Nie mógł się napatrzyć. Skończyła i odstawiła pucharek. Spojrzała mu prosto w oczy. ­ Załóżmy, że ci wierzę, że jesteś... inny. ­ Dlaczego nie ukąsiłeś mnie, kiedy mogłeś? Te kły masz chyba nie tylko dla ozdoby? Była bardzo napięta, gotowa w każdej chwili rzucić się do ucieczki, nie zamierzała jednak  poddać się panice. Przemagając lęk, pomogła mu w potrzebie. Odwaga. ­ Dokrwiam się tylko od samic mojego gatunku. Nie używam w tym celu ludzkich samic. ­ Jest was wielu? ­ spytała zaciekawiona. ­ Niemało, ale było nas więcej. Jesteśmy rasą tępioną. Co przypomniało mu, że od jego broni dzielą go całe dwa metry i sofa. Chciał się podnieść,  ale był za słaby. Poruszał się niezbornie i ociężale. Cholerne słońce. Przeklęty morderca. ­ Czego potrzebujesz? ­ zapytała. ­ Worka. Postaw go w moich nogach. Wstała i znikła za kanapą. Rozległ się głuchy łoskot, a potem odgłos szurania po podłodze. ­ Rany, co ty tam trzymasz? ­ Mary znalazła się z powrotem w polu widzenia. Puściła rączki worka,  które opadły na dwie strony. Poderwał się przerażony, że Mary zobaczy zawartość. ­ Mary, muszę ci coś powiedzieć... Jesteśmy w tarapatach. ­ Udało mu się podnieść na rękach do  siadu. Obawa, że reduktorzy zaatakują jej dom, była w tej chwili znikoma. Chociaż zabójcom  słońce nie szkodziło, pracowali w nocy, w dzień natomiast zapadali w letarg, żeby się  zregenerować. Rzadko się ich spotykało za dnia. Ale Grhom nie oddzwonił, a wieczór nadciągnie nieuchronnie. Mary przyglądała się Rankohrowi z głęboką powagą. ­ Ukrywasz się? Mogę cię przenieść do starego spichrza w piwniczce. Wchodzi się do niego przez  kuchnię, ale mogę zasłonić drzwi do ogrodu kocami. Ale nie, w suficie są świetiki. Lepiej cię w coś  owiniemy. Tam chyba będziesz bezpieczniejszy niż tutaj. Głowa Rankhora opadła z powrotem na podłogę. Patrzył w sufit.  Ta oto tutaj samica człowieków, chora i ponad dwa razy lżejsza od niego, która właśnie  odkryła, że gości w domu wampira, niepokoi się o jego bezpieczeństwo. ­ Słyszysz? ­ Przyklękła obok niego. ­ Pomogę ci zejść na dół... Zanim zdążył się zastanowić, złapał ją za rękę i przywarł ustami do wnętrza jej dłoni, a  następnie przyłożył sobie jej dłoń do serca. W powietrzu rozeszła się woń jej strachu, cierpki zapach dymu, zmieszany z delikatnym,  naturalnym aromtem Mary. Ale tym razem nie wyrywała się, a zmieszana woń reakcji walki i 

ucieczki ulotniła się szybko. ­ Możesz być spokojny­ powiedziała łagodnie. Nikt cię tu dzisiaj nie znajdzie. Jesteś tutaj  bezpieczny. Masz ci los. Całkiem go rozmiękczyła. ­ Dzięki ­ powiedział ze ściśniętym gardłem. ­ Ale to ja się niepokoję o ciebie, Mary. Wczoraj w  nocy zostaliśmy napadnięci w parku. Zgubiłaś torebkę, która najprawdopodobniej wpadła w ręce  moich nieprzyjaciół. Przez przytkniętą do piersi dłoń wyczuł rosnące w niej napięcie. Gdyby tylko mógł, wziąłby  jej lęk na siebie. Potrząsnęła głową. ­ Nie pamiętam żadnego napadu. ­ Ukryłem twoje wspomnienia. ­ Jak to, ubyłeś? Sięgnął do jej umysłu i odblokował wspomnienia ubiegłej nocy. Chwyciła się za głowę z jękiem, mrugając oczyma. Postanowił natychmiast wszystko  wyjaśnić, inaczej gotowa go uznać za mordercę i rzucić się do ucieczki. ­ Musiałem cię wziąć do domu, żeby cię strzec w oczekiwaniu na telefon od Braci. ­ Którego, co  gorsza, dotąd się nie doczekał. ­ Nasi napastnicy nie są ludzkimi istotami, do tego znają się na  swojej robocie. Nogi się pod nią ugięły. Osunęła się niezgrabnie na podłogę. Siedziała, kiwając głową i  patrząc przed siebie niewidzącymi oczyma. ­ Zabiłeś dwóch ­ powiedziała drewnianym głosem. ­ jednemu złamałeś kark, a drugiemu... Rankohr zmełł przekleństwo. ­ Wybacz mi, że zostałaś w to wszystko wplątana i jesteś w niebezpieczeństwie. Wybacz mi, że  zablokowałem ci pamięć... ­ Nie rób tego więcej. ­ Spojrzała na niego groźnie. Gdyby tylko mógł jej to obiecać... ­ Nie zrobię, chyba że będzie to nieodzowne dla twojego bezpieczeństwa. Wiesz o mnie dużo, i ta  wiedza może ci zaszkodzić. ­ Wymazałeś mi jeszcze jakieś wspomnienia? ­ Spotkaliśmy się w ośrodku szkoleniowym. Przyjechałaś tam z Johnem i Bellą. ­ Kiedy? ­ Parę dni temu. Jak chcesz, mogę ci zwrócić te wspomnienia. ­ Chwileczkę. ­ Ściągnęła brwi podejrzliwie. ­ Dlaczego nie wymazałeś mi wszystkich wspomnień  o sobie? Rozumiał, że wolałaby ich nie mieć. ­ Miałem taki zamiar. Wczoraj wieczór, po kolacji. ­ Inie zrobiłeś tego z powodu wydarzeń w parku? ­ No i dlatego, że... ­ Sam nie wiedział, ile chce przed nią ujawnić. Czy naprawdę chce, żeby  wiedziała, jak wiele dla niego znaczy? Chyba nie. I tak wyglądała na mocno zszokowaną. Nie była  to stosowna chwila do częstowania jej radosną nowiną, że samiec wampirów chciałby ją oznaczyć.  ­ Niechciałem manipulować twoim umysłem. W ciszy, która zapadła, czuł, jak Mary odtwarza w myślach kolejność wydarzeń, kojarzy  fakty, wyciąga wnioski. Nagle wokół niej rozszedl się słodki aromat podniecenia. Przypomniała sobie jego  pocałunek. Skrzywiła się i spochmurniała. Zapach ulotnił się.  ­ A, jeszcze chciałem ci powiedzieć, że wtedy w parku, kiedy odsunąłem się od ciebie podczas... Gestem dłoni nakazała mu milczenie. ­ Interesuje mnie wyłącznie chwila obecna. Jej szare oczy były twarde i nieugięte. Czuł, że nie cofnie się przed niczym.

­ Zdumiewasz mnie, Mary. Uniosła brwi. ­ Dlaczego? ­ Nieźle to wszystko znosisz. Zwłaszcza to czym jestem. Odgarnęła kosmyk włosów za ucho i przyjrzał uważnie. ­Prawdę mówiąc, nie jestem szczególnie zaskoczona. To znaczy, jestem, ale... ale od pierwszego  wejrzenia wiedziałam, że jesteś jakiś inny. Nie wiedziałam tylko że jesteś tym, no... Też mówicie  na siebie wampiry? Potaknął. ­ Wampiry ­ powtórzyła, jakby smakowała nowe słowo ­ Nie skrzywdziłeś mnie ani mnie nie  przestraszyłeś, może trochę. Widzisz, ja... co najmniej dwa razy byłam już w śmierci klinicznej.  Raz, kiedy doszło u mnie do zatrzymania akcji serca w czasie przeszczepu szpiku kostnego, a drugi  raz, kiedy dostałam zapalenia płuc i miałam wodę w płucach. Nie jestem pewna, gdzie wtedy byłam  i dlaczego wróciłam, jednak po tamtej stronie coś czekało na mnie. Nie było to żadne niebo z  aniołkami na chmurkach, nic i rzeczy, tylko białe światło. Za pierwszym razem nie wiedziałam, co  to jest, za drugim razem poszybowałam w tamtą stronę. Nie wiem, dlaczego wróciłam... Zarumieniła się i umilkła, jakby skrępowana swoimi zwierzeniami. ­ Byłaś w Zanikhu ­ mruknął z podziwem. ­ W Zanikhu? Potaknął. ­ Tak nazywamy miejsce, o którym mówisz. Wstrząsnęła się, jakby nie miała ochoty o tym słuchać. ­ Tak czy owak, świat jest pełen zagadek. A istnienie wampirów jest tylko jedną z nich. Czemu tak  na mnie patrzysz? ­ spytała, widząc, że umilkł. ­ Jesteś zwyrthem ­ powiedział i gdyby nie to, że nie mógł, złożyłby jej pokłon zgodnie z tradycją. ­ Zwyrthem? ­ Kimś, kto był po tamtej stronie i wrócił. U nas jest to powód do chluby. Podskoczyli oboje, słysząc zdławiony dźwięk komórki. Dźwięk wydobywał się z worka. ­ Możesz mi go podać? ­ poprosił. Spróbowała dźwignąć wór, ale bezskutecznie. ­ Mogę ci podać sam telefon. ­ Nie. ­ Próbował uklęknąć. ­ Pozwól, że... ­ Podam ci go... ­ Nie. ­ krzyknął. ­ Nie wolno ci tam zaglądać. Odskoczyła, jakby miała do czynienia z workiem pełnym żmij. Z trudem trafił ręką do środka. Wymacał komórkę, wyjął i podniósł do ucha. ­ Słucham ­ warknął, zasuwając zamek. ­ Co się z tobą dzieje? ­ grzmiał Tohr. ­ Gdzie się, u diabła, podziewasz? ­ Nic się nie dzieje. Po prostu nie wróciłem na dzień do domu, i tyle. ­ Nie wciskaj kitu. Butch nie mógł cię znaleźć ani w siłowni, ani w rezydencji. Zaniepokoił się i  zadzwonił do mnie. Chcesz, żeby przyjechać po ciebie? ­ Nie trzeba, jestem w fajnym miejscu.  ­ Czyli gdzie? ­ Dzwoniłem w nocy do Ghroma, ale nie odbierał. Jest gdzieś pod ręką? ­ Wrócił do miasta, by pobyć trochę z Beth na własnych śmieciach. Gdzie jesteś? ­ Słysząc, że  Rankohr ociąga się z odpowiedzią, zniżył głos. ­ Co kombinujesz, do cholery? ­ Powiedz tylko Ghromowi, że go szukam. Tohr zaklął. ­ Na pewno nie trzeba cię przywieźć? Mogę wysłać po ciebie kilku juchaczy z workiem na zwłoki  powlekanym ołowiem. ­ Nie, wszystko jest OK. ­ Nie ruszy się stąd bez Mary ­ Do usłyszenia, stary.

­ Rankohr... Rozłączył się. Telefon natychmiast zadzwonił ponownie. Zerknął na wyświetlacz i poczekał,  aż Tohr nagra się na skrzynkę głosową. Kiedy odkładał komórkę na ziemię, zaburczało mu w  żołądku. ­ Przynieść ci coś do jedzenia? ­ spytała Mary. Popatrzył na nią w osłupieniu, potem jednak  uświadomił sobie, że Mary nie wie, jak bardzo intymną czynność m proponuje. Ale nawet na samą  myśl o tym, że gotowa była uhonorować go własnoręcznie przyrządzoną strawą, zaparło mu dech w  piersi. ­ Zamknij oczy, dobrze? Zdrętwiała, ale posłusznie przymknęła powieki. Uniósł głowę i przytknął wargi do jej warg.  Szare oczy natychmiast otwarły się czujnie, ale zdążył już opuścić głowę na podłogę. ­ Twoja propozycja głęboko mnie uszczęśliwia. Dziękuję ci, Mary.

ROZDZIAŁ 21 Wschód słońca zastał o wertującego plany budynku rozłożone na stole U. ­ O to mi właśnie chodzi. ­ Odwrócił projekt w stronę P ­ Kiedy może być gotów? ­ Niedługo. Działka leży na pustkowiu, a skoro nie zamierzamy się podłączać do miejskich sieci,  nie musimy prosić o zezwolenie na budowę. Ustawienie wsporników i oszalowanie z zewnątrz  drewnem obiektu o powierzchni czterdziestu metrów kwadratowych, to nie jest wielka robota. Bez  trudu możemy zmienić bieg pobliskiego strumyka i zainstalować pompę z bieżącą wodą do  prysznica. Materiały budowlane i narzędzia mają standardowe wymiary, których się trzymam, żeby  nie trzeba było przycinać desek. Generator na gaz będzie dostarczał prądu dla pił i wiertarek, a, w  razie konieczności, oświetlenia. Generator zostanie już na stałe. ­ To ile dni? ­ Z pięcioosobową ekipą jestem w stanie postawić całość w czterdzieści osiem godzin, pod  warunkiem, że będą mieli czym wgryźć się w ziemię i o ile materiały zostaną dostarczone na czas. ­ Trzymam za słowo. ­ Od rana zacznę ściągać, co się tylko da, z Home Depot i od Lowe'a. Część rzeczy zamówię u  jednych, część u drugich. Będziemy potrzebować też koparki ogrodowej, na przykład jednej z tych  Toro Dingo z łyżką zamienną z chwytakiem. Wiem, gdzie się takie wynajmuje. ­ Dobrze. Bardzo dobrze. 0 odchylił się do tyłu, żeby się przeciągnąć i bezmyślnie rozchylił firanki. U mieszkał w  typowym dwupoziomowym domku w dzielnicy, która była sypialnią dla Caldwell. Po chodnikach  uliczek o wdzięcznych nazwach: Wiązowy Lasek, Świerkowe Wzgórze czy Sosnowy Parów,  jeździły berbecie na rowerach, a obiad na każdym stole lądował punkt szósta. O poczuł, że skóra mu cierpnie na widok tej sielanki. Miał ochotę podłożyć ogień pod  domki. Posypać solą trawę. Zrąbać drzewa. Zrównać całą dzielnicę z ziemią, aż nie zostanie kamień  na kamieniu. Gwałtowność impulsu zaskoczyła go. Nie miał nic przeciw dewastacji, był jednak  zabójcą, a nie wandalem. Sam nie wiedział, co go tak naszło. ­ Będę potrzebował twojej ciężarówki ­ powiedział, ­ Wynajmę przyczepę. Deski i dachówki będę  dowoził partiami. Kolesie z Home Depot nie zorientują się, dokąd jadą materiały. ­ A materiały do budowy przechowalni wampirów? ­ Wiem, co jest potrzebne i gdzie tego szukać. Odezwał się brzęczyk alarmu. ­ A to co, do cholery? ­ zaniepokoił się 0. ­ Włączył się alarm. Dziewiąta, czas się meldować ­ U sięgnął po komputer kieszonkowy i zaczął  pisać sprawnie na miniaturowej klawiaturze. ­ Mam cię też zameldować? ­ Dobra. ­ O przyjrzał się uważnie U. Reduktor pracował dla Korporacji od 175 lat. Był blady jak  chusta. Do tego ostry i wyważony jak pinezka. Nie tak agresywny jak reszta. ­ Jest pan nieoceniony dla Korporacji, panie U.  ­ Wiem. ­ Znad klawiatury U posłał mu krzywy uśmieszek. ­ I chętnie służę moją osobą. A skoro o  tym mowa, kogo przydzieli mi pan do pomocy? ­ Użyjemy obu doborowych oddziałów. ­ Wycofa ich pan z linii walki na dwie noce?  ­  Na dwa dni. Na budowie będą spać na zmianę. ­ Doskonale. ­ U popatrywał na minikomputer, manipulując małym pokrętłem po prawej stronie. ­  Niech to diabli. Pan X nie będzie zachwycony. ­ Co się stało? ­ zaniepokoił się O. ­ Alarmowy e­mail do oddziałów Beta. Widocznie dalej figuruję na ich liście. ­ Pięciu Beta wyruszyło wczoraj wieczór na łowy i nadziało się w parku na kogoś z Bractwa. Po  wszystkim nie doliczono się trzech naszych. Do tego ciekawostka: wampir był z normalną kobietą. ­ Czasem sypiają z nimi.

­  Cholerni farciarze. Mary stała przy kuchence, zachodząc w głowę, czemu Rankohr patrzy na nią z takim  nabożeństwem. Nie mogła odgadnąć, dlaczego propozycja śniadania zrobiła na nim tak piorunujące  wrażenie. Zachowywał się, jakby oferowała mu Bóg wie co. Przerzuciła omlet na drugą stronę i otwarła lodówkę. Wygarnęła do salaterki cały pojemnik  pokrojonych owoców. Nie było tego zbyt wiele, więc wkroiła jeszcze banan. Odłożyła nóż i dotknęła swoich ust. Pocałunek za kanapą nie miał w sobie nic erotycznego;  Rankohr pocałował ją po prostu z wdzięczności. Mimo że w parku całował ją z językiem, nadal  sprawiał wrażenie zdystansowanego. Namiętność była jednostronna. Stroną aktywną była Mary. A może wampiry nie sypiają z ludźmi? Może stąd brała się jego powściągliwość, a nie z  chęci bawienia się z nią w kotka i myszkę. Co jednak z tamtą hostessą z TGI Friday? Ewidentnie taksował ją spojrzeniem, chyba nie po  to, żeby wziąć wymiary na sukienkę dla niej. Wynikałoby z tego, że jego rasa może obcować z jej  gatunkiem. Rankohr zwyczajnie nie był nią zainteresowany. Przyjaźń i nic ponadto. Omlet doszedł. Posmarowała tost masłem. Przycisnęła łokciem owinięty w serwetkę  widelec, ujęła talerz i salaterkę i ruszyła z kuchni do salonu. Pośpiesznie zamknęła drzwi za sobą i  spojrzała w stronę sofy. O rany Rankhor zdjął koszulę i oparty o ścianę oglądał swoje oparzenia. W świetle świecy wyraźnie  rysowały się jego potężne barki, silne ramiona, muskularna klatka piersiowa. Brzuch... Umięśnione  ciało wampira pokrywała złocista, bezwłosa skóra. Ostrożnie, żeby nie upuścić niczego, odstawiła śniadanie na podłogę przy nim. Sama usiadła  w bezpiecznej odległości. Czuła, że gapi się zbyt natrętnie na jego ciało, więc przeniosła wzrok na  twarz wampira. Wpatrywał się w posiłek bez słowa, nie kwapiąc się do jedzenia.  ­ Nie wiem, co jadasz ­ usprawiedliwiła się. Oderwał wzrok od śniadania i spojrzał jej w oczy. En face  był jeszcze atrakcyjniejszy niż z  profilu. Barczyste ramiona wypełniały przestrzeń między sofą a ścianą. Na lewej piersi mial  diabelnie seksowne znamię w kształcie gwiazdki, które wyglądało jak firmowe logo. Z biciem serca  czekała na jego odpowiedź. ­ Pewnie wolisz coś innego... ­ Sięgnęła po talerz. Złapał ją za  nadgarstek i pogładził kciukiem. ­ Przepyszne jedzenie. ­ Skąd wiesz? Nie wziąłeś nawet kęsa do ust. ­ Ty je przygotowałaś. To mi zupełnie wystarcza. ­ Wyjął widelec z serwetki. Mięśnie i ścięgna  grały przy każdym  ruchu jego rąk. ­ Mary? ­ Tak? ­ Chciałbym cię nakarmić, ­ Żołądek zaburczał mu głośno. ­ Nie trzeba. Zaraz coś zrobię dla siebie... Czemu masz taką dziwną minę? Potarł oczy, jakby coś sobie usiłował przypomnieć.  ­ Przepraszam. Zapomniałem. ­ O czym? ­ U mojego ludu, gdy mężczyzna proponuje kobiecie, że ją będzie karmił z ręki, jest to wyraz  szacunku. Szacunku i... miłości. ­ Tak, ale ty jesteś głodny. Przysunął do siebie talerzyk i ułamał kawałek tosta. Wykroił z omletu idealny kwadrat i  położył na grzance. ­ Mary, zjesz mi z ręki? Bardzo cię proszę. Wyciągnął do niej swoją kilometrową rękę. Lazurowe oczy wpatrywały się w nią  hipnotycznie, zmuszając do otwarcia ust. Kiedy jej wargi zamknęły się wokół strawy, którą dla 

niego przyrządziła, warknął z aprobatą. A gdy przełknęła, wyciągnął rękę z kolejnym kawałkiem  tosta. ­ Teraz jest chyba twoja kolej ­ próbowała go przechytrzyć. ­ Nie, dopóki się nic najesz. ­ A co, jeśli zjem wszystko? ­ Nic nie sprawi mi większej przyjemności niż świadomość, że się najadłaś do syta. Przyjaźń i nic ponadto. ­ Zrób to dla mnie, Mary. ­ W końcu uległa mu i otwarła usta. Nie spuszczał oczu z jej warg. Jezu. To jakoś nie przypominało koleżeńskiej sympatii. Kiedy gryzła tost, Rankohr zaczął grzebać w salaterce. Wybrał kawałek melona i wsunął jej  do ust Odrobina soku spłynęła po brodzie Mary. Chciała ją otrzeć wierzchem dłoni, ale uprzedził ją  i osuszył jej twarz serwetką. ­ Już się najadłam. ­ Bujasz. Czuję twój głód. ­ Podał jej połówkę truskawki. ­ Otwórz buzię. Wybierał dla niej najlepsze kąski, patrząc na nią, nie wiedzieć czemu, z dziecięcym  zadowoleniem. Dopiero kiedy pękała w szwach, błyskawicznie uporał się z resztą. Zebrała talerze i wyszła  do kuchni. Usmażyła następny omlet, nasypała do miski płatków i wkroiła ostatni banan. ­ Zaszczycasz mnie ­ wyznał z promiennym uśmiechem, kiedy wróciła z jedzeniem do salonu. Zaczął jeść schludnie, metodycznie, tak jak mial w zwyczaju. Mary przymknęła oczy i  oparła się o ścianę. Męczyła się coraz szybciej, ścisnął ją lodowaty lęk, bo już znała przyczynę tego  stanu. Strach pomyśleć, co z nią będą chcieli robić po tych wszystkich badaniach... Kiedy otwarła oczy, ujrzała tuż przed sobą twarz Rankohra. Odskoczyła, uderzając głową w ścianę. ­ W ogóle nie słyszałam, żebyś się ruszał. Stał przed nią na czworakach, jak zwierzę, które czai się do skoku. Ręce oparł po obu  stronach jej nóg. Potężne mięśnie ramion nabrzmiały pod ciężarem jego torsu. Z tak bliska  wyglądał jak olbrzym. Był półnagi. Jego skóra wydzielała ciężką woń egzotycznych pachnideł. ­ Mary, czy mógłbym ci podziękować? ­ Jak? ­ spytała ochryple. Przechylił głowę i dotknął ustami jej warg. Gdy westchnęła. wsunął jej język do ust i zaczął  lizać jej język. Cofnął się, żeby sprawdzić jej reakcję. W jego oczach mogła wyczytać obietnicę  rozkoszy, która wypełni najdalsze zakamarki jej ciała. ­ Było mi bardzo miło ­ oświadczyła, starając się pozbyć chrypki. ­ Mógłbym to zrobić jeszcze raz. Pozwolisz? ­ Wystarczy zwykłe podziękowanie. Posłuchaj, ja... Przerwał jej wywód pocałunkiem. Jego język znów wsunął się do jej ust, zaborczy,  zwycięski, czuły. Poczuła przypływ straszliwego podniecenia. Uległa i bezwstydnie delektowała się  wściekłym pożądaniem, łomotem serca, tkliwością w piersiach, dojmującym pragnieniem u styku  nóg. Ostatni raz... Kiedy to było? Zresztą, nigdy nie było tak, jak teraz. Rankhor zamruczał cicho jakby wyczuł jej podniecenie. Cofnął język i wziął jej dolną wargę  między... swoje kły.  Skubał jej wargę kłami. Do namiętności dołączył się podniecający lęk, który dodawał wszystkiem szczególnego  pieprzyku. Czuła jak coraz bardziej ulega Rankohrowi. Położyła dłonie na jego ramionach. Był  cudownie muskularny i silny. Gdyby się na niej położył, jego ciężar by ją przytłoczył... ­ Czy mogę się położyć przy tobie? Przymknęła oczy, wyobrażając sobie, jak od pocałunków przechodzą do coraz większej  intymności. Ostatni raz leżała nago z mężczyzną ładnych parę lat przed chorobą, która dokonała 

spustoszeń w jej ciele. Jego propozycja zaskoczyła ją. Przyjaciele nic uprawiają seksu. Takie przynajmniej były jej  zasady. ­ Sama nie wiem... ­ powiedziała niepewnie. Znów musnął ją przelotnie wargami. ­ Chcę tylko leżeć przy tobie. Mogę? „A, o to mu tylko chodzi". Gdy podniosła wzrok na Rankohra, uderzyła ją silna  dysproporcja między nimi. Jej brakowało tchu, on był spokojny. Ona omdlewała. On był trzeźwy. Ona była podniecona. On... nie. Nagle Rankohr usiadł, opierając się o ścianę, i przykrył się przerzuconym przez oparcie  kanapy pledem. W pierwszej chwili pomyślała, że próbuje ukryć erekcję. „E tam, zaraz erekcję. Prawdopodobnie jest mu zimno, bo nie ma koszuli". ­ Przypomniałaś sobie nagle, czym jestem ­ zasmucił się. ­ Słucham? ­ To cię we mnie odpycha? Przypomniała sobie jego kły na swojej wardze. Myśl, że jest wampirem, podniecała ją. ­ Nie. ­ To dlaczego zamykasz się przede mną. Mary? ­ Patrzył jej w oczy intensywnie, ­ Powiedz, o co ci  chodzi? W jego oczach wyczytała bolesną dezorientację. Czyżby wyobrażał sobie, że ona zgodzi się,  by ją przeleciał z litości? ­ Rankohr, doceniam fakt, że w imię naszej przyjaźni jesteś gotów pójść na całość, ale nie  potrzebuję niczyjej łaski. Rozumiesz? ­ Podoba ci się to, co z tobą robię. Czuję to. Węchem też, ­ Masz chyba jakąś frajdę z upokarzania mnie. Ani mi się śni odchodzić od zmysłów przez  mężczyznę, który równie dobrze mógłby czytać gazetę. To jakieś dziwne zboczenie. Z urażoną miną zmrużył odblaskowe oczy. ­ Nie wierzysz, że mnie podniecasz? ­ Wybacz, musiałam chyba przeoczyć twoją płomienną żądzę. Nie wątpię, że mnie pożądasz do  szaleństwa. Doskoczył do niej z niewiarygodną szybkością. Raptem sekundę wcześniej siedział pod  ścianą, patrząc na Mary, a już ją miał pod sobą. Udami rozsunął jej nogi, wciskając się potężną  erekcją w sedno jej rozkoszy. Wczepił palce w jej włosy i szarpnął, aż wygięła się w łuk. Przybliżył usta do jej ucha. ­ Czujesz to, Mary? ­ Ocierał się o nią, aż cała rozchyliła się w oczekiwaniu. ­ Czujesz? Wiesz, co  to znaczy? Dyszała ciężko. Była wilgotna, gotowa przyjąć go do siebie. ­ Jak myślisz, co to znaczy? ­ Kiedy nie odpowiadała, za karę zaczął ssać jej szyję do bólu, a potem  chwycił ją zębami za płatek ucha. ­ Mów, żebym wreszcie miał pewność, że wiesz, co czuję. Wsunął jej rękę pod pośladek i przygarnął do siebie, a jego penis odnalazł drogę do jej  wnętrza. Przez majtki i spodnie od piżamy czuła, jak się w nią wtłacza. ­ Mów, Mary. Znów naparł na nią, aż jęknęła. ­ Pragniesz mnie. ­ Obiecaj, że będziesz o tym pamiętać. Puścił jej włosy i w dzikim zapamiętaniu wpił się w jej usta. Był wszędzie, w jej ustach, na  jej ciele, jego pożądanie, męski zapach i potężna erekcja podnieciły ją do szaleństwa. Nagle jednak zsunął się z Mary i wrócił na swoje miejsce pod ścianą. Jak na zawołanie  odzyskał panowanie nad sobą. Oddech mu się wyrównał. Drżenie ustąpiło. Mary spróbowała usiąść, ale ręce i nogi odmówiły jej posłuszeństwa.

­ Nie jestem mężczyzną, Mary, choć jestem do mężczyzny bardzo podobny. To, co zrobiłem, jest  ułamkiem tego, co chciałbym zrobić z tobą. Chciałbym włożyć głowę między twoje nogi i lizać cię,  dopóki nie zaczniesz wzywać mojego imienia. Chciałbym cię dosiąść jak zwierz i patrząc ci w  oczy, ejakulować. Co jeszcze? Chciałbym cię wziąć na wszystkie możliwe sposoby. Chciałbym cię  brać od tyłu. I na stojąco, przy ścianie. Chciałbym, żebyś usiadła na mnie i zajeździła mnie do  utraty tchu. ­ Patrzył na nią z zimną, brutalną szczerością. ­ Niestety, nic z tego. Gdybyś mi była  bardziej obojętna, sprawa byłaby prosta. Ale robisz z moim ciałem coś dziwnego i nie mam innego  wyjścia, jak tylko wziąć się w garść. W przeciwnym przypadku mogę stracić kontrolę, a ostatnią  rzeczą, o jaką mi chodzi, jest napędzenie ci stracha. Albo, co gorsza, zrobienie ci krzywdy. W głowie Mary zaczęły kłębić się wizje, jakie przed nią roztoczył i jej ciało znów zaczęło  wyć do niego. Nabrał tchu i warknął łagodnie, jakby się rozkoszował zapachem jej podniecenia. ­ Czy pozwolisz, żebym ci zrobił dobrze. Mary? Chciałbym twoje cudowne pobudzenie  doprowadzić do kulminacji Chciała powiedzieć tak, ale logistyka jego propozycji otrzeźwiła ją: w świetle świecy będzie  musiała się rozebrać na jego oczach. Tylko lekarze i pielęgniarki wiedzieli o śladach, jakie choroba  zostawiła na jej ciele. W dodatku nie mogła wymazać z pamięci tych wszystkich seksownych  kobiet, które się na niego napalały. ­ Nie przypominam kobiet, które znasz ­ powiedziała cicho. ­ Nie jestem... piękna. ­ Chciał  zaprotestować, ale pokręciła głową, ­ W tej kwestii możesz zaufać moim sądom. Rankohr znów przyczolgał się do niej, a jego łopatki przesuwały się z kocią gracją. ­ Pozwól, że ci pokażę, jaka jesteś piękna. Grzecznie Powolutku. Delikatnie. Jak prawdziwy  dżentelmen. Obiecuję. Rozchylił wargi, błyskając czubkami kłów. A potem jego usta znalazły się na jej ustach.  Boże, był taki cudowny, gdy muskał ją oszałamiająco wargami i językiem. Jęcząc, objęła go za  szyję, wpijając się palcami w tył jego głowy. Kiedy wywrócił ją na wznak, zaczęła się szykować na  przyjęcie jego ciężaru, on jednak wyciągnął się obok niej i odgarnął jej włosy do tyłu. ­ Powoli ­ mruknął. ­ Spokojnie. Znów ją pocałował, a potem jego długie palce ujęły rąbek jej podkoszulka i zaczęły go  zadzierać. Mary próbowała skupić się na tym, co robił z jej ustami, żeby nie musieć myśleć o tym.  co wyłania się spod podkoszulka. Kiedy jednak naciągnął jej trykot na głowę, zimne powietrze  owionęło jej piersi. Zaczęła się zasłaniać rękami. Zamknęła oczy, modląc się, żeby w półmroku nie  dostrzegł za dużo. Koniuszkiem palca pogładził ją u nasady szyi, gdzie miała bliznę po tracheotomii. Potem  przejechał palcem po zgrubieniu na klatce piersiowej, pamiątce po odsysaniu wody z płuc. Zsunął  gumkę spodni od piżamy, odsłaniając na brzuchu dziury po odżywianiu wprost do żołądka.  Wreszcie na biodrze wymacał bliznę po transplantacji szpiku. Tego już było za wiele. Usiadła i zaczęła obciągać podkoszulek. ­ Błagam cię, Mary, nie przerywaj. ­ Złapał jej ręce i okrył je pocałunkami. Znów zadarł  podkoszulek. ­ Dlaczego nie pozwalasz mi patrzyć na siebie? ­ Kiedy ją obnażył, Mary odwróciła  głowę w bok. Jej nagie piersi falowały, kiedy Rankohr napawał się jej widokiem. A potem zaczął ją całować, blizna po bliźnie. Drżała, chociaż starała się nie drgnąć. Przez  jej ciało przetoczono niemało trucizn. Zostały po nich dziury, blizny, zgrubienia. Bezpłodność. A  teraz ten piękny mężczyzna adorował ją, jakby każde z jej przejść zasługiwało na najwyższy  szacunek. Kiedy podniósł głowę i z uśmiechem spojrzał na nią, wybuchnęła płaczem. Spazmatyczny  szloch rozrywał jej pierś i gardło, łamał żebra, jakby ją ktoś okładał pięściami. Zakryła twarz  rękami, żałując, że nie potrafi znaleźć w sobie siły, by uciec do drugiego pokoju. Rankohr tulił ją do piersi, kołysząc. Nie wiedziała, ile czasu upłynęło, zanim się wypłakała  do końca, wreszcie jednak szloch ustał i dotarło do niej, że Rankohr coś mówi. Wymowa i intonacja  brzmiały obco, słowa były zupełnie niezrozumiałe, ale głos miał... cudowny.

Jego dobroć była kolejną pułapką, której należało się wystrzegać. Nie mogła liczyć na to, że ją będzie pocieszać, nawet w takiej chwili jak ta. Jej życie  zależało od tego, czy weźmie się w garść; łzy to zdradliwe ukojenie. Jeśli raz zacznie płakać, będzie  płakać dniami i tygodniami. Bóg jej świadkiem, że poprzedni atak choroby zniosła psychicznie  tylko dzięki głębokiemu stoicyzmowi. Jeśli odrzuci ten oręż, będzie całkiem bezbronna. Otarła oczy. „Nigdy więcej" ­ obiecała sobie. Nigdy więcej nie będzie się mazać na jego oczach. Zmusiła się do uśmiechu. ­ Jak się mówi po waszemu beksa? Powiedział coś w swoim języku, potem przeszedł na angielski. ­ Możesz płakać do woli. ­ Nie mam ochoty płakać. ­ Spojrzała na jego nagą pierś. To, na co miała ochotę, to był seks z Rankohrem. Kiedy minął napad płaczu, jej ciało znów  zaczęło reagować na niego. Świadomość, że widział jej najstraszliwsze blizny i nie wyglądał, jakby  go to odrzucało, podziałała na nią rozluźniająco. ­ Czy jest jakaś szansa, że po tym wszystkim zechcesz mnie pocałować? ­ spytała. ­ Jest. Nie myśląc dwa razy, chwyciła go za ramiona i przyciągnęła do ust. Przez moment opierał  się, chyba zaskoczony jej siłą, potem jednak obdarzył ją długimi, głębokimi pocałunkami, jakby  zgadywał, czego jej trzeba. Po chwili była już naga. Spodnie od piżamy, skarpetki, majtki leżały  wokół porozrzucane. Gładził ją dłońmi od głowy do ud, a ona w rytm jego pieszczot falowała, wyginała się w łuk,  ocierała o jego nagą pierś brzuchem i piersiami. Dotyk jego ekskluzywnych slipek gładkością  przypominał balsam do ciała. W głowie jej się zakręciło z rozkoszy, kiedy ocierał się o jej szyję,  ustami przesuwał po jej dekolcie, dążąc w kierunku piersi. Z uniesioną głową przyglądała się, jak  zatacza językiem koła wokół jej sutka, by wreszcie zacząć go ssać. Wsunął rękę między jej uda. Dotknął jej sedna. Wiła się pod nim, dysząc ciężko. Jęknął, a wibracja tego dźwięku wniknęła w jej skórę. ­ Moja słodka Mary, jesteś dokładnie taka, jak sobie wyobrażałem. Miękka... wilgotna. ­ Mówił  szorstkim, surowym głosem. Musiał się nieźle trzymać w  ryzach, żeby sprawy nie wymknęły się  spod kontroli. ­ Rozsuń szerzej nogi, zrób to dla mnie. Jeszcze troszkę. O, tak. Właśnie... tak. Wsunął w nią palec, dwa palce. Od lat się nie kochała, ale wiedziała, dokąd zmierza jej ciało. Dysząc, wpijając się palcami  w jego ramiona, obserwowała, jak liże jej piersi, bawiąc się dłonią między jej nogami i gładząc  kciukiem najczulsze miejsce. Nagle, w ułamku sekundy, eksplodowała, przenosząc się do  pulsującej, rozżarzonej do białości próżni. Kiedy wypłynęła na powierzchnię, Rankohr patrzył na nią ponuro spod ciężkich powiek, a  jego twarz była mroczna i napięta. W jego wzroku wyczuła głęboką obcość i dystans. Sięgnęła po pled. żeby się przykryć, bo podkorzulek nagle wydał jej się za skąpy, kiedy  dotarło do niej, że wciąż w niej tkwią palce Rankohra. ­ Jesteś taka piękna ­ powiedział ochryple. Poczuła się jeszcze gorzej. ­ Puść mnie. ­ Mary... ­ To wszystko jest jakieś dziwne... ­  Próbowała się wyrwać, ale skutek był taki, że jeszcze  wyraźniej czuła go w sobie. ­ Mary, popatrz na mnie. ­ Spojrzała na niego zdezorientowana. Powolnym ruchem wyjął dłoń spomiędzy jej nóg i włożył dwa szklące się palce do ust,  spijając z nich gęsty nektar jej namiętności. Z rozkoszy przymknął odblaskowe oczy.

­ Jesteś niewiarygodnie piękna. Zamarła raz, a potem drugi, kiedy wsunął jej ręce między uda i zaczął wędrować ustami  coraz niżej. Zdrętwiała, kiedy zaczął rozchylać jej nogi. ­ Nie opieraj się, proszę. ­ Pocałował ją w pępek, potem w biodro, rozsuwając jej nogi szeroko. ­  Chcę poczuć twoje soki na języku, w gardle. ­ Rankohr, ja... O, Boże! Jego ciepły język lizał ją w najczulszym miejscu, siejąc spustoszenie w jej systemie  nerwowym. Rankohr uniósł głowę, napawając się jej widokiem, potem wrócił do poprzedniej  roboty. ­ Jesteś niesamowita ­ powiedział, a jego  oddech muskał ją podniecająco. Zanurzył się w nią całą  twarzą, delikatnie drapiąc zarostem. Przymknęła oczy. Czuła, że się rozpada  na cząstki. Rankohr wtulił się w nią, a potem chwycił  jej rozpalone ciało wargami, ssąc i liżąc  naprzemian. Kiedy zaczęła się wyginać  konwulsyjnie, wsunął dłoń pod jej ędźwie, a drugą  docisnął dół brzucha i trzymał jak w imadle, żeby mu nie uciekała sprzed ust. ­ Popatrz na mnie. Spójrz, co robię, Mary. Posłuchała go i zdążyła zobaczyć różowy język wędrujący wzdłuż jej cipki. Wstrząsnął nią  orgazm, ale Rankohr nie przerwał swych zabiegów. Jego entuzjazm i maestria zdawały się  niewyczerpane. Wreszcie zaczęła go przyciągać do siebie, pragnąc, by ją wypełnił swoją nabrzmiałą  męskością. Nie poddał się, tylko zrobił coś nieprzyzwoitego kłami, co doprowadziło ją do  kolejnego wybuchu. Podziwiał orgazm Mary spomiędzy jej nóg, a jego lazurowe oczy świeciły tak  intensywnie, że ich światło rzucało cień. Dochodząc, chrapliwie wymówiła jego imię, co  zabrzmiało jak pytanie. Wstał chwiejnie i odwrócił się tyłem do niej. Mary zaparło dech z wrażenia. Plecy Rankohra pokrywał wspaniały, wielobarwny tatuaż przedstawiający smoka, wielką,  groźną bestię o wężowych zwojach i kończynach uzbrojonych w szpony. Wyglądał jak żywy.  Wpatrywał się w Mary białymi ślepiami. Kiedy Rankohr krążył po salonie, smok falował groźnie  na jego muskularnych plecach. „Jakby się rwał do ucieczki" ­ pomyślała. Powiał przeciąg. Mary otuliła się pledem. Kiedy podniosła wzrok, Rankohr był już na  drugim końcu salonu. Ślepia bestii wciąż były wbite w Mary.

ROZDZIAŁ 22 RANKOHR KROCZYŁ PO SALONIE, usiłując doprowadzić się do normalnego stanu. Tracił kontrolę  nad swoim ciałem, jeszcze zanim przytknął usta do Mary, a teraz, kiedy jego język poznał jej smak,  jego kręgosłup płonął, a ogień wędrował po najdalszych mięśniach. Skóra mrowiła go tak, że miał  ochotę chwycić za papier ścierny. Drapiąc się po ramionach, nie mógł opanować drżenia rąk. Rany boskie, musi uwolnić się od zapachu jej ciała. Od świadomości, że mógłby ją wziąć  zaraz, i to za jej przyzwoleniem. ­ Mary, muszę być przez chwilę sam. Idę do łazienki, ­ Spojrzał na drzwi. ­ Gdyby ktokolwiek  przyszedł albo jeśli usłyszysz jakiś dziwny hałas, daj mi natychmiast znać. Zaraz zresztą wracam. Nie patrząc w jej stronę, zniknął w drzwiach łazienki. W lustrze nad umywalką widział swoje źrenice opalizujące bielą. Chryste, nie może dopuścić do przemiany, jeżeli bestia wyrwie się na wolność... Paniczny lęk o bezpieczeństwo Mary przyprawiał go o bicie serca, co tylko pogorszyło  sytuację. Co ma robić, do jasnej cholery? I dlaczego jemu akurat się to przydarza? Czemu...  Spokój. Koniec rozmyślań, koniec panikowania. Musi się wyluzować. Dopiero wtedy  zastanowi się nad sytuacją. Spuścił klapę na sedes i usiadł z rękami na kolanach. Siłą woli rozluźnił mięśnie, potem  zaczął koncentrować się na oddechu. Wciągał powietrze przez nos i wypuszczał przez usta, starając  się oddychać równomiernie.  To jest mój oddech. To jest mój oddech. To jest mój... Uspokoiwszy się, otwarł oczy i wyciągnął ręce przed siebie. Drżenie ustąpiło. Spojrzenie w  lustro upewniło go, że ma z powrotem czarne źrenice. Zrobił pompkę, opierając się o krawędź  umywalki. Odkąd został obłożony klątwą, seks stał się bezpiecznikiem, który pozwalał mu trzymać  bestię w ryzach. Kiedy kopulował z samicą, pobudzenie doprowadzało go do pożądanego  rozładowania, nigdy jednak nie osiągało poziomu, który budził w nim bestię. Niestety, przy Mary wszystkie kalkulacje brały w łeb. Obawiał się, że gdyby wszedł w nią i,  co gorsza, szczytował, straciłby panowanie nad sobą. Dziwne mrowienie, które w nim  prowokowała, mogło skierować jego libido na niebezpieczne tory. Wziął głęboki wdech. Najlepiej byłoby, gdyby szybko wylądował we własnym łóżku. Kiedy  rozstanie się z Mary, opanuje swój system nerwowy, będzie w stanie okiełznać bestię do  cywilizowanego stężenia. Uff. Skorzystał z toalety, opłukał twarz nad umywalką i osuszył ręcznikiem. Ostrożnie otworzył  drzwi. Obawiał się, że kiedy ujrzy Mary, doznania mogą powrócić. Tak też się stało. Mary siedziała na kanapie, ubrana w bojówki i sweterek. Światło świecy pogłębiało wyraz  niepokoju na jej twarzy. ­ Hej ­ powiedział. ­ Wszystko w porządku? ­ Aha. ­ Potarł podbródek. ­ Przepraszam. Czasem potrzebuję chwilki odosobnienia. Wytrzeszczyła oczy. ­ O co chodzi? ­ spytał. ­ Dochodzi szósta. Siedziałeś tam prawie osiem godzin. O, do diabła. Dość długo. ­Nie czułem, że to trwa tyle.

­ Ja... parę razy sprawdzałam, czy nic ci się nie dzieje... A, i jeszcze dzwonił do ciebie jakiś...  Grzmoth? ­ Ghrom? ­ Dokładnie. Twoja komórka dzwoniła i dzwoniła. W końcu odebrałam. ­ Spuściła oczy. ­ Na  pewno dobrze się czujesz? ­ Teraz już tak. Wzięła głęboki wdech i powoli wypuściła powietrze. Wydech nie pomógł rozluźnić napięcia  w barkach. ­ Mary, ja... ­ Do diabła, co mógł powiedzieć, żeby jej całkiem nie dobić? ­ W porządku. Nic się nic stało. Podszedł do kanapy i przysiadł obok Mary. ­ Posłuchaj, Mary, chcę, żebyś ze mną wyjechała w nocy. Chcę cię zabrać gdzieś, gdzie będę mógł  ci zapewnić bezpieczeństwo. Reduktorzy, tamte gnojki z parku, prawdopodobnie mają cię na  muszce i pierwsze, co zrobią, to zajrzą tutaj. Będą cię chcieli dorwać, bo jesteś ze mną. ­ Dokąd pojedziemy? ­ Chcę cię zabrać do siebie. ­ O ile Chrom w ogóle wpuści ich za próg. ­ Tutaj jest zbyt  niebezpiecznie, jeśli zabójcy są na twoim tropie, niebawem zaatakują Czyli dziś w nocy. Pojedź ze  mną na kilka dni, a potem wymyślimy, co dalej. Nie miał chwilowo pomysłu na rozwiązanie długoterminowe, ale na pewno coś się znajdzie.  Jego obowiązkiem było chronić Mary, odkąd wplątał ją w swój świat Nie porzucu jej w  niebezpieczeństwie. ­ Zaufaj mi. Tylko na parę dni Mary pakowała neseser. Trzeba mieć źle w głowie, żeby wybierać się Bóg wie gdzie, w  dodatku z wampirem. Ale czuła, że może Rankohrowi ufać. Był zbyt uczciwy, by ją oszukiwać i zbyt mądry, by  lekceważyć niebezpieczeństwo. Zresztą pierwsze badania specjalistyczne miała wyznaczone  dopiero na środę po południu. W dodatku zwolniła się z pracy na tydzień, a w telefonie zaufania  została zawieszona. Nic się nie stanie, jeśli zniknie na parę dni. Kiedy zeszła do salonu, Rankohr, zarzucając na ramię worek żeglarski, odwrócił się w jej  stronę. Pod jego czarną marynarką zauważyła wybrzuszenia, na które wcześniej nie zwróciła uwagi. ­ Masz przy sobie broń? ­ spytała. Potaknął. ­ Jaką? ­ Posłał jej wymowne spojrzenie. Pokiwała głową. ­ Masz rację, chyba lepiej, żebym nie  wiedziała. Chodźmy. W milczeniu jechali drogą 22 do martwej strefy, między podmiejskimi okolicami Caldwell,  a przedmieściami następnego większego miasta. Okolica była górzysta; droga prowadziła przez las,  gdzieniegdzie za oknami migały wraki mieszkalnych przyczep kempingowych. Żadnych latarni,  niewiele samochodów i dużo saren. Niecałe pół godziny po wyjeździe z domu Rankohr skręcił w wąską wiejską  jednopasmówkę, która prowadziła pod górę. Mary obserwowała uważnie oświetloną reflektorami  drogę, ale nie była w stanie dociec, gdzie się znajdują. Dziwnym trafem ani las, ani droga nie miały  żadnych znaków rozpoznawczych. W ogóle widziała wszystko jak przez mgłę i nie mogła się  pozbyć tego wrażenia mimo ciągłego mrugania. Nagle, nie wiadomo skąd, wyrosła przed nią czarna brama z kutego żelaza. Mary podskoczyła z wrażenia. Rankohr nacisnął pilot i ciężkie odrzwia rozsunęły się na  tyle, by samochód mógł przemknąć między nimi. Zaraz potem pojawiła się kolejna brama. Rankohr  opuścił szybę po swojej stronie i wcisnął kod w interkomie. Odpowiedział czyjś miły głos.  Odwrócił się w lewo i kiwnął głową w stronę monitorującej kamery. Druga brama rozsunęła się. Rankohr dodał gazu na długim, wznoszącym się podjeździe.  Kiedy wyjechali zza zakrętu, znów jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wyrósł przed nimi  kilkumetrowy mur. Po przejeździe przez sklepioną bramę i serię kolejnych zapór, znaleźli się na 

dziedzińcu z fontanną. Po prawej stronie znajdowała się trzypiętrowa, pseudogotycka rezydencja z szarego  kamienia, jakby żywcem wyjęta ze zwiastuna horroru: zwalista, ponura i mroczna ­ nie zachęcała  do odwiedzin. Po drugiej stronie znajdował się utrzymany w podobnym stylu mały, parterowy  domek. Sześć samochodów­głównie kosztownych, europejskich marek ­ stało zaparkowanych w  równym szyku. Rankohr wśliznął się pontiakiem między chevroleta a mercedesa. Mary wysiadła i z zadartą głową zaczęła przyglądać się budynkom. Miała wrażenie, że jest  obserwowana. I tak też było. Z dachu patrzyły na nią rzygacze i kamery monitoringu. Rankohr podszedł, niosąc w ręku jej torbę podróżną. Usta miał zaciśnięte, w oczach  napięcie. ­ Pamiętaj, przy mnie jesteś bezpieczna. ­ Kiedy skinęła głową, rozluźnił się trochę. ­ Wszystko  będzie dobrze, ale chciałbym, żebyś nie odchodziła ode mnie na krok. Nie wolno się nam  rozdzielać. Rozumiesz? Masz się mnie trzymać, choćby nie wiem co. „Uspokaja, a jednocześnie rozkazuje" ­ przemknęło jej przez myśl. Chyba nie wszystko  pójdzie jak po maśle. Poprowadził ją do spatynowanych wrót z brązu i otwarł jedno skrzydło. Po wejściu do  mrocznego westybulu brama zatrzasnęła się z łoskotem, od którego posadzka zadrżała pod nogami.  Oczom Mary ukazały się w oddali kolejne masywne drzwi dwuskrzydłowe, tym razem drewniane,  rzeźbione w jakieś znaki. Rankohr wystukał kod w domofonie. Szczęknął zamek. Mary wstrzymała oddech. To chyba... czary! Hol tonął w feerii barw, co było równie nieoczekiwane, jak kwitnący ogród w mrocznej  jaskini. Z wielobarwnej mozaikowej posadzki wyrastały kolumny z zielonego malachitu na  przemian z kolumnami z bordowego marmuru. Z jaskrawożółtych ścian patrzyły lustra w złotych  ramach i kryształowe kinkiety. Hol miał trzy kondygnacje, a jego sufit zdobiły złocenia i  fantastyczne malowidła przedstawiające konie, herosów i amorki. W głębi, centralnie, organizując  cały ten blichtr, widniały szerokie schody, prowadzące na krużganek pierwszego piętra. Wnętrze godne bizantyńskiego władcy... ale dobiegające odgłosy nie brzmiały ani oficjalnie,  ani elegancko. Z komnaty po lewej dolatywało dudnienie gangsta rapu, grube męskie głosy i stukot  kul bilardowych. Ktoś wrzasnął: gola! Do foyer wtoczyła się piłka futbolowa, za którą pędził muskularny mężczyzna. Dopadł jej  jednym susem i już miał ją w rękach, gdy nagle zderzył się z jeszcze potężniejszym mężczyzną o  lwiej grzywie. Zapleceni rękami i nogami runęli na ziemię. Sunęli złączeni po podłodze, aż  grzmotnęli z całej siły w ścianę.  ­  Mam cię, glino! ­ Ale nie masz jeszcze piłki, wampirze! Śmiech, chrapliwe oddechy i soczyste przekleństwa  odbijały się od zdobionego plafonu; mężczyźni walczyli o piłkę, turlając się po podłodze i siadając  okrakiem na sobie. Dwóch wielkich mężczyzn w czarnych skórach wybiegło sprawdzić co się  dzieje. Wtedy pojawił się mały staruszek we fraku, niosąc bukiet świeżych kwiatów w  kryształowym wazonie. Stary lokaj z pobłażliwym uśmiechem wyminął walczących. Zapadła nagła cisza. Wszyscy jednocześnie zauważyli Mary. Rankohr wciągnął ją za siebie. ­ Co za kretyn ­ odezwał się czyjś głos. Jeden z mężczyzn ruszył jak czołg w stronę Rankohra. Ciemne włosy miał przystrzyżone na  jeża jak wojskowi. Mary miała dziwne uczucie, że już go kiedyś widziała. ­ Co ty wyrabiasz, do cholery? Rankohr stanął w rozkroku, upuścił torbę Mary i wsunął rękę za pazuchę. ­ Gdzie jest Ghrom? ­ Pytam się ciebie o coś ­ wściekł się mężczyzna. ­ Jakim prawem ją tu przywozisz? ­ Muszę się widzieć z Chromem.

­ Mówiłem ci, że masz się jej pozbyć. Czy może któryś z nas ma cię wyręczyć? ­ Lepiej uważaj, bo popamiętasz ­ wycedził Rankohr przez zaciśnięte szczęki. Mary obejrzała się za siebie. Drzwi westybulu były nadal otwarte. Kiedy Rankohr będzie  wszystko wyjaśniał, ona zaczeka w samochodzie. To chyba będzie najlepsze wyjście, choć nie do  końca zgodne z zasadą nieodstępowania go na krok. Cofała się, nie odrywając oczu od Rankohra. Nade zderzyła się z czymś twardym. Odwróciła się, zadarła głowę i osłupiała. Mężczyzna, który zaszedł jej drogę, miał pokrytą bliznami twarz i czarne oczy zionące  lodowatą wściekłością. Chciała wziąć nogi za pas, ale ją chwycił za rękę i odciągnął od drzwi. ­ Wybij sobie z głowy ucieczkę. ­ Obciął ją wzrokiem, błyskając kłami. ­ Zabawne, w ogóle nie  jesteś w jego typie! Za to dla mnie się nadajesz doskonale, póki żyjesz i robisz w majtki ze strachu. Mary wrzasnęła. Wszystkie głowy w holu odwróciły się w ich stronę. Rankohr dopadł Mary jednym susem i  przyciągnął do siebie. Chrapliwym głosem rzucił parę słów w niezrozumiałym języku. ­ Uspokój się, Hollywood ­ powiedział kpiąco mężczyzna w bliznach. ­ Podzielisz się nową  zabawką czy, jak zwykle, będziesz samolubem? Rankohr już zamierzał odpyskować, gdy nagle w holu rozległ się kobiecy głos. ­ Na litość boską, chłopcy, przestańcie ją straszyć. Mary wychyliła się zza Rankohra i zobaczyła schodzącą po schodach kobietę. Wyglądała  zupełnie normalnie: długie, czarne włosy, niebieskie dżinsy, biały golf. Trzymała w objęciach  czarnego kota. który warczał jak maszyna do szycia. Kiedy przecięła hol, wszyscy mężczyźni  ustąpili jej z drogi. ­ Rankohr, cieszę się, że wracasz cały. Ghrom zaraz do ciebie zejdzie. Reszta niech wraca do siebie  ­ machnęła ręką w stronę drzwi, z których wybiegli mężczyźni. ­ I to raz, dwa. Idźcie sobie  poszturchać kijem bilardowym. Obiad za pół godziny. Butch, zapomniałeś o piłce. Wysiudała ich z holu, nie bacząc na to, że ma przed sobą gromadę wytrawnych  wojowników. Pozostał tylko mężczyzna ostrzyżony na jeża. ­ Będę musiał wyciągnąć konsekwencje, bracie ­ zwrócił się do Rankohra nieco łagodniejszym  tonem. Potem przeszli na swój tajemny język i twarz Rankohra przybrała zacięty wyraz. Czarnowłosa kobieta podeszła do Mary. ­ Nie martw się, wszystko będzie dobrze. ­ Gładziła kota po karku. ­ Nawiasem mówiąc, jestem  Beth. A to jest Bu. Mary odetchnęła z ulgą. Czuła instynktowne zaufanie do jedynej ostoi kobiecości w dżungli  testosteronu. ­ Mary. Mary Luce. Beth, uśmiechając się, podała jej delikatną dłoń. Kolejne kły. Mary poczuła, że ziemia usuwa jej się spod stóp.  ­ Chyba zemdlała ­ krzyknęła Beth, rzucając się w jej stronę. ­ Rankohr! Męskie ramiona objęły ją w talii, ratując przed upadkiem. ­ Zabieram ją do siebie ­  powiedział Rankohr. Mary straciła przytomność. Rankohr położył Mary na swoim łóżku i zapalił przyćmione światło. Nieźle nabroił,  przywożąc ją do rezydencji. ­ Nic ci tu nie grozi ­ powiedział, kiedy poruszyła się nieznacznie, otwierając oczy. ­ Akurat. ­ Będę cię chronił, wierzysz mi? ­ W to mogę uwierzyć. ­ Uśmiechnęła się blado. ­ Przepraszam za tamto zasłabnięcie. Raczej nie  zdarza mi się zemdleć. ­ Jesteś w pełni usprawiedliwiona. Muszę teraz iść na spotkanie z braćmi. Widzisz ten stalowy  zamek w drzwiach? Nikt oprócz mnie nie ma do niego klucza, więc jesteś bezpieczna. ­ Mój widok nie ucieszył twoich kolegów.

­ Ich zmartwienie. ­ Odgarnął jej włosy za uszy. Miał ochotę ją pocałować, więc wstał. Było jej bardzo do twarzy w jego łóżku, na stercie jego poduszek. Chciał, żeby była u niego  jutro i pojutrze, i... Miał rację, przywożąc tutaj Mary. Tu było jej miejsce. ­ Rankohr, czemu się dla mnie tak poświęcasz? Przecież nie masz wobec mnie żadnych  zobowiązań, w dodatku prawie się nie znamy. „Bo jesteś moja" ­ odpowiedział w myślach, jednak zachował swoje myśli dla siebie. ­ Wrócę niebawem. ­ Nachylił się i pogładził ją palcem po policzku. ­ Rankohr... ­ Możesz się na mnie zdać. I nie martw się o nic Zamknął za sobą drzwi na klucz, po czym zszedł do holu. Bracia, z Ghromem na czele,  czekali na niego u stóp schodów. Król wyglądał ponuro. Okulary przeciwsłoneczne zasłaniały jego  czarne brwi. ­ Gdzie będę odbierać reprymendę? ­ spytał Rankohr. ­ W moim gabinecie. Weszli gęsiego do pomieszczenia służbowego. Ghrom usiadł za swoim biurkiem. Tohr  stanął za nim, po prawej. Furiath i Z usadowili się pod obitą adamaszkiem ścianą. Vrhedny rozsiadł  się przy kominku w fotelu z zagłówkiem i zapalił skręta z tureckiego tytoniu. ­ Mamy przez ciebie twardy orzech do zgryzienia, Rankohr ­ pokiwał głową Ghrom. ­  Zlekceważyłeś mój rozkaz, i to dwukrotnie. A potem sprowadzasz do nas samicę człowieka co, jak  wiesz, jest niedozwolone... ­ Jest w niebezpieczeństwie... ­ Jak śmiesz mi przerywać! ­ Ghrom walnął pięścią w biurko, aż podskoczyło. ­ Nie chciałem ci uchybić, mój panie ­ odparł Rankohr przez zaciśnięte szczęki, choć zwykle  przepraszanie przychodziło mu bez trudu. ­ Jak już wspomniałem, zlekceważyłeś rozkaz Tohra a jakby tego było mało, pojawiasz się tutaj z  człowiekiem. Co ty sobie, u diabla, wyobrażasz? Chyba nie jesteś, mimo wszystko, idiotą? Ona  należy do innego świata, stanowi dla nas śmiertelne zagrożenie. Jak sam wiesz, w pamięci  długotrwalej ma zapisane traumatyczne wspomnienia. Zawsze już będzie dla nas trefna. Rankohr poczuł rozsadzającą go wściekłość. Warknął głośno, wprawiając przestrzeń w rezonans. ­ Nie zostanie z tego powodu zgładzona. ­ Jasne, to nie jest twoja robota, tylko moja, skoro ją podrzuciłeś na nasz teren. Rankohr odsłonił kły. ­ Wobec tego wyjadę. Wyjedziemy oboje. Brwi Ghroma wychynęły zza ramek sportowych okularów. ­ To nie jest pora na pogróżki, bracie. ­ Pogróżki? Mówię jak najbardziej serio. ­ Potarł twarz i odetchnął głębiej, żeby się uspokoić. ­  Wczoraj wieczór zostaliśmy napadnięci przez bandę reduktorów. Próbowali porwać Mary i co  najmniej jeden z  nich uszedł z życiem przez to, że musiałem ją ratować. W zamęcie upuściła  torebkę, więc jeżeli któryś z nich przeżył, na pewno ją znalazł. Nawet jeśli całkowicie wyczyszczę  jej pamięć, jej dom nie jest bezpiecznym miejscem, a ja nie zamierzam rzucić jej na pożarcie  Korporacji. Mogę ją chronić tylko w ukryciu. Jeśli nie możemy tutaj zostać, zwiniemy się, tak jak  mówię. ­ Ghrom ściągnął brwi. ­ Zdajesz sobie chyba sprawę, że stawiasz samicę ponad Bractwem? Z Rankohra uszło powietrze. Chryste. Liczył na to, że ta kwestia nie zostanie postawiona  na  ostrzu noża. Widocznie się przeliczył. Zaczęło go nosić; podszedł do jednego z  sięgających do  ziemi okien i wyjrzał na zewnątrz. Patrzył na tarasy ogrodowe,basen kąpielowy, wielki, strzyżony  trawnik. Nie podziwiał bynajmniej wypielęgnowanego pejzażu, lecz myślał o bezpieczeństwie,  jakie posiadłość zapewniała.

Cały teren był oświetlony lampami ogrodowymi, kamery na drzewach pracowały  dwadzieścia cztery godziny na dobę. Czujniki reagowały nawet na spadanie liści. A gdyby ktoś  odważył się wspiąć na mur, zarobiłby na powitanie dwieście czterdzieści woltów i po kłopocie. Mary nigdzie nie będzie tak bezpieczna, jak tutaj. ­ Mary jest dla mnie kimś bardzo ważnym ­ powiedział cicho. I Gdyby to było możliwe, chciałbym,  żeby została moją krwiczką. Ktoś zaklął. Reszta wstrzymała oddech. ­ Nic o niej nie wiesz ­ przypomniał mu Tohr. ­ A ona jest człowiekiem. ­ I co z tego. ­ Bracie, nie odchodź z Bractwa z jej powodu. ­ Grohm mówił teraz od serca. ­ Potrzebujemy cię.  Nasza rasa cię potrzebuje. ­ Skoro tak, to znaczy, że Mary tu zostanie. Dobrze mówię? ­ Ghrom zmełł przekleństwo. ­ Czy  gdyby Beth była w niebezpieczeństwie, zostawiłbyś ją samą sobie z jakiegokolwiek powodu? ­  ciągnął Rankohr. ­ Nawet dla dobra Bractwa? ­ Ghrom wstał zza biurka i podszedł do Rankohra, zatrzymując się w chwili, gdy niemal zderzyli się  ze sobą. ­ Moja Beth nie ma tu nic do rzeczy. To nie ona wpakowała nas w tę kabałę. Wiesz dobrze, że  kontakty z człowkami dozwolone są tylkona ich terenie. Pod tym dachem wolno mieszkać tylko  braciom, ewentualnie ich krwiczkom. ­ A Butch? ­ Jest jedynym wyjątkiem. Wolno mu z nami być dlatego, że V ma wizje na jego temat. ­ Ale Mary nie zostanie tutaj na stałe. ­ Jak to sobie wyobrażasz? Myślisz, że Korporacja odpuści? Myślisz, że ludzkość stanie się nagle  rasą tolerancyjną? Zejdź z obłoków na ziemię. ­ Ona jest chora, Ghrom. ­ Rankohr spuścił z tonu, ale nadal patrzył hardo w oczy Ghroma. ­ Ma  białaczkę. Chcę się nią opiekować nie tylko dlatego, że Korporacja czyha na nią. Zapadła cisza. ­ Niech cię diabli, oznakowałeś ją! Coś ty zrobił najlepszego... ­ Król przejechał dłonią po swoich  długich włosach. ­ Prawie jej nie znasz. ­ A ile trwało, nim ty oznakowałeś Beth? Dwadzieścia cztery godziny? Wiem, zaczekałeś aż dwie  doby, żeby nie działać zbyt pochopnie. ­ Musisz w to mieszać koniecznie moją krwiczkę? ­ prychnął Ghrom. ­ Zrozum mnie, panie, Mary jest dla mnie kimś... szczególnym. Nie będę udawał, że wiem,  dlaczego. Wiem tylko, że serce bije mi mocniej, gdy o niej myślę, i nie mogę przejść  nad tym do  porządku dziennego. Nie mogę i nie chcę. Nie ma takiej możliwości, żebym porzucił ją na łaskę  Korporacji. Wyzwala we mnie instynkt opiekuńczy i nic na to nie poradzę, nawet jeśli mi każecie. Zapadło milczenie, które trwało minuty, godziny, a może tylko kilka uderzeń serca. ­ Może zostać z nami tylko jako twoja partnerka i pod warunkiem, że będzie trzymać buzię na  kłódkę ­ odezwał się wreszcie Ghrom. ­ Nie  zmienia to jednak faktu, że złamałeś rozkazy Tohra.  Nie zamierzam puścić ci tego płazem. Doniosę o wszystkim Pani Kronik. ­ Jestem gotów ponieść stosowne konsekwencje ­ odetchnął z ulgą Rankohr. ­ W porządku. ­ Ghrom wrócił za biurko i usiadł. ­ Mamy więcej spraw do omówienia,  bracia.  Tohr, oddaję ci głos. Tohrtur wyszedł na środek gabinetu. ­ Mam niedobre wieści od rodziny cywilów. Wczoraj w nocy w śródmieściu zaginął samiec. Był  dziesięć lat po przemianie. Rozesłałem maile do całej społeczności wampirów, zalecając najwyższą  ostrożność na mieście i prosząc o bezzwłoczne informowanie o ewentualnych dalszych  zaginięciach. Rozmawiałem też z Butchem. Chłop ma głowę na karku. Czy mogę go tu ściągnąć,  żeby był przy tym, kiedy będę relacjonować nasz pomysł? ­ Wampiry zgodnie kiwnęły głowami. ­  No to teraz powiedz, co się zdarzyło wczoraj w parku? ­ zwrócił się do Rankohra.

