James Clavell - Gai-Jin

James Clavell

GAI-JIN

Przekład: Grażyna Grygiel, Witold Nowakowski, Piotr Staniewski

Ta powieść jest dla Ciebie, kimkolwiek jesteś, z wyrazami uznania i wdzięczności, gdyż bez Ciebie to, co czyni ze mnie pisarza, nie zaistniałoby, nie mogłoby zaistnieć…

Powieść Gai-jin, której tytuł oznacza cudzoziemca, dzieje się w Japonii w 1862 roku. Nie odtwarza historii, lecz kreuje fikcję literacką. Wiele z zawartych w niej zdarzeń jest zgodnych z relacjami historyków i z podręcznikami historii, choć nie zawsze opisują one to, co się naprawdę wydarzyło… Nie jest to książka o rzeczywistych postaciach, które żyły lub miały żyć w tamtym okresie, ani o rzeczywistych firmach. Królowie, królowe i cesarze noszą swe właściwe nazwiska, podobnie jak paru generałów i kilka sławnych postaci. Poza tym przetworzyłem historię – te wszystkie jej: gdzie, jak, kto, dlaczego i kiedy – by służyła mojej własnej rzeczywistości, a może… by opowiedzieć prawdziwą wersję tego, co się wydarzyło.

GŁÓWNE POSTACIE Gai-jinowie MALCOLM STRUAN, 20 lat, najstarszy syn i dziedzic firmy Struanów, Noble House; jego ojcem był CULUM STRUAN, 39 lat, obecny tai-pan firmy; jego ojcem był DIRK STRUAN, założyciel firmy, natomiast żoną TESS STRUAN, 36 lat, córka Tylera Brocka. GORDON CZEN, 48 lat, „Znakomity Czen”, komprador firmy Struanów w Hongkongu, nieślubny syn Dirka Struana. JAMIE McFAY, 39 lat, kierujący filią Noble House w Japonii. DR RONALD HOAG, 46 lat, lekarz rodziny Struanów. TYLER BROCK, 72 lata, tai-pan i założyciel firmy Brock i Synowie. MORGAN BROCK, 48 lat, jego syn, brat przyrodni Tess. NORBERT GREYFORTH, 39 lat, kierujący filią firmy Brocków w Japonii. SIR WILLIAM AYLESBURY, 47 lat, brytyjski minister w Japonii. DR GEORGE BABCOTT, 28 lat, zastępca ministra i chirurg. PHILLIP TYRER, 21 lat, dyplomata i praktykant uczący się na tłumacza języka japońskiego. ADMIRAŁ CHARLES KETTERER, 46 lat, dowódca floty brytyjskiej. POR. JOHN MARLOWE, 28 lat, kapitan 21-działowej parowej fregaty HMS „Pearl”, obecnie adiutant Ketterera. SETTRY PALLIDAR, 27 lat, kapitan dragonów. DMITRI SYBORODIN, 38 lat, kupiec amerykański, z pochodzenia Kozak. HENRI BONAPARTE SERATARD, 41 lat, francuski minister w Japonii. ANDRÉ PONCIN, 38 lat, kupiec, tajny agent z Francji. HRABIA ALEKSY SIERGIEJEW, 35 lat, carski minister w Japonii. ANGELIQUE RICHAUD, 18 lat, ukochana Malcolma Struana, córka Guya Richauda, francuskiego kupca w Chinach, pozostająca pod opieką ministra Francji.

Japończycy PAN TORANAGA YOSHI, 26 lat, potomek shōguna Toranagi, członek Rady Starszych, opiekun dziedzica, shōgunachłopca. KOIKO, 22 lata, tayu, gejsza najwyższej rangi, ai-jin (ukochana) pana Yoshiego. MISAMOTO, 31 lat, rybak, skazaniec, przebrany za samuraja, tajny tłumacz z angielskiego. SHŌGUN NOBUSADA, 16 lat, czternasty shōgun z klanu Toranaga. KSIĘŻNICZKA YAZU, 16 lat, jego żona, przyrodnia siostra cesarza Komei. PAN ANJO, 47 lat, daimyō Mikawy, przewodniczący Rady Starszych. PAN SANJIRO, 42 lata, daimyō Satsumy. PAN OGAMA, 28 lat, daimyō Chōshū. PAN HIRO, 28 lat, daimyō Tosy. WAKURA, 40 lat, marszałek dworu cesarskiego w Kioto. MEIKIN, 44 lata, mama-san Koiko w „Domu Wistarii” w Edo. RAIKO, 42 lata, mama-san „Domu Trzech Karpi” w Yokohamie. FUJIKO, 17 lat, kurtyzana z „Domu Trzech Karpi”, sympatia Phillipa Tyrera.

NEMI, 23 lata, kurtyzana, ai-jin Jamiego McFaya. Oraz shishi (odważni ludzie), rewolucyjni samurajowie, idealiści, fanatyczni przeciwnicy cudzoziemców. Ich tajnym przywódcą jest KATSUMATA, 36 lat, najbardziej zaufany doradca pana Sanjira z Satsumy, nazywany również Krukiem. HIRAGA, 22 lata, nazywany także UKIYA, NAKAMA, OTAMI, przywódca wszystkich shishi z Chōshū. AKIMOTO, 24 lata, jego kuzyn z Chōshū. ORI, 17 lat, z Satsumy. SHORIN, 19 lat, z Satsumy. SUMOMO, 17 lat, siostra Shorina, przeznaczona na żonę dla Hiragi.

KSIĘGA PIERWSZA

1 YOKOHAMA 12 WRZEŚNIA 1862 Śmiertelnie wystraszona dziewczyna galopowała przez pola ryżowe po wąskich, podmokłych, niepewnych ścieżkach ku odległemu o pół mili wybrzeżu. Słońce się już zniżało. Siedziała na koniu po damsku i z trudem utrzymywała równowagę, choć zwykle jeździła po mistrzowsku. Zgubiła gdzieś kapelusz, a zielony strój do konnej jazdy – ostatni krzyk paryskiej mody – był poszarpany przez jeżyny i popstrzony kropelkami krwi. Płowe włosy rozwiewały się na wietrze. Szpicrutą przynagliła kuca do biegu. Mogła już rozróżnić maleńkie chatki rybackiej osady, stłoczone przy wysokim ogrodzeniu i nad kanałami otaczającymi Osiedle Cudzoziemców w Yokohamie. Widziała wyrastające ponad ogrodzenie wieże dwóch małych kościołów i dziękując Bogu, myślała o tym, że w zatoce za Osiedlem cumują brytyjskie, francuskie, amerykańskie i rosyjskie statki handlowe oraz kilkanaście okrętów wojennych, żaglowych i parowców. Szybciej. Pokonać wąskie drewniane mostki nad kanałami i rowami irygacyjnymi przecinającymi poletka. Kucyk szybko tracił siły; jego ciało pokrywała piana, na łopatce miał głęboką ranę. Spłoszył się nieoczekiwanie. Trudna chwila, ale dała sobie radę i teraz już skręcała ku wiosce, na most ponad kanałem, ścieżką wiodącą do głównej bramy, do budynku samurajskiej straży i ku japońskiej Komorze Celnej. Dwaj samurajowie, każdy uzbrojony w dwa miecze, zauważywszy ją spróbowali zagrodzić jej drogę, ale pognała między nimi na szeroką główną ulicę Osiedla Cudzoziemców na wybrzeżu. Jeden z samurajów pobiegł zawołać oficera. – Au secours …à l’aide, na pomoc! – Dysząc ściągnęła wodze. Promenada była niemal wyludniona. Większość mieszkańców odbywała sjestę, ziewała w kantorach lub oddawała się miłosnym igraszkom w położonych na zewnątrz ogrodzenia Domach Rozkoszy. – Na pomoc! – wołała raz za razem i na ulicy pojawiło się kilku mężczyzn: brytyjscy kupcy, żołnierze po służbie i marynarze. Paru chińskich służących rozwarło oczy z zaskoczeniem. – Wielki Boże, popatrzcie! To ta francuska dziewczyna… – Co się stało? Jezu, spójrzcie na jej ubranie… – Rany gościa, to ona, ta ślicznotka, Anielskie Cycki. Ta, co przyjechała parę tygodni temu… – Zgadza się, Angelique… Angelique Beecho czy Reecho, jakieś takie żabojadzkie nazwisko… – Wielki Boże, patrzcie, to krew! Wszyscy zaczęli iść ku niej; tylko Chińczycy poznikali, pomni na tysiąclecia niespodziewanych kłopotów. W oknach ukazały się zaciekawione twarze.

– Charlie, zawołaj natychmiast sir Williama! – Wielki Boże, spójrzcie no na kuca, to biedne bydlę wykrwawi się na śmierć, sprowadźcie weterynarza! – krzyknął zażywny kupiec. – A ty, żołnierzu, migiem zawołaj generała i tego żabojada, co się nią opiekuje… no, na miłość boską tego konsula francuskiego, tylko pośpiesz się! – Z niecierpliwością wskazał ręką parterowy budynek z powiewającą flagą Francji. – Pośpiesz się! – zaryczał. Żołnierz pobiegł, a kupiec natychmiast podreptał ku dziewczynie. Jak wszyscy kupcy, nosił cylinder, wełniany kubrak i obcisłe spodnie; w słońcu oblewał się potem. – Na Boga, panno Angelique, co się stało? – Schwycił konia za uzdę i patrzył przerażony na twarz, włosy i ubranie dziewczyny pokryte cętkami błota i krwi. – Jest pani ranna? – Moi, non… nie, chyba nie, ale zaatakowano nas… Japońcy nas napadli. – Wciąż przerażona starała się złapać oddech i powstrzymać drżenie. Odgarnęła włosy z czoła i niecierpliwym gestem wskazała na zachód, w kierunku lądu, gdzie na horyzoncie niewyraźnie rysowała się Fuji. – Jedźcie tam… szybko… potrzebna im natychmiast pomoc! Ci, którzy stali bliżej, zaszokowani, zaczęli przekazywać te niekompletne wieści tłoczącym się z tyłu. „Kto? Kogo napadli, Francuzów czy Brytyjczyków? Zaatakowani? Gdzie? Znowu te skurczybyki z dwoma mieczami! Gdzie, do cholery, to się stało”… – padały wciąż nowe pytania i dziewczynie nie pozostawiano czasu na odpowiedź. Zresztą w ogóle nie potrafiłaby logicznie odpowiedzieć. Jej piersi falowały, gdy zgromadzeni starali się dopchnąć jak najbliżej, ściskając ją w tłoku. Coraz więcej mężczyzn wylewało się na ulicę. Wkładali płaszcze i kapelusze. Wielu było już uzbrojonych w pistolety i muszkiety, a kilku miało najnowsze amerykańskie karabiny odtylcowe. Po schodach okazałej piętrowej budowli, nad której portalem widniał napis „Struan i Spółka”, zbiegł brodaty, barczysty Szkot. Nie bacząc na harmider, przepchnął się do dziewczyny. – Cicho, na miłość boską! – wrzasnął i korzystając z tego, że wszyscy się uciszyli, zwrócił się do dziewczyny: – Szybko, niech panienka mówi, co się stało. Gdzie młody pan Struan? – Och, Jamie, je… ja, ja… – oszołomiona dziewczyna rozpaczliwie próbowała się opanować. – Och, mon Dieu! Poklepał ją po ramieniu, jak klepie się dziecko, by je uspokoić. Uwielbiał ją, jak wszyscy mężczyźni. – Proszę się uspokoić, nic już pani nie grozi, panienko Angelique. Proszę się nie śpieszyć… Zróbcie jej trochę miejsca, na miłość boską! Proszę nam opowiedzieć, co się stało. Jamie McFay miał trzydzieści dziewięć lat. Był zarządcą firmy Struanów w Japonii. Dziewczyna otarła łzy; płowe włosy opadały falą po jednej stronie jej twarzy. – Nas… Napadli nas samurajowie – mówiła cichym głosem o bardzo wdzięcznym akcencie. Wszyscy wyciągnęli szyje, by lepiej słyszeć. – Byliśmy… byliśmy na tamtej wielkiej drodze… – Znowu wskazała w głąb lądu. – Tam. – Na Tōkaidō?

– Tak, właśnie, na Tōkaidō… – Ten wielki, biegnący wzdłuż wybrzeża gościniec, na którym pobierano myto, łączył zakazaną stolicę shōguna, Edo, z pozostałą częścią Japonii, również niedostępną dla cudzoziemców. – My… jechaliśmy konno. – Przerwała, a potem słowa zaczęły płynąć strumieniem: – Pan Canterbury, Phillip Tyrer i Malcolm… pan Struan, i ja jechaliśmy drogą a potem tam był… długi pochód samurajów z chorągwiami i czekaliśmy, żeby ich przepuścić. Potem my… potem dwaj pędem podjechali, zranili monsieur… zranili pana Canterbury’ego, zaatakowali Malcolma… pana Struana, który wyjął pistolet, i Phillipa, który krzyknął na mnie, że mam uciekać i przyprowadzić pomoc. – Dziewczyna znowu zaczęła drżeć. – Szybko, oni potrzebują pomocy! Mężczyźni natychmiast rzucili się do koni i po dodatkowe strzelby. Rozbrzmiewały gniewne okrzyki: – Niech ktoś pośle po wojsko… – Samurajowie dostali Johna Canterbury’ego, Struana i tego młodego gościa, Tyrera. Porąbali ich na Tōkaidō. – Jezu, ona mówi, że samurajowie zabili kilku naszych chłopców! – Gdzie to się stało? – Jamie McFay przekrzykiwał hałas, poskramiając niecierpliwość. – Czy mogłaby panienka opisać miejsce, gdzie to się stało? Gdzie dokładnie? – Przy drodze, przed Kana… Kana coś tam. – Kanagawą? – spytał, wymieniając nazwę małej wsi rybackiej, stacji przy Tōkaidō, po drugiej stronie zatoki, oddalonej o jakąś milę w linii prostej przez zatokę, a ponad trzy wzdłuż drogi nadbrzeżnej. – Oui, Kanagawa! Pośpieszcie się! Ze stajni Struanów wyprowadzono przygotowane do drogi osiodłane konie. Jamie przewiesił strzelbę przez ramię. – Proszę się nie niepokoić, szybko ich znajdziemy. A pan Struan? Udało mu się uciec? Czy nie został zraniony? – Non. Nie widziałam nic, tylko początek, biedny pan Canterbury, on… jechałam właśnie obok, kiedy oni… – Łzy trysnęły jej z oczu. – Nie patrzyłam do tyłu, posłuchałam… i przyjechałam po pomoc. Nazywała się Angelique Richaud. Skończyła właśnie osiemnaście lat. Tego dnia po raz pierwszy wyjechała poza Osiedle. McFay wskoczył na siodło i pogalopował w obłoku kurzu. Wielki Boże, myślał strapiony, od ponad roku nie mieliśmy żadnych kłopotów. Przecież inaczej nigdy nie pozwoliłbym im jechać. To ja jestem za to odpowiedzialny. Malcolm, przyszły dziedzic… a ja jestem za to odpowiedzialny. Na Boga, co się, do diabła, mogło stać? McFay wraz z grupą kilkunastu kupców oraz kapitanem dragonów dowodzącym trzema lansjerami bez trudu znaleźli Johna Canterbury’ego na poboczu Tōkaidō. Natomiast patrzenie na niego sprawiło im jednak pewną trudność. Głowę miał obciętą, a części jego kończyn leżały rozrzucone nie opodal. Całe ciało pokrywał wzór straszliwych cięć mieczem – właściwie każde z nich mogło być śmiertelne. Nie było śladu Tyrera czy

Struana ani też samurajów. Nikt z przechodzących nie mógł powiedzieć nic o morderstwie – kto to zrobił, kiedy i dlaczego. – Czyżby pozostałych porwano? – spytał Jamiego jeden z Amerykanów, przejęty zgrozą. – Nie wiem, Dmitri. – McFay usiłował zmusić szare komórki do pracy. – Niech ktoś wróci, powiadomi sir Williama i weźmie… i przywiezie całun lub trumnę. Z pobladłą twarzą patrzył na tłum przechodzących obok ludzi, którzy pilnowali się, by nie spojrzeć w jego stronę, a mimo to wszystko jednak widzieli. Dobrze utrzymaną, ubitą drogą gruntową sunął strumień zdyscyplinowanych podróżnych. Udawali się do Edo, które pewnego dnia miało otrzymać nazwę Tokio, lub też stamtąd wracali. Mężczyźni, kobiety, dzieci w różnym wieku; biedni i bogaci; niemal wyłącznie Japończycy, aczkolwiek z rzadka widziało się Chińczyków w długich szatach. Przeważali mężczyźni, ubrani w kimona, które różniły się krojem i jakością. Na głowach mieli przeróżne kapelusze ze słomy lub tkanin. Kupcy, półnadzy tragarze, mnisi buddyjscy w pomarańczowych szatach, rolnicy podążający na rynek, wędrowni wróżbiarze, skrybowie, nauczyciele, poeci. Sunęły lektyki i palankiny z ludźmi lub towarami, niesione przez dwóch, czterech, a niekiedy nawet ośmiu mężczyzn. Kilku samurajów kroczących w tłumie rzucało cudzoziemcom gniewne spojrzenia. – Wiedzą kto to zrobił, wszyscy wiedzą – stwierdził McFay. – Jasne. Matierjebcy! – Amerykanin Dmitri Syborodin, barczysty, trzydziestoośmioletni szatyn w ubraniu z prostego sukna, przyjaciel Johna Canterbury’ego, wprost wrzał gniewem. – Cholernie łatwo przyszłoby zmusić któregoś z nich do mówienia. Nieco na uboczu w zwartej grupie stało kilkunastu samurajów. Wielu z nich miało łuki, a przybysze z Zachodu dobrze wiedzieli, jakimi sprawnymi są łucznikami. – Nie byłoby to takie proste, Dmitri – zaoponował McFay. – A jednak można sobie bardzo łatwo z nimi poradzić, panie McFay – wtrącił energicznie Pallidar, młody oficer dragonów – choć nie jest to wskazane, jeśli się nie ma specjalnego pozwolenia… chyba że to oni zaatakują. W każdym razie jesteście zupełnie bezpieczni. – Settry Pallidar wysłał dragona, by zawezwał z obozu oddział z trumną. Szarogęsił się, co wyraźnie irytowało Amerykanina. – Lepiej przeszukajcie pobliski teren. Kiedy przybędą moi ludzie, pomogą wam. To niemal pewne, że pozostali dwaj leżą gdzieś tutaj ranni. McFay wzdrygnął się i wskazał nieboszczyka. – Albo w takim stanie jak on? – Możliwe, nie traćmy jednak nadziei. Wy trzej zajmijcie się tą stroną pozostali niech się rozdzielą i… – Słuchaj, Jamie! – Dmitri przerwał mu z rozmysłem; nie cierpiał oficerów, mundurów, żołnierzy, zwłaszcza brytyjskich. – A może byśmy pojechali dalej do Kanagawy. Może ktoś z Przedstawicielstwa Amerykańskiego coś wie. Pallidar nie zareagował. Rozumiał motywy nieprzyjaznego zachowania Amerykanina i wiedział, jak nienagannie przebiegała jego służba. Dmitri, pochodzący z kozackiej rodziny, był kiedyś oficerem kawalerii w armii Stanów Zjednoczonych. Jego dziadek został zabity

w walkach z Brytyjczykami podczas wojny amerykańskiej w 1812 roku. – Kanagawa, to dobry pomysł, panie McFay – stwierdził. – Powinni wiedzieć, co to za pochód samurajów tędy przejeżdżał. Im prędzej się dowiemy, kto jest winowajcą, tym lepiej. Musieli zaatakować z rozkazu któregoś ze swoich królów czy książąt. Tym razem przygwoździmy sukinsyna i niech Bóg ma go w swej opiece. – Niech Bóg zgnoi wszystkich sukinsynów – rzucił zjadliwie Dmitri. Kapitan zwykle nie dawał się sprowokować, tym razem jednak zareagował. – Całkiem słusznie, panie Syborodin – rzekł swobodnie. – Ktoś, kto nazwałby mnie sukinsynem, powinien pędem poszukać sobie sekundanta, pistoletu lub szpady, całunu i grabarza. Panie McFay, ma pan mnóstwo czasu do zachodu. Zostanę tutaj do powrotu moich ludzi, a potem przyłączę się do poszukiwań. Jeśli dowiedzą się panowie czegoś w Kanagawie, proszę przesłać mi wiadomość. – Dwudziestosiedmioletni kapitan Pallidar nosił wspaniały mundur i z prawdziwą czcią traktował swój regiment. Z ledwie skrywaną pogardą spoglądał na niejednorodną zbieraninę kupców. – Proponuję, by cała reszta… dżentelmenów… rozpoczęła poszukiwania. Niech panowie się rozproszą, lecz pozostają w kontakcie wzrokowym. Brown, pójdziesz z tą grupą i przeszukacie zagajnik. Jesteś dowódcą, sierżancie. – Tak jest, kapitanie. Oddział, za mną! McFay zdjął płaszcz i nakrył nim ciało zabitego. Potem ponownie dosiadł konia i wraz ze swym amerykańskim przyjacielem popędził na północ ku oddalonej o milę Kanagawie. Kapitan dragonów pozostał sam. Siedział spokojnie na koniu, który stał przy zwłokach, i obserwował grupę samurajów. Oni również patrzyli prosto na niego. Jeden poruszył swym łukiem – może miała to być groźba, może nie. Pallidar ani drgnął. Szablę miał przygotowaną. Na złotych szamerunkach jego munduru lśniło słońce. Wystraszeni piesi pośpiesznie przechodzili obok. Koń nerwowo grzebał kopytem w ziemi, potrząsając uprzężą. To nie przypomina dotychczasowych ataków na pojedyncze osoby, myślał oficer ze wzrastającym gniewem. Zapłacą nam nielicho za napad na tych trzech i kobietę i za zabicie Anglika w tak obrzydliwy sposób. To oznacza wojnę. Kilka godzin wcześniej czwórka jeźdźców wyjechała przez główną bramę obok Komory Celnej. Niedbale pozdrowili samurajskich strażników, a gdy ci odpłacili się zdawkowymi ukłonami, ze swobodą pokłusowali w głąb lądu. Jechali krętymi ścieżkami, kierując się ku Tōkaidō. Znakomici jeźdźcy na zwinnych kucykach. Na cześć Angelique mężczyźni włożyli swe najlepsze cylindry i stroje do jazdy konnej. Wszyscy im zazdrościli. Cała społeczność; stu siedemnastu rezydujących tu Europejczyków: dyplomatów, kupców, rzeźników, sklepikarzy, kowali, cieśli, płatnerzy, awanturników, szulerów, nicponi i osób utrzymujących się z przysłanych im z domu pieniędzy. Większość stanowili Brytyjczycy, ponadto byli tam Chińczycy lub Eurazjaci zatrudnieni jako urzędnicy, kilku Amerykanów, Francuzi, Holendrzy, Niemcy, Rosjanie, Australijczycy i jeden Szwajcar. W Osiedlu mieszkały trzy kobiety w starszym wieku: dwie Brytyjki – żony kupców; trzecia pełniła funkcję burdelmamy w Mieście Pijaków, jak

nazywano domostwa klas niższych. Dzieci nie było. Do tego pięćdziesiątka czy sześćdziesiątka chińskich służących. Rolę przewodnika objął John Canterbury, kupiec brytyjski o kościstej twarzy. Phillip Tyrer miał poznać na tej przejażdżce lądową drogę do Kanagawy, gdzie od czasu do czasu odbywały się spotkania z urzędnikami japońskimi. Trasa wiodła wyłącznie przez dostępny dla cudzoziemców teren. Tyrer, który dopiero co ukończył dwadzieścia jeden lat, był tu zaledwie od wczorajszego dnia; przybył z Londynu przez Pekin i Szanghaj. Miał poznać język japoński, by potem pracować jako tłumacz. – Panie Canterbury, panie Tyrer, czy mógłbym z panami pojechać? – spytał Malcolm Struan, usłyszawszy rano w klubie rozmowę obydwu mężczyzn. – Piękna pogoda na zwiedzenie okolicy. Chciałbym poprosić pannę Richaud, by się do nas przyłączyła. Jeszcze tak niewiele widziała w tym kraju. – Będziemy zaszczyceni, panie Struan. – Canterbury błogosławił szczęście, które go spotkało. – Wasze towarzystwo powitamy z prawdziwą radością. To może być dość miła przejażdżka, choć… nie ma zbyt wiele do oglądania dla damy. – Jak to? – zapytał Tyrer. – Z tego co wiemy, Kanagawa przez wieki była ruchliwą wsią pocztową i stacją na drodze do Edo. Dlatego jest tam mnóstwo herbaciarni, jak nazywają tu większość burdeli. Niektóre z nich warte odwiedzin, chociaż nie zawsze uważa się tam nas za tak pożądanych gości jak w naszej Yoshiwarze po drugiej stronie mokradeł. – Zamtuzy? – zdziwił się Tyrer. Pozostali dwaj zaśmiali się, widząc jego minę. – Właśnie, panie Tyrer – rzekł Canterbury. – Nie przypominają jednak burdeli ani tanich hotelików w Londynie czy gdziekolwiek indziej. Są jedyne w swoim rodzaju. Wkrótce się pan o tym przekona, choć przeważnie ci, którzy mogą sobie na to pozwolić, trzymają stałe kochanki. – Nigdy bym się do czegoś podobnego nie posunął – oświadczył Tyrer. – Może pan zmieni zdanie. Dzięki Bogu kurs walutowy jest dla nas korzystny, daję słowo! – zaśmiał się Canterbury. – Ten stary Jankes, Townsend Harris, był naprawdę przebiegłym draniem. Rozpromienił się na samą myśl o tym. Harris był pierwszym amerykańskim konsulem generalnym, naznaczonym dwa lata po tym, jak komandor Perry ze swoimi czterema Czarnymi Okrętami – pierwszymi parowcami, jakie ujrzano na tutejszych wodach – otworzył Japonię dla świata zewnętrznego – najpierw w roku 1853, a następnie w 1856. Cztery lata temu, po latach rokowań, Harris wynegocjował Traktaty, potwierdzone później przez majora Powersa, które gwarantowały cudzoziemcom dostęp do pewnych portów. Zapewniły one także bardzo korzystny kurs wymiany srebrnych meksów – meksykańskich srebrnych dolarów, będących powszechnym środkiem płatniczym w handlu z krajami Azji – na japońskie złote obany. W dodatku jeśli wymieniało się meksy na obany i znowu na meksy, można było podwoić, a nawet potroić fortunę. – Zjemy wczesny obiad i wyruszymy – zaproponował Canterbury. – Wrócimy akurat na

kolację, panie Struan. – Doskonale. Może panowie zaszliby do jadalni naszej spółki? Wydaję małe przyjęcie dla mademoiselle Richaud. – Pięknie dziękuję. Ufam, że tai-pan ma się lepiej? – Tak, znacznie lepiej. Ojciec jest już prawie zdrowy. Wczorajsza poczta donosiła co innego, pomyślał John Canterbury z niepokojem, gdyż to, co się tyczyło Noble House – Szlachetnego Domu, bo pod taką nazwą firma Struan i Spółka była znana w świecie – obchodziło ich wszystkich. Krążyły pogłoski, że Stary miał kolejny udar. Dżos. Zresztą wszystko jedno, nieczęsto ktoś taki jak ja ma okazję pogawędzić z prawdziwym przyszłym tai-panem czy z podobnym jej aniołem. Zapowiada się wspaniały dzień! Ledwie wyruszyli, Canterbury podwoił swą uprzejmość. – Ach, panie Struan, czy… czy przyjechał pan do nas na długo? – Pobędę jeszcze z tydzień, a potem wracam do domu, do Hongkongu. – Struan był najwyższym i najsilniejszym z trójki mężczyzn. Wyglądał na więcej niż swoje dwadzieścia lat. Miał bladoniebieskie oczy i rudawobrązowe włosy ujęte z tyłu w koński ogon. – Nie ma powodu zostawać dłużej. Jamie McFay doskonale dba o nasze interesy. Wykonał kawał dobrej roboty, otwierając nasz kantor w Japonii. – To tęga głowa, panie Struan, nie da się zaprzeczyć. Najwyższej klasy. Czy młoda dama pojedzie z panem? – Panna Richaud? Mam nadzieję, że będzie ze mną wracać. Jej ojciec prosił, bym jej strzegł, choć oczywiście w czasie pobytu tutaj nad panną Richaud sprawuje pieczę przedstawiciel Francji – odparł lekko. Udał, że nie dostrzegł nagłego błysku w oczach Canterbury’ego ani tego, że Tyrer, już oczarowany, pogrążył się w rozmowie z Angelique po francusku, języku, którym on sam płynnie nie władał. Cóż, nie można mieć pretensji ani do Johna Canterbury’ego, ani do żadnego z nich, pomyślał z rozbawieniem. Przynaglił konia ostrogą, by wysunąć się naprzód i zrobić innym miejsce, jako że droga przed nimi nagle się zwężała. Teren był płaski, urozmaicały go tylko kępy bambusowych zarośli, choć trochę dalej tu i ówdzie rozpościerały się zagajniki, którym barwy przydawała już jesień. Okolica obfitowała w kaczki i inne dzikie ptactwo. Poletka ryżowe i tereny zalewowe uprawiano intensywnie, wydzierając ląd morzu. Wąziutkie ścieżki. Mnóstwo strumieni. I wszechobecny fetor ludzkich odchodów, jedynego używanego w Japonii nawozu. Dziewczyna i Tyrer grymaśnie trzymali przy nosach uperfumowane chusteczki, choć chłodna bryza od morza porywała większość zapachów i szumowiny letniej wilgoci: komary, muchy i wszelaką zarazę. Odległe wzgórza porastał gęsty las haftowany czerwienią, złotem i brązem – buki, szkarłatne i żółte modrzewie, klony, dzikie rododendrony, cedry i sosny. – Jak tu pięknie, prawda, monsieur Tyrer? Szkoda, że nie widzimy góry Fuji wyraźniej. – Oui, mais demain, il est là! Mais mon Dieu, mademoiselle, quelle puanteur! – Jakiż smród, odpowiedział Tyrer płynną francuszczyzną, podstawowym językiem każdego

dyplomaty. Canterbury powstrzymał konia i znalazł się przy Angelique, zręcznie usuwając na bok młodszego mężczyznę. – Dobrze się pani czuje, mademoiselle? – O tak, dziękuję, lecz dobrze by było przejechać się trochę galopem. Jestem taka szczęśliwa, że znalazłam się za ogrodzeniem. – Była otoczona tak ścisłą opieką, od chwili gdy dwa tygodnie temu przybyła z Malcolmem Struanem na kursującym co dwa miesiące parowcu Struanów… I całkiem słusznie, myślał Canterbury, jeśli wziąć pod uwagę ten cały motłoch i hołotę z Yokohamy, i przyznajmy to szczerze, paru węszących tu piratów. – W drodze powrotnej będzie pani mogła, jeśli pani zechce, okrążyć tor wyścigowy. – Och, to byłoby cudowne, dziękuję panu. – Pani angielski jest po prostu znakomity, panno Angelique, ma pani też bardzo przyjemny akcent. Chodziła pani do szkół w Anglii? – Och, panie Canterbury – zaśmiała się, a przez niego przeszła fala gorąca; jej uroda, jej gładka skóra ekscytowały. – Nigdy nie byłam w pańskim kraju. Mojego młodszego brata i mnie wychowywali ciotka Emma i wujek Michel. Ciotka pochodziła z Anglii i nieodmiennie odmawiała nauczenia się francuskiego. Była dla mnie raczej matką niż ciotką – na jej twarzy pojawił się cień – po tym jak mama umarła przy porodzie brata, a mój ojciec wyjechał do Azji. – Och, bardzo mi przykro. – To się wydarzyło dawno temu, monsieur, i zawsze myślę o kochanej cioci Emmie jak o mamie. – Jej kucyk szarpnął cuglami. Odruchowo skierowała go na właściwą drogę. – Miałam wielkie szczęście. – Czy to pani pierwsza wizyta w Azji? – zapytał. Znał odpowiedź i wszystkie związane z nią szczegóły. Po prostu pragnął, by mówiła. Oczarowani nią mężczyźni przekazywali sobie okruchy informacji, plotki, wszelkie pogłoski na jej temat… – Tak, pierwsza. – Jej uśmiech znów rozradował go do głębi. – Mój ojciec handluje z Chinami w waszej kolonii Hongkong. Przyjechałam do niego na wakacje. Jest zaprzyjaźniony z panem Seratardem, który zechciał zaaranżować moją tutaj wizytę. Może pan o nim słyszał? Guy Richaud z firmy Bracia Richaud. – Oczywiście, znakomity dżentelmen – odrzekł grzecznie. Nigdy go nie spotkał, wiedział tylko, co mówili o nim inni: Guy Richaud był kobieciarzem, jednym z mniej liczących się w Azji cudzoziemców, przebywał tu od trzech lat i ledwo wiązał koniec z końcem. – Jesteśmy zaszczyceni pani wizytą. Czy będę mógł wydać w klubie kolację na pani cześć? – Dziękuję, zapytam mego gospodarza, pana Seratarda. – Angelique zobaczyła, jak Struan ogląda się na nich, i radośnie pomachała ręką. – Pan Struan był na tyle miły, że eskortował mnie do Japonii. – Naprawdę? Tak jakbym o tym nic wiedział, stwierdził w duchu Canterbury. I dalej myślał o niej: jak

można złapać i utrzymać taki skarb. Oraz o zdolnym młodym Struanie, który mógł sobie na to pozwolić. Zastanawiał się również nad pogłoskami, że znowu odżywa walka o dominację między Struanem a ich głównym rywalem handlowym, firmą Brock i Synowie. Miało to podobno coś wspólnego z rozpoczętą w zeszłym roku amerykańską wojną domową… Można będzie się nieźle obłowić, nie ma nic lepszego dla interesów niż wojna. Obie strony już szły na siebie jak maniacy. Południe – godny partner Unii… – Angelique, popatrz! Struan wstrzymał konia. Wskazywał ręką naprzód, gdzie jakieś sto jardów w dół łagodnej pochyłości przebiegała główna droga. Wszyscy podjechali bliżej. – Nie przypuszczałem, że Tōkaidō jest aż tak wielkie i zatłoczone – oznajmił Phillip Tyrer. Jeśli nie liczyć kilku jeźdźców na kucykach, wszyscy szli pieszo. – Ale… ale gdzie są powozy albo dwukółki czy fury? A poza tym – wypaliła – gdzie są żebracy? Struan się zaśmiał. – Odpowiedź jest łatwa, Angelique. Jak większość rzeczy tutaj, to wszystko jest zakazane. – Zsunął cylinder, nakładając go bardziej zawadiacko. – W Japonii nie pozwala się na stosowanie kół. Rozkaz shōguna. Żadnych kół! – Ale dlaczego? – To jeden ze sposobów trzymania ludności w ryzach, prawda? – zwrócił się do Canterbury’ego. – Rzeczywiście. – Canterbury zaśmiał się ironicznie, a potem wskazał gestem drogę. – A poza tym każdy tutejszy Tom, Dick czy Mary, wysokiego stanu czy niskiego, wszystko jedno, książę to czy biedak, musi mieć przy sobie papiery podróżne, czyli pozwolenie na odbycie podróży, nawet na przebywanie poza własną wsią. I zwróćcie uwagę na samurajów: są jedynymi osobami w Japonii, które mogą nosić broń. – Ale jak może kraj funkcjonować bez należytego systemu dyliżansów i kolei? – spytał zaskoczony Tyrer. – Funkcjonuje w stylu japońskim – wyjaśnił Canterbury. – Nigdy nie zapominaj, chłopcze, że Japońcy robią wszystko na jeden tylko sposób. Tylko jeden. Na swój sposób. Japońcy nie są podobni do nikogo innego, z pewnością nie są podobni do Chińczyków. Jak pan uważa, panie Struan? – Rzeczywiście, nie są. – Nigdzie nie stosują kół, proszę pani. Tak więc wszystko, wszystkie towary, żywność, ryby, mięso, materiały budowlane, każdy worek ryżu, każda deska, bela materiału, pudło herbaty, baryłka prochu… każda kobieta, mężczyzna czy dziecko, którzy mogą sobie na to pozwolić, musi być przeniesione na czyimś grzbiecie lub przewiezione łodzią, to znaczy morzem, gdyż jak nam mówiono, oni w ogóle nie mają żeglownych rzek, tylko tysiące strumieni. – Ale przecież w Osiedlu zezwala się na stosowanie kół, panie Canterbury. – Rzeczywiście, zezwala się. My, proszę pani, posługujemy się kołami tak, jak nam się

podoba, choć ich urzędnicy skarżyli się kurewsko… przepraszam – dodał szybko zmieszany. – Nie jesteśmy przyzwyczajeni do dam w Azji. Tak jak mówiłem, urzędnicy Japońców, nazywają ich tu bakufu, to coś jak nasza służba państwowa… otóż bakufu właśnie protestowali przeciw temu przez lata, dopóki nasz przedstawiciel nie powiedział im, żeby się odp… eee… żeby o tym zapomnieli, gdyż nasze Osiedle to nasze Osiedle! Co się zaś tyczy żebrania, też jest tutaj zakazane. Potrząsnęła głową, a pióra na jej kapeluszu wesoło zatańczyły. – To brzmi nieprawdopodobnie. Paryż jest… w Paryżu jest ich pełno, tak jak wszędzie w Europie. Po prostu nie można zlikwidować żebractwa… Mon Dieu, Malcolm, jak jest w twoim Hongkongu? – W Hongkongu jest najgorzej – rzekł Malcolm Struan z uśmiechem. – Ale jak mogą zakazać żebrakom żebrania? – spytał zaskoczony Tyrer. – Mademoiselle Angelique ma oczywiście rację. Londyn to najbogatsze miasto świata, a mimo to jest nimi zalany. Canterbury uśmiechnął się dziwnie. – Nie ma żebraków, gdyż Wszechmocny Pan i Władca, shōgun, dzierżący tu władzę, rzekł: „żadnej żebraniny”, i tym samym ustanowił obowiązujące prawo. Każdy samuraj, kiedy chce, może wypróbować swe ostrze na jakimkolwiek żebraku, jak również na jakimkolwiek skurwielu… proszę wybaczyć… na kimkolwiek, kto nie jest samurajem. Jeśli przyłapano cię na żebraniu, idziesz pod klucz, do więzienia, a gdy już tam trafiłeś, jedyną karą jest śmierć. To również tutejsze prawo. – Innych kar nie ma? – zapytała zaszokowana dziewczyna. – Raczej nie. Tak więc Japońcy skrupulatnie przestrzegają prawa. Canterbury zaśmiał się sardonicznie i spojrzał na krętą drogę, którą w odległości pół mili od nich przecinał szeroki, płytki strumień. Wszyscy musieli przebrnąć go w bród, a niektórych przez niego przenoszono. Na drugim brzegu strumienia rozstawiono zapory; ludzie kłaniali się i pokazywali papiery wszechobecnym samurajskim strażnikom. Cholerne sukinsyny, pomyślał. Nienawidził samurajów, lecz uwielbiał majątek, który tutaj robił, oraz tutejszy styl życia, a zwłaszcza Akiko, swoją kochankę na ten rok. Ach, duszko, najlepsza i najukochańsza w całej Yoshiwarze! – Spójrzcie – powiedziała Angelique. Grupa pieszych zatrzymała się na Tōkaidō. Ludzie wskazywali w ich kierunku, gapiąc się i przekrzykując nieustanny panujący na drodze rumor. Na wielu twarzach malował się strach. I nienawiść. – Nie należy zwracać na nich uwagi, panienko. Po prostu jesteśmy dla nich obcy, a oni nie umieją się inaczej zachowywać. Jest pani prawdopodobnie pierwszą cywilizowaną kobietą, jaką widzieli. – Canterbury wskazał na północ. – To Edo. Jakieś dwadzieścia mil stąd. Oczywiście, nie mamy tam wstępu. – Wyjąwszy oficjalne delegacje – dodał Tyrer. – Rzeczywiście, można tam pojechać, jeśli tylko otrzyma się pozwolenie. Sir William nigdy dotąd go nie dostał, w każdym razie ja tego nie pamiętam, a przyjechałem tu jako

jeden z pierwszych. Według pogłosek Edo jest dwa razy większe od Londynu, panienko, liczy przeszło milion dusz, co więcej, to fantastycznie bogate miasto, a zamek shōguna ma być największy na świecie. – A może to nieprawda, panie Canterbury? – spytał Tyrer. – Jako żywo, to straszni kłamcy, panie Tyrer – rozpromienił się kupiec. – Najwięksi kłamcy, jacy istnieją. W porównaniu do nich Chińczycy wydają się aniołami. Nie zazdroszczę panu, że będzie pan musiał tłumaczyć to, co mówią. Zwłaszcza że jest to zupełnie co innego, niż myślą. To równie pewne jak fakt, że Bóg stworzył ostrygi. Zwykle nie był tak rozmowny, tym razem jednak skorzystał z okazji, by swoimi wiadomościami zrobić wrażenie na Malcolmie Struanie i dziewczynie. Cała ta przemowa sprawiła, że poczuł ogromne pragnienie. W kieszeni przy boku miał płaską srebrną flaszkę. Niestety wiedział, że pociągnięcie sobie whisky przy dziewczynie świadczyłoby o złym wychowaniu. – A my, czy nie moglibyśmy dostać przepustki, Malcolmie? – zapytała. – Do tego Edo? – Wątpię. Może zwrócisz się do monsieur Seratarda? – Spróbuję. – Zauważyła, że wymówił nazwisko prawidłowo, opuszczając „d”, tak jak go nauczyła. To dobrze, pomyślała i znowu zwróciła wzrok na trakt. – Gdzie się kończy ta droga? – Nie wiemy – przyznał Canterbury po chwili dość dziwacznego wahania. – Cały ten kraj to jedna wielka zagadka i najwyraźniej Japońcy chcą by tak zostało, zresztą nie lubią przybyszów, nikogo z nas. Nazywają nas gai-jin, cudzoziemcy, albo i-jin, obcy. Nie wiem, jaka jest różnica, powiedziano mi tylko, że gai-jin nie jest zbyt grzeczne. – Zaśmiał się. – No, w każdym razie nie lubią nas. Jesteśmy inni… my albo oni. – Zapalił krótkie cygaro. – Zamknęli Japonię i była zamknięta ściślej niż komarza… przez niemal dwa i pół wieku, aż tu ten Stary Barani Ryj, Perry, otworzył ją siłą dziewięć lat temu – mówił z podziwem. – Podobno Tōkaidō kończy się w wielkim mieście nazywanym Keeoto, gdzie mieszka ich główny kapłan, mikado. Powiedziano nam, że to miasto jest tak szczególne i święte, że niemal nikt nie może tam wjeżdżać, z wyjątkiem kilku wybranych Japońców. – Dyplomatom wolno podróżować po kraju – rzekł Tyrer ostro. – Traktaty na to zezwalają, panie Canterbury. Kupiec uchylił swego bobrowego kapelusza, z którego był nadzwyczaj dumny, i postanowił, że nie pozwoli, by młodzieniec popsuł mu dobroduszny nastrój. Ty czupurny młody sukinsynku, pomyślał. Mógłbym cię złamać na pół i nawet byś nie pierdnął. – To zależy od tego, jak się interpretuje Traktaty i czy chce się zachować całą głowę. Bez względu na to, co mówią Traktaty, odradzałbym wypuszczanie się poza uzgodniony, bezpieczny teren, to znaczy kilka mil na północ, południe i w głąb lądu. Jeszcze nie teraz, chyba że wzięłoby się ze sobą parę regimentów. – Kołysanie pełnych dziewczęcych piersi pod zielonym, opinającym kształty żakietem elektryzowało go, choć przecież postanowił sobie, że zachowa spokój. – Jesteśmy tutaj właściwie zamknięci, ale to znowu nie takie złe. Podobnie rzeczy się mają w naszym Osiedlu Cudzoziemców przy Nagasaki, dwieście lig na zachód.

– Lig? Nie rozumiem – odezwała się, maskując swe rozbawienie i przyjemność, jaką czerpała z atmosfery otaczającego ją pożądania. – Czy mógłby pan wyjaśnić? – To mniej więcej trzy mile, mademoiselle – odparł z powagą Tyrer. Był wysoki i smukły, dopiero co skończył uniwersytet. Robiły na nim wrażenie niebieskie oczy dziewczyny i jej paryska elegancja. – Panie Canterbury… co pan miał właściwie na myśli? Kupiec oderwał uwagę od piersi młodej damy. – Po prostu to, że nawet jeśli otworzą inne porty, sytuacja się nie polepszy. I wkrótce… już wkrótce będziemy musieli się wyrwać również z nich, w taki czy inny sposób, jeśli mamy na serio handlować. – Ma pan na myśli wojnę? – Tyrer popatrzył na niego ostro. – Czemu nie? Po co są floty? Armie? Dało to doskonałe wyniki w Indiach, Chinach, wszędzie. Jesteśmy Imperium Brytyjskim, największym i najlepszym, jakie kiedykolwiek istniało na ziemi. Jesteśmy tu po to, by handlować, i przy okazji możemy im dać właściwe prawo, porządek i cywilizację. – Canterbury znów spojrzał na drogę, myśląc z goryczą o panującym na niej nastroju wrogości. – Wstrętna zbieranina, prawda, panienko? – Mon Dieu, wolałabym, żeby się tak nie gapili. – Obawiam się, że będzie się pani musiała do tego przyzwyczaić. Wszędzie jest tak samo. Jak mówi Struan, Hongkong jest najgorszy. Mimo to, panie Struan – rzekł z nagłym szacunkiem – chciałbym panu powiedzieć, jak bardzo jest nam tu potrzebna własna wyspa, własna kolonia, a nie ten zgniły, śmierdzący pasek parszywego wybrzeża, którego nie sposób obronić, tak że gdyby nie nasza flota, stale by nas atakowano i szantażowano! Powinniśmy zająć wyspę, tak jak pański dziadek, niech go Bóg błogosławi… zajął Hongkong. – Może tak zrobimy – rzekł pewnym głosem Malcolm Struan, podniesiony na duchu samą wzmianką o jego słynnym przodku, tai-panie Dirku Struanie, założycielu firmy i jednym z głównych założycieli Kolonii w Hongkongu dwadzieścia kilka lat temu, w 1841 roku. Nie zdając sobie sprawy z tego, co robi, Canterbury wyciągnął płaską flaszeczkę, napił się, wytarł usta wierzchem dłoni i schował butelkę. – Jedźmy dalej. Najlepiej, jak ja poprowadzę. Gdzie trzeba, jedźmy gęsiego i nie zwracajmy uwagi na Japońców! Panie Struan, może pojechałby pan obok młodej damy, a pan, panie Tyrer, będzie zamykał pochód. – Zadowolony z siebie, przynaglił kucyka do szybkiego stępa. Kiedy Angelique podjechała bliżej, w kącikach oczu Struana pojawiły się zmarszczki od uśmiechu. Był w niej zakochany od chwili, kiedy zobaczył ją po raz pierwszy w Hongkongu cztery miesiące temu, w dniu jej przybycia, i nie ukrywał tego. Zawojowała wyspę w pierwszym natarciu. Blondynka, o idealnie gładkiej skórze, intensywnie niebieskich oczach, owalnej twarzy, z sympatycznie zadartym noskiem. Może nie piękność, lecz mimo to była niezwykle atrakcyjna i bardzo „paryska”. Młodość i niewinność, przez które przebijała łatwo dostrzegalna, choć nieświadoma, zmysłowość. I to wszystko w świecie mężczyzn pozbawionych kobiet w wieku stosownym do zamążpójścia, którzy nie

mieli właściwie nadziei na znalezienie sobie żony w Azji, a już z pewnością nie takiej żony. Wielu z tych mężczyzn było bogaczami, a kilku prawdziwymi kupieckimi książętami. – Nie zwracaj uwagi na tubylców, Angelique – szepnął. – Oni cię po prostu podziwiają. Uśmiechnęła się szeroko. Skłoniła głowę jak cesarzowa. – Merci, monsieur, vous ètes très aimable. W tej chwili Struan był bardzo zadowolony, bardzo pewny siebie. Los, dżos. Bóg nas ze sobą zetknął, myślał pijany radością, zastanawiając się, kiedy poprosi ojca o pozwolenie na małżeństwo. Może na Boże Narodzenie? Boże Narodzenie to idealna pora. Pobierzemy się wiosną i zamieszkamy w Wielkim Domu na Szczycie w Hongkongu. Wiem, że ojciec i matka już ją uwielbiają. Jezu, mam nadzieję, że ojcu naprawdę się polepszyło. Na Boże Narodzenie wydamy wielkie przyjęcie. Kiedy dotarli do drogi, posuwali się szybko, uważając, by nie przeszkadzać w ruchu. Lecz czy chcieli, czy nie, ich nieoczekiwane pojawienie się co rusz nieuchronnie powodowało zatory. Japończycy bowiem nie dowierzali własnym oczom. Nigdy nie widzieli ludzi tego wzrostu, budowy i karnacji, a zwłaszcza takiej dziewczyny. Cylindry, spodnie, kaftany, buty, jej strój do konnej jazdy, sam sposób jazdy po damsku, kapelusz z piórem – wszystko to wzbudzało powszechne zainteresowanie. Zarówno Canterbury, jak i Struan obserwowali uważnie ludzi na szosie. Nadchodzący okrążali ich i wyprzedzali, lecz zawsze zostawiali przed nimi miejsce, by jeźdźcy mogli posuwać się naprzód. Żaden z Europejczyków nie wyczuwał ani nie oczekiwał niebezpieczeństwa. Angelique jechała tuż obok tych ludzi, udając, że nie zwraca uwagi na wybuchy rubasznego śmiechu, natarczywe spojrzenia, na ręce, które od czasu do czasu próbowały jej dotknąć. Była wstrząśnięta, widząc, jak wielu mężczyzn niedbale podwinęło swe kimona, ukazując skąpe przepaski biodrowe i szczodrze odsłaniając nagie ciało. „Droga Colette, nigdy mi nie uwierzysz – zaczęła w myślach list, który chciała napisać wieczorem do swej najlepszej przyjaciółki w Paryżu – ale tragarze na drodze publicznej przeważnie noszą jedynie (!) te maleńkie przepaski biodrowe, które z przodu zakrywają tyle co nic, a z tyłu są tylko wąskim sznureczkiem między pośladkami! Przysięgam, że to prawda, i mogę ci donieść, że wielu tubylców jest dość owłosionych, chociaż przeważnie ich zasadnicze części ciała są niewielkie. Zastanawiam się, czy Malcolm”… Poczuła, że się rumieni. – Phillipie, niech mi pan powie – spytała, nawiązując rozmowę – czy ta stolica jest naprawdę zakazana? – Traktaty mówią, że nie. – Tyrer był ogromnie zadowolony. Upłynęło zaledwie kilka minut, a już zrezygnowała z mówienia mu monsieur. – Według Traktatów wszystkie przedstawicielstwa miały być w Edo, w stolicy. Powiedziano mi, że opuściliśmy Edo w zeszłym roku, gdy nas zaatakowano. W Yokohamie, pod ochroną dział floty, jest bezpieczniej. – Zaatakowano? Jak to zaatakowano? – Och, paru szaleńców zwanych rōnin… to takie wyrzutki, zabójcy. Jakiś tuzin z nich

zaatakował nasze przedstawicielstwo w środku nocy! Przedstawicielstwo Brytyjskie! Trudno sobie wyobrazić tę bezczelność! Zabili sierżanta i wartownika… Przerwał, gdy Canterbury zjechał z drogi, wstrzymał konia i wskazał coś szpicrutą. – Spójrzcie! Zatrzymali się przy nim. Widzieli teraz w odległości kilkuset jardów wzniesione wysoko wąskie sztandary, górujące ponad oddziałem samurajów, którzy ciężkimi krokami okrążali zakręt, sunąc im naprzeciw. Wędrowcy na drodze rozpraszali się, zawiniątka i palankiny rzucano pośpiesznie na ziemię w bezpiecznej odległości. Jeźdźcy czym prędzej zsiadali z koni. Wkrótce wszyscy klęczeli na poboczach z głowami skłonionymi ku ubitej ziemi; kobiety, mężczyźni, dzieci – trwali tak bez ruchu. Stało jedynie kilku samurajów. Gdy oddział przechodził, kłaniali się z szacunkiem. – Kto to taki, Phillipie? – spytała z podnieceniem Angelique. – Czy potrafi pan przeczytać napisy? – Przykro mi, ale nie, jeszcze nie, mademoiselle. Powiadają, że trzeba lat na to, by nauczyć się czytać i posługiwać ich pismem. – Dobry nastrój Tyrera wyparował natychmiast, kiedy pomyślał o tej ogromnej czekającej go pracy. – Może to shōgun? – Na pewno nie – zaśmiał się Canterbury. – Gdyby to był on, odgrodziliby kordonem cały teren. Powiadają, że na każde jego skinienie czeka sto tysięcy samurajów. Ale może to być ktoś ważny, jakiś król. – Co zrobimy, kiedy będą przechodzić? – spytała. – Pozdrowimy go jak króla – rzekł Struan. – Zdejmiemy kapelusze i trzykrotnie wykrzykniemy „niech żyje!”. A co ty zrobisz? – Ja, chéri? Uśmiechnęła się. Malcolm podobał się jej bardzo. Wspomniała, co powiedział jej ojciec, zanim wyruszyła z Hongkongu do Yokohamy: – Zachęcaj tego Malcolma Struana, lecz ostrożnie, mój zajączku. Ja go już dyskretnie zachęciłem. To byłaby dla ciebie wspaniała partia, właśnie dlatego zezwoliłem na tę podróż do Yokohamy bez przyzwoitki, pod warunkiem że będzie cię eskortował na jednym ze swoich statków. Za trzy dni kończysz osiemnaście lat. Czas, byś wyszła za mąż. Wiem, że ma tylko dwadzieścia lat i jest dla ciebie za młody, ale to bystry chłopak. Jest najstarszym synem i za rok może odziedziczyć Noble House. Chodzą pogłoski, że jego ojciec, Culum, tai-pan, jest chory znacznie bardziej, niż przyznaje to spółka. – Ale to Brytyjczyk – odpowiedziała rozważnie. – Nienawidzisz ich, tatusiu, i zawsze mówisz, że my też powinniśmy ich nienawidzić. Prawda, że tak jest? – Prawda, mój zajączku, ale nie trzeba tego okazywać. Brytania jest najbogatszym krajem na świecie, Brytyjczycy królują w Azji, a Noble House to Struanowie. Gdyby tak mała firma jak Bracia Richaud mogła prowadzić we Francji ich interesy, byłoby to dla nas ogromnie korzystne. Zasugeruj mu coś takiego. – Och, tatusiu, nie mogłabym tego zrobić, to byłoby… Nie mogłabym, tatusiu. – Jesteś już teraz kobietą, a nie dzieckiem, moje kociątko. Oczaruj go, wtedy on sam to

zaproponuje. Wkrótce Malcolm Struan będzie tai-panem. A ty… ty będziesz mogła dzielić z nim to wszystko… Oczywiście, uwielbiałabym takiego męża, myślała. Jaki tatuś jest mądry! Jak wspaniale być Francuzką, a więc kimś lepszym. Łatwo jest polubić, a może nawet pokochać tego Malcolma z dziwnymi niebieskimi oczyma i młodo-starym wyglądem. Och, taką mam nadzieję, że mi się oświadczy! Westchnęła i wróciła do rzeczywistości. – Skłonię głowę, jak to robimy w Bois przed Jego Wysokością, cesarzem Ludwikiem Napoleonem. O co chodzi, Phillipie? – Może zawróćmy – zaproponował Tyrer niepewnie. – Wszyscy twierdzą, że oni stają się drażliwi, gdy przebywamy w pobliżu ich książąt. – Nonsens – rzekł Canterbury. – Nie ma niebezpieczeństwa. Nie zdarzyło się tu, żeby tłum zaatakował, to zupełnie co innego niż Indie, Afryka czy Chiny Jak mówiłem, Japońcy niezwykle szanują prawo. Znajdujemy się głęboko wewnątrz wyznaczonego nam terenu i zrobimy to co zawsze. Po prostu damy im przejść, uchylimy grzecznie nasze rondle, jak to się robi przed każdym wielmożą, a potem pojedziemy dalej. Jest pan uzbrojony, panie Struan? – Oczywiście. – Ja nie – oświadczyła Angelique nieco zirytowana. Obserwowała proporce, oddalone teraz ledwo o sto jardów. – Myślę, że kobiety powinny nosić pistolety, skoro mężczyźni to robią. Zaszokowała ich. – Lepiej wyrzucić takie pomysły z głowy. A pan, Tyrer? Tyrer, nieco zmieszany, pokazał Johnowi Canterbury’emu mały pistolet kieszonkowy, derringer. – Prezent od mego ojca na pożegnanie. Ale nigdy z niego nie strzelałem – wyjaśnił. – Nie będzie pan musiał, trzeba tylko uważać na samotnych samurajów, tych co stoją w pojedynkę lub dwójkami. To fanatycy, wrogowie cudzoziemców, albo rōninowie. – Niewiele się zastanawiając, dodał: – Nie ma powodu do obaw. Nie mieliśmy żadnych kłopotów od ponad roku. – Kłopotów? Jakich kłopotów? – zapytała. – Nic takiego – zapewnił, nie chcąc jej troskać i próbując zbagatelizować swą mimowolną uwagę. – Kilka ataków paru fanatyków, nic poważnego. Nachmurzyła się. – Monsieur Tyrer powiedział, że przeżyliście zmasowany atak na wasze Przedstawicielstwo Brytyjskie i kilku żołnierzy zostało zabitych. To nieważne? – Tak, to ważne. – Canterbury uśmiechnął się ściśniętymi wargami do Tyrera, który wyraźnie odebrał to, co tamten chciał mu przekazać: „Jesteś cholernym idiotą, rozmawiając z damą o poważnych sprawach”. – Ale to była tylko pojedyncza banda rzezimieszków. Biurokraci shōgunatu zaklinali się, że ich pochwycą i ukarzą. Mówił pewnym głosem, a jednocześnie zastanawiał się, jaką część prawdy znają Struan i Tyrer. Pięciu mężczyzn zamordowanych na ulicach Yokohamy w czasie pierwszego roku

ich tutaj pobytu. Następnego roku dwóch Rosjan, oficer i marynarz z rosyjskiego okrętu wojennego, zarąbanych na śmierć, znowu w Yokohamie. Kilka miesięcy później dwóch kupców holenderskich. Potem młody tłumacz przy Przedstawicielstwie Brytyjskim w Kanagawie zadźgany od tyłu i pozostawiony, by wykrwawił się na śmierć. Heusken, sekretarz Misji Amerykańskiej, posiekany na tuzin kawałków, gdy jechał konno do domu po kolacji w Przedstawicielstwie Prus. I w zeszłym roku brytyjski żołnierz i sierżant zarżnięci przed drzwiami sypialni konsula generalnego! Wszystko to były morderstwa rozmyślne, nie sprowokowane, a popełnili je dwumieczowcy. Nigdy nie dano do nich pretekstu i co było najgorsze, nigdy żaden z tych sukinsynów nie został schwytany i ukarany przez wszechmocne bakufu shōguna, choć Przedstawicielstwo Brytyjskie wielokrotnie się o to dopominało, a Japońcy wielokrotnie solennie obiecywali. Nasi przywódcy to cholerna banda głupich sukinsynów! – myślał Canterbury wściekły. Powinni byli natychmiast wezwać flotę i zdmuchnąć Edo do piekła, a wtedy cały ten terroryzm by ustał. Moglibyśmy bezpiecznie, bez straży spać w naszych łóżkach i spacerować po naszych ulicach… po wszystkich ulicach, bez strachu przed zbliżającymi się samurajami. Dyplomaci to dupojady, a ten młody goguś jest tego doskonałym przykładem. Z kwaśną miną przyglądał się proporcom, próbując odczytać napisy. Ci podróżni, których orszak już wyminął, podnosili się i znowu ruszali w drogę. Ci, którzy szli w tym samym co kolumna kierunku, trzymali się za nią w bezpiecznej odległości. Czwórka Europejczyków czuła się niewyraźnie, siedząc na koniach tak wysoko ponad nierównymi rzędami klęczących na poboczach postaci z głowami w kurzu i zadkami w powietrzu. Trzej mężczyźni starali się nie zauważać nagości, zażenowani, że młoda dama, również zażenowana, patrzy na to razem z nimi. Rzędy samurajskich proporców zbliżały się nieubłaganie. Wojownicy szli w dwóch kolumnach, każda po około stu ludzi. Za nimi wznosiło się ku górze jeszcze więcej flag i zwarte rzędy otaczały pomalowany na czarno palankin niesiony przez ośmiu spoconych tragarzy. Dalej sunął jeszcze gęstszy las proporców nad zastępem samurajów. Potem obładowane juczne kucyki, a w końcu niejednorodny tłum tragarzy. Wszyscy samurajowie mieli zawiązane pod brodą słomiane kapelusze i szare kimona z jednakowym znakiem – trzema splecionymi peoniami. Identyczny widniał na proporcach. U pasów nosili dwa miecze, długi i krótki. Niektórzy mieli przewieszone przez ramię łuki i kołczany, kilku niosło muszkiety. Paru było ubranych w bardziej wyszukane stroje. Kolumny sunęły. Struan i jego towarzysze ze wzrastającą konfuzją dostrzegli to, co malowało się na wszystkich samurajskich twarzach, we wszystkich utkwionych w nich oczach: wściekłość. Struan pierwszy otrząsnął się z odrętwienia. – Lepiej, żebyśmy jechali dalej… Ale zanim ktokolwiek z nich zdołał się poruszyć, młody barczysty samuraj wyrwał się z szeregu i rzucił ku nim, a tuż zaraz drugi, który stanął między nimi a zbliżającym się palankinem. Krztusząc się z wściekłości, pierwszy samuraj rzucił swój proporzec i

krzyczał, odpędzając Europejczyków. Nagłość tego wybuchu gniewu sparaliżowała ich. Kolumny zafalowały, a potem znowu rytmicznie szły dalej. Klęczący ludzie nie poruszyli się. Lecz teraz wszystko ogarnęła wielka, straszna cisza, zakłócana tylko odgłosem maszerujących stóp. Samuraj znowu obrzucił ich przekleństwami. Canterbury znajdował się najbliżej. Ze strachu brały go mdłości. Posłusznie spiął ostrogą kucyka. Ale niechcący skręcił ku palankinowi zamiast w przeciwnym kierunku. Samuraj błyskawicznie wyszarpnął długi miecz, krzyknął sonnō-jōi, tnąc z całej mocy. Jednocześnie drugi wojownik rzucił się na Struana. Cięcie odjęło Canterbury’emu lewą rękę tuż nad bicepsem i weszło mu w bok ciała. Kupiec z niedowierzaniem patrzył na kikut, a krew tryskała na dziewczynę. Miecz zatoczył następny brutalny łuk. Struan bezradnie szukał po omacku rewolweru, gdy tymczasem drugi samuraj nacierał na niego z podniesioną klingą. Raczej przypadkowo niż rozmyślnie Struan uskoczył z drogi cięcia, tak że został tylko lekko ranny w lewą nogę. Cios dosięgnął łopatki kucyka. Koń zarżał z bólu i ogarnięty trwogą stanął dęba, odrzucając samuraja na bok. Struan wymierzył i pociągnął za cyngiel swego małego colta, ale kucyk znowu stanął dęba i kula poszła w powietrze, nie wyrządzając Japończykowi żadnej szkody. Gorączkowo próbował powstrzymać zwierzę i znowu wymierzył, nie widząc, że z drugiej strony atakuje go teraz pierwszy wojownik. – Uwaaaga – wyskrzeczał Tyrer, przytomniejąc. Wydarzenia nastąpiły tak szybko, jakby cały ten koszmar był jedynie tworem wyobraźni Tyrera: Canterbury kona na ziemi, jego kuc ucieka galopem, w siodle siedzi przerażona dziewczyna, Struan mierzy powtórnie z pistoletu, a na jego odsłonięte plecy spada łukiem długi miecz. Tyrer widzi, jak Struan reaguje na jego ostrzeżenie, oszalały kucyk przesuwa się i cięcie, które by zabiło jeźdźca, odbija się jakimś sposobem od uzdy czy siodła i trafia w bok mężczyzny. Struan chwieje się w siodle i wyje z bólu. To zelektryzowało Tyrera. Wbił ostrogi i rzucił się na wojownika atakującego Struana. Samuraj, nadał niedraśnięty, uskoczywszy na bok, zauważył dziewczynę i rzucił się ku niej z podniesionym mieczem. Tyrer obrócił swego wystraszonego kucyka akurat na czas, by dostrzec, jak Angelique, zastygła z przerażenia, patrzy na zbliżającego się samuraja. – Uciekaj, sprowadź pomoc! – wrzasnął, a potem znowu najechał na samuraja, który jeszcze raz wywinął się bezpiecznie, odzyskał doskonałą równowagę i stanął z mieczem przygotowany do ataku. Czas zwolnił bieg. Phillip Tyrer wiedział, że już jest trupem. Ale czuł się tak, jakby to nie dotyczyło jego, gdyż w chwili krótkiego wytchnienia zobaczył, jak Angelique obraca swego kucyka i ucieka niezagrożona. Zapomniał zupełnie o derringerze. Nie było miejsca, by uciec. Nie było czasu. Przez ułamek sekundy młody samuraj nie atakował, napawając się chwilą zabijania, a potem skoczył. Tyrer bezradnie próbował się cofnąć. Nastąpił nagły wybuch, impet kuli spowodował, że mężczyzna rozrzucił ręce i miecz chybił, tnąc Tyrera w ramię, ale niezbyt ciężko.

Tyrer przez chwilę nie wierzył, że wciąż żyje. Zobaczył, jak Struan, chwiejąc się w siodle i brocząc krwią z boku, celuje z pistoletu w drugiego samuraja, a jego kucyk wciąż kręci się i bryka. Struan znów pociągnął za spust, trzymając pistolet tuż przy uchu kucyka. Eksplozja spłoszyła klacz, która gryząc wędzidło, popędziła precz, z ledwo utrzymującym się na jej grzbiecie Struanem. Samuraj natychmiast puścił się w pogoń i w tej krótkiej chwili Tyrer mógł spiąć konia ostrogami, zboczyć z traktu i pognać na północ, za Struanem. – Sonnō-jōiiiii! – krzyknął za nimi drugi samuraj, wściekły, że uciekli. John Canterbury wciąż wił się i jęczał na ziemi obok kilku zastygłych ze strachu podróżników, klęczących nadal nieruchomo, z opuszczonymi głowami. Młody wojownik gniewnie kopnął kapelusz kupca i jednym ciosem miecza obciął mu głowę. Potem bardzo starannie wytarł ostrze o kaftan i włożył miecz z powrotem do pochwy. Przez cały ten czas orszak posuwał się wciąż naprzód, jakby nic się nie działo; oczy patrzyły na wszystko, ale nic nie widziały. Piesi podróżnicy nie podnosili głów z ziemi. Drugi młody samuraj, usiadłszy po turecku na ziemi, opatrywał ramię, tamując krew zwiniętym w kłąb kimonem. Na jego kolanach leżał miecz, wciąż z plamami krwi. Jego towarzysz podszedł do niego, pomógł mu wstać, a potem wytarł miecz o kimono najbliższego wędrowca – starej kobiety, która drżąc ze strachu, cały czas trzymała głowę przyciśniętą do ziemi. Obydwaj mężczyźni byli młodzi i silnie zbudowani. Uśmiechnęli się do siebie, a potem wspólnie zbadali ranę. Kula przeszła przez mięsień przedramienia. Nie tknęła kości. – Rana jest czysta, Ori – powiedział Shorin, starszy z nich. – Powinniśmy zabić ich wszystkich. – Karma. W tym momencie zaczęła ich mijać zwarta grupa samurajów i ośmiu przestraszonych tragarzy niosących palankin. Wszyscy zachowywali się tak, jakby dwaj mężczyźni i trup nie istnieli. Dwaj młodzi wojownicy skłonili się z wielkim szacunkiem. Małe boczne okienko palankinu odsunęło się, a potem znowu zamknęło.

2 – Proszę, niech pan to wypije, panie Struan – powiedział doktor, stając nad łóżkiem polowym. Znajdowali się w szpitaliku Przedstawicielstwa Brytyjskiego w Kanagawie. Lekarzowi udało się przed chwilą niemal całkowicie zatamować upływ krwi. Tyrer siedział na krześle przy oknie. Razem ze Struanem przybyli tu pół godziny temu. – Po tym poczuje się pan lepiej. – Co to takiego? – To magia… głównie laudanum, taka nalewka na opium i morfinie, mojego własnego pomysłu. Powstrzyma bóle. Muszę trochę pana połatać, ale niech się pan nie martwi. Zastosuję eter, by pana uśpić. Struan poczuł, jak ogarnia go paraliżujący strach. Stosowanie eteru w czasie operacji chirurgicznych, ostatnia nowinka, o której wiele mówiono, było ciągle jeszcze w stadium eksperymentowania. – Ja… ja nigdy nie miałem… nie miałem operacji i nie myślę… – Niech się pan o nic nie martwi. Anestetyki są zupełnie bezpieczne we właściwych rękach. – Doktor George Babcott miał dwadzieścia osiem lat, sześć stóp i pięć cali i odpowiednią do wzrostu posturę. – Niech mi pan uwierzy, nic pan nie poczuje, to naprawdę środek opatrznościowy dla pacjenta. – To prawda, panie Struan – odezwał się Tyrer. Starał się być pomocny, ale wiedział, że nic z tego nie wychodzi. Ramię nasmarowano mu jodyną, zszyto, obandażowano i powieszono na temblaku. Dziękował losowi, że rana była dość powierzchowna. – Na uniwersytecie spotkałem faceta, który mi mówił, że wycięto mu ślepą kiszkę, zastosowano chloroform i ani trochę go nie bolało. Starał się, by zabrzmiało to uspokajająco, ale myśl o jakiejkolwiek operacji – i o gangrenie, która się często potem wywiązywała – przerażała go również. – Niech pan nie zapomina, panie Struan – mówił Babcott, ukrywając niepokój – że mija już prawie piętnaście lat, od kiedy doktor Simpson po raz pierwszy użył podczas operacji chloroformu, i wiele nauczyliśmy się od tamtych czasów. Studiowałem przez rok pod kierunkiem Simpsona w Klinice Królewskiej, zanim wyruszyłem na Krym. – Twarz mu posmutniała. – Tam też wiele się nauczyłem. Cóż, tamta wojna się skończyła, nie trzeba się martwić. Cudowne laudanum spowoduje u pana również sny erotyczne, jeśli należy pan do szczęściarzy. – A jeśli nie? – Należy pan. Obydwaj mieliście mnóstwo szczęścia. Struan, mimo bólu, zmusił się do uśmiechu. – Mieliśmy szczęście, że znaleźliśmy pana tutaj i w dodatku tak szybko, to pewne. Instynktownie ufając Babcottowi, wypił bezbarwną ciecz i położył się znów, nieomal mdlejąc z bólu. – Pozwolimy panu Struanowi na chwilę odpoczynku – rzekł Babcott. – Niech pan pójdzie lepiej ze mną, panie Tyrer, musimy coś załatwić.

– Oczywiście, doktorze. Panie Struan, czy coś panu przynieść, zrobić coś dla pana? – Nie… nie, dziękuję. Nie ma sensu, by pan czekał. – Niech pan nie mówi głupstw, oczywiście, że poczekam. – Tyrer, zdenerwowany, wyszedł za doktorem i zamknął drzwi. – Czy on wyzdrowieje? – Nie wiem. Na szczęście klingi samurajów są zawsze czyste i tną jak najlepszy skalpel. Niech mi pan na chwilę wybaczy, jestem dziś po południu jedynym pracującym tu urzędnikiem, więc skoro zrobiłem już wszystko, co możliwe z medycznego punktu widzenia, pora, bym zaczął działać jak przedstawiciel Jej Brytyjskiej Wysokości. Babcott był zastępcą sir Williama. Wysłał kuter przedstawicielstwa przez zatokę do Yokohamy, by ogłosił alarm; kazał chińskiemu słudze przyprowadzić lokalnego gubernatora; drugiemu polecił dowiedzieć się, jaki to daimyō czy też książę przechodził przez Kanagawę ze dwie godziny temu; postawił w stan gotowości sześcioosobowy oddział żołnierzy; wreszcie nalał Tyrerowi dużą whisky. – Niech pan wypije, to lekarstwo. Powiada pan, że zabójcy krzyczeli coś do pana? – Tak, coś, co brzmiało jak „sonoh… sonnoh-ee”. – Nic mi to nie mówi. Niech się pan czuje jak u siebie. Zaraz wracam, muszę się przygotować. Ramię Tyrera, zszyte siedmioma szwami, bolało. Babcott był wytrawnym chirurgiem, mimo to Tyrer musiał z całej siły powstrzymywać się, by nie krzyczeć. Ale nie krzyknął i był z tego zadowolony. Wstrząsały nim jednak napady trwogi, wzniecając pragnienie niepowstrzymanej ucieczki dokądkolwiek. – Jesteś tchórzem – wymamrotał skonsternowany tym odkryciem. Przedpokój cuchnął chemikaliami, tak jak i pokój zabiegowy, przyprawiając go o mdłości. Tyrer podszedł do okna. Oddychał głęboko, próbując bez skutku rozjaśnić sobie choć trochę w głowie. Potem pociągnął whisky. Jak zawsze jej smak był cierpki i nieprzyjemny. Tyrer zapatrzył się w alkohol. Rysował się zły obraz, bardzo zły. Przeszył go dreszcz. Zmusił się do patrzenia wyłącznie na napój; miał kolor złotobrązowy i przypomniał mu dom w Londynie, ojca siedzącego po obiedzie przy ogniu ze swoją szklaneczką, matkę beztrosko dziergającą na drutach, dwóch służących sprzątających ze stołu – ciepło, przytulnie, bezpiecznie. Przypomniała mu się jego ulubiona kawiarnia na Cornhill, „U Garrowaya”, ciepła, rojna i bezpieczna, i uniwersytet – ekscytujący, lecz przyjazny i bezpieczny. Bezpieczny. Czyżby teraz to bezpieczne życie miało się skończyć? Znów zaczęło go ogarniać przerażenie. Jezu Chryste, co ja tutaj robię? Udało się im wprawdzie uciec, ale wciąż jeszcze znajdowali się zbyt blisko Tōkaidō, kiedy kucyk Struana szarpnął, gdyż przecięty mięsień odmówił posłuszeństwa. Jeździec stoczył się na ziemię. Upadek był bardzo bolesny. Z ogromnymi trudnościami Tyrer, wciąż słaby ze strachu, pomógł towarzyszowi wsiąść na swego kucyka, ale ledwie mu się udawało utrzymać w siodle wyższego i cięższego od siebie mężczyznę. Uwagę miał skupioną cały czas na znikającym orszaku. Oczekiwał, że w każdej chwili może pojawić się konny samuraj. – Czy zdoła się pan utrzymać w siodle?

– Tak, tak mi się wydaje. – Struan mówił słabym głosem, szarpał nim straszliwy ból. – Angelique… czy Angelique udało się uciec? – Tak, udało się. Ale te diabły zabiły Canterbury’ego. – Widziałem… Czy… czy pan jest ranny? – Nie, nie wydaje mi się. Myślę, że jednak nie. Po prostu cięcie w ramię. – Tyrer zerwał surdut. Zaklął, czując nagły ból. Wąska cięta rana w umięśnionej części przedramienia. Wytarł trochę krwi chustką, a potem zrobił z niej bandaż. – Żyły i tętnice są nienaruszone… Dlaczego właśnie nas zaatakowali? Nikomu nic nie zrobiliśmy. – Nie… nie mogę się obrócić. Psubrat trafił mnie w bok… Jak… jak to wygląda? Tyrer bardzo ostrożnie rozchylił przecięte kosztowne sukno surduta. Długość i głębokość rany, rozdartej dodatkowo upadkiem, zaszokowały go. Buchająca krew przestraszyła go jeszcze bardziej. – Nie wygląda dobrze. Musimy szybko poszukać lekarza. – Lepiej… lepiej wrócić łukiem do Yokohamy. – Tak, tak, chyba tak. – Młody człowiek, przytrzymując Struana, starał się zachować jasność myśli. Ludzie na Tōkaidō wskazywali na nich i Tyrer niepokoił się coraz bardziej. Do Kanagawy było niedaleko, rozróżniał już kilka świątyń. – Jedna z nich musi być nasza – wymamrotał, czując wstrętny smak w ustach. Wtedy zobaczył, że dłonie ma pokryte krwią. Serce ścisnęło mu się z trwogi, a potem jeszcze raz, z ulgi, gdy odkrył, że to głównie krew Struana. – Pojedziemy dalej. – Co… co pan powiedział? – Pojedziemy dalej do Kanagawy. Jest tuż-tuż i drogę mamy wolną. Widzę kilka świątyń, jedna z nich musi być nasza. Powinna na niej wisieć flaga. Zgodnie z japońskim zwyczajem przedstawicielstwa lokowano w pomieszczeniach świątyń buddyjskich, jako że tylko świątynie i klasztory miały wystarczająco obszerne i wygodne dodatkowe pokoje czy dobudówki. Bakufu przydzieliło zatem niektóre z nich Europejczykom, do czasu aż zostaną zbudowane ich indywidualne rezydencje. – Czy może się pan utrzymać w siodle, panie Struan? Poprowadzę kucyka. – Tak. – Struan rzucił spojrzenie na swoją klacz. Rżała z bólu. Próbowała znowu pobiec, lecz się jej to nie udało, nogi nie słuchały. Ze strasznej rany na boku spływała krew. Klacz stała, drżąc. – Niech pan oszczędzi jej bólu i jedźmy. Tyrer nigdy jeszcze nie strzelał do konia. Otarł dłonie z potu. Derringer miał dwie lufy. Ładowano go od tyłu nowego typu nabojami z brązu, które zawierały kulę, ładunek i detonator. Kucyk rzucił się do przodu, lecz nie uszedł daleko. Tyrer przez chwilę głaskał łeb konia, uspokajając go. Przyłożył pistolet do ucha klaczy i pociągnął za spust. Zdziwiła go jej momentalna śmierć. Jak również hałaśliwość pistoletu. Schował broń z powrotem do kieszeni i ponownie wytarł dłonie. Wszędzie panował spokój, jak w marzeniu sennym. – Lepiej trzymajmy się z dala od drogi, panie Struan, lepiej pojedźmy tędy, tu jest bezpieczniej. Dotarcie na miejsce zabrało im znacznie więcej czasu, niż przewidywał Tyrer, gdyż musieli po drodze przecinać rowy i strumienie. Struan dwukrotnie omal nie zemdlał i Tyrer

ledwo zdołał go przytrzymać, by nie spadł z siodła. Wieśniacy na poletkach ryżowych udawali, że ich nie widzą, lub rzucali im ostre spojrzenia, po czym natychmiast wracali do pracy, więc Tyrer po prostu klął ich i wciąż szedł naprzód. W pierwszej świątyni nie było nikogo prócz kilku przestraszonych odzianych na pomarańczowo buddyjskich mnichów z ogolonymi głowami. Rozpierzchli się do wewnętrznych pomieszczeń, gdy tylko ich ujrzeli. Na frontowym dziedzińcu znajdowała się mała fontanna. Tyrer, błogosławiąc los, wypił łyk chłodnej wody, a potem napełnił kubek i zaniósł Struanowi, który przełknął wprawdzie trochę płynu, ale z bólu prawie nic nie widział. – Dziękuję. Ile… ile jeszcze musimy jechać? – Niedaleko – odparł Tyrer, choć nie znał drogi. Starał się być dzielny. – Za chwilę tam dotrzemy. W tym miejscu droga się rozgałęziała. Jedna odnoga prowadziła ku wybrzeżu i ku innej świątyni górującej ponad chatami, druga w głąb miasta, do następnej świątyni. Na chybił trafił wybrał tę w kierunku wybrzeża. Ścieżka wiła się; zawracała, a potem znów biegła na wschód. W labiryncie przejść między domami nie widać było nikogo, ale czuło się wzrok wielu ludzi. Wreszcie Tyrer dostrzegł główną bramę świątyni, Union Jacka oraz żołnierza w szkarłatnym mundurze i niemal zapłakał z ulgi i z dumy, bo dostrzeżono ich od razu i żołnierz podbiegł, by im pomóc, a inny poszedł po dowódcę straży i już za chwilę doktor Babcott spoglądał na Tyrera z wysoka. – Boże Wszechmogący, co się stało? Nietrudno było wyjaśnić – tak mało było do wyjaśniania. – Czy pomagał pan kiedykolwiek przy operacji? – Nie, doktorze. Babcott uśmiechnął się. Miał przyjemne rysy twarzy i miły sposób bycia. Sprawnymi dłońmi rozebrał na wpół przytomnego Malcolma Struana tak łatwo, jakby rozbierał dziecko. – Cóż, nie ominie to pana, będzie to zresztą dla pana pożyteczne doświadczenie. Potrzebuję pomocy, a jestem tu dzisiaj sam. Wróci pan na kolację do Yokohamy. – Ja… spróbuję. – Prawdopodobnie pana zemdli, głównie z powodu zapachu, ale niech się pan nie martwi. Jeśli pan zwymiotuje, to raczej do basenu, a nie na pacjenta. – Babcott spojrzał na Tyrera. Oceniał go, zastanawiał się, w jakim stopniu może polegać na młodym człowieku, sondował jego skrywane przerażenie. Potem wrócił do pracy. – Podamy mu eter i zaczynamy. Mówi pan, że był pan w Pekinie? – Tak, proszę pana, przez cztery miesiące… przyjechałem tu przez Szanghaj, kilka dni temu. – Tyrer cieszył się, że może rozmawiać i nie myśleć o tamtym koszmarze. – Foreign Office sądziło, że krótki pobyt w Pekinie i zapoznanie się z chińskimi znakami pomogą nam w japońszczyźnie. – Strata czasu. Jeśli chce się rozmawiać w tym języku… nawiasem mówiąc, większość

z nas nazywa go „japoński”, tak jak „chiński”, jeśli chce się w nim prawidłowo czytać i pisać, chińskie litery prawie nic nie pomogą. – Lekarz ułożył bezwładnego mężczyznę w wygodniejszej pozycji. – Na ile pan zna japoński? Tyrer czuł się coraz bardziej nieszczęśliwy. – Praktycznie wcale, proszę pana. Zaledwie kilka słów. Powiedziano nam, że w Pekinie można zdobyć gramatykę i książki na temat japońszczyzny, to znaczy japońskiego, ale żadnych nie znalazłem. Babcott, choć ogromnie zatroskany bieżącymi wydarzeniami, przerwał na chwilę i zaśmiał się. – Gramatyki spotyka się równie rzadko jak smoki. I nie słyszałem o żadnym słowniku japońskim z wyjątkiem słownika ojca Alvita z 1601 roku. Jest po portugalsku i nigdy go nie widziałem, a jedynie mi o nim mówiono. No i ma być jeszcze jeden, nad którym już od lat pracuje wielebny Priny. – Zdjął przesiąkniętą krwią białą jedwabną koszulę Struana. – A zna pan holenderski? – Także jedynie kilka słów. Wszyscy tłumacze studiujący japoński powinni przejść półroczny kurs, ale Foreign Office wysyła nas pierwszym parowcem, jaki się nadarzy. Dlaczego holenderski jest oficjalnym językiem obcym używanym przez biurokrację japońską? – Nie jest. Ludzie z Foreign Office mylą się, tak jak i co do wielu innych rzeczy. Niemniej holenderski to w ogóle jedyny język europejski, jakim posługuje się kilku bakufu… Uniosę go nieco, pan ściągnie mu buty, a potem spodnie, ale delikatnie. Tyrer wykonał polecenie niezręcznie, posiłkując się zdrową ręką. Teraz Struan leżał nagi na stole operacyjnym. Z tyłu rozłożone były instrumenty chirurgiczne, maści i flaszki. Babcott odwrócił się i włożył ciężki wodoodporny fartuch. Tyrer nagle zobaczył w nim tylko rzeźnika. Żołądek podjechał mu do góry. Ledwie zdążył dotrzeć do basenu. Babcott westchnął. Ileż razy w życiu wyrzygałem wszystkie bebechy, a potem jeszcze trochę? Potrzebuję jednak pomocy, więc ten dzieciak musi dorosnąć. – Niech pan podejdzie tutaj, musimy działać szybko. – Nie mogę, po prostu nie mogę… – Podejdź tu żywo i pomagaj – głos lekarza brzmiał ostro – bo inaczej Struan umrze, a ja wytrząsnę z ciebie flaki! Tyrer podszedł do niego kuśtykając. – Nie tutaj, na miłość boską, naprzeciw mnie! Przytrzymuj mu ręce! Gdy Tyrer go dotknął, Struan na chwilę otworzył oczy, ale zaraz znowu pogrążył się w nękającym go koszmarze, bełkocząc coś niezrozumiale. – To ja – rzekł cicho Tyrer, nie wiedząc, co mógłby jeszcze powiedzieć. Z drugiej strony stołu Babcott odkorkował pozbawioną etykietki buteleczkę i nalał trochę żółtawej oleistej cieczy na grubą lnianą poduszeczkę. – Trzymaj go mocno – polecił i przycisnął poduszeczkę do ust i nosa Struana. Struan poczuł, że go duszą, schwycił za poduszeczkę z niespodziewaną siłą i prawie ją

wyrwał. – Trzymaj go, na miłość boską – warknął Babcott. Tyrer znów chwycił Struana za przeguby, zapominając o swym chorym ramieniu. Krzyknął z bólu, ale zdołał utrzymać rannego. Pary eteru przyprawiały go o mdłości. Struan wciąż walczył, wykręcał głowę, by się uwolnić, czuł się, jakby wciągano go w bezkresne gnojowisko. Stopniowo jego siły słabły, aż znieruchomiał. – Doskonale – rzekł Babcott. – To zdumiewające, jak silni czasami bywają pacjenci. – Przewrócił Struana na brzuch, ułożył mu wygodnie głowę i odsłonił całą ranę, która zaczynała się na plecach, okrążała bok tuż poniżej żeber, a kończyła się obok pępka. – Obserwuj go pilnie i daj mi znać, jeśli zacznie się poruszać. Kiedy ci powiem, podsuń mu więcej eteru… Tyrer był znowu przy basenie. – Pośpiesz się! Babcott, nie czekając, wprawił swe ręce w ruch. Był przyzwyczajony do operowania w znacznie gorszych okolicznościach. Krym… dziesiątki tysięcy umierających żołnierzy – głównie z powodu cholery, biegunki, ospy – i ci wszyscy wyjący we dnie i w nocy ranni, a potem krążąca nocami Dama z Lampą, dzięki której w szpitalach wojskowych z chaosu zrodził się porządek. Pielęgniarka Nightingale, która rozkazywała, przymilała się, groziła, żądała, błagała i w końcu w jakiś sposób zaszczepiła swe nowe idee; oczyściła to, co było plugawe, wyeliminowała beznadziejne, niepotrzebne zgony i zawsze znajdowała czas, by odwiedzać chorych i potrzebujących o dowolnej godzinie w nocy. Trzymała lampę naftową lub świecę, rozjaśniając swą drogę od łóżka do łóżka. – Nie mam pojęcia, jak to robiła – wymamrotał. – Panie doktorze? Na chwilę podniósł wzrok i zobaczył Tyrera, bladego, wpatrzonego w niego. Zupełnie o nim zapomniał. – Wspominałem właśnie Damę z Lampą. – Pozwolił, by jego usta się poruszały. Chciał się uspokoić. Nie przeszkadzało mu to jednak w koncentrowaniu się na pociętych mięśniach i uszkodzonych żyłach. – Florence Nightingale. Pojechała na Krym z trzydziestoma ośmioma pielęgniarkami i dzięki nim w ciągu czterech miesięcy śmiertelność spadła z czterdziestu w każdej setce do około dwóch na setkę rannych. Tyrer znał te liczby, gdyż tak jak każdy Anglik dumny był z tego, że to ona właśnie naprawdę stworzyła zawód nowoczesnej pielęgniarki. – Jaka była… jako człowiek? – Okropna, jeśli nie zachowywało się czystości i nie robiło wszystkiego tak, jak chciała. Poza tym anioł w najbardziej chrześcijańskim znaczeniu tego słowa. Urodziła się we Florencji, we Włoszech, stąd jej imię, choć była Angielką do szpiku kości. – Tak. – Tyrer czuł ciepło w słowach doktora. – Wspaniała. Taka wspaniała. Czy znał ją pan dobrze? Babcott miał wzrok cały czas skoncentrowany na ranie i na swych doświadczonych palcach, które badały i znalazły to, czego się obawiał – uszkodzoną część kiszki. Zaklął,

nie zdając sobie z tego sprawy. Ostrożnie zaczął szukać drugiego końca. Fetor wzmógł się. – Mówił pan o holenderskim. Czy wie pan, dlaczego niektórzy Japończycy mówią po holendersku? Tyrer z wysiłkiem oderwał wzrok od palców lekarza, próbując zamknąć na zapachy swe nozdrza. Czuł, jak skręca mu się żołądek. – Nie, proszę pana. Struan się poruszył. Babcott natychmiast zareagował. – Daj mu więcej eteru… właśnie tak, nie przyciskaj zbyt mocno… dobrze. Dobra robota. Jak się czujesz? – Okropnie. – Nic nie szkodzi. – Palce znów zaczęły się poruszać, prawie niezależnie od woli doktora, a potem zatrzymały się. Pełne delikatności odsłoniły drugą część przeciętego jelita. – Umyj ręce i podaj mi tę igłę, która jest już nawleczona… tam, na stole. Tyrer posłuchał. – Dobrze. Dziękuję. – Babcott zaczął łatanie. Niezwykle dokładnie. – Wątroba nie jest skaleczona, poobijana trochę, ale nie przecięta. Nerka także w porządku. Ichiban to po japońsku „bardzo dobrze”. Mam kilku japońskich pacjentów. W zamian za moją pracę podrzucają mi słowa i zwroty. Pomogę panu się uczyć, jeśli pan sobie życzy. – Ja… to byłoby wspaniale… ichiban. Przepraszam, że nie ma ze mnie żadnego pożytku. – Jest pożytek. Nie cierpię robić tego sam. Cóż, boję się. To dziwne, ale tak jest. Tyrer spojrzał na twarz Struana. Godzinę temu widział na niej zdrowy rumieniec i siłę, teraz napięte rysy pokrywała złowieszcza bladość. Powieki operowanego drgały od czasu do czasu. To dziwne, pomyślał Tyrer, jak niewiarygodnie nagi wydaje się teraz Struan. Dwa dni temu nawet nie znałem jego imienia, teraz jesteśmy związani jak bracia, teraz życie się zmieniło, będzie inne dla nas obu, chcemy tego czy nie. I wiem, że on jest dzielny, a ja nie. – Ach, pytał pan o holenderski. – Babcott ledwie słuchał własnych słów, całkowicie skoncentrowany na szyciu. – Mniej więcej od jakiegoś 1640 roku jedynymi ludźmi ze świata zewnętrznego, jeśli nie liczyć Chińczyków, którzy mogli kontaktować się z Japończykami, byli Holendrzy. Wszystkim pozostałym zabroniono lądować w Japonii, zwłaszcza Hiszpanom i Portugalczykom. Japończycy nie lubią katolików, ponieważ wówczas, właśnie w siedemnastym wieku, wtrącali się zbytnio do ich polityki. W pewnym momencie, jak mówi legenda, Japonia prawie stała się krajem katolickim. Czy wiedział pan o tym? – Nie, panie doktorze. – Tak więc Holendrów tolerowano, ponieważ oni nigdy nie sprowadzali tu misjonarzy, po prostu chcieli handlować. – Przerwał na chwilę, lecz jego palce nadal wykonywały drobne, równe ściegi. Potem znowu podjął swą chaotyczną opowieść: – Kilku Holendrom, samym mężczyznom, pozwolono tu osiąść, lecz jedynie pod bardzo ostrymi warunkami i tylko na sztucznej trzyakrowej wyspie w porcie Nagasaki zwanej Deshima. Holendrzy

przestrzegali wszystkich japońskich zarządzeń, zachowywali się wręcz czołobitnie i bogacili się. Przywozili książki, handlowali i prowadzili wymianę z Chinami, oczywiście kiedy im pozwalano, która ma zasadnicze znaczenie dla Japonii – chińskie jedwabie i srebro za złoto, papier, lakę, pałeczki do jedzenia… zetknął się pan z tym? – Tak, panie doktorze. Byłem przez trzy miesiące w Pekinie. – Ach, rzeczywiście, przepraszam, zapomniałem. Nieważne. Według holenderskich dzienników z siedemnastego wieku pierwszy z shōgunów Toranaga, tutejszych odpowiedników imperatorów, doszedł do wniosku, że obce wpływy zagrażają interesom Japonii. Zamknął więc kraj i zarządził, że Japończycy nie mogą budować statków oceanicznych ani opuszczać kraju. Nikt, komu się to zdarzyło, nie miał prawa powrócić, a jeśli powrócił, miał być natychmiast zabity. To prawo nadal obowiązuje. – Jego palce zatrzymały się na chwilę, kiedy delikatna nić się urwała. Zaklął. – Daj mi drugą igłę – Nie sposób dostać przyzwoite nici, chociaż jedwab jest przedni. Spróbuj nawlec jakąś inną, ale umyj najpierw ręce i umyj ponownie, jak skończysz. Dziękuję. Tyrer zadowolony, że ma coś do zrobienia, odwrócił się, lecz własne palce nie chciały go słuchać. Znowu chwytały go mdłości, w głowie pulsował ból. – Mówił pan o Holendrach? – Ach tak. Tak więc powoli Holendrzy i Japończycy zaczęli uczyć się od siebie, choć Holendrom zabroniono oficjalnie nauki japońskiego. Ponad dziesięć lat temu bakufu założyło szkołę języka holenderskiego… W tym momencie obydwaj usłyszeli kroki biegnącego człowieka. Rozległo się pośpieszne pukanie. W progu stanął spocony sierżant grenadierów. Wyszkolono go, by nigdy nie wchodził, gdy trwa operacja. – Przepraszam, że przerywam, panie doktorze, ale drogą zbliża się czterech tych cholernych psubratów. Wyglądają jak delegacja. Sami samurajowie. – Czy Lim jest z nimi? – Doktor nie przerywał szycia. – Tak, panie doktorze. – Odprowadź ich do sali recepcyjnej i powiedz Limowi, żeby się nimi zajął. Przyjdę natychmiast, jak tylko będę mógł. – Tak jest. Sierżant ostatni raz spojrzał szklistymi oczyma na stół i umknął. Doktor zakończył kolejny szew, zawiązał nić, przeciął, wysuszył szmatką cieknącą ranę i zaczął od nowa. – Lim to jeden z naszych chińskich pomocników. Informacje w terenie zbierają dla nas głównie Chińczycy, choć nie mówią specjalnie dobrze po japońsku i nie bardzo można im ufać. – Myśmy… tak samo było… odkryliśmy, że w Pekinie jest tak samo. Okropni kłamcy. – Japończycy są jeszcze gorsi… ale to nie jest dokładnie tak. Nie chodzi o to, że są kłamcami. Po prostu traktują prawdę jako coś zmiennego… zależy ona od kaprysu mówiącego. To naprawdę bardzo ważne, byś jak najszybciej nauczył się japońskiego. Nie mamy ani jednego tłumacza, ani jednego naszego tłumacza. – Żadnego? – Tyrer patrzył na Babcotta szeroko otwartymi oczami.

– Żadnego. Brytyjski padre mówi trochę w ich języku, lecz nie możemy go wykorzystać. Japończycy nienawidzą misjonarzy i kapłanów. W Osiedlu mamy tylko trzech ludzi mówiących po holendersku. Jednego Holendra, jednego Szwajcara, który jest naszym tłumaczem, i kupca z Kolonii Przylądkowej. Żaden z nich nie jest Brytyjczykiem. W Osiedlu posługujemy się skundloną lingua franca, zwaną „pidgin”, tak jak w Hongkongu, Singapurze i innych portach Traktatu Chińskiego. Wykorzystujemy kompradorów, pośredników w interesach. – W Pekinie było tak samo. Babcott dosłyszał w głosie Tyrera irytację – wyraźną zapowiedź niebezpieczeństwa. Podniósł wzrok i zauważył natychmiast, że Tyrer jest na skraju załamania, gotów w każdej chwili zwymiotować. – Doskonale panu idzie – oświadczył pokrzepiająco, a potem wyprostował się, by odprężyć plecy. Oblewał go pot. Znowu się schylił. Bardzo ostrożnie włożył zszyte jelito z powrotem do jamy brzusznej i szybko zaczął cerować następne rozdarcie. – Jak się panu podobał Pekin? – zapytał. Nie obchodziło go to zupełnie, lecz pragnął zmusić Tyrera do mówienia. Lepsze to niż atak histerii, myślał. Nie mogę się nim zająć, dopóki nie zamknę tego biednego gówniarza. – Nigdy tam nie byłem. Podobał się panu? – Ja, cóż… tak, tak, bardzo. – Tyrer próbował się skoncentrować mimo dręczącego go oślepiającego bólu głowy. – Całkowicie opanowaliśmy Mandżurów, tak że możemy jeździć, gdzie nam się podoba, najzupełniej bezpiecznie. – Mandżurowie, koczownicze plemię z Mandżurii, podbili Chiny w 1644 roku i rządzili obecnie jako dynastia Cing. – Mogliśmy jeździć konno bez… bez żadnych problemów… Chińczycy byli… niezbyt przyjemnie nastawieni, ale… – Uczucie klaustrofobii i przykry zapach osiągnęły swą kulminację. Tyrera chwyciły torsje, zwymiotował, a potem wciąż czując mdłości, wrócił do stołu. – Przepraszam. – Mówił pan… o Mandżurach? Tyrer miał ochotę wrzasnąć, że zupełnie nie obchodzą go Mandżurowie ani Pekin, ani w ogóle nic innego. Chce tylko uciec od tego fetoru i swej bezradności. – Do diabła z… – Opowiadaj! Opowiadaj! – Nam, nam mówiono, że… że normalnie są arogancką, nieprzyjemną zgrają, a Chińczycy najwyraźniej śmiertelnie ich nienawidzą. – Głos miał spokojny i im bardziej się skupiał, tym mniejszą odczuwał ochotę ucieczki. – Wydaje się – ciągnął z wahaniem – wydaje się, że wszyscy drżą ze strachu, aby powstanie tajpingów nie rozprzestrzeniło się z Nankinu i nie pochłonęło Pekinu, bo to byłby koniec… – Przerwał, nadsłuchując uważnie. W ustach czuł obrzydliwy smak. W głowie waliło mu jak młotem. – O co chodzi? – Chyba… wydawało mi się, że doszedł mnie czyjś krzyk. Babcott nadstawił uszu, ale nic nie usłyszał. – Niech pan dalej opowiada o Mandżurach. – Tak, ee… Powstanie tajpingów. Według pogłosek ponad dziesięć milionów

wieśniaków zostało zabitych lub zmarło z głodu w ciągu ostatnich kilku lat. Lecz w Pekinie jest spokojnie… Oczywiście spalenie i złupienie Letniego Pałacu przez wojska brytyjskie i francuskie dwa lata temu, zarządzone przez lorda Elgina w ramach akcji odwetowej, dało Mandżurom nauczkę, której nie zapomną tak łatwo. Nie poważą się już z lekkim sercem zamordować żadnego Brytyjczyka. Dlaczego sir William nie zarządzi tutaj tego samego?… Odwetu? – Gdybyśmy wiedzieli, przeciwko komu przeprowadzać akcję odwetową, przeprowadzilibyśmy ją. Ale przeciwko komu? Nie można bombardować Edo z powodu kilku nieznanych morderców… Przerwały mu gniewne głosy, angielski sierżanta mieszał się z gardłowym japońskim. Potem drzwi pchnięte przez jednego z samurajów rozwarły się gwałtownie. Z tyłu dwaj inni grozili sierżantowi. Miecze mieli do połowy wyjęte z pochew. W przejściu stało dwóch grenadierów z wycelowanymi karabinami odtylcowymi. Czwarty samuraj – starszy mężczyzna – wszedł do pokoju. Tyrer, przerażony, cofnął się do ściany, przeżywając raz jeszcze śmierć Canterbury’ego. – Kinjiru! – ryknął Babcott i wszyscy zamarli na miejscu. Przez chwilę wydawało się, że starszy mężczyzna wyciągnie miecz i zaatakuje. Potem Babcott odwrócił się raptownie i stanął im naprzeciw – diaboliczny olbrzym ze skalpelem w wielkiej zakrwawionej pięści i w zakrwawionym fartuchu. – Kinjiru! – rozkazał znów i wskazał skalpelem kierunek. – Wynocha! Dete. Dete… dōzo. – Spojrzał z wściekłością na całą grupę, a potem odwrócił się do nich plecami. Nadal szył i odsączał krew. – Sierżancie, pokaż im pokój recepcyjny, ale grzecznie! – Tak jest. – Sierżant znakami zwrócił uwagę trajkoczących coś gniewnie do siebie samurajów. – Dōzo – powiedział i dodał, mamrocząc cicho: – Chodźcie, wy małe sukinsyny. Znów na nich skinął. Starszy samuraj wielkopańsko machnął ręką ku pozostałym i odszedł, ciężko stąpając. Pozostali trzej natychmiast skłonili się i ruszyli za nim. Babcott niezręcznie wytarł wierzchem dłoni kropelki potu z podbródka i z obolałym grzbietem i karkiem ciągnął swą pracę. – Kinjiru oznacza „to zabronione”. – Starał się mówić spokojnie, chociaż serce biło mu gwałtownie, jak zawsze kiedy w pobliżu byli samurajowie z wyciągniętymi choćby do połowy mieczami, a on nie miał w ręku strzelby ani pistoletu z odwiedzionym kurkiem, gotowych do strzału. Zbyt często wzywano go, by naprawiał skutki działania tych mieczy, użytych przeciw Europejczykom lub własnym ziomkom – walki i waśnie między samurajami trwały nieprzerwanie w Yokohamie, Kanagawie, otaczających ich wioskach i w całej okolicy. – Dōzo znaczy „proszę”, a dete – „wynoś się”. To bardzo ważne, by używać „proszę” i „dziękuję” w stosunkach z Japończykami. „Dziękuję” to dōmo. Trzeba używać tych słów, nawet jeśli się krzyczy. – Spojrzał na Tyrera, który drżąc wciąż opierał się o ścianę. – W szafce jest whisky. – Ja czuję się… czuję się dobrze. – Nieprawda, ciągle jest pan w szoku. Niech pan weźmie dobrą miarę whisky. Niech

pan ją wysączy. Jak tylko skończę, dam panu coś na nudności. Ma-pan-się-nie-martwić! Rozumie pan? Tyrer skinął głową. Po policzkach ciekły mu łzy, których nie mógł powstrzymać. Okazało się, że ma trudności z chodzeniem. – Co… co mi… co mi jest? – wydyszał. – Po prostu szok, niech się pan tym nie martwi. To przejdzie. Na wojnie to normalne, a tutaj jesteśmy na wojnie. Zaraz skończę. Wtedy się zajmę tymi sukinsynami. – Jak… co pan zrobi? – Jeszcze nie wiem. – W głosie doktora pojawiły się ostre nutki. Wziął nowy skrawek płótna z malejącego stosu i znowu zaczął czyścić ranę. Miał jeszcze przed sobą dużo szycia. – Przypuszczam, że jak zwykle po prostu pomacham rękami, powiem, że nasz minister im pokaże, i spróbuję się dowiedzieć, kto was zaatakował. Oczywiście zapewnią, że w ogóle nie wiedzą nic o całej sprawie. Jest to pewnie zgodne z prawdą… oni chyba nigdy nie wiedzą nic o niczym. Są niepodobni do żadnych innych ludzi, z którymi miałem do czynienia. Nie wiem, czy są po prostu głupi, czy tajemniczy i sprytni aż do genialności. Nie możemy w żaden sposób spenetrować ich społeczeństwa, nasi Chińczycy też nie… Nie mamy wśród nich sprzymierzeńców, jakoś nie możemy przekupić nikogo z nich, by nam pomógł, nie możemy z nimi nawet rozmawiać bezpośrednio. Wszyscy jesteśmy tacy bezradni. Lepiej się pan czuje? Tyrer napił się trochę whisky. Przedtem zawstydzony wytarł łzy, wypłukał usta i polał sobie głowę wodą. – Nie bardzo… Nie, dziękuję, czuję się dobrze. Co ze Struanem? Babcott milczał chwilę. – Nie wiem. Nigdy się nie wie na pewno. Kiedy Tyrer usłyszał znowu czyjeś kroki, serce podjechało mu do gardła i zbladł jak płótno. Pukanie. Drzwi się otworzyły. – Wielki Boże! – wydyszał Jamie McFay. Całą jego uwagę przyciągnął okrwawiony stół i zionąca krwawa rana w boku Struana. – Czy on wydobrzeje? – Cześć, Jamie – rzucił Babcott. – Słyszałeś o… – Tak, właśnie przybyliśmy z Tōkaidō, na wszelki wypadek szukając tutaj Struana. Dmitri jest na zewnątrz. Z panem wszystko w porządku, panie Tyrer? Sukinsyny porąbały biednego Canterbury’ego na tuzin części i pozostawiły wronom… – Tyrer znowu zatoczył się ku basenowi. McFay pozostał na progu. Czuł się niezręcznie. – Na litość boską, George, czy pan Struan wyzdrowieje? – Nie mam pojęcia! – krzyknął z gniewem Babcott. Nieustanne poczucie niemocy, wynikające z niewiedzy, eksplodowało wściekłością. Nie rozumiał, dlaczego niektórzy pacjenci przeżywali, a inni, lżej ranni, nie. Dlaczego niektóre rany gniły, a inne się goiły. – Stracił litry krwi, zszyłem trzy rozdarcia przeciętego jelita, jeszcze są do roboty trzy żyły i trzy mięśnie i trzeba zaszyć ranę, i jeden Bóg wie, ile świństwa zainfekowało go z powietrza, jeśli to stąd biorą się zapalenia i gangreny. Nie wiem! Nic-do-cholery-niewiem! A teraz, do diabła, wynoście się stąd, porozmawiajcie z tymi czterema sukinsynami

bakufu i na Boga, dowiedzcie się, kto to zrobił! – Tak, oczywiście, przepraszam, George – rzekł McFay, sam chory z niepokoju, przerażony wybuchem Babcotta, którego na ogół nic nie wyprowadzało z równowagi. – Spróbujemy razem z Dmitrim, ale dowiedzieliśmy się, kto to był – dodał pośpiesznie. – Od chińskiego sklepikarza w miasteczku. To cholernie dziwne, wszyscy tamci samurajowie byli z Satsumy i… – Gdzie to jest, do cholery? – Powiedział, że to królestwo obok Nagasaki na południowej wyspie, sześćset czy siedemset mil stąd i… – Co, do diabła, tu robią, na miłość boską? – Nie wiedział, ale zaklinał się, że zatrzymają się na noc w Hodogai… To przystanek na Tōkaidō, niecałe dziesięć mil stąd – zwrócił się do Tyrera. – A ich król jest razem z nimi…

3 Sanjiro, pan Satsumy – a miecze jego bezcenne, a szata z najwspanialszego jedwabiu – postawny czterdziestodwuletni brodacz o wąskich, bezlitosnych oczach, spojrzał na swego najbardziej zaufanego doradcę. – Czy ten atak był czymś dobrym, czy złym? – Dobrym, panie – odrzekł Katsumata cicho, gdyż wiedział, że wszędzie dookoła są szpiedzy. Dwaj mężczyźni klęczeli naprzeciw siebie. Byli sami w pokoju, najlepszym w gospodzie w Hodogai, wsi pełniącej rolę przystanku na Tōkaidō, położonej zaledwie dwie mile w głąb lądu od siedziby gai-jinów. – Dlaczego? Przodkowie Sanjira od sześciu stuleci władali Satsumą, najbogatszym i najpotężniejszym lennem w Japonii – jeśli nie liczyć tego, które należało do ich znienawidzonych wrogów, klanu Toranaga – i gorliwie strzegli swej niezależności. – To wywoła nieporozumienia między shōgunatem a gai-jinami – powiedział Katsumata, szczupły, twardy jak stal mężczyzna, mistrz szermierki i najsłynniejszy ze wszystkich sensei (nauczycieli) sztuk wojennych w prowincji Satsuma. – Im bardziej te psy będą skłócone, tym szybciej dojdzie między nimi do starcia. Im szybciej nastąpi starcie, tym lepiej, gdyż pomoże to obalić wreszcie klan Toranaga wraz z ich marionetkami i pozwoli panu wprowadzić nowy shōgunat, nowego shōguna, nowych notabli z prowincji Satsuma, która zacznie odgrywać najważniejszą rolę, a pan zostanie członkiem nowej rōjū. Rōjū było inną nazwą Rady Pięciu Starszych, która rządziła w imieniu shōguna. Jednym z rōjū? Dlaczego tylko tyle, myślał skrycie Sanjiro. Dlaczego nie kanclerzem? Dlaczego nie shōgunem? Pochodzę z wystarczająco szlachetnego rodu. Dwa i pół stulecia shōgunów Toranaga to aż nadto. Nobusada, czternasty z nich, powinien być ostatnim… Na głowę mojego ojca! On będzie ostatni! Obecny shōgunat został ustanowiony przez dyktatora wojskowego Toranagę w roku 1603 po zwycięstwie pod Sekigaharą, gdzie jego zastępy ścięły czterdzieści tysięcy wrażych głów. W bitwie pod Sekigaharą Toranaga wyeliminował praktycznie całą opozycję i doprowadził do tego, że pierwszy raz w historii Nipponu – Krainy Bogów, jak Japończycy nazywali swój kraj – został poddany władzy jednostki. Ten wybitny generał i administrator, który obecnie sprawował rządy absolutne, bez wahania, z należną wdzięcznością przyjął od pozbawionego rzeczywistej władzy cesarza tytuł shōguna – najwyższą godność, jaką mógł piastować śmiertelnik. Stał się w ten sposób w pełni legalnym dyktatorem. Szybko uczynił swój shōgunat dziedzicznym, ogłosił, że w przyszłości wszystkie sprawy doczesne to domena shōguna, a wszystkie sprawy duchowe – cesarza. Przez ostatnie osiem wieków cesarz, Syn Niebios, wraz z dworem żył w odosobnieniu za murem Pałacu Cesarskiego w Kioto. Raz do roku opuszczał mury i odwiedzał święte sanktuarium Ise, ale nawet wówczas nie dopuszczano, by oglądali go zwykli śmiertelnicy;

jego twarz nigdy nie objawiła się ich oczom. Nawet wewnątrz murów pałacowych gorliwi dziedziczni urzędnicy i starodawny mistyczny protokół nie dopuszczali do niego nikogo, oprócz najbliższej rodziny. W ten sposób dyktator, który kontrolował Wrota Pałacowe i decydował, kto może nimi wejść, a kto wyjść, władał okiem i uchem cesarskim, a tym samym miał cesarskie wpływy i władzę. Wszyscy Japończycy wierzyli bez zastrzeżeń w boską naturę cesarza, w to, że linia jego przodków wywodzi się od Bogini Słońca i od początku dziejów nie została przerwana. Zgodnie jednak z historycznym obyczajem ani cesarz, ani jego dwór nie utrzymywali wojsk i nie dysponowali żadnymi innymi dochodami jak te, które corocznie, według swego kaprysu, wyznaczał im dyktator władający Wrotami. Przez dziesięciolecia shōgun Toranaga, jego syn i wnuk władali mądrze, choć bezlitośnie. Następne pokolenia złagodziły ten reżim. Drobniejsi urzędnicy zaczęli uzurpować sobie prawo do coraz większej władzy i doprowadzili do tego, że również ich urzędy stały się dziedziczne. Shōgun był nadal tytularnym przywódcą, lecz w ciągu stulecia stał się li tylko marionetką. Zawsze jednak wybierano go z rodu Toranaga, podobnie zresztą jak i Radę Starszych. Obecnego shōguna, Nobusadę, wybrano cztery lata temu, w wieku dwunastu lat. Nie porządzi już długo na tym świecie, obiecał sobie Sanjiro, po czym wrócił do nurtującego go teraz problemu. – Katsumata, te zabójstwa, choć cudzoziemcy sobie na nie zasłużyli, mogą ich zbytnio sprowokować, a to nie byłoby dobre dla Satsumy. – Nie widzę żadnych złych stron, panie. Cesarz pragnie, by wypędzono gai-jinów, pan też, większość daimyō również. Fakt, że obaj samurajowie są z Satsumy, spodoba się cesarzowi. Niech pan nie zapomina, że nasza misja w Edo doskonale się powiodła. Trzy miesiące temu Sanjiro, wykorzystując pośredników na dworze cesarskim w Kioto, namówił cesarza Komei, by podpisał kilka swych „życzeń”, których treść Sanjiro zasugerował, i by powierzył mu eskortowanie cesarskiego posłańca, który miał dostarczyć zwój z „życzeniami” do Edo. To gwarantowało, że zostaną spełnione – cesarskie „życzenia”, jeśli już się je otrzymało, na ogół były spełniane. Przez ubiegłe dwa miesiące Sanjiro prowadził rokowania i choć Rada Starszych i jej urzędnicy wykręcali się i wywijali jak mogli, w końcu ich zdominował i zdobył pisemną zgodę na przeprowadzenie reform, które miały osłabić shōgunat. Najważniejsze, że uzyskał ich formalną zgodę na zerwanie znienawidzonych Traktatów, podpisanych wbrew woli cesarza, zgodę na wypędzenie gai-jinów i na zamknięcie kraju, tak jak to było przed nieproszonym wpłynięciem Perry’ego. – A co z tymi dwoma głupcami, którzy wyrwali się z szyku i zabili bez rozkazów? – spytał Sanjiro. – Każdy czyn, który wyprowadza bakufu z równowagi, pomaga ci, panie. – Zgoda, że obcy zachowywali się prowokująco. Ta hołota nie miała prawa przebywać w pobliżu mojego orszaku. W pierwszych rzędach niesiono mój proporzec i proporzec cesarski, na widok których powinni się cofnąć.

– Niech więc ponoszą konsekwencje swoich działań. To oni wbrew naszej woli wtargnęli na nasze wybrzeża i utworzyli w Yokohamie przyczółek. Siłami, którymi teraz dysponujemy, moglibyśmy z łatwością unicestwić Osiedle i spalić sąsiednie wioski, atakując w nocy, z zaskoczenia. Moglibyśmy przeprowadzić to już dzisiaj i rozwiązać problem raz na zawsze. – Yokohamę, owszem, w nagłym ataku. Ale nie możemy dobrać się do ich floty, nie możemy zmiażdżyć jej razem z ich armatami. – To prawda, panie. Natychmiast wzięliby odwet. Ich flota zbombardowałaby Edo. – Zgadzam się z tym, że im wcześniej, tym lepiej. Ale nie obali to shōgunatu, a po zniszczeniu Edo pójdą przeciwko mnie, zaatakują moją stolicę, Kagoshimę. Nie mogę tego ryzykować. – Sądzę, że zbombardowanie Edo im wystarczy, panie. Jeśli spali się ich bazę, będą musieli wrócić na pokłady swych statków i pożeglować z powrotem do Hongkongu. Kiedyś w przyszłości mogą powrócić, ale wtedy będą musieli wylądować z wojskiem, by wznieść nową bazę, a także wykorzystać siły lądowe, by tę bazę utrzymać. – Upokorzyli Chiny. Ich machina wojenna jest nie do pokonania. – Tu nie Chiny, a my nie jesteśmy tchórzliwymi chińskimi krętaczami, byśmy przez te ścierwa mieli się wykrwawić lub śmiertelnie wystraszyć. Powiadają, że chcą po prostu handlować. To dobrze, my również chcemy handlować… kupować karabiny, armaty i statki. – Katsumata uśmiechnął się i dodał łagodnie: – Jeśli spalimy i zniszczymy Yokohamę… oczywiście, udamy, że atak nastąpił na prośbę bakufu i shōguna, to gdy gaijinowie już powrócą, moim zdaniem ten, kto wówczas będzie rządził shōgunatem, powinien przystać, acz niechętnie, na zapłacenie skromnego odszkodowania. W rewanżu oni ochoczo zgodzą się podrzeć swe haniebne Traktaty i będą handlować na warunkach, jakie im narzucimy. – Zaatakowaliby nas w Kagoshimie – powtórzył Sanjiro. – Nie moglibyśmy ich odeprzeć. – Nasza zatoka jest niebezpieczna dla żeglugi, nie taka otwarta jak Edo, mamy ukryte baterie na brzegu, ukryte holenderskie armaty. Z każdym miesiącem stajemy się silniejsi. Napaść wojenna ze strony gai-jinów zjednoczyłaby pod pańskim sztandarem w jedną niepokonaną potęgę wszystkich daimyō, wszystkich samurajów i cały kraj. Obce armie nie mogą zwyciężyć na lądzie. To Kraina Bogów i bogowie udzielą nam pomocy – mówił zapalczywie Katsumata, zupełnie w to nie wierząc. Manipulował Sanjiro, tak jak to czynił od lat. – Boski wiatr, wiatr kamikaze, zniszczył mongolskie armady chana Kubiłaja sześćset lat temu. Dlaczego to by się nie miało powtórzyć? – To prawda – zgodził się Sanjiro. – Bogowie nas wtedy ocalili. Ale gai-jin to gai-jin, to wszelkie zło i kto wie, jakie nieszczęście mogą sprowadzić? Niemądrze jest prowokować atak z morza, póki nie mamy statków… chociaż, owszem, bogowie są po naszej stronie i będą nas chronić. Katsumata zaśmiał się w duchu. Nie ma bogów, żadnych bogów, ani nieba, ani życia po śmierci. Głupio jest wierzyć w co innego, głupi są gai-jinowie i głupie ich dogmaty.

Wierzę temu, co wielki dyktator generał Nakamura powiedział w swym przedśmiertnym poemacie: „Z nicości w nicość, zamek Osaka i wszystko, co kiedykolwiek stworzyłem, uczyniłem to jeno sen we śnie”. – Osiedle gai-jinów jest w naszym zasięgu jak nigdy przedtem. Tych dwóch młokosów, czekających osądzenia, wskazało nam drogę. Błagam pana, by pan nią poszedł. – Zawahał się chwilę, a potem jeszcze bardziej ściszył głos. – Krążą pogłoski, panie, że są oni potajemnymi shishi. Oczy Sanjiro zwęziły się jeszcze bardziej. Shishi – ludzie ducha, nazywani tak z powodu odwagi i swoich czynów – byli młodymi rewolucjonistami, którzy przewodzili niesłychanej rebelii przeciw shōgunatowi. Pojawili się niedawno i uważano, że w całym kraju jest ich najwyżej stu pięćdziesięciu. Shōgunat i większość daimyō uznała, że są terrorystami i szaleńcami, których należy wyplenić. Natomiast inni, zwłaszcza pospolici wojownicy, uważali, że to lojaliści toczący wszechogarniającą walkę o słuszną sprawę, że chcą zmusić klan Toranaga, by zwrócił władzę cesarzowi, władzę, którą – w co żarliwie wierzyli – dyktator Toranaga przywłaszczył sobie dwa i pół wieku temu. Dla wielu prostych ludzi, wieśniaków i kupców, a zwłaszcza dla Pływającego Świata gejsz i Domów Rozkoszy, shishi byli tematem legend, o nich się śpiewało, płakało nad ich losem, ich się uwielbiało. Wszyscy byli samurajami, młodymi idealistami. Większość pochodziła z lenn Satsuma, Chōshū i Tosa, było wśród nich kilku fanatycznych ksenofobów, najwięcej jednak rōnin – ludzi fali, wolnych jak fale samurajów bez pana lub tych, których pan wyrzucił za nieposłuszeństwo czy zbrodnię i którzy uciekli ze swej prowincji, by uniknąć kary. Byli też tacy, którzy uciekli z własnego wyboru, wyznając nową skandaliczną herezję: istnieje obowiązek wyższego rzędu niż obowiązki wobec pana czy własnej rodziny – obowiązek jedynie wobec panującego cesarza. Kilka lat temu wzbierający ruch shishi uformował się w małe, utajnione komórki, stawiające sobie za cel odrodzenie bushidō – prastarych samurajskich praktyk samodyscypliny, obowiązku, honoru, śmierci, szermierki i innych wojennych zajęć; sztuk od dawna utraconych, kultywowanych jedynie przez kilku sensei, wśród których bushidō było wciąż żywe. Utraconych, gdyż w ciągu ostatnich dwustu pięćdziesięciu lat Japonia żyła w pokoju pod sztywnymi prawami klanu Toranaga, które zakazywały wojennego rzemiosła tam, gdzie przedtem przez wieki trwała nieustanna wojna domowa. Shishi ostrożnie zaczynali się spotykać, by dyskutować i snuć plany. Szkoły fechtunku stały się ośrodkami niezadowolenia. Pojawili się w nich zeloci i radykałowie, niektórzy dobrzy, inni źli. Łączyła ich jednak wspólna idea: wszyscy byli zapamiętałymi przeciwnikami shōgunatu i sprzeciwiali się otwarciu portów japońskich dla cudzoziemców i dla handlu zagranicznego. By osiągnąć swe cele, organizowali sporadyczne ataki na gai-jinów i deklarowali się jako zwolennicy toczonej wszelkimi środkami bezprecedensowej walki przeciwko legalnemu władcy, shōgunowi Nobusadzie, wszechmocnej Radzie Starszych i bakufu,

regulujących wszystkie aspekty życia. Shishi ukuli uniwersalne hasło sonnō-jōi: Czcij cesarza i wypędź barbarzyńców. Przysięgli, że wszelkimi siłami usuną każdego, kto stanie im na drodze. – Nawet jeśli to shishi – oświadczył z gniewem Sanjiro – nie mogę pozwolić, by okazane tak publicznie nieposłuszeństwo pozostało bez kary, choć oczywiście było ono usprawiedliwione. Zgadzam się, że ci gai-jinowie powinni byli zsiąść z koni i klęknąć, jak jest w zwyczaju. Zachować się jak każda cywilizowana osoba. Tak, to oni sprowokowali moich ludzi. Ale to nie usprawiedliwia tamtych dwóch. – Oczywiście masz rację, panie. – Więc doradź mi coś – powiedział Sanjiro z irytacją. – Jeśli są shishi, jak twierdzisz, i jeśli ich zgniotę albo rozkażę im popełnić seppuku, zostanę zabity przed upływem miesiąca, bez względu na to, ilu ludzi będzie mnie pilnowało… Nie próbuj zaprzeczać, wiem to na pewno. To straszne, że mają tak wiele władzy, choć większość z nich to zwykli goshi. – Może na tym polega ich siła – odparł Katsumata. – Nie mają nic do stracenia prócz własnego życia. Goshi był najniższym stopniem samuraja. Pochodzili w większości z biednych wiejskich rodzin samurajskich, prawie równych wieśniakom-wojownikom z dawnych czasów. Nie mogli liczyć na otrzymanie wykształcenia, a więc i na awans; nie mieli nadziei, że ktokolwiek uzna ich poglądy; nawet nie mogli liczyć na to, że wysłucha ich jakiś niższy rangą urzędnik, nie mówiąc już o daimyō. – Jeśli ktoś ma jakieś żale, wysłuchuję go, oczywiście, że go wysłuchuję. Niektórzy z nich, ci wyjątkowi, otrzymują przecież specjalne wykształcenie. – Może by im pozwolić poprowadzić atak na gai-jinów. – A jeśli nie będzie ataku? Nie mogę ich wydać bakufu, to nie do pomyślenia, ani nie mogę ich wydać obcym! – Większość shishi to po prostu młodzi idealiści, nie kierujący się rozumem. Kilku z nich to rozrabiacy lub ludzie wyjęci spod prawa, którzy nie powinni chodzić po tym świecie. Jednakże niektórzy z nich, jeśli zostaną właściwie wykorzystani, mogą okazać się cenni… Szpieg doniósł mi, że starszy, Shorin, wchodził w skład grupy, która zabiła kanclerza Ii. – So ka! Wydarzenia te miały miejsce cztery lata temu. Wbrew wszelkim radom Ii – odpowiedzialny za wyniesienie nieletniego Nobusady na shōguna – zasugerował również wysoce niewłaściwe małżeństwo między chłopcem i dwunastoletnią siostrą cesarza. Oraz, co było najgorsze, negocjował i podpisał znienawidzone Traktaty. Jego śmierć nie była powodem do żalu, zwłaszcza dla Sanjira. – Poślij po nich. W sali audiencyjnej służąca podawała Sanjirowi herbatę. Katsumata siedział obok. Wokół stało dziesięciu strażników. Wszyscy uzbrojeni. Przed Sanjirem klęczeli dwaj młodzieńcy;

ich miecze leżały niedaleko na tatami. Nerwy chłopców były napięte, lecz zupełnie tego nie okazywali. Służąca skłoniła się i wyszła, skrywając strach. Sanjiro nie raczył zauważyć jej odejścia. Podniósł z tacy wykwintną porcelanową czarkę i pociągnął łyk. Herbata mu smakowała. Cieszył się, że jest władcą, a nie poddanym. Udawał, że dokładnie ogląda i podziwia naczynie. Jednak naprawdę jego uwaga skupiona była na młodzieńcach, którzy czekali niewzruszenie, rozumiejąc, że nadszedł ich czas. Wiedział o nich tylko to, co przekazał mu Katsumata: że obaj byli goshi, żołnierzami pieszymi, podobnie jak ich ojcowie. Każdy otrzymywał zasiłek w wysokości jednego koku rocznie – miara suszonego ryżu, około pięciu buszli – co uważano za wystarczającą ilość do utrzymania przez rok jednej rodziny. Obaj pochodzili z wiosek w okolicach Kagoshimy. Jeden miał dziewiętnaście lat, a drugi, zraniony, z przewiązanym teraz ramieniem – siedemnaście. Obaj uczęszczali do elitarnej szkoły samurajskiej, którą Sanjiro założył w Kagoshimie dwadzieścia lat temu dla szczególnie uzdolnionych, by mogli rozwijać swe specyficzne talenty; szkolenie obejmowało nawet studiowanie starannie dobranych holenderskich podręczników. Obydwaj nieżonaci, byli dobrymi uczniami, obydwaj spędzali wolny czas na nauce, doskonaląc się we władaniu mieczami. Obydwaj byli przeznaczeni do awansu w bliższej lub dalszej przyszłości. Starszy nazywał się Shorin Anato, młodszy Ori Ryoma. Cisza stała się jeszcze bardziej przytłaczająca. Nagle Sanjiro zaczął rozmawiać z Katsumatą, tak jakby młodzieńcy w ogóle nie istnieli. – Gdyby jacyś moi ludzie, choćby najwartościowsi, choćby straszliwie sprowokowani, popełnili gwałtowny czyn bez mojego rozkazu i pozostali w moim zasięgu, z pewnością musiałbym się z nimi surowo rozprawić. – Tak, panie. Zobaczył błysk w oczach doradcy. – To głupio być nieposłusznym. Gdyby tacy ludzie chcieli pozostać przy życiu, jedynym ratunkiem dla nich mogłaby być ucieczka i zostanie rōninami, nawet jeśli mieliby stracić swe stypendia. – Spojrzał na młodzieńców, uważnie ich obserwując. Ku swemu zdziwieniu nie zobaczył nic na ich twarzach. Pozostawały poważne i niewzruszone. Stał się jeszcze ostrożniejszy. – Masz słuszność, panie. Jak zawsze – przyznał Katsumata. – Mogłoby się zdarzyć, że niektórzy z takich ludzi, obdarzeni szczególnym poczuciem honoru, wiedząc, że zakłócili pańską harmonię oraz że nie miał pan innego wyjścia niż ukaranie ich… otóż mogłoby się zdarzyć, że tacy wyjątkowi ludzie nawet jako rōninowie nadal staliby na straży pańskich interesów, wręcz przyśpieszaliby realizację pańskich planów. – Tacy ludzie nie istnieją – stwierdził Sanjiro, zadowolony w duchu, że jego doradca się z nim zgadza. Zwrócił swe bezlitosne oczy na młodzieńców. – Prawda? Obydwaj samurajowie próbowali nadal patrzeć przed siebie, lecz w końcu spuścili wzrok. – Istnieją, naprawdę istnieją tacy ludzie, panie – rzekł cicho Shorin, starszy z nich.

W nabrzmiałej ciszy Sanjiro czekał, aż drugi z młodych ludzi również się wypowie. Ori skinął niedostrzegalnie swą pochyloną głową, złożył obie dłonie płasko na tatami i skłonił się niżej. – Tak, panie, też tak sądzę. Sanjiro był zadowolony; nie ponosząc żadnych kosztów, zapewnił sobie ich posłuszeństwo i jednocześnie zyskał dwóch szpiegów w ruchu shishi, za których odpowiedzialny będzie Katsumata. – Tacy ludzie byliby użyteczni, gdyby istnieli – powiedział krótko, zamykając sprawę. – Katsumata, napisz natychmiast list do bakufu. Poinformuj ich, że dwaj goshi, zwani… – myślał przez chwilę, nie zwracając uwagi na szmer w pomieszczeniu – wstaw imiona, jakie ci się podoba… wyrwali się dziś z szeregów i zabili kilku gai-jinów, z powodu ich prowokacyjnego i bezczelnego zachowania. Obcy byli uzbrojeni w pistolety, które grożąc, skierowali na mój palankin. Ci dwaj młodzieńcy, sprowokowani tak jak pozostali moi ludzie, uciekli, zanim zdołano ich ująć i związać. – Znowu spojrzał na chłopców. – Co się tyczy was dwóch, zgłosicie się podczas pierwszej nocnej warty, by wykonano wyrok. – Panie, czy mogę zasugerować, by dodać w tym liście, że postawiono ich poza prawem, ogłoszono rōninami, skasowano ich zasiłki i wyznaczono nagrodę za ich głowy? – Dwa koku. Wywiesisz ogłoszenia w ich wsiach po naszym powrocie. Sanjiro zwrócił wzrok na Shorina i Oriego i machnął ręką, pozwalając im odejść. Skłonili się nisko i wyszli. Poczuł zadowolenie, gdy zobaczył pot na ich kimonach, choć popołudnie nie było gorące. – Co się tyczy Yokohamy, Katsumata – rzekł cicho, gdy znowu znaleźli się sami – wyślij kilku naszych najlepszych szpiegów, by przewąchali, co się tam dzieje. Rozkaż im, żeby wrócili przed nocą, a wszystkim samurajom, żeby przygotowali się do bitwy. – Tak, panie. Katsumata nie pozwolił sobie na uśmiech. Kiedy młodzieńcy opuścili Sanjira i minęli pierścień ochroniarzy, Katsumata dogonił ich. – Chodźcie za mną. Poprowadził ich przez meandry ogrodów do niestrzeżonych bocznych drzwi. – Idźcie natychmiast do Kanagawy, do „Gospody Północnych Kwiatów”. To bezpieczne miejsce, znajdziecie tam przyjaciół. Pośpieszajcie! – Ale sensei – sprzeciwił się Ori. – Musimy zabrać nasze pozostałe miecze, zbroje, pieniądze i… – Cisza! – Katsumata gniewnie sięgnął do rękawa kimona i wręczył im małą sakiewkę zawierającą kilka monet. – Weźcie to. Zwróćcie mi podwójnie, bo jesteście butni. O zachodzie wyślę ludzi z rozkazem, by was zabili, jeśli was złapią bliżej niż ri. Ri było to około ligi – trzy mile. – Tak jest, sensei, przepraszam, że byłem tak niegrzeczny. – Twoich przeprosin nie przyjmuję. Obydwaj jesteście głupcami. Powinniście zabić całą czwórkę barbarzyńców, nie tylko jednego, a już na pewno dziewczynę, gdyż to

doprowadziłoby gai-jinów do szalonej wściekłości! Ile razy wam powtarzałem? Oni nie są tak cywilizowani jak my i zupełnie inaczej patrzą na świat, religię i kobiety! Jesteście niezgułami! Głupcami! Rozpoczęliście atak dobrze, ale potem trzeba było naciskać bezlitośnie, nie zważać na własne życie. Zawahaliście się! Dlatego przegraliście! Głupcy! – powtórzył. – Zapomnieliście wszystkiego, czego was nauczyłem! – Z wściekłością walnął Shorina otwartą dłonią w twarz. Cios był silny. Shorin natychmiast się skłonił, mamrocząc uniżone przeprosiny za to, że spowodował, iż sensei stracił wa, swą wewnętrzną harmonię. Pochylił głowę, rozpaczliwie starając się opanować ból. Ori pozostawał sztywny jak wycior; oczekiwał na cios. Kiedy już go otrzymał, długo odczuwał żywy ogień. On także natychmiast przeprosił jak najbardziej uniżenie, trzymając nisko obolałą głowę. Bał się. Kiedyś ich kolega, uczeń, najlepszy wśród nich szermierz, nieuprzejmie odpowiedział Katsumacie podczas walki ćwiczebnej. Katsumata bez wahania schował miecz do pochwy, zaatakował gołymi rękami, rozbroił go, upokorzył, złamał mu obie ręce i wypędził na zawsze do rodzinnej wioski. – Proszę nam wybaczyć, sensei – rzekł Shorin z głęboką szczerością. – Idźcie do „Gospody Północnych Kwiatów”. Kiedy prześlę wam wiadomość, natychmiast wypełnijcie to, czego od was zażądam. Drugiej szansy nie będzie! Natychmiast, zrozumieliście? – Tak, tak, sensei, proszę nam wybaczyć – wymamrotali unisono, podwinęli kimona i uciekli. Bardziej bali się jego niż Sanjira. Katsumata od lat był ich mistrzem, zarówno w sztukach walki, jak i – potajemnie – w innych, na przykład w strategii; objaśniał przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, tłumaczył, dlaczego bakufu nie wypełnia swych obowiązków, a klan Toranaga swoich, dlaczego muszą nastąpić zmiany i jak je spowodować. Katsumata, jeden z niewielu tajemnych shishi, którzy byli hatamoto – honorowymi domownikami mającymi bezpośredni dostęp do swego pana – był starszym samurajem z osobistym rocznym wynagrodzeniem tysiąca koku. – Iiii, żeby być tak bogatym – szepnął Shorin do Oriego, kiedy się o tym dowiedzieli. – Pieniądze są niczym, niczym. Sensei powiada, że kiedy masz władzę, nie potrzebujesz pieniędzy. – Zgadzam się z tym, ale pomyśl o swojej rodzinie, o twoim i moim ojcu, o dziadku. Mogliby kupić trochę własnej ziemi i nie musieliby pracować na polach innych ludzi… nie musieliby harować nawet po to, żeby zarobić coś dodatkowo. – Racja – zgodził się Ori. Wtedy Shorin się zaśmiał. – To nie nasze zmartwienie, nigdy nie dostaniemy choćby stu koku, a gdyby… i tak po prostu wydalibyśmy swą dolę na dziewczyny i sake i stali się daimyō Pływającego Świata. Tysiąc koku to największe bogactwo, jakie można sobie wyobrazić! – Nie, nie – sprzeciwił się Ori. – Nie zapominaj, co mówił nam sensei. Podczas jednego z tajnych zebrań swej specjalnej grupy akolitów Katsumata powiedział:

– Dochody z Satsumy sięgają siedmiuset pięćdziesięciu tysięcy koku i należą do naszego pana, daimyō, który rozdziela je tak, jak uzna za stosowne. To jeszcze jeden zwyczaj, który nowa administracja zmodyfikuje. Gdy nastąpi wielka zmiana, dochody z lenna będą dzielone przez Radę Państwa złożoną z mądrych ludzi dobranych spośród samurajów wysokich i niskich stopni, dowolnego wieku, posiadających niezbędną wiedzę i mogących udowodnić, że są ludźmi honoru. Będzie tak we wszystkich lennach, jako że krajem zacznie rządzić Naczelna Rada Państwa w Edo czy Kioto, wybierana sprawiedliwie pod przewodnictwem Syna Niebios z kierujących się honorem samurajów. – Sensei, powiedziałeś: „spośród wszystkich”? Mógłbym spytać, czy obejmuje to również klan Toranaga? – zagadnął Ori. – Nie będzie wyjątków, jeśli człowiek jest wartościowy. – Sensei, powiedz nam, proszę, o klanie Toranaga. Czy ktoś zna ich prawdziwe bogactwo, granice ziem, którymi władają? – Po bitwie pod Sekigaharą Toranaga zagarnął dla siebie i swej rodziny ziemie poległych wrogów warte rocznie około pięciu milionów koku, czyli jedną trzecią bogactwa Nipponu. Na zawsze. W pełnej osłupienia ciszy, która nastąpiła po tych słowach, Ori wypowiedział to, co wszyscy mieli na myśli: – Posługując się takim bogactwem, moglibyśmy mieć największą flotę na świecie, wszystkie okręty wojenne, armaty i karabiny, jakie tylko byłyby nam potrzebne. Mielibyśmy najlepsze legiony z najlepszymi karabinami, moglibyśmy wyrzucić wszystkich gai-jinów! – Moglibyśmy nawet przenieść wojnę na ich tereny i rozciągnąć nasze wybrzeża – dodał cicho Katsumata. – I zmyć hańbę przeszłości. Od razu pojęli, że mówi o tairō, generale Nakamurze, bezpośrednim poprzedniku i panu lennym Toranagi, wielkim wieśniaku-generale, który władał Wrotami i któremu w dowód wdzięczności cesarz nadał najwyższy możliwy tytuł, do jakiego mogła aspirować osoba nisko urodzona. Tairō znaczyło dyktator, ale nie shōgun, którego to tytułu generał obsesyjnie pożądał. Nakamura podporządkował sobie cały kraj, głównie dzięki temu, że namówił swego najważniejszego wroga, Toranagę, by zaprzysiągł wierność po wsze czasy jemu i jego dziecku – spadkobiercy. Potem zgromadził olbrzymią flotę i przedsięwziął ogromną kampanię przeciwko Wybranym lub jak czasami nazywano ten kraj – Korei, by oświecić to państwo i potraktować je jako szczebel do zdobycia Smoczego Tronu w Chinach. Lecz jego armie zawiodły i wycofały się w niesławie. W poprzednich latach, o wieki wcześniej, nie powiodły się dwie inne próby japońskie; skończyły się podobną katastrofą, a zawsze miały na celu tron w Chinach. – Taka hańba musi zostać zmazana. Również hańba, jakiej przyczynili Synowi Niebios ludzie z klanu Toranaga, którzy po śmierci Nakamury przywłaszczyli sobie jego władzę, zniszczyli jego żonę i syna, zrównali z ziemią jego zamek w Osace i przez wieki łupili dziedzictwo Syna Niebios! Sonnō-jōi! – Sonnō-jōi! – powtórzyli jak echo. Żarliwie.

O zmierzchu młodzieńcy byli już mocno zmęczeni, dawały o sobie znać trudy karkołomnej ucieczki. Żaden jednak nie chciał pierwszy tego przyznać, więc parli naprzód, dopóki nie znaleźli się na skraju lasów. Przed nimi, po obu stronach Tōkaidō, jak okiem sięgnąć ciągnęły się poletka ryżowe, dochodzące aż do pierwszych zabudowań Kanagawy i do posterunku na drodze. Wybrzeże morskie mieli po prawej stronie. – Chwilę… zatrzymajmy się na chwilę – rzekł Ori. Czuł szarpiący ból w zranionym ramieniu, ból głowy i w klatce piersiowej, ale nie okazywał tego po sobie. – W porządku. – Shorin dyszał tak samo i był równie obolały, lecz zaśmiał się. – Jesteś słaby jak staruszka. Wybrał suchy kawałek gruntu i usiadł pełen satysfakcji. Niezwykle ostrożnie zaczął się rozglądać wokół, starając się odzyskać swobodny oddech. Tōkaidō było prawie puste, gdyż bakufu z zasady zabraniali podróży nocą. Wędrowcy poddawani byli surowemu śledztwu i karani, jeśli przy czyny takiej podróży okazywały się niedostateczne. Kilku tragarzy i ostatni podróżnicy śpieszyli do bariery kanagawskiej, wszyscy pozostali kąpali się już bezpieczni lub hulali w wybranych przez siebie gospodach, a było ich mnóstwo w każdym mieście-przystanku. W całym kraju zapory na głównych drogach zamykały się o zmierzchu i pozostawały zamknięte aż do świtu. Zawsze pilnowali ich miejscowi samurajowie. Po drugiej stronie zatoki Shorin widział lampy naftowe na promenadzie, w niektórych domach Osiedla, jak również na niektórych zakotwiczonych statkach. Jasny półksiężyc wznosił się tuż nad horyzontem. – Jak twoje ramię, Ori? – Doskonale, Shorin. Oddaliliśmy się od Hodogai o więcej niż ri. – Tak, ale nie będę się czuł bezpiecznie, dopóki nie dotrzemy do „Gospody Północnych Kwiatów”. – Shorin zaczął sobie masować szyję, by złagodzić ból karku i głowy po oszałamiającym ciosie Katsumaty. – Kiedy stanęliśmy przed panem Sanjirem, myślałem, że już jesteśmy skończeni. Myślałem, że ma zamiar nas skazać. – Ja też tak sądziłem. – Ori czuł mdłości, ramię i klatka piersiowa dokuczały mu, twarz nadal paliła. Zdrową ręką odpędził rój nocnych owadów. – Gdyby… Byłem gotów sięgnąć po miecz i wysłać go w zaświaty przed nami. – Ja też, lecz sensei pilnie uważał i zabiłby nas obu, nim byśmy się ruszyli. – Tak, znowu masz rację. – Młodszy mężczyzna wzdrygnął się. – Jego cios omal nie urwał mi głowy. Iii, to nie do wiary, żeby być tak silnym! Cieszę się, że jest po naszej stronie, a nie przeciw nam. Ocalił nas… właśnie on, to on nagiął pana Sanjira do swej woli. – Ori sposępniał nagle. – Shorin, kiedy tam czekałem, ułożyłem przedśmiertny poemat… żeby trzymać się dzielnie. Shorin stał się równie mroczny. – Mogę go wysłuchać? – Tak. Sonnō-jōi o wschodzie,

Nic nie zmarnowano. W nicość Wyskakuję. Shorin rozmyślał nad poematem, smakował go, równowagę słów i trzeci poziom znaczeń. – To mądre ze strony samuraja ułożyć przedśmiertny poemat – rzekł poważnie po chwili. – Nie zdołałem jeszcze tego zrobić, ale powinienem, wtedy całą resztę życia ma się dodatkowo. – Pokręcił głową z lewa na prawo, aż do granicy możliwości, stawy i ścięgna trzasnęły; poczuł się wyraźnie lepiej. – Wiesz, Ori, sensei miał rację, zawahaliśmy się i dlatego przegraliśmy. – Ja rzeczywiście się zawahałem, miał co do tego rację. Mogłem z łatwością zabić dziewczynę, ale ona na chwilę mnie sparaliżowała. Ja nigdy… jej zamorskie ubranie, jej twarz jak dziwny kwiat, ten olbrzymi nos… twarz podobna do monstrualnej orchidei z dwiema niebieskimi plamami, uwieńczona żółtymi pręcikami; te niewiarygodne oczy, oczy kota syjamskiego, i strzecha ze słomy pod śmiesznym kapeluszem, taka odpychająca i tak… tak atrakcyjna. – Ori zaśmiał się nerwowo. – Zaczarowała mnie. Z pewnością jest kami z ciemnych rejonów. – Zerwij jej ubranie i będzie bardzo realna, ale czy atrakcyjna… nie wiem. – Pomyślałem też o tym, zastanawiałem się, jak to by było – Ori spojrzał na chwilę na księżyc – gdybym z nią poduszkował. Myślę… myślę, że stałbym się jak pająk dla swojej samicy. – Chcesz powiedzieć, że potem by cię zabiła? – Tak, gdybym z nią poduszkował… czy zastosowałbym siłę, czy nie, ta kobieta by mnie zabiła. – Ori odganiał ręką natarczywe owady. – Nigdy nie widziałem kogoś takiego jak ona… ty też nie. Też to zauważyłeś, co? – Nie, wszystko działo się tak szybko i starałem się zabić tego wielkiego brzydala z pistoletem, a potem ona uciekła. Ori patrzył na słabe światła Yokohamy. – Ciekaw jestem, jak się nazywa, co zrobiła, kiedy tam wróciła. Nigdy nie widziałem… Była taka brzydka, a jednak… Shorin był wytrącony z równowagi. Zwykle Ori ledwie zauważał kobiety, po prostu wykorzystywał je, kiedy miał taką potrzebę, pozwalał, by go zabawiały, służyły mu. Shorin nie pamiętał, by Ori kiedykolwiek rozmawiał z nim o kobietach, jeśli nie liczyć jego uwielbianej siostry. – Karma. – Tak, karma. – Ori poprawił bandaże, pulsowanie w ranie wzmogło się. Spod opatrunku zaczęła sączyć się krew. – W każdym razie nie wiem, czy przegraliśmy. Musimy czekać, musimy być cierpliwi, zobaczymy, co się zdarzy. Zawsze planowaliśmy zaatakowanie gai-jinów przy pierwszej sposobności. Zrobiłem słusznie, że wtedy na nich poszedłem. Shorin wstał.

– Mam dość tej powagi, kami i śmierci. I tak wkrótce poznamy śmierć. Sensei dał nam życie na sonnō-jōi. Z nicości w nicość, ale dziś mamy przed sobą noc, którą możemy się cieszyć. Kąpiel, sake, jedzenie, a potem prawdziwa Nocna Dama, soczysta, słodko pachnąca i wilgotna… – Zaśmiał się cicho. – Kwiat, nie orchidea, z pięknym nosem i właściwymi oczami. Niech… Przerwał. Ze wschodu, od Yokohamy nadszedł odbijający się echem grzmot wystrzału działa okrętowego. Potem ciemność na chwilę rozświetliła rakieta sygnałowa. – Czy to normalne? – Nie wiem. – Przed sobą widzieli ledwie dostrzegalne lampy pierwszej zapory. – Lepiej chodźmy przez poletka ryżowe, później możemy ominąć strażników. – Tak. Lepiej przetnijmy drogę tutaj i pójdźmy bliżej w stronę brzegu. Nie spodziewają się stamtąd żadnych intruzów, unikniemy wszystkich patroli i do gospody też będzie bliżej. Nisko pochyleni, biegiem przecięli drogę, następnie wpadli na jedną ze ścieżek prowadzącą przez pola obsadzone niedawno ozimym ryżem. Nagle zatrzymali się. Od Tōkaidō niósł się tętent nadjeżdżających koni i dzwonienie uprzęży. Przycupnęli, poczekali chwilę, a potem zaparło im dech ze zdziwienia. Dziesięciu umundurowanych dragonów uzbrojonych w karabiny i prowadzonych przez oficera kłusowało po łuku zakrętu. Żołnierze natychmiast zostali dostrzeżeni przez samurajów przy zaporze. Rozległo się wołanie na alarm. Inni samurajowie wynurzyli się z szałasów, by dołączyć do tych na straży. Wkrótce przy barierze stało ich dwudziestu, z oficerem na czele. – Co robimy, Ori? – szepnął Shorin. – Czekamy. Widzieli, jak starszy samuraj uniósł dłoń. – Stop! – zawołał, a potem zamiast ukłonu lekko skinął głową, jak nakazywała postąpić etykieta, gdy miało się do czynienia z kimś niższym rangą. – Czy macie zezwolenie na podróż? Jeśli tak, proszę okazać mi papiery. Ori zakipiał z wściekłości, obserwując jawną bezczelność oficera gai-jinów, który zatrzymał się około dziesięciu kroków od zapory, zawołał coś w swym dziwnym języku i władczym gestem nakazał samurajowi otworzyć barierę. Nie zszedł z konia ani nie ukłonił się grzecznie, jak wymagał zwyczaj. – Jak śmiesz być tak grubiański! Odejdź! – rzucił gniewnie samuraj, nieprzygotowany na zniewagę. Odprawił gestem cudzoziemców. Oficer gai-jinów warknął rozkaz. Natychmiast jego ludzie zdjęli z ramion karabiny i wycelowali w samurajów. Padł szybko następny rozkaz i wypalili zdyscyplinowaną salwę w powietrze. Natychmiast ponownie załadowali karabiny i nie przebrzmiał jeszcze odgłos oddanej przed chwilą salwy, a już trzymali broń wycelowaną prosto w samurajów. Cała okolica wydała się nagle złowrogo cicha. Shorinowi i Oriemu zaparło dech ze zdziwienia. Od niepamiętnych czasów strzelby ładowało się prochem przez lufę, a dopiero potem strzelało. – To są strzelby odtylcowe, z tymi nowymi nabojami – szepnął Shorin z podnieceniem. Żaden z nich nie widział jeszcze tych niedawnych wynalazków, słyszeli tylko o nich.

Samurajowie przy zaporze byli równie za szokowani. – Iii, widziałeś, jak szybko je załadowali. Słyszałem, że żołnierz może z łatwością wystrzelić dziesięć kul, w czasie gdy muszkiet ładowany przez lufę wystrzeli tylko jedną. – Ale widziałeś, jak są zdyscyplinowani, Shorin, i te konie… prawie nie drgnęły! Oficer gai-jinów wyniosłym gestem ponownie nakazał otworzyć zaporę, niedwuznacznie grożąc, że jeśli go szybko nie posłuchają, wszyscy samurajowie będą martwi. – Przepuśćcie ich – rzekł dowódca samurajów. Oficer dragonów władczo spiął konia do biegu, nie okazując wcale strachu. Jego ludzie o posępnych twarzach pojechali za nim, trzymając strzelby w pogotowiu. Nikt z nich nie zwracał uwagi na strażników ani nie odpowiadał na ich grzeczne ukłony. – Natychmiast zostanie złożony meldunek z żądaniem przeprosin! – krzyknął samuraj, rozwścieczony obraźliwym zachowaniem żołnierzy. Starał się jednak tego nie okazywać. Kiedy przejechali, barierę ustawiono na miejsce. – Ależ mają obrzydliwe maniery – szepnął Ori wściekle. – Ale co mógł zrobić przeciw tym karabinom? – Powinien ich zaatakować i zabijać, dopóki by sam nie zginął. Nie mógłbym zrobić tego, co zrobił ten tchórz! Ja bym zaatakował i zginął – oświadczył Shorin. Kolana drżały mu z gniewu. – Tak. Sądzę… – Ori przerwał. Pod wpływem nagłej myśli jego gniew się ulotnił. – Chodź – zaszeptał ponaglająco. – Dowiemy się, dokąd poszli, może uda nam się ukraść kilka tych strzelb.

4 Barkas Marynarki Królewskiej wychynął z półcienia i sunął ku nabrzeżu w Kanagawie. Molo było solidne, z kamienia i drewna, niepodobne do innych, które pstrzyły wybrzeże. Umieszczono na nim dumny napis w językach japońskim i angielskim: „Własność Przedstawicielstwa Jej Brytyjskiej Wysokości w Kanagawie – obcym wstęp wzbroniony”. Barkas płynął szybko, napędzany wiosłami marynarzy, szczelnie wypełniony uzbrojoną piechotą morską. Horyzont na zachodzie wciąż obrębiony był wąską taśmą szkarłatu, morze pokrywała krótka fala, wstawał piękny księżyc, lekki wiatr przeganiał obłoki. Przy krańcu nabrzeża oczekiwał grenadier, a obok niego stał okrągłolicy Chińczyk w długiej, zapiętej wysoko pod szyją sukni. Trzymał na drągu lampę naftową. – Chowaj wiosła! – rozkazał bosman. Natychmiast wciągnięto wszystkie wiosła, cumowy wyskoczył na nadbrzeże i przywiązał łódź do pachołka. Piechota morska sprawnie wyszła na brzeg i stanęła w szyku obronnym. Dowódca, sierżant, z uwagą przyglądał się otoczeniu. Na rufie stał oficer floty. A obok niego Angelique Richaud. Oficer pomógł jej zejść na brzeg. – Dobry wieczór, panie poruczniku, dobry wieczór pani – rzekł grenadier, salutując oficerowi. – Ten tutaj to Lun, pomocnik w przedstawicielstwie. Lun wybałuszył oczy na dziewczynę. – Dobr, seł, ty idzie wiele szybko, szybko, hej? Panina idzie wszysko jedno. Angelique była zdenerwowana i niespokojna. Miała na sobie czepek i niebieską jedwabną suknię z krynoliną z dobranym do stroju szalem, co idealnie podkreślało bladość cery i blond włosy. – Jak się czuje pan Struan? – Nie wiem, proszę pani… panienko – rzekł łagodnie żołnierz. – Doktor Babcott jest najlepszy na tych wodach, tak że biedaczysko powinien wydobrzeć, jeśli taka jest wola boża. Będzie doprawdy zadowolony, gdy panią zobaczy… Pytał o panią, ale nie oczekiwaliśmy pani przed świtem. – A pan Tyrer? – Ma się dobrze, panienko, to nie była poważna rana. Lepiej, byśmy już szli. – Jak to daleko? – Heja daleko nie, szybko, szybko wszysko jedno – oznajmił z irytacją Lun. Podniósł lampę i wyruszył w noc, mamrocząc coś gorliwie po kantońsku. Bezczelny sukinsyn, pomyślał porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej John Marlowe. Ruszyli za Chińczykiem. Piechota morska natychmiast uformowała oddział ze zwiadowcami w przedzie. – Dobrze się pani czuje, panno Angelique? – spytał oficer. – Tak, dziękuję panu. – Owinęła szal ciaśniej na ramionach. Ostrożnie wybierała drogę. – Co za straszny zapach. – To ten nawóz, którym użyźniają ziemię. No i odpływ. – Marlowe miał dwadzieścia osiem lat, włosy koloru piasku, szaroniebieskie oczy i był bardzo wysoki. Normalnie pełnił

funkcję kapitana HMS „Pearl”, parowej fregaty z dwudziestoma jeden działami, lecz tymczasowo wyznaczono mu obowiązki porucznika flagowego przy starszym oficerze floty, admirale Kettererze. – Czy chciałaby pani lektykę? – Dziękuję, nie, tak jest dobrze. Lun znajdował się nieco w przedzie, oświetlając im drogę przez wąskie, opustoszałe ulice wioski. W Kanagawie panowała w zasadzie cisza, chociaż od czasu do czasu dawały się słyszeć hałaśliwe pijackie śmiechy kobiet i mężczyzn za wysokimi ścianami, w których widniały tu i ówdzie małe, zaryglowane drzwi. Rzucała się w oczy mnogość dekoracyjnych znaków japońskich. – To są gospody, hotele? – spytała. – Tak mi się wydaje – wyjaśnił delikatnie Marlowe. Lun zaśmiał się cicho, słysząc tę wymianę zdań. Mówił płynną angielszczyzną – nauczył się jej w szkole misjonarzy w Hongkongu. Zgodnie ze swymi instrukcjami starannie ukrywał ten fakt, zawsze mówił pidginem i udawał głupiego. Poznał sporo tajemnic mających wielkie znaczenie dla niego, jego przełożonych w tongu i dla ich przywódcy, Znakomitego Czena, Gordona Czena, kompradora Struanów. Komprador, zwykle dobrze urodzony Eurazjata, był nieodzownym pośrednikiem między kupcami europejskimi i chińskimi. Mówił płynnie po angielsku i w dialektach chińskich i do jego dłoni przylepiało się co najmniej dziesięć procent od wszystkich transakcji. Ach, wyniosła pannica, która napawa się nie odwzajemnionym pożądaniem, rozmyślał Lun z ogromnym rozbawieniem, gdyż wiedział o niej mnóstwo. Ciekaw jestem, który z tych cuchnących Okrągłych Oczu pierwszy cię rozpostrze i wejdzie w twe równie cuchnące Jadeitowe Wrota? Jesteś taka nietknięta, jak utrzymujesz, czy też wnuk Zielonookiego Diabła Struana już cieszył się Obłokami i Deszczem? Na wszystkich wielkich i małych bogów, będę to wiedział niedługo, gdyż twoja pokojówka jest córką trzeciej kuzynki mojej siostry. Już wiem, że twoje krótkie włoski trzeba by było wyrywać. Są one tak samo jasne jak włosy na głowie i zbyt bujne jak na cywilizowaną osobę, lecz chyba w sam raz dla barbarzyńcy. Uch! Ajajaj, ależ życie jest ciekawe. Założę się, że tamten morderczy atak przyniesie wiele kłopotów zarówno tym cudzoziemskim diabłom, jak i Zjadaczom Brudu z tych wysp. Cudownie! Niech się wszyscy potopią we własnych odchodach! Ciekawe, że wnuk Zielonookiego Diabła został fatalnie zraniony i tak ciągnie się zły dżos dla wszystkich mężczyzn z tej linii, ciekawe, że wiadomość już biegnie potajemnie do Hongkongu, niesiona przez naszego najszybszego kuriera. Jakie to mądre z mojej strony! Ale przecież moja osoba pochodzi z Państwa Środka, więc oczywiście jestem kimś lepszym. Zły wiatr dla jednego jest dobry dla innych. Ta wiadomość z pewnością spowoduje potężny spadek cen akcji Noble House. Dysponując wcześniej tą informacją, ja i moi przyjaciele nieźle zarobimy. Na wszystkich bogów, na wyścigach w Szczęśliwej Dolinie postawię dziesięć procent swoich dochodów na następnego konia, który będzie miał numer dwunasty, dzisiejszą datę według barbarzyńskiej rachuby czasu.

– Ho! – zawołał, pokazując ręką. Centralne wieżyczki świątyni wyłoniły się nad przejściami między malutkimi parterowymi domkami, stojącymi oddzielnie, choć skupionymi w plastry miodu. Przy wrotach świątyni, dobrze oświetlonej lampami naftowymi, stali dwaj grenadierzy z sierżantem. Obok nich Babcott. – Witaj, Marlowe – rzekł z uśmiechem. – Co za niespodzianka, dobry wieczór, mademoiselle. Co z… – Proszę mi wybaczyć, doktorze – przerwała Angelique, zerkając na niego, zdziwiona jego posturą – lecz Malcolm… pan Struan, słyszeliśmy, że został ciężko ranny. – Otrzymał brzydkie cięcie mieczem, ale połatałem go i teraz mocno śpi – wyjaśnił swobodnie Babcott. – Dałem mu środek uspokajający. Za sekundę zaprowadzę panią do niego. Co się dzieje, Marlowe, dlaczego… – A Phillip Tyrer? – znowu mu przerwała. – Czy on również został ciężko zraniony? – Ma uszkodzony mięsień. Mademoiselle, nic nie może pani w tej chwili zrobić, obu dano środki uspokajające. Dlaczego przywiozłeś piechotę morską, Marlowe? – Admirał myślał, że lepiej, by miał pan dodatkową ochronę… na wypadek ewakuacji. Babcott gwizdnął. – Aż tak poważna sytuacja? – Właśnie odbywa się zebranie. Admirał, generał, sir William razem z przedstawicielami Francji, Rosji i Ameryki oraz… hm, bractwo kupieckie. Sądzę, że jest to dość burzliwe spotkanie – dodał sucho Marlowe. – Wystawcie warty, sierżancie Crimp, później sprawdzę wasze posterunki – zwrócił się do przedstawiciela Królewskiej Marynarki. – Proszę, udzielcie sierżantowi Crimpowi wszelkiej niezbędnej pomocy w zakwaterowaniu ludzi i tak dalej. Jak się pan nazywa? – dodał, zwracając się do sierżanta grenadierów. – Towery, panie poruczniku. – Dziękuję, sierżancie Towery. – Może obydwoje pójdziecie ze mną? Napijecie się herbaty? – Dziękuję, nie – odrzekła Angelique, starając się być uprzejmą. Zżerała ją jednak niecierpliwość. Nie znosiła sposobu, w jaki Anglicy przyrządzali herbatę, i tego zwyczaju proponowania jej przy byle okazji. – Ale chciałabym zobaczyć pana Struana i pana Tyrera. – Oczywiście, natychmiast. – Doktor już postawił diagnozę, że dziewczyna lada chwila wybuchnie płaczem, i uznał, że naprawdę potrzebuje filiżanki herbaty, być może z małym dodatkiem brandy, a potem środek uspokajający i do łóżka. – Obawiam się, że młody Phillip, biedaczysko, doznał sporego szoku. Dla pani też musiało to być okropne. – Czy on się dobrze czuje? – Tak, zupełnie dobrze – powtórzył cierpliwie. – Niech pani pójdzie ze mną, sama pani zobaczy. Poprowadził wszystkich przez dziedziniec. Nieoczekiwanie zatrzymał ich tętent kopyt i brzęk uprzęży. Ze zdziwieniem zobaczyli nadjeżdżający patrol dragonów. – Dobry Boże, to Pallidar – stwierdził Marlowe. – Co on tu robi?

Obserwowali, jak oficer dragonów odpowiada na pozdrowienia żołnierzy piechoty morskiej i grenadierów, a potem zsiada z konia. – Psiakrew! – rzucił Pallidar, nie widząc Marlowe’a, Babcotta ani Angelique. – Te cholerne psubraty Japońcy sukinsyńsko próbowali zagrodzić nam tę kurewską drogę. Niestety, te skurwysyny zmieniły swoje chujowe, pieskie zdanie, a już by podgryzali od dołu swoją kurewską trawkę i… – Zauważył Angelique i przerwał przerażony. – Jezus, Maria! Och, chcę powiedzieć, że… że jest mi okropnie, strasznie przykro, mademoiselle, ja, ee… nie zdawałem sobie sprawy, że są tu jakieś damy, eee… cześć, John, witam, doktorze. – Cześć, Settry – rzekł Marlowe. – Mademoiselle Angelique, czy mogę pani przedstawić niewyparzoną gębę, kapitana Settry’ego Pallidara, z Ósmego Regimentu Dragonów Jej Królewskiej Wysokości. Mademoiselle Angelique Richaud. Skinęła głową chłodno, a on sztywno się skłonił. – Jestem, ee… okropnie mi przykro, mademoiselle. Doktorze, polecono mi, bym ochraniał przedstawicielstwo na wypadek ewakuacji. – Admirał właśnie nas tu po to przysłał – rzekł szorstko Marlowe. – Ma to robić piechota morska. – Możesz ich zwolnić. Teraz my tu jesteśmy. – Weź się… Sugeruję, żebyś poprosił o nowe rozkazy. Jutro. Tymczasem ja jestem oficerem dowodzącym. Doktorze, może zaprowadzi pan damę, by zobaczyła pana Struana. Babcott patrzył z troską, jak dwaj młodzi ludzie ścierają się ze sobą. Lubił obydwóch. Z pozoru przyjacielscy – w istocie zacięci wrogowie. Te dwa młode byczki dopadną się nawzajem pewnego dnia i niech ich Bóg ma w opiece, jeśli stanie się to z powodu kobiety. – Do zobaczenia później. – Wziął dziewczynę pod rękę i odprowadził ją. Obaj mężczyźni patrzyli, jak odchodzą. Potem Pallidar wysunął naprzód podbródek. – To nie pokład rufówki – zasyczał – psiakrew, to robota dla armii. – Gówno prawda. – Czy razem z manierami straciłeś rozum? Dlaczego, do diabła, przywlokłeś tu kobietę, kiedy jeden Bóg wie, co może się zdarzyć? – Ponieważ ważny pan Struan prosił o spotkanie z nią, a z punktu widzenia medycyny to dobry pomysł. Wbrew moim radom namówiła admirała, by pozwolił jej tu dzisiaj przyjechać, a on mi rozkazał, bym ją eskortował i bezpiecznie odesłał z powrotem. Sierżancie Towery! – Tak jest, panie poruczniku! – Dowodzę tu wszystkim aż do nadejścia dalszych rozkazów. Odprowadź dragonów na kwatery i pomóż wygodnie ich rozmieścić. Czy masz miejsce dla koni? Czy macie dość żywności? – Tak, panie poruczniku, mamy mnóstwo miejsca. Ale żarcia będzie mało. – Czy kiedykolwiek w tych zakazanych krajach była go obfitość? – Marlowe gestem przywołał sierżanta bliżej do siebie. – Powiadom wszystkich: żadnych walk, a jeśli się jakieś wywiążą, każdy, kto weźmie w nich udział, dostanie sto batów, niezależnie od tego,

kim jest – zapowiedział z groźbą w głosie. W barze klubu w Yokohamie, największym pomieszczeniu w Osiedlu Cudzoziemców, wykorzystywanym jako sala zebrań, panował rwetes. Tłoczyła się tu prawie cała szanująca się ludność Osiedla – brakowało tylko bardzo pijanych i bardzo chorych. Krzyczano w różnych językach. Wielu miało przy sobie broń, wielu wymachiwało pięściami i przeklinało grupkę elegancko ubranych mężczyzn, którzy siedzieli przy stole na podwyższeniu w odległym końcu sali. Większość z nich odkrzykiwała tłumowi; generał i admirał byli bliscy apopleksji. – Tylko to powtórz i na Boga, wezwę cię na zewnątrz… – Wypchaj się, sukinsynie… – To wojna, Wullem ma… – Zawezwijcie pod broń tę cholerną armię i flotę i zbombardujcie Edo… – Zrównać z ziemią tę pieprzoną stolicę, psiakrew… – Canterbury’ego trzeba pomścić, Wullum musi… – Słusznie, Willum jest odpowiedzialny, John the Cant to był mój kumpel… – Słuchajcie, wy tam… Jeden z siedzących mężczyzn zaczął walić w blat stołu drewnianym młotkiem, wołając o ciszę, co jeszcze bardziej rozpaliło tłum – kupców, pośredników, karczmarzy, szulerów, handlarzy końmi, rzeźników, dżokejów, marynarzy, dziedziców rodzin, producentów żagli i portową hołotę. Cylindry, barwne kubraki, wełniane ubrania i bielizna, skórzane buty biednych i bogatych. Powietrze gorące, nieświeże, zadymione, przesycone zapachem nie mytych ciał, starego piwa, whisky, dżinu, rumu i rozlanego wina. – Uciszcie się, psiakrew, pozwólcie Wullumowi mówić… Mężczyzna z młotkiem zakrzyczał: – Jestem William, na miłość boską! William, nie Wullum, Willum czy Wiliam! William Aylesbury, ileż razy mam wam to powtarzać? William! – Słusznie, niech Willum przemawia, na Boga! Trzej barmani podający napitki za ogromną ladą roześmieli się. – To zebranie, a to dopiero wywołuje pragnienie, co, szefie? – zawołał jeden z nich jowialnie, wycierając ladę brudną szmatą. Bar był dumą Osiedla. Rozmyślnie zrobiono go tak, by był o stopę szerszy niż ten w szanghajskim Jockey Clubie, poprzednio uznawany za największy w Azji, i dwukrotnie większy niż ten w klubie w Hongkongu. Całą jedną ścianę miał obstawioną butelkami wódki, wina i beczułkami piwa. – Dajcie skurczybykowi mówić, na rany Jezusa! Sir William Aylesbury, mężczyzna z młotkiem, westchnął. Był przedstawicielem brytyjskim – ministrem w Japonii, starszym członkiem korpusu dyplomatycznego. Pozostali mężczyźni reprezentowali Francję, Rosję, Prusy i Amerykę. Stracił cierpliwość i skinął głową młodemu oficerowi, stojącemu nie opodal. Natychmiast, wyraźnie do tego przygotowany, jak i wszyscy za stołem – oficer wyjął rewolwer i wypalił w sufit. W ciszy, która nagle zapanowała, poleciały w dół kawałki tynku.

– Dziękuję. Teraz – zaczął sir William głosem pełnym sarkazmu – jeśli szanowni panowie pozostaną przez chwilę spokojni, możemy kontynuować. – Był wysokim, zażywnym mężczyzną pod pięćdziesiątkę, miał nieregularne rysy twarzy i odstające uszy. – Ponieważ następstwa naszej decyzji dotkną wszystkich, powtarzam jeszcze raz, że moi koledzy i ja chcemy przedyskutować publicznie sposób reakcji na ten incydent. Jeśli wy wszyscy nie chcecie słuchać albo jeśli zapytani o opinię nie zechcecie nieco powstrzymać się od przekleństw, rozpatrzymy całą sprawę w swoim gronie, a kiedy już postanowimy, co się ma wydarzyć, będziemy niezwykle radzi was powiadomić. Zareagowano szmerem niechęci, ale bez jawnej wrogości. – Dobrze. Panie McFay, mówił pan? Jamie McFay stał z Dmitrim w przodzie. Jako zarządca kantoru Struanów, największej firmy w Azji, był zwykle rzecznikiem kupców i handlowców, z których najważniejsi posiadali flotę uzbrojonych kliprów i frachtowców. – Cóż, proszę pana, wiemy, że Satsuma nocują w Hodogai, na północy, i łatwo można ich dosięgnąć, a ich król jest z nimi – powiedział. Cały czas martwił się stanem Malcolma Struana. – Nazywa się Sajirro, czy jakoś podobnie, i myślę, że powinn… – Głosuję, by jeszcze dziś otoczyć skurwysynów i powiesić gnojka! – krzyknął ktoś. Ryk aplauzu wkrótce wygasł wśród stłumionych przekleństw i wezwań: „Na miłość boską, ciągnijmy to dalej”… – Proszę, niech pan mówi, panie McFay – odezwał się ze znużeniem sir William. – Atak, jak zwykle, nie był niczym sprowokowany, John Canterbury został zarżnięty w obrzydliwy sposób. Jeden Bóg wie, kiedy pan Struan wyzdrowieje. Ale tym razem po raz pierwszy możemy zidentyfikować morderców, a przynajmniej ich król może to zrobić. Posiada też stosowną władzę, co jest równie pewne jak to, że Bóg stwarza jabłuszka, by złapać sukinsynów, przekazać ich nam i zapłacić odszkodowanie… – Znów odezwały się brawa. – Są w naszym zasięgu i dzięki wojsku, które mamy, możemy ich przygwoździć. Głośne wołanie o zemstę i okrzyki poparcia. – Chciałbym zapytać monsieur generała i monsieur admirała, jakie jest ich zdanie – powiedział głośno Henri Bonaparte Seratard, przedstawiciel Francji w Japonii. Admirał oznajmił natychmiast: – Mam we flocie pięciuset żołnierzy piechoty morskiej… Generał Thomas Ogilvy przerwał mu stanowczo, lecz grzecznie: – Sprawa, drogi admirale, dotyczy operacji lądowej. Panie Ceraturd… – siwiejący, czerwonolicy pięćdziesięciolatek z rozmysłem błędnie wymówił nazwisko i użył słowa „pan”, by wzmocnić zniewagę – mamy tysiąc żołnierzy brytyjskich w dziesięciu obozach, dwie jednostki kawalerii i w ciągu dwóch miesięcy możemy wezwać dalszych osiem lub dziewięć tysięcy brytyjskich i indyjskich piechurów wraz z oddziałami pomocniczymi z naszego bastionu w Hongkongu. – Bawił się swym złotym galonem. – Nie można wyobrazić sobie problemu, którego siły Jej Królewskiej Mości pod moim dowództwem nie mogłyby skutecznie rozwiązać. – Zgadzam się z tym – oświadczył admirał wśród ryków aprobaty.

– Jest pan więc zwolennikiem wypowiedzenia wojny? – spytał gładko Seratard, kiedy krzyki ucichły. – Nic podobnego, panie ministrze – odparł generał. Nie lubił Francuza tak samo jak Francuz jego. – Stwierdziłem tylko, że jesteśmy w stanie zrobić, co trzeba, kiedy zostaniemy do tego zobowiązani. Ośmielam się sądzić, że w sprawie tego „incydentu” powinien zdecydować przedstawiciel Ameryki w porozumieniu z admirałem i mną, bez tej niestosownej debaty. Odezwało się kilka okrzyków aprobaty, większość jednak potępiała ten pogląd. – To nasze srebro i podatki opłacają was wszystkich, skurczybyków, i mamy prawo wypowiedzieć się, co jest czym. Słyszałeś, na Boga, o czymś takim jak parlament? – wykrzyknął jakiś głos. – Francuska obywatelka została wmieszana w tę sprawę – rozgorączkowany Seratard przekrzykiwał tłum – dlatego w grę wchodzi honor Francji. Nastąpiła kocia muzyka i łobuzerskie uwagi o dziewczynie. Sir William znowu użył młotka, co pozwoliło urzędującemu przedstawicielowi Ameryki, Isiahowi Adamsonowi, na chłodne stwierdzenie: – Pomysł wszczęcia wojny z powodu tego incydentu jest nonsensem, a pomysł, by zaatakować i ograbić króla w suwerennym kraju, jest kompletnym wariactwem… typowym aroganckim, imperialistycznym przejawem szowinizmu! Przede wszystkim należy poinformować bakufu, potem poprosić ich o… – Doktor Babcott już ich poinformował w Kanagawie – oznajmił sir William z irytacją. – Zaprzeczyli, że wiedzą cokolwiek o incydencie i najprawdopodobniej będą się tego trzymać i nadal tak twierdzić. Poddany brytyjski został brutalnie zamordowany, drugi poważnie zraniony. Nasz młody zagraniczny gość śmiertelnie przestraszony, co jest niewybaczalne. A wszystkie te czyny, muszę to podkreślić, jak zrobił to już pan McFay, po raz pierwszy zostały popełnione przez przestępców, których możemy zidentyfikować. Rząd Jej Królewskiej Mości nie pozwoli, by uszły bezkarnie… – Przez chwilę jego głos zanikł w hałaśliwym aplauzie. – Jedyna sprawa, o której musimy zdecydować, to zakres kary oraz w jaki sposób powinniśmy zacząć działać i kiedy – dodał, gdy sala się uciszyła. – Panie Adamson? – zwrócił się do Amerykanina. – Ponieważ sprawa nas nie dotyczy, nie mogę udzielić formalnej rekomendacji. – Hrabia Siergiejew? – Moja formalna rada – rzekł powoli Rosjanin – jest następująca: napadnijmy na Hodogayę i rozerwijmy ją na strzępy wraz ze wszystkimi Satsumami. – Był tuż po trzydziestce, silnie zbudowany; brodaty patrycjusz, szef misji cara Aleksandra Drugiego. – Zastosowanie siły, zmasowane, zaciekłe i natychmiastowe, to jedyna dyplomacja, jaką Japońcy zrozumieją. Byłby to zaszczyt dla mego statku wojennego, gdyby poprowadził atak… Zapadła dziwna cisza. Spodziewałem się, że taka będzie twoja odpowiedź, pomyślał sir William. Nie jestem pewien, czy nie masz racji. Ach, Rosja, piękna, niezwykła Rosja, jaka szkoda, że jesteśmy wrogami. Nigdy się w życiu tak nie bawiłem jak w Petersburgu. Mimo

to nie zagarniecie tych wód, w zeszłym roku zatrzymaliśmy waszą inwazję na japońską wyspę Cuszimę i przeszkodzimy wam również w zagarnięciu ich Sachalina. – Dziękuję, mój drogi hrabio. Pan von Heimrich? Prusak, dojrzały mężczyzna, nie przemawiał długo. – Nie mam w tej sprawie żadnych rad, panie konsulu generalny, prócz formalnego oświadczenia, że mój rząd uważałby to za sprawę jedynie pańskiego rządu, a nie pomniejszych stron. Seratard zaczerwienił się. – Nie uważam… – Panowie, dziękuję wam za rady – rzekł stanowczo sir William, zapobiegając sprzeczce, która lada moment mogła się między nimi rozpalić. Wczorajsze depesze Foreign Office z Londynu mówiły, że Brytania wkrótce może zostać wplątana w jeszcze jedną z niekończących się europejskich wojen, tym razem między wojowniczą butną Francją a wojowniczymi butnymi i ekspansjonistycznymi Prusami. Depesze nie mówiły jednak, po której strome Brytania się zaangażuje. Dlaczego, do diabła, ci cholerni cudzoziemcy nie mogą się zachowywać jak cywilizowani faceci! Niech mnie cholera, jeśli wiem. Ponieważ są tutaj wszystkie ważne osoby, a nie mieliśmy uprzednio takiej okazji, sądzę, że zanim poweźmiemy decyzję, powinniśmy wyraźnie określić, jaki mamy problem – rzekł szorstko. – Zawarliśmy legalne traktaty z Japonią. Jesteśmy tu po to, by handlować, a nie by zawojowywać terytoria. Musieliśmy załatwiać sprawy z tutejszą biurokracją, bakufu, która przypomina gąbkę: w jednej chwili utrzymuje, że jest wszechmocna, w następnej okazuje całkowitą bezradność w stosunku do poszczególnych królów. Nigdy się nam nie udało dotrzeć do rzeczywistej władzy, do tajkuna czy może shōguna, nie wiemy nawet, czy ktoś taki naprawdę istnieje. – Musi istnieć – oświadczył chłodno von Heimrich – gdyż nasz słynny niemiecki podróżnik i lekarz, doktor Engelbert Kaempfer, udając Holendra, przebywał w Deshimie od tysiąc sześćset dziewięćdziesiątego do dziewięćdziesiątego trzeciego roku i donosił, że odwiedził go w Edo podczas corocznej pielgrzymki. – To jeszcze nie dowód, że ktoś taki ma dzisiaj jakieś znaczenie – rzekł zjadliwie Seratard. – Zgadzam się jednak, że shōgun istnieje. Mój kraj, Francja, preferuje bezpośrednie działanie. – Świetny pomysł, monsieur – sir William poczerwieniał. – A jak to zrobimy? – Poślijcie flotę przeciw Edo – rzucił Rosjanin. – Zażądajcie natychmiastowej audiencji albo zniszczycie tamto miejsce. Gdybym miał taką piękną flotę jak wasza, najpierw zrównałbym z ziemią pół miasta, a potem zażądał audiencji… albo jeszcze lepiej, rozkazałbym temu miejscowemu tajkunowi-shōgunowi zjawić się na mym okręcie flagowym następnego dnia o świcie i powiesiłbym go. Ozwały się liczne okrzyki aprobaty. – Z pewnością jest to jakiś sposób, lecz rząd Jej Królewskiej Mości wolałby rozwiązanie nieco bardziej dyplomatyczne – stwierdził sir William. – Po drugie, prawie nie mamy rzeczywistych wiadomości o tym, co dzieje się w tym kraju. Byłbym wdzięczny,

gdyby wszyscy kupcy pomogli nam zbierać informacje, które mogą okazać się użyteczne. Panie McFay, ze wszystkich handlowców pan powinien być poinformowany najlepiej. Może nam pan pomóc? – Cóż, kilka dni temu jeden z japońskich dostawców jedwabiu powiedział naszemu chińskiemu kompradorowi, że niektóre królestwa… – używał słowa „lenno”, a królów nazywał „daimyō” – zbuntowały się przeciwko bakufu. Zwłaszcza Satsuma i niektóre części Tosy i Chōshū… – McFay wyraźnie ważył słowa. Sir William zauważył natychmiastowe zainteresowanie innych dyplomatów i zastanawiał się, czy postąpił rozsądnie, zadając to pytanie publicznie. – Gdzie leżą te królestwa? – Satsuma niedaleko Nagasaki na południowej wyspie, Kyushu – wyjaśnił Adamson. – Ale co z Chōshū i Tosą? – Cóż, łaskawy panie – wtrącił się amerykański marynarz; mówił z przyjemnym, irlandzkim akcentem. – Tosa jest częścią Shikoku, to jest duża wyspa na morzu wewnętrznym. Chōshū leży daleko na głównej wyspie, naprzeciw cieśnin. Przepływaliśmy przez cieśniny dużo razy, mają najwyżej milę w najwęższym miejscu. Jak właśnie mówiłem, Chōshū jest królestwem naprzeciw przewężenia, o szerokości ledwie mili. Jest to najlepsza, najkrótsza droga tutaj z Hongkongu czy Szanghaju. Cieśniny Shi-mono-seki, tak nazywają je miejscowi, i kiedyś handlowaliśmy tam w mieście za rybę i wodę, ale nie witano nas mile. Wielu innych to potwierdziło. Mówili, że również przepływali przez cieśniny, lecz nie wiedzieli, że królestwo nazywa się Chōshū. – Czy można prosić o pańskie nazwisko? – zapytał sir William. – Paddy O’Flaherty, bosman amerykańskiego wielorybnika „Albatross” z Seattle, łaskawy panie. – Dziękuję – powiedział sir William i zakonotował sobie, by posłać później po O’Flaherty’ego i wywiedzieć się więcej, zorientować, czy są szkice tego terenu, a jeśli nie, natychmiast polecić, by je wykonano. – Niech pan mówi dalej, McFay – rzekł. – Powiada pan, że się buntują. – Tak, proszę pana. Ten handlarz jedwabiem… nie wiem co prawda, w jakim stopniu można na nim polegać, w każdym razie twierdzi, że właśnie trwa jakaś walka o przejęcie władzy, skierowana przeciw tajkunowi, którego ciągle nazywał „shōgun”, przeciw bakufu i jakiemuś królowi, czy daimyō, zwanym Toranaga. Sir William zauważył, że oczy Rosjanina zwęziły się jeszcze bardziej, sprawiając, że rysy jego twarzy wydawały się prawie azjatyckie. – Tak, mój drogi hrabio? – Nic takiego, sir Williamie. Ale czy to nie tego władcę wspomina Kaempfer? – Rzeczywiście, rzeczywiście… – Zastanawiam się, pomyślał sir William, dlaczego nigdy przedtem mi nie wspomniałeś, że czytałeś te trudno dostępne, lecz kształcące dzienniki, napisane po niemiecku, w języku, którego nie znasz. Musiały być wobec tego przetłumaczone na rosyjski…?

– Może „Toranaga” oznacza w ich języku władcę. Proszę, panie McFay, niech pan kontynuuje. – To wszystko, co ten facet opowiedział memu kompradorowi, ale zajmę się tym i dowiem czegoś więcej. A teraz – spytał McFay grzecznie, lecz stanowczo – czy rozprawiamy się z królem Satsumy dziś w Hodogai czy nie? Dym tytoniowy kotłował się w ciszy. – Czy ktoś ma coś do dodania… dotyczącego tego buntu? – Do nas również doszły pogłoski o tej rewolcie – odezwał się Norbert Greyforth, mężczyzna dużo wyższy od McFaya, szef kantoru Brock i Synowie, konkurującego ze Struanami. – Myślałem jednak, że ma to coś wspólnego z ich naczelnym kapłanem, tym „mikado”, który jakoby mieszka w Kioto, mieście położonym niedaleko Osaki. Też się popytam. Tymczasem, co się tyczy dzisiejszego wieczoru, głosuję za tym, co mówił McFay, im szybciej spierzemy tych skurczybyków, tym prędzej będziemy mieli pokój. – Norbert Greyforth wyraźnie nienawidził McFaya. Kiedy okrzyki poparcia ucichły, sir William powiedział tonem sędziego, który ogłasza wyrok: – Oto, co się stanie: po pierwsze, nie będzie dzisiaj żadnego ataku i… – Rezygnuj sobie, na Boga, zrobimy to sami, chodźmy, damy łupnia psubratom… – ozwały się okrzyki. – Nie możemy… tak bez wojska… – Bądźcie cicho i psiakrew, posłuchajcie – krzyknął sir William. – Jeśli ktoś zrobi głupstwo i wyruszy dziś przeciwko Hodogai, będzie musiał odpowiadać zgodnie z naszymi prawami, tak samo jak z prawami japońskimi. Kategorycznie tego zabraniam! Jutro zażądam formalnie, powtarzam: zażądam, żeby natychmiast bakufu, a także shōgun złożyli formalne przeprosiny, przekazali nam obu morderców, byśmy ich osądzili i powiesili, i od ręki zapłacili sto tysięcy funtów, bo inaczej poniosą konsekwencje swej odmowy. Kilku krzyknęło na znak poparcia, większość milczała i zebranie zakończyło się odpływem uczestników do baru. Wielu mężczyzn skłonnych było wymienić ciosy, jako że dyskusje stawały się coraz bardziej rozgorączkowane i pijackie. McFay i Dmitri przepchnęli się na dwór. – Mój Boże, tu jest znacznie przyjemniej. – McFay zsunął kapelusz i wytarł czoło. – Można na słówko, panie McFay? Obrócił się i zobaczył Greyfortha. – Oczywiście. – Sam na sam, dobrze? McFay zmarszczył się, a potem poszedł na wpół pustą promenadą wzdłuż wybrzeża, mijając przystanie i oddalając się od Dmitriego, który nie pracował dla Struanów, lecz handlował u Coopera-Tillmana, jednej ze spółek amerykańskich. – Słucham? – Co z Hodogayą? – Norbert Greyforth mówił ściszonym głosem. – Macie tu dwa statki, my trzy. Dowodzimy wspólnie mnóstwem zabijaków. Większość chłopców z floty

handlowej dołączy do nas, mamy dosyć broni i możemy zabrać jedną czy dwie armaty. John Canterbury był dobrym przyjacielem, nasz Stary go lubił, i chciałbym, by został pomszczony. Co ty na to? – Gdyby Hodogaya była portem, nie zawahałbym się, ale nie możemy atakować w głębi kraju. To nie Chiny. – Boisz się tamtych gówniarzy? – Nie boję się nikogo – rzekł ostrożnie McFay. – Nie zdołamy zorganizować skutecznego rajdu bez regularnej armii. Norbercie, to niemożliwe. Chcę zemsty bardziej niż ktokolwiek. Greyforth upewnił się, że nikt ich nie słucha. – Ponieważ poruszyłeś dziś ten temat, a nie rozmawiamy zbyt często, chcę ci powiedzieć, że wkrótce zaczną się tu kłopoty. – Rewolta? – Tak. Poważne kłopoty dla nas wszystkich. Były już wszelkie tego oznaki. Nasi handlarze jedwabiem przez ostatni miesiąc czy dwa zachowywali się obrzydliwie. Podnosili ceny surowca, opóźniali dostawy, ociągali się z wpłatami i chcieli dodatkowych kredytów. Założę się, że u was jest tak samo. – Owszem. Ci dwaj mężczyźni rzadko rozmawiali o interesach. – To prawie wszystko, co wiem. Mogę tylko dodać, że te oznaki są takie same jak w Ameryce tuż przed wojną domową. Jeśli coś takiego się zdarzy, to nam dopiero dopierdoli. Bez floty i wojsk jesteśmy goli i można nas wymazać. – Co proponujesz? – spytał McFay po chwili milczenia. – Trzeba poczekać i zobaczyć, jak się to rozwinie. Tak jak ty, nie spodziewam się wiele po planach naszego Wilusia. Rosjanin miał rację, gdy mówił, co trzeba zrobić. Tymczasem trzymamy wszystkie nasze księgi i forsę na pokładzie. – Greyforth kiwnął głową ku morzu, gdzie na redzie stały ich dwa klipry i frachtowiec; klipry wciąż jeszcze szybciej pokonywały drogę do Anglii niż parowce, obojętnie, czy napędzane łopatkami, czy śrubą… – Zwiększyliśmy zapas prochu, naboi i szrapneli i złożyliśmy zamówienie, by jak tylko to będzie możliwe, przysłano nam dwa nowiutkie jankeskie dziesięciolufowe karabiny maszynowe Gatlinga. McFay zaśmiał się. – Ach, więc zrobiliście to… my też! – Doszło to jakoś do nas i właśnie dlatego wysłaliśmy zamówienie na dwukrotnie więcej karabinów niż w waszej dostawie. – Kto wam o tym powiedział, co? Kto jest waszym szpiegiem? – Tomcio Paluszek – oświadczył Greyforth sucho. – Słuchaj, wiemy wszyscy, jak te wynalazki, między innymi metalowe naboje, zmieniły bieg wojny. Dowiodła tego liczba ofiar w bitwach pod Bull Run i Fredericksburgiem. – Tak, to szokujące. Dmitri opowiedział mi, że Południe jednego wieczoru straciło cztery tysiące łudzi. To straszne. A więc?

– Obydwaj moglibyśmy Japońcom sprzedawać tony tej broni. Pomyślałem sobie, że powinniśmy się umówić: ani sami nie będziemy tego robić, ani nie dopuścimy, by inne skurwysyny importowały czy przemycały broń na wyspy. Sprzedawanie Japońcom starych parowców i pojedynczych dział to co innego, ale nie broni odtylcowej i karabinów maszynowych. Zgoda? McFaya zdziwiła ta propozycja. Przyjął ją podejrzliwie. Ale nie okazał tego po sobie. Ani pewności, że Norbert nigdy nie dotrzyma tej umowy. – Zgoda. – Uścisnął podaną dłoń. – Dobrze. Jakie są ostatnie wieści o młodym Struanie? – Kiedy widziałem go z godzinę temu, wyglądał podle. – Umrze? – Nie. Doktor upewnił mnie co do tego. Odpowiedział mu zimny uśmiech. – Cóż oni, do cholery, mogą wiedzieć? Gdyby jednak umarł, mogłoby to zniszczyć Noble House. – Nic nigdy nie zniszczy Noble House. Dirk Struan tego dopatrzył. – Nie bądź tego taki pewien. Dirk jest martwy od przeszło dwudziestu lat, jego syn, Culum, niemal leży na łożu śmierci, a jeśli Malcolm umrze, kto przejmie interes? Przecież nie jego młodszy brat, który ma zaledwie dziesięć lat. – Oczy Greyfortha błysnęły dziwnie. – Staruszek Brock może i ma siedemdziesiąt dwa lata, ale jest sprytny i twardy jak zawsze. – Jednak to my wciąż jesteśmy Noble House, Culum jest nadal tai-panem. Staruszek Brock nadal nie pełni funkcji gospodarza Jockey Clubu w Szczęśliwej Dolinie i nigdy nim nie będzie – dodał McFay, ciesząc się z wbitej szpileczki. – To się stanie wkrótce, Jamie, to i cała reszta. Culum Struan nie będzie już długo manipulował głosami w Jockey Clubie, a gdy jego syn i dziedzic również wyciągnie kopyta… cóż, wtedy jeśli wliczyć nas i naszych przyjaciół, będziemy mieć niezbędną liczbę głosów. – Do tego nie dojdzie. – Niewykluczone, że Stary Brock razem z panem Morganem zaszczycą nas tu wkrótce swą wizytą. – Głos Greyfortha stwardniał. – Morgan jest w Hongkongu? – McFay usiłował nie okazywać zdumienia. Najstarszy syn Brocka już teraz z wielkim powodzeniem prowadził londyńskie biuro firmy. O ile Jamie wiedział, Morgan nigdy przedtem nie był w Azji. Jeśli nagle znalazł się w Hongkongu… Jakie nowe diabelstwo tych dwóch knuje? Morgan specjalizował się w finansach kupieckich i zręcznie rozciągnął macki firmy Brock na Europę, Rosję i Amerykę Północną, zawsze włażąc na szlaki handlowe Struanów i podbierając im klientów. Od zeszłego roku, od chwili wybuchu wojny amerykańskiej, McFay i inni dyrektorzy spółki Struanów otrzymywali niepokojące raporty o niepowodzeniach w ich rozległych interesach w Ameryce, zarówno na Południu, jak i Północy, gdzie Culum Struan wiele zainwestował. – Jeśli Staruszek Brock wraz z synem uszczęśliwią nas swoją obecnością, będziemy mieli, mam nadzieję, ten zaszczyt, by go zaprosić na kolację.

Greyforth zaśmiał się ponuro. – Wątpię, czy znajdą czas, chyba że na przejrzenie waszych ksiąg, kiedy was przejmiemy. – Do tego nigdy nie dojdzie… Jeśli będę miał jakieś wiadomości o rewolcie, zawiadomię was. Proszę, zróbcie tak samo. Dobranoc. Greyforth zaśmiał się w duchu, zadowolony, że udało mu się posiać nasiona. Staruszek z satysfakcją zbierze plony, wyrywając je z korzeniami, pomyślał. Doktor Babcott człapał ze zmęczeniem w mrocznym korytarzu Przedstawicielstwa Brytyjskiego w Kanagawie. Na wełnianą piżamę miał narzucony szlafrok i niósł lampę naftową. Gdzieś na dole zegar wybił drugą. Babcott z roztargnieniem sięgnął do kieszeni i popatrzył na swój zegarek kieszonkowy, ziewnął, a potem zastukał do drzwi. – Panno Angelique? – Tak? – odezwała się po chwili sennie. – Chciała pani wiedzieć, kiedy pan Struan się obudzi. – Ach, dziękuję. – Upłynął jakiś czas, nim odryglowała drzwi i wyszła. Miała szlafrok na nocnej koszuli, lekko rozczochrane włosy i była wciąż zaspana. – Jak się czuje? – Odczuwa trochę mdłości i zawroty głowy – rzekł Babcott, prowadząc ją korytarzem i po schodach na dół, do szpitalika, gdzie znajdowały się pokoje chorych. – Temperaturę i puls ma lekko podwyższone, czego oczywiście należało oczekiwać. Dałem mu narkotyk osłabiający ból. To wspaniały silny młody człowiek i wszystko powinno być w porządku. Kiedy pierwszy raz zobaczyła Malcolma, wstrząsnęła nią jego bladość i przeraził panujący smród. Nigdy wcześniej nie była w szpitalu, na sali operacyjnej czy w prawdziwej izolatce. Czytała w paryskich gazetach i magazynach o śmierci i umieraniu, falach zaraz i śmiertelnych infekcji – odrze, ospie, tyfusie, cholerze, zapaleniu płuc, opon mózgowych, krztuścu, szkarłatnej gorączce, gorączce połogowej i temu podobnych – które od czasu do czasu ogarniały Paryż, Lyon i inne miasta, nigdy jednak nie miała bliskiego kontaktu z chorobami. Zawsze była zdrowa, a jej ciotka, wuj i brat cieszyli się podobnym błogosławieństwem. Drżąc dotknęła czoła Struana, odgarnęła mu z twarzy włosy zlepione potem, ale mdlił ją otaczający łóżko zapach, więc pośpiesznie wyszła. W pokoju obok Tyrer mocno spał. Ku jej wielkiej uldze nic tu nie cuchnęło. Pomyślała, że jego twarz we śnie ma przyjemny wyraz, podczas gdy na twarzy Struana malował się ból. – Phillip ocalił mi życie, doktorze – powiedziała. – Po panu… po panu Canterburym byłam… ja byłam sparaliżowana, a Phillip rzucił swego konia i przeciął drogę zabójcy. Dało mi to czas na ucieczkę. Byłam, nie mogę opisać, jak okropnie… – Jak wyglądał tamten mężczyzna? Czy potrafiłaby pani go rozpoznać? – Nie wiem, po prostu tubylec, myślę, że młody, ale nie wiem, trudno ocenić ich wiek, a on był… był pierwszym, którego widziałam z bliska. Nosił kimono i krótki miecz przy pasie, i duży miecz, cały zakrwawiony i gotowy znów do… – Jej oczy napełniły się łzami. Babcott uspokoił ją, zaprowadził do pokoju, dał trochę herbaty z odrobiną laudanum i

obiecał, że zawezwie ją w chwili, kiedy Struan się obudzi. A teraz jest przytomny, myślała. Stopy miała jak z ołowiu, w gardle wzbierały jej mdłości, bolącą głowę napełniały przykre obrazy. Szkoda, że tu przyjechałam. Henri Seratard mówił mi, bym poczekała do jutra, kapitan Marlowe był temu przeciwny, wszyscy byli przeciwni, więc dlaczego tak żarliwie prosiłam admirała? Nie wiem, przecież z Malcolmem jesteśmy po prostu dobrymi przyjaciółmi, ani kochankami, ani narzeczonymi, ani… Czy zaczynam go kochać, czy tylko pcha mnie brawura, chęć przygody, gdyż ten cały okropny dzień był jak melodramat Dumasa. Koszmar na drodze – nieprawdziwy; rozpłomienione Osiedle – nieprawdziwe; nieprawdziwa również wiadomość od Malcolma, która nadeszła o zachodzie: „Proszę cię, przybądź i zobacz się ze mną jak najszybciej”, pisana przez doktora w imieniu Malcolma. Sama jestem nieprawdziwa, po prostu gram rolę heroiny… – Jesteśmy na miejscu. – Babcott przystanął. – Przekona się pani, że jest dość zmęczony, mademoiselle. Tylko upewnię się, czy niczego nie potrzebuje, a potem zostawię was samych na parę minut. Może zasnąć z powodu narkotyku, ale niech się pani nie martwi, będę tuż obok w pokoju operacyjnym. Niech pani nie męczy zbytnio ani jego, ani siebie. I niech się pani o nic nie martwi, proszę pamiętać, że pani również miała dziś ciężkie przejścia. Dodała sobie otuchy, przylepiła do twarzy uśmiech i weszła za nim do pomieszczenia. – Witaj, Malcolm, mon cher. – Witaj. Malcolm był blady i postarzały, jednak wzrok miał czysty. Doktor wypowiedział kilka uprzejmych zdań, spojrzał na niego, szybko zmierzył mu puls, położył rękę na czole, skinął lekko głową, zapewnił, że pacjent ma się doskonale, i wyszedł. – Jesteś taka piękna – rzekł Struan. Jego głos, zwykle dziarski, był teraz zanikającą nitką. Czuł się dziwnie, jakby płynął, choć przykuty do koi i do zmoczonych potem sienników. Podeszła bliżej. Ciągle czuła smród, choć udawała przed sobą, że go nie ma. – Jak się czujesz? Tak mi przykro, że cię boli. – Dżos – odpowiedział, stosując chińskie słowo, oznaczające los, szczęście lub wolę bogów. – Jesteś taka piękna. – Ach, chéri, jak bym chciała, żeby to wszystko nigdy się nie zdarzyło, żebym nie poprosiła o tę przejażdżkę, żebym nigdy nie chciała odwiedzić Japońców. – Dżos. To… to już następny dzień, prawda? – Tak, zaatakowano nas wczoraj po południu. Wydawało mu się, że jego mózg ma trudności z przetłumaczeniem jej słów i nadaniem im jakiejś użytecznej formy. Miał też kłopoty ze składaniem słów i ich wymówieniem. Dziewczynie równie trudno było pozostawać przy łożu. – Wczoraj? To już całe wieki temu. Widziałaś Phillipa?

– Tak, tak, widziałam go wcześniej, ale spał. Zobaczę go natychmiast, gdy cię opuszczę, chéri. Chyba lepiej już stąd pójdę… doktor powiedział, żeby cię nie męczyć. – Nie, jeszcze nie odchodź, proszę. Posłuchaj, Angelique, nie wiem, kiedy będę… kiedy będę mógł podróżować, więc… – Zamknął na chwilę oczy. Wkłuwała się w niego igła bólu, ale ból przeszedł. Kiedy Struan znowu zogniskował na dziewczynie swój wzrok, dostrzegł strach w jej oczach i źle go zinterpretował. – Nie martw się, McFay dopilnuje, byś zost… została bezpiecznie odeskortowana z powrotem do Hongkongu. Proszę, nie martw się. – Dziękuję, Malcolmie. Tak, myślę, że powinnam… wyruszę jutro lub pojutrze. – Zobaczyła, jak go to rozczarowało, i zaraz dodała: – Oczywiście, wtedy będziesz się czuł lepiej, będziemy mogli pojechać razem i… och, tak, Henri Seratard przesyła wyrazy współczucia… Przerwała przerażona, gdyż Malcolm miał napad bólu. Twarz wykrzywiła mu się, próbował zgiąć się wpół, lecz nie mógł, wnętrzności usiłowały wyrzucić podłą truciznę eteru, która zdawała się przenikać wszystkie jego pory, każdą komórkę mózgu, ale bezskutecznie – żołądek i kiszki miał już opróżnione ze wszystkiego. Każdy spazm rozrywał mu rany, każde kaszlnięcie rozdzierało bardziej niż poprzednie. Jedynym rezultatem tych mąk była odrobina zgniłej smrodliwej cieczy. Dziewczyna w panice odwróciła się, by pobiec po doktora, i mocowała się z klamką u drzwi. – Wszystko w porządku, Ange… Angelique. Ledwie teraz rozpoznawała jego głos. – Zostań… jeszcze chwilę. – Zobaczył na jej twarzy odrazę i strach i znowu to źle zinterpretował, biorąc je za niepokój, głębokie współczucie i miłość. Lęk go opuścił. Opadł na poduszki, by zebrać siły. – Kochanie, miałem, miałem taką nadzieję… oczywiście wiesz, że kochałem cię od pierwszej chwili. – Spazm nadwerężył jego siły, lecz całkowita wiara, że zobaczył w dziewczynie to, o co się modlił, napawała go ogromnym spokojem. – Jakoś nie mogę jasno myśleć, ale chciałem… cię zobaczyć, by ci powiedzieć… Jezu, Angelique, byłem przerażony operacją, przerażony narkotykami, przerażony tym, że umrę i nie obudzę się, nim cię znowu ujrzę, nigdy się tak nie bałem, nigdy. – Mnie też by to przerażało… Och, Malcolmie, to wszystko jest takie okropne. – Czuła na skórze zimną wilgoć, głowa zaczęła boleć ją jeszcze bardziej i bała się, że w każdej chwili może zwymiotować. – Doktor zapewnia nas wszystkich, że wkrótce wyzdrowiejesz! – Nie dbam o to teraz, kiedy już wiem, że mnie kochasz. Jeśli umrę, to dżos i w mojej rodzinie my wiemy, nie można uciec od dżosu. Jesteś moją szczęśliwą gwiazdą, moim kompasem, wiedziałem… o tym od pierwszej chwili. Pobierzemy się… – jego słowa zanikły. W uszach mu dzwoniło, oczy zamgliły się trochę, powieki zamrugały, gdy opiat zaczął działać, przesuwając go do świata umarłych, gdzie ból istniał, lecz został przekształcony w bezbolesność – …pobierzemy się na wiosnę… – Posłuchaj, Malcolmie – przerwała mu szybko – nie umrzesz i ja… alors, muszę być z

tobą uczciwa… – Potem słowa zaczęły płynąć z jej ust potokiem. – Nie chcę jeszcze wychodzić za mąż. Nie jestem pewna, czy cię kocham, po prostu nie jestem pewna, musisz być cierpliwy, i czy kocham, czy nie, nie sądzę, żebym mogła mieszkać w tym strasznym miejscu lub w Hongkongu; w gruncie rzeczy wiem, że nie mogę, nie będę, nie mogę, wiem, że bym umarła, myśl o mieszkaniu w Azji przeraża mnie, smród i ci okropni ludzie. Wracam do Paryża, gdzie jest moje miejsce, jak najszybciej, i nigdy tu nie wrócę, nigdy, nigdy, nigdy… Ale on nic z tego nie słyszał. Był teraz pogrążony w swych snach. Nie widział jej i mamrotał: – …wielu synów, ty i ja… taki szczęśliwy, że mnie kochasz… modliłem się o… więc teraz… mieszkać zawsze w Wielkim Domu na Szczycie. Twoja miłość wygnała strach, strach przed śmiercią, zawsze bałem się śmierci, zawsze tak blisko, bliźniaki, siostrzyczka Mary, mój brat, ojciec prawie martwy… dziadek, jeszcze jedna gwałtowna śmierć, ale teraz… teraz… wszystko się zmieniło… pobierzemy się wiosną. Tak? Jego oczy otworzyły się. Przez chwilę widział ją wyraźnie: jej wydłużoną twarz, załamane ręce i wstręt, i pragnął zakrzyczeć: co się stało, na miłość boską, to tylko izolatka, i wiem, koc jest przesiąknięty potem i leżę w odrobinie uryny i kału, i wszystko śmierdzi, ale to dlatego, że mnie cięto, na miłość boską, zostałem pocięty, a teraz jestem zszyty i już zdrowy, zdrowy, zdrowy… Lecz żadne z tych słów nie zabrzmiało głośno. Zobaczył, jak Angelique coś mówi, szarpnięciem otwiera drzwi i ucieka, ale to był tylko koszmar, a dobre sny wabiły. Drzwi kołysały się na zawiasach, a ich odgłos powtarzał echem, powtarzał i powtarzał: zdrowy, zdrowy, zdrowy… Opierała się o drzwi do ogrodu, chwytając ustami nocne powietrze, próbując odzyskać równowagę. Matko Boska, dodaj mi sił, daj temu człowiekowi trochę spokoju i pozwól mi stąd szybko wyjechać. Z tyłu pojawił się Babcott. – Z nim wszystko w porządku, nie trzeba się martwić. Proszę, niech pani to wypije – rzekł ze współczuciem, podając jej opiat. – To panią uspokoi i pomoże zasnąć. Posłuchała. Smak płynu nie był ani przyjemny, ani nieprzyjemny. – On śpi spokojnie. Niech pani idzie ze mną. Powinna pani też już leżeć w łóżku. – Pomógł jej wejść po schodach do jej pokoju. Przy drzwiach zawahał się. – Niech pani śpi dobrze. Zresztą będzie pani dobrze spać. – Boję się o niego, bardzo się boję. – Niech się pani nie boi. Rano będzie się czuł lepiej, zobaczy pani. – Dziękuję, teraz już czuję się dobrze. On… myślę, że Malcolm uważa, że umrze. Czy to prawda? – Z pewnością nie, jest młodym, silnym mężczyzną i jestem pewien, że wkrótce będzie zdrów jak ryba. Babcott powtórzył tę samą banalną formułkę, którą już wypowiadał tysiące razy zamiast tego, co powinien powiedzieć naprawdę: „Nie wiem, tego nigdy nie wiadomo, teraz

wszystko jest w ręku Boga”. A jednak… wiedział, że to słuszne, by dawać ukochanej osobie nadzieję i zdejmować z niej brzemię nadmiernych zmartwień, choć nie było słuszne ani uczciwe czynić Boga odpowiedzialnym za to, że pacjent żyje czy zmarł. Mimo to, jeśli jesteś bezradny, jeśli zrobiłeś, co mogłeś, i jesteś przekonany, że całe twoje umiejętności i najlepsza wiedza nie wystarczą, cóż możesz jeszcze uczynić, by nie oszaleć? Iluż widziałeś młodych ludzi, takich jak ten, martwych rankiem lub następnego dnia albo też ozdrowiałych, jeśli taka była Boża wola? Czy rzeczywiście? Cóż, wydaje mi się, że to przede wszystkim brak wiedzy. A dopiero potem Boża wola. Jeśli tylko jest jakiś Bóg. Zadrżał mimo woli. – Dobranoc, nie trzeba się martwić. – Dziękuję. Zasunęła rygiel, podeszła do okna i pchnięciem otworzyła ciężkie okiennice. Owładnęło nią zmęczenie. Nocne powietrze było ciepłe i łagodne, księżyc świecił wysoko. Zdjęła koszulę i ze znużeniem wytarła się ręcznikiem, do bólu tęskniąc za snem. Jej koszula nocna była wilgotna i lepiła się do ciała. Wolałaby się przebrać, ale nie przywiozła ze sobą innej. Poniżej, w plamach cienia rozpościerał się wielki ogród, z rosnącymi gdzieniegdzie drzewami i maleńkim mostkiem na maleńkim strumieniu. Bryza muskała wierzchołki drzew. Światło księżyca rzucało cienie. Niektóre poruszały się od czasu do czasu.

5 Dwaj młodzieńcy ujrzeli ją w chwili, gdy pojawiła się w drzwiach do ogrodu, czterdzieści jardów od nich. Miejsce ich zasadzki było dobrze wybrane i dawało niezły widok na cały ogród, jak również na główną bramę, wartownię i dwóch wartowników, którzy ich najbardziej interesowali. Młodzi ludzie natychmiast zaszyli się głębiej w listowie. Zdziwił ich widok dziewczyny, a jeszcze bardziej zdziwili się, widząc łzy spływające po jej policzkach. – Co się dzie… – wyszeptał Shorin. Przerwał. Ruchomy patrol – sierżant i dwóch żołnierzy – pierwszy, który miał wpaść w ich pułapkę, wyłonił się zza oddalonego rogu terenów świątynnych. Strażnicy zbliżali się do nich po biegnącej wzdłuż murów ścieżce. Młodzieńcy przygotowali się, a potem znieruchomieli; ich czarne, dopasowane ubrania przykrywały całe ciało, z wyjątkiem oczu, i czyniły ich prawie niewidzialnymi. Patrol przeszedł w odległości niecałych pięciu stóp i dwaj shishi mogli go łatwo i bez ryzyka zaatakować ze swej zasadzki. Shorin – wojownik i dowódca w walce; Ori – myślał i planował; to on wybrał kryjówkę i postanowił, że zaatakują tylko patrol jedno- lub dwuosobowy, chyba żeby wynikła jakaś awaryjna sytuacja lub gdyby nie mogli inaczej włamać się do zbrojowni. – Cokolwiek zrobimy, musi to być zrobione cicho – oświadczył wcześniej. – I z cierpliwością. – Czemu? – To ich przedstawicielstwo. Uważają, że to jest ich kraj, ich terytorium. Strzegą go prawdziwi żołnierze, to na takich właśnie się zaczailiśmy. Jeśli zdołamy ukraść karabiny, będą naprawdę przestraszeni. Ale jeśli nas złapią, koniec z nami. Z ukrycia obserwowali oddalający się patrol. Zwrócili uwagę na cichy, ostrożny sposób, w jaki poruszali się mężczyźni. – Nigdy takich przedtem nie widzieliśmy – szepnął niepewnie Ori. – Żołnierzy tak dobrze wyszkolonych i zdyscyplinowanych. W bitwie, w masie mielibyśmy trudności, gdyby byli naszymi przeciwnikami uzbrojonymi w te strzelby. – I tak zwyciężymy – stwierdził Shorin. – Tą drogą czy inną, zdobędziemy wkrótce te strzelby, zresztą bushidō i nasza odwaga ich pokonają. Możemy pobić ich z łatwością. – Mówił z niezwykłą pewnością siebie. – Powinniśmy byli zabić ten patrol i wziąć ich strzelby. Cieszę się, że tego nie zrobiliśmy, pomyślał Ori, głęboko zaniepokojony. Ramię bardzo go bolało i chociaż udawał niewzruszonego, wiedział, że nie wytrzymałby długiej walki na miecze. – Gdyby nie nasze stroje, zobaczyliby nas. – Znowu powędrował wzrokiem ku dziewczynie. – Mogliśmy zabić wszystkich trzech z łatwością. Z łatwością. Złapać ich karabiny i znowu przejść przez płot. – Ci ludzie są bardzo dobrzy, Shorin. To nie kupcy o wolich głowach. – Ori, jak zawsze,

starał się nie mówić z irytacją; nie chciał obrażać przyjaciela ani ranić jego wrażliwej dumy. Ich umiejętności bardzo się wzajemnie uzupełniały. Byli sobie potrzebni. Ori nie zapomniał, że to dzięki Shorinowi wymierzona w niego kula nie zabiła go na Tōkaidō. – Mamy mnóstwo czasu. Do świtu pozostało co najmniej dwie świece. – Wynosiło to około czterech godzin. Wskazał gestem drzwi do ogrodu. – W każdym razie ona wszczęłaby alarm. Shorin wciągnął powietrze, klnąc na siebie. – Iiii, co za dureń! Znów zrobiłem z siebie durnia. A ty znowu masz rację. Najmocniej przepraszam. Ori skupił całą swą uwagę na dziewczynie. Co ma w sobie ta kobieta, że tak mnie to niepokoi, zapytywał się w duchu, fascynuje? Potem zobaczyli, że obok niej pojawił się olbrzym. Z informacji, jakie zebrali w gospodzie, wiedzieli, że to słynny angielski doktor. Cudownie uzdrawiał wszystkich, którzy prosili go o poradę, zarówno Japończyków, jak i własnych ziomków. Ori dałby dużo, by zrozumieć to, co doktor powiedział do dziewczyny. Otarła łzy, posłusznie wypiła, co jej podał, a potem on poprowadził ją do holu, zamknąwszy i zaryglowawszy uprzednio drzwi. – Zadziwiające… i ten olbrzym, i ta kobieta – rzekł cicho Ori. Shorin spojrzał na niego. Dosłyszał w głosie przyjaciela emocję, co go jeszcze bardziej wytrąciło z równowagi, nadal był zły na siebie, że zapomniał o dziewczynie, gdy patrol znalazł się w pobliżu. Widział tylko oczy kolegi i nie mógł z nich nic wyczytać. – Ori, chodźmy do zbrojowni – zaszeptał niecierpliwie – lub zaatakujmy następny patrol. – Poczekaj! – Bardzo uważając, by nie wykonać nagłego ruchu, który mógłby zostać dostrzeżony, Ori podniósł obciągniętą czarną rękawiczką dłoń, raczej po to, by ulżyć swej ręce, niż by otrzeć pot z czoła. – Katsumata nauczał cierpliwości, dzisiaj Hiraga doradzał to samo. Wcześniej, gdy dotarli do „Gospody Północnych Kwiatów” dowiedzieli się ku swej radości, że Hiraga, ich przyjaciel i niezmiennie podziwiany przywódca wszystkich shishi z Chōshū, również tam mieszka. Wiadomość o ich wyczynie zdążyła już ich wyprzedzić. – Wasz atak nastąpił w idealnym momencie, choć nie mogliście tego wiedzieć – rzekł ciepło Hiraga. Był to przystojny, dwudziestodwuletni mężczyzna, dość wysoki jak na Japończyka. – To będzie jak kij wsadzony w jokohamskie gniazdo szerszeni. Teraz gaijinowie się zaroją. Chcą zwrócić się przeciw bakufu, którzy nie mogą i nie zrobią nic, by ich uspokoić. Oby tylko gai-jinowie wzięli odwet na Edo! Byłby to dla nas sygnał, by opanować Wrota Pałacowe! Gdyby cesarz został uwolniony, wszyscy daimyō powstaliby przeciw shōgunatowi i zniszczyli go łącznie z całym klanem Toranaga. Sonnō-jōi! Wypili za sonnō-jōi i Katsumatę, który ich ocalił; był dla większości z nich nauczycielem i służył sonnō-jōi tajemnie i mądrze. Ori szeptem opowiedział Hiradze o planie kradzieży broni. – Iiii, Ori, to dobry pomysł i możliwy do wykonania – powiedział Hiraga zamyślony. – Jeżeli oczywiście będziecie cierpliwi i wybierzecie dogodną chwilę. Taka broń może być

cenna w pewnych operacjach. U mnie osobiście strzelby wywołują niesmak… Pętla, miecz lub nóż bardziej mi odpowiadają; są bezpieczniejsze, cichsze i mocniej przerażają niezależnie od tego, przeciwko komu są skierowane: przeciw daimyō czy barbarzyńcy. Pomogę. Dostarczę wam plan terenu i ubiory ninja. Twarze Oriego i Shorina pojaśniały. – Może je pan dla nas zdobyć? – Oczywiście. – Ninja to znakomicie wyszkoleni zabójcy, którzy działali prawie wyłącznie w nocy. Dzięki ich czarnym strojom krążyły legendy o ich niewidzialności. – Kiedyś chcieliśmy spalić budynek przedstawicielstwa gai-jinów. – Hiraga zaśmiał się i opróżnił następną czarkę sake. Grzane wino sprawiło, że bardziej niż zwykle rozwiązał mu się język. – Ale postanowiliśmy tego nie robić, znacznie cenniejsza okazała się jego obserwacja. Często idę tam w przebraniu ogrodnika albo też nocą, ubrany jak ninja. To zdumiewające, czego można się dowiedzieć, nawet jeśli się zna tylko słabo angielski. – Iiii, Hiraga-san, nie wiedzieliśmy, że zna pan angielski – powiedział Ori, zdumiony tą rewelacją. – Gdzie się pan nauczył? – Gdzieżby można się dowiedzieć o sprawach gai-jinów, jak nie od samych gai-jinów? To był Holender z Deshimy; znał wiele języków: japoński, holenderski i angielski. Mój dziadek napisał petycję do naszego daimyō. Sugerował w niej, że takiemu człowiekowi powinno się pozwolić na przybycie do Shimonoseki, na ich koszt, by nauczał holenderskiego i angielskiego przez jeden rok, na próbę. Handel mógłby się rozwinąć potem. Dziękuję – rzucił Hiraga, gdy Ori uprzejmie napełnił ponownie jego czarkę. – Gaijinowie są łatwowierni… ci obrzydliwi czciciele pieniędzy. To już szósty rok „eksperymentu”, a my nadal handlujemy tym, czym chcemy, a kiedy możemy sobie na to pozwolić, kupujemy strzelby, armaty, amunicję, naboje i specjalne książki. – Jak się ma pański czcigodny dziadek? – Cieszy się doskonałym zdrowiem. Dziękuję za zainteresowanie. Hiraga skłonił się, doceniając grzeczność. W odpowiedzi młodzieńcy skłonili się jeszcze niżej. Jak to wspaniale mieć takiego dziadka, myślał Ori, taką opiekę wielu pokoleń… Nie tak jak my, którzy musimy walczyć codziennie o przetrwanie, codziennie głodujemy i rozpaczliwie kłopoczemy się o zapłacenie podatków. Co teraz pomyślą o mnie ojciec i dziadek: został rōninem, a jego jedno koku, tak potrzebne, przepadło? – Byłby to dla mnie zaszczyt, gdybym go spotkał – oświadczył. – Nasz shoya nie jest do niego podobny. Przez wiele lat dziadek Hiragi, znamienity rolnik z okolic Shimonoseki i tajny zwolennik sonnō-jōi, był shoyą. Shoya, wyznaczony lub dziedziczny przywódca wsi albo grupy wiosek, obdarzony wpływami, władzą administracyjną i odpowiedzialnością za nakładanie i pobór podatków, był równocześnie jedynym buforem i ochroną wieśniaków przed nieuczciwymi praktykami samurajskiego pana, w którego lennach leżały dane wioski. Rolnicy i niektórzy chłopi posiadali ziemię i pracowali na niej, lecz według prawa nie mogli jej opuścić. Do samurajów należały wszystkie produkty żywnościowe i tylko im

wolno było nosić broń, ale według prawa nie mogli posiadać ziemi. Tak więc obie te grupy zależały od siebie wzajemnie, splecione w nieuniknionej spirali podejrzeń i nieufności. Nieustanna huśtawka – ile ryżu i wszelkiej żywności należało oddać corocznie jako podatek, a ile można sobie pozostawić. Wymagało to niewiarygodnie subtelnych kompromisów. Shoya musiał dbać o równowagę. Najlepszych z nich pytano o radę w sprawach przekraczających zasięg wioski. Czynił to bezpośredni pan, a nawet ktoś postawiony wyżej, czasami sam daimyō. Dziadek Hiragi był właśnie takim shoyą. Kilka lat temu pozwolono mu nabyć status samuraja goshi dla siebie i swoich potomków. Daimyō, na ogół zadłużeni, składali czasami takie oferty możliwym do zaakceptowania suplikantom i w ten sposób uzyskiwali od nich przychód. Daimyō Chōshū nie stanowił pod tym względem wyjątku. Hiraga zaśmiał się, wino uderzyło mu do głowy. – Wybrano mnie do szkoły tego Holendra. Wiele razy żałowałem, że dostąpiłem tego zaszczytu. Angielski brzmi tak obrzydliwie i jest tak trudny. – Czy było was wielu w tej szkole? – spytał Ori. Przez opary sake Hiraga usłyszał sygnał alarmowy i zdał sobie sprawę, że udziela zbyt wielu zbyt poufnych informacji. Ilu studentów Chōshū uczęszczało do tej szkoły – to sekret i sprawa Chōshū. I choć lubił i podziwiał zarówno Shorina, jak i Oriego, byli oni jednak z Satsumy – obcymi; i nie tylko obcymi, lecz często również wrogami, a zawsze – potencjalnymi wrogami. – Tylko trzech z nas – powiedział cicho, jakby zdradzając tajemnicę. Naprawdę było ich trzydziestu. – Posłuchajcie, teraz, kiedy jesteście rōninami, tak jak ja i większość moich towarzyszy – dodał mając się na baczności – musimy ściślej współpracować. Planuję zrobić coś za trzy dni, w czym możecie nam pomóc. – Dziękujemy, ale musimy czekać na wiadomość od Katsumaty. – Oczywiście, on jest waszym satsumskim przywódcą – zauważył Hiraga refleksyjnie. – Ale jednocześnie, Ori, nie zapominaj, że jesteście rōninami i będziecie rōninami, dopóki nie zwyciężymy, nie zapominajcie, że jesteśmy frontem sonnō-jōi, to my wykonujemy całą pracę. Katsumata nic nie ryzykuje. Musimy… naprawdę musimy zapomnieć, że ja to Chōshū, a wy dwaj Satsuma. Musimy sobie wzajemnie pomagać. To dobry pomysł, by w pewnym sensie kontynuować dzisiejszy atak na drodze Tōkaidō i ukraść strzelby. Zabijcie jednego czy dwóch strażników na terenie gai-jinów, to dopiero będzie wielka prowokacja! Jeśli zdołacie zrobić to cicho i bez śladów, to nawet lepiej. Cokolwiek, by tylko ich sprowokować. Dzięki informacjom Hiragi bez trudu dostali się do świątyni, policzyli dragonów i innych żołnierzy i znaleźli doskonałą kryjówkę. Potem nieoczekiwanie pojawiła się dziewczyna i olbrzym, którzy następnie zniknęli w środku. Od tego czasu obaj shishi wpatrywali się szklistymi oczyma w drzwi wychodzące do ogrodu. – Ori, co robimy? – spytał Shorin z napięciem w głosie. – Trzymamy się planu.

Mijały pełne niepokoju minuty. Gdy otworzyły się okiennice na pierwszym piętrze i ujrzeli dziewczynę w oknie, zrozumieli, że w przypisanym im losie pojawił się nowy element. Stała i czesała włosy szczotką o srebrnej rączce. Sennie. – W świetle księżyca nie wygląda aż tak okropnie – rzekł gardłowo Shorin. – Ale te piersi, iiii, odbiłbyś się od nich. Ori nie odpowiedział. Wzrok miał przykuty do dziewczyny. Nagle zawahała się i spojrzała w dół. Prosto na nich. Choć nie mogła ich usłyszeć ani zobaczyć, serca zabiły im mocniej. Czekali, wstrzymując dech. Jeszcze jedno zmęczone ziewnięcie. Jeszcze przez chwilę szczotkowała włosy. Stała pozornie tak blisko… Ori miał wrażenie, że gdyby sięgnął, mógłby jej dotknąć. Widział w świetle pokoju szczegóły haftu na jedwabiu, a pod nim napięte brodawki. I ten dziwny wyraz twarzy, który już widział wczoraj przez chwilę – czy naprawdę było to zaledwie wczoraj? – który zatrzymał cios mogący ją zabić. Ostatnie dziwne spojrzenie na księżyc, stłumione ziewnięcie i dziewczyna przymknęła okiennice. Jednak nie zamknęła ich całkowicie. Ani nie zaryglowała. Shorin przerwał milczenie, wypowiadając głośno to, co obaj myśleli. – Łatwo byłoby się tam wspiąć. – Tak. Jednak przyszliśmy tu po strzelby i po to, by spowodować zamieszanie. My… – Ori przerwał, gdyż jego umysł wyraziście dojrzał możliwość nowej, wspaniałej dywersji. Pojawiła się okazja, lepsza od tego, co mieli zrobić. – Shorin – zaszeptał – gdybyś ją ogłuszył, wziął ją, ale jej nie zabił, zostawił nieprzytomną, by później mogła powiedzieć, że ją wzięto, zostawił znak pozwalający połączyć nas z wypadkami na Tōkaidō, a potem gdybyśmy razem zabili żołnierza czy dwóch i znikli z ich strzelbami albo nawet bez nich… wszystko wewnątrz ich przedstawicielstwa… czy nie oszaleliby z wściekłości? Shorin aż gwizdnął z podziwu dla wspaniałości tego pomysłu. – Tak, to by ich rozwścieczyło, lecz lepiej poderżnąć jej gardło i napisać „Tōkaidō” jej krwią. Ty pójdziesz, ja tu popilnuję, tak będzie bezpieczniej. – A kiedy Ori się zawahał, dodał: – Katsumata mówił, że źle zrobiliśmy, wahając się. Za ostatnim razem się zawahałeś. Czemu teraz się wahasz? W ułamku sekundy Ori podjął decyzję i już biegł ku budynkowi, cień wśród wielu cieni. Dotarł do osłoniętego miejsca przy murze i rozpoczął wspinaczkę. – Nie rozglądaj się, Charlie, ale wydaje mi się, że zobaczyłem, jak ktoś biegnie ku domowi – powiedział cicho jeden z żołnierzy na zewnątrz. – Jezu, zawołaj sierżanta, tylko zachowuj się ostrożnie. Żołnierz udał, że się przeciąga, a potem pomaszerował do wartowni. Szybko, lecz zachowując ostrożność, rozbudził sierżanta Towery’ego i opowiedział, co widział lub co wydawało mu się, że zobaczył. – Jak ten gnojek wyglądał? – Po prostu zauważyłem ruch, sierżancie, tak se przynajmniej myślę. Pewien nie jestem, to mógł być jakiś cholerny cień. – W porządku, chłopie, zobaczmy. – Sierżant Towery obudził kaprala oraz jeszcze

jednego żołnierza i postawił ich na warcie. Potem poprowadził pozostałą dwójkę do ogrodu. – To było tak gdzieś tutaj, sierżancie. Shorin patrzył, jak nadchodzą. Nie mógł nic zrobić, by ostrzec Oriego, który już był prawie przy oknie, nadal dobrze zamaskowany dzięki swemu strojowi i ruchomym cieniom. Zobaczył, jak Ori dociera do parapetu, odchyla jedną z okiennic i znika wewnątrz. Okiennica wolno przesunęła się z powrotem na miejsce. Karma, stwierdził i zwrócił myśli ku swojej sytuacji tu, na dole. Sierżant Towery przystanął na środku ścieżki i zaczął uważnie przyglądać się otoczeniu i fasadzie budynku. Na górnym piętrze wiele okiennic było otwartych i nie zaryglowanych, nie przejął się więc tym, że jedna z nich skrzypnęła, poruszona słabym wiatrem. Drzwi do ogrodu były porządnie zamknięte. – Charlie, zajmij się tą stroną – powiedział w końcu. Wskazał miejsce niedaleko kryjówki samurajów. – Nogger, zajdź z drugiej strony, wyłuskaj ich stamtąd, jeśli któryś tam jest. Do cholery, miej oczy otwarte. Bagnet na broń! – Natychmiast go posłuchano. Shorin wysunął z pochwy swój miecz. W czasie przygotowań do nocnej akcji jego ostrze również zostało poczernione. Shorin, ze ściśniętym gardłem, ustawił się do ataku. Gdy tylko Ori wślizgnął się do pokoju, natychmiast sprawdził, czy drzwi są zaryglowane i czy dziewczyna śpi. Wyjął z pochwy krótki miecz i ruszył ku łożu. Miało baldachim. Ori widział takie po raz pierwszy; coś zupełnie mu obcego: wysokie, ciężkie, solidne. Słupy, zasłony, pościel. Przez sekundę zastanawiał się, jak to by było spać w takim łożu, tak wysoko nad ziemią, zamiast na futonach – lekkich kwadratowych matach, wykładanych na noc i sprzątanych w dzień. Serce waliło mu jak młotem. Starał się oddychać cicho, aby jej nie obudzić; nie wiedział, że jest głęboko uśpiona narkotykiem. Pokój był ciemny, ale światło księżyca przenikało przez okiennice i widział jej długie blond włosy spływające na ramiona, wypukłość piersi i nóg pod prześcieradłem; zapach perfum oszałamiał. A potem szczęk bagnetów i stłumione głosy w ogrodzie… Na ułamek sekundy zamarł przerażony. Bez zastanowienia wymierzył nóż, by ją zabić. Nie poruszyła się. Wciąż miarowo oddychała. Zawahał się, a potem bezgłośnie, na palcach, podszedł do okna i wyjrzał. Przerażony zobaczył żołnierzy. Widzieli mnie czy może zauważyli Shorina? Jeśli tak, to jestem w pułapce, ale to nie ma znaczenia, wciąż mogę dokonać tego, po co tu przyszedłem, zresztą być może oni sobie pójdą. Mam dwie drogi wyjścia: drzwi i okno. Cierpliwości, tak zawsze radził Katsumata. Używaj mózgu, czekaj spokojnie, a potem uderzaj bez wahania i uciekaj, gdy nadejdzie właściwy moment, ataki zawsze nadchodzi. Najlepszą twą bronią jest zaskoczenie! Żołądek podszedł mu do gardła. Jeden z żołnierzy zmierzał do ich kryjówki. Ori, choć wiedział, gdzie znajduje się Shorin, nie mógł go dostrzec. Czekał bez tchu, by zobaczyć, co się stanie. Może Shorin ich odciągnie. Cokolwiek się zdarzy, ona umrze, obiecał sobie.

Shorin, obserwując zbliżającego się żołnierza, bezskutecznie próbował obmyślić sposób wyrwania się z pułapki i przeklinał Oriego. Musieli go dostrzec! Jeżeli zabiję tego psa, nie ma sposobu, bym dosięgnął innych, od razu mnie zastrzelą. Nie mogę przedostać się pod mur, tak by mnie nie dostrzegli. To było głupie ze strony Oriego, że zmienił plan. Oczywiście dostrzegli go. Mówiłem mu, że kobieta to kłopot. Powinien był zabić ją na drodze… Może ten barbarzyńca mnie nie zauważy i będę miał dość czasu, by podbiec do muru. Światło księżyca odbijało się błyskami na ostrzu bagnetu, kiedy żołnierz spokojnie badał listowie, rozchylając je tu i ówdzie, by lepiej widzieć. Bliżej i bliżej. Sześć stóp, pięć, cztery, trzy… Shorin nie ruszał się. Wstrzymywał oddech. Osłona twarzy praktycznie maskowała mu oczy. Żołnierz przechodząc prawie otarł się o niego, potem przeszedł znowu, zatrzymał się na chwilę, przeszedł kilka kroków dalej, znowu badał i znowu przeszedł trochę dalej. Shorin zaczął cicho głębiej oddychać. Czuł pot na karku, lecz wiedział, że jest już bezpieczny i za kilka chwil znajdzie się za płotem. Ze swego miejsca sierżant Towery mógł obserwować obu żołnierzy. W dłoniach trzymał luźno strzelbę z odciągniętym kurkiem, ale był równie niepewny jak oni. Nie chciał wszczynać fałszywego alarmu. Noc była pogodna, wiatr słaby, księżyc świecił mocno. W tym obrzydliwym kraju łatwo sobie wyobrazić, że cienie to wrogowie. Boże, jak bym chciał już wrócić do dobrego, starego Londynu. – Dobry wieczór, sierżancie Towery, co się dzieje? – Dobry wieczór, panie kapitanie. – Sierżant wyjaśnił Pallidarowi, co się dzieje. – To mógł być tylko cień, ale lepiej sprawdzić niż potem żałować. – Tak, weź dodatkowych ludzi i upewnij się, że… W tej chwili młody żołnierz przeszukujący listowie obrócił się czujnie z opuszczonym muszkietem. – Sierżancie – krzyknął z podnieceniem i przestrachem – tu jest ten sukinsyn! Shorin już ruszył do ataku z podniesionym długim mieczem, ale żołnierz natychmiast zareagował wyszkolonym odruchem i bagnetem fachowo utrzymywał Shorina na odległość, a tymczasem inni biegli na pomoc. Pallidar wyszarpnął rewolwer. Shorin znowu zaatakował, jednak długość strzelby z nasadzonym bagnetem przeszkodziła mu. Potem poślizgnął się, uchylił niezgrabnie od dźgnięcia i pomknął przez listowie do muru. Młody żołnierz pognał za nim. – Uwaaga! – krzyknął Towery, gdy młody człowiek z trzaskiem wdarł się w zarośla. Ale teraz już nad żołnierzem panowały gruczoły, które napędzały w nim żądzę zabijania. Nie usłyszał ostrzeżenia, wszedł w krzaki i umarł z krótkim mieczem zatopionym głęboko w piersi. Shorin wyszarpnął miecz, całkiem pewien, że nie ma już ucieczki – prawie go dogonili. – Namu Amida Butsu! – W imię Buddy Amidy, wydyszał w trwodze, polecając swą duszę Buddzie. – Sonnō-jōi! – wrzasnął, nie żeby ostrzec Oriego, ale by wygłosić swe ostatnie oświadczenie. Potem z rozpaczliwą siłą zatopił nóż we własnym gardle.

Ori widział prawie całe zajście, lecz nie jego zakończenie. W chwili gdy żołnierz krzyknął i zaatakował, Japończyk gwałtownie rzucił się ku łożu, myśląc, że dziewczyna jest już rozbudzona, lecz ku swemu zdziwieniu zobaczył, że nie poruszyła się, a spokojny rytm jej oddechu nie uległ zmianie. Stał więc nad nią, kolana mu drżały, czekał, aż jej oczy otworzą się, spodziewał się podstępu, chciał, by zobaczyła nóż, zanim go użyje. Potem dał się słyszeć wrzask „sonnō-jōi” i Ori wiedział, że Shorin przeniósł się na tamten świat. A potem hałas jeszcze się wzmógł. Ona jednak ani drgnęła. Napięcie było nie do zniesienia, więc nie zważając na ból, potrząsnął nią gniewnie swym zranionym ramieniem i przyłożył jej nóż do gardła, gotów unicestwić wrzask. Nadal ani drgnęła. Wydawało mu się, że to jakiś sen. Jakby obserwował sam siebie, znowu nią potrząsnął i znowu nic. Nagle przypomniał sobie, jak doktor podawał jej napój, i pomyślał: to jeden z tych zachodnich narkotyków, o których opowiadał Hiraga. Wstrzymał oddech ze zdziwienia, próbując przyswoić sobie to nowe doświadczenie. Dla pewności jeszcze raz nią potrząsnął, ale ona tylko coś wymamrotała i wtuliła się głębiej w poduszkę. Podszedł ponownie do okna. Mężczyźni wynosili z listowia ciało żołnierza. Potem zobaczył, jak wyciągają Shorina na otwartą przestrzeń, za nogi, jak padlinę. Teraz oba ciała leżały obok siebie, dziwnie podobne w swej martwocie. Wciąż nadchodzili ludzie. Usłyszał wołania z jakichś okien. Nad ciałem samuraja stał oficer. Jeden z żołnierzy zerwał Shorinowi czarne nakrycie głowy i maskę z twarzy. Oczy Shorina były wciąż otwarte, rysy wykrzywione. Z gardła wystawała rękojeść krótkiego miecza. Odezwały się głosy nowych nadciągających ludzi. Teraz zaczął się ruch w domu i w korytarzu. Napięcie Oriego wzrosło. Po raz dziesiąty upewnił się, że rygiel drzwi jest zabezpieczony i że nie można go otworzyć z zewnątrz, a potem schował się w kryjówce za zasłonami łóżka, dostatecznie blisko, by mógł dosięgnąć dziewczyny, bez względu na to, co się wydarzy. Odgłosy stóp i pukanie do drzwi. Pod drzwiami plamy świetlne od lamp naftowych lub świec. Głośniejsze pukanie i podniesione głosy. Przygotował nóż. – Mademoiselle, czy wszystko w porządku? To pytał Babcott. – Mademoiselle! – zawołał Marlowe. – Niech pani otworzy drzwi! Znowu walenie, znacznie głośniejsze. – To mój napój nasenny, kapitanie. Była bardzo zdenerwowana, biedactwo, i potrzebowała snu. Wątpię, czy się obudzi. – Jeśli nie, wyłamię te cholerne drzwi, by się upewnić. Na Boga, jej okiennice były otwarte! I znowu mocne walenie. Angelique otworzyła zamglone oczy. – Que’est-ce qui se passe? – Co się dzieje? – wymamrotała, bardziej śpiąca niż obudzona. – Est-ce que ca va? – Czy wszystko w porządku?

– Mais oui, bien sûr… Porquoi? Qu’y a-t-il? – Ouvrez la porte, s’il vous plait, c’est moi, kapitan Marlowe. – Niech pani otworzy na chwilę drzwi. Mamrocząc, oszołomiona usiadła na posłaniu. Ori, zszokowany, że do tego dopuszcza, obserwował, jak dziewczyna wytacza się z łóżka i niepewnie podchodzi do drzwi. Odciągnięcie rygla i uchylenie drzwi zajęło jej trochę czasu. Musiała się ich przytrzymać, by złapać równowagę. Babcott, Marlowe i żołnierze piechoty morskiej mieli w rękach świece. Płomienie migotały w przeciągu. Wpatrywali się w Angelique szeroko rozwartymi oczyma. Jej nocna koszula była bardzo w francuskim stylu: cienka i przezroczysta. – My, ee, po prostu chcieliśmy zobaczyć, czy z panią wszystko w porządku, mademoiselle. My, ee, złapaliśmy człowieka w zaroślach – wyjaśnił pośpiesznie Babcott – ale nie ma się czym niepokoić. Widział, że ledwie rozumie jego słowa. Marlowe z wysiłkiem oderwał wzrok od jej ciała i spojrzał do wnętrza pokoju. – Excusez moi, mademoiselle, s’il vous plait – rzekł ze znośnym akcentem, skrępowany, i przecisnął się obok niej, by skontrolować pomieszczenie. Pod łóżkiem nic, prócz nocnika. Zasłony za łóżkiem po tej stronie nie skrywały niczego. Jezu, co za kobieta! Nigdzie indziej nie można było się ukryć, żadnych drzwi ani szaf. Okiennice skrzypiały na wietrze. Otworzył je szeroko. – Pallidar! Coś nowego tam na dole? – Nie – zawołał z dołu Pallidar. – Ani śladu jakiegoś innego Japońca. Możliwe, że ten był jedyny i że żołnierz właśnie jego zobaczył, jak się tu kręci. Ale sprawdź wszystkie pokoje po tej stronie! Marlowe skinął głową, wymamrotał przekleństwo oraz „co, do cholery, przecież właśnie to robię!”. Z tyłu za nim poruszane słabą bryzą zasłony łoża zafalowały, odkrywając stopę Oriego w czarnym tabi, japońskim bucie-skarpetce. Świeca Marlowe’a zadrżała i zgasła, a kiedy zasunął rygiel okiennic i obrócił się znowu, nie zauważył tabi w głębokich cieniach za łożem, zresztą nie był w stanie dostrzec zbyt wiele, tylko sylwetkę ledwie rozbudzonej Angelique, rysującą się w drzwiach w świetle padającym z korytarza. Widok ten zaparł mu dech w piersiach. – Wszystko jest w porządku – stwierdził coraz bardziej skrępowany, ponieważ bacznie ją oglądał, napawał się nią, kiedy była bezbronna. Udając, że jest tak energiczny jak zawsze, pomaszerował z powrotem. – Proszę, niech pani zarygluje drzwi i eee… śpi dobrze – powiedział, pragnąc z całej siły pozostać na miejscu. Coraz bardziej oszołomiona wybełkotała coś i zamknęła drzwi. Czekali, dopóki nie usłyszeli, jak rygiel wślizguje się na swe miejsce. – Wątpię, czy będzie nawet pamiętała, że otwierała drzwi – oznajmił z wahaniem Babcott. Żołnierz piechoty morskiej wytarł pot z twarzy, a zobaczywszy, że Marlowe na niego patrzy, nie mógł powstrzymać się od lubieżnego uśmiechu. – Dlaczego, do cholery, jesteś taki rozanielony? – zdenerwował się Marlowe, znając

bardzo dobrze odpowiedź. – Ja, panie poruczniku? Nic podobnego, panie poruczniku – odpowiedział natychmiast żołnierz, wcielenie niewinności. Uśmiech zniknął. Kurewscy oficerowie, zawsze tacy sami, pomyślał ze znużeniem. Ten obleśny Marlowe, tak napalony jak i cała reszta, oczy prawie mu wylazły na wierzch i omal jej nie zjadł; krótkie kędzierzawe jest to pod spodem, i do cholery, takich balonów nie spodziewałem się nigdy w życiu zobaczyć! Chłopaki za nic mi nie uwierzą, jak powiem o tych balonach. – Tak, panie poruczniku, słowo daję, panie poruczniku – zapewnił cnotliwie, gdy Marlowe przykazał mu, by nikomu nie mówił, co widzieli. – Ma pan rację, panie poruczniku, jeszcze raz, panie poruczniku, nikomu ani mru-mru – upewnił go, idąc do następnych pokoi i myśląc o jej balonach. Angelique opierała się o drzwi, usiłując zrozumieć, co się dzieje. Trudno to wszystko uporządkować. Człowiek w ogrodzie, jakim ogrodzie?… Malcolm był w ogrodzie Wielkiego Domu, nie, on jest na dole, ranny, nie, to jest sen, a on mówił coś o mieszkaniu w Wielkim Domu i małżeństwie… Malcolm, czy to był ten mężczyzna, ten, który mnie dotknął? Nie, on powiedział mi, że umrze. To głupie, doktor powiedział, że jest świetnie, dlaczego świetnie? Dlaczego nie dobrze, wspaniale lub w porządku? Dlaczego? Zrezygnowała, gdyż opanowało ją pragnienie snu. Księżyc świecił pomiędzy deseczkami okiennic, a ona potykając się szła przez pręgi światła do łóżka i z ulgą legła na miękkie puchowe materace. Z westchnieniem zadowolenia przykryła się do połowy prześcieradłem i przewróciła na bok. Po paru sekundach głęboko spała. Ori cicho wyślizgnął się z kryjówki, zdumiony, że wciąż żyje. Mimo że spłaszczył się przy ścianie, odkryliby go, gdyby tylko porządnie przeszukali pokój. Zobaczył, że rygiel drzwi jest na swoim miejscu, okiennice też zaryglowane, dziewczyna oddycha ciężko, trzymając jedną rękę pod poduszką, drugą na prześcieradle. Dobrze. Ona może poczekać, pomyślał. Przede wszystkim jak wyjść z tej pułapki? Przez okno czy przez drzwi? Nie widział nic między deszczułkami w okiennicach. Delikatnie przesunął rygiel i uchylił odrobinę jedną okiennicę, potem drugą. Na dole wciąż kłębili się żołnierze. Do świtu było jeszcze prawie trzy godziny. Zbierały się chmury, ciągnęły ku księżycowi. Ciało Shorina leżało zgięte na ścieżce, jak zewłok zdechłego zwierzaka. Przez chwilę był zdziwiony, że głowę przyjaciela wciąż pozostawiono na karku, potem przypomniał sobie, że zabieranie głów, by je potem oglądać lub się z nich rozliczać, nie leżało w zwyczajach gai-jinów. Trudno tędy niepostrzeżenie uciec. Jeśli ich czujność nie osłabnie, będę musiał otworzyć drzwi i próbować przez dom. Oznacza to pozostawienie drzwi otwartych. Lepiej, w miarę możliwości, wyjść oknem. Ostrożnie wystawił głowę przez okno i zobaczył wąski występ, który prowadził pod następne okno, a potem wokół budynku – pokój był narożny. Jego podniecenie wzrosło: wkrótce chmury zakryją księżyc, wtedy ucieknę. Ucieknę! Sonnō-jōi! Teraz dziewczyna. Nie czyniąc hałasu, przesunął rygiel tak, by okiennice pozostały uchylone, a potem

wrócił do łoża. Długi miecz, nadal w pochwie, ułożył na białej, jedwabnej kapie łóżka tak, by można go było swobodnie dosięgnąć. Biel, pomyślał. Białe prześcieradło, białe ciało, biel – kolor śmierci. Nadaje się. Idealne do pisania. Co to ma być? Jego imię? Bez pośpiechu ściągnął z niej prześcieradło. Takiej koszuli nocnej nie widział nigdy w życiu, obca, uszyta tak, by skrywać wszystko i nic. Ręce i piersi tak wielkie, gdy porównać je z tym, co widział u kilku swych partnerek, nogi długie i proste nie miały eleganckich krzywizn, do których był przyzwyczajony u kobiet latami siadających na klęczkach. I znowu jej perfumy. Badał ją oczami; poczuł, że jest pobudzony. Z innymi było zupełnie odmiennie. Ekscytacja – minimalna. Wiele rozmowy i zręczny profesjonalizm. Szybka konsumpcja, zwykle w oparach sake, by skryć ich wiek. A teraz miał do dyspozycji nieograniczony czas. Była młoda i nie z jego świata. Ból wzmógł się. I pulsowanie. Wiatr skrzypiał okiennicami, ale nie było w tym niebezpieczeństwa, tak samo jak w całym domu. Wszędzie panowała cisza. Dziewczyna leżała na brzuchu. Zręczne, miękkie pchnięcie, po nim drugie – i posłusznie przesunęła się na plecy. Głowa spoczywała wygodnie na policzku, włosy spływały kaskadą. Głębokie westchnienie w przytulnym cieple materaca. Na gardle złoty krzyżyk. Przechylił się i włożył koniuszek swego ostrego jak brzytwa krótkiego miecza pod delikatne koronki przy szyi, podniósł je z lekka i poprowadził ostrze wzdłuż napiętego ubioru. Materiał rozdzielił się łatwo i opadł. Na całej długości ciała. Ori nie widział nigdy kobiety odsłoniętej w ten sposób. Pulsowanie stało się intensywne jak nigdy. Malutki krzyżyk błyszczał. Jej dłoń bezwiednie poruszyła się, powędrowała między nogi i spoczęła tam leniwie. Podniósł ją i odłożył, a potem odsunął jedną kostkę od drugiej. Delikatnie.

6 Tuż przed świtem obudziła się. Lecz nie całkowicie. Wciąż była pod wpływem narkotyku, wypełniały ją sny, dziwne, gwałtowne sny, erotyczne, coś jakby miażdżenie; cudowne, bolesne, zmysłowe, straszne – nigdy przedtem nie odczuwała czegoś podobnego tak intensywnie. Przez na wpół otwarte okiennice ujrzała wschodni horyzont w krwistej czerwieni i dziwaczny sugestywny układ chmur, który jakby harmonizował z wyrytymi w jej mózgu wrażeniami. Gdy poruszyła się, by je lepiej zobaczyć, poczuła lekki ból w lędźwiach, lecz nie zwróciła na niego uwagi. Jej oczy zatrzymały się na wykreślonych na niebie obrazach, a umysł powrócił do przyzywającej ją nieodparcie krainy snów. Na progu snu zdała sobie sprawę, że jest naga. Z rozleniwieniem owinęła się nocną koszulą i naciągnęła na siebie prześcieradło. I zasnęła. Ori stał obok łoża. Dopiero co wyszedł z ciepła. Strój ninja spoczywał na podłodze. Przepaska biodrowa również. Przez chwilę patrzył na leżącą dziewczynę, dumając o niej po raz ostatni. To takie smutne, pomyślał. Ostatnie razy są takie smutne. Uniósł krótki miecz. Phillip Tyrer przebudził się w swoim pokoju na dole. Nieznajome otoczenie. Potem zdał sobie sprawę, że wciąż znajduje się w świątyni w Kanagawie. Przypomniał sobie okropny dzień wczorajszy, straszną operację i swoją godną pogardy rolę. – Babcott mówił, że byłem w szoku – powiedział cicho. W wysuszonych ustach czuł nieprzyjemny smak. – Boże, czy to mnie usprawiedliwia? Okiennice były otwarte na oścież i skrzypiały poruszane wiatrem. Wstawał świt. „Rankiem czerwone niebo, pasterzu strzeż się tego”. Będzie burza? – zastanowił się, a potem usiadł na koi i sprawdził bandaż na ramieniu. Skonstatował z wielką ulgą, że jest czysty, bez świeżych plam krwi. Czuł tylko pulsowanie w głowie i pewne rozdrażnienie, poza tym nic mu nie dolegało. Boże, szkoda, że nie zachowywałem się lepiej. Z wysiłkiem próbował sobie przypomnieć, co robił tuż po operacji, ale wszystko zasnuwała mgła. Pamiętał, że płakał. To nie był zwykły płacz, po prostu wypływały mu łzy. Z trudem odsunął od siebie ponure myśli. Podniósł się z łóżka i pchnięciem otworzył okiennice. Stał pewnie na nogach i czuł głód. Opryskał twarz wodą z dzbana, wypłukał usta i wypluł wodę na rośliny w ogrodzie. Trochę jej wypił i poczuł się lepiej. W ogrodzie nie było nikogo. Pachniało zgniłymi roślinami i odpływem. Ze swego miejsca widział tylko fragment murów świątyni i ogrodu, i niemal nic poza tym. Przez lukę między drzewami zerknął na wartownię i stojących obok dwóch żołnierzy. Zauważył teraz, że położono go do łóżka w jego własnej koszuli i długich wełnianych kalesonach. Porwany, zakrwawiony kaftan wisiał na krześle, obok leżały spodnie i buty do jazdy konnej, zbryzgane błotem z ryżowych poletek. Nieważne, mam szczęście, że żyję. Zaczął się ubierać. Co ze Struanem? I Babcott… wkrótce będę musiał z nim porozmawiać. Nie znalazł brzytwy, więc nie mógł się ogolić. Ani grzebienia. To też nieważne.

Wciągnął buty. Z ogrodu dochodził świergot ptaków i odgłosy krzątaniny, jakieś dalekie wrzaski po japońsku i szczekanie psów. Nie słyszał i jednak dźwięków jak w normalnym angielskim mieście, żadnych porannych krzyków „Świeże bułeeeeczki!”, „Świeża woooda!” lub „Ostrygi z Colchester, świeżuteńkie, sprzedaaaję, sprzedaaaję!” czy „Prosto spod prasy, najnowszy rozdział pana Dickensa, tylko za pensa, tylko za pensa” i „«Times», «Times», wszystko o wielkim skandalu pana Disraeli, czytajcie, czytajcie!”… Czy mnie zwolnią? Żołądek podszedł mu do gardła na myśl o powrocie do domu w aurze niesławy, klęski, porażki; już nie pracownik ministerstwa spraw zagranicznych Jej Znakomitego Majestatu, już nie reprezentant największego imperium, jakie istniało kiedykolwiek na świecie. Co sobie o mnie pomyśli sir William? A co z nią? Angelique? Dzięki Bogu, że uciekła do Yokohamy… Czy zechce ze mną rozmawiać, kiedy usłyszy o tym wszystkim? O Boże, co ja zrobię? Malcolm Struan także nie spał. Zbudził się zaledwie kilka sekund wcześniej, jakby jakimś szóstym zmysłem wyczuł niebezpieczeństwo, a może po prostu usłyszał hałas z zewnątrz, ale gdy tak leżał, wydawało mu się, że nie śpi już od wielu godzin. Spoczywał na koi, świadomy, że jest dzień, że został ciężko zraniony i miał operację, i że być może umrze. Każdy oddech, a nawet najmniejsze poruszenie wywoływały ostry, rwący ból. Nie będę myślał o bólu, tylko o Angelique, i o tym, że mnie kocha i… Ale co to za złe sny? Sny, że mnie nienawidzi i ucieka. Nienawidzę snów, bo nie mam nad nimi kontroli. Nie znoszę tego leżenia, brzydzi mnie ta moja słabość, zawsze byłem silny, wychowałem się w cieniu bohatera, wielkiego Dirka Struana, Zielonookiego Diabła. Och, jakżebym chciał mieć zielone oczy i być taki silny. On jest moją gwiazdą przewodnią i dorównam mu. Dorównam. Jak zwykle usiłuje nas osaczyć wróg, Tyler Brock. Ojciec i matka starają się skrywać przede mną większość faktów, ale przecież dochodzą mnie różne pogłoski i wiem więcej, niż im się wydaje. Stara Ah Tok, bardziej dla mnie matka niż matka – czyż nie piastowała mnie, póki nie skończyłem dwóch lat, uczyła kantońskiego życia i nie znalazła mi pierwszej dziewczyny? – przekazuje mi te pogłoski, podobnie jak Wujek Gordon Czen fakty. Noble House chwieje się w posadach. Nieważne, poradzimy sobie z tym. Ja sobie poradzę. Właśnie do tego mnie szkolili i nad tym pracowałem całe życie. Odsunął koc i podniósł nogi, by wstać, lecz ból go powstrzymał. Znowu spróbował i znowu się nie udało. Nie szkodzi, pomyślał już niezbyt jasno. Nie ma się czym martwić. Zrobię to później. – Może jeszcze zjesz trochę jajek, Settry? – spytał Marlowe. Obaj mężczyźni byli jednego wzrostu, oficer dragonów trochę szerszy w ramionach. Obaj synowie zawodowych oficerów. Mieli wyraziste twarze, osmagane przez wiatry; twarz Marlowe’a może nieco bardziej wyrazista. – Nie, dziękuję – oznajmił stanowczo Pallidar. – Dwa to moja górna granica. Muszę

przyznać, że uważam tutejszą kuchnię za obrzydliwą. Przekazałem służącym, że lubię jajka dobrze wysmażone, nie rozlazłe, ale oni zamiast mózgu mają piasek. W gruncie rzeczy, niech mnie diabli, mogę jeść jajka tylko na grzance z dobrego angielskiego chleba. Po prostu smakują wtedy inaczej. Jak myślisz, co zostanie zrobione w sprawie Canterbury’ego? Marlowe zawahał się. Siedzieli w jadalni przy ogromnym dębowym stole, przy którym można było usadzić dwudziestkę ludzi. Sprowadzono go specjalnie z Anglii. Narożny pokój był obszerny i przyjemny, okna otwarte na ogród i świt. Trzej chińscy służący w liberiach obsługiwali obydwu oficerów. Stół nakryto dla sześciu osób. Sadzone jajka i bekon na srebrnych tacach podgrzewanych świecami. Pieczone kurczaki, zimna solona szynka i paszteciki z grzybami, ćwiartka nie najświeższej wołowiny, twarde biszkopty i wysuszona szarlotka. Piwo, porter i herbata. – Minister powinien zażądać natychmiastowych odszkodowań i przekazania nam morderców, a gdyby wystąpiły te ich nieuniknione przeszkody, powinien wysłać flotę przeciw Edo. – Lepiej, byśmy wylądowali z wszystkimi siłami, w końcu mamy dosyć wojska, zajęli stolicę, usunęli ich króla, jak go nazywają?… ach tak, shōgun, wyznaczyli naszego własnego tubylczego władcę i zrobili z Japonii protektorat. Dla nich to nawet lepiej: zostać częścią Imperium. – Pallidar był bardzo zmęczony, nie spał przez większą część nocy. Miał rozpięty mundur, lecz poza tym był ubrany starannie i ogolony. Skinął na jednego ze służących. – Poproszę herbaty. Młody Chińczyk w czystym ubraniu zrozumiał go doskonale, ale rozmyślnie wlepił w niego oczy, by zabawić innych służących. – Heja, pane? Herba-ach? Jaka herbat pan mówić, hę? Chce cza, heja? – Och, wszystko jedno, na miłość boską! – Pallidar ze znużeniem wstał, podszedł z kubkiem do kredensu i nalał sobie herbaty, a służący śmieli się rubasznie, lecz cicho z bezczelnego cudzoziemskiego diabła, który stracił twarz. Potem z uwagą słuchali, co tamci mówią. – Tę sprawę można załatwić militarnie, mój stary. I powiem ci szczerze, generał będzie cholernie zdenerwowany, kiedy dowie się, że stracił grenadiera przez jakiegoś wszawego zabójcę, ubranego jak Ali Baba. Będzie chciał, i na Boga, my wszyscy również, zemsty. – Nie wiem, jak z lądowaniem. Marynarka może z pewnością przygotować wam teren działań, ale nie mamy pojęcia, ilu tam jest samurajów, ani jaką mają siłę bojową. – Na miłość boską, nieważne, ilu ich jest ani jaką mają siłę, możemy ich i tak załatwić, to tylko kupa zacofanych tubylców. Oczywiście, że potrafimy ich załatwić. Dokładnie tak jak w Chinach. Nie mogę zrozumieć, dlaczego nie zaanektujemy Chin i nie skończymy całej sprawy. Wszyscy służący usłyszeli to, zrozumieli i przysięgli, że gdy Niebiańskie Królestwo będzie już miało strzelby i statki równe barbarzyńskim strzelbom i statkom, wepchną nosy barbarzyńców w ich własny nawóz i udzielą im lekcji, którą tamci popamiętają przez tysiąc pokoleń; wszyscy zostali starannie dobrani przez Znakomitego Czena, Gordona

Czena, kompradora Noble House. – Pan chcieć jeden kawałek ogromnie dobre jajo, pane? – powiedział najodważniejszy z nich i pokazał w uśmiechu wszystkie zęby, trzymając umyślnie nie dosmażone jajo przed nosem Pallidara. – Okrrropnie dobre. Pallidar z niesmakiem odsunął od siebie tacę. – Nie, dziękuję. Posłuchaj, Marlowe, myślę, że… – przerwał, kiedy otworzyły się drzwi i wszedł Tyrer. – Och, dzień dobry, pan musi być Phillip Tyrer z Przedstawicielstwa Brytyjskiego. – Przedstawił się sam, a potem Marlowe’a i ciągnął jowialnie: – Współczuję panu z powodu wczorajszego incydentu, lecz jestem dumny, że mogę uścisnąć pańską dłoń. Pan Struan i panna Richaud mówili Babcottowi, że gdyby nie pan, oboje byliby martwi. – Tak powiedzieli? Och! – Tyrer ledwie mógł uwierzyć własnym uszom. – Wydarzenia potoczyły się tak szybko. W jednym momencie wszystko było normalne, a w następnym uciekaliśmy, by ocalić życie. Byłem śmiertelnie przerażony – powiedział i poczuł się lepiej, a jeszcze lepiej się poczuł, gdy tamci odrzucili jego wyjaśnienie, uważając je za przejaw skromności, po czym wysunęli dla niego krzesło i polecili służącym, by przynieśli mu jedzenie. – Kiedy w nocy sprawdzałem pana pokój, spał pan jak zabity – stwierdził Marlowe. – Wiedzieliśmy, że Babcott dał panu środek usypiający, więc chyba nie słyszał pan jeszcze o zabójcy. Tyrerowi żołądek podszedł pod gardło. – Zabójcy? Opowiedzieli mu. O Angelique również. – Jest tutaj? – Tak. Cóż to za dzielna dama. Przez chwilę myśli Marlowe’a całkowicie pochłaniała dziewczyna. Nie wyróżniał dotychczas żadnej kobiety w kraju ani w żadnym innym miejscu. Miał kilka kuzynek w odpowiednim wieku, lecz wybranki – nie, i po raz pierwszy cieszył się z tego. Może Angelique tu zostanie i wtedy… i wtedy zobaczymy. Rozmyślał z coraz większym podnieceniem. Kiedy przed rokiem wypływał z rodzinnego portu Plymouth, jego ojciec, kapitan Marynarki Królewskiej, Richard Marlowe rzekł: – Masz, chłopcze, dwadzieścia siedem lat, masz teraz swój własny statek, choć smrodzi i dymi… Jesteś najstarszy i przyszedł czas, byś się ożenił. Kiedy powrócisz z tej podróży na Daleki Wschód, będziesz miał po trzydziestce, a ja przy odrobinie szczęścia powinienem do tej pory zostać wiceadmirałem i ja… cóż, będę mógł ci wsunąć kilka dodatkowych gwinei, ale na miłość boską, nie mów o tym matce… ani braciom i siostrom. Przyszedł czas, byś się zdecydował! Co sądzisz o kuzynce Delphi? Jej ojciec jest w służbie, choć tylko w Armii Indyjskiej. Obiecał, że po powrocie podejmie decyzję. Teraz być może nie będzie musiał się zadowalać drugim, trzecim czy czwartym gatunkiem. – Panna Angelique wszczęła alarm w Osiedlu, potem nalegała, żeby wieczorem tu

przyjechać. Pan Struan poprosił ją, aby się pilnie z nim zobaczyła… zdaje się, że z nim niezbyt dobrze, w gruncie rzeczy ma bardzo brzydką ranę, więc przywiozłem ją tutaj. To prawdziwa dama. – Tak. Nastąpiła dziwna cisza; każdy z mężczyzn znał myśli pozostałych. Przerwał ją Phillip Tyrer. – Po co zabójca miałby tutaj przychodzić? – Głos miał zaniepokojony. – Żeby dodatkowo tu nabroić, jak sądzę – rzekł Pallidar. – Nie ma się czym martwić, złapaliśmy drania. Widział pan już dziś pana Struana? – Zerknąłem do niego, lecz spał. Mam nadzieję, że wydobrzeje. W czasie operacji nie wyglądało to zbyt dobrze i… – Tyrer przerwał, słysząc głośną wymianę zdań na zewnątrz. Pallidar podszedł do okna, a inni za nim. Sierżant Towery krzyczał, przyzywając gestem półnagiego Japończyka z oddalonego końca ogrodu. – Hej, ty, podejdź no tutaj! Mężczyzna, najwyraźniej ogrodnik, był młody i dobrze zbudowany. Znajdował się o jakieś dwadzieścia jardów od nich. Miał na sobie tylko przepaskę biodrową i niósł wiązkę kijów i gałęzi, niektóre zawinięte w brudną czarną materię. Niezręcznie zbierał dalsze gałęzie. Przez chwilę stał wyprostowany, a potem zaczął kołysać się w górę i w dół, kłaniając się uniżenie sierżantowi. – Boże, te sukinsyny nie mają wstydu – oświadczył z niesmakiem Pallidar. – Nawet Chińczycy nie ubierają się w ten sposób. Ani Hindusi. Widać intymne części ich ciała. – Powiedziano mi, że oni ubierają się w ten sposób nawet w zimie – zauważył Marlowe. – Jakoś nie czują zimna. Towery znowu zakrzyczał i przywołał go gestem. Mężczyzna wciąż się kłaniał, schylając energicznie, lecz zamiast iść ku niemu, widać źle zinterpretowawszy jego sygnały, posłusznie odwrócił się i wciąż na wpół się kłaniając, pobiegł w kierunku budynku. Gdy mijał okno jadalni, przez moment gapił się na siedzących w środku Europejczyków, a potem jeszcze raz zgiął się wpół, w służalczym posłuszeństwie i prawie skryty przez zarośla, pośpieszył ku pomieszczeniom dla służby. Już go nie było. – To dziwne – stwierdził Marlowe. – Co takiego? – Och, nic specjalnego, ale całe to płaszczenie wyglądało na oszukaństwo. – Marlowe odwrócił się i zobaczył bladą jak płótno twarz Tyrera. – Wielki Boże, co się stało? – Ja, ja… ten mężczyzna, myślę, że on… nie jestem pewien, ale myślę, że to był jeden z nich, jeden z morderców na Tōkaidō, ten postrzelony przez Struana. Zauważyliście jego ramię? Było chyba zabandażowane? Pallidar zareagował pierwszy. Wyskoczył przez okno, a za nim Marlowe z szablą w ręce. Razem pobiegli ku drzewom. Lecz nie znaleźli Japończyka, choć wszędzie szukali.

Było już południe. Znowu ciche pukanie do drzwi sypialni, znowu: „Mademoiselle? Mademoiselle?”. To Babcott wołał z korytarza cichym głosem, gdyż nie chciał budzić jej niepotrzebnie. Nie odpowiedziała. Stała jak skamieniała na środku pokoju, wpatrując się ponuro w zaryglowane drzwi, owinięta koszulą nocną. Znowu zaczęła drżeć. – Mademoiselle? Czekała. Po chwili jego kroki ucichły i zrobiła wydech, rozpaczliwie starając się powstrzymać drżenie, a potem po raz kolejny podeszła do okna, wróciła do łóżka, poszła znowu do okna, chodząc, tak jak robiła to już przez godziny, tam i z powrotem. Muszę coś postanowić, myślała z udręką. Kiedy obudziła się drugi raz, nie pamiętając swego pierwszego przebudzenia, miała jasny umysł i leżała nieruchomo na pomiętym prześcieradle, ciesząc się, że już nie śpi, wypoczęta, głodna i spragniona pierwszej porannej wspaniałej filiżanki kawy, podanej z chrupkim francuskim chlebem, jaki w Yokohamie wypiekał szef kuchni. Ale nie jestem w Yokohamie, jestem w Kanagawie i dzisiaj będzie to po prostu kubek wstrętnej angielskiej herbaty z mlekiem. Malcolm! Biedny Malcolm, mam ogromną nadzieję, że czuje się lepiej. Wrócimy dzisiaj do Yokohamy. Wsiądę na pierwszy parowiec do Hongkongu, a stamtąd do Paryża… ale, och, co za sny miałam, co za sny! Nocne fantazje, wciąż żywe, mieszały się z innymi obrazami: Tōkaidō, sponiewieranie Canterbury’ego, Malcolm, zachowujący się tak dziwnie, obiecujący, że się pobiorą. Wyimaginowany zapach pokoju operacyjnego pojawił się w jej nozdrzach, lecz odpędziła go od siebie, ziewnęła i sięgnęła po mały zegarek, który zostawiła na szafce nocnej. To nieznaczne poruszenie wywołało niewielki ból w lędźwiach. Przez chwilę zastanawiała się, czy zapowiada on wcześniejszą miesiączkę, gdyż miewała ją niezupełnie regularnie, lecz odrzuciła tę możliwość jako nieprawdopodobną. Zegarek wskazywał dwadzieścia po dziesiątej. Był wyłożony lazurytem i dostała go od ojca na osiemnaste urodziny, ósmego lipca, nieco ponad dwa miesiące temu w Hongkongu. Tak wiele wydarzyło się od tamtej pory, myślała. Będę taka szczęśliwa, kiedy znajdę się z powrotem w Paryżu, znowu cywilizacja, i nigdy tu nie wrócę, nigdy, nigdy, nig… Nagle zorientowała się, że pod prześcieradłem leży prawie naga. Ku swemu zdziwieniu stwierdziła, że nocna koszula trzyma się tylko na jej rękach i ramionach, że jest na całej długości rozdarta z przodu i zmięta i podwinęła się z tyłu. Angelique nie wierzyła własnym oczom. Chcąc lepiej ją obejrzeć, ześlizgnęła się z łóżka, by podejść do okna, lecz znowu uczuła ten lekki ból. Teraz, w świetle dziennym, zauważyła wymowną plamę krwi na prześcieradle i znalazła ślady krwawienia między nogami. – Jakim cudem… Zaczęła liczyć i przeliczać dni, lecz rachunek zupełnie się nie zgadzał – ostatnia miesiączka skończyła się dwa tygodnie temu. Potem zauważyła, że jest nieco wilgotna i nie rozumiała czemu. A potem serce jej się ścisnęło i omal nie zemdlała, kiedy jej mózg zawył, że te sny wcale nie były snami, lecz rzeczywistością i że zgwałcono ją, gdy spała. – To niemożliwe! Zwariowałaś? To zupełnie niemożliwe – wydyszała, łapiąc

powietrze, próbując nie stracić świadomości. – O Boże, niech to będzie sen, część tamtych snów. Po omacku znalazła łóżko, serce jej waliło. Rozbudziłaś się, to nie sen, jesteś przytomna! Obejrzała się jeszcze raz, gorączkowo, a potem jeszcze raz – staranniej. Miała wystarczającą wiedzę, by zdawać sobie sprawę, że nie może być wątpliwości co do tej wilgoci, że jej błona dziewicza została przerwana. To była prawda. Zgwałcono ją. Pokój zaczął wirować. O Boże, jestem zniszczona, życie zrujnowane; żaden przyzwoity mężczyzna, żaden stosowny mężczyzna nie poślubi mnie teraz, jestem zbrukana, małżeństwo to jedyny sposób, w jaki dziewczyna może polepszyć swój los, zapewnić sobie szczęśliwą przyszłość, jakąkolwiek przyszłość, nie ma innego sposobu… Kiedy jej zmysły uspokoiły się i mogła już patrzeć i myśleć, zorientowała się, że leży w poprzek łóżka. Drżąc próbowała odtworzyć przebieg nocy. Przypomniała sobie, jak ryglowała drzwi. Zerknęła na nie. Rygiel był wciąż na swoim miejscu. Pamiętam Malcolma w tamtym obrzydliwym pokoju i jak wybiegłam od niego i śpiącego spokojnie Phillipa Tyrera, doktora Babcotta, jak dawał mi napój i jak szłam na górę… Napój! Boże, podano mi narkotyk! Jeśli Babcott przeprowadza operacje, stosując te narkotyki… oczywiście, to mogło się zdarzyć, oczywiście byłabym bezradna, ale to teraz mi nie pomoże. To się zdarzyło! Co, jeśli będę miała dziecko? Znowu ogarnęło ją przerażenie. Łzy pociekły jej z oczu i niemal nie krzyknęła. – Przestań! – rozkazała sobie cicho, z największym wysiłkiem usiłując się opanować. – Przestań. Nie czyń ani odrobiny hałasu, przestań! Jesteś sama, nikt nie może ci pomóc, tylko ty sama. Musisz myśleć. Co zrobisz? Myśl! Zrobiła kilka głębokich wdechów, głowa ją bolała. Starała się uspokoić skołatany umysł. Kto był tym mężczyzną? Rygiel jest wciąż na miejscu, więc nikt nie mógł wejść przez drzwi. Chwileczkę, niewyraźnie coś sobie przypominam… czy też może była to część snu, zanim… Zdaje się, że pamiętam, jak otwierałam drzwi Babcottowi i temu oficerowi marynarki, Marlowe’owi… a potem znowu je ryglowałam. Tak, tak było! Przynajmniej sądzę, że tak było. Chyba mówił po francusku… tak, mówił, ale źle, potem sobie poszli, a ja zaryglowałam drzwi, na pewno zaryglowałam. Ale dlaczego w nocy pukali do mych drzwi? Szukała i szukała w swym umyśle, lecz nie mogła znaleźć odpowiedzi, nie była naprawdę pewna, czy to się wydarzyło, nocne obrazy jej uciekały. A w każdym razie część z nich. Skoncentruj się! Jeśli nie wszedł przez drzwi, dostał się przez okno. Okręciła się i zobaczyła, że zasuwa okiennic leży na podłodze pod oknem, a nie w swoich uchwytach. Ktokolwiek więc to był, wszedł przez okno. Kto taki? Marlowe, ten Pallidar czy może nawet poczciwy doktor, wiem, że wszyscy mnie chcieli. Kto wiedział, że podano mi narkotyk? Babcott. Mógł powiedzieć o tym innym, ale z pewnością żaden z nich nie

odważyłby się na taką podłość, nie ośmieliłby się zaryzykować wspinaczki z ogrodu, ponieważ oczywiście wrzeszczałabym wniebogłosy… Jej całe jestestwo krzyczało ostrzegająco: bądź roztropna, twoja przyszłość zależy od tego, czy będziesz mądra i ostrożna, bądź roztropna. Czy jesteś pewna, że to naprawdę stało się w nocy? A co ze snami? Może… Nie będę myślała teraz o nich, lecz jedynie doktor mógł wiedzieć na pewno i to musi być Babcott. Poczekaj, mogłaś… mogłaś przerwać ten malutki kawałek skóry we śnie, kręcąc się w koszmarze… to był koszmar, prawda? To zdarzało się niektórym dziewczętom. Tak, ale one nadal pozostawały dziewicami, no i nie wyjaśniało to wilgoci. Pamiętasz Jeanette w klasztorze, biedną głupiutką Jeanette, która zakochała się w jednym kupcu i pozwoliła mu, a potem z podnieceniem opowiedziała o tym nam wszystkim, każdy szczegół. Nie zaszła w ciążę, ale sprawa wyszła na jaw i następnego dnia Jeanette wyjechała na zawsze, a później dowiedziałyśmy się, że wydano ją za wioskowego rzeźnika, jedynego mężczyznę, jaki ją chciał. Ja nie pozwalałam na nic, lecz mi to nie pomoże, doktor wiedziałby na pewno, ale mi to nie pomoże, a myśl, że Babcott czy jakiś inny doktor mógłby przeprowadzać na mnie tak intymne badania, napełnia mnie wstrętem i przerażeniem, zresztą potem Babcott też znałby ten sekret. W jakim stopniu mogłabym mu zaufać? Jeśli to by się rozniosło… Muszę to trzymać w sekrecie! Ale jak, jak?! I co potem? Znajdę na to odpowiedź później. Najpierw odkryj, kto był tym łobuzem. Nie, najpierw się wymyj z tego świństwa i będziesz lepiej myślała. Musisz myśleć jasno. Ze wstrętem strząsnęła koszulę nocną i odrzuciła ją na bok, a następnie wymyła się starannie i głęboko, próbując przypomnieć sobie wszystko, co wiedziała o zapobieganiu poczęć i co z powodzeniem zastosowała Jeanette. Potem włożyła szlafrok i uczesała włosy. Proszkiem wyczyściła zęby. Dopiero wtedy spojrzała w lustro. Bardzo starannie obejrzała twarz. Była nieskazitelna. Rozchyliła szlafrok. Nogi, ręce i piersi też były w porządku – sutki lekko zaczerwienione. Znowu uważnie spojrzała w lustro. Żadnych zmian, nic się nie zmieniło. A jednak wszystko. Potem zauważyła, że zniknął złoty krzyżyk, który stale nosiła, we dnie i w nocy. Przeszukała starannie łóżko, podłogę pod nim i wszędzie dookoła. Nie zapodział się w pościeli ani pod poduszkami, ani nie zaczepił o zasłony. Ostatnia możliwość – może uwiązł w koronkach kapy. Podniosła ją z podłogi i obejrzała. Nic. A potem na bieli kapy zobaczyła trzy japońskie hieroglify, narysowane niestarannie krwią. Od złotego krzyżyka odbijały się słoneczne błyski. Ori trzymał go za łańcuszek w zaciśniętej pięści. Wpatrywał się w niego jak zahipnotyzowany. – Dlaczego go wziąłeś? – spytał Hiraga. – Nie wiem. – Oszczędzenie kobiety było błędem. Shorin miał rację. To był błąd. – Karma.

Siedzieli, bezpieczni, w „Gospodzie Północnych Kwiatów”. Wykąpany i ogolony Ori spoglądał Hiradze w oczy i myślał: nie jesteś moim panem, powiem ci tylko tyle, ile mam ochotę, i nic poza tym. Opowiedział mu o śmierci Shorina i o tym, jak wspiął się do pokoju, że spała mocno i nie obudziła się, lecz nic więcej. Opowiedział, jak zdjął swój strój ninja, wiedząc, że mogą go złapać, i jak ukrył w nim miecze, ześlizgnął się do ogrodu, i miał zaledwie chwilkę, by zebrać kilka opadniętych gałęzi, żeby udać ogrodnika, zanim go dostrzegą i w jaki sposób, nawet kiedy rozpoznał go mężczyzna z Tōkaidō, udało mu się uciec. Ale o niej nie powiedział nic. Jak w ziemskim języku mogę opowiedzieć, że przez nią stałem się jednością z bogami, że kiedy ją rozłożyłem i zobaczyłem ją naprawdę, upoiło mnie łaknienie, a kiedy w nią wszedłem, wszedłem jak kochanek, nie jak gwałciciel, nie wiem dlaczego, ale właśnie tak, powoli, ostrożnie, a jej ręce otoczyły mnie i zadrżała, i trzymała mnie, choć ani na chwilę naprawdę się nie zbudziła, i była tak ciasna, i trzymałem, trzymałem, a potem trysnąłem w sposób niewyobrażalny. Nigdy nie wierzyłem, że to może być tak cudowne, zmysłowe, satysfakcjonujące, takie pełne. Inne są niczym w porównaniu z nią. Sprawiła, że dosięgłem gwiazd, lecz nie dlatego zostawiłem ją przy życiu. Poważnie myślałem o zabiciu jej. A potem – siebie. W tym pokoju. Ale byłby to tylko akt samolubny, umrzeć tak w samej pełni szczęścia, zadowolenia. Tak, pragnąłem śmierci. Lecz moja śmierć należy do sonnō-jōi. Tylko do tego. Nie do mnie. – Pozostawienie jej przy życiu było błędem – powtórzył Hiraga, przerywając Oriemu wątek myśli. – Shorin miał rację, zabicie jej pozwoliłoby zrealizować nasz plan lepiej niż jakiekolwiek inne działania. – Tak. – Zatem dlaczego? Zostawiłem ją przy życiu dla bogów, jeśli istnieją bogowie – mógł oświadczyć Ori; nie zrobił jednak tego. Oni mnie opętali, kazali mi uczynić to, co uczyniłem, i dziękuję im. Teraz jestem pełny. Poznałem życie. Do poznania pozostała mi tylko śmierć. Byłem jej pierwszym mężczyzną i będzie pamiętała mnie zawsze, choć spała. Kiedy się obudzi i zobaczy moje pismo napisane mą własną krwią, będzie wiedziała. Chcę, by żyła wiecznie. Ja wkrótce umrę. Karma. Ori włożył krzyżyk do kieszeni ukrytej w rękawie kimona i popił odświeżającej zielonej herbaty. Czuł w sobie najwyższe spełnienie; i życie. – Powiadasz, że przeprowadzicie akcję? – Tak. Chcemy spalić Przedstawicielstwo Brytyjskie w Edo. – Dobrze. Niech to nastąpi jak najszybciej. – Nastąpi. Sonnō-jōi! Po drugiej stronie zatoki, w Yokohamie, sir William wygłaszał gniewną przemowę.

– Powtórz im to jeszcze raz i na Boga, po raz ostami, że Rząd Jej Królewskiej Wysokości domaga się natychmiastowego odszkodowania stu tysięcy funtów za dopuszczenie do tego nie sprowokowanego niczym ataku i zamordowanie Anglika; zabicie Anglika jest kinjiru przez Boga! Domagamy się również wydania morderców z Satsumy w ciągu trzech dni albo podejmiemy zdecydowane kroki! Odbywało się to w małej, zatłoczonej sali konferencyjnej Przedstawicielstwa Brytyjskiego w Yokohamie z udziałem ministrów Prus, Francji i Rosji, obu admirałów, brytyjskiego i francuskiego, oraz generała. Wszyscy byli równie wzburzeni. Naprzeciwko, z całym ceremoniałem, usadzono na krzesłach, w otoczeniu świty, dwóch miejscowych przedstawicieli bakufu, naczelnika samurajów ze straży Osiedla i gubernatora Kanagawy, w którego jurysdykcji leżała Yokohama. Mieli na sobie szerokie spodnie i kimona, na to nałożony podobny do skrzydeł płaszcz o szerokich ramionach, spięty pasem, do którego przymocowane były dwa miecze. Obaj najwyraźniej czuli się niezręcznie i byli wściekli. O świcie uzbrojeni żołnierze gniewnie załomotali kolbami w drzwi Komór Celnych w Kanagawie oraz w Yokohamie i wezwali najwyższych urzędników i gubernatora, by stawili się w południe na konferencję. Między konferującymi stronami siedzieli na poduszkach tłumacze. Japończyk klęczał, a Johann Favrod, Szwajcar, siedział po turecku. Wspólnym językiem był holenderski. Spotkanie ciągnęło się już dwie godziny, angielski tłumaczono na holenderski, potem na japoński, japoński na holenderski, na angielski i tak dalej. Wszystkie zapytania sir Williama źle rozumiano lub odparowywano, lub żądano, by je kilka razy powtarzać; „proszono” o zwłokę na tuzin różnych sposobów, by skonsultować się z wyższymi władzami, zapoczątkować śledztwo i badać całą sprawę; zapewniano: „O tak. W Japonii badanie sprawy to zupełnie co innego niż śledztwo. Jego Ekscelencja Gubernator Kanagawy pragnie szczegółowo wyjaśnić, że”… i: „Och, Jego Ekscelencja Gubernator Kanagawy pragnie szczegółowo wyjaśnić, że nie ma jakiejkolwiek jurysdykcji nad Satsumą, gdyż jest to osobne królestwo”, a także: „Och, ale jego Ekscelencja Gubernator Kanagawy wie, że oskarżeni grozili pistoletami i są oskarżeni oraz winni niezastosowania się do starych japońskich obyczajów”… i: „Ilu cudzoziemców, powiedział pan, znajdowało się w grupie cudzoziemców, którzy powinni byli uklęknąć?”, i: „Ale nasze obyczaje”… Żmudne, czasochłonne i złożone wykłady gubernatora pracowicie przekładano z japońskiego na niezbyt płynny holenderski i potem tłumaczono jeszcze na angielski. – Powiedz to bez ogródek, Johann, dokładnie to, co mówiłem. – Robię tak za każdym razem, sir Williamie, ale jestem pewien, że ten kretyn nie przekłada dokładnie ani tego, co pan mówi, ani tego, co mówią Japońcy. Wiemy to. Na litość boską, czy kiedyś było inaczej? Proszę, niech pan kontynuuje. Johann układał słowa dokładnego tłumaczenia. Japoński tłumacz czerwienił się, prosił o wyjaśnienie słowa „natychmiastowy”, a potem starannie produkował uprzejme, ugrzecznione przybliżone tłumaczenie, które według niego było akceptowalne. Ale nawet

wtedy całej delegacji wprost zapierało dech z powodu chamstwa cudzoziemców. Zapanowała cisza. Palce Japończyka z irytacją bębniły po rękojeści miecza. Potem przemówił krótko, trzy czy cztery słowa. Tłumaczenie było długie. – Pomijając całe merde – rzekł wesoło Johann – gubernator mówi, że przekaże pańską „prośbę” we właściwym czasie do właściwych władz. Sir William wyraźnie poczerwieniał, admirałowie i generał jeszcze mocniej. – Prośbę? Powiedz łobuzowi dokładnie: to nie jest prośba, tylko żądanie! I powiedz mu jeszcze: żądamy natychmiastowej audiencji u shōguna w Edo. Na Boga, trzy dni! Do cholery, przybędę tam okrętem wojennym! – Brawo – rzucił cicho hrabia Siergiejew. Johanna również zmęczyły te gry i po mistrzowsku pozbawił swe słowa wszelkich ozdobników. Japońskiemu tłumaczowi zaparło dech ze zdumienia i bezzwłocznie wyrzucił z siebie potok zjadliwej holenderszczyzny, na który Johann odpowiedział słodko dwoma słowami, w wyniku których zapanowała nagle martwa cisza. – Nan ja? – O co chodzi, co powiedziano, spytał gniewnie gubernator. Rozpoznawał wrogość rozmówców i nie skrywał swej własnej. Wzburzony tłumacz, wśród przeprosin, uraczył go natychmiast złagodzoną wersją słów sir Williama, lecz gubernator i tak wybuchnął paroksyzmem gróźb i próśb, potem nowymi groźbami, które tłumacz przekładał na słowa, jakie według niego chcieli usłyszeć cudzoziemcy, a następnie, wciąż zdenerwowany, znowu słuchał i znowu przekładał. – Co on mówi, Johann? – Sir William musiał podnieść głos, by przekrzyczeć hałas. Tłumacz odpowiadał gubernatorowi i urzędnikom bakufu, którzy mówili coś do siebie i do niego. – Do diabła, co oni mówią? Johann był szczęśliwy, wiedział, że za kilka chwil zebranie się skończy, a on powróci do Długiego Baru na obiad i sznapsa. – Nie wiem dokładnie. Gubernator powtarza, że może najwyżej przekazać pańską prośbę i tak dalej, we właściwym i tak dalej, ale nie ma sposobu, by shōgun udzielił panu tego zaszczytu, gdyż jest to sprzeczne z ich zwyczajami i tak dalej… Sir William walnął otwartą dłonią w blat stołu, a gdy już zapanowała pełna zaskoczenia cisza, wskazał na gubernatora, a potem na siebie. – Watashi… ja… – wskazał przez okno w kierunku Edo – watashi jechać Edo! – Podniósł trzy palce w górę. – Trzy dni na cholernym okręcie wojennym. – Wstał i wypadł z pomieszczenia. Pozostali za nim. Ruszył przez hol do swego gabinetu, gdzie podszedł do baterii karafek z rżniętego szkła i nalał sobie trochę whisky. – Czy ktoś się ze mną napije? – zapytał pogodnie, gdy inni go otoczyli. Automatycznie nalał szkocką dla admirałów, generała i Prusaka, bordo dla Seratarda i mocnej wódki dla hrabiego Siergiejewa. – Sądziłem, że wszystko idzie zgodnie z planem. Przykro mi, że się odwlekło. – Myślałem, że za chwilę dostanie pan apopleksji – stwierdził Siergiejew; osuszył swój kieliszek i natychmiast napełnił ponownie.

– Pańskie niedoczekanie. Musiałem po prostu zakończyć zebranie z pewną dozą dramatyzmu. – Więc do Edo za trzy dni? – Tak, drogi hrabio. Admirale, niech pan przygotuje okręt flagowy, by wyruszył o świcie. Przez następne dni niech pan doprowadzi wszystko do idealnego porządku, niech pan ostentacyjnie przygotuje pokład do akcji bojowej, wszystkie działa powinny zostać wyszykowane, cała flota powinna odbyć ćwiczenia i czekać na rozkazy, by przyłączyć się do bitwy w razie konieczności. Generale, pięćset Czerwonych Kaftanów powinno wystarczyć do mojej straży honorowej. Monsieur, czy francuski okręt flagowy zechce się przyłączyć? – Oczywiście – oświadczył Seratard. – Oczywiście, będę wam towarzyszył, lecz proponuję, by sztab założyć w Przedstawicielstwie Francji. I mundury galowe. – Nie zgadzam się na mundury, to akcja karna, nie wręczanie listów uwierzytelniających… zostawimy to na później. Również nie zgadzam się na miejsce spotkania. To nasz obywatel został zamordowany i jakby to powiedzieć… nasza flota jest tu czynnikiem decydującym. Von Heimrich się zaśmiał. – Z pewnością na tych wodach jest obecnie decydująca. – Rzucił spojrzenie Seratardowi. – Szkoda, że nie mam tuzina regimentów jazdy pruskiej, wtedy bez zająknienia moglibyśmy skończyć z Japońcami i z tą ich całą przebiegłą głupotą i czasochłonnym chamstwem. – Tylko tuzina? – spytał Seratard, miażdżąc go spojrzeniem. – To by wystarczyło, Herr Seratard, na całą Japonię. Nasze wojska są najlepsze w świecie… oczywiście po wojskach Jej Brytyjskiej Wysokości – dodał gładko. – Na szczęście Prusy mogą sobie pozwolić na wysłanie do tego zakątka dwudziestu, nawet trzydziestu regimentów i nadal wystarczy im wojsk, by załatwić każdą sprawę… wszędzie, a już zwłaszcza w Europie. – A więc – wtrącił się sir William, widząc, że Seratard poczerwieniał – wyjeżdżam do Kanagawy poczynić pewne przygotowania. – Dopił swego drinka. – Admirale, generale, może zwołamy krótką naradę, kiedy wrócę. Przyjadę na pokładzie okrętu flagowego. Och, monsieur Seratard, co z mademoiselle Angelique? Czy chciałby pan, żebym ją tu eskortował? Późnym popołudniem opuściła swój pokój i szła w słońcu korytarzem i głównymi schodami do holu wejściowego. Miała teraz na sobie tę samą co wczoraj długą suknię z tiurniurą, znowu elegancka, bardziej niż przedtem zwiewna – włosy wyszczotkowane i zebrane do góry, podkreślone oczy. Zapach perfum i szelest halek. Wartownicy przy głównym wejściu zasalutowali i wymamrotali nieśmiałe pozdrowienia, zafascynowani jej urodą. Pozdrowiła ich pełnym rezerwy uśmiechem i poszła do szpitalika. Chiński pokojowiec wybałuszył na nią oczy i przemknął obok. Nie zdążyła dotknąć klamki, gdy drzwi otworzyły się same. Wyszedł z nich Babcott i zatrzymał się.

– Och, dzień dobry, panno Angelique, wygląda pani pięknie, słowo daję – powiedział, niemal się jąkając. – Dziękuję, doktorze – odparła łagodnym głosem, uśmiechając się miło. – Chciałabym prosić… możemy chwilkę porozmawiać? – Oczywiście, niech pani wejdzie. Niech się pani rozgości. – Babcott zamknął drzwi ambulatorium, usadził ją w najlepszym fotelu, a sam usiadł przy biurku, urzeczony jej promienną twarzą i fryzurą która idealnie eksponowała długą szyję. Oczy miał w czerwonych obwódkach i był bardzo zmęczony. Ale przecież to właśnie jest sposób życia, pomyślał, uradowany z jej obecności. – Ten napój, który pan mi dał wczoraj, czy to był jakiś narkotyk? – Tak jest. Przygotowałem go tak, by raczej mocno zadziałał, gdyż była pani… dosyć zdenerwowana. – To wszystko wydaje mi się takie mętne i przemieszane. Tōkaidō, potem przybycie tutaj i wizyta u Malcolma. Ten napój nasenny był bardzo mocny? – Tak, ale nic niebezpiecznego, zupełnie nie. Sen jest najlepszym lekarstwem, to powinien być najlepszy rodzaj snu, głęboki, i doprawdy spała pani mocno, już prawie czwarta. Jak się pani czuje? – Wciąż nieco zmęczona, dziękuję. Babcott znów poczuł się zniewolony jej tajemniczym uśmiechem. – Co z monsieur Struanem? – Bez zmian. Właśnie szedłem znowu go odwiedzić, może pani pójść ze mną jeśli pani chce. Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, jest w dobrym stanie. Och, nawiasem mówiąc, złapali tego typa. – Jakiego typa? – Tego, o którym mówiłem zeszłej nocy, tego intruza. – Nie pamiętam nic z zeszłej nocy. Opowiedział jej o tym, co zaszło u jej drzwi i w ogrodzie, jak zastrzelono jednego z rabusiów i jak rano rozpoznano drugiego, lecz ów uciekł. Zebrała całą siłę swej woli, by nie pokazać nic po sobie i nie wykrzyczeć głośno tego, co myślała: ty diabelskie nasienie, te twoje usypiające nalewki i twoja niekompetencja. Dwóch rabusiów? Ten drugi musiał być w moim pokoju, kiedy wszedłeś w nocy, i nie zdołałeś go dostrzec i ocalić mnie, ani ty, ani ten drugi głupiec, Marlowe. Obaj jesteście winni. Matko Boska, dodaj mi sił, pomóż mi się zemścić na nich obydwu. I na tamtym, kimkolwiek jest! Matko Boska, spraw, bym została pomszczona. Lecz dlaczego skradł mój krzyżyk, a zostawił resztę biżuterii, dlaczego hieroglify i cóż one znaczą? I dlaczego pisane krwią, jego krwią? Spostrzegła, że Babcott patrzy na nią pytająco. – Oui? – Spytałem, czy chciałaby pani zobaczyć teraz pana Struana. – Och tak, tak, proszę. – Również wstała, znowu w pełni nad sobą panując. – Och, niestety rozlałam dzban wody na prześcieradła. Czy mógłby pan poprosić pokojówkę, by to

załatwiła? Zaśmiał się. – Nie mamy tutaj pokojówek. Japońcy zabronili. To było wbrew ich zasadom. Mamy chińskich pokojowców. Niech się pani nie martwi, zaczęli sprzątać, jak tylko wyszła pani z pokoju… – przerwał, gdyż zobaczył, że zbladła. – Co się stało? Na chwilę straciła nerwy i znowu była w pokoju, szorowała i czyściła, przerażona, że znaki są nieusuwalne. Lecz sprały się i teraz wspomniała, że sprawdzała to kilkakrotnie, tak więc sekret się nie wyda – nic nie zostawiła na widoku, ani wilgoci, ani krwi… Jej sekret zachowany na zawsze, jeżeli wykaże siłę i będzie trzymała się planu… musi się trzymać i musi być sprytna, musi. Pobladła jeszcze bardziej. Jej palce zaczęły gnieść i skręcać materiał sukni. Babcott przerażony, natychmiast znalazł się przy niej i delikatnie schwycił ją za ramiona. – Niech się pani nie martwi, jest pani bezpieczna, naprawdę bezpieczna. – Tak, przepraszam – powiedziała przestraszona. Złożyła głowę na jego piersiach, a z oczu płynęły jej łzy. – Po prostu… po prostu przypomniał mi się biedny Canterbury. Obserwowała się, jakby z zewnątrz, pozwalała, by doktor ją pocieszał, najzupełniej pewna, że jej plan to jedyne możliwe, jedyne mądre rozwiązanie: nic się nie stało. Nic, nic, nic. Będziesz w to wierzyła do następnej miesiączki. A wtedy, jeśli ona nadejdzie, będziesz w to wierzyła zawsze. A jeśli nie nadejdzie? Nie wiem, nie wiem, nie wiem.

