Jacek Getner Pan Przypadek i celebryci

JACEK GETNER

PAN PRZYPADEK I CELEBRYCI

Wydawnictwo Zakładka

Projekt okładki: Beata Wieczorek Korekta: Dagmara Gorczyńska, Aurelia Kotyczka Skład: Małgorzata Wieczorek ISBN: 978-83-64459-00-9 © Copyright by Wydawnictwo Zakładka, Warszawa 2013 © Copyright by Jacek Getner Wydawnictwo Zakładka ul. Szolc-Rogozińskiego 19/3 02-777 Warszawa Zamówienia hurtowe: [email protected] Skład wersji elektronicznej: Virtualo Sp. z o.o.

Spis treści

Rozdział I Miłość i medycyna Rozdział II Znamienne stany świadomości Rozdział III Blondyn wieczorową porą

Rozdział I

Miłość i medycyna

Nieboszczyk

wyglądał na naprawdę zadowolonego ze swoich życiowych perspektyw. Uśmiechnięty leżał spokojnie w trumnie, z lekko uniesioną głową i zza zamkniętych powiek oglądał wszystkich zgromadzonych na swojej stypie. A było na kogo popatrzeć. Przy suto zastawionych stołach, pomiędzy na wpół opróżnionymi butelkami, siedzieli nasi ulubieńcy. Ci, których twarze znamy wszyscy z ekranów telewizorów, bo goszczą na nich nieprzerwanie od wielu lat. I ci, którzy dopiero pojawili się w naszych domach, ale już ujęli nas swoim talentem, urodą i nieprzeciętną inteligencją. Wszyscy oni, gwiazdy serialu Miłość i medycyna, przybyli tu, żeby pożegnać nieboszczyka, który dość niespodziewanie dla nich wszystkich postanowił opuścić ich grono. Niektórzy trochę mu tego odejścia zazdrościli, bo i oni sami chętnie by się stąd wyrwali. Ale nie mogli. Nie pozwalały im na to kredyty na apartamenty, nowe domy, drogie auta. I strach, że ich twarz z dnia na dzień przestanie cokolwiek mówić ludziom spotkanym na ulicy, kelnerom w restauracji i producentom chcącym im zaproponować kolejną rolę. Dlatego mimo to pozostawali w świecie, z którego odszedł właśnie zmarły. Ale dziś wszyscy, nie tylko nieboszczyk, byli uśmiechnięci i radośni. W końcu schodziła z tego ekranowego świata jedna z głównych postaci serialu. To rodziło nadzieję, że zostaną

rozbudowane ich własne wątki, dzięki czemu zwiększy im się liczba dni zdjęciowych w miesiącu i raty kredytu nie będą już tak ciężkie do spłacenia! Dlatego teraz można się było raczyć nieskończenie dużą ilością alkoholu, który pozostał po scenie stypy nagrywanej ledwie dwie godziny temu. Tę powszechną radość postanowił wyrazić Ryszard Danielewicz, serialowy profesor Barnaba Kłyś, jeden z najbardziej uznanych na świecie kardiochirurgów. Rola ta stanowiła ukoronowanie jego aktorskiej kariery bogatej we wspaniałe kreacje, zachwycające nie tylko krajową, ale i zagraniczną krytykę. Uważano go za artystę wybitnego, który nie przegapi żadnej okazji, żeby pokazać, jak świetnie ma ustawiony głos, jak potrafi wspaniale podciągnąć dramaturgię przemówienia i udowodnić przy okazji wszystkim, że nie ma na tym świecie żadnej rzeczy, której nie można by skojarzyć z jego geniuszem. Niezależnie bowiem o czym czy o kim mówił, zawsze w tej mowie najważniejszy okazywał się on sam. Teraz, zanim zaczął swe przemówienie, sięgnął po kieliszek wódki, który przed chwilą przyniósł mu kelner. Takie same kieliszki stały przed wszystkimi zgromadzonymi. Danielewicz podniósł swój i gestem nieznoszącym sprzeciwu dał znak, by wypili pozostali. On sam zrobił to jako ostatni, odstawił kieliszek, nabrał powietrza i zaczął: – Pożegnaliśmy dzisiaj wspaniałego człowieka, lekarza, przyjaciela – pierwsze słowa popłynęły niemal półszeptem. Ale był to półszept niezwykle przejmujący, który nie pozwalał na prowadzenie żadnych rozmów, bo wypełniał sobą szczelnie każdy centymetr sześcienny pomieszczenia. Mówca wsparł się przy okazji o stół, po trosze dlatego, żeby podkreślić wagę swoich słów, a po trosze ze względu na ilość wypitego alkoholu. – Wszyscy wiemy, kim był doktor Staś. Najlepszym lekarzem w tym kraju zaraz po mnie! Liczby ludzi, których wyrwał ze szponów śmierci, ratując w absolutnie beznadziejnych wypadkach, nie da się zliczyć! – oderwał się od stołu i ruszył w kierunku trumny. Zatrzymał się przy niej i chwycił za jej krawędź. – A jego samego, jak na ironię losu, zabił zwykły katar. Ta okrutna grypa pozbawiła miliony widzów ich ulubieńca! – Z jego oczu zaczęły płynąć łzy, bo wprost trudno mu

było sobie wyobrazić cierpienie, jakiego doznają wkrótce telewidzowie. – Znaliśmy go wszyscy i kochaliśmy jak brata! Dlatego tak bardzo będzie go brakować w naszej serialowej rodzinie! Żegnaj, doktorze Stasiu! I nie martw się na tamtym świecie. Bo ja cię z pewnością godnie zastąpię! Danielewicz rzucił się na nieboszczyka, przytulając swoją łkającą twarz do piersi doktora Stasia. Szlochał tak przez dobre pół minuty, po czym całkowicie ucichł. Kilka osób pomyślało nawet, że profesor Barnaba zwyczajnie zasnął zmęczony alkoholem. Ale nagle, po dłuższym czasie, Danielewicz wyprostował się, a jego wzrok nabrał wprost niezwykłej trzeźwości niespotykanej u niego od wielu już lat. Spojrzał na pozostałych przerażonym wzrokiem i wymamrotał: – On chyba naprawdę nie żyje…

Synku,

taka jestem z ciebie dumna! – pani Felicja ucałowała Jacka w głowę, roniąc na nią przy okazji kilka łez. – To było naprawdę cudowne. Ten specjalny koncert dla Marzeny. Ha, wyobrażam sobie, jaką Fryderyk musiał mieć zaskoczoną minę, kiedy zobaczył na trawniku przed kancelarią orkiestrę… Na coś takiego mógł wpaść tylko ktoś o poetyckiej duszy. I to ktoś bardzo zakochany. Myślę, że nie ma już co czekać. Trzeba jak najszybciej zaplanować wasz ślub! – Ale mamo. Nie tak szybko… – Jacusiu, naprawdę szkoda czasu. Jesteście narzeczonymi już prawie trzy lata. Dawno powinniście być po ślubie. Tylko proszę cię, nie mów mi, że wciąż myślisz o Basi. Ja wiem, ona była cudowna, właściwie kochałam ją jak córkę, ale zaginęła w tych Himalajach prawie osiem lat temu. Nie ma najmniejszych szans, żeby się odnalazła. – To nie o Basię chodzi. Ja… Przypadkowi rzadko brakowało słów. Był powszechnie znany ze swojej elokwencji i tego, że zawsze miał w zanadrzu celną ripostę. Ale jak tu wyznać matce, że jego narzeczona tak naprawdę nigdy nią nie była? A formalnie stała się nią po to, by ojciec Jacka, mecenas Fryderyk Przypadek, załatwił jej upragnione miejsce na aplikacji

adwokackiej. Aplikacji, na którą powinna się i tak dostać, ale nie mogła tego zrobić ze względu na różne nieformalne przeszkody. Nie, tego na pewno nie mógł powiedzieć matce, która wprost ubóstwiała jego udawaną narzeczoną. Na dodatek, jako poetka, była osobą niezwykle wrażliwą i reagującą na wszystko emocjonalnie. Ale przecież musiał jej jakoś w końcu wytłumaczyć, że między nim a Marzeną nie ma nic. Zażądała tego od niego sama aplikantka, dając ultimatum z trzymiesięcznym okresem wykonalności. Dwa z tych trzech miesięcy już upłynęły. – No coś tak zaniemówił, synku? – pani Felicja spojrzała na niego zdziwiona. – Mamo, mówiłem ci już, że między nami się nie układa. – Ale ten koncert… – Marzena to wspaniała kobieta, a ja niechcący sprawiłem jej ogromną przykrość. Chciałem w ten sposób ją przeprosić. To jednak nie zmienia nic w naszych stosunkach. Wybacz, ale muszę ci to powiedzieć, mamo. Od dłuższego czasu dojrzewaliśmy do tego, żeby podjąć ostateczną decyzję o rozstaniu. I chyba nadszedł ten czas. Pani Felicja uważnie przyjrzała się synowi, żeby sprawdzić, czy on aby z niej nie żartuje. Przecież słynął od dziecka ze skłonności do wszelkich psikusów i kawałów. Kiedyś nawet wmówił swoim kolegom, że trafił na ślad wielkiego skarbu, i przekonał ich, że powinni go poszukać. Zabawa była przednia, tylko nie przewidział, że chłopcy wygadają się starszym. A ci starsi z kolei będą chcieli koniecznie dotrzeć do skarbu przed młodszymi. A może zresztą to przewidział? I sprawiało mu dziką radość wodzenie za nos dorosłych ludzi, którym zachłanność przesłoniła rozsądek i którzy uwierzyli, że mały chłopiec mógł trafić na skarb? Przecież oprócz żartów znany był ze skłonności do irytowania wszystkich. Ale nie, czegoś takiego nie mógł zrobić swojej matce. Pani Felicja wiedziała, że za bardzo ją kochał, aby wymyślić to wszystko li tylko po to, żeby sobie z niej zażartować. – Czyli mówisz, że… to już koniec między wami? – Myślę, że tak, mamo. – I nie ma już żadnej nadziei? – pani Felicja spojrzała na syna

niemal błagalnie. – Może i jest – Jackowi trudno było odebrać matce choć najmniejszy cień nadziei. Ale wiedział też, że nie wolno mu dawać jej zbyt dużo. – Nie liczyłbym jednak na to. Dobrze sprawę przemyśleliśmy i rozstajemy się w przyjaźni. Zresztą, myślę, że wciąż będziemy się przyjaźnić i czasem spotykać. Zadzwoniła komórka Jacka. Przypadek zerknął na wyświetlacz, ale nie kojarzył zupełnie tego numeru. Przeprosił wzrokiem smutną matkę i odebrał. – Jacek Przypadek, słucham… Tak, to ja, a o co chodzi? – Jacek spokojnie wysłuchiwał, co ma mu do powiedzenia jego rozmówca. – Tak, myślę, że mogę się tego podjąć… Musielibyśmy tylko porozmawiać o szczegółach. Dobrze, przybiegnę do pana, proszę podać adres, zapamiętam – Przypadek pokiwał głową, wbijając sobie w pamięć, gdzie i kiedy się umówił, a potem rozłączył się. – No proszę, proszę… – Coś się stało, synku? – Dzwonił nowy klient. – Kto tym razem? – Pan Kokoszka, producent filmowy. Jest podejrzany o morderstwo.

Redaktor

Malwina Żarska, dziennikarka „Nowego Życia”, wchodząc na salę ćwiczeń jednego z najmodniejszych fitness clubów stolicy, wprost nie mogła się doczekać, kiedy zobaczy tam swoją redakcyjną koleżankę, Anię Sobanię. Z najlepiej poinformowanych źródeł wiedziała, że starania przyjaciółki o względy pana Przypadka wciąż spełzały na niczym. A takie porażki kończyły się zwykle masakrowaniem sprzętu treningowego, który to widok Malwinie sprawiał szczególną radość. Dlatego, kiedy Żarska zobaczyła Anię chodzącą spokojnie na stepperze, uznała, że musiało się stać coś naprawdę niezwykłego. Czyżby ten Błażej Sakowicz, uważający się za Młodego Boga Seksu, był rzeczywiście tak niewiarygodnym kochankiem, że potrafił pozbawić Anię wszelkich frustracji? Ta myśl ją nieco

zaniepokoiła. A ponieważ była jej przyjaciółką, nie mogła pozwolić na to, żeby pani redaktor Sobania się nie denerwowała. – Ty wiesz, że wszyscy cały czas mówią o tym koncercie? – zapytała ją od niechcenia. – Widać nie mają lepszych tematów. – A właśnie, nie zapytałam. Jak ci się podobał? – Byłam na lepszych. – A ja uważam, że był niezły. No, może akustyka nie rewelacyjna, ale trudno wymagać zbyt wiele od plenerowej imprezy. Chociaż gdybyśmy siedziały w pierwszym rzędzie… – Trzeba było dać znać panu Przypadkowi, to może by cię zaprosił. Przecież podobno tak dobrze go znasz. – A ty nie chciałabyś siedzieć w pierwszym rzędzie? – Nic a nic. Mnie nie interesują takie romantyczne pokazy. Zresztą, dziwie się, że ciebie interesują. – Koncert jest już słynny, a jeszcze nikt o nim nie napisał. Pomyślałam, że muszę nadrobić ten brak. Dlatego zbieram opinie widzów. I chętnie wysłucham twojej. – Powiedzmy, że nie poleciłabym go dobrym znajomym. Chociaż zakładam, że ty marzyłabyś o zasiadaniu w pierwszym rzędzie – Ania spojrzała na Malwinę kpiąco. – O co ci chodzi? – redaktor Żarska spojrzała na koleżankę lekko zdenerwowana. W odróżnieniu od niej była osobą spokojną, opanowaną i wyprowadzenie jej z równowagi było nie lada sztuką. Ale wyglądało na to, że Sobania jest na najlepszej drodze do dokonania tego. – Błażej mi powiedział, że kiedyś, zanim się jeszcze poznałyśmy, uganiałaś się za panem Przypadkiem. To prawda? Twarz Malwiny stężała. Cholera, nie przewidziała, że ten przyjaciel Jacka, ten cały zwariowany Sakowicz, może coś chlapnąć Ani o ich przeszłości. Żarska nie traktowała początkowo poważnie związku koleżanki z tym lekko stukniętym mecenasem. Zresztą, sama zainteresowana deklarowała, że spotyka się z nim tylko po to, by wzbudzić zazdrość Przypadka. Ale, mimo fiaska tego planu, wciąż spędzała z nim dużo czasu. Zastanawiająco dużo czasu. A pomyśleć, że jeszcze przed chwilą, kiedy Malwina wchodziła

na salę fitness clubu, wydawało się jej, że to ona jest górą w tej subtelnej grze, jaką ze sobą od dawna prowadziły. Nie minęły trzy miesiące od momentu, kiedy założyła się z koleżanką, że ta nie da rady usidlić na stałe Przypadka. Redaktor Sobania podjęła to wyzwanie i początkowo wydawało jej się, że osiągnęła sukces. Spędziła z Jackiem uroczą noc i była pewna, że wkrótce nie będzie się mogła wprost od niego opędzić. Ale po tym jednorazowym sukcesie nastąpiło długie pasmo klęsk. Malwina była więc już niemal pewna, że to nie Przypadek w Ani, ale Ania zakochała się w Przypadku. I po raz pierwszy wygra z koleżanką tego typu zakład, którego stawką było jak zwykle opłacenie trzymiesięcznego karnetu za zajęcia w fitness clubie. – To jak to z tym uganianiem było? – powtórzyła manifestacyjnie swoje pytanie Ania. – Nie uganiałam się – odpowiedziała Malwina, siląc się maksymalnie, aby jej głos był spokojny. – Po prostu byłam z nim związana. – Ale chyba niezbyt mocno, bo dość łatwo się wywiązał z tego związku. – Przypominam, że tobie udało się zaliczyć tylko jedną noc, a ja się z nim spotykałam prawie dwa miesiące. – Prawie dwa miesiące? – Ania udała, że patrzy na koleżankę z niedowierzaniem. – Co za sukces! To jak z tym swoim nowym „misiem” jesteś już ponad trzy miesiące, to niedługo szykuje się ślub? A właśnie, dlaczego ja go jeszcze nie poznałam? – Zbliża się termin płacenia za fitness – uśmiechnęła się chłodno Malwina. – Gdybyś była tak miła i zdecydowała się uznać swoją przegraną, miałabym ten kłopot z głowy. – Nic z tego. Ja się tak szybko nie poddaję! Jeszcze go dopadnę, zobaczysz. – Bardzo sprytnie. W ten sposób możesz w nieskończoność odsuwać wizję przegranej, łudząc siebie i mnie, że jeszcze kiedyś ci się uda. – To nieprawda! – Czyżby? To może ustalimy, że od dziś masz trzy miesiące. I albo ci się uda, albo uznasz swoją przegraną w zakładzie. Zgoda? –

Żarska wyciągnęła dłoń. Redaktor Sobania popatrzyła wściekła na koleżankę. Jeszcze nigdy nie musiały do ich zakładu wprowadzać tak upokarzającego warunku. Zwykle wszystko trwało tydzień, góra dwa. Ale teraz rzeczywiście ciągnie się to irytująco długo. Dlatego nie ma wyjścia. – Zgoda! – Sobania uścisnęła dłoń koleżanki. – Mam nowy plan. Tym razem niezawodny.

Przypadek

oglądał właśnie plejadę gwiazd serialu Miłość i medycyna, których zdjęcia były porozwieszane na ścianach sekretariatu, kiedy odniósł wrażenie, że ktoś powiedział do niego „Dzień dobry, panie Jacku”. Po chwili namysłu uznał jednak, że to niemożliwe i pewnie się przesłyszał. Przecież nie znał nikogo, kto tu pracował. A poza tym, jeśli ktoś chciał się z nim przywitać, to powinien mówić w sposób umożliwiający usłyszenie czegokolwiek. – Dzień dobry, panie Jacku – tym razem poziom decybeli zawartych w głosie przekroczył granicę słyszalności, choć wciąż można go było określić co najwyżej jako bardzo, bardzo cichy szept. Przypadek jednak odwrócił się i zobaczył osobnika o przeraźliwie smutnej twarzy. Patrząc na niego wprost, trudno było uwierzyć, że ktoś taki napisał Trzynaste krzesło, najśmieszniejszą komedię teatralną ostatnich lat. I dobrze się stało, że Jacek znalazł na to niezbite dowody, bo sąd mógłby nie dać wiary uzdolnionemu komediopisarzowi. Szczególnie, że sam słynny Franciszek Karasiński-Wołkowyjski twierdził, że to on jest autorem owej komedii, a nie nikomu nieznany pan Fredro. – Dzień dobry, panie Janku – Przypadek podał rękę Fredrze. – Co pan tu robi? – Miałem spotkanie z panem Kokoszką, producentem serialu. W sprawie pracy. – A co, bycie copywriterem już panu nie odpowiada? – W zasadzie nie mam nic przeciwko. Ale teraz na rynku kryzys i zwalniają. A ja jestem pierwszy do odstrzału. – Dlaczego? Przecież jest pan świetny! – No tak. Ale pan Karasiński-Wołkowyjski zna dużo ważnych

ludzi, od których zależą zlecenia dla mojej agencji. I szef mi powiedział, że on mnie wprawdzie ceni i lubi, ale musi myśleć o pozostałych pracownikach. I nie wie, jak długo da radę bronić kogoś, kto oskarżył legendarnego dramaturga o kradzież sztuki… – Ale przecież udowodniliśmy, że tak było – Jacek spojrzał zdziwiony na rozmówcę. – Zresztą, nie ma pan się czym martwić. Może pan żyć z tantiem z wystawień Trzynastego krzesła. – Nie za długo. Sztuka ma zejść z afisza w Warszawie, bo podobno środowisko domaga się, żeby takiej komercyjnej rzeczy nie grali na publicznej scenie. A teatry w innych miastach wycofały się z chęci jej wystawienia, skoro to sztuka jakiegoś Fredry a nie Karasińskiego-Wołkowyjskiego. – Za to kasowy przebój. Przecież… – Jacek chciał jeszcze entuzjastycznie zrecenzować sztukę, ale pan Fredro machnął zniechęcony ręką. – Nie mówmy już o tym. Miałem nadzieję, że się chociaż tu zaczepię. Mam tu kolegę, scenarzystę, Szkudlarek się nazywa. Ale pan Kokoszka po przeczytaniu moich tekstów powiedział, że się do niczego nie nadają – westchnął smętnie Fredro. – Pan pewnie tutaj w związku ze śmiercią tego Noskowskiego… znaczy doktora Stasia? – Owszem. Na razie jeszcze nikogo nie aresztowali, ale chce mnie zatrudnić producent, bo w tej chwili jest głównym podejrzanym. – Powiem panu, że tu podobno prawie każdy chciał go zabić. – Przecież „kochała go cała Polska” – Jacek przypomniał sobie jeden z nagłówków tabloidu, który straszył go kilka dni temu we wszystkich mijanych przez niego kioskach. – Polska może tak, ale koledzy z planu niekoniecznie. Ten kolega scenarzysta mi opowiadał, że Noskowskiemu wiecznie coś się nie podobało. A na dodatek ciągle od wszystkich pożyczał pieniądze i miał problemy z ich oddawaniem. – Myślałem, że w takiej telenoweli dobrze się zarabia. – Zarabia się dobrze, ale kolega mówił, że Noskowski był hazardzistą i stąd te długi. Żartują nawet, że sam się zabił, żeby nie musieć oddawać pieniędzy. – Czyli z listy podejrzanych można skreślić wierzycieli, bo nikt

nie zabija dłużnika – uśmiechnął się Jacek. – Ten kolega panu nie powiedział, kto konkretnie mógłby chcieć śmierci doktora Stasia? – On sam miał ochotę zabić pana Noskowskiego, bo przez jego fanaberie musiał już parę razy mocno zmieniać scenariusz. Dzięki tej śmierci ma mniej pracy – Fredro próbował się uśmiechnąć, ale była to jak zwykle próba wysoce nieudana. – Ale tak ogólnie, to tu wszyscy ponoć byli szczęśliwi, że on odchodzi. Może właśnie poza producentem. Oglądalność spada, serialowi grozi zdjęcie z anteny. A tu jeszcze odchodzi najpopularniejsza postać. A teraz, jak się zrobiło to zamieszanie ze śmiercią, to wskaźniki podskoczyły i podobno telewizja podpisała umowę na kolejny sezon. – A ktoś jeszcze nie był szczęśliwy z powodu jego odejścia? – Podobno pan Zawiałło, ten, co tu gra ordynatora. Do tego jeszcze Serafińska, ta, która była gosposią doktora Stasia. – A oni dlaczego?

Pani Hanke delikatnie otarła łzę i wzięła się pod boki. Przyszłość, jaka się przed nią rysowała, była niewesoła. Straciła swojego głównego pracodawcę, u którego sprzątała i gotowała już ponad dziesięć lat. A telefon uparcie milczał i znikąd nie pojawiały się nowe propozycje. Zresztą, czemu się dziwić w jej wieku? Czterdziestka, do której się oficjalnie przyznawała, stuknęła jej już dawno. W jej fachu to przecież emerytura. – Proszę nie płakać, pani Hanke – wysoki, wychudzony i siwy jak gołąbek mężczyzna przytulił korpulentną postać gosposi. – On zostanie na zawsze w naszych sercach. – Tylko co z tego, jeśli nie ma go tu między nami – westchnęła smutno gosposia. – Człowiek najdłużej żyje w pamięci innych ludzi. Dlatego on będzie żyć niemal wiecznie – dodał drugi z obecnych mężczyzn, grubasek o mocnych wypiekach na policzkach, patetycznie podkreślający samogłoski kończące wyrazy. – A my po prostu musimy wrócić do swoich obowiązków i dalej nieść pomoc ludziom, pani Hanke. – Pewnie, wam to łatwo powiedzieć – wybuchła szlochem

gosposia. – Macie pracę, a ja? Jej uwaga skonsternowała obydwu mężczyzn. Tych słów się z pewnością po niej nie spodziewali. Ale nie byli pewni, czy nie powinni się spodziewać. W końcu wersje scenariusza często ulegają zmianom do ostatniej chwili. – Ależ pani Hanke – próbował „szyć” siwy chudzielec odgrywający rolę ordynatora Steca. – Przecież doktor Staś zapisał pani dom i okrągłą sumkę… – Tak, w telewizorze to tak ładnie wygląda. Ale sami wiecie, jaka jest prawda. Po jego śmierci moja rola staje się zupełnie nieistotna. – Ależ pani Hanke, pani jest bardzo cenna… – grubasek z wypiekami, znany powszechnie jako profesor Barnaba Kłyś, usiłował uspokoić wzburzoną kobietę. – Pewnie, łatwo ci mówić. Ty po odejściu Noskowskiego będziesz więcej grał w serialu. A Zawiałło – wskazała głową na siwego chudzielca – dostanie za niego te rolę w tej superprodukcji historycznej. – Stop! – wrzasnął reżyser Kuliński, który już od dłuższego czasu przyglądał się ze zdziwieniem całej scenie, nie mogąc odnaleźć w scenariuszu tekstów mówionych przez panią Hanke vel Serafińską. – Baśka, co ty robisz? – Kłyś-Danielewicz spojrzał zdegustowany na koleżankę. – Dokładnie, co koleżanka robi? – uniósł się ordynator StecZawiałło. Nie przepadał za Hanke-Serafińską i dlatego, mimo ogólnie przyjętych zwyczajów, nie mówił do niej po imieniu. – To nieprofesjonalne! Ja tu nie mam czasu, zaraz po zdjęciach jestem umówiony na lekcję języka. – A mnie teraz na nic nie stać! – zdenerwowała się HankeSerafińska. – Oprócz dzisiaj mam jeszcze tylko dwa dni zdjęciowe. I co ja ze sobą zrobię, jak mi nie wypali ta firma szkoleniowa?! – To chyba jeszcze nie powód, żeby przerywać zdjęcia – próbował łagodzić sytuację Kuliński. – Zresztą, może w następnym sezonie scenarzyści wymyślą dla pani jakiś wątek. – Akurat. Idę w odstawkę! – To przykre – stwierdził nie bez pewnej satysfakcji Za-wiałło –

ale mogła koleżanka zacząć grać w totolotka. Podobno ostatnio w kolekturze obok naszego studia padła szóstka. – Nigdy nie byłam hazardzistką i nie mam zamiaru tego zmieniać! – Doprawdy? To po co koleżanka ryzykowała, że ją złapią po śmierci Noskowskiego? – Zawiałło spojrzał na nią znakomicie zdziwionym wzrokiem. – Było sens go zabijać, skoro wszyscy wiedzieli, że była koleżanka na niego wściekła? – Co ty opowiadasz?! Po co miałabym to robić?! Przecież przez to nie wróciłby do serialu, a ja nie odzyskałabym roli! – I tak by do niego nie wrócił. Za to mogła się koleżanka w ten sposób na nim zemścić. To dobry motyw. – Przypominam ci, że ty miałeś lepszy – odezwał się Danielewicz. Zawiałło zamarł, przełknął ślinę i odruchowo złapał się za połę marynarki. Miał pod nią ukrytego swojego małego stalowego przyjaciela, zawierającego dwieście mililitrów znakomitej miętówki, która pomagała mu radzić sobie w stresowych sytuacjach. Czyli średnio kilka razy dziennie. – Nie rozumiem, o czym mówisz? – Rozumiesz, rozumiesz – zajazgotała Serafińska. – Wszyscy wiedzą, że rywalizowałeś z Noskowskim o rolę w tej superprodukcji, w tych Mieczach Grunwaldu. Casting przegrałeś o włos. A po śmierci Noskowskiego zwolniła się główna rola. – I co z tego?! Mam już zajęte terminy. – Terminy się przesunie, odwołasz jakieś inne zobowiązania. Taka superprodukcja to superpieniądze. – No nie, ja w takich warunkach nie mogę pracować! – Zawiałło potrząsnął swoją siwą czupryną i najwyraźniej miał zamiar opuścić plan. – Ja zwariuję! – załamał ręce reżyser. – Kwadrans przerwy! – krzyknął do ekipy, a gdy ta zaczęła się rozchodzić, dodał dużo ciszej w stronę profesora Kłysia. – Panie Ryszardzie… – Przecież prosiłem, panie reżyserze, na planie wolę, jak się do mnie zwraca moim serialowym imieniem. – Ano tak. Więc panie Barnabo. – Wolałbym: profesorze Barnabo – poprawił go Danielewicz. – Oczywiście – Kuliński z trudem hamował wściekłość, ale

wiedział, że jeśli sytuacja ma być opanowana, a zdjęcia mają toczyć się dalej, to nie ma wyjścia, musi skorzystać z pomocy aktora słynącego ze swoich mediatorskich umiejętności. – Profesorze Barnabo, gdyby pan mógł nieco ostudzić temperament tych dwojga. – Ależ oczywiście. Czego się nie robi dla sztuki. I dla medycyny.

Jacek

wygodnie usiadł w fotelu stojącym w rogu gabinetu producenta. Tylko to miejsce gwarantowało, że jego rozmówca nie zniknie nagle z pola widzenia. Bo od chwili, kiedy Przypadek wszedł do biura Kokoszki i z nim się przywitał, ten już zdążył być w pięciu różnych miejscach pokoju. Producent, niski, bardzo szczupły, prawie całkowicie łysy, poruszał się bowiem z prędkością błyskawicy, nie chcąc uronić nawet sekundy ze swojego cennego czasu na niepotrzebne stanie w miejscu. – Proszę mi opowiedzieć, jak to było – zaczął Jacek. – Tego dnia nagrywaliśmy scenę stypy i ostatnie ujęcia z doktorem Stasiem, to znaczy panem Noskowskim, w czasie których najbliżsi mu bohaterowie serialu żegnali się z nim krótko przy trumnie w domu pogrzebowym. – Kokoszka wyjął z półki segregator i nie przestając do Przypadka mówić, sprawdzał, czy zgadzają się wszystkie pozycje w kosztorysie. – Noskowski właściwie nic nie grał, leżał w trumnie i tyle. Dlatego mógł sobie pozwolić na wypicie odrobiny więcej alkoholu. – Ile to było odrobinę więcej? – Szczerze mówiąc, słynął z mocnej głowy. Nawet litr wódki nie robił na nim większego wrażenia. A tego dnia każdy się z nim chciał napić. Zresztą, zaraz po zakończeniu zdjęć planowaliśmy większą imprezę pożegnalną Noskowskiego. – Gdzie się miała odbyć? – Właściwe w tym samym miejscu. Dom pogrzebowy zaaranżowaliśmy na zapleczu restauracji „Pod Rybką”, gdzie często nagrywamy sceny dziejące się w pubach i kawiarniach. Potem przenieśliśmy się na salę restauracyjną, gdzie kręciliśmy scenę stypy, chodziło o to, żeby nie było kosztów przewożenia ekipy. – Kokoszka odłożył segregator i z prędkością światła usiadł za

biurkiem i zaczął klepać w klawiaturę swojego komputera. – A po nakręceniu tej sceny rozpoczęła się impreza pożegnalna. Ale i tak wszyscy chcieli się z nim napić już w domu pogrzebowym. – Z jakiegoś konkretnego powodu? – Z bardzo konkretnego, proszę pana. Bo aktorzy, proszę pana, to nieodpowiedzialni idioci, gdybym ja ich nie upilnował, to żadnej sceny by nie nakręcili. Dlatego starałem się to jakoś ograniczać, żeby nie byli schlani, zanim skończymy nagrywać. – Musiał pan osobiście? – Proszę pana, ja tu wszystko muszę sam w gruncie rzeczy robić, bo gdyby nie ja, to w jednej chwili by się toto rozpadło. Chętnie bym się z kimś podzielił pracą, ale myśli pan, że w tym kraju można spotkać jakiegoś utalentowanego człowieka? Proszę pana, absolutnie nie. Dlatego to ja tak naprawdę muszę pisać scenariusze, reżyserować, a do tego jeszcze produkować cały ten bajzel, bo inaczej… – Jak pan pilnował Noskowskiego? – wszedł mu w słowo Jacek. – Normalnie. Siedziałem obok niego cały czas i kontrolowałem, żeby nikt poza nim nie wypił więcej niż kieliszek alkoholu. Tylko tak była szansa na to, że dotrwają do tej sceny stypy. To już mogli zagrać wstawieni, to nawet dramaturgicznie uzasadnione. Co to ja mówiłem, proszę pana? Aha, więc musiałem pilnować tych idiotów. Bo, proszę pana, aktorzy to kompletni idioci. A już najwięksi idioci to ci, którzy grają dobrze wykształconych. Bo zagrać profesora, proszę pana, to naprawdę potrafi byle idiota. Za to zagrać idiotę, to już wyższa szkoła jazdy, do tego trzeba być choć trochę inteligentnym, a znaleźć inteligentnego aktora to tak, jak trafić szóstkę w totka, proszę pana… – A kto przyniósł do domu pogrzebowego te feralne trzy półlitrówki? – Ja sam. I do tego zapowiedziałem, że jeśli pojawi się tam chociaż jeden gram alkoholu więcej, to wywalę na zbity pysk. – Kokoszka w ułamku sekundy porzucił komputer, przysiadł się do Jacka i zaczął przeglądać katalog z pięknymi zdjęciami urokliwych domów ładnie odcinających się na tle błękitu nieba. – Skąd pan wziął te trzy półlitrówki?

– Kupiłem całą skrzynkę w sklepie, mam rachunek. Jacek nawet nie dostrzegł tego, że Kokoszka w mgnieniu oka podbiegł do jednego z segregatorów, otworzył go, wyjął coś z niego, zamknął i odłożył na półkę. Dopiero kiedy producent podsunął mu pod nos jakiś świstek papieru, zauważył, że Kokoszka nie siedzi obok niego, tylko przed nim stoi. Przypadek przyjrzał się rachunkowi. – Całą skrzynkę? Po co? – Żeby było potem na stypę. Od restauracji to ja zasadniczo biorę tylko pomieszczenie, bo gdybym jeszcze miał wziąć wyszynk, to w jednej chwili bym zbankrutował. Także trzy butelki powędrowały do domu pogrzebowego, a reszta na stół ze stypą. Przy okazji zaoszczędziłem na rekwizytach do nakręcenia sceny. Telewizja mi cały czas tnie budżet, bo mówią, że mi oglądalność spada. Już dokładam do tej produkcji, a zaraz to kompletnie za swoje pieniądze będę musiał ją nagrywać. – Współczuję. Ale zawsze pan może już tego nie nagrywać. – To z czego będę żył? – Na pewno nie z czegoś, do czego pan dokłada. Jacek spojrzał na producenta z tak szczerym zdziwieniem, że ten zaczął się zastanawiać, czy na pewno detektyw jest wystarczająco bystry, aby zająć się tak delikatną sprawą. Bo skoro nie rozumie, że najlepiej zarabia się na interesach, do których się dokłada, to chyba powinien zmienić zawód na taki wymagający mniejszej ilości logicznego myślenia. – Co to ja mówiłem, proszę pana? Aha. O tych trzech półlitrówkach. No więc, wyjąłem je ze skrzynki i zaniosłem. – Jest pan pewien, że ich nikt nie podmienił na miejscu? – Pilnowałem ich. Zresztą, trudno to zrobić, bo tam kamera zawsze jakaś włączona jest albo ktoś fotosy pstryka. Także praktycznie nikt ich nie mógł podmienić niezauważony. A ponieważ Noskowski zmarł w wyniku zatrucia alkoholem metylowym, to jestem pierwszy na liście podejrzanych – mówiąc to, chwycił za komórkę. – Przepraszam, ale muszę gdzieś zadzwonić. Kupuję swój siódmy dom w Toskanii – rzucił od niechcenia. – Wie pan, nie mogę się oprzeć, takie cudowne miejsce, tyle słońca i ludzie tacy pogodni.

W ogóle to ja kocham Italię. – Cieszę się w imieniu wszystkich Włochów, ale wolałbym jak najszybciej dokończyć naszą rozmowę, bo obawiam się, że nie mamy na nią zbyt wiele czasu. – Dlaczego? – Bo zaraz ktoś tu wpadnie i nie pozwoli nam jej dokończyć. Kokoszka odłożył komórkę i uważniej przyjrzał się Przypadkowi. Pani Bamber wprawdzie mówiła mu, że ten detektyw jest świetny, ale nie wspominała, że jest jasnowidzem. – Skąd pan wie, że zaraz ktoś tu wpadnie i nie pozwoli dokończyć nam rozmowy? – Bo ludzie są banalnie przewidywalni, panie Kokoszka. To jak to było dalej? – Jak już wszyscy się z nim napili i dograliśmy te sceny z domu pogrzebowego, Noskowski gorzej się poczuł. Powiedział, że nie wstanie z trumny, tylko kazał się w niej zanieść z zaplecza na salę restauracyjną na stypę i postawić tak, żeby widzieć nagrywanie tej sceny. – Jak długo trwało to nagrywanie? – Jakieś dwie godziny. Potem zaczęliśmy imprezę. Noskowskiego nikt nie próbował cucić, bo wszyscy wiedzą, że on po wódzie ma taki sen, że nie idzie go obudzić. No a jakoś po godzinie Rysiek Danielewicz wygłosił toast. On nigdy nie przepuści żadnej okazji, żeby coś dobrze zagrać. To kabotyn jest do kwadratu. Co to ja mówiłem, proszę pana? Aha, no i po toaście Danielewicz rzucił mu się na pierś i stwierdził, że Noskowskiemu serce nie bije. – Inni też mieli jakieś sensacje związane z wypiciem tego zatrutego alkoholu? – Trudno orzec. Wszyscy tak popili, że nie wiadomo, czy ktoś się porzygał przez ten zatruty alkohol, który pił z Noskowskim, czy po prostu normalnie. – Tak. To na razie chyba wszystko – Jacek podniósł się z fotela. – Nie wiem, czy pani Irmina wspomniała panu o wysokości mojego honorarium. – No właśnie, mówiła coś o jakichś stu tysiącach. Ale to chyba jest jakiś żart ponury, proszę pana. Ja za sto tysięcy to potrafię

wyprodukować odcinek serialu. – Kokoszka w ułamku sekundy sprawdził pocztę, rzucił okiem na jakąś fakturę i wystukał na aparacie numer do księgowej. – To znaczy, tak między nami, bo w kosztorysie mam dwieście. Co to ja mówiłem, proszę pana? Aha, i jak miałbym czas, to sam znalazłbym tego łobuza, bo ja mam bardzo wysoki iloraz inteligencji. – Zatem życzę powodzenia – Jacek podał mu rękę na pożegnanie. – Miło się z panem rozmawiało. – Momencik, przecież ja nie mówię, że chcę go łapać. Nie mam na to czasu, ja tu wszystko za wszystkich muszę robić. A już najwięcej za scenarzystów, kompletnie nie potrafią nic napisać. – To niech pan poszuka lepszych. – Wie pan, nie bardzo mogę. Jeden jest synem znanego reżysera i w zasadzie nic innego nie potrafi. To znaczy pisać scenariuszy też nie potrafi, ale z czegoś musi żyć. A nasza scenarzystka to z kolei nieoficjalna narzeczona jednego dyrektora z telewizji. A jeszcze inny to… – zawahał się przez moment. – Nawet nie mogę panu powiedzieć, kto to, bo formalnie rachunki na kogo innego wystawiam, żeby nie było, że kogoś korumpuję. – To może dla odmiany zatrudniłby pan kogoś, kto potrafi pisać? Dzisiaj był u pana mój znajomy, pan Fredro… – Ja wiem, on nawet nie jest taki zły. Chociaż oczywiście takich śmiesznych tekstów jak ja nie umie napisać. No, tylko że on się naraził paru osobom. Także bez szans. A jeśli chodzi o honorarium, to jakby było trochę taniej… – Taniej to panu zrobi policja, bo ma obowiązek, a ja nie. Więc jak pan chce, żebym to ja odnalazł tego mordercę, to musi pan zapłacić sto tysięcy plus koszty. – Jakie koszty?! – Tego jeszcze nie wiem. Ale mogę obiecać, że nie przekroczą połowy mojego honorarium. – Pan sobie kpi?! Skąd ja wezmę tyle pieniędzy?! – Z tego siódmego domu w Toskanii, który chce pan kupić. Aha, i zatrudni pan jeszcze pana Fredrę. To akurat poprawi pana finanse, bo pewnie jest tańszy od tych pana orłów, a przy okazji podniesie panu oglądalność. I będzie pan mógł negocjować wyższy budżet –

Jacek wyciągnął z kieszeni marynarki gustownie wyglądający bilet wizytowy. – O nie, proszę pana, nie pozwolę się tak szantażować… Co to za wizytówka? – To są namiary na świetnego adwokata, przyda się panu, gdy pana policja aresztuje. Uprzedzam, że będzie pana przesłuchiwał absolutnie bezwzględny typ. On nie zna litości dla przestępców, szczególnie tych uprawiających prywatną inicjatywę. Dlatego gdyby pan zmienił zdanie, to jestem z tym adwokatem w stałym kontakcie. – Co pan opowiada? Dlaczego mnie mają aresztować? O co tu chodzi… Kokoszka nie zdążył już dokończyć swojego pytania. Drzwi jego gabinetu wyleciały z futryn, a do środka wpadło kilku osobników ze szczelnie zakrytymi twarzami i z bronią wycelowaną w producenta i jego gościa. Rozbawiony Jacek podniósł ręce do góry. Za to Kokoszka nie był w stanie wykonać żadnego gestu ani ruchu. Kiedy kurz już opadł, do pokoju wkroczył szeryf. Uśmiechnął się i zmierzył tryumfującym spojrzeniem Przypadka. – Pan Henryk Kokoszka? – zapytał szeryf. – Tttak – potwierdził, drżąc jak osika, producent. – Ale o co chodzi? – Łoś. Podkomisarz Łoś – przedstawił się szeryf. – Jest pan aresztowany w związku z podejrzeniem o zamordowanie Stanisława Noskowskiego.

Pan

Jędrzej Sakowicz z uwagą wpatrywał się w piękny kwiat wiszący na ścianie jego gabinetu. Kwiat był rzeczywiście niezwykłej urody i można byłoby pomyśleć, że jego widok szalenie wzrusza szanownego mecenasa, bo w jego oku kręciły się łzy. Cała zaś twarz wydawała się rozpływać w zachwycie. Uważny jednak obserwator dostrzegłby, że to nie rozkosz maluje się na twarzy mecenasa, ale intensywny wysiłek, żeby nie pozwolić… – A psik! – starania pana Jędrzeja spełzły na niczym i kichnął potężnie. – Do diaska! – przeklął najsiarczyściej, jak potrafił. – To niemożliwe, żeby ten Przypadek miał rację! Te kwiaty nie mogą

mnie uczulać! – Może jednak tak jest? Może powinieneś zastanowić się nad pozbyciem się tych kwiatów, bez względu na to, że boisz się to zrobić ze strachu przed żoną – odezwał się niespodziewanie pewien głos. Był to głos łudząco podobny do głosu pana Jędrzeja. Jednak, wbrew pozorom, to nie było jego drugie ja, które postanowiło przedyskutować sprawę tego, czy roślinność umieszczona przez żonę mecenasa Sakowicza w gabinecie doprowadziła gospodarza do chronicznego kataru. Pan Jędrzej był zbyt stanowczym człowiekiem, żeby dopuszczać kogokolwiek do głosu. Nawet jeśli chciał do niego przemówić głos rozsądku. A już na pewno nie miał zamiaru słuchać swojego syna. – Co ty tu robisz? – spojrzał z oburzeniem na Błażeja. – Patrzę, jak wciąż panicznie boisz się matki, przez co masz nieustanny katar. – Bzdury opowiadasz. A poza tym nie słyszałem, jak wchodzisz! – Nasza aplikantka, pani Jagna, powiedziała, że chciałeś mnie o czymś poinformować. – To nie zwalnia cię z obowiązku zapukania! – Ty też raczej nie pukasz, kiedy regularnie, co dwa dni, sprawdzasz, czy aby nie zapomniałem zamknąć drzwi w swoim mieszkaniu na zasuwkę. – No wiesz co?! Robisz się coraz bardziej bezczelny! Pewnie powiedział ci to ten twój niby-przyjaciel… ten Jacek Przypadek – wymawiając to imię i nazwisko, Sakowicz senior nie potrafił się powstrzymać od odrobiny lekko zdystansowanej pogardy. – Widzę to sam, wyglądając przez okno po każdej twojej wizycie – Błażej nieco rozminął się z prawdą. Nie mógł przecież zdradzić tego, że przyjaciel przyznał mu się, że dał jego ojcu klucze od mieszkania, które chwilowo mu wynajmował. Dzięki temu obaj panowali nad sytuacją. Zaś Sakowicz senior mógł ufać Przypadkowi, że ten pomoże mu w zbożnym dziele nadzorowania niedojrzałego syna, który nagle i bez wyraźnych powodów wyprowadził się z domu w wieku niespełna trzydziestu lat!

– Coś ci się musiało wydawać. Nie mam co robić, tylko odwiedzać cię regularnie po północy. – Skąd wiesz, że po północy? – No… przecież sam mówiłeś. – Mówiłem, że co drugi dzień, a nie że po północy. – O tym, co mówiłeś, decyduję ja. Zresztą, powiem szczerze, powinienem cię tak regularnie odwiedzać, pozostawienie bowiem kogoś tak nieodpowiedzialnego bez opieki jest bardzo… nieodpowiedzialne! A tobie się pewnie po prostu coś wydaje i zamykasz się na tę zasuwkę zupełnie niepotrzebnie. Tak jakby niby tam ktoś z tobą był. – Bo tam ktoś jest, tato – Młody Bóg Seksu uśmiechnął się do swoich myśli, przez które przebiegały wspomnienia ostatniej nocy. – Mam już dość słuchania o twoich wydumanych podbojach. Czy nie widzisz, jak bardzo jest to śmieszne?! W ten sposób narażasz na szwank reputację naszej kancelarii! – No dobrze, jeśli mi nie wierzysz, możesz przyjść i sam to sprawdzić. Tylko bądź nieco wcześniej, w porze, kiedy mamy szansę być jeszcze ubrani. – Zamiast opowiadać te brednie, zajmij się lepiej klientami. Po to cię właśnie wezwałem. Dzwonił pan Klempuch i powiedział, że rezygnuje z naszych usług. Dał mi niedwuznacznie do zrozumienia, że powodem tego jest twoja zażyłość z panem Przypadkiem. – Klempuch to przecież zwykły krętacz i lichwiarz. – Zapominasz, że nie jest naszą rolą wydawanie sądów na temat naszych klientów! I nie możemy sobie pozwolić na to, żeby ich ot, tak sobie tracić, tylko dlatego, że wciąż chcesz się spotykać z tym szaławiłą! – Dzięki temu, jak go tata określa, szaławile, zyskaliśmy dziś nowego klienta. Właśnie wychodzę na spotkanie z nim. – Pewnie znów jakiś wichrzyciel, który chce oskarżać szanowanych ludzi?! – Tym razem nie. To znany producent filmowy, pan Henryk Kokoszka.

Byli tacy, którzy uważali, że podkomisarz Łoś jest smutny jak kwit na węgiel i poważny jak grzybica układowa. Z pewnością była to teza nieco przesadzona. Ale faktem jest, że uśmiech rzadko gościł na ustach policjanta, a on sam nie słynął z opowiadania dowcipów. Niektórzy podejrzewali, że dzieje się tak dlatego, iż dzielny policjant ma wrodzony brak poczucia humoru. Inni sądzili, że kiedyś to poczucie humoru, w formie szczątkowej wprawdzie, ale jednak występowało. Dopiero permanentny brak sukcesów zawodowych amputował je doszczętnie z charakteru podkomisarza. To jednak nie mogła być prawda, bo sam Łoś uważał, że jego kariera jest pasmem sukcesów. Jego powaga zaś to tylko efekt odpowiedzialnego podejścia do rzeczywistości, która nie daje powodów do radości. Bo i z czego tu się cieszyć, kiedy nawet własna żona zajmuje się właściwie wyłącznie krytykowaniem najlepszego męża na świecie? Jednak akurat dziś podkomisarzowi humor dopisywał w sposób wyjątkowy. W końcu udało mu się pokrzyżować plany tego nibydetektywa! Tego amatora, który psuł jego policyjną robotę, a na dodatek przypisywano mu jego, Łosia, sukcesy! Wprawdzie nieoficjalnie on sam przyznawał się przed podkomisarzem, że ten mu bardzo pomaga, lecz nie chciał powiedzieć, w jaki sposób policjant to robi. Dlatego w opinii publicznej, ogłupianej przez bezczelnych dziennikarzy, to Przypadek chodził w glorii genialnego detektywa, zamiast usunąć się w cień, przyznawszy się wcześniej wszem i wobec, że bez podkomisarza jest nikim! Ale teraz to się skończy. Teraz Łoś nie pozwoli mu odnieść kolejnego niezasłużonego sukcesu. I dzięki temu będzie mógł liczyć na słowa uznania swojego przełożonego, inspektora Zasady. Jemu też nie podobała się działalność Przypadka mającego tendencje do lekceważenia ogólnie uznanych autorytetów. Z tego powodu oddelegował Łosia do nadzorowania kolejnych śledztw detektywa, dając mu w tej sprawie wolną rękę. W tej chwili zaś wezwał podkomisarza do swojego gabinetu, pewnie po to, żeby pogratulować mu aresztowania producenta. A może nawet będą mówić o awansie na komisarza, który już od dawna mu się należał?

I który wydawał się być niedawno w zasięgu ręki Łosia i gdyby nie ci pismacy, którzy w niewłaściwym świetle opisali rozwiązanie jednej ze spraw, już mógłby się cieszyć z dodatkowej gwiazdki. „Ale co się odwlecze, to nie uciecze” – pomyślał zadowolony z siebie podkomisarz i pewnie przekroczył próg pokoju inspektora Zasady. – A to wy, Łoś – kwaśna mina przełożonego nie wróżyła nic dobrego. Podkomisarz wytłumaczył ją jednak sobie wrzodami, które od dawna trapiły inspektora. – No, słyszałem, żeście się nieźle sprawili. – Tak jest, panie inspektorze. – Tylko jakbyście mogli mi wytłumaczyć, dlaczego aresztowaliście szanowanego producenta? Ja wiem, on jest podejrzany, ale z tego, co się orientuję, na razie mamy jedynie poszlaki i ani grama dowodów. – Za to dzięki temu aresztowaniu Przypadek nie będzie miał nic – oświadczył tryumfalnie podkomisarz. – Możecie mi to dokładniej wyjaśnić, Łoś? Bo jakoś nie nadążam za wami. – To na pewno dlatego, że nie zna pan szczegółów sprawy – podkomisarz uśmiechnął się przymilnie. – Pan Kokoszka zdecydował się wynająć tego detektywa, zdając sobie sprawę z tego, że jest głównym podejrzanym. Z dobrze zaś poinformowanych źródeł dowiedziałem się, że Przypadek jest bliski rozwiązania tej sprawy. – W jaki sposób? Przecież z tego, co wiem, jeszcze nie zabrał się za jej rozwiązywanie. – Przyznam, że też nie wiem, ale podobno miała mu wystarczyć rozmowa z tym Kokoszką, a następnie konfrontacja podejrzanego z pozostałymi osobami zamieszanymi w tę sprawę. Rozmowie nie udało mi się zapobiec. Sam pan wie, ile trwa załatwianie prokuratorskiego nakazu. Ale już na konfrontację podejrzanego z innymi nie ma szans. Dzięki temu my możemy prowadzić nasze dochodzenia bez obawy, że ten Przypadek będzie nam się wtrącał i może oskarżyć jakąś niewłaściwą osobę. – No toście się spisali, Łoś – inspektor Zasada wykrzywił usta

w taki sposób, że jakieś niewprawne oko mogło to uznać za oznakę zadowolenia. – Rzeczywiście utrudniliście mu śledztwo… – Bardzo się starałem, panie inspektorze. – To był sarkazm, Łoś! W tej chwili adwokat Kokoszki ma pełny dostęp do dowodów, a właściwie tych poszlak, na podstawie których go oskarżamy. A wiecie, kto jest jego adwokatem?!

Ta babka piaskowa była wprost niesamowita. Wprawdzie Jacek był przede wszystkim wiernym fanem kruchych ciasteczek posypanych cukrem, wypiekanych przez panią Irminę, ale ta babka. Wprost brakuje słów, jak smakowała. Gdy była świeża, właściwie nie czuło się, że jest wkładana do ust. Rozpływała się w nich, dając znak o swoim istnieniu rozkosznym smakiem. Delikatnie słodkim. Z nutą czegoś nieokreślonego, co dodawało jej charakteru. Gdy po kilku dniach robiła się kompletnie sucha, nie sposób ją było ukroić, bo każdy jej kawałek rozpadał się na kilka mniejszych. Takich w sam raz na włożenie w całości do ust. W tym stanie dawało się już wyczuć jej obecność poprzez ukłucie suchych ziarenek ciasta. Ale było to tylko mgnienie oka, a potem znów na języku i podniebieniu pozostawał tylko ten rozkoszny smak. – Pani Irmino, za każdym razem, gdy jem tę pani babkę, to żałuję wszystkich chwil straconych na niepotrzebne przyjemności – Przypadek przełknął ostatni kęs i odstawił talerzyk na stół. – Jaka szkoda, że współczesne kobiety nie potrafią już piec takich cudów. – Potrafią, potrafią, bezwarunkowo – powiedziała pani Bamber, zastanawiając się w tej chwili nad tym, które liczby skreślić na kuponie lotto. – Tylko akurat nie te, z którymi spędzasz najwięcej czasu, mój drogi chłopcze. – No cóż, zawsze uważałem się za pechowca, który nie może znaleźć tej jedynej – westchnął ciężko Przypadek. – A Marzena? – To już definitywnie skończone, pani Irmino. Powiedziałem o tym nawet matce. Nie ma odwrotu. Poza tym nie wydaje mi się, żeby Marzena była wielbicielką pracy w kuchni nad jakąkolwiek

potrawą. – To kwestia odpowiedniej motywacji, drogi chłopcze. Gdyby nie twoje regularne odwiedziny u mnie, ja również nie miałabym dla kogo piec różnych słodkości. A gdybym nie miała dla kogo, po prostu bym tego nie robiła. Zaś w Marzenie wyczuwam duży potencjał kulinarny. – Muszę jej o tym wspomnieć – Jacek postanowił dyplomatycznie zakończyć ten wątek rozmowy i zerknął ciekawie na wypełniany przez panią Irminę kupon. – Nie wiedziałem, że pani gra w lotto. – Bo nie gram. Ale Wojtuś znów ma jakieś kłopoty finansowe, a ja już nie mam mu z czego pomóc. No i jak ostatnio usłyszałam, że ktoś wygrał w Warszawie piętnaście milionów złotych, to sobie pomyślałam, że… Ja wiem, że to głupie, ale przecież nie mogę zostawić wnuka bez pomocy. – Bardzo lubię Wojtka, ale obawiam się, że on jest workiem bez dna. I bez względu na to, ile pani mu da, za jakiś czas będzie potrzebował kolejnych pieniędzy. A wracając do tego, co mówiliśmy o panu Kokoszce. – No właśnie, mam trochę wyrzutów sumienia, że rozpuściłam te plotki, jakobyś był bliski rozwiązania sprawy. To aresztowanie to jednak dość nieprzyjemna rzecz, bezwarunkowo. – Zgadzam się z panią w całej rozciągłości. Ale ta sprawa dotyczy morderstwa. A więc to dużo większy kaliber niż te, które do tej pory rozwiązywałem. Mogą być mi potrzebne różne poszlaki, których ja nie mam szans zgromadzić. Dlatego muszę mieć dostęp do policyjnych materiałów ze śledztwa. A to zapewni mi Błażej jako formalny obrońca pana Kokoszki. – Ale wiesz, on nie ma doświadczenia w sprawach karnych, specjalizuje się raczej w cywilnych. – To bardzo zdolny facet. Poza tym mam zamiar nie dopuścić do procesu, dlatego nie ma żadnego zagrożenia. No chyba że tego doktora Stasia rzeczywiście zabił pan Kokoszka, czego nie można również wykluczyć. – Szczerze mówiąc, wątpię. To fanfaron czystej wody, ale przy okazji tchórz nie z tej ziemi. Nie odważyłby się. – Za to miał motyw. Z jego serialu odchodzi najpopularniejszy

aktor, który na swoich barkach dźwigał resztki spadającej oglądalności. Ostatnio śmierć w serialach spowszedniała i raczej nie przyciągnie publiczności. No chyba że będzie to podwójna śmierć. I w serialu, i w życiu. Za jednym zamachem piecze dwie pieczenie. Mści się na aktorze, który nie chciał już u niego grać, a do tego poprawia oglądalność. – To się udało? – Tak. Sprawdzałem przez znajomego w firmie badawczej. Wyniki podskoczyły właściwie od razu po zabójstwie, stacja zamówiła kolejny sezon, producent jest uratowany. Bo Miłość i medycyna to w tej chwili jedyna produkcja Kokoszki, od której zależy jego być albo nie być w branży. – Hmmm. A co z pozostałymi podejrzanymi? – Oni mają, że tak powiem, po połowie motywacji Kokoszki. Aktorka z serialu, niejaka Serafińska, straciła przez odejście Noskowskiego swoją rolę, więc mogła się chcieć zemścić. Z kolei grający tam ordynatora Zawiałło prawdopodobnie otrzyma za niego rolę w dużej historycznej superprodukcji. To zresztą przemawia na korzyść Kokoszki. Raczej nie mógł nie skojarzyć tych dwóch faktów, więc zabijając Noskowskiego, wiedział, że tym samym straci z serialu drugą gwiazdę, bo wtedy i Zawiałło musiałby niedługo zniknąć z obsady. I straty mogłyby przeważyć nad korzyściami. – Sam więc widzisz, że to nie Kokoszka. Znam jego rodzinę od lat, to stara, porządna, warszawska familia. – Rozumiem, ale wciąż to on ma najlepszą motywację i najsłabsze alibi. Przyniósł alkohol i sprawował nadzór nad jego piciem. – To co masz zamiar teraz zrobić, bezwarunkowo? – Teraz muszę wynająć pokój w hotelu. – Jakim hotelu? Wyprowadzasz się? – Nigdy w życiu. Gdzie by mi było tak dobrze mieszkać jak obok pani? – Przypadek skłonił się i pocałował panią Irminę w dłoń. – No to po co go wynajmujesz? – Wyjaśnię to pani kiedy indziej. A teraz pędzę spalić pani nieziemsko pyszne ciasto – Jacek zaczął się rozciągać, jak zwykle to

robił przed biegiem. – Co proszę? – Polecę porozmawiać z jednym ze scenarzystów tej Miłości i medycyny.