Po wyjściu Rankohra, kiedy poczuła, że wraca jej władza w nogach, Mary podeszła do  drzwi i zaczęła je badać. Były zamknięte i solidne, więc poczuła się w miarę bezpiecznie. Po lewej  odkryła kontakt. Zapaliła światło. O, la la. ­ Okna osłaniały adamaszkowe zasłony w czerwone i złote pasy. Aksamit i satyna pokrywały  olbrzymie trzystuletnie łoże, wsparte na dębowych kolumnach. Do tego kunsztowny kobierzec na  podłodze, olejne płótna na ścianach... Czy to możliwe, że ta Madonna z Dzieciątkiem wyszła spod pędzla samego Rubensa? ­ Ale nie wszystko w tym pokoju wyglądało, jakby zostało kupione na aukcji w Sotheby's. Był też  telewizor plazmowy, wieża stereo, znakomicie nadająca się do transmisji muzycznych  przerywników w czasie mistrzostw futbolowych, i komputer, jakiego nie powstydziłaby się NASA.  A na podłodze konsola do gier. ­ Podeszła do regałów, na których dumnie prężyły się oprawne w skórę woluminy w obcych  językach. Z aprobatą odcyfrowywałakolejne tytuły, dopóki nie natknęła się na kolekcję płyt DVD. O, ludzka małości! Kolekcja filmów z Austinem Powersem, Obcy­ Ósmy pasażer, Nostromo i Obcy i  Decydujące starcie. Wszystkie odcinki Nagiej broni. Godzilla, Godzilla, Godzilla... No tak, cała  półka była  zaanektowana przez Godzillę. Zeszła o półkę niżej. Piątek trzynastego, Halhmeen,  Koszmar z ulicy Wiązów. Przynajmniej bez dalszych odcinków. Golfiarze, Martwe zło ­ wszystkie  części. Cud, że Rankohr nie stracił wzroku, ślepiąc w te produkcje dla niewybrednej publiki. Weszła do łazienki i zapaliła świtało. W marmurową posadzkę wpuszczone było jacuzzi rozmiarów  jej salonu. „Bardzo przyjemny mebel" ­ pomyślała. Usłyszała szczęk drzwi i poczuła ulgę, gdy  Rankohr ją zawołał. ­ Tu jestem, podziwiam twoją wannę. ­ Wróciła do sypialni. ­ Coś się stało? ­ Wszystko w porządku. ­ Skierował się do garderoby. Miała ochotę spytać, czy na pewno, bo wyglądał, jakby był spięty i zaabsorbowany  myślami. ­ Nie martw się, możesz tu zostać. ­ Ale...? ­ Bez żadnych ale. ­ Co tu jest grane, Rankohr? ­ Muszę dziś w nocy wyjść z braćmi. ­ Z garderoby wyszedł bez marynarki. Zaprowadził Mary do  łóżka i przysiadł przy niej. ­ Psańce, nasze sługi, wiedzą, że tu jesteś. Są bardzo wierne i życzliwe, nie trzeba się ich bać. Fritz,  który jest naszym majordomusem, za chwilę przyniesie ci coś do jedzenia. Gdyby ci było czegoś  trzeba, proś Fritza. Wracam o świcie. ­ Czy będę zamknięta do twojego powrotu? ­ Pokręcił przecząco głową i podniósł się. ­ Możesz chodzić po całym domu. Nikt cię nie tknie. ­ Ze skórzanej kasetki wyjął kartkę papieru i  zapisał na niej jakieś cyfry. ­ Tu masz mój numer komórki. Dzwoń, gdybyś mnie potrzebowała.  Pojawię się natychmiast. Spojrzał na Mary i znikł. Nie znikł poprzez pośpieszne opuszczenie pokoju, tylko pstryk, i już go nie było. Mary zerwała się z łóżka, zasłaniając usta, żeby nie krzyknąć. ­ Niespodzianka. ­ Rankohr objął ją z tyłu. Chwyciła go za nadgarstki, ściskając co sił, żeby sprawdzić, czy aby nie jest jej halucynacją. ­ Niezła sztuczka ­ powiedziała niepewnie. ­ Co jeszcze wyczarujesz z kapelusza? ­ Potrafię włączać i wyłączać różne rzeczy. ­ Pokój pogrążył się w ciemnościach. ­ Umiem zapalać  świece. ­ Dwa płomienie rozbłysły na komodzie. ­ No i mam smykałkę do zamków i tym  podobnych.

Mary usłyszała, jak zamek obraca się w obie strony, potem drzwi garderoby otwarły się i  zamknęły z powrotem. ­ No i jeszcze potrafię językiem zawiązać ogonek od czereśni. Cmoknął ją w bok szyi i zniknął w łazience. Drzwi zamknęły się. Zaszumiał prysznic. Mary siedziała w osłupieniu. Jej myśli obracały się w kółko, jakby się płyta zacięła.  Rzuciwszy okiem na kolekcję płyt DVD, uznała, że do charakterystyki Rankohra należy dorzucić  potrzebę ucieczki od rzeczywistości I bez tego zresztą był pokręcony, urągał prawom fizyki... i tak  dalej, i tak dalej. Kiedy Rankohr wyłonił się po chwili z łazienki z ręcznikiem wokół bioder,  ogolony i pachnący mydłem. Mary siedziała na łóżku, a na ekranie leciał Austin Powers i Zloty  Człowiek. ­ Widzę, że wzięłaś się za klasykę ­ pochwalił. Zupełnie zapomniała o filmie, patrząc na jego szerokie barki, bicepsy i ręcznik, pod którym  wyraźnie rysowały się pośladki. I tatuaż z groźnym, wijącym się smokiem o białych ślepiach. ­ Bliźniaczki, Basilu, bliźniaczki ­ zażartował Rankor, imitując doskonale Austina. Puścił oko do Mary i zniknął w garderobie. Choć coś jej mówiło, żeby tego nie robić, weszła za nim i oparła się o framugę, usiłując  wyglądać, jakby nigdy nic. Rankohr stał tyłem do niej, wciągając parę czarnych skórzanych spodni,  jakie noszą komandosi. Gdy dopinał rozporek, tatuaż zafalował. Westchnęła mimo woli. „Kawał chłopa, nie... kawał wampira. Jaka to zresztą różnica?".  Spojrzał na nią przez ramię. ­ Dobrze się czujesz? Owszem, poza tym, że jest wściekle podniecona.  ­ Znakomicie. ­ Spuściła wzrok i z najwyższą uwagą zaczęła studiować rząd butów na podłodze  garderoby. ­ Prawdę mówiąc, zamierzam zafundować sobie zastrzyk kultury za pośrednictwem  twojej kolekcji filmowej, co może wywołać u mnie śpiączkę. Kiedy schylił się, naciągając skarpety, znów wróciła wzrokiem do jego torsu. Ta naga,  gładka, złocista... ­ Skoro mowa o spaniu, walnę się po prostu na podłogę ­ oznajmił. Gdy ona wręcz marzyła o tym, by leżeć z nim w tym jego wielkim łożu... ­ Nie wygłupiaj się, Rankohr. Oboje jesteśmy dorośli. A w twoim łóżku mogłoby spokojnie spać  sześć osób. Zawahał się. ­ Dobrze. Obiecuję, że nie będę chrapał. „Czy będzie również trzymał ręce przy sobie?".  Nałożył czarny podkoszulek z krótkim rękawem, wsunął stopy w wojskowe buty. Zerknął  na drzwi metalowej szafy ściennej. ­ Mogłabyś mnie zostawić samego na chwilę? ­ Zaczerwieniła się i odwróciła plecami. ­  Przepraszam, nie przyszło mi do głowy, że cię krępuję... ­ Nie o to chodzi. ­ Wziął ją za rękę. ­ To, co zaraz nastąpi, może ci się nie spodobać. Jakby po tym dniu cokolwiek jeszcze mogło ją zaszokować. ­ Nie krępuj się ­ wybąkała. ­ Rób, co masz robić. Pogładził ją kciukiem po nadgarstku i otworzył metalową szafę. Wyjął szelki z pustymi  kaburami, nasunął na ramiona i zapiął na piersi. Potem czarny, szeroki pas, podobny do  policyjnego, również z pustą kaburą. Spojrzał na Mary i zaczął wyjmować z szafy broń. Dwa długie sztylety z czarnym ostrzem zatknął na piersi, rękojeścią do dołu. Na biodro  wsunął wypolerowany rewolwer, w którym uprzednio sprawdził szybko i sprawnie magazynek. W  pasie poutykał lśniące gwiazdki shuriken i matowoczarne ładownice z nabojami. Na koniec nieduży  nóż, który przytroczył Bóg wie gdzie. Z wieszaka zdjął wojskowy trencz z czarnej skóry. Założył płaszcz i poklepał się po  kieszeniach. Wyjął z szafy kolejny rewolwer i sprawdził szybko, po czym ukrył go w fałdach 

trencza. Jeszcze kilka gwiazdek ninja po kieszeniach i zapasowy sztylet. Kiedy stanął przed Mary, zaczęła się cofać. ­ Mary, patrzysz na mnie, jakbyś mnie nie znała. Nic się nie zmieniło, to wciąż jestem ja. Zatrzymała się dopiero, kiedy potknęła się o łóżko. ­ Bo cię nie znam ­ wyszeptała. Twarz Rankohra stężała. ­ Wrócę przed świtem ­ powiedział bezbarwnym głosem. Wyszedł, nie oglądając się. Nie umiała powiedzieć, jak długo siedziała z wzrokiem wbitym w dywan. W końcu jednak  wyprostowała się i sięgnęła po komórkę.

ROZDZIAŁ 23 BELLA OTWARŁA PIEKARNIK, zerknęła na obiad i poddała się Katastrofa. Chwyciła parę rękawic kuchennych i wyjęła pieczeń. Niezczęsny klops odstawał od  brzegów brytfanny. Sczerniały wierzchu i spękał z gorąca, zamieniając się w niejadalny brykiet.  który bardziej nadawał się na budowę, niż na talerz. Parę tuzinów takich klopsów, trochę zaprawy  murarskiej i mogła, by wreszcie postawić wokół tarasu wymarzony murek. Kiedy zatrzaskiwała biodrem drzwi piekarnika, gotowa była przysiąc, że ultranowoczesna  kuchenka patrzy na nią kpiąco. Bella odwzajemniała jej niechęć. Kiedy jej brat urządzał dla niej  starą farmę, wszystko musiało być w najlepszym gatunku, bo Mordh uznawał tylko najwyższy  standard. Zupełnie go nie obchodziło to, że Bella wolałaby naturalnie postarzałą, wiekową kuchnię  ze skrzypiącym kredensem. W ogóle nie brał pod uwagę jej zdania na temat instalacji  przeciwwłamaniowej. Mordh pozwolił jej się wprowadzić dopiero wtedy, gdy dom stał się  ognioodporny, kuloodporny i wodoszczelny, jak muzealna gablota. Cóż, to są uroki posiadania władczego brata o mentalności klawisza. Ruszyła z garnkiem w stronę drzwi prowadzących na podwórko za domem, kiedy zadzwonił  telefon. Podnosząc słuchawkę, modliła się, żeby to nie był Mordh. ­ Halo? ­ Bella? ­ odezwał się głos z drugiej strony. ­ Mary! Dzwoniłam dzisiaj do ciebie. Zaczekaj minutkę. Muszę dokarmić moje szopy. ­  Odłożyła  słuchawkę na stół, wyskoczyła za dom i wysypała zawartość garnka. Po powrocie wstawiła garnek  do zlewu i z powrotem podniosła słuchawkę. ­  Jak się miewasz? ­ Bella, muszę cię o coś zapytać. ­ O co tylko zechcesz. Co się stało? ­ Czy jesteś... jedną z nich? Bella opadła na krzesło przy kuchennym stole. ­ Chodzi ci o to, czy jestem inna niż ty? ­ N­no tak. Bella spojrzała na swoje akwarium. Zdążyła już polubić tę spokojną okolicę... ­ Owszem, jestem inna niż ty. Usłyszała przyśpieszony oddech w słuchawce. ­ Chwała Bogu. ­ Naprawdę cię to cieszy? ­ Tak. Ja... ja muszę z kimś porozmawiać. Mam straszny mętlik w głowie. ­ Mętlik? Z powodu... ­ Chwileczkę. Jak w ogóle doszło do tej rozmowy? ­ Mary, skąd się o nas  dowiedziałaś? ­ Rankohr mi powiedział. I pokazał. ­ Chcesz powiedzieć, że nie wyczyścił ci... Pamiętasz go? ­ Mieszkam u niego. ­ Co? ­ Tutaj, w rezydencji. Z bandą innych facetów, wampirów. .. O rany, co za słowo... ­ Mary  odchrząknęła. ­ Mieszkam bodaj z piątką mężczyzn jego pokroju. ­ Bella stłumiła okrzyk. Nikt nigdy nie mieszkał z Bractwem. Nikt nawet nie  wiedział, gdzie  mieszkają. W dodatku Mary była samicą człowieków. ­ Mary, jakim cudem... Jak do tego doszło? Z zapartym tchem wysłuchała opowieści ­ Mary.

­ Halo? Bella? ­ Przepraszam, ja... Nic ci nie jest? ­ Chyba nie. W każdym razie teraz. Posłuchaj, muszę wiedzieć, dlaczego nas ze sobą poznałaś.  Rankohra i mnie. ­ Zobaczył cię i... spodobałaś mu się. Obiecał, że cię nie skrzywdzi, bo tylko pod tym warunkiem  zgodziłam się was umówić. ­ Kiedy mnie zobaczył? ­ Tamtego wieczoru, kiedy zawiozłyśmy Johna do ośrodka treningowego. Tego też nie pamiętasz? ­ Nie. ale Rankohr mówił mi, że tam byłam. Czy John jest... wampirem? ­ Tak. Zbliża się do przemiany, dlatego się w to zaangażowałam. Umrze, jeśli w tym czasie nie  będzie przy nim żadnego osobnika naszego gatunku. Potrzebuje samicy, od której mógłby się  dokrwić. ­ Od razu zorientowałaś się, że jest wampirem? ­ Tak. ­ Bella starała się uważnie dobrać słowa. ­ Mary, czy ten wojownik dobrze się z tobą  obchodzi? Delikatnie? ­ Opiekuje się mną. Broni mnie. Nie mam pojęcia, dlaczego. Bella westchnęła. Chyba znała odpowiedź. Fiksacja Rankohra na punkcie Mary świadczyła  o tym, że prawdopodobnie ją... oznaczył. ­ Niedługo wracam ­ zapewniła ją Mary. ­ Za parę dni. Bella nie byłaby tego taka pewna. Mary mocniej tkwiła w ich świecie, niż przypuszczała. Manewrując koparką w ciemnościach, O wdychał ohydny smród spalin. ­ Świetna robota! ­ zawołał U. O wyłączył koparkę i obejrzał działkę, którą wykarczował w lesie. Dziesięć metrów na  dziesięć równego terenu pod fundament izby przesłuchań połączonej z przechowalnią. U wkroczył na wy karczowaną działkę. ­ Bierzmy się za stawianie ścian ­ zwrócił się do zebranych reduktorów. ­ Stawiamy z trzech stron,  jedną zostawiamy niezabudowaną. No, już, do dzieła! ­ Machnął niecierpliwie ręką. Zabójcy dźwignęli ramy z dwuipółmetrowych bali i zaczęli nieść we wskazanym kierunku. Słysząc warkot silnika, zamarli, choć brak reflektorów wskazywał na to, że za kierownicą  siedzi któryś z reduktorów. Członkowie Korporacji widzieli w ciemnościach, jak przez  noktowizory; w środku nocy poruszali się równie sprawnie, jak w biały dzień. Lawirujący w  leśnym gąszczu kierowca musiał mieć wzrok nietoperza. Z półciężarówki wysiadł pan X. ­ Sensei ­ powitał go ukłonem O. Wiedział, że skurwiel lubi, gdy mu okazywać szacunek, a sam  jakoś stracił ochotę na olewanie pana X. ­ Widzę, że robi pan postępy, panie 0. ­ Pozwoli pan, że pokażę, jak nam idzie. Musieli się przekrzykiwać ponad stukotem młotków, jednak mogli hałasować do woli.  Siedzieli jak u Pana Boga za piecem w środku trzydziestohektarowej działki, pół godziny jazdy z  centrum Caldwell. Od zachodu posesja graniczyła z bagnami, na które, w razie powodzi,  odprowadzano wody Hudsonu. Od północy i wschodu opadały stoki Big Notch, skalnego  rumowiska, które było własnością stanu. Obfitość żmij powodowała, że wspinaczkowcy nie palili  się do skał, poza którymi nie było żadnych atrakcji turystycznych. Potencjalnie niebezpieczna była  tylko strona południowa, ale wsioki mieszkające w rzadko rozsianych, walących się chałupach, nie  były raczej ciekawe świata. ­ Dobra robota ­ pochwalił pan X. ­ Gdzie będzie przechowalnia? ­ Tu. ­ O zatrzymał się w miejscu. ­ Rano przywiozą materiały budowlane. Do wieczora będziemy  gotowi na przyjęcie gości. ­ Ładnie się spisujesz, synu.

„Znów kutas wyjeżdża z tym synem". 0 bardzo tego nie lubił. ­ Dziękuję, sensei. ­  Zechce mnie pan odprowadzić do samochodu. Chciałem pana o coś zapytać. Czy kontaktuje się  pan często z od­działami Beta? ­ spytał pan X, kiedy znaleźli się poza zasięgiem niepożądanych  słuchaczy. ­ Niespecjalnie ­ odparł O bez drgnienia powieki. ­ Czy widział pan któregoś z nich ostatnio? „Do czego on zmierza, u kurwy nędzy?" ­ Nie. ­ Nie widział pan żadnego ostatniej nocy? ­ Jak już mówiłem, nie. Nie prowadzam się z Betami ­ Zmarszczył czoło. Wiedział, że prośba o  wyjaśnienie może się wydać podejrzana, ale miał to gdzieś. ­ Czemu pan pyta? ­ Beta, których straciliśmy wczoraj wieczorem w parku byli dość obiecującymi reduktorami. Mam  nadzieję, że nie próbował pan wyrżnąć w pień konkurencji. ­ Przecież wampir... ­ Owszem, zaatakował ich członek Bractwa. To prawda. Jednak Bractwo zawsze starannie przebija  pierś ofiar, żeby ciało znikło bez śladu. Tymczasem we wczorajszej potyczce dziwnym trafem  oszczędzono Beta, jednak zmasakrowano ich tak, że nie byli w stanie udzielić żadnych informacji,  kiedy nasz odwód ich znalazł. Nikt więc nie wie, co się wydarzyło. ­ Nie było mnie w parku, o czym pan dobrze wie. ­ Czyżby? ­ Ależ na litość... ­ Proszę uważać, co pan mówi. I uważać na siebie. ­ Wyblakłe oczy pana X zwęziły się w szparki. ­  Jeśli pan będzie zbytnio wyszczekany, wezwę wie pan kogo, żeby panu założył kaganiec. A teraz  proszę wracać do pracy. O brzasku ma się pan osobiście zameldować wraz z pozostałymi Alfa. ­ Przecież robimy to przez Internet ­ zgrzytnął zębami O. ­ Od dziś pan z pańską załogą będzie się stawiał do raportu osobiście. Ciężarówka odjechała. O zapatrzył się przed siebie, nasłuchując stukotów z budowy.  Powinien kipieć z wściekłości, tymczasem czuł się... znużony. Stracił serce do tej budowy. Nawet bezczelna gadka pana X nie była go w stanie wkurwić. Jego życie emocjonalne diabli wzięli. Mary zerknęła na elektroniczny zegar. Pierwsza pięćdziesiąt sześć. Choć do świtu było  jeszcze bardzo daleko, o śnie mogła tylko pomarzyć. Kiedy zamykała oczy, pod powiekami  widziała broń Rankohra. Odwróciła się na wznak. Dręczyła ją myśl, że może go już nigdy więcej nie ujrzeć. Nie  umiała wziąć pod lupę własnych uczuć. Musiała znosić tę całą udrękę, nie wiedząc, kiedy się  skończy ta niepewność. Dałaby wszystko, żeby wrócić do chwili, kiedy wychodził powinna była przytulić się do  niego mocno i nakłaść mu do głowy, żeby uważał na siebie. Chociaż to on znal się na walce, nie  ona. Najważniejsze, żeby nic mu się nie stało... Nagle zamek zgrzytnął. Drzwi otwarły się i jasna czupryna Rankohra zalśniła w świetle  padającym z korytarza. Mary zerwała się z łóżka i rzuciła przez pokój. Zawisła Rankohrowi na szyi. ­ Ojej, co się... ­ Podniósł ją i nie puszczał, zamykając drzwi za sobą. ­ Dobrze się czujesz? ­  Ostrożnie postawił ją na ziemi. Kiedy poczuła grunt pod nogami, oprzytomniała. ­ Mary? ­ T­tak, w porządku. ­ Odsunęła się od niego, zamrugała i oblała rumieńcem. ­ Ja... chyba pójdę już  do łóżka.

­ Ani kroku dalej, samico. ­ Rankohr zdjął płaszcz, rozpiął szelki i pas. ­ Wracaj do mnie. Podobało  mi się twoje przywitanie. Otworzył szeroko ramiona, a ona rzuciła mu się w objęcia, tuląc mocno. Czuła, jak jego  pierś wznosi się i opada. Jego ciało było rozgrzane; pachniał cudownie świeżym powietrzem i  zdrowym, męskim potem. ­ Nie spodziewałem się, że cię zastanę na nogach ­ mruknął, gładząc ją po plecach. ­ Nie mogłam zasnąć. ­ Przecież mówiłem ci, że jesteś tu bezpieczna. ­ Zaczął ją masować po karku. ­ Strasznie jesteś  spięta. Naprawdę czujesz się dobrze? ­ Naprawdę. Ręka Rankohra znieruchomiała. ­ Czy zdarza ci się czasem uczciwie odpowiedzieć na to pytanie? ­ Odpowiedziałam uczciwie. ­ „No, prawie" ­ Czy możesz mi coś obiecać? ­ Podjął przerwany masaż. ­ Co? ­ Że gdybyś się źle czuła, to mi o tym powiesz? Wiem, że jesteś twardą sztuką, więc mnie ta  wiadomość nie zabije. ­ Obiecuję. ­ Roześmiała się. Wziął ją pod brodę i zajrzał jej w oczy z powagą. ­ Trzymam cię za słowo. ­ Cmoknął ją w policzek. ­ Wiesz co, właśnie się wybierałem do kuchni,  żeby coś chapnąć do jedzenia. Pójdziesz ze mną? Nikt nam nie wejdzie w drogę, bracia są jeszcze  na mieście. ­ Muszę się tylko przebrać. ­ Załóż któryś z moich swetrów. ­ Podszedł do komody i wyciągnął czarną dzianinę o rozmiarach  namiotu. ­ Miło mi, że mogę cię ubrać. Gdy pomagał jej założyć sweter, po jego twarzy błąkał się uśmiech dumnego posiadacza. Trzeba przyznać, że było mu z nim bardzo do twarzy. Kiedy skończyli jeść i wrócili do pokoju, Rankohr miał już poważne problemy z  koncentracją. Wibracja w ciele przeszła we wściekły warkot, dokuczliwy jak nigdy. Co gorsza, był  straszliwie podniecony i rozpalony, jakby mu krew miała wyparować z żył. Kiedy Mary położyła się do łóżka, wziął szybki prysznic, zastanawiając się, czy nie powinien ulżyć  sobie, zanim wyjdzie do pokoju. Przeklęty penis był sztywny i złakniony samicy, a spływająca po  skórze woda przypominała dotyk rąk Mary. Zaczął sobie robić dobrze, wspominając, jak falowała  pod nim, gdy ustami zwiedzał miękkie zakątki jej ciała. Nie minęła minuta, a już było po  wszystkim. Samotny orgazm rozbudził go jeszcze bardziej, tak jakby jego ciało wiedziało, że  prawdziwe zaspokojenie czeka w sypialni i nie dawało się zwieść podróbkom. Zaklął. Wyszedł z kabiny, wytarł się ręcznikiem i udał do garderoby. Błogosławiąc w duchu  pedanterię Fritza, gorączkowo szukał, aż wreszcie, ku swojej uldze, znalazł piżamę, której, nota  bene, nigdy dotąd nie użył. Wskoczył w spodnie i bluzę i zarzucił na  wierzch szlafrok, żeby  pogłębić efekt. Skrzywił się; chyba wyniósł na grzbiecie pół garderoby. Ale o to w końcu chodziło. ­ Czy nie wydaje ci się, że w pokoju jest za ciepło? ­ spytał, telepatycznie gasząc światło i zapalając  świecę. ­ Jest idealnie. Sam czuł się, jak w jakichś pieprzonych tropikach. Temperatura podskoczyła jeszcze  bardziej, kiedy podszedł do łóżka i usiadł jak najdalej od Mary. ­ Mary, za jakąś godzinę, o czwartej  czterdzieści pięć, żaluzje opuszczą się na czas dnia. Zsuwają  się automatycznie po szynach.  Dźwięk nie jest zbyt głośny, ale nie chciałbym, żebyś się  przestraszyła.

­ Dzięki. Położył się na kołdrze, krzyżując nogi w kostkach. Irytowało go wszystko: upał w pokoju,  piżama, szlafrok. Czuł się jak prezent owinięty w papier i przewiązany wstążką. Sztucznie. ­ Czy na co dzień też chodzisz w tym wszystkim spać? ­ spytała Mary. ­ Oczywiście. ­ To dlaczego szlafrok ma ciągle metkę? ­ Na wypadek, gdybym chciał sobie znowu taki kupić. Żebym wiedział, skąd jest. Odwrócił się na bok, plecami do Mary. Potem wrócił do poprzedniej pozycji, wpatrując się  w sufit. Następnie spróbował poleżeć na brzuchu. ­ Rankohr? ­ spytała Mary przyciszonym głosem. ­ Słucham. ­ Sypiasz na golasa, dobrze mówię? ­ Na co dzień tak... ­ Słuchaj, możesz to wszystko zdjąć. Nie mam nic przeciwko temu. ­ Nie chciałbym, żebyś się czuła... nieswojo. ­Czuję się nieswojo, kiedy miotasz się po tamtej stronie łóżka. Jakbym skakała na batucie. Jej zdroworozsądkowe podejście rozbawiłoby go, gdyby nie to, że pulsowanie w kroczu  wysysało z niego całe poczucie humoru. Do diabła, był naiwny, sądząc, że pomogą mu te wszystkie ciuchy, które pozakładał.  Pożądał Mary tak bardzo, że to, czy miał na sobie coś, czy nic, może z wyjątkiem kolczugi, nie  robiło najmniejszej różnicy. Wstał tyłem do Mary i rozebrał się. Udało mu się, lawirując, wskoczyć z powrotem pod  kołdrę, tak by ani przez chwilę nie stanąć przodem do niej. Monstrualna erekcja to nie był widok  dla jej oczu. Leżał po swojej stronie, odwrócony plecami do Mary. ­ Czy mogę go dotknąć? Na słowo „go" penis Rankohra podskoczył ochoczo. ­ Co dotknąć? ­ Tatuaż. Mam ochotę go... dotknąć. Jezu, była tak blisko, a jej głos ­ jej słodki, piękny głos ­ brzmiał czarownie. Ale wibracja w  jego ciele narastała, jakby mu ktoś załączył w brzuchu mikser. ­ Nie ma sprawy, wcale nie muszę... ­ szepnęła,  kiedy nie odpowiadał. ­ Nie, nie, tylko... ­ Cholera, nienawidził tej powściągliwości w jej głosie. ­ Proszę cię bardzo,  Mary. Możesz robić, co ci się podoba. Usłyszał, jak jej kołdra ociera się o jego kołdrę. Koniuszkami palców zaczęła go gładzić po  plecach. Starał się nie drgnąć. ­ Kto ci go zrobił? ­ spytała, wodząc palcem po konturze jego klątwy. ­ To prawdziwy majstersztyk. Każdy mięsień w jego ciele napiął się. Doskonale wiedział, którego miejsca bestii Mary  dotyka. Kiedy dotykała przedniej lewej kończyny, czuł mrowienie w lewej ręce. ­ Przymknął oczy, rozdarty między rozkoszowaniem się jej dotykiem a świadomością, że igra z  ogniem. Wibracja­ciężki dygot ­ przybierała na sile, dobywając ię z najmroczniejszych, najbardziej  destruktywnych pokładów jego jestestwa. Zassał powietrze, kiedy pogładziła bok bestii. ­ Masz taką gładką skórę. ­ Przejechała dłonią po jego plecach. Zamarł, bojąc się odetchnąć. Modlił się, żeby go nie poniosło. ­ I... nieważne. ­ Odsunęła się. ­ Uważam, że jest piękna. Sam nie wiedział, kiedy znalazł się na niej. Gdzieś podziały się jego dobre maniery. Udami  rozsunął jej nogi, przygwoździł jej  ręce nad głową i ustami wpił się w jej usta.  Kiedy wygięła się  pod nim w łuk, jednym  ruchem zadarł jej koszulę nocną. Miał  zamiar wziąć ją. Tu i teraz, w  swoim własnym łóżku, tak jak sobie wymarzył. 

Będzie cudownie. Jej uda rozchyliły się posłusznie. Namiętnie ponaglała go, wzywając go z ochrypłym  jękiem. Dźwięk własnego imienia rozbudził w nim gwałtowne drżenie. Wzrok mu się przyćmił,  złapały go skurcze rąk i nóg. Trawiła go przemożna chuć. odzierając jego instynkty z wszelkiej  otoczki cywilizacji. Stał się dziki, drapieżny i... Czuł jakby się miał zapuść do własnych rozgrzanych trzewi, co było pierwszą oznaką  przemiany w bestię. Zgroza dodała mu sił, żeby zerwać się z Mary i rzucić na oślep do ucieczki. Rąbnął w coś.  W ścianę. ­ Rankohr! Osunął się na podłogę i zakrył twarz drżącymi rękami Czuł, że ma białe oczy. ­ Oszalałem... To znaczy... ­ Mówił urywanym głosem, bo cały dygotał. ­ Cholera, nie mogę...  muszę się trzymać od ciebie z dala. ­ Dlaczego? Ja nie chcę, żebyś przestał... ­ Pożądam cię do szaleństwa. Mary ­ przerwał jej niecierpliwie. ­ Jestem straszliwie... spragniony  ciebie, ale nie mogę cię mieć. Nie... pokocham się z tobą. ­ Rankohr ­ wymówiła dobitnie jego imię, jakby go chciała otrzeźwić ­ dlaczego? ­ Nie chciałabyś mnie. Nie znasz mnie. Uwierz mi, nie chciałabyś ze mną być. ­ Udowodnij. Nie zamierzał informować jej, że jest bestią, która może się przebudzić w każdej chwili.  Uznał, że lepiej wzbudzić w Mary obrzydzenie niż lęk. ­ Nie dalej jak w tym tygodniu miałem osiem samic. Zapadło długie milczenie. ­ O nie... Nie... ­ Nie będę cię okłamywać. Nigdy. Pozwól więc, że postawię sprawę jasno. Mam za sobą lata  anonimowego seksu. Byłem z niezliczoną ilością kobiet, które były mi z gruntu obojętne. Nie chcę,  żebyś myślała, że byłbym zdolny cię tak wykorzystać. Czuł, że ma z powrotem czarne źrenice, więc mógł na nią wreszcie spojrzeć. ­ Nie powiesz chyba, że się zabezpieczasz? ­ Kiedy samice o to proszą, tak. ­ A kiedy nie proszą? ­ spytała groźnie. ­ Nie mogę zarazić się od was nawet katarem, podobnie jak HIV­em, żółtaczką C ani żadną chorobą  weneryczną. Nie mogę też być nosicielem tych chorób, jesteśmy odporni na ludzkie wirusy. Podciągnęła kołdrę pod brodę. ­ Skąd wiesz, czy nie zaszły z tobą w ciążę? Chyba że ludzie i wampiry... ­ Mieszańcy rodzą się, choć rzadko. Bezbłędnie wyczuwam, kiedy samica jest w fazie płodnej. Po  zapachu. Kiedy owulują albo zbliżają się do owulacji, nie kocham się z nimi, nawet w  prezerwatywie. Moje dzieci, jeśli je będę miał kiedykolwiek, przyjdą na świat bezpiecznie wśród  mojego ludu. A ja będę kochał ich matkę. Mary uciekła spojrzeniem w dal, intensywnie wpatrując się w coś z udręką na twarzy. ­ Powiódł za nią wzrokiem i zobaczył, że patrzy na obraz Madonny z Dzieaątkiem wiszący nad  komodą. ­ Cieszę się, że powiedziałeś mi o tym ­ odezwała się w końcu. ­ Czemu jednak muszą to być obce  kobiety? Dlaczego nie możesz być z kimś, kto... Albo nie, nie musisz odpowiadać. To nie moja  sprawa. ­ Najchętniej byłbym z tobą, Mary. To, że nie  mogę być w tobie, jest dla mnie... torturą. Pragnę cię  do szaleństwa. ­ Westchnął głęboko. ­ Ale czy możesz uczciwie mogę być w tobie, jest dla mnie...  torturą. Pragnę cię do szaleństwa. ­ Westchnął głęboko. ­ Ale czy możesz uczciwie  powiedzieć, że  po tym, co ci wyznałem,  chcesz mnie nadal? A nawet gdybyś chciała... jest coś jeszcze. Już ci  mówiłem, ak na mnie działasz. Boję się, że stracę panowanie nad sobą. Działasz na mnie tak, jak 

żadna dotąd. Znowu zapadła długa cisza, którą przerwała Mary. ­ Powtórz raz jeszcze, że cierpisz z tego powodu, że nie sypiamy ze sobą ­ powiedziała cierpko. ­ Jestem jedną wielką kupą nieszczęścia. Tęsknię. Cały czas mi stoi. Jestem rozbity i wkurwiony. ­ Dobrze ci tak ­ zachichotała. ­ Przyznasz, że jestem wredna? ­ Wcale nie. W pokoju zapadła cisza. W końcu zwinął się w kłębek na podłodze, z ręką pod głową. ­ To wszystko nie znaczy, że zaraz musisz spać na podłodze ­ westchnęła Mary. ­ Tak jest lepiej. ­ Na litość boską, Rankohr, wracaj do łóżka. ­ Jeśli wrócę do łóżka, nic mnie nie powstrzyma przed dobraniem się do słodkiej szparki w twoim  kroczu. ­ Mówił warczącym, gardłowym głosem. ­ A tym razem nie ograniczę się do rąk i języka.  Historia zatoczy koło. Będę leżał na tobie, każdą komórką ciała pragnąc znaleźć się w tobie. Nagle dotarł do niego soczysty aromat jej podniecenia. W pokoju unosił się gęsty opar seksu. Jego  ciało znów było pod napięciem. ­ Muszę stąd iść. Wrócę, jak zaśniesz. Wyszedł, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć. Kiedy drzwi zamknęły się za nim, oparł się  o ścianę. Dobrze, że wyszedł z pokoju. Tu, gdzie był, słabiej dochodził zapach Mary. Usłyszał śmiech. Zza rogu wyłonił się Furiath. ­ Wyglądasz, jakby cię roznosiło, Hollywood. W dodatku jesteś goły. ­ Rankohr zasłonił się dłońmi. ­ Nie wiem, jak ty to znosisz. Furiath przystanął, chybocząc kuflem gorącego cydru. ­ Co znoszę? ­ Celibat. ­ Nie powiesz mi, że samiczka dała ci kosza? ­ Nie w tym rzecz. ­ No to czemu robisz ten cyrk pod drzwiami? ­ Ja, no, nie chcę jej skrzywdzić. Furiath wytrzeszczył oczy. ­ Masz wielkiego, ale nigdy nie skrzywdziłeś żadnej samicy. W każdym razie, nic mi o tym nie  wiadomo. ­ Nie o to chodzi... Po prostu pragnę jej tak bardzo, że że zaczyna mną telepać. ­ Mówisz o bestii? ­ upewnił się Furiath. ­ Tak. ­ Rankohr spochmurniał. Furiath gwizdnął przeciągle. ­ Cóż... lepiej uważaj na siebie. Rozumiem, że  troszczysz się o nią. Ale musisz się rozładować,  inaczej możesz jej naprawdę zrobić krzywdę, wiesz, o czym mówię? Dołóż komuś porządnie albo  przeleć parę samiczek, jeśli cię roznosi, ważne jest jedno: musisz się wyluzować. A jeśli chcesz po­  ciągnąć czerwonego dymka, wpadnij do mnie. Mogę cię poczęstować moimi O­Z. ­ Za dymka chwilowo dziękuję ­ odetchnął spokojniej Rankohr. ­ Ale może mógłbyś mi pożyczyć  jakiś dres i adidasy? Spróbuję spuścić z siebie parę, biegając. ­ Chodźmy, bracie. ­ Furiath klepnął go po plecach. ­ Musimy ci zakryć tyłek.

ROZDZIAŁ 24 KIEDY POPOŁUDNIOWE ŚWIATŁO ZACZĘŁO DOGASAĆ, 0 wycofał koparkę, ostrożnie, żeby nie wjechać  w stertę ziemi z wykopu. ­ Można już podawać rury? ­ zawołał U. ­ Tak. Podaj najpierw jedną, zobaczymy, czy pasuje. Gwintowana, żeliwna rura kanalizacyjna, o średnicy metra i długości dwu metrów, została  pionowo opuszczona do wykopu. Wpasowała się bezbłędnie. ­ Spuśćmy pozostałe dwie ­ zarządził 0.  Po dwudziestu minutacg trzy rury stanęły w równym rzędzie. Mieściły się idealnie. Za  pomocą koparki O zasypał wykop, podczas gdy dwaj reduktorzy trzymali rury, żeby się nie  wywróciły. ­ Dobrze to wygląda ­ pochwalił U, obchodząc rury ze wszystkich stron. ­ Bardzo dobrze. Ale jak  będziemy wpuszczać i wyciągać cywilów? ­ Na uprzężach. ­ O wyłączył koparkę i pochylił się, żeby zajrzeć do jednej z rur. ­ Można je kupić  w sklepi sportowym Dicka, w dziale wspinaczkowym. Mamy dość siły, żeby dźwignąć cywilów,  nawet stukilowych, a że będą oszołomieni narkotykiem, ranni albo wyczerpani, nie będą stawiać  oporu. ­ Świetny pomysł ­ mruknął U. ­ Ale jak ich pozamykamy? ­ Pokrywy będą z metalowej siatki, obciążonej na środku. ­ O spojrzał w górę na błękitne niebo. ­  Jak pan myśli, kiedy będziemy gotowi z dachem? ­ Za chwilę postawimy ostatnią ścianę. Potem musimy już tylko podnieść krokwie i wstawić  świetliki. Licowanie kamieniami nie potrwa długo, trzy ściany są już oszalowane. Wniesiemy  narzędzia, kupię stół i jutro wieczorem możemy zaczynać. ­ Czy do jutra będą już żaluzje na świetliki? ­ Owszem. W dodatku są ruchome, można je podnosić i opuszczać. Tak, żaluzje bardzo się przydadzą. Odrobina słońca odwalała za reduktorów całe sprzątanie.  Promyk wpada do środka, przelatuje przez pokój, cyk, pstryk ­ i po wampirze nie ma śladu. ­ Odwiozę koparkę do wypożyczalni. ­ O skinął głową w stronę ciężarówki. ­ Potrzebujesz czegoś z  miasta? ­ Nie. Mamy wszystko. Wracając do Caldwell z koparką na skrzyni forda pickupa, O powinien był tryskać  humorem. Budowa postępowała planowo. Jego oddział zaakceptował go jako przywódcę. Pan X nie  wspominał już więcej o Beta. Mimo to, O był jakiś... bez życia. Dość zabawne, jeśli wziąć pod  uwagę, że nie żył już od trzech lat. Niechęć do życia nie była dla niego niczym nowym. W Sioux City, zanim został reduktorem, nienawidził swojego życia. Z trudem przebrnął  przez szkołę średnią, a że pieniędzy nie starczało nawet na to, żeby wysłać go do miejskiego  college'u, jego szanse zawodowe były nikłe. W karierze wykidajły pomagały mu wzrost i  brutalność, samo zajęcie było jednak średnio zabawne: pijacy nie oddawali ciosów, a nokautowanie  zalanych w trupa dawało tyle frajdy, co poklepywanie krasuli. Jedno mu się tylko udało ­ poznał Jennifer. Wybawiła go od tępej nudy i za to ją pokochał.  W monotonny pejzaż jego życia wprowadziła napięcie, ekscytację i nieprzewidywalność. Kiedy  dostawał swoich napadów złości, oddawała mu ciosy, choć była od niego mniejsza i bardziej  krwawiła. Nigdy się nie dowiedział, czy biła się z nim, bo była zbyt głupia, żeby pojąć, że on  zawsze w końcu zwycięży, czy dlatego, że ojciec regularnie spuszczał jej manto. Tak czy owak,  pozwalał jej młócić, ile wlezie, a potem sprowadzał ją do parteru. Kiedy się wyładował,  pielęgnował ją czule i to były najpiękniejsze chwile w jego życiu. Ale, jak wszystko co dobre, Jennifer też się skończyła. Rany, ależ mu jej brakowało. Była 

jedyną osobą, która rozumiała, że zło i dobro jednocześnie mieszkają w jego sercu, jedyną, która  umiała sobie radzić z jednym i drugim. Kiedy myślał o jej długich, czarnych włosach i szczupłym  ciele, tęsknił za nią tak bardzo, że czuł prawie jej obecność. Wjeżdżając do centrum Caldwell, pomyślał o prostytutce, którą wynajął wtedy o poranku.  W końcu udało jej się go rozładować, choć przypłaciła to życiem. Jadąc teraz przez miasto,  rozglądał się po chodnikach, szukając kolejnej ofiary. Niestety, w tym zawodzie brunetek było  mniej niż blondynek. Może powinien kupić perukę i kazać kurwom, żeby ją zakładały. O zaczął wspominać ludzi, których posłał na tamten świat. Pierwszego w obronie własnej.  Drugiego przez pomyłkę. Trzeciego z zimną krwią. Zanim więc, ścigany przez prawo, dotarł na  Wschodnie Wybrzeże, wiedział już o śmierci co nieco. W tamtych czasach, zaraz po śmierci Jennifer, ból w sercu kąsał go jak wściekły pies,  skłaniając do odwetu. Szczęśliwym zrządzeniem losu trafił na Korporację. Wybawiła go od udręki  samotności, dała mu cel i motywację i pomogła odreagować rozpacz. Teraz jednak, nie wiedzieć czemu, te wszystkie zalety zblakły i czuł pustkę wewnętrzną.  Tak samo, jak przed pięciu laty w Sioux City, zanim spotkał Jennifer. „No, nie do końca tak samo" ­ pomyślał, zatrzymując się przed wypożyczalnią sprzętu  ogrodniczego. Bo wtedy był jeszcze żywy. ­ Wzięłaś już kąpiel? Mary z uśmiechem przełożyła słuchawkę do drugiego ucha. zagrzebując się głębiej w  pościeli. Było trochę po czwartej. ­ Tak, Rankohr. W życiu nie przeżyła równie luksusowego dnia. Spanie poza domem, śniadanie do łóżka z  książkami i czasopismami, kąpiel w jacuzzi. Czuła się jak w eleganckim kurorcie. Kurorcie, w którym urywa się telefon. Rankohr  dzwonił do niej na okrągło.  ­ Czy Fritz przyniósł ci wszystko, o co go prosiłem? ­ Skąd w październiku wytrzasnął takie truskawki? ­ Mamy swoje sposoby. ­ Kwiaty są śliczne, ­ Spojrzała na wielki bukiet z róż, naparstnic, ostróżek i tulipanów. W  kryształowym wazonie wiosna przeplatała się z latem, ­ Dziękuję. ­ Cieszę się, że ci się podobają. Żałuję, że nie mogłem osobiście ułożyć bukietu dla ciebie.  Wybrałbym najpiękniejsze okazy. Prosiłem, żeby były kolorowe i ładnie pachniały. ­ Twoim życzeniom stało się zadość. W tle usłyszała męskie glosy. ­ Słuchaj, glino, czy mogę skorzystać z twojej pokoju? ­ dobiegł ją przytłumiony głos Rankohra. ­  Potrzebuje trochę prywatności. Odpowiedź była niezrozumiała. Trzasnęły drzwi. ­ Hej ­ odezwał się Rankohr zmysłowym głosem.­ Jesteś w łóżku? Przeciągnęła się, podniecona. ­ Tak. ­ Brakuje mi ciebie. Otwarła usta, ale nie powiedziała nic ­ Jesteś tam jeszcze? To nie jest prawidłowa odpowiedź ­ skarcił ją, kiedy westchnęła. ­ Czy nie  narzucam ci się zbytnio? „Nie dalej, jak w tym tygodniu, miałem osiem samic. Chryste, nie wolno jej się w nim zakochać. Nie może sobie na to pozwolić. ­ Mary? ­ Po prostu... nie bałamuć mnie tak. ­ Kiedy mówię szczerą prawdę.

Nie odpowiadała. Co miała mu powiedzieć? Że jej też go brakuje? Ze tęskni za nim, mimo  że dzwonił co godzinę przez cały dzień? Tęskni, co nie znaczy, że jest tym zachwycona. Jest zbyt  piękny... Do tego zaliczył więcej kobiet niż Wilt Chamberlain z jego dwudziestoma tysiącami  kochanek. Więc nawet, kiedy była zdrowa, nie mogłoby się to dobrze skończyć, a co dopiero teraz,  kiedy stoi w obliczu choroby. Zadurzenie się w Rankohrze byłoby skończoną głupotą. Milczała. Zmełł przekleństwo. ­ Mam dzisiaj w nocy dużo roboty. Nie wiem, kiedy wrócę, ale w razie potrzeby wiesz, gdzie mnie  szukać. Kiedy odłożył słuchawkę, poczuła się podle. Wiedziała, że decyzja, by się nie angażować,  zaczyna brać w łeb.

ROZDZIAŁ 25 RANKOHR ZATRZYMAŁ SIĘ I ROZEJRZAŁ PO LESIE. Nic. Zero odgfo sów czy zapachu reduktorów.  Żadnych śladów czyjejś obec ności w leśnych ostępach w ciągu ostatnich lat. Podobnie było na  poprzednich parcelach, które odwiedzili. ­ Co tu jeszcze, u diabła, robimy? ­ mruknął niechętnie Niestety, znał odpowiedź. Zeszłej nocy na ustronnym odcinku drogi 22 Tohr natknął się na  reduktora. Zabójca zwiał do lasu na ąuadzie, w nerwach zgubił jednak bardzo cenną karteczkę,  zawierającą wykaz dużych działek na sprzedaż w okolicach Caldwell. W ciągu dnia Butch z V wyszukiwali w Internecie informacje o parcelach sprzedanych w  ostatnim roku na obrzeżach miasta i w sąsiednich gminach. Znaleźli około pięćdziesięciu transakcji  dotyczących działek w terenie. Jak dotąd Rankohr z V odwiedzili pięć działek, a bliźniacy  równolegle sprawdzali inne parcele. W tym czasie Butch działał w Bunkrze, porównując raporty  obu grup zwiadowczych, nanosząc miejsca na mapę i próbując doszukać się w tym wszystkim  jakiejś logiki. Rekonesans działek rozłożono na parę nocy, bo nie mogli zrezygnować z patroli. A  do tego dom Mary nadal był pod obserwacją. Rankohr krążył po lesie, licząc na to, że któryś z cieni okaże się wreszcie reduktorem.  Znienawidził kołyszące się na wietrze gałęzie, które rozbudzały w nim płonne nadzieje. ­ Gdzie te sukinsyny? ­ Spokojnie, Hollywood. ­ V pogładził się po koziej bródce i poprawił czapkę z logo Red Soxów.  Chłopie, ale cię dzisiaj nosi. Nosi to mało powiedziane. Dosłownie wychodził ze skóry. Miał nadzieję, że rozłąka z Mary  pomoże mu, liczył też, że w nocy trafi się jakaś okazja do walki. No a zmęczenie i brak snu też  powinny zrobić swoje. Niestety, wszystkie jego strategie brały w łeb. Pomimo separacji, pożądał Mary  rozpaczliwie. Nie natknęli się na żadnego reduktora. A jedynym efektem czterdziestu ośmiu godzin  bezsenności była rosnąca agresja. Co gorsza, była trzecia nad ranem i szansa na to, że rozładuje się w walce, czego straszliwie  potrzebował, malała z chwili na chwilę. Do diabła... ­ Rankohr! ­ V machał mu przed twarzą dłonią w rękawiczce. ­ Jesteś tu czy cię nie ma? ­ O co chodzi? ­ Tarł oczy, twarz, bicepsy. Skóra świerzbiła go, jakby go mrówki oblazły. ­ Chyba naprawdę coś z tobą jest nie tak.  ­ Nie, spoko... ­ No to czemu się tak trzesz po łapskach? Opuścił ręce. Po to tylko, żeby zacząć się czochrać po udach. ­ Musimy cię wziąć do One Eye ­ powiedział łagodnie V. ­ Cienko z tobą. Potrzebujesz seksu. ­ E tam, pieprzenie... ­ Furiath opowiadał, jak cię nakrył pod twoimi drzwiami. ­ Plotkujecie jak stare ciotki. ­ Jeżeli nie możesz przelecieć swojej samiczki i nie masz z kim się bić, to co ci zostaje? ­ Sytuacja się zmieniła. ­ Rankohr pokręcił głową, próbując się pozbyć napięcia w karku i w  ramionach. ­ Tamto już mi chyba nie grozi. Zmieniłem się. Tamto się nie powinno już zdarzyć... ­ Powinno, nie powinno; przyjrzyj się tylko, co się z tobą dzieje. Siedzisz po uszy w gównie, bracie.  Jest tylko jedna rzecz, która może cię z tego wyciągnąć. Szczęknięcie drzwi wyrwało Mary ze snu. Czuła się jak pijana. Niedobrze. Znów miała w  nocy gorączkę. ­ Rankohr? ­ wymamrotała. ­ Tak, to ja ­ odburknął. Miał nieprzyjemny głos w dodatku nic zamknął drzwi na zasuwę, co znaczyło, że 

prawdopodobnie wpadł tylko nu chwilę. Może był na nią zły po ostatniej rozmowie przez telefon. Z garderoby dobiegł szczęk metalu, a potem szelest materiału, jakby zakładał świeżą  koszulę. Po wyjściu skierował się prosto do holu, powiewając polami płaszcza. Odchodził  bez  pożegnania. Była w szoku. Przystanął z ręką na klamce. W świetle z holu widziała jego jasne włosy i szerokie ramiona.  Twarz Rankohra, zwrócona profilem, ginęła w mroku. ­ Dokąd idziesz? ­ spytała, siadając. ­ Wychodzę ­ odparł niechętnie. Wyglądał, jakby miał poczucie winy, a przecież ona nic potrzebowała niańki. Skoro miał  jakieś sprawy... Na... tak. Kobiety. Wychodził na podryw. Zakłuło ja w sercu i ogarnęła ją wielka żałość, zwłaszcza gdy odszukała wzrokiem bukiet  kwiatów. Rzygać jej się chciało na myśl, że będzie robił z inną to, co z nią robił. ­ Mary... przepraszam cię. ­ Nie ma za co. ­ Musiała odchrząknąć. ­ Nic nas nie łączy, więc nie widzę powodu, żebyś zmieniał  przeze mnie swoje nawyki. ­ To nie jest nawyk. ­ Przepraszam, pomyliłam się. Nałóg. ­ Mary, ja... gdyby istniał jakiś inny sposób ­ brnął nieporadnie. ­ Na co? Nic mów mi nawet. ­ Zbyła go machnięciem ręki. ­ Mary... ­ Milcz. To nie moja sprawa. Idź już. ­ Będę miał włączoną komórkę na wypadek, gdybyś... ­ Jasne, na pewno nie omieszkam zadzwonić. Patrzył na nią przez całe uderzenie serca. Potem jego mroczna sylwetka znikła w drzwiach.

ROZDZIAŁ 26 JohN MATTHEw WRACAŁ DO DOMU Z MOB'S DINER, IDĄC w ŚLAD ZA policyjnym wozem, który  patrolował tę trasę o wpół do czwartej rano. Nie znosił godzin przed świtem. W swoim mieszkaniu  czuł się jak w klatce, było jednak o wiele za późno, żeby się włóczyć po mieście. Męczyło go też,  żc nic ma z kim pogadać. Bardzo potrzebował czyjejś rady. Od wizyty Tohrtura wciąż bił się z myślami, czy podjął  właściwą decyzję. Wmawiał sobie, że tak, ale stale dopadały go wątpliwości. Bardzo żałował, że nic może porozmawiać z Mary. Był u niej poprzedniego wieczoru, ale  zastał dom zamknięty i światła pogaszone. W centrali też się nie pojawiła. Całkiem, jakby zapadła  się pod ziemię. Niepokój o przyjaciółkę dodatkowo pogłębiał jego rozstrój nerwowy. Pod swoim domem zastał ciężarówkę. Na klapie stały pudła, jakby ktoś się wprowadzał. Dziwna pora na przeprowadzkę, stwierdził, przyglądając się kartonom. Nikt nie pilnował pudeł ­ jeśli właściciel nie wróci szybko, jego własność może się ulotnić. John wszedł do bramy i ruszył na górę, brnąc między niedopałkami, pustymi puszkami po  piwie i podartymi torbami po chipsach. Na pierwszym piętrze zamrugał niepewnie. Korytarz był  czymś ochlapany. Ciemnoczerwoną cieczą. Krwią.. Wycofał się na schody, wpatrując się w drzwi swojego mieszkania. Na środku widniał  rozbryzg, jakby ktoś głową... Ale potem zobaczył odłamki butelkowego szkła. Czerwone wino. Na  szczęście. Małżeństwo pijaków, które mieszkało na tym samym piętrze, znów kłóciło się w  korytarzu. Rozluźnił się. ­ Przepraszam ­ odezwał się ktoś z góry. John odsunął się i zadarł głowę. Zamarł. Wielki mężczyzna, który stał nad nim na schodach, miał na sobie czarne wojskowe spodnie i  skórzaną kurtkę. Miał przeraźliwie białe włosy i skórę, a jego wyblakłe oczy lśniły upiornie w  półmroku. Zły. Nieumarły. Nieprzyjaciel. Obcy miał złe zamiary. ­ Niezły syf się tu porobił ­ powiedział, przenosząc wzrok na Johna. ­ Ej, coś nie tak? John potrząsnął głową przecząco i spuścił wzrok. W pierwszym odruchu chciał wbiec do  siebie, ale wolał, żeby mężczyzna nie dowiedział się, gdzie mieszka. ­ Coś masz, chłopcze, nietęgą minę ­ zarechotał obcy basem. John zerwał się i rzucił w dół po schodach. Wybiegł na ulicę. Na rogu skręcił w lewo i dalej  biegł, i biegł, aż do utraty tchu. Wcisnął się między pojemnik na śmieci a kamienicę z cegły, dysząc  ciężko. W snach walczył z bladymi mężczyznami. Bladymi mężczyznami w czerni, których oczy  były martwe. Nieprzyjaciel. Trząsł się tak bardzo, że z trudem trafił ręką do kieszeni. Wyjął ćwierćdolarówkę i ścisnął  kurczowo w dłoni, aż pieniądz boleśnie werżnął mu się w skórę. Kiedy odzyskał oddech, wychylił  się zza kubła i rozejrzał po uliczce. Wokół żywego ducha. Nie słyszał ciężkich kroków na asfalcie. Jego wróg nie rozpoznał go. John wychynął zza kubła i szybko ruszył w stronę budki na rogu. Zdewastowany automat był gęsto pokryty graffiti, ale działał ­ John często dzwonił z niego do  Mary. Wrzucił ćwierćdolarówkę i wybrał numer, który zostawił mu Tohrtur. Po jednym dzwonku włączyła się sekretarka, drętwym głosem recytując numer, pod który  właśnie dzwonił.

Zaczekał na sygnał i zagwizdał.

ROZDZIAŁ 27 TUŻ PRZED ŚWITEM Mary dobiegły z korytarza męskie głosy. Drzwi do pokoju otworzyły się.  Mary serce zabiło mocniej. W drzwiach pojawił się konwersujący z dmgim mężczyzną Rankohr. ­ Niezłą rozróbę urządziłeś na wylocie z bani. Jakiś demon w ciebie wstąpił. ­ N­no ­ mruknął Rankohr. ­ W mordobiciu nikt ci nie dorówna, Hollywood. W innych dziedzinach też. Weźmy tę samicę, z  którą... ­ Pogadamy potem, Furiath. Drzwi zamknęły się, a w garderobie zapłonęło światło. Sądząc ze zgrzytu i szczęknięć  metalu, Rankohr odpinał broń. Z ciężkim westchnieniem wszedł do pokoju. Mary udawała, że śpi. Zawahał się u nóg łóżka, jednak poszedł dalej, do łazienki. Słysząc  prysznic, próbowała sobie wyobrazić, co zmywa z siebie: Seks? Bójkę? Przede wszystkim seks. Zakryła twarz dłońmi. Rano wróci do siebie. Spakuje neseser i wyjdzie. Rankohr jej nie  powstrzyma; nie miał wobec niej żadnych zobowiązań, chociaż tak twierdził. Zakręcił prysznic. Cisza, dławiąca cisza. Mary leżała nieruchomo, czując, że traci oddech. Dusiła się.  Oddychała spazmatycznie... Odrzuciła kołdrę i rzuciła się do drzwi. Obiema rękami próbowała  odsunąć zasuwę, ciągnąc i szarpiąc. Włosy fruwały jej wokół głowy. ­ Mary ­ dobiegł ją zza pleców głos Rankohra. Podskoczyła i zaczęła się szamotać jeszcze gwałtowniej  ­ Puszczaj mnie. Muszę wyjść... Nie będę z tobą siedzieć w tym pokoju. Nie chcę tu siedzieć... z  tobą. ­ Dotknął jej ramienia. ­ Nie dotykaj mnie! Zaczęła krążyć nerwowo po pokoju, aż w najdalszym narożniku zrozumiała, że nie ma ani  dokąd, ani jak uciec. Rankohr stał przy drzwiach i wyglądał, jakby doprowadzał zasuwę do  porządku. Była w pułapce. Zrezygnowana, oparła się o ścianę, żeby nie upaść. Bała się swojej reakcji,  jeśli znów spróbuje jej dotknąć. Na szczęście nie poważył się na to. Usiadł na łóżku z ręcznikiem  owiniętym wokół bioder i wilgotnymi włosami. Potarł twarz, potem podbródek. Był diabelnie  przystojny, w życiu nie widziała nic równie pięknego, jak jego ciało. Wyobraziła sobie tamte  kobiety uczepione jego potężnych ramion. Jak ona. Wyobraziła sobie, jak wiją się pod nim z  rozkoszy. Jak ona. Była rozdarta. Z jednej strony miała ochotę dziękować Bogu, że się z nim nie przespała, z  drugiej była wściekła, że przeleciawszy tyle kobiet, pogardził seksem z nią. ­ Ile ich było? ­ wydusiła z siebie chrapliwym, ledwie słyszalnym głosem. ­ Dobrze ci to zrobiło,  prawda? Nie pytam, czy były zadowolone. Wiem, do czego masz talent. ­ Mary... najdroższa ­ szepnął. ­ Daj się przytulić. Boże, dałbym wszystko, żeby cię tylko wziąć w  objęcia. ­ Nie waż się zbliżyć do mnie więcej! Mów, ile ich było? Dwie? Cztery? Cały sześciopak? ­ Naprawdę potrzebujesz tych detali? ­ spytał łagodnie żałosnym głosem. Był załamany. Zwiesił  głowę bezradnie. Wyglądał jak wrak człowieka. ­ Nie mogę... Nie jestem w stanie ciągnąć tak  dłużej. Znajdę jakiś inny sposób. ­ Inny sposób, żeby sobie ulżyć? ­ syknęła. ­ Nie licz na to, że dam ci się dotknąć. Będziesz musiał  sam sobie robić dobrze. Wziął się na śmiałość. ­ Ten tatuaż na moich plecach. Zrozum, to jest część mnie. ­ Wszystko jedno. Odjeżdżam dzisiaj. ­ Nie możesz. ­ Przeraził się.

­ Właśnie, że mogę. ­ Odstąpię ci pokój. Nie będziesz mnie musiała oglądać. Ale nie ruszysz się stąd. ­ Jak mnie zmusisz? Będziesz mnie trzymać pod kluczem? ­ Jeśli nie będę miał wyjścia. ­ Żartujesz ­ parsknęła. ­ Kiedy masz następną wizytę u lekarza? ­ Nie twoja sprawa. ­ Kiedy? Lodowata wściekłość w jego głosie ostudziła ją trochę. ­ W... środę. ­ Dopilnuję, żebyś tam dojechała. Podniosła oczy. ­ Czemu się tak wysilasz? ­ Bo cię kocham. ­ Bezradnie wzruszył ramionami. ­ Że co? ­ Kocham cię. Całe jej opanowanie legło w gruzach; atak niekontrolawanej furii odebrał jej mowę. Kocha   ją? Co on o niej w ogóle wie? Sypia z tłumem... Zagotowała się z wściekłości, wyobrażając sobie,  jak kocha się z inną. Rankohr zerwał się z łóżka i podszedł do niej, jakby fala gwałtownych emocji Mary dodała  mu energii. ­ Wiem, że jesteś zła, przestraszona i obrażona. Odreaguj to na mnie, Mary. ­ Chwycił ją w talii, żeby  nie uciekła, aie jednocześnie mogła go odpychać. ­ Wyładuj na mnie swój ból. Chcę go poczuć na  własnej skórze. Uderz mnie, jeśli musisz. Mary. Do diabła, miała na to wielką ochotę. To chyba była jedyna recepta na złość, która ją  rozsadzała. Ale to było dobre dla jakichś prymitywów. ­  Nie! Puszczaj mnie! Chwycił ją za nadgarstki. Zaczęła się wyrywać całym ciałem, wykręcając rękę boleśnie w  ramieniu. Rankohr bez trudu obezwładnił ją, a potem odwrócił jej rozczapierzoną dłoń palcami w  swoją stronę. ­ Użyj sobie na mnie. Chcę przejąć twój ból od ciebie. ­ Nagłym ruchem przejechał paznokciami  Mary po swojej piersi, a potem ujął jej twarz w dłonie. ­ Doprowadź mnie do pierwszej krwi... ­ Ustami musnął jej wargi. ­ Daj upust wściekłości. Nagle, nie wiedzieć kiedy, ugryzła go. Ukąsiła w dolną wargę. Wbiła zęby w jego ciało. Poczuła na języku coś nieprzyzwoicie pysznego. Rankohr jęknął z aprobatą i przylgnął do niej  ciałem. Poczuła dziwny rausz, jakby zjadła tabliczkę czekolady. Krzyknęła. Wstrząśnięta tym, co zrobiła, przerażona tym, do czego jeszcze była zdolna, próbowała się  wyrwać, ale trzymał ją mocno, całując i zapewniając w kółko o swojej miłości. Czuła przez ręcznik,  jak na jej brzuch napiera jego nabrzmiała, rozżarzona erekcja. Zaczął się o nią ocierać; falujący,  rytmiczny ruch nakłaniał ją do seksu, którego nie chciała, ale do którego aż ją wykręcało. Pożądała go... chociaż pieprzył się z innymi kobietami nie dalej, niż tej nocy. ­ O Boże... nie... ­ Szarpnęła głową w bok, ale chwycił ją za brodę i z powrotem zwrócił twarzą do  siebie. ­ Tak, Mary... ­ Całował ją w zapamiętaniu. Wsunął język do jej ust. ­ Kocham cię. Przebrała się w niej jakaś miarka. Odepchnęła go i wyrwała się z jego objęć. Zamiast jednak rzucić się do drzwi, przyjrzała mu się chłodnym okiem. Po piersi biegły mu cztery zadrapania. Pękła mu dolna warga. Dyszał, zarumieniony. Nagłym ruchem zerwała ręcznik z jego bioder Był nieprawdopodobnie podniecony. Jego ogromny penis prężył się w erekcji.