7 PONIEDZIAŁEK, 15 WRZEŚNIA – Każdy gai-jin to bydlak bez ogłady. – Nori Anjo, przysadzisty, okrągłolicy, bogato odziany mężczyzna trząsł się z wściekłości. Był szefem rōjū, Rady Pięciu Starszych. – Odrzucili nasze uprzejme przeprosiny, które powinny były zakończyć sprawę Tōkaidō i teraz, impertynenci, formalnie zażądali audiencji u shōguna… Pismo jest niechlujne, słowa niestosowne. Niech pan sam przeczyta, co właśnie nadeszło. Z ledwie skrywaną niecierpliwością wręczył zwitek swemu znacznie młodszemu rozmówcy, Toranadze Yoshiemu, który siedział naprzeciw. Byli sami w pokojach audiencyjnych, wysoko w centralnej wieży zamku Edo. Wyprosili przedtem wszystkich swoich strażników. Niski, pokryty szkarłatną laką stół oddzielał obu mężczyzn. Stały na nim tace do czarnej herbaty, delikatne czarki i imbryk z porcelany cienkiej jak skorupka jajka. – To, co mówią gai-jinowie, nie ma znaczenia. – Yoshi niezręcznie wziął zwitek, lecz nie czytał go. W przeciwieństwie do Anja ubrany był prosto i miał przy sobie miecze bitewne, nie do ceremonii. – Jakoś musimy ich skłonić, by robili to, co chcemy. – Był daimyō Hisamatsu, małego, choć ważnego lenna, i następcą w linii prostej pierwszego shōguna, Toranagi. Zgodnie z ostatnią „sugestią” cesarza, wbrew zaciekłym sprzeciwom Anja, wyznaczono go właśnie kuratorem dziedzica, chłopięcego shōguna, oraz nowym członkiem Rady Starszych, na jedno z wakujących miejsc. Yoshi był wysokim, dwudziestosześcioletnim arystokratą o pięknych dłoniach z długimi palcami. – Bez względu na rozwój wypadków nie mogą zobaczyć shōguna – oświadczył. – To potwierdziłoby legalność Traktatów, a przecież nie zostały jeszcze odpowiednio ratyfikowane. Odmówimy ich bezczelnej prośbie. – Zgadzam się, że jest bezczelna, lecz musimy to jednak jakoś załatwić i postanowić, co zrobić z tym psem z Satsumy, Sanjirem. Obaj byli znużeni sprawą gai-jinów, która już od dwóch dni zakłócała ich wa, ich harmonię; obaj pragnęli jak najprędzej zakończyć to spotkanie – Yoshi chciał wrócić do swoich pomieszczeń na niższych piętrach, gdzie czekała na niego Koiko, Anjo miał tajemne spotkanie z lekarzem. Na dworze było słonecznie i ciepło. Lekka bryza niosła przez otwarte okiennice zapach morza i żyznej gleby. Nic jeszcze nie zapowiadało nadchodzącej zimy. Zima jednak się zbliża, myślał Anjo. Ból w trzewiach dokuczał mu cały czas. Nienawidzę zimy, pory śmierci, smutnej pory, smutnego nieba, smutnego morza, smutnego, brzydkiego i mroźnego lądu, gołych drzew i zimna, które skręca stawy, przypominając ci, że jesteś już stary. Był siwiejącym czterdziestosiedmioletnim mężczyzną, daimyō Mikawy, i cztery lata temu stał się najważniejszy w rōjū, gdy dyktator tairō Ii został zamordowany. Ty, szczeniaku, myślał z gniewem, jesteś dopiero od dwóch miesięcy członkiem rady i od czterech tygodni kuratorem – dwie niebezpieczne polityczne nominacje, dokonane mimo

naszych protestów. Czas przyciąć ci skrzydeł. – Oczywiście, wszyscy wysoko cenimy sobie twą radę – zapewnił pełnym miodu głosem. – Od dwóch dni gai-jinowie przygotowują swą flotę do bitwy, wojska otwarcie ćwiczą, a jutro przybywa ich przywódca. Jakie widzisz rozwiązanie? – zapytał nieszczerze, z czego obaj zdawali sobie sprawę. – To samo co wczoraj, mimo ich oficjalnego pisma: wyślemy jeszcze jedne przeprosiny „za godny pożałowania niepomyślny zbieg okoliczności”, z odrobiną sarkazmu, którego oni nigdy nie zrozumieją; prześlemy przez urzędnika, którego nie będą znali, i to tak, by dotarł do nich, na krótko zanim przywódca gai-jinów opuści Yokohamę; poprosimy o dalszą zwłokę, by „przeprowadzić śledztwo”. Jeśli ich to nie zadowoli i przybędą do Edo, niech sobie przybywają. Jak zwykle wyślemy na rozmowy do ich przedstawicielstwa niskiego rangą urzędnika, którego słowo nie zobowiązuje nas do niczego. Dostaną nieco zupy, lecz żadnych ryb. Będziemy zwlekać i zwlekać. – Tymczasem nadszedł czas, by skorzystać z naszego dziedzicznego prawa shōgunatu i rozkazać Sanjirowi, by wydał natychmiast zabójców w celu ich ukarania, żeby zapłacił nie zwlekając odszkodowanie, oczywiście za naszym pośrednictwem; musimy skazać go na areszt domowy i polecić, by natychmiast zrezygnował z pełnionej funkcji – mówił ostro Anjo. – Jesteś jeszcze niedoświadczony w sprawach shōgunatu. Yoshi trzymał na wodzy swój zły humor. Żałował, że nie może zmusić Anja, by natychmiast zrezygnował z pełnionej funkcji za jego głupotę i brak ogłady. – Jeśli wydamy taki rozkaz, Sanjiro nie posłucha nas – wyjaśnił. – Będziemy musieli rozpocząć wojnę, a Satsuma jest zbyt silna i ma zbyt wielu sprzymierzeńców. Nie było wojny przez dwieście pięćdziesiąt lat. Nie jesteśmy gotowi do wojny. Wojna jest… Nastąpiła nagła, dziwaczna cisza. Mimowolnie obaj mężczyźni chwycili swe miecze. Czarki i czajniczek zaczęły grzechotać. Gdzieś daleko ziemia zaryczała, cała wieża poruszyła się lekko, potem znowu i znowu. Trzęsienie trwało około trzydziestu sekund. Potem ustało, równie nagle jak się pojawiło. Czekali niewzruszenie, obserwując czarki. Nie było wstrząsów wtórnych. Nadal żadnych wstrząsów wtórnych. Oczekiwanie w całym zamku i w całym Edo. Czekają wszystkie żywe istoty. Nic. Yoshi pociągnął łyk herbaty, a potem starannie ustawił czarkę w centrum talerzyka. Anjo zazdrościł mu opanowania. W umyśle Yoshiego panował zamęt. Dzisiaj bogowie uśmiechnęli się do mnie, myślał, ale co będzie przy następnym wstrząsie albo jeszcze następnym lub jeszcze dalszym, mogą one nastąpić w każdej chwili, teraz, za jedną świecę lub dziś po południu, lub wieczorem, lub jutro… Karma! Dzisiaj się udało, lecz wkrótce przyjdzie kolejne trzęsienie ziemi – zabójcze, takie jak siedem lat temu, kiedy omal nie zginąłem, a sto tysięcy ludzi sczezło w samym Edo, w trzęsieniu ziemi i w pożarach, które zawsze potem następują, nie licząc tych dziesiątków tysięcy zmytych do morza w fali tsunami, która napłynęła niespodziewanie tamtej nocy, jedną z ofiar była ma śliczna Yuriko, wówczas moja życiowa namiętność. Siłą woli zmusił się do opanowania trwogi.

– Wojna byłaby teraz rzeczą absolutnie niemądrą. Satsuma jest za silna, armie Chōshū i Tosy otwarcie staną po stronie Sanjira. Nie jesteśmy dość silni, byśmy zmiażdżyli ich sami. – Najważniejsi daimyō przybędą pod nasze sztandary, jeśli ich zawezwiemy, a reszta pójdzie za nimi. Anjo nie pokazywał po sobie, ile kosztuje go rozwarcie uchwytu na mieczu. Nadal był przestraszony. Yoshi, dobrze wyszkolony i czujny, zauważył to wahanie, zapamiętał je sobie, żeby wykorzystać tę wiedzę w przyszłości, zadowolony, że przejrzał na chwilę wroga. – Nie zrobią tego, jeszcze nie. Będą zwlekali, wygrażali, skamleli i nigdy nam nie pomogą zmiażdżyć Satsumy. Nie mają jaj. – Jeśli nie teraz, to kiedy? – Z Anja wylewała się wściekłość podbita strachem i wstrętem do trzęsień ziemi. Jako dziecko przeżył jedno okropne… Jego ojciec stał się żywą pochodnią, a matka i dwóch braci na jego oczach zamienili się w popiół. Odtąd nawet podczas lekkiego wstrząsu przeżywał tamten dzień na nowo, czuł zapach płonących ciał swych bliskich i słyszał ich krzyki. – Wcześniej czy później musimy upokorzyć tego psa. Dlaczego nie teraz? – Ponieważ musimy czekać, aż będziemy lepiej uzbrojeni. Satsuma, Tosa i Chōshū mają trochę nowoczesnej broni, armat i strzelb, nie wiemy ile. I kilka parowców. – Sprzedanych im przez gai-jinów wbrew życzeniom shōgunatu! – Kupionych przez nich na skutek jego uprzedniej słabości. – Nie jestem za to odpowiedzialny! – Twarz Anja poczerwieniała. – Ani ja! – Palce Yoshiego zacisnęły się na rękojeści miecza. – Te lenna są lepiej uzbrojone od nas, nieważne jaka jest tego przyczyna. Przykro mi, musimy czekać, owoc satsumski nie jest jeszcze dość zgniły, byśmy ryzykowali wojnę, której osamotnieni nie moglibyśmy wygrać. Jesteśmy izolowani, a Sanjiro nie. – Jego głos stał się ostrzejszy. – Ale zgadzam się, że wkrótce musi nadejść dzień rozliczeń. – Jutro poproszę Radę Starszych, by wydała rozkaz. – Mam nadzieję, że inni mnie posłuchają! Dla dobra shōgunatu, pańskiego dobra i dobra wszystkich klanów Toranaga. – Zobaczymy jutro… Głowa Sanjira powinna zostać zatknięta na włóczni i wystawiona jako przykład dla wszystkich zdrajców! – Zgadzam się, że Sanjiro rozkazał dokonać zabójstwa na Tōkaidō, tylko po to, żeby sprawić nam kłopot – stwierdził Yoshi. – Żeby doprowadzić gai-jinów do wściekłości. Dla nas jedynym rozwiązaniem jest zwłoka. Nasza misja do Europy powinna powrócić lada dzień, a wtedy wszystkie kłopoty będziemy mieli za sobą. Osiem miesięcy temu, w styczniu, shōgunat wysłał parowcem pierwszą oficjalną delegację z Japonii do Ameryki i Europy z tajnymi rozkazami renegocjowania Traktatów z rządami brytyjskim, francuskim i amerykańskim. Rōjū uważali owe dokumenty za „nie potwierdzone oficjalnie, prowizoryczne uzgodnienia”. Delegacje miały również wycofać przyrzeczenie otwarcia dalszych portów, a jeśli się nie da, opóźniać terminy. – Otrzymali wyraźne rozkazy. Traktaty już do tej pory zostały unieważnione.

– A zatem nie zgadzasz się na wojnę, ale potwierdzasz jednak, że nadszedł czas, by wysłać Sanjira w zaświaty – skonstatował Anjo złowieszczo. Młodszy mężczyzna był zbyt ostrożny, by otwarcie to potwierdzić. Zastanawiał się, co Anjo planuje, a może już zaplanował. Poluźnił miecze i umieścił je w dogodnej pozycji, udając, że rozważa problem. Musiał przyznać, że to nowe stanowisko bardzo mu odpowiada. Jeszcze raz jestem w ośrodku władzy. Och, Sanjiro pomógł mnie tutaj ustawić, ale tylko dla własnych podłych celów: chce mnie zniszczyć, publicznie obciążając odpowiedzialnością za wszystkie kłopoty sprawiane przez tych przeklętych gai-jinów, zrobić ze mnie pierwszorzędny cel dla tych przeklętych shishi, a potem zawładnąć naszymi dziedzicznymi prawami, bogactwem i shōgunatem. Wszystko jedno, wiem co planuje, on i ten jego pies gończy Katsumata, jakie są jego prawdziwe intencje względem nas. Znam również plany tych jego sprzymierzeńców, Tosy i Chōshū. Nie powiedzie mu się, przysięgam na mych przodków. – W jaki właściwie sposób zamierzasz wyeliminować Sanjira? Twarz Anja pociemniała. Wspomniał swą ostatnią gwałtowną kłótnię z daimyō Satsumy zaledwie przed paru dniami. – Powtarzam – oznajmił władczo Sanjiro – natychmiast powinien pan podporządkować się sugestiom cesarza. Zwołać zebranie wszystkich starszych daimyō, pokornie poprosić ich o sformowanie stałej rady, która by doradzała, reformowała i rządziła shōgunatem, anulować niesławne i nie potwierdzone oficjalnie uzgodnienia z gai-jinami, nakazać zamknięcie wszystkich portów dla gai-jinów, a jeśli sobie nie pójdą, wypędzić ich natychmiast! – Przypominam, że jedynie shōgunat ma prawo do prowadzenia polityki zagranicznej. Ani cesarz, ani pan! Wiemy obydwaj, że został oszukany – odparł Anjo, nienawidząc Sanjira za jego pochodzenie, wojsko, bogactwa i rzucające się w oczy zdrowie. – Te sugestie są śmieszne i niemożliwe do zrealizowania! Utrzymaliśmy pokój przez dwa i pół stu… – Tak, dla większej chwały klanu Toranaga. Jeśli odmawia pan posłuszeństwa naszemu prawowitemu panu lennemu, cesarzowi, to powinien pan zrezygnować lub popełnić seppuku. To wy wybraliście chłopca na shōguna, ten zdrajca tairō Ii podpisał „traktaty”… to bakufu są odpowiedzialni za obecność tutaj gai-jinów, to klan Toranaga jest odpowiedzialny! Anjo zaczerwienił się, doprowadzony niemal do szaleństwa szyderczą złośliwością i szykanami, które trwały od miesięcy. Sięgnąłby po miecz, gdyby Sanjira nie chronił mandat cesarski. – Gdyby tairō Ii nie negocjował i nie podpisał Traktatów, cudzoziemcy bombami utorowaliby sobie drogę na brzeg i bylibyśmy upokorzeni tak jak Chiny. – Nonsensowne przypuszczenie! – Czy zapomniał pan, jak złupiono i spalono Letni Pałac w Pekinie, Sanjiro-dono? Obecnie Chiny są właściwie rozdarte na kawałki i rząd jest poza chińską kontrolą. Czy zapomniał pan, jak dwadzieścia lat temu na korzyść swego głównego wroga, Brytyjczyków, zrzekli się jednej ze swych wysp, Hongkongu, a obecnie jest tam twierdza nie do zdobycia?

Tiensin, Szanghaj, a teraz Szantou stały się samodzielnymi, zdominowanymi i zarządzanymi przez gai-jinów traktatowymi portami? Powiedzmy, że zabiorą w ten sam sposób jedną z naszych wysp. – Przeszkodzilibyśmy im w tym. Nie jesteśmy Chińczykami. – W jaki sposób? Najmocniej pana przepraszam, ale jest pan ślepy i głuchy, a głowę ma pan w obłokach. Rok temu wygasła ostatnia wojna chińska, gdybyśmy ich sprowokowali, posłaliby te floty i armie przeciw nam i również by nas pokonali. Tylko chytrość bakufu ich powstrzymała. Nie sprostalibyśmy tym armadom… ani ich działom i karabinom. – Zgadzam się, shōgunat jest odpowiedzialny za to, że nie jesteśmy przygotowani, Toranaga są odpowiedzialni. Już dawno powinniśmy mieć nowoczesne armaty i statki wojenne. Od lat mamy niezbędną o nich wiedzę. Przecież Holendrzy powiadamiali nas kilkadziesiąt razy o swoich nowych wynalazkach, ale wy włożyliście głowy w kubły! Zawiedliście cesarza. Co najwyżej moglibyście się zgodzić na jeden port, Deshimę, dlaczego więc daliście amerykańskiemu diabłowi, Townsendowi Harrisowi, Yokohamę, Hirodatę, Nagasaki, Kanagawę i zezwoliliście, by ich impertynenckie przedstawicielstwa miały dostęp do Edo! Ustąpcie i pozwólcie, by bardziej kwalifikowani ocalili Kraj Bogów… Anjo zaczął się pocić na wspomnienie tego starcia, zwłaszcza gdy uświadomił sobie, że wiele z tego, co mówił Sanjiro, jest słuszne. Wziął papierową chusteczkę i wytarł pot z czoła i z ogolonego ciemienia. Spojrzał znowu na Yoshiego. Zazdrościł mu postawy i urody, lecz przede wszystkim jego młodości i legendarnej męskości. Nie tak dawno temu łatwo było uzyskać zaspokojenie, potencja była rzeczą normalną, pomyślał z nagłym przygnębieniem. Dręczył go stale obecny ból w lędźwiach. Nie tak dawno łatwo było mieć erekcję i obfity wytrysk – teraz stało się to nieosiągalne nawet z tymi, które budziły najsilniejsze pożądanie, zręcznymi i dysponującymi najwyższymi umiejętnościami, nawet gdy stosowało się najrzadsze maści i lekarstwa. – Sanjiro może uważać, że jest poza zasięgiem wszystkich, myli się jednak – rzekł zdecydowanie. – Zastanów się nad tym, Yoshi-dono, nasz młody, lecz niezwykle mądry radco, jak go usunąć, inaczej nasze głowy wkrótce mogą się znaleźć na kołku. Yoshi postanowił się nie obrażać. – Co radzą inni Starsi? – zapytał z uśmiechem. Anjo zaśmiał się fałszywie. – Będą głosowali tak, jak powiem. – Gdybyś nie był moim krewnym, zasugerowałbym, byś się wycofał i popełnił seppuku. – Jaka szkoda, że nie jesteś swoim wielkim imiennikiem i nie możesz naprawdę tego rozkazać, co? – Anjo podniósł się ciężko. – Teraz poślę odpowiedź, by przeciągali sprawę, a jutro będziemy formalnie głosować nad tym, czy upokorzyć Sanjira… – Pełen gniewu przybrał postawę obronną kiedy szarpnięciem otwarto drzwi. Yoshi również na wpół wyciągnął miecz z pochwy. – Wydałem rozkazy… – Najmocniej przepraszam, Anjo-sama… – zaczął wyjaśniać zdenerwowany

wartownik. Wściekłość Anja znikła, gdy do pokoju, odsunąwszy wartownika, wszedł pośpiesznie młodzieniec. Zaraz za nim sprawiająca wrażenie niezwykle energicznej dziewczyna w wyszukanym stroju, mająca ledwie pięć stóp wzrostu, za nimi zaś czterech uzbrojonych samurajów i na końcu ochmistrzyni, i dama dworu. Anjo i Yoshi natychmiast uklękli i schylili czoła do tatami. Orszak oddał ukłon. Młodzieniec, shōgun Nobusada, nie skłonił się. Ani dziewczyna, cesarska księżniczka Yazu, jego żona. Obydwoje byli w tym samym wieku: mieli po szesnaście lat. – To trzęsienie przewróciło moją ulubioną wazę – oświadczył z podnieceniem młodzieniec, wyraźnie ignorując Yoshiego. – Moją ulubioną wazę! – Gestem rozkazał, by zamknięto drzwi. W pokoju zostali jego strażnicy i damy jego żony. – Chcę wam powiedzieć, że wpadłem na znakomity pomysł. – Przykro mi z powodu wazy, panie. – Głos Anja był łagodny. – Miałeś, panie, pomysł? – My… postanowiłem, że my, moja żona i ja, my… postanowiłem, że pojedziemy do Kioto zobaczyć się z cesarzem i spytamy go, co zrobić z gai-jinami i jak ich wyrzucić! – Chłopiec uśmiechnął się promiennie do swej żony, a ta z zadowoleniem kiwnęła głową, przyznając mu rację. – Pojedziemy w przyszłym miesiącu. Z wizytą państwową! Anjo i Yoshi czuli, jak wybuchają im mózgi. Obaj mieliby ochotę skoczyć i udusić tego chłopca za jego brak rozsądku. Obaj jednak trzymali swe uczucia na wodzy, przyzwyczajeni do jego irytującej głupoty i napadów złego humoru i po raz tysiączny obaj przeklinali dzień, w którym małżeństwo tych dwojga zostało zaproponowane, i dzień, gdy je zawarto. – Interesujący pomysł, panie – podjął ostrożnie Anjo, obserwując niezauważalnie dziewczynę. Spostrzegł, że jest na nim skoncentrowana i że jak zwykle, choć jej wargi uśmiechały się, jej oczy pozostawały poważne. – Przekażę tę sugestię Radzie Starszych i poświęcimy jej naszą pełną uwagę. – Dobrze – oświadczył nadęty Nobusada. Był małym, chudym młodzieńcem. Mierzył jedynie pięć i pół stopy i zawsze nosił grube geta, sandały, by się podwyższyć. Miał zęby pomalowane na modny czarny kolor, tak jak wymagały tego obyczaje dworu w Kioto, choć nie tutaj, w kręgach shōgunatu. – Trzy czy cztery tygodnie powinny wystarczyć, by wszystko przygotować. – Uśmiechnął się naiwnie do swej żony. – Czy nie zapomniałem o czymś, Yazu-chan? – Nie, panie – odezwała się przymilnie – jak mógłbyś o czymś zapomnieć? – Miała delikatną twarz, uszminkowaną w stylu dworu w Kioto: brwi wyskubane, a na ich miejscu na bieli makijażu narysowana wysoka, łukowata kreska, zęby pomalowane na czarno, gęste krucze włosy zebrane wysoko i upięte ozdobnymi szpilkami. Nosiła fioletowe kimono ozdobione gałązkami z jesiennymi liśćmi, obi – zawile zawiązana szarfa – było złociste. Cesarska księżniczka Yazu, przyrodnia siostra Syna Niebios, od sześciu miesięcy żona Nobusady, wybrana dla niego w wieku lat dwunastu, zaręczona w wieku czternastu i poślubiona w wieku szesnastu lat. – Oczywiście twoja decyzja jest decyzją, a nie sugestią. – Oczywiście, Wasza Wysokość – potwierdził szybko Yoshi. – Tak mi jednak przykro,

panie, nie można zmieścić się w czterech tygodniach z przygotowaniami do tak ważnej wizyty. Czy mógłbym ci, panie, doradzić rozważenie faktu, że implikacje takiej wizyty mogą zostać źle zinterpretowane? Uśmiech Nobusady zgasł. – Implikacje? Rada? Jakie implikacje? Przez kogo źle zinterpretowane? Przez ciebie? – zapytał niegrzecznie chłopak. – Nie, panie, nie przeze mnie. Chciałem po prostu, panie, zwrócić twą uwagę na fakt, że żaden shōgun nigdy nie jechał do Kioto zasięgać rady cesarza i taki precedens mógłby się okazać katastrofalny dla twojego panowania. – Dlaczego? – spytał gniewnie Nobusada. – Nie rozumiem. – Ponieważ, jak pamiętasz, panie, jedynie shōgun ma dziedziczny obowiązek decydować w imieniu cesarza razem ze swoją Radą Starszych i shōgunatem – mówił łagodnie Yoshi. – To pozwala Synowi Niebios wstawiać się u bogów za nami wszystkimi; shōgunat nie dopuszcza, by doczesne i pospolite wydarzenia zakłóciły jego wa. – Pan Toranaga Yoshi mówi prawdę, mężu – zgodziła się słodko księżniczka Yazu. – Niestety, jak to wszyscy wiemy, gai-jinowie zakłócili już jego wa. Wobec tego poproszenie Jego Wyniesioną Wysokość, mego brata, o radę z pewnością będzie wyrazem uprzejmości, jak i synowskich uczuć, nie kolidujących z historycznymi prawami. – Tak. – Młodzian wypiął pierś. – To postanowione! – Rada natychmiast rozważy pańskie życzenia – zapewnił Yoshi. Twarz Nobusady wykrzywiła się. – Życzenia? – wykrzyknął. – To jest decyzja! Przekaż im to, jeśli sobie życzysz, lecz ja zdecydowałem! Ja jestem shōgunem, nie ty! Ja! Zdecydowałem! Mnie wybrano, a ciebie odrzucili wszyscy lojalni daimyō. Ja jestem shōgunem, kuzynie! Wszystkich przeraził ten wybuch. Ale nie dziewczynę. Uśmiechała się w duchu, trzymała oczy spuszczone i myślała: w końcu przyszedł czas na zemstę. – To prawda, panie – potwierdził Yoshi opanowanym głosem, choć z twarzy odpłynęła mu krew. – Jestem jednak kuratorem i muszę odradzić… – Nie chcę twoich rad! Nikt mnie nie zapytał, czy chciałem kuratora, nie potrzebuję kuratora, kuzynie, a już najmniej ciebie. Yoshi spojrzał na trzęsącego się z wściekłości młodziana. Kiedyś byłem taki jak ty, pomyślał zimno, marionetka, której polecano to czy tamto; kazano odebrać mnie mojej rodzinie, by zaadoptowała mnie inna; polecono mi się ożenić; zostałem wygnany i sześciokrotnie omal nie zamordowany, a wszystko dlatego, że bogowie zdecydowali, iż urodzę się jako syn swego ojca, tak jak ty, żałosny głupcze, urodziłeś się jako syn swego ojca. Jestem taki jak ty pod wieloma względami, ale nigdy nie byłem głupcem, zawsze byłem szermierzem i zdawałem sobie sprawę z tego manipulowania. A teraz zmieniło się to ogromnie. Teraz już nie jestem marionetką. Sanjiro z Satsumy nie wie jeszcze o tym, ale to on uczynił ze mnie lalkarza. – Skoro jednak jestem kuratorem, będę cię strzegł i ochraniał, panie – oświadczył. Powędrował na chwilę wzrokiem ku dziewczynie. Takiej drobnej i delikatnej. Z wyglądu.

– A także twą rodzinę. Nie spojrzała mu w twarz. Nie było takiej potrzeby. Obydwoje wiedzieli, że wojna została wypowiedziana. – Cieszymy się z pańskiej ochrony, Toranaga-sama. – Ja nie! – zaskrzeczał Nobusada. – Byłeś moim rywalem, teraz jesteś niczym! Za dwa lata skończę osiemnaście lat i wtedy będę rządził sam, a ty… – Wycelował palec w niewzruszoną twarz Yoshiego. Wszyscy dokoła się przerazili. Ale nie dziewczyna. – Jeśli nie nauczysz się słuchać, ja… zostaniesz zesłany na zawsze na Wyspę Północną. Jedziemy do Kioto! Obrócił się. Strażnik pośpiesznie rozepchnął przed nim drzwi. Kiedy młodzieniec szybko opuszczał salę, wszyscy się skłonili. Księżniczka wyszła za nim, potem inni. Gdy dwaj mężczyźni znów zostali sami, Anjo wytarł pot z szyi. – To ona… ona jest źródłem wszystkiego, tego jego… podniecenia i „świetności” – stwierdził gorzko. – Od kiedy przyjechała, dureń stał się jeszcze głupszy, niż był, i wcale nie dlatego, że oddaje się rozpuście aż do otępienia. Yoshi skrył swe zdumienie, że Anjo wypowiada głośno ten oczywisty, acz niebezpieczny komentarz. – Herbaty? Anjo markotnie kiwnął głową. Znowu pozazdrościł tamtemu elegancji i siły. Pod niektórymi względami Nobusada nie jest znowu takim durniem, myślał. Zgadzam się z nim, jeśli chodzi o twoją osobę. Im się szybciej cię usunie, tym lepiej, ciebie i Sanjira, obaj jesteście kłopotliwi. Czy Rada mogłaby przegłosować ograniczenie twoich praw kuratora albo twoje wygnanie? To prawda, że doprowadzasz tego durnego chłopca do wściekłości za każdym razem, gdy cię ogląda. Ją również. Gdyby nie ty, dałbym sobie radę z tą dziwką, choć to przyrodnia siostra cesarza. I pomyśleć, że nie tylko popierałem to małżeństwo, ale to ja wprowadziłem w życie fortel tairō Ii, chociaż cesarz sprzeciwiał się takiemu związkowi. Odrzuciliśmy przecież jego niechętną pierwszą ofertę, rękę jego trzydziestoletniej córki, potem jego jednorocznego niemowlaka, aż w końcu, pod naciskiem, zgodził się na swoją przyrodnią siostrę. Oczywiście, tak bliski związek Nobusady z rodziną cesarską wzmacnia naszą pozycję wobec Sanjira i innych panów z zewnątrz, wobec Yoshiego i tych, którzy chcieli, aby to on został wyznaczony na shōguna. Ten związek będzie wszechmocny, gdy ona urodzi syna, to ją ułagodzi i upuści jej jadu. Dawno powinna być w ciąży. Lekarz chłopca zwiększy porcję żeń-szenia lub da mu jakieś specjalne pigułki, co powinno zwiększyć jego możliwości, to straszne, by być w jego wieku takim słabeuszem. Tak, im szybciej będzie brzemienna, tym lepiej. Dopił herbatę. – Zobaczymy się jutro na zebraniu. Wymienili zdawkowe ukłony. Yoshi opuścił wieżę i wyszedł na blanki. Potrzebował świeżego powietrza i czasu do namysłu. Poniżej widział obszerne kamienne fortyfikacje z trzema koncentrycznymi fosami, umocnienia nie do zdobycia, mosty zwodzone, monstrualne mury. Wewnątrz zamkowych

murów znajdowały się kwatery dla pięćdziesięciu tysięcy samurajów i dziesięciu tysięcy koni obok obszernych komnat i pałaców dla wybranych, lojalnych rodzin, a za najbardziej wewnętrzną fosą tylko dla rodzin Toranaga. I wszędzie ogrody. W centralnej wieży, powyżej i poniżej blanki, na której stał Yoshi, znajdowały się najściślej chronione obszary mieszkalne oraz pomieszczenia panującego shōguna, jego rodziny, dworzan i zaufanej służby. I skarbce. Jako kurator, Yoshi również tutaj mieszkał. Niepożądany, na obrzeżach, ale także bezpieczny i w otoczeniu swej straży. Za fosą zewnętrzną znajdował się pierwszy ochronny krąg pałaców daimyō. Były to obszerne, bogate, rozległe rezydencje. Za nimi krąg rezydencji gorszych, a za nimi jeszcze gorsze – po jednej takiej rezydencji dla każdego daimyō w kraju. Wszystkie zostały wytyczone osobiście przez shōguna Toranagę i zbudowane zgodnie z ustaloną przez niego nową zasadą sankin-kotai, alternatywnej rezydencji. „Sankin-kotai – ogłosił – wymaga, by wszyscy daimyō natychmiast zbudowali i utrzymywali po wieczne czasy stosowną rezydencję pod murami mego zamku w miejscu, które dokładnie określę. Tam daimyō, jego rodzina i kilkoro wiernej służby mają mieszkać stale, a pałace mają być bogate, ale nie obronne. Każdemu daimyō zezwala się, co więcej wymaga od niego, by raz na trzy lata na jeden rok powrócił do swego lenna i mieszkał tam ze służbą, lecz bez żony, konkubin, matki, ojca czy dzieci, dzieci dzieci ani żadnego członka swej najbliższej rodziny. Porządek, w jakim daimyō wyjeżdżają, jest również dokładnie określony zgodnie z następującą listą i rozkładem (…)”. Ani razu nie użyto słowa „zakładnik”, choć do dawnych zwyczajów należało branie zakładników siłą lub przyjmowanie ofiarowanych dobrowolnie, jako gwarancji posłuszeństwa. Nawet sam Toranaga był jako dziecko zakładnikiem dyktatora Gorody; następca Gorody, Nakamura, sprzymierzeniec i pan feudalny Toranagi, trzymał jako zakładników jego rodzinę; sam Toranaga, ostatni i największy dyktator, postanowił rozciągnąć ten zwyczaj do sankin-kotai, by trzymać w niewoli wszystkich. „Jednocześnie – tak pisał w swym Testamencie, dokumencie dla wybranych spadkobierców – shōgunom w przyszłości poleca się, aby zachęcali wszystkich daimyō, żeby budowali ekstrawagancko, mieszkali elegancko, ubierali się strojnie i zabawiali rozrzutnie, tak by szybciej pozbawić ich rocznego dochodu w koku, które zgodnie z właściwym i niezmiennym zwyczajem należą tylko do danego daimyō. W ten sposób wszyscy wkrótce popadną w długi, będą jeszcze bardziej zależni od nas i co ważniejsze, pozbawieni pazurów, podczas gdy my będziemy nadal żyć oszczędnie i unikać ekstrawagancji. Niektóre lenna jednak – na przykład Satsuma, Mori, Tosa, Kii – są tak bogate, że nawet te ekstrawagancje pozostawią do ich dyspozycji zbyt niebezpieczną nadwyżkę. Wobec tego od czasu do czasu władający shōgun zachęci niektórych daimyō, by ofiarowali mu kilka lig głównej drogi, pałac, świątynię. Rozmiar tych darów, okresy i częstotliwości są wyłożone w następującym dokumencie (…)”. – Jak sprytnie, jak dalekowzrocznie – powiedział cicho Yoshi. – Każdy daimyō złapany w jedwabną sieć, niezdolny do buntu. Ale wszystko zepsute przez głupotę Anja.

Pierwsza z „próśb” cesarza, przedstawiona przez Sanjira Radzie Starszych, zanim jeszcze Yoshi został jej członkiem, dotyczyła zniesienia tego starodawnego zwyczaju. Anjo i inni wyłgiwali się, spierali, ale w końcu zgodzili. Niemal w ciągu jednej nocy pierścień pałaców opróżnił się z wszystkich żon, konkubin, dzieci, krewnych i stał się pustynią zamieszkaną przez kilka pozostawionych sług. Nasz najskuteczniejszy bicz na zawsze stracony, myślał gorzko Yoshi. Jak Anjo mógł być tak nieudolny? Jego wzrok błądził po terenach za pałacami, po mieście stołecznym z milionem dusz, które obsługiwały zamek i żyły z niego, mieście poprzecinanym strumieniami i mostami, przeważnie drewnianymi. W tej chwili na całym ciągnącym się do morza terenie widoczne były liczne pożary – kwiaty trzęsienia ziemi. Jeden z wielkich drewnianych pałaców stał w płomieniach. Yoshi pomyślał mimochodem, że pałac należał do daimyō Sai. To dobrze. Sai popiera Anja. Rodzin już tu nie ma, lecz Rada może nakazać mu odbudowę i koszty zmiażdżą go na zawsze. Zapomnij o tym. Jaką mamy tarczę przeciw gai-jinom? Musi być przecież jakaś! Wszyscy uważają, że cudzoziemcy mogą spalić Edo, ale nie zdołają włamać się do zamku ani prowadzić długiego oblężenia. Ale to nie tak. Wczoraj Anjo znowu opowiedział Starszym znaną historię o oblężeniu Malty jakieś trzysta lat temu, jak to armie tureckie nie mogły wykurzyć z zamku nawet sześciuset dzielnych rycerzy. – Mamy dziesiątki tysięcy samurajów – oświadczył Anjo – wszyscy są wrogo nastawieni do gai-jinów. Musimy zwyciężyć, oni muszą odpłynąć. – Jednak ani Turcy, ani chrześcijanie nie mieli armat – zaprotestował wtedy Yoshi. – Nie zapominajcie, że shōgun Toranaga zbombardował zamek Osaka armatami gai-jinów… Te bydlaki mogą tutaj uczynić to samo. – Nawet gdyby to zrobili, zdołamy znacznie wcześniej bezpiecznie wycofać się na wzgórza. Tymczasem każdy samuraj, każdy mężczyzna, kobieta i dziecko w kraju, nawet śmierdzący handlarze, skupią się pod naszymi sztandarami i spadną na nich jak szarańcza. Nie mamy czego się lękać – oznajmił w odpowiedzi pogardliwie Anjo. – Przypadek Osaki był inny, tam stał daimyō naprzeciw daimyō, nie było inwazji. Nieprzyjaciel nie wytrzyma wojny lądowej. Wojnę lądową musimy wygrać. – Oni wszystko zniszczą, Anjo-sama. Nie będziemy mieli czym rządzić. Nasz jedyny sposób to złapać gai-jinów w sieć, tak jak pająk chwyta w sieć swą znacznie większą zdobycz. Musimy stać się pająkiem, musimy znaleźć sieć. Lecz oni go nie słuchali. Co to za sieć? „Po pierwsze poznaj problem – pisał Toranaga w swoim Testamencie – potem, cierpliwie, szukaj rozwiązania”. Sedno sprawy sprowadza się po prostu do pytania: jak uzyskać ich wiedzę, uzbrojenie, floty, bogactwo i opanować handel na naszych warunkach, a jednocześnie wypędzić ich wszystkich, skasować nierównoprawne Traktaty i nigdy już żadnemu gai-jinowi nie

pozwolić na postawienie stopy na naszych brzegach, jeśli nie zgodzi się on na poważne ograniczenia? Testament mówił: „Rozwiązanie wszystkich problemów naszego kraju można znaleźć cierpliwie szukając tu, na miejscu, lub w dziele Sun Tzu: «Sztuka wojny»”. Shōgun Toranaga był najcierpliwszym władcą świata, pomyślał Yoshi i po raz milionowy przejęła go nabożna cześć. Mimo że Toranaga był najważniejszą osobą w kraju poza zamkiem Osaka – niezdobytą twierdzą zbudowaną przez jego poprzednika, dyktatora Nakamurę – czekał dwanaście lat, by zatrzasnęła się pułapka, w której założył przynętę. Rozpoczął oblężenie zamku, którym władali całkowicie pani Ochiba, wdowa po dyktatorze, jej siedmioletni syn i dziedzic, Yaemon – Toranaga uroczyście przysiągł mu posłuszeństwo – i osiemdziesiąt tysięcy fanatycznie lojalnych samurajów. Dwa lata oblężenia, trzysta tysięcy żołnierzy, armaty z „Erasmusa” – korsarskiego holenderskiego statku Anglika Anjin-sana, który przyprowadził go do Japonii – regiment muszkieterów – również wyszkolonych przez Anglika – sto tysięcy ofiar, cała osobista przebiegłość Toranagi i wykorzystanie istotnego zdrajcy wewnątrz twierdzy… to wszystko potrzebne było, by pani Ochiba i Yaemon wybrali seppuku zamiast niewoli. Potem Toranaga obsadził zamek Osaka, zagwoździł armatę, zniszczył wszystkie muszkiety, rozpuścił regiment muszkieterów, zabronił wytwarzania i importu wszelkiej broni palnej, złamał potęgę portugalskich kapłanów jezuitów i chrześcijańskich daimyō, zmienił granice lenn, wysłał w zaświaty wszystkich wrogów, wprowadził prawa, które zostały zapisane i utrwalone później w dokumencie nazwanym Testamentem, i niestety, wziął trzecią część wszystkich dochodów dla siebie i swej najbliższej rodziny. – To on uczynił nas tak silnymi – wymamrotał Yoshi. – To dzięki jego Testamentowi kraj jest wolny od obcych wpływów i żyje w pokoju, tak jak on to zaplanował. Nie mogę go zawieść. Iiii, co za człowiek! Jak mądrze postąpił jego syn, Sudara, drugi shōgun, że zmienił nazwisko rodziny na Toranaga zamiast użyć prawdziwego nazwiska rodziny, Yoshi – tak, byśmy nigdy nie zapomnieli naszych korzeni. Co by mi doradził? Przede wszystkim cierpliwość, a potem zacytowałby Sun Tzu: „Poznaj swego wroga tak, jak znasz samego siebie, a nie będziesz się musiał obawiać stu bitew; jeśli poznasz siebie, lecz nie wroga, na każde twoje zwycięstwo wypadnie również klęska; jeśli nie poznasz ani siebie, ani swego wroga, przegrasz każdą bitwę”. Wiem coś niecoś o wrogu, lecz nie dość wiele. Jeszcze raz błogosławię mego ojca, że dzięki niemu zrozumiałem wartość wykształcenia, że przez lata zapewnił mi tak wielu specjalnych nauczycieli, zarówno zagranicznych, jak i japońskich. To smutne, że nie mam zdolności do języków, więc wiedzy dostarczali mi pośrednicy: dzięki kupcom holenderskim poznałem historię świata, angielski żeglarz pomógł mi sprawdzić holenderskie prawdy i otworzył oczy na wiele spraw – Toranaga też posłużył się w swoim czasie Anjin-sanem – i jeszcze wielu innych.

Chińczyk, który nauczał mnie rządzenia, literatury i „Sztuki wojny” Sun Tzu; stary francuski kapłan-renegat z Pekinu, który spędził pół roku na uczeniu mnie Machiavellego, pracowicie tłumacząc go dla mnie na chiński – była to jego przepustka, pozwalająca na mieszkanie w dobrach mego ojca i na cieszenie się Wierzbowym Światem, co tak uwielbiał; amerykański pirat, rozbity na Izu, opowiedział mi o armatach i oceanach trawy zwanych preriami, o ich zamku, zwanym Biały Dom, i o wojnach, w których wytępili tubylców tego kraju; rosyjski emigrant, skazaniec z miejsca zwanego Syberią, który utrzymywał, że jest księciem z dziesięciu tysiącami niewolników, i opowiadał bajki o miejscach zwanych Moskwa i Petersburg; i wielu innych, niektórzy uczyli mnie przez kilka dni, niektórzy całe miesiące, lecz zawsze krócej niż rok. Żaden z nich nie wiedział, kim jestem, a mnie zakazano to mówić. Ojciec był taki skryty i tak straszny, gdy się zirytował. – Kiedy ci ludzie odchodzą, ojcze – zapytał Yoshi kiedyś na początku edukacji – co się z nimi dzieje? Wszyscy są tacy wystraszeni. Dlaczego tak ma być? Obiecałeś im przecież nagrody, prawda? – Masz jedenaście lat, mój synu. Ten jeden raz wybaczę ci grubiaństwo wypytywania mnie. Przypomnę ci, jak ogromna jest moja wielkoduszność: nie dostaniesz jedzenia przez trzy dni, sam wejdziesz na górę Fuji i będziesz spał bez przykrycia. Yoshi wstrząsnął się. W tym czasie nie wiedział, co oznacza „wielkoduszność”. W ciągu tych dni omal nie umarł, ale dokonał, czego od niego wymagano. W nagrodę za samodyscyplinę jego ojciec, daimyō Mito, powiedział mu, że adoptuje go rodzina Hisamatsu i czyni dziedzicem tej gałęzi rodu Toranaga. – Jesteś moim siódmym synem. W ten sposób zyskujesz swe własne dziedzictwo i nieco lepsze pochodzenie od twoich braci. – Tak, ojcze – odpowiedział wstrzymując łzy. Nie zdawał sobie sprawy, że wychowują go na shōguna, nikt też mu nigdy o tym nie mówił. Cztery lata temu, gdy shōgun Iyeyoshi zmarł na plamistą chorobę, ojciec zaproponował, by dwudziestoletni wówczas Yoshi został jego następcą. Przeciwstawił się temu tairō Ii i wygrał – jego wojska panowały nad Wrotami Pałacowymi. Wyznaczono więc Nobusadę, Yoshiemu zaś, całej rodzinie, ojcu i wszystkim ich wpływowym zwolennikom nakazano surowy areszt domowy. Dopiero kiedy Ii został zabity, uwolniono go i przywrócono mu ziemie i zaszczyty, podobnie jak i innym, tym którzy przeżyli. Jego ojciec zmarł w areszcie domowym. Powinienem zostać shōgunem, myślał po raz milionowy. Byłem gotowy, wyszkolony i mogłem powstrzymać zgniliznę shōgunatu; mogłem stworzyć nową więź między shōgunatem a daimyō; mogłem załatwić sprawę gai-jinów. To ja powinienem był dostać tę księżniczkę za żonę. Nigdy bym nie podpisał tych uzgodnień ani nie pozwoliłbym, by negocjacje wypadły dla nas tak niekorzystnie. To ja powinienem mieć do czynienia z Townsendem Harrisem. Rozpocząłbym nową epokę ostrożnych zmian, by przystosować się do świata zewnętrznego w ustalonym przez nas tempie, a nie narzuconym przez nich! Tymczasem nie jestem shōgunem, Nobusada został wybrany wedle wszelkich reguł, Traktaty istnieją, księżniczka Yazu, Sanjiro, Anjo istnieją, a gai-jinowie dobijają się do

naszych drzwi. Zadrżał. Lepiej, żebym był ostrożniejszy. Trucizna to pradawny kunszt; strzała we dnie lub w nocy; na zewnątrz czekają setki zabójców ninja do wynajęcia. I jeszcze ci shishi. Musi być jakieś rozwiązanie! Jakie? Ptaki morskie krążące z krzykiem nad miastem i zamkiem przerwały tok jego myśli. Uważnie obserwował niebo. Nie ma ani znaku zmiany pogody czy nadchodzącej burzy, choć był to przecież miesiąc, gdy zwykle nadchodzą wielkie wiatry, a razem z nimi zima. Zima w tym roku będzie ciężka. Głód nie taki, jak trzy lata temu, lecz zbiory są nędzne, gorsze nawet niż w zeszłym roku… Chwileczkę! Co takiego powiedział Anjo, co mi o czymś przypomniało? Odwrócił się i przywołał gestem jednego ze swych strażników. Ogarniało go coraz większe podniecenie. – Przyprowadź tutaj tego szpiega, rybaka, jak on się nazywa?… Ach, tak, Misamoto. Przyprowadź go natychmiast po kryjomu do mojej kwatery. Jest zamknięty we Wschodniej Wartowni.

8 WTOREK, 16 WRZEŚNIA Dokładnie o wschodzie słońca, gdy kuter sir Williama przepływał obok śródokręcia, artyleria okrętu flagowego ryknęła salwą z jedenastu dział. Z wybrzeża dobiegły słabe wiwaty, zgromadzili się tam wszyscy trzeźwi, by obserwować, jak flota odpływa do Edo. Wiatr wzmagał się, morze było spokojne, niebo z lekka zachmurzone. Sir William został formalnie przywitany na pokładzie świstem trapowym. Towarzyszył mu tylko Phillip Tyrer, pozostali pracownicy przedstawicielstwa znajdowali się już na innych okrętach. Obaj mężczyźni mieli na sobie surduty i cylindry. Ręka Tyrera spoczywała na temblaku. Ujrzeli oczekującego ich na głównym pokładzie admirała Ketterera. Obok niego stał John Marlowe. Obaj ubrani w mundury galowe: trójgraniaste kapelusze, niebieskie żakiety ze złotymi szamerunkami i guzikami, białe koszule, kamizelki, pumpy, buty zapinane na sprzączki i błyszczące szpady. Phillip Tyrer natychmiast pomyślał: Do diabła, jaki ten Marlowe jest zawsze przystojny i elegancki, a zarazem męski, tak samo jak Pallidar w swym mundurze. Niech mnie diabli, nie mam żadnego stroju galowego ani żadnego innego stroju, bym mógł z nimi rywalizować. W porównaniu z nimi jestem biedny jak mysz kościelna i jeszcze nie jestem nawet zastępcą sekretarza. Cholera! Nie ma to jak mundur, który dodaje mężczyźnie uroku i zapewnia mu pozycję w oczach dziewczyny… Omal nie wpadł na sir Williama, który zatrzymał się na najwyższym stopniu, kiedy admirał i Marlowe uprzejmie mu salutowali. Tyrera wszyscy ignorowali. Psiakrew, pomyślał, skoncentruj się, jesteś tak jak oni na służbie, tak jak oni na każde skinienie i wezwanie Możnego! Bądź ostrożny, też stań się częścią akcji. Od kiedy mu się wczoraj zameldowałem, Wiluś zachowuje się, jakby mu szerszeń wlazł do tyłka. – Dzień dobry, sir Williamie, witamy na pokładzie. – Dziękuję. Życzę dobrego dnia, admirale Ketterer. – Sir William zdjął cylinder, a Tyrer natychmiast poszedł za jego przykładem. Bryza targała lekko poły ich surdutów. – Bądźcie łaskawi postawić żagle. Inni ministrowie są na francuskim okręcie flagowym. – Dobrze. Admirał skinął na Marlowe’a. Marlowe natychmiast zasalutował, podszedł do kapitana, który stał na otwartym mostku, tuż przed jedynym kominem i głównym masztem, i znowu zasalutował. – Pozdrowienia od admirała, panie kapitanie. Niech pan kieruje się na Edo. Komendy szybko zostały przesłane w dół po szczeblach hierarchii. Marynarze wykrzyknęli trzy razy na wiwat, w kilka chwil kotwice w rytmie szanty znalazły się na pokładzie, a w ciasnej kotłowni, trzy pokłady poniżej, zespoły rozebranych do pasa palaczy zaczęły dosypywać do pieców węgla przy akompaniamencie innego rytmicznego zaśpiewu. Kasłali przy tym i charczeli w powietrzu stale zanieczyszczonym węglowym pyłem. Po drugiej stronie ścianki działowej, w maszynowni, główny maszynista dał „pół naprzód” i olbrzymie silniki tłokowe zaczęły obracać wał śruby.

HMS „Euryalus” zbudowano w Chatham osiem lat temu. Trzymasztowa, jednokominowa fregata wojenna o wspomaganiu śrubowym miała wyporność 3200 ton, 35 dział, a jej załogę stanowiło 350 oficerów, marynarzy i piechoty morskiej i 90 palaczy i maszynistów. Dziś wszystkie żagle zostały zwinięte, a z pokładu usunięto zbędne rzeczy, by nie przeszkadzały w akcji. – Przyjemny dzień, admirale – zagadnął sir William. Stali wszyscy na pokładzie rufówki. Phillip Tyrer i Marlowe wymieniwszy milczące pozdrowienia trzymali się w pobliżu swych szefów. – Jak na razie – przyznał opryskliwie admirał, który czuł zawsze skrępowanie w obecności cywilów, zwłaszcza kogoś takiego jak sir William, który w hierarchii państwowej przewyższał go rangą. – Jeśli pan sobie życzy, może pan korzystać z mojej kwatery, znajduje się pod nami. – Dziękuję. – Wokół kilwatera skrzeczące mewy szukały czegoś w wodzie. Sir William obserwował je przez chwilę, starając się otrząsnąć z nastroju przygnębienia. – Dziękuję panu, ale raczej pozostanę na pokładzie. Chyba nie zna pan jeszcze pana Tyrera? Jest naszym tłumaczem na stażu. Admirał po raz pierwszy zwrócił uwagę na Tyrera. – Witamy na pokładzie, panie Tyrer, z pewnością przydadzą się nam tutaj ludzie mówiący po japońsku. Co z pańską raną? – Dziękuję, panie admirale, nie tak źle – odrzekł Tyrer, próbując znowu skryć się w cieniu anonimowości. – To dobrze. Śmierdząca sprawa. Admirał bladoniebieskimi oczyma obserwował przez chwilę morze. Miał czerwoną, osmaganą wiatrami twarz, nad wykrochmalonym kołnierzykiem wystawała fałda ciała, zdradzająca choleryczne usposobienie. Przez chwilę krytycznie obserwował dym, oceniał jego barwę i zapach, a potem chrząknął i strząsnął kilka drobin sadzy ze swojej nieskazitelnej kamizelki. – Coś nie w porządku? – Nie, sir Williamie. Nie można porównywać węgla, który tu dostajemy, z najlepszym węglem szanghajskim czy dobrym węglem z Walii lub Yorkshire. Zawiera za wiele żużlu. Jest dość tani, ale nie sprzedają go nam zbyt często. Powinien pan nalegać, by zwiększyli dostawy. To jeden z naszych poważniejszych problemów. Sir William ze znużeniem skinął głową. – Nalegałem, ale chyba nie mają węgla tu w okolicy. – Nie wiem, skąd pochodzi, ale brudzi. Nie możemy dziś korzystać z żagli, gdy wieje ten przeciwny wiatr. Wspomaganie silnikowe doskonale zdaje egzamin podczas ćwiczeń tego typu, przybrzeżnych manewrów czy w czasie dokowania. Na najlepszym okręcie żaglowym, a nawet na kliprze do transportu herbaty, dotarcie do Edo trwałoby pięć razy dłużej. No i mielibyśmy zbyt mało miejsca do manewrowania. Niestety, tak to jest. Po kolejnej bezsennej nocy sir William nie był w najlepszym humorze. Zareagował natychmiast na głupawą niegrzeczność admirała, opowiadającego mu o rzeczach

oczywistych. – Naprawdę? – zapytał bezbarwnym głosem. – Nie szkodzi, wkrótce cała nasza flota będzie się składała wyłącznie z takich śmierdziuchów i tego nam właśnie trzeba. Tyrer skrył uśmiech, gdy admirał poczerwieniał. Była to dla oficerów marynarki sprawa drażliwa, szeroko omawiana przez londyńskie gazety, które wesoło ochrzciły nowe okręty jako „Śmierdziuchy różnych wielkości, dowodzone przez odzianych stosownie śmierdziuchowców różnej wielkości”. – Nie dojdzie do tego w przewidywalnej przyszłości i nigdy nie znajdą zastosowania do długich podróży, w czasie blokad czy we flotach bojowych. – Admirał prawie wypluwał z siebie te słowa. – Nie ma sposobu, by wozić między portami cały potrzebny nam zapas węgla i równocześnie zachować zdolność bojową. Musimy mieć żagle, by oszczędzić paliwa. Cywile niewiele się znają na sprawach floty… – Przypomniało mu to o atakach obecnego rządu liberałów na bieżące preliminarze budżetowe floty i ciśnienie krwi znowu mu lekko skoczyło. – Żeby zabezpieczyć nasze drogi morskie i zachować Imperium Brytyjskie w nienaruszonym stanie, Marynarka Królewska, jako kamień węgielny polityki rządowej, musi utrzymywać dwukrotnie więcej statków, obojętne: drewnianych czy obitych blachą, parowców czy żaglowców, niż dwie następne co do wielkości marynarki światowe razem wzięte. Musimy mieć największe i najlepsze silniki oraz najnowocześniejsze w świecie działa, amunicję i materiały wybuchowe. – Pomysł godny podziwu, lecz obecnie trochę nie na czasie, niepraktyczny i obawiam się, zbyt ciężki do strawienia dla ministra skarbu jak i dla rządu. – Lepiej, psiamać, by go strawili! – Fałda nad kołnierzykiem poróżowiała. – W swoim własnym interesie ten dusigrosz Gladstone powinien okazać tyle inteligencji, by zrozumieć, co jest najważniejsze. Mówiłem to już wcześniej: im prędzej odejdą od władzy liberałowie i przyjdą torysi, tym lepiej! To nie rządząca partia sprawiła, że Marynarka Królewska ma, dzięki Bogu, wciąż wystarczająco wiele okrętów i siły ognia, by zatopić w razie potrzeby flotę francuską, rosyjską czy amerykańską w ich macierzystych portach. Ale co, jeśli w zbliżającym się konflikcie wszystkie trzy połączą się przeciw nam? – Admirał z irytacją odwrócił się i ryknął, choć Marlowe znajdował się tuż obok: – Panie Marlowe! Niech pan sygnalizuje do „Pearl”! Wyszedł z szyku, psiakrew! – Tak jest, panie admirale! – Marlowe natychmiast odszedł. Sir William spojrzał na morze za rufą, nie dostrzegł jednak, by w szyku statków było coś nie w porządku, więc ponownie skupił się na rozmowie z admirałem. – Minister spraw zagranicznych Russell jest zbyt sprytny, by dać się wciągnąć w taki konflikt. Prusy będą wojować z Francją, Rosja pozostanie na boku, Amerykanie są zbyt zajęci wojną domową, hiszpańską Kubą i Filipinami, a także węszą wokół Hawajów. Nawiasem mówiąc, zaproponowałem, byśmy zaanektowali jedną czy dwie z tych wysp, zanim to zrobią Amerykanie. Byłyby z nich doskonałe stacje do przeładunku węgla… Marlowe z kwaśną miną szedł do sygnalisty. Oczy miał zwrócone na HMS „Pearl”, swój statek, śrubową fregatę klasy Jason, trzymasztową, jednokominową, dwudziestejednodziałową, o wyporności 2100 ton, czasowo pod komendą pierwszego

oficera, porucznika Lloyda. Marlowe zdecydowanie wolałby być na pokładzie i nie tańczyć już dłużej wokół admirała. Podał sygnaliście wiadomość, obserwował, jak wywiesza bandery sygnalizacyjne, i odcyfrował odpowiedź, zanim młody człowiek zameldował: – Przep… Przeprasza. – Jak długo jesteś sygnalistą? – Trzy miesiące, panie poruczniku. – Lepiej, żebyś migiem powtórzył sobie kody. Wiadomość brzmiała: „Kapitan Lloyd z HMS «Pearl» prosi o wybaczenie”. Jeszcze jedna taka pomyłka i twoje jaja znajdą się w wyżymaczce. – Tak jest, panie poruczniku, przepraszam, panie poruczniku – wybełkotał zbity z tropu młodzieniec. Marlowe wrócił do admirała. Z ulgą skonstatował, że narastający między obu mężczyznami konflikt chyba rozszedł się po kościach i teraz omawiali alternatywne plany akcji w Edo i długofalowe skutki ataku na gościńcu Tōkaidō. Gdy czekał na przerwę w rozmowie, ostrożnie zrobił oko do Tyrera, który w odpowiedzi uśmiechnął się do niego. Marlowe chciał, żeby ich wreszcie odprawiono, mógłby wtedy zapytać Tyrera o Angelique i Kanagawę. Musiał wyjechać stamtąd przed trzema dniami, w dniu przybycia sir Williama, i od tamtej pory nie miał żadnych informacji z pierwszej ręki, co się tam wydarzyło. – Tak, panie Marlowe? – Admirał wysłuchał porucznika i natychmiast wydyszał: – Wysłać drugą wiadomość: zameldować się na mym statku flagowym o zachodzie. – Zauważył, że Marlowe się skrzywił. – Właśnie tak, panie Marlowe. Takie usprawiedliwienie to niewystarczające przeprosiny za niedbałość w mej flocie. Zgadza się pan? – Tak, panie admirale. – Niech pan pomyśli, kto powinien zamiast niego objąć dowództwo okrętu… Pan nie wchodzi w rachubę. – Admirał Ketterer znowu zwrócił się do sir Williama. – Jak pan mówił? Według pana… – Olinowanie zaskrzypiało na wietrze. Obaj oficerowie spojrzeli na maszty i niebo, wczuwając się w wiatr. Nie było jeszcze oznak niebezpieczeństwa, choć obaj wiedzieli, że pogoda o tej porze roku jest nieprzewidywalna, a na tych wodach burze nadchodzą nagłe. – Jak pan twierdził? Według pana te ich władze, to bakufu, nie spełnią naszych żądań? – Nie, jeśli w jakiś sposób ich do tego nie zmusimy. O północy dostałem od nich następne przeprosiny i prośbę o miesiąc zwłoki, tak by „mogli to skonsultować ze zwierzchnikami” i takie inne bzdury. Boże, jak oni umieją kręcić. Powiedziałem kilka szorstkich słów posłańcowi i przekazałem krótką, raczej ostrą odpowiedź, by zaspokoili nasze żądania albo pożałują. – Całkiem słusznie. – Czy kiedy rzucimy kotwicę przy Edo, możemy dać porządną salwę, zrobić efektowne wejście?

– Damy salwę z dwudziestu jeden dział, salwę królewską. Myślę, że można zakwalifikować tę misję jako wizytę oficjalną do japońskich Królewskich Wysokości. – Nie odwracając się, admirał wychrypiał: – Panie Marlowe, proszę przekazać rozkaz całej flocie i spytać admirała francuskiego, czy zechce uczynić podobnie. – Tak jest, panie admirale. Marlowe znowu zasalutował i pędem odszedł. – Czy plany pobytu w Edo pozostają bez zmian? Sir William kiwnął głową. – Tak. Razem ze swoją grupą zejdę na brzeg do przedstawicielstwa… Stu żołnierzy jako moja gwardia honorowa powinno wystarczyć. To szkoccy górale, ich mundury i dudy zrobią wrażenie. Reszta pozostaje bez zmian. – Dobrze. – Admirał z zakłopotaniem popatrzył przed siebie. – Zobaczymy Edo, kiedy opłyniemy ten przylądek. – Przybrał stanowczy wyraz twarzy. – Pobrzękiwanie szabelką i wystrzelenie kilku ślepych nabojów to jedno, ale nie zgadzam się, by bombardować i palić miasto bez ogłoszenia stanu wojny. – Miejmy nadzieję, że nie będę musiał prosić właśnie o to lorda Palmerstona – odparł ostrożnie sir William – ani też legalizować wojny, do której nas zmuszą. Pełny raport dla premiera jest już w drodze. Niestety musimy czekać cztery miesiące na jego odpowiedź, więc tymczasem, jak zwykle, starajmy się działać jak najlepiej. Te morderstwa muszą się skończyć, a bakufu trzeba tak czy inaczej przypomnieć, gdzie ich miejsce. Teraz jest na to doskonały moment. – Instrukcje Admiralicji nakazują zachować ostrożność. – Do tej samej przesyłki dołączyłem pilną wiadomość dla gubernatora Hongkongu, zawiadamiając go, co planuję, i pytając o możliwe w razie potrzeby posiłki w statkach i ludziach, a także o stan zdrowia pana Struana. – Tak? Kiedy pan to wysłał, sir Williamie? – Wczoraj. Firma Struanów dała kliper. Pan McFay zgodził się ze mną, że sprawa zasługuje na najwyższy pośpiech. – Ten cały incydent to woda na młyn Struanów – zauważył zjadliwie Ketterer. – O facecie, którego zabito, prawie się nie mówi. Mówi się tylko Struan, Struan, Struan. – Gubernator jest osobistym przyjacielem rodziny, a rodzina jest… eee, bardzo dobrze ustosunkowana, bardzo ważna dla interesów Jej Królewskiej Mości w Azji i Chinach. Bardzo ważna. – Osobiście zawsze uważałem ich za bandę piratów, handel bronią, handel opium, wszystko, byle tylko zarobić. – Oba przedsięwzięcia są legalne, drogi admirale. Struanowie są godni szacunku, admirale, i mają bardzo znaczące stosunki w parlamencie. Na admirale nie zrobiło to wrażenia. – Proszę mi wybaczyć, ale tam też, psiakrew, jest kupa nicponi. Przeważnie zachowują się jak cholerni kretyni i starają się obciąć fundusze na marynarkę oraz zredukować liczbę okrętów. To głupota, skoro Anglia opiera się na potędze morskiej.

– Zgadzam się, że potrzebujemy jak najlepszej marynarki z jak najbardziej kompetentnymi oficerami, by mogli realizować politykę Imperium Brytyjskiego – oświadczył sir William. Marlowe stojący tuż obok, wyczuł słabo zamaskowany docinek. Szybko spojrzał na kark zwierzchnika i przekonał się, że docinek zrobił wrażenie. Przygotował się na nieuniknione. – Polityka? Zdaje mi się – oznajmił ostro admirał – że marynarka spędza większość czasu wyciągając cywilów i handlarzy z gówna, w jakie wdepnęli, pakując się przez swoją chciwość i szachrajstwa w tarapaty, w które w ogóle nie powinni się wpakować. A jeśli chodzi o tych sukinsynów tam – jego serdelkowaty palec wskazał na Yokohamę rysującą się po stronie lewej burty – to najgorsza banda nicponi, jakich widziałem w życiu. – Niektórzy owszem, lecz większość nie. – Sir William wysunął podbródek. – Bez handlarzy i handlu nie byłoby pieniędzy, Imperium Brytyjskiego ani marynarki. Czerwony kark posiniał. – Bez marynarki nie byłoby handlu, a Anglia nie stałaby się pierwszym narodem świata, najbogatszym, największym imperium, jakie zna świat, psiamać. Gówno prawda, chciał zakrzyknąć sir William, lecz wiedział, że gdyby to zrobił tu, na pokładzie rufówki okrętu flagowego, admirał dostałby apopleksji, a Marlowe i wszyscy marynarze, którzy by to usłyszeli, zemdleliby. Ta myśl rozbawiła go, łagodząc gorycz, która się w nim zebrała po bezsennej nocy, gdy zamartwiał się z powodu wydarzeń na Tōkaidō. Mógł się teraz zdobyć na bardziej dyplomatyczne zachowanie. – Marynarka jest jedną z głównych służb, admirale. I wielu podziela pańską opinię. Mam nadzieję, że przybędziemy punktualnie? – Tak jest, będziemy o czasie. – Nieco ułagodzony admirał przyjął swobodniejszą postawę. Głowa bolała go od porto, którego butelkę osuszył po obiedzie jako dodatek do poprzednio wypitego bordo. Statek robił siedem węzłów, pod wiatr, co go cieszyło. Sprawdził szyk floty. HMS „Pearl” był bardzo dokładnie ustawiony na linii rufy, po prawej płynęły dwa dziesięciodziałowe slupy-kołowce. Francuski okręt flagowy, trzymasztowa, dwudziestodziałowa obita blachą fregata-kołowiec ustawiona była niedbale po prawej burcie. – Tego sternika należałoby zakuć w dyby! Mogłaby ostatecznie jakoś ujść, gdyby ją na nowo pomalowali, olinowali, okadzili, by pozbyć się zapachu czosnku, i do cholery, dobrze wyczyścili piaskowcem pokłady, a załogę przewlekli pod stępką. Zgadza się pan z tym, panie Marlowe? – Tak jest, panie admirale. Upewniwszy się, że wszystko jest w porządku, admirał znów zwrócił się do sir Williama. – Ta rodzina Struanów i ten ich Noble House, naprawdę są tak ważni? – Tak. Obroty mają olbrzymie, a ich wpływy w Azji, zwłaszcza w Chinach, są nieporównanie większe od innych, jeśli nie liczyć Brocka i Synów. – Oczywiście, widziałem ich klipry. Cacka, doskonale uzbrojone. Na Boga, mam nadzieję, że nie usiłują tutaj kupczyć opium ani bronią palną – dodał, już nie bawiąc się w grzeczności.

– Osobiście zgadzam się z panem, choć te działania nie są sprzeczne z obecnym prawem. – Są. Z prawem chińskim. Lub prawem Japonii. – Owszem, istnieją jednak okoliczności łagodzące – oponował ze znużeniem sir William. Już kilkadziesiąt razy objaśniał różnym osobom to zagadnienie. – Z pewnością wie pan, że Chińczycy przyjmują za herbatę, którą musimy importować, tylko gotówkę, srebro lub złoto, nic więcej. Jedynym produktem, za który płacą w gotówce, złotem lub srebrem, jest opium. I tylko ono. Tak się nieszczęśliwie składa. – Więc jest sprawą kupców, angielskiego Parlamentu i dyplomatów, by to jak najszybciej rozwiązać. Przez ostatnie dwadzieścia lat Marynarka Królewska narzucała w Azji nielegalne prawa, bombardowała porty i miasta Chin, dokonywała tych wszystkich obrzydliwych aktów wojennych tylko po to, jak sądzę, by rozprowadzać opium. To plama na naszej tarczy herbowej! Sir William westchnął. Szef służby cywilnej wydał mu ścisłe rozkazy. – Na miłość boską, drogi Willie, po raz pierwszy będziesz ministrem pełnomocnym, więc bądź rozsądny, nie podejmuj pośpiesznych decyzji, dopóki nie są absolutnie konieczne. Masz zadziwiające szczęście, drut telegraficzny właśnie dosięgnął Bagdadu, tak że możemy wymieniać z tym miejscem wiadomości w niewiarygodnie krótkim czasie siedmiu dni, dodaj jeszcze jakieś sześć tygodni parowcem z Yokohamy przez Zatokę Perską, Ocean Indyjski, Singapur i Hongkong, a nasze instrukcje dotrą do ciebie po dwóch miesiącach, nie w ciągu dwunastu, a nawet piętnastu, jak to było kilkanaście lat temu. Jeśli więc potrzebujesz wskazówek, a ponieważ jesteś mądry, będziesz ich potrzebował cały czas, pamiętaj, że znajdujesz się zaledwie o cztery miesiące od końca naszej smyczy i jest to jedyna rzecz, która chroni twą głowę i całe Imperium. Jasne? – Zupełnie jasne. – Zasada numer jeden: z szarżami wojskowymi należy obchodzić się w miękkich rękawiczkach, nie zmieniać z lekkim sercem ich rozkazów, gdyż od nich zależy twe życie i życie wszystkich Anglików w danym rejonie. Są w większości trochę tępawi, co doskonale się składa, gdyż potrzeba nam mnóstwa takich facetów, by szli i dawali się zabić w naszej obronie… to znaczy w obronie naszego Imperium. Nie rób zbyt wiele hałasu, Japonia jest nieważna. Leży jednak w naszej sferze wpływów i poświęciliśmy sporo czasu i pieniędzy, by wymanewrować stamtąd Rosjan, Amerykanów i Francuzów. Nie zapaskudź naszego japońskiego gniazda, mamy wystarczająco dużo problemów przez buntowniczych Hindusów, Afgańczyków, Arabów, Afrykańczyków, Persów, Chińczyków, że nie wspomnę o tych cholernych Europejczykach, Amerykanach, Rosjanach i tak dalej. Drogi Willie, zachowuj się jak dyplomata i niczego nie spieprz, bo możesz tego żałować! Sir William jeszcze raz westchnął, zapomniał o swoim złym humorze i powtórzył to, co już mówił kilkadziesiąt razy: szczerą prawdę. – Wiele z tego, co pan mówi, jest jak najbardziej słuszne, lecz niestety, musimy być praktyczni. Bez dochodów z podatku od herbaty zawali się cała brytyjska gospodarka. Miejmy nadzieję, że za parę lat nasze pola opiumowe w Bengalu można będzie spalić.

Tymczasem musimy być cierpliwi. – Tymczasem sugeruję, byście wprowadzili tutaj embargo na opium, wszelkie nowoczesne bronie i okręty oraz zakazali niewolnictwa. – Ależ zgadzam się co do niewolnictwa, jest nielegalne od tysiąc osiemset trzydziestego trzeciego roku! – Głos sir Williama stał się ostrzejszy. – Amerykanie już dawno temu zostali o tym poinformowani. Co do reszty spraw, to, niestety, pozostają w gestii Londynu. Kark admirała znowu poczerwieniał. – Cóż, mam pewną władzę na tych wodach, sir Williamie. Może pan przyjąć, że wprowadzam embargo właśnie w tej chwili. Słyszałem niepokojące pogłoski, że firma Struanów znowu zamawia karabiny i działa, że już sprzedali tubylcom trzy czy cztery uzbrojone parowce, a Japońcy, jak na mój gust, uczą się za szybko. Prześlę jutrzejszą pocztą formalną prośbę do Admiralicji, żeby wywarli nacisk, by moje rozkazy potraktować jako stale obowiązujące. Twarz ministra pokryła się plamami. Stabilniej ustawił stopy na pokładzie. – Pomysł godny podziwu – oświadczył lodowato. – Przekażę go tą samą pocztą. Tymczasem nie może pan wydać takiego rozkazu bez mojej aprobaty i dopóki nie dostaliśmy dyrektywy z Foreign Office, status quo pozostaje status quo! Adiutanci obu mężczyzn zbledli. Admirał popatrzył groźnie na sir Williama. Wszyscy oficerowie i większość ludzi ugięłaby się pod tym wzrokiem, lecz sir William odpowiedział podobnym spojrzeniem. – Ja… ja rozważę pańskie słowa, sir Williamie. A teraz, jeśli mi pan wybaczy, zajmę się swoimi sprawami. – Admirał odwrócił się i ciężkim krokiem poszedł ku mostkowi. Marlowe apatycznie skierował się za nim. – Na litość boską, Marlowe, przestań iść za mną jak piesek. Jeśli będę cię potrzebował, krzyknę. Pozostań w zasięgu krzyku! – Tak, panie admirale. Kiedy dowódca oddalił się na nieco większą odległość, Marlowe głęboko odetchnął. Podobnie jak sir William, który otarł pot z czoła i cicho zauważył: – Strasznie się cieszę, że nie służę we flocie. – Ja też – zapewnił go Tyrer, wciąż pod wrażeniem odwagi ministra. Serce Marlowe’a waliło jak młotem. Nie cierpiał, gdy ktoś na niego ryczał, nawet gdyby to był admirał, lecz nie zapomniał się. – Ja, ee… proszę mi wybaczyć, panie ministrze, ale pod jego rozkazami flota jest bardzo bezpieczna, jak i cała ekspedycja… i jesteśmy zdania, panie ministrze, że ma zupełną rację co do sprzedawania statków, strzelb, armat i opium. Japońcy już budują statki i wytwarzają małe działa, w tym roku pożeglowali swym pierwszym żelaznym parowcem, trzystutonowym „Kanrin Maru” do San Francisco. Statek został obsadzony wyłącznie przez ich załogę. Opanowali morze. To duży wyczyn w tak krótkim okresie. – Tak, oczywiście, że tak. Sir William zastanawiał się przez chwilę, jak wiodło się w Waszyngtonie japońskiej delegacji z tego statku i jakiż to figiel prezydent Lincoln spłata wspaniałemu Imperium Brytyjskiemu. Jesteśmy przecież uzależnieni od dostaw bawełny Konfederacji do naszych

przędzalni w Lancashire, które bankrutują. Jesteśmy także coraz bardziej zależni od obfitych dostaw ze stanów Unii: pszenicy, mięsa i innych towarów. Zadrżał. Niech diabli wezmą tę wojnę! I polityków, i Lincolna. Jego marcowe przemówienie inauguracyjne zawierało przecież sformułowanie: „ten kraj należy do ludzi i kiedykolwiek poczują się oni znużeni swoim rządem, mogą wykorzystać swe prawa konstytucyjne, by go naprawić, bądź swe prawo rewolucyjne, by go rozpuścić lub obalić”. Judzące słowa, oględnie mówiąc! Gdyby te idee rozpowszechniły się w Europie! Boże! To okropne! W każdej chwili może się zacząć z nimi wojna, najpewniej wojna morska. Musimy mieć bawełnę. Próbował się opanować. Czuł wielką ulgę, że admirał się wycofał. Wciąż przeklinał się za brak kontroli nad sobą. Musisz być bardziej ostrożny i nie wolno ci się martwić o Edo i o swą głupią, arogancką decyzję, by „wyruszyć tam za trzy dni okrętem wojennym” i… do diaska, „zobaczyć się z shōgunem!”, tak jakbyś był Clive’em w Indiach. Nie jesteś Clive’em. To twoja pierwsza tura na Dalekim Wschodzie i jesteś nowicjuszem. To szaleństwo wystawić tych wszystkich ludzi na ryzyko z powodu kilku morderstw, szaleństwem jest ryzykować nieograniczone działania wojenne. Ale czy rzeczywiście? Jednak chyba nie. Jeśli bakufu ujdzie na sucho to zabijanie, wówczas nastąpią kolejne mordy i będziemy zmuszeni do wycofania się, aż sprzymierzone floty powrócą, by wymusić spełnienie naszych życzeń, tym razem krwawo. Decyzja była prawidłowa – zły jest sposób jej wykonania. Tak, lecz podejmowanie decyzji jest cholernie trudne, jeśli nie ma się przy sobie nikogo, komu można by zaufać. Bogu dzięki, za parę miesięcy przyjeżdża Daphne. Nigdy nie sądziłem, że tak bardzo będzie mi brakowało jej rad. Nie mogę się doczekać widoku jej i chłopców. Dziesięć miesięcy to długo, ale wiem, że wyjazd z ponurego, spowitego w smrodliwe, gęste jak grochówka mgły Londynu i zmiana klimatu na tutejszy sprawi jej radość i będzie frajdą dla chłopców. Dobrze by było mieć w Osiedlu kilka angielskich dam właściwej klasy. Będziemy robili wycieczki, dzięki Daphne przedstawicielstwo wreszcie stanie się domem. Skoncentrował wzrok na zbliżającym się cyplu. Za nim czeka go Edo i kanonada. Czy to było mądre? – zapytywał sam siebie pełen wątpliwości. Mam nadzieję. Potem lądowanie i marsz do Przedstawicielstwa Jej Królewskiej Mości. Musisz to zrobić i musisz przygotować się do jutrzejszego spotkania. Nikt ci w tym nie pomoże. Henri Seratard czeka, żebyś się zblamował. Rosjanin także. Ale ty jesteś za wszystko odpowiedzialny, na tym polega twoja praca, i nie zapominaj, że chciałeś być gdzieś ministrem, gdziekolwiek. Rzeczywiście, chciałem, ale nie spodziewałem się, że to będzie Japonia! Niech diabli wezmą Foreign Office. Nigdy nie byłem w podobnej sytuacji: całe moje doświadczenie to papierkowe sprawy dotyczące Francji lub Rosji w Londynie, pobyt na carskim dworze w Petersburgu, kilka osiągniętych intrygami misji do przepięknego Paryża czy Monako. Nigdy w polu widzenia nie pojawiały mi się jakieś regimenty czy okręty wojenne… – Mam nadzieję, iż nie ma pan mi za złe tego, że wyraziłem swoją opinię o stanowisku admirała – kończył sztywno swą wypowiedź Marlowe.

– Och, absolutnie nie. – Sir William z wysiłkiem odsunął od siebie swe zmartwienia: będę próbował uniknąć wojny, ale co będzie, to będzie. – Ma pan całkowitą rację, panie Marlowe, i oczywiście jestem zaszczycony, że dowodzi tu admirał Ketterer – oznajmił i od razu poczuł się lepiej. – Różnica zdań dotyczyła spraw protokolarnych. Wszystko to prawda, lecz jednocześnie powinniśmy zachęcać Japończyków, by się uprzemysławiali i żeglowali statkami. Jeden statek czy dwadzieścia to żaden powód do zmartwień. Powinniśmy ich zachęcać… Przybyliśmy tutaj nie po to, by kolonizować, ale jednak to my musimy ich szkolić, panie Marlowe, nie Holendrzy czy Francuzi. Dziękuję, że pan mi przypomniał: im większe są tu nasze wpływy, tym lepiej. – Poczuł ulgę. Rzadko miał okazję rozmawiać z którymś z obiecujących kapitanów, a zachowanie się Marlowe’a, zarówno tutaj, jak i w Kanagawie, zrobiło na nim duże wrażenie. – Czy wszyscy oficerowie tak nie cierpią cywilów i kupców? – Nie, proszę pana. Nie sądzę jednak, by wielu z nas ich rozumiało. Inny styl życia, inne priorytety. Czasami bywa to dla nas trudne. – Uwaga Marlowe’a była skupiona głównie na admirale, który na mostku rozmawiał z kapitanem. Wszyscy obok mieli deprymującą świadomość, że dowódca floty znajduje się obok. Słońce przedarło się przez chmury i od razu dzień wydawał się lepszy. – W każdym razie służba w marynarce jest dokładnie tym, co zawsze chciałem robić. – Pańska rodzina ma morskie tradycje? – Tak, panie ministrze – potwierdził natychmiast z dumą Marlowe. Chciał dodać: Mój ojciec jest kapitanem, obecnie we flocie krajowej. Jego ojciec brał udział w bitwie pod Trafalgarem jako porucznik na „Royal Sovereign”, okręcie admiralskim lorda Collingwooda. Wszyscy moi przodkowie zawsze służyli we flocie, odkąd tylko istniała. A przedtem, jak głosi legenda, pływali na statkach korsarskich z Dorset, ich rodzinnego miasta. Mieszkaliśmy tam, w tym samym domu, przez przeszło cztery stulecia. Nie powiedział jednak tego wszystkiego. Wyszkolenie podszepnęło mu, że wyglądałoby to na chełpliwość. – Moja rodzina pochodzi z Dorset – wyjaśnił tylko. – Moja od pokoleń mieszka w północnej Anglii, w Northumberland – oznajmił z roztargnieniem sir William. Oczy miał zwrócone na zbliżający się cypel, myślał o bakufu. – Jako młody chłopak straciłem ojca. Był posłem w parlamencie, prowadził interesy w Sunderland i w Londynie. Zajmował się handlem na Bałtyku i rosyjskimi futrami. Moja matka była Rosjanką, jestem więc dwujęzyczny i to ustawiło mnie na pierwszych szczeblach w Foreign Office. Ona… – powstrzymał się akurat w porę, zdumiony, że tak dużo z własnej woli o sobie opowiedział. Miał właśnie zamiar dodać, że matka, z domu hrabina Swiewa, kuzynka Romanowów, żyje nadal, a kiedyś była damą dworu królowej Wiktorii. Muszę panować nad sobą… tak jakby moje pochodzenie rodzinne miało ich w ogóle obchodzić. – Ee… a pan, panie Tyrer? – Jestem londyńczykiem, panie ministrze. Ojciec był adwokatem, tak jak jego ojciec – Phillip Tyrer zaśmiał się. – Kiedy dostałem dyplom na Uniwersytecie Londyńskim i oświadczyłem mu, że chcę pracować w Foreign Office, omal nie dostał ataku! A kiedy okazało się, że chcę zostać tłumaczem w Japonii, oznajmił mi, że zwariowałem.

– Może miał słuszność. Ma pan cholerne szczęście, że pana nie zabili, a jest pan tu ledwie tydzień. Zgodzi się pan z tym, Marlowe? – Tak jest, panie ministrze. – Marlowe pomyślał, że nadeszła właściwa chwila. – Phillipie, nawiasem mówiąc, jak się miewa pan Struan? – Ani dobrze, ani źle, jak to ujął George Babcott. – Naprawdę mam nadzieję, że wyzdrowieje – rzekł sir William, czując w swych trzewiach nagły ból. Kiedy trzy dni temu pojechał kutrem do Kanagawy, Marlowe wypłynął mu naprzeciw i opowiedział, co wiedział o Struanie i Tyrerze, o stracie żołnierza, o samobójstwie mordercy i o pościgu za drugim. – Pognaliśmy za sukinsynem, sir Williamie, ja i Pallidar, ale on po prostu zniknął. Przeczesaliśmy pobliskie domy, nikogo jednak nie znaleźliśmy. Tyrer sądzi, że mogli to być ci dwaj napastnicy z Tōkaidō, ci mordercy. Nie jest jednak tego pewien. Większość Japończyków wygląda tak samo, prawda? – Ale jeśli to byli ci dwaj, czemuż mieliby ryzykować pojawienie się w przedstawicielstwie? – Najlepsze wyjaśnienie, jakie przychodzi nam do głowy, jest takie, że chcieli, nie rozpoznani, skończyć robotę, panie ministrze. Wyszli z przystani i maszerowali pośpiesznie przez złowieszczo puste ulice. – A co z dziewczyną, panie Marlowe? – Zdaje się, że wszystko w porządku, panie ministrze. Tylko wstrząs. – To dobrze, Bogu za to dziękować, francuski minister aż się pieni z powodu „nikczemnej obelgi dla honoru Francji i jednej z jej obywatelek, która jest prócz tego pod jego osobistą opieką”. Im szybciej dziewczyna wróci do Yokohamy, tym lepiej. Och, nawiasem mówiąc, admirał prosił mnie, bym panu powiedział, żeby zaraz wracał pan do Yokohamy. Jest mnóstwo do roboty. My eee… postanowiliśmy złożyć formalną wizytę w Edo, na okręcie flagowym. Marlowe poczuł, jak wzbierają w nim emocje. Działania wojenne na lądzie lub morzu stwarzały jedyną możliwość szybkiego awansu i szybkiego uzyskania belek admiralskich, których pragnął za wszelką cenę. Staruszek będzie ze mnie dumny, kiedy dostanę stopień wyższy od kapitana znacznie wcześniej niż Charles i Percy. Byli to jego młodsi bracia, obaj porucznicy. Teraz, na statku flagowym, w jasnym słońcu, kiedy pokład drżał od potężnych silników, znowu zalała go fala podniecenia. – Przybijemy do Edo wcześniej, niż się pan spodziewa, panie ministrze, będzie to wjazd największy w historii, dostanie pan morderców, odszkodowanie i wszystko, czego pan zechce. Zarówno Tyrer, jak i sir William usłyszeli podniecenie w jego głosie, lecz sir Williamowi się ono nie udzieliło. – Tak, cóż, myślę, że na minutę zejdę na dół. Nie, dziękuję panu, panie Marlowe, znam drogę.

Dwaj młodzi mężczyźni z ogromną ulgą obserwowali jego odejście. Marlowe upewnił się, czy admirał znajduje się wciąż w polu widzenia. – Phillipie, co wydarzyło się w Kanagawie po moim wyjeździe? – To było, no cóż… nadzwyczajne, ona jest nadzwyczajna, jeśli to właśnie cię interesuje. – Dlaczego? – Około piątej zeszła i natychmiast udała się do Malcolma Struana. Została z nim aż do obiadu, wtedy właśnie ją widziałem. Wyglądała… wyglądała na starszą, nie, to też niedobre określenie, nie na starszą, lecz na poważniejszą niż przedtem, zachowywała się bardziej mechanicznie. George powiada, że ona wciąż znajduje się w jakimś szoku. Podczas kolacji sir William zaproponował, że zabierze ją ze sobą do Yokohamy, lecz ona mu tylko podziękowała i odmówiła. Oświadczyła, że wpierw musi się upewnić, czy z Malcolmem wszystko w porządku, i ani mnie, ani George’owi nie udało się odwieść jej od tego zamiaru. Nie jadła prawie nic i wróciła do jego izolatki, została przy nim i nawet nalegała, by wstawiono tam koję, żeby w razie potrzeby mogła być na wezwanie. W ciągu następnych dwóch dni, aż do wczoraj, gdy wróciłem do Yokohamy, rzeczywiście prawie go nie opuszczała i zamieniliśmy z nią ledwie kilka słów. Marlowe stłumił westchnienie. – Musi go kochać. – Tu właśnie jest coś dziwnego. Ani Pallidarowi, ani mnie nie wydaje się, by to była prawdziwa przyczyna. To prawie tak, jak gdyby była… nie, „bezcielesna” to za mocne słowo. Raczej jakby częściowo wciąż śniła i wydawało jej się, że przebywanie z nim daje jej bezpieczeństwo. – Boże! Co powiedział łapiduch? – Po prostu wzruszył ramionami i kazał uzbroić się w cierpliwość, nie martwić się, i że ona jest najlepszym środkiem wzmacniającym, jaki by mógł polecić Struanowi. – Mogę to sobie wyobrazić. A tak naprawdę, jak on się czuje? – Większość czasu jest uśpiony, często wymiotuje, biegunka… nie wiem, jak ona znosi ten zapach, choć cały czas okno jest otwarte. Obaj pomyśleli, że sami również mogliby być tak ranni i bezradni i ogarnął ich na chwilę strach. Chcąc go skryć, Tyrer odwrócił wzrok, świadom, że jego własna rana dotychczas się nie zagoiła, że może jeszcze zacząć gnić, a nocą wciąż dręczą go koszmary wypełnione samurajami, zakrwawionymi mieczami i Angelique. – Za każdym razem, gdy zachodziłem do Malcolma, a także, szczerze mówiąc, żeby ją ujrzeć – ciągnął – odpowiadała mi tylko: tak, nie, nie wiem, więc po pewnym czasie zrezygnowałem. A ona… ona jest nadal bardzo atrakcyjna. Marlowe zastanawiał się: gdyby nie było Struana, czy wtedy byłaby taka niedostępna? Czy Tyrer byłby poważnym rywalem? Pallidara odrzucił jako człowieka grającego nie w tej lidze: nie mógłby się jej podobać taki pompatyczny dupek. – Nie do wiary, popatrz! – krzyknął Tyrer. Opływali cypel i zobaczyli przed sobą ogromną zatokę Edo. Z prawej burty rozciągało

się otwarte morze. Rozległe miasto i cały krajobraz z dominującym w nim zamkiem zasnuwał całun dymu z kuchennych palenisk. To zdumiewające, ale w zatoce prawie nie było promów, łodzi rybackich i sampanów, od których zwykle aż się roiło w tym miejscu. Nieliczne łodzie umykały pośpiesznie ku brzegowi. – Czy będzie wojna? – Tyrer czuł się niezbyt pewnie. Marlowe milczał chwilę. – Ostrzeżono ich. Wojna… Większość z nas myśli, że nie, nie na pełną skalę, jeszcze nie tym razem. Dojdzie do incydentów… – A potem, ponieważ lubił Tyrera i podziwiał jego odwagę, podzielił się z nim swymi myślami. – Incydenty i potyczki, większe i mniejsze, niektórzy z naszych ludzi zginą, niektórzy odkryją, że są tchórzami, inni zostaną bohaterami, większość od czasu do czasu będzie konać ze strachu, część zostanie odznaczona, ale oczywiście zwyciężymy. Tyrer rozmyślał nad tym, wspominając, jak bardzo był przestraszony, ale Babcott przekonał go, że za pierwszym razem zawsze jest najgorzej, jak dzielnie Marlowe rzucił się za zabójcą, jak czarująca była Angelique, i jak to dobrze być żywym, młodym, i mieć za sobą pierwszy szczebel na drodze do „ministra”. Uśmiechnął się. Ciepło tego uśmiechu pobudziło również Marlowe’a. – W miłości i na wojnie wszystko jest fair, prawda? – spytał oficer. Angelique siedziała przy oknie w izolatce w Kanagawie. Wpatrywała się w przestrzeń, rozjaśnianą od czasu do czasu słońcem przedzierającym się przez puchate obłoki. Przy nosie trzymała mocno uperfumowaną chusteczkę. Za jej plecami leżał Struan w pół śnie, pół jawie. Ogród bez przerwy patrolowali żołnierze. Po ataku podwojono ochronę, przysłano więcej wojska z Yokohamy. Tymczasowo dowodził Pallidar. Z zadumy wyrwało ją pukanie do drzwi. – Tak? – odezwała się, chowając chusteczkę w dłoni. To był Lim. – Jedzenie dla panicza. Paneka chcieć jeść, heja? – Postaw tutaj – poleciła i wskazała na stolik przy łóżku. Chciała poprosić jak zwykle o swoją tacę, ale potem zmieniła zdanie, uznawszy, że już bez szkody dla siebie może zjeść gdzie indziej. – Dzisiaj, dzisiaj jeść paneky jadalnia. Rozumie, heja? – Rozumie. – Lim zaśmiał się w duchu. Wiedział, że dziewczyna, kiedy myśli, że jest sama, używa chusteczki. Ajajaj, czy jej nos jest tak samo delikatny jak jej inne części? Smród? Jaki smród? Na co się skarżyć? Nie ma tutaj jeszcze smrodu śmierci. Czy powinienem powiedzieć synowi tai-pana, że wiadomości z Hongkongu są złe? Ajajaj, lepiej niech sam się o tym dowie. – Rozumie. – Uśmiechnął się promiennie i wyszedł. – Chéri? – mechanicznym ruchem podała Struanowi łyżkę zupy. – Później, dziękuję, kochanie – odpowiedział, jak oczekiwała, bardzo słabym głosem. – Spróbuj trochę przełknąć – nalegała jak zwykle, a on znowu odmówił. Gdy wróciła na swe krzesło przy oknie, pogrążyła się w snach na jawie, o tym, że jest znowu bezpieczna u siebie, w Paryżu, w wielkim domu wuja Michela i kochanej Emmy, arystokratycznej

angielskiej ciotki, która wychowywała ją i jej brata jak matka. Po odjeździe – tak już dawno temu! – ich ojca do Hongkongu żyli w luksusie. Emma planowała obiady i jeździła po Lasku Bulońskim na swym rasowym ogierze, którego jej wszyscy zazdrościli, Emma oczarowywała zebranych wokół niej arystokratów, którzy nadskakiwali jej i płaszczyli się przed nią. Emma kłania się bardzo wdzięcznie cesarzowi Ludwikowi Napoleonowi – siostrzeńcowi Napoleona Bonapartego – i cesarzowej Eugenii, a oni uśmiechają się, wyrażając w ten sposób, że ją poznają. Loże w teatrach, La Comédie-Française, najlepsze stoliki u Trois Frères Provençaux, dorastanie, siedemnaście lat, rozmowy o bieżącym sezonie towarzyskim, wujek Michel opowiada o swych przygodach przy stole hazardowym i na wyścigach, szepcze frywolne historyjki o swoich arystokratycznych przyjaciołach, jego kochanka, hrabina Beaufois, taka piękna, taka uwodzicielska i taka oddana. Oczywiście to wszystko zwyczajne mrzonki, gdyż wuj był zaledwie młodszym kierownikiem w Ministerstwie Wojny, a Emma, owszem, Angielką, lecz tylko aktorką z wędrownej trupy aktorów grywających Szekspira, córką urzędnika. Nigdy nie miała tyle pieniędzy, by Angelique mogła należycie zaprezentować się w stolicy świata, trzymać okazałego konia i powóz – atrybuty niezbędne, by przeniknąć do prawdziwego towarzystwa, prawdziwej warstwy wyższej, by spotkać tych, którzy zechcieliby ją poślubić, a nie po prostu wpakować do łóżka, poparadować z nią, by potem czym prędzej sfrunąć na młodszy kwiatek. – Wujku Michel, proszę, proszę, to takie ważne! – Wiem, mój zajączku – odrzekł ze smutkiem, gdy na swe siedemnaste urodziny błagała go o upatrzonego wałacha i stosowny strój do konnej jazdy. – Już nic więcej nie mogę zrobić. Nie mogę już nikogo prosić o przysługę ani nikogo do niczego zmusić, nie nakłonię żadnego lichwiarza do pożyczenia pieniędzy. Nie jestem w posiadaniu żadnych tajemnic państwowych, które mógłbym sprzedać, i nie zlecono mi, bym wprowadził w świat jakąś księżniczkę. Muszę też mieć na uwadze twego młodszego brata i naszą własną córkę. – Ale tak proszę, kochany wujku. – Mam jeszcze jeden, ostatni pomysł i trochę franków na skromny przejazd, byś połączyła się ze swoim ojcem. Do tego mogę dodać najwyżej kilka strojów. Potem szycie strojów, wszystkie doskonałe, potem przymiarki, przeróbki i owszem, jedwabna zielona suknia także – wujek Michel nie miał nic przeciwko temu – potem podniecenie związane z pierwszą podróżą koleją do Marsylii, parowcem do Aleksandrii w Egipcie, lądem do Port Saidu obok pierwszych, prowadzonych przez monsieur de Lessepsa wykopów kanału w Suezie, o którym wszyscy mądrzy ludzie znający się na rzeczy mówili, że to jeszcze jeden sposób, by wprowadzić akcje na giełdę, że kanał nigdy nie zostanie skończony, a gdyby nawet, to opróżniłby Morze Śródziemne, gdyż jego poziom jest wyższy niż tamtych mórz. Ciągle naprzód. Wszystko wyżebrane, wybłagane, wyłudzone i od początku, tak jak należy, pierwszą klasą. „Różnica jest naprawdę taka malutka, wujku Michel”… Niosące świeżość wiatry i nowe twarze, egzotyczne noce i piękne dni, początek nowej

przygody, na drugim końcu tęczy przystojny, bogaty mąż, taki jak Malcolm, a teraz wszystko zepsute przez jakiegoś brudnego tubylca! Dlaczego nie potrafię po prostu myśleć o dobrych stronach całej sprawy? – pytała się, czując nagłe cierpienie. Dlaczego miłe myśli przeradzają się w przykre, a potem w okropne, a potem zaczynam myśleć o tym, co naprawdę się wydarzyło, i zaczynam płakać? Nie rób tego, rozkazała sobie w duchu, siłą powstrzymując łzy. Zachowuj się należycie. Bądź silna! Zanim wyszłaś ze swego pokoju, postanowiłaś: nic się nie stało, będziesz zachowywać się normalnie aż do następnej miesiączki. Kiedy się zacznie – a zacznie się – jesteś bezpieczna. A jeśli się nie zacznie? Masz o tym nie myśleć. Twoja przyszłość nie zostanie zniszczona, to byłoby niesprawiedliwe. Będziesz się modlić i trwać blisko przy Malcolmie. Za niego też się będziesz modlić i udawać Florence Nightingale, a wtedy może go poślubisz. Spojrzała na niego znad chusteczki do nosa. Ku jej zdziwieniu, obserwował ją. – Czy zapach jest nadal tak okropny? – zapytał smutno. – Nie, chéri – odparła, zadowolona, że za każdym razem to kłamstwo brzmi szczerzej i szczerzej i wymaga coraz mniej wysiłku. – Trochę zupy, dobrze? Skinął głową ze znużeniem, wiedząc, że potrzebuje trochę pożywienia, ale że wszystko, co zje, nieuchronnie zostanie z niego wyrzucone, rozrywając szwy zewnętrzne i wewnętrzne, a ból, który potem nastąpi, bez względu na to, jak bardzo będzie się starał mu przeciwdziałać, znowu pozbawi go męskości. – Dew neh loh moh – przeklął po kantońsku, w swym pierwszym języku. Trzymała kubek, a on trochę upił. Potem wytarła mu podbródek, a on upił jeszcze trochę. Pragnął polecić jej, by odeszła, dopóki on nie wydobrzeje, i równocześnie bał się, że Angelique naprawdę wyjdzie i nigdy nie powróci. – Przepraszam cię za to wszystko… uwielbiam, jak tu jesteś. Nic nie odrzekła, po prostu dotknęła delikatnie jego czoła, chcąc odejść, pooddychać świeżym powietrzem, bojąc się, że gdy coś powie, zdradzi swe prawdziwe uczucia. Im mniej mówisz, tym lepiej, postanowiła. W ten sposób nie dasz się złapać. Patrzyła na siebie z boku – usługuje mu, układa go, a jej myśli co rusz wędrują do zwykłych wydarzeń, do Hongkongu i Paryża, najczęściej do Paryża. Nigdy nie pozwoli sobie wspominać tamtej nocy, tamtego półsnu. W dzień – nigdy, to zbyt ryzykowne. Tylko nocami, kiedy drzwi są pieczołowicie zaryglowane, a ona zostaje sama, bezpieczna w łóżku, może rozewrzeć tamę i pozwolić swym myślom wędrować tam, gdzie… Pukanie do drzwi. – Tak? Wkroczył Babcott. Zapłoniła się pod jego wzrokiem. Dlaczego ciągle mi się wydaje, że czyta w moich myślach? – Chciałem tylko sprawdzić, jak się wiedzie obojgu moim pacjentom – wyjaśnił dobrodusznie. – Cóż, panie Struan, jak pan się ma?

– Mniej więcej tak samo, dziękuję. Doktor Babcott bystrym wzrokiem zauważył, że nie ma połowy zupy, lecz nie trzeba jeszcze ścierać wymiocin. To dobrze. Ujął Struana za przegub. Puls wciąż nieregularny, lecz regularniejszy niż przedtem. Czy mogę mieć nieśmiałą nadzieję, że zdrowieje? Usta doktora mówiły, w jakim dobrym stanie jest pacjent i to na pewno dlatego, że Angelique go pielęgnuje, że z jego zabiegami nie ma to nic wspólnego, mówiły takie zwykłe rzeczy. Owszem, ale tak mało jeszcze można powiedzieć, tak wiele zależy od Boga, jeśli On istnieje… Dlaczego zawsze to dodaję? – Jeśli nadal się będzie panu polepszać, to powinniśmy chyba przenieść pana z powrotem do Yokohamy. Może jutro. – To nierozsądne – wtrąciła natychmiast, przestraszona, że straci swą przystań. Jej głos brzmiał ostrzej, niż chciała. – Proszę mi wybaczyć, ale to jest rozsądne – oświadczył łagodnie, chcąc natychmiast ją uspokoić. Podziwiał jej hart ducha i troskę o Struana. – Nie doradzałbym tego, gdyby się to wiązało z ryzykiem, ale to będzie rozsądne, naprawdę. Pan Struan znajdzie tam większe wygody i lepszą pomoc. – Mon Dieu, co mogę jeszcze zrobić? Nie wolno mu odjeżdżać, jeszcze nie, jeszcze nie. – Posłuchaj, kochanie – Struan starał się mówić mocnym głosem. – Jeśli doktor myśli, że mogę wracać, to naprawdę tak będzie lepiej. Dzięki temu odzyskasz swobodę, będzie ci łatwiej. – Ale ja nie chcę odzyskać swobody, chcę zostać tutaj, dokładnie jak jest teraz, bez… bez żadnego zamieszania. – Czuła, jak łomocze jej serce, i wiedziała, że protestuje jak histeryczka, ale nie wzięła pod uwagę przeprowadzki. Głupia, jesteś głupia. Oczywiście, przeprowadzka musi nastąpić. Myśl! Co możesz zrobić, by jej zapobiec? Nie było jednak potrzeby czemukolwiek zapobiegać. Struan właśnie mówił, że nie powinna się martwić, będzie lepiej tam w Osiedlu, będzie tam bezpieczniejsza i on będzie szczęśliwszy z tego powodu. Jest tam kilkudziesięciu służących i apartamenty w Budynku Struanów, o ile Angelique sobie tego życzy, dostanie apartament obok jego apartamentu i będzie mogła pozostać albo nie, wedle swoich życzeń, i będzie miała ciągły dostęp do niego, w dzień i w nocy. – Nie martw się, chcę, żebyś również była zadowolona – zapewnił ją. – Będzie ci wygodnie, obiecuję, i kiedy mi się polepszy, ja… – Chwyciły go torsje i wyczerpały całkowicie. Babcott posprzątał. Struan zasnął znowu, uśpiony narkotykiem. – Naprawdę to dla niego lepsze – przekonywał spokojnie doktor. – Uzyska tam stosowną pomoc, a tu prawie nie da się utrzymać wszystkiego w czystości. Potrzebuje… Przykro mi, lecz on potrzebuje innego rodzaju pomocy. Robi pani dla niego więcej, niż sama pani sobie zdaje sprawę, ale pewne funkcje jego chińscy służący naprawdę wykonają lepiej. Przepraszam za szczerość. – Nie musi pan przepraszać, doktorze. Ma pan rację i rozumiem to. – Jej myśli goniły. Apartament obok Malcolma będzie idealny, służba i świeże ubranie. Znajdę szwaczkę i

każę zrobić sobie piękne suknie, będę miała stosowne towarzystwo i będę panowała… nad nim i swą przyszłością. – Pragnę tylko jak najlepiej dla niego – oznajmiła spokojnie i dodała, potrzebując tej informacji: – Jak długo będzie taki jak teraz? – Przykuty do łóżka i całkiem bezradny? – Tak, proszę powiedzieć mi prawdę. Proszę. – Nie mam pojęcia. Przynajmniej dwa lub trzy tygodnie, może więcej. A potem przez miesiąc czy dwa nie będzie zbyt ruchliwy. – Rzucił spojrzenie na bezwładnego mężczyznę. – Wolałbym, żeby pani mu o tym nic nie mówiła. Zmartwiłoby go to niepotrzebnie. Przytaknęła w duchu, czując, że wszystko jest jak trzeba. – Niech się pan nie niepokoi, nie powiem ani słowa. Modlę się, by szybko wróciły mu siły, i obiecuję, że będę pomagać tak, jak tylko zdołam. Kiedy Babcott wyszedł, myślał wciąż o tym samym: Mój Boże, jaka cudowna kobieta! Bez względu na to, czy Struan przeżyje, czy nie, ma szczęście, że jest aż tak kochany.

9 Salwa z dwudziestu jeden dział oddana przez wszystkie sześć okrętów wojennych zakotwiczonych przy Edo odbijała się wielokrotnym echem. Załogi słuchały jej z podnieceniem, dumne ze swej potęgi i z tego, że nadszedł wreszcie czas zadośćuczynienia. – Nie pozwolimy im na żaden dalszy krok, sir Williamie – zachłystywał się radością Phillip Tyrer stojący obok ministra na górnej krawędzi nadburcia. Zapach kordytu uderzał do głowy. Przed nimi miasto – rozłożyste, ciche. Zamek dominował nad okolicą. – Zobaczymy. Na mostku okrętu flagowego admirał rozmawiał cicho z generałem. – To powinno pana przekonać, że nasz Wiluś jest tylko gogusiem cierpiącym na manię wielkości. Niech diabli tę salwę królewską. Lepiej uważajmy na nasze plecy. – Na Jowisza, ma pan słuszność. Tak. Dołączę to do mego comiesięcznego raportu dla Ministerstwa Wojny. Na pokładzie francuskiego okrętu flagowego Henri Seratard palił fajkę i śmiejąc się rozmawiał z przedstawicielem Rosji. – Mon Dieu, drogi hrabio, to mi dopiero szczęśliwy dzień! Honor Francji zostanie uratowany dzięki tradycyjnej angielskiej arogancji. Sir William jest skazany na klęskę. Perfidny Albion okazał się jeszcze bardziej perfidny niż zwykle. – Tak. To okropne, że to jest ich flota, a nie nasza. – Ale wkrótce wasza i nasza ją zastąpią. – Tak. Więc nasze rządy zawarły tajne porozumienie? Kiedy Anglicy stąd wyjadą, weźmiemy japońską Wyspę Północną, plus Sachalin, Kuryle i wszystkie wyspy do rosyjskiej Alaski. Francja bierze resztę. – Zgoda. Gdy tylko Paryż otrzyma moje memorandum, z pewnością je ratyfikuje na najwyższym szczeblu. Sekretnie. – Uśmiechnął się. – Kiedy dostrzegamy próżnię, naszym dyplomatycznym obowiązkiem jest jej wypełnienie… Jednocześnie z kanonadą w Edo wybuchła trwoga. Wszyscy, którzy mieli dotychczas jakiekolwiek wątpliwości, dołączyli do mas, korkujących drogi, mosty i uliczki. Ludzie uciekali z takim dobytkiem, jaki zdołali udźwignąć, oczywiście nigdzie nie było pojazdów kołowych. Wszyscy oczekiwali, że za chwilę wybuchające pociski i rakiety, o których słyszeli, lecz których nigdy nie widzieli, spadną deszczem ognia i ich miasto będzie płonęło, płonęło, płonęło, a oni razem z nim. – Śmierć gai-jinom – mówiły wszystkie usta. – Szybko… Z drogi… Szybko! – krzyczeli ludzie. Gdzieniegdzie wybuchała panika, kilku zmiażdżono lub zepchnięto z mostów albo wtłoczono do domów, jednak większość ze stoicyzmem parła wciąż naprzód, coraz dalej od morza. – Śmierć gai-jinom! – krzyczeli uciekając. Exodus zaczął się tego poranka, w chwili gdy flota stojąca w jokohamskiej przystani

podniosła kotwice, choć już trzy dni wcześniej co ostrożniejsi kupcy wynajęli cichcem najlepszych tragarzy i wynieśli się wraz ze swymi rodzinami i dobytkiem, gdy pogłoski o „godnym ubolewania zajściu” oraz o żądaniach i zgiełku, jakie cudzoziemcy podnieśli z tego powodu, jak błyskawica obiegły miasto. Jedynie zamkowi samurajowie i ci, którzy obsadzali zewnętrzne umocnienia, pozostali na miejscu. Jak zawsze i wszędzie myszkujący i węszący wokół nie zamykanych na klucz domów uliczni padlinożercy, poszukujący czegoś, co można by ukraść, a potem sprzedać. Rzadko dokonywano kradzieży. Szaber uważano za zbrodnię szczególnie obrzydliwą i od niepamiętnych czasów sprawców ścigano bez wytchnienia, dopóki ich nie złapano i nie ukrzyżowano. Zresztą wszystkie formy kradzieży karano w ten sam sposób. W centralnej wieży zamku shōgun Nobusada i księżniczka Yazu objęci ramionami chowali się za cieniutkim parawanem, a ich strażnicy, pokojówki i dwór byli przygotowani do natychmiastowego wyjazdu. Czekali tylko, by kurator pozwolił im opuścić miasto. Wszędzie we właściwym zamku ludzie przygotowywali do natychmiastowego użycia urządzenia obronne, inni oporządzali konie i pakowali najcenniejsze dobra Starszych, przygotowując je do ewakuacji; Rada miała opuścić Edo natychmiast po otrzymaniu wiadomości, że wojska wroga wychodzą na brzeg lub gdyby rozpoczęło się bombardowanie. W izbie Rady podczas zwołanego pośpiesznie zebrania Starszych Yoshi zapewniał: – Powtarzam, nie wierzę w to, że ich wojsko nas zaatakuje lub zbom… – A ja nie widzę powodów, by czekać. Bezpieczniej jest odejść; zaczną nas bombardować lada chwila – zaoponował Anjo. – Pierwsza kanonada była ostrzeżeniem. – Nie przypuszczam. Sądzę, że tylko arogancko oznajmili o swojej obecności. Na miasto nie spadły pociski. Flota nas nie zbombarduje i powtarzam: wierzę, że jutrzejsze zebranie odbędzie się, jak zaplanowano. W sali… – Jak może być pan tak ślepy? Gdyby nasze pozycje były odwrócone, gdyby pan dowodził tą flotą i posiadał tak przytłaczającą przewagę, czy wahałby się pan choć przez chwilę? – Anjo cały zesztywniał ze złości. – Zawahałby się pan? – Nie, oczywiście, że nie! Ale oni to nie my, a my to nie oni i to jest właśnie sposób, by nimi sterować. – Pańska nierozwaga przechodzi wszelkie wyobrażenie! – Rozdrażniony Anjo zwrócił się do trzech pozostałych członków Rady. – Shōgun musi znaleźć się w bezpiecznym miejscu, a my musimy udać się za nim, by móc sprawować rządy. To wszystko, co proponuję: czasową nieobecność. Z wyjątkiem naszej służby osobistej wszyscy samurajowie tu pozostaną, bakufu też. – Jeszcze raz obrzucił Yoshiego gniewnym spojrzeniem. – Niech pan zostanie, jeśli wola. Teraz będziemy głosować: aprobujemy czasową nieobecność! – Zaczekajcie! Jeśli to zrobicie, shōgunat na zawsze straci twarz. Nigdy już nie będziemy kontrolować daimyō i ich popleczników ani bakufu. Nigdy! – Jesteśmy jedynie ostrożni! Bakufu zostaną na miejscu. Wszyscy wojownicy również. Jako przewodniczący Rady mam prawo wezwać do głosowania, więc głosujmy! Ja głosuję

„tak”! – Powiadam „nie” – oświadczył Yoshi. – Zgadzam się z Yoshi-sanem – odezwał się Utani. Był niewielkim, chudym mężczyzną o łagodnych oczach i szczupłej twarzy. – Zgadzam się, że jeśli wyjedziemy, stracimy na zawsze twarz. Yoshi uśmiechnął się do niego z sympatią, daimyō lenna Watasa byli tradycyjnymi sprzymierzeńcami jeszcze sprzed bitwy pod Sekigaharą. Spojrzał na pozostałych dwóch, obu starszych członków klanu Toranaga. Żaden nie patrzył mu w oczy. – Adachi-sama? Adachi, daimyō lenna Mito, pulchny człowieczek, milczał chwilę. W końcu powiedział nerwowo: – Zgadzam się z Anjo-samą, że powinniśmy wyjechać, oczywiście razem z shōgunem. Jednak także zgadzam się z panem, że przegramy, nawet jeśli na tym zyskamy. Z szacunkiem głosuję „nie”! Ostatni Starszy, Toyama, miał około pięćdziesięciu pięciu lat. Siwy, z tłustym podgardlem, nie widział na jedno oko w wyniku wypadku na polowaniu. W kategoriach japońskich – starzec. Był daimyō prowincji Kii, ojcem młodego shōguna. – Wcale się nie martwię o to, czy będziemy żyć, czy umrzemy, ani o śmierć mego syna, obecnego shōguna… zawsze będzie jakiś następny. Bardzo martwi mnie jednak to, że mamy się wycofać jedynie dlatego, że gai-jinowie zarzucili kotwice u naszych wybrzeży. Głosuję przeciw wycofaniu się i za atakiem, głosuję, byśmy poszli na wybrzeże, a jeśli te szakale wyjdą na ląd, byśmy ich wszystkich powybijali, nie zwracając uwagi na ich okręty, działa i karabiny! – Nie mamy tutaj dosyć wojska – rzekł Anjo. Starzec doprowadzał go do mdłości swą wojowniczością, która nigdy nie objawiała się inaczej jak w słowach. – Ile razy mam wam powtarzać: nie mamy dosyć wojska, by utrzymać zamek i by powstrzymać ich od wysadzenia armii na ląd. Ile razy mam wam powtarzać: nasi szpiedzy powiadają, że oni mają dwa tysiące żołnierzy z karabinami na tych okrętach i w swoim Osiedlu, a dziesięciokrotnie więcej w Hongkongu i… – Mielibyśmy tutaj aż nadto samurajów i ich daimyō, gdybyście nie znieśli sankin-kotai! – To była prośba cesarza, wyrażona na piśmie i przedstawiona przez księcia z cesarskiego dworu. Nie mieliśmy innego wyjścia, jak posłuchać. Pan posłuchałby również. – Tak, gdybym ten dokument otrzymał! Ale nigdy bym go nie przyjął, byłbym nieobecny lub opóźniłbym przyjazd księcia, stosując jeden z setki podstępów, albo targowałbym się z Sanjirem, który sprowokował tę „prośbę”, albo kazał jednemu z naszych zwolenników na dworze, by zwrócił się do cesarza o wycofanie prośby – mówił Yoshi. – Każda prośba shōgunatu musi być przyjęta przez cesarza, to historyczne prawo. To my nadal wyznaczamy fundusze dla dworu! Sprzeniewierzył się pan naszemu dziedzictwu. – Nazywa mnie pan zdrajcą? – Ku zdumieniu obecnych dłoń Anja zacisnęła się na rękojeści miecza. – Powiadam, że pozwolił pan, by Sanjiro panem manipulował – odparł Yoshi.

Nieporuszony, z pozoru bardzo spokojny, miał nadzieję, że Anjo wykona pierwszy ruch i wtedy będzie mógł go zabić i na zawsze uwolnić się od niego i jego głupoty. – Nie było dotąd precedensu działania niezgodnie z Testamentem. Takie działanie jest zdradą. – Chcieli tego wszyscy daimyō prócz tych z rodziny Toranaga! Bakufu zgodzili się na to, Rada Starszych się zgodziła, lepiej się zgodzić niż praktycznie zmusić wszystkich daimyō, by przeszli do obozu władców księstw zewnętrznych, i narazić się na to, by natychmiast przeciw nam wystąpili, tak jak zrobiliby to Sanjiro, a również ci z Tosy i Chōshū. Zostalibyśmy tutaj całkowicie odizolowani. Prawda? – zwrócił się do innych. – Czyż nie? – To z pewnością prawda, zgodziłem się na to – przyznał spokojnie Utani – ale teraz sądzę, że to był błąd. – Naszym błędem było to, że nie schwytaliśmy i nie zabiliśmy Sanjira – oświadczył Toyama. – Chronił go mandat cesarski – przypomniał Anjo. Wargi starca odsłoniły żółte zęby. – Co z tego? – Cała Satsuma powstałaby przeciw nam, i słusznie, Tosa i Chōshū by do nich dołączyli i mielibyśmy na karku wojnę domową nie do wygrania. Głosujcie! Tak czy nie? – Głosuję za atakiem, tylko za atakiem – upierał się starzec – dziś tam, gdzie wylądują, jutro w Yokohamie. Z daleka dobiegły ich piskliwe dźwięki dud. Jeszcze cztery kutry dążyły ku przystani; trzy załadowane piechotą szkocką, która miała dołączyć do innych oddziałów, ustawionych już na brzegu w szyku, bijących w bębny i niecierpliwie zawodzących na dudach. Kilty, wysokie futrzane czapy, czerwone mundury, karabiny. Sir William, Tyrer, Lun i trzech ludzi z jego personelu płynęli ostatnią łodzią. Kiedy wyszli na brzeg, pozdrowił ich dowodzący oddziałem kapitan. – Wszystko gotowe, panie ministrze. Nasze patrole strzegą przystani i sąsiednich terenów. Za godzinę zastąpi nas piechota morska. – Dobrze. Zatem jedźmy. Sir William i osoby towarzyszące wsiadły do powozu, który dzięki wysiłkowi wielu ludzi został przetransportowany promem i wyładowany na brzeg. Dwudziestu marynarzy ujęło postronki. Kapitan dał rozkaz wymarszu i orszak ruszył. Flagi powiewały, żołnierze otaczali powóz poprzedzany przez wspaniałego, wysokiego na sześć stóp dobosza, chińscy kulisi z Yokohamy nerwowo wlekli z tyłu wózki z bagażem. Wąskie uliczki między niskimi, parterowymi sklepami i budynkami były nienaturalnie puste. Pusty był też nieunikniony posterunek strażników na pierwszym drewnianym moście nad kanałem ściekowym. Następny również. Z przejścia między domami wypadł pies, warcząc, a gdy czyjeś kopnięcie podniosło go w górę i odrzuciło na dziesięć jardów, umknął, wyjąc. Kolejne ulice i mosty – puste, mimo to powóz często utykał, gdyż przystosowana wyłącznie do ruchu pieszego droga do przedstawicielstwa była bardzo kręta. – Może powinniśmy posuwać się pieszo, panie ministrze? – spytał Tyrer, gdy musieli

się zatrzymać kolejny raz. – Nie, przybędę powozem, do licha! – Sir William był na siebie wściekły. Zapomniał, że ulice są aż tak wąskie. W Yokohamie osobiście zdecydował o zabraniu powozu, a to z powodu zakazu używania kół, chciał w ten sposób jeszcze mocniej okazać bakufu swe niezadowolenie. – Kapitanie, jeśli będzie pan musiał zwalić kilka domów, to trudno. Okazało się, że nie jest to konieczne. Żeglarze, przyzwyczajeni do manewrowania armatami w wąskich przejściach pod pokładami, dobrodusznie przeklinając, pchali, ciągnęli i na wpół nieśli powóz przez napotykane zwężenia. Przedstawicielstwo znajdowało się na niewielkim wzniesieniu, na przedmieściu Gotenyamy, obok buddyjskiej świątyni. Była to piętrowa, nie dokończona konstrukcja w angielskim stylu i według angielskiego projektu, za wysokim ogrodzeniem i bramami. Praca nad nią rozpoczęła się w pierwszych trzech miesiącach po podpisaniu Traktatów. Budowa ciągnęła się przeraźliwie wolno, częściowo dlatego, że Brytyjczycy uparli się, by stosować własne plany i swe zwykłe materiały budowlane, takie jak szkło okienne i cegły na ściany nośne – wszystko to trzeba było przywozić z Londynu, Hongkongu lub Szanghaju. Konstrukcja miała fundamenty, których japońskie domy zwykle nie posiadały, gdyż umyślnie budowano je z lekkiego drewna i wynoszono nad ziemię. Ułatwiało to ich budowę i późniejszą reperację po trzęsieniach ziemi. Większość opóźnień powodowali jednak bakufu, niechętnym okiem patrzący na jakąkolwiek obcą budowlę poza obszarem Yokohamy. Mimo że nie w pełni wykończone, Przedstawicielstwo Brytyjskie w Edo było zamieszkane. Codziennie wciągano na wysoki maszt flagę brytyjską, co jeszcze bardziej rozwścieczało bakufu i miejscowych obywateli. W zeszłym roku poprzednik sir Williama chwilowo zrezygnował z zamieszkiwania tutaj, kiedy w nocy jakiś rōnin – ku wściekłości Brytyjczyków i radości Japończyków – zabił dwóch wartowników przed drzwiami jego sypialni. Miejsce na ambasadę, wynajęte na wieczność przez bakufu – przez pomyłkę, jak utrzymywano ciągle od tamtej chwili – wybrano mądrze. Widok z frontowego dziedzińca był najlepszy w okolicy i widziało się flotę uszykowaną do boju, zakotwiczoną bezpiecznie na morzu. Orszak przybył w szyku wojskowym, by zaakcentować ponowne objęcie budowli w posiadanie. Sir William postanowił spędzić w przedstawicielstwie noc i krzątał się nerwowo. Zatrzymał się, gdy kapitan mu zasalutował. – Tak? – Podnieść flagę, panie ministrze? Wystawić posterunki? – Natychmiast. Trzymajcie się planu, mnóstwo hałasu, bębnów, piszczałek i tak dalej. Zagrajcie na capstrzyk o zachodzie i niech orkiestra maszeruje tam i z powrotem. – Tak jest, panie ministrze. Kapitan podszedł do masztu. Z pełną galą, przy oszałamiających dźwiękach bębnów i piszczałek Union Jack jeszcze raz rozwinął się na maszcie. Natychmiast, jak to było uzgodnione wcześniej, statek flagowy dał w odpowiedzi salwę z jednej burty. Sir William

uniósł kapelusz i dyrygował trzema okrzykami na cześć królowej. – Dobrze, tak jest lepiej. Lun! – Heja, pan? – Chwileczkę, nie jesteś Lun! – Ja Lun Dwa, pan, Lun Jeden przyjść noc, mig mig. – W porządku Lun Dwa. Kolacja zachód, ty zrobić każdy pan porządek wszystko jedno. Lun Dwa kwaśno skinął głową. Nie znosił przebywania w takim izolowanym, niezabezpieczonym miejscu, otoczonym przez tysiąc ukrytych wrogich oczu, na które wszyscy beztrosko machali ręką, choć przecież niemal każdy musiał czuć ich wzrok. Nigdy nie zrozumiem tych barbarzyńców, myślał. Phillip Tyrer nie mógł spać tej nocy. Leżał na sienniku rzuconym na postrzępiony dywan na podłodze, ze znużeniem zmieniał co kilka minut pozycję, w mózgu nieprzyjemnie roiły mu się myśli o Londynie i Angelique, o ataku i jutrzejszym spotkaniu, o bólu w ramieniu i o sir Williamie, który przez cały dzień był poirytowany. Panował chłód. W powietrzu czuło się już zimę. Pokój był niewielki. Okna ze szklanymi szybami wychodziły na rozległe, wypielęgnowane ogrody. Obok leżał materac dla kapitana, ten jednak wciąż jeszcze robił wieczorny obchód. Jeśli nie liczyć dźwięków wydawanych przez psy szukające pożywienia i kilka kocurów, w mieście panowała cisza. Od czasu do czasu słyszał odległe dzwony statku, którymi we flocie odmierzano pełne godziny, i gardłowy śmiech żołnierzy, co go uspokajało. Ci mężczyźni są wspaniali, myślał. Jesteśmy tutaj bezpieczni. W końcu wstał, ziewnął, poczłapał do okna i otworzywszy je, oparł się o parapet. Na zewnątrz panowała czerń. Chmury grubą warstwą zalegały niebo. Nie widział cieni, tylko wielu Szkotów, którzy patrolowali przedstawicielstwo z lampami naftowymi w rękach. Za płotem rysowały się niewyraźnie kształty buddyjskiej świątyni. O zachodzie, kiedy dudy odegrały już capstrzyk i rytualnie opuszczono na noc Union Jacka, mnisi zaryglowali ciężkie wrota, zadzwonili w dzwon, a potem wypełnili noc swymi dziwnymi zaśpiewami, bezustannie powtarzając coś jak: Ommm mahnee padmee hummmmm… Tyrera to uspokajało, natomiast wielu innych urządzało kocią muzykę i niegrzecznie krzyczało, by się zamknęli. Zapalił świecę przy łóżku. Jego kieszonkowy zegarek wskazywał wpół do trzeciej. Tyrer ziewnął jeszcze raz, wygładził koc, podparł się twardą poduszką, otworzył swą małą skórzaną teczkę z wytłoczonymi własnymi inicjałami – pożegnalny podarunek od matki – i wyjął notatnik. Miał tam wypisane fonetycznie japońskie słowa i wyrażenia z angielskimi objaśnieniami. Zakrywając objaśnienia, wymawiał cicho angielskie odpowiedniki japońskich słów, potem przestudiował w ten sam sposób następną stronę i jeszcze następną. Później odwrotnie: wypowiadał głośno wyrazy japońskie. Cieszyło go, że nie popełnia błędów. – Jest ich tak mało i nie wiem, czy wymawiam je poprawnie, mam tak niewiele czasu i nawet nie rozpocząłem nauki pisma – wymamrotał. W Kanagawie zapytał Babcotta, gdzie szukać najlepszego nauczyciela.

– Może poprosić padre? – zasugerował Babcott. Tyrer zrobił to wczoraj. – Jasne, mój chłopcze. Ale w tym tygodniu nie mogę. Co pan sądzi o przyszłym miesiącu? Napije się pan jeszcze sherry? Mój Boże, ależ oni tutaj piją! Większość czasu są pod dobrą datą, a już na pewno przy obiedzie. Padre jest bezużyteczny i śmierdzi aż do nieba. Za to miałem łut szczęścia z tym André Poncinem! Wczoraj po południu spotkał przypadkowo Francuza w jednym z japońskich wiejskich sklepów, w których się zaopatrywali. Sklepy te ciągnęły się wzdłuż głównej ulicy wioski, która znajdowała się za High Street, z dala od morza, i stykała się z Miastem Pijaków. Wszystkie wyglądały jednakowo, gdyż sprzedawały ten sam asortyment miejscowych towarów – od żywności do sprzętu rybackiego, od tanich mieczy do różnych osobliwości. Tyrer przeglądał stojak z japońskimi książkami: doskonały papier, wiele z nich pięknie wydrukowanych, ozdobionych drzeworytami. Próbował dogadać się z promieniejącym właścicielem sklepu. – Pardon, monsieur – zagadnął nieznajomy – lecz musi pan nazwać rodzaj książek, jakich pan szuka. – Był to mężczyzna po trzydziestce, gładko wygolony, dobrze ubrany. Miał piwne oczy, piękny galijski nos i falujące ciemne włosy. – Powie pan: Watashi hoshii hon, Igirisu Nihongo, dōzo, czyli: Chciałbym książkę, która ma teksty angielskie i japońskie. – Uśmiechnął się. – Oczywiście takie książki nie istnieją, choć ten facet odpowie panu z pełną pokory szczerością: Ah so desu ka, gomen nasai, a więc: Ach, tak mi przykro, nie mam dzisiaj, lecz jeśli pan przyjdzie jutro… Nie mówi panu prawdy, tylko to, co według niego chciałby pan usłyszeć. Tak nakazuje podstawowy japoński obyczaj. Obawiam się, że Japończycy nie obdzielają zbyt szczodrze prawdą nawet siebie nawzajem. – Ale monsieur, czy mogę zapytać w takim razie, jak nauczył się pan japońskiego? Słyszę, że mówi pan płynnie. Mężczyzna zaśmiał się czarująco. – Pan jest zbyt uprzejmy. Nie mówię płynnie, choć próbuję. – Z rozbawieniem wzruszył ramionami. – Kwestia cierpliwości. A także to, że niektórzy z naszych wielebnych ojców znają ten język. Phillip Tyrer nachmurzył się. – Niestety, nie jestem katolikiem, ale anglikaninem. Jestem tłumaczem stażystą przy Przedstawicielstwie Brytyjskim. Nazywam się Phillip Tyrer, dopiero przybyłem i trochę tracę grunt pod nogami. – Ach, oczywiście, młody Anglik z Tōkaidō. Proszę mi wybaczyć, powinienem był pana rozpoznać, wszyscyśmy się przejęli i przerazili tamtym zdarzeniem. Pozwoli pan, że się przedstawię. André Poncin, ostatnio z Paryża. Jestem handlowcem. – Je suis enchanté de faire votre connaissance – rzekł Tyrer. Francuski łatwo mu przychodził, mówił dobrze, choć z leciutkim angielskim akcentem. W całym świecie, poza Brytanią, francuski był językiem dyplomacji, a lingua franca narzędziem porozumiewania się większości Europejczyków, dlatego jego znajomość miała ogromne znaczenie w pracy

w Foreign Office, jak również dla wszystkich, którzy uważali, iż są dobrze wykształceni. – Czy sądzi pan, że zakonnicy mogliby mnie uczyć lub pozwolić, bym uczęszczał na ich kursy? – dodał po francusku. – Chyba żaden z nich tak naprawdę nie prowadzi kursów. Mogę spytać. Czy jutro wyrusza pan z flotą? – Tak, owszem. – Ja również, z monsieur Seratardem, naszym ministrem. Był pan przed przyjazdem tutaj w ambasadzie w Paryżu? – Niestety nie. W Paryżu byłem tylko przez dwa tygodnie na wakacjach. To moja pierwsza placówka. – Och, ale pański francuski jest doskonały, monsieur. – Obawiam się, że nie, niezupełnie – oznajmił Tyrer, przechodząc na angielski. – Zakładam, że pan również jest tłumaczem? – Och nie, po prostu biznesmenem, ale staram się pomagać czasami monsieur Seratardowi, gdy jego oficjalny tłumacz, Holender, choruje; znam holenderski. Tak więc chciałby pan jak najszybciej mówić po japońsku, prawda? – Poncin podszedł do stojaka i wybrał książkę. – Czy widział pan już jedną z tych? To „Pięćdziesiąt trzy etapy na drodze Tōkaidō” Hiroshigego. Niech pan nie zapomina, że początek książki u nich to dla nas koniec, gdyż piszą od prawej do lewej. Obrazki pokazują wszystkie przydrożne stacje na drodze do Kioto. – Przerzucał kartki. – Tutaj mamy Kanagawę, a tutaj Hodogayę. Barwne drzeworyty były znakomite, tak dobrych Tyrer nigdy nie widział. Szczegóły oddano niezwykle wiernie i wyraźnie. – Są wspaniałe. – Tak. Autor umarł cztery lata temu. Szkoda, ponieważ był to fenomen. Niektórzy z tutejszych artystów są nadzwyczajni: Hokusai, Masanobu, Utamaro i z tuzin innych. – André zaśmiał się i wyciągnął następną książkę. – Proszę, to lektura obowiązkowa, elementarz japońskiego humoru i kaligrafii, jak nazywają swe pismo. Phillipowi Tyrerowi oczy rozszerzyły się ze zdumienia. Pornografia była w dobrym guście, rysunki bez żadnych niedomówień, strona po stronie. Pięknie odziani mężczyźni i kobiety, z obnażonymi intymnymi częściami ciała, monstrualnymi, wspaniale narysowanymi, wiernie niemal co do każdego włoska, łączyli się z wigorem i pomysłowością. – Och, mój Boże! Poncin zaśmiał się szczerze. – Ach, w takim razie dostarczyłem panu nowej przyjemności. Jest to unikat wśród erotyków. Mam ich kolekcję, pokażę panu. Nazywają się shunga-e, inne ukiyo-e – obrazy z Wierzbowego Świata lub Pływającego Świata. Czy już pan odwiedził jeden z ich burdeli? – Ja… ja, nie… nie, ja, eee… nie. – Och, w takim razie czy mogę być pańskim przewodnikiem? Teraz, w nocy, Tyrer wspominał tamtą rozmowę i swoje skrywane zażenowanie. Próbował udawać, że również jest światowcem, ale w tym samym czasie dźwięczała mu w

uszach poważna i stale powtarzana rada ojca: „Posłuchaj, Phillipie, Francuzi są nikczemni i absolutnie niegodni zaufania. Paryżanie to fusy Francji, a Paryż to bez wątpienia miasto grzechu cywilizowanego świata: rozpasane, wulgarne i francuskie!”. Biedny tatuś, myślał Tyrer, myli się co do tylu spraw, ale z drugiej strony żył w czasach napoleońskich i przeżył krwawą łaźnię pod Waterloo. Choć odniesiono olbrzymie zwycięstwo, musiało to być okropne dla dziesięcioletniego dobosza. Nic dziwnego, że nigdy nie przebaczy, nie zapomni ani nie zaakceptuje nowej epoki. Wszystko jedno, tatuś miał swoje życie i choć go bardzo kocham i podziwiam za to, co zrobił, muszę iść własną drogą. Obecna Francja jest prawie sprzymierzeńcem… nie ma nic złego w słuchaniu i uczeniu się. Zaczerwienił się, wspominając, jak wsłuchiwał się w słowa André, zarazem wstydząc się sekretnie swojej żywej fascynacji. Francuz wyjaśnił, że tutejsze burdele są miejscami niezwykle pięknymi, te najlepsze z nich, a ich kurtyzany – damy Pływającego Świata lub Wierzbowego Świata, jak je tutaj nazywają – najlepsze, jakich doświadczył w życiu. – Są oczywiście różnej klasy i w większości miast znajdzie pan dziewki uliczne, lecz tutaj mamy własną Dzielnicę Rozkoszy, zwaną Yoshiwara. Jest po drugiej stronie ogrodzenia, za mostem. – André znowu miło się zaśmiał. – Nazywamy go Mostem do Raju. Och, tak, i powinien pan wiedzieć, że… och, przepraszam, przerwałem panu zakupy. – Ależ nie, wcale nie – rzucił natychmiast Tyrer, przestraszony, że ten strumień informacji zaniknie i ta rzadko trafiająca się okazja przejdzie mu koło nosa. Dodał więc w swej najbardziej kwiecistej i słodkiej francuszczyźnie: – Będę poczytywał sobie za zaszczyt, jeśli zechce pan kontynuować, naprawdę. To takie ważne nauczyć się jak najwięcej, a obawiam się, że ludzie, z którymi przebywam i z którymi rozmawiam, są… niestety, nie są paryżanami. W większości bez polotu, świętoszkowaci, pozbawieni francuskiego wyrafinowania. Chciałbym odwdzięczyć się panu za jego grzeczność, czy mógłbym zaproponować herbatę lub szampana w Angielskiej Herbaciarni, a może drinka w Hotelu Jokohamskim… Przykro mi, ale nie jestem jeszcze członkiem klubu. – Jest pan bardzo uprzejmy. Owszem, chętnie. Pełen wdzięczności przywołał sprzedawcę i korzystając z pomocy Poncina zapłacił za książkę, zdumiony, że jest tak tania. Wyszli na ulicę. – Mówił pan o Wierzbowym Świecie? – Nie ma w nich ani trochę atmosfery brudu, jak to ma miejsce w naszych burdelach i we wszystkich burdelach reszty świata. Tutaj, tak jak w Paryżu, lecz w jeszcze większym stopniu, akt seksualny jest formą sztuki, czymś delikatnym i specjalnym jak wykwintna kuchnia, i należy go rozpatrywać, uprawiać i smakować bez… proszę mi wybaczyć, bez tego niewłaściwie ukierunkowanego anglosaskiego poczucia winy. Tyrer żachnął się instynktownie. Przez chwilę kusiło go, by powiedzieć, że istnieje ogromna różnica między poczuciem winy a zdrowym podejściem do moralności i wszystkich dobrych wartości wiktoriańskich. I dodać, że niestety, Francuzi nigdy nie byli w stanie tego spostrzec z racji swych skłonności do swobodnego życia, które znęciło nawet

tak dostojnego arystokratę jak książę Walii, jawnie uznającego Paryż za swój dom („źródło poważnej troski w najświetniejszych kręgach Anglii – pisał z gniewem «Times». – Francuska wulgarność nie zna granic: te ich ohydnie ostentacyjne okazywanie bogactwa i skandaliczne nowoczesne tańce, na przykład kankan, w którym jak donoszą wiarygodne źródła, tancerki umyślnie nie wkładają i nawet wymaga się od nich, by nie wkładały, absolutnie żadnej spodniej bielizny”). Nic jednak nie powiedział, wiedząc, że tylko powtarzałby jak papuga ojcowskie słowa. Biedny tatuś, pomyślał, gdy kroczyli po High Street w przyjemnym słońcu i orzeźwiającym powietrzu, zapowiadającym na jutro piękny dzień. Znowu skupił się na słowach Poncina. – Lecz tutaj, w Nipponie, monsieur Tyrer – ciągnął wesoło Francuz – panują cudowne zasady i przepisy, zarówno dla klientów, jak i dziewcząt. Na przykład nie wystawia się ich wszystkich jednocześnie na pokaz, z wyjątkiem lokali bardzo niskiej kategorii, a nawet tam nie można po prostu wejść i powiedzieć: chcę tę. – Nie można? – Och nie, ona ma zawsze prawo odmówić, nie tracąc przy tym twarzy. Istnieją specjalne protokoły… mogę to panu wyjaśnić później szczegółowo, jeśli pan sobie będzie życzył. Wszystkie te przybytki, zwane domami, są prowadzone przez kobiety nazywane mama-san… san jest przyrostkiem oznaczającym „pani” lub „pan”, które szczycą się elegancją swego otoczenia i swych dam. Oczywiście, dziewczyny te różnią się ceną i zaletami. W najlepszych miejscach mama-san ocenia klienta, to właściwe słowo, rozważa, czy jest wart, by cieleśnie zaszczycić jej dom i wszystko, co on zawiera, czy jest w stanie zapłacić rachunek. Tutaj dobry klient może uzyskać bardzo duży kredyt, monsieur Tyrer, lecz biada, jeśli nie zapłaci lub spóźni się, kiedy już dyskretnie przedstawią mu rachunek. We wszystkich domach w Japonii odmówią mu wejścia. Tyrer zaśmiał się rubasznie, acz nerwowo z tej gry słów. – Jak te wiadomości są przekazywane, nie wiem, lecz docierają stąd do Nagasaki. Tak więc, monsieur, pod pewnymi względami jest to raj. Człowiek może chędożyć przez rok na kredyt, jeśli taka jest jego wola. – Głos Poncina zmienił się niedostrzegalnie. – Lecz człowiek rozsądny wykupuje kontrakt damy i rezerwuje ją dla swojej wyłącznej przyjemności. One są naprawdę tak… tak czarujące i tak niedrogie, jeśli zważy się olbrzymi zysk, jaki przynosi nam wymiana pieniądza. – Pan… cóż, czy właśnie to pan radzi? – Tak, właśnie to. Napili się herbaty. Potem szampana w klubie, gdzie André był najwyraźniej znany i popularny. Zanim się rozstali, Francuz oznajmił: – Wierzbowy Świat zasługuje na zainteresowanie i uwagę. Byłbym zaszczycony, będąc jednym z pańskich przewodników. Tyrer podziękował mu, wiedząc, że nigdy nie skorzysta z tej oferty. A co z Angelique? A co, jeśli złapie się jedną z tych nikczemnych chorób, rzeżączkę lub chorobę francuską, którą Francuzi nazywają chorobą angielską, a doktorzy kiłą, a jest ona, jak zauważył zjadliwie George Babcott, niezwykle rozpowszechniona, pod wszystkimi nazwami w każdym

azjatyckim czy bliskowschodnim porcie traktatowym… „A w zasadzie, w każdym porcie, Phillipie. Widuję mnóstwo przypadków tutaj, wśród Japończyków, a nie wszystkie są związane z obecnością Europejczyków. Jeśli masz skłonności tego typu, noś osłonę, ale nie daje ona całkowitego bezpieczeństwa, jeszcze nie są zbyt dobre. Najlepiej tego nie robić, jeśli mnie rozumiesz”. Phillip Tyrer zadrżał. Miał tylko jedno doświadczenie. Dwa lata temu, po końcowych egzaminach, upił się wraz z hałaśliwą grupą kolegów studentów, w pubie „Gwiazda i Podwiązka” na Pont Street. „Phillipie, przyszedł czas, stary. Wszystko załatwione, ona zrobi to za dwa pensy, prawda, Flossy?”. Była dziewczyną z baru, dziewką mniej więcej czternastoletnią. Kotłowanie odbyło się w pośpiechu, w pocie, w smrodliwej komórce na górze – pens dla niej i pens dla karczmarza. Potem przez miesiące drżał z trwogi, że się zaraził. – W naszej Yoshiwarze mamy do wyboru ponad pięćdziesiąt herbaciarni, jak je nazywają, lub gospód, wszystkie licencjonowane i kontrolowane przez władze. Codziennie powstają nowe. Ale niech pan uważa i nie chodzi nigdzie w Mieście Pijaków. – Była to tchnąca zgnilizną część Osiedla, gdzie bary niskiej kategorii i domy noclegowe skupiły się obok jedynego europejskiego burdelu. – To miejsce dla żołnierzy, marynarzy i żeglarzy, dla hołoty, nicponi, ludzi przepijających przysłane pieniądze, i szulerów i awanturników, którzy zbierają się tam za cichym przyzwoleniem władz. Są tacy w każdym porcie, gdyż jeszcze nie mamy policji ani praw imigracyjnych. Może Miasto Pijaków jest wentylem bezpieczeństwa, lecz nierozsądnie odwiedzać je po zmroku. Jeśli ceni pan sobie swój portfel i intymne części ciała, nie trzeba ich tam wyjmować. Musuko-san zasługuje na coś lepszego. – Co takiego? – Ach, to bardzo ważne słowo. Musuko znaczy „syn” lub „mój syn”. Musuko-san znaczy dosłownie „Czcigodny Syn” lub „Mój Czcigodny Syn”, ale w slangu „kutas” lub „Mój Czcigodny Kutas”, krótko i węzłowato. Dziewczyny nazywa się musume. Tak naprawdę, słowo to znaczy „córka” lub „moja córka”, lecz w Wierzbowym Świecie „pochwa”. Mówi pan do swojej dziewczyny. Konbanwa, musume-san. Dobry wieczór, chérie. Lecz jeśli powiedzieć to z mrugnięciem, będzie wiedziała, co pan ma na myśli. Co tam słychać? Co słychać z twoim Złotym Żlebem, jak Chińczycy czasami nazywają te wrota do raju… oni są tacy mądrzy, ci Chińczycy, ponieważ owe wrota są z pewnością obramowane złotem, żywią się złotem i tylko złoto je otwiera, w ten czy inny sposób… Tyrer spoczywał na wznak. Zapomniał o notatniku, w mózgu mu wrzało. Zanim zdołał się zorientować, mała książeczka ukiyo-e, którą ukrył w teczce, leżała otwarta, a on studiował obrazki. Gwałtownie schował ją znów na miejsce. Oglądanie sprośnych obrazków nie ma przyszłości, pomyślał z niesmakiem. Świeca prawie się stopiła. Zdmuchnął płomień i ułożył się na wznak, czując znajomy ból w lędźwiach. Jakiż szczęściarz z tego André. Jasne, że ma kochankę. Musi być wspaniale, jeśli to, co mówi, jest prawdą choćby w połowie.

Ciekaw jestem, czy też mógłbym jakąś sobie załatwić. Czy mógłbym wykupić kontrakt? André powiada, że wielu tutaj tak robi i wynajmuje prywatne małe domki w Yoshiwarze, które jeśli sobie życzysz, mogą być skryte i dyskretne: „Chodzą słuchy, że każdy z ministrów ma coś takiego, sir William z pewnością chodzi tam raz w tygodniu. Myśli, że nikt o tym nie wie, lecz wszyscy go szpiegują i śmieją się… z wyjątkiem Holendra, który, według plotki, jest impotentem, i Rosjanina, który jawnie preferuje wypróbowywanie różnych domów”… Czy powinienem zaryzykować, jeśli mógłbym sobie na to pozwolić? Mimo wszystko André podał mi bardzo istotny powód: „By szybko nauczyć się japońskiego, monsieur, trzeba nabyć słownik łóżkowy… to jedyny sposób”. Zanim ogarnął go sen, pomyślał jednak: Ciekaw jestem, dlaczego André był dla mnie taki miły, tak wymowny. To rzadkie, by Francuz tak otwarcie rozmawiał z Anglikiem. Bardzo rzadkie. I dziwne, że w ogóle, ani razu, nie wspomniał o Angelique… Było tuż przed świtem. Ori i Hiraga, znowu ubrani w osłaniające ich szczelnie stroje ninja, wyszli ze swej kryjówki na terenie świątyni położonej powyżej przedstawicielstwa i cicho zbiegli ze wzgórza, przez drewniany most, w przejście między domami, potem w następne. Hiraga prowadził. Jakiś pies ich dostrzegł, zawarczał, zaszedł im drogę i zginął. Miecz Hiragi zatoczył błyskawiczny, krótki łuk, a on sam pobiegł naprzód z gołym ostrzem, prawie nie zwalniając kroku, wchodząc coraz bardziej w głąb miasta. Ori biegł za nim ostrożnie. Dziś zauważył, że rana zaczęła się jątrzyć. Za szałasem na zacienionym rogu ulicy Hiraga się zatrzymał. – Tu jest bezpiecznie, Ori – wyszeptał. Obaj mężczyźni pośpiesznie zrzucili stroje ninja i wepchnęli je do miękkiej torby, którą Hiraga dźwigał przewieszoną przez plecy, po czym wdziali pospolite, nie rzucające się w oczy kimona. Hiraga starannie oczyścił swój miecz kawałkiem jedwabnej materii – wszyscy szermierze nosili taką szmatkę, by chronić ostrza swej broni – a następnie schował go do pochwy. – Jesteś gotów? – Tak. Znów poprowadził naprzód, przez labirynt, pewnym krokiem, kryjąc się tam, gdzie było to możliwe, przystając, gdy zaczynał się otwarty teren, dopóki nie zyskał pewności, że jest bezpiecznie, nikogo nie widać i na nikogo się nie natkną, a potem parł naprzód, kierując się ku ich schronieniu. Obserwowali Przedstawicielstwo Brytyjskie od wczesnego poranka. Bonzowie – buddyjscy mnisi – udawali, że ich nie dostrzegają, kiedy tylko upewnili się, że mężczyźni nie są złodziejami, a już zwłaszcza gdy Hiraga przedstawił siebie i swoje zamiary: szpiegowanie gai-jinów. Bonzów cechowała wręcz ksenofobia; wszystkich cudzoziemców utożsamiali z jezuitami, ich najbardziej znienawidzonym i wywołującym strach wrogiem. – Ach, jesteście shishi, a zatem i pożądanymi gośćmi – oświadczył stary mnich. – Nigdy nie zapomnieliśmy ani tego, że jezuici nas zrujnowali, ani tego, że shōgunowie Toranaga przysporzyli nam samych nieszczęść.

Od połowy piętnastego wieku do pierwszych lat wieku szesnastego jedynie Portugalczycy znali drogę do Japonii. Edykty papieża zapewniły im wyłączność na wyspach, a portugalskim jezuitom wyłączne prawo szerzenia wiary. W ciągu niewielu lat nawrócili na katolicyzm tak wielu daimyō, wraz z najbliższymi sługami, że dyktator Goroda wykorzystał ten fakt jako pretekst dla masakry tysięcy mnichów buddyjskich, w tamtych czasach zachowywali się oni bowiem niezwykle wojowniczo, mieli w Japonii dominującą pozycję i skutecznie mu się opierali. Tairō Nakamura, który odziedziczył po nim władzę, umiejętnie wykorzystywał bonzów w walce z jezuitami. Nagradzał, karał, zadawał cierpienie, zabijał. Potem nadszedł Toranaga. Toranaga tolerował wszystkie religie, ale nie zagraniczne wpływy, zwłaszcza że wszyscy nawróceni daimyō walczyli przeciw niemu pod Sekigaharą. Trzy lata później został shōgunem, a dwa lata potem zrezygnował z tytułu na rzecz swego syna, Sudary, zatrzymując jednak władzę, co było starym utartym japońskim zwyczajem. W czasie swego panowania ukrócił zarówno katolików, jak i buddystów oraz wyeliminował lub pozbawił wpływów katolickich daimyō. Jego syn, shōgun Sudara, ściągnął jeszcze mocniej wędzidło, a z kolei jego syn, shōgun Hironaga, w pełni zrealizował cel wyłożony w Testamencie: wyrugowanie chrześcijaństwa z Japonii i nałożenie kary śmierci dla wyznawców tej religii. W roku 1638 shōgun Hironaga zburzył ostatni bastion chrześcijaństwa w Shimabarze pod Nagasaki, gdzie kilka tysięcy rōninów oraz trzydzieści tysięcy chłopów wraz z rodzinami wznieciło przeciw niemu bunt. Ci, którzy nie chcieli wyrzec się religii, zostali ukrzyżowani lub natychmiast zabici mieczami, jak zwykli przestępcy. A odmówili niemal wszyscy, z wyjątkiem małej garstki. Potem Hironaga zwrócił się przeciw buddystom. Po kilku zaledwie dniach otrzymał od nich podarunek, który z zadowoleniem przyjął – ich ziemie – i w ten sposób nałożył im okowy. – Witamy was, Hiraga-san, Ori-san – powtórzył stary mnich. – Popieramy shishi, popieramy sonnō-jōi i jesteśmy przeciw shōgunatowi. Możecie wchodzić i wychodzić, kiedy chcecie. Jeśli będziecie potrzebowali jakiejś pomocy, zawiadomcie nas. – Wobec tego liczcie, ilu tu jest żołnierzy, zwracajcie uwagę na to, co robią, które pokoje są zamieszkane i przez kogo. Sami prowadzili obserwację przez cały dzień. O zmroku nałożyli stroje ninja. Dwukrotnie Hiraga podszedł bliżej do przedstawicielstwa gai-jinów, raz przeszedł nawet przez płot, na próbę, lecz szybko wycofał się nie zauważony, kiedy patrol omal na niego nie nadepnął. – Nigdy się tam nie dostaniemy nocą, Ori – wyszeptał. – Ani w dzień. Teraz jest tam zbyt wiele wojska. – Jak sądzisz, jak długo pozostaną? – Póki ich stamtąd nie wykurzymy – uśmiechnął się Hiraga. Teraz dotarli już prawie do swego bezpiecznego schronienia, do gospody położonej na wschód od zamku. Zbliżał się świt, niebo pojaśniało, pokryte warstwą chmur cieńszą niż w poprzednim dniu. Przed nimi na ulicy nie było nikogo. Na moście również. Hiraga pewnie

wbiegł na most i nagle gwałtownie się zatrzymał. Z cienia wyłonił się dziesięcioosobowy patrol bakufu. Natychmiast obie strony ustawiły się w pozycji zaczepno-obronnej z rękami na rękojeściach mieczy. – Podejdźcie i pokażcie mi swe papiery identyfikacyjne – wezwał ich starszy samuraj. – Kim jesteście, by kogoś zatrzymywać? – Widzicie nasze odznaki – rzekł gniewnie mężczyzna, wstępując na deszczułki mostu. – Należymy do wojowników Mito, Dziewiąty Regiment, strażnicy shōguna. Przedstawcie się. – Szpiegowaliśmy w warowni nieprzyjaciela. Przepuśćcie nas. – Wyglądacie na złodziei. Co masz w tej torbie na plecach? Papiery! Ori czuł, jak pulsuje mu ramię. Miał już na nim symptomatyczne odbarwienie, ale ukrywał to przed Hiragą, podobnie jak swój ból. W głowie mu łupało, lecz natychmiast zrozumiał, że nie ma nic do stracenia, a do zyskania – piękną śmierć. – Sonnō-jōi! – zaryczał nagle i rzucił się na samuraja na moście. Inni odstąpili, by zrobić więcej miejsca, a Ori ciął z całej mocy; odzyskał stabilną postawę, kiedy cios odbito, znowu zaatakował, zrobił fintę i tym razem cios był skuteczny. Martwy mężczyzna stał chwilę na nogach, a potem osunął się na ziemię. Ori rzucił się na następnego, który odstąpił. Pierścień wojowników zaczął się zamykać. – Sonnō-jōi! – krzyknął Hiraga i pośpieszył do boku Oriego. Razem stawili czoło przeciwnikom. – Przedstawcie się! – rzekł niewzruszony młody wojownik. – Ja jestem Hiro Watanabe i nie chcę ani polec z ręki nieznanego wojownika, ani go zabijać. – Jestem shishi z Satsumy – oświadczył dumnie Ori i podał, zgodnie ze zwyczajem, swój pseudonim: – Riyama Takagaki. – A ja jestem z Chōshū, nazywam się Shodan Moto! Sonnō-jōi! – krzyknął Hiraga i rzucił się na Watanabe, który nie okazując trwogi, cofnął się o krok, podobnie jak stojący obok. – Nigdy nie słyszałem o żadnym z was – wycedził przez zęby Watanabe. – Nie jesteście shishi… jesteście śmieciami. Hiraga odparował jego atak, a potem – mistrz szermierki – wykorzystał siłę i szybkość przeciwnika; gdy ten znalazł się w stanie chwiejnej równowagi, dał krok na bok i zadał cios poniżej miecza obrońcy w nie osłonięty tułów, po czym cofnął się i jednym ciągłym ruchem ciął przeciwnika w szyję, odcinając mu głowę, gdy tamten osuwał się już na ziemię. Akcję zakończył, stając znów w idealnej pozycji do ataku. Zapadła głęboka cisza. – Kto cię uczył szermierki? – zadał ktoś pytanie. – Jednym z moich sensei był Toko Fujita – oznajmił Hiraga, fizycznie i duchowo przygotowany do zabicia następnego wojownika. – Iiii! Był to jeden z najbardziej czczonych szermierzy Mito, który zginął podczas trzęsienia ziemi w Edo w 1855 roku razem ze stu tysiącami innych. – Jesteście shishi, a ludzie Mito nie zabijają podobnych sobie – rzekł jeden z mężczyzn

łagodnie. – Sonnō-jōi! Zachowując czujność, mężczyzna usunął się krok na bok, nie wiedząc, jak zachowają się inni, z wciąż gotowym, przygotowanym mieczem. Samurajowie z oddziału spojrzeli na niego, a potem po sobie. Naprzeciwko niego usunął się jeszcze jeden. Teraz między wojownikami utworzyło się zapraszające wąskie przejście, lecz miecze wciąż pozostawały w pogotowiu. Hiraga przygotował się, oczekując podstępu, lecz Ori skinął głową zapominając o bólu. Zwycięstwo czy śmierć nie miały dla niego znaczenia. Nie śpiesząc się wyczyścił ostrze swego miecza i schował go do pochwy. Grzecznie skłonił się obu nieboszczykom i przemaszerował wąskim przejściem, nie spoglądając ani na prawo, ani na lewo, ani do tyłu. Za chwilę ruszył za nim Hiraga. Równie powoli. Dopóki nie skręcili za róg. Wtedy obaj puścili się biegiem i nie przystanęli, póki od miejsca wydarzeń nie oddzieliła ich spora odległość.

10 Pięciu reprezentantów bakufu wniesiono bez pośpiechu w palankinach na frontowy dziedziniec Przedstawicielstwa Brytyjskiego. Poprzedzali ich samurajowie, niosący proporce z oficjalnymi emblematami, a otaczali strażnicy. Spóźnili się o godzinę. Sir William stał u szczytu szerokich schodów prowadzących do imponującego wejścia. Obok znajdowali się ministrowie Francji, Rosji i Prus oraz ich asystenci. Z boku stał Phillip Tyrer. Była też szkocka gwardia honorowa i kilku francuskich żołnierzy, na co nalegał Seratard. Admirał Ketterer i generał pozostali na statkach, by ewentualnie pośpieszyć na odsiecz. Japończycy skłonili się ceremonialnie, sir William i pozostali uchylili kapeluszy. Zgodnie z rytuałem zaprowadzili Japończyków do wielkiej sali audiencyjnej i starając się opanować rozbawienie, patrzyli na ich egzotyczne stroje: małe czarne lakierowane kapelusze mocno nasadzone na wygolone czaszki i wymyślnie zawiązane pod brodami, szaty wierzchnie z ogromnie rozszerzonymi ramionami, wielobarwne ceremonialne jedwabne kimona, rzemienne sandały i tabi oraz zatknięte za pasami wachlarze i nieodzowne dwa miecze. – Te kapelusze są za małe, nawet by do nich nasikać – zauważył Rosjanin. Sir William wraz z innymi ministrami usiadł w środku rzędu krzeseł. Na końcu rzędu, by zrównoważyć rangi delegacji, usadzono Phillipa Tyrera. Bakufu zajęli rząd naprzeciw. Między nimi, na poduszkach, siedzieli tłumacze. Po długich dyskusjach uzgodniono, że każdy z bakufu zabierze ze sobą pięciu strażników. Mężczyźni ci stali za swymi panami i podejrzliwie na siebie zerkali. Zgodnie ze sztywnym protokołem rozmówcy przedstawili się. Toranaga Yoshi był ostatni. – Tomo Watanabe, młodszy urzędnik, druga klasa – oznajmił, udając pokorę, której nie czuł, i zajął najmniej ważną pozycję na końcu rzędu. Miał na sobie strój znacznie skromniejszy od pozostałych. Członkom delegacji oraz ich strażnikom pod groźbą kary nakazano traktowanie go jak najmniej znaczącego urzędnika. Siadł, czując się dziwnie. Jacy brzydcy są ci wrogowie, myślał, jacy zabawni i śmieszni w swych wysokich kapeluszach, egzotycznych buciorach i brzydkich ciężkich czarnych ubraniach – nic dziwnego, że śmierdzą! – Samurajowie z Satsumy zamordowali Anglika… – zaczął sir William, mówiąc wyraźnie i prosto. O godzinie piątej nerwy Europejczyków były zupełnie zszarpane. Japończycy nadal zachowywali się uprzejmie. Uśmiechali się, wyglądali na niewzruszonych. Na tuzin różnych sposobów ich rzecznik utrzymywał, że… tak im przykro, lecz nie mają jurysdykcji nad Satsumą, nie znają morderców ani sposobu, by ich znaleźć, ale tak, to sprawa godna ubolewania, lecz nie, nie wiedzą, jak uzyskać odszkodowanie, lecz tak, w pewnych okolicznościach można domagać się odszkodowań, ale nie, shōgun nie jest dostępny, lecz

tak, shōgun z radością udzieli audiencji, kiedy wróci, lecz nie, nie w przewidywalnej przyszłości, lecz tak, natychmiast zwrócimy się do niego o ustalenie dokładnej daty, ale nie, to nie może być w tym miesiącu, ponieważ nie wiadomo na pewno, gdzie shōgun przebywa, ale tak, nastąpi to jak najszybciej, lecz nie, kolejne spotkanie i wszystkie spotkania nie powinny mieć miejsca w Edo, ale tak, w Kanagawie, ale tak im przykro, nie w tym miesiącu, może w przyszłym, lecz nie, tak im przykro, nie są upoważnieni… Wszystko trzeba było, jak zwykle zresztą, przetłumaczyć z angielskiego na holenderski, a potem na japoński – by mogli rzecz drobiazgowo przedyskutować – a następnie przekładano na holenderski i angielski odpowiedź, zawsze z nieodzownym moralizatorskim wykładem i grzecznymi prośbami o wyjaśnienie nawet najbanalniejszych szczegółów. Dla Yoshiego cała ta procedura okazała się niezwykle interesująca. Nigdy nie znalazł się w pobliżu tylu gai-jinów ani nie uczestniczył w zebraniach, gdzie – zdumiewające – osoby o nierównym statusie dyskutowały otwarcie na temat przyjmowanych strategii, a nie jedynie słuchały i podporządkowywały się. Z pozostałej czwórki trzej byli prawdziwymi, choć mało ważnymi urzędnikami bakufu. Wszyscy występowali pod fałszywymi nazwiskami – zwykły obyczaj przy kontaktach z cudzoziemcami. Czwarty mężczyzna siedział przy Yoshim. Znał angielski, ale nie ujawniał tego. Yoshi rozkazał mu, by wszystko zapamiętał i by go dyskretnie poinformował, jeśli coś ważnego nie zostanie dokładnie przetłumaczone. Poza tym miał milczeć. Nazywał się Misamoto i był zbrodniarzem, nad którym wisiała kara śmierci. Kiedy został sprowadzony przed Yoshiego, Misamoto natychmiast padł na twarz, trzęsąc się ze strachu. – Podnieś się i usiądź tam. – Yoshi wskazał wachlarzem krawędź platformy tatami, na której sam siedział. Misamoto bez zwłoki usłuchał. Był niewysokim mężczyzną o wąskich oczach, długich, siwiejących włosach i brodzie oraz skórze koloru ciemnego miodu. Miał na sobie prosty strój, prawie łachmany. Po twarzy spływał mu pot. – Powiedz mi prawdę: ci, co cię badali, donoszą, że znasz angielski? – Tak, panie. – Urodziłeś się w Anjiro, w Izu, i odwiedziłeś kraj zwany Ameryką? – Tak, panie. – Jak długo tam byłeś? – Prawie cztery lata, panie. – Gdzie w Ameryce? – W San Francisco, panie. – Co to jest „Sanfrensiska”? – Wielkie miasto, panie. – Dokładnie tam? – Tak, panie. Yoshi przyglądał mu się z uwagą. Pilnie potrzebował informacji. Widział, że mężczyzna rozpaczliwie chce mu się przypodobać, lecz jednocześnie śmiertelnie się boi i jego, i

strażników, którzy wepchnęli go do pokoju i przygięli mu głowę do ziemi. Postanowił zmienić taktykę. Zwolnił strażników, wstał i wychylił się przez okno, patrząc na miasto. – Opowiedz mi, szybko, własnymi słowami, co ci się przydarzyło. – Byłem rybakiem we wsi Anjiro w Izu, panie, tam, gdzie się urodziłem trzydzieści trzy lata temu, panie. – Misamoto rozpoczął gładko; widocznie powtarzał tę opowieść już setki razy. – Dziewięć lat temu łowiliśmy w szóstkę na mojej łodzi, o kilka ri od brzegu, lecz zaskoczyła nas nagła burza, która rozpętała się ogromnie szybko i gnała nas przez trzydzieści dni, a nawet więcej, na wschód, w wielkie morze, setki ri, może nawet tysiąc. W tym czasie trzej moi towarzysze zostali zmyci za burtę. Kiedy morze się uspokoiło, nasze żagle były w strzępach, nie mieliśmy jedzenia ni wody. Łowiliśmy we trójkę, ale nie złapaliśmy nic, nie było wody do picia… Jeden z nas oszalał, skoczył do morza, zaczął płynąć do wyspy, bo wydawało mu się, że ją dostrzegł, i szybko utonął. Nie widzieliśmy ani lądu, ani statków, jeno wodę. Wiele dni później mój przyjaciel, Ishii, zmarł i zostałem sam. Pewnego dnia wydawało mi się, że umarłem, ponieważ zobaczyłem ten dziwny statek, który poruszał się bez żagli i jakby płonął, lecz był to po prostu kołowiec, amerykański statek parowy idący z Hongkongu do San Francisco. Uratowali mnie, nakarmili i traktowali na równi ze sobą. Byłem przerażony, panie, lecz oni podzielili się ze mną swą strawą i piciem i odziali mnie… – Ten statek amerykański zabrał cię do tego San gdzieś-tam? Co się stało potem? Misamoto opowiedział, jak zakwaterowano go u brata kapitana, handlarza osprzętem żeglarskim, by nauczył się od niego języka i wykonywał jakieś pomocnicze prace, póki władze nie postanowią, co z nim zrobić. Mieszkał z tą rodziną przez jakieś trzy lata, pracował w ich sklepie i w porcie. Pewnego dnia zaprowadzono go przed ważnego urzędnika o nazwisku Natow, który wypytawszy go dokładnie, poinformował, że ma zostać wysłany na statku „Missouri” do Shimody jako tłumacz konsula Townsenda Harrisa, który wtedy był już w Japonii i negocjował Traktaty. Misamoto w Ameryce ubierał się na sposób zachodni i poznał niektóre zachodnie obyczaje. – Zgodziłem się z radością, panie, pewien, że mogę tutaj być pomocny, zwłaszcza dla bakufu. Dziewiątego dnia ósmego miesiąca roku tysiąc osiemset pięćdziesiątego siódmego, według ich kalendarza, pięć lat temu, zakotwiczyliśmy przy Shimodzie na Izu. Moja rodzinna wioska znajdowała się niedaleko na północ, panie. W chwili gdy znalazłem się na brzegu, otrzymałem pozwolenie, by oddalić się na dzień, i natychmiast wyruszyłem, panie, by zameldować się w najbliższej strażnicy i znaleźć najbliższego urzędnika bakufu, wierząc, że będę mile powitany z powodu wiedzy, którą nabyłem. Lecz strażnicy przy zaporze nie… – Twarz Misamota wykrzywiła się udręką. – Nie chcieli mnie słuchać, panie, ani zrozumieć… związali mnie i powlekli do Edo… To było pięć lat temu, panie, i od tego czasu traktuje się mnie jak przestępcę, zamyka jak przestępcę, choć nie w więzieniu, i wciąż wyjaśniam, wyjaśniam i wyjaśniam, że nie jestem szpiegiem, lecz lojalnym poddanym Izu, i to, co mi się przydarzyło… Ku obrzydzeniu Yoshiego po twarzy mężczyzny popłynęły łzy. Przerwał krótko to skomlenie.

– Przestań! Wiesz czy nie wiesz, że prawo zabrania opuszczania Nipponu bez pozwolenia? – Tak, panie, lecz są… – A czy wiesz, że według tego samego prawa, jeśli się je naruszy, przestępca nie może powrócić pod groźbą śmierci? – Och tak, panie, tak, tak, wiedziałem o tym, lecz nie sądziłem, że mnie to dotyczy, panie. Sądziłem, że zostanę powitany z radością, doceniony… przecież zostałem wyrzucony na morze przez wiatr. To przecież burza mni… – Prawo jest prawem. To prawo jest dobre, zapobiega zarazie. Uważasz, że zostałeś potraktowany niesprawiedliwie? – Och nie, panie – zaprzeczył pośpiesznie Misamoto, wycierając łzy, skłaniając głowę ku tatami. – Proszę mi wybaczyć, błagam o przebaczenie, proszę wy… – Po prostu odpowiedz na kilka pytań. Jak dobrze mówisz po angielsku? – Ja… rozumiem i mówię trochę w amerykańskim angielskim, panie. – Czy to ten sam język, w którym mówią ci gai-jinowie tutaj? – Tak, panie, mniej wię… – Kiedy przybyłeś, by zobaczyć Amerykanina Harrisa, byłeś ogolony czy nie ogolony? – Nie ogolony, panie. Miałem przyciętą brodę, jak większość ich żeglarzy, pozwoliłem też, by me włosy rosły tak jak im. Wiązałem je w koński ogon z nasmołowanym węzłem. – Kogo widziałeś u tego gai-jina Harrisa? – Tylko jego, panie, przez jakąś godzinę i jednego członka personelu, nie pamiętam, jak się nazywał. Jeszcze raz Yoshi rozważył niebezpieczeństwa swego planu: iść na spotkanie w przebraniu, bez aprobaty Rady Starszych i posłużyć się tym człowiekiem jako szpiegiem, by skrycie posłuchał wroga. Może Misamoto jest szpiegiem gai-jinów, myślał ponuro, tak jak sądzą wszyscy, którzy go badali. Z pewnością to kłamca, jego opowiadanie jest o wiele za gładkie, oczy zbyt przebiegłe i jeśli na siebie nie uważa, przypomina lisa. – Bardzo dobrze. Później chcę się zapoznać ze wszystkim, czego się nauczyłeś, ze wszystkim i… czy umiesz czytać i pisać? – Tak, panie, lecz po angielsku jeno trochę. – Dobrze. Mam dla ciebie zadanie. Jeśli będziesz mnie dokładnie słuchał i mnie zadowolisz, jeszcze raz rozpatrzę twoją sprawę. Jeśli mnie zawiedziesz choć trochę, pożałujesz, żeś się urodził. Wyjaśnił, czego od niego chce, wyznaczył mu nauczycieli i gdy wczoraj strażnicy przyprowadzili znowu Misamota – wygolonego, z włosami uczesanymi jak u samuraja, w ubraniu urzędnika i z dwoma mieczami, fałszywymi wprawdzie i bez ostrzy – Yoshi go nie rozpoznał. – Dobrze. Teraz przejdź się tam i z powrotem. Misamoto posłuchał, a na Yoshim zrobiło wrażenie, jak szybko ten człowiek nauczył się wyprostowanej postawy, pokazanej przez nauczyciela, nie przyrodzonej mu normalnej służalczej postawy rybaka. Zbyt szybko, pomyślał, przekonany już teraz, że Misamoto

potrafi grać tego, kogo chce, by w nim widziano. – Rozumiesz, co masz robić? – Tak, panie, przysięgam, że nie zawiodę, panie. – Wiem o tym, moi strażnicy otrzymali rozkaz, by zabić cię natychmiast, jeśli opuścisz miejsce przy mym boku, jeśli okażesz się niezręczny lub… niedyskretny. – Przerwiemy na dziesięć minut – oznajmił znużony sir William. – Powiedz im to, Johann. – Pytają się dlaczego. – Johann Favrod, szwajcarski tłumacz, ziewnął. – Przepraszam. Oni chyba sądzą, że przedyskutowali wszystkie tematy itede, itepe, przekażą wiadomość od pana itede, itepe i spotkają się z nami w Kanagawie z odpowiedzią od wyższych itede, itepe, za jakieś sześćdziesiąt dni, tak jak wcześniej sugerowali i tak dalej, i tak dalej… – Dajcie mi na dzień flotę – zaproponował cicho Rosjanin – a ja załatwię tych matierjebców i cały ten problem. – Pewnie tak – zgodził się sir William i dodał płynnie po rosyjsku: – Przykro mi, drogi hrabio, lecz przybyliśmy tutaj, by w miarę możności rozwiązać to dyplomatycznie. – Przeszedł na angielski. – Powiedz im, gdzie mają czekać, Johann. Panowie pozwolą? – Wstał, skłonił się sztywno i poprowadził zgromadzonych do poczekalni. Kiedy przechodził obok Phillipa Tyrera, rzucił: – Zostań przy nich i miej oczy i uszy otwarte. Wszyscy ministrowie skierowali się do wysokiego nocnika, stojącego w kącie przedpokoju. – Mój Boże – westchnął z ulgą sir William – myślałem, że ten cholerny pęcherz mi pęknie. Wszedł Lun, prowadząc innych służących z tacami. – Heja, pane. Herba, sanłycza! – Z pogardą wystawił kciuk w kierunku drugiego pokoju. – To samo dać małpom, heja? – Byłoby dobrze, gdyby tego nie usłyszeli. Może niektórzy z nich rozumieją pidgin. Lun wytrzeszczył oczy. – Co mówi, pane? – Och, wszystko jedno. Lun odszedł, śmiejąc się w duchu. – Cóż, moi panowie, jak się spodziewaliśmy, postępy są zerowe. Seratard, mając przy boku André Poncina, palił beztrosko fajkę, zadowolony z porażki sir Williama. – Jakie pan proponuje działania, sir Williamie? – A pan co radzi? – To problem brytyjski, francuski tylko po części. Gdyby był nasz, rozwiązałbym go z francuskim rozmachem… w dniu tamtych wydarzeń. – Ale oczywiście, mein Herr, potrzebowałby pan do tego równie dobrej floty – zauważył oschle von Heimrich. – Oczywiście. W Europie, jak pan wie, mamy trochę statków. I gdyby celem francuskiej polityki imperialnej było przybycie tu, by okazać swą siłę, tak jak to zrobili nasi brytyjscy

sprzymierzeńcy, wysłalibyśmy tu jedną czy dwie floty. – Tak więc cóż – sir William czuł zmęczenie. – A zatem jasne, że wspólnie radzicie mi postępować z nimi ostro? – Surowo i ostro – zgodził się hrabia Siergiejew. – Ja. – Oczywiście – przyznał Seratard. – Myślałem, że właśnie to pan od początku zamierzał, sir Williamie. Minister żuł sandwicza i popijał herbatę. – W porządku. Zamknę dziś zebranie i zwołam je jeszcze raz na jutro o dziesiątej z ultimatum: spotkanie z shōgunem w ciągu tygodnia, wydanie morderców, odszkodowania lub pożałują. Przy eee… oczywiście z waszą wspólną aprobatą. – Sir Williamie – wyraził opinię Seratard – przyjmując, że rzeczywiście trudno im zorganizować spotkanie z shōgunem, może warto to odłożyć na czas, gdy przybędą posiłki, no i będziemy mieli rzeczywisty powód, by się z nim spotkać. Mimo wszystko w tym pokazie siły chodzi o to, by naprawić zło, a nie realizować politykę imperialną, waszą czy naszą. – Mądra uwaga – przyznał niechętnie Prusak. Sir William rozważył wszystkie możliwe motywy tej sugestii, lecz nie znalazł w niej wad lub ukrytego ryzyka. – Bardzo dobrze. Zażądamy jak najszybszego spotkania z shōgunem. Zgoda? Kiwnęli głowami. – Proszę mi wybaczyć, sir Williamie – zaproponował z kurtuazją André Poncin. – Czy mogę panu zasugerować, żebym to ja przekazał im pańską decyzję? Dla pana rozpoczęcie zebrania i natychmiastowe jego zamknięcie wiązałoby się z pewną utratą twarzy. Dobrze? – Bardzo rozsądnie, André – pochwalił go Seratard. Wszyscy znali Poncina jako handlującego od czasu do czasu kupca, znającego nieco japońskie zwyczaje, powierzchownie język, osobistego przyjaciela Seratarda i okazjonalnie – tłumacza. W rzeczywistości był wysoko cenionym szpiegiem, mającym za zadanie wykrywanie i neutralizowanie wszystkich ważniejszych przedsięwzięć Brytyjczyków, Niemców i Rosjan na terenie Japonii. – Co pan na to, sir Williamie? – Tak – rzekł z namysłem sir William. – Tak, ma pan rację. Dziękuję, André, nie powinienem tego czynić osobiście. Lun! Drzwi otworzyły się natychmiast. – Heja, pane? – Przyprowadź młody pan Tyrer, mig mig! – Potem zwrócił się do innych: – Tyrer może to za mnie zrobić. Jako że to przecież problem Brytyjczyków… Kiedy Phillip Tyrer wrócił do drugiego pokoju przyjęć, podszedł do Johanna z całym dostojeństwem, na jakie mógł się zdobyć. Urzędnicy bakufu nie zwrócili na niego uwagi i gwarzyli dalej. Yoshi stał z boku, Misamoto tuż przy nim – jedyny, który nic nie mówił. – Johann, przekaż im pozdrowienia sir Williama i powiedz, że dzisiejsze, tak

niezadowalające zebranie zostaje odłożone i że mają się zebrać jutro o dziesiątej, by zatwierdzić to, co naszym zdaniem będzie satysfakcjonującym zakończeniem tej niczym nie sprowokowanej afery: wydanie morderców, wypłacenie odszkodowania, jak najwcześniejsze spotkanie z shōgunem. W przeciwnym razie pożałują. Johann zbladł. – Tylko tyle? – Tak, dokładnie tyle. – Tyrera również zmęczył brak decyzji i to odwlekanie. Wciąż przypominał sobie gwałtowną śmierć Canterbury’ego, poważne rany Malcolma Struana i przestrach Angelique. – Przekaż im to! Obserwował, jak Johann gardłowo wypowiada po holendersku to krótkie ultimatum. Japoński tłumacz zaczerwienił się i rozpoczął długi przekład. Tyrer ukradkiem obserwował urzędników. Czterech słuchało z uwagą, jeden nie. Człowieczek z wąskimi oczyma i odciskami na rękach; Tyrer zauważył je już wcześniej, jak i to, że ręce pozostałych były starannie utrzymane. Człowieczek zaczął coś szeptać najmłodszemu i najprzystojniejszemu urzędnikowi, Watanabe, tak jak to robił od czasu do czasu przez cały dzień. Na Boga, jaka szkoda, że nie rozumiem, co mówią, myślał zirytowany Tyrer. Z większą niż kiedykolwiek determinacją postanowił uczynić co tylko w jego mocy, by nauczyć się ich języka. Kiedy zaszokowany i zakłopotany tłumacz skończył, nastąpiła cisza, przerywana tylko odgłosami wciąganych oddechów, choć wszystkie twarze pozostały niewzruszone. Podczas tłumaczenia dwóch urzędników spoglądało ukradkowo na Watanabe. Dlaczego? Teraz wydawało się, że czekają. Watanabe spuścił wzrok, skrył się za swym wachlarzem i cicho coś powiedział. Natychmiast człowiek o wąskich oczach stanął niezgrabnie i krótko coś przemówił. Wszyscy z ulgą wstali i w milczeniu, bez ukłonów jednocześnie wyszli. Watanabe na końcu, wyprzedzając jedynie tłumacza. – Johann, naprawdę tym razem do nich doszło – oznajmił z radością Tyrer. – Tak. I bardzo ich rozwścieczyło. – Chyba tego właśnie chciał sir William. Johann wytarł czoło. Był szatynem średniego wzrostu, silnym, chudym, o ostrych rysach twarzy. – Im szybciej zostaniesz tłumaczem, tym lepiej. Najwyższy czas, bym powrócił w swe ośnieżone góry, póki mam jeszcze głowę na karku. Tu jest zbyt wielu tych kretynów i są zbyt nieprzewidywalni. – Jako tłumacz z pewnością masz uprzywilejowaną pozycję – powiedział Tyrer ze skrępowaniem. – Wszystko wiesz pierwszy. – I jestem zwiastunem złych nowin! Tutejsze nowiny są zawsze złe, mon vieux. Oni nas nienawidzą i nie mogą się doczekać, kiedy nas stąd wyrzucą. Podpisałem kontrakt z waszym Foreign Office na dwa lata, odnawialny za obopólną zgodą. Ten kontrakt kończy się za dwa miesiące i trzy dni i niech mój angielski szlag trafi. – Johann podszedł do kredensu przy oknie i pociągnął głęboki łyk piwa, które zamówił zamiast herbaty.

– Nie będzie odnawiany, bez względu na pokusy. – Rozpromienił się nagle. – Merde, to jest właśnie problem, gdy chce się stąd wyjechać. Tyrer zaśmiał się, widząc jego figlarną minę. – Musume? Twoja dziewczyna? – Prędko się uczysz. Na frontowym dziedzińcu urzędnicy wsiadali do palankinów. Przerwano wszelkie prace w ogrodzie, kilku ogrodników klęczało z głowami przy ziemi. Misamoto czekał obok Yoshiego, zdając sobie sprawę, że jeden błąd z jego strony i nie stałby tu wyprostowany. Żywił rozpaczliwą nadzieję, że pomyślnie przeszedł przez pierwszy test. W ten czy inny sposób będę użyteczny dla tego sukinsyna, myślał po angielsku, dopóki nie zdołam wrócić do raju… na pokład amerykańskiego statku i opowiedzieć kapitanowi, jak zostałem porwany z zespołu Harrisa przez te zapowietrzone psubraty… Podniósł wzrok i zamarł. Yoshi go obserwował. – Panie? – O czym myślałeś? – Miałem nadzieję, że był ze mnie pożytek, panie. Ja… Obejrzyj się, panie – wyszeptał. André Poncin schodził ze schodów, kierując się ku Yoshiemu. Natychmiast strażnicy obstawili go murem. Poncin ukłonił się grzecznie, nie okazując strachu, i powiedział niezbyt płynnie, lecz dość poprawnie po japońsku: – Panie, proszę mi wybaczyć, czy mógłbym przekazać wiadomość od mojego pana, francuskiego Wysokiego Lorda? – Jaką wiadomość? – On mówi, że bardzo prosi, że może chciałbyś widzieć w środku parowiec, silnik, armaty. Pokornie zaprasza pana i urzędników. – Poncin czekał, ale nie dostrzegł żadnej reakcji prócz władczego odprawiającego machnięcia wachlarzem. – Dziękuję panie, proszę mi wybaczyć. Odszedł, przekonany, że się nie mylił. Kiedy stanął na pierwszym stopniu schodów, zobaczył Tyrera przyglądającego mu się z okna sali recepcyjnej. Przeklął pod nosem i pomachał ręką. Tyrer odpowiedział mu tym samym. Gdy ostatni samuraj opuścił dziedziniec frontowy, ogrodnicy żwawo podjęli na nowo pracę. Jeden z nich położył łopatę na ramieniu i odszedł kuśtykając. Hiraga, z głową okutaną starą brudną szmatą, w brudnym, podartym kimonie, zadowolony był z sukcesu, który odniósł jako szpieg. Teraz wiedział jak, kiedy i gdzie powinien nastąpić jutrzejszy atak. W drodze powrotnej do zamku, znowu bezpieczny w palankinie, mając przy boku Misamota czekającego na rozkazy, Yoshi pozwolił wędrować swym myślom. Nadal zdumiewało go, że w tak niegrzecznej formie zostali odprawieni. Nie był wściekły tak jak inni, tylko cierpliwy: sposób zemsty wybierze osobiście. Zaproszenie do obejrzenia silników okrętu i do wizyty na okręcie? Iiii… to okazja nie do przepuszczenia. Niebezpiecznie jest je przyjąć, ale zostanie przyjęte. Jego oczy

powędrowały ku Misamota, który wyglądał przez szczelinę okna. Z całą pewnością więzień Misamoto dotychczas okazał się użyteczny. To głupie ze strony tłumaczy, że nie przekładali dokładnie. Głupie ze strony Rosjanina, że nam groził. Głupie z ich strony, że byli nieuprzejmi. Głupie ze strony chińskiego służącego, że nazwał nas małpami. Bardzo głupie. Cóż, załatwię ich wszystkich, niektórych wcześniej od innych… Ale jak postępować z ich przywódcami, co z ich flotą? – Misamoto, zdecydowałem, że nie odeślę cię na wartownię. Przez dwadzieścia dni będziesz kwaterował z moimi sługami i nadal uczył się zachowania samurajów. Głowa Misamota natychmiast znalazła się na podłodze palankinu. – Dziękuję ci, panie. – Jeśli będę z ciebie zadowolony. A teraz, co się jutro wydarzy? Misamoto wahał się, przerażony. Pierwsza zasada przeżycia: nigdy nie być zwiastunem złych wieści dla żadnego samuraja, nic nie mówić, nie dawać z własnej woli żadnej informacji, natomiast jeśli się jest zmuszonym, mówić każdemu to, co według ciebie chce usłyszeć. Zupełnie inaczej niż tam, w Ameryce, raju na ziemi. Odpowiedź jest jasna, chciał krzyknąć, znowu wpadając w swój zwyczaj myślenia po angielsku – jedyna rzecz, która trzymała go przy zdrowych zmysłach przez wszystkie lata uwięzienia. Gdybyś zobaczył, jak gai-jinowie traktują się wzajemnie w rodzinie; jak mnie traktowali… owszem jak służącego, ale również jako człowieka, nawet w snach nie sądziłem, że to możliwe; jak każdy może chodzić wyprostowany i nosić ze sobą nóż czy strzelbę, wyjąwszy większość czarnych; jacy wszyscy są niecierpliwi i chcieliby od razu rozwiązać każdy problem, i przejść natychmiast do następnego… – rozwiązać pięścią, strzelbą lub ogniem artyleryjskim, jeśli trzeba; jak prawie wszyscy są równi wobec prawa i nie ma śmierdzących daimyō ani samurajów, którzy mogą cię zabić, kiedy im się podoba… Yoshi odezwał się łagodnie, jakby czytając w jego myślach: – Odpowiadaj mi szczerze… Zawsze, jeśli cenisz sobie swoje życie. – Oczywiście, panie, zawsze. – Przerażony Misamoto odpowiedział, jak mu kazano, ze ślepym posłuszeństwem. – Ogromnie mi przykro, panie, lecz jeśli nie dostaną tego, co chcą, myślę, że oni… oni zrównają z ziemią Edo. Zgadzam się z tym, lecz zrobią to tylko wtedy, gdy będziemy głupi, pomyślał Yoshi. – Czy ich armaty zdołają to zrobić? – Tak, panie. Zamek się ostanie, lecz miasto spłonie. Ależ to byłoby głupie marnowanie zasobów rodu Toranaga. Musielibyśmy zastąpić ich wszystkich: wieśniaków, rzemieślników, kurtyzany i kupców, by obsługiwali nas jak zwykle. – Więc jak byś to zrobił, żeby dać im trochę zupy, lecz bez ryb? – spytał Yoshi. – Proszę cię, wybacz mi, panie, ale nie wiem, nie wiem. – Więc myśl. I daj mi odpowiedź o świcie. – Ale… Tak, panie. Yoshi oparł się o jedwabne poduszki i zaczął rozmyślać o wczorajszym zebraniu Rady

Starszych. W końcu Anjo musiał cofnąć rozkaz ewakuacji zamku – bez zgody większości i tak byłby nieważny – zatem on, jako formalny kurator, zakazał wyjazdu shōguna. Tym razem wygrałem, ale tylko dlatego, że ten uparty stary głupiec, Toyama, nalegał, by głosować na jego zwariowany plan ataku, wobec tego ani za moim wnioskiem, ani przeciw niemu. Anjo ma rację: pozostali dwaj zwykle głosują razem z nim, przeciwko mnie. Nie z powodu meritum sprawy, ale ponieważ jestem tym, kim jestem – Toranagą, który powinien być shōgunem zamiast tego głupiego chłopaka. Yoshi w swym palankinie czuł się całkowicie bezpieczny. Był sam – towarzyszył mu jedynie Misamoto, który nie mógł przecież znać jego myśli – pozwolił więc sobie, by w jego mózgu otworzyła się przegródka zatytułowana „Nobusada”: skryte, niebezpieczne rozważania. Co z nim zrobić? Nie zdołam już nad nim zapanować. Jest dziecinny, a teraz w najbardziej niebezpiecznych szponach, szponach księżniczki Yazu – szpiega cesarza i fanatycznej przeciwniczki shōgunatu. Shōgunat zerwał jej zaręczyny z uwielbianym towarzyszem zabaw dziecinnych, przystojnym i będącym świetną partią księciem. Shōgunat skazał ją na wieczne wygnanie z Kioto, z dala od rodziny i przyjaciół i zmusił do małżeństwa z tym słabeuszem, którego erekcja jest tak wiotka jak proporzec w lecie i który może nigdy nie da jej dzieci. Teraz knuje tę wizytę stanu w Kioto, by bić czołem przed cesarzem – mistrzowskie posunięcie, które zniszczy delikatną równowagę sił panującą od stuleci: „Cesarskim edyktem władza nad całym imperium zostaje przekazana shōgunowi, którego ustanawia się także Lordem Wysokim Konstablem, i jego następcom. Dlatego rozkazy wydane krajowi przez shōguna są prawem”. Jedna konsultacja pociąga za sobą następną, myślał Yoshi, i wkrótce będzie rządził cesarz, a nie my. Nobusada nie jest w stanie tego dostrzec, jego wzrok przyćmiewa jej podstępne knucie. Co robić? Znowu myśli Yoshiego pobiegły dobrze znaną, lecz jakże tajemną ścieżką: jest moim prawnym panem lennym. Nie mogę zabić go bezpośrednio. Zbyt dobrze go strzegą. Chyba że popełniając ten czyn chcę stracić własne życie. Inne środki? Trucizna. Wtedy jednak będę podejrzany, i słusznie, i nawet gdybym zdołał uniknąć krępujących mnie więzów – jestem właściwie więźniem w równym stopniu jak ten Misamoto – kraj zostanie wtrącony w niekończącą się wojnę domową, jedynymi zwycięzcami zostaną gai-jinowie i co gorsza, złamię przysięgę lojalności shōgunowi, kimkolwiek on jest, i Testamentowi. Muszę sprawić, by inni go dla mnie zabili. Shishi? Mógłbym im pomóc, lecz niebezpieczne jest pomaganie wrogom oddanym dziełu twego własnego zniszczenia. Jest jeszcze jedna możliwość. Bogowie. Pozwolił sobie na uśmiech. „Szczęście i pech – pisał shōgun Toranaga – powodzenia i niepowodzenia mają być zostawione Niebu i prawu naturalnemu; to nie są rzeczy, które można uzyskać przez modły lub wypracować jakimś przebiegłym fortelem”.

Bądź cierpliwy. Słyszał, jak Toranaga to do niego mówi. Bądź cierpliwy. Tak, będę. Yoshi zamknął tę przegródkę do następnego razu i znowu dumał o Radzie Starszych. Co im powiem? Oczywiście, wiedzą już w tej chwili, że spotkałem się z gai-jinami. Będę nalegał, by w przyszłości stosować jedną żelazną zasadę: na te spotkania musimy wysyłać jedynie ludzi inteligentnych. Co jeszcze? Z pewnością opowiem o ich żołnierzach: gigantycznych, odzianych w szkarłatne mundury, krótkie spódniczki i olbrzymie kapelusze z piórami. Każdy człowiek z karabinem odtylcowym, tak zadbanym, że aż lśniącym, tak wypieszczonym jak nasze klingi. Czy mam im powiedzieć, że ci wrogowie to głupcy, którym brak finezji, i można nimi rządzić, wykorzystując ich niecierpliwość i wzajemną nienawiść? Na podstawie opowieści Misamota można wywnioskować, że wśród nich panują takie same podziały i nienawiść jak wśród daimyō. Nie, to zatrzymam dla siebie. Ale jutro im powiem, że naszej delegacji nie powiedzie się, jeśli nie obmyślimy czegoś, co gai-jinowie mogliby zaakceptować… Co to ma być? – Ten posłaniec, Misamoto – spytał leniwym głosem – ten wysoki mężczyzna z wielkim nosem, dlaczego mówił jak kobieta, używając słów kobiecych? Czy był pół mężczyzną, pół kobietą? – Nie wiem, panie. Może nim był, mają takich wielu na okrętach, choć to ukrywają. – Dlaczego? – Nie wiem, panie, trudno ich zrozumieć. Nie mówią otwarcie o chędożeniu tak jak my, o najlepszych pozycjach ani o tym, czy chłopiec jest lepszy od kobiety. Lecz czemu mówią jak kobiety? W ich języku wszyscy mówią jednakowo, panie, to znaczy używają tych samych słów, mężczyźni i kobiety. Kilku żeglarzy, jakich spotkałem i jacy umieli powiedzieć parę słów w naszym języku, mężczyźni, którzy byli w Nagasaki, mówili tak samo jak ten wielki nos, ponieważ jedynymi ludźmi, z którymi rozmawiają, są dziwki… uczą się naszych słów od naszych dziwek. Nie wiedzą, panie, że nasze kobiety mówią odmiennie od nas, od mężczyzn, że używają odmiennych słów, jak powinny to robić osoby cywilizowane. Yoshi ukrył opanowujące go podniecenie. Nasze dziwki… tylko z nimi naprawdę się kontaktują, pomyślał. I wszyscy mają dziwki, to jasne. Zatem jedna z dróg, by nimi rządzić lub ich atakować, prowadzi przez ich dziwki, żeńskie czy męskie. – Bez formalnego rozkazu na piśmie z Admiralicji lub Foreign Office nie wydam flocie polecenia, by bombardowała Edo – powiedział admirał z płonącą twarzą. – Zalecono mi przezorność, podobnie jak panu. To nie jest karna misja! – Na miły Bóg, musimy coś zrobić w sprawie tego incydentu! Oczywiście, że to karna misja! – Sir William był równie zagniewany. Przebrzmiało już osiem uderzeń dzwonu, oznaczających północ. Znajdowali się w kwaterze admirała na pokładzie okrętu flagowego. Przy okrągłym stole siedział prócz nich jeszcze tylko generał Thomas Ogilvy. Kabina była niska, obszerna, z ciężkimi belkami na suficie, a przez okna rufowe widać było światła pozycyjne innych statków. – Wciąż wydaje mi się, że bez użycia siły w ogóle

nie wykonają żadnego ruchu. – Na Boga, niech pan wreszcie dostanie rozkaz, a ja już ich poruszę. – Admirał ponownie wziął prawie pustą karafkę z rżniętego szkła i nalał sobie znowu porto do szklanki. – Thomas? – Dzięki. – Generał podsunął szklankę. Sir William starał się opanować. – Lord Russell wydał nam już instrukcję – powiedział. – Mamy naciskać bakufu, żeby zapłacili odszkodowanie, dwadzieścia pięć tysięcy funtów za zamordowanie w Przedstawicielstwie Brytyjskim w zeszłym roku kaprala i sierżanta. Ten nowy incydent rozwścieczy go jeszcze bardziej. Znam go, a wy nie – dodał, przesadzając, by osiągnąć efekt. – Ale jego błogosławieństwo nie dotrze do nas przed upływem trzech miesięcy. Musimy teraz wydębić zadośćuczynienie, inaczej morderstwa będą się powtarzać. A bez waszego poparcia nie mam pola manewru. – Do diaska, ma pan moje pełne poparcie, ale nie w sprawie rozpoczęcia wojny. Zbombardowanie ich stolicy zaangażuje nas w wojnę. Nie jesteśmy do tego odpowiednio wyposażeni. Zgadzasz się, Thomas? – Okrążenie wsi takiej jak Hodogaya – rzekł ostrożnie generał – wyeliminowanie kilkuset dzikusów i zakucie w łańcuchy jednego z pomniejszych tubylczych władców to coś zupełnie innego niż próba opanowania tego rozległego miasta i otoczenie zamku. – Więc co z pańskim oświadczeniem, że „nie można wyobrazić sobie problemu, którego siły pod moim dowództwem nie mogłyby skutecznie rozwiązać”?! – krzyknął oskarżycielsko sir William. Generał poczerwieniał. – To, co się mówi publicznie, jak pan doskonale wie, ma niewiele wspólnego z praktyką… Również dobrze pan wie, że Edo to co innego. – Całkiem słusznie. – Admirał osuszył swą szklankę. – Więc co panowie proponują? – Cisza nabrzmiewała. Nagle szklaneczka sir Williama pękła mu między palcami, a pozostali podskoczyli na ten nieoczekiwany dźwięk. – Do cholery! – powiedział. Dokonany akt zniszczenia w jakiś sposób zmniejszył jego wściekłość. Niedbale wytarł wino serwetką. – To ja jestem tutaj ministrem. Jeśli uznam za konieczne wydanie takiego rozkazu, a wy odmówicie jego wykonania, do czego oczywiście macie prawo, poproszę o natychmiastowe wasze odejście. Kark admirała zsiniał. – Przedstawiłem już fakty Admiralicji. Proszę mnie źle nie zrozumieć: mam wielką ochotę, by pomścić zabójstwo pana Canterbury’ego i atak na innych. Jeśli chodzi o Edo, to tak jak powiedziałem, potrzeba mi jedynie rozkazu na piśmie. Nie ma się co śpieszyć. Teraz czy za trzy miesiące, dzikusy zapłacą, jak tego żądamy, tym miastem czy setką innych. – Istotnie, na Boga, zapłacą. – Sir William wstał. – Jeszcze jedna informacja, zanim pan odejdzie: nie mogę już tu dłużej stać na kotwicy. Moja flota nie jest zabezpieczona, dno morskie niepokojąco płytkie, zapowiada się pogorszenie pogody. Yokohama jest dla nas bezpieczniejsza.

– Jak długo jeszcze może pan pozostać? – Może dzień… nie wiem. Nie mam władzy nad pogodą, a o tej porze roku często bywają burze, jak pan doskonale wie. – Tak, wiem. Cóż, na razie ja odpływam. Wymagam obecności obydwu panów na zebraniu na brzegu, jutro o dziesiątej. Admirale, niech pan będzie uprzejmy dać salwę o świcie, kiedy wywieszamy flagę. Thomas, wysadź, proszę, dwustu dragonów, by zabezpieczyć teren dokoła przystani. – Czy mogę wiedzieć, po co jeszcze dwustu ludzi? – spytał szybko generał. – Wysadziłem już kompanię na brzeg. – Może będę sobie życzył wziąć zakładników. Dobranoc. – Sir William zamknął spokojnie drzwi za sobą. Dwaj mężczyźni popatrzyli w ślad za nim. – Czy rzeczywiście chce to zrobić? – Nie wiem, Thomas. Ale kiedy ma się do czynienia z czcigodnym, impetycznym Williamem cholernym Aylesburym, nigdy nic nie wiadomo. W głębokiej ciemności jeszcze jeden oddział ciężkozbrojnych samurajów wyszedł z głównych wrót zamku, przebiegł w ciszy przez most zwodzony, a potem przez zwykły most na szerokiej fosie i skierował się ku terenom przedstawicielstwa gai-jinów. Inne oddziały również tam podążały. Ponad dwa tysiące samurajów było już na miejscu. Następny tysiąc czekał, by wyruszyć na rozkaz. Sir William szedł ciężkim krokiem ze swą strażą, oficerem i dziesięcioma Szkotami przez opustoszałe ulice. Był przygnębiony i zmęczony, myślał o dniu jutrzejszym, próbując znaleźć wyjście z impasu. Róg domu; kolejny róg domu. Na końcu ulicy otwierała się wolna przestrzeń – droga do Przedstawicielstwa Brytyjskiego. – Boże! Proszę, niech pan spojrzy! Otwartą przestrzeń zapełniali milczący samurajowie, stojący bez ruchu i obserwujący ich. Wszyscy ciężkozbrojni. Miecze, łuki, włócznie, kilka muszkietów. Dał się słyszeć niewielki hałas. Sir William i towarzysząca mu grupa rozejrzeli się wokół. Droga powrotna została zablokowana masą równie milczących wojowników. – Jezu – powiedział cicho młody oficer. – Tak – westchnął sir William. To mogło być jedno z rozwiązań, lecz niech Bóg ma w swej opiece każdego Jasia w ich szeregach: flota natychmiast by zareagowała. – Chodźmy dalej. Każ swoim ludziom przygotować się do walki, jeśli zaistnieje potrzeba, niech odbezpieczą broń. Poprowadził ich naprzód; nie czuł się dzielny, tylko jakoś poza swoim ciałem, jakby obserwował siebie i innych z góry, unosząc się ponad ulicą. Samurajowie utworzyli między sobą wąską ścieżkę, na jej końcu stał oficer. Kiedy sir William zbliżył się na odległość dziesięciu stóp, mężczyzna skłonił się grzecznie, jak równy równemu. Sir William jakby obserwował samego siebie, jak uchyla swego kapelusza z tą samą uprzejmością i idzie dalej. Za nim żołnierze, karabiny w ręku, palce na cynglach. Cały czas pod górę. Wciąż ta sama cisza, te same spojrzenia. Przez całą drogę do

bramy. Tłum nieruchomych samurajów. Lecz nie na dziedzińcu frontowym. Dziedziniec i ogrody wypełniali Szkoci, uzbrojeni i gotowi. Inni stali na dachu i w oknach. Żołnierze otworzyli przed nimi wrota i zamknęli je, kiedy weszli. Tyrer i cała reszta zespołu czekali w foyer, niektórzy w nocnych koszulach, inni częściowo ubrani. Zgromadzili się dokoła. – Mój Boże, sir Williamie – przemówił Tyrer w imieniu ich wszystkich. – Byliśmy przerażeni, że mogą pana schwytać. – Jak długo są tutaj? – Mniej więcej od północy, panie ministrze – odrzekł oficer. – Nasi wartownicy stali u stóp pagórka. Kiedy wróg nadszedł, ostrzegli nas i wycofali się. Nie mieliśmy żadnego sposobu, by pana ostrzec lub zawiadomić flotę. Jeśli będą czekali do świtu, zdołamy utrzymać to miejsce, dopóki nie przybędą posiłki i flota nie odblokuje przejścia. – Dobrze – oświadczył spokojnie. – W takim razie proponuję, byśmy wszyscy poszli do łóżek, zostawili kilku ludzi na straży i pozwolili reszcie iść spać. – Panie ministrze…? – spytał zakłopotany oficer. – Gdyby chcieli nas załatwić, już by to zrobili, bez tego całego milczącego teatru. – Sir William zobaczył, że wszyscy na niego patrzą i poczuł się lepiej. Przygnębienie znikło. – Dobranoc. – Zaczął wchodzić na schody. – Ale panie ministrze, czy nie sądzi pan… – Słowa urwały się. Sir William westchnął ze znużeniem. – Jeśli pan chce trzymać ludzi na służbie, proszę bardzo… skoro to pana uszczęśliwi. Jakiś sierżant wszedł pośpiesznie do foyer, wołając: – Wszyscy odchodzą! Zwiewają, małe sukinsyny. Sir William spojrzał przez okno i zobaczył, że rzeczywiście, samurajowie roztapiają się w ciemnościach nocy. Po raz pierwszy poczuł strach. Nie spodziewał się, że znikną. W ciągu paru chwil droga w dół wzgórza była wolna i przestrzeń poniżej opustoszała. Czuł jednak, że nie odeszli daleko, że wszystkie drzwi i pobliska ulica są wypełnione wrogami, czekającymi w ukryciu, by zatrzasnąć pułapkę. Dzięki Bogu inni ministrowie i większość naszych chłopców jest bezpieczna na statkach. Dzięki Bogu, pomyślał i pomaszerował po schodach na górę, krokiem na tyle pewnym, by dodać otuchy wszystkim, którzy go obserwowali.

11 CZWARTEK, 18 WRZEŚNIA Odsunięta od błotnistej drogi i prawie zupełnie skryta za wysokim, rozwalającym się płotem „Gospoda pod Czterdziestoma Siedmioma Rōninami” znajdowała się w obskurnym pasażu niedaleko zamku Edo. Nędzna i pospolita od ulicy, wewnątrz – luksusowa i droga, o niespodziewanie solidnym płocie. Wypielęgnowane ogrody otaczały należący do niej rozległy parterowy budynek i wiele oddzielnych, osadzonych na niskich palach jednopokojowych bungalowów, które zapewniały gościom całkowite odosobnienie. Klientelę gospody stanowili dobrze prosperujący kupcy, zapewniała też bezpieczne schronienie niektórym shishi. Teraz, tuż przed świtem, w gospodzie panował spokój. Klienci, kurtyzany, mama-san, pokojówki, służący – wszyscy spali. Z wyjątkiem shishi, którzy po cichu się zbroili. Ori siedział na werandzie jednego z małych domków. Kimono miał opuszczone do talii. Z ogromnym trudem zmieniał bandaż na ramieniu. Zaogniona rana miała kolor ognistoczerwony, dotykanie jej było torturą. Całe ramię pulsowało i Ori wiedział, że powinien jak najszybciej odwiedzić lekarza. Mimo to oświadczył Hiradze, że zarówno sprowadzenie lekarza, jak i wizyta u niego są zbyt niebezpieczne. – Mogą mnie śledzić. Nie powinniśmy ryzykować, Edo jest przecież matecznikiem Toranagów. – Też tak uważam. Wracaj do Kanagawy. – Po wypełnieniu misji. Palcami musnął rozjątrzoną ranę. Ból dźgnął go głęboko. Nie ma pośpiechu, doktor może to naciąć i usunąć truciznę, pomyślał, nie bardzo w to wierząc. Karma. I karma, jeśli rana będzie nadal gnić. Był tak pochłonięty myślami, że nie słyszał człowieka, który podpełznął do niego od tyłu, prześlizgnąwszy się przez płot. Serce skurczyło mu się ze strachu, kiedy ninja położył mu rękę na ustach, by nie krzyknął. – To ja – zaszeptał gniewnie Hiraga, a potem go puścił. – Mógłbym cię zabić dwadzieścia razy. – Tak – Ori uśmiechnął się z przymusem i wskazał ręką. Wśród krzaków stał inny samuraj. Trzymał strzałę na napiętej cięciwie łuku. – Ale to on trzyma wartę, nie ja. – Dobrze. – Hiraga pozdrowił strażnika i już ułagodzony ściągnął z twarzy maskę. – Ori, czy inni w środku są gotowi? – Tak. – A co z twoim ramieniem? – Doskonale. Ori zaczął oddychać głęboko, a twarz wykrzywiła mu się z bólu, kiedy dłoń Hiragi wysunęła się jak wąż i uchwyciła jego skaleczone ramię. Z oczu pociekły mu łzy, ale milczał. – Będziesz nam zawadą. Nie możesz dzisiaj pójść z nami, wracasz do Kanagawy. –

Odwrócił się i wszedł do środka. Ori poszedł za nim ogromnie przygnębiony. Na eleganckim tatami siedziało jedenastu uzbrojonych shishi. Dziewięciu było ziomkami Hiragi z Chōshū. Dwóch nowych pochodziło z Mori – należeli do patrolu, który wczoraj ich przepuścił. Zdezerterowali i prosili o pozwolenie na przyłączenie się do shishi. – Nie udało mi się dostać bliżej niż na odległość dwustu kroków ani do świątyni, ani do przedstawicielstwa gai-jinów – oznajmił zmęczony Hiraga. – Nie możemy zatem go podpalić i zabić pana Yoshiego i innych, gdy przybędą. Niemożliwe. Musimy przygotować na niego zasadzkę gdzie indziej. – Proszę mi wybaczyć, Hiraga-san, ale jest pan pewien, że to był pan Yoshi? – spytał jeden z ludzi Mori. – Tak, jestem tego pewien. – Nadal nie mogę uwierzyć, że zaryzykowałby wyjście z zamku z tak nieliczną strażą jedynie po to, by spotkać się z paroma śmierdzącymi gai-jinami… nawet w przebraniu. Jest na to za sprytny. Z pewnością wie, że dla shishi jest głównym celem, jeśli nie liczyć shōguna, ważniejszym nawet niż ten zdrajca Anjo. – Nie jest sprytny, rozpoznałem go. Kiedyś widziałem go z bliska w Kioto – oznajmił Hiraga, nie ufając w duchu obu samurajom z Mori. – Bez względu na to, jakie miał powody, raz mógł zaryzykować wizytę u gai-jinów, ale nie dwukrotnie. Z pewnością dlatego teren jest zalany samurajami bakufu. Ale jutro znowu znajdzie się za murami zamku. To okazja, której nie powinniśmy przepuścić. Czy możemy gdzieś się na niego zasadzić? – To zależy od tego, ilu samurajów będzie w orszaku – wtrącił jeden z nowych. – Oczywiście jeśli spotkanie w ogóle się odbędzie, tak jak chcą gai-jinowie. – Jeśli? Czy pan Yoshi spróbuje podstępu? – Ja bym spróbował na jego miejscu. Nazywają go Lisem… – Co byś zrobił? – Jakoś starałbym się wszystko opóźnić. – Mężczyzna podrapał się po brodzie. Hiraga nachmurzył się. – Ale jeśli uda się do siedziby gai-jinów, tak jak wczoraj, w którym momencie będzie najmniej bezpieczny? – Kiedy wysiada z palankinu. Na dziedzińcu u gai-jinów – powiedział Ori. – Nie dostaniemy się tam, nawet gdybyśmy zastosowali atak samobójczy. Cisza gęstniała. Przerwał ją spokojny głos Oriego: – Im bliżej do wrót zamku, tym bezpieczniej będą się czuli, a zatem gdy będą wychodzili lub wracali, znajdzie się przy nim mniej strażników, w dodatku już trochę rozluźnionych. Hiraga z satysfakcją kiwnął głową, uśmiechnął się do niego i skinął na jednego ze swoich ziomków. – Kiedy dom się obudzi, powiedz mama-san, by przyprowadziła doktora dla Oriego, szybko i potajemnie. – Zgodziliśmy się, że to niebezpieczne – sprzeciwił się natychmiast Ori.

– Wartościowych ludzi trzeba chronić. Twój pomysł jest doskonały. Ori ukłonem wyraził podziękowanie. – Lepiej, żebym to ja poszedł do doktora, ne? O pierwszym brzasku, na wpół rozbudzony Phillip Tyrer biegł ku przystani, a za nim dwóch Szkotów, sierżant i szeregowiec. – Dobry Boże, Phillipie, tych dwóch strażników to aż nadto – oznajmił mu chwilę wcześniej sir William. – Jeśli Japońcy zechcą spłatać jakiegoś figla, całego garnizonu nie wystarczy do twej ochrony. Wiadomość musi dotrzeć do Ketterera i ty ją przekażesz. Do widzenia. Tyrer, tak jak sir William, musiał przejść wśród setek milczących samurajów, którzy powrócili na miejsca tuż przed świtem. Nikt go nie zaczepiał, nie reagowano na jego obecność, co najwyżej jakimś szybkim błyskiem oczu. Teraz miał przed sobą morze. Przyśpieszył kroku. – Stój, kto idzie albo odstrzelę ci twój cholerny łeb – oznajmił dochodzący z cienia głos, a Tyrer natychmiast przystanął. – Na miły Bóg – powiedział, a serce kołatało mu ze strachu. – A kto może iść? To ja z pilną wiadomością dla admirała i generała. – Przepraszam pana. Już po chwili Tyrer siedział w kutrze, który napędzany wiosłami żywo mknął ku okrętowi flagowemu. Niemal łkał ze szczęścia, tak się cieszył, że się wydostał z przedstawicielstwa; cały czas przynaglał wioślarzy, a potem wbiegł po trapie, przeskakując po dwa stopnie. – Cześć, Phillipie! – Oficerem wachtowym na głównym pokładzie był Marlowe. – Co się, do diabła, dzieje? – Cześć, John, gdzie jest admirał? Mam dla niego pilną wiadomość od sir Williama. Przedstawicielstwo jest otoczone przez tysiące tych psubratów. – Jezu! – Marlowe z niepokojem poprowadził go pod pokład, a potem ku rufie. – Jak się, do cholery, zdołałeś wydostać? – Po prostu szedłem. Przepuścili mnie przez swe szeregi, żaden z nich nie powiedział ani jednego cholernego słowa, po prostu mnie przepuścili. Nie muszę ci mówić, że robiłem w portki ze strachu… byli wszędzie, nie było ich tylko za naszym płotem i tu na dole, w okolicach naszej przystani. Wartownik piechoty morskiej na zewnątrz kabiny dziarsko zasalutował. – Dzień dobry, panie poruczniku. – Pilna przesyłka do admirała. – Więc, na Boga, Marlowe, przynieś to tu! – odezwał się zza drzwi ostry głos. – Od kogo przesyłka? Marlowe westchnął i otworzył drzwi. – Od sir Williama, panie admirale. – Co, do cholery, ten idiota zno… – Ketterer przerwał, gdy dostrzegł Tyrera. – Och, pan jest jego asystentem, prawda?

– Tłumaczem na praktyce, panie admirale. Nazywam się Phillip Tyrer. – Wręczył mu list. – Eee… Sir William przesyła panu pozdrowienia. Admirał rozerwał kopertę. Miał na sobie długą flanelową koszulę nocną, szlafmycę z chwostem i okulary do czytania w cienkiej oprawie. Czytając, ściągnął usta. Uważam, że będzie najlepiej, jeśli odwołam pańską obecność na dzisiejszym zebraniu, jak również obecność generała i innych ministrów. Jesteśmy całkowicie otoczeni przez setki, jeśli nie tysiące ciężkozbrojnych samurajów. Jak dotychczas nie przedsięwzięli żadnych wrogich działań i nie przeszkodzili nikomu w wyjściu z przedstawicielstwa. Oczywiście, mają prawo ustawiać własne wojska, gdzie im się podoba, może to po prostu blef, mający na celu wytrącenie nas z równowagi. Jednakże ze względów bezpieczeństwa sam będę załatwiał sprawy z bakufu, jeżeli się zjawią, tak jak tego zażądaliśmy. Jeśli to nastąpi, wywieszę niebieskie proporce i będę się starał powiadamiać pana na bieżąco o wydarzeniach. Jeśli nie, poczekam jeszcze dzień czy dwa, a potem może będę musiał nakazać haniebny odwrót. Gdyby zobaczył pan, że flaga została ściągnięta, będzie pan wiedział, że nas napadli i pokonali. Wtedy może pan podjąć takie działania, jakie pan uzna za stosowne. Pozostaję z szacunkiem pańskim pokornym sługą…

Admirał przeczytał uważnie list jeszcze raz, a potem polecił zdecydowanie: – Panie Marlowe, niech pan poprosi kapitana i generała, by natychmiast tu przyszli. Proszę wysłać do wszystkich statków następującą wiadomość: „Zająć stanowiska bojowe. Wszyscy kapitanowie mają zameldować się w południe na okręcie flagowym”. Następnie niech pan wyśle sygnał do ministrów z prośbą, by byli tak uprzejmi i spotkali się tu ze mną jak najszybciej. Panie Tyrer, niech pan coś zje na śniadanie i będzie gotów do zaniesienia odpowiedzi za kilka minut. – Ale panie admirale, czy nie sądzi pan… Admirał już ryczał w stronę zamkniętych drzwi. – Johnson! Ordynans natychmiast stanął na progu. – Fryzjer jest w drodze, panie admirale, pański mundur świeżo wyprasowany, śniadanie będzie gotowe, jak tylko zasiądzie pan do stołu, owsianka gorąca! Ketterer skierował wzrok na Marlowe’a i Tyrera. – Na co, u diabła, jeszcze czekacie? Do przystani Struanów w Yokohamie przybił ich kuter – jedyny w Japonii mały parowiec napędzany śrubą. Wiał rześki wiatr, lekko wzburzając szare morze pod zachmurzonym niebem. Z kołyszącego się jeszcze kutra zszedł Jamie McFay i zręcznie wspiął się po schodach, a następnie pośpieszył ku piętrowemu budynkowi górującemu nad High Street. Była dopiero ósma rano, a on już zdążył wypłynąć na spotkanie przybyłego o świcie statku pocztowego (przypływał co dwa miesiące) i zabrać pocztę, przesyłki i najświeższe gazety. Chiński pomocnik McFaya ładował wszystko na wózek. McFay ściskał dwie koperty: jedną otwartą, drugą zapieczętowaną. – Dzień dobry, Jamie. – Gabriel Nettlesmith wyszedł mu naprzeciw, wystąpiwszy z małej grupy zaspanych handlarzy oczekujących na swe łodzie. Był niskim, pulchnym, nieporządnym, cuchnącym człowieczkiem. Zionął atramentem, niepranym ubraniem i cygarami, które wciąż palił. Wydawał i redagował „Yokohama Guardian”, gazetę Osiedla, jedną z wielu azjatyckich gazet będących – mniej lub bardziej jawnie – w rękach Struanów.

– Co się wydarzyło? – Mnóstwo rzeczy… Bądź tak miły i zjedz ze mną drugie śniadanie. Przepraszam, nie mogę się zatrzymać. Nawet gdyby nie brać pod uwagę floty stojącej na kotwicy, port i tak wydałby się ożywiony, kutry pływały tam i z powrotem między pięćdziesięcioma statkami handlowymi. Inne skupiły się wokół statku pocztowego, jeszcze inne nadal płynęły ku niemu lub właśnie wracały. Jamie dotarł pierwszy do wybrzeża. Miał taką zasadę, a poza tym było to niezbędne w interesach, gdyż ceny podstawowych produktów, których ciągle brakowało, mogły się ostro wahać zależnie od wiadomości przywiezionych przez pocztę. Parowiec pocztowy płynął przy sprzyjającej pogodzie z Hongkongu do Yokohamy dziewięć dni, a jeśli po drodze zawijał do Szanghaju – około jedenastu. Poczta z Anglii dochodziła w ciągu ośmiu do dwunastu tygodni, jeżeli nie przeszkodziła pogoda lub piraci. Dzień nadejścia poczty był zawsze pełen napięcia: radosny, straszny lub trochę i taki, i taki, lecz mimo to zawsze wyczekany i wymodlony. Norbert Greyforth od Brocka i Synów, głównego rywala Struanów, nadal znajdował się o jakieś sto jardów od brzegu. Siedział wygodnie na śródokręciu, gdy tymczasem jego wioślarze ciężko pracowali, i obserwował Jamiego przez lunetę. McFay wiedział, że jest obserwowany, lecz dziś go to nie martwiło. Sukinsyn, i tak wkrótce się dowie, jeśli jeszcze nie wie, pomyślał, czując niezwykły niepokój. Bał się o Malcolma Struana, o spółkę, o siebie, o przyszłość i o swą ai-jin – kochaną osobę – która go zawsze jednakowo cierpliwie oczekiwała w ich malutkim domku w Yoshiwarze po drugiej stronie kanału, na zewnątrz ogrodzenia. Wydłużył krok. Trzech czy czterech pijaków leżało w rynsztoku niczym stare worki z węglem, inni zwalili się tu i tam wzdłuż wybrzeża. McFay przeszedł ponad jednym mężczyzną, ominął hałaśliwą grupę pijanych marynarzy ze statku handlowego, którzy zataczając się szli do swych łodzi, wbiegł po schodach do wielkiego foyer budynku należącego do Struanów, w górę po schodach na podest i po korytarzu prowadzącym wzdłuż całej długości magazynu do apartamentów. Cicho otworzył jedne z drzwi i zerknął do środka. – Cześć, Jamie – ozwał się z łóżka Malcolm Struan. – Och, cześć, Malcolm, dzień dobry. Nie byłem pewien, czy już się obudziłeś. – Kiedy wszedł, zauważył, że drzwi do sąsiedniego apartamentu są otwarte na oścież, i podszedł do wielkiego tekowego łoża z baldachimem, które, jak wszystkie meble, trzeba było przywieźć z Hongkongu lub z Anglii. Malcolm Struan siedział oparty o poduszki. Miał ziemistą cerę i wyglądał mizernie, wczorajsza podróż z Kanagawy nadwątliła jego cenne siły, choć doktor Babcott zaaplikował mu narkotyk i starali się płynąć jak najspokojniej. – Jak się dziś czujesz? Struan tylko popatrzył na niego. Wydawało się, że jego błękitne oczy wyblakły i zapadły się w oczodoły. – Wieści z Hongkongu nie są dobre, co?

Brzmiało to stanowczo i zupełnie nie ułatwiało McFayowi przekazania wiadomości. – Tak, przykro mi. Usłyszałeś armatę sygnałową? Ilekroć statek pocztowy ukazywał się na horyzoncie, tylekroć dowódca portu zwyczajowo oddawał salwę, by zawiadomić o jego przybyciu Osiedle – tej procedury przestrzegano na całym świecie we wszystkich brytyjskich osadach. – Tak, usłyszałem – potwierdził Struan. – Zanim przekażesz mi złe nowiny, zamknij, proszę, drzwi i podaj mi nocnik. McFay posłuchał. Po drugiej stronie drzwi znajdowała się pracownia, a za nią sypialnia, najlepszy apartament w całym budynku, normalnie zarezerwowany wyłącznie dla tai-pana, ojca Malcolma. Wczoraj, po naleganiach Struana i radosnym przyzwoleniu Angelique, zainstalowano tam dziewczynę. Natychmiast wiadomość o tym pomknęła przez Osiedle. Przekazywano sobie rozmaite informacje, plotkowano, że ich Angelique stała się nową Damą z Lampą, i zakładano się, że należy ona do Struana na wiele różnych sposobów. Każdy mężczyzna pragnął znaleźć się w jego łóżku. – Zwariowaliście? – powiedział McFay wczoraj wieczorem w klubie do kilku mężczyzn. – Biedaczysko jest w okropnym stanie. – Podniesie się z łóżka wcześniej, niż się wam wszystkim zdaje – wtrącił doktor Babcott. – Musi być z tego wesele, na Boga! – rzucił ktoś. – Drinki na koszt firmy – krzyknął inny wylewnie. – Świetnie, ach, będziemy mieli nasze własne wesele, pierwsze wesele. – Mieliśmy już ich mnóstwo, Charlie. Co z naszymi musume? – Na litość boską, one się nie liczą, mam na myśli prawdziwy ślub w kościele… i porządne chrzciny, i… – Skaczący Jahwe, czy sugerujesz, że coś się już wykluwa? – Plotka mówi, że byli jak gronostaje, gdy płynęli tu statkiem, nie żebym go za to winił… – Wtedy nawet nie była jego narzeczona, psiamać! Jeszcze powiesz coś, co uwleka czci Anielskich Cycków, a ja cie, jak mi Bóg miły, załatwie. McFay westchnął. Kilka pijackich ciosów i rozbitych butelek. Obydwaj mężczyźni zostali wyrzuceni na zewnątrz, ale za jakąś godzinę, hałaśliwie witani, wtoczyli się znowu do środka. Zeszłej nocy, kiedy do nich zajrzał, zanim sam udał się na spoczynek, Malcolm spał, a ona kiwała się na fotelu obok łóżka. Zbudził ją delikatnie. – Lepiej niech się pani trochę wyśpi, panno Angelique. On się teraz nie obudzi. – Tak, dziękuję, Jamie. Obserwował ją. Na wpół senna przeciągała się rozkosznie niby zadowolony młody kot. Włosy spływały na obnażone ramiona, suknię miała wysoko zebraną w talii i puszczoną w swobodnych fałdach, które przed pięćdziesięciu laty tak lubiła cesarzowa Józefina, a teraz co niektórzy paryscy krawcy starali się wprowadzić ponownie. Angelique cała pulsowała ponętną życiową siłą i McFay długo potem nie mógł zasnąć. Struan spływał potem. Z ogromnym trudem użył nocnika, ale nie dało to wielkich

rezultatów: nie pojawił się żaden stolec, tylko trochę moczu z kropelkami krwi. – Jamie, przekaż mi te złe wiadomości. – No cóż, widzisz… – Na litość boską, mów! – Twój ojciec zmarł dziewięć dni temu, tego samego dnia, gdy statek pocztowy odpływał z Hongkongu bezpośrednio do nas, a nie przez Szanghaj. Pogrzeb miał się odbyć trzy dni później. Matka prosi, bym natychmiast zorganizował twój powrót. Nasz statek pocztowy z Yokohamy z wiadomością o twoim… twoim pechu dotrze do Hongkongu najwcześniej za cztery czy pięć dni. Przykro mi – dodał bez przekonania. Struan usłyszał tylko pierwsze zdanie. Nowina nie była tak zupełnie niespodziewana, a jednak uderzyła niczym cios, równie gwałtowny jak ten, który zranił go w bok. Był bardzo zadowolony i bardzo smutny zarazem, zmieszany, podniecony, że w końcu, po długim oczekiwaniu, naprawdę będzie mógł prowadzić firmę, do czego szkolono go przez całe życie; firmę podupadającą od lat, utrzymywaną już od dawna przez matkę, która spokojnie doradzała, przypochlebiała się i pomagała ojcu przetrwać złe czasy. Zło było czymś stałym, głównie z powodu alkoholu. Ojciec traktował go jako lekarstwo łagodzące bóle głowy i ataki febry. Mal-aria, złe powietrze, tajemnicza zabójcza gorączka panująca w Szczęśliwej Dolinie, która zdziesiątkowała pierwszych kolonistów Hongkongu. Teraz już udawało się ją czasami powstrzymać dzięki wyciągowi z kory – chininie. Od kiedy pamiętał, każdego roku ojciec leżał przynajmniej dwukrotnie przez miesiąc albo nawet dłużej. Trząsł się, nieobecny umysłem przez całe dnie. Nawet wywary z bezcennej kory chinowca, przywiezionej przez dziadka z Peru, nie wyleczyły go, choć nie dopuściły, by gorączka go zabiła. Lekarstwo uratowało również wielu innych. Ale nie ocaliło biednej malutkiej Mary; miała wtedy ledwie cztery lata, a on siedem i na zawsze po tym pozostała mu świadomość śmierci, jej znaczenia i tego jak jest ostateczna. Westchnął ciężko. Dzięki Bogu, nic nie dotknęło matki, żadna zaraza, febra czy niepowodzenie. Nadal młoda, jeszcze nie skończyła trzydziestu ośmiu lat, wciąż zadbana, choć po siedmiu porodach, stalowa podpora dla nas wszystkich, zdolna opanować każdą katastrofę, każdą burzę, nawet zapiekłą stałą nienawiść i wrogość między nią a jej ojcem, przeklętym Tylerem Brockiem… a nawet zeszłoroczną tragedię, kiedy kochane bliźniaki, Rob i Dunross, utonęły niedaleko Shek-O, gdzie stoi nasz letni dom. A teraz biedny ojciec. Tak wiele śmierci. Tai-pan. Teraz ja jestem tai-panem Noble House. – Co? Co powiedziałeś, Jamie? – Mówiłem tylko, że mi przykro, tai-panie, a tutaj są listy od twojej matki. Struan z wysiłkiem wziął kopertę. – W jaki sposób najszybciej mógłbym się dostać do Hongkongu? – „Sea Cloud” przybędzie dopiero za dwa lub trzy tygodnie. Statki kupieckie, jakie tu w tej chwili cumują, są powolne, zresztą żaden nie odpływa do Hongkongu w najbliższym tygodniu. Statek pocztowy byłby najszybszy, ale płynie przez Szanghaj. Po wczorajszej podróży perspektywa jedenastodniowego rejsu przy złej

prawdopodobnie pogodzie, a może nawet tajfunie, przerażała Malcolma. Mimo to powiedział: – Porozmawiaj z kapitanem. Namów go, by popłynął prosto do Hongkongu. Co więcej przynosi poczta? – Jeszcze jej nie przeglądałem, lecz tutaj…. – Bardzo zatroskany nagłą bladością Struana McFay podał mu gazetę „Hong Kong Observer”. – Niestety, same złe nowiny: amerykańska wojna domowa nabiera rozmachu, przetacza się po dziesiątkach tysięcy poległych… bitwy pod Shiloh, Fair Oaks, w kilkudziesięciu innych miejscach, jeszcze jedna pod Bull Run, gdzie armia Unii została zdziesiątkowana. Wojna jest teraz już zupełnie inna, od kiedy w użyciu są karabiny odtylcowe, maszynowe i działa z gwintowaną lufą. Ceny bawełny skoczyły pod niebiosa z powodu blokady Południa przez Unię. Kolejna panika na londyńskiej Giełdzie Papierów Wartościowych, a z Paryża pogłoski, że Prusy w tych dniach napadną na Francję. Od śmierci Księcia Małżonka w grudniu królowa Wiktoria jeszcze nie pokazała się publicznie, krążą pogłoski, że pogrążona jest w śmiertelnym żalu. Meksyk… wycofaliśmy swoje wojska, kiedy stało się widoczne, że ten oczywisty wariat, Napoleon III, jest zdecydowany uczynić z niego dominium francuskie. Głód i zamieszki w całej Europie. – McFay zawahał się. – Czy coś ci przynieść? – Nowy żołądek. – Struan rzucił okiem na kopertę, którą ściskał w dłoniach. – Jamie, zostaw mi gazetę, przejrzyj pocztę, a potem wróć i postanowimy, co tutaj trzeba zrobić, zanim wyjadę… Dał się słyszeć niewielki hałas i obaj mężczyźni popatrzyli w stronę łączących pokoje drzwi, które obecnie były na wpół otwarte. Stała tam Angelique w eleganckim peniuarze zarzuconym na nocną koszulę. – Cześć, chéri – rzekła natychmiast. – Wydawało mi się, że słyszę głosy. Jak się dzisiaj czujesz? Dzień dobry, Jamie. Malcolmie, wyglądasz znacznie lepiej, przynieść ci coś? – Nie, dziękuję. Wejdź. Siadaj, wyglądasz cudownie. Dobrze spałaś? – Niezupełnie, ale to nic nie szkodzi – odparła, choć spała doskonale. Otaczał ją zapach perfum. Dotknęła czule Struana, potem siadła. – Zjemy razem śniadanie? McFay ledwo mógł odwrócić od niej uwagę. – Wrócę, gdy wszystko załatwię. Zawiadomię George’a Babcotta. Kiedy drzwi się zaniknęły, pogładziła Struana po czole, a on schwycił jej dłoń, przepełniony miłością. Koperta ześlizgnęła się na ziemię. Podniosła ją. Nachmurzyła się nieco. – Dlaczego jesteś taki smutny? – Ojciec nie żyje. Jego smutek wywołał u niej łzy. Zawsze łatwo przychodziło jej płakanie, łzy płynęły, kiedy chciała. Bardzo wcześnie zauważyła efekt, jaki wywierały na innych, zwłaszcza na wuju i ciotce. Wystarczyło, że pomyślała o matce, która umarła przy porodzie brata. – Ależ Angelique – powiadała jej ciotka ze łzami w oczach – biedny mały Gerard jest twym jedynym bratem, nigdy nie będziesz miała innego, nawet jeśli ten nicpoń, twój ojciec, ożeni się drugi raz.

– Nienawidzę go. – To nie jego wina. Biedny chłopak, jego narodziny były okropne. – Wszystko mi jedno, on zabił maman, zabił ją! – Nie płacz, Angelique… A teraz Struan powtarzał te same słowa, a łzy przyszły jej tym łatwiej, że naprawdę smuciła się z jego powodu. Biedny Malcolm. Stracił ojca… to był miły mężczyzna, taki miły dla mnie. Biedny Malcolm próbuje być dzielny. Nie szkodzi, wkrótce wyzdrowiejesz. Teraz jest tu znacznie łatwiej przebywać, gdy nie czuje się już smrodu, gdy prawie nie czuje się już smrodu. Nagle przed oczami stanęło jej widmo własnego ojca: „Nie zapominaj, że ten Malcolm wkrótce wszystko odziedziczy, statki, władzę i”… Nie będę o tym myślała. Ani… ani o tym innym. Wytarła łzy. – Słuchaj, opowiedz mi teraz o wszystkim. – Niewiele jest do opowiadania. Ojciec umarł. Pogrzeb odbył się wiele dni temu, a ja muszę natychmiast wracać do Hongkongu. – Oczywiście, że natychmiast… ale dopiero jak dostatecznie wydobrzejesz. – Pochyliła się i przelotnie go pocałowała. – Co zrobisz, jak tam przyjedziemy? – Jestem dziedzicem. Jestem tai-panem – powiedział po chwili z mocą. – Tai-pan Noble House? – Starała się, by jej zdziwienie wyglądało na szczere, a potem dodała delikatnie: – Malcolm, kochanie, wiadomość o twoim ojcu jest straszna, ale… ale w pewnym sensie nie nieoczekiwana, prawda? Mój ojciec mówił mi, że on chorował od dłuższego czasu. – Owszem, oczekiwaliśmy tego. – To smutne, ale… tai-panie Noble House, mimo to… proszę, czy mogę być pierwszą osobą, która ci pogratuluje? – Dygnęła przed nim tak elegancko jak przed królem i znowu usiadła, zadowolona z siebie. Jego oczy patrzyły na nią dziwnie. – Co takiego? – Sprawiasz, że czuję się taki dumny, tak cudownie… tylko to. Czy za mnie wyjdziesz? Jej serce zatrzymało się na jeden takt, twarz okrył rumieniec. Lecz mózg nakazał ostrożność, rozważne działanie; zastanawiała się, czy zachować powagę, jak w tej chwili, czy okazać wybuchową wylewność, jaka ją ogarnęła po jego pytaniu, a swoim zwycięstwie, i sprawić, że się uśmiechnie. – La! – rzekła wesoło, wachlując się chusteczką. – Tak, wyjdę za pana, monsieur Struan – przekomarzała się – lecz tylko wtedy, gdy… – zawahała się, po czym wyrzuciła z siebie pośpiesznie – tylko jeśli pan wyzdrowieje, będzie pan słuchał mnie stanowczy, ogromnie mnie rozpieszczał, kochał do szaleństwa, wybuduje pan dla nas zamek na Peak w Hongkongu, pałac na Polach Elizejskich, oporządzi klipra jako łoże nowożeńców, wyłoży złotem pokój dziecinny i znajdzie dla nas posiadłość wiejską na milion hektarów. – Bądź poważna, Angelique, posłuchaj, mówię poważnie! Och, ależ jestem poważna, pomyślała, zadowolona z tego, że Struan się uśmiecha. Łagodny pocałunek, tym razem w wargi, pełen obietnic. – Ależ monsieur, niech pan się nie wyśmiewa z bezbronnej młodej damy. – Nie wyśmiewam się z ciebie, klnę się na Boga. Czy-za-mnie-wyj-dziesz? – Słowa

wypowiedział z ogromną mocą, lecz był za słaby, by usiąść lub przyciągnąć ją bliżej do siebie. – Proszę. Jej oczy wciąż się przekomarzały. – Może, kiedy ci się polepszy… i tylko jeśli będziesz mnie słuchał stanowczy, rozpieszczał mni… – Stanowczo, jeśli to jest właśnie słówko, którego ci trzeba. – Ach tak, pardon. Stanowczo… i tak dalej. – Znowu uśmiechnęła się prześlicznie. – Może tak, monsieur Struan, lecz wpierw musimy się lepiej poznać, później zgodzić się co do zaręczyn, a wtedy, monsieur le tai-pan de la Noble Maison, kto wie… Zawładnęła nim radość. – Więc tak? Jej oczy obserwowały go, każąc mu czekać. Z całą czułością, na jaką mogła się zdobyć, powiedziała: – Rozpatrzę to z najwyższą powagą. Ale wpierw musisz mi obiecać, że szybko wyzdrowiejesz. – Wyzdrowieję, przysięgam. Znowu otarła łzy. – Teraz, Malcolmie, proszę cię, przeczytaj list od swojej matki, a ja posiedzę przy tobie. Serce biło mu mocno, a uniesienie, jakie czuł, uwolniło go od bólu. Lecz jego palce nie były równie posłuszne i miał kłopoty ze złamaniem pieczęci. – Mój aniele, przeczytaj mi go, będziesz tak miła? Natychmiast złamała pieczęć i przebiegła wzrokiem napisany niezwykłym pismem list mieszczący się całkowicie na jednej stronie. – Mój ukochany synu – czytała na głos. – Z wielkim smutkiem muszę cię zawiadomić, że twój ojciec nie żyje i teraz nasza przyszłość spoczywa w twoich rękach. Zmarł w czasie snu, biedny człowiek, pogrzeb odbędzie się za trzy dni. Zmarli niech pocieszają zmarłych, a my, żywi, musimy walczyć, dopóki starczy nam życia. Testament twego ojca zatwierdza cię jako dziedzica i tai-pana, lecz według legatu twego ukochanego dziadka, przekazanie dziedzictwa, by stało się prawomocne, musi się odbyć zgodnie z ceremonią, której świadkami mamy być ja i komprador Czen. Uporządkuj nasze interesy w Japonii, tak jak to przedyskutowaliśmy, i wracaj jak najszybciej. Twoja oddana matka. – Oczy Angelique napełniły się łzami, gdyż wyobraziła sobie, że jest matką piszącą do syna. – To wszystko? Nie ma postscriptum? – Nie, chéri, nic więcej, po prostu „twoja oddana matka”. Jakaż ona jest dzielna. Chciałabym być tak dzielna jak ona. Niepamiętna na nic z wyjątkiem następstw tego, co się właśnie wydarzyło, oddała mu list, otarła łzy, podeszła do okna wychodzącego na port i otworzyła je. Rześkie powietrze wywiało z pokoju zapach izolatki. Co teraz zrobić? Pomóc mu, by śpiesznie wrócił do Hongkongu, jak najdalej od tego podłego miejsca. Poczekaj… czy jego matka będzie przychylna małżeństwu? Nie wiem. Czy ja byłabym na jej miejscu? W czasie tych kilku

naszych spotkań zauważyłam, że nie darzy mnie sympatią, taka wyniosła, okazująca dystans, choć Malcolm mówi, że ona zachowuje się tak wobec wszystkich spoza rodziny. „Poczekaj, aż ją lepiej poznasz, Angelique, ona jest taka cudowna i silna”… Drzwi za nią otworzyły się i Ah Tok weszła bez pukania z małą tacą na herbatę w ręce. – Neh hoh mah, panycz – powitała go z uśmiechem, pokazując dwa złote zęby, z których była bardzo dumna. – Panycz spał, dobry, heja? – Przestań mówić bzdury – odparł Malcolm w płynnym kantońskim. – Ajajaj! – Ah Tok, osobista amah Struana, która opiekowała się nim od urodzenia, była instytucją samą w sobie. Ledwie przyjmowała do wiadomości obecność Angelique, koncentrując się na Struanie. Miała pięćdziesiąt sześć lat, była otyła i silna, nosiła tradycyjną białą bluzę i czarne spodnie. Długi warkocz spuszczony na plecy oznaczał, że wybrała amah jako swój zawód i dlatego przysięgła pozostać cnotliwą przez całe życie i nigdy nie mieć własnych dzieci, bo to mogłoby źle wpłynąć na jej lojalność. Za nią szło dwóch kantońskich służących z gorącymi ręcznikami i wodą do kąpieli. Głośno rozkazała im zamknąć drzwi. – Panycz kumpu, heja? – zwróciła się zjadliwie do Angelique. – Wrócę później, chéri – zapowiedziała dziewczyna. Struan nie odpowiedział, tylko skinął głową i uśmiechnął się, potem zatopiony w myślach, popatrzył jeszcze raz na list. Angelique zostawiła drzwi otwarte na oścież. Ah Tok chrząknęła z dezaprobatą, zamknęła je pieczołowicie, poleciła służącym, by pośpieszyli się z kąpielą i podała Struanowi herbatę. – Dziękuję, matko – powiedział po kantońsku, używając zwyczajowego określenia dla takiej właśnie specjalnej osoby, która go bawiła, nosiła na rękach i strzegła, gdy był bezbronny. – Złe wieści, synu – rzekła Ah Tok. Wiadomości już zdążyły się rozejść w chińskim środowisku. – Złe wieści. – Pociągnął łyk herbaty. Smakowała doskonale. – Po kąpieli poczujesz się dobrze i będziemy mogli porozmawiać. Twój Czcigodny Ojciec spóźniał się już na spotkanie z bogami. Teraz tam jest, a ty jesteś tai-panem, więc zło zamieniło się w dobro. Później przyniosę trochę superspecjalnej herbaty, którą dla ciebie kupiłam i która wyleczy wszystkie twe dolegliwości. – Dziękuję. – Jesteś mi winien srebrnego taela za lekarstwo. – Pięćdziesiątą część. – Ajajaj, przynajmniej połowę. – Ajajaj, dwudziestą część, matko. – Targował się prawie automatycznie, lecz nie niegrzecznie. – A jeśli będziesz się spierać, przypomnę ci, że jesteś mi winna swoje sześciomiesięczne zarobki wypłacone ci z góry na pogrzeb twojej babki… już jej drugi z kolei. Jeden ze służących zarechotał za plecami Ah Tok, ale udała, że tego nie zauważa. – Jeśli tak twierdzisz, tai-panie. – Użyła tego tytułu delikatnie, pierwszy raz się tak do niego zwróciła. Obserwowała go, zauważała wszystko, a potem warknęła na dwóch

mężczyzn, którzy moczyli jego ciało gąbkami, myli go starannie i skutecznie: – Pośpieszcie się z pracą. Czy mój syn, tai-pan, musi znosić przez cały dzień wasze niezręczne posługi? – Ajajaj – jeden z nich odciął się nierozsądnie. – Uważaj, ty rozpustniku nie mający matki – rzekła słodko w dialekcie, którego Struan nie rozumiał. – Tylko spróbuj zaciąć mego syna przy goleniu, a rzucę na ciebie Złe Oko. Traktuj mego syna jak Nefryt Cesarski albo twój owoc zmieni się w proch… i masz słuchać lepszych od siebie! – Lepszych? Ajajaj, starucho, pochodzisz z Ning Tok, wioski z żółwiego nawozu, słynnej tylko z pierdnięć. – Srebrny tael powiada, że ta wysoce cywilizowana osoba może cię sprać pięć razy na siedem w mahjonga dziś wieczór. – Przyjmuję – oznajmił wojowniczo mężczyzna, mimo że Ah Tok znana była jako doskonały gracz. – O co tu chodzi? – spytał Struan. – Takie gadanie służby, nic ważnego, mój synu. Kiedy słudzy skończyli, dała mu świeżutką nocną koszulę. – Dziękuję – zwrócił się do nich Struan, ogromnie odświeżony. Skłonili się uprzejmie i już ich nie było. – Ah Tok, zarygluj jej drzwi, cichutko. Posłuchała. Bystrym uchem dosłyszała szelest sukien w sąsiednim pokoju i postanowiła wzmóc czujność. Wścibska cudzoziemska diablica, ropuszo-brzuszasta dziwka. Te jej Nefrytowe Wrota, tak głodne panicza, że osoba cywilizowana prawie je słyszy, jak się ślinią. – Proszę, zapal mi świeczkę. – Co? Czy bolą cię oczy, synu? – Nie, nic takiego. W biurku są bezpieczne zapałki. Bezpieczne zapałki, najnowszy szwedzki patent, trzymano na ogół pod kluczem; poszukiwane przez wszystkich, bardzo dobrze się sprzedawały, co powodowało, że miały zwyczaj znikać. Drobne kradzieże były w Azji nagminne. Ah Tok niezręcznie użyła jednej, nie rozumiejąc, dlaczego zapalają się dopiero, gdy się je potrze o bok specjalnego pudełka. Wyjaśnił jej kiedyś dlaczego, lecz ona tylko mamrotała coś o kolejnej magii cudzoziemskich diabłów. – Gdzie ci postawić świecę, synu? – Tutaj – wskazał na łatwo dostępny dla niego stolik przy łóżku. – Teraz zostaw mnie na chwilę samego. – Ale… ajajaj, powinniśmy porozmawiać, trzeba tak wiele zaplanować. Zrzędząc wyszła. Mówienie i słuchanie złych wiadomości wyczerpały go. Tym niemniej z wysiłkiem ustawił świecę na brzegu łóżka, a potem znowu na chwilę położył się na plecach. Cztery lata temu, w jego szesnaste urodziny, matka zabrała go na Peak, aby odbyć z nim

rozmowę w cztery oczy. – Jesteś teraz dostatecznie duży, żeby poznać niektóre sekrety Noble House. Zawsze będą sekrety. Część z nich twój ojciec i ja będziemy ukrywać przed tobą, dopóki nie zostaniesz tai-panem. Pewne rzeczy ukrywam przed nim, inne przed tobą. Niektórymi podzielę się teraz z tobą, a nie z nim czy twymi braćmi i siostrami. W żadnych okolicznościach nie można tych sekretów dzielić z nikim. Absolutnie z nikim. Przyrzeknij mi to przed Bogiem. – Tak, matko, przysięgam. – Po pierwsze: być może pewnego dnia będziemy musieli przekazać sobie osobistą lub niebezpieczną informację w prywatnym liście; nigdy nie zapominaj, że każde pismo mogą zobaczyć obce oczy. Zawsze gdy będę do ciebie pisała, dodam: „PS. Kocham cię”. Ty też będziesz zawsze tak robił, nigdy tego nie opuszczaj. Lecz jeśli nie znajdziesz dopisku „PS. Kocham cię”, wiedz, że list zawiera ważną i sekretną informację ode mnie do ciebie lub od ciebie tylko do mnie. Patrz! Osłaniając przygotowany przez siebie papier, zapaliła kilka bezpiecznych zapałek i trzymała je pod papierem, nie po to, żeby go spalić, ale prawie go przypalając, linia po linii. W cudowny sposób pojawiła się ukryta wiadomość: „Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, pod poduszką jest asygnata na okaziciela na dziesięć tysięcy funtów. Trzymaj je w ukryciu, wydaj je mądrze”. – Och, matko, są tam? Naprawdę tam są, dziesięć tysięcy funtów? – Tak. – Ajajaj! Ale jak ty to robisz? To pismo? – Weź czyste gęsie pióro lub obsadkę i starannie napisz swoją wiadomość, używając cieczy, której ci dostarczę, lub mleka i pozwól temu wyschnąć. Kiedy podgrzejesz papier, jak ja to właśnie zrobiłam, pojawi się pismo. – Wyjęła jeszcze jedną zapałkę i z powagą podpaliła róg papieru. W milczeniu obserwowali płomień. Zmiażdżyła wypalone resztki na pył pod swą drobną stopą w wysokim bucie. – Kiedy zostaniesz tai-panem, nie ufaj nikomu – rzekła i dodała coś dziwnego: – nawet mnie. Teraz Struan trzymał jej smutny list nad płomieniem świecy. Słowa zaczęły się pojawiać, nakreślone bez wątpienia jej charakterem pisma. Przykro mi o tym pisać, lecz twój ojciec zmarł, awanturując się, ogłupiały od whisky. Prawdopodobnie przekupił służącego, by znowu mu ją przemycił. Znacznie więcej szczegółów przekażę osobiście. Dzięki Bogu już się nie męczy, ale to Brockowie, mój przeklęty ojciec i mój brat Morgan, nie chcieli zostawić nas w spokoju i byli przyczyną jego udarów, ostatni nastąpił dokładnie po tym, kiedy odkryliśmy, niestety zbyt późno, że skrycie działają na szkodę naszych interesów na Hawajach. Jamie zna kilka szczegółów.

Na chwilę przestał czytać, ogarnięty wściekłością. Niedługo rachunki zostaną wyrównane, obiecał sobie i kontynuował: Strzeż się naszego przyjaciela, Dmitriego Syborodina. Odkryliśmy, że jest on tajnym agentem tego rewolucjonisty, prezydenta Lincolna, a nie Południa, jak utrzymuje. Strzeż się Angelique Richaud…

Jego serce ścisnęła nagła trwoga. Czytał dalej:

Nasi paryscy agenci donoszą, że jej wuj Michel Richaud zbankrutował wkrótce po jej odjeździe i obecnie znajduje się w więzieniu za długi. Następne fakty: jej ojciec obraca się w bardzo złym towarzystwie, ma bardzo poważne długi karciane i w tajemnicy chwali się swym zaufanym, że wkrótce zostanie naszym jedynym reprezentantem we Francji (otrzymałam twój list z 4., w którym go rekomendowałeś, przypuszczam, że z jej inicjatywy). Otóż nie będzie, jest niewypłacalny. Jeszcze jeden z jego „sekretów masz zostać jego zięciem, nim minie rok. Oczywiście to śmieszne, jesteś zbyt młody na małżeństwo i nie mogłabym sobie wyobrazić gorszego spowinowacenia. Pojedynczo czy wspólnie, chcą cię usidlić, synu. Bądź roztropny i strzeż się kobiecych podstępów.

Po raz pierwszy w życiu był wściekły na matkę. Drżąc przysunął papier do ognia, a gdy list się spalił, rozdrobnił popiół do nicości, zdławił płomień, odrzucił świecę i leżał, czując mdłości. Serce mu waliło, a mózg krzyczał: Jak ona śmie prowadzić śledztwo na temat Angelique i jej rodziny, nie pytając mnie o pozwolenie! Jak można w ogóle tak się mylić! Bez względu na to, jakie popełnił grzechy, Angelique nie można za to winić. Kto jak kto, ale właśnie matka powinna wiedzieć, że za grzechy ojców dzieci winić nie można! Czyż mój ukochany dziadek nie był znacznie gorszy, czyż nie był zabójcą i czymś niewiele lepszym od pirata, którym wciąż jest jej własny ojciec? Jest cholerną hipokrytką! To nie jej sprawa, z kim się żenię. To moje życie i jeśli chcę poślubić Angelique w przyszłym roku, zrobię to. Matka nie wie nic o Angelique, a kiedy się dowie, będzie ją kochała tak jak ja albo… psiakrew, zobaczymy! Ona… – O Jezu – wydyszał, kiedy rozdarł go ból.

12 McFay uniósł wzrok sponad stosu listów, dokumentów i czasopism zalegających jego biurko. – Co z nim? – zapytał z niepokojem, gdy doktor Babcott wszedł i zamknął za sobą drzwi. Gabinet był obszerny, okna wychodziły na High Street i na morze. – Atak jakichś dolegliwości żołądkowych, Jamie. Jak się obawiam, mogą się jeszcze powtórzyć. Biedaczysko. Opatrzyłem mu ranę, zerwał kilka szwów, i podałem napój z laudanum. – Babcott przetarł zaczerwienione ze zmęczenia oczy. Miał na sobie ciężki surdut z wytartymi rękawami, zaplamiony tu i ówdzie chemikaliami i zaschniętą krwią. – W tej chwili niewiele więcej mogę dla niego zrobić. Jakie są najnowsze wiadomości na temat floty? – Status quo: flota na stanowiskach bojowych, nasze przedstawicielstwo wciąż otoczone, bakufu mają wkrótce się pojawić. – Co się stanie, jak się nie pojawią? McFay wzruszył ramionami. – Mam rozkazy zabrać Malcolma jak najszybciej z powrotem do Hongkongu, to dla niego bardzo ważne. Mogę go wsadzić na statek pocz… – Kategorycznie tego zabraniam – rzucił Babcott ze znacznie większym gniewem, niż zamierzał. – To byłoby głupie i wysoce niebezpieczne, bardzo niebezpieczne. Gdyby nadciągnął sztorm, co o tej porze roku jest prawdopodobne… cóż, silne i długotrwałe wymioty rozerwałyby wewnętrzne szwy i to by go zabiło. Nie! – Więc kiedy to będzie bezpieczne? Doktor spojrzał przez okno. Białe czapy na falach przy cyplu, ale nie w zatoce. Niebo zasnute chmurami. Przez chwilę jeszcze raz rozważał wszystkie okoliczności i doszedł do wniosku, że niewiele może powiedzieć. – Przynajmniej tydzień, może miesiąc. Bóg to wie, Jamie, ja nie. – Gdybyś również pojechał statkiem pocztowym, czy to by pomogło? – Na miłość boską, nie! Czy nie słyszałeś, co mówiłem? Nie. Nie! Ma się nie ruszać. Dziewięć dni na statku by go zabiło. – Jakie są szanse Malcolma? Tak naprawdę. Bardzo ważne, bym to wiedział. – Twarz McFaya sposępniała. – Nadal dobre. Ma mniej więcej normalną temperaturę, nie widzę żadnych oznak, by coś ropiało. – Babcott znów przetarł oczy i ziewnął. – Przepraszam, nie chciałem na ciebie krzyczeć. Jestem na nogach od północy, łatałem skutki sprzeczki żołnierza z marynarzem w Mieście Pijaków. Miałem też o świcie wezwanie do Yoshiwary, musiałem zeszyć młodą kobietę, która chciała się wyciąć z tego świata. – Westchnął. – Pomogłoby mu zapewnienie jak największego spokoju. Powiedziałbym, że to złe wieści prawdopodobnie spowodowały ten atak.

Wiadomość o śmierci Culuma Struana i o jej implikacjach, o nowym statusie Malcolma jako tai-pana – wiadomości o zasadniczym znaczeniu dla wszystkich konkurentów firmy – błyskawicznie rozniosły się po Osiedlu. U Brocków Norbert Greyforth przerwał spotkanie w interesach, by otworzyć pierwszą butelkę szampana ze skrzynki, którą chłodził na tę okazję od wielu dni – chłodził w nowym i bardzo dochodowym Lodowym Domu, tuż obok ich składu. – To najlepsza dla nas wiadomość od wielu lat – parsknął śmiechem do Dmitriego – a mam jeszcze następne dwadzieścia skrzynek na przyjęcie, które wydaję dziś wieczór. Dmitri, toast! – Wzniósł do góry kielich z rżniętego weneckiego szkła; najlepszego, jakie wyrabiano. – Toast za tai-pana Noble House, precz ze starym, precz z nowym, i niech zbankrutują w ciągu roku! – Piję z tobą, Norbercie, za sukces nowego tai-pana, ale nie za pozostałe rzeczy – oznajmił Dmitri. – Otwórz oczy na rzeczywistość. Oni są ze starej epoki, my jesteśmy z nowej… Gdy jeszcze żył Dirk Struan, byli dzielni i pełni inicjatywy, lecz teraz są słabi. McFay też jest słaby… Wystarczyłoby, żeby okazał trochę entuzjazmu, użył perswazji tego dnia, gdy zamordowano Johna Canterbury’ego, a moglibyśmy poderwać całe Osiedle, flotę, armię, złapalibyśmy tego skurwiela, króla Satsumy, powiesili go i żyli odtąd długo i szczęśliwie. – Zgadzam się. John Canterbury zostanie pomszczony, tak czy inaczej. Biedny skurczybyk – przytaknął Dmitri. – Czy wiesz, że pozostawił mi swój interes? – Firma Canterbury była jednym z mniejszych domów handlowych, specjalizujących się w eksporcie jedwabiu, a zwłaszcza kokonów i jaj jedwabników. Ogromne dochody przynosił zwłaszcza eksport do Francji, gdzie przemysł jedwabniczy, kiedyś najlepszy na świecie, został zdziesiątkowany przez zarazę. – Stale powtarzał, że to zrobi, ale mu nie wierzyłem. Jestem też wykonawcą jego testamentu… Wiluś przekazał mi przed wyjazdem wszystkie papiery. – Ci samurajowie to sukinsyny. Nie mieli powodu, by go tak mordować. Co z jego musume? Stary John za nią szalał. Jest w ciąży, prawda? – Nie, to była plotka. W swym testamencie prosił mnie, bym się nią zaopiekował, dał jej pieniędzy, by kupiła sobie własną chatkę. Poszedłem się z nią zobaczyć, lecz jej mamasan, Raiko, ta stara nietoperzyca, powiedziała mi, że dziewczyna wróciła do swej wioski, ale że przekaże jej wszystkie pieniądze. Zapłaciłem tyle, ile kazał John, i to zakończyło sprawę. Norbert w zamyśleniu dopił zawartość swego kieliszka. Dolał sobie i od razu poczuł się lepiej. – O siebie też powinieneś zadbać – stwierdził, ściszając głos. Doszedł do wniosku, że czas już dojrzał. – Musisz myśleć o przyszłości, a nie o paru belach materiału i owadzich jajach. Pamiętaj o naszej wielkiej grze, grze amerykańskiej. Z naszymi kontaktami możemy kupić dowolną ilość brytyjskiej i francuskiej broni, a co do pruskiej to właśnie podpisaliśmy kontrakt przyznający nam wyłączność na reprezentowanie Kruppa na Dalekim Wschodzie, i po lepszych cenach, niż oferuje firma Struanów. Możemy to

wszystko dostarczać na Hawaje w celu dalszego transportu do… gdziekolwiek, bez zbędnych pytań. – Wypiję za to. – Cokolwiek chcesz… możemy to dostać i prędzej, i taniej. – Norbert ponownie napełnił oba kieliszki. – Lubię dom pérignon, jest lepszy od tatt… ten stary mnich wiedział wszystko na temat barwy i cukru, i na temat jego braku. To tak jak z cukrem hawajskim – dodał ostrożnie. – Słyszałem, że w tym roku cena cukru będzie tak wysoka, że prawie stanie się skarbem narodowym dla Północy i dla Południa. Kieliszek Rosjanina zatrzymał się w pół drogi. – To znaczy? – To znaczy… ale niech to zostanie między nami, Brock i Synowie mają wyłączność na tegoroczne zbiory. To znaczy że firma Struana nie dostanie nawet stufuntowego worka, a zatem z pewnością nie dobijesz z nimi targu. – Kiedy to dotrze do powszechnej wiadomości? – Oczy Dmitriego zwęziły się w szpareczki. – Chcesz w to wejść? Potrzebny nam godny zaufania agent na Stany, zarówno na Południe, jak i na Północ. Dmitri nalał im obu, ciesząc się chłodem kieliszka. – W zamian za co? – Za toast: na pohybel Noble House! W Yokohamie, a także w salach zebrań na całym Dalekim Wschodzie i wszędzie, gdzie handlowano z Azją, również wychylano toasty, gdy tylko doszły skąpe wieści o śmierci Culuma i sukcesji nowego tai-pana. Toasty były podniosłe lub mściwe, niektórzy pili za sukcesję, inni polecali diabłu kości Culuma, część modliła się o powodzenie Struanów, ale wszyscy ludzie interesów rozważali, jakie znaczenie ma dla nich ta śmierć, gdyż – podobało im się to czy nie – Struanowie byli Noble House. W Przedstawicielstwie Francji Angelique stuknęła się kieliszkiem i ostrożnie sączyła szampana. Kieliszek był tani i niezbyt odpowiedni, podobnie jak wino. – Tak, zgadzam się z tym, monsieur Vervene. Pierre Vervene, zmęczony łysiejący mężczyzna po czterdziestce, był chargé d’affaires. – Pierwszy toast wymaga drugiego, mademoiselle – powiedział wznosząc swój kieliszek i stając nad nią. – Nie tylko za pomyślność i długie życie nowego tai-pana, lecz i za tai-pana, pani przyszłego męża! – Ach, monsieur! – Odstawiła kieliszek, udając gniew. – Wyznałam to panu w zaufaniu, gdyż jestem taka szczęśliwa, taka dumna, lecz nie wolno wspominać o tym głośno, dopóki on, monsieur Struan, nie ogłosi tego publicznie. Musi mi pan to przyrzec. – Oczywiście, oczywiście – zapewniał Vervene, ale już układał w głowie tekst wiadomości, którą wyśle Seratardowi na pokład ich statku flagowego natychmiast po wyjściu dziewczyny. Oczywiście taki związek będzie miał rozliczne polityczne następstwa dla Francji i dostarczy wielu okazji do robienia interesów. Mój Boże, myślał, jeśli będziemy sprytni… a przecież jesteśmy sprytni, będziemy mogli sterować Noble House

przez tę młodą dziwkę, która nie ma żadnych zalet prócz dość ładnej buzi, rozkosznych piersi, przejrzałego dziewictwa i pośladków, które obiecują jej mężowi swawolny entuzjazm przez parę miesięcy. Jak, do diaska, udało się jej go usidlić… jeśli to, co mówi, jest prawdą? Jeśli jest… Merde, biedaczysko musiał zwariować, by wybrać tego wycirucha podejrzanego pochodzenia i bez posagu na matkę swych dzieci! Jakie niewiarygodne szczęście dla tej obrzydliwej świni, Richauda, teraz będzie w stanie wykupić wszystkie swoje weksle. – Moje najszczersze gratulacje, mademoiselle. Drzwi otwarły się gwałtownie i do gabinetu wpakował się obładowany pocztą starszawy, pulchny Chińczyk, posłaniec Przedstawicielstwa Francji. Miał na sobie płócienną marynarkę, czarne spodnie i czarną czapeczkę. – Heja, pane, wszysko samo poca, wszysko jedno! Wywalił listy i pakiety na inkrustowane biurko, zagapił się na dziewczynę i wyszedł beknąwszy. – Boże, już sami ci obrzydliwie wychowani ludzie to dość, by doprowadzić człowieka do szaleństwa! Tysiąc razy powtarzałem temu kretynowi, żeby najpierw pukał! Przeproszę panią na chwilę. – Vervene szybko przerzucił listy. Dwa od żony, jeden od kochanki, wszystkie ostemplowane dwa i pół miesiąca temu. Założę się, że obie chcą pieniędzy, pomyślał kwaśno. – Ach, cztery listy dla pani, mademoiselle. – Wiele osób przesyłało pocztę pod adres najbliższego przedstawicielstwa. – Trzy z Paryża i jeden z Hongkongu. – Och, dziękuję! – Rozpromieniła się, widząc, że dwa są od Colette, jeden od ciotki i ostatni od ojca. – Jesteśmy tak daleko od domu, prawda? – Paryż to centrum świata, tak, tak. Cóż, myślę, że chciałaby pani zostać na chwilę sama, może pani wykorzystać pokój z drugiej strony holu. Jeśli mi pani wybaczy… – Vervene uśmiechnął się przepraszająco i wskazał gestem zawalone papierami biurko. – Sprawy państwowe. – Oczywiście, dziękuję. I dziękuję za życzenia, ale naprawdę, proszę, ani słowa… – Wdzięcznie wysunęła się z pokoju, wiedząc, że w ciągu kilku godzin jej rozkoszny sekret, wyszeptany do tysiąca uszu, stanie się powszechnie znany. Może to niemądre? Ależ tak, przecież Malcolm naprawdę mi się oświadczył, prawda? Vervene otworzył swe listy, przejrzał je szybko, zobaczył, że obydwa zawierają prośbę o pieniądze, ale nie ma w nich żadnych złych wieści, odłożył je natychmiast, by przeczytać później, i zaczął układać wiadomość dla Seratarda – z tajną kopią dla André Poncina – ciesząc się, że będzie zwiastunem dobrych wieści. – Chwileczkę – powiedział sam do siebie cicho – może zasada jaki-ojciec-taka-córka nie zawsze się sprawdza! Bezpieczniej chyba donieść o tym w formie: „Kilka minut temu mademoiselle Angelique szepnęła mi, że…”; minister będzie mógł sam wyrobić sobie opinię. Z drugiej strony holu, w przyjemnie urządzonej poczekalni, której okna wychodziły na mały ogródek z tyłu domu, usadowiła się Angelique, złakniona wiadomości. Pierwszy list Colette zawierał mnóstwo nowinek z Paryża – romanse i informacje o ich wspólnych

przyjaciołach. Był tak rozkoszny, że przebiegła tylko po nim wzrokiem, wiedząc, iż przeczyta go jeszcze wielokrotnie, a na pewno dziś wieczorem leżąc w wygodnym łóżku, kiedy już będzie się mogła tym wszystkim delektować. Znała i kochała Colette przez większość swego życia – w klasztorze były nierozłączne. Dzieliły się marzeniami, nadziejami i wszystkimi intymnymi problemami. Drugi list przynosił więcej szczegółów i kończył się na sprawach małżeńskich. Colette, również osiemnastoletnia, już rok była zamężna i miała syna. Znowu jestem w ciąży, najdroższa Angelique, mój mąż jest zachwycony, lecz ja trochę się niepokoję. Jak wiesz, pierwszy raz nie było łatwo, choć doktor zapewnia mnie, że będę dostatecznie silna. Kiedy wrócisz, nie mogę się doczekać…

Angelique wzięła głęboki oddech, wyjrzała przez okno i czekała, aż ucisk zelżeje. Nie możesz pozwolić sobie na to, by się otworzyć, powtarzała sobie bliska łez. Nawet przed Colette. Bądź silna, Angelique. Bądź ostrożna. Twe życie się zmieniło, zmieniło się wszystko… owszem, lecz tylko na chwilę. Nie daj się złapać nieprzygotowana. Znowu głęboki oddech. Następny list nią wstrząsnął. Ciocia Emma przekazywała okropną wiadomość: jej mąż był zrujnowany. Teraz jesteśmy w nędzy i mój biedny Michel w więzieniu za długi, bez jakichkolwiek widoków na pomoc! Nie mamy do kogo się zwrócić, nie mamy pieniędzy. To okropne, moje dziecko, to koszmar…

Biedny, kochany wujek Michel, pomyślała, cicho łkając. Szkoda, że okazał się tak złym inwestorem. – Nie martw się, kochana ciociu i mamo – rzekła głośno, ogarnięta nagłą radością. – Teraz mogę ci się odpłacić za całą twą dobroć. Poproszę Malcolma o pomoc, a on z pewnością… Poczekaj! Czy to byłoby rozsądne? Kiedy to rozważała, otworzyła list swego ojca. Ku jej zdumieniu koperta zwierała tylko liścik, bez spodziewanego przekazu na pieniądze, o który prosiła. Przywiozła je ze sobą z Paryża i zdeponowała w Victoria Bank, po solennym przyrzeczeniu wujowi, że nie powie nic cioci Emmie i że jej ojciec natychmiast zwróci pożyczkę, gdy tylko Angelique dotrze do Hongkongu. Ojciec zapewnił ją, że już wszystko zwrócił. Hongkong, 10 września. Cześć, mój Zajączku. Mam nadzieję, że wszystko idzie dobrze i Malcolm cię stawia na piedestale, tak jak ja i cały Hongkong. Chodzą słuchy, że jego ojciec stoi już u wrót śmierci. Będę cię informował na bieżąco. Tymczasem piszę w pośpiechu, ponieważ gdy tylko zacznie się przypływ, udaję się do Makau. Jest okazja zrobienia tam świetnego interesu, tak dobrego, że pozwalam sobie wykorzystać chwilowo w charakterze wkładu pieniądze, które zostawiłaś w depozycie. Zamierzam je zainwestować w twoim imieniu, jako równorzędnego partnera. Następną pocztą będę mógł ci przesłać sumę dziesięć razy większą od tej, o którą prosiłaś, i opowiem ci, jaki wspaniały zysk osiągnęliśmy. Mimo wszystko musimy pomyśleć o twym posagu, bez którego… wiesz przecież co?

Jej oczy odwracały się od liter, w mózgu miała zamęt. O mój Boże! Czy ma zamiar przegrać wszystko, co w ogóle posiadam?

Była prawie druga i McFay czuł znużenie. Żołądek miał pusty, a głowę wypełnioną posępnymi myślami. Napisał tuzin listów, podpisał pół setki kwitów, uregulował kilkadziesiąt rachunków, przejrzał księgi z poprzedniego dnia, które jasno pokazywały, że wpływy są mniejsze, przekonał się wreszcie, że wszystkie zamówienia złożone w Ameryce unieważniono, wstrzymano lub zaproponowano wyższe ceny, co więcej, interesy z Kanadą i Europą też się psują z powodu amerykańskiej wojny domowej. Nie było dobrych wiadomości w żadnej z depesz z Hongkongu, za to wiele złych wiadomości z szanghajskiej filii, choć kierujący tamtejszą placówką Albert McStruan wykonywał robotę na wagę złota. Mój Boże, pomyślał Jamie, to byłaby katastrofa, gdybyśmy przy tych wszystkich poczynionych tam inwestycjach musieli opuścić Szanghaj. W mieście znowu zapanował niepokój i trzy cudzoziemskie strefy, kontrolowane przez Brytyjczyków, Francuzów i Amerykanów, trzęsły się od wiadomości, że nieregularne armie ogromnego powstania tajpingów zgromadzone pod Nankinem – wielkim miastem na południu, zagarniętym przez rebeliantów dziewięć lat temu i traktowanym przez nich jako stolica – znowu ruszyły. Wycinki z „Shanghai Observer” donosiły: Dwa lata temu, kiedy nasze dzielne siły zbrojne, złożone z wojsk brytyjskich i francuskich umiejętnie wspomaganych przez miejscową armię najemną, zorganizowaną i opłacaną z funduszy naszych kupieckich książąt, zarówno europejskich, jak i chińskich, pod dowództwem wspaniałego amerykańskiego najemnika, Fredericka Townsenda Warda, odpędziły buntowników w promieniu trzydziestu dziewięciu mil, wszyscy uważaliśmy, że groźba została na stale odsunięta. Teraz naoczni świadkowie donoszą że armia nie do pokonania, armia pół miliona buntowników, wśród których znajduje się kilku europejskich oficerów, zgromadziła się, by ruszyć przeciw nam, a drugie pół miliona zmierza na północ, ku Pekinowi. Stojące im naprzeciw armie mandżurskie są zawodne i bezradne, ich chińskie oddziały buntują się, tym razem więc nie przetrzymamy. Mamy wszyscy nadzieję, że rząd Jej Wysokości skłoni władze mandżurskie do wyznaczenia kapitana Charlesa Gordona na dowódcę sil zbrojnych pana Warda, który został poważnie ranny podczas działań, oraz na stanowisko dowódcy szkolenia Mandżurów. Wasz korespondent uważa, że jak zwykle kroki te i tak są zbyt słabe i podjęte zbyt późno. Potrzebujemy w pełni uzbrojonej armii, stacjonującej w Chinach, i to bez względu na nerwowość panującą w Indiach z powodu ostatniego okropnego buntu sipajów. Interesy nadal idą katastrofalnie, ceny na herbatę i jedwab są rekordowe. Na większości terenów w promieniu pięciuset mil daje się zauważyć niedostatek żywności.

Do tego przygnębiające wieści z domu. Ulewne deszcze zmyły plony i w Irlandii, a także na innych obszarach możliwy jest głód, choć nie taki jak Wielki Głód Kartoflany, kiedy to zmarły setki tysięcy ludzi. Ogromne bezrobocie w Szkocji. Nędza w Lancashire, gdzie z powodu embarga Unii na bawełnę z Południa i blokady wszystkich południowych portów stoi większość przędzalni bawełny, w tym trzy przędzalnie Struanów. Dzięki bawełnie z Południa Anglia dostarczała tkanin całemu światu. Zaginął zmierzający do Londynu kliper Struanów wyładowany herbatą, jedwabiem i laką. Na giełdzie akcje Struanów poszły ostro w dół, a Brocków – w górę, po pomyślnym przybyciu pierwszego w sezonie ładunku herbaty. I ten najgorszy list – od Maureen Ross, jego narzeczonej od pięciu lat: „(…) kiedy mam przyjechać? Czy wysłałeś bilet? Obiecałeś, że to Boże Narodzenie będzie ostatnim, które spędzamy oddzielnie (…)”. – To jeszcze nie może być to Boże Narodzenie, dziewczyno – wymamrotał nachmurzony, mimo że bardzo ją lubił. – Nie mogę sobie jeszcze na to pozwolić, i nie jest to miejsce dla młodej damy.

Ileż to razy pisał do niej i przekonywał ją o tym; wiedział, że tak naprawdę Maureen i jej rodzice chcieliby, żeby pracował dla Struanów w Anglii lub Szkocji, a jeszcze lepiej, by porzucił „tę podłą spółkę i pracował w kraju, jak normalny mężczyzna”. A on tak naprawdę chciał, by zerwała te zaręczyny i zapomniała o nim. Większość brytyjskich żon po krótkim czasie nienawidziła Azji: brzydzili je Azjaci, a myśl o Dziewczynach Rozkoszy przepełniała je wstrętem i wściekłością, zwłaszcza gdy poznały ich łatwą dostępność; pogardzały tutejszym jedzeniem, jęczały za „domem” i rodziną i czyniły z życia swych mężów nieustanne piekło. Był też świadom tego, że on sam lubi Azję, kocha swą pracę, uwielbia wolność, ceni sobie Yoshiwarę i nie wracałby już teraz do kraju szczęśliwy. Cóż, myślał, przynajmniej dopóki nie odejdę na emeryturę. Jedyną przyjemną przesyłką w poczcie były książki od Hatcharda na Piccadilly: nowe ilustrowane wydanie rewolucyjnego „O pochodzeniu gatunków” Darwina, kilka poematów Tennysona, nowo przetłumaczona broszurka Karola Marksa i Fryderyka Engelsa zwana „Manifest komunistyczny”, pięć egzemplarzy „Puncha” i najważniejsze ze wszystkiego – jeszcze jeden numer „Ali the Year Round”. Był to tygodnik założony przez Charlesa Dickensa. Ten numer zawierał czternasty odcinek „Wielkich nadziei”; planowano je opublikować w dwudziestu częściach. Mimo że miał jeszcze mnóstwo do roboty, McFay, podobnie jak wszyscy, którzy otrzymali egzemplarz tygodnika, zamknął drzwi na klucz i zaczął pochłaniać kolejny odcinek powieści. Kiedy przeczytał „ciąg dalszy nastąpi”, westchnął. Co, do licha, zrobi teraz panna Havisham, ta ohydna stara dziwka? Przypomina mi matkę Maureen. Pokładam w Bogu nadzieję, że wszystko skończy się pomyślnie dla Pipa. Musi tak być! Pokładam w Bogu nadzieję, że dobry stary Dickens da nam szczęśliwe zakończenie… Zadumał się na chwilę, myśląc z podziwem o tym człowieku i jego wspaniałych powieściach: od „Olivera Twista” sprzed przeszło dwudziestu lat przez „Nicholasa Nickleby”, „Dawida Copperfielda” i kilkunastu innych aż do fascynującej „Opowieści o dwóch miastach”. Bez wątpienia Dickens jest największym pisarzem świata. Podniósł się i stanął przy oknie, obserwując morze i posyłając życzenia pomyślności flocie stojącej koło Edo i statkowi pocztowemu, którego już nie trzeba zawracać, będzie kontynuował swój rejs do Szanghaju, a nie bezpośrednio do Hongkongu z Malcolmem Struanem na pokładzie. Jamie przez chwilę martwił się i o niego, i o przyszłość, ale szybko zmieszało się to wszystko z losami Pipa i panny Havisham. Zastanawiał się, jak Pip wybrnie z tarapatów, w jakich się znalazł, i czy dziewczyna go pokocha. Miejmy nadzieję, że tak, biedactwo. Co z moim biedactwem, Maureen? Nadszedł czas, bym założył rodzinę… Rozległo się pukanie do drzwi. – Panie McFay. Czy mogę z panem chwilę porozmawiać? Był to Piero Vargas, jego pomocnik. – Chwileczkę. Odczuwając lekkie wyrzuty sumienia, McFay włożył egzemplarz pisma pod stos

papierów, przeciągnął się i otworzył drzwi. Piero Vargas był przystojnym Eurazjatą w średnim wieku. Pochodził z Makau, malutkiej enklawy portugalskiej, czterdzieści kilka mil na zachód od Hongkongu, umiejscowionej jak pryszcz na kontynentalnych Chinach i okupowanej od 1522 roku. Portugalczycy, prowadząc odmienną od Brytyjczyków politykę, uważali Makau za kraj równy macierzy, a nie za kolonię. Zachęcali swoich osadników do mieszanych małżeństw z Chińczykami, akceptowali Eurazjatów jako swoich obywateli i pozwalali im na osiedlanie się na stałe w Portugalii. Brytyjczycy z wielką niechęcią odnosili się do małżeństw mieszanych, choć wielu miało takie rodziny. Ich potomstwo nie było jednak akceptowane w towarzystwie. Zgodnie ze zwyczajem urodzeni w Szanghaju przyjmowali nazwisko ojca, w Hongkongu – nazwisko matki. Odkąd Brytyjczycy pojawili się w Chinach, chętnie zatrudniali najzdolniejszych mieszkańców Makau jako wekslarzy – wymieniających pieniądze – i kompradorów, którzy z konieczności władali angielskim oraz dialektami chińskiego. Noble House należał do wyjątków. Ich kompradorem był nadzwyczaj bogaty Gordon Czen, nieślubny syn założyciela firmy, Dirka Struana, i jednej z jego wielu, choć nie ostatniej, kochanek – legendarnej Mei-mei. – Tak, Piero? – Przepraszam, że przeszkadzam, senhor – powiedział Piero swoim płynnym i miękko brzmiącym angielskim. – Kinu-san, nasz dostawca jedwabiu, prosi pana o osobistą rozmowę. – Och, dlaczego? – Właściwie prosi o to nie dla siebie, ale dla dwóch klientów, którzy tu z nim przyszli. Z Chōshū. – Tak? – McFay był coraz bardziej zainteresowany. Prawie dwa lata wstępnych rozmów ze strony daimyō Chōshū, lenna położonego daleko na wschód od cieśniny Shimonoseki, zaowocowały w zeszłym roku pewną bardzo ważną transakcją, autoryzowaną przez macierzyste biuro w Hongkongu i przez nich zrealizowaną: dwustutonowy kołowiec z bardzo tajnym ładunkiem – działami, nabojami i amunicją. Kontrakt natychmiast opłacono złotem i srebrem, połowa z góry, połowa przy dostawie. – Wprowadź ich, nie, lepiej poczekaj, ja do nich zejdę do sali recepcyjnej. – Si, senhor. – Czy jeden z nich to ten sam facet co zeszłym razem? – Słucham, senhor? – Młody samuraj, który mówił trochę po angielsku? – Nie brałem udziału wtedy w dyskusji, senhor. – Ach, tak, teraz sobie przypominam. Pokój recepcyjny był duży. Przy dębowym stole mogły usiąść czterdzieści dwie osoby. Stały też kredensy do kompletu i wysokie komody na srebrne talerze oraz oszklone z przodu, dobrze utrzymane gabloty, część z nich wypełniona bronią. McFay otworzył jedną i wyjął pas z przypiętym pistoletem. Zapiąwszy go dokoła bioder upewnił się, że pistolet

jest naładowany i luźno siedzi w kaburze. Miał taki zwyczaj, że spotykając się z samurajami, był uzbrojony. „Chodzi o twarz – wyjaśniał swoim podwładnym – a także o bezpieczeństwo”. Dla większej pewności oparł o krzesło karabin Spencera i stanął przy oknie, zwrócony twarzą do drzwi. Vargas powrócił z trzema ludźmi. Jeden był w średnim wieku, tłusty i bez mieczy. Kinu, ich dostawca jedwabiu. Zachowywał się z nieszczerą uniżonością. Dwaj pozostali byli niewątpliwie samurajami, jeden młody, drugi chyba po czterdziestce; McFay zawsze miał trudności z określeniem ich wieku. Obaj niewysocy, szczupli, o surowych twarzach, uzbrojeni jak oni wszyscy. Skłonili się uprzejmie. McFay zauważył, że obaj mężczyźni natychmiast dostrzegli karabin odtylcowy. Odpowiedział takim samym ukłonem. – Ohayo – rzekł. Dzień dobry. – Dōzo – proszę, wskazał krzesła naprzeciwko, w bezpiecznej odległości. – Dzień dob-bry – odpowiedział młodszy bez uśmiechu. – Ach, mówi pan po angielsku? To wspaniale. Proszę usiąść. – Speak ritt’re – „speak little”, trochę mówię, oświadczył młodzieniec. Głoski „l” brzmiały jak „r”, gdyż w japońskim nie ma dźwięku „l”. Podobne kłopoty sprawia Japończykom dźwięk „w”. Przez chwilę młodzieniec rozmawiał z Vargasem w fukenejskim, chińskim dialekcie, który obaj znali, a następnie samurajowie przedstawili się, dodając, że wysłał ich pan Ogama z Chōshū. – Nazywam się Jamie McFay, jestem szefem firmy „Struan i Spółka” w Japonii i jestem zaszczycony, że panów widzę. Znowu Vargas przetłumaczył. Jamie cierpliwie przeszedł przez obowiązkowy kwadrans wypytywań o zdrowie ich daimyō, o ich zdrowie, o jego własne zdrowie, o zdrowie królowej, o perspektywy w Chōshū, w Anglii. Nic szczególnego, wszystko w uprzejmym tonie. Wypito i pozachwycano się podaną herbatą. W końcu młody mężczyzna przeszedł do rzeczy. Vargas starał się, by w jego głosie nie brzmiało podniecenie. – Chcą kupić tysiąc karabinów odtylcowych i po tysiąc ładunków z brązu na karabin. My mamy podać uczciwą cenę i dostarczyć je w ciągu trzech miesięcy. Jeśli skrócimy ten czas do dwóch miesięcy, wypłacą premię, dwadzieścia procent. McFay pozostawał na pozór równie spokojny. – Czy to wszystko, co chcą nabyć w tej chwili? Vargas przetłumaczył. – Tak, senhor, lecz żądają po tysiąc nabojów na karabin. I małego parowca. McFay przeliczał ogromny potencjalny zysk, lecz jednocześnie wspominał rozmowę z Greyforthem, był też świadomy powszechnie znanej rzeczy: wrogiego stosunku do wszelkich transakcji bronią, jaki żywili admirał, generał i sir William. Przypomniał sobie te wszystkie morderstwa. I porąbanego na kawałki Canterbury’ego. I on sam przecież również nie aprobował sprzedaży broni, w każdym razie do czasu, gdy nie będzie to bezpieczne… Tylko czy

kiedykolwiek będzie to bezpieczne, zważywszy całą wojowniczość tych ludzi? – Proszę cię, powiedz im, że będę mógł dać odpowiedź za trzy tygodnie. Zobaczył, jak miły uśmiech znika z twarzy młodszego mężczyzny. – Odpowiedz… teraz. Nie trzy tygodnie. – Nie mieć strzelb tutaj. – McFay mówił wolno, bezpośrednio do niego. – Musieć pisać do Hongkong, do główne biuro, dziewięć dni tam, dziewięć dni z powrotem. Niektóre karabiny tam. Cała reszta w Ameryce. Cztery czy pięć miesięcy minimum. – Nie rozumieć. Vargas przetłumaczył. Nastąpiła gorączkowa wymiana zdań między obydwoma samurajami. Kupiec odpowiadał na ich pytania z gorliwą pokorą. – Powiada, że dobrze, on lub urzędnik z Chōshū powróci za dwadzieścia dziewięć dni. Ta transakcja ma być trzymana w sekrecie. – Oczywiście – McFay spojrzał na młodzieńca. – Sekret. – Hai! Sek-ret. – Spytaj go, jak się ma ten samuraj, który tu kiedyś był, Saito? Zobaczył, że się nachmurzyli, lecz nic nie mógł odczytać z ich twarzy. – Nie znają go osobiście, senhor. Dalsze ukłony i Jamie pozostał sam. Zatopiony w myślach odłożył do gabloty pas z pistoletem. Jeśli ja nie sprzedam im broni, zrobi to Norbert, nie zważając na jakąś tam moralność. Wrócił Vargas, w doskonałym nastroju. – Wspaniała okazja, senhor, ale jakaż odpowiedzialność. – Tak. Ciekawe, co tym razem odpowie na to główne biuro. – Można się o tym szybko przekonać, senhor. Nie musi pan czekać osiemnastu dni. Czyż główne biuro nie znajduje się na górze? McFay wlepił w niego wzrok. – Niech mnie diabli, zapomniałem o tym! Trudno myśleć o młodym Malcolmie jako taipanie, którego decyzja jest ostateczna. Masz słuszność. Usłyszeli klapanie kogoś biegnącego, a potem drzwi się otworzyły. – Przepraszam, że się wpycham – powiedział Nettlesmith, dysząc z wyczerpania. Poplamiony cylinder przekrzywił mu się na głowie. – Pomyślałem, że lepiej będzie, jeśli się pan dowie. Niebieska flaga sygnałowa wjechała kilka minut temu na maszt naszego przedstawicielstwa, potem zjechała, potem znowu wjechała, zjechała do połowy masztu i zatrzymała się tam. Jamie patrzył na niego, nie rozumiejąc. – Co to, do diaska, znaczy? – Nie wiem. Wiem tylko to, że flaga w połowie masztu zwykle oznacza śmierć, prawda? Admirał, straszliwie zaniepokojony, ponownie skierował lornetkę na maszt flagowy Przedstawicielstwa Brytyjskiego. Równie zatroskani byli wszyscy, którzy znajdowali się na pokładzie rufówki: kapitanowie pozostałych statków, Marlowe, generał, admirał francuski i von Heimrich. Ale Seratard i André Poncin tylko udawali. Kiedy pół godziny

temu bocianie gniazdo wszczęło alarm, wszyscy wstali od obiadu i podążyli na pokład. Z wyjątkiem ministra Rosji. – Chcecie czekać na zimnie, to bardzo dobrze, ale niech mnie diabli, jeśli to zrobię. Gdy z brzegu nadejdzie jakakolwiek wiadomość: tak, nie lub wojna, proszę, obudźcie mnie. Jeśli rozpoczniecie bombardowanie, dołączę do was… Marlowe obserwował fałdę na karku admirała, pogardzając nim; żałował, że nie znajduje się na brzegu razem z Tyrerem lub na swym statku. W południe admirał zastąpił tymczasowego kapitana kimś obcym, jakimś porucznikiem Domfildem, ignorując rady Marlowe’a. Cholerny stary sukinsyn, spojrzyj tylko, jak cholernie ostentacyjnie bawi się swą lornetką… wszyscy wiedzą, że jest nadzwyczaj droga i wydaje się ją tylko oficerom powyżej kapitana. Cholerny stary… – Marlowe! – Tak, panie admirale. – Trzeba się dowiedzieć, cóż, u diabła, się tam dzieje. Popłyniesz na brzeg… nie, potrzebuję cię tutaj! Thomas, czy byłbyś tak dobry i posłał oficera do naszego przedstawicielstwa? Marlowe, odkomenderuj sygnalistę, by poszedł z oddziałem. Generał skierował kciuk w stronę swego adiutanta i ten odszedł w pośpiechu. Marlowe podążył za nim. Seratard szczelniej otulił się surdutem przed zimnem poranka. – Obawiam się, że sir William wpakował się w jakieś tarapaty. – Przypominam sobie, że już rano zapoznał nas pan ze swym zdaniem – odparł szorstko admirał. Zebranie z ministrami, które zwołał, przebiegało hałaśliwie, ale nie zaproponowano żadnych rozwiązań, z wyjątkiem propozycji hrabiego Siergiejewa: natychmiastowe użycie zmasowanych sił. – Którymi, drogi hrabio – odparował z miejsca admirał – teraz nie dysponujemy i nie mielibyśmy ich, gdyby przyszło po prostym bombardowaniu opanować miasto i jego okolice. Teraz Ketterer zacisnął wargi i spojrzał z gniewem na Seratarda, którego darzył antypatią, z wzajemnością zresztą. – Jestem przekonany, że sir William znajdzie jakieś wyjście, lecz szczerze panu wyznam: jeśli coś przyniesie uszczerbek naszym barwom, puszczę Edo z dymem! – Zgadzam się z tym – przytaknął Seratard. – To sprawa honoru narodowego. – Japońcy nie są głupi… tak jak niektórzy z nas. – Rysy von Heimricha stężały. – Nie wierzę, że zlekceważą siłę, jaką teraz dysponujemy. Wiatr zerwał się nagle, reje trzeszczały nad głowami, morze poszarzało, chmury ciemniały. Oczy wszystkich zwróciły się na linię szkwału na wschodnim horyzoncie. Szkwał kierował się ku brzegowi, zagrażając okrętom, które nie osłonięte stały na kotwicach. – Marlowe, wyślij… Marlowe! – zaryczał admirał. – Tak, panie admirale? – zbliżył się biegiem Marlowe. – Na miłość boską, pozostawaj pan w zasięgu głosu! Przekaż wszystkim okrętom sygnał:

„Przygotować się do wyjścia w morze. Jeśli warunki nagle się pogorszą, na moją komendę rozpocząć indywidualne działania i zgromadzić się ponownie przy Kanagawie natychmiast, gdy tylko warunki na to pozwolą”. Panowie – zwrócił się do oficerów – dopóki mamy pogodę, wracajcie na swe okręty. Odeszli pędem, zadowoleni, że znajdą się daleko. – Chyba również powrócę na swój statek – oświadczył francuski admirał. – Bonjour, messieurs. – Pójdziemy z panem, monsieur admirale – rzekł Seratard. – Dziękujemy za gościnę, admirale Ketterer. – Co z hrabią Aleksym? Przyjechał z wami, prawda? – Niech sobie śpi. Lepiej nie budzić rosyjskiego niedźwiedzia, n’est-ce pas? – rzucił zimno Seratard do von Heimricha. Obydwaj doskonale wiedzieli o tajnych wstępnych rokowaniach Prus z carem, by ten pozostał neutralny we wszystkich konfliktach, co pozwoliłoby Prusom na ekspansję w Europie i zrealizowanie głównego celu ich polityki państwowej: powstanie pod przewodnictwem Prus z ludów mówiących po niemiecku jednego narodu niemieckiego. Marlowe, śpiesząc do sygnalisty, zobaczył swój własny okręt, „Pearl” stojący spokojnie na kotwicy i zmartwił się, przeklinając w duchu, że nie ma go na pokładzie i nie może dowodzić. Niepewnie spojrzał znowu na morze, oceniając linię szkwału, ciężar czerniejących chmur, zapach i smak niesionej wiatrem soli. – Z tego cholerstwa zrobi się jeszcze niezgorsze skurwysyństwo. W pokoju recepcyjnym Przedstawicielstwa Brytyjskiego sir William, otoczony strażą, z Phillipem Tyrerem i oficerem Szkotów u boku, siedział, patrząc zimno na trzech sadowiących się powoli japońskich notabli oraz na ich gwardię przyboczną. Na siwowłosego Starszego, Adachiego, daimyō Mito, na fałszywego samuraja, rybaka Misamota i na niskiego, brzuchatego notabla bakufu, który nie przyznając się do tego, płynnie władał holenderskim i którego tajne zadanie polegało na złożeniu Yoshiemu sprawozdania z przebiegu spotkania i zachowania pozostałych dwóch. Jak zwykle żaden z nich nie przedstawił się swym prawdziwym nazwiskiem. Tak jak wczoraj, przybyło pięć palankinów, z tą samą ceremonią, ale otaczała je większa liczba strażników. Tylko trzy z nich były zajęte, co dziwnie niepokoiło sir Williama. Właśnie to, jak również zwiększona nocna aktywność samurajów wokół świątyni i zabudowań przedstawicielstwa, skłoniła go, by częściowo zaalarmować flotę – opuścił proporzec do połowy masztu, co według niego Ketterer powinien zrozumieć. Na zewnątrz, na frontowym dziedzińcu, Hiraga przebrany za ogrodnika był równie, jeśli nie mocniej, wytrącony z równowagi: Toranaga Yoshi nie przybył wraz z notablami. Znaczyło to, że tak starannie przygotowany plan ataku, zasadzka przy wrotach zamkowych, w którą miał wpaść Yoshi, nie zostanie przeprowadzony. Natychmiast próbował się ulotnić, lecz samurajowie z irytacją kazali mu wracać do pracy. Posłuchał, wrząc z gniewu, czekając na szansę, by uciec.