Pan mecenas Fryderyk Przypadek, nawet jak na niego, kończył dziś pracę wyjątkowo wcześnie. Ale nie mógł się spóźnić na spotkanie, bo osoba, z którą się umówił, zastrzegła, że ma bardzo mało czasu. Dlatego teraz dość pospiesznie sprawdzał przed lustrem, czy wygląda odpowiednio elegancko. Potem chwycił teczkę i wyszedł do sekretariatu, gdzie urzędowała Marzena, jego jedyna aplikantka spełniająca jednocześnie funkcję sekretarki i parę innych, za które oszczędny z natury pan Fryderyk nie miał zamiaru płacić. – Już mnie dzisiaj nie będzie, Marzenko. Pod komórką też raczej nie będę uchwytny. Zatem życzę ci miłego weekendu i do zobaczenia w poniedziałek. – Jak to? Wydawało mi się, że w niedzielę czeka nas rodzinny obiad? To znaczy, byliśmy wstępnie umówieni. Jacek wprawdzie mi nie potwierdzał, ale… – Już się nie musisz tym przejmować. Jacek powiedział matce o tym, że już nie jesteście narzeczonymi. – Aha – Marzena zdawała się całkowicie zaskoczona oświadczeniem pana Fryderyka. – Nic mi nie mówił. To znaczy, nie musiał mówić, bo umawialiśmy się jakiś czas temu, że wkrótce przyzna się do tego matce. – Sama nie wiedziała, dlaczego tłumaczy się przed swoim patronem. – Tak, tak, rozumiem – przytaknął pan Fryderyk, który myślami był już zupełnie gdzie indziej. – W takim razie do zobaczenia. Mecenas Przypadek wyleciał z kancelarii na skrzydłach Amora, nie zauważając, że pozostawia na miejscu jedno z piórek bożka miłości. To piórko na tyle drażniło aplikantkę, że przez kolejny kwadrans bez powodzenia usiłowała się skupić na pracy. Miała trochę zaległości i jeśli nie chciała pracować w żaden z dni weekendu, musiała jak najszybciej się zebrać w sobie. Ale nie potrafiła, bo zamiast paragrafów, ustępów, kruczków i innych takich

w jej głowie wciąż krążyła tylko jedna myśl. – Dlaczego on to zrobił?! – rzuciła nagle na głos, dowodząc tym samym, że retoryczne pytanie można zadać również sobie samej. Przecież dobrze wiedziała dlaczego, sama na nim wymusiła tę decyzję. Miała dość tego udawanego narzeczeństwa. Zgodziła się na nie po to, żeby dzięki koneksjom ojca Jacka mieć w końcu szansę dostać się na upragnioną aplikację, co nie udało jej się wcześniej trzy razy z rzędu. Od początku więc to był przecież tylko układ. Ona dostawała miejsce na aplikacji. Pan Fryderyk Przypadek mógł mieć nadzieję, że przekaże kancelarię komuś z rodziny, bo na Jacka nie mógł przecież liczyć. A matka Jacka chciała, żeby syn zapomniał wreszcie o Basi. O swojej prawdziwej narzeczonej i prawdopodobnie jedynej miłości, która zaginęła wiele lat temu w trakcie wyprawy w Himalaje. Pani Felicja wierzyła, że związek z aplikantką to sprawi. Marzena musiała przyznać, że na początku było nawet dość zabawnie. Dostała się na aplikację i świetnie bawiła tym udawanym narzeczeństwem. Znajomi połapali się w tym po kilku miesiącach, kiedy zauważyli, że żadne z narzeczonych nie bardzo przejmuje się kwestiami wierności. Pan Fryderyk zrozumiał, że nie są narzeczonymi, po dwóch latach. Nie powiedział jednak o tym żonie, bo ta była przybita tym, że jej najnowszy tomik poezji spotkał się z druzgocącymi recenzjami. Z tego samego powodu Jacek przez dłuższy czas wzbraniał się z przyznaniem się matce do tego, że już nie jest z aplikantką. I dlatego tylko ten związek-nie-związek tak długo jeszcze trwał i wciąż jeszcze regularnie spotykali się na rodzinnych obiadach. Ale teraz wszystko zniknęło. Nie wiedziała nawet, kiedy spotka Jacka następnym razem. W kancelarii ojca bywał bardzo, bardzo rzadko. Mieli garść wspólnych znajomych, ale równie dobrze mogli nie trafić na siebie przez najbliższy rok. – Dlaczego on to zrobił?! – powtórzyła raz jeszcze, zamykając z trzaskiem klapkę swojego laptopa. Po chwili otworzyła ją z powrotem i chciała ponownie uruchomić sprzęt, który zdążył się już zahibernować. Wtedy usłyszała ciche pukanie. – Proszę! Do kancelarii weszła młoda atrakcyjna kobieta, której wygląd coś

Marzenie mówił. Nie mogła sobie jednak przypomnieć, skąd ją znała. – Można? – zapytała kobieta. – Pana mecenasa już dzisiaj nie ma. – Ja do pani. Pani mnie nie poznaje? – Ach, rzeczywiście – uśmiechnęła się rozbawiona Marzena. – Chyba jakiś czas temu byłyśmy razem w teatrze. Pani, zdaje się, obserwowała wtedy Jacka. Pani ma na imię Anna i jest dziennikarką śledczą, prawda?

Seweryn Szkudlarek, scenarzysta Miłości i medycyny, bawił się okładką płyty, z której spoglądała na niego posępnie uśmiechnięta twarz Maxa von Sydowa. W tej chwili najchętniej zanurzyłby się w arcyciekawy świat Siódmej pieczęci Bergmana, inspirującej go w czasie pisania scenariusza fabuły, nad którą pracował. Czuł, że bardzo potrzebny jest mu kontakt z długimi, wieloznacznymi ujęciami. I minimalistycznym, prawie nieistniejącym dialogiem, który był jego ideałem. Bardzo żałował, że nie może pracować w niemym kinie, kiedy dialog nie przeszkadzał prawdziwie uzdolnionym twórcom w tworzeniu wspaniałych filmów. Ale Szkudlarek musiał teraz zaczekać na tę szczęśliwą chwilę, gdy otoczy go zewsząd świat Siódmej pieczęci. Najchętniej pożegnałby swojego gościa, który właśnie robił intensywne wymachy nóg i skłony, rozciągając się po przebytym biegu. Ale zgodził się na tę rozmowę, bo prosił o nią Fredro. Prośbę mógłby wprawdzie zlekceważyć, ale podobno sam Kokoszka wynajął tego detektywa do rozwiązania sprawy śmierci Noskowskiego. A tego scenarzysta już nie mógł ignorować. Zresztą, lepiej będzie wiedzieć, dokąd zmierza śledztwo. To się może przydać. – Tak, pan Kokoszka był strasznie wściekły na doktora Stasia, że odchodzi – pokiwał twierdząco głową Szkudlarek. – Cały czas liczył, że jakoś go przekona do pozostania. – W jaki sposób? Noskowski miał już podpisany kontrakt na tę superprodukcję, większość zdjęć miała być kręcona za granicą. To

nie do pogodzenia… – No tak. Ale wie pan, są różne metody wyłączenia aktora z serialu, takie maskujące triki. – Jakie? – To zależy. Jak na przykład aktor dostaje propozycję z teatru, ale na taką nie za dużą rolę, to po prostu ograniczamy jego wątek. Jak ma być główną gwiazdą spektaklu, to zwykle w scenariuszu wysyłamy go na jakiś czas za granicę, na stypendium, kontrakt czy co tam do bohatera pasuje. Jak ma zagrać coś dużego w fabule, to też różnie bywa. Zwłaszcza że fabuła to zwykle mocno niepewna rzecz, droga w produkcji, przesuwają się terminy realizacji, wszystko się może do ostatniej chwili wywrócić. Dlatego ciężko jest ryzykować całkowitą utratę chałtury w serialu. Zresztą, nie ma takiej potrzeby, bo nawet jak dostało się główną rolę tam, to nie trzeba tu od razu umierać… – Ale Noskowski chciał umrzeć? – zapytał Jacek, a scenarzysta kiwnął głową. – Dlaczego nie chciał się zgodzić na taki trik? – Detalicznie to ja nie wiem. Ale on, zdaje się, miał rzeczywiście już strasznie dość tej swojej roli wiecznie dobrego doktora Stasia. Dlatego chciał ją definitywnie zakończyć, trochę jak starożytny wódz, odcinając sobie drogę ucieczki w razie zmiany decyzji o ataku na nowe wyzwania zawodowe – scenarzysta zamyślił się na chwilę. – Dobry tekst, muszę go zapisać – chwycił długopis leżący przed nim na biurku, sięgnął szybko po swój notes, przerzucił kilkanaście kartek i błyskawicznie zaczął pisać. – Zresztą, dlatego Kokoszka był na niego tak wściekły – powiedział po chwili, odkładając notes i długopis. – Chciał go za wszelką cenę zatrzymać w serialu, bo bał się, że bez niego to się wszystko skończy. – Naprawdę tak wiele zależy od jednego aktora? – Jak się nie ma nic innego widzom do zaproponowania – powiedział kwaśno scenarzysta, po chwili się jednak zreflektował, że może posunął się nieco zbyt daleko w swej szczerości. – To znaczy, może to nie tak… To nie jest taki zły serial, w końcu ludzie go oglądają. – Proszę być spokojnym, gwarantuję panu pełną dyskrecję. Wprawdzie wynajął mnie pan Kokoszka, ale on nie musi się

dowiedzieć o naszym spotkaniu. Tak więc niech pan mówi bez obaw. – Wie pan… Kiedyś Miłość i medycynę produkował ktoś inny. Ja wtedy byłem głównym scenarzystą. Ale zmienił się układ w telewizji i Kokoszka zaczął powoli przejmować tę produkcję, bo miał lepsze dojścia. Zaraz się strasznie zaczął wtrącać w reżyserię i scenariusz, bo uważał, że zna się absolutnie na wszystkim. Chociaż nigdy wcześniej nie robił żadnego serialu. Ja wiem, pan pomyśli, że przeze mnie może przemawiać frustracja. Teraz on jest głównym scenarzystą, a ja tu jestem chyba dlatego, że najlepiej znam wszystkie wątki i bohaterów. A i tak ostatecznie wszystko spada na mnie, bo zwykle to, co on wymyśli, to się dramaturgicznie kupy nie trzyma – westchnął Szkudlarek. – Ale naprawdę nie przemawia przeze mnie frustracja. Liczby mówią same za siebie, od kiedy Kokoszka wziął się za wszystko naraz, oglądalność zaczęła lecieć na łeb na szyję. Ludzie jeszcze lubią jakieś stare postaci i głównie dlatego to oglądają. A doktor Staś był jedną z takich postaci i Kokoszce zależało na jego zatrzymaniu. I szczerze mówiąc, nie zdziwiłbym się, gdyby on to zrobił. Miał motyw. – Z tego, co wiem, u pana też by się znalazł jakiś motyw. Dzięki śmierci Noskowskiego podobno ominęły pana jakieś poprawki. – Niby tak – uśmiechnął się lekceważąco scenarzysta. – Jak mówiłem, Kokoszka wierzył do ostatniej chwili, że uda mu się zatrzymać Noskowskiego. Dlatego przyszedł do mnie i zapytał, czy wymagałoby to dużej liczby poprawek, gdyby doktor Staś jednak nie umarł, tylko w wyniku tych powikłań po katarze zapadł w śpiączkę na jakiś rok. Włosy stanęły mi dęba na głowie, bo musiałbym przez dwa tygodnie nic nie robić, tylko przerabiać scenariusze. – Ktoś jeszcze wiedział o tych zmianach? – To miało być w tajemnicy. Ale potem się okazało, że nie do końca tak było. Bo pan Danielewicz to o tym chyba wiedział. No ale Kokoszka ma do niego słabość, mógł mu o tym wspomnieć. Oni się lubią, bo to straszne sknery są. Mówią nawet, że mają tego samego węża w kieszeni. Najchętniej by wszystko za darmo chcieli, a sami się nieźle cenią. Pan wie, że Danielewicz bierze za godzinę

prywatnych lekcji aktorstwa nawet tauzena? – Tani faktycznie nie jest. – Ale na siebie lubi wydać. W zeszłym roku wywalił dużą bańkę na apartament na takim prestiżowym strzeżonym osiedlu. – Aha. A kto jeszcze wiedział o tych zmianach? – Chyba Zawiałło też się w tym orientował. Ale najbardziej zdziwiło mnie, że i Serafińska mnie o to wypytywała. A nasz producent uważa, że to histeryczka i plotkara i im mniej wie, tym lepiej, więc raczej on sam jej tego nie powiedział. – To skąd mogła wiedzieć? – Niektórzy podejrzewali, że Serafińska i Noskowski mają romans, więc mogła się dowiedzieć od niego. Ale to mogą być tylko plotki – zastrzegł się Szkudlarek. – Rozumiem. Dla mnie ważniejsze jest, że Serafińska mogła wiedzieć o ewentualnym pozostaniu Noskowskiego w serialu – zamyślił się Jacek. – To ciekawe. Dziękuję, bardzo mi pan pomógł. Będę leciał. Szkudlarek spojrzał w ślad za detektywem i pomyślał z żalem, że nie nadaje się on na pierwowzór bohatera czarnego kryminału w stylu skandynawskim, nad którego scenariuszem przemyśliwał już od dawna. Przypadek był zbyt zwyczajny, zbyt lekki i odrobinę sowizdrzalski. Brakowało mu odpowiedniej dawki mroczności, żeby wyjaśnić tajemnicze morderstwo, które tak sprytnie scenarzysta wymyślił.

To o czym pani chciała porozmawiać? – zapytała Marzena, gdy razem z redaktor Sobanią zasiadły w kawiarni nieopodal kancelarii. – O pani narzeczonym. – Już nie jesteśmy narzeczonymi. Chociaż, jak być może się pani orientuje, nigdy nimi nie byliśmy. Ale teraz oficjalnie zerwaliśmy. – Tak, wiem o tym. Zresztą, między innymi dlatego przyszłam z panią porozmawiać. Gdyby pani była naprawdę jego narzeczoną, to nie odważyłabym się tego zrobić. – Dlaczego? – Widzi pani… Tylko proszę mi obiecać, że nie będzie się pani ze

mnie śmiać. – Dobrze, obiecuję. – Marzena patrzyła na swoją rozmówczynię z coraz większym zainteresowaniem. – Ja początkowo nie traktowałam serio swojej znajomości z Jackiem. To miało być takie dość… przelotne. Potem, kiedy nie chciał się ze mną umówić, to… no cóż, zezłościło mnie to trochę. Moja koleżanka nawet uważa, że dostałam na jego punkcie małej obsesji. W sumie jej się nie dziwię, przecież go nawet śledziłam – zawstydzona Ania spuściła wzrok. – Sama pani zresztą wie. – I co z tą obsesją? Wciąż ją pani ma? – Nie. Teraz jest ze mną dużo gorzej. – Gorzej? – Tak. Obawiam się, że się w nim zakochałam. Naprawdę. Z pewnością były rzeczy, które mogły Marzenę zaskoczyć jeszcze bardziej. Na przykład, gdyby jej pryncypał zaproponował jej podwyżkę, przez godzinę z pewnością nie wyszłaby ze zdumienia. A potem zaczęła go podejrzewać o chęć romansu z sobą. Albo gdyby któregoś dnia niespodziewanie wróciła jej dawna przyjaciółka Basia, to też by ją bardziej zdziwiło. Musiała jednak przyznać, że wyznanie redaktor Sobani plasuje się zdecydowanie w czołówce konkurencji zwanej „co mnie zaskakuję”. Dlatego z trudem powstrzymała swoją żuchwę, żeby nie opadła zbyt nisko – A… ha – wydukała w końcu i zapytała: – A po co mi to pani mówi? – Widzi pani, trochę się poplątałam. Nie wiem, czy pani wie, ale związałam się. Chociaż to może nieprecyzyjne słowo… po prostu spotykam się z Błażejem, przyjacielem Jacka. Chciałam w nim wzbudzić zazdrość. Wiem, to głupie. – Zwłaszcza z Błażejem – zauważyła cierpko Marzena. – Nawet ja nie byłabym w stanie uwierzyć, że ktoś może to zrobić na serio. – Nie, tu się pani myli. Pani go nie docenia jak większość osób, a to naprawdę jest wspaniały mężczyzna. Ręczę pani za to, bo miałam okazję się o tym przekonać… – Redaktor Sobania mówiła tak serio, że Marzena zaczęła się poważnie zastanawiać nad zrewidowaniem całego swojego światopoglądu. – Nawet żałuję trochę, że nie poznałam go wcześniej. Ale teraz to nic na to nie poradzę, że kocham Jacka.

– Ale nadal nie wiem, po co pani mi to mówi? – Chciałam panią zapytać… czy powinnam powiedzieć Jackowi o tym wszystkim? Błażej mówi, że pani go świetnie zna. A ja nie wiem, czy jest sens przyznawać mu się do uczucia? Czy to go nie wystraszy, nie zamknie mi drogi do niego? – Wie pani… – rozpoczęła asekuracyjnie Marzena. – Pozornie może i dobrze go znam. Ale czasem mam wrażenie, jakbym nie znała go wcale. Nie mam z pewnością jego daru rozgryzania ludzi i nigdy bym się nie odważyła stwierdzić, że są oni banalnie przewidywalni. Szczególnie on sam. Dlatego chyba nie potrafię powiedzieć, jak by się zachował, gdyby ktoś tak wprost powiedział mu, co do niego czuje. To mu się chyba nigdy do tej pory nie zdarzyło. No, może poza Basią. Wie pani, kim ona jest? – Ania kiwnęła twierdząco głową. – A nawet to uczucie między nimi… To też nie było takie proste i oczywiste. On się za nim teraz chowa, jakby chciał powiedzieć: ja już miałem swoją wielką miłość, dajcie mi spokój. Ale to nie jest do końca tak. – A… czy mogłabym liczyć na pani pomoc? – Trochę mnie pani zaskakuje. Jacek to wprawdzie nie jest mój narzeczony, ale na pewno dobry przyjaciel. Pani właściwie nie znam i nie bardzo wiem, dlaczego miałabym w czymś pomagać. Zwłaszcza wbrew woli Jacka. – Rozumiem. Ale ja naprawdę nie oczekuje wiele. Za pierwszym razem z Jackiem nam nie wyszło. Wiem, to może być moja wina. Chciałabym dostać drugą szansę. Nic więcej. Jeśli tym razem też coś pójdzie nie tak, to uznam, że widocznie nie jesteśmy sobie pisani.

Zawiałło spojrzał ze złością

na tekst scenariusza. Znów mu to zrobili. Znów nie posłuchali jego prośby! Pięć, a nawet sześć, linijek w każdej kwestii! A przecież on ma już ponad sześćdziesiąt lat. W tym wieku ciężko jest zapamiętać tak długie kwestie! Czy oni tego nie rozumieją?! Powinni bazować na jego ogromnym doświadczeniu aktorskim, jego wspaniałej twarzy przeoranej bruzdami tegoż doświadczenia. Przecież można by wyrzucić większość tego tekstu, a on by to zagrał wiele znaczącą miną!

W dodatku te dialogi takie drewniane, kostropate. W usta to ledwie wchodzi, a wyjść to już nie bardzo ma jak! A później te w pośpiechu źle napisane dialogi trzeba błyskawicznie nagrywać. Przecież z tego nie może wyjść nic dobrego! Jak potem widział siebie na ekranie telewizora, to ledwie mógł na to patrzeć. I zupełnie nie rozumiał, jak ktokolwiek to może oglądać. Ludziom to chyba się już czasem nie chce nawet sięgnąć po pilota, żeby zmienić kanał na jakiś przyzwoity zagraniczny film. Westchnął ciężko, wziął kartkę ze scenariuszem i zaczął się go uczyć. – Niech pani będzie dobrej myśli. My, lekarze, staramy się o to zawsze. Dobra myśl nas zawsze pociesza. Dlatego zrobię wszystko, co w mojej mocy… – Zawiałło wzniósł błagalnie oczy do góry. – Jezus Maria, a co robienie wszystkiego co w mocy ma wspólnego z dobrą myślą?! A co ona mi odpowiada? – przekręcił kartkę i spojrzał na kwestię partnerki. – Będę dobrze myślała o pana mocy… Litości! To się wcale nie łączy! – wściekły rzucił scenariusz na podłogę bez najmniejszej ochoty przydepnięcia go w celu zapobieżenia złemu omenowi, co było przecież starym aktorskim zwyczajem. – Niech diabli wezmą tę całą telenowelę! – zagrzmiał. Jak on tu mógł tyle wytrzymać?! Ale na szczęście nadchodzą Miecze Grunwaldu. Już do niego dzwonili z produkcji, żeby sprawdzić, czy nadal jest zainteresowany rolą bezlitosnego polskiego rycerza, Czcibora. Czekał na ten telefon. Od samego początku uważał, że powinien dostać tę rolę, a ten Noskowski na nią nie zasłużył. Jednak gdy teraz zadzwonili z produkcji Mieczy Grunwaldu, nie zgodził się od razu. Poprosił o przysłanie wstępnej kalendarzówki, żeby porównać ją ze swoim terminarzem. Potem, gdy zatelefonowali ponownie, powiedział, że niestety ciężko mu będzie znaleźć czas. No, ale dla dobra „tej wspaniałej polsko-niemieckiej koprodukcji” mógłby spróbować coś sobie poprzestawiać. Musiał odegrać tę komedię, żeby nie próbowali negocjować jego honorarium. Choć tak naprawdę nie mógł się doczekać dogrania ostatnich szczegółów i chwili, gdy padnie pierwszy klaps na planie Mieczy Grunwaldu. Już od dawna czekał na rolę jakiegoś

szwarccharakteru, która pomoże mu wykazać się pełnią aktorskiego kunsztu. Tam samą mimiką pokaże zepsucie średniowiecznego rębajły. I pomyśleć, że gdyby nie śmierć kolegi, to zostałby nieszczęśliwie pozbawiony tej szansy. Jest jednak sprawiedliwość na tym świecie, chociaż czasem trzeba jej pomóc. A on od początku aż do końca robił wszystko, żeby nie zostawić sprawiedliwości samej ze ślepym losem. I wytrwale dążył do tego, aby osiągnąć sukces. I teraz wydawał się już być tego bardzo bliski. Zbyt dobrze jednak znał realia branży i wiedział, że z odtrąbieniem ostatecznego sukcesu musi jeszcze zaczekać. Ale kiedy już wszystko będzie na bank zaklepane i podpisane, to wtedy im tu wszystkim pokaże. Weźmie wtedy do ręki scenariusz, taki sam jak ten, który leży pod jego nogami. Weźmie i rzuci go prosto w twarz temu Kokoszce. Ale teraz musi go pozbierać, bo idzie reżyser. – Co to się stało, mistrzu? – zapytał Kuliński, widząc Za-wiałłę zbierającego kartki z podłogi. – Zamyśliłem się i tak mi wypadł jakoś z ręki. Oczywiście przydepnąłem, więc nie ma obawy, żeby coś się zapeszyło – uśmiechnął się, prostując. – Ale świetny ten scenariusz, prawda? – Kuliński pokazał gestem głowy na trzymany już przez Zawiałłę w ręce tekst. – Absolutnie doskonały. Ludzie się popłaczą przed telewizorami jak nic. – To jest zadanie naszego serialu. Wzruszać, wzruszać i jeszcze raz wzruszać. No i mam znakomite pomysły na inscenizację. – Już się nie mogę doczekać, kiedy będziemy to kręcić. – Za pół godzinki zaczynamy. Ja jeszcze pójdę coś przekąsić – Kuliński odwrócił się. Zanim jednak ruszył w stronę busbaru, gdzie wydawano posiłki dla osób pracujących na planie, zdążył pomyśleć: „Boże, co za matoł. Zero pojęcia o tym, co to jest dobry tekst. Dostałby jeszcze gorsze gówno i by piał z zachwytu, żeby mu tylko za dzień zdjęciowy zapłacili. Czasem to mam ich wszystkich ochotę zamordować! Zrobiłbym to, jak mi Bóg miły, gdyby pozwolili mi potem wychodzić z więzienia na przepustki i nakręcić o tym jakiś

horror albo kryminał!” Zawiałło również nie pozostawał w myślach dłużny Kulińskiemu, wyklinając go od beztalenci. Nie silił się przy tym na finezję i do obrażania reżysera używał słów powszechnie uznawanych za wulgarne, z których do zacytowania nadawały się jedynie spójniki. A ponieważ autor nie przepada za wulgaryzmami w literaturze i stara się ich używać jedynie na zasadzie wyjątku, przejdzie od razu do ciągu dalszego tego, co rozbrzmiewało w myślach wybitnego aktora. „Boże, żeby tylko te Miecze Grunwaldu jak najszybciej wypaliły! Może po nich dostanę parę zagranicznych propozycji? Przecież dawniej sporo grywałem w czechosłowackich filmach. Chociaż może to i lepiej, żeby produkcja nie zaczęła się zbyt szybko? Teraz ktoś jeszcze mógłby za bardzo skojarzyć tę sprawę ze śmiercią Noskowskiego. Wystarczy już, że ta larwa Serafińska szczeka na prawo i lewo, że to ja go zabiłem. Mógłby tę babę szlag trafić, żeby dołączyła do swojego ukochanego doktora Stasia! Chociaż nie, wtedy już wszyscy by na pewno uważali, że to ja maczałem w tym palce. Zaczęłyby się kolejne pytania i policja mogłaby się dowiedzieć paru niepotrzebnych rzeczy, których im nie powiedziałem…”

Młody

Bóg Seksu z rękoma zarzuconymi za głowę uważnie lustrował wnętrze swojego chwilowego mieszkania. Czuł, że żal mu je będzie niedługo opuszczać. Ale cóż, taką miał umowę z Jackiem. Będzie tu mieszkał przez dwa miesiące, w trakcie których za dnia będzie robiony remont. Za to wieczory i noce należały do niego. I świetnie je wykorzystywał przy pomocy redaktor Anny Sobani. Dlatego, choć miejsce to trudno wciąż uznać za gustowne, było mu bardzo bliskie. Każdy kąt tego mieszkania kojarzył mu się z tak mile spędzonymi chwilami. – To wszystko, co ci dali? – zapytał Jacek, przeglądając dokumenty przyniesione przez Błażeja. – Wszystko – pokiwał twierdząco głową mecenas Sakowicz. – Coś ci to rozjaśniło w tej sprawie?

– Teraz już jestem pewien, że to nie Kokoszka. Nie był w stanie pilnować pijącego Noskowskiego. – Przecież sam przyznał, że cały czas siedział koło niego. – Tak mu się tylko wydawało. Ten facet cierpi na ADHD. Dosłownie nie jest w stanie wytrzymać nawet sekundy w jednym miejscu. Do tego uważa, że musi być zawsze wszędzie, bo bez niego ta cała produkcja się zawali. Zresztą, wystarczy zobaczyć zeznania pozostałych osób. Właściwie każdy z nich mówi o tym, że rozmawiał w tym czasie z Kokoszką. Gdyby zliczyć to wszystko, to pan producent miał szansę spędzić przy denacie najwyżej pięć minut. A to za mało, żeby przypilnować Noskowskiego. – A musiał go aż tak pilnować? Wystarczy, że postawił przy nim te trzy butelki wódki i… tyle. – Nie, to za mało. Zawsze ktoś mógł przyjść z jakimś innym alkoholem. A zwykły alkohol etylowy działa jak odtrutka na ten metylowy. Zatrudnia enzym odpowiedzialny za przeróbkę i w ten sposób pozwala zwyczajnie wysikać metanol. Dlatego nawet jeden kieliszek dobrej wódki mógłby zniweczyć cały plan. Zresztą, nawet wlanie w Noskowskiego litra metanolu nie dawało gwarancji jego śmierci. Dodatkowo zdobycie takiej ilości tego typu alkoholu to też niełatwa sprawa. – No co ty? Przecież tyle się słyszy o menelach, którzy się zatruli metanolem. – Ale tego nie chcieli. Bo jakby chcieli, mieliby problem, żeby go kupić, zwłaszcza w większej ilości. Nie ma go na półkach w sklepach. Zwykle tylko chemicy i farmaceuci mają do niego dostęp. W sumie najprościej go wyprodukować samemu. – Jak? – Zawsze kilka pierwszych kieliszków z baniaczka samogonu to czysty metyl. Jest cięższy od etylu, dlatego skapuje z rurki na początku. – Już prawie zapomniałem, że byłeś prymusem z chemii. Zresztą, jak ze wszystkiego. – Nie ze wszystkiego – Jacek odłożył na bok materiały ze śledztwa. – Nasz wuefista uważał przecież, że właściwie jestem niepełnosprawny…

– Za to inni sądzili, że jak nie będziesz adwokatem, to zostaniesz profesorem. – Sam widzisz, co warte są ludzkie przewidywania – uśmiechnął się rozbawiony Jacek. – Miałem być kimś, a tymczasem zostałem absolutnie nikim. A według mojego taty gorzej niż nikim, bo przez swoje nowe, dziwne hobby odstraszam klientów od jego kancelarii. – Mój z kolei uważa, że skoro on nie miał powodzenia u kobiet, to na mnie również spadła ta klątwa – prychnął pogardliwie Błażej. – I nie chce wierzyć, że zamykam się tu przed nim z jakąś kobietą. – A właśnie. Dzwoniła do mnie klientka, czy już skończyłem remont tego mieszkania. Obawiam się, że za jakieś trzy, cztery tygodnie będziesz się musiał stąd wyprowadzić. – Wiem, taka była umowa. Ale mam nadzieję, że na początek przygarnie mnie Ania – uśmiechnął się chełpliwie Młody Bóg Seksu, dając tym samym do zrozumienia, że on nie tyle ma nadzieję, ale że jest tego pewien. – Wiesz, Błażej… – Jacek szukał odpowiednich słów – myślę, że jednak powinieneś sobie zawczasu poszukać czegoś na stałe do samodzielnego zamieszkania. – Stary, gdybyś słyszał, co się działo w tych czterech ścianach – prychnął Sakowicz junior. – Ja nie wątpię, że dokonywałeś cudów, ale Ania na razie jeszcze nie jest kobietą tolerującą dwie szczoteczki do zębów w swojej łazience. Powinieneś dać jej trochę czasu, żeby mocniej przywykła do pewnych spraw. Młody Bóg Seksu przekonany o błędnym osądzie przyjaciela chciał dodać jeszcze jakiś dwuznaczny bon mot, ale przeszkodził mu w tym dźwięk dzwonka. Odzywał się on w sposób natarczywy, władczy, nieznoszący sprzeciwu. Tak jakby poganiał znajdujących się wewnątrz mieszkania do otwarcia drzwi. – Miała dziś przyjść? – zapytał Jacek. – Nie. Ale widać stwierdziła, że tej nocy nie wytrzyma bez małego co nieco. – Młody Bóg Seksu wstał. – Nie chciałbym cię, broń Boże, wyganiać, bo to w końcu twoje mieszkanie. – Jasne, już się zbieram – Jacek podniósł się z kanapy, zabierając ze sobą materiały. – Te nagrania z planu i fotosy oddam ci jutro.

– Dobra. Mogę coś jeszcze dla ciebie zrobić w tej sprawie? – zapytał Błażej, kiedy ruszyli do wyjścia. – Na razie zależy mi tylko na tym, żebyś czasem podrzucił Kokoszce jakiś rachunek ode mnie. Mam przeczucie, że ta sprawa pociągnie za sobą dużo kosztów. – Tak? Jakich? – Na początek wynająłem pokój w hotelu i agencję ochrony. W końcu to sprawa o morderstwo. Po chwili obaj znaleźli się już przy drzwiach. Sakowicz junior nawet nie spojrzał, kto jest po ich drugiej stronie. Otworzył je, zakładając na twarz najbardziej erotyczny z galerii zabójczych uśmiechów Młodego Boga Seksu. Nie na długo zresztą, bo gdy ujrzał, kto stoi na korytarzu, jego mina uległa diametralnej zmianie. – Ta… ta? – wydukał. – Co tata tu robi? – Jak to co? Przecież zachęcałeś mnie sam, żebym cię odwiedził i zobaczył, z kim spędzasz wieczory i noce. Ale ponieważ widzę tu twojego przyjaciela, to chyba raczej nie mam szans na to, byś przedstawił mnie tej młodej damie, która tu rzekomo u ciebie bywa. – Bo dziś jej akurat nie ma… – Nie kompromituj siebie i mnie – Sakowicz senior miał zamiar odejść, ale odwrócił się z powrotem w stronę syna. – I lepiej wracaj do domu, zamiast mamić się mrzonkami o swojej rzekomej atrakcyjności.

Osoby, które by w tej chwili z boku obserwowały znanego aktora Ryszarda Danielewicza, nie mogłyby mieć wątpliwości, że jest on w trakcie intensywnego procesu twórczego. Głębia przeżyć wyraźnie odbijała się na jego twarzy, podkreślana mimiką okalających ją zmarszczek. Głowy wybitnego aktora nie zaprzątała teraz jednak kolejna ważka diagnoza medyczna, którą miał wypowiedzieć swoim powszechnie znanym, na poły grobowym głosem przynależnym w tej chwili do profesora Barnaby. W tym momencie bowiem nie przygotowywał się do następnych ujęć Miłości i medycyny, ale myślami był już przy dzisiejszym wieczorze. Jeden z jego

szacownych kolegów obchodził właśnie jubileusz czterdziestolecia pracy twórczej i jego poproszono o wygłoszenie przemówienia okolicznościowego. Danielewicz wiedział doskonale, że trudno było sobie wyobrazić do tego lepszą osobę. W tej chwili zastanawiał się właśnie, co mógłby powiedzieć o samym sobie, żeby przy okazji w tej historii pojawiła się, jakoś tak chociaż na marginesie, postać jubilata. A może w ogóle o nim nie wspominać? Przecież na ten jubileusz wszyscy przyjdą, żeby posłuchać jego przemówienia, a nie czcić jakiegoś. Jakiegoś. No właśnie, jak mu tam jest? Musi się dowiedzieć tego przed przemówieniem, bo jednak nazwisko jubilata wypada gdzieś na końcu wymienić. – Widziałeś?! – Na twarzy Danielewicza wylądowała niespodziewanie płachta gazety rzuconej przez Serafińską. – Piszą, że śmierć Noskowskiego nie przerwie prac nad Mieczami Grunwaldu. Wiesz, co to oznacza?! Że już pewnie dogadali się Zawiałłą. Danielewicz przebiegł oczami po tekście w gazecie. Producent informował dziennikarza głównie o tym, że właśnie trwa uzgadnianie polskiej i niemieckiej wersji językowej, film bowiem miał być nagrany w obydwu językach. Do tego dodawał, że będzie to zapewne obraz kontrowersyjny, który wywoła wiele dyskusji, bo „odbiega od dotychczasowej wizji postrzegania historii”. – Tu nie ma ani słowa o Zawialle – Danielewicz odłożył gazetę. – Ale nie pracowaliby dalej, jakby nie mieli już dogadanego odtwórcy jednej z głównych ról! – Dorotka, nie przejmuj się tym tak – Danielewicz przytulił Serafińską. – Jak odejdzie Zawiałło, to może jednak coś dla ciebie napiszą? Przecież wiesz, że ten serial stoi głównie na takich starych bohaterach. A z tych naprawdę starych to jesteśmy głównie my. – I co z tego?! Kokoszka mówi, że telewizja kazała mu odmłodzić widownię. Ma być w przedziale szesnaście-trzydzieści pięć, bo tak sobie życzą reklamodawcy. My, starzy, nie jesteśmy już nikomu potrzebni. – Przesadzasz, Dorotko – Danielewicz przytulił Serafińską mocniej i rozejrzał się, czy nikt ich nie obserwuje. – Mnie to byś się

bardzo czasem przydała, bo strasznie marznę w nocy. Mogę nawet powiedzieć producentowi, że chcę cię zatrudnić na gosposię, żeby miał mi kto prześcieradełko rozgrzać – puścił oko do koleżanki. – Idź, ty świntuchu! – Serafińska wyrwała się z objęć kolegi i pacnęła go ręką po głowie. Nie zrobiła tego jednak zbyt mocno. Ot, tyle, żeby wiedział, że go wprawdzie lubi, ale oficjalnie woli zachować dystans. – Wy wszyscy tacy sami jesteście. Tylko naobiecujecie, a potem figa. Noskowski mówił to samo. – A co on ci obiecał? – Że może nie odejdzie całkiem z serialu, bo to jednak ryzyko, i jak się zakończą zdjęcia do Mieczy Grunwaldu, to może mieć problem z pracą.

– Ale chyba mu nie wierzyłaś? Od dwóch miesięcy wszystkie gazety trąbiły o tym, że umrze na ten katar. – Twierdził, że negocjuje z Kokoszką, że po tym zawale będzie przez pół roku w śpiączce. Wtedy ja bym go odwiedzała w szpitalu i zawsze ten dzień czy dwa dni zdjęciowe by mi w miesiącu wpadły. – A to oszust – pokręcił głową Danielewicz. – Ja bym mu nie darował! – Ja też. Jak zobaczyłam ten scenariusz ze sceną jego pogrzebu, to myślałam, że mnie szlag trafi. Poszłam i wygarnęłam mu wszystko! – Czekaj, czekaj. To było jakieś trzy tygodnie przed kręceniem tej sceny? Następnego dnia miał chyba podbite oko. – Serafińska spuściła głowę, a Danielewicz uśmiechnął się do niej. – No to mu nieźle wygarnęłaś, Dorotko. – Myślisz, że się przejął? Łgał dalej, twierdził, że nagrywanie tej sceny jeszcze nic nie znaczy, że być może zostanie jednak w serialu – Serafińska wyrzucała z siebie zarzuty z prędkością karabinu maszynowego, jakby chciała rozstrzelać sprawcę swych nieszczęść. Danielewicz dostrzegł jednak, że wygląda to na atak samobójczy. – Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że znów mu uwierzyłaś?

– Zawsze miałam słabość do takich drani – odpowiedziała samokrytycznie Serafińska. – A powinnam mu wtedy wyrwać jaja, zamiast wybaczyć! Ale teraz koniec z aktorami. Zakładam firmę szkoleniową i w ogóle kończę z aktorstwem! – No, czas najwyższy, koleżanko – uśmiechnął się Zawiałło, który jak duch pojawił się obok rozmawiających, dlatego nie sposób było ustalić, od jak dawna słuchał ich rozmowy. – Już dawno to koleżance radziłem. – A ja radzę koledze, żeby uważał na rozwój swojej kariery. Bo niełatwo ją będzie kontynuować za kratkami – syknęła w stronę Zawiałły Serafińska. – Wiem dużo więcej o pewnych sprawach, niż się koledze wydaje. I w razie czego, mogę to powiedzieć komu trzeba. Serafińska odeszła szybkim krokiem. Ruszył za nią Danielewicz, który przedtem jeszcze spojrzał z wyrzutem na Za-wiałłę. Ten jednak udał, że nie zauważa tego wzroku i czyta trzymany w ręce scenariusz. Kiedy jednak wszyscy zniknęli z zasięgu jego wzroku, dyskretnie wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki piersióweczkę z robioną na własnym destylacie miętówką. „Cholerna baba – pomyślał Zawiałło. – Ciekawe, czy wie coś naprawdę, czy tylko się domyśla? Nieważne, może zacząć węszyć. Kto wie, czy nie zna kogoś z produkcji Mieczy Grunwaldu? Podpyta się, poniucha. A potem poleci do tych swoich plotkarskich gazet i coś wypaple. Nie ma wyjścia. Trzeba coś zrobić, żeby ją zneutralizować”.

Pani Irmina znała Jacka od dziecka i wydawało się jej, że wie, co lubi czytać. Wprawdzie czasem zaskakiwał ją jakąś niecodzienną lekturą, ale gdy o niej potem opowiadał, doskonale rozumiała, co znalazł w niej ciekawego. Ale to, co zebrało się w tej chwili na jego biurku, z pewnością nie mogło nikomu dostarczyć intelektualnych wrażeń. Choć wizualnie prezentowało się całkiem przyjemnie. A na pewno kolorowo. – Więc mówi pani, pani Irmino, że ten Zawiałło był znany z pędzenia bimbru? – Jacek nie przestawał przewracać kartek

czytanych czasopism. – Co? A… tak. W dawnych czasach tak, bezwarunkowo. Pamiętam, że kiedyś na jego imieninach piłam szczególnie dobrą miętówkę. Ale to było jeszcze w latach osiemdziesiątych, nie wiem, czy dziś jeszcze kontynuuje tę produkcję – zastrzegła się pani Irmina. – Ale umiejętności z pewnością mu pozostały. – To go czyni podejrzanym? – Trochę tak. Wprawdzie musiałby sporo czasu poświęcić na wyprodukowanie trzech butelek wódki, bo z każdego nastawienia można uzyskać tylko minimalną ilość metylu, ale nie jest to niewykonalne. I dodatkowo daje pewność, że nie zostanie ślad w postaci zakupu, bądź co bądź, trucizny. A taki zakup niełatwo zrobić i ukryć… – Przepraszam cię, mój drogi chłopcze, ale czy nie szkoda ci pieniędzy na to kolorowe coś? – pani Irmina z wyraźnym obrzydzeniem dotknęła jednej z kolorowych gazetek. – Nic a nic, bo to nie moje pieniądze. Za wszystko to płaci pan Kokoszka. – Odnoszę wrażenie, jakbyś przysparzał mu w tej sprawie zbędnych wydatków. – Ależ pani Irmino, przecież ja w tej chwili studiuje materiał dowodowy o zamieszanych w tę sprawę – Przypadek spojrzał na sąsiadkę z wyrzutem. – Co proszę?! – Nadrabiam zaległości w świecie celebrytów. Można tu uzyskać mnóstwo ciekawych informacji o wszystkich grających w serialu Miłość i medycyna. Na przykład o panu Danielewiczu napisali, że kiedyś chciał się sprawdzić w biznesie, ale dość szybko zrezygnował. – A tak, miał jakąś restaurację, ale mu kiepsko szło i interes splajtował. – To wcale nie jest takie pewne, pani Irmino – uśmiechnął się pod nosem Przypadek, szybko przerzucił stertę gazet i sięgnął po jedną z nich, otwierając ją mniej więcej w środku. – Z tego artykułu dość jasno wynika, że pan Danielewicz porzucił dochodowy biznes, bo

nie mógł żyć bez grania, możliwości wychowywania przyszłych pokoleń aktorów i przekazania im etosu zawodu. – Ależ to bzdura, bezwarunkowo! Ręczę ci, że było inaczej. I daj sobie spokój z czytaniem tych głupot, bo nic dobrego ci to nie da. – Wprost przeciwnie. Oczywiście, że to, co tu piszą, to bzdury. Dlatego trzeba umieć czytać między wierszami. A jak się to umie, można się dowiedzieć sporo ciekawych rzeczy – Jacek podsunął pani Irminie kolejną z gazet. – Jest nawet notka, że scenarzysta Szkudlarek i reżyser Kuliński przygotowują razem jakiś projekt mrożącego krew w żyłach kryminału o morderstwie na filmowym planie. – I co z tego? – Podobno najprawdziwsze dzieła, to te napisane na podstawie własnych doświadczeń. – Uważasz, że zabiliby Noskowskiego, żeby nakręcić o tym film? – Dzisiaj ludzie mordują bez mrugnięcia okiem, żeby zdobyć sławę i uznanie. – Jednak nie sądzę, żeby o tym opowiadali w wywiadach. To groziłoby przecież aresztowaniem. – Ale potem byliby sławniejsi jako bardziej przewrotni i wyrafinowani. – Karkołomna teza, chociaż, hmmm, niepozbawiona podstaw. Znalazłeś jeszcze coś podejrzanego? – Jest parę rzeczy. Na przykład pani Serafińska skarży się, jaka jest biedna. Mówi, że jeździ dziesięcioletnim gratem i ma maleńkie dwupokojowe mieszkanie. – Znam wielu, którzy chcieliby być tak biedni jak ona – uniosła się pani Irmina. – Jak można takie rzeczy wygadywać. I to do gazet! Przyznam ci się, mój drogi chłopcze, że bardzo nie lubię ludzi, którzy użalają się nad sobą. Szczególnie publicznie, bezwarunkowo! – Ale pani Dorota nie tylko się użala – Jacek odłożył gazetę i sięgnął po drugą. – O tu, zapowiada, że założy firmę szkoleniową. – Z uśmiechem podsunął pod nos pani Irminie gazetę, na którą ta spojrzała z niekłamanym obrzydzeniem. – No to już lepiej o niej świadczy – mruknęła nieco uspokojona. – Ale nie widzę w tym niczego podejrzanego.

– Pani Dorota przyznaje, że nie ma w tej branży żadnego doświadczenia, ale wierzy, że odniesie sukces. – I to jest podejrzane? Każdy, kto zakłada biznes, chce odnieść w nim sukces. – Zapewne – zgodził się potulnie Przypadek. – Ale już nie każdy prowadzi tak niebanalny tryb życia jak pan Zawiałło – Jacek wyszukał w stosie pism kolejne. – O, proszę, tu jest wywiad, którego udzielił dwa tygodnie przed śmiercią Noskowskiego. Najciekawszy w nim jest jego plan zwykłego dnia. „Wstaję rano, jem lekkie dietetyczne śniadanie. Potem uprawiam jogging, żeby być w dobrej formie. Potem idę zwykle na konwersacje z niemieckiego, chyba że mam akurat dzień zdjęciowy w Miłości i medycynie. Wtedy dopiero po zdjęciach biegnę na jogging lub na konwersacje z niemieckiego. Potem jem lekką kolację i czytam jakąś dobrą klasyczną lekturę. Na przykład Goethego w oryginale”. – No cóż. Chwali mu się. Tylko nie wiem, co ci to mówi? – Bardzo wiele, pani Irmino. Naprawdę bardzo wiele.

Podkomisarz

Łoś nie miał prawa mieć dobrego humoru. Co więcej, gdyby dobry humor pojawił się gdzieś w pobliżu policjanta, musiałby mieć się na baczności, bo w tej chwili Łoś prawdopodobnie strzeliłby do niego z broni służbowej. I to bez ostrzeżenia. Dlatego aspirant Smańko siedział cicho jak mysz pod miotłą, przeglądając po raz kolejny akta śledztwa w sprawie zabójstwa wybitnego aktora Noskowskiego. Niestety, zarówno on, jak i Łoś, nie byli w stanie znaleźć czegokolwiek, co pozwoliłoby odeprzeć wniosek obrońcy podejrzanego Kokoszki o wyjście za kaucją. Zresztą, sam podkomisarz zaczynał wątpić w winę producenta. Przecież wiele znanych, szanowanych osób publicznie zapewniło, że znają go dobrze i wiedzą, że Kokoszka tego nie zrobił. A wśród poręczycieli było kilku naprawdę znakomitych reżyserów i aktorów z autorytetem, któremu wprost trudno było się oprzeć i nie zmienić pod jego wpływem swojego zdania. Zresztą, to nie był najgorszy problem policjanta. Podejrzanymi

w tej sprawie byli sami znani ludzie, za których niewinność z pewnością poręczyłoby wielu innych znanych ludzi. I jeśli podkomisarz Łoś chciał ubiec Przypadka w odkryciu, kto jest zabójcą, nie miał wyjścia. Musiał znaleźć wśród nich winnego. A potem tylko liczyć na to, żeby nie spotkały go jakieś nieprzyjemności z powodu aresztowania ogólnie znanej i szanowanej osoby. Z ponurych rozmyślań wyrwał podkomisarza dźwięk telefonu, który zaterkotał na biurku jego podwładnego. – Smańko, słucham… Kto?… – Oczy aspiranta zrobiły się szerokie ze zdziwienia. – Aha… No dobrze, dajcie go tu – Smańko odłożył słuchawkę. – Panie komisarzu, przyszedł ten słynny Zawiałło do pana. – No i co się tak dziwicie, Smańko? – burknął Łoś. – Przecież jest zamieszany w sprawę, którą prowadzimy. – Ale go nie wzywaliśmy. – Może sobie przypomniał jakąś ważną informację? Pan Zawiałło grywał w młodości przyzwoitych milicjantów z zasadami i dzięki temu mogło w nim przetrwać poczucie obywatelskiego obowiązku. Smańko pokiwał głową, dając tym znać, że ta teoria do niego przemawia, i z napięciem zaczął wpatrywać się w drzwi. Te jednak wyjątkowo długo pozostawały zamknięte. Nawet zbyt długo, bo drogi między wejściem na komendę a ich pokojem nie sposób było pokonać w dłużej niż pięć minut. Tymczasem mijał już kwadrans, a Zawiałły wciąż nie było. W końcu jednak usłyszeli ciche pukanie, a po chwili w środku pojawił się słynny aktor. Do wskazanego krzesła doszedł dostojnym, powolnym krokiem, który miał zapewnić mu utrzymanie niezbędnej równowagi. Zawiałło zdawał sobie bowiem sprawę, że ilość miętówki, jaką wlał przed chwilą w siebie w policyjnej toalecie, mogła poważnie zagrażać utrzymaniu moralnego pionu. – Prosił pan, panie komisarzu, że jeśli coś sobie jeszcze przypomnę… – aktor usiadł na krześle i nonszalancko zarzucił nogę na nogę. – Proszę mi wierzyć, że przykro mi to mówić, ale mam pewne podejrzenia wobec mojej koleżanki, pani Serafińskiej. Otóż dowiedziałem się ostatnio, że mój nieżyjący kolega obiecał jej, że

nie odejdzie z serialu, a jedynie zapadnie w śpiączkę. To ratowałoby rolę pani Serafińskiej. Niestety, okazało się to nieprawdą i wyszło na jaw, że w związku z tym wykorzystał moją koleżankę w sposób niegodziwy. – Aha – Łoś nakręcił na wskazujący palec prawej ręki swój wąs, co jak zwykle świadczyło o jego dużym wysiłku intelektualnym. – To wszystko? – Zauważyłem jeszcze, że panią Serafińską łączy coś z panem Danielewiczem i przyznam, że nie mam pewności, czy aby nie działali razem. – A on po co miałby mordować denata? – Łoś spojrzał podejrzliwie na aktora. – W zasadzie nie miał powodu… Ale mógł pomagać Serafińskiej. A jako mężczyzna może się lepiej znać na alkoholach i wiedzieć, gdzie kupić takie coś… Zwłaszcza że kiedyś miał restaurację. – Ale można założyć, że tam nie podawał alkoholu metylowego gościom, prawda? – zapytał podchwytliwie podkomisarz. – Tego to ja nie wiem… To znaczy… – zaczął się plątać Zawiałło. – On to zamknął, bo tam jakieś zatrucie było czy coś… to znaczy tak mówili, ja nie wiem… Mnie to tak przyszło do głowy. – Aha – przytaknął podkomisarz. – A coś jeszcze panu przyszło do głowy? – Raczej nie… – To dziękuję za spełnienie obywatelskiego obowiązku. Łoś wstał i podał Zawialle rękę na pożegnanie. Kiedy aktor wyszedł, policjant uśmiechnął się i ponownie mocno nakręcił wąsa na wskazujący palec prawej ręki. – No tak, wszystko zaczyna robić się jasne – oświadczył. – Czyli co, musimy się przyjrzeć tej Serafińskiej i Danielewiczowi? – Wprost przeciwnie, Smańko. Wprost przeciwnie. Serafińska, zabijając Noskowskiego, tylko się mściła, a Danielewicz nie zyskiwał nic. A Zawiałło jeszcze oskarża go o kompetencję w dziedzinie alkoholu, podczas gdy od niego samego śmierdzi jak z gorzelni i na mojego nosa on też zna się na wódce całkiem dobrze. W dodatku obiło mi się o uszy, że ma zamiast nieboszczyka zagrać

w tej superprodukcji Miecze spod Grunwaldu, czy jakoś tak. Jeśli tak jest, to mamy świetny motyw. I wiemy, dlaczego nagle zjawił się u nas. To wam nie daje do myślenia, Smańko? Powinniście się uczyć na własnych błędach. – Naturalnie, panie komisarzu – przytaknął posłusznie Smańko. – Ale… Jakie konkretnie błędy pan komisarz ma na myśli? – Już zapomnieliście sprawę tych obrazów Bamber? Przecież wtedy zadzwonił do nas ten Bączek i też chciał podobnie wrobić w kradzież Przypadka, odwracając uwagę od siebie. A wy mu wtedy uwierzyliście. Powtarzam, powinniście się uczyć na własnych błędach, Smańko! Aspirant przytaknął, bo uznał, że przypominanie zwierzchnikowi, że to on uwierzył wtedy w wersję Bączka, nie miało najmniejszego sensu. Tylko by tą swoją zbyt dobrą pamięcią zdenerwował podkomisarza. A to nikomu do niczego by się nie przydało.

Wprawdzie

dopiero przerwanie studiów przez Jacka uświadomiło panu Fryderykowi ostatecznie, jak bardzo syn może zawieść pokładane w nim nadzieje, ale już wcześniej zauważał wiele niepokojących symptomów. Na przykład chroniczne roztrzepanie, które mecenas uważał za przejaw lekceważącego stosunku do świata. Albo nieuleczalne bałaganiarstwo, które sprawiało, że czasem trudno było otworzyć drzwi od jego pokoju, bo na podłodze leżało tak wiele różnych przedmiotów. I proszę, nawet w tej chwili wyjmuje z szafy różne rzeczy, których zapewne potem nie uprzątnie. – Znowu tu robisz bałagan?! – Takie życie – bezradnie rozłożył ręce Jacek. – W końcu jestem konserwatystą. – A co bałagan ma wspólnego z konserwatyzmem? – spytał zdumiony pan Fryderyk, patrząc, jak coraz więcej ubrań ląduje na podłodze. – Bardzo wiele, jeśli człowiek się do niego przyzwyczai. Wtedy staje się on częścią jego konserwatyzmu. – Co ty za bzdurne teorie tu wygłaszasz?! Chcesz wiedzieć, jak

wygląda prawdziwy konserwatyzm, to spojrzyj na mnie – pan Fryderyk dumnie się wyprężył. Jacek przerwał na chwilę swoje zajęcie i przyjrzał się uważnie ojcu. – Tak, rzeczywiście jest w tobie coś z konserwatysty – pokiwał z uznaniem głową. – Szczególnie jeśli chodzi o twój niezmienny od lat brak wierności. – Co?! – mecenas Przypadek ze strachem spojrzał w stronę salonu, gdzie siedziała pani Felicja. – Co ty opowiadasz?! – wyszeptał teatralnie do syna. – Tylko nie proś mnie, żebym ci znów powiedział, co cię zdradziło, bo mnie to nudzi – Jacek wyciągnął z szafy kolejne pudło. – No gdzie on jest? – Czego ty tu szukasz? – Melonika. – Słucham?! Jakiego melonika? – Po prapradziadku Jacku. Widziałem go tu kiedyś. – A po co ci on, do diaska? – Jest mi potrzebny do rozwiązania sprawy. – Melonik?! – Tak właśnie, tato, melonik. Czytałem, że zwykły rekwizyt potrafi czasem stworzyć aktorowi rolę. Ale oczywiście wezmę jeszcze kilka lekcji aktorstwa i wspaniały finał sprawy gotowy do użycia. – Lekcje aktorstwa?! To kim ty w końcu chcesz być w życiu?! – Maratończykiem. Przecież wiesz, że codziennie trenuję, żeby wystartować w maratonie. – To może byś to w końcu zrobił? – Po co? Wtedy straciłbym przyjemność, jaką mi dają przygotowania. – Przecież po pierwszym starcie mógłbyś się przygotowywać do następnego. – Ale ja chcę pobiec tylko raz. – Jacek wyjął z jednej z półek sporej wielkości pudło, otworzył je i krzyknął uradowany: – Jest! Przypadek wyciągnął z pudła mocno zakurzone nakrycie głowy i zaczął je obracać w dłoniach. Potem wytrzepał je i założył, sprawdzając w lustrze wiszącym w korytarzu, jak się w nim

prezentuje. Zadowolony z uzyskanego efektu zdjął melonik i schował go do pudła. – Pożyczam go sobie – oznajmił ojcu i, pożegnawszy po drodze do drzwi matkę, wyszedł, zanim pan Fryderyk zdążył zaprotestować. Dopiero gdy za synem zamknęły się drzwi, stary mecenas wyrzucił z siebie: – Może byś chociaż posprzątał?! Myślisz, że kto to będzie za ciebie wciąż robił?! – Zaraz posprzątam – zgłosiła się na ochotnika pani Felicja. – Pewnie. Zrób za niego wszystko. Ale życia i tak za niego nie przeżyjesz. – Fryderyku, nie denerwuj się. – Ja się nie denerwuję. Tylko nie mogę patrzeć, jak sobie marnuje życie! On zupełnie nie wie, co ze sobą robić, trzydziestka na karku, a jemu cały czas w głowie niebieskie migdały. Pani Felicja tak naprawdę nie powinna zaprzeczać, bo w głębi duszy uważała podobnie jak mąż. Ale była matką. A taka to już dola matek, że niezależnie od tego, co robią ich pociechy, one nieustannie biorą je w obronę przed ojcami. – Przecież jest tym detektywem. I z tego, co słyszałam, całkiem nieźle mu to idzie. – Ale co to za zawód?! Detektyw?! U nas się tego nie praktykuje. – Masz na myśli Polskę? – Mam na myśli naszą rodzinę. – O, przepraszam cię, mój drogi. Zapominasz chyba o pradziadku Jacku. Przecież on też. – Mój pradziadek w wieku mojego syna miał już żonę, dziecko i był powszechnie szanowanym adwokatem. I tylko żeby pomóc swojemu klientowi, zdecydował się zabawić w to śledztwo. Szybko jednak zrozumiał, że takie zabawy przysparzają mu niepotrzebnie wrogów, i nigdy więcej nie postępował w ten sposób. – Nie zaprzeczysz jednak, że wykonał zadanie stricte detektywistyczne. Może więc Jacek odziedziczył po nim te skłonności. – To niemożliwe, moja droga – pan Fryderyk zaczął na powrót wkładać ubrania do szafy. – Pradziadek Jacek był osobą

pedantyczną, skrupulatną i z pewnością nie był bałaganiarzem i roztrzepańcem. Dlatego zabraniam ci wspominać przy naszym synu o tej sprawie sprzed stu lat. To mogłoby go podtrzymać w tym bzdurnym pomyślę pozostania detektywem! – Przecież wiesz, że piszę biografię naszej rodziny i tego fragmentu nie mogę pominąć. – No to nie pokazuj mu go chociaż przed wydaniem książki. Mam nadzieję, że do tego czasu to głupstwo wywietrzeje mu z głowy – mecenas zamiast powiesić na wieszaku jeden z płaszczy, zaczął go na siebie zakładać. – Wychodzisz gdzieś? – Owszem. Mam ważne spotkanie. – Dochodzi już dziewiętnasta – pani Felicja spojrzała podejrzliwie na męża, a ten lekko się stropił pod ciężarem jej wzroku. Zaraz jednak odzyskał rezon i z właściwym sobie wdziękiem odwrócił kota ogonem. – Co zrobić, muszę być dyspozycyjny wobec klientów. A ponieważ nie mam perspektyw, żeby ktoś mnie zastąpił w kancelarii, powinnaś przywyknąć, że będę pracował więcej niż zwykle – założył na głowę jeden ze swoich kapeluszy. – A ewentualne pretensje kieruj do swojego syna.

Dziękuję,

pani Hanke. Będziemy o pani zawsze pamiętać – profesor Barnaba Kłyś przytulił mocno postać gospodyni. Tak mocno, że gdyby kamera była postawiona pod innym kątem, zapewne zauważyłaby, że jedna z rąk powszechnie szanowanego kardiochirurga opadła wyjątkowo nisko na pośladek jego koleżanki, zamiast pozostać na jej plecach. – Okay, dziękujemy, to był ostatni dubel – reżyser Kuliński zatarł zadowolony ręce. – Ostatni – stwierdziła smutno Serafińska. – No już, rozchmurz się, Dorotko. – Łatwo ci mówić. Obawiam się, że w zawodzie czeka mnie dłuższe bezrobocie. Żadnych perspektyw. No chyba że wypali mi ta firma szkoleniowa. Bardzo na to liczę.