Oboje wstrzymali oddech. Przez chwilę czuła pogardę dla jego gładkiej, bezwłosej skóry,  zwięzłych mięśni, urody upadłego anioła. Ale najbardziej pogardzała jego dumną męskością,  narzędziem rozkoszy, którego tak nadużywał. Jednak tkwiła w szponach pożądania. Gdyby miała kroplę oleju w głowic, zrobiłaby krok do tyłu. Zatrzasnęłaby się w łazience.  Już sam jego rozmiar powinien był ją przeląc. Ale była wściekła i nic panowała nad sobą. Chwyciła  jego wyprężony członek w jedną rękę, jądra w drugą; jedno i drugie ledwie mieściły się w jej dłoni.  Odchylił głowę do tyłu, aż żyły nabrzmiały mu na szyi. Gwałtownie wypuścił powietrze. ­ Rób, co tylko zechcesz. Kocham cię do szaleństwa. ­ jego głos, nabrzmiały emocją, rozwibrował  przestrzeń pokoju. Zaciągnęła go brutalnie do łóżka, poluzowując uchwyt tylko po to, żeby pchnąć go na  materac. Upadł na skłębioną pościel, rozkładając ręce i nogi na znak, że oddaje się jej  bezgranicznie, bez reszty. ­ Czemu teraz? ­ spytała z goryczą. ­ Czemu właśnie teraz chcesz mnie przelecieć? Chyba że wcale  nic chodzi ci o seks, tylko chcesz się dokrwić? ­ Umieram z pragnienia, żeby się kochać z tobą. A w tej chwili mogę być z tobą, bo jestem... panuję  nad sobą. Rozładowałem się. Doprawdy, ujmująca logika. Potrząsnęła głową, ale nie dał jej dojść do słowa. ­ Pragniesz mnie. Więc zrób sobie mną dobrze. Nie myśl wcale, po prostu zrób sobie dobrze. Zaślepiona żądzą, gniewem i frustracją zadarła koszulę nocną i siadła okrakiem na jego  udach, kiedy jednak z góry spojrzała mu w twarz, opadło ją zwątpienie. Czy naprawdę posunie się do tego? Weźmie go? Wykorzysta po to, żeby sobie ulżyć i zemścić się za coś, do czego Rankohr  miał święte prawo? Zaczęła się z niego zsuwać. Błyskawicznie zgiął nogi w kolanach i docisnął ją do piersi, przytrzymując rękami. ­ Wiesz, na co masz ochotę ­ szepnął jej do ucha. ­ Nie przerywaj. Bierz ode mnie, co tylko  zechcesz. Wykorzystaj mnie. Zamknęła oczy, wyłączyła umysł i zdała się na swoje ciało. Uniosła penis do pionu i usiadła na nim obcesowo. Krzyknęli jednocześnie, kiedy wsunęła  go głęboko, aż po spojenie łonowe. Rozsadzał jej ciało od wewnątrz, aż przelękła się, że może ją rozedrzeć. Znieruchomiała i  zaczęła głęboko oddychać. Jej uda napięły się, kiedy jej wnętrze próbowało dopasować się do jego  męskości. ­ Jesteś taka wąziutka ­ jęknął, odsłaniając połyskliwe kły. ­ Boże, czuję cię wszędzie. Mary. Dyszał ciężko, mięśnie brzucha miał napięte tak mocno, że padał od nich cień. Miażdżył  dłońmi kolana Mary. Źrenice Rankohra, rozszerzone tak, że nie było prawie widać tęczówek, nagle  rozbłysły bielą. Przez twarz wampira przemknął skurcz paniki, zaraz jednak potrząsnął głową, jakby się od  czegoś oganiał, a na jego twarzy pojawił się wyraz koncentracji. Źrenice, posłuszne jego woli,  stopniowo wróciły do czerni. Mary przestała myśleć o Rankohrze i skoncentrowała się na sobie. Niepomna na nic, oprócz miejsca, w którym ich ciała łączyły się, wsparła się rękami na jego  ramionach i uniosła do góry. Tarcie zelektryzowało ją; w spazmie rozkoszy dopasowała się do  Rankohra. Opadła w dół i pochyliła do przodu; potem bez końca powtarzała tę sekwencję.  Ujeżdżała go w powolnym, posuwistym rytmie; za każdym opadnięciem w dół stawała się coraz  pojemniejsza, za każdym wzniesieniem się do góry zostawiała na jego członku lepkę smugę,  odpowiedź jej ciała na ciało Rankohra. Rankohr był w ekstazie. Pot lśnił na jego szerokiej piersi i ramionach. Zadzierając  podbródek, odrzucił głowę, do tyłu. Jego jasne włosy rozsypały się na poduszce, usta miał  półotwarte. Patrzył na nią spod opuszczonych powiek, wodząc wzrokiem od jej twarzy przez piersi 

do miejsca, w którym byli złączeni. Patrzył na nią z najwyższym zachwytem. Zacisnęła oczy i wyrzuciła z głowy myśl o jego uwielbieniu, bo przeszkadzała jej  koncentrować się na dojściu, które było już bardzo bliskie, no i dlatego, że gdy na niego patrzyła,  chciało jej się płakać. Chwilę później eksplodowała. Orgazm wstrząsnął nią do posad, pozbawiając wzroku i  słuchu, oddechu i bicia serca. Osunęła się bezwładnie na Rankohra. Kiedy jej oddech uspokoił się, dotarło do niej, że gładzi ją po plecach i szepcze do niej  czule. Nagle ogarnął ją wstyd. Łzy napłynęły jej do oczu. Bez względu na to, z kim się jeszcze kochał tej nocy, nie zasłużył sobie na to, żeby go  traktować tak instrumentalnie. Była wściekła, kiedy się to wszystko zaczęło, a potem odcięła się od  niego tuż przed orgazmem, z premedytacją zamykając oczy. Potraktowała go, jak gadżet erotyczny. ­ Przepraszam cię, Rankohr. Przepraszam... Zaczęła się podnosić, żeby zejść z jego bioder, kiedy dotarło do niej, że Rankohr nadal tkwi  w niej mocno. Bynajmniej nie skończył. Ładne rzeczy. Raczej nie popisała się. Dłonie Rankohra zacisnęły się na jej biodrach. ­ Nie wolno ci żałować, że byłaś ze mną. Spojrzała mu prosto w oczy. ­ Czuję się, jakbym cię zgwałciła. ­ Sam się o to prosiłem. Nic się nie stało, Mary. Chodź tu, dam ci całusa. ­ Jak możesz mnie po tym wszystkim znosić? ­ Nie zniósłbym tylko jednego – gdybyś odeszła.  Chwycił ją za nadgarstki i przyciągnął do swoich ust. Kiedy ich wargi spotkały się, oplótł ją  mocno ramionami i przytulił. Zmiana pozycji uświadomiła jej niezbity fakt, że Rankohr jest na  krawędzi wytrysku, o czym świadczyły niekontrolowane skurcze jego genitaliów. Rozkołysał jej biodra swoimi biodrami.  ­ Nie wytrzymam już długo. ­ Wielkimi dłońmi odgarnął włosy z jej twarzy. ­ Podniecasz mnie tak,  że chodzę po ścianach. Ale chcę się kochać z tobą najdłużej, jak się da, tak długo, jak tylko  wytrzymam. Nie bacząc na to, jak do tego doszło i nie bacząc na to, do czego to doprowadzi Poruszał biodrami w górę i w dół, na przemian cofając się i atakując. Czuła, jak się rozpływa wokół  niego. Ogarnęła ją głęboka, nieskończona rozkosz. Niebezpieczna. ­ Całowałeś się z nimi dzisiaj? ­ spytała groźnie. ­ Z tymi kobietami? ­ Nie, nie całowałem się z tą samiczką. Nigdy się z nimi nie całuję. Brzydziłem się sobą. To był  ostatni raz, Mary. Znajdę inny sposób, żeby twoja obecność nie budziła bestii. Nie chcę żadnej  innej, tylko ciebie. Nie protestowała, kiedy przetoczył się razem z nią. Teraz on był na górze, a jego wielkie,  ciężkie ciało złączone z nią spoczywało w kolebce jej ud. Pocałował ją czule, liżąc i pieszcząc  wargami. Był niewiarygodnie delikatny, chociaż tkwił w niej swym potężnym cierniem, a siła jego  eksplozji mogła rozerwać ją na strzępy. ­ Jeśli nie chcesz, nie skończę ­ wyszeptał w jej szyję. ­ Wyjdę teraz. Przejechała rękami po jego plecach, czując grę muskułów i pracę żeber. Odetchnęła głębiej,  wdychając cudowny, zmysłowy zapach. Ciężki, korzenny, egzotyczny. Poczuła, żc robi się  wilgotna; zapach działał na nią jak dotyk albo pocałunek. ­ Co tak cudownie pachnie? ­ Ja ­ wymruczał w jej usta. ­ Tak się robi, kiedy samiec oznacza samicę. Nie mam na to wpływu.  Jeśli mnie teraz nie powstrzymasz, wkrótce będziesz miała ten zapach na skórze i na włosach. I w  środku też. Przy tych słowach wszedł w nią głęboko. Wygięła się ekstazie; fala rozkoszy przetoczyła się 

przez jej ciało. ­ Drugi raz nie przeżyję takiej nocy ­ wyjęczała bardziej do siebie, niż do Rankohra. Znieruchomiał. ­ To nie powtórzy się więcej. Przysięgam na mój honor. ­ Wziął jej rękę i przyłożył do serca. Patrzył na nią z powagą. Jego przysięga była szczera. Ale ulga, jaką odczuła, kiedy się pokajał,  zaniepokoiła ją. ­ Nie zakocham się w tobie ­ oznajmiła. ­ Nie pozwolę sobie na to. Nigdy. ­ Nie szkodzi. Ja będę kochał ciebie za nas dwoje. Naparł na nią i wypełnił ją. ­ Nic o mnie nie wiesz. ­ Wargami skubnęła jego ramię, potem possała obojczyk. Smak jego skóry,  tajemniczy aromat, przedostał się do jej ust, wprawiając język w drżenie. ­ Nieprawda. ­ Cofnął się, a jego oczy spoglądały na nią z oddaniem i prostotą, jak oczy wiernego  psa. ­ Wiem, że uratowałaś mnie, kiedy byłem bezbronny po wschodzie słońca. Wiem, że  opiekowałaś się mną, chociaż się mnie bałaś. Wiem, że szykowałaś dla mnie jedzenie. Wiem, że  jesteś wojownikiem, że byłaś po tamtej stronie, jesteś zwyrthem. Wiem też, że twój głos jest dla  moich uszu najpiękniejszą muzyką. ­ Pocałował ją delikatnie. ­ Wiem wszystko o tobie, same  piękne rzeczy. Wszystko w tobie jest piękne. Wszystko w tobie jest moje. ­ Nie jestem twoja ­ szepnęła. ­ W porządku ­ ciągnął, bynajmniej niespeszony. I jeśli nie mogę cię mieć, ty możesz mieć mnie. Weź  mnie sobie, całego albo część, albo okruch, co tylko zechcesz. Chciałbym tylko, żebyś coś sobie  wzięła. Sięgnęła do jego twarzy i zaczęła gładzić perfekcyjne płaszczyzny i kontury jego policzków,  podbródka. ­ Nie boisz się bólu? ­ spytała. ­ Nie. Powiem ci za to, czego się boję śmiertelnie. Boję się, że cię stracę. ­ Spojrzał na jej usta. ­  Czy chcesz, żebym wyszedł z ciebie? Zrobię jak zechcesz. ­ Nie. Zostań. ­ Nie zamykając oczu, przyciągnęła jego wargi do swoich warg i wsunęła mu język  do ust. Zadrżał i zaczął poruszać się w miarowym rytmie, wnikając w nią i wycofując się. Słaniał  się, ilekroć ich połączenie zostało przerwane. ­ Jesteś tak... cudowna... w dotyku ­ powiedział, przypieczętowując każde słowo pchnięciem. ­  Przyszedłem na świat po to, żeby być w tobie. Zmysłowa woń, jaką wydzielał, stawała się coraz bardziej intensywna, podobnie jak ruchy  jego bioder. Zniknął dla niej cały świat i został tylko jego dotyk, jego zapach i jego smak. Szczytując, wykrzyknęła jego imię. Czuła, że dochodzi jednocześnie z nią, wibrując w jej  wnętrzu, a jego orgazm, silny jak ruchy jego lędźwi, wlewa się do niej. Kiedy się uspokoił, przetoczył się tak, że oboje leżeli na boku. Przytulił ją do siebie mocno,  tak mocno, że słyszała łomotanie serca w jego piersi. Zamknęła oczy i zasnęła, skonana.

ROZDZIAŁ 28 TEGO WIECZORU, KIEDY SŁOŃCE ZASZŁO i żaluzje podjechały do góry, Mary doszła do wniosku, że  nie ma nic przeciwko rozpieszczaniu jej przez Rankohra. Jednak nic więcej do ust wziąć już nie  mogła. Złapała Rankohra za nadgarstek, żeby zatrzymać sunący w jej stronę widelec z kolejną furą  ziemniaczanego purće. ­ Błagam, dość ­ sapnęła, opadając na poduszki ­ Pękam w szwach. Z uśmiechem odstawił tacę z zastawą na stolik nocny i znów przysiadł się do niej. Przez  większość dnia go nie było, pewnie pracował, a Mary skwapliwie skorzystała z okazji, żeby się  wyspać. W ciągu dnia jej wyczerpanie pogłębiło się, czuła, że pogrąża się w chorobie. Miała  wrażenie, że jej ciało toczy walkę o podtrzymanie swoich zwykłych funkcji, co i rusz dopadały ją  jakieś bóle i skurcze. Pojawiły się też dobrze znane sińce: pod skórą w zastraszającym tempie  przybywało granatowych i czarnych wylewów. Rankohr wpadł w popłoch na ten widok, sądząc, że  zrobił jej krzywdę, kiedy się kochali. Musiała go dopiero przekonywać, że to nie jego wina. Wolała myśleć o Rankohrze niż o swojej chorobie, czy czekającej ją niebawem wizycie w  klinice. Rankohr wyglądał równie marnie, jak ona się czuła, choć ona była oklapnięta, a on  nabuzowany. Biedak nie mógł sobie znaleźć miejsca. Siedząc przy niej na łóżku, tarł się po udach,  jakby miał ospę albo wszedł w pokrzywy. Już miała spytać, co się stało, kiedy sam się odezwał. ­ Mary, czy mógłbym coś zrobić dla ciebie? Choć seksu nie była aktualnie spragniona, zerknęła na biceps rozsadzający rękaw czarnej  koszuli. ­ Czy mam się sama domyślić co? ­ Nie powinnaś tak na mnie patrzeć ­ zawarczał cicho. ­ Dlaczego? ­ Bo mam od razu ochotę cię wziąć. ­ Wyjdź naprzeciw swoim pragnieniom. Oczy Rankohra rozbłysły bielą, jakby ktoś potarł dwie zapałki naraz. Coś niesamowitego. W  jednej sekundzie były czarne, w drugiej już sączył się z nich biały blask. ­ Od czego się tak robi? ­ spytała. Mięśnie pleców Rankhora napięły się – wyglądał jakby mocował się ze sobą. Nagle zerwał  się i zaczłą krążyć po pokoju. Czuła płynącą od niego energię. ­  Rankohr? ­ Nie zwracaj na to uwagi. ­ Powaga w twoim głosie sugeruje, że jednak powinnam ­ Nie. ­ Pokręcił głową z uśmiechem. ­ Nic musisz. Wracając do mojej prośby. Nasza rasa rna  własnego lekarzu, Agrhesa Czy mógłbym mu udostępnić wyniki twoich badań? Może nasza nauka  będzie ci w stanie pomóc. Musiała się zastanowić. Doktor wampir? Hmmm medycyna wybitnie alternatywna. Ale czy ma coś w gruncie rzeczy, do straceniu?  ­ Zgoda. Tylko nie mam pojęcia, jak zdobyć kopie... ­  V, Jeden z moich braci, jest geniuszem komputerowym, potrafi włamać się wszędzie, a większość  twoich danych zapewne wisi w sieci. Potrzebuję tylko nazw i  miejsc. Również dat, jeśli pamiętasz, Wziął pióro i papier, Mary zaczęła dyktować nazwy miejsc, w których była leczona i nazwiska  lekarzy. Kiedy skończył, spojrzał na listę w zadumie.  ­ O co chodzi? ­ zaniepokoiła się. ­ Strasznie tego dużo. ­  Podniósł wzrok na Mary. ­ Byłaś bardzo ciężko chora? W pierwszym odruchu chciała mu powiedzieć prawdę, że miała dwie serie chemioterapii,  przeszczep szpiku i że ledwie uszła z życiem, Potem jednak pomyślała o ostatniej nocy,  kiedy  emocje wymknęły jej się spod kontroli. Była chodzącą beczką prochu, rozmowa o chorobie mogła 

wywołać iskrę. Jak mogła, wystrzegała się histerii, pamiętając dwa ostatnie razy, kiedy straciła  panowanie nad sobą. Nic dobrego z tego nie wynikło. Za pierwszym razeem nawrzeszczala na  Rankhora, a drugim... Cóż, na początek ukąsiła go w usta... Wzruszyła ramionami, gardząc sobą za  kłamstwo. ­ Niespecjalnie ­ mrukneła, ­ Ale oczywiście ucieszyłam się, kiedy mi przeszło. Spojrzał na nią sppod oka, W tej samej chwili ktoi zaczął dobijać się do drzwi Mimo nagiego przerywnika, nie spuszczał wzroku z Mary. ­ Przyjdzie dzień, kiedy mi zaufasz. ­ Ufam ci. ­ Gówno prawda. I radzę ci zapamiętać; nie znoszę, kiedy się mnie oszukuje. Bębnienie przybrało na sile. Rankohr wstał i otwarł drzwi, gotów obsobaczyć intruza. Czuł, że kłótnia z Mary wisi na  włosku i chciał to mieć już za sobą. Na progu stał Tohr. Wyglądał, jakby dostał obuchem po głowie. ­ Coś nie tak? ­ spytał Rankohr, wychodząc na korytarz. Przymknął drzwi za sobą. Tohr pociągnął znacząco nosem, ­ 0 rany, oznaczyłeś ją. Dobrze mówię? ­ Masz coś przeciwko temu? ­ Nie, to w pewnym sensie ułatwia sprawę. Pani Kronik wydała wyrok. ­ Gadaj. ­ Musisz go wysłuchać w obecności wszystkich braci. ­ Pieprzyć to. Chcę go znać teraz, Tohrtur udzielił mu informacji w Starym języku. Rankohr zaczerpnął tchu. ­ Potrzebuję dziesięciu minut. Tohr skinął głową. ­ Czekamy w gabinecie Chroma. Rankohr wrócił do pokoju i zamknął drzwi, ­ Mary, mam pewne sprawy do załatwienia z braćmi. Mogę nie wrócić na noc. Nastroszyła się i uciekła oczami w bok. ­ Przysięgam, że nie idę na dziwki. Obiecaj tylko, że będziesz na mnie czekać. ­ Widząc jej  wahanie, pogładził ją po policzku. ­  Musisz iść do doktora dopiero w środę. Co znaczy jedna noc?  Będziesz miała więcej czasu, żeby poleżeć w wannie. Mówiłaś, że bardzo ci to odpowiada. Trochę ją rozkrochmalił. ­ Jesteś mistrzem manipulacji. ­ Stawiam na efekt. ­ Jeśli się zgodzę zostać jeden dzień, naciągniesz mnie na następny, potem na jeszcze jeden... Nachylił się i pocałował ją mocno, żałując, że nie ma więcej czasu, żeby z nią być ­ być w  niej ­ zanim ją zostawi. Ale nie, do diabła, nie mógłby tego zrobić, nawet gdyby miał na to wiele  godzin. Całe ciało mrowiło go od wewnątrz, jakby miał zaraz wylecieć w  powietrze. ­ Kocham cię ­ powiedział. Cofnął się, zdjął swój rolex. Włożył jej zegarek do ręki. ­ Pilnuj go. Wszedł do garderoby i zrzucił ubranie. Na samym końcu wieszaka, za dwiema piżamami,  których nie miał zamiaru nosić, wisiała jego czarna szata rytualna. Czarny jedwab ześliznął się po  nagiej skórze Rankohra. W pasie przewiązał się grubym, plecionym rzemieniem. ­ Wyglądasz, jakbyś się wybierał do klasztoru ­ zauważyła Mary, kiedy wszedł do pokoju. ­ Obiecaj mi, że kiedy wrócę, to cię tu zastanę. ­ Po chwili wahania skinęła głową. ­ To dobrze. To bardzo dobrze. ­ Poprawił kaptur szaty. ­ Rankohr, co się stało?

­ Czekaj na mnie. Proszę, zaczekaj. ­ Odwrócił się na progu, żeby spojrzeć na nią po raz ostatni. To było ich pierwsze prawdziwe pożegnanie, pierwsza rozłąka, która uprzytomniała mu  straszliwą różnicę ich wieku i doświadczeń. Wiedział, że ta noc nie będzie dla niego łatwa. Miał  tylko nadzieję, że kiedy będzie po wszystkim, skutki przebytej kary nie będą zbyt długotrwałe. I że  Mary będzie z nim nadal. ­ Do zobaczenia, Mary ­ powiedział, zatrzaskując ją w swoim pokoju. Wszedł do gabinetu Ghroma, zamykając za sobą dwuskrzydłowe drzwi. Wszyscy bracia  czekali na niego w całkowitym milczeniu. W pomieszczeniu unosiła się woń niepokoju, podobna  do zapachu terpentyny. Ghrom uniósł się zza biurka; szczęki miał zaciśnięte, jak wcześniej Tohr. Zza ciemnych  okularów nie było widać oczu króla, czuło się jednak jego piorunujące spojrzenie. ­ Bracie. Rankohr pochylił głowę. ­ Mój panie. ­ Przywdziałeś tę szatę, jakbyś chciał zostać z nami. ­ Bo tak jest. Ghrom skinął głową. ­ Posłuchaj więc wyroku. Pani Kronik uznała, że znieważyłeś Bractwo, zarówno przeciwstawiając  się rozkazom Tohra, jak i przywożąc do naszego gniazda ludzką istotę. Powiem, nie owijając w  bawełnę: zamierza uchylić moją decyzję w sprawie Mary. Nie zgadza się na pobyt samicy  człowieków wśród nas. ­ Wiesz, do czego to doprowadzi. ­ Powiedziałem jej, że jesteś gotów odejść. ­ Na pewno poprawiło jej to humor ­ sarknął Rankhor ­ Od lat próbuje się mnie pozbyć. ­ Wybór należy do ciebie, bracie. Jeśli chcesz zostać z nami i chronić samicę człowieków w  naszych murach. Pani Kronik żąda, byś wezwał nas do rythu. ­ Rytuał zmazywania zniewagi miał swój specyficzny pi bieg. Jeśli wezwanie do rythu zostało  przyjęte, strona znieważona miała prawo wybrać dowolne narzędzie zadawa obrażeń. Mógł to być  nóż, kastety, broń palna. Zabronione było jedynie zadawanie ran śmiertelnych. ­ Zatem wzywam do rythu ­ powiedział Rankohr. ­ Musisz wezwać każdego z nas z osobna. W pokoju rozległ się chóralny jęk. ­ Kurwa mać ­ wyrwało się komuś. ­ Wzywam zatem wszystkich. ­ Niech stanie się zadość twojej woli, bracie. ­ Ale ­ powiedział Rankohr twardo ­ wzywam was tylko pod tym warunkiem, że w zamian za  dopełnienie rythu Mary będzie mogła zostać z nami tak długo, jak długo zechcę. ­ Taką właśnie umowę zawarłem z Panią Kronik. Może cię zaciekawi również fakt, że przystała na  to dopiero, kiedy jej powiedziałem, że chcesz wziąć Mary za krwiczkę. Moim zdaniem Jej  Świątobliwość była pod wrażeniem, że gotów jesteś tak się uwiązać. ­ Skinął głową za siebie.  ­  Tohrtur wybierze broń w naszym imieniu. ­Kiścień ­ powiedział Tohrtur cicho. Szajs. Będzie bolało jak diabli. Rozszedł się pomruk grozy. ­ A więc, niech się tak stanie ­ zakończył Ghrom. ­ A co z bestią? ­ zaniepokoił się Rankohr. ­ Z bólu może się uaktywnić. ­ Pani Kronik będzie obecna przy rythcie. Ponoć potrafi utrzymać bestię w ryzach. Jasne, że potrafi. Jeśli zechce, może ją nawet upiec na rożnie. ­ Zróbmy to zaraz, dobrze? ­ Rankohr rozejrzał się po gabinecie. ­ Chyba nie ma na co czekać. ­ Udamy się teraz do Krypty.

­ Świetnie. Warto byłoby to mieć już z głowy. Pierwszy do wyjścia ruszył Zbihr, reszta też wstała, omawiając półgłosem konkretne realia.  Tohr nie ma szaty, czy ktoś ma zapasową? Furiath zadeklarował się, że pójdzie po broń. V  zaproponował, że zawiezie wszystkich swoim chevroletem. Dobrze, że o tym pomyślał, bo przecież będą go musieli czymś dowieźć do domu, kiedy będzie po  zabawie. ­ Bracia ­ odezwał się Rankohr. Wszyscy zamarli w milczeniu. Patrzył kolejno w ich zastygłe ze zgrozy twarze. Nie mieli  najmniejszej ochoty na to, co miało się wydarzyć, a on rozumiał ich doskonale. Gdyby on musiał  zranić któregokolwiek z nich, byłoby to dla niego najstraszliwszą katorgą. Z dwojga złego wolał być  ofiarą. ­ Mam jedną prośbę, bracia. Nie przywoźcie mnie tutaj, dobrze? Kiedy będzie po wszystkim,  zabierzcie mnie gdzie indziej. Nie chcę, żeby mnie Mary oglądała w takim stanie. ­ Możesz zamieszkać w Bunkrze ­ powiedział Vrhedny. ­ Będziemy się z Butchem opiekować tobą. ­ Drugi raz w ciągu niespełna tygodnia. Wkrótce zarobicie na uprawnienia dyplomowanych  pielęgniarek. V poklepał go po plecach i wyszedł. Tohr też klepnął go na odchodnym. Furiath uścisnął go  w przejściu. Ghrom, wychodząc, przystanął przed Rankohrem w milczeniu. ­ Rozumiem cię, panie. ­ Rankohr ścisnął biceps samca. ­ Nie chciałbym być w twojej skórze. Ale ja  jestem twardy. Nic mi nie będzie. Ghrom sięgnął pod kaptur. Ujął głowę Rankohra w dłonie i lekko pochylił. Złożył na jego  czole długi pocałunek w dowód szacunku króla dla wojownika i dla przypieczętowania ich więzi. ­ Dobrze, że zostajesz z nami ­ powiedział cicho. ­ Gdybyś odszedł, byłbym niepocieszony. W kwadrans później spotkali się na dziedzińcu przy chevrolecie Vrhednego. Wszyscy bracia  byli na bosaka i mieli na sobie czarne szaty. Pod kapturami trudno było odgadnąć, kto jest kim.  Jedynym wyjątkiem był Furiath, z protezą nogi i wypchanym żeglarskim workiem na ramieniu.  Zapewne oprócz broni wrzucił do środka bandaże i opatrunki. Nikt się nic odzywał, kiedy V wiózł ich wąską żwirówką przez gąszcz świerków i sosen  porastający zbocze za posiadłością. Rankohr nie mógł już dłużej znieść tego milczenia.  ­ Chyba nie zamierzacie mnie zabić, na litość boską. Może byśmy trochę zmienili nastrój? Jego towarzysze wymienili znaczące spojrzenia. ­V, puść jakichś czarnych raperów, dobra? Ludacrisa, 50 Centa... Ta cisza mnie wykańcza. Spod kaptura po prawej rozległ się rechot Furiatha. ­ Tylko ty możesz robić balangę z rythu. ­ Ej, przecież każdy z was miał ze mną kiedyś na pieńku, dobrze mówię? Powinniście się cieszyć.  Przypomnij sobie, bracie, jak latami nabijałem się z twojego celibatu. ­ Klepnął po udzie Furiatha. ­  A ciebie, Ghrom, niedawno tak wkurzyłem, że wbiłeś sztylet w ścianę. V, przypomnij sobie, jak się  odgrażałeś, że mi dołożysz. Pamiętasz? Za to, jak się wyraziłem o twojej capiej bródce? ­ Chciałem tylko, żebyś się zamknął ­ zarżał V. ­ Odkąd ją zapuściłem, stale mnie pytasz, czy  uprawiam seks oralny z rurą wydechową. ­ Nadal cię podejrzewam, że się pieprzysz z moją bryką, świntuchu. Teraz na dobre rozsupłał się worek z anegdotami, aż wszyscy poweseleli, przekrzykując się  nawzajem. Kiedy z braci zeszła trochę para, Rankohr oparł się wygodnie na siedzeniu i zapatrzył przed  siebie. Miał głęboką nadzieję, że Pani Kronik wie, co robi, bo jeśli bestia wyrwie się w Krypcie na  wolność, jego bracia będą w niezłych tarapatach. Może się skończyć tym, że będą go musieli zabić Spochmurniał. Zaczął się rozglądać po samochodzie. Bez trudu poznał siedzącego za nim Ghroma  po królewskim pierścieniu z czarnym diamentem na środkowym palcu. Przechylił się przez oparcie. 

­ Chciałem cię prosić o łaskę, mój panie ­ szepnął. ­ Co mogę dla ciebie zrobić ? ­ spytał Chrom trzeźwo. ­ Gdybym z jakiegoś powodu... nic wytzedł z tego żywy, chciałem cię pokornie prosić, żebyś  zaopiekował się Mary. Zakapturzona głowa skinęła. ­ Przysięgam, że twej prośbie stanie się zadość. Będę dbał o nią, jak o siostrę rodzoną i opiekował   się mą, jak samicą królewskiego rodu ­ odparł król w Starym Języku. ­ To dobrze. Bardzo... dobrze ­ odetchnął Rankohr. Wkrótce V zaparkował chevroleta na niewielkiej polanie. Wysiedli i zaczęli się rozglądać i  nasłuchiwać, upajając się świeżością nocy. Wieczór był piękny, mimo wszystko, a miejsce tchnęło spokojem. Buszujący między  gałęziami drzew wietrzyk niósł miły zapach ziemi i świerczyny. Na niebie, spoza mlecznych chmur,  połyskiwał pyzaty księżyc. Ghrom dał sygnał do marszu. Po mniej więcej stu metrach dotarli do jaskini w zboczu góry.  Miejsce wygadało bardzo zwyczajnie, nawet w środku. Tylko wtajemniczeni potrafili wypatrzyć cienką  rysę na najdalszej ścianie. Po naciśnięciu w odpowiednim miejscu fragment skały odsuwał się. Weszli gęsiego do tajnej komory jaskini. Skala zamknęła się z szelestem. Zatknięte w ścianach  pochodnie, sycząc i iskrząc, migotały złocistym płomieniem nad idi głowami Schodzili teraz powoli w dół po łagodnym spadku. Kamienne podłoże chłodziło ich bose stopy.  Na samym dole zrzucili szaty. Otwarły się wrota z kutego żelaza. Przed nimi otwierał się korytarz,  długi na pięćdziesiąt i wysoki na dwadzieścia metrów. Wzdłuż korytarza ciągnęły się rzędy półek. Na półkach w świetle pochodni połyskiwały tysiące kamionkowych słoi różnej wielkości i kształtów.  Każdy pojemnik zawierał w sobie serce reduktora, usunięte rytualnie przez Omegę podczas ceremonii  wprowadzenia do Korporacji. Odtąd, do końca istnienia każdego pogromcy wampirów, słój był jego  jedynym osobistym mieniem. Bractwo zawsze starało się przechwycić słój z sercem zlikwidowango  reduktora. Na końcu korytarza widniały kolejne wrota. Były otwarte. Święte sanktuarium Bractwa zostało wykute w skale i wyłożone czarnym marmurem na  początku osiemnastego wieku, kiedy pierwsza fala uchodźców z Siedmiogrodu dotarła za ocean.  Komnata była przestronna; zwisające ze stropu białe stalaktyty wyglądały jak las sztyletów W  czarnych lichtarzach stały świece grube jak ręka i długie jak noga samca; ich światło jasnością  niewiele ustępowało światłu pochodni. W głębi komory znajdowało się podniesienie, na które prowadził rząd niskich stopni. Stał na  nim ołtarz z przywiezionego jeszcze ze Starego Kraju odłamu wapnia, wspartego na dwóch surowo  ociosanych, kamiennych wspornikach. Z ołtarza na przybyłych spoglądała czaszka. Za ołtarzem znajdowała się płaska ściana zapisana imionami wszystkich braci, którzy  kiedykolwiek stąpali po tej ziemi, począwszy od pierwszego, którego czaszka zdobiła ołtarz.  Imiona, wykute w marmurze, pokrywały całą ścianę, z wyjątkiem gładkiego pionowego pasa, który  biegł środkiem. Z pasa, ponad dwa metry nad podłogą, wystawały dwa grube haki, których członek  Bractwa mógł trzymać się podczas rythu, żeby nie upaść. Wnętrze pachniało swojsko wilgotną ziemią i rozgrzanym woskiem. ­ Niech będzie pozdrowione Bractwo. Odwrócili się w stronę, skąd dobiegł ich kobiecy głos. W głębi jaskini zobaczyli małą, lewitującą postać odzianą w czarne szaty. Twarz Pani  Kronik ginęła w mroku, choć spod czarnych fałd jej szaty biły strumienie światła. Podpłynęła w ich stronę, zatrzymując się przed Chromem. ­ Witaj, wojowniku. ­ Bądź pozdrowiona, Pani Kronik ­ odparł z głębokim ukłonem. Przywitała się z każdym po koki. Rankohra pozdrowiła na końcu. ­ Witaj Rankohrze, synu Thyrana.

­ Bądź pozdrowiona, Pani Kronik. ­ Pochylił z szacunkiem głowę. ­ Jakże się miewasz? ­ Dobrze. ­ A przynajmniej tak się będzie czuł, kiedy już będzie po wszystkim. ­ I bardzoś zajęty, nieprawdaż? Chcesz nowe prawa ustanowić swoim zadurzeniem. Niezbyt to  chwalebne postępowanie. ­ Zaśmiała się zgrzytliwie. ­ Nic dziwi mnie wcale, że spotykamy się  właśnie z twojej winy. Nie wiem, czy ci wiadomo, iż będzie to pierwszy ryth w historii Bractwa. „Niezupełnie" ­ zaprotestował w duchu. W lipcu Tohr nie przyjął wezwania od Ghroma. Miał jednak dość rozumu, by nie korygować Pani Kronik. ­ Wojowniku, czy jesteś gotów poddać się swojemu wezwaniu? ­ Tak. ­ Następne słowa dobierał bardzo ostrożnie, ponieważ byłby skończonym idiotą, zadając Pani  Kronik jakiekolwiek pytanie. ­ Chciałem cię błagać o to, byś nie krzywdziła mych braci. ­ Jesteś o krok od pytania. Wiesz, czym to grozi ­ odpowiedziała chłodno. ­ Nie chciałem cię obrazić, Pani. Kolejny raz usłyszał jej cichy śmieszek. Rany, musiała mieć niezłą radochę. Nigdy go nie lubiła, choć wcale nie miał jej tego za złe.  Solidnie zasłużył na jej niechęć. ­ Nie chciałeś mnie obrazić, wojowniku?­ Szaty zafalowały, jakby trzęsła głową. ­ Przeciwnie,  nigdy nie wahałeś się mnie swojego widzimisię. Właśnie ta twoja odwieczna przywara  doprowadziła do tego, że się spotykamy tutaj dzisiejszej nocy. Macie oręż? ­ zwróciła się do  pozostałych. Furiath odstawił worek, rozpiął suwak i wyciągnął kiścień. Półmetrowa rękojeść broni była  z drewna obitego brunatną skórą, pociemniałą od potu pokoleń. Z rękojeści wychodziły trzy długie,  sczerniałe łańcuchy, zakończone kolczastym bijakiem, podobnym do kasztana. Kiścień był starożytnym, groźnym orężem, jednak Tohr dokonał mądrego wyboru. By  rytuałowi stało się zadość braciom nie wolno było oszczędzać Rankohra ani w doborze broni, ani w  jej użyciu. Pobłażliwość byłaby lekceważeniem tradycji, aktu skruchy Rankohra i szansy na  głębokie oczyszczenie. ­ Niech się stanie ­ przemówiła Pani Kronik. ­ Podejdź do ściany, Rankohrze, synu Thyrana. Wszedł na podwyższenie, biorąc po dwa stopnie naraz. Mijając ołtarz, spojrzał na świętą  czaszkę, po której oczodołach i długich kłach pełzały migotliwe cienie. Oparłszy się o czarną,  marmurową płytę, chwycił się haków. Nagimi plecami czuł chłodny dotyk gładkiego marmuru. Pani Kronik podpłynęła do niego i uniosła rękę, przez co jej rękaw opadł, odsłaniając strumień  ostrego światła, podobny do łuku spawacza, który kształtem przypominał ludzką rękę. Ciało  Rankohra przeszył prąd. Zakotłowało się w nim, jakby ktoś przetasował jego trzewia. ­ Możecie zaczynać. Bracia ustawili się w rzędzie. Potężne mięśnie lśniły w ich obnażonych ciałach, głębokie  bruzdy żłobiły ich oblicza. Ghrom wyjął kiścień z ręki Furiatha i pierwszy podszedł do Rankohra.  Łańcuchy pobrzękiwały dźwięcznie, wydając z siebie jakby ptasi tryl. ­ Bracie ­ powiedział łagodnie król. ­ Panie mój. Rankohr wpatrywał się w czarne okulary króla, kiedy Ghrom rozkręcał bicz do pełnych  obrotów. Dźwięk bicza, początkowo głuchy, przeszedł w ostry, przenikliwy świst. Łańcuchy  uderzyły o pierś Rankohra, drąc ją kolcami, jakby mu chciały wydrzeć powietrze z płuc. Stał z  podniesioną głową, uczepiony haków. Przez chwilę miał ciemno przed oczami. Od ciosu Tohra mało nie wyzionął ducha. Nogi ugięły się pod nim. Potem przyszła kolej na  Vrhednego i Furiatha. Każdemu z braci patrzył w zbolałe oczy, chcąc ukoić jego rozpacz, jednak po uderzeniu z  rąk Furiatha głowa opadła mu bezwładnie na ramię, widział więc, jak krew spływa mu po piersi i  udach, a na ziemi, wokół jego stóp, tworzy się kałuża, w której migocą odbicia świec. Od patrzenia  na tę jatkę zrobiło mu się słabo. Za wszelką cenę chciał się utrzymać na nogach, więc zwisł na 

rękach, podtrzymywany już nie siłą mięśni, lecz bezwładem kości i stawów. Potem nastąpiła przerwa. Jak przez mgłę dotarło do niego, że bracia się kłócą. Mrugał przez  chwilę, żeby odzyskać ostrość widzenia. Furiath wyciągał rękę z kiścieniem, tymczasem Zbihr cofał się, wyraźnie przerażony. Uniósł  do góry ręce zaciśnięte w pięści, kolczyki w jego sutkach połyskiwały w świetle ognia. Dyszał  ciężko, nienaturalnie, był siny i pokryty lepkim potem. Furiath perswadował mu coś spokojnie, próbując wziąć go za rękę. Zbihr wykonał nagły  zwrot, ale Furiath nie puszczał go. Poruszali się w jakimś mrocznym tańcu. Plecy Z pocięte były od  bicza bliznami, które falowały na napiętych mięśniach. „W ten sposób daleko nie zajdą ­ pomyślał Rankohr. ­ Zbihr szalał z paniki jak zaszczute  zwierzę. Musi być jakiś sposób, żeby przemówić mu do rozumu". Rankohr nabrał powietrza w płuca i otwarł usta. Nic. Żadnego dźwięku. Spróbował  ponownie. ­ Zbihr... ­ Szelest jego głosu sprawił, że oczy wszystkich powędrowały na ołtarz. ­ Kończ...  błagam. Ja... nie wytrzymam już długo. ­ Nie! ­ Musisz! ­ wrzasnął Furiath. ­ Nie! Odpierdolcie się ode mnie! Zbihr rzucił się w stronę wrót, ale Pani Kronik dotarła tam przed nim. Zahamował  gwałtownie, żeby się z nią nie zderzyć. Stał jak wryty przed maleńką postacią. Nogi mu się trzęsły,  plecy drgały spazmatycznie. Pani Kronik powidziała coś cicho do Z, ale Rankohr, oszołomiony  bólem, nie rozumiał, co mówi. W końcu Pani Kronik skinęła na Furiatha, który podał jej kiścień. Pani Kronik wzięła dłoń Z  i zacisnęła ją na rękojeści oprawnej w skórę. Wskazała na ołtarz. Zbihr zwiesił głowę. Chwilę  później chwiejnym krokiem ruszył w stronę Rankohra. Widząc Z, Rankohr miał ochotę poprosić, żeby ktoś inny dokończył dzieła za brata. Czarne  oczy Zbihra wychodziły z orbit. Grdyka drgała, jakby hamował wezbrany krzyk. ­ Spoko, bracie ­ wyszeptał Rankohr. ­ Weź i skończ z tym. No, już. Z, dysząc ciężko, chwiał się na nogach. Pot spływał mu do oczu i po szpecącej bliźnie. ­ Już! ­ Bracie ­ szepnął Z, unosząc kiścień do góry. Nie udało mu się wprawić bicza w pełne obroty, bo jego koordynację chwilowo diabli  wzięli. Ale był silny i kiścień z metalicznym świstem przeciął powietrze. Bijaki na trzech  łańcuchach przeorały kolcami brzuch Rankohra. Nogi ugięły się pod Rankohrem. Chciał zawisnąć na rękach, ale ręce też odmówiły mu  posłuszeństwa. Padł na kolana, nurzając ręce we własnej krwi. Grunt, że już było po wszystkim. Ziajał z wysiłkiem. Za nic w świecie nie chciał zemdleć. Nagle w Krypcie rozległ się szczęk metalu uderzającego o metal. Nie zwracał na to uwagi,  zajęty przekonywaniem swojego żołądka, że suche wymioty nie są najlepszym pomysłem. Zebrał siły i na czworakach obszedł ołtarz. Kiedy doszedł do stopni, przystanął, żeby  odpocząć. Podniósł głowę ; zobaczył, że bracia znów stoją w szeregu. Przetarł oczy ze zdumienia,  rozmazując przy tym krew na twarzy. „To nie należy do rythu" ­ pomyślał zaskoczony. Każdy z braci trzymał w dłoni czarny sztylet Ghrom podał ton, a bracia podjęli go. Śpiew  narastał, przechodząc w głośne okrzyki odbijające się echem od ścian Krypty. Kiedy przeszedł w  dramatyczny krzyk, urwał się nagle. Bracia, jak jeden mąż, cięli się sztyletem przez pierś. Najgłębiej ciął się Zbihr.

ROZDZIAŁ 29 MARY SIEDZIAŁA NA DOLE w POKOJU BILARDOWYM, rozmawiając z Fritzem o historii domu, kiedy 

psaniec nastawił uszu, słysząc dźwięki nieuchwytne dla Mary. ­ Chyba jaśnie panowie wracają. Podeszła do okna w chwili, gdy reflektory omiotły dziedziniec. Terenowy Chevrolet zatrzymał się. Ze środka wysiadła grupka mężczyzn. Zrzucili kaptury,  więc bez trudu rozpoznała w nich tych, których spotkała w rezydencji zaraz po przyjeździe. Facet z  kozią bródką i tatuażem na skroni. Mężczyzna o przepięknych włosach. Zakapior o  pokiereszowanej twarzy i wysoki rangą wojskowy. Nie znała tylko długowłosego bruneta w  ciemnych okularach. Miny mieli nietęgie. Czyżby komuś się coś stało? Starając się nie ulec panice, szukała wzrokiem Rankohra. Mężczyźni krążyli po dziedzińcu, po czym skupili się na tyłach wozu, gdy jakaś postać  wyłoniła się z oficyny, przytrzymując otwarte drzwi. Mary rozpoznała mężczyznę, który wtedy  zdobył piłkę w holu. Potężne sylwetki otoczyły półkolem tył samochodu, więc Mary trudno było dociec, co się  tam dzieje. Miała jednak wrażenie, że biorą na ręce coś ciężkiego... Światło padło na gąszcz jasnych włosów. Rankohr. Nieprzytomny. Nieśli go w stronę otwartych drzwi oficyny. Mary szybciej niż myśl znalazła się na dziedzińcu. ­ Rankohr! Stójcie! Zaczekajcie! ­ Zimne powietrze kąsało jej płuca. ­ Rankohr! Słysząc głos Mary, Rankohr drgnął i skinął bezwładną dłonią. Mężczyźni przystanęli, klnąc. ­ Rankohr! ­ Stanęła jak wryta, wzbijając tuman żwiru. ­ Co się... o... Boże! Twarz miał umazaną krwią, oczy błędne z bólu. Poruszał bezgłośnie wargami. ­ Psiakrew, możemy go teraz równie dobrze zanieść do jego pokoju. ­ Oczywiście, że musi leżeć u siebie. Czy doznał obrażeń w walce? Odpowiedziało jej milczenie. Mężczyźni zmienili tylko kierunek i zanieśli Rankohra na  rękach przez sień rezydencji do holu i na górę, po schodach. Kiedy kładli go na jego łóżko,  mężczyzna z kozią bródką i wytatuowaną twarzą odgarnął mu włosy z czoła. ­ Przynieść ci jakiś środek przeciwbólowy? ­ Nie trzeba. Tak musi być ­ wymamrotał Rankohr. ­ Znasz reguły. Mary... Gdzie Mary? Podeszła do łoża i ujęła go za bezwładną dłoń. Przywarła ustami do jego dłoni. Nagle  dotarło do niej, że jego szata jest w idealnym stanie, bez żadnych rozdarć. A to znaczyło, że nie  miał jej na sobie, kiedy został ranny. Ktoś oblekł go w nią z powrotem. Pełna najgorszych przeczuć sięgnęła do rzemienia, którym był przewiązany. Rozsupłała go  lekko i rozsunęła poły szaty. Od obojczyków do bioder Rankohra spwijjały białe bandaże  przesiąknięte dziwną, jasnoczerwoną krwią. Wolała wiedzieć najgorsze. Delikatnie odkleiła róg opatrunku i zajrzała pod spód. ­ Jezus Maria. ­ Zatoczyła się i jeden z braci podtrzymał ją. ­ Jak to się stało? Mężczyźni milczeli. Odepchnęła tego, który ją podtrzymał i zajrzała im w twarze. Żaden z  nich nie drgnął. Wzrok mieli wbity w Rankohra... Na ich twarzach malował się ból, który dorównywał jego udręce. „Boże święty, przecież nie  mogli go...". Kozia bródka spojrzał jej prosto w oczy. „To oni" ­ To wy ­ wycedziła przez zaciśnięte zęby. ­ To wasza robota! ­ Owszem ­ odparł mężczyzna w ciemnych okularach. ­ Ale to nie twoja sprawa.

­ Przeklęte skurwysyny! Rankohr wydał jakiś dźwięk, potem odchrząknął. ­ Zostawcie nas. ­ Przyjdziemy zobaczyć, jak się miewasz, Hollywood ­ powiedział facet o mieniących się włosach.  ­ Czegoś ci trzeba? ­ Poza przeszczepem skóry? ­ Rankohr zaśmiał się, ale zaraz skrzywił z bólu. Mężczyźni ruszyli do drzwi. Mary z nienawiścią patrzyła na ich barczyste plecy. „Banda...  bydlaków". ­ Mary? ­ zawołał ją cicho Rankohr. ­ Mary. Próbowała odgadnąć, co się stało, jednak wypytywanie Rankohra o tych łotrów aktualnie  nie było chyba najlepszym lekarstwem. Spojrzała na niego z góry. ­ Czy mogłabym zadzwonić do doktora, o którym wspominałeś? Jak on się nazywał? ­ Nie. Miała ochotę powiedzieć mu, żeby przestał strugać bo hatera, którego cierpienie  uszlachetnia. Była jednak pewna, że zacznie protestować, a sprzeczka też nie posłużyłaby mu w tej  chwili. ­ Chcesz zostać w szacie? ­ Wolałbym nie. O ile zniesiesz mój widok. ­ To najmniejsze zmartwienie. Rozwiązała rzemień i zaczęła odrywać czarny jedwab od bandaży. Chciało jej się płakać,  kiedy stękając z bólu, przewracał się z boku na bok, żeby jej pomóc. Kiedy wyszarpnęli wreszcie  szatę spod Rankohra, krew przesiąkła przez opatrunek na żebrach. „Piękna puchowa kołdra do wyrzucenia" ­ pomyślała Mary bez żalu. ­ Straciłeś dużo krwi. ­ Złożyła ciężką od krwi szatę. ­ Wiem. ­ Zamknął oczy, głowa opadła mu na poduszki, Jego nagim ciałem, przez uda, brzuch i  piersi, wstrząsały serie drgawek, tak silnych, że przenosiły się na materac. Wrzuciła szatę do wanny i wróciła do pokoju. ­ Czy odkazili ci rany przed założeniem opatrunków? ­ Nie wiem. ­ Chyba powinnam to sprawdzić za jakiś czas. ­ Daj mi godzinę. Do tego czasu nie będę już krwawić. ­ Zaczerpnął tchu, krzywiąc się z bólu. ­  Oni... musieli, Mary. ­ Co? ­ Nachyliła się, żeby lepiej słyszeć. ­ Musieli to zrobić. Nie mam o to... ­ Znów jęknął, próbując nabrać tchu. ­ Nie możesz ich za to  nienawidzić. „Jeszcze czego". ­ Przeze mnie nie mieli wyboru ­ powiedział dobitnie, skupiając zamglony wzrok na twarzy Mary. ­ Co takiego zrobiłeś? ­ Już jest po wszystkim. Nie możesz ich nienawidzić. ­ Oczy ponownie zaszły mu mgłą. Nikt jej, u diabła, nie będzie dyktował, co ma czuć do tych drani. ­ Mary? ­ Zgoda. ­ Pogładziła go leciutko po policzku. Musi mu zmyć krew z twarzy. Wzdrygnął się, więc  cofnęła rękę. ­ Podać ci coś? ­ Opowiedz mi coś. Albo poczytaj... Na regale, obok badziewnych filmideł, stało kilka współczesnych książek. Zerknęła na  tytuły w twardych oprawach. Wybrała drugi tom Harry'ego Pottera i przysunęła krzesło do łóżka. Z  początku trudno było jej się skupić, bo wsłuchiwała się w nierówny oddech Rankohra, w końcu  jednak znalazła odpowiedni rytm, do którego się dostroił. Oddech Rankohra uspokoił się i drgawki  ucichły.

Kiedy zasnął, zamknęła książkę. Czoło miał pobrużdżone, bezkrwiste usta zaciśnięte z bólu.  Nawet sen nie przynosił mu ukojenia. Mary cofnęła się w czasie. Widziała żółte ściany sypialni matki. Czuła zapach środków odkażających. Słyszała ciężki,  spazmatyczny oddech mamy. Historia zatoczyła koło. Znowu siedzi u wezgłowia ciężko chorej osoby. Zmieniło się tylko  łóżko i źródło cierpienia. Znów jest bezsilna. Rozejrzała się po pokoju, zatrzymując wzrok na wiszącym nad komodą obrazie Madonny z  Dzieciątkiem. Obraz w tym pokoju nie pełnił funkcji religijnej; był dziełem sztuki, cząstką  drogocennych zbiorów, służył tylko ozdobie. Więc nie musiała go nienawidzić. Ani też się go bać. Inaczej czuła się w obliczu figury Matki Boskiej w pokoju matki. Mary nienawidziła jej i  ledwie ciało Cissy Luce wyniesiono za próg ich domu, kawał gipsu wylądował w garażu. Mary nie  miała odwagi potłuc go, choć miała na to ochotę. Następnego ranka podrzuciła figurę do kościoła Najświętszej Marii Panny. Krucyfiks też.  Kiedy wyjeżdżała z parkingu przed kościołem, upajała się swoim triumfem. Czuła, że zagrała Panu  Bogu na nosie i była to pierwsza miła rzecz od wielu miesięcy. Ale jej rausz, niestety, nie trwał  długo. Kiedy wróciła do domu, zastała tylko ślad po krzyżu na ścianie i odcisk po posągu na  zakurzonej podłodze. Dwa lata później, co do dnia, wykryto u niej białaczkę Na rozum biorąc, nie była to raczej  klątwa, która dosięgłą za to, że wyrzuciła dewocjonalia mamy. Rok miał trzysta sześćdziesiąt dni i  jej diagnoza, jak kula w ruletce, musiała trafić na jakąś datę. W głębi serca jednak myślała co  innego. To pogłębiło tylko jej niechęć do Boga. Boga, który nie znalazł czasu, żeby cudownie uzdrowić jej matkę, choć tak w niego  wierzyła. Ale znalazł wolną chwilę na to, żeby pokarać takiego grzesznika jak Mary. Dobrze, że  wywaliła ten posąg. ­ Dobrze na mnie działasz ­ odezwał się Rankohr. Niespokojnie zajrzała mu w oczy. Żeby oderwać  się od wspomnień, wzięła go za rękę. ­ Jak się czujesz? ­ Lepiej. Twój głos działa na mnie kojąco. „Tak samo było z mamą" ­ pomyślała. Jej matka lubiła, kiedy Mary coś jej opowiadała. ­ Napijesz się czegoś? Zamknął oczy. ­ Chcesz, żebym cię obmyła? Wzruszył ramionami, więc poszła do łazienki i wróciła z gąbką zwilżoną ciepłą wodą i  ręcznikiem kąpielowym. Obmyła mu twarz i delikatnie namoczyła brzegi  bandaży. ­ Zdejmę bandaże, dobrze? Skinął głową, więc ostrożnie odkleiła przylepiec. Zsunęła gazę. Zatrzęsła się z wściekłości. Rankohr został wychłostany. To było jedyne wytłumaczenie śladów na jego ciele. Łzy cisnęły jej się do oczu, ale pohamowała płacz.  ­ Muszę ci zmienić opatrunek. Rany są jeszcze zbyt... świeże, żeby je przemyć. Masz może... ­ W łazience. W szafie ściennej na prawo od lustra. Kiedy zajrzała do szafy, zaszokowały ją rozmiary jego zapasów. Narzędzia  chirurgiczne.  Gips do opatrywania złamań. Wszelkiej maści bandaże, przylepce. Wybrała to, co uznała za  stosowne i wróciła do pokoju. Rozdarła sterylne opakowania dużych opatrunków z gazy i położyła  na brzuchu i piersi Rankohra. To wszystko, co mogła zrobić. Nic była w stanic dźwignąć  go, żeby  owinąć mu tułów bandażem, a sklejanie opatrunków w jedną całość było zbyt skomplikowane. Przyklepała opatrunek po lewej stronie, na dole brzucha. Rankohr podskoczył. ­ Zabolało cię? ­ zaniepokoiła się. ­ Nie rozśmieszaj mnie.

­ Nie rozumiem. Otworzył oczy i spojrzał na nią gniewnie. ­ Czyżby nic do ciebie nie docierało? „Widocznie nie". ­ Powiedz, czego ci trzeba? ­ Chcę słuchać twojego głosu. ­ Dobrze, tylko pozwól mi dokończyć. Opatrzyła go i otwarła książkę. Zaklął. Zdezorientowana, chwyciła go za rękę. ­ Nie wiem, czego ci trzeba. ­Chyba nietrudno sobie wyobrazić. ­ Jego słaby głos był pełen urazy. ­ Jezu, Mary, mógłbym ci  włożyć chociaż na minutkę? Rozległo się stukanie. Spojrzeli bez entuzjazmu w stronę drzwi. ­ Zaraz wracam ­ zapewniła. Po drugiej stronie drzwi stał mężczyzna z kozią bródką. Na jednej ręce balansował srebrną  tacą wypełnioną zastawą. ­ Tak przy okazji, jestem Vrhedny. Nie śpi? ­ Cześć, V ­ powitał go Rankohr. ­ Vrhedny wyminął Mary i postawił tacę na komodzie. Kiedy się zbliżał do łóżka, żałowała, że mizerna  postura nic pozwala jej wyrzucić tego typa z pokoju. ­ Vprzysiadł na brzeżku materaca. ­ Jak z tobą, Hollywood? ­ W porządku. ­ Mniej już boli? ­ Ta­a... ­ Do wesela się zagoi. ­ Nie mogę się już doczekać. ­ Rankohr przymknął powieki. Był wyczerpany. Vrhedny patrzył na niego przez chwilę, zagryzając usta. ­ Wpadnę później, bracie. Co ty na to? ­ Dzięki, stary. V odwrócił się, napotykając nieprzyjazne spojrzenie Mary. Życzyła mu właśnie, żeby sam  zaznał bólu, który zadał. Czuła, że ma na twarzy wypisaną chęć zemsty. ­ Twarda z ciebie sztuka ­ mruknął Vrhedny. ­ Czemu go zraniłeś, skoro jest twoim bratem? ­ Mary, przestań ­ wtrącił ochryple Rankohr. ­ Już ci mówiłem... ­ Nie chcę tego słuchać! ­ Zacisnęła powieki. Nie powinna wrzeszczeć na niego, kiedy leży jak  kłoda, a jego pierś wygląda jak rozkładana mapa. ­ Może nie powinniśmy robić z tego tajemnicy ­ odezwał się Vrhedny. ­ Wreszcie jakiś sensowny pomysł. ­ Zaplotła ręce na piersi. ­ Może wreszcie powiecie mi, co się, u  diabła, stało? Czemu go tak urządziliście? ­ Mary, nie życzę sobie, żebyś... ­ wtrącił Rankohr. ­ To mi powiedz. Wyjaśnij mi, inaczej będę ich nienawidzić. Vrhedny zerknął na łóżko. Rankohr widocznie kiwnął przyzwalająco głową, bo wrócił do  tematu. ­ Zadając się z tobą, dopuścił się zdrady wobec Bractwa. Musiał to odpokutować, żeby pozostać  członkiem Bractwa i żebyś mogła dalej mieszkać tutaj. Mary zaniemówiła. To wszystko dla niej? Przez nią? . O, Boże, dla niej zgodził się, by wychłostano go do żywego mięsa... „Pamiętaj, przy mnie jesteś bezpieczna". Czym sobie zasłużyła na takie poświęcenie? Na  ból, który znosił z jej powodu? Na męczarnie z rąk osób, które rzekomo troszczyły się o niego? ­ Nie mogę... Jest mi słabo... Przepraszam... Zaczęła się wycofywać w stronę łazienki, ale  zobaczyła, że Rankohr próbuje dźwignąć się z pościeli, żeby pójść za nią.

Nie ruszaj się. ­ Zawróciła do łóżka i siadła na krześle, gładząc go po głowie. ­ Leż spokojnie.  Ćśś... Już dobrze. Już dobrze, wielkoludzie. Kiedy Rankohr uspokoił się trochę, spojrzała na Vrhednego. ­ Nic z tego nie rozumiem. ­ Bo nie masz jak. Patrzył na nią, nie zmrużywszy powieki. Srebrzysta toń jego oczu napawała ją dziwnym  lękiem. Przez chwilę kontemplowała tatuaż na jego skroni, potem spojrzała na Rankohra. Gładziła  go leciutko po głowie, szepcąc coś, aż zapadł z powrotem w sen. ­ Cierpiałeś chociaż, kiedy mu to robiłeś? ­ spytała cicho, czując, że Vrhedny nadal jest w pokoju. ­  Wolałabym, żebyś cierpiał. Usłyszała szelest materiału. Spojrzała przez ramię. Vrhedny zdjął koszulę. Przez jego  muskularną pierś biegła świeża rana cięta. ­ Umieraliśmy, kiedy to się działo. ­ Bardzo dobrze. ­ Rozumujesz całkiem po naszemu ­ zaśmiał się dość bezczelnie wampir. ­ Dasz mu jeść, jeśli  będzie chciał. ­ Skinął w stronę tacy na komodzie. ­ Sama też częstuj się, bo przyniosłem posiłek  również z myślą o tobie. Bez łaski. Ani myślała brać od nich cokolwiek. ­ Dziękuję. Postaram się, żeby coś zjadł. ­ Vrhedny przystanął w progu. ­ Mówiłaś mu już o swoim imieniu? ­ Co? ­ Aż podskoczyła. ­ Czy Rankohr wie? Ciarki ją przeszły po plecach. ­ Oczywiście, że wie, jak się nazywam. ­ Chodzi mi o to, dlaczego tak się nazywasz. Warto, żebyś mu powiedziała. ­ Zamyślił się na  chwilę. ­ Nie, nie wyczytałem tego w Internecie. Nic tam o tym nie piszą. Niesamowite. Mówił, jakby czytał jej w myślach. ­ Jesteś telepatą? ­ Kiedy chcę, a czasem, kiedy muszę. ­ Wyszedł, cicho zamknąwszy drzwi. Próbując obrócić się na bok, Rankohr obudził się z jękiem. ­ Mary? ­ Jestem tutaj. ­ Wsunęła dłoń między jego dłonie. ­ O co ci chodzi? ­ Jego lazurowe oczy patrzyły na nią czujnie. ­ Błagam cię, raz w życiu powiedz  mi uczciwie, o czym myślisz. Zawahała się. ­ Dlaczego mnie nie zostawiłeś? Nie doszłoby do... tego wszystkiego. ­ Jestem gotów na wszystko, żeby cię chronić... ratować twoje życie. Pokręciła głową. ­ Nie rozumiem, skąd się bierze twoje uczucie dla mnie. ­ Powiem ci coś. ­ Uśmiechnął się słabo. ­ Odpuść sobie to całe twoje rozumienie. ­ Wolę rozumieć, niż wierzyć w ciemno ­ szepnęła i pogłaskała go po jasnych włosach. ­ Wracaj do  snu, wielkoludzie. Za każdym razem, kiedy się budzisz, wydajesz się o wiele zdrowszy niż  poprzednio. ­ Wolę patrzeć na ciebie. ­ Jednak zamknął oczy. ­ Uwielbiam, kiedy bawisz się moimi włosami. Odwrócił głowę tyłem, żeby Mary łatwiej było go głaskać. Nawet uszy miał piękne. Westchnął głęboko i usnął. Mary położyła głowę na oparciu fotela i zarzuciła nogi na jeden  z masywnych wsporników łoża. Mijały godziny, podczas których bracia wpadali sprawdzić, jak się Rankohr miewa i  ­

przedstawić się Mary. Furiath, ten z furą loków na głowie, przyniósł jej grzaniec. Nie odmówiła,  przyszedł też Ghrom, mężczyzna w ciemnych okularach, wraz z Beth, kobietą, u stóp której Mary  zemdlała. Zajrzał Butch, ten, który zdobył piłkę, i Tohrtur, ostrzyżony na jeża. Rankohr spał dużo, ale budził się za każdym razem, kiedy próbował się przewrócić na bok.  Obserwował, jak Mary krząta się wokół niego; na jej widok wracały mu siły. Mary przynosiła mu  wodę, gładziła go po twarzy, karmiła. Nie rozmawiali wiele; wystarczał im dotyk. Powieki same zaczęły mu się zamykać i Mary już miała oprzeć głowę na oparciu fotela,  kiedy rozległo się ciche stukanie do drzwi. Pewnie Fritz znów przyniósł coś do jedzenia. Przeciągnęła się i podeszła do drzwi. ­ Proszę wejść ­ powiedziała, otwierając. Na progu stał bez ruchu mężczyzna z pokiereszowaną twarzą. Światło wydobywało z mroku  jego ostre rysy, głęboko osadzone oczy, czaszkę ogoloną na zero, zygzakowatą bliznę, masywną  szczękę. Miał na sobie luźny golf i biodrówki. Był ubrany na czarno. Instynktownie cofnęła się do łóżka, żeby osłonić Rankohra, choć absurdem było sądzić, że  obroniłaby go przed osobnikiem o rozmiarach wampira, który stał w progu. Zapadła nieznośna cisza. Mary wmawiała sobie, że wampir przyszedł, jak inni, zajrzeć do  rannego i nie żywi wobec niego żadnych wrogich zamiarów. Ale... wydawał się bardzo spięty. Stał na szeroko rozstawionych nogach, jakby szykował się do ataku. Co gorsza, unikał spojrzenia  Mary, nie patrzył też na Rankohra. Jego zimne, czarne oczy były nieprzeniknione. ­ Chcesz wejść, zobaczyć go? ­ odezwała się w końcu. Zajrzał jej w oczy. Obsydian. Oczy miał jak dwa obsydiany. Połyskliwe, Przepastne. Niezgłębione. Zrobiła kolejny krok do tyłu i chwyciła Rankohra za rękę. Wampir w drzwiach uśmiechnął się  kpiąco. ­ Wyglądasz dość bojowo, samiczko. Myślisz, że przychodzę go wypatroszyć do reszty? ­ Miał  miły, dźwięczny głos. Równie nieprzenikniony, jak jego oczy. ­ Przychodzisz w złych zamiarach? ­ Głupie pytanie. ­ Dlaczego? ­ Po co pytasz, skoro i tak nie uwierzysz w moją odpowiedź. Znów zapadła cisza. Mary w milczeniu mierzyła wampira wzrokiem. Dotarło do niej, że jest  nie tylko agresywny, ale w ogóle jakiś dziwny. Pocałowała koniuszki palców Rankohra i niechętnie się odsunęła. ­ Myślałam o tym, żeby wziąć prysznic. Posiedzisz z nim przez ten czas? Wampir zamrugał, zaskoczony. ­ Nie będziesz się bała rozbierać w łazience, kiedy będę za ścianą? „Będę się bała". ­ To od ciebie zależy. ­ Wzruszyła ramionami. ­ Jestem jednak pewna, że jeśli się zbudzi, będzie mu  raźniej, kiedy kogoś zobaczy. ­ Zamierzasz wobec tego oświetlić moją twarz? ­ Idziesz czy zostajesz? Dzisiejsza noc musiała być dla ciebie koszmarem ­ dodała, kiedy nie  odpowiadał. Szyderczy grymas wykrzywił jego zniekształconą górną wargę. ­ Jesteś pierwszą osobą, której przyszło do głowy, że kaleczenie bliźnich mnie nie bawi. Czyżbyś  była nową Matką Teresą, która potrafi dostrzec iskrę dobra nawet w oszpeconych olbrzymach? Nie  cierpię ckliwych bredni. ­ Nie prosiłeś się o tę bliznę na twarzy, prawda? Mogę sięzałożyć, że masz ich więcej na ciele.  Mam więc powody podejrzewać, że dzisiejsza noc była dla ciebie koszmarem. Oczy zwęziły mu się w szparki Poczuła lodowaty przeciąg, jakby pchnął na nią falę  powietrza.