– Spóźniliście się o dwie i pół godziny – oświadczył lodowato sir William na powitanie. – W krajach cywilizowanych spotkania dyplomatyczne odbywają się punktualnie! Natychmiast posypały się kwieciste przeprosiny, nie mające żadnego znaczenia. Następnie zwykła obowiązkowa prezentacja, przesłodzone komplementy, irytujące uprzejmości. Potem przeszło godzinę trwało spokojne odrzucanie żądań, padały niezgrabne argumenty, prośby o zwłokę, pytania wymagające powtórzenia, zaprzeczanie faktom, przedstawiano wyjaśnienia, usprawiedliwienia, przeprosiny, wszystko z wielką kurtuazją. Sir William już miał wybuchnąć, kiedy z wielkim ceremoniałem najstarszy z nich, Adachi, wyjął zapieczętowany zwój i wręczył go japońskiemu tłumaczowi, który z kolei przekazał go Johannowi. – Gott im Himmel! – Znużenie Johanna ustąpiło natychmiast. – Jest zapieczętowane pieczęcią rōjū. – Co to takiego? – Rada Starszych. Wszędzie rozpoznałbym tę pieczęć, taką samą dostał ambasador Harris. Lepiej niech pan to przyjmie formalnie, sir Williamie, a potem ja przeczytam to głośno, jeśli jest po holendersku, w co wątpię. – Stłumił nerwowe ziewnięcie. – Prawdopodobnie chodzi o dalszą grę na zwłokę. Sir William postąpił zgodnie z sugestią Johanna, choć nie w smak mu było, że jest tak ograniczony w swych działaniach i musi polegać na cudzoziemskich najemnych tłumaczach. Johann złamał pieczęć i przebiegł dokument wzrokiem. Nie krył zdumienia. – To po holendersku, na Boga! Jeśli opuścić wszystkie tytuły, formalne zwroty i tym podobne, mówi ono: „Rada Starszych, otrzymawszy coś, co jak się wydaje, jest uzasadnioną skargą, przeprasza za zaniedbanie przez swych poddanych ich obowiązków i pragnie zaprosić czcigodnego ministra Brytyjczyków i innych akredytowanych ministrów, by spotkali się z Radą za trzydzieści dni, licząc od teraz, w Edo, gdzie zostanie przedłożona formalna skarga, sprawy – przedyskutowane, działania podjęte i uzgodnione odszkodowanie z powodu przedmiotu wzmiankowanej słusznej skargi”. Podpisano… Nori Anjo, kanclerz. Z najwyższym wysiłkiem sir William trzymał się na wodzy, by nie okazać gwałtownego przypływu ulgi. To niewiarygodne odroczenie stwarzało tak rozpaczliwie potrzebny mu pretekst do zachowania twarzy, a jeśli subtelnie pchnie ich nieco dalej… Nagle kątem oka zauważył z wściekłością, że Tyrer uśmiecha się szeroko. – Przestań się uśmiechać, cholerny idioto – syknął i na tym samym oddechu dodał ostro: – Johann, powiedz im, że otrzymają moją odpowiedź za trzy dni. Tymczasem chcę otrzymać w ciągu tych trzech dni odszkodowanie w złocie w wysokości dziesięciu tysięcy funtów szterlingów dla rodzin sierżanta i kaprala, którzy zostali zamordowani w Przedstawicielstwie Brytyjskim w zeszłym roku, jak tego już czterokrotnie żądaliśmy! Gdy to przetłumaczono, na twarzy starszego mężczyzny zauważył konsternację. Nastąpiła dłuższa rozmowa między nim a notablem bakufu. – Ten starszy odrzuca to ze zwykłym dla nich uzasadnieniem – zrelacjonował ze

znużeniem Johann – że to „godne ubolewania zajście” zostało spowodowane przez pracownika personelu przedstawicielstwa, który następnie popełnił seppuku, to znaczy samobójstwo. To zupełnie nie jest wina bakufu. – Odpowiedz im, psiakrew, to, co zwykle – odparł sir William równie znużony. – Że to oni go wyznaczyli, oni nalegali, byśmy zatrudnili właśnie jego, więc oni są za to odpowiedzialni, a samobójstwo popełnił wyłącznie dlatego, że został ciężko ranny przy próbie zamordowania mojego poprzednika i natychmiast by go schwytano! Walcząc ze zmęczeniem, obserwował dwóch notabli rozmawiających ze swym tłumaczem i trzeciego mężczyznę, który się im przysłuchiwał, jak to robił całe popołudnie. Może to właśnie on ma tu rzeczywistą władzę? Ciekawe, co się stało z innymi ludźmi z wczorajszego dnia, zwłaszcza z tym młodym mężczyzną, do którego podszedł André Poncin, gdy już odchodzili. Co może knuć ten podstępny sukinsyn, Seratard? Poryw wiatru trzasnął nie umocowaną okiennicą. Jeden z wartowników wychylił się przez parapet i zahaczył ją z powrotem na miejscu. Niedaleko od brzegu stała flota na ciemnoszarym teraz oceanie z białymi grzywami fal. Sir William zauważył nadciągającą linię sztormu. Coraz bardziej niepokoił się o okręty. – Ten starszy pyta, czy przyjmiecie trzy tysiące – przetłumaczył Johann. Twarz sir Williama poczerwieniała. – Dziesięć tysięcy w złocie! Nastąpiły dalsze rozmowy, a potem Johann wytarł czoło. – Mein Gott, zgodzili się na dziesięć, do zapłaty w dwóch ratach w Yokohamie, dziesięć dni od chwili obecnej, wyrównanie nastąpi w dniu przed spotkaniem w Edo. Po rozmyślnej, dramatycznej pauzie sir William oświadczył: – Za trzy dni dam odpowiedź, czy jest to do przyjęcia. Głośne oddechy, kilka dodatkowych przebiegłych prób zmiany tej decyzji, wreszcie uprzejme ukłony i delegacja opuściła przedstawicielstwo. Kiedy zostali sami, Johann uśmiechnął się szeroko. – Po raz pierwszy poczyniliśmy jakieś postępy, sir Williamie, dopiero pierwszy raz! – Tak… no cóż, zobaczymy Po prostu zupełnie ich nie rozumiem. Widocznie próbowali nas zmęczyć. Ale po co? Jaki jest z tego pożytek? Mieli już zwój ze sobą, więc dlaczego, do diabła, nie wręczyli go na początku i marnowali swój przeklęty czas? Banda cholernych idiotów! I dlaczego przysłali dwa puste palankiny? – Zdaje się, sir, że to jedna z cech ich charakteru. Podstępność – zauważył błyskotliwie Phillip Tyrer. – Tak… no, Tyrer, pan będzie łaskaw pójść ze mną. – Poprowadził go do swego prywatnego gabinetu i kiedy zaniknął drzwi, spytał gniewnie: – Czy w Foreign Office niczego pana nie nauczyli? Czy nie ma pan rozumu? Ani dość rozsądku, by zachować twarz pokerzysty przy rozmowach dyplomatycznych? Mózg panu zmętniał? – Przepraszam, panie ministrze, bardzo przepraszam – Tyrer był wstrząśnięty tym pełnym jadu atakiem. – Po prostu tak się cieszyłem z pańskiego zwycięstwa, że nie mog…

– To nie było zwycięstwo, ty idioto! To tylko jeszcze jedna zwłoka, choć zesłana przez niebo! – Sir William czuł ulgę, że spotkanie się skończyło i że wbrew swym oczekiwaniom osiągnął znacznie więcej, niż mógł sobie życzyć, i paradoksalnie, właśnie ta ulga syciła jego irytację. – Czy ci uszy spleśniały? Czy nie usłyszałeś tego „coś, co jak się wydaje, jest uzasadnioną skargą”? To największa luka, jaką w ogóle mogli zostawić, psiakrew! Uzyskaliśmy zwłokę, to wszystko, choć akurat doskonale mi to odpowiada, a jeśli spotkanie w Edo rzeczywiście odbędzie się za trzydzieści dni, będę naprawdę zdumiony. Następnym razem nie okazuj swoich uczuć, na miłość boską, a jeśli kiedyś zostaniesz tłumaczem… Byłoby lepiej dla ciebie, byś jak najprędzej wyuczył się japońskiego, bo inaczej znajdziesz się na następnym statku do kraju, z taką uwagą w aktach osobistych, że na resztę życia wyślą cię na placówkę w Eskimolandii! – Tak, panie ministrze. Wciąż wściekły sir William zobaczył, jak młody człowiek wpatruje się w niego ze stoickim spokojem, i zastanowił się, co się w nim zmieniło. Potem zwrócił uwagę na jego oczy. Gdzie ja wcześniej widziałem takie spojrzenie, to samo, prawie nieokreślone wyobcowanie, które również odbijało się we wzroku Struana? Ach, oczywiście, teraz sobie przypominam! W oczach młodych żołnierzy powracających z Krymu – tych ocalałych i rannych, zarówno sojuszników, jak i wrogów. Wojna odarła ich z młodości, odarła z tak nieprzyzwoitą szybkością, że pozostali trwale zmienieni. I zawsze odbijało się to nie w ich twarzach, lecz w oczach. Ileż to razy mi powtarzano: przed bitwą młodzieniec, a kilka minut czy godzin później – mężczyzna. Wszystko jedno: Brytyjczyk, Niemiec, Francuz czy Turek. To ja jestem idiota, a nie ten młody chłopak. Zapomniałem, że on dopiero co skończył dwadzieścia jeden lat i w ciągu ostatnich sześciu dni omal go nie zamordowano… doznał jednego z najbardziej brutalnych przeżyć, jakich w ogóle można doświadczyć. Albo ta kobieta, na Boga! Właśnie… w oczach tej dziewczyny też jest ten wyraz. Głupio z mojej strony, że tego nie zauważyłem. Biedna dziewczyna, ma chyba zaledwie osiemnaście lat? To straszne dorastać tak szybko. Ja miałem szczęście. – Cóż, panie Tyrer – odezwał się burkliwie, zazdroszcząc mu, że tak dzielnie przeszedł swój chrzest bojowy. – Jestem pewien, że zachowa się pan odpowiednio. Te spotkania, w każdym razie, wystawiłyby na próbę cierpliwość Hioba, no nie? Myślę, że kieliszek sherry będzie na miejscu. Hiraga z ogromnymi trudnościami uciekł z ogrodu przez kręgi samurajów i przekradł się z powrotem do „Gospody pod Czterdziestoma Siedmioma Rōninami”. Kiedy tam dotarł, znacznie spóźniony, z przerażeniem stwierdził, że grupa spiskowców już wyruszyła na miejsce zasadzki. – Jeden z naszych ludzi doniósł, że delegacja wyszła z zamku dokładnie tak jak wczoraj, proporce takie jak wczoraj, pięć palankinów jak wczoraj. Zatem założyliśmy, że pan Yoshi jest w jednym z nich – stwierdził bezradnie Ori. – Wszyscy mieli czekać.

– Czekali, lecz gdyby… gdyby nie wyszli wtedy, kiedy wyszli, nigdy o czasie nie dostaliby się na miejsce. Hiraga bardzo szybko przebrał się w tanie kimono i zebrał broń. – Byłeś u lekarza? – Myśleliśmy, to znaczy mama-san i ja, że dzisiaj to zbyt niebezpieczne. Jutrzejszy dzień doskonale się nada. – W takim razie do zobaczenia w Kanagawie. – Sonnō-jōi! – Idź do Kanagawy! Twoja obecność tutaj stwarza zbyt duże ryzyko! Hiraga prześlizgnął się przez ogrodzenie i klucząc poszedł przez przejścia z tyłu domów oraz mało używane ścieżki i mosty ku zamkowi. Tym razem miał szczęście i uniknął wszystkich patroli. Większość pałaców daimyō za murami zamku była opuszczona. Kryjąc się za naturalnymi osłonami, wybierał drogę od ogrodu do ogrodu, aż dotarł do wypalonej ruiny zniszczonego podczas trzęsienia ziemi przed trzema dniami pałacu. Jak zaplanowano, jego przyjaciele shishi zebrali się w zasadzce obok wyłamanej bramy głównej, która wychodziła na drogę do wrót zamkowych. Było ich dziewięciu, nie jedenastu. – Iiii, Hiraga, zrezygnowaliśmy z ciebie – szepnął najmłodszy, najbardziej podekscytowany. – Z tego miejsca łatwo go zabijemy. – Gdzie są samurajowie Mori? – Martwi. – Jego kuzyn, Akimoto, wzruszył ramionami. – Szliśmy osobno, lecz ja byłem obok i my trzej natknęliśmy się na patrol. – Uśmiechnął się. – Pobiegłem w jedną stronę, oni w drugą. Zobaczyłem, jak jeden upadł trafiony strzałą. Nie wiedziałem, że umiem tak szybko biegać. Zapomnij o nich. Kiedy będzie przechodził Yoshi? Rozczarowali się ogromnie, gdy Hiraga poinformował ich, że Yoshiego nie ma w orszaku. – Więc co zrobimy? – spytał wysoki, przystojny szesnastoletni chłopak. – Ta zasadzka jest idealna: pół tuzina palankinów ważnych bakufu przedefilowało obok, prawie bez ochrony. – To miejsce jest zbyt dobre, by ryzykować jego odkrycie bez szczególnej przyczyny – oświadczył Hiraga. – Odejdziemy stąd kolejno. Akimoto, ty pier… Shishi stojący na warcie gwizdnął ostrzegawczo. Natychmiast skryli się głębiej, oczy patrzyły przez otwory w połamanych ogrodzeniach. Strojny kryty palankin z sześcioma półnagimi tragarzami i tuzinem samurajów z chorągwią przesuwał się trzydzieści kilka jardów od nich, nieśpiesznie niesiony ku zamkowym wrotom. Nikt inny nie pojawiał się na drodze w polu widzenia. Natychmiast rozpoznali znaki: Nori Anjo, przewodniczący Rady Starszych. I natychmiast podjęli decyzję. – Sonnō-jōi! Z Hiragą na czele ruszyli jednocześnie do ataku. Zabili strażników z dwóch pierwszych rzędów i rzucili się ku palankinowi. Jednak w podnieceniu źle wyliczyli czas. Pomylili się

o kilka sekund, co pozwoliło na pozbieranie się pozostałym ośmiu strażnikom – wojownikom dobranym szczególnie starannie. W gorączkowym zamieszaniu tragarze piszcząc z przerażenia, puścili drągi i uciekli – ci, którzy uniknęli pierwszego nagłego ataku – co dało Anjowi niezbędne sekundy na odsunięcie drzwiczek palankinu po drugiej stronie i wytoczenie się na zewnątrz; miecz Hiragi przebił miękkie drewno i przeszył poduszkę w miejscu, gdzie jeszcze przed sekundą znajdował się Anjo. Hiraga przeklinając wyszarpnął broń, okręcił się, gdyż groził mu atak z tyłu, zabił przeciwnika po błyskawicznej potyczce, a potem przeskoczył nad drągami, by dopaść Anja, który gramolił się na nogi z wyciągniętym mieczem, chroniony już teraz przez trzech strażników. Za Hiragą pięciu jego przyjaciół toczyło pojedynki z czterema samurajami. Jeden shishi był już martwy; drugi – śmiertelnie ranny, leżał bezradnie na ziemi; trzeci, wrzeszcząc z żądzy krwi, źle ocenił przeciwnika, potknął się o ciało łkającego tragarza i dostał straszne cięcie w bok. Zanim jego napastnik zdołał się otrząsnąć, shishi ciął z całym okrucieństwem i głowa samuraja potoczyła się w pyle. Teraz było siedmiu przeciwko sześciu. Akimoto natychmiast przerwał walkę i ruszył na odsiecz Hiradze atakującemu Anja i jego trzech strażników. Wspaniałą fintą Hiraga wytrącił jednego ze strażników z równowagi, przebił go mieczem, cofnął się i uskoczył na bok, zostawiając dla Akimota dość przestrzeni, by tamten mógł skończyć z Anjem. W tym samym momencie rozległ się ostrzegawczy krzyk. Dwudziestu zamkowych strażników, wychynąwszy zza oddalonego o pięćdziesiąt jardów węgła, pędziło na pomoc Anjowi. Nieznaczne zawahanie się Akimota dało strażnikowi czas na odparowanie straszliwego ciosu, który zabiłby Anja. Starzec wygramolił się wreszcie na nogi i pobiegł w kierunku nadchodzących posiłków. Teraz shishi byli całkowicie przytłoczeni liczbą przeciwników. Nie było sposobu dostać Anja! Nie było sposobu wygrać tej potyczki! – Odwrót! – krzyknął Hiraga. Jak jeden mąż, w manewrze przećwiczonym dziesiątki razy, Akimoto i pozostała czwórka przerwali swoje pojedynki i pomknęli z powrotem przez uszkodzoną główną bramę, a Hiraga za nimi. Ciężko ranny młodzieniec, Jozan, kulał z tyłu. Na chwilę strażnicy potracili głowy. Potem wzięli się w garść i wsparci posiłkami rzucili się w pogoń; część z nich otoczyła Jozana, który trzymał ich na dystans, z uniesionym mieczem. Z rany w boku ciekła mu krew. Akimoto prowadził odwrót na łeb, na szyję wśród ruin zamku, drogi odwrotu rozpoznali dokładnie już wcześniej. Hiraga stanowił tylną straż; wróg go doganiał. Dotarł do pierwszej barykady, gdzie Gota czekał w zasadzce, by go wesprzeć, zatrzymał się nagle, i obaj odwrócili się, by kontratakować. Rąbiąc i siekąc wściekle wokół siebie, śmiertelnie ranili jednego z mężczyzn, następny upadając przewrócił kolejnego. Natychmiast znowu rzucili się do ucieczki, wciągając wroga głębiej w labirynt ruin. Potknęli się, ale zaraz potem pomknęli przez następną wąską szczelinę w na wpół spalonej ścianie, gdzie Akimoto i inni czekali w drugiej zasadzce. Nie zawahawszy się, shishi ścięli pierwszego z atakujących, wykrzykując przy tym sonnō-jōi. Nadbiegający

samurajowie, oszołomieni nagłym napadem zatrzymali się, by zmienić szyk. Kiedy wydali swój okrzyk bojowy i przeskoczyli przez leżące w wąskim przejściu ciało swojego towarzysza, po Akimocie, Hiradze i pozostałych nie było ani śladu. Natychmiast rozeszli się wachlarzem i rozpoczęli drobiazgowe przeszukiwanie, pod groźnym, pełnym deszczowych chmur niebem. Przed spaloną bramą stał Anjo szczelnie teraz otoczony strażnikami. Pięciu z jego ludzi zostało zabitych, dwóch było ciężko rannych. Dwóm martwym shishi ucięto już głowy. Jozan kulił się przy ścianie, a inny młody shishi leżał bezradny na ziemi konając; jedną nogę miał niemal odciętą i przytrzymywał ją, jakby próbował skleić obie części na powrót. Zaczęło padać. – Kim jesteś? Jak się nazywasz, kto cię posłał, kto jest twoim dowódcą? – pytał samuraj stojący nad młodzieńcem. – Już mówiłem. Jestem shishi z Chōshū, Toma Hojo! Ja byłem dowódcą. Nikt mnie nie posyłał. Sonnō-jōi! – On kłamie, panie – powiedział oficer, dysząc. – Oczywiście – zgodził się wściekły Anjo. – Zabij go. – Pełna szacunku prośba, by pozwolić mu popełnić seppuku. – Zabij go! Oficer, wielki niedźwiedziowaty mężczyzna, wzruszył ramionami i podszedł do młodzieńca. Odwrócony plecami do członka Rady Starszych zaszeptał: – Mam zaszczyt działać jako twój sekundant. Wyciągnij szyję. Miecz zaśpiewał, kiedy samuraj zadawał pojedynczy cios. Jak nakazywał obyczaj, podniósł głowę za węzeł włosów i zaprezentował Anjowi. – Widziałem to – oznajmił Anjo, dopełniając rytuału; dławiła go wściekłość. Ci ludzie ośmielili się go zaatakować, ośmielili się śmiertelnie przestraszyć jego, przywódcę rōjū! – A teraz ten, on też jest kłamcą, zabijcie go! – Pełna szacunku prośba, by pozwolić mu popełnić seppuku. Anjo już miał na niego wrzasnąć, by z całą brutalnością zabił zamachowca albo żeby sam popełnił seppuku, kiedy wyczuł niechęć otaczających go samurajów. Ogarnął go stale mu towarzyszący strach: komu właściwie mam wierzyć? Tylko pięciu z nich to moja osobista straż… Udał, że rozważa prośbę. Kiedy opanował wściekłość, skinął głową, odwrócił się i we wciąż narastającym deszczu ciężko poszedł w kierunku wrót zamkowych. Pozostali otoczyli Jozana. – Możesz chwilę odpocząć, shishi – powiedział łagodnie oficer, ocierając twarz z deszczu. – Dajcie mu trochę wody. – Dziękuję. – Jozan przygotowywał się na tę chwilę od momentu, gdy z Orim, Shorinem i innymi cztery lata temu przysięgli „czcić cesarza i wypędzić cudzoziemców”. Zebrał niknące siły, podniósł się na kolana i zdał sobie sprawę ze strachem i wstrętem, że śmierć go przeraża.

Oficer dostrzegł ten przestrach, spodziewał się go. Szybko wystąpił naprzód i przykucnął obok Jozana. – Czy ułożyłeś poemat przedśmiertny, shishi? Powiedz mi go, trzymaj się, nie ustępuj, jesteś samurajem, a to jest taki sam dzień, jak każdy inny – mówił łagodnie, dodając młodzieńcowi otuchy i siłą woli wstrzymywał łzy. – Z nicości w nicość, jeden miecz tnie twego wroga, drugi miecz tnie ciebie. Krzyknij swe zawołanie bojowe i będziesz żył wiecznie. Powiedz: Sonnō-jōi… jeszcze raz… – Cały czas się do tego przygotowywał. Nagłym, płynnym ruchem wstał, wydostał miecz z pochwy i wysłał młodzieńca do wieczności. – Iiii – powiedział jeden z jego ludzi z podziwem. – Uraga-san, wspaniale było to oglądać. – Sensei Katsumata z Satsumy był jednym z moich nauczycieli – odparł tamten gardłowo. Serce waliło mu jak nigdy przedtem, lecz był zadowolony, że prawidłowo wykonał swe obowiązki samuraja. Któryś z samurajów podniósł głowę za węzeł włosów na szczycie czaszki. Deszcz lał się potokiem łez, zmywając te prawdziwe. – Oczyśćcie głowę i zanieście ją panu Anjowi, by ją zobaczył. – Uraga spojrzał w kierunku zamkowych wrót. – Tchórze przyprawiają mnie o obrzydzenie – oznajmił i odszedł. Tej nocy, gdy było to już bezpieczne, Hiraga wraz z innymi wydostali się cichcem z piwnicy, którą uprzednio wybrali. Różnymi drogami podążyli chyłkiem do dającej im bezpieczeństwo gospody. Noc była czarna, a niebo zaciągnięte chmurami. Silny wiatr rozbryzgiwał krople deszczu. Nie będę czuł zimna, nie okażę, że jest mi niewygodnie, jestem samurajem, rozkazał sobie Hiraga, powtarzając formułkę szkolenia stosowanego w jego rodzinie od kiedy pamiętał. Tak samo wyszkolę mych synów i córki, jeśli taka jest moja karma, pomyślał. – Już czas, byś się ożenił – oznajmił rok temu jego ojciec. – Zgadzam się, ojcze. Z całym szacunkiem proszę, byś zmienił zdanie i pozwolił mi ożenić się wedle mego wyboru. – Po pierwsze: obowiązkiem syna jest słuchać ojca; po drugie: to obowiązek ojca wybierać żony dla synów i mężów dla córek; po trzecie: ojciec Sumomo tego nie akceptuje, ona jest Satsuma, a nie Chōshū; i na koniec: ona, choć godna pożądania, nie jest dla ciebie odpowiednia. Co z dziewczyną Ito? – Proszę cię, ojcze, wybacz mi, zgadzam się, że mój wybór nie jest doskonały, ale ona pochodzi z samurajskiej rodziny, wyszkolono ją na samuraja… opętała mnie. Błagam cię. Masz czterech innych synów… ja mam tylko jedno życie i obaj, ty i ja, zgodziliśmy się, że ma ono zostać poświęcone sonnō-jōi i dlatego będzie krótkie. Zgódź się na to jako na moją prośbę życia. Najpoważniejsza prośba, wedle zwyczaju po jej spełnieniu nie można było już nigdy prosić o nic więcej. – Zgoda – oznajmił ojciec burkliwie. – Lecz nie jako prośba życia. Możecie się

zaręczyć, kiedy ona skończy siedemnaście lat. Powitam ją w mojej rodzinie. To było w zeszłym roku. Kilka dni później Hiraga opuścił Shimonoseki, by jakoby dołączyć do regimentu Chōshū w Kioto, w rzeczywistości by zadeklarować się dla sonnōjōi, zostać rōninem, wykorzystać swą czteroletnią przynależność do ruchu i swe umiejętności. Teraz mijał dziewiąty miesiąc. Za trzy tygodnie Sumomo skończy siedemnaście lat, ale Hiraga, wyjęty spod prawa, nie miał już szans na bezpieczny powrót. Tak myślał do wczoraj. Jego ojciec napisał mu: „To zdumiewające, lecz nasz pan Ogama zaoferował przebaczenie wszystkim wojownikom, którzy otwarcie przyjęli sonnō-jōi, i ma przywrócić wszystkie zasiłki, jeśli natychmiast powrócą, wyrzekną się herezji i ponownie publicznie złożą mu przysięgę lojalności. Skorzystasz z tej oferty. Wielu powraca”. List go zasmucił; właściwie niweczył jego dotychczasową decyzję. Sonnō-jōi jest ważniejsze niż rodzina czy nawet pan Ogama, nawet Sumomo, powtarzał sobie bez przerwy. Natomiast mój zasiłek… Na szczęście ojciec, w porównaniu z większością, był względnie zamożny, a ponieważ ich dziadkiem był shoya, został awansowany do hirazamurai, samuraja trzeciego stopnia. Powyżej był starszy samuraj, hatamoto i daimyō, poniżej – wszyscy pozostali: goshi, ashigaru, samurajowie wiejscy, i żołnierze piesi, należący wprawdzie do klasy feudalnej, lecz znajdujący się w hierarchii poniżej samurajów. Z racji swej pozycji ojciec miał dostęp do niższych notabli i dał synom najlepsze z możliwych wykształcenie. Wszystko mu zawdzięczam, myślał Hiraga. Tak… posłusznie pracowałem, by zostać najlepszym uczniem w szkole samurajów, najlepszym szermierzem, najlepszym w angielskim. I mam jego przyzwolenie i aprobatę, a także aprobatę mojego sensei, na przyłączenie się do sonnō-jōi, na stanie się rōninem, na objęcie dowództwa i organizację wojowników Chōshū, by stali się grotem dzidy przemian. Tak, lecz aprobata była tajemna; gdyby o niej wiedziano, z pewnością mój ojciec i sensei zapłaciliby za to głowami. Karma. Wykonuję swój obowiązek. Gai-jinowie są śmieciem, którego nie potrzebujemy. Potrzebna nam jest tylko ich broń, żebyśmy mogli ich pozabijać. Deszcz się wzmagał. Burza również. To go cieszyło, gdyż zmniejszało prawdopodobieństwo pojmania. Kusząca myśl o kąpieli, sake i czystej odzieży sprawiła, że poczuł siłę i ciepło. Nie troszczył się już o nieudany atak. To była karma. Nauczyciele, wsparci doświadczeniem pokoleń, wpajali mu pewność, że wrogowie i zdrajcy są wszędzie, aż te nauki weszły mu w krew. Uważał, gdzie stąpa, upewniał się, że nikt go nie śledzi, zmieniał kierunki bez jakiejkolwiek logiki i gdzie tylko było to możliwe, badał okolicę, zanim ruszył dalej. Kiedy dotarł do przejścia między domami, siły opuściły go gwałtownie. „Gospoda pod Czterdziestoma Siedmioma Rōninami” i otaczający ją płot zniknęły. Została tylko pusta przestrzeń i zapach dymiących popiołów. Kilka ciał mężczyzn i kobiet. Niektóre bez głów, niektóre porąbane na kawałki. Rozpoznał swojego towarzysza, Gotę, po kimonie. Głowę mama-san zatknięto na kołku wbitym w ziemię. Przymocowany

znak głosił: „Udzielanie schronienia kryminalistom i zdrajcom jest sprzeczne z prawem”. Oficjalna pieczęć poniżej była pieczęcią bakufu, podpisano: Nori Anjo, przywódca rōjū. Narastający gniew wypełnił Hiragę, lecz było to uczucie pozbawione żaru i jedynie dopełniło gniewu, który Hiraga już miał w sobie. Ci przeklęci gai-jinowie, myślał. To ich wina. Przez nich się to wydarzyło. Zostaniemy pomszczeni.

13 NIEDZIELA, 28 WRZEŚNIA Malcolm Struan powoli wynurzał się ze snu. Jego zmysły próbowały, badały. Zawsze dużo wiedział o bólu duchowym. Stracił dwóch braci i siostrę. Znosił udręki spowodowane pijaństwem ojca i jego coraz gwałtowniejszymi atakami wściekłości. Udręki z powodu niecierpliwości nauczycieli i własnego obsesyjnego dążenia, by być najlepszym, gdyż pewnego dnia zostanie tai-panem. Żył w trwodze, że nie sprosta zadaniom, niezależnie od tego, jak dobrze się do nich przygotuje, wyszkoli, ile nadziei i pracy im poświęci we dnie i w nocy, dzień po dniu, noc po nocy, nie zaznawszy prawdziwego dzieciństwa ani wieku chłopięcego jak inni. Teraz przyszło mu jak nigdy dotąd badać granice świadomego powrotu do rzeczywistości: każdy dzień zaczynał od poznania intensywności fizycznego bólu, jaki przyjdzie mu właśnie dziś znosić; nie brał przy tym pod uwagę otępiających ataków, które nadchodziły bez ostrzeżeń i bez jakiejkolwiek logiki. Dziś doskwiera tylko pulsujący ból i jest lepiej niż wczoraj. Ile dni upłynęło od wydarzeń na Tōkaidō? Szesnaście. Tak, szesnasty dzień. Pozwolił sobie na pełniejsze przebudzenie. Naprawdę jest lepiej niż wczoraj. Otworzył oczy. Nadsłuchiwał. Pokój realny w świetle poranka. Jasne niebo, lekki wiatr, burza przeszła. Burza ucichła dwa dni temu. Szalała przez osiem dni z zaciekłością tajfunu, a potem ustała równie nagle, jak nadeszła. Flota stojąca przy Edo rozproszyła się pierwszego dnia, szukając schronienia na morzu. Ze wszystkich jednostek tylko francuski okręt flagowy we właściwym czasie opuścił swe stanowisko, a i to ledwo zdążył przybyć bezpiecznie do Yokohamy. Nie wrócił żaden inny okręt. Nie ma jeszcze powodu do zmartwień, lecz wszyscy z niepokojem obserwowali horyzont, modląc się, pełni nadziei. Tu, w Yokohamie, podczas zawieruchy wiatr wyrzucił na brzeg jeden ze statków kupieckich, uszkodził niektóre budynki i spustoszył Yoshiwarę. Stracono też wiele kutrów i łodzi rybackich. W obozie wojskowym na skalistym cyplu zostało zdmuchniętych sporo namiotów, nie zanotowano jednak żadnych ofiar ani tam, ani w Osiedlu. Mieliśmy ogromne szczęście, pomyślał Struan i skupił się na najważniejszym problemie we wszechświecie: czy zdoła usiąść? Pierwsza niezręczna próba. Ajajaj! Ból, lecz nie taki straszny. Odepchnął się obydwoma ramionami i teraz siedział prosto, podpierając się z tyłu dłońmi. Znośnie. Lepiej niż wczoraj. Poczekał chwilę, a potem przechylił się w przód, odciążając jedną rękę. Nadal znośnie. Odciążył oba ramiona. Wciąż można to znieść. Powoli odsunął przykrycia i ostrożnie próbował spuścić nogi na podłogę. Nie mógł. Dźgający ból był zbyt wielki. Następna próba, i znowu niepowodzenie. Nie szkodzi, spróbuje później. Opuszczał ciało z powrotem najdelikatniej jak mógł. Kiedy odciążył biodra i dotknął plecami łóżka, z ulgą westchnął.

– Cierpliwości, Malcolmie – powtarzał Babcott każdego dnia podczas każdej wizyty, trzy lub cztery razy dziennie. – Pierdolę cierpliwość! – Słusznie, słusznie… ale naprawdę bardzo szybko zdrowiejesz. – To kiedy będę mógł wstać? – Natychmiast, jeśli chcesz. Tego bym jednak nie doradzał. – Jak długo jeszcze? – Powiedzmy parę tygodni. Jawnie przeklinał, lecz w głębi ducha w pewnym sensie był wdzięczny za tę zwłokę. Dawało mu to więcej czasu na zastanowienie się, jak sobie ze wszystkim poradzi: ze swoją rolą tai-pana, z matką, z Angelique, McFayem i pilnymi problemami firmy. – Co z karabinami dla Chōshū? – spytał McFay kilka dni temu. – To dochodowy, długotrwały interes. – Mam pomysł. Zostaw to mnie. – Norbert wywącha tych Chōshū i z pewnością złoży im konkurencyjną ofertę. – Do diabła z Norbertem i z Brockiem! Ich kontakty nie są tak dobre jak nasze, a Dmitri, Cooper-Tillman i większość innych kupców amerykańskich zajmujących się handlem z Chinami są po naszej stronie. – Wyjąwszy Hawaje – oznajmił kwaśno McFay. W ostatniej poczcie, dziesięć dni temu – od tego czasu nie było dalszych wiadomości, a pojawiającego się co dwa miesiące parowca spodziewano się dopiero za pięć dni – Tess Struan pisała: Bank Victoria nas zdradził. Wydaje się, że skrycie wspierali w Londynie Morgana Brocka hojnymi akredytywami. Przy ich pomocy potajemnie kupił lub przekupił wszystkich naszych hawajskich agentów i opanował rynek cukru, całkowicie nas z niego eliminując. Co gorsza, choć nie mam na to dowodów, chodzą słuchy, że utrzymuje ścisłe kontakty z prezydentem rebeliantów Jeffersonem Davisem i z jego plantatorami bawełny. Zaproponował mu podobno wymianę całego zbioru cukru na przyszłe dostawy bawełny dla angielskich przędzalni – interes, dzięki któremu Tyler i Morgan staną się najbogatszymi ludźmi w Azji. To absolutnie nie może dojść do skutku! Nie wiem, co począć. Jamie, co byś proponował? Przekaż tę depeszę memu synowi, z tą samą pilną prośbą o pomoc.

– Masz jakiś pomysł, Jamie? – Nie mam żadnego, Mal…tai-panie. – Skoro interes został ubity, to jest ubity i na tym koniec. Przypuśćmy, że tak się stało, czy moglibyśmy jakoś przechwycić bawełnę? McFay zamrugał. – Po piracku? – Jeśli zajdzie taka potrzeba – przytaknął beznamiętnie Struan. – Stary Brock by to zrobił, robił tak zresztą w przeszłości. To jedna z możliwości, realna pod warunkiem, że cała bawełna pójdzie jego statkami. Druga możliwość: nasza marynarka łamie blokadę Unii i wtedy możemy dostać tyle bawełny, ile chcemy. – Marynarka mogłaby to zrobić, gdybyśmy wypowiedzieli Unii wojnę. To nie do pomyślenia!

– Nie zgadzam się z tym. Na miłość boską, powinniśmy stanąć po stronie Davisa, bawełna z Południa jest dla nas jak krew. Wtedy oni wygrają, w przeciwnym przypadku nie. – Zgoda. Jednak jesteśmy równie uzależnieni od Północy. – Jak możemy przejąć jego statki? Musi być jakiś sposób przerwania tego łańcucha. Jeśli nie będzie mógł ruszyć ładunku, zbankrutuje. – Co zrobiłby Dirk? – Znalazłby słaby punkt i zaatakował – odpowiedział natychmiast Malcolm. – Więc właśnie powinniśmy go znaleźć… Ale gdzie i co to jest? – zapytywał siebie samego po raz kolejny. Leżał spokojnie na łóżku, zmuszając swój mózg, by z całkowitą jasnością rozwiązał ten problem i wszystkie inne. Angelique? Nie, o niej pomyślę później… wiem tylko, że z każdym dniem kocham ją mocniej. Dzięki Bogu, że mogę już pisać listy. Muszę znowu napisać do matki, jeśli ktoś ma znać ów słaby punkt, to właśnie ona. Tyler Brock jest przecież jej ojcem, a Morgan bratem. Jak ona śmie szydzić z rodziny Angelique? Czy powinienem napisać do ojca Angelique? Tak, ale jeszcze nie teraz, czasu jest dość. Tyle innej poczty do załatwienia, trzeba zamówić książki z Anglii, Boże Narodzenie się zbliża, no i bal dobroczynny Jockey Clubu w Hongkongu… muszę też pomyśleć o corocznym balu Struanów… a dzisiejsze spotkania: z Jamiem co najmniej dwukrotnie i z Seratardem dziś po południu… czego on może chcieć? Jakie są jeszcze plany na dzisiaj? Phillip po śniadaniu znowu przychodzi na pogawędkę… chwileczkę, nie, dzisiaj nie. Wczoraj sir William posłał go znowu do Edo, by przygotował Przedstawicielstwo Brytyjskie na spotkanie z reprezentacją Rady Starszych za dwadzieścia dni. – Czy spotkanie naprawdę się odbędzie, sir Williamie? – zapytał Struan, gdy minister go odwiedził. Kiedy flota przestała ochraniać Przedstawicielstwo Brytyjskie i wszędzie dookoła przejawiała się wroga, choć niejawna działalność samurajów, spędziwszy, dla zachowania twarzy, kilka dni w Edo, sir William uznał, że roztropniej będzie wrócić do Yokohamy pod pretekstem przygotowań do przyjęcia odszkodowań pieniężnych. – Tak sądzę, panie Struan. Może nie dokładnie w zapowiedzianym czasie, ale owszem, ceremonia będzie miała miejsce w okolicach tego terminu. Dla nas to prawdziwy skok do przodu. Jeśli przekażą pierwszą ratę, pięć tysięcy funtów, jak obiecali… cóż, to będzie świetnie wróżyło na przyszłość. A propos, słyszałem, że pański parowiec ma dzisiaj wyruszyć do Hongkongu. Czy mógłbym prosić, by pozwolił pan nim pojechać komuś z mego personelu z pilną pocztą? Oczekuję tu wkrótce żony i dwóch synów i muszę zaaranżować pewne rzeczy. – Oczywiście, wspomnę o tym McFayowi. Jeśli chce pan dostać koję na którymkolwiek z naszych statków, by wyjechać rodzinie naprzeciw, po prostu niech pan powie słowo. – Dziękuję. Zaplanowałem dwutygodniowe wakacje, kiedy przybędą. Człowiek się robi ograniczony, gdy tak tkwi tutaj jak w pudle, nie sądzi pan? Tęsknię za gwarnym

Hongkongiem, to dość duże miasto, choć niech mnie diabli, jeśli ludzie w Whitehall to doceniają! Przyjąłbym radośnie dobre befsztyki, grę w krykieta czy tenisa, teatr lub operę i kilka dni na wyścigach konnych. Kiedy pan wraca? Właśnie, kiedy? Wiadomość o naszym wypadku na Tōkaidō powinna dotrzeć prawie tydzień temu, jeśli założyć, że statek pocztowy przetrzymał sztorm. Matka dostanie szału, choć nie okaże niczego osobom postronnym. Czy przybędzie tutaj pierwszym dostępnym statkiem? To możliwe, lecz przecież tam na miejscu trzeba doglądać kwatery głównej… no i Emmy, Rose, Duncana. Ojciec nie żyje, mnie nie ma, więc osiemnaście dni to długo, by mogła być nieobecna. A nawet jeśli już znajduje się na pokładzie, mam jeszcze przynajmniej trzy do pięciu dni, by przygotować linię obrony. To dziwne… myśleć o niej jako potencjalnym wrogu, a jeśli nie jak o wrogu, to już nie jak o przyjacielu. Może mimo wszystko jest przyjacielem, zawsze nim była, choć oddalonym, gdyż zawsze towarzyszyła ojcu i nie miała dla nas wiele czasu. – Witaj, synu, jak mogłabym kiedykolwiek stać się twoim wrogiem? Był zdumiony, gdy zobaczył ją stojącą przy łóżku, ojca też, co jeszcze dziwniejsze, bo przecież pamiętał, że ojciec nie żyje, lecz wydawało mu się to mało istotne. Szybko z łóżka, nie czuje już bólu i rozmawia z rodzicami, uszczęśliwiony, w kutrze sunącym przez zatokę Hongkong; wszędzie chmury burzowe, a oni obydwoje słuchają z szacunkiem i aprobują jego przebiegłe plany; Angelique siedzi na rufie, w przezroczystej sukni, piersi zapraszają… teraz są odkryte, jego ręce na nich i niżej, cała jest odkryta, jej ciało wije się pod nim, dłonie pieszczą jego twarz… – Malcolm? Zbudził się z uczuciem zaskoczenia. Przy łóżku, uśmiechając się do niego, stała Angelique. Miała na sobie peniuar z błękitnego jedwabiu, dyskretnie elegancki. Sen zniknął, ale pozostało poczucie zagrożenia i obietnica jej ciała, wciąż pulsująca w podświadomości. – Ja… och, śniłem, kochanie. O tobie. – Och, tak… A co? Zmarszczył brwi, usiłując sobie to przypomnieć. – Nie pamiętam – stwierdził, uśmiechając się do niej. – Pamiętam tylko, że byłaś piękna. Podoba mi się twój szlafrok. Wesoło zawirowała, by go pokazać. – Uszył to krawiec przysłany przez Jamiego na twoją prośbę. Mon Dieu, Malcolm, ja… ja myślę, że to cudowne… zamówiłam cztery suknie, mam nadzieję, że to w porządku… och, dziękuję! – Nachyliła się, by go pocałować. – Poczekaj, Angelique, poczekaj, tylko chwilę. Spójrz! Podniósł się ostrożnie, opanowując ból, oderwał od łóżka dłonie, którymi się podtrzymywał, i wyciągnął ku niej. – To wspaniałe, chéri – powiedziała uradowana, ujmując go za ręce. – Ach, panie Struan, myślę… chyba lepiej postaram się od tej chwili o przyzwoitkę i już nie będę

zostawać z tobą sama w twojej sypialni. Z uśmiechem podeszła bliżej, ostrożnie położyła mu dłonie na ramionach, pozwalając, by jego ręce ją objęły, i pocałowała go. Pocałunek był lekki, obiecujący i zupełnie nie zaspokoił jego pragnień. Bez żadnych ubocznych myśli pocałowała go w ucho, a potem wyprostowała się, pozwalając, by głowa Malcolma spoczęła na jej piersiach. Ta bliskość sprawiła wielką przyjemność jej i jemu. Dotyk miękkiego jedwabiu przesyconego tym niesamowitym, wyjątkowym, szczególnym ciepłem. – Malcolm, czy naprawdę miałeś na myśli to, co powiedziałeś, kiedy mówiłeś, że pragniesz mnie poślubić? Czuła, jak jego dłonie zaciskają się i jak krzywi się z bólu. – Oczywiście, mówiłem ci to przecież wiele razy. – Czy sądzisz… czy myślisz, że twoi rodzice… pardon, twoja matka, zaaprobuje to? Och, mam taką nadzieję. – Tak, och tak, zaaprobuje, oczywiście zaaprobuje. – Czy mogę o tym napisać do taty, chciałabym, żeby wiedział? – Tak, oczywiście, pisz, kiedy sobie życzysz, ja też napiszę – rzekł gardłowym głosem, a potem zawładnęło nim uczucie, pożądanie pokonało powściągliwość, pocałował jedwab mocniej, i prawie zaklął głośno, kiedy wyczuł, że ona się cofa, jeszcze zanim to się stało. – Przepraszam – powiedział cicho. – Nie ma potrzeby przepraszać ani nie ma miejsca między nami na anglosaskie poczucie winy, kochanie, nie między nami – oznajmiła łagodnie. – Też cię pragnę. – I zaraz zgodnie ze swym planem zmieniła nastrój: całkowicie nad sobą panując, promieniała zaraźliwym szczęściem. – Teraz będę pielęgniarką Nightingale. – Wzruszyła poduszki i zaczęła porządniej układać pościel. – Dzisiaj monsieur Seratard wydaje francuski obiad, jutro urządza wieczorek. André Poncin daje recital fortepianowy. W programie ma Beethovena… wolę go znacznie bardziej od Mozarta, będzie również Chopin i kawałek napisany przez młodego człowieka o nazwisku Brahms. Rozległ się dźwięk dzwonów, wzywając na wczesne nabożeństwo. Niemal natychmiast dołączyły inne dzwony, słodsze i bardziej melodyjne, z katolickiego kościoła. – Teraz – oznajmiła, pomagając mu się wygodniej ułożyć – pójdę zadbać o swą toaletę i wrócę po mszy, gdy i ty będziesz już wytoaletowany. Przytrzymał jej rękę. – Wykąpany… Jesteś cudowna. Kocham… Nagle ich wzrok powędrował do drzwi, ktoś naciskał klamkę. Zasuwa jednak była zamknięta. – Ja ją zasunęłam, kiedy spałeś. – Zachichotała jak mała dziewczynka grająca w jakąś grę. Znowu klamka się poruszyła. – Służący ciągle wchodzą bez pukania, należy im się lekcja! – Pane! – zawołał służący. – Herba-tha! – Powiedz mu, by odszedł i powrócił za pięć minut. Struan, wciągnięty w jej zabawę, krzyknął rozkaz po kantońsku i usłyszeli, jak

mężczyzna zrzędząc odchodzi. Angelique zaśmiała się. – Musisz nauczyć mnie mówić po chińsku. – Spróbuję. – Jak jest „kocham cię”? – Oni nie mają słowa na miłość, nie tak jak my. – Jakie to smutne! – Przez jej twarz przeszedł cień. Podeszła do drzwi, odryglowała je, posłała Struanowi pocałunek i znikła we własnym apartamencie. Wsunęła na swoje miejsce zasuwę oddzielających oba pokoje drzwi. Patrzył na nie, czując ból. Potem usłyszał, jak dzwony zmieniają ton, stają się bardziej natarczywe. Msza! Msza! Serce mu się ścisnęło. Nie pomyślałem o tym, że Angelique jest katoliczką. Matka to nieprzejednana anglikanka, dwukrotnie w niedzielę na mszy, ojciec także, my też wszyscy po kolei, jak każda przyzwoita rodzina w Hongkongu. Katoliczka? Nie ma znaczenia, mnie… jest mi wszystko jedno. Muszę ją mieć, rzekł do siebie; jego zdrowe, głodne, pulsujące pożądanie odepchnęło ból. Muszę. Tego popołudnia czterech spoconych japońskich tragarzy wniosło okutą żelazem skrzynię. Obserwowali to dwaj pomniejsi urzędnicy bakufu, sir William, tłumacze, oficer z departamentu księgowości armii, wekslarz Przedstawicielstwa Brytyjskiego – Chińczyk – i Vargas, który miał go pilnować. Znajdowali się w głównej sali recepcyjnej, okna były pootwierane. Sir William z wysiłkiem opanowywał triumfalny uśmiech. Jeden z urzędników z namaszczeniem wyjął ozdobny klucz i otworzył skrzynkę. Wewnątrz znajdowały się srebrne dolary meksykańskie, kilka złotych sztabek – o wadze jednego taela, czyli około jednej trzeciej uncji – i trochę srebra. – Zapytaj, dlaczego całe odszkodowanie nie jest w złocie, tak jak ustalono. – Urzędnik powiada, że nie mogli na czas nabyć złota, lecz te tutaj to czyste meksy i legalna waluta i niech pan będzie łaskaw wydać mu kwit. „Czyste” – czyli monety nie poprzycinane ani nie oskrobane, co powszechnie praktykowano, a co odbierało im wartość. – Zacznijcie liczyć. Wekslarz niefrasobliwie wyrzucił zawartość skrzynki na dywan. Natychmiast odkrył obciętą monetę, Vargas następną i jeszcze jedną. Odłożono je na bok. Wszyscy patrzyli na dywan, na starannie układane, wzrastające stosy monet. Pięć tysięcy funtów szterlingów było ogromną sumą. Pensja pełnoetatowego tłumacza wynosiła czterysta funtów rocznie, ale musiał z tego opłacać mieszkanie; wekslarzowi płacono setkę (choć znaczna część wszystkiego, co przechodziło mu przez ręce, jakoś się do nich przylepiała); służący w Londynie zarabiał dwadzieścia funtów rocznie plus mieszkanie i wyżywienie; żołnierz pięć pensów dziennie, marynarz sześć, admirał sześćset funtów rocznie. Przeliczono wszystko szybko. Obaj wekslarze sprawdzili dwukrotnie wagę każdej małej

złotej sztabki, potem wagę każdego stosu obciętych monet, potem na abaku obliczyli sumę, stosując bieżący kurs wymiany. Vargas oświadczył: – Sir Williamie, są tu cztery tysiące osiemdziesiąt cztery funty sześć szylingów, siedem i ćwierć pensa w czystych monetach, pięćset dwadzieścia funtów w złocie, dziewięćdziesiąt dwa funty szesnaście w monetach obciętych, co daje w sumie cztery tysiące sześćset dziewięćdziesiąt siedem funtów, dwa szylingi i siedem i ćwierć pensa. – Przepraszam, osiem pensów, pane. Chińczyk skłonił się i pochylił głowę z długim, grubym warkoczem, dokonując tej drobnej poprawki pozwalającej zachować twarz, jak to uzgodnił wcześniej z Vargasem, uznając, że suma, jaką jego portugalski odpowiednik odjął jako ich honorarium – dwa i pół procent, czyli sto siedemnaście funtów, osiem szylingów i sześć pensów do podziału – jest mniejsza, niż on sam by wynegocjował, ale ujdzie, skoro ma stanowić wynagrodzenie za półgodzinną pracę. – Vargas, włóż to z powrotem do skrzynki, daj im kwit z notatką że niedopłata ma być dodana do ostatniej raty. Johann, podziękuj im i powiedz, że oczekujemy pełnej sumy w złocie za dziewiętnaście dni. Johann wykonał polecenie. Natychmiast ich tłumacz zaczął długie oświadczenie. – Teraz proszą o przedłużenie terminu, panie ministrze, i… – Nie będzie przedłużenia. Sir William westchnął, zwolnił pozostałe osoby i przygotował się na następną godzinę gadaniny. Słuchał jednym uchem, aż w pewnym momencie ze zdziwieniem usłyszał, jak Johann oznajmia: – Nagle przeszli do rzeczy, panie ministrze. Chodzi o spotkanie w Edo. Proszą, by je opóźnić o następne trzydzieści dni, co czyni pięćdziesiąt dni od teraz… Dokładnie ich słowa brzmiały: „Shōgun powróci wtedy z Kioto. Poinformował Radę Starszych, by zawiadomiła cudzoziemskich ministrów, że w tym dniu udzieli im audiencji”. Aby zyskać na czasie, sir William zawołał: – Lun! – Lun natychmiast przybiegł. – Herbaty! Po paru sekundach na sali zjawiły się tace, a także cygara, tabaka i tytoń fajkowy. Wkrótce pokój był wypełniony dymem, wszyscy kichali, a sir William rozważał różne możliwości. Po pierwsze i najważniejsze, prawdopodobnie mam do czynienia z urzędnikami niskiego szczebla, więc wszystko, co ustalimy, będzie przedmiotem dalszych negocjacji. Po drugie, pięćdziesiąt dni z pewnością rozciągnie się do dwóch miesięcy, a nawet trzech, lecz jeśli uzyskamy audiencję u Jego Wysokości – oczywiście podczas audiencji Anglia będzie grała pierwsze skrzypce – uczynimy trwały krok naprzód. Tak naprawdę nie mam nic przeciw temu, by opóźnienie wzrosło do trzech, a nawet czterech miesięcy. Do tej pory lord Russell przyśle zgodę na wszczęcie wojny, posiłki z Indii i Hongkongu będą w drodze, admirał otrzyma swe cholerne pełnomocnictwa, tak że w razie konieczności damy radę oblegać, utrzymać i ufortyfikować Edo.

Mógłbym zażądać tego spotkania, a potem jeszcze z shōgunem i to byłoby najlepsze. Obawiam się jednak, że z zasady nie sprzeciwiają się życzeniom tego mitycznego shōguna i będą się znowu przypochlebiać, kręcić, łapać nas w sidła. – Ich rzecznik mówi, że skorośmy to uzgodnili, to oni się pożegnają – przetłumaczył Johann. – Nic nie uzgodniliśmy. Trzydziestodniowa zwłoka nie jest możliwa z wielu powodów. Ustaliliśmy już datę spotkania z Radą Starszych i odbędzie się ono w zaplanowanym terminie, a potem, dziesięć dni później, chętnie przeprowadzimy rozmowy z shōgunem. Następną godzinę wypełniały syki wciąganego powietrza, pozbawione ogródek anglosaskie sformułowania i chwile pełnej grozy ciszy. Wreszcie sir William pozwolił, by coś od niego wytargowano i uzyskał upragnione rozwiązanie kompromisowe: spotkanie z Radą Starszych odbędzie się według planu, a spotkanie z shōgunem dwadzieścia dni później. – Nie zastosują się do tego – zauważył Johann, gdy zostali sami z sir Williamem. – Tak, wiem. Nic nie szkodzi. – Sir Williamie, mój kontrakt kończy się za dwa miesiące. Nie przedłużę go. – Pańskie usługi są mi niezbędne jeszcze przez co najmniej sześć miesięcy – rzucił ostro sir William. – Czas wracać do domu. Tu się wkrótce zacznie krwawa łaźnia, a ja nie chcę, by moją głowę wsadzono na kołek. – Podniosę ci pensję o pięćdziesiąt funtów rocznie. – Tu nie chodzi o pieniądze, sir Williamie. Jestem zmęczony. Dziewięćdziesiąt osiem procent wszystkich rozmów to Scheisse. Nie mam już cierpliwości wyławiać ziarna pszenicy z beczek nawozu. – Potrzebuję cię na tych dwóch spotkaniach. – Nigdy do nich nie dojdzie. Dwa miesiące z kawałkiem i urywam się, dokładnie jak jest w kontrakcie. Przykro mi, sir Williamie, ale to koniec. A teraz idę się upić – zapowiedział, zanim wyszedł. Sir William przeszedł przez hol do okna gabinetu i spojrzał na horyzont. Miało się ku zachodowi. Ani śladu okrętów. Mój Boże, mam nadzieję, że są bezpieczni. Muszę jakoś zatrzymać Johanna. Tyrer nie będzie gotów jeszcze co najmniej przez rok. Czy znajdę kogoś, komu mógłbym ufać? Niech to diabli! Umierające słońce oświetlało pokój, zbyt słabo jednak, więc sir William zapalił lampę naftową, starannie regulując knot. Na biurku leżał równo ułożony stos depesz, egzemplarz „All the Year Round”, dawno już przeczytany od deski do deski, wszystkie gazety z ostatniego statku pocztowego, kilka numerów „Illustrated London News” i „Puncha”. Spośród książek angielskich i francuskich sir William wydobył egzemplarz sygnalny „Ojców i dzieci” Turgieniewa, wydrukowany po rosyjsku. Przysłał mu go przyjaciel rezydujący na carskim dworze w Petersburgu. Minister zaczął czytać książkę, ale szybko odłożył ją w roztargnieniu, by napisać drugi list do gubernatora Hongkongu, w którym przedstawiał szczegóły dzisiejszego spotkania i prosił o przysłanie kogoś na miejsce

Johanna. W pewnym momencie cicho wszedł Lun, zamykając za sobą drzwi. – Tak, Lun? Lun podszedł do jego biurka, a potem ściszył głos. – Pane – rzekł ostrożnie – idzie kopot, kopoty blisko Edo Wielki Dom, wielki kopot. Sir William podniósł wzrok i patrzył na niego. Służący chińscy nazywali Wielkim Domem Przedstawicielstwo Brytyjskie w Edo. – Jakie kłopoty? Lun wzruszył ramionami. – Kopot. – Kiedy kłopoty? Lun znowu wzruszył ramionami. – Whiski woda, heja? Sir William przytaknął. Od czasu do czasu Lun przekazywał mu różne pogłoski i co niesamowite – zazwyczaj miał rację. Patrzył, jak służący człapie do kredensu i przygotowuje mu drinka, dokładnie według jego gustu. Phillip Tyrer i kapitan ubrany w kilt obserwowali ten sam zachód z okna na piętrze Przedstawicielstwa Brytyjskiego w Edo. Za murami oraz na wszystkich podejściach na wzgórze stały jak zwykle grupy samurajów. Ciemna czerwień, pomarańczowy i brąz na pustym horyzoncie stapiały się z paskiem błękitu nad powierzchnią morza. – Czy jutro będzie dobra pogoda? – Niewiele wiem o pogodzie w tych rejonach, panie Tyrer. Gdybyśmy byli w Szkocji, mógłbym zaryzykować jakąś małą prognozę. – Kapitan, płowowłosy trzydziestoletni drągal, zaśmiał się. – „Deszcz, chwilami przechodzący w ulewę”… ale, och, taka pogoda nie jest jeszcze wcale zła. – Nigdy nie byłem w Szkocji, ale pojadę tam w czasie swojego następnego urlopu. Kiedy jedzie pan do domu? – Może w przyszłym roku, a może jeszcze w następnym. Jestem tu dopiero drugi rok. Znowu spojrzeli na plac. Czterej Szkoci i sierżant wchodzili ciężko na wzgórze, mijając samurajów, i wreszcie weszli w żelazne wrota. Powracali z rutynowego patrolu do przystani, gdzie stacjonował oddział piechoty morskiej i był przycumowany kuter. Samurajowie, czujni jak zawsze, stali wokół, czasami gwarzyli lub skupiali się w grupach przy ogniskach, które rozpalali, jeśli było zimno. Właściwie bez przerwy się ruszali. Jak dotąd nikt, ani żaden żołnierz, ani pracownik Przedstawicielstwa Brytyjskiego nie został zatrzymany, choć wszyscy byli poddawani skrupulatnym, acz milczącym oględzinom. – Przepraszam, porozmawiam z sierżantem, upewnię się, tak na wszelki wypadek, czy nasz kuter ciągle tam jest, i zamknę na noc bramy. Kolacja jak zwykle o siódmej? – Tak. Tyrer został sam. Stłumił nerwowe ziewnięcie, przeciągnął się i poruszył ręką, by przegonić lekki ból. Rana się doskonale zagoiła, nie musiał już używać temblaka. Mam cholerne szczęście, myślał. Tylko ten Wiluś. Niech go cholera weźmie, że mnie tu przysłał. Mam się przecież szkolić na tłumacza, a nie na popychadło. Cholera, cholera, cholera. W

dodatku opuszczę recital André, na który tak się cieszyłem. Z pewnością będzie tam Angelique. Plotki o sekretnych zaręczynach przeszły przez Osiedle jak fen i wzbudziły nerwowe nastroje. Aluzje wypowiadane w obecności Angelique i Struana nie spowodowały ani potwierdzenia, ani zaprzeczenia, nie dały nawet niejasnej wskazówki. W klubie zakładano się dwa do jednego, że to prawda; dwadzieścia do jednego – że małżeństwo nie dojdzie do skutku. – Struan jest chory jak betka, ona jest katoliczką, a ty, Jamie, sam wiesz, jaką on ma mamusię, na miłość boską! – Przyjęte! Z każdym dniem jego stan się poprawia i nie znasz go tak jak ja. Dziesięć gwinei przeciw dwustu. – Charlie, o ile się założysz, że berbeć w drodze? – Och, na miłość boską! – Anielskie Cycki nie jest dziwką, psiakrew! – Tysiąc do jednego? – Umowa stoi, psiakrew… stawiam złotą gwineę. Tyrer i Pallidar z niesmakiem obserwowali, jak zakłady i stawki, dotyczące nawet najbardziej osobistych spraw, codziennie się zmieniały. – Te sukinsyny to banda nędzników. – Masz oczywiście rację, Pallidar. Męty! Spekulowano nie tylko co do Struana i Angelique, jeszcze intensywniej debatowano na temat rozmiarów burzy i losów floty, która mogła znaleźć się w straszliwym położeniu. Mówiono także o ogólnej beznadziejnej sytuacji. Kupcy japońscy byli również bardziej nerwowi niż zwykle. Szeptali o powstaniach w całej Japonii – czy to przeciwko, czy w obronie bakufu – i o tym, że mityczny mikado, domniemany najwyższy kapłan Japończyków, który władał w Kioto, rozkazał wszystkim samurajom zaatakować Yokohamę. Bzdury, jeśli chcesz znać moje zdanie – zapewniali się nawzajem przybysze z Zachodu, ale kupowano coraz więcej strzelb i nawet obie kupcowe śpiąc trzymały przy łóżkach nabitą broń. Krążyły pogłoski, że Miasto Pijaków zamieniło się w warowny obóz. I ten jawny akt wojenny kilka dni temu: amerykański statek kupiecki, poobijany przez burzę, przywlókł się do Yokohamy. Płynął z Szanghaju z ładunkiem srebra, amunicji i broni, a potem miał udać się dalej na Filipiny z opium, herbatą i inną drobnicą. Kiedy przepływał przez cieśninę Shimonoseki, został ostrzelany przez nadbrzeżne baterie. – Akurat! Gówno byliście ostrzelani! – zawołał ktoś w klubie, przekrzykując eksplozję gniewnych okrzyków. – Do cholery, właśnie że byliśmy! I to my, tak pokojowi jak jaskier! Te sukinsyny, Chōshū, dobrze celowali… I co za zwariowany sukinsyn sprzedał im te cholerne działa? Zdmuchnęły nam bramżagle, nim się zorientowaliśmy, co się dzieje, tak że nie zdążyliśmy wykonać manewru wymijającego. Jasne, że odpowiedzieliśmy ogniem, ale mieliśmy tylko parę parszywych pięciofuntówek, co to nie potrafią wywołać u nikogo nawet czkawki… Naliczyliśmy aż dwadzieścia dział!

– Boże, dwadzieścia dział i doświadczeni puszkarze mogą z łatwością zamknąć Shimonoseki, a wtedy my jesteśmy w kropce. To najszybsza i jedyna bezpieczna droga do nas. – To prawda. Wody wewnętrzne muszą być dostępne, psiamać! – Gdzie, do cholery, podziewa się flota? Mogliby pojechać i powywracać te baterie! Co z naszym handlem? – Właśnie, co z flotą… nadzieja w Bogu, że jest bezpieczna! – A jeśli nie? – Charlie, po prostu będziemy musieli posłać po następną… Głupcy, wściekał się w duchu Tyrer. Jedyne, o czym potrafią myśleć, to posłać po flotę, wóda i pieniądze… Chwała Bogu, że francuski admirał przywiózł ze sobą André. Chwała Bogu za André, mimo że jest libertyński i trochę dziwny, ale to w końcu dlatego, że jest Francuzem. Dzięki niemu mam już dwa zeszyty pełne japońskich słów i zdań, a w moim dzienniku spisane są liczne zwyczaje tych ludzi i mam się spotkać z jezuitą, gdy wrócimy do Yokohamy. Wspaniałe postępy, a dla mnie jest przecież takie ważne, by się szybko uczyć… no, nie myślę o Yoshiwarze. Trzy wizyty. Pierwsze dwie z przewodnikiem, trzecia już samodzielna. – André, nie mogę wyrazić, jak bardzo jestem wdzięczny za to, że poświęcasz mi tyle czasu i udzielasz pomocy. A co do dnia dzisiejszego, nigdy nie będę ci się w stanie odwdzięczyć, nigdy. Tak mówił po pierwszej wizycie. Nerwowy, zaczerwieniony, spocony, zapominając języka w gębie, lecz udając „prawdziwego mężczyznę”, o zmierzchu wyszedł za André z Osiedla, przyłączając się do tłumów rozbawionych mężczyzn kierujących się ku Yoshiwarze. Minęli samurajskich strażników, grzecznie uchylając cylindrów i otrzymując w odpowiedzi zdawkowe ukłony, i poszli przez Most do Raju ku wysokim wrotom w drewnianym ogrodzeniu. – Yoshiwara oznacza „Miejsce Trzcin” – wyjaśnił wylewnie André. Obaj dobrze podochocili się szampanem, co u Tyrera wzmagało jedynie stan niepokoju. – To była nazwa dzielnicy w Edo, gdzie osuszono bagna i gdzie dwa i pół wieku temu shōgun Toranaga kazał wytyczyć pierwszy ogrodzony teren burdeli. Przedtem burdele były rozproszone wszędzie po trochu. Od tamtego czasu, jak nam mówiono, we wszystkich miastach i miasteczkach znajdziesz podobne tereny, wszystkie przybytki są licencjonowane i ściśle kontrolowane. Zgodnie z tradycją, wiele z nich nazywa się Yoshiwara. Nad wrotami Tyrer zobaczył elegancko wyryty ciąg hieroglifów. – Mówią mniej więcej: „Żądza naciska, trzeba coś z tym zrobić”. Tyrer zaśmiał się nerwowo. Na zewnątrz i wewnątrz bramy widział wielu strażników. Zeszłej nocy, kiedy André zaoferował mu usługi przewodnika – siedzieli akurat w klubie i pili – Tyrer napomknął o tym, jak to jeden z kupców powiedział mu, że strażnicy są tutaj nie dlatego, by utrzymywać porządek, lecz by przeszkadzać dziwkom w ucieczce. – Więc w rzeczywistości wszystkie one są niewolnicami, prawda? – zakończył i ku swemu zdumieniu spostrzegł, że Poncin czerwieni się z gniewu.

– Mon Dieu, nie uważaj ich za dziwki ani nie nazywaj dziwkami w naszym sensie tego słowa. Nie są niewolnicami. Niektóre z nich zawarły dwustronną umowę na określony okres, inne zostały sprzedane w dzieciństwie przez rodziców, również na określony czas, lecz ich kontrakty są aprobowane i rejestrowane przez bakufu. One nie są dziwkami, są damami Wierzbowego Świata i o tym nie zapominaj. Damami! – Przepraszam, ja… André w ogóle nie zwrócił na to uwagi. – Niektóre z nich to gejsze, Osoby Sztuki, szkolone, by cię zabawiały, śpiewały, tańczyły i grały w niemądre gry. One nie są do łóżka. Reszta, mon Dieu, nie myśl o nich jak o dziwkach, myśl o nich jak o Kobietach Rozkoszy, szkolonych, by sprawiać przyjemność, szkolonych przez wiele lat. – Przepraszam, nie wiedziałem. – Jeśli będziesz je właściwie traktował, dadzą ci rozkosz, jakiej tylko sobie zażyczysz… jeżeli zechcą i jeśli dajesz im przyzwoite pieniądze. Ty dajesz im pieniądze, rzecz bez znaczenia, one obdarzają cię swą młodością. To nierówna transakcja. – André popatrzył na niego dziwnie. – Dają ci swą młodość i skrywają łzy, których jesteś przyczyną. Wypił haustem wino i wlepił wzrok w kielich. Stał się nagle sentymentalny. Powoli znowu napełnił ich kieliszki, a Tyrer przeklinał sam siebie w duchu, że zakłócił nastrój beztroskiej przyjaźni, tak dla niego cennej. Zaklinał się, że w przyszłości będzie ostrożniejszy, i zastanawiał, skąd ta nagła wściekłość. – Łzy? – Nie mają dobrego życia, choć nie zawsze jest ono złe. Dla niektórych może być cudowne. Najpiękniejsze z nich i najdoskonalsze są poszukiwane nawet przez najważniejszych w kraju daimyō. Mogą wyjść za mąż w wysokich kręgach, poślubić bogatych kupców, nawet samurajów. Ale dla naszych dam z Wierzbowego Świata, tych które są tylko dla nas – ciągnął gorzko André – nie ma przyszłości. Mogą co najwyżej otworzyć tutaj jeszcze jeden dom, pić sake i zatrudniać inne dziewczęta. Mon Dieu, traktuj je odpowiednio, ponieważ raz się tutaj znalazłszy, są zbrukane w oczach wszystkich pozostałych Japończyków. – Przepraszam. Jakie to okropne. – Tak, nikt nie rozu… – Wybuch pijackiego śmiechu siedzących obok mężczyzn zagłuszył go na chwilę. Klub rozbrzmiewał pijackimi głosami i kipiał ożywieniem. – Uwierz mi, ci… ci kretyni zupełnie o to nie dbają, guzik ich to obchodzi, z wyjątkiem Canterbury’ego… jego to obchodziło. – André oderwał wzrok od dna kielicha. – Jesteś młody i niezbrukany, przyjechałeś na rok czy dwa i zdaje się, że masz zapał do nauki, myślałem więc… tutaj można się nauczyć tak wiele, tak wiele dobrego – oświadczył nagle i wyszedł. Tak mówił, a następnego dnia, gdy znaleźli się za bramą Yoshiwary, wyjął mały pistolet. – Phillipie, czy jesteś uzbrojony? – Nie.

Poncin podał pistolet fałszywie ugrzecznionemu dozorcy, który położył go wśród wielu innych i wydał pokwitowanie. – Nie pozwala się na noszenie broni wewnątrz ogrodzenia; to obowiązuje we wszystkich Yoshiwarach, nawet samurajowie muszą zostawiać swoje miecze. Onyva! Po obu stronach szerokiej ulicy i odchodzących przecznic ciągnęły się rzędy zadbanych domków, część z nich była po prostu jadłodajniami lub małymi barami, wszystkie drewniane, z werandami i ekranami z natłuszczonego papieru – shōji, wszystkie wyniesione nad poziom ziemi na niskich palach. Kolorowo, gałązki kwiecia, hałas i śmiech, lampiony, świece i lampy naftowe. – Ryzyko pożaru jest duże, Phillipie. Całe to miejsce spaliło się doszczętnie w pierwszym roku, ale już po tygodniu znowu tętniło życiem. Na każdym domu widniały znaki. Część gospód miała otwarte drzwi i uchylone okna. Wewnątrz siedziało wiele dziewcząt ubranych strojnie lub skromnie w kimona różnej jakości, zależnie od pozycji domu. Inne dziewczęta przechadzały się, niektóre z kolorowymi parasolami, niektóre w towarzystwie pokojówek. Prawie nie zwracały uwagi na gapiących się mężczyzn. W tłumie krążyli rozmaici sprzedawcy, słyszało się też jędrną wersję pidginu, w którym pokojówki hałaśliwie zachwalały zalety swych domów. Dominowało jednak wesołe przekomarzanie potencjalnych klientów. Większość z nich była rozpoznawana i miała swoje ulubione miejsca. Nie widziało się tu Japończyków, wyjąwszy strażników, sługi, tragarzy i masażystów. – Pamiętaj, że Yoshiwary to miejsca radości, rozkoszy cielesnych, można tu również zjeść i wypić, i że nie ma w Japonii takiej rzeczy jak grzech, ani pierworodny, ani w ogóle jakikolwiek grzech. André zaśmiał się i poprowadził go przez zdyscyplinowany tłum. Porządek zakłócało wprawdzie paru rozrabiających pijaków, ale postawni i wprawni wykidajłowie szybko i dobrodusznie odprowadzali ich na stronę i natychmiast usadzali na stołkach, gdzie zawsze czujne kelnerki przynosiły im kolejne porcje sake. – Pijacy są tutaj mile widziani, Phillipie, gdyż tracą zdolność rachowania swych pieniędzy. Ale nigdy nie wdawaj się w kłótnie z wykidajłami, są fantastycznie sprawni w walce wręcz. – Jeśli się to porówna z naszymi Miastami Pijaków, trzeba przyznać, że to miejsce jest równie dobrze zorganizowane jak Regent’s Promenade w Brighton. Hałaśliwa pokojówka złapała Tyrera za ramię i próbowała wciągnąć go w drzwi. – Sake, heja? Skok, skok, dużo dobre, pane… – Iie, dōmo, iie. – Nie, dziękuję, nie, wybuchnął Tyrer i pośpiesznie dogonił André. – Boże, musiałem naprawdę dobrze ciągnąć, by się wyrwać. – Na tym polega ich praca. André skręcił z głównej ulicy w przejście między domami, potem w następne, aż zatrzymał się przed zniszczonymi drzwiami w płocie zwieńczonym obskurnym napisem i zapukał. Tyrer rozpoznał hieroglify, które André narysował mu wcześniej: „Dom Trzech Karpi”. Odsunęła się mała kratka. Przez otwór wyjrzały jakieś oczy. Drzwi się otworzyły i

Tyrer wszedł do krainy czarów. Maleńki ogród, lampy naftowe i świece. Połyskujące szare kamienie, by można było przejść wśród zielonego mchu, kępy kwiatów, wiele małych klonów – krwistoczerwone liście na tle intensywnej zieleni – blade, pomarańczowe światło sączące się z na wpół zaciemnionych shōji. Mostek na miniaturowym strumieniu, obok wodospad. Na werandzie siedziała na klęczkach mama-san, kobieta w średnim wieku, pięknie odziana i uczesana. – Bonsoir, monsieur Furansu-san – powiedziała, kładąc obie dłonie na podłodze i kłaniając się. André ukłonił się w również. – Raiko-san, konbanwa. Ikaga desu ka? – Dobry wieczór, jak się pani ma? – Kore wa Watashi no tomodachi desu, Tyrer-san. – To mój przyjaciel, pan Tyrer. – Ah so desu ka? Taira-san? – Ukłoniła się poważnie, a Tyrer odpowiedział niezręcznym skłonem. Potem gestem zaprosiła go, by za nią poszedł. – Powiedziała, że Taira to słynne japońskie nazwisko. Masz szczęście, Phillipie, większości z nas muszą wystarczyć przydomki. Ja jestem Furansu-san, to najbardziej dźwiękowo przypomina im słowo „Francuz”. Kiedy zdjęli buty, by nie zabrudzić bardzo czystego i drogiego tatami, a potem usiedli niezręcznie po turecku, André Poncin zaczął opowiadać o tokonomie, wnęce, w której wisi specjalny zwój oraz codziennie zmieniane kwiaty układane według pewnych reguł, i uczył Tyrera oceniać jakość shōji i drewna. Przyniesiono sake. Pokojówka miała może z dziesięć lat, nie była ładna, lecz zręczna i cicha. Raiko nalała, najpierw Andrému, potem Tyrerowi i sobie. Wypiła łyk. André wysuszył maleńką czarkę i wyciągnął ją po dolewkę. Tyrer zrobił to samo. Smak ciepłego wina nie był nieprzyjemny, lecz wydał mu się mdły. Oba naczyńka natychmiast napełniono, a potem znowu i znowu. Przyniesiono więcej tac i dodatkowe butelki. Tyrer stracił rachubę i wkrótce poczuł miłe ciepło pulsującej krwi, zapomniał o swej nerwowości, patrzył i słuchał, choć prawie nie rozumiał, o czym rozmawiało tamtych dwoje, jedynie jakieś słowo od czasu do czasu. Czarne, przybrane ozdobnymi grzebieniami włosy Raiko błyszczały. Jej twarz była pokryta grubą warstwą białego proszku, ani ładna, ani brzydka, po prostu inna. Na różowym jedwabnym kimonie powtarzał się wzór zielonych karpi. – Karp jest koi, zwykle to znak szczęścia – wyjaśnił wcześniej André. – Kochanka Townsenda Harrisa, kurtyzana z Shimody, którą mu bakufu podsunęli, dla jego rozrywki, nazwała się Koi, lecz obawiam się, że nie przyniosło jej to szczęścia. – Och? Co się stało? – Tutejsze kurtyzany opowiadają sobie, że ją uwielbiał, i kiedy odjeżdżał, dał jej dosyć pieniędzy, by się urządziła… była z nim mniej więcej dwa lata. Wkrótce po jego wyjeździe do Ameryki po prostu znikła. Prawdopodobnie zapiła się na śmierć albo popełniła samobójstwo. – Aż tak go kochała? – Mówią, że na początku, gdy bakufu się do niej zwrócili, uparcie odmawiała

zadawania się z cudzoziemcem. To przecież niesłychana aberracja, nie zapominaj, że był w ogóle pierwszym, któremu pozwolono mieszkać na japońskiej ziemi. Błagała bakufu, by wybrali kogoś innego, by dali jej żyć w spokoju, mówiła, że zostanie buddyjską mniszką, nawet zaklinała, że się zabije. Ale oni byli równie nieugięci, prosząc ją, by pomogła rozwiązać ten problem, błagając ją przez wiele tygodni, by została jego nałożnicą, łamiąc jej opór sobie tylko znanymi środkami. Zgodziła się, dziękowali jej, a kiedy Harris wyjechał, odwrócili się do niej plecami, nie tylko bakufu, wszyscy. Ach, tak nam przykro, lecz kobieta, która zadała się z cudzoziemcem, jest na zawsze zbrukana. – Jakie to okropne! – Owszem, według naszych pojęć, i takie smutne… Lecz pamiętaj, to jest Kraina Łez. Teraz Koi stała się legendą; czczą ją takie jak ona, ale i wszyscy, którzy z powodu jej poświęcenia odwrócili się od niej. – Nie rozumiem tego. – Ja też nie. I nikt z nas. Ale oni – tak. Japończycy to rozumieją. Jakie to dziwne, znowu pomyślał Tyrer. Tak jak ten domek i ta kobieta, i ten mężczyzna, gwarzący ze sobą mieszaniną japońskiego i pidginu, jedno z nich – burdelmama, drugie – klient, obydwoje udają, że są czymś innym. Znowu sake. Potem ona ukłoniła się i wyszła. – Jeszcze sake, Phillipie? – Dziękuję. Całkiem niezłe, prawda? André milczał. – Jesteś pierwszą osobą, jaką tu przyprowadziłem – odezwał się po chwili. – Och? Dlaczego akurat mnie? Francuz obracał porcelanową czarkę w palcach, wychylił ostatnią kroplę, potem dolał sobie i zaczął mówić po francusku głosem łagodnym i pełnym ciepła. – Ponieważ jesteś pierwszą osobą, którą spotkałem w Yokohamie z… ponieważ znasz francuski, jesteś kulturalny, twój umysł jest jak gąbka, jesteś młody, prawie dwa razy młodszy ode mnie, prawda? Masz dwadzieściajeden lat i jesteś niezbrukany, nie tak jak inni, no i pobędziesz tutaj przez parę lat. – Uśmiechnął się. Prządł swą sieć coraz gęściej, mówił tylko część prawdy, zacieśniał, formował ją. – Naprawdę, jesteś pierwszą spotkaną przeze mnie osobą, która… alors, jesteś wprawdzie Anglikiem i właściwie wrogiem Francji, ale i jedynym człowiekiem, który jak się wydaje, w jakiś sposób ceni sobie zebraną przeze mnie wiedzę. – Zakłopotany uśmiech. – To trudno wyjaśnić. Może jest tak dlatego, że zawsze chciałem być nauczycielem, może dlatego, że nigdy nie miałem syna, a może dlatego, że wkrótce wrócę do Szanghaju albo dlatego, że mamy wystarczająco wielu wrogów i może… może byłbyś dobrym przyjacielem. – Byłbym zaszczycony, będąc twoim przyjacielem – odparł natychmiast Tyrer, całkowicie usidlony. – I naprawdę myślę, że powinniśmy być sprzymierzeńcami, Francja i Brytania, nie wrogami i… Shōji odsunęło się. Raiko, na kolanach, gestem przywołała Tyrera. Serce podskoczyło mu do gardła.

– Po prostu idź za nią i pamiętaj, co ci powiedziałem. – André uśmiechnął się. Jakby we śnie, Phillip Tyrer niepewnie wstał i miękko poczłapał za dziewczyną korytarzem do pokoju, potem na werandę i do drugiego pustego pokoju, dokąd zaprosiła go gestem, zamknęła shōji i zostawiła go. Przysłonięta lampa oliwna. Promieniujący ciepłem saganek z węglem drzewnym. Cienie, mrok i plamy światła. Futony, małe kwadratowe materace wyłożone na podłodze – łóżko dla dwóch osób. Puchowe nakrycia. Dwie yukata – bawełniane, wzorzyste szaty do spania z szerokimi rękawami. Za małymi drzwiami oświetlona świecami łazienka: wysoka drewniana wanna wypełniona gorącą wodą. Słodko pachnące mydło. Niski stołek na trzech nogach. Malutkie ręczniki. Wszystko tak, jak zapowiadał André. Serce biło Tyrerowi bardzo mocno, zmusił swój mózg, by przez mgiełkę sake przywołał instrukcje André. Metodycznie zaczął się rozbierać. Surdut, kamizelka, krawat, koszula, wełniany podkoszulek, wszystko starannie złożone i ułożone w stosik. Usiadł niezręcznie, ściągnął skarpetki i znowu wstał. Miał na sobie jedynie długie wełniane kalesony. Powierciwszy się nerwowo, z zakłopotaniem wzruszył ramionami, zdjął również i tę część garderoby, a potem niezwykle starannie złożył. Na ciele wyskoczyła mu gęsia skórka. Wszedł do łazienki. Nabrał wody z beczułki, jak go poinstruowano, i polał sobie ramiona, czując przyjemne ciepło. I jeszcze raz. A potem usłyszał dźwięk otwieranego shōji. Rozejrzał się. – Wielki Boże – wymamrotał. Kobieta była silna, o ogromnych rękach, w krótkiej yukacie, pod którą nie miała nic, tylko przepaskę na biodrach. Podeszła zdecydowanym krokiem, z bezbarwnym uśmiechem na ustach i gestem nakłoniła go, by usiadł na stołku. Do reszty zmieszany posłuchał. Natychmiast zauważyła bliznę na ramieniu, wciągnęła powietrze i powiedziała coś, czego nie zrozumiał. – Tōkaidō – powiedział, zmuszając się do uśmiechu. – Wakarimasu – rozumiem. Potem, zanim zdołał ją powstrzymać, polała mu wodą głowę – niespodzianka, o tym go nie uprzedzono – i zaczęła mydlić i myć jego długie włosy, potem ciało. Jej palce, twarde, wprawne i uparte, delikatnie myły ramię, by go nie urazić. Ręce, nogi, plecy, piersi i brzuch, a potem podała mu szmatkę i gestem wskazała między jego nogi. Wciąż zaszokowany wymył te części ciała i potulnie zwrócił szmatkę. – Dziękuję – powiedział cicho. – Och, przepraszam, dōmo. Strumień wody zmył resztkę mydła i kobieta wskazała mu wannę. – Dōzo! – Proszę. – Phillipie, pamiętaj tylko, że odmiennie niż u nas, musisz się wymyć, zanim wejdziesz do kąpieli, tak by inni mogli użyć tej samej wody – wyjaśniał André. – To w gruncie rzeczy bardzo rozsądne. Nie zapominaj, że drewno jest bardzo drogie i podgrzanie wody zabiera dużo czasu. Nie sikaj więc do wanny i gdy jesteś w łaźni, nie myśl o tej kobiecie jako o kobiecie, tylko jako o pomocniku, który ma cię oczyścić z zewnątrz, a potem od środka,

dobrze? Tyrer zanurzył się w wannie. Woda była gorąca, lecz do wytrzymania. Zamknął oczy, nie chcąc patrzeć, jak kobieta porządkuje łaźnię. Jezu, pomyślał z udręką, za nic nie będę zdolny z nią współżyć. André zrobił ogromny błąd. – Ale… cóż, ja… ee… nie wiem, ile mam zapłacić. Czy dają dziewczynie pieniądze z góry, czy jak? – Mon Dieu, nie powinieneś nigdy dawać pieniędzy żadnej dziewczynie, nigdzie, to jest szczyt złego wychowania, chociaż możesz się ostro targować z mama-san, czasami z samą dziewczyną, lecz dopiero po herbacie czy sake. Zanim wyjdziesz, połóż je dyskretnie w widocznym miejscu. W „Domu Trzech Karpi” nie daje się pieniędzy, to miejsce specjalne… Istnieją również inne tego samego rodzaju, tylko dla specjalnych klientów. A ja jestem jednym z nich. Prześlą ci rachunek, dwa lub trzy razy do roku. Lecz posłuchaj, zanim tam pójdziemy, musisz przysiąc na Boga, że zapłacisz rachunek w chwili, gdy ci go przedstawią, i że nigdy, przenigdy nie wprowadzisz tam nikogo innego ani nie będziesz rozmawiał o tamtym miejscu. Tak więc przysiągł i obiecał. Chciał spytać, ile to kosztuje, lecz nie śmiał tego zrobić. – Ten… rachunek, kiedy on przychodzi? – Kiedy się spodoba mama-san. Mówiłem ci, Phillipie, możesz mieć rozkosz na kredyt przez cały okrągły rok, jeśli okoliczności będą sprzyjające. Oczywiście, ja jestem twoim gwarantem… Ciepło kąpieli przenikało go. Ledwo słyszał, jak krzątająca się kobieta wyszła, a potem wróciła. – Taira-san? – Hai? – Tak? Wyciągała do niego ręcznik. Dziwnie ospały, wygramolił się z wanny, mięśnie miał uśpione przez wodę. Pozwolił, by kobieta go wytarła. Ponownie oporządził intymne części ciała, tym razem z mniejszym skrępowaniem. Czesanie włosów. Sucha, wykrochmalona yukata. Potem wskazała mu drogę do łóżka. Znowu ogarnął go przestrach. Trzęsąc się, zmusił się, by wejść do łóżka. Przykryła go, odchyliła drugi róg przykrycia i wyszła. Serce mu łomotało, lecz cudownie było tu leżeć. Miękkie, czyste i słodko pachnące materace. On sam tak czysty, jak nie czuł się od wielu lat; wkrótce się uspokoił, a potem shōji otworzyło się i zamknęło, i Tyrer poczuł ulgę, lecz nie był już spokojny. Ledwo widział dziewczynę – drobną, gibką, w bladożółtej yukacie, długie włosy spływały kaskadą. Teraz klęczała przy łóżku. – Konbanwa, Taira-san. Ikaga desu ka? Watashi wa Ako. – Dobry wieczór, panie Taira. Jak się pan czuje? Jestem Ako. – Konbanwa, Ako-san. Watashi wa Phillip Tyrer desu. Nachmurzyła się. – F… uri… f… – próbowała powiedzieć „Phillip” kilka razy, lecz nie mogła, potem zaśmiała się wesoło, powiedziała coś, czego nie mógł zrozumieć, i poprzestała na Taira-

san. Siedział teraz wyprostowany. Patrzył na nią. Z bijącym sercem, bezradny. Zupełnie go nie pociągała. – Dōzo? – Czy mogę? Wskazała drugą stronę łóżka. – Dōzo. W świetle świecy nie widział jej wyraźnie. Widział tylko tyle, że jest młoda; oceniał, że mniej więcej w jego wieku. Jej twarz była gładka i biała od pudru, zęby białe, wargi czerwone, nos prawie rzymski, oczy jak wąskie elipsy, miły uśmiech. Czekała. Jego nieśmiałość i brak doświadczenia paraliżowały go. Jezu, jak mam jej powiedzieć, że jej nie chcę, że nie chcę teraz nikogo, że nie mogę, wiem, że nie mogę, i to nie będzie, nie stanie się dzisiaj, a ja się skompromituję i André… André! Co mu powiem? Będę pośmiewiskiem. O Jezu, dlaczego się zgodziłem? Wyciągnęła rękę i dotknęła jego policzka. Zadrżał mimowolnie. Ako mamrotała słodkie słowa zachęty i taiła uśmiech, wiedząc, czego może oczekiwać po tym mężczyźnie-dzieciaku, dobrze przygotowana przez Raiko-san. – Ako, dzisiaj nastąpi jeden z rzadkich momentów w twym życiu i musisz zapamiętać każdy szczegół, by nas nimi uraczyć przy pierwszym posiłku. Twój klient jest przyjacielem Francusia i kimś wyjątkowym w naszym świecie: jest prawiczkiem. Francuś mówi, że nigdy byś nie uwierzyła, jak jest nieśmiały, że będzie przestraszony, że prawdopodobnie będzie łkał, kiedy jego Czcigodna Broń go zawiedzie, może nawet zmoczyć łóżko w swym nie spełnionym podnieceniu, lecz nie martw się, droga Ako, Francuś upewnia mnie, że poradzisz sobie z nim w normalny sposób i nie masz się czym martwić. – Iiii, nigdy nie zrozumiem gai-jinów, Raiko-san. – Ani ja. Z pewnością są dziwni, niecywilizowani, lecz na szczęście większość z nich jest rozkosznie bogata. Być tutaj to nasze przeznaczenie, więc musimy ich wykorzystać jak się da. I jeszcze bardzo ważna sprawa: Francuś powiada, że to angielski notabl, potencjalny stały klient, więc niech doświadczy Chmur i Deszczu, tak czy inaczej, nawet jeśli… nawet jeśli będziesz musiała uciec się do ostateczności. – Oh ko! – Idzie o honor domu. – Och! Rozumiem. W takim razie… jakoś to zrobię. – Pokładam w tobie wszelkie nadzieje, Ako-chan, jako że masz prawie trzydzieści lat doświadczenia w Wierzbowym Świecie. – Nie wie pani, czy on w swoich gustach jest jak Francuś? – Czy lubi, jak łaskocze się go po tylnych częściach i od czasu do czasu Perły Rozkoszy? Może powinnaś być na to przygotowana, ale spytałam bezpośrednio Francusia, czy młodzian ma skłonność do mężczyzn, i zapewnił mnie, że nie. To dziwne, że Francuś wybrał nasz dom dla inicjacji przyjaciela, zamiast któregoś z innych, z jakich sam teraz korzysta. – Domu nie można za to winić, nigdy. Proszę cię, nie myśl o tym, Raiko-chan. Jestem zaszczycona, że mnie pani wybrała, zrobię wszystko, co niezbędne.

– Oczywiście. Iiii, kiedy pomyśleć, że Parujące Łodyżki gai-jinów są zwykle o wiele większe niż osób cywilizowanych, że większość z nich chędoży satysfakcjonująco, choć bez japońskiego temperamentu, polotu i bez dążenia do zgłębienia granic… Francuś jest tu wyjątkiem, cóż, sądziłabyś, że będą z nich szczęśliwi rozpustnicy. Ale nie są. Mają w swych głowach jakiegoś pająka, który im mówi, że chędożenie nie jest Najbardziej Niebiańską Przyjemnością, lecz jakimś tajemnym, religijnym złem. To dziwaczne. Teraz, eksperymentując, Ako przysunęła się i pieściła jego pierś, potem opuściła dłoń niżej i musiała naprawdę dołożyć starań, by nad sobą zapanować, kiedy młodzieniec drgnął przestraszony. Minęło kilka chwil, nim na dobre się opanowała. – Taira-san? – powiedziała cicho. – Tak, eee… hai, Ako-san? Ujęła jego dłoń i ułożyła ją wewnątrz swojej yukaty na piersiach, przechyliła się i pocałowała go w ramię, ostrzeżona, by uważać na ranę, którą mu zadał mężny shishi. Żadnej reakcji. Przysunęła się bliżej. Szeptała mu, jaki jest dzielny, silny i męski, w jaki przesadny sposób służąca opowiadała o nim i jego owocu. Kiedy pieściła jego pierś, czuła jak drży, lecz bez namiętności. Mijały minuty. Wciąż nic; była coraz bardziej zatroskana. Palce delikatne jak motyle, a jednak wciąż leżał bezwładny: dłonie, wargi, wszystko. Łagodna pieszczota, uważne krążenie, jeszcze bez prawdziwej poufałości. Mijały minuty. Wciąż nic. Jej konsternacja wzrastała. Bała się, że może zawieść. Dotknęła jego ucha językiem. Ach, mała nagroda: jej imię wymówione gardłowo, a jego usta całują jej szyję. Iiii, pomyślała i wargami objęła jego brodawkę piersiową. Teraz to tylko kwestia czasu, by jego dziewictwo wystrzeliło do nieba, a potem będę mogła zamówić trochę sake i spać do rana, i zapomnieć, że mam czterdzieści trzy lata, nie mam dzieci, a pamiętać tylko, że Raiko-san wyratowała mnie z domu szóstej klasy, do którego wygnałby mnie mój wiek i brak urody. Tyrer leniwie obserwował samurajów na placu Przedstawicielstwa Brytyjskiego, słońce dotykało horyzontu, a jego mózg coraz bardziej zaprzątała Ako, a potem Hamako (dwie noce później) i wreszcie Ona. Fujiko. Przedostatniej nocy. Poczuł, że twardnieje; wiedział, że teraz został nieubłaganie pochwycony przez ten świat. Pływający Świat, gdzie jak mówił André, żyło się tylko dla chwili bieżącej, dla przyjemności, dryfując, o nic się nie troszcząc, jak kwiat popychany prądem spokojnej rzeki. – Co prawda nie zawsze jest spokojny, Phillipie. Jaka jest Fujiko? – Och… eee, nie widziałeś jej, nie znasz jej? – Nie, powiedziałem tylko Raiko-san, jaki rodzaj dziewczyny mógłby ci się podobać, kładąc akcent na „łóżkowy słownik”. Jaka była? Tyrer zaśmiał się, by ukryć swe całkowite zakłopotanie i niepokój wywołany tym bezpośrednim pytaniem o sprawy tak osobiste. Lecz André wiele mu przecież dał, więc

pragnął być „francuski” i otwarty i zapomniał o swoich obawach, że dżentelmen nie powinien dyskutować ani ujawniać czegoś tak intymnego. – Ona… ona jest młodsza ode mnie, mała, właściwie drobna, nie, nie ładna według naszych pojęć, lecz zadziwiająco atrakcyjna. Zdaje się, jeśli dobrze zrozumiałem, że jest tam nowa. – Mam na myśli łóżko, jaka była? Lepsza niż inne? – Och. Cóż, nie było, ee… nie ma porównania. – Miała większy temperament? Była bardziej zmysłowa? Co? – Cóż, tak. Ubrana, rozebrana, niezwykła. Wyjątkowa. Naprawdę nie wiem, jak ci dziękować, tak wiele ci zawdzięczam. – De rien, de rien, mon vieux. – To prawda. Następnym razem… następnym razem ty się z nią spotkasz. – Mon Dieu, nie. Nigdy nie przedstawiaj swojej „wyjątkowej” nikomu, zwłaszcza przyjacielowi; taka jest reguła. Nie zapominaj, że dopóki nie sprowadzisz jej do opłaconego przez siebie miejsca i nie będziesz płacił za nią rachunków, jest dostępna dla każdego za pieniądze… jeśli tego chce. – Och, zapomniałem – powiedział, skrywając prawdę. – Nawet jeśli już to zrobisz, zawsze może mieć kochanka na boku, jeśli będzie chciała. Kto ją sprawdzi? – Tak przypuszczam – przytaknął z udręką. – Nie zakochuj się, przyjacielu, nie w kurtyzanie. Bierz je takimi, jakie są… jako osoby dla przyjemności. Ciesz się nimi; możesz je polubić, ale ich nie kochaj i nigdy nie dopuść, by one się w tobie zakochały… Tyrer zadrżał. Nienawidził prawdy. Gdy sobie wyobrażał, że ona jest w łóżku z innym, tak jak oni byli razem… Nienawidził tej wizji. I tego, że odbywało się to za pieniądze. Nienawidził bólu w swych lędźwiach. Mój Boże, czy naprawdę była taka wyjątkowa? Śliczna, żywa, słodka pleciuga, łagodna, miła, taka młoda i tak krótko przebywała w domu. Czy powinienem się nią zająć? Nie: czy powinienem? Czy mogę? Na pewno André ma jakieś takie swoje własne miejsce, ze swą wyjątkową przyjaciółką, choć nigdy o tym nie mówił. A ja go nigdy o to nie zapytam. Jezu, ile to by kosztowało? Na pewno więcej, niż mógłbym sobie pozwolić… Nie myśl o tym teraz. Ani o niej. Z wysiłkiem skupił uwagę na ogrodzie w dole, lecz ból trwał. Część oddziału Szkotów zbierała się wokół masztu, trębacz i czterej dobosze już stali przygotowani do opuszczania flagi. Rutyna. Grupka ogrodników zebrała się przy bramie, mieli zostać policzeni, a potem zwolnieni. Przecisnęli się przez wrota, a potem przez samurajów i już ich nie było. Rutyna. Wartownicy zamknęli i zaryglowali żelazną bramę. Rutyna. Bębny i trąbka zadźwięczały, kiedy z wolna opuszczano Union Jacka; słońce nie zachodzi nad brytyjską flagą, było to brytyjskie prawo na całym świecie. Rutyna. Większość samurajów teraz odchodzi, zostawiają tylko zredukowane nocne posterunki. Rutyna. Tyrer zadrżał. Jeśli to tylko rutyna, dlaczego jestem taki zdenerwowany?

Ogrodnicy Przedstawicielstwa Brytyjskiego weszli gromadą do przylegającej do buddyjskiej świątyni szopy, w której sypiali. Żaden z nich nie spojrzał Hiradze w oczy. Wszystkich ostrzeżono, że ich życie oraz życie całego ich rodu zależy od jego bezpieczeństwa. – Wystrzegajcie się rozmów z obcymi – nakazał im. – Jeśli bakufu się dowie, że udzieliliście mi schronienia, zapłaci wam za to tą samą monetą co mnie, tylko że zostaniecie ukrzyżowani, a nie od razu zabici mieczem. Mimo ich pokornych protestów, że jest całkowicie bezpieczny, że może im ufać, Hiraga, jak zawsze zresztą, nie czuł się bezpieczny. Od czasu zasadzki na Anja minęło dziesięć dni; większość czasu spędził w jedynym bezpiecznym miejscu w Kanagawie, w „Gospodzie Północnych Kwiatów”. Atak się nie udał i wszyscy z wyjątkiem jednego z jego towarzyszy zostali zabici, ale to była tylko karma, nic więcej. Wczoraj nadeszła wiadomość od Katsumaty, najważniejszego, choć niejawnego shishi z Satsumy, obecnie przebywającego w Kioto: Pilne: za kilka tygodni shōgun Nobusada stworzy niesłychany precedens, przyjeżdżając tutaj, by złożyć wizytą państwową cesarzowi. Wszystkim shishi zaleca się zebrać w mieście jak najszybciej, by zaplanować, jak go schwytać, posłać w zaświaty, a następnie opanować Wrota Pałacowe.

Katsumata podpisał list swym imieniem kodowym: Kruk. Hiraga przedyskutował z Orim, co robić, a następnie postanowił powrócić do Edo, by w pojedynkę zniszczyć Przedstawicielstwo Brytyjskie. Był wściekły, wszystko wskazywało na to, że Rada Starszych została przechytrzona i zneutralizowana przez gaijinów. – Kioto może poczekać, Ori. Musimy kontynuować nasz atak na gai-jinów. Musimy ich tak rozwścieczyć, by zbombardowali Edo. Z shōgunem i Kioto poradzą sobie inni. – Pomyślał o tym, żeby zabrać ze sobą Oriego, lecz Ori był bezradny, z paskudzącą się raną, pozbawiony pomocy lekarskiej. – Co z twoim ramieniem? – Kiedy nie będę w stanie tego znieść, popełnię seppuku – odparł Ori bełkotliwie z powodu sake, której nadużywał dla stłumienia bólu. We trójkę, on, Ori i mama-san, spotkali się na pożegnalną popijawę. – Nie martw się. – Czy nie ma innego doktora, jakiegoś zaufanego? – Nie, Hiraga-san – oświadczyła mama-san Noriko. Była drobną pięćdziesięcioletnią kobietą o łagodnym głosie. – Posłałam nawet po dwóch przyjaciół, Koreańczyków: akupunkturzystę i zielarza, lecz okłady okazały się nieskuteczne. Jest jeszcze gai-jin, ten olbrzym… – Głupia – krzyknął Ori. – Ile razy mam ci powtarzać? To jest rana od kuli, jednej z ich kul, a oni widzieli mnie w Kanagawie! – Proszę mi wybaczyć – poprosiła pokornie mama-san z głową przy tatami. – Proszę wybaczyć tej głupiej osobie. Ukłoniła się znowu i wyszła, ale w skrytości ducha przeklinała Oriego, że nie jest prawdziwym shishi i nie popełnia seppuku, a przecież ma tutaj Hiragę, najidealniejszego sekundanta, jakiego można sobie życzyć, i mógłby w ten sposób odsunąć straszliwe

niebezpieczeństwo, jakie zawisło nad nią i nad jej domem. Wiadomość o losach „Gospody pod Czterdziestoma Siedmioma Rōninami” rozniosła się na pięćdziesiąt ri i nawet dalej. To oburzające, zabić w odwecie wszystkich klientów, kurtyzany i służących i wbić na kołek głowę mama-san. To potworne, rozmyślała, czując wściekłość. Przecież żaden dom nie może zakazać wstępu samurajowi, obojętne: shishi czy nie shishi. W dawnych czasach samurajowie zabijali znacznie częściej niż dzisiaj… tak, ale tak się działo wieki temu, przeważnie było to zasłużone, no i nie zabijano kobiet i dzieci. Wtedy prawo kraju było sprawiedliwe (shōgun Toranaga – sprawiedliwy, jego syn i wnuk – sprawiedliwi), a potem… korupcja i rozpusta stały się udziałem wszystkich następnych shōgunów, daimyō i samurajów i już od ponad wieku duszą nas swymi łupieżczymi podatkami! Shishi są naszą jedyną nadzieją! Sonnō-jōi! – Anjo musi umrzeć, zanim my umrzemy – oznajmiła zapalczywie, kiedy Hiraga pojawił się w końcu cały i zdrowy dwa dni po ataku. – Byliśmy przerażeni, że złapano cię i spalono razem z innymi. A wszystko na rozkaz Anja, Hiraga-san, na jego rozkaz… Akurat wracał z gospody, kiedy go zaatakowaliście obok wrót zamkowych. Osobiście nakazał egzekucję i był jej świadkiem, po czym pozostawił tam ludzi w zasadzce, na wypadek gdybyście wy, shishi, powrócili w to miejsce, nieświadomi. – Kto nas zdradził, Hiraga? – spytał Ori. – Samurajowie Mori. – Ale Akimoto twierdzi, że widział, jak ich zgarnięto i zabito. – To musiał być jeden z nich. Czy ktoś jeszcze uciekł? – Tylko Akimoto. Ukrywał się w innej gospodzie przez cały dzień i noc. – Gdzie jest teraz? – Jest zajęty – powiedziała Noriko. – Czy mam po niego posłać? – Nie, zobaczę się z nim jutro. – Anjo musi zapłacić krwią za gospodę! To było sprzeczne z wszelkimi zwyczajami! – Zapłaci. Tak jak rōjū. Tak jak shōgun Nobusada. I tak jak Yoshi. W swej prywatnej kwaterze, wysoko w zamkowej wieży, Yoshi układał poemat. Siedział w niebieskim jedwabnym kimonie przy niskim stoliku, na którym stała lampa oliwna i leżały kartki ryżowego papieru, pędzelki różnej grubości, stała woda do zmiękczania klocka kruczoczarnego tuszu, pośrodku którego połyskiwało teraz maleńkie, zapraszające jeziorko. Zmierzch zmienił się w noc. Z zewnątrz dobiegał pomruk miliona istnień stale obecnych w Edo. Jak zwykle kilka domów stało w ogniu. Z zamku w dole dochodziły uspokajające stłumione dźwięki potwierdzające obecność żołnierzy, stukot kopyt końskich na kocich łbach, od czasu do czasu gardłowy śmiech wznoszący się razem z dymem i zapachami ogni kuchennych przez ozdobne okienka strzelnicze w ogromnych murach, jeszcze nie zasłonięte przed chłodem nocy. To było jego sanktuarium. Tatami, tokonoma, naprzeciw niego shōji oświetlone w ten sposób, że widział kształt każdej postaci na zewnątrz, lecz nikt nie mógł spojrzeć do

środka. Na zewnątrz tego pokoju znajdował się większy przedpokój, od którego korytarze prowadziły do pustych w tej chwili kwater sypialnych. Przebywała tam tylko służba, pokojówki i Koiko, jego wspaniała faworyta. Rodzina – żona, dwóch synów i córka, i konkubina ze swoim synem – wszyscy żyli bezpiecznie, ochraniani przez licznych strażników, w fortecy Smoczy Ząb, jego dziedzicznym zamku, jakieś dwadzieścia ri na północ. Poza przedpokojem stali strażnicy, dalej znajdowały się kolejne pokoje z innymi strażnikami. Wszyscy ci ludzie zostali zaprzysiężeni jako jego osobista służba. Yoshi zanurzył pędzelek w jeziorku tuszu. Umieścił koniuszek nad delikatnym ryżowym papierem i napisał pewną ręką: Miecz moich przodków Gdy pozostaje w mym ręku Obraca się niespokojnie Na pismo składały się trzy krótkie pionowe linie hieroglifów, nakreślone zdecydowanie tam, gdzie powinny być takie, i miękkie tam, gdzie ich miękkość miała wzmacniać obraz utworzony przez litery. Nie można było nic udoskonalić, zmienić, poprawić nawet najmniejszej niedoskonałości. Papier ryżowy wchłaniał tusz momentalnie, znaki stawały się nieusuwalną częścią kartki, przybierając barwy od czerni do szarości, zależnie od tego, jak używano pędzla i ile wody użyto. Chłodnym okiem przyjrzał się swemu dziełu, rozłożeniu poematu na kartce i całemu obrazowi, tworzonemu przez odcienie czarnej kaligrafii na białej płaszczyźnie, kształtom i ich płynności, zaćmionej jasności hieroglifów. To jest dobre, pomyślał bez próżności. Nie mogę zrobić tego lepiej, to prawie granica moich umiejętności, a może nawet sama granica. Co ze znaczeniem poematu, jak powinien być odczytywany? Ach, to ważne pytanie, właśnie dlatego jest on dobry. Ale czy osiągnę to, co chcę? Te pytania skłoniły go, by jeszcze raz przeanalizować szokujące wydarzenia tutaj i w Kioto. Kilka dni temu przyszła wiadomość, że nastąpił tam nagły, krwawy, lecz zakończony sukcesem zamach wojsk Chōshū. Wyparły one siły Satsumy i Tosy, które przez ostatnie sześć miesięcy sprawowały w Kioto władzę, zjednoczone w niewygodnym dla siebie przymierzu. Wrotami Pałacowymi rządził teraz pan Ogama z Chōshū. Na pośpiesznie zwołanym zebraniu Rady Starszych wrzało, Anjo prawie pienił się z wściekłości. – Chōshū, Satsuma i Tosa! Zawsze ta trójka. Te psy muszą zostać zmiażdżone! Gdyby nie oni, panowalibyśmy nad wszystkim. – To prawda – przyznał Yoshi. – Cały czas wam powtarzam, że musimy nakazać naszym wojskom w Kioto natychmiastowe zdławienie rebelii. Za wszelką cenę! – Nie, musimy czekać, nasze tamtejsze siły są niewystarczające. Starzec Toyama wytarł swą siwą brodę i rzekł:

– Zgadzam się z Yoshi-donem. Wojna to jedyne wyjście, musimy postawić Ogamę z Chōshū poza prawem! – To niemożliwe – powiedział gderliwie Adachi, w swoim imieniu i ostatniego ze Starszych. – Zgadzamy się z Anjem, nie możemy ryzykować obrażenia wszystkich daimyō, prowokować ich, by powstali przeciw nam. – Musimy działać natychmiast – powtórzył wtedy Yoshi. – Musimy rozkazać naszym wojskom odbicie Wrót i zdławienie rebelii. – Nasze siły są niedostateczne – upierał się Anjo. – Zaczekamy. Nie jest to właściwy czas. – Dlaczego nie posłuchacie mojej rady? – Yoshi był tak zagniewany, że niemal dawał to po sobie poznać. Opanował gniew z wysiłkiem, wiedząc, że utrata kontroli nad sobą byłaby fatalnym błędem i trwale zwróciłaby Starszych przeciw niemu. Czyż nie był najmłodszy, najmniej doświadczony, choć przecież miał najwyższe kwalifikacje i największe wpływy wśród daimyō? On jedyny spośród Starszych, gdyby chciał, mógł podnieść swój sztandar i wtrącić cały kraj w wojnę domową, stan, jaki panował przez wieki przed shōgunem Toranagą? Czyż nie zazdrościli mu wszyscy i nie pluli, kiedy został wyznaczony na kuratora i powołany do Rady Starszych na „życzenie” cesarza, bez konsultacji z nimi, przez tego, kto akurat wtedy manipulował Synem Niebios? – Wiem, że mam słuszność. Czy nie miałem słuszności w sprawie gai-jinów? Teraz też się nie mylę. Plan, który ułożył, by usunąć gai-jinów i ich flotę z Edo, tak by oni sami zyskali czas na załatwienie ich własnych wewnętrznych problemów, powiódł się po prostu znakomicie. Był taki prosty. – Z ogromną pompą i udaną pokorą – mówił wtedy Yoshi – rzucimy im ochłap okupu, zaproponujemy spotkanie z Radą Starszych, które zostanie odłożone, a potem znów odłożone lub odwołane albo w razie konieczności obsadzone marionetkami. Damy do zrozumienia w ostatniej chwili, kiedy ich cierpliwość będzie bliska wyczerpania, że ma zostać zorganizowane spotkanie z shōgunem po jego powrocie, spotkanie, które również może być opóźniane, renegocjowane i odkładane, i nigdy się nie odbędzie, a nawet jeśli się odbędzie kiedyś w przyszłości, da tylko takie wyniki, jakich będziemy sobie życzyli. Teraz przypomniał im to: – Zyskaliśmy trochę czasu, który był nam potrzebny, i odkryliśmy sposób postępowania z nimi: wykorzystywać ich niecierpliwość przeciw nim, dać im fałszywe obietnice i mnóstwo zupy, lecz nie ryb, a co najwyżej gnijące kawałki, których nie potrzebujemy lub nie chcemy. Byli usatysfakcjonowani, ich flota odpłynęła w burzę i być może leży na dnie morza. Żaden statek jak dotychczas nie powrócił. – Bogowie pomogli nam z tą burzą – stwierdził stary Toyama. – Znowu wysłali swój Boski Wiatr, wiatr kamikaze, tak jak to zrobili wieki temu przeciw nadpływającym hordom Kubiłaja. Kiedy zechcemy ich wypędzić, będzie tak samo, bogowie nigdy nas nie opuszczą. – To pewne, że przeprowadziłem nasz plan perfekcyjnie – pysznił się Adachi. – Gaijinowie są łagodni jak pięciorzędna kurtyzana. – Gai-jinowie to jątrząca rana, która nigdy się nie zagoi, dopóki będziemy słabsi

militarnie lub biedniejsi – rzekł Anjo zirytowany, załamując dłonie. – Są wrzodem, który się nie zaleczy, jeśli go nie wypalimy, a nie możemy jeszcze tego zrobić, jeszcze nie… nie mając środków, by zbudować okręty i zrobić armaty. Nie możemy się rozpraszać i rozkazywać wojskom, by wzięły Wrota, jeszcze nie. Oni nie są bezpośrednim wrogiem, Chōshū też nie. Bezpośrednim wrogiem jest sonnō-jōi i te psy shishi. Yoshi zauważył, jak bardzo Anjo zmienił się po zamachu: stał się znacznie bardziej wybuchowy, jego zdecydowanie osłabło, choć nie osłabł wpływ na innych Starszych. – Nie zgadzam się z tym, ale jeśli uważasz, że mamy niedostateczne siły, zarządźmy powszechną mobilizację i skończmy z władcami księstw zewnętrznych i wszystkimi ich sojusznikami! – Wojna to jedyna droga, Anjo-sama, zapomnij o shishi, zapomnij na chwilę o gai-jinach – ozwał się Toyama. – Wrota… musimy przede wszystkim znowu odzyskać nasze dziedziczne prawa. – Zrobimy to we właściwym czasie – odrzekł Anjo. – Następna sprawa: wizyta shōguna przebiegnie, jak to zaplanowano. Mimo protestów Yoshiego Anjo przeprowadził głosowanie – wynik: trzy do dwóch – a potem na osobności powiedział złośliwie: – Mówiłem ci, Yoshi-dono, oni zawsze będą głosowali, jak ja chcę, shishi nigdy ze mną nie wygrają, ani pan, ani nikt inny. – Nawet shōgun Nobusada? – On… on nie jest wrogiem i kieruje się mymi radami. – A księżniczka Yazu? – Ona posłucha… posłucha swego męża. – Aż do swej śmierci będzie słuchać swego brata, cesarza. Słowa, które Anjo wypowiedział wtedy z krzywym uśmiechem, wstrząsnęły nim. – Proponujesz zorganizowanie wypadku? Hę? – Nie proponuję niczego podobnego. Yoshi poczuł zimno. Ten mężczyzna stawał się zbyt niebezpieczny, by mógł pozostać przy życiu, a jednocześnie był zbyt potężny, by go zneutralizować, zbyt dalekowzroczny; popierały go kohorty zdolne zmieść Yoshiego… Do drzwi ktoś się zbliżał, prawie bezszelestnie. Odruchowo jego prawa dłoń powędrowała ku leżącemu obok mieczowi, choć był pewien, że rozpoznaje rysującą się za nimi sylwetkę. Ktoś ukląkł. Delikatne pukanie. – Tak? Odsunęła drzwi, ukłoniła się i czekała z uśmiechem. – Proszę, wejdź, Koiko – rzekł uradowany tą niespodzianą wizytą. Wszystkie jego demony pierzchły. Posłuchała, zaniknęła drzwi, podbiegła do niego, jej długie wzorzyste kimono szeleściło. Uklękła znowu i przycisnęła policzek do jego dłoni. Zauważyła natychmiast obrazek – poemat. – Dobry wieczór, panie mój.

Zaśmiał się i uścisnął ją czule. – Czemu zawdzięczam tę przyjemność? – Stęskniłam się za tobą – powiedziała po prostu. – Czy mogę obejrzeć twój poemat? – Oczywiście. Kiedy smakowała jego dzieło, on smakował ją. Od trzydziestu czterech dni, od kiedy Koiko była tutaj, w murach zamkowych, obserwowanie jej niezmiennie dostarczało mu przyjemności. Niezwykłe szaty. Skóra gładka jak czysta skorupka jajka, błyszczące krucze włosy, które rozpuszczone sięgnęłyby talii, delikatny nos, zęby pozostawione białe, tak jak jego zęby, a nie poczernione według dworskiej mody. – To głupie! – powiedział do niego ojciec, gdy tylko Yoshi mógł to zrozumieć. – Nie będziemy czernić zębów jedynie dlatego, że wieki temu cesarz wprowadził taki zwyczaj na dworze, gdyż jego własne zęby były stare i zepsute. To tylko z tego powodu oznajmił, że malowane zęby to coś lepszego niż posiadanie zębów zdrowych jak u zwierząt! I nie będziemy farbować warg i policzków, tak jak dotychczas to robią niektórzy, tylko dlatego, że inny cesarz chciał być kobietą, a nie mężczyzną; udawał, że jest kobietą, a dworacy naśladowali go, by mu się przypochlebić. Koiko ma dwadzieścia dwa lata i jest tayu – osiągnęła najwyższy możliwy stopień gejszy z Wierzbowego Świata. Usłyszawszy, jak szepczą na jej temat, zaciekawiony, posłał po nią kilka miesięcy temu i cieszył się jej towarzystwem, a potem rozkazał mama-san, by przedstawiła propozycję co do usług Koiko. Zgodnie z wszelkimi regułami propozycja powędrowała do jego żony, by ta wszystko załatwiła. Żona napisała z zamku Smoczy Ząb: Ukochany mężu, zawarłam dziś satysfakcjonującą umowę z mama-san na tayu Koiko z „Domu Wistarii”. Panie, uważamy, że będzie nie tylko lepiej, byś miał wyłączność, a nie jedynie pierwszeństwo na jej usługi, ale i bezpieczniej, jako że otaczają cię wrogowie. Kontrakt można przedłużać co miesiąc, zależnie od twego kaprysu. Zapłata będzie przekazywana co miesiąc, z dołu, by mieć gwarancję, że jej usługi zostaną utrzymane na oczekiwanym bardzo wysokim poziomie. Twoja konkubina i ja jesteśmy zadowolone, że postanowiłeś mieć zabawkę. Twoje zdrowie i bezpieczeństwo było i nadal pozostaje naszą naczelną troską. Pragnęłabym pogratulować ci wyboru; krążą pogłoski, że Koiko jest rzeczywiście nadzwyczajna. Twoi synowie mają się dobrze i są szczęśliwi, również twoja córka i ja. Przesyłamy ci wyrazy naszej wiecznej lojalności i tęsknoty za twą obecnością. Proszę cię, zawiadamiaj mnie na bieżąco, gdyż muszę polecić naszemu skarbnikowi, by odłożył fundusze…

Zgodnie z zasadami jego żona nie wymieniła sumy. Nie obchodziło go to, podstawowym obowiązkiem żony było strzec i zarządzać bogactwem rodzinnym oraz płacić rachunki rodziny. Koiko podniosła wzrok. – Twój poemat jest bez skazy, Yoshi-chan – stwierdziła i klasnęła w dłonie. „Chan” był intymnym zdrobnieniem. – Ty jesteś bez skazy – odparł, skrywając przyjemność, jaką sprawił mu jej osąd. Była znana w Edo nie tylko ze swych niezwykłych cech fizycznych, ale i z jakości kaligrafii, piękna swych poematów i bystrego osądu w sprawach sztuki i polityki. – Uwielbiam twój sposób pisania, a poemat jest wspaniały. Uwielbiam złożoność

twego umysłu, zwłaszcza ten wybór: „gdy”, a nie na przykład „teraz” i „obraca się”, a przecież człowiek mniejszego formatu użyłby „porusza się” lub „drga”, co nadałoby temu konotację seksualną. A umieszczenie końcowego słowa, końcowego „niespokojnie”… ach, Yoshi-chan, jak trafne jest umieszczenie tego słowa, słowa-klucza, na końcu. Twoje dzieło jest wspaniałe i może być odczytane na tuzin różnych sposobów. – A jak ci się zdaje, co chciałem powiedzieć? Jej oczy zapłonęły. – Po pierwsze, powiedz mi, czy masz zamiar go zachować… ujawnić lub przeciwnie, pozostawić nieznanym, czy też postanowiłeś go zniszczyć. – I jakie są moje zamiary? – zapytał, rozkoszując się nią. – Jeśli nie będziesz ukrywał, że go napisałeś, lub tylko udasz, że go ukrywasz, albo też udasz, że jest czymś tajnym, to jest twoim zamiarem, by przeczytali go inni i takim czy owym sposobem poinformowali twoich wrogów, wedle twoich życzeń. – I co oni pomyślą? – Wszyscy, prócz najsprytniejszych, dojdą do wniosku, że twoja determinacja słabnie i twoje lęki zaczynają tobą władać. – A ta reszta? Oczy Koiko pozostały wciąż rozbawione, lecz zauważył, że zapaliła się w nich iskierka i już tam pozostała. – Z twoich najważniejszych przeciwników – zaczęła ostrożnie – shōgun Nobusada zinterpretuje to tak: w głębi duszy tak jak i on uważasz, że nie jesteś wystarczająco silny, by stanowić prawdziwe zagrożenie. Z radością uzna, że im dłużej będzie czekał, tym łatwiej cię wyeliminuje. Anjo, zżerany zazdrością z powodu twej zręczności jako poety i kaligrafa, szydziłby z „niespokojnie”, przekonany, że jest to słowo niestosowne i źle dobrane. Jednak poemat by go fascynował, niepokoił, zwłaszcza gdyby mu doniesiono, że to sekretne przesłanie, i w końcu odcyfrowałby tysiąc sto piętnaście ukrytych znaczeń, z których każde zwiększałoby jego nieubłaganą niechęć w stosunku do ciebie. Jej otwartość go oszołomiła. – A gdybym go skrycie zachował? Zaśmiała się. – Wtedy spaliłbyś go natychmiast i nigdy byś mi nie pokazał. To smutne niszczyć takie piękno, bardzo smutne, Yoshi-chan, lecz konieczne, gdy ktoś ma taką jak ty pozycję. – Dlaczego? To tylko poemat. – Wydaje mi się, że ten właśnie jest szczególny. Jest zbyt dobry. Taka sztuka pochodzi z głębokich wewnętrznych pokładów. Odsłania. Odsłanianie jest celem poezji. – Mów dalej. Jej oczy zdawały się zmieniać kolor, kiedy tak się zastanawiała, jak daleko ośmieli się posunąć; zawsze badała granice swego intelektu, ku rozrywce lub pobudzeniu swego pana, jeśli to go właśnie interesowało. Zauważył zmianę, lecz nie odkrył jej przyczyny. – Na przykład – rzuciła niedbale – niewłaściwe oczy mogłyby wnioskować, że w swoich najskrytszych myślach powiadasz: „Potęga mojego przodka i imiennika, shōguna

Toranagi Yoshi, jest w moim zasięgu, niemal prosi się, bym ją wykorzystał”. Obserwował ją i nie mógł nic odczytać z jej oczu. Wszystkie jego zmysły uprzedzały o niebezpieczeństwie. Iiii, myślał, czy tak łatwo mnie rozszyfrować? Być może ta dama jest zbyt spostrzegawcza, by zachować ją przy życiu. – A księżniczka Yazu? Co by pomyślała? – Jest najsprytniejsza ze wszystkich, Yoshi-chan. Ale przecież wiesz o tym. Zrozumiałaby znaczenie natychmiast… jeśli nadałeś temu jakieś znaczenie. Znowu nie mógł nic wyczytać z jej oczu. – A jeślibym dał ci go w prezencie? – Gdyby ofiarowano mi taki skarb, moja niegodna osoba byłaby przepełniona radością… lecz w kłopocie, Yoshi-chan. – W kłopocie? – Jest zbyt wyjątkowy, by go dawać lub otrzymywać. Yoshi oderwał od niej wzrok i spojrzał bardzo uważnie na swe dzieło. To było wszystko, czego pragnął; nie mógłby go nigdy odtworzyć. Potem myślał o niej, z takim samym poczuciem ostateczności. Obserwował, jak jego palce podnoszą papier i wręczają jej poemat, zamykając pułapkę. Z czcią ujęła papier obu rękami i skłoniła się nisko. Intensywnie wpatrywała się w hieroglify, aby ich obraz w jej pamięci stał się równie nieusuwalny jak tusz na papierze. Głębokie westchnienie. Ostrożnie zbliżyła róg do płomienia lampki oliwnej. – Za pańskim pozwoleniem, Yoshi-sama, proszę? – spytała formalnie, patrząc na niego. Oczy nieruchome, dłoń pewna. – Dlaczego? – Był zdziwiony. – Zbyt niebezpieczne jest pozostawianie takich myśli, by żyły. – A jeśli odmówię? – Wtedy, proszę, wybacz mi, muszę zdecydować za ciebie. – Więc zdecyduj. Natychmiast opuściła papier ku płomieniowi. Zajął się i zapłonął. Zręcznie nim obracała, dopóki płonął. Spopielony papier tworzył nadal jedną całość. Starannie balansowała nim na drugiej kartce papieru, aż płomień zgasł. Palce miała długie i delikatne, paznokcie idealne. Jej palce bezszelestnie złożyły papier zawierający popiół w origami i odłożyły je na stół. Papier przypominał teraz karpia. Kiedy Koiko znowu podniosła wzrok, jej oczy były wypełnione łzami. Yoshiego przepełniały ciepłe uczucia. – Tak mi przykro, proszę, wybacz mi – powiedziała łamiącym się głosem. – Ale to zbyt niebezpieczne dla ciebie… To takie smutne niszczyć piękno, które chciałoby się zachować… Tak, bardzo smutne, lecz niebezpieczeństwo… Czule wziął ją w ramiona. Wiedział, że wybrała jedyne możliwe rozwiązanie, i dla niego, i dla niej. Był zachwycony jej przenikliwością; odkryła jego pierwotny zamiar ukrycia poematu tylko po to, by go znaleziono i przekazano jego treść wszystkim, których wymieniła, zwłaszcza księżniczce Yazu.

Koiko miała rację, teraz to widzę. Yazu przejrzałaby mój podstęp i odczytała me prawdziwe myśli: albo ona przestanie wpływać na Nobusadę, albo ja przestanę żyć. Czy to nie jest po prostu inny sposób oświadczenia: Władza mojego przodka… i tak dalej. Gdyby nie Koiko, sam nadziałbym swoją głowę na ich kołek! – Nie płacz, malutka – rzekł cicho, przekonany, że może jej ufać. I kiedy pozwoliła, by ją uspokajano, a potem ogrzano, a potem sama go ogrzewała, czuła w swym trzecim sercu, swym najbardziej skrytym sercu – pierwsze serce, jawne, mógł zobaczyć świat, drugie otwierała tylko przed najbliższą rodziną, trzeciego nigdy, nigdy, nigdy nie odsłaniała przed nikim, czuła swym trzecim, sekretnym sercem ulgę, że oto przeszła przez następny test, gdyż to był z pewnością test. Dla niego byłoby zbyt niebezpieczne pozwolić, by coś tak zdradliwego zaczęło żyć własnym życiem, lecz dla mnie znacznie bardziej niebezpieczne byłoby zachowanie czegoś takiego. Och, tak, mój piękny protektorze, łatwo cię uwielbiać, śmiać się i grać z tobą w gry, udawać ekstazę, kiedy we mnie wchodzisz, i bosko jest pamiętać pod koniec każdego dnia, że właśnie zarobiłam jedno koku. Pomyśl o tym, Koiko-chan! Jedno koku dziennie, każdego dnia, za uczestniczenie w najbardziej podniecającej na świecie grze i to razem z kimś o tak wysokiej pozycji, z młodym, przystojnym, zdumiewającym mężczyzną o wielkiej kulturze, którego łodyga jest najlepsza z tych, jakie kiedykolwiek poznałam… Grać, a jednocześnie przysparzać sobie większego bogactwa niż ktokolwiek kiedykolwiek przedtem. Jej ręce, usta i ciało reagowały wprawnie, zamykały się, otwierały, znowu otwierały się szerzej, przyjmowały go, pomagały, prowadziły. Wyśmienicie nastrojony instrument, na którym mógłby grać; pozwalała na doprowadzenie się do krawędzi, idealnie udając ekstazę, udając, że zatapia się w niej raz po razie, lecz nigdy się nie zatapiając, zbyt ważne było zachowanie energii i rozsądku, on jest mężczyzną o tak wielu apetytach… Smakowała walkę, nigdy się nie śpiesząc, lecz jednak zawsze dążąc ku celowi; teraz balansował na krawędzi: odpychała go i przyciągała, odpychała i przyciągała, odpychała i przyciągała… odepchnęła w bezmiar ulgi. Spokój… Jego senny ciężar nie jest nieprzyjemny, znosi go po stoicku i stara się nie poruszać, by nie zakłócić jego spokoju. Dumna ze swojej sztuki, dobrze wiedziała, że i on jest dumny ze swojej. I ostatnia, najtajniejsza, radosna myśl, nim odpłynęła w sen: Ciekawe, jak Katsumata, Hiraga i ich przyjaciele shisi zinterpretują „Miecz moich przodków”…

14 KIOTO PONIEDZIAŁEK, 29 WRZEŚNIA Kilka mil na południe od Kioto, o zmierzchu, toczyła się zajadła potyczka tylnej straży uciekających wojsk Satsumy z siłami Chōshū, prowincji pana Ogamy, który ostatnio wydarł im kontrolę nad Wrotami Pałacowymi. Walkę prowadził fechmistrz Satsumy, Katsumata, tajny shishi, wspierany przez setkę konnych samurajów, chronił pana Sanjira i główne siły Satsumy, które znajdowały się o kilka mil na południe. Wróg miał znaczną przewagę liczebną. Na otwartym terenie porywisty wiatr niósł z pól ciężki smród ludzkiego nawozu. W górze złowieszczo gromadziły się burzowe chmury. Katsumata znowu przypuścił wściekły atak; przełamał pierwsze szeregi i skierował się ku sztandarom daimyō Chōshū, patrzącego z grzbietu konia pana Ogamy. Atakujący jednak musieli się wycofać, ponosząc krwawe, ciężkie straty, kiedy posiłki rzuciły się na odsiecz wodzowi. – Wszystkie oddziały naprzód! – zawołał Ogama. Miał dwadzieścia osiem lat; barczysty, porywczy mężczyzna w lekkiej zbroi z metalu i bambusu oraz bojowym hełmie na głowie. W ręce trzymał nagi okrwawiony miecz. – Omińcie te psy! Obejdźcie dookoła! Chcę głowy Sanjira! Adiutanci natychmiast pośpieszyli przekazać jego rozkazy. O trzy czy cztery mile stąd pan Sanjiro wraz z resztą wojsk gnał w stronę wybrzeża ku oddalonej o dwadzieścia kilka mil Osace. Mieli tam poszukać łodzi, które zaniosłyby ich do domu, na południową wyspę Kyushu, w bezpieczne schronienie stolicy, Kagoshimy, czterysta mil morskich na południowy zachód. Armię Ogamy tworzyło około ośmiuset wojowników, dobrze wyposażonych, fanatycznych samurajów, rozpaczliwie pragnących pognać z powrotem i przyłączyć się do walki. Wciąż boleli nad swoją klęską, nad tym, że tydzień temu wyrzucono ich z Kioto. Ogama zaatakował niespodziewanie nocą, okrążył ich baraki i podłożył ogień pod budynki, łamiąc zawarte uroczyście umowy. Ponosząc dotkliwe straty, Satsumczycy przedarli się z miasta do wioski Fushimi, gdzie przepełniony gniewem Sanjiro przeformował swoje wojska. Oddziały Chōshū bezustannie ich nękały. – Znaleźliśmy się w pułapce. – Panie, proponuję natychmiastowy kontratak w kierunku na Kioto – rzekł jeden z samurajów. – To zbyt niebezpieczne – odrzekł dobitnie Katsumata – mamy przeciw sobie zbyt wiele wojska, pokonają nas. Panie, zrazisz sobie wszystkich daimyō i jeszcze bardziej przestraszysz dwór cesarski. Proponuję, byś zaoferował Ogamie rozejm, pod warunkiem że pozwoli nam się wycofać w szyku. – Na jakich zasadach?

– W ramach rozejmu zgodzisz się, panie, żeby jego siły zostały strażnikami Wrót. Jego siły, a nie wojska Tosy, co wywoła między nimi dalsze nieporozumienia. – Nie mogę się na to zgodzić – oświadczył Sanjiro, trzęsąc się z wściekłości, że Ogama go zwiódł. – A nawet jeśli, to on się nie zgodzi. Bo i czemuż miałby to zrobić? Ma nas w garści. Może sobie gwizdać na nas wszystkich. Gdybym był na jego miejscu, zaatakowałbym jeszcze przed południem. – Tak, panie, postąpi w ten sposób, jeśli go nie ubiegniemy. Możemy to zrobić stosując ten właśnie fortel. On nie jest prawdziwym wojownikiem jak ty, panie. Jego wojska nie są tak pełne zapału jak nasze ani tak dobrze wyćwiczone. Powiodło mu się, ponieważ podstępnie i zdradliwie napadł na nas w nocy. Pamiętaj, że jego przymierze z Tosą jest wątłe. Musi wzmocnić swoją władzę nad Wrotami i nie ma dość wojska, by rozwiązać wszystkie problemy, jakie napotka w ciągu najbliższych kilku tygodni. Musi zapewnić sobie posiłki, nie prowokując przy tym oporu. Poza tym wkrótce powinno przybyć bakufu, by odzyskać Wrota i zapanować nad nimi, jak to gwarantuje im prawo. Zgodnie z edyktem Toranagi żaden z daimyō odwiedzający Kioto nie mógł zabrać ze sobą więcej niż pięciuset strażników. Co więcej, musieli oni mieszkać, przestrzegając wielu surowych ograniczeń, w koszarach będących własnością danego lenna i zbudowanych tak, jakby nie miały służyć wojsku i być obiektem warownym. Ten sam edykt zezwalał na to, by obecne w Kioto wojska shōgunatu były liczniejsze niż wspólne siły wszystkich pozostałych daimyō. Przez lata pokoju bakufu pozwoliło na przekraczanie tych praw. W ostatnich latach daimyō Tosy, Chōshū i Satsumy – korzystając ze swej wzrastającej pozycji – nakłaniali bakufu, by wyraziło zgodę na zwiększenie ich własnych sił, aż wzrośli w potęgę tak, że zmusili urzędników do odesłania do domu wojowników shōgunatu. – Ogama nie jest głupcem, nigdy nie pozwoli mi uciec – oświadczył Sanjiro. – Gdybym ja go złapał w pułapkę, zatknąłbym jego głowę na kołku. – Nie jest głupcem, lecz można nim manipulować – Katsumata zniżył głos. – Pomijając Wrota Pałacowe, mógłby pan mu obiecać, że jeśli kiedyś zostanie zwołane Zgromadzenie Daimyō, poprze pan jego starania, by przewodniczyć Radzie Starszych. – Nigdy! – wybuchnął Sanjiro. – Z pewnością wie, że nigdy bym się na to nie zgodził. Dlaczego miałby uwierzyć w taki nonsens? – Ponieważ jest Ogamą. Ponieważ ufortyfikował cieśninę Shimonoseki tuzinami armat ze swojej nie takiej znowu tajnej fabryki broni, zbudowanej przez Holendrów. Wierzy, i słusznie, że kiedy zechce, może zakazać okrętom gai-jinów przepływania przez te cieśniny i nie musi bać się ich ataków. Myśli, że tylko on jeden może zrealizować życzenie cesarza, by wypędzić wszystkich gai-jinów, że tylko on jeden może przywrócić Imperatorowi zewnętrzne oznaki władzy… Dlaczego nie miałby żądać za to wielkiej nagrody, tytułu tairō? – Zanim go dostanie, kraj rozleci się na strzępy. – Ostatnia przyczyna, dla której powitałby z zadowoleniem możliwy rozejm, to ta, że nigdy wcześniej nie rządził Wrotami… Czyż nie jest on parweniuszem, uzurpatorem

pospolitego pochodzenia – mówił Katsumata szyderczo – a nie tak jak ty, panie, potomkiem starego i wysokiego rodu? Kolejna przyczyna: zaakceptuje zaoferowane zawieszenie broni, ponieważ pan zaproponuje, by był to rozejm stały. Ozwały się pełne zdziwienia i gniewu protesty. Sanjiro utkwił wzrok w swym doradcy, zdumiony, że Katsumata zaproponował tak szeroki zakres ustępstw. Nie rozumiał, lecz że znał dobrze swego doradcę, odprawił pozostałych. – Co się kryje za tymi wszystkimi twoimi pomysłami? – spytał niecierpliwie. – Ogama musi przecież wiedzieć, że każdy rozejm jest dobry, dopóki nie znajdę się bezpieczny za górami, gdzie zmobilizuję wszystkich Satsumczyków i pomaszeruję na Kioto, by odzyskać to, co mi się słusznie należy, pomścić zniewagę i dostać jego głowę. Co mają znaczyć te twoje nonsensy? – Znajdujesz się w śmiertelnym niebezpieczeństwie, tak ogromnym, jak nigdy dotąd, panie. Jesteś w pułapce. Wśród nas są szpiedzy. Potrzebuję czasu, by zorganizować łodzie w Osace, mam też plan bitwy – przekonywał Katsumata i w końcu Sanjiro powiedział: – Bardzo dobrze. Rozpocznij rokowania. Rokowania trwały już sześć dni. W tym czasie Sanjiro pokornie stał z wojskiem w Fushimi, nie omieszkał jednak rozesłać szpiegów na wszystkie drogi prowadzące do Kioto. Aby okazać sobie wzajemnie zaufanie, Sanjiro zgodził się na zajęcie przez Chōshū mniej zdatnych do obrony pozycji, Ogama zaś wycofał wszystkie swe siły, prócz tych blokujących drogi ucieczki. Potem każdy z nich czekał, aż drugi popełni błąd. Mając najwyższą, acz bardzo słabą władzę w Kioto Ogama, popierany przez przeszło tysiąc samurajów, wydawał się usatysfakcjonowany zacieśnianiem swego chwytu na Wrotach, zjednywaniem sobie daimyō, a przede wszystkim dworzan, którzy mu sprzyjali. Ogama namawiał dworaków, by zbliżyli się do cesarza i poprosili go, aby sformułował „życzenie” natychmiastowej rezygnacji Anja i Rady Starszych, zwołania Zgromadzenia Daimyō, któremu nada się uprawnienia do wyznaczenia nowej Rady Starszych – z nim samym jako tairō – która będzie rządziła, dopóki shōgun Nobusada nie osiągnie odpowiedniego wieku, oraz – za jednym pociągnięciem – usunięcia z bakufu wszystkich zwolenników klanu Toranaga. Ogamę ucieszyła informacja, że wiadomość o ostrzelaniu statków gai-jinów przez działa Chōshū sprawiła ogromną przyjemność cesarzowi. Ten fakt oraz rozejm zaoferowany przez Sanjira i jego niezwykłe ustępstwa jeszcze bardziej wzmocniły wpływy Ogamy na dworze. – Rozejm został przyjęty – oznajmił wczoraj władczo Katsumacie. – Ratyfikujemy ten dokument za siedem dni, licząc od dzisiaj, tutaj, w mojej kwaterze głównej. Potem możecie wycofać się do Kagoshimy. Lecz dzisiejszego ranka nadeszła zdumiewająca wiadomość o ewentualnej wizycie shōguna Nobusady. Sanjiro natychmiast posłał po Katsumatę. – Co opętało Anja i Yoshiego, że się na to zgodzili? Czy oszaleli? Cokolwiek się zdarzy, oni tracą.

– Zgadzam się z tym, panie, lecz przez to twa pozycja staje się jeszcze bardziej niepewna. Kiedy w gestii Ogamy są Wrota Pałacowe, a więc dostęp do cesarza, każdy wróg Ogamy jest wrogiem cesarza. – To oczywiste. Co mogę zrobić? Co sugerujesz? – Natychmiast posłać do Ogamy list, proponujący spotkanie za trzy dni dla przedyskutowania możliwych następstw tej wizyty. On musi być tak samo zdumiony jak pozostali daimyō. Tymczasem dziś wieczór, po zapadnięciu zmroku, zrealizujemy nasz plan bitwy. – Nie możemy uciec bez wiedzy Ogamy, otaczają nas szpiedzy, a jego wojska są tuż obok. Gdy tylko się dowie, że zwijamy obóz, napadnie na nas. – Owszem, lecz my zostawimy obóz w takim stanie jak w tej chwili. Zabierzemy tylko broń. Potrafię go wyprowadzić w pole, znam go. – Jeśli tak go znasz, dlaczego wcześniej nie wywąchałeś, że planuje atak z zaskoczenia, co? – spytał gniewnie Sanjiro. Och, ależ wywąchałem, mógłby odpowiedzieć Katsumata, ale bardziej mi odpowiadało, żeby to Ogama czasowo miał pieczę nad Wrotami. Czyż nie wywinęliśmy się z pułapki bez specjalnych kłopotów? Ogama nigdy nie zdoła poradzić sobie z dworem, wrogimi daimyō, Tosą, wizytą shōguna Nobusady ani z księżniczką Yazu… co nie znaczy oczywiście, że Nobusadzie naprawdę uda się tu przybyć. I to Ogamę wszyscy obciążą odpowiedzialnością za jego śmierć. – Tak mi przykro, panie – wypowiedział gładko fałszywe przeprosiny. – Właśnie badam, dlaczego zawiedli twoi szpiedzy. Głowy się potoczą. – Dobrze. Zaraz po zmroku Katsumata wysłał specjalnie wyszkolonych ludzi, którzy zdziesiątkowali posłany na przeszpiegi oddział nic nie podejrzewających żołnierzy Chōshū. Potem – zgodnie z przygotowanym planem potyczki – Sanjiro zostawił Katsumatę z setką ludzi, a sam pośpieszył na południe, zostawiając co każde trzy ri setkę ludzi, mających dołączyć do doradcy, w miarę jak ten będzie się cofał, podążając za nimi. Katsumata, pewien skuteczności swego planu, zastawił zasadzkę na drodze do Kioto. Chciał wciągnąć ścigających go Chōshū w bitwę, przekonany, że jeśli tylko zdoła utrzymać się do świtu, to przerwą oni walkę i wrócą do Kioto, by wzmocnić swoje pozycje, a pościg będą kontynuowały tylko symboliczne siły. Krążyły liczne pogłoski, że sojusze Ogamy już się rozpadają, do czego walnie przyczyniały się kłamstwa szerzone przez skrytych sojuszników Katsumaty. Toteż zdumiał się straszliwie, gdy zobaczył, że to Ogama prowadzi pościg i że dogonił ich tak szybko. Karma. – Do ataku! – krzyknął Katsumata i zawrócił w miejscu swego konia, którego przedtem dla zmylenia przeciwników poganiał do ucieczki. Natychmiast jego na pozór rozproszona kawaleria połączyła się w miażdżącą falangę i zepchnęła przeciwników, którzy zaczęli się cofać w nieładzie. Zimne wilgotne powietrze przesycał ciężki zapach potu, krwi i strachu, niemal parzący mu nozdrza. Po prawej i po lewej umierali ludzie, swoi i wrogowie, lecz

wywalczył sobie otwartą ścieżkę, droga do Ogamy była prawie wolna, ale raz jeszcze nie dopuszczono go do niego, więc Katsumata zrezygnował i uciekł, tym razem naprawdę się wycofywał, a ci, którzy pozostali przy życiu, szli za nim. Z setki pozostało jeno dwudziestu. – Wprowadźcie nasze rezerwy! Pięćset koku za głowę Katsumaty! – krzyknął Ogama. – Tysiąc za pana Sanjiro! – Panie! – Jeden z jego najbardziej doświadczonych dowódców wskazywał ręką w górę. Chmury, na które w bitewnym podnieceniu nie zwracali uwagi, zajęły większą część nieba, zaczynały przesłaniać księżyc. – Bardzo mi przykro, ale droga z powrotem do Kioto jest trudna, a nie wiemy, czy te przebiegłe psy nie zastawiły gdzieś następnej zasadzki. Ogama myślał przez chwilę. – Nie wprowadzać rezerwy! Weź pięćdziesięciu konnych i zamęcz ich na śmierć. Jeśli przyniesiesz mi głowę któregoś z nich, uczynię cię generałem z dziesięciu tysiącami koku. Przerwać bitwę! Dowódcy natychmiast odjechali, krzycząc rozkazy. Ogama kwaśno patrzył w gęstniejący mrok, w którym znikł Katsumata ze swymi ludźmi. – Na mych przodków – powiedział cicho – kiedy będę tairō, Satsuma zostanie protektoratem Chōshū, unieważni się Traktaty i żaden okręt gai-jinów nigdy nie przepłynie przez moje cieśniny! Potem zwrócił konia i w otoczeniu straży osobistej pognał zadowolony ku Kioto. I ku przeznaczeniu. Tego samego wieczoru w Przedstawicielstwie Francuskim w Yokohamie odbył się recital i przyjęcie, które Seratard urządził na cześć Angelique; jedno i drugie okazało się wielkim sukcesem. Mistrz kuchni przeszedł samego siebie: świeży chleb, półmiski duszonych ostryg, homar na zimno, duże i małe krewetki, pieczone miejscowe ryby przyprawione czosnkiem i imbirem i podane z porami z jego własnego ogródka oraz tarte aux pommes z suszonymi jabłkami z Francji, używanymi tylko na specjalne okazje. Szampan La Doucette oraz Margaux z jego rodzinnej wsi, z którego był szczególnie dumny. Po kolacji i po wypaleniu cygar wielkie brawa zapowiedziały André Poncina, doskonałego, acz powściągliwego pianistę. Kolejne utwory przyjmowano z coraz większym aplauzem i gdy wreszcie – prawie o północy i po trzech bisach – umilkły ostatnie akordy pięknej sonaty Beethovena, wszyscy wstali i urządzili wirtuozowi owację. – Cudowne… – Znakomite… – Och, André – odezwała się po francusku Angelique, która z zapartym tchem słuchała koncertu ze swego honorowego miejsca przy fortepianie. Muzyka uwolniła ją od czającej się w jej mózgu udręki. – To było piękne, tak bardzo ci dziękuję. Wachlarz trzepotał czarująco. Czyste oczy, doskonała twarz. Nowa szeroka suknia, rozpięte na krynolinie halki, głęboki dekolt, nagie ramiona, delikatny zielony jedwab opadający kaskadami, podkreślający wiotkość talii. – Merci, mademoiselle – odrzekł Poncin. Wstał i uniósł kieliszek w górę. Prawie można

było czytać w jego oczach. – À toi! – Merci, monsieur – odparła, a potem znowu odwróciła się do Seratarda. Jamie McFay, Dmitri i inni kupcy otaczali Angelique. Wszyscy ubrani w stroje wieczorowe, jedwabne koszule z koronkami, kamizelki w żywych kolorach i fulary – rzadko nowe, w większości stare, pomięte i pośpiesznie odprasowane, tylko dlatego że miała tu być ona. Kilku oficerów francuskiej armii i floty w mundurach ciężkich od szamerunków; paradne szpady dopełniały tego niezwykłego przepychu. Wojskowi brytyjscy również wyglądali jak pawie. Dwie z trzech kobiet, które stale mieszkały w Osiedlu, też znajdowały się w tym zatłoczonym, oświetlonym świecami i lampami naftowymi pomieszczeniu. Mabel Swann i Victoria Lunkchurch. Obie silnie zbudowane, tuż po dwudziestce, bezdzietne żony kupców. Obie zezowate z zazdrości, trzymały swych mężów stale przy sobie. – Już czas, panie Swann – oznajmiła kwaśno Mabel, pociągając nosem. – Tak. Paciorek, łóżeczko i miła angielska herbatka. – Jeśli jesteś zmęczona, kochanie, ty i Vic… – Ruszaj! – Ty tyż, Barnaby – wtrąciła Victoria Lunkchurch, z yorkshirskim akcentem równie ciężkim jak jej biodra. – I wyrzuć brudny myślunek ze swej łepetyny, zanim cie spiorę. – Kto, ja? Jaki myślunek? – Myślunek o tobie i o tej cudzoziemskiej dziwce, niech ci Bóg wybaczy – odparła jadowicie. – Wynosimy się! Nikt za nimi nie tęsknił, nie zauważono nawet, że wyszli. Wszyscy zajmowali się gościem honorowym, starając się dostać jak najbliżej, a gdy już znaleźli się w kręgu, pilnowali, by ich nie wypchnięto. – Wspaniały wieczór, Henri – mówiła Angelique. – To jedynie z twego powodu. Zaszczycając nas, wszystko upiększasz. Seratard międlił w ustach pełne galanterii banały i myślał: Jaka szkoda, że jeszcze nie jesteś mężatką, czyli kobietą, która dojrzała wreszcie do romansu z kulturalnym mężczyzną. Biedna dziewczyno… znosić tego nieopierzonego, wołowatego mimo jego bogactwa Szkota. Chciałbym być twoim pierwszym prawdziwym kochankiem… uczenie cię byłoby rozkoszą. – Uśmiechasz się, Henri? – spytała, nagle uświadamiając sobie, że lepiej się strzec tego mężczyzny. – Właśnie myślałem, jak wspaniała przyszłość się przed tobą otwiera, i to mnie uszczęśliwiło. – Ach, jaki jesteś miły. – Myślę, że… – Panno Angelique, ośmielę się pani napomknąć, że spotykamy się wszyscy na wyścigach, w tę niedzielę – wtrącił Norbert Greyforth, wściekły, że Seratard tak całkowicie ją zaanektował. Przepełniał go niesmak: tamten miał czelność mówić po francusku, w języku, którego on nie rozumiał i nienawidził na równi ze wszystkim, co

francuskie, z wyjątkiem Angelique. – My… będzie nowa gonitwa na… ee, na pani cześć. Postanowiliśmy ją nazwać Anielski Puchar, co, Jamie? – Tak – potwierdził Jamie McFay. Był współgospodarzem Jockey Clubu, tak jak Greyforth, i tak jak on pozostawał pod jej urokiem. – My, cóż, postanowiliśmy, że będzie to ostatnia gonitwa dnia, a firma Struan przeznaczyła pieniądze na nagrodę: dwadzieścia gwinei za puchar. Czy zechce pani wręczyć nagrodę, panno Angelique? – Ależ z przyjemnością, jeśli pan Struan to zaaprobuje. – Och, tak, oczywiście. McFay pytał już Struana o pozwolenie, lecz teraz, jak wszyscy, którzy to usłyszeli, zaczął się zastanawiać nad implikacjami tej uwagi. Przestano się już zakładać, że nie ma mowy o zaręczynach. A jednak… nawet na osobności Struan nie dał mu nic do zrozumienia, choć McFay czuł się w obowiązku, by donieść mu o krążących pogłoskach. „To nie ich cholerny interes. Absolutnie nie ich, Jamie”. Oczywiście, zgadzał się z tym, lecz i niepokoił coraz bardziej. Kapitan przybyłego statku kupieckiego, stary przyjaciel, wsunął mu list od matki Malcolma, zawierający prośbę o poufny raport: „Jamie, życzę sobie wiedzieć, co się zdarzyło, od czasu gdy ta Richaud przyjechała do Yokohamy. Wszystko, pogłoski, fakty, plotki, i nie muszę chyba podkreślać, że ma to pozostać między nami”. Do cholery, myślał Jamie. Jestem zobowiązany świętą przysięgą do służenia tai-panowi, kimkolwiek by był, a teraz jego matka chce… z drugiej strony, matka ma przecież prawo. Niekoniecznie, ale pani Struan ma, ponieważ jest panią Struan, a ty, cóż, przyzwyczaiłeś się chyba do robienia tego, co ona chce… Czyż od lat nie wykonujesz jej poleceń, próśb i sugestii? Na miłość boską, nie oszukuj się, Jamie, czyż ona nie kierowała przez lata Culumem i firmą Struanów, tyle że ani ty, ani nikt inny nie chciał tego otwarcie przyznać? – Właśnie tak jest – mruknął, wstrząśnięty myślą, którą bał się zwerbalizować. Poczuł nagle zakłopotanie, pośpieszył zatrzeć swoją niezręczność, lecz wszyscy i tak zwracali uwagę głównie na Angelique. Z wyjątkiem Norberta. – Co właśnie tak jest, Jamie? – zagadnął na tle szumu rozmów. – Wszystko, Norbercie. Wspaniały wieczór, no nie? Ku jego wielkiej uldze Angelique odwróciła uwagę ich obydwu. – Dobranoc, Henri i panom – oznajmiła wśród ogólnych protestów. – Przepraszam, ale przed snem muszę jeszcze zobaczyć swego pacjenta. Wyciągnęła dłoń. Z wypraktykowaną elegancją Seratard ucałował ją. Norbert, Jamie i inni zrobili to niezręcznie i zanim ktokolwiek zdążył się zaoferować, André Poncin rzekł: – Pozwolisz, bym odprowadził cię do domu? – Oczywiście, czemu nie? Twoja muzyka mnie oczarowała. Noc była wprawdzie chłodna, a niebo zaciągnięte chmurami, ale ramiona Angelique zdobił wełniany szal i oddychało się przyjemnie. Koronkowy brzeg szerokiej spódnicy na krynolinie wlókł się niedbale w kurzu drewnianego chodnika, niezbędnego w czasie letnich

deszczów, które zamieniały wszystkie drogi w grzęzawiska. Myślała o tym zupełnie mimochodem. – André, twoja muzyka jest cudowna. Och, jak bym chciała umieć grać tak jak ty – wyznała szczerze. – To tylko praktyka, po prostu praktyka. Kroczyli ku jasno oświetlonemu budynkowi Struanów, gwarząc po francusku. André zdawał sobie wyraźnie sprawę z zazdrosnych spojrzeń mężczyzn śpieszących przez ulicę do klubu – hucznego, rojnego i gościnnego. Czuł się ogrzany jej ciepłem – nie namiętnością lub pożądaniem, po prostu jej towarzystwem, radosną paplaniną, na którą właściwie nie musiał nawet odpowiadać. Ostatniego wieczoru na „francuskiej” kolacji Seratarda w prywatnym pokoju w hotelu „Yokohama” siedział obok niej i uznał, że jej młodość i pozorna frywolność są odświeżające, a jej miłość do Paryża i znajomość miasta, restauracji, teatrów, wesoła rozmowa o jej młodych przyjaciółkach, spacerach lub przejażdżkach w Lasku, o tych wszystkich podniecających atrakcjach Drugiego Cesarstwa – napełniły go nostalgią, przypomniały o czasach uniwersyteckich i o tym, że on również tęskni do domu. Zbyt wiele lat w Azji; w Chinach i tutaj. Dziwne, że ta dziewczyna tak bardzo przypomina mi własną córkę. Marie jest w tym samym wieku, urodziny w tym samym miesiącu, czerwcu, te same oczy, ta sama cera… Poprawił się: być może taka jak Marie. Ile to już lat, jak zerwałem z Françoise i zostawiłem je obydwie w należącym do jej rodziny pensjonacie obok Sorbony, gdzie zamieszkiwałem? Siedemnaście. Kiedy widziałem je po raz ostatni? Dziesięć lat temu. Merde, to ja byłem głupcem, nie Françoise, przynajmniej wyszła drugi raz za mąż i prowadzi pensjonat. No i Marie… Dźwięk fal przyciągnął jego wzrok ku morzu. Nad głowami krzyknęła zabłąkana mewa. Niedaleko brzegu widział światła pozycyjne zakotwiczonego francuskiego okrętu flagowego. Minął nastrój oczarowania. Poncin opamiętał się i skoncentrował. To ironia losu, ta dzierlatka staje się teraz ważnym pionkiem w wielkiej grze Francji przeciw Zjednoczonemu Królestwu. Ironia losu, ale tak jest. Czy mam zostawić to do jutra albo do pojutrza, czy też rozdać karty, jak to uzgodniliśmy… Henri i ja? – Ach – trzepotała wachlarzem. – Czuję się dziś taka szczęśliwa, André, twoja muzyka tyle mi dała, zaniosła mnie do Opery Paryskiej, unosiła mnie, aż poczułam zapach perfum paryżan… Wbrew samemu sobie był oczarowany. Czy to nią, czy też dlatego, że przypomina mi, czym mogłaby być Marie? Nie wiem, wszystko jedno, Angelique, dzisiaj nie przekłuję tego twojego balonu ze szczęściem. Dzień jutrzejszy nadejdzie przecież tuż za chwilę. A potem do jego nozdrzy doleciał delikatny zapach vie de camille, jej perfum, przypominając mu o flakoniku, który z takimi trudnościami sprowadził z Paryża dla swej musume, Hany – Kwiatu – i nagła wściekłość zmiotła jego poprzedni odruch; nie postąpi z nią łagodnie. W zasięgu słuchu nie było nikogo, High Street prawie pusta, mimo to ściszył głos.

– Przykro mi, że ci o tym mówię, lecz otrzymałem pewną poufną wiadomość, o której też powinnaś wiedzieć. Nie ma sposobu, by przekazać to delikatnie. Twój ojciec odwiedził kilka tygodni temu Makau, grał wysoko i przegrał. – Zobaczył na jej twarzy nagłą bladość. W sercu poczuł dla niej żal, lecz ciągnął, jak to sobie ułożyli z Seratardem. – Przykro mi. – Wysoko, André? Co to znaczy? – Ledwie słyszał słowa i mimo że weszli w cień budynku, widział, jak cała sztywna wpatruje się w niego szeroko otwartymi oczyma. – Stracił wszystko: swój interes, twoje fundusze. – Wszystko? – wydyszała przerażona. – Moje fundusze też? Ależ on nie mógł! – Przykro mi, mógł i to zrobił. Postąpił zgodnie z prawem. Jesteś jego córką, kobietą niezamężną, prócz tego małoletnią, ojciec sprawuje władzę prawną nad tobą i nad wszystkim, co posiadasz. Oczywiście, wiesz o tym. Przykro mi. Czy masz jeszcze jakieś inne pieniądze? – zapytał, wiedząc, że nie ma żadnych. – Przykro? – Zadrżała i usilnie starała się, by jej mózg pracował jasno. Ta nagła wiadomość potwierdzająca, że druga z jej wielkich obaw przerodziła się już w coś rzeczywistego i że wszyscy o tym wiedzą, sprawiła, że kokon, który przędła wokół siebie tak starannie, rozerwał się na strzępy. – Jak… jak się dowiedziałeś o tym wszystkim? – wyjąkała, łapiąc powietrze. – Moje… moje fundusze należą do mnie… on obiecał. – Zmienił zdanie. A Hongkong to wiocha, Angelique… nie ma sekretów ani tam, ani tu. Ta wiadomość nadeszła z Hongkongu dzisiaj, przesłał mi ją mój wspólnik w interesach. Przekazał mi szczegóły… przebywał w tamtym czasie w Makau i był świadkiem tego pogromu. – André starał się mówić przyjacielskim i zatroskanym głosem, jak przystoi dobremu przyjacielowi, lecz nie przekazywał całej prawdy. – W naszym posiadaniu znajdują się pewne papiery podpisane przez twego ojca… pożyczki z zeszłego roku, nadal nie zapłacone. Znowu strach smagał ją jakby biczem. – Czy… mój ojciec nie płaci swoich rachunków? – Obawiam się, że nie. W udręce myślała o liście ciotki i wiedziała już teraz na pewno, że pożyczka jej wuja nie została spłacona, i znalazł się w więzieniu z powodu… może z mojego powodu! Miała ochotę krzyczeć, ale próbowała zachować spokój, pragnąc jednocześnie, aby to wszystko okazało się snem. Boże, och Boże, co mam robić? – Chciałbym, żebyś wiedziała… jeśli mogę ci pomóc, proszę, po prostu powiedz mi o tym. – Pomóc mi? – Nagle jej głos stał się piskliwy. – Zniszczyłeś mój spokój… jeśli to, co mówisz, jest prawdą. Pomóc mi? Dlaczego powiedziałeś mi to właśnie teraz, dlaczego… dlaczego wtedy, gdy czułam się taka szczęśliwa? – Lepiej, żebyś wiedziała o tym od razu. Lepiej, żebym ja ci to powiedział, a nie wróg. – Wróg, jaki wróg? – Jej twarz się wykrzywiła. – Dlaczego miałabym mieć wrogów? Nic nikomu nie zrobiłam, nic, nic, nic… Łzy zaczęły jej płynąć. Wbrew sobie objął ją na chwilę, współczująco, a potem położył

obie ręce na jej ramionach i potrząsnął nią. – Przestań – rozkazał, a jego głos stał się ostry. – Mój Boże, przestań, nie rozumiesz, że staram się ci pomóc! – Drugą stroną ulicy szło kilku mężczyzn, lecz Poncin spostrzegł, że się zataczają i są pochłonięci jedynie sobą. Nikogo innego w pobliżu, a oni oboje skryci w cieniu budynku. Znowu nią potrząsnął. – Boli! – lecz łzy przestały lecieć jej z oczu i opanowała się. Nie całkiem się opanowała, pomyślał chłodno. Powtarzał tę procedurę już setki razy wcześniej, aplikując w różnych proporcjach wykoślawione prawdy i brutalną siłę innym niewiniątkom, które potrzebował wykorzystać dla dobra Francji. Znacznie łatwiej było mieć do czynienia z mężczyznami niż z kobietami. Mężczyzn po prostu kopało się w jaja lub groziło ich obcięciem, lub wpychało igły… Ale kobiety? To obrzydliwe traktować kobiety w ten sposób. – Jesteś otoczona przez wrogów, Angelique. Wiele osób nie chce, byś wyszła za Struana, jego matka będzie walczyć wszelkimi sposobami, jakie… – Nigdy nie mówiłam, że mamy się pobrać, to… to plotka, plotka, to wszystko! – Merde! Oczywiście, że to prawda! Poprosił cię o rękę, prawda? – Potrząsnął nią znowu, palce miał sztywne, brutalne. – Prawda? – Sprawiasz mi ból, André… Tak, tak, oświadczył mi się. Dał jej chustkę, rozmyślnie stał się łagodniejszy. – Masz, wytrzyj łzy, nie ma wiele czasu. Potulnie posłuchała, znowu zaczęła płakać, zmusiła się, by przestać. – Czemu jesteś tak okropny? – Jestem jedynym przyjacielem, jakiego tu masz… jestem naprawdę po twej stronie, gotów do pomocy, jedyny prawdziwy przyjaciel, któremu możesz ufać… jedyny przyjaciel, jakiego masz, przysięgam, jedyny, który może ci pomóc. – Normalnie dodałby płomienne: „klnę się na Boga”, lecz uznał, że już dała się nabrać, i zostawił to na później. – Lepiej, że wysłuchałaś prawdy w cztery oczy. Teraz masz czas się przygotować. Wiadomości nie nadejdą przynajmniej jeszcze przez tydzień i przez ten czas możesz sprawić, że twoje zaręczyny staną się uroczyste i oficjalne. – Co takiego? – Struan jest dżentelmenem, prawda? – Z wysiłkiem ukrył szyderstwo. – Angielskim… przepraszam, szkockim, brytyjskim dżentelmenem. Czy nie są oni dumni z tego, że dotrzymują słowa? Co? Kiedy już obieca to publicznie, nie będzie się mógł wycofać, bez względu na to, czy jesteś biedna, czy nie, bez względu na to, co zrobił twój ojciec i co sądzi jego matka. Wiem o tym, wiem, chciała krzyczeć. Ale jestem kobietą i moją rolą jest czekać, czekałam i teraz już jest za późno. Czy rzeczywiście? O Błogosławiona Matko, pomóż mi! – Ja nie… nie sądzę, żeby Malcolm winił mnie za mego ojca czy słuchał swojej matki. – Obawiam się, że będzie musiał, Angelique. Czy zapomniałaś, że Malcolm Struan też jest niepełnoletni, choćby nawet był tai-panem? Jego dwudzieste pierwsze urodziny przypadają dopiero w maju przyszłego roku. Do tej pory matka może nałożyć na niego

wszelkie prawne ograniczenia, a nawet zgodnie z prawem angielskim anulować jego zaręczyny. – Nie był tego tak zupełnie pewien, lecz brzmiało to przekonująco, zwłaszcza że było dozwolone zgodnie z prawem francuskim. – Może również nałożyć ograniczenia na ciebie, postawić cię przed sądem. – I dodał smutno: – Firma Struanów jest bardzo potężna w Azji, handel w tym kraju to prawie całkowicie ich domena. Mogłaby zaciągnąć cię do sądu, a wiesz, co opowiadają o sędziach, o wszystkich sędziach? Mogłaby cię zaciągnąć przed trybunał, oskarżyć, że jesteś kokietką, oszustką polującą na jego pieniądze lub nawet o coś gorszego. Ty bezbronna na ławie oskarżonych, a ona mogłaby odmalować sędziemu naprawdę brzydki obraz: twój ojciec hazardzista, bankrut, nicpoń, twój wujek w więzieniu dla dłużników, ty bez grosza, awanturnica. – Skąd wiesz o wujku Michelu? Kim jesteś? – Jej wzrok stał się dziki. – Nie ma w tym żadnych sztuczek, Angelique – oznajmił niedbale. – Ilu obywateli francuskich znajduje się w Azji? Niewielu, nikogo takiego jak ty, a ludzie lubią plotkować. Ja jestem André Poncin, kupiec handlujący z Chinami i z Japonią. Nie musisz się niczego lękać z mojej strony. Nie pragnę niczego prócz twej przyjaźni i zaufania. I chcę ci pomóc. – Jak? Nikt mi nie może pomóc. – Nie, to nieprawda – zapewnił łagodnie, obserwując ją uważnie. – Kochasz go, tak? Byłabyś najlepszą żoną, jaką może mieć mężczyzna, gdyby dano ci szansę, tak? – Och, oczywiście… – Więc naciskaj go, zwiedź go, namawiaj wszelkimi znanymi ci sposobami, by publicznie ogłosił wasze zaręczyny. Być może będę mógł cię poinstruować. – Teraz wreszcie zobaczył, że ona naprawdę go słyszy, naprawdę rozumie. Łagodnie zadał jej coup de grâce. – Kobieta mądra, a ty jesteś równie mądra jak piękna, wyszłaby za mąż szybko. Bardzo szybko. Struan czytał, lampa naftowa na stole obok łóżka dawała wystarczająco dużo światła, drzwi do jej pokoju stały otworem. Leżał w wygodnym łóżku i był całkowicie pochłonięty akcją. Jedwabna nocna koszula podkreślała kolor jego oczu, ale twarz miał nadal bladą i wychudłą, bez śladu poprzedniej siły. Na stoliku przy łóżku znajdował się wywar nasenny, fajka, tytoń, zapałki i woda zaprawiona odrobiną whisky. – To dobre dla ciebie, Malcolmie – mówił Babcott. – To najlepsze lekarstwo na noc, jakie może być. Jeśli jest rozcieńczona. Lepsze niż te wywary. – Bez tego nie śpię przez całą noc i czuję się obrzydliwie. – Już siedemnaście dni od wypadku, Malcolmie, czas przestać. Naprawdę przestać, nie jest dobrze polegać na lekarstwie nasennym. Najlepiej zupełnie z niego zrezygnujmy. – Próbowałem wcześniej i nie skutkowało. Przestanę za dzień czy dwa… Zaciągnięto na noc zasłony, pokój był przytulny, tykanie ozdobnego szwajcarskiego zegara uspokajało. Dochodziła prawie pierwsza w nocy, a książkę „Morderstwo przy Rue Morgue” pożyczył mu rano Dmitri. – Sądzę, że ci się spodoba, Małe – oznajmił. – To nowela detektywistyczna, a Edgar Allan Poe jest jednym z naszych najlepszych pisarzy… przepraszam, był, umarł w tysiąc

osiemset czterdziestym dziewiątym, rok po gorączce złota. Mam zbiór jego wierszy i książek, gdyby ta ci się spodobała. – Dziękuję, jesteś bardzo miły. To dobrze, że wpadasz tak często. Ale dlaczego jesteś taki posępny, Dmitri? – Otrzymałem złe wiadomości z domu. Moja rodzina… to wszystko jest złe, Malc, wszystko się poplątało. Kuzyni, bracia, wujowie po obu stronach. Do diabła, to dla ciebie nieciekawe. Posłuchaj, mam masę innych książek, w gruncie rzeczy całą bibliotekę. – Proszę cię, mów dalej o swej rodzinie – poprosił. Zaczynał budzić się ból jak co dnia. – Naprawdę, chciałbym o tym posłuchać. – W porządku, jasne. Cóż, mój pradziadek ze swoją rodziną przyjechał z Rosji, z Krymu… mówiłem ci już, że byli Kozakami. Osiedlili się w małej miejscowości w New Jersey, zwanej Far Hills, gdzie mieli farmę do wojny w tysiąc osiemset dwunastym, kiedy to zginął mój pradziadek. Było to doskonałe miejsce na hodowlę koni i powodziło nam się dobrze. Większość rodziny została w New Jersey, chociaż dwóch synów przeniosło się na południe do Richmond w Wirginii. Kiedy służyłem w armii… och, przeszło piętnaście lat temu to była po prostu armia Unii, a nie Północy czy Południa. No więc wstąpiłem do kawalerii i zostałem w niej przez pięć lat, spędzając większość czasu na południu i na południowym zachodzie, na wojnach indiańskich, jeśli można je tak nazwać. Spędziłem część czasu w Teksasie, gdy był jeszcze republiką, pomagając im wykurzyć Indian. Potem przez dwa lata, kiedy przyłączyli się do Unii w czterdziestym piątym, stacjonowaliśmy pod Austin. Właśnie tam spotkałem moją żonę, Emilie… ona też urodziła się w Richmond, jej ojciec był pułkownikiem w Intendenturze. Boże, to ładna kraina te okolice Austin, a jeszcze piękniejszy jest Richmond. Emilie… czy coś ci podać? – Nie, nie, dzięki, Dmitri, ból minie. Kontynuuj swą… opowieść, twoja opowieść bardzo mi pomaga. – Jasne, w porządku. Moja Emilie, Emilie Clemm, tak się nazywała, była daleką kuzynką żony Poego, Virginii Clemm, o czym dowiedziałem się dopiero później, i właśnie dlatego mam kolekcję jego dzieł. – Dmitri się roześmiał. – Poe był wielkim pisarzem, ale jeszcze większym pijakiem i kutasowcem. Wydaje się, że wszyscy pisarze to włóczędzy, pijacy i rozpustnicy, weź na przykład Melville’a… być może właśnie dzięki temu są pisarzami, a ja pocę się przy zwykłym liście. A ty? – Och, ja umiem pisać listy… muszę to robić i prowadzę dziennik, jak większość ludzi. Mówiłeś o… Poem? – Miałem ci właśnie powiedzieć, że poślubił Virginię Clemm, kiedy ta skończyła trzynaście lat… była poza tym jego kuzynką, wyobrażasz to sobie! No i żyli długo i szczęśliwie, lecz nie bardzo, jeśli to, o czym donosili w gazetach i plotkowali, było prawdą. Naprawdę lubieżny sukinsyn, ten Poe, choć wydaje się, że jej to nie przeszkadzało. Moja Emilie nie miała trzynastu lat, lecz osiemnaście i była pięknością z Południa, jeśli istnieje coś takiego. Pobraliśmy się, kiedy wyszedłem z armii i zacząłem pracować w firmie Cooper-Tillman w Richmond. Oni chcieli wejść na rynek broni i amunicji w Azji, o czym dużo wiedziałem, o tym i o strzelaniu do Indian, i handlowaniu

końmi. Stary Jeff Cooper wykombinował, że strzelby i inne dobra wywiezione z Norfolk w Wirginii będą szły dobrze razem z opium na wybrzeżu Chin, za co przywieziemy z powrotem srebro i herbatę… ale ty przecież znasz Jeffa. Cooper-Tillman i Struanowie to stare zaprzyjaźnione firmy, co? – Tak, i mam nadzieję, że tak zostanie. Mów dalej. – Dalej nie ma dużo do opowiadania. W ciągu lat inni z mojej rodziny przeprowadzili się na południe i rozprzestrzenili. Moja mama była z Alabamy, mam dwóch braci i siostrę, wszyscy młodsi ode mnie. Teraz Billy jest z Północą, w Pierwszym Regimencie Kawalerii New Jersey, a mój młodszy brat Janny, ochrzczony tak po moim pradziadku Janovie Syborodinie, też jest w kawalerii, lecz w Trzecim Regimencie Wirgińskim Zwiadowców Frontowych. To wszystko gówno… ci dwaj wiedzą gówno o wojnie i walczeniu i dadzą się zabić, to pewne jak cholera. – Ty… czy masz zamiar tam wracać? – Nie wiem, Malc. Każdego dnia myślę: tak; każdej nocy: tak; i każdego ranka: nie. Nie mam zamiaru zabijać swej rodziny, bez względu na to, po której stronie będę. – Dlaczego przyjechałeś do tej zakazanej części świata? – Emilie umarła. Zaraziła się szkarłatną gorączką… wybuchła epidemia, a ona była jednym z pechowców. To już dziewięć lat temu… właśnie spodziewaliśmy się dzieciaka. – Co za cholerny pech! – Tak. Ty i ja, obaj dostaliśmy swoją część… Struan tak pogrążył się w zawiłościach swojej książki, że nie słyszał, jak drzwi zewnętrzne od jej apartamentów delikatnie się otwierają i zamykają, nie dosłyszał jej lekkiego stąpania na palcach ani nie zauważył, jak zagląda na chwilę, a potem znika. I zaraz dało się słyszeć prawie niezauważalne szczęknięcie, kiedy zamknęły się wewnętrzne drzwi do jej sypialni. Podniósł wzrok. Teraz nadsłuchiwał intensywnie. Powiedziała, że zajrzy, lecz jeśli będzie spał, nie będzie mu przeszkadzać. A jeśli będzie zmęczona, pójdzie prosto do łóżka cicho jak myszka i odwiedzi go rano. – Nie martw się o to, kochanie – powiedział uszczęśliwiony przed jej wyjściem na przyjęcie. – Po prostu dobrze się baw, zobaczę cię przy śniadaniu. Śpij dobrze i wiedz, że cię kocham. – Ja też cię kocham, chéri. Śpij dobrze. Książka spoczywała na jego udach. Z wysiłkiem usiadł i przerzucił nogi przez brzeg łóżka. Tę czynność mógł jeszcze znieść. Lecz nie wstawanie. Wstawanie wciąż było zbyt trudne. Serce mu załomotało, poczuł mdłości i położył się z powrotem. A jednak trochę lepiej niż wczoraj. Muszę posuwać to dalej, bez względu na to, co mówi Babcott, rzekł do siebie ponuro, trąc brzuch. Jutro znowu spróbuję, trzy razy. Może ten moment jest już bliski. Chciałbym z nią przebywać. I niech mi Bóg w tym dopomoże. Kiedy poczuł się lepiej, wrócił do lektury, zadowolony z książki, lecz teraz opowiadanie nie absorbowało go tak jak przedtem, uwagę miał rozproszoną, a jego mózg zaczął mieszać opowiadanie z innymi obrazami: mają ją zaraz zamordować, trupy, on sam

rzuca się jej na pomoc… migawki stawały się coraz bardziej erotyczne. W końcu odłożył książkę, zaznaczając czytane miejsce kartką, którą mu dała Angelique, jedną z nie zapisanych stronic jej dziennika. Ciekawe, co ona tam zapisuje. Wiedział, że jest w tym bardzo skrupulatna. O mnie i o sobie? o sobie i o mnie? Teraz już był bardzo zmęczony. Jego ręka sięgnęła do lampy, by przykręcić knot, a potem zatrzymała się. Mały kieliszek do wina, ze snem na dnie, przyzywał. Palce mu drżały. Babcott ma rację, już tego nie potrzebuję. Z determinacją zgasił światło, położył się i zamknął oczy, modląc się za nią, za swą rodzinę, za to, by jego matka ich pobłogosławiła, i wreszcie za siebie. Och, Boże, pomóż mi wyzdrowieć, boję się, bardzo się boję. Lecz sen nie chciał nadejść. Próbował przekręcić się, ułożyć wygodniej, sprawiało mu to ból, przypominając o Tōkaidō i Canterburym. Na wpół śpiący, na wpół przytomny, w głowie miał książkę, makabryczne realia… jak to się skończy? Napływały inne obrazy. Jeszcze więcej obrazów, niektóre złe, niektóre piękne, niektóre tak wyraziste, każde najmniejsze poruszenie przynosiło kwiaty bólu. Czas mijał, jeszcze jedna godzina czy minuty, a potem napił się eliksiru i odprężył z zadowoleniem, wiedząc, że wkrótce będzie płynął na babim lecie, jego ręka na niej, na jej piersiach, jej dłonie równie poszukujące, wyczekiwane z radością, nie tylko dłonie.

15 PIĄTEK, 3 PAŹDZIERNIKA Tuż po wschodzie słońca Angelique wyszła z łóżka i usiadła przy toaletce w wykuszu, między oknami wychodzącymi na High Street i port. Była bardzo zmęczona. W zamkniętej szufladzie leżał jej dziennik, oprawny w matowoczerwoną skórę i również zamykany na zameczek. Wyjęła kluczyk ze schowka, otworzyła dziennik, a następnie zanurzyła pióro w kałamarzu i zaczęła pisać, jak przyjaciel do przyjaciela, dziennik w tych dniach wydawał się jej jedynym przyjacielem, jedynym, przy którym mogła czuć się bezpieczna. Piątek, trzeci: jeszcze jedna zła noc i czuję się fatalnie. Minęły cztery dni, odkąd André przekazał mi tę okropną wiadomość o ojcu. Od tamtej pory nie byłam w stanie napisać czegokolwiek, zrobić czegokolwiek, zamknęłam drzwi na klucz i poszłam do łóżka, udając gorączkę. Tylko raz czy dwa razy dziennie chodziłam w odwiedziny do Malcolma, by złagodzić jego niepokój. Zamknęłam drzwi dla każdego z wyjątkiem pokojówki, choć jej nienawidzę, zgodziłam się tylko raz na wizytę Jamiego i André. Biedny Malcolm, wychodził ze skóry, tak był zaniepokojony pierwszego dnia, kiedy ani się nie pojawiłam, ani nie otworzyłam swych drzwi. W końcu zażądał, żeby zaniesiono go na noszach do mego buduaru, bo chce mnie zobaczyć, nawet gdyby mieli w tym celu wyłamać drzwi. Zdołałam temu zapobiec, zmusiłam się, by wyjść do niego, wyjaśniłam, że ze mną wszystko w porządku, że to tylko silny ból głowy, nie, nie potrzebuję Babcotta, niech się nie martwi mymi łzami, i powiedziałam mu w zaufaniu, że to po prostu „ten okres miesiąca” i czasami wypływ jest wielki, a czasem moje dni nie są regularne. Był niewyobrażalnie zakłopotany, że wspomniałam o miesiączce! Niewyobrażalnie! Prawie jakby nic nie wiedział o tej kobiecej funkcji… Czasami go nie rozumiem, choć jest przecież miły i delikatny, nie znam takiego drugiego. Inny powód do zmartwień: tak naprawdę wcale nie jest zdrowszy, biedaczysko, i codziennie trapi go silny ból, że aż chce mi się płakać.

Błogosławiona Matko, dodaj mi sił! – pomyślała. Jest jeszcze ta sprawa. Próbuję się tym nie martwić, ale omal nie oszaleję. Ten dzień się zbliża. Potem będę wolna od strachu, lecz nie od ubóstwa. Znowu zaczęła pisać. Tak trudno znaleźć trochę odosobnienia w budynku Struanów, ale przynajmniej wygodnie tu i milo, bo Osiedle jest straszne. Nie ma fryzjera ani krawcowej (chociaż mam chińskiego krawca, bardzo zręcznego w kopiowaniu tego, co już istnieje), nie ma modystki. Nie korzystałam jeszcze z usług szewca, nie ma dokąd pójść ani co robić, och, jak ja tęsknią do Paryża. Ale czy będę mogła kiedykolwiek tam zamieszkać? Czy Malcolm przeprowadziłby się tam, gdybyśmy się pobrali? Nigdy. A jeśli się nie pobierzemy… czy zdołam kiedykolwiek zapłacić choćby za bilet do domu? Jak? Pytałam siebie o to tysiąc razy, lecz nie znalazłam odpowiedzi.

Uniosła oczy znad papieru i powędrowała wzrokiem do okna i ku statkom w zatoce. Chciałabym być na jednym z nich, tym wracającym do domu, szkoda, że w ogóle tu przyjechałam. Nienawidzę tego miejsca… A co, jeśli… Jeśli Malcolm się ze mną nie ożeni, będę musiała poślubić kogoś innego, a nie mam posagu, nic. O Boże, nie tego się spodziewałam. Gdybym nawet zdołała dotrzeć do domu, co z tego, i tak nie mam pieniędzy. Biedna ciotka i zrujnowany wujek. Colette pieniędzy pożyczyć nie może, nie znam nikogo bogatego ani dostatecznie słynnego, by go poślubić. Nikt z moich znajomych nie ma na tyle wysokiej pozycji towarzyskiej, bym bezpiecznie mogła zostać jego kochanką. Mogłabym pójść na scenę, ale wtedy sprawą zasadniczą jest posiadanie patrona, który przekupiłby

menażerów i dramaturgów oraz zapłacił za wszystkie stroje, klejnoty, powozy i rezydencję, w której można by urządzać przyjęcia… Oczywiście, musiałabym iść do łóżka z patronem wedle jego kaprysu, a nie swojego, przynajmniej dopóki nie stałabym się bogata i sławna, ale to wymaga czasu, a ja nie mam znajomości ani żadnych ustosunkowanych przyjaciół. O Boże, mam taki zamęt w głowie. Myślę, że się rozpłaczę… Ukryła twarz w dłoniach, wylewając łzy i uważając, by nie robić zbyt wiele hałasu, bo gdyby pokojówka ją zobaczyła, zaczęłaby zawodzić i zrobiła scenę, tak jak pierwszego dnia. Angelique miała na sobie kremową jedwabną nocną koszulę, bladozielony szlafrok, włosy w nieładzie. Pokój urządzony był jak dla mężczyzny: olbrzymie łoże z baldachimem i kotarami, całe pomieszczenie znacznie większe od apartamentu Malcolma. Z jednej strony znajdował się przedpokój, który sąsiadował z sypialnią Malcolma, od niego odchodziła jadalnia na dwadzieścia osób, wyposażona w oddzielną kuchnię. Obydwoje drzwi zostały zaryglowane. Jedynym frywolnym akcentem była toaletka, którą Angelique ozdobiła zasłonkami z różowej satyny. Kiedy łzy przestały płynąć, wytarła oczy i cicho przyjrzała się swemu odbiciu w srebrnym lustrze. Żadnych zmarszczek, trochę cieni, twarz nieco szczuplejsza niż przedtem. Żadnych zewnętrznych zmian. Westchnęła ciężko i zaczęła znowu pisać. Płacz po prostu nic nie pomoże. Dzisiaj MUSZĘ porozmawiać z Malcolmem. Po prostu muszę. André powiedział mi, że statek pocztowy spóźnił się już jeden dzień i że wiezie wiadomość o mojej klęsce… dlaczego Anglicy nazywają statek „ona" lub „jej”? Jej. Jestem przerażona myślą, że na pokładzie może się znajdować matka Malcolma – wiadomość o zranieniu Malcolma powinna dotrzeć do Hongkongu 24., więc akurat wystarczyłoby jej czasu, by złapać ten statek pocztowy. Jamie wątpi co prawda, by mogła tak natychmiast wyjechać, skoro są tam inne dzieci, mąż umarł dopiero trzy tygodnie temu, a ona wciąż jest pogrążona w głębokiej żałobie, biedna kobieta. Gdy przyszedł tu Jamie (pierwszy raz naprawdę rozmawiałam z nim sam na sam), opowiedział mi najrozmaitsze historie o rodzinie Struanów (Emma ma szesnaście lat, Rose trzynaście, a Duncan dziesięć) i większość z tych historii była smutna: w zeszłym roku dwóch innych braci, bliźniacy Rob i Dunross, siedmiolatki, utonęło wraz z łodzią w Hongkongu, tuż przy miejscu zwanym Shek-O, gdzie Struanowie mają ziemię i letni dom. A przed laty, gdy Malcolm miał siedem lat, jeszcze inna siostra, Mary, wówczas czteroletnia, zmarła na gorączkę Szczęśliwej Doliny. Biedactwo. Płakałam całą noc, myśląc o niej i o bliźniakach. Tacy mali! Lubię Jamiego, ale jest taki nudny, taki nieucywilizowany – mam na myśli brak ogłady, to wszystko – nigdy nie był w Paryżu i zna tylko Szkocję, Struanów i Hongkong. Zastanawiam się, czy mogłabym nalegać, jeśli…

Wykreśliła to i zmieniła na „kiedy będziemy małżeństwem”… Pióro przez chwilę zawisło bezczynnie. Malcolm i ja będziemy spędzać każdego roku parę tygodni w Paryżu, a dzieci będą tam wychowywane, oczywiście na katolików. André i ja rozmawialiśmy wczoraj o tym, o byciu katolikiem (on jest bardzo miły i jego obecność pozwala mi nie myśleć o moich problemach, podobnie jak jego muzyka) i o tym, że pani Struan jest kalwińską protestantką, i co należy mówić, jeśli ta sprawa kiedykolwiek wyjdzie w rozmowie. Mówiliśmy cicho (och, jakie to szczęście, że jest moim przyjacielem i uprzedził mnie o mym ojcu!), nagle on przyłożył palec do ust, podszedł do drzwi i otworzył je szarpnięciem. Ta stara jędza Ah Tok, amah Malcolma, stała z przyłożonym do nich uchem i omal nie wpadła do pokoju. André mówi trochę po kantońsku i kazał jej odejść. Kiedy później tego dnia zobaczyłam Malcolma, płaszczył się w przeprosinach. To nieważne, powiedziałam mu, drzwi nie były zamknięte, moja pokojówka siedziała w pokoju jak należy, pełniąc rolę przyzwoitki, ale jeśli Ah Tok chce mnie szpiegować, proszę, powiedz jej, by po prostu zapukała i weszła. Przyznaję, że traktowałam Malcolma chłodno i z dystansem, a on wyłaził ze skóry, by być jeszcze milszym i by mnie uspokoić, ale takie właśnie były moje uczucia, choć z drugiej strony muszę przyznać, że to André doradził mi takie zachowanie, dopóki nasze zaręczyny nie zostaną ogłoszone publicznie.

Musiałam poprosić André, niestety, musiałam poprosić go o pożyczkę, czułam się okropnie. Po raz pierwszy byłam zmuszona zrobić coś takiego, ale rozpaczliwie potrzebuję trochę gotówki. Był miły i zgodził się przynieść jutro dwadzieścia ludwików w zamian za mój podpis, co wystarczy na nieprzewidziane wydatki na tydzień czy dwa… Malcolm najwyraźniej nie zauważa, że potrzebuję pieniędzy, a ja nie chciałabym go prosić… W każdym razie to prawda, że niemal nieustannie boli mnie głowa, bo ciągle myślę, jak się wyzwolić z tego koszmaru. Nie ma nikogo, komu mogłabym naprawdę ufać, nawet André, choć jak dotychczas okazał się pomocny. Natomiast co do Malcolma… Za każdym razem, gdy chcę zacząć rozmowę, którą wcześniej sobie ułożyłam, czuję, że słowa będą brzmiały wymuszenie, płasko i okropnie, więc nie mówię nic. „O co chodzi, kochanie?” – powtarza stale. „Nic” – odpowiadam, a potem, gdy go opuszczam i ponownie zamykam drzwi na klucz, płaczę i płaczę w poduszkę. Chyba oszaleję z żalu. Jak mój ojciec mógł tak kłamać, oszukiwać i ukraść moje pieniądze? I dlaczego Malcolm nie może dać mi sakiewki, żebym nie musiała prosić, lub zaoferować mi trochę pieniędzy, tak bym mogła udać, że odmawiam, i później chętnie je przyjąć? Czyż nie jest to obowiązek męża lub narzeczonego? Czyż nie jest obowiązkiem ojca ochrona jego ukochanej córki? I dlaczego Malcolm wciąż zwleka z publicznym ogłoszeniem naszych zaręczyn? Czy się rozmyślił? O Boże, nie dopuść do tego…

Angelique przestała pisać, łzy ponownie pociekły jej z oczu. Jedna z nich spadła na stronicę. Znowu wytarła oczy, wypiła trochę wody z kubka i ciągnęła dalej: Dzisiaj muszę z nim porozmawiać. Muszę to zrobić dzisiaj… Jedną z dobrych wiadomości jest to, że ku ogólnej radości brytyjski okręt flagowy kilka dni temu wrócił do portu (jesteśmy naprawdę zupełnie bezbronni bez okrętów). Był poobijany i stracił maszt. Wkrótce po nim przybyły inne statki z wyjątkiem dwudziestodziałowej parowej fregaty o nazwie „Zephyr” z dwustuosobową załogą na pokładzie. Może są bezpieczni, taką mam nadzieję. Tutejsza gazeta pisze, że pięćdziesięciu trzech innych marynarzy i dwóch oficerów zginęło podczas sztormu z powodu tajfunu. Ta burza była okropna, najstraszniejsza, jaką przeżyłam. Byłam przerażona, we dnie i w nocy. Myślałam, że zdmuchnie cały budynek, lecz jest on równie solidny jak Jamie McFay. Wiele z tubylczych domów sczezło, wybuchło wiele pożarów. Fregata „Pearl” została uszkodzona, także straciła maszt. Wczoraj przyszła notatka od kapitana Marlowe’a: „Właśnie dowiedziałem się, że pani jest chora, więc przesyłam moje najgłębsze i najszczersze wyrazy współczucia” etc. Nie myślę, żeby mi się podobał, jest zbyt wyniosły, choć mundur czyni go bardzo urodziwym i podkreśla jego męskość, to oczywiście z powodu tych obcisłych bryczesów, tak jak my ubieramy się, by pokazać swe piersi, talie i kostki. Inny list nadszedł od Settry’ego Pallidara, już drugi, dodatkowe wyrazy współczucia etc. Sądzę, że nienawidzę ich obydwu. Za każdym razem, kiedy o nich myślę, przypomina mi się to piekło o nazwie Kanagawa i to, że nie wypełnili oni swego obowiązku ochronienia mnie. Phillip Tyrer nadal przebywa w Przedstawicielstwie Brytyjskim w Edo, lecz Jamie słyszał, że ma wrócić jutro lub pojutrze. To bardzo dobrze, ponieważ gdy wróci, planuję…

Głuchy, odbijający się echem huk wystrzału sprawił, że podskoczyła i skierowała uwagę na port. To było działo sygnałowe. Daleko na morzu odpowiedziało mu inne działo. Spojrzała w dal, za miejsce, gdzie stała flota, na linię horyzontu i zobaczyła wiele zapowiadający dym z komina statku pocztowego. Jamie McFay, niosąc pod pachą ciężką od poczty teczkę, prowadził obcego mężczyznę po głównych schodach domu Struanów, zalanych słońcem wpadającym przez wysokie piękne oszklone okna. Obydwaj mieli na sobie wełniane surduty i cylindry, choć dzień był ciepły. Obcy niósł małą walizeczkę. Był krępym, brzydkim brodatym mężczyzną po pięćdziesiątce, o głowę niższym od Jamiego, choć szerszym w ramionach, spod kapelusza wychodziła niesforna strzecha długich siwych włosów. Poszli korytarzem. McFay delikatnie zapukał. – Tai-panie? – Wejdź, Jamie, drzwi są otwarte. – Struan wybałuszył oczy na mężczyznę i natychmiast spytał: – Czy matka jest na pokładzie, doktorze Hoag?

– Nie, Malcolmie. – Doktor Ronald Hoag zobaczył, że chłopakowi wyraźnie ulżyło, co go zasmuciło, choć mógł to zrozumieć. Tess Struan z niezwykłą gwałtownością wymyślała na „cudzoziemską dziwkę”, która – czego była pewna – wpiła swe szpony w jej syna. Położył cylinder na biurko obok swej walizeczki i nie dając po sobie poznać, jak bardzo zaniepokoiły go bladość i wychudzenie Malcolma, mówił dalej głębokim i miłym głosem: – Poprosiła mnie, bym cię obejrzał, zobaczył, czy mogę coś dla ciebie zrobić i eskortować do domu, jeśli to będzie potrzebne. – Przez prawie piętnaście lat był lekarzem rodziny Struanów w Hongkongu i przyjmował na świat ostatnią czwórkę rodzeństwa Malcolma. – Jak się czujesz? – Jestem… doktor Babcott się mną opiekował. Jestem… ze mną wszystko w porządku. Cieszę się, że pana widzę. – Też się cieszę, że tu jestem. George Babcott to świetny lekarz, nie ma lepszego. – Hoag się uśmiechnął. Miał małe oczka w kolorze topazu, osadzone w pomarszczonej twarzy. – Okropna podróż – ciągnął jowialnie – dostaliśmy się w ogon tajfunu, raz omal nas nie zatopiło i cały czas łatałem marynarzy i kilku pasażerów, głównie połamane kończyny. Straciliśmy na pokładzie dwóch ludzi: Chińczyka, pasażera trzeciej klasy, i jakiegoś cudzoziemca, niestety nie zdołaliśmy dowiedzieć się, kim był. Kapitan powiedział, że po prostu zapłacił za przejazd w Hongkongu, bełkocząc swe nazwisko. Spędzał większość czasu w kabinie, a potem wyszedł raz na pokład i trach, złapała go fala. Malcolmie, wyglądasz lepiej, niż mogłem sądzić na podstawie pogłosek, które obiegły kolonię. – Najlepiej zrobię, jak zostawię was samych – orzekł Jamie. Położył stos listów na stoliku przy łóżku. – Tutaj są twoje osobiste listy, książki i gazety przyniosę później. – Dziękuję. – Malcolm spojrzał na niego uważnie. – Jest coś ważnego? – Dwa od twojej matki. Leżą na wierzchu. Doktor Hoag sięgnął do swych przepastnych kieszeni i wyjął zmiętą kopertę. – Tutaj masz jeszcze jeden, Malcolmie, późniejszy niż te dwa. Najlepiej przeczytaj je, a potem jeśli pozwolisz, obejrzę cię. Jamie, nie zapomnij o Babcotcie. Jamie już mu powiedział, że Babcott przebywa w klinice w Kanagawie i że wyśle po niego kuter natychmiast, jak tylko zobaczą się z Malcolmem. – Do zobaczenia, tai-panie. – Nie, lepiej chwilę poczekaj, Jamie. – Struan otworzył list, który dostał od Hoaga, i zaczął czytać. Gdy wcześniej tego dnia Jamie dotarł na główny pokład statku pocztowego, doktor Hoag wyszedł mu naprzeciw, powiedział, że przygotował już całą pocztę Struanów i że mogą natychmiast odjechać. – Nie, Jamie, pani Struan nie ma na pokładzie – odpowiedział na zadane bez zwłoki pytanie – lecz masz to tutaj… to list od niej. „Jamie, rób wszystko, o co będzie cię prosił doktor Hoag, i przysyłaj mi szczegółowe poufne raporty każdą pocztą”. Tylko tyle. – Zna pan treść listu, doktorze?

– Tak. Nie było to potrzebne, ale wie pan przecież, jaka jest ta dama… – Co u niej słychać? Hoag myślał przez chwilę. – Jak zwykle: z pozoru niewzruszona, wewnątrz wulkan. Pewnego dnia wybuchnie… nikt nie może trzymać na wodzy aż takiego smutku, tylu tragedii, po prostu nikt. Nawet ona. – Poszedł za Jamiem po trapie, rozglądając się wokół. – Muszę przyznać, że jestem zadowolony z szansy odwiedzenia Japonii. Bardzo dobrze wyglądasz, Jamie. To stanowisko z pewnością ci służy. Zaraz, zaraz, to już mija prawie rok od twego ostatniego urlopu, prawda? A teraz opowiedz mi wszystko. Najpierw o tym ataku… a potem o pannie Richaud. Zanim dotarli do brzegu, doktor Hoag wiedział tyle, ile Jamie. – Ale proszę – zakończył ze skrępowaniem McFay – niech pan nie wspomina Malcolmowi tego, co mówiłem o Angelique. To wspaniała osoba, też miała ciężkie przeżycia, naprawdę nie sądzę, by już ze sobą żyli, chodzi pogłoska o ukradkowych zaręczynach, a on na pewno pozostaje pod jej urokiem… nie żebym go za to winił, nikogo w Azji bym za coś takiego nie winił. Nie podoba mi się ten pomysł, by wysyłać pani Struan tajne raporty, przyczyny są oczywiste. W każdym razie napisałem jeden, wersję złagodzoną, gotowy jest do wysłania, kiedy statek ruszy w drogę powrotną. Muszę zachować lojalność przede wszystkim w stosunku do Malcolma, on jest tai-panem. Teraz, gdy patrzył, jak Malcolm Struan leży i czyta wręczony mu przez Hoaga list, gdy widział jego bladą twarz i bezwładne ciało, zaczął się zastanawiać. I modlić się. Struan podniósł wzrok. Oczy mu się zwęziły. – Tak, Jamie? – Chciałeś, żebym coś zrobił? Malcolm Struan milczał przez chwilę. – Tak. Zostaw wiadomość w Przedstawicielstwie Francuskim; Angelique tam poszła, powiedziała, że poczeka na pocztę. Przekaż jej, że z Hongkongu przyjechał stary przyjaciel i chciałbym, żeby się z nim spotkała. McFay skinął głową i uśmiechnął się. – Załatwione. Poślij po mnie, jeśli czegoś będziesz potrzebował. Struan niepewnie patrzył na zamykające się drzwi. Z twarzy Jamiego dało się zbyt łatwo czytać. Próbując odzyskać spokój, powrócił do lektury listu. Malcolmie, mój biedny drogi synu. Piszę krótką notatką, gdyż Ronald Hoag udaje się natychmiast na statek pocztowy, którego odejście opóźniłam, by doktor mógł go złapać i byś w ten sposób miał najlepszą opiekę. Byłam wstrząśnięta, kiedy usłyszałam o tych świniach i o tym, że cię zaatakowano. Jamie donosi, że ten doktor Babcott musiał cię operować. Proszę cię, pisz, korzystając z każdej poczty ekspresowej, jaką uda ci się złapać, i przybądź szybko do domu, byśmy mogli należycie się tobą zająć. Przesyłam wyrazy miłości i modły, tak samo jak Emma, Rose i Duncan. PS. Kocham cię.

Podniósł wzrok. – Więc? – Więc? Powiedz mi prawdę, Malcolmie. Jak się czujesz? – Czuję się okropnie i obawiam się, że umrę.

Hoag usiadł w fotelu i złożył razem palce. – Pierwsze jest zrozumiałe, drugie niekoniecznie słuszne, choć to bardzo łatwe, bardzo… i bardzo, ale to bardzo niebezpieczne, jeśli się w to wierzy. Chińczycy mogą „robi śmierć”, tylko o tym myśląc, są w stanie spowodować swój zgon, nawet ci zupełnie zdrowi… widziałem takie rzeczy. – Jezu, ja nie chcę umierać, mam wszystko, dla czego warto żyć. Chcę żyć i wziąć tak wiele, że nie potrafię ci powiedzieć. Lecz każdego dnia i każdej nocy przychodzi taki moment, że ta myśl mnie uderza… uderza jak fizyczny cios. – Jakie bierzesz lekarstwa? – Tylko trochę tej substancji, zdaje się laudanum, by mi pomogła zasnąć. Ból jest cholerny i jest mi tak niewygodnie. – Każdej nocy? – Tak. On chce, bym przestał to zażywać, mówi, że ja… no, że powinienem przestać – dodał Struan, na poły się usprawiedliwiając. – Próbowałeś? – Tak. – Ale nie przestałeś? – Nie, jeszcze nie. Moja wola zdaje się mnie opuszczać. – To jeden z problemów związanych z tym środkiem… chociaż jest on wartościowy i cudowny. – Lekarz się uśmiechnął. – Laudanum było nazwą, jaką temu panaceum nadał Paracelsus. Czy znasz Paracelsusa? – Nie. – Ani ja – zaśmiał się Hoag. – W każdym razie przenieśliśmy tę nazwę na tę nalewkę z opium. To szkoda, że branie alkaloidów prowadzi do nawyku. Ale przecież wiesz o tym. – Tak. – Możemy cię od tego odzwyczaić, nie ma problemu. – To jest problem, też o tym wiem, i o tym, że wciąż nie aprobujesz naszego handlu opium. – Cieszę się, że sformułowałeś to jako stwierdzenie, a nie jako pytanie – stwierdził Hoag. – Ty przecież też tego nie popierasz, żaden kupiec w Chinach tego nie popiera, po prostu wszyscy są w pułapce. Ale teraz koniec z ekonomią, koniec z polityką, Malcolmie. Porozmawiamy o pannie Richaud? Struan poczuł, jak krew napływa mu do twarzy. – Teraz do cholery, niech pan posłucha raz i na zawsze: cokolwiek mówi matka, jestem na tyle dorosły, by wiedzieć, czego chcę i móc zrobić to, co chcę! Jasne? – Jestem twoim lekarzem, Malcolmie, nie twoją matką. – Hoag uśmiechnął się życzliwie. – Jestem też twoim przyjacielem. Czy kiedykolwiek zawiodłem ciebie lub kogoś z twojej rodziny? Z widocznym wysiłkiem Struan zdusił gniew, lecz nie mógł uspokoić łomoczącego serca. – Przepraszam, przepraszam, ale ja… – Bezradnie wzruszył ramionami. – Przepraszam.

– Nie jest to konieczne. Nie próbuję się wtrącać w twoje życie prywatne. Twoje zdrowie zależy od wielu czynników. Wydaje się, że ona jest jednym z czynników głównych. Stąd moje pytanie. Ja pytam z powodów medycznych, nie z powodów rodzinnych. Więc co z panną Angelique Richaud? Struan chciał, by jego głos zabrzmiał po męsku i spokojnie, lecz nie mógł opanować swej frustracji i wybuchnął: – Chcę ją poślubić i doprowadza mnie do szaleństwa, że leżę tutaj jak… leżę tutaj bezradny. Na miłość boską, nawet nie mogę wyjść jeszcze z łóżka, nie mogę się wysikać czy… nie mogę zrobić ani jednej cholernej rzeczy, ledwo mogę pić, jeść czy cokolwiek, żeby nie bolało mnie jak diabli. Wariuję, bo choć bardzo się staram, nie wydaje się, żeby coś mi się poprawiało… Ciągnął ten gwałtowny monolog, aż osłabł. Hoag tylko słuchał. W końcu Struan przerwał. Wymamrotał jeszcze jedne przeprosiny. – Czy mogę cię obejrzeć? – Tak… tak, oczywiście. Hoag badał go z ogromną uwagą; przyłożył mu ucho do klatki piersiowej, by posłuchać serca, zajrzał w usta, zmierzył tętno, zerknął na ranę i powąchał ją. Jego palce macały brzuch, szukając narządów, badając rozmiary uszkodzenia. – Czy tu boli… tutaj… czy tutaj mniej? Każde, nawet najlżejsze naciśnięcie wywoływało jęk Malcolma. W końcu Hoag przerwał. Struan odezwał się pierwszy. – I co? – Babcott zrobił doskonałą robotę. Nie żyłbyś już do tej pory. – Hoag ważył swe pełne ufności słowa. – Teraz zrobimy eksperyment. – Delikatnie ujął nogi Struana i pomógł mu usiąść na brzegu łóżka. Potem, objąwszy ramiona Malcolma, z niespodzianą siłą biorąc na siebie większość jego ciężaru, pomógł mu wstać. – Ostrożnie! Struan nie mógłby ustać bez pomocy, lecz miał wrażenie, że stoi i to dodało mu ducha. Po paru chwilach Hoag ułożył go z powrotem na łóżku. Serce Struana waliło od bólu, lecz czuł ogromną satysfakcję. – Dzięki. Doktor siadł w fotelu i zbierał swe własne siły. Wreszcie powiedział: – Teraz mam zamiar cię zostawić, muszę się tutaj jakoś urządzić. Chciałbym, żebyś odpoczął. Gdy zobaczę się z Babcottem, przyjdę do ciebie znowu. Prawdopodobnie wrócimy tu razem. Potem porozmawiamy. Dobrze? – Tak. I… dziękuję, Ronaldzie. Zamiast odpowiedzi Hoag po prostu poklepał go po ręce, zabrał swoje rzeczy i wyszedł. Kiedy Struan został sam, po policzkach zaczęły spływać mu łzy ze szczęścia i wreszcie ukołysały go do snu. Gdy się obudził, czuł się wypoczęty, po raz pierwszy odświeżony

snem, i napawał się faktem, że wstał; owszem z pomocą, lecz stał na nogach, więc zrobił początek, i teraz, teraz, miał prawdziwego sprzymierzeńca. Z miejsca, na którym leżał, obróciwszy się lekko na lewy bok, mógł wyjrzeć przez okno i dojrzeć morze. Kochał morze i nienawidził go, nigdy nie czuł się na nim swobodnie, bał się go, ponieważ było niesterowalne i nieprzewidywalne, jak w ten słoneczny dzień, kiedy bliźniaki znalazły się około stu jardów od brzegu i przyszła fala… wywróciła ich łódź, a prąd ściągnął ich w głąb, i choć wszyscy potrafili pływać, bliźniaki pływały wręcz jak ryby, wszyscy, z wyjątkiem jednego marynarza, zginęli. Był to straszny wstrząs dla Struana, a jego ojciec z rozpaczy omal nie umarł. Matka chodziła jak w transie. Powtarzała w kółko: „Wola Boża. Musimy ciągnąć dalej”. Nie będę myślał o swoich braciach ani o Dirku Struanie, obiecał samemu sobie, ciesząc się, że jest bezpieczny na lądzie. Nasza przeszłość jest nieubłaganie związana z morzem, tak samo jak i przyszłość. O naszej ostatecznej sile decydują nasze klipry, parowce i nasza pozycja w Chinach. Japonia to mały rynek, interesujący, lecz mały, nigdy nie da się go porównać z Chinami. Możemy z pewnością tutaj zarobić… niektóre typy uzbrojenia, statki i brytyjskie okręty powinny przynieść trochę grosza. Powiem Jamiemu, by zrealizował zamówienie Chōshū. Niech się powybijają, a im szybciej, tym lepiej. Strachliwe ociąganie się sir Williama i czekanie, aż wojnę zaaprobuje Londyn, to głupota. Gdyby to ode mnie zależało, rozkazałbym im, by wydali morderców i natychmiast zapłacili odszkodowanie albo jutro będą mieli wojnę między naszymi krajami, a zaczniemy od zmiażdżenia Edo. Nigdy, nigdy nie wybaczę tym sukinsynom! Horyzont przyzywał. Wkrótce będę musiał pojechać do Hongkongu, by przejąć sprawy. Za tydzień czy coś koło tego. Nie ma pośpiechu. Mnóstwo czasu. Która może być teraz godzina? Nie było potrzeby odwracać się i patrzeć na zegar, kąt, pod jakim padało słońce, świadczył, że jest koło południa. Normalnie o tej porze zamawiał piękny, krwisty befsztyk, pudding yorkshirski z gęstym sosem, pieczone kartofle, talerz czy dwa pokrojonego w kostki pieczonego kurczaka ze smażonym ryżem i mieszanymi jarzynami oraz inne chińskie potrawy, które przygotowywała Ah Tok i za którymi przepadał, choć bardzo narzekali na nie matka, bracia i siostry, twierdząc, że są pozbawione smaku, mało pożywne, prawdopodobnie trujące i nadają się tylko dla pogan… Cichy dźwięk. Angelique zwinęła się w kłębek na fotelu – wydawała się na nim bardzo mała. Twarz miała we łzach. Tak nieszczęśliwej nie widział jej jeszcze nigdy. – Jezu, co się stało? – Jestem zrujnowana. – Z oczu znowu pociekły jej łzy. – Na miłość boską, o czym ty mówisz? – To, to było w dzisiejszej poczcie. Wstała i wręczyła mu list, próbowała coś powiedzieć, ale nie mogła. Struan wykonał gwałtowny ruch, by wziąć kartkę i wykrzywiony z bólu ledwo zdołał się powstrzymać od krzyku.

Papier był zielony, tak jak i koperta datowana w Hongkongu 23 września. Nagłówek głosił: „Guy Richaud, Bracia Richaud”. Dalej następował tekst po francusku, ale Struanowi nie sprawiło trudności jego odczytanie: Droga Angelique. Piszę w pośpiechu. Ten biznes, o którym cię powiadamiałem, nie poszedł zbyt dobrze, moi portugalscy partnerzy w Makau oszukali mnie, więc poniosłem ciężkie straty. Cały mój obecny kapitał przepadł i mogą do ciebie dojść kłamstwa szerzone przez wrogów, że nie dostanę już nowych kredytów bankowych, więc spółka jest w rękach likwidatorów. Nie wierz im, przyszłość rysuje się jasno, nie żyw żadnych obaw, wszystko trzymam w ręku. Ten list pójdzie jutrzejszym statkiem pocztowym. Dzisiaj wyruszam na amerykańskim parowcu „Liberty” do Bangkoku, gdzie obiecano mi nowe środki z „French Sources”. Napiszę stamtąd, a tymczasem pozostaję twoim oddanym Ojcem. PS. Obecnie na pewno już doszła do ciebie smutna, acz spodziewana wiadomość o Culumie Struanie. Właśnie dowiedzieliśmy się o podłym ataku Japońców na Malcolma. Spodziewam się, że nie jest ciężko ranny, proszę cię, życz mu ode mnie wszystkiego najlepszego i przekaż wyrazy mojej nadziei na jego szybki powrót do zdrowia.

W mózgu Malcolma nie rysował się jasny obraz. – Dlaczego jesteś zrujnowana? – On… on zabrał wszystkie moje pieniądze – zawodziła – ukradł wszystkie moje pieniądze i przepuścił je również, jest złodziejem i teraz… i teraz nie mam już nic. Ukradł wszystko, co miałam, och, Malcolm, co teraz zrobię? – Angelique, Angelique, posłuchaj! – Wyglądała na bezdomne biedactwo, było to tak melodramatyczne, że prawie miał ochotę się zaśmiać. – Na miłość boską, słuchaj, to nie problem. Mogę dać ci tyle pieniędzy, ile zechcę… – Nie mogę przyjąć od ciebie pieniędzy – zawołała przez łzy. – To się nie godzi! – Dlaczego nie? Wkrótce się pobierzemy, czyż nie? Płacz ustał. – My… naprawdę? – Tak. Tak, ogłosimy to dzisiaj. – Ale ojciec, on jest – pociągnęła nosem, rozpłakana jak dziecko – André mi powiedział, że jest pewien: nie ma żadnego interesu w Makau ani nigdzie indziej i nigdy go nie było. Zdaje się, że ojciec to hazardzista i musiał to wszystko zwyczajnie przegrać. Ojciec obiecał Henriemu… Henriemu Seratardowi, że skończy z tym i zapłaci swoje rachunki… Wszyscy o tym wiedzieli, prócz mnie… och, Malcolm, nic o tym nie wiedziałam, czuję się tak strasznie, że mogłabym umrzeć. Ojciec ukradł moje pieniądze, a przysięgał, że je bezpiecznie przechowa! Jeszcze jeden wybuch płaczu. Podbiegła do niego, opadła na kolana obok łóżka i skryła głowę w kapie. Delikatnie głaskał ją po włosach czując, że jest bardzo silny i panuje nad sytuacją. Otworzyły się drzwi i wkroczyła Ah Tok. – Wynoś się! – zaryczał. – Dew neh loh moh! Uciekła. Angelique, naprawdę przestraszona, wtuliła się głębiej w materiał. Nigdy dotąd nie widziała go w gniewie. Głaskał ją po włosach. – Nie martw się, kochanie, nie martw się swoim ojcem. Zobaczymy, co możemy zrobić, by mu później pomóc, ale teraz nie wolno ci się martwić, ja się tobą opiekuję…

Jego słowa brzmiały coraz czulej, a jej łkania zamierały, czuła, jakby zdjęto jej z pleców wielki ciężar, teraz, kiedy powiedziała mu prawdę i przekazała wiadomość, zanim usłyszał ją od innych. Wydawało się, że jest mu wszystko jedno. André to geniusz, myślała wyczerpana, choć jednocześnie czując ulgę. Zaklinał się, że taka właśnie będzie reakcja Malcolma. – Po prostu bądź uczciwa, Angelique, powiedz mu prawdę: nie wiedziałaś, że twój ojciec był hazardzista, usłyszałaś o tym po raz pierwszy i jesteś niezwykle wstrząśnięta, że ojciec ukradł twoje pieniądze. Bardzo ważne, żebyś użyła słów „ukradł” i „złodziej”. Powiedz mu prawdę, pokaż ten list i jeśli dodasz do tego odpowiednią porcję łez i czułości, przywiąże go to do ciebie na zawsze. – Ale André – zaprotestowała zgnębiona. – Nie ośmielę się pokazać mu listu ojca. Nie śmiem, to postscriptum jest tak okropne… – Spójrz! Bez drugiej strony postscriptum kończy się: „wyrazy mojej nadziei na jego szybki powrót do zdrowia”. To doskonale! Druga strona? Jaka druga strona? Zobacz, jest podarta i nigdy nie istniała. Zręczne palce André przykleiły ostatni fragment ponownie złożonej drugiej kartki listu. – Masz, Henri. – Popchnął papier na drugi koniec biurka. – Sam przeczytaj. Dość szybko odtworzył stronę z kawałków, które pozornie tak niedbale rzucił do kosza na śmieci. Znajdowali się w biurze Seratarda, zamkniętym na klucz. Zrekonstruowana strona głosiła: Mam też nadzieję, że tak jak o tym rozmawialiśmy, doprowadzisz do szybkich zaręczyn i małżeństwa, wszelkimi sposobami… To najlepsza partia w tym sezonie, rzecz zasadnicza dla naszej przyszłości, zwłaszcza twojej. Struan już na zawsze rozwiąże problemy Braci Richaud. To nieważne, że jest Brytyjczykiem, zbyt młodym i tak dalej, ale jest tai-panem firmy Struan i może nam zapewnić różową przyszłość. Bądź dorosła, Angelique, i zrób wszystko, by związać go z sobą, gdyż twoja przyszłość w tej chwili wygląda podle.

– To nie jest aż tak okropne – powiedział niepewnie Seratard – po prostu rada przerażonego ojca, chwytającego się słomki. Struan bez wątpienia jest wspaniałą partią dla każdej dziewczyny… któż mógłby winić ojca? – To zależy od ojca. Ta stronica, wykorzystana właściwie i we właściwym czasie, stanie się jeszcze jedną bronią przeciw niej, a zatem przeciw Noble House. – Więc sądzisz, że biednej dziewczynie się powiedzie? – Musimy nad tym pracować. Teraz, kiedy w razie konieczności możemy użyć tego dowodu, udzielenie jej pomocy staje się niemal naszym strategicznym celem. – Usta André zacisnęły się w zimną cienką linię. – Nie uważam, że to biedna dziewczyna. To właśnie ona ma wszelkie dane po temu, by go usidlić „wszelkimi sposobami”. Co? Seratard znowu usiadł w fotelu obitym czerwoną skórą. Jego gabinet był obskurny, jeśli nie liczyć paru olejnych obrazów, mało znanych nowoczesnych malarzy francuskich, na przykład Maneta, które nabywał tanio od czasu do czasu przez swego paryskiego agenta. – Cóż takiego ona robi? Reaguje jedynie na miłość młodego człowieka. – Pchnął papier z powrotem. – Nie podobają mi się te metody, André. Są obrzydliwe. Zachęciłeś

dziewczynę, by weszła na bagna półprawd, gdy kazałeś jej oddać połowę listu. – Machiavelli napisał: „Państwo musi posługiwać się kłamstwami i półprawdami, ponieważ ludzie uformowani są z kłamstw i półprawd. Nawet książęta”. I z pewnością, z definicji, wszyscy ambasadorowie i politycy. – André wzruszył ramionami. Starannie złożył list. – Może nie będziemy musieli tego użyć, lecz dobrze, że to mamy, ponieważ my reprezentujemy państwo. – Użyć tego, w jaki sposób? – Fakt, że go podarła i… – Nie zrobiła tego – zaprzeczył Seratard zaszokowany. – Oczywiście – zgodził się zimno André. – Ale to będzie jej słowo przeciwko memu i kto wygra w takim współzawodnictwie? Już samo to, że porwała drugą stronę i pokazała Struanowi tylko pierwszą, wystarczy, by ją potępił. Miałby doskonałe usprawiedliwienie, by anulować obietnicę małżeństwa, twierdząc, że „został zwiedziony”. Jego matka? Gdyby dowiedziała się, że ta kartka istnieje, poszłaby w stosunku do nas na wszelkie ustępstwa, byle tylko położyć na tym rękę, jeśli Struan dalej by się upierał przy poślubieniu Angelique wbrew jej zdaniu. – Nie lubię szantażu. – Ja nie lubię wielu metod, które jestem zmuszony stosować dla naszych, powtarzam: naszych celów. – Zaczerwieniony włożył stronę zapisaną starannym pismem do kieszeni. – Rozpowszechniony w towarzystwie lub opublikowany ze szczegółami ten dokument zniszczyłby Angelique. W sądzie by ją pogrążył. Być może ukazuje on tylko prawdę: że jest awanturnicą w zmowie ze swym ojcem, który w najlepszym razie jest hazardzistą, a wkrótce będzie bankrutem, podobnie jak jej wuj. Natomiast jeśli chodzi o zachęcanie jej… nie mówiłem niczego, czego by sama nie wiedziała i nie chciała powiedzieć. Po prostu jej pomagałem. To jej kłopoty, nie moje czy nasze. – Smutne. To smutne, że się w to wplątała. – Seratard westchnął. – Tak, ale już się wplątała, prawda? Z korzyścią dla nas. – Usta André uśmiechnęły się, lecz nie jego oczy. – A pan osobiście, monsieur? Ten dokument rozsądnie użyty zaprowadzi ją z całą pewnością do twego łóżka, gdyby zawiódł twój niewątpliwy czar, w co wątpię. Seratard nie uśmiechnął się. – A ty, André? Co masz zamiar zrobić w sprawie Hany, Kwiatu? André rzucił na niego szybkie spojrzenie. – Hana zmarła. – Tak. I w takich dziwnych okolicznościach. – Wcale nie dziwnych – oświadczył André, a oczy zrobiły mu się bez wyrazu, jak u gada. – Popełniła samobójstwo. – Znaleziono ją z podciętym twoim nożem gardłem. Mama-san twierdzi, że spędziłeś z nią noc, jak zwykle. André starał się odkryć, dlaczego Seratard teraz właśnie drąży tę sprawę. – Owszem, ale to nie twój interes. – Obawiam się, że mój. Miejscowy urzędnik bakufu wysłał wczoraj formalną prośbę o

informację. – Powiedz mu, żeby się powiesił. Hana, Kwiat, była specjalna, owszem, tak, była moja. Za poduszkowanie zapłaciłem bardzo wysoką cenę, lecz ona nadal była tylko częścią Wierzbowego Świata. – Jak słusznie zauważyłeś, ludzie uformowani są z kłamstw i półprawd. W zażaleniu donoszą, że miałeś z nią gwałtowną sprzeczkę. Ponieważ wzięła sobie kochanka. – Kłóciliśmy się, owszem, i chciałem ją zabić, tak, lecz nie z tej przyczyny. – André mówił cicho, krztusił się. – Prawda… prawda jest taka, że miała kilku klientów. Trzech, lecz było to w innym domu i przedtem, nim stała się moją własnością. Jeden z nich… jeden z nich przekazał jej kiłę, ona zaraziła mnie. – Mon Dieu, syphilis? – Seratard był przerażony. – Tak. – Mon Dieu, czy jesteś pewien? – Tak. – André wstał, podszedł do kredensu, nalał sobie brandy i wypił. – Babcott potwierdził to miesiąc temu. Nie ma mowy o pomyłce. To mogła być tylko ona. Kiedy spytałem ją o to… Widział ją znów; byli w małym domku wewnątrz murów „Domu Trzech Karpi”. Patrzyła na niego. Jej twarz o idealnym owalu troszkę nachmurzona. Dopiero co skończyła siedemnaście lat, miała pięć stóp wzrostu. – Hai, gomen nasai, Furansu-san, prama, taka jak twoja, recz przed rok moja sukoshi, mała, hai, mała, Furansu-san, sukoshi, nie zła, iść precz – powiedziała łagodnie w swej zwykłej mieszaninie japońskiego ze wstawkami angielskiego, i jak zawsze wymawiając „r” zamiast „l”. – Hana mówi mama-san. Mama-san mówi zobacz doktor, on mówi nie złe. Nie złe miejsce, bo ja dopiero rozpocząć poduszkować i ja mała. Doktor mówi modrić się w świątynia i pić rekarstwo, fu! Are kirka tygodni wszystko iść precz. Iść precz rok temu – dodała uszczęśliwiona. – To nie „poszło precz”! – Draczego gniew? Nie martw się. Ja modrić się w świątynia shintō, jak kazać doktor, zapracić kapranowi wiere taeri, ja jeść… – w kącikach oczu pojawiły się zmarszczki od śmiechu – jeść brzydkie rekarstwo. Kirka tygodni wszystko skończyć. – To się nie skończyło. Nie skończy się. Nie ma na to lekarstwa! Spojrzała na niego dziwnie. – Wszystko się skończyć. Ty mnie widzieć, moje ciało, całe, wiere raz, ne? Oczywiście się skończyć. – Na miłość boską, nie skończyło się! Jeszcze raz się nachmurzyła, a potem wzruszyła ramionami. – Karma, ne? Wybuchnął. Była tak przerażona, że natychmiast położyła głowę na tatami i żałośnie zaczęła błagać go o wybaczenie.

– Nie źre, Furansu-san, skończyć się, doktor mówi skończyć się. Ty widzieć szybko tego samego doktora, wszystko się skończyć… Za ścianami shōji słyszał kroki i szepty. – Musisz odwiedzić angielskiego doktora! – Walenie serca odzywało się grzmotem w jego uszach, próbował mówić w sposób uporządkowany, wiedząc, że pójście do doktora, jakiegokolwiek doktora, jest bezcelowe i chociaż czasami można było opóźnić skutki choroby, to równie pewnie jak to, że słońce jutro wzejdzie, wystąpią one któregoś dnia z całą mocą. – Nie rozumiesz? – wyskrzeczał. – Nie ma na to lekarstwa! Po prostu trwała w ukłonie, drżąc, jak lalka, z którą ktoś źle się obszedł, i powtarzała monotonnie: – Nie źre, Furansu-san, nie źre, wszystko się skończyć… Zmusił się do powrotu do rzeczywistości i znowu spojrzał na Seratarda. – Kiedy ją wypytywałem, powiedziała, że wyleczono ją rok temu. Oczywiście uwierzyła w to, uwierzyła i była wyleczona. Ja, o tak, krzyczałem i pytałem ją, dlaczego nie powiedziała o tym Raiko-san, a ona bełkotała coś w rodzaju: „Co tam było do mówienia, doktor powiedział, że to nic i jej mama-san powiedziałaby Raiko-san, gdyby to było ważne”. – Ale to okropne, André. Czy Babcott ją widział? – Nie. – Jeszcze jeden łyk brandy, jednak nie czuł nic z jej zwykłej cierpkości, a potem wyrzucił z siebie to wszystko, rozpaczliwie pragnąc w końcu komuś o tym wszystkim opowiedzieć: – Babcott mi powiedział, że kiła… powiedział mi, że wcześniej zarażona kobieta może wydawać się bez żadnej skazy, że nie zawsze będzie przekazywać kiłę, nie za każdym razem, kiedy się z nią śpi, Bóg jeden wie dlaczego, ale to jest nieuniknione, jeśli będziesz z nią nadal i kiedy pojawi się wrzód, koniec z tobą, choć po miesiącu czy coś koło tego wrzód czy wrzody znikają i myślisz, że jesteś bezpieczny, ale nie jesteś! – Pośrodku czoła André pulsowała czarna, zwęźlona żyła. – Po tygodniach czy miesiącach pojawia się wysypka, to następne stadium. Jest silna lub słaba, jeden Bóg wie, od czego to zależy, i czasami niesie z sobą zapalenie wątroby lub opony miękkiej, i pozostaje lub zanika, też zależnie od Bóg wie czego. Ostatnie stadium, stadium makabra, pojawia się później, po miesiącach lub po trzydziestu latach, kiedykolwiek. Seratard wyjął chusteczkę i wytarł czoło, modląc się, żeby go to ominęło, myśląc o swoich częstych odwiedzinach w Yoshiwarze, o własnej musume, o tym, że teraz trzyma ją jedynie dla siebie, lecz nigdy nie można być pewnym, że nie ma ona innego kochanka. Jak można dowieść tu czegokolwiek, jeśli są w zmowie z mama-san i jeśli zależy im tylko na tym, by cię obedrzeć ze skóry? – Miałeś prawo ją zabić – stwierdził posępnie. – I mama-san. – To nie była wina Raiko. Powiedziałem jej, że żadna z dziewcząt ani tutaj, ani w innych miejscach w Yoshiwarze nie okazała się taka, jak oczekiwałem. Chciałem jakąś młodą, specjalną, dziewicę… lub prawie dziewicę. Błagałem ją, by znalazła mi kwiat, wyjaśniałem dokładnie, czego chcę, i ona to zrobiła, a Hana-chan była dokładnie taka, jak

pragnąłem: doskonałość… Przybyła z jednego z najlepszych domów w Edo. Nie wyobrażasz sobie, jaka jest piękna… jaka była piękna… Wspomniał teraz, jak skoczyło mu serce, gdy po raz pierwszy Raiko mu ją pokazała – paplała z innymi dziewczętami w drugim pokoju. – Tamtą, Raiko, tę w bladoniebieskim kimonie. – Radzę ci zostać z Fujiko lub Akiko, lub z jedną z innych moich dam – powiedziała Raiko. Kiedy chciała, jej angielski brzmiał poprawnie. – Z czasem znajdę ci inną. Tamtą małą Saiko. Za rok czy dwa… – Chcę tę, Raiko. Jest idealna. Kto to jest? – Nazywa się Hana, Kwiat. Jej mama-san mówi, że ta mała ślicznotka urodziła się niedaleko Kioto. Dom kupił ją, kiedy miała trzy czy cztery lata, by szkolić ją na gejszę. – Raiko się uśmiechnęła. – Na szczęście nie została gejszą, gdyby nią została, nie byłaby dostępna, tak mi przykro. – Ponieważ jestem gai-jinem? – Ponieważ gejsza jest dla rozrywki, nie do poduszkowania i Furansu-san, tak mi przykro, naprawdę trudno to ocenić nie-Japończykowi… Nauczyciele Hany byli cierpliwi, lecz ona nie umiała rozwinąć swych umiejętności, więc wyszkolono ją do poduszkowania. – Chcę ją, Raiko. – Rok temu była już dosyć duża, by zacząć, jej mama-san ustalała najlepszą możliwą cenę na poduszkowanie, oczywiście jedynie wtedy, gdy Hana zaaprobowała klienta. Tylko trzech klientów się nią cieszyło, jej mama-san twierdzi, że jest świetną uczennicą i pozwala jej poduszkować tylko dwa razy w tygodniu. Jedyną jej wadą jest to, że urodziła się w Roku Ognistego Konia. – Co to znaczy? – Wiesz, że liczymy lata w cyklach dwunastoletnich, tak jak Chińczycy, każdy rok ma nazwę zwierzęcia: Smok, Wąż, Kogut, Byk, Koń i tak dalej. Ale prócz tego z każdym jest związany jeden z pięciu żywiołów: ogień, woda, ziemia, żelazo, drzewo, które się również zmieniają, cykl po cyklu. Damy urodzone w Roku Konia ze znakiem ognia są uważane za… przynoszące pecha. – Nie wierzę w przesądy. Proszę, podaj cenę. – Ona jest poduszkowym Kwiatem bez ceny. – Cenę, Raiko. – Dla tamtego domu dziesięć koku, Furansu-san. Dla tego domu dwa koku rocznie oraz cenę za jej własny dom wewnątrz mojego ogrodzenia, dwie pokojówki, wszystkie ubrania, jakich zechce, i podarunek pożegnalny w wysokości pięciu koku, gdy już nie będziesz potrzebował jej usług. Suma ta ma być zdeponowana u naszego bankiera, handlarza ryżem, Gyokoyamy, na procent, który aż do czasu rozstania będzie należał do ciebie. Wszystko to ma być zapisane, podpisane i zarejestrowane przez bakufu. Suma jak na stosunki japońskie ogromna, a dla Europejczyków – ekstrawagancka, nawet przy tak korzystnym kursie wymiany. Targował się przez tydzień i zdołał zredukować tę sumę jedynie o kilka sous. Jego sny co noc go utwierdzały w wyborze. Zgodził się więc.

Siedem miesięcy temu, z zachowaniem należnego rytuału, przedstawiono mu ją formalnie. Formalnie zgodziła się go zaakceptować. Obydwoje formalnie podpisali dokument. Następnej nocy poduszkował i dała mu dokładnie to wszystko, o czym marzył. Wesoła, szczęśliwa, entuzjastyczna, czuła, kochająca. – Była darem Boga, Henri. – Diabła. Ta mama-san także. – Nie, to nie jej wina. Dzień wcześniej nim oddano mi Hanę, Raiko oświadczyła mi formalnie, bo taka rzecz też wchodzi w zakres uprawnień, za które płaciłem, że przeszłość jest przeszłością, ona obiecuje jedynie dbać o Hanę jak o jedną z własnych dziewcząt i gwarantuje, że Hany nie będą odtąd widywać inni mężczyźni i od tego dnia pozostanie jedynie moja. – Więc to ona ją zabiła? André nalał sobie następny kieliszek. – Ja… ja poprosiłem Hanę, by wymieniła tych trzech mężczyzn, jeden z nich jest moim mordercą, ale ona powiedziała, że nie może… albo nie chciała… Ja waliłem ją po twarzy, by to z niej wydusić, a ona tylko skomlała i nie wymieniła nikogo. Zabiłbym ją, tak, ale kochałem ją i… potem wyszedłem. Byłem jak wściekły pies, dochodziła już wtedy trzecia, może nawet czwarta w nocy, a ja po prostu wszedłem do morza. Czy chciałem się utopić, nie wiem… nie pamiętam dokładnie, ale zimna woda otrzeźwiła mnie. Kiedy wróciłem do domu, Raiko i pozostałe kobiety były w szoku, mówiły coś bezładnie. Hana leżała skulona tam, gdzie ją zostawiłem. Zalana krwią, z moim nożem w szyi. – Więc popełniła samobójstwo? – Tak twierdzi Raiko. – Nie wierzysz w to? – Nie wiem, w co mam wierzyć – powiedział André z udręką. – Wiem tylko tyle, że wróciłem, by jej powiedzieć, jak ją kocham, a ta choroba to karma, nie jej wina, nie jej wina… jak mi przykro, że powiedziałem, co powiedziałem, zrobiłem, co zrobiłem, że wszystko będzie tak jak wcześniej i tylko… i tylko gdy się to stanie, gdy będzie widoczne, popełnimy razem samobójstwo… Henri usiłował myśleć, mózg miał otępiały. Nigdy przedtem, zanim pogłoski o śmierci dziewczyny nie dotarły do Osiedla, nie słyszał o „Domu Trzech Karpi”. André zawsze był taki skryty, i słusznie, i ma rację, to nie mój interes… A teraz bakufu nadali temu oficjalny charakter. – Ci trzej mężczyźni… czy ta Raiko wie, kim byli? Odrętwiały André potrząsnął głową. – Nie, i ta druga mama-san nie powiedziałaby jej. – Kto to jest? Jak się nazywa? Gdzie ona jest? Zgłosimy ją bakufu, oni mogliby to z niej wydusić. – Nie obchodziłoby ich to, dlaczego mieliby się tym przejmować? Ten drugi dom „Gospoda pod Czterdziestoma Siedmioma Rōninami” był miejscem spotkań rewolucjonistów. Około tygodnia temu został doszczętnie spalony, a głowę tamtej mama-

san zatknięto na kołku. Święta Matko Boża, co mam robić? Hana jest martwa, a ja wciąż żyję…

16 Wczesnym popołudniem tego samego dnia doktor Hoag płynął kutrem zmierzającym do przystani Przedstawicielstwa Brytyjskiego w Kanagawie. Babcott przysłał wiadomość, że nie może opuścić Kanagawy, gdyż operuje w tamtejszej klinice, ale postara się szybko wrócić do domu. „Przykro mi, nastąpi to najwcześniej późnym wieczorem, a prawdopodobnie nawet jutrzejszego ranka. Jeśli zechce pan do mnie przyjechać, powitamy pana z radością, lecz musi pan się przygotować na spędzenie tu nocy, gdyż pogoda jest zmienna (…)”. Na przystani oczekiwał go jeden z grenadierów i Lim ubrany w białą marynarkę, luźne czarne spodnie, pantofle i czarną czapeczkę. Kiedy Hoag zszedł na brzeg, Lim ziewnął i rzucił zdawkową formułę przywitania. – Heja, pane, Lim-ah, Numr Jedyn Boj. – Lim, możemy dać spokój z tym pidginem kulisów – powiedział Hoag po kantońsku, i to całkiem poprawnie. Lim zrobił zeza. – Jestem Doktor Medycyny Mądry Oświecony. Było to chińskie nazwisko Hoaga – znaczenie dwóch hieroglifów najbliższych dwóm kantońskim dźwiękom „hoh” i „geh”. Zostało wybrane z kilkudziesięciu możliwości przez Gordona Czena, kompradora Struanów, jednego z pacjentów doktora. Lim wlepił w niego wzrok, udając, że nie rozumie – zwykły i najlepszy sposób, by cudzoziemski diabeł, który miał czelność nauczyć się kilku słów cywilizowanej mowy, stracił twarz. Ajajaj, myślał, kim jest ten smrodliwy zbereźnik, ten ropiejący czerwony diabelski zjadacz swej matki o byczej szyi, ta ropuchopodobna małpa, która bezczelnie mówi w naszym języku z taką plugawą wyższością… – Ajajaj – oznajmił słodko Hoag – znam również wiele, bardzo wiele brudnych słów, by określić matkę rozpustnika i jej gnijące części ciała, jeśli człowiek z zasikanej przez psy, zarzuconej gnojem wioski da mi choć tyciutko powodu, na przykład uda, że mnie nie rozumie. – Doktor Medycyny Mądry Oświecony? Ajajaj, to dobre imię! – Lim zaśmiał się rubasznie. – Od wielu lat nie słyszałem takiej dobrej męskiej mowy od cudzoziemskiego diabła. – Dobrze. Usłyszysz więcej tej mowy, jeśli nazwiesz mnie jeszcze raz cudzoziemskim diabłem. Czen z Noble House wybrał mi imię. – Czen z Noble House? – Lim wybałuszył oczy. – Znakomity Czen, który ma więcej woreczków ze złotem niż wół włosów? Ajajaj, co za przywilej! – Właśnie – przyznał Hoag i dodał niezupełnie zgodnie z prawdą: – Powiedział mi też, że jeśli jakaś osoba z Państwa Środka, wysokiego czy niskiego stanu, będzie mi zawadzać jak kupa nawozu albo nie otrzymam natychmiastowej pomocy, jaka należy się jego przyjacielowi, mam mu wspomnieć natychmiast po powrocie nazwisko tego niegodziwego zbereźnika. – Oh ko, Doktorze Medycyny Mądry Oświecony, to naprawdę zaszczyt gościć pana w naszych pokornych progach, w tym domu jak kupa nawozu.

Doktor Hoag czuł, że dosięgnął wielkości, i błogosławił swoich nauczycieli, przeważnie wdzięcznych pacjentów, którzy zapoznali go z naprawdę ważnymi słowami i pouczyli, jak sobie radzić z pewnymi osobami i w niektórych sytuacjach w Państwie Środka. Dzień był miły i ciepły, a widok miasteczka sprawiał mu przyjemność: świątynie górujące nad dachami domów, rybacy ciągnący włóki po wodach lądowych, wieśniacy na polach ryżowych, krzątający się ludzie i nieunikniony strumień podróżnych na Tōkaidō za miastem. Zanim doszedł do Przedstawicielstwa Brytyjskiego w towarzystwie demonstracyjnie usłużnego Lima, zdołał się dość dokładnie dowiedzieć, jak wygląda sytuacja w Kanagawie, ilu ma dziś pacjentów Babcott i czego się można spodziewać. George Babcott przeprowadzał operację w szpitaliku. Pomagał mu japoński akolita, praktykant wyznaczony przez bakufu, by nauczył się zachodniej medycyny. W przedpokoju na zewnątrz tłoczyli się mieszkańcy miasteczka, mężczyźni, kobiety i dzieci. Operacja była niewdzięczna: amputacja stopy. – Ten biedny facet to rybak – wyjaśniał Babcott – ugrzęzła mu noga między łodzią a przystanią, nie powinno do tego dojść, chyba po prostu za dużo sake. Kiedy to skończę, możemy porozmawiać o Malcolmie. Widziałeś go? – Tak, nie ma pośpiechu. Miło cię widzieć, George. Czy mogę jakoś pomóc? – Dziękuję, byłbym bardzo wdzięczny. Tutaj sobie radzę, ale czy mógłbyś przesiać ten tłum na zewnątrz? Oddzielić pilne przypadki od tych, które mogą poczekać. Lecz, kogo chcesz. Za następnymi drzwiami jest drugi „szpitalik”, choć tak naprawdę to zwyczajna izolatka. Mura, podaj mi piłę – powiedział po angielsku, starannie wymawiając słowa. Wziął narzędzie i zaczął go używać. – W tamtym gabinecie są zwykłe placebo, jodyna i takie tam, zwykłe lekarstwa, środki przeciwbólowe, gorzkie mikstury na kaszel dla słodkich starszych pań i słodkie dla gniewnych starszych pań… Hoag wyszedł do przedpokoju i spojrzał na czekających tam mężczyzn, kobiety i dzieci, zdumiony, że są tak zdyscyplinowani, cierpliwi, kłaniają się i nie hałasują. Szybko ustalił, że nikt nie ma ospy, trądu, odry, tyfusu czy cholery ani innych zaraźliwych chorób, jakie szerzyły się w wielu rejonach Azji. Poczuł ulgę i zaczął wypytywać ich pojedynczo, ale wtedy natknął się na mur podejrzliwości. Na szczęście jednym z pacjentów był starszy kantoński wędrowny pisarz listów i wróżbita Czeng-sin, który mówił również trochę po japońsku. Hoag obiecał, że da mu szczególnie skuteczne nowoczesne lekarstwo, by złagodziło jego suchy kaszel, i wtedy Chińczyk przedstawił doktora jako Nauczyciela Uzdrowiciela-Olbrzyma. Od tego momentu przy pomocy Czeng-sina rozpoczął przyjmowanie pacjentów. Niektórzy mieli tylko lekkie dolegliwości, kilka przypadków było poważnych. Gorączki, niedyspozycje, dyzenteria i temu podobne; niektóre przypadki rozpoznawał, innych nie. Połamane kończyny, rany od miecza lub noża, wrzody. Zwijająca się z bólu młoda kobieta w zaawansowanej ciąży. Wprawnym okiem ocenił, że poród, jej czwarty z kolei, będzie ciężki i że problemy tej kobiety wzięły się z tego, że zbyt wcześnie wyszła za mąż, zbyt długo pracowała w polu i dźwigała zbyt duże ciężary. Dał jej buteleczkę wyciągu z opium.

– Powiedz, że gdy przyjdzie jej czas, a ból będzie wielki, powinna wypić łyżeczkę. – Łyżeczkę? Jak dużą, Czcigodny Mądry Oświecony? – Łyżkę normalnych rozmiarów, Czeng-sin. Kobieta ukłoniła się. – Dorno arigato gozaimashita – powiedziała cicho przy wyjściu, żałosna w swych podziękowaniach, obiema rękami usiłując podtrzymać ciężar brzucha. Dzieci. Gorączkujące, przeziębione, z objawami tęgoryjca dwunastnicy, z wrzodami, ale wcale nie były tak zapuszczone, jak się spodziewał. Żadnego przypadku malarii. Zęby na ogół dobre i mocne, oczy przejrzyste, żadnych wszy – wszyscy pacjenci zdumiewająco czyści i zdrowi, jeśli porównać z wieśniakami w Chinach. Nie było palaczy opium. Po godzinie Hoag wciągnął się całkowicie w pracę. Właśnie zakończył nastawianie złamanego ramienia, kiedy otworzyły się drzwi i weszła wahając się dobrze ubrana, atrakcyjna młoda dziewczyna. Skłoniła się. Miała niebieskie, wzorzyste jedwabne kimono, zielone obi, włosy spięte grzebieniami. Niebieską parasolkę. Hoag zauważył, jak oczy Czeng-sina się zwęziły. Dziewczyna odpowiadała na jego pytania, mówiła też coś przekonująco, choć najwyraźniej zdenerwowana. Głos miała cichy i łagodny. – Doktorze Medycyny Mądry Oświecony – oznajmił Czeng-sin, a jego wypowiedź przerywał natrętny suchy kaszel, który Hoag natychmiast rozpoznał jako suchoty w ostatnim stadium. – Ta dama mówi, że jej bratu potrzeba ważna pomoc, prawie śmierć. Błaga pana towarzyszyć jej. Dom jest blisko. – Powiedz, by go kazała tutaj przynieść. – Niestety boją go ruszyć. – Co z nim jest? Po kilku dodatkowych pytaniach i odpowiedziach, które Hoagowi przypominały raczej targowanie się, Czeng-sin oznajmił: – Jej dom jest tylko jedna czy dwie ulice stąd. Jej brat jest… – kasłał, szukając słowa – śpi jak trup, ale ożywiony szaloną mową i gorączką. – Głos Chińczyka stał się słodszy. – Boi się go poruszyć, Czcigodny Doktorze Mądry Oświecony. Jej brat samuraj, ona mówi, że wiele ważnych osób bardzo szczęśliwe, jeśli pomóc temu bratu. Chyba mówi prawda. Z gazet hongkońskich Hoag wiedział, że samurajowie są ważni jako klasa sprawująca w Japonii władzę absolutną. Gdyby udało się w jakikolwiek sposób zdobyć ich zaufanie, a zatem i ich współpracę, przyczyniłoby się to do zwiększenia brytyjskich wpływów w Japonii. Przyjrzał się jej uważnie. Natychmiast spuściła wzrok, jeszcze bardziej zdenerwowana. Wyglądała na piętnaście lub szesnaście lat. Miała rysy zupełnie inne niż rysy wieśniaków, przepiękną skórę. Jeśli jej brat jest samurajem, to ona też, pomyślał zaintrygowany. – Jak ona się nazywa? – Uki Ichikawa. Proszę śpieszyć. – czy jej brat jest ważnym samurajem? – Tak – potwierdził Czeng-sin. – Towarzyszę ci, ty nie mieć strach.

– Bać się? Ja? – parsknął Hoag. – Niech szlag trafi strach! Poczekaj tutaj. Poszedł do szpitalika, cicho otworzył drzwi. Babcott był pochłonięty wyrywaniem zaropiałego zęba. Trzymał kolano na piersi młodzieńca, oszalała matka załamywała ręce i trajkotała. Zdecydował, że nie będzie im przeszkadzał. Przy bramie zatrzymał ich sierżant warty i grzecznie spytał, dokąd się udają. – Wyślę z panem paru moich chłopców. Lepiej dmuchać na zimne, niż się sparzyć. Dziewczyna usiłowała odwieść ich od zabierania żołnierzy, lecz sierżant się uparł. W końcu zgodziła się i coraz bardziej zdenerwowana, powiodła ich po ulicy, w przejście między domami, potem w następne i jeszcze następne. Napotykani wieśniacy odwracali wzrok i umykali. Hoag niósł swoją torbę lekarską. Ponad dachami nadal widział świątynię. Dodawało mu to pewności siebie. Zadowolony z obecności żołnierzy, rozumiał już, że gdyby ich nie wziął, zachowałby się jak ryzykant. Czeng-sin człapał obok, dzierżąc w ręce wysoki kij. Ta młoda dama nie jest osobą, za jaką chce uchodzić, myślał Hoag, podniecony tą całą przygodą. Skręcili w kolejne przejście. Potem kobieta zatrzymała się przed osadzonymi w wysokim płocie drzwiami i zapukała. Otworzyła się kratka, a potem drzwi i stanął w nich krzepki służący. Gdy zobaczył żołnierzy, zaczął znowu je zamykać, jednak dziewczyna władczo rozkazała mu, by zaprzestał. Ogródek był mały, dobrze utrzymany, lecz bez żadnych ekstrawagancji. Na schodach prowadzących na werandę małego domku dziewczyna zsunęła drewniaki i poprosiła pozostałych, by poszli za jej przykładem. Dla Hoaga było to niezbyt wygodne, gdyż nosił wysokie buty. Kobieta rozkazała służącemu, by mu pomógł, co ten natychmiast uczynił. – Wy dwaj lepiej zostańcie tu na straży – powiedział Hoag do żołnierzy. Krępowało go, że ma dziury w skarpetach. – Dobrze, doktorze. – Jeden z żołnierzy sprawdził swój karabin. – Zobaczę, co jest z tyłu. W razie jakichś kłopotów niech pan tylko krzyknie. Dziewczyna odsunęła shōji. Ori Ryoma, shishi, który brał udział w ataku na gościńcu Tōkaidō, leżał na futonach pod mokrymi prześcieradłami, a pokojówka go wachlowała. Oczy jej się rozszerzyły, kiedy zobaczyła Hoaga, a nie Czcigodnego Medycznego Olbrzyma-Uzdrowiciela, jak się spodziewała, i gdy Hoag wszedł ciężkim krokiem, wycofała się. Ori był nieprzytomny, w śpiączce. Jego miecze leżały na pobliskim stelażu, w tokonomie znajdowała się kompozycja z kwiatów. Hoag kucnął przy chorym. Młodzian miał rozpalone czoło, zaczerwienioną twarz, niebezpiecznie wysoką gorączkę. Przyczyna stała się szybko oczywista, gdy Hoag zdjął bandaże z jego ramienia i przedramienia. – Jezu – powiedział cicho, gdy poczuł charakterystyczny odór i zobaczył rozległy obrzęk zatruwającej organizm infekcji oraz czerń martwej tkanki: gangrenę wokół rany po kuli. – Kiedy go postrzelono? – Ona nie wie dokładnie. Dwa, trzy tygodnie temu. Jeszcze raz spojrzał na ranę. Potem, nie zwracając uwagi na skierowane na siebie

spojrzenia, wyszedł na zewnątrz, siadł na brzegu werandy i wpatrzył się w przestrzeń. Do uratowania tego biednego chłopca potrzebny mu był tylko jego doskonały hongkoński szpital, doskonały sprzęt operacyjny, wspaniałe pielęgniarki w stylu Florence Nightingale i kupa szczęścia. Pieprzone strzelby, pieprzone wojny, pieprzeni politycy… Na miłość boską, przez całe swoje życie zawodowe usiłowałem łatać rany postrzałowe: sześć lat w Kompanii Wschodnioindyjskiej w tym cholernym Bengalu, piętnaście lat w Kolonii i lata wojny opiumowej, rok ochotniczej służby na Krymie… najkrwawszy rok ze wszystkich. Pieprzone strzelby! Jezu, ileż niepotrzebnych ofiar! Kiedy już przekleństwami odegnał wściekłość, zapalił krótkie cygaro i zaciągnął się. Cisnął zapałkę i natychmiast przerażony sługa rzucił się i podniósł ten gorszący przedmiot. – Och, przepraszam – rzekł Hoag, który nie zwrócił wcześniej uwagi na to, że dróżka i całe otoczenie jest nieskazitelnie czyste. Zaczerpnął głęboko powietrza i myślał już tylko o rannym młodzieńcu. W końcu podjął decyzję. Miał już wyrzucić niedopałek, ale powstrzymał się i dał go służącemu, który ukłonił się i poszedł go zakopać. – Czeng-sin, powiedz jej, że bardzo mi przykro, ale sądzę, że niezależnie od tego, czy będę operował, czy nie, jej brat umrze. Przykro mi. – Ona mówi: „Jeśli umiera, to karma. Jeśli nie ma pomoc, umiera dziś, jutro. Proszę próbować. Jeśli umiera, karma”. Prosi o pomoc. – Czeng-sin dodał cicho: – Doktorze Medycyny Mądry Oświecony, ten młodzieniec jest ważny. Ważne spróbować, heja? Hoag popatrzył na dziewczynę. W odpowiedzi spojrzała mu prosto w twarz. – Dōzo, Hoh Geh-sama – rzekła. Proszę. – Cóż, dobrze, Uki. Czeng-sin, powtórz jej, że nie mogę nic obiecać, ale spróbuję. Będę potrzebował mydła, mnóstwa gorącej wody w misach, mnóstwa czystych prześcieradeł. Mnóstwa prześcieradeł podartych na szmatki i bandaże, mnóstwa spokoju i do pomocy kogoś z mocnym żołądkiem. Dziewczyna natychmiast wskazała na siebie. – Sōji shimasu. – Ja to zrobię. Hoag żachnął się. – Powiedz jej, że to będzie bardzo nieprzyjemne, dużo krwi, dużo smrodu, obrzydliwie. Zobaczył, jak słucha uważnie Chińczyka, a potem odpowiada z widoczną dumą: – Gomen nasai, Hoh Geh-san, wakarimasu. Watashi samurai desu. – Mówi: „Proszę wybaczyć, rozumiem. Jestem samurajem”. – Nie wiem, co to dla ciebie znaczy, piękna młoda damo, i nie wiedziałem, że kobiety mogą być samurajami, ale zaczynajmy. Hoag przekonał się wkrótce, że jedną z cech charakteryzujących samuraja jest odwaga. Ani razu nie zawahała się podczas operacji czyszczenia chorego miejsca, gdy wycinał zakażoną tkankę, wypuszczał cuchnącą ropę, płukał ranę. Z częściowo przeciętej żyły biła krew, dopóki Hoag nie zdołał jej zatamować i załatać tego miejsca. Dziewczyna przykładała coraz to nowe szmatki, a kimono pokojówki, w które się przebrała, podwinąwszy i umocowawszy obszerne rękawy, by nie przeszkadzały, oraz szarfa, którą związała z tyłu włosy, bardzo szybko poplamiły się i przesiąkły smrodem.

Pracował przez godzinę, burcząc od czasu do czasu; miał zamknięte uszy, zamknięte nozdrza, wszystkie zmysły zaabsorbowane – powtarzał operację, którą wykonywał o tysiąc razy za często. Cięcie, szycie, czyszczenie, bandażowanie. Skończył. Bez pośpiechu przeciągnął się, by rozluźnić skurczone mięśnie karku, wymył ręce i zdjął zakrwawione prześcieradło, które służyło mu za fartuch. Ori spoczywał na krawędzi werandy, która pełniła rolę prowizorycznego stołu operacyjnego, a doktor stał w ogrodzie obok niego. – Trudno by mi było operować na kolanach, Uki – tłumaczył wcześniej. Wszystko, co jej polecił, robiła bez wahania. Nie było potrzeby usypiania chorego – Hira Ichikawy, jak mu objaśniono – w tak głębokiej znajdował się śpiączce. Raz czy dwa Ori coś wykrzyknął, lecz nie z bólu, po prostu jakieś diabelstwo naszło go w koszmarze. I walczył, lecz bez siły. Ori westchnął głęboko. Hoag namacał tętno. Było prawie niewyczuwalne, tak samo jak oddech. – Nie szkodzi – powiedział cicho. – Przynajmniej ma jakieś tętno. – Gomen nasai, Hoh Geh-san – usłyszał łagodny głos – anata kangaemasu, hai, iie? – Ona mówi: „Wybacz mi Czcigodny Mądry Oświecony, myśli pan, że tak czy nie?” – Czeng-sin zakasłał. Czas operacji spędził w dużej odległości od werandy, zwrócony do nich plecami. Hoag wzruszył ramionami. Obserwował dziewczynę, zastanawiając się, skąd czerpie tyle siły. Była dosyć blada, rysy miała zesztywniałe, jednak na jej twarzy wciąż dominował wyraz żelaznej woli. Wokół jego oczu pojawiły się zmarszczki uśmiechu. – Nie wiem. Wciąż jest to w ręku Boga. Uki, ty numer jeden. Samuraj. – Dōmo… dōmo arigato gozaimashita. – Dziękuję. Skłoniła się aż do tatami. Naprawdę nazywała się Sumomo Anato, miała zostać żoną Hiragi i była siostrą Shorina, nie Oriego. – Pyta, co teraz powinna robić. – Dla brata na razie nic. Każ pokojówce, by mu kładła zimne ręczniki na czoło i moczyła bandaże czystą wodą, aż spadnie gorączka. Jeżeli… jeżeli gorączka spadnie, mam nadzieję, że przed świtem, chłopak wyżyje. Być może. – Zwykle następne pytanie brzmiało: jakie są szanse? Tym razem nie padło. – Cóż, pójdę teraz. Powiedz jej, by przysłała po mnie przewodnika jutro, wcześnie rano… – Chciał dodać: „Jeśli on jeszcze będzie żył”, lecz postanowił jednak tego nie mówić. Gdy Czeng-sin tłumaczył, Hoag zaczął myć swe instrumenty. Dziewczyna gestem przywołała sługę i przemówiła do niego. – Hai – odpowiedział mężczyzna i szybko odszedł. – Doktorze Medycyny Mądry Oświecony, zanim odejdziesz, dama powiada, z pewnością ty chcesz kąpiel. Tak? Doktor Hoag już miał odmówić, ale prawie bezwiednie potaknął głową. I nie żałował, że to zrobił.

O zmierzchu Babcott wyczerpany, lecz zadowolony z przeprowadzonych operacji, siedział na werandzie Przedstawicielstwa Brytyjskiego i delektował się whisky. Bryza od morza nawiewała do ogrodu przyjemny zapach. Kiedy wzrok doktora powędrował mimowolnie ku zaroślom, gdzie trzy tygodnie temu złapano i zabito odzianego na czarno mordercę, zaczęły grać dzwony świątynne i ozwał się odległy gardłowy zaśpiew mnichów: – Ommm mahnee padmee hummmmm… Babcott podniósł wzrok, gdy usłyszał ciężkie kroki zbliżającego się Hoaga. – Wielki Boże! Hoag miał na sobie wzorzystą, przepasaną yukatę, białe butoskarpety na stopach i japońskie chodaki. Włosy i brodę wyszczotkowane i świeżo wymyte. Pod pachą trzymał dużą, owiniętą słomą beczułkę sake. Uśmiechał się promiennie. – Dobry wieczór, George! – Wyglądasz na kogoś zadowolonego z siebie. Gdzie byłeś? – Kąpiel to najlepszy punkt tej imprezy. – Hoag odstawił beczułkę na krzesło i nalał sobie porządną porcję whisky. – Mój Boże, tak znakomitej jeszcze nigdy nie miałem. To nie do wiary, jak świetnie się teraz czuję. – Jaka ona była? – spytał sucho Babcott. – To nie seks, staruszku, po prostu wyszorowali mnie do czysta i zanurzyli w tę ich diabelską wodę, niemal ukrop, wygrzmocili pięściami, wymasowali, a potem wepchnęli w te ciuchy. Tymczasem całe moje ubranie zostało uprane i uprasowane, buty wyczyszczone, a skarpety wymienione. Cudownie. Dała mi sake i to… – pogrzebał w rękawie i pokazał Babcottowi dwie owalne monety i zwitek pokryty hieroglifami. – Mój Boże, zostałeś dobrze opłacony, to są złote obany, pozwolą ci pławić się w szampanie co najmniej tydzień! Sierżant powiedział, że poszedłeś na wizytę domową. – Obaj wybuchnęli śmiechem. – Czy to był daimyō? – Nie sądzę, to był chłopak, samuraj. Nie przypuszczam, bym mu wiele pomógł. Czy umiesz przeczytać ten zwój? – Nie, ale Lim umie. Lim! – Tak, pane? – Papier co? Lim wziął zwój. Oczy mu się rozszerzyły, potem przeczytał go jeszcze raz uważnie i rzekł do Hoaga po kantońsku: – Tam napisane: „Doktor Medycyny Mądry Oświecony wyświadczył wielką przysługę. W imieniu shishi z Satsumy proszę o udzielenie mu wszelkiej pomocy, jakiej będzie potrzebował”. – Lim wskazał na podpis, palec mu drżał. – Wybacz, panie, nie umiem przeczytać imienia. – Dlaczego jesteś przerażony? – spytał Hoag, również po kantońsku. Lim rzekł niepewnie: – Shishi to buntownicy, bandyci. Bakufu na nich poluje. To źli ludzie, choć samurajowie, panie. – O co chodzi, Ronald? – spytał Babcott niecierpliwie.

Hoag powtórzył mu. – Wielki Boże, bandyta? Co się stało? Hoag czując, że go suszy, nalał sobie jeszcze jednego drinka i zaczął opisywać szczegółowo kobietę, chłopaka i ranę oraz to, jak wycinał martwą tkankę. – Wygląda na to, że biedny skurczybyk został postrzelony dwa czy trzy tygodnie temu i… – Jezu Wszechmogący! – Babcottowi mozaika ułożyła się w spójną całość. Skoczył na równe nogi, zaskakując Hoaga tak, że tamten rozlał whisky. – Dostałeś hysia? – wykrztusił Hoag. – Czy trafiłbyś tam teraz? – Hę? Cóż, chyba tak, sądzę, że tak, ale co… – Chodź, pośpieszmy się. – Babcott ruszył pędem, wołając: – Sierżant, straży! Biegli długimi susami po uliczce. Prowadził Hoag, wciąż w swojej yukacie, lecz teraz miał na nogach buty. Babcott tuż za nim, z tyłu sierżant i dziesięciu żołnierzy, wszyscy uzbrojeni. Nieliczni piesi, niektórzy z latarniami, w popłochu usuwali się z drogi. Na niebie jasno świecił księżyc. Jeszcze przyśpieszyli. Nie ten zakręt. Hoag zaklął, potem zawrócił, zorientował się, gdzie jest, i znalazł na wpół ukryty wlot następnej uliczki. Znowu naprzód. Jeszcze jedna uliczka. Zatrzymał się, wskazał drogę. Dwadzieścia jardów przed nimi znajdowały się drzwi. Sierżant i żołnierze natychmiast wyminęli go biegiem. Dwóch stanęło na straży plecami do muru, czterech waliło barkami w drzwi, aż wyważyli je z zawiasów i wtłoczyli się do środka. Hoag i Babcott weszli za nimi. Obaj pewnie trzymali pożyczone strzelby-władali nimi po mistrzowsku, powszechna i nieodzowna umiejętność europejskich cywilów w Azji. Ścieżka, schodki. Sierżant szarpnięciem odsunął shōji. Pokój był pusty. Bez wahania poprowadził wszystkich do następnego pokoju i jeszcze następnego. Nikogo. Ani śladu życia w pięciu połączonych pokojach, jak również w osobnym drewnianym domku. Wypadli na zewnątrz, do ogrodu. – Rozproszcie się, chłopaki, Jones i Berk idą tędy, wy dwaj tamtędy, wy dwaj tam, a wy dwaj pilnujecie tutaj i na miłość boską, miejcie, do cholery, oczy otwarte. Ruszyli parami głębiej do ogrodu, pilnując się wzajemnie. Pamiętali lekcję, jakiej udzielił im pierwszy zabójca. Sprawdzili każdy zakątek, obeszli z odbezpieczoną bronią cały teren. Nic. Sierżant wrócił, był pokryty potem. – Kurka wodna, panie doktorze! Żeby chociaż usłyszeć czyjeś zasrane tchnienie, a tu nic. Czy pan Hoag jest pewien, że to właśnie to miejsce? Hoag wskazał na ciemną plamę na werandzie. – Tutaj operowałem. Babcott zaklął i rozejrzał się. Dom był otoczony innymi domami, lecz ponad płotem wystawały jedynie dachy i żadne okno nie wychodziło na tę stronę. Nigdzie indziej nie

można się było schować. – Musieli wyjść natychmiast po tobie. Hoag wytarł pot z czoła. Cieszył się w duchu, że dziewczyna umknęła. Od chwili gdy poszedł się wykąpać, już jej niestety nie zobaczył. Pokojówka dała mu pieniądze i zwój, obydwie rzeczy starannie opakowane, powiedziała, że jutro rano pani pośle po niego przewodnika i podziękowała mu. Co do jej brata miał mieszane uczucia. Młodzieniec był po prostu pacjentem, on doktorem i nie chciałby, by jego praca poszła na marne. – Nigdy nie przyszło mi na myśl, że ten chłopak może być jednym z zabójców. Nie stanowiłoby to zresztą dla mnie różnicy, jeśli chodzi o operację. Przynajmniej znamy jego nazwisko. – Stawiam tysiąc obanów przeciw pogiętemu guzikowi, że podano ci fałszywe, nawet nie wiemy, czy naprawdę był jej bratem. Jeśli jest shishi, tak jak mówi zwój, nazwisko jest na pewno fałszywe, a poza tym nieszczerość leży w japońskiej obyczajowości. – Babcott westchnął. – Nie mam również pewności, że to był ten diabeł z Tōkaidō. Po prostu przeczucie. Jakie ma szanse? – Te przenosiny na pewno mu nie pomogły. – Hoag myślał przez chwilę. Przy ogromnym Babcotcie wydawał się jeszcze bardziej krępy i podobny do żaby. Ani jeden, ani drugi nie zdawali sobie sprawy, że tak różnią się wyglądem. – Zbadałem go przed odejściem. Tętno było słabe, lecz stabilne. Sądzę, że usunąłem większość martwej tkanki, ale… – Wzruszył ramionami. – Wiesz, jak to jest: płacisz i ryzykujesz. Nie postawiłbym wiele pieniędzy, że on będzie żył. Choć z drugiej strony, kto to wie? Teraz opowiedz mi o tym ataku, szczegółowo. W powrotnej drodze Babcott zrelacjonował tamte wydarzenia. Mówił również o Malcolmie Struanie. – Martwię się o niego, ale Angelique jest najlepszą pielęgniarką, jaka mogła mu się trafić. – Jamie twierdzi to samo. Zgadzam się, że nie ma to jak piękna dama w pokoju chorego. Malcolm stracił diabelnie na wadze… i na duchu, ale jest młody i to on zawsze był silnym człowiekiem w rodzinie, ma to po swojej matce. Nie powinno być źle, jeśli wytrzymają szwy. Pokładam wszelką ufność w twej pracy, George, chociaż będzie się mu to długo wlokło, biedny chłopak. Bardzo zapalił się do tej dziewczyny, prawda? – Tak, i z wzajemnością. Szczęściarz. Przez chwilę szli w milczeniu. – Cóż – zaczął z wahaniem Hoag. – Wiesz, jak przypuszczam, że jego matka jest absolutnie przeciwna temu, by się w jakikolwiek sposób związał z tą młodą damą? – Tak, słyszałem o tym. Stwarza to pewien problem. – Więc sądzisz, że Malcolm traktuje to poważnie? – Śmiertelnie poważnie. To wspaniała dziewczyna. – Znasz ją? – Angelique? W zasadzie nie, nie jako pacjentkę, choć jak już mówiłem, widziałem ją w

strasznym stresie. A ty? Hoag potrząsnął głową. – Tylko na przyjęciach, wyścigach, towarzysko. Odkąd przyjechała, trzy czy cztery miesiące temu, była królową każdego balu, i zasłużenie. Nigdy nie była moją pacjentką, teraz w Hongkongu mamy francuskiego lekarza, wyobraź to sobie! Zgadzam się, że jest zachwycająca. Ale niekoniecznie idealna na żonę dla Malcolma, jeśli takie są jego zamiary. – Ponieważ nie jest Angielką? I nie jest bogata? – Z obu tych powodów i jeszcze innych ponadto. Przykro mi, ale po prostu nie ufam Francuzom, to niedobry gatunek, tak są już zrobieni. Jej ojciec jest tego idealnym przykładem, czarujący, układny na zewnątrz, a w rzeczywistości nędznik do szpiku kości. Przykro mi, lecz nie wybrałbym jego córki dla mego syna, gdyby był we właściwym wieku. Babcott zastanawiał się, czy Hoag zdaje sobie sprawę, że on wie o skandalu, którego tamten był przyczyną: kiedy ponad dwadzieścia pięć lat temu młody doktor Hoag pracował w Kompanii Wschodnioindyjskiej, ożenił się z hinduską dziewczyną, wbrew wszelkim konwencjom i wbrew jawnym radom swoich przełożonych. Na skutek tego został zwolniony ze służby i odesłany w niesławie do domu. Mieli córkę i syna, a potem żona Hoaga zmarła – londyńskie zimno i mgła to prawie jak wyrok śmierci dla kogoś pochodzącego z Indii. Ludzie są tacy dziwni, myślał Babcott. Mamy tu wspaniałego, dzielnego, wybitnego Anglika, znakomitego chirurga, którego dzieci są pół-Hindusami i z tego powodu angielski światek nie akceptuje ich towarzysko. A on kręci nosem na pochodzenie Angelique. Jakie to głupie… ale jeszcze głupsze jest zamykanie oczu na prawdę. Tak… ty to też robisz. Masz dwadzieścia osiem lat, jeszcze mnóstwo czasu, by się ożenić, tylko… czy znajdziesz kobietę, która bardziej by cię ekscytowała od Angelique? Kiedykolwiek, gdziekolwiek, nie wspominając o Azji, w której masz spędzić całe swe zawodowe życie? Cóż, wiem, że nie. Na szczęście Struan prawdopodobnie się z nią ożeni i to kończy sprawę. A ja go poprę, na Boga! – Może pani Struan po prostu chce chronić swego syna, jak każda matka – powiedział, wiedząc, jak silne są wpływy Hoaga u Struanów – i zwyczajnie oponuje przeciw temu, by się zbyt młodo zaangażował. To zrozumiałe. Jest teraz tai-panem i to pochłonie całą jego energię. Lecz nie zrozum mnie źle, Angelique to wspaniała młoda dama, tak odważny i wyśmienity partner, jakiego tylko można sobie życzyć. A przecież by wykonywać dobrze swą pracę, Malcolm będzie potrzebował wszelkiego możliwego wsparcia. Hoag dosłyszał pobrzmiewające w głosie Babcotta uczucie, zarejestrował ten fakt i na razie przestał się tym zajmować. Myślami powędrował nagle do Londynu, gdzie siostra z mężem wychowywali jego syna i córkę. Jak zawsze robił sobie wyrzuty, że wyjechał z Indii, poddał się konwencji i w efekcie zabił żonę… Arjumand, moja najpiękniejsza, musiałem oszaleć, że zabrałem cię, moja kochana, w te okropne zimy, zwolniony z pracy, bez grosza, bez zajęcia, zmuszony, by zaczynać wszystko od nowa. Jezu, powinienem był

zostać i walczyć z Kompanią, byłem tak sprawnym chirurgiem, to by ich w końcu zmusiło do zaakceptowania mnie i to by nas uratowało… Dwaj wartownicy pozostawieni na straży zasalutowali, gdy przechodzili obok. W jadalni zastawiono stół do kolacji na dwie osoby. – Szkocką czy szampana? – spytał Babcott, a potem zawołał: – Lun! – Szampana. Mógłbym dostać? – Mam. – Babcott otworzył wino, które czekało w georgiańskim srebrnym wiaderku z lodem. – Na zdrowie! LUN! – Wszystkiego najlepszego! – stuknęli się kieliszkami. – Idealne! Jaki jest wasz kucharz? – Czasem niezły, czasem okropny, ale owoce morza robi dobrze, mamy duże i małe krewetki, ostrygi i kilkanaście różnych gatunków ryb. Gdzie, do cholery, jest ten Lun? – Babcott westchnął. – Potrzebny kij na psubrata. Poprzeklinaj go, dobrze? Lecz kredens był pusty. W kuchni Luna nie było. W końcu znaleźli go w ogrodzie obok ścieżki. Obcięto mu głowę i odrzucono ją na bok. Na jej miejscu tkwiła głowa małpy. – Nie, pani – powiedziała mama-san, straszliwie przerażona. – Nie możesz jutro tutaj zostawić Ori-sana, musicie wyjść o świcie. – Tak mi przykro – odparła Sumomo – Ori-san zostanie, aż… – Tak mi przykro, od czasu ataku na pana Anja polowanie na shishi stało się bardzo intensywne, nagrody za udzielenie informacji są zawrotne, kara śmierci dla każdego, dla każdej osoby mieszkającej w domu, który ich przygarnął. – Ten rozkaz jest ważny w Edo, a nie tutaj, w Kanagawie – odparła Sumomo. – Tak mi przykro, ktoś się wygadał – wycedziła mama-san przez zaciśnięte usta. Nazywała się Noriko. Obie kobiety znajdowały się same w prywatnych pomieszczeniach „Gospody Północnych Kwiatów”. Obydwie klęczały na purpurowych poduszkach. Pokój oświetlały świece, między kobietami stał niski stół z herbatą, a Noriko właśnie wróciła z burzliwego spotkania z handlarzem ryżu, lichwiarzem, który podniósł procent na jej hipotekę z trzydziestu do trzydziestu pięciu, usprawiedliwiając się niepewną sytuacją w państwie. Pies bez matki, pomyślała wrząc z gniewu, ale szybko uznała, że to mniej ważny problem, i zaczęła załatwiać sprawę znacznie niebezpieczniejszą i pilniejszą. – Dziś rano usłyszeliśmy, że wymuszacze prawdopodobnie… – Kto? – Wymuszacze? Są to specjalne, śledcze patrole bakufu, ludzie pozbawieni litości. Przybyli w nocy. Oczekuję, że mnie odwiedzą. Tak mi przykro, o świcie on musi odejść. – Tak mi przykro, zostanie u pani, dopóki nie wyzdrowieje. – Nie ośmielę się! Nie po tym, co spotkało „Gospodę pod Czterdziestoma Siedmioma Rōninami”. Wymuszacze nie znają litości. Nie chcę, by tę głowę wbito na kołek. – Tamto było w Edo, tutaj jest Kanagawa. To-jest „Gospoda Północnych Kwiatów”. Tak mi przykro, Hiraga-san będzie nalegał. – Nikt tutaj nie nalega, pani – rzuciła ostro Noriko. – Nawet Hiraga-san. Muszę myśleć o mym własnym synu i o moim domu.

– Słusznie. A ja muszę myśleć o przyjacielu mego brata i sprzymierzeńcu Hiragi. A także pamiętać o honorze mego brata. Jestem upoważniona do spłacenia jego długów. – Wszystkich długów Shorina? – Noriko wybałuszyła na nią oczy. – Połowę teraz, połowę, gdy dojdzie do władzy sonnō-jōi. – Załatwione – rzuciła Noriko. Wytrącona z równowagi tym nieoczekiwanym przychodem, na który w ogóle już nie liczyła, zapomniała nawet o targowaniu się. – Ale bez doktorów gai-jinów i tylko przez tydzień. – Zgoda. – Dziewczyna natychmiast sięgnęła do swego rękawa po sakiewkę w ukrytej kieszeni. Noriko wstrzymała dech widząc złote monety. – Tutaj jest dziesięć obanów. Da mi pani kwit i dokładny rachunek Shorina, połowę, na którą się zgodziłyśmy, spłacimy, kiedy będziemy wyjeżdżać. Gdzie Ori-san może czuć się bezpiecznie? Noriko zwymyślała się za to, że tak pośpiesznie podjęła decyzję. Skoro jednak się zgodziła, teraz była to kwestia zachowania twarzy. Zastanawiała się, co robić, i obserwowała siedzącą naprzeciw dziewczynę. Sumomo Anato, młodsza siostra Shorina Anato, shishi – chłopca, którego Noriko wprowadziła w świat mężczyzn tak wiele lat temu. Iiii, co za pożądanie, jaka energia w kimś tak młodym, pomyślała z bólem; przyjemne, choć zupełnie nie w porę doznanie. I jaka wspaniała kurtyzana byłaby z tej dziewczyny. Razem mogłybyśmy zarobić fortunę, za rok czy dwa mogłaby poślubić jakiegoś daimyō, a jeśli nadal jest dziewicą, jakąż cenę za poduszkowanie mogłabym uzyskać! Jest taka piękna, dokładnie tak, jak opowiadał Shorin, klasyczna piękność z Satsumy… według niego samuraj pod każdym względem. Taka piękna. – Ile masz lat, pani? – Szesnaście – odparła zaskoczona Sumomo. – Czy wiesz, jak zmarł Shorin? – Tak. Zostanie pomszczony. – Hiraga panią o tym zapewnił? – Zadajesz zbyt wiele pytań – rzuciła ostro Sumomo. – W grze, którą gramy, ty i ja, choć ty jesteś samurajem, a ja mama-san, jesteśmy siostrami. – Noriko była rozbawiona. – Och? – Och, tak, przepraszam, to bardzo poważna gra, próbujemy osłaniać naszych mężczyzn, ochraniać ich przed ich brawurą lub głupotą, w zależności od tego, po której jesteśmy stronie, ryzykujemy życie, by ich bronić przed nimi samymi, a to zasługuje na wzajemne zaufanie. Zaufanie między siostrami krwi. Więc Hiraga opowiedział ci o Shorinie? Sumomo wiedziała, że jej pozycja jest słaba. – Tak. – Czy jest twoim kochankiem? Oczy Sumomo zwęziły się jak szparki. – Hiraga jest… był ze mną zaręczony, zanim… zanim odszedł, by służyć sonnō-jōi. Mama-san zamrugała. – Samuraj z Satsumy pozwala swojej córce zaręczyć się z samurajem Chōshū? Nawet

jeśli miałby on być shishi czy rōninem? – Mój ojciec… mój ojciec tego nie aprobował. Ani matka, ale Shorin tak. Ja nie zaaprobowałam tego, którego dla mnie wybrali. – Ach, tak mi przykro – Noriko posmutniała. Wiedziała, że oznaczało to ciągłe naciski, uwięzienie w domu, a nawet coś gorszego. – Czy wyrzekli się ciebie w rodzinie? Sumomo siedziała bez ruchu, jej głos pozostawał spokojny. – Kilka miesięcy temu postanowiłam iść w ślady mego brata i Hiragi-sana, by oszczędzić memu ojcu tej hańby. Teraz jestem rōninem. – Oszalałaś? Kobiety nie mogą być rōninami. – Noriko – rzekła Sumomo, ryzykując. – Zgadzam się, że powinnyśmy zostać siostrami krwi. – W jej ręku pojawił się sztylet. Noriko mrugnęła, gdyż nie zauważyła nawet, skąd się pojawił. Patrzyła, jak Sumomo nakłuwa palec, a gdy ta podała jej nóż, bez wahania uczyniła to samo, po czym nawzajem dotknęły swych palców, mieszając krew, a potem z powagą wymieniły ukłony. – Jestem zaszczycona. Dziękuję, Sumomo-san. – Mama-san z uśmiechem zwróciła nóż. – Teraz jestem odrobinę samurajem, tak? Nóż wrócił do pochwy w rękawie. – Kiedy cesarz odzyska całą władzę, uczyni samurajami tych, którzy na to zasługują. Wystąpimy o to dla ciebie; Hiraga-san, Ori i ja. Znowu Noriko skłoniła się w podzięce, zachwycona tym pomysłem, lecz pewna, że jego realizacja nie jest możliwa i że ona nigdy nie dożyje dnia, gdy zdarzy się rzecz nie do pomyślenia: przestanie istnieć shōgunat Toranagów. – W imieniu mojego rodu dziękuję. Teraz sake. – Nie, dziękuję, tak mi przykro, lecz sensei Katsumata kazał kobietom ze swojej klasy wyrzec się sake, mówiąc, że to na zawsze stępiłoby nasze umiejętności i źle wpłynęło na celność ciosu. Proszę, gdzie jest Hiraga-san? Noriko obserwowała ją, skrywając uśmiech. – Katsumata, wielki sensei? Studiowałaś pod jego kierunkiem? Shorin nam mówił, że potrafisz posługiwać się mieczem, nożem i shuriken. Czy to prawda? Z oszałamiającą szybkością ręka Sumomo zanurzyła się w jej obi, wychynęła z shurikenem i cisnęła przez pokój mały, ostry jak brzytwa pięcioostrzowy stalowy krążek, który – ciach! – wbił się dokładnie w środek słupa. Sama dziewczyna prawie się nie poruszyła. – Proszę, gdzie jest Hiraga-san? – spytała łagodnie.

17 EDO Tej nocy Hiraga poprowadził bezszelestny atak przez palisadę jednego z pałaców daimyō w drugim pierścieniu na zewnątrz murów zamkowych i dalej przez ogrody do tylnego wejścia rezydencji. Na niebie niezdecydowanie świecił księżyc. Wszystkich sześciu mężczyzn nosiło takie same krótkie czarne kimona bojowe bez zbroi, by móc poruszać się szybko i cicho. Wszyscy mieli miecze, noże i konopne pętle. Wszyscy byli z Chōshū, a rōnin Hiraga pilnie wezwał ich z Kanagawy do udziału w dzisiejszej wyprawie. Rozległy teren wokół rezydencji, na którym stały stajnie, koszary i pomieszczenia dla służby i gdzie normalnie przebywało pięciuset wojowników oraz rodzina daimyō ze sługami, był teraz niesamowicie wręcz opustoszały. Przy tylnych drzwiach stało dwóch sennych wartowników, dostrzegli napastników zbyt późno, by wszcząć alarm, i zginęli. Akimoto, ściągnąwszy mundur z jednego z nich, przebrał się weń, a potem zawlókł ciała w zarośla i dołączył do innych na werandzie. Czekali w bezruchu, pilnie nadsłuchując. Jeśliby rozległy się ostrzegawcze okrzyki, natychmiast zrezygnowaliby z ataku. – Gdybyśmy musieli się wycofać, to nic nie szkodzi – powiedział Hiraga o zmierzchu, kiedy ludzie przybyli do Edo. – Wystarczy, że dotrzemy tak blisko zamku. Naszym celem jest szerzenie terroru, zabijanie i sianie strachu, sprawienie, by uwierzyli, że każdy i każde miejsce znajduje się w zasięgu naszych szpiegów. Zastraszenie, szybkie wejście i wycofanie się, maksymalny efekt zaskoczenia i bez ofiar z naszej strony. – Uśmiechnął się. – Kiedy Anjo i Starsi skasowali sankin-kotai, wykopali grób shōgunatowi. – Podpalimy pałac, kuzynie? – spytał rozradowany Akimoto. – Po zabójstwie. – Czyim? – Jest stary, ma niewiele włosów, wszystkie siwe, niski. Utani, starszy rōjū. Wszystkim z przejęcia zaparło dech. – Daimyō Watasy. – Tak. Niestety, nigdy go nie widziałem. A któryś z was? – Myślę, że bym go rozpoznał – zgłosił się osiemnastoletni młodzieniec z brzydką blizną na twarzy. – Jest kościsty jak chory kurczak. Widziałem go raz w Kioto. A więc dzisiaj wysyłamy go w zaświaty, co? Doskonale! – Uśmiechnął się szeroko i podrapał w bliznę, pamiątkę po nieudanej próbie zagarnięcia przez Chōshū Wrót Pałacowych w Kioto zeszłej wiosny. – Od dziś wieczór Utani nie będzie sobie nigdzie biegał. Jest szalony, że śpi za murami i dopuszcza do tego, by o tym wiedziano. Dureń! Joun, siedemnastolatek, jak zawsze ostrożny, zapytał: – Proszę mi wybaczyć, Hiraga-san, ale czy ma pan pewność, że to nie jest pułapka z fałszywą informacją na przynętę? Yoshiego nazywają Lisem, Anjo jest jeszcze gorszy. Na nasze głowy nałożono sowite nagrody, prawda? Zgadzam się z moim bratem: jak Utani

mógł być aż tak głupi? – Ponieważ ma tajną schadzkę. Z mężczyzną. Spojrzeli na niego nie rozumiejąc. – Dlaczego miałby trzymać to w sekrecie? – Chłopak jest jednym z kochanków Anja. – So ka! – Oczy Jouna zabłysły. – Więc myślę, że na jego miejscu też bym trzymał to w sekrecie. Lecz dlaczego ładny chłopak miałby oddawać się komuś takiemu jak Utani, skoro już ma możnego protektora? – Zarobek, cóż innego. – Hiraga wzruszył ramionami. – Nori to skąpiec, Utani rozrzutnik. Czyż jego wieśniacy nie płacą najwyższych podatków w Japonii? Czyż jego długi nie sięgają nieba? Czyż nie jest znany z tego, że konsumuje złote obany jak ziarna ryżu? Wkrótce, tak czy inaczej, Anjo opuści ten padół. Może ten ładny chłopak myśli, że Utani przeżyje i że warto ryzykować choćby dlatego, że Utani ma duże wpływy na dworze… Koku! Dlaczego nie, jego rodzina jest prawdopodobnie uboga i tonie w długach, przecież prawie wszyscy samurajowie poniżej stopnia hirazamurai żyją na poziomie ubóstwa. – To prawda – zgodzili się pozostali. – To jest prawda od czwartego shōguna – zauważył gorzko osiemnastolatek. – Już prawie dwieście lat daimyō zabierają wszystkie podatki, sprzedają godność samuraja śmierdzącym kupcom, każdego roku coraz bardziej obniżają nasze pensje. Daimyō zdradzili nas, swoje lojalne sługi! – Masz rację – przyznał gniewnie Akimoto. – Mój ojciec musiał się nająć jako robotnik na farmie, by wykarmić resztę mych braci i sióstr… – Naszym zostały jeno miecze, nie ma domu, po prostu buda – oznajmił Joun. – Od czasów pradziadka wpadliśmy tak głęboko w długi, że nigdy nie zdołamy spłacić pożyczek. Nigdy! – Wiem, jak sobie poradzić z tymi obmierzłymi czcicielami pieniądza: trzeba skasować ich wierzytelności lub ich samych – powiedział inny. – Jeśli daimyō czasami spłacają długi w ten sposób, dlaczego nie my? – Doskonały pomysł – zgodził się Akimoto – ale kosztowałoby cię to głowę. Pan Ogama postarałby się pokazać na twoim przykładzie, co zrobiłby, gdyby jego właśni kredytodawcy przestali mu dostarczać pieniędzy z zabezpieczeniem w postaci… ile tego będzie teraz? Zdaje się, w wysokości podatków z najbliższych czterech lat. – Zasiłek mojej rodziny nie zmienił się od czasów Sekigahary – dorzucił jeszcze inny – a rzeczywista cena ryżu wzrosła przynajmniej sto razy. Powinniśmy zostać handlarzami lub gorzelnikami sake. Dwóch wujków i mój starszy brat porzucili miecze i tak właśnie zrobili. – To straszne, owszem, ale ja też o tym myślałem. – Daimyō zdradzili nas wszystkich. – Większość daimyō – przyznał Hiraga – ale nie wszyscy. – To prawda – poparł go Akimoto. – Nie szkodzi, wybierzemy własnego daimyō, kiedy

wypędzimy barbarzyńców i złamiemy shōgunat Toranagów. Nowy shōgun da nam jedzenia tyle, że wystarczy dla nas i dla naszych rodzin, i lepszą broń, nawet niektóre karabiny gaijinów. – Każdy daimyō zatrzymałby je dla własnych ludzi. – Dlaczego miałby to robić, Hirago? Wystarczy dla każdego. Czyż Joranagowie nie mają pięć do dziesięciu milionów koku rocznie? To aż z nawiązką wystarczy, by nas należycie uzbroić… Posłuchajcie, jeśli rozdzielimy się w ciemnościach, gdzie się potem mamy zebrać? – „Dom Zielonych Wierzb”, na południe od Czwartego Mostu, nie tutaj. Jeśli to się okaże zbyt trudne, schowajcie się gdzieś i wracajcie z powrotem do Kanagawy… A teraz, na werandzie, nadsłuchując uważnie, czy nie ma niebezpieczeństwa, Hiraga uśmiechał się. Serce biło mu mocno, czuł radość życia i zbliżającej się śmierci, każdego dnia coraz bliższej. Za kilka chwil idziemy dalej. Nareszcie od dawna wyczekiwana akcja… Przez wiele dni przebywał w świątyni obok Przedstawicielstwa Brytyjskiego, niecierpliwie wypatrując okazji, by je podpalić, lecz zawsze było tam za dużo wrogich oddziałów, cudzoziemskich i samurajów. Każdego dnia udawał ogrodnika, szpiegował, podsłuchiwał, planował. Tak łatwo było zabić wysokiego barbarzyńcę, który umknął z ataku na Tōkaidō. To zadziwiające, że tak łatwym celem było tamtych trzech mężczyzn i kobieta, a zabito tylko jednego barbarzyńcę. Ach, Tōkaidō! Tōkaidō oznacza Oriego, a Ori oznacza Shorina, a oni oznaczają Sumomo, która w przyszłym miesiącu kończy siedemnaście lat… Nie wezmę pod uwagę listu mego ojca. Nie! Nie przyjmę przebaczenia Ogamy, jeśli będę musiał wyrzec się sonnō-jōi. Będę stosował się do nakazów sonnō-jōi i szedł na spotkanie takiej śmierci, jaka z nich wyniknie. Tylko ja pozostałem jeszcze żywy. Ori jest martwy lub umrze jutro. Shorina nie ma. A Sumomo? Zeszłej nocy łzy płynęły mu po policzkach, gdyż pojawiła mu się we śnie, jej bushidō i żar, i perfumy, i ciało, i przyciąganie – utracone dla niego na zawsze. Niemożliwy jest sen, gdy tak siedzi w pozycji lotosu, pozycji Buddy, i stosując zen, przenosi swój umysł w stan spokoju. A dziś rano podarek od bogów, ulotna, zakodowana wiadomość na temat Utaniego od mamy-san Koiko. Doszła do niej, równie potajemną drogą, od pokojówki Koiko. Iiii, pomyślał z triumfem, co zrobiłby Yoshi, gdyby wiedział, że nasze macki sięgają nawet do jego łóżka, nawet owinęły mu się dokoła jaj? Zyskał pewność, że nikt ich jeszcze nie wykrył. Skoczył, pobiegł do drzwi i nożem odsunął sztabę rygla. Szybko do wewnątrz. Akimoto został na zewnątrz w mundurze strażnika. Inni poszli bezszelestnie za Hiragą po schodach, do pomieszczeń kobiet, drogą, którą już mu opisano. Wszystko tu było zbytkowne: najlepsze drewno, najdelikatniejsze tatami,

najczystszy natłuszczony papier na shōji i najwonniejsza oliwa do lamp i lampionów. Za róg. Nic nie podejrzewający wartownik spojrzał na niego bez wyrazu. Otworzył usta, lecz dźwięk się z nich nie wydobył – przeszkodził w tym nóż Hiragi. Przekroczył ciało, poszedł do końca korytarza, przystanął na chwilę, by się zorientować, gdzie jest. Po obu stronach ściany rozsuwanych shōji, za nimi pokoje. Na końcu tylko jeden, większy i bardziej strojny od pozostałych. Wewnątrz pali się lampka oliwna, podobnie jak w kilku innych pokojach. Chrapnięcia i odgłos ciężkiego oddechu. Hiraga milcząco skinął na Todo i Jouna, by szli za nim, i na pozostałych, by ich osłaniali, a potem ruszył naprzód, jak polujące w nocy zwierzę. Odgłos ciężkiego oddechu narastał. Ruch głowy w kierunku Jouna. Młodzieniec natychmiast przesunął się obok niego, przykucnął przy następnych drzwiach, a potem, na kolejny znak Hiragi, odsunął shōji. Hiraga wskoczył do pokoju, za nim Todo. Dwaj mężczyźni leżeli na wykwintnych jedwabnych kołdrach i futonach, nadzy i połączeni, młody rozpostarty, starszy nad nim, przyciskał go i pchał, dysząc i nie zwracając uwagi na otoczenie. Hiraga stanął nad nimi, uniósł wysoko miecz i trzymając rękojeść obydwiema rękami, wbił ostrze przez plecy obu ciał, dokładnie nad sercem, zatapiając je w tatami i w podłogę, nabijając ich jak na pal. Stary mężczyzna zadyszał i umarł natychmiast, jego kończyny drgały jeszcze w pośmiertnym skurczu. Młodzieniec zaskrobał palcami z niemocą, nie mogąc się obrócić, nie mogąc poruszyć torsem, tylko nogami, rękami i głową; nie był w stanie wykręcić się na tyle, by zobaczyć, co się stało, by zrozumieć, co się stało, pojął tylko, że życie z niego wycieka. Wycie przerażenia zebrało mu się w gardle, lecz Todo skoczył naprzód i owijając szyję pętlą, wdusił je znów do środka – o ułamek sekundy za późno. Urwany krzyk zawisł w powietrzu, teraz cuchnącym. Todo i Hiraga błyskawicznie obrócili się do drzwi, wszystkie zmysły mieli wyostrzone do szaleństwa. Hiraga z wymierzonym nożem. Todo, Joun i ci w korytarzu z podniesionymi mieczami, wszyscy gotowi atakować, nacierać, uciekać, walczyć, umierać – stoczyć bitwę i polec dumnie. Za plecami Hiragi delikatne dłonie młodzieńca rwały coś przy szyi, długie, wypielęgnowane, umalowane paznokcie ryły ciało dokoła sznura. Palce zadrżały i zatrzymały się, zatrzepotały i zatrzymały się, i zatrzepotały. I zamarły w bezruchu. Cisza. Gdzieś jakiś śpiący poruszył się hałaśliwie, a potem znowu zanurzył się w sen. Nadal żadnego alarmu ani krzyków ostrzegawczych. Stopniowo napastnicy wracali do równowagi, odrętwiali i pokryci potem. Hiraga dał sygnał do odwrotu. Natychmiast posłuchali, z wyjątkiem Jouna, który pobiegł do pokoju po miecz Hiragi. Okraczył ciała, ale choć ciągnął z całej siły, nie mógł wyjąć miecza ani nawet go poluzować. Hiraga odwołał go gestem, spróbował sam, lecz mu się nie udało. Na niskim łąkowym stojaku na miecze leżała broń starego mężczyzny. Hiraga podniósł jeden z mieczy. Stojąc już w drzwiach, obejrzał się. W jasnym, równym świetle lampy oliwnej dwa ciała wyglądały jak jedna potworna wielonoga ważka o ludzkiej głowie, pomięte kołdry – jak wspaniałe skrzydła, miecz – jak

gigantyczna srebrna szpilka. Teraz widział twarz młodzieńca; w istocie, była piękna. Yoshi kroczył po blankach. Przewyższał o głowę towarzyszącą mu Koiko. Słaby wiatr niósł chłód i zapach morza w czasie odpływu. Yoshi nie zwracał na to uwagi. Znowu jego wzrok przeniósł się błyskawicznie z miasta na księżyc. Yoshi obserwował go, pogrążony w myślach. Koiko czekała cierpliwie. Jej kimono było z najdelikatniejszego szantuńskiego jedwabiu, spodnie kimono szkarłatne, a jej włosy, opuszczone swobodnie, opadały do talii. On miał na sobie zwyczajne kimono, jedwabne, lecz zwyczajne i zwyczajne miecze, zwyczajne, lecz ostre. – O czym myślisz, panie? – zapytała, czując, że nadszedł czas, by rozproszyć jego posępny nastrój. Choć byli całkiem sami, mówiła cicho, doskonale zdając sobie sprawę, że nigdzie wewnątrz murów zamkowych nie jest naprawdę bezpiecznie. – Kioto – odparł po prostu. Równie cicho. – Czy będziesz towarzyszył shōgunowi Nobusadzie? Potrząsnął głową, choć już postanowił, że uda się do Kioto, wyprzedzając oficjalną grupę, zwyczajny u niego podstęp. Jakoś muszę zatrzymać tego młodego głupca i stać się jedynym łącznikiem między cesarzem a shōgunatem, doszedł do wniosku, a w jego mózgu kłębiły się myśli o piętrzących się trudnościach: szaleństwo całej tej wizyty państwowej; Anjo, który wywarł wpływ na Radę i wymusił zgodę dla tej wizyty; Anjo – pełen nienawiści i knujący; pułapka, w której znajduję się tu, w zamku; mnogość wrogów w całym kraju; i ci główni: Sanjiro z Satsumy, Hiro z Tosy i Ogama z Chōshū, teraz sprawujący pieczę nad Wrotami, co jest przecież naszym przyrodzonym prawem. I na dodatek jeszcze gai-jinowie jak śliniące się wilki, czekają, by chwycić nas w szpony. Trzeba ich załatwić – ostatecznie. Chłopiec Nobusada i księżniczka muszą zostać zneutralizowani – ostatecznie. Rozwiązanie problemu gai-jinów jest jasne: wszelkimi sposobami, bez względu na czekające nas poświęcenia, musimy stać się bogatsi od nich i lepiej uzbrojeni. To musi się stać tajnym celem polityki narodowej, teraz i zawsze. Jak tego dokonać? Jeszcze tego nie wiem. Ale musimy im pochlebiać, by ich uśpić, trzymać ich w niepewności, obrócić przeciw nim ich własny głupi sposób myślenia i użyć naszych najniepospolitszych zdolności, by ich odizolować – taka powinna być nasza polityka. Nobusada? Rozwiązanie jest równie jasne. Ale on nie stanowi prawdziwej groźby. Nie muszę martwić się nim, lecz nią, księżniczką Yazu, to ona sprawuje prawdziwą władzę za jego plecami. Nagły obraz, który mu się pojawił: ona z penisem, a Nobusada go przyjmuje, przyprawił go o uśmiech. To by była wspaniała shunga, pomyślał rozbawiony. Shunga były erotycznymi, wielobarwnymi drzeworytami, tak popularnymi i cenionymi wśród kupców i przekupniów z Edo, że ponad sto lat temu zostały zakazane przez shōgunat; uważano je za zbyt rozwiązłe jak dla klas niższych, zbyt łatwo też było je wykorzystać jako paszkwile na ludzi wyżej urodzonych. W sztywnej hierarchii Nipponu wprowadzonej przez tairō, dyktatora Nakamurę, a potem utrwalonej przez shōguna Toranagę, pierwsi byli

samurajowie, drudzy farmerzy, trzeci rzemieślnicy wszelkich fachów, ostatni zaś pogardzani przez wszystkich kupcy: „pijawki żerujące na trudzie pozostałych”, jak nazywał ich Testament. Pogardzani, gdyż wszyscy inni potrzebowali ich umiejętności i bogactwa, głównie bogactwa. Zwłaszcza samurajowie. Z tego też powodu zasady, pewne zasady, zostały w końcu złagodzone. Dlatego w Edo, Osace i Nagasaki, gdzie mieszkali naprawdę bogaci kupcy, shunga, choć oficjalnie zakazane, były malowane, wycinane w drzewie i beztrosko produkowane przez najlepszych artystów i drukarzy w kraju. I w każdej epoce artyści rywalizowali między sobą o sławę i majątek, sprzedając je tysiącami. Egzotyczne, dosadne, zawsze z wyolbrzymionymi genitaliami, swawolnie pozbawionymi wszelkich proporcji, świetne w doskonale oddanych wilgotnych i ruchomych szczegółach. Równie cenione były ukiyo-e, portrety najbardziej znanych aktorów, dających stałą pożywkę dla plotek, skandali i rozwiązłości – kobiety według prawa nie mogły być aktorkami, tak więc role kobiece grali specjalnie szkoleni mężczyźni, onnagata – i przede wszystkim: wizerunki najsłynniejszych kurtyzan. – Chciałbym, by cię ktoś namalował. Szkoda, że Hiroshige i Hokusai już nie żyją. Zaśmiała się. – Jak powinnam pozować, panie? – Nie na futonach – odparł, śmiejąc się razem z nią. To niezwykłe, że się śmiał, i była zadowolona ze zwycięstwa. – Po prostu szłabyś ulicą, z parasolką, zielono-różową, w twoim różowo-zielonym kimonie z wyhaftowanymi złotem karpiami. – Może nie na ulicy, panie, może w ogrodzie o zmierzchu, gdy łapię świetliki? – O, tak byłoby o wiele lepiej! – Uśmiechnął się na wspomnienie rzadkich dni w młodości, gdy w letnie wieczory zwalniano go od zajęć. Wtedy on, jego bracia, siostry i przyjaciele szli na pola i łapali świetliki w cieniusieńkie siatki, wkładali małe owady w malutkie klateczki, patrzyli, jak światło cudownie zapala się i gaśnie, i komponowali wiersze, śmiejąc się i dokazując, nie mając na swych barkach żadnej odpowiedzialności – młodzi. – Tak samo czuję się teraz z tobą – powiedział cicho. – Panie? – Wprowadzasz mnie w świetny nastrój, Koiko. Wszystko, co jest z tobą związane. W odpowiedzi dotknęła jego ramienia, nie mówiąc nic, a jednocześnie wszystko; rada z komplementu, całym swym umysłem skoncentrowana na nim, chciałaby czytać jego myśli i pragnienia, być dla niego doskonała. Ta gra męczy, pomyślała. Klient jest zbyt skomplikowany, zbyt dalekowzroczny, zbyt nieprzewidywalny, zbyt solidny i zbyt trudno go zabawić. Jestem ciekawa, jak długo będzie mnie trzymał. Zaczynam nienawidzić tego zamku, nienawidzić zamknięcia, nienawidzić stałego testowania, nienawidzę tego, że jestem daleko od domu, brak mi frywolnego śmiechu i pogawędek innych dam, Promienia Księżyca, Wiosny, Płatka Kwiatu i przede wszystkim mojej kochanej mama-san, Meikin. Tak, lecz chlubię się tym, że żyję w centrum świata, uwielbiam to swoje codzienne

jedno koku, unoszę się radością, że jestem, kim jestem, służebnicą najszlachetniejszego pana, w którym w rzeczywistości, jak we wszystkich mężczyznach, mieszka krnąbrny mały chłopiec udający, że jest taki skomplikowany, a którym można sterować za pomocą słodyczy i klapsów, zawsze tak bywało, i który pod wpływem sprytnej kobiety postanawia czynić tylko to, co ona już wcześniej postanowiła, że powinien uczynić, i nie ma znaczenia to, co mu się wydaje. W jej śmiechu pojawiła się wibrująca nuta. – Co takiego? – Dzięki tobie jestem radosna, pełna życia, panie. Będę musiała nazwać cię Panem Dawcą Szczęścia! Przeniknęło go ciepło. – Więc na futony? – Więc na futony. Ramię w ramię zaczęli opuszczać oświetlone światłem księżyca blanki. – Popatrz tam – powiedziała nagle. Daleko, poniżej, jedna z rezydencji stanęła w ogniu. Płomienie trysnęły ku górze, a potem zaczęły wzbierać obłoki dymu. Teraz, dość niewyraźnie słyszeli dzwony bijące na pożar i widzieli ludzi, rojących się dookoła jak mrówki. Wkrótce po tym szeregi innych mrówek uformowały linie łączące ogień i zbiorniki wodne. „Pożary są dla nas czymś groźniejszym niż kobiety – pisał Toranaga z rzadko przejawianym humorem. – Przeciw pożarom możemy się uzbroić, przeciw kobietom – nigdy. Wszyscy mężczyźni i kobiety w wieku nadającym się do małżeństwa zostaną zaślubieni. Wszystkie domy mieszkalne powinny mieć w pobliżu łatwo dostępne zbiorniki wody”. – Nie zdołają go ugasić, prawda, panie? – Nie. Przypuszczam, że jakiś dureń wywrócił lampę lub świecę – oznajmił Yoshi przez zaciśnięte zęby. – Tak, masz rację, panie, jakiś niezgrabny głupiec – przyznała od razu, próbując go ułagodzić. Wezbrał w nim nieoczekiwany gniew, a ona nie znała powodu. – Tak się cieszę, że to właśnie ty dbasz w zamku o zabezpieczenia przed ogniem, tak że możemy spać spokojnie. Trzeba surowo porozmawiać z tym, kto to zrobił, kimkolwiek on jest. Ciekawa jestem, czyj to pałac. – To rezydencja Tajimy. – Ach, panie, ciągle mnie zadziwiasz – wyznała Koiko ze wzruszającym uwielbieniem – jakie to wspaniałe, że natychmiast i z tak daleka potrafisz odróżnić jeden pałac od drugiego. – Skłoniła się, by skryć swą twarz, przekonana, że pali się rezydencja daimyō Watasy i że Utani musi być martwy, a akcja skończyła się powodzeniem. – Jesteś wspaniały. – Nie, to ty jesteś wspaniała, Koiko-chan. Obdarzył ją uśmiechem. Była taka słodka, drobna, uważająca i niebezpieczna. Trzy dni temu jego nowy szpieg, Misamoto, jak zawsze gorliwie usiłując udowodnić swą wartość, przekazał mu plotki krążące w koszarach o tajemnym miejscu spotkań

Utaniego z młodym ładnym chłopcem. Yoshi rozkazał, by Misamoto sprawił, aby sekret poznała pokojówka Koiko. Liczył na to, że dziewczyna z pewnością szepnie o tym swej pani lub mama-san, lub im obydwu, jeśli tylko prawdziwe okażą się pogłoski, że Meikin jest gorliwą zwolenniczką sonnō-jōi i że skrycie pozwala, by jej dom stał się miejscem spotkań i matecznikiem shishi. W ten sposób wiadomość dotarłaby do shishi, którzy z pewnością natychmiast skorzystaliby z tej wspaniałej okazji dokonania zabójstwa kogoś ważnego. Przez prawie dwa lata jego szpiedzy obserwowali Meikin i jej dom, zarówno z tego powodu, jak i z powodu rosnącej sławy Koiko. Lecz ani razu najmniejszy okruch dowodu nie potwierdził tej teorii, by świadczyć o ich winie. Utani musi być martwy, myślał obserwując płomienie, skoro podpalono pałac, i oto mam prawdziwy dowód: plotka przekazana pokojówce wydała zły owoc. Utani jest… był dla nich łakomym kąskiem. Ja również, nawet w większym stopniu. Poczuł przelotny dreszczyk. – Pożary mnie przerażają – powiedziała, źle interpretując ten dreszcz. Chciała dać mu pretekst do zachowania twarzy. – Tak, chodź ze mną, zostawmy ich, to ich karma. Odeszli ramię w ramię. Ciekaw jestem, jaka jest twoja karma, Koiko. Czy to tobie szepnęła o tym pokojówka, a ty przekazałaś to mama-san i jesteś częścią łańcucha? Może tak, może nie. Nie dostrzegłem, byś się zmieniła, kiedy powiedziałem „Tajima” zamiast „Watasa”, a obserwowałem cię bardzo uważnie. Cóż, ciekaw jestem. Oczywiście jesteś podejrzana, zawsze byłaś podejrzana, przecież dlatego cię wybrałem, czyż nie dodaje to przyprawy memu łożu? Dodaje, a ty potwierdziłaś to wszystko, co zapowiadała twoja reputacja. Naprawdę, jestem niezwykle usatysfakcjonowany, poczekam więc. Lecz teraz tak łatwo jest złapać cię w pułapkę, tak mi przykro, a jeszcze łatwiej wyciągnąć prawdę od twej pokojówki, od tej wcale nie tak sprytnej mama-san i od ciebie, moja piękna! Zbyt łatwo, tak mi przykro, gdy zatrzasnę pułapkę. Iiii, to będzie trudna decyzja, gdyż teraz dzięki sprawie Utaniego odkryłem nikomu nieznane, bezpośrednie połączenie z shishi i mogę tego użyć, by ich zdemaskować, zniszczyć. Albo skierować ich przeciwko mym wrogom, wedle mojego kaprysu. Czemu nie? To kuszące! Nobusada? Nobusada i jego księżniczka? Bardzo kuszące! Zaczął się śmiać. – Czuję się taka szczęśliwa, że ty, panie, jesteś dziś wieczór tak szczęśliwy. Księżniczka Yazu tonęła we łzach. Przez prawie dwie godziny stosowała wszelkie praktyki, o których czytała lub które oglądała w książkach na temat poduszkowania, by podniecić Nobusadę, i choć sprawiła, że stał się silny, zawiódł ją, zanim zdołał osiągnąć Obłoki i Deszcz. Potem, jak zwykle, wybuchnął płaczem, wściekając się w paroksyzmie nerwowego kaszlu, że to była jej wina. Jak zwykle, burza przeszła szybko; błagał o wybaczenie, przytulił się do niej, by pocałować jej pierś, zasnął, ssąc jej pierś, zwinięty

obok niej. – To niesprawiedliwe – zawodziła wyczerpana i niezdolna do snu. – Muszę mieć syna, bo inaczej równie dobrze można by Nobusadę uznać za trupa, a mnie razem z nim, a już co najmniej tak mnie to pohańbi, że będę musiała ogolić głowę i zostać buddyjską mniszką… oh ko, oh ko… Nawet jej damy dworu nie mogły jej pomóc. – Jesteście doświadczone, większość z was zamężna, musi być jakiś sposób, by z mego pana uczynić mężczyznę – krzyczała na nie po tygodniach prób. Zarówno ona, jak i damy dworu były przerażone, że straciła panowanie nad sobą. – Dowiedzcie się o to. Waszym obowiązkiem jest znalezienie jakiegoś sposobu. Przez miesiące jej dwór konsultował się z zielarzami, akupunkturzystami, lekarzami, nawet z wróżbiarzami, lecz bezskutecznie. Tego ranka posłała po swą ochmistrzynię. – Musi być jakiś sposób. Co mi radzisz? – Masz dopiero szesnaście lat, czcigodna księżniczko – mówiła ochmistrzyni klęcząc – i twój pan też ma szesnaście, i… – Ale wszystkie już były w ciąży w tym wieku, a nawet znacznie wcześniej, prawie wszystkie. Co z nim jest nie w porządku, a może ze mną? – Z tobą nic, księżniczko, wielokrotnie ci mówiliśmy. Doktorzy zapewniają, że z tobą jest wszystko w po… – A ten doktor gai-jinów, ten olbrzym, o którym słyszałam? Jedna z moich służących powiedziała mi, że cudownie leczy wszystkie dolegliwości, takie chodzą pogłoski, może mógłby wyleczyć mego pana. – Och, tak mi przykro, Wasza Wysokość – wybuchnęła kobieta, przerażona – to nie do pomyślenia, żeby on lub pani konsultowali się z gai-jinem! Proszę, miej pani cierpliwość, proszę o to. Czeng-sin, cudowny wróżbiarz, powiedział nam, że cierpliwość z pewnością… – To można załatwić potajemnie, idiotko! Cierpliwość? Czekałam całe miesiące! – zaskrzeczała. – Miesiące cierpliwości i nadal mój pan nie ma nawet przebłysku nadziei na dziedzica! – I nim zdołała się powstrzymać, uderzyła kobietę w twarz. – Dziesięć miesięcy cierpliwości i złe rady to dla mnie za wiele, ty nędzna osobo! Odejdź! Idź! Odejdź na zawsze! Cały dzień planowała ten dzisiejszy wieczór. Przygotowano specjalne, ulubione przez niego potrawy, dobrze przyprawione żeń-szeniem. Specjalną sake z domieszką żeń-szenia i sproszkowanego rogu nosorożca. Specjalne zmysłowe perfumy – afrodyzjak. Specjalne pacierze do Buddy. Specjalne błagania do Ameratsu, Bogini Słońca, prababki boga Ninigi, który zstąpił z Niebios, by rządzić Nipponem, i który był pradziadkiem pierwszego śmiertelnego cesarza, Jimmu-tennō, założyciela ich cesarskiej dynastii, dwadzieścia pięć wieków temu, a zatem do bogini będącej w linii prostej przodkiem Yazu. Wszystko jednak zawiodło. Teraz była ciemna noc i Yazu milcząco łkała, leżąc na futonach. Mąż spał obok, ale nie był to spokojny sen. Nobusada kasłał od czasu do czasu, jego członki drgały, uśpiona twarz

nie robiła jednak na księżniczce nieprzyjemnego wrażenia. Biedny głupi chłopcze, myślała z udręką, czy twą karmą jest umrzeć bez dziedzica, tak jak było to karmą tylu mężczyzn z twego rodu? Oh ko oh ko oh ko! Dlaczego im pozwoliłam, by mnie przywiedli do zguby, zamiast wpaść w ramiona mojego ukochanego księcia? Cztery lata temu, gdy miała dwanaście lat, została szczęśliwie zaręczona ze swym przyjacielem z dzieciństwa, księciem Sugawarą. Towarzyszyła temu radość i aprobata matki, ostatniej i najbardziej ukochanej konkubiny jej ojca, cesarza Ninko, który umarł w roku urodzenia swej córki, i równie radosna i konieczna zgoda cesarza Komei, znacznie starszego przyrodniego brata księżniczki Yazu, który wstąpił na tron po cesarzu Ninko. Działo się to w roku, kiedy bakufu formalnie podpisało Traktaty, które otwierały dla cudzoziemców Yokohamę i Nagasaki, wbrew życzeniom cesarza Komei, wbrew większości dworu i wbrew wygłaszanym bez ogródek radom większości daimyō. W tym samym roku sonnō-jōi stało się okrzykiem bitewnym. I w tym samym roku ówczesny tairō, Ii, zaproponował księciu doradcy, żeby księżniczka Yazu poślubiła shōguna Nobusadę. – Tak mi przykro – rzekł doradca. – To niemożliwe. – Jak najbardziej możliwe i niezwykle potrzebne, aby związać shōgunat z dynastią cesarską i zapewnić krajowi dalszy pokój i stabilność – oświadczył Ii. – Jest wiele precedensów historycznych, kiedy osoby z rodu Toranaga zgadzały się poślubiać kogoś z rodziny cesarza. – Tak mi przykro. – Doradca był zniewieściały, ubrany i uczesany w wyszukany sposób, zęby miał poczernione. – Jak pan dobrze wie, Jej Cesarska Wysokość jest już zaręczona i ma wyjść za mąż natychmiast, gdy osiągnie dojrzałość. Jak pan wie równie dobrze, shōgun Nobusada jest również zaręczony z córką szlachcica z Kioto. – Tak mi przykro, zaręczyny równie wysoko postawionych osób to sprawa polityki państwowej, która jest w gestii shōgunatu, zawsze tak było – oznajmił Ii. Mały, tęgi i nieustępliwy. – Narzeczeństwo shōguna Nobusady, na jego własną prośbę, wygasło. – Ach, tak mi przykro, jakie to smutne. Słyszałem, że była to dobrana para. – Shōgun Nobusada i księżniczka Yazu są w tym samym wieku, dwunastu lat. Proszę, niech pan przekaże cesarzowi, iż tairō pragnie go poinformować, że shōgun będzie zaszczycony przyjmując ją za żonę. Mogą się pobrać, kiedy będzie miała czternaście czy piętnaście lat. – Skonsultuję to z cesarzem, lecz tak mi przykro, obawiam się, że spełnienie pańskiej prośby okaże się niemożliwe. – Wyrażam swą niepłonną nadzieję, że Niebiosa wskażą Synowi Niebios drogę przy podejmowaniu tak ważnej decyzji. Gai-jinowie stoją u naszych bram, shōgunat i dynastia muszą zostać wzmocnione. – Tak mi przykro, dynastia cesarska nie potrzebuje wzmocnienia. Co do bakufu… posłuszeństwo życzeniom cesarza z pewnością utrwali pokój. – Traktaty musiały zostać podpisane – oświadczył ostro Ii. – Floty barbarzyńców i ich broń mogą nas upokorzyć, choć publicznie mówimy co innego! Jesteśmy bezbronni!