– Daj sobie z nią spokój. Jesteś świetną aktorką. Pobiegasz po kilku castingach i nie będzie tak źle. – Już pobiegałam. Nic z tego. Mówią, że muszę odczekać ze dwa, trzy lata, aż przestanę się ludziom kojarzyć z panią Hanke. A jeszcze dowiedziałam się z pewnych źródeł, że ten sukinsyn – pokazała głową na Zawiałłę – właściwie już podpisał umowę na te Miecze Grunwaldu. – Daj spokój, szkoda twojego zdrowia na denerwowanie się nim. – Dobrze ci mówić. Jak Zawiałło zniknie z obsady, to za parę miesięcy będą musieli rozbudować twój wątek… – Ale znajdzie się trochę miejsca i na twój. Mówię ci, rozmawiałem już ze scenarzystą i on uważa, że to świetny pomysł, żebyś teraz została moją gosposią. Tylko trzeba poczekać kilka miesięcy, bo na razie nie ma na to miejsca. – Obiecanki cacanki – westchnęła smutno. – Kokoszka się nie zgodzi, jest na mnie wściekły za te wywiady, w których się skarżyłam na wyrzucenie mojej bohaterki. – Ostrzegałem cię, żebyś tak nie jechała z nim po bandzie. – Ale mam dość tego ciągłego podlizywania się różnym dupkom. Trochę już mnie zmęczyło aktorstwo. A dzięki temu szumowi w mediach mam już pierwszego klienta dla mojej firmy. – Daj spokój, ty jesteś urodzoną aktorką. Masz to we krwi. Jak ja. Pamiętasz, też kiedyś próbowałem sprawdzić się w biznesie? Ale w końcu zrozumiałem, że to nie dla mnie. Ty też odpoczniesz najwyżej chwilę i wrócisz do zawodu. – Wątpię. Może i mam to we krwi, ale brak mi już do tego serca. – Przestań. Chodź, postawisz mi kawę, porozmawiamy. – A ty znów sępisz? To ja tracę robotę, a ty zamiast zaprosić mnie… – Portfela zapomniałem. – Jak zwykle – fuknęła sarkastycznie Serafińska. – Nie mam czasu, muszę lecieć. Gdy dwa tygodnie wcześniej odchodził Noskowski, jego koledzy się cieszyli. Ale co innego odejście dobrowolne, do innej produkcji, a co innego okrutna i bezlitosna marginalizacja bohatera i jego wątku. To prawie jak wyrok śmierci, od którego nie ma apelacji.

I mogło to spotkać właściwie każdego z nich i w każdej chwili. Dlatego teraz wszyscy, solidarnie, ze spuszczonymi głowami, odprowadzili Serefińską do samochodu. A kiedy silnik zakasłał kilka razy i nie odpalił, pchali ją aż do skutku. Kiedy znikała im z widoku, nie mogli już widzieć, jak szeroko się uśmiechnęła. Była szczęśliwa. Od lat musiała grać gosposię statecznego profesora, która była grubsza i starsza niż ona sama. To znaczy, być może teoretycznie pani Hanke była jej rówieśnicą, ale w praktyce Serafińska czuła się mentalnie dużo młodsza od swojej bohaterki. Dlatego teraz będzie mogła pokazać swą prawdziwą twarz nastolatki. Solidnie się odchudzi i zafunduje sobie kilka odmładzających zabiegów, żeby ostatecznie rozstać się z rolą pani Hanke. Ostatnią rolą w jej aktorskim życiu. Tak naprawdę od dawna chciała rzucić w cholerę ten fach. Ale bała się, że w żadnym innym sobie nie poradzi. Przy zawodzie trzymała ją grana od wielu lat postać gosposi. Chętnie by ją wymieniła na coś zupełnie innego. Ale powoli do niej docierało, że nie jest Heleną Modrzejewską i nic tak naprawdę wybitnego nie zagra. Czy więc jest sens męczyć się w jakichś banalnych i nieciekawych rolach? Może lepiej założyć swoją własną firmę? Na przykład właśnie szkoleniową, tak jak kilku innych kolegów. Bała się tej radykalnej zmiany, choć marzyła o niej od dawna. I wreszcie nadarzyła się okazja. Może mieć własną firmę i nie martwić się o to, czy jej się powiedzie. Bo teraz już miała odpowiednie zabezpieczenie finansowe. I właściwie, jeśli tylko będzie oszczędnie używać fortuny, która niedawno znalazła się na jej koncie, to może już więcej nie pracować. Ale musi jeszcze chwilkę odczekać. Na razie wszyscy się dali nabrać, że odejście z serialu będzie dla niej tragedią, która skłoni ją do zmiany branży. Zdążyła już udzielić odpowiedniej liczby wywiadów dla kolorowych gazet, w których opłakiwała swoją sytuację. Zagrała wiele razy na planie i poza nim, jak bardzo ją stresuje koniec jej wątku. Lecz teraz obnoszenie się z tym majątkiem nie będzie dobre. Ktoś mógłby zacząć się zastanawiać, jak do niego doszła, skoro przed chwilą skarżyła się na swoją biedę? Tak, jeszcze nie będzie za dużo

wydawać. No, może tylko wymieni tego cholernego grata, który znów nie chciał zapalić, na coś nowego. Na przykład na jakieś ładne, eleganckie porsche, które już dawno chciała sobie sprawić. Ale z innymi wydatkami jeszcze chwilę odczeka. Niech zakończy się to śledztwo w sprawie zabójstwa tego drania Noskowskiego. Wprawdzie chwilowo skutecznie odsunęła od siebie podejrzenia, kierując je przy każdej nadarzającej się okazji na Zawiałłę, ale nie wiadomo, czy jednak jej wróg nie znajdzie jakiegoś niepodważalnego alibi i policja będzie musiała szukać dalej. I może zainteresować się jej nagłym wzbogaceniem. Dlatego na razie trzeba działać ze spokojem. Firmę szkoleniową już zarejestrowała, teraz powoli musi rozpowszechniać plotki o kolejnych zleceniach, które do niej napływają. Dzięki temu nikogo ze znajomych nie będzie dziwić, że powoli staje się coraz majętniejszą osobą. A kiedy ostatecznie i oficjalnie stanie się bogata, będzie mogła spokojnie skorzystać z tego, co, wbrew własnej woli, zostawił jej po śmierci ten łajdak Noskowski!

Pan

Sakowicz nie wiedział do końca, co bardziej przeraża go w wyniku badania, który leżał przed nim. Szczerze mówiąc, mniej by się zmartwił, gdyby właśnie się dowiedział, że ma raka i pozostało mu co najwyżej pół roku życia. Wtedy sprawa byłaby banalnie prosta. Zwyczajnie, poszedłby do żony i powiedział jej o tym. Pestka. Ale jak ma jej oznajmić, że wspaniałe, fantastyczne rośliny, którymi udekorowała jego gabinet, przyprawiają go o alergię? Takiego niezwykłego przypływu szczerości nie mógł sobie wyobrazić. Tylko co innego miał zrobić, skoro wynik testu leżący przed nim był jednoznaczny? – Aaaa psik! – kichnięcie pana Jędrzeja było tak mocne, że okulary zsunęły mu się na czubek nosa. – Na zdrowie, tato. – Co?! Znów wszedłeś bez pukania?! – Sakowicz senior zdjął swoje okulary w srebrnych oprawkach i zaczął je czyścić za pomocą chusteczki.

– Pukam od co najmniej pięciu minut. Ale widać przez tę alergię zatkał ci się nie tylko nos, ale i uszy. – Co ty opowiadasz?! Jaką alergię?! Ja nie mam żadnej, absolutnie żadnej alergii. Ten twój Przypadek tak ci namącił w głowie. – Lepiej się przyznaj, że boisz się powiedzieć mamie o tych roślinach – Błażej również uznał, że jego okulary wymagają wyczyszczenia. – Ja się boję?! Wolne żarty. Gdybym tylko miał co powiedzieć, to od razu bym to powiedział. Ale ja, w przeciwieństwie do ciebie, nie lubię gadać po próżnicy. I nie wymyślam sobie udawanych dziewczyn. – Nikogo sobie nie wymyśliłem. – Doprawdy? Jeśli chcesz, żebym ci uwierzył, to musisz nam ją choćby przedstawić i zaprosić na obiad do domu. – No nie wiem, czy to jest dobry pomysł. – Za to ja wiem, że wymyśliłeś sobie tę kobietę! Prawda? Przyznaj się! – To nie tak, tato. To po prostu nie jest poważny związek. To znaczy, ona bardzo by chciała. Szaleje za mną, jest bardzo zakochana. – To w czym problem? – Sakowicz senior nałożył na nos świeżo wyczyszczone okulary, a po chwili, jak cień ojca, zrobił to również Błażej. – Nie jestem jeszcze gotowy na coś więcej. Na razie cieszę się zbyt dużym powodzeniem u kobiet, żeby decydować się na stały związek. O narzeczonej pomyślę, gdy się zestarzeję. – Dosyć! – Sakowicz senior machnął ręką, jakby oganiał się od szatana. – Dosyć mam już słuchania tych twoich głupot. Aaaaa psik! – Na zdrowie, tato. – Dziękuję – pan Jędrzej wydmuchał swój nos z siłą trąby powietrznej, wydając przy tym zbliżone do niej odgłosy. – Powinieneś jak najszybciej przyznać się mamie do tej alergii. I byłoby również dobrze, gdybyś wreszcie zrozumiał, że nigdy, w żaden sposób nie będziemy do siebie podobni. – To prawda. Bo ja cieszyłem się naprawdę wielkim

powodzeniem u kobiet i nie musiałem nic wymyślać – oświadczył z dumą pan Jędrzej. – Daj spokój, tato. Nie rozśmieszaj mnie, proszę. Myślisz, że nie wiem, że mama była jedyną kobietą w twoim życiu? – Zanim nastał jej czas, było wiele innych. – Pierwsze słyszę. – Bo nie jesteś dla mnie partnerem do prowadzenia tego typu rozmów. A jeśli chcesz mi udowodnić, że jesteś, to przedstaw mi w końcu tę swoją… jak jej tam? – Anna Sobania. Dziennikarka śledcza „Nowego Życia” – Młody Bóg Seksu był wyraźnie dumny, gdy dokonywał tej korespondencyjnej prezentacji. – Jeśli nie wierzysz, mogę ci pokazać stopkę redakcyjną. – No proszę, nawet nadałeś swojej wymyślonej dziewczynie prawdziwe dane. Nieźle to wymyśliłeś – prychnął pogardliwe Sakowicz senior. – Ale dobrze, jak poznam tę panią Sobanię, to może zacznę traktować cię poważnie. – Wpadnij którejś nocy jak zwykle, to ci otworzę. – Powtarzam ci, że nie bywałem u ciebie w nocy. Poza tym jednym razem, ostatnio, żeby ci udowodnić, że nie masz żadnej dziewczyny. Ale ty najwyraźniej coś sobie ubzdurałeś. – Nic sobie nie ubzdurałem. – Jesteś uparty jak osioł. A jeśli ta pani rzeczywiście istnieje, zaproś ją choćby do kancelarii. – Zapytam ją, co o tym myśli. Nie chcę jej do niczego zmuszać. – No oczywiście, że nie. Ty nawet nad wymyśloną dziewczyną nie masz władzy. Jesteś po prostu pantoflarzem do kwadratu i to nas najbardziej od siebie różni.

Jacek

siedział przy stoliku w restauracji „Pod Rybką”, odpoczywając po biegu i uzupełniając płyny fizjologiczne. Dyskretnie rozglądał się przy tym po planie filmowym, w jaki zamienił się ten popularny nadwiślański lokal. Pierwszy raz znalazł się w takim miejscu i choć czasem widywał je w kinie czy telewizji, był zdziwiony wrażeniem, jaki na nim zrobiło.

Słowo rozczarowanie byłoby tu może zbyt daleko posuniętym wnioskiem. Faktem jest jednak, że miejsce to nie miało w sobie niczego magicznego. Jedna wielka plątanina kabli, włączonych reflektorów, ludzi ważniejszych i mniej ważnych. Ich hierarchię rozpoznał najlepiej, gdy ogłoszono przerwę obiadową. Najpierw posiłek otrzymał reżyser i gwiazdy. Następnie kolejność wydawania jedzenia schodziła na dół po szczebelkach ważności i wysokości stawki za dzień zdjęciowy, by zatrzymać się na tych, którzy pracowali tu za grosze, bardziej po to, by zdobyć doświadczenia na planie, niż zarobić pieniądze. Jacka najbardziej zainteresowała jedna z postaci, która, mimo że była gwiazdą pierwszej wielkości, podziękowała za posiłek i bezustannie przechadzała się tam i z powrotem, co chwilę klepiąc się po lewej pole marynarki. Widać było, że postać tę trapi jakiś szczególny problem, którego nie potrafi ona do końca rozwiązać. – Można się przysiąść? – przy stoliku Jacka pojawił się sympatycznie uśmiechnięty jowialny grubasek. Przypadek kiwnął przyzwalająco głową, nie przestając obserwować nerwowo krążącego Zawiałły. Grubasek zaś postawił trzymaną w ręku tacę z jedzeniem na stole, a następnie skłonił się przed Przypadkiem i zapytał: – My się chyba nie znamy? – Nie czekając na odpowiedź, wyciągnął rękę w kierunku detektywa. – Może się przedstawię, Ryszard Danielewicz jestem. – Uścisnął energicznie dłoń Jacka i nie wypuszczając jej, dodał: – Może ja niewyraźnie powiedziałem, to powtórzę. Ryszard Danielewicz – przedstawił się raz jeszcze, uśmiechając się szeroko ze swojego dowcipu, a ponieważ Jacek najwyraźniej go nie zrozumiał, dodał skromnie: – Gram tutaj małą rólkę. – Jacek Przypadek. Szukam mordercy pana Noskowskiego. – Ach, pan jest tym detektywem wynajętym przez pana Kokoszkę? To chyba ciężka i trudna praca? Wiem coś o tym, sam byłem kiedyś detektywem. To znaczy, grałem detektywa, ale dzięki temu bardzo dobrze poznałem trudy tego fachu. Pewnie ma pan już jakichś podejrzanych? Rozumiem, że każdego zaraz pan przesłucha? Po to pan tu przyszedł? – Danielewicz zasypał Jacka gradem pytań. – Umówiłem się z producentem. Dzisiaj wychodzi z aresztu.

A przesłuchiwać nie mogę, nie mam takich kompetencji. Natomiast chętnie porozmawiam z kilkoma osobami. – To proszę zacząć ode mnie. Gram tutaj wprawdzie małą rólkę… – Danielewicz zawiesił głos, jakby czekając na reakcję swojego rozmówcy. Na początku jeszcze rozumiał, że Jacek może być nieco skonsternowany spotkaniem z tak wielką gwiazdą jak on i nie pojmować jego subtelnej ironii. Ale chyba najwyższy czas, żeby zaprzeczył! Tak jak wszyscy inni, na których Danielewicz trenował swoje słynne poczucie humoru! Niestety, zamiast tego Jacek zapytał: – Nie będę przeszkadzał w posiłku? – Ależ skąd. Umiem mówić w trakcie jedzenia, czasem przecież gram sceny, w których jem. Co prawda nie gram zbyt dużo… – urwał i spojrzał na Jacka z nadzieją, ale ten był wciąż bardziej zajęty obserwowaniem Zawiałły, który przechadzał się nerwowo po planie, niż rozmową z nim. Dlatego Danielewicz pomyślał, że Przypadek po pierwsze jest arogantem, a po drugie nie jest chyba tak bystry, jak o nim mówią, skoro nie potrafi docenić tak przedniego dowcipu. Pokręcił niezadowolony głową i kontynuował: – Wie pan, moim zdaniem, tu nikt nie jest winny. Owszem, czasem się tu spieramy, czasem podgryzamy. Cóż, rywalizacja. Ale to jeszcze nie powód, żeby kogoś zabijać. Zwłaszcza że Noskowski tuż przed śmiercią obiecał paru osobom, że im zwróci długi. – Panu również? – Jacek oderwał wzrok od Zawiałły i spojrzał z zainteresowaniem na swojego rozmówcę. – Ode mnie nic nie pożyczył, bo ja zwykle nie mam portfela przy sobie. Ale innym to był winny nawet po dwadzieścia tysięcy. – A on często obiecywał, że zwróci długi? – A skąd. W zasadzie to nikt nigdy nie wierzył, że odzyska te pieniądze. Nawet tak tu żartowaliśmy, że doktor Staś zapił się na amen, byleby tylko nie oddawać kasy. – Czyli, pana zdaniem, nikt nie odpowiada za śmierć pana Noskowskiego? – Jeśli już, to Henio Kokoszka – palnął bez namysłu Danielewicz, ale od razu się zastrzegł. – W pewnym sensie, oczywiście. Lubię go, ale to straszliwy sknerus jest. Dlatego chciał jak najmniej wydać na

wódę, bo „Pod Rybką” rzeczywiście tanio nie jest. No i kupił trefny alkohol. – Kupił go w sklepie. Widziałem rachunek. – A widział pan cenę? W Warszawie właściwie nigdzie nie można kupić tak tanio wódki, nawet w hurcie. Ja się na tym znam, sam kiedyś knajpę miałem. A Henio Kokoszka jest mistrzem oszczędzania. Nie znajdzie pan nikogo, kto tak tanio wyprodukuje odcinek serialu. Jak jest potrzebna scena na lotnisku, to weźmie byle jaki kawałek ściany, każe nalepić naklejkę z napisem „Hala odlotów”, postawi pod nią aktorów i ma lotnisko. Scena w tropikach? Proszę bardzo. Dwie palmy w doniczkach, jakieś ładne błękitnego tło i bohaterowie już mają egzotyczne wakacje. Mówię panu, geniusz, nikt nie potrafi tak tanio nakręcić odcinka jak on. No i na tym przyjęciu pożegnalnym Noskowskiego też chciał zaoszczędzić i kupił tanią wódkę w sklepie. I tak dobrze, że tylko Noskowski się tak strasznie zatruł, bo tu wszyscy pili wyłącznie toto, choć im twarz wykrzywiało. – Mówi pan, że na stole była wyłącznie wódka przyniesiona przez pana Kokoszkę? – Byłaby, gdyby nie ja. Wszystkim wykręcało nos od tego, z przeproszeniem gówna. Zrobiło mi się żal i osobiście zamówiłem w barze dwie butelki najlepszej wódki. Bo ja, proszę pana, nie znoszę podłej wódki. – Danielewicz wstał od stołu i postanowił dać jeszcze jedną szansę Przypadkowi. – No, muszę lecieć, bo zaraz zaczynamy. Wprawdzie nie gram tu nikogo ważnego. – Oczywiście, nie zatrzymuję pana. – Aha – uśmiechnął się kwaśno Danielewicz i stwierdził, że kaktus mu wyrośnie na dłoni, jak taki tępak znajdzie mordercę Noskowskiego. – To lecę i przepraszam, że pewnie panu nie pomogłem za dużo. – Wprost przeciwnie. Bardzo mi pan pomógł. Ale pewnie jeszcze pana poproszę o jedną przysługę. – Jaką? – Pan podobno uczy aktorstwa. Chciałbym u pana wziąć kilka prywatnych lekcji. – Pan chcę być aktorem?

– W żadnym wypadku. Jest mi to potrzebne do rozwiązania zagadki. – Chętnie. Ale wie pan, ja nie jestem tani. – To bez znaczenia. Proszę policzyć najwyższą stawkę. Pan Kokoszka zapłaci.

Marzena tak naprawdę nie wiedziała, dlaczego zdecydowała się spełnić dziwną prośbę redaktor Sobani. Może zrobiło jej się trochę żal dziennikarki, która ulokowała swoje uczucia w niewłaściwym facecie? A może była ciekawa, jak zareaguje Jacek? Chociaż nie, to mogła akurat przewidzieć. Na pewno go to wyznanie rozbawi. Na pewno. No właśnie, czy na pewno? Jacek, którego poznała wiele lat wcześniej, był raczej romantykiem niż cynikiem. Zakochany w swojej dziewczynie, z innymi tylko rozmawiał i nie był nimi zainteresowany. Bywał złośliwy i nonszalancki. Ale nie cyniczny. Te jego złośliwości były nawet na swój sposób urocze i nikomu nie robiły zwykle krzywdy. Dopiero po zaginięciu Basi coś się w nim zmieniło. Sama nie wiedziała dlaczego. Przecież chyba nie mógł jej winić za to, że pojechała na tę wyprawę. Gdyby mogła przewidzieć, że tak to się skończy, z pewnością nie ruszyłaby się z Polski. Nie powinien więc czuć się skrzywdzony i przenosić tego swojego żalu na wszystkie pozostałe kobiety. Co innego, gdyby go zdradziła, to tak, wtedy jakoś dałoby się wytłumaczyć tę specyficzną drobinę cynizmu, jaka cechowała jego późniejsze kontakty z kobietami. Ale ona po prostu nie wróciła z wyprawy w Himalaje. Na dodatek wyglądało na to, że on ją wciąż kocha. A może to tylko taka poza obronna? Może podświadomie uznał, że tak będzie najlepiej? Że jeśli wciąż będzie kochał ją, to nie zakocha się już w nikim więcej. I to go obroni przed emocjonalną huśtawką. Przecież pamiętała, jak się zachowywał po zaginięciu Basi. Przez rok był właściwie cieniem człowieka, niektórzy byli pewni, że to tylko kwestia czasu, kiedy spróbuje popełnić samobójstwo.

A tymczasem, niemal równo rok od tej tragedii, wrócił do żywych. Wiele osób uważało wtedy, że całkowicie już się pozbierał. Tak jak dawniej potrafił być złośliwy i uszczypliwy, a wszystkie wydarzenia zdawały się po nim spływać jak woda po kaczce. Jedyną zmianą, jaką zauważali inni, było to, że nagle zaczął biegać. I chyba nikt poza nią nie spostrzegł, jaką niewidzialną barierę stworzył pomiędzy sobą a kobietami. – Ten bęcwał już całkiem oszalał… – Dotarło nagle do Marzeny jakby z innego świata. Dopiero gdy usłyszała te słowa, zauważyła, że stoi koło niej pan Fryderyk. – Słucham? – zapytała, choć w tej chwili i tak znajdowała się gdzieś bardzo daleko i ani nie słuchała swojego patrona, ani nawet nie miała zamiaru tego robić. – Mówię, że mój syn całkiem oszalał. – Widać było, że mecenas Przypadek, który właśnie przyszedł do swojej kancelarii, jest wyraźnie roztrzęsiony. – Zabrał z domu melonik należący do naszego przodka. Ponoć ma mu to pomóc w tej jego detektywistycznej karierze. Jemu naprawdę wydaje się, że potrafi każdego prześwietlić na wylot. Jak aparat Roentgena. Dopiero ostatnie słowa pana Fryderyka dotarły do Marzeny. No właśnie. Ona w przeciwieństwie do swego patrona wierzyła w to, że wzrok Jacka rzeczywiście ma wiele wspólnego ze słynnymi promieniami X. I co będzie, jeśli się domyśli, po co tak naprawdę do niego dzwoni? Ale czy to możliwe, skoro ona sama tak naprawdę tego nie wiedziała? No właśnie, może czas się tego dowiedzieć. Może najlepiej zrobić to jak najszybciej. Kiedy pan Fryderyk zniknął za drzwiami swojego gabinetu, chwyciła komórkę i wybrała numer byłego narzeczonego. – Jacek? Cześć. Dzwonię, bo… chciałabym się zrewanżować za ten koncert. Może wybrałbyś się ze mną do teatru?

Kokoszka z przerażeniem rozejrzał się po planie. W jednej chwili zaschło mu w gardle. W jego głowie uruchomił się kalkulator o ogromnej wydajności, który błyskawicznie podliczał wszystkie

straty, jakie przy tej jednej scenie poniósł producent. Kiedy suma przekroczyła już pięć tysięcy złotych, Kokoszka chwycił się za serce i z trudem łapał powietrze. Gdyby nie fakt, że przerwanie nagrania mogło jeszcze zwiększyć wydatki, ryknąłby na wszystkich. Dlatego postanowił znaleźć sobie jakiś zastępczy cel, który pomógłby mu wyładować swoją złość. Poszukał wzrokiem Przypadka, z którym się tu umówił. Zobaczył go daleko, przy jednym ze stolików, jedzącego obiad. Z szybkością geparda i zwinnością pantery Kokoszka w jednej chwili przeniósł się bezszelestnie w pobliże detektywa. – Może by pan się wreszcie zajął szukaniem mordercy, zamiast korzystać z mojego cateringu – syknął wściekły Kokoszka. – Niestety, nikt mi nie zaproponował skorzystania z cateringu. Dlatego zamówiłem zwykły obiad. Na pana koszt. – Co?! Jeszcze to?! Nie dość mnie pan, proszę pana, do tej pory obrabował!? Codziennie dostarczali mi do celi stosy nowych rachunków! Może mi pan wyjaśni, po co panu była ochrona?! No i ten hotel?! – Nie hotel, tylko najdroższy hotel w mieście – sprecyzował Jacek, odstawiając talerz. – Wynająłem to miejsce, żeby poczuć się jak prawdziwa gwiazda. Szkoda, że nie miałem czasu tam wpaść. – Co?! To ja od tygodnia płacę ciężkie pieniądze za hotel, z którego pan nie korzysta?! – Ale kiedy pomyślę, że mogę tam w każdej chwili przenocować, rozwiązywanie sprawy idzie mi o wiele lepiej. A tak w ogóle to bardzo się cieszę, że już pana widzę na wolności. – Już? Chciał pan powiedzieć, dopiero! – wysyczał wściekły producent. Jego złość pogłębiał fakt, że wciąż nie mógł, ze względu na nagrywanie, po prostu wykrzyczeć swojej frustracji, a jedynie mówić półgłosem. – Ten pański adwokat się nie spieszył! Gdybym to ja skończył prawo, to zapewniam, że sam siebie wyciągnąłbym z aresztu w pięć minut! – Nie wątpię, od razu widać, że jest pan człowiekiem niezliczonej liczby talentów. – Oczywiście, proszę pana, oczywiście – Kokoszka kątem oka zanotował, że właśnie skończono nagrywanie sceny. – Gdyby nie to,

że muszę produkować ten serial, to mógłbym osiągnąć, proszę pana, naprawdę wiele. – W takim razie to naprawdę wielka strata dla ludzkości, że zdecydował się pan zająć akurat tym. – Tak, to wielka strata – przytaknął nieco udobruchany Kokoszka. Chciał chyba jeszcze coś dodać, ale do jego głowy dotarło nieśmiałe przypuszczenie, że Jacek z niego kpi. Wprawdzie nie powinien tego robić, bo po pierwsze nikt z żywych nie powinien wątpić w geniusz producenta. A po drugie przecież producent płacił mu ze swoich pieniędzy i był przekonany, że każda taka osoba, zgodnie z zasadą zdrowego rozsądku, powinna się skupić wyłącznie na potakiwaniu mu. Ale jednak w tym gościu było coś niesamowicie irytującego, jakieś dziwne połączenie hedonizmu i nonkonformizmu, którego Kokoszka nie był w stanie pojąć. – Co to ja chciałem…? – Witam, cieszę się, że pana widzę – Zawiałło niemal zgiął się wpół w ukłonie przed producentem. – Osobiście podpisywałem list protestacyjny w sprawie pańskiego aresztowania. Miałbym parę słówek do powiedzenia – Zawiałło spojrzał znacząco na Jacka. – Na osobności. – Oczywiście, na osobności. Poznajcie się panowie. Pan Zawiałło, pan Przypadek… Pan Przypadek rozwiązuje w moim zastępstwie sprawę śmierci Noskowskiego, bo ja nie mam na to czasu. Pewnie będzie miał do pana kilka pytań. – Do mnie? – Zawiałło przełknął nerwowo ślinę i poklepał przez połę marynarki swojego stalowego przyjaciela z uspokajającą miętówką. – A po co? Nie mam z tym nic wspólnego. – Ale ja nie twierdzę, że pan ma – spojrzał z uśmiechem na aktora Przypadek. – Więc powinien się pan zająć tą Serafińską, bo ja jestem niewinny – stwierdził kategorycznie Zawiałło. – Aha, czyli w tej chwili denerwuje się pan tylko dlatego, że dostał pan już jakąś wstępną propozycję z Mieczy Grunwaldu i nie wie pan, jak powiedzieć o tym panu Kokoszce? – Bzdury! – krzyknął Zawiałło w twarz Jacka. – Chciałem się jedynie poskarżyć, że znów dostałem za długie kwestie, chociaż wyraźnie prosiłem, żeby mi takich nie pisać!

– To nie o to chodzi – pokiwał przecząco głową Przypadek. – Gdyby pan rzeczywiście miał taką uzasadnioną pretensję, pewnie po prostu spokojnie podszedłby pan do producenta i mu o tym powiedział. Ale pan od rana denerwował się przed tym spotkaniem. Chodził pan w tę i z powrotem i z nikim nie rozmawiał. Wiedział pan, że pan Kokoszka dzisiaj tu wpadnie, i zbierał się w sobie przed tą rozmową. Odruchowo sięgał pan do wewnętrznej kieszeni po piersiówkę, żeby się napić na te nerwy – Przypadek pociągnął nosem. – Tak à propos, czuję, że wciąż pan produkuje swoją słynną miętówkę. – To jest wyłącznie moja prywatna sprawa! – Pod warunkiem, że nie odlewał pan paru kieliszków z każdego nastawu, żeby uzbierać na trzy flaszki alkoholu metylowego… – Jak pan śmie?! Ja jestem zasłużonym aktorem! Ja mam ordery! Ja walczyłem z komuną! – I chwała panu za to. Ale kolegę z roli w Mieczach Grunwaldu chciał pan wysadzić do ostatniej chwili jego życia. – Serafińska to panu powiedziała? Tak?! To oświadczam panu, że ona bezczelnie kłamie! – Z panią Serafińską jeszcze nie rozmawiałem. Za to z wywiadów z panem wynikało, że bez przerwy szkoli pan niemiecki, mimo że przegrał pan już z Noskowskim walkę o rolę w Mieczach Grunwaldu. Czyli wciąż uważał pan, że zagra rolę okrutnego Czcibora. – Ja się nie pozwolę obrażać. A niemieckiego uczę się cały czas, bo to piękny, dźwięczny język, który chciałbym poznać. I bardzo proszę, żeby nie pisano dla mnie tak długich kwestii, bo jeśli to się nie zmieni, zażądam renegocjacji mojego kontraktu. – Zawiałło odszedł, nie czekając na odpowiedź Kokoszki. – Myśli pan, że to on? – zmartwił się producent. – To byłoby straszne, straciłbym drugiego aktora. – Obawiam się, że to nie ostatnia pana aktorska strata. Ale to nic w porównaniu z tym, że dzisiaj świat straci wspaniałą aparaturę do produkcji wysokiej jakości destylatu – stwierdził refleksyjnie. – Skąd pan wie? – Bo ludzie są banalnie przewidywalni, panie Kokoszka –

Przypadek pokiwał ze smutkiem głową. – Mógłby mnie pan jakoś skontaktować z panią Serafińską? Potrzebuję jeszcze jednego elementu do tej układanki.

Młody

Bóg Seksu nie miał cienia wątpliwości, że właśnie osiągnął Olimp własnych możliwości. Z zadowoleniem spojrzał na swoją boginię, która bez rezultatu usiłowała uspokoić oddech. Żeby widzieć to jeszcze dokładniej, założył na nos eleganckie okulary w srebrnych oprawkach. Tak, teraz panorama miłosnych zmagań prezentowała się znacznie lepiej. Upojony tym widokiem sięgnął po swoją fajkę leżącą na nocnym stoliczku i przypalił ją sobie, z trudem opanowując drżenie rąk. Nim jednak zdążył się zaciągnąć nią po raz drugi, ktoś wyrwał mu ukochany przedmiot z rąk. – No czemu się tak patrzysz? – Ania przygryzła ustnik zębami i po chwili wypuściła kłąb dymu. – Nie widziałeś kobiety palącej fajkę? Błażej chrząknął zakłopotany. Owszem, zdarzało mu się zobaczyć kobiety z fajką. To prawda, nie był fanem tego widoku. Uważał go za umiarkowanie apetyczny, wręcz na granicy dobrego smaku, poza którą kończyła się jego konserwatywna akceptacja dla równouprawnienia. Ale w tej chwili nie sam widok go przerażał. Ania złamała bowiem jedną z najświętszych zasad, w jakie wierzył. Zasada ta mówiła, że fajki i kobiety się nie pożycza. – No chyba nie przeszkadza ci, że ją palę? – zapytała, nieco rozbawiona, redaktor Sobania. – Nigdy tego nie robiłaś – odpowiedział dyplomatycznie Sakowicz junior. – Bo nigdy do tej pory nie miałam takiej potrzeby. Potraktuj to jako komplement – Ania zaciągnęła się jeszcze raz i oddała fajkę Błażejowi. – Od czasu, kiedy przestał nas odwiedzać twój papa, zrobiło się mimo wszystko dużo milej. A właśnie, czemu już tego nie robi? – To skomplikowane – odparł wymijająco Sakowicz junior. – A może miałabyś ochotę go poznać? – Poznać? – zaniepokoiła się Ania. – To chyba za wcześnie,

Błażejku. Ja wiem, spotykamy się, jest miło, ale do poznawania rodziców to jeszcze chyba daleka droga. – No co ty? Chyba nie myślisz, że chcę cię przedstawić jako narzeczoną? – roześmiał się Sakowicz junior. Czy był to jednak śmiech szczery, czy też nie, pozostanie na razie jego tajemnicą, do której nawet autor chwilowo nie ma dostępu. – No to po co? – Mam ochotę zobaczyć jego minę, kiedy okaże się, że jesteś prawdziwa. – Ania spojrzała zdziwiona na Błażeja. – Widzisz, mój tato kompletnie nie ma i nigdy nie miał powodzenia u kobiet. I nie jest w stanie uwierzyć, że ja je mam – tym razem śmiech Sakowicza juniora był z pewnością szczery. – À propos powodzenia u kobiet, musisz uważać na swoje przyjaciółki.Spotkałem ostatnio w „Szypułce” tę Malwinę. Mówię ci, musiałem się nieźle nagimnastykować, żeby się jej nie dać zaciągnąć do domu na kawę – westchnął z wyraźnym niesmakiem Młody Bóg Seksu. – Ja nie mam nic przeciwko temu, żebyś wypił z nią kawę. – Żabko, przecież dobrze wiesz, jak ja działam na kobiety. Jej z pewnością chodziło o coś więcej. A podobno to taka twoja dobra przyjaciółka. – To następnym razem się nie opieraj. Oczywiście, jeśli ci się podoba. Ona ma specyficzny typ urody. – Ania wstała i rozejrzała się w poszukiwaniu swojej bielizny. – Czemu znów tak na mnie patrzysz? Przecież ustalaliśmy, że nasza znajomość jest bez wzajemnych zobowiązań. Ja mam swoje życie, ty masz swoje. Wiedziałeś o tym… – redaktor Sobania założyła ulubiony stanik wyprodukowany przez bardzo renomowaną i drogą firmę, a następnie odwróciła się plecami w stronę Błażeja, by ten pomógł go jej zapiąć. – Oczywiście, żabko. – Młody Bóg Seksu chwycił za haftki i włożył konika w uszko. – Absolutnie się z tobą zgadzam, też nie lubię zbyt wielu zobowiązań. To tak ogranicza człowieka i nie pozwala cieszyć się życiem. – Fajnie, że to rozumiesz. – Ania wciągnęła na siebie stringi. – Tylko wiesz… Będę się musiał stąd niedługo wyprowadzić. No i trochę szukam mieszkania. Zastanawiałem się, czy nie miałabyś

nic przeciwko… – Nie miałabym. – Naprawdę? – Młody Bóg Seksu poczuł wiatr w żagle i oczyma wyobraźni zobaczył, jak wnosi walizki do mieszkania swojej dziewczyny. – Oczywiście. Byle nie za blisko. – Redaktor Sobania naciągnęła na siebie sukienkę, która perfekcyjnie opinała jej wspaniałe kształty. – Jak to, nie za blisko? – Nie chciałabym żebyś się przeprowadzał za blisko mnie. Dzielnica może być ta sama. Ale już osiedle na pewno nie. – Nie no, oczywiście – uśmiechnął się ze zrozumieniem, choć nagle mieszkanie dziewczyny jakby się oddaliło, a on pozostał z walizkami w rękach na korytarzu. – Nie miałem zamiaru bliżej. To by nas niepotrzebnie ograniczało. – Jesteś kochany – nachyliła się w stronę Błażeja i pocałowała go w policzek. Potem chwyciła torebkę i ruszyła do wyjścia. – To lecę. Nie musisz mnie odprowadzać. Kiedy drzwi zamknęły się za panią redaktor, Młody Bóg Seksu, wciąż ubrany jedynie w swoją fajkę, podreptał do przedpokoju. Zasunął zasuwkę, przygryzł mocniej cybuch i zafrasował się na moment, rozważając coś. Gdy już jednak zakończył tę czynność, jego oblicze rozjaśnił uśmiech. – Tak, tak – powiedział do samego siebie. – Czyli że niedługo będziemy mieszkali właściwie razem.

Serafińska miała złe przeczucia i nie chciała przyjeżdżać na to spotkanie. Postawiła sobie nawet pasjansa, żeby sprawdzić, czy powinna to robić. Karty wyraźnie jej to odradzały i ostrzegały ją przed szczupłym szatynem średniego wzrostu. Z całą pewnością nie chodziło więc o Kokoszkę, pozbawionego włosów mikrusa, który ją zaprosił do swojego biura. Najchętniej kazałaby mu się odwalić, ale formalnie, mimo że nie miała już dni zdjęciowych, jeszcze przez miesiąc pozostawała do dyspozycji producenta Miłości i medycyny. Dlatego musiała przyjechać do biura Kokoszki. Żałowała, że nie może skorzystać

przy tym ze swojego pięknego czerwonego auta, którym wyjechała wczoraj z salonu. Nie mogła się powstrzymać przed kupieniem go, rozsądek podpowiadał jej jednak, że jeszcze przez jakiś czas nie może się nim afiszować. Ale nawet idąc do producenta, nie przestawała marzyć o chwili, w której ponownie wsiądzie do swojego samochodu. Tylko choćby po to, by móc poczuć przyjemny dotyk skórzanych siedzeń. Tak, musi tylko jak najszybciej zakończyć to spotkanie. Serafińska weszła do pokoju producenta bez pukania. Chciała od progu opryskliwie zapytać, po co ją wezwał. Lecz wtedy zobaczyła szczupłego szatyna średniego wzrostu, który siedział na fotelu w rogu pomieszczenia i bawił się trzymanym w ręku staroświeckim melonikiem. – Dzień dobry, pani Doroto, proszę, niech pani pozna, to pan Przypadek, detektyw, który zamiast mnie prowadzi śledztwo w sprawie śmierci pani kolegi – Kokoszka wskazał na szatyna, który grzecznie skłonił się przed aktorką i pocałował ją w dłoń. – Miło mi – twarz Serafińskiej wskazywała na narastające mdłości. – Czyli zostałam wezwana na przesłuchanie? – zapytała z emfazą. – Na zwykłą rozmowę, na której chciałbym dowiedzieć się od pani kilku rzeczy – uśmiechnął się do niej przyjaźnie Jacek. – To co pan chce wiedzieć? – Na początek chciałem zapytać, czy popsuł się pani samochód? – Nic o tym nie wiem – odpowiedziała po chwili namysłu Serafińska, bacznie przyglądając się detektywowi. – To dlaczego przyjechała tu pani taksówką? – Nie lubię jeździć po mieście w korkach. – Jest dwunasta, o tej porze jeździ się po Warszawie dość dobrze – Jacek sięgnął po gazetę na biurku. – Poza tym, w wywiadzie udzielonym przed dwoma tygodniami twierdziła pani, że musi się poruszać po Warszawie dziesięcioletnim gratem, a na taksówki panią nie stać. Czyżby niespodziewanie zmienił się pani status majątkowy? Serafińska poczuła, jak nerwowo zaczyna drgać jej prawa powieka. Tak, karty nie kłamały. Szczupły szatyn średniego wzrostu

mógł stać się przyczyną jej poważnych kłopotów. Nie potrafiła odpowiedzieć na jego pytanie, dlatego, dla odwrócenia uwagi, postanowiła zaatakować kogoś innego. – Po to mnie pan tu wezwał?! – krzyknęła na Kokoszkę. – Po to, żebym musiała wysłuchiwać jakichś idiotycznych pytań?! Nie dość, że pozbawił mnie pan roli, to jeszcze pozwala mnie pan dręczyć pytaniami?! – otworzyła torebkę. – Proszę, może mi pan jeszcze zabierze ostatnie grosze?! – rzuciła na stół portfel wyjęty z torebki. – Może za mało zbiedniałam?! Niech pan zobaczy, jest zupełnie pusty! – To ciekawe – Jacek obejrzał dokładnie portfel. – Na nic panią nie stać, a kupuje sobie pani drogi skórzany portfel. Portfele tej firmy są warte co najmniej dwa tysiące złotych. – To zakup sprzed roku – Serafińska wyrwała portfel z ręki Jacka i pospiesznie schowała go do kieszeni. – Sądząc po śladach zużycia, trafił do pani torebki kilka dni temu. – To prawda, nie używałam go wcześniej. – Torebki też nie? – Jacek przyjrzał się uważnie stylowej torebce z delikatnej brązowej skóry, którą Serafińska chciała bezskutecznie schować za sobą. – Ona również nie ma śladów używania. A tak na oko jest warta jakieś cztery, a nawet pięć tysięcy. – Po prostu dbam o swoje rzeczy! – aktorka zasłoniła torbę całym ciałem. Ale Jacek był już zainteresowany czymś innym. – Nie stać mnie na wiele, to dbam! – Być może. Tylko dlaczego te części pani garderoby, które noszą ślady używania, są znacznie tańszych marek? – A czy ja się pytam o ten stary melonik, który pan obraca w dłoniach?! – To pamiątka po moich przodkach. – Mnie to nie interesuje! I pana nie powinny interesować moje ubrania. Nie mam zamiaru odpowiadać na żadne pytanie więcej! – Szczerze mówiąc, wiem już wszystko, czego potrzebuję. – No to bardzo dobrze! – wstała i ruszyła do drzwi. Zatrzymała się przed nimi, odwróciła i powiedziała melodramatycznym tonem: – Żegnam! – Raczej do widzenia. Pojutrze będzie pani przy rekonstrukcji

zabójstwa. – Nie ma pan prawa tego ode mnie wymagać! – Ja rzeczywiście nie. Ale zaproszenie przyjdzie do pani od bardzo groźnego podkomisarza. Pan Kokoszka może coś o nim pani powiedzieć. – Zatem do widzenia, panie detektywie. – To ona? – zapytał producent, kiedy już ucichł dźwięk drzwi zamkniętych z hukiem przez Serafińską. – To ją aresztuje ten podkomisarz Łoś po rekonstrukcji? – Myślę, że nasz dzielny policjant będzie miał tego dnia do aresztowania więcej niż jedną osobę. – Czyli Noskowskiego zabiły dwie osoby?! – Muszę już lecieć – Jacek zignorował pytanie i spojrzał na zegarek. – Mam lekcję aktorstwa z panem Danielewiczem. – Właśnie miałem pana o to zapytać. Przyniósł mi wczoraj fakturę za cztery godziny nauki na pięć tysięcy złotych! – Lekcje u tak znanego aktora muszą kosztować – rozłożył bezradnie ręce Jacek. – Ale dlaczego mnie mają kosztować?! I po co to panu?! – To nie dla mnie. To dla dobra sztuki, panie Kokoszka – Jacek założył na głowę melonik i zasalutował do jego ronda. – I żeby pan Poirot mógł być z nas dumny. A przynajmniej zadowolony.

Podkomisarz

Łoś wściekle spoglądał wkoło. Wszyscy tu poza nim wyraźnie się świetnie bawili. Ba, z trudem powstrzymywali się od śmiechu, patrząc w twarz policjanta. Podkomisarz zerkał na te gęby i jedynie świadomość, że zaraz kogoś z nich aresztuje za morderstwo, powstrzymywała go od czynów, za które sam musiałby zostać aresztowany. Najchętniej nie uczestniczyłby w tej całej farsie. Ale nie miał wyjścia. Podejrzewany przez niego na początku producent wyszedł z aresztu, zanim z niego cokolwiek wycisnął. Na Serafińską nie miał nic poza motywem. Znalazł wprawdzie pewne poszlaki świadczące o tym, że to mógł być ten Zawiałło, ale nadinspektor Zawada powiedział, że nie zgodzi się na aresztowanie kolejnego znanego

i szanowanego człowieka, zanim podkomisarz nie położy przed nim twardych dowodów. A tych dzielny policjant nie potrafił znaleźć. I wtedy nagle zadzwonił do niego ten cholerny Przypadek. – Chciałem panu podziękować, panie podkomisarzu, za to, że pomógł mi pan odnaleźć mordercę pana Noskowskiego. – Co?! Jakim cudem?! – A tego nie mogę, niestety, panu zdradzić, ze względu na dobro śledztwa. Mogę pana jednak zapewnić, że gdyby nie pańska pomoc, na pewno nie dałbym rady. – To kto zabił tego doktora Stasia? – To na razie tajemnica. Do jutra. – Dlaczego do jutra?! – Bo jutro urządzam specjalne przedstawienie, na które, mam nadzieję, pan wpadnie. To będzie rekonstrukcja morderstwa. Wszyscy zainteresowani potwierdzili swoje przybycie. Jedynie pani Serafińska wymaga specjalnego zaproszenia. Gdyby był pan tak miły… „Gdyby był pan tak miły”! Bezczelność tego chłystka zdawała się nie mieć granic. Oczywiście Łoś nie musiał spełniać jego prośby i chętnie by tego nie zrobił. Ale koniecznie chciał wiedzieć, w jaki sposób pomógł Przypadkowi! Ta wiedza mogła się przydać, aby w przyszłości nie powtórzyć podobnego błędu. Dlatego policjant zgodził się na plan detektywa. Ale to, czego tamten żądał od niego w tej chwili, przechodziło już wszelkie granice! – Czy pan mnie słyszy, panie podkomisarzu? Prosiłem, żeby pan się położył w trumnie. – Co?! Pan kpi sobie ze mnie?! – Bynajmniej. Chcę odtworzyć ostatnie chwile, zanim zauważono śmierć pana Noskowskiego. Żeby nie zaburzać porządku na sali, musi pan się położyć w trumnie i stamtąd obserwować moje wyjaśnienia. Innej możliwości nie widzę. – A ja owszem. Zaraz pana aresztuję za obrazę policjanta. A na komendzie i tak pan wyśpiewa, kto jest winny. – To prawda. Ale wtedy straci pan szansę na to, żeby dowiedzieć się, w jaki sposób mi pomógł. Rozjuszony Łoś spojrzał ciężko na Przypadka. Najchętniej od

razu zapiąłby detektywowi kajdanki na rękach. Ale wiedział, że ten gość jest uparty bardziej niż osioł. I jeśli nie zgodzi się na jego warunki, to się nigdy nie dowie, w jaki sposób mu pomógł! Dlatego położył się grzecznie do trumny ustawionej tak, jak w trakcie stypy po doktorze Stasiu. Następnie obejrzał odegrane kilka ostatnich minut przed odkryciem morderstwa. Widział dokładnie kelnera roznoszącego kieliszki z wódką zafundowaną kolegom przez Danielewicza. Potem musiał wysłuchać dokładnie jego mowy pożegnalnej, by w końcu poczuć przez blisko minutę ciężar głowy wybitnego aktora. Przypadek bowiem zadbał o to, żeby wszystko było w najdrobniejszych szczegółach identyczne jak owego feralnego dnia. I dopiero kiedy przerażony Danielewicz wypowiedział swoją ostatnią kwestię, Jacek dał znak, że to wszystko, i założył na głowę trzymany w ręce melonik. – Pewnie zastanawiacie się państwo, dlaczego zacząłem od końca? Dlaczego chciałem odtworzyć akurat tę scenę, gdy pan Noskowski już nie żył, zamiast chwil, gdy wlewał w siebie trujący płyn? To proste. Tam nie znalazłbym odpowiedzi na to, kim jest morderca. A tu, była ona jak na dłoni. Ale po kolei. – Niech pan się pospieszy i oczyści mnie jak najszybciej z zarzutów! – zirytował się Kokoszka, który nie mogąc pozostać w bezruchu, zaczął swoim zwyczajem błyskawicznie zmieniać miejsce położenia. – Ja mam na głowie całą produkcję! Jacek spojrzał na Danielewicza, a ten tylko kiwnął głową, dając znak, że już czas podbić napięcie towarzyszące rozwiązaniu sprawy. Przypadek wycelował oskarżycielsko palec w Kokoszkę i spokojnie powiedział. – Sęk w tym, że to pan, panie producencie, jest winny śmierci pana Noskowskiego. – Co?! Pan chyba oszalał?! – krzyknął producent. – Wiedziałem! – oznajmił tryumfalnie Łoś i chciał się podnieść z trumny. – Jego pierwszego aresztowałem, to moja zasługa! – Proszę spokojnie leżeć, panie podkomisarzu. Nie powiedziałem, że pan Kokoszka zabił pana Noskowskiego, tylko że jest winny jego śmierci. A to dwie różne sprawy. – To kto zabił?!

Jacek, zamiast odpowiedzi, poprawił na głowie melonik i przeszedł kilka kroków. Stanął naprzeciwko nad wyraz skromnie ubranej, choć niewątpliwie atrakcyjnej kobiety. – Pani Serafińska. – Ją też podejrzewałem – oznajmił tryumfalnie Łoś, lecz Przypadek zdawał się go nie słyszeć. – Ale pewnie nikt nie podejrzewał, że pan Noskowski zostawił pani Serafińskiej kupon z wygraną w totolotka. Bo tylko pani wiedziała o wygranej. Pozostali dostali jedynie nagłą i niespodziewaną obietnicę zwrotu licznych długów. Niektórzy zapewne przypuszczali, że to kwestia gaży za tę superprodukcję. – A skąd pan wie, że tak nie było? – zapytała blada Serafińska. – Przecież miał dostać za tę rolę ponad trzysta tysięcy! – Sęk w tym, że pan Noskowski był zadłużony u wszystkich na jeszcze większą sumę. I z pewnością nie miał ochoty pozbywać się całej gaży. Co innego słynna ostatnio wygrana piętnastu milionów w wielkiej kumulacji. Taka kwota pozwala na gest. Pani też już z niej trochę wydała. – To nieprawda! – zaperzyła się Serafińska. – Torebkę kupiłam sobie z oszczędności! I portfel też. Zresztą, już ich nie mam. To porsche też już oddałam do dealera! Właściwie tylko je pożyczyłam, żeby się przejechać! – poczuła, jak bardzo się plącze. – A w ogóle to może ja sama zagrałam w lotto? – Pan w kolekturze, gdzie padła wygrana, na pewno potwierdzi, że nigdy pani tam nie była. Jest pani słynna. Zapamiętałby panią. Tak jak z pewnością zapamiętał regularnie tam bywającego Noskowskiego. – Jest pani aresztowana – fuknął Łoś, który zdążył się właśnie podnieść z trumny. – A państwu już dziękujemy – powiedział do pozostałych. – Momencik, panie podkomisarzu. To moje przedstawienie. Chyba pan nie myślał, że może skończyć się aż tak banalnie? Podkomisarz Łoś spojrzał zdziwiony na Jacka. Co on znów kręci?! I po co ten Danielewicz poklepuje go po ramieniu? – To mój uczeń, panie podkomisarzu – powiedział wzruszony artysta. – Sam go uczyłem stopniowania napięcia. Brawo, młody

człowieku, jestem z pana dumny! – Proszę siedzieć cicho! – warknął Łoś, nie zważając na to, do kogo śmie się zwracać. – A pan niech natychmiast mówi, o co w tym wszystkim chodzi?! – O to, że przywłaszczenie piętnastu milionów to wprawdzie przestępstwo, za które panią Serafińską można aresztować, ale nie powiedziałem, że to ona zabiła Noskowskiego. – No to w końcu kto go zabił?! – Kto zabił? – Jacek ponownie poprawił melonik na głowie, zrobił kilka kroków i tym razem zatrzymał się przed wysokim, siwym chudzielcem. – Pan Zawiałło. Miał do tego świetną motywację. W końcu dostawał po koledze rolę w superprodukcji – Przypadek podszedł do podejrzanego i spojrzał mu w oczy. – Mógł też zdobyć truciznę, bo od lat produkuje na własne potrzeby alkohol. – To nieprawda! – zerwał się przerażony aktor. – Ja nie zrobiłem nic złego! Ta rola mi się po prostu należała! – Będzie się pan tłumaczył na komisariacie! – zagroził Łoś. – Jego też podejrzewałem! – Chwileczkę, panie podkomisarzu. Nie powiedziałem, że pan Zawiałło zabił. Miał motyw, mógł mieć narzędzie. Ale go nie miał. Błędnie uznano, że zatruty alkohol był tylko we flaszkach pitych przez Noskowskiego w domu pogrzebowym. – A skąd pan wie, że tak nie było? – Z rozmów ze świadkami. Wszyscy twierdzili zgodnie, że wódka na sali śmierdziała jak tamta z domu pogrzebowego. Ale ponieważ nikt więcej się nie zatruł, to nikomu nie przyszło do głowy, że cała skrzynka była z trefną wódką. I policja jej nie sprawdzała. Prawda, panie podkomisarzu? – Nie było podstaw – chrząknął zakłopotany Łoś. – Zresztą, skoro cała skrzynka była tego metylu, to niby dlaczego inni się nie zatruli?! – Dzięki panu Danielewiczowi. Zwykły alkohol etylowy to najlepsza odtrutka na ten metylowy. Zaś on zafundował wszystkim dwie butelki wódki. A potem, co wszyscy widzieliśmy w odtworzonej scenie, skrupulatnie przypilnował, żeby wypili. To ich uratowało. – Roześmiany aktor zaczął się kłaniać wszystkim,

zadowolony, że znów znalazł się w centrum uwagi. – I odkąd się o tym dowiedziałem, byłem pewien, że to on właśnie zamordował pana Noskowskiego. Danielewicz zamarł w pół pokłonu. Skrzywił się, jakby dopadł go nagły spazm bólu. Wyglądało to tak, jakby nagle wypadł mu dysk, uniemożliwiając wyprostowanie się. – Jego nie podejrzewałem – mruknął zdezorientowany Łoś. – Co?! Co pan mówi?! Że niby ja?! Pan żartuje. Wszyscy wiedzieli, że ja nie miałem żadnego interesu. – Miał pan. Pan Kokoszka ciągle negocjował z panem Noskowskim, bo ten dowiedział się, że Zawiałło jest na najlepszej drodze, aby go pozbawić roli okrutnego Czcibora. Dlatego się zabezpieczał tą śpiączką. Gdyby rola nie wypaliła, mógłby nagle się z niej wybudzić. Gdyby plany Zawiałły spaliły na panewce, mógłby poprosić o odłączenie aparatury i definitywnie pożegnać się z serialem. – A to drań – wściekł się producent. – A mnie mówił, że chce być w tej śpiączce z miłości do naszego serialu! I pomyśleć, że byłem gotów nawet zrezygnować z tej nakręconej sceny pogrzebu, żeby tylko nie odchodził. – I dlatego pan się przyczynił do jego śmierci. Bo pan Danielewicz dowiedział się o tych planach. Nie podejrzewał zapewne, że Noskowski drży o swój kontrakt na superprodukcję, sądził, że jedynie obawia się o brak późniejszych propozycji. Dlatego profesor Barnaba bał się, że straci wymarzony status największej gwiazdy Miłości i medycyny. Bo przez kolejny rok ludzie by się pasjonowali tylko tym, czy doktor Staś wyjdzie ze śpiączki. Zabijając go, pozbywał się jednocześnie drugiego konkurenta z planu, pana Zawiałły, który odszedłby na miejsce Noskowskiego do Mieczy Grunwaldu. Na jednym ogniu upiekł dwie pieczenie. – A niby skąd wziąłem całą skrzynkę takiego alkoholu? – zauważył wciąż zgięty wpół Danielewicz. – Prowadził pan kiedyś restaurację. A ponieważ znany jest pan ze swojej oszczędności, to pewnie kupował do niej również najtańszy alkohol. Kto wie, może nawet ktoś się nim kiedyś zatruł i dlatego

pan splajtował? Pewnie pan odświeżył ostatnio kontakty. – Ale po co kupował całą skrzynkę? Nie wystarczyło tych kilka butelek? – zapytał Łoś. – Nie, panie podkomisarzu. Pan Danielewicz wiedział tylko, że producent kupił skrzynkę wódki i że część butelek znajdzie się w domu pogrzebowym. Ale które i ile? Tego nie mógł wiedzieć. Nie mógł też ryzykować podmiany w ostatniej chwili, bo gdyby go ktoś zauważył przy narzędziu zbrodni, mógłby być podejrzany. Poza tym w miejscu nagrania cały czas są jakieś kamery, ktoś robi zdjęcia. Zbyt duże ryzyko, że wszystko niechcący się zarejestruje. Ale już zamiana całej skrzynki nie sprawiała problemu. Bo pozostały alkohol był poza podejrzeniem, dlatego że nikt się nim nie zatruł. – A niby jak podmieniłem tę całą skrzynkę, panie detektywie? – Zakładam, że przed restauracją dostał się pan do samochodu producenta. Jestem prawie pewny również, że sprawdził pan, czy nie jest w zasięgu jakiejś kamery. – Więc jak mi to pan udowodni? – Wystarczy przejrzeć nagrania ochrony z drogiego apartamentowca, w którym pan mieszka. To minus takich miejsc, nic nie ujdzie uwadze zainstalowanych tam kamer. Wódkę musiał pan kupić wcześniej i raczej nie woził pan jej w bagażniku. I na pewno się nagrało, jak najpierw niesie ją pan do swojego domu, a potem, w dniu zabójstwa, zabiera ją pan ze sobą. I jak znam życie i pana oszczędność, w pana domu jest wciąż ta skrzynka z prawdziwą wódką kupioną przez producenta. Danielewicz spojrzał po wszystkich zebranych. Nie w każdym wzroku widział już wyrok skazujący, dlatego postanowił się uczepić ostatniej deski ratunku. – Chyba nie wierzycie, że ja to zrobiłem? Nie pozwólcie im. – Dla pana koleżanek i kolegów mam osobny dowód – przerwał mu Przypadek. – Postawił pan wszystkim tego wieczora dwie butelki bardzo drogiej wódki, choć powszechnie wiadomo, że jest pan sknerą i zawsze wszystkich naciąga. Pewnie niektórzy z pana kolegów do dziś są zdziwieni tą hojnością. – Każdy, kto w tej chwili spojrzał na twarze pozostałych zebranych, mógł stwierdzić, że Przypadek się nie myli. On zaś kontynuował:

– Ale nie miał pan wyjścia, przecież nie chciał pan zostać seryjnym mordercą. Zresztą, tak naprawdę nie wiadomo, jaka dawka alkoholu metylowego jest groźna. Dlatego na nagraniach i zdjęciach z domu pogrzebowego pan podkomisarz zobaczy, jak pan Danielewicz jest cały czas obok Noskowskiego. Musiał pilnować, by nikt inny nie dał mu zwykłego alkoholu. A i tak nie mógł być pewien, czy Noskowski nawet po wypiciu litra umrze, czy tylko, na przykład, oślepnie. Dlatego, zanim ogłosił jego śmierć, tak nienaturalnie długo wsłuchiwał się w bicie jego serca. O czym pan podkomisarz mógł przekonać się na własnej skórze. – Rzeczywiście – pokiwał głową Łoś. – Aresztuję pana. – Nie ma pan prawa. Proszę mnie zostawić! Nazywam się Barnaba Kłyś i jestem wybitnym profesorem kardiochirurgiem. Usłyszałem szmery, postanowiłem ich posłuchać uważniej. – Podkomisarz Łoś założył podejrzanemu kajdanki i przywołał Smańkę. – Niech pan zostawi ręce, które leczą! Dzięki mnie żyją miliony osób w Polsce! Oni beze mnie umrą! Zaraz mnie i tak wypuścicie i będziecie błagać, bym wrócił do zawodu! Zanim wyprowadzono Danielewicza podkomisarz Łoś podszedł do Jacka wciąż bawiącego się swoim melonikiem. Chrząknął zakłopotany i zapytał: – To jak ja właściwie panu pomogłem? – A wie pan, że sam się nad tym ciągle zastanawiam? – Przypadek zrobił zafrasowaną minę. – Ale ponieważ pan jest przekonany, że bez pana nie byłbym w stanie nic rozwiązać, to przez grzeczność nie zaprzeczam.