­ Uważaj, samico. Twoja śmiałość może ci zaszkodzić. ­ Coś ci powiem. ­ Podeszła teraz do niego całkiem blisko. ­ Z tym prysznicem to była podpucha.  Chciałam ci dać szansę pobycia z nim sam na sam. Z kilometra widać, że masz moralniaka, inaczej  nie stałbyś jak siedem nieszczęść, w progu. Wejdź albo wyjdź, ale nie próbuj mnie straszyć. W ogóle nie bała się, że go rozwścieczy. Oczywiście gniew dodawał jej odwagi, do tego  szumiało jej w głowie ze zmęczenia , więc nie była w stanie myśleć jasno. ­ No to jak? ­ zniecierpliwiła się. Wampir wszedł za próg. W sypialni powiało chłodem. Był groźny w jakiś namacalny  sposób; Mary czuła, jakby zaciskały się wokół niej lodowate ręce. Kiedy zamek szczęknął w  drzwiach, przeraziła się. ­ Wcale nie próbuję ­ powiedział aksamitnym głosem. ­ Nie próbujesz czego? ­ spytała drżącym głosem. ­ Straszyć cię. Jesteś wystarczająco przestraszona. ­ Uśmiechnął się, odsłaniając długie kły. Dłuższe  niż Rankohra. ­ Czuję twój lęk, samiczko. Pachnie świeżą farbą. Szczypie mnie w nosie. Mary pośpiesznie cofnęła się. ­ Hmm... Podoba mi się twój zapach. ­ Posuwał się za nią. ­ Od pierwszego zwęszenia. Cofała się coraz szybciej, osłaniając rękami. Wydawało jej się, że idzie w stronę łóżka,  tymczasem zaplątała się w jedną z ciężkich zasłon okiennych. Pokiereszowany samiec odciął jej drogę ucieczki. Nie byt tak wspaniale umięśniony jak  Rankohr, ale na pewno potrafił być niebezpieczny. W jego chłodnych oczach mogła wyczytać, że  zabić to dla niego tyle, co splunąć. Klnąc w duchu. Mary zacisnęła powieki. Czekała na najgorsze. Była bezsilna wobec jego  przemocy, podobnie jak Rankohr w swoim obecnym stanie. Nie pociągała jej rola ofiary, jednak  życie lubi płatać różne figle. Kiedy wampir nachylił się nad nią, skuliła się w tobie. Westchnął żałośnie. ­ Idź pod prysznic, samiczko. Dziś w nocy wcale nie miałem ochoty go ranić i nic się w tym  względzie nie zmieniło. Nie mam też zamiaru cię przelecieć. Nie chcę dokładać się do jego  nieszczęść. Z Mary nagle uszło powietrze. Przechwyciła grymas bólu na twarzy wampira, kiedy  przeniósł wzrok na Rankohra. ­ Jak się nazywasz? ­ spytała cicho. ­ Jestem draniem, o ile jeszcze masz jakieś wątpliwości. ­ Uniósł kpiąco brew, po czym powrócił  wzrokiem do Rankohra. ­ Pytam o imię, a nie o przezwisko. ­ Bycie draniem to raczej u mnie przymus wewnętrzny. Zbihr. Nazywam się Zbihr. ­ Cóż... miło mi cię poznać, Zbihrze. ­ Jesteś niezwykle uprzejma ­ wycedził szyderczo. ­ Dobrze, powiem wobec tego inaczej: Dziękuję, że nas nie pozabijałeś. Czy to brzmi twoim  zdaniem lepiej? Zbihr spojrzał na nią przez ramię. Jego powieki przypominały żaluzje, przez które  prześwieca mroźna noc. Z wygoloną czaszką i szpetną blizną na twarzy wyglądał jak uosobienie  przemocy, agresji i bólu. A jednak w świetle świecy Mary dostrzegła, że przez jego twarz  przemknął ciepły uśmiech. ­ Jesteś niemożliwa – powiedział łagodnie. ­ No już, idź stąd. Zostaw nas samych ­ dodał, zanim  zdążyła cokolwiek z siebie wydusić. Bez słowa wyszła do łazienki. Brała prysznic tak długo aż jej  skóra pomarszczyła się na  palcach, a łazienka zaszła parą. Wskoczyła w stare ubranie, bo wychodząc z pokoju nie miała  głowy, bywziąć ze sobą świeżą zmianę. Cichutko otwarła drzwi do sypialni. Zbihr siedział na łóżku przygarbiony, obejmując się rękami. Nachylony nad uśpionym  Rankhorem, kiwał w tył i w przód. Uszu Mary dobiegł cichy, melodyjny śpiew.

Głos wampira wznosił się i opadał, przeskakiwał oktawy, z falsetu przechodził w bas. Mary  słuchała w zachwycie. Rankohr po raz pierwszy sprawiał wrażenie spokojnego i rozluźnionego. Przemknęła przez pokój i wyszła na korytarz, zostawiając mężczyzn sam na sam.

ROZDZIAŁ 30 RANKHOR OBUDZIŁ SIĘ PO POŁUDNIU NASTĘPNEGO DNIA.W pierwszym odruchu po omacku zaczął  szukać Mary, zaraz się jednak przeraził, że wróci tamto mrowienie. Był zbyt słaby, żeby z nim  walczyć. Otworzył oczy i odwrócił głowę na bok. Mary leżała przy nim, śpiąc na brzuchu. Kolejny raz opiekowała się nim w potrzebie. Nie cofała się przed niczym. Była silna. Umiała stawić  czoła braciom. Miłość wypełniła mu serce po brzegi. Zabrakło mu tchu. Położył rękę na piersi, dotykając opatrunków, które mu założyła. Zaczął zdejmować je  ostrożnie, jeden po drugim. Rany nie wyglądały źle. Zrastały się i już przestały boleć. Jutro zostaną  tylko różowe kreski, a pojutrze śladu po nich nie będzie. Przypomniał sobie obciążenia, jakim ostatnio było poddane jego ciało. Przemiana. Ataki  mrowienia, kiedy zbliżał się do Mary. Poparzenie słońcem. Chłosta. Powinien się szybko dokrwić,  zanim dopadnie go prawdziwy głód krwi Zawsze pilnował tego, żeby dokrwić się w porę. Większość jego braci odkładała ten zabieg  najdłużej, jak się dało bo wiązała się z nim intymność. Rankohr wiedział swoje. Bestia wściekle  spragniona krwi ­ tego tylko było mu trzeba.  A to co? Odetchnął głębiej. Czuł w sobie niesamowitą... pustkę. Żadnej wibracji, mrowienia,  swędzenia, mimo że leżał tuż przy Mary. Był tylko on i jego ciało. Był wreszcie sobą. Pani Kronik zdjęła klątwę. Dobra, dobra. Wycofała ją przejściowo, żeby mógł dopełnić rythu, nie wchodząc w  przemianę. Dawała mu też pewnie wytchnąć chwilę, żeby rany się zagoiły. Ciekawe, ile wolnego  dostał. Odetchnął swobodnie. Teraz, kiedy z powrotem był we własnej skórze, nurzał się w  świętym spokoju, upajał niebiańską ciszą, rozkoszował brakiem dokuczliwych objawów. To trwało  sto lat. Chryste, chciało mu się płakać. Zakrył oczy rękami na wypadek, gdyby uległ tej potrzebie, a Mary obudziła się. Czy inni ludzie doceniali takie chwile? Chwile dojmującej ciszy? Zanim dopadła go klątwa,  nie cenił ich, nawet nie zauważał. Gdyby ongiś ogarnął go spokój tak błogi, zapewne walnąłby się  spać. ­ Jak się czujesz? Coś ci przynieść? Słysząc głos Mary, zaczął się szykować na kopniak energii. Nic z tych rzeczy. Poczuł tylko  w sercu przyjemne ciepło. Szczęście niezmącone dolegliwościami klątwy. Otwarł oczy i spojrzał na Mary. W zaciszu ciemnego pokoju wzbudzała w nim miłość tak  głęboką, że aż się przeląkł. ­ Muszę być z tobą, Mary. Natychmiast. Chcę być w tobie. Przyciągnął ją do siebie. Była w samym podkoszulku, więc wsunął jej ręce pod pośladki i  uniósł jej biodra do góry. Miał silną erekcję i był gotów ją wziąć, ale samo ocieranie się o jej nagą  skórę dostarczało mu cudownych wrażeń. ­ Muszę się z tobą pokochać. ­ Zrzucił kołdry na podłogę. Chciał ją widzieć całą. Chciał móc  dotykać jej wszędzie bez przeszkód. Zdjął jej podkoszulek przez głowę. Telepatycznie pozapalał świece w całym pokoju.  Wydała mu się niesamowicie piękna, gdy w złotym blasku leżała z głową odrzuconą w bok, patrząc  na niego szarymi oczyma. Różowe sutki na mlecznobiałych piersiach prężyły się w oczekiwaniu.  Brzuch miała szczupły, trochę za szczupły, pomyślał z niepokojem. Jej biodra były doskonałe,  podobnie jej gładkie nogi. A spojenie pod pępkiem, najsłodszy fragment jej ciała...

­ Najdroższa ­ szepnął, myśląc o wszystkich miejscach w jej ciele, które pragnął odwiedzić. Rozsunął jej nogi. Jego penis wyprężył się natychmiast na baczność, dumny, władczy,  zaborczy. Zanim jednak nachylił się, by wniknąć w Mary, jej dłoń sama odszukała jego męskość.  Zadrżał i spotniał cały. Patrząc, jak Mary go dotyka, odpłynął na chwilę, poddając się pierwotnej  żądzy, ulegając czystej ekstazie. ­ Mary? ­ zaniepokoił się, widząc, że siada. Wzięła go do buzi. ­ O... Chryste ­ jęknął i opadł na ręce. Żadnej z kobiet, z którymi był od czasu klątwy, nie pozwalał na oralne pieszczoty. Nie miał  na to ochoty, nie lubił nawet, kiedy dotykały go powyżej pasa, a co dopiero poniżej. Ale to była Mary. Ssanie i ciepło jej ust, świadomość, że to jest ona, osłabiły jego opory. Był zdany na jej  łaskę. Jej oczy wpatrywały się w niego, chłonąc, jak kona z rozkoszy. Kiedy opadł bezwolnie na  łóżko, położyła się na nim. Ujął jej głowę w dłonie, unoszać posłusznie biodra ku jej ustom w  nadanym przez nią rytmie. Na krawędzi orgazmu odsunął się. Nie chciał jeszcze szczytować. ­ Chodź tutaj. ­ Podciągnął ją do góry i przewrócił na plecy. ­ Chcę być w tobie, kiedy będę  dochodził. Całował ją i gładził po dekolcie. Wyczuł gwałtowne bicie serca Mary. Nachylił się i  przytknął usta do jej mostka, potem do piersi. Wsunął dłonie pod jej plecy i przycisnął ją mocniej  do ust, ssąc jej sutek. Z piersi Mary wyrwało się długie westchnienie. Uniósł głowę, żeby widzieć jej twarz. Leżała z zamknietymi oczami, zaciskając zęby.  Pocałunkami wytyczył ścieżkę aż do jej pępka, gdzie zabawił trochę dłużej językiem. Potem zaczął  całować ją po biodrze, przewrócił ją na brzuch i rozsunął nogi, przykładając wnętrze dłoni do jej  sedna. Jego dłoń pokryła się lepką ambrozją. Drżał z rozkoszy, całując jej biodro i krzyże. Wsunął palec w Mary i odsłoniętymi kłami zaczął ją lekko gryźć, wspinając się po  kręgosłupie. Jęcząc, nadstawiała plecy pod jego ukąszenia. Zatrzymał się na wysokości ramion. Odgarnął  włosy Mary na bok i spojrzał na jej szyję. Zawarczał. ­ Nie bój się ­ szepnął, kiedy zesztywniała. ­ Nic ci nie zrobię. ­ Nie boję się. ­ Mocniej docisnęła wilgotną, rozpaloną płeć wokół dłoni Rankohra. Głośno zassał powietrze, targany wściekłą żądzą. Zaczął dyszeć, choć w jego wnętrzu  panował spokój. Nie czuł żadnej wibracji, żadnego koszmarnego buczenia. Był tylko on i Mary i  seks ich dwojga. Z tym, że on miałby ochotę na coś więcej ­ Mary, nie gniewaj się. ­ Co się stało? ­ Chcę się ciebie... napić ­ szepnął jej do ucha. Zadrżała, ale zacisnęła się mocniej wokół jego palca. Czuł, jak dygoce z rozkoszy. ­ Naprawdę chcesz... tego? ­ Bardzo. ­ Wargami wpił się w bok jej szyi. Ssał jej skórę, konając z pragnienia, by posunąć się  dalej. ­ Marzę o tym, by wkłuć ci się w żyłę. ­ Zastanawiałam się, jakie to może być uczucie. ­ Jej głos był zmysłowy, ochrypły. Na Boga,  czyżby była skłonna się zgodzić? ­ Czy to boli? ­ Troszeczkę na początku, ale potem to jest jak... seks. Udzieliłaby ci się moja rozkosz. Byłbym  bardzo ostrożny. Szalenie delikatny. ­ Ufam ci. Targnęło nim pożądanie. Błysnął kłami. Wyobraził sobie, jak wbija je w szyję Mary. Jak ją  ssie, połyka, delektuje się jej smakiem. A potem ona robi to samo z nim, jednoczą się w cudownej  komunii. Dokrwiłby ją hojnie, dał jej pić do syta... Mary piłaby jego krew?

Odsunął się gwałtownie. Chyba oszalał. Przecież ona, na boga, jest kobietą, a nie samicą.  Ludzie się nie dokrwiają. Oparł czoło o jej plecy. Nie dość, że Mary nie jest wampirem, to jeszcze jest chora.  Przejechał językiem po wargach, próbując schować kły. ­ Rankohr, czy będziesz teraz... no wiesz, co. ­ Lepiej nie. To może być niebezpieczne. ­ Wcale się nie boję. ­ Wiem, kochanie. Ty się niczego nie boisz. ­ To właśnie jej odwaga była jednym z powodów, dla  których zapragnął ją oznaczyć. ­ Wolę jednak kochać twoje ciało, niż przyjmować od niego dar, na  który go nie stać.  Płynnym ruchem uniósł się, oderwał biodra Mary od materaca i wszedł w nią od tyłu do  samego końca. Kiedy ugięła się pod jego naporem, ogarnęło go wściekłe podniecenie, wsunął jedną  rękę między jej piersi, dociskając ją do siebie Złapał Mary za podbródek i wykręcił jej głowę w  bok, żeby móc się z nią całować. Czuł w ustach jej rozpalony oddech; dyszała spazmatycznie. Cofnął się i ten ruch sprawił, że  jęknęli równocześnie. Była tak niewiarygodnie wąska, ściskała go jak imadło. Wykonał jeszcze  kilka kontrolowanych pchnięć, po czym jego biodra same z siebie zaczęły mechanicznie wznosić  się i opadać i nie był już w stanie trafić ustami w jej usta. Jego ciało rytmicznie zderzało się z jej  ciałem; trzymał teraz Mary w talii. Leżała piersią na łóżku, z głową zwróconą na bok. Wargi miała rozchylone, oczy zamknięte.  Puścił ją i wsparł się na pięściach po obu stronach jej ramion. Była pod nim taka maleńka,  dodatkowo pomniejszona rozmiarem jego potężnych ramion, mimo to wnikał w nią raz po raz do  samego końca w głębokim zatraceniu. Nagle poczuł rozkoszne ukłucie w dłoń. Spojrzał w dół. Mary wsunęła jego rękę do ust,  zaciskając zęby wokół jego kciuka. ­ Mocniej, Mary ­ zaczął błagać ochryple. ­ Tak. Tak. Jeszcze... mocniej. Zagłębiła się mocniej w jego ciało, a delikatny ból przepełnił czarę rozkoszy. Czuł, że już  dłużej nie wytrzyma. Bynajmniej nie zamierzał jeszcze kończyć. ­ Wysunął się z Mary i szybko odwrócił ją na plecy. Jej nogi same rozpadły się na boki, jakby nie  miała siły trzymać ich razem. Widząc, jak otwiera się dla niego, wilgotna i nabrzmiała, o  mały  włos byłby wytrysnął na jej uda. Nachylił się i zaczął całować miejsca, w których był przed chwilą,  czując na ustach własny smak ­ aromat, którym ją oznaczył. Dochodząc, krzyknęła dziko. Zanim jej skurcze ustały, upadł na nią, wślizgując się z  powrotem do środka. Wykrzyknęła jego imię, drapiąc go paznokciami po plecach. Przeszedł przez grań, patrząc w jej szeroko otwarte, nieprzytomne oczy. Teraz, kiedy już  przestał się hamować, szczytował raz za razem, wypełniając ją swoim nasieniem. Orgazm  przedłużał się; Rankohr unosił się bezsilnie na jegoporywistej fali. Rozkosz zdawała się  bezgraniczna, nie był w stanie powściągnąć. Wcale zresztą nie próbował. Mary tuliła się do Rankohra, który znów zaczął drżeć i dyszeć pośpiesznie. Z jego piersi  wyrwał się jęk. Gwałtownie zadygotał, po czym szczytował kolejny raz. Miała wrażenie, że dochodzi między nimi do jakiejś wzruszającej komunii, gdy ona leży spokojna,  a nim wstrząsa spazm kaskadowego orgazmu. Teraz, kiedy jej uwagi nie przyćmiewało  podniecenie, kontemplowała  każdy szczegół jego ciała, każdy ruch Rankohra w niej. Po drżeniu  jego brzucha i ud odgadywała nadejście orgazmu. Właśnie dochodził w niej po raz nie wiedzieć  który, dysząc spazmatycznie. Mięśnie jego klatki piersiowej,  pleców i lędźwi napięły się, po czym  wykonał kilka pchnięć.

Uniósł głowę, zaciskając powieki i odsłaniając kły. Jego ciało chwyciły nagłe skurcze.  Wytrysnął głęboko w Mary. Otworzył oczy. Były szkliste. ­ Przepraszam cię, Mary. ­ Targnął nim kolejny spazm. Heroicznie próbował mówić dalej. ­  Nigdy... mi się to nie... zdarzyło. Nie mogę przestać. O, Jezu. Wydobył z siebie gardłowy dźwięk, który miał łączyć skruchę z ekstazą. Uśmiechała się do niego, głaszcząc go po gładkich plecach. Czuła, jak jego potężne mięśnie  znów zaczynają grać, kiedy ponownie przyciska się do niej lędźwiami. Była mokra między nogami  i cudownie rozgrzana jego podnieceniem. W powietrzu unosił się magiczny zapach, którym ją  znaczył, mroczny i intensywny. Dźwignął się na rękach, jakby zamierzał z niej wyjść ­ Czemu idziesz? ­ Oplotła go nogami. ­ Żeby cię... nie zgnieść. ­ Zaschło mu w ustach. ­ Jest mi bardzo wygodnie. ­ Ojej, Mary... ja... ­ Znów wygiął się w łuk, odrzucając  głowę do tyłu. Żyły nabrzmiały mu na  szyi, mięśnie ramion napięły się. Był posągowo piękny. Nagle oklapł i upadł na nią bezwładnie. Teraz miażdżył ją swoim ciężarem, odbierając  oddech. Na szczęście zsunął się z niej i przyciągnął ją do siebie. Rytm jego serca powoli wracał do  normy. ­ Nie bolało cię? ­ spytał bez ogródek. ­ Ani trochę. Pocałował ją i wysunął się z niej. Chwiejnym krokiem udał się do łazienki. Wrócił z  ręcznikiem, który włożył jej delikatnie między nogi. ­ Czy przygotować prysznic? Chyba cię trochę... hmm.. pobrudziłem. ­ Nie szkodzi. Wolę sobie poleżeć. ­ Pojęcia nie mam, od czego tak się porobiło ­ zadumał się, podnosząc kołdry z podłogi i  przykrywając Mary i siebie. ­ Choć... może jednak wiem. ­ Nieważne, dlaczego, ważne, że byłeś cudowny. ­ Przycisnęła usta do jego podbródka. ­  Niesamowity. Przez chwilę leżeli w milczeniu. ­ Wiesz, Mary, moje ciało ostatnio było wystawione na ciężkie próby. ­ Trudno zaprzeczyć. ­ Będę musiał... zadbać o siebie. Coś w jego głosie zaniepokoiło Mary. Spojrzała na niego. Leżał ze wzrokiem wbitym w  sufit. Przeszedł ją zimny dreszcz. ­ W jaki sposób? ­ Muszę się dokrwić. Od samicy. Z mojej rasy ­ Aha. ­ Przypomniała sobie, jak przesuwał kłami po jej kręgosłupie. Doskonale pamiętała miły  dreszczyk oczekiwania, kiedy wtulił twarz w jej szyję. Wciąż żyły w niej upiory tamtej nocy, kiedy  wyszedł na miasto. Nie zniosłaby ponownie oczekiwania w jego łóżku, wiedząc, że jest z inną. Ujął jej twarz w swoje dłonie. ­ Muszę się dokrwić teraz, żeby mnie potem nie poniosło. Chcę, żebyś była przy tym. Choćbyś  siedziała w tym samym pokoju, jeśli trudno ci będzie na to patrzyć. Nie chcę, żebyś się zadręczała  myślami o tym, co się dzieje między mną a samicą. ­ Od kogo będziesz... pić? ­ głos jej się załamał. ­ Myślałem o tym. Nie chcę tego robić z żadną z samic, z którymi byłem. To zawężało pole manewru do ilu? Pięciu kobiet? Czy może aż sześciu? Pokręciła głową. Straszna z niej jędza. ­ Chyba wezwę jedną z Wybranek.

„Oby to były jakieś bezzębne wiedźmy". ­ Wybranki w zasadzie służą Pani Kronik, naszej duchowej przewodniczce, ale przez pewien czas  zaspokajały potrzeby członków Bractwa, którzy nie mieli własnych krwiczek. Współcześnie  zrezygnowałiśmy z ich posług, ale skontaktuję się z nimi i zobaczę, co się da zrobić. ­ Kiedy? ­ Najszybciej, jak się da. Pewnie jutro w nocy. ­ Nie będzie mnie już tutaj. ­ Zszarzał na twarzy, ale nie dała mu dojść do głosu. ­ Muszę już jechać. ­ Gówno prawda. ­ Bądźmy realistami, Rankohr. Naprawdę spodziewasz się, że zostanę tu na zawsze? ­ Tak. Marzę o tym. ­ Nie przyszło ci do głowy, że mogę tęsknić za moim domem, moimi rzeczami, moimi... ­ Każę tu przywieźć wszystko.  Pokręciła głową. ­ Muszę wracać do siebie. ­ To nie jest bezpieczne. ­ No to zróbmy tak, żeby było bezpieczne. Zainstaluj alarm, nauczę się strzelać i co tam jeszcze, ale  muszę wracać do mojego życia. Zamknął oczy. ­ Rankohr, spójrz mi w oczy. Spójrz mi w oczy. ­ Ścisnęła jego dłoń. ­ W moim świecie mam wiele  obowiązków. Zagryzł wargi. ­ Czy będę mógł poprosić Vrhednego, żeby zainstalował ci system bezpieczeństwa? ­ Tak. ­ I będziesz tu do mnie przyjeżdżać?  Wzięła się na odwagę. ­ A jeśli powiem, że nie? ­ Ja będę przyjeżdżał do ciebie. ­ Nie sądzę, żeby... ­ Już ci mówiłem, żebyś przestała tyle główkować. Odnalazł jej usta, ale odepchnęła go, zanim  zdążył wsunąć język i pozbawić ją zdolności logicznego myślenia. ­ Już ci mówiłam, że to nie prowadzi donikąd. To... coś, co jest między nami. Nie ma takiej  możliwości. Odwrócił się na plecy, wkładając rękę pod głowę. Zacisnął szczęki, aż ścięgna wyskoczyły  mu na szyi. Poczuła się koszmarnie, ale chciała to mieć już za sobą. ­ Jestem bardzo wdzięczna za wszystko, co dla mnie zrobiłeś. Za to, jak się poświęcałeś dla mojego  bezpieczeństwa... ­ Dlaczego byłaś taka nieszczęśliwa tamtej nocy, kiedy wyszedłem na miasto? ­ Nie rozumiem? ­ Dlaczego przeszkadzało ci to, że jestem z inną? A może potrzebowałaś ostrego seksu i próbowałaś  to jakoś usprawiedliwić przed sobą? ­ Spojrzał na nią intensywnie. Lazur jego oczu rozsiewał  neonowy, świetlisty blask, aż musiała zmrużyć oczy. ­ Umówmy się, następnym razem, kiedy  będziesz chciała żebym cię zerżnął, dasz mi po prostu znać. Chętnie pójdę na takie rozwiązanie. O, Boże. Wcale nie chciała go tak zdenerwować. ­ Rankohr... ­ Naprawdę nieźle się bawiłem. Dobrze ci wyszedł ten numerek z dominacją. Epizod sadystyczny  też mnie kręcił, zwłaszcza jak się oblizywałaś po tym, jak mnie ugryzłaś w usta. Nie powiem, stanął  mi na baczność. Nie mogła znieść zimnego tonu jego głosu, a jeszcze bardziej lodowatego spojrzenia. ­ Przykro mi ­ powiedziała. ­ Ale...

­ Prawdę mówiąc, znów mi staje na samo wspomnienie. Dość dziwne, zważywszy na to, jak  spędziłem ostatnie dwadzieścia minut. ­ Rozumiem. No to powiedz, jak sobie wyobrażasz naszą wspólną przyszłość? ­ Tego już się nigdy nie dowiemy. Ale będziesz tu siedzieć jeszcze do nocy, zgadłem? Choćby  dlatego, że potrzebujesz, żebym cię odwiózł. Więc może jeszcze się podjaram. Nie lubię tracić  czasu. ­ Wsunął rękę pod kołdrę. ­ Naprawdę na mnie działasz. Sterczy jak kij bejsbolowy. ­ Czy wiesz, co mnie czeka przez następnych sześć miesięcy? ­ Nie i nie będę wiedział, prawda? Co powiesz, wobec tego, na trochę seksu? Ponieważ tylko to cię  we mnie interesuje, a ja jestem żałosnym durniem, który cię pragnie mimo wszystko ­ bierzmy się  do roboty. ­ Rankohr ­ wrzasnęła, próbując przywołać go do porządku. ­ Mary! ­ przedrzeźniał ją. ­ Przepraszam, rozgadałem się za bardzo. Pewnie wolałabyś, żebym  ustami robił co innego. Może na twoich usteczkach? Nie, na cyckach. Albo nie, jeszcze niżej. Jasne,  tam ci się spodobało. A ja wiem, jak ci dogodzić. Zakryła uszy rękami. ­ Nie chcę się z tobą rozstawać w gniewie. ­ Ale to cię nie powstrzyma, prawda? Nie ciebie, naszą Mary­siłaczkę. Po prostu pójdziesz sobie w  szeroki świat... ­ Żeby chorować, Rankohr. Porzucam cię, bo jestem chora, rozumiesz? Mam jutro wizytę u lekarza.  Nie wybieram się na balangę. Spojrzał na nią. ­ Uważasz, że nie jestem godzien, żeby się tobą zajmować? ­ Że co? ­ Nie pozwolisz, żebym się tobą opiekował w chorobie? Przypomniała sobie, jak ciężko jej było, kiedy cierpiał, a ona nie mogła mu pomóc ­ Dlaczego miałbyś mieć na to ochotę? ­ szepnęła. Opadła mu szczęka, jakby dostał w twarz. Zerwał się z łóżka. ­ Pierdol się, Mary. Wskoczył w skórzane spodnie i wyszarpnął z komody koszulę. ­ Pakuj się, moja droga. Już nie będziesz musiała się zadawać z bezpańskim kundlem. ­ Wsunął  ręce w rękawy i założył koszulę przez głowę. ­ Powiem V, żeby zainstalował ci alarm, kiedy będzie  miał wolną chwilę. To długo nie potrwa; do tego czasu będziesz spać gdzie indziej. Któryś z  psańców pokaże ci twój nowy pokój. Zerwała się z łóżka, chcąc do niego podbiec, ale osadził ją wzrokiem. ­ Powiem ci coś, zasłużyłem sobie na to. Wierz mi. Setki razy robiłem to samo. Odchodziłem, nie  splunąwszy na pożegnanie. ­ Nacisnął klamkę. ­ Samice, z którymi się pieprzyłem, miały  przynajmniej to szczęście, że mnie mnie pamiętały. Dałbym wszystko, żeby o tobie zapomnieć.  Wszystko. Wcale nie trzasnął drzwiami na odchodnym. Zamknął je stanowczo.

ROZDZIAŁ 32 O NACHYLIŁ SIĘ NAD SAMCEM CYWILÓW I DOCISNĄŁ IMADŁO. Porwał wampira w śródmiejskim  zaułku, obok pubu Screamer. Jak dotąd, świeżo wybudowany ośrodek przesłuchań działał  bezszmerowo. Śledztwo również robiło postępy. Schwytany cywil otarł się o Bractwo. Jeszcze niedawno O byłby bliski erekcji, choć reduktorom nie staje. Tymczasem zimne  dreszcze i szkliste, błędne oczy wampira przypomniały mu jego samego pod potężnym cielskiem  Omegi. Bezsilnego. Obezwładnionego. W bólu. Strach oblepił mu płuca szlamem. Nie był w stanie patrzyć na jęczącego wampira. Jezu,  maże się jak jakaś ciota. Musi się wziąć w garść. Odchrząknął i odetchnął głębiej. ­ Jak... jak bliskie były kontakty twojej siostry z Bractwem? ­ Ona się z nimi... uprawia seks. ­ Gdzie? ­ Nie wiem. ­ Radziłbym ci bardziej wysilić pamięć. ­ 0 docisnął imadło. Cywil wrzasnął, tocząc mętnym wzrokiem po zaciemnionym wnętrzu. Wyglądał, jakby miał  znowu zemdleć, więc 0 popuścił trochę śruby. ­ Gdzie ich spotyka? ­ Caith włóczy się po wszystkich pubach. ­ Samiec kaszlnął słabo. ­ Bywa w Zero Sum, w  Screamerze. Którejś nocy urzędowała w One Eye. ­ W One Eye? ­ Ciekawe. To gdzieś na zadupiu. ­ Czy mogę już iść do domu? Moi rodzice będą się bardzo... ­ Nie wątpię, że się martwią. I mają powody ­ pokiwał i głową O. ­ Ale nie mogę cię wypuścić.  Jeszcze nie. Nie zamierzał go nigdy wypuścić, ale tego wampir nie musiał wiedzieć. O z powrotem dokręcił imadło. ­ Powtórz, jak twoja siostra ma na imię. ­ Caith. ­ Z którym z braci się pieprzy? ­ Na pewno z tym z kozią bródką, Vrhednym. Podoba jej się też taki blondyn... ale on nie leci na  nią. ­ Kiedy ostatni raz widziała blondyna? W odpowiedzi usłyszał niezrozumiały bełkot. ­ Co mówisz? Nie słyszę. Samiec próbował coś powiedzieć, ale nagle dostał drgawek i zaczął łapać powietrze, jakby  się dusił. ­ Nie przesadzaj ­ mruknął O. ­ Aż tak bardzo chyba nie boli. Kurwa mać, imadło to dziecięca zabawka; jeszcze nie doszli do prawdziwych tortur. A  jednak w dziesięć minut później wampir wyzionął ducha, a O stał nad jego ciałem, zastanawiając  się, co też, u diabła, poszło nie tak. Drzwi ośrodka przesłuchań otwarły się. Wszedł U. ­ Jak nam dzisiaj poszło? ­ Cywil kopnął w kalendarz, nie mam pojęcia, czemu. Dopiero brałem się za niego. O odkręcił imadło z dłoni wampira i rzucił na stertę narzędzi. Wpatrując się w martwe  zwłoki na stole, z zaskoczeniem odkrył, że robi mu się niedobrze. ­ Jeśli złamałeś mu kość, mógł ruszyć skrzep. ­ Co... aha. Ale jak to: z palca? Gdyby to była kość udowa to co innego, ale dobrałem mu się tylko 

do ręki. Nie szkodzi. Może ruszyć z każdego miejsca, a jeśli dojdzie do płuc i tam utknie, to po  zabawie. ­ Dusił się. ­ No to już znamy przyczynę. ­ Bardzo nie w porę. Jego siostra pieprzy się z braćmi, ale niewiele z niego wyciągnąłem. ­ Adres zamieszkania? ­ Niestety. Dureń dał sobie skroić portfel chwilę przedtem, nim go złapałem. Był pijany i ktoś go  obrobił w ciemnej uliczce. Podał jednak kilka adresów spelun w centrum, ale również ten  wieśniacki pub, One Eye. U spochmurniał. Wyjął pistolet i sprawdził, czy jest nabity. ­ Jest pan pewien, że nie wciskał kitu tylko po to, żeby pan mu odpuścił? One Eye jest tu gdzieś, w  okolicy, a cholerni braciszkowie, o ile się nie mylę, mieszkają w mieście. Tam w każdym razie ich  spotykamy. ­ Tam pozwalają się spotkać. Nikt nie ma pojęcia, gdzie mieszkają. Psiakość, gadał coś zanim  kojfnął, ale nie mogłem zrozumieć ani słowa. ­ Pokręcił głową z żalem ­ To przez ten ich kurewski język. Powinniśmy mieć tłumacza. ­ Pan chyba żartuje. U rozejrzał się po pokoju. ­ I co, podoba się panu pański nowy warsztat? „Wisi mi dogłębnie" ­ odparł w myślach 0. ­ Doskonały ­ zapalił się. ­ Trzymałem wampira przez pewien czas w magazynie, czekając, aż  wytrzeźwieje. System uprzęży sprawdził się na piątkę. Stół naprawdę z nieba nam spadł. ­ Zarzucił  wampirowi zwisającą rękę na pierś i poklepał nierdzewną płytę, na której leżały zwłoki. ­ Odpływy,  pasy do przypinania. ­ Czułem, że się panu spodoba. Ukradłem go z kostnicy. ­ Fajny. U podszedł do ognioodpornej szafy, w której przechowywali amunicję. ­ Mogę wziąć kilka naboi? ­ Po to są tutaj. U wyjął niewielkie pudełko z napisem remington. ­ Podobno pan X powierzył panu pieczę nad tym miej scem ­ powiedział, napełniając magazynek  pistoletu. ­ N­no tak, dał mi klucze. ­ To dobrze. Pan wie, jak tu rządzić. Oczywiście z zaszczytem wiązały się pewne zobowiązania. Pan X zażądał, żeby O  zamieszkał na miejscu, jednak nie bez racji. Jeśli mieli trzymać jeńców przez wiele dni, ktoś musiał  ich pilnować. ­ Pan X wkrótce ogłosi zmiany w organizacji oddziałów Alfa. ­ O przysiadł półdupkiem na  krawędzi stołu. ­ W obrębie oddziału będziemy dobierać się w dwójki. Przyznał mi pierwszeństwo  wyboru. Czy mógłbym wobec tego pana prosić? ­ Nie wiem, czy panu wiadomo, że byłem traperem w Kanadzie w latach dwudziestych  osiemnastego wieku ­ odparł z uśmiechem U, domykając pudełko z amunicją. ­ Lubię poruszać się  w terenie. Polować. O skinął głową z aprobatą. Gdyby nie to, że stracił serce do roboty, byliby z U zajebistą  dwójką. ­ Czy to prawda, co mówią o panu i panu X?­spytał U. ­ Że co? ­ Że niedawno spotkał się pan z Omegą. ­ Kiedy O zatrzepotał rzęsami, U, na szczęście, opacznie to  zinterpretował. ­ Rany koguta, a więc to prawda! Czy będzie pan teraz drugim po panu X? O to 

chodzi w tym wszystkim? O przełknął ślinę, choć zbierało mu się na wymioty. ­ Musi pan spytać senseia. ­ Oczywiście. Nie omieszkam. Jednego nie rozumiem ­ dlaczego pan się z tym kryje. A co miał robić, skoro wiedział tyle samo co U? Jeszcze niedawno myśl o zostaniu drugim nadreduktorem wprawiłaby go w ekstazę. ­ Kiedy i gdzie będę panu potrzebny? ­ spytał U, zbierając się do wyjścia. ­ Tu i teraz. ­ Co mam przez to rozumieć? ­ Pojedziemy z powrotem do miasta. Chciałem dziś w nocy urządzić lekcję pokazową, ale mój  podręcznik diabli wzięli. ­ Trzeba wpaść do biblioteki po drugi egzemplaiz ­ zapalił się U. Krążąc po dzielnicy nocnych lokali, Rankohr modlił się o coś, na czym mógłby się wyżyć.  W zimnej plusze był kłębkiem nerwów, wściekłości i bólu, który gniótł go w pierś. Vhredny już  dwie godziny wcześniej zrezygnował z prób konwersacji. Kolejny raz skręcili w Trade Street i przystanęli przy wejściu do Screamera.  Zniecierpliwiony tłum kłębił się, usiłując wcisnąć się do pubu. V z Rankohrem wypatrzyli czterech  samców cywili. ­ Pozwól, że spytam po raz ostatni, dlaczego milczysz jak zaklęty? ­ V sztachnął się skrętem z  tureckiego tytoniu poprawił na głowie czapkę bejsbolową. ­ Chyba nie trawisz w kółko wczorajszej  nocy? ­ Nie, już wróciłem do formy. Zerknął w głąb mrocznego zaułka. Akurat, wrócił do formy. W ciemnościach wszystko widział zamazane, choć wielokrotnie  mrugał oczami. Także jego słuch jakby się przytępił. Normalnie rozpoznawał dźwięki na kilometr,  teraz musiał wytężać słuch, żeby wyłowić cokolwiek z paplaniny zebranych przed klubem. Jasne, że był zgnębiony tym, co zaszło z Mary; kto by nie był zgnębiony, gdyby wypięła się na  niego najdroższa? Ale osłabienie wzroku i słuchu miało podłoże fizjologiczne nie było skutkiem  rozdrapywania ran. Domyślał się, gdzie pies mógł być pogrzebany. Tego wieczoru nie było przy nim bestii. W zasadzie to była ulga. Pozbycie się wrednej gadziny choćby na chwilę było niewyobrażalnym  błogosławieństwem niestety, nauczył się ślepo polegać na bezbłędnym refleksie bestii. Głębia  symbiotycznego związku z jego klątwą wstrząsnęła nim podobnie jak jego aktualna bezbronność.  Nie żeby stracił dryg do walki wręcz czy zręczność w posługiwaniu się sztyletem. Po prostu bestia  stale udzielała mu informacji o otoczeniu, na których zwykł polegać. W skrajnych przypadkach  przejmowała stery, siejąc spustoszenie w szeregach przeciwnika. ­ Kogóż my tu widzimy? ­ powiedział nagle V, patrząc w prawo. Ulicą nadciągała dwójka reduktorów; ich białe włosy połyskiwały w światłach reflektorów.  Jak marionetki na jednym sznurku zwrócili jednocześnie głowy w stronę Rankohra i Vrhednego.  Zwolnili kroku. Przystanęli. V upuścił papierosa i zadeptał. ­ Za dużo świadków, żeby się bić. Członkowie Korporacji byli chyba podobnego zdania, bo nie kwapili się do ataku. Ich  powściągliwość była skutkiem niepisanej umowy między Bractwem a reduktorami. Nierzucanie się  w oczy Homo sapiens znaczył być albo nie być dla obu stron. Konfrontacja na oczach tłumu  ludzkich istot w ogóle nie wchodziła w rachubę. Kiedy bracia i reduktorzy patrzyli na siebie spod oka, ludzkie istoty nie miały pojęcia o  niczym. Za to wampiry z kolejki od razu wiedziały, co jest grane. Przestępując z nogi na nogę, 

kombinowały, jak by dać nogę. Rankohr próbował ściągnąć ich wzrokiem i dyskretnie dać głową  znak, żeby się nie ruszały z miejsca. Dla młodych cywilów najlepszą opcją było pozostanie na  widoku publicznym; modlił się, żeby zrozumieli jego znaki. Niestety cała czwórka wzięła nogi za pas. Cholernym reduktorom tylko tego było trzeba. Wystartowali za nimi jak zawodowi  sprinterzy Rankhor z Vrhednym błyskawicznie skoczyli za nimi, narzucając sobie mordercze tempo.   Cywile, całkiem bez sensu, biegli dalej tą samą ulicą. Albo liczyli to, że zdążą się  zdematerializować, albo całkiem zgłupieli ze strachu. Tak czy owak, coraz bardziej wyglądało na to  że już jest po nich. Z powodu lodowatej mżawki w polu widzenia nie było żywego ducha, latarnie  się skończyły, budynki nie miały okien... Reduktorzy mogli się za nich wziąć bezkarnie Rankohr i V przyśpieszyli biegu, wzbudzając fontanny, brudnej wody z kałuż. Byli coraz  bliżej zabójców i przez chwilę wyglądało, że dogonią ich, zanim tamci dopadną cywilów. Rankohr już prawie dorwał reduktora z prawej, kiedy oddali w ulicę skręciła czarna  ciężarówka. Auto wpadło w poślizg na mokrym asfalcie. Kierowca opanował sytuację i samochód  zwolnił dokładnie w chwili, gdy reduktorzy dopadli jednego z cywilów. Oprawcy ze stukotem  wrzucili samca na pakę, po czym zrobili w tył zwrot, szykując się do walki. ­ Dogonię ciężarówkęl ­ krzyknął Rankohr. V wziął na siebie reduktorów, Rankohr rzucił się za samochodem. Ciężarówka, która  zwolniła, odbierając towar, teraz buksowała kołami w miejscu, co dało Rankohrowi dodatkową  sekundę lub dwie. Jednak w chwili, kiedy ją doganiał, zaczęła nabierać szybkości i śmignęła mu  sprzed nosa. Odbił się z całej siły od ziemi, łapiąc w ostatniej chwili burtę naczepy. Jednak jego dłonie ześlizgiwały się z wilgotnej metalowej krawędzi. Próbował poprawić  uchwyt, kiedy tylne okno szoferki odsunęło się i zobaczył muszkę pistoletu. Schylił głowę,  spodziewając się, że usłyszy suchy trzask wystrzelonej z magazynka kuli. Tymczasem cywil, który  szykował się, żebv skoczyć w biegu, zachwiał się, chwytając za ramię. Potoczył błędnym wzrokiem  i w zwolnionym tempie padł na pakę. Dłonie Rankohra ostatecznie ześliznęły się z burty. Spadając, przekręcił się i wylądował na  chodniku, sunąc na plecach po nierównym bruku. Gdyby nie skórzany płaszcz miałby plecy jak  kotlet siekany. Zerwał się na nogi, patrząc w ślad za ciężarówką, która znikała za rogiem w głębi ulicy.  Klnąc jak szewc, nie tracił czasu na opłakiwanie porażki, tylko pędem zawrócił do V który bił się z  reduktorami. Poziom walki był wyśrubowany ­ zabójcy znali swój fach, który doskonalili od lat. V,  wywijając sztyletem, nie dopuszczał ich do siebie. Rankohr naskoczył na bliższego reduktora. Rozjuszony utratą cywila i obrażony na cały  świat z powodu Mary, młócił pięściami, łamiąc kości zabójcy, aż zaczęły wychodzić przez skórę.  Czarna krew zabójcy tryskała w twarz Rankohra, zalewając mu oczy. W końcu V z trudem go  oderwał i pchnął pod ścianę. ­ Co robisz, do cholery! ­ Rankohr poświęcił V spojrzenie tylko dlatego, że bronił dostępu do  przeciwnika. ­ On się już nie rusza. ­ Chwycił Rankohra za klapy skórzanego trencza i potrząsnął  nim, żeby oprzytomniał. ­ Reduktor ani drgnie. Słuchaj, co mówię. Leży na ziemi i więcej się nie  podniesie. ­ Gówno mnie to obchodzi! ­ Rankohr próbował się szamotać z V, który nie mógł go utrzymać. ­ Ej, bracie, mówię coś do mnie. Co się dzieje? Mów, nie odlatuj. ­ Muszę go zabić... muszę..: ­ W głosie Rankohra pobrzmiewała histeria. ­ Za to, co robią... Cywile  są przy nich bezbronni... Trzeba go dobić... ­ Zaczynał już pękać, ale wciąż rwał się do  masakrowania reduktora. ­ Mary. Szukają jej... Porwą ją, jak tego cywila. To piekło, bracie... Jak  mam ją osłonić? ­ Cśśś, już dobrze, już dobrze, Hollywood. Nic ma co się gorączkować. V wziął Rankohra za szyję i zaczął go gładzić kciukiem po tętnicy szyjnej. Hipnotyzujący masaż 

stopniowo uspokoił Rankohra. ­ Prawda, że lepiej? ­ spytał V. Rankohr odetchnął i uspokoił się. Przez chwilę krążył w miejscu. Potem podszedł do zwłok  reduktora. Przetrząsnął mu kieszenie, znajdując portfel, gotówkę i broń. A to co znowu? ­ Zobacz, co znalazłem ­ mruknął. ­ Pozwól, że ci przedstawię pana BlackBerry. Rzucił minikomputer Vredhnemu, który aż gwizdnął. ­ Niezłe cacko. Rankohr wyjął z pochwy jeden ze sztyletów i wbił czarne ostrze w pierś pogromcy  wampirów. Z hukiem i błyskiem nieumarły rozsypał się w proch, ale Rankohrowi wciąż było mało.  Nadal miał ochotę wrzeszczeć i płakać jednocześnie. Razem z V zrobili szybki rekonesans okolicy. Wszędzie panował spokój. Przy odrobinie  szczęścia pozostali trzej cywile wyszli cało i w zaciszu domowym dygotali od nagłego przypływu  adrenaliny. ­ Chcę mieć słoje tych dwóch ­ powiedział Rankohr. ­ Znalazłeś coś przy twoim? V pomachał portfelem. ­ Adres na prawie jazdy to LaCrosse Street sto dziewięćdziesiąt jeden. A u ciebie jaki jest adres? Rankohr przeszukał portfel reduktora. ­ Nie wiadomo. Nie ma prawa jazdy. Za to znalazłem... 0! A to ciekawe. Fiszka formatu siedem na dwanaście była schludnie złożona na pół. W środku widniał adres  miejsca, które musiało być położone niedaleko. ­ Sprawdźmy ten adres, zanim ruszymy na LaCrosse.

ROZDZIAŁ 33 MARY SPAKOWAŁA SWÓJ BAGAŻ PODRĘCZNY pod bacznym okiem Fritza. Lokaj był chętny do  pomocy, dreptał dokoła Mary rwąc się do tego, co wyraźnie uważał za swój obowiązek. ­ Jestem gotowa ­ powiedziała w końcu, choć wcale tak się nie czuła. Fritz, uradowany, że ma wreszcie jakieś zadanie, poprowadził ją krużgankiem pierwszego  piętra do pokoju, którego okna wychodziły na ogrody za rezydencją. Musiała przyznać Fritzowi, że  jest uosobieniem dyskrecji. Nawet jeśli dziwił się, że wyprowadza się od Rankohra, nie dał tego po  sobie poznać i traktował ją z niezmienną uprzejmością. Kiedy Fritz zniknął, zaczęła zastanawiać się nad swoją sytuacją. Chciała wracać do domu,  ale nie była głupia. Istoty z parku były groźne i chociaż bardzo już chciała być u siebie, nie  zamierzała dać się zabić po to, żeby zademonstrować swoją niezależność. Zresztą, ile może trwać  montaż systemu bezpieczeństwa? Niewykluczone, że ten cały Vrhedny już się tym zajął. Przypomniała sobie o wizycie u lekarza wyznaczonej na popołudnie następnego dnia.  Rankohr obiecał, że pozwoli jej pojechać do kliniki i chociaż był wkurzony, odchodząc, wiedziała,  że nie będzie jej stawał na drodze. Kiedy oprowadzał ją po domu, wspomniał, że czasem opuszcza  rezydencję za dnia. Spojrzała na neseser. Ponieważ odjeżdżała na zawsze, nie chciała znikać, kiedy ich stosunki  są tak napięte. Może noc na mieście uspokoiła go trochę. Ona sama też chyba zaczęła myśleć  bardziej logicznie. Otwarta na oścież drzwi pokoju, żeby usłyszeć, kiedy będzie wracał do domu. Usiadła na  łóżku i czekała. Po chwili zaczęło ją skręcać z niepokoju, więc złapała za komórkę i zadzwoniła do Belli.  Odetchnęła z ulgą, słysząc głos przyjaciółki. Przez chwilę gawędziły o niczym, po czym  Mary  zebrała się na odwagę o zdradziła, że wraca do domu, kiedy tylko zainstalują jej system alarmowy.  Bella taktownie  nie wypytywała o szczegóły. ­ Mary, mogę cię o coś spytać? ­ odezwała się po dłuższym milczeniu. ­ Jasne. ­ Czy poznałaś już pozostałych wojowników? ­  Kilku. Ale nie jestem pewna, czy widziałam wszystkich. ­ Czy spotkałaś takiego, który ma... którego twarz jest pokryta bliznami? ­ To Zbihr. Nazywa się Zbihr. ­ Aha. A czy on... ­ Co? ­ Słyszałam o nim różne rzeczy. Podobno potrafi być groźny. ­ Nie wątpię. Ale mam wrażenie, że on jest nie do końca zły. Czemu pytasz? ­ Ot, tak sobie. Bez powodu. O pierwszej w nocy John Matthew wyszedł z Moe's Diner i ruszył do domu. Tohrtur nie  pojawił się. Może wcale nie miał takiego zamiaru. Chyba szansa na wyrwanie się z obecnego życia  przepadła. Maszerując w chłodzie nocy, John myślał z desperacją, że musi opuścić swój dom za  wszelką cenę. We śnie dopadał go przeraźliwy strach. Kiedy zdrzemnął się przed wyjściem do  pracy, dręczyły go upiorne koszmary o białowłosych mężczyznach, którzy łapią go i więżą w  ciemnym miejscu pod ziemią. Kiedy dochodził do drzwi swojego mieszkanka, miał już przygotowany klucz. Wpadł do  środka,  zamknął zasuwę i założył łańcuch. Żałował, że nie ma jednego z tych słupków do  barykadowania drzwi, które przykręca się do podłogi. Powinien coś zjeść, ale nie miał siły wyciągać jogurtu z lodówki. Opadł na łóżko, marząc o 

cudzie, który przywróci mu zanikające siły. Będzie ich potrzebował. Naza jutrz planował rozejrzeć  się za jakimś nowym lokum. Pora wziąć nogi za pas. Straszliwie żałował, że nie pojechał z Tohrturem, kiedy miał... Rozległo się stukanie do drzwi. John uniósł głowę. Lęk walczył w nim z nadzieją. ­ To ja, Tohrtur. Otwórz, synu. John rzucił się przez pokój, odciągnął zasuwę i padł prawie przybyszowi w objęcia. ­ Co się dzieje, John? Jakieś kłopoty? ­ Tohrtur ściągnął brwi nad szafirowymi oczami. John nie wiedział, na ile może poinformować wojownika o bladym mężczyźnie, którego  spotkał na klatce schodowej, więc w końcu zdecydował się przemilczeć tę historię. A nuż Tohrtur  uzna, że jego przyszły lokator ma schiza i się rozmyśli. ­ Synu? John poszedł po papier i długopis, a Tohrtur zamknął drzwi. Dobrze, że pan przyszedł. Dziękuję. Tohrtur odczytał kartkę. ­ Byłbym wcześniej, ale dziś w nocy miałem... pilne sprawy do załatwienia. Powiedz mi, czy  zastanowiłeś się... John skinął głową i napisał pośpiesznie: Pojadę z panem. ­ To dobrze, synu. ­ Tohrtur wyglądał na zadowolonego. ­ Słuszny wybór. John odetchnął z głęboką ulgą. ­ Powiem ci, jaki jest plan. Jutro w nocy wrócę po ciebie i zabiorę cię do nas. Nie mogę cię wziąć  od razu, bo do świtu będę w terenie. John poczuł ukłucie paniki. „Nie pękaj" ­ zgromił się w myślach. Chodziło raptem o jeden  dzień. Dwie godziny przed świtem Rankohr z Vrhcdnym dotarli do wejścia do Krypty. Rankohr  zaczekał w lesie, V zaniósł do jaskini znaleziony w mieszkaniu reduktora przy LaCrosse. Drugi adres okazał się opuszczoną izbą tortur. W zagraconej piwnicy piętrowej rudery  znaleźli zakurzone narzędzia, stół i pasy do przypinania ciała. Miejsce było makabrycznym  świadectwem zmiany strategii Korporacji, która od pojedynków z braćmi przeszła do uprowadzania  i torturowania cywilów. Kiedy wychodzili z izby tortur, rozsadzała ich żądza zemsty. W drodze powrotnej do rezydencji wpadli do domu Mary, żeby V mógł się rozejrzeć i  zorientować, co będzie mu potrzebne do porządnego zabezpieczenia miejsca. Wizyta w tym domu  była dla Rankohra piekłem. Widział jej rzeczy. Wspominał pierwszą noc, kiedy odwiedził ją  nieoczekiwanie. Na kanapę w ogóle nie mógł patrzeć, bo przypominała mu o tym, co wyprawiał z  Mary za jej oparciem, na podłodze. Miał wrażenie, jakby to wszystko wydarzyło się dawno temu jakiejś innej osobie. Zmełł przekleństwo i wrócił do skanowania lasu wokół wylotu jaskini. Kiedy V wychynął z  groty, zmaterializowali się obaj na dziedzińcu rezydencji ­ Ej, Hollywood, idziemy z Butchem do One Eye, golnąć przed snem. Pójdziesz z nami? Rankohr spojrzał w ciemne okna swojej sypialni. Wyprawa do One Eye nie kręciła go, ale  czuł, że nie powinien zostawać sam. W swoim obecnym stanie gotów był odszukać Mary i robić z  siebie idiotę, padając jej do nóg. Upokorzyć się bez sensu. Mary jasno zaznaczyła swoje  stanowisko, a nie należała do kobiet, które zmieniają zdanie. Zresztą, nie będzie z siebie więcej  robić zakochanego durnia. Chyba. ­ Dobra. Wybiorę się z wami, chłopcy. W oczach V wyczytał, żc propozycję złożono mu z grzeczności, spodziewając się  odmownej odpowiedzi. ­ To świetnie. Wychodzimy za kwadrans. Muszę wziąć prysznic. ­ Ja też. ­ Chciał zmyć z siebie krew reduktora. Wszedł przez sień do holu rezydencji, gdzie natknął się na Fritza, który wychodził z jadalni.

­ Dobry wieczór jaśnie panu. ­ Lokaj skłonił się nisko. ­ Pański gość czeka na pana. ­ Gość? ­ Przełożona Wybranek. Mówi, że dzwonił pan do niej. O, kurwa. Zapomniał o tym, że zwrócił się do Wybranek, a wyglądało na to, że nie będzie  więcej potrzebować ich usług. Skoro Mary znika z jego życia, nie będzie musiał dokrwiać się w  jakiś szczególny sposób. Może rżnąć i ssać, kogo tylko zechce. Pełnia szczęścia. Niestety, na samą myśl o kochaniu się z kimś innym niż Mary fiut mu się kurczył. ­ Czy jaśnie pan przyjmuje dziś? Miał ochotę powiedzieć, że nie, ale pomyślał, że to nie byłoby zbyt polityczne. Wziąwszy  pod uwagę jego dotychczasowe doświadczenia z Panią Kronik, uchybienie przedstawicielce  faworyzowanej przez nią kasty nie byłoby mądrym posunięciem. ­ Powiedz jej, że przyjdę za parę minut. Wbiegł na górę do siebie, odkręcił prysznic, żeby woda zaczęła się nagrzewać i zadzwonił  do V, który bez zdziwienia przyjął wiadomość, że Rankohr rezygnuje z wypadu. Niestety, z innego powodu, niż Vrhedny sądził. Mary zbudziły głosy dochodzące z holu. Rozpoznała głos Rankohra. Ten niski, dudniący  głos poznałaby wszędzie. Wstała z łóżka i podeszła do szczeliny w drzwiach. Rankohr wchodził po schodach. Włosy miał wilgotne, jakby dopiero co wyszedł spod  prysznica. Miał na sobie luźną czarną koszulę i workowate czarne spodnie. Już miała wyjść za próg,  kiedy zorientowała się, że nie jest sam. Towarzysząca mu kobieta była wysoką blondynką z długim  warkoczem spływającym po plecach. Była ubrana w przejrzystą, białą suknię; wyglądali jak idąca  do ołtarza para fanów gotyckiego rocka: on cały w czerni, ona w szacie zwiewnej jak pajęczyna.  Kiedy weszli na górę schodów, kobieta przystanęłaa, rozglądając się niepewnie. Rankohr wziął ją  pod rękę, patrząc na nią z nabożeństwem, jakby była kruchą istotą, która może się rozpaść od  samego wchodzenia po schodach. Mary śledziła wzrokiem, jak wchodzą do pokoju. Drzwi zamknęły się za nimi. Wróciła z powrotem do łóżka. Ze wszystkich stron obstąpiły ją wspomnienia. Dłonie i usta  Rankohra na każdej piędzi jej ciała. Rankohr dziękujący jej za przyrządzenie śniadania. Jego  spojrzenie, kiedy jej mówił, że ją kocha. Kocha, akurat. Tak bardzo, że bzyka się z inną raptem po drugiej stronie holu. Zaraz zresztą skarciła się za brak logiki. Sama go odepchnęła. On tylko zastosował się do jej  życzeń. Nie może mieć mu za złe, że kocha się z inną. Ma to, czego chciała. Rankhor pozwolił jej odejść.

ROZDZIAŁ 34 NASTĘPNEGO WIECZORU, U PROGU NOCY, Rankohr ruszył do siłowni, jakby to była sprawa  państwowej wagi. Kiedy skończył podnosić ciężary, przeniósł się na bieżnię i zaczął trening. Osiem  kilometrów przeleciało jak z bicza strzelił. Na dziewiątym musiał się wytrzeć z potu. Na piętnastym  postanowił się dobić. Zwiększył kąt nachylenia i dobrał odpowiedni rytm. Miał skurcze w udach, mięśnie piekły  go i bolały, jakby miały  zaraz pęknąć. Paliło go w płucach. Rwało w kolanach i kostkach. Chwycił koszulkę, którą odwiesił na konsoli, żeby otrzeć oczy z potu. Czuł, że jest solidnie  odwodniony, ale nie zszedł z bieżni, żeby sie napić. Miał zamiar biec do upadłego. Żeby utrzymać mordercze tempo, biegł w rytm płynącej z głośników muzyki. Marilyn Manson,  Nine Inch Nails. Nirvana. Heavy metal niósł sie w siłowni, zagłuszając warkot bieżni; utwory  przepojone agresją, wściekłością, obłędem. Podobnie jak umysł Rankohra. Kiedy muzyka urwała sie nagle, nawet nie odwrócił głowy. Uznał, że albo wieża wyprzęgła,  albo ktoś chce z nim porozmawiać; oba warianty gotów był przyjąć z równą obojętnością. Przed nim wyrósł Tohr. Wyraz jego twarzy sprawił, że Rankohr natychmiast zeskoczył z taśmy i  wcisnął przycisk STOP. ­ Mów. ­ Dyszał ciężko, po raz n­ty wycierając twarz koszulką. ­ Znikła. Mary. Nie ma jej. Rankohr zamarł z mokrym zwitkiem pod brodą. ­ Co znaczy, znikła? ­ Fritz zawiózł ją i czekał na nią przed szpitalem trzy godziny. Wreszcie wszedł do środka, ale  klinika onkologiczna była już zamknięta. Pojechał do domu Mary. Kiedy jej tam nie zastał, wrócił i  przeszukał cały szpital. ­ Żadnych śladów włamania czy szamotaniny w jej domu? ­ dopytywał Rankohr. Waliło mu w  skroniach, już nie z wysiłku, tylko z wyczerpania. ­ Żadnych. ­ Jej auto stoi w garażu? ­ Tak. ­ Kiedy ją widział ostatni raz ­ Zawiózł ją tam na trzecią. Dzwonił do ciebie co chwilę, cholerny durniu, ale odbierała poczta  głosowa. Rankohr popatrzył na zegarek. Było, trochę po szóstej. Założywszy, ze spędziła około  godziny w gabinecie lekarskim ­ Mary nie było od dwóch godzin. Raczej nie sądził żeby reduktorzy porwali ją z ulicy. O wiele bardziej prawdopodobne było,  że wróciła do domu i tam ją zdybali. Skoro jednak nie było żadnych śladów walki, miał prawo się  łudzić, że nic jej się nie stało. Nadzieja matką głupich. ­ Idę po broń. ­ Rankohr zeskoczył z maszyny ­ Pij. ­ Tohr wetknął mu do ręki butelkę wody. ­ Furiath przyniesie ci broń do szatni. Rankohr puścił  się biegiem. ­ Pomożemy ci ją odnaleźć! ­ krzyknął za nim Tohr. Zrobiło się ciemno i Bella wyszła na górę, z rozkoszą otwierając na oścież drzwi kuchenne.  Teraz, kiedy dzień był wyraźnie krótszy, mogła o wiele dłużej przebywać na zewnątrz. Była dopiero  szósta po południu, ale dokoła panowały egipskie ciemności. I dobrze. Zastanawiała się właśnie, czy zrobić sobie tost, czy odgrzać naleśniki, kiedy po drugiej stronie  łąki zauważyła światło. Ktoś był w domu Mary. Prawdopodobnie wojownicy instalowali jej system  alarmowy. A to znaczyłoby, że jeśli się tam uda, ma szansę spotkać samca z bliznami. Nieustannie myślała o Zbihrze od dnia, w którym się spotkali, zapełniając pamiętnik  wynurzeniami na jego temat Wyczuwała w nim jakąś... dzikość. A po tych wszystkich latach, gdy 

brat ją trzymał pod kloszem, marzyła o swobodzie i odrobinie szaleństwa. Bez wątpienia Zbihr z jego brutalną zmysłowością świetnie się wpasowywał w ten plan. Narzuciła płaszcz i zamieniła pantofle na adidasy. Przejoggowała przez chaszcze, zwalniając, kiedy  dotarła na tyły domu Mary. Tylko tego jej było trzeba, żeby nadziać się jakiegoś reduktora... ­ Mary! Co ty tu robisz? Samiczka człowieków podniosła na nią wzrok Z fotela ogrodowego. Patrzyła  nieprzytomnym wzrokiem. Choć było zimno, siedziała w samych dżinsach i swetrze. ­ O... Cześć. Jak leci?  Bella przykucnęła obok niej. ­ Czy Vrhedny już skończył? ­ Co skończył? ­ spytała Mary drewnianym głosem, prostując się na fotelu. ­ A, zakładać alarm.  Chyba nie. W każdym razie nikt mi nic o tym nie mówił, a w środku nie widać żadnych śladów. ­ Jak długo siedzisz na dworze? ­ Niedługo. ­ Mary zaczęła rozcierać ręce. ­ Chciałam tylko obejrzeć zachód słońca. ­ Chuchnęła w  dłonie. Bella spojrzała w stronę domu. Włos zjeżył jej się na głowie. ­ Kiedy Rankohr przyjedzie po ciebie? ­ Rankohr nie przyjedzie. ­ No to któryś z psańców? ­ Ojej, ale zimno ­ Mary skrzywiła się, wstając z fotela. Powlokła się w stronę domu. Bella ruszyła  za nią. ­ Mary... Naprawdę nie powinnaś tutaj siedzieć sama. ­ Wiem. Ale doszłam do wniosku, że w świetle dziennym nic mi nie grozi. ­ Czy Rankohr albo ktoś z Bractwa mówił, że reduktorzy nie mogą przebywać na słońcu? Ja mam  wrażenie, że mogą. ­ Na razie dali mi spokój, ale mam swój rozum. ­ Mary wzruszyła ramionami. ­ Pojadę do hotelu.  Muszę się tylko spakować. Zamiast jednak pójść na górę, plątała się bez celu po parterze. „Przeżyła jakiś szok" ­ doszła do wniosku Bella. Tak czy owak, obie powinny zmyć się stąd  jak najprędzej.  ­ Co powiesz na kolację u mnie? ­ Skinęła w stronę drzwi na tyłach. ­ Możesz też zostać u mnie,  dopóki Vrhedny nie dokończy robót u ciebie. Mój brat też kazał założyć u mnie alarm i tym  podobne. Mam nawet przejście podziemne, którym mogę uciec. U mnie jest bardzo bezpiecznie, a  dom stoi na tyle daleko, że reduktorom nie przyjdzie do głowy, żeby cię tam szukać. Spodziewała się protestu ze strony Mary i dobierała w myślach argumenty. ­ Dobrze, dziękuję ­ powiedziała Mary. ­ Daj mi chwilkę.  poszła na górę, a Bella krążyła po salonie, żałując, że nie umie strzelać i nie ma broni. Kiedy po paru minutach samiczka zeszła na dół z płócienną torbą w ręku, Bella odetchnęła z  ulgą. ­ A płaszcz? ­ spytała, widząc, że Mary idzie do wyjścia bez wierzchniego okrycia. ­ Aha, płaszcz. ­ Mary odłożyła torbę, zawróciła do szafy i wyciągnęła czerwoną kurtkę z kapturem.  Bella musiała poganiać ją, kiedy szły przez łąkę wśród szeleszczących traw. ­ Już prawie pełnia ­ zauważyła Mary. ­ No właśnie. ­ Chciałam cię prosić, żebyś po przyjściu do domu nie dzwoniła do Rankohra ani nic z tych rzeczy.  On i ja... rozstaliśmy się. Więc nie zawracaj mu mną głowy. ­ Nie wie, że wyjechałaś? ­ Bella usiłowała nie dać poznać po sobie zdziwienia. ­ Nie wie. Dowie się w swoim czasie. Zgoda? Bella zgodziła się tylko po to, żeby Mary szła szybciej. ­ Mogę cię o coś spytać?