Byliśmy zmuszeni do ich podpisania! – Tak mi przykro, lecz jest to problem i wina bakufu oraz shōgunatu. Cesarz Komei nie aprobował Traktatów i nie życzył sobie, by je podpisano. – Polityka zagraniczna, każda doczesna polityka, tak jak i to małżeństwo, które z pokorą zaproponowałem, jest absolutną domeną shōgunatu. Cesarz… – Ii dobierał starannie słowa – ma prymat w innych sprawach. – Innych sprawach? Kilkaset lat temu rządził cesarz, jak to było w zwyczaju przez tysiąclecia. – Tak mi przykro, nie żyjemy kilkaset lat temu. Kiedy propozycja Ii, uważana przez wszystkich przeciwników bakufu za obelgę dla dynastii, stała się znana, wzbudziła ogólne protesty. Po paru tygodniach shishi zamordowali Ii za jego arogancję i sprawa ucichła. Aż do momentu, gdy dwa lata temu Yazu skończyła czternaście lat. Choć jeszcze nie kobieta, cesarska księżniczka Yazu była już dojrzałą poetką, potrafiła czytać i pisać w klasycznym języku chińskim, posiadła znajomość wszystkich dworskich ceremonii, niezbędną jej w przyszłości, i nadal była zakochana w swoim księciu, a on w niej. Anjo, zmuszony wzmocnić prestiż shōgunatu, coraz bardziej zagrożony, znowu spotkał się z księciem doradcą, który powtórzył oczywiście to, co już mówił. Anjo powtórzył to, co już mówił Ii, lecz ku zdumieniu swego rozmówcy dodał: – Dziękuję za pańską opinię, tak mi przykro, lecz kanclerz cesarski Wakura się z nią nie zgadza. Czterdziestoletni Wakura był człowiekiem o wysokiej randze na dworze, choć nie wywodził się ze szlachty; od początku przyjął rolę przywódcy przeciwnej Traktatom szlachty średniego stanu. Jako marszałek był jednym z niewielu mających dostęp do cesarza. Po paru dniach Wakura poprosił o rozmowę z księżniczką. – Mam przyjemność zawiadomić panią, że Syn Niebios prosi, by anulowała pani swoje zaręczyny z księciem Sugawarą i poślubiła shōguna Nobusadę. Księżniczka Yazu omal nie zemdlała; życzenie cesarza było rozkazem. – To jakaś pomyłka! Syn Niebios sprzeciwiał się tej aroganckiej propozycji dwa lata temu z oczywistych powodów. Pan z pewnością również jest temu przeciwny, jak i zresztą każdy… nie mogę uwierzyć, że Jego Boski Majestat prosiłby o taką okropność. – Tak mi przykro, lecz to nie okropność i w istocie poprosił o to. – Nawet jeśli tak, odmawiam… odmawiam! – Nie może pani, tak mi przykro. Czy mogę wyjaśnić… – Nie, nie może pan! Odmawiam, odmawiam, odmawiam! Następnego dnia poprosił o rozmowę i odmówiono mu, potem znowu i znowu. Była nieugięta. – Nie. – Tak mi przykro, Wasza Wysokość – powiedziała ochmistrzyni, bardzo zdenerwowana.

– Cesarski marszałek znowu prosi o spotkanie, by wyjaśnić, dlaczego jesteś o to proszona. – Nie zobaczę się z nim. Powiedz mu, że pragnę zobaczyć się z moim bratem! – Och, tak mi przykro, Wasza Wysokość – rzekła przerażona ochmistrzyni. – Proszę mi wybaczyć, lecz moim obowiązkiem jest przypomnienie pani, że Syn Niebios nie ma ani krewnych, ani przyjaciół, od kiedy wstąpił na tron. – Ja… oczywiście, proszę mi wybaczyć, wiem. Jestem… jestem przemęczona, proszę mi wybaczyć. Nawet na dworze tylko żona cesarza, jego konkubiny, matka, dzieci, jego bracia i siostry oraz dwóch czy trzech doradców mogli patrzeć mu w twarz bez pozwolenia. Osobom spoza kręgu tych kilku zaufanych było to zabronione. Cesarz był boski. Tak jak wszyscy cesarze przed nim, dokładnie od momentu gdy zakończył ceremonie, które mistycznie łączyły jego ducha z duchem ostatniego zmarłego cesarza, jego ojca (tak jak jego ojciec połączył się ze swoim, a tamten z kolei ze swoim w nieprzerwanej linii w przeszłość do Jimmu-tennō) – Komei przestał być śmiertelnikiem i stał się Bóstwem, Strażnikiem Świętych Symboli: Klejnotów, Miecza i Zwierciadła; Synem Niebios. – Proszę mi wybaczyć – rzekła pokornie Yazu, przestraszona swoim świętokradztwem. – Przykro mi. Ja… Proszę, poproś cesarskiego marszałka, by błagał Syna Niebios, aby udzielił mi chwili swojego czasu. Teraz, przez łzy, Yazu wspominała, jak wiele dni później klęczała przed cesarzem i liczną świtą dworaków. Głowę miała schyloną, ledwie rozpoznawała cesarza w jego oficjalnych rozłożystych szatach, widziała go pierwszy raz od miesięcy. Błagała i prosiła w łkającej litanii, używając nieodzownego języka dworu, ledwie zrozumiałego dla osób z zewnątrz, aż nie umilkła wyczerpana. – Cesarska Wysokość, nie chcę opuszczać domu, nie chcę jechać do tego okropnego miejsca, Edo, na drugi koniec świata, błagam, pozwól mi, bym mogła powiedzieć, że jesteśmy jednej krwi, nie jesteśmy parweniuszowskimi generałami z Edo. – Opanowało ją pragnienie, by wywrzeszczeć: Nie pochodzimy od chłopów, którzy nie potrafią mówić właściwie, ubierać się właściwie, jeść właściwie, postępować właściwie, nie umieją należycie czytać i pisać, i cuchną daikon! Nie odważyła się jednak. Zamiast tego powiedziała: – Błagam cię, pozwól mi pozostać. – Po pierwsze, proszę cię, pójdź i wysłuchaj uważnie i spokojnie, jak przystoi cesarskiej księżniczce, co ma do powiedzenia cesarski marszałek Wakura. – Będę posłuszna, Wasza Cesarska Wysokość. – Po drugie, nie pozwolę na to, jeśli miałoby się to zdarzyć wbrew twojej woli. Po trzecie, powróć za dziesięć dni, wtedy znowu porozmawiamy. Teraz idź, Yazu-chan. Po raz pierwszy w jej życiu brat nazwał ją zdrobniałym imieniem. Tak więc wysłuchała Wakury. – Przyczyny są złożone, księżniczko. – Jestem przyzwyczajona do komplikacji, kanclerzu. – Bardzo dobrze. W zamian za cesarskie zaręczyny, bakufu zgodzili się na to, by na zawsze wypędzić wszystkich gai-jinów, i na anulowanie Traktatów.

– Lecz Nori Anjo mówił, że to niemożliwe. – To prawda. Obecnie. Ale zgodził się zacząć natychmiastową modernizację armii i budowę niezwyciężonej floty. Za siedem, osiem, może dziesięć lat obiecuje, że będziemy dostatecznie silni, by wymusić swą wolę. – Lub za dwadzieścia, pięćdziesiąt albo za sto lat! Shōgunowie Toranaga są znanymi w historii kłamcami i nie należy im ufać. Przez stulecia trzymali cesarza w uwięzieniu i przywłaszczyli sobie jego dziedzictwo. Nie można im ufać. – Tak mi przykro, teraz namówiono cesarza, by im ufał. Tak naprawdę, księżniczko, nie mamy nad nimi doczesnej władzy. – Więc byłabym idiotką, gdybym oddała się jako zakładniczka. – Tak mi przykro, ale chciałem dodać, że twoje małżeństwo, pani, doprowadzi do naprawy stosunków między cesarzem a shōgunatem, co ma zasadnicze znaczenie dla spokoju w państwie. Shōgunat będzie słuchał cesarskich rad i stosował się do cesarskich życzeń. – Jeśli przepełnią ich uczucia synowskie. Lecz jak moje małżeństwo miałoby do tego doprowadzić? – Dwór za twoim, pani, pośrednictwem byłby zdolny do interwencji, a nawet do sterowania twoim młodym mężem i jego rządem. Jej zainteresowanie wzrosło. Sterowania? W imieniu cesarza? – Oczywiście. Ten chłopiec… bo w porównaniu z tobą, pani, to dziecko, więc jak mógłby zachować przed tobą jakieś sekrety? Z pewnością Wywyższony spodziewa się, że ty, pani, jego siostra, zostaniesz jego pośrednikiem. Jako jego żona będziesz wiedziała o wszystkim, a taka wybitna osoba jak pani z pewnością wkrótce skupi w swoim ręku wszystkie nici potęgi bakufu, właśnie przez swego męża. Od trzeciego shōguna Toranagi, shōgunowie nigdy nie byli silni. Czyż nie będziesz miała, pani, idealnej pozycji, by sprawować prawdziwą władzę? Myślała nad tym przez dłuższy czas. – Anjo i shōgunat to nie głupcy. Liczyliby się z taką możliwością. – Nie znają cię, Wasza Wysokość. Sądzą, że jesteś tylko trzciną, którą można naginać i kształtować, i użyć, kiedy im się zechce, tak samo, jak chłopca Nobusadę. Z jakich innych przyczyn mieliby go wybrać? Owszem, dążą do tego małżeństwa, by podnieść swój prestiż i z pewnością, by zbliżyć dwór i shōgunat. Oczywiście, sądzą, że ty, pani, staniesz się uległą marionetką i dopomożesz w łamaniu woli cesarza. – Tak mi przykro, pana prośba jest zbyt trudna do spełnienia dla kobiety. Nie chcę opuszczać domu ani rezygnować z mojego księcia. – Cesarz prosi, żebyś to, pani, uczyniła. – Jeszcze raz shōgunat zmusza go do negocjacji, a powinni po prostu słuchać – stwierdziła gorzko. – Cesarz prosi, byś pomogła przymusić ich do posłuszeństwa. – Proszę mi wybaczyć, nie mogę. – Dwa lata temu, w złym roku – ciągnął Wakura w ten sam zrównoważony sposób – w

roku głodu, w roku, w którym Ii podpisał Traktaty, niektórzy uczeni bakufu szukali w historii przykładów cesarzy, których zdjęto z tronu. – Nigdy by się nie ośmielili, nie to! – Yazu zaparło dech ze zdumienia. – Shōgunat jest shōgunatem, są wszechmocni w tej chwili. Dlaczego nie mieliby brać pod uwagę usunięcia przeszkody, każdej przeszkody? Czyż sam cesarz, kiedy zniszczyli Jego wa, nie rozważał kiedyś abdykowania na rzecz swego syna, księcia Sachi? – Plotka – wybuchnęła Yazu. – To nie może być prawda. – Wierzę, że tak było, cesarska księżniczko – rzekł poważnie. – A teraz, tak naprawdę, Syn Niebios prosi, byś mu pomogła. Traciła grunt pod nogami; wiedziała, że cokolwiek powie, zawsze powróci owo „Syn Niebios prosi”. Nie ma wyjścia. I tak w końcu musiałaby się zgodzić lub zostać mniszką. Otwierała już usta, by wypowiedzieć słowa ostatecznej odmowy, lecz jednak tego nie zrobiła. Jakby coś przeskoczyło w jej mózgu i po raz pierwszy zaczęła myśleć w innym trybie, już nie dziecko, lecz dorosła, i to podsunęło jej odpowiedź. – Bardzo dobrze – oznajmiła, postanawiając nie wyjawiać swych zamiarów. – Zgodzę się, pod warunkiem że będę żyła w Edo w ten sam sposób, jak żyłam w Pałacu Cesarskim… Efektem tej rozmowy była obecna noc, której ciszę przerywało tylko jej łkanie. Yazu usiadła na łóżku i wytarła łzy. Kłamcy, myślała gorzko, obiecali mi, lecz nawet w tej sprawie oszukiwali. Nobusada wydał cichy dźwięk i obrócił się we śnie. W świetle lampy, bo bez niej nie mógł zasnąć, wyglądał jeszcze bardziej chłopięco niż zwykle, bardziej przypominał młodszego brata niż męża, tak młody, tak bardzo młody. Łagodny, pełen względów, zawsze jej słuchał, stosował się do jej rad, nie miał przed nią żadnych sekretów, wszystko tak, jak Wakura przepowiedział. Lecz nie potrafił jej zadowolić. Mój drogi Sugawara, teraz nieosiągalny… nie w tym życiu. Przebiegł ją dreszcz. Okno było otwarte. Wychyliła się przez parapet, ledwo dostrzegła rezydencję poniżej, która dymiła wypalona, inne pożary wykwitały tu i tam po całym mieście, morze oblane światłem księżyca, zapach spalenizny niesiony wiatrem, świt rozjaśniał już niebo na wschodzie. Jej skryte postanowienie nie zmieniło się od tamtej rozmowy z Wakurą: spędzić resztę swoich dni na niszczeniu shōgunatu, wszelkimi środkami pozbawić ich władzy, oddać tę władzę pierwszemu z bogów. Zniszczę ich, tak jak oni zniszczyli mnie, myślała. Była zbyt mądra, by szeptać te słowa nawet do studni. Błagałam, żebym nie musiała tutaj przyjeżdżać, błagałam, bym nie musiała poślubiać tego chłopca i choć go lubię, brzydzę się tym nienawistnym miejscem, brzydzę się tymi nienawistnymi ludźmi. Chcę jechać do domu! Pojadę do domu. Dzięki temu moje życie stanie się łatwiejsze do zniesienia. Odbędziemy tę wizytę bez względu na to, co zrobi czy powie Yoshi, bez względu na to, co zrobi czy powie ktokolwiek. Pojedziemy do domu i zostaniemy tam!

KSIĘGA DRUGA

18 PONIEDZIAŁEK, 13 PAŹDZIERNIKA Dziesięć dni później, w południe, Phillip Tyrer wprawiał się w japońskiej kaligrafii. Świeciło jasne słońce, a on zadowolony siedział przy biurku na werandzie Przedstawicielstwa Brytyjskiego w Edo. Używał pędzelka, wody i atramentu. Wokół niego walało się kilkadziesiąt zapisanych i odrzuconych kartek papieru ryżowego. Papier był tu zadziwiająco tani, zwłaszcza w porównaniu z jego ceną w Anglii. Tyrer, na polecenie sir Williama, miał w Edo przygotować pierwsze spotkanie ze Starszymi. Pędzelek w jego ręce nagle znieruchomiał. Na wzgórze wjeżdżał Settry Pallidar wraz dziesięcioma dragonami w równie nieskazitelnych jak on mundurach. Kiedy pojawili się na placu, stojący tam samurajowie – a było ich znacznie więcej niż poprzednio – rozstąpili się, by żołnierze mogli przejechać. Nastąpiły zdawkowe, sztywne ukłony i w odpowiedzi sztywne, zdawkowe salutowanie. Był to najwyraźniej nowy, lecz już utarty zwyczaj. Wartownicy w czerwonych kaftanach, znacznie liczniejsi niż przed dziesięciu dniami, otworzyli żelazną bramę, a potem zamknęli ją, gdy oddział ze stukotem podków wjechał na otoczony wysokim murem frontowy dziedziniec. – Cześć, Settry – zawołał Tyrer, zbiegając na powitanie po głównych schodach. – Dobry Boże, cudownie cię tu widzieć. Skąd, do diabła, się tu wziąłeś? – Z Yokohamy, staruszku, skąd by indziej? Przyjechałem statkiem. – Kiedy Pallidar zsiadał, podbiegł jeden z ogrodników, z motyką w ręce, i zgiął się w ukłonie, by wziąć lejce. Pallidar sięgnął do kabury. – Odejdź stąd! – Wszystko w porządku, Settry. To Ukiya, jeden z naszych stałych pracowników, zawsze bardzo pomocny. Dōmo, Ukiya – rzekł. – Hai, Taira-sama, dōmo. Na twarzy Hiragi, ocienionej szerokim chińskim kapeluszem, ukazał się nic nie mówiący uśmiech. Ogrodnik ukłonił się i stał dalej. – Odejdź – powtórzył Pallidar. – Przepraszam, Phillipie, ale nie lubię, jak taki psubrat kręci się blisko mnie, zwłaszcza z jakąś cholerną motyką w ręce. Grimes! Natychmiast pojawił się jeden z dragonów. Odepchnął niegrzecznie Hiragę i wziął lejce. – Poszedł, Japs! Odwal się! Hiraga posłusznie skinął głową i z przylepionym wciąż do twarzy bezbarwnym uśmiechem odsunął się, pozostając jednak w takiej odległości, by wszystko słyszeć. Z trudem się opanował, miał ochotę natychmiast wziąć odwet za te obelgi, mógł użyć ostrej jak brzytwa motyki bądź małego sztyletu, który miał ukryty w kapeluszu, albo wreszcie swych twardych jak stal dłoni. – Dlaczego, na miłość boską, statkiem? – pytał Tyrer. – Żeby oszczędzić czas. Patrole meldują o dodatkowych zaporach na Tōkaidō i o korkach na całym odcinku od Hodogai do Edo, gorszych niż na Piccadilly Circus podczas

urodzin królowej. I wszyscy są przez to bardziej niż zwykle zdenerwowani. Mam depeszę od sir Williama. Przedstawicielstwo ma zostać zamknięte, a ty ze swoim personelem masz wracać. Będę cię eskortował, by ci dodać prestiżu. Tyrer wybałuszył oczy. – Ale co ze spotkaniem? Pracowałem jak diabli, żeby wszystko przygotować. – Nie mam pojęcia, staruszku. Masz, czytaj. Tyrer złamał pieczęcie na oficjalnym liście. P. Tyrer. Esq. Przedstawicielstwo Brytyjskie, Edo. Niniejszym informuję Pana, że uzgodniłem z bakufu przełożenie spotkania z 20 października na poniedziałek, 3 listopada. W celu uniknięcia zbędnych wydatków pan i pańscy współpracownicy mają natychmiast wracać z kapitanem Pallidarem.

– Hip, hip, hurra! Yokohamo, oto przybywam. – Kiedy chcesz wyjechać? – Wielki Biały Ojciec rzecze „natychmiast”, więc stanie się to natychmiast. Nie mogę się doczekać. Może po obiedzie, co o tym sądzisz? Chodź, siadaj. Co nowego w Yokopoko? – Niewiele. Poszli ku werandzie i rozsiedli się w fotelach. Hiraga, nie spostrzeżony, poszedł za nimi i zaczął kopać ziemię motyką. Pallidar zapalił cygaro. – Sir William, generał i admirał znowu zwymyślali bakufu i miejscowego gubernatora, klnąc się, że zrobią sobie podwiązki z ich kiszek, jeśli nie wydadzą im morderców Canterbury’ego, a teraz również morderców Luna. To dopiero było okropne, co? Tamci odpowiedzieli zwykłą uniżonością i „Ach, tak nam przykro, obserwujemy wszystkie drogi, wszystkie ścieżki, by ich złapać, przepraszamy za opóźnienia i niewygodę”. Wobec tego wiecie, kim oni są, stwierdził sir William. „Nie – Japs na to – ale jeśli będziemy sprawdzać wszystkie papiery i obserwować wszystkich, może ich znajdziemy. Robimy wszystko, co możliwe, proszę, pomóżcie nam, zwracajcie bardziej uwagę na rebeliantów”. To wszystko pieprzenie! Złapaliby ich, gdyby chcieli. To kłamcy. – Ta historia z Lunem jest straszna. Koszmarna. Wpadłem w szok, sir William omal nie dostał udaru. Nadal nie odkryto żadnych śladów wskazujących na to, jak mordercy dostali się na nasz teren w Kanagawie? – Od tamtego czasu, nic. – Pallidar zauważył kartki pokryte hieroglifami, ale nie zrobił na ten temat żadnej uwagi. Rozluźnił kołnierzyk. – Kapral, który pełnił służbę, został zdegradowany. Dostał, a razem z nim dwaj inni żołnierze, pięćdziesiąt batów za zaniedbanie obowiązków służbowych. To głupie, że nie wykazali czujności po tamtym pierwszym ataku. Ale dlaczego małpi łeb? Tyrer zadrżał. – Według sir Williama to dlatego, że Lun szydził z ich delegacji i nazywał ich „małpami”; to była ich forma odwetu. Pallidar gwizdnął. – To znaczy, że przynajmniej jeden z nich, do czego się nie przyznali, rozumie po

angielsku… albo chociaż pidgin. – Doszliśmy do tego samego wniosku. – Tyrer z wysiłkiem opanował trwogę. – Do diabła z tym, cieszę się, że cię widzę. Co jeszcze słychać? Pallidar leniwie obserwował Hiragę. – Generał uważa, że te dodatkowe zapory i ruchy tubylczych wojsk znaczą więcej, niż się wydaje na pierwszy rzut oka. Kupcy mówią, że wszystkie drogi wychodzące z Edo są zablokowane, a to z powodu wiszącej w powietrzu wojny domowej. Wkurza mnie, że nic o tym nie wiemy. Trzeba się poruszać po tym kraju, na tyle, na ile nam pozwalają Traktaty, sami powinniśmy się o wszystkim dowiadywać, generał i admirał są zgodni co do tego, że musimy tu działać podobnie jak w Indiach, jak wszędzie: wysłać patrole lub parę regimentów, by zamanifestować naszą obecność, psiakrew, skontaktować się z jakimiś ich niezadowolonymi królami i wykorzystać ich przeciwko innym… Masz piwo? – Jasne, przepraszam. Czen! – Tak, pane? – Pywo, mig, mig. Nie był pewien, czy wojowniczość przyjaciela jest czymś właściwym. Podszedł przełożony ogrodników, stanął w ogrodzie poniżej i skłonił się nisko. Ku zdziwieniu Pallidara Tyrer odkłonił się, choć bardziej zdawkowo. – Hai, Shikisha? Nan desu ka? – Tak, Shikisha? Czego chcesz? Ze wzrastającym zdziwieniem Pallidar słuchał, jak mężczyzna zadaje jakieś pytanie, Tyrer płynnie odpowiada i rozpoczyna się ożywiona konwersacja. W końcu mężczyzna ukłonił się i odszedł. – Hai, Taira-sama, dōmo. – Boże, Phillipie, o co tu chodziło? – Co? Ach, stary Shikisha? Chciał po prostu wiedzieć, czy ogrodnicy mają przygotować ziemię za budynkiem. Sir William życzy sobie mieć świeże warzywa: kalafiory, cebulę, brukselkę, kartofle do pieczenia i… o co chodzi? – Więc naprawdę mówisz po japsku? – O nie, jeszcze nie – zaśmiał się Tyrer – ale byłem tu zamknięty przez dziesięć dni i nie miałem nic do roboty, więc wkuwałem i starałem się nauczyć słów i zwrotów. Choć sir William ostrzegł mnie, bym nie wścibiał nosa w nie swoje sprawy, ogromnie mnie to wszystko bawiło. To, że mogę się porozumieć, sprawia mi straszną przyjemność. Oczyma duszy ujrzał Fujiko, jak z nią rozmawia, jak spędza z nią czas, ostatni raz miało to miejsce dziesięć dni temu, kiedy na dobę wrócił do Yokohamy. Wiwat, sir William! Dziś lub jutro znów ją zobaczę, wspaniale! – Wspaniale! – powiedział bez zastanowienia, rozpromieniony. – Och, tak – dodał pośpiesznie – to przyjemność pisać i mówić w tym języku. Stary Shikisha nauczył mnie mnóstwa słów, przeważnie dotyczących pracy, a Ukiya… – wskazał na Hiragę, który pracowicie krzątał się w pobliżu; Tyrer nie wiedział, że „Ukiya” to pseudonim oznaczający po prostu „ogrodnika”. – Ukiya pomaga mi w piśmie, to dość inteligentny facet, jak na Japończyka.

Wczoraj, podczas lekcji pisania, sprawdził, czy prawdziwe są krążące pogłoski. Poprosił Ukiyę, z pomocą znaków i słów podanych mu przez Poncina, by napisał hieroglify oznaczające „wojnę” – senso i „wkrótce” – jiki-ni. Potem połączył swoje niezgrabnie napisane znaki w „wojna w Nipponie wkrótce. Proszę?”. Zobaczył, jak twarz Ukiyi przybiera zaskoczony wyraz. – Gai-jin to nihonjin ka? – Cudzoziemcy i Japończycy? – Iie, Ukiya. Nihonjin to nihonjin. – Nie, Ukiya, Japończycy i Japończycy. Mężczyzna zaśmiał się nieoczekiwanie, a Tyrer zauważył, jaki tamten jest przystojny. Zastanawiał się, dlaczego wydaje mu się on bardziej inteligentny od innych ogrodników, którzy przecież, odmiennie niż prości robotnicy brytyjscy, przeważnie umieli czytać i pisać. – Nihonjin tsuneni senso nihonjin! – Japończycy stale walczą z Japończykami, powiedział Ukiya i ponownie się zaśmiał. Tyrer mu zawtórował. Lubił coraz bardziej tego ogrodnika. Teraz uśmiechnął się do Pallidara. – Powiadaj, co nowego. I na miłość boską, nie o interesach, co z Angelique? Pallidar chrząknął. – Och, interesujesz się nią? – spytał otwarcie, zadowolony ze swego żartu. – Nic a nic. Tyrer odpowiedział równie otwarcie, też się przekomarzał, i obaj wybuchnęli cichym śmiechem. – Jutro jest przyjęcie zaręczynowe. – Szczęściarz z tego Malcolma. Dzięki Bogu, że mnie zwalniają z obowiązków, to cudowne. Strasznie bym nie chciał opuścić tego przyjęcia. Co u niej słychać? – Przepiękna. Była gościem honorowym na mszy. Gdy weszła, wyglądała na boginię, prowadzona przez ministra żabojadów, tego pompatycznego osła, i przez tego faceta, André Poncina… nie lubię ich obydwu. To było… – Tak naprawdę André jest dość miły. Bardzo mi pomaga w studiowaniu japońskiego. – Możliwe, ale mu nie ufam. „Times” zamieścił długi artykuł o nadchodzącym konflikcie w Europie: Francja i prawdopodobnie Rosja przeciw Niemcom. Znowu nas w to wciągną. – Bez tej akurat wojny doskonale byśmy się obyli. Co mówiłeś? Settry uśmiechnął się szeroko w odpowiedzi. – To był wspaniały wieczór. Tańczyłem z nią jeden taniec. Polkę. Bomba. Wytańczyłem się za wszystkie czasy. Blisko przy niej, ale oczywiście tak, by nie okazać braku szacunku. Muszę przyznać, że jej łono to mleko z miodem, a jej perfumy… – Przez moment Pallidar przeżywał znowu te oszałamiające chwile: są w centrum uwagi, tańczą na pośpiesznie skleconym parkiecie, mundury pobłyskują wspaniale, ona jest jedyną kobietą w tym towarzystwie, orkiestra gwardyjska gra namiętnie, świece i lampy naftowe, taniec, taniec w idealnej parze, wszystkich pozostałych zżera zawiść. – Prawdę mówiąc, zazdroszczę Struanowi. – Jak on się ma? – Co takiego? Och, Struan? Wszyscy mówią, że nieco lepiej. Nie widziałem go, lecz

powiadają, że wstaje z łóżka. Spytałem o to Angelique, a ona powiedziała tylko: „Ma się znacznie lepiej”. – Pallidar znów uśmiechnął się promiennie. – Zajął się nim ten nowy lekarz, doktor Hoag, ich lekarz rodzinny. Słyszałem, że jest piekielnie dobry. – Pallidar skończył piwo. Zawsze uważny Czen przyniósł następne. Służący był pulchny, uśmiechnięty, jakby drugi Lim, również wtyczka i również daleki kuzyn kompradora Struanów. – Dziękuję. – Pallidar pociągnął ze znawstwem. – Cholernie dobre piwo. – Miejscowe. Ukiya powiada, że Japończycy warzą je od lat, że to najlepsze piwo z Nagasaki. Przypuszczam, że przyswoili sobie wieki temu wyrób któregoś z piw portugalskich. Co jeszcze słychać? Pallidar zamyślony spojrzał na Tyrera. – Co sądzisz na temat tej historii o Hoagu i zabójcy? O jego operacji i tajemniczej dziewczynie? – Nie wiem, co o tym myśleć. Wydawało mi się, że wtedy rozpoznałem jednego z nich, pamiętasz? Facet miał ranę dokładnie w tym samym miejscu. Wszystko się zgadza. Szkoda, żeście go z Marlowe’em nie złapali. To paradoksalne, że jeden z naszych go wyleczył, by mógł nas dalej mordować. – Tyrer ściszył głos, gdyż ciągle w pobliżu kręcili się jacyś służący i żołnierze. – Mówiąc między nami, staruszku, sir William zażądał, by przysłali mu z Hongkongu więcej statków i wojska. – Też o tym słyszałem. Będzie wkrótce wojna albo będziemy musieli interweniować, jeśli zaczną walczyć ze sobą… Hiraga, pieląc i dziabiąc motyką, słuchał uważnie i chociaż nie rozumiał wielu słów, chwytał sens rozmowy. Potwierdzała to, co sam już wiedział, i bardzo go to martwiło. Po podpaleniu rezydencji Utaniego Hiraga z przyjaciółmi dotarł bez przeszkód do najbliższego zapewniającego im bezpieczeństwo domu. Todo i inni chcieli wrócić do Kanagawy natychmiast, więc odjechali, gdy tylko otwarto o świcie zapory na drogach. Hiraga razem z Jounem i Akimotem postanowili pozostać, ukryć się w różnych miejscach i czekać na okazję do ataku na przedstawicielstwo gai-jinów. Tego samego dnia, działając z niesamowitą, bezprecedensową szybkością, bakufu zdwoiło liczbę zapór na Tōkaidō i rozszerzyło kontrolę na wszystkie cztery trakty główne, wszystkie drogi, dróżki i nawet ścieżki wychodzące z Edo. Ta wzmożona czujność bakufu skutecznie zablokowała w Edo Hiragę i jego przyjaciół, a także innych shishi i wszystkich przeciwników panującego porządku. Przed czterema dniami mama-san Noriko wysłała z Kanagawy list, w którym oznajmiała, że z powodu wzmożonej wrogiej działalności nie miała dotąd okazji, by przekazać wiadomość. List opowiadał o Orim, Sumomo oraz doktorze gai-jinów i kończył się słowami: Todo i pozostali dwaj shishi nadal się nie pokazali – zniknęli bez śladu. Wiemy, że przedostali się przez pierwszą zaporę, ale nic więcej. Obawiamy się, że zostali zdradzeni i że zdradzono także ciebie. Uciekaj, póki możesz. Ori ma się z każdym dniem lepiej, jego rana wciąż jest czysta. Umieściłam go w bezpiecznym miejscu koło Yokohamy. Bakufu nigdy nie wpadnie na myśl, że tam jest. Twoja dama odmawia wyjazdu bez twojego rozkazu, natychmiast go przyślij, gdyż obawiam się, że mój dom znajduje się pod obserwacją. Gdyby nas zaatakowano, zasięgaj wiadomości u Raiko z „Domu Trzech Karpi” w Yokohamie. Wiadomość o

zabójstwie Utaniego mknie przez Japonię, siejąc strach. Sonnō-jōi!

Chciał napisać odpowiedź, lecz posłaniec był bardzo przestraszony. – Hiraga-san, droga w tę stronę była okropna. Strażnicy przy zaporach każą wszystkim rozbierać się do naga, mężczyznom, kobietom, a nawet dzieciom, by sprawdzić, czy nie ukryto wiadomości w przepaskach biodrowych. Mnie też to spotkało. – Więc jak udało ci się przedostać? Posłaniec wskazał na tylną część ciała. – Zamknąłem list w wąskiej metalowej rurce, Hiraga-san. Nie chciałbym tego jeszcze raz ryzykować; niektórzy ze strażników znają się bardzo dobrze na przemytniczych sztuczkach. Proszę, niech pan przekaże za moim pośrednictwem wiadomość ustną. – W takim razie przekaż swej pani moje podziękowania i życzenia pomyślności i powiedz Sumomo-san, by natychmiast zameldowała się u Shinsaku. – Hiraga użył prywatnego imienia swego ojca, znanego tylko dziewczynie, tak by była pewna, że rozkaz powrotu do domu pochodzi od niego. Zapłacił posłańcowi. – Bądź ostrożny. – Karma. Tak, karma, myślał Hiraga i znowu skoncentrował się na dobiegających go obcych słowach. Cieszył się, że Ori żyje, bawiła ta ironia losu, że rzeczywiście gai-jin uratował Oriego, by ten mógł zabić więcej gai-jinów. A on osobiście zabije tych dwóch. Kiedy będą się wycofywać podczas zamieszania związanego z wyjazdem. Jeśli nie obydwu, to przynajmniej jednego, pierwszego, który mi się trafi. Iiii, wszyscy bogowie, jeśli istniejecie, obserwujcie i strzeżcie Sumomo. To dobrze, że sprzeciwiła się swym rodzicom, dobrze, że udała się do domu moich rodziców w Chōshū, dobrze, że przyjechała do Kanagawy, doskonale, że ośmiela się dołączyć do mnie w walce, będzie godną matką moich następców, jeśli taka jest moja karma. Dlatego znacznie lepiej, żeby była w domu, w bezpiecznym miejscu. W ucho wpadło mu słowo „Shimonoseki”. Oficer gai-jinów mówił potoczyście i z niejakim podnieceniem. Hiraga większości słów nie zrozumiał, ale dotarło do niego, że armaty ostrzelały kilka statków w cieśninie, zabiły paru żołnierzy i że wszyscy gai-jinowie są wściekli, gdyż cieśnina miała zasadnicze znaczenie dla ich żeglugi. Tak, myślał Hiraga z ponurym rozbawieniem, właśnie dlatego nigdy nie dostaniecie naszej cieśniny. Z pomocą armat możemy ją skutecznie zamknąć przed każdą flotą barbarzyńców, a wkrótce nasza zbudowana i zaprojektowana przez Holendrów fabryka broni zacznie odlewać sześćdziesięciofuntówki – trzy sztuki miesięcznie, razem z lawetami! Wreszcie los się do nas uśmiechnął: pan Ogama z Chōshū, jedyny wśród daimyō, jest posłuszny życzeniu imperatora, by zaatakować i wypędzić gai-jinów; wojska Chōshū krzepko dzierżą Wrota Pałacowe; Katsumata zbiera wszystkich shishi, by z zasadzki na drodze do Kioto dopaść shōguna, którego w niewiarygodny sposób wyciągnięto z legowiska; a teraz osaczamy twierdzę gai-jinów, Yokohamę… W pewnym momencie wszyscy z frontowego dziedzińca zaczęli patrzeć w kierunku zaryglowanej i strzeżonej bramy. Rozległy się krzyki. Hiradze żołądek podjechał do gardła.

Samurajski oficer, dowodzący patrolem pod znakami bakufu i z insygniami Toranagi Yoshiego, głośno domagał się wpuszczenia. Żołnierze w czerwonych kubrakach równie głośno mówili mu, by odszedł. Tuż za nim, związany, pobity i przerażony stał Joun – shishi, towarzysz Hiragi. Trębacz zagrał na alarm. Wszystkie oddziały znajdujące się wewnątrz ogrodzenia ruszyły na stanowiska bojowe, niektórzy żołnierze w nie dopiętych mundurach i bez czapek, lecz wszyscy mieli karabiny, pełne magazynki i bagnety. Ogrodnicy uklękli, głowy pochylili do ziemi – Hiraga stał chwilę, zaskoczony, a potem pośpiesznie poszedł za ich przykładem, czując się zupełnie nagi. Wojownicy na placu zaczęli się złowieszczo gromadzić. Tyrer niepewnie podniósł się z fotela. – Co się, do diabła, dzieje? – Sądzę, że lepiej się dowiedzieć – odrzekł Pallidar z wystudiowaną powolnością. Niedbale wstał i zobaczył, jak kapitan dowodzący strażą przedstawicielstwa niespokojnie otwiera kaburę. – Dzień dobry, jestem kapitan Pallidar. – Kapitan McGregor. Cieszę się, że pan tu jest, tak, bardzo się cieszę. – Mamy się tym zająć? – Tak. – Ilu żołnierzy ma pan tutaj? – Pięćdziesięciu. – Dobrze, wystarczy aż nadto. Phillipie, nie ma się czym martwić – powiedział pokrzepiająco Pallidar. Pozornie był spokojny, lecz poziom adrenaliny w jego żyłach wyraźnie się podniósł. – Ty tu reprezentujesz władzę, może powinieneś spytać, czego chce. My będziemy ci towarzyszyć. – Tak, bardzo dobrze. – Tyrer chciał sprawiać wrażenie człowieka całkowicie spokojnego. Włożył cylinder, wygładził surdut i odprowadzany spojrzeniami zszedł ze schodów. Dragoni obserwowali jedynie Pallidara, czekając na jego rozkazy. Pięć jardów przed bramą Tyrer i dwaj idący za nim oficerowie zatrzymali się. Przez chwilę myślał tylko o tym, że chce mu się siusiu. – Ohayo, Watashi wa Taira-san. Nan desu ka? – Dzień dobry, jestem pan Tyrer, proszę, czego chcecie, zapytał zacinając się. Oficer, Uraga, wielki niedźwiedziowaty mężczyzna, który wcześniej walczył z shishi podczas zasadzki na Anja pod murami zamku, spojrzał na niego gniewnie, a potem ukłonił się i trwał w ukłonie. Tyrer skłonił się w odpowiedzi, jednak nie aż tak nisko, zgodnie z radą André Poncina. – Dzień dobry, proszę, czego chcecie? – powtórzył. Oficer zauważył tę zmniejszoną dozę szacunku w ukłonie i wybuchnął, zalewając potokiem japońszczyzny coraz bardziej przestraszonego Tyrera. Hiraga również wpadł w przerażenie; oficer prosił o to, by natychmiast pozwolono przeszukać przedstawicielstwo i tereny przyległe i chciał rozmawiać ze wszystkimi Japończykami, gdyż według wszelkiego prawdopodobieństwa znajdowali się wśród nich shishi – zabójcy i rebelianci.

– Tacy jak ten – zakończył gniewnie, wskazując palcem na Jouna. – Wakarimasen. – Tyrer szukał potrzebnych słów. – Dōzo, hanashi wo suru noroku – Nie rozumiem, proszę, niech pan mówi powoli. – Wakarimasen ka? – Nie rozumie pan, spytał z irytacją oficer, a potem podniósł głos, wierząc, podobnie jak większość ludzi rozmawiających z cudzoziemcami, że gdy mówi głośniej, wyraża się jaśniej i bardziej zrozumiale. Powtórzył to, co powiedział poprzednio. W jego gardłowym głosie brzmiała wyraźna groźba. – To nie zajmie dużo czasu i proszę, niech pan zrozumie, że to dla pańskiej własnej ochrony – zakończył. – Tak mi przykro, nie rozumiem. Czy mówi pan, proszę, po angielsku lub holendersku? – Nie, oczywiście, że nie. Powinno być to dla pana jasne. Chcę tam tylko wejść na chwilkę. Proszę otworzyć bramę! To dla waszej ochrony! Niech pan popatrzy: brama! Tutaj, pokażę panu! Zrobił krok naprzód, uchwycił jedną ze sztab i potrząsnął głośno ogrodzeniem. Wszyscy wewnątrz poruszyli się nerwowo, wielu odbezpieczyło karabiny. – Zabezpieczyć karabiny! Nie strzelać bez mego rozkazu – polecił głośno Pallidar. – Nie wiem, o czym, do cholery, on mówi – oświadczył Tyrer, czując, jak zimny pot spływa mu po plecach. – Najwyraźniej chce, byśmy im otworzyli. – W żadnym razie tego nie zrobimy, psiakrew. Nie otworzymy temu uzbrojonemu motłochowi! Powiedz mu, by sobie poszedł, to jest własność brytyjska! – To… – Tyrer myślał przez chwilę, a potem wskazał na maszt flagowy i Union Jacka – to angielskie miejsce… nie wchodzić. Proszę odejść! – Odejść? Czy pan zwariował? Przecież mówię, że to dla waszej ochrony. Złapaliśmy tego psa i jesteśmy pewni, że drugi jest tutaj lub ukrywa się w pobliżu. Macie otworzyć bramę! – Tak mi przykro, nie rozumiem… – Tyrer bezradnie rozejrzał się dookoła. Cały czas zalewał go potok japońskich słów. Nagle jego wzrok padł na Hiragę. – Ukiya, podejdź tu – zawołał po japońsku. – Ukiya! Serce Hiragi niemal zamarło. Tyrer znowu na niego krzyknął. Hiraga pokornie przydreptał i z udanym przestrachem położył głowę na ziemi u stóp Tyrera. Tyłek skierowany miał ku bramie, kapelusz kulisa niemal go całego zakrywał. – Co mówi człowiek? – spytał Tyrer. Hiraga udał, że trzęsie się ze strachu. Zmysły miał wyostrzone. – To zły człowiek… – odpowiedział cicho. – Chce wejść, by… by ukraść wasze strzelby. – Ach tak, wejść. Dlaczego? – On… on chce szukać. – Nie rozumieć. Co znaczy „skać”? – Szukać. Chce popatrzeć w waszym domu, wszędzie. – Tak, rozumiem, wejść. Dlaczego? – Powiedziałem panu, by szukać…

– Hej, ogrodniku – krzyknął oficer, a Hiragą wstrząsnął nagły gniew. Po raz pierwszy w życiu, będąc tu w centrum uwagi i klęcząc przed gai-jinem, poczuł raptowne mdłości ze strachu. Pod kapeluszem miał prosty turban i gdyby go zerwano, odsłoniłaby się ogolona czaszka z samurajskim węzłem włosów na szczycie. – Ty, ogrodniku – krzyknął znowu mężczyzna, trzęsąc bramą – powiedz temu głupcowi, że chcę tylko poszukać zabójców! Zabójców shishi! – Taira-sama, samuraj chce wejść, by na wszystkich popatrzeć – oznajmił cicho zdesperowany Hiraga. – Niech pan mu powie, że pan wyjedzie, że potem może będzie mógł wejść. – Nie rozumiem. Ukiya, idź tam! – Tyrer wskazał gestem ogrodzenie. – Powiedz mu, by odszedł, spokojnie odszedł. – Nie mogę. Nie mogę – szepnął Hiraga, próbując opanować mdłości i zmusić swój umysł do pracy. – Phillipie – rzekł Pallidar. Na plecach munduru miał plamę potu. – Co on, do cholery, chce ci powiedzieć? – Nie wiem. Napięcie rosło, oficer znowu walił w bramę, ponownie domagając się wejścia. Jego podwładni zaczynali wysuwać się do przodu i łapać za sztaby, by mu pomóc. Przynaglony tym do działania, Pallidar podszedł bliżej. Zasalutował powściągliwie. Samuraj z równą powściągliwością się odkłonił. – To własność brytyjska. – Pallidar mówił powoli. – Rozkazuję ci odejść, bo poniesiesz konsekwencje nieposłuszeństwa. Oficer popatrzył na niego, nie rozumiejąc, a potem znowu, słowami i gestami, rozkazał mu otworzyć bramę, i to szybko. – Odejdź! Dragoni! Przygotować salwę! – zawołał Pallidar nie odwracając się. Dziesięciu dragonów natychmiast wysunęło się do przodu, sformowało dwa szeregi tuż przed bramą, ci w pierwszym szeregu jednocześnie przyklękli, odciągnęli bezpieczniki karabinów, wprowadzili do zamków naboje i wycelowali. Zapanowała cisza. Pallidar powoli rozpiął kaburę. – Odejdź! Oficer zaśmiał się nieoczekiwanie, zawtórowali mu wszyscy na placu. Były tam setki samurajów i oficer wiedział, że w pobliżu znajdują się ich tysiące, a dziesiątki tysięcy czekają tylko na wezwanie. Nie miał jednak pojęcia o rzezi, jaką potrafiłoby zgotować kilku zdecydowanych, zdyscyplinowanych żołnierzy brytyjskich wyposażonych w szybkie i łatwe w obsłudze karabiny odtylcowe. Śmiech ustał równie nagle, jak się zaczął. Obie strony czekały na nieuniknione pierwsze posunięcie. Wszystkich przejęło gorączkowe oczekiwanie, to będzie starcie na śmierć, shi kiraru-beki, Boże Wszechmogący, Namu Amida Butsu… Hiraga ukradkiem spojrzał na Tyrera, zobaczył jego jawną bezradność i zaklął. Wiedział, że za chwilę oficer musi dać rozkaz ataku, by zachować twarz. Na zewnątrz panowała hałaśliwa wrogość. Hiraga nie zdążył się nawet zastanowić, gdy podświadome

mechanizmy obronne pchnęły go do działania. Zanim się zorientował, już szeptał po angielsku. Nigdy przedtem nie dał Tyrerowi do zrozumienia, że umie posługiwać się tym językiem. – Proszę mi ufa, proszę, powie słowa: Sencho… dōz… – Powiedziałeś „ufa”? Co? – Tyrer otworzył usta ze zdziwienia. Hiraga był już teraz w pełni świadom tego, co robi. Serce mu łomotało. Miał nadzieję, że obydwaj oficerowie stojący w pobliżu są tak skupieni na tym, co dzieje się za bramą, iż go nie usłyszą. Zaczął szeptać, zacinając się. Wymowę miał ledwie znośną, zgłoski „1” nie potrafił w ogóle wyartykułować. – Proszę, cicho, powori. Niebezpieczeństwo! Niech pan udaje, że słowa pana. Powie: Sencho, dōzo shizuka ni… powie słowa! – Chory z przerażenia, czując, że samurajowie na zewnątrz doprowadzeni są do ostateczności, zasyczał znowu po angielsku, rozkazującym tonem: – Powie słowa teraz! Teraz! Sencho… dōzo shizuka ni… szybko! Tyrer, całkowicie zdezorientowany, posłuchał. – Sencho, dōzo shizuka ni… – Powtarzał te słowa jak papuga, a potem następne. Nie wiedział, co mówi, starał się ułożyć w głowie fakty: ogrodnik zna angielski i to wszystko nie jest snem. Po paru sekundach dostrzegł, że jego przemowa wywiera skutek. Oficer krzyknął, by wszyscy się uciszyli. Napięcie na placu spadało. Teraz Japończyk słuchał uważnie. – Hai, wakatta – tak, rozumiem, wtrącał od czasu do czasu. Tyrerowi powróciła odwaga. Skupił się na Hiradze i na japońszczyźnie. Zakończył wyrazem „dōmo”. Oficer natychmiast rozpoczął replikę. Hiraga czekał na jej koniec. – Potrząśnij głową – zaszeptał. – Mówi: Iie, dōmo, ukłoń mig, mig, i z powrotem do domu. Każe mi, też pójść. Tyrer, coraz bardziej opanowany, zdecydowanie potrząsnął głową. – Iie, dōmo! – rzekł wyniośle i w pełnej podziwu ciszy, będąc ośrodkiem powszechnego zainteresowania, pomaszerował godnie w kierunku budynku. Przystanął jakby niezdecydowany, odwrócił się i zawołał po angielsku: – Ukiya! Chodź…, o Boże! – Szukał gorączkowo japońskiego słowa, przypomniał je sobie i przywołał gestem ogrodnika. – Ukiya, isogi! Hiraga usłuchał i podreptał za nim pokornie. Ciągle przygarbiony, na szczycie schodów, gdy w zasięgu jego szeptu był jedynie Tyrer, poprosił: – Proszę, mówi wszystkim rudziom, teraz bezpieczni. Do domu szybko, proszę. – Kapitanie Pallidar – zawołał posłusznie Tyrer – niech pan rozkaże żołnierzom, by się wycofali. Już jest… eee, zupełnie bezpiecznie. Kiedy znaleźli się wewnątrz przedstawicielstwa i nikt im nie towarzyszył, Tyrer odetchnął z ulgą, ale zaraz wpadł w gniew. – Kim jesteś i co ja tam, do cholery, mówiłem, hę? – Wyjaśni później, Taira-san. Samurai chcieć szukać, pan, wszystkie rudzie, chcieć wziąć karabiny – mówił Hiraga, zacinając się, jeszcze nie otrząsnąwszy się całkiem ze

strachu. Stał teraz wyprostowany, patrząc Tyrerowi prosto w oczy. Ubrania obu pokrywały plamy potu. Shishi wiedział, że jeszcze nie wydostał się z pułapki. – Kapitan bardzo gniew, chcieć strzerby, brać strzerby, chcieć szukać… szukać wroga bakufu. Pan mu powiedzieć: „Nie, kapitan, kinjiru, zabronione szukać. Dziś ja i rudzie wyjechać, wtedy pan szukać. Teraz nie, kinjiru. Weźmiemy broń, gdy wyjechać. Kinjiru zabronione nas zatrzymać. Dziękuję. Teraz gotować się do Yokohama”. – To właśnie powiedziałem? – Tak. Proszę teraz znowu na zewnątrz, rozkaz mnie, rozkaz ogrodnikom, wrócić do pracy, gniew. Słowo hataraki-mashoi – rzekł Hiraga z niepokojem. – My porozmawiać później, w sekret, ty ja, tak? – Tak, ale nie sami, w obecności oficera. – Więc nie rozmawiać, tak mi przykro. Hiraga przybrał swą pokorną postawę i wycofał się z pokoju. Cała konwersacja trwała tylko kilkadziesiąt sekund. Ogrodnik znowu opadł przed Tyrerem na kolana, kierując tyłek ku frontowemu dziedzińcowi. Tyrer, poruszony, wyszedł na słońce. Zobaczył, że wszyscy wciąż czekają. – Kapitanie Pallidar i… ee, kapitanie McGregor, proszę zluzować ludzi, a potem zapraszam panów na naradę. Hataraki-mashoi! Ikimasho! Wracajcie do pracy! Spieszcie się! – krzyknął na ogrodników, którzy natychmiast posłuchali. Hiraga z wdzięcznością uciekł w zacisze swego ogrodu, polecając po cichu innym ogrodnikom, by go zasłonili. Oficerowie i sierżanci zaczęli wykrzykiwać rozkazy i wszystko potoczyło się swoim trybem. Tyrer, zapomniawszy o całym świecie, stał na werandzie i obserwował Hiragę. Przerażał go fakt, że tamten najwyraźniej był szpiegiem, a jednocześnie błogosławił Japończyka za to, że uratował ich wszystkich. – Chciałeś z nami rozmawiać? – Pallidar przerwał jego zadumę. – Och! Och, tak… proszę, chodźcie. Poprowadził ich do swego gabinetu, zamknął drzwi i przekazał to, co powiedział przed bramą. Obydwaj mu pogratulowali. – To robiło cholerne wrażenie, Phillipie – oświadczył Pallidar. – Przez chwilę myślałem, że skończy się to próbą sił, a jeden Bóg wie, co by się wtedy zdarzyło. Naprawdę, tych psubratów było zbyt wielu, w końcu by nas zalali. W końcu. Oczywiście flota by nas pomściła, ale my wąchalibyśmy kwiatki od spodu, a to dość obmierzła perspektywa. – Gorzej niż obmierzła – zgodził się półgłosem McGregor, a potem spojrzał na Tyrera. – Proszę pana, czy chce pan, byśmy coś teraz zrobili? Tyrer zawahał się, zdumiony, że żaden z nich nie słyszał angielszczyzny Hiragi. Był jednak zadowolony ze swej nowej pozycji, po raz pierwszy McGregor zwrócił się do niego per „pan”. – Najlepiej będzie, jak posłuchamy sir Williama. Każcie wszystkim się pakować… ale niech to nie wygląda na odwrót w popłochu, nie możemy im pozwolić, by zabrali naszą

broń… co za bezczelność! Albo by myśleli, że uciekamy. Wymaszerujemy z… ee, z muzyką i pompą. – Doskonale. Przedtem uroczyście opuścimy flagę. – Świetnie. W każdym razie, ja… lepiej upewnię się, że wszystkie depesze są zapakowane itd. – Mam propozycję, proszę pana… – powiedział kapitan McGregor. – Naprawdę myślę, że zasługuje pan na duży kieliszek szampana. Zdaje się, że zostało nam kilka butelek. – Dziękuję – rozpromienił się Tyrer. – Może byśmy spletli bras grota. – Był to tradycyjny zwrot w marynarce, oznaczający wydanie wszystkim marynarzom porcji rumu. – Powinniśmy również zjeść najpierw drugie śniadanie, pokazać im, że nie damy się popędzać. – Natychmiast to zorganizuję – oświadczył McGregor. – To było cholernie sprytne, że pomyślał pan o wykorzystaniu tego ogrodnika, który podpowiadał panu słowa. Niektóre brzmiały całkiem z angielska. Ale czemu chcieli przeszukać przedstawicielstwo? – Chcieli znaleźć… szukali wrogów bakufu. Obaj mężczyźni spojrzeli na niego. – Ale tutaj nie ma żadnych Japońców prócz ogrodników. Chyba że im o nich chodziło? Serce podskoczyło Tyrerowi do gardła, te słowa jednoznacznie wskazywały na Ukiyę. Pallidar jednak ciągnął już dalej: – Chyba im na to nie pozwolisz? Z pewnością stworzyłoby to niebezpieczny precedens. Dobry nastrój Tyrera minął natychmiast, gdyż oczywiście Pallidar miał rację. – Do cholery, nie pomyślałem wtedy o tym! – Może… może zanim wyruszymy, zaprosiłby pan oficera samurajów, by obejrzał z nami przedstawicielstwo… Nie ma nic złego w takim zaproszeniu – przerwał ciszę McGregor. – Mógłby przy okazji sprawdzić ogrodników lub też możemy ich odesłać, nim wszyscy wyjedziemy i zaryglujemy bramę. – Doskonały kompromis – oznajmił z zadowoleniem Pallidar. Brudny i spocony Hiraga pielił grządki obok bocznej furty przedstawicielstwa, tuż przy otwartym oknie budynku. Popołudniowe słońce wciąż mocno przygrzewało. Na frontowym dziedzińcu układano na wozach bagaże, oporządzano konie, część żołnierzy ustawiła się już do wymarszu. Wartownicy patrolowali mury otaczające teren. Zgromadzeni na zewnątrz wrogo nastawieni samurajowie przykucnęli lub rozsiedli się pod osłonami przeciwsłonecznymi. – Teraz! – Głos Tyrera dobiegał z wnętrza pokoju. Hiraga upewnił się, że nikt go nie obserwuje, dał nura w krzaki i szybko otworzył drzwi. Tyrer poprowadził go korytarzem do pokoju z oknami wychodzącymi na dziedziniec frontowy i zaryglował drzwi. Wpadające przez szyby słoneczne światło przyćmiewały zasłony. Biurko, kilka krzeseł, zwoje dokumentów, teczki na papiery, rewolwer na biurku. Tyrer usiadł za biurkiem i wskazał krzesło. – Proszę, siadaj. Teraz powiedz mi, kim jesteś. – Po pierwsze, sekret, mówię angierski, tak? – przypomniał Hiraga. Stał teraz wyprostowany, było w jego wyglądzie coś groźnego.

– Po pierwsze, powiedz mi, kim jesteś, i wtedy podejmę decyzję. – Nie, tak mi przykro, Taira-san. Ja już pożytek dla pana, by ocalić rudzi. Wierki pożytek. Prawda, ne? – Tak, prawda. Dlaczego mam trzymać to w sekrecie? – Bezpiecznie mnie… panu też. – Dlaczego dla mnie? – Może mądrze mieć… jak wy mówicie, ach tak, sekret, inni gai-jinowie nie wiedzieć. Ja bardzo ci pomóc. Pomóc uczyć język, pomóc o Nippon. Mówi ci prawda, ty mi też mówi prawda. Jaki wiek, proszę? – Mam dwadzieścia jeden lat. Hiraga nie okazał, że jest zaskoczony, i skrył uśmiech, przysłaniając twarz rondem kapelusza. Tak trudno określić wiek gai-jinów, wszyscy wyglądają jednakowo. A ten pistolet na stole – wart śmiechu. Mógłby zabić tego głupca gołymi rękami, tamten nawet by nie zdążył dotknąć swej broni. Proste zabójstwo, kuszące, a miejsce idealne, tak łatwo stąd uciec, ale kiedy znajdzie się na zewnątrz… trudno uciec samurajom. – Chować sekret? – Kim jesteś? Nie nazywasz się Ukiya, prawda? – Obieca sekret? Tyrer głęboko westchnął, rozważył wszystkie możliwe skutki. Tak czy siak zapowiadało się na katastrofę. – Zgadzam się. – Hiraga wysunął nóż z krawędzi kapelusza, a Tyrerowi serce stanęło na moment w piersiach i przeklął się, że beztrosko wystawił się na aż tak duże ryzyko. – Skoro się powiedziało „a”, trzeba powiedzieć „b” – stwierdził cicho. – Co? – Nic. Obserwował, jak Hiraga nakłuwa palec, a potem wręcza mu nóż. – Teraz pan, proszę. – Tyrer zawahał się, wiedząc, co nastąpi, ale skoro już podjął decyzję… wzruszył ramionami i usłuchał. Hiraga z powagą przytknął swój palec do palca Tyrera, mieszając ich krew. – Przysięgam na bogów, że utrzymam o panu sekret. Pan mówi to samo, proszę, na chrześcijański Bóg, Taira-san. – Przysięgam na Boga, że utrzymam o tobie sekret, tak długo jak zdołam – rzekł poważnie Tyrer, zastanawiając się, dokąd go to zaprowadzi. – Gdzie nauczyłeś się angielskiego? W szkole misjonarzy? – Hai, ale nie jestem chrześcijanin. – To niebezpieczne opowiadać o szkołach Chōshū, myślał Hiraga, lub o panu Wielki Smród, Holendrze, naszym nauczycielu angielskiego. Mówiono, że był kapłanem, zanim został piratem. Czy się mówi prawdę, czy kłamie temu Tairze, nie ma to zupełnie znaczenia, jest gai-jinem, drobnym szefem naszego najpotężniejszego zewnętrznego wroga. Dlatego nie można mu ufać, trzeba go wykorzystać, nienawidzić i zabić w odpowiedniej chwili. – Pan pomóc uciec? – Kim jesteś? Skąd jesteś? Nie nazywasz się Ukiya. Hiraga uśmiechnął się i siadł na jednym z krzeseł.

– Ukiya znaczy ogrodnik, Taira-san. Rodzina nosi nazwisko Ikeda. – Kłamstwo bez trudu spłynęło mu z warg. – Nakama Ikeda, to ja chciał oficer. Mam dwadzieścia dwa rok. – Czemu? – Bo ja i rodzina, z Chōshū, warczymy z bakufu. Bakufu odebrała władzę cesarza i… – Masz na myśli shōguna? Hiraga potrząsnął głową. – Shōgun to bakufu, szef bakufu. On… – Myślał przez chwilę, a potem odegrał przed Tyrerem marionetkę. – Rozumieć? – Marionetka? – Tak, marionetka. – Shōgun to marionetka? – Tyrer zamrugał. Hiraga skinął głową. Nabierał coraz więcej śmiałości, w miarę jak stwierdzał, że Tyrer go rozumie. Ale musiał bardzo się starać, by przywołać cudzoziemskie słowa. – Shōgun Nobusada, chłopiec, szesnaście lat. Marionetka bakufu. Mieszka Edo. Cesarz mieszka Kioto. Teraz cesarz nie władza. Więcej dwieście rok, shōgun Toranaga wziąć władza. My warczymy wziąć władza od shōgun i bakufu, dać cesarzu. Tyrera bolała głowa, a musiał się bardzo skupić, gdyż trudno mu było zrozumieć Japończyka. W pewnym momencie uświadomił sobie, jak ważne jest to, czego się właśnie dowiedział. – Ten chłopiec, shōgun. Ile ma lat, proszę? – Szesnaście lat shōgun Nobusada. Bakufu mówi, co robi – powtórzył Hiraga, opanowując irytację. Wiedział, że musi być cierpliwy. – Cesarz wiele władza, ale nie… – szukał słowa, nie mógł go znaleźć, więc wyjaśnił to inaczej. – Cesarz nie tak jak daimyō. Daimyō ma samuraj, broń, wiere. Cesarz bez samuraj, bez broń. Nie móc kazać bakufu słuchać. Bakufu mieć armie, cesarz nie, wakatta? – Hai, Nakama, wakatta. – W głowie tłoczyło mu się tysiąc pytań i Tyrer wiedział, że ten człowiek może okazać się niewyczerpaną studnią informacji, lecz trzeba je wydostawać ostrożnie, a teraz ani czas, ani miejsce temu nie sprzyjały. Dostrzegł wyraz skupienia na twarzy mężczyzny i zastanowił się, jak wiele z jego słów Nakama naprawdę rozumie. Napomniał się, by mówić jak najwolniej i jak najprościej. – Ilu was walczy przeciwko bakufu? – Wieru. – Hiraga zgniótł zabłąkanego moskita. – Setki, tysiące? Jacy to ludzie, zwykli ludzie, ogrodnicy, rzemieślnicy, kupcy? Hiraga spojrzał na niego z osłupieniem. – Oni są nic. Tyrko służą samurajom. Tyrko samuraje warczyć. Tyrko samuraje mieć broń. Kinjiru inni mieć broń. – Jesteś samurajem? – Tyrer znowu zamrugał oczami. – Samuraje warczyć. Powiedziałem warczyć z bakufu, tak? Nakama samuraj! – Hiraga zdjął kapelusz i ściągnął zabrudzoną, przepoconą szmatę, która służyła jako turban skrywający charakterystycznie wygoloną czaszkę z węzłem włosów na szczycie. Tyrer widział teraz jego twarz wyraźnie, po raz pierwszy nie osłoniętą kapeluszem

kulisa i po raz pierwszy naprawdę mu się przyjrzał. Zobaczył twarde, skośne oczy, jakie widział u innych noszących dwa miecze, i dostrzegł ogromną różnicę w układzie kości policzkowych między nim a wieśniakami. – Kiedy shenso, kapitan samurai, zobaczyć mnie tak, jestem martwy. Tyrer skinął głową. Myśli miał w nieładzie. – Łatwa mi ucieka. Proszę, mi pan da ubranie żołnierza. Tyrer z trudem opanował podniecenie i przestrach. Rozpaczliwie miał ochotę uchylić się od wszystkiego, ale z drugiej strony rozumiał, jak ważne byłyby uzyskane od samuraja informacje. I gdyby się nimi odpowiednio posłużył, przyczyniłyby się do poznania Nipponu, co by mu ułatwiło karierę dyplomatyczną. Już miał wyrazić zgodę, kiedy przypomniał sobie upomnienie sir Williama i dziękując Bogu, powoli się uspokoił. – Łatwa mi ucieka, tak? – powtórzył niecierpliwie Hiraga. – Nie łatwa, ale możliwa. To ryzykowne. Po pierwsze, muszę mieć przekonanie i pewność, że jesteś wart ocalenia. – Tyrer zobaczył w oczach Japończyka błysk gniewu, być może z domieszką trwogi, nie był tego pewien. Boże, samuraj! Szkoda, że nie ma tu sir Williama, sytuacja jest dla mnie za trudna. – Nie sądzę, bym mógł ryz… – Proszę – powiedział błagalnym tonem Hiraga. Wiedział, że to jego jedyna rzeczywista szansa na wyrwanie się z pułapki. Jednocześnie myślał: „Pośpiesz się i wyraź zgodę albo cię zabiję i spróbuję uciec przez mur”. – Nakama zaklina na bogów pomagać Taira-san. – Przysięgasz uroczyście na swych bogów, że odpowiesz zgodnie z prawdą na wszystkie me pytania? – Hai – odparł natychmiast Hiraga, zdumiony, że Tyrer jest aż tak naiwny, by zadawać tego rodzaju pytanie wrogowi i wierzyć mu. Z pewnością nie może być do tego stopnia głupi? Co za bóg czy bogowie? Nie ma przecież żadnych bogów. – Przysięgam na bogów. – Poczekaj tu. Zarygluj drzwi, otworzysz tylko mnie. Tyrer schował rewolwer do kieszeni, wyszedł, odszukał Pallidara i McGregora. Odprowadził ich na stronę. – Potrzebuję pomocy. Odkryłem, że Ukiya jest jednym z ludzi poszukiwanych przez tamtego samuraja; okazało się, że to on jest tym buntownikiem. Chciałbym przebrać go za żołnierza i przemycić, gdy stąd wymaszerujemy. Obaj oficerowie wybałuszyli na niego oczy. – Niech pan mi wybaczy, ale czy pan uważa, że to rozsądne? – odezwał się po chwili McGregor. – Bakufu to prawowity rząd i jeśli nas złapią, jak… – Nie złapią. Po prostu przebierzemy go i wsadzimy pomiędzy Czerwone Kubraki. Co, Settry? – Tak, możemy to zrobić, Phillipie, ale jeśli go odkryją, znajdziemy się jakby bez wioseł na środku rwącej rzeki. – Macie jakieś inne propozycje? – spytał Tyrer nerwowo. Wzbierały w nim strach i podniecenie. – Przeszmuglujmy go. Gdyby nie jego pomoc, prawdopodobnie bylibyśmy martwi, w dodatku może nam się bardzo przydać.

Dwaj mężczyźni popatrzyli na siebie zmieszani. – Przykro nam, to zbyt niebezpieczne – oświadczył Pallidar. – Nie sądzę – warknął Tyrer. Głowa go bolała. – Życzę sobie, żebyście coś z tym zrobili. Ten Japończyk jest niezwykle ważny dla rządu jej Królewskiej Mości. I to kończy sprawę! – Tak, proszę pana. – McGregor westchnął. – Kapitanie, może go wsadzić na konia? – Jako dragona? Śmieszny pomysł, ogrodnik na pewno nie umie jeździć, psiakrew. Lepiej niech maszeruje w otoczeniu żoł… – Pięćdziesiąt funtów przeciw miedziakowi, że psubrat nie potrafi trzymać kroku, będzie widoczny tak wyraźnie, jak dziwka w kalesonach biskupa! – A może ubierzemy go w mundur, zabandażujemy mu twarz i ręce i poniesiemy na noszach, jakby chorował – zaproponował Tyrer. Oficerowie spojrzeli na niego i rozpromienili się. – To dobre! – Jeszcze lepiej, udamy, że ma jakąś wstrętną chorobę, ospę, odrę, dżumę! – powiedział Pallidar z zadowoleniem i wszyscy roześmiali się unisono. Oficer samurajów i strażnicy, którzy zgodnie z umową weszli do pustego obecnie Przedstawicielstwa Brytyjskiego, chodzili po całym budynku za Tyrerem, McGregorem i czterema dragonami. Przeszukiwali drobiazgowo każdy pokój, każdą szafę, nawet strych. W końcu oficer uznał, że jest usatysfakcjonowany. W holu, na noszach, leżeli dwaj żołnierze. Obaj byli zabandażowani wilgotnymi bandażami, jakby gorączkowali: jeden częściowo, drugi miał owiniętą nie tylko głowę, ale i stopy, i dłonie wystające z przemoczonego munduru. – Bardzo chorzy – wyjaśnił Tyrer po japońsku, słowami podanymi przez Hiragę. – Ten żołnierz ma plamistą zarazę. Samo brzmienie tych słów spowodowało, że samurajowie zbledli i cofnęli się o krok – wybuchy ospy zdarzały się w miastach, lecz nigdy nie na taką skalę jak w Chinach, gdzie umierały setki tysięcy ludzi. – O tym… o tym trzeba zameldować – rzekł cicho oficer. On i jego ludzie zakrywali usta, gdyż wszyscy wierzyli, że chorobą tą można się zarazić oddychając zatrutym powietrzem w pobliżu chorego. Tyrer, zdezorientowany, wzruszył ramionami. – Człowiek bardzo chory. Nie podchodźcie. – Nie mam zamiaru do niego pochodzić, czy myślisz, że zwariowałem? – Wielki mężczyzna poszedł dalej na werandę. – Słuchajcie – przemówił cicho do swych ludzi. – Ani słowa o tym do zgromadzonych na placu, bo może wybuchnąć panika. Śmierdzące cudzoziemskie psy! Tymczasem miejcie oczy otwarte, ten Hiraga jest gdzieś tutaj. Przetrząsnęli cały teren i pomieszczenia dodatkowe. Personel przedstawicielstwa i zgromadzeni żołnierze niecierpliwie czekali na wymarsz do przycumowanych na przystani łodzi. Wreszcie usatysfakcjonowany oficer ukłonił się z kwaśną miną i wymaszerował przez bramę, ku zgromadzonym na zewnątrz samurajom. Jouna wciąż trzymano związanego.

Skamieniali ze strachu ogrodnicy klęczeli w rzędzie, nadzy. Kiedy oficer się zbliżył, przypadli mocniej do ziemi. – Wstać! – rozkazał gniewnie. Kazał im się przedtem rozebrać i teraz rozczarowany zobaczył, że żaden z nich nie ma ogolonej samurajskiej czaszki ani blizn po cięciach mieczem, śladów ran czy innych znaków samurajskiego stanu. Doszedł do wniosku, że jego zwierzyna albo nadal kryje się wewnątrz, albo uciekła. Pełen gniewu, tupnął przed Jounem. – Rōnin Hiraga musiał ogolić głowę albo zapuścić włosy, jak te męty, ogrodnicy. Rozpoznaj go! Joun klęczał, załamany, bliski śmierci. Na rozkaz Anjo bito go i cucono, bito i cucono. – Rozpoznaj tego Hiragę! – On… nie ma go tutaj. – Młodzieniec krzyknął, gdy twarda jak stal stopa oficera walnęła go w najbardziej wrażliwe części ciała. Wszystko rozgrywało się na oczach przerażonych ogrodników. – Nie ma… go tu… Znowu bezlitosny cios. W rozpaczliwej, bezradnej męce, nie panując nad sobą, Joun wskazał na wyglądającego młodo mężczyznę, który padł na kolana wrzeszcząc, że jest niewinny. – Zatkajcie go! – krzyknął oficer. – Zabierzcie go przed sędziego, stamtąd do więzienia i ukrzyżujcie tego hultaja, bierzcie ich wszystkich, są winni, że go ukrywali, bierzcie wszystkich! Odciągnięto ich. Krzyczeli, że są bez winy. Młody mężczyzna piszczał, że widział Hiragę wcześniej tuż przy budynku i jeśli go wypuszczą, to im pokaże, lecz nikt nie zwracał na to uwagi i wkrótce brutalnie położono kres jego krzykom. Oficer wytarł pot z czoła, zadowolony, że wykonał to, co mu kazano. Pociągnął z butelki łyk wody i wypluł, by oczyścić usta, a potem z satysfakcją się napił. Iiii, pomyślał i zadrżał. Plamista zaraza! Zaraza gai-jinów przywleczona z zewnątrz! Całe zepsucie przychodzi z zewnątrz, gai-jinów trzeba wyrzucić. Z gniewem obserwował, jak ustawiają się ich orkiestry, jak maszerują żołnierze. Ciągle myślał o shishi, którego poszukiwał. To niemożliwe, by ten ogrodnik był słynnym shishi Hiragą, który brał udział w tamtej walce. To karma, że tamtego dnia razem ze swymi ludźmi przybyłem za późno i nie widziałem ani jego, ani tych, którzy uciekli. To nie karma, to Bóg czuwał nade mną. Gdybym widział, nie mógłbym teraz udawać, że uwierzyłem Jounowi. Gdzie jest ten Hiraga? Gdzieś się chowa. Proszę Cię, Boże, pomóż mi. Iiii, życie jest ciekawe. Nienawidzę gai-jinów, a jednak wierzę w ich Jezusa Boga, choć potajemnie, tak jak mój ojciec i jego ojciec i tak dalej do czasów Sekigahary. Tak, wierzę w tego Jezusa Boga, jedyną wartościową rzecz, jaka dotarła z zewnątrz. Czyż jezuiccy książęta-nauczyciele nie powiadają, że wiara dodaje nam siły i że gdy narasta jakiś problem, mamy go gryźć, tak jak pies ogryza kość? Hiraga gdzieś się ukrywa. Szukałem starannie. Wobec tego przebrał się. Za co? Za drzewo? Za co? Wewnątrz murów trwały przygotowania do odjazdu. Spuszczono flagę. Zagrały

orkiestry. Jeźdźcy wsiedli na konie. Nosze wsadzono na furę. Brama otworzyła się, konni żołnierze ustawili się w szyku prowadzeni przez gai-jina o japońskim nazwisku. Przeszli, schodzą ze wzgórza… Bandaże! Objawienie rozbłysło w mózgu oficera. To nie zaraza! Sprytne, pomyślał z podnieceniem, lecz nie dość sprytne! A teraz, czy stanąć im naprzeciw i zakorkować ich w jednej z wąskich uliczek? Czy lepiej wyznaczyć szpiegów, by go śledzili i złapali trop, który doprowadzi do innych? Pójdę jego tropem.

19 WTOREK, 14 PAŹDZIERNIKA W głównej sali klubu oświetlonej lampami naftowymi trwało w najlepsze przyjęcie zaręczynowe. Malcolm Struan zagarnął cały budynek i kazał go wyszykować. Zaproszono wszystkich godnych szacunku mieszkańców Osiedla – a oni przyjęli zaproszenie – wszystkich oficerów, bez których flota i wojska lądowe mogły się akurat obyć. Na zewnątrz zaś, na High Street, patrole obu formacji miały rozkaz nie wpuszczać opojów ani też niepożądanych gości z Miasta Pijaków. Angelique nigdy nie wyglądała bardziej oszałamiająco: krynolina, koafiura z piórami rajskich ptaków i olśniewający pierścionek zaręczynowy. Grano pulsującego walca Johanna Straussa Młodszego – utwór zupełnie nowy, właśnie dotarł z Wiednia przesyłką dyplomatyczną. André Poncin siedział przy fortepianie; towarzyszyła mu odziana na galowo orkiestra marynarki w podstawowym składzie. Partnerem Angelique był Settry Pallidar, jego wybór na reprezentanta armii przyjęto rykiem aprobaty, acz powszechnie mu zazdroszczono. Victoria Lunkchurch i Mabel Swann też tańczyły, mając tym razem za partnerów sir Williama i Norberta Greyfortha. Karnety obu kobiet wypełniły się całkowicie już na początku przyjęcia, mimo swej tuszy, obie były dobrymi tancerkami. Obie nosiły krynoliny, nie dorównujące jednak sukni Angelique – nie ten przepych i nie ten dekolt. – Cholerna sknera z ciebie, Barnaby – syknęła Victoria do męża. – Mabel i ja mamy dostać nowe ciuchy, nawet gdyby, psiakrew, miała na to pójść cała twoja firma! I chcemy kapeliny, takie jak jej, psiakrew! – Jak? – Jakie jak! No, kapeliny. Kapelusze! – To, co Angelique miała na głowie, dopełniło miary goryczy obu kobiet. – Wojna, ona ma wojnę z nami. Ale ponieważ miały powodzenie, złagodziło to ich zazdrość i obie kobiety wirowały z zapamiętaniem. – Szczęściarz, ten cholerny sukinsyn – rzekł cicho Marlowe, obserwując rywala. Marlowe miał białe jedwabne spodnie i pończochy oraz czarne buty ze srebrnymi sprzączkami. Na niebieskiej marynarce jego munduru pobłyskiwał dodatkowy sznur adiutanta. – Kto taki? – spytał Tyrer. Przechodził obok, trzymając w ręce kolejny już kieliszek szampana. Był zaczerwieniony, podniecony zabawą oraz tym, że udało mu się wywieźć z Edo samuraja Nakamę i z aprobatą sir Williama zainstalować go w swym domu jako nauczyciela japońskiego. – Kto jest sukinsynem, Marlowe? – Wypchaj się! Tak jakbyś nie wiedział! – Marlowe wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Posłuchaj, ja reprezentuję marynarkę, do mnie należy następny taniec i pokażę psubratowi co i jak albo polegnę. – Szczęściarz! Jaki to taniec?

– Polka! – Och, słowo daję! Tyś to zaaranżował? – Przysięgam, że nie! – Polka, wywodząca się z czeskiego tańca ludowego, zagościła ostatnio na europejskich parkietach. Tańczono ją wszędzie z zapałem, choć wciąż uchodziła za taniec ryzykowny. – Jest w programie! Nie zauważyłeś? – Nie, zupełnie nie, miałem zbyt wiele spraw na głowie – oznajmił rozradowany Tyrer. Tak bardzo pragnął opowiedzieć komuś o tym, jaki okazał się sprytny, a jeszcze bardziej zdradzić mu to, że dzisiaj, gdy tylko będzie mógł, przejdzie Most Raju i wpadnie w ramiona swej ukochanej. Żałował, że w obu sprawach zobowiązano go do zachowania tajemnicy. – Tańczy jak marzenie, prawda? – Cześć, młody Tyrerze… – odezwał się Dmitri Syborodin, podchmielony, spocony, z kuflem rumu w garści. – Poprosiłem szefa orkiestry, by uciął kankana. Facet mówi, że już czterech przede mną prosiło. – Boże, zagra? – spytał przestraszony Tyrer. – Raz w Paryżu widziałem, jak to tańczono… Nie uwierzysz, ale dziewczyny w ogóle nie miały na sobie pantalonów. – Wierzę! – Dmitri zaśmiał się rubasznie. – Lecz Anielskie Cyce ma je dziś na sobie i niech mnie diabli, jeśli będzie się bała je pokazać! – Posłuchaj tylko… – zaczął zapalczywie Marlowe. – Uspokój się, John, on po prostu żartuje. Dmitri, jesteś niemożliwy! Z pewnością szef orkiestry nie ośmieli się? – Chyba żeby Malc mu kiwnął. Rozejrzeli się po sali. Malcolm Struan siedział z doktorem Hoagiem, Babcottem, Seratardem i kilkoma innymi ministrami. Obserwował parkiet, oczami wodził za Angelique, która wznosiła się, opadała i kołysała oczarowana śmiałą nowoczesną muzyką, wprawiającą wszystkich w wesoły nastrój. Jego dłoń spoczywała na masywnej lasce, złoty sygnet pobłyskiwał, gdy Malcolm poruszał palcami do taktu. Ubrany był w gładki jedwabny strój wieczorowy, koszulę z wywiniętym kołnierzykiem, do tego kremowy krawat z diamentową spinką. Na nogach miał wykwintne buty z cholewkami, prosto z Paryża. – Jaka szkoda, że on wciąż jest unieruchomiony – powiedział cicho Tyrer. Szczerze mu współczuł, ale błogosławił własne szczęście. Struan z Angelique przybyli późno. Malcolm szedł z ogromną trudnością, przygarbiony, choć bardzo się starał iść wyprostowany. Opierał się na dwóch laskach. Angelique u jego ramienia – promieniała. Razem z nimi wszedł doktor Hoag, czujny i jak zawsze uważny. Wzniesiono okrzyki na cześć Malcolma, potem, z większym aplauzem na cześć Angelique. Struan usiadł z ulgą, powitał wszystkich i zaprosił do wzięcia udziału w uczcie, którą przygotowano na stołach. – Ale wpierw, przyjaciele – oświadczył – proszę, wznieście kielichy w toaście ku czci najpiękniejszej dziewczyny świata, mademoiselle Angelique Richaud, mojej przyszłej żony.

Wiwatowano i wiwatowano. Chińscy służący w liberiach wnieśli skrzynkę szampana chłodzonego lodem, Jamie McFay wypowiedział kilka radosnych słów i przyjęcie się rozpoczęło. Wina z Bordeaux i Burgundu, specjalne chablis, bardzo cenione w Azji, brandy, whisky – wszystko importowane wyłącznie przez Struanów – dżin, piwo z Hongkongu. Połcie pieczonej wołowiny z Australii, kilka całych jagniąt, zimna solona wieprzowina, szynki, szanghajskie kartofle, nadziane paskami solonej wieprzowiny i upieczone, a także torty i czekoladki – nowy artykuł importowany ze Szwajcarii. Kiedy wymieciono wszystko ze stołów i usunięto siedmiu pijaków, André Poncin zasiadł na swym miejscu i orkiestra zaczęła grać. Przestrzegając etykiety, sir William poprosił Malcolma o pierwszy taniec. Następnym był Seratard, potem pozostali ministrowie – z wyjątkiem von Heimricha, który chory na biegunkę leżał w łóżku – a wreszcie admirał i generał. Później mężczyźni tańczyli po kolei z pozostałymi dwiema kobietami. Po każdym tańcu Angelique otaczali zaczerwieniem i uśmiechnięci panowie, a ona, wachlując się, powracała do Malcolma, miła dla wszystkich, jemu jednemu poświęcała całą uwagę. Za każdym razem odmawiała tańczenia, a w końcu dawała się przekonać narzeczonemu. „Ależ Angelique, kochanie, ubóstwiam patrzeć, jak tańczysz, robisz to z takim wdziękiem”. Teraz właśnie na nią patrzył, rozdarty między poczuciem szczęścia a zniechęceniem, wściekły, że jest kulawy. – Nie gryź się, Malcolmie – powiedział mu wcześniej tego dnia Hoag. Chciał go uspokoić, gdyż coś tak prostego jak wkładanie ubrania, stało się dla Struana koszmarem bólu i świadectwem całkowitej niesprawności. – Właśnie pierwszy raz wstałeś. Dopiero miesiąc upłynął od wypadku, nie mar… – Powiedz mi to jeszcze raz i wyrzygam się krwią. – To nie tyle ból cię rozdziera, co lekarstwa, a raczej ich brak, i dzisiejsza poczta. Dostałeś list od matki, prawda? – Tak – potwierdził zupełnie zgnębiony i usiadł na krawędzi łóżka, niekompletnie jeszcze ubrany. – Ona… w każdym razie jest wściekła, nigdy nie doświadczyłem czegoś takiego. Kategorycznie sprzeciwia się moim zaręczynom, mojemu małżeństwu… Według niej Angelique to diabeł wcielony. Ona… – zająknął się – ona nie przyjęła do wiadomości mojego listu, nie przyjmuje go i mówi… masz, przeczytaj: Zwariowałeś? Nie minęło sześć tygodni od śmierci twego ojca, nie masz jeszcze dwudziestu jeden lat, ta kobieta poluje na twe pieniądze, jest córką zbiegłego bankruta, siostrzenicą innego kryminalisty i niech nas Bóg wspomaga, katoliczką i Francuzką! Masz źle w głowie? Mówisz, że ją kochasz? Nonsens! Omotała cię. Skończ z tymi bzdurami. Natychmiast skończ z tymi bzdurami! Jesteś omotany. Z pewnością nie jesteś teraz w nastroju, by prowadzić firmę Struanów! Masz powrócić bez tej osoby natychmiast, kiedy tylko doktor Hoag na to pozwoli.

– Kiedy na to pozwolę, Malcolmie, zrobisz tak, jak tego chce? – Jeśli chodzi o Angelique: nie. Nie ma znaczenia to, co matka pisze, ani jedno słowo! Jasne, że nie czytała mego listu, nic ją nie obchodzę! Co, u diabła, mogę zrobić? Doktor Hoag wzruszył ramionami. – To, co zdecydowałeś: zaręczysz się i we właściwym czasie ożenisz. Będziesz

zdrowiał. Będziesz wiele wypoczywał, jadł mnóstwo dobrych zup i nie będziesz brał środków na sen i przeciw bólowi. Przez najbliższe dwa tygodnie tu pozostaniesz, a potem wrócisz i stawisz czoło… – doktor uśmiechnął się łagodnie – śmiało stawisz czoło przyszłości. – Mam szczęście, że jesteś moim lekarzem. – Mam szczęście, że jesteś moim przyjacielem. – Czy też dostałeś od niej list? – Tak. – Doktor zaśmiał się sucho. – Właśnie o nim rozmyślałem. – I? Hoag zwrócił oczy ku niebu. – Nie ma co już więcej mówić na ten temat. – Tak. Dzięki. Teraz ją obserwował – tańczyła, otoczona powszechnym uwielbieniem i pożądaniem, piersi miała, zgodnie z modą, mocno odsłonięte, szczupłe kostki nęciły patrzących, by zapuścić wzrok pod opadające fale mordowego jedwabiu. Malcolm czuł, że twardnieje. Dzięki Bogu przynajmniej za to, pomyślał. Jego wściekłość się ulotniła. Przynajmniej to działa, ale, Boże, nie będę w stanie czekać do Bożego Narodzenia. Nie będę w stanie. Zbliżała się północ. Angelique sączyła szampana, kryjąc się za wachlarzem. Trzepotała nim z wprawą, drocząc się ze wszystkimi wokół, potem odstawiła kieliszek, tak jakby obdarzała czymś zgromadzonych, usprawiedliwiła się i sunąc wróciła na swe krzesło obok Struana. Wokół zebrała się grupa ożywionych mężczyzn: Seratard, sir William, Hoag, paru ministrów i Poncin. – Ach, monsieur André, pańska gra jest wspaniała. Malcolm, kochanie, prawda? – Tak, wspaniała – potwierdził Struan. Nie czuł się dobrze, ale starał się tego nie okazywać. Hoag spojrzał na niego badawczo. – André, gdzie się ukrywałeś przez ostatnie kilka dni? – spytała Angelique po francusku. Rzuciła mu spojrzenie znad wachlarza. – Gdybyśmy byli w Paryżu, mogłabym przysiąc, że oddałeś swe serce nowej przyjaciółce. – Po prostu praca, mademoiselle – odparł lekko Poncin. Angelique przeszła na angielski. – Ach, tak smutno. W Paryżu jesień jest cudowna, zapiera dech, prawie jak wiosna. Zobaczysz, Malcolmie, pokażę ci to. Powinniśmy spędzić tam parę miesięcy, prawda? – Stała obok niego, czuła, jak delikatnie obejmuje ją w talii. Opierała mu lekko rękę na ramieniu i bawiła się jego długimi włosami. Sprawiało jej to przyjemność. Malcolm miał miłą męską twarz i ładne ubranie. Pierścień, który jej dał tego ranka, diament otoczony mniejszymi diamentami, bardzo jej się podobał. Spojrzała na pierścionek, okręciła go, zastanawiała się, ile jest wart. – Ach, Malcolmie, polubisz Paryż. Na wiosnę i w lecie jest naprawdę cudowny. Moglibyśmy tam pojechać? – Czemu nie, jeśli tego chcesz. Westchnęła. Jej palce dyskretnie głaskały jego szyję. – Chéri – powiedziała, jakby tknięta nagłą myślą – może moglibyśmy tam spędzić

miodowy miesiąc. Tańczylibyśmy całe noce. – Patrzeć, jak pani tańczy to rozkosz dla oczu, mademoiselle, w każdym mieście na świecie – oznajmił spocony Hoag. Czuł się niewygodnie w zbyt ciasnym ubraniu. – Szkoda, że o sobie nie mogę stwierdzić tego samego. Czy mogę zapropo… – Zupełnie pan nie tańczy, doktorze? – Przed laty, gdy byłem w Indiach, tak, lecz przestałem po śmierci żony. Jej sprawiało to tak ogromną radość, że teraz mnie to ani trochę nie bawi. Wspaniałe przyjęcie. Malcolmie, mam pewną propozycję. Może byśmy jednak uznali, że przyszła pora na zakończenie tego wieczoru? Angelique, już bez uśmiechu, podniosła na niego wzrok, zobaczyła troskę na twarzy lekarza, spojrzała na Malcolma i dostrzegła u niego oznaki wyczerpania. To straszne, że jest taki chory, pomyślała. Ach, do diabła! – Jest jeszcze wcześnie – oświadczył dzielnie Malcolm. Marzył o tym, żeby już pójść do łóżka. – Prawda, Angelique? – Muszę przyznać, że również jestem zmęczona – powiedziała natychmiast. Jej wachlarz zamknął się, odłożyła go, uśmiechnęła się do Struana, do Poncina i do innych, zbierając się do wyjścia. – Może moglibyśmy się wymknąć, a przyjęcie niech się toczy dalej… Po cichu przeprosili najbliższych sąsiadów. Pozostałe osoby udawały, że nie zauważają, jak oni opuszczają salę, lecz Angelique zostawiła po sobie pustkę. Gdy wyszli za drzwi, zatrzymała się na chwilę. – O la la, zapomniałam wachlarza. Dogonię cię, kochanie. Pośpieszyła na powrót do sali. Od razu znalazł się przy niej Poncin. – Mademoiselle, to chyba należy do pani – powiedział po francusku. – Ach, jest pan taki miły. – Przyjęła wachlarz, zadowolona, że udał jej się podstęp i że Poncin był tak czujny, jak się spodziewała. Kiedy nachylił się, by ucałować jej dłoń, szepnęła po francusku: – Muszę się z tobą jutro zobaczyć. – W przedstawicielstwie w południe, zapytaj o Seratarda, będzie nieobecny. Szczotkowała włosy przed lustrem, nucąc melodię ostatniego przetańczonego walca. Który był najlepszy… Najlepszy taniec? Łatwa odpowiedź, polka z Marlowe’em. Lepsza niż walce z Pallidarem. Walce powinno się tańczyć tylko z miłością swego życia, pozwolić muzyce, by zakręciło ci się w głowie od uwielbienia i tęsknoty, byś szybowała w obłokach, czuła dreszczyk pożądania partnera. To najlepszy dzień w mym życiu: zaręczona ze wspaniałym mężczyzną i kochana przez niego do szaleństwa. To powinien być najlepszy dzień w życiu, ale nie jest. Dziwne, że ten wieczór sprawiał mi radość, że mogłam działać i myśleć spokojnie, a już minął ten dzień, minął termin, więc prawdopodobnie noszę dziecko gwałciciela, które nie może się urodzić. Nadal obserwowała swoje odbicie w lustrze, jakby tam była jakaś inna osoba. Szczotkowała włosy mocno, masowała skórę na głowie, odświeżała się, zdumiona, że po tak wielu mękach wciąż jest żywa i zewnętrznie nie zmieniona. To dziwne. Każdy następny dzień po tamtym pierwszym zdawał się łatwiejszy.

Dlaczego tak jest? Nie wiem. Aaa, wszystko jedno. Jutro cała sprawa się wyjaśni, termin minął, ale być może rozpocznie mi się to jednak w nocy i okaże się, że niepotrzebny był ten cały strach i płacz, płacz i strach. Dziesiątki tysięcy kobiet wpadało w podobne tarapaty i mimo to udało im się z nich wyjść bez szwanku. Tylko wypić coś niecoś i wszystko jest tak jak poprzednio, i nikt nic nie wie. Tylko ty i Bóg! Tylko ty i doktor, i akuszerka. Lub znachorka. Dość na dzisiaj, Angelique. Pokładaj ufność w Bogu i Błogosławionej Matce. Błogosławiona Matka ci pomoże, jesteś bez winy. Jesteś zaręczona ze wspaniałym mężczyzną, odbyło się to publicznie, w końcu się pobierzecie i będziecie żyli odtąd długo i szczęśliwie. Jutro… jutrzejszy dzień zdecyduje o dalszych działaniach. Ah Soh słała łoże z baldachimem, zbierała pończochy i bieliznę. Krynolina wisiała już na wieszaku obok dwu innych wśród pół tuzina nowych sukni, wciąż owiniętych ryżowym papierem. Przez okno dochodził śmiech, śpiew pijaków i muzyka z klubu, która nie cichła ani na jotę. Angelique westchnęła; chciałaby wrócić jeszcze tańczyć. Szczotka zaczęła się poruszać szybciej. – Panenka chce coś, heja? – Nie. Chcę spać. – Branoc, panenka. Angelique zaryglowała za nią drzwi. Drzwi łączące jej pokój z apartamentami Struana były zamknięte, lecz nie zaryglowane. Zwyczajowo, kiedy kończyła toaletę, pukała do niego, potem wchodziła i całowała go na dobranoc, czasami trochę paplała i wracała, zostawiając drzwi otwarte na oścież, na wypadek gdyby w nocy chwycił go atak. To się ostatnio rzadko zdarzało; choć odkąd przestał brać lekarstwo na sen, był bardzo niespokojny, ledwo spał, ale też nigdy nie kaprysił. Znowu usiadła przed lustrem i to, co ujrzała, sprawiło jej przyjemność. Peniuar miała jedwabny, koronkowy, paryski w stylu, uszyty tutaj, ale skopiowany ze szlafroczka, który przywiozła ze sobą. „I nie uwierzysz, Colette, jak sprawnym mistrzem jest chiński krawiec”, napisała dziś po południu w liście, który miał zostać wysłany jutrzejszym statkiem pocztowym. Teraz mogę kazać skopiować wszystko. Proszę, przyślij mi wzory lub wykroje z „La Parisienne” lub „L’Haute Couture”, najnowsze trendy i inne cudowne rzeczy, mój Malcolm jest taki hojny i taki bogaty! Mówi, że mogę zamówić, co mi się podoba! A mój pierścionek!!!! Diament z czternastoma mniejszymi dookoła. Spytałam, skąd go tu w Yokohamie wytrzasnął, a on po prostu się uśmiechnął. Naprawdę muszę bardziej uważać i nie zadawać głupich pytań. Colette, wszystko jest takie wspaniałe, martwię się tylko o jego zdrowie. Tak powoli odzyskuje siły i chodzi bardzo źle. Lecz jego żar wzrasta, biedaczysko, i powinnam uważać… Teraz muszę się przebrać na przyjęcie, ale napiszę coś jeszcze przed wysłaniem listu. Na razie przesyłam wyrazy nieustającej miłości.

Jaką szczęściarą jest Colette, że dla niej ciąża to dar Niebios. Stop! Ani słowa więcej, bo powrócą strach i łzy. Odsuń od siebie ten problem. Zdecydowałaś, co zrobisz, jeśli to jest i jeśli tego nie ma. Jeśli jest, trzeba będzie wprowadzić w życie ten drugi plan, cóż więcej możesz zrobić?

Musnęła się perfumami za uchem i na piersiach, poprawiła koronki. Delikatnie zapukała do drzwi. – Malcolm? – Wejdź, jestem sam. Niespodzianka – nie leżał w łóżku, lecz siedział w fotelu. Czerwony jedwabny szlafrok, dziwne oczy. Natychmiast instynktownie wyczuła, że musi się mieć na baczności. Zaryglowała drzwi, jak zwykle, i podeszła do niego. – Nie jesteś zmęczony, kochanie? – Tak i nie. To ty odbierasz mi dech. – Wyciągnął dłonie, kiedy podchodziła, serce zabiło mu mocniej, ręce drżały. Przyciągnął ją do siebie, całował jej dłonie, ramiona i piersi. Przez chwilę się nie opierała, ta adoracja sprawiała jej przyjemność, budziła w niej pożądanie. Pochyliła się i pocałowała go, poddając się pieszczotom. Potem, gdy żar ogarniał ją zbyt szybko – serce łomotało jej równie mocno jak jemu – opadła na kolana obok fotela, prawie wyrywając się z jego objęć. – Nie wolno nam – szepnęła bez tchu. – Wiem o tym, ale muszę, tak bardzo cię pragnę… Szukał pulsującymi, gorącymi wargami i jej usta zareagowały. Dłonią zaczął ją głaskać po udzie, podsycając ogień w jej lędźwiach, a potem rozkoszne tortury ogarnęły całe jej ciało, chciałaby się nimi napawać, lecz wycofała się znad krawędzi, szepcząc: – Nie, chéri. Tym razem okazał się jednak zadziwiająco silny, drugą ręką trzymał ją w miłosnym imadle, przekonywał głosem i wargami, coraz namiętniej, lecz w pewnym momencie wykonał gwałtowniejszy ruch i rozdarł go ból. – O Jezu! – Co się stało? Dobrze się czujesz? – zapytała z przestrachem. – Tak, tak, chyba tak. Boże Wszechmogący! – Nim przyszedł do siebie, minęło kilka chwil. Narastający ból ostudził żar, ale ból pożądania pozostał; nowy ból jakby go wzmacniał. Struan drżąc wciąż obejmował Angelique, lecz już bez siły. – Jezu, przepraszam… – Nie przepraszaj, kochanie. Kiedy ona sama odzyskała oddech, wstała i nalała trochę zimnej herbaty, którą Struan miał przy łóżku. W lędźwiach czuła niepokojące nerwowe skurcze, serce jej biło mocno, również nie chciała tego przerywać, lecz musiała. Jeszcze kilka chwil i by się nie zatrzymali. Musi coś wymyślić, by czuć się bezpiecznie, by on był bezpieczny, by obydwoje byli bezpieczni. W mózgu rozbrzmiewała jej głośna litania: „mężczyzna nigdy nie żeni się ze swą kochanką, nic przed ślubem, wszystko natomiast dozwolone po”. Wbijano jej to do głowy od czasu, gdy tylko była w stanie takie sprawy zrozumieć. – Masz – powiedziała cicho, podając mu kubek. Uklękła i obserwowała go: oczy miał zamknięte, na twarzy i szlafroku widać było pot. Jej niepokój i skrępowanie zaczęły po chwili mijać. Położyła dłoń na kolanie Malcolma. Nakrył ją swą dłonią.

– Przebywamy zbyt blisko siebie i to jest dla nas niedobre, Malcolmie – powiedziała łagodnie. Bardzo go lubiła, lecz nie była pewna do końca swej miłości. – To trudne dla nas obojga, chéri. Też cię chcę i też cię kocham. – Tak, ale… ale ty możesz coś na to poradzić – odparł po dłuższej chwili z trudnością, głosem niskim i zbolałym. – Ale nie możemy… nie przed ślubem, nie teraz. Cały wieczór musiał siedzieć i znosić to, że inni mężczyźni tańczą z nią, pożądają jej, a on ledwie może się poruszać, choć jeszcze miesiąc temu był najlepszym tancerzem z nich wszystkich. Rozgoryczenie i ból sięgnęły szczytu. Dlaczego nie teraz? – miał ochotę wrzasnąć – co za różnica ten miesiąc czy dwa? Na miły Bóg… ale dobrze, akceptuję to; podczas ślubu porządna dziewczyna musi być dziewicą, bo inaczej jest kobietą zgubioną; akceptuję, że dżentelmen nie może jej zrobić nic złego przed ślubem, akceptuję to! Na miłość boską, są również inne sposoby. – Wiem, że my, my teraz nie możemy – rzekł gardłowo – ale… Angelique, ale proszę, pomóż mi, proszę. – Ale jak? Znów słowa nie mogły mu przejść przez gardło: na miłość boską, tak jak robią to dziewczyny w domach, całują cię i pieszczą, doprowadzają rzecz do końca. Czy sądzisz, że kochanie się to po prostu rozłożenie nóg i leżenie sobie, jak kawał mięcha? Chcę prostych rzeczy, takich, jakie robią te dziewczyny, bez tego całego wstydu i ceregieli, i cieszą się potem, że jesteś szczęśliwy, „Hej, ty teraz to samo, dobrze, heja?”. Lecz wiedział, że nie może jej tego powiedzieć. Byłoby to całkowicie wbrew zasadom, według jakich go wychowano. Jak to wyjaśnisz damie, którą kochasz, kiedy jest taka młoda i niewyrobiona lub taka samolubna, lub po prostu nie ma o tym pojęcia? Nagle dotarła do niego cała cierpka prawda. Coś się w nim zmieniło. – Masz całkowitą rację, Angelique – powiedział już zupełnie innym tonem – to trudne dla nas obojga. Może byłoby lepiej, gdybyś znowu przeprowadziła się do Przedstawicielstwa Francuskiego, dopóki nie wyjedziemy do Hongkongu. Teraz, kiedy mam się coraz lepiej, musisz dbać o swą reputację. Spojrzała na niego, zaniepokojona zmianą jego nastroju. – Ależ Malcolmie, jest mi wygodnie tu, gdzie jestem, w pobliżu, gdybyś mnie potrzebował. – Och, tak, potrzebuję cię. – Przez twarz przemknął mu cień ironicznego uśmiechu. – Poproszę Jamiego, by poczynił niezbędne przygotowania. Zawahała się, wytrącona z równowagi, niepewna, jak ma się zachować. – Jeśli tego pragniesz, chéri. – Tak będzie najlepiej. Jak sama mówiłaś, taka bliskość jest trudna dla nas obojga. Dobranoc, kochanie, cieszę się, że podobało ci się przyjęcie. Przeszedł ją dreszcz, lecz nie wiedziała, czy jego źródłem było jej ciało, czy to, co usłyszała. Pocałowała Malcolma, gotowa odpowiedzieć na jego namiętność, lecz to nie nadeszło. Co go zmieniło?

– Śpij smacznie, Malcolm, kocham cię. Wciąż nic. Nie szkodzi, pomyślała, mężczyźni są tacy humorzaści i zmienni. Uśmiechnęła się, jakby wszystko było w porządku, odryglowała jego drzwi, przesłała mu czuły pocałunek i weszła do swojego pokoju. Struan patrzył na oddzielające ich drzwi. Były lekko uchylone. Jak zwykle. Lecz nic w ich świecie nie było już tak jak zwykle. Ani te drzwi, ani bliskość Angelique już go nie kusiły. Zmienił się. Nie wiedział czemu, lecz czuł ogromny smutek, czuł się staro; instynkt podpowiadał mu, że bez względu na to, jak będzie ją kochał, jak będzie się starał, to w czasie całego ich wspólnego życia ona nigdy w pełni go nie zaspokoi. Z pomocą laski dźwignął się na nogi i najciszej jak mógł pokuśtykał do biurka. W górnej szufladzie stała buteleczka lekarstwa, którą zachomikował, na wypadek gdyby nadeszła taka noc, że sama myśl o śnie wyda mu się niemożliwa. Wysączył zawartość do końca. Poczłapał ciężko do łóżka. Zgrzytając zębami, położył się i westchnął; ból ustawał. Zupełnie go nie martwiło, że zużył resztki płynu. Czen, Ah Tok lub któryś ze służących dostarczy mu dodatkową porcję, kiedy tylko zażąda. Bo czyż to nie Struanowie zaopatrywali w ten specyfik część Chin? Po drugiej stronie drzwi Angelique, czując zamęt w głowie, wciąż opierała się o ścianę niezdecydowana: wrócić czy pozostawić go w spokoju. Słyszała, jak podchodzi do biurka i otwiera szufladę, ale nie wiedziała po co, słyszała, jak jęknęły sprężyny łóżka i jak Malcolm wydaje z siebie głębokie westchnienie ulgi. To po prostu z bólu i dlatego, że nie możemy, nie teraz, dodawała sobie otuchy, tłumiąc nerwowe ziewnięcie. A także dlatego, że musiał sztywno siedzieć podczas tańców, gdy tymczasem jest najlepszym tancerzem, jakiego znam, czy nie to właśnie przyciągało mnie do niego w Hongkongu? Nie ma w tym nic złego, że chce się kochać. I nie moja wina, że został zraniony. Biedny Malcolm, po prostu jest przemęczony. Jutro zapomni o tym wszystkim i znowu będzie dobrze… Dla mnie lepiej, bym się teraz przeniosła, trzeba mieć na uwadze inne sprawy. Wszystko na pewno będzie dobrze. Wślizgnęła się do łóżka i wkrótce zasnęła, lecz jej sny zapełniły szybko dziwne potwory o wykrzywionych twarzach niemowlaków, śmiały się skrzecząco i szarpały ją, „mama”… „mama”. Na prześcieradle kreśliła krwią wyciekającą jej z palca wciąż od nowa tamte hieroglify – tamte z kapy, wyryte głęboko w jej mózgu – o których znaczenie nie miała odwagi zapytać ani André, ani Tyrera. Coś gwałtownie wyrwało ją ze snu. Senne obrazy znikły. Rozbudzona, niepewnie spojrzała w kierunku drzwi, po części mając nadzieję, że zobaczy w nich Malcolma. Nie było go tam jednak i słyszała, choć niezbyt wyraźnie, jego ciężki, regularny oddech. Ułożyła się więc znowu na poduszkach i rozmyślała. To musiał być odgłos wiatru lub stukająca gdzieś okiennica. Mon Dieu, jestem zmęczona, ale świetnie się bawiłam na tańcach. I jaki śliczny pierścionek mi ofiarował.

Nucąc polkę i zazdroszcząc Johnowi Marlowe’owi sukcesu, najzupełniej pewny, że poradziłby sobie równie dobrze, Phillip Tyrer, prawie tańcząc, podszedł do drzwi „Domu Trzech Karpi” przy małej, wyludnionej bocznej uliczce i energicznie zapukał. W tym miejscu Yoshiwara zdawała się drzemać, lecz niedaleko domy i bary na Main Street wrzały, noc była wczesna, przenikały ją głosy roześmianych, hałaśliwie śpiewających mężczyzn. Od czasu do czasu rozlegało się brzdąkanie samisenu, śmiech i słowa w języku pidgin. Otworzyła się kratka w drzwiach. – Pane, co? – Proszę cię, mów po japońsku. Jestem Taira-san i jestem umówiony. – Ach, tak? – rzucił krzepki służący. – Taira-san, co? Powiadomię mama-san. Kratka zamknęła się. Tyrer czekając bębnił palcami w stare drewno. Cały wczorajszy dzień i wieczór spędził opowiadając sir Williamowi o Nakamie i aranżując pobyt swego nowego nauczyciela. Miał poczucie winy: zataił coś tak istotnego, jak to, że Japończyk umie trochę mówić po angielsku. Ale przecież przysiągł, a słowo Anglika zobowiązywało. Sir William w końcu się zgodził, żeby „Nakama” jawnie występował jako samuraj – synowie rodzin samurajskich w przeszłości miewali kontakty z przedstawicielstwami brytyjskimi bądź francuskimi – rozkazał jednak, żeby Japończyk nie nosił mieczy wewnątrz ogrodzenia Osiedla. Ta sama zasada stosowała się do wszystkich samurajów, nie dotyczyła jedynie strażników Osiedla pod dowództwem oficera, gdy odbywali swe rzadkie, uzgodnione wcześniej patrole ulic. Co więcej, Nakama miał unikać ostentacji w ubiorze, nie zbliżać się do Komory Celnej ani do wartowni i w miarę możności nie pokazywać się za często. Gdyby bakufu go odkryło i zażądało wydania, będzie sam sobie winny i zostanie wydany. Tyrer posłał po Nakamę i zapoznał go z warunkami sir Williama. Bardzo doskwierała mu już tęsknota za Fujiko. – Teraz, Nakama, chcę posłać wiadomość i chciałbym, żebyś ty ją dostarczył. Proszę cię, napisz hieroglify oznaczające „Proszę zaaranżować”… – „Anżować”, proszę? – Ustalić lub zorganizować. „Proszę wyznaczyć mi spotkanie jutro wieczorem z…”. Zostaw wolne miejsce na imię. Hiraga dopiero po pewnym czasie dokładnie zrozumiał, czego od niego wymagają i w jakim celu. Zdesperowany Tyrer wymienił w końcu imię Fujiko i nazwę „Dom Trzech Karpi”. – Ach, „Trzy Karpie” – rzekł wtedy Hiraga. – So ka! Dać wiadomość mama-san, nie pomyl się, zorganizuj twoje widzenie musume jutro, tak? – Tak, proszę. Nakama pokazał mu, jak pisać hieroglify, i Tyrer je skopiował, bardzo z siebie zadowolony, a potem starannie sygnował wiadomość podpisem opracowanym przez Hiragę. Teraz był u celu, przy furtce. – No, szybciej – powiedział cicho, gotowy, chętny i w pełni sprawny. Po pewnym czasie kratka otworzyła się znowu. Za drzwiami stała Raiko.

– Ach, dzień dobry, Taira-san, chce pan, byśmy mówili po japońsku, oczywiście – odezwała się z uśmiechem i lekkim ukłonem, po czym nastąpił potok śpiewnej japońszczyzny, której nie zrozumiał, z wyjątkiem imienia Fujiko powtórzonego kilka razy. Przemowę zakończyło: – Tak mi przykro. – Co? Och, pani przykro? Dlaczego przykro, Raiko-san? Dobry wieczór, mam spotkanie Fujiko… z Fujiko. – Ach, tak mi przykro – powtórzyła cierpliwie – ale Fujiko nie jest dostępna dziś wieczór i nawet przez chwilę nie będzie wolna. Tak mi przykro, ale nie mogę nic zrobić, oczywiście, ona przesyła wyrazy żalu i tak mi przykro, inne damy są równie zajęte. Bardzo mi przykro. Znowu nie zrozumiał wszystkiego, jednak sens wypowiedzi do niego dotarł. Wiedział, że Fujiko nie ma, lecz nie pojmował przyczyny. – Ale list wczoraj… Mój człowiek z posłaniem, Nakama, on przynieść tak? – Och, tak! Nakama-san przyniósł go i tak jak mu powiedziałam, myślałam, że wszystko będzie doskonałe, ale tak mi przykro, nie ma teraz możliwości, żeby pana przyjąć. Tak mi przykro, Taira-san, dziękuję, że pan o nas pamiętał. Dobranoc. – Poczekaj! – krzyknął Tyrer po angielsku, gdy kratka zaczęła się zamykać. – Powiedziała pani, że jej nie ma – mówił błagalnie. – Nie ma tutaj, prawda? Proszę, poczekaj, Raiko-san. Jutro… przepraszam, jutro, Fujiko, tak? – Ach, tak mi przykro. – Raiko potrząsnęła głową ze smutkiem. – Jutro również niemożliwe, naprawdę to dla mnie straszne, że muszę tak powiedzieć. Naprawdę mam nadzieję, że pan zrozumie, tak mi przykro. – Jutro nie? Następnego dnia, tak? – Tyrer był przerażony. Zawahała się, uśmiechnęła, znowu skłoniła się lekko. – Może, Taira-san, być może, ale tak mi przykro, nie mogę nic obiecać. Niech pan będzie łaskaw poprosić Nakamę, by tu przyszedł w ciągu dnia i ja mu powiem. Rozumie pan? Niech pan przyśle Nakamę. Dobranoc. Tyrer z zakłopotaniem popatrzył na drzwi, zaklął z goryczą zacisnął pięści. Miał ochotę coś rozbić. Trwało dobrą chwilę, nim wrócił do siebie po ogromnym rozczarowaniu, które przeżył, a potem, przygnębiony, odwrócił się i odszedł. Hiraga obserwował wszystko przez dziurę w płocie. Gdy Tyrer zniknął za zakrętem, zamyślony wrócił po wijącej się ułożonej z kamieni ścieżce. Ogród dawał złudzenie przestrzeni. Wśród kępek ozdobnych krzewów porozstawiane w nim były małe bungalowy, z których każdy miał werandę. Hiraga ominął jednak wszystkie domki, wszedł w krzaki i zapukał w segment płotu. Segment odchylił się bezgłośnie. Służący ukłonił się. Hiraga skinął głową i poszedł ścieżką prowadzącą do podobnych zabudowań. Większość gospód i domów miała kryjówki i tajemne wyjścia, łączące je z sąsiednimi budynkami, a te, które ośmielały się gościć shishi, zwracały szczególną uwagę na bezpieczeństwo – dla swego własnego dobra. Ta część „Domu Trzech Karpi” przeznaczona była dla bardzo specjalnych gości. Miała własną kuchnię i własne służące, lecz kurtyzany były te same. Na werandzie Hiraga strząsnął

swoje geta – chodaki – i zasunął shōji. – Co on zrobił? – spytał Ori. – Potulnie odszedł. To dziwaczne. – Hiraga potrząsnął głową i siadł naprzeciw niego, lekko skinąwszy w odpowiedzi na głęboki ukłon Fujiko. Wczoraj, gdy tylko dostarczył list Tyrera, wynajął Fujiko na następny dzień. – Czy mogę zapytać dlaczego, Hiraga-san? – spytała rozbawiona Raiko. – Po prostu, by dokuczyć Tyrerowi. – Iiii, sądzę, że on tu zostawił swoje dziewictwo, z Ako. Potem spróbował Meiko, potem Fujiko. Fujiko sprawiła, że oczy wyszły mu na wierzch. Śmiał się razem z Raiko. Lubił ją. Jednak gdy zobaczył Fujiko, osłupiał. Jak jego wróg mógł uważać, że jest atrakcyjna? Była przeciętna, włosy przeciętne, wszystko przeciętne z wyjątkiem oczu – niemodnie dużych. Nie wyjawił jednak swej opinii i schlebiał Raiko, że ma u siebie taki kwiat, który wygląda na szesnaście lat, choć ma już trzydzieści jeden, z czego piętnaście jest kurtyzaną. – Dziękuję, Hiraga-san – uśmiechnęła się Raiko. – Tak, jest cenna, gdyż z jakichś powodów gai-jinowie ją lubią. Lecz proszę, nie zapominaj, że Taira jest naszym klientem i że gai-jinowie nie są tacy jak my. Oni mają skłonność, by związywać się tylko z jedną damą. Proszę, zachęcaj go, gai-jinowie są bogaci, podobno jest ważnym urzędnikiem i może będzie tutaj przebywać przez kilka lat. – Sonnō-jōi. – To wasza sprawa. Wy weźmiecie ich głowy, lecz obiecajcie mi, że nie tutaj, a tymczasem ja wezmę ich bogactwo. – Pozwolisz Oriemu tu zostać? – Ori-san to szczególny młodzieniec – odpowiedziała z wahaniem – bardzo silny, przepełniony gniewem, niespokojny… jest jak krzesiwo. Boję się go. Mogę go przechować dzień czy dwa… ale proszę, pohamujesz go, dopóki będzie moim gościem? W Wierzbowym Świecie jest dość kłopotów, nawet gdy się ich nie szuka. – Dobrze. Czy miałaś jakieś wiadomości o moim kuzynie, Akimoto? – Jest bezpieczny w Hodogai, w „Herbaciarni Pierwszego Księżyca”. – Poślij po niego. – Hiraga wyjął złotego obana z sekretnej kieszeni. Zauważył, jak oczy kobiety błysnęły. – To powinno wystarczyć na posłańca, pokryć wydatki związane z pobytem Akimoto i Oriego i oczywiście jutrzejsze usługi Fujiko. – Oczywiście. – Moneta, dość szczodra zapłata, znikła w jej rękawie. – Ori-san może zostać, dopóki nie stwierdzę, że nadeszła pora, by się przeprowadził, tak mi przykro, a potem odejdzie, zgadza się pan? – Tak. – I jeszcze, tak mi przykro, shishi, ale muszę pana powiadomić, że to jest dla pana bardzo niebezpieczne miejsce. Ten plakat rozesłano do wszystkich zapór. Raiko rozwinęła drzeworyt – portret o powierzchni około jednej stopy kwadratowej. Jego portret. Podpis głosił: „Bakufu ofiaruje nagrodę dwóch koku za głowę tego mordercy, rōnina z Chōshū, który używa wielu nazwisk, między innymi Hiraga”.

– Baka! – rzucił Hiraga przez zęby. – Jak to możliwe? Nikt nigdy nie malował mi żadnego portretu. – Tak i nie. Artyści mają długą pamięć, Hiraga-san. Może to któryś z samurajów biorących udział w potyczce? Chyba że masz gdzieś zdrajcę blisko siebie. To źle, że poszukują cię ważni ludzie. Oczywiście Anjo, ale teraz również Toranaga Yoshi. Przeszył go dreszcz. Zastanawiał się, czy kurtyzanę Koiko zdradzono czy też ona sama jest zdrajczynią. – Dlaczego właśnie on? Raiko wzruszyła ramionami. – Sonnō-jōi, Hiraga-san, nie naprowadź jednak bakufu na nasz ślad. Chciałabym zachować głowę na karku. Przez całą noc Hiraga martwił się z powodu plakatu i rozmyślał, co ma w związku z tym zrobić. Wziął od Fujiko następną czarkę sake. – Ten Taira mnie zadziwia, Ori. – Po co marnować na niego czas. Zabij go. – Później, nie teraz. Obserwowanie jego i ich wszystkich, wystawianie na próby, odgadywanie ich reakcji to jak gra w szachy, której reguły wciąż się zmieniają. Fascynujące… jeśli tylko przyzwyczaisz się do ich smrodu. – Dzisiaj powinniśmy byli zrobić to, co ja chciałem: zabić go i porzucić jego ciało obok wartowni, tak by wina spadła na nich. – Ori z irytacją przesunął dłoń po zaroście, który pokrywał jego wygoloną czaszkę i twarz. Lewą łopatkę miał zabandażowaną, a ramię wciąż na temblaku. – Jutro mnie dokładnie ogolą i poczuję się znowu jak samuraj; Raiko ma fryzjera, któremu może ufać. Niemniej, ogolonego czy nie, ta wymuszona bezczynność przyprawia mnie o szaleństwo. – A twoje ramię? – Rana jest czysta. Swędzi, ale to dobre swędzenie. – Ori uniósł ramię. – Nie mogę podnieść wyżej, ale zmuszam się, by każdego dnia robić niewielki postęp. Byłoby trudno posłużyć się nim w walce. Karma. Ale jeśli chodzi o tego gai-jina, Tairę, gdybyśmy go zabili, nie niosłoby to żadnego ryzyka; ani dla nas, ani dla domu. Mówiłeś, że jest skryty i nikomu nie powiedział, że się tu wybiera. – Owszem, ale przecież nic nie stało na przeszkodzie, żeby powiedział, i właśnie tego nie rozumiem. Oni są nieprzewidywalni. Wciąż zmieniają zdanie, mówią jedno, a potem postępują wręcz przeciwnie, ale nie z wyrachowania, nie tak jak my to robimy, nie tak jak my. – Sonnō-jōi! Jego zabójstwo doprowadziłoby gai-jinów do szaleństwa. Powinniśmy to zrobić następnym razem, kiedy przyjdzie. – Nie, w tej chwili jest dla nas zbyt cenny. Wyjawi mi ich tajemnice, dowiem się, jak ich upokorzyć, jak ich zabijać setkami i tysiącami, gdy tylko wykorzystamy ich, by złamać bakufu. – Hiraga wyciągnął rękę z czarką. Fujiko uśmiechając się natychmiast ją napełniła. – Byłem nawet w biurze wodza wszystkich Igirisu, pięć kroków od niego. Mam dostęp do

najwyższych władz gai-jinów! Gdybym tylko lepiej mówił ich językiem! Był zbyt ostrożny, by ujawnić Oriemu prawdziwy zakres swojej wiedzy czy też sposób, w jaki nakłonił Tyrera, by ten go przeszmuglował z przedstawicielstwa – a już zwłaszcza nie opowiedziałby tego w obecności tej dziewczyny. Uśmiechnięta i całkowicie oddana, przez cały wieczór napełniała ich czarki, a jednocześnie słuchała chciwie, udając, że ich rozmowa wcale jej nie interesuje. Chciałaby zadać tysiące pytań, jednak była zbyt dobrze wyszkolona, by robić takie rzeczy. – Po prostu słuchaj, uśmiechaj się, udawaj, że jesteś tępa, że jesteś tylko zabawką – wbijała im wszystkim w głowy mama-san – a w rezultacie sami, bez przynaglania, powiedzą ci wszystko, co chcesz wiedzieć. Słuchaj, uśmiechaj się, obserwuj, pochlebiaj im i sprawiaj, by czuli się szczęśliwi, jedynie wtedy będą szczodrzy. Nigdy nie zapominaj, że ich poczucie szczęścia mierzy się złotem, które jest twym jedynym celem i jedynym zabezpieczeniem. – W Edo – mówił Hiraga – ten Taira zachowywał się naprawdę dzielnie, dziś wieczór był jak tchórz. Fujiko, jaki on jest w łóżku? Uśmiechnęła się, by ukryć zdziwienie, że ktokolwiek może być aż tak niedelikatny. – Tak jak każdy młody mężczyzna, Hiraga-san. – Oczywiście, ale jak on wygląda? Czy proporcje są zachowane: duży mężczyzna, duża dzida? – Ach, tak mi przykro – spuściła wzrok, nadała głosowi pokorne brzmienie – ale damy Wierzbowego Świata mają przykazane, by nigdy nie rozmawiać o jednym kliencie z innym klientem, bez względu na to, kim oni są. – Czyżby wasze zasady stosowały się do gai-jinów? – spytał Hiraga. Ori zaśmiał się cicho. – Nic z niej nie wydostaniesz, ani z żadnej z nich, już próbowałem. Przyszła Raiko-san i zbeształa mnie, że pytam! Odwieczne prawa Yoshiwary obowiązują nawet w stosunku do gai-jinów, wyjaśniła mi. Możemy mówić ogólnie, ale co się tyczy konkretnych klientów: Baka, ne! Naprawdę była zła. Obydwaj się zaśmieli, lecz Fujiko dostrzegła, że w oczach Hiragi nie ma wesołości. Udała, że tego nie zauważa; chciała go uspokoić, a jednocześnie zastanawiała się, jak mu będzie musiała służyć dziś wieczór. – Tak mi przykro, Hiraga-san – powiedziała – ale moje doświadczenie nie jest duże, zarówno jeśli chodzi o młodych, starych, jak i w średnim wieku. Jednak doświadczone damy powiadają, że rozmiar nie gwarantuje satysfakcji ani jemu, ani jej i że młodzi ludzie są zawsze najlepszymi i najbardziej zadowalającymi klientami. Zaśmiała się w duchu na to wyświechtane kłamstwo. Chciałabym kiedyś powiedzieć prawdę: młodzi ludzie są najgorszymi klientami, wymagają najwięcej, dostarczają najmniej satysfakcji. Wszyscy jesteście beznadziejnie niecierpliwi, macie mnóstwo wigoru, wymagacie wielu wejść, wytwarzacie kałuże esencji, lecz dajecie mało ukontentowania i rzadko jesteście hojni. Najgorsze jednak jest to, że dziewczyna, choćby bardzo się starała tego uniknąć, może się zakochać w jakimś młodym człowieku, a to

prowadzi do jeszcze większej męki, do katastrofy i przeważnie do samobójstwa. Starzy są dwadzieścia razy lepsi. – Niektórzy młodzieńcy – odpowiedziała nie wprost – są niewiarygodnie nieśmiali, mimo że dobrze wyposażeni. – To ciekawe. Ori, wciąż nie mogę uwierzyć, że ten Taira po prostu potulnie odszedł. Ori wzruszył ramionami. – To nieważne, ale gdyby leżał martwy, spałbym dzisiaj lepiej. Zresztą, cóż innego mógł zrobić? – Wszystko. Mógł kopniakiem rozwalić drzwi, przecież umówiony termin to umówiony termin, a to, że Raiko nie przygotowała zamiany, jest dodatkową zniewagą. – Drzwi i płot są za mocne, nawet dla nas. – Więc powinien wyjść na główną ulicę, wziąć pięciu, dziesięciu czy dwudziestu swoich ludzi, przyprowadzić ich tutaj i rozwalić płot. Jest ważnym urzędnikiem, w przedstawicielstwie słuchali go i oficerowie, i żołnierze. Po czymś takim Raiko przez rok, a nawet dłużej, biłaby przed nim czołem i zapewniłaby mu wszelkie usługi, jakich by tylko zechciał. My też musielibyśmy uciekać po kryjomu. W ten sposób bym właśnie postąpił, gdybym był takim ważnym urzędnikiem jak on. – Hiraga uśmiechnął się, a Fujiko opanowała się, by nie zadrżeć. – To sprawa twarzy. A przecież oni doskonale rozumieją, co to twarz. Broniliby swojego głupiego przedstawicielstwa do ostatniego człowieka, a potem ich flota obróciłaby Edo w perzynę. – Czyż nie o to nam właśnie chodzi? – Tak. – Hiraga się zaśmiał. – Ale nie wtedy, gdy jesteś bezbronny i płaszczysz się, występując w roli ogrodnika. Naprawdę czułem się nagi! Znów napełniono im czarki. Hiraga spojrzał na Fujiko. Zwykle, nawet jeśli towarzyszka wieczoru nie była szczególnie atrakcyjna, jego męskość i sake pobudzały go. Dziś wszystko przedstawiało się inaczej. Przebywał w Yoshiwarze gai-jinów, dziewczyna z nimi spała, była więc zbrukana. Może Oriemu się spodoba, pomyślał, i odpowiedział uśmiechem, by zachować twarz. – Zamówisz trochę jedzenia, co, Fujiko? Najlepszego, jakie jest w domu. – Natychmiast, Hiraga-san. Odeszła pośpiesznie. – Posłuchaj, Ori – szepnął Hiraga tak, że nikt nie mógł ich podsłuchać. – To coś naprawdę niebezpiecznego. – Wyjął zwinięty plakat. – Dwa koku? – Ori był wstrząśnięty. – Każdego to skusi. Jesteś podobny do tego tutaj, może niezupełnie, ale strażnicy przy zaporach mogą cię zatrzymać. – Raiko mówi to samo. Ori podniósł na niego wzrok. – Joun był artystą. Dobrym artystą. – Pomyślałem o tym i zastanawiałem się, jak go złapali i w jaki sposób udało im się go złamać. On zna wiele tajemnic shishi, wie, że Katsumata planuje napad na shōguna. – To odrażające… pozwolić się złapać żywcem. Jest jasne, że nas infiltrują. – Ori

zwrócił rysunek. – Dwa koku skusiłyby każdego, nawet najbardziej oddaną sprawie mamasan. – Też o tym pomyślałem. – Zapuść brodę albo wąsy, to by pomogło. – Tak, to by pomogło. – Hiraga był zadowolony, że Ori jest w pełni władz umysłowych i może znowu dawać swe cenne rady. – To dziwne uczucie, kiedy się wie, że opublikowano ten portret. – Jestem silniejszy z każdym dniem – przerwał milczenie Ori – i za parę dni pojadę do Kioto i dotrę do Katsumaty, by ostrzec go przed Jounem. – Tak, to dobry pomysł, bardzo dobry. – A co z tobą? – Jestem bezpieczny wśród gai-jinów, bezpieczniejszy tam niż gdziekolwiek indziej. Dopóki ktoś mnie nie zdradzi. Akimoto jest w Hodogai, posłałem po niego, zdecydujemy razem. – Dobrze. Byłoby dla ciebie bezpieczniej, gdybyś natychmiast starał się dostać do Kioto, zanim roześlą te wizerunki po całym Tōkaidō. – Nie. Taira stanowi zbyt cenne źródło informacji, by z niego nie skorzystać. Na wszelki wypadek schowam tam miecze. – Weź rewolwer, mniej rzuca się w oczy. Ori wsunął prawą dłoń pod yukatę, odsunął ją od ramienia i podrapał się po bandażu. Hiragę zaskoczył widok złotego krzyżyka na złotym łańcuszku wokół jego szyi. – Czemu to nosisz? – Bawi mnie to – odparł Ori, wzruszając ramionami. – Pozbądź się tego, Ori. Łączy cię to z wypadkami na Tōkaidō, z Shorinem i z nią. Krzyżyk stwarza niepotrzebne zagrożenie. – Wielu samurajów jest chrześcijanami. – Tak, ale ona może poznać ten krzyżyk. To szaleństwo tak ryzykować. Jeśli chcesz coś takiego nosić, spraw sobie jakiś inny. – Ten właśnie mnie bawi – oznajmił Ori po chwili milczenia. Hiraga widział, że Ori jest nieugięty, przeklął go w duchu, lecz uznał, że jego obowiązkiem jest ochrona ruchu shishi, ochrona sonnō-jōi i właśnie nadszedł na to czas. – Zdejmij go natychmiast! Oriemu krew napłynęła do twarzy. Na jego wargach trwał półuśmiech, lecz wiedział, że go wyzwano. Miał prosty wybór: odmówić i umrzeć lub usłuchać. Koło jego głowy zabrzęczał komar. Zlekceważył go, nie chcąc wykonywać nagłych ruchów. Powoli jego prawa dłoń odciągnęła łańcuszek od szyi, zrywając go. Krzyżyk i łańcuszek zniknęły w kieszeni rękawa. Potem Ori umieścił obie dłonie na tatami i skłonił się nisko. – Masz rację, Hiraga-san, to niepotrzebne ryzyko. Proszę cię, przyjmij moje przeprosiny. Hiraga odkłonił się bez słowa. Dopiero wtedy się odprężył, a Ori wyprostował.

Obydwaj mężczyźni wiedzieli, że związek między nimi się zmienił. Na zawsze. Nie stali się wrogami, ale już nie byli przyjaciółmi. Sprzymierzeńcy, ale nie przyjaciele. Już nigdy. Kiedy Ori ujął swą czarkę i podniósł ją, pijąc do Hiragi, poczuł zadowolenie: panował nad swoją wściekłością tak mocno, że nawet nie drżały mu palce. – Dziękuję. Hiraga wypił z nim, nachylił się i nalał im obu. – A teraz Sumomo. Opowiedz mi o niej. – Prawie nic nie pamiętam. – Ori otworzył wachlarz i odpędził komara. – Mama-san Noriko powiedziała mi, że Sumomo pojawiła się jak duch, ze mną na noszach, nie powiedziała jej prawie nic, tylko to, że doktor gai-jinów rozciął mnie i znowu zaszył. Zapłaciła połowę długów Shorina i namówiła ją, by mnie ukryła. Sumomo zapytała tylko o Shorina i o to, co z nim się stało, a potem prawie się nie odzywała. Kiedy z Edo wrócił posłaniec z wiadomością od ciebie, natychmiast udała się do Shimonoseki. Jedyna informacja, jaka od niej dotarła, to że Satsuma przygotowują się do wojny i że baterie Chōshū znowu zbombardowały statki gai-jinów w cieśninie, zmuszając je do odwrotu. – Dobrze. Opowiedziałeś jej wszystko o Shorinie? – Tak. Szczegółowo mnie wypytała, a potem stwierdziła, że będzie pomszczony. – Czy zostawiła jakąś wiadomość lub list mama-san? Ori wzruszył ramionami. – Mnie nie zostawiła nic. Może Noriko coś ma, pomyślał Hiraga. Nie szkodzi, to może poczekać. – Dobrze wyglądała? – Tak. Zawdzięczam jej życie. – Tak. Pewnego dnia zechce odebrać ten dług. – Odpłacając jej, odpłacam tobie i czczę sonnō-jōi. Siedzieli w milczeniu. Każdy z nich zastanawiał się, co tak naprawdę myśli ten drugi. Nieoczekiwanie Hiraga się uśmiechnął. – Dzisiaj w Osiedlu mieli wielkie święto: wstrętna muzyka i picie; to ich zwyczaj, kiedy mężczyzna chce się żenić. – Wychylił łapczywie zawartość czarki. – To sake jest dobre. Jeden z kupców… mężczyzna, którego pociąłeś na Tōkaidō, żeni się z tą kobietą. Ori osłupiał. – Tą kobietą od krzyżyka? Ona jest tutaj? – Dziś ją widziałem. – Więc tak! – powiedział Ori jakby do siebie, a potem dopił swoje sake i nalał im obu. Odrobina płynu rozlała się na tacę. – Wychodzi za mąż? Kiedy? Hiraga wzruszył ramionami. – Nie wiem. Widziałem ich dziś razem, on chodzi z dwiema laskami, jak kaleka. Poważnie go zraniłeś, Ori. – Dobrze. A ona, ta kobieta, jak wyglądała? Hiraga zaśmiał się. – Barbarzyńsko, Ori, zupełne błazeństwo. – Opisał krynolinę. I uczesanie. Potem wstał i

sparodiował jej chód. Wkrótce obaj mężczyźni prawie tarzali się po tatami ze śmiechu. – Piersi odsłonięte aż dotąd, zdeprawowana! Właśnie zanim tu przyszedłem, zerknąłem przez okno. Mężczyźni jawnie ją ściskali, ona i mężczyzna ściskali się wzajemnie, kręcąc się w czymś w rodzaju tańca na oczach wszystkich, w rytm tych okropnie brzmiących instrumentów, nie można nazwać tego muzyką! Podrzucała spódnicami, tak że widziałeś wszystko prawie do samej góry i marszczone białe majtasy do kostek. Nigdy bym w to nie uwierzył, gdybym nie zobaczył na własne oczy, lecz ona przechodziła od mężczyzny do mężczyzny jak dziwka za jedno sen, a wszyscy wiwatowali. Ten głupiec, który się z nią żeni, po prostu siedział w fotelu i uśmiechał się, wyobraź to sobie! – Próbował nalać sake, lecz butelka była pusta. – Sake! Drzwi natychmiast się otworzyły, weszła na kolanach pokojówka z dwiema flaszkami, nalała i uciekła. Hiraga beknął, sake już na niego działało. – Zachowywali się jak zwierzęta. Bez swych armat i statków są godni najwyższej pogardy. Ori spojrzał przez okno, ku morzu. – Co to było? – Hiraga nagle zrobił się czujny. – Wyczułeś niebezpieczeństwo? – Nie, to nic nie było. Hiraga się nachmurzył. Pamiętał, jak wrażliwy jest Ori na różne zewnętrzne emanacje. – Masz ze sobą miecze? – Tak. Raiko ich pilnuje. – Nie znoszę, gdy nie mam mieczy u pasa. – Tak. Pili w milczeniu przez pewien czas, a potem wniesiono jedzenie, małe półmiski gotowanej ryby, ryżu, sushi, sashimi i potrawę portugalską zwaną tempura – ryba i jarzyny zanurzone w mące ryżowej i mocno wysmażone. Dopóki około 1550 roku nie pojawili się u ich wybrzeży Portugalczycy, będący tu pierwszymi Europejczykami, Japończycy nie znali techniki smażenia żywności. Kiedy Hiraga z Orim się nasycili, posłali po Raiko, by przekazać jej swoje pochwały. Nie życzyli sobie towarzystwa gejszy, więc mama-san skłoniła się i wyszła. – Możesz odejść, Fujiko. Jutro przyjdę tutaj po zachodzie słońca. – Tak, Hiraga-san. – Fujiko skłoniła się bardzo nisko, zadowolona, że ją zwalniają i nie będzie musiała dalej pracować. Raiko poinformowała ją wcześniej, że wynagrodzenie jest szczodre. – Dziękuję za ten zaszczyt. – Oczywiście nic z tego, co słyszysz i widzisz, nie powinno być przekazane ani Tairze, ani żadnemu gai-jinowi, nikomu. Zaszokowana gwałtownie uniosła głowę. – Oczywiście, że nie, Hiraga-sama. – Gdy zobaczyła jego oczy, serce podeszło jej do gardła. – Oczywiście, że nie – powtórzyła ledwie dosłyszalnie, skłoniła się głową aż do tatami i głęboko przerażona wyszła. – Ori, ryzykujemy, gdy słucha nas ta kobieta. – Z każdą z nich ryzykujemy. Ale ona nigdy się nie ośmieli, inne też nie. – Ori

wachlarzem odgonił nocne owady. – Zanim odjedziemy, uzgodnimy z Raiko cenę i niech dopilnuje, by umieszczono Fujiko w domu niskiej klasy, gdzie będzie zbyt zajęta, by płatać figle, no i pozostanie z dala od gai-jinów i bakufu. – Dobrze. To rozsądna rada, choć może się to okazać drogie. Raiko mówi, że Fujiko jest dla jakichś powodów wyjątkowo popularna wśród gai-jinów. – Fujiko? – Tak. Dziwne, ne? Raiko powiada, że ich zachowanie jest tak różne od naszego. – Hiraga zauważył krzywy uśmiech Oriego. – Co? – Nic. Jutro będziemy mogli jeszcze porozmawiać. Hiraga skinął głową, osuszył ostatnią czarkę, po czym wstał, zdjął nakrochmaloną yukatę, w jakie zwykle zaopatrywały klientów wszystkie domy i gospody, i ponownie się ubrał w zwykłe kimono wieśniaka, prymitywny turban i słomiany kapelusz kulisa. Na ramiona założył pusty kosz dostawczy. – Czy jesteś w tym przebraniu bezpieczny? – Tak, dopóki nie będę musiał zdjąć kapelusza i dopóki mam to. – Hiraga pokazał dwie wydane przez Tyrera przepustki: jedną dla Japończyków, drugą dla Anglików. – Strażnicy przy bramie i na moście są czujni, a żołnierze w nocy patrolują Osiedle. Nie ma godziny policyjnej, ale Taira ostrzegł mnie, bym był ostrożny. Kiedy Ori, z zamyśloną miną, zwrócił mu przepustki, Hiraga wpakował je do rękawa. – Dobranoc, Ori. – Tak, dobranoc, Hiraga-san. – Ori spojrzał na niego z dziwnym wyrazem twarzy. – Chciałbym wiedzieć, gdzie mieszka ta kobieta. – Tak? – Oczy Hiragi się zwęziły. – Tak. Chciałbym wiedzieć, gdzie ona mieszka. Dokładnie. – Prawdopodobnie mogę to wybadać. I co wtedy? Cisza gęstniała. Ori rozmyślał. Nie jestem tego dzisiaj pewien, szkoda, że nie, lecz za każdym razem, kiedy pozwalam myślom bujać swobodnie, wspominam tamtą noc. Moje nie kończące się falowanie. Gdybym ją wtedy zabił, byłby z tym koniec, lecz skoro wiem, że ona żyje, jestem zauroczony. Ona mnie prześladuje. To głupie, głupie, ale zaczarowano mnie. Ona jest zła, odrażająca, wiem, ale wciąż jestem zaczarowany i jestem pewien, że dopóki ona żyje, będzie mnie nawiedzać. – I co wtedy? – spytał ponownie Hiraga. Ori starał się, by twarz nie odzwierciedlała jego myśli. Posłał mu bezbarwne spojrzenie bez wyrazu i wzruszył ramionami.

20 ŚRODA, 15 PAŹDZIERNIKA – Jesteś w ciąży? – André Poncin patrzył na Angelique rozszerzonymi ze zdziwienia oczami. – Tak – odparła cichym, spokojnym głosem. – Rozumiesz… – To wspaniale, wszystko się znakomicie układa! – wykrzyknął. Na jego twarzy wyraz zaskoczenia ustąpił promiennemu uśmiechowi; Struan, ten brytyjski dżentelmen, obszedł się niestosownie z niewinną dziewczyną i jeśli nadal chce pozostać dżentelmenem, nie będzie mógł wykręcić się od rychłego ślubu. – Pani, czy mogę ci złożyć gratu… – Cicho, André, nie, nie możesz i nie mów tak głośno, ściany mają uszy, zwłaszcza tutaj, prawda? – wyszeptała. Czuła się okropnie i dziwiło ją, że jest w stanie opowiadać wszystko z takim spokojem i lekkością. – Widzisz, niestety, ojcem nie jest monsieur Struan. Poncin przestał się uśmiechać, ale tylko na chwilę. – Żartujesz oczywiście, ale dlaczego tak… – Posłuchaj tylko, proszę. – Angelique przysunęła bliżej swe krzesło. – Zostałam zgwałcona w Kanagawie… Patrzył na nią osłupiały, gdy opowiadała mu to, co według niej się wydarzyło, co postanowiła potem zrobić i jak do tej pory trzymała tę straszną sprawę w sekrecie. – Mój Boże, biedna Angelique, biedne stworzenie, jakie to wszystko dla ciebie straszne. – Tyle tylko zdołał wymamrotać. Był do głębi poruszony. Kolejny fragment układanki wpasował się na swoje miejsce. Sir William, Seratard i Struan doszli do wniosku, że nie należy rozpowiadać o operacji przeprowadzonej przez doktora Hoaga w Kanagawie. A już zwłaszcza informacja ta nie powinna dotrzeć do uszu Angelique. Obaj lekarze uważali, że tak będzie lepiej z medycznego punktu widzenia. „Po co ją niepotrzebnie denerwować? Jest i tak dostatecznie wystraszona tym, co zdarzyło się na Tōkaidō”. A teraz już zupełnie nie ma powodu, żeby ją o tym informować, pomyślał André, zaskoczony dziwnymi wyrokami losu. Zaczął głaskać Angelique po ręce. Zmusił się do tego, by nie myśleć o własnych kłopotach, a tylko o siedzącej przed nim dziewczynie. Przyglądał się jej: spokojna i poważna, oczy przejrzyste, uosobienie niewinności. Zaledwie kilkanaście godzin temu królowała na balu, najwspanialszym, jaki kiedykolwiek wydano w Yokohamie. I to wszystko sprawiało, że teraz jej opowiadanie wydawało się całkowicie nierealne. – Czy to się rzeczywiście wydarzyło? Naprawdę? Podniosła uroczyście dłoń. – Przysięgam na Boga. – Złożyła ręce z powrotem na kolanach. Poncin patrzył na nią: miała na sobie jasnożółtą suknię z krynoliną i mały pomarańczowy kapelusik. Trzymała parasolkę. Oszołomiony potrząsnął głową. – Nieprawdopodobne. Był dojrzałym mężczyzną, wielokrotnie uczestniczył w podobnych męsko-damskich

tragediach. Czasami wciągnięty przez zwierzchników, w niektóre sam się wplątał, wiele z nich stymulował. Większość – jeśli nie wszystkie – wykorzystywał dla dobra Sprawy, dla Francji: dla Rewolucji, Wolności – Braterstwa – Równości, dla cesarza Ludwika Napoleona, dla kogoś lub czegoś aktualnie popularnego. A przede wszystkim dla siebie. Czemuż by nie? – myślał. Co Francja zrobiła dla mnie? Co dla mnie zrobi? Nic. A ta Angelique albo za chwilę się załamie – jej spokój ma w sobie coś nierealnego – albo jest taka jak inne kobiety, które znam: z gruntu zepsute, gotowe sprytnie dostosować prawdę do swych własnych celów. A może jest jak ci, których strach doprowadził do ostateczności: przekroczyli pewną barierę i stali się wyrachowani bardziej, niżby wskazywał na to ich wiek. – Słucham? – Muszę usunąć tę przeszkodę, André. – Masz na myśli aborcję? Jesteś przecież katoliczką! – Tak jak ty. To jest sprawa między mną a Bogiem. – A spowiedź? Musisz się wyspowiadać. W najbliższą niedzielę musisz pójść i… – To sprawa między mną a księdzem, a potem Bogiem. Najpierw trzeba usunąć tę przeszkodę. – To jest wbrew prawu boskiemu i ludzkiemu. – I robiono to już całe wieki przed potopem. – Jej głos stał się ostrzejszy. – Czy ty wszystko wyznajesz na spowiedzi? Rozwiązłość jest też wbrew „boskiemu prawu”, prawda? Zabijanie również jest wbrew wszystkim prawom. Przyznasz? – Kto mówi, że ja kogokolwiek zabiłem? – Nikt. Ale najprawdopodobniej zabiłeś lub przyczyniłeś się do wielu śmierci. Żyjemy w okrutnych czasach. André, potrzebuję twojej pomocy. – Narażasz się na wieczne potępienie. O tak, wylałam z tego powodu morze łez, pomyślała ponuro, choć jej oczy miały nadal niewinny wygląd. Nienawidziła Poncina, okropne było dla niej to, że musiała mu okazać zaufanie. Tego ranka obudziła się wcześnie i leżała w łóżku, rozmyślając, rozważając wielokrotnie swój plan i nagle przyszło jej do głowy, że powinna nienawidzić mężczyzn. To oni powodują wszystkie nasze kłopoty: ojcowie, mężowie, bracia, synowie i księża… księża są najgorsi, wielu z nich to lubieżnicy i dewianci, kłamcy, którzy wykorzystują kościół do swych własnych zgniłych celów; choć co prawda, niektórzy z nich są świętymi. Księża i inni mężczyźni sterują naszym światem, rujnują go tak, że kobiety nie mogą na nim żyć. Nienawidzę ich wszystkich, z wyjątkiem Malcolma. Nie nienawidzę go, jeszcze nie. Nie wiem, czy go naprawdę kocham, nie wiem, co to miłość, ale lubię go bardziej niż innych znanych mi mężczyzn i rozumiem go. Co do innych… Bogu dzięki, że wreszcie otworzyły mi się oczy! Patrzyła na Poncina ufnie i błagalnie. Niech cię licho, że muszę całkowicie zdać się na ciebie, ale Bogu dzięki, przejrzałam cię na wylot. Malcolm i Jamie mają rację. Chodzi ci wyłącznie o to, by mieć wpływ na firmę Struanów albo doprowadzić do jej upadku. To przekleństwo, że muszę

zaufać jakiemukolwiek mężczyźnie. Gdybym tylko była teraz w Paryżu albo choćby w Hongkongu. Tam jest mnóstwo kobiet, które mogłabym dyskretnie poprosić o pomoc, ale tu nie mam nikogo. Te dwie wiedźmy? Wykluczone! Nienawidzą mnie i są moimi wrogami. – Proszę, pomóż mi. – W jej oczach ukazało się kilka łez. Westchnął. – Porozmawiam jeszcze dziś z Babco… – Zwariowałeś? Nie waż się go wciągać. Ani Hoaga. Nie, André, wszystko starannie przemyślałam. Żaden z nich. Musimy znaleźć kogoś innego. Burdelmamę. Popatrzył na nią, zaskoczony spokojem, z jakim to mówiła, i logiką jęj rozumowania. – Masz na myśli mama-san? – wyjąkał. – A kto to taki? – No… to taka kobieta, Japonka, która zarządza tutejszym burdelem, zawiera umowy na usługi dziewcząt, negocjuje ceny, przydziela dziewczęta. I tak dalej. – Nie miałam na myśli kogoś takiego – odparła, marszcząc czoło. – Słyszałam, że przy drodze jest pewien dom. – Mój Boże! Chodzi ci o „Niesforną Nelly”… w Mieście Pijaków? Nie poszedłbym tam za tysiąc luidorów. – Czy tego domu nie prowadzi przypadkiem siostra pani Fortheringill? Tej słynnej pani Fortheringill z Hongkongu? – Skąd o tym wiesz? – O mój Boże, André, czyż jestem głupiutką bigoteryjną Angielką? – powiedziała z irytacją. – Każda Europejka w Hongkongu wie o tym przybytku, choć wszystkie udają, że nic o nim nie słyszały i nie poruszają tego tematu otwarcie. I wszystkie, z wyjątkiem najgłupszych, wiedzą, że ich mężowie chadzają do chińskich domów albo mają azjatyckie utrzymanki. Taka hipokryzja. Nawet ty byłbyś zdziwiony, gdybyś usłyszał, o czym kobiety rozmawiają w zaciszu swych pokojów, gdy nie ma mężczyzn. W Hongkongu mówiono, że jej siostra otworzyła tu dom. – To zupełnie co innego, to coś dla marynarzy, pijaków, hulaków i innych mętów. Niesforna Nelly nie jest siostrą pani Fortheringill, tylko tak twierdzi, i prawdopodobnie odpala jakąś dolę za używanie jej nazwiska. – A więc gdzie chodzisz „dla przyjemności”? – Do Yoshiwary – wyjaśnił, zdumiony tą rozmową i tym, że sam potrafi mówić tak otwarcie. – Masz jakieś ulubione miejsce, ulubiony dom, w którym jesteś w dobrych stosunkach z mama-san? – Tak. – Znakomicie. Pójdziesz tam dziś wieczorem i weźmiesz napój, jakiego one używają. – Co? – Mój Boże, André, bądź rozsądny! To jest poważna sprawa i jeśli nie zdołamy jej rozwiązać, nigdy nie zostanę panią Noble House, a więc i nie będę mogła wspomagać… pewnych poczynań. – Zauważyła, że celnie dobrała słowa i była z siebie zadowolona. – Idź

tam dzisiaj i poproś ją o ten napój. Nie pytaj swej dziewczyny ani żadnej innej, najprawdopodobniej nie będą wiedziały. Poproś od razu patronne, tę mama-san. Możesz powiedzieć, że „dziewczynie” minął termin. – Nie wiem, czy one mają taki specyfik. – Nie bądź naiwny – uśmiechnęła się dobrodusznie. – Oczywiście, że mają, muszą mieć. – Zaczęła wygładzać swą rękawiczkę. – Kiedy usunie się tę trudność, wszystko będzie wspaniale, ja i Malcolm pobierzemy się na Gwiazdkę. Nawiasem mówiąc, doszłam do wniosku, że lepiej, abym się wyprowadziła z apartamentów Struana do czasu naszego ślubu; on z każdym dniem nabiera sił. Dziś po południu wracam do Przedstawicielstwa Francuskiego. – Czy to rozsądne? Lepiej chyba, żebyś została blisko niego. – W zwykłych okolicznościach tak. Jednak trzeba zachować pozory, a jeszcze ważniejsze jest to, że po zażyciu tego specyfiku przez dzień lub dwa nie będę się na pewno zbyt dobrze czuła. Gdy wszystko się skończy, pomyślę, czy powinnam wrócić. Wiem, że mogę na tobie polegać, mój przyjacielu. – Wstała z krzesła. – Jutro o tej samej porze? – Jeśli niczego nie uda mi się uzyskać, prześlę ci wiadomość. – Nie. Lepiej spotkajmy się tu w południe. Wiem, że mogę na tobie polegać – obdarzyła go najmilszym ze swych uśmiechów. Przeszły mu ciarki po plecach, z powodu tego uśmiechu, ale również dlatego, że od tej pory, bez względu na to, co się stanie, Angelique już zawsze będzie od niego zależna. – Te hieroglify… te napisane na prześcieradle, pamiętasz je? – zapytał. – Tak – odparła, zdziwiona nagłą zmianą tematu. – Dlaczego o to pytasz? – Czy mogłabyś je narysować? Może bym je rozpoznał, może coś znaczą. – Były narysowane na kapie, a nie na prześcieradle. Jego… jego krwią. – Głęboko westchnęła, sięgnęła po pióro i zanurzyła je w kałamarzu. – Zapomniałam ci powiedzieć jeszcze o jednym. Kiedy się obudziłam, zobaczyłam, że nie mam krzyżyka, który nosiłam od dziecka. Zniknął. Szukałam wszędzie, ale nie znalazłam. – Ukradł go? – Tak przypuszczam. Niczego innego nie wziął. Mam trochę biżuterii, ale jej nie ruszył. Niezbyt wiele warta, ale więcej niż ten krzyżyk. Poncin wyobraził sobie, jak Angelique leży w łóżku, bezwładna, w rozciętej od góry do dołu koszuli, a ręce gwałciciela ściągają łańcuszek, krzyżyk błyszczy w świetle księżyca, a potem lub przedtem, gwałciciel rozsuwa jej nogi. Ten obraz, rzeczywisty i pełen erotyzmu, spowodował, że Poncin poczuł pulsujący przypływ krwi. Przesunął wzrokiem po dziewczynie, a ona pochyliła się nad biurkiem, nie zdając sobie sprawy z jego pożądania. – Proszę – wręczyła mu papier. Wziął go w dłoń. Na palcu błysnął mu sygnet, z którym się nigdy nie rozstawał. Litery niczego mu nie przypominały. – Przykro mi, ale to nic nie znaczy. Nie wyglądają nawet na chińskie hieroglify… chińskie czy japońskie, bo to pismo jest takie samo. – Nagle coś przyszło mu do głowy. Odwrócił kartkę i „achnął”. – Tōkaidō! To właśnie jest napisane! – Pobladł. – Przepisałaś

je do góry nogami. Tōkaidō łączy te wszystkie wydarzenia! Chciał, żebyś wiedziała, żeby całe Osiedle wiedziało, i rzeczywiście wiedzielibyśmy, gdybyś tylko opowiedziała o zajściu! Ale dlaczego? – Nie, nie wiem. – Przyłożyła drżące dłonie do skroni. – Może… nie wiem. On na pewno już nie żyje, monsieur Struan go postrzelił, na pewno już teraz nie żyje. André zakłopotany wahał się, rozważał wszystkie za i przeciw. – Ponieważ powierzyliśmy sobie tak wiele tajemnic, a ty najwyraźniej potrafisz ich dochować, musisz mi wybaczyć, ale trzeba, byś jeszcze o czymś wiedziała. – I opowiedział jej o operacji, którą przeprowadził Hoag. – To nie była wina doktora Hoaga, w żaden sposób nie mógł znać prawdy. To ironia losu, ale obaj lekarze uważali, że nie należy cię o tym informować, chcieli zaoszczędzić ci udręki. – To przez Babcotta i przez jego narkotyk przydarzyło mi się to wszystko – wymamrotała, a Poncin poczuł, że robi się mu zimno. – A zatem tamten człowiek żyje? – Nie wiemy. Hoag nie dawał mu zbytnich szans. Dlaczego ten diabeł chciał, by wiedziano o jego postępku? – Czy są jeszcze jakieś inne tajemnice związane z tą straszną sprawą, których mi nie zdradziłeś? – Nie. Dlaczego on chciał nadać temu rozgłos? Grał zucha? Przez dłuższą chwilę Angelique stojąc przyglądała się temu, co sama narysowała. Nieruchomo, tylko jej pierś podnosiła się i opadała w miarę oddechu. Potem bez słowa wyszła. Drzwi zamknęły się za nią cicho. Poncin potrząsnął głową zdziwiony i dalej wpatrywał się w papier. Tyrer mieszkał razem z Babcottem w małym bungalowie przyległym do siedziby Przedstawicielstwa Brytyjskiego. Teraz przy pomocy Nakamy ćwiczył się w japońskiej kaligrafii. – Proszę, powiedz mi, jak jest po japońsku: dziś, jutro, pojutrze, następny tydzień, następny rok i jak nazywają się miesiące. – Tak, Taira-san. – Hiraga wymawiał powoli kolejne japońskie słowa i patrzył, jak Tyrer zapisuje je fonetycznie łacińskimi literami. Potem zapisał obok japońskie znaki, a następnie obserwował, jak Tyrer je kopiuje. – Pan dobry uczeń. Zawsze stawi kreski w tej samej korejności, wtedy rekko, a potem nie zapomni. – Tak, zaczynam rozumieć. Dziękuję ci za pomoc – powiedział Tyrer uprzejmie. Lubił te lekcje pisania i czytania, a także lubił uczyć Japończyka. Zauważył, że Nakama jest bardzo inteligentny i pojętny. Ćwiczyli słówka, dopóki Tyrera nie zadowolił rezultat, a wtedy oznajmił: – Dobrze. Dziękuję. Proszę, pójdź teraz do Raiko-san i potwierdź moje jutrzejsze spotkanie. – Potwierdź, jak proszę? – Upewnij się. Sprawdź, czy moje spotkanie jest pewne. – A, rozumi. – Hiraga potarł podbródek, pociemniały od jednodniowego zarostu. – Idę teraz potwierdzić. – Wrócę po obiedzie. Proszę, żebyś tu był. Poćwiczymy mówienie, a ty powiesz mi coś

więcej o Japonii. Jak powinno to brzmieć po japońsku? – Hiraga powiedział mu. Tyrer zapisał słówka fonetycznie w swoim zeszycie, wypełnionym słowami i zwrotami, i powtórzył zdanie kilkakrotnie, aż był z siebie zadowolony. Już miał zwolnić Hiragę, gdy nagle przyszło mu coś do głowy. – Co oznacza „rōnin”? – zapytał. Hiraga zastanawiał się przez chwilę, po czym wyjaśnił najprościej, jak potrafił. Ale nie wspomniał o shishi. – A więc ty jesteś rōnin; wyjęty spod prawa. – Hai. Tyrer podziękował mu i pozwolił odejść. Stłumił ziewnięcie. Ostatniej nocy źle spał, nieoczekiwana odmowa Raiko wywróciła jego świat do góry nogami. Do diabła z Raiko, do diabła z Fujiko, pomyślał, wkładając cylinder. Miał zamiar pójść na High Street do klubu na lekki obiad. Do diabła z nauką japońskiego i do diabła ze wszystkim, głowa mnie boli i nigdy nie nauczę się tego okropnie trudnego języka. – Nie bądź śmieszny – powiedział sam do siebie głośno. – Oczywiście, że się nauczysz. Masz do dyspozycji Nakamę i André, dwóch znakomitych nauczycieli, dziś zjesz dobrą kolację, wypijesz butelkę szampana w wesołym towarzystwie i pójdziesz do łóżka. I nie posyłaj do diabła Fujiko, wkrótce znowu będziesz z nią spał. O Boże, mam taką nadzieję! Dzień był pogodny i w zatoce roiło się od statków. Do klubu zmierzali kupcy. – Cześć, André! Cieszę się, że cię widzę. Zjadłbyś ze mną lunch? – Dziękuję ci, ale nie – odparł Poncin nie zatrzymując się. – Co się stało? Wszystko w porządku? – Nic się nie stało. Zjemy innym razem. – Jutro? – Ta opryskliwość zupełnie nie pasowała do André. Do diabła, a ja chciałem go zapytać, co powinienem… – Ja zjem z tobą, jeśli pozwolisz, Phillipie – wtrącił McFay. – Oczywiście, Jamie. Wyglądasz, jakbyś miał kaca, stary. – Mam. Ty wyglądasz podobnie. To było przyjęcie! – Owszem. Jak się czuje Malcolm? – Niezbyt dobrze. Między innymi właśnie o nim chciałbym z tobą pogadać. Znaleźli wolne miejsca. Sala była zadymiona, duszna i zatłoczona, a obecni w niej mężczyźni odziani jak zwykle w surduty. Usiedli przy stoliku w rogu. Chińscy służący roznosili tace: rostbef, kurczaki, ryby zapiekane w cieście, zupa rybna, kornwalijskie placki, yorkshirskie puddingi, solona wieprzowina, curry i misy ryżu do chińskich łapek, a do tego wszystkiego whisky, rum, dżin, porter, szampan, czerwone i białe wino oraz kufle piwa. Przy każdym gościu leżała packa na muchy. McFay machnął packą. – Chciałbym cię poprosić, żebyś porozmawiał z Malcolmem, nie wspominając jednak, że to z mojej inicjatywy, i powiedział mu, jak to by było dobrze, gdyby nie zwlekając powrócił do Hongkongu. – Ależ Jamie, jestem pewien, że powróci, nie potrzebuję go namawiać. Nie będzie mnie

słuchał, bo dlaczegóż by miał mnie słuchać? Co się takiego stało? – Chodzi o jego matkę. To już chyba nie jest tajemnica. Nie powtarzaj mu tego, ale ona w każdym liście poleca mi, bym go zmusił do powrotu. A ja nic, do cholery, nie mogę zrobić! A kiedy jeszcze do Hongkongu dotrze wiadomość o przyjęciu i formalnych zaręczynach… – McFay wzniósł oczy ku górze. – Ajajaj! Stąd do Edo wszystko będzie w gównie. Mimo że McFay był całkowicie poważny, Tyrer się zaśmiał. – Już i tak wszystko jest nim pokryte. Odchody cuchną jak nigdy przedtem. Ogród przy przedstawicielstwie po kolana pokryto warstwą nowego nawozu. – Tak? – Szkot zmarszczył czoło i pociągnął nosem. – Nie zauważyłem. Jak smakuje curry? – zwrócił się do jednego z sąsiadów. – Ostre, Jamie – odparł tamten i wypluł kawałek kości kurczaka na pokrytą trocinami podłogę. – Jem dokładkę. Tyrer skinął na kelnera, który przesuwał się obok, ale młodzian o wyszczerzonym uśmiechu udał, że go nie widzi. – Hej, kelner, dew neh loh moh! – zawołał McFay z irytacją. – Dużo curry, migiem, heja! Kupcy i handlarze zaczęli się śmiać, drwić i pokrzykiwać słysząc te chińskie przekleństwa, a kapelan z batalionu Szkotów, który jadł wykwintny posiłek ze swym anglikańskim odpowiednikiem dla batalionu dragonów oraz pastorem z Osiedla, popatrzył na Jamiego z wyrzutem. Przed McFayem postawiono energicznie krwisty befsztyk. – Curry, pan, dużo tak mig-mig curry, heja – powiedział młody służący z promiennym uśmiechem. – Na litość boską, to rostbef! – McFay zniecierpliwiony odsunął talerz. – Przynieś curry, do diabła! – Ja wezmę zapiekanego kurczaka – powiedział pośpiesznie Tyrer. Służący gderając poszedł do kuchni i zaczął się tam trząść ze śmiechu. – Fay z Noble House wybuchnął jak beczka prochu, gdy pod ten jego kartoflany nos podsunąłem rostbef, udając, że według mnie to curry. Ajajaj! Z radości omal nie narobiłem w portki. – Służący trzymał się za brzuch. – Dokuczanie cudzoziemskim diabłom to większa zabawa niż chędożenie! Inni śmieli się razem z nim, gdy nagle szef kuchni zdzielił kelnera po twarzy. – Słuchaj, ty brudny kutasie, a i wy wszyscy. Macie nie dokuczać cudzoziemskim diabłom z Noble House, chyba że Czen z Noble House na to pozwoli. Teraz zanieś curry Fayowi z Noble House i nie napluj do talerza, bo nakarmię cię bitkami z twych własnych jąder. – Ajajaj, plucie do jedzenia dla cudzoziemskich diabłów to coś zupełnie normalnego, szanowny szefie kuchni – wymamrotał młodzieniec. Głowa omal mu nie odpadła od uderzenia. Wziął również talerz z zapiekanym kurczakiem i pośpieszył wykonać polecenie. Talerz z curry i misa ryżu rąbnęły na stół przed McFayem.

– Pan, curry, pan chce nie szkodzi, heja. Młodzieniec wrócił na zaplecze, przeklinając w duchu. Głowa go bolała, ale czuł satysfakcję, bo choć nie śmiał się sprzeciwić rozkazom szefa kuchni, to jednak gdy niósł dla Anglików potrawy, cały czas trzymał w talerzu brudny kciuk. – Grubiański drań – powiedział Jamie. – Stawiam dziesięć dolarów przeciwko orzechom, że ten psubrat napluł do jedzenia. – Jeśli jesteś tego taki pewien, dlaczego na niego krzyczałeś? – Tyrer zaczął kroić grubą skórkę pasztetu. – Tego mu było trzeba. Im wszystkim to się należy, a na dokładkę solidny kopniak w tyłek. – McFay z apetytem zajadał żółtawe papkowate curry z baraniną i ziemniakami, w którym pływały oka tłuszczu. – Słyszałem, że przemyciłeś z Edo samuraja, który mówi trochę po angielsku. Tyrer omal nie udławił się kęsem kurczaka. – To bzdury! – Więc dlaczego, na miłość boską, zrobiłeś się prawie fioletowy? Rozmawiasz ze mną, McFayem z Noble House! Daj spokój, Phillipie, nie możesz oczekiwać, że uda ci się zachować tu taką rzecz w tajemnicy. Podsłuchiwano cię. – Na czoło Jamiego wystąpiły krople potu od pikantnej potrawy, którą jadł. Co pewien czas odganiał dłonią muchy. – To tak ostre, że mogą ci odpaść jaja, ale dość dobre. Chcesz spróbować? – Nie, dziękuję. McFay z apetytem jadł dalej. Potem, między kolejnymi kęsami, powiedział twardym, choć nadal konfidencjonalnym tonem: – Jeśli nie powiesz mi o nim wszystkiego otwarcie, stary, oczywiście tylko do mojej wiadomości, to daję ci słowo, że natychmiast przekażę tę informację jemu – McFay łyżką wskazał na Nettlesmitha, wydawcę „Yokohama Guardian”, który z zainteresowaniem spoglądał w ich stronę. Trochę curry skapnęło na obrus. – Gdy Wiluś dowie się z gazety o twojej tajemnicy, wścieknie się tak, że jeszcze nigdy czegoś podobnego nie widziałeś. Tyrera nagle opuściło uczucie głodu. – Ja… to prawda, że pomogliśmy uciec z Edo jednemu buntownikowi – oznajmił niepewnie. – Teraz znajduje się on chwilowo pod ochroną Jej Królewskiej Mości. Niestety, nie mogę powiedzieć niczego więcej. Tajemnica urzędowa. – Pod ochroną Jej Królewskiej Mości, co? – McFay popatrzył na Tyrera badawczo. – Tak, wybacz. Usta mam zasznurowane, ani słowa więcej. Tajemnica państwowa. – Ciekawe. – McFay skończył swoją porcję i krzyknął, że chce dokładkę. – Nikomu nie pisnę słowa. – Przykro mi, ale przysiągłem dochować tajemnicy. – Tyrer pocił się, jak to zwykle bywało w Azji, z wyjątkiem zimowych i wiosennych miesięcy. Ale także ze zdenerwowania, że jego sekret wyszedł na jaw. Uznał, że może być zadowolony ze sposobu, w jaki rozmawia z Jamiem, bez wątpienia najważniejszym kupcem w Yokohamie. – Jestem pewien, że to rozumiesz. McFay skinął uprzejmie głową, pozornie skupiony na posiłku. – Doskonale rozumiem,

stary. Natychmiast jak skończę, udzielę Nettlesmithowi informacji. – Nie ośmielisz się! – Tyrer był wystraszony. – Państwowa taj… – Dyrdymały z tą tajemnicą państwową – syknął McFay. – Po pierwsze, nie wierzę ci, po drugie, nawet gdyby to była prawda, my mamy prawo wiedzieć, to my jesteśmy państwem, na Boga, a nie ta zgraja dyplomatycznych nicponi, którzy nie potrafiliby nawet wypieprzyć się z najprostszej sytuacji. – Słuchaj… – Słucham. Opowiadaj, Phillipie, albo przeczytasz o tym w popołudniowym wydaniu. – McFay uśmiechnął się anielsko, wytarł z talerza resztki sosu kromką chleba, a kiedy zjadł, beknął, odsunął krzesło od stołu i zaczął wstawać. – Sam sobie będziesz winien. – Zaczekaj! – Wszystko? Zgadzasz się powiedzieć mi wszystko? – Jeśli przysięgniesz, że zachowasz to dla siebie – odparł ponuro Tyrer. – Dobrze, ale nie tutaj. Bezpieczniej będzie w moim biurze. Chodźmy. Co nowego, Gabrielu? – rzucił, gdy przechodzili obok Nettlesmitha. – Przeczytaj wydanie popołudniowe, Jamie. Wkrótce wojna w Europie, okropności w Ameryce, tu też kluje się wojna. – To, co zwykle. Zatem do zobaczenia. – Dzień dobry, panie Tyrer. – Nettlesmith omiótł badawczym spojrzeniem Tyrera, który drapał się zamyślony. – Mam sygnalny egzemplarz ostatniego rozdziału „Wielkich nadziei” – zwrócił się ponownie do McFaya. Jamie gwałtownie przystanął, Phillip również. – Cholera, nie wierzę ci. – Dziesięć dolarów i obietnica, że dowiem się pierwszy. – O czym? – W razie gdybyś wiedział coś ciekawego. Mam do ciebie zaufanie. – Przebiegłe oczy znów popatrzyły na Tyrera, który usiłował zachować obojętny wyraz twarzy. – Dziś po południu, Gabrielu? Nie zawiedziesz mnie? – Dobrze, na godzinę, żebyś nie mógł skopiować, mam to wyłącznie do własnej dyspozycji. Musiałem użyć wszelkich swych wpływów na Fleet Street, żeby to zdo… – Ukraść. Dwa dolary? – Osiem, ale dostaniesz ją po Norbercie. – Moje ostatnie słowo: osiem i czytam pierwszy. – Plus informacja z prawem do pierwodruku? Dobrze. Jesteś dżentelmenem i erudytą, Jamie. Będę u ciebie w biurze o trzeciej. Przez otwarte okno w swoim pokoju Tyrer słyszał, jak w kapitanacie dzwon okrętowy zadzwonił osiem razy. Oparł stopy na biurku i drzemał. Tego popołudnia przepuścił ćwiczenia z kaligrafii. Nie musiał patrzyć na zegar nad kominkiem. Wiedział, że jest czwarta. Na pokładzie statków zaczynała się pierwsza popołudniowa wachta – psia wachta – dwugodzinna, trwająca od czwartej do szóstej, a potem druga od szóstej do ósmej. Dalej normalne czterogodzinne wachty, aż do czwartej rano następnego dnia. Marlowe wyjaśnił

mu kiedyś, że psie wachty wymyślono po to, by można było przeprowadzać rotację załóg. Tyrer ziewnął i otworzył oczy. Jeszcze pół roku temu, pomyślał, nie słyszałem o psich wachtach ani nawet nie byłem na okręcie, a teraz słysząc dzwony okrętowe, rozpoznaję godzinę równie dokładnie, jakbym posługiwał się zegarem. Zegar kominkowy wybił czwartą. Zgadza się. Za pół godziny mam spotkanie z sir Williamem. Ci Szwajcarzy to potrafią robić zegarki! Lepiej niż my. Do diabła, gdzie się podział Nakama? Czyżby uciekł? Powinien wrócić już parę godzin temu. I o co, do cholery, chodzi sir Williamowi? W Bogu nadzieja, że nie odkrył mojej tajemnicy. Pewnie chce, abym przepisał jakieś depesze. Że też mam najładniejszy charakter pisma w całym przedstawicielstwie! Miałem być tłumaczem, a nie urzędnikiem! Cholera, cholera, cholera! Wstał znużony, uporządkował papiery i pochyliwszy się nad umywalką zaczął usuwać atrament z palców. Rozległo się pukanie do drzwi. – Proszę. Za Hiragą stał angielski sierżant i jakiś żołnierz. Obaj mieli postawione bagnety na karabinach i obaj byli gniewni. Hiraga zaś posiniaczony, rozczochrany, poszarzały z wściekłości i prawie nagi – bez kapelusza, bez zawoju na głowie; wieśniacze kimono niemal w strzępach. Sierżant, trzymając bagnet w pogotowiu, popchnął Japończyka do przodu i zasalutował. – Złapaliśmy go, jak wspinał się przez płot, proszę pana. Już mieliśmy tego diabła cacy uciszyć. Miał przepustkę, podpisaną przez pana. Jest prawdziwa? – Tak, tak, prawdziwa. – Skonsternowany Tyrer podszedł bliżej. – On jest tutaj gościem, sierżancie, gościem sir Williama i moim; to nauczyciel japońskiego. – Nauczyciel, co? – spytał sierżant ponuro. – No więc niech pan powi temu pieprzonemu nauczycielowi, żeby nie wspinoł sie na płoty, nie uciekoł, nie nosił samurajskiej fryzury, nie straszył ludzi i nie walczył jak wór pełen kocurów. Jeden z moich ludzi mo złamaną rękę, a drugi mo złamany nos. Jak go następnym razem złapiem na tym, nie będziem uważać. Obaj żołnierze odmaszerowali. Tyrer zamknął drzwi, podszedł do kredensu i przyniósł trochę wody. – Masz. Hiraga potrząsnął głową, dławiąc się ze złości. – Proszę. Chcesz może piwa lub sake? – Iie. – Proszę… no usiądź i powiedz, co się stało. Hiraga zaczął wyrzucać z siebie wyjaśnienia po japońsku. – Gomen nasai, Igirisu dōzo. – Przepraszam, proszę mów po angielsku. Hiraga z wysiłkiem przeszedł na angielski i opowiadał, zacinając się z gniewu. – Dużo straży przy bramie i na moście. Ja iść przez bagno, iść przez woda i płot. Ten żołnierz mnie widzi, ja staję, kłania i wyciąga przepustka, oni mnie na ziemia. Warka, ale ich za dużo. – Potem zaczął wyrzucać z siebie potok japońszczyzny, pełną jadu zapowiedź odwetu.

Gdy minął mu atak złości, Tyrer stwierdził: – Przykro mi, ale to wszystko twoja wina… – Rzucił się do tyłu, gdy Hiraga na niego ruszył. – Przestań! – powiedział ze złością. – Żołnierz miał rację. Samurajowie przerażają ludzi! Sir William uprzedzał cię, żebyś był ostrożny, ja też ci mówiłem, prosiliśmy cię, żebyś zachował ostrożność. – Byłem uprzejmy, zachowywałem się poprawnie! – oznajmił Hiraga gniewnie po japońsku. – Te niewychowane małpy napadły na mnie, wyciągałem przepustkę, niełatwo ją było znaleźć. Małpy, zabiję ich wszystkich. Serce waliło Tyrerowi, a w ustach miał słodkawy smak strachu. – Słuchaj, musimy to jakoś razem rozwiązać, jak najszybciej. Jeśli sir William się o tym dowie, może wyrzucić cię z przedstawicielstwa! Ty i ja musimy to jakoś rozwiązać, rozumiesz? – Iie! Co znaczy rozwiązać, proszę? Tyrer był wdzięczny za to „proszę”, ale nadal żywił obawy. Ten facet jest z pewnością jednym z najbardziej niebezpiecznych, agresywnych i zapalczywych samurajów w Japonii. Na szczęście nie ma broni. – „Rozwiązać” oznacza, że należy dojść do porozumienia. Musimy rozwiązać ten problem, musimy… ty i ja, znaleźć sposób, jak mógłbyś tu bezpiecznie przebywać. Rozumiesz? – Hai. So desu ka! Wakarimasu. Taira-san ja ty rozwiązać probrem. – Hiraga powstrzymywał gniew. – Proszę, co pan proponuje? Przepustka niedobra dla żołnierz. Człowiek co mnie widzieć, nienawidzi. Jak rozwiązać ta sprawa? – Po pierwsze… po pierwsze, mamy taki dobry angielski zwyczaj: gdy chcemy rozwiązać jakiś poważny problem, pijemy herbatę. Hiraga patrzył na niego, nie rozumiejąc. Tyrer zadzwonił i polecił Czenowi, chłopcu numer jeden, podać herbatę. Chińczyk zerkał na Hiragę podejrzliwie, a za plecami chował groźnie wyglądający tasak. Gdy czekali na herbatę, Tyrer usiadł na krześle i patrzył z powagą przez okno. Bardzo pragnął zapytać Japończyka o Fujiko, ale był zbyt dobrze wychowany, by napomknąć o tym bezpośrednio. Niech piekło pochłonie tego typa, pomyślał, mógłby z własnej inicjatywy coś mi powiedzieć, a nie kazać mi czekać. Wie przecież, jak się niepokoję. Muszę go nauczyć angielskich manier, pouczyć, żeby nie tracił panowania nad sobą, żołnierze mieli całkowitą rację. Muszę zrobić z niego angielskiego dżentelmena. Ale jak? I jeszcze jest ten pienińsko przebiegły cholerny Jamie. Dziś po lunchu poszedł z McFayem do jego biura. McFay wmusił w niego kieliszek brandy i po kilku minutach Tyrer wszystko mu opowiedział. – Och, Phillipie, jesteś taki inteligentny – stwierdził McFay z niekłamanym zachwytem. – Ten chłoptaś to prawdziwa kopalnia złota, trzeba mu tylko będzie zadawać właściwe pytania. Czy powiedział ci, skąd pochodzi? – Chōshū, tak chyba mówił.

– Chciałbym z nim porozmawiać… prywatnie. – Jeśli spotka się z tobą, inni się o tym dowiedzą i wieści dotrą… dotrą wszędzie. – Jeśli ja o tym wiem, Norbert na pewno też już wie. I bakufu wie… nie są przecież głupcami. Wybacz, ale tu nie ma tajemnic, wielokrotnie ci to mówiłem. – W porządku, poproszę go. Ale spotkacie się tylko w mojej obecności. – Posłuchaj, Phillipie, to nie jest naprawdę konieczne, masz tyle pracy. Nie chciałbym zabierać ci czasu. – Tak albo nie! – Jesteś twardym człowiekiem – McFay westchnął. – W porządku. – I jeszcze gdybym dostał do przeczytania ostatni rozdział, za darmo, powiedzmy jutro. Załatw to z Nettlesmithem. – Równie dobrze moglibyśmy się złożyć, dlaczego tylko ja mam płacić tę zdumiewającą sumę ośmiu dolarów! – A więc nie ma spotkania i zawiadamiam sir Williama. Tyrer uśmiechnął się do siebie na wspomnienie kwaśnej miny McFaya. – Cza, pan, dużo, mig, mig. – Czen postawił tacę. Nie miał już ze sobą tasaka, zostawił go jednak tuż za drzwiami. Tyrer, poważny i skupiony, nalał herbaty sobie i Hiradze, dodał mleka i cukru i rozkoszując się, zaczął popijać gorący, ciemny napar. – O, jak dobrze. Hiraga zrobił to samo. Musiał całą siłą woli powstrzymać się, by nie krzyczeć łykając parzący płyn i by dopić do końca tej najobrzydliwszej cieczy, jakiej w życiu kosztował. – Dobre, co? – Tyrer uśmiechał się promiennie, odstawiając filiżankę. – Nalać ci jeszcze? – Nie, nie, dziękuję. Angierski zwyczaj, tak? – Angielski i amerykański, owszem, ale nie francuski. Francuzi – Tyrer wzruszył ramionami – nie mają wyczucia smaku. – Ah, so ka? – Hiraga wyczuł lekceważący ton. – Francuskie to nie to samo, co angierskie? – zapytał, udając nieświadomego i wstrzymując się z okazywaniem złości. – Jako żywo, nie! Jesteśmy zupełnie inni. Oni są na kontynencie, my jesteśmy wyspiarzami jak wy. Inne zwyczaje, inna kuchnia, rząd, wszystko, i oczywiście Francja nie jest tak potężna jak Brytania. – Tyrer wsypał jeszcze jedną łyżeczkę cukru, zadowolony, że wściekłość Japończyka gdzieś się rozwiała. – Zupełnie inni. – Ach tak? Angria i Francja… wojny? – Kilkadziesiąt razy w historii. – Tyrer zaśmiał się. – Ale w innych wojnach: sojusznicy. Byliśmy sojusznikami w ostatnim konflikcie. – Opowiedział mu w skrócie o wojnie krymskiej, potem o Napoleonie Bonapartem, Rewolucji Francuskiej i o obecnym cesarzu Ludwiku Napoleonie. – Jest siostrzeńcem Bonapartego, skończony bufon. Bonaparte taki nie był, ale to najgorszy człowiek, jaki się kiedykolwiek urodził, jest odpowiedzialny za śmierć setek tysięcy ludzi. Gdyby nie Wellington i Nelson, i nasza armia, zawojowałby cały świat. Rozumiesz, o czym mówię?

– Nie każde słowo, ale rozumiem. – Pojmował sens tego wszystkiego, ale nie mógł pojąć, jakże to znamienitego generała można uważać za kogoś złego. – Proszę darej, Tairasan. Przez chwilę Tyrer kontynuował wykład z historii, a potem stwierdził: – Teraz wróćmy do twoich spraw. Kiedy szedłeś tu z Yoshiwary, wartownicy nie robili ci trudności? – Nie, udawam, że niosę warzywa. – To dobrze. A przy okazji, czy widziałeś Raiko-san? – Tak. Fujiko niemożriwe jutro. – Och. Nic nie szkodzi – Tyrer wzruszył ramionami, choć przeżywał tortury. Hiraga dostrzegł jednak to ogromne rozczarowanie i delektował się nim. Sonnō-jōi, pomyślał posępnie. Powinien był wykupić usługi Fujiko dla siebie, ale nie zależało mu na tym. „Ponieważ płacisz dobrze, choć nie tak jak gai-jin, zgadzam się – powiedziała Raiko. – Ale on ma z nią iść do łóżka pojutrze. Nie chciałabym, by znalazł sobie inną”… – Nakama-san – ciągnął Tyrer – widzę jedyny skuteczny sposób, by ci tu zapewnić bezpieczeństwo: nie powinieneś nigdy stąd wychodzić. Nie będę cię więcej posyłał do Yoshiwary. Powinieneś tu pozostać, wewnątrz przedstawicielstwa. – Repiej, Taira-san, zostać w wiosce, znareźć bezpieczny dom. Za płotem bezpieczniej. Każdy dzień ja przyjść, gdy wschód arbo gdy ty chcieć uczyć i robić rekcje. Ty dobry nauczycier, sensei. To rozwiązuje probrem, tak? Tyrer wahał się. Nie chciał wypuszczać go spod kurateli, ale też jego bliska obecność nie była mu już potrzebna. – Dobrze, jeśli pokażesz mi, gdzie to dokładnie jest, i powiadomisz mnie, gdybyś zechciał się przenieść gdzie indziej. – Zgoda – powiedział natychmiast Hiraga. – Proszę, ty mówi żołnierzom, że ja móc być tu i w wiosce. – Tak, powiem. Jestem pewien, że sir William się zgodzi. – Dziękuję, Taira-san. Powie też żołnierzom, że jeśri atak znowu, to ja biorę katana. – Nie waż się! Zakazuję ci, sir William zakazał tego! Żadnej broni, żadnych mieczy! – Proszę, powie żołnierzom, żaden atak, proszę. – Dobrze, powiem, ale jeśli będziesz tu nosił miecz, zostaniesz zabity, zastrzelą cię! – Proszę, żaden atak. Wakatta? Tyrer nie odpowiedział. Wakatta to tryb rozkazujący od wakarimasu ka – „czy rozumiesz?”. – Dōmo. Z powstrzymywaną gwałtownością, którą Tyrer prawie czuł węchem, Nakama ponownie podziękował i powiedział, że powróci o zachodzie, by zaprowadzić go do bezpiecznego domu i będzie gotów odpowiedzieć na każde zadane pytanie. Skłonił się sztywno. Tyrer zrobił to samo. Kiedy się odwrócił, by wyjść, Tyrer zobaczył, jak rozległe są siniaki na plecach i nogach Japończyka.

Tej nocy wiał zmienny wiatr, powierzchnię morza łamały krótkie fale. Na redzie okręty floty stały na kotwicy i gotowały się do snu. Marynarze z pierwszej wachty, którzy rozpoczynali służbę o ósmej wieczór, znajdowali się już na swoich miejscach. Ponad pięćdziesięciu mężczyzn siedziało w celach za rozmaite przewinienia. Sześciu – bardziej lub mniej targanych strachem – splatało dla siebie samych bicze z dziewięciu rzemieni; o świcie mieli otrzymać po pięćdziesiąt razów za naruszenie porządku i żołnierskiej dyscypliny, jeden z nich zagroził, że skręci kark bosmanowi pederaście, trzech wdało się w bójkę, inny ukradł porcję rumu, a jeszcze inny sklął oficera. Dziewięć pogrzebów morskich wyznaczono na wczesny ranek. Izolatki na wszystkich sześciu okrętach wypełnione były cierpiącymi na dyzenterię, biegunkę, krup, koklusz, szkarlatynę, świnkę, choroby weneryczne, przepuklinę lub rozmaite urazy chirurgiczne – to, co zwykle, z wyjątkiem czternastu niebezpiecznych przypadków ospy na statku flagowym. Chorym zalecano przeważnie puszczanie krwi i radykalne przeczyszczenie – większość lekarzy była po prostu cyrulikami, kilku pacjentów miało jednak szczęście: zaordynowano im tynkturę doktora Collisa, którą ten wynalazł podczas wojny krymskiej i dzięki której o trzy czwarte obniżyła się śmiertelność na dyzenterię. Wystarczyło sześć kropli ciemnego, zawierającego opium płynu i kiszki chorego zaczynały się uspokajać. W Przedstawicielstwie Brytyjskim wszyscy przygotowywali się do kolacji i do najbardziej wyczekiwanej pory dnia: wieczornej pogawędki. Omawiano dzisiejsze wydarzenia – dzięki Bogu, jutro ma przybyć statek pocztowy – rozmawiano w gronie przyjaciół, śmiano się z pieprznych plotek, wspominano bal zaręczynowy, mówiono o problemach w interesach, spekulowano na temat wybuchu wojny, ktoś napomknął o ostatnio przeczytanej książce, ktoś inny napisał opowiadanie lub ułożył wiersz. Snuto opowieści o burzach na morzu, o polarnych krainach lub pustyniach, o wyprawach do egzotycznych zakątków Imperium Brytyjskiego – Nowej Zelandii, Afryki i Australii, z których znano zaledwie rejony przybrzeżne – albo na Dziki Zachód Ameryki i Kanady. Wspominano gorączkę złota w Kalifornii oraz podróże do hiszpańskiej, francuskiej albo rosyjskiej części Ameryki – Dmitri pożeglował kiedyś z San Francisco na północ do rosyjskiej Alaski, głównie wzdłuż słabo opisanego na mapach zachodniego wybrzeża. Każdy z mężczyzn mówił o dziwnych krajobrazach, jakie widział, o dziewczynach, których kosztował, o wojnach, których był świadkiem. Dobre wino, drinki, fajka, tytoń z Wirginii, kilka szklaneczek na dobranoc w klubie, potem pacierze i spać. Zwykły wieczór Anglika na terenach Imperium Brytyjskiego. Niektórzy gospodarze wyspecjalizowali się w śpiewach i recytacji albo w czytaniu wyjątków z interesujących powieści. Dziś wieczór goście specjalnie zaproszeni przez Norberta Greyfortha – każdy z nich musiał przysiąc dochowania tajemnicy – mieli wysłuchać ostatniego rozdziału powieści Dickensa. Greyforth, kiedy tylko udostępniono mu na godzinę egzemplarz pisma, zagonił wszystkich swych pięćdziesięciu urzędników do przepisywania. „Jeśli informacja o tym przedostanie się na zewnątrz, wszyscy zostaniecie zwolnieni” – zagroził.

W klubie nadal omawiano wczorajszy bal i debatowano nad tym, jak by tu urządzić następny. – Może co tydzień rąbnąć coś podobnego? Mógłbym codziennie oglądać, jak Anielskie Cycki fika nogami i pokazuje swoje majtki, tak samo jak Niesforną Nellie Fortheringill… – Przestań ją nazywać Anielskie Cycki, bo oberwiesz! – Ma anielskie cycki i jest Anielskie Cycki! Przy wtórze okrzyków i gwizdów zaczęła się bójka. Przyjmowano zakłady. Dwaj rywale, Lunkchurch i Grimm, obaj kupcy, stanęli do pojedynku, usiłując się nawzajem obić do nieprzytomności. Naprzeciwko, po drugiej stronie ulicy, przy nadbrzeżu, stał w ogrodzie duży ceglany budynek Przedstawicielstwa Brytyjskiego. Na podwórzu znajdował się maszt, a całość otoczono obronnym ogrodzeniem, jak większość ważnych siedzib. Sir William ubrany był do kolacji, podobnie jak jego gość, admirał. Obaj wściekli. – Cholerne psubraty! – oświadczył admirał, bardziej niż zwykle czerwony na twarzy. Podszedł do kredensu i nalał sobie kolejną dużą whisky. – To się w głowie nie mieści. – Absolutnie. – Sir William odłożył zwój i popatrzył gniewnie na Johanna i Tyrera, których miał przed sobą. Godzinę temu posłaniec przyniósł zwój od japońskiego gubernatora, który wysłał go w imieniu bakufu. – Przepraszam, to bardzo pilne. List nie był jednak napisany jak zwykle po holendersku, ale po japońsku. Za zgodą Seratarda Johann dobrał do współpracy jednego z przebywających właśnie w Yokohamie francuskich jezuitów i przetłumaczyli zgrubnie pismo, a Tyrer sformułował je natychmiast w poprawnej angielszczyźnie. Wiadomość pochodziła od Rady Starszych, a podpisana była przez Anja. Komunikat w formie depeszy. Z rozkazu shōguna, przesłanego z Kioto, wstępny termin spotkania z rōjū i mającego się odbyć tego samego dnia spotkania z shōgunem, ustalony pierwotnie na za dziewiętnaście dni, zostaje przesunięty o trzy miesiące, gdyż Jego Wysokość nie wróci przed tą datą. Zawiadamiam Was o tym, zanim odbędzie się narada ustalająca szczegóły. Druga rata podarunku odroczona jest o trzydzieści dni. Pełne szacunku i uniżone zawiadomienie.

– Johann – sir William mówił lodowatym głosem – czy określiłbyś to jako wyjątkowo niegrzeczne, nieuprzejme i nikczemne? – Sądzę, że tak by to można określić – stwierdził Szwajcar ostrożnie. – Na litość boską, spędziłem całe dnie negocjując, grożąc, nie śpiąc, ponownie ustalając warunki, aż przysięgli na głowę shōguna, że piątego listopada odbędzie się spotkanie z bakufu w Edo, a szóstego z shōgunem. A teraz to pismo! – Sir William opróżnił swoją szklaneczkę, zakrztusił się i przez prawie pięć minut klął po angielsku, francusku i rosyjsku. Obecni przysłuchiwali się z uznaniem soczystym przekleństwom. – Słusznie – orzekł w końcu admirał. – Panie Tyrer, niech pan naleje sir Williamowi jeszcze dżinu. Tyrer natychmiast posłuchał. Sir William wyjął chusteczkę, wydmuchał nos, zażył tabaki

i ponownie wydmuchał nos. – Niech ich wszystkich cholera weźmie! – Co pan proponuje, sir Williamie? – spytał admirał, usiłując ukryć wyraz zadowolenia na twarzy, spowodowanego poniżeniem, jakiego doznał jego oponent. – Oczywiście, od razu odpowiem. Proszę rozkazać flocie, by wyruszyła jutro do Edo i zbombardowała wskazane przeze mnie pozycje w tamtejszym porcie. Niebieskie oczy admirała zwęziły się. – Myślę, że powinniśmy to omówić na osobności. Panowie! Tyrer i Johann natychmiast skierowali się ku drzwiom. – Nie – stwierdził krótko sir William. – Johann, możesz odejść. Poczekaj, proszę, na zewnątrz. Pan Tyrer należy do moich zaufanych pracowników i zostanie. Admirał, któremu poczerwieniał kark, nic nie odparł. – Zna pan bardzo dobrze mój pogląd na temat bombardowania – powiedział, gdy zamknęły się drzwi. – Dopóki nie nadejdzie polecenie z Anglii, nie wydam, powtarzam: nie wydam rozkazu, chyba że zostanę zaatakowany. – Pana stanowisko uniemożliwia negocjacje. Źródłem naszej siły są nasze armaty, i koniec! – Zgadzam się z tym, mam tylko zastrzeżenia co do czasu podjęcia działań. – Ustalenie terminu należy do mnie. To tyle. Niech więc pan wyda rozkaz lekkiego bombardowania, dwadzieścia pocisków na wybrane przeze mnie cele. – Do diabła! Czyżbym nie wyraził się jasno? Gdy nadejdą rozkazy, spalę Japonię, jeśli tak będzie trzeba, ale nie wcześniej. Sir William poczerwieniał. – Pańska niechęć do wspierania polityki Jej Królewskiej Mości jest wprost niepojęta. – Chyba główną rolę grają w tej sprawie osobiste ambicje. Jakie znaczenie ma te kilka miesięcy? Żadne. To wyłącznie rozwaga! – Niech diabli wezmą rozwagę – powiedział ze złością sir William. – Oczywiście dostaniemy instrukcje, by postępować tak jak ja, powtarzam panu: tak jak ja radzę. Zwlekanie jest nierozważne. W jutrzejszej poczcie zażądam, by zastąpiono pana oficerem bardziej wrażliwym na interesy Jej Królewskiej Mości. I zaprawionym w bojach. Admirał zrobił się purpurowy. Niewiele osób wiedziało, że w całej swej karierze nigdy nie brał udziału w żadnej akcji, ani morskiej, ani lądowej. – To należy do pańskich prerogatyw, panie ministrze – odparł, gdy odzyskał mowę. – Na razie, do chwili zmiany na moim stanowisku albo na pańskim, ja dowodzę siłami Jej Królewskiej Mości w Japonii. Dobranoc, panie ministrze. – Wyszedł, trzaskając drzwiami. – Grubiański sukinsyn – wymamrotał sir William i nagle ze zdziwieniem dostrzegł Tyrera, który stał z tyłu za nim, poza jego polem widzenia, zmrożony tym wybuchem. – Lepiej niech pan trzyma język za zębami. Uczyli pana tego? – Tak jest, proszę pana, oczywiście, proszę pana. – To tyle. – Sir William postanowił później zająć się tym węzłem gordyjskim: bakufu, rōjū i upartym admirałem. – Panie Tyrer, niech pan sobie naleje sherry, mam wrażenie, że

się to panu przyda. I proszę zjeść z nami kolację, bo admirał odrzucił zaproszenie. Gra pan w tryk-traka? – Tak, proszę pana, dziękuję, proszę pana – odparł Tyrer potulnie. – Dopóki pamiętam, co to za potyczka pańskiego ulubieńca samuraja z armią brytyjską? Tyrer podał szczegóły zajścia i propozycję rozwiązania sprawy, ale nie wspomniał o tym, że jego sensei zagroził użyciem miecza. Czuł się winny, że ukrywa fakty przed ministrem. – Chciałbym go zatrzymać, oczywiście za pańskim pozwoleniem, panie ministrze. On jest bardzo dobrym nauczycielem i myślę, że będzie dla nas bardzo użyteczny. – Wątpię, a to, byśmy nie mieli tu więcej kłopotów, jest znacznie ważniejsze. Nie wiadomo, co on zrobi, może stać się prawdziwą żmiją w naszym gnieździe. Rozkazuję, żeby się wyniósł jutro. – Ale panie ministrze, on przecież już przekazał tyle cennych informacji – wypalił Tyrer czując, że jest w rozpaczliwym położeniu. – Powiedział mi na przykład, że shōgun to chłopiec, zaledwie szesnastoletni, i jest tylko marionetką bakufu, a prawdziwa władza należy do mieszkającego w Kioto cesarza. Nazwał go kilkakrotnie mikado. – Boże Wszechmogący! – wykrzyknął sir William. – Czy to wszystko prawda? Tyrer już miał powiedzieć o tym, że jego Japończyk mówi po angielsku, ale się powstrzymał. – Nie wiem jeszcze, panie ministrze, nie miałem czasu, by go porządnie wypytać, trudno z niego coś wyciągnąć, ale owszem, sądzę, że to prawda. Sir William przyglądał się Tyrerowi, zelektryzowany informacjami, które uzyskał. – Co on panu jeszcze powiedział? – Dopiero zacząłem z nim rozmowy i wszystko wymaga czasu. – Tyrer był coraz bardziej podekscytowany. – Mówił mi o rōninach. To słowo oznacza falę, nazywa się ich tak, gdyż są wolni jak fale. Wszyscy są samurajami, ale z różnych powodów postawionymi poza prawem. Większość z nich to przeciwnicy bakufu, jak Nakama, który jest zdania, że bakufu zagarnęli władzę należną midako, przepraszam, mikado, jak już mówiłem. – Niech pan poczeka, nie tak szybko, nie tak szybko, panie Tyrer. Mamy mnóstwo czasu. Więc co to dokładnie znaczy „rōnin”? Tyrer wyjaśnił to ponownie. – Dobry Boże! – Sir William pomyślał przez chwilę. – Więc są to samurajowie wyjęci spod prawa albo dlatego, że ich król popadł w niełaskę, albo przez własnego króla za popełnienie prawdziwych bądź domniemanych zbrodni, albo z własnej woli. Tworzą bandy, by obalić władzę marionetkowego shōguna. Czy tak? – Tak, panie ministrze. Nakama twierdzi, że to rząd nielegalny. Sir William dopił dżin kręcąc głową; zdumiony i podniecony analizował te wiadomości. – Zatem Nakama jest rōninem. Pan nazywa go opozycjonistą, a ja nazwałbym go wywrotowcem. – Tak, panie ministrze. Przepraszam, czy mógłbym usiąść? – zapytał Tyrer niepewnie, gotów wyrzucić z siebie całą prawdę o Nakamie i zarazem bojąc się to uczynić.

– Oczywiście, oczywiście, panie Tyrer, przepraszam. Ale najpierw niech pan naleje sobie jeszcze sherry i przyniesie mi łyk dżinu. – Sir William obserwował Tyrera, zadowolony z niego, ale trochę zdezorientowany. Lata obcowania z dyplomatami, szpiegami, półprawdami, kłamstwami i jawną dezinformacją nauczyły go ostrożności i teraz czuł, że coś się przed nim ukrywa. Wziął szklankę. – Dziękuję. Niech pan usiądzie na tym krześle, jest najwygodniejsze. Na zdrowie! Musi pan bardzo dobrze mówić po japońsku, jeśli odkrył pan to wszystko w tak krótkim czasie – powiedział swobodnie. – Nie, panie ministrze, niestety, nie mówię, ale poświęcam temu cały swój czas. Z Nakamą to przeważnie sprawa cierpliwości: gesty, trochę słów angielskich i japońskich oraz wyrażeń, których nauczył mnie André Poncin. Bardzo mi pomógł, panie ministrze. – Czy André wie, co ten człowiek panu powiedział? – Nie, panie ministrze. – Niech mu pan nic nie mówi. Absolutnie nic. A ktoś jeszcze? – Nikt, z wyjątkiem Jamiego McFaya. – Tyrer łyknął sherry. – Już wcześniej wiedział trochę, a poza tym ma dar przekonywania i… w każdym razie, wydusił ode mnie informacje na temat shōguna. – Owszem – westchnął sir William – Jamie ma dar przekonywania, mówiąc łagodnie. I zawsze wie znacznie więcej, niż się do tego przyznaje. Siedział rozparty w wygodnym starym skórzanym fotelu i popijał dżin. Analizował te bezcenne nowe wiadomości i przeredagowywał w myślach swą odpowiedź na dzisiejsze grubiańskie posłanie. Zastanawiał się, do jakiego stopnia może blefować i czy może zaufać informacjom Tyrera. Jak zawsze w podobnych okolicznościach ze ściśniętym żołądkiem wspomniał, co mu na pożegnanie powiedział podsekretarz stanu o jego perspektywach w razie niepowodzenia. – Jeśli chodzi o Nakamę – odezwał się w końcu – to przystaję na pański plan, Phillipie… czy mogę mówić do pana po imieniu? Tyrer zaczerwienił się z zadowolenia na ten nieoczekiwany zaszczyt. – Oczywiście, panie ministrze, dziękuję panu. – Dobrze, dziękuję. Tymczasowo zgadzam się na twój plan. Ale, na Boga, bądź z nim ostrożny, nie zapominaj, że rōninowie popełnili te wszystkie morderstwa, wyjąwszy zabójstwo biednego Canterbury’ego. – Będę ostrożny, sir Williamie. Proszę się nie martwić. – Wydobądź od niego, ile ci się tylko uda, ale nikomu o tym nie mów. I od razu przekazuj mi wszystkie informacje. Na Boga, bądź ostrożny, zawsze miej rewolwer pod ręką i gdyby okazał najmniejsze oznaki agresji, wrzeszcz, że cię mordują. Zastrzel go lub każ zakuć w kajdany. W Przedstawicielstwie Francuskim w Yokohamie Angelique przy pomocy Ah Soh przebierała się do kolacji, która miała się rozpocząć za godzinę. Tak Seratard chciał uczcić jej zaręczyny z Malcolmem. Potem zaplanowano słuchanie muzyki. – Ale nie graj zbyt długo, André, powiedz, że jesteś zmęczony – ostrzegła Angelique wcześniej Poncina. – Zostaw sobie odpowiednio dużo czasu dla wypełnienia swej misji,

dobrze? Mężczyźni są tak szczęśliwi. Była zadowolona i równocześnie smutna, że się przeprowadziła. Tak jest rozsądniej i lepiej, myślała. Za trzy dni mogę przenieść się z powrotem. Nowe życie, nowe… – Co złe, panenka? – Nic takiego, Ah Soh. – Angelique z całej siły starała się nie myśleć o tym, co wkrótce będzie musiała wycierpieć i skryć swój strach. Przy tej samej ulicy mieściły się również inne przedstawicielstwa, a także – usytuowany w najlepszym miejscu na nadbrzeżu – budynek Struanów, teraz rzęsiście oświetlony, podobnie jak sąsiedni dom firmy Brock i Synowie. W obu domach liczni urzędnicy i wekslarze nadal zajęci byli pracą. Dziś Malcolm Struan przeniósł się do apartamentu taipana, znacznie większego i wygodniejszego od pomieszczeń, które zajmował dotychczas; w tej chwili z wysiłkiem wkładał wieczorowe ubranie. – Co mi radzisz, Jamie? Nie wiem, do diabła, jak postąpić z matką, co zrobisz z jej listami, ale to mój problem, nie twój. Tobie też groziła, prawda? – To wszystko jest dla niej okropnie trudne – McFay wzruszył ramionami. – Z jej punktu widzenia, ona ma rację, chce dla ciebie jak najlepiej. Myślę, że zamartwia się na śmierć o twoje zdrowie i tym, że jesteś tak daleko, a ona nie może tu przyjechać. Żadnych spraw firmy nie da się załatwić z Yokohamy, wszystko z Hongkongu. „China Cloud” wypływa za parę dni z Szanghaju, a potem szybko wyrusza dalej do Hongkongu. Popłyniesz na niej? – Nie i proszę, nie podnoś więcej tej sprawy – odparł Struan ostro. – Powiadomię cię, kiedy my, to znaczy Angelique i ja, będziemy wyjeżdżać. Pokładam w Bogu nadzieję, że matki nie ma na pokładzie „China Cloud”. Tego byłoby już nadto. – Struan pochylił się, by wciągnąć buty, ale mu się to nie udało, ból był zbyt wielki. – Przepraszam, czy mógłbyś mi pomóc? Dziękuję. – Potem wybuchnął. – Doprowadza mnie do szału to, że jestem jak pierdolony kaleka! – Mogę to sobie wyobrazić. – McFay ukrył zdziwienie. Po raz pierwszy słyszał, jak Malcolm w ten sposób przeklina. – Ze mną byłoby tak samo… nie, nie tak samo, znacznie gorzej – dodał uprzejmie. Lubił Struana, podziwiał jego odwagę. – Poczuję się dobrze, gdy weźmiemy ślub i skończy się to całe czekanie, wszystko będzie wreszcie uporządkowane. – Z wysiłkiem skorzystał z nocnika. Jak zawsze czuł ból i zobaczył w moczu kilka smużek krwi. Powiedział Hoagowi o tym wczoraj i usłyszał, że ma się tym nie przejmować. – To dlaczego wygląda pan na zmartwionego? – Nie, Malcolmie, to zwykła troska. Przy takich niebezpiecznych wewnętrznych ranach należy zwracać uwagę na wszelkie objawy podczas procesu gojenia… Struan skończył, pokuśtykał do krzesła przy oknie i usiadł z ulgą. – Jamie. Chciałem cię prosić o przysługę. – Oczywiście. Wszystko, co będę mógł zrobić. – Czy mógłbyś… w każdym razie muszę mieć kobietę, nie załatwiłbyś tego w Yoshiwarze? Jamie był zaskoczony.

– Ja… tak, chyba tak. – Po czym dodał: – Czy to mądre? Poryw wiatru załomotał okiennicami i zatargał drzewami. Kilka obluzowanych dachówek spadło na ziemię, płosząc szczury żerujące na stosie śmieci, rzuconych niedbałe na High Street, oraz w okrężnym kanale, przepełnionym i cuchnącym, który służył również za rynsztok. – Nie – odrzekł Malcolm. Pół mili od budynku Struanów, w pobliżu Miasta Pijaków, w niczym nie wyróżniającym się wiejskim japońskim domu, Hiraga leżał na brzuchu, nagi. Brał masaż. Dom był zwykły, frontem przylegał do obskurnej ulicy. Identyczny jak inne, które stały obok po obu stronach wąskiej drogi gruntowej i z których każdy służył jako mieszkanie, magazyn i sklep w ciągu dnia. Wewnątrz, jak wiele domów należących do znaczniejszych kupców, lśnił czystością: wypucowany, wypieszczony i obszerny. Mieszkał tu shoya, starszy wioski. Masażystka była ślepa. Miała nieco ponad dwadzieścia lat. Mocno zbudowana, o łagodnej twarzy i słodkim uśmiechu. Zgodnie ze starodawnym zwyczajem panującym w całej Azji, niewidomi mieli monopol na uprawianie tej sztuki, choć zdarzali się również adepci o zdrowych oczach. Zgodnie zaś z innym starodawnym zwyczajem, niewidomy był zawsze bezpieczny i nigdy go nie niepokojono. – Jesteś bardzo silny, samurai-sama – powiedziała, przerywając ciszę. – Ci, co pana zaatakowali, albo umarli, albo są poważnie ranni. Przez chwilę Hiraga nie odpowiadał. Odprężał się pod dotknięciem mądrych, sprawnych palców, wyszukujących napięte mięśnie. – Niewykluczone. – Proszę, chciałabym coś zaproponować. Mam specjalną oliwę z Chin, która przyśpieszy gojenie pańskich ran i stłuczeń. Uśmiechnął się, masażystki często stosowały taki wybieg, by dostać dodatkową zapłatę. – Dobrze, zastosuj ją. – Och, ale pan się uśmiechnął, czcigodny samuraju! To nie jest sztuczka, by otrzymać trochę pieniędzy – powiedziała od razu. Palcami ugniatała mu bok. – Moja babka, która również była niewidoma, przekazała mi sekret tej oliwy. – Skąd wiedziałaś, że się uśmiechnąłem? Zaśmiała się, i przypomniało mu to głos unoszącego się rankiem w przestrzeni skowronka. – Śmiech zaczyna się w różnych partiach ciała. Moje palce słuchają pana, pańskich mięśni, a czasami nawet pańskich myśli. – A o czym teraz myślę? – O sonnō-jōi. Ach, więc mam rację! – Znowu jej śmiech zbił go z tropu. – Ale niech się pan nie obawia, nic pan nie powiedział, gospodarze tego domu nic nie powiedzieli, ja też nic nie powiem. Moje palce poinformowały mnie, że jesteś, panie, wybitnym szermierzem; jeszcze takiemu nie posługiwałam. To jasne, że nie należysz, panie, do bakufu, a zatem musisz być rōninem, i to z wyboru, skoro ten dom cię, panie, gości, czyli jesteś shishi, pierwszym, jaki tu kiedykolwiek zawitał. – Skłoniła się. – To dla nas

ogromny zaszczyt. Gdybym była mężczyzną, popierałabym sonnō-jōi. Jej twarde jak stal palce umyślnie nacisnęły unerwione miejsce i poczuła, jak przez jego ciało przeszła fala bólu. Sprawiała jej przyjemność świadomość, że może mu bardzo pomóc; bardziej niż on sam zdaje sobie z tego sprawę. – Tak mi przykro, ale to miejsce ma wielkie znaczenie dla regeneracji pańskiego organizmu i obiegu życiodajnych soków. Odchrząknął. Ból przygwoździł go do futonów, a mimo to odczuwał dziwną przyjemność. – Czy twoja babka też była masażystką? – Tak. W mojej rodzinie przynajmniej jedna dziewczyna w co drugim pokoleniu rodzi się niewidoma. W tym życiu na mnie wypadła kolej. – Karma. – Tak. Mówiono, że obecnie w Chinach ojcowie lub matki oślepiają jedną ze swych córek, by miała zapewnioną pracę przez całe życie, gdy dorośnie. Hiraga nigdy nie słyszał o czymś takim, ale uwierzył w to i nie posiadał się z oburzenia. – To nie są Chiny i nigdy nie będą. Pewnego dnia zawojujemy Chiny i ucywilizujemy je. – Iiii, tak mi przykro, że zakłóciłam pańską harmonię, panie, proszę o wybaczenie, tak mi przykro. Ach, już lepiej, jeszcze raz przepraszam, proszę o wybaczenie. Mówił pan, panie… ucywilizować Chiny? Jak chciał dyktator Nakamura? Czy to możliwe? – Tak, pewnego dnia. Naszym przeznaczeniem jest zawładnięcie Smoczym Tronem, tak jak twoim przeznaczeniem jest masowanie i milczenie. – Tak, panie – zaśmiała się łagodnie. Hiraga westchnął, gdy jej palec wycofał się z miejsca ucisku, a ból zastąpiło kojące ciepło. A więc wszyscy wiedzą, że jestem shishi, pomyślał. Kiedy zostanę zdradzony? A dlaczego nie? Dwa koku to fortuna. Niełatwo było się tu schronić. Gdy Hiraga wszedł w ten rejon miasta, zaległa pełna przerażenia cisza, bo oto wkroczył samuraj, samuraj bez mieczy, wyglądający na dzikiego człowieka. Ulice opustoszały i tylko ci, co znajdowali się najbliżej, uklękli i czekali na swój los. – Ty, starcze, gdzie tu macie najbliższą ryokan, gospodę? – W ogóle nie mamy, panie, nie jest potrzebna, czcigodny panie. – Stary sklepikarz bełkotał ze strachu. – Nie jest potrzebna, bo w pobliżu mamy Yoshiwarę, większą niż niejedno miasto. Można tam się zatrzymać w kilkunastu miejscach i są tam setki dziewcząt, nie licząc służących, trzy prawdziwe gejsze i siedem praktykantek. Trzeba iść tędy. – Dosyć! Gdzie mieszka shoya? – Tam, panie. – Gdzie, głupcze? Wstań i pokaż mi drogę. Nadal wściekły poszedł za przewodnikiem, mając ochotę walnąć w te patrzące na niego z każdej szpary ślepia i zatkać te szepczące gęby. – Tu, panie. Hiraga odprawił go ruchem dłoni. Znak przed otwartym sklepem, wypełnionym

przeróżnymi towarami, ale pustym w tej chwili, oznajmiał, że to siedziba i biuro Ichiego Ryoshiego, shoyi, handlarza ryżem i bankiera, jokohamskiego agenta Gyokoyama. Gyokoyama było nadzwyczaj wpływowym w Edo i Osace zaibatsu – terminem tym określano sieć przedsiębiorstw rodzinnych. Jego członkowie handlowali ryżem, wyrabiali sake i piwo, a co najważniejsze – byli bankierami. Hiraga powściągnął swój gniew. Z największą uprzejmością zapukał, przykucnął na piętach i czekał, usiłując zapanować nad bólem po razach zadanych przez dziesięcioosobowy patrol. Po dłuższym czasie ze sklepu wyszedł mężczyzna w średnim wieku o wyrazistej twarzy, uklęknął i pokłonił się. Hiraga również się pokłonił, przedstawił się jako Nakama Otami i powiedział, że jego dziadek też jest shoya. Nie wspomniał gdzie, ale podał dostatecznie wiele informacji, by było to wiarygodne. Jako że nie ma tu ryokan, gdzie by się można było zatrzymać, może shoya ma wolny pokój dla gości? – Mój dziadek też ma zaszczyt współpracować z zaibatsu Gyokoyama. Jego wieśniacy sprzedają wszystkie swoje plony za pośrednictwem tej firmy – mówił uprzejmie. – Prosiłbym pana, by posłał pan do nich do Osaki list zastawny i byłbym wdzięczny, gdyby dał mi pan a conto trochę gotówki. – Bliżej stąd do Edo niż do Osaki, Otami-san. – Tak, ale wygodniej jest mi to załatwić w Osace – odparł Hiraga, nie chcąc ryzykować załatwiania sprawy w Edo i narażać się na ewentualne przecieki do bakufu. Zauważył, że shoya przygląda mu się chłodno, ze skrywaną nienawiścią, ale nawet daimyō zachowali ostrożność w kontaktach z Gyokoyama lub jej agentami; nawet pan Ogama z Chōshū – poważnie u nich zadłużony, musiał – o czym powszechnie wiedziano – zastawić jako zabezpieczenie swoje przyszłe wieloletnie dochody. – Moja firma czuje się zaszczycona, że może służyć starym klientom. Proszę, jak długo chciałby się pan u mnie zatrzymać? – Kilka dni, jeśli to nie sprawiłoby panu kłopotu. Hiraga opowiedział mu o Tyrerze i o utarczce z żołnierzami; był po prostu pewien, że wiadomości o tym już go wyprzedziły. – Może pan tu zostać co najwyżej trzy dni, Otami-san. Tak mi przykro, ale musi pan być przygotowany na natychmiastowe opuszczenie domu, w dzień czy w nocy, gdyby nagle zorganizowano obławę. – Rozumiem. Dziękuję. – Proszę mi wybaczyć, ale na wypadek, gdyby bakufu tu się zjawiło, chciałbym mieć rozkaz podpisany przez tego Tairę, a jeszcze lepiej przez samego szefa gai-jinów, który polecałby mi wpuszczenie pana do mego domu. – Załatwię to. – Hiraga pokłonił się w podzięce, usiłując skryć irytację z powodu stawianych mu ograniczeń. – Dziękuję. Shoya kazał pokojówce przynieść herbatę i przyrządy do pisania i obserwował, jak Hiraga pisze list z prośbą o wypłacenie pewnej sumy z rachunku Shinsaku Otami, taki bowiem był sekretny pseudonim jego ojca. Hiraga podpisał list i przypieczętował go swą

pieczęcią. Potem podpisał i przypieczętował kwit dla Ryoshiego, który zgodził się wypłacić zaliczkę w wysokości połowy powyższej sumy; shoya miał pobierać zwyczajowe dwa procent miesięcznie przez trzy miesiące, czas niezbędny, by papiery dotarły do Osaki i by ostatecznie zawarto transakcję. – Czy chce pan pieniądze w gotówce? – Nie, dziękuję, mam jeszcze kilka obanów. – Hiraga przesadził nieco. Zostały mu tylko dwa. – Proszę, niech pan otworzy dla mnie rachunek i odliczy sobie opłatę za pokój i wyżywienie. Potrzebna mi jest odzież, miecze i czy mógłby mi pan załatwić masażystkę? – Oczywiście, Otami-san. Służący pokaże panu, jakie mamy ubrania. Proszę wybrać, co pan zechce. Natomiast miecze, które oferuję na sprzedaż – Ryoshi wzruszył ramionami – to tylko błyskotki dla gai-jinów i nawet nie warto, by je pan oglądał. Może uda mi się zdobyć coś odpowiedniego. Pokażę panu teraz pokój i oddzielne wejście. Jest ono oczywiście strzeżone w dzień i w nocy. Hiraga poszedł za nim. Ryoshi ani razu nie pozwolił sobie na uwagę na temat jego nagiego ciała ani śladów stłuczeń. Nie zadał też żadnego pytania. – Witamy pana w naszym skromnym domu i jesteśmy zaszczyceni – powiedział tylko i odszedł. Skóra Hiradze ścierpła, gdy wspomniał, jak to zostało powiedziane – uprzejmie i poważnie, ale tak, by można było wyczuć czającą się w tonie głosu groźbę. To okropne… to okropne, że my samurajowie żyjemy w takiej biedzie przez tych zdemoralizowanych daimyō, shōgunów, bakufu i zmuszeni jesteśmy pożyczać pieniądze u tych zaibatsu niskiego szczebla, którzy są tylko brudnymi chciwymi kupcami i którzy postępują tak, jakby pieniądze dawały im nad nami władzę. Na bogów, gdy cesarz odzyska władzę, przyjdzie czas porachunków, kupcy i zaibatsu zapłacą nam za to… W tej samej chwili palce masażystki zastygły. – Co się stało, panie? – Nic, nic. Proszę, pracuj dalej. Palce posłuchały, ale teraz ich dotyk był inny; w pokoju wyraźnie wyczuwało się napięcie. Pomieszczenie miało powierzchnię ośmiu mat, futony podbite puchem, tatami wysokiej jakości, w shōji świeży natłuszczony papier, w tokonomie lampka oliwna, kompozycja z kwiatów i niewielki zwój. Wyżej rozległy pejzaż z maleńkim domkiem wśród bambusowych zarośli, w jego drzwiach jeszcze mniejsza kobieta patrząca w dal zagubionym wzrokiem. Obok poemat miłosny. Czekać Słuchać deszczu Wędrować w deszcz Tak samotna, z taką nadzieją czekająca na powrót swego mężczyzny. Hiraga zapadał w sen, gdy ktoś odsunął drzwi. – Przepraszam, panie. – Służący klęczał i mówił nieśmiało. – Tak mi przykro, na zewnątrz stoi osoba niskiego stanu i twierdzi, że pana zna. Prosi o widzenie. Tak mi

przykro, że panu przeszkadzam, ale on bardzo nalega i… – Kto to? Jak się nazywa? – Nie… nie chce powiedzieć i nie wypowiedział pańskiego nazwiska, panie, ale powtarzał: „Powiedz samurajowi: Todo jest bratem Jouna”. Hiraga natychmiast skoczył na nogi. Naciągając yukatę, poprosił masażystkę, by przyszła jutro o tej samej porze, i odprawił ją. Przysunął się bliżej do dwóch mieczy, które pożyczył od shōji, i przyklęknął w pozycji obronno-zaczepnej twarzą do drzwi. – Przyślij go tutaj i każ wszystkim trzymać się z daleka. Drobny, brudny chłop w poszarpanym kimonie czołgał się po ścieżce, a potem uklęknął przy drzwiach na zewnątrz. – Dzięki ci, panie, dzięki, że udzieliłeś mi widzenia – wymamrotał, po czym spojrzał w górę i głupkowato się uśmiechnął. Nie miał na przodzie jednego zęba. – Dzięki ci, panie. Hiraga patrzył na niego. Żachnął się z niedowierzania. – Ori? Ależ to niemożliwe! – Przyjrzał się uważniej. Ząb był tylko pomalowany na czarno, ale w panującym oświetleniu sprawiał wrażenie szczerby. Nie ulegało jednak wątpliwości, że Ori nie jest już samurajem: węzeł na głowie miał ścięty, wszystkie włosy z tyłu i z boków przystrzyżone do tej samej długości co dwutygodniowa szczecina porastająca jego czaszkę. – Dlaczego? – spytał Hiraga bezradnie. Ori uśmiechnął się i usiadł bliżej towarzysza. – Bakufu poszukują rōninów, prawda? – wyszeptał, by nie doszło to do podsłuchujących bez wątpienia uszu. – Nie jestem przez to ani trochę mniej samurajem, za to mogę łatwiej przechodzić przez wszystkie zapory, no nie? – Masz rację. – Hiraga aż syknął z podziwu. – Jesteś inteligentny, Sonnō-jōi nie zależy przecież od fryzury. To takie proste, nigdy bym o tym nie pomyślał. – Wpadłem na to zeszłej nocy. Rozmyślałem o twoim problemie, Hirago, i… – Ostrożnie. Tutaj nazywam się Nakama Otami. – Ach, więc tak! Doskonale – uśmiechnął się Ori. – Nie wiedziałem, jak cię nazwać, i dlatego użyłem hasła. – Odnalazłeś Todo i innych? – Niestety, nie. Może już nie żyją. Doszło do nas, że Jouna zgładzono jak pospolitego przestępcę. Nadal jednak nie wiem, jak go złapano. – Dlaczego tu przyszedłeś, Ori? To zbyt niebezpieczne. – Nie aż tak bardzo, jeśli idzie się nocą. Musiałem wypróbować tego nowego Oriego i zobaczyć się z tobą. – Delikatnie przejechał dłonią po szczecinie porastającej jego głowę i podrapał się. Twarz miał świeżo wygoloną. – Czuję się okropnie: brudny, jakiś nieprzyzwoity. Ale to nic nie szkodzi, mogę teraz bezpiecznie dotrzeć do Kioto. Ruszam za dwa dni. Hiraga patrzył na jego głowę zafascynowany, ciągle zdziwiony tą zaskakującą odmianą. – Rzeczywiście, to powinno zapewnić ci bezpieczeństwo, ale teraz wszyscy samurajowie będą cię uważać za zwykłego człowieka. Jak będziesz nosił miecze?

– Gdy będą mi potrzebne miecze, założę kapelusz. Kiedy jestem w przebraniu, mam to. – Ori wysunął zdrową rękę z rękawa i wyciągnął derringera na dwa naboje. – Iiii, świetnie! Gdzie to zdobyłeś? – Twarz Hiragi pojaśniała. – Fujiko. Sprzedała mi. Do tego pudełko nabojów. Jeden z klientów podarował jej to, gdy opuszczał Yokohamę. Wyobrażasz sobie? Podrzędna dziwka z takim skarbem. Hiraga ujął ostrożnie pistolet, zważył w dłoni, wycelował, potem zajrzał do komór i zobaczył dwa pociski. – Gdybyś znajdował się dostatecznie blisko, na pewno zdołałbyś zabić dwóch ludzi, zanim oni by cię zabili. – Jedna kula starczy, zdążysz odbiec i znaleźć jakieś miecze. – Ori uśmiechnął się i wlepił oczy w Hiragę. – Słyszeliśmy o zajściu z żołnierzami. Chciałem się przekonać, czy nic ci nie jest. Baka! Pójdziemy razem do Kioto i niech diabli wezmą to miejsce, dopóki nie wrócimy tu z wojskiem. Hiraga pokręcił głową i opowiedział, co się w rzeczywistości stało. Wspomniał o wrogości panującej między Francuzami i Anglikami. – Możemy wbić klin między nich – dodał podniecony. – Spowodujemy, że będą walczyć między sobą i powybijają się, no nie? Muszę tu zostać, Ori. To dopiero początek. Powinniśmy nauczyć się wszystkiego, co oni wiedzą, myśleć tak jak oni, a potem ich zniszczyć. Ori zmarszczył czoło, rozważając wszystkie za i przeciw. Nie mógł wybaczyć Hiradze, że ten zmusił go, by stracił twarz i zdjął z szyi krzyżyk tej kobiety. Nadal jednak miał obowiązek chronić sonnō-jōi. – Skoro masz być naszym szpiegiem, musisz pod każdym względem być taki jak oni, zakraść się do nich jak pluskwa, pozornie stać się przyjacielem, nawet nosić ubranie gaijina. A czemuż by nie? – dodał, widząc niewyraźną minę Hiragi. – Będziesz bezpieczniejszy, a oni łatwiej cię zaakceptują, ne? – Dlaczego mieliby mnie akceptować? – Nie muszą, ale to głupcy. Taira będzie torował ci drogę. On może to załatwić, rozkazać. Może nalegać. – Dlaczego miałby to robić? – W zamian za Fujiko. – Co? – Raiko podsunęła nam klucz. Gai-jinowie są inni od nas. Oni wolą spać cały czas z jedną kobietą. Pomóż Raiko go omotać, wtedy on stanie się twoim psem gończym, ponieważ ty będziesz niezastąpionym pośrednikiem. Choć jesteś wściekły na żołnierzy, powiedz mu jutro, że wiesz, iż on nie ma z tym nic wspólnego. Z wielkimi trudnościami przemknąłeś się do Yoshiwary i umówiłeś go z Fujiko na jutro wieczór i „tak mi przykro, Taira-sama, ale znacznie łatwiej przyjdzie mi organizować te schadzki, jeśli zacznę nosić europejskie ubranie, by swobodniej przechodzić mimo zapór”. Ty decyduj, czy Fujiko będzie dla niego dostępna czy nie. Nadziej go na ten haczyk, a potem haczyk obróć. Hiraga zaczął się cicho śmiać.

– Lepiej, żebyś tu został, a nie odchodził do Kioto. Twoje rady są bardzo cenne. – Trzeba ostrzec Katsumatę. A teraz sprawa tej kobiety gai-jina. – Jutro dowiem się dokładnie, gdzie ona jest. – Dobrze. – Poryw wiatru przeszedł przez dom, zatrzeszczał papier w oknach, zatańczył płomień lampki oliwnej. Ori obserwował Hiragę. – Widziałeś ją? – Jeszcze nie. Tairze służy kupa brudnych Chińczyków, nie mówią w żadnym znanym mi języku, więc nie mogę się od nich nic dowiedzieć. Wiem tylko, że największy budynek w Osiedlu należy do człowieka, którego ona ma poślubić. – Ona tam mieszka? – Nie jestem pewien, ale… – Hiraga przerwał, bo olśniła go nagła myśl. – Słuchaj, jeśli oni mnie zaakceptują, będę mógł wszędzie chodzić, dowiem się wszystkiego o ich systemie obrony, wejdę na pokłady ich okrętów i… – I pewnej nocy – podchwycił Ori – może uda nam się porwać jeden z nich albo zatopić. – Właśnie. Obaj mężczyźni pojaśnieli na tę myśl. Świeca zadrżała, rzucając wokół dziwne cienie. – Gdy zawieje odpowiedni wiatr – powiedział Ori cicho – wiatr południowy, tak jak dziś wieczór, przy pomocy pięciu lub sześciu shishi, kilku beczułek oleju, schowanych wcześniej… ale nawet to nie jest potrzebne; możemy przygotować materiały zapalające i wywołać pożar w Yoshiwarze. Wiatr rozniesie płomienie po wiosce, a potem ogień przeskoczy do Osiedla i spali je! Ne! – A statek? – W zamieszaniu powiosłujemy do tego dużego okrętu. Łatwo tego dokonamy, ne? – Niezbyt łatwo, ale co to będzie za atak! – Sonnō-jōi!

21 CZWARTEK, 16 PAŹDZIERNIKA – Proszę! Ach, dzień dobry, André – powiedziała Angelique ciepło, maskując w ten sposób niepokój. – Jesteś bardzo punktualny. Czy u ciebie wszystko w porządku? Skinął głową i zamknął drzwi małego pokoiku na parterze, tuż obok sypialni, który służył jej za buduar. Znów się zdumiał, że wydaje się tak spokojna i może prowadzić lekką rozmowę. Pochylił się uprzejmie i ucałował jej dłoń, a potem usiadł naprzeciw. Pokój był obskurny: stare krzesła, szezlong i biurko, otynkowane ściany ozdabiało kilka tanich obrazów młodych francuskich malarzy, Delacroix i Corota. – Nauczyłem się w wojsku, że punktualność to następna cnota po pobożności. Uśmiechnęła się z tego żartu. – La! Nie wiedziałam, że byłeś w wojsku. – Służyłem w Algierii przez rok, kiedy miałem dwadzieścia dwa lata, zaraz po studiach. Nic wielkiego, po prostu pomagałem zdusić jedną z rebelii. Im wcześniej wytępimy buntowników i przyłączymy całą Afrykę Północną jako terytorium francuskie, tym lepiej. – Z roztargnieniem odgonił muchy i przyjrzał się Angelique uważnie. – Wyglądasz jeszcze piękniej niż przedtem. Twój… twój stan ci służy. Jej oczy przyblakły i znieruchomiały. Zeszłą noc spędziła źle, łóżko w nie uprzątniętym, dawno nie odnawianym pokoju było niewygodne. W ciemnościach nocy obawy wzięły górę nad jej pewnością siebie. Denerwowało ją coraz bardziej, że tak pośpiesznie opuściła swój wygodny apartament obok Struana. O świcie nastrój wcale jej się nie poprawił i znowu zawładnęła nią myśl: to mężczyźni są sprawcami wszystkich jej nieszczęść. Zemsta będzie słodka. – Masz na myśli mój stan narzeczeński, prawda? – Oczywiście – zgodził się po ledwie dostrzegalnej pauzie, a ona poirytowana zastanawiała się, co się z nim dzieje i dlaczego jest taki gburowaty i nieobecny duchem, jak zeszłego wieczoru, gdy jego muzyka lała się i lała bez zwykłego polotu. Miał ciemne sińce pod oczyma, a rysy jego twarzy wydawały się ostrzejsze niż zwykle. – Czy coś jest nie w porządku, drogi przyjacielu? – Nie, kochana Angelique, nic, zupełnie nic. Kłamca, pomyślała. Dlaczego mężczyźni stale kłamią innym i sobie? – Udało ci się? – Tak i nie. Wiedział, że ona siedzi jak na rozżarzonych węglach, i nagle zapragnął, żeby zaczęła się wić, miał ochotę rozdmuchać płomienie, by krzyczała i zapłaciła za Hanę. Zwariowałeś, pomyślał. To nie jest wina Angelique. Rzeczywiście nie, ale to przez nią poszedłem zeszłej nocy do „Trzech Karpi” i spotkałem się z Raiko i kiedy rozmawialiśmy, mieszaniną angielskiego, japońskiego i pidginu, nagle poczułem się tak, jakby tamte wszystkie zdarzenia były po prostu tylko cholernym koszmarem, jakby w każdej chwili

mogła się pojawić Hana, z uśmiechem w oczach, a moje serce drgnęłoby tak jak zwykle i opuścilibyśmy Raiko, wykąpalibyśmy się razem, zagrali, zjedli na osobności i bez pośpiechu zaczęli się kochać. A gdy uświadomiłem sobie prawdę, że Hana odeszła na zawsze, mój mózg i trzewia wypełniły się kłębowiskiem robaków, omal nie zwymiotowałem. – Raiko, chciałbym wiedzieć, kim byli tamci trzej klienci. – Tak mi przykro. Furansu-san, mówiłam już: jej mama-san nie żyje, ludzie z domu rozproszeni, „Gospoda pod Czterdziestoma Siedmioma Rōninami” nie istnieje. – Musi być jakiś sposób, by się dowiedzieć… – Żadnego. Tak mi przykro. – Więc powiedz mi prawdę… prawdę, jak umarła. – Z pańskim nożem w gardle, tak mi przykro. – Ona to zrobiła? Harakiri? Raiko odpowiedziała tym samym cierpliwym głosem, którym już tuzin razy relacjonowała tę samą historię i dawała tę samą odpowiedź na to samo pytanie: „Harakiri jest to sposób starożytny, wyjście honorowe, jedyne, by odpokutować zło. Hana zdradziła ciebie i nas, właścicieli, klientów i siebie samą; taka była jej karma w tym życiu. Nie ma nic więcej do powiedzenia. Tak mi przykro, pozwólmy jej spoczywać w spokoju. Minął już czterdziesty dzień po jej śmierci, dzień jej kami, kiedy osoba odradza się po raz wtóry lub staje się kami. Niech jej kami, jej dusza, odpoczywa. Tak mi przykro, nie mówmy już o niej. A teraz, co jeszcze mogłabym dla pana zrobić?”. Angelique siedziała prosto na krześle, tak jak uczono ją od dzieciństwa, obserwowała go zaniepokojona, jedną dłoń trzymała na kolanach, drugą odganiała się od much. Dwukrotnie zapytała: „Co masz na myśli, mówiąc tak i nie?”, lecz nie usłyszał jej, był jakby w transie. Tuż przed jej wyjazdem z Paryża wujek wyglądał tak samo i ciotka powiedziała: – Zostaw go w spokoju, kto wie, jakie szatany siedzą w mózgu mężczyzny, kiedy ma kłopoty. – Jakie ma kłopoty, ciociu-mamo? – Ach, chérie, całe życie jest kłopotem, jeśli to, co zarabiasz, nie starcza na to, co potrzebne. Podatki nas gnębią, Paryż to kolebka chciwości, nie ma tu żadnych zasad moralnych, Francja znowu się burzy, za franka każdego miesiąca można kupić mniej i mniej, cena chleba wzrosła dwukrotnie w ciągu roku. Zostawmy biedaka w spokoju, robi, co może. Angelique westchnęła. Tak, rzeczywiście, biedaczysko. Jutro ja też zrobię, co będę mogła, i pomówię z Malcolmem, może załatwi spłatę jego długów. Taki dobry człowiek nie powinien znajdować się w więzieniu dla dłużników. Ile mogą wynosić jego długi? Kilka ludwików… Zobaczyła, że André przyszedł do siebie i patrzy na nią. – Tak i nie, André? Co to znaczy? – Tak, mają takie lekarstwo, ale nie, nie możesz go jeszcze wziąć, gdyż ty…

– Ale dlaczego? Dlaczego nie… – Mon Dieu, bądź cierpliwa, inaczej nie zdołam ci powtórzyć, co mówiła mama-san. Nie można go zażyć przed dniem trzydziestym i potem ewentualnie znowu w trzydziestym piątym, a poza tym napój, bo to jest nalewka ziołowa, trzeba za każdym razem na świeżo przygotować. Jego słowa zburzyły całą prostotę jej planu: André miał jej teraz dać napój czy proszek, który otrzymał wczoraj, ona wzięłaby go od razu i poszła do łóżka mówiąc, że cierpi na wapory. Voilà! Niewielki ból brzucha i za kilka godzin, najwyżej za dzień, wszystko jest doskonale. Przez chwilę wydawało jej się, że cały świat wokół niej wiruje, ale znowu zdołała włączyć hamulce: przestań! Jesteś sama. Jesteś bohaterką usidloną przez siły zła. Musisz być dzielna, musisz walczyć samotnie i je-po-ko-nać! – Trzydzieści dni? – spytała zduszonym głosem. – Tak i powtórka trzydziestego piątego. Trzeba być dokładnym i… – I co wtedy się dzieje, André? Czy to jest szybkie? – Na miłość boską, pozwól mi skończyć. Powiedziała, że tak, że to zwykle działa natychmiast. Następna porcja nalewki nie zawsze jest potrzebna. – Nie ma nic, co mogłabym zażyć natychmiast? – Nie. Nie ma nic takiego. – Ale ten drugi raz… czy to zawsze odnosi skutek? – Tak. Raiko twierdzi, że dziewięć razy na dziesięć, a jeśli nie zadziała, są inne sposoby. – Masz na myśli doktora? – Tak. Lekarstwo zwykle działa, ale jest drogie. Muszę zapłacić, zanim je otrzymam. Trzeba kupić zioła, rozumiesz… – Skuteczne? Za każdym razem? I nie jest niebezpieczne? – Za każdym razem i bezpieczne. Ale drogie. Trzeba zapłacić aptekarzowi z góry, on musi zdobyć świeże zioła. – Och, więc proszę, zapłać jej za mnie – powiedziała niedbale – a ja wkrótce oddam ci w trójnasób. – Już dałem dwadzieścia ludwików zaliczki. Nie jestem bogaczem. – Jego usta zwarły się w cienką linię. – Ale ile może kosztować odrobina lekarstwa, André, takiego zwykłego lekarstwa? Z pewnością nie może być aż tak drogie? – Oświadczyła, że dla dziewczyny potrzebującej takiej pomocy koszty nie mają przecież znaczenia. – Zgadzam się, drogi André. – Angelique odsunęła ten problem na bok, ciepło i przyjaźnie. W sercu poczuła do niego niechęć za jego zachłanność. – To jeszcze trzydzieści dni, będę mogła zapłacić każdą sumę z kieszonkowego obiecanego mi przez Malcolma i jestem pewna, wiem, że zdołasz tę sprawę załatwić, taki dobry, mądry człowiek jak ty. Dziękuję ci, drogi przyjacielu. Powiedz jej, że dziś mija

dokładnie ósmy dzień od dnia, kiedy powinnam mieć miesiączkę. Kiedy dostaniesz lekarstwo? – Powiedziałem ci już, w przeddzień trzydziestego dnia. Możemy sami je odebrać lub kogoś po nie posłać. – A te… te dolegliwości? Jak długo potrwają? André czuł się bardzo zmęczony, a teraz dodatkowo wściekły, że się w to wplątał, mimo potencjalnych stałych korzyści. – Powiedziała mi, że zależy to od dziewczyny, jej wieku, od tego czy robiła to już przedtem. Jeśli nie robiła, powinno to być łatwe. – Ale ile dni po tym się choruje? – Mon Dieu, nie wiem, nie przyszło mi do głowy, żeby się dowiedzieć. Jeśli masz jakieś konkretne pytania, napisz je, a ja postaram się przekazać ci odpowiedzi. A teraz, jeśli mi wybaczysz… – Wstał. Jej oczy natychmiast wypełniły się łzami. – Och, André, dziękuję. Tak mi przykro, jesteś tak miły, że mi pomagasz, i przykro mi, że cię zdenerwowałam – załkała i z zadowoleniem spostrzegła, że on natychmiast mięknie. – Nie płacz, Angelique. Nie ty mnie zdenerwowałaś, to nie twoja wina… Proszę o wybaczenie, to musi być dla ciebie straszne, ale proszę, nie martw się. Przyniosę na czas lekarstwo i pomogę tak, jak tylko będę mógł. Przepraszam… Nie czułem się ostatnio dobrze… Udawała, że chce go podnieść na duchu. Gdy wyszedł, rozważała jego słowa, patrząc nie widzącym wzrokiem poprzez popstrzone przez muchy zasłony na High Street. Trzydzieści dni? Nic nie szkodzi. Mogę przeżyć takie opóźnienie, nic nie będzie jeszcze widać, powtarzała w myślach, chcąc dodać sobie otuchy. Dwadzieścia dwa dodatkowe dni nie mają znaczenia. Wyjęła swój dziennik, otworzyła zameczek i zaczęła liczyć. Potem przeliczyła jeszcze raz i wypadł ten sam dzień. Siódmy listopada. Piątek. Dzień świętego Teodora. Kto to taki? Każdej niedzieli zapalę mu świeczkę. Nie ma potrzeby zaznaczania tego dnia, pomyślała i przeszedł ją dreszcz. Niemniej jednak umieściła w rogu krzyżyk. Co ze spowiedzią? – Bóg rozumie. On rozumie wszystko. Mogę poczekać, ale co, jeśli…? Co, jeśli środek nie zadziała, jeśli André zachoruje, zgubi się lub go zabiją, jeśli zawiedzie mama-san albo zajdzie jeden z tysiąca nieprzewidzianych wypadków? Ta myśl zaczęła ją dręczyć; zniszczyła jej zdecydowanie. Łzy prawdziwej rozpaczy spłynęły po policzkach. A potem nagle przypomniała sobie, co powiedział raz jej ojciec, wiele lat wcześniej, zanim porzucił ją i jej malutkiego brata, w Paryżu… – Tak, porzucił nas – powiedziała głośno, po raz pierwszy w życiu wypowiadając tę prawdę. – Właśnie tak. Mon Dieu, z tego co teraz wiem, prawdopodobnie wyszło to nam na dobre. Mógłby nas sprzedać, z pewnością mnie sprzedałby już dawno temu. Ojciec zacytował wtedy swego idola, Napoleona Bonapartego: „Mądry generał zawsze ma zaplanowane pozycje, na które może się wycofać i z których zada miażdżący zwycięski cios”.

Na jaką pozycję ja mogę się wycofać? Potem przypomniała sobie coś, co powiedział przed tygodniami André Poncin. Uśmiechnęła się; wszystkie jej troski zniknęły. Phillip Tyrer kończył brudnopis odpowiedzi sir Williama dla rōjū. Cyzelował go swym doskonałym kaligraficznym charakterem pisma. Odmiennie niż we wcześniejszej korespondencji, sir William wysyłał oryginał angielski i kopię holenderską, którą kazano przygotować Johannowi. – Masz, Johann, gotowe. – Tyrer wykończył skomplikowanym zawijasem ogonek ostatniego „B” w podpisie „Sir William Aylesbury, KCB”. – Scheiss in mein Hut! – rozpromienił się Johann. – To najlepsze pismo, jakie widziałem. Nic dziwnego, że Wiluś chce, byś przepisywał wszystkie jego londyńskie depesze. – Shigata ga nai! – odpowiedział Tyrer odruchowo – to nie ma znaczenia. – Naprawdę nad tym japońskim pracujesz, co? – Tak, tak, pracuję i między nami… nie mów o tym, na miłość boską, Willemu, sprawia mi to ogromną radość. Co sądzisz o jego wybiegu? Johann westchnął. – Jeśli chodzi o Japońców, już nic nie myślę. Osobiście sądzę, że krętactwa Japońców pomieszały Wilusiowi w głowie. Wiadomość głosiła: Do Jego Ekscelencji Noriego Anja, Esq., szefa rōjū. Otrzymałem Pańską wczorajszą depeszę i informuję Pana, że jej treść została przez nas całkowicie odrzucona. Jeśli nie zapłacicie na czas ustalonej raty odszkodowania za zamordowanie dwóch brytyjskich żołnierzy, suma długu będzie wzrastała czterokrotnie za każdy dzień opóźnienia. Z przykrością dowiaduję się, że wyraźnie nie panujecie nad swym własnym kalendarzem. Natychmiast pomogę Wam poprawić ten stan rzeczy. Za dwanaście dni, licząc od dzisiaj, razem z eskortującym mnie szwadronem udam się na swym statku flagowym do Osaki. Potem, z konną eskortą i zwyczajnym wyposażeniem naszej Królewskiej Artylerii – sześćdziesięciofuntowymi armatami służącymi do oddawania królewskich salutów – wraz z innymi ministrami ruszę natychmiast do Kioto, by uzyskać odszkodowanie od Jego Młodego Majestatu, shōguna Nobusady, osobiście lub jeśli nie będzie on dostępny, od Jego Królewskiej Wysokości, cesarza Komei. Obiecuję, że oddam im pełne królewskie honory salwą z dwudziestu jeden dział. Proszę, niech Pan ich poinformuje o naszym rychłym przybyciu. Podpisano: minister i ambasador Jej Brytyjskiej Wysokości, sir William Aylesbury, KCB…

– Cesarz? Jaki cesarz? – zapytał z niesmakiem Johann. – Jest tylko midako… mikado czy jak go tam, ktoś w rodzaju mniej ważnego papieża, bez rzeczywistej władzy, nie taki jak Pius Dziewiąty, który wtrąca się, knuje i bawi w politykę, i tak jak wszyscy Gottverdampt katolicy chciałby nas znowu widzieć na stosach. – Ależ Johann, nie wszyscy są tacy źli. Teraz angielscy katolicy mogą głosować, a nawet zostać wybrani do parlamentu, jak wszyscy obywatele mający bierne prawo wyborcze. – Niech zaraza weźmie katolików. Jestem Szwajcarem i my nie zapominamy. – Więc dlaczego osobista straż papieska składa się z samych Szwajcarów? – Katoliccy najemnicy! – Johann wzruszył ramionami. – Daj mi brulion depeszy i zabieram się do pracy.

– Sir Willie mówi, że nie odnowisz kontraktu. – Nadszedł czas, by się wycofać i ustąpić pola komuś młodszemu i mądrzejszemu. – Johann uśmiechnął się promiennie. – Tobie. – To nie jest zabawne. Proszę cię, przyślij tu Nakamę. Chyba jest w ogrodzie. – Nie ufaj temu sukinsynowi. Lepiej uważaj na niego, Phillipie. Tyrer zastanawiał się, co by Johann powiedział, gdyby znał całą prawdę. Hiraga otworzył drzwi. – Hai, Taira-san? – Ikimasho, Nakama-sensei, stary druhu, haft – rzekł Tyrer z uśmiechem: Chodźmy, dobrze? Nadal dziwiła go odmiana, jaką przeszedł Japończyk. Znikł gdzieś brud, łachmany i samurajska fryzura. Jego włosy były teraz krótkie, takie jak nosili prawie wszyscy mężczyźni z ludu. W czystym, nakrochmalonym, lecz zwykłym kimonie, z nowym kapeluszem przeciwsłonecznym, który zwisał na rzemyku na plecach, w nowych tabi i sandałach, sprawiał wrażenie, jakby był synem zamożnego kupca. – Mój Boże, Nakama, wyglądasz wspaniale – zawołał Tyrer, kiedy go rano zobaczył. – Do twarzy ci w tym uczesaniu. – Ach, Taira-san – powiedział z wahaniem Hiraga, udając pokorę, tak jak dyktował ułożony razem z Orim podstęp. – Myśrę o tym, co mi powiedziałeś, pomóc mi porzucić samuraj, przestać być samuraj. Wkrótce wrócę Chōshū, zostanę farmer, jak dziadek, lub w piwo, lub sake fabryka. – Przestać być samurajem? Czy to możliwe? – Hai. Możriwe. Proszę, nie chcę więcej o tym rozmawiać, tak? – W porządku. Ale to mądra decyzja, gratulacje. Bezwolnie Hiraga powiódł ręką po głowie; swędziały go krótko ostrzyżone boki nowej fryzury. – Szybko włosy urosną, Taira-san, jak twoje. – Czemuż by nie? – Włosy Tyrera, naturalnie falujące, sięgały prawie do ramion. Odmiennie niż większość mężczyzn, bardzo dbał, by były czyste: nad jego łóżkiem zawsze wisiała wyhaftowana przez matkę makatka: „Czystość to następna cnota za pobożnością”. – Co z twymi siniakami? – Już o nich zapomni. – Już o nich zapomniałem. – Ach, dziękuję, już o nich zapomniałem. Są dobre wiadomości, Taira-San. – W starannie przemyślanych słowach Hiraga opowiedział mu, jak poszedł do Yoshiwary i zorganizował wieczór z Fujiko. – Jest twoja, cała noc. Dobrze, ne? Tyrerowi na chwilę zabrakło słów. Pod wpływem impulsu uścisnął dłoń Hiragi. – Dziękuję, drogi przyjacielu, dziękuję. – Usiadł, wyciągnął fajkę i poczęstował tytoniem Hiragę, który odmówił, z trudem powstrzymując śmiech. – To cudowne. – Myślami Tyrer poszybował do miejsca schadzki. Serce mu pulsowało, a męskość reagowała. – Mój Boże, to cudownie! – Z wysiłkiem odsunął od siebie natrętne erotyczne myśli, by skoncentrować się na planie dnia. – Czy już zorganizowałeś sobie mieszkanie

gdzieś w wiosce? – Tak. Proszę, my iść teraz, tak? Podczas marszu do dzielnicy japońskiej cały czas starali się mówić cicho, a jeśli ktokolwiek pojawiał się w pobliżu, natychmiast przestawali posługiwać się angielskim. Tyrer nadal sondował Hiragę i dokopywał się prawdziwych diamentów, jak na przykład imion shōguna i cesarza. Na miejscu obejrzał sklep i mały pokoik z tyłu, gdzie miał mieszkać Hiraga. Potem zabrał go z powrotem do przedstawicielstwa, bardzo z siebie zadowolony. – Czy zauważyłeś, że na ulicy nawet żołnierze prawie cię nie dostrzegali, teraz, kiedy nie przypominasz samuraja? – Tak, Taira-san. Możesz pomóc, proszę? – Owszem, o co chodzi? – Chcę nosić wasze ubrania, być bardziej gai-jin, tak? – Doskonały pomysł! Kiedy wrócili do przedstawicielstwa, Tyrer pośpieszył do sir Williama i podniecony przekazał mu imiona shōguna i cesarza. – Pomyślałem sobie, że chciałby pan to natychmiast wiedzieć, panie ministrze. Zdobyłem też jeszcze jedną informację i mam nadzieję, że dobrze to zrozumiałem. Otóż wszyscy Japończycy, nawet daimyō, muszą mieć pozwolenie, by odwiedzić Kioto, gdzie mieszka cesarz. – Co to są daimyō? – Tak właśnie nazywają swoich królów, panie ministrze. W każdym razie bakufu… to po prostu inna nazwa shōgunatu, coś w rodzaju ich służby cywilnej, więc bakufu boi się wydać komukolwiek, nawet daimyō, pozwolenie na swobodny dostęp do dworu. – Usiłował zachować spokój, ale słowa same się tłoczyły. – Jeśli to prawda i jeśli shōgun jest tam obecnie, a cesarz przebywa stale, to znaczy, że cała władza została w tej chwili skupiona w Kioto, a zatem gdyby się pan w to miejsce udał, panie ministrze, mógłby pan w ten sposób ominąć bakufu. – To błogosławiony zwrot w naszym rozumowaniu! – Sir William westchnął z przyjemnością. Zrozumiał w czym rzecz, zanim jeszcze Tyrer to sformułował. – Phillipie, myślę, że zmienię tę depeszę. Wróć za godzinę; sprawiłeś się bardzo dobrze. – Dziękuję, panie ministrze. – Teraz opowiedział sir Williamowi o „nowym” Nakamie i jego nowej fryzurze. – Pomyślałem sobie, że jeśli namówimy go, by zaczął nosić europejskie ubrania, stanie się bardziej podatny na nasze wpływy… – Doskonały pomysł, Phillipie. – Dziękuję, panie ministrze, natychmiast to zorganizuję. Czy mogę do naszego wekslarza wysłać rachunek, by go uregulował? Sir William utracił nieco ze swego dobrego humoru. – Nie mamy dodatkowych funduszy, Phillipie, a minister finansów… no dobrze. Ale tylko jeden komplet. Ty jesteś odpowiedzialny za to, żeby rachunek był skromny. Tyrer wyszedł pośpiesznie i teraz, gdy skończył pracę nad depeszą, miał zamiar zabrać

Hiragę do chińskiego krawca na tej samej ulicy. O tej porze dnia, wczesnym popołudniem, High Street nie była zatłoczona. Większość ludzi przebywała w kantorach, odbywała sjestę w domu lub w klubie. Kilku pijaków kuliło się pod osłoną przystani, gdyż wiał porywisty wiatr. Za parę godzin na placu ćwiczebnym miał się odbyć mecz futbolowy marynarka przeciw armii i Tyrer oczekiwał na niego z przyjemnością. Z mniejszą przyjemnością myślał o wymuszonym spotkaniu z Jamiem McFayem, tuż po wizycie u krawca. – On jest tutaj szefem firmy Struanów, Nakama-san. W jakiś sposób dowiedział się o tobie i o tym, że mówisz trochę po angielsku. Można mu ufać. – So ka? Struan? Mężczyzna, który ma się ożenić? – Och, służący powiedzieli ci o przyjęciu zaręczynowym? Nie, to pan Struan, tai-pan, ma zamiar się żenić. Do niego należy ten dom, magazyn, biura i pomieszczenia mieszkalne. McFay jest tylko głównym handlowcem w firmie. – So ka? – Hiraga przyglądał się uważnie budynkowi. Trudno byłoby ich zaatakować, nie mówiąc już o dostaniu się do środka, pomyślał. Zakratowane dolne okna. – Ten Struan, też jego kobieta, oni mieszkają tu? Myśli Tyrera zogniskowały się w jednej chwili na Fujiko. – Struan mieszka – powiedział z roztargnieniem. – Jeśli chodzi o nią, nie jestem taki pewny. W Londynie ten budynek byłby niczym w porównaniu z najzwyklejszymi domami, których są tysiące, tysiące. Londyn jest najbogatszym miastem na świecie. – Bogatszym od Edo? – Bogatszym niż dwadzieścia, pięćdziesiąt Edo – zaśmiał się Tyrer. – Jak to powiedzieć po japońsku? Bystre oczy Hiragi zauważały wszystko; nie wierzył w większość tego, co Tyrer mu opowiadał, uważał, że kłamie, by mu zamieszać w głowie. Teraz mijali rozmaite budowle, w których mieściły się różne przedstawicielstwa. Musieli wybierać drogę pośród rozrzuconych wszędzie śmieci. – Draczego różne fragi, proszę? Tyrer chciałby ćwiczyć się w mówieniu po japońsku, lecz za każdym razem, gdy zaczynał, Hiraga odpowiadał po angielsku i zadawał kolejne pytanie. Mimo to wyjaśnił, wskazując na budynki: – To są przedstawicielstwa: tu rosyjskie, tu amerykańskie, tam dalej francuskie, a tamto pruskie. Prusy są ważnym narodem w Europie. Gdybym chciał powiedzieć… – Ach, proszę wybaczyć, ma pan mapę swego świata, proszę? – Och tak, z przyjemnością ci ją pokażę. Oddział żołnierzy zbliżył się i przeszedł, nie zwracając na nich żadnej uwagi. – Ci ludzie z Prusy – Hiraga starannie wymówił to słowo – oni też wojna przeciw Francuzom? – Czasami. Z pewnością są wojowniczy, stale z kimś walczą. Właśnie mają nowego króla i jego głównym poplecznikiem jest potężny, twardy książę, nazywa się Bismarck, który usiłuje zebrać wszystkich mówiących po niemiecku w jeden wielki naród i…

– Proszę, tak mi przykro, Taira-san, nie tak szybko, tak? – Ah gomen nasai. – Tyrer powtórzył to, co mówił, lecz wolniej, i odpowiedział na dalsze pytania. Cały czas się dziwił, że jest tych pytań tak dużo, i tak dociekliwych. Zaśmiał się znowu. – Musimy zawrzeć umowę, godzina o moim świecie po angielsku, godzina o twoim po angielsku, a potem godzina rozmowy po japońsku. Hai? – Hai. Dōmo. Minęli ich czterej jeźdźcy jadący na tor wyścigowy, pozdrowili Tyrera, a potem z ciekawością spojrzeli na Hiragę. Tyrer odpowiedział na ich pozdrowienie. Na dalekim krańcu High Street wychodzili z Komory Celnej gęsiego kulisi z przesyłkami towarów i żywności, czujnie obserwowani przez samurajskich strażników. – Lepiej się pośpieszmy, nie chcę mieć nic wspólnego z tą grupą – oznajmił Tyrer i przeszedł na drugą stronę ulicy, omijając górki końskiego nawozu. Nagle przystanął i pomachał ręką. Przechodzili obok Przedstawicielstwa Francji. Angelique stała przy oknie na parterze, zasłony odsunięto na boki. Uśmiechnęła się i pomachała w odpowiedzi. Hiraga udał, że nie dostrzega jej badawczego spojrzenia. – To jest właśnie dama, którą pan Struan ma zamiar poślubić – powiedział Tyrer, nie zatrzymując się. – Piękna, prawda? – Hai. To jej dom, tak? – Tak. – Dobranoc, panie McFay. Wszystko jest pozamykane. McFay stłumił ziewnięcie i dalej pisał w swoim dzienniku – ostatnie zajęcie tego dnia. Na biurku leżały tylko gazety z dwóch ostatnich tygodni, wciąż nie przeczytane, oraz pusty koszyk na napływającą korespondencję. Koszyk korespondencji do wysłania przelewał się, wypełniony odpowiedziami na dzisiejszą pocztę, zamówieniami i listami przewozowymi. Wszystko było przygotowane na rano, gdy znów zacznie się ruch w interesie. Vargas z roztargnieniem podrapał miejsce po ukąszeniu pchły – częsty odruch w Azji – i włożył klucze do pancernej skrytki na biurku. – Potrzebne panu mocniejsze światło? – Nie, dziękuję, prawie skończyłem. Do zobaczenia jutro. – Jutro mają przyjść Chōshū, w sprawie karabinów. – Tak, pamiętam o tym, dobranoc. Zostawszy sam, McFay poczuł zadowolenie, jak zawsze najszczęśliwszy i przepełniony poczuciem bezpieczeństwa, gdy innych nie było w pobliżu. Z wyjątkiem Vargasa, wszyscy urzędnicy, wekslarze i reszta personelu korzystali z osobnej klatki schodowej i zajmowali pokoje położone w tylnej części magazynu. Drzwi łączące obie części budynku zamykano nocą na klucz. Tylko Ah Tok i osobista służba pozostawali w tej części, w której znajdowały się biura, skarbiec – gdzie trzymano wszystkie karabiny, księgi handlowe i cały bilon w srebrnych dolarach meksykańskich, złotych taelach i monetach japońskich – i pomieszczenia mieszkalne na piętrze. W dniu, w którym nadchodziła poczta, zawsze pracowano aż do nocy, a dzisiejszy trwał

dłużej niż zwykle, ponieważ Jamie, gdy tylko dostał po obiedzie od Nettlesmitha ostatni odcinek „Wielkich nadziei”, pognał na górę i podczas tej godziny, której mu udzielono, rozkoszował się lekturą, strona po stronie, wraz ze Struanem. Kiedy skończyli, McFay zszedł na dół zadowolony, że wszystko ułożyło się dobrze dla Pipa i dziewczyny i że w następnym numerze zapowiedziano druk nowej epopei Dickensa. Zegar pradziadka tykał przyjemnie. Jamie pisał szybko, wprawną, wyrobioną ręką: M.S. był wściekły z powodu listu matki w dzisiejszej poczcie (parowiec „Swift Wind” dzień spóźniony, jeden człowiek zginął za burtą niedaleko Szanghaju, statek zaatakowano w cieśninie Shimonoseki, baterie na brzegu wystrzeliły jakieś dwadzieścia pocisków, szkód nie ma, dzięki Bogu!). Moja odpowiedź na kanonadę pani S. załagodziła sprawę (ona nie słyszała jeszcze o przyjęciu, to wywoła eksplozję od Hongkongu po Jawę), ale wątpię, czy burza ucichnie. Poinformowałem ją, że A. wyprowadziła się do Przedstawicielstwa Francuskiego, ale nie sądzę, żeby ją to obeszło, za to M.S. był zdenerwowany przez cały dzień, a ponieważ A. nie złożyła mu wizyty, sklął Ah Tok, wprawiając ją w paskudny humor, który udzielił się wszystkim innym służącym, ajajaj! Muszę przyznać, że choć bardzo cierpiący M.S. okazuje więcej sprytu, niż to sobie wyobrażałem. Doskonale orientuje się w interesach, w handlu międzynarodowym i podziela mój pogląd, że tutaj otwierają się wielkie możliwości. Omawialiśmy problem, jaki mamy z Brockiem, i zgodziliśmy się, że tu na miejscu nie można nic zrobić, ale natychmiast jak tylko M.S. wróci do Hong., zajmie się nim. Na razie jednak znowu odmówił powrotu na statku pocztowym, Hoag nie jest zdecydowany, po czyjej stronie stanąć, i nie jest mym sprzymierzeńcem; mówi, że im dłużej Malcolm tutaj wypoczywa, tym lepiej, zła podróż mogłaby fatalnie odbić się na jego zdrowiu.

Spotkałem się pierwszy raz z tym Japończykiem Nakamą (to najprawdopodobniej nazwisko przybrane), który jest z pewnością czymś więcej, niż udaje. Samuraj, rōnin-wyrzutek, który mówi trochę po angielsku, który ściął włosy, gdyż zdecydował się zrezygnować ze statusu samuraja, który chce nosić nasze ubrania, musi być nieprzeciętny i powinno się go uważnie obserwować. Jeśli nawet połowa z tego, co mówi, jest prawdą, to można uznać, że zrobiliśmy – dzięki Tyrerowi, niech go Bóg błogosławi – ważny krok naprzód w zbieraniu wiadomości o tym kraju. Szkoda, że Nakama nie wie nic o interesach, jedyna użyteczna informacja od niego to ta, że głównym handlowym centrum Japonii jest Osaka, nie Edo, tak więc mamy jeszcze jeden powód, by naciskać na jak najszybsze otwarcie tego miasta. Koło Nakamy trzeba się z pewnością zakrzątnąć i… Ktoś zastukał w okiennicę i McFay spojrzał na zegar, prawie dziesiąta. Godzina spóźnienia. Nie szkodzi, azjatyckie poczucie czasu różni się od naszego. Bez pośpiechu wstał, wsunął mały rewolwer w boczną kieszeń surduta, podszedł do swych prywatnych drzwi i otworzył je. Na zewnątrz czekały wraz ze służącym dwie kobiety owinięte pelerynami, ich głowy osłaniały kaptury. Kiedy już wszyscy się ukłonili, McFay gestem zaprosił kobiety do środka, mężczyźnie zaś wręczył kilka monet. Służący podziękował, skłonił się i odszedł boczną alejką ku Yoshiwarze. McFay znowu zamknął drzwi na klucz. – Heja, Nemi, cały czas tak samo ładna, ne? – Uśmiechnął się i uściskał jedną z kobiet. Twarz dziewczyny pod kapturem promieniała. Była jego musume od roku, od pół roku ją utrzymywał. – Heja, Jami-san, ty dobr, heja? Ta musume moja siostra Shizuka. Ładny, ne? Druga dziewczyna nerwowo zsunęła kaptur i zmusiła się do uśmiechu. Odetchnął; Shizuka była równie młoda jak Nemi, równie atrakcyjna i pachnąca.

– Hai! – powiedział i oboje czuli ulgę, że pomyślnie przeszła wstępne oględziny. McFay po raz pierwszy załatwiał taką sprawę. Skrępowany, poprosił Nemi, by wytłumaczyła mamie-san, że dziewczyna ma być dla tai-pana i dlatego prosi o kogoś wyjątkowego. Obie Japonki miały nieco ponad dwadzieścia lat, ledwie sięgały mu do ramion, obie trochę już teraz odprężone, choć świadome przeszkód, z którymi trzeba będzie się zmierzyć. – Shizuka, proszę, zobacz. Tai-pan najważniejszy człowiek – odezwał się łagodnie, a potem zwrócił się do Nemi, klepiąc się po tym boku, gdzie Struan został zraniony. – Ona rozumie o ranie, ne? Nemi skinęła głową. Jej białe zęby pobłyskiwały. – Tak, ja powiedzi, Jami-san! Dōzo, zostawi płaszcz tu czy na góra? – Na górze. Poprowadził je po wielkich schodach, dobrze oświetlonych lampami naftowymi. Nemi gawędziła z nową dziewczyną, która patrzyła na wszystko ogromnymi oczami. Jamie miał zwyczaj od czasu do czasu posyłać po Nemi, by spędziła z nim noc. Służący powracał tuż przed świtem i odprowadzał ją znowu do małej chatki znajdującej się na terenach jej domu, „Gospody Soczystej Radości”. Po wielodniowych targach McFay wynajął ten domek na pięć lat za dziesięć złotych suwerenów. Dodatkowe dziesięć za jej kontrakt na ten sam okres, plus dodatki za nowe kimono każdego miesiąca, uczesanie, osobistą pokojówkę, wikt i sake. – Ale mama-san, co, jeśli ogień spali dom, heja? – zapytał przerażony, że zgodził się na tak wygórowaną cenę, choć wyjątkowo korzystny kurs wymiany dawał im czterystuprocentowe dochody przez większość miesięcy – oznaczało to, że prawie każdy mógł trzymać jednego czy dwa kucyki, pić do woli szampana, a co ważniejsze, gwarantowało, że bieżące wydatki Nemi wyniosą najwyżej kilka funtów rocznie. – Buduje taki sam nowy. Ty płaci połowa ceny, heja? – Mama-san była wstrząśnięta. Nemi, obecna przy końcowych negocjacjach, zaśmiała się. – Dużo ognia w dom, Jami-san, dużo hop hop, ne? Kiedy McFay dotarł do szczytu schodów, uścisnął ją raz jeszcze, bo przecież okazało się, że jest warta każdej ceny, dawała mu tak wiele przyjemności i tak wiele spokoju. Na podeście schodów stało wielkie krzesło z wysokim oparciem. Nemi zdjęła pelerynę i złożyła ją na krześle. Powiedziała drugiej dziewczynie, by zrobiła to samo. Miały schludne, ładne kimona i staranne fryzury – poczwarki przeobraziły się w motyle. Jamie, zadowolony z siebie, zapukał do drzwi. – Wejść. Malcolm Struan siedział w fotelu, między palcami dymiło mu krótkie cygaro. Wyglądał elegancko, lecz czuł skrępowanie. – Cześć, Jamie. – Dobry wieczór, tai-panie. – Obie dziewczyny skłoniły się z wielkim szacunkiem. McFay nie zdawał sobie zupełnie sprawy, że wszystko, co dotyczyło Malcolma Struana – a także jego samego oraz innych gai-jinów – stanowiło doskonałą pożywkę dla plotek w

Yoshiwarze. Ogromne bogactwa Malcolma, tytuł tai-pana, okoliczności potyczki na Tōkaidō, jego małżeństwo – wszystko to wzbudzało emocje. – To jest Shizuka, dziewczyna, która zostanie z tobą. Służący przyjdzie tuż przed świtem, wszystko tak, jak ci powiedziałem. Ja zapukam najpierw. Może być trochę onieśmielona, ale na pewno nie będzie problemu. To jest moja musume, Nemi. Ja… pomyślałem po prostu, że najlepiej będzie, jeśli pierwszy raz też tu przyjdzie, by ułatwić sprawy. Obie dziewczyny znowu się skłoniły. – Heja, tai-pan – powiedziała Nemi całkowicie opanowana. Cieszyła się, że go widzi, pewna, że dokonała dobrego wyboru. – Shizuka siostra moja, dobry musume, heja! – Energicznie skinęła głową i lekko pchnęła Shizukę. Dziewczyna podeszła do niego z wahaniem, uklękła i głęboko się skłoniła. – Będę w swoich pokojach, gdybyś mnie potrzebował. – Dziękuję, Jamie. McFay zamknął delikatnie drzwi i poszedł dalej korytarzem. Jego apartament był czysty, urządzony typowo po męsku i wygodny. Trzy pokoje, salon, sypialnia, dodatkowa sypialnia, w każdym z tych pomieszczeń kominek; łazienka. Na kredensie czekała pokrojona wędlina, świeży chleb i jej ulubiona potrawa: szarlotka upieczona z jabłek przywiezionych z Szanghaju. Sake w pojemniku z gorącą wodą i whisky Loch Vey z własnej destylarni Struanów. Nemi ją uwielbiała. Gdy tylko zaryglował drzwi, stanęła na palcach i żarliwie go pocałowała. – Nie widzi trzy dni, najpierw łóżko, potem kąp! – oznajmiła, odwracając zwykłą kolejność. Serce zabiło mu mocniej, chociaż mu się nie śpieszyło. Wzięła go za rękę, poprowadziła do sypialni, prawie wepchnęła na łóżko, uklękła, by zdjąć mu buty, i zaczęła go rozbierać, cały czas gwarząc w swoim na wpół zrozumiałym pidginie. Mówiła mu, że w Yoshiwarze wrą interesy, że Pływający Świat dobrze prosperuje, żeby się nie martwił Shizuką, ona jest droga, lecz najlepsza, i co mają znaczyć te pogłoski o wojnie, i proszę, nie chcemy wojny, tylko interesów, i mam nowe kimono, całe w karpiach, i to było, no, trochę drogie, are, ichiban, Jamie-san, ty rubić to bardzo. Łóżek! Posłusznie wszedł do łoża z baldachimem. Noc była idealna, ani za chłodna, ani za gorąca. Nami odwiązała obi, pozwoliła, by kimono opadło, potem spodnie kimono. Całkiem naga, nie okazując ani poczucia winy, ani wstydu, tak jak wszystkie musume; jedna z wielu cech, które sprawiały, że McFay i wszyscy gai-jinowie uważali je za tak wyjątkowe, zdumiewające i godne posiadania, wyjęła szpilki z włosów i potrząsnęła nimi; opadły aż do talii, a ona pomaszerowała triumfalnie do łazienki ku pierwszym rozkoszom wieczoru. Usiadła na toalecie, sięgnęła w górę do rączki łańcuszka spłuczki i pociągnęła. Woda z rykiem spłynęła w dół porcelanowej miski, a Nemi jak zawsze klasnęła radośnie. Kiedy pierwszy raz to zobaczyła, nie mogła uwierzyć. – Gdzie woda idzi? – pytała podejrzliwie. Wyjaśniał i robił szkice, lecz ona wciąż mu nie wierzyła, dopóki nie pokazał jej rur i

nie zaprowadził do ogrodu, gdzie znajdowała się pokrywa szamba; pokazał jej wszystkie rury, zbiorniki wody, bojlery, miski klozetowe, umywalki, zlewy, krany i trzy łazienki sprowadzone z Anglii, Hongkongu i Szanghaju, w których to miastach zaczęto już wytwarzać wiele elementów tych urządzeń, by zaspokoić popyt na ogromnych rynkach Indii i Azji. Błagała go, by pozwolił obejrzeć to wszystko jej przyjaciółkom. Przepełniony dumą zgodził się. Była to pierwsza tego typu instalacja w całej Japonii, co wywoływało irytację sir Williama i wściekłość Norberta Greyfortha. Teraz już, wzorując się na niej, wykonano kilka mniej i bardziej udanych kopii, nie wszystkie jednak miały wodę ciepłą i zimną, dla Struanów było to, co najlepsze i najnowocześniejsze – a więc brytyjskie. Nielicznym uprzywilejowanym dziewczynom pozwolono obejrzeć pokój, w którym się oczyszczał Jamie-san, i te wycieczki stały się jedną z największych atrakcji turystycznych Yokohamy gai-jinów. Gwarzące musume jak egzotyczne ptaki kłaniały się, wciągały powietrze i pociągały za łańcuszek przy akompaniamencie entuzjastycznych okrzyków. Nemi wymyła ręce. Westchnęła z zadowolenia i wślizgnęła się między prześcieradła. Phillip Tyrer, wyczerpany, zapadał w sen. Ciężar ciała złożył wygodnie na Fujiko, która po pewnym czasie spróbowała się wysunąć. – Iie, matsu – wymamrotał: Nie, nie ruszaj się… poczekaj. – Po prostu chcę wziąć ręcznik, Taira-san. Ręcznik, rozumiesz? – Ach, tak, tak. Rozumiem, ręcznik. Ty zostań, ja wezmę… – Och, nie, straciłabym twarz, to mój obowiązek. Puść mnie, proszę… teraz nie utrudniaj i nie bądź niegrzeczny. Zaśmiała się cicho, gdy ją przycisnął, ale była zręczna, znała dobrze swe rzemiosło; czekała. W pokoiku panował teraz spokój. Na zewnątrz noc była pogodna. Wiatr szeleścił wśród drzew i krzewów. Od rozsuwanych okien ciągnęło, nie był to jednak nieprzyjemny chłód. Migotał oliwny kaganek. Fujiko wymknęła się, nie zakłócając Tyrerowi spokoju, i powędrowała do małej łazienki z wysoką drewnianą wanną wypełnioną po brzegi ciepłą wodą. Wannę ustawiono na drewnianej kratce, by po wyciągnięciu korka woda mogła swobodnie spłynąć. Było tam ponadto pachnące mydło i świeże ręczniki. Szybko wytarła się wilgotnym ręcznikiem, a potem osuszyła skórę. Kiedy wróciła, niosła ze sobą gorący ręcznik; przetarła nim Tyrera, a potem wytarła go do sucha. Cały czas miał zamknięte oczy i chciało mu się jęczeć z rozkoszy. Czuł jednocześnie skrępowanie, że to ona go wyciera, a nie on ją. – Ach, Fujiko-chan, jesteś cudowna. – Nie, to dla mnie przyjemność – odpowiedziała. Dawno już przestały ją dziwić czy krępować dziwne zwyczaje cudzoziemców: to, że rzadko się kąpali; że przeważnie z powodu łóżkowych przyjemności zżerał ich wstyd i poczucie winy; że byli zdumiewająco zaborczy i wściekali się z powodu innych klientów (głupcy, czymże byli oni sami, jak nie klientami właśnie?); że odwracali się z rumieńcem, gdy się rozbierała, by im sprawić radość, albo dla odmiany sami się przykrywali, choć byli jedynie na wpół rozebrani; że

woleli chędożyć w nocy, a przecież wszyscy wiedzą, jaki dreszczyk wywołuje patrzenie, obserwowanie, badanie wzrokiem; że czerwienili się z zakłopotania, gdy próbowała stosować zwykłe urozmaicenia, by odegnać nudę albo przedłużyć i wzmocnić Chwile z Bogami – czas Obłoków i Deszczu. Nie, gai-jinowie nie są tacy jak my. Oni niemal zawsze chcą Pierwszej Pozycji z Przynaglaniem, czasami Wabienie Kury lub Czas Kwitnącej Wiśni i w ten sposób nie pozwalają mi na zademonstrowanie moich umiejętności; a kiedy, w świetle, ustawię się do gier z Jednookim Mnichem – gier podnoszących, takich jak Blisko i Daleko, Nad Smokiem, Wiosenne Sadzenie, Kradzież Miodu, które nawet najmniej wprawnemu młodzianowi są potrzebne i miłe, gai-jin na ogół wyrywa się nerwowo i zdecydowanie, acz delikatnie układa mnie przy sobie, całuje w kark, trzyma w objęciach i mamrocze coś niezrozumiałego. – Teraz uśpię cię masażem – powiedziała cicho. – Nie rozumiem. Messerdż? – Masaż, Taira-san. Tak jak to. – Ach, teraz rozumiem. Masaż, dziękuję. Jej palce były delikatne i cudowne, a on odpłynął w dal, ledwie wierząc swemu szczęściu, dumny ze swej sprawności i z tego, że ona osiągnęła ekstatyczne szczytowanie przynajmniej trzy razy, zanim on doszedł do swojego, i nieważne, że jak twierdzi Raiko, jutro Fujiko musi odwiedzić rodzinną wioskę w pobliżu Edo, by zobaczyć swego chorego dziadka… „Ale tylko na kilka dni, Taira-san”. – Och, tak mi przykro, Raiko-san. – Tyrer mówił po japońsku. – Proszę, ile dni nie tutaj? – Ile dni nie będzie jej tutaj. Tylko trzy. – Ach, dziękuję. Ile dni nie będzie jej tutaj? – powtórzył Tyrer. Poprosił Raiko i Fujiko, by go zawsze poprawiały. Trzy dni. Wystarczy, żebym ochłonął. Mój Boże, to było wspaniałe. Ciekawe, co się stanie, kiedy rōjū otrzyma naszą depeszę. Jestem pewny, że moja rada jest dobra i że Nakama mówi prawdę. Boże, tyle mu zawdzięczam. Sir William po prostu promieniał, a co do Fujiko… W jego mózgu, ukołysanym jej dotykiem, zaczęły się mieszać obrazy dziewczyny i Nakamy, wrażenia z Japonii – wszystko tak odmienne, i nauka japońskiego, strumień słów i zdań napływających bezładnie. Futony były twarde i Europejczykom trudno się było do nich przyzwyczaić, ale Tyrer czuł się dobrze, gdy tak leżał na brzuchu, zadowolony z bliskości kobiety. Boże, ależ jestem zmęczony. Nie mogę znieść tych innych klientów. Muszę coś zrobić, by została moją, tylko moją. Jutro poproszę André, by mi pomógł… Nie odwracając się sięgnął do tyłu i położył dłoń na jej udzie. Cudowna, jedwabista skóra. O czym myślałem? Och, tak, rōjū. Ukaraliśmy psubratów. To okropne, że ośmielili się strzelać do statku pocztowego… Mamy obowiązek zapewnić bezpieczeństwo w cieśninie Shimonoseki i jeśli ci sukinsyńscy bakufu tego nie zrobią, będzie to oznaczało, że sami musimy zdobyć te baterie. Powinienem zachować ostrożność rozmawiając na ten temat z Nakamą, nie mogę zapominać, że on też jest z Chōshū. Może udałoby się go wykorzystać

jako pośrednika? I jeśli rōjū nie załatwi tych diabłów z Satsumy, sami będziemy musieli ich zgnieść. To cholerna bezczelność ze strony tego daimyō twierdzić, że nie może znaleźć morderców Canterbury’ego, sukinsyny wyszły z szeregów jego ludzi, na miłość boską, widziałem, jak odrąbują rękę Canterbury’emu i krew tryska… – Co się stało, Taira-san? – Palce Fujiko zamarły w bezruchu. Zanim zdołał pomyśleć, już ją ściskał, chcąc wyrzucić z umysłu obrazy z Tōkaidō, a potem, kiedy drżenie ustało, leżał na plecach, przyciągnąwszy ją do siebie, i trzymał ją mocno, ciepłą i giętką, wdzięczny, że może być przy niej, czekał, by złe wspomnienie zapadło w zakamarki mózgu. Leżała spokojnie, też czekała. Nie myślała o nim; po prostu jeszcze raz jeden z gaijinów zachował się w dziwny i niepojęty sposób. Wygodnie było odpoczywać tuż przy nim i cieszyła się, że pierwszy wybuch został osiągnięty jak należy, klient jest zadowolony, a ona z czystym sumieniem może powiedzieć, że zasłużyła na dodatkową zapłatę. Kiedy Raiko zawiadamiała je tego ranka, z kim się mają spotkać, oznajmiła Fujiko, że zwiększa jej wynagrodzenie. – Dotyczy to tylko Tairy, gdyż będziesz musiała ciężej pracować. Pamiętaj, Fujiko, że możesz złowić cenną rybkę, długoterminowego klienta, i to znacznie lepszego niż Kant-erbury-san, jeśli będziemy ostrożne i jeśli go zadowolisz. Francuś powiada, że on jest kimś ważnym, więc proszę, postaraj się jak najlepiej. Mów tylko po japońsku, nie pidginem, stań się jego nauczycielką, zachęcaj go i pamiętaj, że jest śmiesznie nieśmiały, a zwłaszcza nigdy nie wspominaj Kant-er-bury-san. Będziemy udawać, że musisz wyjechać na kilka dni, ale się nie martw, mam dla ciebie na jutro dwóch klientów, po południu gai-jin, cywilizowana osoba w nocy… Gdybym miała hojnego patrona przez rok czy dwa, mogłabym szybko spłacić długi i moje życie od razu by się poprawiło, nie musiałabym brać każdego klienta, pomyślała. Potem z zadowoleniem porzuciła teraźniejszość, jak zawsze, gdy była z klientem, i przerzuciła się w przyszłość, w której żyła szczęśliwie ze swym bogatym mężem farmerem i czterema lub pięcioma synami. Widziała swą rodzinną chatę wśród rozległych pól ryżowych. Zielone pędy ryżu jarego lub ozimego obiecywały bogate żniwa. Teściowa miła i zadowolona z niej. Wół lub dwa woły przywiązane do pługa, kwiaty w ogrodzie i… – Ach, Fujiko. Dziękuję ci, jesteś cudowna! Ułożyła się bliżej i mówiła mu, jaki jest silny i męski. – Co? – spytał sennie, a kiedy jej dłoń odpowiedziała intymnym gestem, obrócił się. – Nie, Fujiko, proszę, najpierw spać. Nie… proszę później… – Ach, ale taki silny mężczyzna jak ty… – powiedziała cicho i skrywając nudę, pilnie kontynuowała. Ori ziewnął i oderwał oko od dziury w ścianie. – Widziałem dosyć – szepnął. – To szokujące. – Zgadzam się. – Hiraga również mówił ściszonym głosem. – Okropne. Tak złego wykonania, jak Fujiko, jeszcze nie widziałem. Baka! – Gdybym był Tairą, zażądałbym zwrotu pieniędzy.