Rozdział II

Znamienne stany świadomości

Bolko

Szołtysik przeciągnął się przed lustrem wiszącym na jednej ze ścian salonu w jego penthousie. W tej chwili nie miał na sobie nic, ale to najlepiej pozwalało mu podziwiać swoje dwudziestoletnie, od jakichś czterdziestu lat, ciało. Dzięki temu wiecznie młodemu ciału miliony jego mentalnych rówieśników, oglądających jego cotygodniowy show w telewizji, wciąż mogły się z nim utożsamiać. A Szołtysikowi jeszcze przez długie lata nie groziła utrata popularności. Teraz ciało wydawało się jeszcze młodsze niż zwykle. Tak działo się zawsze wtedy, kiedy miało udane zbliżenie z partnerką, której nie było sensu pytać o dowód osobisty. Zaczerpnąwszy z tego rezerwuaru świeżości, jego ciało młodniało jeszcze bardziej. Zresztą, nie tylko ono. Również umysł Bolka nabywał niebywałej świeżości. Dlatego Szołtysik uznał, że to świetny moment na zrobienie kilku błyskotliwych zapisków na marginesie ulubionej ostatnio lektury. – Gdzie ja ją mogłem położyć? – zastanawiał się na głos, spinając jednocześnie ulubioną frotką swoje długie przetłuszczone włosy, które byłyby zupełnie siwe, gdyby nie nakładana na nie regularnie farba. Szołtysik rozejrzał się uważnie po salonie, ale nigdzie nie zauważył małej czerwonej książeczki, która z pewnością wyróżniałaby się na tle pastelowych kolorów rattanowych mebli.

Podszedł do szafki, gdzie stało opartych o siebie kilkanaście kolorowych okładek, pomiędzy którymi ukryte zostały tajniki buddyjskiej transcendencji oraz skomplikowanych pozycji erotycznych o wielowiekowej tradycji. Obok nich stała też indyjska szkatułka wykonana z hebanu, pamiątka z jednej z młodzieńczych podróży. Na wieczku miała umieszczoną rzadkiej urody mozaikę wykonaną z piasku przyciśniętego szklaną szybką. Ale Bolka w tej chwili bardziej od jej zewnętrznych atrybutów interesowała zawartość. Otworzył wieczko i zobaczył rzędy ręcznie skręconych papierosów, ułożone równiutko i starannie. Uśmiechnął się, wyciągnął jednego z nich, przesunął pod nosem, łapiąc w nozdrza zapach indyjskich konopi najlepszego gatunku. Następnie schował blanta za ucho i obiecał sobie, że jak tylko znajdzie czerwoną książeczkę, to zaraz go sobie zapali, żeby uruchomić dodatkowe obszary swojego mózgu. Penthouse należący do Szołtysika był naprawdę ogromnych rozmiarów, ale przeszukanie go zajęło właścicielowi ledwo kilka minut. Wszystko dzięki minimalistycznemu wystrojowi złożonemu z niewielkiej liczby rattanowych, przezroczystych mebli, które nie potrafiły w swoim wnętrzu ukryć niczego. – Gdzie ona mogła się podziać? – zastanawiał się coraz bardziej zdenerwowany Bolko. Stratą jakiejkolwiek innej pozycji pewnie by się w ogóle nie przejął. Ale ta była wyjątkowa. Dostał ją w dzieciństwie od ojca. Wtedy jeszcze nie potrafił docenić jej wagi. Odłożył ją gdzieś na odległą półkę. Kiedy dojrzewał już intelektualnie do jej poznania i ojciec namawiał go intensywnie do tej lektury, nadszedł akurat okres młodzieńczego buntu. Książeczka została odrzucona na czas dłuższy. Przenosząc się na początku lat siedemdziesiątych do hippisowskiej komuny, wziął ją ze sobą i przeczytał kilkanaście stron. Ponieważ jednak nie był w stanie skorelować jej treści z odmiennymi stanami świadomości, odłożył ją ponownie. Uznał, że pisany z górą sto lat wcześniej tekst na nic się dzisiaj nie przyda. Gdy wrócił na dobre z komuny do domu, zabrał ją ze sobą. I tak

było zawsze, gdziekolwiek by się nie przeprowadził. Lecz dopiero kilka lat temu, gdy świat zaczął pogrążać się w kryzysie i chaosie spowodowanym przez zachłanne korporacje, przeczytał ją po raz pierwszy. Potem robił to jeszcze kilkadziesiąt razy i z każdym następnym rósł w nim podziw dla geniuszu jej autorów. Rzecz pisana w połowie dziewiętnastego wieku wydała mu się absolutnie aktualna na progu wieku dwudziestego pierwszego. Oczywiście pewne drobiazgi się zmieniły, ale tak naprawdę niesprawiedliwość tego świata wydawała się krzyczeć o kolejną rewolucję. I Bolko Szołtysik poczuł, że ma moralny obowiązek stanąć na czele takiej rewolucji. On, człowiek znany chyba każdemu dziecku w tym kraju, on, z którego ust co tydzień miliony młodych ludzi spijały mądrość, szlachetność i dowcip, nie powinien zadowalać się tylko własnym materialnym sukcesem. Musi pójść krok dalej. Dlatego zapisywał uaktualnienia Manifestu komunistycznego na marginesach egzemplarza podarowanego mu przez ojca. – No gdzie jest ta książka? Rozejrzał się jeszcze raz po swoim salonie. I wtedy kątem oka zauważył kopertę wsuwającą się pod drzwiami. Po chwili usłyszał odgłos oddalających się kroków. Zdziwiony Bolko podszedł do drzwi i schylił się po kopertę. Nie była zaklejona. Otworzył ją i wyjął z niej kartkę. Na kartce były litery wycięte z gazet. „MaM twój MaNifEst. Chcę stu tysięcy albO go puszczĘ do gazet”.

I jak ci się podobała sztuka? – zapytała Marzena. – Była… – Przypadek przez chwilę szukał odpowiedniego określenia. – Była bardzo ambitna. Bardzo. – Czyli ci się nie podobała? – Za to bardzo mi się podobało, że zaprosiłaś mnie do teatru. Nie wiem jeszcze wprawdzie, dlaczego to zrobiłaś, ale zakładam, że wkrótce się dowiem. – A czy musiałam mieć jakiś konkretny powód? – Tak. Ludzie nigdy nie robią niczego bez powodu czy

bezinteresownie. – A twoja pomoc dla pani Irminy przy kradzieży obrazów nie była bezinteresowna? – Oczywiście że nie. Czy ty wiesz, jakie ona pyszne słodkości piecze? Gdybym pozwolił jej wnukowi pójść do więzienia, to mogliby go zamknąć gdzieś daleko od Warszawy. Pani Irmina traciłaby dużo czasu na jeżdżenie tam i miałaby go mniej na robienie swoich pysznych wypieków. Na dodatek większość z nich trafiałaby do ust Wojtka w paczkach zawożonych mu do więzienia. – Ja pytam serio… – Ależ ja ci serio odpowiadam. To, że w twoich uszach brzmi to niepoważnie, to już nie moja wina. – No dobrze, a wolontariusze? Oni też nie są bezinteresowni? – Absolutnie nie są. W najlepszym wypadku zaspokajają swoją potrzebę pomagania innym czy poprawiania świata. A czasami zwyczajnie ten wolontariat jest im potrzebny do wpisania w CV, żeby dostać lepszą pracę. Albo mają znajomych, którym warto się pochwalić, że są wolontariuszami lub oddali dużą ilość krwi. Korzyści mogą być różne, ale całość sprowadza się do tego, że nie ma ludzi bezinteresownych. – Są tylko banalnie przewidywalni? – Wprost wyjęłaś mi to z ust. – Jeśli tak rzeczywiście jest, to nie powinieneś mieć kłopotu z wydedukowaniem, dlaczego zaprosiłam cię do teatru. – Dziś wieczorem chciałem odpocząć od mojej pracy. – To masz pecha, że włączyła ci się zawodowa podejrzliwość. – To moja cecha immanentna, niezależna od profesji. – No to jeśli nie potrafisz jej wyłączyć, to proszę bardzo, ruszaj do boju, panie detektywie. I oświeć mnie, dlaczego chciałam się z tobą spotkać. – Pozwolisz, że chwycę nastrój – Jacek przymknął oczy i rozłożył szeroko ręce. – Wyglądasz, jakbyś się szykował do seansu spirytystycznego. – Jesteś blisko. Wkrótce będę zmuszony zostać jasnowidzem. – Co ty opowiadasz? – Nie przeszkadzaj, wpadam w trans. Tak, widzę już pierwsze

poszlaki. Widzę czyjąś ciekawość, która każe sprawdzić, czy coś w środku się odezwie, gdy wyjdzie się z byłym udawanym narzeczonym do teatru. A może się okaże, że jest jednak zwyczajnie obojętny? – Ciało Jacka przeszedł prąd oświecenia. – Ale nie, to trochę za mało, potrzebne jest jakieś alibi. Bo gdyby ten były udawany narzeczony domyślił się, że o to chodzi, to nie byłoby dobrze. Zresztą, nie, nie ryzykowałaby tej demaskacji. Musiał być jakiś impuls, który zachęcił ją do takiej próby. Co mogło być tym impulsem? – Przypadek intensywnie potarł czoło. – Sam nie wiem. Może poszukać czegoś w jej zachowaniu? – Jacek spojrzał na Marzenę, która lekkim rozbawieniem usiłowała przykryć niepokój. – Tak, gdyby po prostu chciała pójść do teatru z byłym udawanym narzeczonym, to po wyjściu nie pytałaby go o to, czy sztuka mu się podobała. O nie, zrobiłaby mu wykład, dlaczego powinna mu się podobać, jakie są jej największe atuty, na czym polega jej nowatorskość i dlaczego polska współczesna dramaturgia jest tak wspaniała. A tymczasem chciała, żeby to on zaczął mówić. Pewnie dokładnie nie wiedziała, jak mu powiedzieć o prawdziwych przyczynach spotkania, i chciała w jego słowach znaleźć jakiś punkt zaczepienia, nawiązania. Momencik, czy ta sztuka, na której byli, nie była czasem o miłości? Tak było chyba napisane w programie. Wprawdzie ciężko tę miłość było zauważyć na scenie, ale mogła liczyć, że on coś na ten temat powie. Czyli chciała porozmawiać z nim o uczuciach. Ale nie, nie o swoich. Były udawany narzeczony to kiepski partner do takiej rozmowy. Czyli chciała pogadać o jego uczuciach. – Przypadek spojrzał na Marzenę zaciekawiony. – Jak mi idzie? – Nie wypadaj z transu, bo jeszcze ci się coś pomyli. – Masz rację. Stanąłem na jego uczuciach. Nie, te uczucia jej nie interesują bez dodatkowego kontekstu. Temat jego nieudawanej, zaginionej narzeczonej Basi przerabiali już setki razy, czyli nie o niego tu chodzi. To musi być coś jeszcze. Hmmm. Z nikim nie jestem związany i znam tylko jedną osobę, która usilnie chciałaby się ze mną umówić na randkę. – Jacek przystanął i popatrzył zdziwiony na Marzenę. – Chwilka, czy ciebie przypadkiem nie odwiedziła redaktor Sobania?

– A jeśli tak, to co? – Mam nadzieję, że nie masz zamiaru uczestniczyć w jej spisku? – Jakim spisku? – Ona koniecznie chce się ze mną umówić na drugą randkę. – Wiem, mówiła mi o tym. Ale to nie chodzi o drugą randkę, tylko o drugą szansę. Ona cię… kocha. – Marzena sama zdziwiła się, jak to niepozorne krótkie słowo przeszło jej przez usta przy byłym udawanym narzeczonym. – Błagam cię, chyba się nie dałaś na to nabrać? – Wydawała mi się szczera. – „Wydawała się” to z pewnością właściwe sformułowanie. Jaką właściwie dostałaś misję? – Doprowadzić do waszej rozmowy. Ona wie, że ty możesz się jej obawiać, że nie chcesz z nią rozmawiać, choćby ze względu na Błażeja. Ale ona chce tylko spokojnie pogadać w cztery oczy. To nie będzie randka. Może się odbyć w knajpie, może być bez alkoholu, żebyś nie pomyślał, że chodzi jej o coś innego. Więc jak? – Nie wierzę jej. To zupełnie do niej nie pasuje. – Zakochani ludzie często robią rzeczy, które do nich nie pasują. – Jesteś niepoprawną romantyczką – powiedział Przypadek, ale w jego głosie nie było dezaprobaty. – Ale co ci szkodzi. Zrób to dla mnie… – Jacek chciał coś powiedzieć, ale Marzena mu przeszkodziła. – Tylko mi nie mów, jaki mam w tym cel, bo nie chcę tego wiedzieć. To jak, zrobisz to? – Mogę ci obiecać, że się zastanowię. Choć wciąż jest mi trudno uwierzyć w to, że… Zadzwoniła komórka Jacka. Przypadek zerknął na wyświetlacz, ale nie kojarzył zupełnie tego numeru. Przeprosił wzrokiem Marzenę i odebrał. – Jacek Przypadek, słucham. Oczywiście, pamiętam cię. Co mam znaleźć?! – Jacek w pierwszej chwili myślał, że się przesłyszał, ale jego rozmówca powtórzył jeszcze raz swoje oczekiwania. – Aha. No dobrze, mogę jutro do ciebie wpaść. Tak, wiem, gdzie mieszkasz. Jacek rozłączył się, ale myślami wciąż był bardziej przy rozmowie telefonicznej niż obok byłej udawanej narzeczonej. – Nowy klient? – zapytała Marzena. – Kto tym razem?

– Bolko Szołtysik. – Ten Szołtysik?! – upewniła się prawniczka. – Ten sam. – Masz zamiar dla niego pracować? – Marzena spojrzała na Jacka z niedowierzaniem. – A dlaczego nie? – No bo przecież to on… To on Basię wtedy… To właściwie przez niego to wszystko.

„Rozciągnięty

przed drzwiami zagradzał przejście. Leżał na wznak, całym sobą podany ku skłonowi skarpy, rozkrzyżowanymi ramionami ogarniał niebo. Pod sierpniowym firmamentem, srebrzącym odblaskami dalekich światów, noc wydawała się jeszcze czarniejsza. Natknęłam się na niego nagle…” – Łosiu, co ty tu jeszcze robisz?! – zapytała obcesowo żona podkomisarza, który podskoczył nerwowo na fotelu, a książka z jego rąk wysunęła się na podłogę. – Nie widać? Czytam – Łoś podniósł z podłogi egzemplarz Barakudy Heleny Sekuły. – To widzę. A kto wyprowadzi Cywila? – wskazała na jamnika radośnie machającego ogonem obok jej nóg. – Ja się spieszę do szkoły. – Potem to zrobię. – Potem to ty będziesz w pracy! – Urlop wziąłem – powiedział pod nosem podkomisarz, zatapiając się przy tym całkiem w lekturze, co miało być znakiem, że nie chce dyskutować na ten temat. Choć zdawał sobie sprawę z tego, że ta próba jest skazana raczej na niepowodzenie, bo jego żona była ostatnią osobą, która zakończyłaby rozmowę, nie dowiedziawszy się, czego trzeba. – Od kiedy i na ile? – zapytała rzeczowo. – Od dzisiaj. Bezterminowo – mruknął niechętnie. – To znaczy, w pewnym sensie bezterminowo. – Wylali cię?! – No co ty opowiadasz? – podkomisarz spojrzał na żonę

z niekłamanym zdumieniem. – Jestem niezastąpionym policjantem. – Niezastąpionych policjantów nie wysyłają bezterminowo na urlop, Łosiu! – To nie mnie wysłano, tylko sam się wysłałem. – Po co? – Żeby zdemaskować tego hochsztaplera Przypadka! – Masz zamiar go śledzić w trakcie urlopu? – Mam zamiar trzymać się od niego jak najdalej. Wtedy on nie będzie potrafił rozwiązać żadnej sprawy – podkomisarz spojrzał na żonę z dumą. – Niezłe, co? – Ty naprawdę wierzysz, że mu pomagasz rozwiązywać te sprawy. – A dlaczego mam nie wierzyć?! Przecież on sam to cały czas powtarza! – Oj, Łosiu, Łosiu. Gdybym cię tak nie kochała – westchnęła ciężko żona podkomisarza i ruszyła do wyjścia. – Chociaż sama nie wiem, za co ja cię kocham. Podkomisarz zbył milczeniem uwagę żony i demonstracyjnie zagłębił się lekturze Barakudy, udając, że w tej chwili chce jedynie dowiedzieć się więcej o szczegółach śmierci tego, który „rozkrzyżowanymi ramionami ogarniał niebo”. To były jednak tylko pozory. Ledwie bowiem za panią Łosiową zamknęły się drzwi, policjant wyciągnął z kieszeni komórkę i błyskawicznie wystukał na niej numer. Potem przez dłuższą chwilę tupał nerwowo czubkiem buta w podłogę, nie mogąc doczekać się połączenia. – A ty czego się tak głupio śmiejesz?! – warknął na psa, który radośnie machał ogonem koło jego nogi. – Smańko?! Co tak długo nie odbieracie?! – huknął groźnie do aparatu, ale po chwili jego twarz się rozpromieniła. – A, macie już coś. To świetnie. Tylko pamiętajcie, nie zbliżajcie się do niego i nie rozmawiajcie z nim. Jasne?!… No. A jak już będziecie wiedzieli coś więcej, to raportujcie – podkomisarz chciał się rozłączyć, ale aspirant najwyraźniej miał coś więcej do powiedzenia. I nie była to rzecz miła uchu zwierzchnika. – Co?! Jak to nie możecie go obserwować w dzień i w nocy?!… Mnie nie obchodzą wasze problemy wychowawcze z córką! Jesteście policjantem i musicie być

dyspozycyjni przez dwadzieścia cztery godziny na dobę siedem dni w tygodniu. Tak, tak właśnie musicie powiedzieć żonie. Chyba się jej nie boicie? W końcu jesteście policjantem czy nie?!

Penthouse

należący do Bolka Szołtysika znajdował się na szczycie szczególnego apartamentowca noszącego dumną nazwę Super Point House. I nie chodziło o to, że nadwiślańska okolica wprost tonęła w cudownej zieleni, a z tarasu rozciągał się naprawdę niewiarygodny widok. Nieistotne było również to, że metr kwadratowy kosztował tu naprawdę bardzo dużo pieniędzy, i to, że dzięki jego położeniu Bolko Szołtysik miał blisko do telewizyjnego studia, w którym nagrywał swój cotygodniowy talk-show. To wszystko było oczywiście przyjemne, ale nie najważniejsze. Tym, co najbardziej cieszyło Bolka, byli ci, którzy znaleźli się pod nim. A była to naprawdę śmietanka. Kilku ważnych bankierów i biznesmenów z listy stu najbogatszych Polaków. Wprawdzie łapali się gdzieś pod koniec tej listy i nie mieszkali tu zwykle na stałe, tylko odwiedzali swoje ciche partnerki, którym zafundowali luksusowe gniazdka, ale Szołtysik czuł się wspaniale, gdy mógł poczuć swoją wyższość nad nimi. Zresztą, wyższość fizyczna była jedynie dopełnieniem absolutnej wyższości duchowej, jaką bezwzględnie nad nimi odczuwał. Żaden z nich nie potrafiłby docenić praktyk buddyjskich i medytacji, jakim ustawicznie oddawał się Bolko, aby znajdować się wciąż w znakomitej formie fizycznej i duchowej. – Mówię ci, jakie prymitywy pode mną mieszkają. Tylko kasa, kasa i kasa. Zero jakiejkolwiek samoświadomości duchowej. Żadnego partnera do intelektualnej rozmowy – Szołtysik zasypał swoimi żalami Przypadka zaraz, gdy tylko się z nim przywitał. – Czemu jesteś w stroju do biegania? – Przygotowuję się do startu w maratonie. – A kiedy startujesz? – Zaraz jak się przygotuję. – Aha – Szołtysik przez dłuższą chwilę patrzył na Jacka, jakby nie do końca go poznawał. – Czy mi się wydaję, czy się jakiś czas nie

widzieliśmy? – Dokładnie osiem lat. Przy okazji naszego ostatniego spotkania podbiłem ci oko. – Naprawdę? – Bolko spojrzał zdziwiony na swojego gościa. – Dlaczego? – Poszło o dziewczynę. To ona nas ze sobą poznała. Miała na imię Basia. – Aha, kojarzę. Ekstralaska, która lubiła śmigać po górach. Nadal z nią jesteś? – Nie. – I słusznie, nie ma co się za bardzo przywiązywać do dup. Ja tam z jedną jestem góra trzy miesiące. I to wyłącznie wtedy, kiedy mi się bardzo podoba. A ty? – Staram się do żadnej nie przywiązywać. – No, podobasz mi się coraz bardziej – Szołtysik spojrzał na Jacka z uznaniem. – Ale to rzeczywiście dawno się nie widzieliśmy, szmat czasu. Pewnie jeszcze nawet nie miałem mojego apartamentu. Fajny, nie? – zapytał Bolko. – Wprawdzie w wystroju postawiłem na minimalizm, ale za same gołe ściany według cen z wczoraj wziąłbyś dokładnie półtora miliona i pięćdziesiąt trzy złote. Ostatnie piętro, dziewięćdziesiąt dwa przecinek trzy metra kwadratowego. Okna na wschód. Widzę Wisłę, do której w linii prostej mam ledwie siedemset dwadzieścia cztery metry, a drogą równiuteńki kilometr. O ile nie liczyć zjazdu windą. Od drzwi do windy mam cztery metry i dwadzieścia centymetrów, sześć pięter po trzy metry to będzie… – Bardzo interesujące – wszedł mu w słowo Przypadek. – Ale chyba nie po to mnie tu zaprosiłeś? – Nie? – zdziwił się mocno Szołtysik. – A myślałem, że chcesz ode mnie kupić ten penthouse. – A ty go sprzedajesz? – No, raczej nie – wyznał Szołtysik po dłuższej chwili zastanowienia. – Ale to świetne miejsce, stary. Do telewizji jadę stąd pięć minut. I to w dodatku moim nowym lamborghini aventadorem z dwa tysiące jedenastego roku, siedemset koni mechanicznych, czterozaworowy cylinder, silnik sześć i pół litra. – Opowiesz mi to później. Teraz przejdźmy do rzeczy.

– Jak chcesz. Ale drogo ci nie policzę za ten samochód. Równe pół miliona i może być twój. – Bolko, ja nie przyszedłem od ciebie nic kupić. Zadzwoniłeś do mnie i powiedziałeś, że ktoś ukradł ci twój pamiątkowy egzemplarz Manifestu komunistycznego. – Wydanie dwudzieste drugie, nakład drugi z tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego szóstego. Wysokość siedemnaście centymetrów, szerokość dwanaście, sto dwadzieścia pięć stron, twarda czerwona oprawa… Ale po co ja ci to mówię? – Bolko, skup się. Ktoś ci ukradł książkę, którą dostałeś od ojca, a teraz cię szantażuje. – Ano tak – Szołtysik klepnął się ręką w czoło. – Jakiś taki dzisiaj jestem skołowany, bo jeszcze nie zajarałem. – Podszedł do indyjskiej szkatułki. Otworzył ją i pokazał Przypadkowi zawartość, którą stanowiły rządki pedantycznie poukładanych kilku warstw blantów. W ostatniej z nich, wystającej ponad obrzeże otwartej szkatułki, brakowało kilkunastu sztuk. – Przywiozłem z Indii, całość wykonana z półcentymetrowego drzewa z hebanu. Ma trzy przecinek trzy centymetry wysokości, osiemnaście centymetrów długości i trzynaście szerokości. Rozmiar idealny dla dwustu siedemdziesięciu dwóch blantów, jakie biorę zawsze od mojego dealera. Widzisz, mam cztery warstwy, w każdej po sześćdziesiąt osiem blantów o średnicy cztery przecinek dziewięć milimetra. W każdej warstwie są dwa rzędy po trzydzieści cztery sztuki. A w każdej sztuce cały gram trawki. Płacę za jednego niecałe czternaście złotych i siedemdziesiąt groszy – wyjął papierosa i zapalił. – Wiem, że drogo, ale na dobrym towarze nigdy nie oszczędzam. Dlatego cała dostawa kosztuje mnie równe cztery tysiące złotych, ale wystarcza na sto trzydzieści sześć dni. Bo palę tylko dwa dziennie, muszę dbać o formę – zaciągnął się intensywnie, a na jego twarz wypłynął błogostan.

Pani

Irmina z pewnym zdziwieniem zauważyła, że właśnie znajduje się przed drzwiami własnego mieszkania, choć wydawało się jej, że dopiero przed sekundą opuściła salę sądową. Nie

pamiętała, jak się tu znalazła. W ogóle zresztą nie kojarzyła żadnego szczegółu z całej trasy. Tak jakby w jednej chwili teleportowała się z sądowego korytarza pod drzwi własnego domu. „To wszystko przez te nerwy – pomyślała. – No ale nic dziwnego, że taka jestem rozstrojona po tym wszystkim! Muszę sobie zaparzyć melisę”. Pani Irmina pierwsze kroki po wejściu do domu skierowała do kuchni. Nastawiła wodę. Potem wyjęła z pudełka saszetkę ulubionej uspokajającej herbatki. Następnie wrzuciła ją do filiżanki i czekała, aż woda się zagotuje. Wszystkie te czynności wykonywała jednak mechanicznie, jakby nie zauważała tego, co robi, bo przed oczami przewijały jej się wydarzenia dzisiejszego przedpołudnia. Z samego rana ubrała się bardzo elegancko i wyruszyła do sądu składać zeznania w sprawie kradzieży swoich obrazów sprzed kilku miesięcy. Oskarżonym był pan Roman Bączek, właściciel mieszkania numer trzynaście, które rozdzielało lokale należące do pani Irminy i Jacka. Jego wina została udowodniona ponad wszelką wątpliwość, dlatego pani Bamber przypuszczała, że jej zeznania będą jedynie czystą formalnością. Tymczasem. – Czy to prawda, że świadek już wcześniej zatruwała życie mojemu klientowi? – zapytał ją obrońca oskarżonego, mecenas Sawczuk-Keller. – Słucham? – Pytam, czy to prawda, że świadek już wcześniej zatruwała życie mojemu klientowi, cały czas miała pretensję o to, że zbyt głośno remontuje mieszkanie, że zachowuje się nieodpowiednio wobec niej. I że nawet przypadkowe przewiercenie się przez ścianę było rzekomym zamachem na życie świadka? – Przepraszam, ale chciałabym wiedzieć, do czego zmierza pan mecenas?! – zapytała prokurator Sapkowska. – Bo te pytania wyglądają mi na dręczenie świadka. – Ależ Wysoki Sądzie, nigdy nie zdecydowałbym się na coś takiego – Sawczuk-Keller uniósł brwi z oburzenia, uśmiechając się w stronę sędziny Wolskiej. – Wysoki Sąd mnie przecież zna. – Znam pana, panie mecenasie, ale nie ukrywam, że i mnie

ciekawi, dokąd pan zmierza. – Jak zwykle tylko do udowodnienia braku winy mojego klienta. Nie będziemy zaprzeczać, że przywłaszczył sobie obrazy pani Bamber, ale czy na pewno je ukradł? Przecież do tej pory był osobą niekaraną o nieposzlakowanej opinii, ciężko pracującą na życie. I nagle taka rzecz… W moim przekonaniu to niemożliwe czy wręcz nielogiczne. – A co jest, w przekonaniu pana mecenasa, logiczne? – Zrobienie na złość starszej pani, która zatruwała mu życie. Mój klient nie podjął przecież nawet próby sprzedaży owoców swojej kradzieży, nie działał więc z chęci zysku. Na dodatek wynajął miejsce ukrycia obrazów lokatorowi, tracąc możliwość swobodnego dostępu do nich na dłuższy czas. Owszem, można potępiać jego daleko posuniętą złośliwość, ale czy można go oskarżać o kradzież? W moim mniemaniu absolutnie nie. Nadto obrona uważa, że odpłacał on tylko pięknym za nadobne. I to będziemy się starali udowodnić. Łup, łup, łup, łup, łup!!! – zadudniło nagle za ścianą mieszkania pani Irminy. „Boże, co się tam dzieje?! Przecież pod trzynastką od kilku miesięcy nikt nie mieszka. Zaraz jak zamknęli tego Bączka, to się wyprowadził ten jego lokator i znów tam były tylko puste ściany”. Łup, łup, łup, łup, łup!!! – zadudniło ponownie zza ściany. Pani Irmina podeszła do drzwi wyjściowych i już miała je otworzyć, gdy nagle usłyszała zgiełk, który prawdopodobnie był rozmową. Z całą pewnością nie mogła tego stwierdzić, bo język mówiących był jej tak dalece obcy, że równie dobrze można było go wziąć za zacinanie się sprzętu odtwarzającego. Krótkie, urywane sylaby o różnej intensywności fonicznej nie pozwalały się w żaden sposób rozeznać, czego mogłaby dotyczyć rozmowa. Zdziwiona pani Irmina wyjrzała przez judasza na korytarz. Zobaczyła tam spory tłumek osób, które energicznie ze sobą dyskutowały, co dawało się poznać po ich intensywnej gestykulacji. Po chwili drzwi do mieszkania numer trzynaście się otworzyły i nastąpiło gorące oraz głośne przywitanie. A potem do środka weszła jedna osoba, druga osoba, trzecia osoba, czwarta osoba, piąta

osoba, szósta osoba, siódma osoba, ósma osoba, dziewiąta osoba, dziesiąta osoba, jedenasta osoba, dwunasta osoba, trzynasta osoba… Pani Irmina oderwała wzrok od judasza i potrząsnęła głową, jakby chcąc się upewnić, czy na pewno dobrze widzi. Przecież obok były ledwie dwa pokoje z kuchnią. Jakim cudem mogło się więc tam zmieścić tyle osób? Ponownie zerknęła na korytarz. Rzeka ludzi wciąż jednak mocno rwała do środka sąsiedniego lokalu, a jej końca na schodach nie było wciąż widać.

No

wreszcie wraca mi myślenie – odetchnął z ulgą Bolko. – A może chcesz się poczęstować? – Dzięki, nie palę. – A rozumiem, bierzesz teraz coś innego. – Nic nie biorę. I nigdy nie brałem. – Stary, tylko bez wciskania kitu. Za długo żyję na tym świecie, żeby wierzyć w takie coś, co nic nie bierze. Nawet te babcie, co to codziennie na mszę zasuwają, w młodości na pewno coś podpalały. Nie ma innej opcji. No, przyznaj się, czym sobie poprawiasz humor? – Dziesięcioma kilometrami każdego dnia. Mam po nich taki wyrzut serotoniny, że nic mi więcej nie trzeba. – Dobra, jak nie chcesz się przyznać, to nie. A ja i tak będę uważał, że nie ma takich, co nie biorą, są tylko tacy, co się nie przyznają. – Uważaj sobie, co chcesz. – No już, nie obrażaj się… – powiedział łaskawie Szołtysik. – A wiesz, czytałem w „Nowym Życiu”, jak załatwiłeś tego Karasińskiego-Wołkowyjskiego. Był u mnie kiedyś w programie, zarozumiały bufon. Ale największy ubaw miałem, jak się dowiedziałem, że za dowód kradzieży sztuki posłużył ci wywiad, który robił z nim ten kutas Fifka. – Wciąż go nie lubisz? Kiedyś przecież byliście największymi kumplami. – Bez przesady, facet się tylko wyłącznie promował na moich plecach. I to on nie lubi mnie. Zazdrości, że się udało mi wywinąć

z tej afery z Wietnamkami, co to mają skośne dziurki. Pamiętasz, pożartowaliśmy z tego razem na wizji i się przyczepili, że niby jesteśmy rasiści i męskie szowinistycznie świnie. Nawet mi wtedy program na chwilę zawiesili. Ale potem się szybko odbiłem i mam cały czas swój własny „szoł”, a on już tylko ogony robi. I mi zazdrości. – Aha… – Jacek uważnie przyjrzał się Szołtysikowi. Wydawało się, że nawet chce jakoś skomentować uzyskane informacje, ale w końcu powiedział tylko: – To opowiedz mi więcej o tej kradzieży. – Po prostu zniknął któregoś dnia. A ja zaraz potem dostałem list z żądaniem okupu za niego. – A dlaczego ktoś myśli, że możesz mu dać tyle kasy za jego odzyskanie? Przecież ten egzemplarz chyba nie jest ze złota. – Wiesz, ten manifest dostałem dawno temu, ale zainteresowałem się nim niedawno. Teraz chodzę na takie kursy uświadamiające i inaczej zacząłem patrzeć na różne rzeczy. Lepiej widzę, jak kapitaliści wyzyskują ludzi i w ogóle na czym powinien polegać postęp. No i trochę swoich myśli zapisałem na marginesie. Czasem może zbyt radykalnych i takich konkretnych – Bolko usłyszał szum z drugiego pomieszczenia i pomyślał, że to pewnie jego nowa partnerka raczyła się obudzić. – Ludzie by mogli pomyśleć, że chcę kogoś zamordować albo jakiś zamach terrorystyczny zrobić. A to przecież nie tak, ja chcę tylko, żeby im było lepiej. Tylko mógłbym mieć kłopoty w telewizji, gdyby te moje notatki z manifestu wyszły na zewnątrz. – Kogoś podejrzewasz? – Tego kutasa Fifkę. Tak, to właściwie na pewno on. Tylko się tak łatwo nie przyzna, trzeba mu to sprytnie udowodnić, tak jak zrobiłeś to z tym Karasińskim-Wołkowyjskim. Ta pierdolona ciota będzie iść w zaparte! – zdenerwował się Szołtysik, ale po chwili już zrozumiał, że i w tym wypadku radykalizm jego ocen światopoglądowych może być źle pojęty. – To znaczy, nie chodzi o to, że ja mam coś przeciwko gejom, ogólnie jestem bardzo gayfriendly. Czasem mnie tylko jakiś pedał wkurzy! – Na przykład Fifka. – Właśnie. Mówiłem, on mi zazdrości. A do tego mieszka tutaj.

To znaczy, nie na moim poziomie, tylko dwa piętra pode mną – Szołtysik położył wyraźny nacisk na niższy o dwa piętra status swojego eksprzyjaciela. – A list z żądaniem okupu ktoś wsunął mi pod drzwi. Budynek i okolica są naszpikowane kamerami, razem sto siedemdziesiąt cztery sztuki. Sprawdziłem u administratora, że nikt obcy wtedy nie wchodził do budynku. Do tego ktoś dokładnie wiedział, jak są ustawione kamery, bo żadna go nie nagrała, kiedy podchodził z listem pod moje drzwi. Czyli to musi być ktoś z Super Point House. – A mógłbyś mi pokazać ten anonim? – Jasne – Szołtysik zaciągnął się ostatni raz jointem i rozejrzał bezradnie. – Kurczę, gdzie ja go miałem? – Zbyt wielu miejsc do schowania go to tu nie masz – Jacek z rozbawieniem patrzył na minimalistycznie urządzone wnętrze. – Poczekaj. Kaja! – krzyknął Bolko w stronę sąsiedniego pokoju. – Myślałem, że jesteś sam. – Taki facet jak ja nigdy nie jest sam – uśmiechnął się z wyższością „szołmen”, ale po chwili spoważniał i zrobił kilka kroków w stronę drzwi, bo to, co zobaczył, lekko go speszyło. – Kotku, mamy gościa, trzeba było się ubrać. Nie możesz łazić przy obcych nago. – Po co ta obłuda? – zapytała Kaja, przytulając się do Bolka. – W co byśmy się nie ubrali i tak będziemy nadzy. Mam ochotę zapalić. – Dam ci, ale zapal w drugim pokoju. – Spojrzał na Jacka, który ciekawie im się przyglądał. – Widzisz przecież, że peszysz naszego gościa. – Rzeczywiście, ma dość głupią minę. – A nie widziałaś czasem tego anonimu? Pamiętasz, pokazywałem ci go. – Pamiętam. Ale nie mam pojęcia, gdzie jest. – To zabieraj blancika i zmykaj. Szołtysik uśmiechnął się i otworzył szkatułkę ze swoimi skarbami. Po chwili ją zamknął i odłożył na półkę. Gdy się odwrócił, nie zobaczył już Kai. Podszedł do Przypadka i uśmiechnął się konfidencjonalnie.

– Mam nadzieję, że ta laska pozostanie między nami? – A dlaczego? – Wiesz, dowodu jej nie sprawdzałem. Ale moim zdaniem ma piętnaście lat, nie? – Szołtysik roześmiał się ze swojego dowcipu, nie zwracając uwagi, że tylko on się śmieję. Ale to nie przeszkadzało mu nigdy. Bo przecież jeśli żart bawił jego samego, to był bez wątpienia dobry. Dlatego niezrażony kontynuował: – Przecież młodsza nie mogłaby mieć takich pięknych, wielkich zderzaków – pokazał dłońmi wielkość biustu swojej kochanki, a Jacek pokiwał twierdząco głową i zapytał: – To jak z tym listem? – Nie mogę go znaleźć. Ale pamiętam jego treść. Tam było napisane „Mam twój manifest. Chcę stu tysięcy albo go puszczę do gazet”. Całość napisana literami różnego rodzaju, wyciętymi z gazet. Sam rozumiesz, klasyka anonimu. – Rozumiem. Chyba już wiem, jak odnaleźć twój manifest. Musimy tylko przedyskutować kwestię moich kosztów.

Pan

Jędrzej, zanim wszedł do kancelarii mecenasa Przypadka, sprawdził w ogromnym lustrze znajdującym się na półpiętrze kamienicy nienaganność swojego stroju. W końcu składał wizytę dżentelmenowi, dlatego nie mógł sobie pozwolić na jakąkolwiek niepewność co do tego, że wszystko jest na swoim miejscu. Płaszcz, w tej chwili już rozpięty, znakomicie się na nim układał, rączka parasolki przewieszona była przez przedramię w absolutnie odpowiednim miejscu, rondo kapelusza znakomicie opasywało jego głowę. Eleganckie okulary w srebrnej oprawie komponowały się w sposób nienaganny z owalem jego twarzy. Zadowolony pan Jędrzej sięgnął do kieszonki, skąd wyjął wspaniały okaz cebuli z wygrawerowanym na wieczku okrętem floty Jego Cesarskiej Mości Mikołaja II. Była dokładnie godzina dwunasta pięćdziesiąt osiem. Czyli miał jeszcze całe dwie minuty do umówionego spotkania. Akurat tyle, ile potrzeba, żeby szybko przemyśleć prośbę, z jaką tu przyszedł. Dlatego pan Jędrzej jeszcze raz powtórzył w myślach swoją mowę, którą stworzył na tę

okoliczność. Potem odetchnął głęboko i wszedł do środka. Przywitał się uprzejmie z Marzeną, błyskawicznie rozebrał i wkroczył do gabinetu mecenasa Fryderyka Przypadka. Ten podniósł się na jego widok z uśmiechem i powitał kordialnie. Pan Jędrzej uważał, że taka wylewność nie jest do końca na miejscu, ale przywykł już do tego, że jego stary kolega ze studiów, mimo niewątpliwych walorów swojej osobowości, nie do końca umie zachować odpowiedni dystans do otaczającego go świata. – Co cię do mnie sprowadza? – zapytał pan Fryderyk, gdy usiedli. – Jakaś ciężka sprawa? – Nie, nie jestem tu służbowo, ale raczej prywatnie. I to w dość delikatnej kwestii, mój drogi. – Słucham cię zatem. I obiecuję, że to zostanie między nami. – Na to, nie ukrywam, liczę – pan Jędrzej wyjął z kieszeni swoją fajkę. – Mogę oczywiście? – Naturalnie. Sam wprawdzie zarzuciłem ten zwyczaj, ale jako wielbiciel wolności pod każdą postacią nie chcę jej nikomu ograniczać. – To się cieszę. Ja zresztą właśnie o tej wolności przyszedłem porozmawiać. Otóż widzisz, ja, podobnie tak jak ty, postanowiłem jej nieco zasmakować. – Co masz na myśli? – To, z czego byłeś znany od dawna. Tylko proszę, nie zaprzeczaj, już na studiach wszyscy wiedzieli, że w kwestiach obyczajowych cenisz sobie nadzwyczaj swobodę. Przyznaję, byłem do tej pory w tych sprawach nieco konserwatywny, ale pomyślałem, że i mnie się coś należy od życia. Tym bardziej że nigdy nie mogłem narzekać na brak propozycji ze strony płci pięknej, sam wiesz dobrze. Pan Fryderyk spojrzał uważnie na swojego gościa. Znał go przecież nie od dzisiaj i wydawało mu się, że mecenas Sakowicz jest niezwykle łatwy do przewidzenia. Od lat bowiem stanowił sam w sobie niewzruszony constans, którego nic i nigdy nie jest w stanie zmienić. Zwłaszcza że pan Jędrzej każdą zmianę uważał za prowadzącą do czegoś złego. Dlatego mecenas Przypadek sam prędzej mógł się spodziewać, że przestaną go interesować młode

kobiety, aniżeli tego, że zainteresują one Sakowicza seniora. – Czym mógłbym ci służyć? – zapytał ostrożnie. – Swoim doświadczeniem. – Mam cię z kimś poznać? – To zbędne. Mam już kogoś – pan Jędrzej uśmiechnął się bez najmniejszego śladu skromności. – Nie musiałem zresztą długo szukać, chętnych było aż nadto. Ale brak mi niezbędnej wiedzy i umiejętności w sztuce kamuflażu. Ty jesteś w tym znakomity, nigdy nie słyszałem, żeby twoja Felicja czegokolwiek się domyśliła. – Pochlebiasz mi. I zapewniam cię, że wszystko złe, co o mnie słyszałeś, jest zdecydowaną przesadą. No ale nie będę ukrywał, że pewne ziarno prawdy w tym jest. Co chciałbyś wiedzieć na początek? – Potrzebuję wynająć jakieś dyskretne lokum. – Będzie w nim mieszkała na stałe czy to miejsce wyłącznie na spotkania? – zapytał rzeczowo pan Fryderyk. – A jaka to różnica? – Jeśli chcesz wynająć na stałe, musi być znacznie większe. – Nie, wystarczy jeden pokój. Gdzieś blisko mojej kancelarii, żebym mógł się w trakcie dnia urwać na godzinę lub dwie.

Błażej

od dziecka był przyzwyczajony do pewnej niestandardowości pomysłów swojego przyjaciela. Właściwie nie było sprawy, w której Jacek podążałby szlakami utartymi przez swoich rówieśników. Gdy wszyscy wokół szaleli na jakimś punkcie, nieważne, czy był to nowy trend w muzyce, czy w ubiorze, było właściwie pewne, że Przypadka on w żaden sposób nie zainteresuje. Nie chodziło o to, że Jacek pozował na jakiegoś szczególnego oryginała. Czasem nawet założył coś modnego, choć wyłącznie dlatego, że po prostu mu się to spodobało. A kiedy ciuch stawał się démodé, on wciąż go nosił. Bo po prostu kwestią, na którą Przypadek najmniej w swoim życiu zwracał uwagę, były opinie innych osób. W tej chwili jednak, gdy Błażej usiadł na kanapie w jego pokoju, nie mógł nie zadać tego pytania.

– Przepraszam, kim chcesz być? – Nie „być”, a rozszerzyć swoją działalność gospodarczą z wynajmu mieszkań na świadczenie usług jasnowidzkich. – Jasnowidzkich?! – Błażej raz jeszcze upewnił się, czy dobrze wszystko słyszał. Jacek kiwnął potakująco głową. – Wiesz, jak by ci tu powiedzieć. Ja oczywiście wiem, że do tej pory często zajmowałeś się chiromancją, ale to zawsze służyło ci wyłącznie do wyrywania lasek na imprezach. I mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z faktu, że nie było w tym nic nadprzyrodzonego. – To ty tak uważasz. Ja za każdym razem, kiedy chwytałem ich dłonie, to czułem, czy powinienem z nich wyczytać coś, co mnie z nimi połączy, czy wręcz przeciwnie. To zawsze było silne, niezwykłe przeświadczenie, które z rozumem nie miało nic wspólnego – uśmiechnął się Jacek. – Dobra, dobra – Sakowicz junior machnął lekceważąco dłonią. – Ale po co ci to bycie jasnowidzem? Nie mógłbyś już po prostu zostać tym detektywem? – Ależ ja nadal mam zamiar nim być – Jacek wstał i chwycił w dłoń melonik, który w ostatnim czasie stał się jego ulubioną zabawką. Przekręcił go kilka razy w dłoniach, a następnie podrzucił w ten sposób, że kapelusz znalazł się na jego głowie. Potem przeciągnął palcem po rondzie i mocniej nacisnął melonik. – Ale do licencji detektywa potrzebuję zgody policji. A wiesz, jak oni mnie kochają. Nawet jakby mi te zgodę dali, to zaraz mogliby się rozmyślić. Nie chcę się w tym babrać. Dlatego chcę być detektywem na papierach jasnowidza i na coś takiego będę wystawiał faktury. – No nie wiem, czy to przejdzie. To jakby inna dziedzina. – Ależ skąd – Jacek rozejrzał się po pokoju, żeby znaleźć najlepsze miejsce dla swojego melonika, i z żalem stwierdził, że takowego chwilowo nie ma. – Jestem pewien, że przeciętny jasnowidz to gość jak ja. Po prostu kojarzący dość szybko pewne fakty, umiejący wyciągnąć odpowiednie wnioski. Na dodatek obdarzony większą od przeciętnej empatią i zdający sobie sprawę z tego, że ludzie są banalnie przewidywalni. To jak, na kiedy mi zmienisz ten wpis? – Postaram się jak najszybciej. A swoją drogą, to zabawne, jak

unikasz jakiegokolwiek kontaktu z urzędnikami. – Jako konserwatysta jestem wrogiem wszelkiej biurokracji, która jest ograniczeniem wolności jednostki. – Piękny frazes. Ale jak dla mnie, ty się po prostu boisz wszelkich urzędów. – To fakt, ale nic na to nie poradzę – wzruszył ramionami Przypadek. – Jedni boją się pająków, inni zamkniętych pomieszczeń. A mnie urzędniczy brak logiki w działaniu, marnowanie czasu własnego i petentów oraz tym podobne doprowadzają do szewskiej pasji, odbiera zdolność myślenia, przyprawia o ból głowy i nudności – Jacek położył melonik na skraju biurka, ale to z pewnością nie było miejsce idealne do jego prezentacji przed klientami. Dlatego podniósł go z powrotem. – Tej zmiany potrzebuję szybko, bo najdalej za tydzień chciałbym odnaleźć ten manifest dla Bolka i wystawić mu stosowną fakturę. – Moment, przecież Szołtysik nie zgodził się zapłacić ci tych stu tysięcy. – Dlatego zapłaci znacznie więcej. – No co ty? Ten szantażysta chce stówę, to po co tobie miałby płacić więcej? – Bo szantażysta będzie cały czas podwyższał swoje finansowe żądania. A ten sknera nie będzie chciał ich płacić dopóty, dopóki nie zostanie postawiony pod murem. – Jak to będzie podwyższał? – Błażej mimo nieprzeciętnej inteligencji tym razem nie był w stanie nadążyć za przyjacielem. – Przecież mówiłeś mi, że… – Wiem, co mówiłem. Za to Szołtysikowi powiedziałem, że szantażysta będzie podwyższał żądania. Dlatego nie zdziwi go, gdy dostanie list z żądaniem większej kasy. – On może nie mieć tyle forsy. – Powiedział, że ma na koncie dokładnie dwa miliony siedemset pięćdziesiąt trzy tysiące dwieście piętnaście złotych i trzydzieści groszy. – Buchalter. Cały czas się chwali z taką precyzją? – Bez chwili przerwy – Jacek wciąż bez skutku rozglądał się za odpowiednim miejscem dla melonika i powoli dojrzewał do

przekonania, że takowego w jego pokoju po prostu nie ma. Nałożył go więc z powrotem na głowę. – Ale wiesz, że on może nie mieć aż takiej kasy? On się zawsze przechwalał, co to on nie ma, a potem okazywało się, że to trzeba podzielić przez pięć. – Wiem. Dlatego zapłaci dokładnie tyle, ile ma pieniędzy na koncie. Błażej uśmiechnął się. Nie znał Bolka osobiście, ale i tak pomysł oskubania „szołmena” mu się spodobał. Pewnie dlatego, że wiedział, iż akurat pieniądze są w tym wszystkim dla Jacka najmniej ważne. – Chcesz mu w ten sposób odpłacić za Basię? – zapytał. – Robię to dla jego dobra. Jak zostanie bez grosza przy duszy, to go nie będzie stać na więcej trawki. A jak przestanie palić trawkę, to kto wie, może coś jeszcze przyjdzie mu pożytecznego do tej łepetyny? – Dobra, mów sobie, co chcesz, ja tam wiem swoje. Na pewno jesteś na niego zły, że namówił ją wtedy na ten wyjazd w Himalaje. – Jakby nie pojechała wtedy, pojechałaby później. Sam wiesz, jaka była uparta. Jak sobie coś wbiła do głowy, to nic by jej nie skłoniło do zmiany zdania. A my moglibyśmy być wtedy po ślubie, może mieć nawet dzieci. Może zrobił mi w gruncie rzeczy przysługę? – Jacek zdjął melonik z głowy i teraz przyglądał mu się z jakąś dziwną melancholią. – Zmieńmy temat, bo ten mnie przygnębia. – To powiem ci coś weselszego. Ojciec ma cały czas wyparcie z tą alergią, chociaż jest już ledwo żywy. Chyba prędzej umrze, niż powie matce, że przez nią cierpi. – Spokojnie, znajdzie jakieś inteligentne wyjście. À propos znajdzie wyjście. Szukałeś mieszkania? Najdalej za trzy tygodnie musisz się wyprowadzić. – Tak, trochę się rozglądałem. Ale liczę jeszcze na Anię. – Rozmawiałeś z nią o tym? – Jacek zerknął od spodu na melonik i coś zaczęło mu świtać w głowie. – Pracuję nad tym. Bądź spokojny, uda mi się – Sakowicz junior spojrzał na kapelusz w rękach przyjaciela. – Co ty się tak bawisz

tym melonikiem? – Szukam w nim natchnienia. I właśnie je znalazłem. Potrzebna mi jeszcze będzie wielka szklana kula… Łup, łup, łup!!! – zadudniło znienacka za ścianą. – Co to? – spytał Błażej. – Moi nowi sąsiedzi wrócili do domu. – Ilu ich tam jest? – Dokładnie nie wiadomo. Ale wstępne szacunki mówią o pięćdziesięciu osobach.

Apartament należący do Bartosza Fifki był urządzony nie tylko z niezwykłym smakiem, ale też utrzymywany przez właściciela w niemal sterylnej czystości. Żaden pyłek kurzu nie miał prawa przebywać tu wespół z właścicielem dłużej niż przez paręnaście sekund. Znany dziennikarz nieustannie lustrował należące do niego wnętrze i sprawdzał, czy wszystko jest w największym porządku. Zawsze miał w pogotowiu szmatkę do usuwania nieproszonych gości, a wtyczka odkurzacza właściwie nie opuszczała kontaktu. Dopiero kiedy świat materialny zostawał doprowadzany do porządku, Bartosz Fifka mógł zabrać się za oczyszczenie swojej duchowości. Inaczej bowiem myśl o tym, że cokolwiek w jego domu jest nie na swoim miejscu lub nosi piętno brudu, nie dawałaby chwili spokoju jego uwznioślonej duszy. Aby nic dodatkowo nie przeszkadzało mu w osiągnięciu stanu nirwany, dziennikarz przed oddaleniem się w jej kierunku wyłączał swoje obydwa telefony komórkowe i nakazywał portierowi, aby mu nie przeszkadzano. Potem jeszcze zamykał okno, by oddzielić się od cywilizacyjnych hałasów, i przyjmował pozycję lotosu. Następnie zapalał jointa i zamykał oczy. Dziś jednak ledwie zaczął docierać w ulubione rewiry swojej osobowości, usłyszał niepokojące kołatanie. Otworzył powieki, rozejrzał się wokół, ale nie zobaczył niczego niezwykłego. Ponownie zamknął oczy. Jednak po chwili kołatanie się powtórzyło. „Może to coś we mnie? – pomyślał. – Może gdzieś zostawiłem bałagan i teraz to on, ten bałagan, nie daje mi spokoju, waląc do

mojej podświadomości?” Nie chcąc bezpowrotnie tracić uzyskanego nastroju, przewinął w myślach ostatnie sprzątanie. Nie znalazł tam jednak nic wskazującego na niedopatrzenie. Ale kołatanie wciąż nie ustawało. Nie mogąc utrzymać nirwany, westchnął ciężko, otworzył oczy i opuścił pozycję lotosu. Wtedy dopiero zauważył, że dźwięki nie docierają do niego z wnętrza, ale wyraźnie dochodzą od strony drzwi. – No tak, pewnie ten burak portier jednak kogoś wpuścił – mruknął niezadowolony. – Powinni lepiej dobierać pracowników. Przecież w tym domu mieszka eleganckie towarzystwo i nie wypada, żeby nawet drzwi otwierał im jakiś cham ze wsi… – Chodź tu wreszcie, zasrana cioto! – dobiegł Fifkę krzyk z korytarza. – Ach to ty, frustracie – uśmiechnął się dziennikarz i zaciągnął jointem. – Nie mam ci nic do powiedzenia, homofobie! – Otwieraj drzwi, bo ci je rozwalę! – Jeszcze chwila, a wezwę policję! – A wzywaj, wzywaj. Pokażę im te twoje anonimy, to się będziesz miał z pyszna. – Jakie anonimy?! Już kompletnie zwariowałeś. – Dobrze wiesz jakie. Najpierw ukradłeś mi mój manifest, a teraz mnie szantażujesz i żądasz kasy. Stu tysięcy ci było za mało, to teraz chcesz dwustu? – Nawet gdybym ci coś ukradł, to jestem realistą i zdaję sobie sprawę z tego, że nie masz takiej kasy. Wszyscy wiedzą, że jesteś bankrutem i gonisz resztkami na tej swojej znanej buźce. – Ja bankrutem?! Mam swój „szoł” i dwa miliony siedemset pięćdziesiąt trzy tysiące dwieście piętnaście złotych i trzydzieści groszy na koncie. – Jesteś kompletnym zerem i golcem! – Fifka ponownie z radością się zaciągnął. – Ja zerem i golcem?! Ja… – urwał nagle Szołtysik i intensywnie pociągnął nosem. – Ty, a skąd ty masz taki dobry towar? – Słucham? – No przecież czuję, co jarasz.

– Już zapomniałeś, kto ci przedstawił dostawcę? – tym razem Fifka zaciągnął się nerwowo. – Teraz to jedyna osoba i rzecz, poza tym adresem, która nas łączy. Nie chcę mieć z tobą nic więcej wspólnego i powtarzam ci, żebyś sobie poszedł. – Pójdę, jak oddasz mi mój Manifest komunistyczny! – Napisałeś jakiś manifest komunistyczny? – uśmiechnął się ironicznie pod nosem dziennikarz. – Ach, prawda, słyszałem, że teraz chodzisz na jakieś uświadamiające wykłady. Nawet miałem tam kiedyś wpaść, bo to teraz modne, ale jak się dowiedziałem, że mogą tam wejść takie kmioty jak ty, zrezygnowałem. – I tak by cię nie wpuścili. Tam trzeba mieć odpowiednią markę. A ty nie rżnij głupa. Dobrze wiesz, że chodzi mi o egzemplarz Manifestu komunistycznego, który dostałem od ojca! Pokazywałem ci go kiedyś, jak się jeszcze przyjaźniliśmy. Teraz robiłem na jego marginesie notatki i chcę je odzyskać! – A, rozumiem. Pewnie te notatki były tak delikatne, jak ten dowcip o Wietnamkach. Boisz się, że ludzie znów się dowiedzą prawdy o tobie. – Nie o to chodzi. To były światłe myśli, które mogą się przysłużyć ludzkości i nie powinny zaginąć. – Zakładam więc, że jak nie zapłacisz szantażyście, to twoje światłe myśli pozna wkrótce pół Polski. Powinieneś się z tego raczej cieszyć. – Ty pedale zasrany – Szołtysik zaczął walić w drzwi tak mocno, że zatrzeszczały w futrynach. – Oddawaj mój manifest! – Jeśli nie znikniesz spod moich drzwi w ciągu minuty, dzwonię na policję. – To pochwal się im swoim towarem, na pewno się zainteresują, skąd masz tak dobrego dostawcę. – Nie jestem takim idiotą jak ty, nie trzymam towaru na zapas. A jak dostawca się dowie, że wkopałeś kolegę za popalanie trawki, to już nikt w tym mieście nie sprzeda ci złamanego blanta! – Mnie nie sprzeda?! Chyba coś ci się pomyliło. Jak będę chciał, to dla mnie sprowadzą całego tira blantów, stać mnie – odgrażał się Szołtysik, ale w drzwi przestał uderzać. – A manifest i tak odzyskam. Prawie już wynająłem tego Przypadka, co załatwił

twojego ulubionego Karasińskiego-Wołkowyjskiego! A teraz załatwi ciebie, bo mówił mi już, że wie, jak odzyskać manifest!