­ Jasne. ­ Które z was zerwało? Mary długo nie odpowiadała. ­ Ja ­ przyznała się opornie. ­ Czy aby przypadkiem nie... Czy jesteście ze sob blisko? ­ Czy spaliśmy ze sobą? ­ Mary przełożyła torbę z ręki do ręki. ­ Owszem. ­ Czy po tym, jak się kochaliście, zauważyłaś może, że na twojej skórze pojawił się zapach?  Głęboki, orientalny... ­ Czemu mnie o to pytasz? ­ Przepraszam, nie chciałam być wścibska. ­ W życiu nie spotkałam równie pięknego zapachu ­ mruknęła Mary, kiedy dochodziły do farmy. Bella zaklęła w duchu. Mary nie wiedziała o jednym: jasnowłosy wojownik nie pozwoli jej  odejść. Samiec nigdy nie pozwoli odejść samicy, którą oznakował. Takie w każdym razie były jej  doświadczenia z cywilami. Mogła tylko domyślać się, co zrobi wojownik, którego samica wybrała wolność. Rankohr przeszedł przez każde pomieszczenie w domu Mary. W łazience na górze odkrył  otwartą szafkę pod zlewem ze starannie ułożonymi zapasami kosmetyków typu mydło, pasty do  zębów, dezodoranty. W równych rządkach były wyrwy, jakby Mary pozabierała niektóre rzeczy. „Poszła gdzieś na noc" ­ stwierdził, patrząc przez okno. Jeśli wybrała hotel, nie ma szans jej  znaleźć, bo na pewno miała dość rozumu, żeby zameldować się pod zmienionym nazwiskiem.  Może powinien spróbować szczęścia u niej w pracy... Zatrzymał wzrok na farmie po drugiej stronie łąki. Z okien sączyło się światło. Czyżby poszła do Belli? Zszedł na dół i zamknął zasuwę od wewnątrz, po czym w ułamku sekundy zmaterializował  się na progu Belli. Zastukał do drzwi. Bella otwarła i natychmiast się odsunęła, wpuszczając go do  środka, jakby się spodziewała tej wizyty. ­ Jest na górze. ­ Gdzie? ­ W sypialni od frontu. Rankohr wbiegł na górę po dwa schody naraz. Tylko jeedne drzwi były otwarte. Bez  stukania otworzył je na oścież. Światło z korytarza wpadło do środka. Mary, głęboko uśpiona, leżała na wielkim łożu z brązu, była ubrana w dobrze mu znany  sweter i dżinsy. Leżała ni to na brzuchu, ni to na boku, z nogami przykrytymi patchworkową  narzutą. Wyglądała na skrajnie wyczerpaną. W pierwszym odruchu chciał ją wziąć w ramiona. Jednak nie dał się ponieść. ­ Mary. ­ Starał się, żeby jego głos brzmiał bezosobowo. ­ Mary, obudź się. Zamrugała powiekami, potem jednak westchnęła tylko i odwróciła głowę w bok. ­ Mary. Do diabła. Podszedł do łóżka i zakołysał materacem. Udało mu się zwrócić jej uwagę. Usiadła, patrząc  tępo przed siebie, dopóki go nie zauważyła. Na jej twarzy pojawiło się zaskoczenie. ­ Co tu robisz? ­ Odgarnęła włosy z twarzy. ­ Cóż, może ty mi na to najpierw odpowiesz? ­ Nie śpię w domu. ­ Wiem. Mimo że chcesz tam wrócić. Usiadła, opierając się na poduszce i nagle zauważył sińce pod jej oczami, bladą kreskę  warg... oraz fakt, że nie sprzeczała się z nim. ­ Co się stało dziś po południu? ­ zapytał, choć to nie była jego sprawa. ­ Chciałam być trochę sama.

­ Nie pytam o to, jak wystawiłaś Fritza do wiatru. 0 tym porozmawiamy później. Chcę wiedzieć, co  powiedział lekarz. ­ A, to. Patrzył, jak w milczeniu skubie brzeg narzuty. Miał ochottę krzyczeć, rzucić czymś, podłożyć  gdzieś ogień. ­ Tak? ­ nie ustępował. ­ Wcale nie uważam, że nie jesteś godzien. O czym ona mówi, do diabła? Aaa, wraca do tamtej uroczej rozmowy o towarzyszeniu jej w  chorobie. Mechanizm wyparcia rozkręca się na całego. ­ Jak źle jest z tobą? Nie próbuj nawet mnie okłamywać ­ Chcą, żebym zaczęła chemioterapię w przyszłym tygodniu. ­ Spojrzała mu w oczy. Rankohr odetchnął głęboko. Cud, że nie osiwiał ze zgryzoty. ­ Myślisz, że to zadziała? ­ Przysiadł na najdalszym brzegu łóżka i telepatycznie zamknął drzwi. ­ Powinno. Za parę dni spotkamy się z moją lekarką, która w tym czasie naradzi się z kolegami.  Najważniejsze teraz jest ustalenie takiej dawki, którą mój organizm wytrzyma, więc musieli pobrać  mi krew, żeby zbadać wątrobę i nerki. Zgodziłam się na przyjmowanie maksymalnej dawki. ­ Rany boskie. ­ Potarł czoło. ­ Byłam przy mojej mamie, kiedy umierała ­ powiedziała cicho Mary. ­ To było straszne:  przyglądanie się, jak stopniowo traci władzę i jak cierpi. Pod koniec nie była podobna do siebie,  zachowywała się, jakby przestała być sobą. Znikła. Zostało tylko ciało zredukowane do  podstawowych funkcji. Nie twierdzę, że to będzie moim udziałem, ale nie będzie lekko. Jezu, chyba mu serce pęknie. ­ Więc nie chcesz, żebym był przy tobie? ­ Nie. Ze względu na ciebie i na siebie. Wolę, żebyś mnie zapamiętał w obecnym stanie. Ja też wolę  nas pamiętać takimi, jakimi byliśmy. Będę potrzebowała pięknych wspomnień, żeby w nich szukać  oparcia. ­ Pragnę opiekować się tobą. ­ Nic chcę. Nic będę miała dość siły, żeby utrzymywać pozory w kontaktach z ludźmi. A ból...  bardzo zmienia. Bez wątpienia. On sam postarzał się o sto lat, od kiedy poznał Mary. ­ Rankohr... ­ Głos jej zadrżał. Odchrząknęła, żeby pozbyć się chrypy. Gardził nią za to, że próbuje  kontrolować emocje. ­  Będzie mi ciebie brakowało. Patrzył na nią, zachowując dystans. Wiedział, że gdyby spróbował ją objąć, rzuciłaby się do  ucieczki, więc wczepił palce w brzeg materaca i ścisnął mocno. ­ Co ja robię? ­ Zaśmiała się, skrępowana. ­ Przykro mi, że cię tym wszystkim obciążam. Wiem, że  zacząłeś już nowe życie i tak dalej. ­ Nowe życie? ­ wydusił. ­ Co przez to rozumiesz?  ­ Ta kobieta zeszłej nocy. Tak czy owak... ­ O jakiej znów samicy mówisz? Mary pokręciła tylko głową.  ­ Do cholery, musisz się wiecznie ze mną siłować. ­ Puściły mu nerwy. ­ Ustąp raz ­ z litości albo  dla odmiany. I tak zaraz sobie pójdę, więc to będzie ten pierwszy i ostatni raz. Opuściła ramiona i zrobiło mu się głupio, że nakrzyczał na nią. ­ Mówię o kobiecie, którą wczoraj wziąłeś do łóżka ­ powiedziała, zanim zdążył się pokajać. ­ Ja...  czekałam na ciebie. Chciałam cię przeprosić... Zobaczyłam, że ją prowadzisz do siebie. Nie myśl,  że mówię o tym, żeby wzbudzić w tobie poczucie winy, czy coś w tym klimacie. Oczywiście, że nie. Przecież ona w ogóle niczego od niego nie potrzebuje. Ani miłości, ani  wsparcia, ani poczucia winy, ani nawet seksu. Pokręcił głową. ­ To była przełożona Wybranek ­ wyjaśnił matowym głosem. Miał już dość ciągłego tłumaczenia  się. ­ Rozmawialiśmy o moim dokrwieniu. Nie kochałem się z nią.

Wbił wzrok w ziemię. Nagle puścił krawędź materaca i ukrył głowę w dłoniach. Zapadła cisza. ­ Przepraszam cię, Rankohr. ­ Nie ma sprawy. Ja ciebie też. Dobiegł go odgłos podobny do czkawki. Zerknął przez rozsunięte palce, by zobaczyć, co się  dzieje. W ogóle nie płakała. To by nie była Mary. Mary była na to za mocna. W przeciwieństwie do niego. On miał łzy w oczach. Odchrząknął i zamrugał powiekami. Kiedy znów spojrzał na Mary, zobaczył, że przygląda  mu się z czułością i smutkiem, które go rozjuszyły. Co za żenada. Współczuje mu, bo jest żałosnym mazgajem. Gdyby jej tak strasznie nie  kochał, znienawidziłby ją właśnie w tej chwili. Wstał. ­ System alarmowy w twoim domu będzie podłączony do naszego ­ oznajmił, starając się, by jego  głos brzmiał równie pewnie, jak głos Mary. ­ Jeżeli alarm się włączy, pojawię się... to znaczy, jeden  z nas pojawi się natychmiast. Vrhedny skontaktuje się z tobą, kiedy wszystko będzie już działać jak  należy. ­ Nie doczekał się żadnej odpowiedzi. Wzruszył ramionami. ­ No to... cześć. Wyszedł z pokoju i udało mu się nie obejrzeć za siebie. Na dole zastał Bellę w salonie. Zbaraniała, widząc wyraz jego twarzy. Musiał wyglądać  równie koszmarnie, jak się czuł. ­ Dzięki ­ powiedział, choć nie był pewien, za co jej dziękuje. ­ Chciałem cię uprzedzić, że Bractwo  będzie patrolować twój dom, nawet kiedy Mary się wyprowadzi. ­ To bardzo uprzejme z waszej strony. Skinął głową i ruszył do drzwi. Stać go było tylko na to, żeby wyjść za próg, zanim coś w  nim pęknie i rozpłacze się jak dziecko. Zrobił parę kroków po trawniku przed farmą. Nie miał pomysłu na to, dokąd iść ani co  robić. Chyba powinien złapać Tohra, dowiedzieć się, gdzie są pozostali bracia,  skontaktowaćsięznimi. Nagle zamarł. Nad wierzchołki drzew wypłynął księżyc w pełni, wielki dysk rozświetlający  mroźną, bezchmurną, noc. Rankohr przymknął jedno oko i wyciągnął rękę w stronę księżyca. Miał  wrażenie, że lśniący satelita spoczywa we wnętrzu jego dłoni. Starał się trzymać go najdelikatniej,  jak umiał. Z wnętrza domu Belli dobiegło go stłumione, rytmiczne dudnienie. Dźwięk był coraz głośniejszy, więc obejrzał się za siebie. Drzwi od frontu otwarły się z  impetem i Mary wypadła zewnątrz, zeskakując prosto ze schodków na trawnik. Biegła na bosaka po  oszronionej trawie. Dopadła Rankohra i zarzuciła mu obie ręce na szyję. Przyciskała go tak mocno  aż chrupnęło mu w plecach. Płakała. Beczała. Smarkała. Nie pytał ją o nic, tylko przygarnął mocno  do siebie.  ­ Nie czuję się dobrze ­ wychrypiała. ­ Rankohr... nie czuję się dobrze. Zamknął oczy i tulił ją do siebie.

ROZDZIAŁ 35 O ZDJĄŁ SIATKOWĄ OKRYWĘ Z RURY KANALIZACYJNEJ i zaświecił latarką do środka. Siedział tam  młody samiec, którego wciągnęli poprzedniej nocy na pakę. Żył, nie kojfnął za dnia. Magazyn  spisał się na medal. Rozległy się ciężkie kroki. Drzwi ośrodka otwarły się i pojawił się pan X. ­ Żyje? ­ Rozglądał się bacznie. ­ E­hem ­ potwierdził O, nakładając z powrotem siatkę. ­ To dobrze. ­ Chciałbym go znowu wyciągnąć. ­ Później. Teraz proszę pojechać do następujących członków Korporacji. ­ Pan X wręczył mu kartkę  z siedmioma adresami. ­ Meldują się mailowo, ale wszystko razem wygląda dość podejrzanie.  Odpowiadają na moje wezwania jednak ich koledzy z oddziałów Beta twierdzą, że nie widzieli ich  od wielu dni. Instynkt nakazywał O zachować szczególną ostrożn Najpierw nadreduktor pomawiał go o  zamordowanie ta tych trzech Beta w parku, a teraz chciał, żeby O sprawdził, co się z nimi stało? ­ Coś nie tak, panie O? ­ Nie, nie, wszystko w porządku. ­ Jest jeszcze jedna sprawa. Chcę wprowadzić trzech nowych rekrutów do Korporacji. Ich inicjacja  odbędzie się za  półtora tygodnia. Chciałby pan być przy tym? To niezły teatr, gdy się patrzy z  boku. O pokręcił głową. ­ Wolę się skupić na robocie tutaj. ­ Boi się pan, że pański urok mógłby zdekoncentrować Omegę? ­ spytał pan X z uśmieszkiem. ­ Omegi nic nie jest w stanie zdekoncentrować. ­ Myli się pan w zupełności. Omega wciąż pana wspomina. Rozum O sądził, że pan X robi sobie jaja, ale jego ciało wiedziało swoje. Okrył się zimnym  potem. Kolana ugięły się pod nim. W oczach pana X rozbłysły chochliki. ­ No, synu, komu w drogę, temu czas. A ja się tutaj troszkę pobawię z naszym gościem. ­ Wedle pańskiego uważania, sensei. ­ Jesteśmy w domu ­ szepnęła Mary, kiedy Rankohr zamknął drzwi do ich sypialni. Objął ją w talii i przysunął do siebie. Patrząc na zegar zorientowała się, że wyszli od Belli  raptem przed półtorej godziny ­  w tak krótkim czasie zmieniło się całe jej życie ­ Tak, to jest twój dom. Nasz dom. W trzech pudłach ustawionych rzędem pod ścianą mieści. się jej ubrania, ulubione książki,  trochę kompaktów i plik fotografii. Vrhedny, Butch i Fritz przyszli z pomocą, więc pakowanie,  załadowanie rzeczy do chevroleta V i przewiezienie ich do rezydencji nie trwało długo. Przyjadą  jeszcze z Rankohrem dokończyć pakowanie. Rano miała zadzwonić do kancelarii i złożyć  wymówienie. Zgłosi też starą stajnię do sprzedaży w agencji  nieruchomości. Trudno uwierzyć, że naprawdę to zrobiła. Wprowadziła się do Rankohra, całkowicie porzucając  dotychczasowe życie. ­ Powinnam się rozpakować. Rankohr wziął ją za ręce i pociągnął w stronę łóżka. ­ Musisz odpocząć. Wyglądasz, jakbyś padała z nóg. Kiedy się mościła, Rankohr zdjął płaszcz i szelki ze sztyletami. Odpiął pas z bronią i położył  się się obok Mary; materac zapadł się, tworząc  dołek, do którego się stoczyła. Wszystkie  lampy  zgasły jednocześnie, pogrążając pokój w nieprzeniknionych mrokach.

­ Naprawdę jesteś zdecydowany na tę całą... historię? ­ spytała, kiedy jej wzrok oswajał się z  poblaskiem nocnego nieba za oknami. ­ Nie każ mi znów rzucać kurwami. ­ Nie każę. ­ Roześmiała się. ­ Po prostu... ­ Mary, kocham cię. Jestem absolutnie zdecydowany na tę całą historię. Przytknęła dłoń do jego twarzy. Przez chwilę  milczeli, po prostu oddychając jedno przy  drugim. Mary zaczynała już zasypiać. Co się tyczy mojego dokrwienia ­ odezwał się nagle Rankohr ­ to po twoim odejściu  odwołałem Wybranki. Skoro jednak wróciłaś, będę ich musiał użyć. Zesztywniała. No ale skoro chce być z wampirem, a jej krew jest dla niego za słaba, muszą  jakoś ten problem rozwiązać. ­ Kiedy zamierzasz to zrobić? ­ Dziś w nocy ma przyjechać samica, i jak już wspominałem, chcę, żebyś ze mną była. O ile w ten  sposób będziesz się czuła bardziej komfortowo. „Jak to będzie wyglądać?” ­ przemknęło jej przez Czy będzie trzymał Wybrankę w  ramionach, pijąc z jej szyi? Chociaż nie miał kochać się z tamtą, nie była pewna będzie w stanie na  to patrzyć. ­ Wierz mi. Tak będzie lepiej. ­ Ucałował jej dłoń ­ A jeśli ja... jeśli nie będę mogła tego znieść? ­ Nie będę cię zmuszał. Po prostu... wiąże się z tym nieunikniona intymność, więc chyba oboje  będziemy czuli się lepiej, jeśli będziesz obecna. Przekonasz się, że nie ma w tym nic niewłaściwego  ani nic, co bym musiał ukrywać przed tobą. ­ Zgoda. ­ Skinęła głową. ­ Tak już jest i nie mam na to wpływu ­ westchnął. Mary pogładziła go po piersi. ­ To trochę makabryczne, ale wolałabym, żebyś pił mob krew. ­ Ach, Mary, też bym tak wolał. John zerknął na zegarek. Tohrtur przyjeżdżał po niego za pięć minut, powinien więc zacząć  schodzić na dół. Obiema rękami chwycił walizkę i rzucił się do drzwi. Modlił się, żeby nie spotkać  po drodze bladego mężczyzny, ale wolał powitać Tohrtura na zewnątrz, na bardziej neutralnym  grancie. Przystanął na krawężniku i spojrzał w dwa okna, przez które wyglądał od miesięcy.  Porzucał swój materac, sztangę, depozyt, który musiał złożyć, wprowadzając się, i miesięczny  czynsz za złamanie warunków umowy. Kiedy Tohrtur przyjedzie, będzie jeszcze musiał wskoczyć  na górę po rower, poza tym jednak nic już go tutaj nie trzyma. Omiótł wzrokiem ulicę, zastanawiając się z której strony nadciągnie wojskowy. Jakim  autem przyjedzie. Gdzie mieszka i jaką ma żonę. Trzęsąc się z zimna, kolejny raz spojrzał na zegarek. Punkt dziewiąta. Po prawej stronie pojawiło się pojedyncze światło. Czuł, że Tohrtur raczej nie przyjedzie po  niego na motorze. Ale miło było pomarzyć, że z rykiem silnika odjeżdżają w dal.  Harley zaczął znikać w oddali. John spojrzał do góry w okna centralki telefonu zaufania.  Mary nie pojawiła się na piątkowej, ani na sobotniej zmianie. Oby to znaczyło, że wzięła sobie  wolne. Kiedy tylko się zadomowi się w nowym miejscu, pojedzie do Mary sprawdzić, czy wszystko  u  niej w porządku. Tylko że ... nie miał pojęcia dokąd jedzie. Zakładał, że pozostanie w tej samej okolicy, ale  czy słusznie? Maże odjedzie w iną dal. Zostawi za sobą całe to Caldwell. Bardzo chciał zacząć  wszystko od nowa. I zawsze znajdzie sposób, żeby odszukać Mary, nawet gdyby musiał wsiąść w  autobus.  Przejechały dwa samochody i ciężarówka.

Bez trudu pożegnał się z dotychczasowym, żałosnym życiem. Nikt w Moe's Diner nie  przejął się tym, że odchodzi, bo pomywaczy za bezcen mogli mieć tu pęczki. Raczej nie  zapowiadało się też, żeby sąsiedzi z kamienicy mieli po nim płakać. Jego notes świecił białymi  kartkami; nie miał przyjaciół ani rodziny, do których mógłby zadzwonić. Prawdę mówiąc, nie miał nawet notesu. Kompletne dno. Spojrzał po sobie. Pewnie wygląda jak siedem nieszczęść. W znoszonych trampkach białe  elementy zrobiły się bure Ubrany był czysto, ale dżinsy miały już dwa lata, a zapinana koszula,  najlepsza w jego zbiorach, wygadała z dna skrzyni w szmateksie. Nie miał nawet kurtki z kapturem,  bo skradziono mu ją w zeszłym tygodniu w Moe's.  Będzie musiał oszczędzać, zanim kupi  następną. Chciałby lepiej wyglądać. Reflektory omiotły narożnik Trade Street, potem skierowały się w górę, jakby kierowca  wcisnął gaz. To nie był dobry znak. Rozpędzony samochód w tej okolicy oznaczał zwykle ucieczkę  przed glinami, o ile nie coś gorszego. John przywarł do powgniatanej skrzynki na listy, starając się jak najmniej rzucać w oczy,  ale czarny range rover z pisskiem opon zahamował u jego stóp. Przyciemnione szyby. Chromowane  krawędzie. Od dobiegającego zza szyb wnętrza samochodu łomotu G­Unit trzęsła się cała ulica. John złapał walizkę i rzucił się do bramy. Nawet gdyby miał się nadziać na białowłosego, na  klatce będzie bezpieczniejszy niż w pobliżu dilera narkotyków, który panoszył się za kierownicą  rovera. Próbował się wśliznąć przez drzwi kiedy muzyka raptem umilkła. ­ Gotowy do drogi? Odwrócił się na dźwięk głosu Tohrtura. Mężczyzna wyłonił się zza samochodu. W  półmroku jego postać wyglądała groźnie, jak sylwetka olbrzyma, na widok którego lepiej wziąć  nogi za pas. ­ Jedziemy, synu? John podniósł wzrok na twarz Tohrtura, oświetloną światłem ulicznej latarni. O rany,  zupełnie zapomniał, jak groźnie wygląda ostrzyżony po wojskowemu mężczyzna z mocnym  podbródkiem. „Może to nie jest dobry pomysł" ­ przemknęło mu przez myśl. Decyzja podjęta ze strachu,  która tylko wpakuje go w nowe kłopoty. Nie miał nawet pojęcia, dokąd jedzie. Dzieciaki takie jak  on wyławia się z rzeki po tym, jak przyjęły zaproszenie do luksusowego wozu od silnych,  nieznanych mężczyzn. Tohrtur wsparł się niedbale o maskę, jakby wyczuł opory Johna. ­ Nie chcę, żebyś myślał, że wywieram na ciebie nacisk. Ale moja krwiczka ugotowała dobry obiad,  a ja jestem głodny. Może wpadniesz do nas, zjesz obiad, obejrzysz dom. Sprawdzisz czy ci się u nas  podoba. Nie musimy jeszcze brać twoich rzeczy ­ Co ty na to? Jego głos cichy, spokojny. Łagodny. Ale przecież nie będzie się zachowywał jak czarny  charakter, jeśli chce Johna zwabić do samochodu. Zadzwoniła komórka. Tohrtur wyjął telefon z kieszeni skórzanej kurtki. ­ Ta­a. No, nie. Już jesteśmy razem. ­ Na jego ustach błąkałsię lekki uśmiech. ­ Przemyślimy to.  Tak, powiem mu. Aha. Dobrze. Na pewno. O tym też nie zapomnę. Wellsie ja... wiem. Po prostu  zapomniałem odwiesić. To się już więcej nie powtórzy. Przysięgam. Nie... Tak, ja naprawdę... Aha.  Przepraszam, lilan. „Żona" ­ domyślił się John. Strofowała tego twardziela. A on przyjmował to z pokorą. ­ Dobrze. Kocham cię. Pa. ­ Tohrtur zasunął komórkę i włożył do kieszeni, po czym spojrzał na  Johna. Wyraźnie szanował swoją żonę, bo nie wywracał białkami ani słowem nie skomentował jej  wymówek. ­ Wellsie mówi, że nie może się doczekać twojego przyjazdu. Ma nadzieję, że  zostaniesz z nami. N­no to... zgoda. Posłuszny instynktowi, który podpowiadał mu. że Tohrtur to bezpieczeństwo, nawet jeśli 

wygląda na odwrót, John dotaszczył walizkę do auta. ­ To cały twój dobytek? John zarumienił się i skinął głową. ­ Przy mnie nie musisz się niczego wstydzić, synu ­ uspokoił go Tohrtur. Uniósł walizkę, jakby nic nie ważyła i rzucił od niechcenia na tylne siedzenie, po czym  przeszedł na swoją stronę samochodu. John przypomniał sobie o rowerze. Postukal w maskę rangę rovera, żeby zwrócić na siebie  uwagę, po czym wskazał palcem swoje okna. ­ Czegoś zapomniałeś? John skinął głową i pognał na górę. Złapał rower, odłżył klucze na blat kuchenny. Nagle  przystanął. Rozejrzał się dokoła. Dopiero teraz, kiedy odchodził na zawsze, dotarły do niego nędza i  plugastwo tego miejsca. Ale mimo wszystko przez chwilę to był jego dom, taki, na jaki było go stać  przy jego skromnych środkach. W nagłym odruchu wyjął z kieszeni długopis, otwarł jedną z  rozpadających się szafek i złożył w srodku swój podpis, opatrując datą. Potem wyprowadził rower na podest, zamknął drzwi i szybko zbiegł po schodach.

ROZDZIAŁ 6 ­ Mary? Mary, wstawaj. Przyjechała. Ktoś szarpał ją za ramię. Otworzyła oczy i zobaczyła wpatrzone w siebie oczy Rankohra.  Miał na sobie biały strój z długimi rękawami i luźnymi spodniami. Usiadła, próbując się pozbierać. ­ Chwileczkę, dobrze? ­ Jasne. Weszła do łazienki i opłukała twarz. Spojrzała w lustro na swoje odbicie. Woda ciekła jej po  brodzie. Jej kochanek za chwilę będzie pił krew, a ona będzie musiała na to patrzeć. Najbardziej jednak bolało ją to, że nie była mu w stanie dać tego, czego potrzebował. Żeby się nie dać czarnym myślom, chwyciła za ręcznik i wytarła się energicznie. Nie miała  czasu przebierać się, zresztą dżinsy i sweter zupełnie wystarczały na tę okazję. Kiedy weszła do pokoju, Rankohr właśnie zdejmował zegarek. ­ Chcesz, żebym ci go popilnowała? ­ zażartowała, wspominając tamten raz, kiedy niańczyła jego  rolex. Podszedł do niej i wsunął jej do ręki ciężki przedmiot. ­ Pocałuj mnie. Nachylił się, a ona wspięła się na palce. Ich usta spotkały się na chwilę. ­ Chodź. ­ Wziął ją za rękę i wyprowadził z pokoju. ­ Nie chcę tego robić w sypialni. To nasze  prywatne sanktuarium. Poprowadził ją krużgankiem do jednego z gościnnych pokoi. Nacisnął klamkę i weszli do  środka. Mary najpierw poczuła zapach róż, a potem dostrzegła W rogu pokoju kobietę. Jej ponętne  ciało wychylało się z białej sukni z długim rozcięciem, rudawe włosy miała zwinięte w kok na  czubku głowy. Zarówno głęboki dekolt, jak i kok eksponowały jej obnażoną szyję. Ukłoniła się z uśmiechem, przemawiając w tym ich niezrozumiałym języku. ­ Nie ­ odparł Rankohr. ­ Po angielsku. Będziemy w trakcie mówić po angielsku. ­ Oczywiście, wojowniku. ­ Mówiła wysokim, czystym głosem, przypominającym śpiew ptaka.  Cudownymi, zielonkawymi oczyma wodziła za twarzą Rankohra. ­ Miło mi, że mogę ci służyć. Mary poruszyła się niespokojnie. Obudził się w niej instynkt posiadaczki. Służyć mu? ­ Jak się nazywasz, Wybranko? ­ spytał Rankohr. ­ Layla. ­ Skłoniła się ponownie. Prostując się, omiotła wzrokiem ciało Rankohra. ­ To jest Mary. ­ Objął Mary ramieniem. ­ Jest moją... ­ Dziewczyną ­ wtrąciła Mary ostro. Rankohrowi drgnął kącik ust. ­ Jest moją samicą. ­ Rozumiem, wojowniku. ­ Kobieta skłoniła się, tym razem w stronę Mary. Kiedy uniosła twarz,  gościł na niej ciepły uśmiech. ­ Miło mi służyć również tobie, o pani. „Skoro tak, zabieraj stąd ten twój kościsty tyłek i przyślij na zastępstwo jakaś bezzębną  staruchę w pokutnej szacie" ­ pomyślała Mary. ­ Gdzie będziemy to robić? ­ spytała Layla. Rankohr rozejrzał się po pokoju. ­ Tu ­ powiedział, wskazując na łoże z baldachimem. Mary z trudem hamowała niechęć. Ten mebel najmniej jej odpowiadał. Layla posłusznie ruszyła w stronę łóżka, ciągnąc za sobą jedwabną krynolinę. Usiadła na  atłasowej kołdrze, oderwała stopy od ziemi... Rankohr pokręcił głową. ­Nie. Masz siedzieć.

Layla zdziwiła się, ale nie protestowała. Uśmiechnęła się kiedy zrobił krok w jej kierunku.  ­ Chodź ­ powiedział, biorąc Mary za rękę. ­ Nie muszę być aż tak blisko. Pocałował ją i podszedł do Wybranki, padając przed nią na kolana. Kiedy uniosła dłonie do  wyłogów sukni, jakby ją chciała rozchylić, powstrzymał ją. ­ Będę pić z nadgarstka. Nie chcę, żebyś mnie dotykała. Na twarzy Layli pojawiła się konsternacja. Szeroko otwarła oczy. Znów skłoniła głowę, tym razem  chyba nie z szacunku, lecz ze wstydu. ­ Zostałam należycie oczyszczona do twojego użytku. Możesz sprawdzić, jeśli chcesz. Mary zakryła usta dłonią. Wybranka we własnych oczach była przedmiotem użytkowym! Rankohr pokręcił głową, również wyraźnie speszony słowami Wybranki. ­ Czy pragniesz, by przysłano ci inną zamiast mnie? ­ spytała cicho Layla. ­ W ogóle nie mam na to ochoty ­ mruknął. ­ Czemu więc zwracałeś się do Wybranek, skoro nie chcesz ze mnie skorzystać? ­ Nie sądziłem, że to takie trudne. ­ Trudne? ­ Głos Layli zhardział. ­ Proszę wybaczyć, ale nie rozumiem, w czym ci uchybiłam. ­ Nie w tym rzecz. Nic obraziłaś mnie niczym. Po prostu moja Mary jest... człowiekiem i nie mogę  się od niej dokrwić. ­ Wobec tego niech przyłączy się do nas, gdy będziemy zażywać rozkoszy łoża. Będę zaszczycona,  mogąc jej w tej materii dogodzić. ­ Ojej, nie o to... Ona nie jest tutaj po to... To znaczy, nie będziemy we troje... ­ Na Boga, Rankohr  się zarumienił! ­ Mary jest tutaj, bo nie mam innej samicy, a muszę się dokrwić, rozumiesz? ­  Zaklął i zerwał się na równe nogi. ­ Nic z tego. Nie powinienem tego robić. ­ Mówiłeś, że musisz się dokrwić, ale nie z jej żyły. ­ Oczy Layli rozbłysły. ­ Przybyłam tutaj i  jestem chętna. Z przyjemnością zaspokoję twoje potrzeby. Co w tym niestosownego? A może  chcesz jeszcze poczekać? Aż głód weźmie górę i staniesz się niebezpieczny dla swojej samicy? Rankohr przejechał ręką po głowie. Chwycił garść włosów i szarpnął. Layla założyła nogę na nogę. Suknia rozchyliła się, ukazując uda. Wyglądała porażająco,  gdy tak siedziała na wspaniałym łożu, skromna, a zarazem niebywale seksowna. ­ Czyżbyś już zapomniał o tradycji, wojowniku? Wiem, że to dawne dzieje, ale moje usługi nie  powinny wzbudzać w tobie wyrzutów sumienia. Należą do moich obowiązków i czerpię z nich  dumę. Czy raczej, czerpałam. ­ Pokręciła nostalgicznie głową. ­ Właściwie, czerpałyśmy. Wybranki  cierpią od stuleci. Bractwo przestało nas wzywać, stałyśmy się niechciane i bezużyteczne. Gdy  zgłosiłeś się do nas, byłyśmy uszczęśliwione. ­ Przykro mi, ale nie mogę...  Rankohr rzucił okiem na Mary. ­To o nią się najbardziej niepokoisz ­ mruknęła Layla. ­ Martwisz się, co pomyśli, kiedy zobaczy cię  przy moim nadgarstku. ­ Nie zna naszych obyczajów. Layla wyciągnęła rękę. ­ Siądź przy mnie, pani, aby mógł, pijąc, patrzeć na ciebie, czuć twój dotyk i zapach, wiedzieć, że  jesteś częścią tego wszystkiego. Inaczej zrezygnuje, a to będzie dla was bardzo niebezpieczne. ­  Zapadła cisza. Mary nie ruszała się z miejsca, jakby wrosła w ziemię. ­ Chyba widzisz, że to jedyny  sposób, żeby się dokrwił. Musisz to zrobić dla niego ­ Skinęła niecierpliwie na Mary. ­ Jesteśmy na miejscu ­ powiedział Tohrtur, parkując range rovera przed wytwornym,  nowoczesnym domem. Byli w nieznanej Johnowi części miasta. Domy były odsunięte od ulicy i porozrzucane.  Wokół królowały ozdobne bramy i wypielęgnowane trawniki, a drzewa nie były zwykłymi klonami  czy dębami, tylko należały do osobliwych gatunków, których nie znał. Ogarnął go wstyd, że brakuje mu guzika u koszuli. Jeśli będzie trzymać rękę na brzuchu, 

może żona Tohrtura nic nie zauważy. Co będzie, jeśli mają dzieci, które się będą z niego naśmiewać? Czy macie dzieci? ­ zamigał bez namysłu. ­ Nie rozumiem? John przetrząsnął kieszenie w poszukiwaniu jakiegoś świstka. Wygrzebał długopis, szybko  napisał pytanie i odwrócił kartkę w stronę Tohra. Tohrtur długo milczał, patrząc na swój dom; jego surowa twarz stężała, jakby się bał tego,  co się dzieje we wnętrzu. ­ Być może będziemy mieć dziecko. Za rok z kawałkiem. Moja Wellsie jest w ciąży, ale nasze  samice bardzo ciężko znoszą poród. ­ Potrząsnął głową, zagryzając usta. ­ Kiedy będziesz starszy,  zrozumiesz. Ciąża to wielkie niebezpieczeństwo dla naszych krwiczek. Szczerze mówiąc,  wolałbym nie mieć dzieci niż stracić Wellsie. ­ Odchrząknął. ­ Idziemy. Zjemy coś, potem  oprowadzę cię po szkole sztuk walki. Tohrtur zamknął automatyczne drzwi garażu i wysiadł. W czasie, gdy John wyciągał walizkę z tylnego siedzenia, wyciągnął bagażnika  dziesięcioprzerzutkowiec. Zapalił światło. ­ Postawię twój rower pod ścianą, dobrze? John skinął głową, rozglądając się. Volvo combi i... corvette sting ray z otwieranym  dachem, rocznik sześćdziesiąt ileś. John wstrzymał oddech. ­ Czemu nie podejdziesz się z nią przywitać? ­ powiedział Tohrtur życzliwie. John odstawił walizkę i nieprzytomny z zachwytu podszedł do kabrioletu. Wyciągnął rękę,  jakby chciał pogłaskać karoserię, ale zaraz ją cofnął. ­ Dotknij jej. Lubi być podziwiana. Auto było niesamowicie piękne. Miało połyskliwą, jasnoniebieską metalizowaną karoserię.  Dach był opuszczony, więc John mógł zajrzeć do środka. Białe siedzenia były zabójcze.  Kierownica lśniła. Z deski rozdzielczej spoglądała niezliczona ilość wskaźników. John gotów był  się założyć, że przy starcie silniki wozu wydają potężny ryk. Wyobraził sobie, jak po włączeniu  ogrzewania kabina wypełnia się zapachem świeżego oleju. Oczy wyskakiwały mu z orbit. Spojrzał na Tohrtura bezradnie. Był niemy, więc nie mógł  mu powiedzieć, jakie ma cudo. ­ Ślicznotka, prawda? Sam ją odremontowałem. Na zimę postawię ją chyba na klockach, ale  możemy nią pojechać dziś do ośrodka, co ty na to? Jest chłodno, ale możemy założyć na siebie  kilka warstw. John promieniał. Nie przestał się uśmiechać, kiedy potężne ramię mężczyzny objęło jego  szczupłe ramiona. ­ Pora cię nakarmić, synu. Tohrtur podniósł walizkę i ruszył w stronę drzwi, przy których postawił rower Johna. Weszli  do domu. W środku unosiły się smakowite aromaty przypraw meksykańskiej kuchni. Zapach był upojny. Johna skręcało z głodu. Niestety, nie będzie mógł wziąć do ust ani kęsa.  A jeśli żona Tohrtura będzie na niego o to zła? Wyszła im naprzeciw oszałamiająco piękna, rudowłosa kobieta. Musiała mieć, lekko licząc,  metr osiemdziesiąt. Jej cera była biała i delikatna jak porcelana. Była ubrana w żóltą, luźną  sukienkę. Jej niesamowite, falujące włosy spływały po plecach gęstą kaskadą. John przyłożył rękę do brzucha, zasłaniając dziurkę od guzika. ­ Jak się miewa mój broniec? ­ Kobieta podała mężowi usta do pocałunku. ­ Dobrze się miewam, lilan. Wellsie, to jest John Matthew. John, poznaj moją krwiczkę. ­ Witaj, John. ­ Podała mu rękę. ­ Bardzo się cieszę, że będziesz mieszkać z nami. John potrząsnął dłonią Wellsie, pośpiesznie kładąc rękę z powrotem na brzuchu. ­ Chodźcie, chłopcy. Obiad gotowy.

Kuchnia miała szafki z wiśniowego drewna, blaty z granitu i czarne, lśniące urządzenia  kuchenne. We wnęce z oknami stał na kutych nogach stół ze szklanym blatem, nakryty dla trzech  osób. Wszystko wyglądało jak prosto ze sklepu. ­ Siadajcie ­ powiedziała Wellsie. ­ Zaraz podam kolację. Spojrzał na zlew z białej porcelany ze smukłym, mosiężnym kranem. ­ Chcesz umyć ręce? ­ domyśliła się Wellsie. ­ Bardzo proszę. W miseczce leżało mydło. Umył ręce bardzo starannie, nawet pod paznokciami. Usiedli z  Tohrturem do stołu. Wellsie nadeszła z dymiącymi talerzami i półmiskami. Enchilady, tortille z  serem. Zawróciła po kolejne potrawy. ­ Tego mi właśnie było trzeba ­ oznajmił Tohrtur, nakładając sobie do pełna. ­ Wellsie, aż mi ślinka  cieknie. John wodził wzrokiem po stole. Nic z tych rzeczy nie nadawało się dla niego. Może powie  im, że jest już po kolacji. Wellsie postawiła przed nim miskę ryżu polanego jakimś jasnym sosem o delikatnym, ale  kuszącym zapachu.  ­ W środku jest imbir, który ułatwia trawienie ­ powiedziała ­ Sos jest bardzo tłusty, żebyś trochę  przybrał na wadze. Na deser zrobiłam ci budyń bananowy. Łatwo go przełknąć i ma mnóstwo  kalorii. John wpatrywał się w miskę. Wiedziała, dokładnie wiedziała, co mu nie służy. I co może  jeść. Miska zaszła mgłą. Zamrugał pośpiesznie. Potem jeszcze szybciej. Zacisnął zęby i splótł dłonie, aż zatrzeszczały w stawach. Nie będzie płakał jak dziecko. Nie  zhańbi się w ten sposób. ­ Tohr? Możesz nas zostawić na chwilę samych? ­ powiedziała cicho Wellsie. John usłyszał szurnięcie krzesła. Potężna dłoń spoczęła krótko na jego ramieniu. Potem  ciężkie kroki zaczęły się oddalać. ­ Już wyszedł. Nie musisz się więcej hamować. John zamknął oczy i oklapł. Łzy płynęły mu po  policzkach. Wellsie przysunęła się do niego z krzesłem. Łagodnie gładziła go po plecach. Był niesamowitym szczęściarzem, że Tohrtur potrafił go odszukać. Że zamieszka w ładnym,  czystym domu. Że Wellsie specjalnie ugotowała dla niego coś, co będzie w stanie strawić. Że pozwolili mu zachować dumę. Poczuł, że ktoś go przyciąga do siebie i tuli. Kołysze. Był tak  straszliwie spragniony dobroci... Po chwili uniósł głowę. Poczuł w dłoni serwetkę. Otarł łzy,  wyprostował się i spojrzał na Wellsie.  Uśmiechała się. ­ Lepiej? Potaknął. ­ Mogę już pójść po Tohra? Znów kiwnął głową i wziął widelec do ręki. Spróbował ryżu i jęknął. Nie był zbyt  intensywny w smaku, kiedy jednak wziął go do ust, zamiast skurczu żołądka poczuł cudowne  rozluźnienie, jakby potrawa była specjalnie dostosowana do potrzeb jego układu trawiennego. Nie miał odwagi podnieść wzroku, kiedy Tohrtur i Wellsie z powrotem siedli do stołu.  Poczuł ulgę, kiedy zaczęli rozmawiać o codziennych sprawach, o zakupach, znajomych, planach. Zjadł cały ryż i zerknął na kuchnię, czy jeszcze trochę zostało. Zanim zdążył zapytać, Wellsie  wzięła jego miskę i po chwili podała napełnioną. Zjadł trzy porcje, a potem budyń bananowy.  Odkładając łyżkę, uświadomił sobie, że pierwszy raz w życiu najadł się do syta. Westchnął, oparł się wygodniej i zamknął oczy, słuchając głębokiego głosu Tohrtura i  melodyjnych odpowiedzi Wellsie. Jakby słuchał kołysanki. Zwłaszcza kiedy przerzudli się na nieznany mu język. ­ John? ­ usłyszał głos Tohrtura. Chciał usiąść prosto, ale był tak śpiący, że mógł najwyżej otworzyć oczy.

­ Co powiesz na to, że pokażę ci twój pokój i będziesz się mógł walnąć do łóżka? Pojedziemy do  ośrodka za parę dni, jak się zaaklimatyzujesz. John skinął głową, czując, że jedynym jego pragnieniem jest wyspać się porządnie. Najpierw jednak zaniósł swój talerz do zlewu, wypłukał i włożył do zmywarki. ­ Ja się tym zajmę. Idź z Tohrem ­ powiedziała Wellsie, kiedy wrócił do stołu, żeby pomóc zbierać  naczynia. Wyjął długopis i kartkę. Skreślił parę słów i odwrócił kartkę w stronę Wellsie. ­ Bardzo proszę. ­ Roześmiała się. ­ Tak, pokażę ci, jak sięto gotuje. Kiwnął głową. Nagle zmrużył oczy. Wellsie uśmiechała się szeroko, odsłaniając zęby. Na  przedzie miała dwa długie zęby.  ­ Idź już spać i niczym się nie martw. ­ Ściągnęła usta, jakby się zmitygowała. ­ Jutro będziesz miał  dość czasu na rozmyślania. Spojrzał na twarz Tohrtura, który stał dalej. I nagle wiedział. Wiedział bez słów. Zawsze  czuł, że jest jakiś inny, a teraz wreszcie się dowie, dlaczego. Ta cudowna pa rapowie mu, kim jest.  Przypomniał sobie sny o kąsaniu i krwi.  Miał przeczucie, że nie były wytworem jego wyobraźni.  Były jego wspomnieniami.

ROZDZIAŁ 37 MARY SPOJRZAŁA NA WYCIĄGNIĘTĄ RĘKĘ WYBRANKI, po czym przeniosła wzrok na Rankohra.  Miał zaciętą twarz, spięte ciało. ­ Nie zechcesz mu pomóc? ­ spytała Layla. Mary odetchnęła głębiej, zrobiła krok do przodu i położyła dłoń na dłoni Layli. ­ Wiem, że się denerwujesz, ale nie niepokój się, to nie trwa długo ­ roześmiała się Layla, ciągnąc ją  za rękę. ­ A potem sobie pójdę i zostaniecie we dwoje. Będziecie mogli się przytulić i zapomnieć o  moim istnieniu. ­ Jak możesz znosić to, że jesteś tak... wykorzystywana?­spytała Mary. ­ Nie jestem wykorzystywana, tylko zaspokajam potrzeby ­ powiedziała z godnością Layla. ­ Jak  mogłabym odmówić Bractwu? Bronią naszego życia. Dają nam córki, abyśmy mogły kontynuować  nasze tradycje... a w każdym razie, dawali. Ostatnio nasza liczebność spada, ponieważ bracia  prze.stali nas odwiedzać. Rozpaczliwie potrzebujemy dzieci, ale prawo pozwala nam je płodzić  tylko z Bractwem. ­ Spojrzała na Rankohra. ­ Dlatego właśnie zostałam dziś wybrana. Wkrótce  będę miała chcączkę i liczyłyśmy na to, że mnie posiądziesz. ­ Nie będę z tobą spółkować ­ powiedział Rankohr przepraszająco. ­ Wiem. Mimo to będę ci służyć. Mary przymknęła oczy, wyobrażając sobie, jakie byłoby dziecko Rankohra z tą kobietą.  Położyła dłoń na swoim płaskim brzuchu, próbując sobie wyobrazić, że robi się ciężki i nabrzmiały.  Byłaby wtedy na pewno bardzo szczęśliwa, skoro na myśl o tym, że nigdy nie zajdzie w ciążę,  ogarniała ją czarna rozpacz. ­ Jaka więc jest twoja decyzja, wojowniku? Czy przyjmiesz mój dar, który chcę ci ofiarować ze  szczerego serca? Czy wolisz ryzykować, że skrzywdzisz swoją samiczkę? Rankohr wahał się, ale Mary zdawała sobie sprawę, że nie mają wyjścia. Musiał się  dokrwić. ­ Pij ­ powiedziała twardo. ­ Mary? ­ spojrzał jej pytająco w oczy. ­ Musisz się dokrwić. I to już. ­ Jesteś pewna?  ­ Tak. Zapadła cisza. Mary słyszała uderzenia swojego serca. Wreszcie Rankohr ponownie padł na  kolana przed Layłą i skłonił się. Layla uniosła rękaw i położyła dłoń na udzie. We wnętrzu  nadgarstka przez białą skórę przebijały błękitne żyły. Rankohr złapał Mary za rękę i otwarł usta. Jego kły wydłużyły się trzykrotnie. Z dziwnym,  syczącym dźwiękiem pochylił się i przytknął usta do ręki Layli. Podskoczyła, po czym jednak  rozluźniła się. Kciuk Rankohra gładził nadgarstek Mary, jego ciepła dłoń zamknęła się wokół jej dłoni. Nie  widziała, co dokładnie robi, ale rytmiczne drgnienia jego głowy sugerowały, że ssie. Ścisnął jej  dłoń, na co odpowiedziała słabym uściskiem. Czuła się nieswojo. Tak jak ostrzegał, była w tym  wszystkim  niesamowita intymność. ­ Pogłaszcz go ­ szepnęła Layla. ­ Chce już kończyć, a to jeszcze za wcześnie. Nie dokrwił się  wystarczająco. Mary wyciągnęła rękę jak automat i położyła na głowie Rankohra. ­ Pij. Zrób to dla mnie. Kiedy Rankohr zaczął unosić głowę, jakby wyczuł nieszczerość w jej głosie, Mary  przypomniała sobie o wszystkim, co był dla niej gotów zrobić i co przeszedł z jej powodu.  Docisnęła jego głowę do nadgarstka Layli. ­ Nie spiesz się. Proszę cię, zrób to dla mnie. ­ Uścisnęła dłoń Rankohra.

Zobaczyła, że znika sztywność jego ramion. Przysunął się do niej. Rozsunęła nogi, żeby  mógł być jeszcze bliżej. Oparł pierś o jej uda. Przy jego potężnych barkach czuła się malutka.  Palcami przeczesała jego jasne, falujące włosy. Nagle zaczęła w tym wszystkim uczestniczyć. Chociaż czuła, że ssie Laylę, dotyk jego ciała był jej dobrze znajomy, a kciuk gładzący jej  nadgarstek przypominał, że pijąc, myśli o niej. Spojrzała na Laylę. Kobieta obserwowała Rankohra  z najwyższym skupieniem. Mary przypomniała sobie słowa Rankohra, że gdyby ją ukąsił, poczułaby jego rozkosz.  Ewidentnie między nim a Wybranką do niczego takiego nie doszło. Oboje byli spokojni,  nieporuszeni, żadne z nich nie gięło się w ekstazie. Layla z uśmiechem podniosła wzrok na Mary. ­ Dobrze mu idzie. Jeszcze chwilkę. I wreszcie było po wszystkim. Rankohr chwiejnie uniósł głowę i odwrócił się przodem do  Mary, opadając między jej nogi. Objął ją i oparł czoło na jej udzie. Chociaż nie widziała jego  twarzy, czuła głęboki, równomierny oddech i rozluźnione mięśnie. Zerknęła na zaczerwieniony nadgarstek Layli. Były na nim dwa nakłucia i kilka kropel krwi.  Layla oblizałanadgarstek i spuściła rękaw. ­ Musi się teraz przez chwilę pozbierać. ­ Wstała. Mary głaskała Rankohra po plecach. ­ Dziękuję ci. ­ Spojrzała na Wybrankę. ­ Było mi bardzo miło. ­ Czy przyjdziesz znów, jeśli będzie cię potrzebował? ­ Chcielibyście mnie znowu? Konkretnie mnie? ­ podnieciła się Layla. ­ N­no... chyba tak ­ odparła, nie mrugnąwszy, Mary. Layla promieniała. Oczy rozbłysły jej z radości. ­ O pani, będę zaszczycona. ­ Skłoniła się. ­ On wie, jak mnie przywołać. Zawsze jestem do  waszych usług. Opuściła pokój sprężystym krokiem. Kiedy drzwi się zamknęły, Mary nachyliła się i  pocałowała Rankohra w plecy. Poruszył się lekko i uniósł nieznacznie głowę. Przetarł usta dłonią,  jakby się bał, że dostrzeże ślady krwi. Spojrzał na nią spod półprzymkniętych powiek. Jego świetliste, lazurowe oczy były lekko  przymglone. ­ Cześć ­ powiedziała, gładząc go po plecach. ­ Cześć ­ odpowiedział z tym swoim uśmiechem archanioła. Przejechała kciukiem po jego dolnej wardze. ­ Smakowało? Mów szczerze ­ dorzuciła, widząc jego wahanie. ­ Smakowało. Ale wolałbym, żebyś to była ty. Cały czas myślałem o tobie. Wyobrażałem sobie, że  to ty. Mary nachyliła się i polizała go po wargach. Osłupiał a zjego oczu znikła mgła. Wsunęła mu  język do ust i poczuła echo smaku słodkiego, czerwonego wina. ­ Pyszne ­ mruknęła w jego usta. ­ Pozwalam ci myśleć o mnie, kiedy to robisz. Wziął jej szyję między obie dłonie, gładząc kciukami po żyłach. ­Zawsze będę myślał o tobie. Odszukał ustami jej usta. Wpiła palce w jego ramiona, przyciągając go do siebie. Kiedy  zadarł jej sweter, uniosła ręce do góry, żeby mu ułatwić zadanie, po czym opadła na wznak. Zdjął  jej spodnie i majtki, potem sam wyskoczył z ubrania. Wsunął rękę pod pupę Mary i wciągnął ją całą na łóżko. Wcisnął udo między jej nogi.  Poczuła, jak pod ciężarem jego ciała ugina się materac. Potężną erekcją przylgnął do jej rdzenia.  Zaczęła falować pod nim, ocierając się o niego w uniesieniu. Chociaż całował ją łapczywie, wnikał w nią powoli i delikatnie, zanim połączyli się w pełni.  Twardy, nabrzmiały, cudowny penis penetrował ją leniwie, głęboko. Znów zaczął ją nasączać tym 

cudownym, korzennym zapachem. ­ Najmilsza ­ wyszeptał z ustami przy jej szyi. ­ Tylko z tobą będę się kochać. Oplotła się nogami wokół jego bioder, przyciskając go mocno, żeby nie wyszedł z niej do  końca świata. John zwiedzał dom w towarzystwie Tohrtura. Dom miał wiele pokoi. Wszystkie meble były  naprawdę ładne i naprawdę stare. Przystanął przy malowidle przedstawiającym górski pejzaż. Na  pozłacanej ramie widniała mosiężna tabliczka z napisem Frederic Church. Nigdy o nim nic słyszał,  ale wyglądało na to, że gość był niezły w swoim fachu. Na końcu korytarza Tohrtur otworzył drzwi i zapalił światło. ­ Wstawiłem już twoją walizkę.  John wszedł do środka. Ściany i sufit były ciemnoniebieskie. W pokoju stało wielkie łóżko  z pięknym zagłówkiem i wielkimi poduszkami. Było też biurko i komoda. Rozsuwane szklane  drzwi wychodziły na taras. ­ Łazienka jest tutaj ­ powiedział Tohrtur, zapalając kolejne światło. John zajrzał do środka. Łazienka była wyłożona ciemnoniebieskim marmurem. Prysznic  znajdował się w szklanej kabinie, a woda tryskała aż z czterech głowic. ­ Gdyby ci było czegoś trzeba, poproś Wellsie. Ja wrócę koło czwartej rano. Co wieczór o tej porze  schodzimy na dół. Jeśli będziesz nas potrzebował w ciągu dnia, po prostu podnieś słuchawkę i  wybierz jedynkę. O każdej porze jesteś mile widziany. Oprócz nas są jeszcze dwa psańce, które  nam pomagają w domu, Sal i Regine. Oboje wiedzą już o twoim pobycie. Pojawiają się koło piątej i  jeśli będziesz chciał dokądś pójść, poproś, żeby cię zawieźli. John podszedł do łóżka i pogładził poduszkę. Poszewka była tak delikatna w dotyku, jakby  właściwie nie istniała. Zerknął na Tohrtura. Wziął się na odwagę, podszedł do wojownika i otworzył usta, celując  w niego palcem jednocześnie. ­ Jesteś pewien, że to odpowiednia pora? ­ mruknął wampir. Kiedy John skinął głową, Tohrtur powoli rozchylił wargi, odsłaniając garnitur kłów.  Rany... koguta. John przełknął ślinę i włożył palec do własnych ust. ­ Tak, też ci takie wyrosną lada rok. ­ Tohrtur przeszedł przez pokój i usiadł na łóżku, wspierając  się łokciami na kolanach. ­ Przechodzimy przemianę około dwudziestego piątego roku życia. Po  przemianie będziesz musiał pić, żeby przeżyć, synu. I nie mam na myśli mleka. John zafrasował się. Skąd weźmie krew? ­ Znajdziemy ci samiczkę, która pomoże ci przejść przez przemianę, a ja ci powiem, czego możesz  się spodziewać, przemiana to ciężki czas, ale na koniec czeka cię nagroda­ staniesz się bardzo silny. Oczy Johna rozbłysły. Zmierzył wzrokiem Tohrtura, rozłożył szeroko ręce, potem przekręcił  je do pionu, wreszcie przyłożył kciuk do własnej piersi.  ­ Tak, też będziesz taki wielki jak ja. Możesz mi wierzyć. Dlatego przemiana to nie przelewki.  Twoje ciało na przestrzeni paru godzin przechodzi gwałtowną transformację, po wszystkim musisz  nauczyć się chodzić od nowa, ruszać od nowa. ­ Spojrzał po sobie. ­ Początkowo nie bardzo  panujesz nad własnym ciałem. John bezmyślnie potarł się po piersi w miejscu, gdzie miał okrągłe znamię. Jego ruch nie  uszedł uwagi Tohrtura. ­ Chcę być z tobą szczery, synu. Nie wszystko o tobie wiemy. Po pierwsze, nie do końca wiadomo,  ile naszej krwi masz w sobie. Nie mamy pojęcia, z jakiego jesteś rodu. Nie umiem również  wytłumaczyć, skąd masz ten znak na piersi. Mówisz, że masz go od urodzenia i wierzę ci, ale to nie  jest znak, z którym przychodzi się na świat. To jest znak, który się dostaje. Czy każdy go ma? ­ napisał John na kartce. ­ Nie. Tylko moi bracia i ja. Dlatego Bella przywiozła cię do nas.

Kim jesteście? ­ napisał John. ­ Bractwem Czarnego Sztyletu. Jesteśmy wojownikami, synu. Walczymy o utrzymanie naszej rasy  przy życiu i tego też będziemy cię uczyć. Inne samce w twojej grupie zostaną szeregowymi  żołnierzami, ale ty, z twoim znakiem, masz szansę pewnego dnia zostać jednym z nas. Zobaczymy.  ­ Przejechał ręką po karku. ­ Niebawem zaprowadzę cię do Ghroma. Jest naszym szefem, naszym  królem. Chciałbym też, żeby zbadał cię nasz medyk, Agrhes. Może on będzie umiał stwierdzić,  jakiej jesteś krwi. Zgodzisz się? John skinął głową. ­ Cieszę się, żeśmy cię odnaleźli, chłopcze, bo inaczej byś umarł z braku samicy, która by cię  dokrwiła. John przeszedł przez pokój i przysiadł obok Tohra. ­ Masz mi coś jeszcze do powiedzenia? John potaknął, ale w żaden sposób nie mógł pozbierać myśli. ­ Wiesz co, przemyślisz to sobie przez noc. Pogadamy znów jutro. John miał wrażenie, że jego głowa sama kiwnęła w odpowiedzi. Tohrtur wstał i wyszedł. Nagle chłopca dopadła niewyjaśniona panika. Perspektywa samotności przeraziła go, choć  znajdował się w pięknym domu, wśród miłych ludzi, w bezpiecznej dzielnicy. Czuł się po prostu...  za mały. W polu jego widzenia pojawiły się buty Tohrtura. ­ Ej, co byś powiedział na to, żebym z tobą tutaj posiedział trochę? Moglibyśmy pooglądać  telewizję. Dziękuję ­ bez namysłu zamigał John. ­ Czuję się jakoś nieswojo. ­ Przyjmuję to za odpowiedz twierdzącą. ­ Tohrtur wsparł się na poduchach, wziął do ręki pilot i  włączył telewizor. ­ Instalacje w domu są dziełem jednego z moich braci, Vrhednego. Możemy  odbierać coś około siedmiuset stacji. Na co byś miał ochotę? John wzruszył ramionami, wygodniej opierając się o zagłówek. Tohrtur klikał pilotem. W końcu trafił na Terminatora 2. ­ Co ty na to? John gwizdnął z uznaniem. ­ Też tak uważam. To klasyk, a Linda Hamilton gra doskonale.

ROZDZIAŁ 38 RANKOHR SPAŁ BARDZO, BARDZO DŁUGO. Obudziła go kiepska nowina. Znów doskwierał mu  niepokój i tamto koszmarne mrowienie. Pani Kronik ułaskawiła go tylko przejściowo Bestia  wróciła. Otworzył oczy i zobaczył na poduszce włosy Mary, wygięcie jej szyi i nagie plecy. Spotniał, serce zaczęło mu łomotać, dostał natychmiastowej erekcji. Przypomniał sobie, jak kochali się z sobą po wizycie Wybranki. A potem po powrocie do  pokoju. Potem jeszcze wziął ją dwa razy w ciągu dnia, czując się podle, że ją tak często naciąga­  Jednak Mary zgadzała się z uśmiechem i wpuszczała go do siebie, choć musiała być wyczerpana, a  może nawet trochę obolała. Znów pragnął Mary, ale z gwałtownością, jakiej przedtem nie odczuwał. Czuł wściekłe  pożądanie, jakby miał ją wziąć po raz pierwszy w życiu, albo jakby nie widział jej od miesięcy.  Walczył z sobą, ściskając dłonie do bólu. Jego skóra trzeszczała w szwach, palce mrowiły go. Był  napięty jak struna. Czuł, że wibracja przenika go do kości. Wstał i wziął prysznic. Wrócił trochę spokojniejszy, ale Mary w tym czasie skopała z siebie  kołdrę. Spała na brzuchu naga, jak ją Pan Bóg stworzył, a jej piękny tyłeczek przyciągał go jak  magnes. ­ Przynieść ci coś z kuchni? ­ spytał ochrypłym głosem. ­ Trochę snu ­ mruknęła, odwracając się na plecy. Jej różowe sutki zaostrzyły się od chłodu. 0,cholera... Coś tu było nie tak. Twarz miała zaczerwienioną jak od silnego wiatru,  poruszała niespokojnie nogami. Podszedł i przyłożył rękę do jej czoła. Była sucha i rozpalona. ­ Wydaje mi się, że masz gorączkę. ­ Stan podgorączkowy. Nic nadzwyczajnego. Lęk o Mary ostudził trochę pożądanie. ­ Przynieść ci aspirynę? ­ Muszę to po prostu przespać. ­ Chcesz, żebym był przy tobie? Otwarła oczy. Miały mętny wyraz, co go dobiło. ­ Nie trzeba, to się zdarza. Naprawdę nic mi nie jest. Muszę to tylko przespać. Posiedział z nią przez chwiłę, potem założył czarne nylonowe spodnie i czarną koszulkę.  Przystanął, żeby jeszcze raz popatrzeć na Mary. Przeżywał katusze, nawet kiedy miała lekką  gorączkę. Co to będzie, kiedy się rozchoruje na dobre? Agrhes. Nie rozmawiał z nim jeszcze od czasu, kiedy prosił go o podglądnięcie w sieci  szczegółów leczenia Mary. Wziął komórkę i wyszedł na krużganek. Rozmowa z lekarzem nie trwała długo. Agrhes nie mógł nic zrobić dla Mary. Wampiry nie  mają raka, więc ani on ani żaden z jego kolegów nie interesowali się tą chorobą ­ Wielmożny pan wybaczy ­ odezwał się nagle medyk, kiedy Rankohr chciał już skończyć  rozmowę. ­ Nie chciałbym być niedelikatny, ale czy... zdaje pan sobie sprawę z tego, jak rozległa  była kuracja Mary? ­ Wiem, że była leczona na wiele różnych sposobów. ­ Ale czy orientuje się pan, jak intensywnie? Teraz, przy nawrocie choroby, arsenał środków jest o  wiele bardziej ograniczony. ­ Dziękuję, że zechciałeś się zapoznać z historią jej choroby. Doceniam twoją uprzejmość. ­ Jakby  potrzebował dodatkowych zapewnień, że sytuacja jest poważna. ­ Chwileczkę. Orientuje się pan chyba, że jestem zobowiązany do najdalej idącej pomocy. Chociaż  nie mogę pomóc w kwestii chemioterapii, mamy własne receptury leków przeciwbólowych i  różnych innych lekarstw, które brała. Mogę poprawi jej samopoczucie i opiekować się nią, nawet  podczas kuracji w szpitalu człowieków. Proszę do mnie koniecznie zadzwonić.