– Zgadzam się. Baka! Przez godziny trzymała go nie przygotowanego, a jeśli chodzi o niego… Tylko Pierwsza Pozycja, raz, i ten pośpiech! Dziesięć pchnięć i buch! od razu Nad Księżycem… jak kaczka. Ori zakrył dłonią usta, powstrzymując śmiech, a potem starannie przykleił małe kawałki papieru, by zakryć dziury, które zrobili w oddalonym końcu ekranu shōji. Wymknęli się w zarośla przez tajną furtkę w płocie i stąd do mieszkania Oriego. – Sake! Zaspana pokojówka ustawiła przed nimi tacę, nalała i odeszła, powłócząc nogami. Zupełnie nie potrafiła się powstrzymać, by nie wpatrywać się w ich głowy. Wypili toasty na swą cześć i ponownie napełnili czarki. Oświetlony świecami pokój był mały i przyjemny, w sąsiedniej izbie rozścielono już futony do spania. Na niskich stojakach spoczywały miecze, Raiko odstąpiła od przyjętej w Yoshiwarze zasady, która zakazywała wnoszenia tutaj broni: po pierwsze, byli shishi; po drugie, rozpowszechniono portret Hiragi; poza tym obydwaj przysięgli na sonnō-jōi, że nie użyją oręża przeciwko żadnemu z domowników ani gości, że sięgną po niego tylko w obronie własnej. – Hirago, nie mogę uwierzyć, że Taira dał się zwieść jej udawaną Chwilą Bogów, i w dodatku jedną po drugiej! Jej gra była okropna. Czy on jest aż tak głupi? – Widocznie – zaśmiał się Hiraga i energicznie potarł tył i boki czaszki. – Iiii, z bronią tych rozmiarów powinien naprawdę zmusić ją do pisku. Czy wszyscy gai-jinowie są tak zbudowani? – A kogo to obchodzi. W ich wypadku to marnotrawstwo. – Żadnego wyrafinowania, Ori! Może powinienem dostarczyć mu podręcznik poduszkowania, tak jak dziewiczej pannie młodej, co? – Lepiej zabijmy go i podpalmy Osiedle. – Cierpliwości, zrobimy to, mamy mnóstwo czasu. – Jest doskonałym celem, okazję też mamy doskonałą – oponował Ori, a w jego głos wkradło się zniecierpliwienie. Hiraga obserwował go, jego dobry nastrój nagle prysnął. – Nie, nie teraz, jest zbyt ważny. – Sam mówiłeś, że jeśli porządnie ich rozwścieczymy, zbombardują Edo, a to by wspaniale się przysłużyło naszej sprawie. – Tak, masz rację, ale nie musimy się śpieszyć. – Hiraga nie okazywał, że jest zatroskany, uspokajał go, sterował nim. – Taira odpowiada na wszystkie moje pytania. Na przykład nikt nam nie mówił, że gai-jinowie walczą ze sobą jak wściekłe psy, gorzej niż daimyō przed Toranagą. Holendrzy ukrywali to przed nami, prawda? – To zwyczajni kłamcy i barbarzyńcy. – Tak, ale na pewno możemy zdobyć setki takich informacji, które pozwolą nam ich rozszyfrować i zapanować nad nimi. Musimy wszystkiego się dowiedzieć, Ori, a potem, kiedy już będziemy częścią nowego bakufu, nastawimy Niemców przeciw Rosjanom, przeciw Francuzom, przeciw Igirisu, przeciw Amerykanom… – Hiraga zadrżał na wspomnienie tego, co opowiedział mu Tyrer o tamtej wojnie domowej, o bitwach i

ofiarach, o wszystkich tych nowoczesnych broniach i setkach tysięcy uzbrojonych ludzi, biorących w tym udział, o niewiarygodnych obszarach, jakie zajmowały kraje gai-jinów. – Dziś wieczór powiedział mi, że marynarka Igirisu rządzi oceanami świata, że jest dwukrotnie większa od dwóch innych marynarek razem wziętych, że ma setki okrętów wojennych, tysiące armat. – Kłamstwa. Przesadza, by cię przestraszyć. Oni wszyscy chcą nas zastraszyć. A poza tym on na pewno też pragnie poznać nasze tajemnice. – Mówię mu tylko to, co jak mi się wydaje, powinien już wiedzieć. – Hiraga beknął z irytacją. – Ori, musimy się o nich jak najwięcej dowiedzieć! Te psy zawojowały większość świata: upokorzyły Chiny i spaliły Pekin, a w tym roku Francuzi stali się panami Kochinchiny i wyruszyli kolonizować Kambodżę. – Tak, ale Francuzi nastawili miejscowego księcia przeciw miejscowemu księciu, tak jak Brytyjczycy w Indiach. Tu jest Japonia. Jesteśmy inni, to Kraina Bogów. Choćby mieli wszystkie armaty świata, nigdy nas nie pokonają. – Twarz Oriego wykrzywiła się dziwnie. – Nawet gdyby zwabili niektórych daimyō, żeby przeszli na ich stronę, to wśród nas znajdą się tacy, co ich zarżną. – Nie zwyciężymy bez armat i wiedzy. – Owszem, Hiraga-san. Hiraga wzruszył ramionami i nalał sake. Wielu shishi podzielało gorliwość Oriego – i zapominało nauk Sun Tzu: „Poznaj swego wroga jak samego siebie, a wygrasz sto bitew”. – Mam nadzieję, że się nie mylisz, a tymczasem postaram się dowiedzieć jak najwięcej. Obiecał, że jutro pozwoli mi obejrzeć mapę świata… nazwał to „atrasem”. – Skąd wiesz, że nie dadzą ci fałszywej? Podrobionej? – To nie jest prawdopodobne, nie sądzę, by je fałszowali. Może nawet dostanę jeden egzemplarz, będziemy mogli ją przetłumaczyć, również niektóre ich podręczniki szkolne. – Podniecenie Hiragi rosło. – Taira powiedział, że stosują nowe techniki liczenia i nauczają ich w zwykłych szkołach, mają też miary astronomiczne nazywane „długość geograficzna”, „szerokość geograficzna” – Hiraga z trudnością wymawiał nowe dla niego słowa – i one prowadzą ich z fantastyczną dokładnością przez oceany, tysiące ri od lądu. Baka, że tak mało wiem! Baka, że nie umiem czytać po angielsku! – Nauczysz się – odrzekł Ori. – Ja nigdy. Ty będziesz członkiem naszego nowego rządu, ja nigdy. – Dlaczego tak mówisz? – Czczę sonnō-jōi. Już ułożyłem swój przedśmiertny poemat i wyrecytowałem go. Powiedziałem go Shorinowi w noc po ataku. Baka, że dał się zabić zbyt wcześnie. – Ori wysuszył czarkę, wlał do niej resztkę sake i zamówił nową flaszkę. Spojrzał z ukosa na Hiragę. – Słyszałem, że wasz pan, Ogama, przebaczy każdemu shishi z Chōshū, który publicznie wyrzeknie się sonnō-jōi. Hiraga skinął głową. – Mój ojciec mi o tym napisał. Dla nas, shishi z Chōshū, nie ma to znaczenia. – Mówią, że Ogama włada Cesarskimi Wrotami, że usunął wszystkich innych. Nawet

powiadają, że toczą się od nowa walki między jego wojskami i Satsumą. – Wielu daimyō błądzi od czasu do czasu – powiedział obojętnym tonem Hiraga. Nie podobał mu się obrót rozmowy. Zauważył, że po paru czarkach Ori robi się coraz bardziej kłótliwy. Raiko ostrzegła go dzisiaj, że Ori jest jak dymiący wulkan. – Przecież już dawno temu uzgodniliśmy, że nie wiążą nas czyny naszych dziedzicznych przywódców. – Jeśli Ogama trzyma Wrota, mógłby oddać władzę cesarzowi i dzięki temu urzeczywistnić sonnō-jōi. – Może tak zrobi, może już zrobił. – Ori wypił swe sake. – Z radością opuszczę Yokohamę. Tutaj w powietrzu unosi się trucizna. Lepiej jedź ze mną do Kioto. To gniazdo kłamców może cię zakazić. – Beze mnie bezpieczniej przebędziesz drogę do Kioto. Nawet z obciętymi włosami mogę zostać rozpoznany. Nagły poryw wiatru szarpnął strzechą na dachu i załomotał nie domkniętą okiennicą. Spojrzeli przez chwilę w tamtą stronę, a potem wrócili do picia. Sake ich rozluźniło, lecz nie usunęło drążących ich myśli – o śmierci i o zaciągającej się wokół nich sieci, o planowanej zasadzce na shōguna Nobusadę, o Shorinie i Sumomo, a przede wszystkim: co z dziewczyną gai-jina? Hiraga jeszcze o niej nie wspomniał, a Ori nie pytał; obaj czekali, ich myśli krążyły wokół tej ważnej sprawy; obaj niecierpliwi, lecz wciąż niezdecydowani. – Co masz zamiar powiedzieć Akimoto, kiedy jutro tu przyjedzie? – przerwał ciszę Ori. – Wszystko, co wiemy. Uda się z tobą do Kioto. – Nie, lepiej, żeby został, będziesz tutaj potrzebował kogoś do walki. – Dlaczego? Ori znowu wzruszył ramionami. – Dwóch to lepiej niż jeden. Teraz mi powiedz – oświadczył głosem pozbawionym emocji – gdzie ona przebywa. Hiraga opisał to miejsce. Dokładnie. – Chyba nie było krat w oknach ani w bocznych drzwiach. – Cały dzień nad tym się zastanawiał. Gdyby Ori włamał się do domu i zabił dziewczynę, bez względu na to, czyby przeżył czy nie, całe Osiedle by się wzburzyło, a nienawiść gai-jinów obróciłaby się przeciw wszystkim Japończykom. – Zgadzam się, że ona jest właściwym celem sonnō-jōi, ale jeszcze nie teraz, gdy zostałem zaakceptowany i dowiaduję się tylu ich sekretów. – To idealny cel, a do idealnych celów powinno się sięgać od razu. Katsumata uczył, że wahanie oznacza przegraną. Możemy poznać te ich tajemnice z książek. – Powiedziałem już: nie zgadzam się na to. – Zabiję ją i w tym samym czasie podpalimy Yoshiwarę. Kiedy zajmie się również Osiedle, wycofamy się wszyscy trzej w powstałym zamieszaniu. Dokonamy tego za dwa dni. – Nie. – Powiadam: tak! Dwa lub trzy dni, nie więcej! Hiraga rozmyślał krótko na ten temat i na temat Oriego. Na zimno. Powtórzył zdecydowanie:

– Za-bro-nio-ne. To bezdyskusyjne oświadczenie wstrząsnęło Orim. Drugi raz w ciągu kilku dni. I za każdym razem chodziło o tę kobietę. W pokoju zapadła cisza. Obaj pozostawali niewzruszeni. Z zewnątrz dochodziły odgłosy przycichającego wiatru. Od czasu do czasu jęczał naoliwiony papier shōji. Ori pociągnął łyk sake. Wrzał w duchu; powziął niezłomne postanowienie, że dokona tamtego czynu, nie zdradzał się z tym jednak. Gdyby obie ręce miał tak silne jak przedtem i był tak zwinny jak przedtem, rzuciłby się po miecz, by odeprzeć atak – nieunikniony, jeśli nie podporządkowałby się Hiradze. Ale nawet gdybym był zupełnie sprawny, myślał, Hiraga zawsze by mnie pokonał w bezpośredniej walce, nie zdążyłbym mu zadać ciosu… Nie, usunę go ze swej drogi w inny sposób. Musiał dorównać Hiradze, swojemu nowemu wrogowi, czyniącemu wszystko, by pokrzyżować jego plany, musiał milczeć, nie mógł się pierwszy odezwać – straciłby w ten sposób twarz. Napięcie między nimi rosło. W ciągu kilku sekund stało się nie do zniesienia… Odgłos biegnących stóp. Shōji odsunęło się. Wpadła Raiko, blada jak ściana. – Patrol wymuszaczy bakufu, są już na moście przy bramie. Pośpieszcie się! Przerażeni, zapomnieli o innych sprawach. Złapali miecze. – Wejdą do Yoshiwary? – spytał Ori. – Tak, dwójkami i trójkami, już tak kiedyś było. Nie zaczepiali gai-jinów, ale nas tak. – Drżał jej głos i ręce. – Czy jest jakaś bezpieczna droga przez pola ryżowe? – Wszędzie i nigdzie, Ori. – Hiraga odpowiedział za nią, gdyż wczoraj zbadał potencjalne drogi ucieczki. – Okolica jest płaska i przez całe ri nie ma się gdzie schować. Jeśli zablokowali bramę i most, pilnują też i tamtych miejsc. – A teren gai-jinów, Raiko? – Osiedle? Nigdy dotąd tam nie weszli. Musicie… – Obróciła się coraz bardziej przestraszona. Obaj mężczyźni wyszarpnęli miecze do połowy; do pokoju wpadła pokojówka z pobielałą twarzą. – Są w alejce i przeszukują dom po domu – zaskowyczała. – Ostrzeż innych. Dziewczyna uciekła. Hiraga usiłował zmusić swój umysł do pracy. – Raiko, gdzie tu jest jakaś sekretna piwnica, w której można by się schronić? – Nie ma żadnej – odpowiedziała, załamując ręce. – Gdzieś musi być coś takiego. Nagle Ori jak wąż prześlizgnął się ku niej, a ona cofnęła się w przestrachu. – Gdzie jest tajne przejście do Osiedla? Szybko! Raiko omal nie zemdlała, kiedy Ori zmienił uchwyt na rękojeści miecza; wiedziała, że jest bliska śmierci.

– Ja… do Osiedla? Ja… ja nie jestem pewna, ale przed laty mówiono mi… zapomniałam – rzekła drżąc. – Nie jestem pewna, ale proszę, chodźcie cicho za mną. Szli tuż za nią, zagłębili się w krzaki, nie zważając na gałęzie, które ich zatrzymywały. Księżyc nadal świecił wysoko i jasno między mknącymi obłokami. Wiatr szarpał. Kiedy Raiko dotarła do skrytej za krzakami części płotu między jej gospodą a następną, nacisnęła na sęk w drewnie. Fragment płotu uchylił się skrzypiąc. Drewniane zawiasy, dawno nie używane, były zaklejone brudem. Starając się nie przeszkadzać hulakom, przeszli przez ten ogród, a potem na jego krańcu przez furtkę do innego ogrodu; minęli niską konstrukcję z ognioodpornych cegieł, która w razie pożaru służyła jako schowek na kosztowności, i dotarli do miejsca, gdzie znajdowały się wielkie zbiorniki, napełnione po części deszczówką, a po części przynoszoną przez specjalnych kulisów wodą. Raiko dysząc wskazała na drewnianą pokrywę. – Chyba… chyba to jest tu. Hiraga odsunął pokrywę na bok. W ściany z cegieł wbito zardzewiałe teraz sztaby żelazne mające służyć jako stopnie i uchwyty; ani śladu wody. – Powiedziano mi, że to prowadzi do tunelu… – wyszeptała ciągle przestraszona Raiko. – Nie jestem pewna… chyba mówiono mi, że ten tunel przechodzi pod kanałem, ale gdzie jest wylot… Zapomniałam… Muszę wracać… – Poczekaj! – Ori zastąpił jej drogę, podniósł kamień i wrzucił go do studni. Rozległ się chlupot, gdy kamień wpadł w wodę głęboko w dole. – Czyje to dzieło? – Bakufu. Jak mi powiedziano, zbudowali to w czasach, kiedy powstało Osiedle. – Kto ci powiedział? – Jeden ze służących… zapomniałam który, ale widział… – Od głównej ulicy dobiegały gniewne głosy; wszyscy spojrzeli w tamtym kierunku. – Muszę wracać. Zniknęła; odeszła tą samą drogą, którą przyszli. Obaj niepewnie zerkali w dół. – Ori, jeśli bakufu to zbudowali, to może być pułapka na takich ludzi jak my. Z jednego z pobliskich domów dobiegły ich głosy mężczyzn klnących po angielsku: – Czego, do cholery, chcecie… odwalcie się! Ori wsadził swój długi miecz do pochwy. Niezręcznie przeszedł przez brzeg studni i zaczął schodzić. Hiraga poszedł za nim, zasuwając za sobą przykrycie włazu. Czerń wydawała im się czarniejsza niż to możliwe. Ori uderzył stopą w ziemię. – Ostrożnie, tu jest chyba jakiś występ. – Jego przytłumiony głos odbijał się niesamowitym echem. Hiraga pomacał obok siebie. W kieszeni rękawa znalazł zapałki i zapalił jedną z nich. – Iiii – rzekł z podnieceniem Ori – gdzie je dostałeś? – W ich przedstawicielstwie; te psy są tak bogate, że po prostu je wszędzie zostawiają. Taira powiedział, żebym sobie wziął. Spójrz tutaj! – W gasnącym płomyku zapałki zobaczyli wlot tunelu. Był suchy i tak wysoki, by mógł nim iść mężczyzna. Woda

wypełniała studnię dziesięć stóp pod nimi. W niszy stała stara świeczka. Hiraga zużył trzy zapałki, nim ją zapalił. – Chodź. Tunel obniżał się. Po około pięćdziesięciu krokach zrobiło się w nim mokro; ziemia była pokryta kałużami, a gdzieniegdzie zupełnie zalana. Cuchnąca woda sączyła się z prymitywnie podstemplowanego sufitu i ścian, drewno niebezpiecznie przegniło. W miarę jak szli, powietrze stawało się coraz bardziej zatęchłe. Trudno było oddychać. – Możemy tutaj poczekać, Ori. – Nie, chodźmy dalej. Pocili się częściowo ze strachu, częściowo z powodu duchoty w zamkniętej przestrzeni. Płomień zamigotał i zgasł. Hiraga przeklinając zapalił knot ponownie i osłonił płomień. Niewiele pozostało ze świecy. Poczłapał naprzód; poziom wody wciąż się podnosił. Tunel się obniżał, a woda sięgała im już do bioder. Ori poślizgnął się, ale złapał równowagę. Jeszcze dwadzieścia, trzydzieści kroków. Woda do talii, sufit nisko ponad ich głowami. Naprzód. Świeca słabła. Naprzód. Hiraga obserwował świecę, miotając przekleństwa. – Lepiej wróćmy i zaczekajmy w suchej części. – Nie, idźmy dalej, dopóki nie zgaśnie świeca. Z przodu tunel skręcał w czerń, sklepienie obniżało się ku powierzchni wody. Hiraga, czując mdłości, poczłapał znowu dalej po śliskim dnie. Jeszcze parę kroków. Sufit cisnął w głowę. Jeszcze trochę i sufit nieznacznie się podniósł. – Poziom wody się obniża – powiedział, czując ogromną ulgę. Człapał szybciej w śmierdzący mrok. Za zakrętem sklepienie podniosło się już wyraźnie. Naprzód. Świeca zatrzeszczała i zgasła, ale zdołali dostrzec suchą ziemię i koniec tunelu, szyb biegnący w górę i drugi w dół. Hiraga poszedł naprzód po omacku. Nic nie mógł dojrzeć. – Ori, jestem przy krawędzi. Posłuchaj, wrzucę tu kamień. – Kamień opadał i opadał, odbijał się, aż wreszcie tępo plusnął. – Iiii, musi schodzić na sto lub więcej stóp – rzekł. Żołądek miał pod gardłem. – Zapal jeszcze jedną zapałkę. – Zostały mi tylko trzy. – Hiraga zapalił jedną z nich. Zobaczyli przerdzewiałe, nie wzbudzające zaufania stopnie prowadzące w górę; nic więcej. – Skąd wiedziałeś, że Raiko zna ten tunel? – Nagła myśl. Musiał być jakiś tunel. Ja bym na ich miejscu coś takiego zbudował. – Ori mówił ochryple i ciężko dyszał. – Mogą czekać tam na górze, w zasadzce. Wepchną nas z powrotem albo będziemy musieli skakać. – Tak. – Pośpiesz się, mam dosyć tego miejsca. Zacznij się wspinać! Czując się niezręcznie, Hiraga obluzował przy pasie swój długi miecz. Ori cofnął się nerwowo, ściskając rękojeść swego. Nagle dwaj mężczyźni stanęli sobie naprzeciw, być może znaleźli się już bardzo blisko bezpiecznego miejsca, ale pozostały pewne sprawy do rozwiązania.

Zapałka zamigotała i zgasła. W ciemności nie widzieli się wzajemnie. Odruchowo każdy z nich natychmiast cofnął się od ujścia ku ścianom tunelu. Hiraga, bardziej przebiegły w walce, przyklęknął na jedno kolano, z ręką na rękojeści, gotowy odciąć Oriemu nogi, gdyby ten go zaatakował. Nadsłuchiwał z napięciem; czekał na dźwięk miecza wysuwanego z pochwy. – Hiraga! – wychrypiał z ciemności Ori, daleko poza zasięgiem broni, gdzieś z głębi tunelu. – Chcę, by była martwa. Pójdę po nią, dla sonnō-jōi i dla siebie. Ty chcesz zostać. Rozwiąż ten problem. Hiraga powstał cicho. – Ty go rozwiąż – zasyczał i od razu, bezgłośnie, zmienił pozycję. – Nie mogę, nie mogę go rozwiązać, próbowałem. Hiraga zawahał się, spodziewając się podstępu. – Przede wszystkim, połóż miecze na ziemi. – A potem? – Po drugie, ponieważ ona zajmuje cię bardziej niż sonnō-jōi, nie będziesz w Yokohamie nosił broni, kiedy ja się znajdę w pobliżu. Jutro wyjedziesz do Kioto i opowiesz o tym Katsumacie, on jest twoim satsumskim przywódcą. Kiedy wrócisz, dokonamy tego, wszystko tak, jak powiedziałeś. – A jeśli nie powrócę? – Wtedy ja to zrobię. W momencie, który sam wybiorę. Głos z ciemności stał się jeszcze bardziej skrzypiący. – Ale ona może wyjechać, uciec, ne? Co, jeśli wyjedzie, zanim wrócę? – Będę wiedział o każdym jej ruchu i prześlę ci wiadomość. Jeśli nie dotrzesz tu na czas, wtedy zdecyduję. Ona i jej mąż… jeśli do tego czasu się pobiorą, pojadą co najwyżej do Hongkongu. Ty sam lub my obaj możemy tam za nią pojechać. – Słyszał ciężki oddech Oriego i czekał, przygotowany na nagły atak; wiedział, że nie może ufać Oriemu, dopóki tamten żyje, ale to, co zaproponował, wydawało mu się w danej chwili najlepszym rozwiązaniem. Zabijanie go byłoby marnotrawstwem. Potrzebował jego mądrych rad. – Zgadzasz się? Czekał. I czekał. – Tak. Co jeszcze? – usłyszał wreszcie. – Ostatnia sprawa: krzyżyk. Wrzucisz go do studni. Hiraga usłyszał gniewny wdech. Cisza pęczniała. – Zgadzam się, Hiraga-san. Proszę, przyjmij moje przeprosiny. Potem wyostrzonym słuchem uchwycił nikły dźwięk przesuwanej materii, coś przeleciało obok niego, cichy odgłos metalu uderzającego w ścianę studni gdzieś za nim, prawie natychmiast milknący poniżej. Dźwięk mieczy kładzionych na ziemię. Hiraga zapalił zapałkę. Rzeczywiście, Ori stał teraz bezbronny. Natychmiast Hiraga rzucił się w przód. Ori cofnął się przerażony, lecz Hiraga tylko wziął miecze. Zanim zgasła zapałka, miał czas na ciśnięcie mieczy do studni. – Proszę cię, słuchaj mnie, Ori. Nie będziesz się musiał wtedy niczego bać. Pójdę

pierwszy, czekaj, aż cię zawołam. Szczeble przeżarte rdzą, niektóre ruszały się niebezpiecznie; ryzykowna wspinaczka. Wreszcie ku swej uldze zobaczył wylot studni skierowany ku niebu i cętki gwiazd wśród obłoków. Dźwięki nocy, wiatr i morze. Podjął wspinaczkę, lecz zwiększył czujność. Z największym wysiłkiem podciągnął się do kamiennej balustrady i rozejrzał wokół. Nie używana studnia znajdowała się w pobliżu płotu nad kanałem, na ugorze zarośniętym chwastami i zarzuconym rupieciami, niedaleko brzegu morza. Chylące się ku ruinie domy, głębokie dziury w gruntowych drogach. W pobliżu warczał pies. Wiatr niósł hałaśliwy chóralny śpiew. Teraz już Hiraga potrafił określić swe położenie. Byli w Mieście Pijaków.

22 PIĄTEK, 17 PAŹDZIERNIKA Rankiem na zamku Edo, Misamoto – rybak, fałszywy samuraj i szpieg Yoshiego – stał na uginających się nogach przed zaniepokojoną Radą Starszych. Angielska wersja odpowiedzi sir Williama drżała w jego dłoni. Obok kulił się urzędnik bakufu. – Mów, rybaku! – powtórzył Anjo. W sali recepcyjnej panowała cisza, wyczuwało się napięcie i strach. – Nieistotne, czy rozumiesz wszystkie słowa Igirisu, chcemy tylko wiedzieć, czy urzędnik bakufu dokładnie przetłumaczył to posłanie. Czy tak właśnie brzmi wiadomość od gai-jina? Dokładnie tak? – Jest w każdym razie mniej więcej taka, panie – bełkotał Misamoto, tak przestraszony, że ledwo mógł mówić. – Jest taka, jak pan urzędnik… mniej więcej, panie… mniej… – Czy masz glon zamiast języka, rybie podroby zamiast mózgu? Pośpiesz się! Pan Toranaga Yoshi powiedział, że umiesz czytać w języku Igirisu. Czytaj więc! – Godzinę temu Anjo został obudzony przez zdenerwowanego urzędnika bakufu, który przyniósł odpowiedź sir Williama w wersji angielskiej i holenderskiej. Anjo pośpiesznie zwołał zebranie Rady Starszych, na którym urzędnik przedstawił swój przekład z holenderskiego. – Co mówi ten papier w języku Igirisu? – Cóż, panie, tak, ee… – Głos Misamota znowu zdławiło przerażenie. Zirytowany Anjo spojrzał na Yoshiego. – Ta rybia głowa to pański szpieg – oświadczył z odpowiednią dawką chłodu w głosie. – To był pański pomysł, by go tu sprowadzić, proszę, niech pan sprawi, by wreszcie coś powiedział. – Co mówi ten list, Misamoto? – rzekł łagodnie Yoshi. Wewnątrz prawie się gotował, sfrustrowany i wściekły. – Nikt nie ma zamiaru cię skrzywdzić. Chcemy poznać prawdę. – Cóż, panie, to jest mniej więcej jak… mniej więcej, jak pan urzędnik powiedział, panie – jąkał się Misamoto – ale ten… ten list, nie znam wszystkich słów, panie, ale niektóre z nich… w każdym razie, cóż… – Twarz wykrzywił mu strach. Yoshi odczekał chwilę. – Dalej, Misamoto, nie bój się, powiedz prawdę, jakkolwiek miałoby to zabrzmieć. – Cóż, panie, przywódca gai-jinów – wyjąkał Misamoto – zapowiada, że przyjedzie do Osaki za jedenaście dni, jak mówi pan urzędnik. Ale nie z „ceremonialną wizytą”… – Drżał przestraszony pod ich wzrokiem, z nosa mu ciekło, krople śliny kapały z brody. Wreszcie wyrzucił to z siebie: – Nie jest wcale zadowolony, w gruncie rzeczy jest bardzo zagniewany i udaje się… udaje się do Osaki na czele swojej floty, idzie na Kioto z sześćdziesięciofuntowymi armatami, kawalerią i żołnierzami. Chce się zobaczyć z Synem Niebios i Najjaśniejszym Shōgunem. Ośmielił się ich nawet wymienić, panie: cesarz Komei i chłopiec shōgun, Nobusada. Wszyscy zamarli z przestrachu, także strażnicy, zwykle niewzruszeni i głusi na wszystko. Misamoto opuścił głowę do tatami i pozostał w tej pozycji.

Yoshi wskazał na urzędnika bakufu, który zbladł, gdy stał się ośrodkiem powszechnej uwagi. – Czy to się zgadza? – „Wizyta ceremonialna”, panie? Dla twych dostojnych uszu takie powinno być właściwe tłumaczenie… Sformułowania barbarzyńców są nieuprzejme i nieokrzesane i szczerze wierzę, że powinny być poprawnie przełożone jako „ceremonialna wizyta państwowa”… – Czy list mówi o armatach, kawalerii i temu podobnych rzeczach? – W zasadzie, panie, list… – Tak czy nie?! – prawie krzyknął Yoshi, ku zgrozie obecnych. Urzędnik przełknął ślinę, przerażony. Po raz pierwszy w życiu kazano mu udzielić odpowiedzi wprost. Zakwestionowano jego słowa, całkowicie zignorowano zwyczajowe dyplomatyczne zasady niosące konieczność upiększenia przekazu. – Z przykrością informuję pana, że w zasadzie wspomina on o tym, lecz taka impertynencja jest oczywistą pomyłką i… – Dlaczego nie przetłumaczyłeś dokładnie? – Dla dostojnych uszu, panie, konieczna jest interpre… – Czy tamte dostojne osoby zostały wymienione z imienia? Tak czy nie? – Ich imiona są tam zawarte, ale… – Czy litery opisujące te imiona są poprawne? – Zdaje się, panie, że litery wyglądają popr… – Napisz natychmiast dokładne tłumaczenie tego, co tam napisano. – Słowa zostały wypowiedziane cicho, lecz tak dobitnie, że odbiły się echem od surowych kamiennych ścian. – Dokładne! Masz odtąd zawsze przekładać wszystkie wiadomości od nich i do nich równie dokładnie. Powtarzam: dokładnie. Jedna pomyłka i twoja głowa znajdzie się na śmietniku. Wynoś się! Misamoto, sprawiłeś się bardzo dobrze, proszę, poczekaj na zewnątrz. Dwaj mężczyźni uciekli. Misamoto przeklinał swego pecha i dzień, w którym zgodził się towarzyszyć Perry’emu do Japonii; przeklinał swoją naiwną wiarę, że spotka się z życzliwym przyjęciem ze strony bakufu i zostanie sowicie wynagrodzony za swą wyjątkową wiedzę. Urzędnik zaś przysięgał sobie, że zemści się na Yoshim i na tym kłamliwym rybaku, zanim Rada poleci obciąć mu głowę; zamierzał dalej pozostać mądrym i przykładnym urzędnikiem, nie mógł więc w żaden sposób uniknąć kary. Pierwszy odezwał się Yoshi. Myślał gorączkowo nad następnym posunięciem w tym nie kończącym się konflikcie. – Nie możemy w żaden sposób dopuścić do wizyty z bronią w Kioto! To dodatkowy argument za tym, co powtarzam cały czas: musimy mieć zaufanych tłumaczy, takich, którzy nie zawahają się nam powiedzieć, co naprawdę zawierają ich listy! – To zupełnie niepotrzebne – odparł przez zaciśnięte zęby Toyama. Jego ciężki drugi podbródek trząsł się z wściekłości. – Arogancja tych gai-jinów jest niewiarygodnie obraźliwa, równoznaczna z wypowiedzeniem wojny. To wymaga krwi. – Strażnicy

zaszemrali. – To jest wypowiedzenie wojny. Dobrze. Za trzy lub cztery dni przeprowadzę atak z zaskoczenia na Osiedle i skończę z tym absurdem raz i na zawsze. – To byłoby głupie. Nie ośmielimy się. Baka! – zawołał Anjo, głównie ze względu na strażników, gdyż któryś z nich mógł być tajnym shishi lub zwolennikiem sonnō-jōi. – Ile razy mam mówić, że nie czas jeszcze na przeprowadzenie ataku, nawet z zaskoczenia? Na twarzy Toyamy pojawił się rumieniec. – Yoshi-san – powiedział – moglibyśmy ich zmiażdżyć i spalić Yokohamę, ne? Moglibyśmy, ne? Nie zniosę hańby, to dla mnie zbyt wiele. – Oczywiście, ma pan rację, moglibyśmy zniszczyć Yokohamę z łatwością, lecz Anjodono mówi słusznie: nie dobralibyśmy się do ich floty. Proponuję postępować jak dotychczas – oznajmił Yoshi spokojnie, choć zupełnie nie był spokojny. – Dostarczymy im rozwodnionej zupy, ale bez ryb: zaproponujemy im spotkanie z Radą Starszych za trzydzieści dni, pozwolimy, by wynegocjowano przesunięcie terminu do ośmiu dni, trzeba to opóźniać, jak się tylko uda. – Ja spotkam się z tymi psami jedynie na polu bitwy. Yoshi powściągnął swoją irytację. – Jestem przekonany, że zrobi pan to, co postanowi rōjū, lecz proponuję, by był pan na tym spotkaniu reprezentowany przez podstawioną osobę: Misamoto. – Co takiego?! Wszyscy utkwili wzrok w Yoshim. – Doskonałe zastępstwo. – Ten głupi rybak nie bę… – zaczął Anjo. – Przebierzemy go w szaty ceremonialne, nauczymy go, jak je nosić. Osiem dni to aż nadto. On wygląda jak samuraj, choć nie zachowuje się jak samuraj. Na szczęście jest niegłupi i tak przestraszony, że zrobi wszystko, co mu rozkażemy, a co najważniejsze, powie nam prawdę, czego nam bardzo potrzeba. Yoshi spostrzegł, że Anjo się czerwieni. Inni udawali, że tego nie zauważają. – A co potem, Yoshi-san? – Następnie odbędziemy zebranie tu, na zamku. – Wykluczone! – oświadczył Anjo. – Oczywiście najpierw zaproponujemy Kanagawę – rzekł z irytacją Yoshi – potem pójdziemy na ustępstwa i spotkamy się z nimi tutaj. – To wykluczone – powtórzył Anjo przy całkowitej aprobacie innych. – Kusząc ich spotkaniem na zamku, możemy znowu zwlekać, nawet kolejny miesiąc. Ciekawość będzie ich zżerała. I wpuścimy ich tylko na tereny zewnętrzne… Dlaczego nie na zamku? Wszyscy przywódcy gai-jinów, na naszej łasce i niełasce, i to z własnej woli. Moglibyśmy ich wziąć jako zakładników, ich obecność tutaj stworzy tuzin okazji, by mocniej opleść ich naszą siecią. Wszyscy zaskoczeni i zdziwieni wybałuszyli na niego oczy. – Wziąć ich jako zakładników? – To tylko możliwość, zresztą jedna z wielu – wyjaśniał Yoshi cierpliwie; musiał zyskać

sprzymierzeńców. – Powinniśmy działać podstępnie, pleść jedwabną nić, wykorzystywać ich własne słabości przeciw nim samym, dopóki nie będziemy mieli takiej floty jak oni. – Aż tak długo? – Adachi wyrzucił z siebie te słowa razem z kropelkami śliny. Pulchny człowieczek był z nich wszystkich najbogatszy i równie blisko jak Yoshi spokrewniony z pierwszym Toranagą. – Naprawdę pan uważa, że będziemy musieli paktować z tymi psami, dopóki nasza flota nie będzie równa ich flocie? – Albo dopóki nie będziemy mieli tylu armat, by trzymać ich z dala od naszych wybrzeży. Potrzebujemy tylko paru worków złota i oni stratują się wzajemnie, żeby nam sprzedać wszystko, dzięki czemu wyrzucimy ich z naszych wód. – Yoshi nachmurzył się. – Słyszałem, że jacyś wysłannicy Chōshū już próbują kupić od nich karabiny. – Te psy! – Toyama splunął z wściekłością. – Zawsze Chōshū. Im szybciej ich zgnieciemy, tym lepiej. – I Satsuma. – Anjo, powiedziawszy to, co myśleli wszyscy, spojrzał na Yoshiego. – I inni! Yoshi udał, że nie rozumie aluzji swego antagonisty. Nieważne, pomyślał, dzień próby się zbliża. – Możemy sobie poradzić z każdym wrogiem po kolei, ale nie ze wszystkimi naraz. – Głosuję za tym, byśmy rozkazali wszystkim przychylnym nam daimyō, by natychmiast zwiększyli podatki i zaczęli się zbroić. Ja zacznę od jutra – powiedział zrzędliwie Toyama. – „Poradzili” to odpowiedniejsze słowo – rzekł ostrożnie Adachi i dopił herbatę. Ustawione przed każdym z nich tace z laki zdobiły delikatne kwiaty. Stłumił ziewnięcie. Nudził się, pragnął wreszcie znaleźć się w łóżku. – Proszę, mów dalej o swym planie, Yoshi-dono. Jeśli nie znamy wszystkich szczegółów, nie możemy przecież nad nim głosować. – W dzień spotkania Anjo-sama niestety zachoruje; „ach, tak nam przykro”. Ponieważ całe rōjū nie będzie obecne, nie będziemy mogli podjąć żadnych wiążących decyzji, ale wysłuchamy ich i spróbujemy osiągnąć kompromis. Jeśli nie uda nam się osiągnąć kompromisu, wtedy zgodzimy się, oczywiście z odpowiednią dozą szacunku, „przedstawić ich życzenia całej Radzie najszybciej, jak to będzie możliwe”… a potem zaczniemy sprawę opóźniać i opóźniać, czym doprowadzimy ich do szaleństwa, tak by to oni zrobili błąd, a nie my. – Dlaczego mieliby się zgodzić na jeszcze jedno opóźnienie? – spytał Anjo. Z jednej strony cieszył się, że nie będzie musiał spotkać się nos w nos z gai-jinami, z drugiej strony nie ufał Yoshiemu i zastanawiał się, jaki szykuje podstęp. – Te psy dowiodły, że będą raczej rozmawiały, niż walczyły; to tchórze – mówił Yoshi. – Chociaż z łatwością mogliby nas sobie podporządkować, to najwyraźniej brak im odwagi. – A jeśli się nie zgodzą i ta bezczelna małpa Igirisu spełni swą groźbę i pojedzie do Kioto? Co wtedy? Nie możemy na to pozwolić, pod żadnym pozorem! – Zgadzam się – oświadczył Yoshi tak zdecydowanie, że zrobiło to wrażenie na wszystkich obecnych. – To oznacza wojnę, wojnę, którą musielibyśmy w końcu przegrać.

– Lepiej toczyć męską wojnę niż stać się niewolnikami jak Chińczycy, Hindusi czy inne barbarzyńskie szczepy – oświadczył natychmiast Toyama. Starzec zerknął na Yoshiego. – Jeśli wylądują, będzie pan głosował za wojną? – Natychmiast! Każda próba wylądowania z wojskiem, gdziekolwiek, zostanie udaremniona. – Dobrze. Mam więc nadzieję, że wylądują – rzekł Toyama zadowolony. – Wojna nie byłaby najlepszym rozwiązaniem. Myślę, że będą pertraktować i zdołamy ich odwieść od tego szaleństwa. – Głos Yoshiego stał się ostrzejszy. – Zdołamy, jeśli wykażemy dosyć sprytu. Tymczasem musimy skoncentrować się na sprawach najważniejszych: takich jak Kioto i odebranie kontroli nad Wrotami, takich jak wrogo nastawieni daimyō, takich jak zdobycie wystarczającej ilości złota, by kupić broń, zmodernizować i wyposażyć nasze wojska oraz wojska naszych zaufanych sprzymierzeńców, i by nie pozwolić tym z Chōshū, Tosy i Satsumy, aby zbroili się udając, że chcą nas poprzeć, a w rzeczywistości tylko czekają, by zaatakować. – Tego zdrajcę Ogamę należy wyjąć spod prawa – oświadczył Toyama. – Może by wyjąć go spod prawa i odebrać mu nasze Wrota? – Zaatakowanie go teraz byłoby niekorzystne! – odparł kwaśno Anjo. – To by tylko pchnęło Satsumę i Tosę w jego objęcia, razem z innymi niezdecydowanymi. – Przesunął się, by wygodniej usiąść. Znowu bolał go brzuch, a nowy chiński doktor, którego rad potajemnie zasięgnął, nic mu nie pomógł. – Załatwimy to w sposób następujący: Yoshidono, proszę cię, naszkicuj odpowiedź na nasze jutrzejsze spotkanie z gai-jinem. – Dobrze. Ale chciałbym wiedzieć, kim jest zdrajca, który przekazuje im nasze tajemnice. W tym liście po raz pierwszy wspomnieli o młodym shōgunie i imię cesarza. – Zatrudnimy do tego wszystkich naszych szpiegów! Dobrze. Spotkamy się jutro rano jak zwykle, rozpatrzymy szkic naszej odpowiedzi i zdecydujemy, jaki plan wybrać. – Oczy Anjo zwęziły się. – I poczynimy końcowe przygotowania do wizyty shōguna Nobusady w Kioto. Krew odpłynęła z twarzy Yoshiego. – Dyskutowaliśmy nad tym tuzin razy. Na ostatnim zebra… – Jego wizyta dojdzie do skutku! Będzie podróżował drogą północną, nie Tōkaidō, wzdłuż wybrzeża. To bezpieczniejsze. – Jako kurator sprzeciwiam się z przyczyn, które już wymieniłem wielokrotnie. Żadną drogą! – Lepiej, by mój syn znalazł się w Kioto – oświadczył Toyama. – Wkrótce będziemy toczyli wojnę. Naszych wojowników nie da się już dłużej powstrzymywać. – Nie będzie wojny ani wizyty. I jedno, i drugie by nas zniszczyło – rzekł gniewnie Yoshi. – Gdy tylko shōgun zacznie bić czołem przed cesarzem, jak to zrobi Nobusada, na zawsze utracimy naszą pozycję. Testament ustalił, że… – Nie będziemy się nim kierować w tej sprawie – oświadczył Anjo. – Testament Toranagi jest naszą jedyną kotwicą i nie mogę uwie… – Nie zgadzam się z tym!

Dławiąc się z wściekłości Yoshi chciał wstać, gdy Anjo oznajmił: – Ostatnia sprawa, którą musimy dzisiaj załatwić: natychmiastowe wyznaczenie nowej osoby do Rady Starszych na miejsce Utaniego. Napięcie wzrosło. Okoliczności śmierci Utaniego były dobrze znane, gdyż pokój, w którym wraz z młodzieńcem nadziano go na miecz, nie został całkowicie strawiony przez ogień. Nie pochwycono zabójców, choć użyto całych zastępów szpiegów i żołnierzy. Wszystko to sprawiało, że Starsi nie sypiali zbyt spokojnie. Zwłaszcza Anjo, który ciągle pamiętał omal nie zakończony powodzeniem zamach na jego osobę. Co do samego Utaniego, to z wyjątkiem Yoshiego, którego tamten popierał, nikt z pozostałych nie ubolewał ani nad jego śmiercią, ani nad sposobem, w jaki została zadana. A już zwłaszcza Anjo, gdy odkrył, że Utani tajemnie podkradał mu kochanka. – Teraz głosujmy. – Taka ważna sprawa powinna poczekać do jutra. – Tak mi przykro, Yoshi-sama. Teraz jest doskonały moment. Adachi skinął potakująco głową. – Nie możemy podejmować ważnych decyzji, dopóki Rada nie ma pełnego składu. Kogo pan proponuje? – Formalnie zgłaszam kandydaturę Zukumury z Gai. Yoshi, choć usiłował zachować zimną krew, aż się wzdrygnął: naiwny daimyō, krewny i jawny sojusznik Anja. – Już wyraziłem swoją dezaprobatę dla tej kandydatury, jest tuzin lepszych od niego – rzekł od razu. – Zgodziliśmy się na Gena Tairę. – Nie zgodziłem się – Anjo uśmiechnął się samymi ustami. – Powiedziałem jedynie, że to rozważę. Rozważyłem. Zukumura to lepszy wybór. Teraz będziemy głosować. – Nie sądzę, by głosowanie w tej chwili było mądre czy wska… – Głosujmy! Jako Szef Rady mam prawo poddać to pod głosowanie! – Głosuję: nie! – oznajmił Yoshi i spojrzał z gniewem na dwóch pozostałych. – Gai byli sojusznikami Mito od czasu Sekigahary. Tak – powiedział Adachi, nie patrząc mu w oczy. – Zgadzam się na wszystko, co chcecie – wzruszył ramionami Toyama. Yoshi rąbał gwałtownie drewnianym mieczem, atakując swoich dwóch przeciwników. Z twarzy lał mu się pot. Rzucił się w tył, obrócił i znowu zaatakował. Obydwaj mężczyźni zrobili krok w bok i też ruszyli do ataku. Otrzymali rozkaz, by zwyciężyć, niepowodzenie miało ich kosztować miesiąc zamknięcia w koszarach i trzymiesięczny żołd. Jeden z mężczyzn sprytnie wykonał fintę, by umożliwić cios swemu partnerowi, lecz Yoshi był na to przygotowany: zrobił unik i ciął mężczyznę przez pierś. Drewniany miecz pękł, gdyby ostrze było prawdziwe, przecięłoby przeciwnika niemal na pół. Mężczyzna został wyeliminowany z potyczki. Drugi zaatakował natychmiast, lecz Yoshi znalazł się już na podłodze i zadał cios nogą. Mężczyzna jęknął z bólu, kiedy twardy jak stal brzeg stopy Yoshiego wbił mu się w krocze; upadł, wijąc się, a Yoshi, wciąż napędzany wściekłością i dawką adrenaliny, skoczył ku

rozciągniętemu człowiekowi i wzniósł odłamaną połówkę miecza gotów do zadania śmiertelnego ciosu w gardło mężczyzny. Lecz powstrzymał uderzenie o włos od szyi przeciwnika. Serce mu biło, czuł podniecenie, zadowolony ze swych umiejętności i opanowania, i z tego, że nie zawiódł tym razem. Zwycięstwo nie miało znaczenia. Nagromadzona wściekłość znikła. Zadowolony, odrzucił złamaną klingę i zaczął się odprężać. Pokój ćwiczeń był pusty i urządzony po spartańsku, podobnie jak i cały zamek. Wszyscy dyszeli z wysiłku, leżący mężczyzna wciąż wił się z bólu. Nagle Yoshi ku swemu zdumieniu usłyszał ciche klaskanie. Odwrócił się pełen gniewu. Nie miał zwyczaju nikogo zapraszać na świadka tych treningów, gdzie jego sprawność mogłaby zostać zmierzona, słabości osądzone, a brutalność oceniona. Ale gniew natychmiast mu minął. – Hosaki! Kiedy przybyłaś? – rzekł, starając się odzyskać oddech. – Czemu nie pchnęłaś posłańca, by mnie zawiadomił o twym przyjeździe? – Jego uśmiech znikł. – Kłopoty? – Nie, panie – odpowiedziała radośnie jego żona, klęcząc obok drzwi. – Żadnych kłopotów, po prostu ogrom przyjemności, że cię widzę. – Skłoniła się nisko. Miała na sobie strój do konnej jazdy i skromną, noszącą ślady podróży narzutkę, z praktycznego ciężkiego zielonego jedwabiu, pikowany, dobrany kolorem wierzchni płaszcz, szeroki kapelusz zawiązany pod brodą i krótki miecz zatknięty za obi. – Proszę, wybacz mi, że wślizgnęłam się tak bez zaproszenia, nie zmieniwszy ubrania, ale cóż, nie mogłam się doczekać chwili, gdy cię ujrzę. Teraz czuję się jeszcze bardziej zadowolona, że to zrobiłam, gdyż wiem, że jesteś w świetnej szermierczej formie. Ukrył, jaką mu to sprawiło przyjemność, a potem podszedł bliżej i spojrzał na nią badawczo. – Naprawdę nie ma kłopotów? – Nie, panie. Uśmiechnęła się promiennie z jawnym podziwem. Białe zęby i hebanowe skośne oczy, twarz klasyczna, ani atrakcyjna, ani pospolita, lecz zapadająca w pamięć. Cała postać nacechowana wielką godnością. – Yoshi – rzekł dziewięć lat temu ojciec do siedemnastoletniego Yoshiego – wybrałem dla ciebie żonę. Z rodu Toranagów, ma pochodzenie równe twojemu, choć jest z mniej znaczącej gałęzi Mitowara. Nazywa się Hosaki, co znaczyło kiedyś „kłos pszenicy”, czyli zwiastun obfitości i płodności… a także: „grot włóczni”. Nie przypuszczam, by cię zawiodła w którejś z tych ról… I nie zawiodła, pomyślał Yoshi z dumą. Dała mi już dwóch wspaniałych synów i córkę, a wciąż jest silna, zawsze mądra, solidny zarządca naszego majątku i – co jest tak rzadkie jeśli mowa o żonach – z przyjemnością się z nią od czasu do czasu poduszkuje, choć nie z takim ogniem, jak z moją konkubiną lub z dziewczynami dla przyjemności, zwłaszcza z Koiko. Przyjął suchy ręcznik od nie zranionego mężczyzny i machnął ręką, zwalniając obu. Mężczyzna skłonił się w milczeniu i pomógł drugiemu, który ciągle szarpany bólami, kulejąc wyszedł.

Yoshi ukląkł obok żony, ręcznikiem wycierając pot. – No więc? – Nie jest tu bezpiecznie, ne? – spytała cicho. – Nigdzie nie jest bezpiecznie. – Najpierw – powiedziała normalnym głosem – najpierw Yoshi-chan zaopiekujemy się twoim ciałem: kąpiel, masaż, a dopiero potem rozmowa. – Dobrze, jest wiele tematów do rozmowy. – Tak. – Wstała z uśmiechem i jeszcze raz, na jego badawcze spojrzenie, uspokoiła go. – Naprawdę w Smoczym Zębie wszystko jest dobrze, twoja konkubina i jej syn są szczęśliwi, twoi kapitanowie i słudzy czujni i dobrze uzbrojeni. Wszystko tak, jak byś sobie tego życzył. Po prostu postanowiłam złożyć ci krótką wizytę, nagły kaprys – dodała dla podsłuchujących uszu. – Chciałam tylko cię zobaczyć i porozmawiać o zarządzaniu sprawami na zamku. A także wpakować cię do łóżka, mój piękny, myślała w swym tajemnym sercu. Spoglądała na niego, nozdrza miała wypełnione jego męskim zapachem, świadoma jego bliskości i zawsze pragnąca jego siły. Gdy jesteś daleko, Yoshi-chan, potrafię na ogół zachować spokój, lecz tuż przy tobie? Ach, jest bardzo trudno, chociaż udaję, och, jak udaję, i ukrywam swą zazdrość o inne, i zachowuję się jak idealna żona. Ale nie znaczy to, że ja, tak jak wszystkie żony, nie czuję gwałtownej zazdrości, czasami aż do granicy szaleństwa, czasami pragnę zabić albo, co lepsze, okaleczyć te inne; chcę, byś mnie pożądał i poduszkował ze mną z tą samą pasją. – Bardzo długo byłeś daleko, mój mężu – powiedziała łagodnie. Chciała, by ją wziął już zaraz, na podłodze, i by się parzyli tak, jak sobie wyobrażała, że parzą się młodzi wieśniacy. Było prawie południe i niebo przeczesywał lekki wiatr. Znajdowali się w sanktuarium Yoshiego: trzy pokoje wyłożone tatami i łazienka, wszystko w amfiladzie, przy blance narożnej. Hosaki ze zwykłą elegancją nalewała dla niego herbatę. Od dzieciństwa studiowała ceremonię picia herbaty, podobnie jak on, ale teraz ona była sensei. Oboje wykąpali się i zostali wymasowani. Drzwi zaryglowane, strażnicy na warcie, pokojówki zwolnione. On miał na sobie nakrochmalone kimono, ona – zwiewne kimono nocne i rozpuszczone włosy. – Myślę, że po naszej rozmowie odpocznę trochę. Po to, żeby mieć lekką głowę na resztę wieczoru. – Cały czas jechałaś konno? – Tak, panie. Podróż rzeczywiście była ciężka, mało snu i zmiana koni co trzy ri. – Ile ci to zajęło? – Dwa i pół dnia, wzięłam tylko dwudziestu służących pod dowództwem kapitana Ishimoto. – Zaśmiała się. – Z pewnością brakowało mi masażu i kąpieli, lecz najpierw… – Prawie dziesięć ri w ciągu dnia? Dlaczego taki forsowny marsz? – Głównie dla przyjemności – odparła lekko, wiedząc, że jeszcze jest dość czasu na złe

wieści. – Ale najpierw, Yoshi-chan, herbata dla odprężenia. – Dziękuję. Napił się doskonałej zielonej herbaty z czarki z epoki Ming. Odstawił naczynie, obserwował i czekał, oczarowany mistrzostwem i spokojem swej żony. Znowu nalała, napiła się i odstawiła czarkę, a potem powiedziała cicho: – Postanowiłam przybyć tutaj bezzwłocznie, gdyż usłyszałam niepokojące pogłoski i chciałam uspokoić samą siebie oraz twoich kapitanów, że masz się dobrze. Pogłoski, że jesteś w niebezpieczeństwie, że Anjo nastawia przeciw tobie Radę, że zamach shishi na niego i zabójstwo Utaniego to jedne z przejawów zwiększonej aktywności sonnō-jōi, że nadchodzi wojna, od wewnątrz i z zewnątrz, i że Anjo zdradza ciebie i cały Shōgunat. Musiał zwariować, jeśli pozwolił shōgunowi i jego cesarskiej małżonce jechać do Kioto, by bić tam czołem. – To wszystko prawda lub jest w tym sporo prawdy – odparł równie cicho, a jej twarz spochmurniała. – Złe wieści mają sokole skrzydła, Hosaki, ne? Jeszcze gorzej jest z powodu gai-jinów. Potem opowiedział jej o spotkaniu z cudzoziemcami i o szpiegu Misamoto, dorzucił nieco więcej szczegółów o zamkowych intrygach – ale nie o tym, że podejrzewa Koiko o powiązania z shishi: Hosaki nigdy by nie zrozumiała, jakie to ekscytujące i o ileż bardziej podniecające, gdy wie się o kimś wszystko. Moja żona, myślał, doradziłaby mi natychmiastowe zwolnienie Koiko, śledztwo i karę, i nie dałaby mi spokoju, dopóki bym tego nie wprowadził w życie. Zakończył informacjami o obcej flocie, zawierającym groźbę liście sir Williama i o dzisiejszym zebraniu. – Zukumura? Starszym? Ten zgrzybiały rybi łeb? Czy to nie jeden z jego synów poślubił siostrzenicę Anja? Stary Toyama z pewnością na niego nie głosował? – Wzruszył po prostu ramionami i oznajmił: „Ten czy inny, nie ma to znaczenia, wkrótce będziemy wojować. Wybierajcie, kogo chcecie”. – Więc w najlepszym wypadku będzie dwa do trzech na twoją niekorzyść. – Tak. Teraz nie ma sposobu, by powstrzymać Anja. Może robić, co mu się podoba: przegłosować zwiększenie swych uprawnień, ogłosić się tairō, przeprowadzić każdy idiotyzm, jaki mu przyjdzie do głowy, na przykład przeforsować zgodę na tę głupią wycieczkę Nobusady do Kioto. Yoshi znów poczuł ucisk w piersiach, lecz nie przejmował się tym, zadowolony, że może rozmawiać otwarcie – na tyle, na ile w ogóle można być otwartym. Nikomu tak nie ufał jak jej. – Czy barbarzyńcy byli tacy, jak ich sobie wyobrażałeś, panie? – zapytała. Fascynowało ją wszystko, co ich dotyczyło: „poznaj swego wroga tak jak siebie samego”… Sun Tzu – to był elementarz dla niej i dla jej czterech sióstr i trzech braci; rzecz podstawowa, tak jak sztuki walki, kaligrafia i ceremonia picia herbaty. Ona i jej siostry pobierały również intensywne nauki u matki i ciotek na temat kierowania dobrami ziemskimi i finansami, radzenia sobie z mężczyznami ze wszystkich klas i co najważniejsze, naukę strategicznego planowania. W sztukach walki nigdy nie osiągnęła wielkiej biegłości, choć radziła sobie

dość dobrze z nożem i wachlarzem bojowym. Yoshi opowiedział jej wszystko, co pamiętał, a także to, co Misamoto mówił o gaijinach w części Ameryki zwanej Kalifornią albo Krainą Złotej Góry. Oczy Hosaki zwęziły się, lecz on nie zauważył tego. Kiedy skończył, nadal miała tysiąc pytań, lecz zachowała je na później, nie chcąc go męczyć. – Dzięki tobie łatwiej mi sobie wszystko przedstawić, Yoshi-chan, jesteś wspaniałym obserwatorem. Co postanowiłeś? – Jeszcze nic. Szkoda, że mój ojciec nie żyje, brakuje mi jego rady. I rady matki. – Tak – odpowiedziała, zadowolona, że obydwoje nie żyją. Ojciec od dwóch lat, zmarł w zasadzie ze starości, którą przyśpieszyło uwięzienie przez Ii. Miał pięćdziesiąt pięć lat. A matka odeszła w czasie ostatniej epidemii ospy. Obydwoje sprawiali, że jej życie stało się nieznośne, a jednocześnie niewolili Yoshiego. Jej zdaniem, ojciec nie spełniał swych obowiązków względem rodziny, podejmował przeważnie błędne decyzje, a matka była najbardziej kłótliwą, najgorszą teściową, jaką mogła sobie wyobrazić, znacznie gorszą dla niej niż dla żon pozostałych trzech synów. Jedyną mądrą rzeczą, jaką zrobili w życiu, myślała, była zgoda na propozycję mego ojca. Za to im dziękuję. Teraz ja rządzę Smoczym Zębem i naszymi ziemiami i moi synowie dostaną je silne, nienaruszone i warte shōguna Toranagi. – Tak – powiedziała. – Tak mi przykro, że odeszli. Biję pokłony w ich kapliczce każdego dnia i błagam, bym okazała się godna ich zaufania. Westchnął. Od śmierci matki czuł się zawieszony w próżni, znacznie bardziej niż po śmierci ojca, którego uwielbiał, lecz zarazem się lękał. Jeśli miał jakiś problem lub się czegoś obawiał, wiedział, że może pójść do niej: zostanie pocieszony, otrzyma wskazówki, nabierze nowych sił. – Karma, że matka umarła tak młodo – rzekł ze smutkiem. – Tak, panie. – Rozumiała jego smutek i była zadowolona: to dotyczy wszystkich synów, ich pierwszym obowiązkiem jest słuchanie i miłowanie matki, bardziej niż kogokolwiek – przez całe życie. Nie zdołam nigdy wypełnić tej pustki, ale też i żony moich synów nie zdołają wypełnić pustki po moim odejściu. – Co mi radzisz, Hosaki? – Problemów jest zbyt wiele, myśl goni myśl – odparła zmartwiona. Jej mózg zmagał się z tą mozaiką rozlicznych, czyhających zewsząd niebezpieczeństw. – Czuję się bezużyteczna. Pozwól mi to dokładnie przemyśleć dziś i jutro. Może zdołam coś zasugerować, dać ci jakąś wskazówkę, jak należałoby postąpić, a wtedy, za twoim pozwoleniem, następnego dnia wrócę do domu. Jedna rzecz jest pewna: po powrocie jeszcze wzmocnię naszą linię obrony. Tymczasem mam kilka bezpośrednich sugestii: rozkaż strażnikom zwiększyć czujność i po cichu zmobilizuj wszystkie swe wojska. – Już to postanowiłem. – Ten gai-jin, który podszedł do ciebie po zebraniu, ten Francuz, o którym mówiłeś… sugeruję, byś skorzystał z tej oferty i na własne oczy zobaczył wnętrze okrętu wojennego.

To ważne, byś sam to zobaczył, nawet udał, że zaprzyjaźniasz się z nimi, wtedy może mógłbyś rozegrać ich przeciw Anglikom, ne? – Już postanowiłem to zrobić. Uśmiechnęła się do siebie i jeszcze bardziej ściszyła głos. – To trudne, ale im wcześniej, tym lepiej… Trzeba usunąć Anja. Ponieważ nie możesz prawdopodobnie zapobiec wyjazdowi shōguna i księżniczki do Kioto, wobec tego musisz tajemnie wyruszyć tuż po nich, pognać krótszą drogą, po Tōkaidō, wyprzedzić ich. Zgadzam się, że księżniczka jest… rzecz właściwa z jej punktu widzenia, szpiegiem dworu, marionetką i twoim wrogiem… Uśmiechasz się, panie? – Tylko dlatego, że sprawiasz mi przyjemność. A skoro już dojadę do Kioto…? – Musisz stać się zaufanym cesarza. Mamy przyjaciół na dworze, którzy ci pomogą. A potem jest tuzin możliwości: ułóż się sekretnie z Ogamą, że zostawisz mu władzę nad Wrotami… – zawahała się, gdy Yoshi się zarumienił – ale tylko tak długo, jak długo będzie z tobą sprzymierzony przeciw daimyō Satsumy i Tosy. – Ogama nigdy by nie uwierzył, że dotrzymam tej umowy, zresztą jej nie dotrzymam. W każdym razie musimy odzyskać Wrota bez względu na koszty. – Zgadzam się. Powiedzmy jednak, że w ostatnim punkcie swego paktu zaoferujesz, iż jeśli się zgodzi, to połączysz z nim siły, by zaatakować z zaskoczenia pana Sanjiro z Satsumy, oczywiście w wybranym przez ciebie momencie. Kiedy Sanjiro zostanie pokonany, Ogama zwróci ci Wrota i otrzyma w zamian Satsumę. Yoshi jeszcze bardziej się nachmurzył. – To bardzo trudne pokonać Sanjiro idąc lądem, kiedy on skrada się chroniony górami. Nawet shōgun Toranaga nie zaatakował Satsumy po Sekigaharze, tylko przyjął od nich publiczne pokłony, przysięgi wierności i poskromił ich swą łaskawością. Nie możemy zorganizować ataku z morza. – Myślał przez chwilę. – To marzenia, a nie rzeczywista możliwość. Zbyt trudne – powiedział cicho. – Ale z drugiej strony, kto wie? A następna propozycja? – Usuń Nobusadę podczas jego podróży do Kioto – ściszyła głos. – To życiowa szansa. – Nigdy! – odparł, okazując jawnie swe zaszokowanie i w duchu przerażony, że ona myślała tak jak on lub co gorsza, czytała w jego najbardziej skrytym sercu. – To byłaby zdrada Testamentu, mojego dziedzictwa, wszystkiego, do czego dążył wielki shōgun Toranaga. Zaakceptowałem go jako mego lennego pana, do czego byłem zresztą zobowiązany. – Oczywiście, masz rację – przyznała uspokajająco, natychmiast nisko się pokłoniwszy, przygotowana na tę reakcję. Uważała jednak, że powinien był tę propozycję usłyszeć. – Baka ze mnie. Całkowicie się z tobą zgadzam. Tak mi przy… – Dobrze! Nigdy o tym nie myśl ani nie mów. – Oczywiście. Proszę cię, wybacz mi. Trzymała głowę w ukłonie przez należytą chwilę, mamrocząc usprawiedliwienia, a następnie pochyliła się do przodu i ponownie napełniła jego czarkę, po czym znowu usiadła ze spuszczonymi oczyma, czekając, aż poprosi ją by ciągnęła dalej. To twój ojciec

powinien był usunąć Nobusadę, myślała spokojnie. Jestem zdumiona, że nigdy sobie tego nie uświadomiłeś. Twój ojciec i matka – któż inny miał ci udzielać właściwych rad – zawiedli w swych obowiązkach, kiedy ten głupi chłopiec został zaproponowany jako twój kontrkandydat przez zdrajcę Ii. Ii zastosował wobec nas wszystkich domowy areszt, na lata zburzył nasz spokój, omal nie spowodował śmierci naszego starszego syna, gdyż przez miesiące zamknięto nas tak dokładnie, że wszyscy głodowaliśmy. Było wiadome, że Ii tak postąpi, znacznie wcześniej, nim się to wydarzyło. Usunięcie Nobusady… jedyne oczywiste rozwiązanie. Choć to działanie heretyckie i niesmaczne, tylko w ten sposób możemy zabezpieczyć naszą przyszłość. Jeśli ty, Yoshi, nie weźmiesz tego pod uwagę, ja znajdę wyjście… – To była zła myśl, Hosaki. Straszna! – Zgadzam się, panie. Proszę cię, przyjmij moje pokorne przeprosiny. – Znowu jej głowa dotknęła tatami. – To było głupie. Nie wiem, skąd naszła mnie ta głupota. Masz oczywiście rację. Być może wzięło się to stąd, że jestem udręczona myślą o otaczających cię niebezpieczeństwach. Proszę, panie, pozwolisz mi odejść? – Za chwilę, owszem, tymczasem… – Trochę ułagodzony, skinął jej, by nalała mu jeszcze herbaty. Wciąż wytrącony z równowagi tym, że ośmieliła się jawnie wypowiedzieć takie bluźnierstwo, nawet do niego. – Czy mogę wspomnieć o jeszcze jednej myśli, panie, zanim odejdę? – Tak, pod warunkiem że nie jest głupia, tak jak ta ostatnia. Prawie się roześmiała, gdy ten mały chłopiec próbował wbić szpilkę, która nie zadrasnęła nawet zewnętrznych warstw jej naskórka. – Powiedziałeś tak mądrze, panie, że najważniejszą i najpilniejszą sprawą do rozwiązania w związku z gai-jinami jest to, jak zatopić ich floty lub jak utrzymać ich artylerię z dala od naszych brzegów, ne? – Tak. – Czy można ustawić armaty na barkach? – Co? – Zmarszczył brwi, zapominając o Nobusadzie. – Sądzę, że tak, dlaczego pytasz? – Moglibyśmy się dowiedzieć od Holendrów, pomogliby nam. Może zdołalibyśmy zbudować flotę obronną, nie szkodzi, że niezgrabną, i zakotwiczylibyśmy barki przy brzegach, jak najdalej na morzu, w miejscu strategicznych podejść do ważnych rejonów, jak na przykład w cieśninie Shimonoseki. Ufortyfikowalibyśmy też wejścia do wszystkich naszych portów. Na szczęście jest ich bardzo niewiele, ne? – To byłoby możliwe – przyznał. Ten pomysł nigdy nie przyszedł mu do głowy. – Ale nie wystarczy mi pieniędzy ani złota, by kupić armaty dla naszych baterii przybrzeżnych, nie wspominając już o budowie takiej floty. Ani czasu, ani umiejętności, ani bogactwa, by wznieść nasze własne zbrojownie i fabryki, by wyprodukować własne działa. Nie mam również ludzi, by tym kierowali. – Tak, to prawda, panie, jesteś taki mądry – przyznała. Potem, zasmucona, wzięła głęboki oddech. – Wszyscy daimyō są zubożeni i zadłużeni. My także. – Co? Zbiory? – zapytał ostro.

– Tak mi przykro, że niosę złe wieści, ale zbiory są gorsze niż w zeszłym roku. – Ile gorsze? – Około jednej trzeciej. – To okropna wiadomość i właśnie wtedy, kiedy potrzebuję dodatkowych dochodów! – zacisnął pięść. – Wszyscy farmerzy to baka. – Tak mi przykro, to nie ich wina, Yoshi-chan, deszcze przyszły zbyt późno lub zbyt wcześnie, słońce także. W tym roku bogowie nie uśmiechali się do nas. – Nie ma bogów, Hosaki-chan, lecz jest karma. Karma, że zbiory są złe. Będziesz musiała zwiększyć podatki. W jej oczach zabłysły łzy. – W Kanto zapanuje głód przed następnymi zbiorami… a jeśli u nas, na najbogatszych ziemiach ryżowych w Nipponie, to jak to będzie u innych? – Przypomnieli sobie nagle głód sprzed czterech lat. Umarły wtedy tysiące, a dziesiątki tysięcy zginęły w epidemiach chorób, które wybuchły potem. A w czasie Wielkiego Głodu dwadzieścia lat temu sczezły setki tysięcy. – To jest rzeczywiście Kraina Łez. Kiwnął głową z roztargnieniem. – Zwiększysz podatki o jedną dziesiątą wszyscy samurajowie dostaną o dziesiątą część mniej – rzekł cierpkim głosem. – Porozmawiaj z lichwiarzami. Może udzielą nam większych pożyczek. Wydamy pieniądze na uzbrojenie. – Oczywiście. – A potem dodała ostrożnie: – Jesteśmy w lepszej sytuacji niż większość, zastawione są tylko przyszłoroczne zbiory. Jednak trudno będzie pożyczyć na zwykły procent. – Cóż ja mogę wiedzieć o stopach procentowych i co mnie one obchodzą. Ułóż się najkorzystniej, jak możesz – oświadczył z irytacją. Jego rysy stwardniały. – Być może nadszedł czas, by zasugerować Radzie poprawienie „stóp procentowych”, tak jak to zrobił mój pradziadek. Sześćdziesiąt kilka lat temu uginający się pod ciężarem długów swego ojca, shōgun, zastawiwszy podobnie jak wszyscy daimyō plony na wiele lat naprzód, sprowokowany wciąż wzrastającą arogancją i pogardą kupców, zarządził nieoczekiwanie, że wszystkie długi zostają skasowane, a przyszłe zbiory nie mogą podlegać zajęciu. W ciągu dwóch i pół wieku od czasów Sekigahary takie krańcowe działania podejmowano cztery razy. Powodowały one chaos w całym kraju. Wszystkie klasy cierpiały, zwłaszcza samurajowie. Handlarze ryżem – główni lichwiarze – nie mogli nic zrobić. Wielu z nich zbankrutowało. Kilku popełniło seppuku. Pozostali przyczaili się, jak mogli, i cierpieli wraz ze wszystkimi. Aż do kolejnych zbiorów. Potem farmerzy potrzebowali kupców, a wszyscy ludzie potrzebowali ryżu, więc ostrożnie zaczęto dokonywać transakcji i pożyczać rzadkie, dlatego mające wielką wartość pieniądze na nasiona i narzędzia pod zastaw następnych plonów. Stopniowo też, lecz bardzo ostrożnie zaczęto proponować samurajom kredyt i pieniądze pod zastaw spodziewanych przychodów. Pieniądze na życie, rozrywki, jedwabie i miecze. Regułą stało się, że samurajowie wydawali zbyt dużo. Z największą rozwagą

lichwiarze powrócili do swych interesów. Wkrótce musiano ich w rozmaity sposób zachęcać do udzielania pożyczek. Oferowano, acz z niechęcią, status samuraja. Lichwiarze z wdzięcznością kupowali go dla swych synów i wkrótce wszystko wróciło do poprzedniego stanu – dobra lenne były zastawione. – Może powinieneś tak zrobić, panie. – Podobnie jak on czuła wstręt do lichwiarzy. – Mam ukryte zapasy ryżu na wypadek głodu, twoi ludzie będą głodowali, lecz nie umrą z wycieńczenia. – Dobrze. Wymieńmy te zapasy na armaty. – Tak mi przykro, to nie jest znaczna ilość – powiedziała łagodnie, przerażona jego naiwnością i dodała szybko, by zająć go czym innym: – Poza tym dzięki podatkom nie uzyskamy gotówki, której zażądają gai-jinowie. – Więc będziemy musieli zwrócić się do lichwiarzy – oznajmił ostro. – Czyń, co jest niezbędne. Muszę mieć działa. – Tak. – Pozwoliła, by cisza nabrzmiała, a potem, powoli, zaczęła mówić o czymś, co już znacznie wcześniej obmyśliła: – Coś, co powiedziałeś przed wyjazdem z domu, nasunęło mi pewien pomysł, panie. Mała kopalnia złota w naszych górach na północy. Proponuję, by pracowało w niej więcej osób. – Ale przecież wiele razy mówiłaś mi, że kopalnia jest niemal całkowicie wyeksploatowana i daje z każdym rokiem mniej przychodu. – To prawda, lecz nasi górnicy nie są ekspertami i myślę sobie, że tam, gdzie jest jedna żyła, można znaleźć inne, jeśli zatrudni się do tego wykwalifikowanych poszukiwaczy. Być może nasze metody są przestarzałe. Wśród gai-jinów mogą być fachowcy. – Jak to? – Obrzucił ją szybkim spojrzeniem. – Rozmawiałam ze Starym Śmierdziuchem. – Był to przydomek starego Holendra, przed laty kupca na Deshimie, który został zwabiony na jednego z nauczycieli Yoshiego. Przy pomocy dziewcząt, młodej konkubiny i mnóstwa sake nakłoniono go do pozostania, aż stało się oczywiste, że już nie wyjedzie. – Opowiadał mi o wielkiej gorączce złota w Krainie Złotej Góry, o której wspomniałeś. Miała ona miejsce zaledwie trzynaście lat temu. Gaijinowie wszystkich narodowości pojechali tam, by wykradać ziemi bogactwo. Również kilka lat temu wybuchła druga taka gorączka złota w kraju położonym daleko na południe od nas – nazywał go Krajem van Diemena. W Yokohamie muszą być ludzie, którzy brali udział w tych poszukiwaniach. Fachowcy. – A jeśli są? – Yoshi zastanawiał się nad Misamotem. – Proponuję, byś oferował im bezpieczny przejazd i połowę złota, jakie odkryją w ciągu jednego roku. Jak mi mówiono, w Osiedlu jest wielu Amerykanów i poszukiwaczy przygód. – Chciałabyś, by gai-jinowie włóczyli się po naszych ziemiach? Szpiegowali? – spytał powoli. Potrząsnęła głową, a potem pochyliła się do przodu, wiedząc, że słucha jej z absolutną uwagą. – Znowu dostarczyłeś rozwiązania, Yoshi-chan. Powiedzmy, że skontaktujesz się

potajemnie z najważniejszym kupcem z Yokohamy, z tym, o którym mi mówiłeś, że chyba ma zamiar dostarczyć karabiny dla Chōshū. Zgadzam się, że musimy dostać karabiny i nowoczesne działa za wszelką cenę, a naszym wrogom uniemożliwić ich nabycie. Powiedzmy, że oferujesz mu koncesję na wydobywanie złota, wyłączną koncesję. W zamian on zorganizuje poszukiwania i wydobycie. Przyjmiesz tylko jednego lub dwóch nie uzbrojonych poszukiwaczy i oczywiście będą oni ściśle nadzorowani. W zamian będzie ci natychmiast dostarczona odpowiednia liczba dział i strzelb pod zastaw twojej połowy znalezionego złota, ponadto ten kupiec zgodzi się dostarczać działa i strzelby wyłącznie tobie. Pod żadnym pozorem Chōshū, Tosie ani Satsumie. Uśmiechasz się, panie? – A naszym pośrednikiem zostanie Misamoto? – Gdyby nie twój spryt, który okazałeś, odkrywając go i szkoląc, nie byłoby to możliwe. – Powiedziała to z całkowitym szacunkiem i usiadła wyprostowana. Cieszyła się w duchu słuchając jego komentarzy i własnych odpowiedzi, wiedziała, że szybko zacznie realizować jej plan, że w ten sposób zdobędą trochę dział i nigdy, przenigdy, nikomu z zewnątrz nie przehandluje ryżu, który ukryła. Potem mogła już udać, że jest zmęczona i błagać go o pozwolenie na odpoczynek. – Ty też powinieneś odpocząć, panie, po tym wspaniałym, choć wyczerpującym treningu… – Oczywiście, że powinien. Taki wspaniały mężczyzna, myślała. I zaraz potem wiele należnych komplementów, pytanie, czy pozwoliłby wymasować swe zmęczone mięśnie ramion, powolne zwiększanie intymności, westchnienie czy dwa i wkrótce będzie z nim tak blisko, jak tego pragnęła. Tak blisko jak Koiko. Wcześniej Koiko, tak jak wypadało, błagała o pozwolenie, by ją odwiedzić; kłaniała się, dziękowała, wyrażała nadzieję, że jej usługi spodobały się panu, że jest zaszczycona, bo pozwolono jej wejść do jego gospodarstwa choćby na krótko. Gawędziły przez chwilę, a potem gejsza sobie poszła. Taka piękność, myślała Hosaki bez zazdrości czy zawiści. Yoshi ma prawo, by od czasu do czasu mieć, drogą wprawdzie, zabawkę. Ich piękno jest tak kruche, przemijające, ich życie tak smutne, prawdziwe kwiaty wiśni z Drzewa Życia. Świat mężczyzny jest o ileż bardziej fizycznie ekscytujący od naszego. Iiii, móc przelatywać z kwiatka na kwiatek bez zranienia, bez refleksji. Jeśliby kara dla nas za ulotny nawet flirt nie była taka ciężka i wymierzana tak natychmiast, kobiety znacznie częściej by o czymś takim myślały. Prawda? Dlaczego by nie? Gdyby nie wiązało się to z niebezpieczeństwem… Czasami, kiedy Yoshi jest daleko, myśl o tak wielkim niebezpieczeństwie i natychmiastowej śmierci jest jak wszechogarniający afrodyzjak. To głupota, za tak przelotną przyjemność. Prawda? Czekała, obserwując go, płonąc wewnątrz; uwielbiała tę życiową grę. Jemu natomiast kipiały w mózgu rozmaite pomysły, jak wykorzystać stworzonego przez siebie Misamota. Zacznę natychmiast, myślał. Hosaki ma sprawny umysł i inteligentnie składa do kupy moje koncepcje. Ale… iiii, formułować tę myśl o chłopcu, było głupie w najwyższym stopniu, mimo że takie działanie mogłoby przynieść pożytek państwu. Kobiety są

pozbawione finezji. Tego ranka w Osiedlu, tuż przed świtem, Jamie McFay pocałował Nemi po raz ostatni, a potem poszedł korytarzem do apartamentów Malcolma Struana. Delikatnie zapukał. Otworzyła mu Shizuka i natychmiast wyszła, zamykając ostrożnie za sobą drzwi. Uśmiechnęła się dziwnie i zaczęła coś szeptać do Nemi, która wzięła McFaya za rękę i odprowadziła go pośpiesznie na podest schodów. – Co? Złe wieści, heja? – spytał nerwowo McFay. Przez chwilę, nim zamknęły się drzwi, widział Struana pogrążonego we śnie w ogromnym łożu z baldachimem – wszystko wyglądało jak zwykle. Nemi nie zwracała na niego uwagi i w dalszym ciągu przepytywała dziewczynę. – Nemi, co? Co złe? – spytał McFay rozdrażniony. Zawahała się, a potem odpowiedziała strumieniem śpiewnej, pełnej usprawiedliwień japońszczyzny, lecz gdy pojęła, co robi, uśmiechnęła się. – Nie zły, Jami-san, ty do Yoshiwara j’tro, tak nie? – Włożyła pelerynę i zaczęła schodzić po schodach, lecz McFay ją zatrzymał. – Co złe, Nemi? – spytał podejrzliwie. Patrzyła na niego przez chwilę, a potem znowu odezwała się, mieszając japoński i pidgin, co nie miało sensu. W końcu wzruszyła ramionami. – S’kr’t, wakarimasu ka? – S’kr’t? Iie, na miłość boską. Co s’kre’t, heja? – S’kret, Jami-san, hai? – Ach, sekret, na miłość boską! Wakarimasu! Co sekret? Westchnęła z ulgą i uśmiechnęła się. – S’kret dobr! S’kret, Jami-san, Shizuka, Nemi. Hai? Hai? – Hai. My trzyma sekret. Teraz co? Wkładając płaszcz, mówiła coś niezrozumiale po japońsku i w pidgin, a potem sfrustrowana, że nie może wyjaśnić tego należycie, a może tym, że w ogóle musi coś wyjaśniać, Nemi sparodiowała wiele różnych ruchów. – Shizuka dobr, praca dobr, cał noc – zaszeptała. – Tai-pan dobry? – Hai, Jami-san – wzniosła oczy ku górze. – Shizuka dobr! Jego pytania wywoływały tylko kolejne ukłony i uśmiechy, więc w końcu podziękował Shizuce, a Nemi jeszcze raz wezwała go, by dochował sekretu. Czekający na nie sługa zabrał je z powrotem do Yoshiwary. Zaniepokojony i pewien, że nie powiedziano mu całej prawdy, wrócił na palcach i stanął nad łóżkiem. Struan spał mocno, spokojnie oddychając. McFay wyszedł więc, poszedł do biura i zabrał się do pracy. Pracował do dziesiątej z minutami. – Cześć, doktorze, wejdź, miło cię widzieć, co słychać? Hoag miał ponurą minę. – Ah Tok posłała po mnie i właśnie wracam od Malcolma. To słychać. Dlaczego mnie,

na Boga, nie spytał, zanim… Och, na miłość boską, Jamie – dodał szybko krępy, dobroduszny mężczyzna, widząc jego rumieniec – wiem, że cię poprosił, byś to zorganizował, po prostu szkoda, że nie pomyślałeś, by się najpierw ze mną skonsultować. Dla mnie to cholernie oczywiste, że cholernie niebezpiecznie i cholernie niepoważnie jest próbować tych rzeczy, gdy dopiero co załatano ci ranę odsłaniającą połowę twoich bebechów, ranę, która może pęknąć… – przerwał i usiadł. – Przepraszam, ale musiałem to z siebie wyrzucić. – Nie szkodzi. Jest bardzo źle? – Nie wiem, było trochę krwi w moczu i bardzo bolą go lędźwie. Zdaje się, że miała duży temperament, jego poniosło i opowiada, że kiedy szczytował, żołądek mu się ścisnął przy spazmie, a potem złapały go skurcze. Biedaczysko, choć teraz bardzo go bołi, powiedział mi, że było warto. – Tak powiedział? – Tak, wywnętrzał się dość szczegółowo. Nie wspominaj, że ci o tym mówiłem, co? Dałem mu trochę środków przeciwbólowych, więc będzie spał przez parę godzin. Wrócę później. – Hoag westchnął i wstał z ponurym uśmiechem. – Dostałem następny list od pani Struan. Ty też? – Tak, to samo, co zawsze. Każesz mu teraz wracać do Hongkongu? – Nie mogę nic mu nakazać. Popłynie, kiedy zechce, to przecież pora sztormów, na litość boską. Postępuje mądrze, że nie jedzie, jeśli nie ma nic bardzo pilnego w Hongkongu. – Jest wiele powodów. Tam jest ośrodek władzy, poza tym tutaj naprawdę nie ma nic do roboty. Hoag wzruszył ramionami. – Zgadzam się, że Hongkong byłby lepszy. Planowałem powrót statkiem pocztowym, ale po ostatniej nocy sądzę, że zaczekam jeszcze parę dni ze względu na niego. – Proszę, zabierz go ze sobą na statku pocztowym. – Już to proponowałem i odpowiedział mi „nie”… raczej niegrzecznie. Zapomnij o tym, Jamie, odpoczynek tutaj dobrze mu zrobi, a burzliwa podróż morska nie byłaby najlepsza, może nawet by go zabiła. Nawiasem mówiąc, słyszałem, że w przyszły wtorek będzie wydany następny bal z Anielskimi C. jako gościem honorowym. – Malcolm nic mi o tym nie mówił. – Pod egidą ambasadora Seratarda, wątpliwej proweniencji ojca wszystkich Francuzów. No, muszę już iść. Zawiadamiaj mnie, co się dzieje, na bieżąco, a jeśli Malcolm poprosi o zorganizowanie podobnego jubla, skonsultuj się najpierw ze mną, poufnie. – W porządku. Dzięki, doktorze. Trochę później zapukał Vargas. – Senhor, Ah Tok mówi, że tai-pan chce się z tobą widzieć. Kiedy Jamie wchodził na schody, poczuł nieprzyjemne sensacje w żołądku przez tę krótką chwilę, gdy wyobraził sobie, że jest na miejscu Malcolma.

– Senhor McFay! – zawołał Vargas z dołu. – Proszę mi wybaczyć, ale samurajowie Chōshū właśnie przybyli w sprawie zamówienia na karabiny, senhor. – Zaraz tam będę. McFay zapukał i otworzył drzwi. – Witam, tai-panie – powiedział uprzejmie. Struan siedział w łóżku z bezbarwnym uśmiechem na twarzy, jego oczy miały dziwny wyraz. – Jak się dziś czujesz? – Widziałeś Hoaga? – Tak. – Dobrze, więc wiesz, że byłem z niej bardzo zadowolony i… w każdym razie dziękuję, Jamie. Ogromnie mi pomogła, chociaż… – Struan zaśmiał się nerwowo – chociaż finisz trochę mną wstrząsnął. Fantastyczne ciało. To wszystko było bardzo satysfakcjonujące, ale nie sądzę, bym chciał powtórzyć tę całą imprezę, dopóki naprawdę nie wyzdrowieję. Ona z pewnością usunęła, ten… ten zator. – Znowu krótki nerwowy śmiech. – Nie zdawałem sobie sprawy, jak silna może być mała dziewczyna, taka jak ta, ani jak wiele… rozumiesz, co? – Oczywiście. Wszystko przeszło zgodnie z planem? Przez chwilę Struan się wahał. – Tak – oznajmił w końcu stanowczo. – Nawet znacznie lepiej. Chciałbym, żebyś podwoił jej wynagrodzenie. – Jasne. – McFay rozpoznał niepokój, pokrywany tą propozycją, i poczuł nagły przypływ serdeczności. Naturalnie, cokolwiek tam zaszło, sprawy między Malcolmem a Shizuką to tajemnica. Jeśli chce, by tak pozostało, w porządku. To nie moja sprawa. Co się stało, to się stało. Po prostu jeszcze jedna tajemnica dodana do innych. – Cieszę się, że wszystko było w porządku. – Lepiej niż w porządku. Czy dziewczyna coś mówiła? – Tylko to, że… eee… ciężko pracowała przez całą noc… by cię zadowolić. Energiczne pukanie do drzwi i wpłynęła Angelique. Wyglądała kwitnąco, szykowna w nowej lawendowej sukni, z parasolką, w kapeluszu z piórami, rękawiczkach, owinięta szalem. – Cześć, kochanie, cześć, Jamie, jak się dziś czujecie? Och, Malcolm, tak się cieszę, że cię widzę. Och, chéri, jak za tobą tęskniłam – dorzuciła, pochylając się nad łóżkiem i czule całując Struana. W chwili gdy drzwi się otworzyły, serca obu mężczyzn podskoczyły. McFay, zdenerwowany, zbadał natychmiast wzrokiem łóżko i pokój, by sprawdzić, czy nie dostrzeże jakichś wiele mówiących śladów. Wszystko jednak było wysprzątane i porządne, czyste prześcieradła i poszewki na poduszki, zmienione jak co dzień – kolejne świadectwo rozkapryszenia Struanów w sprawach czystości, posuniętego aż do głupoty, myślał. Codziennie świeża koszula? To śmieszne, raz czy dwa razy w miesiącu to aż nadto, ale przecież wiedział, że ten zwyczaj został zaprowadzony przez Dirka Struana, a cokolwiek tai-pan zarządził, było prawem dla Tess Struan i co za tym idzie, dla jej rodziny. Malcolm był świeżo ogolony, otwarte okna wpuszczały wiatr od morza, który wywiał wszelkie ślady

perfum. McFay zaczął oddychać swobodniej. – Widziałam doktora Hoaga – powiedziała po chwili, a im obu znowu serca się skurczyły. – Moje biedactwo, mówił mi, że miałeś podłą noc… moje biedactwo, i że nie pójdziesz dzisiaj na wieczornicę u sir Williama. Pomyślałam więc sobie, że wpadnę i posiedzę z tobą do obiadu. Obdarzyła ich tym swoim wspaniałym uśmiechem, który oczarował ich obydwu, i usadowiła się na wysokim krześle. Struan czuł słabość z miłości do niej i jednocześnie miał dotkliwe poczucie winy. Musiałem być szalony pragnąc, aby dziwka zastąpiła moją ukochaną, pomyślał. Napawał się ciepłem, którym emanowała Angelique. Pragnął wyrzucić z siebie wszystko na temat Shizuki i błagać o przebaczenie. Noc zaczęła się dobrze. Shizuka rozebrała się, uśmiechała, przyciskała do niego, pieściła i zachęcała. On też jej dotykał, pieścił, jednocześnie dumny i niespokojny. Przyjmowanie normalnej pozycji oraz normalne ruchy sprawiały mu ból. Siedział więc po prostu i zaczął nawet reagować, choć niezbyt mocno, gdy zupełnie nieoczekiwanie pojawiła się przed nim twarz i sylwetka Angelique – nieproszony i nie chciany obraz. Jego męskość znikła. I choć Shizuka bardzo się starała i on też się starał, tamto już nie powróciło. Odpoczęli i spróbowali znowu. Bolało go teraz strasznie, a na ból nakładała się gorączkowa, bezsilna wściekłość i chęć, by się wykazać. Dalsze próby i błądzenie po omacku – dziewczyna była dobrze wyszkolona w operowaniu dłońmi, ustami i ciałem, lecz nic nie mogło stworzyć tego, co jest odpowiedzią na pożądanie, a zwłaszcza na miłość i jej tajemnicze misteria. I choć Shizuka się starała, nie przegnała widma. Ani nie pomogła pokonać bólu. W końcu dała spokój, jej ciało lśniło od potu, dyszała z wyczerpania. – Gomen nasai, tai-pan – powtarzała szeptem. Przepraszała, lecz skrywała swą wściekłość, gotowa niemal płakać nad jego impotencją, gdyż nigdy dotąd nie zawiodła. Czekała, kiedy wezwie sługi, by ją pobili i wyrzucili, za to, że nie potrafiła go podniecić. Każda cywilizowana osoba tak by postąpiła. Ale najbardziej niepokoiło ją, jak wyjaśni swoją niefachowość mamie-san. Niech Budda zaświadczy: to ten mężczyzna zawiódł, nie ja! – Gomen nasai, gomen nasai – powtarzały jej usta. – To ten wypadek – wymamrotał, pogardzając sobą. Ból wydawał mu się nienaturalny i nie na miejscu. Opowiedział dziewczynie o Tōkaidō i o swych ranach, choć zdawał sobie sprawę, że ona nie zrozumie jego słów. Czuł się zawiedziony i rozbity. Kiedy wreszcie burza ucichła, a jego łzy obeschły, kazał jej położyć się obok, zaniechać prób i wytłumaczył jej, że otrzyma podwójną zapłatę, jeśli wszystko zachowa w tajemnicy. – Sekret, wakarimasu ka? – błagał. – Hai, tai-pan, wakarimasu – zgodziła się uszczęśliwiona. Znalazła lekarstwo, którego zażądał, i ukołysała go do snu. – Malcolmie – powiedziała Angelique. – Tak? – rzekł natychmiast Struan, powracając do rzeczywistości. Serce mu biło.

Przypomniał sobie, że zużył resztkę usypiającej nalewki Hoaga i że musi poprosić Ah Tok, by dostarczyła następną porcję mieszanki, tylko na jeden dzień, czy coś koło tego. – Tak się cieszę, że cię widzę. – Ja również. Jak ci się podoba moja sukienka? – Jest cudowna, tak samo jak ty cała – zapewnił. – Chyba już sobie pójdę, tai-panie – odezwał się McFay, widząc, jak uszczęśliwiony jest Struan. Ucieszyło go to, choć wciąż się pocił. – Przedstawiciele Chōshū są na dole. Zgadzasz się, by z nimi to dalej ciągnąć? – Tak, jak uzgodniliśmy. Dobrze, jeszcze raz dziękuję, Jamie. Daj mi znać, jak to się rozwija. – Malcolmie – wtrąciła szybko Angelique – skoro Jamie już tu jest… pamiętasz, prosiłeś mnie, bym ci przypomniała, kiedy będziemy razem, o moim… moim małym kieszonkowym. – Ach, tak, oczywiście – powiedział wylewnie, kiedy ujęła jego dłoń. Okazała takie zadowolenie, że pozwoliło mu to zepchnąć tamte wydarzenia w niepamięć. Na zawsze, myślał szczęśliwy. Tamta noc nigdy nie miała miejsca! – Jamie, pokrywaj rachunki mojej narzeczonej z mojej kasy – polecił czując przypływ szczęścia przy słowie „narzeczona”. – Aniołku, po prostu podpisuj rachunki na co chcesz, Jamie się nimi zajmie. – Dziękuję, chéri, to cudownie, ale proszę, czy mogłabym mieć trochę pieniędzy? Zaśmiał się, a Jamie również się uśmiechnął. – Nie potrzebujesz ich tutaj, żaden z nas nie nosi przy sobie pieniędzy. – Ale, Malcolmie, chcia… – Angelique – powiedział nieco mocniejszym głosem. – Płacimy bonami za wszystko, w klubie i w każdym sklepie w Osiedlu, każdy tak robi, jest tak nawet w Hongkongu, z pewnością o tym pamiętasz. Uniemożliwia to kupcom oszukiwanie, poza tym kontrolujesz swe zakupy. – Ale ja zawsze miałam pieniądze, chéri, własne pieniądze, którymi płaciłam swoje rachunki – zapewniała, demonstrując absolutną uczciwość – i ponieważ mój ojciec… cóż, rozumiesz. – Płacić swoje rachunki? Co za przerażający pomysł. To coś niesłychanego w dobrym towarzystwie. Teraz się o to nie martw – mówił do niej z uśmiechem – to sprawa mężczyzn. Bony są doskonałym rozwiązaniem. – Może Francuzi są inni, zawsze mamy gotówkę i… – My też, w Anglii i gdzie indziej, lecz w Azji wszyscy podpisujemy bony. Jeśli chcesz coś kupić, po prostu składasz podpis. A jeszcze lepiej, zrobimy ci osobistą pieczęć, wybierzemy dla ciebie wspaniałe chińskie imię. – Chodziło o mały stempel, zwykle prostokątny kawałek kości słoniowej lub innej, na którego spodzie były wyryte ozdobne chińskie hieroglify, brzmiące jak nazwisko właściciela. Kiedy przycisnęło się go do poduszeczki atramentowej, a potem do papieru, powstawał jedyny w swoim rodzaju wydruk, prawie niemożliwy do podrobienia. – Jamie ci to zorganizuje. – Dziękuję ci, Malcolmie. Ale jednak, w każdym razie, czy mogłabym mieć własne

konto, chéri, naprawdę bardzo dobrze potrafię gospodarować pieniędzmi. – Jestem tego pewien, teraz nie zaprzątaj sobie tymi sprawami pięknej główki. Kiedy się pobierzemy, załatwię to, ale tutaj jest to niepotrzebne. Ledwo słyszała własne słowa, kiedy zabawiała Struana plotkami z Przedstawicielstwa Francuskiego, opowiadała, co przeczytała w gazetach, co napisała jej przyjaciółka z Paryża o jednej świetnej rezydencji – nazywanej tam „hotel” – na Polach Elizejskich, należącej do pewnej hrabiny, rezydencji, która wkrótce będzie dostępna i jest taka niedroga. Przygotowywała grunt pod ich wspaniałą przyszłość, doprowadzała go do śmiechu, czekając, aż zrobi się senny, a ona wyjdzie do klubu na obiad w towarzystwie oficerów francuskich, a później pojedzie z nimi i kilkoma angielskimi oficerami marynarki na przejażdżkę torem wyścigowym, potem sjesta, potem przygotowania do wieczornicy sir Williama – nie ma powodów, by tam nie iść, lecz najpierw wróci, by powiedzieć dobranoc swemu już-wkrótce-mężowi. Wszystko cudowne i straszne. Jej myśli zajmował nowy problem: skąd zdobyć gotówkę. Co mam zrobić? Muszę mieć gotówkę, by dostać lekarstwo. Ta świnia, André Poncin, nie da mi go na kredyt, wiem, że nie. Do cholery z nim i do cholery z ojcem, który skradł moje pieniądze. I niech cholera weźmie zwłaszcza tego z Tōkaidō, niech wiecznie smaży się w piekle. Przestań i pomyśl. Pamiętaj, że jesteś sama i sama musisz rozwiązywać swoje problemy. Jedyną wartościową rzeczą, jaką mam, jest pierścień zaręczynowy i nie mogę go sprzedać, po prostu nie mogę. Och, Boże, wszystko szło tak dobrze, jestem oficjalnie zaręczona, Malcolm czuje się coraz lepiej. André mi pomaga, lecz lekarstwo jest tak drogie, a ja nie mam pieniędzy, prawdziwych pieniędzy, Boże, Boże, co zrobię? Łzy pociekły jej z oczu. – Dobry Boże, Angelique, o co chodzi? – To tylko… ja jestem taka nieszczęśliwa – załkała i ukryła twarz w pościeli – taka nieszczęśliwa, że wydarzyło się tamto na Tōkaidō, że jesteś ranny i ja… też jestem zraniona. To nie jest sprawiedliwe. Dziesięciowiosłowy kuter sir Williama mknął szybko przez rozkołys. Z obu stron dziobu odchodziły głębokie fale. Zmierzał ku okrętowi flagowemu zakotwiczonemu na redzie koło Yokohamy. Sir William, sam w kabinie, stał rozluźniony, ubrany już w surdut, żakiet i cylinder. Morze było spokojne; światło nikło na zachodzie i obłoki poszarzały, lecz nic nie zapowiadało burzy. Kuter był teraz przy statku, płynął wzdłuż jego burty; postawiono pionowo wszystkie wiosła i sir William wskoczył na schodnię. Wszedł na główny pokład, gdzie przywitano go gwizdkiem. – Dobry wieczór, panie ministrze – porucznik Marlowe elegancko zasalutował. – Tędy, proszę. – Przeszli obok błyszczących rzędów armat na pokład rufówki. Na pokładzie głównym i na wantach wrzała praca, zabezpieczano działa, zwijano cumy, sprawdzano żagle, snuł się dym z komina. Wspięli się jedną schodnią, potem zeszli po drugiej na pokład działowy, minęli marynarzy uszczelniających pokład i dotarli do kabiny admirała na

rufie. Zasalutował im wartownik z piechoty morskiej. Marlowe zapukał. – Sir William, panie admirale. – Otwórz no drzwi, Marlowe, na miłość boską. Marlowe przytrzymał drzwi przed sir Williamem i zaczął je zamykać. – Marlowe, zostań tutaj – padł rozkaz. Wielka kabina mieściła się na rufie – iluminatory, duży stół i krzesła przymocowane do pokładu, wąska koja, toaleta, spory kredens, a w nim karafki z rżniętego szkła. Admirał i generał unieśli się z krzeseł na powitanie, a potem znowu siedli. Marlowe pozostał przy drzwiach. – Dziękuję za tak śpieszne przybycie, sir Williamie. Brandy? Sherry? – Brandy. Dziękuję, admirale Ketterer. Jakieś kłopoty? Rumianolicy mężczyzna spojrzał z gniewem na Marlowe’a. – Czy byłby pan łaskaw, panie Marlowe, brandy dla sir Williama. – Rzucił na stół kartkę. – Depesza z Hongkongu. Po zwykłych kwiecistych pozdrowieniach depesza przynosiła, co następuje: Wyruszy pan natychmiast z okrętem flagowym i czterema lub pięcioma okrętami wojennymi do portu Boh Chih Seh, na północ od Szanghaju (współrzędne na odwrocie), gdzie stacjonuje obecnie piracka flota Wu Sung Czoja. Tydzień temu rój dżonek pod jego flagą – Białym Lotosem – przechwycił i zatopił statek pocztowy Jej Królewskiej Mości „Bonny Sailor” w pobliżu zatoki Mirs, pirackiej przystani na północ od Hongkongu. Flota tutaj zajmie się zatoką Mirs – pan ma zdziesiątkować piratów w Boh Chih Seh i zatopić wszystkie statki (prócz łodzi rybackich), chyba że przywódca, którym, według pogłosek jest Czu Fang Czoj, opuści swą flagę i odda się we władzę Jej Brytyjskiej Wysokości. Po wykonaniu tej misji niech pan wyśle jeden statek z meldunkiem tutaj, a sam wróci do Yokohamy, stawiając się jak zwykle do dyspozycji sług Jej Królewskiej Wysokości. Proszę pokazać to pismo sir Williamowi i wręczyć mu załączniki. Z poważaniem – Stanshope, Komandor Orderu Łaźni, Gubernator Dalekiego Wschodu. PS. „Bonny Sailor” został utracony wraz z całą załogą, siedemdziesięcioma sześcioma oficerami i marynarzami, dziesięcioma pasażerami, wśród których była Angielka, żona tutejszego kupca, ładunkiem złota, opium i ryżu wartym dziesięć tysięcy gwinei. Czu Fang Czoj miał czelność dostarczyć worek zawierający log statku i czterdzieści trzy pary uszu oraz list przepraszający, że reszta uszu jest nie do odzyskania. Uszu kobiety nie załączono i lękamy się, że spotkał ją jak najgorszy los.

– Sukinsyny – rzucił cicho sir William. Zbierało mu się na mdłości: ci piraci grasują na wszystkich wodach azjatyckich, zwłaszcza na północ od Singapuru aż do Pekinu, a najliczniejsze i cieszące się najgorszą sławą są właśnie floty Białego Lotosu. Żona z dziećmi ma przecież przypłynąć do Hongkongu lada dzień; to samo równie dobrze mogłoby się im przytrafić… – Wyrusza pan, gdy nastąpi przypływ? – Tak. Admirał przesunął po stole kopertę. Sir William złamał pieczęcie. Drogi Willie, Następny statek pocztowy przywiezie bilon na wydatki przedstawicielstwa. Między nami, przepraszam Willie, ale nie mogę dać ci w tej chwili żadnych dodatkowych wojsk ani statków. Może na wiosnę. Rozkazano mi, bym posłał statki i wojska do Indu, gdzie władze boją się powtórki buntu sprzed pięciu lat. W dodatku Pendżab znowu się burzy, piraci plądrują Zatokę Perską, a cholerni nomadzi w Mezopotamii po raz kolejny przecięli telegraf – organizuje się nową ekspedycję wojskową, by skończyć z

nimi raz na zawsze! Jak się ma ten biedak Struan? W Parlamencie szykują się pytania na temat „niepowodzeń w zapewnieniu ochrony naszym obywatelom”. Wiadomości o tym nieszczęściu na Tōkaidō powinny dotrzeć do Londynu za dwa tygodnie, nie otrzymamy odpowiedzi wcześniej niż za trzy miesiące. Wierzę, że parlamentarzyści usankcjonują twarde środki odwetowe i przyślą nam pieniądze, wojska i statki, byśmy wypełnili ich rozkazy. Tymczasem przetrzymaj tę burzę jak najlepiej – jeśli jeszcze trwa. Hongkong wrze na wieść o tym ataku. Matka Struana dostała szału, a chińscy kupcy, cały ten wzbogacony na handlu opium motłoch, się zbroi. Źle poinformowana stronnicza brukowa prasa domaga się twojej rezygnacji. Czy kiedyś było inaczej? – mógłby zapytać Disraeli! Kreśląc w pośpiechu, szczęśliwej drogi, Twój Stanshope, Kawaler Orderu Łaźni, gubernator.

Sir William przełknął łyk alkoholu, mając nadzieję, że jego twarz nie zdradza niepokoju. – Dobra brandy, admirale. – Tak, to z moich najlepszych prywatnych zapasów, na pańską cześć – oznajmił admirał wściekły, że Marlowe nalał sir Williamowi prawie pół szklanki tej, a nie pośledniejszej, przeznaczonej dla gości brandy. Głupi bałwan, pomyślał, powinien wiedzieć, jak postępować. Nigdy nie zostanie starszym oficerem. – A co z wyjazdem do Osaki? – spytał sir William. – Och, Osaka? Bardzo mi przykro, będzie pan musiał go opóźnić do mojego powrotu – mówiąc to, ledwie skrywał uśmiech. – Kiedy to nastąpi? – Sir William czuł, jakby się coraz bardziej zapadał. – Potrzebujemy sześć lub siedem dni, by przybyć do miejsca przeznaczenia, zależnie od wiatrów. Dwa lub trzy dni przy Boh Chih Seh, to powinno wystarczyć. Będę musiał zaopatrzyć się w węgiel w Szanghaju, och, powiedziałbym, że wpłynę do Yokohamy z powrotem, oczywiście o ile nie otrzymam nowych rozkazów za… – admirał łapczywie wypił porto i ponownie sobie nalał – za cztery lub pięć tygodni. Sir William skończył brandy, co mu pomogło przezwyciężyć mdłości. – Poruczniku, czy byłby pan łaskaw? Dziękuję. Marlowe posłusznie wziął jego szklaneczkę i napełnił ją najlepszą brandy admirała; miał dość tej funkcji lokaja, nie chciał być adiutantem, chciał wrócić na własny statek, na pokład rufówki, i nadzorować naprawę uszkodzeń po burzy. Przynajmniej po tak długim wyczekiwaniu zobaczę jakąś akcję, pomyślał, wyobrażając sobie atak na przystań piratów i ziejące ogniem armaty. – Cóż, admirale – mówił sir William – jeśli nasze groźby okażą się puste, naprawdę stracimy twarz, co gorsza, inicjatywę i narazimy się na ogromne niebezpieczeństwo. – To pan formułował te groźby, sir Williamie, nie my. Jeśli chodzi o zachowanie twarzy, przykłada pan do tego zbyt dużą wagę. A co do niebezpieczeństwa… zakładam, że ma pan na myśli Osiedle, i niech mnie diabli, panie ministrze, gdyby tubylcy ośmielili się stwarzać większe problemy. Nie niepokoili pana na serio w przedstawicielstwie, nie będą na serio niepokoili Yokohamy. – Kiedy flota odpłynie, będziemy bezradni. – Niezupełnie, sir Williamie – powiedział sztywno generał. – Armia pozostaje, a jest ona siłą. – Ma pan zupełną słuszność – zgodził się admirał – lecz i sir William ma całkowitą

rację, kiedy mówi, że to Królewska Marynarka utrzymuje pokój. Planuję wypłynąć czterema okrętami, nie pięcioma: pozostawię na miejscu jedną fregatę: „Pearl”. – Proszę mi wybaczyć, panie admirale – odezwał się Marlowe, zanim zdołał ugryźć się w język – ciągle dokonują tam istotnych napraw. – Ogromnie mi miło, że pan się orientuje w stanie mej floty, panie Marlowe, i że trzyma pan uszy otwarte – zmiażdżył go admirał. – Oczywiście, że „Pearl” nie może brać udziału w tej ekspedycji, więc lepiej, niech pan wróci na pokład i postara się, by do jutra wieczór wszystko było w pierwszorzędnym stanie, bo inaczej nie będzie pan miał statku. – Tak, panie admirale – Marlowe przełknął ślinę, zasalutował i szybko wyszedł. Ketterer odchrząknął. – To dobry oficer – zwrócił się do generała – ale jeszcze ma mleko pod nosem. Z doskonałej marynarskiej rodziny, dwaj bracia też oficerowie, a ojciec jest kapitanem flagowym w Plymouth. – Spojrzał na sir Williama. – Niech pan się nie martwi, na fregacie do jutra ustawią maszty i będzie w całkowitym porządku. To najlepszy z moich kapitanów… tylko na miłość boską, niech mu pan nie mówi, że tak powiedziałem. Będzie was strzegł do mego powrotu. Jeśli nie ma nic więcej do omówienia, panowie, natychmiast wypływam na morze. Przepraszam, że nie mogę zjeść kolacji w waszym towarzystwie. Sir William i generał dopili alkohol i wstali. – Szczęśliwej drogi, admirale Ketterer, niech pan wraca bezpiecznie z całą załogą – rzekł szczerze sir William, a po nim to samo powtórzył generał. Potem wyraz twarzy ministra stwardniał. – Jeśli nie otrzymam żadnej satysfakcji od bakufu, wyjadę do Osaki, jak planowałem, na „Pearl” albo nie, na czele armii albo nie… Przysięgam na Boga, pojadę do Osaki i Kioto. – Niech pan raczej poczeka do mojego powrotu, lepiej być ostrożnym, i niech się pan nie klnie na Boga, że podejmie pan takie nieprzemyślane działania, sir Williamie – oznajmił szorstko admirał. – Bóg może mieć w tej sprawie inne zdanie. Tuż przed północą Angelique, Phillip Tyrer i Pallidar, wszyscy w strojach wieczorowych, opuścili Przedstawicielstwo Brytyjskie i maszerowali po High Street w kierunku siedziby Struanów. – Ha – powiedziała z zadowoleniem Angelique. – Kucharz sir Williama jest na pewno człowiekiem powściągliwym! Zaśmieli się, gdyż potraw było dużo, typowo angielskich i naprawdę wyśmienitych: pieczony bok wołowy, półmiski wieprzowych kiełbasek i świeże kraby przywiezione w lodzie z Szanghaju w chłodni statku pocztowego jako przesyłka dyplomatyczna, wolna od opłat i nie dotykana przez celników. Podano je z gotowanymi jarzynami, pieczonymi kartoflami, również importowanymi z Szanghaju, z puddingiem yorkshirskim. Później serwowano szarlotkę, babeczki z leguminą bakaliową, a do tego wszystkiego dwudziestu gości mogło pić ile dusza zapragnie bordo, pouilly fume, porto i szampana. – A kiedy madame Lunkchurch rzuciła krabem w swego męża, myślałam, że umrę – powiedziała jeszcze bardziej rozbawiona.

– Obawiam się – wtrącił zaambarasowany Tyrer – że niektórzy z naszych tak zwanych drobnych kupców oraz ich żony mają skłonność do pewnej niesforności. Proszę cię, nie osądzaj wszystkich Anglików na podstawie zachowania tych osób. – Właśnie. – Pallidar uśmiechał się promiennie, zadowolony, że został przyjęty do eskorty i świadom faktu, że w porównaniu z jego wieczorowym galowym mundurem i czapką z pióropuszem ubranie Tyrera: brązowawy surdut, staromodny i obfity jedwabny krawat oraz cylinder, wygląda jak strój pogrzebowy. – Okropni ludzie. Gdyby nie twoja obecność, wieczór byłby straszny, nie ma co do tego najmniejszych wątpliwości. High Street i jej przecznice roiły się od drobnych kupców, urzędników i innych ludzi, którzy ciągnęli do domów lub spacerowali po promenadzie. Kilku pijaków leżało przy lampach naftowych świecących wzdłuż całej ulicy. Od czasu do czasu człapała od brzegu grupka japońskich rybaków, niosących wiosła i sieci oraz papierowe latarnie oświetlające drogę; inni szli w przeciwnym kierunku, od strony wsi, udając się na nocny połów. Przy frontowych drzwiach siedziby Struanów Angelique zatrzymała się i wyciągnęła rękę do pocałowania. – Dziękuję wam i dobranoc, drodzy przyjaciele. Proszę, nie trudźcie się i nie czekajcie, jeden ze służących z pewnością odprowadzi mnie do przedstawicielstwa. – Nawet by mi się nie śniło odchodzić – odparł natychmiast Pallidar. Ujął jej dłoń i trzymał przez chwilę. – Ja… Z radością poczekamy – zapewnił ją Tyrer. – Ale mogę tam być równie dobrze godzinę, jak i kilka minut, zależnie od tego, jak on się czuje. Nalegali jednak, więc im podziękowała i wciąż podekscytowana, czując, że otaczają powszechne uwielbienie, przemknęła obok uzbrojonego nocnego dozorcy w liberii po schodach na górę. Krynolina falowała, szal powiewał z tyłu. – Cześć, kochanie, chciałam ci tylko powiedzieć dobranoc. Struan miał na sobie elegancki czerwony jedwabny szlafrok na luźnej koszuli i spodniach, miękkie buty, na szyi krawat. Wstał z krzesła. Ból mu w tej chwili nie dokuczał, uśmierzony eliksirem, który godzinę temu dostał od Ah Tok. – Nie czułem się tak dobrze od wielu dni, kochanie. Może trochę niepewnie, ale doskonale. Jaka jesteś śliczna. – Światło lampy naftowej sprawiało, że jego wychudzona twarz wydawała się przystojniejsza niż zwykle, a Angelique bardziej niż zwykle godna pożądania. Aby złapać równowagę, położył dłonie na jej ramionach. Czuł dziwną lekkość w głowie i w całym ciele. Skóra dziewczyny była mleczna, aksamitna i ciepła w dotyku. Spojrzał w dół rozmiłowanym wzrokiem i pocałował ją. Z początku delikatnie, a kiedy odpowiedziała, rozkoszował się coraz bardziej smakiem pocałunku i jej akceptacją. – Kocham cię – powiedział cicho między pocałunkami. – Kocham cię – odparła, wierząc w to. Omdlewała, czując przyjemność, szczęśliwa, że Malcolm naprawdę wydaje się zdrowszy. Jego silne wargi szukały, jego silne ręce szukały, jednak nie przekraczały pewnych granic, a ona tak szaleńczo pragnęła je przekroczyć. – Je t’aime, chéri… je t’aime…

Przez chwilę stali tak objęci, a potem z siłą, której u siebie nie podejrzewał, podniósł ją i usiadł w wielkim fotelu z wysokim oparciem, trzymając ją na kolanach. Ich wargi się stykały, jedną ręką otoczył cienką talię, dłoń położył na jej piersiach. Jedwab jakby oddawał ciepło wnętrzu dłoni. Przepełniło go zdziwienie. Jej ciało było obleczone ubraniem i zabronione; zeszłej nocy ofiarowano mu wszystko jawnie, mimo to właśnie teraz czuł euforię i pobudzenie większe niż kiedykolwiek przedtem. A równocześnie był opanowany, już nie rozgorączkowany żądzą. – To takie dziwne – wymamrotał i pomyślał, że mimo wszystko nie jest to aż tak dziwne: lekarstwo stłumiło ból, ale nie całą resztę, nie całą moją dla niej miłość. – Chéri? – To dziwne, że mogę czekać, choć tak cię potrzebuję. Niedługo, ale mogę czekać. – Proszę, niedługo, proszę. Znowu jej wargi szukały jego warg, myślała tylko o nim, żar spopielił jej pamięć i troski. Już nigdy nie będzie żadnych problemów. Ani dla niej, ani dla niego. I wtedy nagle dobiegł ich z zewnątrz dźwięk wystrzału z pistoletu. Nastrój prysnął. Wyprostowała się na jego kolanach i nie zdążywszy się zastanowić, już śpieszyła ku uchylonemu oknu. Zobaczyła Pallidara i Tyrera. Niech to diabli, zapomniałam o nich, pomyślała. Obaj mężczyźni spoglądali w stronę lądu, a potem odwrócili się i zaczęli patrzeć ku Miastu Pijaków. Wychyliła się z okna, lecz dojrzała tylko majaczącą w oddali grupę mężczyzn; wiatr niósł stłumione okrzyki. – Zdaje się, że to nic takiego, po prostu Miasto Pijaków… – powiedziała. Strzały, bójki, nawet pojedynki nie były rzadkością w tej części Yokohamy. Potem, czując dziwny chłód, a jednocześnie zarumieniona, wróciła i spojrzała na Struana. Uklękła z cichym westchnieniem, ujęła jego dłoń i przycisnęła ją do policzka. Głowę położyła mu na kolanach, lecz jego czułość i palce pieszczące jej kark nie odganiały już demonów. – Powinnam iść do domu, kochanie. – Tak. – Nie przestawał jej głaskać. – Chcę zostać. – Wiem. Struan zobaczył się jakby z zewnątrz – doskonały angielski dżentelmen, spokojny, opanowany, pomagał jej wstać i czekał, aż ona wygładzi staniczek i udrapuje szal. Potem trzymając się za ręce poszli wolno ku schodom, gdzie dał się przekonać, że powinien zostać i pozwolić służącemu, by sprowadził ją na dół. W drzwiach odwróciła się i zamachała mu w pełnym miłości pożegnaniu, on też pomachał ręką, a potem zniknęła. Wydawało mu się, że powrót do pokoju i rozebranie się nie wymagają tym razem żadnego wysiłku. Służący ściągnął mu buty, a potem on sam, bez niczyjej pomocy, wszedł do łóżka. Leżał na plecach, pogodzony z sobą i ze światem. Głowa w porządku, ciało w porządku, odprężony. – Jak się czuje mój syn? – szepnęła od progu Ah Tok. – Jest w Krainie Maku.

– Dobrze, dobrze. Mego syna nie będzie tam nic bolało. Służący zdmuchnął płomień i zostawili go samego. Wartownik, francuski żołnierz w mundurze równie rozmamłanym jak jego maniery, otworzył przed nią drzwi przedstawicielstwa. – Bonsoir, mademoiselle. – Bonsoir, monsieur. Dobranoc, Phillipie, dobranoc, Settry. – Angelique weszła i oparła się na chwilę o drzwi, by wziąć się w garść. Nastrój wywołany miłym wieczorem prysnął. Widma zaprzątnęły jej uwagę. Głęboko zamyślona poszła przez hol ku swojemu apartamentowi. Pod drzwiami Seratarda zobaczyła światło. Zatrzymała się i nagle przyszła jej do głowy myśl, że może to być doskonała okazja, by poprosić o pożyczkę. Zapukała i weszła. – Och, André! Cześć, wybacz mi, spodziewałam się monsieur Seratarda. – Wciąż jest z sir Williamem. Właśnie kończę dla niego depeszę. – André siedział przy biurku wśród rozłożonych wokół papierów. Depesza dotyczyła firmy Struanów, ich ewentualnej transakcji bronią z Chōshū i ewentualnych usług, jakich ewentualna francuska żona mogłaby oddać raczkującemu francuskiemu przemysłowi zbrojeniowemu. – Dobrze się bawiłaś? Jak się czuje twój narzeczony? – Znacznie lepiej, dziękuję. Kolacja była okazała, a dania ciężko strawne. Nie ma to jak Paryż, prawda?. – Tak. – Mój Boże, jakby stworzona do łóżka, pomyślał, i przypomniało mu to o zżerającej go zaraźliwej ohydzie. – Co się stało? – zapytała, przestraszona jego nagłą bladością. – Nic. – Odchrząknął i usiłował opanować ogarniający go lęk i wstręt. – Po prostu niedyspozycja, nic poważnego. Wyglądał tak delikatnie, tak bezradnie, że postanowiła znowu raz jeszcze mu zaufać. Zamknęła drzwi, usiadła przy nim i wyrzuciła z siebie całą historię. – Co mam robić, drogi André? Nie mogę zdobyć żadnej gotówki… co robić? – Wytrzyj łzy, Angelique, rozwiązanie jest takie proste. Jutro lub pojutrze wezmę cię na zakupy. – Jego umysł pracował jasno rozwiązując przyziemne problemy. – Poprosiłaś mnie, bym poszedł z tobą na zakupy, pomógł ci znaleźć prezent zaręczynowy dla monsieur Struana. Złote spinki z perłami, a dla ciebie kolczyki. Ale, ach, to takie straszne – głos mu posmutniał – gdzieś w drodze powrotnej od jubilera zgubiłaś kolczyki. Szukaliśmy wszędzie, lecz bezskutecznie. To straszne! – Jego jasnobrązowe oczy spotkały się z jej oczami. – Tymczasem mama-san otrzyma po cichu swoją zapłatę. Postaram się, żeby para, którą „zgubisz”, pokryła z nawiązką cenę lekarstwa i wszystkie koszty. – Jesteś cudowny – wykrzyknęła i uścisnęła go. – Cudowny, co bym bez ciebie zrobiła? – Znowu go uścisnęła, podziękowała jeszcze raz i prawie tańcząc, wybiegła z pokoju. Patrzył dłuższy czas na zamknięte drzwi. Tak, to pokryje koszty lekarstwa, moje dwadzieścia ludwików i inne wydatki, jeśli tak postanowię, myślał, dziwnie zaniepokojony. Biedny mały zajączku, tak łatwo tobą manipulować. Pogrążasz się w coraz

głębszych wirach. Czy nie zdajesz sobie sprawy, że teraz staniesz się złodziejką? Zbrodniarką i planującą z premedytacją oszustwo złodziejką. A ty, André, jesteś współuczestnikiem spisku. Roześmiał się złym śmiechem, usta wykrzywione w grymasie. Udowodnijcie to! Czy ona opowie sądowi o aborcji, a mama-san będzie świadczyć przeciw mnie? Czy sąd uwierzy zeznaniom córki kryminalisty i siostrzenicy kryminalisty przeciw mojemu słowu? Nie, lecz Bóg będzie wiedział, a wkrótce przed nim staniesz. Tak i On będzie wiedział, że czyniłem rzeczy znacznie gorsze. I zamierzam wyrządzić jeszcze więcej zła. Łzy spłynęły mu po twarzy. – Ajajaj, panenka – rzuciła Ah Soh, próbując rozebrać wiercącą się Angelique, ogarniętą radosnym nastrojem: na razie jej problemy zostały rozwiązane. – Panenka! – Och, bardzo dobrze, ale naprawdę się pośpiesz. Angelique stała przy łóżku i nuciła radosną polkę. Pokój w świetle lamp naftowych zyskał nieco ciepła i sprawiał sympatyczniejsze wrażenie niż w ciągu dnia. Okna były uchylone, ale okiennice z listewek – zaryglowane. – Panenka dobry bawi, heja? – Ah Soh zręcznie zaczęła odwiązywać w talii tasiemki krynoliny. – Dobrze, dziękuję – odpowiedziała uprzejmie Angelique. Nieszczególnie lubiła tę osobę. Ah Soh była rozłożystą kobietą w średnim wieku, służącą, a nie prawdziwą amah. – Ale ona jest taka stara, Malcolmie, czy nie mógłbyś znaleźć mi jakiejś młodej, ładnej, kogoś, kto się uśmiecha? – Aniele, wybrał ją Gordon Czen, nasz komprador, a to oznacza, że jest całkowicie godna zaufania. Może ci szczotkować włosy, wykąpać cię, zadba o twoje europejskie ubrania… To mój prezent dla ciebie, jest na twe usługi w Japonii. Tasiemki zostały wreszcie odwiązane i krynolina opadła. Potem halka i duży stelaż na kościanych obręczach, na którym wspierała się krynolina. Długie pantalony, jedwabne pończochy, krótkie majteczki, kościana obręcz i gorset, zwężające dwudziestocalową talię Angelique do osiemnastu cali i modnie uwydatniające piersi. Kiedy pokojówka rozsznurowała gorset, Angelique głęboko westchnęła z zadowolenia, wyszła z morza tkaniny na podłodze, klapnęła na łóżko i uniosła ręce, tak jak to robią dzieci, pozwalając, by nałożono na nią kwiecistą nocną koszulę. – Sionć, panenka. – Nie, dzisiaj nie. Ah Soh, włosy mogą poczekać. – Ajajaj, jutro ne dobry. – Ah Soh wymachiwała szczotką. – Och, już dobrze. Angelique westchnąwszy wygramoliła się z łóżka i usiadła przy toaletce, a pokojówka wysunąwszy wszystkie spinki zaczęła szczotkować jej włosy. Bardzo przyjemne uczucie. Och, jaki ten André sprytny! Dzięki niemu wszystko jest takie proste, będę miała tyle pieniędzy, ile mi potrzeba, och, jaki sprytny. Od czasu do czasu okiennice poskrzypywały

poruszane łagodną bryzą. O sto metrów dalej, za promenadą, fale napływały na kamieniste wybrzeże, odpływały i znowu napływały z przyjemnym pluskiem, zapowiadającym jeszcze jedną spokojną noc, którą wszyscy w Osiedlu witali z radością. Flota odpłynęła o zmierzchu. Wszyscy, prócz złożonych chorobą i pijanych, obserwowali odpływające okręty z niejakim niepokojem. Wszyscy życzyli im szczęśliwej drogi i szybkiego powrotu. Prócz przebywających w Osiedlu Japończyków. Jednym z nich był Ori, który teraz przyciskał oczy do szczeliny w okiennicach, dobrze ukryty i zamaskowany wysokimi krzakami kamelii, posadzonymi z polecenia Seratarda – zapalonego ogrodnika. Ori zaszył się w tej kryjówce na długo przed północą; czekał na dziewczynę, a czas biegł powoli. Rozważał wciąż na nowo swój plan, coraz bardziej zmęczony sprawdzał nerwowo raz za razem, czy krótki miecz tkwi luźno w pochwie i czy derringer spoczywa bezpiecznie w rękawie jego rybackiego kimona. Gdy wreszcie ujrzał, jak Angelique zbliża się do przedstawicielstwa w towarzystwie dwóch gai-jinów, całe jego zmęczenie znikło. Przez moment zastanawiał się, czy ich wszystkich nie pozabijać, jednak odrzucił ten głupi pomysł, wiedząc, że zginie, zanim uśmierci całą trójkę i wartownika. A ponadto, myślał z ponurym zacięciem, to by zniweczyło mój plan, żeby jeszcze raz ją posiąść przed śmiercią, a potem podpalić Osiedle. Beze mnie Hiraga nigdy tego nie zrobi. Teraz jest na to za słaby… zarażony jadem gai-jinów. A jeśli siłacz Hiraga tak szybko uległ, to co z pozostałymi? Cesarz ma rację, że nienawidzi gai-jinów i chce, by zostali wygnani! Ori powściągnął gniew i zaszył się głębiej w swej kryjówce. Czekał cierpliwie, planował. Nie dostanie się do środka przez okna, jeśli ona ich nie odrygluje. Tylnych drzwi nie strzeżono i można by je było sforsować – a jeśli nie, to i tak dość tu stopni i chwytów, by dostać się na wyższe piętro. Obserwował dokładnie całą procedurę rozbierania, oddalony zaledwie o dwa kroki, tuż za ścianą. Teraz położono dziewczynę do łóżka, pokojówka krzątała się wokół swej pani. Z niecierpliwości prawie nie mógł wytrzymać. Wcześniej tej nocy jeden z mieszanych patroli floty i armii, jakie krążyły po Osiedlu, by utrzymywać porządek, zatrzymał go w alejce za High Street. Ori stanął bez strachu: Japończycy mieli prawo wstępu do wszystkich części Osiedla, choć z rozsądku trzymali się głównie swojej dzielnicy; nie chcieli prowokować gai-jinów. Sierżant niegrzecznie zbliżył latarnię do jego twarzy i Ori w przestrachu postąpił gwałtownie krok do tyłu. Ukryty krótki miecz z brzękiem wypadł na ziemię. – Słuchaj, mały sukinsynu, wiesz, że sztylety są zabronione, kinjiru. Ori nie rozumiał słów, ale sama zasada i kara za jej złamanie były powszechnie znane. Natychmiast podniósł broń i uciekł. Sierżant strzelił do niego, ale kula, brzęk! – odbiła się od dachówki, a Ori przeskoczył niski mur i zgubił się w labiryncie alejek i budynków. Patrol nie potrudził się, by ruszyć w pogoń. Wykrzyknęli tylko w ślad za nim kilka przekleństw – noszenie sztyletu było drobnym wykroczeniem, karanym jedynie natychmiastowym pobiciem i konfiskatą broni. Czekał w ukryciu, aż udało mu się dołączyć do grupy rybaków zmierzających ku wybrzeżu. Potem wrócił, wspiął się na płot przedstawicielstwa i wypatrzywszy bezpieczne miejsce, osunął się na ziemię.

Rankiem tego dnia udał, że jest gotów ruszyć z Yoshiwary do Kioto, tak jak tego żądał Hiraga. – Natychmiast jak skontaktuję się tam z Katsumatą, prześlę ci wiadomość – oświadczył, z rozmysłem skąpiąc słów. – Postaraj się, by dziewczyna nie uciekła! – To kobieta tai-pana, więc wszyscy obserwują niemal każdy jej krok, tak że łatwo ją będzie znaleźć – odrzekł chłodno Hiraga. – Uważaj na siebie, na Tōkaidō może być niebezpiecznie. Patrole wymuszaczy i strażnicy przy zaporach są bardzo czujni. – Lepiej, byśmy uczcili sonnō-jōi, lepiej, byś pozwolił mi zostać, lepiej, byśmy spalili Yokohamę. Dziś przybywa Akimoto, łatwo przyszłoby nam tego dokonać. – Zrobimy to po twoim powrocie. Jeśli teraz zostaniesz, popełnisz błąd, ta kobieta zawróciła ci w głowie i sprawiła, że jesteś niebezpieczny dla samego siebie, dla twoich przyjaciół i dla sonnō-jōi. – Co się z tobą dzieje, Hirago? Gai-jinowie cię przekabacili, pomniejszyli twoją zdolność oceny sytuacji. – Nie. I mówię to po raz ostatni. Nie przejmując się tym, że jeszcze bardziej prowokuje Hiragę, Ori wybuchnął gniewnie: – Widziałeś, jakie to męty, ci gai-jinowie, pijani i odpychający, walczą jak zwierzęta, hulają w brudach Miasta Pijaków. Czy to o tych ludziach chcesz więcej wiedzieć? Do nich się upodobnić? – Idź już! Gniewny zabrał swój krótki miecz i derringera. Za radą Raiko dołączył do codziennej procesji sług udających się na targ w Kanagawie, gdzie kupowano najlepsze jedzenie i sake. Wraz z nimi minął zapory przy Osiedlu i Yoshiwarze, gdzie wśród strażników wciąż czaił się patrol wymuszaczy, przez co strażnicy byli równie nerwowi jak wieśniacy. W połowie drogi do Kanagawy, zatłoczonej ludźmi, przemknął się ku wybrzeżu. Przekupił rybaka, by zabrał go łodzią wiosłową na daleki kraniec Osiedla, niedaleko Miasta Pijaków i przechował aż do zmroku. Robię, co należy, myślał z całkowitym przekonaniem. Lekki wiatr od morza rozpraszał nocne owady. Kobieta jest idealnym celem dla sonnō-jōi. Bez względu na to, co mówi Hiraga, może mi się nie trafić następna szansa i nie zdołam zrzucić z siebie tego uroku. Ona musi być kami, duchem, wilczą kobietą we wcieleniu gai-jin; żadna inna nie potrafiłaby, będąc dziewicą, i to w dodatku odurzoną narkotykiem, okazać takiej namiętności; żadna inna nie mogłaby spowodować, że mężczyzna eksplodowałby tak jak ja, ani sprawić, że szaleję z pożądania. Dzisiaj rozłożę ją po raz wtóry. Potem ją zabiję. Jeśli ucieknę – karma. Jeśli nie ucieknę – karma. Ale ona poniesie śmierć z mej ręki. Po twarzy i plecach spływał mu pot. Jeszcze raz się skupił, obserwował ją przez szczelinę; mógłby jej dotknąć, gdyby nie ściana. Weszła do łóżka, koszula nocna prawie przezroczysta. Teraz pokojówka przykręciła knot lampy, zostawiając ciepły krąg światła. – …noc, panenko.

– …noc, Ah Soh. Angelique, uszczęśliwiona, że została sama, ułożyła się w pościeli. Patrzyła, jak płomień drga w przeciągu. Głowę trzymała wygodnie na ramieniu. Przed wydarzeniami w Kanagawie ciemność nigdy nie wywoływała jej niepokoju; zasypiała szybko i budziła się wypoczęta. Po Kanagawie to się zmieniło. Teraz wymagała, by nocą paliło się światło. Sen nie nadchodził łatwo, a myśli wiodły ją na ścieżki dzikich domysłów. Jej ręce wędrowały do piersi. Czy są troszeczkę pełniejsze niż wczoraj? Brodawki bardziej wrażliwe? Tak, tak… nie, to tylko wyobraźnia. A brzuch? Czy jest pełniejszy? Nie, nie ma żadnej różnicy, a jednak… A jednak jest ogromna różnica, taka jak p.n.e. i n.e. Przynajmniej raz dziennie zastanawiam się, czy to byłby chłopiec czy dziewczynka? Czy też może diabeł, po swym ojcu gwałcicielu. Nie, żadne z moich dzieci nie mogłoby być diabłem! Diabeł. To mi przypomina, że dzisiaj jest piątek i za dwa dni muszę pójść do kościoła i znowu się wyspowiadać. Słowa nie przychodzą mi łatwo. Jak ja teraz nie cierpię spowiedzi i brzydzę się ojcem Leo, tym tłustym, niechlujnym, cuchnącym tytoniem obleśnym staruchem. Przypomina mi paryskiego spowiednika cioci Emmy, starego Szkota śmierdzącego whisky. Jego francuski był równie podły jak jego sutanna. Miałam szczęście, że ani ciocia, ani wuj Michel nie byli fanatykami, tylko zwykłymi niedzielnymi katolikami. Ciekawa jestem, co u niej słychać. I biedny wuj Michel. Jutro porozmawiam z Malcolmem… Kochany, kochany Malcolm, był dzisiaj taki miły, taki silny i mądry, i och, jak go chciałam. Tak się cieszę, że mogę z nim rozmawiać, miałam szczęście, że ciotka Emma odmówiła nauki francuskiego, więc ja musiałam nauczyć się angielskiego. Jak to możliwe, że mogła przeżyć w Paryżu tyle lat, mówiąc tylko po angielsku, i co takiego oczarowało wuja Michela, że się z nią ożenił i znosił te wszystkie trudności? Kocham ich obydwoje, ale ona zupełnie nie ma gustu, a on jest taki przeciętny. Miłość! On stale tak twierdził i ona tak twierdziła. Spotkali się latem w Normandii. On – młodszy urzędnik na wakacjach, ona – aktorka w wędrownej trupie szekspirowskiej. Zawsze opowiadali, że była to miłość od pierwszego wejrzenia: ona taka piękna, a on taki przystojny. Potem wspólna ucieczka, ślub po tygodniu, strasznie romantyczne, ale nie można powiedzieć, że żyli długo i szczęśliwie. Ale my będziemy, Malcolm i ja. Och tak, i będę kochała Malcolma, tak jak powinna nowoczesna żona, będziemy mieli mnóstwo dzieci, wychowa się je na katolików, on przecież też nie jest fanatykiem. – Naprawdę nie jestem, Angelique. Oczywiście, pobierzemy się zgodnie z tradycją protestancką, mama nie zgodzi się na nic innego, tego jestem pewien. Potem możemy mieć ceremonię katolicką, po cichu, jeśli sobie życzysz… Nieważne, nawet jeśli odbędzie się po kryjomu, będzie to prawdziwy ślub – nie tak jak ten pierwszy – i dzieci zostaną przyjęte do Matki Kościoła, będziemy wszyscy przez większość czasu mieszkać w Paryżu, on mnie będzie kochał, ja go będę kochała i wspaniale będziemy uprawiali miłość.

Serce zaczęło jej bić; nie było to nieprzyjemne. Pogrążała się w tych rozmyślaniach coraz głębiej. Potem, ponieważ wieczór był tak cudowny i tak cudownie się czuła, pozwoliła, by powróciły do niej przyjemne fragmenty snu, jaki miała tamtej nocy. Niczego nie pamiętała dokładnie. Gwałt rozpłynął się gdzieś w erotycznych obrazach. Mały płomień stał się wszechogarniającym żarem. Wiedziała, nie wiedząc, czuła, nie czując objęć mocnych rąk, owładnięta nigdy dotychczas nie doświadczoną zmysłowością i poczuciem wolności: głowa, ciało, życie – wspaniale wyzwolone; zdolna do porzucenia wszelkich hamulców i rozkoszowania się wszystkim, ponieważ był to… tylko sen. Ale… czy się wtedy obudziłam, a udawałam, że nie? – pytała samą siebie wielokrotnie i zawsze przeszywał ją wtedy dreszcz. Nie mogłabym zareagować tak lubieżnie, gdybym była przytomna, z pewnością nie, to sen był tak wyraźny i pod jego wpływem zostałam uniesiona gwałtowną burzą, i chciałam, żeby to trwało… Usłyszała, jak zewnętrzne drzwi otwierają się i zamykają, a potem porusza się klamka w drzwiach sypialni. Obróciła się szybko i ujrzała, jak André cicho otwiera drzwi, cicho je zamyka i rygluje, a potem opiera się o nie, z kpiącym uśmiechem na wargach. – Czego chcesz, André? – Nagle chwycił ją lęk. Przez dłuższy czas nie odpowiadał, a potem podszedł do łóżka i patrzył na nią. – Po… porozmawiać, tak? – powiedział cicho. – Powinniśmy, co? Rozmawiać albo… albo… no nie? – Nie rozumiem – odparła, choć doskonale rozumiała. W jego oczach, gdzie przed minutami odbijało się jedynie współczucie, widziała teraz niepokojący blask. Starała się jednak mówić rozsądnym tonem, przeklinając się w duchu, że nie zaryglowała drzwi – nigdy nie było takiej potrzeby, zawsze kręcił się tutaj personel przedstawicielstwa i nikt nie śmiał wchodzić bez pozwolenia. – Proszę, czy nie… – Powinniśmy porozmawiać o dniu jutrzejszym i zostać… przyjaciółmi. – Drogi André, proszę, jest późno. Jeśli masz mi coś do powiedzenia, może to poczekać do jutra, przepraszam, ale nie masz prawa wchodzić tutaj bez pukania. – Wystraszona, wycofała się na drugą stronę łóżka, kiedy siadł na brzegu i wyciągnął rękę w jej kierunku. – Przestań, bo będę krzyczała! Zaśmiał się cicho i zjadliwie. – Jeżeli krzykniesz, droga Angelique, przybiegnie tu służba, a ja odemknę drzwi i powiem, że mnie zaprosiłaś. Chciałaś na osobności porozmawiać o pieniądzach. O gotówce na aborcję. – Znowu kpiący, krzywy uśmiech. – No? – Och, André, nie bądź taki, proszę cię, wyjdź, proszę. Jeszcze cię ktoś zobaczy, proszę. – Najpierw… najpierw całus. Zaczerwieniła się. – Wynoś się, jak śmiesz! – Zamknij się i słuchaj – zaszeptał ostro. Dłonią chwycił ją za przegub, i trzymał jak w imadle. – Ośmielę się na wszystko, a jeśli będę chciał czegoś więcej niż pocałunek, dasz mi to bez skargi albo zobaczymy. Beze mnie zostaniesz zdemaskowana, beze mnie… – André… proszę cię, puść mnie. – Choć się starała, nie mogła się wyswobodzić z jego

chwytu. W końcu ją puścił, uśmiechając się krzywo. – To boli. – Była bliska łez. – Nie chcę sprawiać ci bólu – powiedział gardłowo. Własny głos wydawał mu się obcy. Wiedział: to szaleństwo, że tu przyszedł i że to robi, ale nagle ogarnęła go ta makabra, okropność, która odebrała mu rozsądek, stopy przyniosły go tutaj bez udziału woli i chciał zmusić dziewczynę do… do czego? By podzieliła jego upadek? Czemu nie, wrzeszczało coś w jego mózgu. To jej wina, obnosi się z cyckami i demonstruje tę swoją jawną zmysłowość. Wcale nie lepsza niż uliczna dziwka, może nawet w ogóle nie została zgwałcona. Czyż nie ma zamiaru usidlić Struana i za wszelką cenę dostać jego milionów? – Jestem… jestem twoim przyjacielem, czyż ci nie pomagam? Chodź tutaj, całus to niewielka zapłata. – Nie! – Psiakrew, zrób to z radością albo przestanę ci pomagać i za dzień czy dwa Struan i Babcott dostaną anonimy. Chcesz tego? Co? – André, proszę cię… Rozglądała się wokół, szukając rozpaczliwie drogi ucieczki. Nic z tego. Przysunął się bliżej do niej na łóżku i sięgnął do jej piersi, lecz ona odepchnęła jego dłoń, starała się trafić paznokciami w jego oczy, ale złapał ją i trzymał mocno, gdy się bezradnie wyrywała. Bała się krzyczeć – usidlona, zgubiona, wiedziała, że będzie się musiała poddać. Nagle ktoś gwałtownie zastukał w okiennicę. Ten nagły dźwięk wyrwał André z kręgu szaleństwa. Angelique wrzasnęła z trwogi. Poncin przerażony zeskoczył z łóżka, rzucił się ku drzwiom, otworzył je, następnie obrócił się i podbiegł do okien, otwierając je na oścież. W ciągu kilku sekund odryglował okiennice i wypchnął je na zewnątrz. Nic. Nikogo. Nic prócz falujących na wietrze krzaków, odgłosów morza, a za płotem wyludniona promenada. W polu widzenia pojawił się wartownik. – Co się dzieje? – Powinienem ciebie o to zapytać, żołnierzu – rzucił André. Serce mu łomotało, słowa same tłoczyły się do ust. – Widziałeś coś? Kogoś? Prze chodziłem obok drzwi mademoiselle i usłyszałem lub wydawało mi się, że usłyszałem, jak ktoś wali w jej okiennice. Szybko, rozejrzyj się. Do pokoju wpadł Pierre Vervene, charge d’affaires, zaniepokojony, trzymając migoczącą świecę w dłoni. Na koszulę nocną miał narzucony szlafrok, na głowie przekrzywioną szlafmycę. W drzwiach zaczynali się tłoczyć inni. – Co się dzieje…? Och, André, co, u diabła… Mademoiselle, pani krzyczała? – Tak, ja… on… – wyjąkała. – André był… ktoś zabębnił w okiennice i André, cóż, on… – Właśnie przechodziłem obok drzwi – wyjaśnił André – i wpadłem do środka. Prawda, Angelique? Opuściła wzrok, otulając się kocem. – Tak, tak było – potwierdziła. Bała się go i nienawidziła, lecz próbowała to ukryć. Vervene podszedł do André, stanął przy oknie i wyjrzał.

– Może to był wiatr, mamy tu nagłe szkwały, a okiennice nie są najnowsze. – Potrząsnął jedną z nich. Była obluzowana i zagrzechotała hałaśliwie. Wychylił się i zawołał wartownika. – Przeszukaj tu wszystko dokładnie, a potem przyjdź i złóż mi raport. – Zamknął i zaryglował starannie okiennice i okno. – Tak! Nie ma się czym martwić. – Tak, tak, ale… – Łzy ulgi wytrysnęły jej z oczu. – Mon Dieu, mademoiselle, nie ma się czym martwić, niech pani nie płacze, jest pani zupełnie bezpieczna, nie trzeba się martwić, oczywiście, że nie. – Vervene zdjął szlafmycę i poskrobał się po łysej głowie. Był zdezorientowany. Ku swej uldze dostrzegł stojącą na progu razem z innymi Ah Soh i z ważną miną przywołał ją gestem. – Ah Soh, ty tu spać z panenka, heja? – Tak, pane. Ah Soh pobiegła po pościel i wszyscy zaczęli powoli odpływać. – Poczekam z panią, mademoiselle, dopóki ona nie wróci. – Vervene ziewnął. – Prawdopodobnie pomyliliście się oboje, to tylko wiatr. Komu by się chciało bębnić w okiennice, co? Dzięki Bogu, w Osiedlu nie ma żadnych uliczników ani łobuziaków skorych do wyprawiania kawałów. To musiał być wiatr, co? – Jestem pewien, że ma pan rację – przyznał André. Już pokonał strach; bał się, że ktoś był na zewnątrz i podglądał. – Też tak sądzisz, Angelique? – Ja… ja… chyba tak – powiedziała, całkiem wytrącona z równowagi, ciągle jeszcze przestraszona zarówno zachowaniem André, jak i nieoczekiwanym hałasem. Dlaczego wydarzyło się to akurat wtedy? Czy to jakaś osoba, czy też tylko zesłany przez Boga wiatr, prawdziwy dar Niebios? Wiatr, osoba czy co innego, wszystko mi jedno. Wszystko mi jedno, uniknęłam tego. Jutro znowu się przeprowadzę do Malcolma, boję się tu zostać, nie wolno mi zostać, zbyt blisko André, zbyt niebezpiecznie. – Było tak, jakby ktoś w nie walił, ale mogłam się pomylić. Może to nagły poryw wiatru. – Jestem pewien, że tak – oznajmił z przekonaniem Vervene. – Moje okiennice zawsze łomoczą, bez przerwy mnie budzą. – Kaszlnął i usiadł, zerkając z troską na André, którego twarz wciąż była biała jak kreda. – Nie ma potrzeby, byś czekał, przyjacielu. Nie wygląda pan za dobrze, tak jakby, uchowaj Boże, miał pan kłopoty z wątrobą. – Możliwe… możliwe, że mam. Rzeczywiście, nie czuję się najlepiej. – André rzucił spojrzenie Angelique. – Przepraszam – powiedział patrząc jej w oczy. Starał się mówić głosem spokojnym i łagodnym; wydawało się, że to znowu dawny André, znikły gdzieś obcość, żądza i gwałtowność. – Dobranoc, Angelique, nie masz się czego obawiać. Nigdy. Monsieur Vervene ma całkowitą rację. – Tak… tak, dziękuję, André. Zmusiła się do uśmiechu. Zanim wyszedł, obserwowała go uważnie, chcąc wyczytać prawdę z jego oczu. Nie było w nich nic prócz przyjaźni. Ale nie wierzyła temu, co ujrzała. Mimo to wiedziała, że będzie musiała zawrzeć z nim pokój, przyjąć jego niechybne usprawiedliwienia – udać, że zapomniała o wszystkim, przyznać, że jego atak był tylko chwilowym szaleństwem. I znowu staną się przyjaciółmi. Pozornie. Przeszedł ją dreszcz. Całym swym jestestwem pojęła, że czegokolwiek od niej zażąda,

będzie mu to musiała w końcu dać. Dopóki on pozostanie przy życiu. Ori drżał, zgarbiony przy łodzi rybackiej na kamienistej plaży. Dwadzieścia jardów dalej biły z szumem fale. – Baka – sapnął z wściekłością skierowaną jedynie na samego siebie. Zanim zdał sobie sprawę z tego, co robi, załomotał w okiennice, a potem przestraszony własną głupotą, rzucił się do ucieczki, przeszedł przez płot, znalazł wiosło – rekwizyt pomagający mu w kamuflażu – zarzucił je na ramię i pognał przez drogę nie zatrzymywany przez nikogo. Z tyłu słyszał głosy gai-jinów. Hiraga ma chyba słuszność, pomyślał. Mdliło go, w głowie miał mętlik, serce w piersiach bolało. Ramię pulsowało, a z rany, która otworzyła się podczas gwałtownej ucieczki, sączył się strumyczek ciepłej krwi. Może ta kobieta rzeczywiście sprawiła, że oszalałem. To szaleństwo łomotać w okiennice – co mi to mogło dać? Co za różnica, jeśli inny będzie z nią poduszkował? Dlaczego miałoby to mnie rozognić aż tak, że teraz serce ryczy mi w uszach? Nie mam jej na własność ani nie chcę mieć, co za różnica, jeśli jakiś gai-jin posiądzie ją gwałtem lub bez gwałtu? Niektóre kobiety potrzebują pewnej dozy gwałtu, by osiągnąć podniecenie, podobnie jak wielu mężczyzn… ach, chwileczkę, czy nie byłoby lepiej, gdyby ze mną walczyła, zamiast mnie przyjmować, choć była częściowo pod wpływem narkotyku lub udawała… Udawała? Po raz pierwszy przyszła mu do głowy taka myśl. Rozgoryczenie prawie go już opuściło, choć serce w dalszym ciągu mu waliło i ból w skroniach nie ustępował. Czy możliwe, żeby udawała? Iiii, niewykluczone, jej dłonie obejmowały mnie, jej ręce owinęły się dookoła, a ciało ruszało się, tak jak nikt się nigdy nie ruszał… Z drugiej strony wszystkie partnerki podczas poduszkowania poruszają się zmysłowo, jęczą i wzdychają, a czasami uronią trochę łez i „Och, jaki jesteś silny, jak mnie wyczerpujesz, nigdy nie miałam zaszczytu być z takim mężczyzną…”, lecz każdy klient wie, że to powierzchowne, wyuczone na pamięć słowa, część ich wyszkolenia, nic więcej. A ona była inna, każda chwila miała dla mnie znaczenie. To nieważne, udawała czy nie – prawdopodobnie udawała, kobiety są tak przewrotne. Wszystko jedno, nie powinienem był walić w okiennicę, jak jakiś głupiec w amoku, zdradzając swoją obecność i kryjówkę i prawdopodobnie niwecząc szansę dostania się tam powtórnie. Znowu wściekły, pięścią uderzył w łódź, łamiąc deski kadłuba. – Baka! – zaskrzeczał, pragnąc zawyć to głośno. Odgłos stóp na kamykach. Czujnie skrył się głębiej w cień, gdyż księżyc oświetlał wszystko zdradliwie. Usłyszał głosy zbliżających się rybaków i znowu się przeklął za to, że nie wykazał większej czujności. Jakiś nieokrzesany rybak w średnim wieku okrążył rufę i zatrzymał się. – Uwaga! Obcy! Kim jesteś? – spytał gniewnie mężczyzna, ściskając krótki maszt, którym miał zamiar się posłużyć jak maczugą. – Co tu robisz? Ori nie poruszył się, spojrzał tylko gniewnie na niego i na pozostałych dwóch, którzy

nadeszli i stanęli obok. Jeden był również w średnim wieku, drugi, młody, niewiele starszy od Oriego. Obydwaj nieśli wiosła i sprzęt do łowienia ryb. – Nie zadaje się takich pytań lepszym od siebie – oznajmił. – Gdzie się podziały wasze maniery? – Kim jesteś, nie jesteś samur… Mężczyzna przerwał, zmrożony strachem, gdy Ori zerwał się na nogi, z dłonią na rękojeści miecza, którego ostrze natychmiast do połowy wysunęło się z pochwy. – Na kolana, męty, zanim wytnę wasze nędzne serca. Mimo tej fryzury jestem samurajem! – Rybacy natychmiast padli na kolana, głowy opuścili na kamyki i zaczęli żałosne przeprosiny; sposób, w jaki trzymany był krótki miecz, rozwiewał wszelkie wątpliwości. – Zamknijcie się – warknął Ori. – Dokąd idziecie? – Łowić ryby, panie, pół ligi od brzegu, proszę nam wybaczyć, ale, w każdym razie, w ciemności i pańskie włosy nie… – Zamknąć się! Spuścić łódź na wodę. Szybko! Na morzu, bezpieczny, oczyszczony z gniewu w świeżym morskim powietrzu, Ori patrzył za siebie, na Osiedle. Wciąż świeciły światła w przedstawicielstwach, u Struana i w klubie. Hiraga pokazał mu wcześniej te miejsca. Lampy naftowe wzdłuż praia, kilka oświetlonych okien w innych bungalowach i magazynach i Miasto Pijaków – pulsujące jak zawsze przez całą noc; i szynki, gdzie serwowano dżin i których nigdy nie zamykano na głucho. Cała uwaga Oriego skupiona była jednak na Przedstawicielstwie Francuskim. Dlaczego? – zapytywał się wciąż na nowo. Dlaczego opanowała mnie aż tak… zazdrość; bo to jest właściwe słowo. Wariacka zazdrość. Być zazdrosnym o poduszkowanie? Baka! Czy to z powodu słów Hiragi: „Taira powiada, że ich zwyczaje są takie jak u naszych władców. Mężczyzna nie poduszkuje z kobietą, którą ma poślubić, zanim tego nie uczyni”? Co oznacza, że ani tai-pan nie wpakuje jej do łóżka, ani – ponieważ już ją komuś obiecano – nikt inny nie ma do tego prawa. Czy łomotałem okiennicami, by przeszkodzić temu mężczyźnie, czy dlatego, by ją ochronić? Czy też po prostu dlatego, że nie chciałem, by cieszył się nią inny, zanim ja zrobię to jeszcze raz…? To nawet jeszcze głupsze z mojej strony. A może dlatego, że byłem pierwszy? Czy z tego właśnie powodu poduszkowanie z nią było inne: ponieważ ja miałem ją jako jedyny? Chińczycy zawsze wierzyli, że dziewictwo to najpotężniejszy afrodyzjak między Niebiosami a Ziemią. Czy właśnie dlatego zrobiłem to, co zrobiłem? Nie. Po prostu nagły impuls. Wierzę, że to kobieta wilczyca, którą muszę zabić… najlepiej po tym, jak z nią jeszcze raz zapoduszkuję, skoro mam zrzucić ten urok. Lecz jak i kiedy? Musi to nastąpić teraz. Zbyt niebezpieczne jest pozostawanie w Osiedlu czy w Yoshiwarze. Hiraga na pewno się dowie, że nie wyjechałem. Jeśli mnie znajdzie, jestem trupem. Może mógłbym zaryzykować jeszcze trzy dni, a potem, jeśli nie złapię jej w sidła, pośpieszę do Kioto, tak by Hiraga się o tym wszystkim nie dowiedział. – Słuchaj no, stary, gdzie mieszkasz?

– Druga ulica, piąty dom, panie – wyjąkał rybak. Wszyscy trzej byli śmiertelnie przerażeni; w końcu zdali sobie sprawę, że musi to być jeden z rōninów, którzy ukrywają się w Osiedlu, by ujść wymuszaczom Toranagi.

23 NIEDZIELA, 19 PAŹDZIERNIKA Dzwony kościelne wzywały wiernych w rześki niedzielny poranek. – Nie ma zbyt wielu wierzących w tej cholernej Yokohamie – powiedział Jamie McFay do Struana. McFaya bolały barki i plecy. Bez zachwytu myślał o zbliżającej się mszy, niepodobnej do surowych szkockich prezbiteriańskich obrządków, do jakich przywykł w dzieciństwie. – Nie praktykuję gorliwie, już nie – stwierdził. Ciągle nie był pewny, jak się czuje Struan po ich wczorajszej gwałtownej kłótni. – Moja mama nadal chodzi na wszystkie nabożeństwa. W niedzielę trzykrotnie. – Moja także, chociaż jest anglikanką. – Struan szedł powoli i dość niepewnie, przygarbiony, podpierając się laskami. Podążali w grupce mężczyzn zmierzających do kościoła przy High Street, wznoszącego się w ogrodzie na malowniczym skrawku ziemi nad morzem. – Kościół jest jednak ładny. Nadaje Yokohamie wygląd prawdziwego miasta, a nie obozowiska. Święta Trójca lub jak nazywali go między sobą, Święta Trójcyca, był chlubą Osiedla. Został poświęcony w ubiegłym roku przez biskupa Hongkongu. Wieżę miał wysoką, a dzwon brzmiał słodko, przypominając wszystkim przybyłym tu z innych krajów o ich domu, tak przecież dalekim. Drewno, gips i cegły pochodziły z Szanghaju. Ogródek był zadbany, cmentarzyk mały, z siedmioma tylko grobami. W Yokohamie rzadko chorowano, nie tak jak w Hongkongu, nawiedzanym przez epidemie i śmiertelną gorączkę Szczęśliwej Doliny – malarię. Z siedmiu zgonów tylko jeden był ze starości pozostałych spotkała nagła śmierć; zmarły przepracował w Azji dwadzieścia lat, niezwykle rzadka rzecz, podobnie jak niezwykle rzadko zdarzało się tu spotkać mężczyznę w wieku poemerytalnym. Dzwon znowu zadzwonił, ale jeszcze nie przynaglająco; mieli sporo czasu, by zająć miejsca na ławce Noble House w pierwszym rzędzie. Potrzebuję wszelkiej pomocy, myślał gorączkowo Struan; choć niezbyt religijny, zawsze wierzył w Boga. Cieszę się, że ten kościół w większym stopniu można uważać za nasz niż za kościół innych kupców. Parcela i budynek ofiarowane zostały Kościołowi Anglikańskiemu przez wszystkich kupców. Tego samego dnia, gdy założono w Yokohamie Osiedle i cztery godziny po tym, jak otwarto klub, z entuzjazmem uchwalono opodatkowanie na rzecz kościoła. Nalegał na to McFay z polecenia Tess Struan, która ofiarowała się pokryć połowę kosztów. Obiecała również dostarczyć dzwon, który poleciła odlać w ich nowej odlewni w Hongkongu. Gdy usłyszał o tym Tyler Brock, zamówił w Londynie witraże i ławki z angielskiego dębu – nie chciał, by zdystansowała go znienawidzona wyrodna córka. – Kościół? Może być, raz w miesiącu w niedzielę, mawiał mój ojciec. Oczywiście nie w obecności matki. – Struan uśmiechnął się blado. – Gdy był młodszy, często chodził do kościoła, tak często jak ona… – Przystanął, by nabrać powietrza, i zapatrzył się na morze. Pokryte było drobnymi falami, niebieskoszare pod upstrzonym cumulusami niebem. Na redzie stało z tuzin statków, głównie angielskich, jeden amerykański, jeden rosyjski,

przybyły wczoraj statek pocztowy, kiwający się na kotwicy francuski kołowiec flagowy i dwudziestojednodziałowa fregata parowa HMS „Pearl”, nadal bez fokmasztu. – Nie chroniony potęgą floty człowiek czuje się jak nagi, prawda? – Owszem. Dziś prawie wszyscy będą na mszy. – McFay pokręcił głową, by rozluźnić mięśnie zbolałego karku. – Jak długo ich nie będzie według ciebie? – Z miesiąc… dzień dobry, pani Lunkchurch. – Obaj uprzejmie unieśli kapelusze, Struan nieco niezręcznie. Kobieta przechodziła obok nich ubrana w krynolinę i w duży kapelusz, z tyłu wlókł się spocony małżonek, którego twarz pokrywały siniaki. – Co mu się, u diabła, stało? – Bójka – powiedział McFay ostrożnie. Starał się zorientować, w jakim humorze jest Struan. Nie widział go od wczoraj i dopiero dzisiaj rano dostał od niego krótkie zaproszenie, by razem pójść do kościoła. Struan wznowił marsz, a McFay ruszył wraz z nim. – On, Dmitri i kilku innych wybrali się prawdopodobnie wczoraj wieczór do Miasta Pijaków na sobotnią libację. – Masz na myśli bijatykę? – Chyba o to im głównie chodziło. Dmitri w każdym razie twierdził, że się nieźle bawili. Struan zauważył błysk w oczach McFaya. – Ach, więc ty też tam byłeś, Jamie? – spytał sucho, a potem się uśmiechnął. McFay poczuł ulgę, gdy zobaczył ten uśmiech. – Owszem, tai-panie, poszedłem razem z nimi… ale tylko po to, by pilnować, żeby Dmitri nie wpadł w jakieś tarapaty. – A wpadł? – zapytał Struan, czując przypływ zazdrości. – Nie, ale owszem, tai-panie, nieźleśmy się bawili. – Szczęściarze! No, Jamie, opowiadaj. Jamie dostrzegł w tym pytaniu oznaki zażyłej przyjaźni – a obawiał się, że już na zawsze ją stracił. Uśmiechnął się promiennie, zapomniał o bolącym karku, zapomniał o zgryzotach i obawach o przyszłość. – „Pod Bykiem i Kogutem” odbyła się fantastyczna walka kogutów, jeszcze takiej tu nie widzieliśmy. Mają tam nowy ring i nowe piwo z Nagasaki, lepsze od naszego ciemnego szkockiego! Dwaj właściciele kogutów, wojskowi, stanęli przeciw dwóm naszym chłopcom, Chandlerowi Sykesowi i Staremu Rzeźnikowi. – Komu? – To jeden z emerytowanych marynarzy, starszy kanonier o nazwisku Charlie Bent, który rozstał się z „Lasting Cloud”, ten sam, co to w czterdziestym trzecim roku wysadził łajbę Wu Fang Czoja dla twego ojca. Teraz ma przydomek „Stary Rzeźnik” i jest dozorcą w rzeźni. Cały czas stawiałem na niego, tai-panie, i wygrałem dwadzieścia pięć funtów. Potem poszliśmy do „Pałacu Yokopoko”, to największa knajpa w Mieście Pijaków. Przeważnie chodzą tam chłopcy z armii, flota woli „Braciszka Tucka”, a te dwie bandy to jak ogień i woda. – Zaśmiał się. – Straciłem dziesiątaka w ruletkę i piątkę w kości.

Błyskawicznie zrobiliśmy otwartą grę, kupcy przeciw reszcie. Chyba wygraliśmy. Potem do domu spać, no… kilku zaszło do Niesfornej Nellie. – Ty też? – Cóż, tak, ale tylko na szklaneczkę. Ona ma najlepszego i najtańszego szampana w całej Yokohamie. – A dziewczyny? McFay znowu się zaśmiał. – Nic nie dorówna Zakładowi dla Młodych Panien pani Fortheringill w Hongkongu! Jest tam kilkanaście ptasząt, przeważnie z East Endu, kilka z Sydney w Australii, w większości córki więźniarek, które odsłużyły karę. Wszystkie są trochę prostackie i nie w moim typie. – Wprawiony w dobroduszny nastrój pozdrowił przechodzących obok znajomych. – Moje potrzeby z nawiązką zaspokaja Nemi – dorzucił bez namysłu. Popatrzył na Struana i dostrzegł napięcie w jego twarzy. Dobry humor przeszedł mu momentalnie, przeklął się w duchu za to, że wspomniał o dziewczynie. – W porządku, tai-panie? – Tak, oczywiście – odparł Struan. Ogarnęła go zazdrość z powodu męskiej siły Jamiego. Nie czuł do niego nienawiści; brzydził się sobą. – Nie mogę znieść, że jestem taki, Jamie. To okropne, okropne! Jezu, tak trudno cierpliwie czekać. Nie mam innego wyjścia, wiem o tym. – Usiłował się uśmiechnąć. – Nemi? Tak, to miła dziewczyna. Ładna. – Starał się nie myśleć o Shizuki i o swojej porażce, swym gorączkowym pragnieniu, by udało mu się z Angelique, o czekających go mieliznach i nadchodzącej burzy, jaką wywoła matka. Wszystko po kolei. Najpierw przebrnij przez mszę, potem przez resztę dnia, aż do szóstej, gdy Ah Tok przyniesie ci lekarstwo. – Czy chcesz trochę przed pójściem do swej świątyni, mój synu? – pytała. – Nie, dziękuję, matko, jeden raz dziennie wystarczy. Doktor powiedział, że powinienem być ostrożny. – Co może wiedzieć cudzoziemski diabeł? – Ajajaj, ja jestem cudzoziemskim diabłem. – Ajajaj, ale ty jesteś moim synem… Ah Tok to taka oddana zrzęda. Ale jednak mogę jej ufać. Nic nie szkodzi, jeśli będę brał odrobinę raz na dzień. W każdej chwili mogę przestać, w każdej chwili, zapewniał się. Nie potrzebuję tego w ciągu dnia, ale to wyraźnie pomaga. Trzeba coś postanowić w sprawie listu matki, trzeba jej odpisać w jutrzejszej poczcie. Trzeba. List od matki dostarczył osobiście specjalny kurier, jak wszyscy kurierzy krewny ich kompradora, Gordona Czena. Znowu nie było dopisku „PS. Kocham cię”. I znowu zdenerwowała go sekretna część listu. Malcolmie, czy do reszty zwariowałeś? Przyjęcie zaręczynowe? Po tym jak Cię ostrzegałam? Dlaczego zupełnie zlekceważyłeś mój list i moje wezwanie pilnego powrotu? Gdybym nie dostała dziś razem z tą niewiarygodną wiadomością raportu doktora Hoaga o stanie Twojego zdrowia, przypuszczałabym, że obok strasznego cięcia mieczem masz również rany głowy. Zażądałam od naszego gubernatora, by przedsięwziął surowe kroki przeciw tym dzikim bestiom i natychmiast doprowadził złoczyńców przed sąd Jej Królewskiej Mości! Ostrzegłam go, że jeśli tego nie zrobi, zwrócę wszystkie siły Noble House przeciwko obecnej administracji! Ale dość o tym. Niezwykle istotne jest, byś wrócił natychmiast do Hongkongu i załatwił trzy sprawy… Gotowa jestem przebaczyć Ci Twoje wykroczenie, jesteś jeszcze młody, miałeś straszne przejścia i dostałeś

się w szpony niezwykłe przebiegłej kobiety. Dziękuję Bogu, że z każdym dniem nabierasz siły. Sądząc z raportu Hoaga, będziesz już w stanie wyruszyć w podróż, gdy ten list do Ciebie dotrze (poleciłam Hoagowi, by wrócił razem z Tobą, i obarczyłam go odpowiedzialnością za Twe bezpieczeństwo). Zarezerwowałam dwa miejsca na statku pocztowym dla Ciebie i doktora, dla niej nie, umyślnie. Ważne, byś wrócił szybko i sam. Po pierwsze: musisz przede wszystkim zostać formalnie tai-panem. Twój dziadek zostawił szczegółowe pisemne instrukcje, które muszą być wykonane, zanim staniesz się legalnym tai-panem firmy Struan. I nie jest istotne to, co Twój ojciec bądź ja zostawimy Ci w testamencie. Przysięgłam Twojemu ojcu tuż przed jego śmiercią, że spełnię te warunki, a Ciebie mam zaprzysiąc, że też je spełnisz. Powinno się to odbyć możliwie szybko. Po drugie: musimy zdecydować natychmiast, jak odeprzeć atak Tylera Brocka. Wspominałam Ci przedtem, że otrzymał on całkowite poparcie Banku Victoria, a teraz grozi, iż zażąda terminowego wykupienia naszych weksli. Gdyby to się udało, bylibyśmy zrujnowani. Gordon Czen zaproponował pewne rozwiązanie, ale jest niezwykle ryzykowne, ponadto nie wszystko ma być potwierdzone na piśmie i rzecz wymaga podpisu i obecności tai-pana. Mój przyrodni brat, „sir” Morgan Brock, przybył właśnie do Hongkongu i pyszni się swoim tytułem szlacheckim. Namówił swego teścia, którego tytułu nie miał kto odziedziczyć, by go adoptował, a gdy tak się stało, staruszek natychmiast, jak na zamówienie umarł. Czy ktoś pomógł biedakowi zejść z tego świata? Boże, przebacz mi, ale nie mam co do tego wątpliwości. Obaj razem z Tylerem Brockiem głoszą otwarcie, że do Gwiazdki nas złamią i zajmą naszą lożę gospodarza na wyścigach w Szczęśliwej Dolinie. Wybór nowego gospodarza odbył się wczoraj. Zgodnie z życzeniem Twego dziadka w Twoim imieniu głosowałam znowu przeciw Brockowi. Boże, wybacz mi, ale tak nienawidzę swego ojca, że doprowadza mnie to prawie do szaleństwa. Po trzecie: wpadłeś w zasadzkę! Nie mogłam uwierzyć w to „przyjęcie zaręczynowe”, dopóki nie otrzymałam potwierdzenia. Żywię nadzieję i modlę się o to, by powróciły Ci zdrowe zmysły i byś zdał sobie sprawę, co się z Tobą stało. Na szczęście, nie możesz oczywiście ożenić się bez mego pozwolenia, a już z pewnością nie z katoliczką, córką zbiegłego malwersanta (posłano za nim listy gończe, by go schwytać za długi). Mówiąc szczerze, rozumiem Cię. Gordon Czen wyjaśnił mi, jak łatwo omotać takiego młodego mężczyznę jak Ty, więc nie rozpaczaj. Mamy plan, który pozwoli wyplątać Cię z jej sieci, a Tobie ostatecznie udowodni, że to – wybacz, mój synu, takie bezpośrednie określenie – zwykła awanturnica. Twoja żona musi być bogobojną Angielką, w żadnym wypadku nie heretyczką, pochodzącą z dobrej rodziny, obytą w towarzystwie, jednym słowem: ma zasługiwać na to miano. Musi wnieść Ci odpowiedni posag i posiadać odpowiednie cechy, by wspierać Cię w przyszłości. Gdy nadejdzie właściwa pora, znajdzie się wiele odpowiednich panien, spośród których będziesz mógł wybierać. Tą samą pocztą wysyłam list do Hoaga, jak również do McFaya i wyrażam swoje zaskoczenie i oburzenie, że dopuścił do tych głupich zaręczyn. Nie mogę się doczekać, że za parę dni Cię uściskam. Twa kochająca matka.

Prawie w tej samej chwili wbiegł do pokoju blady na twarzy Jamie. – Dotarło to do niej! – Wiem. Nic nie szkodzi. – Jezu, Malcolmie, nie możesz tak po prostu powiedzieć „nic nie szkodzi”! – bełkotał prawie niezrozumiale McFay. Podał Struanowi papier, który trzymał w drżącej ręce. – Masz, sam przeczytaj. List, pozbawiony jakichkolwiek zwrotów grzecznościowych, podpisany był po prostu „Tess Struan”. Jeśli nie dostarczysz mi jakiegoś przekonującego wyjaśnienia, dlaczego dopuściłeś, by mój syn (choć ma zostać tai-panem, jest jak z pewnością wiesz, wciąż niepełnoletni) zaręczył się bez mojego przyzwolenia – a musiałeś wiedzieć, że nigdy go na takie niestosowne małżeństwo nie udzielę – z końcem roku przestaniesz być szefem firmy Struanów na Japonię. Tymczasem przekaż obowiązki panu Vargasowi i wracaj z moim synem statkiem pocztowym, by wyjaśnić tę sprawę.

Struan ze złością odsunął list. – Nie wracam jeszcze do Hongkongu! Wrócę, gdy sam zechcę. – Jezu Chryste, Malcolmie, jeśli ona rozkazuje nam wrócić, to lepiej wróćmy. Są powody, by…

– Nie! Zrozumiałeś? Nie! – Na miłość boską, staw czoło prawdzie! – wybuchnął McFay. – Jesteś niepełnoletni, ona prowadzi firmę, i to od lat. Musimy jej słuchać i… – Nie muszę jej słuchać, nie muszę nikogo słuchać. Wynoś się! – A właśnie że tak! Czy nie widzisz, że to, o co prosi, nie jest głupie i niezbyt trudne do wykonania? Możemy przecież wrócić za jakieś dwa, trzy tygodnie. I tak kiedyś musisz uzyskać jej zgodę, lepiej spróbować teraz, to oczyści atmosferę, nasze zadanie będzie łatwiejsze i… – Nie! I… i odwołuję jej rozkazy. To ja ci teraz rozkazuję! Ja jestem tai-panem firmy Struan. – Jezu, wiesz przecież, że nie mogę się jej sprzeciwić! Struan niemal zachwiał się na nogach na wspomnienie strasznego bólu w lędźwiach, gdy wczoraj nie zastanawiając się, wstał z krzesła i wrzasnął do McFaya: – Słuchaj, do jasnej cholery, przypominam ci, że przysięgałeś na wszystkie świętości służyć tai-panowi, jednemu tai-panowi, na rany Chrystusa, kimkolwiek by on był! Taipanowi, a nie jego pieprzonej matce! Pamiętasz? – Ale czy ty… – Komu masz zamiar być posłuszny, Jamie? Mnie czy mojej matce? Rozwarła się między nimi szeroka przepaść, padło wiele gniewnych słów, ale Struan górował. W tej bitwie nie było równych szans. W każdym dokumencie przyjęcia do pracy umieszczano warunek bezwzględnego posłuszeństwa tai-panowi. Zgodnie z instrukcjami założyciela firmy przyjęcie tego warunku musiało zostać potwierdzone podpisem i przysięgą na Boga Wszechmogącego. – W porządku, zgadzam się! – powiedział McFay przez zęby. – Ale żą… przepraszam, proszę, byś mi pozwolił napisać do niej i powiadomić ją o nowych poleceniach, które otrzymałem. – Zrób to, wyślij list statkiem pocztowym, i przy okazji napisz jej, że tai-pan kazał ci tu zostać i że tylko ja mogę cię zwolnić, a zrobię to, psiakrew, jeśli będziesz piętrzył trudności. I bez względu na to, czy jestem pełnoletni czy nie, moje zaręczyny to wyłącznie moja sprawa! – Potem, niemal zgięty wpół z bólu, po omacku znalazł krzesło i usiadł. – Mój Boże, tai-panie – powiedział cicho McFay – ona i tak mnie zwolni, chcesz tego czy nie. Jestem skończony. – Nie. Dopóki ja nie wyrażę zgody. Takie są nasze reguły. – Możliwe. Ale ona może sprawić, że moje i twoje życie stanie się udręką, czy ci się to podoba czy nie. – Nie, robisz tylko to, co ja chcę. Stosujesz się do zaleceń Dirka, a one dla niej też są najważniejszym prawem – oznajmił Struan, wspominając, ileż to razy matka przywoływała imię Dirka Struana w obecności ojca lub jego samego, jego braci i sióstr, gdy chodziło o interesy, moralność czy inne ważne sprawy. I czyż ojciec i matka nie powtarzali tysiące razy, że ja zostanę następnym tai-panem, a wszyscy, zwłaszcza wuj Gordon to aprobowali? Wszelkie formalności mogą zaczekać, ona wyciąga ten argument tylko po to, by mieć

możliwość krótko mnie trzymać – Jezu, całe życie przygotowywałem się do tego stanowiska, wiem, jak z nią postępować, i wiem, co tu nie gra. – Jestem tai-panem, psiakrew, i teraz… teraz wybacz, ale muszę popracować. Gdy tylko został sam, zawołał Ah Tok. Ajajaj, właśnie w tym momencie naprawdę potrzebowałem lekarstwa, działa tak dobrze, oszczędza mi tyle bólu i udręki i dodaje odwagi, a potem… tak szczęśliwe chwile z Angelique. Ach, mój anioł znowu w swym apartamencie, obok, dzięki Bogu, tak bliska i rozkoszna, i ciepła, ale, Jezu, chciałbym, żeby gdy myślę o niej, nie zaczynał się ten ból, i żeby ten ból nie wywoływał innego bólu… Jeszcze nawet nie minął ranek ani ta nudna msza, a potem trzeba wycierpieć obiad i ponad osiem godzin do następnego… – Wybacz mi to, co było wczoraj – powiedział McFay. – Bardzo mi przykro. – A mnie nie. Dzięki temu postawiliśmy sprawę otwarcie i wszystko wyjaśniliśmy – odparł Struan z dziwną siłą. – Teraz firma ma prawdziwego szefa. Przyznaję, że ojciec nie działał skutecznie i przez ostatnie kilka lat większość czasu był pijany, a matka robiła, co mogła, nie zdołała jednak utrzymać naszej pozycji. Bądźmy szczerzy, Brock jest silniejszy i bogatszy, i w dużo lepszej kondycji. Będziemy mieli szczęście, jeśli pokonamy obecne burze. Weźmy na przykład Japonię… w Japonii ledwie zwracają nam się wydatki. – Tak, teraz, ale na dłuższą metę powinno to być bardzo dochodowe. – Nie, jeśli będziesz to prowadził tak, jak do tej pory. Nie sprzedajemy Japońcom niczego, co by przynosiło duży dochód. My zaś kupujemy od nich jedwabne tkaniny i jedwabniki, trochę wyrobów z laki, co jeszcze? Nic wartościowego. Oni nie mają przemysłu i chyba go w ogóle nie chcą mieć. – To prawda, ale ile minęło czasu, zanim otworzyły się Chiny? Lata. I mamy tam opium, herbatę, srebrny trójkąt. – Racja, ale Chiny to co innego. Chiny to stara kultura i cywilizacja. Zyskaliśmy tam przyjaciół. Uważam, że musimy przyśpieszyć tu obrót spraw, by przeżyć. Albo zwinąć interes. – Jak tylko sir William pokaże bakufu, gdzie ich miejsce… – Do diabła z tym! – głos Struana stał się ostrzejszy. – Dość już mam siedzenia w fotelu i mdli mnie, gdy słyszę, jak mówią, że mamy czekać, aż sir William rozkaże flocie i wojsku, by robiły, co do nich należy. Chcę być przy następnym spotkaniu z bakufu… albo jeszcze lepiej: zaaranżuj dla mnie prywatną rozmowę z nimi. – Ale, tai-panie… – Zorganizuj to, Jamie. Właśnie tak. I to szybko. – Nie wiem, jak do tego doprowadzić. – Spytaj tego obłaskawionego samuraja, Nakamę. I najlepiej pomyśl o potajemnym spotkaniu, tak żeby nie stawiać Phillipa w kłopotliwej sytuacji. McFay przekazał mu informacje od „Nakamy”, po czym powiedział: – To dobry pomysł. – I tak też w istocie uważał. Ucieszył się, gdy w twarzy Struana dostrzegł zapał i zdecydowanie. Może wreszcie mamy tu właściwą osobę, która popchnie sprawy do przodu, pomyślał. – Porozmawiam z Phillipem po mszy.

– Kiedy odpływa najbliższy statek do San Francisco? – Za tydzień. Drobnicowiec Konfederatów, „Savannah Lady”. – McFay zniżył głos, gdyż obok przechodziła grupa kupców. – Zabiera nasze zamówienie dla Chōshū. – Komu możemy zaufać na tyle, by wysłać go tym statkiem ze specjalną misją? – spytał Struan. Zaczynał wcielać w życie swój plan. – Vargasowi. – Nie, on jest potrzebny tutaj – Struan znowu przystanął. Bolały go nogi. Potem pokuśtykał na pobocze ulicy, gdzie stał niewysoki murek. Miał ochotę odpocząć, a poza tym nie chciał, by ktoś podsłuchał ich rozmowę. – Kto jeszcze? – Jego bratanek Pedrito. Bystry chłopak, bardziej niż Vargas przypomina Portugalczyka, w jego twarzy nie ma prawie nic z Chińczyka. Mówi po portugalsku, hiszpańsku, angielsku i kantońsku. Dobry w rachunkach. Zaakceptuje go zarówno Północ, jak i Konfederaci. A co zamierzasz? – Zarezerwuj dla niego miejsce na tym statku. Chcę, by wziął ze sobą zamówienie, które powiększymy czterokrotnie, i by… – Cztery tysiące karabinów? – McFay patrzył z niedowierzaniem. – Tak. Jutrzejszą pocztą prześlij też list do fabryki i uprzedź ich o przybyciu Pedrita. Statek pocztowy spotyka się w Hongkongu z parowcem do Kalifornii. – Ale mamy pokrycie w złocie tylko na dwa tysiące – powiedział z wahaniem McFay. – Musielibyśmy zapłacić za całe zamówienie, tak wymaga fabryka. Czy nie sądzisz, że zostawiamy sobie zbyt małe rezerwy? – Niektórzy mogą tak uważać. Ja nie. – Nawet transport dwóch tysięcy… Admirał histerycznie protestuje przeciwko importowi broni i opium… Wiem, że nie ma prawa – dodał pośpiesznie – ale jeśli zechce, może przejąć ładunek, powołując się na interes narodowy. – Gdyby nawet wytropił te karabiny, będzie już za późno. Na razie napisz list. Oryginał pójdzie razem z zamówieniem, a jego kopia statkiem pocztowym. Zrób to sam, Jamie, prywatnie. Poproś fabrykę o specjalne potraktowanie tej wysyłki oraz o to, byśmy zostali ich wyłącznymi agentami na Azję. – To świetny pomysł, tai-panie, ale stanowczo odradzałbym podwyższanie zamówienia. – Niech będzie pięć tysięcy karabinów. I podkreśl, że właśnie negocjujemy bardzo atrakcyjny kontrakt. Nie chcę, aby Norbert nas ubiegł. – Struan znów zaczął iść. Odczuwał teraz większy ból. Nie musiał patrzeć na McFaya, by wiedzieć, o czym tamten myśli. – Nie trzeba upewniać się przedtem w Hongkongu. Zrób to, co mówiłem. Ja podpiszę zamówienie i list. – Dobrze – stwierdził McFay po chwili milczenia. – No i świetnie. – Struan dosłyszał ociąganie w głosie McFaya i doszedł do wniosku, że nadszedł odpowiedni moment. – Zmieniamy naszą politykę w Japonii. Lubią się tu zabijać, co? Zgodnie z tym, co mówił ten Nakama, wielu tutejszych królów gotowych jest wystąpić przeciw bakufu, które z pewnością nie należy do naszych przyjaciół. Wobec tego wesprzemy ich zamiary. Sprzedamy im to, co chcą: uzbrojenie, kilka statków, nawet jedną

czy dwie fabryki broni. W coraz większych ilościach. Za złoto i srebro. – A jeśli zwrócą tę broń przeciwko nam? – Jeśli się to choć raz zdarzy, dostaną nauczkę, jak wszędzie na świecie. Sprzedamy im muszkiety, trochę karabinów odtylcowych, ale nie broń maszynową, żadnych dużych armat ani nowoczesnych statków bojowych. Damy klientowi to, co chce kupić. Angelique uklękła i zajęła w maleńkim, zakrytym konfesjonale najlepszą pozycję, na jaką tylko pozwalały jej obszerne spódnice. Zaczęła wyrzucać z siebie rytualne łacińskie słowa, w sposób charakterystyczny dla osób, które nie potrafią czytać ani pisać w tym języku, a tylko wyuczyły się przepisowych modlitw i odpowiedzi powtarzając je bezmyślnie od dzieciństwa. – Przebacz mi, ojcze, bo zgrzeszyłam… Po drugiej stronie ścianki ojciec Leo zaczął przysłuchiwać się uważniej niż zwykle. Na ogół słuchał jednym uchem, zasmucony, pewien, że penitenci kłamią, nie wyznają swych grzechów, choć są one poważne, a pokuty i tak nie wypełnią. – Więc, moje dziecko, zgrzeszyłaś – powiedział po francusku z silnym akcentem, najmilszym tonem, na jaki mógł się zdobyć. Pięćdziesięciopięcioletni korpulentny brodaty Portugalczyk, człowiek wierzący, członek zakonu jezuitów od dwudziestu siedmiu lat, zadowolony z tych okruchów życia, które, jak sądził, przeznaczył dla niego Bóg. – Jakie grzechy popełniłaś w tym tygodniu? – Jednego wieczora w modlitwie zapomniałam poprosić Matkę Boską o przebaczenie – oświadczyła z idealnym spokojem i ciągnęła dalej, wypełniając swoją część zobowiązania: – miałam też wiele złych myśli i snów i bałam się, i zapomniałam, że jestem w boskich rękach… W Kanagawie, dzień po tamtej nocy, gdy wymyśliła sposób, by wydźwignąć się z tej katastrofy, płacząc uklękła przed małym krucyfiksem, który zawsze ze sobą zabierała. – Matko Boska, nie muszę wyjaśniać, co się stało i jak poważnie przeciw mnie zgrzeszono – łkała, modląc się z całą żarliwością, na jaką mogła się zdobyć. – Ani tego, że nie mam się do kogo zwrócić, ani tego, że rozpaczliwie potrzebuję Twej pomocy, ani tego, że oczywiście nikomu nie mogę o tym powiedzieć, nawet na świętej spowiedzi. Nie śmiałabym otwarcie wyznać tego, co zaszło. Nie śmiałabym, to by mnie zniszczyło… Proszę Cię, błagam na kolanach, zawrzyjmy umowę: kiedy powiem na spowiedzi „zapomniałam w swoich pacierzach poprosić Błogosławioną Matkę o przebaczenie”, to będzie oznaczało, że spowiadam się z tego wszystkiego, o czym Ci mówiłam, i z tego, co widziałaś, jak mi się to przytrafiało, a także z niewinnych kłamstewek, które wypowiem, by się chronić. Błagam, wybacz mi, że o to proszę, i błagam o twą pomoc, nie mam nikogo, do kogo mogłabym się zwrócić. Wiem, że mi wybaczysz, i wiem, że mnie zrozumiesz, bo jesteś Matką Boga i jesteś kobietą… Zrozumiesz mnie i wiem, że mi odpuścisz… Za kratką widziała profil ojca Leona. Jego oddech pachniał winem i czosnkiem. Westchnęła, z całego serca dziękując Błogosławionej Matce za pomoc. – Przebacz mi, ojcze, bo zgrzeszyłam. – Twoje grzechy nie wydają się takie poważne, moje dziecko.

– Dziękuję ci, ojcze. Stłumiła ziewnięcie. Czekała na wyznaczenie umiarkowanej jak zwykle pokuty. Następnie przeżegna się, dostanie rozgrzeszenie i podziękuje. Około południa lekki posiłek w klubie z Malcolmem i Seratardem, potem sjesta w moim ślicznym apartamencie obok mieszkania Malcolma, kolacja w Przedstawicielstwie Rosyjs… – Jakie to złe myśli miałaś, moje dziecko? – Och, po prostu byłam zdenerwowana – powiedziała bez zastanowienia. – I nie byłam gotowa poddać się boskiej woli. – W jakiej sprawie okazałaś zdenerwowanie? – Ach, w sprawie… w obejściu ze swoją służącą – odparła lekko zmieszana, nie przygotowana na takie pytanie. – I dlatego, że mój narzeczony nie jest w tak dobrej formie, nie czuje się tak dobrze, jak bym chciała. – Ach, tai-pan, świetny młodzieniec, ale to wnuk wielkiego wroga Prawdziwego Kościoła. Czy on ci o nim opowiadał? O swoim dziadku, Dirku Struanie? – Trochę, ojcze – powiedziała coraz bardziej zmieszana. – Co do mej służącej, okazałam niecierpli… – Malcolm Struan jest wspaniałym młodym człowiekiem, nie tak jak jego dziadek. Czy poprosiłaś go, by przeszedł na katolicyzm? Pobladła. – Owszem, rozmawialiśmy o tym. Taką… taką sprawę trzeba poruszać bardzo delikatnie i oczywiście, nie można się z nią śpieszyć. – Tak, tak, naturalnie. – Ojciec Leo słyszał, jak westchnęła, i wyczuwał jej niepokój. – Zgadzam się z tym, że to niezwykle ważne, i dla niego, i dla ciebie. – Zmarszczył czoło. Doświadczenie podpowiadało mu, że dziewczyna wiele przed nim ukrywa. Ale nie ma w tym nic szczególnie dziwnego, pomyślał. Postanowił nie drążyć dalej, gdy nagle uświadomił sobie, że Bóg podsunął mu okazję, by uratować jedną duszę i podjąć działania w wartej tego sprawie. Życie w Yokohamie, nie tak jak w ukochanej i szczęśliwej Portugalii, było bezbarwne. Pozostawało tu tylko łowić ryby, pić, jeść i modlić się. Kościół był mały i zapuszczony, trzódka nieliczna i bezbożna. Osiedle to prawdziwe więzienie. – Rozmowy takie są delikatne, ale należy je wciąż podejmować. Jego nieśmiertelna dusza jest narażona na niebezpieczeństwo. Będę się modlił za twe powodzenie w tej sprawie. Wasze dzieci zostaną wychowane w łonie Kościoła Matki? Oczywiście wyraził już na to zgodę? – Och, o tym też rozmawialiśmy, ojcze – powiedziała z wymuszoną swobodą. – Oczywiście nasze dzieci będą katolikami. – Gdyby tak się nie stało, strąciłabyś je do Wiecznej Otchłani. Twoja nieśmiertelna dusza również byłaby narażona. – Z zadowoleniem zauważył, że Angelique zadrżała. To dobrze, pomyślał, dodatkowy punkt dla Pana, a przeciw Antychrystowi. – To musi zostać formalnie potwierdzone przed ślubem. Serce jej zaczęło łomotać, głowa rozbolała z przerażenia. Starała się, by nie poznał tego

po jej głosie. Bezwarunkowo wierzyła w Boga i Diabła, Życie Wieczne i Wieczne Potępienie. – Dziękuję ci za twe rady, ojcze. – Porozmawiam z panem Struanem. – O, nie, ojcze, proszę cię, nie rób tego – powiedziała wystraszona. – To byłoby… jak mi się wydaje, bardzo niemądre. – Niemądre? – Ściągnął usta i mimowolnie się podrapał. Gryzły go wszy żyjące w jego brodzie, włosach i starej sutannie. Błyskawicznie zrozumiał, że aby powiodła się rozmowa ze Struanem, trzeba ją starannie zaplanować i warto poczekać. – Będę się modlił, by wspomógł mnie Bóg i żeby ciebie też wspomógł, moje dziecko. Ale nie zapominaj, że jesteś niepełnoletnia, tak jak i twój narzeczony. Myślę, że z powodu nieobecności twego ojca za formalnego opiekuna można uważać monsieur Seratarda. Trzeba pozwolenia na zawarcie lub skonsumowanie małżeństwa. Te i inne sprawy należy ustalić, by chronić twą duszę. – Uśmiechnął się, zadowolony. – Jako pokutę odmów dziesięć razy Zdrowaś Maryjo i do następnej niedzieli przeczytaj dwukrotnie listy świętego Jana. I nadal módl się o boskie przewodnictwo. – Dziękuję ci, ojcze. – Przeżegnała się z ulgą. Dłonie miała wilgotne. Pochyliła głowę, by otrzymać błogosławieństwo. – In nomine Patri et Filii et Spiritu Sancti, absolvo tuum. – Zrobił nad nią znak krzyża. – Módl się za mnie, moje dziecko – powiedział kończąc zdecydowanie, a w myślach zaczął już sobie układać rozmowę ze Struanem. O zmroku Phillip Tyrer przebywał w maleńkim pokoiku maleńkiej restauracyjki, niemal całkiem ukrytej za domem starszego wioski. Wraz z Hiragą byli tu jedynymi gośćmi i Tyrer miał właśnie po raz pierwszy próbować prawdziwej japońskiej kuchni w towarzystwie japońskiego gospodarza. Siedział po turecku naprzeciw Hiragi i czuł głód. – Dziękuję, że mnie zaprosił, Nakama-san. – Cała przyjemność po mojej stronie, Taira-san. Niech mi będzie worno powiedzieć, że pański akcent jest coraz lepszy. Proszę, niech pan je. Na niskim stoliku służąca ustawiła na ozdobnych tacach z laki wiele małych talerzyków z rozmaitymi potrawami, gorącymi i chłodnymi. Zasłony shōji, na podłodze tatami, przez otwarte przesuwalne okienka widać było, że zapada zmrok, lampki oliwne dawały przyjemne światło, w niszy kompozycja z kwiatów. Do tego pomieszczenia przylegał drugi prywatny pokój, a dalej, na zewnątrz, mieściła się pozostała część restauracji – po prostu korytarz otwarty na alejkę prowadzącą do ulicy. Stały tam stołeczki, palenisko na węgiel drzewny, beczki z sake i z piwem, krzątał się kucharz i trzy służące. Hiraga i Tyrer ubrani byli w kimona do spania i wypoczynku. Tyrerowi od początku przypadł do gustu ten wygodny strój, a Hiraga z ulgą pozbył się europejskiej odzieży, którą nosił cały dzień. Obaj wykąpali się i zostali wymasowani w pobliskiej łaźni. – Proszę, niech pan je. Tyrer niezręcznie ujął pałeczki. W ambasadzie w Pekinie odradzano mu jedzenie chińskich potraw. „Chyba że chcesz się otruć, stary. Te skurczybyki naprawdę jedzą psy,

piją żółć węża, zajadają owady i w ogóle wszystko. I żywią zadziwiające przekonanie, że jeśli coś jest zwrócone plecami w stronę nieba, to nadaje się do żarcia! Pfuj!”. – W ten sposób. – Hiraga poprawił pałeczki w ręce Tyrera. – Dziękuję, Nakama-san, bardzo trudne. – Tyrer zaśmiał się. – Nie utyć, jeśli jeść temymi. – „Nie utyję, gdy będę tym jeść” – powiedział Hiraga. Nie miał już oporów, by poprawiać Tyrera, i lubił go uczyć. Ten gai-jin był pojętnym uczniem, cechowała go znakomita pamięć i pogodne usposobienie. No i, co bardzo ważne dla Hiragi, stanowił niewyczerpane źródło informacji. – Ach, przepraszam, nie utyję, gdy będę tym jeść. Przepraszam, jakie to potrawy? – Tempura, ryba smażona w cieście. – Przepraszam bardzo, co to jest „cieście”? – Słuchał uważnie wyjaśnień, wielu słów nie znał, ale rozumiał ogólny sens. Podobnie jak Hiraga, gdy Tyrer mówił do niego po angielsku. Rozmawiamy więcej po angielsku niż po japońsku, pomyślał niezbyt zadowolony. Ale trudno. Nakama jest wspaniałym nauczycielem i mam z nim niezły układ. Bez niego bym się tu nie znalazł, a gdyby, to prawdopodobnie nie uszedłbym żywy. Dzięki niemu zdobyłem uznanie w oczach Marlowe’a, Pallidara i Wilusia. Dostarcza mi tylu nieocenionych wiadomości. Tyrer uśmiechnął się. Sprawiało mu przyjemność, że myśląc o sir Williamie, określa go przezwiskiem, a jeszcze kilka dni temu zamierał w jego obecności. – Tak, teraz rozumiem. Ciasto! My też używamy ciasta. – To jedzenie rubi, Taira-san? – spytał Hiraga, przechodząc na angielski. – Tak, dziękuję. – Tyrer, kiedy tylko mógł, odpowiadał po japońsku. – Dziękuję ci za wszystko, za masaż, kąpiel, teraz spokojny, przepraszam, spokojny i szczęśliwy. Niektóre potrawy smakowały wspaniale. Tempura i yakitori, podsmażane maleńkie kawałki kurczaka w słodkim i słonym sosie. Anago – okazało się, że to smażony na ruszcie węgorz w ciepłym słodko-kwaśnym sosie, danie, które szczególnie mu przypadło do gustu. Sushi – kawałki rozmaitych surowych ryb o przeróżnych kolorach i strukturze, umieszczone na kulce ryżu. Początkowo trudno mu to było połknąć, ale po zanurzeniu kulki w jakimś tajemniczym sosie, zwanym soy czy też soya, stawało się to całkiem znośne. Ojciec radził mi wszystkiego spróbować, myślał. „Synu, jeśli upierasz się przy tym niezwykłym pomyśle, by zostać tłumaczem japońskiego, radzę ci, zanurz się w ich styl życia, jedz to co oni i tak dalej. Nie zapominaj przy tym, że jesteś angielskim dżentelmenem mającym obowiązki wobec Korony, Imperium i Boga”… Ciekawe, co staruszek powiedziałby na Fujiko. Ona też przecież należy do ich stylu życia. Tyrer roześmiał się radośnie. – Co to jest? – wskazał końcem pałeczki. – Och, przepraszam, Taira-san, ale wskazywanie na coś ostrym końcem pałeczki przeczy dobrym obyczajom. Proszę, wskaż drugim końcem. To nazywa się wasabi. – Zanim Hiraga zdołał go powstrzymać, Tyrer pochwycił kulkę zielonej pasty i zjadł ją. Natychmiast poczuł ogień w ustach, chwytał powietrze, oczy nabiegły mu łzami, nic nie widział. Po pewnym czasie pieczenie ustało, ale Tyrer nie mógł złapać tchu.

– Mój Boże – powiedział Hiraga po angielsku, naśladując Tyrera i usiłując zachować powagę. – Wasabi nie je, kładzie trochę do soi, żeby ostra. – Moja wina – wydyszał Tyrer. – Mój Boże, to jest zabójcze, gorsze niż chili! Następnym razem będę uważał. – Pan zaczyna, ale bardzo dobry, Taira-san. I pan uczy japoński szybko, bardzo dobrze. – Dōmo, Nakama-san, dōmo. Pan tak samo po angielsku. – Tyrer był zadowolony z pochwały, ale postanowił z tymi specjałami uważać. Następnym kąskiem, jakiego spróbował, było tako – plasterek macki ośmiornicy. Smakowało to jak oślizły kawałek gumy, nawet przyprawione sosem sojowym lub wasabi. – To dobre, smakuje mi. Umieram z głodu, myślał. Zjadłbym dodatkowo trzy kawałki kurczaka, jeszcze miskę ryżu, dwadzieścia kawałków opiekanych krewetek. A Hiraga je jak dzieciątko. To nic, jestem goszczony przez samuraja, który niecały tydzień temu pomógł nam wydostać się z Przedstawicielstwa Jej Królewskiej Mości w Edo bez wywołania międzynarodowego zatargu; jakieś pięć tygodni temu spotkałem po raz pierwszy André, a już potrafię mówić trochę po japońsku, wiem więcej o ich zwyczajach niż większość kupców, którzy siedzą tu od początku. Jeśli utrzymam takie tempo, za kilka miesięcy zostanę oficjalnie zatrudniony jako tłumacz i dostanę oficjalną pensję – czterysta funtów rocznie! Hura lub banzai, jak mówią Japończycy. Przy obecnym kursie wymiany, mógłbym pozwolić sobie na jeszcze jednego kucyka, ale przedtem… Serce zaczęło mu bić szybciej. Przedtem wykupię kontrakt na Fujiko. Nakama obiecał mi pomóc, więc nie będę miał trudności. Obiecał. Może zaczniemy dziś wieczór. Dzięki Bogu Fujiko wróciła od swojej babki. Myślę, że naprawdę nie powinienem robić tego w niedzielę, ale trudno. Karma. Westchnął. Dzięki André i Nakamie odkrył to słowo i jego dobroczynne działanie we wszystkich sytuacjach, pomyślnych i złych, na które nie ma się wpływu. – Karma! – Co takiego, Taira-san? – Nic. Jedzenie jest dobre. – Jedzenie jest dobre – powtórzył Hiraga. – Dobrze, dziękuję, jestem zadoworony. Hiraga polecił, by przyniesiono im jeszcze piwa i sake. Shōji odsunęło się i pokojówka o pogodnej twarzy wniosła napitki na tacy. Uśmiechnęła się promiennie do Hiragi i nieśmiało do Tyrera. Hiraga machinalnie pogłaskał ją po pupie. – Może chciałabyś Nad Górami? – Iiii, ty niegrzeczny człowieku! Nad Górami? Och nie, ani też Pod Górami, ale mogłabym Grać na Flecie za złotego obana! Oboje zaśmieli się z tej żartobliwej uwagi. Jeden złoty oban to niesamowicie drogo. Tyle mogłaby otrzymać kurtyzana pierwszej klasy za usługę tego typu. Dziewczyna nalała sake, napełniła czarkę Tyrera i wyszła. – Co ona mówić, Nakama-san? – Tak mi przykro – uśmiechnął się Hiraga – trudno wyjaśnić, jeszcze brak słów. Po prostu żarty, mężczyzna kobieta żarty, rozumiesz?

– Wakarimasu. Kościół dzisiaj, lubisz? Za przyzwoleniem sir Williama i przy skwapliwej zgodzie pastora Michaelmasa Tweeta, Tyrer przemycił Hiragę na galerię chóru. Japończyk miał na sobie nowe europejskie ubranie, które niewiarygodnie szybko – co było zresztą regułą – uszył mu chiński krawiec, a na głowie bobrowy kapelusz. Z powodu stroju uznano go za Eurazjatę i prawie nikt nie zwrócił na niego uwagi. Tylko Jamie McFay go zauważył i dyskretnie skinął mu głową. – Kościół dobry i Taira-san wyjaśnienie też – odparł Hiraga. Hiraga próbował jakoś uporządkować informacje uzyskane od Tyrera. Zadziwił go widok tych wszystkich dorosłych mężczyzn oraz dwóch mających dziwnie buntowniczy wygląd kobiet, którzy równocześnie śpiewali, wstawali, siadali, uroczyście wypowiadali jednostajnym głosem te same słowa, pochylali głowy przed swym dziwnym Bogiem, składającym się w istocie – jak po mszy wyjaśnił mu Tyrer – z trzech osób: Ojca, Syna, którego ukrzyżowano jak zwykłego zbrodniarza, i z kami. – So ka? – zapytał Hiraga zupełnie zagubiony. – A więc, Taira-san, kobieta zwana Błogosławioną Matką, nie była Bogiem, ale jej syn był Bogiem, i ona poduszkowała z kami, który nie Bóg, ale jak hakamoto Boga ze skrzydłami, i on nie jej mąż, a mąż też nie Bóg, ale ojciec Bóg, więc ojciec jej syna jest dziadkiem, ne? – Nie, nie było poduszkowania. Rozumiesz… Hiraga wysłuchał wyjaśnienia ponownie i udał, że zrozumiał. Zadawał Tyrerowi pytania na temat wrogości dwóch kościołów, gdyż zauważył, że kobieta Oriego była nieobecna i zainteresował się dlaczego. Dwa kościoły, oba równie silne, toczą wieczną wojnę! A Ori chciał, żebym dał temu spokój. Baka! Kiedy Hiraga, wytężając umysł, zrozumiał powód tej schizmy i jej konsekwencje – nienawiść, masowe morderstwa, powszechne wojny – nabrał przekonania, że w pewnych sprawach gai-jinowie są zupełnie zwariowani i bardzo przewrażliwieni. Rozbicie kościołów nastąpiło tylko dlatego, że trzysta lat temu stary bonza, nazywał się Luter, stwierdził, że należy inaczej interpretować jakieś pomniejsze dogmaty, które zostały ustanowione czternaście czy piętnaście wieków wcześniej przez innego bonzę. Tamten człowiek, z całą pewnością szaleniec, utrzymywał między innymi, że bieda jest czymś pożądanym i że jeśli nie będziesz poduszkował z kobietą, to po śmierci zostaniesz wysłany do nieba, gdzie nie ma sake ani jedzenia, ani kobiet, a ty będziesz ptakiem. Nie sposób zrozumieć barbarzyńców. Kto chciałby iść do takiego miejsca? Dla każdego od razu powinno być jasne, że ten stary bonza był taki sam jak inni ambitni gderliwi głupcy i po życiu spędzonym w pozornej czystości chciałby mieć jawnie żonę albo konkubinę, tak jak wszyscy normalni, rozsądni bonzowie i mężczyźni. – Taira-san – powiedział niepewnie. – Potrzeba kąpier, masaż, sake, pan też, potem jedzenie. Idzie za mną, proszę. Hiraga trapił się początkowo tym, że wysunął tę propozycję. Teraz shoya dowie się, że Hiraga potrafi mówić po angielsku. – Iiii, jak to wspaniale mówić w języku gai-jinów, Otami-san, sam chciałbym to umieć.

– Shoya zaśmiał się z wyraźnym podziwem. – Czy mogę panu jeszcze raz powiedzieć, że popieram sonnō-jōi i że posłałem najmądrzejszego z mych synów do bonzy gai-jinów i kazałem mu udawać, że przyjął tę ich śmieszną wiarę? Chcę, żeby nauczył się ich języka i ich zwyczajów. – Zatroszczysz się o to, by służący byli oddani? – Będzie pan tu strzeżony jak członek mojej rodziny. Dla większej pewności proponuję, by wynajął pan całą restaurację i polecił temu Taira, żeby w łaźni mówił tylko po japońsku. Mówił pan, że on szybko się uczy, tak? – Bardzo. – Może pan liczyć na moją dyskrecję. Sonnō-jōi! Hiraga uśmiechnął się ponuro, gdy przypomniał sobie, z jaką gorliwością shoya to powtarzał; co prawda nie do końca mu wierzył. Ciekawe, co by było, gdyby się dowiedział, że zamierzamy spalić całą Yokohamę. Zrobiłby w portki. I nawet nie zdążyłby doprowadzić się do porządku, a już poleciałby do bakufu i walił głową do ziemi, gotów im służyć, a mnie zdradzić. Baka! Tyrer nadal jadł łapczywie. Hiraga, choć sam głodny, delektował się powoli potrawami, tak jak dyktowały japońskie zwyczaje i wychowanie: należy być opanowanym i zadowalać się małym, bo częściej doznajemy głodu niż obfitości; należy mężnie znosić zimno i ból, gdyż więcej jest złych dni niż dobrych, więcej zimnych niż ciepłych – po prostu lepiej być przygotowanym. Mniej – to lepiej niż dużo. No, z wyjątkiem sake. I chędożenia. Uśmiechnął się. – Sake! Taira-san, kampai! Również ta butelka została opróżniona. Hiraga nakłaniał Tyrera do picia. Udawał, że to taki ważny japoński zwyczaj, by wznosić wzajemne toasty. Bardzo szybko Tyrer rozweselony zaczął opowiadać o wojnach gai-jinów, o rozległym Imperium Brytyjskim, o towarach, które tam produkowano, i ile tego wszystkiego jest. Tyrer był szczery – tak się przynajmniej wydawało, ciągle powtarzał „zaklinam się na Boga, że to prawda!” – i Hiraga postanowił przyjąć jego informacje za dobrą monetę, choć niektóre fakty mogły się wydać przerażające lub niedorzeczne. Hiraga spędził godzinę nad szkolnym atlasem Tyrera i mapy, które tam zobaczył, wywarły na nim doprawdy ogromne wrażenie. – Ale, proszę, jak taki mały kraj jak Angria rządzi tak dużo? – Powodów jest wiele – odparł Tyrer. Było mu ciepło i dobrze i był z siebie zadowolony. Przez chwilę zapomniał, że powinien używać prostych słów i pojęć. – Mamy najlepszy system edukacji. Nauka, rozumiesz? Najwspanialsze dziedzictwo, mądrą i łaskawą królową, jedyny i szczególny system rządów, nasz Parlament, który daje nam najlepsze prawa i wolność. Równocześnie sprzyja nam los, jesteśmy wyspą, fortecą, chroni nas morze, nasze floty strzegą handlowych dróg morskich, rozwinęliśmy więc nasze umiejętności w pokoju, jesteśmy odkrywcami i eksperymentatorami, prowadzimy intensywniejszy handel i mamy więcej kapitału, więcej pieniędzy niż inni, Nakama-san i… bardzo sprytnie stosujemy prawo „dziel i rządź”. To zasada starożytnych Rzymian. – Tyrer zaśmiał się i opróżnił czarkę. – A najważniejsze ze wszystkiego, jak ci już przedtem mówiłem, mamy dwukrotnie więcej armat, statków i siły ogniowej niż dwa następne w

kolejności państwa w sumie. Połowa statków całego świata jest brytyjskich, z brytyjską załogą i brytyjskimi kanonierami… Tylu różnych słów i pojęć nie rozumiem, pomyślał Hiraga. Rzymianie? Kto to taki? Jeśli połowa z tego, co mówi Taira, jest prawdą, nie, nawet setna część, to potrzebne są dziesięciolecia, by im dorównać. Tak, myślał, ale z czasem ich dogonimy. Też jesteśmy wyspą. A nawet jeszcze lepiej, jesteśmy Krajem Bogów, jesteśmy bardziej nieustępliwi, silniejsi, lepsi w walce, bardziej zdyscyplinowani i odważniejsi, a najważniejsze: nie obawiamy się śmierci! Musimy wygrać. Iiii, dzisiaj widzę rozmaite sposoby, jak ich wykiwać, na które nie wpadłbym jeszcze kilka dni temu. – Honto – wymamrotał. – Honto, Nakama-san? Prawda? Co jest prawdą? – Myślałem o tym, co pan mówił. Tyle prawdy. Proszę, pan powiedzieć Przedtem… Kampai! – Kampai! Czas, by pójść do Yoshiwary, ne? – Tyrer stłumił ziewanie, znużony pytaniami. Czuł się jednak wspaniale. – Nie zapomnieć, Taira-san. – Hiraga skrył uśmiech. Już wcześniej zaaranżował to tak, że Fujiko nie będzie dostępna dla Tairy dziś wieczór. – Koniec sake, ostatnie pytanie, potem iść. Proszę, pan powiedzieć przedtem: maszyny robią maszyny? Jak to możriwe? Tyrer zaczął entuzjastycznie udzielać wyjaśnień. Powiedział, że Brytyjczycy są pionierami procesu zwanego rewolucją przemysłową. – Maszyna parowa, kolej, statki stalowe i z blachy, przędzarki, siewniki, masowa produkcja, żniwiarki, to wszystko nasze wynalazki. Działa sześćdziesięciofuntowe, łodzie podwodne, środki znieczulające, nowe lekarstwa, nawigacja. Cztery lata temu położyliśmy pierwszy przewód telegraficzny pod Atlantykiem, ponad tysiąc lig – powiedział dumnie. Postanowił nie wspominać o tym, że po miesiącu kabel się przepalił i wkrótce będą kłaść drugi. – Wynaleźliśmy generator prądu, oświetlenie gazowe… Wkrótce Hiraga stracił wątek. Starał się wszystko zrozumieć, skoncentrować, ale nie rozumiał prawie niczego. Nie mógł również pojąć, jak to możliwe, że urzędnik tak ważny jak Taira-san odpowiada na wszystkie pytania, jakie zadaje mu wróg – no bo przecież byli wrogami. Muszę szybciej nauczyć się angielskiego… muszę, nauczę się. Usłyszeli delikatne pukanie do drzwi. Odsunęło się shōji. – Proszę mi wybaczyć, Otami-san – skłoniła się służąca – ale shoya prosi pana o chwilę rozmowy. Hiraga skinął szybko głową, powiedział Tyrerowi, że wróci za chwilę, i poszedł za pokojówką najpierw pustą alejką, potem na ruchliwą ulicę. Kilku przechodniów zauważyło go i pozdrowiło uprzejmie, jak kupca, a nie samuraja. Tak nakazał im shoya. Dobrze. Shoya czekał w wewnętrznym pomieszczeniu, klęczał za stołem, ramiona oparł na podłokietniku. Obok leżała zwinięta kocica. – Tak mi przykro – skłonił się – że panu przeszkadzam, Otami-san, ale być może ten gai-

jin rozumie nasz język lepiej, niż to okazuje, i dlatego pomyślałem, że lepiej jest porozmawiać tutaj. Hiraga zmarszczył brwi, usiadł na piętach i odkłonił się, uważny i napięty. – Tak, Ryoshi-san? – Jest kilka spraw, o których powinien pan wiedzieć, Otami-san. – Z maleńkiego żelaznego czajniczka mężczyzna nalał zielonej herbaty do małych czarek. Herbata była znakomita, aromatyczna i subtelna, równie niezwykła jak cieniutkie porcelanowe naczyńka. Złe przeczucia Hiragi nasiliły się. Shoya znowu pociągnął łyk herbaty, po czym wyjął z rękawa zwój i rozpostarł go. Była to kopia drzeworytu, który obwieszczał: „Bakufu oferuje dwa koku nagrody za mordercę i buntownika, który ma wiele przydomków. Jednym z nich jest Hiraga”… Hiraga podniósł zwój, udając, że widzi go po raz pierwszy. Niewyraźnie coś mruknął i oddał go gospodarzowi, a ten włożył róg papieru w płomień świecy. Patrzyli, jak papier zwija się i zmienia w popiół. Obaj wiedzieli, że nowa fryzura Hiragi i szybko rosnąca broda chronią go lepiej niż najlepsze przebranie. – Bakufu poszukują naszych dzielnych shishi jak gorliwe diabły. Hiraga potaknął, ale nic nie odpowiedział. Czekał. Myśląc o czym innym, shoya głaskał kotkę, która mruczała cicho. – Mówi się, że pan Yoshi wysłał swego przedstawiciela, by negocjował z szefem gaijinów na temat armat. Niewątpliwie tak wysoko postawiony pan zaproponuje wyższą cenę niż posłańcy Chōshū. Gai-jinowie sprzedadzą temu, kto zapłaci najwięcej – mówił ostrożnie. – Gai-jinowie nie mają honoru. – To odrażające. – Shoya znowu siorbnął trochę herbaty. – Na zamku w Edo panuje duży ruch. Mówi się, że shōgun i cesarska księżniczka mają zamiar za tydzień lub dwa wyruszyć do Kioto. – Po co mieliby to robić? – zapytał Hiraga, udając obojętność, co jednak nie zmyliło starszego wioski. – Nie wiem, Otami-san, ale to bardzo dziwne, że shōgun ma zamiar właśnie teraz opuścić swe legowisko i przebyć wiele niebezpiecznych mil, by udać się do legowiska wrogów. Przecież zawsze wysyłano tam zwykłych sługusów. – Kotka wyprężyła się i shoya pogłaskał ją po brzuchu. – Rōjū podwyższają podatki na wszystkich ziemiach Toranagów, by mieć pieniądze na armaty i broń. Byle tylko nie dostali jej Satsuma, Tosa i Chōshū. Hiraga wyczuł, że shoya jest wściekły, nie dał jednak po sobie poznać ani tego, że to widzi, ani swego rozbawienia. Od czegóż w końcu są chłopi i kupcy, jak nie od płacenia podatków? – Jeśli Syn Niebios nie użyje swej danej mu od Niebios siły, bakufu pogrąży Nippon w wiecznej wojnie domowej. – Zgadzam się z tym. Ciekawe, do jakiego stopnia naprawdę się zgadzasz, starcze, myślał Hiraga. Ale przestał się tym na razie zajmować i zaczął rozważać, jak pokrzyżować plany bakufu i

Toranadze Yoshiemu. Akimoto powinien natychmiast jechać do Edo i do „Domu Wistarii”. Od wielu dni nie mieliśmy żadnej wiadomości od Koiko ani od jej mama-san. Może powinniśmy pojechać razem… – I na koniec… zdaje się, że pański przyjaciel, shishi Ori-san, nie wyruszył do Kioto, jak planował – oświadczył shoya. Oczy Hiragi łudząco przypominały oczy gada. Shoya stłumił przeszywąjący go dreszcz. Kotka, nagle czujna, wstała miękkim ruchem i zaczęła się uważnie rozglądać. Hiraga przerwał milczenie. – Gdzie on jest? – W tej części Osiedla, w której mieszkają, piją i chędożą gai-jinowie niskiego stanu. Około północy André Poncin zapukał do drzwi „Domu Trzech Karpi”. Odźwierny natychmiast go wpuścił. Powitała go Raiko i wkrótce pili sake, rozmawiając o ostatnich wydarzeniach w Yoshiwarze i w Osiedlu. Jak zwykle wymieniali między sobą istotne informacje, posługując się mieszaniną japońskiego i angielskiego. – Patrole wymuszaczy bakufu przeszukiwały każdy dom, Furansu-san! Jakbyśmy tu ukrywali jakichś zbrodniarzy! To wbrew prawom Yoshiwary. Wiemy, co należy czynić, by nasze miski zawsze były pełne ryżu: popierać pokój i unikać kłopotów. Wymuszacze nadal stoją przy głównej bramie i patrzą spode łba na każdego przechodnia. – Raiko wachlowała się, wspominając w duchu, jak to ledwie się wywinęła. Wolałaby, żeby shishi nigdy nie zaszczycili jej domu. Najwyższy czas, by wreszcie sobie poszli, i wymuszacze, i shishi… Choć lubię Hiragę, myślała, chciałabym, żeby stąd odeszli. – Szukają jakichś zbrodniarzy? – spytał André. – Zdrajców, a zwłaszcza rōninów. Tylko że zdrajcą jest każdy, kto im przeciwny. Rōninowie to ich główne ofiary. – Bakufu… Czy bakufu można obalić? Rewolucja? Zaśmiała się miękko, opróżniła butelkę i zaczęła kolejną. – Bakufu są jak wszy na człowieku. Niszczysz tysiąc i robisz w ten sposób miejsce dla stu tysięcy następnych. Nie, bakufu i Shōgunat są Nipponem i pozostaną z nami na zawsze. – Czy dziś jest tu Taira-san? Potrząsnęła głową. – Dziewczyna, której chciał, nie jest dziś dostępna, zaproponowałam mu inną, ale odmówił i poszedł sobie. Dziwne, ne? To dziwny młodzieniec pod wieloma względami, choć prawdopodobnie będzie dobrym klientem. Dziękuję panu za to, że go pan wprowadził do mego ubogiego domu. – Ten japoński sensei, nauczyciel, którego wyszukał Taira-san. Kto to jest, Raiko? – Nie wiem, tak mi przykro, ale słyszałam, że to człowiek z Edo i mieszka w Osiedlu, w wiosce. – Czy Taira-san rozmawiał o nim z Fujiko? – Nigdy mi o tym nie wspominała, ale z drugiej strony nie pytałam ją o to. Następnym razem… może następnym razem będę wiedziała, Furansu-san. André nie wierzył jej. Nic nie szkodzi, pomyślał, kiedy do tego dojrzeje, powie mi.

– A lekarstwo? Załatwione? – Oczywiście, jeśli cokolwiek mogę zrobić dla mego ulubionego klienta, to staje się to celem mego życia. Wyciągnął dwa kolczyki z perłami i położył je na stole. Oczy kobiety zaświeciły. Nie zrobiła żadnego ruchu, ale André był pewien, że w myślach zważyła klejnoty, oszacowała ich jakość, wartość i cenę, jaką mogłaby za nie uzyskać. – Poprosiłem, by ofiarowano je jako prezent – powiedział uprzejmie, a ona uśmiechnęła się uroczo, udając, że jest zachwycona. Zdawała sobie jednak dobrze sprawę, że takiej biżuterii nie można sprzedać w Yokohamie. Jej palce poruszyły się, wyciągnęła rękę, ale Poncin ubiegł ją; wziął kolczyki i udawał, że dokładniej ocenia ich wartość. Jego plan powiódł się doskonale. Służący z Noble House przeszukali całą ulicę. Bezskutecznie. Niepokój i łzy Angelique nie były udawane. Po cichu wyznała mu: – Och, André, czy dobrze robię? Malcolm był bardzo zły. Nie miałam pojęcia, że są takie kosztowne. – Powiedział ci przecież, że możesz podpisać się pod wszystkim, co chcesz. Nie twoja wina, że nie zapytałaś o cenę. Spinki mu się podobały, prawda? – Tak, ale… – Zostanie wystarczająco dużo na wszelki wypadek. Zabezpieczenie w razie nieprzewidzianych okoliczności, Angelique. André uśmiechnął się w duchu i poświęcił całą swą uwagę Raiko. – Wartość tego wielokrotnie przewyższa cenę lekarstwa. – Wartość zakupu, owszem. Ale będę to musiała posłać do Yoshiwary w Edo albo w Nagasaki. Trudno je będzie sprzedać, ale mimo to niech się pan nie martwi, pomogę panu pozbyć się tego nie chcianego dziecka. – Nie jest moje – odparł ostro. – Ach, tak mi przykro, proszę mi wybaczyć – powiedziała. Wierzyła mu. Dobrze, bałam się, że to twoje, pomyślała z ulgą. Nie chcę mieć już więcej przez ciebie kłopotów. – To nie moja sprawa. – Po prostu pomoc dla przyjaciela mojego przyjaciela. W Mieście Pijaków. – Proszę mi wybaczyć, tak mi przykro. – Znasz się na perłach. Te są warte pięćdziesiąt razy tyle co lekarstwo. – Uśmiechnął się, ale bez radości. – Potrafię je ocenić. Oczywiście, że są warte więcej niż lekarstwo. – Na twarzy miała uśmiech, mówiła jakby gruchała, ale w istocie zgrzytała zębami. – No właśnie. – Położył je na otwartej dłoni i Raiko je wzięła. Perły, czarne perły z Wysp Bahama. Dotknęła ich zębami, by poczuć, czy są zimne, i ostrożnie próbowała je zarysować. Bezskutecznie. Zadowolona, że są prawdziwe i najlepszego gatunku, powiedziała przymilnie: – Jaka cena, przyjacielu? – Cała porcja lekarstwa, nawet jeśli za pierwszym razem by się nie powiodło. Wszystko, co potrzeba, o ile napój zawiedzie, rozumiesz? To, co potrzeba… wszystko, by

pozbyć się dziecka. Tak? – Tak – zgodziła się radośnie. Wiedziała, że zysk będzie wspaniały. – Gwarantowane… wyeliminowane, zakończone. – Plus dwadzieścia złotych obanów – rzucił i z zadowoleniem zobaczył, jak jej twarz wykrzywiła się prawdziwym przerażeniem, choć stanowiło to mniej niż jedną trzecią sumy, jaką uda jej się uzyskać ze sprzedaży. Oprawa nie miała specjalnej wartości, ale André upewnił się przedtem, że chiński jubiler używa tylko najwspanialszych pereł. Raiko jęknęła, zaklęła i zaczęli się targować. Oboje czerpali z tego przyjemność. Oboje wiedzieli, że w tym momencie rzeczywisty koszt lekarstwa i porady medycznej zupełnie się nie liczy. Niemal dobijali targu, gdy nagle jej nastrój się zmienił. Popatrzyła na niego dziwnie; lubiła go, było jej smutno z jego powodu, ale… Czy powinnam ingerować w karmę, pomyślała? – Co takiego? – spytał podejrzliwie. – Pozwól mi przez chwilę pomyśleć, Furansu-san… Wiele wody upłynęło pod mostami, od kiedy się spotkaliśmy – powiedziała już zupełnie innym głosem, ciepłym i miękkim jak za dawnych dni, gdy Poncin był jej pierwszym klientem i gdy zaprosił wszystkich na wystawną kolację i wino, by uczcić otwarcie Domu. – Wiele radości i dobrych chwil zdarzyło się w naszym Pływającym Świecie, a także jak to bywa w życiu, również wiele smutku i łez, choć ich nie chcieliśmy. Nagle przypomniałam sobie, że ostatni raz targowaliśmy się w ten sposób przy kontrakcie Hany. – Nie mówmy o Hanie. – Twarz Poncina zmieniła się w maskę. – Ach, tak mi przykro, ale proszę, być może znalazłam rozwiązanie. – Żadnego – powiedział ze złością. – Nie ma lekarstwa, Hana martwa, Hana nic z perłami! – Prawda. Proszę, niech się pan uspokoi i posłucha. Może… może znalazłabym drugą Hanę – mówiła łagodnie – podobną, ale taką, która ma już chińską chorobę. – Niemożliwe – wybuchnął przerażony. – Choroba bardzo zła, bardzo zła, ohydna. – Tak, pod koniec – odparła cierpliwie. – W wielu wypadkach nic nie widać przez całe lata. Pan nie jest jeszcze ohydny, nic po panu nie widać, Furansu-san. Mogą minąć lata, nim to się stanie. To zależy od tego, jaka jest pańska karma. Mam poszukać takiej kobiety? Zaczął mówić, przerwał i potrząsnął głową. – Niech pan posłucha, jeśli znalazłabym nową Hanę i potem jeśli… – Niemożliwe! – Jeśliby ją pan zaaprobował i ona by pana zaaprobowała, moglibyście być razem, aż do… ile byście chcieli. – Raiko wzruszyła ramionami. – Nieważna przyszłość. Dziś to dziś i taka jest zasada w naszym Pływającym Świecie. Trzymałby pan tu dziewczynę, zbudowałabym dla pana nowy dom, tamten byśmy oczywiście zniszczyli. Traktowałby pan ją jak Hanę pod każdym względem: ta sama cena kontraktu, tyle samo pieniędzy miesięcznie na ubrania i utrzymanie, i ona tylko dla pana. Przewiercała go wzrokiem. Wiedział, że czyta w jego duszy, widzi, jak on wije się w gorączkowym przypływie nadziei i jak bardzo pragnie przystać na jej warunki. To by go

uwolniło od męki. Wiadomość o jego losie rozprzestrzeniła się z prędkością światła. Teraz wszystkie domy były dla niego zamknięte; uprzejmie, jakże uprzejmie mu odmawiano: poduszkowanie wykluczone. Pozostawało tylko Miasto Pijaków. Wisiał nad nim miecz Damoklesa. A najgorsze, że jego seksualne obsesje się nie zmniejszyły; przeciwnie. Potrzeba poduszkowania była silniejsza niż kiedykolwiek. I to go pchnęło do tego szaleństwa dwa dni temu, z Angelique. Nadal jej pożądał, nadal, coraz bardziej, i wiedział, że jeśli się nie rozładuje, spróbuje znowu i następnym razem mu się uda. Matko Przenajświętsza, pomóż mi, myślał bliski łez, nie chcę jej zarazić. – Istnieje jeszcze jedna możliwość – mówiła Raiko patrząc na niego z zaciekawieniem. – Możemy porozmawiać o tym później. Teraz Hana. – Nie mówmy o Hanie!! – Muszę, Furansu-san. Teraz. Chciał pan wiedzieć, jak umarła, ne? – Raiko spostrzegła, że jego oczy patrzą w jeden punkt, a oddech mu niemal zamarł. – Gdy wybiegł pan wtedy w nocy, a ona łkając powiedziała mi, z jakiego to się stało powodu, byłam wstrząśnięta równie mocno jak pan i kazałam jej wynosić się z domu; przeklinałam ją, choć była dla mnie jak własna córka. Oczywiście miał pan rację. Zanim pan odszedł, powinien pan ją zabić, a nie tylko uderzyć. Oczywiście ma pan rację i oczywiście jej mama-san powinna mi powiedzieć, i ona powinna mi powiedzieć, gdy… – Mówi, mówi powoli… wolniej. – Proszę mi wybaczyć, ale tak trudno mówić wolniej. Powinna mi powiedzieć, gdy tylko się dowiedziała. Byłam wściekła. Zostawiłam ją i próbowałam pana dogonić, ale mi się nie udało. Wtedy jedna z jej pokojówek, Mieko… Mieko przybiegła i powiedziała mi, że Hana próbowała popełnić harakiri… Raiko zaczęła się pocić. To oczywiście nie była pierwsza próba samobójstwa, w jaką została zamieszana. Zetknęła się z kilkudziesięcioma takimi przypadkami w ciągu czterdziestu pięciu lat działalności jako praktykantka, kurtyzana i mama-san; Raiko nawet urodziła się w Wierzbowym Świecie, jej matka była kwalifikowaną kurtyzaną drugiej klasy. Wiele prób samobójczych skończyło się powodzeniem, kilku dokonano nożem, większość jednak to były otrucia lub utonięcia, zetknęła się też z podwójnymi samobójstwami kochanków. Ale przypadek Hany był najgorszy. Gdy Raiko wpadła do pokoju, zobaczyła dziewczynę szarpaną ogromnym bólem, łkającą i bezradną. Jej kark nacięty był kilka razy, ale żadna tętnica ani żyła nie zostały naruszone, a tchawica tylko draśnięta. Trochę baniek powietrza wydobywało się z rozcięcia, które krwawiło mocno, jednak nie dostatecznie silnie. Dziewczyna skurczona na futonach, usiłowała ująć leżący obok nóż, ale nie mogła go chwycić dłonią i za każdym razem, gdy chciała go podnieść, wyślizgiwał się jej z ręki. Cały czas łkała, dławiła się, wymiotowała, błagała o wybaczenie i krzyczała: pomóż mi… pomóż mi… pomóż mi… – Uciekła z niej wszelka ochota życia, Furansu-san – rzekła smutno Raiko. – Widziałam tak wiele przypadków, że z pewnością mogę to stwierdzić. Jeśli przeżyłaby tę próbę, usiłowałaby to zrobić jeszcze raz, i jeszcze raz, bez przerwy. Na tym świecie, a już na pewno w naszym świecie, nadchodzi w pewnej chwili moment, gdy najmądrzej jest odejść.

Uwalniamy zwierzęta od cierpień, słusznym jest więc udzielić tej samej ulgi ludziom. Trzeba jej było pomóc. Uspokoiłyśmy ją, umyłyśmy i posadziłyśmy. Miała czas, by powiedzieć Namu Amida Butsu, potem przyłożyłam nóż do jej gardła i Hana spokojnie przewróciła się na niego. W taki sposób umarła. – Za… ty zabiłaś… ty jakby ją zabiłaś? – To był mój obowiązek jako jej mama-san – odparła po prostu Raiko. Znowu zawahała się, westchnęła. Nie trzeba ronić łez. Te już dawno wylałam. Nic mi nie pozostało. Ileż to razy, gdy byłam w jej wieku i nienawidziłam sposobu, w jaki musiałam zarabiać na ryż, rozważałam taką samą drogę ucieczki. Kiedyś przecięłam sobie żyły, ale przyszła mi z pomocą mama-san, odratowała mnie, a gdy wydobrzałam, zbiła bezlitośnie. Miała rację, moja mama-san, tak jak ja miałam rację; ona wiedziała, że nie zrobiłam tego na serio, tak jak ja wiem, że Hana zrobiła to na serio. A teraz nawet nie mogę sobie przypomnieć twarzy tamtego chłopaka, którego mi zabroniła, pamiętam tylko, że był poetą. – Nim Hana umarła, prosiła mnie, bym ponownie błagała pana o wybaczenie. – Ty… wybaczysz, wybaczysz? Co za dziwne pytanie, pomyślała zaskoczona. – Ta Hana była jak niesiony wiatrem kwiat wiśni, nie trzeba jej ani wybaczać, ani nie wybaczać. Po prostu pyłek Wierzbowego Świata. Istniała, ale jakby jej nie było. Rozumie pan? Kiwnął głową zdezorientowany; nie rozumiał wszystkich słów, ale pojmował, co Raiko zrobiła i dlaczego. Nienawidził jej i błogosławił ją. Czuł ulgę i smutek, i chęć popełnienia samobójstwa, i przypływ nadziei. – Trzej mężczyźni… ci trzej przede mną. Kto…? – Nie wiem, tak mi przykro, wiem tylko, że to trzej Japończycy. Naprawdę. – Jej oczy patrzyły szczerze. Trzy nazwiska głęboko ukryte w najbardziej sekretnym sercu; wykorzysta je w razie potrzeby, w interesie bakufu albo przeciwko nim. – A jeśli chodzi o to – otwarła dłoń. Perły błyszczały w świetle lampki, wabiły. – Umówmy się, że dam panu jedną trzecią sumy, jaką uzyskam z ich sprzedaży. Do tego wszystkie lekarstwa i co tam jeszcze będzie potrzeba. Jedna trzecia to… – przerwała, gdyż uzmysłowiła sobie nagle, cóż to za „przyjaciel z Miasta Pijaków”. Lekarstwo jest dla kobiety, która ma poślubić tai-pana, pomyślała podekscytowana Raiko. Czyż to nie ona zgubiła wczoraj jakieś kosztowności? Zlekceważyłam tę informację. To musi być ta dziewczyna, te perły są dowodem. A jeśli tak, iiii, poronienie ma się odbyć bez jego aprobaty i wiedzy, bo inaczej na pewno Jami-san byłby pośrednikiem, a nie Furansu-san. – Jedna trzecia to będzie uczciwie – powiedziała i już miała dodać: „dla młodej kobiety gai-jin, która ma poślubić tai-pana”. Zobaczyła jednak, że Furansu-san patrzy ponuro w filiżankę, i doszła do wniosku, że nie ma jeszcze potrzeby wyjawiać, co wydedukowała. Iiii, dzisiejszy wieczór przyniósł wiele korzyści, pomyślała z triumfem. Informacja o aborcji u tak ważnej damy – rozgłoszona albo zachowana w tajemnicy – może mieć niezwykłą wartość, przede wszystkim dla tej damy, przed jej ślubem lub po nim, albo dla

tai-pana, który jest tak bogaty jak Adachi z Mito, przed jego ślubem lub po nim, albo dla któregoś z jego rozlicznych wrogów. To jedno. Ponadto, dzięki Hiradze przywiązałam tego Tairę do Jadeitowych Wrót Fujiko. Co takiego jest w tej dziewczynie, że przyciąga ona do siebie Okrągłookich? I ostatnie, ale nie mniej ważne: znalazło się rozwiązanie dla Furansu-san, mojego cennego szpiega gai-jina. Raiko miała ochotę krzyczeć z radości, ale przybrała najbardziej spokojny i rozważny wyraz twarzy, na jaki potrafiła się zdobyć. – Jedna trzecia, Furansu-san? Spojrzał na nią chłodno, kiwnął głową na znak zgody. – Czy powiedział pan damie, że istnieje pewne ryzyko? – Jakie ryzyko? Raiko mówiła, że lekarstwo dobre przeważnie. – Tak, przeważnie. Ale jeśli napój nie zadziała… zresztą nie martwmy się o to teraz. Miejmy nadzieję, że Budda uśmiechnie się do niej i taka jest jej karma, że przebiegnie to łatwo, a potem spotkają ją dobre rzeczy w życiu. – Patrzyła na niego przez chwilę. – I pana też, Furansu-san. Ne? Poncin podniósł wzrok i spojrzał jej prosto w oczy.

24 CZWARTEK, 6 LISTOPADA „Najdroższa Colette. Tygodnie przeszły tak szybko, a dzień jutrzejszy będzie dla mnie czymś specjalnym – pisała Angelique, płonąc z niecierpliwości. – To nie do wiary, jak świetnie się czuję. Śpię wspaniale, policzki mam różowe, wszyscy prawią mi komplementy i nigdy nie miałam tak dobrej figury”… Nie ma śladu, nic, myślała. Nic. Piersi nieco wrażliwsze, ale to tylko wyobraźnia – a jutro wszystko przeminie. Siedziała przy biurku w swoim apartamencie z oknami wychodzącymi na zatokę. Koniec języka lekko wysunęła, była zbyt ostrożna, by napisać cokolwiek, co mogłoby ją skompromitować. Jaki to szczęśliwy omen: jego dzień na mój nowy początek. Jutro jest dzień świętego Teodora, to mój nowy patron. Widzisz, Colette, przez małżeństwo staję się Brytyjką (nie Angielką, gdyż Malcolm jest Szkotem i częściowo Anglikiem), a święty Teodor jest jednym z ich tak niewielu świętych. On też stał się Brytyjczykiem (był Grekiem) tysiąc dwieście lat temu i osiągnął pozycję arcybiskupa Canterbury.

Jej pióro z oprawioną stalówką zadrżało, gdyż to imię przywołało widma, lecz Angelique nie poświęciła im uwagi, więc znowu pogrążyły się w głębinach. (…) co oznacza, że był jakby papieżem Wysp Brytyjskich. Zreformował Kościół, wyrzucił złoczyńców i ukrócił pogańskie praktyki, był taki strasznie święty i miły, zwłaszcza dla kobiet, i dożył zadziwiającego wieku osiemdziesięciu ośmiu lat – cudowny człowiek Prawdziwego Kościoła. Uczczę ten dzień specjalnym postem i przyjęciem za trzy dni! Ojciec Leo opowiedział mi o tym świętym. Uff! Naprawdę nie lubię tego księdza, on po prostu śmierdzi (muszę używać perfumowanej chusteczki w konfesjonale – ty byś od tego zasłabła, droga Colette)! Zeszłej niedzieli miałam wapory i z pewnością opuszczę też tę niedzielę. Czy pamiętasz, jak to robiłyśmy, kiedy byłyśmy w szkole, choć Bóg jedyny wie, jak udawało nam się unikać nagany.

Wspomnienia o Colette i o szkole w Paryżu oderwały ją na chwilę od listu. Wyjrzała przez okno. Ocean popielaty i wzburzony. Ostry wiatr formował fale jak koniki morskie; biegły ku brzegowi i z szumem obmywały plażę, jakieś sto jardów od siedziby Struanów. Po drugiej stronie promenady stały na kotwicy statki handlowe, przy nich łodzie miejscowych przekupniów, które załadowywano i rozładowywano, oraz jedyny okręt wojenny, fregata „Pearl”, świeżo wymalowana, wspaniale wyglądająca z nowym masztem; właśnie wróciła z Edo i dymiąc podążała na miejsce cumowania. Jednak Angelique nie widziała tak naprawdę niczego, oślepiona wizją różowej przyszłości, którą malowała jej własna wyobraźnia. Tutaj, w apartamencie, panowało ciepło i spokój, nie było przeciągów, okna dobrze dopasowane, na kominku płonął ogień, a Malcolm Struan drzemał wygodnie w wysokim, obitym czerwonym aksamitem fotelu. Papiery, listy i faktury leżały mu na kolanach i walały się wokół stóp. Drzwi łączące oba apartamenty stały otworem. Drzwi prowadzące od jej pokoju na korytarz nie były zamknięte na klucz. Taki był ich nowy zwyczaj. Tak było bez piecznie, obydwoje się na to

zgodzili. W przyszłości będą mieli mnóstwo czasu na odosobnienie. W niektóre dni przychodził wcześnie i prowadził swoje interesy siedząc u niej w buduarze do południa, po czym drzemał trochę aż do obiadu; czasami pozostawał w swoim apartamencie, a niekiedy kuśtykał do biur na dole. Zawsze powtarzał, że będzie tam mile widziana, ale Angelique zdawała sobie sprawę, iż to tylko grzeczność z jego strony. Na dole mieściła się kraina mężczyzn. Angelique cieszyła się, że Malcolm pracuje – McFay powiedział jej, że „odkąd tai-pan przejął kierownictwo, wszyscy stali się bardziej zdyscyplinowani, kryjemy w zanadrzu wielkie plany, a spółka kipi od aktywności”… To samo można było powiedzieć i o niej. Nie lękała się jutra. Wprost przeciwnie, z radością oczekiwała wieczornego spotkania z André. Razem wymyślili pretekst: jutro Angelique znowu przeprowadzi się do przedstawicielstwa na trzy dni, a w tym czasie jej pokoje zostaną odmalowane, a okna i łoże zaopatrzone w nowe zasłony, które sama wybrała wśród jedwabi w magazynie Struanów. – Ależ Aniele – perswadował Malcolm – będziemy tu jeszcze tylko kilka tygodni, ten wydatek naprawdę nie jest… Śmiech i pocałunek sprawiły, że zmienił zdanie. La, zaczynam go kochać i uwielbiać tę grę, polegającą na tym, że mogę przeprowadzić własną wolę. Uśmiechnęła się i znowu zaczęła pisać. Colette, najdroższa, jeszcze nigdy nie miałam tyle energii. Jeżdże konno każdego dnia – zakazano wprawdzie wycieczek i w Osiedlu jest trochę ciasnawo, ale dużo galopuję na torze wyścigowym z Phillipem Tyrerem, z Settrym (Pallidarem), który jest najlepszym jeźdźcem, jakiego kiedykolwiek widziałam, czasami z francuskimi i angielskimi oficerami kawalerii, no i z tym biednym Marlowe’em, który jest bardzo kochanym człowiekiem, lecz jeździec z niego żaden. Wszyscy wyjechali trzy dni temu do Edo, gdzie sir William i ministrowie mają spotkanie z tubylczym gabinetem i ich królem zwanym shōgunem. Malcolmowi się poprawia, lecz jakże powoli. Wciąż chodzi kiepsko, ale jest cudowny, z wyjątkiem dni, kiedy dostaje pocztę (dwa razy w miesiącu), bo wtedy robi się wściekły na wszystko i wszystkich, nawet na mnie. To dlatego, iż stale otrzymuje listy od matki (zaczynam jej nienawidzić), która gorzko narzeka, że Malcolm siedzi tutaj i nie wraca do Hongkongu. Trzy dni temu był w gorszym nastroju niż zwykle. Przypłynął jeden z kliprów Noble House, tym razem z jeszcze jednym listem i ustnym wezwaniem przekazanym przez kapitana, który oświadczył: „Byłbym wdzięczny, tai-panie, gdyby pan wszedł na pokład, gdy tylko wyładujemy specjalną przesyłkę, dostaliśmy bowiem rozkazy, by migiem odeskortować pana i doktora Hoaga do Hongkongu”. Nigdy nie słyszałam takiego języka, Colette! Myślałam, że biedny Malcolm dostanie apopleksji, a kapitan załamał się i uciekł. Znowu błagałam Malcolma, byśmy zrobili to, czego ona chce, ale… warknął tylko: „Pojedziemy wtedy, gdy postanowię, byśmy pojechali, psiakrew. Nie mów o tym więcej!”. Yokohama jest bardzo nudna i naprawdę chciałabym wrócić do Hongkongu i do cywilizacji. Dla zabicia czasu czytam wszystko, co mi wpadnie w ręce (gazety, nie licząc mody i życia w Paryżu, są naprawdę – o czym się ze zdziwieniem przekonałam – dość interesujące i dzięki nim uświadomiłam sobie, jaka ze mnie płytka trzpiotka). W każdym razie muszę się przygotować do tych wszystkich przyjęć, jakie będę zobowiązana urządzać dla mego męża, by zabawić jego ważnych gości, a również ich żony. Zamierzam więc dowiedzieć się dużo o handlu, o opium i herbacie, o bawełnie i jedwabnikach… Ale trzeba być bardzo ostrożną. Kiedy pierwszy raz próbowałam rozmawiać na temat artykułu o strasznym stanie francuskiego przemysłu jedwabniczego (właśnie dlatego jedwabniki japońskie są takie cenne), Malcolm powiedział: „Nie zaprzątaj sobie tym swojej ślicznej główki”. Naprawdę nie mogłam z niego wydostać ani jednego słowa choćby luźno związanego z tematem, prawdę mówiąc, bardzo się zirytował, gdy powiedziałam, że firma Struanów mogłaby założyć fabrykę jedwabi we Francji… Och, najdroższa Colette, szkoda, szkoda, że cię tu nie ma i nie mogę otworzyć przed Tobą serca, ogromnie mi Ciebie brakuje, ogromnie, ogromnie…

Stalówka włożona w kościaną oprawkę zaczęła robić kleksy. Angelique starannie ją

wysuszyła i oczyściła koniuszek, zachwycona, że to takie łatwe – stalówka była znowu jak nowa. Jeszcze przed kilku laty powszechnie używano piór gęsich i teraz musiałaby szukać specjalnego noża do piór, przycinać je, a i tak zużyłoby się całkowicie po stronicy czy dwóch, gdy tymczasem te pióra Mitchella, produkowane masowo w Birmingham, starczały na całe dnie i oferowano je w wielu rozmiarach, tak że można je było dobrać wedle życzenia do własnego charakteru pisma. Struan poruszył się, lecz nie przebudził. Kiedy śpi, jego twarz wygląda całkiem nieźle, pomyślała. Inteligentna i silna… Drzwi się otworzyły i wtargnęła Ah Soh. – Panenka, obiad, chce tuta czy dół, heja? Struan natychmiast się obudził. – Twoja pani zje tutaj – rzekł opryskliwie po kantońsku. – Ja na dole, w naszej głównej jadalni, i powiedz kucharzowi, że lepiej dla niego, by jedzenie było nadzwyczajne. – Tak, tai-pan. Ah Soh odeszła pędem. – Co jej powiedziałeś, Malcolmie? – Tylko to, że zjesz obiad tutaj. Ja zejdę na dół. Zaprosiłem Dmitriego, Jamiego i Norberta. – Spojrzał na jej sylwetkę rysującą się na tle jasnego okna. – Wyglądasz wspaniale. – Dziękuję. Czy mogłabym zjeść razem z wami? – Przykro mi, musimy porozmawiać o interesach. Podniósł się z wielkim wysiłkiem, a ona podała mu obie laski. Zanim je wziął, otoczył ją ramionami. Angelique westchnęła głęboko i skryła gniew: oto znowu będzie zamknięta – nie ma dokąd pójść, nie ma co robić, najwyżej pisać, czytać i czekać. Nudy, nudy, nudy. Lun Dwa pokroił pierwszą z wielkich, wypełniających cały półmisek szarlotek, polał obficie gęstą śmietaną i nałożył czterem mężczyznom. – Boże Wszechmogący, skądeś to wziął? – zapytał Norbert Greyforth i niemal równocześnie rozległ się pełen podziwu okrzyk Dmitriego: – Niech mnie diabli! – Śmietanę? – McFay beknął. – Pardon. To dzięki uprzejmości tai-pana. Dmitri nabrał pełną łyżkę do ust. – Ostatni raz jadłem śmietanę w Hongkongu, sześć miesięcy temu. Do diabła, to jest dobre. To nowa specjalność Noble House? Malcolm uśmiechnął się. – Kilka dni temu przeszmuglowaliśmy naszym kliprem trzy krowy. Wyładowaliśmy je nocą i korzystając z pomocy intendenta armii, ukryliśmy wśród koni. Nie chcieliśmy, by je porwano, jak również nie mieliśmy zamiaru odpowiadać na pytania japońskich celników. Teraz są strzeżone dzień i noc. – Nie mógł ukryć zadowolenia z powodu wrażenia, jakie wywarło podanie śmietany; przedtem pochłonęli duże porcje wołowiny, pieczonych kartofli, świeżych jarzyn, pasztetu z miejscowego bażanta, angielskich i francuskich serów, wszystko podlane piwem, château haut brion, rocznik 46, doskonałym chablis i porto. –

Mamy zamiar założyć hodowlę, jeśli się tu zaaklimatyzują, i farmę mleczną. To pomysł Jamiego… a produkty będzie mógł oczywiście nabyć każdy. – Po zwykłych „nobliwych” cenach? – spytał sarkastycznie Norbert, wyraźnie zirytowany, że nie poinformowano go dotąd o tym nowym przedsięwzięciu Struana. – Z zyskiem, ale rozsądnym – oświadczył Struan. Kazał, by przysłano krowy z Hongkongu, gdy tylko przybył do Japonii. – Chcesz jeszcze, Dmitri? – Dziękuję, wspaniała szarlotka, Malc! – Co piszą z domu? – spytał Jamie, by osłabić napięcie panujące między Struanem i Norbertem Greyforthem. – Jest podle. Okropnie. Obie strony tam mieszają, do tego posługują się karabinami i działami dalekosiężnymi. Prawdziwe gówno, to najgorsza w historii rzeźnia, obawiam się, że Nowy Świat zwariował. – Cały świat jest zwariowany, staruszku – oznajmił Norbert. – A wojna to doskonały interes… no fakt, że wtedy gdy ma się szczęście. – I żeby rozzłościć Struana, dodał: – Firma Brocka ma cały cukier z Hawajów, ile zechcesz, po rozsądnych cenach. – To przynajmniej jakaś odmiana: coś rozsądnego – rzucił lekko Dmitri. Wiedział wszystko o olbrzymich stratach, jakie miała ponieść firma Struanów wskutek posunięcia Tylera i Morgana Brocków, ale ukradkiem wzruszył ramionami. Nie biorę udziału w ich walce, toczę własną, którą się zamartwiam. Dobry Boże, jak to się skończy? – Wojna nigdy nie jest dobra dla ludzi. Niech to czort, koszty będą ogromne. Słyszeliście, że Lincoln przepchnął właśnie w Kongresie ten parszywy podatek dochodowy na czas wojny? Łyżki pozostałych mężczyzn zatrzymały się w połowie drogi. – W jakiej wysokości? – Trzy centy od dolara – wyjaśnił z niesmakiem i wszyscy się zaśmieli. – Jesteś pewien? – Dzisiaj się o tym dowiedziałem ze specjalnej przesyłki przywiezionej przez „Calif Belle”. – Trzy procent? Macie cholerne szczęście, Dmitri – zauważył Jamie, który już prawie wyczyścił talerz. – Spodziewałem się, że powiesz piętnaście. – Zwariowałeś? To wywołałoby rewolucję. – Już macie rewolucję. W każdym razie, trzy procent, to tak jak u nas, lecz macie to tylko na trzy lata, tak właśnie… poczekaj chwilę – powiedział Jamie podnosząc głos. – Tak właśnie, według „Frisco Chronicie” Lincoln przysiągł, że to tylko na trzy lata. – To prawda, ale znasz tych cholernych polityków, Jamie, jak już przeprowadzą uchwalenie podatku przez Kongres czy Parlament, za nic go nie zdejmą. Cholerny Kongres, kanciarze co do jednego. Trzy procent to dopiero początek. – W tym masz rację – zaczął Norbert, równie gorzko. – Tak – zwrócił się do Luna – wezmę jeszcze kawałek z porządną porcją śmietany. Masz rację co do tych cholernych podatków! Chrzaniony Pitt, to ten sukinsyn pierwszy wynalazł podatek dochodowy i obiecał to samo, co Lincoln, a potem nie dotrzymał słowa. Lincoln też nie dotrzyma. Politycy to kłamcy, tak jest wszędzie, ale akurat Roberta Peela należałoby wychłostać.

– Robert Peel to ten, który utworzył siły policyjne, peelersów? – spytał Dmitri i wziął jeszcze jedną łyżkę śmietany. – Tak, ten. Peelersi to był dobry pomysł, choć nie on sam na niego wpadł. Moglibyśmy tutaj też mieć coś takiego, bez wątpienia, ale podatek dochodowy? Potworność! – Peel był dobrym premierem… – zaczął Malcolm. Norbert z rozmysłem go zagłuszył: – Mieliśmy ten cholerny podatek przez dwa krótkie okresy w czasie wojen napoleońskich, co było dość przyzwoite, ale potem został odwołany na zawsze w tysiąc osiemset piętnastym, bezpośrednio po Waterloo, na zawsze, psiakrew! No i czy ten Peel z zaszczaną dupą nie wznowił go w czterdziestym pierwszym w wysokości siedmiu pensów od funta, trzy procent, jak mówił Jamie? I tylko na trzy lata. Czy nie naruszył tej obietnicy, tak jak te inne psubraty po nim? Zostanie to na zawsze; założę się o dwadzieścia gwinei przeciw pogiętemu farthingowi, że Lincoln też złamie swoją obietnicę. Wpadliście, Dmitri, staruszku. My też, przez tego Peela. Głupi sukinsyn – dodał rozmyślnie, by zirytować Struana, choć prywatnie zgadzał się z Malcolmem co do ogólnej oceny Peela. Dobry humor Struana szybko się ulatniał. – Lim, brandy, a potem zamknij drzwi! Lim napełnił kieliszki do koniaku i wyszedł z czterema innymi służącymi w liberiach. – Śmietana była znakomita, młody Malcolmie. – Norbert beknął. – A teraz, czemu zawdzięczamy przyjemność tej uczty? Nastrój przy stole się zmienił. Spoważnieli. – To dotyczy wszystkich handlowców. Sir William wykluczył nas ze spotkania z shōgunem i bakufu. – Zgadzam się, że należałoby wyrzucić psubrata. Nigdy w życiu nie słyszałem o czymś podobnym! – Tak – zgodził się Struan. – Powinniśmy przynajmniej mieć tam swego reprezentanta. – Zgadzam się z tym – oświadczył ponuro Dmitri; jego myśli krążyły wokół tego, co działo się w domu. Jeden z braci poległ. Lada chwila rozpoczną się zamieszki głodowe. – Ten facet jest dość dobry, ale to Jankes. Zaproponowałem, żeby naznaczył mnie swym zastępcą, ale nasrał na ten pomysł. Co proponujesz, Malc? – Wspólną delegację, by uzyskać gwarancje, że nie zdarzy się to ponownie, bezzwłoczną skargę do gubernatora i… – Stanshope to głupiec – oznajmił Norbert i uśmiechnął się słabo. – Ale zrobi to, co zechce twoja matka. – On nie jest marionetką w naszych rękach, jeśli to właśnie chciałeś powiedzieć – oznajmił Struan. Jego oczy były równie zimne jak głos. – Nieważne, czy jest marionetką, ale czy wyrzuci Wilusia? – spytał Dmitri. – Nie – odparł Struan. – Decyzja musi przyjść z Londynu. Mój pomysł zasadza się na tym, żeby gubernator, oczywiście o ile sir William nie zgodzi się na to dobrowolnie, wymógł nasz udział we wszystkich rokowaniach, jakie odbędą się w przyszłości. Z całą pewnością może to zrobić, ostatecznie to my płacimy podatki, to my rozmawiamy z

Chińczykami, dlaczego tutaj nie mamy tego robić? Razem moglibyśmy to przeforsować, co, Norbert? – Ten psubrat zgodzi się na wszystko, żeby mieć spokój i nic nam z tego nie przyjdzie. – Twarz Norberta przybrała zacięty wyraz. – William to jeszcze nic. Największy problem z admirałem. Potrzebujemy nowego admirała. To znacznie ważniejsze niż odsunięcie Williama. To właśnie on odmówi zbombardowania sukinsynów, choć powinien. To on, nie William, każdy dureń to widzi. – Dopił brandy i ponownie napełnił kieliszek, udając, że nie dostrzega, jak mocno jego aluzja dotknęła Struana i zirytowała McFaya. – Składam ponowne powinszowania z powodu śmietany, ale brandy nie jest odpowiednia. Czy mogę przysłać ci baryłkę naszego napoleona? Struan z wysiłkiem powstrzymywał gniew. – Czemu nie? Może się okaże lepsza. Twoje rozwiązanie naszego problemu też się okaże lepsze? – Moje rozwiązanie jest dobrze znane – powiedział ostro Norbert. – Zażądać wydania morderców Canterbury’ego i odszkodowania, a jeśli nie będzie żadnej reakcji, trzy dni później zetrzeć na proch Edo. Ile razy mam to powtarzać? Ale idioci, których tutaj mamy, nie podejmą żadnych normalnych kroków odwetowych, a to jest jedyny rodzaj działań, jaki tubylcy rozumieją, zresztą tak jest ze wszystkimi wrogami. I dopóki marynarka nie zareaguje odpowiednio, wszyscy tutaj jesteśmy wystawieni na cholerne ryzyko, psiakrew! Cisza nabrzmiewała. McFay starał się, by jego twarz nie odzwierciedlała tego, co myślał. Martwił się, że Struan wdaje się w sprzeczkę z tym znacznie starszym i bardziej doświadczonym mężczyzną. Było mu smutno, że Norbert nie chce zagrać w orkiestrze Struana, czuł rozgoryczenie, że nie poinformowano go o prawdziwym celu tego spotkania, być może mógłby udzielić jakiejś rady. – Niech będzie, co ma być, Norbercie. Czy zgadzasz się, że ty, Dmitri i tai-pan jako reprezentujący większość powinniście zobaczyć się z Wilusiem natychmiast, jak wróci? – Mogę się z nim spotkać, ale to bez znaczenia. – Norbert pociągnął łyk brandy, czując, że jest lepiej przygotowany do konfrontacji. – Wiem, co by powiedział pan Brock, rzeczywisty tai-pan: że to admirał tu miesza, William to arogancki sukinsynek, którego nie zmieni żadna prywatna rozmowa ze Stanshope’em, takim samym głupcem jak on, a potem w pierwszej poczcie napisałby, żeby nasi zaprzyjaźnieni członkowie Parlamentu podnieśli piekło. – W czasie swojej tyrady zapalił cygaro i mówił szyderczym tonem, wydmuchując dym. – I dodałby, że choć nasi przyjaciele są potężniejsi niż wasi i zrobią więcej niż wasi, to wszystko i tak jest kupą gówna, gdyż zajmie to pięć do sześciu miesięcy, tak więc rzekłby: „Rusz dupę ze swego pierdolonego krzesła, ty jesteś tu odpowiedzialny, psiakrew, masz sam rozwiązać swój problem, bo przyjadę do Japonii i porozwalam wam głowy”. Struan czuł ogarniającą go falę gniewu, a potem muśnięcie strachu, które czuł zawsze, gdy słyszał imię Tylera Brocka lub czytał je w gazetach, lub gdy zobaczył jego samego na ulicach Hongkongu czy na wyścigach. – Więc jaka jest twoja rada? – Nie mam żadnej. Gdybym wpadł na jakieś rozwiązanie, dawno bym to przeprowadził,

psiakrew. – Norbert beknął prostacko. – Tak jak sprawę z twoim tajnym Japońcem i koncesją górniczą, której nigdy nie dostaniesz. Struan i McFay wybałuszyli oczy. Dwa tygodnie temu Vargas z podnieceniem szepnął, że skontaktował się z nim jeden z ich dostawców jedwabiu, działający w roli pośrednika w imieniu pana Oty, który pragnąłby w tajemnicy zobaczyć się z tai-panem, „by przedyskutować przekazanie firmie Struanów wyłącznej koncesji na wydobycie złota na jego ziemiach, w których skład wchodzi przeważająca część Kanto, terenu zajmującego większość równin i gór wokół Edo, w zamian za sprzedaż broni”. – To doskonale – stwierdził wtedy Struan. – Jeśli ta oferta została przedstawiona w dobrej wierze, może to być dla nas prawdziwy przełom. Co, Jamie? – Jeśli to prawda, nie ma wątpliwości! – Zobaczcie, tutaj jest ich upoważnienie. – Vargas pokazał im kartkę papieru ryżowego wysokiej jakości, pokrytą kolumnami chińskich hieroglifów, opatrzoną wymyślną pieczęcią. – To pieczęć pana Oty, a to jest pieczęć jednego z członków rōjū, pana Yoshiego. Są dwa warunki: że spotkanie odbędzie się w Kanagawie i że wszystko zostanie zachowane w tajemnicy przed bakufu. – Czemu? I dlaczego w Kanagawie? Dlaczego nie tutaj? – Powiedzieli tylko, że tam właśnie chcą się spotkać. – To może być pułapka, tai-panie – ostrzegł Jamie. – Nie zapominaj, że Lun został zamordowany w przedstawicielstwie, a ci zabójcy… Po tej uwadze euforia Malcolma znikła, mimo to oddalił od siebie tamte wspomnienia. – Mamy żołnierzy, by nas ochraniali. – Japończycy gwarantowali, że ich funkcjonariusze będą bez broni, podkreślali tylko potrzebę zachowania tajemnicy – zapewnił Vargas. – To dla ciebie zbyt ryzykowne, tai-panie – stwierdził Jamie. – Ja pójdę z Vargasem, który może służyć za tłumacza. – Przepraszam, senhor McFay – powiedział Vargas – lecz oni pragną rozmawiać osobiście z tai-panem. Wydaje się, że nie będzie potrzeba tłumacza. Przywiozą kogoś, kto mówi po angielsku. – To zbyt niebezpieczne, tai-panie – powtórzył Jamie. – Owszem, ale i za dobra okazja, by ją zmarnować, Jamie, nic takiego nigdy nikomu z nas nie oferowano. Jeśli zdołamy ubić ten interes, nic nie szkodzi, że w tajemnicy, właściwie tym lepiej, to zrobimy ogromny krok naprzód. Jakie są warunki, Vargas? – Nie powiedzieli, tai-panie. – Nieważne. Przyjmij ich zaproszenie i spotkamy się jak najszybciej. Pod jednym warunkiem: przyprowadzę również McFaya. Jamie, pojedziemy łodzią, załatw dla mnie palankin w Kanagawie. Rozmowy były krótkie i wbrew oczekiwaniom aż nazbyt bezpośrednie. Przyszli dwaj samurajowie. Jeden z nich, Watanabe, mówił mieszaniną angielskiego i amerykańskiego slangu.

– Lord Ota chce dwóch poszukiwaczów. Fachowców. Pójdą wszędzie w jego krajach. Z przewodnikami. Żadnej broni. On gwarantuje bezpieczne przejście, daje dobre, suche mieszkanie, żarcie, sake, ile chcą wypić, i jakieś baby. Kontrakt na jeden rok. Wy macie zatrzymać połowę złota, co znajdą, macie dostarczyć za darmo graty do kopania i nadzorców, coby pilnowali jego ludzi, kiedy trafią na żyłę. Macie zajmować się sprzedażą. Jak będzie sukces, odnowi w następnym roku i jeszcze w następnym, i dalej. Jeśli Noble House będzie grać czysto. Zgoda? – Mają poszukiwać tylko złota? – Jasne, złota. Lord Ota mówi, że ma jedną małą kopalnie, może więcej będzie obok, co? Wy zajmiecie się sprzedażą. Ludzie muszom być dobre, co byli na polach w Kalifornii lub Australii. Zgoda? – Zgoda. Znalezienie ludzi zajmie trochę czasu. – Jak długo? – Dwa tygodnie, jeśli tacy są w Osiedlu, sześć miesięcy, jeśli będziemy musieli ich sprowadzić z Australii lub z Ameryki. – Im szybciej, tym lepiej. Po drugie: ile karabinów macie na sprzedaż już teraz? – Pięć. – Lord Ota je kupuje i wszystkie karabiny dla Chōshū, coście się dogadali, jak one przyjdą. Ta sama cena. – Tamte już obiecaliśmy. Możemy dostarczyć inne. – Lord Ota chce tamte karabiny Chōshū. Chce tamte. Płaci tą samą cenę. Wszystkie karabiny Chōshū, rozumicie? I wszytkie inne, co dostaniecie. Wy spylacie w Nippon tylko jemu, tylko jemu, rozumicie? Płaci złotem. Więcej znajdziecie, więcej dla was zarobek. Ani Malcolm Struan, ani McFay nie mogli wpłynąć na najmniejszą choćby zmianę tego stanowiska. W końcu Struan zgodził się i ustalili termin następnego spotkania za miesiąc: Struan miał przedstawić prosty w formie kontrakt, określający, czego się podejmują, a także zawierający dossier obu poszukiwaczy. Kiedy samurajowie wyszli, Jamie i Struan pogratulowali sobie wzajemnie. – Jamie, znajdziesz odpowiednich ludzi w Mieście Pijaków. Na miłość boską, pośpiesz się i bądź ostrożny, zanim Norbert o tym się dowie. – Pozostaw wszystko mnie. W ciągu kilku dni McFay znalazł dwóch fachowców, Amerykanina i górnika kopalni cyny z Kornwalii. Obydwaj pracowali na polach złotonośnych niedaleko Sutter Mill w Kalifornii i na działkach przy Anderson’s Creek w Australii. Górnicy właśnie kończyli kompletowanie sprzętu, a tu Struan i McFay słuchali przerażeni, jak Norbert mówił: – Ja ubiłem ten interes, młody Malcolmie, już jest zaklepany, możesz o tym zapomnieć. Ci górnicy, ci nicponie, zostali zakontraktowani na pięć lat przez Brocka i Synów. – Co zrobiłeś? – żachnął się Struan. – Kto rano wstaje, staruszku – zaśmiał się Norbert. – Przebiłem twoją ofertę i już wysłałem ich do Edo, do samuraja Watanabe. Gdzie ten sukinsyn nauczył się amerykańskiego angielskiego? Mówił ci? Nieważne. Pół na pół całe znalezione złoto… to

dobry interes. – Jego śmiech stał się jeszcze bardziej pogardliwy. – Jeśli chodzi o Williama, zobaczę się z nim natychmiast, jak wróci, nie ma sprawy. Dmitri, jesteś też zaproszony, załatwię wszystko. – Spojrzał na Struana i wykrzywił pogardliwie górną wargę. – Ponieważ nie będzie cię tutaj, zabiorę Jamiego. – Co takiego? Norbert beknął znowu. – Czyżbym źle słyszał, że twoja matka kazała ci wracać do Hongkongu następną łajbą? McFay zaczerwienił się. – Posłuchaj, Nor… – Nie mieszaj się do tego, Jamie – warknął Struan. – Norbert, radzę ci, byś staranniej dobierał słowa. – Czyż jest inaczej, mój młody przyjacielu? Czy źle usłyszałem, że ona chce, byś wrócił, że kazała ci wracać migiem, a twój kapitan dostał takie właśnie rozkazy? – Nie twój cholerny interes! Radzę ci… – Wszystko, co się dzieje w Yokohamie, to mój cholerny interes! – odszczeknął Norbert. – I nie przyjmujemy rad od nikogo z firmy Struanów, a już na pewno nie od młodego szczeniaka, co ma mleko pod nosem! McFay zerwał się na nogi, a Struan porwał swój kieliszek brandy i chlusnął zawartością w twarz Norberta. – Boże Wszechmogący… – Wycofaj te słowa, Norbert – krzyknął Struan. Dmitri i Jamie McFay słuchali, osłupieni szybkością, z jaką rozwijały się wydarzenia. – Wycofaj je lub żądam, psiakrew, satysfakcji! – Pistolety o świcie? – zadrwił Norbert. Lepiej niż się spodziewał. Szarpnął obrus, by wytrzeć twarz. Kieliszki zadrżały. – Przepraszam za bałagan, ale wy dwaj jesteście świadkami, że na Boga, mówiłem tylko prawdę! – Przepraszasz, tak czy nie? Norbert położył obie dłonie na stole i patrzył z gniewem na Malcolma Struana, który blady z wściekłości, odpowiedział mu równie gniewnym spojrzeniem. – Naprawdę, kazano ci wracać, naprawdę masz dwadzieścia lat, więc nie jesteś w świetle prawa pełnoletni i znaczy to, że praktycznie masz mleko pod nosem. To wszystko prawda, a oto następna: mógłbym strącić ci głowę lub odciąć ją, nawet gdybym miał jedną rękę spętaną, ty ledwie stoisz prosto, więc jak masz zamiar walczyć, co? – zapytał drwiącym, pełnym pogardy tonem. – Jesteś kaleką, młody Malcolmie, i to też jest szczera prawda! Następna prawda to ta, że twoja mamusia rządzi firmą Struanów od lat i prowadzi ją prosto do upadku. Spytaj o to Jamiego czy kogokolwiek uczciwego, na pewno ci powie! Możesz nazywać siebie tai-panem, ale nim nie jesteś, nigdy nie będziesz Dirkiem Struanem! Tyler Brock jest rzeczywistym tai-panem i psiakrew, jeszcze przed Bożym Narodzeniem zostaniemy również Noble House. Pojedynek? Zwariowałeś, ale jeśli właśnie tego chcesz, jestem do dyspozycji. Wymaszerował z pokoju. Drzwi trzasnęły.

– Chciałbym… chciałbym, żebyście obydwaj byli moimi sekundantami – powiedział Malcolm, trzęsąc się z wściekłości. Dmitri wstał niepewnie. – Malc, jesteś pomylony. Pojedynkowanie się jest wbrew prawu, ale dobrze. Dzięki za obiad. Wyszedł. Struan próbował złapać oddech. Serce go bolało. Podniósł wzrok na McFaya, który patrzył na niego tak, jakby go nie znał. – Tak, Jamie, to szaleństwo, lecz z drugiej strony Norbert jest najlepszy w firmie Brock i Synowie, wymanewrował cię i… – Przykro mi, nie… – Mnie też jest przykro. Lecz prawdą jest również, że nikomu nie powiedziałem o górnikach. Vargas też o nich nic nie wiedział, więc przeciek był przez ciebie. Jesteś naszym najlepszym człowiekiem w firmie, ale Norbert nas tu pochowa. Kula we łbie tego sukinsyna to najskuteczniejszy sposób, by sobie z nim poradzić, tak jak z każdym z przeklętych Brocków. McFay milczał chwilę. – Przykro mi, że cię zawiodłem, tak bardzo mi przykro – powiedział wreszcie – ale… ale przepraszam, nie chcę brać udziału w żadnym pojedynku ani w twojej wendecie. To wariactwo. Struan zbladł jeszcze bardziej. – Porozmawiajmy o tobie. Albo dotrzymasz swojej świętej przysięgi i mnie poprzesz, albo psiakrew, jesteś naprawdę skończony. Masz trzy dni. Wcześniej tego ranka Settry Pallidar wraz ze swymi dragonami eskortował orszak przez most na pierwszej fosie zamku w Edo. Przejechali z łoskotem między rzędami niewzruszonych samurajów, stojących ramię przy ramieniu – tysiące innych wyznaczało ich dotychczasową trasę – przez most zwodzony, pod podniesioną w bramie kratą i przez masywne, osadzone w żelazie wrota. Na czele jechali ich przewodnicy: zwarta grupa samurajów, którzy wieźli proporce na dziesięciostopowych kijach ze znakiem rōjū – trzema splecionymi kwiatami wiśni. Za dragonami kroczyło pół setki Szkotów. Poprzedzała ich dwudziestoosobowa orkiestra z olbrzymim kapelmistrzem. Dudy piszczały. Potem wraz ze swymi urzędnikami jechali konno ministrowie – wszyscy w dworskich strojach i z ceremonialnymi szpadami, w trójgraniastych kapeluszach i pelerynach bądź surdutach chroniących przed ostrym wiatrem. Jedynie Rosjanin się wyróżniał – miał na sobie kozacki mundur i pelerynę i jechał na najlepszym koniu w Japonii, gniadym ogierze, którego doglądało osobiście dwudziestu stajennych, mających go dopieszczać i dbać o niego jak o własne życie. Phillip Tyrer i Johann wspomagali sir Williama, André Poncin – Henriego Seratarda. Pochód zamykała kompania Czerwonych Kubraków. Dwa małe ciągnięte przez konie działa na lawetach i ich obsługa pozostały po drugiej stronie mostu. Wykłócano się o to przez wiele dni. Sir William utrzymywał, że te działka są

zwyczajowym wyrazem szacunku dla osób królewskiej rangi, bakufu twierdzili, że gaijinowie noszą broń bezprawnie i że to obelga dla czczonego przez nich shōguna. Kompromis osiągnięto po tygodniu niecierpliwych targów: armaty miały zostać po drugiej stronie mostu, a salut królewski oddany dopiero wtedy, gdy rōjū wyrazi jednogłośnie formalną zgodę, której udzielenie przyobiecano. – Nie można wyładowywać na ląd amunicji, przykro nam…. Ta podstawowa przeszkoda została pokonana dzięki francuskiemu admirałowi. Podczas jednej z nie kończących się dyskusji podpłynął okrętem flagowym bliżej brzegu i wypalił nie mierząc zbyt dokładnie salwę po salwie z nabojów i kul armatnich, które przeleciały tuż obok Osiedla i spadły na pola ryżowe. Nie poczyniło to większych szkód, ale przeraziło każdego Japończyka, do którego uszu dotarły odgłosy wybuchów. – Jeśli nie pozwoli się nam wyładować amunicji – wyjaśnił słodko sir William – wówczas będziemy po prostu musieli dać salut z morza, taki jak ten. Prosiliśmy go, by użył ślepych nabojów, ale chyba coś źle zrozumiał, wiecie, te problemy językowe. I tak nam przykro, jeśli wystrzeli niezbyt dokładnie i jakiś pocisk spadnie na miasto, to będzie wasza wina. Będę to musiał szczegółowo wyjaśnić waszemu cesarzowi Komei: otóż i kanonada, i fakt, że nosimy karabiny, by oddać pełne królewskie honory, są tylko oznaką szacunku i czci dla waszego shōguna. Tak powiemy, kiedy spotkamy się z waszym cesarzem Komei, u którego wizytę w Kioto przesuwaliśmy już trzy razy, by pójść wam na rękę. Teraz jednak wyznaczę z pewnością nowy termin tej wizyty. Czekam tylko na powrót naszej potężnej floty, pustoszącej właśnie chińskie wybrzeże zamieszkane przez nikczemnych piratów, którzy mieli czelność napaść na mały brytyjski stateczek! To zdruzgotało opór bakufu. Polecono więc załadować karabiny i ostrzeżono żołnierzy, że w żadnych okolicznościach nie wolno im prowokować Japończyków. Kary za naruszenie tego rozkazu miały być niezwykle surowe. – A co z HMS „Pearl”, sir Williamie? – spytał generał na ostatniej odprawie. – Dostawi mnie z ludźmi do Edo, a potem wróci tutaj, na wypadek gdyby nasi gospodarze zaatakowali z zaskoczenia Osiedle. Mógłby osłaniać ewakuację. – Dobry Boże, jeśli uważa pan, że jest to prawdopodobne, dlaczego wystawia się pan na ryzyko? – spytał z niepokojem generał. – Inni ministrowie to żadna strata, ale pan… Jeśli coś się z panem stanie, będzie to incydent na skalę międzynarodową. Panie ministrze, reprezentuje pan Imperium! Nie powinien pan ryzykować swej osoby. – Taka praca, drogi generale. Sir William uśmiechnął się w duchu, gdy przypomniał sobie, jak mówił te słowa bezbarwnym tonem, uważając, że wypowiada żart, a generał ze zrozumieniem kiwał głową, uznając je za prawdę. Biedny psubrat, skończony dureń, ale taka jego rola, nie ma co do tego wątpliwości, pomyślał pogodnie, a potem przestał się tym zajmować i zaczął myśleć o czekającym go w zamku spotkaniu, które miało być punktem kulminacyjnym wielomiesięcznych negocjacji. Spotkanie to nadałoby wreszcie moc prawną Traktatom i postanowieniu o otwarciu traktatowych portów. Kilka francuskich nabojów dokonało tego cudu, rozmyślał ponuro. Niech diabli wezmą Ketterera, ale dzięki Bogu, depesze donoszą,

że jego operacja w Chinach się powiodła i wkrótce tu powróci. Jeśli może bombardować wybrzeże Chin, dlaczego nie miałby ostrzelać tych wybrzeży? Niech go diabli! I niech diabli ten cholerny zamek! Z daleka nie wyglądał zbyt imponująco, lecz olbrzymiał, im bliżej podchodzili: osiem pierścieni zewnętrznych umocnień, przypominających koszary, a sam zamek elegancki, o pięknych proporcjach, fosa prawie dwustujardowej szerokości, wyniosłe mury zewnętrzne, grube na trzydzieści czy czterdzieści stóp, wzniesione z olbrzymich granitowych bloków. Nawet nasze sześćdziesięciofuntówki by ich nie poszczerbiły, myślał z respektem sir William. I Bóg raczy wiedzieć, ile fortyfikacji otacza wewnątrz centralną wieżę. Jedyna droga do środka prowadzi przez którąś z bram lub przez mury; musiałbym zarządzić atak frontalny i doprawdy nie chciałbym znaleźć się w sytuacji, gdybym miał coś takiego rozkazać. Wziąć ich głodem? Jeden Bóg wie, ile mieści się tam magazynów żywności i ile wojsk tam stacjonuje. Tysiące. Za bramą droga skręcała na wąski pomost, który znajdował się w polu ostrzału łuczników, stłoczonych na zwieńczeniu muru i w otworach strzelniczych trzydzieści stóp powyżej. Brama była otwarta i prowadziła na inny zamknięty dziedziniec, przez który po przebyciu jeszcze jednej ufortyfikowanej bramy przechodziło się na następny. Najwidoczniej ta kombinacja powtarzała się w labiryncie przejść prowadzących do wieży centralnej – w ten sposób wrogie siły atakujące znajdowały się całkowicie na łasce stojących powyżej obrońców. Pallidar podjechał i zasalutował. – Zsiadamy tutaj z koni, sir Williamie – powiedział. Pełnił funkcję kapitana eskorty. Razem z nim znajdowali się piesi oficerowie samurajscy i wskazywali na olbrzymie drzwi, które właśnie podnoszono. – Dobrze. Czy jest jasne, co pan ma robić? – Och tak. Ale psiakrew, nie mam żadnej nadziei na to, że zdołam zapewnić panu ochronę albo że uda nam się stąd ujść, gdy dojdzie do walki, choć oni mają tylko łuki i strzały. – Nie planuję z nikim walki, kapitanie – uśmiechnął się sir William. Obrócił się w siodle i dał sygnał do zejścia z koni. – To mi dopiero zamek, co? – Nigdy o czymś takim nie słyszałem ani nie czytałem – powiedział niepewnie Pallidar. – Bije na głowę wszystko, co postawili krzyżowcy. W porównaniu z nim wielki zamek Rycerzy Świętego Jana na Malcie wydaje się mały. Świetny do obrony, nie chciałbym go atakować. – Też o tym pomyślałem. Phillip! – zawołał sir William. – Spytaj kogoś, gdzie tu się siusia. Tyrer pośpieszył do jednego z samurajskich oficerów, skłonił się grzecznie i zaszeptał do niego. Mężczyzna warknął i machnął ręką w kierunku nie rzucającej się w oczy osłony. – Tam są wiadra, panie ministrze, i chyba powiedział, że w rogu większości pokojów ustawiono również wiadra, gdyby kogoś przypiliło. – Dobrze. Zawsze bezpieczniej to zrobić przed spotkaniem. Cóż, mocny pęcherz to

prawdziwy dar dla dyplomaty. Gdy już sir William, a za jego przykładem inni ministrowie, dali potężną ulgę swym pęcherzom, brytyjski minister poprowadził wszystkich przez drzwi: Seratarda, hrabiego Siergiejewa, von Heimricha, van de Trompa, Adamsona i przybyłego ostatnim statkiem pocztowym burmistrza Fritza Erlichera z Konfederacji Helweckiej – brodatego olbrzyma z Berna, który znał francuski, angielski, niemiecki, holenderski i wiele narzeczy Związku Niemieckiego. Phillip Tyrer i Johann podążali tuż za nimi. André Poncin szedł obok Seratarda. Sala recepcyjna miała powierzchnię czterdzieści jardów kwadratowych. Masywny, wysoki, belkowany sufit, kamienne ściany z otworami strzelniczymi służącymi za okna, liczne drzwi. Niesamowicie czysto i chłodny powiew ze wszystkich stron. Wzdłuż ścian stali niewzruszenie spokojni samurajowie. W dalekim końcu pomieszczenia ustawiono naprzeciw siebie dwa rzędy krzeseł. Bakufu w wyszukanym stroju, choć niskiej rangi, nie kłaniając się, wskazał krzesła, a gdy służba wniosła małe tace, powiedział: – Proszę usiąść i napić się herbaty. Sir William zauważył, że Johanna pochłania całkowicie rozmowa ze szwajcarskim ministrem, zwrócił się więc z irytacją do Tyrera: – Phillipie, spytaj tego faceta, gdzie jest Rada Starszych. Phillip Tyrer starał się ukryć zdenerwowanie. Świadomy dwóch rzeczy: że ma ochotę znowu skorzystać z wygódki i że oczy wszystkich są na niego skierowane, podszedł do bakufu i czekał, aż ten mu się ukłoni. Mężczyzna jednak tego nie zrobił, patrzył na niego dalej, więc Phillip rzucił ostro: – Gdzie się podziały twoje maniery? Ukłoń się! Jestem panem w swym kraju i reprezentuję tych oto Wielkich Panów! Mężczyzna poczerwieniał, ukłonił się i wybełkotał przeprosiny, a Tyrer poczuł ogromną satysfakcję, że wykazał stosowną dalekowzroczność i spytał wcześniej Nakamę o kilka kluczowych spraw. Przerwał urzędnikowi i spytał jeszcze bardziej władczym tonem: – Gdzie są twoi panowie, rōjū? – Ach, tak mi przykro, proszę mi wybaczyć, panie – wyjąkał mężczyzna. – Oni proszą, by panowie tu poczekali i ee… i nieco się posilili. Tyrer nie rozpoznał niektórych słów, ale zrozumiał ogólny sens. – A kiedy już się posilą? – Będzie dla mnie zaszczytem zaprowadzenie was na miejsce spotkania – oznajmił mężczyzna nie podnosząc wzroku. I znowu Tyrer, ku swej ogromnej uldze, zrozumiał tę wypowiedź. Kiedy relacjonował sir Williamowi przebieg rozmowy, czuł, jak po plecach spływa mu zimny pot, zdając sobie sprawę, że do tej pory miał szczęście. – Niech mnie diabli – parsknął sir William zwracając się do innych – jeśli będziemy czekać, co, panowie? To oni są spóźnieni. Uzgodniliśmy, że pójdziemy prosto na spotkanie. Niech mnie diabli, nie chcę ani czekać, ani pić ich przeprosin jak herbaty. Dobrze – oświadczył przy ogólnym poparciu. – Phillipie, powiedz temu facetowi, że przybyliśmy, by

zobaczyć się z rōjū. I właśnie to chcemy zrobić. Teraz. – Jak ee… jak mocno mam to ująć, panie ministrze? – Na miły Bóg, Phillipie, gdybym chciał, byś mówił ogródkami i dyplomatycznie, ja mówiłbym ogródkami i dyplomatycznie. Zadanie tłumacza polega na dokładnym przekładaniu tego, co powiedziano, a nie na interpretacji tego, co powiedziano. – Wielki Pan mówi: chcę zobaczyć roju teraz. Teraz! Ta niegrzeczna bezpośredniość, tak niesłychany afront zaszokował oficjela. Dostał jasne instrukcje: trzeba kazać gai-jinom czekać przez odpowiedni czas, przez około pół świecy, by stracili twarz, po czym dopiero można ich doprowadzić przed oblicza rōjū. – Oczywiście – mówił pośpiesznie – zaprowadzę was tam natychmiast, gdy się posilicie i gdy wszystko będzie przygotowane, by godnie was przyjąć, ale tak mi przykro, jest to po prostu niemożliwe w tak krótkim czasie, gdyż ich Najjaśniejsze Osoby nie mają na sobie jeszcze właściwych strojów, tak że nie jest na razie możliwe spełnienie niestosownej prośby twego pana, panie tłumaczu. – Proszę powiedzieć to jeszcze raz, nie tak szybko – poprosił Tyrer nerwowo, zalany powodzią słów. Nastąpił dalszy potok japońszczyzny. – Sir Williamie, on chyba powiada, że musimy zaczekać. – Co? Czemu? – Mój pan zapytuje, dlaczego czekać? – Znowu potok japońszczyzny, w której Tyrer się zagubił, więc mężczyzna przeszedł na holenderski i do konwersacji włączył się Erlicher, co jeszcze bardziej zdenerwowało sir Williama i pozostałych. – Wydaje się, sir Williamie – powiedział w końcu Erlicher – że rōjū nie są, jak wy to mówicie… ach tak, nie są całkiem gotowi, lecz kiedy się przygotują, natychmiast zostaniemy zaprowadzeni do sali audiencyjnej. – Proszę cię, powiedz temu… temu facetowi bez ogródek, by migiem nas tam zaprowadził. Przyszliśmy punktualnie, a spotkania na wysokim szczeblu zawsze odbywają się punktualnie, gdyż obydwie strony mają do załatwienia jeszcze inne ważne sprawy państwowe. Wyjaśniałem to pięćdziesiąt razy! I każ mu się pośpieszyć! Erlicher się uśmiechnął i powiedział jak najprościej, co miał powiedzieć. Urzędnik wykręcał się i wywijał, a w końcu nawet błagał, wreszcie nie pozostało mu nic innego, jak skłonić się i poprowadził ich, choć z ociąganiem, przez drzwi, a potem korytarzem, nie omieszkał posłać przodem gońca, by zawiadomił Radę Starszych o zdumiewającej impertynencji gai-jinów. Jeszcze jeden korytarz, a potem samurajowie otworzyli przed nimi ogromne masywne drzwi. Ich przewodnik opadł na kolana i skłonił głowę do podłogi. W końcu sali audiencyjnej na lekko podniesionej platformie siedziało na krzesłach czterech mężczyzn w wyszukanych jedwabnych szatach i z przypasanymi mieczami. Środkowe krzesło pozostawało puste. Przed nimi, na niższym poziomie – co ministrowie zauważyli natychmiast – znajdowało się sześć krzeseł, dla każdego z ministrów, a między obu rzędami klęczał oficjalny tłumacz. Około setki samurajskich oficerów, zwróconych ku drzwiom, klęczało w półkolu i kiedy sir William wszedł, wszyscy się skłonili. Ale nie członkowie

rōjū. Sir William i inni odkłonili się uprzejmie, a potem podeszli do podwyższenia i zajęli miejsca. – W żadnych okolicznościach ministrowie narodów cywilizowanych nie padają na kolana i nie zniżają głów do ziemi – stwierdził wcześniej sir William. – Bez względu na to, jakie są wasze zwyczaje, bez względu na to, czy wy to robicie czy nie. I na tym kończymy sprawę! Phillip Tyrer, dzięki Nakamie ekspert od ukłonów, zauważył, że za każdym razem, gdy rōjū się kłaniali, był to ukłon wyższego rangą do niższego rangą. Nie szkodzi, pomyślał podekscytowany, jesteśmy w ich pieleszach. Przybędzie shōgun, by zająć puste krzesło? Chłopiec? Ciekaw jestem, jak on wygląda i co… Jeden ze Starszych zaczął mówić. Zaskoczony Tyrer rozpoznał w nim młodego urzędnika z ich poprzedniego zebrania w Przedstawicielstwie Brytyjskim. Rozpoznał także nerwowego mężczyznę siedzącego obok, który nic nie mówił, lecz wszystko obserwował swymi wąskimi oczyma. Czemu dwóch Starszych miałoby przychodzić na spotkanie z nami, nie mówiąc nam, że są Starszymi? – zapytywał się w duchu. Chwileczkę, czy ten młody oficjel nie przedstawił się jako Tomo Watanabe? Tak, z pewnością, jako „młodszy urzędnik, drugiej klasy”. Widocznie przybrane nazwisko. Lecz dlaczego? I po co ta maskarada? Zdezorientowany Tyrer postanowił poszukać odpowiedzi później i zaczął wsłuchiwać się w słowa mężczyzny. Prawie nic nie rozumiał, ale Nakama ostrzegł go, że tak będzie, gdyż prawdopodobnie usłyszy język dworski, w którym duża część słów ma inne, często zupełnie odwrotne znaczenie niż większość słów i zwrotów języka potocznego. Obserwował. Trzeci Starszy był pękaty, o pulchnej twarzy i kobiecych dłoniach, a przez lewy policzek czwartego, naprawdę starszego siwiejącego mężczyzny, biegła brzydka blizna. Wszyscy mieli niewiele ponad pięć i pół stopy wzrostu. Ich podobne do skrzydeł wierzchnie okrycia, spodnie z szerokimi nogawkami, wysoko sklepione lakierowane kapelusze wiązane pod brodą, a przede wszystkim ich posągowa godność – sprawiały, że robili wrażenie. Teraz japoński tłumacz mówił po holendersku. – Rada Starszych shōgunatu wita cudzoziemskich przedstawicieli i życzy sobie, by okazali oni swoje dokumenty tak, jak było to uzgodnione. Sir William westchnął zapatrzony w puste krzesło. – W porządku, Johann, zacznijmy. Zapytaj ich, czy nie powinniśmy zaczekać, aż shōgun zaszczyci nas swoją obecnością? Przetłumaczono to na holenderski i dalej na japoński, nastąpiły dyskusje, a potem znowu młody Starszy, Yoshi, złożył oświadczenie, powoli i starannie przetłumaczone na holenderski, a potem na angielski. – W gruncie rzeczy, sir Williamie, pomijając zwykłą gadaninę, sprowadza się to do tego, że nie spodziewano się shōguna na tym spotkaniu. To spotkanie jest tylko z rōjū. Shōgun miał być później.

– Uzgodniliśmy inaczej i jeszcze raz im komunikuję, że listy uwierzytelniające ministra składa się jedynie głowom państwa, w tym przypadku shōgunowi, a zatem nie możemy kontynuować. Tłumaczenia tam i z powrotem, a potem, ku niezadowoleniu ministra: – Starszy twierdzi, że shōgun musiał pilnie wyjechać do Kioto i żałuje, iż nie będzie miał przyjemności pana spotkać, et cetera, ale może pan dać rōjū swe listy uwierzytelniające, są upoważnieni do ich przyjęcia. Tłumaczenia tam i z powrotem. Irytacja sir Williama zaczęła się przeradzać w gniew. Dalsze dyskusje po obu stronach, jeszcze trochę zmarnowanego czasu, a potem zwój, ciężki od hieroglifów, opatrzony ważnymi pieczęciami i traktowany jakby to był Święty Graal, został wręczony sir Williamowi za pośrednictwem klęczącego urzędnika. – Phillipie, umiesz to przeczytać? – Ja… nie, przepraszam, panie ministrze. – Nie ma powodu do zmartwienia. – Sir William westchnął i zwrócił się do pozostałych. – To ogromnie niestosowne. – Tak – stwierdził zimno von Heimrich. – Nie do przyjęcia – zgodził się hrabia Aleksy Siergiejew. – Niebezpieczny precedens – stwierdził Adamson. – To jest z pewnością niezwykłe – powiedział po francusku Seratard. – Obiecali przecież shōguna. Moglibyśmy… tylko wyjątkowo, tylko na tym spotkaniu zgodzić się na ich prośbę, co, przyjaciele? – Usiłował starannie ukryć swą irytację i starał się, by jego głos brzmiał gładko i uprzejmie, jak zasugerował to André Poncin, gdy tylko weszli na salę. André przy jego boku mówił ostrożnym szeptem, a na końcu dodał: – Uważaj, Henri, rzecznik rōjū to ten sam urzędnik bakufu, któremu po tamtym spotkaniu zaproponowałem… zaproponowaliśmy zwiedzenie naszego okrętu wojennego, pamiętasz? Mon Dieu, pomyślałem sobie, że jest ważny, ale nigdy bym nie przypuszczał, że to jeden ze Starszych! Gdybyśmy zdołali sprawić, aby został stronnikiem Francji, byłoby to mistrzowskie posunięcie… – Wyrażenie na to zgody stworzyłoby godny ubolewania precedens – oponował hrabia Siergiejew. – Obowiązywałoby to tylko w czasie obecnego spotkania. Dobrze? – To przecież nie ma znaczenia, jak krowie bździny – oznajmił Szwajcar Erlicher. – Ciągnijmy dalej. Spierali się. Tyrer słuchał, lecz ukradkiem obserwował Radę Starszych, zafascynowany, pragnąc wykorzystać rzadką okazję, by w krótkim czasie dowiedzieć się o przeciwnikach jak najwięcej. Ojciec wbijał mu do głowy od najmłodszych lat: „Na każdym zebraniu zawsze obserwuj dłonie i stopy oponenta. Oczy i twarze też, lecz to na ogół bardziej się kontroluje. Skup się! Obserwuj, ale uważnie, bo sygnały, które mają cię naprowadzić na prawdziwe myśli przeciwnika, nie są łatwe do odczytania. Pamiętaj, mój synu, wszyscy przesadzają, wszyscy w jakimś stopniu kłamią”. Ręce i stopy smagłolicego, chytrookiego Starszego drgały nerwowo niemal

niedostrzegalnie, dłonie i stopy młodego Starszego prawie zupełnie się nie poruszały. Tyrer zauważył, że mężczyzna, którego ochrzcił „Chytre Oczy”, szepcze coś od czasu do czasu do młodego Starszego i tylko do niego. Dlaczego? – zapytywał się Tyrer. I dlaczego Chytre Oczy nie bierze udziału w żadnej z ich dyskusji, tak jakby go z nich zwolnili, i patrzy stale na ministrów, a nie na tłumaczy. Sir William nagle wskazał puste krzesło. – Jeśli shōgun nie był oczekiwany na spotkaniu, a w rōjū jest pięciu Starszych, po co to puste krzesło? Tłumaczenie w tę i z powrotem, potem w drugą stronę i w końcu: – On powiada, że przewodniczący ich Rady, Jaśnie Pan Anjo, zachorował nagle i nie mógł tu przyjść, ale nie ma to znaczenia, zostali upoważnieni, by kontynuować. Proszę, kontynuujcie. Von Heimrich stwierdził w idealnej francuszczyźnie, wysuwając zastrzeżenia wobec argumentów Seratarda: – Czy to nie unieważnia wyników spotkania? Czy nie twierdzili uparcie, że obowiązuje ich „jednogłośność”. Pięciu mężczyzn. To może być jeszcze jeden oszukańczy wybieg, który zostanie użyty w przyszłości, by zanegować wszelkie ustalenia. Znowu zaczęła się kłótnia. Jedynie sir William milczał. Nie okazywał wściekłości i niepokoju. Jasne, że znowu wystrychnęli nas na dudka. Co robić? Potem usłyszał swój własny pewny głos. – Bardzo dobrze, zaakceptujemy to upoważnienie ze strony waszego shōguna, przyjmując, że zostało wyrażone w dobrej wierze; upoważnienie dotyczące jedynie tego spotkania. Poinformujemy nasze rządy, że uzgodnienia wstępne zostały złamane i jak tylko będzie to możliwe, pojedziemy do Kioto, by w należyty sposób złożyć listy uwierzytelniające waszemu shōgunowi oraz cesarzowi Komei, przy czym nasza eskorta będzie bardziej niż odpowiednia. Gdy Johann zaczął tłumaczyć to na holenderski, hrabia Siergiejew powiedział cicho: – Brawo! To jedyny sposób postępowania w stosunku do tych matierjebców. Von Heimrich i van de Tromp, Holender, wyrazili swą akceptację przy sprzeciwie Seratarda, Amerykanina Adamsona i Erlichera. Tłumacz japoński patrzył zdziwiony i spytał głośno, czy dobrze zrozumiał. Johann oświadczył, że nie ma mowy o żadnym nieporozumieniu. Podczas tej długiej wymiany zdań sir William wyłączył się i obserwował intensywnie twarze członków rōjū, kiedy słuchali tłumacza. Wszyscy w jakimś stopniu okazali zaniepokojenie. To dobrze, pomyślał. – Poza normalną, tyle że potężniejszą niż zwykle porcją grzecznych usprawiedliwień, powiada on, że nie będzie możliwe spotkanie shōguna w Kioto, pogoda o tej porze roku jest bardzo niełaskawa, ale oni postarają się, gdy tylko wróci et cetera, et cetera. Sir William uśmiechnął się niewesoło. – Powiedz im: bez względu na to, czy pogoda jest łaskawa, czy niełaskawa, odwiedzimy cesarza w bardzo niedalekiej przyszłości. I połóż na te słowa nacisk, Johann. Niech to będzie podstawa do dalszych rozmów.