Młody Bóg Seksu z nadzieją wyjrzał na parking przez blokiem. Może dzisiaj przyjdzie? Wejdzie tu i zobaczy, że Błażej nie jest sam. Może wreszcie do niego dotrze, że jego syn, w odróżnieniu od niego samego, jest niezwykle atrakcyjnym mężczyzną? Nie, pewnie nie przyjdzie. Chyba go niepotrzebnie zdemaskował. Powinien był kiedyś wcześniej otworzyć mu te drzwi, co raz na zawsze zamknęłoby mu usta. Zrozumiałby wtedy swoją porażkę i nie mógłby nigdy więcej mówić, że Błażejowi się coś wydaje! Sakowicz junior napełnił fajkę wyjątkowo mocnym tytoniem, jak zawsze, kiedy odwiedzała go redaktor Sobania. – Czekasz na kogoś? – zapytała Ania, dopinając sukienkę. – Żartujesz? Na kogo miałbym czekać w środku nocy? – zerknął na dziennikarkę. – Już idziesz? – Muszę rano napisać ważny artykuł i potrzeba mi kilka godzin dobrego snu. A przy tobie trudno drzemać. – Nie da się ukryć – uśmiechnął się zadowolony Młody Bóg Seksu i jeszcze raz zerknął przez okno. – Chyba jednak na kogoś czekasz? – Nie, ale tak myślałem, że może ojciec wpadnie. – Przecież nie robi tego prawie od miesiąca. – Mój staruszek jest nieprzewidywalny. Trudno czasem zgadnąć, co mu do głowy wpa… Błażej urwał, bo usłyszał dzwonek do drzwi. Zapominając o tym, że jest jeszcze zupełnie nagi, dopadł do nich i otworzył na oścież. Już chwilę potem w nocną ciszę kamienicy wdarł się krzyk przerażonej kobiety. Błażej sczerwieniał i usiłował zasłonić swoje skarby trzymaną w ręce fajką. Na niewiele się to jednak zdało i histeryczny krzyk wciąż nie ustawał, grożąc ściągnięciem pod drzwi mieszkania lokatorów z połowy budynku. Na szczęście pojawiła się ubrana już w sukienkę redaktor Sobania i stanęła pomiędzy Młodym Bogiem Seksu a przerażoną kobietą. – Bardzo panią przepraszamy, wydawało nam się, że ktoś tu

dzwonił – powiedziała Ania. – To ja przepraszam – widok dziennikarki uspokoił kobietę niemal natychmiast. – Zadzwoniłam przypadkiem, chyba pomyliłam drzwi. Tu mieszkała kiedyś moja znajoma aktorka. – Wróci za dwa tygodnie – rzucił zza pleców dziennikarki Błażej. – Aha, to ja przepraszam. To… ja już pójdę. Ania zamknęła drzwi i spojrzała na Błażeja, który wciąż trzymał fajkę na wysokości pasa. Uśmiechnęła się do niego. – Tak bardzo zależy ci na tym, żeby poznał mnie twój ojciec? – Nie no, skąd. Do tej pory nigdy nie przedstawiałem mu swoich dziewczyn, po co miałbym to robić teraz? – Nie wiem. Ale jeślibyś chciał, to mogę się z nim zobaczyć. – Naprawdę, żabko?! To byłoby super – Błażej zaciągnął się intensywnie fajką. – Zadzwonię zaraz do mamy i ustalę, kiedy chce nas do siebie zaprosić na obiad! – Błażej, nie rozpędzaj się. – Co? – płomień zapału młodego mecenasa przygasł na chwilę, ale zaraz znów rozbłysnął. – A tak, masz rację, już późno. Zadzwonię jutro i dam ci znać. – Kotku, nie powiedziałam, że poznam się z twoimi rodzicami, ale że pokażę się twojemu tacie. Gdzieś na neutralnym gruncie. – Aha. No tak – Błażej zgasł zupełnie. – Tak będzie najlepiej. Wpadnij do kancelarii. Tylko kiedy? – Jeszcze się zastanowię, w dzień mam napięty grafik. Ale chciałabym w zamian prosić ciebie o małą przysługę. – Co tylko zechcesz. Może być nawet zaraz – Młody Bóg Seksu odłożył na bok fajkę. Następnie zdecydowanie przyciągnął do siebie swoją boginię i nosił się z wyraźnym zamiarem pozbawienia jej sukienki. – Błażejku, bądź łaskaw czasem zdywersyfikować części ciała, którymi myślisz – Ania przytrzymała jego dłonie. – Przy tobie nie jest to łatwe – dłonie Błażeja wydawały się nie wierzyć w stałość zapory broniącej im dostępu do suwaka sukienki. – Doceniam komplement, ale jeśli chcesz się dowiedzieć, w zamian za co poznam twojego papę, powiedz swoim boskim paluszkom, że dzisiaj mają już wolne.

– Jak sobie życzysz – Młody Bóg Seksu zrezygnował z kolejnej próby udowodnienia swojej boskości. – Czego więc oczekujesz? – Że postarasz się przekonać swojego przyjaciela, by się ze mną spotkał na kawie i porozmawiał. – Po co? – nastroszył się Błażej. – Chyba nie jesteś zazdrosny? Wydaje mi się, że ostatnio już rozmawialiśmy, iż spotykamy się bez zobowiązań. – Naturalnie – chrząknął niezadowolony Błażej. – Ale to już chyba przesada, żebym umawiał cię na randkę z kimś, z kim cię coś łączyło. – Ponieważ jesteście przyjaciółmi, to zapewne wiesz, że to był jednorazowy kontakt. – Ale wiem też, dlaczego był on jednorazowy. – Nadinterpretujesz, Błażejku. Fakt, chciałam powtórki, ale kiedy on nie był zainteresowany, to sobie odpuściłam. Mam jednak wrażenie, iż on cały czas uważa, że na niego poluję. I pewnie dlatego mnie unika i nie chce się ze mną spotkać. A ja po prostu chciałabym wyjaśnić mu, że nic już do niego nie mam. – Dlaczego? – Bo przecież pewnie jednak będziemy się czasem widywać. Jest twoim przyjacielem, gdzieś razem wyjdziemy, może wyjedziemy. Wolałabym od razu wyjaśnić sobie z nim tę niezręczną sytuację, żeby nie rzutowała ona na wasze stosunki. – Niby czemu miałaby ona rzutować? – obruszył się Sakowicz. – Oj, Błażejku, Błażejku. Przecież ledwo o nim wspomniałam, a ty już zrobiłeś się zazdrosny.

Prokurator

Sapkowska dokonała ostatnich korekt swojego makijażu, a następnie sprawdziła, czy włosy układają się jej w odpowiedni sposób. Zaraz potem miała wielką ochotę zburzyć całą tę misterną konstrukcję – będącą zasługą jednego z lepszych fryzjerów w Warszawie – i zmyć z twarzy cały make up. Ale nie mogła tego zrobić, bo przecież za pięć minut zaczynała się kolejna rozprawa w sprawie kradzieży obrazów Irminy Bamber przez niejakiego Romana Bączka, w której dziś miał zeznawać Jacek

Przypadek. „Po co ja się tak denerwuję? – zastanawiała się pani prokurator. – Przecież nie umówiłam się z nim na randkę, tylko zwyczajnie będę go przesłuchiwała! Zadam mu tylko kilka pytań. Nic więcej”. Ale jak może rozum przekonać serce, gdy ono kieruje się absolutnie własną logiką? I na widok dawnego kolegi ze studiów dostaje palpitacji, powoduje ogólne drżenie ciała i w każdej chwili grozi naruszeniem powagi urzędu prokuratorskiego? Można do niego do woli apelować o rozwagę i rozsądek. A ono i tak swoje, i swoje. Dlatego prokurator Sapkowska, nie mogąc dojść do ładu ze swoim sercem, nie zadała nawet połowy niezbędnych w tym wypadku pytań. I chociaż siadając na swoim miejscu, czuła ulgę, że to już koniec tego przesłuchania, to zarazem wściekała się na siebie, że mimo upływu tylu lat wciąż jej nie przeszło. Zachowanie pani prokurator nie uszło uwagi jej adwersarza, mecenasa Sawczuka-Kellera, który zadowolony z tego obrotu sprawy, wstał i wyszczerzył do Jacka zęby w tym swoim najszczerszym z uśmiechów. – Niech świadek powie, czy to prawda, że pani Bamber zawsze źle żyła ze swoimi sąsiadami spod numeru trzynaście? – zapytał mecenas. – To nieprawda. – Czyżby? Przejrzałem historię tego lokalu i w ciągu ostatnich kilkunastu lat przewinął się przez niego cały tłum lokatorów. I żaden z nich nie wytrzymał tam zbyt długo. Albo umierali, albo wyprowadzali się stamtąd. Raz nawet podobno to mieszkanie się paliło. – I co w związku z tym? – W sumie nic. Ale zawsze może to świadczyć o tym, że sąsiedztwo jest nie najlepsze do mieszkania. – Albo o tym, że numer trzynaście to liczba pechowa. Z logicznego punktu widzenia to tak samo uprawniony wniosek. – Świadek wybaczy, ale nie podzielę jego toku rozumowania i pozostanę przy swoim. – Zawsze może pan mecenas poszukać byłych lokatorów spod

trzynastki i ich o to zapytać. – Widzi świadek – Sawczuk-Keller uniósł głowę z mieszaniną głębokiego oburzenia i urażonej godności osobistej – ja żywię ogromną niechęć do wszelkiego grzebania się w przeszłości. – I dlatego zapewne tak chętnie sięga pan mecenas po tyle przykładów z tej przeszłości? – zapytał niewinnie Przypadek. – Wysoki Sądzie, prosiłbym, aby Wysoki Sąd pouczył świadka, że nie przyszedł tu wygłaszać swoich opinii, ale precyzyjnie odpowiadać na pytania. Prokurator Sapkowska uśmiechnęła się delikatnie i zaczęła zastanawiać, kiedy Jacek wyprowadzi z równowagi jej przeciwnika. A że to mu się uda, nie miała wątpliwości. Znany był przecież na studiach z tego, że irytował wszystkich. Włącznie z nią samą. I chyba to jej się w nim najbardziej spodobało. – Świadek słyszał? – zapytał jak najsurowiej Wysoki Sąd, starając się ukryć uśmieszek, który chciał się wyrwać spod maski urzędowej powagi. – Tak, proszę Wysokiego Sądu, i obiecuję się zastosować. – Proszę kontynuować, panie mecenasie. – Dziękuję, Wysoki Sądzie. Ponieważ, jak zaznaczyłem, żywię głęboką niechęć do grzebania się w przeszłości, sięgnę po przykład z teraźniejszości. W chwili obecnej pod numerem trzynaście zamieszkuje biedna tajska rodzina, której mój klient zdecydował się udzielić schronienia, ustalając wysokość czynszu na symbolicznym poziomie pięciuset złotych, które sam musi za ten lokal opłacać. Są to ludzie, którzy wiele przeszli w swoim kraju i w Polsce szukają bezpiecznego schronienia. Świadek miał ich okazję poznać? – Ależ oczywiście, choć nie wszystkich. Ci, których udało mi się poznać, to przeuroczy ludzie. – Doprawdy? – Sawczuk-Keller spojrzał na Przypadka kpiąco. – Pani Irmina Bamber też ich lubi? – Naturalnie. Wprost za sobą przepadają. Pani Irmina uczy ich, jak wypiekać polskie ciasta. – Jakoś trudno mi w to uwierzyć – twarz mecenasa delikatnie się ściągnęła. – Ale to prawda. Zwykle wieczorem wpadają na herbatę do pani

Irminy, a ona częstuje ich swoim ciastem i objaśnia, jak ono powstało. – No nie, zagalopował się świadek. – Ależ proszę ich samych spytać. Na pewno chętnie przyjdą do sądu i potwierdzą wszystkie zeznania. – Jak mówiłem, to biedni ludzie, którzy przeszli wiele w swoim kraju i… – I na pewno chętnie odpowiedzą na wszystkie pytania, bo przebywają w naszym pięknym kraju, który udzielił im schronienia absolutnie legalnie. Prawda, panie mecenasie? Prokurator Sapkowska zauważyła, że Bączek poruszył się niespokojnie. Twarz Sawczuka-Kellera wciąż była ściągnięta, ale kostki jego palców zaciśniętych na drewnianym oparciu już zbielały. – Jeśli będzie taka potrzeba, to ściągniemy ich wszystkich, bo mój klient z pewnością nie wynająłby mieszkania nielegalnym imigrantom. – Nie wątpię, że sprawdził dokładnie papiery wszystkich pięćdziesięciu osób. – Czy świadek nie słyszał, że Wysoki Sąd kazał świadkowi odpowiadać wyłącznie na moje pytania? – zapytał z naciskiem obrońca Bączka, a on sam z trudem utrzymywał kontakt między swoim siedzeniem a ławą oskarżonych. – Chwileczkę, panie mecenasie, czy świadek się nie myli? – Sędzia Wolska niespokojnie się poruszyła i zajrzała do dokumentacji. – Mieszkanie oskarżonego ma zaledwie pięćdziesiąt trzy metry kwadratowe. – To prawda, ale to wysokie, stare budownictwo. Da się ułożyć jakieś trzy warstwy do spania i tlenu nie powinno brakować – odpowiedział z entuzjazmem Przypadek, który zawsze był miłośnikiem dobrej, solidnej roboty sprzed czasów jednorazowości. – Dawniej budowano zupełnie inaczej. – Świadek zapewne przesadza, Wysoki Sądzie. Poza tym nie pytałem świadka, ilu ich tam mieszka, a jedynie, czy świadek miał ich okazję poznać. – A ja odpowiedziałem, że nie wszystkich, bo jest ich tam około pięćdziesięciu. Zresztą, w związku z tym wszyscy w naszej

wspólnocie podziwiają pana Bączka, że tyle poświęca, chcąc pomóc tym biednym ludziom, i zdecydował się dopłacać co miesiąc pięć tysięcy do ich mieszkania. – Co?! Jakie pięć tysięcy?! – tego już było za wiele na nerwy pana Bączka i jego spodnie ostatecznie straciły kontakt z ławą oskarżonych. – O co tu chodzi, mecenasie?! – To pan nie wie? – Jacek rozszerzył swoje dziecięco naiwne źrenice. – Wspólnota nalicza czynsz od każdego faktycznie zamieszkującego lokatora. Biorąc pod uwagę ich liczbę, czynsz za pański lokal został podniesiony na najbliższy rok do pięciu i pół tysiąca złotych. – Jak to?! Co to ma znaczyć?! – Bączek spojrzał wściekły na swojego obrońcę. – Co pan zrobił?! Po cholerę ich pan tam ściągnął?! – Proszę się uspokoić – mitygował oskarżonego mecenas. – Ja cię zaraz uspokoję! – Bączek w jednej chwili przeskoczył barierkę oddzielającą go od Sawczuka-Kellera. Prokurator Sapkowska z dużym rozbawieniem oglądała, jak oskarżony Bączek rzucił się na swojego obrońcę w celu odreagowania na nim stresu związanego z przesłuchaniem swojego byłego sąsiada. A potem zerknęła na Jacka, który przyglądał się temu całemu zdarzeniu tym swoim słynnym ironiczno-dobrotliwopobłażliwym spojrzeniem. I nawet nie spojrzał na nią, kiedy wychodził z sali. „Zawsze taki sam. Zawsze niemożliwie irytujący. Nie znoszę go! Arogant i pyszałek. Nigdy go nie interesowały prawdziwe kobiety! – zwierzyła się z żalem swojemu wnętrzu i nagle skojarzyła, że ona sama miałaby właściwie jak zaciekawić go swoją skromną osobą. – No właśnie, przecież on jest detektywem. Przydałaby mu się moja pomoc – wnętrze pani prokurator rozświetliła lampka nadziei. Jednak tylko na chwilę, bo Sapkowska zgasiła ją zimnym prysznicem. – O nie! Nic z tego. Nie ma co na to liczyć. Nigdy w życiu!”

Szołtysik

stęknął i zerknął na papier toaletowy umieszczony

w pojemniku na wysokości swoich oczu. Biało-czerwona w swoim założeniu rolka, ze względu na kiepską jakość materiału, z którego ją wykonano, była raczej szarawo-bordowa. Ale i tak Bolko uwielbiał ten moment, kiedy wstawał, urywał kawałek papieru i pokazywał, gdzie jest miejsce tego obrzydliwego zestawu kolorystycznego, który irytował go od dziecka. Dlatego kiedyś zamówił sto rolek tak przekornie ubarwionego papieru, chcąc nim owinąć swoją asystentkę w trakcie show, które miało być nadane jedenastego listopada. Ale stacja przestraszyła się protestów, a raczej tego, że znów będzie musiała zapłacić za niego karę, dlatego nie puściła tego programu. W sumie to było dla niego z korzyścią, stał się jeszcze bardziej sławny jako prześladowany za poglądy i dostał parę nowych ciekawych propozycji reklamowych. Ale po całej tej hecy zostało mu te sto rolek. Każda o długości czterdziestu siedmiu metrów podzielonych na czterysta listków o rozmiarze dziewięć przecinek siedem na dwanaście centymetrów. Bolko bardzo dbał o higienę, dlatego zużywał za każdym razem dziesięć listków. Ponieważ jego przemiana materii nakazywała mu odwiedzać ubikację dwa razy dziennie, to miał zapas papieru na dwa tysiące dni. Niestety, zapas ten ulegał właśnie nieuchronnie wyczerpaniu. Dlatego już wkrótce Bolko będzie zmuszony kupić sobie zwykły papier, bo kolejnej porcji szaro-bordowej taśmy nie ukryje przed stacją w budżecie swojego programu. W tej chwili jednak jego umysł zajmował inny problem i na nim musiał się skupić. „Co dzisiaj jest za dzień? – zaczął się zastanawiać. – Czwartek, to wiem, bo wczoraj miałem nagranie do programu. Chłodno na dworze, lato się skończyło. Czyli to już pewnie wrzesień. Ale który września? – sięgnął po tablet i wszedł na stronę swojej ulubionej gazety. – Siedemnasty września. Coś mi ta data mówi. Tylko, cholera, co?” Przeleciał wzrokiem tytuły w gazecie, szukając tam odpowiedzi na dręczące go pytanie. Ale nic, dzień jak co dzień. Nowe, wyższe dotacje przyznane przez Unię Europejską. Kolejny antysemicki wybryk w Białymstoku. No i smutek w narodzie, że ciepło się

skończyło i już grilla nie będzie można robić. „Coś musiało być tego siedemnastego września. Może miałem robić konferansjerkę na jakiejś imprezie?! – wszedł w kalendarz w tablecie, ale nie miał tam nic zapisanego. – Cholera, a może tylko zapomniałem zanotować!? Niepotrzebnie zwalniałem menadżera, sam nie jestem w stanie o wszystkim pamiętać! Ale sukinsyn brał za duży procent. Zamiast być zadowolonym, że mu w ogóle pozwalam dla siebie pracować”. Pożegnawszy się z ostatnim kawałkiem szaro-bordowej wstęgi, Bolko wyszedł z ubikacji. Zobaczył Kaję, która siedziała i czytała Lolitę, uśmiechając się pod nosem. Książkę miała opartą na kolanie i to były jedyne dwie rzeczy, które nie pozwalały Szołtysikowi cieszyć się nią w całej okazałości. Na szczęście dziewczyna zauważyła go i odłożyła lekturę. – Niezłe, co? – zapytał Bolko. – Może kiedyś było niezłe. Ale teraz to chyba lektura dla starych dziadków, bo tylko ich może podniecić. Taka zabawna ramota – wstała, a Szołtysik poczuł, jak przeszywa go dreszcz rozkoszy. – A co z tą twoją książeczką? Znalazła się? – Fifka ją ma. Jestem tego pewien. Tylko jeszcze nie wiem, jak ją odzyskać. – Miał ci pomóc ten detektyw. – Ty wiesz, ile on zażądał kasy?! – Pewnie niewiele więcej niż dostajesz za odcinek swojego programu. – I co z tego?! Nie mam zamiaru mu płacić. – Miałam wrażenie, że bardzo ci na tej książeczce zależy i wiele byś za nią dał. – Ale nie tyle kasy! Jak chce, to mu mogę zrobić reklamę w programie. Albo podpisać się na wspólnym zdjęciu. Albo podrzucić mu jakiś gorący towarek, załatwić wejściówki do najmodniejszych klubów w Warszawie, w których bywa tylko najdokładniej wyselekcjonowane towarzystwo. – Żal ci tych paru groszy? Przecież masz taką kupę szmalu. – Ale nie mam jej po to, żeby ją rozdawać. Ciężko na nią pracowałem. Na każde czterdzieści dziewięć tysięcy sześćset

dwadzieścia pięć złotych i szesnaście groszy, które na czysto zarabiam za program, musiałem ostro harować! I one należą do mnie! I tylko do mnie! Nie jestem jakimś pieprzonym kapitalistą, który może się podcierać studolarówkami i rozdawać je na prawo i lewo. A Fifce sam wyrwę z gardła ten Manifest! – Już dobrze, nie denerwuj się – uśmiechnęła się Kaja i sięgnęła po komórkę leżącą obok niej na fotelu. – Jak byłeś w ubikacji, przyszedł do ciebie jakiś esemes – podała Szołtysikowi komórkę. – Od kogo to? – Od Fifki – wymamrotał półgłosem i z przerażeniem przeleciał treść esemesa. – To sukin-syn – wycedził przez zęby i odłożył komórkę. – Ale co się stało? – Wiedziałem, czułem, że ta data coś znaczy! – Jaka data?! – Siedemnasty września. Dziś jest siedemnasty września! Ja zawsze zapominam, co wtedy jest. Ale ta ciota zawsze pamięta i nie daje mi o tym zapomnieć! – Uspokój się. I powiedz, o czym nie daje ci zapomnieć. – O moich urodzinach. Właśnie złożył mi życzenia z okazji sześćdziesiątych! – wrzasnął, a następnie spojrzał zmieszany na Kaję. – To znaczy czterdziestych – poprawił się. – To znaczy trzydziestych dziewiątych. Zresztą, nieważne których. I tak mu tego nie daruję! Zobaczysz, Fifka, dopadnę cię!!!

„Łup, łup, łup” – zadudniło już niemal swojsko za ścianą. Pani Irmina prawie nie usłyszała tego odgłosu, co było kolejnym dowodem na to, że człowiek do wszystkiego może się przyzwyczaić. Nawet do tego, że jego sąsiedzi za pomocą starej rozklekotanej pralki piorą na okrągło. Ale cóż się dziwić, w końcu ten sprzęt musiał zapewnić opierunek około pięćdziesięciu osobom.

– Mówisz więc, mój drogi chłopcze, że pan Bączek zrobi teraz wszystko, żeby pozbyć się swoich lokatorów? – Nie ma co do tego cienia wątpliwości. Choć z pewnością nie będzie mu łatwo. Wiadomo, wynająć dużo prościej, gorzej z pozbyciem się niechcianych lokatorów. Ale już rozmawiałem z naszą administratorką, że pierwszy dochód z podwyższonego czynszu Bączka idzie na zakup nowej, cichej pralki dla naszych sąsiadów. Na szczęście jest z czego ściągać, cały czas wynajmuje kilka mieszkań. – A swoją drogą, to taki dusigrosz, a adwokata wziął takiego drogiego. Ten Sawczuk-Keller liczy sobie honoraria nie mniejsze od swojego teścia. – Nie sądzę, żeby płacił za jego usługi. – Czyli co, ten Sawczuk-Keller broni go pro publico bono? – Nie, tu w grę musi wchodzić coś osobistego. – Aha, rozumiem. Chciał się na tobie zemścić za KarasińskiegoWołkowyjskiego? No to mu raczej nie wyszło – uśmiechnęła się pani Irmina, stawiając przed Jackiem kolejną porcję swojej kruchej babki. – To prawda. Ale zemsta na mnie to mógł być dla niego tylko motyw poboczny. Rzeczywiście, pewnie nie jest szczęśliwy, że poniósł porażkę. Ale wie, że nie jest to jego wina. A poza tym to człowiek, który kalkuluje na chłodno, nie ulega emocjom. Owszem, na pewno chętnie wziął sprawę Bączka, żeby móc zagrać mi na nosie. Ale tylko pod warunkiem, że ktoś gwarantował mu za to dobre wynagrodzenie. – Kto? – Tego jeszcze nie wiem. Ale być może wkrótce się dowiem. O ile, oczywiście, dostarczy mi pani szklaną kulę, o którą prosiłem. – Wybieram się wkrótce po nią do pana Gelberga. Obiecał mi czegoś poszukać, bezwarunkowo. Jestem pewna, że już niedługo będziesz dysponować najlepszą szklaną kulą wśród jasnowidzów i jeszcze więcej klientów będziesz miał. – No, widzę, że już nie ma pani nic przeciwko mojemu jasnowidzeniu. – Nic a nic. Na początku, owszem, byłam nieco zdziwiona tym

pomysłem i bałam się, że zagrozi twojej reputacji. Ale potem pomyślałam, że jednak to może być strzał w dziesiątkę i tylko przysporzy ci klientów. Ludzie uwielbiają wierzyć w takie nadprzyrodzone bzdury. Zresztą, im bardziej przestają wierzyć w Boga, bo przecież nauka wyklucza Jego istnienie, tym bardziej wierzą w inne bzdury, które z nauką nie mają nic wspólnego. Możesz więc spokojnie być formalnie jasnowidzem, zyskasz tym wśród ludzi wielkie poważanie.

Pan

Jędrzej Sakowicz, podobnie jak jego kolega mecenas Fryderyk Przypadek, nie należał do osób, które lubią się przemęczać. Dlatego przestrzegał swoich godzin urzędowania w biurze, opuszczając je raczej wcześniej niż później. W związku z tym rzadko widywał Lubę, Ukrainkę, która sprzątała kancelarię dwa razy w tygodniu, przychodząc na sam koniec jej otwarcia dla petentów. Dziś jednak, ku zdumieniu sekretarki, pan Jędrzej o godzinie 15.45 nie tylko nie był gotowy do wyjścia, ale w ogóle nie wyglądało, by jakkolwiek miał zamiar opuścić swoje miejsce pracy. W dodatku, zaraz po kolejnym głośnym wydmuchaniu wiecznie zatkanego ostatnio nosa, wydał jej polecenie. – Może już pani iść, pani Doroto. Poczekam na panią Lubę i powiem jej, co ma posprzątać. Kiedy za sekretarką zamknęły się drzwi, pan Jędrzej zasiadł na jej miejscu i spokojnie zaczął lekturę prasy. Tak naprawdę nie miał już nic do roboty i jedynym celem jego pozostania była ukraińska sprzątaczka, a konkretniej zamiary, jakie wobec niej miał. Choć ona sama miała być tylko narzędziem w o wiele ważniejszym planie. „Udowodnię temu huncwotowi, że się myli – słowem huncwot pan Jędrzej określał Błażeja na własny użytek. – Co on sobie myśli, że wszystkie rozumy pozjadał? Pokaże mu, kto tu jest górą! On mi nigdy nie dorówna. Ani w powodzeniu u kobiet, ani w niczym innym!” Gdy pan Jędrzej przerzucał kolejną stronę gazety, do kancelarii weszła Luba. Była ubrana w króciutki szorty i niezbyt gustowną, za

to wspaniale opinającą jej kształty, bluzkę. Na widok hożej Ukrainki pan Jędrzej poczuł, że krew zaczęła szybciej krążyć w jego żyłach. Uznał, że ta reakcja to musi być jakiś atawizm odziedziczony po przodkach, którzy korzystając ze swej niezwykłej atrakcyjności, zostawili mnóstwo potomstwa w kozackich chutorach. – Dzień dobry, pan Sakowicz – przywitała się Luba. – Co dziś trzeba? – O tym za chwilę – uśmiechnął się mecenas, odkładając na biurko czytaną przed chwilą gazetę. – Zanim do tego przejdziemy, chciałbym z panią porozmawiać o pewnej propozycji, którą dla niej mam. – Słucha pan. – Mogłaby pani dodatkowo zarobić. – A gdzie? – Tu niedaleko wynająłem przytulną kawalerkę. Wpadałaby tam pani raz, dwa razy w tygodniu. Na godzinkę lub dwie. Zależnie, jak by się pani uwinęła. Płacę podwójnie – pan Jędrzej zauważył, że Ukrainka jest coraz bardziej zdziwiona jego słowami, dlatego na wszelki wypadek zapytał: – Rozumie pani? – No chyba tak – Luba spojrzała niepewnie na Sakowicza seniora. – Ale nie wiem, czy ja potrafię. – Na pewno pani potrafi. Tylko mam jeden warunek. Absolutna dyskrecja. Nikt nie może się dowiedzieć o tym miejscu i że mnie pani tam odwiedza.

Jacek

nigdy nie był w „Szypułce” postacią anonimową. Wiele osób kojarzyło go z widzenia, ktoś kiwnął czasem na przywitanie głową. Niektórzy byli gotowi określać go nawet hipsterem, bo tak bardzo nie było wiadomo, na jakiej zasadzie i po co funkcjonuje. Nigdy jednak jego pojawienie się nie wzbudzało niczyjego poruszenia, nie przerywało prowadzonych rozmów. Teraz jednak ten stan, szalenie odpowiadający Jackowi, należał już do błogiej przeszłości. Od dobrych dwóch tygodni, gdy tylko tu wchodził, robiło się ciszej, a ludzie zaczynali szeptać, pokazując go sobie dyskretnymi w ich mniemaniu ruchami głowy. Potem sytuacja

nieco się uspokajała i tylko gdy pojawił się ktoś nowy, był informowany, że przy tym stoliku pod oknem siedzi „ten Przypadek”. – Taaak – zadumał się Młody Bóg Seksu siedzący w tej chwili naprzeciw Jacka. – Gdyby gapiły się same kobiety, pomyślałbym, że zacząłem wydzielać wyjątkowo dużo feromonów. Swoją drogą nie sądziłem, że jesteś już tak rozpoznawalny – rozejrzał się po sali. – Ja też miałem nadzieję, że jeszcze przez jakiś czas nie będę. – Ale czekaj – Błażej zawiesił wzrok na trzydziestokilkulatku zatopionym w lekturze książki o wiele mówiącym tytule: Nastolatki. Jak z nimi rozmawiać? – Ten facet pod schodami to nie jest czasem ten policjant, który pomaga Łosiowi? – Starszy aspirant Smańko. Łoś mu zlecił śledzić mnie przez całą dobę. – To robi to raczej nieuważnie. Wzroku nie może oderwać od tej książki. – Ma własne problemy. Córka poszła mu do gimnazjum, a on zamiast być z nią, musi włóczyć się za mną. Dlatego byłem z nim ostatnio w księgarni, żeby mógł kupić ten poradnik, który teraz tak uważnie studiuje. Przynajmniej jak gdzieś siedzę, to sobie może facet poczytać. – To miłe z twojej strony – Błażej zauważył, jak jeden ze stałych bywalców „Szypułki”, rozmawiając ze znajomym, wskazywał ruchem głowy na Przypadka. – Masz kolejnego wielbiciela. – Nie nazwałbym tego w ten sposób. W każdym razie będziemy musieli zmienić miejsce spotkań. Bycie małpką w cyrku zawsze mnie przerażało. – Szkoda, bo świetną mają tu kawę, a i blisko kancelarii – westchnął Błażej. – Ale à propos spotkań, mam do ciebie prośbę. Mógłbyś się spotkać z Anią? Prosiła mnie, żebym was umówił. – A co w zamian obiecała? – A skąd wiesz? – zdziwił się w pierwszej chwili Błażej, ale po chwili dodał: – No tak, bez sensu pytam. Obiecała, że pokaże się w kancelarii ojcu. Normalnie by mi to zwisało, ale wiesz, po tym, jak odwiedził mnie i zastał akurat ciebie zamiast niej, trochę się na mnie wyżywa. I mam niekłamaną ochotę utrzeć mu nosa.

– Jasne – Jacek przez moment się nad czymś zastanawiał. – No dobrze, powiedz jej, że się z nią spotkam. Ale dopiero po tym, jak ona się spotka z twoim ojcem – Przypadek zerknął na aspiranta Smańkę i uśmiechnął się do własnych myśli. Potem przeniósł wzrok na przyjaciela i zapytał: – Jak rozumiem, powiedziała ci, że chce wyczyścić nasze stosunki i wyjaśnić nieporozumienia, bo pewnie gdzieś niedługo będziemy wychodzić albo gdzieś wyjeżdżać. – Wiesz, stary, mam do ciebie małą prośbę. Jak ze mną rozmawiasz, udaj czasem, że się czegoś nie domyślasz? Dobrze? Będzie mi łatwiej zasypiać wieczorem. – Okay. Ale zaraz muszę jeszcze kogoś zirytować swoją nadwiedzą, więc nie gniewaj się. Do ich stolika, tanecznym niemal krokiem, ze szczerym, sympatycznym uśmiechem zbliżał się dziennikarz znany z wywiadów z wybitnymi osobami. Wywiady te były zawsze w dobrym guście, nie obciążały przepytywanych nadmiernie koniecznością tłumaczenia się z własnych wyborów życiowych, a skupiały się na dobrej energii, jaką wnieśli w kulturę i sztukę. – Czy można? – Dziennikarz trzymał w ręku szklaneczkę z napojem w kolorze żółtobrązowym, którego skład był tajemnicą barmana z „Szypułki”. – O przepraszam, nie przedstawiłem się, Bartosz Fifka jestem. – Dobrze, że pan to zrobił. Zawsze występowaliście w parze z Bolkiem Szołtysikiem i cały czas was myliłem. Jak Flipa z Flapem. – Fifka wiedział już, że Przypadek dysponuje specyficznym poczucie humoru, dlatego postanowił zignorować jego uwagę, pokrywając ją enigmatycznym uśmiechem. – Mnie, jak rozumiem, przedstawił pański znajomy ze stolika. – Jest pan rzeczywiście spostrzegawczy. Chciałbym z panem o czymś porozmawiać, ale najpierw muszę prosić o absolutną dyskrecję. – Naturalnie. Mogę obiecać, że nikt niepożądany nie dowie się, że chce mi pan zapłacić za przekazanie mu Manifestu komunistycznego należącego do pan Szołtysika. – Słucham?! Ale skąd pan wie. – Ludzie są banalnie przewidywalni, panie Fifka. Wiem nawet

dość dokładnie, ile chce mi pan zaproponować. – Doprawdy? Ile? – Około dwustu tysięcy. Jako zaliczkę zaproponuje mi pan pięćdziesiąt i tak naprawdę tylko tyle jest pan skłonny zapłacić za możliwość skompromitowania Szołtysika. Z reszty będzie się pan chciał wymigać po otrzymaniu manifestu. Skseruje pan sobie światłe notatki byłego przyjaciela, a samą książkę mi pan odda, mówiąc, że się pan rozmyślił. Spróbuje pan nawet odzyskać te pięćdziesiąt tysięcy, ale liczy się pan z tym, że to się raczej nie uda. – Pan jest doprawdy zabawny. Pan się uważa chyba nie tylko za detektywa, ale za jakiegoś jasnowidza! – Dokładnie tak, panie Fifka – detektyw wyciągnął portfel, a z niego wyjął swoją wizytówkę, na której miał napisane „Jacek Przypadek. Jasno widzę”. – Jak pan się zdecyduje, proszę zadzwonić. W ciągu jednego dnia po tym, jak dwieście tysięcy znajdzie się na moim koncie, mogę panu dostarczyć poszukiwany przez pana Szołtysika egzemplarz manifestu. Chyba że sam właściciel zdecyduję się wcześniej zapłacić mi tę kwotę – Przypadek bezradnie rozłożył ręce. – Pan rozumie, prawo pierwszeństwa. – Chyba jednak nie mamy o czym rozmawiać. W kroku odchodzącego Fifki nie było już tej taneczności co uprzednio. Wyglądało nawet na to, jakby przez któryś z otworów w jego ciele wprowadzono do wnętrza bardzo długi i sztywny kij. – Po co mu to wszystko powiedziałeś? – zapytał Błażej. – Coraz bardziej przekonuję się, że nie ma w życiu przyjemniejszej rzeczy, jak wkurzyć nadętego dupka. – Wiem, że zawsze lubiłeś irytować ludzi. Ale do tej pory robiłeś to bardziej mimochodem. A oni się wkurzali, choć nie umieli dokładnie powiedzieć, na co i za co. Ale ten Fifka może z tym nie mieć problemu. I paru innych, jak mówisz, nadętych dupków, których zirytujesz, też może stwierdzić, że czas zrobić z tobą porządek. A przecież wiesz, jak u nas łatwo można zgnoić człowieka? – Wiem. I nawet jestem trochę ciekaw, jak daleko się będę mógł posunąć. – Czyli cały czas będziesz przeciągał strunę?

– Mniej więcej – Jacek wstał i chrząknął bardzo głośno, aby zwrócić uwagę Smańki na to, że ma zamiar wyjść. Nie chciał bowiem narazić starszego aspiranta zajętego lekturą na stracenie siebie z oczu. – A co teraz zrobisz z tą sprawą? – Zadzwonię do Szołtysika i powiem, że jest ktoś, kto zaoferował bardzo przyzwoite wynagrodzenie w zamian za to, że manifest nie trafi w jego ręce. I liczę na to, że pojutrze załatwisz mi ten wpis do ewidencji, żebym zaraz potem mógł wystawić mu fakturę na odpowiednią kwotę.

Oszalałeś!?

– krzyknęła Kaja, która przed chwilą wybiegła na taras penthousa. Szołtysik drgnął przestraszony, a jego noga obsunęła się z gzymsu. Na szczęście obydwie ręce wciąż bardzo mocno trzymały się balustrady tarasu. – Nie wrzeszcz tak, bo spadnę. – To jak nie chcesz spaść, wracaj na nasz taras. – Nie mogę. Muszę odwiedzić Fifkę. – Niby jak chcesz to zrobić? – Normalnie. Spuszczę się najpierw piętro niżej, a później jeszcze piętro niżej na jego balkon. – Nie dasz rady. – Spokojnie, wszystko mam obliczone. Mam sto osiemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu oraz długie ręce i palce powodujące, że gdy zawisnę, to od dłoni do czubków stóp mam dwieście trzydzieści cztery centymetry. Zmierzyłem, że wystarczyłby tylko dwieście trzydzieści centymetrów. – Ja cię, kotku, nie mierzyłam, ale jak dla mnie to ty nie masz nawet stu siedemdziesięciu centymetrów – uśmiechnęła się ironicznie Kaja. – I nie jest to jedyny twój wymiar, który regularnie zawyżasz. – Co ty opowiadasz? Na pewno mam sto osiemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu! – No dobrze, powiedzmy, że uda ci się zejść te dwa piętra i się nie

zabić. To co dalej? – Wejdę do tego jego apartamenciku. Obserwuję go od dawna, zawsze zostawia uchylone albo okno, albo drzwi na ten swój balkonik, co udaje tarasik. Spadam. Szołtysik najpierw przykucnął, a potem powoli opuścił się na rękach piętro niżej. Niestety, czubki jego palców nijak nie chciały dotknąć balustrady. Przebierał przez chwilę bezradnie nóżkami, a potem próbował się podciągnąć. Bez rezultatu. „Cholera, ostatnio za rzadko bywam w «Supermenie» – pomyślał. – I pewnie źle zmierzyłem tę odległość do balustrady. Nie ma wyjścia, muszę zaryzykować”. Rozbujał się na rękach i wskoczył na taras sąsiadów, obijając sobie plecy o żelazne pręty ogrodzenia. Przy okazji zsunęła mu się frotka przytrzymująca kucyk. Długie przetłuszczone włosy rozsypały się po jego plecach i spadły po chwili na ramiona. Szołtysik odetchnął z ulgą, podniósł się i wychylił poza balustradę. Spojrzał do góry i zobaczył twarz Kai. Zresztą, nie tylko twarz. – Idiota – powiedziała pogardliwie dziewczyna. – Przestań świecić tymi cyckami, jeszcze cię ktoś zobaczy. – Sam powiedziałeś, że nie lubisz, jak coś na siebie zakładam. – Ale nie kazałem ci wychodzić nago na taras. – Okay, już wracam do mieszkania. – Do penthousu. Mieszkania to są w tych blokach, co je widać za Wisłą. – Masz rację. Powiedz mi jeszcze tylko, jak masz zamiar wrócić od Fifki? To pytanie było bardzo dobre. Było nawet tak dobre, że Szołtysik, który na każde pytanie zwykł odpowiadać z szybkością pistoletu maszynowego, zaciął się. Zawsze czuł się najlepiej w improwizacji, a myślenie strategiczne nie było jego najmocniejszą stroną. Tym razem również nie rozważył wszystkich aspektów swojego planu. Ale było już za późno. Na odsiecz sąsiadów z dołu nie mógł liczyć, bo bywali w swoim mieszkaniu rzadko i to głównie późnym wieczorem przez godzinę lub dwie. Jedyne, co mu pozostawało, to spuścić się do Fifki i… liczyć, że jakoś to będzie. Dwie minuty później Szołtysik zaglądał już przez uchylone drzwi

do mieszkania swojego największego wroga. Wszędzie jak zwykle panował idealny, sterylny porządek, który Bolko niezbyt pochlebnie skomentował w swoich myślach. – Gdzie on to mógł schować? – mruknął pod nosem. – Zawsze odkłada wszystko na miejsce. Ale gdzie jest miejsce takiej książki? A może… Chyba nie byłby takim idiotą i nie wkładał jej do swojej biblioteczki? Chociaż bystrością nigdy nie grzeszył. Szołtysik przeszedł do drugiego pokoju, gdzie było kilka półek z ulubionymi książkami Fifki. Przeleciał szybko wzrokiem ich grzbiety i nagle jego serce zabiło mocniej. Zauważył wąską czerwoną kreskę, wciśniętą gdzieś pomiędzy Lubiewo a Metodę ustawień Hellingera dla początkujących. Wyciągnął ją z półki i zobaczył wytłoczony na czerwonym płótnie napis Manifest komunistyczny. Chciał jeszcze rozewrzeć okładki, ale wtedy poczuł dotkliwy ból z tyłu głowy. Ból był na tyle silny, że powalił go z nóg na podłogę. – Co ty tu robisz?! – usłyszał jak przez mgłę. Przytomności nie stracił nawet na chwilę, ale świat zewnętrzny docierał do niego z trudem. – Co… co się stało? – Szołtysik zaczął widzieć zarysy postaci, która nad nim stała, ale na razie jeszcze nie wiedział, kto to. – Jak to co? Włamałeś się do mojego domu? – Fifka? – Nie, sierotka Marysia i siedmiu krasnoludków. A zaraz pewnie wpadnie tu jeszcze paru policjantów. – Bardzo dobrze, niech zobaczą, że mnie okradłeś – Bolko potrząsnął dłonią, w której spodziewał się mieć swój Manifest. Ze zdziwieniem dostrzegł, że w ręce nic nie ma. – Gdzie to jest? – Nie wiem, o co ci chodzi! – Dobrze wiesz. Rozmawiałem z Przypadkiem i powiedział mi, że jesteś w stanie zapłacić mu dwieście tysięcy, żeby tylko nie znajdował mojego manifestu! – Ten Przypadek to świr większy od ciebie! A ty się zaraz będziesz tłumaczył z włamania – ktoś mocno załomotał do drzwi wejściowych. – Oho, to pukanie to pewnie panowie w mundurkach.

Rudowłosa

Helena, dorabiając w antykwariacie Gelberga do swojego skromnego stypendium na Akademii Sztuk Pięknych, z lekkim rozbawieniem obserwowała, jak jej pryncypał gnie się w pokłonach na powitanie klientki. Wprawdzie pan Antoni zawsze był grzeczny dla ludzi, którzy pozwalali mu zarobić, nigdy jednak nie nadskakiwał im w ten sposób. Ale ona już dawno zauważyła, że ta dystyngowana, inteligentna, choć nieco apodyktyczna kobieta, wzbudzała w Gelbergu tyleż samo strachu, co uwielbienia. I nie zdziwiło ją, gdy pan Antoni postanowił zwolnić ją dzisiaj wcześniej z pracy. – I jak, znalazł pan już coś odpowiedniego, bezwarunkowo? – zapytała pani Irmina, gdy zostali sami. – Ależ naturalnie, proszę tylko tu spojrzeć – Gelberg otworzył niewielką szafę znajdującą się obok jego biurka i wyjął stamtąd przezroczystą kulę o średnicy około trzydziestu centymetrów. – Oto ona. Prawda, że doskonała? Podobno przed wojną używał jej sam Ossowiecki i to głównie wtedy, gdy przychodził do niego po radę marszałek Piłsudski. – A ma pan na to jakieś dowody? – pani Irmina pozwoliła sobie nie podzielać entuzjazmu antykwariusza. – Bo jak na razie brzmi to jak podbijanie ceny. – Na to, że ta kula znajdowała się w rękach pana Ossowieckiego, dowodu rzeczywiście nie mam. Ale tego, że moje słowa nie służą podbijaniu ceny, mogę dowieść w każdej chwili. – Doprawdy? Ciekawa jestem, w jaki sposób. – Po prostu nie chcę za nią ani grosza – oświadczył dumnie antykwariusz, licząc, że za chwilę zobaczy uśmiech zadowolenia na twarzy swojej klientki. – Przykro mi, ale nie zwykłam przyjmować prezentów od obcych mężczyzn. Choćby dlatego, że nie wierzę w to, iż cokolwiek może być za darmo. Szczególnie, jeśli to pan mi to ofiaruje. – Pani słowa mnie ranią, ale cóż… – westchnął ciężko. – Nie da się ukryć, że ma pani podstawy, aby tak myśleć. Chciałbym jednak rozwiać pani obiekcje, jeśli pani pozwoli. – Proszę próbować. Zawsze wychodzę z założenia, że nikogo nie

należy z góry skreślać. Ale uprzedzam, zadanie przed panem niełatwe, bezwarunkowo! – Zatem proszę tędy – pan Antoni wskazał pani Irminie drzwi prowadzące na zaplecze. Po chwili oboje znaleźli się w niewielkim pomieszczeniu bez okien, które czasem służyło jako podręczny magazynek. Gelberg nacisnął włącznik światła. Już po chwili żarówka rozjarzyła się, ale antykwariusz przez kolejnych kilkanaście sekund nie puszczał przycisku. Zrobił to dopiero, kiedy w ścianie przy wejściu odskoczyła jakaś klapka i ukazał się w niej otwór. Jego średnica nie była duża, za to głębokość chyba dość znaczna, bo antykwariusz wyciągnął ze środka długą czarną tubę. Oparł ją o kant stołu, otworzył, a następnie wyciągnął jej zawartość. Pani Irmina obserwowała te wszystkie czynności z rosnącym zdumieniem, starając się przy tym zachować kamienną twarz. Kiedy jednak zobaczyła, co tak naprawdę wyciągnął Gelberg z tuby, nie potrafiła się powstrzymać od komentarza: – A więc to jednak prawda, co mówił Jacek. Pan rzeczywiście ma kopie moich obrazów. – Tak. Obrazy miałem ukraść, a pani na ścianach miała mieć odtąd kopie. Zaś oryginały miały wisieć u pana Klempucha. – To ten, u którego był zadłużony mój Wojtuś? – Pani wnuk od niego pożyczał pieniądze? – Gelberg spojrzał na nią z przerażeniem. – Najlepiej by było, gdyby je szybko oddał. I nigdy więcej nie miał już z nim do czynienia. To bardzo niebezpieczny człowiek. Wiem, co mówię. – Chyba raczej się pan usprawiedliwia. Przecież ten Klempuch nie przystawił panu pistoletu do głowy i nie kazał ukraść moich obrazów. – Ma pani rację. Nie przystawił mi pistoletu. Choć chyba wolałbym, żeby to zrobił. Bo on miał dużo gorszy sposób zmuszenia mnie do tego, co miałem zrobić. – Jaki? – Niech mi pani wybaczy, pani Irmino, ale nie o wszystkim chcę i mogę mówić. Choćby dla pani bezpieczeństwa. I proszę mi wierzyć, że nie jest to z mojej strony czcza wymówka. Jedyne, co

mogę powiedzieć, to to, że rzeczywiście nie byłem kiedyś aniołkiem. A w PRL-u każdy, kto nim nie był i miał choć odrobinę oleju w głowie, musiał się, prędzej czy później, zetknąć z SB, bo to ona tak naprawdę nadzorowała większość grubszych przestępstw w tamtych czasach. O więcej proszę mnie nie pytać. Ton głosu pana Antoniego zrobił na pani Irminie wrażenie. Bez trudu mogła uwierzyć, że taki człowiek jak on ukrywa jakąś wielką i niezbyt chwalebną tajemnicę. Kiwnęła więc potakująco głową. – Jak pan sobie życzy. Ale nie mogę nie spytać, po co pan mi to pokazał. – Bo chciałbym, żebyśmy zaczęli nowy etap w naszych stosunkach – Gelberg wyjął z kieszeni zapałki. – Etap, na którym cieniem nie będzie się kładła przeszłość – zapalił zapałkę i przyłożył ją do płótna. – Ależ co pan robi?! – Odcinam się od przeszłości. Kilka dni temu zadzwonił do mnie pan Klempuch i powiedział, że ponieważ go zawiodłem, rezygnuje z moich usług i już nie będzie naciskał na to, żebym się postarał ukraść te, ani żadne inne, obrazy. Byłem tym zdziwiony, bo przedtem zależało mu na nich niemal obsesyjnie. I niech mi pani wybaczy, pani Irmino, choć to całkiem niezłe płótna, to niewarte takiego zainteresowania – antykwariusz na moment zapatrzył się na coraz mocniej płonące kopie. – A poza tym, pan Klempuch zawsze interesował się sztuką współczesną. Kiedy zlecił mi kupić te obrazy od pani, pomyślałem, że z wiekiem, jak to bywa, gusty zmieniły mu się na bardziej konserwatywne. Zresztą, to teraz nieważne. Grunt, że mogę się ich pozbyć. Kopie powoli się dopalały, a panu Antoniemu naprawdę wydawało się, że może zakończyć pewien etap w swoim życiu. I nie docierało do niego, że nie da się zatrzeć wszelkich śladów prowadzących do przeszłości. Ale na razie autor nie będzie przerywał jego radości i pozwoli mu się cieszyć tą chwilą.

Błażejku,

ja naprawdę już nie mam czasu – redaktor Sobania spojrzała na zegarek. – Przecież mówiłeś, że twój tata właściwie nie

rusza się z kancelarii. – No bo tak jest – Błażej był naprawdę zakłopotany. – Tata ostatnio właściwie nie chadza na salę sądową, poświęcając się pracy w biurze. – To gdzie jest teraz? – dziennikarka przyjrzała się krytycznie muszce znajdującej się na szyi młodego mecenasa. Nie miała zastrzeżeń do niej samej, w końcu to przecież ona wybrała wczoraj ten model, ale jej zdaniem w tej chwili ozdoba szyi nie prezentowała się w sposób odpowiedni. Dlatego uznała, że musi ją poprawić. – Nie mam pojęcia – Sakowicz junior bezradnie rozłożył ręce. – Błażejku, ja naprawdę chciałam poznać twojego tatę i, jak widzisz, starałam się, żeby to spotkanie dobrze wypadło – pokazała na swój strój, który byłby w stanie podnieść ciśnienie każdemu mężczyźnie. – Ale to nie moja wina, że czekamy na niego prawie dwie godziny, a jego nie ma. W każdym razie przekaż swojemu przyjacielowi, że wypełniłam jego warunki i może zgodzi się ze mną łaskawie porozmawiać. Pa – pocałowała Błażeja w policzek. – Ale Aniu… Redaktor Sobania nie słyszała już jednak tego cichego protestu, bo zbiegała właśnie po schodach. Jedynym jego świadkiem była sekretarka, pani Dorota, jak zwykle zajęta mocno swoją pracą. Nie na tyle jednak, żeby nie móc powiedzieć: – Pana tata ostatnio dość często wychodzi z biura. – Słucham? – Mówię, że pana tata dość często wychodzi z biura. Pan tego nie zauważa, bo sporo pan bywa w sądzie albo załatwia różne sprawy na mieście. – Rzeczywiście. Od niedawna chyba rzadziej widuję tatę w biurze – zamyślił się Błażej. – Ale dlaczego pani mi to mówi? – Nie chcę, żeby pan niepotrzebnie fatygował tu swoją przyjaciółkę. Lepiej jest ustalić z tatą wcześniej godzinę spotkania, a nie liczyć, że na pewno będzie w biurze. Przepraszam, ale muszę zająć się dokumentami, które odsyłamy panu Klempuchowi. – Dziękuję za radę. Też będę się już zbierał. Mam dzisiaj oglądać nowe mieszkanie. Kilka minut później Błażej opuszczał kamienicę, gdzie mieściła

się kancelaria. Wychodząc zamyślony z bramy, zderzył się z jakimś mężczyzną i już miał go przeprosić, gdy zauważył, kim jest ten mężczyzna. – Wcześnie dziś wychodzisz – stwierdził pan Jędrzej, z trudem łapiąc oddech i sprawdzając, czy w wyniku zderzenia muszka na szyi nie przekrzywiła się zbyt mocno. – To raczej ty późno przychodzisz. Od kilku godzin czekam na ciebie – Błażej poprawił swoją muszkę i dopiero teraz dostrzegł ze zdziwieniem, że na szyi ojca znajduje się identyczny co do joty model w odcieniu wrzosowoliliowym. Tak przynajmniej Ania nazwała ten kolor, bo on sam powiedziałby o nim jedynie, że jest fioletowy. – Dlaczego masz taką samą muszkę jak ja? – To raczej dlaczego ty taką masz? – Kupiła mi ją moja dziewczyna – oświadczył z dumą Błażej. – A twoja? Wydawało mi się, że nie lubisz tego… fioletowego. – To wrzosowoliliowy – poprawił go ojciec. – Przynajmniej twoja matka tak twierdzi. Mam ją od niej. – Aha – przytaknął z lekkim niedowierzaniem Błażej. – Czemu tak sapiesz ze zmęczenia? – Sakowicz junior zmierzył bacznym spojrzeniem swojego ojca, który pod wpływem jego wzroku lekko się zaczerwienił. – Szedłem wyciągniętym krokiem – oświadczył z umiarkowaną dozą wiarygodności, dlatego szybko zmienił temat. – A ty, jak rozumiem, znów nie potrafisz sobie poradzić z jakąś sprawą i potrzebujesz mojej pomocy. – Nie. Chciałem ci tylko przedstawić moją partnerkę. – Gdzie jest? – Wyszła. Nie mogła czekać w nieskończoność. – No tak, kolejna wymówka. Zapraszasz ją akurat wtedy, kiedy mnie wyjątkowo nie ma w biurze. – Dawniej rzeczywiście uznałbym to za wyjątek. Ale ty, zdaje się, ostatnio spędzasz dużo czasu poza kancelarią. – Skąd ci to przyszło do głowy? – czerwień na twarzy pana Jędrzeja przybrała na intensywności. – Pewnie stąd, że od jakiegoś czasu rzadziej cię widuje w kancelarii.

– Bo sam w niej rzadziej bywasz. I nie używaj jakichś głupich wymówek, żeby pokryć fakt, iż nie umiesz przyznać się do tego, że twoja dziewczyna jest wyłącznie wymysłem twoich nie do końca normalnych wyobrażeń o samym sobie. – Jeśli mi nie wierzysz, możesz zapytać panią Dorotę. – Co?! I nawet ją wciągnąłeś w tę grę?! – Ale tato… – Nie mam zamiaru słuchać bzdur, które powtarzasz, ani kompromitować się potwierdzaniem ich u moich pracowników. Uwierzę, jak sam zobaczę! Chyba najlepiej byłoby, jakbyś się wyprowadził od tego Przypadka, bo mieszkanie tam wzmaga twoje fantazje. I na dodatek tracisz niepotrzebnie pieniądze, płacąc mu za tę ruderę. – Właśnie rozglądam się za czymś nowym. – Najlepiej byłoby, gdybyś wrócił do domu. A teraz wybacz, muszę już iść. Błażej popatrzył zamyślony za odchodzącym ojcem. Mniej przejął się tym, że Sakowicz senior ponownie nie poznał jego partnerki, a bardziej zastanawiało go, co ojciec robi poza kancelarią. I dlaczego zajmuje mu to tyle czasu i wprawia w takie zakłopotanie?

Jacek z niemal artystycznym namaszczeniem założył melonik na szczyt szklanej kuli. Jego rondo zakryło mniej więcej jedną czwartą przezroczystej powierzchni. Przypadek z zadowoleniem spojrzał na swoje dzieło i pomyślał, że kiedyś warto będzie dorysować na szkle gustowne wąsiki. – I zamierzasz tak występować przed ludźmi, mój drogi chłopcze? – zapytała pani Irmina. – Tak. Mam nawet przemyślaną strategię marketingową. Dysponuję przecież, w pewnym sensie, dwoma atrybutami. Detektywa i jasnowidza. Jestem więc w dwójnasób uprawniony do tego, aby rozwikływać najdziwaczniejsze tajemnice. – Coś w tym jest – pokiwała głową pani Irmina. – A kapelusz pasuje do tej kuli, bezwarunkowo! Ale powiedz mi, jak twoja najnowsza sprawa?

– Na razie rozwiązuje się sama. – Cóż to znaczy? – Klient jeszcze nie zdecydował się mnie zatrudnić i nie widomo, czy to zrobi, bo chwilowo trafił do więzienia. – No, czyli to jakaś grubsza sprawa kryminalna. – Raczej bym ją przypisał do gatunku paranormalnych. Takich w sam raz do rozwiązania za pomocą szklanej kuli – Przypadek zdjął melonik i zaczął się wpatrywać we wnętrze swej jasnowidzkiej pomocy naukowej. – No, no, no. – Co tam zobaczyłeś? – Widzę już, kto wynajął Bączkowi mecenasa Sawczuka. Tylko jeszcze nie wiem, czemu to zrobił. – Ale kto?! – pani Irmina z zainteresowaniem sama zajrzała do wnętrza szklanej kuli, jakby zapominając, że przecież nie wierzy w jej magiczną moc. Tak to już jednak jest, że świadomie odrzucamy zabobony, a podświadomie im ulegamy. – Pan Klempuch. – Przecież on powinien być wściekły na Bączka. Bo gdyby nie nasz sąsiad, pan Gelberg podmieniłby obrazy i wisiałyby one w tej chwili na ścianach jego zleceniodawcy. No chyba że on liczy na to, że Bączek udostępni mu mieszkanie i wtedy będzie znów mógł ukraść moje obrazy? – Nie. Sądzę, że zrezygnował naprawdę z ich kradzieży – Jacek ponownie założył melonik na kulę. – Dziwne to wszystko. Już wcześniej Błażej mnie ostrzegał, że to nieciekawa persona, lichwiarz. – No właśnie, jak przy okazji tej kradzieży moich obrazów próbowałam się o nim czegoś dowiedzieć, to nikt więcej nie potrafił o nim powiedzieć. No i nikt nie wiedział, skąd on się wziął. Tak jakby wziął się znikąd. Pojawił się nagle, ze sporym majątkiem. Choć tak naprawdę nikt nie wie, ile on dokładnie ma. Niektórzy twierdzą, że nie więcej jak paręnaście milionów, a inni, że może nawet miliard. – No i pewnie nikt nie wie, jak zarobił te pieniądze. Bo żeby zajmować się lichwą, najpierw trzeba zdobyć skądś na to środki. – To akurat chyba jasne, skąd je wziął. To złodziej! Zlecił

przecież kradzież moich obrazów! – To też jest dziwne. Wcześniej chciał je po prostu kupić. Tylko dlaczego korzystał z usług Gelberga? Jeśliby mu na nich zależało, to mógł pani osobiście albo przez jakiegoś swojego sekretarza zaproponować kupno. Jest towar, jest kupiec, pośrednicy są niepotrzebni. Chyba że… – Chyba że co? – Chyba że od początku miał je zamiar ukraść. – Nic już nie rozumiem. – Ja na razie też, ale chociaż nie mam na to żadnego dowodu, to myślę, że ma to jakiś związek ze mną. I mam dziwną pewność, że pan Klempuch będzie się teraz częściej pojawiał w moim życiu.