­Tak jest. I... dziękuję ci, Agrhes. Rozłączył się i zajrzał do gabinetu Chroma, ale nie zastał nikogo, więc postanowił zejść na  dół, z nadzieją, że złapie Ghroma posilającego się z Beth w kuchni. Nagłe przed jego oczyma zmaterializowała się postać w skórach, z wiechą długich,  kręconych włosów. Na ten dzień Ghrom wybrał sportowe okulary w srebrnych oprawkach. ­ Szukałeś mnie? ­ spytał król. ­ Tak. Słuchaj, jest taka sprawa: Mary wprowadziła się na stale. ­ Słyszałem. Fritz mówił, że przywiozła część swoich rzeczy. ­ No właśnie. Słuchaj, czy miałbyś coś przeciwko małej balandze dziś wieczór? Chciałbym, żeby  Mary spotkała się ze swoją przyjaciółką Bellą, no i żeby Bractwo zaprezentowało się godnie.  Rozumiesz, żeby wszyscy się odstrzelili i tak dalej. Moglibyśmy też zaprosić Wellsie. Mary jest ze  mną, ale potrzebuje jakiegoś towarzystwa. Nie chcę, żeby się czuła poza nawiasem. ­ Świetny pomysł. Beth chciała, żebyśmy dziś wieczorem wyszli na miasto, ale... ­ Nie zmieniaj planów. To zupełnie nieformalna impreza. ­ No cóż, moja krwiczka bardzo się cieszy na ten wieczór. Lubi mnie mieć tylko dla siebie. A ja,  hmm... ja też lubię być z nią sam na sam. Wiesz, o czym mówię? Rankohr uśmiechnął się pod nosem, czując wyemitowaną przez Ghroma falę gorąca. ­ Wiem. Zapadła cisza. ­ Chciałeś mi jeszcze coś powiedzieć, prawda? ­ odezwał się król. ­ N­no, tak. Mary niedługo będzie w kiepskim stanie Będę wychodził z braćmi na nocne patrole, jak  długo będę mógł, ale jeśli sytuacja zrobi się poważna... ­ Oczywiście. Postępuj według własnego rozeznania. ­ Dzięki, bracie. ­ Powiem ci coś. Jesteś bardzo, ale to bardzo przyzwoitym wampirem. ­ Ghrom pokiwał głową z  uznaniem. ­ Cóż, lepiej zachowaj tę opinię dla siebie. Muszę chronić moją reputację egocentrycznego dupka. ­ Myślę, że Tohr zachowałby się podobnie w takiej sytuacji. Furiatha te sprawy nie dotyczą. No,  może jeszcze V by się sprawdził. Rankohr obruszył się. ­ Mówisz, jakby to było jakieś niezwykłe poświęcenie. Kocham ją, do diabła. ­ Nie na tym polega twoje poświęcenie. Kochasz ją, chociaż wiesz, że odchodzi w Zanikh. ­ Nigdzie nie pójdzie ­ powiedział Rankohr przez zaciśnięte szczęki. ­ Wyzdrowieje. Nie będzie  łatwo, ale wyzdrowieje. ­ Wybacz. ­ Ghrom skłonił głowę. ­ Na pewno wyzdrowieje. Rankohr spuścił oczy. Nie wiedział, jak przyjmować przeprosiny, bo, jak dotąd, to on  przepraszał. Poza tym, ilekroć myślał o śmierci Mary, czuł, jakby go ktoś kroił żywcem. ­ Do zobaczenia, wasza wysokość ­ powiedział, chcąc odejść, zanim się rozklei. Podniósł wzrok i, po raz pierwszy w życiu, ujrzał oczy Ghroma. Król nigdy, przenigdy nie  zdejmował ciemnych okularów. Z zapartym tchem wpatrywał się w fosforyzujące, srebrnozielone tęczówki króla. Oczy  Ghroma właściwie nie miały źrenic, tylko dwie czarne kropki. A jednak te dwa połyskliwe kółka  tchnęły nieoczekiwanym ciepłem. ­ Jestem dumny, że mogę cię nazywać bratem – powiedział Ghrom. Poczuł, jak obejmują go potężne ramiona, przyciskając do szerokiej piersi. Zesztywniał,  potem jednak rozpłynął się w objęciach króla. ­ Ghrom? ­ Tak? Chciał coś powiedzieć, ale zabrakło mu słów. ­ Będziemy wszyscy z tobą ­ odpowiedział Ghrom na nieme pytanie. ­ Mów, kiedy tylko będziesz 

potrzebował pomocy. A jeśli dojdzie do najgorszego, odprawimy pełen rytuał przejścia w Zanikh,  należny krwiczce wojownika. Rankohr hamował łzy. ­ Dziękuję... wasza wysokość. Wieczorem Mary stała w łazience, susząc włosy na szczotce, Skończyła i przejrzała się w  lustrze, przygładzając kasztanowe fale. Były w dotyku jedwabiste. Światło łazienki wydobywało z  nich miedziany połysk. Nic chciała nawet myśleć o tym, że znów wyłysieje. Nie dopuszczała do siebie takiej myśli.  Będzie miała czas martwić się, kiedy będzie łysa. ­ Jesteś wciąż równie piękna jak wczoraj ­ powiedział Rankohr, wychodząc spod prysznica.  Wycierając się, stanął za nią i posłał jej całusa do lustra. Uśmiechnęła się. ­ Dziękuję, że zaprosiłeś Johna i Bellę. Bella jest cudowną przyjaciółką, a o Johna się niepokoiłam. ­ Nie chcę, żebyś zrywała kontakt ze światem tylko dlatego, że tu jesteś. Zresztą Bractwo od czasu  do czasu powinno się choć trochę ucywilizować. To nam wszystkim dobrze zrobi. ­ Uważam, że Tohrtur i Wellsie są bardzo kochani, że wzięli Johna do siebie. ­ Są absolutnie wspaniali. Z gołych pleców Rankhora patrzyły na nią oczy besti. Było w tym coś niesamowitego ale  miłego zarazem. Miała wrażenie, że patrzy na nią wierny pies, jej obrońca, który skrycie chce się do  niej łasić.  Wyszła z łazienki i usiadła na skraju łóżka. ­ Przykro mi, że cie zbudziłam rano. Kiedy dostaję gorączki, rzucam się przez sen. Rankhor wyszedł z garderoby dopinając czarne spodnie.  ­ W ogóle mi nie przeszkadza. A może da się z tym coś zrobić.  ­ Raczej nie. Mogę się przenieść do innego pokoju, jeśli cię to niepokoi. ­ Roześmiała się na widok  spojrzenia jakie jej posłał. ­ Już dobrze, nie przeniosę się.  ­ Apropos Arghesa. Myślałem, że będzie w stanie coś dla ciebie zrobić.  ­ Nie przejmuj się. Doceniam twoje starania.  ­ Kiedy będziesz się znowu widzieć z onkologiem? ­ Niedługo, ale nie rozmawiajmy o tym teraz, dobrze? Dziś wieczór mamy się cieszyć życiem.  Dobrze się czuję i nie zamierzam tracić czasu. Rankohr uśmiechnął się kącikami ust. W jego oczach pojawił się błysk szacunku i aprobaty. „Musiałam mieć źle w głowie, kiedy próbowałam go spławić” ­ stwierdziła. Też posłała mu uśmiech do lustra. Tęskniła już do końca wieczoru, kiedy znowu zostaną  sami w ciemnościach i nic nie będzie ich dzielić. Kiedy Rankohr zniknął w garderobie, ruszyła za nim. Przyszło jej do głowy, że mogliby już  teraz trochę się rozgrzać przed nocą, skoro do przyjęcia zostało jeszcze parę minut. Rankohr  właśnie kontemplował rządek koszul na wieszakach. Zaszła go od tyłu, kładąc mu ręce na plecach,  a dokładnie ­ na plecach bestii. Żachnął się i odsunął.  ­ Coś cię boli? ­ spytała. Chciała obejrzeć jego plecy ale się odwrócił. Wykonali w ten sposób kilka obrptów. ­ Rankhor... ­ Pośpieszmy się, bo się spóźnimy. ­ Mówił lekko ochrypłym głoem. Miał tiki mięśni klatki  piersiowej.  ­ Co się dzieje z twoimi plecami?  Zerwał z wieszaka koszulę i nałożył, zapinając nerwowo. ­ Nic się nie dzieje.  Cmoknął ją w policzek i pośpiesznie wysunął się z garderoby, wymijając Mary. W sypialni  otworzył drzwi na krużganek, po czym wziął z komody zegarek i wsunął na nadgarstek. Drżącymi  palcami dopiął klamrę. 

Chciała go spytać, co mu jest, ale w drzwiach wyrósł Furiath. ­ Witaj bracie, witaj Mary ­ powiedział z uśmiechem. ­ Zejdziemy razem na dół? Mary nie dawała po sobie poznać, że najście było trochę nie porę, ale doszła do wniosku, że  przynajmniej trudno o pzystojniejszego intruza. Bujne, wielobarwne włosy Furiatha spływały na  jego potężne barki. Wyglądał zabójczo, choć wcale nie jak zabójca. Miał na sobie granatowy  garnitur w czarny prążek. Kołnierzyk łososiowej koszuli podkreślał mocny kark i cerę ładną jak u  panienki. Buty na wysoki połysk, masywne, złote spinki w mankietach i pierścionek z diamentem  na małym palcu. Wyglądał jakby zszedł z łamów żurnala. „Z Bellą stanowiliby dobraną parę" ­ uznała Mary. ­ Czy ty poznałeś już Bełlę? Wampir poprawił chusteczkę w butonierce, choć leżała idealnie. ­ Ta­a, widziałem ją. Tamtego wieczoru, kiedy przyjechałyście z chłopcem do ośrodka. ­ Przyjedzie dziś wieczorem. ­ Ja... no... wiem o tym. ­ W dodatku z nikim się teraz nie spotyka. Uff, ten rumieniec dopełnił całości. Furiath wyglądał teraz czarująco. ­ On nie jest zainteresowany ­ wtrącił Rankohr, przypinając rewolwer do pasa. Mary spojrzała na niego jak na idiotę, czego nie zauważył, bo wkładał marynarkę. ­ Też chyba jesteś singlem, prawda? ­ zwróciła się do Furiatha. ­ No jest, jest singlem. ­ Rankohr, musisz odpowiadać za niego? No więc Furiath, skoro oboje jesteście wolni, mógłbyś ją  kiedyś zaprosić na kolację. ­ Czy ja wiem... ­ Strzepnął z wyłogów niewidzialny pyłek, czerwieniąc się jeszcze bardziej. ­ Jest naprawdę fantastyczna... ­ Daj mu spokój, Mary ­ wtrącił się Rankohr. ­ Chodźmy już ­ ponaglił. W połowie schodów pociągnęła Rankohra za rękę. Przystanęli. ­ Przestań się wtrącać, dobrze? A nuż przypadną sobie z Bellą do gustu? ­ szepnęła, kiedy Furiath  ich wyprzedził. ­ Bella nie doczeka się od niego niczego, poza rozmową. ­Co ty... ­ On nie bzyka samiczek. ­ Jest gejem? ­ Nie, ale nie napuszczaj na niego Belli, dobrze? To nie fair w stosunku do nich obojga. Oczy Mary powędrowały do Furiatha, który już kroczył po mozaikowej posadzce holu.  Utykał lekko, jednak poruszał się z pewnością siebie stuprocentowego mężczyzny. To jednak  mogło być złudzenie. Czyżby doznał w walce jakichś obrażeń? ­ Jest tym, no, impotentem? ­ Nic mi o tym nie wiadomo. Furiath żyje w celibade. „Boże, co za marnotrawstwo" ­ pomyślała, obserwując jego sylwetkę. ­ Należy do jakiegoś zakonu?  ­ Nie. ­ No to dlaczego? ­ Furiatha można zroziunieć tylko w kontekście jego bliźniaka, Zbirha. Wiem, wiem, nic są podobni  do siebie. ­ Trącił ją lekko łokciem, więc ruszyła z miejsca. ­ Czemu Furiath utyka? ­ Ma protezę. Stracił pół lewej nogi.  ­ Na litość boską, jak?  ­ Odstrzelił sobie. ­ Co? ­ Stanęła w miejscu. ­ Niechcący? ­ Nie, chcący. Mary, chodźmy, potem skończymy. ­ Wziął ją za rękę i pociągnął za sobą.

Bella wkroczyła do holu w asyście psańców, które przywiozły ją do posiadłości. Rozejrzała  się dookoła i oniemiała. Wystawny dom jej rodziny nie umywał się nawet do tego miejsca. Czuła  się tutaj jak w... królewskim pałacu. Nie bez powodu zresztą, bo przecież rezydowali tutaj Ślepy  Król wraz z królową ­ Witaj, Bello ­ odezwał się głęboki, męski głos. Odwróciła się i zobaczyła wojownika z  wielobarwną czupryną, tego samego, który pamiętnego wieczoru w ośrodku wkroczył między nią a  Zbirha. ­ Jestem Furiath. Spotkaliśmy się już kiedyś w hali treningowej. ­ Witaj, wojowniku ­ odparła, dygając. Trudno było nie  podziwiać braci, zwłaszcza takich jak on.  Był taki wielki, taki... Czyżby to były prawdziwe włosy?  ­ Cieszymy się, że przybywasz do nas. ­ Uśmiechnął się, spoglądając na nią życzliwie żółtymi  oczami. ­ Pozwól, że  pomogę zdjąć płaszcz. Przerzuciła zdjęty płaszcz przez ramię. ­ Prawdę mówiąc, nie wierzę, że tu jestem. Halo, Mary!  Padły sobie w objęcia, po czym wdały się w rozmowę z Friathem. Po chwili Bella w  towarzystwie wojownika poczuła się całkiem swobodnie. Miał w sobie jakiś spokój i pewność, do  tego te niesamowite oczy, idealnie żółte, bez żadnej domieszki. Był atrakcyjny, ale Bella rozglądała się za wojownikiem z twarzą w bliznach. Nie  przerywając konwersacji, dyskretnie rozglądała się po wielkim, barwnym holu. Zbihra nie było w  polu widzenia. Może wypiął się na przyjęcie. Co jak co, ale nie wyglądał na towarzyską osobę. Kiedy Mary wróciła do Rankohra, Bella poczuła się trochę porzucona. Z drugiej strony  jednak, nie będzie się przecież uganiała za typkami pokroju Zbihra. ­ Słuchaj, Furiath, wiem, że nie wypada, ale muszę dotknąć twoich włosów. ­ Zanim zdążył  zaoponować, wzięła pukiel jego długich, złotorudych włosów i zaczęła je przesuwać między  palcami. ­ Fantastyczne. Kolory są zaskakujące Do tego... cudownie pachną. Jakiego szamponu  używasz? Spojrzała mu w oczy, oczekując żartobliwej riposty. Tymczasem Furiath zastygł i nawet  powieka mu nie drgnęła. I nagle dotarło do niej, że Rankohr patrzy na nią z progu z zaszokowanym wyrazem twarzy.  Podobnie jak nieznany wojownik z bródką. I wielki samiec człowieków. I... Zapadła grobowa cisza. ­ Strasznie przepraszam ­ szepnęła, puszczając włosy. ­ Chyba popełniłam okropny nietakt, prawda? Furiath ocknął się jakby z hipnozy. ­ Nie, nic się nie stało. ­ No to czemu wszyscy gapią się na mnie? ­ Nie przywykli oglądać mnie z... no, w towarzystwie... to znaczy... samic. ­ Ujął dłoń Belli i  uścisnął. ­ Nie zrobiłaś nic niewłaściwego. Naprawdę. I nie przejmuj się moimi braćmi, proszę cię.  Są zazdrośni, bo chcieliby, żebyś ich włosów dotykała. Jednak w dalszym ciągu był pełen jakiejś rezerwy i nie zdziwiła się, kiedy po chwili  przeprosił i odszedł, przed Bellą wyrósł psaniec.  ­ Pani wybaczy, że dopiero teraz odbieram płaszcz. ­ Nic nie szkodzi.  Przekazała palto samcowi. Zorientowała się, że przyjęcie przeniosło się tymczasem do  pokoju bilardowego. Już miała ruszyć wszystkimi, kiedy poczuła na plecach zimny powiew.  Czyżby przeciąg otworzył drzwi wejściowe? Odwróciła się. Z mrocznego zakątka holu patrzył na nią ukryty w cieniu Zbihr. Ubrany był tak, jak za  pierwszym razem, w czarny golf i luźne czarne spodnie i tak jak wtedy jego oczy, czarne niby noc,  patrzyły na nią złowieszczo. I lubieżnie. „O ja głupia" ­ pomyślała, oblewając się rumieńcem. Przecież po to tu przyjechała  naprawdę, żeby go znów zobaczyć. Wzięła się na odwagę i podeszła do samca.

­ Cześć. ­ Milczał, więc uśmiechnęła się promiennie. ­ Uroczy wieczór, nieprawdaż? ­ Czy mój bliźniak był miły w dotyku? To był bliźniak Zbihra. Jakim cudem tych dwóch... Właściwie, gdyby sobie wyobrazić  Zbihra bez blizn i z włosami, można by się dopatrzyć pewnego podobieństwa. ­ Pytam cię o coś, samico. Czy włosy mojego bliźniaka odpowiadały ci w dotyku? ­ Czarne oczy  wędrowały po jej ciele, ślizgając się po jedwabnej bluzce i krótkiej spódniczce, po czym wróciły do  twarzy Belli, zatrzymując się dłużej na jej ustach. ­ Odpowiesz mi wreszcie, samico? ­ Bella ­ bąknęła odruchowo. ­ Mów mi Bella. ­ Uważasz, że mój brat jest piękny? ­ spytał Zbihr z nieprzeniknionym spojrzeniem. ­ No... tak. Jest przystojny. ­ Przystojny, aha. Tak to nazywasz. Powiedz, czy podnieca cię wystarczająco, żebyś przespała się  ze mną? W pierwszej chwili poczuła skurcz podniecenia wywołany jego słowami i spojrzeniem  pełnym erotycznych podtekstów. Potem jednak dotarło do niej, co powiedział. ­ Przykro mi, nie rozumiem... ­ Mój bliźniak jest abstynentem płciowym od stóp do języczka. Jeśli chcesz się do niego zbliżyć,  obawiam się, że jestem ostatnią stacją. Ale ja jestem tylko marną podróbka zgodzisz się? ­ Cmoknął  ironicznie. Bella odruchowo dotknęła szyi, zanurzając się w fantazjach o tym, jak przygniata ją sobą,  penetrując. Jak by to było, gdyby ją wziął? Dzika część jej natury marzyła o tym, by poznać odpowiedź. Jezu. Zadrżała na samą myśl o tym. Zbihr zaśmiał się kpiąco. ­ Czyżbym cię zaszokował? Przepraszam. Po prostu chciałem cię wyprowadzić z błędu. Pożądanie  niemożliwego musi być diabelnie frustrujące. ­ Przylgnął wzrokiem do jej szyi. ­ Osobiście nigdy  nie miewam takiego problemu. Przełknęła, a on bacznie obserwował falowanie jej grdyki. ­ Problemu? ­ szepnęła. ­ Zawsze biorę to, czego pragnę. „Nie wątpię, że tak robisz" ­ odpowiedziała w myślach. W nagłym porywie wyobraziła sobie, jak się kochają, a on patrzy na nią i jego twarz znajduje się  tuż nad jej twarzą. Uniosła rękę jak we śnie. Chciała przejechać koniuszkami palców po jego  bliźnie, do samych ust, żeby się dowiedzieć, jaka jest w dotyku. Zbihr zrobił gwałtowny unik. Błysk w jego oczach świadczył o szoku, jednak błyskawicznie  się opanował. ­ Ostrożnie, samico. Potrafię ugryźć ­ powiedział chłodnym, beznamiętnym głosem. ­ Kiedy zaczniesz się zwracać do mnie po imieniu? ­ Co powiesz na drinka, Bello? ­ spytał Furiath, biorąc Bellę pod łokieć. ­ Bar jest w pokoju  bilardowym. ­ Jasne, zabierz ją sobie ­ wycedził drwiąco Zbihr. ­ Mój braciszek, nasz bohater pozytywny.  Wiecznie komuś przychodzi na ratunek. Może cię zaciekawi, bracie, że w jej oczach  jesteś  przystojniakiem. Twarz Furiatha stężała, jednak nie odezwał się słowem, prowadząc Bellę przez hol.   Obejrzała się za siebie. Zbihra już nie było.  ­ Powinnaś się go wystrzegać. ­ Furiath potrząsnął jej ramieniem. żeby otrzeźwiała. Milczała, więc  wepchnął ją w jakiś kąt. ­ Mój bliźniak nie jest życiowym rozbitkiem. Jest ruiną. Czujesz tę  różnicę? ­ Szarpnął ją za ramię. ­ Rozbite zawsze można posklejać. Ruinę? Najwyżej złożyć do  ziemi. Słuchała z otwartymi ustami. ­ To brzmi... cynicznie.

­ Taka jest prawda. Jego śmierć by mnie zabiła. Ale to i zmienia faktów. ­ Będę o tym pamiętać. Dzięki ­ zakpiła, żeby się zdystansować. ­ Bella... ­ 0 ile się nie mylę, miałeś mi przynieść drinka?

ROZDZIAŁ 39 0 ZAPARKOWAŁ PRZY KRAWĘŻNIKU przed wysokim apartamentowcem. Obskurny kolos był  jednym z luksusowych wysokościowców, które w Caldwell wyrastały jak grzyby po deszczu na fali  polityki doinwestowania terenów nadrzecznych. Mieszkanie C znajdowało się na dwudziestym  piątym piętrze i wychodziło na rzekę. Bezguście. Skończone bezguście. Większość reduktorów mieszka w norach, bo Korporacja inwestuje wyłącznie w swoją  wojnę. C mógł się nurzać w blichtrze, bo go było na to stać. Nim w latach siedemdziesiątych  wstąpił do Korporacji, był synalkiem bogatych rodziców i jakimś cudem udało mu się usiąść na  worku pieniędzy. Stanowił interesujący melanż naiwniactwa z temperamentem seryjnego mordercy. Było po dziesiątej wieczór, portier już poszedł. Wybranie kodu na domofonie trwało tyle, co  nic. O wsiadł do windy ze szkła i stali, wjechał na dwudzieste szóste i zszedł piętro niżej, bardziej z  nawyku niż z konieczności. Nie wyglądało na to, żeby ktokolwiek interesował się, kim jest, albo do  kogo idzie. Zresztą apartamentowiec o tej porze wyludniał się, gdyż rezydujące w nim euro­ćpuny  łykały ecstasy albo wciągały kreskę w śródmiejskim Zero Sum. Zastukał do drzwi C. To był już piąty adres z listy zaginionych reduktorów, którą dostał od pana X, a pierwsze  włamanie tej nocy. Poprzedniego wieczoru szło mu jak z płatka. Jeden z zabójców samowolnie  opuścił granice stanu, żeby pomóc kumplowi z Waszyngtonu. Dwie nieusprawiedliwione  nieobecności okazały się wynikiem bójki między dwoma reduktorami, którzy mieszkali ze sobą.  Obaj byli pokiereszowani, ale wracali już do zdrowia i za parę dni mieli się zameldować przez  Internet. Ostatni wagarowicz byl zdrów jak ryba i zwyczajnie wylegiwał się przed telewizorem.  Pewnie minie z tydzień, zanim znów stanie na nogach i włączy się do akcji, ale wizyta O z  pewnością przywróciła mu hierarchię wartości. Trzeba przyznać, że strzaskanie rzepek w kolanach potrafi czynić cuda. O jeszcze raz zastukał, po czym otworzył zamek wytrychem. Nacisnął klamkę i mało nie  strzelił pawia. Ja pierdolę. W mieszkaniu unosił się fetor gnijących śmieci. Ruszył w stronę kuchni.  Nie, to nie śmieci się rozkładały, tylko C. Reduktor leżał twarzą do ziemi, w zaschniętej kałuży  czarnej krwi. Obok walały się bandaże, igła oraz nić, jakby próbował zszyć swoje rany. Obok  wyposażenia apteczki leżał BlackBerry z klawiaturą umazaną krwią. Po drugiej stronie damska  torebka, też cała we krwi.  Przewrócił C na plecy. Zabójca miał podcięte gardło ­ głęboko i starannie. Wypalone brzegi  rany nasuwały podejrzenie że była to robota jednego z tych parszywych czarnych sztyletów  Bractwa. Kurde, cokolwiek mieli w tym metalu działało jak kwas solny. Z gardła C wydobywał się gulgot świadczący o tym, że mona być częściowo nieżywym. O  podniósł zaciśniętą na nożu rękę C. Koszula C była pocięta, jakby C próbował dźgnąć pierś, ale  zabrakło mu siły, żeby dokończyć dzieła.  ­ Marnie z tobą, koleś ­ powiedział O, wyjmując mu nóż z ręki. Kucnął, przyglądając się, jak tamten  młóci rękami i nogami w zwolnionym tempie. Wyglądał jak przewrócony na grzbiet chrabąszcz,  który lada chwila kipnie. 0 zerknął na torebkę. ­ Zmieniłeś orientację, C? ­ Podniósł torebkę i przetrząsnął. Butelka pigułek. Papierowe chusteczki.  Tampon. Komórka. 0, portfel. Wyjął prawo jazdy. Szatynka. Oczy szare. Nie umiał powiedzieć, czy kobieta była  człowiekiem, czy wampirem. Mieszkała gdzieś na zadupiu, w okolicach szosy 22. ­ Popraw mnie, jeśli się mylę ­ O zwrócił się do C. ­ Miałeś bliske spotkanie z jednym z tych  braciszków. Wampir był w towarzystwie samicy. Oberwałeś, ale uciekłeś, porywając torebkę, żeby  dorwać później przyjaciółkę wojownika. Niestety, oberwałeś za mocno i od powrotu polegujesz tu  sobie. Dobrze kombinuję? Wrzucił portfel do torebki i zapatrzył się na reduktora. Wywrócone białkami oczy w twarzy 

C wyglądały jak szklane kulki na piłce futbolowej, z której uszło powietrze. ­Wiesz co, C, gdyby to ode mnie zależało, zostawiłbym cię tutaj. Nie wiem, czy ci wiadomo, że ten,  kto wypada z gry, wraca do Omegi. Uwierz mi, to, co cię czeka po tamtej stronie, sprawi, że obecną  chwilę będziesz wspominać z łezką w oku. ­ Rozejrzał się bacznie. ­ Niestety, twój smród gotów  ściągnąć tu jakichś człowieków, a wtedy możemy mieć kłopoty. Uniósł nóż, mocno zaciskając dłoń na rękojeści. Kiedy zamachnął się do ciosu. C z ulgi  przestał się miotać. ­ Naprawdę nie ma z czego się cieszyć ­ powiedział dobrotliwie O. Wbił ostrze w pierś reduktora. Rozległo się pyknięcie, któremu towarzyszył błysk światła. C  wyparował bez śladu. O podniósł torebkę i wyszedł. Mary podeszła do Rankohra, trzymając rękę za plecami. Czekała na odpowiednią chwilę.  Rankohr był w trakcie rozgrywki bilardowej. Pospołu z Butchem dawali wciry V i Furiathowi. Patrząc, jak się zabawiają, doszła do wniosku, że naprawdę lubi braci. Nawet tego ponuraka Zbihra.  Byli dla niej niezwykle uprzejmi i traktowali ją z głębokim szacunkiem, właściwie nie wiadomo za  co. Rankohr nachylił się nad stołem, celując kijem w kulę bilardową. Puścił oko do Mary. ­ Za to, jak się o niego troszczysz ­ ktoś szepnął jej do ucha. Podskoczyła gwałtownie. Tuż za nią stał Vrhedny. ­ O czym mówisz? ­ Za to cię uwielbiamy. A zanim mnie zbesztasz, że ci czytam w myślach, chcę ci wyjaśnić, że po  prostu myślisz za głośno i nie jestem w stanie się wyłączyć. ­ Chlapnął wódki z pękatej szklanki. ­  Dlatego właśnie zaakceptowaliśmy cię. Twoja dobroć dla niego zaszczyca każdego z nas. Rankohr spojrzał w ich kierunku i spochmurniał. Szybko pchnął kulę, obszedł stół i  bezceremonialnie odsunął biodrem V. ­ Nie masz się co tak spinać, Hollywood ­ roześmiał się V ­ Przecież ona świata nie widzi poza  tobą. Rankohr warknął gniewnie i przycisnął Mary do siebie. ­ Uważaj, żebym ci nie musiał porachować kości. ­ Dawniej nie byłeś taki zaborczy. ­ Dawniej nie miałem niczego, na czym by mi zależało. Twoja kolej przy stole. V odstawił drinka i skoncentrował się na grze. Mary wyjęła rękę zza pleców. Trzymała  czereśnię za ogonek. ­ Chcę zobaczyć twoją drugą sztuczkę ­ powiedziała, ­ Chwaliłeś się, że znasz jakiś numer z  językiem i z ogonkiem od czereśni. ­ Daj spokój ­ roześmiał się.  ­ Co? Nie będzie pokazu?  Nieoczekiwanie zapalił się do pomysłu.  ­ Nie spuszczaj oczu z moich ust, samico. Patrząc wyzywająco na Mary, Rankohr schylił się do jej dłoni, Wysunął język i wciągnął do  ust czereśnię. Pogryzł ją, połknął i pokręcił głową.  ­ Taka sobie ­ mruknął.  ­ Co? ­ Twoje soki są o wiele słodsze. Spłonęła rumieńcem i zasłoniła oczy. „Dziwne miejsce i pora na zaloty" ­ pomyślała  zirytowana. Odetchnęła, żeby się uspokoić i nagle poczuła zmysłowy, orientalny zapach, który unosił się  wokół niego, kiedy był podniecony. Odjęła rękę od oczu i spojrzała na Rankhora. Patrzył na nią z intensywnym skupieniem. Jego źrenice i tęczówki lśniły bielą jak górski śnieg. 

Wstrzymała oddech. „W nim ktoś jest" ­ przeraziła się. Przez oczy Rankohra wyglądała nieznana istota. ­ Wracaj  do siebie, Hollywood, jeśli chcesz się tak zachowywać ­ przybył na odsiecz Furiath. ­ Nie  zmuszaj nas, żebyśmy ci zazdrościli twojego skarbu...  Położył dłoń na ramieniu Rankohra.  Rankohr błyskawicznie odwrócił się i chwycił zębami dłoń brata. Kłapnięcie jego szczęki  było na tyle głośne, że w pokoju bilardowym wszystkie głosy umilkły jednocześnie. Furiath odskoczył, wyszarpując rękę.  ­ Rankohr, czyś ty chłopie... O rany. Twoje oczy się zmieniły. Rankohr zbladł i cofnął się chwiejnie, krzywiąc się i mrugając. ­ Przepraszam. Do diabła, Furiath, ja nawet nie poczułem, że... Samce odstawiły kieliszki i odłożyły kije, otaczając kołem Rankohra. ­ Jak bardzo proces jest zaawansowany? ­ naciskał Furiath. ­ Wyprowadźcie samice ­ zarządził ktoś. ­ Niech idą na górę. W komnacie rozległ się gwar wychodzących. ­ Chodźmy. ­ Vrhedny chwycił Mary za ramię. ­ Puszczaj. ­ Zaczęła się szarpać. ­ Nigdzie nie idę. Chcę z nim zostać. Rankohr spojrzał na nią. Wpatrywał się w nią znów z intensywnością psychopaty. Potem  zwrócił białe oczy w stronę Vrhednego. Odsłonił zęby i warknął gniewnie jak rozdrażniony lew. ­ Puść ją V, i to już ­ rozkazał Furiath. ­ Musisz wyjść ­ szepnął Vrhedny, puszczając rękę Mary. „Ani mi się śni" ­ odpowiedziała w myślach. ­ Rankohr? ­ powiedziała łagodnie. ­ Rankohr, co się z tobą dzieje? Potrząsnął głową, uciekając wzrokiem. Cofnął się i wpadł na kominek. Chwycił za  marmurowy gzyms kominka z taką siłą jakby chciał go wyrwać ze ściany. Po twarzy spływał mu  pot. Sekundy zdawały się wiecznością, kiedy zmagał się ze sobą. Dyszał mocno, drżały mu  kończyny. Trwało to długo ale wreszcie oklapł; napięcie w ciele ulotniło się. Pokonał  niewidzialnego przeciwnika. Ale nie było to imponujące zwycięstwo. Kiedy znów podniósł wzrok, jego oczy wyglądały normanie, on sam jednak był ziemisty na  twarzy.  ­ Przepraszam, bracia­wybąkał. Potem spojrzał na Mary, pcwierając usta, jakby chciał coś  powiedzieć, jednak rozmyślił się i spuścił głowę, zakłopotany. Mary przedarła się przez kordon mężczyzn, ujmując w dłonie twarz Rankohra. Zatkało go z  wrażenia. ­ Pokaż nam wreszcie ten numer z czereśnią ­ powiedziała, całując go w usta. ­ No, już. W oczach otaczających ich samców mogła wyczytać szok. Rankohr był również  wstrząśnięty. Ale kiedy zobaczył wesołość w jej oczach, zaczął obracać w ustach ogonek od  czereśni. Mary odwróciła się do wojowników.  ­ Już wszystko dobrze. Idźcie się bawić z powrotem. Musi się chwilkę pozbierać. Kiedy się tak  wszyscy gapicie, to mu wcale nie pomaga. ­ Przyznacie, że jest niesamowita ­ powiedział wesoło Furiath, wracając do stołu bilardowego. ­ Zgadzam się — powiedział V, biorąc z powrotem do rąk szklaneczkę i kij bilardowy. Wróciły Wellsie z Bellą i przyjęcie znów rozkręciło się pełną parą. Mary gładziła Rankohra  po twarzy i szyi. Ciągle jeszcze nie potrafił jej spojrzeć w oczy.  ­ Dobrze się czujesz? ­ spytała łagodnie. ­ Strasznie cię przepraszam... ­ Nie masz za co przepraszać. Cokolwiek to jest, nie masz na to wpływu, prawda? Skinął głową. ­ No więc nie masz za co przepraszać. Zamierzała go spytać, co się wydarzyło, ale w innym miejscu 

i w innym czasie. Czasami udawanie, że jest się zdrowym jest najlepszym antidotum na chorobę.  Powiedzenie czyń­jakbyś­już­miał­to­czego­byś­chciał, wcale nie było nowomodną psychościemą. ­ Mary, nie chciałbym, żebyś się mnie bała. Przyglądała się, jak jego usta i żuchwa uwijają się  wokół ogonka. ­ Nie boję się. Mogłeś napytać biedy V i Furiathowi, ale mnie nie zrobiłbyś krzywdy. Na pewno.  Nie wiem, wiem, ale jestem tego pewna. Odetchnął z ulgą. ­ Boże, jak ja cię kocham. Kocham cię jak wariat. Ryknęła śmiechem. Głowy obecnych zwróciły  się w ich stronę. Ogonek czereśni tkwił perfekcyjnie zawiązany na jednym z kłów Rankohra.

ROZDZIAŁ 40 Bella ostentacyjnie wpatrywała się w Zbihra, choć wiedziała, że nie wypada. Nie mogła się  jednak powstrzymać. Nie mogła oderwać oczu od samca. Praktycznie nie uczestniczył w imprezie. Z wyjątkiem epizodu z Rankohrem, trzymał się od  wszystkich z dala. Nie rozmawiał, nie pił, nie jadł. Stał jak posąg przy jednym z wysokich okien, a  jego nieruchoma postać fascynowała ją. Nie widać było nawet, żeby oddychał. Wodził tylko oczami. Starannie omijając jej spojrzenie. Poszła dolać sobie wina, żeby mogli oboje ochłonąć. Pokój bilirdowy był mroczną,  luksusową komnatą obitą ciemnym atłasem zdobionym draperiami z czarno­złotej satyny. W rogu  komnaty, w którym stał bar, było jeszcze ciemniej więc postanowiła tam się zadekować.  Gapiąc się stamtąd na Zbihra, nie będzie się tak rzucać w oczy. Przez ostatnie dni wypytywała wszystkich na jego temat wysłuchała każdej możliwej  anegdoty. Plotki o nim mroziły krew w  w żyłach, zwłaszcza na temat samic, które, rzekomo,  zabijał dla rozrywki, choć chyba sporo było w tych opowieściach przesady. Ogół zawsze brał na  języki samców, którzy wyglądali tak groźnie jak on. To samo było z Mordhem. Lami dochodziły do  niej pomówienia na temat brata, w których nie było nawet ziarna prawdy. O Zbihrze opowiadano skończone brednie, na przykład, że przy życiu utrzymuje się, pijąc  krew prostytutek. To przeczyło regułom fizjologii, chyba żeby robił to co drugą noc. A nawet  gdyby tak było, nie byłby takim osiłkiem, gdyby włącznie popijał ten cienkusz. Odwróciła się od baru i rozejrzała po pokoju. Zbihr znikł. Wyjrzała do holu. Wymknął się niepostrzeżenie. Może się zdematerializował...  ­ Szukasz mnie? Podskoczyła, odwracając się za siebie. Zbihr stał tuż za nią, ocierając zielone jabłko o  koszulę. Uniósł jabłko do ust. Nic mogła oderwać oczu od jego grdyki.  ­ Zbihr... ­ Prawdę mówiąc, jak na córę arystokratycznego rodu, jesteś dosyć prostacka. ­ Obnażył kły i z  chrupnięciem odgryzł kawałek jabłka. ­ Mama nigdy cl nie mówiła, że nie wypada się tak gapić? Patrzyła, jak chodzą mu szczęki, kiedy przeżuwa jabłko. Widok jego warg sprawiał, że  brakło jej tchu. ­ Nie chciałam cię obrazić. ­ No to ci się nie udało. Chciałem ci też zwrócić uwagę, że niepokoisz mojego drogiego bliźniaka. ­ Co? Wzrok Zbihra przemknął po jej twarzy i włosach. Odgryzł kolejny kawałek jabłka. ­ Furiath polubił cię. Mam wrażenie nawet, że wpadłaś mu w oko, co jest wydarzeniem bez  precedensu, przynajmniej jak daleko sięga moja pamięć. Furiath nie daje sobie zawrócić w głowie  żadnej kobiecie. Jakoś nie zauważyła zainteresowania Furiatha swoją osobą. Swoją drogą, jej uwaga była  skupiona na Zbihrze. ­ Nie wydaje mi się, żeby Furiath... ­ Nie odrywa oczu od ciebie. Kiedy ty gapisz się na mnie, on gapi się na ciebie. Wcale nie dlatego,  że się o ciebie niepokoi. Jego oczy spoczywają na twoich kształtach, samico. Zmrużył oko i przekrzywił głowę.  ­ Prawdę mówiąc, mogłem się mylić. Może to właśnie ty przełamiesz jego celibat. Niezła z ciebie  laska, a w końcu krew nie woda... ­ Zbihr, chciałam ci powiedzieć, że uważam, że jesteś... ­ Zarumieniła się. ­ Zabójczy, zgadłem? Jak dobry wypadek samochodowy. Znów ugryzł jabłko.  ­ Rozumiem twoją fascynację, ale musisz ją przenieść na kogoś innego. Może powinnaś, na 

przykład, gapić się na Furiatha. ­ Kiedy ja chcę patrzeć na ciebie. Lubię patrzeć na ciebie. Zmrużył oczy. ­ Nieprawda. ­ Prawda. Nikt nie lubi patrzeć na mnie. Nawet ja sam. ­ Wcale nie jesteś brzydki. ­ To naprawdę wielki komplement. ­ Zaśmiał się, ostentacyjnie wodząc palcem po bliźnie. ­ A  zarazem bezczelne łgarstwo. ­ Uważam, że jesteśmagnetyczny. Nie mogę przestać myśleć o tobie. Chcę być z tobą. Zbihr zastygł ze ściągniętymi brwiami. ­ Być ze mną w jaki sposób? ­ No wiesz. Być z tobą. ­ Była czerwona jak burak, ale nie miała już nic do stracenia. ­ Chcę się...  kochać z tobą. Odskoczył nagle, zderzając się z barem. Brzęk butelek upewnił Bellę, że opowieści o  Zbihrze są wyssane z palca. Nie był seryjnym mordercą kobiet. Raczej sprawiał wrażenie, jakby  przeraziła go myśl, że jest obiektem pożądania. Otwarła usta, ale wszedł jej w słowo. ­ Trzymaj się z dala ode mnie, samico, jeśli nie chcesz się przekonać, że umiem odpierać ataki ­  powiedział, wyrzucając niedokończone jabłko do kosza. ­ Ataki? Nie sądzisz chyba, że jestem groźna? ­ Nie, za to ja mogę być groźny dla ciebie. Właśnie dlatego ludzie obchodzą mnie szerokim łukiem. Wyszedł z komnaty. Bella spojrzała w stronę towarzystwa bawiącego się przy stole bilardowym. Byli  pochłonięci grą. I dobrze. Wolała, żeby nikt nie próbował jej wyperswadować jej planu. Odstawiła kieliszek z winem i wymknęła się z pokoju bilardowego. Kiedy znalazła się w holu,  Zbihr wchodził po schodach na górę. Dała mu lekkie fory, po czym bezszelestnie ruszyła za nim.  Na piętrze zdążyła jeszcze zobaczyć obcas jego buta znikający za rogiem. Puściła się biegiem po  miękkim dywanie, zachowując jednak bezpieczną odległość. Zbihr szedł korytarzem prowadzącym  z krużganka w głąb domu. Przystanął. Bella wskoczyła za marmurowy posąg. Wyjrzała, ale już go nie było. Doszła do miejsca, w którym się zatrzymał i zobaczyła lekko  uchylone drzwi. Wsunęła głowę. W pokoju panowały egipskie ciemności, rozświetlone tylko smugą  światła z korytarza. Było też przerazliwie zimno, jakby ktoś zapomniał włączyć ogrzewanie i to nie  na noc, tylko na zimę. Oczy Belli oswajały się z ciemnością. Zobaczyła wielkie wystawne łoże pokryte sutą  narzutą ze szkarłatnego aksmitu. Reszta mebli była równie okazała, jednak na podłodze dostrzegła  niecodzienną kompozycję: legowisko z koców i trupią czaszkę. Nagle ktoś ją chwycił za rękę i wciągnął do środka. Drzwi zatrzasnęły się i pokój zatonął w  ciemnościach. Czyjeś ręce okręciły ją i pchnęły twarzą do ściany. Zapłonęły świece. ­ Co tu robisz, u kurwy nędzy? Próbowała złapać oddech, ale ręka Zbihra na plecach ugniatała ją tak, że nie mogła złapać  tchu.  ­ Ja, n­no, ja... chciałam z tobą porozmawiać. ­ Doprawdy, po to tutaj przyszłaś, żeby porozmawiać? ­ Tak, pomyślałam sobie... Dłoń Zbihra zacisnęła się na karku Belli. ­ Nie rozmawiam z samicami, które są na tyle głupie, żeby się za mną uganiać. Pokażę ci jednak, co  chętnie z nimi robię. Wsunął wielkie łapsko pod jej brzuch, oderwał jej biodra od ściany i zgiął jej kark. Tracąc 

równowagę, uczepiła się gzymsu. Przycisnął się erekcją do jej sedna. Powietrze uszło jej z płuc. War buchnął między jej nogami. Zbihr ocierał się piersią o jej plecy. Wyszarpnął bluzkę z  jej spódnicy i wsunął rękę, łapiąc ją za brzuch szeroką dłonią o długich palcach. ­ Kobieta twojego pokroju powinna zadawać się z arystokratami. Chyba że cię pociąga mój wygląd  i reputacja? ­ Milczała, walcząc o oddech. ­ Tak, to cię pewnie bierze ­ mruknął. Jednym ruchem podsunął jej stanik do góry i złapał ją pierś. Poczuła przypływ zwierzęcej  żądzy. Syknęła, próbując się wyrwać. Zachichotał. ­ Zbyt nagłe? ­ ścisnął sutek Belli i wykręcił, sprawiając jej rozkosz i ból. Krzyknęła. ­ To zbyt  brutalne dla ciebie? Będę się próbował opanować, ale wiesz, że jestem dzikusem. Pewnie zresztą  dlatego cię rajcuję, co? Wcale jednak nie czuła, żeby był za szybki albo zbyt gwałtowny. Wstyd przyznać, ale  bardzo jej się to podobało. Chciała żeby ją zerżnął tak jak stała. Chciała z nim łamać konwenanse,  pragnęła dreszczu ryzyka, tęskniła za dziką rują, pożądała jego męskości. Była gotowa go przyjąć,  zwłaszcza że zadarł jej już spódniczkę. Musiał jeszcze tylko odsunąć na bok stringi, żeby wejść w  nią do samego końca. Ale sama też chciała widzieć jego ciało. Chciała się wyprostować, jednak trzymał jej kark  jak w imadle. ­ Wybacz, ale mam wąską specjalizację i inaczej nie potrafię. Próbowała się wyrwać. Straszliwie chciała go pocałować. ­ Zbihr... ­ Już trochę za późno na zmianę decyzji ­ warknął, a jego głos wydał jej się szalenie zmysłowy. ­  Tak się składa, że chce mi się ciebie pieprzyć. Bardzo. Więc bądź tak uprzejma i zaciśnij zęby. To  nie potrwa długo. Jego ręka puściła jej pierś i błyskawicznie przeniosła się między nogi, odnajdując intymne  miejsce. Nagle Zbihr zamarł. Instynktownie zaczęła poruszać biodrami, z rozkoszą ocierając się o jego palce... Odskoczył jak oparzony. ­ Wynoś się! Skonsternowana, wściekle podniecona, zatoczyła się, próbując stanąć o własnych nogach. ­ Że co? Zbihr podszedł do drzwi, otworzył je na oścież, a sam stanął z boku, i wzrokiem wbitym w  ziemię. ­ Wynoś się ­ ryknął, kiedy się nie poruszyła. ­ Ale czemu...? ­ Rzygać mi się chce, kiedy na ciebie patrzę.  Poczuła, że krew odpływa jej z twarzy. Obciągnęła spódniczkę, dopięła bluzkę i stanik i  rzuciła się do ucieczki. Zbihr zatrzasnął drzwi i pobiegł do łazienki. Podniósł deskę sedesową i zwymiotował jabłko. Spuścił wodę i opadł na kolana targany mdłościami. Próbował odetchnąć głębiej, ale wszędzie  wokół unosił się zapach Belli. Na palcach miał cudowne, niewytłumaczalne soki Belli. Zdarł golf i  owinął nim rękę, żeby zagłuszyć jej woń. Ach, ta jej nieziemska jedwabistość. Bujny aromat jej namiętności. Jej słodka rosa. Od stu lat żadna samica nie była przy nim mokra. Od czasu, kiedy był juchaczem, niewolnikiem  dojonym z krwi A w tamtych czasach... wcale tego nie pragnął. Nauczył sie wystrzegać  podniecenia. Starał się skupić na chwili obecnej, być myślami w łazience, ale przeszłość wciągała go  nieubłaganie... Znów znalazł się w więziennej celi, upodlony, okradziony z własnego ciała. Czuł na sobie 

dłonie swojej Pani, zapach maści, którą go nacierała, żeby wywołać w nim drogocenną erekcję. A  potem ujeżdżała go, unosząc się i opadając tak długo, aż ją chwycił orgazm. Czuł się upokorzony,  gdy go potem kąsała i piła krew z jego żył. Przeszłość stanęła mu przed oczyma jak żywa. Gwałty. Zniewagi. Dziesiątki lat  molestowania, aż stracił całkiem poczucie czasu i stał się nikim, zredukowany do niekończących się  uderzeń serca i tępej monotonii wdechów i wydechów. Usłyszał dziwny dźwięk. To był jego własny głos.  ­ Ach... Bello ­ wyjęczał. Otarł czoło bicepsem. Bella. Przy niej straszliwie wstydził się swojej szpetoty, wyniszczenia  i mrocznej, wrednej natury. W czasie przyjęcia swobodnie rozmawiała z jego braćmi i ich samicami, uśmiechnięta,  rozbawiona. Miała w sobie jakiś urok i swobodę, które świadczyły o beztroskim życiu. Nikt się do  niej nigdy nie zwrócił niegrzecznie, nie zaznała w życiu przykrości. Sama też na pewno nigdy  nikogo nie potraktowała okrutnie czy ozięble. Była porządną samicą w odróżnieniu od wulgarnych  zdzir człowieków, do których chodził się dokrwić. Nie uwierzył jej, kiedy powiedziała, że chce się z nim kochać, tymczasem nie kłamała.  Świadczyły o tym jej soki, śliskie jak jedwab. Kobiety potrafią oszukiwać w wielu sprawach, ale w  tej kwestii nie, bo się nie da. Przeszedł go dreszcz. Kiedy przygiął jej kark i macał po piersiach, mimo pogróżek nie miał  zamiaru posunąć się za daleko. Chciał ją tylko nastraszyć, żeby mu dała święty spokój, popędzić  trochę kota, a potem puścić wolno. Tymczasem ona się na to załapała. Przypomniał sobie, jak  włożył jej rękę między nogi. Była taka... miękka. Niewiarygodnie ciepła, gładka i śliska. Pierwszy  raz dotykał samicy, która była mokra. Skonsternowany, nie wiedział, jak się zachować, kiedy nagle  z jego pamięci wypłynęła jego Posiadaczka. Widział jej twarz i czuł dotyk jej ciała. Posiadaczka była zawsze podniecona podczas odwiedzin w celi i nie szczędziła starań, by  wiedział o tym, choć nigdy nie pozwalała, żeby jej dotykał rękami. Miała na to dosyć rozumu. Za  to, jak go traktowała, gdyby ją dorwał, rozniósłby ją na strzępy, jak chore na wściekliznę zwierzę.  Oboje o tym wiedzieli. Dzika bestia w kajdanach. To ją brało. Pomyślał o fascynacji, jaką wzbudzał w Bdli. Wszystko opierało się na tym samym. Seksie,  który sycił jej ego. Zniewolony dzikus, którym się mogła zabawić. W przypadku Belli ­ niebezpieczny samiec, z którym mogła zafundować sobie przygodę. Żołądek znowu podszedł mu do gardła. Nachylił się nad sedesem. ­ Myślałam, że chcesz mi tylko dokuczyć ­ doszedł zza pleców głos Belli. ­ Nie przypuszczałam, że  naprawdę chce ci się przeze mnie rzygać. Kurwa mać. Nie zamknął drzwi. Przez myśl mu nie przyszło, że Bella może zawrócić Bella objęła się rękami. W życiu nie wymyśliłaby takiej sceny. Zbihr półnagi, z dłonią  owiniętą koszulą, wyginał się nad sedesem wstrząsany suchymi wymiotami. Przeklinał. Teraz miała okazję mu się przyjrzeć. O Boże, te plecy. Szerokie plecy Zbihra były pocięte bliznami po chłostach, które, podobnie jak blizny na  twarzy, wydawały się niezagojone. Dlaczego? ­ Co tu robisz znowu? ­ spytał, a jego głos odbity od muszli rozszedł się echem. ­ Ja... ja przyszłam nakrzyczeć na ciebie. ­ Pozwól, że najpierw skończę pawiować. ­ Nacisnął spłuczkę. Woda spłynęła z bulgotem. ­ Dobrze się czujesz? ­ Fantastycznie. Weszła do łazienki. Czystość, biel. Wnętrze wyglądało całkiem bezosobowo. Zbihr błyskawicznie się podniósł i stanął twarzą w twarz z Bellą. Nie dała poznać po sobie szoku. Choć był potężnym samcem, jego mięśnie, a nawet pojedyncze włókna, rysowały się  wyraźnie pod skórą. Był chudy, za chudy jak na samca, w dodatku wojownika. Wyglądał niemal na 

zagłodzonego. Z przodu też miał blizny, ale tylko dwie: nad lewą piersią i na prawym ramieniu. W  obu sutkach miał kolczyki ze srebrnych kółek z kuleczkami, które migotały w rytm oddechu. Ale najbardziej zaszokowały ją czarne wstęgi tatuażu na nadgarstkach. ­ Dlaczego jesteś wytatuowany jak juchacz? ­ wyszeptała. ­ Zgadnij. ­ Ale przecież... ­ Trudno się ich spodziewać u kogoś takiego jak ja? ­ No... tak. Jesteś wojownikiem, szlachetnie urodzonym. ­ Los bywa okrutny. Ogarnęło ją głębokie współczucie. W jednej chwili zobaczyła go w innym świetle. Przestała  traktować go jak potencjalne źródło silnych wrażeń. Chciała go pocieszyć, ukoić. Przytulić. Pod  wpływem impulsu zrobiła krok do przodu. ­ Nie radzę ci się zbliżać do mnie, samico. Zwłaszcza teraz ­ powiedział, mrużąc oczy. Nie zatrzymała się. Cofał się, dopóki nie utknął między ścianą a kabiną prysznica. ­ Co robisz, u diabła? Milczała, bo sama nie była pewna. ­ Odsuń się ­ syknął. Otwarł usta. Jego kły zrobiły się długie jak kły tygrysa. To ją trochę przystopowało. ­ Ale może mogłabym... ­ Uratować mnie, lub coś w tym stylu? Rozumiem. W twoich fantazjach ulegam cudownej  transformacji, ponieważ zaszczyciłaś mnie twoim spojrzeniem. W objęciach dziewicy wyrzekam  się bestii. ­ Nie jestem dziewicą. ­ Twój problem. Wyciągnęła rękę, żeby położyć mu dłoń na piersi. A dokładnie na sercu. Odskoczył, przywierając do marmurowej ściany. Spotniał. Z wykrzywioną twarzą  wyciągnął szyję, żeby odsunąć jak najdalej głowę. Dyszał ciężko, aż migotały kolczyki w sutkach. ­ Nie dotykaj mnie ­ pisnął dziecinnie. ­ Nie... nie znoszę, jak się mnie dotyka, rozumiesz? To boli.­ Bella znieruchomiała. ­ Dlaczego? ­ spytała łagodnie. ­ Dlaczego cię... ­ Po prostu wynoś się stąd, proszę. ­ Mówił z trudem. ­ Zaraz coś roztrzaskam. Lepiej, żebyś to nie  była ty. ­ Nic mi nie zrobisz. Zamknął oczy. ­ Do diabła, czy w waszym eleganckim świecie nauczyli cię napawać się cierpieniem bliźnich? ­ Na Boga, nie. Chciałam ci tylko pomóc. ­ Łżesz! ­ wrzasnął, aż oczy wyskoczyły mu z orbit. ­ Łżesz jak pies. Wcale nie chcesz mi pomóc,  chcesz dźgnąć grzechotnika kijem i patrzeć, jak się wije. ­ Nieprawda. W każdym razie... nie ciebie. Jego oczy zrobiły się lodowate, martwe. ­ Chcesz mnie? ­ spytał beznamiętnym głosem. ­ Bardzo dobrze. Zaraz będziesz mnie mieć. Rzucił się na nią, powalił ją na podłogę i przewrócił na brzuch, trzymając z tyłu za ręce.  Poczuła chłód marmuru na twarzy. Brutalnie rozsunął jej nogi kolanami. Usłyszała trzask  rozdartego materiału. Stringi. Omdlała. Jej myśli nie nadążały za szybkością jego poczynań. Emocje również. Ale jej ciało  wiedziało, czego chce. Pożądało Zbihra nawet w gniewie. Napór jego ciała zelżał. Usłyszała dźwięk rozpinanego rozporka. Znów się położył, ale teraz  nic już nie dzieliło jego potężnej erekcji od jej sedna. Jednak nie wszedł w nią. Leżał nieruchomo,  dysząc jej głośno do ucha, coraz głośniej... Szlochał? Opuścił głowę na kark Belli, a potem zsunął się z niej całkiem, wygładzając jej bluzkę i 

spódnicę. Leżał na plecach, zasłaniając twarz ręką. ­ O Jezu, Jezu ­ wyjęczał. ­ Bella... Chciała go dotknąć, ale był tak napięty, że się nie ośmieliła Niezgrabnie zebrała się z  podłogi i spojrzała na niego. Miał opuszczone spodnie. Nie miał wzwodu. Boże, wyglądał jak siedem nieszczęść. Brzuch miał zapadnięty. biodra sterczały mu spod  skóry. „Chyba się rzeczywiście dokrwia tylko od człowieków ­ pomyślała. ­ Do tego nie dojada" Patrzyła na obręcze wytatuowane na nadgarstkach i szyi. Na blizny. „Nie jest życiowym rozbitkiem. Jest ruiną".  Choć teraz wstydziła się tego, właśnie ta mroczna część jego natury najbardziej ją pociągała.  Była atrakcyjną anomalią, pozostającą w głębokiej sprzeczności z całym jej dotychczasowym  życiem. Zbihr wydawał jej się niebezpieczny. Podniecający. Seksowny. To były jednak tylko jej  rojenia. Prawda była taka, że cierpiał. I nie było w tym nic podniecającego ani seksownego. Zdjęła ręcznik i delikatnie przykryła jego nagość. Podskoczył, potem kurczowo przycisnął ręcznik  do siebie. Spojrzał na Bellę. Miał przekrwione białka, ale jego twarz była sucha. Może tylko  wydawało jej się, że płakał. ­ Proszę... zostaw mnie ­ powiedział. ­ Żałuję, że... ­ Idźże wreszcie. Nie chcę twojego żałowania, twojego pomagania. Nie chcę niczego. Wynoś się i  nie waż się do mnie więcej zbliżać. Przysięgnij. Przysięgnij! ­ O.. .obiecuję. Wybiegła przez sypialnię na korytarz. Kiedy oddaliła się trochę, zaczęła poprawiać fryzurę,  przygładzając włosy. Czuła w pasie gumkę od rozdartych stringów, ale postanowiła ich nie  zdejmować, bo nie miała co z nimi na razie zrobić. Na dole przyjęcie toczyło się w najlepsze, ale Bella czuła się nieswojo. Była wyczerpana  psychicznie. Pożegnała się z Mary i zaczęła rozglądać się za psańcami, żeby odwiozły ją do domu. Nagle w pokoju bilardowym pojawił się Zbihr. Zdążył się przebrać w biały sportowy dres.  W ręku trzymał czarną torbę. Wyminął Bellę jak powietrze i podszedł do Furiatha który stał parę  metrów dalej. Furiath cofnął się z przerażeniem. ­ Nie, Z. Nie mogę... ­ Jak nie możesz, to wezmę kogoś innego. Wyciągnął rękę z torbą. Furiath długo patrzył na niego. Wreszcie drżącą ręką się sięgnął po torbę. Wyszli razem.