Rōjū przyjęli tę wieść w kamiennym milczeniu. Po kolei, najpierw sir William, a potem inni wstawali i kłaniali się, wypowiadali swoje nazwisko, rangę, mówili, jaki kraj reprezentują, po czym składali listy uwierzytelniające. Odbierano je z godnością. Za każdym razem członkowie rōjū odkłaniali się z szacunkiem. – A teraz – powiedział sir William, wysuwając do przodu podbródek – przejdźmy do następnego punktu spotkania: Rząd Jej Królewskiej Mości potwierdza, że w piątek dwunastego września roku pańskiego tysiąc osiemset sześćdziesiątego drugiego samurajowie z oddziału Satsumy dowodzonego przez ich króla Sanjiro w pełnym świetle dnia nikczemnie zamordowali angielskiego dżentelmena. Dwóch innych zostało rannych. Rząd Jej Królewskiej Mości żąda, by wydano morderców lub sądzono ich publicznie zgodnie z prawem japońskim, by wypłacono natychmiast odszkodowanie w wysokości stu tysięcy funtów szterlingów w złocie, by zostały ogłoszone przeprosiny i by publicznie obwieszczono zapewnienie, że podobna rzecz nigdy więcej się już nie powtórzy. Co się zaś tyczy drugiej i ostatniej raty płatności pięciu tysięcy funtów szterlingów w złocie jako odszkodowania za morderstwo popełnione na sierżancie Gunnie i kapralu Roperze w Przedstawicielstwie Brytyjskim w ubiegłym roku, która to wpłata opóźniła się o całe tygodnie, to ma być ona uiszczona w ciągu trzech dni. W przeciwnym wypadku suma odszkodowania będzie podwajana… Sir William dawał czas Johannowi, by ten tłumaczył słowo po słowie, lecz nie pozwalał na dyskusję, dopóki nie skończył przedstawiać wszystkich warunków. Potem Adamson zażądał odszkodowania za zamordowanie amerykańskiego urzędnika, wreszcie jako ostatni zabrał głos minister rosyjski. Hrabia Siergiejew, podzwaniając licznymi medalami i odznaczeniami na swym szamerowanym złotem mundurze, oznajmił: – Oficer rosyjski i jeden z żołnierzy na przepustce z okrętu „Gudieniew” zostali porąbani na śmierć w Yokohamie szesnastego lutego ubiegłego roku. – Potem, ku powszechnej konsternacji, dodał: – Jako odszkodowania car Wszech-Rosji Aleksander II żąda Wysp Kurylskich. Kiedy to tłumaczono, sir William pochylił się i zaszeptał uprzejmie po rosyjsku: – Niezły żart, hrabio Aleksy, jako że Rząd Jej Królewskiej Mości nigdy nie zgodzi się na podobne wtargnięcie do naszej strefy wpływów. – Może tak, może nie. W Europie znowu szykuje się wojna. Wkrótce się przekonamy, kto jest naszym przyjacielem, a kto wrogiem. Sir William zaśmiał się cicho. – To zawsze stanowi problem dla pewnych krajów. Zjednoczone Królestwo nie ma stałych wrogów, jedynie stałe interesy. – To prawda, drogi przyjacielu, lecz zapomniałeś dodać „ani stałych przyjaciół”. Teraz, gdy mamy Władywostok, jesteśmy mocarstwem również na Pacyfiku. – Mocarstwo od morza do morza? Marzenie carów, co? – Czemu nie? Jesteśmy tak samo dobrzy jak inni – powiedział zjadliwie hrabia Aleksy, a potem wzruszył ramionami. – Kuryle? Jeśli nie one, to jakieś inne wyspy, wszystko

dobre, co ochroni Władywostok. – Możemy przedyskutować waszą „interesującą” obecność na Pacyfiku w bardziej sprzyjających warunkach. Mój rząd jest jak najbardziej zainteresowany. Seratard, który nie znał rosyjskiego, wściekły, że nie bierze udziału w tej wymianie zdań, powiedział zimno po francusku: – Ufam, sir Williamie, że ma pan pełną świadomość, jakie są interesy francuskie. – Jak zawsze, monsieur, interesy naszych walecznych sojuszników są przedmiotem najwyższej troski Foreign Office Jej Królewskiej Mości. – Sir Williamie – Johann mówił ze znużeniem – potwierdzili tylko ich poprzednie stanowisko: nie mają jurysdykcji nad Satsumą, nie wiedzą, kim byli mordercy, i sądzą, że wszystkie żądania odszkodowań powinny dotyczyć samej Satsumy. Oczywiście trzeba je przekazać właściwymi kanałami. – Jakimi właściwymi kanałami? Tłumaczenie tam i z powrotem. – Powiada, że przez nich, oni przekażą pańską prośbę Satsumie. – To nie jest prośba, psiakrew. Spróbujemy ostatni raz, podkreśl to, Johann, spróbujemy innej taktyki – oświadczył sir William. – Spytaj, czy karzą morderców, i powiedz tłumaczowi, że wymagam odpowiedzi „tak” lub „nie”. Tylko takiej. Tłumaczenie tam i z powrotem. – On mówi, sir Williamie, że w niektórych okolicznoś… – Morderstwo, na miłość boską. Tak czy nie! Phillipie, powiedz to po japońsku! Tyrerowi ścisnął się żołądek. Obserwując, jak Starszy o ciemnym obliczu znowu coś szepcze, dzielnie zerwał się na nogi. – Czcigodni panowie, proszę, wybaczcie mój podły japoński, lecz mój pan zapytuje, proszę, jeśli gdy morderstwo, wy zabijacie człowieka mordercę, tak lub nie, proszę. Cisza. Starsi spojrzeli na Yoshiego, który wbił wzrok w Tyrera, jego dłonie bawiły się wachlarzem. Mężczyzna obok szepnął coś do niego, a on skinął głową. – Karą za morderstwo jest śmierć. – Powiada, że tak, panie ministrze. Za morderstwo karą jest śmierć – przetłumaczył Tyrer. Nauczył się tych kluczowych słów od Nakamy, który również objaśnił mu japoński kodeks karny i jego surowe przepisy. – Powiedz mu „dziękuję”. – Mój pan powiada: dziękuję ci, panie. – A teraz spytaj go, czy jest słuszne domagać się odszkodowania za taką zbrodnię. Tak czy nie? – Panie, proszę, wybacz mi, ale czy jest… jest… Ja… – Tyrer przerwał tłumaczenie, w umyśle miał nagle pustkę. – Przepraszam, sir Williamie, nie znam słowa na „odszkodowanie”. Natychmiast włączył się André Poncin. – Słowo brzmi bakkin, sir Williamie, jest mało znane, czy mógłbym spróbować? – Śmiało.

– Czcigodni panowie – zaczął Poncin z głębokim ukłonem, a Tyrer błogosławił go za to, że dzięki niemu uratował twarz. – Proszę, mój pan pyta, czy słuszne, pokornie prosi o sprawiedliwość i zapłatę za człowieka dla rodziny, za morderstwo, grzywnę przeciw Satsumie. – Przeciw Satsumie, tak – odrzekł Yoshi z przelotnym uśmiechem. André westchnął z ulgą. – Mówi, że tak, sir Williamie, ale odszkodowania trzeba żądać właśnie od Satsumy. – Zanim sir William zdołał zadać następne pytanie, Poncin zaczął ku zdumieniu Tyrera wypowiadać najwyraźniej uprzednio przećwiczone zdania, sformułowane po japońsku najstaranniej, jak tylko potrafił: – Czcigodny panie, w imieniu mego pana pokornie sugeruję, by rōjū może rozważyło, że pożyczy Satsumie pierwszą ratę, jedną piątą. Ofiarujecie to teraz, dacie czas Satsumie na zebranie reszty, zabierzecie resztę Satsumie. Proszę? Wszyscy zobaczyli, że to zainteresowało młodego Starszego. Natychmiast rozpoczął szeptem konwersację z pozostałymi. André zauważył, że Tyrer nieco się nachmurzył, więc nieznacznie potrząsnął głową, prosząc go w milczeniu, by mu nie przerywał. – Może będzie możliwe – powiedział po chwili Yoshi – zaoferować dwudziestą część, wypłaconą za sto dni, na poczet oczywistych długów Satsumy. – Czcigodni panowie… – Co on, do diabła, mówi, Phillipie? I co mówi Starszy? – Chwileczkę, sir Williamie – wtrącił ujmująco André, skrycie pragnąc go zmiażdżyć. – Czcigodni panowie, mój pan zaproponowałby dziesiątą część w ciągu sześćdziesięciu dni. Tak mi przykro, proszę wybaczcie złą wymowę, lecz pokornie, bardzo pokornie błagam, tak. – Poncin z ogromną ulgą zobaczył, że rōjū zaczęli dyskutować i znowu zaryzykował. – Przepraszam, sir Williamie, ale jak to potwierdzi Phillip, zasugerowałem, by rozpatrzyli zapłatę z góry w imieniu Satsumy, która jak powiadają, słusznie powinna zapłacić wszystkie odszkodowania. – Do diabła, tak pan powiedział? Tak twierdzą? – Sir William wlepił w niego wzrok. Zmęczenie opuściło i jego, i wszystkich pozostałych. – Dobrze rozegrane. Jeśli to zrobią, będę mógł iść na kompromis, co? Zgadzacie się? Kurtuazyjnie zwrócił się do innych, by wyrazili opinię. Za nim z tyłu Tyrer gwizdnął bezgłośnie. Zrozumiał większość z tego, co Poncin powiedział po japońsku, przejrzał sposób, w jaki Francuz manipulował Starszym i brytyjskim ministrem, i uchwycił drobną, choć istotną różnicę w angielskim tłumaczeniu. Sprytnie ze strony André. Ale co on knuje, czy to jego pomysł czy Seratarda? Znowu Chytre Oczy zaczął mamrotać w zaufaniu do młodego Starszego, którego uwaga przeniosła się na ministrów. Wyglądało to prawie tak, jak gdyby… Łuski spadły mu z oczu i zaczął widzieć jasno. Patrzył teraz na Starszych normalnie, a nie mętnym i zamglonym wzrokiem zadufanego „człowieka cywilizowanego”. Widział ich jako ludzi równie cywilizowanych, równie prostych lub skomplikowanych, ale ludzi, a nie dziwacznych, tajemniczych lub niesamowitych „Japońców”, do których Nakama, Fujiko i

nawet André, każdy na swój sposób, czuli słusznie urazę. Wielki Boże, chciał zawołać z egzaltacją, Chytre Oczy rozumie po angielsku. To jedyne rozwiązanie i co więcej, jest on szpiegiem rōjū i takim samym Starszym jak ja. Właśnie dlatego inni nie zwracają na niego uwagi, gdy dyskutują. Co więcej? To najprawdopodobniej szpieg Watanabego, ponieważ tylko do niego szepcze… muszę dowiedzieć się o ich prawdziwe nazwiska i spytać o nich Nakamę. Watanabe jest najpotężniejszy z całej grupy, pełni rolę przewodniczącego. Co z nieobecnym przewodniczącym? Muszę też dowiedzieć się jego prawdziwego nazwiska. I co jeszcze? Gdzie André… Słuchał uważnie, gdy Yoshi zwrócił się ostrym głosem do tłumacza. Natychmiast tłumacz stał się bardziej czujny, a jego holenderski dwadzieścia razy bardziej zwięzły. Johann tłumaczył, usiłując nie okazywać zdumienia. – Rōjū zgadza się, że w tym wypadku słuszne jest żądanie odszkodowania od Satsumy, a sto tysięcy wydaje się rozsądne za szlachcica, choć nie wiedzą, czy pan Satsumy też tak uzna. Jako gest przyjaźni dla Brytyjczyków i dla narodów zewnętrznych, rōjū wypłaci z góry dziesiątą część w ciągu siedemdziesięciu dni w imieniu Satsumy, a w tym czasie formalna prośba Brytyjczyków zostanie przekazana do Satsumy. Co się tyczy prośby ministra rosyjskiego, jest podobnie jak z jego ojczyzną: ziemia japońska to ziemia japońska i jest… Przypuszczam, że właściwym słowem byłoby „nienaruszalna”, nie do wymiany. Sir William dyskretnie dotknął dłonią hrabiego Aleksego. – Zostaw to, Aleksy – powiedział cicho po rosyjsku, a potem zwrócił się głośno do Johanna, gotów negocjować skrócenie terminu płatności i zwiększenie sumy. – Wspaniale. Johann, proszę, powiedz im… Przerwał, gdy Tyrer szybko zaszeptał: – Proszę mi wybaczyć, panie ministrze, sugeruję, by pan natychmiast przystał na ich warunki, za to z pewnością powinien pan dowiedzieć się ich nazwisk. Wyglądało to tak, jakby Tyrer w ogóle się nie odezwał, gdyż sir William ciągnął dalej, prawie nie robiąc przerwy i nie zmieniając wyrazu twarzy: – Johann, proszę, powiedz im, że ich propozycja jest do przyjęcia dla Rządu Jej Królewskiej Mości w tym samym duchu przyjaźni. Co się tyczy ministra dworu w Petersburgu, jestem pewien, że skonsultuje się ze swym rządem, który zgodzi się niewątpliwie, iż odszkodowanie pieniężne będzie zadowalające. – Nie dając hrabiemu Aleksemu czasu na odpowiedź, pośpiesznie ciągnął dalej. – Co do innego z naszych pilnych problemów, cieśniny Shimonoseki: wszystkie obce rządy protestują przeciwko ostrzeliwaniu ich płynących spokojnie okrętów z baterii nabrzeżnych. – Sir William powtórzył daty i nazwy okrętów, będące już wcześniej przedmiotem bardzo ożywionej korespondencji. – Mówią, że przekażą tę skargę, sir Williamie, i wyjaśniają jak zwykle, że nie mają kontroli nad Chōshū. – Johann, powiedz im: duch tego spotkania jest tak przyjazny, iż ośmielasz się stwierdzić, że dla obcych rządów może być trudne, jeśli w ogóle możliwe, załatwianie

spraw z bakufu, którzy najwyraźniej nie mają władzy nad rozmaitymi królestwami czy państwami. Cóż więc pozostaje? Załatwianie tych spraw bezpośrednio z shōgunem, który podpisał nasze Traktaty, lub może z cesarzem Komei? – Legalnym rządem Nipponu jest Shōgunat, naczelnym władcą shōgunatu jest shōgun, który rządzi w imieniu Syna Niebios, rōjū są głównymi doradcami shōgunatu, a jego urzędnikami są bakufu. We wszystkich przypadkach obce rządy muszą załatwiać sprawy z shōgunatem. – W takim razie jak można zapewnić bezpieczne przejście wszystkim statkom płynącym przez Shimonoseki? Nastąpiła męcząca i jałowa dyskusja, tłumaczono wersje tej samej odpowiedzi, przekazywano wyjaśnienia, które nie wyjaśniały niczego, choć sir William uparcie drążył ten problem. Minęły już trzy godziny. Wypełnione pęcherze wpływały na ogólne zniecierpliwienie i zmęczenie. W pewnym momencie sir William uśmiechnął się w duchu: zabłąkana myśl natchnęła go szczęśliwym rozwiązaniem. – No dobrze: załóżmy, że nie będzie dalszych ataków i że nasze poważne protesty zostaną bezzwłocznie przekazane daimyō Chōshū, wówczas, powiedzmy: w duchu naszej nowej przyjaźni, zaakceptujemy ich stanowisko do przyszłego spotkania za sto dni. Jeszcze godzina dodatkowych manewrów. – Rōjū zgadza się na następne spotkanie za sto pięćdziesiąt sześć dni, tutaj w Edo, i życzy sobie, by ogłosić to zebranie za zakończone. – Świetnie. – Sir William, zadowolony, stłumił ziewnięcie. – Czy moglibyśmy usłyszeć teraz ich nazwiska, a potem dostać je zapisane właściwymi hieroglifami na dokumentach, które wymienimy w ciągu trzech dni, by potwierdzić nasze formalne uzgodnienia? Tłumaczenie tam i z powrotem, zmiana drobnych szczegółów i wreszcie: – Sir Williamie, on mówi, że będzie pan miał dokument za tydzień, tłumacz wymieni ich nazwiska i na tym zebranie się zakończy. Kiedy przedstawiono członków rōjū, każdy ze Starszych, krótko i beznamiętnie kiwał głową: pan Adachi z Mito, pan Zukumura z Gai, pan Yoshi z Hisamatsu… Tyrer z satysfakcją dostrzegł, że Chytre Oczy, ostatni w kolejce, pocił się, poruszał dłońmi i stopami, a jego ukłon był zupełnie pozbawiony władczości, jaka cechowała ukłony pozostałych. – Pan Kii z Zukoshi. – Proszę, przekaż im moje podziękowania. Jak wcześniej uzgodniono, rozkażę teraz, by oddano królewski salut. – Pan Yoshi mówi, że niestety jeden z członków Rady jest nieobecny. Tak jak to wcześniej uzgodniono, jednomyślna aprobata rōjū jest niezbędna, by pozwolono na oddanie strzałów z jakiejkolwiek armaty. Dobrotliwość sir Williama nagle wyparowała. Wszyscy ministrowie byli wstrząśnięci. – Co z naszymi uzgodnieniami? – spytał sir William ostro. – Czy one również wymagają jednogłośnej aprobaty? Tłumaczenie tam i z powrotem. Zapanowało spore napięcie, a ministrowie szeptali, by postępować ostrożnie. Potem Johann przetłumaczył skrępowany:

– Pan Yoshi powiada, że shōgun i przewodniczący Rady upoważnili ich do przyjęcia listów uwierzytelniających, do wysłuchania wszystkiego i udzielenia rekomendacji. Oni jednogłośnie zarekomendują te ustalenia. Tak jak zapowiedziano uprzednio, zgoda na strzały armatnie wymaga jednogłośnej zgody wszystkich Starszych, a zatem to ciało nie może, niestety, na to pozwolić. Cisza stała się niezdrowa, kiedy sir William i pozostali uświadomili sobie, że wpadli w pułapkę. Tym razem nie mam wyboru, pomyślał minister. Żołądek podchodził mu pod gardło. – Kapitanie Pallidar! – Tak, proszę pana? Pallidar wysunął się do przodu, serce mu waliło, wiedział, tak jak wszyscy inni siedzący naprzeciw rōjū, że sir Williamowi nie pozostało nic innego, jak tylko wydać rozkazy, by wystrzelono salwę; w przeciwnym wypadku obecne ustalenia zostaną z pewnością zanegowane. Kiedy Pallidar salutował wzorowo, wtrącił się Seratard. – Sir Williamie – powiedział najgładszym i najbardziej dyplomatycznie brzmiącym głosem – mam wrażenie, że uzgodnienia zostały poczynione w dobrej wierze, zostaną wprowadzone w życie i może je pan zaakceptować. Sugeruję, by pan tak uczynił, byśmy wszyscy to zaakceptowali, co, panowie? – zapytał ku ogólnej uldze, że znalazł się ktoś, kto ratuje im twarz. – I proponuję również, byśmy w tych okolicznościach zrezygnowali z salutów. Zgadza się pan, sir Williamie, w naszym imieniu? Sir William zastanawiał się ponuro. Nieoczekiwanie Seratard ku ogólnemu zdziwieniu dodał wielkopańsko: – André, powiedz im, że w imieniu Francji poręczę za pierwszą ratę. Zanim sir William zdołał coś powiedzieć, André już się kłaniał. – Mój pan powiada, czcigodni panowie, on szczęśliwy rōjū dać papier za tydzień, zgadza się pożyczyć Satsuma pierwsze pieniądze za pięćdziesiąt dni. Mówi też, że Francja, jako przyjaciel Nipponu, ma cześć dać osobiste poręczenie brytyjskiemu ministrowi za pierwszą wpłatę. Także on zaszczycony pozdrowić wszystkich lub jednego z rōjū kiedykolwiek osobiście, na okręcie lub gdzie indziej. Pokornie dziękuję, czcigodni panowie. – Podziękuj swemu panu – odparł Yoshi, patrząc zwężonymi oczyma. – Spotkanie jest zakończone. – Kerei! – Honory! – zawołał samurajski oficer i wszyscy samurajowie pochylili głowy w ukłonie. Trzymali je w tej pozycji, a rōjū wstali i odkłonili się, odmierzając porcję grzeczności. Sir William i pozostali nie mieli innego wyjścia, jak zrobić to samo. Starsi, prowadzeni przez Yoshiego, skierowali się ku niewidocznym drzwiom. Po wyjściu rōjū samurajowie wyprostowali się i znowu zaczęli patrzeć na Europejczyków z podejrzliwą wrogością. – Bardzo korzystnie załatwione, sir Williamie – powiedział wylewnie Seratard po francusku, ujmując go za ramię i pragnąc odwrócić jego uwagę. – Dobra robota.

– Twoi szefowie w Pałacu Elizejskim będą co najmniej zirytowani, gdy poprosimy o dziesięć tysięcy w złocie – odparł sir William nieco urażony. Uznał, że jeśli nie liczyć sprawy z oddaniem strzału z armat, zrobił ogromny krok naprzód. – To był wspaniały gest, Henri, choć kosztowny. – Stawiam dwadzieścia gwinei, że zapłacą – zaśmiał się Seratard. – Przyjmuję! Czy zjesz z nami obiad w przedstawicielstwie? Skierowali się ku drzwiom, nie bacząc na aroganckie, wojownicze spojrzenia. – Dziękuję, nie. Ponieważ załatwiliśmy nasze sprawy, myślę, że wyruszymy z powrotem do Yokohamy dziś, a nie jutro. Jest jeszcze dość czasu, a morze spokojne. Po co czekać na „Pearl”, popłyń moim okrętem flagowym, kolację możemy zjeść po drodze, co? – Dziękuję, ale zaczekam do jutra. Chcę mieć pewność, że wszyscy nasi chłopcy wyruszą stąd bezpiecznie. Z tyłu za nimi, niewidzialny w tłumie, Tyrer czekał na André, który przyklęknął, by poprawić sprzączkę przy bucie, a potem nie zdając sobie sprawy, że Tyrer go obserwuje, rozpoczął szeptem rozmowę z japońskim tłumaczem. Mężczyzna zawahał się, a potem skinął głową i ukłonił się. – Dōmo. André obejrzał się i napotkał uważny wzrok Phillipa. Przez ułamek sekundy wyglądał na zakłopotanego, a potem uśmiechnął się i podszedł do niego. – W każdym razie, Phillipie, poszło to bardzo dobrze, prawda? Według mnie byliście wspaniali i z pewnością coś osiągnęliśmy. – Nie byłem taki wspaniały, to ty uratowałeś sytuację i moją twarz, za co ogromnie dziękuję. – Tyrer nachmurzył się i niespokojny poszedł za orszakiem. – Mimo to, choć doskonale rozwiązałeś ten impas, to, co powiedziałeś po angielsku, i to, co zostało powiedziane po japońsku, różniło się, prawda? – Nie tak bardzo, mon ami, nie na tyle, by miało to znaczenie. – Nie sądzę, by sir William się z tym zgodził. – Może tak, może nie. A może się mylisz. – André uśmiechnął się sztucznie. – Nie opłaca się nigdy denerwować ministrów, co? Na ogół lepiej trzymać buzię na kłódkę. – Przeważnie tak. Co powiedziałeś temu tłumaczowi? – Podziękowałem mu. Mon Dieu, mój pęcherz mnie zabija. A co z twoim? – To samo – przyznał Tyrer, pewien, że André kłamie. Ale z drugiej strony, dlaczego miałby mówić prawdę? – rozważał, patrząc na sprawy z nowego punktu widzenia. André jest wrogiem, jeśli nie wrogiem, to konkurencją i dba o to, by przynieść korzyść Seratardowi, Francji i Poncinowi. To jest w porządku. O co mógł prosić w tajemnicy? O przekazanie wiadomości, tak, ale jakiej? Co to za tajna wiadomość? O co bym ja prosił w tajemnicy? – Poprosiłeś o prywatne spotkanie z panem Yoshim, co? – zaryzykował. – Z tobą i z monsieur Seratardem. Wyraz twarzy André Poncina nie zmienił się, lecz Tyrer zauważył, że kostki palców jego prawej dłoni, zaciśniętej na rękojeści galowej szpady, pobielały. – Phillipie – odezwał się cicho wysokim głosem – odkąd tu się znalazłeś, jestem dla

ciebie dobrym przyjacielem, pomogłem ci w podstawach japońskiego, przedstawiłem cię wszystkim, prawda? Nie wtrącałem się do tego, co dotyczy tego twego samuraja, Nakamy, prawda, choć powiedziano mi w tajemnicy, że ma on też inne imiona. Czyż nie… – Jakie inne imiona? – spytał Tyrer, nagle nie wiedzieć czemu zdenerwowany. – Co o nim wiesz? André ciągnął dalej, jakby Tyrer w ogóle nic nie mówił. – Nie próbowałem go wypytywać ani ciebie o niego, choć ostrzegłem cię przed Japończykami, wszystkimi… mamy dość czasu, byś mi o nim opowiedział, jeśli zechcesz… jak przyjaciel. Pamiętaj, jesteśmy po tej samej stronie, Phillipie, jesteśmy sługami, nie panami, jesteśmy przyjaciółmi, jesteśmy w Japonii, gdzie gai-jinowie naprawdę muszą sobie pomagać. Pomogłem ci, przedstawiłem cię Raiko, która skontaktowała cię z Fujiko, no nie? Miła dziewczyna ta Fujiko. Dobrze zachować trochę galijskiego realizmu, Phillipie, najlepiej, by prywatna informacja pozostawała prywatną informacją, strzeż się swego Nakamy i pamiętaj, co powtarzałem z tuzin razy: w Japonii istnieją tylko japońskie rozwiązania. Tuż przed zachodem słońca tego samego dnia Yoshi śpieszył ponurym, pełnym przeciągów kamiennym korytarzem w centralnej wieży zamku. Nosił kimono w swoich barwach, dwa miecze i płaszcz do konnej jazdy z kapturem. Co dwadzieścia kroków migały latarnie oliwne osadzone w żelaznych uchwytach tuż przy stanowiskach łuczniczych, które służyły także za okna. Na zewnątrz było chłodno. Przy końcu korytarza spiralna klatka schodowa wiodła do stajni poniżej. Yoshi zbiegł po schodach. – Stać! Kto… ach, wybacz, panie! – Wartownik się pokłonił. Yoshi skinął głową i szedł dalej. W całym zamku żołnierze, stajenni i służący przygotowywali się do spania lub do nocnej służby; zgodnie z powszechnym światowym zwyczajem kładli się do łóżek po zmroku. Tylko ludzie zamożni korzystali ze światła w nocy: mogli widzieć, czytać, bawić się. – Stój! Ach, przepraszam, panie. Wartownik ukłonił się, po nim następny i jeszcze następny. Na dziedzińcu stajennym, trzymając uprząż krótko przy łbach swych koni stało dwudziestu przybocznych strażników. Wśród nich był rybak Misamoto – fałszywy samuraj i Starszy. Teraz był ubrany nędznie, jak zwykły piechur, nie uzbrojony i przestraszony. Obok zbrojnych stały dwa małe zamknięte palankiny, wyjątkowo lekkie, przeznaczone do szybkiego transportu. Oba były osadzone na dwóch prętach, które umocowywano w specjalnej uprzęży; nie opodal czekały dwa osiodłane kucyki. Kopyta koni okręcono szmatami. Wszystko to stanowiło część planu ułożonego przed kilku dniami przez Yoshiego i Hosaki. Zasłona okienka jednego z palankinów odsunęła się. Yoshi ujrzał uśmiechniętą Koiko, która skłoniła głowę na powitanie. Okienko zamknięto. Dłoń Yoshiego zacisnęła się na rękojeści miecza. Przygotowany do zadania ciosu, odsunął drzwiczki na tyle, by upewnić się, że w środku rzeczywiście jest ta, której się spodziewał, i że siedzi sama. We wczesnej młodości ojciec wbił mu do głowy pierwsze prawo przeżycia, słowo po słowie: „Jeśli złapią cię nie przygotowanego, zdradzą nie przygotowanego, zabiją nie przygotowanego,

będzie to znaczyło, że zawiodłeś w swoich obowiązkach względem mnie i względem siebie samego. Wina obarczy wyłącznie ciebie, gdyż nie sprawdziłeś wszystkiego osobiście i nie przygotowałeś planów na każdą ewentualność. Nie ma usprawiedliwienia za porażkę – bogowie nie istnieją, jedynie karma!”. Posłał jej uśmiech mający dodać otuchy. Zasunął drzwi na miejsce i upewnił się, że drugi palankin jest wolny i gotowy do drogi. Usatysfakcjonowany, dał sygnał do wsiadania. Zrobiono to w zupełnej niemal ciszy, co go ucieszyło – rozkazał bowiem wcześniej, by ani uzbrojenie, ani uprząż nie zabrzęczały. Ostatnia przeprowadzona w milczeniu kontrola – nie wyczuł niebezpieczeństwa. W olstrze przy siodle tkwił nowy karabin, woreczek na amunicję był napełniony, jeszcze cztery karabiny wisiały na ramionach najbardziej zaufanych strzelców. Bezgłośnie wskoczył na siodło. Sygnał. Straż przednia i chorąży dźwigający osobisty sztandar Yoshiego ruszyli. Pojechał za nimi, a potem dwa palankiny i cała reszta ustawiły się na miejsca jako straż tylna. Posuwali się szybko i prawie bezdźwięcznie. Kierowali się ku umocnieniom oddalonym od głównej bramy i głównych przejazdów. Wszystkie posterunki kontrolne przepuszczały ich bez zatrzymywania. Zamiast skręcić w labirynt właściwego zamku, skierowali się ku dużemu budynkowi po stronie północnej wzniesionemu przy jednej z głównych fortyfikacji i silnie strzeżonemu. Gdy tylko rozpoznano Yoshiego, otworzono wysokie drzwi, by mógł wjechać. Wewnątrz znajdował się wielki, ogrodzony maneż z wysokim sklepionym sufitem i galerią dla widzów. Świeciło kilka pochodni. Drzwi zamknęły się za Yoshim. Pokłusował na czoło i żywo poprowadził jeźdźców przez łukowy przejazd naprzeciwko bramy, obok stajni i magazynów uprzęży. Wszystkie pomieszczenia były puste. Teren był wybrukowany, a powietrze przesycał zapach nawozu, moczu i potu. Za przejściem znowu zaczynała się ubita ziemia i drugi łuk wiódł na zewnętrzny, mniejszy maneż. U jego wylotu widniał skąpo oświetlony łukowy wyjazd. Yoshi przynaglił swego pewnie stąpającego kucyka, a potem gwałtownie go zatrzymał. Na galerii otaczającej maneż stali zwartą grupą milczący łucznicy. Żaden nie miał strzały w łuku, ale wszyscy znajdujący się na maneżu wiedzieli, że zginą – jeśli padnie odpowiedni rozkaz. – Ach, Yoshi-sama. – Ostry głos Noriego Anja wydobył się z półmroku ponad nimi i przez chwilę Yoshi był zdezorientowany. Potem zobaczył Noriego. Bez broni, siedział z tyłu balkonu, obok schodów. – Nie powiadomiłeś nas na dzisiejszym spotkaniu, że będziesz opuszczał zamek z uzbrojonymi ludźmi jak… jak kto? Jak ninja? Szmer gniewu przebiegł wśród ludzi Yoshiego, lecz on zaśmiał się, rozładowując napięcie wśród tych na górze i tych na dole. – Nie jak ninja, Anjo-sama, choć z pewnością jak najciszej. To niezły pomysł, by nieoczekiwanie sprawdzić obronę. Jestem strażnikiem zamku, tak jak jestem kuratorem shōguna. A pan? Czemu zawdzięczam tę przyjemność? – Sprawdza pan po prostu stan obronności? – Zabijam trzy gołębie jedną strzałą, owszem. – W słowach Yoshiego nie było już

wesołości i wszyscy, zaniepokojeni, zastanawiali się, dlaczego trzy i co ma na myśli. – A pan? Po co tylu łuczników? Może to zasadzka? Między krokwiami zahuczał gardłowy śmiech, denerwując wszystkich jeszcze bardziej. Dłonie zacisnęły się na broni, choć nikt nie zrobił jawnego ruchu. – Zasadzka? Och, nie, nie zasadzka… Straż honorowa. Gdy do mnie doszło, że planuje pan patrol i że zostaną owinięte kopyta… ci ludzie są tutaj tylko po to, by uczcić pana obecność i pokazać, iż nie wszyscy z nas śpią, a strażnik nie jest potrzebny. – Warknął rozkaz. Natychmiast wszyscy łucznicy pośpiesznie zbiegli po schodach i utworzyli dwa rzędy wzdłuż całego maneżu. Yoshi i jego ludzie znaleźli się między nimi. Łucznicy ukłonili się formalnie. Yoshi i jego ludzie odkłonili się, też formalnie. Nic jednak nie uległo zmianie, pułapka w dalszym ciągu mogła się zatrzasnąć. – Potrzebne panu karabiny… do badania obronności? – Właśnie Rada Starszych zaleciła wszystkim daimyō, by uzbroili się w nowoczesne bronie – oznajmił Yoshi głosem pozornie spokojnym, wewnątrz wrząc wściekłością, że ktoś zdradził jego plan, a on nie przewidział zasadzki. – To moje pierwsze karabiny nowego typu. Życzę sobie, by moi ludzie przyzwyczaili się do ich noszenia. – Mądrze, bardzo mądrze. Widzę, że pan też nosi taki karabin. Pan Yoshi musi nosić karabin osobiście? Wrząc z gniewu na to szyderstwo, Yoshi zerknął na karabin w olstrach. Nie cierpiał broni palnej i błogosławił mądrość swego imiennika, że ten w dniu, gdy został shōgunem, zdelegalizował jej import i produkcję. Czy nie dzięki temu właśnie, bardziej niż dzięki czemukolwiek innemu, mamy pokój przez dwa i pół stulecia, myślał ponuro. Karabiny to nikczemna broń tchórzy, godna śmierdzących gai-jinów; broń, która zabija z odległości tysiąca kroków, tak że możesz nigdy się nie dowiedzieć, kogo zabiłeś, ani nie poznać tego, kto ciebie zabija; broń, której każdy prostak, nisko urodzona osoba, maniak, ohydny zbój, mężczyzna czy kobieta może użyć bezkarnie przeciw każdemu, nawet przeciw najwyższemu panu, nawet przeciw najlepiej wyszkolonemu szermierzowi. Tak, a teraz ja muszę nosić karabin… gai-jinowie nas do tego zmusili. Szyderstwo Anja dzwoniło mu w uszach. Wyrwał karabin z olstra, odciągnął bezpiecznik, tak jak mu to pokazał Misamoto, wycelował, pociągnął za cyngiel; z ogłuszającym hukiem wystrzelił pięć kul w krokwie dachowe. Strzelba omal nie wyrwała mu się z rąk z niespodziewaną siłą. Wszyscy się rozpierzchli, nawet jego właśni ludzie, kilku z nich zrzuciły cofające się przestraszone kucyki. Anjo i jego strażnicy padli na ziemię w oczekiwaniu na dalszy ogień. Wszystkich poraziła szybkość, z jaką oddano strzały. W całkowitej ciszy czekali bez tchu, a gdy nic się nie stało, zdali sobie sprawę, że Yoshi po prostu demonstrował działanie broni. Dwa rzędy łuczników pośpiesznie, lecz czujnie uformowały się znowu wokół ludzi Yoshiego, którzy również ustawili się w szyku. Anjo i jego strażnicy powstali na nogi. – Co to ma wszystko znaczyć? – zakrzyczał starzec. Z największą nonszalancją, na jaką mógł się zdobyć, choć serce mu waliło, Yoshi

uspokajał swego kucyka. Powoli zabezpieczył broń skrywając radość z odniesionego sukcesu. Sam również był pod wrażeniem siły karabinu – strzelał już wcześniej do celu z muszkietów i paru staromodnych pistoletów pojedynkowych, lecz nigdy z karabinu odtylcowego na naboje. – Chciałem panu zademonstrować wartość jednej z tych strzelb. W pewnych okolicznościach są przydatniejsze niż miecze, zwłaszcza dla daimyō. – Był zadowolony, że jego głos brzmi spokojnie. – Na przykład, gdy wpadł pan w zasadzkę kilka tygodni temu, przydałaby się panu taka, ne? Roztrzęsiony Anjo opanował gniew, najzupełniej przekonany, że znalazł się w wielkim niebezpieczeństwie, a jego życie jest bezpośrednio zagrożone i równie pewien, że gdyby, tak jak planował, rozkazał aresztowanie Toranagi, zasypałby go grad kul – na wszystkich bogów, gdzie i jak ten pies nauczył się strzelać i dlaczego nie poinformowano mnie, że stał się w tym mistrzem? Przypomnienie incydentu z shishi było dodatkową publiczną zniewagą, gdyż ogólnie wiedziano, że nie wykazał się wtedy dzielnością: umknął w bezpieczne miejsce, w ogóle nie pojedynkował się z napastnikami, a gdy ujęto rannych, rozkazał, by ich zabito w niehonorowy sposób. – W pewnych okolicznościach, Yoshi-sama, być może, lecz wątpię, czy pański karabin bądź inne karabiny przydadzą się dzisiaj na coś. Bardzo w to wątpię. Mogę zapytać o pańskie plany? Czy zamierza pan odwiedzić nasze zewnętrzne umocnienia i powrócić? Czy może jeden z pańskich „gołębi” oznacza wyjazd? Obydwaj wiedzieli, że Yoshi nie ma prawa bez pozwolenia wjeżdżać i wyjeżdżać z terenu zamku. – To zależy od tego, co zobaczę na zewnątrz – oświadczył krótko Yoshi. – Mogę zdecydować, że powrócę na jakiś dzień do swoich posiadłości, a może nie… oczywiście, będę pana dokładnie o wszystkim informował. – Pański nawet kilkudniowy wyjazd źle się odbije na pracy Rady. Jest dużo do roboty, a pod pana nieobecność będziemy musieli sami podejmować decyzje. – Jak uznaliśmy dziś po południu, nie przewiduje się podejmowania żadnych ważnych decyzji, na szczęście bez wszystkich pięciu członków nie można ustalić nic, co miałoby zasadnicze znaczenie. – Są te uzgodnienia z gai-jinami. – To też zostało postanowione dziś po południu. Po odjeździe gai-jinów zebranie Rady, przynajmniej tym razem, było radosne i wesołe: wróg stracił twarz i kolejny raz go przechytrzono. Anjo, Toyama i Adachi gratulowali Yoshiemu, że tak po mistrzowsku przeprowadził tę całą konfrontację i zrozumiał naturę gaijinów. Zukumura mówił niewiele, tylko od czasu do czasu mruczał, jak ktoś słaby na umyśle. – To było bardzo sprytne, że rzuciłeś im ochłap, by pozbyć się ich i ich okrętów z Edo, a my tymczasem zmusimy do uległości Satsumę. Bardzo sprytne, Yoshi-sama. – Anjo zarechotał. – Jednocześnie odsunęliśmy na czas nieokreślony groźbę, że pojadą do Kioto,

no i zgodzili się, że należy obwiniać wyłącznie Satsumę. – Zatem wypowiadamy wojnę Satsumie? Dobrze! – oznajmił Toyama. – Nie, nie wojnę, są inne sposoby, by poskromić tego psa. – Anjo pysznił się świeżo zdobytą wiedzą. – Miałeś rację z tymi gai-jinami, Yoshi-sama. To ogromnie interesujące obserwować, jak te odrażające osoby nie potrafią skryć wzajemnej wrogości. – Razem z Toyamą obserwowali spotkanie zza podwyższenia. Ścianę zrobiono tam tak, by od strony wewnętrznej była przezroczysta. – Odrażający. Czuliśmy ich smród nawet przez ten ekran. Obmierźli. Kazałem, by wyszorowano pokój audiencyjny, a krzesła, na których siedzieli, zniszczono. – Wspaniale – powiedział Adachi. – Przez cały czas, gdy tam byłem, ciarki chodziły mi po skórze ze wstrętu. Yoshi-sama, czy mogę spytać o tę małpę Misamota? Czy naprawdę powtarzał ci to, co mówili gai-jinowie, wszystko, co mówili? Nie słyszałem ani słowa. – Nie wszystko – odpowiedział im wtedy. – Często rozmawiali w języku, którego nie rozumiał, jak sądzi po francusku. Dowodzi to jeszcze raz: musimy mieć zaufanych tłumaczy. Proponuję, byśmy natychmiast uruchomili szkołę językową dla naszych najzdolniejszych synów. – Szkołę? Jaką szkołę? – wymamrotał Zukumura, ale nikt nie zwrócił na niego uwagi. – Nie zgadzam się. – Podwójny podbródek Toyamy zadrgał. – Im bliższy dostęp będą miały nasze dzieci do gai-jinów, tym gorzej się zarażą. – Nie – powiedział Anjo. – Wybierzemy studentów osobiście, istotnie musimy mieć ludzi mówiących po barbarzyńsku. Przegłosujmy: rozkazać bakufu natychmiastowe utworzenie szkoły językowej. Uzgodnione? Dobrze, następna sprawa: list do gai-jinów. Będziemy kontynuować taktykę Yoshi-samy, dzień przed dostarczeniem listu powiemy im, że nadejdzie „tak szybko, jak to tylko możliwe”. Zgoda? – Przepraszam, nie – zaprotestował wtedy Yoshi. – Musimy zrobić coś zupełnie przeciwnego. Musimy dostarczyć list dokładnie o czasie i zapłacić im drugą obiecaną pod presją ratę też o czasie. Wytrzeszczyli na niego oczy. – List? – wymamrotał Zukumura. – Gai-jinowie powinni być stale wytrącani z równowagi – wyjaśnił cierpliwie Yoshi. – Oczekują, że będziemy zwlekać, więc nie będziemy zwlekać i wtedy uwierzą, że sto pięćdziesiąt sześć dni to także solidny termin, a oczywiście nie zostanie dotrzymany. Zaczniemy to opóźniać i opóźniać, mając nadzieję, że się wściekną. – Wszyscy śmieli się razem z nim, nawet Zukumura, choć nie rozumiał, dlaczego im tak wesoło. I dodatkowo ich rozbawiło, gdy Yoshi opowiedział, ile razy omal nie wybuchnął śmiechem podczas spotkania, gdy zrozumiał, jak wskutek niecierpliwości gai-jinowie burzą swoją i tak już złudną pozycję przetargową. – Bez psa zabójcy jego pan jest słaby jak szczenię, gdy ma do czynienia z człowiekiem z pałką. – Co? Człowiek z pałką? – spytał Zukumura, a jego oczy, podobne do oczu martwego dorsza, łypały nierozumnie. – Co za pies? Dobry humor Yoshiego zaczął się ulatniać, gdy uzmysłowił sobie, że teraz będzie musiał

już wiecznie znosić tego niedorozwiniętego umysłowo mężczyznę. Niemniej wyjaśnił Zukumurze, że wrogowie pozostają bezsilni, jeśli dla poparcia swych skarg nie mają ani mięśni, ani woli ich użycia. – Mięśni? Nie rozumiem, Yoshi-sama. Jakich mięśni? – Wojska – rzucił niecierpliwie Anjo. – Siła! Ich armaty i ich floty, Zukumuro. Och, zresztą nieważne! – Powinniśmy ich wykurzyć właśnie teraz, gdy nie dysponują flotą – rzekł z wściekłością starzec Toyama. – Są niewymownie aroganccy, mają nikczemne maniery, a co się tyczy ich rzecznika… Cieszę się, że nie musiałem być obecny, Yoshi-sama, chyba bym wybuchnął. Wypalmy to zło teraz. – Kogo? Kogo spalimy? – Bądź cicho, Zukumuro – powiedział ze znużeniem Anjo – po prostu głosuj, kiedy ci powiem. Yoshi-sama, zgadzam się z pańskim rozumowaniem. Wyślemy list i drugą część obiecanych im pod presją pieniędzy w uzgodnionym terminie. Wszyscy za? Dobrze. Następna sprawa: teraz, gdy już załatwiliśmy gai-jinów, a shōgun i księżniczka są bezpieczni na Drodze Północnej, nie będzie zbyt wiele do roboty przez jakiś tydzień. – Zgoda na ich wyjazd była błędem i to się na nas zemści – oznajmił Yoshi. – Co do tego mylisz się. Proszę cię, przygotuj plan, jak okiełznać tego psa Sanjira i całą Satsumę. Głosuję za tym, byśmy spotkali się za dwa tygodnie, chyba żeby coś się nieoczekiwanie wydarzyło… Później, wróciwszy na swe pokoje, Yoshi nie mógł wyobrazić sobie żadnego nieoczekiwanego wydarzenia, które wymagałoby jego obecności w Edo – nawet to drugie już, wyszeptane zaproszenie, by zwiedzić francuski okręt wojenny, zaproszenie, którego ani nie przyjął, ani nie odrzucił, nie było niczym pilnym. Tak więc postanowił natychmiast zacząć realizować plan, który ułożył z Hosaki. A teraz Anjo i jego łucznicy zagradzali mu drogę. Co robić? – Dobranoc, Anjo-sama – powiedział, podjąwszy decyzję. – Będę pana, jak zwykle, o wszystkim informował. Skrywając niepokój i mając wrażenie, że jest nagi, spiął konia ostrogą i pognał ku sklepionemu łukowato przejściu. Żaden z łuczników się nie ruszył, oczekiwali rozkazów. Ludzie Yoshiego i dwa palankiny ruszyli za nim. Wszyscy czuli się równie jak on bezbronni. Anjo obserwował, jak odchodzą. Wściekły. Gdyby nie te strzelby, zaaresztowałbym go, jak planowałem. Za zdradę, spiskowanie przeciw shōgunowi! Lecz nigdy nie stanąłby przed sądem: ach, tak mi przykro, ci durnie zabili go, gdy próbował umknąć sprawiedliwości. Nagły ból w jamie brzusznej zmusił go do szukania po omacku siedzenia. Baka doktorzy! Musi być jakieś na to lekarstwo, powiedział sobie i zaczął obrzucać w duchu przekleństwami Yoshiego i jego ludzi, którzy znikali pod łukowatym przejściem. Yoshi oddychał teraz swobodnie, pot strachu już go nie chłodził. Pocwałował dalej w głąb

fortyfikacji źle oświetlonymi korytarzami, mijał kolejne stajnie i magazyny uprzęży, aż dojechał do pokrytej drewnem ściany zamykającej korytarz. Ludzie zsiedli z koni i zapalili swe pochodnie od pochodni zamocowanych w ścianach. Yoshi wskazał szpicrutą gałkę z jednej strony ściany. Jego adiutant zsiadł z konia i ostro ją szarpnął. Cały segment ściany odchylił się na zewnątrz, odsłaniając tunel wystarczająco wysoki i szeroki, by dwóch jeźdźców mogło posuwać się obok siebie. Kiedy przejechały palankiny, a jego ostatni człowiek zamknął za sobą drzwi, Yoshi odetchnął z ulgą. Dopiero wtedy schował karabin do olstra. Gdyby nie ty, Karabin-san, myślał czule, byłbym już trupem, a w najlepszym razie więźniem. Widzę, że jednak czasami karabin jest lepszy niż miecz. Zasługujesz na imię – nadawanie imion szczególnym mieczom czy broni, a nawet skałom czy drzewom, było starym shintoistycznym obyczajem – nazwę cię „Nori”, co może znaczyć również „wodorost”… Nori Anjo. Niech mi to przypomina, że ocaliłeś mnie przed nim i że jedna z twoich kul należy się jemu: w głowę lub serce. – Iiii, panie – odezwał się jadący obok kapitan. – Wspaniale było patrzeć na pańskie strzelanie. – Dziękuję, lecz tobie i wszystkim ludziom nakazałem milczeć, dopóki nie pozwolę wam mówić. Jesteś zdegradowany. Idź na tył. – Przygnębiony mężczyzna oddalił się w pośpiechu. – Ty – zwrócił się Yoshi do następnego stopniem – jesteś teraz kapitanem. – Obrócił się w siodle i jechał dalej na czele. Powietrze w tunelu było zatęchłe. Tunel stanowił jedną z wielu sekretnych dróg ucieczki, które krzyżowały się pod zamkiem. Budowa zamku, trzech fos i piętrzącego się donżonu zabrała jedynie cztery lata – na prośbę shōguna Toranagi pracowało tu pięćset tysięcy ludzi – dzień i noc, honorowo zupełnie za darmo, dopóki wszystko nie zostało całkowicie ukończone. Podłoga tunelu schodziła w dół, skręcała to w jedną, to w drugą stronę, ściany gdzieniegdzie wykuto w skale, gdzieniegdzie obłożono cegłą; sufit w niektórych miejscach był podstemplowany, lecz na ogół w dobrym stanie. Ciągle w dół, lecz bezpiecznie. Ze ścian kapała woda, powietrze stało się chłodniejsze i Yoshi wiedział, że przechodzą pod fosą. Owinął się szczelniej płaszczem. Nie znosił tego tunelu, cierpiał z powodu klaustrofobii – spadek z czasów, gdy nie tak znów dawno temu razem z żoną i synami został na prawie pół roku zamknięty przez tairō Ii w przypominających lochy pokojach. Już nigdy nie dam się zamknąć, ślubował sobie, nigdy więcej. Podłoga zaczęła się wznosić; dojechali do odległego wylotu, skrytego we wnętrzu budynku. Była to bezpieczna kryjówka, dom należał do lojalnego wasala Toranagów. Teraz, uprzedzony wcześniej, wyszedł ich powitać. Yoshi czuł ulgę, że nie wyłoniły się dalsze kłopoty. Skinął na przednią straż, by wysforowała się na czoło. Noc była ładna. Kłusowali mniej znanymi zaułkami, aż znaleźli się na przedmieściach i przy pierwszej zaporze na Tōkaidō. Wrogo nastawieni strażnicy natychmiast złagodnieli, gdy zobaczyli sztandary Toranagi. Pośpiesznie otworzyli zaporę, skłonili się i zamknęli ją, zaciekawieni, lecz żaden z nich nie był aż tak głupi, by zadawać pytania.

Niedaleko za zaporą droga się rozgałęziała. Północna odnoga wiła się w głąb wyspy, ku górom, i zwykle po dwu- lub trzydniowej jeździe doprowadzała Yoshiego do jego zamku. Smoczego Zęba. Samurajowie ze straży przedniej z radością skręcili w tym kierunku – nie widywali swoich rodzin, narzeczonych i przyjaciół przez większą część roku. Po przejechaniu pół ligi, gdy zbliżyli się do wsi, gdzie było doskonałe miejsce do pojenia koni i gorące źródło, Yoshi zawołał: „Straż!” i gestem wezwał czołówkę orszaku do powrotu. Nowo mianowany kapitan eskorty zatrzymał konia tuż obok i już miał zapytać „Panie?” – lecz w porę się powstrzymał. Czekał. Yoshi wskazał pobliską gospodę, jakby podjął nagłą decyzję. – Tam się zatrzymamy. – Gospoda nazywała się „Siedem Sezonów Szczęścia”. – Nie ma już potrzeby zachowywać ciszy. Wybrukowany dziedziniec był czysty i starannie utrzymany. Właściciel, pokojówki i służący natychmiast pośpieszyli na zewnątrz z latarniami, kłaniali się i pomagali, zaszczyceni majestatem oczekiwanego gościa. Pokojówki otoczyły palankin, by zająć się Koiko, a gospodarz poprowadził Yoshiego do najlepszego i najbardziej odosobnionego bungalowu. Właściciel był schludnym, łysawym, lekko kulejącym starcem, niegdysiejszym samurajem, zwanym Inejin, który postanowił ogolić węzeł włosów i zostać karczmarzem. W rzeczywistości nadal był hatamotem – uprzywilejowanym samurajem – jednym z wielu szpiegów Yoshiego rozproszonych w okolicach Edo i drogi do Smoczego Zęba. Wraz z Yoshim poszedł nowy kapitan, świadomy swoich obowiązków, czterej samurajowie, a na końcu Misamoto z dwoma strażnikami. Kapitan od razu zatroszczył się o bezpieczeństwo budynku. Potem Yoshi usadowił się na werandzie na poduszce przy schodkach. Kapitan i inni samurajowie uklękli za nim na straży. Yoshi zauważył, że pokojówka, która przyniosła herbatę, miała świeżą twarz; wybrano ją starannie i to polepszało smak herbaty. Gdy stwierdził, że nadszedł czas, gestem odesłał pokojówki i sługi. – Proszę, przyprowadź ich tutaj, Inejin – rozkazał. Po kilku chwilach Inejin powrócił. Towarzyszyli mu dwaj gai-jinowie, poszukiwacze. Jeden wysoki, drugi krępy, obaj brodaci i wychudzeni. Wyglądali na twardych mężczyzn. Nosili poplamione grube ubrania i znoszone czapki. Yoshi przyglądał się im z ciekawością i niesmakiem, jakby patrzył na jakieś stworzenia raczej niż na ludzi. Obaj czuli się niepewnie. Przystanęli obok schodów, wybałuszając na niego oczy. – Pokłońcie się – polecił kapitan. Kiedy gapili się na niego bez zrozumienia, warknął na dwóch samurajów: – Nauczcie ich manier. W kilka sekund byli na kolanach, z twarzami przy ziemi. Przeklinali swą głupotę, że podjęli się pracy tak pełnej niebezpieczeństw. – Kurwa, o co chodzi, Charlie – powiedział kilka dni temu krępy górnik z Kornwalii po spotkaniu z Norbertem Greyforthem. – Co mamy do stracenia? Nie mamy nic do żarcia ani szmalu, ani roboty, nie ma co wziąć na ząb, chłopie. Na rany gościa, ani jeden bar w Yokopoko nie da nam piwa, łóżka, kęsa chleba, nie mówiąc już o jakiejś dziwce. Nie znajdziemy koi na żadnym statku. Utknęliśmy i jak tylko wylądują tu gliny z Australii albo

ci twoi z Frisco, to obu nas zakują. Ja zadyndam za wykoszenie kilku poszukiwaczy, co to się przypięli do działek, a ty za oszwabienie i postrzelenie paru cholernych bankierów. – Wierzysz temu psubratowi Greyforthowi? – Gdzie twój honor, stary kutasie? Podpisaliśmy mu papiery, nie? Zrobił, co mówił, w porządku gość, nie? Dał nam dwadzieścia dwa funciaki, co musieliśmy dać, coby nas nie zapudłowali, i jeszcze dwudziestkę w banku, jak wrócimy. Łopaty, proch i potrzebne graty i zaprzysiężony kontrakt przed księdzem, że mamy dostać dwie części z każdych pięciu, co wyślemy do Yoko, nie? Wszystko tak obiecał, nie? To lepszy gość, chociaż wszyscy tacy to krętacze. Wybuchnęli rubasznym śmiechem. – Racja, do cholery – przyznał Charlie. – A teraz poszukiwacze to my, nie? To my znajdujemy ziemię ze szmalem, nie? Na ziemi Japońców, myśmy są sami, nie? Możemy zwędzić parę kawałków, nie? I przeszmuglować je, co? Całe żarcie, wóda i to uczciwie przez rok, nasza własna pieprzona Yoshiwara za frajer i złoto Japońców. Ja na to idę, nawet jak ty nie. – Pozwól im usiąść i nie zrób im krzywdy. Misamoto! Misamoto natychmiast padł na kolana. Gdy tylko obaj mężczyźni go zobaczyli, ich niepokój częściowo ustąpił. – Czy to tych ludzi spotkałeś wczoraj w porcie? – Tak, panie. – Znają cię jako Watanabe? – Tak, jaśnie panie. – Dobrze. Nic nie wiedzą o twojej przeszłości? – Nie, panie, zrobiłem wszystko, tak jak kazałeś, wszystko i… – Powiedziałeś, że żeglarze w Nagasaki nauczyli cię angielskiego? – Tak, panie. – Dobrze. Teraz po pierwsze im powiedz, że będą dobrze traktowani i żeby się nie bali. Jak się nazywają? – Słuchajcie, wy dwaj, to jest boss, to pan Ota. – Misamoto powiedział tak, jak mu kazano nazywać Yoshiego. Obaj mężczyźni rozumieli jego prostacki amerykański slang. – Mówiłem wam, sukinsynom, macie się płaszczyć albo was popłaszczą. On mówi, że was dobrze traktować i chce znać wasze imiona. – Jestem Johnny Kornwalijczyk, a to jest Charlie Jank i dotychczas nie dostaliśmy nic do żarcia i picia, na rany Chrystusa! Misamoto przetłumaczył te nazwiska najlepiej, jak potrafił. – Masz im nic o mnie nie mówić i nie opowiadać, co robiłeś od czasu, gdy wydobyłem cię z więzienia – rozkazał Yoshi. – Pamiętaj, mam wszędzie uszy i dowiem się w razie czego. – Nie zawiodę cię, wielmożny panie. Misamoto głęboko się skłonił, skrywając nienawiść. Rozpaczliwie pragnął mu dogodzić, tak bardzo obawiał się o swą przyszłość.

– Dobrze. Przez chwilę Yoshi rozmyślał o tym mężczyźnie. Przez dwa miesiące, od kiedy wziął Misamota na służbę, wygląd rybaka zmienił się radykalnie. Teraz był gładko wygolony, czaszkę miał również wygoloną, a włosy uczesane na sposób samurajski. Narzucona mu czystość poprawiła znacznie jego prezencję i choć kazano mu nosić ubranie samuraja najniższej klasy, wyglądał jak samuraj i nosił oba miecze, jakby miał do tego pełne prawo. Miecze oczywiście były fałszywe – tkwiące w pochwach rękojeści pozbawiono ostrzy. Jak dotychczas Yoshi był z niego zadowolony, a kiedy zobaczył tego prostaka w ubraniu i kapeluszu Starszego, nie rozpoznał go. To dobra lekcja, pomyślał wtedy: jak łatwo wydać się tym, kim się nie jest! – Lepiej dla ciebie, żebyś nie zawiódł. Wy dwaj – zwrócił się do strażników Misamoto – jesteście odpowiedzialni za bezpieczeństwo tych mężczyzn. Jaśnie pani Hosaki dostarczy dodatkowych strażników i przewodników, ale wy dwaj jesteście odpowiedzialni za sukces całego przedsięwzięcia. – Tak, jaśnie panie. – Jeśli chodzi o tego fałszywego Watanabego – powiedział Yoshi łagodnym głosem, lecz nikt ze słuchających nie miał wątpliwości, że to rozkaz – macie go traktować jak samuraja, choć niskiego stopniem. Ale jeśli nie podporządkuje się wydanym rozkazom lub popróbuje ucieczki, zwiążecie mu ręce i stopy i przywleczecie do mnie, gdziekolwiek bym był. Odpowiadacie za niego. – Tak, jaśnie panie. – Nie zawiodę cię, jaśnie panie – powtórzył Misamoto z poszarzałą twarzą. Jego strach udzielił się obu górnikom. – Powiedz tym ludziom, że są całkowicie bezpieczni. A także że będziesz ich pomocnikiem i nauczycielem… żaden z was nie ma powodu do obaw, jeśli okażecie się posłuszni. Mam nadzieję, że ich poszukiwania zakończą się szybkim sukcesem, powiedz im to. – Boss powiada, że nie ma się co bać. – Więc dlaczego srasz w portki? – Sami się zesrajcie. Jestem… Mam być tu szefem, więc pilnujcie swych cholernych manier. – Lepiej sam pilnuj, bo jak będziemy sami, to każemy ci zeżreć własne jaja. Gdzie to zasrane żarcie, gdzie wóda i gdzie dziwki, co nam obiecano? – Dostaniecie niedługo i lepiej bądźcie grzeczni, gdy ci… faceci na was patrzą – powiedział ostrożnie Misamoto. – Oni są jak kot z pszczołą w dupie. I boss powiada, żebyście migiem znaleźli złoto. – Jeśli jest tam złoto, to go może znajdziemy, Wotinabey, stary kutasie. Jeśli go tam nie ma, to nie ma, prawda, Charlie? – Proszę mi wybaczyć, jaśnie panie, oni dziękują ci za twą dobroć – zwrócił się do Yoshiego Misamoto. Trochę mniej się teraz bał. Nagle uświadomił sobie, że jeśli ma im towarzyszyć, będzie pierwszym, który się dowie o odkryciu złota. – Obiecują jak

najszybsze znalezienie skarbu. Z pełnym szacunkiem pytają, czy mogliby dostać coś do jedzenia i picia i kiedy mogą zacząć. – Powiedz im dobitnie, że opłaca się być cierpliwym, opłaca się być uprzejmym i opłaca się być gorliwym. Naucz ich właściwych manier, jak się mają kłaniać i tak dalej. Ty jesteś za to odpowiedzialny. Kiedy Misamoto wykonywał polecenie, Yoshi przywołał adiutanta. Ten przyniósł dwie wykonane na polecenie Hosaki wierzchnie narzuty, jakby krótkie kamizelki z wiązaniami. Z przodu i z tyłu widniały na białym jedwabiu hieroglify głoszące: „Ten gai-jin jest osobistym sługą i poszukiwaczem, pod moją opieką, i ma prawo poszukiwać minerałów wszędzie na terenie moich ziem, pod warunkiem że towarzyszą mu oficjalni przewodnicy z odpowiednimi papierami. Rozkazuje się wszystkim udzielać im pomocy”. Na każdej wywieszce widniała pieczęć Yoshiego. – Powiedz, że mają to zawsze nosić i że to zapewni im swobodę ruchów. Wyjaśnij, co głoszą te napisy. Misamoto natychmiast wykonał polecenie i pokazał obu mężczyznom, jak mają nosić narzuty. Teraz już ostrożniejsi, udawali cierpliwość i pokorę, przeciwne ich charakterom i wychowaniu. – Charlie – szepnął Kornwalijczyk, poprawiając sznurki. Ledwo poruszał wargami przy mówieniu, jak większość byłych skazańców. Odsiedział cztery lata w oddalonych rejonach Australii za grabienie działek poszukiwaczy. – Kiedy się powiedziało „a”, trzeba powiedzieć pieprzone „b”. Amerykanin uśmiechnął się, coraz bardziej odprężony. – Mam nadzieję, stary, że zarobimy tu nie tylko na pieprzenie… Yoshi obserwował ich, a kiedy doszedł do wniosku, że wszystko jest w porządku, skinął na Misamota. – Weź ich ze sobą i poczekajcie na dziedzińcu. Gdy już odeszli, stosownie się kłaniając, tym razem bez pomocy, Yoshi odprawił wszystkich, z wyjątkiem Inejina. – Siadaj, stary przyjacielu. – Wskazał schody, gdzie staruszek mógł wygodnie usiąść. Lewe biodro miał zmiażdżone wskutek upadku z konia i teraz nie mógł klęczeć. – Dobrze. Mów, co nowego? – I dużo, i mało, jaśnie panie. – Przez trzy wieki przodkowie Inejina służyli tej gałęzi Toranagów. Jako hatamoto nie tylko się nie bał mówić prawdy, lecz owszem, był zobowiązany, by tak czynić. – Ziemię pilnie obrabiano i właściwie nawożono, lecz farmerzy mówią, że w tym roku będzie głód nawet tutaj, w Kanto. – Jak bardzo dotkliwy? – W tym roku będziemy potrzebowali ryżu z innych rejonów, a tam jest znacznie gorzej. Yoshi wspomniał, co mówiła mu Hosaki, i z aprobatą pomyślał o jej zdolności przewidywania i zapobiegliwości. Był również rad, że ma takiego wasala jak Inejin – to rzadkość spotkać człowieka, któremu można bezwzględnie ufać, a jeszcze rzadziej spotyka się kogoś, kto mówi prawdę, i to wynikającą z autentycznej wiedzy, a nie po to, aby się

wywyższyć. – Co jeszcze? – Wszyscy lojalni samurajowie aż kipią przepełnieni niecierpliwością z powodu impasu między bakufu a buntowniczymi panami z Zewnętrznych Królestw: Satsumy, Chōshū i Tosy. Samurajowie tamtych krajów są równie niezadowoleni, głównie z powodu codziennych problemów: coraz trudniej wyżyć z żołdu ustalonego sto lat temu, coraz trudniej płacić odsetki od wciąż wzrastających długów i kupować ryż i jedzenie po coraz wyższych cenach. – Inejin znał gruntownie ten problem, jako że większość jego rozgałęzionej rodziny, wciąż należącej do klasy samurajów, dotkliwie odczuwała te trudności. – Codziennie shishi zyskują zwolenników, jeśli nie jawnych, to skrytych. Wieśniacy są potulni jak należy, kupcy nie za bardzo, ale wszyscy, poza kupcami w Yokohamie i Nagasaki, pragną, by wypędzono gai-jinów. – A sonnō-jōi! – Jak wiele rzeczy na ziemi, jaśnie panie, to zawołanie bojowe jest po części do zaakceptowania, po części nie – rzekł starzec po chwili milczenia. – Wszyscy Japończycy nienawidzą gai-jinów, są oni gorsi od Chińczyków, nawet od Koreańczyków, wszyscy pragną, by odeszli; wszyscy czczą Syna Niebios i wierzą, że Jego życzenie, by ich wypędzić, jest czymś właściwym. Z dwudziestu ludzi, których tu przyprowadziłeś, dwudziestu, jak sądzę, popiera tę część sonnō-jōi. Tak samo jak i pan… zakładając oczywiście, że Shōgunat ma tylko doczesną władzę i że realizuje życzenia Syna Niebios, co zostało określone przez shōguna Toranagę. – Całkiem słusznie – zgodził się Yoshi, ale w swym najbardziej skrytym sercu wiedział, że gdyby to on miał władzę, nigdy nie dopuściłby do podpisania pierwszego Traktatu, a zatem cesarz nie mógłby się wtrącać w sprawy shōgunatu, a ludzie o nędznych umysłach, otaczający Syna Niebios, nie mieliby okazji, by mu podsuwać złe decyzje. Mimo to, w przeciwieństwie do ludzi sonnō-jōi, gdyby miał władzę, zaprosiłby do Nipponu niektórych gai-jinów. Lecz tylko na własnych warunkach. I tylko po to, by handlowali tym, czym on sobie życzy. Jedynie dysponując takimi flotami i działami, jakie mają oni, bylibyśmy w stanie nie dopuścić ich do naszych ziem, wypędzić ich z naszych mórz i wreszcie wypełnić nasze przeznaczenie: osadzić cesarza na Smoczym Tronie Chin. A wtedy, z potęgą milionów ich istnień i naszym bushidō, podporządkowalibyśmy sobie cały świat gai-jinów. – Mów dalej, Inejin. – Nie jest to coś, czego byś już nie wiedział, jaśnie panie. Wielu obawia się, że chłopiec shōgun nigdy nie stanie się mężczyzną; wielu niepokoi niezbyt mądra Rada Starszych; wielu jest zaszokowanych, że twoja sugestia, by Nobusada nie udawał się do Kioto jako petent, została odrzucona; wielu żałuje, że to nie ty, panie, rządzisz rōjū, by wymusić niezbędne zmiany: sprawić, by bakufu stali się nieprzekupni i rozsądni, i powstrzymać ten proces gnicia. – Shōgun to shōgun – odparł szorstko Yoshi – i wszyscy muszą popierać jego i jego Radę. Jest naszym panem lennym i musimy go popierać.

– Całkowicie się zgadzam, panie, po prostu jak najlepiej staram się przekazać opinię samurajów. Kilku pragnie, by zlikwidowano bakufu i Shōgunat. Ale przecież tylko garstka tępogłowych wierzy, że cesarz mógłby rządzić Nipponem bez shōgunatu. Nawet wśród shishi niewielu tak naprawdę sądzi, że z shōgunatem trzeba skończyć. – Więc? – Rozwiązanie jest oczywiste: jakaś mocna dłoń powinna przejąć władzę i rządzić tak, jak rządził shōgun Toranaga. – Inejin ułożył nogę wygodniej. – Proszę mi wybaczyć gadatliwość, panie. Czuję się ogromnie zaszczycony pańską wizytą. – Dziękuję ci, Inejin – powiedział Yoshi w zamyśleniu. – Nie słyszałeś, żeby jacyś daimyō gromadzili przeciw nam wojska? – Nie ma mobilizacji, jaśnie panie, nie w tym rejonie, choć słyszałem, ze Sanjiro postawił całą Satsumę w stan gotowości bojowej. – A Chōshū? – Jeszcze nie, ale Ogama znowu zwiększył liczbę wojsk w garnizonie utrzymującym Wrota, a także liczbę baterii na wybrzeżach Shimonoseki. – Ach! Jego holenderscy zbrojmistrze? Inejin skinął głową. – Szpiedzy mi donieśli, że Holendrzy szkolą jego puszkarzy, a w nowym arsenale Chōshū wytwarzają cztery sztuki dział miesięcznie. Posyłają je natychmiast na reduty. Wkrótce przez cieśninę nie da się przepłynąć. To ma dobre i złe strony, myślał Yoshi. Dobre, że jest taka możliwość, złe, że decyduje wróg. – Ogama planuje wzmożenie ataków na statki? – Powiedziano mi, że na razie nie. Ale rozkazał swoim bateriom, by zaczęły niszczyć wszystkie statki gai-jinów i zamknęły na stałe cieśninę, gdy tylko pośle im hasło. – Inejin pochylił się do przodu i rzekł cicho: – „Purpurowe Niebo”. Yoshi się żachnął. – Hasło shōguna Toranagi? – O tym właśnie szepczą. W głowie Yoshiego zapanował zamęt. Czy to znaczy, że podobnie jak mój przodek Ogama ma zamiar rozpocząć równie nagły i wszechstronny atak z zaskoczenia, by sięgnąć po najwyższą władzę? – Czy mógłbyś dostarczyć mi dowodów? – Z czasem. W każdym razie to jest aktualne hasło. A jeśli chodzi o prawdziwe zamiary Ogamy – Inejin wzruszył ramionami. – Ma teraz Wrota. Gdyby namówił Sanjira, by ten ślubował mu lojalność… Cisza nabrzmiewała. – Spisałeś się bardzo dobrze. – Jeszcze jeden ciekawy fakt, panie. Jaśnie pan Anjo cierpi na chorobę żołądka. – Oczy Inejina zabłysły mocniej, gdy zauważył, że Yoshi natychmiast się tym zainteresował. – Mój zaufany przyjaciel powiadomił mnie, że Anjo-sama potajemnie konsultował się z chińskim

doktorem. Ta choroba to postępujące gnicie i nie można jej uleczyć. Yoshi chrząknął; odczuł zadowolenie, ale też lodowate ukłucie niepokoju, że mógłby się zarazić tym samym – kto wie, w jaki sposób, w jakim miejscu. A może nosi to już w swych wnętrznościach; choroba czyha, by go powalić. – Ile czasu ma przed sobą? – Miesiące, może rok, nie więcej. Lecz powinieneś mieć się podwójnie na baczności, panie, gdyż mój informator powiada, że podczas gdy ciało gnije bez żadnych oznak zewnętrznych, mózg nie, po prostu błądzi nieubłaganie niebezpiecznymi ścieżkami. Stąd na przykład ta głupia decyzja, aby pozwolić księżniczce dominować, pomyślał Yoshi. W głowie szumiało mu od usłyszanych informacji. – Co więcej? – I jeszcze, panie, o shishi, którzy zabili w zamachu jaśnie pana Utaniego i jego kochanka. Ich przywódcą był Hiraga, ten sam shishi z Chōshū, który zaatakował pana Anja. – Ten, którego podobiznę rozesłano do wszystkich zapór? – Tak, panie. Nazwisko Hiraga podał, zanim umarł, shishi, którego schwytano. Prawdopodobnie fałszywe. Innym jego przydomkiem jest Otami. – Złapaliście go? – spytał z nadzieją Yoshi. – Nie, panie, jeszcze nie, i niestety straciliśmy po nim wszelki ślad, więc musi przebywać gdzie indziej. Prawdopodobnie w Kioto. – Inejin jeszcze bardziej ściszył głos. – Według pogłosek ma tam nastąpić kolejny atak shishi. Podobno wielu ich tam się zbiera. – Zabójstwo? – Nikt tego nie wie. Możliwe, że próba jeszcze jednego zamachu. Powiadają, że przywódca shishi o pseudonimie „Kruk” ich tam wezwał. Staram się odkryć, kto to taki. – Dobrze. Tak czy inaczej, shishi trzeba wytępić. – Yoshi myślał przez chwilę. – Może by ich nienawiść skierować przeciw Ogamie lub Sanjirze, prawdziwym wrogom cesarza? – To trudne, panie. – Czy wykryłeś, kto powiedział shishi o Utanim? O jego tajemnej schadzce? Inejin milczał przez moment. – To była pokojówka damy, panie. Szepnęła to mama-san, która przekazała wiadomości shishi. Yoshi westchnął. – A jeśli chodzi o damę? – Dama wydaje się poza podejrzeniami, panie. Yoshi znowu westchnął zadowolony, że Koiko nie była w to wmieszana, lecz w głębi duszy nie miał pewności. – Pokojówka jest teraz z nami, zajmę się nią. Postaraj się, by mama-san niczego nie podejrzewała, to może poczekać, dopóki nie wrócę. Czy wykryłeś tego drugiego szpiega, tego, który przekazuje gai-jinom informacje? – Nie ma pewności, panie. Powiedziano mi, że zdrajcą jest niejaki Ori, przynajmniej taki ma przydomek. Nie znam jego pełnego nazwiska, ale to shishi z Satsumy, jeden z ludzi Sanjira, jeden z dwóch zabójców na Tōkaidō.

– To nieudolność, zabić tylko jednego, kiedy cała czwórka była tak łatwym celem. Gdzie się podziewa teraz ten zdrajca? – Gdzieś w Yokohamie, panie, w Osiedlu gaj-jinów. Jest tajnym konfidentem młodego angielskiego tłumacza i Francuza, o którym mi pan mówił. – Ach, jego również – Yoshi znowu się zamyślił. – Uciszcie natychmiast tego Oriego. – Inejin skłonił się przyjmując rozkaz. – Co więcej? – To już koniec mego raportu. – Dziękuję. Spisałeś się doskonale. Yoshi dopił herbatę i pogrążył się w myślach. Światło księżyca rzucało dziwne cienie. Starzec przerwał milczenie. – Twoja kąpiel czeka, panie. Musisz być głodny. Wszystko już przygotowane. – Dziękuję, lecz noc jest piękna i wyruszę od razu. W Smoczym Zębie czeka mnie wiele pracy. Kapitanie! Natychmiast wszyscy się zgromadzili. Koiko i jej pokojówka pośpiesznie znów się przebrały w stroje podróżne i kurtyzana weszła do palankinu. Z należnym szacunkiem Inejin, jego służba, pokojówki i służący skłonili się gościowi. – Co z tym całym jedzeniem, które przygotowaliśmy? – spytała z wahaniem jego żona, okrągłolica, drobna kobieta, również pochodząca z samurajskiej rodziny. Pośpiesznie, lecz jak należało, kupiła przysmaki, by dogodzić ich lennemu panu podczas tej krótkiej wizyty. Zapłaciła dużo – wydała na ten posiłek ponad trzymiesięczny dochód ich gospody. – Sami to zjemy. – Inejin obserwował orszak, przemierzający uśpioną wioskę i znikający w oddali. – Dobrze, że go ujrzałem, to wielki zaszczyt. – Tak – potwierdziła i z szacunkiem podążyła za nim do środka. Noc była przyjemna, drogę oświetlało światło księżyca. Za wsią ziemny trakt skręcał ku północy wśród drzew. Co parę mil przechodził przez wioski. Yoshi znał te ziemie od dzieciństwa, gruntownie je zwiedził. Panowała cisza. O tej porze w nocy nikt nie podróżował prócz rabusiów, rōninów i elity. Orszak przeszedł w bród strumień o skąpo zarośniętych brzegach. Na drugiej stronie Yoshi rozkazał stanąć. Gestem przywołał kapitana. – Panie? – spytał oficer. Wszyscy czekali w napięciu. Yoshi obrócił się w siodle i wskazał południowy wschód – z powrotem ku wybrzeżu. – Zmieniłem plany – oznajmił, jakby to była decyzja nagła, a nie zaplanowana od wielu dni. – Teraz pojedziemy tędy, do Tōkaidō, lecz ominiemy trzy pierwsze zapory, a potem wjedziemy znów na drogę, tuż po świcie. Nie było powodu pytać, dokąd jadą. – Forsownym marszem, panie? – Tak. Bez dalszych rozmów. Prowadź! Sto dwadzieścia lig, dziesięć lub jedenaście dni. Potem Kioto i Wrota. Moje Wrota.

25 YOKOHAMA Tego samego dnia późnym popołudniem Hiraga dał nura za zapewniającą mu osłonę chatę stojącą na skraju Miasta Pijaków. Czekał tam na niego niski, niechlujny, zdenerwowany marynarz. – Dawaj szmal, koleś – powiedział mężczyzna. – Masz, forsę, co? – Tak. Pistoret, proszę? – Jednego dnia jezdeś wielki pan, a teraz jezdeś zgniłe zero. – Mężczyzna miał szpakowatą brodę i był podejrzliwy. Jeden paskudny nóż wisiał mu u pasa, drugi w specjalnej pochwie na przedramieniu. Hiraga po raz pierwszy spotkał tego człowieka na plaży, nosił wtedy swoje europejskie ubranie dostarczone przez Tyrera. Dzisiaj miał na sobie brudną roboczą wełnianą bluzę, spodnie z grubej tkaniny i zdarte buty. – Co jest grane? Hiraga nie zrozumiał i wzruszył ramionami. – Pistoret, proszę. – Chodzi o rewolwer? Mam w dechę rewolwer. – Rozbiegane oczka omiotły spojrzeniem zarośnięty chwastami, zarzucony odpadkami teren między Miastem Pijaków a japońską wsią – teren nazywany przez miejscowych Ziemią Niczyją – ale nie dostrzegły żadnych obcych obserwatorów. – Gdzie forsa? – spytał ponuro. – Piniędze, psiakrew, meksy! Hiraga sięgnął do kieszeni bluzy. Czuł się niewygodnie i dziwacznie w tym zakupionym specjalnie na dziś ubraniu. W dłoni zabłysły mu trzy srebrne meksykańskie dolary. – Reworwer, proszę. Marynarz niecierpliwie sięgnął za koszulę i pokazał kolta. – Dam go, jak mi dasz piniędze. – Kura, proszę? Mężczyzna sięgnął do kieszeni spodni. W rozwiniętej brudnej szmacie leżało około tuzina naboi. – Interes to interes, a jak mówię, to mówię. Marynarz wyciągnął rękę po pieniądze, ale zanim zdołał je wziąć, dłoń Hiragi się zamknęła. – Nie kradzież, tak? – Jasne, że nie zwędziłem, co ty, na litość boską! Hiraga rozwarł pięść. Marynarz pazernie pochwycił monety i starannie sprawdził, czy nie są obcięte lub podrobione. Jego rozbiegane chytre oczka cały czas lustrowały okolicę. Kiedy uznał, że wszystko jest w porządku, przekazał Japończykowi kolta z nabojami i wstał. – Nie daj się z nim złapać, bo zadyndasz, koleś. Oczywiście, że jest kradziony. Zaśmiał się szyderczo i pobiegł chyłkiem; przypominał szczura.

Hiraga pochylił się i wrócił do stosunkowo bezpiecznej japońskiej wioski – bezpiecznej, jeśli hultaje i pijacy nie rozrabiali. Mieszkańców wioski nie chronili strażnicy ani policja. Tylko od czasu do czasu główną ulicą przechodził patrol armii lub floty, ale w wypadku burdy rzadko brał stronę wieśniaków. Doprowadzenie do tej transakcji zajęło Hiradze wiele dni – oczywiście nie mógł prosić o pomoc Tyrera, a w Yoshiwarze nikt nie miał broni. – Tylko gai-jinowie ją mają, Hiraga-san, tak mi przykro – wyjaśniła Raiko zaniepokojona. – To niebezpieczne dla cywilizowanej osoby, gdyby ją z tym złapali. – Jeśli mój kuzyn chce mieć broń, to mu ją załatw, Raiko – powiedział Akimoto szczerząc zęby. – Możesz wszystko załatwić, ne? Jako zapłatę wezmę cię do łóżka… za darmo. Uchylił się, kiedy rzuciła w niego poduszką. Roześmieli się oboje. – Ach, Hiraga-san, tak mi przykro – oznajmiła Raiko poruszając wachlarzem. – Błagam pana o zabranie tego niegrzecznego człowieka, dwie moje dziewczyny już poprosiły o dzień wolnego, by ukoić swoje jin po napadzie jego jang… – Może powinieneś zmienić decyzję – powiedział poważnie Akimoto, kiedy zostali sami we dwóch. – Pozwól, bym spróbował namówić Oriego, by się z nami spotkał. Hiraga potrząsnął głową. Był rad z towarzystwa swego dobrodusznego kuzyna. – Ori ma rewolwer i użyje go przeciw nam, gdy tylko nas zobaczy. Wszelkimi sposobami próbowałem go wywabić z Miasta Pijaków i nie udało mi się. Zasadzę się na niego z bronią i zaatakuję. Wszyscy posądzą o to jakiegoś gai-jina. Wkrótce Ori znowu spróbuje dopaść tej dziewczyny, a wtedy będę tu skończony. – Może zmęczy się czekaniem. Ludziom z wioski kazano na niego baczyć i najsurowiej zabroniono przemycania go do Osiedla drogą morską. – Któż by ufał chłopom? – Kiedy zdobędziesz rewolwer, pozwól, żebym ja to zrobił – rzekł poważnie. Akimoto był znacznie wyższy od Hiragi. Gdy tu wreszcie przybył, nie poznał Hiragi, co zrobiło na nim tak duże wrażenie, że również ściął włosy. Hiraga, udając przejezdnego chińskiego kupca z Hongkongu, zaczepił na plaży jakiegoś marynarza. Dobili interesu pod jednym warunkiem wstępnym: żeby rewolwer nie był kradziony. Ale oczywiście, wiadomo było, że będzie kradziony… Akimoto czekał na Hiragę w bocznej uliczce wioski przed chatą, którą wynajęli na miesiąc. – Iiii, kuzynie, proszę, wybacz mi – powiedział ze śmiechem Akimoto – nie muszę pytać, czy go masz, ale wyglądasz tak zabawnie w tym ubraniu, że gdyby nasi towarzysze shishi cię zobaczyli… Hiraga wzruszył ramionami. – W ten sposób mogę uchodzić za jednego z kulisów gai-jina z jakiegoś tam kraju. Kulisi wszelkiej maści i wszyscy gai-jinowie w Mieście Pijaków się tak ubierają. – Poprawił spodnie, które uwierały go w kroczu. – Nie mogę zrozumieć, jak mogą przez cały czas nosić na sobie takie ciężkie ubrania, takie ciasne spodnie i bluzy. A kiedy jest gorąco,

iiii, to straszne, pot leje się z ciebie strumieniami. – Rozmawiając, sprawdzał działanie kolta, ważył go w dłoni, celował. – Ciężki. – Sake? – Dziękuję. Chyba sobie odpocznę do zachodu słońca. – Naładował rewolwer. Pociągnął trochę sake i położył się, zadowolony z siebie. Zamknął oczy. Rozpoczął medytację. Kiedy się uspokoił, pozwolił swym myślom dryfować. Po chwili spał. Zbudził się o zachodzie słońca. Akimoto wciąż pełnił straż. Hiraga spojrzał przez okienko. – Nie będzie dziś burzy ani deszczu – orzekł, a potem wyciągnął chustę i obwiązał ją dokoła głowy, jak to widział u gai-jinów z niskich klas i marynarzy. – A teraz co? – Akimoto nagle przejął lęk. – Teraz Ori – powiedział Hiraga, chowając broń za pasem – teraz Ori. Jeśli nie wrócę, ty go zabijesz. Wieśniacy na ulicach przeważnie go nie rozpoznawali, a ci, którzy go rozpoznali, kłaniali się nerwowo, nie jak samurajowi, ale jak gai-jinowi, zgodnie z tym, co im przykazano. W jego europejskim stroju większość gai-jinów wzięłaby go za jeszcze jednego kupca eurazjatyckiego lub chińskiego z Hongkongu, Szanghaju czy Manili. Jego ubranie świadczyło o pozycji i bogactwie. – Nie zapominaj, Nakama-san – stale ostrzegał go Tyrer – że eleganckie ubranie nie ochroni cię przed napastowaniem i obelgami ze strony rozmaitych mętów, jeśli pójdziesz sam do Miasta Pijaków czy gdziekolwiek indziej. Gdy shoya zawiadomił, że Ori go nie posłuchał, Hiraga wybiegł gniewnie szukać dawnego towarzysza w Mieście Pijaków. Miał wtedy na sobie ubranie od Tyrera. Prawie natychmiast osaczyła go hałaśliwa grupa podpitych mężczyzn; zaczęli drwić i przeklinać, a potem go zaatakowali. Tylko dzięki znajomości jujitsu, sztuki obcej gai-jinom, wyszedł z opresji. Wycofał się, wrząc z gniewu i zostawiając za sobą dwie rozbite głowy i jednego człowieka zupełnie unieruchomionego. – Dowiedz się dokładnie, gdzie przebywa Ori-san! Natychmiast! – rozkazał shoyi. – Co robi i jak żyje. Następnego dnia shoya narysował prymitywną mapę. – Dom znajduje się tutaj, w tym rogu, zwrócony frontem do morza, obok przystani. Śpią w nim i piją osoby bardzo niskiego stanu. Ori-san wynajmuje pokój i jak mi mówiono, płaci podwójną stawkę. To bardzo nieciekawe miejsce, Hiraga-san, pełne złych ludzi. Nie możesz pójść tam nie przygotowawszy sobie jakiegoś planu. Czy to takie ważne, by stąd wyjechał? – Tak. To duże ryzyko dla waszej wioski, że on tu mieszka. – So ka! Dwa dni później shoya powiedział mu, że tej nocy dom Oriego spłonął; w ruinach znaleziono szczątki trzech mężczyzn. – Mówiono mi, że jednym z nich był jakiś „tubylec” – powiedział swobodnie shoya. – Szkoda, że cały ten plugawy teren nie został zniszczony, razem ze wszystkimi

przebywającymi tam gai-jinami. – Właśnie. Tak więc życie znowu stało się spokojne. Hiraga nadal spędzał czas z Tyrerem, zadowolony, że go uczy i sam się wielu rzeczy dowiaduje, nieświadom tego, jak ogromnie ważne są jego informacje dla Tyrera, sir Williama i McFaya. Pewnego razu spędził z Tyrerem pół dnia na brytyjskiej fregacie. To, co ujrzał, wstrząsnęło nim i umocniło go w postanowieniu, by dowiedzieć się, jak ci pogardzani przez niego ludzie mogli wynaleźć i wyprodukować takie niewiarygodne maszyny i okręty, jak ten nikczemny lud z takiej malutkiej wyspy, mniejszej od Nipponu – jeśli znowu wierzyć słowom Tyrera – mógł zgromadzić ogromne bogactwa i posiadać tak wiele statków, armii i fabryk i jednocześnie opanować wszystkie drogi morskie i znaczną część świata gai-jinów. Tej nocy zalał się w sztok; myśli mu się kłębiły – to błądziły po szczytach, to za chwilę spadały w przepaść. Jego wiara w absolutną niezwyciężoność bushidō i Krainy Bogów została mocno podważona. Wieczory spędzał przeważnie z Akimotem w Yoshiwarze lub ich wioskowej melinie; snuł plany, dzielił się swoją wiedzą na temat gai-jinów, ale nie ujawniał swego niepokoju. Bezustannie zaciskał sieć wokół Tyrera, zabawiając się nim. – Ach, tak mi przykro, Taira-san, kontrakt Fujiko zabiera wiere tygodni, z Raiko trudno się targować, kontrakt drogi, ma wieru krientów, wieru, tak mi przykro, ona zajęta dzisiaj, może jutro… Dwa tygodnie temu, ku wściekłości Hiragi, shoya odkrył, że Ori nie zginął w pożarze. – Tak mi przykro, Hiraga-san, ale powiedziano mi, że Ori-san stał się nagle bogaty, wydaje jak daimyō. Teraz zajmuje kilka pokoi w innym szynku. – Ori bogaty? Jak to możliwe? – Przepraszam, ale nie wiem, panie. – Ale przecież wiesz, gdzie znajduje się ten nowy dom? – Tak, panie, tutaj, oto mapa, przepraszam, że… – Nie szkodzi – przerwał mu wściekły Hiraga – dziś w nocy spalcie go znowu. – Przepraszam, Hiraga-san, tym razem to nie będzie łatwe. – Shoya miał minę skruszoną, w duchu był równie wściekły jak Hiraga, że to pierwsze, tak proste działanie nie rozwiązało kwestii szalonego rōnina; tym bardziej wściekły, że sam za wszystko zapłacił. – Dom jest odizolowany i wydaje się, że jest strzeżony przez wielu gai-jinów. Hiraga z lodowatym spokojem rozważał sytuację. Przez jednego z wieśniaków, sprzedawcę ryb w Mieście Pijaków, posłał Oriemu przymilny list. Pisał o tym, z jaką radością usłyszał, że Ori żyje, że nie zginął w okropnym pożarze, jak to mówiono. Cieszy go także, że doskonale się Oriemu powodzi. Pytał, czy mogliby się spotkać tego wieczora w Yoshiwarze, jako że Akimoto chciałby przedyskutować wielce ważne sprawy shishi. Ori odpowiedział natychmiast: „Ani w Yoshiwarze, ani nigdzie. Nie ma mowy, dopóki nie zostanie wykonany nasz plan sonnō-jōi: dziewczyna martwa, Osiedle spalone. Jeśli przedtem ty, Akimoto czy jakiś inny zdrajca ośmielicie się podejść do mnie blisko, zostaniecie zastrzeleni”.

– Zdaje sobie sprawę, że pożar nie był przypadkowy – zauważył Akimoto. – Oczywiście. Skąd ma pieniądze? – Mógł je tylko ukraść, ne? Na kolejne listy przychodziła ta sama odpowiedź. Próba otrucia nie powiodła się. Hiraga kupił więc rewolwer i ułożył plan. Dziś nadszedł właściwy moment. Noc była idealna. Ostatnie promienie słońca prowadziły go przez Ziemię Niczyją i po śmierdzących ulicach usianych niebezpiecznymi wybojami. Minęło go kilku ludzi, prawie na niego nie patrząc, czasami tylko przekleństwem spędzali go z drogi. Ori sięgnął na chybił trafił do leżącego na stoliku przy łóżku woreczka z monetami i wyciągnął jedną. Obcięty meks, obecnie wart połowę swej wartości. Choć było to pięć razy więcej od uzgodnionej ceny, wręczył monetę nagiej kobiecie. Jej oczy zabłysły, dygnęła w ukłonie, mamrocząc w kółko uniżone podziękowania. – Jezdeś prawdziwy gość, kochasiu. Patrzył roztargniony, jak kobieta wciąga postrzępioną starą sukienkę. Zastanawiał się zdumiony, co on tutaj robi. Wszystko w tym pokoju napawało go wstrętem: łóżko, dom i całe to miejsce, a również blade ciało tej kobiety obcej rasy, obwisłe pośladki, które miały – jak wcześniej fantazjował – uśmierzyć ogień przyprawiający go o szaleństwo. Stało się przeciwnie: tylko zaostrzyło to jego pożądanie; nie można tego było w żaden sposób porównać z NIĄ. Kobieta nie zwracała na niego uwagi. Wykonała swą pracę, pozostały tylko do wymamrotania zwyczajowe podziękowania i kłamstwa na temat sprawności mężczyzny – w tym przypadku nawet nie kłamstwa, gdyż to, czego nie dostawało jego narządowi jeśli chodzi o wielkość, Ori nadrabiał siłą i wigorem. Trzeba było jeszcze wyjść i zachować swą świeżą fortunę nie narażając się na dalsze kłopoty. Sukienka zwisała na jej chudych, nagich ramionach i omiatała wytarty dywan, który częściowo przykrywał nie heblowane deski podłogi. Porwana halka. Nie nosiła majtek. Gładkie brązowawe włosy i mnóstwo różu. Wyglądała na czterdziestkę, a miała lat dziewiętnaście – łobuziara z Hongkongu, wychowująca się na ulicy, rodzice nieznani, sprzedana osiem lat temu przez macochę do „Domu Wanczaj”. – Chcysz, bym wróciła jutro? Chcysz? Wzruszył ramionami i wskazał na drzwi. Zranione ramię już się zagoiło i doszło do najwyższej możliwej formy. Nigdy nie osiągnie dawnej siły ani szybkości we władaniu mieczem, lecz wystarczy to w starciu z przeciętnym szermierzem i wystarczy, by posługiwać się pistoletem. Jego derringer leżał na stole, zawsze w zasięgu ręki. Kobieta zmusiła się do uśmiechu i wycofała, mamrocząc podziękowania, zadowolona, że uniknęła bicia lub obrzydliwych praktyk, których się bała. – Nie martw się, Gerty – pocieszała ją burdelmama. – Kitajce są jak wszyscy inni, a ten sukinsyn ma szmal, więc daj mu, co chce, daj mu to szybko, jest bogaty, więc daj mu dobrze. Nie musiała robić nic szczególnego – stoicko znosiła jego gorączkowe miotanie się i wydawała tylko nieodzowne pomruki udawanej przyjemności.

– Do następnego, kochasiu. Wyszła, schowała meksa w poplamiony stanik, który ledwie zakrywał jej sflaczałe piersi. Zacisnęła w dłoni monetę wartą dwadzieścia razy mniej. Na zewnątrz czekał na podeście schodów Timee, brutalny eurazjatycki marynarz, krwi mieszanej, głównie jednak chińskiej. Zamknął drzwi i schwycił ją. – Trzymaj pysk, ty francowata kurwo – zasyczał, siłą rozwierając jej dłoń i biorąc monetę. Potem przeklął ją gardłowo po chińsku i po angielsku za ten nędzny zarobek: – Ajajaj, dlaczego nie zadowoliłaś szefa? – Wymierzył jej policzek, a ona potknęła się i omal nie spadła ze schodów. Gdy była bezpieczna, odwróciła się i przeklęła soczyście i z nienawiścią. – Powiem mamci Fortheringill na ciebie, ona ci da! Timee splunął za nią, zapukał i znowu otworzył drzwi. – Musume dobry, szef, heja? – spytał z obłudną grzecznością. Ori siedział przy zniszczonym stole obok okna. Miał na sobie koszulę z grubego sukna i spodnie do kolan, łydki i stopy gołe, w pochwie przy pasie krótki sztylet. Woreczek z monetami leżał na stole. Zauważył, jak oczy tamtego zwężają się na widok pieniędzy. Niedbale wyciągnął jeszcze jednego meksa i rzucił barczystemu mężczyźnie. Ten złapał go wprawnie, z szacunkiem pochylił głowę i uśmiechnął się z przymusem. Kilka zębów, które mu jeszcze pozostały, było połamanych i żółtych. – Dzięki, pane. Żryć? – Potarł się po wielkim brzuchu. – Żryć, wakarimasu ka? – Porozumiewali się językiem gestów i odrobiną pidginu; on był głównym ochroniarzem, drugi obserwował z baru dolne piętro, a trzeci czuwał w uliczce. Ori potrząsnął głową. – Nie – odparł, używając zasłyszanego słowa. – Piw-u – dodał i odprawił go gestem. Kiedy został sam, popatrzył przez okno. Szyba była popękana, upstrzona przez muchy i wybita w rogu. Okno wychodziło na oblazłą fasadę innego zdezelowanego hotelu oddalonego o dziesięć stóp. Powietrze śmierdziało i Ori czuł brud na skórze. Przejmował go wstręt na myśl o tamtym kobiecym ciele w spoconym, bliskim dotyku, bez szans na cywilizowaną japońską kąpiel po wszystkim. Owszem, mógłby z łatwością wykąpać się w wiosce, kilkaset jardów dalej, za Ziemią Niczyją. Ale wtedy ryzykowałby, że natknie się na Hiragę i jego szpiegów. Tylko na to czekają, pomyślał. Hiraga i Akimoto, i wieśniacy; wszyscy zasługują na ukrzyżowanie jak pospolici zbrodniarze za to, że próbują przeszkodzić w wykonaniu mego wielkiego projektu. Męty! Ośmielili się wzniecić pożar, w którym miałem zginąć, poważyli się zatruć rybę… iiii, karma, że kot ją ukradł, zanim zdołałem mu przeszkodzić, i w kilka chwil umarł, wymiotując. Od tego czasu jadał rzadko, wyłącznie ryż, który własnoręcznie przyrządzał w garnku na ruszcie, z odrobiną pokrajanej ryby lub mięsa, przygotowanych dla innych stołowników i klientów baru. Żeby się dodatkowo zabezpieczyć, kazał, by Timee kosztował tych potraw w jego obecności. Jedzenie jest obrzydliwe, to miejsce jest obrzydliwe, ta kobieta obrzydliwa i zanim

zwariuję, wytrzymam tu najwyżej jeszcze kilka dni. Potem popatrzył na woreczek z monetami i wargi rozchyliły mu się w ironicznym uśmiechu. Tej nocy gdy wybuchł pożar w tamtej ruderze, Ori spał na koi w małej, nędznej i brudnej alkowie z tyłu baru. Wydał na to resztkę pieniędzy. Znacznie wcześniej, nim w gospodzie obudzili się inni, zmysły Oriego wyostrzone w jakichś dwudziestu pożarach, które przeżył od czasów dzieciństwa, ostrzegły go o niebezpieczeństwie. Otworzywszy oczy zobaczył, że płomienie liżą już drewniane schody ponad nim i zauważył, jak ktoś wrzuca do głównej sali baru banię oleju z płonącą szmatą zatkniętą w szyjce. Przerażony pies pędził susami w dół schodów. Na dole dołączył do dwóch kotów szukających gorączkowo drogi ucieczki. Zwierzęta w trójkę zaczęły miotać się po pokoju, przewracając butelki z alkoholem, które rozbijały się na wyłożonej kamieniami podłodze, podsycając płomienie. Z zatłoczonego pokoju na górze zaczęły dochodzić wrzaski. Półnadzy mężczyźni w panice spływali kaskadą po schodach. Kiedy wypadali na ulicę, lizały ich płomienie. Jęzor ognia wzleciał w górę po suchych jak hubka ścianach i balustradzie schodów. W sali baru zrobiło się piekielnie gorąco, powietrze parzyło, wywołany żarem podmuch rozniecał morderczy żar. Odrzwia frontowych drzwi zapłonęły wściekle, płomienie utworzyły ścianę. Mężczyźni pędzili wśród ognia na złamanie karku po schodach, wrzeszcząc i depcząc się wzajemnie w panice. Na kilku z nich płonęło ubranie, które w pośpiechu na siebie zarzucili. Od chwili wzniecenia pożaru upłynęły zaledwie minuty, lecz ogień wziął już całkowicie we władanie skazany na zagładę budynek. W swoim kąciku Ori nie czuł strachu. Wiedział, jak postępować w czasie pożarów. Schylony tuż nad podłogą, bezpieczny poza kłębiącym się dymem, usta zakrył natychmiast zmoczoną w piwie szmatą. Drogę ucieczki zarejestrował automatycznie w chwili, gdy pierwszy raz wszedł do tego pomieszczenia. Wymogi bezpieczeństwa mówiły, by nie poddawać się panice – droga ewakuacji prowadziła przez małe, zamknięte okiennicami okienko, położone daleko od schodów, wychodzące na tylną uliczkę. Właśnie miał zamiar zerwać się i pobiec, gdy zobaczył korpulentnego właściciela gospody w koszuli nocnej i szlafmycy, w towarzystwie innych przerażonych ludzi; ściskał pod pachą żelazną kasetę i przedzierał się w dół schodów. Wściekle zepchnął w płomienie innego człowieka, który zagradzał mu drogę, ale za chwilę te same płomienie zamieniły go w wyjącą pochodnię i wraz z dwoma jeszcze ludźmi pogrzebały w płonącym zawalisku schodów, które runęły, skutecznie odcinając drogę ucieczki. Kaseta wypadła z bezradnych rąk i rąbnęła o podłogę. Jeden z mężczyzn, poważnie poparzony, wytoczył się z ognia ku wyjściu. Płomienie łapczywie pochłonęły właściciela i dwóch innych ludzi i zdawały się równie łapczywie sięgać po kasetę. Ori rzucił się bez wahania przez ogień, złapał kasetę i pomknął do okna. Z łatwością rozepchnął przegniłe okiennice i znalazł się bezpieczny na świeżym powietrzu w uliczce na tyłach gospody. Skulił się i pobiegł do płotu naprzeciwko, sforsował go i wciąż pochylony, pobiegł zygzakiem przez Ziemię Niczyją ku opuszczonej studni. Kiedy już się tam znalazł wraz ze swoim ciężarem, spojrzał czujnie do tyłu. Płomienie

strzelały ku niebu. Ludzie miotali się krzycząc i przeklinając. Dwóch mężczyzn skoczyło z górnych okien gospody. Inni niosąc wiadra z wodą zaczęli polewać sąsiednie szopy i budynki, wołając o pomoc. Oriego nikt nie zauważył. Kiedy hałas się wzmógł na tyle, by zagłuszyć jego działania, Ori znalazł żelazny pręt, podważył wieko kasety i otworzył ją, cały czas odpędzając roje komarów i nocnych owadów. Na widok ukrytego w środku skarbu krew uderzyła mu do głowy. Szybko wepchnął dwa woreczki z monetami do kieszeni spodni, a trzeci w kieszeń bluzy. Bardzo starannie zakopał kilkanaście pozostałych woreczków, a w jeszcze innym miejscu – kasetę. Następnego ranka wędrował po Mieście Pijaków, aż znalazł nową gospodę, z dała od wypalonych ruin. Dziesięć meksów do dłoni właściciela i waga monet pozostałych w woreczku poskutkowały – Ori od razu dostał duży pokój, który sam wybrał, i zyskał usłużność karczmarza. Mężczyzna o głęboko osadzonych świecących niebieskich oczach – zupełnie jak jej oczy, pomyślał Ori, czując nagły przypływ krwi w lędźwiach – wskazał na woreczek. – Zarąbią cię z tym towarem, młody żółtku. Ori nie zrozumiał słów, ale ich sens stał się jasny, kiedy mężczyzna przedstawił mu Timeego. Pojął również, że jeśli Timee zostanie należycie opłacony, właściciel też należycie opłacony, będzie miał tu zapewnione absolutne bezpieczeństwo, na ulicy również, a kiedy wyjdzie, nikt nie ośmieli się wkroczyć do jego pokoju. Chcąc się ubezpieczyć, gdyż zdawał sobie sprawę, że ryzykowne jest obdarzenie tych ludzi zaufaniem, Ori z pomocą gestów cierpliwie objaśnił, że te dwa woreczki są jedynie drobną cząstką jego bogactw, których strzegą pilnie w wiosce, i że jest gotów hojnie płacić za ochronę i za wszystko, czego zażąda. – Ty jesteś szef, po prostu mów, co ci trza, a będziesz to miał. Ja nazywam się Bonzer i jestem Australijczykiem. – Tak jak prawie każdy w Mieście Pijaków, stale drapał miejsca po ukąszeniach pcheł i wszy. Miał tylko kilka koślawych zębów i śmierdział. – „Szef? To oznacza ichiban! Numer Pierwszy. Wakarimasu ka? – Hai, dōmo. Hałas otwieranych drzwi wytrącił go z rozmyślań. Timee przyniósł cynowy kufel z piwem. – Szefie, idę po swoje żarcie. – Kaszlnął. – Żarcie, jedzenie, wakarimasu ka! – Hai. Piwo zaspokoiło pragnienie, nie podziałało jednak na Oriego kojąco. Nie mogło też się równać z piwem z wioski. Ani z piwem w domu, w Satsumie, ani w Yoshiwarze, ani w kanagawskiej „Gospodzie Północnych Kwiatów”. Ani w innych miejscach. Tracę rozum, myślał oszołomiony. Ta dziwka gai-jinów ze skórą jak brzuch ropuchy, śmierdząca rybami, była gorsza niż najgorsza wiedźma, jaką miałem kiedykolwiek, a jednak dwukrotnie przeżyłem Chmury i Deszcz i chciałem więcej, i więcej. Co w nich jest takiego? Czy to ich niebieskie oczy, biała skóra i jasnobrązowe włosy na łonie…? Jeśli o to chodzi, ta dziwka nie różniła się tak bardzo od niej, we wszystkim

innym różniła się ogromnie. Nieświadomie szarpnął palcami krzyżyk ukryty na szyi. Wargi wykrzywił mu uśmiech. W tunelu oszukał Hiragę. Wyrzucił ostatniego złotego obana. Cieszę się, że zachowałem ten krzyżyk, by mi ją stale przypominał. I oddał mi jeszcze jedną przysługę: ci głupi gai-jinowie myślą, że jestem chrześcijaninem. Co takiego jest w ich kobietach, że doprowadza mnie to do szaleństwa? To karma, rzekł sobie w duchu, ostatecznie zdecydowany. Karma, że nie ma na to odpowiedzi, nigdy nie będzie odpowiedzi, jedynie… mogą jedynie wysłać ją na tamten świat. Wyobraził sobie, jak trzyma ją rękami za szyję, a swą męskość zatapia głęboko w jej ciele, i poczuł mrowienie i ból, choć dopiero co był z kobietą. Jeszcze raz pokój zaczął kołysać się wokół niego i zdawał się go miażdżyć. Ori opuścił stopy na podłogę, schował derringera do kieszeni, włożył skórzany kaftan i zszedł na dół. – Szef? Timee zakaszlał i wstał znad talerza wypełnionego ryżem i kawałkami mięsa. Chciał udać się razem z nim, lecz Ori gestem odesłał go na miejsce, drugiemu mężczyźnie kazał strzec górnych pomieszczeń i wyszedł na zewnątrz. Hiraga natychmiast go zobaczył. Siedział na ławce przed obskurnym barem po drugiej stronie ruchliwej, nie brukowanej ulicy. Przed nim stała pełna tykwa piwa. Otaczali go hałaśliwi mężczyźni: pili, stali lub zalani w trupa leżeli na ławkach; udawali się właśnie na noc do swych domów noclegowych bądź zmierzali ku ulubionym barom i szulerniom, które stłoczone tu tworzyły slumsy równie podłe, a nawet gorsze niż te w Londynie. Tłum był wielojęzyczny – Europejczycy, Azjaci, ludzie mieszanej rasy, robotnicy, wszyscy uzbrojeni przynajmniej w nóż i ubrani tak jak on, wracali z pracy po całodziennej harówce w warsztatach wyrabiających żagle lub osprzęt okrętowy. Niektórzy pracowali w warsztatach mechanicznych – to były zupełnie nowe zawody – lub w którymś z zakładów związanych z obsługą statków. Prócz żebraków i włóczęgów byli tam piekarze, rzeźnicy, piwowarzy i lichwiarze – wszyscy, którzy utrzymywali tę część Yokohamy lub z niej żyli, oddzieleni od wioski i od Miasta Lalusiów, jak nazywali sektor kupiecki. – W Mieście Pijaków – wyjaśniał wcześniej Tyrer Hiradze – mieszka może ze sto pięćdziesiąt dusz, większość z nich to łazęgi. Nie przestrzegają zbyt wielu zasad. Każdy jest odpowiedzialny za siebie, lecz biada temu, kogo przyłapią na kradzieży. Tłum zbierze się natychmiast i pobije go do nieprzytomności. Nie ma tam przedstawicieli prawa, czasami interweniują patrole armii i floty szukające dezerterów lub po prostu próbujące utrzymać pokój między żołnierzami obu rodzajów wojsk. Szynki z piwem i dżinem… ich dżin to właściwie bimber, który cię zabije, jeśli nie będziesz ostrożny… są otwarte, dopóki mają klientów, tak samo jak jaskinie hazardu. Nie próbuj z nich korzystać ani z zakładu pani Fortheringill, ona nienawidzi Japończyków za Yoshiwarę; uważa, że Japonki psują jej cennik… niech je Bóg błogosławi. Niedaleko Bramy Południowej przy Uliczce Świń znajduje się najgorsza część Miasta Pijaków. Nigdy tam nie byłem, ty też się trzymaj z daleka, gdyż właśnie tam wegetują ci najbardziej zdeprawowani i zgubieni. Opium, żebracy, męty, męskie prostytutki. Rzeźnia. Cmentarz. Choroby. I mnóstwo szczurów…

Hiraga zrozumiał niewiele z tych informacji, mimo to nabrał ochoty, by obejrzeć wszystko na własne oczy. Dzisiaj nadarzyła mu się pierwsza okazja. Gdy szedł za Orim, dotarło do niego kilka wypowiedzianych mimochodem przekleństw, nie wiadomo nawet, czy skierowanych pod jego adresem. Poza tym nikt go nie zaczepiał. Niebo ciemniało, ale dla Hiragi było jeszcze dość jasno. Jego zwierzyna szła pozornie bez celu zakosami ku wybrzeżu, bez ochroniarzy, przed którymi ostrzeżono Hiragę. Ogarniało go coraz większe podniecenie. W kieszeni ręka sama układała mu się na rewolwerze. Palce go świerzbiły, by chwycić broń, wymierzyć i pociągnąć za spust, zlikwidować tego, który zagrażał jego przyszłości. Potem rozpocząłby kontrolowany odwrót przez Ziemię Niczyją lub wzdłuż plaży w bezpieczne miejsce, do przedstawicielstwa. Zbliżali się właśnie do małego placu obok promenady i wybrzeża, gdzie bary, knajpy i noclegownie kusiły klientów. Był to kraniec Osiedla, jego najwęższa część, wtłoczona między morze i płot przy Bramie Południowej. Tak jak przy Bramie Północnej płot był mocny, wysoki i wybiegał daleko w morze. Można było wyjść jedynie przez dobrze strzeżoną Bramę Południową. Na placu panował tłok: żołnierze, marynarze, kupcy brytyjscy; Francuzi, Amerykanie, Rosjanie i Eurazjaci. Ori przecisnął się i stanął na skraju promenady. Patrzył na morze, tłuste i czarne, pokryte trzystopowym rozkołysem. Na północy, w odległości pół mili, zobaczył zapalające się światła w faktoriach, w Przedstawicielstwie Francji i na górnym piętrze u Struanów. Dzisiaj? Czy to dzisiaj powinienem spróbować? Nogi same zaczęły nieść go w tamtym kierunku, gdy nagle gdzieś z kilku stóp pod powierzchnią natarł gwałtowny huk jakby pędzącej nawałnicy. Ziemia zafalowała, a on, jak wszyscy inni na placu, zachwiał się i czując mdłości, opadł na dłonie i kolana. Ziemia zadrżała, wzniosła się, opadła i uspokoiła. Nastąpiła chwila ciszy, która zdawała się wyć aż pod niebiosa. Ktoś zaskomlał, ktoś krzyknął, ktoś przeklinał. A potem dopadł ich drugi wstrząs. Znowu ziemia cofnęła się, nie aż tak jak poprzednio, choć też dość znacznie, a wstrząsy trwały i trwały. Grunt się podniósł, zadrżał i uspokoił. Z dachu sypnęła kaskada dachówek. Ludzie rozpierzchli się biegiem lub zaczęli pełznąć do bezpiecznych miejsc. Znowu cisza, niemal dotykalna, ludzie cisi, mewy ciche, zwierzęta ciche. Ziemia czeka, wszyscy czekają. Przytuleni do gruntu szepczą modlitwy, przeklinają modląc się. Czekają. – Czy to się skończyło, na miłość boską? – krzyknął ktoś. – Tak… – Nie… Znowu łoskot. Trwożne zawodzenia. Hałas narastał, ziemia skręciła się i zakrzyczała. Kilka chałup się zawaliło. Wołanie o pomoc. Nikt się nie ruszył. Jeszcze raz wszyscy wstrzymali oddech. Czekali. Jęki, modły, skomlenia, błagania i przekleństwa. Czekanie na następny wstrząs. Nie nadchodził. Jeszcze nie teraz. Chwile przerodziły się w wieczność wypełnioną oczekiwaniem. Potem Ori wyczuł, że

to już koniec i jako pierwszy wstał na nogi. Serce mu tańczyło – jeszcze tym razem nie umarł, jest żywy i nietknięty, bezpieczny, narodzony po raz drugi. Instynktownie przygotował się na kolejne niebezpieczeństwo – na uderzenie ognia, który normalnie wybuchał po trzęsieniu ziemi i niósł to największe ryzyko, jakie należało przetrzymać. Każde trzęsienie ziemi znaczyło zagładę dla jednych, a odrodzenie dla innych. Od niepamiętnych czasów było tak właśnie traktowane przez wszystkich mieszkańców Krainy Bogów, zwanej również Krainą Łez. Nagle żołądek Oriego doznał własnego trzęsienia i podskoczył mu pod gardło. Z drugiej strony placu, ponad ciżbą przywartych wciąż do ziemi ludzi, z których wielu wymiotowało i przeklinało, zobaczył Hiragę – stał samotnie i obserwował go. Pięćdziesiąt jardów za Hiragą stało kilku samurajskich strażników – niektórzy z nich z ciekawością przyglądali się im obydwu. W tej samej prawie chwili, gdy Ori poczuł, że trzęsienie ziemi ustało i podniósł się na nogi, Hiraga i samurajowie spontanicznie zrobili to samo, również doznając uczucia ekstatycznej ulgi i odrodzenia. Hiraga nawet nie uświadomił sobie, że stoi, dopóki nie zobaczył, że Ori na niego patrzy. Z zaciętym wyrazem twarzy natychmiast ruszył w kierunku Oriego przez budzący się do życia plac, gdzie ludzie hałaśliwie gramolili się lub już wyprostowani stawiali niepewne kroki. Ori na ślepo zaczął biec, lecz przestraszeni i gniewni mężczyźni, niektórzy śmiejąc się histerycznie, inni zawodząc podziękowania Bogu, przegrodzili mu drogę ucieczki – a Hiradze drogę pościgu. – Co, do cholery, z tobą… – krzyczano. – Dlaczego się, psiakrew, rozpychasz! – Hej, a to cholerny Japoniec! Wtem ktoś ryknął: – Pożar! Patrzcie! Ori, tak jak wszyscy inni, spojrzał ku północy. Na drugim końcu promenady stał w ogniu jakiś budynek. Rozpoznał go jako piętrową siedzibę firmy Struanów. A może sąsiedni dom. Nie zwracając na nikogo uwagi, biegiem wyrwał się z tłumu. Hiraga przepchnął się za nim, lecz w tej samej chwili runął pobliski szynk. Mężczyźni na ulicy zakotłowali się. Hiraga upadł i potoczył się pod nogi tratujących go ludzi. Walcząc w ciżbie, zdołał wstać. W tej części placu panował ogólny zamęt, ludzie kłębili się bez celu, blokując mu przejście. Przez sekundę znowu zobaczył Oriego, a potem ruiny szynku zapłonęły, tłum zafalował i pochłonął go. Kiedy się uspokoiło, Hiraga wycofał się i krążąc utorował sobie drogę do skraju placu. Jednak wbrew jego oczekiwaniom Ori nie biegł promenadą ku pożarowi ani nie szedł po plaży; zniknął. W firmie Struanów Jamie McFay pędził w półmroku po schodach. W dłoni dzierżył lampę naftową. Całą klatkę schodową oświetlał tylko jeden kandelabr, pijacko rozkołysany od wstrząsów. Wokół rozlegały się okrzyki niepokoju i wołania: „Pożar!”. McFay wpadł na piętro, pobiegł korytarzem i pchnął drzwi apartamentu Struana. – Tai-panie, czy wszystko w porządku?

W pokoju panował mrok i tylko złowieszczo migała poświata, tańcząca na zasłonach w oknach. Struan leżał na podłodze, oszołomiony, ubrany częściowo do kolacji. Potrząsał głową, próbując zorientować się w sytuacji. Obie lampy naftowe zostały stłuczone, pozbawiony osłony knot jednej z nich, leżącej za biurkiem, potrzaskiwał na zalanym naftą dywanie. – Myślę, że tak – wydyszał. – Musiałem uderzyć o coś głową, gdy się przewróciłem. Wielki Boże, Angelique! – Posłuchaj, pozwól, że ci pomogę… – Dam sobie radę, sprawdź, co z nią, Jamie! Jamie szarpnął za klamkę drzwi łączących oba apartamenty. Zaryglowane z drugiej strony. W tej samej chwili zajął się dywan. Struan odpełznął na bok, klnąc z bólu, lecz zanim płomień zdołał się rozprzestrzenić, Jamie go zadeptał. Pośpieszył, by pomóc Struanowi wydostać się z miejsca zagrożonego ogniem i powlókł go brutalnie. – O, Jezu, uważaj, Jamie! – Przepraszam, przepraszam, nie… – Nie szkodzi – wydyszał Struan, czując dźgający ból w boku, który uraził sobie w czasie upadku, tępy ból w żołądku, którego przedtem nigdy nie czuł, i zwykły ból pod zagojoną, lecz wrażliwą blizną. – Gdzie wybuchł pożar? – Nie wiem. Byłem na dole, gdy… – Później… Angelique! Jamie wybiegł z pokoju. Zaczął kasłać od duszącego dymu wydobywającego się z oddalonego końca korytarza. Załomotał w jej drzwi, a potem poruszył klamką – też zaryglowane od wewnątrz. Walnął ramieniem obok ościeżnicy i drzwi się rozwarły. Buduar był pusty, jedna lampa naftowa leżała przewrócona, knot się palił, a nafta kapała na zasłony przy biurku. Druga leżała rozbita na podłodze, wszędzie rozlana nafta. Zgasił płonący knot i wbiegł do sypialni. Angelique wyciągnięta na swym łożu, równie blada jak jej peniuar, utkwiła oczy w kołyszącym się naftowym żyrandolu, który świecił niedorzecznie i wesoło. – Wszystko w porządku, Angelique? – Och, Jamie… – powiedziała z wahaniem. Jej głos dobiegał jakby z daleka. – Tak, wszystko w porządku, po prostu… po prostu położyłam się, nim zaczęłam się ubierać do kolacji i wtedy pokój zaczął drżeć. Ja, ja myślałam, że śnię, a potem lampy się potłukły i… mon Dieu. Odgłos ruszającego się budynku przestraszył mnie najbardziej… Och, czy Malcolm… – Tak, ubierz się jak najszybciej. Pośp… Przerwał mu żałobny dźwięk dzwonu pożarowego w pobliskim kapitanacie portu. Angelique poczuła dym i przeraziła się. Usłyszała stłumione krzyki z zewnątrz, zobaczyła czerwoną poświatę przenikającą przez zasłony w oknie. – Palimy się? – W tej chwili nie ma powodu do obaw, jednak lepiej będzie, jak się szybko ubierzesz i pójdziesz do sąsiedniego pomieszczenia. Odrygluję łączące was drzwi.

Wybiegł. Angelique wyślizgnęła się z łóżka. Pod peniuarem miała pantalony i gorset z fiszbinami. Pośpiesznie weszła w krynolinę, która wcześniej została dla niej ułożona, i chwyciła szal. – Ma się dobrze, tai-panie – usłyszała głos Jamiego, kiedy odryglował drzwi. – Ubiera się. Pozwól, że pomogę ci zejść… – Kiedy ona będzie gotowa. Jamie zaczął coś mówić, lecz zmienił zdanie. Obaj ciągle pamiętali starcie przy obiedzie i żaden z nich nie był gotów do kompromisu. Jamie otworzył okienko. Na dole w ogrodzie od frontu i na ulicy tłoczyli się urzędnicy i służba. Wśród nich Vargas, gapie i osoby z różnych przedstawicielstw. Nie dostrzegł płomieni. – Vargas! – krzyknął. – Gdzie się pali? – Nie jesteśmy pewni, senhor, u nas to chyba tylko część dachu. Są tam już strażacy wraz z kapitanem. U Brocka płonie pierwsze piętro. Z pokoju Malcolma Jamie nie mógł tego zobaczyć, pobiegł więc do buduaru Angelique i odciągnął zasłony. Ogień na dobre rozgorzał w budynku Brocków – piętrowym domu, konstrukcją przypominającym budynek Struanów – w tej jego części, gdzie najprawdopodobniej znajdowały się główne sypialnie. Dym kłębami buchał przez otwarte okna. McFay widział ludzi podających sobie wiadra z wodą i próbujących ugasić pożar pod komendą Norberta Greyfortha – drużyny strażackie Brocków szkolono tak samo często i bezlitośnie, jak Jamie ćwiczył swoje w firmie Struanów. Miotane bryzą płomienie sięgały przez przerwę między budynkami. Takie właśnie moje szczęście: spłonąć od ich pieprzonego pożaru, myślał z goryczą, wychylając się przez okno. – Vargas! – krzyknął – weź ludzi i wodę tu na górę. Polewajcie tę stronę! Kiedy się z tym uporacie, pomóżcie Norbertowi. Mam nadzieję, że sukinsyn spłonie wraz z całą firmą Brocków. To by raz na zawsze rozwiązało sprawę tego głupiego pojedynku. Nie widział ze swego miejsca innych pożarów, oprócz jednego przy promenadzie w Mieście Pijaków i dwóch w Yoshiwarze. Swąd płonącego drewna, nafty, ubrań i smoły pokrywającej dachy tłumił inne zapachy, choć bryza niosła woń morskiej soli. McFay musiał obserwować budynek Brocków i zagrażający stamtąd ogień. Wiatr miotał płomienie coraz bliżej. Jamie chciałby je ugasić siłą woli. Bał się ognia – zagroda, gdzie się urodził, spłonęła pewnej fatalnej zimowej nocy, kiedy był jeszcze dzieckiem. Jego ojciec był jak zwykle zalany w trupa, młodszy brat zginął w pożarze, on, matka i siostra ledwo uszli z życiem; prawie nic nie ocalało. Wkrótce potem musieli znaleźć się w przytułku i rozpoczęły się dla nich nędzne lata, aż uratował ich Campbell Struan, krewniak Dirka Struana. Właśnie na ziemi Campbella harował ich ojciec. – Vargas! Pośpiesz się, na miły Bóg! – Już idę, senhor! Teraz na promenadzie tłoczyli się ludzie gotowi udzielać rad, inni wykrzykując utworzyli szereg i podawali wiadra z wodą napełniane przy olbrzymim, łatwo dostępnym

zbiorniku przeciwpożarowym z morską wodą. Jednostki armii dołączały do tłumu. Od Bramy Północnej biegli samurajowie, by pomóc – każdy pożar również dla nich stanowił zagrożenie. Na południu za kanałem jasno płonął dom w Yoshiwarze, wiatr niósł stamtąd hałasy i okrzyki trwogi, wydawało się jednak, że pożar został już opanowany. Nie wyglądał groźnie i dzięki Bogu, był umiejscowiony daleko od wszystkich miejsc, w których mogłaby przebywać Nemi. Pot spływał Jamiemu po plecach. Czuł ogromną ulgę, że Malcolm jest bezpieczny. Od obiadu siedział w biurze pogrążony w rozmyślaniach, wściekły, że ktoś zdradził informację o rekrutowaniu poszukiwaczy złota, wytrącony z równowagi, pełen niepokoju o pojedynek i o swoją przyszłość. Dotąd ani przez chwilę nie przypuszczał, że zostanie wplątany w podobną kłótnię czy zmuszony do opuszczenia Noble House lub Japonii przed przejściem na emeryturę za pięć lat, w dojrzałym wieku czterdziestu czterech lat, po dwudziestu pięciu latach służby, szczebel po szczeblu. Mogłoby się to najwyżej zdarzyć na skutek jakiegoś wypadku lub kłopotów ze zdrowiem. Teraz, gdy Tess Struan jest na niego wściekła, a Malcolm się od niego odwrócił, cała jego przyszłość stoi pod znakiem zapytania. Martwił się, co robić. A potem wstrząsy przewróciły świat do góry nogami, znów uzmysłowiły mu dobitnie, że życie jest niepewne i nietrwałe. I kiedy drgania ustały, i znowu mógł stać na nogach, gruczoły i pamięć o długu, jaki on i jego rodzina są winni Struanom, popędziły go na górę. Dławił go strach o bezpieczeństwo Malcolma – przecież tak naprawdę to on tu za wszystko odpowiadał, a ten młodzieniec jest prawie inwalidą. Tai-pan? Przepraszam, Malcolmie, Norbert ma rację, twoja mamusia rządzi tu wszystkim. Gdybyś nie został ranny, pomknąłbyś do Hongkongu, jak ci kazała, nie wydarzyłyby się te wszystkie rzeczy, przejmowałbyś stery i po roku byłbyś… – Jamie… Czy mógłbyś to zapiąć? Obrócił się, nie rozumiejąc. W progu stała Angelique, zwrócona do niego tyłem, podtrzymując z przodu nie dopiętą na plecach suknię. Omal na nią nie krzyknął. Ta cholerna suknia to idiotyzm, na miłość boską, palimy się! Jednak nie krzyknął, po prostu pośpiesznie zapiął górny guzik, owinął ją szalem i ponaglił, by przeszła do następnego pokoju, gdzie ona natychmiast rzuciła się w otwarte ramiona Struana. Obok drzwi przemknęła grupa ludzi z pełnymi wiadrami. – Lepiej, żeby pan wyszedł, tai-panie… – krzyknął ktoś. – Czas, by wyjść, tai-panie, dobrze? – Tak. Malcolm ruszył w kierunku drzwi najszybciej, jak potrafił. O dwóch laskach poruszał się wolno – niebezpiecznie powoli, gdyby naprawdę trzeba było uciekać – wszyscy troje zdawali sobie z tego sprawę, a sam Struan najlepiej. Na strychu nad nimi słychać było tupania, zapach dymu stał się silniejszy, wzmagając ich niepokój. – Jamie, wyprowadź Angelique, ja wyjdę w swoim tempie. – Oprzyj się o mnie i… – Na miłość boską, zrób to, a potem wróć, jeśli już musisz! Jamie zaczerwienił się, wziął ją za rękę i obydwoje pośpieszyli korytarzem. Wymijali

ich ludzie z pustymi wiadrami, inni szli chwiejnie do środka z pełnym obciążeniem. Gdy tylko Struan został sam, po omacku wrócił do swej komódki, przerzucił jakieś ubrania i znalazł buteleczkę napełnioną ponownie dziś po południu przez Ah Tok. Wychylił połowę brązowawej cieczy, zakorkował buteleczkę i z westchnieniem ulgi włożył ją do kieszeni surduta. Angelique płynnie zbiegła ze schodów i wyszła frontowymi drzwiami. Z przyjemnością odetchnęła czystym powietrzem. – Vargas! – zawołał Jamie. – Zaopiekuj się przez chwilę panną Angelique. – Oczywiście, senhor. – Proszę mnie na to pozwolić, monsieur – rzucił wielkopańsko francuski oficjel, Pierre Vervene. – Odprowadzę mademoiselle Angelique do naszego przedstawicielstwa. Będzie tam mogła bezpiecznie poczekać. – Dzięki. – Jamie pośpieszył z powrotem do domu. Teraz już zobaczył, że płonie dach, niezbyt gwałtownie w tej chwili, lecz dość blisko od ich apartamentów. Ścianę budynku stale lizały języki ognia z palącej się siedziby Brocków. Dobrze wyszkoleni samurajowie, z podkasanymi kimonami i w maskach chroniących przed wdychaniem dymu, przystawili drabiny do jednej ze ścian. Kilku wspięło się na nie, a inni gestami i krzykami wezwali ludzi, by przynosili im wiadra, które szybko dostarczano człowiekowi stojącemu najwyżej, ten zaś wylewał wodę w najbardziej zagrożone miejsca. Słup roztańczonych płomieni sięgnął po mężczyznę, lecz on uchylił się, zakrył twarz i trwał na miejscu, a potem wrócił do walki z ogniem. Angelique wstrzymała oddech, myśląc o tym, jak mocny i dzielny jest tamten człowiek, i jaki bezradny stał się Struan, jak mało może zrobić, by ją w razie potrzeby ochronić. I robi się coraz uciążliwszy, codziennie bardziej kłótliwy i mniej zabawny… jak prawdziwy kaleka. A moja przyszłość? Przebiegł ją dreszcz. – Nie ma się czym martwić, mademoiselle – powiedział po francusku Vervene. Łysą czaszkę przykrywała mu szlafmyca z chwostem. – Niech pani idzie ze mną, jest pani zupełnie bezpieczna. Trzęsienia ziemi są tutaj naprawdę czymś normalnym. Wziął ją pod rękę i poprowadził promenadą między skłębionymi mężczyznami, walczącymi z pożarem lub po prostu patrzącymi. Ori dostrzegł ją w chwili, gdy wyszła na ulicę. Stał na skraju tłumu w wylocie uliczki przy Przedstawicielstwie Francuskim obok Bramy Północnej. Jego kapelusz i ubranie robotnika nie różniły się od ubrania wielu mężczyzn wokół niego i dobrze go maskowały. Ze swego miejsca widział prawie całą promenadę, fronton budynku Struanów i uliczkę obok, prowadzącą do głównej ulicy wioski. Rozejrzał się wokół, wypatrując Hiragi lub Akimota, przekonany, że kryją się gdzieś w pobliżu lub wkrótce tu będą. Serce wciąż waliło mu po szalonym biegu przez Miasto Pijaków do wioski. Nie wybrał ani otwartej przestrzeni promenady, ani plaży, wiedział, że zostałby wtedy schwytany, a nie było czasu, by pobiec po Timeego, który mógłby go osłaniać.

Nie żebym kiedykolwiek ufał tym psom, pomyślał. Serce łomotało mu coraz bardziej – dziewczyna znajdowała się zaledwie dwadzieścia jardów od niego. Mężczyźni uchylali kapeluszy i cicho ją pozdrawiali, a ona z roztargnieniem odpowiadała. Ori mógł z łatwością schować się głębiej, w bezpieczne miejsce, lecz nie zrobił tego; zdjął kapelusz, jak wszyscy inni, i patrzył. Miał krótką brodę, mocną twarz, oczy pełne ciekawości, włosy krótkie, lecz zadbane. Jej oczy przemknęły po nim, lecz nie widziała go naprawdę. Vervene, który beztrosko gwarzył po francusku, też go nie dostrzegał. Przeszli obok, w odległości ledwie kilku jardów. Ori odczekał, aż znikli w Przedstawicielstwie Francuskim – obecnie nie strzeżonym, wszyscy wartownicy przyłączyli się do walki z ogniem – a następnie poczłapał uliczką. Gdy tylko się upewnił, że nikt nie patrzy, przeszedł przez płot przedstawicielstwa i schronił w starej kryjówce pod jej oknem. Dzisiaj nie zaryglowano okiennic – były otwarte. Drzwi wewnętrzne również. Przez pokój widział część korytarza, a potem ujrzał, jak tamci wchodzą do pokoju naprzeciw. Teraz, bezpieczny, Ori sprawdził derringera i upewnił się, że nóż siedzi luźno w pochwie. Potem przysiadł na piętach, wziął głęboki wdech i zaczął myśleć. Od momentu gdy zobaczył Hiragę i zaraz potem pożar u Struanów, dał się ślepo prowadzić instynktowi. Teraz już tak nie można, rzekł sobie. Teraz muszę coś zaplanować. I to szybko. Otwarte okiennice przyciągały go jak magnes. Sforsował parapet i wśliznął się do pokoju.

26 – Może by państwo dzisiaj przenocowali tutaj, mademoiselle, monsieur Struan? Mamy dużo miejsca – zaproponował Vervene. Zbliżała się pora kolacji i wszyscy popijali szampana w głównej sali recepcyjnej Przedstawicielstwa Francuskiego. Właśnie przyszedł Jamie i powiedział, że pożar ugaszono, nic poważnego się nie stało, tylko woda poczyniła nieco szkód w apartamencie Angelique i trochę u Struana. – Jeśli pan chce, może pan wziąć moje pokoje, tai-panie – odezwał się Jamie. – Ja prześpię się gdziekolwiek, a panna Angelique może zająć pokój Vargasa. – Nie ma potrzeby, Jamie – stwierdziła Angelique. – Możemy zostać tutaj, nie trzeba nikomu przeszkadzać. I tak miałam się tu jutro przeprowadzić. Tak, chéri? – Myślę, że moje własne pokoje aż nadto mi wystarczą. Są w porządku, Jamie? – O, tak, niewiele ucierpiały. Panno Angelique, czy chciałaby pani w takim razie zająć moje mieszkanie? – Nie, Jamie, tutaj będzie mi zupełnie wygodnie. – Dobrze, więc ustaliliśmy – powiedział Struan. Patrzył dziwnym wzrokiem i czuł się bardzo zmęczony. Opium prawie zupełnie uśmierzyło ból, ale nie zdołało uśmierzyć zapiekłej wściekłości na Norberta Greyfortha. – Monsieur Struan, zapraszamy również pana – odezwał się Vervene. – Jest naprawdę dosyć miejsca, gdyż minister wraz z personelem wyjechali na kilka dni do Edo. – Och! – Angelique była wyraźnie przerażona. Jutro André miał odebrać lekarstwo. Wszyscy na nią spojrzeli. – Ale André mówił… mówił, że wrócą najpóźniej jutro rano, po dzisiejszym spotkaniu z shōgunem. – To zależy od punktualności shōguna i od tego, jak przebiegnie spotkanie, mademoiselle. A nasi gospodarze mogą stanowić wzór punktualności na skalę międzynarodową, no nie? – Vervene zaśmiał się z własnego dowcipu. – Nigdy nie wiadomo, jak rozwiną się sprawy państwowe – dodał patetycznie. – To może zająć dzień, a może nawet tydzień. Jeszcze brandy, monsieur Struan? – Dzięki, tak… – Ale André powiedział, że spotkanie ma być dziś rano i powrócą najpóźniej jutro. – Z wysiłkiem powstrzymywała łzy; lada moment mogły popłynąć jej po policzkach. – O co, do diabła, chodzi, Aniele? – spytał Struan rozdrażniony. – Czy to ma znaczenie, kiedy oni wrócą? – To… nie, nie, ale… ale ja… ja nie znoszę, gdy ktoś mi mówi nieprawdę. – Najprawdopodobniej pomyliłaś się, to śmieszne, żeby obrażać się z powodu takiego drobiazgu. – Struan przełknął duży haust brandy. – Na litość boską, Aniele! – Być może wrócą jutro, mademoiselle – rzekł Vervene, dyplomata w każdym calu. Głupia krowa, mimo swych rozkosznych piersi i ponętnych warg. – Wszystko jedno – dodał z najbardziej usłużnym ze swych uśmiechów. – Za godzinę podadzą kolację. Panie McFay, zje pan z nami, bien sur?

– Dziękuję, ale nie, lepiej już pójdę. – McFay zawahał się w drzwiach. – Tai-panie, czy, no… czy mam po pana przyjść? – Jestem w stanie przejść dwieście jardów o własnych siłach – wyrzucił z siebie Struan. – Doskonale dam sobie radę! – I potrafię nacisnąć cyngiel i dziś, i każdego innego dnia, miał ochotę wrzasnąć za oddalającym się McFayem. Zanim tu przyszedł, musiał znieść obecność Norberta Greyfortha, który pozwolił sobie na chwilę wytchnienia. Ogień u Brocka został prawie opanowany i Norbert nie zauważony przez Struana wyszedł na ulicę. Jamie, u boku Struana, wydawał polecenia Vargasowi i strażakom, w pobliżu doktor Hoag i Babcott opatrywali poparzonych i nastawiali złamane kości. Eliksir Ah Tok jak zwykle zdziałał cuda i Struan był pewny siebie, czuł się świetnie, choć trochę dziwnie, i chciało mu się jak zawsze spać. Fantazjował sobie, że śpi, może śni, śni o kochaniu, o tym, że jest z Japonką albo z Angelique; jego namiętność rośnie, one go pożądają i są coraz bardziej seksowne. Nagle brutalnie przywrócono go z powrotem nienawistnej rzeczywistości. – Dobry wieczór, Jamie. To dopiero cholerstwo, co? – Ach, Norbert. Tak mi przykro z powodu tego, co cię spotkało. Zły dżos. – Struan był w euforii i łatwo przychodziły mu uprzejme słowa. – Myślę, że… Norbert ostentacyjnie go zignorował. – Pragnę ci donieść, Jamie, że na szczęście nie ucierpiały nasze biura i magazyny ani towary, ani skarbiec. Tylko moja sypialnia. – Potem udał, że właśnie w tej chwili dostrzegł Struana, i zaczął mówić głośniej, tak by inni słyszeli. – Patrzcie państwo, czy to nie młody tai-pan z tego strasznie nobliwego Noble House. Dobry wieczór, chłopcze, nie wyglądasz dobrze. Czyżby zabrakło ci mleczka? Cała dobroduszność Struana wyparowała. Przez opiumową zasłonę dostrzegł wreszcie: stał w obliczu zła, miał przed sobą wroga. – Nie, za to tobie wyraźnie brakuje dobrego wychowania. – Maniery też nie są twoją mocną stroną, chłopcze – zaśmiał się Norbert. – Tak, w ogóle nie ucierpieliśmy, chłopcze. A dzięki naszym nowym kopalniom staliśmy się w gruncie rzeczy Noble House w Japonii i na Boże Narodzenie będziemy mieli Hongkong. Lepiej podreptaj do domu, Malcolmie. – Nazywam się Struan – odparł. Czuł, że jest wysoki, mocny i wszechpotężny. Nie zwracał uwagi na stojących obok ludzi ani na to, że Jamie i Babcott usiłują się wtrącić. – Struan! – Mnie się podoba określenie „młody Malcolm”, mój młody Malcolmie. – Przysięgam, jeśli jeszcze raz powiesz do mnie w ten sposób, nazwę cię psubratem bez matki i odstrzelę ci głowę, nie czekając na twych sekundantów. Zapanowała głucha cisza. Trzaskanie ognia i ciche, drażniące posykiwanie wiatru tylko ją uwypuklały. Plotki o zatargu między nimi natychmiast rozeszły się po Osiedlu i wszyscy czekali na następny ruch w tej grze, toczącej się od śmierci dziadka Malcolma, Dirka Struana, który nie zdążył zabić Tylera Brocka, choć przysiągł tego dokonać.

Norbert Greyforth myślał intensywnie. Jeszcze raz przeanalizował swoje szanse na przyszłość i swoją pozycję w firmie Brocka. Starannie rozważał, co powinien zrobić. Stawka była wysoka. Norberta dobrze wynagradzano, dopóki wykonywał rozkazy. Ostatni list Tylera Brocka otwierał wrota do raju. Bez osłonek nakazywał „doprowadzić Malcolma Struana do ostateczności, dopóki jest chory, ranny i nie chroni go ta diablica, moja córka, niech jąpiekło pochłonie. Dostaniesz pięć tysięcy gwinei rocznie przez dziesięć roków, jeśli zmiażdżysz tego młokosa, dopóki jest tam, u Japońców, możesz przedsięwziąć wszelkie środki, jakie ci się żywnie podoba”. Za sześć dni Norbert miał skończyć trzydzieści dziewięć lat. Około czterdziestki przeciętny kupiec w Chinach był już uważany za starego i posyłano go na emeryturę. Pięć tysięcy przez dziesięć lat to doprawdy królewska suma, wystarczyłaby dla niego i dla przyszłych pokoleń, wystarczyłaby, by kupić miejsce w Parlamencie, zostać szlachcicem, ziemianinem z pałacykiem, poślubić młodą dziewczynę z przyzwoitym posagiem. Łatwo było podjąć decyzję. Zbliżył twarz do twarzy Struana i z radością dostrzegł kryjący się pod napiętą skórą ból. Teraz, gdy Struan opierał się zgięty na laskach, Greyforth dorównywał mu niemal wzrostem. – Posłuchaj, młody Malcolmie, w czasie obiadu chlusnąłeś mi brandy w twarz, na kolację możesz pocałować mnie w dupę. – Ty sukinsyński skurwysynu! Norbert zaśmiał się okrutnie i drwiąco. – Ty jesteś jeszcze większym skurwysynem… i rzeczywiście sukinsynem. Babcott wszedł między nich i nagle przy nim zmaleli. – Przestańcie obaj – powiedział gniewnie. – Obaj! To miejsce publiczne, a taka kłótnia powinna być załatwiona prywatnie, jak przystało na dżentelmenów. – On nie jest, do diabła, dżen… – Prywatnie, jak przystało na dżentelmenów – powtórzył Babcott głośniej. – Norbercie, czym właściwie można panu służyć? – Pojedynek nie jest mi w smak, ale ten psubrat właśnie tego sobie życzy, więc niech będzie! Dziś wieczór, jutro, im prędzej, tym lepiej. – Ani dziś, ani jutro, nigdy! Pojedynkowanie się jest wbrew prawu, ale będę w pana biurze o jedenastej. – Babcott popatrzył na Struana. Wiedział, że nikt z obecnych nie zdoła zapobiec pojedynkowi, jeśli ci dwaj go sobie życzą. Poczuł smutek a zarazem wściekłość, gdy zobaczył rozszerzone źrenice Malcolma. Obaj z Hoagiem dawno rozpoznali u Struana uzależnienie, ale cokolwiek mu mówili, nie wywierało na nim żadnego wrażenia, nie byli też w stanie ograniczyć mu dostępu do narkotyku. – Zobaczę się z tobą w południe, Malcolmie. Tymczasem jako najstarszy w Yokohamie urzędnik brytyjski, zakazuję wam obu zwracania się do siebie oraz atakowania się czy to prywatnie, czy publicznie… Nie będę się przejmował tym cholernym Babcottem, myślał teraz Struan, jeszcze bardziej pewny siebie niż poprzednio. Brandy przyjemnie się komponowała z opiatem. Jutro albo pojutrze poślę do Norberta Jamiego… nie, Dmitriego; Jamiemu nie można już ufać. Zrobimy to w pobliżu toru wyścigowego i Noble House zapewni Norbertowi nobliwy pochówek… a psiakrew, i temu cholernemu Brockowi także, jeśli kiedykolwiek tu

przybędzie. Obaj chyba zapomnieli, że w Eton najlepiej strzelałem z rewolweru i wyzwałem na pojedynek tego skurwysyna Percy’ego Quilla tylko za to, że nazwał mnie Chińczykiem. Zabiłem go i wywalili mnie, ale tata załagodził sprawę kilkoma tysiącami gwinei. Norbert, dostanie nauczkę. Poruszenie w pokoju wyrwało go z rozmyślań. Wszedł Seratard, za nim André Poncin; zebrani otoczyli ich i pozdrawiali. Jak przez mgłę Struan słyszał Seratarda opowiadającego, że spotkanie w Edo zakończyło się szybko: „Przełamaliśmy impas i został przyjęty zaproponowany przez nas kompromis, więc nie było potrzeby zostawać dłużej”… Struan przestał słuchać, a jego oczy zogniskowały się na Poncinie. Schludny, wyprostowany, przystojny Francuz o ostrych rysach twarzy uśmiechał się do Angelique, która odwzajemniała mu się uśmiechem tak radosnym, jakiego Struan nie widział u niej od wielu dni. Zaczęła go opanowywać zazdrość, ale ją zwalczył. To nie jej wina, pomyślał znużony, ani wina André. Jest warta tego, by się do niej uśmiechać, a ze mnie nie najlepszy towarzysz, nie czuję się dobrze, śmiertelnie wykończony bólem i taki bezradny. Boże, kocham tę kobietę i pragnę jej nad życie. Z ogromnym wysiłkiem wstał, przeprosił, że wychodzi, i podziękował za gościnność. Seratard jak zwykle był czarujący. – Ale zostanie pan przecież? Tak mi przykro z powodu pożaru. Na morzu wcale nie czuliśmy trzęsienia ziemi, nawet żadnego kołysania. Niech się pan nie martwi o narzeczoną, będziemy zachwyceni jej towarzystwem, monsieur. Niech bawi u nas tak długo, jak to będzie potrzebne, by doprowadzić pańskie apartamenty do porządku. Oczywiście zawsze z przyjemnością będziemy pana gościć. Poszedł z nimi do drzwi wyjściowych. Angelique nalegała, że odprowadzi Struana do domu. – Czuję się dobrze, Aniele – powiedział Struan. Uwielbiał ją. – Oczywiście, kochanie, ale zrobię to dla własnej przyjemności – odparła. Teraz, gdy André wrócił, rozsadzała ją życzliwość dla świata. Jeszcze tylko kilka godzin i będzie wolna. Kolacja była wspaniała. Angelique promieniała, Seratard, dumny z siebie po sukcesie w Edo, raczył gości opowieściami o swych wyczynach w Algierze, gdzie pełnił funkcję urzędnika odpowiedzialnego za pacyfikację ludności, nim objął placówkę w Japonii. Vervene cały czas współzawodniczył z nim w walce o przyciągnięcie zainteresowania Angelique i relacjonował swe poprzednie dokonania w wersji bohaterskiej. Wszyscy mężczyźni byli podekscytowani jej towarzystwem i podochoceni winem: butelka bordo na głowę przed posiłkiem, szampan dla pobudzenia smaku, po posiłku – by uspokoić żołądki. André Poncin zaczął opowiadać ryzykowną historyjkę o Hongkongu, Szanghaju i Kowloonie, gdzie wieśniacy wierzyli, że od czasu do czasu nawiedza ich epidemia penisowej choroby, w czasie której ów wyrostek chowa się do wnętrza ciała. By zapobiec tej katastrofie, wszyscy mężczyźni obwiązywali członek sznurkiem, który zaczepiali na szyi.

– To niemożliwe, André, a ty jesteś nieprzyzwoity! – oświadczyła Angelique, trzepocząc wachlarzem. Pozostali śmieli się, André zapewniał, że to, co mówił, jest absolutnie prawdziwe, a Angelique doszła do wniosku, iż najwyższy czas, by sobie poszła. Skończyła drugi kieliszek szampana, który cudownie harmonizował z poprzednimi trzema kielichami château d’arcins, i była już mocno podchmielona. Czuła ulgę, że André wrócił, tak jak obiecał, sprawiała jej też przyjemność rozmowa po francusku przez cały wieczór. To wszystko osłabiło zwykłą u niej ostrożność. – Zostawiam was, byście się zajęli waszą brandy, cygarami i nieprzyzwoitymi opowiadaniami. – Ale tylko na chwilę – powiedział Seratard. – André ma zamiar coś nam zagrać. – Nie dzisiaj – odparł André pośpiesznie. – Wybacz, ale muszę na jutro przygotować trochę papierów. – Wszystko może poczekać. Najpierw przyjemność, potem obowiązek – Seratard wydał jowialne polecenie. – Dziś na koniec wieczoru musimy posłuchać muzyki, coś romantycznego dla Angelique. – Daj mu trochę odpocząć, Henri – powiedziała. Miała zaróżowione od wina policzki i była zadowolona, że André najwyraźniej zamierza pójść po obiecane lekarstwo. – Dość długo odciągałeś go od jego spraw, a przecież on nie jest twoim urzędnikiem. – André z przyjemnością by dla nas zagrał. – Ach, więc André ma być zawsze na twoje rozkazy, tak? Tym razem ja panu rozkazuję, monsieur le ministre, żeby pan go zwolnił… i mnie też. Muszę iść spać. – Wstała, kolana się pod nią lekko uginały. Mężczyźni otoczyli ją, protestując głośno. – Ale będę tu jutro i przynajmniej przez następne trzy dni. – Podała rękę Poncinowi, uśmiechając się do niego w szczególny sposób. – Możesz teraz iść, polecam ci, byś zajął się naszymi sprawami. – Możesz na to liczyć, Angelique. – Ostatni kieliszek… Zgodziła się zabrać szampana ze sobą, a mężczyźni towarzyszyli jej, by sprawdzić, czy w jej sypialni okna i nowe okiennice są dokładnie zamknięte. – Wymieniliśmy tu wszystkie okiennice, od czasu kiedy pani u nas ostatnio gościła – powiedział Vervene, choć już przedtem mówił o tym Angelique. Rzadkie włosy miał w nieładzie, uśmiechał się pijacko. – Nawet podczas wichury w ubiegłym tygodniu nic nie grzechotało. Wszyscy zauważyli cieniutki zielony peniuar i koszulę nocną rozłożone na łóżku przygotowanym zapraszająco do spania przez przysadzistą pokojówkę, która czekała z boku, patrząc na nich z wrogością. Przyćmione światło lamp naftowych i alkoholowa mgiełka sprawiały, że pokój wydawał się jeszcze bardziej kuszący, a obecność Angelique niezwykle prowokująca. Niezbyt skore pożegnania na dobranoc, życzenia słodkich snów i wreszcie Angelique została sama z Ah Soh, a drzwi na korytarz zaryglowano. Pokojówka rozebrała ją i wyszczotkowała jej włosy. Krynolinę powiesiła do głębokiej szafy, a bieliznę schowała do komody. Angelique cały czas nuciła radośnie, zadowolona, że tu jest, że jutrzejszego dnia nie będzie jej nikt przeszkadzał, szczęśliwa, że została sama i że pożar oraz trzęsienie

ziemi nikomu nie wyrządziły szkody ani nie przeszkodziły w jej planach, a nawet wszystko dzięki nim stało się prostsze. Doprowadzę do zgody między Malcolmem i Jamiem, to niedobrze, że się kłócą, myślała w uniesieniu, beztroska i wprowadzona winem w dobry nastrój. Dzięki Bogu za André. Ciekawe, jak wygląda Yoshiwara. I jego dziewczyna. Namówię go kiedyś, by mi o niej opowiedział i oboje się pośmiejemy… – Noc, panenka. – Ah Soh kroczyła ku kanapie w buduarze. Ostatnio, gdy pokojówka tu spała, jej ogłuszające chrapanie przeszkadzało Angelique mimo zamkniętych drzwi do sypialni. – Nie, Ah Soh, nie śpi tu! Idzie, wraca mig, mig z kawa, rano, heja? – Noc, panenka – kobieta wzruszyła ramionami. Gdy Chinka wyszła, Angelique zaryglowała drzwi i nareszcie zupełnie sama, spokojna, leniwie kręciła się w ciepłym blasku światła w rytm nuconego walca. Przez chwilę słyszała przytłumione dźwięki fortepianu. A, Henri, pomyślała, rozpoznając jego sposób gry. To dobry pianista, lepszy niż Vervene, ale nie da się porównać z André. Chopin. Łagodny, delikatny, romantyczny. Kołysała się w takt przyjemnej muzyki, potem spojrzała na swe odbicie w dużym lustrze. Przyglądała się sobie przez chwilę, z jednej i z drugiej strony, ujęła swe piersi i tak jak to często robiły z Colette, uniosła je w górę, by się przekonać, czy w ten sposób są bardziej ponętne. Łyk szampana, bąbelki łaskoczą w język, muzyka i alkohol prowokują. Nagły impuls i Angelique zrzuca peniuar, potem powoli podnosi koszulę nocną, wyżej i wyżej, igra z odbiciem w lustrze, podziwia nogi, uda, biodra i piersi, a teraz ta druga osoba jest zupełnie naga, przybiera różne pozy i zebrana w fałdy koszula zasłania lub odsłania różne partie ciała. Jeszcze jeden łyk szampana. Palec zanurza się w winie i rozmazuje kropelki płynu na stwardniałej brodawce. Angelique czytała, że tak robią słynne paryskie kurtyzany, smarując czasami słodkim château d’yquem piersi i inne miejsca. Zaśmiała się do siebie, upojona nocą, muzyką i winem. Gdy urodzę jednego lub dwóch synów i będę miała lat, powiedzmy, dwadzieścia jeden, a Malcolm będzie miał kochankę i ja też już będę gotowa na swego bardzo specjalnego kochanka, właśnie to zrobię. Dla swojej i dla jego przyjemności, a przedtem zrobię to dla Malcolma. Jeszcze jeden łyk i jeszcze jeden, a potem koniec język leniwie wylizuje ostatnią kroplę i w odbiciu widać, jak zwija się wokół kieliszka i bawi się z nim. Angelique znów się śmieje, odstawia kieliszek na toaletkę, szkło upada na dywan. Słyszy tylko Chopina i dźwięczącą w muzyce namiętność. Oczy utkwiła w lustrze, odbicie tak bliskie, tak bezwstydnie zażyłe. Leniwie nachyla się i przykręca knot lampy, cienie łagodnieją. Potem się trochę cofa, ta druga osoba nadal jest w lustrze, piękna, zmysłowa. Palce mkną po skórze, błądzą, głaszczą, co za przyjemność, serce kołacze, przyśpiesza. Oczy przymknięte. Wyobraża sobie Malcolma, wysokiego, silnego, bardzo silnego, tak cudownie pachnie, prowadzi ją

do sypialni, kładzie na łóżku, sam położył się obok, jest nagi tak jak ona, palcami błądzi po jej ciele, pieści. Ori wydostał się z szafy w sąsiednim pokoju, bezgłośnie przesunął się i teraz stał w głębokim cieniu przy uchylonych drzwiach, obserwując Angelique i słuchając bicia własnego serca. Bez trudności ukrył się przedtem wśród pudeł i wiszących ubrań, a gdy pokojówka wieszała suknię, po prostu wślizgnął się głębiej. Słyszał szczęknięcie zasuwy i wywnioskował, że Angelique została zupełnie sama. W półmroku sypialni widział dziewczynę leżącą na prześcieradle, przymknięte oczy, od czasu do czasu przebiega ją dreszcz, twarz pogrążona w cieniu, ciało częściowo w cieniu, na skórze tańczą cienie, gdy mały płomyk lampy drży w powietrznych prądach. Wydawało mu się, że czeka całą wieczność. Bezszelestnie wyszedł z cienia, szczęknęła zasuwka drzwi. Dźwięk odległej muzyki ustał. Oczy dziewczyny otwarły się, zobaczyła go. Jakiś zmysł powiedział jej, że to ten – morderca z Tōkaidō, ojciec dziecka, które nigdy nie przyjdzie na świat, który ją uwiódł, ale nie pozostawił wspomnienia bólu czy gwałtu, tylko erotyczne półsenne marzenie, sen, przebudzenie – a teraz… jest bezbronna i dziś wieczór on ją zamorduje! Oboje prawie nie oddychali. Zamarli. Każde z nich czekało na ruch drugiego. Angelique, przerażona, patrzyła na młodzieńca – niewiele starszy niż ona sama, trochę wyższy, przy pasie miał broń, prawą rękę trzymał na jelcu, krótko przycięta broda i włosy, szerokie ramiona i wąskie biodra, prosta koszula, opadające luźno spodnie, mocne łydki i nogi, chłopskie sandały. Twarz w cieniu. To sen, na pewno jeszcze jeden sen, nie ma się czego obawiać… Zdziwiona, oparła głowę na ręce, wskazując ruchem głowy, by wyszedł z cienia. Natychmiast wrósł w tę samą co ona senną nierzeczywistość, posłusznie ruszył stopami i gdy ujrzała jego rzeźbione rysy, tak odmienne i obce, ciemne oczy wypełnione pożądaniem, otwarła usta, by zapytać: kim jesteś? jak się nazywasz? – ale on pomyślał, że ma zamiar krzyknąć, i skoczył przerażony naprzód, przystawiając jej do gardła nagie ostrze. – Nie, proszę – wy dyszała, cofając się na poduszkę, ale on nie zrozumiał, potrząsnęła głową, zamarła, błagała oczami, całe jej ciało krzyczało: umrzesz, tym razem nie masz wyjścia! – Nie, proszę. Przerażenie zniknęło z jego twarzy. Stanął nad nią, serce mu łomotało, tak jak jej serce. Położył palec na ustach, ostrzegając ją, by była cicho, nie wrzasnęła, nie poruszyła się. – Iie – wyszeptał chropawym głosem i dodał: – Nie! Po policzku spływała mu kropla potu. – Nie… nie będę nic mówiła – wymamrotała. Ze strachu nie wiedziała, co robić. Naciągnęła koc na nogi. Natychmiast go ściągnął. Serce jej zamarło. W tej samej chwili wiedziała już, jakiś pierwotny instynkt pchnął ją w inną przestrzeń i czuła, że opanowuje ją utajona, a teraz nowo odkryta wiedza. Strach zaczął ją opuszczać. Wewnętrzne głosy szeptały: bądź ostrożna, będziemy cię prowadzić, patrz mu w oczy, nie rób gwałtownych ruchów, najważniejszy jest nóż…

Serce jej waliło, patrzyła mu w oczy i położyła sobie palec na ustach, tak jak on. Wskazała na klingę i delikatnie ją odsunęła. Był jak napięta sprężyna, spodziewał się, że ona w każdej chwili może ruszyć do drzwi. Wiedział, że z łatwością ją uciszy, ale to nie pasowało do jego planu: miała pobiec do drzwi wtedy, gdy on sam tego zechce, i krzyczeć, krzyczeć, by obudzić wroga, a wtedy on wykona jeden cios, upewni się i będzie czekał, a kiedy nadejdą, wykrzyknie sonnō-jōi, obróci ostrze w swoim kierunku, napluje im w twarz i umrze. Taki miał plan – jeden z wielu, jaki brał pod uwagę: wziąć ją gwałtem, potem ją zabić, a potem siebie albo po prostu od razu zabić ją po cichu, jak powinien zrobić poprzednim razem, choć bardzo jej teraz pragnął, i uciec, zostawiwszy hieroglify Tōkaidō na kapie, jak poprzednio. Ale nie zareagowała tak, jak się spodziewał. Jej oczy patrzyły pewnie, ręka odsuwała klingę, niebieskie źrenice nie błagały, tylko prosiły, było w nich wyczekiwanie, ale nie przerażenie. Niesamowity półuśmiech. Dlaczego? Ostrze się nie poruszyło. Bądź cierpliwa, podpowiadały głosy… Znowu odepchnęła ostrze, nieśpiesznie, wpływała na mężczyznę swą wolą. Jego oczy zwęziły się jeszcze bardziej. Z wysiłkiem oderwał od niej wzrok, mimo to nieubłaganie coś go do niej przyciągało. Co ona planuje? Ostrożnie opuścił nóż i czekał, gotów w każdej chwili pchnąć. Stał blisko łóżka. Jej ręce zaczęły leniwie odpinać jego koszulę, potem zamarły. Na jego szyi błysnął w świetle krzyżyk, jej krzyżyk. To, co zostało zgubione, nagle w cudowny sposób się odnalazło. Dziwnie podniecona, jakby we śnie, patrzyła, jak jej palce dotykają krzyżyka, lekko drżąc. Poczuła niesamowitą przyjemność, że on to nosi, jakąś jej cząstkę, na zawsze, tak jak na zawsze pozostanie z nią jakaś jego cząstka. Ale nawet przez ten krzyż, jej krzyż, nie zboczy z obranej drogi. Powoli zdejmowała z niego koszulę; z prawego ramienia przez nóż w zaciśniętej dłoni, ciągle w pogotowiu. Patrzyła na męskie ciało, zranione ramię, świeżo wyleczone, mięśnie. Znowu na ranę. – Tōkaidō – powiedziała cicho. Nie było to pytanie, choć on tak to zrozumiał. – Hai – wymamrotał, patrzył i czekał, i dławił się z pożądania. – Hai. Krzyżyk znowu zabłysnął. – Kanagawa? Kiwnął głową, ledwo dyszał, jak zahipnotyzowany, a ona się cieszyła, że od początku miała rację, i teraz gdy był prawie nagi, plan, który sobie ułożyła, stawał się coraz realniejszy. Dotknęła jego pasa, cały czas patrząc mu w oczy. Poczuła, jak lekko zadrżał. Przeszedł ją dreszcz z powodu tego zwycięstwa. Nie obawiaj się, mówiły głosy. Postępuj tak dalej… Palcami odnalazł sprzączkę. Odpięła się. Pas został odrzucony, razem z nim pochwa noża. Spodnie osunęły się. Pod nimi przepaska biodrowa. Coraz trudniej przychodziło mu wytrwać bez ruchu, stać po prostu na lekko rozstawionych nogach; ciało pulsowało w rytmie serca, oczy znieruchomiały. Postępuj tak dalej, szeptały jej głosy, nie bój się…

Wtem wyobraziła go sobie w sieci, którą miriady pokoleń kobiet – bezbronnych przynęt w podobnych pułapkach – pomogły jej utkać, i obraz ten sprawił, że w nagłym przebłysku świadomości stała się częścią tej nocy, a zarazem w jakiś sposób od niej oddzielona widziała siebie i jego, palce rozwiązujące tasiemki i wreszcie on – nagi. Nigdy przedtem nie oglądała mężczyzny w ten sposób. Gdyby nie rana, byłby bez skazy. Tak jak ona. Przez chwilę jeszcze starał się opanować swe pożądanie, potem opuściła go siła woli, odrzucił nóż na łóżko i nakrył ją, ale zamknęła się jak ostryga i wywinęła, a on potoczył się za nią, chwytając nóż, żeby ona nie zdążyła tego uczynić. Jednak nie zrobiła w kierunku sztyletu żadnego ruchu, leżała spokojnie i patrzyła, jak on klęczy na łóżku. Ostrze przygotowane – jeszcze jeden wymierzony ku niej fallus. Śniąc na jawie, potrząsnęła głową, mówiąc mu w ten sposób, by odłożył nóż, nie zwracał na niego uwagi, legł obok niej. – Nie trzeba się śpieszyć – mówiła cicho, wiedząc, że on nie rozumie jej słów, tylko gesty. – Połóż się tutaj – wskazała ręką. – Pocałuj mnie… nie, nie tak brutalnie… delikatnie. Pokazywała mu, czego pragnęła, czego on pragnął, szedł naprzód, wracał, i gdy podnieceni wreszcie się połączyli, coś w niej wybuchło i zaciągnęła go na grzbiet fali, a potem spadli w otchłań. Kiedy odzyskała oddech, a jej uszy zaczęły słyszeć, muzyka nadal grała, gdzieś bardzo daleko. Nie było odgłosów niosących niebezpieczeństwo, tylko jego łapczywy oddech współbrzmiący z jej oddechem. Jego ciało lekkie, doskonale dopasowane do jej ciała. Odpowiednie. Tego nie mogła zrozumieć – w jaki sposób i dlaczego on wydawał się tu na właściwym miejscu? Albo jak i dlaczego jest tak przejęta, zatopiona w takiej ekstazie… Zaczął się odsuwać. Nie, natychmiast podpowiedziały jej głosy, przytrzymaj go, nie pozwól mu się poruszyć, bądź czujna, niebezpieczeństwo jeszcze nie minęło, postępuj zgodnie z planem… Objęła go więc mocno ramionami. Spali z godzinę, a gdy się obudziła, leżał koło niej, oddychał cicho, na jego młodej twarzy nie odbijały się żadne zmartwienia, jedną rękę zacisnął na nożu, drugą dotykał krzyżyka, który nosił tak niefrasobliwie. To pierwszy podarunek, jaki otrzymałam w życiu. Tak mi mówiła mama. Dostałam to pierwszego dnia życia i od tego momentu stale nosiłam, zmieniałam tylko łańcuszek. Czy teraz należy do niego czy do mnie, czy do nas obojga? Otworzył oczy i przeszył ją dreszcz. Przez chwilę nie zdawał sobie sprawy, gdzie się znajduje. A może to sen? I wtedy zobaczył ją, nadal piękną, nadal pociągającą, nadal obok niego. Dziwny uśmiech przebiegł mu po twarzy. Zachwycony, wyciągnął ku niej rękę, a ona odpowiedziała. Znów się połączyli, ale tym razem bez gniewu i bez pośpiechu. Chcieli, by to trwało. Potem, ledwie obudzony, miał ochotę powiedzieć jej, jak wielkie były Chmury i Deszcz, jak bardzo ją uwielbia. I podziękować jej. Ogarnął go wielki smutek, że musi zakończyć jej

życie – to życie. Ale nie smucił się z powodu nadchodzącej własnej śmierci. Teraz, dzięki niej, umrze doznawszy spełnienia, jej odejście uświęci słuszną sprawę sonnō-jōi. W podzięce za taki dar, pomyślał w nagłym przypływie ciepła, może dać inny dar, samurajski dar, śmierć samuraja: bez krzyku, bez przerażenia; żyjesz, a za chwilę jesteś martwy. Czemu nie? Ukojony, z ręką na gołym mieczu, pogrążył się w śnie bez marzeń. Jej palce dotknęły go. Natychmiast się zbudził, czujny, dłoń zacisnął na nożu. Dostrzegł jej gest w kierunku zasłoniętego okiennicami i kotarami okna. Palec położyła na wargach. Słychać było przybliżający się gwizd. Dźwięk ciągnął się przez moment i zniknął. Westchnęła, pochyliła się, przytuliła do niego, całowała go w tors, potem rozradowana wskazała na zegar stojący na toaletce. Była czwarta szesnaście. Potem znowu wskazała na okno. Zeszła z łóżka i gestami wyjaśniła mu, że teraz powinien się ubrać i odejść, a wrócić znów wieczorem – okiennice zastanie otwarte. Zaprzeczył ruchem głowy, udawał, że się z nią droczy; podbiegła. Zachwycił go widok jej ciała. Uklękła przy łóżku i szeptała, błagała go. – Proszę… proszę… Duch w nim osłabł. Nigdy przedtem w życiu nie widział takiego wyrazu twarzy u kobiety. Tak głębokiej, nie skrywanej namiętności, której nie da się opisać – nie ma słowa „miłość”, nie ma w języku japońskim. Ale właśnie to go całkowicie opanowało – nie zmieni jednak decyzji. Łatwo udać, że na to przystaje, że zgadza się odejść i wrócić o zmroku. Gdy się ubierał, stała blisko niego, pomagała, niechętnie puszczając go od siebie. Chciała, by został, ochraniała go. Palec trzymała przy ustach, prawie jak dziecko. Odsunęła story, bezszelestnie otworzyła okno, odemknęła okiennice i wyjrzała na dół. Powietrze było przejrzyste. Zbliżał się świt. Niebo upstrzone chmurami. Morze spokojne, żadnego dźwięku ani sygnału zapowiadającego niebezpieczeństwo, tylko szum fal na piaszczystym brzegu. Wzdłuż High Street smużki dymu po wygasłych pożarach. Nikogo wokół, Osiedle spokojne, pogrążone we śnie. Stał tuż za nią i zdał sobie sprawę, że to jest właśnie doskonały moment. Dłoń zacisnęła mu się na mieczu, kostki palców pobielały. Ale nie zaatakował, bo gdy się odwróciła, jej czułość i troska, i pożądanie, które wciąż go zżerało, zmiotły to, co sobie postanowił. Pocałowała go szybko, wychyliła się znowu i rozejrzała dla pewności na obie strony. – Nie, jeszcze nie teraz – powiedziała cicho, kazała mu czekać, otoczywszy go ramieniem w pasie. A gdy nabrała pewności, znów się odwróciła i znów go pocałowała, i ponagliła, by się pośpieszył. Cicho przeszedł przez parapet i gdy był już bezpieczny w ogrodzie, zatrzasnęła okiennice, zamknęła zasuwę, a jej krzyk rozdarł nocną ciszę: – Pomoooooocy… Ori zamarł. Ale tylko na chwilę. Oślepiony wściekłością uczepił się okiennic. Wrzask dziewczyny i świadomość, że został wyprowadzony w pole, doprowadziły go do szału. Palcami, teraz jak szpony, rozwarł okiennice, omal nie wyrwał ich z zawiasów. W tym

momencie pierwszy z francuskich wartowników wychynął zza rogu z bronią gotową do strzału. Ori go dostrzegł i był szybszy – wyszarpnął swego derringera i pociągnął za cyngiel, ale chybił z obu luf. Nigdy przedtem nie strzelał. Kule świsnęły, ocierając się o mur i poleciały w powietrze. Wartownik nie chybił ani za pierwszym razem, ani za drugim, ani za trzecim. Angelique przykryła uszy dłońmi, triumfująca i zagubiona zarazem; nie wiedziała, co ma myśleć, co robić, czy ma się śmiać czy płakać. Wiedziała tylko, że zwyciężyła, jest bezpieczna i pomszczona, cały czas wewnętrzny głos powtarzał radośnie: zwyciężyłaś, dobra robota, jesteś wspaniała, cudowna, doskonale wykonałaś plan, jesteś bezpieczna, on już nigdy ci nie zagrozi! – Naprawdę? – skomlała. O tak, jesteś bezpieczna, on nie żyje, naturalnie, to ma swoją cenę, ale nie martw się, nie obawiaj… Jaką cenę? Jaką… O Boże, zapomniałam o krzyżyku, on ma ciągle mój krzyżyk! Na zewnątrz narastał harmider, łomotano do jej drzwi… zaczęła drżeć mocno.

27 PIĄTEK, 7 LISTOPADA Po południu HMS „Pearl” wrócił z Edo. Wszystkie żagle miał postawione i mknął na swe stałe miejsce w ruchliwej przystani Yokohamy. Na czubku masztu powiewała flaga sir Williama, inne flagi sygnalizowały żądanie, by natychmiast przybył jego kuter, lecz było to niepotrzebne, jako że jego barkas czekał już na redzie, a przy nim parowy kuter Struanów z niecierpliwiącym się McFayem na rufie. Na wybrzeżu ludzie przystawali, by zobaczyć, czy kapitan „Pearl” zdoła równie brawurowo wpłynąć na miejsce, gdyż wiatr swawolił, a statek pod żaglami pędził tak szybko, że manewrowało się ryzykownie. Fala dziobowa wznosiła się wysoko, morze było przychylne. W ostatniej sekundzie statek obrócił się ku wiatrowi i zatrzymał; bukszpryt drżał tuż przed właściwą boją. Natychmiast elegancko ubrani marynarze opuścili liny na pachołka i przycumowali okręt, inni zaś wspięli się na maszty, by zwinąć żagle. Zupełnie nieźle, pomyślał z dumą Jamie. – Cała naprzód, ustawić się obok! – zawołał. Chciał być pierwszy przy trapie, by mieć możliwość zagadnięcia sir Williama, tak jak rozkazał Malcolm. – Pośpiesz się, Tinker, na miłość boską! – Ta jest, proszę pana! – Tinker, sternik Struanów, uśmiechnął się bezzębnymi ustami. Uprzedzając tę komendę, nastawił przepustnice na „cała naprzód”. Tinker, stary bosmanmat z jednego z kliprów Struanów, był wytatuowany, a siwiejące włosy miał związane w mysi ogonek. Przepłynął obok ośmiowiosłowego kutra sir Williama, wypluł dobrodusznie sok tytoniowy, pokazał figę rozczarowanej załodze kutra i wpasował się w miejsce obok okrętu. Jamie wskoczył na schodnię. Na głównym pokładzie uchylił cylindra oficerowi pokładowemu, aspirantowi o gładkiej twarzy. – Prośba o pozwolenie wejścia na pokład, wiadomość dla sir Williama. Aspirant zasalutował w odpowiedzi. – Oczywiście, proszę pana. – O co chodzi, Jamie, do diabła, coś nie gra? – zawołał sir William z mostka. Phillip Tyrer i Marlowe stali tuż obok. – Przepraszam, panie ministrze, w Osiedlu trochę się kotłuje i pan Struan sądził, że powinienem pana zaznajomić ze szczegółami. – Może pan skorzystać z mojej kabiny, sir Williamie – zaproponował Marlowe. – Dziękuję. Najlepiej będzie, jeśli pan też pójdzie… admirale dowodzący naszą obroną morską… co prawda tymczasowo. – Jeśli już nie ranga, to z pewnością przydałby mi się taki żołd… choćby tymczasowo – zaśmiał się Marlowe. – Wszyscy byśmy tak chcieli! Niech pan idzie z nami, ty też, Phillipie. Poszli za nim, Marlowe jako ostatni. Zanim Marlowe opuścił mostek, przywołał gestem pierwszego oficera.

– Maszynownia niech trzyma ciśnienie, wszystkie działa mają być wyczyszczone, naoliwione i przygotowane, kompania okrętowa gotowa, by zająć stanowiska bojowe. Weszli do małej, skromnej kabiny na rufie, wyposażonej w koję, skrzynkę na rzeczy osobiste i stół na mapy. Usiedli. – Tak, Jamie? – Po pierwsze tai-pan i wszyscy kupcy pragną panu pogratulować udanego spotkania. – Dziękuję. Coś niepokojącego? – Były kłopoty. Wczesnym rankiem Japoniec próbował się włamać do sypialni Angelique w Przedstawicielstwie Francuskim, wartownicy go zabili. Doktor Hoag i doktor Babcott… – Wielki Boże, czy jest ranna? Stało jej się coś? Ku ich uldze Jamie potrząsnął głową. – Nie, panie ministrze, usłyszała, jak ktoś szamocze się z okiennicami, i zaczęła krzyczeć, że mordują, i… – Więc rzeczywiście tam ktoś był zeszłym razem! – wybuchnął Tyrer. – To nie wiatr grzechotał wtedy okiennicami! – Jesteśmy skłonni też tak przypuszczać – szybko mówił dalej Jamie. – Wezwano Babcotta i Hoaga. Ona była w szoku, nie ranna, jak już mówiłem, lecz cała się trzęsła. Ledwie Hoag spojrzał na nieboszczyka, a natychmiast stwierdził, że to ten sam psubrat, którego operował w Kanagawie… – Phillip Tyrer wciągnął powietrze i Marlowe rzucił mu szybkie spojrzenie – a zatem i ten sam, którego podejrzewamy, że może być jednym z morderców Canterbury’ego, i ten sam, którego kapitan Marlowe i Pallidar próbowali złapać w Przedstawicielstwie Brytyjskim w Kangawie. – Niech mnie diabli! – Sir William spojrzał na pobladłego Tyrera. – Czy myślisz, że mógłbyś go zidentyfikować, Phillipie? – Nie wiem… nie sądzę. Może Malcolm zdoła, ja nie wiem. Mózg sir Williama pracował dalej: jeśli to jeden i ten sam mężczyzna, to obaj domniemani mordercy są martwi, więc jak to się ma do naszych żądań o odszkodowania? – Przedstawicielstwo Francuskie, co? To zadziwiające, że zastrzelili sukinsyna, mają bardzo nędzny system zabezpieczenia, a umiejętność strzelania jeszcze gorszą. Ale dlaczego ten człowiek tam się znalazł, czyżby na nią polował? – Nie mamy pojęcia, panie ministrze. Okazuje się też, że był katolikiem, a w każdym razie nosił krzyżyk. Co… – To dziwne. Ale chwileczkę, Angelique u Francuzów? Myślałem, że wprowadziła się znów do Struanów. – Tak, ale jej mieszkanie uszkodził ogień. Zapomniałem wspomnieć, po trzęsieniu ziemi mieliśmy mały pożar, my, a także Norbert. Dom… – Czy ktoś został ranny? – Nie, panie ministrze, dzięki Bogu, nikt z Osiedla, o ile wiemy. Francuzi zaproponowali jej mieszkanie, ale… – Czy Malcolm Struan też tam nocował?

Jamie westchnął zirytowany tym ciągłym przerywaniem. – Nie, panie ministrze, spał u siebie. – Więc chyba nie doznaliście wielu szkód. – Nie, panie ministrze, na szczęście, niewiele jest też innych szkód w Osiedlu, choć Norbert stracił prawie całe piętro. – No to powinniście być zadowoleni. Dziewczyna nie poniosła uszczerbku, napastnik martwy, o co ten cały hałas? – Próbuję panu wyjaśnić, panie ministrze – powiedział Jamie, a potem ruszył z kopyta, tym razem nie dopuszczając zaszokowanego sir Williama do głosu. – Kilku kretynów z Miasta Pijaków… przykro mi o tym mówić, ale wspomaganych przez kilku naszych jeszcze głupszych kupców, uznało, że odpowiedzialność spada na Japońców ze wsi. W efekcie parę godzin temu tłum zaczął bić każdego, kogo dopadł. To sprowadziło rozwścieczonych samurajów. Wojsko i faceci z floty wyszli im naprzeciw i teraz mamy pat: obie strony pod bronią, z minuty na minutę robi się coraz bardziej ponuro. Jest tam trochę naszej kawalerii, dowodzi generał, cały się najeżył i marzy o rozkazaniu szarży, jak pod Bałakławą. Cholerny dureń, pomyślał sir William. – W tej chwili schodzę na brzeg. – Wyślę z panem oddział piechoty morskiej, panie ministrze – powiedział Marlowe. – Ordynans! Drzwi kabiny otworzyły się natychmiast. – Tak, proszę pana? – Kapitan piechoty morskiej i dziesięciu żołnierzy z sygnalistą do schodni na głównym pokładzie, migiem! – Zwrócił się znów do Jamiego. – Gdzie dokładnie trwają zamieszki? – Przy południowym krańcu wsi, obok Ziemi Niczyjej. – Sir Williamie, będę w gotowości, tuż obok. Gdyby pojawiły się jakieś kłopoty, niech pan skorzysta z mojego sygnalisty i może pan zarządzić ogień zaporowy. – Dziękuję, lecz wątpię, czy będę potrzebował wsparcia floty. – Następny problem to… – zaczął Jamie. – Powie mi pan na kutrze. – Sir William był już w połowie drogi na główny pokład. – Weźmiemy twój, jest szybszy. Kierujcie się ku przystani w Mieście Pijaków. Za chwilę kuter Struana mknął pełną szybkością; piechota morska stłoczona na rufie, sir William, Jamie i Tyrer w kabinie na śródokręciu. – A teraz, Jamie, jakiż to inny problem? – Chodzi o tego nie tak całkiem oswojonego samuraja pana Tyrera, Nakamę. – Jamie spojrzał przelotnie na Phillipa. – Zaatakowali go, lecz się wyrwał, wydostał skądś jakieś miecze i zaczął się bronić. Pociął jednego pijaka, Australijczyka, ale niezbyt ciężko, i pozabijałby resztę, gdyby nie uciekli. Kilku z nich miało pistolety, ruszyli z powrotem i omal go nie zdmuchnęli, więc wycofał się do sklepu w wiosce. Podejrzewamy, że mogą tam z nim być jacyś samurajowie. Około tuzina maniaków gotowych go zlinczować otacza to miejsce.

– Linczujący tłum? Na obszarze mojej jurysdykcji? – zawołał sir William. – Tak, panie ministrze. Próbowałem na nich wpłynąć, by zostawili go w spokoju, ale powiedzieli, żebym się odpieprzył. Przynajmniej z początku Nakama nie był niczemu winien, widziałem go na High Street, tego jestem zupełnie pewien. – Dobrze – oznajmił sir William ściągając usta. – Na szczęście mamy jedno i to samo prawo dla bogatych i dla biednych, i dla każdego, kto się znalazł pod naszą opieką. Jeśli go zlinczują, to i ich to spotka. Mam już dość Miasta Pijaków i wybryków tej tłuszczy. Dopóki nie przyślą nam peelersów z Londynu, sformujemy własne siły policyjne. Ja jestem naczelnikiem, a ty, Jamie, tymczasowym zastępcą naczelnika policji. Drugim zastępcą jest Norbert, również tymczasowym. – Za żadne skarby, sir Wil… – W takim razie zastępcą zostaje tylko Norbert – odparł uprzejmie sir William. – Niech to diabli, w porządku – oznajmił Jamie. Wcale nie był zadowolony. Wiedział, że ta praca to niewdzięczne zadanie. – Norbert, co? Czy słyszał pan o Norbercie i taipanie? – Co z nimi? Jamie opowiedział mu o kłótni i wyzwaniu na pojedynek. – Zakłady stoją pięć do jednego, że oni wymkną się chyłkiem pewnego ranka i wróci tylko jeden z nich. Sir William wzniósł oczy ku niebu. – Nie ma mnie trzy dni i wszystko już się rozłazi – powiedział ze znużeniem. Pomyślał chwilę. – Phillipie, poleć im, żeby jutro skoro świt zjawili się obaj w moim gabinecie. – Głos mu się zmienił i obaj mężczyźni skrzywili się, tyle w nim było jadu. – Przedtem poradź im obu, że lepiej, jeśli zachowają się rozsądnie i potulnie i niech wezmą sobie do serca moje łagodne kazanie. Sternik! Każ im się ruszać, na litość boską! – Ta jest, panie ministrze! – Czy wziąłeś moją teczkę, Phillipie? – Tak, proszę pana. Tyrer podziękował Niebiosom, że o tym pamiętał. Hiraga zerkał przez szparę między listewkami zabarykadowanych drzwi sklepu shoyi. Widział krzyczących gniewnych mężczyzn uzbrojonych w pistolety i muszkiety. Pot spływał mu po twarzy. Dławiła go wściekłość i czuł strach, choć skrywał to przed innymi. Krew cieknąca z niezbyt ciężkiej rany poplamiła mu koszulę – zrzucił swój surdut, gdy tylko wpadł tutaj, by wziąć jakieś miecze. Shoya stał przy nim zdenerwowany, nie uzbrojony, jeśli nie liczyć rybackiego harpuna – tylko samurajowie mogli nosić broń, naruszenie tej zasady karano śmiercią. Razem z nimi wpadł w potrzask siwiejący ashigaru, żołnierz piechoty, który patrzył na Hiragę pełen czci, ale i skonfundowany. Żywił do niego szacunek za jego sprawność bojową i za to, że Hiraga najwyraźniej był shishi… ale to ubranie gai-jina! Hiraga był też ostrzyżony jak oni i najwidoczniej mieszkał razem z nimi w Osiedlu, teraz jednak stał się przedmiotem ich niczym nie umotywowanego ataku.

Ci śmierdzący gai-jinowie, myślał. Tak jakby udaremnione włamanie jakiegoś baka mogło mieć znaczenie… Oczywiście, ten człowiek był po prostu rōninem, złodziejem, na pewno nie polował na dziewczynę. Bo czyż cywilizowany mężczyzna mógłby mieć ochotę na którąkolwiek z nich? Ten dureń został słusznie zabity za swą impertynencję, nikt nie odniósł szkody, więc po co cały ten gwałt? Baka gai-jinowie! – Czy jest z tyłu jakieś wyjście? – zapytał żołnierz. Shoya potrząsnął głową, twarz miał popielatą. Po raz pierwszy wybuchły takie zamieszki, szalało aż tylu gai-jinów. A on był w to bezpośrednio zamieszany: udzielał przecież schronienia temu shishi. Nawet tamten zwariowany rōnin bywał w jego domu, a on nie zameldował o nich, jak miał obowiązek uczynić – meldować o wszystkich obcych. – Bakufu wdroży śledztwo – jęczała przed godziną jego żona – na pewno nas wezwą na świadków. W domach strażników wciąż rezydują ich wymuszacze. Stracimy wszystko, łącznie z głowami. Namu Amida Butsu! Właśnie robiła zakupy ze starszą córką na targu warzywnym, kiedy pierwsi ludzie z tłumu popędzili przez wieś. Wykrzykiwali groźby, rozrzucali skrzynki, popychali i przewracali kupujących, którzy w panice uciekali do domu. – Zostaliśmy otoczeni – powiedział shoya. – Z tyłu w uliczce też są gai-jinowie. Prócz kilkunastu atakujących tu mężczyzn ludność Osiedla zgromadziła się przy krańcach Ziemi Niczyjej. Początkowo była to zwykła gawiedź, lecz teraz przybyło wielu obywateli Osiedla, podbechtanych przez prowodyrów zamieszek – spragnionych zemsty awanturników. Za ich plecami, na ulicach wioski, znajdowało się dwudziestu samurajskich strażników z Bramy Północnej. Z przodu stali ci z Bramy Południowej. Żaden samuraj nie wyjął jeszcze miecza, lecz wszyscy trzymali ręce na rękojeściach. Oficerowie wysunęli się do przodu. Tak samo zachowało się wojsko stojące naprzeciw – karabiny przygotowane, tuzin kawalerzystów siedziało na koniach i czekało na rozkazy, generał stał w pobliżu – wszyscy pewni siebie, hałaśliwie rwali się do walki. Jeszcze raz starszy oficer japoński, przekrzykując wrzawę, wezwał gai-jinów, by się rozeszli, i jeszcze raz generał władczo krzyknął – a zawtórował mu ryk poparcia – wzywając samurajów, by się rozeszli. Żadna ze stron nie rozumiała drugiej – ani nie chciała zrozumieć. Wśród tych wszystkich okrzyków Hiraga rozróżniał głos generała. Głupiec, pomyślał wrząc z gniewu, ale nie aż taki głupiec jak ten wariat Ori. Dobrze, że nie żyje, bardzo dobrze! Co za dureń! Powinienem go zabić wtedy, gdy zobaczyłem, że ma na sobie ten jej krzyżyk. Albo w tunelu. Kiedy wołania Angelique zakłóciły ciszę nocy i natychmiast potem rozległy się wystrzały karabinowe, Hiraga razem z Akimoto siedzieli przykucnięci w uliczce przy domu Struanów. Znużeni czekali na Oriego, mając nadzieję, że go złapią – nie widzieli, jak Angelique szła do Przedstawicielstwa Francuskiego, więc sądzili, że Ori powinien być gdzieś w pobliżu, może nawet wewnątrz domu Struana. Wśród rosnącego zamieszania przyłączyli się do gęstniejącego tłumu na wpół odzianych mężczyzn biegnących ku przedstawicielstwu. Nikt nie zwrócił na nich uwagi, gdyż mieli na

sobie robocze ubrania i kapelusze. Hiraga i Akimoto przerażeni zobaczyli, jak przyjechali obaj lekarze, a zaraz potem ujrzeli ciało Oriego wciągnięte w krąg światła. Hiraga skinął na Akimota i obaj nerwowo czmychnęli w ciemność. Gdy tylko znaleźli się w swej wioskowej kryjówce, Hiraga wybuchnął: – Oby Ori odrodził się jako plugawy gai-jin, a nie samuraj! Teraz dopiero się zacznie! Prześlizgnij się natychmiast z powrotem do Yoshiwary, przejdź tunelem i schowaj się, dopóki nie prześlę wiadomości lub nie przyjdę po ciebie. – A ty? – Jestem jednym z nich – odrzekł na to z ironicznym uśmiechem. – Taira to mój protektor, przywódca gai-jinów również, wszyscy to wiedzą więc będę bezpieczny. Ale myliłem się, myślał teraz z goryczą obserwując, jak zachowanie ludzi zebranych na zewnątrz staje się coraz brutalniejsze. Parę godzin temu, gdy na horyzoncie pojawił się „Pearl”, Hiraga opuścił wioskę i poszedł po High Street, kierując się ku Przedstawicielstwu Brytyjskiemu. Tyrer przed wyjazdem poprosił o przetłumaczenie na japoński pokaźnej liczby fraz i zdań. Teraz właśnie odnosił mu tę pracę. Tak bardzo chciał się dowiedzieć z pierwszej ręki o spotkaniu w Edo, że szedł całkowicie zatopiony w myślach, gdy nagle dostrzegł wściekłe twarze gai-jinów. – To Japoniec Tyrera… – Przecież to samuraj… – Hej, małpa, ty tam! Ty samuraj, heja! – Podobny do tego drugiego sukinsyna… – Jezu, rzeczywiście… – Nauczymy was wszystkich, co to znaczy zaczepiać nasze kobiety! Bez ostrzeżenia ktoś pchnął go w plecy i przewrócił, zrzucając mu cylinder, który potoczył się i został wdeptany w błoto. Jedni ryczeli ze śmiechu, gdy w tym czasie inni zaczęli kopać Hiragę, z rozpędu wpadając na siebie nawzajem. Dało mu to chwilę wytchnienia, a poza tym był w doskonałej kondycji – dzięki temu zdołał wstać i wyrwać się napastnikom. Niezgrabnie ruszyli za nim w pogoń. Popędził uliczką obok domu Struanów na teren wioski. Od strony bram biegli samurajscy strażnicy, by zobaczyć, co się dzieje. Jakaś grupa mężczyzn blokowała dostęp do kryjówki, gdzie miał schowany pistolet, więc rzucił się do sklepu shoyi, chwycił jakieś zupełnie nieodpowiednie miecze i przyjął pozycję do ataku. Ruszył jak w amoku, zaskakując napastników. Odparł ich, trzech upadło na ziemię, jeden ranny, pozostali uciekli. Gdzieś na ulicy rozległ się wystrzał z muszkietu, kula przeszła obok, nie wyrządzając mu szkody. Zaczęło się gromadzić coraz więcej ludzi z bronią. W bezładnym tłumie samurajów i gai-jinów Hiraga i ashigaru zdołali jakoś wycofać się do sklepu. Teraz trzej mężczyźni uchylili się, gdy znikąd nadleciała kula i rozbiła ozdobną wazę. Z tylnej części domu dobiegł płacz dziecka, jednak natychmiast je uciszono. Na zewnątrz wzmogły się okrzyki. Lunkchurch podochocony i jak zwykle po południu

podniecony wypitą brandy, zaryczał: – Wykurzmy ich! Wypędźmy sukinsynów ogniem! – Brak ci piątej klepki? Całe Yokopoko może się za… – Spalić ich, psiakrew! Kto ma zapałkę? Kiedy kuter Struana przybił do przystani w Mieście Pijaków, wszyscy wysypali się z niego i pobiegli nabrzeżem na plac. Piechota morska na przedzie. Przed sobą widzieli plecy samurajów stawiających czoło tłumowi. Kapitan natychmiast zaczął realizować swój plan. Na jego komendę żołnierze odbezpieczyli karabiny, uformowali się w klin, wbili w przestrzeń między wrogimi grupami i poszli po łuku. Ostry koniec klina wycelowany był w ludzi z Miasta Pijaków, którzy zaczęli ustępować i rozbili się na dwie grupy, krzyczące i zaniepokojone. Tyrer ruszył ku samurajom, równie zaniepokojonym pojawieniem się zdyscyplinowanych żołnierzy. – Proszę, panie oficerze – zawołał głośno po japońsku, kłaniając się – wszyscy ludzie zostać tutaj bezpieczni. Proszę pozdrowić mego pana, pana gai-jinów. Zakłopotany samuraj odkłonił się automatycznie Tyrerowi i gdy się prostował, sir William zaczerwieniony po biegu – do czego zupełnie nie był przyzwyczajony – zatrzymał się na chwilę i spojrzał w twarz samurajowi. Natychmiast Tyrer mu się ukłonił, wołając: – Salutujcie! – Oficer i wszyscy jego ludzie ukłonili się, sir William się odkłonił i teraz samurajowie znowu byli opanowani. Sir William odwrócił się i schronił wewnątrz klina, który zagarniał coraz większy teren, gdyż ludzie najbliżsi żołnierzom byli odpychani karabinami. – Z drogi! Cofnijcie się! Cofnijcie! – wołał młody kapitan. Poziom adrenaliny wciąż mu wzrastał. Znajdował się tuż za ostrzem klina, a kiedy doszedł do wniosku, że droga nie otwiera się przed nimi tak szybko, jak by tego chciał, krzyknął: – Bagnet na broń! Żołnierze piechoty morskiej, wszyscy jednocześnie, cofnęli się dwa kroki, nastawili bagnety i skierowali je w tłum. Każdy z nich obrał sobie cel, każdy stał jak wyrzeźbiony – na razie jeszcze nieruchomy trybik w maszynie do zabijania, którą znano na całym świecie i której na całym świecie się lękano. – Przygotować się do ataku! Sir William, Tyrer i McFay wstrzymali oddech. Zapadła cisza. A potem zły duch, mieszający w każdym tłumie, zniknął i zgromadzeni ludzie stali się tylko tłuszczą, która rozpadła się i rozpierzchła we wszystkich kierunkach. Kapitan nie stał bezczynnie. – Karabiny po lewej za mną! Poprowadził żołnierzy biegiem ku wiosce, gdzie zebrała się większość kupców, żołnierzy, tuzin kawalerzystów i samurajowie. I nikt tu nie zwracał uwagi na sir Williama i jego piechotę morską. Znów oddział uformował się w klin, lecz kiedy podeszli na tyły rozwrzeszczanego tłumu, usłyszeli, jak generał krzyczy: – Po raz ostatni rozkazuję wam odejść lub ja was stąd wykurzę… Zagłuszył go ryk tłumu, gotowego za chwilę eksplodować. Kapitan doszedł do wniosku,

że nie ma czasu do stracenia. – Stój! Jeden wystrzał nad ich głowami, pal! Salwa uciszyła harmider i przygasiła wściekłość. Uspokoili się nawet kawalerzyści, nie przygotowani na taką akcję. Wszyscy odwrócili się lub skulili. W ciszy sir William, czerwony z wściekłości, wkroczył na wolną przestrzeń między przeciwnikami. Dalej na ulicy Lunkchurch i zgromadzona wokół niego grupka zamarli w bezruchu. Lunkchurch trzymał w dłoni drugą płonącą szmatę przygotowaną do rzutu, pierwsza już leżała na werandzie, tuż przy drewnianej ścianie, rozsiewając płomienie. Zobaczywszy sir Williama i piechotę morską, kupcy wyparowali gdzieś w bocznych uliczkach, pośpieszyli na łeb, na szyję zaszyć się w domach. Wszyscy patrzyli na sir Williama. Minister nasadził mocniej na głowę cylinder i wyjął z kieszeni papier. – Odczytuję wam Ustawę o Rozruchach Jej Królewskiej Mości – zaczął głośno i zgrzytliwie. – Jeśli to zebranie, na które nie dano zgody, natychmiast się nie rozejdzie, wszyscy mężczyźni, kobiety i dzieci zostaną aresztowani i… Jego następne słowa zostały zagłuszone przez ogólne zrzędzenie i przekleństwa, lecz tłuszcza zaczęła topnieć. Ustawa o Rozruchach z roku 1715 została ogłoszona przez Parlament po Rebelii Jakobińskiej, którą opanowano i zlikwidowano jedynie dzięki zastosowaniu bezlitosnych środków. Nowe prawo powstało w celu stłumienia w zarodku wszelkich niepotrzebnych sporów. Zgodnie z nim wszyscy sędziowie pokoju mieli prawo i obowiązek odczytania Ustawy każdej grupie liczącej więcej niż dwanaście osób, jeśli uznali ją za zagrożenie dla pokoju królestwa. Rebelianci zaś mieli obowiązek wysłuchania i podporządkowania się. Wszyscy, którzy by nie opuścili zgromadzenia w ciągu czterdziestu pięciu minut, podlegali natychmiastowemu aresztowi, uwięzieniu i po udowodnieniu winy wyrokowi śmierci lub zesłania – według uznania sądów Jej Królewskiej Mości. Sir William nie musiał czytać do końca. Ulice wioski wyludniły się, zostało tylko wojsko, generał i samurajowie. – Phillipie, załatw to z nimi, powiedz im, by łaskawie poszli do domu. – Obserwował przez chwilę, jak Tyrer podchodzi do samuraja i kłania mu się, a oficer odpowiada ukłonem. To dobry chłopak, pomyślał sir William, a potem odwrócił się i obrzucił zimnym spojrzeniem zaczerwienionego, spoconego generała. – Dzień dobry, Thomas. – Dzień dobry, panie ministrze. Generał zasalutował. Elegancko – lecz tylko ze względu na otaczających go żołnierzy. Sir William nie uchylił kapelusza. Głupi dureń, myślał. – Przyjemny dzień, prawda? – powiedział niedbale. – Proponuję, by pan zwolnił ludzi. Generał skinął na oficera konnicy, który w głębi duszy czuł ogromne zadowolenie, że sir William się pojawił. Wiedział, że Japończycy nie zawinili, a on powinien był wjechać konno w tłuszczę kupców. Co za banda niezdyscyplinowanych hultajów, myślał. – Sierżancie! – zawołał. – Wszyscy ludzie z powrotem do koszar. Już! Żołnierze zaczęli się wycofywać. Tyrer, bardzo z siebie zadowolony, ukłonił się po raz

ostatni samurajskiemu oficerowi, a potem obserwował, jak Japończycy odchodzą spokojnym krokiem ku Bramie Północnej. – Niezłe widowisko, Phillipie, sprawiłeś się bardzo dobrze – powiedział Jamie McFay. – Och? Naprawdę, nic wielkiego nie zrobiłem – odparł Tyrer, udając nieśmiałość. Jamie McFay chrząknął. Pocił się, serce mu waliło, jeszcze przed chwilą był pewien, że zaraz ktoś pociągnie za cyngiel lub wyszarpnie miecz. – Cholernie mało brakowało. – Spojrzał na sir Williama pogrążonego w monologu, któremu przysłuchiwał się coraz mocniej zaczerwieniony generał. – Wiluś robi piekło temu sukinsynowi – zauważył po cichu z uśmiechem. – Głupi tępak! – On… – Tyrer przerwał, gdyż coś na ulicy odwróciło jego uwagę. Samurajowie biegli w kierunku sklepu, którego wschodnia ściana zajęła się ogniem. – Wielki Boże, to dom shoyi… Ruszył, a McFay tuż za nim. Kilku samurajów wskoczyło na werandę i zaczęło tłuc płomienie, a inni pośpieszyli do wielkich beczek z wodą otoczonych pierścieniem wiader. Beczki z wodą, mając na względzie właśnie takie przypadki, ustawiano wszędzie w pewnych odstępach od siebie. Kiedy Tyrer i McFay dobiegli do sklepu, pożar był opanowany. Jeszcze tylko kilka wiader i płomienie zasyczawszy zgasły. Fasada sklepu spłonęła. Wewnątrz zobaczyli shoyę, a obok niego ashigaru. Obaj wyszli na werandę. Shoya ukląkł i skłonił się, ashigaru tylko się skłonił. Wymamrotali podziękowania. Ku zdziwieniu McFaya nie było ani śladu Hiragi, człowieka, którego on i Tyrer znali jedynie jako Nakamę. Zanim jednak któryś z nich zdołał coś powiedzieć, oficer japoński zaczął wypytywać shoyę i piechura. – Jak wybuchł pożar? – Cudzoziemiec rzucił szmatę na ścianę, panie. – Psie gówno, tak jak oni wszyscy! Sporządzisz raport i wyjaśnisz przyczynę tych zamieszek. Do jutra, shoya. – Tak, panie. Oficer, dziobaty trzydziestokilkuletni mężczyzna, zerknął do sklepu. – Gdzie ten trzeci człowiek? – Słucham, panie? – Trzeci mężczyzna. Japończyk, którego gai-jinowie tutaj zapędzili? – spytał z irytacją. – Odpowiadajcie natychmiast! – Tak mi przykro, panie – ashigaru skłonił się grzecznie – nie było tutaj nikogo innego. – Dobrze widziałem, jak tutaj wpadł! Nosił miecze… – Zwrócił się do swych ludzi. – Kto go widział? – Patrzyli na niego niepewnie i potrząsali głowami. Twarz oficera poczerwieniała. – Przeszukać natychmiast budynek! Poszukiwania były niezwykle dokładne, ale w rezultacie wyłuskano tylko rodzinę shoyi i służących, którzy uklękli, skłonili się i pozostali na kolanach. Zaprzeczali, że kogoś widzieli. Nastąpiła chwila ciszy, a potem ku osłupieniu Tyrera i McFaya oficer wyraźnie tracąc panowanie nad sobą, zaczął na wszystkich wrzeszczeć. Ashigaru i wszyscy żołnierze stali spokojnie sztywno na baczność, wieśniacy zaś

klęczeli, z głowami przy ziemi, drżąc pod gradem obelg. Bez słowa ostrzeżenia oficer podszedł do ashigaru i wymierzył mu kilka siarczystych policzków. Piechur, choć spłynęła na niego fala ciosów i przekleństw, pozostawał niewzruszony. Oficer wywrzeszczał rozkaz, po czym shoya natychmiast podniósł się i stał w bezruchu, gdy rozwścieczony oficer bił go brutalnie po twarzy. Kobieta i dzieci stały równie nieruchomo, usiłując za wszelką cenę nie krzywić się przy każdym uderzeniu. Bicie ustało tak nagle, jak się zaczęło. Ashigaru i shoya głęboko się skłonili. Twarze mieli czerwone. Shoya znowu klęknął. Oficer formalnie się odkłonił, jakby przed chwilą nie wygłaszał żadnej tyrady. Jego ludzie sformowali szyk, a on poprowadził ich ku Bramie Północnej; rzekłbyś: nic niestosownego się nie wydarzyło. Tyrer i McFay patrzyli w ślad za nimi skonsternowani. Po chwili, gdy już etykieta na to pozwalała, kobiety i dzieci weszły do domu, a shoya wstał i zwyczajnie zaczął nadzorować odbudowę ściany. Ulice wioski wracały do zwykłego życia. – O co tu, do diabła, chodziło? – spytał McFay. – Nie wiem – odparł Tyrer. Obaj byli zaszokowani brutalnością oficera oraz biernością, z jaką została przyjęta. – Zrozumiałem tylko parę słów. Myślę, że to miało związek z Nakamą, oni wszyscy chyba powiedzieli, że nigdy go tu nie było. – To niemożliwe, wiem, że był. Widziałem go. – McFay wytarł czoło. – Poza tym, dlaczego znosili to wszystko od tego sukinsyna? To jakiś furiat. I spójrz na nich teraz, pracują tak, jakby nic się nie wydarzyło. Dlaczego? – Nie wiem. Może Nakama potrafi mi to wyjaśnić. – Tyrer wzruszył ramionami. – Powiem ci jedno. Niech mnie cholera, jeślibym chciał się znaleźć na ich łasce. Kiedykolwiek. – Witaj, Aniele, jak się masz? – Witaj, kochanie. Znacznie lepiej, dziękuję. – Angelique uśmiechnęła się blado, kiedy Struan wszedł i zamknął drzwi. Siedziała podparta poduszkami w swej sypialni w Przedstawicielstwie Francuskim. Przez okno zaglądało popołudniowe słońce i widać było cień strażnika na zewnątrz. We wczesnych godzinach tego ranka, kiedy Struan do niej przybiegł – a raczej przykuśtykał – oparła się jego błaganiom, by się przeprowadziła. Panowała nad sobą, pamiętając, że musi tutaj zostać, gdyż dzisiaj André Poncin dostarczy lekarstwo, które wybawi ją od złego. Nie, nie złego… tak, od złego, chciała krzyczeć, André wybawi mnie od zła, które noszę, i od zła, które uczyniłam. – Och, mon Dieu, Malcolmie, czuję się dobrze i nie chcę się przeprowadzać. – Proszę cię, nie płacz, kochanie, proszę. – Więc zostaw to tak, jak jest, wszystko w porządku, Malcolmie. Jestem zupełnie bezpieczna, zawsze byłam bezpieczna i doktor Babcott dał mi coś, żebym się nie trzęsła, prawda, doktorze? – Tak, Malcolmie – odpowiedział Babcott – i proszę cię, nie martw się, z Angelique wszystko w porządku. Będzie zdrowa jak ryba, kiedy się obudzi. Lepiej jej nie ruszać. Nie ma się czym martwić.

– Ale ja się martwię, do cholery! – Dziś wieczór może będzie mogła znowu się przepro… – Nie – zaskomlała z oczyma pełnymi łez – dziś nie, może jutro. Dzięki Bogu za łzy, pomyślała znowu, kiedy patrzyła, jak Malcolm gramoli się z trudem ku jej łóżku. Wiedziała, że ta dana jej przez Niebiosa broń przeciw mężczyznom, uważana powszechnie za słabość, jest jak potężna tarcza. Uśmiechał się promiennie, lecz zauważyła pod jego oczyma ciemne obwódki, które sprawiały dziwne wrażenie i nadawały mu znużony wygląd. – Wpadłem tu wcześniej, lecz drzemałaś i nie chciałem ci przeszkadzać. – Nigdy mi nie przeszkadzasz. – Okazywał tak głęboką troskę i miłość, że musiała walczyć ze sobą, by nie wykrzyczeć bezradnie całej prawdy. – Nie martw się, moje kochanie, wszystko wkrótce będzie cudownie, obiecuję to. Usiadł na krześle przy łóżku i opowiedział jej o tym, jak sir William zapobiegł zamieszkom. – Jest dobry pod wieloma względami – stwierdził. Lecz pomyślał: pod wieloma względami nie. Malcolma i Norberta ostrzeżono, że nazajutrz rano zostaną do niego wezwani. Natychmiast spotkali się na osobności. – To nie jest cholerny interes Wilusia – stwierdził kwaśno Norbert – niech się skoncentruje na Japońcach i na ponownym sprowadzeniu tu floty! Słuchaj, jeśli chodzi o tego intruza, słyszałem, że zidentyfikowałeś go jako jednego z morderców starego Canterbury’ego. To jakoby ten drugi sukinsyn z Tōkaidō? – Nie, nie rozpoznałem. Myślę, że to inny człowiek, choć ten też z pewnością został kiedyś postrzelony. Hoag powiedział, że to ten sam, którego operował w Kanagawie. – Dlaczego polazł w jej okno, co? – Nie wiem… to dziwaczne. Przypuszczam, że to zwykły złodziej. – Rzeczywiście dziwaczne. Był też katolikiem. Dziwne… Struan zobaczył, że Angelique czeka, by ciągnął dalej, i zastanawiał się, czy powinien otwarcie poruszyć ten temat – problem motywacji tego człowieka – zapytać ją o zdanie i powiedzieć, co sam o tym sądzi, lecz wyglądała tak krucho i bezbronnie, że postanowił poczekać na inną okazję, innego dnia. Skurwiel jest martwy, bez względu na to, kim był, i to kończyło sprawę. – Kiedy wrócę po obiedzie, przyniosę ostatni numer „Illustrated London News”, jest tam świetny artykuł o modzie w Londynie… Angelique słuchała jednym uchem, starając się nie zwracać uwagi na zegar nad kominkiem, który delikatnym tykaniem odliczał minuty. André powiedział jej, że powróci z Yoshiwary około dziewiątej wieczorem, że powinna mieć już przygotowany garnek ciepłej zielonej herbaty i coś słodkiego do jedzenia, jako że mikstura może mieć obrzydliwy smak. Powinna też mieć pod ręką kilka ręczników i lepiej, żeby nie brała usypiającej nalewki Babcotta. Spojrzała na zegar. Szósta czterdzieści sześć. Tak się ciągnie to całe czekanie,

pomyślała z wzrastającym niepokojem. A potem ożyły znowu jej wewnętrzne głosy. Nie martw się, szeptały, godziny szybko przelecą i będziesz wolna, nie zapominaj, że zwyciężyłaś, Angelique, byłaś taka dzielna i taka sprytna, zrobiłaś wszystko doskonale – nie martw się o nic, ty przeżyłaś, a on jest martwy, nie było innego sposobu. Każda kobieta na twoim miejscu zrobiłaby to samo. Wkrótce się uwolnisz od niego, od TEGO, i wszystko, co przedtem zaszło, będzie jedynie złym snem… Wolna, dzięki Bogu! Dzięki Bogu. Poczuła przypływ ulgi. Uśmiechnęła się do Struana. – Jakiś ty dziś przystojny, Malcolmie. Twój strój wieczorowy jest bez zarzutu. Promieniejące z niej ciepło wyrwało go z przygnębienia, wszystko dokoła było takie okropne – a ona cudowna. Uśmiechnął się. – Och, Aniele, gdyby nie ty, myślę, że bym wybuchnął. – Zadał sobie dzisiaj wiele trudu, by wybrać stosowny jedwabny strój wieczorowy i najlepsze półbuty z jeleniej skóry, koszulę z białego czystego jedwabiu z koronkami i biały krawat z rubinową spinką, którą ojciec podarował mu na jego ostatnie urodziny, na dwudzieste, 21 maja. Jeszcze tylko sześć miesięcy i potem będę wolny, myślał, będę mógł robić, co mi się żywnie spodoba. – Tylko ty utrzymujesz mnie przy zdrowych zmysłach, Aniele – wyznał, a jego uśmiech przegnał ostatnie z dręczących ją upiorów. – Dziękuję, kochanie – powiedziała. – Wybuchnąć? Dlaczego? – Ach, po prostu interesy – odparł rzeczowym tonem, by nie udzielić istotnych informacji. – Cholerni politycy paskudzą nam handel, dążąc jak zwykle obsesyjnie do władzy, pieniędzy i kariery, to się nie zmienia, bez względu na kraj, wiarę czy kolor skóry. Ogólnie rzecz biorąc, Noble House ma się świetnie, Bogu dziękować – oświadczył. Nie wspomniał o czekającym ich kryzysie z powodu cukru hawajskiego ani o tym, że Brockowie coraz mocniej dławią w swym chwycie rynki i źródła kredytowe Struanów. Wczoraj z Victoria Bank – centralnego banku w Hongkongu, zdominowanego przez Brocków – przyszedł jawnie wrogi list. Wysłano go do Tess Struan, naczelnego dyrektora firmy Struan. Kopię dla Malcolma zaadresowano: M. Struan Esq., Yokohama, tylko do wiadomości: Pani, niniejszym chcemy przypomnieć, że firma Struan ma karczemne długi i zbyt wiele papierów popartych wątpliwymi aktywami i żałosnymi zyskami. Większość z tych papierów jest ważna do 31 stycznia. Informujemy Panią, że spłata tych wszystkich wysoce wątpliwych papierów, będących w posiadaniu banku, jest wymagana przed tym terminem. Pani, mamy zaszczyt pozostawać pokornym sługą.

Niech diabli wezmą tych parszywych psubratów, pomyślał przepełniony pewnością siebie, znajdę sposób, by przechytrzyć zarówno ich, jak i wszystkich Brocków. Zabić Norberta – to dobry początek. Nasi kierownicy i personel są wyśmienici, nasza flota jest wciąż najlepsza, a nasi kapitanowie – lojalni. – Czort z nimi, z Brockami i z plotkami, Aniele, poradzimy sobie z tym, zawsze sobie radziliśmy. Amerykańska wojna domowa znacznie zwiększyła nasze dochody. Pomagamy Południu przeprawiać bawełnę dla naszych przędzalni w Lancashire przez blokady Północy, a z powrotem wieziemy z Birmingham proch, naboje, karabiny i działa, połowa

dla Południa, połowa dla Północy. Oprócz tego sprzedajemy wszystko, co tylko nasze fabryki zdołają wynaleźć i wyprodukować, maszyny, prasy, buty i wosk do pieczęci. Brytania wypuszcza gigantyczną ilość towarów, Angelique, ponad pięćdziesiąt procent przemysłowej produkcji świata. Ponadto handlujemy herbatą i sprzedajemy bengalskie opium do Chin, w tym roku zbiory były wspaniałe. Mam pomysł, by kupić indyjską bawełnę i zrekompensować zmniejszenie dostaw amerykańskich. No i są jeszcze nasze zwykłe przewozy… Anglia jest najbogatszym, najbardziej kwitnącym krajem na ziemi, a ty jesteś piękna. – Dziękuję ci, mój miły panie! Je t’aime. Naprawdę cię kocham, Malcolmie, wiem, że mam trudny charakter, ale cię kocham i będę wspaniałą żoną, obiecuję, i… Podniósł się z krzesła i przerwał jej pocałunkiem – mocny zapach cygara i pomady był męski i przyjemny. Ramiona, które ją obejmowały – muskularne i silne, jedna ręka zawędrowała do jej piersi i Angelique czuła jej ciężar i twarde wargi Malcolma, i słaby posmak brandy. Dokładne przeciwieństwo tamtego. Zapomnij o tamtym, szeptały głosy. Nie mogę, jeszcze nie. Gdy pochylał się nad nią w ten sposób, czuł ogromne napięcie w zranionych mięśniach pleców i brzucha, więc wyprostował się z wysiłkiem, choć gdyby się zgodziła, chętnie by ją wziął w tej chwili nie zważając na ból. – Im szybciej się pobierzemy, tym lepiej – powiedział, pewny, że czuł właśnie odpowiedź jej ust, piersi i całego ciała. – Och, tak, proszę, tak. – Na Boże Narodzenie. To już w następnym miesiącu. – Czy myślisz… Usiądź, kochanie, i odpocznij chwilę. Czy powinniśmy przedyskutować… kiedy mamy wrócić do Hongkongu? – Ja… ja jeszcze się nie zdecydowałem. Pomyślał, że będzie musiał stawić czoło matce, i jego dobry nastrój przygasł. – Może wyruszyć w przyszłym tygodniu i… – Nie, póki nie będę w formie. I póki nie odstawię środka przeciwbólowego, pomyślał, a coś mu w środku jakby zgrzytnęło, wtedy będę mógł załatwić Brocka i ten cholerny bank. Tuż przed przyjściem do Angelique wziął drugą w dzisiejszym dniu porcję, wcześniej niż zazwyczaj. Ostatnia przed snem, a od jutra zacznę po nowemu. Tylko raz dziennie. Nie mogłem od dzisiaj… zeszła noc i problem z Norbertem, i… w każdym razie dzień wczorajszy był wyjątkowo parszywy. – Nie zaprzątaj sobie ślicznej główki. – Ale bardzo się o ciebie martwię. Malcolmie, nie chciałabym nigdy się do niczego mieszać, ale naprawdę się o ciebie martwię. I jeszcze o czymś mam ochotę wspomnieć – powiedziała ostrożnie. – Nieporozumienia między tobą i Jamiem. Czy jest coś, co ja… – przerwała, zobaczywszy jego nagły uśmiech. – Z Jamiem wszystko w porządku, kochanie. To jest dzisiejsza dobra wiadomość.

Posłałem po niego wieczorem, a on przepraszał, że sprawiał mi trudności. Nawet odnowił swoją przysięgę, że będzie mnie we wszystkim popierał. We wszystkim. – Och, to cudownie. Tak się cieszę. Zanim Malcolm przyszedł do Angelique, Jamie McFay poprosił go o chwilę rozmowy. – Przepraszam, że ci przeszkadzam, ale chciałbym oczyścić atmosferę, spróbować zawrzeć pokój i po raz ostatni zniechęcić cię do pojedynku. Norbert z pewnością będzie usiłował cię zabić. – Przepraszam, ale to nie twoja sprawa, a ja na pewno postaram się zabić Norberta. Zgoda, to dobry pomysł, by oczyścić atmosferę raz i na zawsze! Jamie, czy będziesz mi posłuszny jako tai-panowi, czy też chcesz wycofać się z przysięgi, którą złożyłeś? – Tak, będę słuchał tai-pana, jak przysięgałem. – Dobrze. Po spotkaniu jutro z sir Williamem, spytaj po cichu Norberta, czy odpowiada mu najbliższa środa, czyli dzień jego urodzin. Tor wyścigowy, za trybunami, o brzasku. Polegam na tobie, że utrzymasz to w tajemnicy, nie mów nawet Dmitriemu. – Jeśli go zabijesz, będziesz musiał szybko opuścić Japonię. – Pomyślałem o tym. Nasz kliper „Storming Cloud” będzie na redzie. Wsiądziemy na niego i pojedziemy do Hongkongu. Tam jakoś ułożę sprawy, cokolwiek się zdarzy. – W ogóle mi się nie podoba ten pomysł. – Nic nie szkodzi. Pamiętasz przysięgę i dotrzymasz jej? – Tak. – Dziękuję, Jamie. Bądźmy znowu przyjaciółmi… Przez mgiełkę podniecenia usłyszał, jak Angelique mówi: „Och, taka jestem z tego powodu szczęśliwa” – i z wysiłkiem powstrzymywał się, by nie wypalić nowiny, że ustalił już datę pojedynku; będzie to jednocześnie dzień, w którym zacznie wywierać swą długo odkładaną zemstę na Brockach. Angelique szybko się o tym dowie i będzie ze mnie dumna, myślał z przekonaniem. – Nie martw się o Jamiego, kochanie, ani o Hongkong. O nic się nie martw. – Malcolmie, kochanie, czy mogłabym napisać do twojej mamy? – spytała wiedząc, że musi rozpocząć walkę z wrogiem. André uprzedził ją, że władza Tess Struan w spółce jest rozległa, a jej wpływ na Malcolma, jego brata i siostry równie ogromny. Przypomniał jej, że Struan jest niepełnoletni, dlatego bez jej aprobaty małżeństwo nie dojdzie do skutku jeszcze przez miesiące, a tak naprawdę bez jej życzliwego nastawienia może do niego nigdy nie dojść. Zupełnie jakby trzeba mi było o tym przypominać, myślała. – Chciałabym ją zapewnić o moim uczuciu i obiecać, że będę najlepszą synową na całym bożym świecie. Rozpromienił się na ten pomysł. – Wspaniale! Też do niej napiszę i wyślemy oba listy razem. – Ujął ją za rękę. – Nie ma drugiej kobiety tak oszałamiającej, a jednocześnie tak troskliwej i miłej. Wiem, że pokocha cię tak bardzo jak ja. – Kiedy gai-jin uciekri, shoya powiedzieć mi iść szybko. On bardzo bać się samuraj,

bardzo – powtórzył Hiraga. – Mogę w to uwierzyć. – Tyrer wiercił się na krześle. Hiraga siedział naprzeciw niego i też czuł się nieswojo. Salon małego bungalowu na terenie przedstawicielstwa, który Tyrer dzielił z doktorem Babcottem, był skąpo umeblowany – kilka krzeseł, dwa biurka. W powietrzu wisiał zapach maści i mikstur dochodzący z naczyń ustawionych na półkach ciągnących się wzdłuż jednej ze ścian. Przez otwarte okna wpadało nocne powietrze i choć nie było zimno, Hiraga drżał. Ciągle nie mógł przyjść do siebie; myślał o tym, jak mało brakowało, by go ujęli. Gdy awanturnicy umknęli i Hiraga mógł uciec przez tylne drzwi, powiedział do shoyi i ashigaru: – Wiecie, co się stanie, jeśli mnie tu złapią! Lepiej zachować milczenie i przecierpieć krótkie bicie, niż ryzykować więzienie, czego żaden z nas ani twoja żona i dzieci nie przeżyją. Sonnō-jōi! – Ale nie rozumiem, dlaczego w jednej chwili oficer zachowywał się całkiem normalnie, w następnej brutalnie, za moment znowu normalnie i wszyscy udawali, że nic się nie stało – dziwił się Tyrer. – To takie proste, Taira-san – westchnął Hiraga. – Kapitan pewny ashigaru kłamał… pewny on nie mówi prawdy i shoya nie mówi prawdy, i ludzie nie mówi prawdy, więc on bije ich, by ocarić twarz. Nie mówi prawdy do samuraja to bardzo źre, to nie prawo, więc bardzo źre. Kara słuszna, więc wszyscy szczęśliwi, nie ma probrem. – Może dla nich – orzekł ponuro Tyrer – ale my mamy mnóstwo problemów. Sir William wcale nie jest szczęśliwy, ani z twojego powodu, ani z zajścia z tym psubratem, który został zabity. – Ja, nie probrem. Ja nie atakować, ludzie mnie atakować. – Przepraszam, Nakamo, nie o to chodzi. On mówi, że twoja obecność rozdrażnia ludzi i powoduje niepotrzebne komplikacje, przepraszam, ale ma słuszność. Władze wkrótce dowiedzą się, że tu jesteś, a może nawet już o tym wiedzą… Zażądają, byśmy cię przekazali, i w końcu będziemy musieli ustąpić. – Proszę? Nie rozumi. Tyrer musiał to kilkakrotnie wyjaśniać prostszymi słowami, by do Hiragi dotarło, co ma na myśli. – Sir William kazał mi powtórzyć, że najlepiej będzie, jeśli się wymkniesz, znikniesz, dopóki jeszcze możesz – dodał na końcu. Serce Hiragi prawie zamarło. Od chwili gdy uciekł z pułapki w wiosce, gorączkowo próbował wymyślić jakiś sposób, by złagodzić nieuniknione następstwa zamieszek i tego, że go widziano – samurajski oficer z pewnością zdał sobie sprawę, że jakiś shishi grasuje po Osiedlu. Jedyne, co mu przychodziło na myśl, to że musi pozostać w ukryciu wśród gajjinów. Próba ucieczki w tej chwili byłaby prawdziwie niebezpieczna. Samurajowie wzmogą czujność i jeśli tylko rozpoznają tego Hiragę z plakatów… Miał ochotę głośno wrzeszczeć. Od czasu zdrady Oriego wielekroć przejmowała go trwoga, a wydarzenia galopowały. W głowie czuł zamęt. Zaczął przysłuchiwać się

uważniej gadaninie Tyrera i nagle wyłowił te właściwe słowa: „jest mi przykro tracić tak cennego sprzymierzeńca w zdobywaniu wiedzy o Japonii, ale zdaje się, że nie można w żaden sposób tego uniknąć”… W głowie mu się przejaśniło. – Mam pomysł, Taira-san – powiedział cicho. – Źre jest dra mnie iść teraz, pewny umrę. Chcę pomóc Igirisu przyjaciere, chcę być cenny, bardzo cenny przyjacier. Wiem o daimyō Satsumy, znam Satsuma sekrety. Shoya dawa mi wiru… przepraszam, dawa mi wiere informacji. Mogę wyjaśnić, jak zmusić Satsumę do posłuszeństwa, może nawet bakufu do posłuszeństwa. Chcę pomóc. Poproś sir Wruma: ja daje informacje, by gai-jin byri bezpieczni, wy mnie przechowacie bezpiecznie i dacie informacje, uczciwa wymiana. Przyjaciere, ne? Tyrer z podnieceniem myślał o tej ofercie: sir William z pewnością się zgodzi, oczywiście jedynie wtedy, gdy informacje okażą się naprawdę wartościowe. Będzie chciał osobiście przesłuchać Nakamę. To oznacza… Och, Boże, wykluczone! – Musiałbym dopuścić Wilusia do sekretu, że mówisz po angielsku. Nie da się w żaden sposób tego uniknąć, a ja nie mogę po prostu nagle ujawnić, że ukrywałem tak istotną informację, zostałbym na pewno wyrzucony. Nie mogę tego ryzykować, zwłaszcza gdy Willie jest w tak paskudnym nastroju! – Nie, lepiej, żeby Nakama odszedł, zanim moja głowa pójdzie pod topór, pomyślał, a zresztą jego obecność może się stać przyczyną międzynarodowego zatargu. – Przepraszam – powiedział zrozpaczony – to niemożliwe. – Ach, tak mi przykro, może mam sposób – oznajmił Hiraga i zagrał va banque, by zyskać na czasie. – Mam wiadomość od Fujiko. Iiii, Taira-san, zrobiłeś na niej wierkie wrażenie, teraz myśri, że ty jej najrepszy przyjacier. Mama-san powiada, tak jej przykro, recz Fujiko wczoraj rozpoczęła kobiecą chorobę, miesięczną chorobę, więc nie może cię przyjąć przez jeden, dwa dni. Zobaczył, jak na twarzy Tyrera pojawia się kolejno rozczarowanie, rezygnacja i wreszcie pełne nadziei oczekiwanie. Odprężył się nieco, po raz kolejny nie mogąc się nadziwić, że jakikolwiek mężczyzna, szczególnie taki ważny urzędnik jak Taira, pozwala sobie na okazanie komukolwiek swych uczuć, a zwłaszcza wrogowi. Ci barbarzyńcy są po prostu niesamowici. – Ma pan – ciągnął dalej, ofiarowując mu wachlarz ozdobiony ułożonym przez siebie wierszem. – To poema, Fujiko pisze: „Ricząc godziny, bardzo smutna. Spieszcie godziny, kiedy twe słońce świeci na mnie, wtedy nie smutna, stop czasie”. – Obserwował, jak Tyrer z pietyzmem bierze wachlarz. Zadowolony był ze słów, które dobrał, lecz czuł niesmak z powodu nie dość doskonałego pisma Fujiko. A jednak, myślał, znakomity efekt. – Jeśri chodzi o szefa gai-jin, mam pran, are najpierw spotkanie z shōgunem, Taira-san, spotkanie było dobre, tak? Akimoto wybuchnął śmiechem tak zaraźliwym, że Hiraga się do niego przyłączył. – Iiii, Hiraga-san, to doskonały pomysł tak manipulować gai-jinem. Doskonały! Sake, przynieście więcej sake!

Leżeli rozwaleni w trudno dostępnym pokoju na terenach „Domu Trzech Karpi”. Okna shōji zamknięto, by nie wlatywały nocne owady. Gałązki jesiennego klonu w zielonej wazie ozdabiały alkowę. Świeciły lampki oliwne. Miecze spoczywały na stojakach obok. Kiedy pokojówka wyszła, znowu napełnili swe czarki i szybko je osuszyli. – Co się stało potem? – zapytał Akimoto. – Kiedy mała rybka Taira połknęła przynętę, poszliśmy pokłonić się przed Wielkim Szczupakiem, który połknął i przynętę, i rybkę. Powiedziałem mu, że nie wyjawiłem tego Tairze, ale mówię trochę po angielsku. Nauczyłem się od Holendra z Deshimy… – No, to wcale nie jest kłamstwo – orzekł Akimoto i ponownie napełnił czarki. Chodził do tej samej szkoły dla utalentowanych samurajów Chōshū w Shimonoseki, lecz nie wybrano go do klasy językowej; nakazano mu zdobywanie wiadomości na temat zachodnich flot, czego nauczał emerytowany kapitan holenderski. – Baka, że nigdy nie uczyłem się holenderskiego ani angielskiego. Co powiedział przywódca gai-jinów? – Niezbyt wiele. Taira udał, że jest niesłychanie zdumiony, tak jak uzgodniliśmy. Z łatwością zaprzątnąłem uwagę tego człowieka nieistotną informacją o Satsumie, o Sanjirze i jego fortecy w Kagoshimie, odrobiną historii i tak dalej – oświadczył niedbale Hiraga, choć spotkanie wcale nie przebiegło zbyt łatwo. Padały wnikliwe pytania, niełatwo było przekonać przywódcę gaj-jinów, że udawana szczerość jest prawdziwa. Hiradze tak bardzo zależało na pozostaniu w Osiedlu, że opowiedział więcej, niż chciał, zarówno o pozycji panów Satsumy i Tosy, jak również o swym własnym lennie Chōshū, a nawet o shishi. Czuł, jak żołądek znowu podchodzi mu do gardła, gdy wspomniał wlepione w siebie zimne niebieskie rybie oczy i wzrok, który niewiadomym sposobem zmuszał do udzielania informacji. – W ciągu kilku dni rozważę, czy pozwolę ci pozostać – usłyszał na końcu szorstkie oświadczenie. – Porozmawiamy jeszcze jutro. Tymczasem ze względów bezpieczeństwa wprowadzisz się znów do przedstawicielstwa. – Repiej mieszkać u shoyi, sir Wrum-sama. – Wprowadzisz się dzisiaj do przedstawicielstwa i zamieszkasz z panem Tyrerem. Możesz wychodzić tylko za jego lub za moją zgodą. Na ulicy masz jak najstaranniej unikać zadrażnień z naszymi ludźmi. Zastosujesz się bez sprzeciwu albo zostaniesz odprowadzony do Bramy Północnej… natychmiast! Znowu udał potulność i dziękował jak najpokorniej, jednak wewnętrznie wrzał z gniewu na tego człowieka za jego brak manier. Wciąż jeszcze wrzał z gniewu. Teraz był bardziej niż kiedykolwiek zdecydowany, by w wybranym przez siebie momencie wprowadzić w życie plan Oriego – spalić Osiedle. Bogowie, jeśli jacyś istniejecie, przeklnijcie gaijinów. – Sake? – zapytał Akimoto. Po brodzie spływała mu strużka śliny. – Tak, dziękuję. – Twarz Hiragi wykrzywiła się gniewem. – Ori! Baka, że umarł, zanim ja sam go zabiłem. – Tak, ale nie żyje, tak jak i Shorin. Były z nimi same kłopoty, jak ze wszystkimi z Satsumy. Mówię o mężczyznach, nie o kobietach – dodał pośpiesznie, wspominając siostrę

Shorina, Sumomo. – Satsumczycy przysparzają kłopotów, zgadzam się z tym – powiedział ponuro Hiraga. – Co do Sumomo, nie wiem, gdzie się o nią pytać, gdzie jest ani czy bezpiecznie dotarła do domu. Przesłanie tutaj wiadomości może zająć jej tygodnie… dwa, może trzy miesiące. – Poprosiłeś Katsumatę, by na nią uważał. Rozstawi szpiegów stąd do Kioto. Ona zresztą potrafi się sama o siebie zatroszczyć. Wkrótce o niej usłyszysz. – Akimoto z irytacją podrapał się w krocze. Niepokoiło go, że Hiraga jest do tego stopnia wytrącony z równowagi. – Wiesz, że siedzimy tu prawie jak w zamknięciu. Patrol wymuszaczy bakufu został wzmocniony, wchodzą i wychodzą z Yoshiwary na zasadzie przypadku. Wszystkie mama-san zrobiły się nerwowe i po dzisiejszych zamieszkach Raiko nie pozwoli nam tu dłużej mieszkać. – Będziemy mieszkać dopóty, dopóki będziemy płacić. Tunel jest dobrze zabezpieczony i w razie konieczności uciekniemy na morze. Przeklęty Ori! – Zapomnij o nim – powiedział niecierpliwie Akimoto. – Co powinniśmy robić? – Czekać. Gai-jinowie dadzą nam schronienie, już Taira tego dopatrzy. – Z powodu Fujiko? Iiii, on jest szalony. Co on widzi w tej dziwce? Nie mogę tego zgłębić. To tylko prostytutka. – Akimoto zaśmiał się i przeczesał palcami odrastające włosy. – Myślę, że jej spróbuję którejś nocy, po prostu by zobaczyć, czy jest wyjątkowa. Mimo że jest zbrukana. – Spróbuj jej dzisiaj, jeśli chcesz, Taira nie będzie jej używać. – Raiko jest zachłanna. Prawdopodobnie już jej wyznaczyła innych klientów. – Tak, ale Fujiko została opłacona. – Co? – Zawarłem nową umowę: Raiko nie może oferować Fujiko, dopóki wcześniej tego ze mną nie uzgodni. Chcę zawsze mieć ją do dyspozycji dla Tairy, jeśli akurat tak postanowię. Spróbuj jej, jeśli chcesz. Jest dość tania. – Dobrze, potrzebuję całej gotówki, jaka mi została. Raiko wycisnęła ze mnie zapłatę z góry, tak mi suszyła głowę, że już tyle wziąłem u niej na kredyt. – Akimoto uśmiechnął się szeroko i przelał resztkę napoju z butelki do swej czarki. – Chcę przekupić jednego z rybaków, by mnie zabrał na fregatę. Może uda mi się wkręcić na pokład któregoś okrętu udając, że sprzedaję ryby. Muszę obejrzeć wnętrze maszynowni. Żołądek podszedł Hiradze pod gardło, gdy pomyślał o swojej wizycie na okręcie. – Może zdołam przekonać Tairę, by znowu mnie tam zabrał, tym razem z tobą. Możemy udawać, że jesteś synem ważnego kupca z Chōshū, budowniczego statków, który bardzo chciałby robić z nimi interesy, a wszystkie interesy trzeba trzymać w tajemnicy przed bakufu. Tajemnica? Jak długo uda się utrzymać w tajemnicy naszą tu obecność? Przeszedł go dreszcz. – Chłodno jest dzisiaj – zauważył, by ukryć swą trwogę. Akimoto jeszcze raz uprzejmie udał, że tego nie zauważył. Kilka jardów dalej, we własnych pokojach, Raiko skończyła makijaż i ubierała się na

wieczór. Postanowiła włożyć nowe różowe kimono. Jego plecy zdobiła wielka czapla wyhaftowana złotymi nićmi. Przez wiele miesięcy Raiko pragnęła tego kimona. Teraz należało do niej, opłacone częścią sumy uzyskanej z ogromnie korzystnej sprzedaży kolczyków z perłami. Okazały się jeszcze więcej warte, niż początkowo oceniała. Iiii, myślała uszczęśliwiona, kami i bogowie, którzy opiekują się wszystkimi mama-san, czuwały nade mną tamtego dnia. Znakomita transakcja, czysty zysk, jeśli nie liczyć części Furansu-san. Należność za lekarstwo była znikoma, choć Raiko policzyła sobie za nie sporo. Uśmiechnęła się do siebie. Wiedza o tym, która to roślina, kto ją ma znaleźć, w jakim stadium jej wzrostu i jak zrobić napar… o tak, to było warte najwyższej rynkowej ceny. – Ta księżniczka gai-jinów to cudowna długoterminowa lokata – zamruczała z ukontentowania, rada z tego, co ujrzała w ukazującym jej postać zwierciadle. Było to jedyne nowoczesne lustro w całej Yoshiwarze, prezent od klienta, importowany specjalnie dla niej z Anglii. Na wspomnienie tego człowieka przez jej czoło przebiegła mała zmarszczka: Kanterberri, gai-jin zabity na Tōkaidō przez tych głupców, Oriego i Shorina. Baka! To był dobry klient, tak niezwykle wdzięczny za pomoc w znalezieniu mu idealnej kochanki, Akiko, teraz Fujiko… To dla nas bardzo wygodne, że gai-jinowie Igirisu rzadko dzielą się swymi kobietami, wolą chędożyć w tajemnicy, z jedną kobietą, trzymając ją w ukryciu w naszym Pływającym Świecie, którego podstawowymi zasadami są dyskrecja i dochowywanie tajemnic. Taira nic nie wie, Fujiko ma nowe życie i nowego kochanka. Dobrze dla wszystkich. – Pani? Przybył gai-jin Furansu-san. – Dobrze. – Raiko upewniła się, że lekarstwo jest właściwe, i położyła je obok stolika. Pozwoliła, by André odczekał dokładnie określony czas, ani za długi, ani za krótki, i dopiero wtedy po niego posłała. – Ach, Furansu-san, witaj w moim skromnym domu. – Rozlała po naparstku swej najlepszej sake i wypiła do Poncina. – Dobrze pan wygląda. – Na zdrowie! Dziesięciu tysięcy wiosen – odpowiedział uprzejmie André. Porozmawiała o pogodzie, o stanie interesów i wreszcie zaczęła: – Pański wybór był doskonalszy, niż myślałam, pańska część za kolczyki wynosi nieco ponad dwukrotność tej sumy, której pan żądał. – Boże, tak dużo? – Jego oczy się rozszerzyły. – Tak. – Nalała szczodrzej sake, zadowolona, że tak sprytnie zadbała o interesy ich obojga; kiedy już w końcu uzgodnili zasady całej transakcji między sobą, było kwestią zachowania twarzy, by dokładnie ich przestrzegać. – Mój bank, Gyokoyama, znalazł klienta, chińskiego handlarza jedwabiem i opium z Szanghaju, który bawił w Kanagawie. – Znowu się uśmiechnęła. – Dał on do zrozumienia, że reflektuje na każdą liczbę podobnych klejnocików, jaką mu dostarczę – dodała niewinnie. Jego uśmiech był równie promienny, kiedy wychylił swoją czarkę i wyciągnął ją, by mu nalała następną kolejkę. – Za przyszłe klejnociki! – wzniósł toast.

– Kolejna sprawa… – Zanim ją omówimy, Raiko, dlaczego zapłacił tak dużo? – W złych czasach mądry człowiek wkłada część swego bogactwa w małe przedmioty, które może nosić w rękawie. To nie głupiec. Rozważałam, czy nie zachować ich dla siebie z tego samego powodu. – Złe czasy w Chinach? – zainteresował się André. – Opowiadał, że całe Chiny ogarnęła rewolta, wszędzie głód, interesy gai-jinów w Szanghaju idą gorzej niż zwykle, choć teraz, gdy flota angielska spustoszyła wybrzeże Mirs i zatopiła wielu piratów Białego Lotosu, drogi morskie będą przez pewien czas bezpieczne, a handel wzdłuż Jangcy ożywi się na wiosnę. Iiii, Furansu-san, słyszałam, że zatopili setki dżonek i zmasakrowali tysiące ludzi, z wielu wsi zostały popioły. – Raiko wyraźnie była przerażona. – Skuteczność, z jaką zabijają, budzi zgrozę. – Zadrżała, wiedząc, że choć Japończycy pogardzali Chińczykami jako słabeuszami, dzielili z nimi wspólną fobię – strach przed gai-jinami, obsesję, by nigdy nie wpuścić ich do swych krajów. – Czy floty gai-jinów skierują się przeciw nam, kiedy powrócą? – Tak, Raiko, jeśli bakufu nie zapłaci odszkodowań. Wojna. Nie tutaj, nie w Yokohamie. W Edo. Przez chwilę oglądała czarkę, zastanawiając się, w jaki jeszcze sposób mogłaby się zabezpieczyć i wyciągnąć z tego zyski, coraz mocniej przekonana, że musi szybko pozbyć się Hiragi i Akimoto, inaczej może zostać odkryte, że była zamieszana w sprawę Oriego, udzielając im wszystkim schronienia. I nieważne, że sonnō-jōi jest słuszne. Poczuła trwogę i zaczęła się wachlować, narzekając, że sake było mocne. – Karma – powiedziała i odrzuciła to, co „mogło być” na rzecz tego, co „jest”. – A teraz dobra wiadomość: jest dziewczyna i chciałabym, żeby pan się z nią spotkał. Serce André zamarło na chwilę, a gdy ruszyło, biło słabiej niż przedtem. – Spotkać się, kiedy? – Czy chciałby ją pan zobaczyć, zanim omówimy interesy, czy później? – Przedtem czy potem, żadna różnica. Zapłacę, ile proszą, jeśli dziewczyna mi się spodoba. Znowu to galijskie wzruszenie ramion, poparte wyrazem silnej, jawnej desperacji na twarzy. Na Raiko nie zrobiło to wrażenia. Dlaczego by to miało robić wrażenie, myślała. Apetyt jang na jin jest esencją naszego świata i bez niego nasz Pływający Świat by nie pływał. Dziwne, że ta obsesja jang, by połączyć się z jin – tłukąc o wrota, więcej bólu niż przyjemności, rozpaczliwe pragnienie, by skończyć, rozpaczliwe pragnienie, by to przedłużyć; jeśli skończysz, nigdy nie masz dosyć, jeśli nie skończysz, jęczysz po nocach – jest tak ulotna. Jin nigdy tak się nie męczy jak jang. W tej sprawie kobiety są błogosławione, choć bogowie, jeśli istnieją bogowie, okrutnie potraktowali śmiertelnych. Trzy razy próbowałam opuścić ten świat, zawsze dlatego, że moje jin pożądało pewnego szczególnego jang. Tymczasem jang jest zawsze mniej więcej takie samo. Zawsze był to bezsensowny wybór, przynosił jedynie mękę, żadnej przyszłości i dwukrotnie moja

namiętność nie została zaspokojona. Jak głupio! Dlaczego? Nikt nie wie. Nieważne. Teraz tęsknota jin może być tak łatwo zaspokojona, dla mama-san to fraszka. Tak łatwo zatrudnić jang czy harigatę, czy zaprosić do swego łóżka jedną z dam. Na przykład Fujiko, której chyba odpowiada urozmaicenie i której pocałunek potrafi smakować niebiańsko. – Raiko zna mnie, prawda? – mówił André, a ona myślała: w istocie, znam. – Ja znam Raiko. W istocie nie znasz. – Jesteśmy starymi przyjaciółmi. Starzy przyjaciele zawsze pomagają starym przyjaciołom. Prawda, prawda, tylko że ty i ja nie jesteśmy starymi przyjaciółmi, nie w tym szczególnym, azjatyckim sensie. I nigdy nie będziemy. Ty jesteś gai-jinem. – Furansu, stary przyjacielu – powiedziała. – Zorganizuję twoje spotkanie z tą damą. Poczuł słabość i próbował to ukryć. – Tak. Dziękuję. – I to już wkrótce. Ostatnia sprawa, lekarstwo. – Sięgnęła ręką po małą paczuszkę, starannie zawiniętą w kawałek rdzawego jedwabiu, wykwintnie, jakby to był drogi podarunek. – Słuchaj uważnie. Jej instrukcje były wyraźne. Kazała mu je powtarzać, aż była zupełnie pewna, że zrozumiał. – Raiko-san, powiedz prawdę, lekarstwo niebezpieczne, tak, nie? – Iiii, prawdę? Czyż nie jestem poważną osobą! Jestem Raiko z „Trzech Karpi”. Czyż już ci nie mówiłam? Oczywiście, może się okazać niebezpieczne, i oczywiście, może być całkiem bezpieczne! To częsty problem, stale przytrafia się dziewczynom i kuracja rzadko przebiega z trudnościami. Twoja księżniczka jest młoda i silna, więc powinno to przyjść łatwo. – Księżniczka? – Jego rysy stwardniały. – Wiesz, dla kogo to jest? – Łatwo było zgadnąć. Ile jest kobiet w Osiedlu tak ważnych dla ciebie, byś im pomagał? Nie martw się, stary przyjacielu. Tajemnica u mnie pozostaje tajemnicą. – Jaki może być problem? – spytał po chwili milczenia. – Ból brzucha i brak rezultatu. Wtedy spróbujemy drugi raz z mocniejszym lekarstwem. Jeśli i ono nie pomoże, jest jeszcze inny sposób. – Co takiego? – O tym będzie czas porozmawiać później. – Raiko ufnie stuknęła w pudełeczko. – To powinno w zupełności wystarczyć.

28 – Zrozumiałaś, Angelique? – Tak, André – odrzekła, patrząc cały czas na owiniętą w jedwab paczuszkę. Jej zbawca siedział na swoim biurku. Rozmawiali przyciszonymi głosami, a drzwi gabinetu były zamknięte, by nic nie dotarło do niepowołanych uszu. Zegar wybił dziesiątą wieczór. André spojrzał na Angelique niepewnie. – Mama-san powiedziała mi, że byłoby najlepiej, gdybyś miała przy sobie pokojówkę. – To niemożliwe, André, nie można ufać ani Ah Soh, ani komukolwiek. Czy nie mówiłeś jej tego? – Tak, ale powtarzam ci, co ona powiedziała. Z drugiej strony korytarza dobiegał stłumiony śmiech – Seratarda, Vervene’a, Dmitriego i kilku oficerów francuskich – Angelique właśnie ich opuściła, mówiąc, że jest zmęczona i chciałaby się wcześniej położyć. Gdy szła do swoich pokojów, niby to przypadkiem zobaczyła André w jego gabinecie. – Lepiej, byśmy… najlepiej będzie, jak sprawdzimy, czy wszystko tu jest – dodał. Nie wykonał najmniejszego ruchu, by rozwinąć paczuszkę. Gładził tylko nerwowo róg zawiniątka. – Jeśli Ah Soh nie będzie ci służyć pomocą, kto… kto usunie butelki i zioła, i… Nie możesz ich po prostu zostawić. I kto posprząta pokój? Przez chwilę miała zamęt w głowie. To głupie, ale nie pomyślała o tym wcześniej. – Ja, ja nie potrzebuję żadnej pomocy, będą tam… tylko butelki i zioła… i ręczniki. Nie mogę ufać Ah Soh… to oczywiste, nie mogę jej ufać ani nikomu innemu, tylko tobie. Nie będę potrzebowała pomocy. – Niecierpliwiła się, by jak najszybciej zacząć całą procedurę i skończyć z tym raz na zawsze, i to zagłuszyło wszystkie osaczające ją niespokojne myśli. – Nie martw się, zarygluję drzwi i… i powiem jej, że będę spała do późna, niech mi nie przeszkadza. Ja… powinno być po wszystkim za parę godzin, o świcie, tak? – Z pomocą Bożą, tak, tak właśnie powiedziała mi mama-san. Nadal myślę, że powinnaś zaryzykować obecność Ah Soh. – Nie myślisz jasno, zupełnie nie myślisz jasno. Tobie jedynemu mogę zaufać. Zapukaj do moich drzwi z samego rana, w taki sposób – zabębniła po stole trzy razy, potem raz. – Otworzę tylko tobie. – Z niecierpliwością rozwinęła jedwab. Wewnątrz znajdowały się dwie zakorkowane buteleczki i paczka ziół. – Wypiję od razu jedną, a potem… – Mon Dieu, nie – powiedział ze znużeniem, równie zdenerwowany jak ona. – Musisz zrobić wszystko we właściwej kolejności, Angelique. Po pierwsze, musisz jakoś zorganizować garnek z gorącą wodą i wsypać do niego zioła, by się zaparzyły. Kiedy to zrobisz, wypij zawartość jednej butelki, wypij szybko i nie przejmuj się, jeśli będzie to smakować obrzydliwie, przygotuj sobie zieloną herbatę z miodem lub cukierek, by zagłuszyć smak. – Mam kilka szwajcarskich czekoladek, które dał mi monsieur Erlicher. Będą dobre? – Tak, oczywiście. – Chusteczką wytarł pot z dłoni, wyobraźnia podsuwała mu rozmaite

obrazy, ponure i krwawe. – Gdy napar będzie ciepły, powiedzmy po półgodzinie, wysącz połowę. Też nie będzie przyjemnie smakował. Potem odpręż się i czekaj, idź spać. – Czy będzie już jakiś skutek, czy coś poczuję? – Nie, już ci to mówiłem, nie! Mama-san uprzedzała, że zwykle nic się nie dzieje, dopiero po kilku godzinach. To powinno być takie jak jakiś… jakiś silny skurcz żołądka. Im więcej o tym mówił, tym mniej się mu podobało, że jest w to wmieszany. A jeśli coś źle pójdzie? Mon Dieu, mam nadzieję, że nie trzeba będzie wszystkiego ponawiać! Czując mdłości, spróbował odsunąć od siebie złe myśli, a także zakłopotanie; starał się mówić jak lekarz. – To powinno być dokładnie jak skurcz żołądka. – Pocił się coraz silniej. – To początek, Angelique, skurcz. Powtórzę jeszcze raz: wypij pierwszą butelkę, a potem wysącz połowę wywaru, połowę, pamiętaj, musisz robić wszystko we właściwej kolejności. Odpręż się i spróbuj zasnąć, im bardziej będziesz odprężona, tym łatwiej to pójdzie. Kiedy skurcze się zaczną, wychyl drugą butelkę, zjedz trochę miodu czy słodyczy, a potem wysącz resztę wywaru. Pij powoli, nie przełykaj jednym haustem. Skurcze się wzmogą, a wtedy… wtedy to powinno się zacząć… Mama-san powiedziała, że to będzie jak ciężka miesiączka, więc… więc bądź przygotowana z… z ręcznikiem. – Wytarł się chusteczką. – Duszno tu dzisiaj, prawda? – Nie, zimno. Nie ma potrzeby się tak denerwować. – Otworzyła jedną z buteleczek i powąchała zawartość. Pokręciła nosem. – Gorsze niż toaleta publiczna w Paryżu w sierpniu. – Upewnijmy się, że pamiętasz kolejność. – Tak, tak, nie martw się, ja… Pukanie do drzwi przestraszyło ich. Angelique pośpiesznie zgarnęła obie butelki i paczkę ziół i włożyła je do woreczka. – Proszę – odezwał się André. W drzwiach stanął ogromny doktor Babcott. – Ach, Angelique, służący powiedział mi, że tu jesteś. Po prostu wpadłem, by wykorzystać okazję i przez chwilę ci się poprzyglądać. Dobry wieczór, André. – Dobry wieczór, monsieur. – Doktorze, naprawdę ze mną wszystko w porządku. – Poczuła ukłucie niepokoju pod jego przenikliwym spojrzeniem. – Nie ma potrzeby… – Po prostu chciałem zmierzyć ci temperaturę, zbadać puls i zobaczyć, czy nie potrzebujesz środka uspokajającego. Zawsze lepiej sprawdzić. – Chciała zaprotestować, ale dodał stanowczo i łagodnie: – Naprawdę lepiej sprawdzić, Angelique, to zajmie najwyżej minutę. – Chodźmy więc. Powiedziała Poncinowi dobranoc i ruszyła korytarzem do swego apartamentu. W buduarze czekała Ah Soh. – Ah Soh – zwrócił się do niej Babcott uprzejmie po kantońsku – proszę, wróć, kiedy cię zawołam.

– Oczywiście, Czcigodny Doktorze. – Wyszła posłusznie. – Nie wiedziałam, że mówisz po chińsku, George – odezwała się Angelique, kiedy usiadł obok niej i zaczął mierzyć jej puls. – To było po kantońsku. Chińczycy nie używają jednego, lecz setki różnych języków, choć mają tylko jeden rodzaj pisma, które rozumieją wszyscy. Ciekawe, prawda? To niemądre, że mówi mi o tym, co już i tak wiem, pomyślała niecierpliwie, czując ochotę, by wrzasnąć: „Pośpiesz się!”. Tak jakbym nie była w Hongkongu, tak jakby Malcolm i wszyscy inni nie mówili mi o tym setki razy… jak gdybym zapomniała, że to ty jesteś przyczyną mojego nieszczęścia. – Poduczyłem się, gdy byłem w Hongkongu – ciągnął z roztargnieniem. Położył rękę na jej czole i ujął ją za przegub. Zauważył, że serce jej pędzi, a na czole nieznacznie połyskuje pot. Nie ma powodu do niepokoju, jeśli uwzględni się, co przeszła. – Łapałem po kilka słów. Spędziłem tam parę lat w miejskim Szpitalu Ogólnym… z pewnością i u nas przydałaby się taka piękna instytucja. – Delikatnie dotykając koniuszkami palców jej przegubu badał puls. – Chińscy doktorzy wierzą, że istnieje siedem poziomów bicia serca, czyli pulsów. Powiadają, że potrafiąje wyczuć, sięgając coraz głębiej. To ich podstawowa metoda diagnostyczna. – A co ty słyszysz z moich siedmiu serc? – zapytała impulsywnie. Ciepło jego uzdrawiających dłoni sprawiało jej przyjemność i choć żywiła do niego nienawiść, żałowała, że nie może mu zaufać. Nigdy nie doznała dotyku takich dłoni ani takiego kojącego odczucia, które zdawało się z nich promieniować i uspokajało. – Słyszę jedynie doskonałe zdrowie – odparł, zastanawiając się, czy w teorii o siedmiu pulsach jest coś prawdziwego. W ciągu lat spędzonych w Azji niejednokrotnie zadziwiły go diagnozy i kuracje przeprowadzane przez chińskich lekarzy, a jednocześnie widział mnóstwo przesądnych nonsensów. Świat jest dziwny, a ludzie jeszcze dziwniejsi. Znowu na nią spojrzał. Miał szare szczere i łagodne oczy. Lecz było w nich też coś mrocznego, i ona to spostrzegła. – Więc… więc co cię niepokoi? – zapytała przestraszona, że zorientował się w jej prawdziwym stanie. Zawahał się, a potem sięgnął do kieszeni i wydostał kawałek bibułki. Wewnątrz znajdował się złoty krzyżyk. – To chyba twoje. Patrzyła na krzyżyk podniecona. Usta miała suche i nieruchome. W pierwszym odruchu natychmiast ułożyła kategoryczne zaprzeczenie, podkreślone wzruszeniem ramion, jednak w tej samej chwili zdecydowała się na co innego. – Ja… ja owszem… – powiedziała – zgubiłam taki krzyżyk. Czy jesteś pewien, że to mój? Gdzie go znalazłeś? – Na szyi niedoszłego intruza. – Na jego szyi? Jak… jakże to możliwe? – słyszała, jak zadaje pytanie. Obserwowała się jakby z zewnątrz, jej głos jakby należał do kogo innego. Usiłowała się opanować, mimo że miała ochotę wrzasnąć, gdyż wiedziała, że znowu znalazła się w potrzasku. Gorączkowo

szukała wytłumaczenia. – Tak, zdjąłem go z ciała. Nie zastanawiałem się wtedy nad tym, pomyślałem tylko, że ten człowiek to katolik. Zupełnie przypadkowo zobaczyłem napis, jest ledwo widoczny. – Zaśmiał się krótko i nerwowo. – Mam lepszy wzrok niż Hoag. „Dla Angelique od mamy, 1844”. – Biedna mama, umarła przy porodzie mego brata niespełna cztery lata później – powiedziały jej usta. Zobaczyła, jak jej palce biorą krzyżyk i jak go badają. Mrużyła oczy w świetle lampy naftowej, nie była w stanie zobaczyć dokładnie drobnego pisma. Przeklinała tę dedykację. Potem zwyciężył instynkt. – Zgubiłam go – powiedziała – w każdym razie tak sądziłam, że go zgubiłam na Tōkaidō, może w Kanagawie, tej nocy, kiedy przyjechałam zobaczyć Malcolma, pamiętasz? – Och, tak. Zła noc, bardzo zła. I dzień też zły. – Babcott wstał niezdecydowany. – Ja… eee, myślałem, że powinien do ciebie wrócić. – Tak, tak, dziękuję, cieszę się, że znowu go mam. Tak bardzo się cieszę, lecz proszę, nie odchodź jeszcze – powiedziała, mimo że ogromnie chciała, by sobie poszedł. – Kto to był, ten człowiek, jak mógł go znaleźć? I gdzie? – Nigdy się tego nie dowiemy, teraz już nie. – Babcott obserwował ją. – Czy Malcolm ci powiedział, że według nas to może być jeden z tych morderców, tych diabłów z Tōkaidō, choć ani on, ani Phillip nie są tego pewni? Przerażona, cierpiąc katusze w tej nowej pułapce, czuła jednocześnie nieodpartą chęć, by zaśmiać się histerycznie i powiedzieć: „Nie był diabłem, nie dla mnie, nie za pierwszym razem. Zostawił mnie przy życiu za pierwszym razem i nie był diabłem, gdy sprawiłam, że zmienił zdanie. Nie zabił mnie, choć wiem, że miał taki zamiar, wiem, że chciał to zrobić tuż przedtem, nim kazałam mu odejść… Diabłem nie, lecz mimo to zasługiwał na śmierć, musiał umrzeć”… Mon Dieu, wciąż nie znam nawet jego imienia, byłam tak zdezorientowana, że zapomniałam o to zapytać… Chyba wariuję, że myślę o takich rzeczach. – Kto to był? – Nikt tego nie wie. Jeszcze nie. Król Satsumy mógłby wyjawić jego nazwisko, teraz, gdy on nie żyje, lecz prawdopodobnie byłoby fałszywe. Oni są takimi kłamcami. To zresztą niezupełnie prawda, po prostu to, co my nazywamy kłamaniem, u nich jest chyba sposobem życia. Prawdopodobnie ten mężczyzna znalazł krzyżyk w Kanagawie. Nie pamiętasz dokładnie, kiedy odkryłaś, że ci zginął? – Nie, nie pamiętam. Dopiero gdy tu wróciłam… – Znowu dostrzegła jego badawcze spojrzenie i w jej głowie rozbrzmiało rozpaczliwe pytanie: „Czy moje siedem pulsów nie powiedziało mu przypadkiem o mym prawdziwym stanie?” – Znalazł się. To dobrze, Bogu dzięki. Nie wiem, jak ci dziękować. Ale czemu on miałby to nosić lub w ogóle zachować, tego nie rozumiem zupełnie. – Zgadzam się, to bardzo dziwne. Cisza narastała. – Co na ten temat sądzi doktor Hoag?

Babcott spojrzał na nią, ale nie mogła się zorientować, co naprawdę myśli. – Nie pytałem go o to – powiedział. – Nie omawiałem tego ani z nim, ani z Malcolmem. – Znów spojrzał jej w twarz, a kolor jego oczu wydawał się głębszy. – Hoag to człowiek Struanów. W każdym razie, swą miskę ryżu zawdzięcza Tess Struan. Nie wiem dlaczego, ale pomyślałem, że powinienem najpierw porozmawiać z tobą. Znowu zapadła cisza. Angelique odwróciła wzrok, nie ufając sobie. Żałowała, że nie może zawierzyć doktorowi, a jednocześnie była przekonana, że to naprawdę niemożliwe. Rozpaczliwie pragnęła zaufać komuś innemu niż Poncin. André wiedział o wszystkim i już to samo w sobie było złe. Powinna trzymać się planu – jest sama, musi ocalić się sama. – Może… – zawahała się – nie, z pewnością musiał znaleźć mój krzyżyk w Kanagawie, pewnie mnie tam widział i może… – Przerwała, a potem mówiła pośpiesznie, naprowadzała go, konstruowała wersję wydarzeń. – Może zatrzymał go, by przypominał mu o mnie, żeby… Naprawdę nie wiem, żeby co? – Widocznie, by zrobić ci krzywdę, kochanie – powiedział, czując się niezręcznie – by cię posiąść w taki czy inny sposób, by cię zabić. Przykro mi, ale tak chyba wygląda prawda. Z początku myślałem, tak jak wszyscy, że to po prostu jeden z tych wyrzutków nazywanych rōninami, ale krzyżyk wszystko zmienił. Gdy tylko odkryłem, że należy do ciebie… to z pewnością było tak, jak powiedziałaś: zobaczył cię na Tōkaidō; on i ten drugi mężczyzna musieli iść za Malcolmem i Phillipem Tyrerem do Kanagawy, chcieli z nimi skończyć, nie mogli dopuścić, by ich zidentyfikowano. Potem znowu cię zobaczył, znalazł krzyżyk i zachował go, ponieważ należał do ciebie, szedł za tobą aż tutaj i próbował się włamać, przepraszam jeszcze raz, by cię posiąść za wszelką cenę. Nie zapominaj o tym, że taki człowiek łatwo może ulec zaślepieniu namiętnością do takiej osoby jak ty, aż stanie się to jego obsesją. W ten sposób dał do zrozumienia, iż on również znajduje się pod jej urokiem. Dobrze, bardzo dobrze, że doktor zdaje sobie sprawę z prawdziwego stanu rzeczy, stwierdziła w duchu, czując ulgę, że zostało wyeliminowane następne źródło ryzyka. Pomyślała o buteleczkach z ekstraktem i o tym, że jutro będzie już oczyszczona i rozpocznie nowe życie, cudowną przyszłość. – Japończycy to dziwni ludzie – mówił Babcott. – Inni. Inni pod jednym zasadniczym względem: nie boją się śmierci. Wydaje się, że prawie jej szukają. Miałaś wielkie szczęście, że się mu wymknęłaś. Cóż, pójdę już. – Tak, i dziękuję, dziękuję. – Ujęła jego dłoń i przycisnęła do swego policzka. – Opowiesz o tym Malcolmowi i doktorowi Hoagowi? To zakończy sprawę. – Malcolma pozostawiam tobie. – Przez chwilę zastanawiał się, czy nie poprosić jej o pomoc w zwalczaniu opiumowego nałogu Malcolma, lecz uznał, że jeszcze nie jest to takie pilne, a poza tym odpowiedzialność spoczywa na nim, nie na niej. Biedna Angelique, i tak musi sobie radzić z wieloma sprawami. – Co się tyczy Hoaga, cóż go to może obchodzić? Albo co obchodzi to wszystkich plotkarzy w Yokohamie? To nie ich sprawa, ani moja, prawda? Widział jej jasne oczy w promiennej, uśmiechniętej twarzy, jasną skórę, czuł, jak cała

emanuje młodością i zdrowiem oraz magnetyczną, nieświadomą zmysłowością, która wbrew jego medycznym oczekiwaniom jakby jeszcze wzrosła. To zadziwiające, pomyślał pełen zdumienia i podziwu dla jej odporności. Szkoda tylko, że nie znam jej sekretu. I dlaczego niektórzy ludzie rozkwitają pod wpływem przeciwności losu, które złamałyby innych? Nagle przestał patrzyć na nią jak lekarz. Nie mogę winić tego rōnina ani Malcolma, ani kogokolwiek za to, że za nią szaleje, sam również jej pragnę. – To dziwna historia z tym twoim krzyżykiem – powiedział gardłowo, zawstydzony. – Jednak z drugiej strony życie jest pasmem rzeczy dziwnych, prawda? Dobranoc, moja droga, miłych snów. Pierwszy skurcz wyszarpnął ją z niedobrego snu, pełnego statków-więzień, szalejących demonów o oczach koloru owoców tarniny, kobiet z brzuchami napęczniałymi od dzieci, rogatych mężczyzn, którzy odciągali ją od Tess Struan, pilnującej Malcolma jak złośliwy wampir. Następny skurcz nadszedł szybko, przywodząc ją do rzeczywistości i uświadamiając, co się właśnie dzieje. Ulga, że już się zaczęło, wymazała z jej mózgu poprzedni czas trwożnego wyczekiwania, gdyż zanim zasnęła, godziny wydawały się jej wiecznością. Właśnie minęła czwarta rano. Ostatnim razem, gdy spojrzała na zegar, było wpół do trzeciej. Chwycił ją następny skurcz, silniejszy od poprzednich, skoncentrowała się więc na kolejnych czynnościach. Drżącymi palcami odkorkowała drugą buteleczkę. Znów zadławił ją zgniły smak i omal nie zwymiotowała tej cieczy, lecz zdołała ją utrzymać przy pomocy łyżki miodu. Jej żołądek burzył się cały czas ze wstrętu. Leżała na plecach, sapiąc. Czuła, jak z jej trzewi rozprzestrzenia się na całe ciało ogień. Natychmiast oblał ją pot. Gdy poty ustały, leżała osłabła i mokra, ledwo dysząc. Czekała. Nic, to samo co poprzednio. Tylko wypełniona smakiem żółci, słodkomdła obawa, która wcześniej, po godzinach trwogi, zesłała na nią niespokojny sen. – Błogosławiona Matko, niech to zadziała, niech to zadziała – mówiła cicho przez łzy ze wzrastającym przerażeniem. Znowu czekała. Wciąż nic. Mijały minuty. A potem, inaczej niż poprzednio, inny przerażający skurcz zgiął ją wpół. Następny. Do granic wytrzymałości. Dalsze, jeszcze dające się wytrzymać. Przypomniała sobie o następnej porcji wywaru i usiadła, by go wysączyć. Smak był niedobry, lecz nie aż tak podły jak smak cieczy w butelkach. – Dzięki Bogu, nie muszę próbować tego więcej – wymamrotała i znowu wzięła mały łyk. Następny. Po każdym łyczku kęs czekolady. Kolejne skurcze, teraz mocniejsze, w narastającym rytmie. Nie martw się, pomyślała, wszystko przebiega tak, jak przepowiadał to André. Mięśnie brzucha napięte i obolałe. Kolejne łyki i skurcze, aż wreszcie ostatnia kropla została wypita. Słoik z miodem był prawie pusty – pozostała jedna czekoladka, lecz teraz nawet jej słodycz nie zdołała zabić gorzkiego posmaku w ustach. Przeciąg spod drzwi buduaru zakołysał płomieniem lampy na

stoliku przy łóżku i cienie na ścianach zatańczyły. Położyła się spokojnie na plecach i obserwowała ten balet, trzymając dłonie na brzuchu, jakby łagodziła nimi uderzenia bólu. Mięśnie naprężały się i rozluźniały, silniej naprężały, tworzyły zgrubienia pod jej palcami. – Patrz na cienie, myśl o czymś pogodnym – szepnęła. – Co widzisz? Statki i żagle, i dachy Paryża, i krzaki jeżyn, i spójrz, tam jest gilotyna, nie, nie gilotyna, ale altanka zarośnięta pnącymi różami, ależ to jest nasz wiejski domek niedaleko Wersalu, dokąd wyjeżdżaliśmy na wiosnę i w lecie, gdzie dorastaliśmy ja i mój brat, kochana maman nie żyje od tak dawna, ojciec wyjechał Bóg wie gdzie, ciocia i wujek kochają nas, ale nie mogli zastąpić kochaj… – Och, mon Dieu – westchnęła, gdy dźgnął ją pierwszy gwałtowny spazm bólu, wrzasnęła przy następnym i gorączkowo wepchnęła do ust róg prześcieradła, by powstrzymać krzyki, które jej się wyrywały i które sprowadziłyby do jej zaryglowanych drzwi całe przedstawicielstwo. A potem zaczęły nią wstrząsać dreszcze. Kula lodu rozpadła się w jej trzewiach. Coraz gwałtowniej, dwadzieścia razy gorzej niż podczas najgorszych skurczów w czasie miesiączki. Ciało falowało z wysiłku, nogi drgały w rytmie tortur, przenoszących się z lędźwi ku głowie. – Umieram… umieram – jęczała, gryząc zębami prześcieradło, tłumiąc wrzaski, które wydawała targana nowymi spazmami i dreszczami, i jeszcze, i jeszcze. A potem spokój. Zupełnie nieoczekiwanie. Z początku wydawało jej się, że naprawdę umarła, lecz zaraz jej zmysły zaczęły działać i zauważyła, że pokój przestał wirować, płomień lampy przygasł, lecz nadal się paliła, usłyszała tykanie zegara. Wskazówki informowały, że jest piąta czterdzieści dwie. Wygramoliła się z łóżka. Czuła się okropnie. Spojrzała w lusterko i to, co ujrzała, przestraszyło ją. Popielata twarz, mokre od potu włosy, wargi zabarwione lekarstwem. Przepłukała usta odrobiną zielonej herbaty, wypluła ją do nocnika i wsunęła go z powrotem pod łóżko. Wyplątała się z brudnej nocnej koszuli, mokrym ręcznikiem przetarła twarz i szyję, wyszczotkowała włosy i położyła się z powrotem, wyczerpana. Poczuła się jednak lepiej przed czekającym ją wysiłkiem. Dopiero wtedy spostrzegła czerwoną plamę na nocnej koszuli, niedbale rzuconej na wytarty dywan. Szybko stwierdziła, że krew się sączy. Umieściła czysty ręcznik między nogami i po raz kolejny w czasie tego świtu położyła się na materacu, pragnąc w nim utonąć ze zmęczenia. Ciepło ogarnęło jej lędźwie. Wypływ się wzmógł.

29 NIEDZIELA, 9 LISTOPADA – Znakomity Czen polecił, żebym mówiła ci o wszystkim, co może dotyczyć tai-pana, Starsza Siostro – zaczęła niepewnie Ah Soh. – Przedostatniej nocy u Złotych Włosów Łonowych zaczęła się miesiączka i… – Ach, to dlatego została w łóżku i nie widziała się z moim synem – powiedziała Ah Tok. Znajdowały się w pokoju amah, w końcu korytarza, bezpieczne od wścibskich uszu. – Cały dzień zachowywał się jak ząbkujące dziecko, dziś rano jest jeszcze gorszy, czas, byśmy wrócili do domu. – Tak. Ale słuchaj dalej: ona twierdzi, że to miesiączka, ale ja znam jej daty jak swoje własne. Wydaje się to niemożliwe. Normalnie jest, jak powinna być u młodej, cywilizowanej dziewicy, regularna, choć… – Ah Soh skubała nerwowo swą bluzę. – Choć teraz przypominam sobie, że jej ostatnia była skąpa, prawie tak, jakby jej nie było. Starsza kobieta beknęła i wzięła wykałaczkę. – Nie mieć miesiączki lub mieć skąpą miesiączkę albo nieregularną, gdy jest zaniepokojona o zdrowie mojego syna i nękana przez nikczemnych, krwawych barbarzyńców, którzy nas tutaj otaczają, cóż w tym niezwykłego, to normalna wiadomość. – Na dzielącym je stole stały rozmaite misy z resztkami obiadu: słodko-kwaśnej zupy, podsmażanych warzyw, ryby opiekanej w imbirze z soją, plastrów wieprzowiny w sosie z czarnej fasoli, krewetek w czosnku, ryżu. – To zwykła rzecz, Młodsza Siostro. – Niezwykłe jest to, że gdy wczoraj rano poszłam zanieść jej herbatę i gorącą wodę do kąpieli, musiałam nieźle walić, by ją obudzić, a ona nie wpuściła mnie do swego pokoju, po prostu zaskrzeczała niegrzecznie przez drzwi „odejdź” tym swoim wulgarnym głosem, a po kilku minutach… – Ah Soh zawiesiła teatralnie głos – Wielki Ostry Nos, jeden z tych obcych cudzoziemskich diabłów, których nasze cudzoziemskie diabły nazywają Żabojadami, zapukał delikatnie w ten sposób. – Zastukała trzy razy, a potem czwarty. – Wpuściła go od razu! Ah Tok zamrugała. – Od razu? Jego? Żabojada? Jego wpuściła, a ciebie nie? Widziałaś go? – Tak, ale on mnie nie widział. – Ajajaj! To było sprytne. Mów dalej, Młodsza Siostro! – powiedziała Ah Tok, która teraz słuchała uważnie każdego słowa. – Mów dalej. – Przebywał tam kilka minut, a potem wyszedł niosąc coś zawiniętego w kawałek rdzawego jedwabiu. Tak jak złodziej w najciemniejszą noc. Ale nie zauważył, że go szpieguję. – Ah Soh znowu zrobiła przerwę. Jak wszyscy Chińczycy uwielbiała roznosić plotki i zdradzać sekrety… – Ani nawet tego, że za nim poszłam. – Na bogów wielkich i małych, poszłaś za nim? – Ah Tok nalała dwie szklaneczki madery i zaczęły się delektować alkoholem. – Długiego życia, Młodsza Siostro, niech twa Jadeitowa Brama nigdy nie sprawia ci kłopotów. Mów dalej, mów dalej!

– Poszedł na wybrzeże, wsiadł do łodzi i powiosłował na morze. Po chwili zobaczyłam, że wrzuca to coś za burtę do wody. – No nie! – Ależ tak. I od razu przypłynął z powrotem. W każdym razie, w ogóle mnie nie widział. – Co to mogło być? – Kiedy mnie wpuściła, rozejrzałam się uważnie. – Ah Soh nachyliła się bliżej. – Łóżko i koszula nocna były całe przesiąknięte potem, tak jakby miała gorączkę Szczęśliwej Doliny. Ręczniki były mokre i ciężkie. Powiedziała mi, żebym wszystko posprzątała, przyniosła gorącej wody i nie wpuszczała nikogo, nawet tai-pana. Gdy tylko zrobiłam, co trzeba, buchnęła znowu do łóżka i poszła spać. – To nic dziwnego, lecz to, co zrobił Ostry Nos, to dziwna sprawa! – powiedziała rozważnie Ah Tok. – To coś jakby ośli nawóz, błyszczący z zewnątrz, ale przecież nawóz. Najwyraźniej wyrzucił coś, czego ona musiała się pozbyć. – Czy jest prawdopodobne, że twój szanowny syn spoczywał już z nią w łożu? – spytała z wahaniem Ah Soh. – Jestem pewna, że próbował – zachichotała Ah Tok – ale Złote Włosy Łonowe nie pozwoliły, by jego Niebiańska Łodyga rozkoszowała się uderzaniem w jej Wrota, chociaż przecież ona tak stale się nimi pyszni. Słyszałam, jak jęczał jej imię przez sen, biedny człowiek. To obrzydliwe. Gdyby ona była cywilizowaną osobą, moglibyśmy wynegocjować cenę i to zakończyłoby sprawę. Ah Soh patrzyła, jak Ah Tok w zamyśleniu bierze pałeczkami kawałek rozsiekanej rybiej głowy, wysysa do czysta ości i wypluwa je do miseczki. Młodsza kobieta z przyjemnością brałaby udział w zjadaniu resztek – ich kucharz nie był tak dobry jak kucharz Ah Tok. – Jak się sprawuje twój kucharz? – spytała niewinnie. – Coraz lepszy. Ten pies przybył z mojej wioski, więc rokował jakieś nadzieje. Oczywiście, wciąż go szkolę. – Ah Tok skrzywiła się. – Zastanawiające, Młodsza Siostro. A jak się ma dzisiaj cesarzowa? – Zirytowana, jak zwykle. Wypływ wciąż trwa, silniejszy niż normalnie. Lekarz Olbrzym przyszedł tego ranka, ale nie chciała się z nim widzieć, powiedziała, bym go odesłała. Jest coś… – Czy mój syn już ją widział? – Zobaczy się z nim po południu. – To dobrze, przez nią jego język jest jak żmija dla starej matki. Ostry Nos i Włosy Łonowe w tajnym spisku? Śmierdząca, naprawdę śmierdząca sprawa. Miej oczy i uszy otwarte, Młodsza Siostro. – Jest jeszcze coś. – Ah Soh wywróciła oczami z podniecenia. Sięgnęła do kieszeni i położyła na stole korek. Od dołu poplamiony był przechodzącym w czerń fioletem. – Znalazłam to pod łóżkiem, gdy sięgałam po nocnik. – Więc? – Pomarszczona twarz zmarszczyła się jeszcze bardziej. – Powąchaj to, Starsza Siostro.

– Co to takiego? – Zapach był gryzący, jakby trochę znajomy. – Nie jestem pewna… Lecz to pachnie jak Mrok Księżyca… z innymi ziołami. Starsza kobieta wciągnęła powietrze. – Spędzacz? By spowodować poronienie? Niemożliwe! Dlaczego chciałaby to zrobić? – Dla twojego syna byłaby to bardzo zła twarz, gdyby mówiono o nim, że został ojcem przed małżeństwem, co? Wiesz, jaki hałas czynią cudzoziemskie diabły na temat małżeństwa, skandali i dziewictwa, i chędożenia przed ślubem. Mężczyźni zawsze są winni, jakie to głupie! Zła twarz dla twego syna. Poza tym jest tai-tai Tess, przed którą trzeba się usprawiedliwiać, no i ten jej obrzydliwy i mściwy cudzoziemsko-diabelski bóg. Obie kobiety zadrżały. Ah Tok znowu powąchała korek. – Sądzisz, że Ostry Nos wrzucił butelkę do morza? – Nie ma również imbryka, mogła go użyć do zaparzenia ziół, chciała też gorącej wody i miodu. – By zagłuszyć smak. Ajajaj! Mój syn jest… jest zupełnie niezrównoważony, jeśli idzie o tę kobietę – powiedziała poważnie Ah Tok. – Co mamy robić? – Dobrze, że mi wszystko powiedziałaś. Natychmiast napiszemy do Znakomitego Czena i prześlemy mu korek pierwszą pocztą. Upewni się, czy masz rację, a potem zdecyduje, co dalej. – Ah Tok drżącą ręką nalała im obu jeszcze po szklaneczce wina. – Miej oczy otwarte i bądź jak małż, ja będę robić tak samo: ani słowa do niej, do mego syna czy kogokolwiek innego, dopóki Znakomity Czen nie napisze nam, co robić. Malcolm Struan kulejąc przecinał High Street i kierował się do budynku Struanów. Opierał się ciężko na laskach. Niebo przesłaniały chmury, od morza wiał słaby wiatr, a mimo to tego chłodnego popołudnia przytłaczające go zmartwienia gdzieś odpłynęły. Sprawiło to spotkanie z Angelique. Przekonał się, że wszystko z nią w porządku, była jeszcze piękniejsza niż zwykle, choć blada i senna. Został u niej tylko kilka chwil, gdyż nie chciał jej męczyć. Grupa kupców na koniach zatrzymała się uprzejmie, by go przepuścić. Unieśli w geście pozdrowienia szpicruty. – Dzień dobry, tai-panie – powiedział Lunkchurch. Twarz miał ponurą, tak jak inni. – Będzie pan o zmierzchu w klubie? – Co się stało? – spytał Struan. Lunkchurch wystawił kciuk w kierunku ciężkiej sylwetki czarnego dwumasztowego parowca, zakotwiczonego w zatoce obok fregaty Marlowe’a. Statek miał wywieszoną flagę Brocków. – Chodzi o ten statek i o wiadomości, jakie przywiózł. Norbert zwołuje zebranie: tylko kupcy, bez sir Williama. – Miałem zamiar zrobić to samo. O zachodzie słońca, dobrze, będę tam – oświadczył zwięźle Malcolm. „Ocean Witch” – wszystkie co ważniejsze statki Brocków miały w nazwie wyraz „witch”, tak jak Struanowie używali słowa „cloud” – przybyła nieoczekiwanie wczoraj

wieczór z wiadomościami, pocztą i ostatnimi gazetami z Hongkongu. Artykuły wstępne we wszystkich gazetach dotyczyły admirała Ketterera i niezwykle pomyślnego ataku floty na gniazda chińskich piratów w zatoce Mirs i jej okolicach. Donosiły również o tym, że admirał płynął obecnie do Szanghaju, by uzupełnić zapasy węgla. „Guardian”, używając dużej, agresywnej czcionki, donosił: W depeszy do gubernatora admirał Ketterer pisze o ofiarach, jakie ponieśli, gdy ostrzelały ich chińskie baterie nadbrzeżne, uzbrojone w nowoczesne działa – działa odlane w Birmingham, pochodzące z Hongkongu i nabyte uczciwą lub nieuczciwą drogą przez Wu Sung Czoja, przywódcę flot Białego Lotosu, którego niestety nie złapano ani nie zabito. Co zadziwiające, z powodu tego drobnego incydentu (działa zostały zagwożdżone przez wysadzonych na ląd żołnierzy piechoty morskiej) admirał uznał za stosowne wnioskować, by handel wszelką bronią – i handel opium – został zakazany. Zażądał, by natychmiast nałożono na ten handel embargo, zwłaszcza ma to dotyczyć Chin i Japonii, i zastosowano jak najsurowsze kary za jego łamanie. To bezpodstawne wtrącanie się do legalnego handlu, to pozbawione skrupułów przypisywanie winy wszystkim kupcom handlującym z Chinami – o których wiemy, że są uczciwi, nieustraszenie budują Imperium, że są lojalni wobec Jej Królewskiej Wysokości, niech ją Bóg błogosławi, oraz przedkładają interesy kraju ojczystego ponad zyski – powinno zostać oprotestowane w jak najmocniejszych słowach. Redakcja chciałaby zapytać admirała: z czyich podatków jest opłacana największa flota, jaką widział świat (której to floty jest on bez wątpienia godnym podziwu członkiem, choć najwyraźniej źle poinformowanym w sprawie żywotnych interesów Korony), bez której nasze Imperium by upadło? Odpowiedź będzie prosta: tylko i wyłącznie ciężko pracujący kupcy i ich…

– Ketterer to cholerny głupiec – powiedział Struan. – Norbert nie myli się co do tego. Być może sir William przejrzy na oczy i poprosi o natychmiastowe wyznaczenie jego następcy. Musimy tutaj sami załatwić sprawę z Japońcami, ten Ketterer nie ruszy się, jeśli nie postawią mu kropki nad „i”. – Potrzebny nam tu skurczybyk z jajami – oznajmił Lunkchurch. – Ketterer to mokra bździna. – No, Charlie, kiedy dostał rozkaz, zlikwidował piratów – zaprotestował jeden z mężczyzn. – Tu zrobi to samo. Co tam jeszcze tych parę miesięcy. Tai-panie, czy można wiedzieć, jak się ma panna Angelique? – spytał z niepokojem. – Już doskonale, teraz doskonale. – Bogu niech za to będą dzięki. Informacja, że Angelique nie wstała z łóżka, błyskawicą obiegła wczoraj Osiedle, a jeszcze bardziej się martwiono, kiedy usłyszano, że odmówiła widzenia z Hoagiem, Babcottem i nawet z tai-panem. – Jezu, to kuchnia Żabojadów, otruli ją… Nie, złapała ich zarazę… Żabojady nie mają zaraz, tylko po prostu wszy… Wszyscy mamy wszy… Słyszałem, że to cholera… W całej Yokohamie odetchnięto z ulgą dzisiaj w południe, gdy minister Seratard wydał oficjalne oświadczenie, że Angelique cieszy się doskonałym zdrowiem, a jedynie cierpiała z powodu chwilowej niedyspozycji – na ucho szeptano sobie, że to po prostu miesiączka. – Moja narzeczona ma się doskonale – powtórzył z dumą Malcolm. – Co za ulga – rzucił Lunkchurch. – Czy pan słyszał, że „Ocean Witch” opuszcza nas z wieczornym przypływem? Malcolm spojrzał na morze i znów wrócił do niego niepokój, który czuł przedtem. Zeszłej nocy, gdy po raz pierwszy usłyszał o przybyciu statku, doznał przypływu nagłej

trwogi. Obawiał się, że na pokładzie jest Tyler Brock wraz z Morganem Brockiem. Dopiero gdy Jamie zapewnił go, że ich tam nie ma, zaczął jasno myśleć. Czemuż, do diaska, ten Tyler Brock wciąż jeszcze mnie przeraża? – znowu zadawał sobie to pytanie. Było to zrozumiałe, kiedy byłem mały, ale teraz? Nie jest wiele wyższy ode mnie, choć brzydki jak zawsze, z chamską i niewyparzoną gębą, tym swoim ogromnym brzuchem i jednym okiem stale nabiegłym krwią. Jakie to ma znaczenie? W Hongkongu jest wielu podobnych ludzi i brzydszych. Wielu równie wrogich. Jednak oni mnie nie przerażają. On zawsze był naszym wrogiem i za każdym razem go poskramialiśmy – Dirk to robił, ojciec to robił, matka to robiła i ja również muszę, ale… Boże Wszechmogący, nienawidzę tego sukinsyna za te wszystkie strapienia, których przyczynił matce i rodzinie. Wziął głęboki oddech i skoncentrował się na „Ocean Witch”. – Miała jeszcze pozostać co najmniej przez dwa dni. – Takie krążyły pogłoski. – Ale dlaczego? Skąd ten szybki powrót? – Nie wiemy, ale taki dostaliśmy cynk. – Wkrótce się dowiemy. Do widzenia! Malcolm, starając się nie dopuszczać do siebie złych przeczuć, szedł dalej po ulicy. Przed nim wznosił się jego cel – siedziba Struanów, a z tyłu wieże Świętej Trójcy. Był na wczesnym rannym nabożeństwie, modlił się za Angelique i o siły dla siebie i poczuł się lepiej. Lecz niech Bóg przeklnie na wieczność wszystkich Brocków, niech pozwoli mi zabić szybko Norberta i… – Tai-panie! Wyrwany z zadumy rozejrzał się wokół. Z Przedstawicielstwa Brytyjskiego śpieszył ku niemu Phillip Tyrer. – Przepraszam, ale wszyscy chcieliby się dowiedzieć, jak się czuje panna Angelique. – Doskonale, czuje się doskonale – zapewnił Malcolm. Ujrzał za Tyrerem sir Williama, który zerkał na niego przez okno na parterze. Pomachał laską i niezgrabnie pokazał wzniesiony w górę kciuk, po czym zobaczył, jak minister macha mu w odpowiedzi. Zanim sir William wycofał się w głąb pokoju, Struan zauważył stojącego obok niego innego mężczyznę. – Och, to jest twój oswojony samuraj, Nakama? – Kto taki? Aha tak, to on. Czy naprawdę Angelique ma się dobrze? – Wszystko jest bardzo dobrze, dziękuję. – Dzięki Bogu, zamartwialiśmy się na śmierć! – Phillip Tyrer uśmiechnął się do niego promiennie. Okaz zdrowia, zaróżowiony, silny, tylko dlatego, że chodził bez kul, wydawał się wyższy od Struana, gdy się nad nim pochylał. – Ty też wyglądasz znacznie lepiej. – Chciałbym, żeby to była prawda, Phillipie. – Nagle, powodowany zawiścią zapytał ostro: – Słyszałem, że Nakama przekazał tobie i sir Williamowi mnóstwo rozmaitych informacji? – Tak, chyba tak – uśmiech Tyrera zgasł. – Zgodnie z umową miałeś na bieżąco wprowadzać we wszystko mnie i Jamiego. Co? – Cóż, owszem, tak było. Ale sir William… usiłuje dowiedzieć się o polityce Japonii

i… – Polityka kraju i biznes są jak para rękawiczek, Phillipie. Może wpadłbyś jutro przed obiadem? Byłbym wdzięczny za najnowsze wiadomości. Proszę cię, przekaż me najserdeczniejsze pozdrowienia sir Williamowi i do zobaczenia jutro. Pokuśtykał ulicą wściekły, że był taki kostyczny; czuł do siebie obrzydzenie za to utykanie. Wreszcie wspiął się na schody domu i skierował do swego apartamentu. Plecy i brzuch bolały go niepokojąco. Nie bardziej niż zwykle, myślał z irytacją, i to nie jest powód, by warczeć na Phillipa. On po prostu chciał być miły. Wszystko jedno, odrobina eliksiru Ah Tok i znowu będę się czuł doskonale. Zaproszę Phillipa na kolację i… – Tai-panie! – Och, cześć, Jamie – Malcolm zatrzymał się w połowie schodów. – Czy słyszałeś, że „Ocean Witch” wyrusza wcześniej? Być może z dzisiejszym przypływem? – Ach! Właśnie miałem ci o tym powiedzieć. Słyszałem te pogłoski, próbowałem uzyskać potwierdzenie od Norberta, ale jest w tej chwili zajęty. Jak się czuje Angelique? – Doskonale – rzucił z roztargnieniem Malcolm. – Lepiej, żebyśmy przygotowali pocztę, gdyby rzeczywiście mieli wcześniej odpłynąć. – Przygotuję wszystko. Zabiorę twoją pocztę, gdy tylko się dowiem, że to prawda. Jamie się nachmurzył. Zauważył, że Malcolm zupełnie nie potrafi się skoncentrować. – Poślij kogoś do Angelique, ona też ma coś do wysłania. List do jego matki, przepisywany i przepisywany, aż oboje byli zadowoleni. To dobry list, pomyślał. – Naprawdę się czuła dobrze, tai-panie? – Wspaniale. – Malcolm uśmiechnął się, zapominając na chwilę o swych bólach, zapominając o statku Brocków. Wyglądała szałowo w łóżku, świeża, choć mizerna, zadowolona i troskliwa, i taka uszczęśliwiona jego widokiem. – Powiedziała, że jutro wieczorem będzie wszystko w porządku, Jamie. Może by urządzić wielką kolację tutaj, co? My dwaj i powiedzmy Dmitri, Babcott, Marlowe, jeśli będzie wolny, i Pallidar… Oni obaj to dobre chłopy, choć łaszą się do niej jak szczeniaki. – A co z Phillipem i sir Williamem? – Phillip tak, ale nie sir William… nie, lepiej nie uwzględniajmy ich obu. Może hrabia Siergiejew, zawsze stworzy parę okazji, by się z nim pośmiać. – Jeśli go włączysz, naprawdę powinieneś zaprosić wszystkich ministrów. Nie bardzo będzie wypadało pominąć wtedy sir Williama. – Masz rację. Zaprosimy ich po prostu innego wieczora. – Wszystko przygotuję – powiedział Jamie zadowolony, że znowu są na przyjacielskiej stopie. Razem poszli do apartamentu Struana. Naprawiono już wszystkie szkody wyrządzone przez pożar, choć w dalszym ciągu czuło się lekki zapach dymu. – Co z Kettererem? – Albo będzie pilnował naszych interesów, albo się go wyrzuci. – Malcolm usiadł przy biurku i zaczął układać listy do wysłania. – Matka z pewnością zobaczy się z gubernatorem i mu to uświadomi.

– Tak. Malcolm spojrzał podejrzliwie, słysząc w głosie Jamiego dziwne nutki. – To zabawne – odezwał się po chwili – Jesteśmy pewni tego, że ona tak właśnie zrobi, a wcale nie jesteśmy pewni, że zdołam ją namówić, by zaaprobowała moje małżeństwo. – Nie bardzo wiem, jak odpowiedzieć, tai-panie – rzekł smutno McFay – jeśli to jest w ogóle pytanie. Malcolm powoli skinął głową. Miał przed sobą silną, steraną twarz i silne, wytrzymałe ciało i zastanawiał się, czy jako trzydziestodziewięciolatek, za dziewiętnaście lat, będzie równie silny. – Dostałeś od niej następny list? – Tak. Obawiam się, że „Ocean Witch” nie przywiozła żadnych dobrych wieści. – Och? Usiądź, Jamie. Co napisała? – Przepraszam, ale, cóż, powtarza wielokrotnie swój rozkaz, bym towarzyszył doktorowi Hoagowi, kiedy będzie cię teraz odwoził do Hongkongu, i potwierdza, że mnie zwalnia z końcem miesiąca. – Nie przejmuj się tym. Napisałeś jej, tak jak o to prosiłem, że działałeś na rozkaz taipana, na mój rozkaz, tak? – Tak. – Dobrzeją też tak napisałem i to kończy sprawę. Nasze listy musiały się rozminąć z jej listem. – Malcolm zapalił cygaro i zauważył, że trzęsą mu się palce. – Nigdy nie paliłeś? – Nie, próbowałem raz i nie spodobało mi się. – Zapomnij o tej bzdurze ze zwolnieniem. Są inne złe wieści? – Przygotowałem dla ciebie wszystkie wycinki i korespondencję, gdybyś chciał je przejrzeć. Interesy idą w ogóle podle. Straciliśmy „Racing Cloud”… Już dawno powinna wpłynąć do San Francisco. „Racing Cloud” wchodziła w skład ich floty kliprów, złożonej z dwudziestu dwu statków. Trzymasztowe klipry, arystokracja mórz, na długich dystansach oceanicznych były znacznie szybsze od niezgrabnych parowców, które musiały transportować ze sobą węgiel. Ładunek statku składał się z herbaty, jedwabiu i przypraw, towarów zawsze cenionych wysoko, teraz zaś, z powodu wojny amerykańskiej, wartych astronomiczne sumy, zwłaszcza gdyby je skierować na Południe. – Cholera jasna! Ubezpieczenie tego nie pokryje, prawda? – Obawiam się, że nie. Nigdy nie pokrywają strat, nawet Lloyd. Mogą nawet powołać się na Artykuły Wojenne. To strefa działań wojennych. – Ajajaj! To kawał grosza. Cholernie szkoda załogi. Kapitanem był Caradoc, prawda? – Tak. Musieli się natknąć na huragan; donoszono o huraganach w pobliżu Hawajów, choć w tym roku przyszły później… Drugim matem był mój kuzyn, Duncan McGregor. – Och, przykro mi to słyszeć. – Struan, coraz bardziej przygnębiony, spojrzał na swe biurko, w którego szufladzie czekał eliksir. Ciekaw jestem, czy te same burze nie połknęły przypadkiem „Savannah Lady” z młodym Pedritem Vargasem na pokładzie i naszym zamówieniem na pięć tysięcy karabinów, myślał z roztargnieniem. Przypomniało mu to o

czymś. – Te działa w zatoce Mirs… nie zostały sprzedane za naszym pośrednictwem, prawda? – Nic mi o tym nie wiadomo – odparł Jamie, co było utartą odpowiedzią na tego rodzaju pytania. Sprzedawali duże ilości broni chińskim kupcom, którzy zawsze reprezentowali rząd mandżurski. Co działo się po dostawie do Kantonu czy Szanghaju, było zupełnie inną sprawą. Założę się o pięćdziesiąt meksów przeciw dolarowi, że pochodziły od nas… Malcolm został już dopuszczony do jednej z najgłębszych tajemnic Struanów: wiedział o subtelnych, wrogo-przyjaznych związkach między Noble House a Białym Lotosem Wu Czoisa, związkach zadzierzgniętych przez jego dziadka i kontynuowanych przez jego ojca. A co ze mną? Co ja zrobię w tej sprawie, zapytywał się w duchu. Nagle poczuł śmiertelne znużenie Yokohamą i gwałtowne pragnienie, by przejąć oficjalnie wszystkie prawa i obowiązki swego dziadka – i stawić czoło matce. – Za tydzień, czy coś koło tego – wymamrotał. – Słucham, tai-panie? – Nic, nic. Co jeszcze, Jamie? Jamie rozpoczął litanię o spadających cenach towarów, które sprzedawali, i pnących się wzwyż cenach towarów, które musieli kupować, mówił też o marynarzach żądających, by wypłacono im dodatkowe stawki za niebezpieczną służbę. – Mógłbym tak ciągnąć w nieskończoność, tai-panie. Rosja i Francja palą się do walki, cała Europa to jedna beczka prochu. W Indiach muzułmanie i hinduiści wyrzynają się wzajemnie i palą zbiory. Świat oszalał. – Jamie zawahał się. – Coś pilniejszego: Victoria Bank znowu napisał o papierach, które pokrywają nasze tutejsze zobowiązania. Zobowiązania powinny zostać spłacone… – Wiem o tym wszystko i niech się wypchają. Bank jest kontrolowany przez firmę Brocka, wpuścili nas w kanał finansując przejęcie przez Brocka hawajskiego cukru, a teraz chcą nas doprowadzić do bankructwa. Mogą się wszyscy wypchać, psiakrew. – Głos Malcolma stał się mniej wyraźny. Czuł promieniujący z brzucha ból. – Myślę, że wykończę całą tę papierkową robotę na wypadek, gdyby „Ocean Witch” wyruszała z przypływem. Dlaczego ma wracać tak szybko? Jamie, po chwili milczenia, wzruszył ramionami. – Nie wiem, ale zgadzam się z jednym: każda nowina dotycząca Brocków to zła nowina. Zebranie w klubie jak zwykle przebiegało wśród krzyków i przekleństw tłumu gniewnych mężczyzn, coraz bardziej podnieconych i coraz więcej pijących, i wśród gadaniny, której nikt nie słuchał. Wszyscy jednak wyrażali pewien wspólny pogląd: – Niech diabli wezmą rządy i cholernych poborców podatków, wszystkie te tłustodupe admirały i generały, co to nie znają swego parszywego miejsca i nie robią tego, co mają robić, znaczy się słuchać wspólnot handlowych. Mają, do cholery, słuchać, co mówimy, i to jest ich pieprzone zadanie! – Dobrze powiedziane, Lunkchurch. Proponuję…

Propozycja mężczyzny utonęła w zgiełku. – Oskarżyć Wilusia… – wrzasnęło kilku. Zirytowany Norbert Greyforth przepychał się przez tłum z kąta baru, gdzie rozpoczął zebranie, w kierunku Malcolma Struana, siedzącego wraz z Jamiem obok drzwi. – Żadnych wniosków, Norbercie? – zawołał Dmitri. – Czego się spodziewałeś? To sprawa tai-panów, tak było zawsze. Chodź tutaj, Dmitri. Jamie, czy mógłbyś razem z… – Norbert miał zamiar dokuczyć Malcolmowi i nazwać go „młodym Struanem”, lecz wspomniał bardzo kwaśną minę sir Williama i wyrażoną bez osłonek groźbę, że pożałuje, jeśli będzie go prowokował w miejscach publicznych. Prócz tego czuł, jak list Tylera Brocka pali mu kieszeń. – Czy moglibyście obaj udać się ze mną… na prywatną pogawędkę? – zaproponował grzecznie. – I ty, Dmitri? – Jasne. Gdzie? Na zewnątrz? – powiedział Malcolm, choć oczekiwał raczej, że Norbert po prostu ich minie z powściągliwym ukłonem. – W moim biurze, jeśli nie macie nic przeciw temu. Trzej mężczyźni poszli za nim. Wszyscy mieli się na baczności. – Czy „Ocean Witch” wyrusza, gdy zacznie się przypływ? – spytał Malcolm. – Tak. – Czemu wraca tak szybka, Norbercie? – zaciekawił się Dmitri. – Rozkazy Tylera. Norbert zauważył, jak przez twarz Struana przemknął nagły cień, i uśmiechnął się w duchu. Jego prowizoryczny gabinet znajdował się na parterze, na piętrze bowiem wciąż jeszcze remontowano zniszczone przez ogień pomieszczenia. Główna klatka schodowa była osmalona, dach w kilku miejscach wypalony – dziury chwilowo przykryto płótnem żaglowym. – To cholerstwo ten pożar, ale cóż, każdemu się to przytrafia od czasu do czasu. Na szczęście, jak mówiłem, kasy nie ucierpiały ani księgi czy magazyn. – Wskazał na głębokie skórzane fotele. – Rozsiądźcie się. Na kredensie stały kieliszki i wszelkie napitki: whisky, brandy, dżin, gatunkowe wina i schłodzony szampan. Jego Chiński Boy Numer Jeden czekał, by im usłużyć. Goście stali się jeszcze bardziej czujni. – Czego sobie życzycie? – Szampana – powiedział Malcolm, a inni powtórzyli to za nim. Czuł się teraz doskonale. Eliksir jak zwykle nie tylko zniwelował ból, ale też stymulował Malcolma, by postępować jak człowiek zupełnie zdrowy. Gdy wszystkie szklanki zostały napełnione, Norbert skinął kciukiem na sługę, który skłonił się i pozostawił ich samych. – Na zdrowie! Niezbyt ochoczo odpowiedzieli na ten toast. Norbert usiadł na brzegu biurka, wysoki, szczupły i pewny siebie. – Nie słuchają nas tu żadne niepowołane uszy – zaczął. – Otóż po pierwsze, my tutaj

reprezentujemy trzy największe spółki i powinniśmy razem napisać skargę do Wilusia, choć nie sądzę, by to wiele pomogło, i do admirała, choć wszyscy się zgadzamy, że jest tylko zawadą. Ty też się powinieneś dołączyć, Dmitri. Cooper-Tillman ma tutaj wiele do stracenia, tak samo jak my wszyscy. Jednocześnie powinniśmy, firma Struanów i nasza, rozpocząć kampanię w parlamencie, by załatwić raz na zawsze sprawę Japonii… Albo zmiażdżymy Japońców i pokażemy im ich właściwe miejsce, albo dajemy spokój. – Nie opuścimy Japonii – oświadczył Malcolm, a McFay odprężył się nieco. – My też nie – powiedział cicho Norbert – to ma być tylko argument dla tych nędznych skurczybyków w Parlamencie. – Podniósł teczkę na papiery ze swego utrzymanego w nieskazitelnym porządku biurka i wyjął z niej pojedynczą kartkę. – To jest tajna depesza z Londynu od jednego z naszych tamtejszych obserwatorów, datowana 16 września. – Cholernie szybko przyszła – stwierdził Jamie w imieniu ich wszystkich. – Jesteśmy zawsze na bieżąco, Jamie. Tyler polecił, by częścią tych wiadomości podzielić się z wami trzema. Wczoraj Premier i Minister Skarbu prywatnie zgodzili się, by przy uchwalaniu następnego budżetu podnieść podatek od herbaty o cztery pensy na funcie, od piwa o pensa na pincie, szylinga od brandy i wszystkich win importowanych, podwoić podatek na tytoń, podwoić podatek importowy na bawełnę…

Żachnęli się wszyscy. – Cholera! – wybuchnął Dmitri. – Szaleństwo. Bawełna i tytoń są jedynymi sprzedawalnymi plonami, jakie mamy na Południu! Jeśli to wprowadzą, co stanie się z naszą wojną i waszymi cholernymi przędzalniami w Lancashire? – My nie posiadamy przędzalni, za to Struanowie tak. Słuchajcie dalej: By nałożyć kaganiec niektórym potężnym frakcjom po obu stronach Izby, mają zamiar kazać spalić wszystkie plantacje opium w Bengalu i…

– Jezu Chryste! – Struan był przerażony, Jamie siny, a Dmitri w szoku. – Więc jak mamy handlować w Chinach, na miłość boską? Opium za srebro za… – Nasz Niebiański Trójkąt obchodzi Parlament tyle co zeszłoroczne pierdnięcie – oświadczył ponuro Norbert. – Podobnie jak Chiny, Azja i cały handel zresztą. Chodzi im tylko o to, by utrzymać się na stanowiskach. Chcą to wszystko obsadzić herbatą. – Schował papier do teczki i znów usiadł na biurku, doskonale zdając sobie sprawę, że ci trzej dużo by dali, żeby wiedzieć, czy dokument jest wiarygodny i co jeszcze zawiera. – Stary kazał wam powiedzieć, że mamy informatora zbliżonego do biura premiera i przekazywane przez niego pogłoski zawsze w przeszłości okazywały się prawdziwe, tak że tym razem to też z pewnością prawda. Tyler ma słuszność, że jak najprędzej powinniśmy wysadzić z siodła tę cholerną parę. Dmitri, powinieneś ich przyciskać ze swojej strony. Tyler każe mi zrobić wszystko, co mogę, i prosi was, byście też się tak zachowali. Zgoda? – Zgoda. Jezu, nie mogę w to uwierzyć – oświadczył Dmitri. – Ja wierzę. – Struan podniósł kielich, zastanawiając się, na czym polega pułapka Tylera Brocka. – Niech się smażą w piekle. Z powagą wypili z nim razem. Norbert ponownie napełnił kieliszki. Twarz mu

stwardniała, wzrok skoncentrował na Struanie. – Następna sprawa: wszyscy jesteśmy zaangażowani w ten pojedynek. Uzgodniliśmy termin na środę o świcie. Przepraszam, ale dziś wieczór muszę być na „Ocean Witch”, jeszcze raz przepraszam, ale to rozkaz Tylera, tak więc środa nie wchodzi w rachubę. Propo… – Po co to odkładać, teraz jest jeszcze dość jasno. Słowa wyrwały mu się z ust, zanim zdołał je powstrzymać, i był zadowolony, że zareagował tak szybko i pewnie, choć nagle wydało mu się, że mózg mu puchnie. Cisza zgęstniała. Jamie pobladł. Z oczyma błyszczącymi rozbawieniem Norbert zwrócił się do Jamiego i Dmitriego, formalnych sekundantów. – Proponuję, byśmy przełożyli to wszystko, na podstawie dżentelmeńskiej umowy, do mojego powrotu za jakieś trzy tygodnie, co? Może to być następny dzień po moim powrocie, kiedykolwiek on nastąpi. – To lepszy pomysł, tai-panie. Prawda? – rzekł Jamie. Po chwili ucisk w głowie Struana zelżał. – Doskonale – rzucił, ani zadowolony, ani rozczarowany, lecz ciesząc się, że powtórnie rzucił rękawicę. Nie zauważył, że Jamie i Dmitri ledwie skrywają ulgę. Skończyli pić i wyszli. Kiedy Norbert został sam, wziął list spoconymi dłońmi i ponownie go przeczytał. W pierwszej części Tyler przekazywał mu informacje angielskiego szpiega. List kończył się: Weź dupę w troki, wal na pokład „Ocean Witch” i ruszaj z pierwszym przypływem, tylko ty, żadnych innych pasażerów. Zabierz najważniejsze księgi, kontrakt Japońców na wydobywanie złota i wszystkie srebrne monety, jakie masz. Spotkamy się po kryjomu w Szanghaju – to pierwszy port, do którego wpłynie „Witch”, choć manifest mówi o Hongkongu – Morgan, ja i ty, najszybciej jak można i nikomu o tym ani słowa. Kiedy wrócisz do Yokohamy, to twe łóżko będzie może stało w pieprzonym pokoju Malcolma Struana, a jego dziwka będzie cię lizała, gdzie tylko zechcesz – wkrótce ona też będzie na sprzedaż. Właśnie usłyszeliśmy, że jej tatuś uciekł z Bangkoku, tak jak przedtem z Hongkongu, dalsze oszustwa i szwindle, tym razem wobec urzędników Żabojadów. Złapią go, osądzą, a potem gilotyna. Żabojady nie cackają się jak nasi gówniani peelersi. Żona przesyła najlepsze życzenia.