Przy

eleganckim biurku w elegancko urządzonym gabinecie w niesłychanie eleganckim domu położonym w eleganckim parku znajdującym się w eleganckiej okolicy siedział bardzo elegancki mężczyzna. Pozornie był zajęty pielęgnacją swoich paznokci, w czym pomagały mu na przemian maleńkie nożyczki i pilniczek. Tak naprawdę jednak bawił się widokiem siedzącego naprzeciwko Sawczuka-Kellera, choć ani jego usta, ani jego oczy nie wykazywały nawet cienia uśmiechu. Strach gościa dawał mu jednak wielką przyjemność. Uważał, że bez tego strachu nic nie funkcjonowałoby tak jak należy. Miał pieniądze, dużo pieniędzy, za które mógłby kupić wszystko. I kupował rzeczywiście bardzo wiele, ale był pewien, że ci, którym płacił, gdyby się go nie bali, nie pracowaliby nawet w połowie tak dobrze. Tak, pieniądze sprawiały, że do niego przychodzili. Ale to strach trzymał ich potem przy nim i nie pozwalał nawet na najmniejszą nielojalność. Dlatego starał się umiejętnie go podsycać. Wszelkimi sposobami, jakie były mu dostępne. Na przykład kiedy, tak jak w tej chwili, ktoś meldował mu o zawalonej sprawie, to on na niego nie krzyczał, nie złościł się, tylko milczał i obserwował przez dłuższy czas. A ten, na którego patrzył, bał się z każdą sekundą coraz bardziej, coraz ciężej oddychał, coraz więcej kropli strachu występowało na jego czoło.

Bo cisza potrafi być bardziej przerażająca od największego wrzasku. Przed krzykiem wiadomo jak się bronić. Można spróbować odpowiedzieć albo też samemu krzyknąć. Ale cisza czyni nas bezbronnymi ofiarami, które mogą tylko czekać na zadanie ostatecznego ciosu, nie widząc, skąd on nadejdzie. – Ma mi pan jeszcze coś do powiedzenia w tej sprawie, panie mecenasie? – zapytał w końcu gospodarz. – To naprawdę nie moja wina, panie Klempuch. Wszystko przez tego Bączka, że się tak zdenerwował. – Nieprawda, panie mecenasie – oświadczył spokojnie Klempuch. – To jest wina pana i pańskiego głupiego planu. – Pozwolę sobie zauważyć, że pan go zaakceptował. – Naturalnie – przytaknął z uśmiechem gospodarz. – Zrobiłem to, bo niesłychanie bawiła mnie pańska pewność siebie i wiara w to, że taką sztuczką pokona pan Przypadka. Pomyślałem, że to świetna, i być może ostatnia okazja, żeby pan się czegoś nauczył. Rozumie pan? – Jeśli mam być szczery, to nie bardzo – wydukał z rezerwą Sawczuk-Keller. – Wie pan, panie mecenasie, zaczynam się zastanawiać, czy dobrze zrobiłem, zatrudniając pana. Zawsze staram się stawiać na ludzi inteligentnych, którym nie muszę tłumaczyć pewnych oczywistości. Dlatego dzisiaj po raz pierwszy i ostatni wyjaśnię pewną rzecz, która powinna być dla pana jasna. A tą rzeczą jest fakt, że pana Przypadka nigdy i pod żadnym pozorem nie wolno lekceważyć. Rozumie pan? – Tak, panie Klempuch. – Dlatego postanowiłem dać panu lekcję, jak kończy się lekceważenie pana Przypadka, po to, żeby pan już więcej nie powtórzył tego błędu. Mogłem oczywiście nie zgodzić się na ten plan, wyśmiać go i kazać panu zrobić coś dużo mądrzejszego. Ale to mijało się z celem. Pan bowiem nadal w głębi ducha uważałby, że Przypadka można byłoby załatwić dużo prościej. I w przyszłości mógłby mieć pan pokusę, żeby zrobić coś równie efektownego i głupiego, żeby się przede mną popisać. Teraz pan wie, jak takie pomysły się kończą. Na szczęście w tej chwili to jest jeszcze bez

większego znaczenia. Rozumie pan? – Tak, panie Klempuch. – Przyznam się panu, że ja go też kiedyś zlekceważyłem. Ale mnie usprawiedliwia fakt, że miałem naprzeciw siebie małego chłopca, o którym nic nie wiedziałem. A pan jest świeżo po spektakularnie przegranej sprawie o kradzież sztuki, która na zdrowy rozum była nie do przegrania. I wiedział pan, przez kogo poniósł tak sromotną porażkę. Mimo tego zlekceważył go pan, uznając, że wcześniej pomógł mu, nomen omen, zwykły przypadek. – No może nie aż tak, ale… – Przepraszam, czy ja pozwoliłem panu mówić? – Klempuch spojrzał chłodno na swojego rozmówcę. – A może zadałem jakieś pytanie? Wydaję mi się, że nie, prawda? – Sawczuk-Keller tylko kiwnął przytakująco głową, bo bał się odezwać. – Bardzo się cieszę, że raczył pan to zauważyć. I niech to będzie dla pana kolejna lekcja. Od dziś żadnej inicjatywy własnej, żadnego swojego pomysłu, chyba że wyraźnie pana o to poproszę. Ale nie wydaję mi się, żebym to kiedykolwiek zrobił, bo trudno liczyć na to, że coś sensownego wpadnie panu do głowy. Rozumie pan? – Tak, panie Klempuch. – To teraz proszę uważnie posłuchać, bo to, co powiem, może być najważniejszą rzeczą, jaką pan usłyszy przez wiele lat. Z jednej strony proszę to dobrze sobie wbić w głowę, a z drugiej zapamiętać, że z tej głowy nie ma prawa to wyjść nigdzie na zewnątrz. Dla pańskiego dobra, rzecz jasna – głos gospodarza był tak lodowato zimny, że Sawczuka-Kellera przeszedł dreszcz. – Jak już wspomniałem, po raz pierwszy spotkałem pana Przypadka, gdy był małym chłopcem. Zlekceważyłem go i gorzko tego pożałowałem. To prawda, jestem teraz bardzo bogatym człowiekiem. Ale pytanie, gdzie byłbym teraz, gdyby nie spotkanie z małym Jacusiem. – Klempuch zamyślił się na chwilę, jakby cofnął się na moment w czasie. – No nic, było, minęło. Wyciągnąłem jednak wnioski z tej lekcji. I pomyślałem, że muszę dyskretnie obserwować tego chłopaka. Bo jest pewne, że prędzej czy później będzie musiał zrobić użytek ze swojego kłopotliwego talentu. I znów złamie czyjąś karierę i nadepnie na wiele odcisków. Zaś wszyscy, mimo to, będą

go lekceważyć. A takie lekceważenie może doprowadzić do niewyobrażalnych skutków. Klempuch umilkł i przeniósł wzrok na ścianę. Wisiał tam obraz, na którym widniało wiele kolorowych linii przecinających się w pozornym nieładzie. Ale jego właściciel widział w nim właściwą harmonię, kunszt artysty i głębię przekazu, która sprawiała, że był wart jakiś milion złotych. – Jak widać, miałem rację, że jego talent znów rozbłyśnie. Choć nie doceniłem jego ogromnego lenistwa i paru jeszcze okoliczności, które sprawiły, że pozostawał tak długo uśpiony. Nawet przez moment pomyślałem, że się myliłem. Wiem, to była głupia myśl, bo ja, niestety, zawsze mam rację i tylko na chwilę o tym zapomniałem. Postanowiłem jednak zobaczyć, na ile dobrze oceniałem jego talent i w sposób kontrolowany odpalić tę bombę, żeby sprawdzić jej siłę rażenia. Dlatego, udając, że mi na nich zależy, zleciłem swojemu człowiekowi kradzież tych obrazów. To w sumie nawet zabawne, że w tej samej chwili wpadł na to ten Bączek. Tak czy owak, jeśli nie on, to zapewne mój człowiek poszedłby za kratki, bo Przypadek by go dorwał. Klempuch odwrócił się i spojrzał na płótno na przeciwległej ścianie. Na nim artysta z kolei uwiecznił wiele kolorowych plamek, biegnących jednym pionowym pasem z góry na dół i drugim poziomym przecinającym go pod kątem prostym. Było to dzieło ze słynnego tryptyku Autostrada. Ten akurat obraz nosił tytuł Węzeł. Pozostałe dwa, nazywające się Bramka i Bez końca, też były własnością Klempucha. Wisiały jednak piętro niżej, bo gospodarz najbardziej cenił Węzeł. Ten tryptyk trafił akurat w ręce Klempucha w sposób jak najbardziej legalny, choć kosztowało go to dużo więcej zachodu, niż gdyby zlecił jego kradzież. Ale nim chciał się cieszyć na co dzień bez konieczności ukrywania go, jak wielu innych obrazów ze swojej kolekcji. Dlatego najpierw spokojnie doprowadził jego poprzedniego właściciela do bankructwa, a potem za bezcen przejął trochę dzieł sztuki do niego należących. – Od tej pory będzie pan miał jedno zadanie – Klempuch przeniósł wzrok na mecenasa. – Będzie pan adwokatem ofiar pana

Przypadka, udzielającym im dyskretnego wsparcia. A ofiar tych będzie przybywało dość szybko. Rzadko jednak będzie pan na pierwszej linii, to zadanie pozostawimy raczej innym. Musi mieć pan tylko stały kontakt z każdą z osób, która została skrzywdzona przez Jacusia. Pan ich będzie w pewien sposób kolekcjonował. Czy może raczej będzie pan kustoszem kolekcji, która będzie należała do mnie. Rozumie pan? – Tak, panie Klempuch. – To proszę mi powiedzieć, czy wie już pan, czym się aktualnie zajmuje nasz pan detektyw. – Niejaki Bartosz Fifka twierdzi, że Przypadek wspólnie z Szołtysikiem szukają dla niego jakiejś jego książki. – Z Szołtysikiem? Prawie zapomniałem, że on istnieje. Ale pan Przypadek na pewno nie. To bardzo ciekawe, że mu pomaga. Bardzo ciekawe – zamyślił się Klempuch. – A jakie są rezultaty tej pomocy? – Chyba marne. Szołtysik włamał się do Fifki, bo uważa, że to on go okradł. Dlatego chwilowo wylądował w areszcie. Może tam zostać jakiś czas, bo jest sknerą i chce adwokata z urzędu. – No, to ma pan już pierwszą sprawę do załatwienia. Proszę jak najszybciej wyciągnąć Szołtysika z więzienia. Najlepiej jeszcze dzisiaj. Nie możemy dopuścić, żeby jego współpraca z panem Przypadkiem została przerwana – humor Klempucha wyraźnie się poprawił. – No, to teraz proszę zadać to pytanie, które dręczy pana od dłuższej chwili – gospodarz uśmiechnął się ironicznie. – Albo ja sam je zadam. Dlaczego, skoro uważam go za aż tak niebezpiecznego, pozwolę mu mimo wszystko działać dalej, na razie tylko przypatrując się rozwojowi jego kariery. – No właśnie, dlaczego? – Nie powiem tego panu, bo nie powinno to pana interesować – uśmiech zgasł na twarzy gospodarza nawet nie w jednej chwili, ale w jakiejś zupełnie nieuchwytnej milisekundzie. – Rozumie pan? – Tak, panie Klempuch. – To wszystko, jest pan wolny. I proszę jechać i sprawić, żeby pan Szołtysik również był wolny. „Ten Klempuch to jednak jest wariat – pomyślał Sawczuk-Keller,

opuszczając z ulgą niegościnne progi eleganckiej rezydencji. – Traktuje tego Przypadka, jakby to był jakiś megaterrorysta, który zaraz wysadzi cały znany świat. A to zwykły bawidamek pozbawiony instynktu samozachowawczego. No dobra, nie taki zwykły, cholernie inteligentny i spostrzegawczy. Ale to jeszcze nie powód, żeby popadać w paranoję i uważać go za nie wiadomo jakie zagrożenie – zanim sięgnął ręką do klamki przy furtce, otarł jeszcze zroszone potem czoło. – W sumie to nie moja sprawa. Płaci jak nikt inny, a i teściowi jakoś strasznie zależy, żeby go pozyskać”. Klempuch przez okno swojego gabinetu patrzył, jak mecenas zbliża się już do bramy jego posiadłości, za którą miał zaparkowany samochód. Było to jedno z dziwactw, z których był znany gospodarz. Nikt poza nim nie mógł wjechać autem na teren jego posiadłości i nawet najznamienitsi goście musieli wysiadać przed bramą. Ci najważniejsi byli osobiście witani i żegnani przez gospodarza. Ale Sawczuk-Keller nie był nikim istotnym, dlatego gospodarz odprowadzał go tylko wzrokiem. – Bałwan – wymruczał pod nosem Klempuch, gdy mecenas znalazł się już za furtką. – On wciąż lekceważy Przypadka. Ale będzie z niego pożytek. Nie brak mu sprytu i na szczęście brak mu skrupułów. Przyda się, tylko go trzeba odpowiednio prowadzić.

Szołtysik

zapłacił taksówkarzowi i wysiadł przed wejściem do Super Point House. Z niezadowoleniem odprowadził wzrokiem wóz, którym przyjechał. Było to dwunastoletnie audi kombi, za które właściciel nie wziąłby w tej chwili więcej jak trzynaście tysięcy. Zwłaszcza, że jeździło na taksówce. – Boże, jaki wstyd, ja w takim aucie. Już nie pamiętam, kiedy jeździłem czymś tak tanim! – burknął pod nosem wściekły Szołtysik. – A tyle prosiłem, żeby przyprowadzili mi moje lamborghini aventador z dwa tysiące jedenastego roku, siedemset koni mechanicznych, czterozaworowy cylinder, silnik sześć i pół litra. Ale nie, ci oprawcy, chcieli mnie zmusić, żebym przejechał tych siedem i pół kilometra rozpadającą się landarą, płacąc w dodatku temu złodziejowi taksówkarzowi dziewiętnaście złotych.

A on chyba jeszcze liczył, że nie poproszę o resztę z dwudziestu! Szołtysik wszedł do Super Point House i minął patrzącego na niego spode łba portiera. Wsiadł do windy, która zawiozła go na jego piętro, i nie widział już, że ubrany w uniform mężczyzna gdzieś dzwoni. Po wejściu do penthousu od razu zerknął w swoje wielkie lustro i z przerażeniem zauważył, że niektóre z jego włosów jakby zbielały. Uznał, że to na pewno wynik ostatnich stresów i niedożywienia, dlatego poszedł w stronę lodówki, aby uzupełnić kaloryczne niedobory. – Cześć, kotku – przywitała go Kaja, która nagle pojawiła się obok niego. – Cieszę się, że już wyszedłeś. – Już? Chyba dopiero. Prawie dwa dni czekałem, aż znajdzie się jakaś papuga, która dla dobra publicznego postanowi się przy mnie wylansować i nie będzie chrzanić o jakimś honorarium. – Szołtysik otworzył lodówkę i skrzywił się niezadowolony. – Nie kupiłaś nic do żarcia? Zapomniałaś, ile potrzebuję kalorii? Na kolację między sześćset a siedemset! I skąd ja teraz je wezmę, skoro lodówka pusta! – Nie wiedziałam, kiedy wrócisz. Zjesz później. Odpręż się, zapal sobie – Kaja wskazała ruchem głowy na indyjską szkatułkę. – Masz rację, tego mi brakowało – Szołtysik otworzył ozdobne pudełeczko. – Zapalisz i ty? – Niedawno skończyłam. Teraz mam ochotę na coś innego – Kaja zaczęła rozpinać guziki koszuli Szołtysika, który wyciągnął jointa. – Swoją drogą, dobrze, że te głąby z policji tu nie zapukały. Mógłbym mieć większe kłopoty – Bolko zapalił i przez chwilę rozkoszował się dymem. – Zarąbisty towar, nie? – Tak – potwierdziła Kaja, ściągając Szołtysikowi spodnie. – Tylko nie pal za dużo, bo jutro rano nagrywasz swój „szoł”. – Po blantach idzie mi dużo lepiej. – Ale ten żart o Wietnamkach też powiedziałeś po zapaleniu. – To był świetny żart. Tylko ten debilny naród się na tym nie poznał. – Oczywiście, kotku. Ale pamiętasz, jak pomyliłeś pana premiera z tym drugim? I na niego nakrzyczałeś w trakcie nagrania? Były potem kłopoty – Kaja uśmiechnęła się zadowolona na widok kompletnie już nagiego Bolka.

– Jakie kłopoty? Pan premier ma poczucie humoru, a moje programy nie lecą na żywo. W razie czego coś tam się wytnie. Poza tym wiesz, ja mam status en fant terrible, mogę więcej. – Ale z tego, co napisałeś w tym manifeście, raczej byś się nie wytłumaczył. – Słucham?! – Bolko zakrztusił się dymem, jakby zapalił po raz pierwszy w życiu. – Jak to szło? „Na początek trzeba będzie wyrżnąć wszystkich szefów telewizji, bo oni do końca nie rozumieją misji, jaką ich stacje mają do spełnienia. Dlatego wszystkie media muszą stać się własnością pracujących tam dziennikarzy. Udziały powinny zostać podzielone sprawiedliwie, a większość powinna trafić w ręce tych, którzy mają największą oglądalność” – Kaja spojrzała swoimi wielkimi, niewinnymi, zielonymi oczami na Szołtysika. – Chyba nic nie pomyliłam, prawda? – Chyba nie – przytaknął nieco zdezorientowany Bolko. – Albo jeszcze to: „Przed dokonaniem przewrotu należy przeprowadzić ostatnie demokratyczne wybory. W kabinach wyborczych trzeba zainstalować kamery, które nagrają tych, którzy źle głosują. Należy stworzyć potem specjalne listy i przenieść ich na początek do specjalnych obozów, żeby nie infekowali zdrowej tkanki”. I tu w nawiasie dodałeś, że najlepiej byłoby ich wszystkich pozabijać strzałem w tył głowy, ale to trzeba jeszcze rozważyć, bo taki masowy mord nie powinien się odbyć od razu po zdobyciu władzy, lecz dopiero po jakimś czasie. – Czytałaś moje notatki? – Uhm. A najbardziej podobała mi się końcówka. „Jestem gotów stanąć na czele społecznego buntu. Wiem, że to zadanie trudne, ale nie niemożliwe. Poświęcę się jednak dla dobra ludzkości, udowadniając po raz kolejny mój głęboki humanitaryzm i tolerancję”. – Jezu, ale ty masz pamięć. – Wkuwałam to cały dzisiejszy ranek. – Co?! – Jeszcze się nie domyśliłeś, dziaduniu? Naprawdę nie zrozumiałeś, gdzie zniknęła twoja ukochana książeczka?

– To ty mi ukradłaś ten manifest? – Zgadłeś. A teraz czekam, aż wypłacisz mi moje dwieście pięćdziesiąt tysięcy. – Ile?! – Nie namyślaj się zbyt długo, bo cena może wzrosnąć. – Wynoś się! Wynoś się stąd szmato! – Bolko otworzył drzwi na korytarz. – Z przyjemnością. Myślisz, że bzykanie się z takim pomarszczonym wrakiem może sprawiać przyjemność?! Albo dać choć jeden orgazm?! – uśmiechnęła się Kaja, mijając Bolka w drzwiach. – Nie dotkniesz mnie! Wiem, że w łóżku nie mam sobie równych od co najmniej czterdziestu lat! – Jak na mój gust, to od co najmniej dwudziestu niewiele możesz. – Zobaczysz, zniszczę cię! Ja mam kontakty, o których ci się nawet nie śniło. Zaraz zadzwonię na policję! – A dzwoń, dzwoń. Myślisz, że po tym numerze z włamaniem do Fifki ktokolwiek potraktuje cię poważnie? Zresztą, co mi grozi za kradzież takiej książeczki? Powiem, że wzięłam ją sobie do poczytania – Kaja nacisnęła przycisk windy, która znajdował się naprzeciw penthousu Bolka. – Za to za szantaż grozi ci znacznie więcej. – Nie masz dowodów. Wszystkie anonimy ci zabierałam, jak tylko je przeczytałeś. – Nie zapłacę ci! – Może to i lepiej – drzwi windy się otworzyły i pokazał się w nich szef ochrony Super Point House, oficjalnie nazywany tutaj Dyrektorem Bezpieczeństwa Mieszkańców. – Więcej zarobię, jak po prostu pójdę z tym do gazet i telewizji. Może i nie będę tak popularna jak ta mała suczka, która udusiła swoje szczenię. – Kaja weszła do windy, z której przed chwilą wyszedł szef ochrony, i odwróciła się w stronę „szołmena”. – Chociaż kto wie? Będę tą, która zabiła karierę słynnego Bolka Szołtysika! Drzwi windy się zamknęły i tylko dlatego Kaja uniknęła ataku szału Bolka, który mógł jedynie bezsilnie wrzeszczeć w kierunku stalowych wrót.

– Won!!! I nie waż się tu wracać!!! – Niech pan się uspokoi – uśmiechnął się do „szołmena” szef ochrony. – I założy coś na siebie. W tym budynku nie wolno biegać nago po korytarzach. – Co?! – Bolko dopiero teraz zauważył, że nic na sobie nie ma. – To wszystko przez tę małą sukę! Pan wie, co ona zrobiła?! – Szołtysik miał ochotę wykrzyczeć swoje żale, ale zorientował się, że lepiej, aby Dyrektor Bezpieczeństwa Mieszkańców nie wiedział, co zrobiła Kaja. – Nieważne. Proszę tylko więcej nie wpuszczać tu tej pani – Bolko ruszył do swojego penthousu. – Naturalnie. Czy moglibyśmy teraz chwilę porozmawiać? – Może później. Muszę się przygotować do nagrania programu, bo przez ostatnie parę dni nie miałem takiej możliwości – Bolko wszedł do swojego penthousu i chciał zamknąć drzwi, ale szef ochrony je przytrzymał. – Obawiam się, że to dość pilna sprawa. W końcu mieszkał pan tu już tyle lat, że nie chcielibyśmy tak nagle wyrzucać pana na ulicę, ale dać panu szansę znalezienia mieszkania. – O czym pan mówi?! – W świetle ostatnich wydarzeń będziemy zmuszeni do poproszenia o opuszczenie Super Point House. – Nie macie prawa! Ja mam tu swój apartament! – Coś się chyba panu pomieszało – uśmiechnął się spokojnie szef ochrony. – Pan tu tylko wynajmuje apartament. A zarząd Super Point House postanowił nie przedłużyć panu umowy wynajmu. A do czasu wyprowadzki proszę nie biegać nago po korytarzu. Żegnam – Dyrektor Bezpieczeństwa Mieszkańców próbował zamknąć drzwi, ale tym razem Bolko chwycił je z drugiej strony. – Ja się nie zgadzam! Ja nie pozwalam! Ja mam w tym domu najlepszy samochód!

„A

przed orkiestrą siedziały jedynie dwie osoby, niby zasłuchane, a chyba bardziej zapatrzone w siebie. Dyrygent wykonywał ledwo dostrzegalne ruchy, jak gdyby nie chciał zburzyć przyjemnej harmonii ogarniającej wszystko wokoło. Ten

romantyczny gest wydawał się spowalniać pęd miasta. I tylko żałować można, że w dzisiejszych czasach tak niewiele osób stać jest na coś takiego”. – Niestety – westchnęła pod nosem redaktor Malwina Żarska, zapisując plik. Ledwie to zrobiła, usłyszała zza pleców kpiące: – Proszę, proszę, kto by pomyślał, że z pani redaktor taka romantyczka. – Znajomy głos sprawił, że dziennikarka podskoczyła na swoim fotelu. Nie odwróciła się, bo dobrze wiedziała, kto za nią stoi, i wolała, żeby ten ktoś nie zobaczył w tej chwili wyrazu jej twarzy. Zapytała jednak: – Długo tu jesteś? – Wystarczająco długo, żeby domyślić się, co pani redaktor tak naprawdę czuje do pana Przypadka – Sobania wolała, żeby przyjaciółka nie wiedziała, że przeczytała jej przez ramię tylko kilka ostatnich zdań. – Uwierz mi, że taka wiedza ci nie grozi. Przynajmniej na razie – odpowiedziała ze stoickim spokojem Malwina. – Czyżby? Mało się nie popłakałam ze wzruszenia, gdy czytałam, co napisałaś – Ania koniuszkami palców wskazujących ocierała z policzków wirtualne łzy. – I bardzo dobrze. Takie było założenie tego artykułu – Malwina wstała i zaczęła porządkować rzeczy na swoim biurku. – Coś długo go dopracowywałaś. Od koncertu minął już ponad miesiąc. – Mówiłam ci. Zbierałam opinie widzów. – Doprawdy? Dzisiaj informacja z wczoraj to już jest staroć, która nikogo nie interesuje. A ty tymczasem pisałaś to, pisałaś i pisałaś. Jakbyś nie chciała rozstać się z tym tematem. Jakbyś go chciała dla siebie na dłużej zatrzymać. Myślisz, że naczelny ci to puści? – Nie będę tego publikować w „Nowym Życiu”. – To gdzie? – zainteresowała się Ania. – Podłapałaś gdzieś fuchę? No powiedz, przecież i tak się wyda, jak się to gdzieś ukaże. – Publikuję pod pseudonimem. – No co ty? To jakaś nasza konkurencja?! – Aniu, ja wiem, że jesteś wymierającym gatunkiem dziennikarza śledczego, ale bądź tak dobra i nie interesuj się tym tematem –

poprosiła Malwina, ale pamiętając, że są z Anią dobrymi przyjaciółkami, wolała lepiej uzasadnić swoją prośbę. – I nie zapominaj, że ja też wiem o kilku twoich chałturach na boku, które nie zachwyciłyby naczelnego. – No wiesz co, jak mogłaś pomyśleć, że cię wydam? – obruszyła się Ania. Jej oburzenie nie brało się stąd, że ktoś posądził ją o chęć doniesienia na przyjaciółkę, a raczej wynikało z faktu, że ta nie doceniała jej inteligencji. Przecież Malwina zdawała sobie sprawę z tego, że obie wiedzą o sobie na tyle dużo, że robienie z tej wiedzy użytku nie ma sensu, bo rewanż może być nader przykry. Powiedziała jednak to, co powiedziała. Może zatem chodziło jej o odwrócenie uwagi Ani? Może Malwina naprawdę bardzo chce, żeby Ania nie dowiedziała się, gdzie opublikuje ten tekst? Ale co to za miejsce, że chroni je aż taka tajemnica?! Trzeba spróbować się tego dowiedzieć. Trzeba tylko dobrze zapamiętać te frazy, a potem wujek Gugiel zrobi swoje. – Będziesz tak tu stała czy idziemy potrenować? – zapytała Malwina. – Chodźmy. Teraz muszę być w szczególnie dobrej formie. – Czyżby to miało jakiś związek z twoim planem usidlenia pana Przypadka? – Być może. – Zrobiłaś się strasznie enigmatyczna. Minęły już trzy tygodnie, a ja nie słyszałam o żadnych postępach. – Ręczę, że o ostatecznym sukcesie z pewnością się dowiesz. – No, widzę, że wciąż jesteś bardzo pewna siebie. I nie zdradzisz mi, na czym polega twój plan? – Nie. Zauważyłam, że ostatnio przynosiło mi to pecha. – A mnie się wydaje, że nie masz żadnego planu, tylko liczysz na łut szczęścia – powiedziała prowokacyjnie Malwina. – Jak słusznie zauważyłaś, wydaje ci się. I na tym na razie poprzestańmy.

„To

wstrętna mała suka! To ja ją przyjąłem pod swój dach,

uczyłem, co to życie, jeszcze chciałem pomóc w karierze. A ta małpa chce się na mnie wypromować?! Boże, przecież ona ma z piętnaście lat! Co się stało z tą młodzieżą?! Ja w jej wieku cały czas myślałem tylko o spełnieniu ideałów, walce z zakłamaniem dorosłych. A ona co?! Tylko parcie na szkło. Jezu, jeszcze jej jakiś program dadzą. Może mój własny?!” Szołtysik delikatnie nałożył na spodnią warstwę swoich włosów smoliście czarną farbę i rozprowadzał ją równomiernie. Nie, nie farbował włosów dla urody. Uważał, że jego wyglądowi nic nie brakuje. Ale sądził również, że osoby wyglądające na co najmniej trzydzieści lat nie powinny eksponować publicznie swojego wyglądu, żeby nie narażać oglądających ich na mdłości. Dlatego tak bardzo dbał, za pomocą wszelkich dostępnych medycynie i kosmetyce środków, aby jego ciało nie traciło swojego nieustannego dwudziestoletniego blasku. „I pomyśleć, że tyle lat walki z tym cholernym zakłamaniem, dwulicowością i hipokryzją może teraz pójść na marne. Siedemset pięćdziesiąt sześć programów w telewizji o łącznej długości trzystu dziewięćdziesięciu godzin i czternastu minut! Dziewięćset czternaście audycji radiowych trwających razem pięćset sześć godzin i dwadzieścia cztery minuty! Tysiąc sto trzynaście artykułów prasowych z użyciem siedmiuset czterdziestu trzech tysięcy dwustu pięćdziesięciu sześciu słów! – Szołtysik chciał jeszcze wyliczyć w myślach lata przepracowane w zawodzie, ale uznał, że to mogłoby źle świadczyć o jego wieku. Darował sobie ten akurat element statystyki i przeszedł do dalszego ciągu wylewania wewnętrznych żali. – Tyle lat budowania własnej pozycji i legendy. Jak przypomnę sobie te wszystkie beztalencia, tych wszystkich ignorantów, których musiałem znosić, których musiałem wysłuchiwać, pić z nimi wódkę, czasem coś wciągnąć, czasem zapalić. Szkoda było na nich dobrego towaru, bo i tak idioci nie byli w stanie przekroczyć granic własnego tępego rozumu”. Farba na spodnich warstwach została już odpowiednio rozprowadzona, dlatego Bolko mógł przejść do tych wierzchnich. Najpierw zwilżył je delikatnie, a potem dopiero zaczął proces ich koloryzowania. Robił tak zawsze w trakcie farbowania, bo to

pozwalało mu uzyskać jednolity kolor na całej powierzchni włosów. „Jeśli stracę program, to wszyscy mnie przestaną nagle zapraszać na imprezy. Znam tych wrednych dwulicowców, zawsze wbiją nóż w plecy każdemu, komu się powinie noga. A ci paparazzi z bożej łaski na pewno przestaną mi robić zdjęcia. Nie no, jasne, że nie chcę, żeby mi robili zdjęcia! Ale jak mi nie będą robić zdjęć, to nawet nie będę mógł nie chcieć! A ja chcę móc nie chcieć!” Szołtysik z zadowoleniem obejrzał swoje kruczoczarne już w tej chwili włosy. Tak, teraz będą pięknie wyglądać w blasku fleszy. „Już dawno powinienem wyjechać na zachód i zrobić tam karierę. Tam moje rewolucyjne przekonania nie byłyby przeszkodą. Tylko ten cholerny angielski. Porozumieć się człowiek porozumie, wystarczyło nawet do pracy na zmywaku i kelnerowania. Ale żeby prowadzić jakiś program na błyskotliwym poziomie, to już jakby słabiej. To mogę tylko po polsku. Jestem więźniem tego cholernego języka! Dlatego ta mała suka nie może mnie załatwić. Nie dopuszczę do tego! Za wszelką cenę!”

Smańko

zatrzymał się, z trudem łapiąc oddech i błogosławiąc w myślach osobę, która właśnie zadzwoniła do Przypadka. W tej chwili najchętniej położyłby się na trawniku i skierował wzrok ku niebu. Ale musiał choć zerkać na detektywa, żeby ten mu nagle nie uciekł. – Cześć, Bolko… – przywitał się Jacek ze swoim rozmówcą. – Namyśliłeś się? Znakomicie… Aha, to Kaja go zabrała?… Bądź spokojny, wiem, jak go odzyskać. Wpadnę do ciebie jutro. Nie, dziś nie mogę, bo nie zdążę się przygotować… Nieważne do czego. Na razie – Jacek rozłączył się, co przyprawiło Smańkę niemal o zawał serca. „Czemu on z nim tak szybko… przestał rozmawiać?! Nie mógłby… jeszcze… chwilę pogadać?… Przecież ja… płuca zaraz wypluję… tak ciągle za nim biegając! – w tej chwili nawet myśli starszego aspiranta z trudem łapały oddech. – O cholera! Co on robi?! Dlaczego biegnie w moją stronę?!” Smańko, mimo ogromnego zmęczenia, wydobył z siebie resztki

sił i zaczął rozpaczliwie uciekać. Liczył na to, że Przypadek może go nie zauważył, a zmiana zwyczajowej trasy biegu jest związana wyłącznie z otrzymanym przed chwilą telefonem. Tylko dlaczego ten detektyw skręca tam, gdzie on?! Podkomisarz Łoś z pewnością mógł być dumny ze swojego podwładnego. Smańko, choć jeszcze przed chwilą zdawało się brakować mu tchu, teraz przebierał nogami z niesamowitą prędkością. Sprawnie przeskakiwał też ławki i nie zawahał się przebiec przez niewielki rów z wodą, mimo że przecież była już końcówka września i zmoczenie nóg nie należało do przyjemności. I może zdołałby zbiec przed pogonią, bo już na horyzoncie widział przystanek, na który za kilkanaście sekund miał wjechać autobus. Ale wtedy wstrętny wilczur z ledwością utrzymywany na smyczy przez swojego pana uznał, że jeśli ktoś ucieka, to trzeba mu w tym przeszkodzić. Przewrócił policjanta, a potem, widząc wściekłość swojego właściciela, postanowił mu uciec w siną dal. – Powinien pan się jeszcze zdecydować, czy biega pan płaskie dystanse, czy z przeszkodami. – Starszy aspirant po chwili zobaczył nad sobą uśmiechniętą twarz Przypadka, który pokiwał z uznaniem głową. – A swoją drogą, ma pan niezłą kondycję, panie Smańko. I to tak bez przygotowania. – Nie rozumiem, o czym pan mówi. – Od dwóch tygodni pan cały czas za mną biega. – Wydaje się panu. – W poniedziałek i wtorek miał pan niebieskie spodenki. W środę i czwartek czerwone. W piątek ponownie niebieskie, ale nosił pan je tylko jeden dzień, bo wylał pan na nie sok z czarnej porzeczki w kawiarni, gdzie mieliśmy przerwę. – Nie wiem, o jakiej kawiarni pan mówi. A poza tym, to nie była czarna porzeczka, tylko aronia! – żachnął się Smańko, dopiero po chwili orientując się, że nie powinien tego robić. – A to przepraszam. Tak między nami, chce się panu tak za mną ganiać? – Taką mam pracę. – Jasne. A żona nie jest zła? Bo ostatnio pan raczej rzadko bywa w domu. A ona pewnie coraz ciężej sobie radzi z dorastającą córką.

Wiadomo, trzynastolatkom często się przewraca w głowie. – Pan… mnie śledzi?! – Nie muszę. Jestem jasnowidzem. – To… niemożliwe! – Ma pan rację, to tylko zwykła dedukcja. Jak pan chce, kiedyś to panu wytłumaczę. A teraz chcę panu coś zaproponować. – Ja… – zawahał się Smańko. – Ja nie jestem uprawniony do prowadzenia negocjacji. – Wiem, pan podkomisarz zapewne zabronił się zbliżać do mnie, żeby niechcący nie pomógł mi w rozwiązaniu kolejnej sprawy. – To są tylko pańskie domysły. – Niech panu będzie. Ja w każdym razie tę sprawę już rozwiązałem i nie ukrywam, że udało się to dzięki pomocy pana podkomisarza. – Ale w jaki sposób?! – Proszę się nie martwić, pan nie jest temu winien. Zresztą, i tak się pan na pewno przejmuje tym mniej niż faktem, że dorastająca córka może wpaść w gimnazjum w złe towarzystwo, pić alkohol, a może nawet brać narkotyki. O tym pan pewnie głównie rozmawia z żoną. W ogóle o niczym innym nie jest pan teraz w stanie myśleć. A wszystkich dealerów najchętniej pan by rozstrzelał albo przynajmniej pozamykał do pudła. Zaś każdego, kto częstuje nastolatki narkotykami, udusiłby pan własnymi rękoma. – Po co mi to pan mówi? – Bo znam takiego jednego drania. Ma w domu ponad ćwierć kilograma marihuany i twierdzi, że mieszka z nim piętnastolatka. Choć może jest nawet jeszcze młodsza, bo legitymacji jej nie sprawdzał. Mówić dalej?

Bolko wpatrywał się z przerażeniem w rząd cyferek zapisanych na trzymanej w ręku fakturze. Na szczęście nie miał zamiaru wypłacać ostatecznie tej kwoty, sama jednak jej wielkość robiła na nim bardzo nieprzyjemne wrażenie. No i do tego jeszcze ten jej dziwaczny tytuł. – Ty chyba sobie kpisz?! – Szołtysik spojrzał na Przypadka. – Nie

zapłacę ci ani grosza, dopóki nie zobaczę mojego manifestu! – To na razie – Jacek wstał i chciał zabrać swoją fakturę. – Poczekaj, ja… – Bolko przytrzymał dłoń Przypadka. – Ja muszę mieć gwarancję. – Masz fakturę. Przeczytaj tytuł. – No właśnie czytam – Bolko zerknął na fakturę, bo nie był w stanie zapamiętać tytułu. – „Jasnowidzkie odkrycie metafizycznego przemieszczenia się przedmiotu pod nazwą Manifest komunistyczny…” Co to ma być?! Przecież ja cię wynająłem jako detektywa! – Jako detektyw nie mogę pracować. Dlatego muszę być jasnowidzem. – I ja mam w to uwierzyć?! – Dlaczego nie? Sam pamiętam, jak mówiłeś w jednym programie: „Żyję w najbardziej porąbanym kraju na świecie, gdzie nic nie jest normalne!” Ten cytat stał się sławny. – To prawda – uśmiechnął się mile połechtany Bolko. – Ale zrozum, ja nie mogę przelać dwustu pięćdziesięciu tysięcy na twoje konto. – Nie chcesz, twoja sprawa. Mogę w każdej chwili podrzeć fakturę i uznać, że całej sprawy nie było. – A nie mógłbyś mi zaufać? Oddasz mi mój manifest, a ja ci od razu przeleję pieniądze na konto. – Wybacz Bolko, ale jak mam ufać facetowi, który bojąc się utraty pracy, spuścił swojego, podobnego najlepszego, przyjaciela w najbliższym szalecie? Gościowi, który bzykał żony wszystkich innych, którzy uznawali go za przyjaciela? – One same tego chciały. Baby takie są. A Fifka nigdy naprawdę nie był moim przyjacielem. Wypromował się na moich plecach i tyle! – Koniec rozmowy. Płacisz czy mam sobie iść? Bolko wziął fakturę z rąk Jacka, ale obiecał sobie w duchu, że jak tylko odzyska ten cholerny manifest, to zrobi absolutnie wszystko, żeby ten detektywina pożałował tego, co zrobił. No bo jak śmie takie zero stawiać warunki jemu, najbardziej rozpoznawalnej twarzy w tym kraju, busoli całej młodzieży, z którą nikt nie waży się

dyskutować, bo i tak wiadomo, że jak wskazuje kierunek, to nie ma prawa się mylić! Wprost nie do pomyślenia. Oj, pożałuje gorzko ten Przypadek tego, co zrobił. Szołtysik zalogował się na konto i wpisał sumę przelewu. Nacisnął przycisk potwierdzenia, ale wtedy ukazała się informacja, że kwota jest wyższa od salda. Dlatego przelew nie może być zrealizowany. – Coś nie tak? – zapytał Przypadek. – Nie wiem, chyba bank się musiał pomylić. – Pokaż – Jacek zajrzał w ekran komputera. – No tak. Do mojej należności brakuje ci dwustu złotych. – To niemożliwe! Jeszcze tydzień temu miałem dwa i pół miliona! To musi być jakaś pomyłka! – Na pewno. Coś im się pewnie zacięło w systemie. Ale udzielę ci małego rabatu i dokończmy naszą transakcję, a potem zadzwonisz do banku i wyjaśnisz wszystko. – Dobrze. Wpiszę tylko nową kwotę – Bolko postukał w klawiaturę. – Jest. Teraz jeszcze tylko kod potwierdzający i… już. A teraz gadaj, gdzie on jest! – Przypadek wyciągnął komórkę. – Nie dzwoń teraz! – Puszczę tylko sygnał do znajomego, że skończyliśmy transakcję. Dobra – Przypadek zakończył połączenie i schował komórkę. – A teraz wyjaśnienie, za które zapłaciłeś. Zanim wszystko usłyszysz, pamiętaj, że robię to dla twojego dobra. Te skręty wypaliły ci mózg i dlatego twój ukochany manifest zaginął. – Nie przesadzaj, trawka nie jest szkodliwa. – Tak? A nie masz wrażenia, że co najmniej od dwóch lat żyjesz w urojonym świecie, którego w rzeczywistości nie ma? – Co ty gadasz? – Widzisz, Bolko, tak naprawdę wywalili cię z pracy dwa lata temu, po tym, jak nakrzyczałeś na premiera. – Tego programu nie puścili. – To prawda, ale to był świetny pretekst do zwolnienia cię. Mieli cię dość, bo musieli za ciebie co i raz płacić karę. Zresztą, wtedy jeszcze nie ostygła sprawa z tymi żartami z Wietnamek. – Koleś, co ty pieprzysz?! – Szołtysik patrzył na Jacka z coraz

większym przerażeniem. – Coś, co najwyraźniej nie dotarło do twojej świadomości. Cały czas wydaje ci się, że jesteś bardzo znanym prezenterem, podczas gdy mało kto o tobie pamięta. Żeby wciąż żyć na poziomie, wyprzedawałeś się na maksa i dlatego w twoim apartamencie są właściwie puste ściany. Słyszałem, że kiedyś sprzedałeś nawet swoje lamborghini, zapominając, że producent ci je tylko użyczył i zabrał od razu, kiedy spadłeś na dno. Prawda, jak zwykle zresztą, z ogromnym trudem docierała do Szołtysika. W tej chwili nawet nie przebiła się jeszcze przez pancerz skorupy jego nieomylności i tylko cichutko stukała mu koło ucha. Ale Bolko na razie postanowił ją konsekwentnie ignorować. – Ty bredzisz! – Mogę ci udowodnić to, co mówię, empirycznie. Twierdziłeś, że kupujesz dwieście siedemdziesiąt dwa skręty. Palisz dwa dziennie, a jednego dajesz swojej nieletniej panience. Czyli powinny starczyć ci na dziewięćdziesiąt dni. Ty jednak twierdziłeś, że starczają na sto trzydzieści sześć dni. Czyli jakby ze szkatułki znikały tylko dwa dziennie. Coś ci mówi ta rachuba? Szołtysik tym razem usłyszał pukanie prawdy. Jeszcze jej wprawdzie nie zaakceptował, ale już nie mógł całkowicie ignorować. – Ale chyba nie chcesz powiedzieć, że Kaja mi się przywidziała? Stary, ty wiesz, jaki był z nią zarąbisty seks? – Nawet się nie chcę domyślać. Zwłaszcza, że ona nie istnieje. – Jak to, przecież ją widziałeś? – Widziałem faceta, który gadał sam do siebie, choć wydawało mu się, że z kimś rozmawia. „Boże, ten gość zwariował! – Szołtysik po raz ostatni spróbował odepchnąć od siebie prawdę. – To wszystko nie może być tak, jak on mówi. Nie mogli zwolnić mnie, najwspanialszego „szołmena” tego zasranego kraju! A jeśli nawet, to dziesięć innych stacji ustawiłoby się po mnie w kolejce. Przecież jestem kimś niewiarygodnie ważnym, a gdy trzeba było zrobić imprezę na poziomie, dzwonili do mnie najważniejsi urzędnicy w państwie! A teraz ten facet mówi mi, że to wszystko jest iluzją? To po to go

wynająłem? Zaraz, właśnie, przecież miał odnaleźć mój manifest!” – Pewnie jesteś ciekaw, gdzie jest twoja czerwona książeczka? – Przypadek ponownie najwyraźniej skorzystał ze swoich metafizycznych zdolności. – Nikt ci jej nie zabrał nawet na chwilę. Cały ten szantaż to tylko twoje kolejne złudzenie, które zafundowały ci nieszkodliwe, regularnie palone blanty. Była tylko twoja chora obawa o to, że ktoś się może dowiedzieć o bzdurach, które wypisywałeś na marginesie swojej najdroższej pamiątki z dzieciństwa. – Jacek chwycił z półki indyjskie cacko z hebanu i podniósł jego wieczko. – Dlatego schowałeś ją do swoich skarbów. Czyli tu – Jacek wywrócił szkatułkę do góry dnem. Najpierw wyleciały z niej na podłogę jointy, a potem mała czerwona książeczka. – Skąd wiedziałeś?! – Z twoich precyzyjnych danych o szkatułce i książce. Z liczb, które podałeś, wynikało, że wnętrze szkatułki ma dwa przecinek trzy centymetra wysokości. Dlatego cztery warstwy blantów o średnicy niecałych pięciu milimetrów powinny się w niej idealnie mieścić. A tymczasem ostatnia warstwa wystawała nieco ponad krawędź. Czyli coś jeszcze było pod nią. Na przykład książeczka o grubości pół centymetra. Blanty są wprawdzie lekkie, ale za to szkatułka z hebanu dość ciężka, a i ta szybka na wierzchu też swoje waży. I dlatego nie poczułeś różnicy w ciężarze, gdy na dnie znalazł się twój manifest. – Czyli od samego początku wiedziałeś, gdzie on jest?! – Szołtysik popchnął Jacka w kierunku drzwi. – I postanowiłeś mnie okraść?! Jesteś wstrętnym, kapitalistycznym złodziejem i wyzyskiwaczem, którego należy powiesić na pierwszej z brzegu latarni! – Bolko otworzył drzwi i wyraźnie chciał bardzo szybko pożegnać swojego gościa. – Myśl sobie, co chcesz. Ja tylko pamiętam moją dziewczynę, Basię. Lubiła chodzić po górach. W Tatrach była już niezła, brała się nawet za Alpy. Ale pod żadnym pozorem nie powinna była jechać w Himalaje. A to ty ją do tego namówiłeś, tłumacząc, że człowiek nie powinien się ograniczać, zważać na zdanie najbliższych, tylko realizować wciąż swoje marzenia, i takie tam pierdoły. A potem

jeszcze, pewnie dla żartu, powiedziałeś, żeby tam też oglądała twój program i nie wracała tu, dopóki nie dasz jej znaku. – Co mnie interesują te pierdoły? Wynoś się stąd! – Już idę. A ty nie marnuj czasu na unieważnianie transakcji na moje konto. Lepiej spakuj sobie szczoteczkę do zębów. – Co ty mówisz?! – Tylko tyle, że ludzie są banalnie przewidywalni. Nawet ja.

Rozdział III

Blondyn wieczorową porą

Mikele

uśmiechnął się z zadowoleniem i przeczesał od niechcenia swoją blond czuprynę. Tak, to już czwarta osoba tego wieczoru, która wyraźnie go rozpoznała. Wprawdzie dziś jeszcze nikt nie poprosił o autograf, ale był przekonany, że to tylko kwestia czasu. W ciągu ostatniego miesiąca złożył trzydzieści siedem podpisów w dziewczęcych kajecikach, na skrawkach bluzek, dłoniach, a nawet nieco intymniejszych częściach ciał. Średnia była więc naprawdę imponująca i wskazywała jednoznacznie, że i dziś ktoś musi do niego podejść i poprosić o tę drobną pamiątkę. Dlatego Mikele tak lubił te wieczorne spacery. Od czasu, gdy związał się z Kasiyą, niesłychanie znaną osobą, która zaliczyła trzy reality i dwa talent show, a nawet zagrała kilka epizodów w serialach, ostatecznie przestał być nieznośnie anonimowy. Z każdym artykułem w tabloidach czy plotkarskich portalach jego twarz robiła się coraz bardziej znana. Był pewien, że niedługo showbiznes nie będzie miał wyjścia i zostanie zmuszony do docenienia jego rozlicznych talentów, o których istnieniu był absolutnie przekonany. I wtedy stanie się megagwiazdą i nie będzie, tak jak teraz, tylko bardzo znanym człowiekiem. Mikele raz jeszcze przeczesał dłonią swoją bujną blond czuprynę, starając się ją ułożyć na głowie tak, żeby jak najmniej zasłaniała jego niewątpliwie rozpoznawalną twarz. Niemal od razu przyniosło to pożądany efekt.

„No, to już mamy piątą na rozkładzie – pomyślał z dumą. – Ale zbyt nieśmiała, żeby poprosić o autograf – pokręcił niezadowolony głową. – No co jest, drogie panie, przecież was nie ugryzę! O, może tamta – spojrzał z nadzieją na drobną, szczupłą brunetkę przyglądającą mu się z ciekawością. – To już szósta”. Mikele uśmiechnął się do brunetki zachęcająco, a ona odwzajemniła jego uśmiech, ale nie zrobiła żadnego gestu. Mikele pomyślał, że pewnie nie jest w stu procentach przekonana, że to on. Bo czyż można przypuszczać, że ot, tak po prostu spotka się kogoś tak znanego jak on? Dlatego postanowił nie trzymać jej w niepewności. – Tak, to ja – powiedział z wrodzoną sobie skromnością i dodał łaskawie: – Chce pani autograf? Kiedy rozanielona brunetka opatrzona własnoręcznym podpisem Mikele odeszła, gwiazdor odetchnął: – No, na dzisiaj chyba starczy tej wieczornej przechadzki. Trochę mnie już zmęczyła ta sława. Gdy jednak wypowiedział te słowa, obok niego zatrzymało się bardzo eleganckie i drogie auto z przyciemnianymi szybami. Po chwili drzwi od strony pasażera lekko uchyliły się, a Mikele usłyszał słodkie: – Zapraszam do mnie. „No, wygląda na to, że dzisiaj dostanę coś lepszego niż autograf. Żeby tylko Kasiya się nie dowiedziała” – pomyślał Mikele i wsiadł do środka. Ledwo to zrobił, miał ochotę od razu wyskoczyć na zewnątrz. Ale przewidujący kierowca zablokował już wszystkie drzwi. – Proszę mnie puścić, bo będę wzywał pomocy! – krzycząc to, gwiazdor naciskał na drzwi. One jednak kosztowały zbyt wiele, by tak po prostu ustąpić. – Ja nic nie wiem. To nie moja wina. A to w ogóle nie byłem ja! – Niech pan się uspokoi. Ja chcę tylko na razie porozmawiać.

Jacek

preferował zdecydowanie biegi płaskie, pozbawione jakichkolwiek terenowych przeszkód. Teraz jednak żałował, że

czasem nie poświęcał czasu na skakanie przez płotki, bo w tej chwili ta umiejętność bardzo by mu się przydała. Choć może bardziej wskazany byłby narciarski trening slalomowy pozwalający omijać silikonową tyczkę, która cały czas stawała na jego drodze. – Już pani mówiłem, proszę się zwrócić do policji, bo ja nie mam zamiaru zajmować się poszukiwaniem pani chłopaka. – Narzeczonego. Mikele jest moim oficjalnym narzeczonym. I ja go muszę znaleźć jak najszybciej, bo inaczej przepadną nam rodzinne święta. A ja, Kasiya, nie mogę do tego dopuścić! – Do świąt są jeszcze prawie trzy miesiące. – I co z tego, kolo? Pod koniec października musimy sobie zrobić kilka świątecznych sesji zdjęciowych, żeby weszły do grudniowych numerów. Za chwilę mam potwierdzać terminy, a jego nie ma. Rozpłynął się. – To niech pani sobie znajdzie kogoś innego. To się może nawet dobrze sprzedać: „Porzucona przez narzeczonego znalazła szybko nową miłość i spędza z nią rodzinne święta”. – Dobrze, kolo, kombinujesz – Kasiya spojrzała z uznaniem na Przypadka. – Ale jest za mało czasu, żeby znaleźć kogoś odpowiedniego. Nie mogę być związana z byle kim, bo to nie wypada. Poza tym my z Mikele idealnie do siebie pasujemy – Kasiya chwyciła Przypadka za rękę. – Sam posłuchaj, kolo. On jest obdarzony wokalnie, a ja tymczasem mam zamiar realizować się w aktorstwie. Jest odpowiedniego wzrostu i nawet jak mam szpilki, to wystaje nade mnie prawie dziesięć centymetrów. I jeszcze te szpilki potrafi mi dobrać, bo zna się na modzie. A do tego jest abstynentem i kiedy mnie jakaś dziunia wkurwi na imprezie, to nie da mi wyrwać jej włosów – Kasiya wzięła głębszy oddech przed wypowiedzeniem najważniejszego argumentu. – No i przede wszystkim: ja jestem zajebiście inteligentna, a on wrażliwy. – No to rzeczywiście tworzycie związek idealny. – Dlatego, kolo, musisz mi go znaleźć. Nie dla mnie, tylko dla ludzi, którzy będą mieli popsute święta, jeśli nie będą mogli przeczytać, jak szczęśliwie je spędzamy z Mikele! – Przykro mi, ale w tym roku święta będzie musiał uratować jakiś inny specjalista.

– Ale, kolo, to możesz być tylko ty. Wróżka Nibelunga nie może się mylić. Ty wiesz, kolo, jacy sławni ludzie do niej chodzą? A ona powiedziała, że tylko ty jesteś w stanie odnaleźć Mi-kele i że na pewno się zgodzisz. – Obawiam się zatem, że oprócz nowego narzeczonego będzie pani musiała również poszukać nowej wróżki, bo jej przewidywania się nie spełnią. – Kolo, chyba cię pojebało?! To najlepsza wróżka w mieście! Gdyby nie to, że specjalizuje się we wskazywaniu ludziom ich aury, a nie w jasnowidzeniu, to sama by znalazła Mikele. A ona jest pewna, że tylko twoja aura pozwala go odnaleźć. – Jeśli nawet tak jest, to nadal nie jestem zainteresowany – Przypadek ponownie próbował ominąć Kasiyę ale ona wykazała się refleksem i chwyciła go za ramię. – Kolo, noł opszyn! Ja już udzieliłam czterech wywiadów, w których powiedziałam, że cię wynajęłam. – To trzeba mnie było najpierw wynająć, a potem udzielać wywiadów. – Ale skąd mogłam przypuszczać, że jeśli wróżka Nibelunga odczytała twoją aurę, to nie będziesz chciał? – twarz Kasiyi wyrażała tak bezbrzeżne zdziwienie, że Przypadek nie miał prawa przypuszczać, że jest ono udawane. – Zresztą, te wywiady i tak się nie ukazały – dodała smutno. – No kolo, dlaczego nie chcesz tego dla mnie zrobić? – Powiedzmy, że nabrałem awersji do spraw, w które zamieszani są ludzie z pierwszych stron gazet. – Nie no, nie pieprz. Przecież to zawsze jest zajebista reklama, jak piszą w gazetach. – Ostatnio piszą jakby za dużo. – No wiem, śledzę sprawę tego Szołtysika. – Sama więc pani widzi, że kontakty ze mną czasem się kiepsko kończą dla wynajmujących mnie. – Jak kiepsko, kolo? Przecież wydawało się, że Szołtysik jest już trupem, ale po tym, jak zamknęli go za posiadanie narkotyków, wszystkie telewizje chcą mu dać program! Zajebiście to wymyśliliście! Rewelacyjna ustawka! Powiedz, ile ci kasy odpalił?

– Nie płaci mi nic. – Dobra, dobra, kolo. Nawet Szołtysik nie jest takim skąpym złamasem. Ja wiem, że ci wymyśla w każdym wywiadzie, że go zwyczajnie podkablowałeś, ale ja w to nie uwierzę. Przecież nikt nie zrobił dla niego ostatnio tyle dobrego co ty! Gość znów jest sławny! A ty razem z nim. – I dlatego postanowiła mnie pani wynająć? – Nie przeczę, to też było istotne. W końcu nie wypada, żebym ja, słynna Kasiya, wynajmowała jakiegoś anonimowego detektywa, prawda? – Prawda. Dlatego radzę sprawdzić, czy detektyw Rutkowski jest w tej chwili do wzięcia. Ja na pewno nie zajmę się poszukiwaniem Mikele. A jeśli pani nie wierzy, że nie chcę się zajmować tą sprawą, bo dotyczy celebryty, to powiem, że wydaje mi się po prostu nudna. Sama pani powiedziała, że ostatni raz widziano go, gdy wsiadał dobrowolnie do jakiegoś bardzo eleganckiego auta. Zatem pewnie teraz, razem z właścicielką owego auta, jest w jakimś miejscu, gdzie lato nie kończy się tak szybko jak u nas, i się opalają. – To niemożliwe. – Aż tak bardzo wierzy pani w wierność swojego narzeczonego? – Nie no, ja wiem, że sobie dyskretnie ciupcia na boku. Ale nie babki. On jest gejem.

Błażej Sakowicz od dziecka wiedział, co jest jego powołaniem. W końcu już jego prapradziadek był adwokatem i najmłodszy z potomków rodu profesją tą nasiąkał, jeszcze gdy pływał żabką, pokonując dystans między pępkiem a kręgosłupem swojej matki. Nie było więc najmniejszego powodu, aby szukał innej profesji. Zwłaszcza że ta była bardzo dochodowa, atrakcyjna i pozwalająca na spokojne myślenie o przyszłości. Jeśli więc zdecydował się na prowadzenie prywatnego śledztwa, to jego powodem z pewnością nie była chęć zmiany zawodu czy też zazdrość o sukcesy w tej dziedzinie Jacka. Błażej po prostu był zdania, że to właśnie jemu najłatwiej przyjdzie rozgryzienie tajemnicy ojca. Bo choć, jego zdaniem, różnili się diametralnie, to

nikt lepiej nie znał charakteru i sposobu myślenia swego protoplasty. I w tym punkcie autor musi się z nim całkowicie zgodzić. Jednak śledzenie ojca, wbrew temu, co przypuszczał Błażej, nie było takie proste. Sakowicz senior po wyjściu z kancelarii bardzo uważnie rozglądał się na wszystkie strony, jakby sprawdzał, czy nie widzą go czyjeś zbyt ciekawskie oczy. Dlatego dochodzenie prowadzone przez młodego mecenasa musiało zostać podzielone na trzy etapy. W pierwszym z nich odprowadził ojca do starej kamienicy nieopodal kancelarii. Następnym razem czekał na niego na podwórku tejże kamienicy i zobaczył, do której klatki pan Jędrzej wchodzi. I dopiero na końcu ustalił, w którym mieszkaniu przebywa regularnie. A potem. A potem nie wiedział już, co zrobić. Najprościej byłoby zapukać do drzwi na drugim piętrze i poprosić ojca o wyjaśnienia. Ale wtedy Sakowicz senior zupełnie słusznie mógłby uznać, że to ze strony syna duży nietakt, tak śledzić go bez wyraźnego powodu. No bo cóż z tego, że kilka razy w tygodniu przychodzi tu na parę godzin? W końcu jest dorosłym mężczyzną, który ma prawo do tych czy innych dziwactw. I kiedy tak Błażej siedział na schodach na trzecim piętrze i zastanawiał się nad spożytkowaniem swojej wiedzy, usłyszał na dole klatki kroki. Wyjrzał od niechcenia przez balustradę i zobaczył młodą, atrakcyjną blondynkę ubraną w kuse spodenki i wydekoltowaną bluzkę. „Lepiej, żeby mnie tu nie widziała – pomyślał Młody Bóg Seksu. – Pewnie tu mieszka. Na pewno zrobię na niej takie samo wrażenie jak na wszystkich. A ponieważ fizycznie jesteśmy odrobinę z tatą podobni, może nas skojarzyć i potem nagabywać go o mój numer telefonu. To by mnie zbyt szybko demaskowało. Muszę się schować”. Młody Bóg Seksu szybko uciekł przed kolejnym potencjalnym zagrożeniem swojej cnoty piętro wyżej. Tam przystanął i wsłuchiwał się w odgłos kroków blondynki. Te jednak umilkły, a po chwili do uszu Błażeja doszło dyskretne pukanie. Zaraz po nim drzwi skrzypnęły i po klatce rozniósł się teatralny szept: – Nikt cię nie widział?