ROZDZIAŁ 41  MARY ODSTAWIŁA PUSTY PÓŁMISEK KOŁO ZLEWU. Podała Rankohrowi tacę, żeby pomógł jej  zbierać naczynia. Po przyjęciu wzięli się za sprzątanie. ­ Strasznie się cieszę, że Wellsie i Tohr zabrali Johna do siebie ­ powiedziała, kiedy wyszli do holu.  ­ Szkoda, że go dzisiaj nie było, ale cieszę się, że jest w dobrych rękach. ­ Tohr mówi, że chłopak prawie nie wstaje z łóżka, tak jest osłabiony. Śpi i je na okrągło.  Nawiasem mówiąc, chyba masz rację. Wygląda na to, że Bella wpadła Furiathowi w oko. Ciągłe na  nią patrzył. Nigdy się tak nie zachowywał. ­ Ale po tym, co powiedziałeś o... Mijali schody na piętro, kiedy otwarły się ukryte pod schodami drzwi i wyłonił się Zbihr. Twarz miał w sińcach, górę od dresu w strzępach. Był zbryzgany krwią. ­ Rany ­ mruknął Rankohr. Zbihr patrzył na nich niewidzącym wzrokiem. Jego czarne oczy były szkliste. Po jego  twarzy, na przekór wszystkiemu błąkał się syty uśmieszek, jakby przed chwilą zaznał uciech stołu  lub łoża. Powoli ruszył po schodach, utykając na jedną nogę. ­ Pójdę chyba pocieszyć Furiatha. ­ Rankohr musnął ustami Mary i przekazał jej tacę. ­ To może  trochę potrwać. ­ Chcesz powiedzieć, że Furiath... To niemożliwe. ­ Tylko dlatego, że został zmuszony. Tylko dlatego, Mary. ­ Zostań z nim... tyle, ile będzie trzeba. Zanim jednak Rankohr zdążył wejść pod schody, drzwi otwarły się i wszedł Furiath w stroju  treningowym. Wyglądał na wykończonego, jak Zbihr, jednak nie miał na sobie żadnych obrażeń.  No, może nie do końca. Miał sine i podrapane kostki u palców, a na bluzie smugi krwi. ­ Ej, bracie ­ zatrzymał go Rankohr. Furiath rozejrzał się ze zdumieniem, jakby dopiero dotarło do niego, gdzie jest. Rankohr zaszedł mu drogę. ­ Bracie? ­ Co? ­ Błędny wzrok Furiatha zogniskował się z wysiłkiem na Rankohrze. ­ Pójdziemy na górę troszkę się zrelaksować? ­ Tak... Nie... Nic mi nie jest. ­ Zauważył Mary. Uciekł spojrzeniem, ­ Nic mi nie jest. Naprawdę.  Widzę, że przyjęcie się skończyło, prawda? Rankohr podniósł torbę. Zza zaciętego zamka wystawał rąbek łososiowej koszuli Furiatha. ­ Chodźmy na górę. ­ Powinieneś się zająć swoją samiczką. ­ Mary wie, o co chodzi. Chodźmy, bracie. Furiath nagle skurczył się w sobie ­ Dobra, chodźmy. Wolałbym... nie być sam. Po powrocie do sypialni Rankohr zamknął drzwi cicho, zakładając, że Mary śpi. W świetle płonącej na stoliku nocnym świecy łóżko wyglądało jak pobojowisko. Kołdra była skopana,  poduszki rozrzucane. Mary leżała na plecach. Śliczna kremowa koszula nocna była zadarta i  przekręcona w pasie. Nigdy jeszcze nie widział tej jedwabnej koszuli; na pewno założyła ją, bo chciała wyglądać  odświętnie. Na widok Mary serce skoczyło mu w piersi i choć mrowienie natychmiast dało mu się  we znaki, przykląkł przy niej. Chciał być blisko Mary. Trudno mu było sobie wyobrazić, jak Furiath to znosił, zwłaszcza w takie noce jak ta. Jego  brat, jedyna miłość jego życia, lubił broczyć krwią, złakniony kary i bólu. Zbihr pewne już uciekł w  sen. Furiath będzie dochodził do siebie tygodniami. Był dobry, lojalny, silny i pełen poświęcenia dla Z. Ale zmaganie się z poczuciem winy 

wobec bliźniaka wykańczało go.  Lecz jak może się czuć ktoś, kto na zawołanie katuje najdroższą osobę? ­ Ładnie pachniesz ­ wymruczała Mary, odwracając się na bok, żeby popatrzeć na Rankohra. ­  Trochę jakbyś wyszedł z kawiarni. ­ To czerwony dym. Furiath musiał przypalić coś mocniejszego, ale trudno go o to winić. ­ Wziął  Mary za rękę i spochmurniał. ­ Znów masz gorączkę. ­ Właśnie zeszła. Czuję się o wiele lepiej. ­ Pocałowała go w nadgarstek. ­ Jak Furiath? ­ Marnie. ­ Czy Zbihr często go zmusza do tych praktyk? ­ Nie. Nie wiem, co go dzisiaj napadło. ­ Współczuję obu. Zwłaszcza Furiathowi. ­ Uśmiechnął się. Kochał ją za to, jak troszczyła się o  braci. Mary usiadła, powoli spuszczając z łóżka nogi. Jej koszula miała koronkową wstawkę, przez  którą widział jej piersi. Uda napięły mu się. Zamknął oczy. Tp piekło. Chciał być z nią, ale bał się reakcji własnego ciała. A przecież wcale nie myślał o seksie.  Po prostu chciał ją przytulić. Wzięła jego twarz w dłonie. Przejechała kciukiem po jego ustach, a jego wargi otwarły się  bezwiednie; Mary przyjęła podstępne zaproszenie. Nachyliła się i pocałowała Rankohra z  języczkiem, zakosztowawszy przy okazji narkotyku. ­ Mmm. Jesteś pyszny. Pociągnął z Furiathem dymka, licząc na to, że wróci do Mary bardziej wyluzowany. Nie  zniósłby powtórki z tego, co wydarzyło się w pokoju bilardowym. ­ Chcę się z tobą kochać. ­ Rozsunęła nogi, przyciągając go do siebie. Wąż energii zaczął spiralnie wspinać się po jego kręgosłupie, promieniując na zewnątrz.  Rankohra zabolały paznokcie. Włosy zjeżyły mu się na głowie. Odsunął się od Mary. ­ Posłuchaj, Mary... Z uśmiechem zdjęła koszulę przez głowę i rzuciła niedbale na podłogę. Widok jej nagiego  ciała w świetle świec poraził go. Bał się poruszyć. ­ Pokochaj mnie. ­ Ujęła jego ręce i przyłożyła do piersi. Chociaż przysięgał sobie, że jej nie tknie,  ujął dwa wzgórki w dłonie, kciukami gładząc jej sutki. Wygięła się w łuk.  ­ O, tak. Właśnie tak. Przylgnął do jej szyi, liżąc tętnicę. Straszliwie chciało mu się pociągnąć z Mary, tym  bardziej że dociskała jego głowę, jakby sama też tego pragnęła. Wcale nie musiał się dokrwić, ale  chciał mieć jej cząstkę w sobie, we własnej krwi. Chciał, żeby go odżywiała, chciał jej zawdzięczać  życie. Marzył o tym, żeby mógł to samo robić dla niej. Objęła go, próbując wciągnąć na łóżko. Za nic w świecie nie mógł do tego dopuścić. Była  teraz pod nim, rozsiewając aromat pożądania, które w niej wzbudził. Przymknął oczy. Nie mógł się jej oprzeć, ale nie mógł też pohamować wściekłego  mrowienia w ciele. Rozdarty wewnętrznie, przeżegnał się w duchu i pocałował Mary. „Coś jest nie tak" ­ pomyślała. Rankohr nie pozwalał jej się dotknąć. Kiedy próbowała zdjąć  mu koszulę, nie pozwolił jej rozpiąć guzików. Kiedy chciała dotknąć jego erekcji, zrobił biodrami  unik. Nawet kiedy ssał jej piersi, wsuwając rękę między nogi, czuła się, jakby był daleko od niej. ­ Rankohr... ­ Głos jej zadrżał, gdy jego usta ześliznęły się na jej pępek. ­ Rankohr, co się dzieje? Wielkimi dłońmi szeroko rozsunął jej nogi, przenosząc się ustami na wewnętrzną stronę jej  ud. Gryzł ją leciutko, pieszczotliwie, ale jego kły nie wyrządzały jej żadnej krzywdy.  ­ Rankohr, przestań na chwilę... Przytknął usta do jej płci, wsysając ją, liżąc, delektując się. Wygięła się w luk na widok jego  jasnowłosej głowy nachylonej nad nią, muskularnych ramion pod jej kolanami. Na tle jego potężnej  sylwetki jej nogi wydawały się chude i blade. Czuta, że lada moment się zatraci. Szarpnęła go za włosy i oderwała od siebie. W  lazurowych oczach Rankohra żarzyły się ogniki seksu. Oddychał przez usta; wyglądał, jakby miał 

usta powleczone blyszczykiem. Wciągnął dolną wargę i zaczął ssać, spijając smak Mary. Potem  wolniutko przejechał językiem po górnej wardze. Przymknęła oczy. Czuła, jak nabrzmiewa, roztapia się. ­ Co się dzieje? ­ spytała ochryple. ­ A coś się dzieje? ­ Kostkami palców gładził wrażliwe wnętrze jej pici. ­ Nie masz na to ochoty? ­ Oczywiście, że mam. ­ No to pozwól, że wrócę do moich zajęć. ­ Jego kciuk zaczął wykonywać koliste ruchy. Zanim zdążył opuścić głowę i wsunąć w nią ten swój jęzor, zacisnęła nogi jak kleszcze na  jego ręce. ­ Czemu nie mogę cię dotykać? ­ spytała. ­ Przecież się dotykamy. ­ Poruszył palcami, ­ O, tu na przykład. Bała się, że ją rozsadzi z podniecenia. ­ Nieprawda. Próbowała wyrwać mu się i usiąść, ale wolną ręką pchnął ją  w pierś, wywracając na łóżko. ­ Nie skończyłem jeszcze ­ mruknął ochryple. ­ Chcę cię dotykać. Jego oczy rozbłysły na chwilę, zaraz jednak przygasły. Przez twarz Rankohra przemknęła  jakaś emocja. Lęk? Nie umiała powiedzieć, bo schylił głowę, całując ją po grzbiecie uda, wtulając  się w nią policzkiem, brodą, ustami. ­ Uwielbiam twoje ciepło, twój zapach, twoje delikatne ciało. Czy pozwolisz, żebym ci zrobił  dobrze, Mary? Przeszył ją dreszcz. Słyszała te słowa, kiedy byli ze sobą pierwszy raz. Przesunął usta na wewnętrzną stronę jej ud, zmierzając do sedna. ­Przestań! Zostaw mnie. ­ Zastygł posłusznie. ­ Nie podnieca mnie seks jednostronny. Nie chcę,  żebyś mi robił dobrze. Chcę być z tobą. Zagryzł usta i poderwał się z łóżka. Czyżby zamierzał odejść? Nie, przykląkł na podłodze, wspierając się łokciami o materac. Zwiesił głowę. Próbował się  pozbierać. Trąciła go stopą w ramię. ­ Nie mów tylko, że się nie zgadzasz ­ mruknęła. Spojrzał na nią. Widziała jego głowę pod takim kątem, że jego oczy wyglądały jak szparki,  z których tryskają promienie fosforyzującego lazuru. Wygięła się i odsunęła nogę, pokazując migawkę obiektu jego pożądania. Nagle zastygła z wrażenia. Jednym ruchem, zdecydowanym i płynnym Rankhor odbił się od podłogi i wskoczył na nią,  lądując między jej udami. Rozpiął spodnie i... No. nareszcie. Natychmiast dostała orgazmu, spazmatycznie zaciskając się wokół jego twardej erekcji.  Kiedy trzęsienie ziemi zaczęło ustępować, zorientowała się, że Rankohr dygoce, i w niej i na  zewnątrz. Miała mu właśnie powiedzieć, żeby poszedł na całość, kiedy zorientowała się, że wcale  nie drży z powodu hamowanego podniecenia. Miał coś w rodzaju ataku: każdy mięsień w jego ciele drgał spazmatycznie. ­ Rankohr? ­ zajrzała mu w twarz, jego oczy pobłyskiwały bielą. Chcąc go uspokoić, pogładziła po plecach. Nagle wyczuła coś pod palcami. Wypukły wzór,  jakby linie. ­ Rankohr, masz coś na... Zeskoczył z niej i wyszedł z pokoju. ­ Rankohr? ­ Ruszyła za nim, nakładając w biegu koszulę nocną. Przystanął na korytarzu, żeby dopiąć spodnie. Z trudem pohamowała krzyk. Tatuaż ożył.  Bestia odkleiła się od pleców Rankohra, rzucając cień na jego skórę. W dodatku poruszała się, chociaż stał w miejscu. Wielki smok dyszał z wściekłością,  spoglądając na Mary; jego głowa obracała się za nią.

Ciało bestii wiło się, prężąc do skoku. ­ Rankohr! Rzucił się na oślep do ucieczki. Zbiegł po schodach do holu i zniknął w tajnych drzwiach  pod schodami. Biegł, dopóki nie znalazł się we wnętrzu ośrodka treningowego. Pchnął drzwi do szatni i  skierował się do pryszniców. Odkręcił jeden z nich, osunął się po glazurowanej ścianie i klapnął w  strugach zimnej wody. Elementy łamigłówki złożyły się w upiorną całość. Wibracje. Buczenie. Zawsze w pobliżu  Mary, zwłaszcza gdy była podniecona. Na Boga, czemu na to wcześniej nie wpadł? A może bał się spojrzeć prawdzie w oczy. Mary pociągała go bardziej niż inne kobiety, ponieważ... nie tylko on chciał się z nią  kochać. Bestia też jej pragnęła. A teraz rwała się na wolność, żeby dopaść Mary.

ROZDZIAŁ 42 Po POWROCIE DO DOMU Bella nie mogła sobie znaleźć miejsca. Po godzinie spędzonej nad  pamiętnikiem przebrała się w dżinsy i sweter i założyła kurtkę z kapturem. Na zewnątrz płatki  śniegu kłębiły się bezładnie w powiewach chłodnego wiatru. Dopięła kurtkę i zanurzyła się w wysokich chaszczach porastających tę część łąki. Zbihr. Pod przymkniętymi powiekami stale widziała go, jak leży nagi na posadzce łazienki. „Nie jest życiowym rozbitkiem. Jest ruiną". Przystanęła, żeby popatrzeć na śnieg. Dała mu słowo, że nie będzie go niepokoić, ale nie miała zamiaru dotrzymać obietnicy.  Może Bóg da im jeszcze jedną szansę... W dali dostrzegła postać krążącą wokół domu Mary. Zamarła z przerażenia, potem jednak  zauważyła ciemne włosy mężczyzny. Nie mógł być reduktorem. Zapewne Vrhedny instalował alarm przeciwwłamaniowy. Pomachała mu ręką i ruszyła w  jego stronę. W czasie przyjęcia gawędziła przez chwilę z Vrhednym; bardzo jej przypadł do gustu. Choć  jego typ urody sugerował brak towarzyskiej ogłady, wampir łączył w sobie jedno i drugim. Był  silny, seksowny, mądry. Był samcem, na którego widok zaczyna się myśleć o dziecku, żeby tak  pierwszorzędne DNA nie przepadło. Zastanawiała się, czemu stale nosi czarną, skórzaną rękawiczkę. I co przedstawiają tatuaże z  boku jego twarzy. Może któregoś dnia weźmie się na odwagę i zapyta. ­ Myślałam, że zrezygnowaliście już z tego pomysłu ­ zawołała, wchodząc na taras. ­ A co z Mary... Ciemnowłosa postać przed nią nie była Vrhednym. W dodatku nie była żywa. ­ Jennifer? ­ wybąkał reduktor w osłupieniu. Bella zamarła na moment. Potem zrobiła w tył zwrot i rzuciła się do ucieczki. Mimo  przerażenia biegła przez łąkę lekko, pewnie i z dużą szybkością. Po wbiegnięciu do domu  planowała zatrzasnąć reduktorowi drzwi przed nosem. Nieumarły zapewne rozbije szybę w  drzwiach, ale ona w tym czasie będzie już bezpieczna w piwnicy, gdzie nic jej nie grozi. Zadzwoni  do Mordha i podziemnym tunelem przedostanie się na drugi koniec posiadłości. Reduktor biegł za nią po oszronionej trawie ­ słyszała dudnienie jego nóg i szelest ubrania ­  jednak odległość między nimi bynajmniej nie zmniejszała się. Wpatrując się w przyjazne światła  swojego domu, sięgnęła do najgłębszych rezerw energii. Pierwsze uderzenie bólu poczuła w biodrze, drugi strzał przebił kurtkę i trafił ją w plecy. Zwolniła kroku, a jej stopy zamieniły się w gigantyczne płetwy. Odległość do domu wydłużyła się  w nieskończoność, choć Bella nie przestawała biec. Zataczając się, dotarła do drzwi na tyłach.  Jakimś cudem udało jej się dostać do wnętrza, ale długo szamotała się z zamkiem, bo palce miała  jak z gumy. Chwiejnie zmierzała w stronę piwnicy, kiedy usłyszała dźwięk tłuczonego szkła w rozbitych  kopniakiem drzwiach. Dźwięk był dziwnie cichy i odległy. Ręka zacisnęła się na jej ramieniu. Obudził się W niej duch walki. Odwróciła się nieporadnie i walnęła reduktora pięścią w  twarz. W pierwszej chwili osłupiał, jednak nie pozostał jej dłużny. Zrobiła piruet i runęła na  ziemię. Odwrócił ją twarzą do góry i wymierzył jej siarczysty policzek, od którego jej głowa  podskoczyła na posadzce. Nie czuła ani ciosu, ani zderzenia czaszki z ziemią na szczęście, ponieważ nic jej nie  rozpraszało, kiedy wbijała kły w rękę napastnika. Szamocąc się, wpadli na stół kuchenny, roztrącając krzesła. Wyrwała się i chwyciła za jedno  z krzeseł, uderzając nim w pierś reduktora. Półprzytomna, dysząc ciężko, zaczęła czołgać się w  stronę piwnicy.

Poddała się dopiero u stóp schodów. Zachowała świadomość, ale nie była w stanie wykonać żadnego ruchu. Miała niejasne  wrażenie, że jakaś ciecz spływa jej do oczu. Zapewne jej własna krew, a może również krew  reduktora. Przesunął ją, zmieniając kąt jej widzenia. Patrzyła teraz w twarz napastnika. Ciemne włosy, spłowiałe piwne oczy. „To niemożliwe". Zapłakany reduktor uniósł ją z podłogi, tuląc w objęciach. Ostatnią rzeczą, którą zobaczyła,  były jego łzy spływające na jej twarz. Nie czuła nic. O ostrożnie wyniósł samicę z szoferki ciężarówki. Płuł sobie w brodę, że zrezygnował z  własnego domu, żeby zamieszkać w centrum przesłuchań. Wolałby ją trzymać z dala od innych  reduktorów... Z kolei, będąc na miejscu, miał peeność, że mu nie ucieknie. A jeśli któryś z  zabójców ośmieli się zbliżyć do niej... no cóż, od czego są noże. Wnosząc samicę przez próg, spojrzał z góry na jej twarz. Była straszliwie podobna do  Jennifer. Oczy miała innego koloru, ale ta twarz w kształcie serca... Gęste, ciemne włosy. Ciało  szczupłe, o idealnych proporcjach. Była nawet piękniejsza od Jennifer. Biła też mocniej niż ona. Położył samicę na stole. Wodził palcami po sińcu na jej policzku, pękniętej wardze,  odciskach rąk na szyi. To była wspaniała walka: szli na całość, zero litości. Walczyli do upadłego,  aż wreszcie zwyciężył i wziął na ręce jej bezwładne ciało. Kiedy kontemplował wampirzycę, jego myśli zwróciły się ku przeszłości. Zawsze się bał, że  zabije Jennifer, że przegnie podczas którejś z nocnych bójek. Tymczasem zabił pijanego kierowcę,  który zderzył się czołowo z jej samochodem. Skurwiel był nawalony już o piątej po południu, kiedy  wracała z pracy do domu. Zdmuchnął zabójcę Jennifer bez trudu. Dowiedział się, gdzie tamten mieszka i zaczekał, aż  będzie wracał narąbany do siebie. Potem lewarkiem stłukł go po głowie i zepchnął ze schodów.  Zanim ciało ostygło, O ruszył na północny wschód, na drugi koniec kraju. Tam trafił do Korporacji. Usłyszał warkot silnika. Porwał samicę i pośpiesznie zaniósł do magazynu. Nałożył jej  szelki, uniósł pokrywę i spuścił ją do otworu. ­ Złapał pan coś? ­ spytał U, wchodząc do magazynu. ­ N­no tak. ­ O ostentacyjnie zajrzał do sąsiedniej rury, w której siedział samiec złapany przez pana  X poprzedniego wieczoru. Cywil ruszał się, wydając niespokojne miauknięcia. ­ Weźmy się lepiej za świeżą zdobycz ­ powiedział U. O przydepnął pokrywę nad samicą. ­ Ona jest moja. Obedrę żywcem każdego, kto ją tknie. ­ Co pan powie. Sensei na pewno będzie zachwycony. ­ Ani słowa na ten temat. Rozumiemy się? U skrzywił się, potem wzruszył ramionami. ­ Dobra. Jak pan uważa. Prędzej czy później jednak pan X zwęszy jej obecność. Zapewniam pana,  że nie będę miał nic wspólnego. ­ O wierzył, że U zachowa tajemnicę. Pod wpływem impulsu podał zabójcy adres stajni  przerobionej na dom, do której próbował się włamać. Mały bonus w zamian za lojalność. ­ Samica, która tu mieszka, nazywa się Mary Luce. Prowadza się z jednym z Bractwa. Niech ją pan  dorwie, mój drogi. U skinął głową. ­ Dobrze, ale zaraz będzie jasno i muszę się zdrzemnąć. Dwie noce jestem już na nogach i zaczyna  mi brakować pary.

­ No to jutro. A teraz proszę nas zostawić. U zerknął na rurę spod oka. ­ Nas? ­ Niech pan już idzie w diabły, U. ­ U wyszedł. O czekał, aż ucichnie warkot silnika. Popatrywał na  siatkową pokrywę. Błogi uśmiech nie schodził mu z twarzy.

ROZDZIAŁ 43 RANKOHR WRÓCIŁ DO REZYDENCJI DOPIERO O PIĄTEJ PO POŁUDNIU. Tym razem jego kroki nie 

wzbudzały echa w tunelu. Zdjął buty, bo mu przemokły, a potem nie pamiętał, gdzie je zostawił. Roznosiło go. Buczenie w środku przeszło w ryk, którego nie był w stanie zagłuszyć, nawet  wyciskając z siebie siódme poty, biegając czy podnosząc ciężary. Podejrzewał, że w obecnym  stanie nie pomogłoby mu nawet, gdyby przeleciał sto samic pod rząd, a więc o wiele za wiele,  nawet jak na niego. Nic było dla niego ratunku, ale powinien porozmawia z Mary. Nie wiedział, jak jej powie,  że przed stu laty został obłożony klątwą i nie miał pojęcia, jak jej wytłumaczy, że bestia ma na nią  chętkę. Zmobilizował się i wszedł do sypialni. Mary nie było Zszedł na dół. W kuchni zastał Fritza. ­ Widziałeś Mary? ­ Starał się mówić obojętnym tonem. ­ Tak, jaśnie panie. Mary wyszła.  Krew zastygła mu w żyłach.  ­ Dokąd? ­ Nie wspominała. ­ Czy miała coś przy sobie? Torebkę, neseser? ­ Książkę, rogalik i kurtkę. W tył zwrot. Rzucił się do podziemnego tunelu i po chwili wbiegł do Bunkra. Zaczął walić w  drzwi. Vrhedny ślimaczył się nieznośnie z otwieraniem. Wreszcie stanął w drzwiach rozczochrany,  w bokserkach. ­ Czego u... ­ Mary wyszła na zewnątrz. Sama. Nie wiem, dokąd. V w jednej chwili przestał trzeć oczy i  otrzeźwiał. Podszedł do komputera, przejrzał podgląd z wszystkich kamer i znalazł Mary  przycupniętą na słońcu tuż przy wejściowych drzwiach rezydencji. „Mądra dziewczynka". Gdyby  cokolwiek się zdarzyło, mogła błyskawicznie wycofać się do sieni. Rankohr wziął się na śmiałość. ­ W jaki sposób dojeżdżasz do obrazu? ­ Najedź myszą zoom w prawym górnym rogu ekranu. Dojechał do samego końca. Mary karmiła  dwa wróble, rzucając im okruszki rogalika. Co jakiś czas podnosiła głowę i rozglądała się dookoła.  Leciutko uśmiechała się sama do siebie. Pogładził palcami ekran.  ­ Nie wiem, czy wiesz, bracie, że się pomyliłeś. ­ Naprawdę? ­ Mary jest mi pisana. ­ Mówiłem, że tak nie jest? Rankohr uniósł głowę znad komputera i wwiercił się wzrokiem w wytatuowane oko  Vrhedny'ego. ­ Nie jestem jej pierwszym. Mówiłeś, że moje przeznaczenie będzie dziewicą. Kropnąłeś się. ­ Nigdy się nie mylę. Rankohr najeżył się. Za żadne skarby nie uwierzy, że jakakolwiek samica mogłaby w jego  sercu zająć miejsce Mary. Ma gdzieś takie przeznaczenie, które wymaga od niego, żeby zakochał się w innej. I pieprzy  to całe wieszczenie V. ­ Musi być fajnie wiedzieć wszystko ­ mruknął. ­ Przynajmniej we własnym mniemaniu. Zawrócił na pięcie, ale ciężka dłoń chwyciła go za ramię i przytrzymała. Diamentowe oczy V, zwykle bardzo spokojne, z wkurzenia zwęziły się w szparki.

­ Kiedy mówię, że się nigdy nie mylę, nie przemawia przeze mnie przerośnięte ego. Wgląd w  przyszłość to ciężkie przekleństwo, bracie. Myślisz, że jest mi miło wiedzieć, że ktoś z nas umrze? Rankohr wzdrygnął się. ­ Teraz rozumiesz. ­ Vrhedny uśmiechnął się smutno. ­ Niestety, jest jedna rzecz, której nie wiem:  kiedy. Dlatego nie potrafię was przed tym uchronić. Domyślam się, że moja klątwa wydaje ci się  niczym w porównaniu z twoją... ­ O rany... Strasznie cię przepraszam, bracie. |­ Nie ma sprawy. ­ V wypuścił powietrze z płuc. ­ Moim zdaniem powinieneś czym prędzej  pomknąć do twojej samiczki. Całe popołudnie myśli o tobie. Nie obraź się, ale męczy mnie już  wysłuchiwanie jej myśli. Mary oparła się o wielkie, mosiężne drzwi i zadarła głowę. Niebo wyglądało jak modra  płachta, powietrze było suche i rześkie po pierwszym śniegu, który przedwcześnie spadł zeszłej  nocy. Chciała przed zachodem słońca zwiedzić posiadłość, ale zagrzała się w kurtce i ogarnęło ją  rozleniwienie. A może była po prostu zmęczona. Po wyjściu Rankohra nie była w stanie już zasnąć  i spędziła cały dzień, czekając na jego powrót. To, co wydarzyło się w nocy, było dla niej zagadką. Nie dowierzała własnym oczom. Na  Boga, tatuaże nie odrywa, ją się od skóry, ożywając! Przynajmniej w jedynym znanym jej świecie. Ale nie tylko Rankohr przyprawiał ją o bezsenność. Nazajutrz miała wizytę u doktor Della Croce,  po której będzie wiedziała, co ją czeka. Bardzo chciała porozmawiać o tym z Rankohrem. Przygotować go. Słońce schowało się za wierzchołkami drzew i zrobiło się chłodno. Mary wstała, przeciągnęła się i weszła przez mosiężne drzwi do domu. Kiedy zamknęły się,  zwróciła twarz do kamery. Automatycznie otwarły się drzwi do sieni. Rankohr siedział przy wejściu, na podłodze. ­ Cześć. Czekałem na ciebie ­ powiedział, podnosząc się powoli. Uśmiechała się niepewnie, przekładając książkę z ręki do ręki. ­ Chciałam ci powiedzieć, dokąd idę, ale zostawiłeś komórkę w pokoju. ­ Mary, posłuchaj, ostatniej nocy... ­ Zaczekaj, chcę ci coś najpierw powiedzieć. ­ Powstrzymała go gestem dłoni. ­ Jutro jadę do  szpitala na konsultację przed chemioterapią. Ściągnął brwi tak mocno, że zetknęły się z sobą. ­ Do którego szpitala? ­ Do Świętego Franciszka. ­ O której? ­ Po południu. ­ Ktoś musi pojechać z tobą. ­  Któryś z psańców? Zaprzeczył. ­ Butch. Glina umie się posługiwać bronią, a chcę, żebyś była strzeżona. Możemy pójść na górę? Skinęła głową, więc wziął ją za rękę i zaprowadził na piętro. W sypialni Mary przysiadła na  łóżku. Rankohr krążył po pokoju. W trakcie rozmowy o wizycie w klinice zorientowała się, że bardziej niż Rankohra musi  przygotować siebie. Potem zapadła cisza. ­ Czy możesz mi powiedzieć, co się z tobą działo w nocy? Wiesz, że na wszystko zawsze znajdzie  się jakaś rada ­ dorzuciła, widząc, że się waha. Możesz mi zaufać. ­ Jestem niebezpieczny dla ciebie ­ przerwał, patrząc jej prosto w oczy. ­ Co ty pleciesz? ­ zaprotestowała. ­ Czy wiesz, co mam na plecach? Przeszedł ją dreszcz na wspomnienie tatuażu, który ożył.

„Bzdury", skarciła się w myślach. Tatuaż na pewno nie ożył, tylko Rankohr oddychał  ciężko, albo coś w tym rodzaju, stwarzając iluzję, że potwór się porusza. ­ Zrozum, potwór nie jest uwięziony we mnie, jest częścią mnie. ­ Podrapał się po piersi, po  ramionach. I jeszcze po udach. ­ Staram się panować nad nim jak mogę. Ale on... Boję się, że ci  zrobię krzywdę. Nie wiem, co mam robić. Nawet teraz, kiedy tylko rozmawiamy, jestem w  opłakanym stanie. Wyciągnął przed siebie drżące ręce. Był napięty jak struna. ­ Jednym z powodów, dla których muszę ciągle walczyć, jest to, że walka mnie uspokaja ­ wyjaśnił.  ­ Tę samą funkcje pełniły kobiety. Sypiałem z nimi, bo rozładowanie sprawia, że bestia przycicha.  Ale teraz nie mogę się nawet kochać, bo jestem zbyt rozchwiany. Zeszłej nocy sprawy kilkakrotnie  wymknęły mi się spod kontroli. Prawie. ­ Czekaj... O czym ty mówisz? Masz przecież mnie. Kochaj się ze mną. ­ Nie mogę dopuścić, żeby to się powtórzyło. ­ Zgrzytnął zębami. ­ Nie będę z tobą więcej...  uprawiać seksu. ­ Chcesz powiedzieć, że już nigdy, przenigdy nie będzisz ze mną? ­ Patrzyła na niego z  niedowierzaniem. Pokręcił głową. ­ Nigdy. ­ Co ci odbiło? Przecież mnie pragniesz. ­ Rzuciła okiem na spore wybrzuszenie w okolicy  rozporka. ­ Przecież widzę że ci stoi. Czuję zapach twojego pożądania. Nagle jego oczy znieruchomiały i rozbłysły bielą. ­ Dlaczego oczy ci się zmieniają? ­ wyszeptała. ­ Ponieważ on... budzi się do życia. Mary milczała. Rankohr zaczął oddychać w dziwnym rytmie. Dwa krótkie wdechy, jeden  długi wydech. Dwa krótkie wdechy... Próbowała zrozumieć sens jego słów. Nie bardzo jej to szło. Czyżby sugerował, że drzemie  w nim jakiś Mister Hyde? ­ Mary, nie mogę z tobą... uprawiać seksu, ponieważ... kiedy jestem z tobą, potwór próbuje  wyrwać się na wolność. ­ Dwa krótkie wdechy. ­ On chce... ­ Czego, konkretnie? ­ Chce ciebie. ­ Odsunął się od Mary. ­ Chce... być w tobie. Rozumiesz, co mówię? Moje alter ego  chce cię posiąść. Ja... muszę już iść. ­ Zaczekaj! ­ Przystanął przed drzwiami. Ich oczy się spotkały. ­ Może powinieneś mu na to  pozwolić? ­ Oszalałaś? ­ Szczęka mu opadła. Wcale nie oszalała. Już przedtem kochali się z determinacją graniczącą z brutalnością.  Wytrzymywała jego potężne pchnięcia. Czuła, że poradzi sobie z brutalnością jego alter ego. ­ Po prostu idź na całość i nie przejmuj się niczym. Dwa krótkie wdechy. Jedno długie westchnienie. ­ Chyba sama nie wiesz, co mówisz. ­ A co mi zrobisz? Chyba mnie nie zjesz? ­ zażartowała. ­ W odpowiedzi błysnął tylko białymi oczami. Chryste, może miał jednak rację? Ale w niej klamka już zapadła. ­ Zwiążemy cię ­ zarządziła. ­ Wolę nie ryzykować. ­ Potykając się o własne nogi, dopadł drzwi. ­ Poczekaj, czy wiesz na pewno, co się stanie? ­ Nie. ­ Krzywiąc się, skrobał się po plecach i karku. ­ Ale istnieje jakaś szansa, że się rozładujesz? ­ Może... ­ No to spróbujmy. Ucieknę, jeśli... będzie się działo coś dziwnego. Chcę to zrobić dla nas. Zresztą, 

nie mamy wyjścia. Wolisz, żebym się wyprowadziła? Żebyśmy się przestali spotykać? Nigdy już  się nie pokochali ze sobą? Popatrz tylko na siebie. Świerzbi cię tak, że wychodzisz ze skóry. Najpierw na jego twarzy pojawił się lęk. Stał, zagryzając wargi, z szeroko otwartymi  oczyma Potem na twarz Rankohra wypełzł wstyd. Bolesne zażenowanie. Wyglądał tak żałośnie, że  Mary przebiegła przez pokój. Ujęła jego drżące dłonie. ­ Serce mi się kraje, kiedy cię widzę w takim stanie. ­ Otworzył usta, ale nie dała mu dojść do  słowa. ­ To ty wiesz, z czym będziemy mieli do czynienia. Ja nie. Zabezpiecz się najlepiej, jak  potrafisz i... co ma być, to będzie. Patrzył na nią z góry. Miała ochotę go przytulić, ale czuła, że odniosłoby to wręcz odwrotny  skutek. ­ Muszę się naradzić z V ­ zadecydował. ­ Łańcuchy ­ powtórzył Rankor, stojąc na środku salonu w Bunkrze. V zerknął na niego sponad monitora,  ­ Jakiego rodzaju? ­ Jak do holowania samochodu.  Z kuchni wyłonił się Butch z budweiserem w jednej i kanapką w drugiej. ­ Cześć, wielkoludzie. Jak leci? ­ Chcę, żebyście mnie przykuli łańcuchami do łóżka ­ Bardzo perwersyjne. ­ Czy mamy coś, czego moglibyśmy użyć, V? ­ Vrhedny pokręcił daszkiem bejsbolówki. ­ W garażu. Myślę, że mamy takie w garażu. Przyznaj się, Rankohr, co planujesz? ­ Chcę... być z Mary. Ale boję się... przemiany. ­ Zrobił przerwę na długi wydech. ­ Boję się, że  mogę wejść w przemianę. Za bardzo jestem nakręcony. Jasne oczy V zwęziły się. ­ W dodatku, o ile wiem, zrezygnowałeś z innych samic? ­ Rankohr potaknął. ­ Pragnę tylko Mary. Już by mi przy innej nie stanął. ­ Kiepsko z tobą ­ mruknął V pod nosem. ­ Co złego widzisz w monogamii? ­ obruszył się Butch. Usiadł i otworzył puszkę z piwem. ­  Przecież ma świetną kobietę. Mary to pierwszorzędna babka. V potrząsnął głową. ­ Przypomnij sobie, co zobaczyłeś wtedy na polanie, glino. Czy chciałbyś, żeby coś takiego dobrało  się do twojej lubej? Butch odstawił nietknięte piwo. ­ Potrzebna będzie chyba z tona żelaza ­ mruknął.

ROZDZIAŁ 44 O ROBIŁ się CORAZ BARDZIEJ NERWOWY. Samica od osiemnastu godzin nie odzyskała pełnej  przytomności. Dawka narkotyku w strzałkach była obliczona na mężczyzn, mimo to powinna być  już na nogach. Bał się, że mógł ją przyprawić o wstrząs mózgu. Zupełnie jak kiedyś Jennifer. Najpierw się bili, potem zaczynały się nerwy. Zawsze  troskliwie obmywał ją, sprawdzał czy nie ma złamań ani głębszych cięć. A kiedy upewnił się, że  nic jej nie jest, kochał się z nią, nawet jeśli nie odzyskała jeszcze przytomności. Uwielbiał  szczytować na Jennifer z błogą świadomością, że tym razem znów mu się upiekło. Żałował, że nie jest w stanie się kochać ze schwytaną wampirzycą. Podszedł do rury, w której ją trzymał. Zdjął siatkową pokrywę, zapalił latarkę i poświecił do  środka. Siedziała na dnie skulona, oparta o ścianę. Chciał ją wyjąć. Przytulić. Całować i czuć jej bliskość. Szczytować w niej. Ale reduktorzy  są impotentami. Ten skurwiel, Omega, to kawał zazdrośnika. Zamknął pokrywę, rozglądając się bacznie. Przypomniał sobie dobę, którą spędził z Omegą,  i depresję, jaka dręczyła go od tamtej pory. Ale odkąd znów miał kobietę, jego myśli poweselały,  jakby dostał zastrzyk energii Wiedział, że pod pokrywą nie ma Jennifer, ale wampirzyca tak bardzo przypominała mu  utraconą... Zresztą, nie ma co wybrzydzać. Darowanemu koniowi... Tak, czy owak, będzie jej  strzegł. Tym razem nikt mu jej nie odbierze. Żaluzje podjechały automatycznie do góry. Zaczynała się noc Zbihr podniósł się z  legowiska i zaczął krążyć nagi po pokoju. Był cholernie zgnębiony z powodu wczorajszych zajść. Myślał, żeby odszukać Bellę i  przeprosić ją, ale nie wiedział, jak. „Przepraszam, że dopadłem cię wczoraj jak zwierz. Przysięgam, że wcale nie chce mi się  rzygać, kiedy patrzę na debie". Boże, ależ z niego dupek. Przypomniał sobie, jak stał oparty o ścianę obok prysznica, a ona próbowała dotknąć jego  nagiej piersi. Miała długie, wytworne palce, z długimi, niepomalowanymi paznokciami. Jej dotyk  był z pewnością delikatny. I ciepły. Gdyby się opanował, po raz pierwszy jako wolny wampir zaznałby dotyku delikatnych dłoni  samicy. Jako niewolnik był dotykany zbyt często, zawsze wbrew woli. Teraz jednak był wolny... Co więcej, byłaby to ręka nie byle kogo, lecz samej Belli. Jej dłoń spoczęłaby na jego piersi, na samym środku; zapewne zaczęłaby go gładzić. Kto  wie, może by mu to odpowiadało, zwłaszcza gdyby robiła to z namysłem. Tak, im dłużej się nad  tym zastanawiał, tym bardziej dochodził do wniosku, że mógłby to polubić... Doprawdy, co też roi mu się w głowie? Wstrętu do intymności w każdej postaci nabawił się  przed dziesiątkami lat. Nie miał nawet z czym startować do takiej samicy jak Bella. Nie był godzien  nawet wulgarnych dziwek człowieków do których chodził się dokrwić. Ocknął się z idiotycznych rojeń. Jedyny sposób, w jaki m6gł odpokutować swoje  zachowanie, to dopilnować, żeby więcej nie musiała go oglądać, nawet przypadkiem. Za to on będzie ją widywał. Co noc będzie podchodził pod jej dom i sprawdzał, czy nic jej nie  zagraża. Dla cywilów nastały niebezpieczne czasy, więc musiał jej strzec, sam pozostając przy tym  w cieniu. Poczuł ulgę na myśl, że będzie ją ochraniał.

Nie ufał sobie na tyle, żeby być z Bellą. Ale potrafił zapewnić jej bezpieczeństwo, choćby  miał poodgryzać łby wszystkim reduktorom. , SU do stosunku z nią, powinno f| podniecać, c

ROZDZIAŁ 45 MARY KRĄŻYŁA PO KRUŻGANKU  w pobliżu drzwi do sypialni. Nie była w stanie patrzeć jak  Butch i V kręcą się z łańcuchami. Nie umiała powiedzieć, cz to, że przygotowują Rankhora do  stosunku z nią powinno ją podniecać czy raczej przerażać? Drzwi otwarły się. ­ Gotowe ­ powiedział Butch, omijając ją wzrokiem. Vrhedny wyłonił się z tureckim skrętem w palcach. ­ Będziemy się tutaj kręcić po korytarzu. Na wszelki wypadek.­ Sztachnął się głęboko. W pierwszym odruchu chciała im powiedzieć, żeby się wynieśli. Na myśl, że będą sterczeć  pod drzwiami, kiedy się kocha z Rankohrem, robiło jej się niedobrze. Intymność, jak wiadomo, to  stan ducha, ale również brak zakłóceń z zewnątrz. Ale potem przypomniała sobie kilogramy żelastwa, które naznosili. To, co przynieśli, nie  mieściło się w głowie. Liczyła się z tym, że zobaczy liny, no, może kajdanki, ale nie lewar do  podnoszenia bloku silnika. ­ Na pewno musicie tu czekać? ­ spytała. Kiwnęli głowami. ­ Uwierz, że wiemy swoje ­ mruknął Butch. Weszła do sypialni i zamknęła drzwi za sobą. Po obu stronach łóżka paliły się świece.  Rankohr leżał nagi, z rękami zawiązanymi nad głową i nogami rozłożonymi w cyrkiel. Nadgarstki i  kostki miał skute łańcuchami zaczepionymi o ciężkie, dębowe nogi łoża. Na jej widok uniósł głowę. Jego lazurowe oczy rozświetlały mrok. ­ Naprawdę jesteś zdecydowana? Wcale nie była tego pewna. ­ Jest ci wygodnie? ­ Nie jest źle. ­ Głowa opadła mu do tyłu. ­ Ale cieszę się, że to tylko nogi łóżka, a nie konie  pędzące w cztery różne strony. Spojrzała na jego wielkie, rozkrzyżowane ciało. Wyglądał, jakby leżał na ołtarzu ofiarnym. To chyba sen. Powinna się uszczypnąć. Wierzyć się nie chce, że zaraz... „Dość tego" ­ zganiła się. Nie powinna mu kazać czekać dłużej, niż to konieczne. Tylko ten  jeden, jedyny raz. Wkrótce będzie już wszystkim i Rankohr wreszcie się uspokoi. Zrzuciła buty, ściągnęła przez głowę bluzkę z golfem i sweter, wyskoczyła z dżinsów... Znów uniósł głowę. Kiedy zdejmowała stanik i majtki jego penis poderwał się i zaczął się  wydłużać. Patrzyła, jak zmienia się na jej oczach, stając się twardy i potężny. Rankohr z  podniecenia dostał rumieńców. Pot zwilżył jego piękną, gładką skórę. ­ Mary... ­ jego źrenice zbielały. Zaczął mruczeć, kręcąc biodrami. Penis w erekcji dosięgnął już  pępka i nie zamierzał na tym poprzestać. Nagłe Rankohr szarpnął ramionami. Łańcuchy  zadźwięczały. ­ Wszystko w porządku? ­ zaniepokoiła się. ­ Chryste, Mary. Mam... mamy na ciebie straszliwą chętkę. Wariujemy bez ciebie. Wzięła się na odwagę i podeszła do łóżka. Nachyliła się i pocałowała Rankohra w usta, po  czym weszła na materac i usiadła okrakiem na kochanku. Zaczął się wić wężowym ruchem. Wzięła go do ręki i próbowała włożyć w siebie. Bez sukcesu. Był ogromny, a ona nie była  podniecona, więc ją zabolało. Drugie podejście też zakończyło się porażką. ­ Musimy cię naoliwić ­ powiedział Rankor, wyginając się, kiedy kolejny raz próbowała nasadzić  się na jego żołądź. Wydał z siebie dziwny, buczący dźwięk. ­ Zaraz będzie dobrze, tylko muszę... ­ Chodź tu. ­ Mówił obcym, grubym głosem. ­ Daj buzi. Opadła na jego pierś, całując go w usta. Próbowała podniecić się na siłę, ale nic z tego nie wyszło.

Odsunął się, jakby wyczuł w niej brak pożądania. ­ Podsuń się bardziej do góry. ­ Łańcuchy zadźwięczały metalicznie, jak dzwonki. ­ Podaj mi pierś  do ust. Podczołgała się i wsunęła mu sutek do ust. Na delikatne ssanie zareagowała  natychmiastowym podnieceniem. Przymknęła oczy, pławiąc się w narastającej żądzy. Rankohr wyczuł zmianę jej temperatury. Wydał z siebie głośny pomruk, jakieś takie miłe  dla ucha trrring. Pieszcząc pierś ustami, zaczął wyginać się w łuk. Znów zlał się potem nasączając  pokój korzennym aromatem. ­ Chcę cię skosztować, Mary. ­ Mówił niskim, niewyraźnym głosem. ­ Twoją słodycz. Między  nogami. Pozwól. Spojrzała w dół i zobaczyła wpatrzone w siebie dwie rozświetlone, białe gałki oczne. Miały  w sobie coś hipnotycznego, jakiś magnetyzm seksualny, któremu nie była w stanie się oprzeć, choć  czuła, że to nie jest Rankohr. Podsunęła się jeszcze wyżej, siadając mu na piersi. Była w tym jakaś niesamowita  intymność, zwłaszcza że był związany. ­ Przysuń się, Mary. ­ Nawet jej imię wymawiał jakoś obco. ­ Przysuń się do moich ust. Trudno jej było znaleźć odpowiednią pozycję. W końcu przyklękła jedną nogą na jego  piersi, drugą opierając obok jego ramienia. Wykręcił szyję i uniósł głowę na spotkanie jej ciała,  które schwytał wargami. Jęknął, rozwibrowując dźwiękiem jej waginę. Oparła się ręką o ścianę. Rozkosz pozbawiła  ją wszelkich zahamowań. Ssał ją, lizał, a ona, ociekając sokiem, czuła się jego miłosną służebnicą.  Nagle rozległ się brzęk metalu, a potem zatrzeszczało drewno ­ to łańcuchy napięły się, aż  zaprotestowała rama łoża. Potężne ramiona Rankohra usiłowały się wyrwać z okowów. Jego  mięśnie były napięte, pałce rozczapierzone jak szpony. ­ Udało się ­ przemówił spomiędzy jej nóg. ­ Czuję, że... dochodzisz. Jego glos był coraz mniej zrozumiały, przechodził w zwierzęce warczenie. Orgazm wstrząsnął jej ciałem. Runęła na łóżko, przejeżdżając nogą po jego twarzy, aż w  końcu zastygła ze stopą na jego szyi. Kiedy ustały skurcze, spojrzała na Rankhora. W jego białych,  nieruchomych oczach malowały się podziw i zachwyt. Wpatrywał się w nią z najwyższą  fascynacją. Odddychał w rytmie dwa krótkie, jeden długi. ­ Weź mnie, Mary ­ warknął grubym głosem, który nie przypominał głosu Rankohra. Wcale nie bała się go jednak ani nie czuła wyrzutów, że go zdradza. Istota, która przez niego przemawiała, nie wydawała ani się groźna ani całkiem nieznajoma.  Wyczuwała w nim to coś.. od dawna i nie widziała powodów do lęku. Tak jak wtedy w pokoju  bilardowym, patrząc w jego oczy miała wrażenie, że wpatruje się w nią obcą istota, która jest  jednoczśnie Rankohrem. Zsunęła się w dół i wzięła go do siebie; wypełnił ją idealnie. Zawył jak zwierzę, a jego  biodra zaczęły wykonywać ruchy frykcyjne. Wchodził w nią i wychodził, a ich ciała cudownie  zderzały się ze sobą z coraz większą intensywnością. Żeby nie upaść, oparła się rękami o materac. Odgłosy namiętności stawały się coraz głośniejsze. Rankohr był bliski szaleństwa. Dygotał,  poruszając biodrami coraz szybciej. Jego podniecenie rosło; w każdej chwili mogło dojść do  eksplozji. Nagle wygiął się w łuk, a łoże zatrzeszczało pod wpływem skurczu mięśni jego kończyn.  Otworzył oczy i białe światło zalało pokój. Zrobiło się jasno jak w dzień. Czując skurcze jego  orgazmu, zaczęła szczytować ponownie. To był niesamowity odlot. Po wszystkim opadła na jego pierś; leżeli nieruchomo, oddychając jedynie, ona normalnie,  on w tym swoim dziwnym rytmie. Uniosła głowę i wpatrzyła mu się w twarz. Białe oczy płonęły, wpatrując się w nią z  bezbrzeżnym uwielbieniem. ­ Najdroższa ­ powiedział obcym głosem. Poczuła lekkie kopnięcie prądu; w powietrzu rozszedł się swąd ozonu. Wszystkie lampy 

zapaliły się jednocześnie, rzęsiście oświetlając pokój. Zamarła z wrażenia, ale wszystko ntychmiast  wróciło do normy. Energia zniknęła równie nagle jak się pojawiła. Mary zerknęła w dół. Oczy  Rankohra z powrotem lśniły lazurem.  ­ Mary? ­ odezwał się niewyraźnie. Musiała odetchnąć parę razy, zanim odzyskała mowę. ­  Wróciłeś. ­ Obyło się bez nieszczęść. ­ Uniósł ręce, zginając kolejne palce. ­ Nie doszło do przemiany. ­ Co masz na myśli? ­ Ja nie... Widziałem cię w trakcie. Jak przez mgłę, ale byłem pewien, że nie dzieje ci się żadna  krzywda. Po raz pierwszy w życiu pamiętam wszystko. Nie bardzo wiedziała, o czym mówi. ­ Czy mogę cię uwolnić? ­ spytała widząc, że nadgarstki ma otarte do krwi. ­ Błagam, tak. Wyswobodzenie go z więzów trwało dłuższą chwilę. Potem, rozcierając kostki u nóg i  nadgarstki, przyglądał jej się uważnie, jakby chciał się upewnić, czy nic jej nie jest. Poszukała  wzrokiem szlafroka. ­ Pójdę powiedzieć Butchowi i V, że już mogą spokojnie odejść. ­ Ja to zrobię. ­ Podszedł do drzwi i wystawił głowę na zewnątrz. Kiedy rozmawiał przez uchylone drzwi, przyjrzała się tatuażowi na jego płecach. Mogłaby  przysiąc, że smok uśmiechał się do niej. Chyba jej się w głowie poprzestawiało. I to do końca. Wskoczyła na łóżko i naciągnęła  kołdrę. Rankohr zamknął drzwi i oparł się o nie. Mimo rozładowania, nadał wydawał się spięty. ­ Nie boisz się mnie po... tym wszystkim? ­ Nie. ­ A... tęgo też się nie boisz? ­ Chodź już. ­ Wyciągnęła do niego ręce. ­ Muszę cię przytulić, bo zdradzasz symptomy  odstawienia. Zaczął powoli iść w jej stronę, jakby się bał, że Mary go odrzuci. Machnęła obiema rękami  zachęcająco. Położył się przy niej, ale nie dotykając jej. Odczekała chwilkę, po czym objęła go i zaczęła gładzić. Kiedy pogłaskała go po czubku  smoczego ogona na boku wzdrygnął się i odsunął. „Nie chce, żebym dotykała tatuażu" ­ domyśliła sie. ­ Połóż się na brzuchu ­ poprosiła. Pokręcił głową. Zaczęła go pchać w plecy, próbując przewrócić na brzuch. Czuła się tak,  jakby pchała fortepian koncertowy. ­ Odwróć się, do cholery. No, już. Zaklął. Opornie przewalił się z boku na brzuch. Przejechała dłonią po sylwetce smoka na plecach. Mięśnie Rankohra zaczęły się napinać w nieskoordynowany sposób. Choć nie, była w tym  jakaś logika. Napinały się mięśnie odpowiadające tej części ciała, której dotykała na tatuażu. Coś niesamowitego. Przez chwilę znów gładziła go po plecach. Czuła, jak rysunek odrywa się i łasi do jej rąk jak  kot. ­ Zgodzisz się jeszcze kiedyś kochać ze mną? ­ spytał sztywno. Przekręcił głowę w bok, żeby ją  widzieć, jednak nie podnosił oczu. Teraz gładziła bestię po pysku, wodząc palcami po jej wargach. Usta Rankohra rozchyliły  się, jakby wiedział, gdzie dotknęła smoka. ­ Czemu miałabym nie chcieć kochać się z tobą? ­ To było nie do końca normalne, przyznasz. ­ Normalne? ­ Wybuchnęła śmiechem. ­ Mieszkam w domu pełnym wampirów. Zakochałam się 

w... Umilkła. Ojej. Jak jej się to wymknęło? Wygiął się, żeby zajrzeć jej w twarz. ­ Coś ty powiedziała? Sama nie wiedziała, jak to się stało. I to, że się zakochała i to, że mu o tym powiedziała. Ale nie dało się już tego odkręcić. ­ Nie pamiętam dokładnie ­ mruknęła, kontemplując jego mocarne barki. ­ Coś w rodzaju „Kocham  cię". Tak, chyba to. Ja... ja cię kocham. Nie bardzo jej to wyszło. Chyba stać ją było na coś więcej. Ujęła jego twarz w dłonie i patrząc mu w oczy, złożyła namiętny pocałunek na jego  wargach. ­ Kocham cię, Rankohr. Kocham cię, jak nie wiem co. Objął ją tymi swoimi wielkimi łapskami. ­ Nie wierzyłem, że się tego doczekam ­ wymruczał, wtulając się w jej szyję. ­ Czy jestem aż taka tępa? ­ Nie, to ja nie jestem tego wart. ­ Co ty opowiadasz ­ zaprotestowała żarliwie. ­ Jesteś najlepszą rzeczą, jaka mi się w życiu  przydarza. ­ Nawet z bestią do pary? Bestią? Fakt, że wyczuwała w nim czyjąś obecność, ale żeby zaraz rozdzierać szaty? Jednak  Rankohr wydawał się tak nieszczęśliwy, że postanowiła go rozczmuchać. ­ Tak, nawet z nią. Tylko czy następnym razem moglibyśmy się kochać bez tego całego złomu?  Jestem pewna, że nic mi nie zrobisz. ­ Myślę, że możemy trochę poluzować łańcuchy. Znów złożył głowę w zagłębieniu jej szyi. Mary zapatrzyła się w obraz Madonny z  Dzieciątkiem. ­ To że cię mam, zakrawa na cud ­ szepnęła do Rankohra, nie odrywając wzroku od płótna. ­ Co? ­ wymruczał z ustami przy jej szyi. ­ Nic. ­  Pocałowała go w czubek jasnej głowy i wróciła do kontemplowania obrazu.

ROZDZIAŁ 46 BELLA WZIĘŁA GŁĘBOKI ODDECH. Wokół niej unosił się odór nieczystości. Boże, ależ ją bolała głowa, a kolana to był po prostu dramat. Czuła, że ocierają się o coś  zimnego i twardego. Otwarła oczy. Ciemność. Czerń. Ślepota. Próbowała unieść dłoń, ale uderzyła  ręką w falistą ścianę. Z każdej strony otaczały ją ściany. Spanikowana, szamotała się w ciasnej  przestrzeni. Otwarła szeroko usta, ale nie miała czym oddychać. Brakowało powietrza, był tylko  zapach wił­ gptnej ziemi, od którego... chwytały ją... duszności. Krzyknęła. Nagle usłyszała nad sobą kroki. Spojrzała w górę. Oślepił ją strumień światła. ­ Można cię już wyjąć? ­ spytał ktoś półgłosem. Nagle wszystko odżyło w jej pamięci: bieg do  domu przez łąkę, bójka z reduktorami, omdlenie. Coś gwałtownie pociągnęło ją za uprząż na piersi, wyciągając chyba z jakiejś rury w ziemi.  Rozglądała się przerażona. Nie miała pojęcia, gdzie jest. Pokój nie był duży, ściany były tylko  otynkowane. Nie było okien, jedynie dwa świetliki pod niskim sufitem, oba zresztą zasłonięte  czarnym suknem. Z sufitu zwisały trzy kable z gołymi żarówkami. W powietrzu unosił się mdlący  melanż zapachu świeżych sosnowych desek i zasypki dla niemowląt — charakterystycznej woni  reduktorów. Kiedy zobaczyła stół z nierdzewnej stali i tuziny noży i młotków, zatrzęsła się i dostała  ataku kaszlu. ­ Nie bój się ­ uspokoił ją reduktor. ­ Nic ci nie zrobię, jeżeli będziesz grzeczna. Przeczesał jej włosy palcami i rozsypał po ramionach.  ­ Teraz weźmiesz prysznic i zmyjesz to wszystko z siebie. Będziesz grzeczna i umyjesz się  porządnie. Wcisnął jej w ręce ubrania. Poznała swoje rzeczy. ­ Będziesz je mogła założyć, jeśli będziesz grzeczna. Ale najpierw musisz się obmyć. ­ Pchnął ją w  stronę otwartych drzwi. Zadzwoniła komórka. ­ Pod prysznic. Raz, dwa. Zbyt oszołomiona i przerażona, żeby zaprotestować, weszła do niewykończonej łazienki, w  której nie było toalety, posłusznie jak automat zamknęła się i drżącymi rękami odkręciła wodę.  Odwróciła się i zobaczyła, że reduktor uchylił drzwi i obserwuje ją z progu. Przysłonił ręką  mikrofon komórki. ­ Rozbieraj się. Już. Zerknęła na noże. Zaczęła się rozbierać, dysząc z upokorzenia. W końcu zdjęła wszystko i  stała drżąca, zasłaniając się rękami. Reduktor skończył rozmawiać przez telefon. ­ Nie musisz się mnie wstydzić. Opuść ręce. Cofnęła się, kręcąc głową bez słowa. ­ Opuść ręce. ­ Błagam, proszę, nie... Zrobił dwa kroki do przodu i dał jej w twarz, aż zatoczyła się na ścianę. ­ Spójrz mi w oczy. ­ Przyciągnął ją do siebie. ­ Spójrz mi w oczy. ­ Kiedy posłusznie zastosowała się  do polecenia, jego oczy rozbłysły z podniecenia. ­ Boże, jakie to szczęście, że wróciłaś. Objął ją i mocno przytulił. Owionął ją zapach zasypki. „Butch jest urodzonym ochroniarzem" ­ stwierdziła Mary w drodze na oddział onkologiczny  szpitala Świętego Franciszka. W czarnym wełnianym palcie, kapeluszu stylizowanym na lata  czterdzieste i odlotowych okularach lotniczych, nosił się z elegancją płatnego mordercy. Nie było to złudne wrażenie. Wiedziała, że jest uzbrojony po zęby, bo Rankohr sprawdzał jego  broń, zanim wypuścił ich z domu. ­ Masz coś jeszcze do załatwienia? ­ spytał Butch, kiedy wyszli z kliniki. ­ Nie. Możemy wracać do domu.

Wizyta nie nastrajała optymistycznie ani nie doprowadziła do żadnych konkluzji. Doktor  Della Croce nadal naradzała się ze swoim zespołem; dała Mary skierowanie na rezonans  magnetyczny i kilka dodatkowych badań. Ponownie pobrano Mary krew, bo konsylium uznała że  należy przebadać stan jej wątroby. To okropne, że będzie musiała wrócić jutro do kliniki, wciąż nie wiedząc, co ją czeka. Kiedy  z Butchem wyszli na parking i wsiedli do mercedesa, była wyczerpana i rozdrażniona. Właściwie  nadawała się tylko do łóżka, ale była zbyt niespokojna, żeby zapaść w sen. ­ Może byśmy jednak zajechali do mnie po drodze. Zapomniałam lekarstw. ­ Miała w domu lekkie  pigułki nasenne, w sam raz na tę okazję. ­ Osobiście wolałbym tam nie jechać. Nie mogłabyś ich kupić w aptece? ­ Są na receptę. ­ Rozumiem ­ zgodził się bez entuzjazmu. ­ Postaraj się to zrobić szybko. Wejdę z tobą. Po kwadransie zatrzymali się na podjeździe starej stajni. W złocistych promieniach  zachodzącego słońca dom Mary tchnął opuszczeniem. Na próg nawiało opadłych liści, chryzantemy  przywiędły, drzewo na podwórku wyciągało nagie gałęzie do nieba. Miała nadzieję, że ten, kto kupi  to miejsce, pokocha je tak jak ona. Weszła do domu. W salonie powitał ją zimny powiew. Zorientowała się, że okno nad  zlewem jest lekko uchylone. Domykając je, doszła do wniosku, że musiał je tak zostawić V, kiedy  przyszedł założyć alarm, bo miała tu wracać. Domknęła okno i poszła na górę po tabletki. Na odchodnym przystanęła przy drzwiach ogrodowych. W basenie na tyłach domu woda była  niewidoczna spod liści. Łąka zamieniła się w morze zeschłych traw... W domu Belli świeciło się światło. Mary zaniepokoiła się. ­ Pójdziemy zobaczyć, co się tam dzieje, dobrze? ­ Mowy nie ma. Muszę cię odwieźć do domu. Rozsunęła drzwi. ­ Mary, to nie jest bezpieczne. ­ Chodzi o Bellę. O tej porze nic nie powinno się dziać w jej domu. Trzeba tam pójść. ­ Możesz zadzwonić do niej z samochodu. ­  Zadzwonię stąd. ­ Przez chwilę bezskutecznie próbowała się dodzwonić. Zawróciła w stronę  drzwi na tyłach. ­ Nikt nie odbiera. Idę tam. ­ Wykluczone. Mary, stój, bo cię przerzucę przez ramię i zaniosę siłą do samochodu. ­ Jeśli tak zrobisz, naskarżę Rankohrowi, że mnie macałeś. ­ Niezła z ciebie intrygantka ­ rozzłościł się Butch. ­ Rankohr też zresztą nieźle manipuluje  wszystkimi. ­ Ja jeszcze nie, ale się uczę. To co, idziesz ze mną czy mam iść sama? Zaklął soczyście i sprawdził broń. ­ Nie podoba mi się to, szczerze mówiąc. ­ Mnie też. Upewnimy się tylko, że nic jej nie jest. Zajmie nam to góra dziesięć minut. Ruszyli przez łąkę dzielącą dwa domy. Butch bacznie rozglądał się wokół. Dochodząc do  farmy, zobaczyli, że szklane drzwi na tyłach kołyszą się na wietrze, odbijając ostatnie promienie  słońca. ­ Trzymaj się mnie blisko ­ rzucił Butch, kiedy weszli na trawnik. Drzwi znów się zakołysały. ­ Do diabła ­ zaklął Butch. Mosiężny zamek został wyłamany, kilka szybek było stłuczonych. Ostrożnie weszli do środka. ­ Matko święta ­ wyszeptała Mary. W kuchni walały się powywracane krzesła, skorupy talerzy i  kubków i roztrzaskana lampa. Podłoga była przepalona wparu miejscach i pokryta smugami czarnej  mazi dobnej do tuszu. Mary schyliła się. Chciała sprawdzić to za substancja.

­ Nie dotykaj tego ­ ostrzegł ją Butch. ­ To krew reduktora. Jezus, Maria. Tamte istoty z parku dopadły Bellę. ­ Czy jej sypialnia jest w piwnicy? ­ Tak mi mówiła. Zbiegli na dół i zastali drzwi do sypialni otwarte na oścież. Szuflady w komodzie były  powysuwane; Wyglądało na to, że ktoś wygarnął część ubrań. Wszystko razem nie trzymało się  kupy. Ruszyli z powrotem na górę. Butch wyjął komórkę.  ­ V? Mamy włamanie. Do Belli. ­ Zerknął na czarne plamy na połamanym krześle. ­ Musiała się  dzielnie bronić. Ale prawdopodobnie została porwana przez reduktorów. Rankohr przyciskał komórkę do ucha ramieniem, jednocześnie naciągając skórzane spodnie. ­ Daj mi Mary, Butch. Słuchawka zatrzeszczała, potem odezwała się Mary.  ­ Halo? Rankohr? ­ Wszystko w porządku, Mary? ­ W porządku. ­ Mówiła drżącym głosem, ale najważniejsze, że w ogóle mówiła. ­ Zaraz tam będę. ­ Złapał szelki z kaburami i wsunął nogi w buty. ­ Słońce zajdzie za chwilę, więc  będę mógł ruszyć. Chciał ją dowieźć bezpiecznie do domu, a potem dołączyć do pościgu za tym bydłem, jg  Rankohr, co oni z nią zrobią?  ­ Trudno powiedzieć. ­ Kłamał. Dobrze wiedział, co pewnie robią z nieszczęsną Bellą. Niech ją Bóg  ma w swojej opiece. ­ Wiem, że się martwisz o Bellę. Teraz jednak musisz  przede wszystkim  uważać na siebie. Nie wolno ci na krok odchodzić od Butcha. Zdawał sobie sprawę, że zmaterializuje się prędzej sam u Belli, niż Butch dowiezie Mary do  domu. Ale szalał z niepokoju o nią. Wsuwając sztylety w kabury szelek zorientował się, że po drugiej stronie zapadła cisza. ­ Mary? Słyszysz, co do ciebie mówię? Uważaj na siebie. Trzymaj się Butcha. ­ Stoję o krok od niego. ­ Bardzo dobrze. Tak trzymaj. I nie martw się, na pewno uda nam się odbić Bellę. Kocham cię. ­  Rozłączył się i wdział ciężki skórzany płaszcz. Wybiegł na korytarz, gdzie zderzył się z Furiathem, też całym w skórach i pod bronią. ­ Co się tu, u kurwy nędzy, dzieje? ­ Korytarzem biegł w ich stronę Zbihr. ­ Właśnie dostałem  wiadomość od V, że jakaś samica cywilów... ­ Reduktorzy porwali Bellę ­ rzucił Rankor, sprawdzając glocka. W powietrzu uniósł się lodowaty podmuch. ­ Co powiedziałeś? ­ Bellę ­ powtórzył Rankohr trochę zdziwiony gwałtowną reakcją Zbihra. ­ Przyjaciółkę Mary. ­Kiedy? ­ Nie wiem. Butch i Mary są u niej w domu... Zbihr zniknął bez uprzedzenia. W ślad za nim zdematerializowali się Rankohr i Furiath. Wszyscy trzej wyrośli jednocześnie  na progu frontowych drzwi Belli. Mary stała w kuchni przy Butchu, który sprawdzał coś na podłodze. Rankohr wpadł do  środka, miażdżąc Mary w uścisku. ­ Zabieram cię do domu ­ szepnął w jej włosy. ­ Mercedes stoi przed domem Mary. ­ Butch wyprostował się znad czarnych plam krwi, które  studiował. Rzucił Rankohrowi kluczyki. ­ Co się tu wydarzyło? ­ spytał Furiath, podnosząc krzesło z podłogi. Policjant pokiwał głową. ­ Sądząc po wypalonych śladach prowadzących w kierunku drzwi, wzięli ją żywcem. Krew Belli 

spłonęła, kiedy padły na nią promienie słońca... Urwał, uświadomiwszy sobie, że słucha ich Mary. Rankohr pchał ją już w stronę drzwi.  Makabryczne szczegóły z pewnością nie nadawały się dla jej uszu. ­ Zresztą, martwa jest dla nich bezużyteczna ­ podjął wątek Butch. ­ Zbihr? Coś nie tak? Rankohr odwrócił się i rzucił okiem na Z. Z ewidentnie wpadł w szał. Grymas wściekłości wykrzywił mu lewy, przecięty blizną,  policzek. Wyglądał, jakby miał eksplodować, choć porwanie Belli nie powinno go raczej ani ziębić,  ani grzać. ­ Co z tobą, Z? ­ Rankohr przystanął w progu. Zbihr odwrócił się do nich plecami, jakby chciał ukryć twarz. Podszedł do najbliższego  okna, warknął groźnie i zdematerializował się. Rankohr wyjrzał na zewnątrz. Nic się nie działo. Za łąką widać było starą stajnię, dawny  dom Mary. ­ Chodźmy już. To nie jest odpowiednie miejsce dla ciebie ­ powiedział do Mary. Kiwnęła głową. Złapał ją za ramię i wyciągnął za próg. Szli pośpiesznie przez łąkę, nie  odzywając się do siebie. W chwili, gdy weszli na trawnik Mary, dobiegł ich brzęk tłuczonego szkła. Przez drzwi na tyłach coś — lub ktoś — wypadło z domu Mary i potoczyło się po tarasie. Przez wybitą szybę wyskoczył Zbihr. Miał obnażone kły i drapieżną twarz. Dopadł  reduktora, chwycił za włosy i szarpnął, unosząc go do siadu. ­ Gdzie ona jest? ­ warknął. Nieumarły nie odpowiadał, więc Z zmienił uchwyt i ugryzł go w ramię  przez skórzany płaszcz. Zabójca zawył z bólu. Rankohr odpuścił sobie oglądanie tego widowiska. Poganiał Mary w stronę samochodu. Za  rogiem natknęli się na dwóch kolejnych reduktorów. Rankohr wciągnął Mary za siebie i sięgnął po  broń. Zmierzył się już do strzału, kiedy z jego prawej rozległa się kanonada. Kule świstały mu za  uchem i odbijały się rykoszetem od domu, trafiając go w rękę i w udo, i... Jeszcze nigdy nie witał swojej bestii tak radośnie. Z rykiem zanurzył się ochoczo w wir  przemiany, przyjmując z entuzjazmem gorący podmuch eksplozji i rozrost mięśni i kości. Eksplozja energii, która wydobyła się z Rankohra, rzuciła Mary na ścianę domu z taką siłą, że  uderzyła potylicą w gonty. Osunęła się na ziemię, odnotowując kątem oka pojawienie się  olbrzymiej istoty w miejscu, gdzie zostawiła Rankohra. Znów rozległy się strzały, okrzyki i ogłuszający ryk. Pełznąc po ziemi, Mary ukryła się za  krzakiem jałowca w chwili, gdy ktoś pozapalał lampy na zewnątrz domu. Święci... pańscy. Tatuaż ożył: podobny do smoka stwór pokryty był fosforyzującymi łuskami w kolorze  purpury i limonowej żółci. Stwór miał żółte szpony i czarną grzywę. Zamiatał najeżonym kolcami  ogonem. Nie widziała jego pyska, ale dobiegały ją zatrważające dźwięki. Potwór siał śmiertelne spustoszenie w szeregach reduktorów. Zasłoniła oczy. żeby tego nie widzieć. Miała nadzieję, że potwór jej nie zauważy, a jeśli  zauważy, to będzie pamiętał, kim ona jest. Znowu ryk bestii, wrzask reduktora i upiorny chrzęst. Zza domu dobiegła ją gęsta kanonada. ­ Uspokój się, Zbihr! ­ krzyknął ktoś. ­ Tylko żywi zdadzą się na coś! Bitwa zdawała się ciągnąć godzinami, choć w rzeczywistości musiała trwać jakieś pięć,  dziesięć minut. Nagle wszystko ucichło, poza sapaniem bestii. Dwa krótkie wdechy, jeden długi wydech. Uniosła wzrok. Bestia zawisła nad kępą krzaków, w których się ukryła, wpatrując się w Mary tymi  nieruchomymi oczami. W wielkiej paszczy miała zęby rekina. Grzywa opadała jej na potężne czoło.  Pierś bestii ociekała krwią. ­ Gdzie ona jest? Gdzie jest Mary? ­ dobiegł ją zza rogu głos V. ­ Mary! O... kurwa.