30 KIOTO NIEDZIELA, 16 LISTOPADA Dobrze po zmroku Yoshi i jego strażnik przyboczny odziani w zwykłe ubrania prostych żołnierzy ze znużeniem brnęli opuszczonymi ulicami uśpionej starożytnej stolicy, gdzie przez stulecia rezydowali cesarze i dwory cesarskie. Miasto zbudowano na sposób chiński. Proste ulice i przecinające je pod kątem prostym przecznice otaczały rozległy Zakazany Pałac i jego tereny. Tylko dachy wystawały znad wysokich murów – w murach znajdowało się sześć Wrót. Yoshi starannie je omijał, chcąc uniknąć patroli Ogamy i samurajów strzegących Wrót, a kiedy nie zapowiedziany przybył do kompleksu koszarowego, poszedł prosto do swoich pomieszczeń i natychmiast z rozkoszą zanurzył się w wannie, która z łatwością pomieściłaby osiem osób. – Ilu bojowników mam w Kioto, Akedo? – spytał. Ból wywołany dniami forsownego marszu zaczynał powoli słabnąć. Generał z ponurą miną zanurzył się do wody obok niego, w głęboką na metr wannę. Łaźnia znajdowała się wewnątrz reduty. Odprawiono wszystkie pokojówki, a na zewnątrz wystawiono straże. – Ośmiuset dwóch, z których osiemdziesięciu choruje lub leczy rany, wszyscy panu zaprzysiężeni, wszyscy godni zaufania, wszyscy na koniach. Plus osiemnastu, których przyprowadził pan ze sobą – powiedział chropawym głosem. Tuż po przybyciu Yoshiego Akedy podwoił wszystkie posterunki. Był zaprawionym w potyczkach weteranem, którego rodzina służyła Toranagom od pokoleń, a teraz dowodził ich garnizonem w Kioto. – Za mało, by pana chronić. Zgodnie z Testamentem był to jedyny w Kioto umocniony kompleks, zdolny w razie potrzeby pomieścić pięć tysięcy osób. Wszystkim innym daimyō pozwolono trzymać maksimum pięciuset ludzi – a jednocześnie w Kioto nie mogło znajdować się nigdy więcej niż dziesięciu daimyō, których przyjazdy i odjazdy ściśle kontrolowano. Z czasem z powodu słabości Rady Starszych zredukowano liczbę żołnierzy shōgunatu do mniej niż tysiąca. – Jestem tu bezpieczny, chyba w to nie wątpisz? – Wewnątrz naszych murów, tak. Przepraszam, miałem na myśli pobyt na zewnątrz. – A sprzymierzeńcy? Na ilu daimyō mogę liczyć? Akeda z irytacją wzruszył ramionami. – To niewłaściwe, że wystawia się pan na takie ryzyko, podróżując z tak niewieloma strażnikami. A przybycie do Kioto to już doprawdy było bardzo niebezpieczne. Gdyby mnie powiadomiono, mógłbym panu wyjść naprzeciw i eskortować aż tutaj. Gdyby żył pański ojciec, zabroniłby takich niebez… – Ale mój ojciec nie żyje. – Yoshi zacisnął wargi. – Sprzymierzeńcy? – Panie, gdyby wzniósł pan swój sztandar w Kioto, pański osobisty, większość daimyō i

większość samurajów stanęłaby u pańskiego boku i tutaj, i w całym kraju. Dość by się ich zebrało, by przeprowadzić to, co chciałby pan przeprowadzić. – To mogłoby zostać zinterpretowane jako zdrada. – Ach, tak mi przykro, lecz w twoich kręgach, jaśnie panie, prawda jest czymś bardzo śliskim i trudno osiągalnym. – Stara, osmaganą wiatrami twarz rozjaśniła się w uśmiechu. – Oto prawda: jeśli podniesie pan sztandar shōgunatu, nie przybieży prawie nikt, tutejsi daimyō nie sprzymierzą się przeciw Ogamie z Chōshū, przynajmniej dopóki dzierży on Wrota. – Ilu samurajów ma tutaj Ogama? – Powiadają, że ponad dwa tysiące, starannie dobranych. Wszyscy osadzeni w umocnionych strażnicach wokół pałacu, w pobliżu naszych nominalnych posterunków przy Wrotach. – Akeda uśmiechnął się niewesoło widząc zwężone oczy Yoshiego. – Och, wszyscy wiedzą, że to wbrew prawu, lecz nikt mu o tym nie przypomniał i nikt się mu nie sprzeciwia. Ogama przemycał żołnierzy dziesiątkami i dwudziestkami, od chwili gdy wyrzucił tego starego lisa Sanjira, Katsumatę i jego ludzi z Satsumy. Czy wie pan, że uciekli łodzią do Kagoshimy? – Generał wsunął się głębiej w wodę. – Krążą pogłoski, że Ogama ma kolejne dwa czy trzy tysiące samurajów gdzieś w promieniu dziesięciu ri. – Co? – Z każdym dniem trzyma Kioto mocniej w garści, jego patrole kontrolują ulice, ponadto co jakiś czas bandy shishi wszczynają walkę z każdym, kto według ich mniemania nie czci sonnō-jōi, zwłaszcza z nami i ze wszystkimi sprzymierzeńcami shōgunatu. To głupcy, bo my przecież równie mocno nie chcemy gai-jinów ani ich nikczemnych Traktatów i chcielibyśmy ich wszystkich wyrzucić. – Czy wielu shishi jest tutaj? – Tak. Mówi się, że przygotowują jakąś niespodziankę. Tydzień temu kilku z nich zaczepiło patrol Ogamy, jawnie nazywając go zdrajcą. Wściekł się i od tamtego czasu na nich poluje. Jest… Przerwało mu pukanie. Kapitan straży otworzył drzwi. – Proszę mi wybaczyć, jaśnie panie Yoshi, wysłannik jaśnie pana Ogamy stoi przy bramie, prosząc pana o audiencję. Obaj mężczyźni wciągnęli powietrze. – Skąd się dowiedział, że przybyłem? – spytał gniewnie Yoshi. – Przez ostatnie pięćdziesiąt ri jechaliśmy w przebraniu. Czekałem do zmroku, by wjechać do Kioto, ominęliśmy zapory i nie natknęliśmy się na ani jeden patrol. Musimy mieć tutaj szpiega. – Nie ma tu wewnątrz żadnych szpiegów – wyskrzypiał Akeda. – Ręczę za to głową, panie. Za to są ich całe zastępy na zewnątrz, szpiedzy Ogamy i innych, shishi. A pana niełatwo przebrać za kogoś innego. – Kapitanie, powiedz im, że śpię i nie można mi przeszkadzać – polecił Yoshi. – Poproś go, by powrócił rano, kiedy zostanie przyjęty z należnymi honorami. Kapitan skłonił się i zaczął kierować ku wyjściu. – Postaw cały garnizon w stan pełnej gotowości – przykazał mu Akeda.

– Sądzisz, że Ogama ośmieliłby się mnie zaatakować? – spytał Yoshi, gdy zostali sami. – To równałoby się wypowiedzeniu wojny. – To nie moja sprawa rozważać, na co by się ośmielił, panie. Dbam tylko o pańskie bezpieczeństwo. Jestem teraz za pana odpowiedzialny. Ciepło wody wniknęło już w stawy Yoshiego. Wygodnie oparty pozwolił, by ciepło na chwilę rozluźniło go całkowicie, zadowolony, że to Akeda dowodzi, pokrzepiony na duchu jego obecnością, choć nie poruszony jego poglądami. Nie przypuszczał, że tak wcześnie odkryją jego obecność. Nie szkodzi, myślał, nasz plan nic na tym nie traci. – Kto jest psem gończym Ogamy, jego pośrednikiem na dworze? – Książę Fujitaka, pierwszy kuzyn cesarza. Brat jego żony jest cesarskim szambelanem. Z ust Yoshiego z sykiem wydobyło się powietrze, a generał z goryczą skinął głową. – Ciężko przeciąć takie powiązania, chyba że mieczem. – To nie do pomyślenia – powiedział krótko Yoshi. Chyba żeby okazało się to możliwe, dodał w duchu. W każdym razie głupotą jest mówić głośno takie rzeczy, nawet na osobności. – Jakie są wiadomości o shōgunie Nobusadzie i księżniczce Yazu? – Oczekuje się ich za tydzień i… Yoshi rzucił mu ostre spojrzenie. – Nie oczekuje się ich przez najbliższe dwa lub trzy tygodnie. – Księżniczka Yazu rozkazała, by skrótem wrócili do Tōkaidō i poszli tym gościńcem. – Głos starca stał się chropawy. – Najwyraźniej chciała jak najprędzej zobaczyć brata i doprowadzić do tego, by mąż bił przed nim czołem, wbrew wszelkim tradycjom. By szybciej pogrzebać obecny Shōgunat i przekazać go Ogamie. – Nawet tutaj, stary przyjacielu, powinieneś uważać, co mówisz. – Właśnie. Jestem za stary, by się teraz o to martwić… teraz, gdy twój kark, panie, tkwi w dybach Ogamy. Yoshi zawołał pokojówki, które przyniosły ręczniki, wytarły obu mężczyzn i pomogły im się ubrać w świeże yukaty. Wziął swoje miecze. – Obudź mnie o świcie, Akedo. Mam wiele do zrobienia. Tuż przed świtem, na południowych przedmieściach, w miejscu, gdzie rzeka Kanagawa skręcała na południe ku Osace, by dwadzieścia kilka mil dalej wpaść do morza, a uliczki i ulice przebiegały bezładnie, nie tak prosto i równo jak w śródmieściu, gdzie unosił się gęsty zapach odchodów, błota i gnijącej roślinności, Katsumata, satsumski przywódca shishi i powiernik jaśnie pana Sanjiro, obudził się nagle, wyślizgnął spod przykrycia i nadsłuchując czujnie, stał w zaciemnionym pokoju z przygotowanym mieczem. Żadnych dźwięków świadczących o niebezpieczeństwie. Z dołu dochodziły stłumione odgłosy krzątaniny: pokojówki i służący rozpalali ogień, siekali jarzyny, przygotowywali strawę na dzień dzisiejszy. Pokój Katsumaty znajdował się na drugim piętrze, pod belkami stropowymi „Gospody Szepczących Sosen”. Gdzieś w oddali zawarczał pies. Coś jest nie w porządku, pomyślał Katsumata. Odsunął cicho shōji. Od korytarza odchodziły pozostałe pokoje, trzy z nich zajęte przez innych shishi, po dwóch w każdym pomieszczeniu. Ostatni pokój przeznaczono dla kobiet z

gospody. Z jednej strony znajdowało się okienko wychodzące na frontowy dziedziniec. W dole nic się nie poruszało. Ponownie omiótł wzrokiem cały teren, bramę i znajdującą się dalej ulicę. Nic. I jeszcze raz. Nic. A potem błysk – raczej go wyczuł, niż zobaczył. Natychmiast odsunął pozostałe drzwi na bok i syknął hasło. Momentalnie sześciu mężczyzn, zupełnie przebudzonych, zerwało się na nogi i z mieczami w dłoniach rzuciło za Katsumatą w dół po chybotliwych schodach, przez pomieszczenia kuchenne i na zewnątrz tylnymi drzwiami. Błyskawicznie przeszli przez płot do następnego ogrodu w starannie przećwiczonym manewrze odwrotu, potem znów do następnego, tam przez płot i przejście między domami w zaułek pomiędzy niskie chaty. Przy końcu ślepej uliczki Katsumata skręcił na lewo i otworzył drzwi. Ostrze dzidy czujnego strażnika celowało w jego gardło. – Katsumata-san! Co się stało? – Ktoś nas zdradził – wydyszał Katsumata i skinął na młodzieńca z Chōshū, szczupłego jak on sam, twardego jak stal, ale dwa razy młodszego, dziewiętnastolatka. – Obejdź łukiem, zobacz i wracaj. Nie pozwól, by cię zauważono, i nie daj się złapać! Młodzian zniknął. Inni poszli za Katsumatą do środka chaty. Wewnątrz znajdowało się wiele pokojów. Budynek dyskretnie łączył się z obu stron z innymi, w których przebywali shishi. Było ich dwudziestu, wszyscy uzbrojeni, większość z nich kapitanowie komórek shishi – teraz gotowi do walki lub ewakuacji. Wśród nich Sumomo, siostra Shorina, narzeczona Hiragi. Zebrali się w ciszy, oczekując rozkazów. Kiedy shishi uciekali z gospody, żaden sługa ani pokojówka nie dali po sobie poznać, że w ogóle zwrócili uwagę na ich pośpieszne odejście. Nie przerywali swoich prac, jak gdyby nic się nie wydarzyło. Wszyscy znieruchomieli kilka sekund później, kiedy patrol Ogamy wpadł przez drzwi frontowe i zaczął zaglądać do sypialni, budząc dziewczyny i gości oraz mama-san. Słychać było krzyki oraz lamenty i piski kobiet, zajmujących teraz wszystkie cztery górne pokoje, te, w których kilka chwil przedtem ukrywali się shishi – wszystko to było częścią starannego planu Katsumaty. Krzyczano, mama-san protestowała z oburzeniem. Wściekły oficer Ogamy przeklinał, żądał wyjaśnień, gdzie się podzieli przestępcy – rōninowie – i spoliczkował paru służących. Nie odniosło to żadnego skutku. Wszyscy drżeli i głośno wyznawali, że są niewinni. – Rōninowie? W moim szacownym, przestrzegającym prawa domu? Nigdy! – krzyczała mama-san. Kiedy jednak patrol odszedł i wszyscy byli już bezpieczni, mama-san zaczęła przeklinać; przeklinały jej pomocnice i słudzy. Wszyscy przeklinali szpiega, który ich zdradził. – Katsumata-san, kto to mógł być? – zapytał Takeda, mocno zbudowany, prawie pozbawiony szyi dwudziestoletni krewny Hiragi z Chōshū. Serce mu biło po pośpiesznej ucieczce. – Karma, jeśli go znajdziemy, karma, jeśli nie. – Katsumata wzruszył ramionami. – To tylko jeszcze jeden dowód na to, co wbijam wam ciągle do głowy: bądźcie przygotowani

na zdradę, na natychmiastową ucieczkę, na natychmiastową walkę, nie wierzcie nikomu, prócz pełnokrwistych shishi i sonnō-jōi. Wszyscy obecni w pokoiku skinęli głowami. – A jaśnie pan Yoshi? Kiedy na niego wyruszymy? – Gdy znajdzie się za murami. Wiadomość o nagłym przybyciu Yoshiego nadeszła w nocy, zbyt późno, by mogli go dosięgnąć. – Ale, sensei, wewnątrz też mamy zwolenników – powiedział Takeda. – Z pewnością należałoby go zaskoczyć właśnie tam, gdzie czuje się bezpieczny i nie zachowuje specjalnej ostrożności. – Yoshi jest naprawdę ostrożny. Nigdy o tym nie zapominajcie. A naszym ludziom z jego otoczenia i tym wewnątrz murów rozkazano, by się nie ujawniali. Ich informacje są zbyt cenne, byśmy mieli ich stracić. Gdyby się zdarzyło, co jest nieprawdopodobne, że shōgun Nobusada uniknie naszej zasadzki, ludzie ci okażą się jeszcze bardziej przydatni. Shishi zaciskali dłonie na rękojeściach mieczy. Zasadzkę planowano o zmierzchu, za pięć dni w Otsu, ostatnim przystanku przed Kioto. Tylko kilka gospód zarówno na Drodze Północnej, jak i na Tōkaidō, drodze biegnącej wzdłuż wybrzeża, nadawało się na miejsca odpoczynku dla tak znamienitych osób z zastępami straży przybocznej, pokojówek i sług. Łatwo więc było dowiedzieć się, gdzie wypadnie postój i zostawić tam szpiegów. Do tej samobójczej misji wyznaczono dziesięciu shishi. Czekali już w Otsu. Każdy ze stu siedmiu shishi, przebywających teraz w różnych bezpiecznych dla nich domach po całym Kioto, błagał, by znaleźć się w tej grupie. Katsumata zaproponował, żeby ciągnęli losy. Trzej z Chōshū, trzej z Satsumy i czterej z Tosy dostąpili tego zaszczytu i znajdowali się już w pobliżu swego celu, „Gospody Wielu Kwiatów”. – Iiii – szepnęła podekscytowana Sumomo – jeszcze tylko pięć dni, a potem sonnō-jōi stanie się faktem. Bakufu nigdy nie otrząsną się po tym ciosie. – Nigdy! – Katsumata uśmiechnął się do niej, swej najlepszej wśród dziewcząt uczennicy, tak jak Hiraga był najlepszy z chłopców, jeśli nie liczyć Oriego. Podziwiał jej dzielność, siłę i umiejętności. Ona też zgłosiła się na ochotnika, lecz zakazał jej brać w tym udziału; uważał, że jest zbyt cenna, a przedsięwzięcie zbyt ryzykowne. To dobrze, że polecił jej nie wypełniać rozkazu Hiragi, by wróciła do domu jego ojca, i kazał jej tu czekać. Przywiozła ze sobą ostatnie wiadomości z Edo: potwierdzenie pogłosek o negocjacjach i odprężeniu w stosunkach między bakufu i gai-jinami, o nieudanym ataku na głównego ministra Anjo, o pomyślnym zamachu na Utaniego i o podpaleniu jego rezydencji. I rzecz najważniejsza, potwierdziła pogłoski o narastających rozdźwiękach między Anjem i Toranagą Yoshim. – Nie wiem, skąd pochodzi ta informacja – szepnęła mu Sumomo – ale mama-san twierdzi, że ze źródła, które znasz. Opowiedziała też o okolicznościach śmierci Shorina. Nie wiedziała jednak nic więcej o Orim czy Hiradze, jedynie tyle, że rana Oriego się goi i obaj ukrywają się w Osiedlu w Yokohamie, razem z Akimoto. Hiraga w jakiś cudowny sposób został zaufanym oficjela

gai-jinów. – Masz rację, Sumomo, że bakufu nigdy się nie otrząsną – zgodził się Katsumata. – A nasze następne miażdżące uderzenie zlikwiduje na zawsze Shōgunat Toranagów. Gdy tylko shōgun Nobusada zostanie wyeliminowany – księżniczka Yazu za wszelką cenę ma ujść cało – shishi rozpoczną zmasowany atak na kwaterę Ogamy i zabiją go. Jednocześnie oddział Katsumaty przejmie Wrota, wznosząc proporzec sonnō-jōi i ogłaszając, że władza wróciła do cesarza. W tym czasie wszyscy wierni daimyō i samurajowie pośpieszą oddać hołd. – Sonnō-jōi – powiedziała cicho, jak wszyscy pełna uniesienia. Tylko Takeda, shishi z Chōshū, wiercił się niespokojnie. – Nie jestem przekonany, czy należy zabić Ogamę. To dobry daimyō i dobry przywódca. Dzięki niemu ani Sanjiro, ani Tosa nie zagarnęli jeszcze władzy. Jest jedynym daimyō, który wykonuje rozkaz cesarza, by wypędzić cudzoziemców. Zamyka przecież cieśninę Shimonoseki. Tylko nasze działa powstrzymują statki gai-jinów. Jedynie siły Chōshū stoją na pierwszej linii, ne? – To prawda, Takedo – odezwał się jeden z bardziej znanych shishi z Satsumy. – Lecz o czym przypomniał nam sensei Katsumata? Ogama zmienił się od czasu, gdy w pojedynkę dzierży władzę. Gdyby naprawdę czcił cesarza, to właśnie teraz, gdy włada Wrotami, mógłby po prostu głosić sonnō-jōi i oddać władzę Synowi Niebios. To właśnie zrobimy my, gdy dostaniemy Wrota. – Tak, ale… – To by mu tak łatwo przyszło, Takedo. A on cóż uczynił? Użył swej władzy tylko po to, by dwór spełniał jego kaprysy. Chce być shōgunem. Nie zgodzi się na mniej. Wszyscy przyznali rację. – Proszę, wybacz mi, Takedo – powiedziała Sumomo – lecz Ogama jest groźny. Wiecie wszyscy, że jestem z Satsumy, tak samo jak sensei Katsumata. Możemy powiedzieć, że Sanjiro również czasami postępował dobrze, lecz nie uczynił nic dla sonnō-jōi. Będzie więc musiał zrzec się władzy, chce czy nie chce, i odejść… Podobnie Ogama. Tak, zrobił trochę dobrego, lecz teraz postępuje źle. Prawda jest taka, że żaden daimyō, który dzierży Wrota i tak niewiele mu brakuje, by zostać shōgunem, nie odejdzie dobrowolnie. – Może byśmy zwrócili się do Ogamy z petycją? – spytał Takeda. – Proszę cię, wybacz, lecz to bez znaczenia – odparła Sumomo. – Nie wystarczy, że będziemy dzierżyli Wrota, musimy posunąć się dalej: aby zapobiec wojnie domowej i nie dopuścić, żeby jakiś daimyō znowu dał się skusić, trzeba poprosić cesarza, by obalił Shōgunat, bakufu i wszystkich daimyō. – To szaleństwo – wybuchnął Takeda, a większość wyrażała zdziwienie tak radykalną propozycją. – Bez shōgunatu i daimyō, kto będzie rządził? Zapanuje chaos! Kto płaci nasze zasiłki? Daimyō! Daimyō posiadają wszystkie koku ryżu i… – Pozwól jej skończyć, Takedo, a potem się wypowiesz – powiedział Katsumata. – Przepraszam, Takedo, ale w przyszłości daimyō będą tylko figurantami, ci dobrzy daimyō, władzę będzie natomiast sprawowała rada samurajów wszystkich stopni, i to oni

będą decydować o wszystkim, od zasiłków począwszy, na decydowaniu, który daimyō jest człowiekiem godnym i kto po nim ma nastąpić skończywszy. – To się nigdy nie sprawdzi. To zły pomysł – oświadczył Takeda. Wielu się z nim nie zgodziło, większość bowiem przychylała się do zdania Sumomo, lecz Takeda nie dał się przekonać. – Sensei, czy to zły pomysł? – spytała dziewczyna. – Dobry, gdyby wszyscy daimyō się na to zgodzili – powiedział Katsumata zadowolony, że jego nauki wydały taki owoc i że tak jak powinno być, wszyscy wspólnie uzgadniają plany na przyszłość. Podobnie jak inni siedział na klęczkach, mówił mało i wrząc z wściekłości rozmyślał, że tak niewiele brakowało, a ucieczka by się nie powiodła. Tym razem otarłem się o to zbyt blisko, myślał gniewnie. Sieć się zamyka. Kto jest zdrajcą? Musi być tu, w tym pomieszczeniu, bo przecież żadni inni shishi nie wiedzieli, że nocuję w „Szepczących Sosnach”. Kim on jest… a może nawet ona? – Mów dalej, Sumomo. – Chciałam tylko dodać… Takeda-san, jesteś z Chōshū, tak jak Hiraga-san. Część z nas jest z Tosy, sensei, ja i inni z Satsumy, pozostali z jeszcze innych lenn, lecz przede wszystkim jesteśmy shishi. Są rzeczy ważniejsze niż rodzina, ważniejsze niż klan. W nowym systemie to się stanie prawem: Pierwszym Prawem dla całego Nipponu. – Cóż, jeśli to ma być prawo… – zaczął mówić jeden z samurajów drapiąc się w głowę. – Sensei, kiedy Syn Niebios znowu przejmie władzę, co my będziemy robili? My wszyscy? – Co ty o tym myślisz? – Katsumata spojrzał na Takedę. – To zupełnie nie ma znaczenia, nie będę wtedy żył – powiedział po prostu Takeda. – Sonnō-jōi wystarczy oraz fakt, że się starałem. – Niektórzy z nas muszą przeżyć – odparł Katsumata – by wejść w skład nowego rządu. Teraz zajmijmy się sprawą ważniejszą w chwili obecnej: Toranaga Yoshi. Jak go wyeliminować? – Musimy być przygotowani na każdy moment, kiedy wyjdzie ze swych pieleszy – odezwał się ktoś. – Oczywiście – zgodził się z irytacją Takeda – ale będzie otoczony strażą i wątpię, czy zdołamy się do niego zbliżyć. Sensei radził, by nie uaktywniać naszych ludzi wewnątrz murów. Zaskoczymy go na zewnątrz, ale może się to okazać bardzo trudne. – Kilku naszych łuczników na dachach? – Szkoda, że nie mamy działa – stwierdził ktoś inny. Siedzieli w coraz jaśniejszym świetle, każdy pogrążony we własnych myślach – o Yoshim, ich przyszłej ofierze, lecz przede wszystkim o tych pięciu dniach i ataku na Ogamę: jedynym sposobie, by przejąć Wrota. – Kobiecie byłoby łatwiej przeniknąć do bastionu Toranagi, ne? – uśmiechnęła się Sumomo. – A znalazłszy się tam… Chmury zakrywały niebo. Ponure popołudnie. Mimo to szerokie ulice przy murach koszar

shōgunatu roiły się od mieszkańców miasta, którzy kupowali i sprzedawali na targu naprzeciw głównego wejścia. Ubrani na pomarańczowo buddyjscy mnisi wyciągali swoje nieodzowne żebracze miseczki, obok kroczyli samurajowie, pojedynczo i w grupach. W ciżbie wyróżniały się patrole Ogamy – wszyscy żołnierze mieli na ubraniu wyhaftowany herb lenna. Katsumata, Sumomo i kilku shishi przechadzali się wśród tłumu w dużych kapeluszach o kształcie stożka. Gospodynie domowe, pokojówki, słudzy i zamiatacze ulic, nocni sprzątacze nawozu, tragarze i przekupnie, lichwiarze, pisarze listów i wróżbiarze, palankiny i kucyki dla samurajów i wysoko urodzonych – i ani jednego pojazdu kołowego. Wszyscy, którzy mijali bramy shōgunatu, w dzień otwarte, lecz mocno strzeżone, kłaniali się stosownie do swej rangi i śpieszyli dalej. Miasto obiegła wiadomość, że kurator shōguna przybył – wręcz niewyobrażalne – bez żadnej pompy i wkrótce – wydarzenie nie mające precedensu w historii – osobiście zawita straszliwy shōgun, tajemniczy niemal tak samo jak Syn Niebios, którego jedną z sióstr, jak utrzymywano, poślubił. Trudno było znieść aż taką porcję sensacji. Samurajowie, pełni obaw, zaczęli przeglądać swą broń i zbroje. Daimyō i ich najbardziej zaufani doradcy drżeli analizując wiadomości. Oceniali swoje pozycje, rozważali sposób postępowania i zastanawiali się, jak by tu uniknąć zdecydowanego działania, gdy przyjdzie nieuniknione: jaśnie pan Yoshi zewrze się z jaśnie panem Ogamą. Krzątanina na ulicach przy koszarach shōgunatu ustała, gdy ciężkozbrojny orszak zaczął wynurzać się z bramy: na przodzie proporce Yoshiego, żołnierze wokół zamkniętego palankinu, żołnierze z tyłu. Natychmiast ludzie znajdujący się w zasięgu wzroku przywarli głowami do ziemi, wszyscy samurajowie zamarli w bezruchu, a potem skłonili się głęboko i trwali w pokłonie, dopóki nie przeszedł orszak. Dopiero gdy pochód Yoshiego zniknął, powróciła pozorna normalność. I tylko Katsumata z zastępem ostrożnie szli za zbrojnymi. W odległości pół mili podobny orszak wyłaniał się z głównych koszar Chōshū. Proporce Ogamy powitano z jeszcze większymi oznakami posłuszeństwa. Ogama siedział w palankinie. Od wielu dni uprzedzano go o przyjeździe wroga. Śledził również drogę shōguna Nobusady. Doradzano mu, by zasadził się na Yoshiego i rozprawił z nim pod Kioto, lecz odmówił. – Kiedy tu przyjedzie, stanie się pionkiem w mojej grze, bo gdzie może się schować, dokąd mógłby uciec? Szczegóły jak najszybszego spotkania, o które poprosił, zostały uzgodnione przez doradców. Miało ono nastąpić na dziedzińcu pustych, nie należących do żadnego z nich koszar, w połowie drogi między ich sztabami. Każda strona miała przybyć z setką strażników, w tym jedynie dwudziestu kawalerzystów. Ogama i Yoshi mieli jechać w chronionych, opancerzonych palankinach i zabrać ze sobą tylko po jednym doradcy. Na miejsce mieli się stawić równocześnie. Już po kilku chwilach szpiedzy przekazywali do pałacu, do grup shishi i do daimyō wiadomość, że dwaj najniebezpieczniejsi ludzie w Nippo – nie znaleźli się – co zadziwiające – równocześnie na ulicach wśród uzbrojonych zastępów. Błyskawicznie szpieg odnalazł Katsumatę i przekazał informację o miejscu spotkania. Gdy samurajowie

Ogamy i Yoshiego maszerowali przez bramy, ludzie Katsumaty czyhali w pobliżu – a nuż nadarzy się okazja do przeprowadzenia samobójczego ataku. Dziedziniec był kwadratem o boku stu jardów, otoczonym lekkim drewnianym łatwym do wyłamania płotem, parterowymi koszarami i rozległymi stajniami z poczerniałego od starości drewna. Strażnicy z obu grup ustawili się naprzeciw siebie w gotowości. Przyniesiono cztery składane krzesła i po rozłożeniu ustawiono je starannie pośrodku wolnej przestrzeni. Dwaj mężczyźni wyszli ze swych palankinów, majestatycznie pomaszerowali do krzeseł i usiedli. Teraz dopiero generał Akeda, doradca Yoshiego, i Basuhiro, główny doradca Ogamy, zajęli swoje miejsca obok nich. Czterdziestoletni Basuhiro o wąskich oczach był uczonym samurajem. Jego rodzina od pokoleń dziedzicznie rządziła biurokracją Chōshū. Dostojnicy skłonili się formalnie. Potem obaj przywódcy spojrzeli sobie w oczy. Yoshi miał lat dwadzieścia sześć, Ogama dwadzieścia osiem. Yoshi był wysoki, Ogama przysadzisty. Ogama nosił gęstą granatowoczarną brodę, Yoshi miał twarz gładko wygoloną. W żyłach Yoshiego płynęło więcej arystokratycznej krwi, ale ród Ogamy był równie starożytny i równie słynny. Obaj równie ambitni, skryci i bezlitośni. Niedbale przebrnęli przez obowiązkowe komplementy i grzeczne pytania; oparłszy swobodnie dłonie na rękojeściach mieczy, szermowali słowami, czekając na rozpoczęcie właściwej rozmowy. – Twoje przybycie, jaśnie panie Yoshi, jest doprawdy miłą niespodzianką. – Musiałem przyjechać osobiście, by się upewnić, czy niesłychane plotki, które mi przekazano, nie odpowiadają przypadkiem prawdzie. – Plotki? – Między innymi ta, że siły Chōshū nie dopuszczają przedstawicieli shōgunatu… legalnych przedstawicieli, na ich pozycje w pobliże Wrót. – Niezbędne zabiegi, by chronić Bóstwo. – Nie są niezbędne i są wbrew prawu. Ogama zaśmiał się. – Bóstwo przedkłada moją ochronę nad zdradziecką Radę Starszych, która wbrew jego woli podpisała Traktaty z gai-jinami i w dalszym ciągu prowadzi z nimi negocjacje, zamiast ich wygnać. – Skinął na Basuhira. – Proszę, pokaż dokument jaśnie panu Yoshiemu. – Zwój podpisany przez cesarza, w którym „prosi się pana Chōshū, by objął komendę nad Wrotami, dopóki nie zostanie uregulowana kłopotliwa sprawa z gai-jinami”. – Kierowanie sprawami doczesnymi nie leży w sferze działań Bóstwa. Takie jest prawo i dlatego muszę cię prosić, panie, byś się wycofał. – Prawo? Powołuje się pan na prawo Toranagów, prawo shōgunatu, zaprowadzone siłą przez założyciela pańskiego rodu. Czyli na akt, którym obalono starożytne zagwarantowane przez niebiosa prawo cesarza do władzy. Usta Yoshiego zacisnęły się w wąską, twardą linię. – Niebiosa zagwarantowały Swemu Synowi prawa, by pośredniczył między nami, śmiertelnikami a bogami, w sferze duchowej. Sprawy doczesne zawsze leżały w gestii

śmiertelników, shōgunów. I to właśnie cesarz zagwarantował shōgunowi Toranadze i jego potomkom. – Powtarzam, że cesarz został zmuszony do wyrażenia zgody… – A ja powtarzam, że takie jest prawo tego kraju i dzięki niemu panował tu pokój przez dwa i pół stulecia. – Ono już nie obowiązuje. – Ogama pomachał papierem. – To, co dawny władca był zmuszony przyznać, ten z własnej woli unieważnił. – To chwilowa pomyłka. – Łagodny głos Yoshiego brzmiał niemal morderczo. – Synowi Niebios najwyraźniej doradzał fałszywie ktoś niezadowolony, mający na uwadze swój własny interes. Syn Niebios na pewno wkrótce zda sobie z tego sprawę. – Oskarża mnie pan? Dłonie czterech mężczyzn zacisnęły się mocniej na rękojeściach mieczy. – Wykazuję jedynie, jaśnie panie Ogama, że ten kawałek papieru został uzyskany na skutek fałszywej informacji, a zatem niezgodnie z prawem. Ich Obecności zawsze otaczają ambitni mężczyźni… i kobiety. Właśnie dlatego kiedyś Syn Niebios zagwarantował stałe prawa shōgunowi Toranadze i kolejnym shōgunom, by prowadzili go we wszystkich sprawach… Ryk śmiechu przerwał jego wypowiedź. Napięcie wśród obecnych jeszcze wzrosło. – Prowadzili? Pan mówi o prowadzeniu? Bóstwo miałoby być prowadzone przez Noriego Anja, Toyamę, Adachiego? I przez tego śliniącego się półgłówka Zukumurę? Przez niekompetentnych durniów, zdolnych pana przegłosować, kiedy tylko im się to podoba? Zawierających wbrew radom wszystkich daimyō głupie ugody z nikczemnymi gai-jinami, ugody, które pchają Krainę Bogów ku zgubie? – Twarz wykrzywił mu gniew. – A może Syn Niebios powinien poczekać, aż dzieciak Nobusada poradzi, jak ratować z opresji nasze tyłki? – Pan i ja nie musimy czekać, Ogama-dono – powiedział gładko Yoshi. Wiedział, że jego głównym atutem jest opanowanie. – Przedyskutujmy to na osobności, tylko my dwaj. Ogama wlepił w niego wzrok. Lekka bryza uniosła i poruszyła proporce. – Kiedy? – Teraz. Zdezorientowany Ogama zawahał się. Spojrzał na Basuhiro. Mały mężczyzna uśmiechnął się zdawkowo. – Uważałbym, że ważne sprawy powinno się omawiać jawnie, panie, nie twierdzę jednak, że moja nędzna rada ma jakąś wartość. Prywatne ugody mogą być czasem źle zinterpretowane… przez każdą ze stron. Taką zasadę wyznawał pański czcigodny ojciec. – Oczy Ogamy, głęboko osadzone w smagłej twarzy, skierowały się znów na Yoshiego. – Ta wizyta shōguna u cesarza, by bić czołem i „prosić o radę”, nie mająca precedensu za panowania Toranagów, godzi w samo jądro systemu Toranagów, prawda? Co gorsza, to wywrze wpływ na wszystkie przyszłe ustalenia, co? – Na osobności, Ogama-dono. Ogama wahał się. Wbrew sobie, miał ochotę na tę potyczkę, na to spotkanie twarzą w

twarz. Machnięciem ręki odprawił Basuhiro, który usłuchał natychmiast, choć okazał jednak dezaprobatę. Akeda skłonił się i też odszedł, chociaż spodziewał się zdrady, przed którą wcześniej ostrzegał Yoshiego. – So ka? Yoshi pochylił się do przodu. Starał się mówić cicho. Ledwo poruszał ustami, na wypadek gdyby Basuhiro, który siedział poza zasięgiem głosu, potrafił czytać słowa z ruchu warg. – Wynik głosowania w Radzie: czterech przeciwko mnie jednemu za wizytą shōguna. Oczywiście, ta wizyta to zasadniczy błąd. Anjo tego nie dostrzega. Obecna Rada w każdej sprawie głosuje tak, jak on sobie życzy. Nobusada pozostanie marionetką przez najbliższe dwa lata, do chwili ukończenia osiemnastu lat, kiedy to formalnie będzie mógł wprowadzić wiele zmian i stworzyć wiele problemów, jeśli akurat takie będzie miał życzenie. Czy odpowiedziałem na pańskie pytania? Ogama nachmurzył się, zdumiony, że jego przeciwnik skłonny jest do takiej otwartości. – Powtarzał pan „na osobności”, Yoshi-dono. Co takiego chce pan powiedzieć mi „na osobności”, co oczywiście powtórzę później swoim doradcom, a pan swoim? – Pewne tajemnice lepiej zachować wśród przywódców, niż… niż dzielić je z niektórymi dworakami – dodał z rozmysłem Yoshi. – Tak? I cóż to ma znaczyć? – Pan ma szpiegów wśród moich dworaków, ne? Jakże inaczej dowiedziałby się pan, że tu jestem, natychmiast po moim przybyciu? Z pewnością domyśla się pan, że i ja mam swoich ludzi w pańskim domu? Twarz Ogamy sposępniała. – Jakie tajemnice? – Te, które powinniśmy zachować przy sobie. Na przykład tę, że Anjo jest bardzo chory i umrze w ciągu roku. W najlepszym razie będzie musiał zrezygnować. – Yoshi zobaczył w oczach Ogamy błysk zainteresowania, którego tamten nie zdołał całkowicie zamaskować. – Jeśli pragnie pan dowodu, mógłbym panu podsunąć sposób, w jaki pańscy szpiedzy mogą to potwierdzić. – Dobrze, dziękuję – odparł Ogama i pomyślał, że tę sprawę trzeba pilnie załatwić nie czekając na wskazówki Yoshiego. – Chciałbym wiedzieć, jak potwierdzić tak przyjemne nowiny. Więc? – W ciągu tego roku, jeśli się sprzymierzymy, z łatwością otrzyma pan nominację na Starszego. – Szept Yoshiego stał się jeszcze cichszy. – Wtedy moglibyśmy razem dobrać trzech pozostałych. – Wątpię, czy bylibyśmy się w stanie zgodzić – stwierdził Ogama z krzywym uśmiechem. – Ani co do Rady Starszych, ani co do tego, który z nas byłby tairō, przewodniczącym. – Ach, ależ ja będę na pana głosował! – Czemuż miałby pan postąpić tak głupio? – spytał Ogama bez ogródek. – Przecież pan wie, że natychmiast zniszczę wasz Shōgunat.

– Taki, jaki jest obecnie, owszem. Zgadzam się, że trzeba go zniszczyć. Chciałbym móc zrobić to teraz. Gdybym miał władzę, przeprowadziłbym reformy kierując się radami wszystkich daimyō, również tych z Państw Zewnętrznych. – Zobaczył, że zdumienie Ogamy wzrasta i wiedział, że wygrywa. – Ale nie mogę, muszę czekać, aż Anjo zrezygnuje lub umrze. – A może by nie czekać i zrobić to wcześniej, co? Jeśli to czyrak na pańskim tyłku, trzeba go przekłuć! Obaj przebywacie w Zamku Edo, co? – To by wywołało wojnę domową, a tego bym nie chciał… żaden daimyō by nie chciał. Zgadzam się, że Shōgunat i bakufu muszą zostać radykalnie zreorganizowane. Pańskie poglądy i moje niewiele się różnią. Bez pańskiego poparcia nie zdołam przeprowadzić reform. – Yoshi wzruszył ramionami. – Trudno w to uwierzyć, ale to propozycja. – Kiedy Anjo zostanie usunięty z drogi, będzie mógł pan robić wszystko, co pan zechce. Mógłby pan skusić Sanjira i tego durnia z Tosy, może obu razem, co? Gdybyście we trójkę sprzymierzyli się przeciw mnie, to byłby mój koniec, i koniec z moim lennem. Wtedy mógłby pan ich rozdzielić i władza należałaby do pana. – Wargi Ogamy ułożyły się w uśmiech, nie uśmiech. – A może, co bardziej prawdopodobne, pozostaliby sprzymierzeni i… podzielili pana. – Tak, to znacznie bardziej prawdopodobne. Więc może lepiej my, a nie oni… Razem możemy zgnieść Tosę. Znowu krótki twardy śmiech. – Nie tak łatwo, gdyż teraz Sanjiro i jego satsumskie legiony są gotowe natychmiast ruszyć Tosie na pomoc. Sanjiro za nic nie dopuści do złamania Tosy, ponieważ wie, że pozostałby osamotniony. Nigdy by mi na to nie pozwolił… a co dopiero z panem w sojuszu. Nie jest możliwe rozdzielenie Tosy i Satsumy, choć nienawidzą się wzajemnie. W końcu byśmy ich pokonali, lecz żaden z nas nie mógłby bez wyrzeczeń pozwolić sobie na przedłużającą się wojnę, a już z pewnością nie teraz, gdy gai-jinowie robią wszystko, by nas złupić. – Zostawmy na chwilę sprawę gai-jinów, powiem tylko, że jestem przeciwny Traktatom, pragnę z całej swej mocy zadośćuczynić prośbie cesarza, by wypędzić wszystkich gaijinów, chcę, by wymieniono większość składu Rady Starszych, a większość bakufu rozpuszczono. Ogama znowu wlepił w niego wzrok, ledwo wierząc własnym uszom. – Takie prywatne myśli, samobójcze myśli, nie pozostaną długo tajemnicą. Jeśli są prawdziwe. – Są prawdziwe. Wypowiedziane na osobności, tylko między nami dwoma. Owszem, ryzykuję. Mam jednak powód: Nippon. Proponuję tajne przymierze: razem możemy przejąć władzę. Pan jest dobrym przywódcą, kontroluje pan cieśninę Shimonoseki, ale pańskie armaty nie powstrzymają gai-jinów, dopóki nie zakupimy lub nie zbudujemy równej im floty oraz nie zmodernizujemy naszych armii. Potrzebujemy statków, dział i broni palnej gai-jinów. A pan jest dostatecznie silny i inteligentny, by zrozumieć, jakie będziemy mieli problemy.

– Którymi są…? – Po pierwsze, słaby, głupi i działający po staremu Shōgunat, popierany przez jeszcze głupsze bakufu. Po drugie, podzielony naród. Po trzecie, gai-jinowie; musimy się zmienić, zanim ich statki, działa i karabiny zniewolą nas tak, jak zniewoliły Chiny. Po czwarte, shishi, którzy mimo że nieliczni, zyskują coraz większe wpływy i których trzeba zniszczyć. I wreszcie po piąte, księżniczka Yazu. – Tamte cztery, zgoda. Ale ona? – Nobusada to dzieciak, kłótliwy i prymitywny, i jak sądzę, takim pozostanie. Ona zaś jest silna, wykształcona i przebiegła… przebiegła ponad swój wiek. – Lecz jest kobietą – przerwał mu zirytowany Ogama. – Nie ma armii ani skarbca i kiedy zostanie matką, całą energię skieruje na synów. Widzi pan ogień w misce wody. – Lecz przypuśćmy, że jej mąż jest impotentem. – Co takiego? – To właśnie szepczą mi jego doktorzy. Powiedzmy również, że pozostaje całkowicie pod jej urokiem. Niech mi pan wierzy, ta dziewczyna ma spryt i diabelską naturę wilczej kami! Wizyta w Kioto to jej pomysł, zaczyna realizować swój plan: wepchnąć Nobusadę w szpony lizusów na dworze, którzy nie mają doświadczenia w sprawach doczesnych, którzy będą źle doradzali Bóstwu i zgubią nas wszystkich. – Nie zdoła tego zrobić – powiedział kwaśno Ogama – nawet jeśli jest bardzo sprytna. Żaden daimyō nie zaakceptuje takiego szaleństwa. – Krok pierwszy: wizyta. Krok drugi: shōgun wybiera pałac na stałą rezydencję. Od tej chwili płyną do niego prośby cesarza, prośby jej brata, decyzje podejmują w istocie jej zausznicy, w tym pański książę Fujitaka. – On? Nie wierzę! – No, z pewnością się do tego nie przyzna… Ale mogę panu wkrótce dostarczyć dowodu, że w rzeczywistości nie pracuje dla pana, lecz przeciwko panu. – Yoshi mówił cicho, głosem pełnym szczerości. – Kiedy Nobusada na stałe zamieszka za murami, ona będzie rządzić. Stąd problem. Ogama westchnął i odchylił się na krześle, ważąc słowa przeciwnika. Wiele z tego było prawdą. Zastanawiał się, jak dalece może zaufać Yoshiemu. Tajne przymierze daje pewne możliwości, a jeśli nagroda jest dostatecznie wysoka… – Zerwanie małżeństwa – powiedział cicho. – Proszono cesarza, by je zaaprobował, prawda? Może z radością poprosi o jego unieważnienie. W ten sposób za jednym zamachem i ją pan unieszkodliwi, i ponownie zdobędzie poparcie tych, którym nie podobają się koneksje Toranagów z tronem… to nie moje zdanie – dodał pośpiesznie, widząc przelotny rumieniec na twarzy Yoshiego. Nie dążył teraz do jawnego starcia; jeszcze tak wielu rzeczy należało się dowiedzieć i tyle spraw rozstrzygnąć. Po chwili milczenia Yoshi skinął głową. – Dobry pomysł, Ogama-dono. Nie wpadłem na to. – Rzeczywiście, nie wpadł. Skutki takiego projektu zaczęły mu się wydawać coraz bardziej ekscytujące. – Te działania powinniśmy podjąć od razu. Wspaniale.

Z drugiej strony placu jakiś koń zarżał niespokojnie i rzucił się na bok. Obaj mężczyźni patrzyli, jak żołnierz trzymając wędzidło uspokaja klacz. Ogama zastanawiał się w swym najbardziej skrytym sercu, co będzie, gdy wyeliminowawszy Yoshiego, a potem – bez mrugnięcia okiem – Nobusadę, pozostałych Toranagów i ich sprzymierzeńców, odziedziczy cesarską księżniczkę. Żadna kobieta nigdy nie przysporzy mi problemów: urodzi synów tak szybko, że nawet bogowie się uśmiechną. – Jaka jest więc pańska propozycja? – spytał. W głowie kotłowały mu się myśli o wspaniałych możliwościach, jakie otworzyłby tymczasowy sojusz. – Zawrzemy od dzisiaj tajną ugodę, że łączymy nasze siły i środki oraz układamy plany, by po pierwsze, zgnieść shishi, po drugie, zneutralizować Anja i Sanjira z Satsumy, po trzecie, zaatakować z zaskoczenia Tosę. To najważniejsze. Gdy Anjo umrze lub zrezygnuje, ja zaproponuję pana na Starszego na jego miejsce i zagwarantuję, że pana wyznaczą. Jednocześnie Zukumura zrezygnuje, a na jego miejsce weźmiemy tego, na kogo się wspólnie zgodzimy. Będzie trzech na dwóch. Toyamę zachowam, Adachiego zamienimy pańskim protegowanym. Będę głosował na pana, by został pan przewodniczącym Rady. – Z rangą tairō. – Przewodniczący Rady, to wystarczy. – Być może nie. Co w zamian? – Od dzisiaj Tosa i Satsuma są traktowani jak wrogowie. Przeznaczy pan wszystkie niezbędne siły na wspólny atak z zaskoczenia na Tosę, kiedy przyjdzie stosowny moment. Podzielimy jego lenno. – Jako że jest panem Ziem Zewnętrznych, jego ziemie powinny przypaść panu zewnętrznemu. – Może tak, może nie – rzucił Yoshi niedbale. – Pan obieca, że nigdy nie wejdzie pan w przymierze z Tosą i Satsumą przeciwko mnie ani przeciwko shōgunatowi. Jeśli… właściwie powinienem powiedzieć: kiedy, Satsuma i Tosa, osobno lub wspólnie, pana zaatakują, zobowiązuję się poprzeć pana wszelkimi siłami. – Co jeszcze? – spytał Ogama beznamiętnie. – Pan nie będzie wchodzić w sojusze wymierzone przeciwko mnie, a ja przeciwko panu. – Co jeszcze? – Od dzisiaj, po cichu, każdy z nas na swój sposób pracuje, by unieważnić wiadome małżeństwo. – Co jeszcze? – Ostatnia sprawa: Wrota. Zgodzi się pan, by jak nakazuje prawo wojska shōgunatu znowu przejęły nad nimi kontrolę. Jutro o świcie. – Już panu udowodniłem, że jestem legalnym przedstawicielem Bóstwa. – Twarz Ogamy przybrała zacięty wyraz. – Już to wykazywałem, że choć dokument został z pewnością podpisany przy zachowaniu wszelkich reguł, to podpis uzyskano poprzez fałszywe przedstawienie faktów. – Przepraszam, ale nie.

– Wrota muszą wrócić pod kontrolę shōgunatu. – Wobec tego nie mamy o czym mówić. Yoshi westchnął. Jego oczy zwęziły się w szparki. – Więc, niestety, cesarz wystosuje następną prośbę: by opuścił pan Wrota i Kioto ze wszystkimi swymi ludźmi. Ogama równie zimno zmierzył go spojrzeniem. – Wątpię w to. – Ja, Yoshi Toranaga, ręczę za to. Za sześć czy siedem dni shōgun Nobusada ze swą żoną znajdą się w pałacu. Jako kurator mam bezpośredni dostęp do Nobusady i do niej. Oboje przekonają się o słuszności mojej argumentacji… co do Wrót i co do mnóstwa innych spraw. – Jakich spraw? – Wrota nie powinny stanowić dla pana problemu, Ogama-dono. Mogę pana zapewnić, że nie będę się tym przed panem puszył i z wdzięcznością przyjmę pańską uprzejmą prośbę, by objąć nad nimi kontrolę. Nie będę ich przeciw panu umacniał. Co w tym takiego trudnego? Wrota to głównie symbol. Doradzałbym, żeby w dalszym ciągu dbać o pokój i zapewnić porządek w kraju, póki Anjo nie przeniesie się w zaświaty. Dlatego Shōgunat powinien utrzymać na razie swą pozycję przy Wrotach. Ogama wahał się. Yoshi mógł sprawić, że przyślą mu „prośbę”, którą będzie musiał spełnić. – Dam panu odpowiedź za miesiąc. – Tak mi przykro, nie później niż na szósty dzień od dzisiaj. – Dlaczego? – Za pięć dni Nobusada dotrze do Otsu. O świcie szóstego dnia przejdzie przez Wrota. Żądam, bym mógł czasowo objąć Wrota przed tym terminem. Yoshi powiedział to łagodnie i uprzejmie. Spojrzeli sobie w oczy. – Pomyślę o tym wszystkim, Yoshi-dono – oznajmił Ogama wymijająco, lecz równie uprzejmie. Ukłonili się sobie wzajemnie i zasiedli każdy w swoim palankinie, a wszyscy na placu odetchnęli z ulgą, że już koniec tej ciężkiej próby i nie doszło do krwawej łaźni.

31 PIĄTEK, 21 LISTOPADA W stacji przydrożnej Otsu wrzało cały dzień. Z coraz większym podnieceniem, ale i z niepokojem czyniono końcowe przygotowania do spodziewanego dziś noclegu niewiarygodnie dostojnych gości: shōguna Nobusady i księżniczki Yazu. Od tygodni obywatele zamiatali ulice, czyścili wszystkie budynki, szopy, przybudówki, pucowali dachy, ściany, studnie, ogrody, werandy. Wymieniali dachówki, shōji, tatami. W „Gospodzie Wielu Kwiatów”, najlepszej i największej w całym Otsu, panowało bliskie paniki zamieszanie. Zaczęło się to w chwili, gdy stało się wiadome, że Czcigodni Podróżnicy nie zgodzili się nocować w pobliskim zamku Sakamoto, który zdobił okolice jeszcze przed bitwą pod Sekigaharą, a zamiast tego wybrali gospodę. – Wszystko musi być doskonałe – łkał gospodarz, przejęty nabożną czcią, a jednocześnie odrętwiały ze strachu. – Jeśli coś nie będzie doskonale, winowajca zasłuży na ścięcie, a w najlepszym razie na chłostę, nieważne, czy to mężczyzna, kobieta czy dziecko! Przez całe wieki przetrwają opowieści o tym, jaki honor spotkał nas tej nocy, opowieści o naszych sukcesach i klęskach! Jaśnie Pan Wysoki Shōgun we własnej osobie? W swej pełnej chwale? Z żoną, siostrą Bóstwa? Oh ko… Późnym popołudniem shōgun Nobusada, starannie osłonięty woalem, otoczony strażnikami i doradcami, pośpiesznie przeszedł z palankinu do odosobnionej, zarezerwowanej dla niego części gospody. Towarzyszyła mu księżniczka, strażnicy Ich Wysokości, służba, damy dworu i pokojówki. Wewnętrzną siedzibę shōguna – sypialnię i łaźnię – otaczało czterdzieści zbudowanych tradycyjnie pawilonów i wiele krytych werand, połączonych labiryntem przejść i mostków nad starannie wykonanymi sadzawkami i strumykami, spływającymi z miniaturowych gór. Wszystko to mieściło się za wysokim wypielęgnowanym żywopłotem z choiny. W ciepłym, nieskazitelnym pokoju leżały nowe tatami i stały wypolerowane kociołki na węgiel drzewny. Nobusada odrzucił kapelusz z woalką i wierzchnie okrycia. Okazywał zmęczenie i rozdrażnienie. Jak zawsze palankin był niewygodny, a droga wyboista. – Już nienawidzę tego miejsca – zwrócił się do szambelana, który głową dotykał podłogi obok głów oddziału pokojówek. – Tak tu ciasno i śmierdzi. Cały jestem obolały. Czy kąpiel przygotowano? – Ach, tak, panie, wszystko jest tak, jak pan zażądał. – Doczekaliśmy się w końcu Otsu, panie – powiedziała wesoło księżniczka Yazu, wszedłszy z kilkoma damami dworu. – Jutro przyjedziemy do domu i wszystko będzie cudownie! – Upuściła swój ogromny kapelusz, też z woalką, i wierzchnie okrycie. Pokojówki rzuciły się, by je podnieść. – Jutro będziemy w domu! W domu, panie! Warto było opuścić kilka stacji, ne? – Och, tak, Yazu-chan, skoro tak mówisz – uśmiechnął się do niej, zniewolony jej

wylewnością. – Zobaczysz wszystkich moich przyjaciół, kuzynów, ciotki, wujów, starszą siostrę i maleńką siostrę, mojego kochanego przyrodniego brata Sachi, w tym roku skończył dziewięć lat… – zawirowała ze szczęścia – i setki dalszych krewnych, a za kilka dni dostąpisz widzenia z cesarzem, przyjmie cię jak brata i rozwiąże wszystkie nasze problemy i odtąd będzie my zawsze żyli w spokoju. Jak tu zimno! Dlaczego nie przygotowano wszystkiego? Gdzie kąpiel? Ich szambelan – zażywny siwiejący pięćdziesięcioletni mężczyzna o ciężkich szczękach z resztkami zębów – przebywał tu już cały dzień z przednią strażą pokojówek i kucharzy, żeby przygotować kwatery, specjalne potrawy i owoce, polerowany ryż, czego wymagał delikatny żołądek shōguna i czego domagała się księżniczka. Wszędzie stało mnóstwo wspaniałych kompozycji kwiatowych ułożonych przez mistrza ikebany. Szambelan znowu się skłonił, w duchu przeklinając księżniczkę. – Dodatkowe piecyki na węgiel drzewny są przygotowane, Wasza Cesarska Wysokość. Kąpiel gotowa, lekki posiłek, dokładnie taki, jakiego życzyła sobie pani i shōgun Nobusada, kolacja również. Najbardziej wystawna… – Emiko! Nasza kąpiel! Natychmiast główna dama dworu poprowadziła ją korytarzem. Yazu otaczały niczym kokon inne damy i pokojówki, jakby była królową pszczół. Nobusada spojrzał gniewnie na szambelana i tupnął drobną stopą. – Mam czekać? Kąpiel i poślij po masażystkę! Chcę, by natychmiast wymasowała mi plecy. I żebym nie słyszał żadnych hałasów. Zabraniam hałasować! – Tak, panie, kapitan codziennie wydaje w tej sprawie rozkaz, zaraz też przyślę masażystkę do łaźni, panie. Sako natych… – Sako? Nie jest tak dobra jak Meiko. Gdzie jest Meiko? – Tak mi przykro, jest chora, panie. – To każ jej wyzdrowieć! Każ jej wyzdrowieć do zachodu słońca. Nic dziwnego, że zachorowała! Ta obrzydliwa podróż! Baka! Ile już jesteśmy w drodze? Powinno to trwać co najmniej pięćdziesiąt trzy dni, a trwa mniej niż… i po co ten cały pośpiech… Kapitan eskorty czekał na szambelana w ogrodzie – trzydziestoletni, brodaty, świetnie wyszkolony; słynny mistrz miecza. Podbiegł do niego adiutant. – Wszystko zabezpieczone, panie. – Dobrze. Do tej pory powinniśmy już robić to wszystko rutynowo – powiedział kapitan znużonym i zirytowanym głosem. Obaj nosili lekkie zbroje podróżne, kapelusze, dwa miecze, a pod spodem kimona z emblematem shōgunatu i szerokie spodnie. – Jeszcze tylko jeden dzień… dopiero wtedy wszystko się skomplikuje. Wciąż nie mogę uwierzyć, że Rada i kurator zezwolili na taką niebezpieczną wyprawę. Adiutant słyszał to stwierdzenie każdego dnia. – Tak, kapitanie. Przynajmniej będziemy we własnych koszarach, mając do dyspozycji dodatkowo setki ludzi. – To nie wystarczy, to nigdy nie wystarcza, nie powinniśmy byli w ogóle wyjeżdżać. Ale wyjechaliśmy. Karma to karma. Sprawdź, co robi reszta ludzi i czy nocne warty zostały

właściwie rozstawione. A potem powiedz masztalerzowi, by obejrzał lewą nogę mojej klaczy, mogła rozłupać kopyto… – W owym czasie w Japonii nie znano podków. – Prawie mi się spłoszyła, kiedy przechodziła zaporę na drodze. Potem wróć i złóż mi meldunek. Mężczyzna pośpiesznie odszedł. Kapitan był tym razem bardziej niż zwykle zadowolony. Obszedł wcześniej gospodę i obszerne tereny wewnątrz wysokiego bambusowego płotu oraz otoczony żywopłotem obszar, do którego wiodła jedyna brama, i upewnił się, że pawilonów shōguna będzie łatwo bronić, że inni podróżni nie mają tej nocy dostępu do gospody, że warta zna hasło i doskonale rozumie swój podstawowy obowiązek: nie dopuszczać osób nie zaproszonych na odległość mniejszą niż pięć jardów od shōguna i jego żony; nie wpuszczać nikogo uzbrojonego, z wyjątkiem kuratora, Rady Starszych i jego samego – kapitana ze strażnikami. Prawo znano powszechnie; karą za podejście z bronią do Jego Majestatu była śmierć; karano zarówno uzbrojonego człowieka, jak i nieuważnych strażników – chyba żeby osobiście ułaskawił ich shōgun. – Ach, szambelan! Czyżby zmieniły się plany? – Nie, kapitanie. – Starszy mężczyzna westchnął i wytarł czoło. Policzki mu się trzęsły. – Dostojni kąpią się jak zwykle, następnie jak zwykle będą odpoczywać, wezmą właściwą kąpiel i masaż o zachodzie słońca, zjedzą jak zawsze kolację, zagrają w go i pójdą spać. Czy wszystko w porządku? – Tutaj, tak. Kapitan w każdej chwili miał do dyspozycji stu pięćdziesięciu samurajów; strzegli ogrodzonego kwadratu o boku około dwustu jardów. Dziesięcioosobowa jednostka pilnowała jedynego wejścia – uroczego mostka, który prowadził do wysokich, dekoracyjnych słupów i równie ozdobnej furtki. Wokół całego otaczającego teren żywopłotu rozstawiono co dziesięć kroków wartowników. Mieli oni zostać zluzowani przez wypoczętych wojowników wybranych z sześciuset samurajów rozlokowanych w koszarach na zewnątrz, tuż przy bramie głównej, i w pobliskich gospodach. Patrole miały przetrząsać ogród i okolice płotu. Dyskretnie, gdyż hałas i obecność zbrojnych wprawiały we wściekłość księżniczkę, a zatem również jej męża. Na niebie zbierały się chmury pędzone wiatrem. Blade, zamglone słońce jeszcze nie zeszło do horyzontu. Było zimno i zapowiadało się porządne ochłodzenie. Słudzy zapalali wśród krzaków lampiony. Ich światło już odbijało się w sadzawkach i rzucało błyski na kamienie, które kilka chwil temu specjalnie zwilżono, by uzyskać ten efekt. – Jest pięknie – powiedział kapitan. – Bije o głowę inne gospody, choć pozostałe też były dobre. – Kapitan pierwszy raz tak podróżował. Całe swe dotychczasowe życie spędził w zamku Edo lub w jego pobliżu, strzegąc Nobusady, a przedtem poprzedniego shōguna. – Jest rzeczywiście pięknie, ale wolałbym mieć Jaśnie Pana Shōguna i jego żonę w zamku Sakamoto. Powinieneś był nalegać. – Próbowałem, kapitanie, ale… ale księżniczka zdecydowała. – Będę rad, gdy znajdziemy się we własnych koszarach, Ich Dostojności zaś wewnątrz pałacowych murów, a jeszcze bardziej będę zadowolony, gdy wszyscy powrócimy do

domu, do zamku Edo. – Tak – potwierdził szambelan, w głębi duszy znużony swoim panem i panią, ich ciągłym niezadowoleniem i opryskliwością. Bolał go kark, łaknął kąpieli, masażu i atencji swego młodego przyjaciela. Przypuszczam, że stałbym się taki sam, gdybym mając szesnaście lat zajmował równie wysoką pozycję i był tak rozpieszczany od urodzenia. – Czy mogę spytać o hasło, kapitanie? – Aż do północy brzmi ono: „Niebieska Tęcza”. Dwieście jardów dalej, na wschodnim skraju wsi, stara zrujnowana chata przycupnęła na końcu uliczki niedaleko od zapór na Tōkaidō przy wjeździe do Otsu. Wewnątrz przywódca zespołu wyznaczonych do ataku shishi patrzył z gniewem na stłoczonych w kącie ludzi: farmera, jego żonę i czworo dzieci, jego ojca, matkę, brata i służącą, która skamieniała ze strachu na klęczkach. Był to jedyny pokój i służył jako salon, jadalnia, miejsce pracy i sypialnia. W klatce pod belkami stropowymi nerwowo gdakało kilka żylastych kurczaków. – Pamiętajcie, co wam mówiłem. Nic nie wiecie, nic nie widzieliście. – Tak, jaśnie panie, oczywiście, jaśnie panie – zaskomlał starzec. – Cisza! Odwróćcie się twarzą do ściany, zamknijcie oczy i okręćcie sobie szarfy wokół głów. Posłuchali. Natychmiast. Saigo, wysoki, mocno zbudowany osiemnastolatek o wyrazistej, przystojnej twarzy, nosił długie obcisłe spodnie, podobne do spodni samurajów w gospodzie, dwa miecze i słomiane sandały. Nie miał zbroi. Gdy upewnił się, że farmerzy nic nie widzą i są powolni, usiadł przy drzwiach i zerkał przez szpary w papierze okiennym. Czekał. Widział wyraźnie zaporę i domy strażników. Słońce jeszcze nie zaszło, więc zapora wciąż była otwarta dla spóźnionych podróżnych. On i jego ludzie przez wiele dni szukali tego miejsca, idealnego dla ich celów. Tylne drzwi wychodziły na labirynt uliczek i ścieżek, co ułatwiało ewentualny nagły odwrót. Dzisiejszego popołudnia, w chwili gdy shōgun i jego orszak przeszli przez barierę, Saigo wtargnął do chaty. Odgłosy stóp. Dłoń Saiga ujęła rękojeść miecza, a potem opadła. Cicho wszedł kolejny młodzian, a potem następny, z drugiej strony. Wkrótce we wnętrzu znalazło się ich siedmiu. Na zewnątrz jeden trzymał straż, a na rogu uliczki, która dochodziła do Tōkaidō – drugi. Jedenasty ukrył się we wsi – miał działać jako kurier; puścić się galopem, by przekazać radosne wieści o sukcesie Katsumacie w Kioto. Miało to dać sygnał do ataku na Ogamę i Wrota. Cała jedenastka, wytrzymali młodzi ludzie, nie nosiła zbroi, nie mieli też żadnych znaków rozpoznawczych. Poprzednio należeli do goshi – samurajów najniższych stopni – teraz stali się rōninami. Wszyscy mniej więcej w tym samym wieku, dziewiętnaście do dwudziestu dwóch lat. Tylko osiemnastoletni Saigo i siedemnastoletni Tora, jego satsumski zastępca, byli młodsi. Przebiegały ich dreszcze, częściowo dlatego, że od rozdartych okien porządnie wiało, częściowo dlatego, że wszyscy czuli napięcie przed akcją. Saigo gestami wskazał im, by sprawdzili swe miecze, shurikeny i inne śmiertelnie rażące bronie – nie wymagało to słów. Wszystko, co dało się zaplanować, zostało zaplanowane w ciągu ostatnich dni. Wiedzieli, że operację mają przeprowadzić w

milczeniu. Rzut oka przez okno. Słońce dotyka horyzontu, niebo bezchmurne. Czas nadszedł. Saigo z powagą skłonił się samurajom, a oni odpowiedzieli mu ukłonem. – Na zewnątrz zostają trzej ludzie – zwrócił się szorstko do wieśniaków. – Niech no tylko jedno z was spróbuje chociaż zaszeleścić, a spalą wam farmę. Starzec zaskowyczał. Saigo skinął na drużynę. Ruszyli za nim. Wartownik stojący na zewnątrz dołączył do nich. Ten na rogu również. Teraz już nie było odwrotu. Buddyści odmówili ostatni pacierz przed kapliczką, shintoiści zapalili ostatnią pałeczkę kadzidła, łącząc w ten sposób swego ducha ze smużką dymu, która symbolizowała kruchość życia. Wszyscy napisali przedśmiertne poematy i przyszyli je z przodu na tunikach. Każdy z nich dumnie wymienił swe prawdziwe lenno, nazwiska pozostały fałszywe. Kiedy weszli w uliczkę, rozdzielili się na pary i rozproszyli w rozmaitych kierunkach. Wkrótce zajęli swe pozycje – przykucnęli wśród wysokiego zielska obok płotu na tyłach „Gospody Wielu Kwiatów”, utrzymując ze sobą kontakt wzrokowy. Saigo znajdował się przy południowo-wschodnim rogu ogrodzenia. Płot miał trzy jardy wysokości. Zbudowano go solidnie z zaostrzonych na końcu łodyg bambusa. W niknącym świetle cienie traciły już swe kształty. Czekali. Serca ciężko biły w piersiach, spocone dłonie. Najdrobniejszy szmer – patrol nieprzyjaciela. Dźgający ból w lędźwiach. Gdzieś w pobliżu niecierpliwy świerszcz zaczyna swą pieśń godową, przypominając Saigo o jego przedśmiertnym poemacie: Świerszcz śpiewa pełen radości, A jednak umiera szybko. Lepiej być pełnym radości niż smutnym. Czuje, jak oczy zachodzą mu mgiełką, zupełnie jak niebo. To piękne być tak szczęśliwym, a mimo to tak smutnym. Zza płotu dochodzą głosy sług i pokojówek, od czasu do czasu jakiegoś samuraja, z niedalekiej kuchni brzęk metalowych naczyń. Z pewnej odległości słychać samisen i głos śpiewaka. Czekają. Pot spływa Saigowi po twarzy. Ktoś się zbliża. Kimono szeleści ledwie słyszalnie. – „Niebieska Tęcza”… „Niebieska Tęcza” – szepcze dziewczyna. Cisza. Znowu odgłosy gospody. Saigo natychmiast daje znak Torze, przyczajonemu tuż przy nim. Młodzieniec w milczeniu śpieszy do innych, przekazuje im hasło i wraca. Na sygnał Saiga wszyscy odszukują wykonane uprzednio, starannie zamaskowane w poszyciu drabiny i ustawiają je przy płocie. Saigo znów obserwuje niebo. Kiedy znika ostatni promień słońca, daje następny sygnał i wszyscy jak jeden mąż wchodzą na płot, zeskakują na miękką, uprawną ziemię po drugiej stronie. Przykucają bez ruchu w wypielęgnowanych krzakach, są jednak gotowi do niespodziewanego frontalnego ataku. To cud, nikt nie wszczyna jeszcze alarmu. Podnoszą czujnie wzrok. Przed nimi,

oddalona o jakieś sześćdziesiąt jardów rysuje się część gospody, w której mieszka shōgun. Sponad wysokiego, gęstego żywopłotu z choiny wystają strzechy budynków: centralnej części sypialnej i troszkę wyżej – łaźni. Główne wejście znajduje się od nich dość daleko, brama jest wciąż otwarta. Wszystko tak, jak się spodziewali. Z wyjątkiem strażników – jest ich znacznie więcej, niż przewidywali. W ustach czują smak żółci. Z prawej widać główne kuchnie z ogromnymi parującymi kotłami i gromadą obsługi – i znowu strażników. Po lewej i na całym terenie stoją otoczone małymi ogrodami, wśród strumyków i mostków, domki dla gości, a do każdego prowadzi dobrze utrzymana, wijąca się między krzewami ścieżka. Panuje tam absolutna cisza. W domkach nie palą się światła, a jedynie przy frontowych werandach wiszą latarnie. Shishi są zaniepokojeni: zakładali, że domki będą zamieszkane i wykorzystają je, by zamaskować swoją obecność i odwrócić uwagę wroga. Karma, myśli Saigo. Mimo wszystko zajęliśmy upatrzoną pozycję, plan jest dobry i znamy hasło. W ciągu minionych dwóch tygodni, przebrany za podróżującego samuraja, znalazł odpowiednią kurtyzanę i podstępnie wkradł się w jej uczucia, tak że wkrótce oprowadziła go po terenach gospody – nawet po miejscach, gdzie mieli wypoczywać Jaśnie Oświeceni Podróżnicy. – Czemu nie? – szeptał. – Któż się o tym dowie? Przybędą tutaj dopiero za wiele dni. Ach, jesteś taka piękna. Połączmy się tam, gdzie będą się łączyli shōgun i siostra Syna Niebios. Będziemy mieli o czym opowiadać naszym wnukom. Chyba nigdy cię nie opuszczę… Równie łatwo znalazł pokojówkę z łaźni, potajemną fanatyczkę shishi, i przekonał ją, że nie narazi się na żadne ryzyko, jeśli podsłucha kilka słów i wyszepcze je w mrok nocy. Poczuł, jak Tora dotyka jego ramienia. Młodzieniec wskazywał na coś z niepokojem. Przez oddaloną od nich bramę przechodził patrol. Zaczynał obchód terenu. Pod latarniami rysowały się małe krążki światła. Patrol niezawodnie przejdzie tędy, bardzo blisko. Sygnał Saiga – krzyk nocnego ptaka – oznaczał umówiony rozkaz. Natychmiast zapadli głębiej w listowie, pochylili głowy ledwie oddychając. Patrol zbliżył się, a potem przeszedł nie zauważając ich – tak jak to przepowiedział Katsumata, gdy przedstawił im plan ataku: – Z początku na pewno was przeoczą w mroku. Nie zapominajcie, że waszym atutem jest zaskoczenie. Nikt się nie spodziewa, by ktoś ośmielił się zaatakować shōguna, otoczonego tyloma ludźmi. I to na stacji drogowej? Wykluczone! Pamiętajcie, ukradkowe ruchy, zaskoczenie i wściekła szybkość umożliwią dwóm lub trzem z was dotarcie do jądra… a wystarczy tylko jeden. Saigo obserwował oddalających się wrogów. Przepełniła go cudowna światłość. Powróciła mu cała wiara w siebie. Jeszcze jedna krótka chwila oczekiwania, aż wraży patrol zakręci za róg, a potem dał znak zespołom atakującym, by zajęły ustalone z góry pozycje. Pod osłoną krzaków czterech mężczyzn wymknęło się na prawo, dwóch na lewo. Gdy wszyscy zajęli właściwe miejsca, wziął głęboki oddech, by uspokoić bicie serca. Jeszcze jeden sygnał – znowu krzyk nocnego ptaka – rozkaz rozpoczęcia akcji.

Natychmiast para najdalsza, na prawo od niego, wydostała się z krzewów na ścieżkę. Obaj poprawili sobie taśmy przy spodniach i zaczęli się oddalać. Opletli swe ciała rękoma, jak to robią kochankowie. Za parę chwil zostali zauważeni przez strażników przy pobliskim żywopłocie. – Wy dwaj, zatrzymać się! Dwaj młodzieńcy posłuchali. – „Niebieska Tęcza”, „Niebieska Tęcza”, jaśnie panie – zawołał jeden i obydwaj zaśmieli się jakby ze wstydu, że ich widziano. Ruszyli znowu, trzymając się za ręce. – Stać! Kim jesteście? – Ach, przepraszamy, po prostu przyjaciele na wieczornej przechadzce – powiedział młodzian najłagodniejszym, najbardziej uprzejmym głosem. – „Niebieska Tęcza”, czy zapomniał pan nasze hasło? – Jeśli kapitan złapie was na tej… przechadzce w krzakach tu w pobliżu – zaśmiał się jeden z wartowników – popamiętacie co to „Niebieska Tęcza”, a wasze policzki poznają zupełnie inne walenie. Znowu obaj młodzieńcy udali, że się śmieją. Ruszyli powoli, ignorując dalsze ostre wezwania, by się zatrzymali. – Wy dwaj. Chodźcie tu natychmiast! – krzyknął w końcu dowódca straży. Spojrzeli przez chwilę w jego kierunku, wołając płaczliwie, że nikomu nie przeszkadza przecież to, co robią. Saigo wraz z innymi, korzystając z tego, że wartownicy mają odwróconą uwagę, przepełzli na swe ostateczne stanowiska, podnieceni, że ich nie zauważono. Odpoczęli sekundę, wiedząc, że nie można przeciągać w nieskończoność wybiegu odciągającego uwagę strażników. Tym razem krzyk nocnego ptaka brzmiał dostatecznie głośno, by usłyszeli go obaj młodzieńcy. Natychmiast, udając wesołość, trzymając się za ręce, odbiegli od strażników, jakby się chcieli z nimi przekomarzać. Niedbale przecięli krąg światła i wartownicy po raz pierwszy mogli ich wyraźniej zobaczyć. Z okrzykiem wściekłości podoficer i jego czterej ludzie puścili się w pogoń. Wartownicy przy oddalonej bramie głównej patrzyli w ciemność, usiłując dostrzec, co się dzieje, a strażnicy przy żywopłocie, którzy wszystko widzieli, gestem przywołali innych stojących w pobliżu. Wszyscy byli zaniepokojeni. Obaj shishi zostali szybko otoczeni. Zwróceni do siebie plecami, z wyciągniętymi mieczami, wyszczerzywszy zęby, stali milcząco pod kanonadą pytań. Ani w ich postawie, ani w wyrazie twarzy nie było teraz nic zniewieściałego. Dowódca straży wściekły postąpił krok do przodu. Młodzieniec naprzeciwko przygotował się. Jego prawa dłoń zniknęła w rękawie i wyłoniła się z shurikenem. Nim przeciwnik zdołał się uchylić lub odstąpić na bok, pięcioostrzowy stalowy krążek tkwił już głęboko w jego gardle. Upadł, bełkocząc, dławiąc się własną krwią. Obaj shishi skoczyli do ataku, ale żaden nie mógł wyrwać się z sieci i choć walczyli dzielnie, raniąc trzech samurajów, nie mogli sprostać przeciwnikom. Nie dali się jednak rozbroić i wziąć żywcem. Jeden z shishi otrzymał pchnięcie mieczem przez dolną część pleców i krzyknął. Był

poważnie ranny, ale cios nie zabił go natychmiast. Drugi obrócił się jak fryga, by mu pomóc, w tym momencie został śmiertelnie ranny i upadł. – Sonnō-jōi – westchnął umierając. Jego towarzysz, przerażony, usłyszał go, jeszcze raz spróbował bezskutecznie zewrzeć się z przeciwnikiem, a potem nagle zwrócił miecz przeciw sobie i padł na niego. – Znajdź kapitana – wydyszał jeden z samurajów. Z rany ciętej na ramieniu buchała mu strumieniem krew. Jeden z samurajów pobiegł, a inni gromadzili się dokoła ciał. Dowódca wciąż rzęził; umierał. – Nie możemy nic dla niego zrobić. Nigdy nie widziałem, by ktoś tak sprawnie użył shurikena. Odwrócono ciała obu martwych mężczyzn. – Spójrz, poematy przedśmiertne! Shishi, tak jest. Iiii, obydwaj z Satsumy! Musieli oszaleć. – Sonnō-jōi – powiedział cicho inny – nie jest szaleństwem. – Szaleństwem jest wypowiadać to głośno – ostrzegł go ashigaru o srogiej twarzy. – Jeśli oficer cię usłyszy… – Posłuchajcie, te psy bez matek znały hasło, mamy tu zdrajcę! Wszyscy spoglądali na siebie coraz bardziej zdenerwowani. Po prawej stronie personel kuchenny stał skamieniały z trwogi, ludzie nie wiedzieli, co się dzieje. Niektórzy samurajowie odeszli od żywopłotu i zaczęli gapić się na ciała. To stworzyło wyrwę w obronie, tak jak zaplanowali Katsumata i Saigo. Saigo znowu dał sygnał. Z jego prawej strony dwaj najsilniejsi wojownicy wypadli z krzaków i pobiegli do oddalonego południowo-wschodniego rogu. Prawie natychmiast ich zauważono. Dwaj najbliżsi samurajowie, klnąc, pobiegli za nimi, a inni pośpieszyli z pomocą. Znowu rozpoczęła się gwałtowna potyczka wręcz. Ciemność nadzwyczaj sprzyjała atakującym. Jeden z obrońców wrzasnął i upadł, kurczowo przytrzymując prawie odrąbane ramię. Kolejni samurajowie opuszczali swe stanowiska przy krzakach, również ci stojący najbliżej Saigo. Obaj shishi w synchronizowanym manewrze przerwali walkę i udali, że uciekają na złamanie karku ku płotowi przy kuchni, daleko od Saigo i trzech zespołów mających za zadanie zakończyć akcję. W czasie ucieczki odwinęli ze swych ciał liny z małymi zaczepami na końcach. Zbliżywszy się do płotu, rzucili nimi umiejętnie i zaczęli się wspinać. Prześladowcy popędzili ze zdwojoną siłą. Uwaga wszystkich samurajów skupiła się na tej dwójce. Strażnicy obok wejścia i przy oddalonej ścianie pomieszczeń shōguna wciąż nie wiedzieli dokładnie, co się dzieje. Wywnioskowali tylko tyle, że dwaj rōninowie grasowali na terenie i teraz próbują przedostać się przez płot. Pośpieszyli więc, by ich złapać. Inni pobiegli wzdłuż płotu, by dopaść ich po drugiej stronie. Jeden z shishi dotarł do szczytu ogrodzenia, lecz zanim zdołał przez nie przeleźć, otrzymał cios nożem i spadł z powrotem w krzaki. Drugi porzucił swą linę i skoczył ku przyjacielowi. Zdążył tylko zobaczyć, jak tamten zatapia nóż w gardle, by nie zostać ujętym

żywcem. Natychmiast posypała się na niego ulewa ciosów. Wywinął się, obrócił i walczył z ogromną siłą, lecz wkrótce go rozbroili. Czterej samurajowie przyszpilili go do ziemi. – Gadaj, kim jesteś – spytał bez tchu jeden z samurajów. – Kim jesteście i o co wam chodzi. – Sonnō-jōi… słuchajcie swego cesarza – wydyszał shishi i próbował wyrwać się z ich chwytu, lecz nie zdołał. Wokół niego zbierali się inni, a on był przekonany, że jeszcze przez chwilę może kontynuować działania odciągające przeciwnika. Nie martwił się, że go schwytali; w kołnierzu kimona, tak, że mógł sięgnąć zębami, miał zaszytą truciznę. – Jestem Hiroshi Ishii z Tosy i żądam spotkania z shōgunem. Saigo i pięciu pozostałych słyszeli swego ziomka, lecz uwagę mieli skoncentrowaną na żywopłocie tuż przed nimi i na odległym wejściu. Kilku strażników opuściło tam swoje posterunki i zebrało się wokół człowieka skazanego na zgubę – cel był dostępny. – Atakujemy! Sześciu mężczyzn zerwało się na nogi i ruszyło. Saigo i Tora biegli na czele. Przebyli może z połowę odległości, gdy rozległ się ostrzegawczy krzyk i samurajowie, zgromadzeni wokół dwóch martwych shishi z pierwszego zespołu, poderwali się, by im przeciąć drogę. Natychmiast Ishii zaczął wyrywać się ze zdwojoną siłą, krzycząc i rzucając się, by odciągnąć uwagę przynajmniej tych, którzy jego trzymali, lecz cios czyjejś pięści pozbawił go przytomności. – Wy dwaj zostańcie tutaj – wydyszał oficer, ssąc posiniaczone kostki palców. – Nie zabijajcie tego psiego syna, potrzebujemy go żywego. – Wstał z wysiłkiem i pokuśtykał, chcąc dołączyć do innych. Na udzie miał paskudną ranę od cięcia mieczem. Niektórzy samurajowie doganiali już shishi, którzy wciąż biegli prosto na żywopłot zakręcający w obu kierunkach. – Teraz! – rozkazał Saigo. Natychmiast para po prawej stronie odwróciła się i stanęła w pozycjach obronnych z shurikenami w dłoniach. Ścigający czujnie zwolnili, rzucili się na prawo i lewo, wykonali finty, potem zaatakowali. Shurikeny ich trafiły, lecz nie zraniły dostatecznie mocno i rozpoczęła się potyczka w zwarciu: sześciu samurajów przeciwko dwóm shishi. Od głównej bramy śpieszyły posiłki, biegli też ci, którzy dali się nabrać tamtej dwójce shishi. Zarówno obrońcy, jak i atakujący przybliżali się do najistotniejszego miejsca – bramy do kwater shōguna. Kiedy wartownicy przy głównej bramie gospody ku swemu przerażeniu spostrzegli, że żywopłoty i wejście pozostawiono zupełnie nie strzeżone, a Saigo i trzej inni biegnąc szybko zbliżają się niebezpiecznie blisko żywopłotu, popędzili jak szaleni, by bronić furtki. Z tyłu za Saigo i Torą dwóch shishi atakowało i cofało się, wciąż osłaniając ich tyły. Obu zadano rany, lecz na ziemi wili się z bólu dwaj powaleni samurajowie. Czterech przeciwko dwóm, a dalsi znajdowali się już niedaleko. – Teraz – rozkazał Saigo i para po lewej rzuciła się ku wejściu. Nie ulegało wątpliwości, że dotrą tam przed obrońcami. Na ten widok ci, którzy zmierzali w stronę Saiga, zmienili kierunek biegu i również ruszyli do wnętrza. Saigo i Tora obrócili się natychmiast i dołączyli do dwóch shishi osłaniających ich tyły. Ich

wściekły atak załatwił dwóch z pozostałych czterech samurajów i pomógł wyeliminować resztę wrogów – natomiast oni sami, choć ciężko dyszeli, o dziwo nie doznali żadnego uszczerbku. – Ruszać! – natychmiast rozkazał Saigo. Obaj mężczyźni z zaśpiewem Sonnō-jōi rzucili się, by wesprzeć atak przy wejściu i odciągnąć samurajów, tak by Saigo i Tora mogli wznowić bieg wprost do żywopłotu. Pierwsza para shishi atakujących wejście dotarła do wąskiej ścieżki i podbiegła do drzwi. Jeden z ludzi zaczął je otwierać. W tej samej chwili jakaś strzała stuknęła zjadliwie o drewno, a potem obaj zostali zasypani gradem strzał przez łuczników znajdujących się wśród przybywających na pomoc samurajów. Krzyknęli, próbowali bezskutecznie atakować dalej, a potem umarli tak jak stali. Do ścieżki dotarła następna dwójka. Jeden shishi ruszył na nadbiegających samurajów, drugi pobiegł do furtki, potknął się o swych martwych towarzyszy i umarł przeszyty czterema strzałami. Jego przyjaciel zaatakował napastników frontalnie. Od razu został zabity. Od początku akcji upłynęły zaledwie minuty. Teraz droga do przejścia była wolna. Za chwilę najszybsi z obrońców dotrą do wejścia i wtedy Saigo i Tora, którzy dobiegli już prawie do żywopłotu i za chwilę mieli skręcić do furtki, w żaden sposób nie zdołają osiągnąć celu. Tempo obrońców osłabło, łucznicy celowali leniwie, pewni zwycięstwa. Ku ich zdumieniu, Saigo i Tora, zamiast zakręcić i pobiec wzdłuż żywopłotu, biegli wciąż po prostej i ramię w ramię rzucili się wprost na krzaki. Dzięki rozpędowi i dokładnie wyliczonej sile skoku przeniknęli przez żywopłot. W ciągu poprzednich dni Saigo odkrył, że wprawdzie gałęzie są ciasno splecione, lecz pnie drzew znajdują się od siebie w odległości około pół jarda. Doszedł do wniosku, że jeśli wyliczy wszystko prawidłowo, powinni biegnąc przerwać żywopłot. Udało się, choć gałęzie smagały ich do krwi po twarzy i ramionach. Dwaj mężczyźni znaleźli się dokładnie tam, gdzie zaplanował Saigo – tuż obok werandy, na krętej ścieżce, która prowadziła do łaźni. Przez chwilę nikogo nie było widać, a potem kilkoro przerażonych służących i pokojówek pojawiło się w drzwiach. Wytrzeszczyli na nich oczy i znikli. Saigo prowadził pędem po ścieżce, po stopniach, za róg werandy. Dwóch zaniepokojonych urzędników pojawiło się znikąd – nie uzbrojeni, nie przygotowani. Jednym z nich był szambelan. Saigo cięciem miecza obalił ich na ziemię, zabijając szambelana i raniąc drugiego mężczyznę. Pognał naprzód. Tora dobił rannego, przeskoczył ciała i ruszył za Saigiem. Rozpłatali shōji. Do łaźni. Skamieniałe z przerażenia półnagie pokojówki patrzyły na nich: okrwawione miecze, podrapane twarze, porwane, poplamione krwią kimona. Ciepłe i wilgotne powietrze pachniało słodko. Saigo wrzasnął z wściekłości – parująca płytka wanna napełniona gorącą wodą z naturalnego źródła była pusta, tak samo jak cztery drewniane parniki i stoły do masażu. Z wyjątkiem jednego. W ułamku sekundy jego oczy zarejestrowały najdrobniejsze szczegóły: krucha naga postać, przerażenie w oczach, wpółotwarte usta, poczernione zęby, pióropusz kruczoczarnych włosów wkręcony w biały ręcznik, małe piersi, ręce, nogi i stopy, ciemne

brązowe sutki, zapraszające zaokrąglenia, złota skóra zaróżowiona od łaziebnego żaru, naoliwiona i pachnąca. Ślepa na wpół naga masażystką stała bez ruchu nad dziewczyną, przechyliła głowę, nadsłuchiwała. Tak łatwo było zabić dziewczynę i ich wszystkich, jednak rozkaz brzmiał jasno: za żadne skarby nie wyrządzać krzywdy księżniczce. Poczuł przypływ wściekłości, że został oszukany; czas ataku wybrał idealnie, wywiad był idealny, a rozkład dnia shōguna nigdy się nie zmieniał. Teraz miał wrażenie, że za chwilę eksploduje mu głowa. Wściekłość przerodziła się w żądzę. Zadrżał. Pragnął jej całym swym jestestwem, chciał ją wziąć, natychmiast, brutalnie, jakkolwiek. Żona pójdzie przed mężem, śmierć im obojgu, lecz najpierw musi ją rozpostrzeć. Wyszczerzył zęby i rzucił się przez dzielącą ich przestrzeń. Pokojówki się rozproszyły, jedna zemdlała. Księżniczka leżała w bezruchu, skamieniała z przerażenia. Jednak pragnienie zabicia shōguna wzięło górę – w pędzie minął dziewczynę, przedarł się przez drzwi shōji i mając Torę tuż za sobą, poprowadził go bezbłędnie wzdłuż werand do pomieszczeń sypialnych i do swej ofiary. Na prawo ogrody, na lewo pokoje. Nie był już myślącym człowiekiem, lecz po prostu rozwścieczoną, krwawą bestią. Otwarte shōji, w nich twarze. Wytrzeszczone oczy – pokojówki, młodzieńcy, damy dworu i służący zwabieni tym zamieszaniem, ubrani lub na wpół ubrani do wyjścia, do spania lub do kąpieli. Żadnych strażników. Na razie. Żadnego oporu. Na razie. Kilka kolejnych pokojów, drzwi, twarze, a potem ostatni zakręt i ostatnia weranda. Teraz radosne oczekiwanie nieuniknionego: Saigo nie musiał już zaprzątać sobie głowy dalszymi pokojami ze strażą. Tu leżały pomieszczenia sypialne shōguna; tu on sam potajemnie kochał się z tamtą kurtyzaną. Wszystkie zmysły wyostrzone w oczekiwaniu niebezpieczeństwa; Tora gna tuż za nim. Tupot ich stóp – zbliżają się do wroga. Kolejny pokój pozostał z tyłu. Jeszcze tylko jedne drzwi. Twarze w drzwiach. Lekarz i kaszlący młodzian patrzą na nich przerażeni. Teraz są już za rogiem. Ostatnia szarża. Zatrzymali się gwałtownie. Ich serca przystanęły. Z drzwi przed nimi wyszli trzej samurajowie i oficer – wyciągnięte miecze, przygotowani do starcia. Moment wahania, po czym Saigo rzucił się, by zabijać. Oni albo my, Tora równie zdecydowany – jedynie tych czterech mężczyzn dzieliło ich od shōguna. – Sonnō-jōi! Kapitan wytrzymał pierwszy impet, odparował cios. Zablokował miecz Saiga, a potem wykręcił się i ciął. W tym czasie dwóch innych samurajów zaatakowało Torę. Ostatni, zgodnie z otrzymanymi rozkazami, pozostawał w rezerwie. Saigo odparował cios i sam ciął w odpowiedzi, lecz nie trafił. Nastąpiła wściekła wymiana cięć i parad. Saigo niezwykle pewny siebie, tak blisko sukcesu, parł w ataku, czuł się nadczłowiekiem i wiedział, że jego ostrze, jakby popychane własną wolą, szuka ciała wroga, tak jak za kilka sekund poszuka i zniszczy ciało shōguna chłopca… W mózgu rozbłysło mu nagle oślepiające światło, dudnienie w głowie wzmogło się i ujrzał przed sobą tamtego lekarza i chłopca, i przypomniał sobie, jak ktoś mu mówił, że

podobno shōgun cierpi na rozdzierający kaszel. Nie istniały oczywiście żadne jego portrety, żaden shishi nigdy go nie widział. – Jeśli nie złapiecie go w łaźni – uprzedzał Katsumata – rozpoznacie po poczernionych zębach, po kaszlu, po tym że trzyma się blisko księżniczki, po wykwintnym ubraniu. Pamiętajcie, zarówno on jak i księżniczka nie cierpią strażników w swoim bezpośrednim otoczeniu. Z ogromną, wzmożoną siłą, wyjąc jak dzika bestia, Saigo ciął kapitana, który poślizgnął się na wypolerowanej podłodze, przez moment bezradny. Lecz Saigo nie zadał śmiertelnego ciosu. Odwrócił się, by dotrzeć do chłopca. I wtedy ostatni z samurajów dostrzegł okazję, na którą rozkazano mu czekać. Jego miecz wszedł głęboko w bok shishi, lecz Saigo wcale tego nie poczuł – ciął widmo shōguna i jeszcze raz, i jeszcze, aż opadł na podłogę martwy. Kapitan zerwał się na nogi i skoczył, by zaatakować Torę, przebił go mieczem, a potem wyciągnął ostrze i jednym fachowym cięciem pozbawił go głowy. – Z nim zróbcie to samo – wydyszał, wskazując na Saiga. Tors mu falował. Usiłując złapać powietrze, pognał na werandę. Na rogu ludzie z przejścia wbiegali z tupotem, prowadzeni przez jego zastępcę. Obrzucił go przekleństwami, wbiegających ludzi również, odsunął ich z drogi i przebiegł obok. – Wszyscy z tej warty mają się stawić na placu gospody – rozkazał w biegu. – Bez broni i na klęczkach. Ty także! – zwrócił się do zastępcy. Serce wciąż mu waliło, był wściekły i jeszcze nie opuściła go trwoga. Wcześniej, tuż przed zachodem słońca, posłał po niego rozdrażniony Nobusada. – Zabierz wszystkich strażników z tej strony żywopłotu. To śmieszne, że aż tylu ich tu jest. Pokoje są takie małe i okropne! Czy jesteś tak bezradny i niekompetentny, że nie umiesz zabezpieczyć nawet tej obrzydliwej małej gospody? Czy musimy kąpać się ze strażnikami, spać ze strażnikami, jeść, gdy oni na nas patrzą? Odejdź, dzisiaj zabraniam strażnikom się tu pokazywać! – Ależ panie, muszę nale… – Nie będziesz na nic nalegał! Żadnych zbrojnych z tej strony żywopłotu. Audiencja skończona! Kapitan nie mógł nic zrobić, ale z drugiej strony nie było powodów do niepokoju. Przecież wszystko wcześniej zabezpieczył. Gdy dotarły do niego pierwsze przytłumione odgłosy ataku, robił właśnie wraz z czterema ludźmi udany obchód. Żywopłot doskonale tłumił dźwięki. Kiedy kapitan dotarł do bramki i wyjrzał na zewnątrz, z przestrachem zobaczył, jak czterech ludzi pędzi do żywopłotu, a dwóch rusza do bramy. Przede wszystkim pomyślał o shōgunie i pobiegł do łaźni. – Co się dzieje? – zawołał za nim szambelan. – Zaatakowano nas, wyprowadź shōguna z łaźni! – Nie ma go tam, jest z lekarzem… Ruszył w panice obok łaźni do wewnętrznych kwater. Puste. Przestraszona pokojówka

powiedziała mu, że Jaśnie Pan Shōgun jest w jednym z pokojów przy następnej werandzie. Kiedy wybiegł, zobaczył dwóch atakujących mężczyzn. Nie było już sposobu, by ochronić shōguna, lecz pomyślał, że jeśli ci dwaj są tutaj, być może nie rozpoznali jego lennego pana… Wiedział, że nie ocalił jeszcze głowy; musiał się przekonać, że shōgun jest żywy. Nobusada kaszlał i szalał, wciąż przerażony, słudzy jeszcze zwiększali tumult. Kapitan szybko przekonał się, że księżniczka jest nietknięta, choć również wpadła w histerię. Strach go opuścił. Zlekceważył wściekłość Nobusady i powiedział lodowatym tonem, od którego wszyscy słyszący go żołnierze zadrżeli z trwogi: – Migiem posłać naprzód kuriera z czterema ludźmi z meldunkiem o całej tej sprawie. Wszyscy strażnicy, z wyjątkiem strażników z tej zmiany, natychmiast mają się tu stawić. Zwołać wszystkich ludzi z całego terenu. Niech pięćdziesięciu stanie wokół pomieszczeń sypialnych, po dwóch w każdym rogu każdej werandy. I dziesięciu ludzi stale ma mieć w polu widzenia Jaśnie Pana Shōguna, dopóki on i Jasna Księżniczka nie znajdą się bezpiecznie za murami pałacu. Późnym rankiem następnego dnia, wewnątrz murów pałacowych, Yoshi śpieszył w lekkim deszczu przez obrzeże ogrodów. Generał Akeda był przy nim. – To jest okropnie niebezpieczne, panie – mówił, bojąc się, że każdy krzak czy zarośla, choćby najstaranniej przycięte, mogą kryć wrogów. Obaj mężczyźni mieli lekkie zbroje i miecze – rzadki widok w tym miejscu, gdzie zakazano wstępu z bronią wszystkim z wyjątkiem rządzącego shōguna, jego przybocznej czteroosobowej straży, kuratora i przywódcy Rady Starszych. Było prawie południe. Obaj mężczyźni, już spóźnieni, nie dostrzegali otaczającego ich piękna: sadzawek, mostków, krzewów okrytych kwiatami i drzew, pielęgnowanych i pieszczonych przez stulecia. Gdy jakiś ogrodnik ich spostrzegł, bił czołem, dopóki nie znikli z pola widzenia. Na zbroje narzucili przeciwdeszczowe słomiane nakrycia. Cały ranek przechodziły przelotne ulewy. Yoshi przyśpieszył kroku. Już nie pierwszy raz podążał na tajne spotkanie na terenach pałacu – bezpieczny, lecz nie do końca. Tak trudno zorganizować gdziekolwiek prawdziwie bezpieczne spotkanie – zawsze obawiał się zasadzki, trucizny, ukrytych łuczników. To samo dotyczyło każdego daimyō. Ojciec i dziadek nauczyli Yoshiego, by pogodził się z faktem, że w jego karmie nie zapisano śmierci ze starości. – To najlepsze miejsce ze wszystkich – odparł. – Złamanie przymierza akurat tutaj jest nie do pomyślenia. – Dla wszystkich, ale nie dla Ogamy. To kłamca i oszust. Jego ciało powinno posłużyć za pokarm dla sępów, a jego głowa winna zostać nadziana na kołek. Yoshi uśmiechnął się i od razu poczuł lepiej. Przerażająca wiadomość o ataku shishi nadeszła w środku nocy i od tego czasu Yoshi był bardziej zdenerwowany niż kiedykolwiek przedtem – bardziej niż wówczas, gdy po śmierci wujka wyznaczono na shōguna zamiast niego Nobusadę, bardziej niż wtedy, gdy tairō Ii zaaresztował go wraz z ojcem i całą rodziną i kazał im gnić w nędznych warunkach. Poczynił przygotowania, by

pchnąć dwustu ludzi na spotkanie orszaku przy zaporach Kioto, i o świcie potajemnie posłał Akedę do Ogamy, by zrelacjonował, co się stało, i wyjaśnił, dlaczego spory oddział jego żołnierzy, uzbrojonych do walki, opuszcza zamek. – Powtórz Ogamie wszystko, co nam powiedziano, i odpowiedz na każde jego pytanie. Nie chcę żadnych nieporozumień, Akedo. – Nie będę źródłem żadnego, panie. – Dobrze. Potem oddaj mu list i poproś o natychmiastową odpowiedź. Yoshi nie powiedział Akedzie, co zawierał list. Generał nie zadał oczywiście żadnego pytania. – Opowiedz mi dokładnie, co Ogama zrobił – polecił Yoshi po powrocie Akedy. – Dwukrotnie przeczytał list i splunął, przeklął dwa razy, rzucił list swemu doradcy, Basuhiro, który przeczytał go z kamienną miną, a na jego służalczej ospowatej twarzy nie można było jak zwykle nic wyczytać. „Może powinniśmy przedyskutować to na osobności, panie”, oznajmił, a ja powiedziałem im, że poczekam. Po niedługim czasie Basuhiro wyszedł i oświadczył: „Jaśnie pan zgadza się, lecz przybędzie uzbrojony i ja też będę uzbrojony”. O co tu chodzi, panie? Yoshi powiedział mu i Akeda zsiniał. – Poprosił go pan o spotkanie sam na sam? Jedynie ze mną jako strażnikiem? To szaleństwo! Tylko dlatego, że on obiecał przyjść wyłącznie z Basuhi…? – Wystarczy! – Yoshi wiedział, że ryzyko jest ogromne, lecz musiał je podjąć, musiał uzyskać odpowiedź na swą propozycję w sprawie Wrót. Wychodził właśnie, kiedy jeden z rozlicznych szpiegów shōgunatu doniósł mu o rozmowie Katsumaty z innymi shishi w „Gospodzie Szepczących Sosen”, i teraz Yoshi nie posiadał się z radości, że poprosił o to spotkanie. – Oto i on! Ogama stał w cieniu szeroko rozgałęzionego drzewa, przy którym się umówili, z Basuhiro u boku. Najwyraźniej obaj pełni podejrzeń spodziewali się zdrady, lecz nie przejawiali zdenerwowania tak jawnie jak Akeda. Yoshi zaproponował, żeby Ogama przybył przez Wrota Południowe, a on sam przez Wrota Wschodnie. Ogama miał zostawić palankin i strażników na zewnątrz i zagwarantować, że zachowają spokój. Po spotkaniu wszyscy czterej mieli wyjść razem Wrotami Wschodnimi. Tak jak w czasie poprzedniego spotkania obaj daimyō wyszli naprzeciw siebie, a Akeda i Basuhiro obserwowali ich w napięciu. – A zatem – zaczął Ogama po formalnych pozdrowieniach – garstka shishi przeszła przez wartę z setek strażników jak nóż przez nawóz i dostała się prawie do łaźni, do nagiej żony i do łóżka Nobusady, zanim udało się ich schwytać. Dziesięciu, powiada pan? – Trzech z nich to rōninowie z Chōshū, ci dwaj, którzy przedarli się przez żywopłot, pochodzili z Chōshū, a jeden z nich był przywódcą. Yoshi jeszcze nie otrząsnął się ze strachu, jaki przeżył otrzymawszy wiadomości o tym ataku. Zastanawiał się, czy byłby w stanie wyciągnąć miecz, teraz, gdy nadarzyła się rzadka okazja wyzwania Ogamy na pojedynek. Basuhiro nie stanowił żadnego bezpośredniego

zagrożenia i Yoshi poradziłby sobie z nim nawet bez pomocy Akedy. Muszę zabić Ogamę w ten czy inny sposób, myślał. Ale jeszcze nie teraz. Nie teraz, gdy dwa tysiące Chōshū ma pieczę nad Wrotami i trzyma mnie w niewoli. – Wszyscy zginęli nie czyniąc szkody, ucierpiało tylko kilku strażników. Ci, co przeżyli, szybko przenieśli się na tamten świat. Słyszałem, że dla wszystkich swoich rōninów z Chōshū ogłosił pan amnestię? – spytał z ledwo hamowanym gniewem. Rozważał po raz kolejny, czy Ogama nie przyłożył po kryjomu ręki do zamachu, plan był bowiem idealny i właściwie dziwne, że się nie powiódł. – Wszystkich, bez względu na to, czy są shishi czy nie. – Owszem – przyznał Ogama, uśmiechając się samymi ustami. – Inni daimyō powinni zrobić tak samo. To szybki i prosty sposób, by poddać kontroli wszystkich rōninów, w tym również shishi. To zaraza, którą trzeba zatrzymać. – Zgadzam się. Ale amnestia ich nie powstrzyma. Czy mogę spytać, ilu z pańskich rōninów przyjęło tę propozycję? – Jasne, że nie ci, którzy brali udział w ataku! – Ogama zaśmiał się gardłowo. – Dotychczas jeden czy dwóch, Yoshi-dono. Ilu ich jest w ogóle? Nawet nie dwustu, najwyżej setka, z tego dwudziestu lub trzydziestu może być z Chōshū. – Jego twarz przybrała zacięty wyraz. – Nie planowałem ataku, jeśli to ma pan na myśli, ani nawet o nim nie wiedziałem. – Pozbawiony radości uśmiech powrócił mu na twarz. – To nie do pomyślenia żywić takie zdradzieckie myśli, prawda? Łatwo będzie wytępić shishi, jeśli we dwóch tego zechcemy, lecz zdławić ich hasło, to nie takie proste… o ile w ogóle trzeba je dławić. Władza powinna powrócić do cesarza, gai-jinowie powinni zostać wypędzeni. Sonnō-jōi to dobre hasło, nieprawdaż? – Mógłbym powiedzieć wiele rzeczy, Ogama-dono, lecz sprzymierzeńcy nie powinni drażnić się wzajemnie. Jesteśmy sprzymierzeńcami? Zgadza się pan? – W zasadzie tak. – Ogama kiwnął głową. – Dobrze – oświadczył Yoshi, skrywając zdumienie, że Ogama zgodził się na jego warunki. – W ciągu roku zostanie pan przywódcą Rady Starszych. W południe ja obsadzam Wrota. – Odwrócił się, by odejść. – Wszystko tak, jak pan mówi. Z wyjątkiem Wrót. Żyła na czole Yoshiego zawęźliła się. – Ale wyjaśniałem, do czego mi to potrzebne. – Tak mi przykro. – Dłoń Ogamy nie zacisnęła się na rękojeści miecza, choć jego stopy przybrały pozycję stosowną do walki. – Potajemny sojusz: zgoda; wojna z Tosą: zgoda; z Satsumą: zgoda, ale Wrota nie. Przepraszam. Przez chwilę Yoshi Toranaga nie mówił nic. Patrzył. Ogama spoglądał na niego bez trwogi, czekał, gotów do walki, jeśli zajdzie potrzeba. Yoshi westchnął, otarł krople deszczu z szerokiego ronda swego kapelusza. – Chciałbym, byśmy byli sprzymierzeńcami. Sprzymierzeńcy powinni sobie wzajemnie pomagać. Znalazłem, być może, rozwiązanie kompromisowe, ale najpierw udzielę panu dość szczególnej informacji: Katsumata jest tutaj, w Kioto.

– Niemożliwe, moi szpiedzy by mnie powiadomili! – Twarz Ogamy nabiegła krwią. – Jest tutaj, i to od kilku tygodni. – W Kioto nie ma żadnego z ludzi Sanjiro, a zwłaszcza tego człowieka. Moi szpiedzy by mnie po… – Ach, przepraszam – powiedział łagodnie Yoshi – ale on przebywa tutaj potajemnie, nie jako szpieg i zwiadowca Sanjira, przynajmniej niejawnie. Katsumata jest shishi, sensei shishi, a jego pseudonim brzmi Kruk. – Katsumata przywódcą shishi? – Ogama wybałuszył oczy. – Tak. I jeszcze jedno. Niech pan przez chwilę pomyśli: czyż nie jest on najbardziej zaufanym, długoletnim doradcą Sanjira? Czy nie przechytrzył pana tym fałszywym paktem, nie pokonał pana pod Fushimi i nie umożliwił ucieczki Sanjira? Czyż to nie oznacza, że Sanjiro z Satsumy jest potajemnym prawdziwym przywódcą shishi i że wszystkie popełniane przez nich zabójstwa są tylko częścią jego ogólnego planu, by obalić nas wszystkich, zwłaszcza pana, i zostać shōgunem? – Oczywiście, taki był zawsze jego cel – powiedział Ogama. Twarz mu nagle znieruchomiała. Wiele zdarzeń dotąd nie wyjaśnionych zaczęło się logicznie układać. – Jeśli on kontroluje wszystkich shishi… – przerwał wściekły, że Takeda nigdy mu o tym nie wspominał. Dlaczego? Czyż Takeda nie jest moim szpiegiem, nie jest mimo wszystko wiernym, potajemnym wasalem? – Gdzie jest teraz Katsumata? – Jeden z pańskich patroli prawie go osaczył kilka dni temu w „Gospodzie Szepczących Sosen”. – Był tam? – Twarz Ogamy poczerwieniała. Miał ochotę splunąć. – Słyszeliśmy, że nocują tam shishi, ale nigdy nie sądziłem… – Jeszcze raz zakrztusił się z wściekłości, że Takeda nie uprzedził go o tym, iż znienawidzony wróg znajduje się w jego zasięgu. Dlaczego? Nieważne, łatwo sobie poradzi z Takedą. Po pierwsze, Katsumata. Nie, nie zapomniałem, że Katsumata zapobiegł mojemu atakowi na Sanjira. Gdyby nie Katsumata, Sanjiro byłby martwy, a ja byłbym panem Satsumy i nie musiałbym rozmawiać z Yoshim. Ten Toranaga klęczałby teraz przede mną. – Gdzie on jest? Wie pan gdzie? – Wiem, w którym domu przebywał wczoraj w nocy, być może również dzisiaj. W Kioto jest teraz ponad stu shishi. Już planują na pana zmasowany atak – dodał cicho Yoshi. Ogamę zmroziło. Wiedział, że nie istnieje niezawodna obrona przed fanatycznym, przygotowanym na śmierć zabójcą. – Kiedy? – Miało to nastąpić jutro o zmroku, gdyby powiódł się atak na shōguna. Potem, po pańskiej śmierci, przy pomocy zwolenników w pańskich wojskach, przechwyciliby Wrota. Ogama z ogromnym wysiłkiem powstrzymał się, by nie wspomnieć Yoshiemu, że nazajutrz o zmierzchu miał się potajemnie spotkać z Takedą. Rzeczywiście, byłby to dla shishi idealny moment na atak z zaskoczenia. – A teraz, gdy zamach się nie powiódł? – Według moich informacji, przywódcy spotykają się dziś wieczór, by ustalić co dalej. Jest pan na czele ich listy, po Nobusadzie i po mnie.

– Czemu? – prychnął Ogama. – Popieram cesarza, popieram walkę przeciwko gaijinom. Yoshi dobrze wiedział dlaczego. Uśmiechnął się w duchu, ale starał się, by tego uśmiechu nic nie zdradziło. – Połączmy dziś wieczór swe siły. Wiem, gdzie się zbierają, gdzie powinien znajdować się Katsumata i większość przywódców. W tamtej części miasta wprowadzono godzinę policyjną od świtu do zmierzchu. Ogama zrobił głęboki wydech. – A cena? – Przedtem przekażę dalsze informacje, które w istotny sposób dotyczą nas obu. Ogama coraz bardziej zaniepokojony słuchał relacji Yoshiego: szczegółów spotkania Starszych z sir Williamem i innymi ministrami, opowieści o szpiegu Misamoto, o groźbie sir Williama, że wyląduje w Kioto z wojskiem natychmiast po powrocie floty, i o tym jak subtelnie załatwiana jest sprawa odszkodowań. – Ich flota nie przepłynie przez moją cieśninę Shimonoseki, jeśli wydam taki rozkaz. – Będą mogli przypłynąć dłuższą drogą dokoła Wyspy Południowej. – Dłuższą czy krótszą, nie ma różnicy. Jeśli wylądują przy Osace, zniszczę ich lub zniszczymy ich wspólnie. – Gdy zrobią to po raz pierwszy, tak. Poniesiemy ogromne straty, lecz owszem, odepchniemy gai-jinów. Dwa dni temu otrzymałem tajny raport z departamentu bakufu zbierającego informacje z Chin. – Yoshi wyjął zwój papieru. – Proszę, niech pan to sam przeczyta. – O co tam chodzi? – warknął Ogama. – Że wysłano flotę z Yokohamy w celu odwetu za zatopienie tylko jednego okrętu brytyjskiego. Obróciła w perzynę dwadzieścia lig chińskich wybrzeży na północ od Szanghaju, paląc wszystkie wsie, zatapiając wszystko, co pływa. – Piraci – splunął Ogama. – Gniazda pirackie. Wiedział wiele o tamtych terenach. W przeszłości Chōshū i Satsuma wysyłali potajemnie korsarzy na chińskie wybrzeża, by bezlitośnie łupili okolice na południe od Szanghaju, aż poza Cieśninę Tajwańską i Hongkong. Chińczycy nazywali ich wako, piraci, nienawidzili ich i bali się tak bardzo, że na całe stulecia chińscy cesarze zabronili wszystkim Japończykom lądowania na swoich wybrzeżach i handel między obu krajami musiał być prowadzony przez inne narodowości. – Piraci, owszem, ale nie tchórze. Nie tak dawno temu armia tych samych gai-jinów upokorzyła całe Chiny po raz drugi i spaliła Letni Pałac Cesarski w Pekinie, bo tak im się podobało. Ich floty i armie dysponują straszną siłą. – Tu jest Nippon, nie Chiny – wzruszył ramionami Ogama. Nie miał zamiaru zdradzać swoich planów. Myślał: moje wybrzeża są poszarpane i pełne raf, trudno dokonać na nie inwazji, łatwo bronić, wkrótce będą nie do zdobycia, gdy zostaną dokończone wszystkie umocnienia i bunkry dla moich bojowników. – A my nie jesteśmy Chińczykami. – Uważam, że pokój pomiędzy wszystkimi daimyō jest niezbędny, by zyskać na czasie,

by manipulować gai-jinami i załatwić sobie dostęp do tajemnic ich artylerii i statków, dowiedzieć się, jak to jest, że ten jeden nikczemny wyspiarski narodek, mniejszy od nas, stał się najprawdopodobniej najbogatszy na ziemi i rządzi większością świata. – Kłamstwa. Kłamstwa rozpowszechniane po to, by przestraszyć tutejszych tchórzy. – Nie sądzę. – Yoshi potrząsnął głową. – Po pierwsze, musimy się jak najwięcej nauczyć, potem będziemy mogli ich zmiażdżyć, nie teraz. – W Chōshū mam jedną fabrykę dział, wkrótce przybędą dalsze. Satsuma posiada trzy małe parowce i zaczątki przemysłu stoczniowego. – Twarz mu się wykrzywiła. – Możemy zmiażdżyć Yokohamę i tę flotę, a do czasu gdy inni gai-jinowie powrócą, będziemy przygotowani. Yoshi skrycie zdziwił się, słysząc tę gwałtowną, pełną nienawiści wypowiedź. W głębi duszy triumfował: właśnie odkrył następną słabostkę Ogamy. – Zgadzam się. Taka jest dokładnie i moja opinia. Widzi więc pan, Ogama-dono – powiedział, jakby z ogromną ulgą – myślimy o tym samym, choć być może nieco inaczej. Zmiażdżymy ich, lecz nie od razu, musimy wybrać czas, zdobyć ich wiedzę i pozwolić, by dostarczyli nam kołki, którymi zagwoździmy ich działa i na które wetkniemy ich głowy. – Głos Yoshiego brzmiał pewnie. – Za rok pan i ja będziemy kontrolowali Radę Starszych i bakufu. Za trzy lub cztery lata będziemy mogli kupić wiele karabinów, dział i statków. – Jak za to zapłacimy? Gai-jinowie są chciwi. – Węglem dla ich statków. I złotem. – Sprytnie – orzekł Ogama, gdy Yoshi przedstawił swoje plany poszukiwania srebra. Usta wykrzywił mu dziwny uśmiech. – W Chōshū mamy węgiel, żelazo i drzewa na okręty. – I gotową jedną fabrykę broni. Ogama zaśmiał się. Szczerze. Yoshi roześmiał się również; wiedział, że dokonał przełomu. – To prawda, a moje baterie z każdym miesiącem są coraz liczniejsze. – Ogama poprawił swą narzutę, gdyż deszcz przybierał na sile. – Tak… jestem coraz bardziej zdecydowany, by strzelać do wrogich okrętów, gdy uznam to za stosowne – dodał sarkastycznie. – Czy to wszystkie pańskie informacje, Yoshi-dono? – W tej chwili tak. Czy mogę panu poradzić, by chwilowo nie blokował pan tak mocno cieśniny? Ona przecież i tak do pana należy. Owszem, to na razie wszystko, ale jako sprzymierzeniec będzie pan otrzymywał rozmaite poufne informacje. – Tego właśnie bym oczekiwał jako sprzymierzeniec. – Ogama skinął głową, na poły do siebie samego. Obejrzał się na Basuhiro i zmienił zdanie co do ewentualnych z nim konsultacji. Yoshi ma rację, pomyślał, przywódcy powinni mieć swoje tajemnice. – Dość się nagadaliśmy. Teraz Katsumata. Pytałem o cenę. – Co miałby do zaoferowania wyjątkowy sprzymierzeniec? Ogama przeciągnął się, by zlikwidować bolesny skurcz w szyi i ramionach. Oczekiwał tego pytania – mimo że grał hucpiarza, nie był głupcem. Jest dosyć czasu, by zmienić warunki, myślał, choć żaden z nas nie ma ochoty stracić twarzy targując się niczym podrzędny handlarz ryżu w Osace.

– Może pan obsadzić Wrota na jeden miesiąc, jedynie po dwudziestu ludzi przy każdym z sześciu Wrót, a moich dwustu ludzi zostanie rozlokowanych w pobliżu – Ogama uśmiechnął się. – Nie aż tak blisko, by stało się to dla pana krępujące. Wszystkie osoby wchodzące i wychodzące będą zgodnie z zasadami otrzymywały przepustki od pańskiego oficera, który po cichu będzie musiał to uprzednio skonsultować z moim… moim oficerem łącznikowym. – Konsultować? – Konsultować, tak jak robią to uprzywilejowani sprzymierzeńcy, co oznacza, że z porozumienie będzie osiągane z łatwością. – Uśmiech zniknął. – Jeśli pojawi się więcej niż dwudziestu pańskich ludzi, moi ludzie zajmują Wrota i wszystkie umowy tracą ważność. Zgoda? Oczy Yoshiego zgasły. Groźby nie były potrzebne: jasne, że jakakolwiek sztuczka którejś ze stron unieważnia wszystkie uzgodnienia. – Wolałbym po czterdziestu ludzi. Możemy ustalić szczegóły, jak bezproblemowo zmieniać straż. I obsadzę Wrota na tak długo, jak długo będą tu przebywać shōgun Nobusada i księżniczka Yazu. Ogama zrozumiał, na czym polegała istota tej zmiany. – Shōgun Nobusada, tak. Ale nie księżniczka, która… która może zostać wewnątrz na stałe, prawda? Czterdziestu? Bardzo dobrze, czterdziestu przy każdej parze Wrót. Oczywiście jej brat, Syn Niebios, nie wycofa swego memoriału, swej prośby, bym bronił Wrót przed wrogami Jego Majestatu. – Syn Niebios to Syn Niebios, ale wątpię, by nadeszło jakieś unieważnienie, dopóki siły shōgunatu korzystają ze swych historycznych praw. Na twarzy Ogamy odmalowały się na chwilę jego prawdziwe uczucia. – Zrezygnujmy z tych ugrzecznionych wygibasów i powiedzmy bez ogródek: zgadzam się na to, by przy przejmowaniu Wrót zastosowano manewry pozwalające zachować twarz. Chcę w zamian Katsumatę i wszystkich pozostałych. Pańscy ludzie staną się gwardią honorową, pańskie proporce mogą tam powiewać i w większości zgadzam się z tym, co pan powiedział, ale za nic nie zrezygnuję z oporu wobec „historycznych praw”, a także shōgunatu czy bakufu… – przerwał, a ponieważ naprawdę zależało mu na tym, co zostało zaoferowane, zrobił jeszcze jedno ustępstwo: – Wobec obecnego shōgunatu czy bakufu, Yoshi-dono. Proszę wybaczyć, że mówię tak bez osłonek, byłoby dobrze, gdybyśmy zostali sprzymierzeńcami, nie myślałem, że będzie to możliwe, ani że zgodzę się na cokolwiek. Yoshi skinął głową, nie okazując radości. – Cieszę się, że doszliśmy do porozumienia i powiem panu również bez ogródek, że możemy się zgodzić zarówno co do wielkich zmian, jak i małych. Na przykład – dodał lekko – jeśli taki memoriał nadejdzie jednak od cesarza, będzie to dokument sfałszowany. Uśmiech Ogamy stał się szczery. Czuł, że osiągnął idealny kompromis. – Dobrze. A teraz Katsumata. Atak na kryjówkę shishi rozpoczął się kilka godzin przed świtem. Zaskoczenie było całkowite. Katsumata i wszyscy pomniejsi szefowie znajdowali się wewnątrz chaty.

Sumomo również. Dwóch shishi wystawionych na czatach po raz pierwszy zdało sobie sprawę z niebezpieczeństwa, gdy trochę dalej, na błotnistej po deszczu uliczce, wybuchły płomieniami dwie szopy, a pożarowi wtórowały stłumione krzyki zatrwożonych mieszkańców i bliskich sąsiadów. Natychmiast ci wszyscy mężczyźni i kobiety – potajemne wtyczki bakufu – zaczęli gromadzić się w przejściach, powodowani rzekomą paniką. Mieli w ten sposób zmylić czujność przeciwnika i pomóc zamaskować ukradkowe zbliżanie się sił atakujących. Kiedy wartownicy podeszli, by zbadać sprawę, z mroków nocy wyleciały śmiercionośne strzały. Jeden z nich, zanim umarł, zawył na alarm. Natychmiast z ciemności wyroił się główny oddział samurajów. Otoczyli całą dzielnicę slumsowatych domków. Większość sił stanowili ludzie Ogamy. Na jego prośbę Yoshi zgodził się wysłać symboliczną czterdziestkę specjalnie dobranych ludzi pod dowództwem Akedy. W ciągu kilku chwil ci z grupy atakującej zapalili pochodnie. Oświetliły one z przodu i z tyłu szałas będący celem ataku, a grad strzał posypał się na wszystkie otwory i słabe punkty konstrukcji. Czterech ludzi Yoshiego wyposażonych w karabiny zajęło pozycje, dwóch z tyłu chaty, a dwóch z przodu, i dało kilka salw przez papierowe ściany. Na chwilę zapanowała cisza – samurajowie, shishi i mieszkańcy pobliskich slumsów byli jednakowo wstrząśnięci: nigdy dotąd nie słyszeli dźwięku broni palnej. Potem wszyscy, prócz grupy atakującej, rozproszyli się, szukając schronienia, a ranni wewnątrz szałasu zaczęli krzyczeć. Sąsiednia chata również zajęła się ogniem. Pożar rozprzestrzenił się momentalnie na dalsze domki i szybko obie strony uliczki zamieniły się w piekło, w którym utknęło wiele rodzin. Kapitan Ogamy nie przejmował się niebezpieczeństwem grożącym mieszkańcom; rozkazał, by pierwsi atakujący falą wlali się do środka. Nie zważał też na radę Yoshiego, by podpalić chaty i pozwolić jego strzelcom wyłapywać shishi, kiedy wysypią się z ukrycia. Czterech atakujących z oddziału Ogamy poległo, gdy shishi wypadli wściekle z drzwi i bocznych okien. Ogólna walka wybuchła zarówno tutaj, jak i w uliczce z tyłu, gdzie powstrzymywano następny wściekły szturm. Ludzie młócili na oślep, w błocie i półmroku, ograniczeni małą przestrzenią. Dwóch mężczyzn przerwało kordon, ale zaraz zostali porąbani przez tych, którzy czekali w zasadzce. Gdy wystrzelono w chatkę jeszcze jedną salwę, grupa oszalałych shishi znów próbowała się przedrzeć – beznadziejne przedsięwzięcie, gdyż dalej czekał już na nich następny krąg samurajów, a po nim jeszcze jeden. Dym z pożarów przeszkadzał coraz bardziej i atakującym, i atakowanym. Akeda wydał rozkaz. Jego ludzie podbiegli z żagwiami do chaty i wrzucili je na dach i przez shōji. Wycofali się szybko, by oczyścić pole swym towarzyszom z karabinami. Fetor dymu, rozciętych wnętrzności, krwi, ognia i palonych ciał wypełniał wilgotną noc. Deszcz zamienił się w mżawkę. Ogama i Yoshi, dobrze osłaniani przez osobistych strażników, obserwowali wszystko z pozycji dowodzenia z dala od pożaru i miejsca walk. Obaj w zbrojach, z mieczami, Yoshi z przewieszonym przez ramię karabinem. Obok nich stało kilku urzędników bakufu.

Wszystkich ogarnęła wściekłość, gdy dostrzegli ze zdumieniem, jak jeden z shishi przedarł się przez kordon i pobiegł uliczką, uciekając w boczne przejście zakryte przed atakującymi samurajami Chōshū. – Czy to Katsumata? – zawołał Ogama, lecz jego słowa zostały zagłuszone, gdy Yoshi bez wahania wycelował, wystrzelił, naładował broń i znowu wystrzelił. Człowiek przewrócił się krzycząc. Ogama wraz z innymi cofnęli się odruchowo, obserwując tę szybką akcję. Nie spodziewali się, że Yoshi osobiście weźmie udział w starciu. Yoshi znowu bez pośpiechu wycelował w mężczyznę wijącego się bezradnie na ziemi. Kula odrzuciła ciało w tył. Ostatnie, pełne męki wycie i człowiek znieruchomiał. – To nie Katsumata – powiedział Yoshi z rozczarowaniem w głosie. Ogama zaklął. Nie widział w nocy zbyt dobrze. Oderwał wzrok od trupa i tłumiąc dreszcz spojrzał na karabin, spoczywający w ręku Yoshiego. – Dobrze potrafi się pan tym posługiwać. – Łatwo się tego nauczyć, Ogama-dono, zbyt łatwo. – Z niedbałą nonszalancją Yoshi włożył do zamka następny nabój, pewien, że to pierwszy karabin, jaki Ogama widzi na własne oczy. Przyniósł tę broń i przyprowadził swych strzelców rozmyślnie, by zrobić na nim wrażenie, wytrącić go z równowagi i by Ogama nie kwapił się z przygotowywaniem jego zabójstwa. – Zabijanie w ten sposób jest niesmaczne, tchórzliwe, niehonorowe. – Tak, owszem. Proszę, czy mógłbym zobaczyć strzelbę? – Oczywiście. – Yoshi zabezpieczył broń. – To najnowszy model amerykańskiego karabinu odtylcowego. Wkrótce otrzymam dostawę pięciu tysięcy sztuk. – Uśmiechnął się wąskimi wargami na myśl, że przejął zamówienie Ogamy. – Mój przodek postąpił mądrze, gdy zdelegalizował używanie wszelkich strzelb. Każdy mógłby ich użyć do zabijania z bliska lub z oddalenia: daimyō, kupiec, rabuś, chłop, kobieta, dziecko. Mój przodek był bardzo mądry. Szkoda, że nie możemy zrobić tego samego, ale gai-jinowie sprawili, że to już niemożliwe. Strzelba wydała się Ogamie dziwna, cięższa od miecza, błyszczała oliwą, zabójcza, fascynująca. Nawet bez niej czuł ogromne podniecenie wywołane tym napadem, zabijaniem, wrzaskami, bitwą. Najbardziej ekscytowało go to, że jak donosili szpiedzy, znienawidzony wróg Katsumata naprawdę jest w środku – już niedługo będzie miał jego głowę. Myśląc o tym wszystkim odczuwał chorobliwe mdłości, co wcale nie było nieprzyjemne. To miłe zabijać w ten sposób, samemu unikając niebezpieczeństwa, powiedział sobie w duchu, głaszcząc lufę palcami. Ale Yoshi znowu ma rację. W niewłaściwych rękach… wszystkie inne ręce byłyby niewłaściwe. Pięć tysięcy? Iiii, dzięki temu bardzo trudno będzie go zwalczyć. Ja zamówiłem tylko dwieście pięćdziesiąt… Skąd on bierze pieniądze, jego ziemie są równie zadłużone jak moje… ach tak, zapomniałem, wymiana na koncesję górniczą. Sprytnie. Ja też tak zrobię. Jaki jest jego tajny plan? Czy również ma „Purpurowe Niebo”? Jeśli Yoshi dostaje pięć tysięcy, ja muszę dostać dziesięć. Dzisiaj przyprowadził czterdziestu ludzi. Dlaczego czterdziestu? Czy chce mi przypomnieć, że zgodziłem się na czterdziestu przy każdych Wrotach? Czterdziestu tak uzbrojonych

strzelców mogłoby z łatwością zdziesiątkować moich dwustu… – Ma pan tutaj więcej tych karabinów? – zapytał. – W tej chwili nie. – Yoshi zdecydował się powiedzieć prawdę. Ogama zamyślony oddał strzelbę i skupił swą uwagę na tym, co się działo przy chatach. Odgłosy bitwy już cichły, pożar narastał, kolejni mieszkańcy przyłączali się do gaszenia. Stojąc w szeregach, podawali sobie wiadra z wodą. Kryjówka shisi i dachy chat po obu stronach stały w płomieniach. Rozgorzała rozpaczliwa walka w zwarciu, gdy kolejni shishi, w tym wielu rannych, opuścili płonącą chatę. – Nie ma wśród nich Katsumaty – odezwał się Yoshi. – Może próbował wydostać się z tyłu. Z tyłu, poza polem ich widzenia, pięciu już martwych shishi leżało na ziemi, razem z ośmioma samurajami Ogamy, a sześciu było rannych. Potyczka między trzema shishi i dziesięcioma samurajami Ogamy zbliżała się do nieuchronnego końca. Ostatni krzyk sonnōjōi i trzej mężczyźni rzucili się na spotkanie śmierci. Trzydziestu samurajów z Chōshū ustawiło się rzędami czekając na następnych shishi. Przez dziury w shōji kłębami wypływał dym. W powietrzu wisiał odór palonych ciał. W środku nikt się nie poruszał. Oficer przywołał gestem jednego z samurajów. – Zamelduj kapitanowi, co tutaj się wydarzyło, i spytaj, czy mamy czekać czy wchodzić do środka. Mężczyzna pobiegł. Od frontu potyczka dobiegła końca, tak jak wszystkie inne starcia. Trzej shishi polegli dzielnie. Obok bezładnie leżało dalszych dwunastu zabitych shishi, siedemnastu samurajów z Chōshū i jeden z ludzi Yoshiego. Czternastu rannych. Trzej shishi bezradni, rozbrojeni, nadal żyli. Kapitan wysłuchał raportu. – Powiedz oficerowi, by czekał na wszystkich, których stamtąd wykurzymy. – Przywołał grupę trzymaną w rezerwie. – Opróżnijcie budy, póki czas. Zabijajcie tych, którzy się nie poddadzą, lecz nie rannych. Natychmiast mężczyźni ruszyli do drzwi. Ze środka dobiegały przez chwilę krzyki i głośne odpowiedzi. Potem zapadła cisza. Jeden z ludzi wynurzył się znowu. Z paskudnej rany na udzie ciekła mu krew. – Pół tuzina rannych, wiele trupów. – Wynieście ich, zanim zawali się dach! Zabitych i rannych ułożono rzędem przed Yoshim i Ogamą. Obok stanęli urzędnicy. Pochodnie rzucały dziwaczne cienie. Dwudziestu dziewięciu martwych ludzi. Jedenastu obezwładnionych i rannych. Katsumaty wśród nich nie było. – Gdzież on jest? – krzyknął z furią Ogama na szefa urzędników. Yoshi był równie wściekły. Nikt nie wiedział dokładnie, ilu wrogów znajdowało się wewnątrz, gdy rozpoczęła się bitwa. Mężczyzna opadł na kolana. – Panie, przysięgam, że był tam wcześniej i nie wychodził. Ogama ciężko podszedł do najbliżej leżącego rannego shishi.

– Gdzie on jest? – Kto? – mężczyzna, walcząc z bólem rzucił mu wściekłe spojrzenie. – Katsumata! Kat-su-ma-ta! – Kto? Nie znam żadnego… żadnego Katsumaty. Sonnō-jōi, zdrajco! Zabij mnie i skończ z tym. – Już niedługo – rzucił Ogama przez zęby. Wszyscy ranni zostali wybadani. Ogama zaglądał po kolei w każdą twarz. Nie znalazł Katsumaty. Ani Takedy. – Zabijcie wszystkich. – Pozwól im umrzeć z honorem, jak samurajom – rzekł Yoshi. – Oczywiście. – Obejrzeli się, kiedy dach chatki zawalił się i ściany runęły w ulewie iskier, pociągając za sobą sąsiednie domki. Mżawka znowu zamieniła się w deszcz. – Kapitanie! Ugaście ogień. Musi tam być piwnica albo kryjówka, chyba że ten kawał nawozu jest niekompetentnym durniem. Ogama odszedł ogarnięty wściekłością, pewien, że w jakiś sposób wyprowadzono go w pole. Szef urzędników nerwowo podniósł się z kolan i przesunął bokiem ku Yoshiemu. – Proszę mi wybaczyć, panie – zaszeptał – ale kobiety również tam nie ma. Musi tam być kryjów… – Jakiej kobiety? – Młoda. Z Satsumy. Była z nimi od kilku tygodni. Naszym zdaniem, to towarzyszka Katsumaty. Z przykrością stwierdzam, że nie ma tu również Takedy. – Kogo? – Shishi z Chōshū, którego śledziliśmy. Mógł być szpiegiem Ogamy. Widziano go, jak przekradał się do sztabu Ogamy w noc poprzedzającą tamten nieudany atak na Katsumatę. – Czy to pewne, że Katsumata i tamtych dwoje byli tutaj? – Pewne, panie, wszyscy troje, panie. – Więc jest tam piwnica lub ukryte wyjście. Znaleźli je o świcie. Klapa nad tunelem tak wąskim, że można było się nim tylko czołgać. Kończył się w znacznej odległości od chaty w zarośniętym chwastami ogrodzie opuszczonej rudery. Ogama z furią kopnął zamaskowane przykrycie. – Baka! – Wyznaczymy nagrodę za głowę Katsumaty. Specjalną nagrodę – powiedział Yoshi. Też był wściekły. To pierwsze niepowodzenie najwyraźniej nadwątliło przymierze poczęte w takich bólach i z takimi trudnościami. Lecz był zbyt przebiegły, by wspomnieć o Takedzie, a kobieta się nie liczyła. – Musi być nadal gdzieś tu w Kioto. Rozkaże się bakufu, by go znaleźli, złapali lub dostarczyli nam jego głowę. – Rozkażę to samo moim stronnikom. – Ogama był nieco ułagodzony. On również myślał o Takedzie. Zastanawiał się, czy jego ucieczka obróci się na dobre czy na złe. Spojrzał na nadchodzącego kapitana. – Tak? – Czy życzysz sobie, panie, już teraz obejrzeć głowy?

– Tak. Yoshi-dono? – Tak. Rannym shishi pozwolono umrzeć honorowo, bez dalszych cierpień. Zostali rytualnie ścięci, ich głowy umyto i jak kazał zwyczaj, ustawiono w rzędzie. Czterdzieści. Znowu ta liczba, pomyślał nerwowo Ogama. Czy to omen? Postarał się ukryć swój niepokój. Nie rozpoznał nikogo. – Widziałem ich – wypowiedział ceremonialnie zwyczajową formułkę. Wstawał zamglony, deszczowy świt. – Widziałem ich – rzekł z równym namaszczeniem Yoshi. – Wsadźcie głowy na kołki, dwadzieścia przed moją bramą, dwadzieścia przed bramą jaśnie pana Yoshiego. – A napis, panie? – spytał kapitan. – Yoshi-dono, co pan proponuje? Yoshi milczał chwilę, wiedząc, że poddawany jest kolejnemu testowi. – Oba napisy mogłyby brzmieć: „Te wyrzutki, rōninowie, zostali ukarani za zbrodnie przeciw cesarzowi. Niech wszyscy wystrzegają się występków”. Czy to pana zadowala? – Tak. A podpis? Obaj wiedzieli, że to sprawa ogromnie ważna i trudna do rozwiązania. Gdyby Ogama podpisał sam, znaczyłoby to, że jest legalnym panem Wrót; gdyby podpisał Yoshi, znaczyłoby to, że Ogama jest jego podwładnym – z formalnego punktu widzenia prawda, ale takie rozwiązanie nie wchodziło w grę. Pieczęć bakufu sugerowałaby to samo. Pieczęć dworu byłaby równoznaczna z wtrącaniem się w sprawy doczesne. – Być może nadajemy tym durniom zbyt wielkie znaczenie – oznajmił Yoshi, udając pogardę. Oczy zwęziły mu się, gdy zobaczył, jak Basuhiro wraz z kilkoma strażnikami wybiega zza oddalonego rogu obskurnej, pokrytej kałużami uliczki. Spojrzał znów na Ogamę. – Może by po prostu tutaj nadziać ich głowy na kołki? Czemu czcić ich napisem? Ci, którzy mają się o tym dowiedzieć, i tak się wkrótce dowiedzą. I zostaną ukarani. Ne? – Doskonale. Zgoda. – Ogama wyraźnie ucieszył się z tego dyplomatycznego rozwiązania. – Spotkajmy się o zmroku i… Przerwał, gdy zobaczył Basuhira śpieszącego ku nim, spoconego i bez tchu. Wyszedł mu naprzeciw. – Kurier z Shimonoseki, panie – wydyszał Basuhiro. Twarz Ogamy zamieniła się w maskę. Wziął zwitek i podszedł bliżej do jednej z latarni. Kiedy otwierał list, wszystkie oczy zwróciły się ku niemu. Basuhiro trzymał nad swoim panem parasol. Wiadomość pochodząca sprzed ośmiu dni została wysłana ekspresem przez kapitana dowodzącego oddziałami w cieśninie. Panie, wczoraj powracająca wraża flota, składająca się z okrętu flagowego i siedmiu innych, wyłącznie parowców (niektóre holowały barki z węglem), weszła w cieśninę. Stosując się do pańskiego polecenia, by nie atakować wrażych okrętów bez pańskich rozkazów na piśmie, pozwoliliśmy im przepłynąć, choć mogliśmy wszystkie zatopić. Nasi holenderscy doradcy to potwierdzą. Kiedy armada przeszła, fregata parowa pod flagą Francji impertynencko zawróciła i wypaliła kilka razy z dział z całej burty w cztery umocnienia na wschodnim krańcu cieśniny, niszcząc nasze pozycje i działa, a

potem odpłynęła. Znowu powstrzymałem się od odwetu zgodnie z pańskimi rozkazami. Jeśli w przyszłości nas zaatakują, proszę o pozwolenie na zatopienie napastników.

Śmierć wszystkim gai-jinom, chciał wrzasnąć Ogama, oślepiony wściekłością – miał w swym zasięgu całą flotę, podobnie jak Katsumatę, lecz tak jak Katsumata, uszła jego zemście. W kącikach ust pojawiły mu się cętki piany. – Przygotuj nowe rozkazy: „Atakować i niszczyć wszelkie wraże okręty wojenne”. – Czy mogę sugerować, panie – odezwał się Basuhiro, wciąż usiłując złapać oddech – byś zechciał rozważyć formułę: „jeśli będzie ich więcej niż cztery naraz”. Zawsze pragnąłeś, panie, wykorzystać element zaskoczenia. Ogama wytarł usta i kiwnął głową. Serce waliło mu na myśl o tylu okrętach, które mógł zniszczyć. Deszcz się wzmógł i bębnił po parasolu. Z tyłu za Basuhirem zobaczył Yoshiego i pozostałych oficerów: czekali, obserwując go. Zaczął się zastanawiać, czy ma traktować Yoshiego jako wroga, czy jako sprzymierzeńca. Myślał intensywnie o następstwach przybycia tej floty aroganckich gaj-jinów i o własnej bezsilności. – Yoshi-dono! – Przywołał go gestem, a Basuhiro odsunął się dalej, by im nie przeszkadzać. – Proszę, niech pan to przeczyta. Yoshi pośpiesznie przeczytał wiadomość. Panował nad sobą, lecz pobladł. – Czy flota kieruje się na morzu wewnętrznym do Osaki? Czy też może skręcą na południe do Yokohamy? – To nieważne. Wszelkie następne okręty wojenne, które zapuszczą się na moje wody, zostaną zdmuchnięte z moich wód. Basuhiro, natychmiast wyślij ludzi do Osaki i… – Niech pan poczeka, Ogama-dono – powiedział szybko Yoshi, pragnąc zyskać czas do namysłu. – Basuhiro, jaka jest twoja rada? – Panie, tymczasem załóżmy, że ich celem jest Osaka – odparł natychmiast niski mężczyzna – i że powinniśmy razem przygotować się do jej obrony. Już wysłałem szpiegów, by jak najdokładniej określić kurs floty. – Dobrze. – Ogama drżącą ręką ocierał twarz z deszczu. – Cała flota w mojej cieśninie… Gdybym tam był. – Ważniejsza jest ochrona cesarza przed jego wrogami, panie – powiedział Basuhiro – i twój dowódca słusznie nie strzelał do pojedynczego statku. Z pewnością wypuścili go na przynętę, by zbadać twą siłę. Słusznie, że nie zdradził rozmieszczenia twoich urządzeń obronnych. Teraz możesz zamknąć pułapkę w każdej chwili, kiedy będziesz sobie życzył. Z tego, że tylko jeden wraży statek chyłkiem zawrócił i zbombardował kilka łatwych celów, po czym pośpiesznie odpłynął, wnioskuję, że dowódca ich floty bał się: nie był przygotowany do ataku ani do wysadzenia na ląd wojsk, by zacząć wojnę, którą my byśmy zakończyli. – Tak, zakończymy ją. Podstęp? Zgadzam się, Yoshi-dono – Ogama podjął decyzję – powinniśmy to załatwić i zacząć wojnę. Atak z zaskoczenia na Yokohamę, bez względu na to, czy wylądują w Osace czy nie. Yoshi nie mógł odpowiedzieć od razu. Nagła trwoga, którą próbował ukryć, prawie przyprawiła go o mdłości. Osiem okrętów? To o cztery więcej niż popłynęło do Chin, więc

gai-jinowie wzmocnili swą flotę. Po co? By wziąć odwet za morderców z Satsumy, lecz głównie za ataki Ogamy na ich statki. I zrobią to tak, jak w Chinach. Statek gai-jinów został zatopiony w Cieśninie Tajwańskiej, lecz oni zniszczyli wybrzeża Chin oddalone o setki lig. Jaki jest najłatwiej dla nich osiągalny cel w Nipponie? Edo. Czy Ogama to sobie uświadomił i powziął skryty plan, by sprowokować gai-jinów? Na miejscu przywódcy gai-jinów zniszczyłbym Edo. Nie wiedzą tego, lecz Edo i nasz Shōgunat to jedno. Jeśli zginie Edo, skończy się Shōgunat Toranagów, a potem Kraina Bogów stanie otworem przed łupieżcami. I temu trzeba wszelkimi siłami zapobiec! Myśl! Jak powściągnąć gai-jinów i Ogamę, dla którego podłożenie naszych głów pod topór gai-jinów jest doskonałym rozwiązaniem – jeśli tylko jego głowa zostanie na karku. – Zgadzam się z pańskim mądrym doradcą, że powinniśmy się przygotować do obrony Osaki – zaczął, a jego żołądek dalej się buntował. Nie potrafił ukryć niepokoju o Edo. – Nie wiadomo, czy zaatakują Osakę teraz czy później. Ważne, że flota wojenna powróciła. Jeśli nie zachowamy największej ostrożności, nie unikniemy wojny. – Wystarczy tej ostrożności. – Ogama nachylił się ku niemu. – Powiadam: czy wylądują w Osace czy nie, wytniemy wrzód na naszych jajach i zniszczymy Yokohamę. Teraz! Jeśli pan tego nie zrobi, tak mi przykro, uczynię to ja.

KSIĘGA TRZECIA

32 YOKOHAMA SOBOTA, 29 LISTOPADA – Panie Malcolmie, Jamie, minęliśmy flotę dwa dni temu – oświadczył uprzejmie kapitan klipra. Starał się tego nie okazywać, ale zaszokowały go zmiany w wyglądzie Struana, którego znał od urodzenia i z którym pił i bawił się w Hongkongu zaledwie trzy miesiące temu. Wychudła żółtawa twarz, dziwne, niespokojne oczy, laski, którymi Struan się podpierał, nie tylko gdy chodził, ale nawet wtedy gdy stał. – Postawiliśmy wszystkie żagle, maszyneria pod parą, więc pędziliśmy piorunem, a oni poruszają się wolno, ostrożnie. Ciągną na linie barki z węglem i na pewno nie chcieliby ich stracić. Kapitan nazywał się Sheeling i właśnie wyszedł na brzeg ze statku „Dancing Cloud”, który nieoczekiwanie przybył do Yokohamy. Był wysokim, brodatym mężczyzną, o twarzy osmaganej wiatrem, miał czterdzieści dwa lata, z czego dwadzieścia osiem spędził na służbie Noble House. – Oddaliśmy im tylko honory i popłynęliśmy dalej – dodał. – Herbaty, kapitanie? – zaproponował McFay i nie czekając nalał. Wiedział od dawna, że to ulubiony napój Sheelinga; pijał ją zarówno w dzień, jak i w nocy, zawsze z dużą ilością cukru i mleka. Siedzieli w apartamencie Struana przy obszernym stole, ale ani Jamie, ani Malcolm prawie nie słuchali relacji kapitana, gdyż patrzyli cały czas na zapieczętowaną torbę pocztową z wytłoczonym herbem Noble House, którą tamten trzymał pod lewą pachą. Zamiast lewej dłoni Sheeling miał wprawiony hak. Kiedyś, w czasie wyprawy po Jangcy, pełnił funkcję asystenta pokładowego. Wieźli opium. Zostali otoczeni przez piratów z floty Białego Lotosu i podczas potyczki stracił dłoń. Potem został nagrodzony za odwagę. Jego ukochany idol, Dirk Struan, wyciągnął go z depresji i poruczył opiece dowódcy floty, kapitana Orlova Garbusa, któremu polecił przekazać Sheelingowi całą swą marynarską wiedzę. – Wspaniała, Jamie! – Sheeling wypił spory łyk. – Oczywiście, jak wiesz, wolałbym whisky, ale to musi poczekać do Honolulu. Zaraz wyruszam, wpadłem tu tylko, bo… – Do Honolulu? – Struan i Jamie zapytali niemal jednocześnie. To było coś niezwykłego, żeby kliper Struanów pędził przez Pacyfik do San Francisco i bezzwłocznie wracał z powrotem. – Jaki masz ładunek? – spytał Struan i omal nie dodał „wujku Sheely”. Zwracał się do kapitana w ten sposób w dawnych dobrych czasach, gdy był jeszcze młodzieńcem. – Do Frisco wiozę jak zwykle herbatę i przyprawy, ale mam polecenie, by najpierw dostarczyć pocztę do naszych agentów na Hawajach. – To rozkazy matki? Sheeling przytaknął, szare oczy spojrzały dobrotliwie na Struana. W jego pytaniu wyczuł jakiś podtekst. Wiedział co nieco o nieporozumieniach między matką a synem – w

Hongkongu plotkowało się po cichu na temat zaręczyn Malcolma i sprzeciwu matki. Jednak surowo mu nakazano, by o tym nie wspominał. – Jak tam idą interesy na Hawajach? – spytał Malcolm z nagłym niepokojem. – Matka coś mówiła? – Nie, pani Struan kazała mi tam po prostu popłynąć. Poryw wiatru załomotał żaluzjami. Spojrzeli przez okno. W zatoce stał na kotwicy kliper z trzema pochylonymi masztami. Z wdziękiem kołysał się na fali, żagle miał gotowe do wciągnięcia na maszt, w każdej chwili mógł ruszyć w morze i pędzić z porywistymi, dobrymi lub złymi, wiatrami. Trzech mężczyzn napełniła duma, zupełnie tak jak wiatr napełnia żagle, a Sheeling po raz kolejny poczuł się wspaniale, że dowodzi taką królową mórz. Znów spojrzał na Malcolma i odruchowo podrapał się w kark żelaznym hakiem. – Tutaj przybyłem też z tego samego powodu: kazano mi dostarczyć pocztę. – Podał Struanowi torbę. – Czy mógłbym dostać pokwitowanie? – Naturalnie. – Malcolm skinął Jamiemu i ten zaczął wypisywać kwit. – Co nowego w Hongkongu? – Większość wiadomości zawiera chyba ta torba, ale przywiozłem też ostatnie gazety z Hongkongu i Londynu. Zostawiłem je na dole w biurze. Sheeling popił herbaty. Już pragnął wyruszyć w drogę. To miała być jego czwarta wizyta na Hawajach. Znał tamtejsze dziewczęta, ich wyjątkową, pogodną naturę. Pieniądze w ogóle nie miały dla nich znaczenia, zupełnie inaczej niż w Hongkongu, Szanghaju czy w innych miejscach, które odwiedzał. Tym razem kupię sobie kawałek ziemi, potajemnie. Pod zmienionym nazwiskiem. W przyszłym roku, gdy pójdę na emeryturę, udam się na Hawaje i nikt nie będzie o tym wiedział. Bardzo pociągała go myśl, żeby odpłynąć na dobre, opuścić żonę, prawdziwą sekutnicę, i pazerne dzieci – tato, kup mi to, tato, kup mi tamto. Rodzina mieszkała w Londynie i prawdę mówiąc, nie widywał jej zbyt często. – Chodzi mi o wiadomości lokalne, z Hongkongu – wyjaśnił Malcolm. – A, tak. Pańscy bliscy są w świetnej formie, panie Struan. I brat, i siostry. Choć gdy wyjeżdżałem, Duncan był znowu mocno przeziębiony. A jeśli chodzi o sam Hongkong, wyścigi są jak zwykle świetne i jedzenie także. Interes pani Fortheringill nadal kwitnie, mimo recesji. Noble House trzyma się mocno, sam pan zresztą najlepiej wie. Krążą jak zwykle plotki, że nie wszystko układa się pomyślnie. Ale najprawdopodobniej rozsiewa je Brock, zawsze zresztą tak było. – Sheeling wstał. – Uprzejmie dziękuję, pójdę już, muszę zdążyć na przypływ. – Nie zostanie pan przynajmniej na obiedzie? – Nie, dziękuję. Lepiej już pójdę… – Jakie plotki? – spytał ostro Malcolm. – Nie warto nawet powtarzać, panie Malcolmie. – Dlaczego nie zwraca się pan do mnie „tai-panie”, jak wszyscy? – spytał Struan z irytacją. Myślał cały czas, co może zawierać torba, i zżerał go strach. – Jestem przecież tai-panem, prawda? Sheeling niczego nie dał poznać po sobie. Lubił Malcolma, wręcz go uwielbiał, i

współczuł mu teraz z powodu ciężaru, jaki musiał udźwignąć. – Tak, racja, jest pan tai-panem i czas, bym przestał mówić „panie Malcolmie”. Ale, proszę mi wybaczyć, pański ojciec powiedział do mnie dokładnie to samo, gdy został taipanem, kilka dni po tym, jak tajfun zabił… zabił tai-pana Dirka Struana. Jak pan wie, on był dla mnie kimś wyjątkowym, zapytałem więc kapitana Orlova, czy mogę o tym porozmawiać z panem Culumem, i on się zgodził. I wtedy powiedziałem pańskiemu ojcu, że zawsze nazywałem pana Dirka tai-panem i czy w drodze wyjątku, w ramach szczególnych względów, mógłbym się do niego zwracać „panie Struan”. I on na to przystał. To był szczególny przywilej. Czy mógłbym… – Mówiono mi, że kapitan Orlov zwracał się do mego ojca „tai-panie”, a przecież mój dziadek był dla niego kimś równie ważnym, o ile nie ważniejszym niż dla pana. – To prawda – odparł Sheeling prostując się. – Gdy kapitan Orlov zniknął, pański ojciec postawił mnie na czele floty. Służyłem pańskiemu ojcu ze wszystkich sił, tak jak będę służył panu i pańskiemu synowi, jeśli tego dożyję. Prosiłbym, w ramach szczególnej łaski, bym mógł zwracać się do pana tak jak do pańskiego ojca. Sheeling był kimś niezwykle cennym dla Noble House. Wszyscy trzej o tym wiedzieli. I znali jego nieugiętość. Malcolm kiwnął głową – zadra jednak pozostała. – Bezpiecznej podróży, kapitanie. – Dziękuję. I… powodzenia, panie Struan, we wszystkim. Tobie też, Jamie. Kapitan ruszył do drzwi, a Malcolm przełamał pierwszą pieczęć na torbie. Nim jednak Sheeling dotknął klamki, drzwi się otworzyły i ukazała się w nich Angelique. W czepku, jasnogranatowej sukience, w rękawiczkach i z parasolką w dłoni. Mężczyźni wstrzymali oddech, tak była zachwycająca. – Och, przepraszam cię, chéri, nie wiedziałam, że jesteś zajęty… – W porządku, wejdź – Malcolm z trudem wstał. – Pozwól, że ci przedstawię kapitana Sheelinga z „Dancing Cloud”. – La, monsieur, wspaniały statek. Ma pan niezwykłe szczęście. – Tak, tak, mam, panienko. Dziękuję. – Sheeling uśmiechnął się do niej. Ujrzał ją właśnie po raz pierwszy. Boże, pomyślał, któż mógłby winić Malcolma? – Do widzenia, panienko. – Zasalutował i wyszedł, choć teraz minęła mu ochota opuszczać to pomieszczenie. – Przepraszam, że ci przeszkadzam, Malcolmie, ale prosiłeś, by cię zabrać, gdy będę szła na obiad u sir Williama. Chyba nie zapomniałeś, że dziś po południu biorę lekcję fortepianu u André? Załatwiłam też, żeby o piątej zrobili nam dagerotyp. Cześć, Jamie! – Portrety? – Tak, pamiętasz tego zabawnego Włocha, który przybył tu na święta ostatnim statkiem pocztowym z Hongkongu? To on je wykonuje. Zapewnił mnie, że będziemy wyglądać na nich bardzo przystojnie. Malcolm natychmiast zapomniał o swych zmartwieniach. Był zachwycony, że przyszła, choć widział się z nią zaledwie przed godziną, o jedenastej, gdy pili u niego kawę. Angelique wprowadziła ten zwyczaj i Struan niezmiernie go polubił. Miał wrażenie, że w

ciągu ostatnich dwóch czy trzech tygodni jej miłość do niego jeszcze bardziej rozkwitła. Wprawdzie przez większość czasu uprawiała jazdę konną, łucznictwo, brała lekcje gry na fortepianie, układała plany na wieczorne spotkania, pisała swój dziennik i listy, ale bardzo o niego dbała i okazywała mu niezwykłą czułość. Z każdym dniem coraz bardziej ją kochał i pożądał. – Obiad jest o pierwszej, kochanie, a dopiero minęła dwunasta – powiedział. – Czy mogłabyś dać nam jeszcze parę minut? – dodał, choć wcale nie miał ochoty, by wychodziła. – Oczywiście. Z wdziękiem, niemal tanecznym krokiem podeszła do Malcolma, cmoknęła go i wróciła do swych pokoi tuż obok, zostawiając za sobą, jak rozkoszne wspomnienie, zapach perfum. Struan drżącymi palcami złamał ostatnią pieczęć. Torba zawierała trzy listy. Dwa od matki – jeden dla niego, drugi dla Jamiego – i jeden od Gordona Czena. – Proszę – podał list Jamiemu. Serce waliło mu jak młotem. Wolałby, żeby Sheeling w ogóle tu nie przyjeżdżał. Papier parzył mu dłonie. – Pójdę sobie – stwierdził Jamie. – Zostań. Złe wieści trzeba przyjmować w towarzystwie. – Spojrzał na Jamiego. – Zobacz najpierw swój. McFay szybko przeczytał list. Poczerwieniał. – Czy to coś osobistego, Jamie? – Posłuchaj: „Drogi Jamie”… Cóż, już od bardzo dawna nie używała w stosunku do mnie tej formy. „Drogi Jamie, jeśli chcesz, możesz pokazać ten list memu synowi. Wysyłam Alberta MacStruana, gdy tylko będzie mógł opuścić nasze biuro w Szanghaju. Ma być Twoim zastępcą i musisz jak najdokładniej zapoznać go z naszymi operacjami na rynku japońskim tak, by jeśli nie wydarzą się dwie rzeczy, mógł objąć tę placówkę po Tobie, gdy opuścisz firmę Struanów. Pierwsza z tych rzeczy: przyjazd mojego syna do Hongkongu na Boże Narodzenie. Druga: Ty mu będziesz towarzyszył”. – Jamie popatrzył bezradnie na Malcolma. – Wszystko. Na końcu podpis. – Nie wszystko. – Malcolma paliły policzki. – Gdy tylko Albert tu przyjedzie, może sobie od razu wracać w cholerę. – Nic się nie stanie, jeśli pobędzie parę dni i rozejrzy się trochę. To dobry chłop. – Matka… nigdy nie myślałem, że może być aż tak okrutna: jeśli jej nie usłucham i nie będę bić pokłonów, wyrzuci cię z firmy, co? – Malcolm błądził wzrokiem po pokoju. Przez ostatnie tygodnie usilnie starał się zażywać opium nie częściej niż raz dziennie, ale nie zawsze mu się to udawało. – Laudanum, jeśli stosować je umiarkowanie, zwalcza wszelki ból – mawiał Babcott. Nalegał, by Malcolm pokazał mu buteleczkę z lekarstwem; nie po to, by ją zabrać, po prostu chciał zbadać zawartość. – To dość mocne. Pamiętaj, to nie leczy, a u niektórych ludzi powoduje uzależnienie. – Nie u mnie. Stosuję je, by zmniejszyć ból. Kiedy minie, odstawię lekarstwo. – Wybacz, mój drogi, bardzo chciałbym, by tak się stało. Twoje wewnętrzne narządy

zostały poważnie uszkodzone… to znaczy, dzięki Bogu, nie nazbyt poważnie, ale i tak zajmie to sporo czasu, nim się wszystko zaleczy. Zbyt wiele czasu, myślał Malcolm. Czy jest ze mną gorzej niż Babcott przyznaje? Patrzył na dwie koperty, ociągając się z ich otwarciem. To obrzydliwe z jej strony, że wykorzystuje Jamiego, chcąc w ten sposób dodatkowo mi przywalić. – Psiakrew! – Ma pewne prawa – zauważył Jamie. – Ja jestem tai-panem, nie ona. Testament ojca określa to wyraźnie. – Malcolm mówił przytłumionym głosem, miał zamęt w myślach. – Może stary wuj Sheeling słusznie uważa, że na tytuł tai-pana trzeba sobie zasłużyć? – Jesteś tai-panem – powiedział Jamie uprzejmie, choć wiedział, że to nieprawda. – Dziwne, że Sheeling wspomniał Orlova, od lat o nim nie myślałem. Ciekawe, co się z nim stało. – Tak – Malcolm błądził gdzieś daleko myślami. – Biedaczysko, był na muszce, odkąd zlikwidował Syna Numer Jeden Wu Sung Czoja, razem z ich statkiem. To głupie z jego strony, że samotnie wyszedł na brzeg w Makau. Na pewno dopadli go piraci Białego Lotosu. Makau to śmiertelnie niebezpieczne miejsce, łatwo stamtąd dotrzeć do Chin, a Biały Lotos wszędzie ma szpiegów. Nie chciałbym, by mnie wzięli na muszkę… – Jego głos ucichł. Patrzył na listy, zatopiony w myślach. McFay czekał. – Krzyknij na mnie, gdybym mógł ci w czymś pomóc – odezwał się w końcu. – Przejrzę resztę poczty. I wyszedł. Malcolm nie słyszał nawet, jak zamknęły się drzwi. List matki kończył się dopiskiem „kocham cię”, nie było zatem sekretnej wiadomości. Mój najdroższy, acz marnotrawny synu, miałam zamiar przybyć na „Dancing Cloud’’, ale w ostatniej chwili zmieniłam postanowienie, gdyż Duncan źle się czuje i znowu ma krup. Może nawet lepiej, żebym to, co chcę powiedzieć, wyraziła na piśmie, unikniemy wówczas wszelkiej niejasności. Otrzymałam od Ciebie nieroztropne listy na temat tego, co masz zamiar, a czego nie masz zamiaru robić, o twych „zaręczynach”, o Jamiem McFayu, pannie Richaud itd., oraz o pięciu tysiącach karabinów. Natychmiast pisemnie odwołałam to ekstrawaganckie zamówienie. Nadszedł czas jasnych decyzji. Ponieważ Ciebie tu nie ma i nie chcesz się zastosować do mojej prośby, ja je podejmę. Pragnę Ci w zaufaniu powiedzieć, że mam do tego prawo! Kiedy umierał Twój ojciec, biedaczysko, nie mogliśmy czekać na Twój powrót i wraz z ostatnim tchnieniem uczynił mnie on de facto tai-panem zgodnie z warunkami stawianymi przez testament Dirka – niektóre z nich są doprawdy okropne, a wszystkie musiałam zaakceptować, składając przysięgę Bogu. To, co zawiera testament, nie może nigdy ujrzeć światła dziennego i ma być w tajemnicy przekazywane kolejnym tai-panom. W tamtym czasie spodziewaliśmy się, że przekażę Ci władzę, gdy tylko wrócisz. Jeden z nakazów Dirka ustanawia: każdy tai-pan musi bezwzględnie wierzyć w to, że jego następca odznacza się niepodważalną prawością. Na razie nie mogę tego stwierdzić w stosunku do Ciebie. To wszystko oraz cala reszta jest, powtarzam, wyłącznie do Twojej wiadomości. Gdyby stało się to powszechnie znane, zaszkodziłoby firmie Struanów, zniszcz więc list po przeczytaniu. Wysłałam dziś pocztę do Szkocji i zaproponowałam funkcję tai-pana twemu kuzynowi Lochlinowi Struanowi, synowi wuja Robba, pod czterema warunkami: po pierwsze, ma przyjechać natychmiast do Hongkongu i praktykować tu przez trzy miesiące. Jak wiesz, jest on dobrze zorientowany w operacjach naszej firmy, a co się tyczy spraw w Wielkiej Brytanii, to nawet lepiej od Ciebie, choć Ty jesteś znacznie zdolniejszy i lepiej przygotowany. Po drugie, zgodzi się zachować wszystko w tajemnicy. Po trzecie, pod koniec okresu próbnego dokonam, przed Bogiem, wyboru między wami dwoma i oczywiście moja decyzja będzie wiążąca. Po czwarte, jeśli powrócisz do równowagi psychicznej, Lochlin ma wyrazić zgodę na to, że wybiorę Ciebie, niemniej on będzie następny w kolejności, gdybyś Ty nie miał synów. Duncan ma nastąpić po nim.

Powrót do zdrowych zmysłów oznacza, że natychmiast przyjeżdżasz do Hongkongu, najpóźniej na Boże Narodzenie, sam, jedynie z Jamiem McFayem (i z doktorem Hoagiem, jeśli życzysz sobie jego towarzystwa). Musisz omówić plany na przyszłość, podjąć nie cierpiące zwłoki obowiązki i przygotować się do funkcji, do której terminowałeś cale swe życie. Jeśli się sprawdzisz, uczynię Cię tai-panem na Twe dwudzieste pierwsze urodziny, 21 maja. Przedstawiłam ten plan Gordonowi Czenowi i poprosiłam go o komentarz, tam gdzie to się okaże potrzebne. Zgodnie z prawami ustanowionymi przez Dirka, nasz komprador musi, podkreślam: musi wziąć udział w przekazaniu władzy. Twoja oddana matka. Oczywiście kocham Cię i dodaję jeszcze, że dziękuję Ci za informacje z Parlamentu – potwierdzają głupotę tych ludzi. Wiadomości dotarły dziwnymi kanałami przez naszego zatwardziałego wroga Greyfortha. Strzeż się go, zawsze knuje coś niedobrego, ale to przecież sam wiesz lepiej ode mnie. Tu do nas też dotarły takie pogłoski. Gubernator zaprzecza, że cokolwiek wie na ten temat. Napisałam od razu do naszych parlamentarzystów i poleciłam im, by zarzucili te niemądre pomysły – o ile pogłoski są prawdziwe. Wysłałam też list do Bengalu, uprzedzając ich o tym, co nam grozi. Po Twoim liście napisałam ponownie. Naprawdę nadszedł czas, byś wrócił do domu, podjął swe obowiązki i zajął się naszymi nabrzmiałymi problemami.

– Obowiązki! – wrzasnął Malcolm. Zmiął list i cisnął go o ścianę. Ten gwałtowny ruch sprawił mu ból. Chwiejnym krokiem podszedł do biurka. Mała buteleczka zawierała wieczorną porcję specyfiku. Wypił go, zaklął, rozbił buteleczkę o dębowy blat i omal nie upadł, gdy po omacku szukał krzesła. – Ona nie ma prawa! Nie ma prawa! Ta… ta dziwka nie ma prawa tego robić… nie ma prawa! „Wracaj sam”, czyli bez Angelique, aby „omówić plany”… Nie zrobię tego, a ona mi nie przeszkodzi… – ciskał nie do końca pomyślane i nie do końca wypowiedziane przekleństwa, dopóki opiat nie zaczął mu krążyć w krwiobiegu, przynosząc swe jadowite ukojenie. Po chwili jego wzrok padł na drugi list od kompradora Gordona Czena – przyrodniego brata ojca Malcolma, jednego z wielu nieślubnych dzieci spłodzonych przez Dirka Struana. – O trojgu wiemy na pewno – powiedział na głos Malcolm. Mój najdroższy bratanku, już pisałem, jak przykro mi z powodu Twego złego dżosu, z powodu wypadku i ran, jakie odniosłeś. A jeszcze bardziej zrobiło mi się przykro, gdy usłyszałem o nieporozumieniach między Tobą a Twoją matką. Może to zapowiadać niebezpieczeństwo i zagrozić naszemu Noble House. Dlatego mam obowiązek to skomentować i udzielić Ci porady. Matka pokazała mi list do Ciebie. Ja nie pokazałem jej swego listu i nie pokażę. Przychylam się do stanowiska tai-pana i dam Ci tylko osobistą radę na temat dziewczyny: bądź jak Chińczyk. Fakty są takie: choć jesteś formalnie dziedzicem mego przyrodniego brata, Twa matka słusznie utrzymuje, że nie zostałeś poddany nieodzownej ceremonii – zatwierdzeniu – nie złożyłeś przysięgi i podpisu na testamencie mego szanownego ojca, co jest wymagane, nim zostaniesz tai-panem. To wszystko, aby nabrało mocy, musi odbyć się w obecności aktualnego kompradora, który potwierdzi pisemnie, że należycie przestrzegano zasad. Komprador musi pochodzić z mojej gałęzi domu Czenów. Dopiero wtedy osoba wybrana staje się tai-panem. Przed samą śmiercią Twój ojciec wyznaczył Twą matkę na tai-pana. Wszystkie szczegóły procedury zostały zachowane. Ja byłem świadkiem. Ona jest prawowitym tai-panem i ma władzę w Noble House. To prawda, że Twoi rodzice spodziewali się rychłego przekazania Ci tej funkcji, ale Twa matka ma rację utrzymując, że jednym z obowiązków tai-pana jest stwierdzenie przed Bogiem niezaprzeczalnej prawości ewentualnego następcy i również prawdą jest, że Noble House podlega rozkazom wyłącznie jedynego taipana, mężczyzny czy kobiety, w szczególności w sprawach dotyczących wyboru następcy i czasu przekazania władzy. Mam tylko jedną radę: bądź mądry, zapomnij o dumie, wróć natychmiast, bij czołem, zgódź się przejść „okres próbny”, stań się znowu posłusznym synem, szanującym przodków, dla dobra firmy. Słuchaj taipana. Bądź jak Chińczyk.

Malcolm Struan patrzył na list. Przyszłość miał zniszczoną, przeszłość – zniszczoną, wszystko się zmieniło. Zatem ona jest tai-panem! Matka! To prawda, skoro tak twierdzi wujek Gordon! Pozbawiła mnie należnego mi od urodzenia prawa. Własna matka.

Ale czy tak naprawdę nie dążyła do tego od wielu lat? Czyż stale nie przypochlebiała się, błagała, jęczała, knuła i robiła wszystko, by zdominować ojca, mnie i każdego z nas? Te jej codzienne irytujące wspólne modlitwy, w każdą niedzielę dwukrotne wyprawy całą rodziną do kościoła, gdy jeden raz byłoby aż nadto. A sprawa alkoholu? „Pijaństwo jest obrzydliwe”. I cytowanie Biblii przez cały dzień aż do obłędu. Żadnej radości życia, Wielki Post przestrzegany co do joty, częste posty, ciągłe zrzędzenie na temat inteligencji Dirka Struana, niech go diabli. I stale mówiła, jakie to straszne, że umarł w tak młodym wieku, choć nigdy nie wspomniała, że zginął w czasie tajfunu, w ramionach Swej chińskiej kochanki – sprawa, która wywołała i nadal wywołuje zgorszenie w Azji. Bezustanne wypominanie grzechów płynących ze spraw cielesnych. Słabość ojca, śmierć siostry i bliźniaków… Struan ciężko usiadł w swym wysokim krześle. Obłąkanie? Tak! – pomyślał. Czy mógłbym ją umieścić w domu dla wariatów? Może ona jest naprawdę obłąkana. Czy wujek Gordon by mi pomógł… Ajajaj, to ja sam jestem obłąkany! To ja sam…! – Malcolmie, obiad! Uniósł wzrok i nie zdając sobie z tego sprawy, zaczął mówić do Angelique, jaka jest piękna. Ale czy mogłaby zjeść obiad bez niego? Ma kilka poważnych spraw do załatwienia, musi odpowiedzieć na listy. Nie, nie dotyczy to jej, po prostu interesy. Cały czas dźwięczało mu w uszach: „wracaj sam” i „bij czołem, ona jest tai-panem”. – Proszę cię, Angelique. – Oczywiście, jeśli tak postanowiłeś. Czy jesteś jednak pewien, że dobrze się czujesz, kochanie? Nie masz gorączki? Położyła mu dłoń na czole. Schwycił ją za ręce, pociągnął na kolana, zaczęli się całować, Angelique śmiała się radośnie, potem wygładziła sukienkę i powiedziała, że wróci po lekcji fortepianu i że do fotografii Malcolm musi włożyć strój wieczorowy i zobaczy, jaki będzie zachwycony jej nową suknią balową. Został sam ze swymi myślami, a w głowie dźwięczały mu wciąż te same słowa: „wracaj sam”, „ona jest tai-panem”. Jak śmiała odwołać zamówienie na karabiny? Cóż ona może wiedzieć o tutejszym rynku? Prawowity tai-pan. Zatem ona wszystkim rządzi, a nie ja. I na pewno tak pozostanie, dopóki nie skończę dwudziestu jeden lat, a potem również tak będzie. Aż przestanie. Aż… Czyżby to było rozwiązanie? Czy to właśnie miał na myśli wuj Czen, pisząc: bądź jak Chińczyk? W jaki sposób? Wykazując cierpliwość? Jak Chińczyk wybrnąłby z tego kłopotliwego położenia? Uśmiechnął się, nim zapadł w sen, ten swój szczególny sen. Była niedziela, ładne popołudnie, więc na wysokim brzegu morza zorganizowano mecz futbolowy: armia przeciw flocie, po pięćdziesięciu w każdej drużynie. Przyszli prawie wszyscy z Osiedla i obserwowali to widowisko ze zwykłym w takich wypadkach zacietrzewieniem. Gdy któraś ze stron zdobywała gola, rozpoczynały się bójki na boisku i poza nim. Wynik wynosił jeden do dwóch dla armii, a pierwsza połowa spotkania jeszcze się nie skończyła. Kopniaki były dozwolone, bijatyka – dozwolona, w ogóle wszystko było

dozwolone; przyświecał tylko jeden cel: przepchnąć piłkę przez obronę przeciwnika. Angelique siedziała na przedłużeniu linii dzielącej boisko na połowy, obok sir Williama i generała. Otaczali ją pozostali goście, z którymi wcześniej jadła obiad: Seratard i inni ministrowie, Poncin i Phillip Tyrer. Wszyscy postanowili wspólnie obejrzeć mecz. Wokół niej, zabiegając o jej przychylność, tłoczyli się brytyjscy i francuscy oficerowie, Settry Pallidar i Marlowe, jedyny oficer z angielskiej floty, oraz Jamie. Po obiedzie Angelique podążyła do Malcolma, by mu oznajmić, że odwołała lekcję fortepianu; lekcje te stanowiły dla niej jeszcze jedną wymówkę, by nie musiała przesiadywać z narzeczonym. Chciała go spytać, czy nie ma ochoty pójść na mecz, ale wciąż spał. Poprosiła więc Jamiego, by jej towarzyszył. – Tak, lepiej go nie budzić; zostawię mu karteczkę – powiedział Jamie rad, że dostarczono mu pretekstu, by nie musiał myśleć o nadciągającej katastrofie. – Szkoda, że nie obejrzy meczu. Jak wiesz, Malcolm uwielbia wszelkie sporty. Jest wspaniałym pływakiem, świetnie gra w krykieta i oczywiście w tenisa. To smutne, że… no… nie jest teraz taki jak dawniej. Angelique zauważyła, że Jamie jest w równie ponurym nastroju jak Malcolm, ale nie przejęła się tym. Mężczyźni są na ogół poważni, pomyślała zadowolona, że będzie miała towarzystwo i ochronę przed innymi. Od tamtego wspaniałego dnia, gdy to, co się w niej rozwijało, przestało istnieć i powróciły jej zdrowie i siły, doszła do wniosku, że nie powinna sama przebywać z żadnym mężczyzną. Z wyjątkiem André. Z zadowoleniem stwierdziła, że się zmienił. Nie wspominał ani razu o pomocy, jakiej jej udzielił – ona sama najchętniej by o wszystkim zapomniała – nie patrzył już na nią wpółprzymkniętymi oczami, w których łatwo można było dostrzec okrucieństwo, choć pewnie czaiło się ono w jego duszy. To ważne, zachować jego przyjaźń, myślała, świadoma tego, jak łatwo mógłby jej zaszkodzić. Słuchaj go, lecz bądź czujna. Niektóre z jego rad są dobre. „Zapomnij o tym, co się przedtem wydarzyło; to nigdy nie miało miejsca”. André ma rację. Nic się nie stało. Nic, z wyjątkiem tego, że tamto nie żyje. Naprawdę kocham Malcolma. Urodzę mu synów i będę doskonałą żoną i panią domu, a nasz salon w Paryżu… Wrzask przywołał ją do rzeczywistości. Drużyna floty przepchnęła piłkę przez pozycje armii, ale armia ją odzyskała i teraz zaczęło się ogólne zamieszanie: flota uważała, że zdobyła gola, armia to kwestionowała. Kilkudziesięciu marynarzy zgromadziło się na boisku, przyłączając się do tłumu graczy, potem doszli żołnierze i wkrótce zaczęła się ogólna bijatyka. Kupcy wiwatowali i śmieli się, zadowoleni z widowiska. Lunkchurch, który był sędzią, nie chciał mieszać się do burdy i rozpaczliwie usiłował przywrócić porządek na placu. – Patrzcie, tego biednego człowieka skopano na śmierć. – Nie martw się, Angelique, to po prostu głupie żarty. Oczywiście, nie było żadnego gola – powiedział generał z całkowitym przekonaniem. Pobity człowiek należał do floty, więc nie warto było sobie z jego powodu zaprzątać głowy.

Z drugiej strony Angelique siedział sir William, jak wszyscy podniecony, świadom, że nic tak nie dodaje ducha, jak porządna bijatyka. Jednak ze względu na obecność kobiety powiedział do generała: – Chyba powinniśmy wznowić grę, co, Thomas? – Słusznie. – Generał skinął na Pallidara. – Będzie pan łaskaw to przerwać i… przemówić im do rozumu. Dragon Pallidar wszedł na boisko, wyjął rewolwer i wystrzelił w powietrze. – Słuchajcie no! – Wszyscy zamarli i wlepili w niego wzrok. – Schodźcie z boiska, pozostają tylko gracze. Generał powiedział: jeszcze jedna burda i mecz będzie przerwany, a tych, co rozrabiają, spotka kara. Ruszać się! – Widzowie opuszczali boisko, wielu utykało, rannym pomagano. – No co, panie sędzio, był gol czy nie? – W zasadzie, kapitanie, i tak, i nie. Rozumie pan… – Był czy nie? Powiało grozą. Lunkchurch wiedział, że bez względu na to, co powie, będzie źle. Doszedł do wniosku, że najlepsza jest prawda. – Gol dla floty! Wśród wiwatów i okrzyków niechęci Pallidar schodził z boiska z wysoko podniesioną głową, bardzo z siebie zadowolony. – Och, Settry, co za męstwo! – wykrzyknęła Angelique z takim uznaniem, że Marlowe i inni oficerowie poczuli ukłucie zazdrości. – Dobra robota, stary – rzekł z ociąganiem Marlowe. Gra – a właściwie walka – zaczęła się na dobre. Widzowie gwizdali i rzucali przekleństwa. – Świetny mecz, prawda, Thomas? – spytał sir William. – Z całą pewnością nie było gola. Ten sędzia… – Bzdury! Stawiam pięć gwinei, że flota zwycięży. Kark generała silnie poczerwieniał, co wybitnie poprawiło humor sir Williamowi. Od rana był w ponurym nastroju. W Osiedlu i w Mieście Pijaków toczono bezustanne swary: od bakufu i z komory celnej nadchodziły irytujące listy i skargi, poza tym sir William doskonale pamiętał o nieudolności generała podczas rozruchów. Ponadto ostatnia poczta przyniosła kolejne niepokojące wieści z Foreign Office: Parlament nie udzieli finansowego wsparcia, co oznaczało poważne ograniczenia personelu dyplomatycznego. „I choć ze skarbca Imperium aż się wylewa, w tym roku nie będzie podwyżki płac. Wojna amerykańska zapowiada się jako najkrwawsza wojna w historii, a to za sprawą nowo wynalezionych pocisków, nabojów brązowych, karabinów maszynowych oraz armat odtylcowych. Po porażce sił Unii pod Shiloh i po drugiej bitwie pod Bull Run wszyscy spodziewają się teraz zwycięstwa Konfederatów. Mądrale z City spisali na straty prezydenta Lincolna, uważając go za mało efektywnego słabeusza, ale drogi Willie, polityka Jej Królewskiej Mości pozostaje ciągle ta sama: popierać obie strony, nie zajmować stanowiska i do cholery, trzymać się od tego z daleka”… Wieści z Europy również były niedobre: oddziały Kozaków znowu zmasakrowały w

Warszawie tysiące Polaków demonstrujących przeciw rosyjskiemu panowaniu; książę von Bismarck objął stanowisko premiera Prus i mówiło się, że przygotowuje wojnę przeciw ekspansjonistycznie nastawionej Francji; Austro-Węgry i Rosja były po raz kolejny, jak się wydawało, na skraju wojny; na Bałkanach dalsze nieuniknione walki… I tak dalej, aż do znudzenia, myślał sir William ponuro. Ciągle to samo! I niech mnie diabli, jeśli uwierzę, że bakufu dotrzymają obietnicy, a to oznacza demonstrację siły. Do diaska, powinienem uświadomić tym Japończykom, że jeśli brytyjskiemu oficjelowi coś się obiecuje, to należy tego dotrzymać. I to samo dotyczy Siergiejewa, Seratarda i innych, psiakrew. Zbombardowanie Edo byłoby najprostszym rozwiązaniem. To by ich od razu nauczyło moresu. Tylko co zrobić z tym Kettererem? Może skusiłaby go perspektywa wejścia do historii? No, jest w tym pewna nadzieja… – Rubla za pańskie myśli, sir Williamie – powiedział hrabia Siergiejew z uśmiechem, podając mu srebrną flaszkę z wytłoczonym na niej złotym rodowym herbem. – Wódka dobrze robi na myślenie. – Dziękuję. – Sir William pociągnął łyk i poczuł spływający krtanią ogień. Przypomniały mu się cudowne czasy w ambasadzie w Petersburgu, gdy jako dwudziestoparolatek przez siedem lat przebywał w samym centrum władzy, a nie jak teraz na wysuniętej placówce w Yokohamie. Wspomniał hulanki i zabawy, bale, balety i wyjazdy na dacze, nocne życie i luksus – dla nielicznych – emocje, intrygi i wspaniałe kolacje. I Wertyńską. Była jego kochanką przez pięć lat. Najmłodsza córka złotnika cieszącego się względami dworu. Podobnie jak jej ojciec miała uzdolnienia artystyczne. Ojciec przychylnie patrzył na ich związek. Matka Williama, Rosjanka z pochodzenia, uwielbiała dziewczynę i pragnęła, by syn się z nią ożenił. – Wybacz, mamo, to nierealne. Sam bym bardzo chciał, ale moi zwierzchnicy nigdy by tego nie zaaprobowali. Ożenię się z Daphne, córką sir Rogera. Wybacz… Znowu pociągnął łyk, wracając pamięcią do przykrego rozstania z dziewczyną. – Myślałem o Wertyńskiej – powiedział po rosyjsku. – Ach, tak, dziewczęta Matiuszki Rossii są wyjątkowe – odparł ze współczuciem Siergiejew w tym samym języku. – Jeśli dostąpiłeś tej łaski, że cię pokochają, ich miłość trwa wiecznie. W kręgach dyplomatycznych z uśmiechem mówiono o romansie sir Williama, a III Oddział Kancelarii Osobistej Jego Cesarskiej Mości – carska tajna policja – miał wszystko pieczołowicie udokumentowane. Siergiejew oczywiście znał to dossier. Dziewczyna popełniła samobójstwo tuż po wyjeździe kochanka do Londynu. Głupio z jej strony, pomyślał hrabia. Nie był pewien, czy sir William o tym wiedział, ale informowanie go nie leżało w jego planach ani też nie wchodziło w zakres jego obowiązków. Dlaczego to zrobiła? Z powodu takiego prostaka? To niemożliwe, ale bez względu na przyczynę, szkoda. Jeszcze przez wiele lat mogłaby być użyteczna dla nas obydwu. – Może wyślą pana do nas ponownie – dodał Siergiejew. – Spotka pan inne Wertyńskie.

– Obawiam się, że szanse są niewielkie. – Nie należy tracić nadziei. Miejmy też nadzieję, mon ami, że wasz lord Palmerston zrozumie, iż Kuryle powinny należeć do nas. Tak jak Dardanele, one również winny być rosyjskie. Sir William dostrzegł błysk w ciemnych jak tarki oczach Rosjanina. – Obawiam się, że szanse są niewielkie – powtórzył. Odgwizdano połowę meczu. Wynik nadal był dwa do dwóch, co jedni przyjęli z niezadowoleniem, inni wrzeszczeli pochwały, jeszcze inni zapowiadali, że okrutnie ukarzą pokonanych. – Czy sądzisz – powiedział Marlowe do Jamiego, jakby nagle wpadł na ten pomysł – że pan Struan i panna Angelique zechcieliby na pokładzie „Pearl” zjeść ze mną lunch, a potem przez jeden dzień pożeglować? Gdy tylko flota powróci, muszę jeszcze przeprowadzić manewry i z radością gościłbym ich na statku. – Myślę, że spodoba im się ten pomysł. Zapytaj Malcolma. – Kiedy byłoby to najlepiej zrobić? – Któregokolwiek dnia około jedenastej albo zaraz po kolacji. – Bardzo ci dziękuję. – Marlowe rozpromienił się, ale w tym momencie dostrzegł, że Jamie jest bardzo blady. – Dobrze się czujesz? – Tak, dziękuję – McFay uśmiechnął się i odszedł. Rozmyślał o swojej przyszłości. Kilka tygodni temu napisał do Szkocji do swej narzeczonej, prosząc, by już na niego nie czekała. Widział się z nią ostatni raz trzy lata temu, a zaręczeni byli od pięciu. Teraz w liście wyraził skruchę, że kazał jej tak długo czekać. Wie, że jest wstrętny, ale ma niezbite przekonanie, że Daleki Wschód to nie miejsce dla damy, a równocześnie uważa, że Azja jest jego prawdziwym domem – Yokohama, Hongkong, Szanghaj, byle nie Szkocja – i nie ma zamiaru stąd wyjeżdżać. Tak, zdaje sobie sprawę, że to nie w porządku w stosunku do niej, ale ich narzeczeństwo dobiegło końca. Przez wiele dni go mdliło, najpierw gdy zabierał się do napisania tego listu, a potem gdy już go zapieczętował i statek pocztowy odpłynął. Mimo to nie miał żadnych wątpliwości. Ten rozdział był zakończony. A teraz rozdział w firmie Struanów – zdawało się tak pełen pomyślnych perspektyw: w przyszłym roku czekał go pewny awans – również dobiegał końca. Boże Wszechmogący! Malcolm wcale nie zamierza płynąć do Hongkongu, więc mam jeszcze tylko kilka tygodni, by zdecydować, co robić. A nie zapominajmy, że Norbert wróci do tego czasu. I co wtedy? Czy rzeczywiście pojedynek się odbędzie? Jeśli tak, trudno, dżos, ale nadal jest moim obowiązkiem chronić Malcolma ze wszystkich sił. Trzeba więc szukać nowej pracy. Gdzie? Chciałbym tu zostać. Mam swoją Nemi, wiodę niezłe życie, perspektywy na przyszłość – rozległe. W Hongkongu i Szanghaju prawie wszystkie miejsca są obsadzone, zajęte przez starą gwardię. Świetnie, jeśli jesteś Struanem, Brockiem lub Cooperem, ale reszcie trudno się przedrzeć. Wyboru można dokonać tu na miejscu. Z kim się związać? Z Dmitrim w firmie Cooper-

Tillman? Czyby mnie zatrudnili? Tak, ale nie na kierowniczym stanowisku. Może Brock? Rozważałem tę ewentualność, gdy Tess Struan okazała się w stosunku do mnie aż tak niesprawiedliwa. Tu też jednak nie mam szans na kierownika, dopóki Norbert jest w firmie. Ale jeśli Malcolm go zabije, to byłoby wspaniałe posunięcie, cóż za zemsta! Lunkchurch? Tak, zdecydowanie tak, ale kto by chciał pracować z takim nieokrzesanym sukinsynem? A własny interes? To byłoby najlepsze, lecz i najbardziej ryzykowne. I skąd zdobyć poparcie? Potrzebowałbym pieniędzy; zebrałem trochę, jednak to nie wystarczy. Żeby wystartować, powinienem mieć znacznie więcej. Potrzebowałbym pieniędzy na rozruch, na listy kredytowe i ubezpieczenie, musiałbym znaleźć czas na zainstalowanie agentów w Londynie, San Francisco, Hongkongu, Szanghaju i w całej Azji, w Paryżu i w Petersburgu. Rosjanie nabywają olbrzymie ilości herbaty, a można z nimi, z wielkim zyskiem, handlować skórami soboli i innych zwierząt. Mam kontakty na rosyjskiej Alasce i z ich placówkami handlowymi na zachodnim wybrzeżu Ameryki. To dobry, acz ryzykowny pomysł; zbyt wiele czasu upływa między kupnem a sprzedażą i zgarnięciem zysków, niebezpieczeństwa czyhają na morzu, wiele statków trafia w ręce piratów… Nieco dalej Phillip Tyrer również patrzył w przestrzeń. Omal nie jęknął, rozmyślając o Fujiko. Wczoraj wieczór z pomocą swego przyjaciela Nakamy negocjował stały kontrakt na wyłączność. Raiko unosiła wysoko brwi i kręciła głową. Och, tak mi przykro, ale wątpię, czy to będzie możliwe; dziewczyna jest zbyt wartościowa i tylu ważnych gai-jinów chce ją mieć. Musiało to oznaczać, że nawet sir William był czasami jej klientem, choć Raiko nigdy nie wymieniła go z nazwiska. Tyrer czuł się nieswojo i ogarniał go coraz większy niepokój. Raiko utrzymywała, że zanim zaczną omawiać sprawy finansowe oraz inne szczegóły umowy, musi najpierw zapytać o zdanie samą Fujiko. Ku przerażeniu Tyrera stwierdziła, że lepiej, gdyby się nie spotykał z dziewczyną, zanim kontrakt nie zostanie sfinalizowany – o ile w ogóle ma dojść do skutku. Po tym oświadczeniu negocjowali jeszcze godzinę i wreszcie Tyrer osiągnął kompromis, którego formułę zaproponował Nakama: w okresie przejściowym, spotykając się z Fujiko Tyrer nigdy nie wspomni o sprawie kontraktu, gdyż wszystko jest w rękach mama-san. Dzięki ci, Boże, za Nakamę, myślał Tyrer ze ściśniętym sercem. Omal wszystkiego nie zawaliłem. Gdyby nie on… Spojrzał uważniej na zebranych widzów i dostrzegł Seratarda rozmawiającego na osobności z André Poncinem. Nie opodal stał Johann uważnie słuchający, co ma mu do powiedzenia Erlicher, szwajcarski minister. Cóż tak ważnego i pilnego mają do omówienia ci ludzie, że dyskutują podczas meczu, zapytywał się w duchu Tyrer. Ale natychmiast przywołał się do porządku: nie snuj marzeń, bądź dorosłym człowiekiem, weź pod uwagę, że w Japonii nie wszystko się dobrze układa, spełniaj swe obowiązki wobec Korony i sir Williama; sprawa Fujiko może poczekać do wieczora, być może wtedy nadejdzie odpowiedź. Do diabła z Johannem! Teraz, kiedy ten sprytny Szwajcar opuszcza stanowisko tłumacza, na Tyrera spadają dodatkowe ciężary i pozostaje mu niewiele czasu na sen i rozrywki. Dziś

rano zirytowany sir William wybuchnął niesprawiedliwie: – Na miłość boską, Phillipie, pracuj więcej. Im wcześniej ty nauczysz się płynnie mówić po japońsku, a Nakama po angielsku, tym lepiej dla Korony. Nie leń się, przyciśnij Nakamę, niech też zasłuży sobie na wikt i opierunek, inaczej go odeślemy! W Przedstawicielstwie Brytyjskim Hiraga czytał na głos list, który następnego dnia miał być dostarczony bakufu. Tyrer przygotował ten tekst dla sir Williama, a Japończyk pomagał mu go przetłumaczyć. Choć nie rozumiał jeszcze wielu angielskich słów, czytał coraz lepiej. – Masz talent do angielskiego, Nakamo – mówił mu wielokrotnie Tyrer. Komplement sprawił Hiradze przyjemność, choć zazwyczaj ani pochwały, ani uwagi krytyczne od gai-jinów nie miały dla niego żadnego znaczenia. Przez ostatnie tygodnie wkuwał słówka i zwroty, powtarzał je wielokrotnie, aż nocą śniło mu się, że mówi mieszaniną obu języków. – Po co sobie łamać tym głowę, kuzynie? – pytał Akimoto. – Muszę jak najszybciej nauczyć się angielskiego. Zostało niewiele czasu, przywódca gai-jinów jest źle wychowanym złośnikiem i nie wiem, jak długo będę mógł jeszcze u nich pozostać. Ale gdy nauczę się czytać, któż wie, co za informacje mógłbym zdobyć. Nie uwierzysz, jak głupio oni podchodzą do swoich tajemnic. Wszędzie walają się setki książek, pism, dokumentów. Do wszystkiego mam dostęp, wszystko mogę czytać, a ten Taira odpowiada na większość moich nawet najbardziej bezpośrednich pytań. Rozmawiał z kuzynem wczoraj wieczór, gdy przebywali w swym bezpiecznym domu w wiosce. Hiraga owinął obolałą głowę zimnym wilgotnym ręcznikiem. Pozwalano mu teraz zostawać w wiosce, kiedy chciał, nie był uwięziony w przedstawicielstwie, ale często czuł się zbyt zmęczony, by stamtąd wychodzić i spędzał noce w domku, który Phillip zajmował wspólnie z Babcottem. Z konieczności doktor wiedział co nieco o Hiradze. – Wspaniale! Nakama również i mnie będzie pomagał w japońskim, muszę rozbudować swoje słownictwo. Cudownie, zorganizuję lekcje powtórkowe. Babcott zaproponował całkiem inne podejście: nauka powinna sprawiać przyjemność. Wkrótce lekcje stały się niemal zabawą, wielkimi zawodami, kto się szybciej uczy – coś zupełnie nowego dla Hiragi i Tyrera, którzy szkołę traktowali poważnie i kojarzyła im się ona z ciągłym powtarzaniem, wkuwaniem i rózgami. – Lekcje biegną bardzo szybko – wyjaśniał Hiraga Akimotowi. – Z każdym dniem jest łatwiej. Wprowadzimy to samo w naszych szkołach, gdy zwycięży sonnō-jōi. – Nauczyciele łagodni i uprzejmi? – powątpiewał Akimoto. – Nie ma bicia? To się nie uda! A teraz powiedz co z naszą wizytą na fregacie. Hiraga powiedział mu kiedyś, że Tyrer obiecał poprosić zaprzyjaźnionego kapitana, by pozwolił wejść na pokład dwóm Japończykom. Akimoto miał występować w roli syna bogatego przedsiębiorcy okrętowego z Chōshū, który jakoby zamierzał wkrótce tutaj przyjechać, a znajomość z nim mogła się w przyszłości okazać niezwykle cenna. Przez otwarte okna budynku przedstawicielstwa dobiegały okrzyki z meczu

futbolowego. Hiraga westchnął i z szacunkiem wziął prowadzony przez Babcotta słowniczek. Nigdy jeszcze nie widział żadnego słownika. Babcott zgromadził słowa i wyrażenia zbierane przez siebie samego, przez kupców i księży, zarówno katolickich jak i protestanckich, a także słowa z istniejących słowników holenderskich. Na razie książeczka nie była wielka, ale codziennie rosła i bardzo fascynowała Hiragę. Mówiono, że jakieś dwa wieki temu jezuicki zakonnik zwany Tsukku-san napisał coś w rodzaju słownika portugalsko-japońskiego. Przedtem nic takiego nie istniało. Po pewnym czasie pojawiło się kilka słowników holendersko-japońskich, ale zazdrośnie ich strzeżono. – Nakamo, nie ma sensu zamykać książek – oświadczył wczoraj Babcott zdziwionemu Hiradze. – Brytyjczycy tak nie postępują. Należy rozpowszechniać wiedzę, niech każdy się uczy, im więcej oświeconych ludzi, tym lepiej dla kraju. Oczywiście, nie każdy się ze mną zgadza – dodał z uśmiechem. – Tak czy inaczej, w przyszłym tygodniu z pomocą pras drukarskich… – Pras drukarskich? Przykro mi, nie rozumiem. – Wkrótce zaczniemy drukować – wyjaśniał mu Babcott. – Jeśli zobowiążesz się napisać historię Chōshū, obiecuję ci, że dostaniesz ode mnie egzemplarz słownika. Tydzień temu Hiraga pokazał Akimotowi gazetę „Yokohama Guardian”. – To są aktualne wiadomości z całego świata. Oni przygotowują nowe wydanie każdego dnia, w tylu egzemplarzach, w ilu chcą. Nawet tysiące. – Niemożliwe! – powątpiewał Akimoto. – Nasze najlepsze drukarki klockowe nie zdołają… – Widziałem. To robią maszyny. Gai-jinowie pokazali mi swoje maszyny! Oni układają słowa w linie i drukują liniami. Czytają od lewej do prawej, a my od prawej do lewej kolumnami w dół. Nie do wiary. Widziałem, jak człowiek z pomocą maszyny składa słowa z pojedynczych symboli, które nazywają się „łacińskie ritery”. Gai-jinowie twierdzą, że każde słowo w dowolnym języku można zapisać używając takich dwudziestu sześciu symboli… – Niemożliwe! – Słuchaj! Każda ritera czy symbol zawsze brzmi tak samo, więc można przeczytać pojedyncze ritery lub słowa z nich złożone. Żeby zrobić gazetę, drukarz korzysta ze zbioru małych kawałków żelaza, które na ściankach mają wycięte te symbole. Ach, przepraszam, to nie żelazo, ale inny metal. Nazywa się „star” czy jakoś podobnie. Drukarz wkłada ritery do pudełka, które nasączono atramentem. Papier przesuwa się po pudełku i powstaje gotowa zadrukowana strona. Czytałem ją przed chwilą, a Taira również to czytał! Po prostu cud. – Iiii, ale jak moglibyśmy tego dokonać w naszym języku, skoro na każde słowo mamy oddzielny znak, wymawiany na pięć albo siedem różnych sposobów, a nasze pismo jest inne i… – Gdy wymawiam słowo japońskie, doktor Olbrzym zapisuje je z pomocą łacińskich riter, a potem Taira powtarza wyraz czytając je po kolei. Hiraga musiał jeszcze przytoczyć wiele argumentów, by przekonać kuzyna.

– Iiii, tyle nowych rzeczy – powiedział wreszcie wyczerpany – tyle nowych pomysłów, samemu trudno mi to zrozumieć, a co dopiero wyjaśnić. Ori był głupcem, że nie chciał się uczyć. – Dobrze dla nas obydwu, że nie żyje, został pochowany i zapomniany przez gai-jinów – stwierdził Akimoto. – Przez kilka dni myślałem, że jesteśmy zgubieni. – Ja też tak myślałem. Hiraga odgrzebał w pamięci angielskie słowo, którego szukał: reparacje. Po japońsku brzmiało to: pieniądze, które należy zapłacić za przestępstwo, do którego się przyznało. Dziwiło go to. Bakufu nie popełnili żadnej zbrodni. Dwaj Satsumczycy, Ori i Shorin, zabili po prostu jednego gai-jina. Teraz obaj nie żyją. Dwóch umarłych za śmierć jednego gai-jina wydawało się dość sprawiedliwe. – Dlaczego jeszcze domagają się jakichś re-pa-ra-cji? – powiedział na głos, usiłując jak najdokładniej powtórzyć to słowo. Wstał od biurka, by rozprostować kolana. Trudno jest przez cały dzień siedzieć tak, jak to robią gai-jinowie. Podszedł do okna. Miał na sobie europejskie ubranie, ale na nogach nosił miękkie tabi, gdyż angielskie obuwie uważał za nader niewygodne. Pogoda była ładna. Na morzu stały zakotwiczone okręty, łodzie rybackie i inne statki wpływały do portu i wypływały. Fregata wabiła. Hiraga patrzył podekscytowany. Wkrótce zajrzy do jej wnętrzności, zobaczy wielką maszynę parową, o której opowiadał mu Taira. Spojrzał na wyciętą z czasopisma i przyklejoną do ściany fotografię, przedstawiającą olbrzymi statek, budowany w brytyjskiej stolicy, Londynie. Największy statek w dziejach, dwadzieścia razy większy niż fregata przycumowana w zatoce. Tak niesamowity, że aż trudno sobie wyobrazić. A fotogra… fia? To też nie sposób zrozumieć, jakaś magia, prawie diabelska sztuczka. Wzdrygnął się, potem zauważył, że drzwi na korytarz są uchylone. Naprzeciw znajdowało się wejście do gabinetu sir Williama. O ile Hiraga się orientował, w przedstawicielstwie nikogo nie było, wszyscy poszli na mecz i mieli wrócić dopiero późnym popołudniem. Bezszelestnie otworzył drzwi gabinetu sir Williama. Na rzeźbionym biurku leżały papiery, pół setki książek stało na zabałaganionym regale, na ścianie wisiał portret królowej i jakieś obrazy. Coś nowego na kredensie: fotografia w srebrnej ramce. Hiraga widział tylko szkaradztwo: dziwnie ubraną kobietę gai-jin z trójką dzieci. To musiała być rodzina sir Williama. Tyrer wspominał, że mają tu wkrótce przybyć. Jakie to szczęście, że jestem Japończykiem i osobą cywilizowaną, mam przystojnego ojca i matkę, braci i siostry, i poślubię Sumomo, jeśli moją karmą jest ślub. Wspomniał, że dziewczyna jest bezpieczna w domu, i zrobiło mu się ciepło na duszy. Ale gdy tak patrzył na biurko ministra, dobry nastrój szybko mu przeszedł. Pamiętał, jak wielokrotnie musiał stać przed siedzącym przywódcą gai-jinów i odpowiadać na pytania dotyczące Chōshū, Satsumy, bakufu, Toranagów. Niemal codziennie minister wypytywał go o jego życie i na temat prawie wszystkich dziedzin życia w Japonii, a rybie oczy patrzyły tak, że Hiraga musiał mówić prawdę, choć wolałby kłamać, by zmylić przeciwnika. Teraz, ostrożny, nie dotykał niczego, spodziewając się, że zastawiono na niego pułapkę

– sam by tak zrobił, gdyby w takim ważnym japońskim budynku zostawił samego gai-jina. Dosłyszał dobiegające z zewnątrz wściekłe głosy i popędził z powrotem do pokoju Tyrera, by spojrzeć przez okno. Ze zdziwieniem zobaczył, że Akimoto stoi w bramie i kłania się wartownikowi, który zagradza mu drogę karabinem z nastawionym bagnetem i wrzeszczy na niego. Akimoto miał na sobie robocze europejskie ubranie i najwyraźniej był zdenerwowany. Hiraga pośpiesznie wyszedł na zewnątrz. Przyozdobił twarz uśmiechem, uniósł kapelusz. – Dobry dzień, panie wartowniku, to jest mój przyjacier. Wartownik znał Hiragę z widzenia, wiedział, że jest tłumaczem i ma stałą przepustkę do przedstawicielstwa. Odpowiedział gburowato niezrozumiałymi słowami, odprawiał gestem Akimota i kazał, żeby Hiraga powtórzył mu: „niech ta małpa się wynosi albo zdmuchnę tę jej cholerną głowę”. Hiraga ani przez chwilę nie przestawał się uśmiechać. – Zabiorę go, tak mi przykro. – Wziął kuzyna pod ramię i pośpiesznie poprowadził uliczką w kierunku wioski. – Zwariowałeś? Żeby tu przyjść, trzeba być… – Masz rację. – Akimoto nie mógł odzyskać równowagi. Był jeszcze przerażony: bagnet niemalże dotykał jego gardła. – Masz rację, ale shoya, starszy wioski, prosił mnie, bym cię natychmiast odszukał. Shoya gestem wskazał Hiradze miejsce naprzeciw, przy niskim stole. Prywatne pokoje, mieszczące się za sklepem, celowo obskurnym, były nienagannie czyste, tatami i papierowe shōji – najwyższej jakości. Bura kotka siedziała wygodnie na kolanach właściciela, patrząc złym wzrokiem na gościa. Wokół żelaznego imbryczka ustawiono biało-zielone porcelanowe filiżanki. – Proszę herbaty, Otami-sama. Przykro mi, że naraziłem pana na taką niedogodność – mówił shoya, nalewając herbatę. Zwracał się do Hiragi używając imienia, które ten mu podał. Pogłaskał kotkę, gdyż poruszyła niespokojnie uszami. – Proszę mi wybaczyć, że przeszkodziłem panu w jego zajęciach. Herbata była aromatyczna i niepospolita. Hiraga uprzejmie pochwalił napój. Czuł się niewygodnie w europejskim ubraniu, w którym trudno było siedzieć. Równie niepewnie czuł się bez mieczy. Po zwyczajowej wymianie grzeczności shoya spojrzał na gościa i choć jego twarz wyrażała uprzejmość, oczy patrzyły twardo. – Dotarły wieści z Kioto. Pomyślałem sobie, że powinien je pan natychmiast usłyszeć. – Mianowicie? – Hiraga niepokoił się coraz bardziej. – Zdaje się, że dziesięciu shishi z Chōshū, Satsumy i z Tosy zaatakowało shōguna Nobusadę w Otsu. Zamach się nie powiódł i wszyscy spiskowcy zostali zabici. Hiraga udawał, że niewiele go to obchodzi, ale zapytywał się pełen obaw: którzy to byli shishi i dlaczego im się nie udało? – Kiedy się to wydarzyło? – Osiem dni temu. – Shoya nie mógł dostrzec nic takiego w zachowaniu Hiragi, co wskazywałoby, że wiedział o ataku. – W jaki sposób tak szybko dotarła do pana ta wiadomość?

– To przyszło dzisiaj. – Shoya wydobył z rękawa maleńką rurkę, a z niej zwitek bardzo cienkiego papieru. – Nasze zaibatsu Gyokoyama trzyma gołębie pocztowe do przesyłania ważnych wiadomości. – Tak naprawdę list dotarł wczoraj, ale shoya potrzebował czasu, by się zastanowić, jak ma postąpić z Hiragą. – Szybkie i dokładne przekazywanie informacji jest ważne, ne? – Czy wymieniono jakieś nazwiska? – Nie, nie ma nazwisk, tak mi przykro. – To wszystko, co pan wie? Oczy shoyi błysnęły. – Tej samej nocy w Kioto oddziały lorda Yoshiego i lorda Ogamy napadły znienacka na kwaterę shishi – dodał ku przerażeniu Hiragi – rozgromiły ich, a kryjówkę zniszczyły. Czterdzieści głów nabito na kołki. – Z twarzy shoyi zniknął uśmiech. – Otami-sama, czy czterdzieści osób stanowi dużą część naszych dzielnych shishi? Hiraga wzruszył ramionami i powiedział, że nie wie. Myślał gorączkowo, który z jego towarzyszy mógł zginąć, który przeżył i kto ich zdradził. I jak to się stało, że tak zaciekli wrogowie, Yoshi i Ogama, działali wspólnie? – Dlaczego mówi mi pan to wszystko? Shoya spojrzał na kotkę, wzrok mu złagodniał, podrapał ją po głowie, a ona przymknęła oczy z zadowolenia. Wysuwała i chowała pazury, ale nie było w tym groźby. – Chyba nie wszyscy zostali schwytani w tej pułapce – powiedział cicho. – Dwóch uciekło. Przywódca o przezwisku Kruk, który naprawdę nazywa się Katsumata i jest zaufanym doradcą Sanjiry z Satsumy, oraz Takeda, shishi z Chōshū. Hiraga był do głębi poruszony, że tak wiele tajemnic wyszło na jaw. Mięśnie mu stężały, w każdej chwili gotów był w razie konieczności zabić gołymi rękami. Otworzył usta, ale nie wyrzekł ani słowa. – Czy pan znał tego Takedę, Otami-sama? Na to bezczelne pytanie Hiragę zalała złość. Czuł, jak na policzki wypływa mu rumieniec, ale opanował się. – Dlaczego mi to wszystko mówisz, shoya? – Dostałem taki rozkaz od mojego zwierzchnika w Gyokoyamie, Otami-sama. – Dlaczego? Jaki ja mogę mieć z tym związek? Co? Shoya nalał herbaty do obu filiżanek. Chciał uspokoić nerwy. Miał wprawdzie w rękawie mały naładowany pistolet, ale wiedział, jak niebezpiecznie jest prowadzić grę z Hiragą i że nie można go okpić. Jednak rozkaz to rozkaz, a w zaibatsu Gyokoyama, w setkach jego filii w całej Japonii, obowiązywała niezmienna zasada: natychmiast meldować o każdym niecodziennym wydarzeniu. Dotyczyło to zwłaszcza Yokohamy, mającej teraz większe znaczenie niż Nagasaki, gdyż była główną bazą gai-jinów, głównym punktem obserwacji cudzoziemców. Właśnie jego, shoyę, wybrano na to odpowiedzialne stanowisko. W nagłych sytuacjach przesyłał przy pomocy gołębi pocztowych rozmaite informacje: o przybyciu Hiragi, o śmierci Oriego i wynikłych wtedy zamieszkach, o podjętych przez siebie działaniach – a wszystkie uzyskały aprobatę zwierzchników.

– Gyokoyama… – zaczął ostrożnie, stosując się do instrukcji zwierzchników z Osaki, którzy napisali: „Jak najszybciej wyprowadź z równowagi tego shishi. Jego prawdziwe nazwisko brzmi Rezan Hiraga. Ryzyko jest duże. Bądź uzbrojony i rozmawiaj z nim wtedy, gdy nie ma przy sobie broni” – czyli moi panowie sądzą, że mogą być dla pana pożyteczni, a pan może okazać się pożytecznym dla nich. – Pożyteczni dla mnie? – warknął Hiraga, gotów wybuchnąć. Prawą ręką nerwowo szukał rękojeści miecza, choć nie miał go przy sobie. – Nie mogę przecież zarządzić podatków. Nie mam koku. Jakiż pożytek mogę mieć z pasożytów, jakimi są wszyscy lichwiarze, nawet wielkie Gyokoyama? Ne? – To prawda, że samurajowie myślą w ten sposób i zawsze tak myśleli. Ale ciekaw jestem, czy zgodziłby się z tym pański sensei, Taira. – Co? – Hiraga znowu stracił panowanie nad sobą i zaczął się jąkać. – Taira? Co ma do tego Taira? – Sake! – zawołał shoya. – Proszę pana o cierpliwość – zwrócił się do gościa – ale moi zwierzchnicy… Jestem starym człowiekiem – dodał pokornie, pomniejszając swe znaczenie, choć wiedział, że ma spore wpływy w zaibatsu. Jego jang nadal znakomicie funkcjonowało i gdyby zaszła taka konieczność, mógłby zastrzelić lub okaleczyć tego młodzieńca i doprowadzić go do wymuszaczy bakufu, którzy pilnowali bram. – Żyjemy w tak niebezpiecznych czasach. – Rzeczywiście – rzucił Hiraga przez zęby. Służąca błyskawicznie przyniosła sake, napełniła czarki i zniknęła. Hiraga wypił z przyjemnością, choć tego nie okazał, i pozwolił sobie nalać następną porcję, którą również natychmiast przełknął. – A więc? Co z Tairą? Lepiej to wyjaśnij. Shoya odetchnął głęboko, przygotowując się do czegoś, co, jak wiedział, stanowi jego życiową szansę, a zarazem może mieć dalekosiężne konsekwencje dla funkcjonowania zaibatsu i dla jego własnych przyszłych pokoleń. – Od kiedy pan u nich przebywa, Otami-sama, dziwi się pan, w jaki sposób gai-jinowie Igirisu zdobyli panowanie nad znaczną częścią świata, gdy tymczasem sami są małym wyspiarskim narodem, o ile wiem mniejszym niż my. – Przerwał rozbawiony wyrazem twarzy swego rozmówcy. – Ach, tak mi przykro, ale musi pan wiedzieć, że słyszano, jak pan rozmawiał ze swym zmarłym przyjacielem, a także ze swym kuzynem. Mogę pana zapewnić, że pańskie zwierzenia nie zostaną dalej przekazane, a pańskie dążenia i dążenia shishi są zbieżne z celami Gyokoyamy. Mogłoby mieć dla pana znaczenie… wydaje się nam, że znamy odpowiedź, której pan szuka. – Jak to? – Przypuszczamy, że w ich państwie podstawową sprawą jest system pożyczania pieniędzy, banki i finan… Dalsze wyjaśnienia zagłuszył szyderczy śmiech Hiragi. Kotka obudziła się, wyciągnęła pazury i poprzez kimono zatopiła je w nodze shoyi. Ostrożnie uwolnił się z pazurów kocicy i zaczął ją uspokajać. Żałował, że nie może stłuc tego bezczelnego młodzieńca i nauczyć go w ten sposób odrobiny rozsądku. Ale to skończyłoby się dla mnie fatalnie, myślał, miałbym

do czynienia z Akimotą i innymi shishi. Czekał z uporem, gdyż zwierzchnicy wyznaczyli mu zadanie niebezpieczne i ryzykowne: „Wysonduj tego młodego człowieka, dowiedz się, jakie są jego prawdziwe cele, prawdziwe myśli, pragnienia i komu jest wierny; wykorzystaj go, może się okazać znakomitym narzędziem”… – Jest pan szalony. Ich siła to maszyny, armaty, bogactwo i statki. – Właśnie. Gdybyśmy to mieli, Hiraga-sama, moglibyśmy… – Z rozmysłem użył prawdziwego nazwiska i w tym momencie uśmiech zniknął z twarzy samuraja, a jego oczy zwęziły się patrząc groźnie. – Moi zwierzchnicy polecili mi użyć pańskiego nazwiska tylko raz i tylko dlatego, by pan wiedział, że można nam ufać. – Skąd je znają? – Wspomniał pan o rachunku Shinasaku Otami. To przydomek pańskiego szacownego ojca, Toya Hiragi. Naturalnie jest to zapisane w najbardziej tajnych księgach handlowych zaibatsu. Hiraga kipiał ze złości. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że lichwiarze prowadzą tajne księgi, a skoro ludzie ze wszystkich warstw korzystali z ich usług, musieli mieć dostęp do wszelkich prywatnych zapisanych tam tajemnic. Tę niebezpieczną wiedzę mogli wykorzystywać wywierając naciski na ludzi albo szantażując ich, by uzyskać dostęp do wszelkich informacji, których nie powinni posiadać. W jakiż inny sposób, jak nie podstępem, dowiedzieli się o shishi? A teraz ten pies śmie stosować tę samą metodę w stosunku do mnie! Kupcy i lichwiarze słusznie są w pogardzie i powinno się ich wytępić. Gdy sonnō-jōi zostanie zrealizowane, natychmiast poprosimy cesarza, by wydał rozkaz zniszczenia ich wszystkich. – A zatem? Shoya miał się na baczności, wiedział, że wystarczy przekroczyć cienką granicę, a zostanie z furią zaatakowany. Shishi nigdy nie można ufać. Przesunął dłoń ku kieszeni ukrytej w rękawie. Starał się mówić spokojnie, niemniej tak, by nie było wątpliwości: obietnica mogła oznaczać groźbę. – Moi zwierzchnicy kazali powiedzieć panu, że tajemnice pańskie i pańskiego ojca, naszych szanownych klientów, choć są zapisane, pozostaną całkowicie poufne… tylko między nami. Hiraga westchnął i odprężył się. Te słowa wyczyściły jego mózg z bezużytecznej złości. Rozważał to, co właśnie usłyszał: groźbę – albo obietnicę; niebezpieczeństwo, jakie przedstawiał teraz dla niego shoya. Myślał o Gyokoyamie i podobnych organizacjach. Zastanawiając się, jak ma postąpić, uwzględniał swe wyszkolenie i wychowanie. Wybór miał prosty: zabić albo nie zabijać. Słuchać dalej albo nie słuchać. We wczesnej młodości matka powiedziała mu: „Strzeż się, mój synu, i zapamiętaj: zabić jest łatwo, cofnąć zabójstwo – niemożliwe”. Przez chwilę ją wspominał. Zawsze była mądra, zawsze witała go z wyciągniętymi ramionami, choć od kiedy pamiętał, cierpiała na dokuczliwe bóle w stawach, które z każdym rokiem coraz silniej ją skręcały. – Dobrze, shoya, tym razem posłucham, co masz mi do powiedzenia.

Teraz z kolei shoya westchnął – jedna duża przepaść zasypana. Nalał sake do czarek. – Za sonnō-jōi i za shishi! Wypili. Shoya ponownie napełnił czarki. – Otami-sama, proszę o cierpliwość, ale jesteśmy przekonani, że możemy mieć to wszystko, co mają gai-jinowie. Jak pan wie, w Japonii walutą jest ryż, kupcy ryżu są bankierami, pożyczają pieniądze rolnikom pod zastaw przyszłych zbiorów, by mogli kupić ziarno do siewu i tak dalej. Gdyby nie pieniądze, nie byłoby zbiorów, a więc nie można by ściągać podatków. Kupcy pożyczają samurajom i daimyō na życie w zamian za przyszłą zapłatę, przyszłe koku, przyszłe podatki. Bez tych pieniędzy nie byłoby życia, aż do nowych zbiorów, które można by opodatkować. Dzięki pieniądzom wszelka aktywność staje się możliwa. Pieniądze w postaci złota, srebra, ryżu, jedwabiu, a nawet nawozu, pieniądze są kołem napędowym życia, zysk jest smarem tego koła i… – Niech pan przechodzi do sedna sprawy. Na czym polega tajemnica gai-jinów? – Ach, proszę wybaczyć, chodzi o to, że w jakiś niepojęty sposób lichwiarze gai-jinów, bankierzy… a u nich jest to szanowane zajęcie, znaleźli metodę, by finansować przemysł, budowę maszyn, okrętów, armat, domów, tworzenie armii, wszystkiego, w dodatku z zyskiem, bez prawdziwego złota. W całym świecie nie znalazłoby się tyle prawdziwego złota. W jakiś sposób potrafią oni udzielać wielkich pożyczek, stosując obietnicę spłaty w prawdziwym złocie albo w złocie udawanym i już sam ten system sprawia, że są silni i najwyraźniej postępują tak bez obniżania wartości swojej waluty, w przeciwieństwie do naszych daimyō. – Udawane złoto? O czym mówisz? Proszę jaśniej! Shoya wytarł kropelki potu znad wargi. Był podekscytowany, sake go rozluźniło. Zaczynał wierzyć, że ten młodzieniec jest w stanie rozwiązać rebus. – Proszę mi wybaczyć, jeśli wyrażam się zbyt zawile, jednak my wiemy, co oni robią, ale jeszcze nie wiemy jak. Może pański Taira, ten gai-jin, źródło informacji, z którego pan tak umiejętnie czerpie, może on wie i wyjaśni to panu. Ich sztuczki, tajemnice. Potem mógłby pan nam wszystko przekazać i sprawilibyśmy, że Japonia stałaby się tak silna jak pięć Anglii. Gdy wprowadzicie sonnō-jōi, my i inni lichwiarze dołączymy się, by sfinansować flotę i uzbrojenie, jakich tylko Japonia będzie potrzebowała… Ostrożnie drążył problem, odpowiadał na pytania, naprowadzał Hiragę, pomagał mu, sypał pochlebstwami, rozważnie serwował sake, dawkował informacje. Przez kilka godzin, aż do zmroku, rozniecał wyobraźnię swego gościa, sam pod wrażeniem jego inteligencji. – Pieniądze, co? Przyz… przyznam, shoya – mówił niepewnie Hiraga ociężały od alkoholu. W głowie mu buzowały nowe dziwne pomysły, całkowicie sprzeczne z wieloma zadawnionymi przekonaniami. – Muszę przyznać, że pieniądze nigdy mnie nie inte… resowały. Nigdy tak naprawdę nie znałem się na pieniądzach, rozumiałem tylko, gdy ich brakowało. – Beknął tak, że aż się zakrztusił. – Chyba… tak, chyba Taira mi powie. – Usiłował powstać, ale mu się to nie udało. – Czy mógłbym panu zaproponować kąpiel, a potem poślę po masażystkę?

Shoya z łatwością przekonał Hiragę do tego pomysłu, zawołał do pomocy służącego i przekazał gościa w mocne, acz delikatne dłonie. Wkrótce samuraj chrapał, nieświadom niczego. – Świetnie to przeprowadziłeś, Ichi-san – szepnęła żona uśmiechając się do shoyi. – Byłeś znakomity, ne? – On jest niebezpieczny, zawsze będzie niebezpieczny – szepnął zadowolony. – Ale zaczęliśmy i to jest najważniejsze. Przytaknęła, rada, że jej posłuchał i posłał po Hiragę, że miał przy sobie pistolet i nie bał się wysunąć groźby. Ciągle waliło jej serce, gdy wspominała tę potyczkę słowną, której się przysłuchiwała. Oboje zdawali sobie sprawę z ryzyka, ale to bogowie zesłali im tę okazję i zysk będzie proporcjonalny do niebezpieczeństwa. Iiii, zachichotała w duchu, jeśli się powiedzie, otrzymamy status samurajów, nasze przyszłe pokolenia będą samurajami, a mój Ichi zajmie pozycję szefa Gyokoyamy. – Bardzo mądrze z twojej strony, że wspomniałeś tylko o dwóch uratowanych shishi, a nie o trzech, i nie powiedziałeś wszystkiego, co wiemy. – To ważne, by zachować coś w rezerwie i dalej nim sterować. Poklepała męża matczynym gestem i ponownie pochwaliła jego spryt. Nie przypomniała, że to ona sama podsunęła mu ten pomysł. Przez chwilę zastanawiała się nad dwoma shishi, którzy wyruszyli do Edo, niesamowicie ryzykując, że wpadną lub zostaną zdradzeni. A jeszcze bardziej zagadkowe było to, dlaczego Sumomo, przyszła żona samuraja Hiragi, przeniknęła w otoczenie Koiko, słynnej w Edo kurtyzany, a obecnie osoby do towarzystwa jaśnie pana Yoshiego. Tak, to naprawdę zagadkowe. – Ichi-chan – zaczęła delikatnie, gdy w jej głowie zrodził się nagły pomysł – coś, co wcześniej powiedziałeś, skłania mnie, by ci zadać pytanie: jeśli ci gai-jinowie są takimi sprawnymi bankowcami, czy nie byłoby rozsądne, gdybyś ostrożnie wszedł w interesy z którymś z nich? Po cichu, po cichutku. – Zobaczyła, jak jego oczy znieruchomiały, a na twarzy pojawił się cień rozanielonego uśmiechu. – Toshi ma dziewiętnaście lat, jest najmądrzejszym z naszych synów i mógłby być figurantem, ne?

33 PONIEDZIAŁEK, 1 GRUDNIA Wczesnym rankiem Norbert Greyforth wyszedł na pokład statku pocztowego, który opływał właśnie przylądek. Statek przybywał z Hongkongu, przez Szanghaj, a teraz rysowało się przed nim wybrzeże Yokohamy. Norbert był świeżo ogolony, miał na głowie cylinder i nosił ciepły surdut. Natychmiast dostrzegł kapitana wraz z innymi osobami na mostku przed kominem, z którego ciągnął się ku rufie pióropusz gryzącego dymu. Marynarze przygotowywali trzymasztowiec do wejścia do portu: żagle były już zwinięte. Na przednim pokładzie przebywali pasażerowie najtańszych klas, szumowiny z całej Azji, hołota i kombinatorzy. Kulili się pod płóciennymi osłonami. Od reszty statku oddzielała ich zamykana na klucz krata – standardowy na statkach pasażerskich środek ostrożności zapobiegający aktom przemocy z ich strony. Wiał rześki wiatr. Norbertowi odpowiadał jego zapach, pełen świeżości, tak odmienny od smrodu oleju i dymu pod pokładem, gdzie dodatkowo zamkniętą przestrzeń wypełniały pulsujące, przyprawiające o ból głowy odgłosy silnika. „Asian Queen” płynęła pod parą już wiele godzin, zmagając się z przeciwnym wiatrem. Norbert nie znosił parowców, tym razem jednak był zadowolony – na żaglowcu spóźniliby się wiele dni. Odgryzł koniec cygara i wypluł za burtę. Zapalał je starannie, osłaniając rękami płomień. Osiedle wyglądało tak jak zawsze: za płotem, za mostkami na północy i południu samurajskie strażnice i komory celne; dymy z kominów, ludzie na promenadzie, jeźdźcy ćwiczący kuce na torze wyścigowym; w Mieście Pijaków panował normalny bałagan, choć nieco uprzątnięto pozostałości pożarów i trzęsienia ziemi; obok, jakby dla kontrastu, karne szeregi namiotów na urwistym cyplu i oddziały żołnierzy odbywających musztrę. Od czasu do czasu nad morzem rozlegał się dźwięk wojskowej trąbki. Dachy Yoshiwary zerkały przez płot. Norbert poczuł, jak krew napływa mu do lędźwi, o wiele słabiej jednak niż zwykle, gdyż wciąż czuł przesyt po hulankach w Szanghaju, najbogatszym, najbardziej wyuzdanym, najbardziej zwariowanym mieście Azji. Nigdzie nie było tak świetnych wyścigów konnych, dziwek, hazardu, barów i europejskiego jedzenia. Nie szkodzi, pomyślał. Podaruję Sako sztukę jedwabiu, pupcia jej zadrga i kto wie? Przesunął wzrokiem po masztach flagowych rozmaitych przedstawicielstw, twardo popatrzył na Struan Building, a potem spojrzał na gmach ich własnej firmy. Z zadowoleniem stwierdził, że podczas jego trzytygodniowej nieobecności ukończono naprawę najwyższego piętra. Ani śladu po pożarze. Nie mógł rozpoznać ludzi wchodzących i wychodzących z domów przy High Street, lecz mignął mu niebieski czepek, krynolina i parasolka – ktoś szedł przez ulicę ku Przedstawicielstwu Francuskiemu. Jest tylko jedna taka osoba, pomyślał. Anielskie Cycki! Prawie czuł otaczający ją zapach perfum. Ciekawe, czy wie o pojedynku. Morgan Brock parsknął rubasznym śmiechem, gdy Norbert go o tym zawiadomił. – Masz moje „tak”. Odstrzel mu łeb albo jaja. Zamiast pistoletów uzgodnij

morgensterny, a naprawdę zarobisz na premię. Tendry mknęły na spotkanie statku pocztowego. Greyforth kwaśno zauważył, że parowa szalupa Struanów czekała już na fali, pierwsza w kolejce, z Jamiem McFayem na rufie. Szalupa wiosłowa Brocków była następna. Nie szkodzi, już wkrótce wasza szalupa będzie moja, razem z waszym budynkiem, a ty i ci wszyscy cholerni Struanowie znajdziecie się na bruku lub sczeźniecie, choć możliwe, że cię zatrudnię, Jamie, tak sobie, po prostu dla zabawy. Potem spostrzegł, że McFay przykłada lornetkę do oczu, i zrozumiał, że tamten go widzi. Zdawkowo pomachał ręką, splunął za burtę i zszedł pod pokład do swej kajuty. – Dzień dobry panu, panie Greyforth – przywitał go Edward Gornt z południowym wdziękiem. Stał w drzwiach kabiny naprzeciwko, wysoki, bardzo szczupły, przystojny dwudziestosiedmioletni szatyn z Wirginii. Miał głęboko osadzone piwne oczy. – Obserwowałem brzeg z tylnego pokładu. Nie ma porównania z Szanghajem, prawda? – W znacznie większym stopniu, niż pan sądzi. Jest pan już spakowany? – Tak, prroszę pana, i gotów jestem przystąpić do dzieła. Jeśli nie liczyć nieznacznej wibracji w „prroszę pana”, młody człowiek mówił prawie bez akcentu, miał wymowę bardziej Anglika niż Amerykanina z Południa. – Dobrze. Pan Morgan polecił mi, bym oddał to panu, gdy przybędziemy na miejsce. Norbert wyjął z teczki kopertę i wręczył ją Gorntowi. Im więcej rozmyślał o całej swej wyprawie, tym bardziej czuł się zdumiony. Tyler Brock nie przybył do Szanghaju. Zostawił Greyforthowi krótką notatkę, zalecającą mu, by słuchał jego syna, tak jakby to on sam osobiście wydawał rozkazy. Sir Morgan Brock był brzuchatym łysiejącym mężczyzną, nie tak ordynarnym jak ojciec, lecz obdarzonym równie nieprzyjemnym usposobieniem. W przeciwieństwie do ojca szkolił się w Londynie, na Threadneedle Street, w centrum giełdowego świata i handlu międzynarodowego. Natychmiast po przybyciu Greyfortha Morgan wyłożył mu swój plan pognębienia Struanów. Bezbłędny plan. Przez rok on, jego ojciec i ich współpracownicy w radzie nadzorczej Victoria Bank w Hongkongu skupowali skrypty dłużne Struanów. Teraz, gdy popierała ich cała rada nadzorcza, pozostawało im tylko czekać do trzydziestego stycznia, by przejąć zabezpieczenia długów. W tym dniu bank miał się stać właścicielem całego kramu Struanów, łącznie z kliprami, jako że Morgan postarał się zapanować nad hawajskim rynkiem cukru, z którego wcześniej przebiegle wyrugował właścicieli Noble House, liczących na to, że swe coroczne dochody z tego rynku poświęcą na obsługę długów. Zabójczy cios. I jeszcze jedno, bodaj dotkliwsze uderzenie: Morgan nadzwyczajnie sprytnie przehandlował te zbiory importerom Unii i Konfederatów w zamian za unijne towary i konfederacką bawełnę, przeznaczone na ogromny rynek brytyjski, który wciąż według prawa mógł być obsługiwany jedynie przez statki brytyjskie – ich statki. – To genialny pomysł, gratulacje, sir Morganie – oświadczył Norbert z czcią, gdyż plan czynił z Brocków najbogatszą spółkę handlową w Azji, prawdziwym Noble House, a jego własne pobory wzrosłyby do pięciu tysięcy funtów rocznie. – Norbercie, wykupimy Struanów od banku po dziesięć pensów za funta, to dogadane,

ich flotę, wszystko – oświadczył sir Morgan, a jego ogromny brzuch trząsł się ze śmiechu. – Ty wkrótce przechodzisz na emeryturę, a my odwdzięczymy ci się za służbę. Jeśli w Yokohamie wszystko pójdzie gładko, pomyślimy o dodatkowej premii pięciu tysięcy funtów rocznie. Opiekuj się młodym Edwardem i wszystko mu pokaż. – W jakim celu? – spytał. Zrobiła na nim wrażenie perspektywa tylu pieniędzy zalewających go każdego roku. – W jakim mi się spodoba – odparł szorstko sir Morgan. – Ale skoro już zapytujesz, może mi się zachce, by wziął Japonię, kiedy odejdziesz, jeśli się nada. Rothwell daje mu miesiąc wolnego, to dużo czasu, by chłopak się zdecydował, może przejmie od ciebie interes, kiedy się wycofasz. Rothwell, gdzie od trzech lat pracował Gornt, był jedną z najstarszych spółek w Szanghaju. Współpracowali z firmą Cooper-Tillman, największą amerykańską spółką handlową w Chinach, z którą zarówno Brockowie, jak i Struanowie prowadzili rozległe interesy. – Sądzi pan, że jest wystarczająco doświadczony? – Postaraj się, żeby nabrał doświadczenia, nim ty odejdziesz. To twoje zadanie, ucz go, żeby był twardy. Nie złam go, nie chcę, by się wystraszył, nie zapominaj o tym! – Ile mam mu powiedzieć? – Wszystko o naszych interesach z Japońcami – oświadczył sir Morgan po chwili namysłu. – O planach sprzedaży broni i planach przemytu opium, jeśli te psubraty w Parlamencie przeprowadzą to, co chcą. Opowiedz o twoich pomysłach, żeby rozpocząć handel opium i o złamaniu każdego embarga, jakie zostanie nałożone. Nie mów nic o prowokowaniu Struana ani o planach ich zmiażdżenia. On i tak wie, co trzeba, u Rothwella ich nie kochają, wie, jakie to w gruncie rzeczy dranie i jakie świństwa wyprawiał stary Dirk, o zamordowaniu mego przyrodniego brata i innych sprawkach. To dobry chłopak, więc powiedz mu, co ci się podoba, ale nie o cukrze! – Jak pan sobie życzy, sir Morganie. Co z tym całym bilonem i papierami, które przywiozłem? Muszę mieć w zamian jakąś gotówkę, bym mógł zapłacić za broń, jedwab i inne towary. – Wyślę z Hongkongu, kiedy tam wrócę. Bardzo sprytnie wykolegowałeś Struanów z tej japońskiej koncesji na poszukiwanie złota, Norbercie. Jeśli będzie z tego szmal, dostaniesz swoją dolę. Co do Edwarda, po miesiącu wyślij go do Hongkongu z poufnym raportem dla Staruszka. Lubię chłopaka, bardzo go cenią w Szanghaju u Rothwella. I jest synem mego starego przyjaciela. Norbert zastanawiał się, co to za stary przyjaciel i jakiż to dług zaciągnął u niego sir Morgan, że zadaje sobie aż tyle trudu. Świadczenie komuś grzeczności stanowczo nie leżało w jego naturze. Greyforth był jednak zbyt sprytny, by o to pytać, wolał trzymać język za zębami. Z zadowoleniem myślał, że wreszcie dobiega końca czas, gdy bezustannie musiał zabiegać o przychylność Brocków. Edward Gornt okazał się dość miły. Małomówny, dobry słuchacz, bardziej przypominał Anglika niż Amerykanina i co w Azji stanowiło rzadkość, był niepijący. Greyforth

natychmiast ocenił, że Gornt nie nadaje się zupełnie do twardego, ryzykownego i mocno podlewanego alkoholem handlu z Chinami, że jest słabiutki we wszystkim oprócz gry w karty. Wyjątkowo dobrze grał w brydża i miał szczęście w pokerze – w Azji umiejętności niezwykle cenne, lecz w jego wypadku tylko teoretycznie, gdyż nie grywał o wysokie stawki. Norbert żywił głębokie przekonanie, że Edward Gornt nie sprawdzi się u Brocków i nic w czasie całej podróży nie wpłynęło na zmianę tej oceny. Od czasu do czasu dostrzegał co prawda w jego oczach dziwny wyraz. Ten psubrat to słabiak, zupełnie nie orientuje się w sytuacji i zdaje sobie z tego sprawę, myślał teraz, obserwując, jak tamten czyta list Morgana. Nie szkodzi, jeśli już ktokolwiek może sprawić, by dorósł, to właśnie ja. Gornt złożył list i schował go do kieszeni razem z wyjętym z koperty zwitkiem banknotów. – Sir Morgan jest taki hojny, prawda? – rzekł z uśmiechem. – Nigdy bym nie pomyślał, że on… Nie mogę się doczekać początku nauki. Lubię pracę, lubię działać i postaram się wszystko zrobić, by był pan ze mnie zadowolony, ale wciąż nie jestem pewien, czy powinienem opuścić firmę Rothwell… W każdym razie, nigdy nie myślałem, że może być w ogóle brana pod uwagę taka możliwość, abym kierował filią Brocków w Japonii, kiedy pan się wycofa. Nigdy. – Sir Morgan jest twardym szefem, trudno go zadowolić, naszego tai-pana tak samo, ale jest rzetelny, jeśli się robi to, co każe. Miesiąc wystarczy. Czy umie pan obchodzić się z bronią? – O, tak. To niespodziewane jednoznaczne potwierdzenie zdziwiło Norberta. – Jakiego typu? – Z pistoletami, karabinami, strzelbami. – Gornt znowu się uśmiechnął. – Nigdy nikogo nie zabiłem, nawet Indianina, ale przed laty byłem drugi w Richmondzie w strzelaniu do rzutków. – Przez twarz przemknął mu cień. – Właśnie wtedy pojechałem do Londynu, by pracować u Brocków. – Nie chciał pan wyjeżdżać? Nie podobał się panu Londyn? – I tak, i nie. Moja matka zmarła, ojciec zaś sądził, że będzie najlepiej, jeśli poobracam się w świecie, a można powiedzieć, iż Londyn to środek świata. Londyn okazał się wspaniały, sir Morgan naprawdę miły. Nie znam bardziej uprzejmego człowieka. Norbert czekał, lecz Gornt pogrążył się w myślach i nie powiedział nic więcej. Greyforth wiedział tylko, że Gornt razem z najmłodszym synem Brocka, Tomem, odbył pomyślnie roczny staż w firmie, a potem załatwiono mu posadę u Rothwella. – Czy zna pan Dmitriego Syborodina, który prowadzi tu filię Coopera-Tillmana? – Nie, prroszę pana. Tylko ze słyszenia. Moi rodzice znali Judith Tillman, wdowę po jednym ze współzałożycieli. – Oczy Gornta zwęziły się i Norbert dostrzegł w nich znowu coś dziwnego. – Też nie lubiła Dirka Struana, nienawidziła go w gruncie rzeczy, obwiniała za śmierć swego męża. Grzechy ojców przechodzą na następne pokolenia, prawda? – Rzeczywiście, przechodzą. – Norbert się zaśmiał.

– O kim pan mówił, prroszę pana? O Dmitrim Syborodinie? – Polubi go pan, też jest z Południa. – Ozwał się dzwon obwieszczający, że przybili do brzegu. – Zejdźmy ze statku, wkrótce będzie miał pan sporo zajęć. – Człowiek chce widzieć tai-pan, heja? – spytała Ah Tok. – Ajajaj, matko, mów jak osoba cywilizowana, nie szwargocz – odrzekł Malcolm po kantońsku. – Stał w oknie gabinetu z lornetką w ręce i obserwował, jak ze statku pocztowego schodzą pasażerowie. Zauważył już Norberta Greyfortha i czuł się naprawdę znakomicie. – Co za mężczyzna? – Cudzoziemski diabeł, bonza, po którego posłałeś, cuchnący bonza – wymamrotała. – Twoja stara matka pracuje bardzo ciężko, a jej syn nie słucha! Powinniśmy jechać do domu. – Ajajaj, zabroniłem ci wspominać o powrocie do domu – odparł ostro – zrób to jeszcze raz, a zapakuję cię na najbliższą brudną małą łódkę, gdzie wyrzygasz serce, jeśli w ogóle masz serce, a co najmniej połknie cię Bóg Morza! Wpuść cudzoziemskiego diabła. Przez twarz Malcolma przebiegł uśmiech i wróciło mu nieco dobrego humoru. Poszła zrzędząc. Od wielu dni nudziła wciąż o powrocie do Hongkongu, choć ciągle powtarzał, by przestała. Ona jednak uparła się i był pewien, że Ah Tok z polecenia Gordona Czena usiłuje dręczeniem wymusić, by jej posłuchał. – Nie wrócę, dopóki nie będę gotów, psiakrew. – Pokuśtykał do biurka, ciesząc się, że wkrótce wyrówna rachunki z Norbertem i cały jego wspaniały plan zostanie wprowadzony w życie. – Ach, dzień dobry, wielebny ojcze Tweet. To miłe, że się ojciec pośpieszył? Sherry? – Dziękuję panu, ee… tai-panie, niech pana Bóg błogosławi. Pochłonął sherry jednym nerwowym haustem, choć Struan z rozmysłem nalał duży kieliszek. – Doskonałe, ee… tai-panie. A, tak, dzięki, napiję się jeszcze odrobinę, niech pana Bóg błogosławi. – Nieporządnie wyglądający mężczyzna usadowił się na wysokim krześle uśmiechając się ze skrępowaniem. Brodę miał poplamioną tytoniem. – Co mogę dla pana zrobić? – To dotyczy mnie i panny Angelique. Chciałbym, by dał nam ojciec ślub. W przyszłym tygodniu. – Co? – Wielebny Michaelmas Tweet omal nie upuścił kieliszka. – To niemożliwe – wyjąkał, szczękając sztucznymi zębami. – Wcale nie. Choć zwykle zapowiedzi czyta się w czasie trzech kolejnych niedziel, było wiele precedensów ograniczenia się tylko do jednej. – ale ja nie mogę, jest pan niepełnoletni, ona też i co gorsza, katoliczka… W żaden sposób nie mogę. – Ależ może ojciec. – Z pewnością siebie Malcolm zacytował informację udzieloną przez Heavenly’ego Skye’a, przezywanego „Niebiańskim”, jedynego prawnika w Yokohamie, a jednocześnie koronera i agenta ubezpieczeniowego. – Fakt, że jestem niepełnoletni, ma znaczenie tylko w Zjednoczonym Królestwie, a nie w koloniach czy za

granicą, i to jedynie wtedy, gdyby żył ojciec. To, że ona jest katoliczką, nie ma znaczenia, jeśli ja się tym nie przejmuję. To kończy sprawę. Wtorek, dziewiątego. Bardzo pomyślna data dla zaślubin. Nie będziemy o tym wcześniej rozgłaszać i właśnie tego dnia to nastąpi. Ku rozbawieniu Malcolma usta Michaelmasa Tweeta otwierały się i zamykały jak u ryby, lecz nie wychodził z nich żaden dźwięk. Trzęsąc się, duchowny niepewnie wstał, nalał sobie ponownie sherry, wychylił kieliszek i znowu opadł na krzesło. – Nie mogę. – Och, ale pytałem o opinię prawnika i powiedział mi, że ojciec może. Mam również zamiar zasilać ojca i kościół coroczną kwotą pięciuset gwinei – obiecał, pewien, że go skusił, gdyż suma była trzy lub cztery razy wyższa od jego obecnej pensji i dwukrotnie przewyższała sumę wymienioną przez Skye’a: „Tylko nie zepsuj tego starego pierdoły!”. – Pójdziemy w niedzielę do kościoła, by wysłuchać zapowiedzi, wtorek to piękny dzień, tego samego dnia dostanie ojciec sto gwinei zaliczki za swój trud. Dziękuję, wielebny ojcze. – Wstał, lecz Tweet nie poruszył się i Struan dostrzegł łzy w oczach duchownego. – Na Boga, o cóż chodzi? – Po prostu nie mogę spełnić pańskiej prośby – wyrzucił z siebie Tweet. – To… to jest niemożliwe. Widzi pan… nawet jeśli ta opinia prawna jest prawidłowa, w co eee… wątpię… pańska matka napisała do mnie, przysłała formalny list ostatnią pocztą, mówiący, że… pański ojciec uczynił ją pańskim prawnym kuratorem i że zabroniono panu się żenić. – Łzy płynęły mu po policzkach, a kaprawe oczka nabiegły krwią. – Dobry Boże w Niebiesiech, to olbrzymie pieniądze, nigdy o takich nie marzyłem, ale nie mogę, nie mogę postąpić wbrew prawu ani wbrew jej woli, dobry Boże, nie! – Tysiąc gwinei. – O Boże, nie, nie – wybuchnął udręczony mężczyzna – mimo że bardzo potrzebuję pieniędzy… czy pan nie widzi, że to małżeństwo nie byłoby legalne, byłoby sprzeczne z prawem kościelnym. Bóg to widzi, jestem największym grzesznikiem ze wszystkich, ale nie mogę, poza tym jeśli ona napisała do mnie, z pewnością napisała również i do sir Williama, a tylko on może usankcjonować takie małżeństwo. Niech mi Bóg wybaczy, nie mogę… – Kuśtykając wyszedł z pokoju. Malcolm patrzył w ślad za nim. Oniemiały, czuł w mózgu pustkę. Gabinet wydał mu się ponury jak grobowiec. Plan, który ułożyli ze Skye’em, był idealny. Ślub odbyłby się po cichu, w obecności tylko Jamiego i może Dmitriego, a następnie natychmiast po pojedynku Struan popłynąłby do Hongkongu i zjawił się tam na długo przed Bożym Narodzeniem, tak jak matka prosiła i zanim dotarłaby do niej jakakolwiek wiadomość. Angelique wsiadłaby na następny statek. – Tego, co Bóg złączył, niech żaden mężczyzna ani żadna kobieta nie waży się rozłączyć – zaintonował Skye na zakończenie swej konsultacji. – Doskonałe! Wprost doskonałe, Niebiański. – Dziękuję, tai-panie. Honorarium wynosi pięćdziesiąt gwinei. Czy mogę dostać eee… pierwszą ratę, w gotówce, jeśli pan tak łaskaw. Pięćdziesiąt gwinei było sumą skandaliczną. Mimo to Malcolm dał mu dziesięć

suwerenów i bony Noble House na resztę, po czym poszedł do domu. Czuł się tak lekko na duszy, jak nie czuł się od tygodni. – Jesteś w doskonałym nastroju, Malcolmie. Jakieś dobre wieści? – Tak, kochanie, lecz podzielę się nimi z tobą jutro. Kiedy zobaczymy nasze zdjęcie? Twoja suknia była naprawdę wspaniała. – Wywołanie tego, co tam trzeba wywołać, zabiera mnóstwo czasu. Może jutro. Wyglądałeś tak przystojnie. – Wspaniale. Myślę, że powinniśmy wyprawić przyjęcie… Ale teraz, kiedy wszystko przygotowano do wieczornego przyjęcia, nie będzie już tak wspaniale. Może jakimś sposobem uda się zmusić Tweeta? Czy nie powinien zaatakować go jutro, kiedy minie mu szok? Zadzwonił. – Tak, tai-panie? – Pobiegnij do katolickiego kościoła, Vargas, i odszukaj ojca Leona. Spytaj go, czy mógłby na chwilę tu wpaść. – Dobrze, tai-panie. Kiedy ma przyjść? – Teraz, jak najszybciej. – Teraz, tai-panie? Ale jest pora obia… – Teraz, psiakrew! – krzyknął Malcolm. Wezbrała w nim irytacja, że musi prosić innych, by wykonywali najprostsze zadania, które przed wypadkiem na Tōkaidō mógł wykonać sam. Niech piekło pochłonie te świnie, niech piekło pochłonie Tōkaidō! To dla mnie jak p.n.e. i n.e., tylko że teraz jest źle, a nie dobrze. – Pośpiesz się! Vargas wybiegł blady jak ściana. Malcolm czekał i dumał, jak by tu przymusić Tweeta. Jego myśli wędrowały swobodnie i w miarę jak upływały minuty, robił się coraz bardziej wściekły i coraz bardziej zdecydowany. – Ojciec Leo, tai-panie. – Vargas przepuścił księdza i zamknął za nim drzwi. Duchowny usiłował ukryć zdenerwowanie. Kilkakrotnie już wyruszał do Struanów, by przedyskutować z senhorem jego przejście na katolicyzm, lecz za każdym razem coś go powstrzymywało. Obiecywał sobie, że zrobi to jutro, ale znów nic z tego nie wychodziło. Obawiał się, że popełni błąd, że słowa go zawiodą. Zdesperowany zwrócił się do André Poncina, by ten zorganizował spotkanie, i był zaszokowany jego reakcją, a potem opinią samego francuskiego ministra – z którym rozmawiał bardzo rzadko. Obaj uznali, że taka rozmowa byłaby przedwczesna. Stwierdzili też, że sprawy boskie wymagają cierpliwości i ostrożności, i zakazali poruszać tę sprawę ze Struanem. – Dzień dobry – rzekł Malcolm słabym głosem. Żaden kupiec protestancki nigdy dotąd nie zaprosił ojca Leona do swego gabinetu. Cały świat protestancki zajmował wrogą postawę wobec katolików i ich kapłanów. Oskarżano ich o krwawe pogromy i wojny religijne, wytykano im żelazną dyscyplinę, jaką stosowali wobec swych konwertytów i zdominowanych przez siebie krajów. Katolicy w tym samym stopniu nienawidzili protestantów – heretyków, według nauki katolickiej. – Niech cię Bóg błogosławi – wymamrotał na próbę ojciec Leo. Zanim wyszedł ze swego małego bungalowu przy kościele, odmówił pośpiesznie pacierz, prosząc Boga, by

wezwanie dotyczyło spraw, o które tak gorąco się modlił. – Tak, mój synu? – Chciałbym… proszę, by pan udzielił ślubu Angelique i mnie. Malcolm zdumiał się, że jego głos brzmi tak spokojnie. Nagle ogarnęło go przerażenie, że o tym w ogóle mówi, że naprawdę posłał po duchownego. Rozumiał przecież jasno następstwa tego, o co poprosił – matka dostanie szału, nasi przyjaciele i nasz cały świat uzna, że kompletnie zwariowałem… – Bogu niech będą dzięki – wybuchnął ojciec Leo ekstatycznie. Zamknął oczy, uniósł ramiona ku niebu i mówił po portugalsku: – Jak cudowne są drogi boże. Dziękuję, żeś raczył odpowiedzieć na me pacierze, spraw, bym był wart Twojej łaski! – Co takiego? – Malcolm wytrzeszczył oczy. – Ach, senhor, proszę mi wybaczyć – rzekł duchowny, znowu po angielsku. – Dziękowałem tylko Bogu, że w swej dobroci ukazał panu światło. – Ach, tak. Sherry? – Tylko to przyszło Malcolmowi do głowy. – Dzięki ci, synu, ale może pierwej byś się ze mną pomodlił? Kapłan podszedł bliżej, ukląkł, zamknął oczy i złożył dłonie do pacierza. Malcolm był zakłopotany wylewnością duchownego; nie przywiązywał znaczenia do tych pacierzy, zamknął więc oczy i odmówił krótką modlitwę, pewien, że Bóg zrozumie to chwilowe odstępstwo. Nie mógł klęknąć, pozostał zatem w pozycji siedzącej. Usiłował przekonać sam siebie, że nakłanianie księdza, by wyświadczył mu tę przysługę, jest jak najbardziej w porządku. To nieważne, że te zaślubiny prawdopodobnie nie będą liczyły się w jego świecie. Liczyłyby się dla Angelique. Będzie mogła z czystym sumieniem dzielić z nim małżeńskie łoże. I gdy tylko uspokoi się początkowa burza w Hongkongu i matka zostanie pokonana… a nawet jeśli nie zostanie pokonana, to on w maju osiągnie odpowiedni wiek i właściwa ceremonia naprawi tę małą niestosowność. Na wpół odemknął oczy. Ojciec Leo był pochłonięty łacińskim mamrotaniem. Pacierz się ciągnął, a po nim błogosławieństwa. Kiedy wszystko dobiegło końca, ojciec Leo wstał. Jego oczy jak ziarnka kawy błysnęły nad śniadymi policzkami. – Proszę, niech mi senhor pozwoli nalać sherry, to złagodzi pański ból. Przecież teraz jestem również pańskim sługą – oznajmił dobrodusznie. – Co z pańskimi ranami? Jak się pan czuje? – Nieźle. A teraz… – Malcolm nie mógł się zdobyć na to, by mówić do niego „ojcze”. – Teraz, co do małżeństwa, są… – Będzie zawarte, synu, wspaniale zawarte, obiecuję. – Jak cudowne jest dzieło boże, myślał. Nie złamałem obietnicy danej francuskiemu ministrowi, Bóg sam przywiódł do mnie tego biednego młodzieńca. – Niech się senhor nie martwi, to wola Pana, że mnie senhor o to poprosił, i zostanie to uczynione ku boskiej chwale. – Podał Struanowi pełny kieliszek i nalał sobie również, rozchlapując trochę wina. – Za pańskie przyszłe szczęście i za łaskę bożą! Wypił i usiadł na krześle. Promieniał taką serdecznością, że Malcolm poczuł się jeszcze bardziej nieswojo – przecież dopiero przed chwilą z tego samego miejsca odrzucono jego

prośbę. – Co do pańskiego ślubu, będzie świetny, najwspanialszy. – Kapłan wprost kipiał entuzjazmem, a Malcolm jeszcze bardziej upadł na duchu, gdyż pragnął, by ten tymczasowy ślub odbył się po cichu. – Musimy mieć chór i organy, nowe szaty i srebrne kielichy do komunii, ale zanim przejdziemy do szczegółów, mój synu, trzeba omówić wspaniałą przyszłość. Na przykład dzieci. Teraz zostaną zbawione i jako katolicy ocalone od czyśćca i od wieczystych piekielnych mąk. – Tak. – Malcolm odchrząknął. – Niech pan posłucha, ślub powinien się odbyć w przyszłym tygodniu, najlepiej we wtorek. Ojciec Leo zamrugał. – Ale nawrócenie, mój synu. Jest ono czasochłonne i… – Ja… cóż, nie chcę się nawrócić… jeszcze nie, choć zgadzam się, by dzieci były katolikami. – Wszystkie zostaną należycie wychowane i będą dość inteligentne, by same wybrać, kiedy dorosną… przekonywał sam siebie Malcolm. Nad czym się zastanawiam? Przecież wcześniej zostaniemy właściwie zaślubieni, we właściwym kościele. – Proszę, niech to się odbędzie w przyszłym tygodniu, wtorek jest najodpowiedniejszy. – Nie ma pan zamiaru przejść na prawdziwą wiarę? – Z oczu kapłana zniknął uśmiech. – Co się stanie z pańską nieśmiertelną duszą? – Nie, nie, dziękuję, w tej chwili nie. Z pewnością… z pewnością zastanowię się nad tym. Te… te dusze dzieci… to bardzo ważne… – Malcolm usiłować mówić bardziej logicznie. – Teraz, co do małżeństwa, chciałbym, by była to osobista, prosta ceremonia, wtorek to cu… – Ale pańska nieśmiertelna dusza, mój synu. Bóg pana oświecił, pańska dusza jest jeszcze ważniejsza niż to małżeństwo. – Z pewnością się nad tym zastanowię. Tak, zastanowię się… Teraz, co do ślubu. Wtorek byłby idealny. Kapłan zdjął okulary. W głowie kotłowały mu się radość, nadzieja, obawy. I zapalały sygnały ostrzegawcze. – Ale, mój synu, to niemożliwe, i to z wielu względów. Dziewczyna nie jest pełnoletnia, prawda? Trzeba uzyskać aprobatę jej ojca, potwierdzić dokumenty. Pan również, prawda? – Niepełnoletni? – Malcolm uśmiechnął się z przymusem. – W moim przypadku nie ma to znaczenia… skoro ojciec nie żyje. To… takie jest angielskie prawo. Sprawdziłem… potwierdził to pan Skye. – Omal nie dodał „Niebiański”. Zwymyślał się w duchu, gdyż nagle przypomniał sobie, co mówiła mu Angelique: ojciec Leo nienawidził tego człowieka, nienawidził nawet jego przydomku, twierdził, że Skye, jawny agnostyk, to chodząca obrzydliwość. – Ten pan? – głos ojca Leona stwardniał. – Jego twierdzenie z pewnością musi jeszcze zostać zaaprobowane przez sir Williama. Pan Skye nie zasługuje na zaufanie. Co się zaś tyczy ojca senhority, może on przecież przyjechać z Bangkoku, prawda? – On… chyba wrócił do Francji. Jego obecność nie będzie konieczna, jestem pewien, że pan Seratard może go w tej roli zastąpić. Wtorek to idealny dzień.

– Ależ, mój synu, po co ten pośpiech, jesteście oboje młodzi, tyle życia przed wami. Trzeba pomyśleć o twej duszy, synu. – Ojciec Leo próbował się uśmiechnąć. – To ręka boża, że pan po mnie posłał, za miesiąc czy dwa pan… – Nie, nie za miesiąc czy dwa – oświadczył Malcolm stłumionym głosem, bliski wybuchu. – Prosiłbym we wtorek lub środę. – Rozważ to jeszcze raz, mój synu, twa nieśmiertelna dusza powinna… – Zostawmy w spokoju moją duszę… – Malcolm przerwał, by wziąć się w garść. – Zamierzałem obdarować kościół… choć obecnie nie jest moim kościołem… zamierzałem obdarować go hojnie. Ojciec Leo zauważył, w jaki sposób wypowiedziano słowo „obecnie” i słowo „hojnie”. Ani na chwilę nie opuszczała go świadomość, że praca dla Boga tu, na ziemi, wymaga praktycznych sług i pragmatycznych rozwiązań. Oraz funduszy. I wpływów. A źródłem obu tych podstawowych rzeczy byli tylko wysoko urodzeni i bogaci. Nie musiał sobie przypominać, że tai-pan Noble House łączy obie te cechy, ani o tym, że dziś już zrobiono ogromny krok w służbie Pańskiej: poproszono go o przysługę, a dzieci z tego związku zostaną zbawione, nawet jeśli ów biedny grzesznik będzie smażył się w ogniu. Z przerażeniem myślał o Struanie i o tych wszystkich, którzy niepotrzebnie będą cierpieli wieczne męki, a przecież zbawienie tak łatwo osiągnąć. Przestał się zastanawiać nad tym problemem. Wola boża to wola boża. – Ślub się odbędzie, mój synu, nie żyw żadnych obaw na ten temat, obiecuję… lecz nie w przyszłym tygodniu ani za dwa tygodnie. Jest zbyt wiele przeszkód. Malcolm czuł, że za chwilę pęknie mu serce. – Boże Wszechmogący, jeśli nie w przyszłym tygodniu lub najpóźniej w następnym, to wszystko na nic, to musi się wtedy odbyć… albo nic z tego. – Ale dlaczego? I dlaczego cichy ślub, mój synu? – To musi się wtedy odbyć albo nic z tego – powtórzył Malcolm z wykrzywioną twarzą. – Przekona się pan, że jestem dobrym przyjacielem… Potrzebuję pańskiej pomocy… Na litość boską, to taka prosta rzecz, udzielić nam ślubu! – Tak, prosta dla Boga, lecz nie dla nas, mój synu. – Duchowny westchnął i wstał. – Będę prosił Pana o radę. Wątpię w to… ale może. Może. Muszę zyskać całkowitą pewność. Te słowa wciąż dźwięczały w powietrzu. – Przykro mi, tai-panie, że oblewam fekaliami pański bukiet róż – stwierdził Niebiański Skye, składając dłonie w piramidkę. Siedział rozwalony za biurkiem w swym obskurnym małym gabinecie. – Skoro jednak prosi mnie pan o poradę zawodową, stwierdzam, że nie należy ufać ojcu Leonowi ani na jotę, chyba że się pan nawróci. W żaden sposób nie zdąży się z ceremonią na czas i nie doradzałbym tej drogi. Stanowczo odradzam. Będzie pana zwodził jak błędny ognik, kolejne terminy miną i to dopiero pana naprawdę upupi. – Więc na miłość boską, cóż mam robić? Skye zawahał się. Przedmuchał pękaty nos, oczyścił małe binokle – ulubiony wybieg, by zyskać na czasie, uspokoić się, zatuszować potknięcie lub jak w tym wypadku,

powstrzymać szeroki, promienny uśmiech. Po raz pierwszy ktoś ważny prosił go o radę. Swój własny szyld – „H. Skye Esq., dawniej u Moodle’a, Putfielda i Leecha, adwokatów i radców prawnych. Inns of Court, Londyn” – wywiesił dziesięć lat temu w Kalkucie, potem był Hongkong, a teraz tutaj. I być może wreszcie trafił mu się idealny klient: ogarnięty niepokojem bogaty człowiek, którego prosty problem z czasem może się coraz bardziej komplikować, odsłaniając wciąż nowe możliwości, i tak aż po grób. I oczywiście wysokie honoraria za podsunięcie rozmaitych rozwiązań, a istniało ich przecież wiele. Niektóre dobre, inne trochę na siłę. – Nie mógł pan wymyślić gorszego pasztetu niż ten, z jakim mamy do czynienia – rzekł poważnie. Grał dobrze swą rolę. Lubił i podziwiał tego młodzieńca, nie tylko jako klienta. Postanowił podpowiedzieć mu rozwiązanie. – To jest jak węzeł gordyjski, prawda? Malcolm czuł się nieszczęśliwy. Niebiański najwyraźniej ma rację. Nie można obdarzać zaufaniem ojca Leona. Nawet gdybym się nawrócił… nie, nie mogę tego zrobić, to byłoby już nadto… – Węzeł? – podniósł wzrok. – Węzeł gordyjski? Został rozwiązany! Ulisses przeciął go na pół. Nie, to był Herkules! – Przepraszam, Aleksander Wielki w trzysta trzydziestym trzecim roku przed naszą erą. – Nie ma znaczenia, kto to zrobił… Niebiański, pomóż mi przeciąć ten węzeł, a zyskasz moją dozgonną wdzięczność i pięćset gwinei… Nad Osiedlem rozległ się echem wystrzał z działa sygnałowego kapitana portu. Wyjrzeli przez małe okno – gabinet Skye’a mieścił się przy magazynie w budynku należącym do Lunkchurcha. Pokój był zapchany książkami, a jego okna wychodziły na morze. Zobaczyli flotę opływającą przylądek. Statki sunęły w linii za okrętem flagowym, widok, który napełnił Malcolma i Skye’a radością i dumą. Z wybrzeża i ze statków zabrzmiały saluty armatnie, najgłośniej z HMS „Pearl”. Odpowiadały mu działa pozostałych okrętów. – Teraz możemy już załatwić Japońców i spać spokojnie – stwierdził Skye. W okrężny sposób powrócił do omawianych spraw. Zazdrościł Malcolmowi Angelique, ale postanowił im pomóc. – Nietrudno rozwiązać problem z Japońcami, Wiluś musi tylko zacząć działać bezpośrednio i stanowczo: żelazną pięść w żelaznej, albo welwetowej, rękawicy można zastosować w większości, jeśli nie we wszystkich przypadkach. Również i w pańskim. Malcolm Struan spojrzał na niego badawczo. – W jaki sposób? Jeżeli rozwiąże pan mój problem, będzie pan mógł… sam określić honorarium. – Ze znużeniem sięgnął po laski. – W granicach rozsądku. – Chwileczkę, tai-panie. Skye, gorliwie polerując okulary, myślał gorączkowo. Moje honorarium nie będzie się składać tylko z pieniędzy. Nie w przypadku Noble House. Dzięki twoim wpływom pomożesz mi zostać sędzią w Hongkongu, ach, co to będzie za radość. Pytanie tylko, czy mam już teraz ujawnić rozwiązanie czy czekać i ryzykować stratę inicjatywy. Z całą pewnością nie! Turkaweczka w łóżku warta więcej niż dwie w Yoshiwarze. Nasadził binokle na koniec nosa. Okulary zdawały się zatapiać w jego różowej dziecinnej twarzy.

– Przyszedł mi do głowy nieoczekiwany pomysł, tai-panie. Może udałoby się rozwiązać ten problem w takim terminie, jaki panu odpowiada. Mógłby pan zrobić to samo, co pańska matka. Malcolm przez chwilę nie rozumiał, o co chodzi, potem koncepcja Niebiańskiego stała się jasna. – Och, sugeruje pan, żeby uciec? Myślałem o tym, jak Boga kocham – oświadczył z irytacją. – Ale dokąd i kto poprowadziłby ceremonię, jesteśmy milion mil od Makau. – Co z tym ma wspólnego Makau? – spytał Skye. – Wszyscy wiedzą, że matka i ojciec uciekli i pobrali się w angielskim kościele w Makau. Ceremonia odbyła się cicho i szybko dzięki wpływom mego dziadka. Skye uśmiechnął się i potrząsnął głową. – Taką wersję rozpowszechniono, ale to nieprawda. Ten wasz Orlov udzielił im ślubu na pokładzie klipra „China Cloud” w czasie rejsu z Makau do Hongkongu. Pański dziadek uczynił pańskiego ojca kapitanem na tę krótką podróż, a jak panu wiadomo, tai-panowie ustanowili zasadę, że podczas rejsu rozkazy kapitana są prawem statku. – Nie wierzę. – Struan wytrzeszczył na niego oczy. – Podstawowa cecha dobrego prawnika, a ja nim jestem, panie Struan, to być dobrym słuchaczem. Drugą jest wyczucie faktów i tajemnic, a trzecią dyskrecja. To bardzo ważne, by wiedzieć jak najwięcej o najbardziej wpływowych potencjalnych klientach, można im wtedy lepiej pomóc w przeciwnościach losu. – Skye wziął szczyptę tabaki i kichnął. – Noble House jest pierwszą firmą w Azji, więc kiedy przybyłem do Hongkongu, chciałem odsiać fakty od legend o Struanach, Brockach, o Amerykaninie Cooperze i jego wspólniku Wilfie Tillmanie, nawet o tym Rosjaninie Siergiejewie. Myślę… – przerwał. Jego klient patrzył szklistymi oczami w dal. Nie słuchał. Pochłonęło go z pewnością rysujące się jasno rozwiązanie problemu. – Panie Struan! – Och, przepraszam. O czym pan mówił? – Jestem uszczęśliwiony, że mogłem przedstawić panu drogę wyjścia z sytuacji. Są oczywiście pewne trudności, ale ma pan statki, a kapitan brytyjskiego statku, w pewnych sytuacjach, może udzielić ślubu. Pan jest tai-panem, a zatem może tego zażądać. Quod erat demonstrandum. – Niebiański, jest pan fantastyczny – wybuchnął Malcolm. – Fantastyczny! Ma pan pewność, absolutną pewność co do mego ojca i matki? – Tak. Jednym z moich informatorów był Morley Skinner, właściciel „Oriental Times”, żyjący za czasów Dirka Struana starzec, który lubił plotkować o dawnych czasach. Mówiła mi o tym również pani Fortheringill, nim zmarła. Czy zauważył pan, jak niewiele osób jest zainteresowanych opowieściami starych ludzi, którzy przecież rzeczywiście byli świadkami rozmaitych wydarzeń? Skinner zmarł osiem lat temu. Znał go pan? – Nie. – Nadzieje Malcolma nieco przygasły. – Gdyby ta historia była prawdziwa, znaliby ją wszyscy w Hongkongu. – Dirk Struan postanowił ją zatuszować. Zdecydował, że dla reputacji rodziny lepszy będzie „cichy, spokojny ślub”. Był dość potężny, by to przeprowadzić, skłonił nawet

Brocków do zgody. To prawda. – Ale jeśli on… – Malcolm przerwał, a jego twarz przyjemnie się rozjaśniła. – Przecież to bez znaczenia, prawda czy nie. – Przeciwnie. Prawda jest czymś ogromnie ważnym, gdyż stanowi dla pana tarczę przeciwko zarzutom matki. Zrobi pan tylko to samo, co ona, pójdzie pan za jej przykładem. – Mój Boże, Niebiański, znowu ma pan rację. Czy są na to dowody? – spytał Malcolm jeszcze bardziej podekscytowany. Oczywiście, głuptasie, pomyślał Skye, ale nie dostaniesz wszystkiego od razu. – Tak, w Hongkongu. Potrzebuję pieniędzy, a conto mego honorarium, jeśli miałbym zaraz tam pojechać. Powiedzmy, pięć tysięcy, w czym zawiera się cena za dostarczenie materiałów… i oczywiście z gwarancją, że moje rozwiązanie przetnie pański węzeł gordyjski. Zanim pan tam dotrze po ślubie, zgromadzę wszystkie potrzebne dowody. – Boże w Niebiesiech, a ja myślałem, że jestem zgubiony! – Malcolm znowu opadł na krzesło. Teraz już nic go nie powstrzyma. To przegnało z jego mózgu różnorakie widma: demony nocy, demony z przeszłości i te przyszłe. – Jakie inne „fakty” dotyczące mnie i przeszłości są panu wiadome? – Jest ich mnóstwo, panie Struan – odrzekł z uśmiechem Skye. – Cenne, ale nie pora na nie. Malcolm Struan zmierzał do domu. Dawno już nie był tak szczęśliwy. Laski i ból absorbowały go mniej niż zwykle. A czemuż by nie? – prawie śpiewał na głos. W przyszłym tygodniu poślubię najpiękniejszą na świecie dziewczynę, matka zostanie przerobiona, że nie trzeba lepiej – nie mogę się doczekać chwili, gdy zobaczę jej minę. Dzisiaj wydaję przyjęcie, które uczci te wydarzenia, a Norbert wrócił w idealnym momencie, bym wysłał go w zaświaty na spotkanie ze Stwórcą. – Ajajaj! Dobrodusznie machał przechodzącym i pozdrawiał ich. Był powszechnie lubiany i wielu mu współczuło. Szanowano go jako tai-pana Noble House, a jeszcze bardziej zazdroszczono, że zostanie ukochanym mężem ulubienicy całego Osiedla. Słońce wyjrzało zza obłoków. Morze się roziskrzyło. Flota wpływała do zatoki. Tender sir Williama, napędzany wiosłami, mknął ku okrętowi flagowemu. Inne tendry skupiły się wokół statku pocztowego. Drobnicowiec Struanów „Lady Tess”, który kursował między Yokohamą, Szanghajem, Hongkongiem, a potem zawijał do wszystkich większych portów w drodze do rodzinnego Londynu i z powrotem, przygotowywał się do drogi. Miał wypłynąć dzisiejszego wieczora. Kapitan chybaby się nadał, myślał Malcolm. Lavidarc Smith, wielki i chwacki, pracuje dla nas od wielu lat, jak większość naszych kapitanów, ale nigdy za bardzo go nie lubiłem. Wolałbym, żeby to stary wujek Sheely dał nam ślub i pobłogosławił. Szkoda, że nie wiedziałem tego, co wiem teraz, kiedy był tu ostatni raz. Nieważne. Dżos! W każdym razie nie mogę tutaj zatrzymać Lavidarca, a zatem nawet jutro nie byłoby to możliwe; najpierw muszę załatwić sprawę z Norbertem. A może Vincent Strongbow z „Prancing Cloud”? Przypływa w niedzielę i zawraca do

Hongkongu w środę. Mam więc mnóstwo czasu, by zabić Norberta i wślizgnąć się na pokład statku, zanim sir William mnie dorwie. Nic mnie tu nie trzyma, znacznie bezpieczniej jest w Hongkongu, gdzie mamy prawdziwą władzę, a Angelique… wtedy już moja żona… może za mną wyruszyć za dwa lub trzy tygodnie. Wszystko więc postanowione. A Niebiański ma znowu rację: muszę bardzo uważać i nic nikomu nie mówić, nawet Angelique, dopiero tuż przed uroczystością. Mogę wierzyć Skye’owi, zaprzysiągł dochowanie tajemnicy, a wypłatę honorarium rozłożę na cały rok, co zapewni mi jego wierność. Ajajaj, pięć tysięcy! Nie szkodzi, podsunął mi rozwiązanie, naprawdę! Dzięki Bogu! Następne postanowienie: zredukuję dawki lekarstwa, może nawet zupełnie je odstawię. To mój obowiązek wobec niej – wydobrzeć, nabrać sił, odrzucić laski. Muszę mieć dobrą kondycję, żeby przejąć Noble House. Z Angelique u boku mogę… Kłusujące obok konie wyrwały go z marzeń. Pomachał jeźdźcom i stwierdził, że doszedł do kościoła. W nozdrzach czuł zapach morza, ziemi, koni i życia. W nagłym przypływie wdzięczności już skierował się do drzwi świątyni, by odmówić modlitwę dziękczynną, kiedy zauważył szalupę parową Struanów, płynącą do ich przystani. Jamie na rufie miał nos wetknięty w gazetę i to przypomniało Malcolmowi o poczcie. Zmienił kierunek marszu i znalazł się na przystani. Łódź przybiła po chwili. – Jamie! – Machając ręką, przekrzykiwał hałas silnika. Łódź uderzyła dziobem w belki mola obficie obrośnięte wodorostami i skorupiakami. Dostrzegł, jak Jamie mruży oczy przed wiatrem, a potem macha w odpowiedzi. Malcolmowi wystarczyło jedno spojrzenie na twarz Jamiego. – Wchodzę na łódź. Niezgrabnie wstąpił na pokład. Poruszanie się o dwóch laskach po śliskich deskach było trudne, lecz jakoś udało mu się przejść na rufę. Pozwolił, by Jamie chwycił go pod ramię i pomógł mu zejść po trzech stopniach do kabiny, obszernej i odosobnionej. Dookoła przytwierdzonego do podłogi stołu stały ławy ze schowkami pod spodem. Na blacie leżała poczta w starannie ułożonych kupkach, podzielona na listy, gazety, magazyny i książki. Natychmiast zauważył list od matki leżący na wierzchu przygotowanych dla niego przesyłek – jej pismo było tak charakterystyczne. Drugi list matki, skierowany do Jamiego, leżał na stole już otwarty. – Cieszę się, naprawdę się cieszę, że cię widzę, tai-panie. – Co się znowu stało? – Masz, sam przeczytaj. Dla Twojej informacji: mojemu synowi w żadnych okolicznościach nie wolno się żenić, dopóki nie osiągnie pełnoletności. Już o tym poinformowałam wielebnego Michaelmasa Tweeta, sir Williama (tą samą pocztą) i dałam ostrożne ogłoszenie do dzisiejszego „Oriental Times” (w załączeniu). Powiadomieni o tym zostali także kapitanowie naszych wszystkich statków wpływających i wypływających na wasze wody. Otrzymali oni również rozkaz, by rozpowszechniać tę wiadomość. Admirał Ketterer też już o tym wie, na wypadek gdyby Malcolma skusiła kapitańska ceremonia. Co uczyni mój syn po swoich dwudziestych pierwszych urodzinach, to oczywiście tylko jego sprawa. Aż do tego dnia będę – klnę się przed Bogiem – jak najlepiej chroniła jego i nasze interesy.

Z płuc Malcolma odpłynęło powietrze, a z jego twarzy – krew. Rozerwał kopertę swojego

listu. Okazał się niemal kopią poprzedniego, jeśli nie liczyć nagłówka „Najukochańszy synu”. Matka zakończyła słowami: Naprawdę, to wszystko naprawdę ma na celu Twe dobro, mój synu. Z przykrością stwierdzam, iż dziewczyna pochodzi ze złego rodu – słyszeliśmy, że oficjele we francuskich Indochinach ścigają obecnie jej ojca za oszustwa, a jej wujek siedzi w więzieniu dla dłużników w Paryżu, o czym zresztą wiesz. Jeśli już musisz ją mieć, zrób z niej kochankę, choć bardzo to potępiam i jestem pewna, że przysporzy Ci to tylko kłopotów. Ja sama, oczywiście, nigdy się z nią nie spotkam. Ufam, że ujrzę Cię przed Bożym Narodzeniem, kiedy cała ta żałosna sprawa zostanie za nami. Napisałabym o nikczemnych Brockach, ale to musi zostać załatwione tutaj, nie w Yokohamie. Twoja kochająca matka.

PS brzmiało: „Kocham Cię”, a zatem nie było ukrytej wiadomości. Powoli podarł list na kawałki. Sprawiło mu przyjemność, że jest tak opanowany, ale nie zmniejszyło przepełniającej go wściekłości. – Ta kobieta – powiedział cicho, nie zdając sobie sprawy, że mówi na głos – to jędza… jędza z diabelskiego pomiotu, czarownica. Skąd mogła wiedzieć… McFay obserwował go i czekał, poważnie zatroskany. – Co jest w gazecie? – spytał Malcolm, gdy wróciła mu zdolność logicznego myślenia. Notatka była krótka. Pani Tess Struan, pełniąca obowiązki szefa firmy Struanów, ogłosiła dzisiaj, że w Noble House 21 maja przyszłego roku odbędzie się wielka uroczystość z okazji dwudziestych pierwszych urodzin jej najstarszego syna, Malcolma, i dla uczczenia jego formalnego wyniesienia na stanowisko tai-pana.

– Cóż, Jamie – odezwał się Malcolm z gorzkim uśmiechem. – Już nie mogła mnie bardziej zdezawuować, prawda? – Nie mogła – zgodził się McFay. Współczuł mu z całego serca. Malcolm ujrzał oczyma duszy statki, horyzont, a dalej Hongkong, wszystkich swoich tamtejszych przyjaciół i wrogów. Matka znajdowała się obecnie na czele listy tych ostatnich. – To dziwne. Kilka chwil temu czułem się na szczycie… – Ponuro opowiedział Jamiemu o swym wspaniałym pomyśle, o odmowie Tweeta i o całym cudownym planie Niebiańskiego. – To wszystko nadaje się teraz na śmietnik. Jamie pozostawał w równie głębokim szoku co Malcolm. Wydawało mu się, że nie jest w stanie zmusić się do myślenia. – Może… może Tweet da się przekonać. Może darowizna… – Odrzucił ją. Ojciec Leo też. – Wielki Boże, jego również prosiłeś? Malcolm zrelacjonował przebieg spotkania, czym jeszcze bardziej zaszokował Jamiego. – Boże Wszechmogący, tai-panie, jeśli jesteś zdecydowany posunąć się aż do tego… może… znajdziemy jakiegoś kapitana. – Widoki są marne, Jamie. W każdym razie Niebiański kładł nacisk na to, by nie robić zbytniego szumu wokół sprawy, dopóki nie będzie po wszystkim. Należy zachować ostrożność, zwłaszcza z sir Williamem, który może wszystkiego zabronić, jako że

Angelique i ja jesteśmy niepełnoletni. I jeśli matka wysłała do niego formalny list, będzie musiał poinformować o tym Seratarda. Zwyciężyła… Niech ją diabli! Znowu spojrzał na horyzont. W przeszłości, kiedy zdarzała się jakaś katastrofa – na przykład gdy utonęły bliźniaki – zawsze sądził, że matka, choć nie mówi tego wprost, jego obarcza za to winą; że gdyby on tam był, wypadek by się nie wydarzył. Czuł wówczas wzbierające łzy, tak jak teraz, ale z wysiłkiem je powstrzymywał, co go raniło jeszcze bardziej. „Tai-pan nigdy nie płacze”. Matka od zawsze wbijała mu to do głowy. Pierwsze jej słowa, jakie pamiętał, brzmiały: „Tai-pan nigdy nie płacze, jest ponad to, walczy dalej, tak jak Dirk; on nigdy nie płacze, on dźwiga brzemię”. Wielokrotnie powtarzała te słowa, choć łzy przychodziły łatwo jego ojcu. Nie zdawałem sobie dotąd sprawy, jak nim pogardzała. Ona sama nigdy nie płakała, ani razu, jak sięgał pamięcią. Nie będę płakał, będę dźwigał brzemię. Przysięgałem być godnym miana tai-pana i dotrzymam tego. Już nigdy nie nazwę jej „matką”. Nigdy. Tess. Tak, Tess, będę to dźwigał. Przeniósł wzrok na Jamiego. Czuł się taki stary, taki samotny. – Zejdźmy na brzeg. Jamie zaczął coś mówić. Przerwał, ale miał dziwny wyraz twarzy. Wskazał na siedzenie naprzeciw. Leżały na nim zapakowane pakiety. – Co to takiego? – Poczta Wilusia. Bertrem, nowy podręczny w przedstawicielstwie, zachorował, więc powiedziałem, że… że ją wezmę. – Palce Jamiego drżały, jego głos również. Podniósł wielką paczkę listów. Krzyżujący się sznur był zapieczętowany pieczęcią rządową, lecz tak łatwo było odchylić rogi i odnaleźć dwa listy. Do sir Williama i do admirała Ketterera. – My… mając odrobinę czasu i… i szczęścia… mógłbyś… mógłbym je wydostać. Włosy stanęły Malcolmowi dęba. Ograbienie Królewskiej Poczty karano stryczkiem.

34 Obaj mężczyźni, podnieceni i przerażeni zarazem, wpatrywali się w pakiet listów. Kabina szalupy przyprawiała o klaustrofobię. Malcolm nie mówił nic – obserwował Jamiego, który również zachowywał milczenie. Czuli się psychicznie wykończeni. Potem drżące palce Jamiego, jakby samodzielnie zadecydowawszy, szarpnęły sznurek. Ten ruch pobudził do życia Malcolma i zmusił go do podjęcia decyzji. Złapał pakiet i wstrzymał McFaya. – Nie, Jamie. Nie wolno ci tego robić. – To jedyny sposób, tai-panie. – Nie, to żaden sposób. – Malcolm wyprostował sznurek. Z ulgą stwierdził, że pieczęć nie została złamana. Potem wygładził listy i położył na stosie pozostałej korespondencji. Dotyk papieru był mu nienawistny. – To po prostu nie w porządku. – Głos miał słaby, kolana również. Brzydził się swą słabością, tylko… czy to była słabość? – Nigdy nie wybaczyłbym sobie, gdybyś… gdyby cię złapano i… cóż, po prostu nie mam odwagi. Nie mówiąc o tym, że to naprawdę niewłaściwe. – Właściwe czy nie, nikt by o tym nie wiedział. – Twarz Jamiego pokrywał pot. – Jeśli tego nie zrobimy, nie masz żadnych szans. Może udałoby się znaleźć kapitana, choćby nawet od Brocków. Spodziewają się swego statku w przyszłym tygodniu. Malcolm potrząsnął głową, w mózgu miał pustkę. Jakaś fala zakołysała łodzią i przycisnęła ją do opalowania. Zaskrzypiały odbijacze. Usiłował się skoncentrować. Przez całe życie, kiedy dręczyły go rozterki, zapytywał się, co zrobiłby na jego miejscu tai-pan Dirk Struan, lecz nigdy nie przychodziła mu do głowy właściwa odpowiedź. – Co by on zrobił, Jamie? – zapytał w końcu ze znużeniem. – Dirk Struan? W pamięci Jamiego pojawił się natychmiast ogromny, beztroski mężczyzna. McFay kilka razy krótko przebywał w jego towarzystwie. Był wtedy bardzo młody; dopiero co przyjechał do Azji. – On… Dirk by… tak, wiem. Sądzę, że kazałby zejść nam i bosmanowi na brzeg, a sam wziął szalupę, by ją sprawdzić, bo „czuje, że coś jest nie w porządku”, a potem… Potem odpłynąłby wystarczająco daleko, na głębię, i najspokojniej w świecie otworzył kingstony. Łódź napełniałaby się wodą, a on postarałby się w tym czasie obciążyć należycie całą tę pocztę, tak żeby nie mogła wypłynąć. Następnie poszedłby na rufę, zapalił cygaro, poczekał, aż szalupa zatonie i popłynął do brzegu. Czy manipulowałby przy poczcie? „Co za myśl, chłopcze”. – Jamie uśmiechnął się anielsko. – Czemuż by nie? Przed wypadkiem na Tōkaidō Malcolm był dobrym pływakiem. Teraz wiedział, że pójdzie na dno jak kotwica. – Nigdy nie dotarłbym do brzegu. – ale ja z łatwością, tai-panie. – Tak, ale to nie twój problem, Jamie, a zresztą zyskałbym tylko około tygodnia, a to nie wystarczy. Dżos. Nie możemy włamywać się do Królewskiej Poczty. Zgódźmy się, że zapomnimy, co się wydarzyło, dobrze? – Wyciągnął rękę do Jamiego. – Jesteś prawdziwym przyjacielem, najlepszym jakiego miałem. Przepraszam, że zachowywałem się w stosunku

do ciebie obrzydliwie. Jamie serdecznie uścisnął mu dłoń. – Nic podobnego, zasłużyłem sobie na to, coś mi powiedział. Nic się nie stało. Taipanie, proszę… to pójdzie łatwo. – Dziękuję, ale nie. – Malcolm po raz tysięczny przekonywał się, że nie jest Dirkiem Struanem i nigdy nie zdoła zrobić tego, co zrobiłby tamten. W tym wypadku nie był w stanie ani usunąć obu listów z pakietu, ani posłać całej poczty na dno. Przed wypadkiem na Tōkaidō może by zdołał, lecz teraz… teraz jest pięćdziesiąt razy gorzej. Tōkaidō, zawsze Tōkaidō, pomyślał. Słowo to żarzyło mu się w mózgu. Miał ochotę krzyczeć z poczucia bezsiły. – Muszę sam się z tym uporać. Pokuśtykał na brzeg i poszedł do swego apartamentu. Buteleczka była pełna, lecz nic z niej nie wypił i zdecydowanym ruchem schował ją z powrotem do szuflady. Z wysiłkiem przyciągnął krzesło bliżej okna i z ulgą usiadł. Zwyciężę, obiecał sobie w duchu. Boże, proszę cię, pomóż. Nie wiem jak, ale mam zamiar zdobyć Angelique. Pokonam ból, opium, Tōkaidō, Tess… mam zamiar zwyciężyć… Głęboki sen przyniósł mu odpoczynek. Gdy się obudził, Angelique siedziała obok. Uśmiechała się do niego. – Dzień dobry, kochanie, ależ mocno spałeś. Pora przebrać się na przyjęcie! – W jej oczach migotały iskierki. Podeszła, ucałowała go i uklękła przy nim. – Jak się czujesz? – Twój widok tak mnie uszczęśliwia. – W jego głosie dźwięczała miłość, lecz nie zdołał ukryć gnębiących go trosk. Angelique postanowiła wytrącić narzeczonego z jego zwykłej powagi. Niech się cieszy dzisiejszym przyjęciem, które zgodnie z jego przyrzeczeniem miało uświetniać zaręczyny. – Mam dla ciebie niespodziankę – powiedziała figlarnie. – Co takiego? Wstała i szeleszcząc popołudniową suknią zaczęła wirować jak w tańcu. – Spójrz! – zawołała nagle, chichocząc, i podniosła spódnice i halki, odsłaniając długie nogi, których kształty zostały uwypuklone przez jedwabne pończochy, szykowne podwiązki pod kolanami, pas do podwiązek i plisowane majteczki. Malcolm oczekiwał tradycyjnych, zakrywających wszystko pantalonów. Widok dziewczyny zaparł mu dech w piersiach. – Boże Wszechmogący… – wyrzucił z siebie. – To dla twojej przyjemności, tylko twojej, kochanie. – Zaczerwieniła się z powodu swej odwagi. Zaśmiała się, widząc jego rumieńce, a potem z kokieterią uniosła spódnice na chwilę aż nad głowę i pozwoliła im równie nagle opaść. – To ostatnia moda, nigdy więcej pantalonów! – mówiła bez tchu, poruszając wachlarzem. – Koniec z nimi. Felietonista z „Le Figaro” pisze, że niektóre z najsłynniejszych dam w Paryżu chodzą dzisiaj bez pantalonów nawet do Opery… chodzi o specjalną okazję: gdy chcą sprawić potajemnie przyjemność swym kochankom. – Ani mi się waż – oznajmił, śmiejąc się razem z nią, porwany jej wylewnością. Złapał ją za rękę i usadowił na swych kolanach. – Sama myśl o tym doprowadziłaby mnie do szaleństwa.