– Niet, panie Sakowicz. Drzwi skrzypnęły ponownie i zapadła absolutna cisza. Błażej jednak nie zastanawiał się długo, co ma zrobić. Dostał wystarczająco dobry argument, żeby zbiec na dół i energicznie zapukać do drzwi. – Otwieraj, tato, to ja! – usłyszał hałas i uśmiechnął się pod nosem. – Tato, daj spokój, to drugie piętro. Nie każ tej kobiecie wyskakiwać oknem, bo ja i tak wiem, że ona tam jest. Po tych słowach w mieszkaniu zapanowała absolutna cisza. Dopiero minutę później dały się słyszeć kroki zbliżające się do drzwi, które po chwili się otwarły. Stanął w nich Sakowicz senior z oburzoną miną. – A co ty tu robisz? – zapytał surowo syna. – Zdaję się, że miałeś dzisiaj rozprawę w sądzie? – Tak powiedziałem tylko po to, żebyś nie podejrzewał, że cię śledzę. – Śledziłeś mnie?! Jakim prawem?! – uniósł się pan Jędrzej nieco teatralnie. – Tato, nie wykręcaj się. Wiem, że masz kochankę, z którą się tu regularnie spotykasz. – Słucham?! – oburzenie pana Jędrzeja było tym razem tak szczere, że Błażej się zawahał. Zaraz jednak za plecami ojca mignęła mu blond czupryna. – Tam jest! – wskazał oskarżycielsko. – Ależ to pani Luba – Sakowicz senior przywołał Ukrainkę gestem ręki. – Przecież ją znasz, sprząta od prawie roku w naszej kancelarii. – No tak, rzeczywiście – Błażej skinął sprzątaczce na powitanie głową. Nie mógł jej wcześniej rozpoznać, bo patrząc z góry, nie widział jej twarzy. – Ale to jeszcze nie tłumaczy, po co tu regularnie przychodzisz i po co pani Luba tu bywa. – Ja tu też sprzątam. Tylko sprzątam! – zapewniła gorąco Ukrainka. – Raz, dwa razy w tygodniu. – No sam słyszysz. Co za niedorzeczne podejrzenia, że mógłbym zdradzać twoją matkę. – To po co tu bywasz? I co to w ogóle za miejsce?!

– No… jakby ci tu powiedzieć… To właściwie jest… – pan Jędrzej rozejrzał się po mieszkaniu w poszukiwaniu dla niego odpowiedniego przeznaczenia. – A czy ja nie mogę sobie po prostu czegoś wynająć, żeby popracować w spokoju? – To mnie krytykujesz, że niepotrzebnie wynajmuję mieszkanie, a sam… – Właśnie! – krzyknął uszczęśliwiony pan Jędrzej. – To jest twoje mieszkanie! – Co proszę? – No przecież skarżyłeś mi się, że musisz opuścić to mieszkanie Przypadka. Z tego, co wiem, nie znalazłeś sobie niczego nowego, więc postanowiłem o ciebie zadbać. Tak, wiem, że byłem początkowo sceptyczny wobec twojej wyprowadzki. Ale w końcu pomyślałem, że masz te trzydzieści lat i chyba czas dać ci odrobinę swobody – chwycił syna za rękę i zaczął oprowadzać. – Nie jest to duże lokum, ale wierzę, że na twoje potrzeby wystarczy. Proszę, kuchnia, łazienka, gabinet do pracy z rozkładaną amerykanką do spania. No i wszystko to dziesięć minut spacerem od kancelarii. Nie będziesz tracił czasu na dojazdy jak w tym mieszkaniu Przypadka. – No tak… – Błażej rozglądał się po swoim nowym mieszkaniu. – Widzę, że nawet swój stary komputer tu przyniosłeś. – Tak – przytaknął niezmieszany Sakowicz senior. – Musiałem dokładnie sprawdzić, czy będzie ci się tu dobrze czasem pracowało. Dlatego od jakiegoś czasu tu tak często bywam.

Proszę

mi wybaczyć, pani Irmino, że tak się ośmieliłem zrelacjonować całą tę historię ze szczegółami, nie wyłączając języka owej panienki, ale ręczę, że bez tego nie sposób docenić piękna tej opowieści. Po prostu musiałem to przekazać w takiej formie. Ale obiecuję, że to się już nie powtórzy – zapewnił Jacek. Autor, niestety, nie może przyrzec tego samego, choć, jak sam deklarował wcześniej, wprowadza wulgaryzmy wyłącznie na zasadzie wyjątku. Ale co zrobić, skoro trafiły mu się historię o takich a nie innych bohaterach, którzy, pchając się na salony, zapominają o podstawach dobrego wychowania? Musi czasem,

w ślad za nimi, przekląć. Ponieważ jednak postać Kasiyi i sposób jej wypowiadania się szczególnie rażą jego ucho, postara się ograniczyć jej dalszą obecność tylko do dwóch jeszcze fragmentów. – Zapewne masz rację, mój drogi chłopcze. Język owej. Jak to w ogóle wymawiać? – Myślę, że najlepiej po prostu Kasia. Tak ma naprawdę na imię – Jacek chwycił z talerzyka kruche ciasteczko obsypane cukrem, zanurzył je w herbacie, a następnie włożył do ust. – A więc język owej Kasi nie odbiega tak bardzo od gwary ulicznej, jaką słyszymy, więc to mnie nie zszokowało. Ale że ty się ostatecznie zdecydowałeś zająć jej sprawą to, przyznaję, jestem zdziwiona. – Zainteresował mnie po prostu pewien wątek. A nawet dwa. – Miałeś się już jednak nie zajmować sprawami celebrytów. – Powiedzmy, że to będzie ostatnia zagadka, którą zdecyduję się dla nich rozwiązać – Jacek z rozkoszą wpatrywał się w kolejny kawałek ciasteczka, który z wolna nasiąkał herbatą. – No to mam przynajmniej nadzieję, że policzysz jej wysoką stawkę. – Tym razem się nie da, pani Irmino. Zrobię to pro publico bono. – Ale jak to? Nie chciała ci zapłacić? – Nie chciała. Zresztą, pod tym względem jest typowa i podobna do innych celebrytów, którzy uważają, że wszystko należy im się za darmo w zamian za samą szansę pracowania dla nich. Chociaż nie, ona jednak mi coś oferowała. Chciała płacić w naturze, bo, jak określiła: „mam zajebiste ciało z ekstrasilikonem”. Proszę mi wybaczyć, teraz to już naprawdę ostatni cytat z niej. – Rozumiem, że nie byłeś zainteresowany? – Nieszczególnie. – Była zdziwiona? – Nie. Powiedziała tylko, że ma duży szacunek dla całej społeczności gejowskiej, dlatego może mi po prostu zaproponować wspólną promocję. – Poczekaj, bo nie nadążam. Co ma z tym wspólnego szacunek dla społeczności gejowskiej? Chyba… chyba ona nie pomyślała, że ty też jesteś… – ta myśl wprawdzie przebiegła przez głowę pani

Irminy, ale przejść przez jej usta już nie chciała. – Tak właśnie pomyślała. Dla niej było to jedyne wytłumaczenie faktu, że nie chcę skorzystać z jej niewątpliwych i powszechnie znanych wdzięków. – Rzeczywiście, to bardzo specyficzny typ osobowości. Naprawdę będziesz dla niej pracował za darmo? – Ona nie śmierdzi groszem. – Tak ci powiedziała? Chyba jej nie uwierzyłeś? Taka znana osoba jak ona… – Może w gruncie rzeczy nic nie mieć. Ona wydaje wszystkie zarobione pieniądze na lansowanie się, operacje plastyczne i tym podobne. – Skąd wiesz, że wszystkie? – Zaprosiła mnie do nowej modnej knajpy. Na koniec kelnerka przyniosła rachunek na niecałe dwieście złotych. Pani Kasia wyjęła portfel z kartami i dopiero czwartą, którą oglądała, zdecydowała się podać kelnerce. A potem odetchnęła z ulgą, kiedy okazało się, że karta została zaakceptowana. – Czyżbyś zatem zdecydował się wziąć tę sprawę, żeby uratować jej karierę, bezwarunkowo?! – Nie, jest mi ona zupełnie obojętna. – To co cię w tej sprawie tak zaintrygowało? – Pamięta pani zapewne, że kiedy rozwiązywałem sprawę morderstwa Noskowskiego, trochę naczytałem się tych kolorowych wyrobów gazetopodobnych piszących o ludziach ze świecznika. Nie szukałem wiadomości tylko o tamtej sprawie, starałem się, że tak powiem, rozpoznać całe środowisko. No i było kilka artykułów i wywiadów z tym Mikele. I coś mi tu wyraźnie nie pasuje do tego, co mówiła pani Kasia. – Ale co? Po tym pytaniu pani Irminy Jacek dość dokładnie wyjaśnił jej powody swojego zainteresowania sprawą zniknięcia Mikele. Autor nie może tego jednak zdradzić czytelnikom w tej chwili, bo zbyt łatwo podawałby im rozwiązanie zagadki, pozostawiając im tylko przyjemność dochodzenia do prawdy z panem Przypadkiem. Żeby więc nie narazić się na zarzut zbyt małego skomplikowania sprawy,

autor musi w tym przypadku zdecydować się na zabieg pominięcia krótkiego fragmentu. Nie może bowiem po prostu urwać w tym momencie opisu tej sceny, gdyż jej ciąg dalszy jest istotny dla fabuły. Dlatego przejdzie od razu do momentu, w którym pani Irmina wszystkiego się już od Jacka dowiedziała. – No to rzeczywiście byłaby ciekawostka – pokiwała głową pani Bamber. – Oczywiście, jeśli to prawda. – Na to dowodów na razie nie mam. Ale mam nadzieję, że uda mi się znaleźć je w trakcie poszukiwania tego Mikele. – Pod warunkiem, że nie zaginął ostatecznie. A właśnie, dlaczego nie szuka go policja? – Sęk w tym, że pani Kasia jest jedyną osobą, która twierdzi, że Mikele zaginął. To znaczy, rzeczywiście od dwóch tygodni nikt go nie widział, przepadł jak kamień w wodę. Ale też nikt się tym nie przejmuje. Mikele nigdzie nie jest zatrudniony ani nie ma żadnych obowiązków, więc nikt się nie martwi tym, że go nie ma. Oczywiście, poza panią Kasią. Jak zawiadomiła policję, to zadzwonili do ojca Mikele, bo syn jest u niego cały czas zameldowany. I ojciec powiedział, że syn ostatnio do niego dwa razy dzwonił, mówiąc, że wybrał się na późny urlop do Grecji i ma zamiar wrócić pod koniec października. Dlatego uznali sprawę za zamkniętą. Zresztą, według pani Kasi to ten ojciec jest tu głównym podejrzanym. – A dlaczegóż to? – Jest członkiem Opus Dei. A ta organizacja nie ma dobrych notowań u celebrytów. – I tylko dlatego go podejrzewa? – Nie. Twierdzi, że ojciec nie mógł się pogodzić z tym, że syn jest homoseksualistą. – No właśnie, dlaczego ten Mikele niby to ukrywał? Przecież w dzisiejszych czasach to żadna przeszkoda w karierze, szczególnie w świecie artystów, bezwarunkowo. – Ale nie dla kogoś, kto chce mieć tysiące rozhisteryzowanych fanek na koncercie. Gdyby był już sławny, to mógłby się przyznać. Ale nie na początku kariery. Dlatego poszedł na układ z panią Kasią. – A co ona miała z tego układu?

– Pięknego narzeczonego, któremu nie musiała być wierna. Ustalili przy tym, że wszystkie skoki w bok muszą być na razie dyskretne, bo chcieli uchodzić za szczęśliwą parę, żeby dobrze sprzedawać się w mediach. – I tylko dlatego? – Jest coś jeszcze. Wprawdzie wprost tego nie powiedziała, ale chyba wierzy, że karierę robi także dzięki Mikele. A raczej jego preferencjom. Twierdzi, że „szołbiznesem” kręci gejowskie lobby. No i jest przekonana, że oni pomagają Mikele w karierze, a przy okazji jej. Z wdzięczności za alibi, jakie daje jednemu z nich – Jacek dopił herbatę. – Pani Irmino, dobrze zna pani kanonika Harnasia? – Ależ jak możesz o to pytać? Przecież wiesz, że lubię jego kazania, szczególnie te dotyczące współczesnej moralności naszej cywilizacji. Czasem jeżdżę specjalnie na Stare Miasto do jego parafii, żeby ich posłuchać – pani Bamber uśmiechnęła się na wspomnienie wspaniałych słów księdza. – A on ma coś wspólnego z tą sprawą? – Kanonik Harnaś jest ojcem Mikele.

Łoś opuścił słuchawkę z hukiem na widełki i uważnie przyjrzał się starszemu aspirantowi Smańce, który stał przed nim z oczami wbitymi w podłogę. Powieka prawego oka podkomisarza zaczęła drżeć ze zdenerwowania, a palce dłoni zesztywniały z wściekłości. Gdyby mógł, łupnąłby pięścią w telefon, który stał się mimowolnym świadkiem jego upokorzenia. – Taaak – podkomisarz wziął głęboki oddech, próbując nieco poluzować napięte postronki nerwów. – Domyślacie się, Smań-ko, co ja musiałem przez was przeżyć? – Ale to nie moja wina, panie komisarzu. Przecież u tego Szołtysika naprawdę był ten narkotyk. Kto mógł przypuszczać, że tam nie ma żadnej nastolatki? – Kto?! Ja wam powiem kto! Przypadek! – Ale ze słów osób zeznających w sprawie wynikało, że Szołtysik rzeczywiście sypia z – zajrzał do akt – „ostrą piętnastolatką”. Powtarzał to wszystkim naokoło.

– Tak, ale nikt jej tam nie widział. Trzeba to było wcześniej sprawdzić, zanim wpadliście z brygadą do bardzo drogiego apartamentowca, gdzie mieszkania wykupiło wielu szanowanych obywateli, i wywlekliście niewinnego człowieka. – Miał ćwierć kilo narkotyków. – Na własny użytek! Przecież to artysta! – Dziennikarz. – Co za różnica?! Dziennikarze też mają artystyczne dusze i trzeba ich zrozumieć, że czasem dla rozładowania stresów coś takiego zrobią. A tak, to mam teraz przez was na głowie okropny bajzel. U inspektora Zasady dzisiaj znów była pielgrzymka jakiegoś Komitetu Obrony Wolności Sumienia, który protestował przeciwko zamknięciu Szołtysika. A my, zamiast spokojnie pracować, cały czas mamy na głowie dziennikarzy z telewizji, radia i gazet, które nam zarzucają, że zamiast łapać przestępców, zajmujemy się schorowanymi osobami. – Schorowanymi? – To nie słyszeliście, co wymyślił ten jego adwokat? Że te narkotyki to były środki lecznicze! – Łoś pokręcił głową, nie wiedząc, czy bardziej powinien dziwić się temu wybiegowi, czy podziwiać go za finezję. – Ale to nie jest najgorsze. Wiecie, kto to przed chwilą dzwonił?! – Inspektor Zasada? – Nie. – Pańska żona? – Żarty się was trzymają, Smańko?! – To już nie wiem. – To był Przypadek, który mi podziękował za to, że pomogłem mu w śledztwie! Dobrze chociaż, że tym razem wiem, jak mu pomogłem! – Naprawdę? Jak? – spytał zainteresowany Smańko. – Nie udawajcie głupka. To oczywiste, że przez to, że usunąłem się w cień, on mógł wykorzystać waszą naiwność i doprowadzić do aresztowania niewinnego człowieka, z którym ma osobiste porachunki. – To Szołtysik tak twierdzi.

– Tak twierdzi większość mediów w tym kraju, więc nie dyskutujcie z tym! – Dobrze, panie komisarzu. Ale ten Przypadek mówił, że wszystko rozwiązał jeszcze przed tym aresztowaniem. Nawet panu komisarzowi mówiłem, że to chodziło o ten Manifest. – Jaki manifest, co wy za brednie opowiadacie? Nie ma żadnego manifestu. Rozumiecie?! – Ale ja go widziałem w trakcie aresztowania. – No i dobrze. Każdy ma w naszym kraju prawo czytać, co mu się żywnie podoba. A wy na razie zapomnijcie o tym Przypadku. Inspektor Zasada nas odsunął od spraw z nim związanych. Dzięki temu nie będziemy za to odpowiadać – zadzwonił telefon, a Łoś drgnął nerwowo. – Jak moja żona, to wiecie, co zrobić? – Oczywiście – podwładny podkomisarza podniósł słuchawkę. – Starszy aspirant Smańko, słucham. Tak, oczywiście, już daję. – Smańko podał słuchawkę Łosiowi, szepcząc: – To inspektor Zasada. – Łoś, słucham. – Co robicie? – podkomisarz usłyszał w słuchawce ponury głos zwierzchnika. – Tak jak pan inspektor kazał, absolutnie nic. – Ja wam kazałem się lenić, Łoś?! Przecież macie przydzielone zadanie specjalne! – Ale… – Co „ale”?! Macie usiąść na karku temu Przypadkowi i nie dopuścić, żeby mu się udało rozwiązać najnowszą sprawę. – Jaką sprawę? – Łoś, jesteście policjantem czy nie? Dowiedzcie się! To polecenie samego wiceministra Urbanka. A pojutrze rano macie się u mnie stawić do raportu – inspektor Zasada rozłączył się. – Coś się stało, panie komisarzu? – zapytał Smańko, gdy Łoś odłożył słuchawkę. – Wracamy do dawnej roboty. I nie zadawajcie głupich pytań, Smańko! Zresztą, mogę wam tylko powiedzieć, że tym razem ten Przypadek zadarł z kimś wyjątkowo wysoko. I to może się skończyć jego upadkiem.

Jacek

bez specjalnego zainteresowania kontemplował surową prostotę pomieszczenia, w którym teraz siedział. Nie miało ono w sobie nic szczególnego. Ot, zwykłe biurko, klęcznik, krzyż wiszący na ścianie. I zdjęcie uśmiechniętego papieża. Zwykła kancelaria parafialna. Dopiero wejście gospodarza tego miejsca sprawiło, że nabrało ono nowego charakteru. Zaczęło bowiem przypominać pomieszczenie dla liliputów, w którym zaplątał się olbrzym. Jego zwalista sylwetka nakazywała szacunek na równi z twarzą przepełnioną poczuciem misji. Dlatego Jacek odruchowo podniósł się z krzesła, trochę jakby stawał na baczność przed swoim dowódcą. – Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus – przywitał się detektyw. – Na wieki wieków amen – odpowiedział mu kanonik Harnaś. – W czym mogę pomóc? – Przychodzę od pani Irminy. – Aha – skonstatował duchowny i uważniej przyjrzał się swojemu gościowi. – Tak, uprzedzała, że pan przyjdzie i będzie chciał zapytać o mojego syna – Harnaś zaprosił Jacka gestem ręki, by zajął ponownie miejsce na krześle, i sam usiadł. – Ale naprawdę nie wiem, w czym mógłbym panu pomóc. – W odkryciu prawdy. To chyba zbożny cel? – W tym pomogę bardzo chętnie. Zawsze uważałem i uważam, że, tak jak mówił nasz Ojciec Święty Jan Paweł II, prawda was wyzwoli. – W pełni się zgadzam. Dlatego na życzenie pani Kasi Cebrzyk, znanej szerzej jako Kasiya, chciałbym ustalić prawdziwe miejsce pobytu księdza syna. – No to jeśli na jej życzenie chce pan dotrzeć do prawdy, to kiepskiego ma pan zleceniodawcę – Harnaś podniósł się i zaczął nerwowo krążyć po pomieszczeniu, co utrudniało mu niskie sklepienie. – Ta osóbka w życiu nie powiedziała słowa prawdy. W jednym wywiadzie twierdzi, że tęskni do życia rodzinnego, a w drugim, że jest kobietą wyzwoloną, która nie ma zamiaru obarczać się dziećmi, a jak zajdzie w ciążę, to… – kanonik

przeżegnał się, bo sama myśl o tym, co chciałaby w razie ciąży zrobić Kasiya, wydawała mu się grzechem. – Widzę, że ksiądz kanonik jest na bieżąco z celebryckimi pismami. – Uchowaj Boże, absolutnie tego nie śledzę. To tylko zupełnie tak wyjątkowo się zainteresowałem, kiedy doszło do moich uszu, z kim związał się mój syn. Chciałem się przekonać, kim ona jest. – Zawsze się ksiądz interesował partnerami syna? – Dlaczego pan pyta? – Chcę się dowiedzieć, czy za zniknięcie księdza syna nie odpowiada czasem jakaś nieszczęśliwie zakochana kobieta. Albo mężczyzna. – Mężczyzna?! – kanonik wstał zdenerwowany. – A dlaczego mężczyzna miałby być nieszczęśliwie zakochany w moim synu?! – Ja nie powiedziałem, że ten mężczyzna miałby być nieszczęśliwie zakochany w pańskim synu. Mógł się kochać na przykład w pani Kasi i chcieć sprzątnąć z drogi rywala. – Obaj dobrze wiemy, co pan miał na myśli. Oczywiście, wiem o tych wstrętnych plotkach dotyczących mojego syna, ale nie daję im wiary. Nigdy go nie widziałem z żadnym mężczyzną i nie zauważyłem, żeby go pociągali! – A kobiety? – Co kobiety? – Czy ksiądz kanonik widział go z jakąś kobietą albo zauważył, żeby się nimi interesował? – No cóż, w wieku, kiedy dojrzewał pod tym względem, mieliśmy ograniczony kontakt. Zresztą, tak naprawdę od paru lat widziałem go ledwie kilka razy. Ale jest przecież chociażby ta jego narzeczona, pani Kasia. – Ona twierdzi, że to związek wyłącznie platoniczny, na pokaz, który opłaci się wizerunkowo obojgu. Bo dla niej nie ulega wątpliwości, że pana syn to gej. – Mówiłem panu, że nie można wierzyć ani jednemu słowu tej kobiety! Wiem, że roznosi plotki, iż mój syn został porwany, ale to wierutna bzdura. Dzwonił do mnie dwa razy z Grecji, wyjechał tam odpocząć. Tak że niech pan nie słucha tej kłamczuchy i da sobie

spokój z tymi poszukiwaniami. – Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że pani Kasia często mija się z prawdą. Ale z przykrością stwierdzam, że ksiądz kanonik też to właśnie zrobił. – Co?! – Harnaś wyprostował się, co dało ten efekt, że jego głowa zetknęła się z sufitem. To go dodatkowo zdenerwowało, więc natarł ostro na swego gościa. – Jak pan śmie tak twierdzić? – Naprawdę chce ksiądz, żebym uwierzył, że syn, którego, jak sam ksiądz mówi, widuje nie częściej niż raz w roku, nagle dzwonił do księdza z urlopu w Grecji, i to aż dwa razy? – Może pan wierzyć, w co tylko się panu żywnie podoba. Ale ja nie muszę wysłuchiwać tych oskarżeń. Zgodziłem się na tę rozmowę jedynie ze względu na panią Irminę, którą wielce szanuję. Tym razem jednak widać, pomyliła się w ocenie pańskiej osoby, przedstawiając jako taktownego człowieka nieszukającego taniej sensacji, ale prawdy. Ale pan na szczęście nie jest policjantem i nie muszę odpowiadać na pańskie pytania. Żegnam – wskazał detektywowi drzwi. Przypadek potulnie wstał i wyszedł, co trochę zdziwiło duchownego, bo spodziewał się raczej ciągu natarczywych i dociekliwych pytań. Usiadł przy biurku, próbując się uspokoić i zająć myśli pracą. Nic to jednak nie dało i zamiast myśleć o swoich owieczkach, zaczął się zastanawiać, co powinien teraz zrobić, żeby na całej sprawie nie ucierpiała jego reputacja. A potem wstał tylko po to, by zaraz klęknąć przed krucyfiksem i spuściwszy oczy, wyznać: – Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu. Wiem, że kłamię, ale wybacz mi to, bo robię to wyłącznie dla dobra syna mego.

Kłamie. Wiem dobrze, że kłamie! – Błażej nawet nie starał się ukryć oburzenia na swojego rodzica. – Czym się przejmujesz? – wzruszył ramionami Przypadek, wkładając do wielkiego kartonowego pudła ostatnie rzeczy swojego przyjaciela. – Dzięki temu będziesz miał mieszkanie. Powinieneś się z tego cieszyć.

– Wybacz, stary – Młody Bóg Seksu wciąż pozostawał w stanie najwyższego moralnego wzburzenia. – Może tobie jest obojętne, że twój papa czasem… no wiesz… – Wiem. I wcale nie jest mi to obojętne. Ale postanowiłem pogodzić się z rzeczami, na które nie mam najmniejszego wpływu. – Za to ja z pewnością się z tym nie pogodzę i nie pozwolę, żeby ojciec zdradzał matkę! – Ty chyba w to nie wierzysz? – A ty chyba nie wierzysz w to, że on postanowił wynająć mi mieszkanie i je wypróbować?! – Oczywiście, że nie. Ale to nie ma nic wspólnego ze zdradzaniem twojej matki. Choć ona sama jest w pewien sposób w to zamieszana. – Mów jaśniej, proszę. – Gdyby nie zaślepiała cię złość na seniora, sam byś do tego doszedł, bo to w gruncie rzeczy proste. Twój ojciec wynajął to miejsce, żeby móc pracować. Alergia na rośliny sprowadzone do gabinetu przez twoją mamę spowodowała, że stracił taką możliwość w kancelarii. Dlatego wolał wynająć to mieszkanie, zamiast oświadczyć twojej matce, że chce zmienić coś w wystroju. – Ależ to przecież jest… – sapnął z niedowierzaniem wściekły Błażej, bo wymowa faktów docierała do niego powoli. Gdy już jednak dotarła, dokończyła zdanie: – …całkiem możliwe. Rzeczywiście, całkiem możliwe. – A nawet pewne. I uważam, że w ramach rewanżu ty powinieneś jakoś sprawić, żeby te rośliny zniknęły z kancelarii. Staruszek znalazł ci świetne lokum z czynszem opłaconym za pół roku z góry. – W sumie tak – Błażej podrapał się w głowę. A potem rozejrzał się po nieco opustoszałym pomieszczeniu. – Wiesz, będzie mi brakować tego miejsca. Chyba je od ciebie kiedyś kupię. Tyle wspaniałych wspomnień. – Lepiej zajmij się tym, żeby mieć wspaniałe wspomnienia z nowego mieszkania – poradził mu Jacek. – A to miejsce pozostaw na razie na spokojne małżeńskie życie pani Ariadny Sowińskiej i jej dzieci, które powracają jutro w rodzinne pielesze – Przypadek rozejrzał się po mieszkaniu. – Chyba już wszystko zabraliśmy?

– Tak. Zamówię zaraz taksówkę – Błażej sięgnął po komórkę. – A swoją drogą ojcu dobrze by zrobiło, gdyby się wreszcie nauczył choć trochę sprzeciwiać mamie. – Przecież wiesz, że to niewykonalne. – Wiem – pokiwał głową Sakowicz junior. – Ale nie mogę zrozumieć, jak można być aż takim pantoflarzem! – Błażej podskoczył, bo w jego ręku odezwała się komórka. Zerknął na wyświetlacz. – To Ania – odebrał. – Cześć, żabko. Miałem właśnie do ciebie dzwonić, żeby ci powiedzieć, że mam nowe mieszkanie… Jacek? Właśnie pomaga mi się tam przeprowadzić. Zaraz zapytam – odstawił telefon od ucha i powiedział do Przypadka. – Chce wiedzieć, kiedy się z nią spotkasz? – Zaraz jak zakończę bieżącą sprawę, zadzwonię do niej. – Słyszałaś?… Aha, nie wiem, zapytam go – Błażej ponownie odstawił telefon od ucha. – A co to za sprawa? – Same nudy. Nie zainteresuje jej. – Słyszałaś?… Aha, już pytam, żabko. Chce wiedzieć, kiedy się z nią spotkasz. – Dziś jest wtorek. Myślę, że do piątku powinienem wiedzieć wszystko. Ale na piątek jestem już umówiony na kolację z Marzeną. Czyli w sobotę. – Słyszałaś? Aha. No, to fajnie… Wpadniesz dzisiaj… Nie? Jutro?… Nie… A pojutrze… Ale nie krzycz, żabko, wiem, że przyjdziesz, kiedy będziesz miała ochotę. Czyli jesteśmy umówieni?… Super, to do zobaczenia. – Błażej rozłączył się. – Co to ja mówiłem? – Że nie możesz zrozumieć, jak można być takim pantoflarzem jak twój ojciec. – No właśnie. Kompletnie nie mogę tego pojąć.

Pani

Felicja Przypadek z rezygnacją spojrzała na garnek, w którym zupa już dawno ostygła. Potem westchnęła, wzięła ze stołu talerz i schowała go do szafki. Przeszła do salonu i zaczęła przeglądać półkę z ulubionymi poetami. Gałczyński stał tu obok Przybory, Kofta przy Tuwimie, Kaczmarski był po sąsiedzku

z Leśmianem. Mnóstwo pięknych strof o miłości stało wciśniętych na półkę, sprawiając, że był to najbardziej romantyczny zakątek tego mieszkania. Pani Felicja wyciągnęła jeden z tomików, otworzyła na dowolnej stronie i nie zawiodła się. Refleksyjny uśmiech ukazał się na jej twarzy, przez moment rozjaśniając to ciepłe, ale nieco zmęczone życiem oblicze. Była to tylko jednak krótka chwila, którą zakończył dźwięk otwieranych drzwi. – Jestem już! – krzyknął pan Fryderyk od wejścia. – Ależ jestem głodny! Co dziś pysznego masz dla mnie? – zapytał na widok żony trzymającej w ręku tomik wierszy. – Zimną zupę ogórkową – odpowiedziała mu chłodno poetka. – No już, nie gniewaj się. Mam teraz naprawdę sporo pracy. Podgrzej mi szybciutko, a ja poczekam w salonie. – Możesz długo czekać. Akurat jestem zajęta lekturą – wskazała tomik trzymany w dłoni. – Skoro się uparłaś na mnie gniewać, to dobrze, sam sobie podgrzeję – fuknął pan Fryderyk, który już zrozumiał, że ugodowy ton nie poprawi jego notowań u żony. – Inna byłaby zadowolona, że mąż pracuje ciężko, żeby zapewnić jej dostatni byt, ale ty chcesz się na mnie za to ciągle gniewać – mecenas Przypadek ruszył w stronę kuchni. – Tak? To może powiesz mi jeszcze, co ta inna żona by teraz zrobiła?! – natarła poetka, w którą dość niespodziewanie wstąpił bojowy duch. – Na przykład zapytałaby, jak mi minął dzień, czy stało się coś ciekawego? – To powiedz, proszę, jak ci minął dokładnie dzień! I czy stało się coś ciekawego?! – Nie rozumiem, dlaczego tak się denerwujesz – pan Fryderyk zapalił gaz pod garnkiem zupy. – A jeśli chodzi o dzień… No cóż, był po prostu męczący. – I nieciekawy? – dopytywała się pani Felicja. – W zasadzie tak. Jedyną osobą, jaka przyszła do kancelarii, był nasz syn. W dodatku nie przyszedł do mnie, ale do Marzeny, żeby zaprosić ją w piątek na kolację.

– Naprawdę?! – pani Felicja w jednej chwila zapomniała o wypytywaniu męża. – Naprawdę – przytaknął pan Fryderyk i zamieszał w garnku z zupą wielką wazową łyżką. – Ale ja już nie robię sobie specjalnych nadziei. – Bo ty nie wiesz, co to jest miłość i przeznaczenie – warknęła pani Przypadek i wyszła z kuchni do salonu. Będąc tam, nie pogrążyła się jednak w lekturze. Jej myśli krążyły wokół syna i niedawnej narzeczonej. Wciąż nie mogła przeboleć ich rozstania, bo wymarzyła dla nich wspaniałą przyszłość. Taką, która, niestety, nie stała się jej udziałem. Pani Felicja nie miała bowiem złudzeń co do tego, że ma udaną miłość. Wiedziała również, że jej małżeństwo, które dla niej było tylko dodatkiem do miłości, także jest w opłakanym, z dnia na dzień coraz gorszym, stanie. Pan Fryderyk, dawniej dbający chociaż o stwarzanie pozorów tego, że jest zakochany w żonie, teraz nawet tego zaniechał. Pani Felicja nie łudziła się, że coś może się w tym względzie poprawić. Marzyła tylko wciąż, że jej syn będzie miał pod tym względem więcej szczęścia. I obiecała sobie, że zrobi wszystko, aby temu szczęściu pomóc.

Wokół

Jacka kłębiło się stado wściekłych os. Jedne z nich załamywały ręce, patrzyły w górę i wzywały pomocy sił nadprzyrodzonych. Inne powstrzymywały swoje żądełka, żeby niepotrzebnie kogoś nie ukłuć. Te ważniejsze już się tak nie pilnowały, dlatego co i raz przypuszczały jakiś atak na mniej istotne koleżanki. A nad wszystkimi królowała ona, siedząca na tronie, łaskawie nad wszystkim panująca, Kasiya. W tej chwili właśnie, z wypiekami na twarzy, kończyła słuchać Przypadka. – Czyli co, klecha kłamie?! – aż podskoczyła na fotelu charakteryzatorskim, odtrącając przy tym wizażystę usiłującego poprawić jej urodę przed mającą się zaraz zacząć sesją zdjęciową dla znanego magazynu. – Wiedziałam, to jest zajebiście zakłamane plemię! Zresztą, czego się spodziewać po czarnuchu z bachorem?

Hipokrata jeden. Coś czuję, że uwięził Mikele w jakichś podziemiach! Pewnie się uwziął, żeby go wyleczyć z homoseksualizmu. – Kasiya oczyma duszy zobaczyła już wielkie nagłówki ulubionych gazet i ogromne paski zajmujące pół ekranu w programach stacji informacyjnych. Media bowiem mogły zlekceważyć fakt porwania Mikele, ale takiej informacji nie przepuszczą! – Da się to udowodnić? – Chwilę po tym, jak potwierdzi się teza, że ziemia jest płaska i leży na sześciu wielkich żółwiach – przytaknął jej Przypadek. – Na jakich żółwiach? – Kasiya spojrzała na Jacka niepewnie. – Ej, kolo, nie rób sobie ze mnie beretów. Nie przejdzie, mówiłam, ja jestem zajebiście inteligentna! – To już wiem i dlatego dla pani pracuję. Uwielbiam inteligentne kobiety – oświadczył z kamienną twarzą Jacek. – Tylko w pani rozumowaniu jest drobna luka. Kanonik nie wierzył, że jego syn jest gejem, więc nie miał powodu nawracać. – To załgany czarnuch, mówiłam! Jak ja takich nie cierpię – Kasiya spojrzała krytycznie w trzymane lusterko i rzuciła do wizażysty. – Balbina, to ma być ostry makijaż? Przecież ja się dziś pstrykam jako megasuka. Popraw mi to zaraz! – No już, nie złość się – wizażysta sięgnął po paletę, za pomocą której tworzył swoje dzieło sztuki. – Teraz wracają do łask delikatniejsze cienie. – To jak już wrócą, to daj znać. A teraz rysuj zajebiście ostro, żeby było widać, na co mam ochotę! – spojrzała na Jacka. – Co to ja mówiłam? – Że pani nie lubi załgania. Pewnie dlatego w co drugim wywiadzie mówi pani co innego. – Co?! – Kasiya odsunęła rękę wizażysty. – Kolo, ostrzegałam, bez beretów! Jestem zajebiście mądra i wszystko chwytam! – Nie mam co do tego cienia wątpliwości – twarz Jacka wciąż zachowywała swój kamienny wyraz, za to wizażysta nie mógł się powstrzymać od pensjonarskiego chichotu. – A ty czego rżysz, Balbina??? – Kasiya wrzasnęła tak głośno, że wszystkie osy zatrzymały się na moment. Kiedy bowiem królowa jest wściekła, niebezpiecznie jest fruwać naokoło i lepiej się

upewnić, że złość nie jest skierowana zbyt blisko nich samych. – A ja mówię różne rzeczy w wywiadach, nie dlatego, że kłamię, tylko zajebiście nie lubię się przywiązywać do jednego poglądu, bo nie znoszę być twórczo ograniczona. – Rozumiem. To byłoby prawdziwe nieszczęście, gdyby jeszcze i twórczo była pani ograniczona – stwierdził współczująco Jacek. Wizażysta, by nie otrzymać kolejnej reprymendy, wykrzywił swoją twarz w niewiarygodnym grymasie, który miał udawać, że właśnie intensywnie myśli nad ostatnimi pociągnięciami swojego pędzla. Kasiya zaś wprawdzie nie wiedziała, w którym kościele dzwoni, ale nie miała cienia wątpliwości, że dzwony te słychać mocno wokoło. – Nie no, kolo, ty kompletnie nie kumasz. Mówię ci, że z moim rozumem jestem w stanie wszystko obczaić w sekundę! Więc uważaj, bo się nawet nie zorientujesz, jak się odwinę! I nie rób ze mnie idiotki. – To raczej pani niech nie robi ze mnie idioty, który uwierzy, że zależy pani na narzeczonym do zrobienia sesji, żeby ludziom świąt nie psuć. – A dlaczego mi niby na nim zależy? – Pani się boi, że on się ujawni jako gej. Podejrzewa pani, że przeżywa jakieś wewnętrzne załamanie. A jak się ujawni, pani kariera legnie w gruzach. Bo straci pani swoją atrakcyjność dla wielu ludzi. Nie będą pani dyskretnie pomagać ani pani tak chętnie zapraszać do siebie na eventy, licząc, że piękny Mikele obdarzy ich swoimi wdziękami. W dodatku wiele osób będzie panią uważało za niedorajdę, która nie zauważyła, że ma narzeczonego geja – Przypadek pokiwał współczująco głowo. – Ciężko to będzie odrobić wizerunkowo. Już teraz pani uważa, że te wszystkie wywiady, w których pani mówił o zaginięciu Mikele i wynajęciu mnie, zablokował ktoś naprawdę ważny. Co zresztą może być akurat prawdą i pani cała kariera wisi na włosku. – Zamiast tyle gadać, kolo, wziąłbyś się lepiej za szukanie Mikele – wysyczała. – Robię to nieustannie. Właśnie wybieram się na konsultacje jasnowidzkie do wróżki Nibelungi.

– Co, mięknie ci wacek, kolo? – Kasiya zaśmiała się głośno i szczerze, jak to ona. – Boisz się, że sam sobie nie poradzisz? Ale nie tędy droga, kolo, mówiłam, że ona tylko aurę czyta. – I tego właśnie mi potrzeba. Kasiyi wciąż wydawało się, że słyszy jakieś dzwony, ale teraz nie miała nawet pojęcia, jaką melodię one wygrywają. Zerknęła więc szybko do lusterka i rzuciła do osób obsługujących plan: – No co jest, panienki, gotowe? Bo ja już wyglądam jak stuprocentowa szmata – podniosła się ze swojego tronu. – A ty, Balbina, jak tak ci się podoba, co mówi pan detektyw jasnowidz, to możesz mu tyłek wylizać – odeszła szybkim krokiem, by znaleźć się w świetle reflektorów. – Zawsze pan chodzi tak oryginalnie ubrany na spotkania z klientami? – zagadnął Jacka wizażysta, przy okazji lustrując sylwetkę detektywa i sprawdzając, jak układa się na nim sportowy strój. – Szykuję się do startu w maratonie i muszę wykorzystywać każdą chwilę na trening. – Aha… Ona naprawdę myśli, że pan jest gejem? – zapytał wizażysta, uprzednio upewniwszy się, że nikt, a szczególnie Kasiya, nie jest w stanie go usłyszeć. – Absolutnie tak. A pan, jak słyszę, nie? – A skąd. Pan z daleka śmierdzi heterykiem – uśmiechnął się Balbina. – Znaczy, bez urazy, po prostu od razu widać, gdzie pan lubi się pobujać. Takie rzeczy da się bez pudła wyczuć, mam swój homoradar. O, na przykład jak zobaczyłem Mikele, to od razu wiedziałem, że on lubi kakałko. Przecież kocha musicale i zna się na modzie. A do tego taki wspaniale zbudowany i zadbany. Absolutny gej. – Pan dobrze znał Mikele? – Nie tak dobrze, jakbym chciał – westchnął wizażysta. – Chociaż raz było już bardzo blisko. – Ale coś stanęło w ostatniej chwili na przeszkodzie? – Skąd pan to wie? – wizażysta spojrzał zdziwiony na Jacka. – Ano tak, pan jest jasnowidzem. A Mikele musiał się po prostu bardzo pilnować. Pan rozumie, żeby zachować pozory. Bo na niego

cały czas polują paparazzi. No i jak już prawie – Balbina na wspomnienie tego cudownego momentu uśmiechnął się na chwilę, ale jego uśmiech szybko zgasł – to się taki jeden nawinął. Mikele był na nich bardzo wyczulony i od razu go zauważył – wizażysta ze smutkiem pokręcił głową. – Pan naprawdę myśli, że on się może chcieć ujawnić? – Nie wykluczam, że wkrótce nie będzie miał wyjścia. – To byłoby fajnie. Ja wiem, że trudno mu będzie zacząć karierę w muzyce jako zdeklarowany gej, ale mogłoby mu się udać. Czasy się zmieniają. A ja czuję, jak on się męczy w tym związku z Kasiyą. On to jest wrażliwa dusza, mówiłem, uwielbia musicale, dobre ubranie, jedzenie. Sam pan rozumie, stuprocentowy gej. A tu pan widział, co to za prostaczka. – Czyli pan by wolał, żebym go nie znalazł? – No chyba że go naprawdę ten jego czarny ojciec więzi. Proszę się tak nie uśmiechać. Pan w to nie wierzy? – Ależ skąd. Bez problemu mogę sobie wyobrazić, jak słynny Mikele gnije teraz w jakiejś średniowiecznej ciemnicy. – Pan tak ma, że ze wszystkich żartuje? – wizażysta spojrzał na Jacka urażony. – Ja wprawdzie jestem przyjezdny, ale wiem, że w Warszawie po ostatniej wojnie nie ma takich budynków. – To prawda. Hitler ze Stalinem zrównali wszystko z ziemią. Ale za to pod ziemią sporo się ostało. I kto wie, czy pan Mikele nie cierpi teraz niedoli w jakowymś lochu. Naprawdę, niemal to widzę…

Kanonik Harnaś ostrożnie po onych stopniach zstępował, co do kościelnej piwnicy prowadziły. Kagankiem sobie przy tem świecił, jeno mdłe światło na strome schody rzucającym. Pod pachą bochen chleba niósł, zaś w dłoni garniec wody dzierżył. Trzydzieści i trzy stopnie pokonawszy, w piwnicy stanął, w której tchnienie średniowiecza czuć było. Wilgoć przesiąkająca te mury od paruset lat, w połączeniu z chłodem, sprawiła, że duchowną osobę dreszcz przeszył. Tako zresztą zawszeć bywało, kiedy tu zstępował. Kanonik bochen chleba i garniec na kamienną podłogę odstawił,

a kagankiem na odrzwia poświecił, coby móc dzyndzel z nich wystający zoczyć. Przytwierdzon on był do zapadki sporej wielkości okienko zasłaniającej. Duchowny mocno w dłonie ów dzyndzel ujon i z całej siły go posunął. Zadanie to niełatwe było, bo zapadka ostatnimi czasy rzadko w użyciu była i stawiać opór lubiła. Ale kanonikowi krzepy nie brakowało, dlatego w odrzwiach od razu ono okienko się pokazało. Harnaś w nie kagankiem przyświecił, a następnie do środka wejrzał. – Witaj, synu. Czyś już swe grzechy przemyślał i pragniesz mi je wyznać? Jego słowa po wielokroć się po murach odbiły i do najdalszych zakątków chłodnej, wilgotnej piwnicy dotarły. Z pewnością też słyszeć się dały w celi oświetlanej przez drugi kaganek. A jeśli kto w niej przebywał, nie mogły one jego uwagi ujść. Jednakoż żadna odpowiedź do uszu kanonika nie dotarła. – Jako chcesz, synu. Widać, żeś jest grzesznikiem do cna zatwardziałym. Ale póki w kłamstwie żyć będziesz, to ono ci tych murów opuścić nie zezwoli. I wciąż tu będziesz o chlebie i wodzie w tej ciemnicy siedział. To mówiąc, pachnący bochenek i garniec z wodą przez okienko w drzwiach celi na akuratną półeczkę po drugiej stronie przełożył, a następnie je z powrotem zawarł. Później chwycił stojący na ziemi kaganek i po trzydziestu i trzech stopniach począł wstępować. Gdy już znalazł się na zewnątrz i słońce rozświetliło średniowieczny mrok, który go dotąd otaczał, natknął się na swoją gospodynię. – Właśnie szukałam księdza kanonika. Gość przyszedł. – Jakiś dziennikarz? – mruknął niezadowolony Harnaś. – Nie, to ten Urbanek… znaczy minister. – A to dobrze. Właśnie czekałem na niego.

Gdyby nie fakt, że na jednym z rosochatych pni stał staroświecki aparat telefoniczny, Jacek mógłby odnieść wrażenie, że nie jest w salonie mieszkania w centrum wielkiego miasta, ale znalazł się w Lesie Teutoburskim w chwilę potem, gdy Arminiusz pobił

legiony Warusa. I nie chodziło tylko o zwykłe elementy wystroju, takie jak sztuczne drzewa czy małe diodki imitujące promienie słoneczne przeświecające przez gęste listowie. Nawet powietrze w tym miejscu było gęste i ciężkie jak germańskie poczucie humoru. Zaś na jednym z pni na glinianej misie leżały świeżo obgryzione z mięsa kości. Jacka jednak najbardziej zainteresowały wyryte na pniach drzew szlaczki. Przyglądał się im uważnie, kiedy do środka weszła gospodyni tego miejsca. Wyglądała jak krzepka germańska wojowniczka, która nieustannie musi zmagać się z nadwagą. Dawał to poznać jej starannie wykonany kostium, który opinał się na niej w tej chwili tak mocno, że wydawało się, iż zaraz pęknie. Być może dlatego robiła się na przemian to zielona, to czerwona. – Witam. Przepraszam, że musiał pan na mnie tyle czekać, ale coś mi zaszkodziło na żołądek i zrobiło mi się niedobrze – przez moment jej twarz pozieleniała, świadcząc o prawdziwości jej słów. – Widzę, że zainteresowały pana te magiczne napisy – Nibelunga sapnęła i chciała przez chwilę usiąść, ale przypomniała sobie, że to wymagałoby znacznego poluźnienia stroju, na które nie mogłaby sobie pozwolić przy gościu. Dlatego tylko oparła się o najbliższy pień. – To starogermańskie runy, które pomagają mi w odczytywaniu aury. – Doprawdy? – Tak. Te litery, to modlitwy wypowiadane przez germańskie plemiona. A ich modlitwy pozwalały skoncentrować energię niezbędną do odczytania aury. – Ktoś, kto robił dla pani te napisy, musiał panią oszukać. To jest zwykły spis darów dla Odyna czy też Wodana, bo tu ktoś niewyraźne naskrobał i nie wiem, czy to runy z północy, czy południa Niemiec – Jacek jeszcze raz uważniej przyjrzał się szlaczkom. – Tu jest napisane, że niejaki Amalaryk złożył w ofierze Odynowi dwa woły, trzy worki zboża i swoją córkę – Przypadek skrzywił się i zerknął na kości leżące na misce – Mam nadzieję, że to nie są pozostałości tej ofiary? – Nie, skądże – zmieszała się wróżka. – Przepraszam, zwykle tu nie jem, ale ostatnio mam straszną jazdę na mięso. Sama nie wiem

dlaczego, bo właściwie to jestem wegetarianką. – Nibelunga sięgnęła po glinianą miskę i uniosła pień drzewa. Był on od środka pusty, przymocowany jedynie zawiasami do podłogi. Gospodyni sapnęła ciężko, schyliła się i położyła miskę na podłodze, zakrywając ją pniem. Następnie spojrzała nieco speszona na Jacka. – Pan potrafi czytać runy? – Powiem więcej – sięgnął do kieszeni i wyciągnął stamtąd swoją wizytówkę, na której było napisane: „Jacek Przypadek. Jasno widzę”. – Jestem jak sam Odyn i potrafię nawet czytać ludzkie myśli. – Ach, to pan – Nibelunga obejrzała wizytówkę, a następnie chciała ją włożyć sobie za dekolt. Było to, niestety, trudne do wykonania, bo jej piersi wprost rozsadzały materiał, nie pozostawiając miejsca na wsunięcie czegokolwiek. Dlatego wizytówka musiała chwilowo pozostać w ręku wróżki. – Przepraszam, nie poznałam pana w pierwszej chwili. Widziałam pana tylko na słabej jakości zdjęciu. – Moja aura powinna pani podpowiedzieć kim jestem. – Aura to nie jest rzecz dana raz na zawsze. Ona się zmienia. Tak jak zmieniają się ludzie – Nibelunga zmierzyła Przypadka okrutnym germańskim spojrzeniem, a następnie dokończyła lodowato: – Czasem są miłymi gośćmi, a czasem chętnie by się ich pożegnało. – Myślałem raczej, że będzie pani ciekawa, jak idą mi poszukiwania pana Mikele. – A cóż mnie może obchodzić jakiś blondwłosy dupek?! – wybuchła niespodziewanie, dopiero po chwili zauważając niestosowność swojego zachowania. – To znaczy, chciałam powiedzieć, że mnie on nic nie obchodzi. – Czyżby? Poleciła pani mnie swojej klientce. – To nie ja. To pana aura. – Miałem wrażenie, że pani zrozumiała, że ja nie wierzę w coś takiego jak aura. – A w co pan wierzy? – W Boga. Oraz w to, że ludzie są banalnie przewidywalni i nie robią nic bezinteresownie. Dlatego jeśli pani zdecydowała się to zrobić, to znaczy, że z jakichś powodów zależy pani albo pani

innemu klientowi na odnalezieniu Mikele. – Myli się pan. A wie pan dlaczego? Bo wierzy pan w siłę swojego rozumu. A są pewne rzeczy, których rozum nie jest w stanie objąć. – Z pewnością. Ale chęć odnalezienia Mikele do nich nie należy. – Jeśli pan tak uważa, to nie będę mogła panu pomóc. – Teraz to już niepotrzebne. Wiem wystarczająco dużo i na razie więcej nie potrzebuję. Proszę mnie nie odprowadzać. Sam trafię do wyjścia. Nibelunga wpatrywała się spod przymrużonych powiek w wychodzącego Jacka, jakby rzeczywiście wierzyła, że zobaczy wokół niego aurę, która powie jej, jaką to wiedzę zdobył nagle jej gość. Ale detektyw chyba dobrze przytrzymywał w sobie myśli, bo żadna z nich nie wydostała się na zewnątrz i nie opromieniła go widocznym blaskiem. Kiedy tylko za Przypadkiem zamknęły się drzwi, Nibelunga chwyciła za staroświecki aparat telefoniczny i wykręciła numer. – Halo… Wróżka Nibelunga… Znaczy Patrycja Wąsik. Z wiceministrem Urbankiem poproszę.

Inspektor Zasada najchętniej powierzyłby sprawę nadzorowania poszukiwań celebryty o imieniu Mikele komuś innemu niż podkomisarz Łoś. Niestety, ciężko było znaleźć odpowiednich kandydatów. Zrobił nawet wstępne rozeznanie wśród co lepszych oficerów, ale ci na dźwięk nazwiska Przypadek przypominali sobie błyskawicznie o wszystkich niezamkniętych sprawach, które musieli ruszyć z miejsca. Facet miał już opinię gościa, od którego najlepiej trzymać się z daleka, żeby nie narobić sobie problemów. Dlatego nawet sam inspektor nie przyznawał się, jak dawniej, do znajomości z panią Irminą Bamber, o której powszechnie było już wiadomo, że jest wspólniczką kłopotliwego detektywa. Ale w obecnej chwili nie miał wyboru. I, z trudem zaciskając zęby, musiał właśnie teraz wysłuchiwać raportu podkomisarza. – Jest w zupełnej kropce – entuzjazmował się Łoś. – Ja wiedziałem, że kiedyś to nastąpi, to było nieuniknione.

– Tak mówicie, podkomisarzu? – Absolutnie, panie inspektorze. Wczoraj na przykład odwiedził niejaką Patrycję Wąsik znaną jako wróżka Nibelunga – Łoś niemal zapiszczał radośnie, jak małe dziecko, które dostało właśnie ulubioną zabawkę lub przysmak. – A o czym to świadczy? – No że kompletnie nie wie, gdzie jest ten Mikele – podkomisarz popatrzył na zwierzchnika odrobinę zdezorientowany. – Przecież poszedł do wróżki, żeby mu go odnalazła. – Ja nie wiem, po co on tam wczoraj poszedł. Za to wiem, że dzwonił do mnie dzisiaj zdenerwowany wiceminister Urbanek i twierdził, że ten Przypadek jest już coraz bliżej znalezienia Mikele! – A właśnie, miałem zapytać – zakłopotał się Łoś. – Po co my w zasadzie chcemy go nie odnaleźć? Może wystarczyłoby go odnaleźć przed tym Przypadkiem i gdzieś schować, żeby on go już nie znalazł? – Łoś, dałem wam proste zadanie, a nie kazałem wymyślać jakieś skomplikowane koncepcje prowadzenia śledztwa. Tak?! – nasrożył się Zasada. – Tak jest, panie inspektorze. – To postępujcie zgodnie z moimi zaleceniami – warknął wściekle, ale po chwili uznał, że lepiej będzie jednak co nieco rozjaśnić w głowie podkomisarzowi. – Wiecie, to widać jest jakaś grubsza politycznie sprawa, skoro sam wiceminister Urbanek tak się nią interesuje. I lepiej nie wnikać, dlaczego tak jest. Zresztą, w grę może wchodzić nawet polityka międzynarodowa. Zdajecie sobie sprawę, do czego należy nasz zwierzchnik? – Znaczy do jakiej partii? – Partia ma tu mniejsze znaczenie. On jest w Opus Dei – Zasada spojrzał tryumfalnie na podwładnego, oczekując wrażenia, jakie zrobią na nim te słowa, ale doznał srogiego zawodu. – No, w Opus Dei. Chyba wiecie, co to znaczy? – To znaczy, obiło mi się o uszy – przyznał dyplomatycznie Łoś. – Ale jakby mi pan inspektor przybliżył. – Co wyście Dana Browna nie czytali? – Wolę krajowe kryminały. Szczególnie te sprzed

osiemdziesiątego dziewiątego. – Wiadomo, klasyka – uśmiechnął się inspektor Zasada. – Ja też zawsze byłem fanem majora Downara. – Niezłe, niezłe. Ale osobiście wolę Sekułę od ZaydleraZborowskiego. A tego Browna pan inspektor czytał? – No – przytaknął niepewnie Zasada i dodał szybko: – Właściwie to nie. Ale Kod Leonarda da Vinci przekartkowałem, żeby się orientować w temacie. Dlatego wiem, co to jest to Opus Dei. I radzę wam, żebyście się nie musieli osobiście przekonać, co to znaczy z nimi zadrzeć. – Oczywiście. Czy mogę już odejść? – Tak. To znaczy – inspektor zawahał się. – Jest jeszcze jedna sprawa. – Słucham? – Nie wiem, czy powinienem wam o tym mówić. Ale wolałbym, żebyście nie popełnili gafy – Zasada spojrzał na Łosia, który wbił wzrok w podłogę. – Mówię wam to nieoficjalnie, dlatego miejcie to na względzie w drugim rzędzie. Otóż nie mogę wykluczyć, że dla wiceministra sprawa ma jednak charakter bardziej osobisty. Słyszeliście, że żona chce go zostawić? – Coś ktoś mówił. On, zdaje się, jest żonaty z tą taką piękną byłą modelką? – Zgadza się. I właśnie… – urwał inspektor, bo nie wiedział, jak ma przekazać tę krępującą wiadomość. – Więc jak byłem dwa miesiące temu na przyjęciu u wiceministra, to był tam ten Mikele. I nagle skądś wyleciał taki więcej rozchełstany i wybiegł z przyjęcia. A potem widziałem, jak się wiceminister kłócił z żoną. – A to takie buty – pokiwał głową Łoś. – Myśli pan, inspektorze, że żona wiceministra Urbanka i ten Mikele mają coś ze sobą wspólnego? – Ja nic nie myślę, Łoś! – huknął na podwładnego inspektor Zasada, ale po chwili złagodniał. – Ja was tylko proszę, żebyście byli dyskretni.

Pan

Jędrzej, wchodząc tego dnia do kancelarii, wyglądał na

bardzo starego i zmęczonego człowieka. Na dodatek na jego twarzy rysowała się kompletna rezygnacja i brak jakiejkolwiek nadziei na to, że jego tragiczna sytuacja może ulec poprawie. W uszach rozbrzmiewała mu Sonata b-moll Szopena wykonywana w dodatku w najbardziej depresyjny sposób przez Horowitza. Ta interpretacja Marsza żałobnego była tak dołująca, że jej twórca zabronił jej rozpowszechniania. Jeśli jednak ktoś wszedł przypadkiem w posiadanie tego nagrania, to po jego wysłuchaniu nie pozostawało mu nic innego, jak tylko pójść się powiesić. Sakowicz senior na wpół automatycznie oddał swój parasol pani Dorocie i pozwolił jej powiesić swój płaszcz. Potem chwycił za teczkę postawioną chwilę wcześniej na podłodze i ruszył w kierunku gabinetu. Do biurka dotarł niemal po omacku, bo przymknął powieki, nie chcąc być zmuszonym do oglądania swoich wrogów. Małych, obrzydliwych roślinek z przedziwnymi kwiatuszkami, które nigdy mu się nie podobały. Usiadł przy biurku i włączył swojego laptopa. Musiał też szerzej otworzyć oczy, żeby zobaczyć treść na nim wyświetloną. – Co my tu mamy – wymruczał pod nosem. – Muszę szybko przejrzeć sprawy, zanim to obrzydlistwo sprawi, że nie będę mógł pracować – nie mógł się powstrzymać, by nie rzucić kwiatkom zabójczego spojrzenia. Ledwo to zrobił, zamarł. – O Boże! Pan Jędrzej zdjął okulary i przetarł je nerwowo chusteczką wyjętą z kieszonki marynarki. Założył je z powrotem na nos, ale w jego postrzeganiu otoczenia nie zmieniło się absolutnie nic. Dlatego podniósł się i jak błyskawica wypadł z gabinetu. Było to wydarzenie absolutnie niezwykłe, bo nikt nigdy nie widział w wykonaniu tego dżentelmena, obdarzonego przez naturę angielską flegmą, tak gwałtownej reakcji. – Pani Doroto! – krzyknął, choć sekretarka znajdowała się ledwie metr od niego. – Pani Doroto, mieliśmy włamanie! – Jakie włamanie? Panie mecenasie, proszę się uspokoić. – Ależ jak ja się mogę uspokoić?! Z mojego pokoju zniknęły wszystkie rośliny! – To pana żona kazała je usunąć. – Moja żona?!