Vrhedny ze Zbihrem podeszli w stronę bestii, która kiwała wielkim łbem. Bestia zwróciła się w stronę braci, szykując do ataku: łeb pochyliła do przodu, uniosła  szpony, rytmicznie waliła ogonem w ziemię. Mięśnie jej zadu drgały. Zbihr nadal zbliżał się do potwora. V próbował go zajść od strony Mary. Bestia warknęła i kłapnęła szczęką. ­ No, pokaż, na co cię stać ­ zaczął ją prowokować Zbihr. Mary zerwała się na równe nogi. ­ Zbihr, nie rób tego! Na dźwięk jej słów wszyscy na chwilę zastygli, jak na fotografii: Zbihr idący w stronę  potwora. Potwór szykujący się do ataku. Vrhedny chyłkiem skradający się do Mary. Wszyscy trzej  zerknęli na nią, po to, by zaraz dalej robić swoje. Konfrontacja wisiała na włosku. ­ Wynoście się stąd obaj, zanim się komuś coś stanie. ­ syknęła. ­ Zaraz wszystko schrzanicie! ­ Mary, musimy cię usunąć mu sprzed oczu. ­ V próbował przywołać ją do rozsądku tonem, jakiego  używa się podczas ewakuacji ofiar katastrofy. ­ On nic mi nie zrobi, ale was rozerwie na strzępy. Cofnijcie się. Nie posłuchali jej. ­ Cholerni gieroje ­ mruknęła. ­ Cofnąć się, kurwa! Do tyłu! Wreszcie zwrócili na nią uwagę. Obaj bracia zamarli. Potwór spojrzał w jej stronę. ­ Hej ­ powiedziała przyjaźnie, wychodząc zza krzaków. ­ To ja, Mary. Wielka smocza głowa kolebała się w górę i w dół, jak łeb konia z opadającą grzywą.  Potężne cielsko zwróciło się w jej stronę. „Jest piękny" ­ pomyślała. Piękny urodą kobry, której brzydotę równoważy gracja ruchów i  drapieżna inteligencja. ­ Jesteś strasznie wielki, wiesz? ­ mówiła cichym głosem, powoli zbliżając się do stwora. Pamiętała,  że Rankohr bardzo lubił, kiedy do niego mówiła. ­ Dziękuję, że obroniłeś mnie przed reduktorami.  Spisałeś się na medal. Była już bardzo blisko potwora. Otwarł paszczę i zawył przeciągle, nie spuszczając oczu z  Mary. Nagle opuścił łeb, jakby chciał, żeby go dotknęła. Pogładziła gładkie łuski, czując wielką siłę  i giętkość potężnego karku i ramion. ­ Z bliska wydajesz się naprawdę groźny, ale za to jesteś bardzo miły w dotyku. Nie sądziłam, że  jesteś taki gładki i ciepły. Białe oczy potwora powędrowały w lewo. Bestia wyszczerzyła kły. ­ Prosiłam, żebyście nie podchodzili ­ rzuciła Mary, nie odwracając się ani nie zmieniając tonu  głosu. Nie spuszczała oczu z potężnego pyska. ­ Butch, odsuń się ­ mruknął V. ­ Ona próbuje go obłaskawić. Potwór warknął basowo. ­ Nie przejmuj się nimi ­ powiedziała Mary. ­ Nic nie zrobią ani tobie, ani mnie. A poza tym jesteś  już dzisiaj nieźle zmachany. Potwór westchnął ciężko. ­ Tak, jesteś wykończony ­ mruknęła, gładząc go pod grzywą. Twarde mięśnie potwora były  napięte jak postronki. Zero tłuszczu ­ czysty ekstrakt siły. Potwór zerknął ponownie na wampiry. ­  W ogóle nie zwracaj na nich uwagi. Stój spokojnie tu gdzie stoisz... Znienacka bestia odwróciła się i powaliła Mary ogonem na ziemię. Wzbiła się w powietrze i  roztrzaskała szybę na piętrze. Z wściekłym rykiem wygarnęła ze środka reduktora. Ryk umilkł dopiero, kiedy reduktor  zniknął w jej paszczy. Mary zwinęła się w kłębek, chroniąc przed kolcami na ogonie. Zakryła uszy i zamknęła  oczy, żeby odciąć się od odgłosów mlaskania i makabrycznych widoków jatki. Po chwili poczuta ciepły dotyk. Potwór trącał ją pyskiem. Odwróciła się na plecy i spojrzała  w białe oczy.

­ Nic mi nie jest. Ale będziemy cię musieli nauczyć lepszych manier przy stole. Bestia zamruczała i wyciągnęła się na ziemi obok Mary, kładąc głowę na przednich łapach.  Oślepił ich błysk, po czym zobaczyli leżącego z głową na rękach Rankohra. Ociekał czarną krwią.  Trząsł się z zimna. Mary zdarła z siebie płaszcz i narzuciła na wojownika, zaraz też dopadli go Butch z  Vrhednym, nakrywając swoimi kurtkami. ­ Mary? ­ wychrypiał. ­ ]estem tutaj, cała i zdrowa. Obroniliście mnie we dwóch.

ROZDZIAŁ 48 BUTCH NIE WIERZYŁ WŁASNYM OCZOM. Mary udobruchała rozszalałego potwora. Rany, ta kobieta jest niesamowita. I jaka odważna. Chociaż to szkaradztwo zżarło na jej oczach  reduktorów, podeszła i... poklepała je. Butchowi by chyba nie starczyło jaj na coś takiego. ­ Pomożecie mi go zanieść do samochodu? ­ spytała Mary, klęcząc przy Rankohrze. Butch niezwłocznie chwycił wojownika za nogi, a V ze Zbihrem wzięli go pod pachy. Zanieśli  Rankohra do mercedesa i wcisnęli na tylne siedzenie. ­ Nie dam rady zawieźć go do domu ­ powiedziała Mary. ­ Nie znam drogi. V podszedł do drzwi od strony kierowcy. ­ Zawiozę was. Będę za dwadzieścia minut, Butch. ­ Uważaj na nich ­ mruknął Butch. Odwrócił się. Furiath i Tohr patrzyli na niego wyczekująco. Znał  ten wzrok. W jednej chwili obudził się w nim detektyw z wydziału zabójstw. Przejął stery. ­ Zacznę od tego, co zdążyłem już ustalić. ­ Zaprowadził wampiry za dom Mary i pokazał czarne  smugi na ziemi. ­ Widzicie wypaloną murawę? Bella została porwana przez reduktora, który niósł ją przez łąkę aż  do tego miejsca. Krwawiła, a kiedy słońce wzeszło, ślady jej krwi spłonęły, wypalając trawę.  Dlaczego niósł ją przez łąkę? Sądzę, że przyjechał po Mary, ale z jakiegoś powodu natknął się na  Bellę. Bella próbowała uciec do siebie, więc niósł ją stamtąd, pewnie dlatego, że tu zaparkował.  Chodźcie za mną, chłopcy. Okrążyli dom i wyszli na ulicę. Przy krawężniku stał zaparkowany terenowy ford. ­ Bella była dla nich nadliczbową atrakcją, więc wrócili dziś w nocy, żeby dorwać Mary. V,  chciałbym, żebyś sprawdził tablico rejestracyjne wozu. ­ Butch zerknął w niebo na pierwsze płatki  Śniegu. ­ Cholerny śnieg zaczyna zacierać ślady na dworze, ale chyba znaleźliśmy już wszystko.  Teraz przeszukam samochód, a wy, chłopcy, przeszukajcie ciała. Chyba nie muszę przypominać, że  bierzemy, co się tylko da: portfele; komórki, minikomputery. Kiedy wróci V, oddacie mu to do  sprawdzenia w Internecie. Nie wchodźcie do żadnego z domów, zanim nie zabezpieczę śladów. Wampiry wzięły się za reduktorów, a Butch zaczął drobiazgowo przeczesywać forda. Kiedy  skończył, wampiry zdążyły już unicestwić nieumarłych. ­ W samochodzie nie ma nic podejrzanego. Jest zarejestrowany na nazwisko Ustead. ­ Podał dowód  rejestracyjny Furiathowi. ­ Nazwisko jest zapewne fałszywe, mimo to chciałbym, żebyście  sprawdzili ten adres. Wracam teraz do Belli skończyć wizję lokalną. Tohr zerknął na zegarek. ­ Znajdziemy lokum tego Usteada, a potem zaczniemy nocny patrol, chyba że możemy ci w czymś  pomóc. ­ Nie, wolę być przy tym sam. Tohr nie ruszał z miejsca. ­ A nie potrzebujesz żadnej obstawy? Mogą tutaj nadciągnąć nowi reduktorzy. Zgarnęliśmy  wszystkich, ale kiedy się nie od meldują, ich kolesie mogą się tu zjechać na przeszpiegi. ­ Dam sobie radę. ­ Butch wyjął broń i sprawdził. ­ Wystrzelałem cały magazynek. Mogę od was  pożyczyć nowy? Furiath wręczył mu swoją berettę. ­ Nic tak nie odświeża, jak zmiana. Tohr zwlekał z odejściem, dopóki Butch nie zgodził się wziąć jego glocka. Butch wsunął jeden rewolwer do kabury, a z drugim w ręku biegiem puścił się przez łąkę.  Dzięki regularnemu wyciskaniu z siebie siódmych potów na siłowni błyskawicznie i bez wysiłku  pokonał dystans między oboma domami. Biegnąc, układał w głowie, otrzeźwionej nocnym powietrzem, listę tropów, które należało 

sprawdzić, i potencjalnych miejsc pobytu Belli. Kiedy dobiegł na tyły starej farmy, zauważył we wnętrzu jakieś poruszenie. Przywarł do  ściany obok stłuczonych drzwi ogrodowych i odbezpieczył berettę. Z kuchni dobiegał go chrzęst  szkła przypominający dźwięk gryzienia prażonej kukurydzy. Ktoś krążył po pomieszczeniu. Ktoś  duży. Odczekał, aż osobnik podejdzie bliżej i wyrósł nagle w progu, celując w pierś tamtego. ­To przecież ja, glino ­ mruknął Z. Butch płynnym ruchem przekierował lufę w sufit. ­ Rany, mogłem cię rąbnąć. Z nie wyglądał na wstrząśniętego faktem, że niewiele brakowało, a zarobiłby kulkę. Schylił  się i zanurkował dłonią w odłamkach talerzy. Butch zrzucił płaszcz i zawinął rękawy. Nie kazał Zbihrowi wyjść z pomieszczenia, bo nie  chciał się z nim wdawać w dyskusje. Wampir był w jakimś dziwnym stuporze. Jego nienaturalny  spokój miał w sobie coś upiornego. Z podniósł coś z podłogi. ­ Co masz? ­ zaciekawił się Butch. ­ Nic, nic. ­ Staraj się nie zacierać śladów, dobrze? Rozejrzał się po kuchni, klnąc pod nosem. Wiele dałby za to, żeby mieć znów przy sobie  detektywa Jose, swojego dawnego partnera. A najlepiej ­ cały Wydział Zabójstw i wszystkich  chłopców z laboratorium kryminalistycznego. Pozwolił sobie na krótki epizod daremnego żalu, po czym wziął się do dzieła. Zaczynając od  wyważonych drzwi ogrodowych, zamierzał cal po calu przeszukać cały dom, choćby to miało  potrwać do świtu. Mary przyniosła z łazienki kolejną szklankę alka­seltzer. Rankohr, zielony na twarzy, leżał  na łóżku, ciężko dysząc. Wypił i spojrzał na Mary. Twarz miał napiętą, w oczach nieufność i przygnębienie. ­ Nie chciałem... żebyś przy tym była. ­ Ćśś. Odpocznij trochę. Potem porozmawiamy. Rozebrała się i wsunęła do łóżka. Owinął się wokół niej jak żywa kołdra. Leżąc bezpiecznie w uścisku Rankohra, zaczęła myśleć oBelli. Wstrzymała oddech i zacisnęła powieki. Gdyby wierzyć w Boga, modliłaby się teraz, a tak  mogła tylko usilnie wyobrażać sobie, że wszystko skończy się dobrze. W końcu zapadła w sen, z którego po paru godzinach wyrwał ją krzyk Rankohra. ­ Uciekaj, Mary! Gwałtownie trzepotał rękami. Wskoczyła pomiędzy jego ramiona i przywarła do piersi,  tuląc go i uspokajając. Nie przestawał się miotać, więc złapała go za dłonie i przyłoży, ła do swojej  twarzy. ­ Nic mi nie jest. Jestem z tobą. ­ Mary...Chwała Bogu. ­ Gładził ją po policzkach. ­ Słabo widzę. W świetle świecy przyjrzała się jego zamglonym oczom. ­ Za ile wszystko wróci do normy? ­ spytała. ­ Za dzień, dwa. ­ Wyprostował nogi. ­ Na szczęście nie jestem taki zesztywniały jak zwykle. Mam  rozwalony żołądek, ale nie mam poważnych bólów. Po przemianie... Urwał, bo dostał skurczu szczęki. Rozluźnił uścisk. Nie chciał, żeby Mary czuła się przez  niego zniewolona. ­ Nie martw się ­ powiedziała cicho. ­ Nie boję się ciebie, choć wiem, co w tobie drzemie. ­ Do diabła... Miałem nadzieję, że nigdy nie będziesz musiała tego oglądać. ­ Potrząsnął głową. ­  Wszystko razem to jeden wielki koszmar.

­ Nie do końca się zgadzam. Widziałam go z bliska. Potwora. Tak jak widzę teraz ciebie. Zamknął oczy. ­ To było bardzo nierozważne, Mary. ­ Musiałam to zrobić, inaczej stwór pożarłby V i Zbihra. Dosłownie. Ale nie denerwuj się, jestem w  dobrych stosunkach z twoją bestią. ­ Więcej tego nie rób. ­ Właśnie, że będę. Nie panujesz nad potworem. Bracia sobie z nim nie radzą. Tylko mnie słucha.  Potrzebujecie mnie obaj, czy ci się to podoba, czy nie. ­ Czy on nie jest... ohydny? ­ Nie. Dla mnie nie. ­ Cmoknęła go w pierś. ­ Jest groźny, potężny, niesamowity. Zrównałby z  ziemią całą okolicę, gdyby ktoś chciał mnie skrzywdzić. Dziewczynom takie rzeczy imponują.  Zresztą po tym, jak widziałam reduktorów w akcji, jestem wdzięczna za jego istnienie. Czuję się  bezpieczna. Mając ciebie i smoka, mogę spać spokojnie. Spojrzała na niego z uśmiechem. Rankohr zamrugał gwałtownie. ­ No już dobrze, już dobrze. Nie zachowuj się jak... ­ Bałem się, że jak go zobaczysz, nie będziesz chciała mnie więcej oglądać ­ powiedział ochrypłym  głosem. ­ Ze już zawsze będę ci się kojarzył z obmierzłym potworem. Pocałowała go i otarła mu łzy z twarzy. ­ On jest częścią ciebie, a nie całym tobą. A ja cię kocham. I z nim, i bez niego. Przygarnął ją do siebie, tak by jej głowa spoczęła w zagłębieniu jego szyi. ­ Masz go od urodzenia? ­ spytała, kiedy westchnął głęboko. ­ Nie, dostałem go za karę. ­ Za co? ­ Zabiłem ptaka. Zerknęła niepewnie. Kara wydawała się nieproporcjonalna do przewinienia. Odgarnął jej włosy z czoła. ­ Miałem więcej na sumieniu, ale zabicie ptaka przeważyło szalę. ­ Opowiesz? Milczał przez chwilę. ­ Kiedy byłem młody, świeżo po przemianie... roznosi, to mnie. Miałem niespożytą siłę i energię i  obchodziłem się z nią jak idiota. Nie byłem zły, tylko... durny. Popisywałem się. Prowokowałem  bójki. No i... ja, no... spałem z furą samiczek, z którymi nie powinienem był się zadawać, ponieważ  były krwiczkami innych samców. Nie robiłem tego na złość ich brońcom, ale nie mówiłem nie. Nie  odmawiałem sobie zresztą niczego. Piłem, paliłem opium, uzależniłem się od laudanum... Dobrze,  że mnie wtedy nie znałaś. ­ Tak było przez dwadzieścia, trzydzieści lat. Staczałem się po równi pochyłej i, jak to bywa,  poznałem pewną samicę. Miałem na nią chętkę, ale ona była sprytna; im bardziej droczyła się ze  mną, tym bardziej byłem na nią napalony. Zgodziła się zadawać ze mną dopiero, kiedy przyjęto  mnie do Bractwa. Podniecała ją broń, kręcili ją wojownicy. Puszczała się tylko z braćmi. Pewnej  nocy zabrałem ją do lasu, gdzie pokazałem jej moje sztylety i broń palną. Bawiła się moją strzelbą.  Do dziś pamiętam, jak ją trzyma w rękach... To była jedna z tych flint z zamkiem skałkowym, jakie  produkowano na początku dziewiętnastego wieku. „Dziewiętnastego wieku? Ile on mógł mieć lat, na Boga?". ­Tak czy owak, strzelba wypaliła i usłyszałem, jak coś spada na ziemię. To była sowa płomykówka.  Jedna z tych pięknych, białych sów. Do dziś mam przed oczyma rosnącą plamę krwi na białych  piórach. Położyłem sówkę na dłoni. Ważyła tyle, co nic. Dotarło do mnie, że nieostrożność jest  jednym z oblicz okrucieństwa. Dotąd zawsze uważałem, że robiąc coś złego niechcący, jestem bez  winy. W tamtej chwili dotarło do mnie, że się myliłem. Gdybym nie dał strzelby samiczce, ptak by  nie zginął. To była moja wina, choć to nie ja pociągnąłem za spust. _ Kaszlnął. ­ Tamta sówka była

niewinnym stworzeniem. Konając, wydawała się w porównaniu ze mną taka krucha i bezbronna.  Byłem... załamany­ Zastanawiałem się, gdzie ją pochować, kiedy objawiła się Pani Kronik. Była  wściekła. Wściekła. Uwielbia ptaki, a sowa jest jej świętym ptakiem, ale, jak się domyślasz, miałem  u niej krechę z wielu innych powodów. Wyjęła sowę z moich rąk i tchnęła w nią życie; ptak uleciał  w nocne niebo. Przeżyłem niewysłowioną ulgę. Moja wina została wymazana. Zostałem  oczyszczony. Wtedy jednak Pani Kronik wzięła się za mnie. Obłożyła mnie klątwą i odtąd, ilekroć  tracę panowanie nad sobą, pojawia się bestia. W jakimś sensie kara trafiała w dziesiątkę. Nauczyła  mnie kontrolować moją energię, nastroje, myśleć poważnie o konsekwencjach moich działań.  Pomogła mi ujrzeć drzemiącą w moim ciele moc w nowym świetle. ­ Zaśmiał się. ­ Pani Kronik  mnie nienawidzi, ale oddała mi niemałą przysługę. Tak to się więc dramatycznie zaczęło. Zginął  ptak, a w zamian narodziła się bestia. Dziecinnie proste. Coś za coś. Westchnął głęboko, aż jego pierś się wysklepiła. Mary czuła jego cierpienie, jakby było jej  własnym. ­ No tak, coś za coś ­ mruknęła, gładząc go po plecach. ­ Na szczęście jeszcze tylko dziewięćdziesiąt jeden lat i będzie po wszystkim. Bestia mnie opuści. ­  Ściągnął brwi, jakby próbował sobie to wyobrazić. Zabawne. Wyglądał na troszkę zmartwionego. ­ Będzie ci jej brakowało, prawda? ­ spytała. ­ Nie, nie, ja... to będzie potężna ulga. Brwi miał jednak nadal ściągnięte.

ROZDZIAŁ 49 KOŁO DZIEWIĄTEJ RANO RANKOHR PRZECIĄGNĄŁ SIĘ w ŁÓŻKU i skonstatował ze zdziwieniem, że  czuje się zdrów jak ryba. Ntgdy dotąd nie udało mu się tak szybko wrócić do formy może dlatego,  że bez oporów poddał się przemianie. Tak to mogło być to. Wszedł gładko w proces.  Mary wyszła z łazienki, niosąc stertę ręczników, które wrzuciła do zsypu w szafie.  Wyglądała na zmęczoną i zafrasowaną. Miała powody. Rano długo rozmawiali o Belli i choć  Rankohr pocieszał ją jak mógł, oboje wiedzieli, że sytuacja jest poważna. Był jeszcze inny powód do niepokoju. ­ Chcę dziś pojechać z tobą DO kliniki ­ oznajmił. Mary podskoczyła, ­ Nie śpisz. ­ Nie śpię. Zamierzam pojechać z tobą. Podeszła do niego z zaciśniętą szczęką. Znaczyło to, że zaraz będzie się sprzeczać. Postanowił na wstępie utrącić koronny argument ­ Przesuń wizytę na późniejszą porę. Słońce zachodzi teraz o wpół do szóstej. ­ Ale, słuchaj... Był zbyt niespokojny, żeby się patyczkować. ­ Rób, co ci mówię. Wzięła się pod boki. ­ Nie lubię, kiedy mną dyrygujesz. ­ No to powiem inaczej: czy byłabyś uprzejma przenieść wizytę na późniejszą godzinę? ­ Wcale  jednak nie spuścił z tonu. Kiedy Mary usłyszy werdykt, w tę czy we w tę, musi być przy niej. Klnąc pod nosem, wyciągnęła komórkę. ­ Doktor Della Croce przyjmie mnie... nas... o szóstej­ powiedziała zaszokowana, rozłączając się. ­ To świetnie. Wybacz, że zachowałem się jak gbur. Po prostu muszę być z tobą, kiedy się dowiesz.  Chcę w tym wszystkim uczestniczyć tak dalece, jak to możliwe. Pokręciła głową, podnosząc z podłogi koszulę. ­ Jesteś najsłodszym gburem, jakiego spotkałam w życiu. Patrzył, jak Mary krąży po pokoju. Poczuł, że mu staje. W jego wnętrzu bestia również poruszyła się, ale jakoś inaczej niż zwykle, spokojniej.  Energia nie wybuchła gwałtownie, lecz rozniecała się powoli, jakby potwór rad dzielił i nim ciało i  wcale nie próbował go zaanektować. Komunia w miejsce dominacji. Pewnie połapał się już, że może kochać się z Mary tylko w powłoce cielesnej Rankohra. Kręciła się po pokoju, sprzątając. ­ Na co się tak patrzysz? ­ Na ciebie. ­ Widzę, że wzrok ci wraca. ­ Roześmiała się, odgarniając włosy z twarzy. ­ Nie tylko wzrok. Chodź tutaj. Dam ci całusa. ­ Ładne rzeczy. Próbujesz mnie rozmiękczyć, bo byłeś niedobry. ­ Jestem bardzo zdeterminowany. Odrzucił puchową kołdrę i przesunął ręką po piersi, potem po brzuchu. Jeszcze niżej. Kiedy ujął w  dioń swoją potężną erekcję, otwarła szerzej oczy. A kiedy zaczął rytmicznie poruszać ręką, w  pokoju rozszedł się intensywny zapach jej podniecenia ­ Czy możesz mi pomóc, Mary? Jakoś słabo mi idzie. ­ Posunął się, robiąc jej miejsce. ­ Robisz to  lepiej ode mnie. ­ Jesteś niemożłiwy. ­ Po prostu potrzebuję instruktorki. ­ Miałeś ich chyba dosyć ­ mruknęła, zdejmując sweter.

Kochali się nieśpiesznie, ekstatycznie. Jednak, kiedy ją potem wziął w objęcia, żadne z nich nie  zmrużyło oka.  Kiedy wjeżdżali windą na piąte piętro szpitala. Mary usiłowała oddychać normalnie.  Wieczorem szpital Świętego Franciszka przycichał, nadal jednak panował w nim ruch. Rejestratorka wpuściła ich do kliniki, po czym założyła wiśniowe palto i zebrała się do wyjścia.  Doktor Della Croce zjawiła się w poczekalni po paru minutach. Pani doktor i trudem powstrzymywała się od zerkania na Rankohra. Był ubrany w zwykłe  spodnie i czarny wełniany golf ale czarny skórzany trencz na jego potężnych barkach sugerował, że  jest wojskowym. Nie mówiąc już o tym, ze był... nieprzyzwoicie przystojny. ­ Witaj, Mary, czy mogę cię prołić do gabinetu? Czy może chcecie wejść oboje? ­ Tak. To jest Rankohr, mój... ­ Samiec ­ powiedział głośno i dobitnie. Doktor Della Croce uniosła brwi, a Mary, mimo zdenerwowania, zachichotała. We trójkę ruszyli korytarzem, mijając drzwi kolejnych gabinetów, wagi w płytkich wnękach i  biurka z komputerami. Milczeli. Żadnych rozmów o pogodzie, grzecznościowych uwag czy gadek w stylu Święta­za­pasem­jak­ten­czas­szybko­leci. Doktor wiedziała, że Mary nie cierpi czczych pogawędek. Rankohr też to zauważył na pierwszej randce, w TGI Friday. Mary miała wrażenie, że od ich spotkania minęły lata. Kto by wtedy pomyślał, że zostaną  parą. Gabinet doktor Della Croce tonął w schludnych stenach papierów, segregatorów i książek.  Na ścianach wisiały dyplomy z elitarnego żeńskiego Smith College i z Harvardu, ale na Mary  zawsze najbardziej kojąco działały stojące na parapecie doniczki z kwitnącą sępolią. Usiedli z Rankohrem, czekając, aż doktor wejdzie za biurko. ­ Co zadecydowano? Wiadomo już, jaką dawkę wytrzyma mój organizm? ­ dopytywała Mary.  zanim lekarka zdążyła usiąść Doktor Della Croce wodziła wzrokiem po stercie dokumentów, po długopisach, spinaczach,  telefonie... ­ Rozmawiałam z moimi kolegami ze szpitala, konsultowałam się też z dwoma specjalistami z  zewnątrz. ­ Spojrzała na Mary ­ Oglądaliśmy dokumentację twojej choroby, wyniki wczorajszych... ­ Rozumiem, ale chciałabym wiedzieć, na czym stoję. Starsza kobieta zdjęła okulary i westchnęła głęboko. ­ Myślę, że powinnaś uporządkować swoje sprawy, Mary. Niestety, nie potrafimy ci pomóc. Rankohr, wstrząśnięty, opuścił szpital o wpół do piątej rano. Przez myśl mu nie przeszło, że  będzie wracał do domu bez Mary. Zatrzymano ją, żeby zrobić transfuzję. Wyczerpanie i nocne gorączki okazały się  pierwszymi objawami zapalenia trzustki. Jeśli stan Mary się poprawi, wyjdzie nazajutrz, nikt jednak  nie mógł tego zagwarantować. Choroba postępowała błyskawicznie: zanik czerwonych krwinek pogłębił się nawet w ciągu  niewielu dni, jakie upłynęły od badań okresowych w zeszłym tygodniu, a wczorajszym badaniem  krwi. Doktor Della Croce i jej koledzy orzekli zgodnie, że wątroba Mary, zrujnowana  dotychczasowym leczeniem, nie uniesie kolejnej chemioterapii. Spodziewał się zawziętej walki i cierpienia, przede wszystkim cierpienia Mary. Ale nie był  przygotowany na śmierć. I to tak bliską. Mieli przed sobą parę miesięcy. Wiosnę, najwyżej lato. Zmaterializował się na dziedzińcu przed rezydencją, jednak skierował się do Bunkra. Nie  byłby w stanie usiedzieć sam w swoim i Mary pokoju, jeszcze nie. Ale gdy stanął na progu domku Butcha i V, nie mógł się zdobyć na to, żeby zastukać.  Spojrzał za siebie, na fasadę rezydencji, i przed oczyma stanęła mu karmiąca ptactwo Mary. Z 

nieodłącznym, czarującym uśmiechem przycupnęła na schodkach przed bramą. Słońce igrało w jej  włosach. Dobry Boże, co on bez niej pocznie? Myślał o sile i determinacji w jej spojrzeniu, gdy na jej oczach pił krew innej samicy. O  tym. że nie przestała go kochać po tym, gdy zobaczyła bestię. O jej cichej, porażającej urodzie,o jej  śmiechu i oczach koloru stali rewolweru. Ale najbardziej wspominał tamtą mroźną noc, kiedy wybiegła na bosaka z domu Belli i  rzuciła mu się w ramiona, wyznając, że nie czuje się dobrze... Nareszcie prosząc go o pomoc. Poczuł coś dziwnego na twarzy. Czyżby płakał? No, tak. I wcale się nie wstydził swojej słabości. Patrzył na kamienie, którymi wybrukowany był podjazd. Przemknęła mu, całkiem bez  związku, myśl, że w świetle reflektorów wydają się śnieżnobiałe. Podobnie jak pokryty gipsową  sztukaterią mur wokół dziedzińca. I fontanna, z której spuszczono już wodę na zimę. Fontanna... Nagle doznał olśnienia. Zawrócił i ruszył w stronę rezydencji, patrząc w okna swojego pokoju. Poderwał się do biegu. Mary leżała w szpitalnym łóżku, usiłując wykrzesać uśmiech dla Butcha, który w kapeluszu  i ciemnych okularach warował na krześle w rogu jej pokoju. Zjawił się zaraz po odejściu Rankohra,  żeby strzec Mary aż do zapadnięcia zmroku. ­ Nie zawracaj sobie mną głowy ­ odezwał się glina, jakby wyczuł stan jej ducha. ­ Zajmij się sobą. Skinęła głową i odwróciła wzrok w stronę okna. Igła kroplówki nie była bardzo dokuczliwa,  jednak Mary była tak oszołomiona, że nie poczułaby bólu, gdyby w żyły wbito jej gwoździe. Stało się. Nadciągał koniec. Nieubłagana śmierć zajrzała Mary w twarz. Tym razem nie będzie  taryfy ulgowej. Będzie musiała poddać się bez walki. Śmierć z abstrakcyjnego pojęcia stawała się  bardzo realnym faktem, który mial się wkrótce wydarzyć. Nie czuła się pogodzona z tym, co ją czekało. Czuła...wściekłość. Ani jej się śniło odchodzić. Porzucać ukochanego mężczyznę­ Rezygnować ze swojego  zwariowanego życia. „To nie może być prawda ­ pomyślała. ­ Niech... ktoś z tym coś zrobi". Zamknęła oczy. Pod powiekami zobaczyła twarz Rankohra. Wyobraziła sobie, że dotyka jego policzka,  czuje ciepło jego skóry, zdecydowany zarys jego szczęki. Słowa same zaczęły pojawiać się w jej  głowie. Nie wiadomo, skąd się brały, a adresowane były raczej... donikąd. „Spraw, żebym nie musiała odejść. Nie musiała go zostawiać. Proszę... Boże, pozwól mi pobyć z nim jeszcze trochę. Obiecuję, że nie zmarnuję tych chwil. Będę go  tulić dniem i nocą... Błagam Cię, Boże. Nie każ mi jeszcze..." Zdała sobie sprawę, że modli się, modli żarliwie, pokornie, z całego serca. Rozpłakała się.  Kiedy zwracała się do Istoty, w którą nie wierzyła, na dnie rozpaczy doznała nagłego objawienia. Zrozumiała źródło wiary jej matki w Boga. Cissy nie chciała porzucić ziemskiego padołu, nie  chciała się poddać, bo nie chciała porzucić... Mary. Nie lęk przed utratą życia rozniecał wiarę  matki, lecz lęk przed utratą najdroższej osoby. To nadzieja na to, że będzie mogła dłużej kochać,  popychała Cissy do otaczania się krzyżami, wpatrywania w oblicza posążków i szeptania pacierzy  w pustym pokoju. Czemu Cissy kierowała modły do nieba? To oczywiste. Nawet kiedy jej ciało odmówiło  współpracy, jej serce nadal pragnęło miłości, a miłość, jak każde ciepło, unosi się do góry. Skoro  dusza ludzka wzlata z natury, jej dom musi znajdować się na wysokościach. Niebiosa obdarzają nas  obficie ­ wiosenną mżawką, letnim podmuchem, jesiennym słonkiem, bielą zimy. Otwarła oczy. Musiała zamrugać, bo widziała wszystko jak przez mgłę. Na dachach miasta 

kładł się brzask. .Błagam Cię... Boże. Spraw, żebym mogła być z nim. Nie każ mi jeszcze  odchodzić".

ROZDZIAŁ 50 RANKOHR WPADŁ DO REZYDENCJI i rzucił się po schodach na górę. Po drodze zdarł z siebie  płaszcz. W sypialni zrzucił zegarek i przebrał się w koszulę i spodnie z białego jedwabiu. Z  najwyższej półki w szafie wyjął szkatułę z laki. Na środku pokoju padł na kolana. Otwarł szkatułę i  wyjął z niej sznur wielkich, czarnych pereł. Założył sznur na szyję. Klęczał na piętach z zamkniętymi oczami i dłońmi zwróconymi wnętrzem do góry. Oddychał powoli, zatopiony w medytacji tak dalece, że podtrzymywał go tylko sam kościec, bez  udziału mięśni. Oczyszczał umysł i czekał, modląc się, by ujrzała go jedyna istota, która mogła  uratować Mary. Perły nagrzewały się od jego ciała. Kiedy otwarł oczy, znajdował się na świetlistym dziedzińcu z białego marmuru. Na tym  dziedzińcu fontanna tryskała rzęsiście; migotliwe strumienie wzbijały się w powietrze, by opaść do  sadzawki. W rogu dziedzińca stało drzewo obsypane białym kwieciem; ptaki śpiewające w jego  gałęziach stanowiły jedyne barwne plamy w polu widzenia. ­ Czemu zawdzięczam ten zaszczyt? ­ spytała Pani Kronik, wyłaniając się zza pleców Rankohra. ­  Mniemam, że nie przychodzisz w sprawie bestii? O ile mnie pamięć nie myli, zostało wam jeszcze  ładnych parę latek. Nie unosząc się z kolan, skłonił głowę. Milczał. Nie wiedział, od czego zacząć. ­ Milczysz jak głaz ­ zakpiła Pani Kronik. ­ To całkiem niepodobne do ciebie. ­ Chcę starannie dobrać słowa. ­ Bardzo słusznie, wojowniku. Bardzo słusznie. Zważywszy na to, w jakiej sprawie przychodzisz. ­ Zatem wiesz? ­ Żadnych pytań ­ syknęła. ­ Dalibóg, ile jeszcze lat będę musiała wam o tym przypominać.  Zechciej po powrocie pouczyć Bractwo w sprawach etykiety. ­ Wybacz, o Pani. W polu widzenia Rankohra pojawił się rąbek czarnej szaty. ­ Unieś głowę, wojowniku. Spójrz na mnie. Odetchnął głębiej i posłusznie uniósł głowę. ­ Zaiste, bardzoś nieszczęśliwy ­ powiedziała łagodnie. ­ Czuję twój frasunek. ­ Serce mi krwawi. ­ Z powodu onej samiczki człowieków? Potaknął. ­ Gdybym się nie bał ci uchybić, Pani, błagałbym o ratunek dla niej. Pani Kronik odwróciła się do niego piecami, po czym, unosząc się nad ziemią, obleciała  powoli marmurowy dziedziniec Pojęcia nie miał, o czym myśli. I czy w ogóle zamierza uwzględnić jego prośbę. Być może  chciała tylko rozprostować kości bądź uważała audiencję za skończoną. ­ Nigdy bym tak nie postąpiła, wojowniku ­ powiedziała, czytając mu w myślach. ­ Mimo żeśmy  tak różni, nigdy bym cię nie porzuciła w biedzie. Powiedz mi jedno ­ co byś począł, gdyby ratunek  dla twej samiczki oznaczał, że się nigdy od bestii nie wyzwolisz? Gdybyś za życie Mary musiał  zapłacić, znosząc klątwę, póki nie odejdziesz w Zanikh. ­ Z radością żyłbym z bestią dalej. ­ Nienawidzisz jej. ­ Ale kocham Mary. ­ Toć przecie widzę. Nadzieja zapłonęła w sercu Rankohra. Już miał zapytać czy dobili targu i Mary będzie żyła,  jednak obawiał się, że może zachwiać tok negocjacji. Kolejne pytanie mogłoby zdenerwować Panią  Kronik.

­ Zmieniłeś się niemało od naszego ostatniego sam na sam w tamtym lesie. Nie jesteś już takim  samolubem jak onegdaj ­ stwierdziła łagodniejszym tonem. Odetchnął z głęboką ulgą. ­ Dla niej gotów jestem na wszystko. Chętnie poniosę każdą ofiarę... ­ To dobrze się składa, bo bestia to jeszcze nie wszystko ­ mruknęła Pani Kronik. ­ Żądam również,  żebyś wyrzekł się swojej Mary. Rankohr podskoczył. Chyba słuch go myli. ­ Owszem, dobrze mnie słyszysz, wojowniku. Przeszedł go zimny dreszcz. Zaczął się dusić. ­ Oto moje warunki ­ podjęła Pani. ­ Mogę ją wyzwolić z kontinuum jej losu i przywrócić jej  zdrowie. Nie będzie się starzeć, nigdy nie zazna choroby, sama zadecyduje, kiedy odejść w Zanikh.  Będzie też mogła mój dar przyjąć lub odrzucić. Jednak, gdy będę z nią rozmawiać, nie będzie  pamiętać o twoim istnieniu i bez względu na to, jaką decyzję podejmie, ty i twój świat odejdziecie  w niepamięć. Ona sama też zostanie wymazana z pamięci wszystkich, którzy ją znali, nie  wyłączając reduktorów. Ty jeden będziesz ją wspominał, ale jeśli zbliżysz się do niej, umrze  natychmiast. Zachwiał się i poleciał do przodu, tak że musiał się podeprzeć rękami. ­ Ależ ty mnie nienawidzisz ­ udało mu się wreszcie wydusić z siebie. Poczuł lekkie kopnięcie prądu. Pani Kronik położyła mu dłoń na ramieniu. ­ Mylisz się, wojowniku. Kocham cię, moje dziecię. Pokarałam cię bestią, byś nauczył się panować  nad sobą, trzymać się pewnych granic, byś wejrzał w siebie. Podniósł oczy, nie bacząc na to, co Pani Kronik w nich przeczyta: nienawiść, ból, chęć  dołożenia jej? ­ Chcesz mnie pozbawić życia. ­ Głos mu zadrżał. ­ Tak musi być ­ powiedziała z wielką łagodnością. ­ Tak działa jin i jang, wojowniku. Twoje życie,  symbolicznie, za jej życie. Równowaga musi zostać zachowana. Tam, gdzie jest dar, musi być  zapłata. Jeśli mam dla ciebie uratować samiczkę człowieków, musisz złożyć stosowną ofiarę. Jin i  jang. Spuścił głowę. Z jego gardła wydobył się przeraźliwy krzyk. Krzyczał tak długo, aż roztętniona krew  napłynęła mu do twarzy, a oczy zaszły łzami i mało nie wyskoczyły z orbit. Krzyczał, aż ochrypł. Wtedy dotarło do niego, co się dzieje. Pani Kronik, jak wielka plama atramentu na białym  marmurze, klęczała przed nim w rozwianych szatach. ­ Oszczędziłabym cię, gdyby to było w mojej mocy, wojownika Smutek w jej głosie sprawił, że gotów był jej uwierzyć. ­ Zgoda ­ powiedział szorstko. ­ Daj jej wybór. Wolę, by żyła długo i szczęśliwie, nie znając mnie,  niż żeby miała umrzeć teraz. ­ Tak się więc stanie. ­ Błagam cię jednak, byś pozwoliła mi... pożegnać się z Mary. Ten jeden, jedyny raz. Pani Kronik pokręciła głową. Przeszył go ból tak dojmujący, jakby krew miała zaraz trysnąć z jego ciała. ­ Błagam... ­ Tak, albo wcale. Rankohr zadrżał. Zamknął oczy. Był pewien, że umiera, bo jego serce stanęło. ­ Tak ­ wyszeptał.

ROZDZIAŁ 50 Po PRZYJEŹDZIE DO DOMU Butch pierwsze kroki skierował do gabinetu na piętrze rezydencji.  Nie miał pojęcia, co kierowało Rankohrem, kiedy zadzwonił i kazał mu wracać, porzucając w  szpitalu Mary. W pierwszej chwili chciał zaprotestować, jednak Rankohr mówił tak dziwnym  głosem, że Butch przyjął polecenie bez szemrania. Członkowie Bractwa, mroczni i skupieni, zebrali się w gabinecie Chroma. Czekali na  Butcha. Butch poczuł się, jakby znów stawiał się do raportu w Wydziale Zabójstw. Fakt, że po paru  miesiącach zbijania bąków chętnie się weźmie do roboty. Jednocześnie głęboko ubolewał, że bracia potrzebują jego kwalifikacji. ­ Gdzie Rankohr? ­ spytał Ghrom. ­ Niech no ktoś skoczy po niego. Furiath zniknął. ­ Bierze prysznic. Zaraz do nas dołączy ­ poinformował, wracając. Zostawił drzwi otwarte. Ghrom uniósł głowę znad biurka i spojrzał na Butcha. ­ Co więc udało się ustalić? ­ Niewiele. Pocieszająca jest tylko jedna rzecz: zniknęła część ubrań Belli. Ponieważ trzyma swoje  rzeczy w wielkim porządku, udało mi się ustalić, że znikły tylko dżinsy i koszule nocne, a więc  rzeczy, których nie oddała, powiedzmy, do pralni chemicznej. To pozwala mieć nadzieję, że chcą ją  potrzymać przez jakiś czas przy życiu. ­ Usłyszał za sobą trzaśnięcie drzwi i domyślił się, że  przyszedł Rankohr. ­ l u Mary, i u Belli znalazłem w sumie niewiele śladów, choć zamierzam  podjąć jeszcze jedną próbę... Zorientował się, że nikt go nie słucha. Odwrócił się. Do gabinetu wszedł upiór. Upiór o  wyglądzie Rankohra. Wojownik ubrany był na biało. Szyję miał owiniętą jakimś szalikiem. Na nadgarstkach  opaski. Zasłonił punkty dookrwienia, domyślił się Butch. ­ Kiedy odeszła w Zanikh? ­ spytał Chrom. Rankohr pokręcił tylko głową. Podszedł do okna i zapatrzył się przed siebie, choć żaluzje  były spuszczone i za oknem nie było nic widać. Butch, przybity tak nagłą śmiercią Mary, nie był pewien, czy ma mówić dalej. Spojrzał na  Ghroma, który pokręcił przecząco głową i uniósł się zza biurka. ­ Rankohr, bracie, co możemy zrobić dla ciebie? Rankohr odwrócił się przez ramię, wodząc wzrokiem po twarzach zebranych. Jego oczy  spoczęły na Ghromie. ­ Nie wyjdę dziś na patrol. ­ To zrozumiałe. Zostaniemy z tobą i będziemy wspólnie opłakiwać Mary. ­ Nie i zaprotestował ostro. ­ Bella jest w ich rękach. Musicie ją znaleźć. Nie dopuśćcie do jej...  odejścia. ­ Czy jednak moglibyśmy coś zrobić dla ciebie? ­ Nie mogę... nie jestem w stanie zebrać myśli. Po prostu nie umiem... ­ Zatrzymał wzrok na  Zbihrze. ­ Jak ty potrafisz z tym żyć? Z twoją wściekłością i bólem. Z... Zbihr poruszył się niespokojnie i wbił wzrok w podłogę. Rankohr obrócił się plecami do zebranych. W gabinecie zapadła nieznośna cisza. Nagle Zbihr ruszył niepewnym krokiem w stronę Rankohra. Bez jednego słowa, gestu czy  dźwięku przystanął obok brata. Skrzyżował tylko ręce na piersi i przytknął ramię do jego ramienia. Rankohr drgnął, zaskoczony. Obaj mężczyźni spojrzeli na siebie. A potem obaj zapatrzyli się w  zaciemnione okno. ­ Nie przerywajcie sobie ­ powiedział Rankohr drewnianym głosem. Ghrom usiadł z powrotem za biurkiem. Butch podjął wątek.

Tego samego wieczoru, około ósmej. Zbihr skończył sprzątać u Belli. Wylał do zlewu ostatnie wiadro mydlin, po czym odstawił wiadro z mopem do schowka  przy drzwiach garażu. Dom był wysprzątany, wszystko na swoim miejscu. Kiedy Bella wróci, nie zastanie śladów  po tym, co się tu działo. Dotknął cienkiego wisiorka z diamentami na szyi. Zeszłej nocy znalazł go na podłodze.  Naprawił zatrzask i założył. Łańcuszek ledwie się dopiął na szyi. Jeszcze raz rozejrzał się po kuchni, a potem zszedł po schodach do sypialni. Starannie  poskładał ubrania Belli. Powsuwał szuflady do komody. Poustawiał równo flakoniki perfum na  toaletce. Odkurzył pokój. Otworzył szafę. Dotykał bluzek Belłi, jej swetrów, sukien. Wsadził głowę do środka i  pociągnął nosem. Czuł zapach Belli. Ogarnęła go wściekłość. „Zapłacą za to, przeklęte sukinsyny". Rozszarpie ich gołymi rękami, aż sam spłynie czarną  krwią. Dysząc zemstą, podszedł do łóżka Belli i przysiadł na brzegu. Ostrożnie, żeby się nie  załamało pod nim, wyciągnął się. Oparł głowę na poduszkach Belli. Na kołdrze leżał notes ze  spiralnym grzbietem. Wziął go do ręki. Cały notes wypełniało pismo Belli. Był analfabetą, więc nie rozumiał tekstu, który był jednak ładnie rozmieszczony na stronach.  Bella miała piękny charakter pisma. Nagle wyłowił jedyne słowo, jakie potrafił odcyfrować. Zbihr. Bella napisała jego imię. Uważnie przekartkował pamiętnik. Pod koniec jego imię padało  wielokrotnie. Strach pomyśleć, co mogła o nim napisać. Zamknął pamiętnik i starannie odłożył na miejsce. Spojrzał w prawo. Na stoliku nocnym  zauważył czarną, satynową wstążkę do włosów, którą Bella zapewne zsunęła kładąc się spać. Wziął  wstążkę do rąk i zaczął przesuwać w palcach. Na dole schodów wyrósł Butch. Z, przyłapany na gorącym uczynku, zerwał się z łóżka. To, co robił, nie było żadnym  przestępstwem, ale głupio mu było, że grzebie w osobistych rzeczach Belli. Na szczęście Butch wydawał się równie speszony jak on. ­ Co tu robisz, u diabła, glino? ­ Chciałem jeszcze raz zerknąć na miejsce zbrodni. Widzę, że nieźle sobie radzisz z papierowym  ręcznikiem. Zbihr przewiercił go wzrokiem. ­ Skąd u ciebie ta nadgorliwość? W końcu to tylko jedna z naszych samic. Jakie to ma znaczenie? ­ Duże. ­ Dla nas. Ale nie dla ciebie. Policjant nastroszył się. ­ Pozwól, że wziąwszy pod uwagę twoją reputację, spytam, jakie znaczenie ma porwanie Belli dla  ciebie? ­ Robię tylko, co do mnie należy. ­ Jasne. Wobec tego czemu wałkonisz się na jej łóżku? Dlaczego sprzątasz jej dom godzinami? I  czemu ściskasz tę wstążkę, aż ci zbielały palce? Z zerknął na swoją dłoń i poluzował uchwyt. Znów spojrzał z furią na człowieka. ­ Nie zadzieraj ze mną, glino, bo jeszcze pożałujesz. Butch zmełł przekleństwo. ­ Posłuchaj Z, próbuję tylko pomóc ją znaleźć. Muszę... Ona coś dla mnie znaczy, rozumiesz? Nie  znoszę przemocy wobec kobiet. Porusza to we mnie strunę przykrych doświadczeń osobistych. Zbihr włożył satynową wstążkę do kieszeni. Okrążył Butcha, napierając na niego. Butch stał  spokojnie, czekając na atak. Z w ostatniej chwili przystanął.

­ Raczej już ją zabili, prawda? ­ Może. ­ Raczej. Z napierał na Butcha, pociągając nosem. Człowiek nie wydzielał zapachu lęku, choć jego  rosłe ciało było spięte i gotowe do walki. To dobrze. Glina będzie potrzebo wać jaj, jeśli  rzeczywiście zamierza grać w te same klocki, co bracia. ­ Powiedz mi jedno ­ mruknął Zbihr. ­ Czy pomożesz mi wyrżnąć w pień skurwieli, którzy ją  porwali? Nie będziesz mial cykora? Bo ja... chcę im spuścić krwawą łaźnię. Piwne oczy Butcha zwęziły się. ­ Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. ­ Jestem dla ciebie nikim. ­ Mylisz się. Wiele zawdzięczam Bractwu. Nie opuszcza się kumpli w potrzebie. Kapujesz? Z zmierzył go wzrokiem. Butch emanował spokojem. Morderczym spokojem. ­ Nie wiem, co to jest wdzięczność ­ ostrzegł Z. ­ Wiem o tym. Z objął się jedną ręką, a drugą wyciągnął do Butcha. Mial potrzebę przypieczętowania  paktu, choć nienawidził dotyku obcego ciała. Na szczęście uścisk człowieka okazał się delikatny,  jakby tamten wyczuwał odrazę Z. ­ Razem zapolujemy na nich ­ oznajmił Butch, puszczając rękę Zbihra. Z skinął głową. Ruszyli na górę.

ROZDZIAŁ 51 MARY POMACHAŁA RĘKĄ. Wielki mercedes zwolnił i stanął przed szpitalem. Rzuciła się  biegiem do samochodu. Fritz nie zdążył nawet wyjść zza kierownicy, kiedy była już w środku. ­ Dzięki, Fritz! Sześć razy dzwoniłam na komórkę do Rankohra, ale nie odbierał. Czy coś się stało? ­ Wszystko w porządku. Widziałem jaśnie pana dziś po południu. ­ To dobrze! ­ Rozpromieniła się. ­ Jest dopiero ósma, więc o tej porze powinien jeszcze być w  domu. Fritz ruszył, zręcznie włączając się w ruch miejski. ­ Czy jaśnie pani życzy sobie czegoś? Pochyliła się w stronę kierowcy, objęła małego staruszka i ucałowała w policzek. ­ Zawieź mnie prędko do domu. Najszybciej, jak się da. Łamiąc wszystkie możliwe przepisy. ­ Pani wybaczy? ­ Słyszysz, co mówię. Najszybciej, jak potrafisz! Fritz, trochę wytrącony z równowagi wybuchem jej czułości, pozbierał się szybko i dodał  gazu. Mary zapięła pas i opuściła daszek przeciwsłoneczny po swojej stronie. Przejrzała się w  podświetlanym lusterku. Drżącymi rękami dotknęła własnej twarzy. Rżała ze śmiechu za każdym  razem, gdy auto zarzucało na wirażu, a ona leciała na drzwi. Kiedy rozległ się dźwięk syren, zaśmiała się jeszcze głośniej. ­ rzepraszam jaśnie panią ­ odezwał się psaniec. ­ Muszę uciec policji, więc będzie trochę trzęsło. ­Urwij im drzwi, Fritz. Psaniec dotknął jakiegoś przycisku i wszystkie światła w środku i na zewnątrz samochodu  zgasły. Mercedes wydał z siebie ryk, który przypomniał jej tamtą przejażdżkę przez wzgórza  pontiakiem Rankohra. Ale wtedy, mimo wszystko, używali reflektorów. Kurczowo chwyciła się pasa. ­ Chyba widzisz w ciemnościach jak nietoperz! ­ zawołała, przekrzykując wizg opon. ­ Otóż to ­ odparł Fritz pogodnie, jakby gawędzili w kuchni. ­ Całkiem jak nietoperz. Gwałtownie skręcając kierownicą, wyprzedził busa i pognał zaułkiem. Przydepnął hamulec,  żeby nie potrącić przechodnia, ale ledwie zażegnał niebezpieczeństwo, znów dodał gazu i pomknął  wąską jezdnią. Wyjeżdżając na główną ulicę, zajechał drogę taksówce. Mało brakowało, a zderzył,  by się z autobusem. Potem dał do wiwatu, hamując przed samvm nosem cadillaca o rozmiarach  okrętu. Staruszek był wirtuozem kierownicy, jego styl, jak płótna Jacksona Pollocka, łączył w sobie  spontaniczność z pełną kontrolą. Nagle, jak gdyby nigdy nic, zjechał z głównej ulicy na parking. ­ Fritz, oni nas... ­ Mary usiłowała przekrzyczeć wycie syren. Dwa samochody policyjne przeleciały obok nich.  ­ Jeszcze chwilkę, proszę jaśnie pani. Kolejny wóz policyjny pomknął w dal. Fritz wyjechał z parkingu i raźno ruszył w dalszą  drogę. ­ Niezły numer, Fritz. ­ Bez obrazy, proszę jaśnie pani, ale nietrudno przechytrzyć człowieków. Pędzili dalej, a Mary śmiała się, wierciła i bębniła palcami po oparciu fotela. Droga zdawała  się ciągnąć w nieskończoność. Kiedy dotarli do pierwszej podwójnej bramy posiadłości, Mary prawie podskakiwała z  podniecenia. A kiedy zatrzymali się przed rezydencją, wyskoczyła z samochodu, zapominając  zamknąć drzwi. ­ Dzięki, Fritz! ­ rzuciła za siebie. ­ Cała przyjemność po mojej stronie! ­ odkrzyknął. Wpadła do holu i popędziła schodami na górę. 

Skręciła w krużganek tak gwałtownie, że torebką zawadziła o lampę. Cofnęła się i złapała lampę w  ostatniej chwili. Z radosnym śmiechem wpadła do sypialni... Stanęła jak wryta. Na środku pokoju, na jakiejś czarnej płycie, klęczał nagi Rankohr. Na szyi i nadgarstkach  miał białe opaski. Krew kapała na dywan, choć Mary nie umiała powiedzieć, skąd płynie. Twarz Rankohra postarzała się o wiele dziesiątków lat. ­ Rankohr? Powoli otworzył oczy. Były mętne, bez wyrazu. Zamrugał powiekami i ściągnął brwi. ­ Rankohr? Rankohr, co ty wyprawiasz? Jej głos otrzeźwił go. ­ Co ty tu... ­ Urwał. A potem potrząsnął głową, jakby chciał odpędzić jakieś widmo. ­ Co ty tu  robisz? ­ Wyzdrowiałam! Stał się cud! Chciała do niego podbiec, ale się uchylił. ­ Uciekaj, bo ona cię zabije! ­ Odpychał ją rękami. Rozglądał się nerwowo. ­ Odbierze ci to, co ci  dała! Na litość boską, nie zbliżaj się do mnie! Mary zamarła. ­ O czym ty mówisz? ­ Otrzymałaś dar, prawda? ­ Skąd... skąd wiesz o tym dziwnym śnie? ­ Przyjęłaś dar? Boże. On całkiem oszalał. Nagi, rozdygotany, blady jak płótno, krwawił z goleni. ­ Uspokój się, Rankohr. ­ Nie tak sobie wyobrażała tę rozmowę. ­ Nic nie wiem o żadnym darze, za  to uważaj, co mnie spotkało: Podczas kolejnego rezonansu magnetycznego zasnęłam i nagle coś się  stało z aparaturą. Był jakiś wybuch czy coś w tym rodzaju, dość, że nagle błysnęło, a kiedy wzięto  mnie na górę, na pobranie krwi, okazało się, że mam znakomite wyniki. Znakomite! Jestem  zdrowa! Nikt nie wie, jak to możliwe. Białaczka gdzieś się ulotniła, moja wątroba jest zdrowa!  Podobno mój przypadek jest wyzwaniem dla medycyny! Promieniała. ­ Musisz stąd iść. ­ Rankohr chwycił ją za rękę, ściskając do bólu. ­ Natychmiast. Zapomnij o moim  istnieniu. Idż i nigdy więcej nie wracaj. ­ Co? Zaczął wypychać ją z pokoju, a kiedy się opierała, próbował ją wlec za sobą. ­ Co ty wyprawiasz? Rankohr, przecież ja... ­ Musisz stąd iść! ­ Zaniechaj, wojowniku. ­ Jędzowaty głos osadził ich w miejscu. Mary obejrzała się za siebie. W  rogu pokoju lewitowała drobna postać w czerni, rzucając światło spod unoszącej się w powietrzu  szaty. ­ Śniłaś mi się ­ wyszeptała Mary. ­ Jesteś kobietą z mojego snu. Rankohr chwycił ją mocno i odepchnął od siebie. ­ Nie zbliżałem się do niej. Pani Kronik. Przysięgam! ­ Nie turbuj się, wojowniku. Wiem, że dotrzymałeś umowy. ­ Drobna postać podfrunęła w ich  stronę. ­ Jestem z ciebie rada, choć przemilczałeś pewien fakt, o którym nie wiedziałam, pókim jej  nie ujrzała z bliska. ­ Przemilczałem? ­ Nie wspomniałeś, że nie może począć dziecięcia. Spojrzał na Mary. ­ Nie wiedziałem. Mary wyglądała, jakby jej było zimno. Kiwnęła głową. ­ To prawda. Jestem bezpłodna wskutek chemioterapii. ­ Czarne szaty zafalowały. ­ Przybliż się do mnie, samico, iżbym cię mogła dotknąć. Mary zrobiła krok do przodu i osłupiała, 

widząc świetlistą dłoń wysuwającą się z rękawa. Kiedy zetknęły się wnętrzem dłoni, przez Mary  przebiegł ciepły prąd. ­ Żałuję, żeś utraciła moc tworzenia życia ­ przemówiła Pani cicho, lecz dobitnie. ­ Radość  tworzenia bardzo mnie krzepi, więc boleję nad tym, że nigdy nie weźmiesz na ręce krwi z twojej  krwi, że nie ujrzysz własnych oczu spoglądająch na cię z twarzy dzieciny, że nigdy twa najgłębsza  istota nie połączy się z umiłowanym. Dosyć już utraciłaś, by ci odbierać jeszcze wojownika... jak  wiesz, dałam ci życie wieczne, dopóki sama nie zapragniesz odejść w Zanikh. Mniemam, że stanie  się to, kiedy przyjdzie cza», by twój wojownik opuścił ziemski padół. Pani Kronik puściła dłoń Mary. Radość, która ją rozsadzała, ulotniła się. Chciało jej się  płakać. ­ Ojej, ja chyba znowu śnię. ­ Próbowała nadać jakiś sens wydarzeniom. ­ Powinnam się była  domyślić... ­ Idź do swojego wojownika, samico. ­ Spod kaptura rozległ się ciepły, kobiecy śmiech. ­ Raduj się  jego gorącą krwią i wiedz, że nie śnisz. Mary odwróciła się. Rankohr, podobnie jak ona, z niedowierzaniem wpatrywał się w Panią  Kronik. Podeszła do wampira i przytuliła go. Słyszała, jak serce dudni mu w piersi. Czarna postać znikła. Rankohr zaczął przemawiać w Starym języku. Słowa płynęły z jego  ust tak wartko, że nie rozumiałaby nawet, gdyby mówił po angielsku. „Modlitwa" ­ domyśliła się. Rankohr się modli. Kiedy skończył, poszukał jej wzrokiem. ­ Daj całusa. ­ Zaraz, może najpierw mi powiesz, co tu się działo? Kim ona jest? ­ Potem. Teraz... teraz nie jestem w stanie myśleć jasno. Chyba muszę się położyć na chwilę. Boję  się, że zemdleję, a nie chciałbym się zwalić na ciebie. Zarzuciła jego potężne ramię na szyję i objęła go w pasie. Ugięła się pod jego ciężarem. Kiedy opadł na łóżko, zdarł białe szarfy z nadgarstków i szyi. Zauważyła migoczące drobiny na  zakrwawionych goleniach Rankohra. Przyjrzała się czarnej płycie. Była posypana czymś, co  wyglądało jak okruchy szkła. Albo diamentów. Jezu, on na tym klęczał. Nic dziwnego, że miał  golenie otarte do żywego mięsa. ­ Co robiłeś? ­ zapytała. ­ Odprawiałem rytuał żałobny. ­ Dlaczego? ­ Potem ci powiem. Czując jego ciało pod sobą zastanawiała się, czy cuda są naprawdę możliwe? Nie te z  gatunku wyobraź­sobie­tylko­ co­mnie­spockało, tylko prawdziwe ­ tajemnicze, nadprzyrodzone.  Myślała o lekarzach, którzy biegali, wymachując wynikami badań jej krwi i dokumentacją  choroby. Przypomniała sobie prąd, który przeszył jej rękę i pierś, kiedy dotknęła ją postać w  czarnych szatach.  potem zaczęta myśleć o błagalnych modłach, które zanosiła do niebios. „Tak. Cuda się zdarzają" ­ skonkludowała. Zaczęła śmiać się i płakać. Rankohr próbował ją ukoić a ona pławiła się w jego trosce. ­ Tylko moja matka nie byłaby zaskoczona – powiedziała, kiedy wreszcie doszła do siebie. ­ Czym? ­ Moja mama była pobożną katoliczką. Wierzyła w Boga w zbawienie i w życie wieczne. ­  Pocałowała Rankohra w szyję. ­ Od razu uwierzyłaby we wszystko. Uznałaby zapewne że czarne  szaty skrywają Matkę Boską. ­ Szaty skrywają naszą Panią Kronik, która ma wiele cudownych mocy, ale nie jest matką Jezusa.  W każdym razie nasze Kroniki milczą na ten temat. Uniosła głowę.

­ Wiesz, moja mama mówiła mi zawsze, że będę zbawiona bez względu na to, czy wierzę w Boga,  czy nie. Wierzyła, że nigdy nie utracę łaski, dzięki temu, jak się nazywam. Uważała, że zawsze, gdy  ktoś mnie wzywa, myśli o mnie lub pisze moje imię to przywołuje Anioła Stróża. ­ Imię? ­ Tak. Nazwala mnie na cześć Dziewicy Maryi. Rankohr oniemiał, a potem wybuchnął śmiechem. ­ Co w tym widzisz śmiesznego? W jego oczach zamigotał lazurowy ognik. ­ Ach, ten V... on się nigdy nie myli. Mary, moja piękna dziewico, czy będę mógł cię kochać po  kres moich dni? A kiedy odejdę w Zanikh, czy zechcesz mi towarzyszyć? ­ Tak. ­ Pogładziła go po policzku. ­ Martwisz się, że nie będę mogła ci dać potomka? ­ Ani trochę. Mam ciebie. Tylko to się liczy. ­ Zawsze możemy adoptować ­ szepnęła. ­ Czy wampiry uznają adopcję? ­ Spytaj Tohrtura i Wellsie. Już traktują Johna jak własne dziecko. ­ Uśmiechnął się. ­ Będziesz  chciała mieć dzidziusia, to ci go sprawię. Czuję, że mógłbym być nie najgorszym tatą. ­ Myślę, że nawet lepszym. ­ Aha, byłbym zapomniał o czymś ­ powiedział, kiedy nachyliła się, żeby go pocałować. ­ Tak? ­ W pakiecie dostaliśmy bestię. Takiego targu dobiłem z Panią Kronik... ­ Targu? ­ Żądała jakiejś ofiary, kiedy cię próbowałem ratować. Zaraz, zaraz... Więc to on stał za jej uzdrowieniem! To on ją uratował. ­ Zrozum, musiałem ją czymś opędzić... Ucałowała go żarliwie. ­ Kocham cię do szaleństwa ­ westchnęła. ­ Nawet jeśli to znaczy, że będziesz musiała znosić bestię do końca życia? Bo klątwa jest teraz  dozgonna. Przyklepane, przyplute, na wieki. ­ Przecież wiesz, że potwór mi nie przeszkadza, ­ Uśmiechnęła się. ­ Właściwie, całkiem mi się  podoba. Ma tę swoją urodę Godzilli. A dwa w jednym to chyba niezły interes. ­ Cieszę się, że go lubisz, bo teraz obaj należymy do ciebie ­ mruknął, wsuwając rękę pod bluzkę  Mary. ­ Dopóki nie będziesz miała nas dość. ­ Czyli nigdy ­ odparła, poddając się jego zabiegom. Wciągnął ich ocean miłości.