– Tak, tato – Błażej wyszedł ze swojego gabinetu wywabiony krzykiem rodzica. – Przekonałem ją, że nie pasują do tego wnętrza – rzucił od niechcenia i zdjął z nosa okulary w identycznych oprawkach jak te ojca, żeby przetrzeć szkła bawełnianą chusteczką wyjętą z górnej kieszeni marynarki. – Aha. Trochę szkoda. Według mnie całkiem ładnie się komponowały. W każdym razie mnie się podobały – Sakowicz senior zdawał się z wolna odzyskiwać swą angielską flegmę. Podobnie jak syn zdjął okulary i chciał również przetrzeć szkła. Ale zorientował się, że w pośpiechu zostawił chusteczkę w swoim gabinecie. Dlatego odebrał synowi jego chusteczkę i zaczął nią intensywnie polerować szkła. – Nic straconego. Mama zastanawia się, co z nimi zrobić. Mogę ją przekonać, żeby zabrała je do domu. – Nie!!! – zaprotestował tak gwałtownie pan Jędrzej, że czyszczone okulary wypadły mu z ręki. Po chwili jednak zorientował się, że jego reakcja nie przystoi dżentelmenowi tej rangi co on. – To znaczy, nie ma sensu, żebyś ty z nią rozmawiał. Sam to zrobię. – Dobrze, tato – zgodził się potulnie Błażej. Schylił się i podniósł okulary swojego ojca, który, w przeciwieństwie do niego, właściwe nie mógł bez nich funkcjonować. – Ale pamiętaj, że jakbyś sobie nie dawał rady, zawsze mogę ci pomóc. – Dlaczego miałbym nie dać sobie rady z przekonaniem twojej matki? – prychnął pogardliwie pan Jędrzej, odebrał okulary od syna i oddał mu chusteczkę. – Nigdy nie miałem z tym najmniejszego problemu. W ogóle nie zajmuj sobie tym już więcej głowy. Powiedz lepiej, czy dobrze ci się mieszka w nowym miejscu? – pan Jędrzej założył okulary na nos, zaś Błażej umieścił chusteczkę w górnej kieszeni swojej marynarki. – Świetnie. A może byś mnie odwiedził pojutrze? Mam zamiar zaprosić Anię. Mógłbyś ją wreszcie poznać – Błażej założył okulary i ze zdziwieniem zaczął oglądać kancelarię, jakby ją pierwszy raz widział. Następnie zbliżył wzrok do twarzy ojca. – Co mi się tak przyglądasz? – Masz chyba moje okulary. Od tych boli mnie głowa.

– No oczywiście – pan Jędrzej pospiesznie zdjął okulary i wymienił je z synem. – Od razu mi się wydawało, że się pomyliłeś! – Ale przecież to ty je wziąłeś ode mnie… – No chyba żartujesz?! Podałeś mi je. Pani widziała, pani Doroto? – Byłam zajęta akurat pracą – zaznaczyła asekuracyjnie sekretarka, która za nic w świecie nie przegapiłaby żadnej sprzeczki panów Sakowiczów, ale tylko w roli obserwatorki, bo uczestniczyć w nich nie miała zamiaru. – A ja kserowałam dokumenty – dodała szybciutko, stojąca obok jednej z kopiarek, aplikantka Jagna, która również z pasją przysłuchiwała się rozmowom pryncypałów. – To szkoda – stropił się pan Jędrzej, ale za chwilę dodał: – Zresztą, to i tak jasne, że ja nie mógłbym pomylić okularów, które są zupełnie od siebie różne!

Pani

Irmina Bamber była przyzwyczajona, że do drzwi naprzeciwko jej mieszkania pukają często kobiety o niebanalnej urodzie. Ale musiała przyznać, że tak posągowo wyglądającej istoty, jak ta stojąca naprzeciw niej teraz, nigdy tu jednak nie widziała. Nawet bez szpilek osoba owa byłaby z pewnością o głowę wyższa od niej. A do tego ubrania od absolutnie najlepszych dyktatorów mody opinały w sposób fantastyczny jej sylwetkę. Dlatego, schodząc po schodach, pani Irmina nie potrafiła się powstrzymać, aby kilkakrotnie nie spojrzeć do góry na czekającą na otwarcie drzwi kobietę. – Pani do mnie? – upewnił się Jacek, widząc swojego gościa. – O ile jest pan Jackiem Przypadkiem, to owszem. – Ponieważ taka okoliczność zachodzi, zapraszam do środka – Jacek odsunął się na bok, żeby przepuścić posągową piękność. Gdy tylko go minęła, nie mógł się powstrzymać, by nie przyjrzeć się dokładnie jej nogom. Po chwili oboje znaleźli się w gabinecie Jacka. Uwagę kobiety zwrócił melonik naciśnięty fantazyjnie na szklaną kulę. Przejechała palcem po rondzie i spojrzała rozbawiona na detektywa. – Widzę, że pan się dobrze bawi byciem jednocześnie

detektywem i jasnowidzem. – Staram się, jak mogę – Jacek wskazał jej krzesło, a następnie przeniósł się na swoją stronę biurka. – Czym mogę pani służyć? – Z pewnością nie oglądaniem moich nóg. – Gdyby sobie pani nie życzyła oglądania swoich nóg, z pewnością tak hojnie by ich pani nie pokazywała. – Czyli to, co o panu mówią, to prawda. – Z tego, co słyszałem, mówią o mnie głównie bzdury. – A czy to, że jest pan bezczelny i niebezpiecznie spostrzegawczy, to też bzdura? – Ja wierzę jedynie, że ludzie są banalnie przewidywalni. – Czyli nie powinien pan mnie pytać, czym może mi służyć, tylko od razu powiedzieć, jak i za ile zechce mi pomóc. Jacek wstał i wskazał głową na dłoń swojego gościa. – Mogę? – Czyżby był pan również chiromantą? – zapytała właścicielka nieziemsko pięknych nóg, podając Jackowi rękę. – Od tego zaczynałem moja praktykę na polu sił nadprzyrodzonych – Jacka wyraźniej od linii serca zainteresowały palce jego gościa. – Wprawdzie nie wiem jeszcze, kim pani dokładnie jest, ale przyznam szczerze, że choć, jako konserwatysta z natury, jestem fanem instytucji małżeństwa, to cieszy mnie myśl, że wkrótce nie będzie pani już mężatką, i obiecuję, że nie policzę drogo za pomoc – Przypadek oddał właścicielce jej dłoń i wrócił na swoje miejsce. – Szczególnie, że ma pani uśmiech tak piękny, że od razu przestają mnie interesować pani nogi. – Czyli i to jest prawdą – pokiwała głową blondynka. – No dobrze, przyznam szczerze, że z radością kontynuowałabym naszą przekomarzankę, bo rzadko trafia się mężczyzna, nawet tak inteligentny jak pan, który nie zaczyna się przy mnie jąkać. – Co pani nie dziwi, chociaż martwi, bo bardzo lubi pani rozmawiać z mężczyznami. – To prawda. Chętnie zatem przejdę do meritum, chciałabym jeszcze tylko wiedzieć… – To proste. O tym, że chce pani zakończyć swoje małżeństwo, wiem głównie dzięki pani nietypowej budowie palców.

– To interesujące – spojrzała na palce, jakby chcąc sprawdzić, w jaki sposób ją zdemaskował. – Proszę kontynuować. – Niewiele osób ma kostki, które nie są wyraźnie szersze od nasady. Ci, którzy takowe mają i chcą pokazać, że żyją w małżeństwie, muszą mieć obrączki ściśle dopasowane do nasady. To powoduje, że po pierwsze miejsce po obrączce bardzo wyraźnie się odznacza od reszty palca. A po drugie mają odruch poluzowywania na moment obrączki, żeby dać lepiej dopłynąć krwi do palca. Ślad po obrączce jest prawie niewidoczny, musiała pani przestać ją nosić co najmniej miesiąc temu. Może nawet dwa miesiące. Ale nosiła ją pani dość długo, bo odruch ma pani wciąż silny. – To ciekawe, że nie użył pan do tej pory słowa „rozwód”. – Bo pani nie ma zamiaru się rozwieść. – A skąd pan to wie? – Ma pani na szyi krzyżyk, który nie wygląda na błyskotkę, w dodatku eksponuje go pani bez skrępowania. – Ludzie wierzący też się rozwodzą. – Tak, ale wtedy zazwyczaj obrażają się na Kościół i Pana Boga za nieuznawanie rozwodów i usuwają z najbliższej okolicy wszelkie znaki wiary. Pani zaś chce unieważnić swoje małżeństwo w zgodzie z prawem boskim i kościelnym. – Ktoś tak spostrzegawczy i bezpośredni jak pan musi sobie przysparzać wrogów w niewiarygodnym wręcz tempie. Zresztą, z tego, co mówił mi mąż, już ma pan ich sporo. A on jest dobrze poinformowany – uśmiechnęła się smutno. – W końcu jest wiceministrem spraw wewnętrznych. To, w pewnym sensie, od niego wiem, że zajmuje się pan sprawą, która mnie interesuje. – Chyba nie chce mi pani powiedzieć, że kocha się pani w Mikele? Przyznam, że byłbym nieco rozczarowany. – Rozumiem pana doskonale. Ja też byłam rozczarowana, kiedy okazało się, że kocha się w nim mój mąż – stwierdziła gorzko pani Urbanek. – Wolałabym nie wnikać w szczegóły, bo są one dla mnie dość nieprzyjemne. – Domyślam się, ale niestety dla dobra sprawy muszę zapytać, czy złapała go pani na gorącym uczynku?

– Tak – potwierdziła szybko, ale zaraz się poprawiła. – To znaczy, nie do końca. W każdym razie Marek, to znaczy mój mąż, był już bez spodni… Czy naprawdę muszę o tym mówić? To dla mnie bardzo żenujące. – To mi wystarczy. Jak przypuszczam, szuka pani Mikele, aby mieć świadka do unieważnienia małżeństwa. – Tak. Nawet spotkałam się z nim tuż przed jego zniknięciem i zaproponowałam mu to, ale on był przerażony. W sumie mu się nie dziwię. Byłam przez parę lat modelką, tak że orientuję się, że środowisko gejów nie toleruje tego, że jeden z nich ujawni światu preferencje innego. Co więcej, jak na ironię, mój mąż jest członkiem Opus Dei, więc jego również Mikele się mógł obawiać. Wprawdzie nie wierzę w te sensacyjne bzdury, które o nich piszą, ale wiem, że to są ludzie, którzy potrafią się wspierać. No i obawiam się, że Marek mógł pomóc zniknąć swojemu kochankowi. Nieformalnie, rzecz jasna. – Te przypuszczenia są poparte jakimiś dowodami? – Dopiero po jakimś czasie spostrzegłam, że mąż kazał mnie śledzić. Pewnie jego ludzie zorientowali się, do czego chcę użyć Mikele, i donieśli mu o tym. A wczoraj usłyszałam, jak z kimś rozmawia i mówi, że dowiedział się od Nibelungi… Pan się orientuje, kto to? – Tak. – Ale pewnie się pan dziwi, że mój mąż korzysta z informacji od takiej osoby. Ja sama byłam zdumiona, gdy zorientowałam się, że się z nią kontaktuje. – Nie dziwi mnie to. Służby różnych państw zawsze chętnie korzystały z usług takich osób. I nie chodziło o ich rzekome paranormalne zdolności, ale o fakt, że ludzie spowiadają się u nich jak w konfesjonale. Za to w przeciwieństwie do księży nie wiąże ich tajemnica spowiedzi. – Czyli to o to chodzi. Nigdy bym nie pomyślała – uśmiechnęła się. – A co tym razem doniosła wróżka Nibelunga pani mężowi, pani… Przepraszam, jak właściwie ma pani na imię? – Izabela. Izabela Urbanek. I to ja przepraszam, że się wcześniej

nie przedstawiłam – wyciągnęła rękę w stronę Jacka. Ten wstał, nachylił się i delikatnie pocałował jej dłoń. – No proszę. I w dodatku jest pan szarmancki. – Ja używam tylko słowa grzeczny – powiedział Przypadek, siadając z powrotem na swoim miejscu. – A kobiecych dłoni nie potrafię ściskać, więc muszę je całować. – A dlaczego pan musi? – Bo uważam, że ściskać można cytrynę, a nie ciało kobiety – Jacek uśmiechnął się. – Ale odbiegliśmy od tematu. – Racja. Dowiedział się od wróżki Nibelungi, że pan jest już bliski odnalezienia Mikele. Uznałam więc, że warto pana odwiedzić. – Rozumiem. Ale obawiam się, że będzie pani musiała doprowadzić do unieważnienia swojego małżeństwa bez pomocy pana Mikele. – Czyli nie wie pan, gdzie on jest? – Wprost przeciwnie. Dzięki pani wiem już o tej sprawie wszystko. Wiem również, jak w inny sposób pani pomóc. W tym celu musimy się trochę lepiej poznać.

Jesień tego roku nie była tak jak inne jesienie. Wszelkie znaki na niebie i ziemi zdawały się zwiastować, że gwiazda Kasiyi zaczyna blednąć i wkrótce ona sama może zniknąć z firmamentu, aby utonąć w morzu pospolitości. A tego nie zniosłaby przenigdy, prędzej rozebrałaby się na środku ulicy w najmroźniejszą zimę, nie zważając na żadne tego skutki dla zdrowia. Zresztą, mogłaby nawet od razu popełnić samobójstwo. Oczywiście, nie takie prawdziwe, ale takie, którym zainteresowałyby się media. Bo sytuacja robiła się naprawdę niebezpieczna. Odwołano już dwa wywiady z nią do kolorowych pism. Jeden z paparazzich stwierdził zaś, że nie jest zainteresowany ustawką pod tytułem „Zrozpaczona narzeczona szuka ukochanego”. A temat był idealny, mogli się pokręcić byle gdzie, zrobiłaby parę dramatycznych min, zajrzała do śmietnika, pospacerowała po plaży nad Wisłą albo gdziekolwiek indziej. A tymczasem ten drań powiedział jej w twarz, że staje się passé.

Bycie passé tak bardzo przeraziło Kasiyę, że zaraz postanowiła skorzystać z pomocy najwłaściwszych czynników. Ponieważ jako osoba na wskroś nowoczesna nie wierzyła w skuteczność modlitwy i tym podobnych zabobonów, dlatego też udała się do osób posiadających nadprzyrodzone zdolności. Pierwszą z nich była wróżka Nibelunga, która ku przerażeniu gwiazdy potwierdziła, że jej aura bez wspomagania aurą Mikele ma zbyt małe pole oddziaływania i nie ma szansy się przebić. Następnie Kasiya udała się do najlepszej w mieście tarocistki, ale ona również nie miała dla niej najlepszych wiadomości. Zaraz od niej poszła do słynnej kabalistki, u której rady zasięgały wielkie sławy małego i dużego ekranu, ludzie mediów i biznesu. Ta wprawdzie początkowo starała się ją uspokoić, ale gdy dowiedziała się, że Kasiyi brak jest pięćdziesięciu złotych do jej honorarium, zmieniła zdanie, mówiąc, że nie czeka ją nic dobrego. I miała rację, bo gdy Kasiya odwiedziła swojego ulubionego jasnowidza, niejakiego Bagińskiego, ten powiedział, że jej nie przyjmie, bo w związku z otrzymanymi informacjami przewiduje, że nie będzie mu miała czym zapłacić. Dlatego jedyna jej nadzieja tkwiła w tym nieznośnie bezczelnym detektywie, który z bliżej nieznanych jej przyczyn uważał ją za kompletną idiotkę. Czatowała na niego pod jego domem, bo akurat przypadkiem zapomniała zapłacić abonament za komórkę i pani na infolinii nie chciała zrozumieć, jak bardzo słynnej osobie jej firma telekomunikacyjna odcięła możliwość porozumiewania się ze światem. Dobrze chociaż, że wciąż jeszcze mogła odbierać przychodzące połączenia i żadna interesująca propozycja jej nie ominęła. Niestety, telefon odzywał się tylko wtedy, gdy jakaś znajoma dzwoniła, żeby zapytać, czy czasem Kasiya nie ma czegoś dla niej. O, wreszcie idzie! – Ile mam jeszcze czekać, kolo?! – naskoczyła na Przypadka. – Świąteczna sesja za pasem, a Mikele cały czas nie ma! – To nie odwołali tej sesji? – Jacek spojrzał na nią zdziwiony. – A skąd to wiesz?! – przerażona Kasiya otworzyła usta. – Bo zawsze wydawało mi się, że środowisko gejowskie, dzięki

częstotliwości połączeń, jest świetnie skomunikowane. A ja już przecież trzy dni temu powiedziałem przy pani wizażyście, że moim zdaniem Mikele zniknął, żeby ujawnić się jako gej. Dlatego byłem pewien, że o ile ma pani rację, że są tacy wszechmocni, to w ciągu góra dwóch dni z sesji powinny być nici. – Ty to zrobiłeś specjalnie, sukinsynu?! – wrzasnęła Kasiya. – Zobaczysz, zapłacisz mi za to! Będę rozpowiadać, że z ciebie dupa, a nie detektyw! – Chyba się rozpłaczę z rozpaczy. A dla pani będzie najlepiej, jak zapomni o Mikele. – Co się stało?! Gadaj, gdzie on jest! – Gdzie jest, to rzecz wtórna i nieciekawa. Znacznie bardziej interesujące jest to, kim jest naprawdę. – Jak to kim?! Traf chciał, że akurat w chwili, gdy Jacek tłumaczył Kasiyi, kim jest Mikele, na nieodległej pętli zakręcał tramwaj. Robił przy tym straszliwy hałas zwielokrotniony echem odbijającym się od ściany kamienic. Rumor był tak duży, że nikt poza gwiazdką nie słyszał, co dokładnie ma jej do powiedzenia detektyw. A ponieważ autor nie powtarza plotek, a jedynie informacje pewne i sprawdzone, może w tej chwili tylko napisać, że twarz Kasiyi zrobiła się okrągła ze zdumienia. – Co?! – wykrzyknęła, gdy już tramwaj stanął na pętli. – Chyba cię, kolo, kompletnie pojebało?! – Zapewniam panią, że mam rację. I tylko zresztą z ciekawości, czy ją mam, podjąłem się rozwiązania tej sprawy. – Ty się nie podjąłeś, ja cię wynajęłam! A poza tym jeszcze nic nie rozwiązałeś, bo nie wiesz, gdzie jest Mikele. – Wiem. I wkrótce to ujawnię. – Nie masz prawa! Zwalniam cię! I zabraniam się zajmować moim narzeczonym! On się w ogóle nie ma prawa znaleźć!

Stęchłość piwnicy, w której przebywał Mikele, była bez cienia wątpliwości najwyższej próby. Dlatego po prawie trzech tygodniach przebywania w niej uwielbiany i pożądany blondyn był

w opłakanym stanie. Bolały go wszystkie stawy, zaczął coraz mocniej kasłać, a wzrok, wspomagany jedynie migotliwym światłem kaganka, psuł mu się coraz bardziej. Pewnie pobyt tu byłby bardziej znośny, gdyby Mikele mógł liczyć na jakąś ciepłą kołdrę, materac, lepsze jedzenie i choćby lampę naftową. Ale ojciec powiedział, że nie zasłużył na więcej, i dał tylko koc, kaganek i co drugi dzień znosił mu chleb i wodę. Z tego wszystkiego Mikele, mimo prawie całkowitego braku ruchu, schudł już dobre pięć kilo i był to jedyny pozytyw tego dziwacznego więzienia. – Ten stary dureń myśli, że chyba naprawdę mnie zmieni – mruknął gwiazdor, zażywając codziennej dawki spaceru pomiędzy jedną ścianą a drugą. – Myśli, że jak tu posiedzę, to się zmienię w pustelnika! Mikele przystanął pod jedną ze ścian i wykonał kilka przysiadów, a potem kontynuował swój spacer. – Nie, ja za długo pracowałem na swoją pozycję. Za wiele dla niej poświęciłem. Poza tym nie mogę zawieść moich fanów. Już tysiące ludzi w kraju nie może się obejść bez wiadomości o mnie. Teraz pewnie wszyscy cierpią, że nie ma moich nowych fotografii i wywiadów. Pewnie cała prasa w kraju trąbi co dzień o moim zniknięciu. A Kasiya… Cholera, ona pewnie nie wyłazi z telewizora. I cieszy się, że mnie nie ma, bo może sama udzielać wywiadów! Muszę się stąd jak najszybciej wydostać! Podszedł do drzwi i szarpnął za ogromną masywną klamkę. Potężne stalowe wrota nawet jednak nie drgnęły. Chciał spróbować wyważyć je z rozbiegu, ale wtedy naszły go wątpliwości. – A jeśli ten Urbanek nie żartował? Cholera, co z tego, że stąd wyjdę, jeśli tam na górze i tak dopadną mnie jego ludzie? – Mikele przeszedł dreszcz przerażenia. – On zrobi wszystko, żebym nie zeznawał na korzyść jego żony. A do tego ta Nibelunga. Jak ona mnie rozpoznała? Zdradziła mnie pewnie aura. A potem pewnie tylko zastosowała jakąś sztuczkę, żebym był jej posłuszny – stwierdził bez większego przekonania. – Żebym tylko mógł cofnąć czas i nie zrobić tego wszystkiego. Ale tak się nie da. Ten stary dureń ma rację, gdybym powiedział prawdę, gdybym się przyznał, to może… – naszła go chwila rozterki, z której się jednak szybko

otrząsnął. – Nie, nigdy się do tego nie przyznam! Wolę już zgnić w tej celi. Może chociaż jak znajdą moje kości, to moja sława rozjaśni się nowym blaskiem. Ktoś w końcu chyba się przecież domyśli, gdzie jestem, skoro mnie nie ma gdzie indziej.

Młody

Bóg Seksu właśnie przygotowywał się do odniesienia największego tryumfu w swoim życiu. Tym razem, był go pewien, nic już nie mogło mu w tym przeszkodzić. I od jutra będzie mógł chodzić w chwale. A każdy tekst ojca powątpiewający w jego atrakcyjność dla płci przeciwnej będzie mógł zbywać pogardliwym prychnięciem. Błażej spojrzał na zegarek. Dochodziła osiemnasta. Za chwilę miała zjawić się Ania, a kwadrans po niej miał przyjść Sakowicz senior. Dzwonek do drzwi. Młody Bóg Seksu poszedł otworzyć i szeroko uśmiechnął się na widok Ani. Tak, jej fantastyczny wygląd powinien zrobić na ojcu piorunujące wrażenie. – Witaj – wciągnął ją jednym ruchem do środka. – Nawet nie wiedziałem, że masz tak krótką sukienkę. Powinnaś mieć takich więcej, żeby niepotrzebnie nie zasłaniać nóg. – Jeśli chcesz zobaczyć je w całości, to chyba znasz instrukcję obsługi. – Wiesz, żabko, że mnie nie trzeba do takich spraw długo namawiać. Ale pamiętaj, że za chwilę wpadnie mój papa. – Jak to? Miał być przecież o dziewiętnastej. – Umawialiśmy się, że wpadnie kwadrans po osiemnastej. – Mnie mówiłeś, że będzie o dziewiętnastej – upierała się Ania. – Ależ skąd, na pewno się mylisz, żabko. – Nie mogę się mylić, bo mam tylko pół godziny czasu, na dziewiętnastą jestem już umówiona. – To szkoda. Zatem dzisiaj po prostu go tylko poznasz. – Nie mam zamiaru nikogo poznawać! – Ale żabko, przecież niedawno nie miałaś nic przeciwko. – Ale teraz mam!

– Daj spokój, żabko. Przecież i tak musiałabyś go zaraz poznać. No i wypadałoby, żebyś poznała też moją mamę. – Chwileczkę. Wydaję mi się, że ustalaliśmy, że jeszcze za wcześnie na poznawanie rodziców. – Ale to było już jakiś miesiąc temu. – To było dopiero miesiąc temu! – Nie denerwuj się, żabko. Ja przecież nie mówię, że to ma się stać za tydzień, dwa czy miesiąc. Ale jest nieuniknione. – Skąd wiesz?! – No bo przecież nie możemy być ze sobą bez poznawania swoich rodziców. – A kto powiedział, że będziemy ze sobą?! Wybacz, Błażej, ale chyba sobie trochę za dużo wyobrażałeś. To nie może tak dłużej trwać! – Ale żabko… O co ci chodzi? – Z nami koniec. – Jak to koniec? – Młody Bóg Seksu był przekonany, że musiał się przesłyszeć. Przecież jeszcze kilka minut temu był pewien swojego ogromnego tryumfu. A tymczasem… – Po prostu, koniec. – Tylko dlatego, że uważam, że powinnaś poznać moich rodziców? – To tylko symbol. Ty chcesz trwałego poważnego związku. A ja się do takiego nie nadaję. Ja go nie chcę. Nie z tobą. – Ale, żabko… Poczekaj. Porozmawiajmy! – Nie, Błażej, to nie ma sensu. Wiedziałam to od dawna i niepotrzebnie zwlekałam, żeby ci to powiedzieć. – Ale dlaczego?! – Błażej, zrozum. Jest ktoś. Ja nie wiem, co będzie z mojego związku z nim i czy kiedykolwiek do niego dojdzie. Ale jeśli bym miała z kimś być na stałe, to chyba tylko z nim. Nie dzwoń do mnie. Chociaż Błażej wciąż stał w otwartych drzwiach, nie widział już, jak Anna zbiega po schodach. Stał wpatrzony w ścianę naprzeciwko, lecz jej również nie dostrzegał. Miał wprawdzie otwarte oczy, ale w tym momencie były one odłączone od mózgu i zupełnie bezużyteczne. No, może nie tak zupełnie, bo po niespełna minucie

od chwili, gdy Ania wyszła z kamienicy, zaszkliły się, a potem upuściły na policzki dwie małe, słone kropelki. – Ty płaczesz?! – te słowa przebiły się do świadomości Błażeja z ogromnym trudem, jakby usta, które je wypowiedziały, były oddalone o lata świetlne, a dźwięk przez nie wydany długo błąkał się po kosmosie. – Synu, co się stało? Pytam się. – Tak, tato? Chciałeś coś? – Błażej powoli odzyskiwał kontakt z otoczeniem. – Pytam się, czy ty płaczesz? – Nie. Jakiś kurz wpadł mi do oka – Błażej zdjął okulary i przetarł oczy. – Aha – pokiwał z niedowierzaniem głową Sakowicz senior. – To co, będziemy tak stać w drzwiach czy zaprosisz mnie do środka, bym w końcu mógł poznać twoją dziewczynę? – Ja… ja nie mam już dziewczyny, tato. – Słucham? – Mówię, że nie mam już dziewczyny. – Chyba raczej wreszcie jej nie masz – uśmiechnął się z politowaniem Sakowicz senior. – To znaczy wreszcie to do ciebie dotarło – pan Jędrzej poklepał Błażeja po ramieniu. – Jestem z ciebie dumny, synu. Uświadomienie sobie problemu to pierwszy krok do poradzenia sobie z nim. Mam nadzieję, że teraz już przestaniesz trąbić na prawo i lewo o swojej rzekomej atrakcyjności.

Wprawdzie

Jacek nie miałby szans na wygranie żadnego kucharskiego talent show, jednak z pewnością nie gotował tak źle, żeby jego gościom potrawy stawały w gardle. A takie wrażenie sprawiała w tej chwili Marzena, która nie przełknąwszy dobrze pierwszego kęsa, z widelcem zatrzymanym w pół drogi do talerza, wpatrywała się zdumiona w Przypadka. – Naprawdę zrobiłeś to specjalnie? – zapytała w końcu. – Tak. – Przyznam szczerze, że… trochę mnie rozczarowałeś. Ta cała Kasiya jest mi wprawdzie dokładnie obojętna, ale specjalne łamanie jej kariery… to nie jest fajne.

– Cóż za eufemizm – uśmiechnął się Przypadek. – Nawet słowo świństwo jest tu zbyt delikatne. – Jeśli to wiesz, to po co to zrobiłeś? – Bo serdecznie mam dość wszystkich celebrytów i zajmowania się ich sprawami. Jeśli nie zrozumieli lekcji Bolka Szołtysika, to mam nadzieję, że choć antyreklama zrobiona przez Kasiyę odstraszy ich skutecznie. I żaden z nich więcej się nie odważy prosić mnie o pomoc. – Wystarczy przecież nie brać ich spraw. Nikt cię nie zmusza – Marzena nadziała w końcu na widelec kolejny kęs potrawy i dopiero tym razem poczuła, że ma ona całkiem interesujący smak. – Tak ci się wydaje. Oni generalnie nie rozumieją słowa „nie”. Są tak piękni, wspaniali i uwielbiani, że nie ma takiej opcji, żeby ktoś nie chciał dla nich pracować. Oczywiście za darmo, bo to przecież zaszczyt niesłychany. – Naprawdę tak bardzo by ci to przeszkadzało? Wydawało mi się, że oganianie się od natrętów sprawia ci przyjemność. – Masz na myśli Anię? – Tak. – Postanowiłem definitywnie zakończyć tę sprawę. – W jaki sposób? – Tego jeszcze nie wiem. Ale miałem nadzieję, że uzyskam odpowiedź dziś wieczór. – I… po to mnie zaprosiłeś? – Również po to. – A po co jeszcze? Może chciałeś posłuchać plotek z kancelarii. – A jest coś ciekawego? – Obawiam się, że twój papa traci kompletnie głowę dla swojej kochanki. Wiem, że on nigdy nie był przesadnie wierny, ale mam wrażenie, że ta najnowsza zawróciła mu w głowie szczególnie mocno. – To przykre. Ale jak ci już kiedyś powiedziałem, staram się nie przejmować rzeczami, na które nie mam wpływu. Dlatego bardziej niż kochanka ojca interesuje mnie, czy smakuje ci nowa potrawa, którą nauczyłem się gotować. I jak? – Dobra.

– Tylko tyle? Włożyłem w nią tak dużo serca… – Jacek, przestań błaznować. Jutro wcześnie rano wyjeżdżam i nie mogę zbyt długo u ciebie siedzieć. Mów, o co chodzi? – Chciałem się ciebie poradzić. Dopóki byliśmy tymi narzeczonymi, to jakoś tak nie do końca sobie zdawałem sprawę z upływu czasu. Dopiero po naszym rozstaniu uświadomiłem sobie, że mam już te swoje trzydzieści lat. Niby to nie emerytura, ale swoje jednak waży. I może najwyższy czas pomyśleć o życiu serio? Bo wygląda na to, że dzięki temu mojemu zawodowi będę pewnie jakoś mógł się utrzymać i nawet starczy mi na rodzinę. I może już czas, żeby traktować kobiety… bardziej serio? Czemu się tak na mnie patrzysz? – Bo chyba po raz pierwszy w życiu mam wrażenie, że mówisz do mnie na poważnie, a nie chowasz się za tą swoją ironicznodobrotliwo-pobłażliwą maską wesołka, który ma wszystko i wszystkich w głębokim poważaniu – Marzena chwyciła w rękę do połowy napełnioną lampkę wina i przez chwilę wpatrywała się w nią. – I z jednej strony mi się to podoba, a z drugiej boję się, że nie potrafię rozmawiać z tobą na serio – upiła łyk. – To jeśli chcesz, możemy mówić żartem. Ja sobie wyłowię z tego, co potrzebuję. – O jaką radę zatem chcesz mnie prosić? – Spotkałem interesującą kobietę. Być może spotkam się z nią znów niedługo. No i jest jeszcze Ania. – Przecież nie wierzysz w jej miłość. – To prawda, ale postanowiłem się z nią spotkać i wysłuchać, co ma mi do powiedzenia. – Aha. Ale czego oczekujesz ode mnie? – Wiesz, są osoby, które wierzą, że ty mnie bardzo lubisz. – Ale chyba twój genialny rozum podpowiada ci, jak jest naprawdę? – Kwestia uczuć tylko czasem podlega rozumowemu osądowi. Najczęściej jednak mu się wymyka, więc nie chciałbym tej kwestii pozostawić wyłącznie mojemu rozumowi. To jak? – Czekaj, czekaj – Marzena uważnie przyjrzała się Jackowi. – Ty chcesz, żebym się przyznała, czy coś naprawdę do ciebie czuję? Tak

po prostu? – Gdybyś chciała, żebyśmy rozmawiali serio, może zapytałbym nie tak po prostu. Ale tak, w gruncie rzeczy o to mi chodzi. Marzena znów przez dłuższą chwilę wpatrywała się w kieliszek wina trzymany w ręce. Najchętniej nie odrywałaby od niego wzroku i tak pozostała aż do chwili, gdy gospodarz rozpłynąłby się niepostrzeżenie. Dlatego nie spieszyła się do tego, co wprawdzie stało się nieuchronne, ale niezbyt przyjemne. Bo czuła, że po jej wyznaniu, bardzo wiele się zmieni. – Wiesz, Jacek… – Już wiem. Nie musisz kończyć. – Ale chcę. Wolę, żebyś nie tonął w domysłach. Poza tym ja też ostatnio o tym sporo myślałam. I, tak jak ciebie, zmusiło mnie do tego zastanawiania zakończenie naszego udawanego narzeczeństwa, które zapewniało mi jakąś dziwaczną stabilizację. I teraz wiem, że naprawdę, ale to naprawdę bardzo cię lubię. Ale bez cienia wątpliwości również nie kocham cię – stwierdziła zdecydowanie, ale od razu się zastrzegła. – Przy czym nie mówię, że nie mogłabym się w tobie kiedyś zakochać. Ale wtedy musiałoby się zmienić wiele. Zbyt wiele, żeby o tym teraz mówić. Czy ta odpowiedź cię satysfakcjonuje? – W zupełności. – A jeśli chodzi o Anię… – O niej nie chciałem z tobą rozmawiać – Jacek uciął temat tak szybko i zdecydowanie, że Marzena spojrzała na niego zdziwiona. – Chyba nie zrobiłam ci przykrości? – Jeśli zaprzeczę, to i tak mi nie uwierzysz. – Jasne – powiedziała bez przekonania Marzena i lekko zakłopotana przygryzła wargę. – To ja już będę lecieć. – Mam nadzieję, że nie pogniewasz się, jeśli nie będę cię zatrzymywał – bardziej stwierdził, niż zapytał, ale aplikantka kiwnęła potwierdzająco głową. Kiedy Jacek został już sam, najpierw sprzątnął ze stołu wszystkie naczynia, potem je dokładnie pozmywał. Chciał coś poczytać, ale po kilku przewróconych stronach stwierdził, że nawet nie ma pojęcia, jaką książkę trzyma w ręce. Odłożył ją, sięgnął po krzyżówkę tylko

po to, żeby bezproduktywnie przeczytać kilka haseł. Poczuł, że musi znów z kimś porozmawiać. – I widzisz, Baśka, nie mam łatwo – uśmiechnął się do zdjęcia w wielkiej ramce. – Ty pewnie też byś się ucieszyła, gdybym ja i Marzena. Lubiłaś ją. Może nawet byłyście do siebie jakoś podobne. Chociaż nie. Nie byłyście. To znaczy obie jesteście piękne i inteligentne. Ale ty zawsze byłaś szalona i taką byś pozostała. A Marzena jest… – przez chwilę szukał w myślach odpowiedniego słowa, aż w końcu je znalazł – poukładana. I dlatego ja wciąż bardziej pasuję do ciebie niż do niej. Ale ciebie nie ma. I pewnie już nigdy nie będzie. Choć być może, gdy Bolko Szołtysik wróci ze swoim programem, to kto wie – Przypadek miał wrażenie, że zdjęcie roześmiało mu się w twarz. – Wiem, Baśka, naiwny jestem. Ale tylko to mogłem zrobić, żeby cię odnaleźć. Jeśli oczywiście wciąż jesteś na tym świecie. I nie potępiaj mnie. Jakby on nie wrócił do telewizji, to na jego miejsce znalazłby się ktoś inny z równie idiotycznym programem robiącym wodę z mózgu. A tak, kiedy będą pokazywać tę jego gębę na całym świecie, to może przypadkiem ją zobaczysz – Przypadek zajrzał Baśce głęboko w oczy, a potem ciężko westchnął. – No dobra, dość tych marzeń. Trzeba przeciąć kilka gordyjskich supełków. Przypadek mrugnął okiem do zdjęcia i sięgnął po swoją komórkę. Zanim jednak zdążył zadzwonić, telefon zaterkotał. – Tak, Błażej. Ale co się stało? Stary, uspokój się i opowiedz mi o wszystkim.

Podkomisarz

Łoś stał przy swoim radiowozie i uważnie wpatrywał się w okno plebanii, starając się zauważyć, czy czasem Przypadek nie morduje kanonika Harnasia. Ten fakt niezmiernie by go ucieszył, bo dałby mu pretekst do tego, żeby wejść do środka i aresztować detektywa. Ponieważ jednak nic takiego nie dostrzegł, był w absolutnej kropce. Ledwie kwadrans temu zadzwonił do niego wściekły inspektor Zasada, na którego przed chwilą nakrzyczał wiceminister. Urbanek nie wiedzieć skąd dowiedział się, że Jacek jest już o krok od rozwiązania sprawy, choć Łoś nie miał pojęcia,

jak to się stało. Jego zdaniem detektyw nie robił właściwie nic. A jakim cudem, nie robiąc nic, można rozwikłać zagadkę kryminalną?! – Szefie, ktoś tu idzie – aspirant Smańko stuknął Łosia ręką. Ten odwrócił się i zobaczył potężną kobietę zmierzającą bardziej niż zdecydowanym krokiem w ich stronę. – Co robimy? Pytanie było znakomite, ale podkomisarz nie miał pojęcia, co na nie odpowiedzieć. Inspektor Zasada zasugerował mu, żeby nie dopuścił do Przypadka żadnych osób, najlepiej aresztując go pod byle jakim pretekstem. Sęk w tym, że tego pretekstu nie sposób było znaleźć. Gdyby choć detektyw przeszedł pół metra od pasów dla pieszych, mógłby coś zrobić. Ale tak był w kropce i Łoś nie zdążył Jackowi przeszkodzić w wejściu na plebanię. A teraz jeszcze idzie tu ta wielka baba, którą będzie ciężko zatrzymać. No chyba że… – Wezwijcie posiłki, Smańko. – Słucham? – Na plebanii prawdopodobnie ukrył się groźny przestępca, którego trzeba odizolować. No, nie patrzcie tak na mnie, tylko róbcie, co powiedziałem – rzucił groźnie Łoś i zastąpił drogę Nibelundze. – Eee, nie wolno. – Bo co?! – Tajemnica. Specjalna akcja. – Jestem wróżka Nibelunga – oświadczyła, a ponieważ to nie zrobiło na policjancie wrażenia, zapytała: – Mam zadzwonić do wiceministra Urbanka?! – Pani go zna? – spytał lekko przestraszony Łoś. – Jak własną kieszeń – uśmiechnęła się kpiąco Nibelunga i zdecydowanym ruchem ręki przesunęła zdezorientowanego podkomisarza na bok. Tymczasem w środku kanonik Harnaś najchętniej zrobiłby to samo z Jackiem. I choć warunki fizyczne dawały mu jak najbardziej taką możliwość, to jednak stan duchowny powstrzymywał go od rękoczynów i pozwalał grozić jedynie werbalnie: – Powtarzam panu, proszę stąd wyjść! Jeśli pan tego natychmiast nie zrobi, zadzwonię po policję! – Szkoda wydawać na połączenie. Policja jest na zewnątrz.

Wystarczy otworzyć okno i krzyknąć do tego tam z tym wielkim wąsem. Nazywa się Łoś. Podkomisarz Łoś. Zaraz powinny tu nadjechać posiłki. Albo więc po dobroci wyda ksiądz syna, albo policja wyciągnie go stąd siłą. – Pan naprawdę myśli, że ja go gdzieś tu więżę w lochach? – Nie powiedziałem, że pan go więzi. Pan go ukrywa. – Więc jeśli nie zrobił nic złego, to chyba ma prawo się tu u mnie ukrywać? – Do pewnego stopnia tak. Ale jeśli ci panowie tu wpadną, przeszukają podziemia kościoła i tam go znajdą, to zanim cokolwiek się wyjaśni, już gazety napiszą, że ksiądz kanonik więził syna. A potem nikomu nie będzie się chciało czytać wyjaśnień i sprostowań, których i tak pewnie nie będą chcieli drukować. – Takiego szantażu się po panu mimo wszystko nie spodziewałem! – Mnie tylko chodzi o to, żeby prawda, w postaci księdza syna, wyszła na światło dzienne. – Gdzie on jest?! – dobiegł z korytarza ryk wściekłej lwicy. – Ale tu nie wolno – próbował oponować jakiś słaby niewieści głosik. – Mnie wolno! – ryknęła raz jeszcze wściekła lwica. Drzwi gabinetu kanonika otworzyły się. Do środka wpadła wróżka Nibelunga. I choć nie miała na sobie swojego służbowego stroju i tak wyglądała, z rozwianymi blond włosami, niczym germańska furia. Dostrzegła Jacka i wyciągnęła w jego stronę oskarżycielsko palec. – Gdzie on jest?! – Spokojnie, zaraz się pani wszystkiego dowie – powiedział Jacek, zamykając drzwi na korytarz. – Ja też bym się chętnie dowiedział, kim jest ta pani. – To matka pańskiego wnuka. – Co?! – zabrzmiał chór zdumionych. – Zanim poznacie państwo wyjaśnienie tej sprawy, chciałbym tylko uzyskać od kanonika potwierdzenie, że nie będę musiał wzywać policji, by odszukała w podziemiach Mikele. Harnaś spojrzał przez okno, pod które zajechał kolejny radiowóz.

– Jeśli pan mi powie, skąd pan wie, że on tam jest, to może się nad tym zastanowię. – Mógłbym wprawdzie zignorować pańską prośbę, ale spieszę się na spotkanie, więc daruję już sobie przekomarzanki – Jacek przysiadł na brzegu biurka. – Mikele rozpłynął się bez śladu. A komuś o tak znanej buźce jak jego łatwo taka rzecz nie przyszła. Gdyby wyjechał za granicę lub ukrywał się gdziekolwiek na powierzchni ziemi, ktoś musiałby go raczej zobaczyć, pojawiłyby się chociaż plotki, że go gdzieś widziano. Dlatego musiał być gdzieś naprawdę głęboko. A ponieważ ksiądz kanonik nie ma żadnej posiadłości, to podziemia tego kościoła są jedynym miejscem. Prawda? – Prawda – westchnął Harnaś. – Długo go nie widziałem, przyszedł i powiedział, że musi się ukrywać, bo jego życie jest zagrożone. Nie chciał powiedzieć dlaczego, chociaż go przekonywałem, że gdy wyzna prawdę, od razu zrobi mu się lżej i być może cały problem zniknie. On jednak nie chciał. A ja przecież nie mogłem mu odmówić pomocy. – A powinien ksiądz! – obruszyła się Nibelunga. – Ukrył się przede mną, łotr, bo się dowiedział, że mi dziecko zrobił! – Harnaś zakłopotany spuścił wzrok, a wróżka spojrzała na Jacka. – A właśnie, skąd pan wiedział, że jestem w ciąży? Przecież ja nikomu poza tym łobuzem nie powiedziałam. – Świadczył o tym choćby pani służbowy uniform. Nie sądzę, żeby sobie pani zamawiała coś tak niewygodnego, co ściska panią do granic możliwości. Czyli w ostatnim czasie pani mocno przytyła. No i w dodatku, gdy panią odwiedziłem, miała pani nudności. – To wszystko przez to mięso. – No właśnie, pani, wegetarianka, nagle zaczyna jeść ogromne ilości mięsa. To znak, że będzie pani miała chłopczyka. – Naprawdę!? To cudowne – rozpromieniła się wróżka, ale nagle coś ją zaniepokoiło. – Ale co jeszcze zagraża Mikele? – Wiceminister Urbanek. – On?! Niemożliwe – zaprzeczyła zdecydowanie Nibelunga. – Znam go dobrze. – Ja również – zawtórował wróżce Harnaś. – Działamy wspólnie

w Opus Dei. – Niestety, przynależność do żadnej z organizacji nie chroni od bycia grzesznym, księże kanoniku. A pan wiceminister ma chyba trochę na sumieniu. – No ale od początku pomagał mi go szukać! – zaprotestowała Nibelunga. – Zaraz jak tylko Mikele zniknął, zadzwoniłam do niego, a on powiedział, żebym się nie martwiła, bo on uruchomi, kogo trzeba, żeby się znalazł. – Ale chyba nie bardzo pani wierzyła w sprawność podległych mu służb, skoro poleciła pani swojej klientce wynająć mnie – wróżka nie zaprzeczyła. – A pan wiceminister nie tyle pani pomagał, co raczej chciał kontrolować i ograniczać pani poszukiwania. Pewnie nawet poprosił, żeby pani go informowała o każdym tropie, na który trafi. – Nibelunga przytaknęła. – No cóż, wiceminister Urbanek bardzo by chciał, żeby Mikele nie znalazł się jeszcze przez długi czas. – Dlaczego? – Jego żona chce unieważnić ich małżeństwo, bo nakryła go in flagranti z Mikele. – Powtarzam panu, że mój syn nie jest gejem! – oburzył się Harnaś. – Wiem. Ale za takowego chciał uchodzić. I pewnie stąd wzięło się typowo kobiece zainteresowanie nim pani Nibelungi, chcącej go nawrócić na heteroseksualizm – Jacek uśmiechnął się w stronę wróżki, a ta poczerwieniała. – Nie… to nie tak, ja się w nim zakochałam… – Ja nadal nic nie rozumiem! – Resztę wyjaśni panu już syn. Ja się nieco spieszę, bo muszę dziś definitywnie rozwiązać kolejną sprawę – Jacek wyciągnął rękę na pożegnanie. – Proszę tylko przekazać synowi, że pani Urbanek nie będzie go wzywać na świadka, bo wie ode mnie, jakie są jego prawdziwe preferencje. Dlatego ze strony wiceministra nic mu już nie grozi. Do widzenia. Kiedy Jacek wyszedł przed plebanię, stało tam już kilka radiowozów. Ruszył od razu w kierunku tego, o który oparty był Łoś. I choć podkomisarz, podkręcający z całą mocą swojego wąsa,

starał się go nie zauważać, to Jacek i tak skinął mu głową. – Cześć pracy – rzucił wesoło do policjanta. – Może pan już zwijać obóz. Sprawa wyjaśniona. I to znów dzięki panu. – Niech pan nie kłamie! Ja dobrze wiem, że ja panu wcale nie pomagam. Pan to mówi, żeby mnie specjalnie denerwować i popsuć mi opinię wśród kolegów! – Ależ panie podkomisarzu – Jacek zdziwiony rozszerzył swoje wielkie niewinne oczy. – Daję słowo, że gdyby nie pana tu obecność, kanonik Harnaś ukrywający Mikele raczej by się do tego nie przyznał. A tak zapewne przytula go teraz do piersi wspólnie ze swoją przyszłą synową i wysłuchują jego spowiedzi. Proszę iść i sprawdzić. Niech pozostanie tajemnicą podkomisarza Łosia, dlaczego nie skorzystał z rady Jacka. Trzeba jednak uczciwie przyznać, że stracił scenę na miarę finału południowoamerykańskiej telenoweli. Skruszony grzesznik przytulał właśnie głowę do ojcowskich kolan katolickiego księdza, głaskany po głowie przez zbałamuconą przez siebie matkę swojego przyszłego dziecka, i łkał. – To już skończone. Wszystko skończone! – Nie martw się, mój Herkulesie – szeptała Nibelunga. – Ja mam świetne kontakty, do mnie chodzi pół Warszawy czytać aurę! – Ale będę musiał zaczynać wszystko od nowa. – Jeśli chcesz dobrze zacząć, wyznaj na początek wszystkie swoje grzechy. – Ale ja nic złego nie zrobiłem. Chciałem tylko być sławny. I kiedyś zacząłem gadać z takim jednym redaktorem z telewizji o musicalach i o modzie. I on pomyślał, że ja jestem gejem. Zaproponował, że pomoże mi w karierze, jak będę dla niego miły i pójdziemy do toalety. Wtedy się przestraszyłem. Ale potem pomyślałem, co mi szkodzi. Poudaję trochę i tyle. Naprawdę nic nie robiłem, tylko mówiłem, że jestem gejem, i pokazywałem się w odpowiednich lokalach. Ale tam każdy mnie nagabywał, żebym się z nim umówił na randkę albo najlepiej, żebyśmy poszli od razu do darkroomu. To mi się zupełnie nie uśmiechało. Ale z randkami nie miałem wyjścia, bo się na mnie zaczęli dziwnie patrzeć – Mikele obtarł łzy chusteczką podaną przez Nibelungę. – Miałem nadzieję,

że te randki wybawią mnie z kłopotu. Po prostu umówię z kimś na kolację, do kina, a kiedy przy czwartym, piątym spotkaniu zacznie być mowa o seksie, to powiem, że nie powinniśmy się spotykać, bo nie jest w moim typie. Niestety, oni zawsze od razu na pierwszej randce chcieli pójść do toalety. Prawie już się pogodziłem z tym, że nie dam rady zrobić kariery jako ukrywający się gej, kiedy poznałem Kasiyę. Ona zaproponowała mi ten układ. Pomyślałem, że to supersprawa, bo teraz będę miał wymówkę, żeby wymigać się od seksu w trakcie spotkań z gejami. Niby się na niego godziłem, a potem w ostatniej chwili zauważałem jakiegoś paparazzi i udawałem, że musimy przerwać. Długo nikt się nie zorientował. Ale Urbanek mi powiedział, że jemu żaden paparazzi nie podskoczy, bo zaraz na niego naśle brygadę antyterrorystyczną. Dopiero wejście jego żony go powstrzymało. – To straszne, co mówisz, synu. Ale teraz sam widzisz, jak się kończy życie w kłamstwie. Dlatego pamiętaj, że tylko prawda…

To Mikele jest synem księdza?! I to kanonika Harnasia?! – Ania spojrzała zdziwiona na Jacka, a jej podniesiony głos sprawił, że skierowały się na nich zdziwione spojrzenia co najmniej połowy bywalców tej kawiarni. – I ty twierdziłeś, że to nieciekawa sprawa, która mnie nie zainteresuje?! – Nie rozumiem, czemu się tak unosisz. Mikele jest dzieckiem kanonika z okresu, gdy żył jako świecki i miał po prostu żonę. Duchownym został dopiero po jej śmierci. A jedynym jego grzechem jest być może to, że się słabo przyłożył do wychowania swojego syna, pozostawiając go siostrze. – Aha – skwitowała nieco rozczarowana redaktor Sobania, której news właśnie rozpłynął się w mgiełce banału. – Chociaż może dałoby się coś z tego wycisnąć przed sprostowaniem. – I tego się właśnie obawiałem. Szum, który byś zrobiła, mógłby mi przeszkodzić w rozwiązaniu sprawy. Ale teraz zawsze jeszcze możesz opisać, jak Mikele musiał udawać geja, aby zrobić karierę. – E, nie pisuję do gazet, które by to zainteresowało. Ale tak z czystej ciekawości, jak rozpoznałeś, że on jednak tym gejem nie

jest? – To mój heteroradar. Kiedy widzę w kinie czy w gazetach gejów udających heteryków, którzy całują czy choćby obejmują kobiety, to choć nie znam ich preferencji erotycznych, wyczuwam w tym coś nienaturalnego. A gdy patrzę na autentycznego heteryka, po prostu od razu widzę, że on lubi kobiety i nie musi nic udawać. I tak było z Mikele. Zawsze, gdy przytulał Kasiyę czy całował ją publicznie, robił to naturalnie – Jacek napił się soku. – Ale chyba nie spotkaliśmy się po to, żeby rozmawiać o tej sprawie? – Nie. Chciałam porozmawiać… o nas. – To jest coś takiego jak my? – Uważam, że może być coś takiego. – Wydawało mi się, że jest raczej coś takiego jak ty i Błażej. – Przecież doskonale wiesz, dlaczego to się zaczęło. Chciałam wzbudzić twoją zazdrość i… zmusić cię do drugiej randki. Bardzo mi na niej zależało, bo się założyłam z Malwiną. O ciebie. Że mogę cię mieć, kiedy tylko będę chciała. Tak jak innych, o których się założyłam. Że zdobędę cię, a potem będę się od ciebie tylko opędzała – uśmiechnęła się smutno. – Ale tym razem przegrałam i to ty zacząłeś się opędzać ode mnie. A wiesz, że Malwina też wciąż cię kocha? Przypadkiem trafiłam na jej blog, gdzie opisywała ten koncert, który zrobiłeś dla Marzeny. – Po co mi to wszystko mówisz? – Bo chcę, żebyś wiedział, że jestem z tobą szczera. Wierzysz mi? – To zależy od tego, co chcesz mi jeszcze powiedzieć. – A gdybym powiedziała, że cię kocham? To co, uwierzyłbyś mi? – spojrzała prosto w oczy Jackowi, ale zarówno one, jak i usta detektywa nic jej nie powiedziały. – Wiem, mógłbyś sobie pomyśleć, że się zakochałam dlatego, że ty mnie ignorowałeś. I pewnie miałbyś rację. Ale czy to coś zmienia? Miłość jest miłością, bez względu na to, co się do jej powstania przyczyniło. – Czego ode mnie oczekujesz? – Szansy. – Kiedyś już ją dostałaś. Wtedy, gdy ode mnie rano uciekałaś, mogłaś z niej skorzystać. – Jacek, nie czaruj mnie. Na pewno od razu mnie rozgryzłeś

i wiedziałeś, że ja nie uznaję żadnych poważnych związków. I dlatego udawałeś zakochanego frajera, żeby się mnie jak najszybciej pozbyć. No przyznaj się. – Widzisz, Aniu, ja zawsze daję kobietom szansę. Jedną szansę. Może i jestem w tym wszystkim okrutny, ale szkoda mi czasu na dawanie kolejnej. Dostałaś ją ty, dostała ją Malwina. Kilka innych kobiet też. I zmarnowały ją. – W jaki sposób? – Czy to ważne? – A może one jej nie zmarnowały, tylko ty wykorzystałeś pierwszy z brzegu pretekst, żeby się ich pozbyć? Bo wciąż kochasz kogoś innego. Kogoś, kto dawno odszedł i nigdy nie wróci. – Możesz sobie myśleć, co chcesz. Ale lepiej dla ciebie byłoby, gdybyś zrozumiała, że tego zakładu z Malwiną nie uda ci się wygrać. Wypłać jej więc to, o co się założyłyście. A jeśli cię na to nie stać, to mogę się do tej wygranej dorzucić. I pomyśl lepiej o Błażeju. Moim zdaniem, jesteś dla niego idealną kobietą. – Dlaczego?! – Bo jesteś identyczna jak jego matka. Obydwie w idealny sposób przemieniacie Sakowiczów w pantoflarzy. Ale oni to po prostu lubią. Dlatego naprawdę powinnaś ją kiedyś poznać. A z Błażejem jesteście dla siebie wprost stworzeni. Wiedziałem to już tego pierwszego wieczoru, gdy zobaczyłem cię w „Zakrapialni”. Ale czułem, że potrzebujesz impulsu, by z nim być. – Jak to?! Nie chcesz mi chyba powiedzieć… że ty to wszystko zaplanowałeś?! To niemożliwe. Nie wierzę! – Wybacz, ale nie przekonałaś mnie – Przypadek wstał. – Dlatego muszę się pożegnać. Zwłaszcza że jestem umówiony – Jacek wskazał ręką atrakcyjną, wysoką blondynkę przechadzającą się po chodniku przed kawiarnią. – Kto to?! – Żona wiceministra Urbanka. – No ładnie. To teraz bierzesz się za mężatki?! – Właśnie się z nim rozstaje. Nakryła go na gorącym uczynku z Mikele. – Co?! – Sobania spojrzała zdumiona na Przypadka, ale po chwili

opanowała się. – No tak, i to są te twoje szanse – prychnęła wściekła. – Skoro się z nią umówiłeś wcześniej, to znaczy, że zakładałeś, iż cię nie przekonam! – Przyznaję, że byłem sceptyczny. Ale dałem ci szansę. – Jesteś żałosny. Nie wierzę w ani jedno twoje słowo!!! – redaktor Sobania wstała i zaczęła nerwowo przeszukiwać torebkę. Jak na złość to, czego szukała, ukryło się pomiędzy innymi drobiazgami. – Daj spokój. Ja zapraszam – Jacek wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki portfel i gestem ręki przywołał kelnera. Ania bardzo chętnie powiedziałaby Przypadkowi, gdzie ma jego zaproszenie. Ale złośliwa portmonetka skryła się tak dobrze, że odnalezienie jej wymagałoby chyba wyrzucenia całej zawartości torby na stolik. A ona chciała jak najszybciej znaleźć się bardzo daleko stąd. Dlatego zapięła błyskawicznie swoją torebkę, chwyciła w dłoń płaszcz przewieszony przez oparcie krzesełka i wybiegła z kawiarni. Na zewnątrz jeszcze zatrzymała się przy Urbankowej i chciała jej chyba coś powiedzieć. W końcu jednak tylko fuknęła na nią z bezsilnej złości i odeszła. – Wyglądała na wściekłą na ciebie – stwierdziła Urbankowa, kiedy Jacek, po zapłaceniu rachunku, znalazł się obok niej. – No cóż, miała swoje powody. – Bo nie uwierzyłeś, kiedy powiedziała, że cię kocha? – Bo zepsułem jej misterny plan. Ona wie, że działam trochę jak wykrywacz kłamstw. Dlatego postanowiła mnie zarzucić jak największą liczbą prawdziwych szczegółów, żeby pod nimi coś ukryć. Bo ona naprawdę darzy mnie gorącym uczuciem. Tyle tylko, że jest nim nienawiść. Ale jeszcze do wczorajszego wieczora sam się zastanawiałem, czy czasem nie jest we mnie zakochana. I gdyby nie to, że przedobrzyła w tym udowadnianiu, to kto wie, może bym jej uwierzył. – Nie sądzę. Ale co takiego zrobiła wczoraj wieczorem? – Zostawiła mojego najlepszego przyjaciela, mówiąc mu, że jest ktoś ważny w jej życiu, z kim chciałaby się związać na stałe. – Rozumiem. Wiedziała, że on natychmiast zadzwoni do ciebie i opowie ci wszystko. Czyli z jednej strony oczyszczała ci przedpole, byś mógł ze spokojnym sumieniem zacząć z nią być,

a z drugiej dawała ci sprytnie do zrozumienia, że naprawdę jest w kimś zakochana. A tym kimś być może jesteś ty. – Czy ja ci już mówiłem, że w kobietach najbardziej interesuje mnie ich intelekt? – Pewnie bym ci uwierzyła, gdybyś za każdym razem tak bardzo uważnie nie przyglądał się wszystkim częściom mojego ciała, które można uznać za interesujące. – Robię to wyłącznie dlatego, że jesteś mistrzynią w ich eksponowaniu. – Powiedzmy, że ci wierzę. Ale czy jesteś pewien, że ona o tym napisze? – Oczywiście. Jej gazeta nie przepuści takiego tematu. Wiceminister z Opus Dei, który okazuje się gejem. Idealny temat dla „Nowego Życia”. I to na całą stronę. Potem przez tydzień wszystkie media będą trąbić wyłącznie o tym. Dostaniesz unieważnienie małżeństwa od ręki. – Ale czy ta Ania podejmie ten temat? – Bądź spokojna. Ludzie są banalnie przewidywalni.

Do tej pory w serii Pan Przypadek i…

ukazały się: Pan Przypadek i trzynastka

Wkrótce ukaże się: Pan Przypadek i korpoludki

Spis treści Rozdział I Miłość i medycyna Rozdział II Znamienne stany świadomości Rozdział III Blondyn wieczorową porą

5 82 154