Ukryła twarz na jego ramieniu zadowolona, że jej podstęp się udał. – Myślę, że będę ci szeptać czasami, podczas kolacji albo gdy będziemy tańczyć, że zapomniałam je włożyć, tylko po to, by droczyć się z moim Księciem z Bajki. Ale dopiero wtedy, gdy będziemy małżeństwem i tylko dla zabawy. Nie masz nic przeciwko temu, chéri, prawda? Przeciwko tej nowej modzie, bez pantalonów? – Oczywiście, że nie mam – powiedział jak światowiec, w głębi duszy wzdragając się przeciw temu. – Jeśli moda, to moda. – Mówiłeś, że dzisiejsze przyjęcie ma coś uczcić? – Tak, tak, owszem. Ale… bądź dla mnie wyrozumiała, kochanie. Za kilka dni będę mógł ci powiedzieć, jaka to naprawdę okazja. Muszę to po prostu trochę opóźnić. Tymczasem wiedz, że cię kocham, kocham, kocham… Pod wieczór pogoda zaczęła się psuć, lecz nie ostudziło to nastroju na przyjęciu Malcolma. Główna jadalnia Struanów została zbudowana z myślą o takich okolicznościach. Wszystkie prywatne pomieszczenia w Osiedlu były w porównaniu z nią po prostu ciasne. Tylko klub mógłby od biedy konkurować. Skrzyły się srebra, kryształowe kieliszki i najdelikatniejsza chińska porcelana. Trzydziestu kilku gości przywdziało stroje wieczorowe lub galowe mundury. Hoag nie przyszedł – miał gorączkę. Kolacja jak zwykle była obfita, ale wreszcie się skończyła. Teraz, przy okrzykach aprobaty, długi stół przysunięto do ściany. Robiono to rzadko, lecz w obecności Angelique prawie zawsze, gdyż wszyscy goście chcieli z nią tańczyć. Jamie, tak jak to wcześniej uzgodnił z Malcolmem, cicho wyszedł w czasie rozgardiaszu, jaki powstał przy przesuwaniu stołu. – Przepraszam, ale nie czuję się w nastroju do tańczenia. Wymknę się, tai-panie. – Obaj przysięgliśmy, że zostawimy szalupę w spokoju. – Nie w tym rzecz, po prostu chcę zebrać myśli. Dziś wieczór Angelique była jedyną damą w towarzystwie. Pozostałe dwie niestety chorowały, tak jak Hoag. Angelique prowadzono uroczyście w rytm gorących polek i walców granych przez André Poncina na wielkim fortepianie, sprowadzonym tu ku powszechnej radości na wiosnę. Każdy gość miał w zasadzie prawo do jednego tańca. Angelique zwykła odpoczywać po kolejnych czterech tańcach, poza tym mogła skończyć tę zabawę, kiedy tylko sobie życzyła. Jej twarz pokrywał rumieniec. Miała na sobie nową krynolinę z czerwonego i zielonego jedwabiu, zrezygnowała jednak z niektórych fiszbinów, co podkreślało jej pełne piersi i talię jak u osy. Dekolt sięgał prawie brodawek, zgodnie z modą dyktowaną przez Paryż, potępianą przez nieobecne tu duchowieństwo, gorliwie zaś aprobowaną przez wszystkich zaproszonych mężczyzn. – Wystarczy, mes amis – oświadczyła po godzinie, przy akompaniamencie jęków i błagań tych, którzy nie zdążyli zatańczyć. Wachlując się, rozradowana, wróciła do Malcolma. Struan siedział na wielkim rzeźbionym krześle, ukojony winem i brandy. Najbardziej ze wszystkich cieszył się jej widokiem, choć jak zwykle czuł głęboki zawód, że nie do niego

należał pierwszy ani ostatni taniec, a przecież miał do tego wszelkie prawa. Zawsze był doskonałym tancerzem. Usadowiła się na podłokietniku jego krzesła. Malcolm lekko objął ją w talii. Angelique położyła mu rękę na ramionach. – Cudownie tańczysz, kochanie. – Nikt z nich nie tańczy tak jak ty – odparła szeptem. – To właśnie po raz pierwszy przyciągnęło mnie do ciebie, mój Książę z Baj… Zagłuszyły ją okrzyki pełne radosnego oczekiwania. Zakłopotana i poirytowana usłyszała, że André zaczyna grać pierwsze uwodzicielskie takty kankana. Zniecierpliwiona nie na żarty, potrząsnęła głową i nie ruszyła się z miejsca. Ku jej zaskoczeniu Pallidar i Marlowe, owinięci wokół talii ręcznikami udającymi spódnice, zajęli miejsce pośrodku sali. Towarzyszyły temu radosne pokrzykiwania, wesoła muzyka nabierała tempa, a dwaj mężczyźni zaczęli uciesznie parodiować taniec, który nadal gorszył cały cywilizowany świat poza Paryżem. Tańczyli coraz szybciej, coraz wyżej podnosili swe spódnice, wyrzucając wysoko nogi przy akompaniamencie okrzyków zachęty, kpin i ryków. Na koniec obaj, zaczerwieniem i spoceni w swych obcisłych mundurach, dzielnie spróbowali zrobić szpagat z wyskoku, ale przewrócili się niezgrabnie, a widzowie zaczęli hałaśliwie wołać „bis, bis!” i ogłuszająco klaskać. Malcolm, śmiejąc się wraz z wszystkimi, puścił dziewczynę, a ona podeszła do obu mężczyzn, pomogła im wstać i pogratulowała, chwaląc ich wyczyny. – Zdaje mi się, że na dobre wywichnąłem sobie krzyże. – Pallidar dyszał i udawał, że jęczy. – Szampan dla armii, a rum dla marynarki – zawołała. Ujęła ich obu pod ręce i powiodła ku Malcolmowi, by on też ich pochwalił. – Kankan, to nie dla mnie, prawda, kochanie? – uśmiechała się do narzeczonego. – Tego już by było za dużo. – Och, tak, daję słowo – zgodził się Marlowe. – Owszem – przytaknął Malcolm, dzieląc się z Angelique znaczącym uśmiechem, mile podniecony. André wznowił grę, wybierając walca. Rytm tańca pozwalał Angelique odsłonić kostki, ale nie ujawniał braku pantalonów. To André pokazał jej artykuł w „Le Figaro”, zachęcił ją i dzielił jej sekret. Cały wieczór obserwował dziewczynę i tych, którzy jej nadskakiwali – Babcotta górującego nad wszystkimi, wspaniale odzianych Marlowe’a i Pallidara, którzy próbowali oddalić lekarza od Angelique. André lubował się swymi sekretami i przez chwilę – swym podwójnym życiem. Angelique tańczyła z sir Williamem. Poncin, śmiejąc się w duchu, zamyślił się, podczas gdy jego palce mechanicznie uderzały w klawisze. Co by zrobili oni wszyscy, gdyby wiedzieli tyle co ja. O kolczykach, aborcji, o tym, jak pozbyłem się dowodów. Odwróciliby się od niej, jakby była trędowata, łącznie z zakochanym do szaleństwa Struanem. Tak, on pierwszy. Gdyby sprawy ułożyły się inaczej i byłbym z nią w Paryżu, a ona miałaby za sobą potęgę i pieniądze Noble House oraz wielbiącego ją męża inwalidę, jakież tajnie mógłbym

w niej odkryć! Trzeba by ją fachowo wyszkolić w bardziej kobiecych, bardziej drapieżnych sztukach. Trzeba by zaostrzyć jej pazurki… Stałaby się modna, wszystkie salony i wszystkie łoża witałyby ją z radością. A gdyby raz zasmakowała w tej Wielkiej Grze, to… oddawałaby się jej z zapałem, przebiegłe kurczątko. A moje łóżko? Wcześniej czy później, z pewnością, gdybym chciał przykręcić imadło, ale już nie chcę i nie wezmę jej, chyba że dla zemsty. To znacznie zabawniejsze, traktować ją jak igraszkę, a na świecie tak mało jest rzeczy, którymi można byłoby się zabawić… – Wspaniały pomysł, André – Phillip Tyrer stał nad nim i uśmiechał się promiennie. – Settry powiada, że upichciłeś to wszystko razem z nimi. – Co takiego? – Ten kankan! – Ach, tak – rzekł André. Jego palce dalej wygrywały walca, po chwili zatrzymały się. – Czas na przerwę. Napijmy się czegoś. – Uznał, że teraz, kiedy obaj są w miejscu niemal publicznym, nadszedł idealny moment, by wziąć pod but Tyrera. – Słyszałem, że kontrakt pewnej damy wart jest tyle, co pensja ministra – oznajmił po francusku i zobaczył, że Tyrer, zarumieniony z zażenowania, rozgląda się dokoła. – Mój Boże, nie jestem przecież niedyskretny, Phillipie, nie martw się, przyjacielu, cały czas chcę tylko twojego dobra. – Uśmiechnął się, wspomniawszy ich spotkanie na zamku w Edo. – Sprawy serca nie mają nic wspólnego ze sprawami państwowymi, choć sądzę, że Francja powinna dzielić ziemskie trofea z Wielką Brytanią. – Ja… zgadzam się z tym, André. Tak, ja… chyba negocjacje nie idą zbyt dobrze, obawiam się… tak, są w impasie. – Lepiej mówić po francusku, co? – Tak, tak, masz słuszność. – Tyrer niczym dandys skorzystał z chusteczki, by otrzeć z czoła pot, który się tam nagle pojawił. – Nigdy nie przypuszczałem, że będzie to aż tak trudne. – Posłuchaj – André przywołał go gestem bliżej – mogę ci powiedzieć, jak to naprawić: nie spotykaj się z nią dzisiaj, mimo że masz tę noc zarezerwowaną. – Omal nie wybuchnął śmiechem, widząc jak Tyrerowi opadła szczęka. – Ile razy ci mówiłem, że tutaj mamy bardzo mało tajemnic. Może mógłbym pomóc… jeśli potrzebujesz pomocy. – Och, tak, tak, potrzebuję, proszę. – Więc posłuchaj… Obydwaj spojrzeli w drugi koniec pokoju, gdzie ustawiono stół do ruletki. Śmiano się tam i klaskano, gdyż Angelique wygrała, postawiwszy na zero. Nie grano dziś na pieniądze, tylko na bezwartościowe chińskie brązowe monety nazywane „drobnymi”. Vargas pełnił rolę krupiera. – Szczęśliwa w grze, szczęśliwa w miłości – westchnął Tyrer. – Ona nad tym pracuje – powiedział André cicho, poirytowany zachowaniem Angelique – ty też tak powinieneś. Posłuchaj, nie idź na dzisiejsze spotkanie z Fujiko. Och, wiem, że Raiko zorganizowała je specjalnie, ponieważ ją o to błagałeś. Nawiasem mówiąc, wiem to nie od Raiko, lecz od jednej z jej pokojówek. Nie chodź tam i nie wysyłaj wiadomości, że

nie przyjdziesz, po prostu pójdź do innej gospody, powiedzmy „Gospody Lilii”, weź tam jakąkolwiek dziewczynę, ich najładniejsza nazywa się Yuko. – Ale, André, ja nie chcę… – Jeśli nie chcesz z nią spać, po prostu pozwól, by ci usłużyła na inne sposoby. Albo się upij, albo udaj, żeś pijany. Uwierz mi, nie zmarnujesz pieniędzy. Jutro, gdy Nakama wspomni o Fujiko, bądź opryskliwy, a wieczorem powtórz całe przedstawienie. – Ale… – Gdy tylko Nakama znowu coś wspomni na ten temat, udaj, że absolutnie ci na tym nie zależy. Powiedz, że „Gospoda Lilii” jest znacznie bardziej obiecująca, nakaż mu ostro, żeby już nigdy tej sprawy nie poruszał, zwłaszcza z Raiko. Jak dotąd jasne? – Tak, ale czy nie sądzisz… – Nie sądzę, chyba że chcesz, by cię doprowadzono do szaleństwa. Chyba że nie chcesz dostać Fujiko za względnie rozsądną cenę. I tak z ciebie zedrą, Phillipie, ale to nieważne, natomiast nie byłoby w porządku, gdyby puścili cię z torbami. Chodzi o zachowanie twarzy. Nie omawiaj niczego z Nakamą i postępuj w ten sposób przynajmniej przez tydzień. – Boże, André, cały tydzień? – Przez trzy tygodnie byłoby lepiej, mój przyjacielu. – André z rozbawieniem patrzył na nieszczęśliwą twarz Tyrera. – Dzięki moim radom zaoszczędzisz nie tylko kupę pieniędzy, ale i masę nerwów. Najważniejsze, byś udawał, że zupełnie ci na tym nie zależy, tak cię wnerwiły te opóźnienia i zarywanie terminów spotkań, a także skandaliczna cena, jaką Raiko zaproponowała. Takiemu ważnemu oficjelowi jak ty! Dobrze by było rzucić parę razy ten argument Nakamie. Ale nie więcej niż dwukrotnie. To bystry facet, prawda? – Owszem, bystry i o szerokiej wiedzy. Tak, pomyślał André, wkrótce nadejdzie pora, byś podzielił się ze mną tym wszystkim, co ci przekazał. I bym zestawił to z tym, co sam wyniuchałem. Ciekawe, że mówi on po angielsku – dzięki Bogu, moi szpiedzy mają otwarte nie tylko oczy, ale i uszy. To wiele wyjaśnia, choć nie wiem, dlaczego nie chce rozmawiać po angielsku ze mną. Po japońsku zresztą też nie, gdy go przydybię na osobności. Przypuszczam, że Wiluś mu zakazał. – Posłuchaj – ciągnął spokojnie dalej. – Raiko poprosi mnie co najmniej kilkanaście razy, bym pośredniczył i zaaranżował spotkanie. Po tygodniu, ociągając się, wyrażę zgodę. Nie pozwól, by robił to Nakama, ani nie wtajemniczaj go w swą grę, a kiedy zobaczysz Raiko, zachowuj się jak twardziel, z Fujiko też. Musisz być bardzo przekonujący, Phillipie. – Ale… – Powiedz Raiko, że postąpiła słusznie, mając na względzie przede wszystkim interesy swego klienta. Twoje interesy. Zwłaszcza że jesteś ważnym urzędnikiem. Zanudzaj ją tym argumentem. Doceniasz, że dała ci czas, byś starannie rozważył całą sprawę. Całkowicie się zgadzasz, że lepiej zachować ostrożność, że wykupienie w tej chwili kontraktu „kobiety” to nie był dobry pomysł. Używaj właśnie tego terminu, nie zaś imienia Fujiko. Nie zapominaj, że z ich punktu widzenia na tym etapie mówisz tylko o towarze, a nie o uwielbianej damie. Podziękuj Raiko i powiedz, że po prostu opłacisz usługi „tej kobiety”

od czasu do czasu, a jeśli będzie zajęta, shigata ga nai, czyli nieważne, życie jest zbyt krótkie. Tyrer słuchał go uważnie. Wiedział, że André ma rację, ale cierpł na myśl, że nie zobaczy Fujiko przez cały tydzień. Już wyobrażał sobie, jak dziewczyna jęczy pod cielskami wszystkich gai-jinów z Yokohamy. – Ja… ja zgadzam się z tym, co powiedziałeś, ale… ale nie sądzę, bym zdołał to zrobić, to znaczy udawać. – Musisz, a zresztą czemuż by nie? Oni grają cały czas, cały czas! Czyż nie zauważyłeś, że traktują kłamstwa jako prawdę i prawdę jako kłamstwa? Kobiety nie mają wyboru, zwłaszcza w Pływającym Świecie. Mężczyźni? Są jeszcze gorsi. Pamiętasz bakufu, Radę Starszych, jacy są i jaki jest Nakama, zwłaszcza Nakama? Prześcignęli wszystkich mistrzów w tej grze, tak się rzeczy mają. Dlaczego masz być naiwniakiem, dlaczego masz pozwolić, by Raiko cię upokarzała i jednocześnie wpychać jej do rąk złoto, w ilości, na jaką nie możesz sobie pozwolić i nigdy nie będziesz mógł sobie pozwolić. I to tylko dlatego, że próbujesz ukoić ten nie kończący się ból, którym obdarzył nas Bóg? André zadrżał. Zbyt dobrze znał tę pułapkę. Sam w nią wpadł. Raiko wycisnęła z niego o wiele więcej, niż pozwalały jego własne fundusze. To nieprawda, rzekł do siebie z irytacją. Możesz naginać prawdę i łgać innym ludziom, ale nie łżyj samemu sobie, bo zginiesz. Prawda wygląda tak, że pognałem do granicy swych możliwości finansowych i z radością ją przekroczyłem. Siedemnaście dni temu. Kiedy Raiko po raz pierwszy przedstawiła mnie dziewczynie… Gdy ją zobaczyłem, jej krucze włosy, alabastrową skórę i wabiące oczy, wiedziałem, że oddałbym duszę i kroczył ku Wieczystej Otchłani, byle tylko ją posiąść. Ja, André Edouard Poncin, sługa Francji, superszpieg, zabójca, ekspert od nikczemności ludzkiej natury, ja, wielki cynik, zakochałem się w jednej chwili. To szaleństwo! Ale to prawda. – Raiko, proszę. Jakąkolwiek cenę podasz, zapłacę – oświadczyłem natychmiast po wyjściu dziewczyny z pomieszczenia. Byłem bezradny. Język stawał mi kołkiem w gębie. – Tak mi przykro, Furansu-san, to bardzo kosztowne, tak, że aż nie chciałabym o tym wspominać, nawet w przypadku, gdyby się zgodziła z tobą być… a jeszcze nie wyraziła zgody. – Płacę wszystkie pieniądze. Proszę, spytaj, spytaj, czy zgadza. – Oczywiście. Proszę cię, przyjdź jutro, o zmroku. – Nie. Proszę. Teraz spytaj… Poczekam. Musiał czekać prawie dwie godziny. Czekał, chodził nerwowo, modlił się, miał nadzieję, konał i znowu konał. Gdy Raiko wróciła i zobaczył wyraz jej twarzy, znowu konał, ale natychmiast wrócił do życia, kiedy usłyszał: – Nazywa się Hinode, co znaczy Wschód Słońca. Ma dwadzieścia dwa lata i mówi „tak”, lecz stawia pewne warunki. Prócz pieniędzy. – Wszystko, czego Hinode sobie życzy. – Lepiej ich najpierw wysłuchaj. – Nie widział jeszcze nigdy Raiko z tak ponurą twarzą. – Powiada, że będzie twoją konkubiną, a nie kurtyzaną, przez rok i jeden dzień.

Jeśli tego ostatniego dnia postanowi, by pozostać z tobą, da ci swoje inochi, swego ducha, i będzie z tobą przez następny rok i jeszcze następny, rok po roku, aż zdecyduje się, by cię opuścić, lub ty się nią zmęczysz. Jeśli będzie życzyła sobie odejść, zgadzasz się bez przeszkód ją zwolnić. – Zgadzam się. Kiedy zacząć? – Poczekaj, Furansu-san, jest jeszcze coś ważniejszego. W twoim domu nie będzie luster i nie będziesz mógł żadnego lustra tam przynosić. Kiedy ona się będzie rozbierała, pokój pozostanie zawsze ciemny, z jednym wyjątkiem: gdy zrobi to po raz pierwszy. Tylko raz, Furansu-san, możesz ją obejrzeć. Poza tym, w chwili, gdy jakaś… pojawi się jakieś szpecące znamię albo gdy ona cię poprosi, bez wahania ukłonisz się, pobłogosławisz ją, będziesz jej świadkiem i dasz jej kubek z trucizną lub nóż, po czym będziesz patrzył i czekał, aż umrze, by uczcić jej poświęcenie. – Umrze? – W mózgu mu huczało. – Powiedziała, że wolałaby nóż, ale nie wie, co preferują gai-jinowie. – Ja… ja sędzia czy, czy jej znamię szpecące? – spytał André, gdy mógł już pozbierać myśli. Raiko wzruszyła ramionami. – Ty czy ona, to nie ma znaczenia. Jeśli ona zdecyduje, żeby poprosić o to ciebie, będziesz musiał spełnić obietnicę. Wszystko zostanie zapisane w kontrakcie. Zgadzasz się? Przez dobrą chwilę oceniał makabryczność tej propozycji i wreszcie pogodził się ze wszystkim. – Więc jej choroba wczesna, nie ma jeszcze znaków? – spytał w końcu. Oczy Raiko były nieubłagane, ton głosu miała tak uprzejmy, tak okropnie zdecydowany, cisza w pokoju spowijała wszystko szczelnie. – Hinode nie ma choroby, Furansu-san. Ani trochę. Jest bez skazy. Ona „jest bez skazy”, ale ty jesteś skażony, wył w duchu i wydawało mu się, że głowa mu pęka. – Dlaczego? Dlaczego zgadza? Dlaczego? Dlaczego ona… ona wie, tak? Jedna z pokojówek, czekająca na zewnątrz, na werandzie, przestraszona jego rykiem odciągnęła shōji, ale Raiko odprawiła ją gestem, więc posłusznie je znowu zamknęła. Raiko powoli sączyła sake. – Oczywiście, że wie, Furansu-san. Tak mi przykro. – Więc dlaczego… zgadzać się? – Poncin wytarł ślinę zebraną w kącikach ust. – Hinode nie powie mi tego, tak mi przykro – odparła z rezerwą. – To część mojej z nią umowy: nie będę nalegać, by mi powiedziała. Umowa z panem też ma to zawierać. Nie możemy nalegać. Twierdzi, że wyzna powód, kiedy sama zdecyduje. – Raiko zrobiła głęboki wydech. – Tak mi przykro, ale musi się pan zgodzić na to w ramach kontraktu. To ostatni warunek. – Zgoda. Proszę cię, ułóż kontrakt. Upłynęło nieskończenie wiele czasu pełnego męki – choć trwało to zaledwie parę dni – nim kontrakt podpisano i przyłożono pieczęcie. Poszedł z Hinode, tak czystą i wspaniałą, i

jutro znowu… André podskoczył odruchowo, gdy czyjaś dłoń schwyciła go za ramię – znalazł się z powrotem w wielkim pokoju Struanów. To był Phillip. – Dobrze się czujesz, André? – pytał. – Co takiego? Och, tak… – Serce dygotało mu w piersi, ciało okryło się zimnym potem i zadrżał, gdy wspomniał, że „ona jest bez skazy” i że to „pierwszy raz”; wszystko jest takie makabryczne, a myśl o jutrze przerażająca. – Przepraszam, ja… przeszedł mnie dreszcz. – Ściany pokoju zaczęły tłoczyć się na niego, musiał wyjść na powietrze. Wstał i jakby po omacku szukał drogi na zewnątrz. – Poproście… poproście Henriego, by zagrał. Ja… ja nie czuję się… przepraszam, muszę wyjść… Tyrer zaskoczony patrzył w ślad za nim. Od strony ruletki nadszedł Babcott. – Co z nim? Biedny chłop, wygląda, jakby zobaczył ducha. – Nie wiem, George. Czuł się dobrze, a za chwilę już bełkotał, blady jak płótno i oblany potem. – Czy to ma związek z tym, o czym rozmawialiście? – Nie sądzę, po prostu doradzał mi, jak postępować z Fujiko i Raiko, nie mówiliśmy w ogóle na jego temat. Patrzyli za André – wychodził, jakby w pokoju nie było nikogo poza nim. – To do niego niepodobne. – Babcott nachmurzył się. – Jest zwykle taki towarzyski. – Biedny chłop, pomyślał, to na pewno ta jego dolegliwość. Jak Boga kocham, pragnąłbym go wyleczyć, żałuję, Bóg mi świadkiem, że nie ma na to lekarstwa. – Jeśli już mówimy o życiu towarzyskim – podjął Tyrer – nie wiedziałem, że jesteś tak dobrym tancerzem. – Ja też nie – olbrzym zaśmiał się tubalnie. – Czułem, że wyrosły mi skrzydła. Ona każdemu dodaje skrzydeł. Zwykle tańczę jak nosorożec. – Spojrzeli na dziewczynę na drugim końcu sali. – Niezwykła istota i ma cudowny, zaraźliwy śmiech. – Tak, Malcolm to szczęściarz. Przepraszam, lepiej pójdę poprosić Henriego, by zastąpił André. – I Tyrer odszedł. Babcott obserwował Angelique. To dziwne, że lekarz może badać pacjentkę i nie czuć podniecenia, pomyślał, nawet pacjentkę taką jak ta. Nie byłem podniecony, gdy udzielałem jej porady w Kanagawie ani też tutaj, choć co prawda nigdy nie przeprowadzałem żadnych bardziej intymnych badań, nie zaszła po prostu taka potrzeba, z wyjątkiem tej niezwykle ciężkiej miesiączki, parę tygodni temu. Ale wtedy nie pozwoliła na szczegółowe badanie. Nigdy wcześniej nie widziałem jej tak bladej, nigdy nie miała tak bezkrwistych warg. Jeśli się nad tym zastanowić, zachowywała się dziwnie, nie pozwoliła mi do siebie podejść, wpuściła mnie tylko do swego pokoju, na chwilę, jakbym był kimś obcym, a przecież poprzedniego wieczora – kiedy oddałem jej krzyżyk – osłuchałem jej serce, ostukałem klatkę piersiową, plecy i brzuch, a ona zachowywała się jak normalna pacjentka. Pamiętam, że puls miała dość szybki, bez żadnych widocznych powodów. Dziwaczne, rzeczywiście. Czyżbym czegoś nie zauważył? – zapytywał się, gdy obserwował ją przy ruletce.

Kipiała życiem, klaskała z dziecięcą radością, kiedy wygrała, postawiwszy na czerwone czy czarne. Siergiejew i inni wtajemniczali ją w bardziej subtelne arkana hazardu. Dziwne, że nie nosi swego krzyżyka, tak jak robi to większość katolików, zwłaszcza że to dar od uwielbianej matki. – Wspaniałe przyjęcie, Malcolmie – rzekł sir William tłumiąc ziewnięcie. Zbliżył się właśnie do Struana. – Pora, bym poszedł spać. – Może jeszcze brandy? – Malcolm siedział przy obszernym kominku w rogu pokoju. Płomień już nie strzelał, żarzyły się tylko węgle. – Nie, dziękuję, alkohol prawie we mnie chlupocze. Wspaniała dama, Malcolmie, bardzo szykowna. – Owszem – zgodził się z dumą. Wino i koniaki odurzyły go lekko, złagodziły ból i uśmierzyły przejmujący lęk przed przyszłością. Nie tak skutecznie jak tamto lekarstwo, pomyślał, ale nie szkodzi, to dopiero początek. – Cóż, dobranoc. – Sir William przeciągnął się. – Och, przy okazji – dodał niedbałym tonem – czy mógłbyś wpaść do mnie jutro, kiedy znajdziesz chwilę? Malcolm podniósł wzrok i popatrzył bystro. Wspomniał list od matki i ogarnęło go uczucie chłodu. – Może o jedenastej? – Doskonale. Kiedy tylko sobie życzysz. Jeśli chcesz o jakiejś innej porze, też dobrze. – Nie, niech będzie o jedenastej. W jakiej sprawie, sir Williamie? – To może poczekać, nic pilnego. – W jakiej sprawie, sir Williamie? – Dostrzegł litość w oczach obserwującego go bacznie mężczyzny. A może współczucie? Poczuł się jeszcze bardziej nieswojo. – Chodzi o list mojej matki, prawda? Pisała, że przesyła panu list dzisiejszą pocztą. – Owszem, ale tylko po części. Uprzedzono mnie, bym oczekiwał listu. Po pierwsze, chodzi o Norberta, który właśnie powrócił. Mam nadzieję, że już wyparowała wam z głowy ta bzdura z pojedynkiem. – Oczywiście. Sir William chrząknął, nie przekonany, lecz dał spokój. Mógł jedynie ostrzec obie strony, a dopiero potem, gdyby okazali się uparci, wymusić przestrzeganie prawa. – Zostaliście obaj ostrzeżeni. – Dziękuję. A po drugie? – Po drugie, poinformowano mnie oficjalnie, że rząd zamierza uznać handel opium, prowadzony przez obywateli brytyjskich, za nielegalny. Wszystkim brytyjskim statkom zakaże się handlu tym towarem, nasze plantacje opium w Bengalu mają być zniszczone i obsadzone herbatą. Ponieważ przewodniczyłeś delegacji, która pytała o szczegóły i narzekała, chciałem, żebyś dowiedział się o tym pierwszy. – To zrujnuje nasz handel w Azji i zupełnie rozwali brytyjską gospodarkę. – W najbliższych latach ta decyzja z pewnością spowoduje poważny uszczerbek dla Skarbu Państwa, ale to jedyne moralne rozwiązanie. Należało dokonać tego już dawno. Oczywiście rozumiem całą złożoność powiązań w handlowym łańcuchu srebro–opium–

herbata i wyobrażam sobie chaos w Ministerstwie Finansów spowodowany straconymi dochodami. – Sir William wytarł nos. Dość już miał tych uciążliwych problemów, które od lat nękały Foreign Office. – Chyba się przeziębiłem. Proponuję, byś zwołał zebranie w przyszłym tygodniu, żeby przedyskutować, jak możemy zminimalizować skutki tego całego zamieszania. – Zorganizuję to. – Uprawa herbaty to dobry pomysł, Malcolmie – rzekł sir William. – Wspaniały pomysł! Może zainteresuje cię informacja, że pierwsze próbne plantacje w Bengalu, które dały plony, wyrosły z nasion przemyconych z Chin i przywiezionych do Anglii, do Kew Gardens, przez sir Williama Longstaffa, gubernatora Hongkongu w czasach twego dziadka. – Tak, wiem, nawet próbowałem tej herbaty. Jest gorzka i czarna i nie ma w sobie nic z delikatności herbaty chińskiej, a nawet japońskiej – odparł niecierpliwie Malcolm. Herbata z pewnością mogła poczekać do jutra. – Co jeszcze? – Na końcu list twojej matki – powiedział sir William bardziej oficjalnym tonem. – Wtrącanie się w życie prywatne obywateli nie należy do zadań rządu Jej Królewskiej Mości ani jego urzędników. Twoja matka podkreśla jednak, że jesteś niepełnoletni, a ona jest twoim żyjącym wstępnym oraz prawnym opiekunem. Nie mogę dać przyzwolenia na małżeństwo bez zgody opiekunów prawnych, w tym przypadku opiekunów prawnych obydwu stron. Przykro mi, ale tak stanowi prawo. – Prawa są po to, by je łamać. – Niektóre prawa, Malcolmie – rzekł łagodnie sir William. – Posłuchaj, nie wiem, z czego wynikają problemy pomiędzy tobą a twoją matką, ani nie chcę tego wiedzieć. W każdym razie, zwróciła moją uwagę na to ogłoszenie w „Timesie”, które można czytać na kilka sposobów. Nie każdy z nich jest przyjemny… Jeśli wrócisz do Hongkongu, jestem pewien, że zdołasz przekonać ją do swych racji, a ponadto już w maju osiągniesz pełnoletność, to przecież nie taki znowu bardzo odległy termin. – Myli się pan, sir Williamie – odrzekł Struan. Wspomniał radę Gordona Czena. Rady mężczyzn, którzy nie wiedzą, co to miłość, pomyślał bez złośliwości; współczuł im. – To jakby za milion lat. – Cóż, niech się dzieje, co ma się dziać. Jestem pewien, że wam dwojgu jakoś się to ułoży. Henri jest tego samego zdania. – Omawiał pan z nim tę sprawę? – Oczywiście nieoficjalnie. Francuski konsul w Hongkongu jest, eee… poinformowany o Angelique i o jej uczuciu do ciebie, o waszym wzajemnym uczuciu. To wspaniała dziewczyna, będzie wspaniałą żoną, a problemy z ojcem są nieważne. – O nim też pan wie? – Malcolm poczerwieniał. Zmarszczki na twarzy sir Williama pogłębiły się. – Francuscy urzędnicy w Syjamie są bardzo zatroskani całą sprawą – oświadczył delikatnie. – Naturalnie poinformowali Henriego, który z kolei mnie poprosił o pomoc. Przykro mi, ale tym problemem interesuję się oficjalnie. Musisz sobie zdawać sprawę, że w gruncie rzeczy wszystko, co dotyczy Noble House, jest przedmiotem oficjalnego

zainteresowania – dodał smutno, gdyż lubił Malcolma i bolał z powodu barbarzyńskiego zajścia na Tōkaidō. – To cena pozycji społecznej, prawda? – Jeśli… jeśli dotrą do pana jakieś wiadomości, byłbym wdzięczny, gdybym usłyszał je pierwszy, prywatnie, jak najszybciej. – Tak, Malcolmie, mogę informować cię na bieżąco. Prywatnie. Malcolm sięgnął po butelkę brandy. – Naprawdę pan nie chce? – Nie, dziękuję. – Czy jest jakieś rozwiązanie moich problemów? – Przedstawiłem ci je, Malcolmie. – Sir William mówił oficjalnym tonem, by skryć nagłą irytację. Tak jakby kilka miesięcy naprawdę się liczyło. Dziewczyna nie jest martwa jak Wertyńska, a jeśli chodzi o urodę, zupełnie się do niej nie umywa! – Niedługo masz urodziny, a Hongkong to tylko osiem czy dziewięć dni drogi stąd. Z radością powitam cię jutro o jedenastej lub o innej porze, ale to już wszystko, o czym chciałem pogawędzić. Dobranoc, Malcolmie, jeszcze raz dziękuję za przyjęcie. Było po północy. Malcolm i Angelique całowali się namiętnie na korytarzu, na zewnątrz swych sąsiadujących apartamentów, gdzie tylko kilka nocnych lampek nieznacznie rozpraszało ciemność. Dziewczyna usiłowała zachować dystans, lecz lubiła swego narzeczonego z każdym dniem coraz bardziej. Ogrzewał ją swym ogniem. Dziś ich wzajemna namiętność była dla obojga prawie nie do wytrzymania. – Je t’aime – rzekła cicho, najzupełniej szczerze. – Je t’aime, Angelique. Znowu go namiętnie ucałowała, a potem niezgrabnie wycofała się. Tuliła się do niego, aż odzyskała oddech. – Je t’aime. Takie cudowne przyjęcie. – Byłaś jak szampan. Objęła go i pocałowała w ucho. Nim go zraniono na Tōkaidō, musiałaby stanąć na palce. Nie zwróciła na to uwagi, ale on tak. – Przykro mi, że śpimy osobno. – Mnie też. Ale to już niedługo – zapewnił. Nagle zalała go fala bólu, lecz zdołał go jakoś znieść. – Śpij dobrze, kochanie – dodał, patrząc na nią z uczuciem. Dotknęli się ustami, wiele razy powiedzieli sobie dobranoc, i już jej nie było. Rygiel za jej drzwiami wślizgnął się na miejsce. Malcolm podniósł laski i powlókł się do swych pokoi, szczęśliwy, smutny, zmartwiony i zarazem nie zmartwiony. Wieczór zakończył się sukcesem: Angelique była zadowolona, goście dobrze się bawili, udało mu się ukryć rozczarowanie z powodu pokrzyżowanych planów i zyskał szacunek dla samego siebie: nie pozwolił, by Jamie za niego rozstrzygał. Podjąłem słuszną decyzję w sprawie poczty, myślał, choć Dirk podjąłby lepszą. Nie szkodzi, ja nigdy nie będę nim, on za to jest martwy, a ja żyję. Niebiański obiecał wypichcić coś, co rozwiąże problem listów matki i odwróci mój dżos.

– Musi istnieć rozwiązanie, tai-panie – oświadczył mu wcześniej Skye. – Musi. Wymyślę coś, zanim wyjadę do Hongkongu. Będzie panu potrzebny tamten dowód, bez względu na to, co się wydarzy. Wzrok Struana powędrował do drzwi łączących oba apartamenty. Za obopólną zgodą Angelique ryglowała je na noc. Nie będę myślał ani o Angelique, ani o ryglu, ani o tym, że jest sama. Ani o moim niepowodzeniu w sprawie naszego ślubu. Obiecałem to sobie i dotrzymam słowa. Co będzie, to będzie. Na nocnym stoliku stała jak zwykle karafka do połowy napełniona winem. Trochę owoców – liczi i mango z Nagasaki – angielski ser, zimna herbata, którą pił zawsze zamiast wody, szklanka i buteleczka. Łóżko posłano do spania, na pościeli leżała koszula nocna. Nagle drzwi rozwarły się na oścież. – Cześć, tai-panie. Był to Czen, jego boy numer jeden. Szczerzył zęby w szerokim uśmiechu, zawsze sprawiającym Struanowi przyjemność. Czen opiekował się nim, równie długo jak Ah Tok była jego amah. Odkąd jego pamięć sięgała, obydwoje okazywali całkowitą lojalność, zaborczość i zawsze się ze sobą kłócili. Czen, przysadzisty i bardzo silny, miał okrągłą, wciąż rozradowaną twarz, choć jego oczy nie zawsze się śmiały. – Twoja uczta była godna cesarza Kunga. – Ajajaj – odparł Malcolm kwaśno, wiedząc, co starzec ma na myśli. – Niech wielka krowa nasika na twoich potomków. Weź się do pracy, zachowaj swe opinie dla siebie i nie udawaj, że jesteś zrodzony pod znakiem Małpy. Małpa była znakiem zodiaku ludzi sprytnych. Pozorny komplement Czena, co charakterystyczne dla chińskiego sposobu mówienia, miał wiele znaczeń. Cesarz Kung, który władał Chinami prawie cztery tysiąclecia temu, zasłynął z trzech rzeczy: ze swych epikurejskich upodobań, wystawnych bankietów i ze swojej „księgi”. W tamtych czasach nie było książek, jakie znamy teraz, tylko zwoje. Cesarz wypełnił zwój szczegółowym traktatem, pierwszym w historii „podręcznikiem poduszkowania”. Stał się on źródłem wszystkich innych tego typu poradników. Omawiał łączenie się mężczyzny i kobiety we wszelkich odmianach. Doradzał, jak pełniej przeżyć orgazm, omawiał szczegóły różnych pozycji, wymieniał ich nazwy, opisy przyrządów, lekarstw i technik – przy wejściu płytkim i głębokim – pouczał, jak dobierać idealnego pod względem fizycznym partnera. Książka, wśród innych mądrości, stwierdzała: (…) oczywiście mężczyzna, którego Jednooki Mnich ma nieszczęście być mały, nie powinien być zestawiany z Jadeitowymi Wrotami jak u kobyły. Niech będzie znanym raz na zawsze, że bogowie postanowili, iż te wszystkie części ciała, mimo że wyglądają jednakowo, wielce się różnią. Należy z wyjątkową ostrożnością unikać pułapki bogów, którzy obdarzyli człowieka środkami oraz dążeniem równie silnym i trwałym jak dążenie igły kierującej się ku Gwieździe Polarnej, by zaznać Niebios jeszcze na ziemi, a mianowicie chwil Chmur i Deszczu. Postawili jednak różnorakie przeszkody na drodze jang szukającego swego jin. Niektóre z tych przeszkód są łatwe do uniknięcia, innych uniknąć nie można wszystkie zaś są złożone. Jako że człowiek powinien zasmakować jak najwięcej Niebios – któż bowiem może wiedzieć, czy bogowie to rzeczywiście bogowie – tao, ścieżkę do Cudownego Wąwozu, należy szczegółowo obejrzeć, zbadać, przebyć i przestudiować nawet poważniej niż transmutację ołowiu w złoto.

Czen krzątał się po pokoju, zbolały, choć zadowolony z wiedzy swego pana. Wypełniał tylko swój obowiązek, zwróciwszy uwagę na siły jin, zwłaszcza dzisiaj, na ich ostentacyjną manifestację, na tańce i całusy dziewczyny, na to łaskotanie jang pana domu. Cesarz wypowiedział się wyraźnie o takich sprawach: „Nerwowe i nieposkromione jang wywróci do góry nogami każdy dom, jeżeli należy do Pana, dlatego domownicy powinni dołożyć wszelkich wysiłków, by ulżyć temu, czemu nie ulżono”. A w naszym domu panuje zamęt, myślał z niesmakiem. Ah Tok jest bardzo uciążliwa, Ah Soh zrzędzi, że ma dodatkową pracę i zmartwienia, kucharze narzekają na jego brak apetytu, pokojowcy jęczą, że z niczego nie jest zadowolony, i to wszystko dlatego, że ta podobna do krowy barbarzyńska dziwka po prostu nie wypełnia swego obowiązku. Wśród służby panowało powszechne przekonanie, że posiada ona jeden z tych Żarłocznych Wąwozów, przed którymi ostrzegał cesarz Kung: Istnieją takie, które bogowie wysłali demonami, ich siła magnetyczna jest potężna, doprowadzają mężczyzn do szaleństwa, tak że zapominają oni o tym, iż w naprawdę wielkiej potrzebie jedno jin jest takie samo jak każde inne. Co gorsza, kiedy w końcu taki Wąwóz się otworzy, by przyjąć jang, te Niebiosa zamieniają się w Piekło, gdyż nigdy nie ma się dosyć.

– Ajajaj, tai-panie – rzekł Czen, pomagając mu się rozebrać. – Ta osoba mówiła tylko, że pański bankiet wszystkim się podobał. – Twój pan i władca dokładnie wie, co mówiłeś. – Malcolm z trudem wydostał się z koszuli. Jego wuj, Gordon Czen, którego Struan bardzo sobie cenił, wygłosił mu wykład na temat dzieła cesarza Kunga. Powiedział mu, że ta informacja, tak jak inne ważne wiadomości o jin i jang, jest sprawą jedynie ich obydwu i ma być trzymana w tajemnicy przed matką. – Jesteś impertynenckim łajdakiem – oświadczył Struan po angielsku, co stanowiło jego główną broń zarówno przeciwko Czenowi, jak i Ah Tok. Wiedział, że po kantońsku nigdy ich nie przegada, angielski zaś doprowadzał ich do pasji. – I wiem, że próbowałeś obelżywie mówić o pani, lecz psiakrew, będzie dla ciebie lepiej, jeśli natychmiast przestaniesz. Okrągła twarz Chińczyka wykrzywiła się. – Tai-panie – odezwał się, używając starannego kantońskiego – ta osoba stawia tylko interes swego pana przed wszystkim innym. – Pomógł wejść Struanowi do łóżka. – Ajajaj! – szydził Malcolm. – Słowa z rozwidlonego języka mają taką wartość, jak spleśniałe ości dla wygłodniałego. – Zauważył kopertę ułożoną na stole. – Co to takiego? Czen pośpiesznie ją przyniósł, zadowolony, że skończyła się rozmowa na jego temat. – Jakiś cudzoziemski diabeł przyszedł wieczorem, by się z panem zobaczyć. Spotkał się z nim nasz wekslarz, Vargas. Cudzoziemski diabeł powiedział, że sprawa jest pilna, więc wekslarz poprosił tę osobę, by położyła tu list, na wypadek, gdyby nasz Znakomity Pan zechciał go przeczytać. Pismo nie było znajome. – Który cudzoziemski diabeł? – Nie wiem, tai-panie. Czy coś jeszcze?

Malcolm potrząsnął głową, ziewnął, położył kopertę na stoliku nocnym i zwolnił służącego. Buteleczka z lekarstwem wabiła. – Nie wezmę – powiedział stanowczo i zaczął przykręcać płomień lampy naftowej, ale potem zmienił zdanie i otworzył list, pełen nagłej nadziei, że jest on od Niebiańskiego lub nawet od ojca Leona. Szanowny Panie Struan, pozwoli Pan, że się przedstawię: Edward Gornt z firmy Rothwell z Szanghaju, pochodzący z Wirginii, obecnie tutaj, w Yokohamie, na szkoleniu u pana Norberta Greyfortha na prośbę sir Morgana Brocka. Pan Greyforth poprosił mnie, bym pełnił obowiązki sekundanta w osobistej, choć pilnej sprawie pojedynku, na który Pan go wyzwał. Czy mógłbym jutro złożyć Panu wizytę? Czy odpowiadałby Panu ranek, powiedzmy południe lub coś koło tego? Mam zaszczyt być Pańskim najuniżeńszym sługą, Edward Gornt.

Podpis był równie starannie wykaligrafowany jak cały list.

35 WTOREK, 2 GRUDNIA – Dzień dobry, panie Gornt. Pozwoli pan, że przedstawię pana McFaya, szefa firmy Struanów na Japonię. Proszę, niech pan usiądzie. Ty też, Jamie. Czego się panowie napiją? Kawy, herbaty, sherry, szampana? – Nie, dziękuję, panie Struan. – Pan McFay jest jednym z moich sekundantów. Szczegóły ustala się z sekundantami, prawda? – Tak, oczywiście. Widziałem się z panem Syborodinem, ale zgodnie z życzeniem pana Greyfortha, niczego z nim nie omawiałem. Dwaj młodzi mężczyźni uważnie na siebie patrzyli. Od pierwszej chwili doznali tego samego uczucia: wzajemnego silnego przyciągania. Każdy z nich myślał: to dziwne, że natychmiast można polubić pewnych ludzi, choć nie widać ku temu specjalnego powodu, a równocześnie innych się nie lubi, niektórych nienawidzi, a wielu po prostu mija obojętnie. Obaj byli jednocześnie pewni, że choć od razu poczuli do siebie silną sympatię, nie ma to znaczenia. Bardzo szybko – dziś, jutro, może nawet za kilka minut – wydarzy się coś, co sprawi, że wszystko wróci do normalności, do wygodnego stanu zadawnionej wrogości, która wiąże obie firmy i będzie trwać przez wieki. – Czym mógłbym… moglibyśmy panu służyć? – spytał Malcolm. Gornt uśmiechnął się szczerze. Zęby miał białe, tak jak Malcolm. Był tego co on wzrostu, ale nieco lżejszej budowy. Włosy miał ciemne, oczy piwne, natomiast Malcolm był rudawy i niebieskooki. – Pan Greyforth pragnąłby ustalić datę, rodzaj broni i inne szczegóły. – Panie Gornt, wie pan, że to wszystko jest sprzeczne z prawem, a sir William formalnie zakazał pojedynku. – Owszem, wiem, panie McFay. Jamie poruszył się niespokojnie. Zły był, że został w tę sprawę wmieszany, a jeszcze bardziej peszył go szczególny nastrój panujący w pokoju. Nie rozumiał tego. Zamiast lodowatej wrogości wyczuwało się atmosferę wyczekiwania. – Skoro tak, co zamierza Norbert? – Dziś jest wtorek. Czy termin za tydzień odpowiada panom? – Wolałbym środę, dziesiątego grudnia – odparł natychmiast Malcolm. Zaplanował wszystko dziś rano. W nocy nie mógł zasnąć. Zmagał się ze smokiem mieszkającym w małej buteleczce i pokonał go, choć ta walka wymagała pewnej ofiary. Poranna dawka specyfiku przyniosła mu wątpliwą ulgę. „Prancing Cloud” miała przybyć w niedzielę i odpłynąć w środę wieczór. Malcolm chciał skrócić postój. Zamierzał porozmawiać w tej sprawie z kapitanem. Statek powinien wyruszyć natychmiast, gdy Malcolm po pojedynku wejdzie na pokład. Do tej pory Angelique już tam będzie, o ile nie poprosi Jamiego, by towarzyszył jej w podróży

następnym statkiem. To miało być postanowione w ostatniej chwili, najpóźniej we wtorek. Nawet lepiej byłoby, gdyby Jamie pojechał razem z Angelique. W ten sposób zastosowaliby się do jednego z rozkazów matki. Złość na Jamiego może by jej nieco przeszła i wymówienie zostałoby cofnięte. Struan czuł się moralnie zobowiązany, by McFaya za wszelką cenę z tego wyplątać. Gdy Angelique znajdzie się na pokładzie, może uda mu się przekonać kapitana Strongbowa, by ominął rozkaz matki. Cóż, bardzo wątpliwe i ryzykowne, bardzo ryzykowne, ale mężczyzna o słabym sercu nie zdobywa pięknych kobiet. To najlepsze, co mogę zrobić. Dżos. – Myślę, że może być środa, prroszę pana. Natomiast jako miejsce proponujemy Ziemię Niczyją między wioską a Miastem Pijaków. O świcie. Teren wyścigów jest wczesnym rankiem zbyt uczęszczany przez jeźdźców. – Świetny wybór – zaśmiał się Malcolm. Świetny dla mnie wybór. Znacznie bardziej odosobnione miejsce, bliżej morza, łatwiej się stamtąd prześlizgnąć na kliper niż z naszej przystani. – Wiele pan wie o Yokohamie, choć jest tu pan zaledwie jeden dzień. – Pan Greyforth zaproponował to miejsce. Dziś rankiem obejrzałem je, jak również teren wyścigów. Ziemia Niczyja wydaje mi się lepsza, bezpieczniejsza. – Zgoda. Trudno mi będzie przejść przepisowe dziesięć kroków. Proponuję, byśmy zajęli swoje pozycje i na czyjś rozkaz, na przykład na pański, wycelowali i strzelili. – Skonsultuję to z panem Greyforthem. – Co jeszcze? Gornt zawahał się i spojrzał na Jamiego. – Szczegóły ustalimy później: w jaki sposób przeciwnicy mają przybyć, którą drogą, wyznaczymy zaufanego lekarza, i tak dalej. Wreszcie… – Zdaje się, że jest pan dobrze poinformowany w sprawach pojedynków, panie Gornt – zauważył kwaśno Jamie. – Uczestniczył pan już w jakimś? – Kilkakrotnie, panie McFay. Gdy studiowałem na uniwersytecie w Richmondzie, raz się pojedynkowałem, a dwa razy byłem sekundantem. – Znów uśmiechnął się ciepło, uprzejmie i szczerze. – My na Południu bardzo serio traktujemy sprawy honoru, prroszę pana. Jamie słuchał, mając poczucie, jakby to wszystko było nierealne. Cały czas pamiętał, że Malcolm – choć sam uparciuch – został przez Greyfortha umyślnie sprowokowany. – W takim razie powinien pan wiedzieć – wybuchnął wreszcie z gniewem – że to wszystko wina Norberta! Sprowokował tai-pana, i to kilkakrotnie, i nie ma najmniejszej wątpliwości, że powinien przeprosić, żebyśmy mogli skończyć z tą całą głupotą. – Jamie! – wtrącił ostro Malcolm i gdyby nie wczorajszy dzień, kazałby mu wyjść. Wczoraj zaciągnął u niego dozgonny dług. – To już nie twój problem – powiedział tylko, jak do prawdziwego przyjaciela. – Wiem, co czujesz. On ma rację – zwrócił się do Gornta. – Norbert zachowywał się w stosunku do mnie bardzo nieprzyjemnie. – Gornt nie odpowiedział i Malcolm uśmiechnął się, wzruszywszy ramionami. – Dżos. To również nie pański problem, panie Gornt. Czyli pojedynkował się pan jeden raz, a dwukrotnie był pan sekundantem. Naturalnie pan zwyciężył?

– Nie zabiłem go, prroszę pana, nie usiłowałem go nawet zabić. Zraniłem go tylko. Patrzyli na siebie, oceniali się. – Zatem wszystko ustalone – stwierdził nerwowo Jamie. – Tak, z wyjątkiem broni. Pan Greyforth wybiera szpady. Malcolm się żachnął, a Jamie zbladł. – Zgodziliśmy się na pistolety – powiedział Jamie. – To zostało ustalone. – Przykro mi, prroszę pana, ale nie. Pan Greyforth jako osoba wyzwana ma prawo do wybrania broni. – Ale… – Jamie, pozwól, że ja się tym zajmę – wtrącił Struan zdziwiony własnym opanowaniem. Co prawda, spodziewał się podstępu ze strony Norberta. – Obaj jesteśmy dżentelmenami i zakładaliśmy, że będziemy się pojedynkować na pistolety. – Przykro mi, ale to nie są moje warunki, prroszę pana. Mój zleceniodawca istotnie uważa się za dżentelmena i chciałby bronić swego honoru ze szpadą w ręku, co jest zgodne ze zwyczajem. – Przecież widać, że to niemożliwe. – Pan Greyforth powiedział również… muszę przyznać, że tego nie aprobuję i oświadczyłem mu to, a więc powiedział, że jeśli pan chce, zgodziłby się na noże, miecze lub morgensterny. Jamie już wstawał z krzesła, ale Malcolm go powstrzymał. – Zważywszy na mój stan zdrowia, to niemożliwe – oświadczył, a potem opanował się i powiedział dobitnie: – Jeśli to jest sztuczka Norberta, by zachować twarz, upokorzyć mnie i odwołać pojedynek, to mogę na niego tylko splunąć. Jamie poczerwieniał, słysząc tę chwacką odpowiedź. Podobała mu się, ale równocześnie słuchał jej z przykrością. Nagłe uświadomił sobie, że pozwoliłoby to zachować twarz obu przeciwnikom. – Tai-panie, czy nie sądzisz… – Nie. Panie Gornt, z oczywistych względów nie mogę teraz bić się szpadą. Proszę zapytać Norberta, czy zgodziłby się na pistolety. – Cóż, prroszę pana, zapytam. Naturalnie, pierwszym obowiązkiem sekundanta jest próba doprowadzenia do ugody, a wydaje mi się, że w Azji jest dość miejsca dla dwóch dżentelmenów. Zapytam go. – Panie Gornt – powiedział Jamie – gdybym mógł panu jakoś pomóc, by skończyć z tym obłędem, proszę się nie wahać do mnie zwrócić. Będę tu cały czas. Gornt skinął głową. Zbierał się do wyjścia, ale Malcolm go zatrzymał. – Czy moglibyśmy porozmawiać w cztery oczy, panie Gornt? Wybaczysz nam, Jamie? – Naturalnie. – Jamie wymienił z Gorntem uścisk dłoni. – W południe w klubie jest spotkanie wszystkich kupców – zwrócił się do Struana. – Mamy omawiać te niespodziewane rewelacje sir Williama. – Przyjdę, choć na pewno nie będzie żadnej dyskusji, tylko wiele krzyku i złości. – Masz rację, tai-panie. Do zobaczenia.

Dwaj mężczyźni, zostawszy sami w biurze, znów zaczęli uważnie się sobie przyglądać. – Zna pan te głupie projekty naszego Parlamentu? – Tak, prroszę pana, znam. Wszystkie rządy są głupie. – Mogę zaproponować panu kieliszek szampana? – Żeby coś uczcić? – Tak. Nie wiem dlaczego, ale jestem niezwykle rad, że pana poznałem. – Ach, więc pan ma te same odczucia? Tak nie powinno być, prawda? Malcolm potrząsnął głową. Zadzwonił. Przyszedł Czen, otworzył butelkę szampana, rozlał do kieliszków, po czym wycofał się, spoglądając uważnie swymi małymi oczkami to na jednego, to na drugiego mężczyznę. – Na zdrowie! – Na zdrowie! – odparł Gornt, delektując się schłodzonym trunkiem. – Odniosłem wrażenie, że pragnął pan ze mną porozmawiać w cztery oczy. – Owszem – powiedział Gornt ze śmiechem. – To niebezpieczne, gdy wróg potrafi czytać w naszych myślach. – Bardzo niebezpieczne, ale nie musimy być wrogami. Firma Rothwell to dobry klient. Żądza zemsty i nienawiść panująca między Struanami i Brockami nie muszą być pana udziałem, bez względu na to, co mówią Tyler czy Morgan. Gornt patrzył w kielich z rżniętego szkła, obserwował bąbelki i radził się ich, czy właśnie nadeszła odpowiednia pora, czy jeszcze powinien poczekać. Piwnymi oczyma patrzył na Struana. Doszedł do wniosku, że nie powinien się kierować zbytnią ostrożnością. – Słyszałem, że lubi pan tajemnice i można panu ufać. – Doprawdy? – W sprawach dotyczących honoru, tak. Pańska reputacja… czy lubi pan opowiadania, legendy? Malcolma opanowało poczucie nierealności tego spotkania. Zbiło go to z tropu. – Jedne bardziej, inne mniej. – Przybyłem tu pod fałszywym pretekstem. – Gornt uśmiechnął się, że aż pojaśniało w pokoju. – Jezu, nie mogę uwierzyć, że naprawdę rozmawiam tutaj z przyszłym tai-panem Noble House. Tak długo czekałem na to spotkanie, a teraz wreszcie doszło do skutku. Nim tu przybyłem, miałem zamiar powiedzieć tylko to, o co prosił mnie pan Greyforth. Ale teraz? – Wzniósł kielich. – Za zemstę. Malcolm słuchał tego bez lęku, zafascynowany. Wypił szampana, ponownie napełnił kieliszek. – To dobry toast w Azji. – Wszędzie. Przede wszystkim proszę mi dać słowo honoru, słowo tai-pana Noble House, zaprzysiężone przed Bogiem, że to, co panu powiem, pozostanie tajemnicą, dopóki pana z niej nie zwolnię. Malcolm zawahał się. – Pod warunkiem że chodzi tylko o opowieść – rzekł, a potem złożył przysięgę.

– Dziękuję. A zatem opowieść. Czy nikt nas nie podsłucha? – W Azji zawsze trzeba się tego obawiać. Zdajemy sobie sprawę, że tutaj drzwi i ściany mają uszy, ale to się da załatwić. Czen! – zawołał. Drzwi natychmiast się otwarły. – Trzymaj się z daleka od drzwi – rozkazał Struan po kantońsku – i nie pozwól nikomu podchodzić, nawet Ah Tok! – Tak, tai-panie. – Czen zniknął. – Teraz może się pan czuć bezpiecznie, panie Gornt. Znam Czena od urodzenia. On nie mówi po angielsku, jak sądzę. Czy pan mówi po szanghajsku? – Trochę. Również trochę w dialekcie Ning Poh. – Więc cóż chce mi pan powiedzieć? – Po raz pierwszy opowiadam tę historię – stwierdził Gornt i Malcolm mu uwierzył. – Dawno temu – zaczął, ale jego głos nie był teraz beztroski – pewna rodzina przybyła do Anglii z Montgomery w Alabamie, gdzie żyła od pokoleń. Ojciec, matka i dwoje dzieci, chłopak i dziewczyna. Miała piętnaście lat, na imię Aleksandra. Ojciec był najmłodszym z pięciu braci; najstarszy z nich nazywał się Wilf Tillman. – Współzałożyciel firmy Cooper-Tillman? – zapytał Struan zaniepokojony. – Właśnie on. Ojciec Aleksandry był pomniejszym pośrednikiem w handlu herbatą i bawełną, miał też udziały w firmie Cooper-Tillman. Przybył do Londynu, by podjąć pracę u Rothwella, gdzie przez trzy lata miał doradzać w sprawie bawełny, jako że CooperTillman była ich głównym dostawcą. Niestety, po roku oboje rodzice poważnie zachorowali, czemu nie należało się dziwić, zważywszy na tamtejsze mgły i pogodę. Ja sam spędziłem kiedyś w Londynie dwa lata terminując u Brocków, a potem jeden rok u Rothwella i w czasie tego pobytu omal nie umarłem. W każdym razie, Tillmanowie postanowili wrócić do domu. W czasie podróży przez Atlantyk Aleksandra odkryła, że jest w ciąży. – Ajajaj – wymamrotał Malcolm. – Tak. Jej ojciec nie przeżył szoku wywołanego tą wiadomością. Miał trzydzieści siedem lat. Pochowano go na morzu. Świadectwo zgonu wystawione przez kapitana mówiło o „udarze mózgu”, ale córka i matka wiedziały, że prawdziwą przyczyną były złe wieści. Aleksandra, piękna jak malowanie, miała ledwie szesnaście lat. To było w trzydziestym piątym roku, dwadzieścia siedem lat temu. Urodziła syna. Właśnie mnie. Niezamężna dziewczyna z nieślubnym dzieckiem, kobieta upadła… no, panie Struan, nie muszę panu mówić, co to za piętno i katastrofa w Alabamie, religijnym kraju. Także dla rodu Tillmanów. Wcześniej mówiliśmy o honorze. Prawdą jest, co powiedziałem, że sprawy honoru traktujemy poważnie. Hańbę również. Mogę nalać? – Gornt wskazał na butelkę szampana. – Proszę. – Malcolm nie wiedział, co mógłby jeszcze powiedzieć. Głos rozmówcy był śpiewny, przyjemny, spokojny. Rzekłbyś, bajarz snuje opowieść. Jak dotychczas, myślał Struan. Gornt nalał szampana Struanowi, potem sobie. – Moja matka i babka spotkały się z ostracyzmem ze strony społeczności i całej rodziny

Tillmanów. Nawet brat się przeciw nim obrócił. Gdy miałem trzy lata, moja matka spotkała Wirgińczyka z Richmondu, emigranta z Anglii, Roberta Gornta, który zakochał się w niej z wzajemnością. Był dżentelmenem, eksporterem tytoniu i bawełny, namiętnym graczem w karty. Matka opuściła Montgomery i wyszła za mąż w Richmondzie. Wymyślili taką wersję wydarzeń, że ona jest wdową po jankeskim kawalerzyście, którego poślubiła mając szesnaście lat i który poległ w walkach z Siuksami. Wszystko toczyło się mniej więcej gładko przez jakiś czas. Aż do czterdziestego drugiego roku. Wtedy Dirk Struan, praktycznie sam, założył Hongkong, a w rok potem pan się urodził. To był zły rok dla Hongkongu. Wybuchła epidemia gorączki Szczęśliwej Doliny, toczyła się wojna opiumowa w Chinach, potężny tajfun zniszczył miasto, a dla Noble House był to też rok straszny, gdyż ten sam tajfun zabił wielkiego Dirka Struana. – Gornt upił łyk szampana. – Dirk jest odpowiedzialny za śmierć Wilfa Tillmana i zrujnowanie rodziny Tillmanów. – Nic o tym nie wiem. Jest pan pewien? – Owszem. – Gornt uśmiechnął się po swojemu, bez niechęci. – Wilf Tillman zachorował na gorączkę Szczęśliwej Doliny. Dirk Struan miał korę chininy, która mogła go uratować, ale nie chciał jej ani dać, ani sprzedać, pragnąc śmierci Wilfa. Tego samego chciał i Jeff Cooper. – Głos Gornta podniósł się o ton. – Temu bostońskiemu Jankesowi zależało na jego śmierci. – Dlaczego? A tai-pan? – Nienawidził go, miał odmienne niż Wilf poglądy. Na przykład, Wilf trzymał niewolników, co było wówczas zgodne z prawem, a i teraz jest dopuszczalne w Alabamie. Dirk chciał pomóc Cooperowi w przejęciu firmy. Po śmierci Wilfa Jeff Cooper taniutko kupił jego akcje i pozbawił moją rodzinę resztek pieniędzy. – Mieliśmy joint venture z firmą Cooper-Tillman w dostawach kory chininy – powiedział Malcolm – i jesteśmy starymi przyjaciółmi. Natomiast co do reszty, ani o tym nie wiedziałem, ani w to nie wierzę i gdy tylko wrócę do Hongkongu, sprawdzę tę całą historię. Gornt wzruszył ramionami. – Po latach Cooper przyznał, że nigdy nie aprobował Tillmana. Powiedział dokładnie tak: „Słuchaj, młody człowieku, Wilf zasługiwał na to wszystko, co go spotkało; bezużyteczny poganiacz niewolników, w życiu nie przepracował ani dnia, ten dżentelmen z Południa był nikczemnikiem. Dirk miał rację, że tę niewielką ilość chininy, jaką miał, dał innym, według niego bardziej na to zasługującym. To dzięki mojej pracy, i tylko mojej, firma funkcjonowała i przez lata mogła płacić za nic twojej matce, ojczymowi i wam wszystkim”… Powiedział jeszcze kilka innych rzeczy, prroszę pana. – Twarz Gornta wykrzywiła się, ale natychmiast odzyskał spokój. Przynajmniej na pozór. – Teraz to już nieważne. Ale pozbawienie nas pieniędzy, które się nam słusznie należały, było ważne. W tamtym czasie zaczęły się kłótnie między ojczymem a matką i przeprowadziliśmy się dalej na Południe. Dopiero po wielu latach dowiedziałem się, że ojczym ożenił się z matką dla pieniędzy. Jego interesy tytoniowe i bawełniane szły nędznie, był zwyczajnym szulerem, grającym bez powodzenia, i matka stale pokrywała jego długi. Umierając opowiedziała mi

to wszystko. Ale nie był dla mnie zły ani niegodziwy, po prostu mnie ignorował. Ignorowano mnie przez całe życie. Teraz nadeszła pora zemsty. – Nie rozumiem, dlaczego miałby mnie pan za to winić. – Nie winię pana. – Myślałem, że „morgensterny lub szpady” to pański pomysł. – Malcolm patrzył na niego uważnie. – Nie ja na to wpadłem, mówiłem panu. Powtarzałem panu Greyforthowi, że jego propozycja nie zostanie zaakceptowana, a jeśli będzie nalegał, zostanie wyśmiany. – Chyba pan go nie lubi – stwierdził Malcolm po chwili. – Ani lubię, ani nie lubię. Przybyłem tu, by przez miesiąc się od niego uczyć, a potem przejąć jego obowiązki, gdy w przyszłym roku odejdzie na emeryturę. Takie są moje zamiary. Jeśli zdecyduję się pracować dla Brocka. – Może pan przejąć jego obowiązki wcześniej, niż pan myśli – powiedział Malcolm twardo. – W najbliższy czwartek, miejmy nadzieję. – Upiera się pan przy tym pojedynku? – Tak. – Czy mógłbym zapytać o prawdziwy powód? – Greyforth zrobił wszystko, by mnie sprowokować, zapewne na polecenie Brocka. Dla Struanów będzie lepiej, jeśli zostanie usunięty. – Czy mnie również postara się pan usunąć, gdy wystąpię przeciw firmie Struanów? – Sprzeciwię się panu, będę z panem konkurował, powstrzymam pana, jeśli zdołam, ale nie chciałbym z panem walczyć. – Malcolm uśmiechnął się przyjaźnie. – Zwariowana rozmowa, panie Gornt. To szaleństwo okazywać taką ufność i otwartość, ale właśnie ją sobie okazaliśmy. Powiedział pan „zemsta”. Jest pan zdecydowany wystąpić przeciw nam za to, co jakoby mój dziadek zrobił Wilfowi Tillmanowi? – Tak – stwierdził Gornt z uśmiechem. – We właściwym czasie. – A przeciw Jeffowi Cooperowi? – Przeciw niemu również. – Uśmiech zniknął z twarzy Gornta. – We właściwym czasie. Ale nie na tym mi przede wszystkim zależy – głos miał zaprawiony jadem. – Chcę zniszczyć Morgana Brocka i potrzebuję pańskiej pomocy… – wybuchnął śmiechem. – Mój Boże, gdyby pan mógł zobaczyć własną minę! – Morgana? – prychnął Malcolm. – Właśnie – Gornt uśmiechnął się promiennie. – Sam tego nie dokonam, potrzebna mi pańska pomoc. Co za ironia losu, prawda? Malcolm wstał niepewnie na nogi, wyprostował się i usiadł z powrotem. Serce mu łomotało. Napełnił sobie kieliszek, rozlewając nieco szampana na biurko. Wypił jednym haustem. Gornt cały czas go obserwował i czekał, zadowolony z wrażenia, jakie wywarły jego słowa. – Ale dlaczego Morgan, na litość boską? – spytał Malcolm po dobrej chwili. – Ponieważ uwiódł moją matkę, gdy miała piętnaście lat, zrujnował jej życie i porzucił ją. Biblia mówi, że ojcobójstwo to czyn straszny. Gdy matka na łożu śmierci wyznała mi

prawdę o moim pochodzeniu, kazała mi przysiąc, że się na to nie poważę. Więc nie mam zamiaru go zabijać; po prostu go zrujnuję – powiedział bezbarwnie, bez emocji. – Do tego jest mi potrzebna firma Struanów. Malcolm głęboko zaczerpnął powietrza i znowu pokręcił głową. To wszystko nie miało dla niego wiele sensu, choć wierzył w tę historię, nawet w postępek Dirka Struana. Ajajaj, jeszcze tylu rzeczy trzeba się dowiedzieć, pomyślał, słuchając dalszego ciągu opowieści Gornta. Morgan miał w tamtym czasie dwadzieścia lat, terminował w firmie Rothwella i mieszkał przy kantorze, więc łatwo mu było się wślizgnąć do jej pokoju. – Co taka piętnastoletnia ślicznotka z Południa, wyhodowana niczym cieplarniana roślinka, mogła rozumieć? Gdy Rothwell się o wszystkim dowiedział, wyrzucił oczywiście Morgana, ale stary Tyler Brock tylko się śmiał i potajemnie kupił kontrolny pakiet akcji firmy… – Brock rządzi w firmie Rothwella? – Malcolm był zaszokowany. – Rządził przez pewien czas, akurat taki, by usunąć Rothwella i wszystkich dyrektorów i obsadzić stanowiska nowymi ludźmi. Gdy Jeff Cooper się o tym dowiedział, użył swoich wpływów, by zmusić starego Brocka do sprzedaży części akcji, tak by mieli po tyle samo udziałów. Morgan miał się nie wtrącać do kierowania firmą, Jeff zaś trzymać w tajemnicy udziały Brocka, zwłaszcza przed Struanami. Ta umowa nadał obowiązuje. – Czy Dmitri o tym wie? – Nie. Ani pan Greyforth. Natknąłem się na te informacje, gdy pracowałem w Londynie. Malcolm myślał gorączkowo. Przez wiele lat Struanowie współpracowali z firmą Rothwella, ale nigdy nie mogliby powiedzieć, że ich źle traktowano lub oszukiwano. – Czy Morgan wie, że pan zna o nim prawdę? – Napisałem do niego do Londynu, gdy mama umarła. Odpowiedział mi, że to prawdziwa dla niego nowina i zaprzeczył wszystkiemu, ale dodał, abym go odwiedził, jeśli kiedykolwiek pojawię się w Londynie. Odwiedziłem go. Wtedy też zaprzeczył. Powiedział, że ta cała sprawa nie ma z nim nic wspólnego, że został obwiniony o coś, co musiał popełnić jakiś inny praktykant. Byłem wówczas zupełnie goły, więc znalazł mi pracę, a potem pomógł dostać się do firmy Rothwell. – Gornt westchnął. – Mama opowiadała mi, że gdy Morgan stanął przed obliczem Rothwella, stwierdził: „Poślubię tę wywłokę, jeśli jej posag wyniesie dziesięć tysięcy funtów rocznie”. – Gornt zadrżał, ale wyraz jego twarzy pozostał niewzruszony. – Mógłbym Morganowi wszystko może wybaczyć, ale „wywłoki” nigdy. Mam to na piśmie od Rothwella; on już nie żyje, ale list pozostał. Dziękuję, że mnie pan wysłuchał. – Wstał, rozprostował kości i ruszył ku drzwiom. – Niech pan zaczeka! Nie może pan tego w ten sposób zakończyć – zawołał przestraszony Malcolm. – Nie mam zamiaru, panie Struan, ale taka rozmowa, a trafniejszym określeniem byłoby „spowiedź”, wprawdzie dobrze robi duszy, lecz wyczerpuje. Nie mogę również spędzić tu zbyt wiele czasu, bo pan Greyforth nabierze podejrzeń. Załatwię, aby pojedynek odbył się

na pistolety, z odległości dwudziestu kroków. Potem do pana wrócę. – Na Boga, niech pan poczeka! Jakiej pomocy pan potrzebuje? Dlaczego zresztą miałbym panu pomagać? Czego pan po mnie oczekuje? – W zasadzie niewiele. Może pan zabić Norberta Greyfortha, tyle że to nie jest najistotniejsze – stwierdził Gornt ze śmiechem, ale zaraz spoważniał. – Ważniejsze jest to, co ja mogę dla pana zrobić. Przed końcem stycznia Brock zmiażdży Struanów, ale to pan już wie lub powinien pan wiedzieć. Mogę go powstrzymać, oczywiście za określoną cenę. Bóg mi świadkiem, że jestem w stanie dostarczyć panu informacji, dzięki którym ich genialny plan obróci się przeciw nim i firma Brocków zostanie na zawsze zniszczona. Malcolm czuł, jak serce mu zamiera. Gdyby zdołał wyciągnąć Struanów z potrzasku, matka zgodziłaby się na wszystko, czego by pragnął. Znał ją aż za dobrze. Dałaby mi wszystko, wszystko, krzyczał w duchu, nawet gdybym zechciał, żeby przeszła na katolicyzm, nawet to by zrobiła. Wiedział też, że jakiejkolwiek ceny zażąda Gornt, zapłaci ją, i to z ochotą. – Jaka jest pańska cena? Poza zemstą. – Powiem, gdy wrócę. Czekał przez cały dzień, ale Gornt nie przyszedł. Nie zmartwiło go to jednak ani trochę. Wieczorem zjadł kolację sam. Angelique oznajmiła mu, że uczestniczyła ostatnio w zbyt wielu przyjęciach, jest zmęczona, późno się kładła spać i dobrze jej zrobi, jeśli dziś wcześniej pójdzie do łóżka. – Zjem coś u siebie, wyszczotkuję włosy i pójdę spać. Dziś wieczór będziesz moim drogim porzuconym. Nie przejął się tym. W duszy miał tyle nadziei, że gdyby Angelique z nim pozostała, ze wszystkiego by jej się zwierzył. Jamie wpadł na chwilę wczesnym wieczorem i Malcolm musiał się siłą powstrzymywać, by nie wygadać mu tych fantastycznych wiadomości. – Niebiański znalazł rozwiązanie? – spytał Jamie. – Nie, dobry Boże, jeszcze nie. Dlaczego pytasz? – Wyglądasz tak, jakby… jakby ci kula ziemska spadła z pleców. Od wielu tygodni nie widziałem cię w tak znakomitej formie. Otrzymałeś chyba jakieś dobre wiadomości? – Zdaje się, że pokonałem zakręt i teraz naprawdę mi się polepsza. – Miejmy nadzieję. Te wszystkie kłopoty i jeszcze twój wypadek… nie wiem, jak sobie z tym poradzisz. Wydarzenia z ostatnich kilku tygodni sprawiły, że czuję się zmęczony, a ten Gornt był ostatnią kroplą przepełniającą kielich. Jest w nim coś takiego, co mnie przeraża. – Mianowicie? – Nie wiem, to po prostu moja intuicja. Może nie jest tak nieszkodliwy, na jakiego wygląda. – Jamie zawahał się. – Moglibyśmy chwilkę pogadać? – Naturalnie, usiądź. Brandy? Nalej sobie. – Dziękuję. – Jamie wlał do kieliszka nieco alkoholu i przyciągnąwszy fotel usadowił się przy kominku naprzeciw Struana. W pokoju było przytulnie, story w oknach zaciągnięte, przyjemny zapach palonego drewna i dźwięk dzwonów okrętów stojących w zatoce uspokajały. – Mam kilka spraw: chciałbym wrócić do Hongkongu na parę dni przed Bożym

Narodzeniem. – Żeby się zobaczyć z moją matką? – Chciałbym popłynąć „Prancing Cloud”. – Jamie pociągnął łyk brandy. – Statek cumuje… dlaczego się uśmiechasz? – Wyprzedzasz mnie o krok. Ja również miałem zamiar na niej popłynąć. – Zmieniłeś zdanie? – Jamie uśmiechnął się promiennie. – Masz zamiar zrobić to, co matka ci poleciła? – Niezupełnie. – Malcolm wyłożył swój plan i zobaczył, że radość Jamiego gdzieś wyparowała. – Nie martw się, strzelam znacznie lepiej od Norberta i jeśli zgodzi się na oddanie strzału z odległości dwudziestu kroków, bez marszu, to będzie martwy jak kołek w płocie. Nie mówmy o Norbercie. Teraz Angelique. O ile nie uda nam się przemycić jej na pokład… mówię „nam”, gdyż uwzględniam ciebie w swych planach, zabierzesz ją następnym statkiem, zatem tak czy inaczej dotrzesz do Hongkongu przed Bożym Narodzeniem. – Pani Struan będzie wściekła, jeśli Angelique z nami pojedzie – powiedział Jamie z wahaniem. – Pozwól, że ja się o to zatroszczę. – Jasne. A teraz chciałbym przejść do rzeczy. Po opuszczeniu Noble House mam zamiar założyć własną firmę. Oczywiście, jeśli nie masz nic przeciw temu. – Przeciwnie, zrobię wszystko… nasza firma zrobi wszystko, by ci pomóc. Ale ta sprawa nie będzie aktualna jeszcze przez wiele lat. – Myślę, że pani Struan jest zdecydowana, by mnie zwolnić. – Z całych sił się temu sprzeciwię – stwierdził Malcolm. – Czeka cię awans, podwyżka, a firma nie może cię stracić. Matka powinna o tym wiedzieć. To przerażający pomysł. – Ale jeśli to się okaże konieczne… wybacz, tai-panie, jeśli zajdzie taka konieczność, sprzeciwisz się temu? – Żebyś poszedł na swoje? Nie. Ale nie podoba mi się ten pomysł, Struanowie zbyt wiele by stracili. Jak mi Bóg miły, nie dojdzie do tego. A jeśli poprosisz mnie o zwolnienie, znajdę sposób, by cię zatrzymać, przekonać cię, byś został. Na pewno. – Dziękuję, dziękuję bardzo. Jamie pociągnął spory łyk i poczuł się lepiej. Nie dlatego, że rozgrzał go alkohol, ale dzięki słowom Malcolma. Ostatnie tygodnie były parszywe. Wczoraj po otrzymaniu listu od pani Struan Jamie uświadomił sobie starą prawdę: nie liczy się, jak lojalny jesteś w stosunku do firmy, nieważne, jakie są twe zasługi, wyrzucą cię bez skrupułów, gdy im się tak podoba. A cóż to takiego: firma? Grupa mężczyzn i kobiet. Ludzi. Choćby taka pani Struan. Firmę tworzą ludzie, a kierujące nią osoby zawsze gotowe są skryć się za hasłami: „dobro firmy” i „firma musi przetrwać”, by z powodu osobistej sympatii, wrogości lub nienawiści awansować kogoś lub go pognębić. A że obecnie większość kompanii to przedsięwzięcia rodzinne, więc w rezultacie zawsze wygrywa rodzina. Bliższa koszula ciału, kompetencje są mniej ważne. Mogą się między sobą kłócić, ale w końcu jednoczą się

w obliczu wroga, którym może się stać każdy spoza rodziny. Alfred MacStruan został wyznaczony na placówkę w Japonii. Ani nie mogę, ani nie chcę temu przeciwdziałać. Być może firmy rodzinne mają bardziej ludzkie oblicze i są lepsze niż odpersonalizowane biurokratyczne anonimowe przedsiębiorstwa, zresztą w takich układach człowiek zależy od powiązań kumpla z kumplem. W każdym wypadku jesteś przegrany… Poprzedni wieczór spędził w małym domku w Yoshiwarze i rzecz dla niego niezwykła, porządnie się upił. Nawet u Nemi nie znalazł pocieszenia. Co rusz przypominało mu się sformułowanie o „dobru firmy”, wspominał, jak omal nie popełnił czynu, za który mógł zapłacić gardłem, myślał o niesprawiedliwości Tess Struan, o uporze Malcolma, o swej własnej głupocie. Gdyby go wtedy Malcolm nie powstrzymał, zerwałby sznurki z pakietu, podarł listy i wyrzucił je za burtę. Na myśl o tym doznawał zawrotu głowy i dopiero kolejne szklanki rumu to przerwały, a potem kręciło mu się w głowie już tylko od alkoholu. – Jami, Jami co ty dolega? – pytała Nemi bezradnie. – Najlepiej określił to Machiavelli – odparł niezbornymi słowy – nie ufaj cholernym książętom, oni potrafią własną wygodę przytaczać na usprawiedliwienie. Cholerni książęta, tai-panowie, synowie Dirka Struana i jego wnuki… – a potem zapłakał. Aj, pomyślał z niesmakiem, nie zdarzyło mi się to od wielu lat – ostatni raz dwadzieścia lat temu, gdy przybyłem do Hongkongu i dowiedziałem się, że matka mi umarła podczas mojej podróży przez ocean. Kiedy wyjeżdżałem, musiała przeczuwać, że jest umierająca. – Jedź, mój chłopcze, zbij fortunę i pisz co tydzień… Gdyby nie ona, wszyscy byśmy pomarli. Tylko dzięki jej sile przeżyliśmy do czasu, gdy wybawił nas Struan i nasz dżos się odmienił. Płacz moje serce. Jak poprzedniego wieczora, choć łzy są teraz inne. Użalałem się nad straconą niewinnością. To nie do wiary, jak byłem naiwny pokładając ufność w „firmie”. Czy Dirk by mnie zwolnił? Nigdy. Tamten tai-pan by tego nie zrobił, nie mógłby zrobić, ale on jest już legendą. Muszę odważnie stanąć na własnych nogach. Mam trzydzieści dziewięć lat, według azjatyckich standardów jestem stary, choć nie czuję się staro, raczej jak statek bez steru. Malcolm też taki jest… Popatrzył na niego. Widział zmianę, Malcolm nie zachowywał się tak jak dawniej. Dojrzalej? Czy można to tak określić? Nie wiem, ale i tak jego dżos jest ustalony, podobnie jak mój. – Cieszę się, żeśmy się wtedy nie dobrali do… Strasznie mi przykro, że cię zablokowała. – Mnie również. Malcolm opowiedział Jamiemu, co mówił sir William o oczekiwanym liście, o opium i polach w Bengalu. Te wiadomości wzburzyły dziś rano całe Osiedle. Spotkanie w klubie w południe przebiegało gwałtowniej niż zazwyczaj. Jednogłośnie wyrażono przekonanie, że sir William powinien zostać powieszony albo co najmniej odsunięty od władzy i oskarżony, gdyby usiłował wprowadzić w życie tę obłędną ustawę Parlamentu. Struan zauważył, jak nieszczęśliwy jest McFay, i ponownie miał ochotę przekazać mu wieść o cudownych otwierających się perspektywach zarysowanych przez Gornta. Pamiętał jednak

o swej przysiędze. – Jestem teraz pełen wiary w przyszłość, Jamie. Nie martw się. Idziesz do Yoshiwary? – Nie zaraz, choć mam zamiar spotkać się z Nemi. – Jamie uśmiechnął się smętnie. – Wczoraj wieczór się spiłem, chcę jej zanieść prezent. Nie jest to konieczne, ale ona ma taki dobry charakter i wesołe usposobienie. Najpierw pogadam z Nakamą. Zdaje się, że wypytywał Phillipa o funkcjonowanie systemu bankowego, kapitału, biznesu i temu podobne. Phillip prosił, abym poświęcił mu z pół godziny i wyjaśnił podstawowe sprawy. – To ciekawe. – Owszem. Drań jest dociekliwy. Szkoda, że nie mamy z niego pożytku. – Przehandluj swoje informacje za coś, co by nas interesowało. Jutro porozmawiam chyba z Phillipem. Poproś go, by do mnie zaszedł. – Głos Malcolma stwardniał. – Umówiliśmy się przecież, że będziemy sobie nawzajem przekazywać wszystkie informacje. – Tak, właśnie tak. – Jamie dopił brandy. – Dziękuję. I dzięki, że ze mną pogadałeś. Mam głęboką nadzieję, że ci się powiedzie – dodał poważnie, wstając. – Też mam taką nadzieję, Jamie. Tobie również się powiedzie. Dobranoc. Malcolm został sam. Odprężony wyciągnął nogi w kierunku kominka. Martwił się o najbliższe dni, niepokoił go Gornt. Jakiej zażąda ceny? – zastanawiał się patrząc w rozżarzone węgle. Słyszał głosy ludzi wewnątrz budynku i na nabrzeżu. Ktoś się zaśmiał, ktoś inny śpiewał pijacką piosenkę. Po południu przyszedł do niego John Marlowe i w imieniu admirała poprosił o spotkanie albo na statku flagowym, albo u sir Williama. – Mogę spotkać się u sir Williama. O której? – Południe ci odpowiada? – Dobrze. O co chodzi? – Nie wiem – odparł Marlowe. – Mogę się jednak założyć, że nie będzie to spotkanie towarzyskie. – Od powrotu z wyprawy do zatoki Mirs i Hongkongu admirał Ketterer złościł się na polemiczne i krytyczne artykuły w gazetach i ciągle jeszcze był wściekły, że Japończycy ostrzelali jego okręty używając dział brytyjskiej produkcji. – Myślę, że niezbyt spodobały mu się te ostre uwagi, jakie padły na dzisiejszym spotkaniu. – A to mi biedaczysko! – powiedział Malcolm i zaśmiał się. Nadal huczało mu w głowie od informacji przekazanych przez Gornta. – Na Boga, nie mów tego przy nim na pokładzie – odrzekł Marlowe również ze śmiechem. – Wścieknie się jak cholera. Nawiasem mówiąc, pozwolono mi wypróbować statek w poniedziałek lub we wtorek, jeśli pogoda dopisze. Który dzień wam obojgu bardziej by odpowiadał? – Na jak długo wypłyniemy? – Wyruszamy mniej więcej o świcie, a wracamy najpóźniej o zachodzie. – Zatem we wtorek. Z kominka wypadł węgielek, ale nie wzniecił ognia. Struan pogrzebaczem podsunął go do kosza i zaczął rozgarniać rozżarzone polana. Pomarańczowe, podbarwione niebieskim i zielonym płomienie wystrzeliły nieco w górę i zagasły. Wspaniały widok. Krzepiące obrazy: on i ona. Malcolm popatrzył na drzwi oddzielające ich pokoje. Nie dochodził zza

nich żaden odgłos. Dzięki Gorntowi znajdę klucz do Tess, pomyślał. To ironia losu, że ja jestem mu potrzebny tak samo, jak on mnie, a przecież jesteśmy wrogami. Przeczucie mi mówi, że na zawsze nimi pozostaniemy. Jakiej ceny zażąda? Takiej, którą będę mógł zapłacić. Jest na tyle rozsądny, by zdawać sobie z tego sprawę. Ale skąd mogę mieć tę pewność? Zemsta jest niezwykle silnym motywem działania, sam wiem o tym najlepiej. W „Gospodzie Lilii” muskularna Japonka masowała Phillipa Tyrera. Atletycznymi rękoma i sprężystymi palcami odnajdywała punkty ucisku i grała na ciele Phillipa jak na pianinie, a on mruczał z przyjemności. Nie było tu tak wytwornie ani też tak drogo jak w „Domu Trzech Karpi”, ale oferowano znakomity masaż, dzięki któremu Tyrer uwolnił swe myśli od Fujiko, Nakamy, André Poncina i sir Williama. Minister chodził zły przez cały ranek, a w południe wściekł się jeszcze bardziej po gwałtownym spotkaniu w klubie. – Jakby to była moja wina, że Parlament zwariował – krzyczał sir William przy obiedzie, na którym gościł admirała Ketterera i generała. – Mam rację, Phillipie? – Oczywiście, Sir Williamie – odparł Tyrer; brał udział w tym obiedzie wbrew własnej woli. – Parlament zawsze postępował głupio i zupełnie dowolnie! Dlaczego, do diabła, nie pozwolą Ministerstwu Spraw Zagranicznych zarządzać koloniami i skończyć z tymi wszystkimi problemami? Na przykład ta zgraja, mianująca się kupcami, toż to prawdziwa zaraza. – Każdemu zdałoby się po pięćdziesiąt batów szpicrutą i znaliby mores – warknął admirał. – Każdemu bez wyjątku, zwłaszcza dziennikarzom. Wszyscy to śmiecie. – Cóż pan może począć, drogi sir Williamie – powiedział generał z samozadowoleniem, mając ciągle w pamięci reprymendę, jaką otrzymał od ambasadora po zamieszkach w Mieście Pijaków. – Może pan to najwyżej przyjąć jak mężczyzna. A pan, admirale, sam się tego dopraszał wygłaszając publicznie oświadczenia polityczne. Zawsze uważałem, że naczelną zasadą wyższych oficerów jest spuścić głowę, raczej wstrzymywać się od wygłaszania przemówień i cierpieć w milczeniu. Kark admirała Ketterera zsiniał. Sir William, nie chcąc dopuścić do potyczki między nimi, zwrócił się do Tyrera: – Jestem pewien, że masz dużo pracy, Phillipie. Przepisz, na miłość boską, korespondencję. Skargę do bakufu trzeba wysłać koniecznie dzisiaj! Tyrer z wdzięcznością się oddalił. – Ach, Taira-sama, mam nadzieję, pan czuje repiej – przywitał go wylewnie Nakama. – Mama-san Raiko prosiła pytać pana zdrowie. Pan nie miał spotkanie z Fujiko-san. Ona łzy… płakała i… – Czuję się świetnie. Wczoraj spędziłem bardzo przyjemny wieczór w „Gospodzie Lilii” – odparł zdumiony, że przewidywania André okazały się tak dokładne. – Fujiko? Przemyślałem ponownie sprawę kontraktu, do diabła, naprawdę przemyślałem! Z zadowoleniem spostrzegł, że Nakama patrzy na niego rozszerzonymi oczyma. Jeszcze większą przyjemność sprawiło mu to, że ani rano, ani podczas obiadu nie przestraszył się

złego humoru sir Williama i skupił swoje myśli na dopracowywaniu planu André. – Are Taira-sama, ja myś… – Nie będziemy już dziś mówić po angielsku i nie zadawaj żadnych pytań na temat biznesu. Możesz porozmawiać z McFay-sama z Noble House i na tym koniec… Tyrer jęknął głośno, gdy masażystka silniej go ucisnęła. Jej palce natychmiast znieruchomiały. – Iie, dōzo… – Nie, proszę masuj dalej, powiedział po japońsku. – Nie martw się, panie – odparła ze śmiechem – gdy skończę zajmować się twym wątłym, pozbawionym życia rybim ciałem, będziesz gotów na przyjęcie trzech najlepszych lilii z tego domu. Niezupełnie zrozumiał, co powiedziała, ale się tym nie przejął i podziękował jej niewyraźnie. W głowie mu huczało po trzech godzinach spędzonych z Nakamą, gdy musiał po japońsku rozmawiać na temat Raiko i jej gospody i odpowiadać na trudne pytania. Wszystko to zresztą wcześniej przewidział André. Kobieta masowała go dalej wprawnymi rękoma, rozsiewając zapach wonnego olejku, a gdy skończyła, owinęła go ciepłym ręcznikiem i wyszła. Tyrer już zasypiał, gdy odsunęły się shōji, weszła dziewczyna i uklękła przy nim. Uśmiechnęła się, a on pogodnie odpowiedział – stosując się do wskazówek André – że jest zmęczony i poprosił ją, by posiedziała przy nim, aż się obudzi. Dziewczyna kiwnęła głową, zadowolona. I tak miała otrzymać zapłatę. André to geniusz, pomyślał Phillip i z przyjemnością pogrążył się w sen. Dziś wieczór André odwiedzał Hinode. Po raz drugi. Pierwszy miał miejsce dokładnie dziesięć dni, dwadzieścia dwie godziny i siedem minut temu i wówczas widział ją w całej okazałości. Tamtą noc zapamięta na zawsze. – Dobry wieczór, Furansu-san – powitała go nieśmiało po japońsku, melodyjnym głosem. Znajdowali się przed niewielką werandą, a dom stał w ogrodzie „Trzech Karpi” pachnącym miło, tak jak i dziewczyna. Barwy zimy – złoto i brąz – na jej kimonie poruszały się z wdziękiem, gdy szła ku poduszkom, gdzie zamierzała usiąść. Drzwi shōji do sypialni były lekko odsunięte, ukazując skraj futonów, które miały stać się ich pierwszym miłosnym posłaniem. – Sake jest takie, jak pan lubi. Powiedziano mi, że ma być schłodzone. Zawsze pije je pan chłodne? – Tak, tak, ja… tak lepszy smak. – Jąkał się, jego japoński był szorstki, ręce gestykulowały, dłonie miał spocone. – To dziwne, że pije pan w zimie chłodne napoje – zauważyła z uśmiechem. – Czy pańskie serce jest chłodne i zimą, i latem? – Iiii, Hinode. – Poncinowi krew pulsowała w uszach i w krtani. – Moje serce jak kamień dawno. Myślę o tobie, nie wiem gorące czy zimne, czy jakie. Ty piękna. – To wszystko dla pańskiej przyjemności. – Raiko-san mówiła o mnie, tak? Oczy dziewczyny patrzyły łagodnie, były skośne, twarz miała białą, brwi wyskubane, a wysoko na czole narysowane półksiężyce, kruczoczarne włosy upięte szylkretowymi

grzebieniami, które Poncin miał ochotę powyjmować. – To, co powiedziała mi Raiko-san, zapomniałam. To, co pan mi powiedział przed zawarciem kontraktu, zaaprobowałam i też zapomniałam. Zaczynamy od dzisiaj. Spotykamy się po raz pierwszy. Musi mi pan opowiedzieć o sobie to wszystko, co pan chce, żebym wiedziała. – W jej oczach odbiło się światło. Przymknęła je z rozbawieniem. – Mamy dosyć czasu, prawda? – Tak, proszę, na zawsze, mam nadzieję. Gdy po wielu dniach negocjacji uzgodniono wszystkie szczegóły kontraktu, gdy zostało to spisane, kilkakrotnie przeczytane i sformułowane w prostych słowach, by Poncin wszystko zrozumiał, mógł wreszcie podpisać umowę w obecności dziewczyny i Raiko. André z wysiłkiem zebrał się na odwagę. – Hinode, proszę, wybacz, ale muszę powiedzieć, muszę wyznać prawdę. O tym, co złe. – Proszę, nie ma potrzeby. Raiko-san mi powiedziała. – Tak, ale, proszę, wybacz… – słowa przychodziły mu z trudem, choć przedtem kilkanaście razy powtarzał sobie całą przemowę. Czuł ciągły przypływ mdłości. – Muszę powiedzieć. Złapałem brzydką chorobę od mojej kochanki, Hany. Niemożliwe uleczyć, tak mi przykro. Wcale. Ty też to złapiesz. Na pewno, jeśli będziesz moją kochanką, tak mi przykro. – Czekał na odpowiedź, a niewidoczne niebo zdawało się odpływać. – Tak, rozumiem i akceptuję to. Napisałam w swoim kontrakcie, że wybaczam panu wszelkie winy, we wszystkich sprawach, które nas dotyczą. Wszelkie winy, rozumie pan? – Ach, winy, tak, rozumiem winy. Dziękuję ci i… Powinien się był usprawiedliwić. Wybiegł nagle. Było mu okropnie niedobrze, nigdy się tak nie czuł, nawet wtedy, gdy odkrył, że jest chory, ani wtedy, gdy dowiedział się, że Hana nie żyje. Powrócił i za nic nie przepraszał. Nie oczekiwano od niego przeprosin. Dziewczyna rozumiała. – Zanim podpiszę umowę, Furansu-san – rzekła – panem kierują ważne powody, dla mnie również jest bardzo ważne, by prosić pana o potwierdzenie, że da mi pan nóż lub truciznę, jak to ustalono w kontrakcie. – Tak. – Dziękuję. O obu tych istotnych sprawach nie trzeba ponownie wspominać. Zgadza się pan, proszę? – Tak – odparł, błogosławiąc ją w duchu. – Zatem umowa stoi. Podpisałam, niech pan, Furansu-san, też podpisze, proszę. I Raikosan, jako nasz świadek. Raiko-san mówi, że nasz dom będzie gotów za trzy dni. Na czwarty dzień od dzisiaj będę miała zaszczyt pana przyjąć. Czwartego dnia siedział naprzeciw dziewczyny w ich prywatnym domku. Porażała go jej uroda. Oliwne lampy świeciły jasno, ale niezbyt mocno. – Czy ten dom ci się podoba, Hinode? – spytał z udanym zainteresowaniem, cały czas myśląc tylko o tym, by ją zobaczyć rozebraną. – Ważniejsze, czy podoba on się panu, Furansu-san. Wiedział, że robi tylko to, do czego ją szkolono: jej odpowiedzi i ruchy są

automatyczne, stara się wywołać u niego dobre samopoczucie, bez względu na to, co czuje w głębi duszy. Na ogół potrafił dobrze rozpoznać, co myśleli Japończycy, nigdy jednak co Japonki. Ale tak samo jest z Francuzkami, doszedł do wniosku. Kobiety są znacznie bardziej skryte niż my, znacznie bardziej praktyczne. Hinode wygląda tak spokojnie, gdy siedzi tu bez ruchu. Czy wewnątrz wrze, jest smutna lub przerażona? A może przepełnia ją taki strach i wstręt, że jest jakby sparaliżowana. Matko Przenajświętsza, wybacz mi, ale nic mnie to teraz nie obchodzi, później, może później, nie teraz. Dlaczego się zgodziła? Dlaczego? Ale o to nie można pytać. Nigdy. Trudno się zastosować do tego warunku, ale przecież dodaje to smaczku. A może właśnie to mnie w końcu zniszczy. Nas zniszczy. Nic mnie to nie obchodzi, pośpieszmy się! – Czy miałby pan ochotę coś zjeść? – spytała. – Teraz ja… ja nie głodny. – André nie mógł oderwać od niej wzroku ani skryć pożądania. Na czoło wystąpił mu pot. Dziewczyna nadal się uśmiechała. Westchnęła. Potem, coraz bardziej odprężona, długimi palcami odwiązała obi, wstała i zewnętrzne kimono opadło. Cały czas obserwowała Poncina, spokojna jak posąg. Opadło spodnie kimono, potem pierwsza koszulka, druga, wreszcie przepaska biodrowa. Kobieta odwróciła się niespiesznie, ukazując mu całą swą postać. Stała przed nim – doskonałość. Prawie nie mógł oddychać. Patrzył, jak uklękła, uniosła filiżankę i pociągnęła łyk, potem drugi. Krew pulsowała mu w głowie, w karku i lędźwiach, ledwie mógł nad sobą panować. Przez kilka dni planował, jaki to będzie szarmancki w słowach, gestach i ruchach. W każdym calu francuski i jak najbardziej japoński. Wymowny i sprawny. Najlepszy kochanek, jakiego znała i jakiego kiedykolwiek będzie znała. Ich pierwsza noc miała stać się niezapomnianym, cudownym przeżyciem. Było niezapomniane, ale nie cudowne. Zabrakło mu siły woli. Wyciągnął ręce ku dziewczynie, powalił ją na futony i był jak zwierzę. Od tamtej nocy nie widział się ani z nią, ani z Raiko. Unikał ich, unikał Yoshiwary. Następnego dnia posłał do Hinode wiadomość, że da znać, gdy będzie miał zamiar ją odwiedzić. Tymczasem dostarczył Raiko kolejną ratę zapłaty w złocie. Aby wywiązać się z warunków kontraktu, musiał zastawić dwuletnie zarobki – a potem przekazać znacznie więcej. Wczoraj zapowiedział swą wizytę na dziś wieczór. Przystanął na progu werandy. Ekrany shōji przesłaniały wejście. Widoczne we wnętrzu złotawe światło zapraszało. Jak poprzednio krew zaczęła mu pulsować, dławiło go w gardle. Jakiś wewnętrzny głos obelżywie wrzeszczał na niego, kazał mu odejść, popełnić samobójstwo, uczynić wszystko, by nie musiał zobaczyć swego odbicia w jej oczach. Zostaw ją w spokoju! Chciał uciekać i jednocześnie mocniej niż przedtem pragnął ją znowu posiąść, na

wszelkie możliwe sposoby, nie zważając na skutki. Nienawidził się. Lepiej umrzeć i skończyć z tym. Ale najpierw ona. Muszę. Z wysiłkiem zdjął buty i odsunął drzwi. Dziewczyna klęczała w tym samym miejscu, co poprzednio, miała na sobie ten sam strój, na twarzy ten sam uśmiech, była tak samo piękna. Tym samym subtelnym ruchem dłoni zaprosiła go, by usiadł obok niej. – Sake jest takie, jak pan lubi – rzekła tym samym łagodnym głosem. – Powiedziano mi, że ma być schłodzone. Zawsze pije je pan chłodne? Patrzył na nią. Jej oczy, które przepełnione były taką nienawiścią, gdy od niej wtedy wychodził, teraz uśmiechały się z nieśmiałą słodyczą, jak w pierwszych chwilach poprzedniego spotkania. – Co? – Sake jest takie, jak pan lubi – powtórzyła tym samym tonem, jakby mówiła to po raz pierwszy. – Powiedziano mi, że ma być schłodzone. Zawsze pija je pan chłodne? – Ja… ja, tak… tak – odparł. W uszach mu coś wyło, ledwo słyszał swój głos. – To dziwne, że pije pan w zimie chłodne napoje – zauważyła z uśmiechem. – Czy pańskie serce jest chłodne i zimą, i latem? Jak papuga wymamrotał właściwą odpowiedź. To nic trudnego zapamiętać każde słowo i każdą sytuację, gdy wyryte są w pamięci. I choć głos miał niepewny, kobieta jakby tego nie zauważyła. Ciągnęła jak poprzednio, patrząc łagodnie skośnymi oczyma. – Czy miałby pan ochotę coś zjeść? – Na razie… na razie nie jestem głodny. Uśmiechała się nadal. I westchnęła jak poprzednio. Wstała. Jednak tym razem przygasiła lampy, a wszedłszy do sypialni, którą on wówczas zbrukał, zupełnie zgasiła światła. Gdy oczy Poncina przywykły do ciemności, zauważył nikłe migotanie lampy na werandzie, dochodzące poprzez drzwi shōji. Jednak nie wystarczało to do oświetlenia niewyraźnej sylwetki kobiety. Zdejmowała ubranie, a potem weszła pod kołdrę. Gdy już mógł wstać, niepewnie podniósł się na nogi, wszedł do pokoju i uklęknął przy posłaniu. Zdawał sobie sprawę, że ona dąży do zachowania twarzy – przez niego. Do wymazania tego, czego nigdy nie da się wymazać. – Z mego umysłu, nigdy – mamrotał zrozpaczony, z twarzą mokrą od łez. – Nie wiem jak ty, Hinode, ale ja nigdy tego nie zapomnę. Tak mi przykro, tak przykro. Mój Boże, tak bym chciał, tak bardzo chciał… – Nan desu ka, Furansu-sama? Dopiero po pewnej chwili odnalazł właściwe japońskie słowa. – Hinode, mówię… po prostu dziękuję, Hinode – jąkał się. – Proszę, wybacz mi, tak mi przykro. – Ale nie ma powodu, by było panu przykro. Dziś zaczynamy. To jest nasz początek.

36 ŚRODA, 3 GRUDNIA W szybie sklepu rzeźnika Hiraga dostrzegł przelotnie swe odbicie i nie rozpoznał się. Przechodnie na High Street prawie nie zwracali na niego uwagi. Cofnął się i jeszcze raz spojrzał na swój zacieniony wizerunek – i na nowe przebranie. Cylinder, wysoki kołnierzyk, krawat, surdut z dobrego czarnego sukna, szeroki w ramionach i wąski w talii, kamizelka z niebieskiego jedwabiu, na jej tle łańcuszek z nierdzewnej stali, łączący specjalny guziczek z zegarkiem kieszonkowym, obcisłe spodnie i skórzane wysokie buty. Wszystko to były dary od rządu Jej Królewskiej Wysokości, tylko zegarek ofiarował Tyrer. Za oddane usługi. Hiraga zdjął kapelusz i oglądał się ze wszystkich stron. Włosy porastały teraz jego czaszkę. Nie osiągnęły jeszcze tej długości, co u Tyrera, lecz z pewnością można by je uznać za europejskie. Twarz miał dokładnie wygoloną. Brytyjskie brzytwy, dobre i tanie, zrobiły na nim wielkie wrażenie – jeszcze jeden zadziwiający przykład umiejętności technicznych. Uśmiechnął się do swych myśli, zadowolony z tego przebrania, a potem wyjął zegarek. Podziwiał go: odczytał godzinę: jedenasta szesnaście. Tak jakby szesnaście minut miało jakiekolwiek znaczenie, pomyślał z pogardą, choć był zadowolony, że tak szybko nauczył się cudzoziemskiego systemu mierzenia czasu. Wielu rzeczy się dowiedziałem. To oczywiście nie wystarczy, ale zrobiłem początek. – Chce pan pikny mrożony australijski udziec barani? Statek pocztowy przywiós w lodzie. A może trochę piknygo, tłustygo wędzonygo bekonu. Z Hongkongu? Rzeźnik miał duży brzuch, ramiona grube jak armatnie lufy i nosił poplamiony fartuch. – Och! – Hiraga zobaczył mięso, podroby i dziczyznę, wiszące po drugiej stronie szyby wystawowej, a wokół nich roje much. – Nie, nie, dziękuję. Tyrko ogrądam. Do widzenia panu – powiedział skrywając odrazę. Ostentacyjnie włożył na głowę kapelusz, przechylił go elegancko, naśladując Tyrera, i ruszył dalej po High Street, ku Miastu Pijaków i wiosce. Grzecznie uchylał kapelusza przechodniom lub jeźdźcom, którzy pozdrawiali go w odpowiedzi. Sprawiało mu to przyjemność, gdyż oznaczało akceptację zgodnie z ich normami – tak odległymi od zwyczajów japońskich, od norm ludzi cywilizowanych. Głupcy. Sądzą, że się zmieniłem, skoro zacząłem się nosić jak oni. Nadal są wrogami, nawet Taira. To głupie ze strony Tairy, że zmienił zdanie na temat Fujiko. Co się z nim dzieje? Psuje mi to plany. Hiraga zobaczył, jak Struan wyszedł kuśtykając ze swego budynku razem z Jamiem McFayem. Między nimi szła kobieta Oriego. Rozmawiali z ożywieniem. To mu przypomniało spotkanie z człowiekiem numer dwa Noble House. W głowie wciąż mu huczało od liczb i faktów na temat Zachodu i czuł się słabo, gdyż McFay wyciągnął od niego mnóstwo informacji o lichwiarzach i handlarzach ryżu w rodzaju Gyokoyamy. – Jami-san, możriwe, pan spotka jeden z tych rudzi, jeśri sekret – rzekł mu, rozpaczliwie pragnąc uciec. – Ja tłumaczy, jeśri sekret.

Shoya czekał na niego. Hiraga wyczuwał, że kupiec chce się dowiedzieć wszystkiego, czego on sam się dowiedział, postanowił więc z nim poigrać. Przyjął ofertę masażu. Teraz odprężony, w czystej yukacie, siedział przy wykwintnym obiedzie. Podano ryż, suszonego kalmara, złowionego rankiem morskiego okonia, którego pokrojono na cienkie jak papier plasterki i dodano soję, daikon – rzodkiew – i sake. Hiraga oświadczył, że odbył rozmowy z ważnymi gai-jinami, którzy odpowiedzieli na jego pytania. Pociągnął sake, ale nie przekazał nic z tego, co usłyszał. Ważne informacje wymagały zachęty, wzajemności. – Co słychać w Kioto? – To wszystko jest bardzo dziwne – oświadczył shoya rad, że zostawiono mu inicjatywę. – Moi panowie poinformowali mnie, że shōgun i księżniczka Yazu przybyli szczęśliwie i przebywają w pałacu. Patrole Ogamy zorganizowały dodatkowe trzy zasadzki na shishi… nie, tak mi przykro, nie ma szczegółów, ilu zabito. Jaśnie pan Ogama i jaśnie pan Yoshi bardzo rzadko wychodzą za mury… Ale Wrót strzegą obecnie samurajowie shōgunatu, tak jak w przeszłości. Oczy Hiragi rozszerzyły się. – Naprawdę? – Tak, Otami-sama. – Shoya był zachwycony, że jego gość połknął przynętę. – Co dziwniejsze, w pobliżu wszystkich Wrót znajdują się ukryte pikiety samurajów Ogamy i od czasu do czasu kapitanowie obu stron prowadzą potajemne narady. – Tak, dziwne. – Hiraga chrząknął. Shoya skinął głową i jak przystało na dobrego rybaka, mocno uderzył. – Och, tak, to chyba nie będzie miało dla pana żadnego znaczenia, lecz moi zwierzchnicy wierzą, że dwaj shishi, o których wcześniej wspomniałem, Katsumata i Takeda z Chōshū, nie zostali ujęci w Kioto i podróżują teraz gościńcem Tōkaidō. – Do Edo? – Moi panowie nie powiedzieli dokąd. Oczywiście te informacje nie mają żadnej wartości. Shoya pociągnął sake. Choć tego nie pokazał po sobie, bawił go widok Hiragi usiłującego skryć zżerającą go ciekawość. – Wszystko, co tyczy shishi, może mieć znaczenie. – Ach, w takim razie… choć to nierozsądne przekazywać plotki… – Shoya udawał, że jest zmieszany; doszedł do wniosku, że czas dojrzał, by wyciągnąć rybę na brzeg. – Po gospodach w Kioto krąży pogłoska, że jeszcze ktoś trzeci uciekł z pierwszej zasadzki. Kobieta, samurajka zaprawiona w sztuce władania shurikenem… co się stało, Otamisama? – Nic, nic. – Hiraga usiłował zapanować nad sobą. W głowie tłukły mu się tysiące pytań. Tylko jedna dziewczyna samuraj ze szkoły Katsumaty posiadła taką umiejętność. – Co mówiłeś, shoya? Uciekła jakaś kobieta pochodząca z samurajów? – To tylko pogłoski, Otami-sama. Głupstwa. Sake? – Dziękuję. Jeśli zaś chodzi o tę kobietę, mówiono coś o niej jeszcze? – Nie. Takie niemądre pogłoski właściwie nie zasługują na to, by je powtarzać.

– Może mógłby pan zbadać, czy w tych bzdurach jest coś z prawdy. Chciałbym to wiedzieć. Proszę. – W takim razie… – Shoya nie mógł nie zauważyć ogromnego ustępstwa, jakie uczynił Hiraga wypowiadając słowo „proszę”. Jego głos brzmiał teraz łagodniej, z nutkami pokory. – Każda usługa oddana panu i pańskiej rodzinie, naszym cenionym klientom, będzie zaszczytem dla Gyokoyamy. – Dziękuję – Hiraga dopił sake. A więc Sumomo była w Kioto z Katsumatą… Dlaczego nie udała się do Shimonoseki, jak jej kazałem? Co robiła? A jeśli uciekła, to gdzie jest teraz? Odsunął na później te wszystkie pytania i postanowił zrewanżować się shoyi za informacje. Wyjął garść notatek i zaczął mu wyjaśniać, częściowo powtarzając jak papuga to, co Taira i Mukfey mówili mu przez parę godzin. Shoya słuchał z uwagą, zadowolony, że jego żona podsłuchuje ich z ukrycia i wszystko spisuje. Hiraga opowiadał chaotycznie o pożyczaniu pieniędzy, inwestowaniu, o systemie bankowym, sam nie bardzo te mechanizmy rozumiejąc. – Nadzwyczajne, Otami-sama. – Dla shoyi też to wszystko było nowe. Wielkie wrażenie wywarła na nim doskonała pamięć samuraja. – Jeszcze jedna ważna sprawa. – Hiraga odetchnął głęboko. – Mukfey powiedział, że gai-jinowie mają giełdę, pewien rodzaj rynku, gdzie jedynymi towarami, które ludzie sprzedają, kupują czy o które się targują, są małe zadrukowane papierki nazywane akcjami. W jakiś sposób przedstawiają one pieniądze, ogromne sumy pieniędzy, jako że każda liczba akcji jest częścią spółki. – Popił trochę herbaty i wyjaśniał dalej, widząc, że shoya nic nie rozumie. – Powiedzmy, że daimyō Ogama daje całe Chōshū, całą ziemię i wszystkie jej owoce spółce, Chōshū Kompeni i rozkazuje oficjalnie, że spółka ma być podzielona na dziesięć tysięcy równych części, dziesięć tysięcy akcji. To jest pakiet akcji, rozumiesz? – Chyba… chyba tak, proszę, niech pan mówi dalej. – Następnie daimyō, w imieniu spółki, oferuje całość lub część pakietu każdemu, kto ma pieniądze. Za swe pieniądze ta osoba dostaje kawałek papieru zaświadczający, jaki pakiet akcji Chōshū Kompeni zakupiła i w ten sposób posiada odpowiednią część spółki, a więc i jej bogactwa w tej samej proporcji. Pieniądze, które ten człowiek wraz z innymi wpłacili spółce, stają się jej kapitał, chyba tak nazwał to ten gai-jin Mukfey. Potrzebne są do zarządzania spółką i powiększania jej bogactwa, na pensje, na zagospodarowanie nieużytków, zakup broni, nasion lub ulepszenie łodzi rybackich, na opłacenie wszystkiego, co jest niezbędne, by Chōshū kwitło, by wartość Chōshū Kompeni zwiększała się. Mukfey powiedział, że na każdym rynku ceny się zmieniają, w czasach głodu często każdego dnia, prawda? Tak samo jest na tej giełdzie, gdzie są setki różnych spółek, sprzedających i nabywców. Jeśli zbiory w Chōshū byłyby obfite, wartość każdej części Chōshū Kompeni byłaby wysoka, jeśli panowałby głód, wartość by spadła. Cena każdej akcji zmienia się także. Rozumiesz? – Chyba tak. – Shoya rozumiał to wszystko doskonale i skrycie delektował się otrzymanymi informacjami. Miał ochotę zadać mnóstwo pytań.

– Dobrze. Hiraga, choć zmęczony, był zaintrygowany tymi wszystkimi nowymi dla niego pomysłami, nawet jeśli niekiedy błądził w ich labiryncie. Nigdy w życiu nie targował się na bazarze ani w gospodzie, po prostu płacił tyle, ile zażądano. Nigdy nie kłócił się o żadne koszty ani o sumę na rachunku. Dopiero wtedy zaczęło go to bardziej interesować, gdy został rōninem. Jeśli byłeś samurajem, rachunki przychodziły do osoby, na której ręce wpływał żołd. W przypadku kawalera, na ogół do matki. Rządzenie pieniędzmi, robienie zakupów zawsze było sprawą kobiet, nigdy mężczyzn. Jadłeś to, co ona – matka, babka, siostra lub żona – kupiła za twoją pensję; ubierałeś się i zbroiłeś w taki sam sposób. Jeśli nie dostawałeś pensji, twoja rodzina i ty głodowaliście, zostawałeś rōninem lub dobrowolnie rezygnowałeś ze statusu samuraja, by być farmerem, najemnym robotnikiem albo czymś o wiele gorszym – kupcem. – Shoya – zapytał, marszcząc czoło. – Zmieniają się ceny jedzenia czy ryb. Ale kto decyduje o cenach? Cech rybaków lub farmerów, mógłby wyjaśnić shoya. Ale znacznie bardziej prawdopodobnie zabrzmiałaby odpowiedź: kupcy. To oni są prawdziwymi właścicielami tych towarów, gdyż pożyczyli pieniądze na zakup sieci i nasion. Shoya jednak był zbyt ostrożny, by odpowiadać. Starał się przede wszystkim zachować spokój, mimo uzyskania tylu bezcennych, acz niepełnych informacji. – Jeśli jest obfitość ryb, są tańsze niż wtedy, gdy jest ich niewiele. To zależy od połowów, od plonów. Hiraga skinął głową. Shoya najwyraźniej kręcił. Skrywał prawdę lub ją naginał. Ale tak zwykle postępują kupcy i lichwiarze, pomyślał. Postanowił nagle, że nie wspomni o pomyśle spotkania shoyi z Mukfeyem. Zachowa także na później ostatnią część informacji, których jakoś nie mógł pojąć do końca, a które intrygowały go bardziej niż pozostałe: że jeśli to właśnie ty utworzyłeś spółkę, ty decydowałeś, jak wiele akcji zachowałeś dla siebie i nic za nie nie płaciłeś, a jeśli liczba tych akcji wynosiła pięćdziesiąt jeden lub więcej z każdej setki, zatrzymywałeś dla siebie władzę nad spółką. Ale dlaczego… Nagle go olśniło: bez żadnych kosztów stajesz się shōgunem spółki, im większa spółka, tym potężniejszy shōgun… bez żadnych wydatków! Kiedy sonnō-jōi zostanie zrealizowane, myślał porażony, zarekomendujemy jako rada samurajów, by cesarz wydał prawo, że tylko nasza rada może tworzyć spółki, a potem będziemy kontrolować wreszcie wszystkich pasożytów, kupców i lichwiarzy! – Otami-sama – podjął shoya. Nie zauważył żadnej zmiany w zachowaniu Hiragi, sam oszołomiony zdobytymi informacjami. – Moi zwierzchnicy będą niezwykle wdzięczni, ja również. Kiedy zdołamy przesiać wszystkie pańskie genialne myśli i idee, może znajdzie się sposobność zadania kilku drobnych pytań? – Naturalnie – Hiraga widział przyszłość różowo. Im więcej pytań, tym lepiej. Pomogą samemu to najpierw zrozumieć. – Może wtedy, gdy usłyszysz więcej o Ogamie, Yoshim, shishi i o tamtej kobiecie. Powiadasz, że walczyła shurikenem? – Zrobię, co w mojej mocy – odparł shoya. Wiedział, że właśnie ubili interes. Potem

wrócił myślami do brakującej, zasadniczej części tej łamigłówki. – Proszę, czy mogę spytać, co to jest ta spółka. Czym to jest, jak to wygląda? – Nie wiem. – Hiraga również nie miał jasności w tej sprawie. – Ładnie z pańskiej strony, że jest pan punktualny, panie Struan – rzekł szorstko admirał Ketterer. – To nietypowe dla eee… kupców. – Chciał powiedzieć „handlarzy”, lecz uznał, że nie czas jeszcze na słowne utarczki. – Niech pan siada. Sherry? – Tak, proszę trochę wytrawnego kseresu, dziękuję, admirale. Ordynans napełnił mu kieliszek, dolał admirałowi porto i wyszedł. Unieśli kieliszki, choć nadal czuli do siebie niechęć. Na biurku leżał jedynie jakiś oficjalny dokument, otwarta koperta i kartka pokryta pismem matki Struana. – Co mogę dla pana zrobić? – spytał Malcolm. – Wie pan o tym, że niektórzy z moich marynarzy, podczas naszej akcji w zatoce Mirs, zostali zabici przez chińskich piratów, którzy strzelali z brzegu z brytyjskich armat. – Czytałem o tym, lecz nie ma pewności, czy armaty były produkcji brytyjskiej. – Ja to wiem. Osobiście się upewniłem. – Admirał Ketterer podniósł dokument. – Wstępne dochodzenie zlecone przez gubernatora ujawniło, że prawdopodobnym winowajcą jest albo firma Struanów, albo Brocków. Malcolm bez lęku patrzył prosto w oczy starszemu, czerwonolicemu mężczyźnie. – Gubernator może sobie ujawniać, co mu się podoba, admirale Ketterer, ale lepiej, by formalne oskarżenia zostały poparte dowodami, gdyż w przeciwnym przypadku bardzo się zdenerwujemy, a Brocków przyprawi to o apopleksję. Nic nie wiem o takiej transakcji, a ponadto Parlament nie zabronił handlu bronią. Czy Norbert Greyforth coś wie? Jamie przekazał mu, że admirał wezwał Greyfortha na dziesiątą trzydzieści, ale ten przyszedł dopiero o jedenastej, a spotkanie trwało zaledwie trzy minuty. Kark Ketterera poczerwieniał na wspomnienie obraźliwej odpowiedzi Greyfortha. – Nie. Ten arogancki typ odmówił przedyskutowania sprawy. Czy pan także odmawia? – Nie wiem, co chce pan przedyskutować, admirale. – Sprawę przywozu i sprzedaży dział i uzbrojenia tubylcom. A także okrętów wojennych. Jak również opium. – Struanowie handlują z Chinami zgodnie z prawem brytyjskim – rzekł ostrożnie Malcolm. – Nie zabrania ono kupna ani zbytu żadnego z tych towarów. – Opium wkrótce zostanie zakazane – rzucił krótko admirał. – Wtedy z pewnością ta działalność ustanie. – Już obecnie jest to sprzeczne zarówno z chińskim, jak i z tutejszym prawem. – Struanowie nie handlują, powtarzam: nie handlują tutaj opium, mimo że nie jest to, powtarzam: nie jest sprzeczne z prawem brytyjskim. – Ale przyznaje pan, że to szkodliwe i niemoralne? – Tak, lecz w danym momencie aprobowane przez rząd Jej Królewskiej Wysokości i niestety jest to jedyny towar, jaki można wymienić za chińską herbatę, a Parlament uzyskuje dzięki temu olbrzymie dochody z podatków. – Problem Chin jest mi doskonale znany. Chciałbym, żeby pan i pańska spółka

uprzedziła prawo, zgadzając się dobrowolnie, że nigdy nie będzie importować opium do Japonii. – Nie handlujemy tutaj opium. – Dobrze. Jeśli natrafię na jakiś statek przewożący opium, skonfiskuję go wraz z ładunkiem. – Powiedziałbym, że uczyniwszy tak, narazi się pan na prawne konsekwencje, admirale. Czy sir William zaaprobował pańskie zamiary? – Jeszcze nie. Chciałbym, żeby pan i inni hand… inni kupcy zgodzili się na to z dobrej woli. To samo dotyczy karabinów odtylcowych, nabojów, dział i okrętów wojennych. – Czy Greyforth zaakceptował tę zadziwiającą propozycję? – Nie. – Kark admirała spurpurowiał. Malcolm zastanawiał się przez chwilę. I on, i Jamie domyślili się już wcześniej, jaką sprawę, oprócz listu od matki, poruszy admirał. – Za kilka dni mamy spotkanie z sir Williamem – odezwał się w końcu. – Będę zaszczycony, jeśli weźmie pan w nim udział jako mój osobisty gość. Wszyscy kupcy pana wysłuchają. – Moje poglądy są im dobrze znane. Właśnie wy, kupcy, bardziej niż ktokolwiek inny, powinniście wiedzieć, z której strony pajda chleba posmarowana jest masłem: bez floty chroniącej was i wasze szlaki handlowe jesteście bezradni. Dostarczając tubylcom dział, zagrażacie marynarce, pomagacie w zatapianiu waszych własnych statków, mordowaniu ziomków, a także samych siebie. – Jeśli zechciałby pan wziąć pod uwagę na przykład Indie czy jakiś inny… – Właśnie to chcę zrobić, panie Struan – rzucił mu prosto w twarz admirał. – Gdyby tubylców nie uzbrojono w naszą broń, bunt Sipajów nigdy by nie wybuchnął, wszystkie rewolty zostałyby szybciej opanowane, dzikusy na całym świecie łatwiej daliby się porządnie wykształcić, korzystny handel prowadzono by w spokoju, a porządek kwitłby pod dobroczynnym wpływem pax Britannia. A ci nikczemni, rozpustni piraci nie mieliby środków, by strzelać do mego okrętu flagowego, psiakrew! A bez Królewskiej Marynarki, panującej na morzach, nie będzie pax Britannia, nie będzie imperium brytyjskiego, nie będzie handlu i znowu znajdziemy się w średniowieczu! – Mówiąc między nami, ma pan całkowitą rację, admirale – rzekł Malcolm z udawaną gorliwością. Stosował się do rady wuja Czena: „Gdy jakiś mandaryn jest na ciebie wściekły, z jakichkolwiek powodów, szybko się z nim zgódź, oświadcz, że między wami mówiąc ma rację. Zawsze możesz go zabić potem, kiedy śpi”. Przez lata brał udział w kłótniach o to samo z urzędnikami armii, marynarki i rządu. Był również świadkiem, jak kłócili się ojciec i matka. Ojciec optował za wolnym handlem, matka za moralnością. Ojciec wściekle bronił trójkąta opiumowego, matka gwałtownie sprzeciwiała się handlowi opium, a także bronią. Obie strony miały słuszność, obie były nieugięte; kłótnia zawsze kończyła się w ten sposób, że ojciec pił do nieprzytomności, a matka uśmiechała się swym niezmiennym, doprowadzającym do szału uśmieszkiem, którego nic nie mogło zetrzeć z jej twarzy. Ostatnia złośliwa uwaga ojca była zawsze taka

sama: „Mój stary, a twój Książę z Bajki, Wielki Zielonooki Diabeł Dirk osobiście zapoczątkował ten handel i rozkwitliśmy dzięki niemu, tak nam dopomóż Bóg!”. Malcolm zastanawiał się – lecz nigdy nie śmiał pytać – czy tak naprawdę ona zakochała się w ojcu, a nie w synu, i zgodziła się na syna, gdyż ojciec by na taki układ nie poszedł. Wiedział, że nigdy o to nie zapyta, a gdyby, uśmiechnęłaby się tylko swym zwykłym uśmieszkiem i odparła: „Nie opowiadaj bzdur, Malcolmie”. – Mówiąc między nami, ma pan rację, admirale – powtórzył. Ketterer przełknął to razem z porto i natychmiast dolał sobie trunku. – Cóż, to już coś, na Boga! – Podniósł wzrok. – Więc może pan zapewnić, że firma Struanów nie zaangażuje się tutaj w handel bronią? – Z pewnością rozważę starannie wszystko, co pan powiedział, i omówię to z mymi kolegami kupcami. Ketterer wyjął chustkę i wydmuchał nos, wziął szczyptę tabaki, kichnął i wydmuchał ponownie. Gdy w głowie mu się rozjaśniło, spojrzał na młodego człowieka gniewnymi oczyma, zirytowany, że nie dostrzega żadnych oznak uległości. – Wobec tego, niech mi pan pozwoli ująć to inaczej. W zaufaniu zgadza się pan, że zaopatrywanie Japońców w działa, jakiekolwiek cholerne działa, czy też w brytyjskie okręty to głupota? – Byłoby źle, gdyby mieli flotę porównywalną do na… – To byłaby katastrofa, proszę pana! Zupełna katastrofa i głupota. – Zgadzam się. – Dobrze. Chciałbym, by przekonał pan innych kupców do swej opinii: nie ma tu miejsca na żadną broń, zwłaszcza na armaty, ani na opium. Mówię to między nami, oczywiście. – Z chęcią poddam te poglądy pod dyskusję, admirale. Ketterer parsknął. Malcolm chciał się podnieść z miejsca; nie miał ochoty, by go przyparto do muru. – Chwileczkę, panie Struan, jeszcze jedna sprawa, zanim pan wyjdzie. Sprawa osobista. – Admirał wskazał kopertę i list leżące na biurku. – To przyszło od pani Struan. Wie pan, czego dotyczy? – Tak, tak, wiem. – Wasze Noble House jest uważane za pierwszą firmę w Azji – Ketterer przesunął list na środek biurka – choć mówiono mi, że obecnie Brockowie wysuwają się na prowadzenie. Nieważne, to wy możecie być źródłem dobra. Chciałbym, aby pan i pańska firma wsparła mnie w tej słusznej sprawie. Słusznej, panie Struan. Malcolm, zirytowany, nie odrzekł nic. Uważał, że wyczerpująco na wszystko odpowiedział i nie był przygotowany na następny wykład. – W zaufaniu, między nami dwoma – oświadczył zjadliwie Ketterer – normalnie nie kieruję się takimi listami od cywilów… Normalnie. Rozumie się samo przez się: zasady i regulamin Marynarki Królewskiej są sprawą Marynarki Królewskiej. – Łyk porto i stłumione wątrobiane beknięcie. – Ten młody Marlowe zaprosił pana i… i pańską

narzeczoną na pokład „Pearl”, gdy będą go wypróbowywać we wtorek. Na cały dzień. – Admirał spojrzał przenikliwie. – Prawda? – Tak, proszę pana – powiedział cicho Struan. W głowie mu pulsowało. Nie wierzył własnym uszom. – Oczywiście, wymagana jest moja zgoda. – Admirał pozwolił, by zdanie to zawisło w powietrzu. – Nawiasem mówiąc – dodał po chwili – wasz planowany pojedynek jest nie przemyślany, naprawdę. – Malcolma zdziwił ten nie związany z poprzednimi wywodami komentarz. Próbował się skoncentrować na dalszych słowach admirała. – Wprawdzie ktoś taki jak Greyforth zasługuje na to, by jak najwcześniej wyprawić go na tamten świat, niemniej pojedynkowanie się jest sprzeczne z prawem i nierozsądne, no i opatrzności zdarzają się pomyłki, niedobre pomyłki. Jasne? – Tak, proszę pana, dziękuję za radę, ale mówił pan… – To ja dziękuję, panie Struan – rzekł gładko admirał, wstając. – Dziękuję, że przyszedł pan mnie odwiedzić. Do widzenia panu. Podniecony Malcolm podniósł się na nogi, nie mając pewności, czy dokładnie wszystko pojął. – Czy mam przez to rozumieć, że pan ma na… na myśli, że to ja mogę… – Miałem na myśli tylko to, co powiedziałem, nic ponadto – wyraźny, choć słaby głos admirała dobiegał już z pokładu rufówki. – Dokładnie tak, jak pan mi w zaufaniu przekazał, że starannie rozważy pan to, co do pana mówiłem, ja ze swej strony starannie rozważę to, co pan powie i zrobi… przed północą w poniedziałek. Do widzenia. Na promenadzie powietrze miało czysty, przyjemny zapach i Struan oddychał głęboko, aż poczuł, że uspokajają mu się płuca i ustaje łomotanie w głowie. Wyczerpany i podniecony opadł na najbliższą ławkę i patrzył na flotę, nie widząc jej. Czy dobrze go zrozumiałem? – zapytywał się w kółko, zaślepiony nadzieją. Ketterer mógłby, po prostu byłby gotów, zapomnieć o liście matki i pozwolić Marlowe’owi, by wziął nas na pokład i udzielił nam ślubu? „W zaufaniu”… Powtarzał to do znudzenia. I „między nami”, i „w zamian”. Czyżby to znaczyło, że będzie siedział cicho, jeśli zagram swoją rolę? Co, na Boga, mógłbym zrobić i powiedzieć przed poniedziałkową nocą, by przekonać psubrata? Bo to właściwe określenie: pozbawiony moralności sukinsyn, szantażysta! Nonsens! Zaproponował mi umowę, coś za coś. Dla mnie doskonała wymiana, dla niego również niezła. Muszę zachować ostrożność; inni kupcy nie przyjmą zbyt uprzejmie takiego narzuconego ograniczenia handlu. Muszę postępować uczciwie, bo ten psubrat jest przebiegły i nie zadowoli się samymi obietnicami. Komu mógłbym zaufać, z kim podzielić się tą odmianą w mym poplątanym życiu? Z Niebiańskim? Z Jamiem? Z Marlowe’em? Nie, z nim oczywiście nie. Z Angelique? Z nią też nie. Gdyby wujek Czen był tutaj, byłby właściwą osobą, ale skoro go nie ma, to z kim? Z nikim. Lepiej nic nikomu nie mów! Sam musisz to dźwigać. Czyż nie to właśnie – zgodnie z relacją matki – Dirk zawsze powtarzał ojcu, mówiąc o obowiązkach tai-pana? „Samotność i samotne ponoszenie

odpowiedzialności stanowią radość i ból tai-pana”. Co mogę zrobić w sprawie dział i kara… – Dzień dobry, panie Struan. – Och! Och, dzień dobry, panie Gornt. – Wyglądał pan tak smutno, że po prostu musiałem pana zagadnąć. – Nie, nie jestem smutny – oznajmił znużonym głosem Malcolm. – Po prostu rozmyślałem. – Ach, przepraszam, w takim razie opuszczam pana. – Nie, niech pan usiądzie, proszę. Powiedział pan, że ma pan swoją cenę? Edward Gornt skinął głową. – Proszę mi wybaczyć, że nie odwiedziłem pana wcześniej, lecz nie mogłem panu Greyforthowi… przemówić do rozsądku. Teraz zgadza się na pistolety, dwulufowe pistolety pojedynkowe i na jeden lub dwa strzały z dwudziestu kroków. – Dobrze. A poza tym? – Próbowałem namówić go, by zrezygnował z pojedynku, lecz stwierdził: „Nie, chyba że Malcolm Struan przeprosi mnie publicznie” czy coś podobnego. – Dobrze. Ale jeśli chodzi o tę inną sprawę, nie ma tu ścian ani drzwi – Malcolm wskazał prawie pustą promenadę. – Jaka jest cena? – Też myślę, że to idealne miejsce, ale nie powinniśmy rozmawiać zbyt długo i musimy uważać. Pan Greyforth mógł wycelować w nas lornetkę. – Obserwuje nas? – Nie wiem na pewno, prroszę pana, mimo to gotów byłbym się założyć. – Więc w jakimś innym miejscu? Później? – Nie, tu będzie dobrze. Ale Greyforth jest bardzo przebiegły, a ja nie chcę, by nabrał podejrzeń. Będę domagał się zapłaty, jeśli moja informacja pomoże panu zablokować plan Morgana, by posłać was na dno, i spowoduje bankructwo Brocków. – Zna pan szczegóły planu? – Och, tak – Gornt zaśmiał się cicho – i wiele innych rzeczy, ale ani Morgan, ani Stary Brock nie mają pojęcia, że je znam. Ani Greyforth. – Jeszcze bardziej zniżył głos, jego wargi ledwie się poruszały. – Cała sprawa musi pozostać w tajemnicy między nami, a cena jest następująca: pan niszczy Morgana Brocka, doprowadza go do bankructwa lub jeśli pan zdoła, do więzienia. Jest mi przy tym wszystko jedno, czy uzna pan za niezbędne zniszczenie Tylera. Pan gwarantuje, że z tych szczątków dostanę pięćdziesiąt procent udziałów w firmie Rothwella, za darmo i wolne od obciążeń; że pomoże mi pan w Victoria Bank w zebraniu potrzebnej sumy, by wykupić połowę Jeffa Coopera; że przez dziesięć lat nie będzie mnie pan atakował w inny sposób, niż jest to przyjęte wśród normalnych konkurentów, i udzieli mi pan statusu najwyższego uprzywilejowania we wszelkich interesach. Ma to być potwierdzone podpisanym przez pana pisemnym kontraktem. Po dziesięciu latach zdejmujemy rękawiczki. – Zgoda – rzekł natychmiast Malcolm, który spodziewał się ostrzejszych warunków. – Ale te sukinsyny z Victorii nie są naszymi przyjaciółmi. Brock założył ten bank i zawsze

trzymał nas od niego z daleka, więc w tych transakcjach nie będzie ze mnie wiele pożytku. – Wkrótce będzie, prroszę pana. Wkrótce cała rada nadzorcza pierdnie za każdym razem kiedy powiecie, żeby pierdnęli. To wszystko musi być oczywiście trzymane w wielkiej tajemnicy. Co pan planuje po pojedynku? Malcolm odpowiedział bez wahania, choć dziwiło go, że tak od pierwszej chwili ufa temu mężczyźnie. Wyznał mu, że ma zamiar udać się na pokład „Prancing Cloud”. – Zakładając oczywiście, że wygram pojedynek i nie zostanę ciężko ranny. Kiedy dotrę do Hongkongu, zdołam wszystko zatuszować – oznajmił konfidencjonalnym tonem. – A jak odda pan strzał? Musi pan przecież podpierać się laskami? – Używając jednej doskonale utrzymam równowagę przez niezbędny czas – Malcolm uśmiechnął się lekko. – Trenowałem. – Cóż, proponuję panom fortel, by uniknąć skutków prawnych, fortel, który doskonale sprawdził się w Wirginii i tu też tak być powinno. Na wypadek gdyby któryś z panów został zabity, wyślecie do siebie nawzajem listy, datowane i doręczone w nocy przed pojedynkiem, informujące, że obydwaj zgodziliście się go odwołać na jutrzejszym spotkaniu na Ziemi Niczyjej i że obydwaj, jako dżentelmeni, przyjmiecie wzajemne jednoczesne przeprosiny. – Gornt uśmiechnął się. – My sekundanci poświadczymy, że kiedy pokazywaliście sobie wasze pistolety, jeden tragicznie wypalił. – Doskonały pomysł. Czy Norbert się na to zgodził? – Tak. Dostarczę panu jego list we wtorek, niech pan mu pośle swój przez McFaya, ale lepiej nie mówić, że to tylko fortel. „Wtorek”, dźwięczało echem w głowie Malcolma, lecz zmusił się, by o tym nie myśleć. – Po pojedynku – mówił rzeczowym tonem Gornt – a byłoby lepiej, gdyby pan go zabił, nie tylko zranił, pójdę z panem na kliper. W zamian za umowę na piśmie przedstawię szczegółowy plan pozwalający całkowicie poplątać sieć zabezpieczeń finansowych Brocka oraz dostarczę pakiet potwierdzonych kopii listów i dokumentów, które wystarczą każdemu sądowi. Przekażę też inne papiery, dzięki którym dostanie pan do ręki kij na Victoria Bank. Malcolm poczuł, jak po całym ciele rozlewa mu się ciepło. – Dlaczego nie teraz, po co czekać do środy? – Pan Greyforth może pana zabić – stwierdził Gornt spokojnie – wtedy cała ta wiedza się zmarnuje, a ja wystawię się bez powodu na ryzyko. Malcolm chwilę milczał. – Powiedzmy, że to zrobi lub paskudnie mnie zrani. W jaki sposób wywrze pan wtedy zemstę? – Natychmiast nawiążę kontakt z panią Struan, prroszę pana. Stawiam na to, że nie będzie to potrzebne. Stawiam na pana, nie na nią. – Słyszałem, że nie gra pan hazardowo, panie Gornt. – W karty, na pieniądze nie, prroszę pana, nigdy. Na przykładzie mego ojczyma widziałem jałowość takich działań. Stawiać swe życie? Do pewnych granic, tak. – Gornt poczuł na sobie czyjś wzrok. – Ktoś nas obserwuje – rzekł cicho i rozejrzał się. To była Angelique, która właśnie wyszła z domu Struanów po drugiej stronie ulicy.

Pomachała im ręką. Malcolm jej odpowiedział i wstał. Obaj mężczyźni obserwowali, jak dziewczyna się zbliża. – Cześć, Aniele! – pozdrowił ją ciepło Malcolm. Słowa admirała tańczyły mu w głowie. – Czy mogę ci przedstawić pana Edwarda Gornta z firmy Rothwell z Szanghaju? Moja narzeczona, mademoiselle Richaud. – Pani! – Gornt ujął jej dłoń i z galanterią ucałował. – Panie Gornt – powiedziała cicho, patrząc mu w oczy. Wszyscy troje zamilkli, a potem bez widocznej przyczyny wybuchnęli śmiechem. – O co chodzi? – spytała. Serce zabiło jej trochę mocniej. – Radość życia – odparł Gornt. Podniosła na niego wzrok. Spodobało jej się to, co ujrzała; jego uśmiech ogrzał ją. Ujęła rękę Malcolma, w myślach już opisując spotkanie w liście, który dopiero co przerwała: Muszą ci wyznać, najdroższa Colette, że wyśledziłam ich na promenadzie. Włożyłam wiec swój najlepszy czepek i wzięłam ich z zaskoczenia. Uchwyciłam pod ramię mego Malcolma (by się bronić), gdyż ten nowo przybyły jest wysoki i przystojny, a w głębi jego oczu czai się szelmowski błysk, który natychmiast zauważyłam, choć Malcolm prawdopodobnie nie zdawał sobie z tego sprawy, bo byłby znacznie bardziej zazdrosny niż zwykłe. Moje biedactwo! Chciałam, żeby spotkanie z tym wysokim nieznajomym wyglądało na przypadek. Ma bardzo nieznaczny południowy akcent, szerokie ramiona, wąskie biodra, prawdopodobnie uprawia szermierkę i myślę, że jest wspaniałym tancerzem – mam nadzieję, że zostanie moim przyjacielem; tak ich tutaj potrzebuję…

– La, chéri – wachlując się próbowała ostudzić nagły przypływ wewnętrznego ciepła, podświadomą kocią reakcję na męskość Gornta. – Proszę mi wybaczyć, nie chciałam przerywać ważnej narady… – Nie przeszkadzasz nam – oświadczył Malcolm. – Właśnie miałem odejść – oświadczył Gornt. Nie usiłował nawet skrywać swego podziwu. – Jestem uszczęśliwiony, że panią poznałem. – Ukłonił się. – Do widzenia, prroszę pana. Będę z panem w kontakcie. Oboje patrzyli, jak odchodzi. – Kto to jest ten pan Gornt? Powiedział jej, ale w gruncie rzeczy nic istotnego. Cały czas miał myśl zaprzątniętą wtorkiem. – Jeszcze trochę wieprzowiny w sosie z czarnej fasoli, Młodsza Siostro? – zapytała Ah Tok, przeżuwając kawałek ryby. – Dziękuję. – Ah Soh sięgnęła pałeczkami, by ponownie napełnić swą miseczkę, i szybko schwyciła wybrany kąsek: smażoną krewetkę, w którą już przedtem wpatrywała się pożądliwie. – Proszę cię, mów dalej, Starsza Siostro. Obie kobiety siedziały w pokoju Ah Tok. Przed nimi, na rozlicznych półmiskach rozstawiono dania. W zasięgu ręki stał czajnik ze świeżo zaparzoną jaśminową herbatą. – Ajajaj, to bardzo trudne. Instrukcje Znakomitego Czena są niejasne. – To do niego niepodobne. – Ak Soh nałożyła sobie parę kawałków soczystej wołowiny w sosie ostrygowym. – Zupełnie do niego niepodobne.

– Zgadzam się z tym, ale z drugiej strony jego nowa konkubina, ta dziwka z Soo Chow, z pewnością pochłania prawie całą jego uwagę. – Ajajaj! Czy to prawda, że ma czternaście lat, a jej łona nie porastają włosy? Ah Tok wzięła następny kawałek chrząstkowatego rybiego łba i ssała go ze smakiem. – Tylko Czosnkowi Ludzie z Chosan nie mają włosów łonowych. Wypluła chrząstki na podłogę i wybrała inny przysmak. – Ciekawe, czy oni naprawdę jedzą tylko czosnek? Mogę jeszcze raz przeczytać jego list, Starsza Siostro? Ah Tok, Szósta Kuzynko z Drugiej Linii, pozdrowienia. Zrobiłaś bardzo dobrze, natychmiast pytając mnie o radę. Na korku butelki były wyraźne ślady Ciemności Księżyca, który musi służyć na Wschodnim Morzu jako Spędzacz Psiej Krainy. Aborcja! To mądre i niemądre ze strony tej dziwki, że tego użyła, to mądre i niemądre ze strony Pana, że jej to doradził. Dopóki nie wiemy, czy to on podjął decyzję, czy też ona uczyniła to bez jego wiedzy, nie możecie nic robić. Kuzynko, wsłuchuj się w to, co Pan mówi podczas snu – od dzieciństwa zawsze mamrotał przez sen – może odkryjesz coś więcej. Poinstruuj Ah Soh, by czyniła podobnie i bądźcie obydwie jak nietoperze. Macie być niezawodnie posłuszne.

– Ajajaj, co to znaczy, bądźcie jak nietoperze? – spytała z irytacją Ah Soh. – Nietoperze są ciche, ale piszczą. Nietoperze potrafią latać w ciemnościach, lecz w świetle są ślepe, są niewidzialne w nocy, bezradne we dnie. Ich odchody są cenne, lecz ich smród bije do Niebios. Co on miał na myśli, heja? – Oczy, uszy i nozdrza otwarte, jak u nietoperza, i uważajcie, gdzie upuszczacie odchody! – Ah Tok zaśmiała się ostro. – Dziesięć tysięcy wiosen dla Czena z Noble House. Gdyby nie on, nie wiedzielibyśmy, że jej Jadeitowe Wrota są zawieszone na drzwiach mego syna! – Skąd wiemy, że to był on? – spytała Ah Soh, wydając donośne beknięcie. – Skąd wiemy, że to był pan, a nie ktoś inny? – Ściszyła głos i rozejrzała się, jak gdyby mogły ich podsłuchiwać jakieś obce uszy. Pałeczki Ah Toh zatrzymały się w powietrzu. – Na przykład Ostry Nos, taki sam rodzaj cudzoziemskiego diabła jak ona sama, heja? Ci dwoje są ze sobą tak blisko jak wszy w kroczu żebraka. I czyż to nie on zatopił butelkę i wszystkie dowody w morzu? Pamiętasz? Stara Ah Tok już się nie śmiała. – Fang-pi! – wypowiedziała rzadko używane przekleństwo. – Właśnie na to uczula nas Znakomity Czen! Nietoperze latają zygzakiem, nie siadają na pierwszej napotkanej gałęzi, a nawet wtedy zwisają do góry nogami. On poleca nam, byśmy się dowiedziały, czyje jang posiadło to jin! Ajajaj, tak, zgadzam się z tym, zgadzam się, to możliwe, absolutnie możliwe, że Długi Ostry Nos ubrał mego syna w zielony kapelusz! – Panu przyprawiono rogi! – Ah Soh podniosła oczy ku niebu. – To prawda, Długi Ostry Nos spędził w jej pokoju tyle czasu, że… – Żachnęła się. – Ajajaj! Pamiętasz, jak kilka tygodni temu odesłała mnie, a później wrzeszczała, bo jej się zdawało, że ktoś wspina się z zewnątrz do jej pokoju, podczas gdy to tylko wiatr łopotał okiennicami? Przypominam sobie teraz, znalazłam się tuż przy niej szybciej niż nietoperz, lecz Długi Ostry Nos był już tam i obydwoje… teraz, kiedy o tym myślę, uświadamiam sobie, że obydwoje byli bledsi niż pięciodniowe trupy! Czy to właśnie wtedy jego jang…

– Kiedy to było, Młodsza Siostro? Którego dnia? Kiedy? – To był dzień… dzień po tym, gdy pan miał tę tubylczą dziwkę. Obie kobiety zaczęły obliczać, ich mózgi pracowały szybko jak abaki. Dziś był dwunasty miesiąc, dzień trzeci. – To by było, to by było w dziesiątym miesiącu, w dniu szesnastym lub siedemnastym. Starsza Siostro. – Nie wystarczy, raczej zbyt mało czasu, chyba że Ciemny Księżyc został przełknięty wcześniej. – Ah Tok z roztargnieniem possała jeszcze rybią głowę, a potem wypluła ości. – Musieli spać ze sobą przedtem – stwierdziła z przekonaniem. – Dziwka miała ku temu mnóstwo okazji, heja? Zawsze bywała w domu tego barbarzyńcy, nawet zanim tam we dwie zamieszkałyście. – Masz rację, jak zwykle masz rację, Starsza Siostro! Natychmiast musimy powiadomić Znakomitego Czena! – Lecz dlaczego miałaby dawać swoje Jedeitowe Wrota takiemu brzydkiemu cudzoziemskiemu diabłu, gdy mój syn tak o to wzdycha? – Barbarzyńcy! – Ah Soh wymownie wzruszyła ramionami. – Któż wie, co sobie myślą! Powinnaś powiedzieć panu! Osłabiona z podniecenia Ah Tok spojrzała na swój barek. Madera, whisky, brandy. – Musimy być silne! – Wybrała whisky i nalała dwie duże porcje. – Do roboty! Trzeba planować, knuć i myśleć, jak zmusić dziwkę i jej kochanka, by wyjawili prawdę! – Dobrze, bardzo dobrze! Razem tego dokonamy! – Ale ani słowa memu synowi. Nie byłoby mądre z naszej strony przynoszenie mu złych, brudnych wieści, dopóki nie mamy pewności. – Stuknęły się kieliszkami. – Na wszystkich bogów wielkich i małych, nikt nie będzie przyprawiał rogów memu synowi, a potem wiódł długiego i szczęśliwego życia! – Dobry wieczór, ojcze Leonie – powiedziała uprzejmie Angelique. Uklękła i ucałowała jego dłoń, z trudem skrywając wstręt z powodu silnego fetoru. Znajdowali się sami w małym kościele, ostatnie promienie słońca wpadały przez nędznie wykonany witraż. Osiedle liczyło niewielu katolików, dochody parafii były mizerne. Mimo to ołtarz i krucyfiks prezentowały się okazale. Na zewnątrz, w zachodzącym słońcu czekał Vargas, by zapewnić jej eskortę, gdy będzie wracała. – Chciał mnie ojciec widzieć? – spytała niewinnie, wiedząc, że znów w niedzielę opuściła mszę. Nosiła starannie wybrany różowy czepek, na dziewczęcą wieczorową suknię z ciemnego jedwabiu narzuciła długi kaszmirowy szal. – Jak dobrze ojciec wygląda. – Cieszę się, że cię widzę, moje dziecko – odpowiedział z silnym portugalskim akcentem. – Znów nie ma cię na mszy. – To wapory, ojcze. Nadal odpoczywam po zaburzeniach… Doktor Babcott doradził mi odpoczynek – odparła. Umysł miała zaprzątnięty problemem, co dziś włożyć na bankiet urodzinowy rosyjskiego ministra i jak wieczorem zabawić Malcolma. – Jestem przekonana, że w następnym tygodniu poczuję się lepiej. Cieszę się, moja młoda i nie tak znów słaba kłamczuszko, pomyślał Leo, pełen niesmaku

z powodu ludzkiej perfidii. Nie przystoi tańczyć w nocy, fikać obcasami i pokazywać skąpe niewymowne. – Nie szkodzi, wyspowiadam cię teraz. Angelique miała ochotę ziewnąć: tak łatwo było przewidzieć, jak ksiądz się zachowa. Potulnie poszła za nim do konfesjonału, uklękła i poddała się rutynie, zadowolona, że oddziela ich kratka. Recytowała jak papuga swą litanię, pocieszając się umową, jaką zawarła z Marią Panną, jak zawsze powtarzała zapamiętale ich wspólne hasło: „(…) i Ojcze, zapomniałam poprosić w mych pacierzach Błogosławioną Matkę o wybaczenie”. Rozgrzeszenie dostała szybko, skromną pokutę kilku zdrowasiek. Poczuła się lepiej. Zaczęła wstawać z klęczek… – A teraz sprawa prywatna, moje dziecko. Dwa dni temu pan Struan posłał po mnie, dyskretnie, i poprosił, bym udzielił wam ślubu. Wciągnęła powietrze, a potem pięknie się uśmiechnęła. – Och, ojcze, jak cudownie! – Tak, moje dziecko, na pewno tak. „Proszę udzielić nam ślubu jak najszybciej”, powiedział młody senhor Struan, lecz jest to naprawdę trudne. – Leo zmagał się z tym problemem przez cały dzień i noc. Tego samego dnia wysłał pilny list do biskupa Makau, duchowego przywódcy katolików w Azji, błagając, by równie pilnie udzielił mu rady. – To dla nas bardzo trudne. – Dlaczego, ojcze? – Ponieważ nie jest on katolikiem i… – Ale zgodził się, że nasze dzieci zostaną wychowane w prawdziwej wierze, obiecał mi to. – Tak, moje dziecko, obiecał, obiecał, mnie też to mówił, ale nie jest jeszcze w wieku stosownym do małżeństwa, musi otrzymać pozwolenie, ty też, ale chciałem ci powiedzieć w tajemnicy, że mimo to poprosiłem Jego Eminencję, by przyzwolił na ceremonię ku większej chwale bożej, nawet jeśli… cóż, z aprobatą lub bez aprobaty twego ojca… Słyszałem, że zaginął on we Francuskich Indochinach, Syjamie czy też gdzieś indziej. – Szczegóły dotyczące malwersacji jej ojca i jego ucieczki obiegły Osiedle, lecz z powodu szacunku, jakim się cieszyła, nie rozmawiano o tym ani z nią, ani ze Struanem. – Jeśli Jego Eminencja się zgodzi, jestem przekonany, że senhor Seratard, in loco parentis, wyrazi zgodę mimo wszystko. – Jak długo zajmie Jego Eminencji uzyskanie odpowiedzi… aprobaty? – Gardło jej się ścisnęło. – Do Bożego Narodzenia. Może wcześniej, jeśli Jego Dostojność jest w Makau, a nie podróżuje, wizytując wiernych w Chinach, i jeśli taka wola boża. – Jak zwykle siedział odwrócony od ekranu, trzymając ucho tuż przy nim, by słyszeć szept, lecz teraz rzucił przez kratkę spojrzenie; widział przez nią dziewczynę niezbyt wyraźnie. – Chciałbym prywatnie porozmawiać o sprawie nawrócenia senhora. Westchnęła. – Powiedział, że się nawróci?

– Nie, jeszcze nie spłynęło na niego światło, właśnie o tym chcę pomówić. Ojciec Leo przysunął twarz bliżej ekranu. Delektował się bliskością dziewczyny, dławiony żądzą, choć wiedział, że jest grzeszna i zesłana przez Szatana, to, z czym na kolanach walczył dzień i noc – to, z czym w nieustannych mękach walczył tak długo, jak długo był sługą Kościoła. Boże, dodaj mi sił, Boże, przebacz mi, myślał, niemal we łzach. Pragnął wyciągnąć rękę i pieścić jej piersi, ciało, niedostępne za kratką ekranu, szalem, ubraniem i gniewem bożym. – Musisz mu pomóc nawrócić się na prawdziwą wiarę. Angelique odsunęła się od kratki jak najdalej. Starannie rozchyliła zasłony, gdyż czuła się zamknięta jak w pudle. Nigdy dotąd tak nie było w konfesjonale, myślała drżąc. To dopiero od czasu… od czasu tego, co nigdy się nie wydarzyło. – Pomogę, ojcze. Zrobię, co w mojej mocy – rzekła. Denerwowała się coraz bardziej i znowu zaczęła się zbierać do wyjścia. – Poczekaj! Gwałtowność jego głosu przeraziła ją. – Ojcze? – Proszę… proszę, poczekaj, moje dziecko. – Mówił teraz łagodnie, lecz była to łagodność wymuszona. Przestraszyła się: nie słyszała już głosu kapłana otoczonego najwyższą czcią w uświęconym miejscu, lecz głos kogoś obcego. – Musimy porozmawiać o tym małżeństwie i o nawróceniu, moje dziecko, i strzeż się złego wpływu… Tak, musimy, nawrócenie się to konieczność, konieczność jako przygotowanie się do… do życia wiecznego. – Konieczność, ojcze? – spytała cicho. – Czy chciałeś powiedzieć „konieczne jako przygotowanie do małżeństwa”? – Do… do życia wiecznego. Wpatrywała się w cień za ekranem, pewna, że duchowny kłamie. Jak mógł brać to pod uwagę, a co więcej – wierzyć w to? – Pomogę, jak tylko potrafię. – Wstała, zamierzając odejść, lecz zagrodził jej drogę. Zauważyła pot na jego czole. Piętrzył się nad nią: wysoki i zwalisty. – To dla jego własnego zbawienia. Dla jego zbawienia, moje dziecko. Im wcześniej, tym znacznie, znacznie lepiej. – Czy chcesz powiedzieć, ojcze, że jego nawrócenie musi nastąpić, zanim udzielisz nam ślubu? – spytała z trwogą. – To nie ja stawiam warunki. Jesteśmy zobowiązani decyzjami Jego Eminencji, jesteśmy wiernymi sługami! – W kościele mego narzeczonego… On nie powiedział, że muszę zostać protestantką, więc oczywiście i ja nie mogę go zmuszać. – Trzeba sprawić, by ujrzał Prawdę! To małżeństwo jest darem zesłanym przez Boga. Protestantyzm? Herezja? Odstępstwo? Nie do pomyślenia, byłabyś na zawsze zgubiona, skazana na zagładę, ekskomunikowana, twoja nieśmiertelna dusza skazana na wieczne męki

w ogniu, płonęłaby, po wsze czasy płonęła! – Ja, tak, ale on… – spuściła oczy, słowa wypowiadała niezbornie – miliony wierzą w co innego. – Wszyscy są szaleni, straceni, potępieni i będą płonąć przez całą wieczność! – Głos księdza brzmiał jeszcze bardziej twardo. – Będą! Musimy nawracać pogan. Ten Malcolm Struan musi się naw… – Spróbuję. Do widzenia, ojcze, dzię… spróbuję – wymamrotała, obeszła go i pośpieszyła do wyjścia. Na progu odwróciła się na chwilę, ugięła kolana i wyszła w słoneczne światło. Kapłan stał w przejściu między rzędami ławek, zwrócony plecami do ołtarza, a jego głos rezonował wśród belek stropowych: – Bądź narzędziem Pana, nawróć poganina, jeśli kochasz Boga, ocal tego człowieka, zbaw go od czyśćca, jeśli kochasz Boga, zbaw go, pomóż ocalić od piekielnego ognia, zbaw go ku chwale bożej, musisz… zanim go poślubisz, zbaw go, pozwól nam go ocalić, ocal go… Tego wieczoru patrol samurajów wyszedł z wartowni przy Bramie Północnej. Wojownicy byli w pełni uzbrojeni, mieli miecze i lekkie zbroje bojowe. Na ich czele maszerował oficer. Przeszli po moście, przekroczyli zaporę i weszli do Osiedla. Jeden z mężczyzn niósł wysoki wąski proporzec z wypisanymi na nim japońskimi znakami. Samuraj na przedzie trzymał w górze latarnię rzucającą dziwaczne cienie. High Street i deptak nadbrzeżny były wciąż pełne ludzi. Kupcy, żołnierze, marynarze, sklepikarze spacerowali w ten pogodny wieczór dla zdrowia lub stali grupkami, gwarząc i śmiejąc się. Było też kilku pieśniarzy i pijaków oraz jeden czy dwaj mężczyźni uprawiający prostytucję. Na nadmorskim piasku kilku marynarzy rozpaliło ognisko i teraz tańczyli wokół, wykonując skoczny, pijacki taniec. Jakiś transwestyta pląsał razem z nimi. Z oddali dobiegał stłumiony gwar Miasta Pijaków. Złowrogi przemarsz został zauważony. Ludzie przystawali w pół kroku, rozmowy przerywano w połowie zdania. Wszyscy skierowali wzrok na północ. Ci, którzy znajdowali się najbliżej patrolu, usunęli się z drogi. Niektórzy sięgnęli po rewolwery, klnąc w duchu, że nie znaleźli ich ani w kieszeniach, ani w kaburach. Inni wycofali się, a jakiś żołnierz, nie pełniący w tej chwili służby, stojący w pobliżu przejścia między domami, pobiegł wezwać nocny patrol piechoty morskiej. – Co się dzieje, prroszę pana? – spytał Gornt. – Jeszcze nic – odparł Norbert z ponurą miną. Stali w grupie ludzi na promenadzie, w znacznej odległości od samurajów, którzy zupełnie nie zwracali uwagi na obserwujący ich milczący tłum. Zgodnie ze swym zwyczajem nie trzymali równego kroku i szli pochyleni do przodu, powłócząc nogami. Lunkchurch zbliżył się do obu mężczyzn. – Masz broń, Norbercie? – Nie. A ty? – Nie.

– Ja mam, prroszę pana – Gornt wyjął mały pistolet – ale nie na wiele się zda, jeśli zachowają się wrogo. – Gdy tylko oblecą cię wątpliwości, młodzieńcze – rzekł Lunkchurch gardłowo – czym prędzej się zmywaj, wszystkim to powtarzam. – Wyciągnął rękę do Gornta. – Barnaby Lunkchurch. Panie Gornt, miło mi pana poznać i powitać w Jokopoko. Do zobaczenia w klubie. Słyszałem, że pan gra w brydża, niech pan kiedyś przyjdzie – oświadczył i oddalił się pośpiesznie. Wszyscy się gdzieś, zachowując spokój, oddalali. Pijacy nagle trzeźwieli. Każdy miał się na baczności – zbyt dobrze wiedziano, że samurajowie potrafią znienacka zaatakować, młócąc mieczami. Norbert, na wszelki wypadek, wybrał już drogę odwrotu. W pewnej chwili z bocznej uliczki szybko wyłonił się nocny patrol piechoty morskiej prowadzony przez sierżanta. Żołnierze mieli karabiny w pogotowiu, wygląd hardy, choć nie zachowywali się prowokująco. Norbert odetchnął. – Teraz już nie ma się czym martwić. Czy zawsze nosisz to ze sobą, Edwardzie? – O, tak, prroszę pana, zawsze. Chyba już panu o tym mówiłem. – Nie, nie mówił pan – odrzekł szorstko Norbert. – Czy mogę go obejrzeć? – Oczywiście. Naturalnie jest naładowany. Pistolet był niewielki, lecz zabójczy. Dwulufowy. Dwa naboje z brązu. Uchwyt obłożony srebrem. – Cacko – Greyforth oddał go, patrząc twardo. – Amerykański? – Francuski. Dostałem od taty, kiedy jechałem do Anglii. Powiedział, że wygrał go od szulera na parowcu rzecznym. To jedyna rzecz, jaką w ogóle od niego dostałem. – Gornt zaśmiał się cicho. Obaj obserwowali nadchodzących samurajów. – Nawet z nim śpię, prroszę pana, ale tylko raz z niego strzelałem. Do damy, która w środku nocy chciała się wykraść wraz z moim portfelem. – Trafił ją pan? – Nie, prroszę pana, nie miałem zamiaru trafić, po prostu przeczesać jej włosy, przestraszyć. Dama nie powinna kraść, prawda, prroszę pana? Norbert chrząknął i znowu zaczął obserwować samurajów. Gornt objawił mu się z nowej strony, niebezpiecznej strony. Patrol szedł środkiem drogi, wartownicy przed Przedstawicielstwami Brytyjskim, Francuskim i Rosyjskim – tylko tu stale trzymano wartę – spokojnie odciągnęli kurki karabinów. Zostali już ostrzeżeni. – Broń zabezpieczona! Nie strzelać, chłopaki, póki nie powiem – warknął sierżant. – Grimes, idź ostrzec sir Williama, jest z Ruskimi, trzeci dom od nas, przy tej ulicy. Teraz spokój. Żołnierz odłączył się od oddziału i pobiegł. Latarnie przy promenadzie migotały. Wszyscy czekali z niepokojem. Oficer japoński kroczył naprzód niewzruszenie. – Podle wygląda ten sukinsyn, co nie, panie sierżancie – szepnął wartownik. Pociły mu się dłonie na karabinie. – Wszystkie te sukinsyny podle wyglądają. Tylko spokojnie.

Oficer podszedł do Przedstawicielstwa Brytyjskiego, szczeknął komendę. Samurajowie zatrzymali się i ustawili przodem do bramy. Oficer wystąpił naprzód i gardłowym japońskim przemówił do sierżanta. Zapadła cisza. Dalsze niecierpliwe władcze słowa, wyraźnie rozkazy. – Czego chcesz, chłopczyku? – spytał sierżant cichym, wysokim głosem; był pół metra wyższy od Japończyka. Dalsze nieprzyjemnie brzmiące zdania, wypowiedziane jeszcze bardziej wściekłym tonem. – Czy ktoś wie, co on mówi? – zawołał sierżant. Nikt nie odpowiedział, ale po chwili wyszedł ostrożnie z tłumu Johann i ukłonił się Japończykowi, który odkłonił się zdawkowo. Johann zwrócił się do samuraja po holendersku, a ten odpowiedział w tym samym języku, powoli dobierając słowa. – Ma wiadomość, list dla sir Williama, musi mu go dostarczyć osobiście – rzekł Johann. – Nic o tym nie wiem, proszę pana. Po co im te cholerne miecze przy boku? Oficer ruszył ku bramie przedstawicielstwa i natychmiast odciągnięto wszystkie bezpieczniki karabinów. Japończyk zatrzymał się. Wyrzucił z siebie wściekły potok słów do sierżanta i strażników. Wszyscy samurajowie wysunęli z pochew miecze na ćwierć długości i przyjęli postawę obronną. Patrol piechoty morskiej ustawił się w szyku, jak do tłumienia rozruchów. Przeciwnicy czekali na pierwszy błąd drugiej strony. W tym momencie Pallidar i dwaj oficerowie dragonów wypadli z Przedstawicielstwa Rosyjskiego, mieszczącego się trochę dalej przy ulicy. Mieli na sobie galowe mundury, przy boku galowe szpady. – Obejmuję komendę, sierżancie – oświadczył Pallidar. – W czym problem? Johann wyjaśnił. Pallidar, dobrze już wyszkolony w japońskich zwyczajach, podszedł do oficera, ukłonił się i upewnił, że tamten odkłania mu się jak równemu sobie. – Powiedz mu, że ja przyjmę list. Jestem adiutantem sir Williama – oświadczył. – Powiada, że przeprasza, ale ma rozkaz dostarczyć list osobiście. – Powiedz, że zostałem upoważniony, by… Przerwał mu głos sir Williama. – Kapitanie Pallidar, chwileczkę! Johann, od kogo jest ten list? – Minister stał na progu rosyjskiego bungalowu. Siergiejew wraz z innymi tłoczyli się w drzwiach. Oficer wskazał na proporzec, rzucił kilka urywanych słów, a Johann zawołał. – Powiada, że od tairō, ale chyba ma na myśli rōjū, Starszych. Kazano mu oddać pismo natychmiast, osobiście. – W porządku, powiedz mu, by tu podszedł. Johann przetłumaczył. Oficer władczo przywołał sir Williama, by się do niego zbliżył, lecz sir William odpowiedział jeszcze ostrzej, jeszcze mniej uprzejmie. – Powiedz mu, że jestem na kolacji. Jeśli tu natychmiast nie podejdzie, może dostarczyć list jutro. Johann miał zbyt wiele doświadczenia, by tłumaczyć to dosłownie i przekazał tylko sam sens wypowiedzi. Oficer samurajski z wściekłością wciągnął powietrze, a potem

pomaszerował ciężko do rosyjskiej bramy, przecisnął się obok dwóch postawnych brodatych wartowników i stanął przed sir Williamem najwyraźniej oczekując, aż ten mu się ukłoni. – Keirei – warknął sir William. Salutować; jedno z niewielu słów, których raczył się nauczyć. – Keirei! Oficer zaczerwienił się i ukłonił automatycznie. Ukłonił się jak równemu i jeszcze bardziej zakipiał ze złości, gdy zobaczył, że sir William ledwo kiwa głową, jak komuś niższemu rangą. Z drugiej strony, pomyślał, ten plugawy człowieczek jest przywódcą gaijinów znanym z tego, że potrafi wpaść w gniew równie ohydny jak jego smród. Kiedy zaatakujemy, osobiście go zabiję. Wyjął zwój, postąpił naprzód i wręczył go, odszedł do tyłu, ukłonił się idealnie, poczekał, aż ukłon zostanie oddany, mimo że nie zrobiono tego uprzejmie. Odczuwał satysfakcję, że zyskał przewagę nad wrogiem. By rozładować gniew, sklął swych ludzi i odszedł majestatycznie, jakby towarzyszący mu ludzie w ogóle nie istnieli. Poszli za nim wściekli, że gai-jinowie są w stanie wykazać taki brak ogłady. – Gdzie, u diabła, jest Tyrer? – spytał sir William. – Poślę po niego – zapewnił Pallidar. – Nie, niech pan będzie uprzejmy poprosić Johanna, by do mnie przyszedł. – Nie ma takiej potrzeby, sir Williamie – wtrącił Erlicher, szwajcarski minister. – Jeśli list jest po holendersku, mogę go panu przeczytać. – Dziękuję, ale lepiej niech to zrobi Johann, gdyż zna on także trochę japoński. Sir William nie chciał z góry dzielić żadnej informacji z kimś obcym, zwłaszcza z reprezentantem państwa, w którym rozwijano wysoce wyspecjalizowany przemysł zbrojeniowy, dążąc do zdobycia nowych rynków. Szwajcarski przemysł zbrojeniowy słynął z tego, że wykorzystywano dla jego potrzeb wyjątkowe kwalifikacje tamtejszych zegarmistrzów. Była to jedna z niewielu dziedzin, w których wytwórcy brytyjscy nie stanowili znaczącej konkurencji. Jadalnia, największe pomieszczenie bungalowu, mieściła stół na dwadzieścia osób, nakryty w tej chwili wystawnymi srebrami i półmiskami. Obecni byli wszyscy ministrowie z wyjątkiem wciąż niezdrowego von Heimricha. Struan i Angelique siedzieli na honorowych miejscach, w pobliżu kilku oficerów brytyjskich i francuskich. Za każdym krzesłem stało dwóch służących w liberii. Inni przynosili potrawy. – Czy mogę skorzystać z przedpokoju, hrabio Siergiejew? – spytał po rosyjsku sir William. – Oczywiście. Hrabia Siergiejew otworzył drzwi. Poczekał chwilę, aż do pomieszczenia wszedł pośpiesznie Johann, a potem zamknął drzwi. – Dobry wieczór, sir Williamie – powiedział Johann, rad, że go wezwano. Jako pierwszy dowie się, o co chodzi, i nadal będzie mógł oddawać przysługi ministrowi własnego kraju. Złamał pieczęć zwoju i również usiadł. – Po holendersku i po japońsku. To krótka

wiadomość. – Szybko przeleciał ją wzrokiem, zmarszczył czoło, przeczytał ponownie i jeszcze raz. Zaśmiał się nerwowo. – Jest zaadresowana do pana, ministra brytyjskiego, i brzmi: Wysyłam panu depeszę. Zgodnie z rozkazem shōguna Nobusady, otrzymanym z Kioto, wszystkie porty mają być natychmiast zamknięte, wszyscy cudzoziemcy wypędzeni i wyrzuceni, nie potrze… – Wyrzuceni! Powiedziałeś „wyrzuceni”? Ryk ministra przeniknął przez drzwi. Kir niepokoju legł na zaproszonych gościach. – Tak, proszę pana – Johann się skrzywił – przepraszam, proszę pana, właśnie tak jest sformułowane: „i wyrzuceni”, a dalej: „nie potrzebujemy i nie chcemy żadnych transakcji między cudzoziemcami a naszym ludem. Wysyłam panu to pismo przed zarządzeniem natychmiastowego spotkania, na którym zostaną określone szczegóły waszego rychłego wycofania się z Yokohamy. Pełna szacunku depesza”. – Pełna szacunku? Cholerna sukinsyńska impertynencja, psiakrew… Tyrada przedłużała się. W pewnej chwili sir William przerwał, by zaczerpnąć powietrza. – List podpisano „Nori Anjo, tairō” – dodał Johann. – Tak jak ja to rozumiem, sir Williamie, to znaczy prawie dyktator; poszedł facet w górę.

37 KIOTO CZWARTEK, 4 GRUDNIA Toranaga Yoshi pienił się z wściekłości. – Kiedy powołanie tairō zostało potwierdzone? – Przedwczoraj, panie. Prowizoryczne potwierdzenie wysłano gołębiem pocztowym do jaśnie pana Anja w Edo – odpowiedział gładko Wakura, marszałek dworu, szef urzędników pałacowych. Jawny gniew gościa nie robił na nim wrażenia, przeciwnie, sprawiało mu przyjemność to spotkanie, które zorganizował w swych apartamentach w pałacu. – Formalny zwój, podpisany przez shōguna na prośbę Syna Niebios, wysłano zdaje się tego samego dnia, by doręczyć go jak najszybciej jaśnie panu Anjowi. Ta informacja jeszcze bardziej rozwścieczyła Yoshiego. Jego przodek, shōgun Toranaga, ustanowił, że wyłącznie shōgunat ma prawo używać gołębi pocztowych. Przez ponad dwa i pół stulecia prawie nie stosowano tej metody łączności; nie była potrzebna, chybaby ogłosić takie ważne wydarzenia, jak śmierć shōguna czy cesarza. Bakufu wolało nie dostrzegać, że od lat niektóre zaibatsu lichwiarzy z Osaki cichaczem używały gołębi, narażając się na różnego typu kary, dodatkowe podatki i obciążenia, gdyby zechciano wymusić przestrzeganie prawa. – A to idiotyczne ultimatum dla gai-jinów? Kiedy ma być dostarczone? – spytał Yoshi. – Natychmiast, panie. Cesarską prośbę, potwierdzoną przez shōguna Nobusadę, dołączono do wiadomości niesionej przez tego samego gołębia. Zaopatrzono ją w notkę: „dostarczyć natychmiast”. – Ten rozkaz jest głupi, pośpiech jeszcze bardziej głupi! – Yoshi owinął się szczelniej ocieplaną peleryną. Lekki deszcz bębniący w ogrodach na zewnątrz sprawiał, że czuło się nie tylko zimno, ale i wilgoć. – Wyślij następnego gołębia z unieważnieniem tego rozkazu. – Panie, gdyby to ode mnie zależało, natychmiast bym to uczynił, skoro pan tak radzi. Natychmiast jak stąd wyjdziesz, panie, spróbuję uzyskać pozwolenie, lecz wydaje mi się, że pańskie życzenia nadejdą zbyt późno, do tego czasu przywódca gai-jinów otrzyma już ten rozkaz. Może nawet wręczono mu go wczoraj. Wakura z satysfakcją przybrał postawę pełną skruchy. Właśnie zbierał owoce po latach intryg mających doprowadzić do spełnienia życzeń cesarza, do realizacji pragnień większości daimyō. Radowała go zręczność i spryt, jaki wykazał planując akcję kilka dni temu. Udało mu się przystąpić do księżniczki w czasie jej porannego spaceru w ogrodach pałacowych i za jednym zamachem zneutralizował shōgunat, bakufu i Yoshiego, najniebezpieczniejszego ze swych wrogów. – Cesarska księżniczko, słyszałem, że pewni dworzanie w otoczeniu Boskiego, mając na względzie twoje interesy, podpowiadają, aby najjaśniejszy pan, twój mąż, jak najszybciej przyznał jaśnie panu Noriemu Anjowi tytuł tairō. – Anjowi? – spytała z niedowierzaniem.

– Mądrzy ludzie sądzą, księżniczko, że powinno się to zrobić szybko i po cichu, gdyż w Edo wszyscy nagminnie knują i należałoby uniknąć przeszkód ze strony… ambitnych wrogów – rzekł delikatnie – wrogów, którzy wciąż usiłują kopać dołki pod twoim czcigodnym mężem, którzy najprawdopodobniej mają również powiązania z tymi przeklętymi shishi. Pamiętasz Otsu, pani? – Jak bym mogła o tym zapomnieć! Nie chciałabym twierdzić, że mam jakiś wpływ na decyzje w takich sprawach, ale według mnie Anjo jest tępakiem i głupcem. Jako tairō stanie się jeszcze butniejszy. – To prawda, lecz wyniesienie go ponad innych Starszych może okazać się niewielką ceną za to, że jaśnie pan shōgun będzie bezpieczniejszy, póki jest niepełnoletni, i zatka to usta jego… jego jedynemu rywalowi, jaśnie panu Yoshiemu. – Czy tairō mógłby usunąć go ze stanowiska kuratora? – To możliwe, księżniczko. Mądrzy ludzie twierdzą, że Anjo ma jeszcze jedną zaletę: jest idealnym narzędziem przeciw gai-jinom. Naiwny, lecz posłuszny cesarskim prośbom. Boski doceni tę lojalność i bez wątpienia wynagrodzi jego usługi. Mądrzy ludzie twierdzą, że im dyskretniej i szybciej dojdzie do tej kombinacji, tym lepiej. Z taką łatwością nasienie wydało kwiat, jak przenawożone orchidee w mej cieplarni. Jakiż byłem mądry, że wmanewrowałem ją w to małżeństwo. Wystarczyło, że szepnęła parę słów temu ociężałemu umysłowo młodzieńcowi, do tego doszła współpraca kilku podporządkowanych mi szlachciców, szybko poproszono mnie o radę, i sprawa została załatwiona. A teraz załatwimy ciebie, Toranago Yoshi, myślał Wakura uszczęśliwiony. Ciebie, Yoshi, przystojniaku; przebiegły, silny, wysoko urodzony uzurpatorze. Czekasz i węszysz, stabilny wśród wichrów władzy, gotowy do rozpoczęcia wojny domowej, której wszyscy się lękamy, z wyjątkiem najbardziej radykalnej szlachty, wojny, która zniweczy perspektywy odrodzenia władzy cesarskiej i jeszcze raz zepchnie cesarski dwór pod but jakiegoś bandyckiego generała rozpartego aktualnie we Wrotach, a ten obetnie nasze pensje i znowu uczyni z nas żebraków. Z przerażeniem pomyślał, że zaledwie parę pokoleń temu ówczesny cesarz musiał sprzedawać swój podpis na ulicach Kioto, by uzbierać pieniądze na żywność. Parę pokoleń temu organizowano dworskie małżeństwa z ambitnymi daimyō – karierowiczami, ledwie dorastającymi do klasy samuraja, którzy mogli się jedynie poszczycić sukcesami wojennymi i pieniędzmi. Jeszcze nie tak dawno… Nie, pomyślał, nic takiego się teraz nie wydarzy. Kiedy zostanie zrealizowane sonnōjōi, nasi lojalni przyjaciele shishi rozwiążą swą organizację i powrócą do swych lenn, wszyscy daimyō skłonią się przed cesarzem, my, dworzanie, będziemy rządzili i znowu nastanie złoty wiek. Odkaszlnął i ułożył obszerne rękawy swej wymyślnej dworskiej szaty. Twarz miał pokrytą makijażem, jak nakazywał dworski zwyczaj. Zmrużonymi oczami obserwował Yoshiego. – Rozkaz wypędzenia gai-jinów jest z pewnością słuszny, panie. Przejdzie do historii

mądra, powszechnie znana niechęć cesarza do gai-jinów i do Traktatów, a nasza Kraina Bogów uwolni się od nich na zawsze. Pana powinno to też radować, jaśnie panie Yoshi. – Owszem, gdyby rozkaz był prawomocny, jeśliby go usłuchano, gdybyśmy mieli środki, by wymusić jego wykonanie. Lecz żadna z tych okoliczności nie zachodzi. Dlaczego nie zasięgnięto mojej rady? – Pańskiej rady, panie? – Namalowane brwi Wakury uniosły się. – Jestem wyznaczonym przez cesarza kuratorem dziedzica! Chłopiec jest niepełnoletni i nie może brać pełnej odpowiedzialności za to, co podpisze! – Och, tak mi przykro, jaśnie panie… gdyby to ode mnie zależało, oczywiście starano by się uzyskać pańską aprobatę. Proszę, niech pan mnie o to nie obwinia, panie. O niczym nie decyduję, mogę tylko przedkładać propozycję, jestem tylko sługą dworu, sługą cesarza. – Trzeba było się ze mną skonsultować! – Zgadzam się, panie, tak mi przykro, nastały dziwne czasy. Twarz Yoshiego stężała. Szkoda już została wyrządzona. Będzie musiał wyciągać shōgunat z ich własnego nawozu. Głupcy! Jak to zrobić? Przede wszystkim Anjo. Moja żona miała rację. Ach, Hosaki, brakuje mi twych rad. Pomyślał o rodzinie i spojrzał na zewnątrz. Wściekłość od razu mu minęła. Za oknem shōji zobaczył, jak pod osłoną kunsztownie wykończonego dachu czekają jego strażnicy, dalej widział ogrody zraszane obfitym deszczem, mieniące się zharmonizowanymi odcieniami czerwieni, złota i brązu. Stanowiło to tak przyjemny widok dla oka i duszy; jakże tu inaczej niż w Edo, myślał oczarowany. Hosaki dobrze by się tu czuła. Takie to różne od naszego spartańskiego życia. Ona ceni piękno. Łatwo ulec urokowi tego klimatu, ogrodów, łaskawemu niebu i łagodnym deszczom, najlepszej muzyce, poezji, egzotycznym potrawom, wykwintnym szatom i jedwabiom, wyszukanym rybom i ptakom śpiewającym, alabastrowym dworskim pięknościom, Pływającemu Światu Kioto, Shimibarze, najbardziej cenionemu w całym Nipponie. Nie mieć żadnych ziemskich zmartwień i troszczyć się tylko o wybór kolejnej przyjemności. Niewiele udało mu się osiągnąć od momentu przybycia do Kioto – jedynie czasowy pokój z Ogamą. Ponadto zaznał kilku rzadkich chwil przyjemności: rozkosze z Koiko, codzienny trening w szermierce i sztukach wojennych, cudowny masaż, z którego Kioto słynęło, posiłki niczym uczty, gra w go i szachy, pisanie poezji. Jakież to mądre posunięcie ze strony mojego przodka, że zamknął cesarza i tych wystrojonych lizusów w Kioto, a swą własną stolicę zbudował w Edo, daleko od pokus i intryg. I jakżeż mądrze zrobił zabraniając shōgunom odwiedzania tej pułapki pełnej miodu. Powinienem stąd wyjechać. Ale przecież nie mogę bez Nobusady. Dwór się od niego odcinał. Nobusada również. Młodzian dwukrotnie odwołał w ostatniej chwili spotkanie z powodu przeziębienia. Lekarz oficjalnie potwierdził tę diagnozę, lecz jego oczy przyznawały, że to wymówka. – Zdrowie jaśnie pana shōguna rzeczywiście mnie martwi, jaśnie panie Yoshi. Jest słabej budowy i jego męskość pozostawia wiele do życzenia.

– Czy nie ma w tym winy księżniczki? – Nie, nie, panie. Jest pełna życia, a jej jin, hojne i soczyste, może zadowolić najbardziej wybredne jang. Yoshi wybadał lekarza. Nobusada, w przeciwieństwie do swego ojca i braci, nigdy nie był miłośnikiem szermierki, polowań czy sportów na wolnym powietrzu. Wolał łatwiejsze dyscypliny jak sokolnictwo i łucznictwo, a preferował konkursy poezji i kaligrafii. Nie było w tym jednak nic złego. – Jego ojciec jest wciąż krzepki jak stare siodło, a rodzina słynie z długowieczności. Nie ma powodu do niepokoju, doktorze. Daj mu jeden ze swych eliksirów, każ jeść więcej ryb, mniej polerowanego ryżu i mniej tych egzotycznych potraw, tak lubianych przez księżniczkę. Yazu uczestniczyła w jednym spotkaniu, jakie Yoshi odbył ze swym podopiecznym sześć dni temu. Rozmowa przebiegła źle. Nobusada nie chciał mówić o terminie powrotu do Edo, odrzucił rady kuratora we wszystkich innych sprawach i aby go rozdrażnić, mówił o Ogamie. – Samurajowie z Chōshū rządzą na ulicach; ludzie Ogamy tępią nikczemnych shishi. Kuzynie, nie jestem bezpieczny nawet w otoczeniu naszych wojowników. Jedynie tutaj, pod opieką cesarza! – To mit. Jesteś, panie, bezpieczny tylko w zamku Edo. – Tak mi przykro, jaśnie panie Yoshi – rzekła księżniczka słodko jedwabistym głosem – lecz w Edo panuje taka wilgoć, pogoda jest tam znacznie gorsza niż w Kioto, a mój mąż cierpi z powodu kaszlu i wymaga ochrony. – To prawda, Yazu-chan. Kuzynie, podoba mi się tutaj. Po raz pierwszy w życiu jestem wolny, a nie zamknięty w tym okropnym pałacu! Tu mogę spacerować, śpiewać, grać i czuć się bezpiecznie. Jesteśmy bezpieczni. Mogę tu zostać na zawsze! Czemu nie? Edo jest śmierdzącym, obrzydliwym miejscem. Wspaniale byłoby, gdybym rządził stąd. Yoshi bezskutecznie próbował przemówić mu do rozsądku. Wreszcie Nobusada palnął: – Dopóki nie osiągnę pełnoletności, już niedługo, kuzynie, najbardziej potrzebny mi jest silny przywódca, tairō. Nori Anjo byłby doskonały. – Byłby bardzo zły dla ciebie, panie, i dla shōgunatu – odparł Yoshi i cierpliwie wyjaśnił dlaczego. Bezskutecznie. – Nierozsądne jest ro… – Nie zgadzam się, kuzynie. Anjo słucha mnie, właśnie mnie, czego ty nigdy nie robisz. Powiedziałem, że pragnę pokłonić się Bóstwu, memu szwagrowi, Anjo się zgodził i przybyłem tutaj, a ty się temu sprzeciwiałeś! On wysłuchuje moich słów! Moich! Moich, shōguna! I nie zapominaj, każdy byłby lepszy niż ty. Ty nigdy nie zostaniesz tairō, nigdy! Yoshi zostawił ich oboje i choć ścigał go szyderczy, irytujący śmiech Nobusady, nie wierzył ani przez chwilę, że Anjo kiedykolwiek naprawdę zostanie tairō. Ale teraz to już rzeczywistość, myślał ponuro, zdając sobie sprawę, że Wakura go obserwuje. – Wyjadę z Kioto w ciągu najbliższych kilku dni – podjął nagle decyzję. – Ale przecież tak niezwykle krótko tu bawiłeś, panie – rzekł Wakura, w duchu

składając sobie gratulacje. – Chyba nasze przyjęcie nie było aż tak okropne? – Nie, okropne nie było. Jakie jeszcze inne denerwujące informacje ma pan dla mnie? – Nie mam żadnych, panie. Tak mi przykro, że to, co przekazałem, przyprawiło cię, panie, o niezadowolenie. – Wakura zadzwonił. Natychmiast wszedł wymalowany paź, niosąc herbatę i półmisek z daktylami. – Dziękuję, Orni. – Chłopiec odsłonił w uśmiechu wymalowane na czarno zęby i wyszedł. – To najsłodsze daktyle, jakich kiedykolwiek próbowałem. Z Satsumy. Były wielkie, obtoczone w miodzie i wysuszone na słońcu. Oczy Yoshiego zwęziły się. To, że pochodziły z Satsumy, nie było zbiegiem okoliczności. – Wspaniałe – stwierdził, gdy skosztował owocu. – Owszem. Jaka szkoda, że daimyō Sanjiro nie jest tak słodki, jak owoce hodowane przez jego żołnierzy-farmerów. Ciekawe, że samurajowie z Satsumy uprawiają oba te zawody nie tracąc swego statusu. Yoshi wziął następny daktyl. – Ciekawe? To po prostu ich dawny obyczaj. Zły obyczaj. Lepiej, by ludzie byli samurajami albo farmerami, jednymi albo drugimi, tak jak chce Testament. – Ach, tak, Testament. Lecz przecież po bitwie pod Sekigaharą shōgun Toranaga nie pozbawił tej rodziny ani lenna, ani głów, choć walczyli przeciwko niemu. Może również lubił ich daktyle. Ciekawe, ne? – Może wystarczyło mu, że położyli przed nim głowy na ziemi, pokornie oddali mu władzę nad Satsumą i jeszcze pokorniej podziękowali, gdy dawał im Satsumę jako lenno. – Mądry władca, bardzo mądry. Lecz obecnie, za panowania Sanjira, Satsumczycy nie są tacy pokorni. – To dotyczy też innych – powiedział Yoshi cicho. – Jak wspominałem, żyjemy w dziwnych czasach. – Wakura z namysłem wziął następnego daktyla. – Krążą pogłoski, że pan Sanjiro przygotowuje do wojny swe legiony i całe lenno. – Satsuma zawsze znajduje się w stanie wojny. Następny odwieczny zwyczaj. Musi pan podać mi nazwisko pańskiego dostawcy… dostawcy daktyli – rzekł Yoshi. – Moglibyśmy w Edo korzystać z usług jakiegoś dostawcy. – Chętnie – odparł Wakura, wiedząc, że nigdy, przenigdy nie dałby nikomu przejąć swej sieci szpiegowskiej. – Niektórzy z mądrych doradców uważają, że tym razem Sanjiro naprawdę rozpocznie wojnę na głównej wyspie. – Wojnę? Przeciwko komu, panie marszałku dworu? – Sądzę, że przeciw tym, których uważa za wrogów. – A kimże oni są? – pytał cierpliwie Yoshi, pragnąc skłonić Wakurę do otwartości. – Pogłoski mówią, że chodzi o shōgunat, tak mi przykro. – Jemu będzie przykro, jeśli spróbuje wojować wbrew obowiązującemu prawu, panie marszałku dworu. Jeśli zaś chodzi o tych mądrych doradców, których pan wspominał, może doradziliby mu, by nie robił głupstw. Doradcy również mogą być bardzo głupi, ne? – Zgoda. – Wakura uśmiechnął się samymi ustami.

– Zgadzam się, że Sanjiro jest wojowniczy, lecz nie jest głupcem. Tak samo Ogama z Chōshū. I Yodo z Tosy. Wszyscy Panowie Zewnętrzni są wojowniczy i spiskują… tak jak niektórzy błądzący, zbyt ambitni urzędnicy na dworze. – Nawet gdyby to była prawda, panie, cóż może uczynić kilku dworaków przeciwko wielkiemu shōgunatowi, skoro dwór nie posiada żadnych żołnierzy, ziem, koku, skoro wszyscy zależą od szczodrości shōgunatu, który wypłaca im pensje? Yoshi uśmiechnął się sztucznie. – Szerzą niezadowolenie wśród ambitnych daimyō… Och, to mi coś przypomina. – Uznał, że Wakura posunął się za daleko i trzeba mu kija. – Może w waszej cudownej oazie jeszcze o tym nie wiecie, lecz w tym i w przyszłym roku w Nipponie będzie szalał głód, nawet w moim Kwanto. Krążą pogłoski, że w tym roku, i w przyszłym, pensje dla dworu zostaną obcięte, zdaje się o połowę. – Był rad, gdy zobaczył rozbiegane oczy Wakury. – Tak mi przykro. – Tak, tak przykro, to będzie żałosny, żałosny dzień. Czasy są już wystarczająco ciężkie. – Wakura miał ochotę krzyczeć i grozić, ale powstrzymał się. Próbował ocenić, czy Yoshi jest na tyle potężny, by zainicjować i przeprowadzić taką redukcję. Nie tylko on tego chce, daimyō też zawsze narzekają i oczywiście Rada Starszych by się na to zgodziła. Ale tairō Anjo unieważni ich zarządzenie. Od czegóż tam jest, jak nie od spełniania naszych życzeń? Ogama? Ten butny pies aprobowałby cięcia, tak jak Sanjiro i wszyscy pozostali! Lepiej będzie dla Anja, jeśli unieważni tę uchwałę! Wakura przywołał na twarz najpiękniejszy ze swych uśmiechów. – Książę doradca pyta, czy przekazałby mu pan w postaci memoriału swoje poglądy na temat Satsumy, Chōshū i Tosy, zwłaszcza na temat niebezpieczeństwa, jakie stwarza Satsuma, oraz jak w przyszłości dwór mógłby wspomagać shōgunat… i unikać nieporozumień. – Z największą przyjemnością – Yoshi rozpromienił się. Co za wspaniała okazja! – Ostatnia sprawa. Mam zaszczyt panu przekazać, że Boski zaprosił pana, jako swego osobistego gościa, jak też shōguna Nobusadę, kilku daimyō i tych z Tosy, Chōshū i Satsumy na Uroczystości Najkrótszego Dnia. Zaproszenia dla Tosy i Satsumy zostały już wysłane, pańskie i jaśnie pana Ogamy będą wręczone z właściwym ceremoniałem jutro, lecz chciałem mieć przyjemność powiadomienia pana o tym. Yoshi był zdumiony, gdyż spotkał go zaszczyt niesłychany dla kogoś spoza Wewnętrznego Kręgu. Najkrótszy Dzień przypadał w tym miesiącu – dwunastym – dwudziestego drugiego dnia. Za osiemnaście dni. Świętowanie potrwa przynajmniej tydzień, może dłużej. Mógłby wyjechać zaraz potem, zostałoby mu wiele czasu, by załatwić sprawę Anja. Chwileczkę! Zapomniałeś o słowach Testamentu: Wystrzegaj się rozstawiania swych namiotów w Niebiańskiej Sadybie. To nie dla nas. Jesteśmy ludźmi, oni są bogami, zawistnymi jak ludzie, a bliskość spłodzi ich pogardę. Zagłada naszej linii sprawiłaby wielką przyjemność tym fałszywym bogom. Mogłoby się to zdarzyć wyłącznie w ich Mateczniku.

Yoshiego ogarnął nagły lęk. Tego zaproszenia nie można było odrzucić. – Dziękuję – rzekł i skłonił się.

W południe stojący na czatach naprzeciw koszar Toranagi shishi obserwował leniwie, jak czterdziestu samurajów i chorążych wyszło z bramy i ruszyło ulicą ku Wschodnim Wrotom pałacu. Była to rutynowa południowa zmiana warty. Większość samurajów niosła włócznie, wszyscy mieli miecze, peleryny przeciwdeszczowe zrobione ze słomy i słomiane szerokie stożkowate przeciwdeszczowe kapelusze. Zaczęła się lekka ulewa i shishi, ziewając, naciągnął pelerynę na ramiona. Przesunął stołek pod daszek ulicznego straganu, prowadzonego przez sympatyka shishi. Podawano tu makaron, zupę i herbatę. Brodaty osiemnastolatek, rōnin z Satsumy, pełnił służbę od świtu i czekał teraz na zmiennika. Katsumata, zanim ukradkiem opuścił Kioto, nakazał bezustanną obserwację kwater głównych Toranagi i Ogamy. – Natychmiast gdy pojawi się okazja do ataku na któregoś z nich, zorganizujcie błyskawiczny zamach. Ale jeden człowiek, nie więcej; musimy oszczędzać shishi. Przypadkowy atak to nasza jedyna szansa zemsty. Uderzenie musi nastąpić poza obrębem murów i wyłącznie przy dużych szansach na powodzenie. Przy zaporze w bramie zatrzymało się kilku tragarzy niosących wiązki warzyw i kosze świeżych ryb. Strażnicy sprawdzili każdego z nich niezwykle starannie, a następnie gestem kazali im przejść. Młodzian ziewnął znowu. Nie ma szans, by prześlizgnąć się przez kordon. Rozmyślał przez chwilę, czy ta dziewczyna, Sumomo, zdołała dostać się do środka i znaleźć tam sobie miejsce, tak jak ustalili to z Katsumatą. Iiii, to cud, że tych troje uciekło tunelem, po prostu cud. Ale gdzie są teraz? Od czasu ich niezwykłej ucieczki nic o nich nie słyszano. Jakie to ma znaczenie? Z pewnością są bezpieczni, tak jak my – mamy wpływowych opiekunów. Przegrupujemy się później. Będziemy pomszczeni. Sonnō-jōi zostanie zrealizowane. Zobaczył, jak strażnicy zakręcają za róg i znikają. Czuł się zmęczony, więc na pocieszenie pomyślał o ciepłych futonach i oczekującej go kochance. Patrol shōgunatu dotarł do Wschodnich Wrót. Niskie budynki wartowni, przytulone do ścian, stały po obu stronach bramy. W razie potrzeby mogły pomieścić pięciuset ludzi z końmi. Sześciometrowej wysokości wrota zrobione były z twardego drewna wzmocnionego żelaznymi okuciami. Po jednej stronie znajdowało się znacznie mniejsze przejście, stojące teraz otworem. Nad wrotami górowały pradawne kamienne mury. Przez chwilę nowi i starzy wartownicy gwarnie przemieszali się ze sobą. Wszyscy byli dobrze opatuleni. Oficerowie sprawdzili ludzi i broń, stara warta zaczęła się ustawiać, a oficer i ashigaru z warty obejmującej służbę poczłapali na drugą stronę drogi. Ulewa ustała. Przez obłoki przedarło się nawet trochę słońca. Obaj mężczyźni skręcili w drugą ulicę i weszli do innych koszar, podobnych do wielu innych rozproszonych po całym Kioto. Kwaterowało tu dwustu samurajów Ogamy – w przyzwoitej odległości od Wrót, lecz jednak dość blisko. – Czterdziestu mężczyzn, tutaj ma pan ich nazwiska – powiedział oficer do swego odpowiednika i ukłonił się. – Żadnych wiadomości do przekazania. – Dobrze. Proszę, chodźcie obydwaj ze mną – rzekł oficer Ogamy.

Poprowadził ich korytarzem przez kordon swoich ludzi, uważnie oglądając po drodze listę nazwisk. Poszli przejściem do pustego pokoju, przecięli go i podeszli do zamkniętych drzwi. Oficer zapukał i otworzył je. W pomieszczeniu za nimi nie było wiele mebli – tylko niski stół i tatami. Przy oknie stał Ogama, czujny, uzbrojony, lecz sam. Obaj oficerowie odstąpili na bok i pokłonili się. Ashigaru zdjął kapelusz i ukazała się twarz Yoshiego. W milczeniu oddał długi miecz swemu oficerowi. Krótki zachował. Wszedł do wnętrza i drzwi się za nim zamknęły. Obaj oficerowie odetchnęli głęboko. Obaj byli spoceni. Yoshi się skłonił. – Dziękuję, że wyraził pan zgodę na spotkanie. Ogama odpowiedział ukłonem i zaprosił swego gościa, by usiadł naprzeciw. – Cóż jest takiego pilnego i po co ta cała tajemnica? – Złe wieści. Powiedział pan, że sojusznicy powinni wymieniać ważne informacje. Tak mi przykro, Noriego Anja mianowano tairō! Wiadomość wyraźnie zrobiła na Ogamie wrażenie. Słuchał uważnie tego, co mówił Yoshi. Gdy dowiedział się o cesarskim zaproszeniu, gniew mu nieco minął. – Taki zaszczyt, takie uznanie! Iiii, i nie przyszło pośpiesznie. – Też tak myślałem. Dopóki nie wyszedłem z pałacu. Wtedy dostrzegłem, jak głęboka to pułapka. – Jaka pułapka? – Władcy Satsumy, Tosy, pan i ja zgromadzimy się wszyscy w jednym miejscu w tym samym czasie. W strojach ceremonialnych. Wewnątrz murów pałacowych. Bez broni, bez strażników. – Cóż mógłby zrobić Wakura? Albo ktokolwiek z nich? Nie mają samurajów ani armii, ani pieniędzy, ani broni. Nic! – Racja, ale niech pan pomyśli: kiedy razem we czwórkę staniemy przed Synem Niebios, któreś z nich: Wakura, książę Fujitaka, shōgun Nobusada lub księżniczka; mogą zasugerować, że nadszedł właściwy moment, by czterej najwięksi daimyō w kraju dali wyraz lojalności, ofiarując Boskiemu swą władzę. Ogama zmarszczył czoło. – Żaden z nas by się nie zgodził, żaden! Wykręcalibyśmy się, odpowiadali wymijająco, nawet kłamali i… – Kłamać? Synowi Niebios? Nigdy. Niech pan posłucha dalej. Powiedzmy, że książę doradca przed uroczystością, na osobności, powiedziałby do pana coś w tym rodzaju: Jaśnie panie Ogama, Syn Niebios życzy sobie pana zaadoptować, uczynić z pana księcia Ogamę, kapitana gwardii cesarskiej, Jaśnie Pana Dowódcę Wrót, członka Nowej Cesarskiej Rady Dziesięciu, która będzie rządzić zamiast uzurpatorskiego shōgunatu Toranagów. W zamian… – Jak to? Co za Rada Dziesięciu? – Niech pan poczeka… W zamian pan tylko uzna Boskiego za tego, kim naprawdę jest: za Syna Niebios, Posiadacza Świętych Regaliów: Jabłka, Zwierciadła i Berła;

wyniesionego nad wszystkich ludzi potomka bogów. W zamian odda pan swoje lenno i samurajów na jego usługi, by wypełniali jego życzenia, które będą przekazywane panu przez Cesarską Radę Dziesięciu! Ogama wpatrywał się w niego. Na górną wargę wystąpiły mu kropelki potu. – Nigdy… nigdy nie zrezygnowałbym z Chōshū. – Może tak, może nie. Może, powiedziałby rzecznik cesarza, na dokładkę cesarz ustanowi pana jako Pana Chōshū, Zwycięzcę Gai-jinów, Obrońcę Cieśniny, poddanego jedynie Jemu i Cesarskiej Radzie Dziesięciu. – Kto jeszcze będzie w tej radzie? – spytał Ogama ochryple. Yoshi wytarł pot z czoła. Cały ten schemat wpadł mu do głowy nieoczekiwanie, po powrocie do koszar, gdy generał Akeda zrobił przypadkową uwagę o tym, jak podstępni są ludzie w Kioto, jakby samo powietrze, którym oddychają, przesycone było intrygami i to, co początkowo wygląda na nagrodę, w następnym momencie przeradza się w pętlę na szyi. Poczuł się wprost fizycznie niedobrze, gdyż zrozumiał, że można go oczarować równie łatwo jak innych – dziś ukołysano go fałszywym poczuciem bezpieczeństwa, potem miał być izolowany, wreszcie zaproszony, by przeniósł się w zaświaty. – Proszę zauważyć, Ogama-sama, już pana to kusi. Kto jeszcze zasiadałby w tej radzie? Tak jakby to miało jakieś znaczenie. Pan byłby jeden przeciwko tym, kogo tamci mianowali, Sanjiro również. Jaśnie pan Marszałek Dworu Wakura i jemu podobni zdominowaliby was i rządzili. – Nie zgodzilibyśmy się. Ja ni… – Proszę mi wybaczyć, ale zgodziłby się pan. Zaproponowaliby zaszczyty, które skusiłyby nawet kami. Na przykład zastąpiliby shōgunat Toranagów shōgunatem Rady Dziesięciu! Oczywiście mnie nie zaofiarowano by miejsca w Radzie Cesarskiej ani też żadnemu z Toranagów, z wyjątkiem Nobusady, ale on i tak już należy do nich, jak ostrzegałem. – Yoshi splunął z wściekłością. – Mianowanie Anja to ich pierwszy ruch. Obaj mężczyźni dokładnie rozważali wszelkie możliwości i dostrzegali coraz liczniejsze czyhające w nich pułapki. – Uroczystości będą się ciągnęły przez tygodnie, a nawet dłużej – rzekł ochryple Ogama – będziemy zobowiązani wydawać przyjęcia dla dworu i dla siebie nawzajem. Można będzie wprowadzić wolno działające trucizny. Yoshi zadrżał. Całe życie bał się w głębi duszy, że zostanie otruty. Ukochany wujek umarł w strasznych mękach. Lekarz orzekł: „z przyczyn naturalnych”, lecz wuj zawadzał wrogo nastawionemu bakufu i jego zgon był dla nich czymś niesłychanie wygodnym. Może go otruto, a może nie. Śmierć poprzedniego shōguna. Tego samego roku, kiedy wrócił Perry. Jednego dnia shōgun był zupełnie zdrów, następnego – nie żył. Śmierć taka wygodna dla nienawidzącego go tairō Ii, który chciał na jego miejsce ustanowić marionetkę – Nobusadę. Pogłoski, żadnych dowodów. Lecz trucicielstwo to pradawna sztuka w Nipponie i w Chinach. Yoshi nie rozważał namiętnie tego problemu: czy śmierć od trucizny jest jego karmą; ale starannie dbał o to, by jego kucharze byli godni zaufania, i uważał, co je. Ale i

tak od czasu do czasu ogarniał go strach. Nagle Ogama zacisnął pięść i walnął nią w otwartą dłoń drugiej ręki. – Anjo tairō! Nie mogę w to uwierzyć! – Ani ja. Gdy Yoshi wysyłał posłańca, by umówić się na to potajemne spotkanie, myślał sobie, co za ironia losu, że teraz on i Ogama muszą współpracować naprawdę, jeśli mają przeżyć. Sam już nie zdołałby ochronić swego życia. Przynajmniej obecnie. – Jak zapobiec tym wydarzeniom? Widzę, że dwór może mnie skusić. – Ogama z niesmakiem splunął na tatami. – Mogliby skusić każdego, Ogama-dono. – Są podobni do wilczych kami. Wpadliśmy w pułapkę. Jeśli otrzymamy zaproszenie od Boskiego, jego zasrane sługusy nas zniszczą… A może poślę po Basuhira, ma umysł węża…! Cóż, podsumujmy to, o czym mówiłeś: wpadamy w pułapkę jedynie w tym wypadku, jeśli jutro przyjmiemy zaproszenie. Jeśli nas tu nie będzie… co? – Ogama uśmiechnął się nagle anielsko, lecz uśmiech równie nagle znikł z jego twarzy. Yoshi zrozumiał dlaczego. – Musielibyśmy okazać sobie wzajemnie ogromne zaufanie – powiedział szybko. – Owszem. Co pan proponuje, by… ustrzec się przed błędami? – Nie mogę przewidzieć wszystkich możliwości, ale oto rozwiązanie tymczasowe: obaj wieczorem wymkniemy się z Kioto i zobowiążemy pozostać z dala przez co najmniej dwadzieścia dni. Natychmiast ruszę do Edo, by załatwić sprawę Anja i zostanę tam, dopóki tego nie doprowadzę do końca. Tutaj dowództwo obejmie jak zwykle generał Akeda, który oświadczy, że musiałem nagle wyjechać do Smoczego Zęba z powodu choroby w rodzinie, lecz mam niebawem powrócić. Pan pojedzie do Fushimi i tam przenocuje. Jutro, o zachodzie słońca, gdy okaże się, że zaproszenia nie można panu wręczyć, gdyż nikt, nawet Basuhiro nie wie, gdzie pan się znajduje… Jakieś wątpliwości? – To zbyt ryzykowne, żeby nie zostawiać mu żadnej informacji, lecz niech pan kontynuuje. – Pozostawiam to panu, ale jutro o zachodzie słońca wyśle pan wiadomość księciu Fujitace, z propozycją osobistego spotkania następnego ranka, powiedzmy w ruinach Monoyama. – Ruiny Monoyama były ulubionym celem wycieczek mieszkańców Kioto. – W czasie rozmowy wyrazi pan zdumienie z powodu „zaproszenia” oraz swój żal, że był pan nieobecny i nie mógł pan go przyjąć. Doradzi mu pan też, by się postarał, żeby żadne następne zaproszenia nie nadchodziły aż do chwili pańskiego powrotu. Kiedy to nastąpi? Nie jest pan pewien. Gai-jinowie zagrozili, że wkrótce wylądują w Osace. Musi pan tam pojechać i wszystko zaplanować. Niech pan mu to jasno wyłoży: lepiej będzie, jeśli nie nadejdą żadne dalsze nieoczekiwane cesarskie zaproszenia, choć niezwykle i z całą należną pokorą pan je sobie ceni, póki pan nie zdecyduje się, by je przyjąć. Ogania odchrząknął. Pogrążony w myślach wpatrywał się w tatami. – A Sanjiro i Yodo z Tosy? – spytał po chwili. – Przyjadą z oddziałami, wprawdzie paradnymi, lecz jednak z wojskiem.

– Niech pan przekona Fujitakę, by zmieniono termin zaproszeń. Powinien zasugerować Boskiemu, że w tym roku z Najkrótszym Dniem związane są złe znaki. – Dobry pomysł! Ale jeśli termin nie ulegnie zmianie? – Już Fujitaka postara się załatwić sprawę. – Jeśli to takie łatwe, dlaczego by nie pozostać, nawet otrzymawszy zaproszenia? Powiem Fujitace o niepomyślnych wróżbach. Ceremonia zostanie odwołana, prawda? O ile w ogóle Fujitaka ma taką pozycję, by coś doradzać lub odradzać. – Tak, jeśli działa wspólnie z Wakurą. Wierzę, że powietrze, którym oddychamy, przesycone jest intrygami. Usidlą nas. Nie mógł zrobić nic więcej. Nie zamierzał zostawiać tutaj Ogamy samego i wciąż miał do rozwiązania problem Wrót. – Zostałbym w Fujimi lub w Osace przez dwadzieścia dni – rzekł wolno Ogama. – Nie mógłbym powrócić do Chōshū. Moje Kioto byłoby… – ja byłbym narażony na atak. – Czyj atak? Przecież nie mój, jesteśmy sprzymierzeńcami. Pan może jechać do Chōshū, jeśli pan sobie życzy. Niech Basuhiro utrzymuje tutaj pańską pozycję. – Żadnemu wasalowi nie można ufać w takim stopniu – oświadczył kwaśno Ogama. – A co z shishi? – Basuhiro i mój Akeda będą ich nadal miażdżyć. Nasi szpiedzy bakufu będą ich nadal tropić. – Im więcej o tym myślę, tym mniej mi się to podoba – nachmurzył się Ogama. – Zbyt wiele niebezpieczeństw, Yoshi-dono. Fujitaka z pewnością powie mi, że pańskiego zaproszenia również nie doręczono. – Zdziwi się pan. Niech mu pan zasugeruje, że moje usprawiedliwienie chorobą musi być tylko przykrywką i że na pewno pędzę teraz do Edo, by jakoś przeszkodzić gaj-jinom, którzy grożą, że przybędą do Kioto. I żeby dopilnować, by na pewno opuścili Yokohamę. – Twarz Yoshiego stwardniała. – Oczywiście nie opuszczą jej. – Więc zmusimy ich do tego – rzekł szorstko Ogama. – We właściwym czasie, Ogama-dono – w głosie Yoshiego brzmiało zdecydowanie. – Wszystko, co przepowiedziałem, spełniło się. Niech pan mi wierzy, gai-jinów nie uda się wyrzucić. Jeszcze nie. – Więc kiedy? – Wkrótce. Trzeba na chwilę zapomnieć o tym problemie. Przede wszystkim musimy chronić samych siebie. Dwie prośby: wyjeżdżamy razem i wracamy razem. Pozostajemy tajnymi sprzymierzeńcami, chyba że sami w osobistej rozmowie to zmienimy. – Ogama zaśmiał się, lecz nie powiedział nic. – Ostatnia rzecz: w czasie mojej nieobecności nasza umowa co do Wrót pozostaje w mocy. – Pańskie myśli skaczą niby kot z cierniami w łapach. – Ogama odchrząknął i poruszył ścierpniętymi kolanami. – Może się na to zgodzę, może nie. To zbyt ważna sprawa, by decydować od razu. Muszę porozmawiać z Basuhirem. – Nie. Niech pan rozmawia ze mną. Ja potrafię udzielić lepszej rady, ponieważ więcej wiem i co ważne, w tej sprawie pański interes jest również moim interesem. A ponadto nie

jestem wasalem zabiegającym o drobne oznaki przychylności. – Tylko o wielkie. Na przykład o Wrota. – To drobnostka w porównaniu z niektórymi przysługami, jakie sobie wzajemnie oddamy, gdy zostanie pan tairō – zaśmiał się Yoshi. – Więc póki nim nie jestem, niech mi pan okaże przychylność w jednej sprawie: da mi pan głowę Sanjira. Yoshi spojrzał na niego, kryjąc zaskoczenie. Nie zapomniał, co Inejin opowiedział mu o Ogamie i „Purpurowym Niebie”. Inejin mówił o tym, w jaki sposób, mając poparcie Sanjira lub zapewnioną jego neutralność, Ogama wygra z shōgunatem, stosując uświęconą historią, ulubioną przez daimyō taktykę – podstępny atak. – A może wystarczyłyby panu jego jaja? – spytał Yoshi i nakreślił plan, który udoskonalał już od miesięcy. Ogama zaczął się śmiać. Strażnicy ustawieni w kolumnę człapali w kierunku kwater. Właśnie skończyli służbę. Na przedzie szli czterej mężczyźni, wśród nich Yoshi, nadal przebrany za żołnierza pieszego. Chociaż uprzedzono ich, by traktowali go jako zwykłego ashigaru, przychodziło im to z trudnością, zerkali na niego ukradkowo i przepraszali, gdy podeszli zbyt blisko. Jednym z żołnierzy był informator shishi o nazwisku Wataki. Nie miał okazji donieść o tym, że właśnie nadarza się niezwykła sposobność, by zorganizować zasadzkę. Yoshi był znużony, lecz zadowolony. Ogama w końcu zgodził się na wszystko, więc teraz Yoshi mógł opuścić Kioto, zostawiając Wrota bezpieczne pod władaniem shōgunatu. Sam shōgunat również był niezagrożony. Przez pewien czas – wystarczający czas, pomyślał. Ryzyko jest olbrzymie, a mój plan tak pełen dziur, że Ogama zmartwi się, gdy je zauważy. To nie ma znaczenia, z pewnością i tak planuje zdradę. Nie szkodzi, nic lepszego nie mogłem zrobić, a już w żadnym wypadku przyjąć zaproszenia. Pogoda poprawiła się, słońce stanęło w szranki z obłokami o władzę nad niebem. Yoshi prawie nie zważał na otoczenie. Umysł miał zaprzątnięty szczegółowym planowaniem wyjazdu. Kogo powiadomić? Co z Koiko i generałem Akedą? Kogo wziąć ze sobą? Czy zdąży na czas, by zminimalizować szkody w Edo? Najpierw kąpiel i masaż, decyzje później. Spojrzał uważniej i zaczął rozpoznawać ulice, po których maszerowali. Przechodnie, kramy i konie, kaga i palankiny, domy i szopy, dzieci, handlarze ryb, przekupnie, wróżbici, skryby i cała ta jarmarczna krzątanina. Zupełnie nowe dla niego doświadczenie – jest jednym z wielu, incognito w oddziale. Odpowiadało mu to. Wkrótce niczym przybysz z prowincji chłonął widoki, dźwięki i zapachy wielkiego miasta. Nigdy tego przedtem nie widział. Pragnął zatrzymać się, wmieszać w tłum, robić to co oni, jeść to co oni i spać tam gdzie oni. – Żołnierzu – szepnął do młodego człowieka obok – gdzie chodzicie po służbie? – Ja… ja, jaśnie panie? – mężczyzna jąkał się i omal nie upuścił swej włóczni, struchlały, bo przemówił jego pan w całym swym majestacie. Chciałby natychmiast

klęknąć. – Ja… ja… idę się napić, panie… – Nie nazywaj mnie „panem” – syknął Yoshi. Zaskoczyło go to, że swym pytaniem wprawił w zakłopotanie idących obok samurajów. Niektórzy z nich wypadli z rytmu i popsuli nieco szyk. – Wszyscy zachowujcie się normalnie! Nie patrzcie na mnie! Żołnierz przeprosił, a maszerujący w pobliżu próbowali zastosować się do rozkazu. Przychodziło im to z trudnością, gdyż jaśnie pan Yoshi przerwał zaklęcie niewidzialności. Sierżant rozejrzał się wokół i podbiegł zaniepokojony. – Wszystko w porządku, jaśnie panie? Czy wszys… – Tak, tak, sierżancie. Wracaj na swe miejsce! Sierżant pokłonił się automatycznie i usłuchał; żołnierze w marszu wyrównali krok. Koszary znajdowały się sto jardów dalej. Yoshi przyjął z ulgą to, że ten drobny incydent pozostał nie zauważony przez tłum, dalej kłaniano się, gdy przechodziła kolumna. Jednak dwaj ludzie coś dostrzegli – czujka shishi: Izuru i jego zmiennik, Rushan, młody rōnin z Tosy, który właśnie podszedł do straganu ulicznego niedaleko koszar Toranagów. – Czyżbym się upił, Rushan? Sierżant kłania się żołnierzowi pieszemu. Sierżant? – Też to widziałem, Izuru – szepnął jego towarzysz. – Spójrz na żołnierza, o tam. Teraz go widać, ten wysoki, przy końcu kolumny. Popatrz, jak trzyma włócznię. Niezbyt wprawnie. – Słusznie, ale… co z nim jest, co? – Popatrz: inni obserwują go nie patrząc na niego! Kolumna zbliżała się, a oni ze wzrastającym podnieceniem przyglądali się żołnierzowi. Choć jego broń, mundur i wyposażenie były takie same jak pozostałych strażników, rzucała się w oczy istotna różnica: w postawie, w sposobie chodzenia, w cechach fizycznych mężczyzny, mimo że usiłował się garbić i powłóczyć nogami. – Jaśnie pan Yoshi – wypowiedzieli jednocześnie obaj mężczyźni. – Jest mój – dodał natychmiast Rushan. – Nie, mój – sprzeciwił się Izuru. – Ja go zobaczyłem pierwszy! – szepnął Rushan przejęty, tak niecierpliwy, że ledwo mógł mówić. – Obydwaj, razem mamy większe szanse. – Nie. Nie podnoś głosu. Jeden człowiek, taki był rozkaz Katsumaty, a my się zgodziliśmy. Jest mój. Daj mi sygnał kiedy! Z bijącym sercem Rushan przecisnął się przez ciżbę, by znaleźć lepsze miejsce do ataku. Kłaniano mu się uprzejmie, biorąc go za zwykłego samuraja niskiej rangi z jednego z ceremonialnych garnizonów, który skończył służbę. Nie zwracano na niego specjalnej uwagi – ludzie mieli za chwilę kłaniać się nadchodzącej kolumnie. Rushan zajął pozycję na skraju drogi. Rzucił ostatnie spojrzenie, by zlokalizować ofiarę. Popatrzył na swego przyjaciela Izuru, całkowicie spokojny. Jego poemat przedśmiertny, przeznaczony dla rodziców, przechowywał wioskowy shoya. Izuru oddał go dziesięć lat temu, gdy zbuntował się wraz z dziesięciu innymi samurajami-uczniami. Wszyscy byli goshi i zaprotestowali, kiedy odmówiono im wstępu do szkoły wyższego stopnia, ponieważ

ich rodzice nie mogli sobie pozwolić na nieuniknione w takiej sytuacji łapówki dla lokalnych urzędników. Pozabijali urzędników, ogłosili się rōninami działającymi na rzecz sonnō-jōi i uciekli. Z całej jedenastki tylko on jeden pozostał przy życiu. Wkrótce umrę w chwale, myślał. Wiedział, że jest u szczytu swych możliwości i że jest gotów, a Izuru będzie jego świadkiem. Izuru również ogarnęła gorączkowa żarliwość. Postanowił wprowadzić w życie swój własny plan, gdyby Rushanowi nie powiódł się atak. Ufny w swe siły przeniósł się na dogodniejsze miejsce. Spojrzał na bramę koszar. Nadchodzący patrol miał za chwilę przejść przez zaporę i strażnicy przygotowywali się do zwyczajowej kontroli oddziału. Izuru natychmiast zauważył, że towarzyszy temu bardziej niż zwykle ożywiona krzątanina, rozkazy są wypowiadane dobitniej, ludzie poruszają się energicznie i nerwowo. Zaklął w duchu. Oni wiedzą! Oczywiście że tak, i wiedzieli już wtedy, gdy kolumna opuszczała koszary! Dlatego właśnie przez cały ranek łatwo się irytowali i kręcili nerwowo. Wszyscy wiedzieli, że jaśnie pan Yoshi w przebraniu wyszedł z pałacu. I dokąd poszedł? Do Ogamy! Ale po co? Czy planowali jeszcze jedną zasadzkę na nas? Czyżby znów nas zdradzono? Izuru ani przez chwilę nie zapominał o Rushanie; cały czas mierzył wzrokiem odległości, oceniał potrzebny czas. Piesi sprzedawcy oddawali już pokłony. Za chwilę sierżant zatrzyma kolumnę, oficer z bramy wyjdzie mu naprzeciw, wymienią ukłony, sprawdzą nadchodzących ludzi, a potem wszyscy odmaszerują. Oficer podniósł rękę. Kolumna zatrzymała się. Teraz, rzekł Izuru w myślach, lecz prawie słyszalnie, i wykonał ruch ręką. Rushan dostrzegł ten gest i rzucił się na koniec oddalonej o dwadzieścia jardów kolumny. Uniósł oburącz długi miecz. Przebił się przez pierwszych dwóch mężczyzn, rozłożył ich, zanim ktokolwiek się zorientował, i zaatakował mieczem Yoshiego, który przez ułamek sekundy patrzył na niego nic nie rozumiejąc. Potem Yoshi, wiedziony jedynie instynktem, szarpnął się ku wymierzonej w jego kierunku klindze i odchylił ją w stronę osłupiałego, stojącego obok żołnierza. Ten krzyknął i zwalił się na ziemię. Samurajowie skłębili się natychmiast, wrzeszcząc. Rushan ryknął sonnō-jōi i wyszarpnął ostrze. Żołnierze rozpychali się, strażnicy wybiegli z bramy, postronni gapie stali sparaliżowani. Wataki, informator shishi, zaskoczony na równi ze wszystkimi, stał przerażony, że zostanie w to wciągnięty lub że zdradzi go ten znajomy mu shishi, który pojawił się tu znikąd. Wataki zobaczył, jak Rushan uderza ponownie, i wstrzymał oddech. Lecz Yoshi odzyskał równowagę i choć nie starczyło mu czasu, by dobyć miecza, odbił cios drzewcem włóczni. Rushan przeciął drzewce z łatwością, lecz ostrze broni wyhamowało i przekręciło się, a Yoshi zdążył rzucić się naprzód i złapać lewą ręką rękojeść miecza przeciwnika. Rushan prawą dłonią błyskawicznie wyrwał krótki miecz z pochwy i dźgnął w kierunku brzucha przeciwnika – klasyczny gambit w walce w pojedynkę. Również teraz Yoshi był przygotowany na cios. Wypuścił włócznię i prawym przedramieniem przycisnął dłoń

Rushana, odchylając ostrze tak, by zaplątało się w jego płaszczu. Rushan wypuścił broń i teraz jego mordercza dłoń – o palcach niby szpony, twardych jak skała – dźgnęła w kierunku oczu Yoshiego. Paznokcie nie trafiły w oczy, lecz wbiły się pod nimi. Yoshi wziął szybki głęboki oddech. Człowiek gorzej wytrenowany zwolniłby chwyt na rękojeści długiego miecza zamachowca i natychmiast by poległ, ale on na ślepo schwycił obiema dłońmi przeciwnika, który teraz bezskutecznie młócił rękami, nie panując już nad sobą. Dzięki temu żołnierz stojący z tyłu za Rushanem mógł chwycić go za gardło, a Wataki widząc, że walka jest przegrana, i bojąc się, że shishi zostanie schwytany żywcem, z ulgą pchnął go w dolną część pleców. Ostrze miecza przeszło na wylot. Rushan krzyknął. Krew ciekła mu z ust, lecz on nadal walczył, oślepiony śmiercią, która w nim wzbierała, aż wreszcie wszystko się skończyło. Od rozpoczęcia ataku upłynęła zaledwie minuta. Gruczoły w dalszym ciągu kazały Yoshiemu reagować jak w sytuacji zagrożenia, ale czuł, że z mężczyzny uchodzi życie. Opierające się o niego ciało przeciwnika zrobiło się nagle ciężkie. Nie zwolnił jednak chwytu, dopóki nie był absolutnie pewien, że shishi naprawdę nie żyje. A potem czekał, aż ręce innych odciągną ciało. Pokrywała go krew. Szybko się zorientował, że nie jego własna. Miał szczęście, ale mimo to był wściekły na ludzi w pobliżu, którzy nie wykazali czujności, nie utworzyli ochronnego muru, pozwolili mu walczyć samemu. Klął na nich, rozkazał, by z wyjątkiem tych dwóch, którzy mu pomogli, cały oddział wszedł do koszar na kolanach, ze złamanymi mieczami. Potem, dysząc, rozejrzał się. Ruchliwa przed chwilą ulica była prawie pusta. Kiedy zorientowano się, o co chodzi w tej hałaśliwej potyczce z samotnym napastnikiem, kiedy Yoshi stracił nakrycie głowy i rozpoznano go, ludzie wydali pomruk zdumienia. Kilku niezwłocznie dało nura w boczne uliczki, inni poszli ich śladem. Ostrożny strumyczek zmienił się w falę powodziową; nikt nie chciał być zatrzymany jako świadek czy oskarżony o współudział. Izuru odszedł jako jeden z pierwszych, gdy zobaczył, że ewentualna druga szarża nie ma szans powodzenia. Rushan spaskudził ten atak, myślał sobie idąc upatrzoną przedtem boczną ulicą, dobrze skryty w tłumie opuszczającym miejsce wydarzeń. Dureń, powinien odciąć głowę któremuś z pierwszej dwójki, by odwrócić uwagę, a potem, przy wycofywaniu miecza, użyć tej samej płynnej, brutalnej siły i wykonać zamach na pierwotny cel, na wysokości talii. Yoshi nie mógłby uniknąć takiego ciosu. W żadnym wypadku. Katsumata będzie wściekły. Wielokrotnie nam to przecież pokazywał, wielokrotnie udzielał instrukcji. Wyjątkowa okazja zmarnowana! A to, że pozwolił Yoshiemu złapać rękojeść własnego miecza i odparować pchnięcie w brzuch… Rushan zasłużył na to, by pochwycono go żywcem i użyto do szermierczego treningu. Chwileczkę, lepiej nawet, że to się w ten sposób skończyło. Jeśli Rushan wykazał taką niezdarność w swym najważniejszym pojedynku, prawdopodobnie załamałby się i wydał nasze kryjówki. Nie można ufać ludziom z Tosy, choćby nawet należeli do shishi! Ale dlaczego Toranaga Yoshi podjął takie ryzyko? Z tyłu ozwały się jakieś krzyki. Żołnierze ścigali maruderów z tłumu, by złapać świadków. Nie dotrą do mnie, nie ma co się śpieszyć.

Znowu zaczęło padać. Wiatr się wzmógł. Izuru opatulił się ciaśniej, rad, że ma płaszcz i kapelusz. Kolejny zaułek pełen kałuż i następny, teraz przez most, po śliskich deszczułkach. Wkrótce szedł już bezpiecznie w labiryncie śliskich uliczek, które doprowadziły go do tylnego wejścia w murze wielkiej rezydencji. Strażnik rozpoznał go, pozwolił przejść, wskazując ręką bezpieczny dom shishi zagubiony w rozległych ogrodach. Na mundurze mężczyzny pyszniły się znaki marszałka dworu Wakury. Na ulicy, przy której mieściła się kwatera główna Toranagów, wleczono na wartownię właściciela straganu. Protestował głośno: nic nie wie, jest nikim i błaga, by pozwolono mu odejść. Nie śmiał zniknąć wraz z innymi, gdyż na miejscu zbyt dobrze go znano. Kilku pochwyconych maruderów z tłumu popychano za nim. Daszek straganu łopotał żałośnie na wietrze. Koiko, używając ręcznego lusterka z wypolerowanej stali, kończyła robić makijaż. Palce drżały jej nieznacznie. Ponownie uczyniła świadomy wysiłek, by przestać myśleć intensywnie i by nie bać się o Yoshiego ani z jego powodu i o siebie, ze swoich powodów. Pozostałe dwie kobiety, Teko, jej maiko – uczennica – i Sumomo patrzyły uważnie. Pokój był mały i funkcjonalny, podobnie jak reszta apartamentu, przylegającego do kwatery Yoshiego. Wystarczało dla niej miejsca, gdy spała sama z jedną pokojówką. Pomieszczenia przeznaczone dla reszty jej osobistej służby znajdowały się dalej. Gdy skończyła, przyjrzała się swemu odbiciu. Nie dostrzegała bruzd na twarzy, a kiedy się uśmiechnęła, skóra marszczyła się tylko we właściwych miejscach. Gałki oczne czysto białe, tak jak białe być powinny, źrenice ciemne – tak, jak ciemne być powinny. Zupełnie nie zdradzały dręczących ją trosk. To przyjemne. Wtedy przypadkiem zobaczyła odbicie Sumomo, która nie zdawała sobie sprawy, że jest obserwowana, i jej twarz pozostała przez chwilę otwarta i wyrazista. Koiko dostrzegła, jak wiele odbija się na tym obliczu konfliktów, i poczuła ucisk w żołądku. Szkolenie, szkolenie, szkolenie, cóż byśmy bez niego zrobiły, pomyślała i odwróciła się ku obu dziewczynom. Teko, prawie jeszcze dziecko, wzięła lusterko bez zaproszenia i zręcznym ruchem ułożyła drobną dłonią zabłąkany kosmyk. – Cudownie, pani Koiko – powiedziała oczarowana Sumomo. Pierwszy raz została dopuszczona do prywatnej kwatery Koiko. Tajemnice kosmetyki były dla niej odkryciem, przekraczającym dotychczasowe doświadczenia. – Owszem. – Koiko sądziła, że Sumomo ma na myśli zwierciadło. Dzięki doskonałej powierzchni było niemal bezcenne. – I jest to również życzliwe lustro, a niewiele takich bywa, Sumomo. W życiu kobiety posiadanie życzliwego lustra, w którym mogłaby się przejrzeć, ma ogromne znaczenie. – Och, miałam na myśli cały obraz, który pani tworzy – wyjaśniła zakłopotana Sumomo. – Kimono, uczesanie, dobór kolorów, makijaż warg i brwi. Dziękuję, że pozwoliła mi pani obserwować to wszystko. – Mam nadzieję, że bez tych zabiegów ogólny obraz nie różni się tak bardzo! – zaśmiała się Koiko. – Och, jest pani najpiękniejszą osobą, jaką widziałam – oświadczyła z egzaltacją

Sumomo. W porównaniu z Koiko czuła się jak wieśniaczka: mało subtelna, niezgrabna, cielęca, składająca się tylko z palców, łokci i wielkich stóp. Po raz pierwszy w życiu uświadomiła sobie, że brak jej kobiecości. Co takiego mój ukochany Hiraga we mnie widzi? – zapytywała się z przerażeniem. Jestem zerem, nieatrakcyjnym zerem, nawet nie pochodzę z Chōshū jak on. Nie wniosę mu w posagu ani urody, ani ziemi czy pieniędzy, nie przysporzę prestiżu. To pewne, że tak naprawdę jego rodzice mnie nie akceptują. – Jest pani prawdopodobnie najpiękniejszą osobą, jaką kiedykolwiek zobaczę – oświadczyła i pomyślała: Czy wszystkie damy Pływającego Świata są do ciebie podobne? Nawet ta maiko będzie uderzająco piękna, kiedy dorośnie, choć nie dorówna swej pani. Nic dziwnego, że mężczyźni żenią się z kobietami takimi jak ja tylko po to, by zarządzały ich domami i rodziły im dzieci; tak łatwo ulokować im swe uwielbienie gdzie indziej, cieszyć się pięknem gdzie indziej. I jakże przy tym pełniej. Koiko dostrzegła jej szczerość, ale równocześnie smutek i zazdrość nie do ukrycia. – Również jesteś piękna, Sumomo – rzekła. Od dawna wiedziała, jakie wywiera wrażenie na wielu kobietach. – Teko-chan, możesz teraz odejść, ale przygotuj wszystko na później… i postaraj się, by nam dwóm nie przeszkadzano. – Tak, pani. Teko miała jedenaście lat. Tak jak w przypadku Koiko, jej rodzice, chłopi, zawarli kontrakt z mama-san, kiedy córka miała siedem lat. Pracę zarobkową rozpocznie jako czternasto- lub piętnastolatka. Do tego czasu, i tak długo jak zechce mama-san, kontrakt czynił właśnie ją odpowiedzialną za utrzymanie, ubranie i przyuczenie dziewczynki do życia w Pływającym Świecie. A jeśli dziecko wykaże zdolności – także za szkolenie w rozmaitych sztukach: muzyce, tańcu, poezji lub rozmowie, a może we wszystkim naraz. Gdyby maiko nie robiła postępów, mama-san mogła w każdej chwili odsprzedać jej kontrakt, lecz gdy wybór okazał się mądry, tak jak to miało miejsce w przypadku Koiko, podjęte ryzyko bardzo się opłaciło: wkład finansowy zwracał się z nawiązką, a dom zyskiwał reputację. Niestety, nie wszystkie mama-san były delikatne, łagodne czy cierpliwe. – Biegnij teraz i pograj trochę – poleciła Koiko. – Tak, pani. Teko wiedziała, jakie to wielkie szczęście, że została uczennicą uwielbianej przez siebie Koiko. Bardzo starała się być przydatna. Wykonała idealny ukłon i w aurze nieodpartego czaru, odeszła. Koiko spojrzała na Sumomo. Niepokojąco fascynowało ją szczere spojrzenie dziewczyny, jej sposób bycia i siła. Pięć dni temu przyjęła samurajkę i od tamtej chwili nie miała okazji, by porozmawiać z nią sam na sam. Teraz nadszedł stosowny moment. Otworzyła w mózgu przegródkę: Katsumata. Och, mój przyjacielu, cóżeś mi uczynił? Podszedł do niej podczas jej wizyty u mama-san w Kioto, która, z polecenia Meikin – jej własnej mama-san z Edo – załatwiała pokojówki, fryzjera, masażystki. Koiko zabrała ze sobą z Edo tylko Teko i jedną pokojówkę.

– Chcę wypowiedzieć prośbę życia – rzekł wtedy Katsumata. – Nie, nie wolno ci! – odparła przerażona jego widokiem, przerażona, że wystawia ją na niebezpieczeństwo z powodu takiego tajemnego spotkania. Obawiała się też, że Katsumata zażąda oddania przysługi, która z pewnością pociągnie za sobą fatalne konsekwencje. O ile prośba życia została spełniona, tej samej osoby nie wolno było prosić o nic więcej. Wynikały też z tego tytułu olbrzymie zobowiązania osobiste. – Kiedy jaśnie pan Toranaga Yoshi mnie uhonorował swym wyborem, zgodziliśmy się, że wszelkie osobiste kontakty między nami powinny ustać, z wyjątkiem sytuacji wyjątkowych. Uzgodniliśmy to. – Tak, dlatego właśnie jest to prośba życia. Siedem lat temu, kiedy miała piętnaście lat, Katsumata był jej pierwszym klientem. Szybko stał się czymś znacznie więcej: przyjacielem, guru i wytrawnym nauczycielem. On właśnie otworzył jej oczy na sprawy tego świata, na to, że są równie ważne jak prawa Pływającego Świata. Przez te lata nauczał ją ceremonii picia herbaty, sztuki debatowania, kaligrafii, mówił o poezji i ukrytych znaczeniach w literaturze i polityce. Dzielił się z nią swymi ideami i planami na przyszłość; opowiadał, jak jego mała grupa samurajskich uczniów zawładnie krajem, wprowadzi siłą sonnō-jōi; wreszcie pokazał jej, że w układance zwanej sonnō-jōi jest dla niej istotne miejsce. „Jako kurtyzana najwyższej rangi będziesz powiernicą silnych, jako żona jednego z nich, a bez wątpienia poślubisz jednego z nich, urodzisz synów samurajów i staniesz się nieodzowna w nowej przyszłości. W twoim ręku skupi się znaczna część władzy, nie zapominaj o tym!”. Meikin należała do stronników ruchu, więc oczywiście zgadzała się na to. Koiko szczerze podziwiała odwagę i śmiałość Katsumaty, doceniała wzrastającą pozycję shishi. – Szczęście zaczyna nas opuszczać – rzekł wtedy i opowiedział jej o zasadzce ostatniej nocy i o swojej ucieczce wraz z dwojgiem innych. – Zostaliśmy zdradzeni, nie wiem przez kogo, ale musimy się na pewien czas rozproszyć. – Głowy czterdziestu shishi wbito na kołki? – szepnęła przerażona. – Czterdziestu. Większość z nich to przywódcy. Uciekło tylko nas troje, jeszcze jeden shishi i dziewczyna, moja podopieczna. Posłuchaj, Koiko-chan, nie ma wiele czasu. Prośba życia polega na tym, byś strzegła tej dziewczyny, kiedy będziesz w Kioto, przyjęła ją do swego domu, nawet zabrała ze sobą z powrotem do Edo i… – Och, mimo że bardzo bym chciała, tak mi przykro, to niezwykle trudne. Generał Akeda bardzo zważa na nowych ludzi. Osobiście odbyłby z nią rozmowę, tak jak ze wszystkimi moimi sługami – odparła najuprzejmiej, jak mogła, przerażona w duchu, że ośmielił się zasugerować coś tak niebezpiecznego, że ona ma przygarnąć uciekinierkę shishi, choćby nawet tamta była niewinna. – To bardzo tru… – Oczywiście, że trudne. Ale postaraj się zorganizować wszystko tak, by nie musiała się z nim spotykać. – Sądzę, że to niemożliwe i poza tym jest jeszcze jaśnie pan Yoshi… – nie dokończyła, mając nadzieję, że Katsumata cofnie prośbę, lecz on ciągnął łagodnie, obserwując ją uważnym, błagalnym wzrokiem. Mówił, że Sumomo będzie z nią bezpieczna, że jest

samurajką, narzeczoną bardzo ważnego shishi, kobietą godną zaufania. – Tak mi przykro, lecz proszę, byś to zrobiła dla sonnō-jōi. Można jej zaufać. W przypadku jakichkolwiek kłopotów odeślij ją. Wykona każde zadanie… przepraszam, Koiko-chan, muszę iść. Prośba życia, spełnij ją jako dawna przyjaciółka. – Poczekaj. Będę musiała to uzgodnić z generałem Akedą, ale jeśli nawet da się tego uniknąć, z pewnością muszę zapytać moich domowników, muszę się oczywiście z nimi naradzić. Co mam wtedy mówić na jej temat? Generałowi i domownikom? Nie znam tych ludzi z Kioto, w ogóle nic o nich nie wiem. – Ich mama-san zapewnia, że zasługują na zaufanie – oświadczył z całkowitym przekonaniem. – Pytałem ją, i ona to aprobuje. W innym przypadku bym ci tego nie proponował. Powiedz im, że Sumomo jest po prostu upartą dziewczyną i jej kurator, twój stary, bardzo stary klient, pragnie, aby ją utemperowano i wyszkolono w użytecznych kobiecych sztukach. Nie mogę jej zabrać ze sobą, a chcę, by była chroniona. Mam zobowiązania w stosunku do jej narzeczonego. Ona będzie ci we wszystkim posłuszna. Koiko zadrżała na myśl o niebezpieczeństwie, na jakie naraża siebie, a także tych, za których jest odpowiedzialna – Teko i służbę: cztery pokojówki, fryzjera i masażystkę. Na szczęście zgodzili się przyjąć obcą osobę do swego grona i udzielać jej nauk, a Akeda w czasie rozmowy nie wykrył niczego podejrzanego. Ach, Katsumato, wiesz, że nie mogłabym ci odmówić, myślała. To dziwne jak szybko, w ciągu ledwie kilku miesięcy, zapomniałeś o żądzy wzbudzanej przez me ciało i zapragnąłeś zamiast tego posiąść i rozwinąć mój umysł. Wciąż jestem jak skuta żelaznymi obręczami, mam w stosunku do ciebie ogromny dług. Gdyby nie ty i wiedza, którą mi dałeś, nie znalazłabym się na szczycie i nie zwiodłabym największego człowieka w kraju. – Siadaj, Sumomo – powiedziała. – Mamy trochę czasu, zanim będę musiała iść. Tu nikt nas nie podsłucha. – Dziękuję. – Moja służba martwi się tobą. – Proszę mi wybaczyć, jeśli zachowywałam się niewłaściwie. – Pokojówki są ciekawe, czy w ogóle masz język w buzi – Koiko uśmiechnęła się. – Wszyscy są zdania, że rzeczywiście należy udoskonalić twe maniery i świetnie rozumieją, dlaczego twój kurator pragnie, byś nabrała ogłady. – Potrzebuję ogłady – z uśmiechem przyznała Sumomo. Koiko zmrużyła oczy. Nie mogła powiedzieć, że dziewczyna jest nieatrakcyjna. Ciało zwinne i silne, twarz bez makijażu, jednak świeżość i zdrowie rekompensowały ten niedostatek. Włosy ma w dobrym stanie, lecz trzeba by je ułożyć, myślała krytycznie. Powinno się ją zrobić w stylu Kioto; będzie jej do twarzy. Musi smarować ręce dobrymi olejkami, na wysokie policzki nałożyć róż i dodać koloru wargom. Niewątpliwie ma w sobie coś obiecującego. Musimy razem wziąć kąpiel, a wtedy dowiem się więcej, choć wątpię, czy mogłaby się przystosować do naszego życia. Nawet gdyby chciała. – Jesteś dziewicą, prawda? – Zobaczyła, że dziewczyna się czerwieni. Natychmiast się zaśmiała. – Ach, przepraszam, oczywiście, że jesteś, przez chwilę zapomniałam, że nie

należysz do naszego świata. Proszę, wybacz mi, ale rzadko spotykamy kogoś z zewnątrz, nie mówiąc już o damie samurajce. A mieć kogoś takiego za domownika, choćby na krótko, to wydarzenie prawie niesłychane. – Tak właśnie nas nazywacie? „Ktoś z zewnątrz”? – Tak. Pływający Świat oddziela nas od reszty świata. Weź na przykład małą Teko. Wkrótce zapomni o życiu, jakie prowadziła, i będzie znała jedynie takie jak moje. To właśnie mój obowiązek, szkolić ją i pilnować, by była uprzejma i miła, by robiła wszystko dla przyjemności mężczyzny, a nie kierowała się swymi impulsami. – Oczy Koiko nabrały połysku. – To właśnie sprawia, że mężczyźni są szczęśliwi i zadowoleni: doznają przyjemności we wszystkich jej przejawach, ne? – Przepraszam, nie wiem, co to „przejaw”. – Ach, przepraszam, to znaczy „oznaki” lub „cechy”. Wszystkie możliwe odcienie przyjemności. – Dziękuję – powiedziała Sumomo z czcią. – Proszę mi wybaczyć, nie miałam zupełnie pojęcia, że damy z Pływającego Świata są takie… oczywiście zakładałam, że są piękne, lecz nigdy, przenigdy nie sądziłam, że aż tak jak pani i nie wyobrażałam sobie, że mogą być tak dobrze wykształcone i utalentowane. – W ciągu kilku dni swego pobytu słyszała, jak Koiko śpiewa i gra na samisenie i była pod wrażeniem jej niezrównanego repertuaru. Ona również umiała nieco grać na samisenie i wiedziała, jakie to trudne. Słyszała, jak Koiko udziela Teko lekcji. Uczyła ją sztuki haiku i innej poezji; cyzelowania zdań; opowiadała o jedwabiach, ich produkcji, o osnowach, wątkach i innych tajemnicach; uczyła początków historii i podobnych cudów. Zakres jej wiedzy był olbrzymi. Ukłoniła się w hołdzie. – Zdumiewasz mnie, pani. – Nauka jest najważniejszą częścią naszej pracy. – Koiko zaśmiała się cicho. – Usatysfakcjonować ciało mężczyzny jest łatwo: to tylko przelotna rozkosz; lecz trudno sprawiać mu trwałą przyjemność. Zainteresować go i utrzymywać jego względy. Tu droga wiedzie przez jego umysł. Aby to osiągnąć, potrzebne jest wyjątkowo staranne szkolenie. Ty musisz także je rozpocząć. – Gdy można podziwiać kwiaty wiśni, któż oglądałby nać marchewki? – Gdy mężczyzna jest głodny, poszukuje marchewki, a nie kwiatów wiśni, a częściej jest głodny niż syty. – Koiko czekała rozbawiona. Widziała, jak Sumomo opuściła z zakłopotaniem oczy. – Marchew jest pożywieniem wieśniaków, pani – rzekła Sumomo cichutko. – Tak mi przykro. – Smak na wiśnie jest nabyty, tak jak podziw dla ich kwiatów. Marchew może mieć wiele smaków, jeśli należycie ją przyrządzić. – Znów czekała, lecz Sumomo wciąż miała spuszczone oczy. – Powiem prosto, nie zagadkami, byś nie czuła się zakłopotana. To nie seksu poszukują mężczyźni w moim świecie, lecz romantyki, naszego najbardziej zakazanego owocu. Sumomo była zaskoczona. – Naprawdę?

– Owszem, dla nas. To trujący owoc. Mężczyźni szukają romantyki również w waszym świecie, większość mężczyzn, i wam nie jest ona zakazana, prawda? – Nie, nie jest. – Twój przyszły mąż niczym się tu nie różni, on też szuka romantyki, wszędzie, gdzie można ją znaleźć. Postaraj się, by mógł jej znaleźć jak najwięcej w twoim domu. – Koiko się uśmiechnęła. – Wtedy dostaniesz i wiśnie, i doskonałą marchew. Smaki można z łatwością uzyskać. – Więc, proszę, naucz mnie. – Opowiedz mi o tym mężczyźnie, twoim przyszłym mężu. – Nazywa się Oda, Rokan Oda – odpowiedziała natychmiast Sumomo, używając przydomka zaproponowanego przez Katsumatę. – Jego ojciec to goshi… a on pochodzi z Kanagawy w Satsumie. – A twój ojciec? – Tak, jak mówiłam, pani. Jest z linii Fujahito – używała swego nowego pseudonimu. – Także goshi, mieszka w pobliskiej wiosce. – Twój kurator powiada, że ten Rokan Oda jest kimś ważnym. – To bardzo uprzejme z jego strony, pani. Mówić tak, choć Oda-sama należy do shishi i brał udział w ataku na jaśnie pana Anja przy Wrotach w Edo, a także zabił Starszego Utaniego. Katsumata powiedział jej, że bezpieczniej w miarę możności mówić prawdę, nie trzeba wtedy pamiętać tylu kłamstw. – Gdzie on teraz przebywa? – W Edo, pani. – Jak długo zamierzasz ze mną zostać? – Jeśli o mnie chodzi, pani, jak najdłużej. Mój kurator powiada, że Kioto jest dla mnie niebezpieczne. Nie mogę powrócić do domu, mój ojciec mnie potępia, tak jak i rodzice Oda-sama go potępiają z mojego powodu, tak mi przykro. – Podobne życie jest nie do zniesienia. – Koiko nachmurzyła się. – Cóż, karma to karma i co ma być, to będzie. Choć nie przedstawiam dla nikogo wartości i zdaje się, że bakufu mnie nie znają, sensei Katsumata aprobuje mojego Odasama i przyjął na siebie odpowiedzialność za mnie. Kazał mi słuchać cię we wszystkim, pani. – Lepiej słuchać rodziców, Sumomo. – Tak, wiem, ale Oda-sama mi tego zabrania. Dobra odpowiedź, myślała Koiko, widząc jej dumę i zdecydowanie. Ze smutkiem spojrzała na półotwarte okno. Z pewnością ten zakazany romans skończy się podobnie jak tyle innych. Samobójstwem. Wspólnym, jeśli Sumomo ma szczęście. Lub tylko jej samobójstwem, kiedy ten Oda, tak jak powinien, usłucha rodziców i weźmie sobie żonę, którą oni zaakceptują. Westchnęła. W ogrodzie na zewnątrz zmierzch przechodził w noc. Wiał lekki wiatr. – Liście coś sobie szepczą. Co opowiadają?

Sumomo skryła zdziwienie i zaczęła słuchać. – Tak mi przykro, nie wiem – odezwała się w końcu. – Posłuchaj ich, gdy odejdę. To ważne, by wiedzieć, o czym szepczą liście. Dziś zostaniesz tutaj, Sumomo. Może wrócę, może nie. Jeśli wrócę, porozmawiamy jeszcze trochę, a potem mi powiesz, co usłyszałaś. Jeśli nie, wznowimy rozmowę jutro i wtedy mi powiesz. Gdy wróci Teko, by przygotować futony, powiedz jej, że chcę, abyście we dwie ułożyły haiku. – Pomyślała przez chwilę, a potem się uśmiechnęła. – Haiku o ślimaku. – Witaj, Koiko! – powiedział apatycznie Yoshi. Opierał się plecami o ścianę, dłoń trzymał blisko miecza. Miał na sobie yukatę z czerwonego jedwabiu. Na pozór był spokojny, lecz Koiko widziała go na wylot i rozumiała, że jest samotny, przestraszony i potrzebne mu są jej umiejętności. Samym uśmiechem potrafiłaby rozjaśnić najczarniejsze dni. Natychmiast zauważyła, że oczy mu łagodnieją. Dobrze, pierwsze małe zwycięstwo. – Posłuchaj – rzekła, udając powagę. – Mam dla ciebie poemat: Niełatwo poznać, Gdzie jest właściwy koniec Śpiocha ślimaka Jego śmiech rozbrzmiał echem w pokoju. Dobrze, drugie małe zwycięstwo. – Tak się cieszę, że pozwoliłeś mi przyjechać ze sobą do Kioto. Oczy zaczęły mu błyszczeć inaczej i zrobiło jej się cieplej na duszy. Kierując się instynktem, zmieniła zamiar i zamiast mu powiedzieć to, co zamierzała – że jest taki przystojny w migających nocnych światłach, przekazała to, co kryło się głęboko w jej duszy: Smutne to były czasy Kiedy, bez ciebie, Patrzyłam na nadchodzące I odchodzące dni. Klęczała naprzeciw niego. Wyciągnął rękę i ujął jej dłoń. Nie trzeba było słów. Odzyskał spokój; minęło napięcie, poczucie samotności i wszystkie lęki. Ona też była spokojna. Tyle wysiłku, by się otworzył. Tyle zostało odkryte. To niemądre, tak wiele odkrywać. Jesteś dla mnie kimś bardzo ważnym, stwierdzał nie wypowiadając tego, na sposób wszystkich kochanków. Czynisz mi bardzo wielki zaszczyt, odrzekła bez słów, leciutko marszcząc czoło. A potem jej palce, delikatnie pieszcząc jego dłoń, przekazały: „uwielbiam cię”. Ich oczy spotkały się. Uniosła jego dłoń i musnęła ją wargami. Cisza ich osaczała, boleśnie, a potem Koiko przywarła nagle do boku Yoshiego. Objęła go mocno. Jej śmiech

zawibrował. – Zbyt dużo powagi, źle to znoszę, Tora-chan! – Znów go uścisnęła, moszcząc się w jego objęciach. – Jestem dzięki tobie taka szczęśliwa. – Ach, ja również – rzekł cicho, zadowolony, że napięcie zostało rozładowane w tak miły sposób. – Uwielbiam cię, twe poematy również. – Ten o ślimaku był Kyoraiego. Zaśmiał się. – Jest twój, Koiko. Jest, nie był. Znowu przytuliła się mocniej, napawając się jego ciepłem i siłą. – Omal nie umarłam, gdy usłyszałam, co się stało dzisiejszego poranka. – Tak już jest – stwierdził po prostu. – Powinienem był wykazać większą czujność, ale zafascynowało mnie życie ulicy. To rzadkie doświadczenie: czuć się niewidzialnym. Warto jeszcze raz tego spróbować, mimo ryzyka. Czyż niebezpieczeństwo nie dodaje temu smaku? Podejmę eksperyment w Edo. W nocy będzie łatwiej, w towarzystwie specjalnie wyszkolonych strażników. – Proszę, wybacz mi, ale powinieneś zażywać oszczędnie tego narkotyku. – Taki mam zamiar. – Trzymał ją w objęciach, w kojącej dla obojga pozycji. – To z łatwością mogłoby przejść w nawyk. Pokój przylegał do jego pomieszczeń sypialnych. Tak jak cały zespół koszarowy, był urządzony po męsku, z niewielką liczbą mebli, wyłożony tatami najwyższej jakości, lecz wymagającymi już wymiany. Nie będę się martwił opuszczając to miejsce, pomyślał. Ich uszy uchwyciły odgłos zbliżających się stóp. Ręka Yoshiego powędrowała do rękojeści miecza. Obydwoje zastygli. – Panie? – ozwał się stłumiony głos. – O co chodzi? – spytał Yoshi. – Przepraszam, że przeszkadzam ci, panie, przyszedł właśnie list, ze Smoczego Zęba. Koiko nie trzeba było prosić, żeby usunęła się z drogi, podeszła z boku do drzwi i stanęła tam na czatach. Yoshi przygotował się. – Otwórz drzwi, wartowniku – zawołał i drzwi się odsunęły. Wartownik zawahał się, widząc Yoshiego w postawie zaczepno-obronnej, z mieczem poluzowanym w pochwie. – Daj zwój pani Koiko. Wartownik usłuchał i odszedł. Kiedy przeszedł przez drzwi przy końcu korytarza, Koiko zamknęła pokój. Wręczyła zwój Yoshiemu i uklękła naprzeciw niego. Toranaga złamał pieczęć. Żona pytała w liście o jego zdrowie, zapewniała, że synowie i reszta rodziny mają się dobrze i z niecierpliwością wyglądają jego powrotu. Potem przekazywała istotne informacje: Poszukiwacze podróżowali wytrwałe razem z twoim wasalem Misamotem. Jak dotychczas nie znaleźli złota, lecz meldują o wielkich – użyli słowa „olbrzymich” – złożach węgla wysokiej jakości, tuż pod powierzchnią, więc łatwego do wydobycia. Jak rozumiem, mówili, że to „czarne złoto” i u gai-jinów można je korzystnie wymienić na pieniądze. Nadal prowadzą poszukiwania. Jak słyszymy, Anjo został mianowany tairō i wszystkim rozpowiada, że wkrótce poproszą cię, byś wycofał się z Rady Starszych. Poza tym, konfident, którego odwiedziłeś po drodze do Kioto, przekazuje następującą informację: hasło wroga, które

ci przekazał, jest poprawne, a plan gotowy. Nieprzyjaciel zastosuje go jako strategię państwową.

Purpurowe Niebo. Więc ta „polityka państwowa” ma polegać na błyskawicznym ataku. Czy moja umowa z Ogamą przetrwa? Odsunął od siebie to pytanie i czytał dalej: Rōnin Ori, który stal się szpiegiem gai-jinów, zginął w ich obozie. Uważa się, że ten drugi, Hiraga, też się tam znajduje. Twój szpieg powiadamia również, że tak jak mu kazano, przechwycił „pokojówkę” i wysłał ją daleko na północ, do podłego burdelu. Jej kochanek rōnin został zabity.

Yoshi uśmiechnął się. Pokojówka Koiko, która szepnęła shishi o tajemnej schadzce Utaniego. W połowie drogi do Kioto zwolnił ją i odesłał z powrotem do Edo, pod pretekstem jakiegoś uchybienia – oczywiście Koiko nie sprzeciwiała się. Dobrze, pomyślał. Utani, przynajmniej w jakimś niewielkim stopniu jest pomszczony. Wreszcie Gyokoyama. Zakończyłam sprawy pieniężne. Czy mogę użyć ewentualnych złóż węgla jako dalszego zabezpieczenia na poczet wszelkiej zamawianej broni? Może powinniśmy rozmawiać bezpośrednio z gai-jinami, może wykorzystując Misamota? Proszę cię, udziel mi swej rady. Panie, odczuwam ogromnie brak twej obecności i mądrego doradztwa. Ostatnia wiadomość, tak mi przykro, zaczął się głód.

Yoshi przeczytał list powtórnie. Dobrze znał Hosaki i wiedział, że zwrot „dalszego zabezpieczenia” sugeruje, jak trudne były rokowania, a cena wysoka. Nie szkodzi, w przyszłym roku nie będzie głodu i jeśli Gyokoyama przetrwa do tej pory na ziemiach pod moją władzą, zostanie spłacona. Podniósł wzrok na Koiko. Patrzyła w przestrzeń, zagubiona w marzeniach; wiedział, że nigdy ich z nią nie podzieli. – Koiko? – Och. Tak, panie? – O czym rozmyślałaś? – Co liście szepczą sobie wzajemnie. – To zależy od drzewa – odparł zaintrygowany. – Liście klonu, czerwonego jak krew klonu – uśmiechnęła się słodko. – O jakiej porze roku? – W dziewiątym miesiącu. – Gdyby nas obserwowały, szeptałyby: wkrótce opadniemy, by nigdy nie powrócić. Ale oni są błogosławieni. Oni rosną na drzewie życia. Ich krew jest naszą krwią. – Idealnie. – Klasnęła w dłonie uśmiechając się do niego. – A jeśli byłaby to sosna na wiosnę? – Nie teraz, Koiko-chan, później. Widząc jego nagłą powagę, również spoważniała. – Złe wieści, panie? – I tak, i nie. Ruszam o świcie. – Do Smoczego Zęba? Milczał przez chwilę i zaczęła się zastanawiać, czy tym pytaniem nie popełniła błędu, lecz on namyślał się po prostu, co z nią zrobić. Wcześniej, gdy planował następny etap forsownego marszu, postanowił ją zostawić i pozwolić, by jechała za nim w swoim

tempie, tak szybko, jak zdoła. Teraz, gdy na nią patrzył, chciał, by przebywała jak najbliżej. Jej palankin będzie ich opóźniał. Potrafiła jeździć konno, lecz nie dosyć dobrze i taka podróż byłaby dla niej uciążliwa. Tak czy inaczej, plan, który uzgodnili z Akedą, nie mógł ulec zmianie: – Pierwsza grupa czterdziestu ludzi, z sobowtórem mającym na sobie moją lekką zbroję odjedzie tuż przed świtem i spokojnie skieruje się ku Drodze Północnej. Po przejechaniu połowy drogi do Edo zawrócą tutaj, mój „sobowtór” zniknie. Druga grupa, złożona z ludzi, których zabrałem z Edo, wyjedzie wkrótce po pierwszej i ruszy pośpiesznie ku Tōkaidō. Forsowny marsz, pod dowództwem tego samego co poprzednio kapitana; ja będę przebrany za zwykłego konnego samuraja, dopóki nie dotrę bezpiecznie do zamku w Edo. – To bardzo niebezpieczne, panie – rzekł ciężko Akeda. – Tak. Będziesz obserwował Ogamę i niech cię nie opuszcza nadzieja. Leży w jego interesie, żebym poskromił Anja. – Panie, lecz na zewnątrz staniesz się nieuniknionym celem, łatwym celem. Weź pod uwagę, co wydarzyło się dzisiaj. Pozwól, bym pojechał z tobą, panie. – To niemożliwe. Posłuchaj, jeśli Ogama postanowi uderzyć, przede wszystkim zaatakuje tutaj. Lepiej bądź na to przygotowany. Musisz go za wszelką cenę odeprzeć. – Nie zawiodę w tym, panie – odrzekł stary generał. A ja niezawodnie dotrę do Edo, myślał Yoshi z taką samą pewnością siebie. Jeśli zaś chodzi o atak – nie będzie pierwszy ani ostatni. Zauważył, że Koiko go obserwuje. Łatwiej zachować mi równowagę, gdy ona jest przy mnie. Światło lamp skrzyło się w jej oczach i na wargach, widział łuk policzka, kolumnę jej szyi, krucze włosy, idealne fałdy kimona i spodnich kimon, lekko kontrastujących z białą skórą. Obłe linie, nieskazitelną figurę, dłonie, niczym kielichy kwiatów, na podołku okrytym błękitnym jedwabiem. Będzie musiała podróżować prawie bez bagażu. Żadnych pokojówek. I obchodzić się tym, co jest dostępne w gospodach. Nie przypadnie jej to do gustu, lubi przecież perfekcję. Może zaoponuje przeciw takiemu nie przemyślanemu i z jej punktu widzenia niepotrzebnemu pośpiechowi. Wspomniał, jak to było pierwszy raz, gdy coś takiego jej zaproponował. To wydarzyło się nie tak znów dawno, zaraz po tym, jak postanowił uzyskać jej wyłączność i powiedział mama-san, Meikin, by wyjechały razem do Smoczego Zęba i natychmiast należycie załatwiły sprawy z jego żoną, Hosaki, która mądrze uznała, że powinna zobaczyć je osobiście, skoro wkład finansowy ma być tak ogromny. Meikin oświadczyła mu, że planowanie podróży zajmie co najmniej tydzień. Koiko oczywiście zabierze własnego fryzjera, masażystkę i trzy pokojówki. – To śmieszne – stwierdził wtedy niecierpliwie. – Nie potrzeba aż tyle personelu w tak krótkiej podróży, zbyteczny wydatek. Obydwie wyjedziecie natychmiast. Oczywiście usłuchały. Nie wzięły służby. Dotarcie do pierwszego przystanku za Edo zabrało im trzy dni, do drugiego – następne trzy. Yoshi gniewał się. On z łatwością pokonywał konno cały ten dystans w czasie od świtu do zmroku.

– Jaśnie pan Yoshi – rzekła Meikin, witając go wylewnie i udając zaskoczenie. – Jak miło pana widzieć. – Skąd to opóźnienie? – Opóźnienie, panie? Kazano nam wyjechać natychmiast i zrobiłyśmy dokładnie tak, jak pan rozkazał. – Ale dlaczego zabiera to wam tyle czasu? – Tyle czasu, panie? Ależ pan nie nakazał nam forsownego marszu. – Macie się pośpieszyć – rzucił krótko, zauważywszy, jak podkreśliła słowo „kazano”. – Powiedz Koiko, że chcę się z nią widzieć. Mama-san skłoniła się i pośpieszyła do kwatery Koiko, a on został kipiąc z wściekłości. W końcu wróciła. – Koiko-san będzie zaszczycona widząc pana – oznajmiła radośnie – gdy tylko zdoła znaleźć odpowiednią pokojówkę, by pomogła jej zrobić fryzurę. Wyraża żal, ale byłoby impertynencją przyjmowanie bez przygotowania tak czcigodnej osoby jak pan, i pokornie dodaje: „proszę, niech pan będzie na tyle uprzejmy, by poczekać”. Gdy tylko przybędą pokojówki, postara się jak najszybciej ukończyć przygotowania… Patrzył wtedy na nią kwaśno i z gniewem. Wiedział, że choćby bardzo nalegał, musi czekać. Cóż innego mógł zrobić: wedrzeć się do pokoju Koiko, zupełnie stracić twarz i zniweczyć wszelkie szanse, że kiedykolwiek znowu będzie dla niego osiągalna? Co ona sobie myśli? – pragnął zaryczeć. Nie zrobił tego. Uśmiechnął się w duchu. Kiedy nabywasz rzadki miecz, oczekujesz, że będzie zrobiony ze stali najwyższego gatunku, będzie miał najświetniejszą głownię i własną duszę. Spokojnie skinął głową. – Wyślij po jej własne pokojówki, fryzjera i masażystkę. Niech migiem przybędą z Edo. To twoja wina, że ich tu nie ma. Powinnaś była mi powiedzieć, że są tak ważni dla pani Koiko. Ma rację, że nie chce się ze mną widzieć, gdy nie wygląda odpowiednio. Oczekuję, że to się nigdy nie powtórzy! Meikin zalała go falą przeprosin i pożegnała niewolniczymi pokłonami, a on śmiał się przez całą drogę powrotną do Edo – wygrał z nimi, zmusił, by straciły twarz i dał im obydwu twarde ostrzeżenie: już nigdy nie próbujcie ze mną żadnych sztuczek. Koiko ani na chwilę nie odrywała wzroku od jego twarzy. Obserwowała go; czekała. – Kiedy się uśmiechasz, panie, jestem taka szczęśliwa. – Z jakiego powodu się uśmiecham? – Z mojego powodu, panie – odrzekła po prostu. – Być może to dlatego, że pomagam ci śmiać się z życia i chociaż czas człowieka na ziemi to tylko pośpieszne szukanie schronienia przed deszczem, pozwalasz mi, bym niekiedy zapewniła ci schronienie przed deszczem. – Owszem, zapewniasz mi je – rzekł z zadowoleniem. Jeśli ją tu zostawię, nie zobaczę jej przez wiele tygodni, a życie to tylko kwiat wiśni wystawiony na zabłąkane, nie znające panów wiatry. I moje życie, i jej, i w ogóle życie. – Nie chcę cię tu zostawiać. – Miło będzie znaleźć się znowu w domu.

W swym tajemnym sercu pomyślał o Meikin. Nie zapomniałem, że jest informatorką shishi, tak jak twoja pokojówka. Głupio ze strony mama-san, że wystawia cię na ryzyko; mógłbym przecież podejrzewać, że ty również należysz do tej bestialskiej hołoty. – Koiko, czy któraś z twych pokojówek jeździ konno? – Nie wiem, panie. Wyobrażam sobie, że przynajmniej jedna to potrafi. – Gdybyś miała pojechać ze mną, musiałabyś też jechać wierzchem, z jedną tylko pokojówką, i zabrać jak najmniej bagażu. Palankin by mnie opóźniał. Jeśli wolisz, mogę bez trudności zorganizować dla ciebie powolną podróż wraz ze wszystkimi domownikami. – Dziękuję, lecz skoro chcesz być ze mną, twoje preferencje są oczywiście moimi. Gdybym stała się ciężarem, zdecydujesz, co dalej robić. Jestem zaszczycona, że mnie o to poprosiłeś. – Ale czy któraś z pokojówek, jakaś odpowiednia, jeździ konno? Jeśli nie, musisz jak najwcześniej wyruszyć za mną – rzekł, dając jej okazję do swobodnej zmiany zdania, bez urażania kogokolwiek. – Jest jedna, panie – powiedziała powodowana nagłym impulsem – nowa maiko, niezupełnie pokojówka, raczej praktykantka, a nawet trochę więcej. Nazywa się Sumomo Fujahito, córka goshi z Satsumy, podopieczna starego przyjaciela, klienta, który przed laty okazał mi wiele dobroci. Wysłuchał jej, gdy mu opowiedziała o Sumomo, a zbyt dobrze znał zwyczaje Pływającego Świata, by pytać o tamtego klienta. Zaintrygowany posłał po dziewczynę. – Tak więc Sumomo, twój ojciec potępia twe przyszłe małżeństwo? – Tak, jaśnie panie. – Nieposłuszeństwo rodzicom to rzecz niewybaczalna. – Tak, jaśnie panie. – Posłuchasz ich. – Tak, jaśnie panie. – Patrzyła na niego bez trwogi. – Już im powiedziałam pokornie, że ich posłucham, ale umrę, zanim poślubię jakiegoś innego mężczyznę. – Dlaczego jesteś w Kioto, a nie w domu? – Ja… mój kurator posłał mnie tutaj, by mnie wyszkolono. – Nie bardzo się sprawił jako twój nauczyciel, prawda? – Tak mi przykro, jaśnie panie. Skłoniła głowę aż do tatami, uprzejmie i z wdziękiem, lecz był przekonany, że nie miała żadnego poczucia winy. Czemu tracę czas? – pomyślał. Bo jestem przyzwyczajony, że wszyscy są mi absolutnie posłuszni, prócz Koiko, którą trzeba sterować jak niestabilną łodzią na ostrym wietrze. A może dlatego, że zajmujące jest poskramianie takiej młodej osoby, przyuczanie jej do pięści, jak przyucza się sokole pisklę, które ona tak przypomina. A potem jej dziób i szpony posłużą moim własnym celom, a nie temu jej panu i władcy, Odzie. – Co zrobisz, jeśli ten Oda, ten goshi z Satsumy, postanowi w końcu usłuchać swych rodziców, jak tego wymaga obowiązek, i weźmie za żonę inną kobietę? – Jeśli przyjmie mnie jako swoją konkubinę, nawet bez fizycznej bliskości, będę

zadowolona. Jako kobieta, którą ma od czasu do czasu, też będę zadowolona. Gdy się jednak mną znudzi lub mnie odeśle, przykro mi, tego samego dnia umrę. – Jesteś głupią dzierlatką. – Tak, jaśnie panie. Proszę o wybaczenie, to moja karma. Spuściła oczy i trwała bez ruchu. Rozbawiony, rzucił przelotne spojrzenie Koiko, która czekała na jego decyzję. – Powiedzmy, że twój pan lenny, Sanjiro, rozkaże ci poślubić innego mężczyznę i zabroni popełniać seppuku. – Jestem samurajką, posłuchałabym bez wahania – odrzekła dumnie – tak jak i mego kuratora, i Ody-sama. Ale po drodze na wesele może się wydarzyć godny pożałowania wypadek. Yoshi odchrząknął. – Czy masz siostry? – Tak, jaśnie panie. Trzy. – Zaskoczyło ją to pytanie. – Czy są równie głupie i uparte jak ty? – One… Nie, panie. – Umiesz jeździć konno? – Tak, panie. – Na tyle dobrze, by jechać do Edo? – Tak, panie. – Koiko, czy jesteś pewna, że ona potrafi cię zadowolić, jeśli się zgodzę, by ci towarzyszyła? – Tak mi się zdaje, panie. Boję się tylko, że mogę cię zawieść, nie mam bowiem jeździeckich umiejętności. – Nie mogłabyś mnie zawieść, nigdy, Koiko-chan. Tak więc, Sumomo, jesteś pewna, że potrafisz dobrze służyć pani Koiko? – Tak, panie, i będę ją chronić bardziej niż własne życie. – Czy również poprawisz swoje maniery, postarasz się być mniej arogancka, bardziej kobieca i mniej przypominać Domu-Gozen? To była słynna kobieta-samurajka, kochanka shōguna, występna zabójczyni, która przed wiekami wyruszała do bitwy ze swym równie gwałtownym kochankiem shōgunem. Zobaczył, że rozszerzają jej się oczy i wygląda jeszcze młodziej. – Och, zupełnie nie jestem do niej podobna, wcale nie. Dałabym wszystko, by choć ociupineczkę być jak pani Koiko. Wszystko. Powstrzymał śmiech widząc, jak Sumomo dławi się pierwszym głupstwem, które jej rzucił na pożarcie. – Możesz odejść. Zdecyduję później. Kiedy zostali sami z Koiko, roześmiał się cicho. – Zakładamy się, Koiko? Stawiam nowe kimono, że Sumomo będzie wyszkolona, zanim wjedziemy do Edo, jeśli postanowię was obie zabrać ze sobą. – Wyszkolona w jakim sensie, panie?

– W takim, że z zadowoleniem zgodzi się na powrót do swych rodziców, usłucha ich, wyjdzie za mąż i nie popełni seppuku. Koiko z uśmiechem potrząsnęła głową. – Tak mi przykro, bez względu na stawkę, obawiam się, że przegrałbyś, panie. A więc dopuszczała możliwość, że wyraził błędną opinię, i ten fakt popsuł mu trochę humor. – Stawiam kimono przeciw jakiejś przysłudze – rzekł ostro Yoshi, mimo że nie chciał, by to tak zabrzmiało. – Zgoda – odparła natychmiast ze śmiechem – ale tylko jeśli umówimy się, że dając mi kimono, równocześnie przyjmiesz ode mnie przysługę, o którą byś poprosił. Zmrużył oczy. Podziwiał sposób, w jaki obróciła jego błąd w żart. Zakładanie się o coś, o cokolwiek, było błędem. A już na pewno błędem jest wyrażanie upartych sądów na temat humorów jakiejkolwiek kobiety – droga do nieuchronnej katastrofy.

38 WIEŚ SAKONOSHITA SOBOTA, 6 GRUDNIA Na gościńcu Tōkaidō, czterdzieści mil na wschód od Kioto, w górach, znajdował się przystanek szósty – wieś Sakonoshita. Gdy zapadał zmrok, ostatni znużeni podróżni i tragarze schyleni w podmuchach zimnego wiatru w pośpiechu przekraczali zaporę, by zdążyć przed jej zamknięciem. Wszyscy tęsknili do gorącej strawy, gorącego sake i do ciepła, nawet wartownicy, którzy kroczyli ciężko w słomianych, chroniących od zimna łapciach i wyrywkowo sprawdzali dokumenty. – Sypnie dziś śnieg – zrzędził jeden z nich. – Nie znoszę zimy i chłodu, nie znoszę pełnić warty. – Ty wszystkiego nie znosisz. – Wcale nie. Lubię jeść i chędożyć. W przyszłym życiu chciałbym się urodzić jako syn kupca ryżu, lichwiarza z Osaki. Wówczas będę mógł świetnie jeść, pić i chędożyć, i będzie mi ciepło, a mój ojciec kupi mi status hirazamuraja albo przynajmniej goshiego, a nie jakiegoś tam zasranego ashigaru. – Marzyciel! Odrodzisz się jako chłop bez ziemi lub męska dziwka w podrzędnym burdelu. Zamykaj barierę. – Nie jest jeszcze ciemno. – Niech maruderzy zamarzną albo płacą zwyczajową stawkę. – Jeśli cię usłyszy kapitan, wylądujesz na Wyspie Północnej, gdzie jak mówią, kutas zamarza, gdy się sika. – Wartownik spojrzał na zakręcającą ku Kioto, pustą teraz drogę pod ciemniejącym, złowieszczym niebem. Szkwał szarpał słomianymi derkami strażników. – Pośpiesz się, łachmyto – krzyknął niecierpliwie do ostatniego wędrowca, półnagiego tragarza, zataczającego się pod ciężkim ładunkiem. Strażnik o twarzy wysmaganej zimnym wiatrem opuścił pierwszą zaporę, potem drugą. Umocował drągi i odwrócił się, by pójść do gospody na gorącą zupę. – Popatrz no tam! – Zza zakrętu wyjechał oddział konny. – Otwieraj zapory! – Niech czekają. Spóźnili się. Wartownik wytarł wierzchem dłoni uporczywą kroplę przy nosie. Mrużył oczy przed wiatrem. Wraz z towarzyszem lustrował przybyłych. Jest ich trzydziestu, czterdziestu, ocenił. Był zbyt zmęczony, by ich liczyć. Jeźdźcy nie dzierżyli proporców, a więc nie reprezentowali nikogo ważnego. Konie były spienione, oni sami – ubłoceni. Jechali skupieni wokół dwóch kobiet, które siedziały na oklep. Miały na sobie ciężkie ubrania i duże, przewiązane pod brodą kapelusze z woalkami. Wartownik uśmiechnął się w duchu. Nie dostaną żadnego pokoju na dzisiejszą noc ani nawet miejsca do spania. Wieś jest przepełniona. Pies im mordę lizał. – Ty, tam, otwieraj! – zakrzyknął jadący na czele kapitan Abe, gdy grupa się zbliżyła. – Idę, idę – warknął wartownik. Nie śpieszył się; nie miał ochoty podchodzić. Abe

błyskawicznie zeskoczył z siodła i gwałtownym zamachem powalił żołnierza. – Otwórzcie zaporę! – rozkazał Abe szorstko. Dwóch kolejnych jeźdźców zeskoczyło przy nim z koni. Jednym z nich był Yoshi z twarzą osłoniętą chustą, drugim – Wataki, którego Yoshi wynagrodził za uratowanie mu życia. Z wartowni wyszedł oficer, spojrzał zdziwiony na rozciągniętego na ziemi nieprzytomnego podwładnego. – Co tu się dzieje? Jesteście aresztowani. – Otwieraj zaporę. – Jesteście aresztowani. – Otwieraj zaporę. – Abe obszedł barierę, zdając sobie sprawę z grożącego mu niebezpieczeństwa. – Pośpieszcie się! Wartownicy rzucili się, by wykonać rozkaz, lecz oficer powstrzymał ich z gniewem. – Musicie wszyscy okazać dokumenty i… – Słuchaj, małpo – kapitan Abe spojrzał groźnie na oficera, aż ten zamarł z przerażenia – ważne osoby wymagają odpowiedniego traktowania. Nie wolno ich przetrzymywać na zimnie. Ponadto jeszcze nie zapadł zmrok. – Walnął oficera w skroń, ten zatoczył się, a potem drugie wściekłe uderzenie powaliło go na ziemię. – Powiedzcie temu głupcowi – rzucił oniemiałym wartownikom – żeby stawił się u mnie o świcie do raportu, bo inaczej sam go znajdę i zostanie wykorzystany do treningów szermierczych. I wy wszyscy także! Wpuścił za bariery swoich ludzi, wsiadł na konia i pokłusował za swoimi. W ciągu kilku minut załatwił najlepsze pokoje w najlepszej gospodzie. Ci, którzy je przedtem zajęli, w pokłonach je teraz opuszczali, wdzięczni, że dostąpili tego przywileju. Byli wśród nich bogaci kupcy i samurajowie, ale żaden z nich nie kwapił się do walki, jaka w razie odmowy z pewnością by się wywiązała. W pokoju, gdy zasunięto shōji, Yoshi zdjął kapelusz i chustę. Pucołowaty właściciel „Gospody Przyjemnych Snów” klęczał przy drzwiach z pochyloną głową i czekał na rozkazy. Na język cisnęły mu się przekleństwa. Nie uprzedzono go o przyjeździe tych późnych gości; złorzeczył im, że zakłócili i z pewnością nadal będą zakłócać mu spokój. Nie wiedział, kim są. Żadnego z nich nie rozpoznał i wydało mu się niezwykłe, że nie mają proporców, noszą proste stroje i odznaki bakufu, nie wymieniają swych imion i nawet w stosunku do tego samuraja, zajmującego teraz najlepszy pokój i traktowanego z taką rewerencją przez nikczemnego kapitana, nikt nie używa ani imienia, ani tytułu. A kimże są te dwie kobiety? Żona daimyō i jej służąca? A może dwie dziwki wysokiej rangi? Wiadomość o ich przybyciu rozeszła się po gospodzie. Właściciel natychmiast wyznaczył nagrodę dla tej pokojówki, która odkryje ich tożsamość. – Jak się nazywacie, gospodarzu? – spytał Yoshi. – Ichi-jo, jaśnie panie. – Pomyślał, że najbezpieczniej będzie użyć właśnie tego tytułu. – Najpierw kąpiel, potem masaż, a potem kolacja. – Natychmiast, jaśnie panie. Czy mógłbym mieć ten zaszczyt i sam pokazać panu drogę? – Potrzebna jest mi tylko służąca do kąpieli. Zjem tutaj. Dziękuję ci, możesz odejść. Ichi-jo pokłonił się uniżenie, powstał i człapiąc wyszedł.

Kapitan Abe zameldował o przedsięwziętych środkach ostrożności: żołnierze strzegą bungalowu, w którym przebywa Yoshi, weranda, przylegająca do pokojów Koiko, pilnowana jest przez cały czas, w pomieszczeniu między jej pokojami a kwaterą Yoshiego dyżuruje dwóch dodatkowych wartowników. – Dobrze, kapitanie. Teraz prześpij się trochę. – Dziękuję, ale nie jestem zmęczony, panie. Yoshi rozkazał wcześniej, by traktowano go jak zwykłego goshi, chyba że byłby sam, a i wtedy jedynym tytułem, którego mogli używać, był „pan”. – Musisz się przespać. Potrzebny mi jesteś wypoczęty. Mamy przed sobą jeszcze wiele takich dni. – W przekrwionych ze zmęczenia oczach młodego mężczyzny Yoshi dostrzegł błysk. – O co chodzi? – Proszę mi wybaczyć – rzekł ten nieśmiało – ale jeśli zależy ci, panie, na szybkim dotarciu do Edo, bezpieczniej będzie, gdy twój oddział wyruszy przed grupą damy. – Prześpij się – odparł tylko Yoshi. – Ludzie zmęczeni popełniają błędy. Błędem było również pobicie oficera, wystarczyło powalić tylko wartownika. – Gestem odprawił kapitana. Abe pokłonił się i wyszedł. Przeklinał się w duchu za głupotę, że wyrwał się z tak oczywistą sugestią. Dziś trzykrotnie niepotrzebnie się zatrzymywali, wczoraj – dwukrotnie. Sprawdził straże i położył się w swoim pokoju. Po chwili mocno spał. Yoshi po kąpieli, masażu i posiłku, który zjadł bez pośpiechu, choć był bardzo głodny, przeszedł się korytarzem. Decyzja, by zabrać ze sobą Koiko, przyszła mu łatwo. Wpadł na pomysł, że jej obecność można wykorzystać jako doskonały wybieg odwracający uwagę wrogów. Kazał rozpuścić pogłoskę, że kurtyzana została wysłana z eskortą do Edo, natomiast on sam wyjechał wcześniej. Yoshi wszedł do pokoju przed sypialnią Koiko. Pomieszczenie było puste, shōji zamknięte. – Koiko? – zawołał i usiadł na poduszkach. Shōji odsunęło się. W drzwiach, przytrzymując ich skrzydło, klęczała Sumomo. Oczy miała spuszczone ku tatami, włosy sczesane do góry jak Koiko, brwi wyskubane, usta lekko pomalowane. Miła zmiana na lepsze, pomyślał Yoshi. Gdy Koiko go dostrzegła, przyklękła i teraz obie kobiety jednocześnie się kłaniały. Yoshi zauważył, że Sumomo robi to idealnie, naśladując wdzięczne ruchy Koiko. Spodobało mu się też, że ciężka podróż nie zostawiła na niej żadnych śladów. Odpowiedział na przywitanie. Puchowe futony były już przygotowane. – Jak się czujesz, Tora-chan? – spytała Koiko, gdy weszli do sypialni i Sumomo zasunęła za nimi drzwi. Głos miała łagodny, jak zwykle, fryzurę jak zwykle nienaganną, ale co się przedtem nigdy nie zdarzyło, to samo co ubiegłej nocy kimono. Gdy siadała, zauważył na jej twarzy przelotny grymas niezadowolenia. – Ta podróż jest dla ciebie zbyt męcząca? – Ach, nie, pierwsze dni okazały się nieco trudne, ale wkrótce będę wytrzymała jak… – w oczach miała wesołość – Domu-Gozen.

Uśmiechnął się, ale zrozumiał, że źle ocenił sytuację. Wczoraj przejechali odległość między trzema przystankami, tak samo dzisiaj, jednak codziennie pokonywali dystans mniejszy, niżby tego chciał. Jazda konna ją wyczerpywała. Zrobiłem błąd, którego nie powinienem był popełnić. Ona nigdy się nie poskarży i dojdzie do kresu wytrzymałości, nawet gdyby to miało jej zaszkodzić. Czy muszę się śpieszyć? Tak. Czy ona będzie wystarczająco bezpieczna podróżując w palankinie z eskortą dziesięciu ludzi? Tak. Czy to rozsądne, gdybym zredukował swą własną obstawę o tylu żołnierzy? Nie. Mógł bym dziś jeszcze posłać do Edo po dodatkowych ludzi, ale to by mnie opóźniło o pięć do sześciu dni. Intuicja podpowiada mi, że muszę się śpieszyć: gai-jinowie są nieprzewidywalni, Anjo również, tak jak i Ogama. Czyż mi nie groził: „Jeśli nie ty, to ja dojdę z nimi do porozumienia”? – Koiko-chan, chodźmy do łóżka. O jutrzejszych sprawach zdecydujemy jutro. W nocy Sumomo leżała pod kołdrą na ciepłych materacach. Jedną rękę włożyła pod głowę; była śpiąca, ale nie czuła zmęczenia, tylko spokój. Słyszała, jak w sąsiednim pokoju regularnie oddycha Yoshi. Oddech Koiko natomiast był prawie niesłyszalny. Z zewnątrz dobiegały nocne dźwięki. Gdzieś szczekał pies, brzęczały owady, wiatr szeleścił w liściach, od czasu do czasu wartownicy szeptali coś do siebie, garnki i rondle stukały w kuchni. Pierwszy sen był przyjemny. Dwa dni wysiłku fizycznego, energiczny masaż i poczucie wolności sprawiły, że czuła się ożywiona. Ponadto Koiko pochwaliła dziś wieczór jej fryzurę, którą ułożyła według wskazówek Teko, oraz makijaż ust. Wszystko szło lepiej, niż marzyła. Osiągnęła bezpośredni cel: została zaakceptowana. Jechali do Edo. Do Hiragi. Sumomo dostała się w najbliższe otoczenie Yoshiego, dobrze w nim osadzona. – Nie postępuj pochopnie – ostrzegał Katsumata. – W żadnych okolicznościach nie narażaj się na niebezpieczeństwo, jeśli nie masz szansy ucieczki. Twój pobyt w pobliżu Yoshiego ma niezwykłą wartość, nie zmarnuj tego i nie wciągaj w to Koiko. – Czy ona zna prawdę o mnie? – Tylko to, co jej powiedziałem. Sama wiesz co. – Zatem i tak jest już uwikłana, prawda? Przepraszam, chcę powiedzieć, że Yoshi może mnie zaakceptować wyłącznie właśnie ze względu na nią. – On podejmie decyzję, nie ona. Koiko nie jest twoją wspólniczką, Sumomo. Gdyby odkryła twe prawdziwe powiązania, zwłaszcza z Hiragą, oraz twoje zamiary, przeszkodziłaby ci. Musiałaby ci przeszkodzić. – Zamiary? Jaki jest mój podstawowy obowiązek, proszę? – Być w pogotowiu. Lepiej trzymać miecz w gotowości, niż leżeć trupem. Nie mam miecza, myślała. Może udałoby mi się zabrać go wartownikowi, gdybym działała z zaskoczenia. W węzełku przy sobie mam trzy zatrute shurikeny i oczywiście zawsze noszę nóż schowany w obi. To aż nadto, by działać z zaskoczenia. Iiii, życie jest bardzo dziwne. Bo to dziwne, że wolę działać na własną rękę, wypełniać samodzielnie powierzoną mi misję. Zwykle układało się inaczej: byłam członkiem zespołu, myślałam

identycznie jak oni, przyznawałam im rację. Podobało mi się działanie w zespole shishi, a jednak mówiąc uczciwie… – Zawsze bądź wobec siebie uczciwa, Sumomo-chan – wielokrotnie powtarzał jej ojciec – to twoja przyszła droga: ku pozycji przywódcy. Uczciwie mówiąc, nawet w stosunku do shishi z trudnością powstrzymywałam swe przywódcze zapędy, zawsze miałam chęć naprowadzić ich na właściwą drogę, wskazać prawidłowy sposób myślenia. Czy taki jest mój los, bym przewodziła? A może muszę umrzeć, nie doczekawszy spełnienia, gdyż doprawdy głupotą jest marzenie, by w japońskim świecie kobieta została przywódcą. Dziwne jest takie pragnienie czegoś niemożliwego. Dlaczego różnię się od innych kobiet? Dlatego że mój ojciec nie miał synów i wszystkie swe córki traktował jak chłopców? Mówił nam, byśmy były silne, wytrwałe i odważne. Pozwolił mi nawet, wbrew radom matki, bym poszła za Hiragą i za jego szaloną gwiazdą… Usiadła, targając włosy, usiłując dojść sama ze sobą do ładu; w głowie wciąż kłębiły jej się rozwichrzone myśli. Po chwili położyła się znowu. Sen jednak nie nadchodził; widziała na przemian Hiragę, Koiko, Yoshiego, Katsumatę i siebie. Dziwna jest ta sprawa z Yoshim. – Musimy zabić i jego, i shōguna – powtarzali wielokrotnie Katsumata i Hiraga. – Nie chodzi przy tym o nich samych, lecz o to, co reprezentują. Władza nigdy nie wróci do cesarza, jeśli oni pozostaną wśród żywych. Muszą więc odejść, zwłaszcza Yoshi. On spaja shōgunat. Sonnō-jōi to nasze światło przewodnie, należy ponieść wszelkie ofiary, by osiągnąć nasz cel. Szkoda zabijać lorda Toranagę. Jest dobrym człowiekiem, nie tak nikczemnym jak Anjo, choć z drugiej strony ja przecież Anja nigdy nie widziałam. Może jest również miłym człowiekiem, a wszystko, co o nim mówią, to kłamstwa zawistnych głupców. W krótkim czasie mogłam się przekonać, jaki jest Yoshi: energiczny, uprzejmy, silny, mądry i pełen głębokich uczuć. A Koiko jest cudowna, choć smutna. Jakie to przykre, gdy kogoś czeka tak ponury los. – Przekleństwo naszego świata polega na tym – powiedziała jej niedawno Koiko – że choć ćwiczymy wszelkie sposoby obrony i rozmaite sztuczki, by traktować klienta wyłącznie jako klienta, od czasu do czasu trafia się mężczyzna, który robi ci galaretę z mózgu, twoje sztuczki rozbija w pył, rozpala ogień w twych lędźwiach. Gdy się coś takiego przydarza, jest przerażająco wspaniale okropnie. I jesteś zgubiona, Sumomo. Jeśli czuwają nad tobą bogowie, umrzesz razem z nim. Albo umrzesz, kiedy on cię opuści. Albo pozwolisz sobie żyć nadal, ale i tak będziesz wtedy martwa. – Nie dopuszczę do czegoś podobnego, gdy dorosnę – pisnęła Teko przysłuchująca się rozmowie. – Ja na pewno nie. Czy zamieniłaś się w galaretę, pani? – Wiele razy, dziecko – odparła Koiko ze śmiechem. – A ty zapomniałaś jednej z najważniejszych nauk: żeby mieć zamknięte uszy, gdy inni mówią. Marsz do łóżka. Czy mózg Koiko naprawdę zmienił się w galaretę? Owszem. Jako kobieta wiem z pewnością, że pan Yoshi jest dla niej czymś więcej niż klientem,

choć ona usilnie stara się to ukryć. Dokąd ją to zaprowadzi? To smutne, bardzo smutne. On nigdy nie uczyni z niej swej oficjalnej konkubiny. A ja? Czy ze mną będzie podobnie? Myślę, że tak. Prawdą jest to, co powiedziałam panu Yoshiemu: moim mężem może być tylko Hiraga. – To jest prawda… – wymamrotała nagłos i pozwoliło jej to wydobyć się z przygnębiającego wiru. – Dosyć tego – stwierdziła po cichu. Zastosowała tę samą co w dzieciństwie metodę, upamiętnioną rzewną śpiewką matki: „Myśl tylko o dobrych rzeczach, moja mała, bo wkrótce nadejdzie Świat Łez. Jeśli pomyślisz o czymś niedobrym, w okamgnieniu znajdziesz się w mrocznej studni rozpaczy. Myśl tylko o dobrych rzeczach”… Z wysiłkiem zmieniła tok myśli. Tylko dzięki Hiradze życie jest coś warte. Przeszedł ją dreszcz, gdy nagle naszła ją nowa refleksja, objawiła się jako przerażająca rzeczywistość. Sonnō-jōi to bzdury! Puste hasło. Tak jak by to miało cokolwiek zmienić. Kilku przywódców, i tyle. Czy ci, co po nich przyjdą, będą lepsi? Nie, chyba że mieliby to być Hiraga albo Katsumata. Ale cóż, tak mi przykro, oni nie pożyją długo. Po co więc walczyć razem z nimi? Po policzku spłynęła jej łza. Dlatego że Hiraga zmienia mi mózg w galaretę, a moje lędźwie… O świcie Yoshi wysunął się z pościeli i przeszedł do zewnętrznego pokoju, szczelnie owinięty yukatą, w której spał. W zimnym powietrzu parował jego oddech. Koiko poruszyła się, zobaczyła, że wszystko w porządku, i z powrotem zapadła w drzemkę. W pokoju zewnętrznym futony i pościel Sumomo były już zwinięte i schowane do szafy, niski stolik przygotowany do śniadania, dwie poduszki czekały, starannie ułożone. Na zewnątrz panował jeszcze ostrzejszy chłód. Yoshi nasunął słomiane sandały i poszedł wzdłuż werandy do szopy. Skinął czekającemu w pogotowiu służącemu, stanął przy jednym z wolnych wiader i dał ulgę pęcherzowi. Siusiał mocnym strumieniem i był z tego zadowolony. Obok stali inni mężczyźni. Nie zwracał na nich uwagi ani oni na niego. Od niechcenia skierował strumień na kłębiące się jak zawsze muchy, nie licząc na to, że którąś z nich zatopi. Skończył i przeszedł do deski, gdzie przykucnął nad wolną dziurą. Z obu stron miał mężczyzn, jak również kobiety, między innymi Sumomo. Dla niego zupełnie nie istnieli. Szczelnie zamknął oczy, uszy i nozdrza. I tak też postąpiła każda z obecnych osób. Tę nieodzowną umiejętność wbijano wszystkim od dzieciństwa: „musisz nad tym pracować, dziecko, to jest najważniejsze, musisz, bo inaczej twe życie stanie się nieznośne. Trwamy tu jedno przy drugim, dzieci, rodzice, dziadkowie, służący i wiele innych osób w maleńkich domkach o papierowych ścianach. Musisz w swej głowie pielęgnować poczucie odosobnienia i tylko tam może ono istnieć. Dla ciebie samego, ale również jako wyraz podstawowej uprzejmości w stosunku do innych. Tylko w ten sposób zachowasz spokój, tylko w ten sposób możesz być człowiekiem cywilizowanym, tylko w ten sposób pozostaniesz przy zdrowych zmysłach”. Z roztargnieniem odpędził owady. Pewnego razu, gdy był mały, stracił cierpliwość i

usiłował zabić kilka much. Natychmiast otrzymał za to siarczysty policzek. Twarz go paliła z bólu, ale jeszcze bardziej ze wstydu, że sprawił matce zmartwienie i musiała wymierzyć mu karę. – Tak mi przykro, synu – wyjaśniła łagodnie. – Muchy są jak wschód i zachód słońca: nieuniknione. Jedyną różnicą jest to, że mogą być dokuczliwe, jeśli im na to pozwolisz. Musisz się nauczyć nie zwracać na nie uwagi. Każdego dnia przez parę godzin, tak długo, jak to będzie potrzebne, stań tu, proszę, i niech pełzają po twej twarzy i rękach. Nie poruszaj się. Aż staną się dla ciebie niczym. Wykaż całą swą siłę woli, po to ją masz. Muszą stać się dla ciebie niczym. Wtedy nie zakłócą twej harmonii lub co by było jeszcze gorsze, nie sprawią, że zniszczysz harmonię innych… Teraz, gdy tu siedział, czuł od czasu do czasu jakąś muchę na karku i twarzy. Nie przeszkadzało mu to. Skończył szybko. Papier ryżowy był dobrej jakości. Yoshi czuł się rześko. Wyciągnął ręce w kierunku służącego, by ten polał mu wodą dłonie. Gdy były czyste, spryskał twarz wodą z innego naczynia, otrząsnął się, przyjął od służącego mały ręcznik i wytarł twarz. Wrócił na werandę i już zupełnie rozbudzony, przygotował wszystkie zmysły na nadchodzący dzień. W gospodzie panował ruch. Część koni oporządzono i osiodłano, mężczyźni, kobiety, dzieci i tragarze jedli śniadanie, rozmawiając przy tym głośno. Niektórzy wyruszali już na następny etap swej podróży do Kioto lub w przeciwnym kierunku. Na placu przy bramie wjazdowej Abe sprawdzał ekwipunek, ludzi i konie. Gdy dostrzegł Yoshiego, podszedł. Wokół kręciło się wiele osób, więc nie pokłonił się swemu panu, choć sprawiło mu to sporą trudność. Był wypoczęty i miał na sobie nieskazitelny ubiór samuraja. – Dzień dobry – przywitał Yoshiego i ledwo zdążył ugryźć się w język, by nie powiedzieć „jaśnie panie”. – Jesteśmy gotowi do odjazdu, gdy tylko pan sobie zażyczy. – Po śniadaniu. Przygotuj palankin dla pani Koiko. – Natychmiast. Do koni czy dla tragarzy? – Do koni. Yoshi powrócił do pokoju i powiedział Koiko, że dziś nie będzie podróżować konno. Sprawdzą, jaki dystans uda im się pokonać, i wieczorem podejmą dalsze decyzje. Sumomo pojedzie wierzchem, jak dotychczas. Do wieczora dojechali zaledwie do drugiego przystanku. HAMAMATSU Yoshi wybrał na nocleg „Gospodę Żurawi”; nie najlepszą, ale też i nie najgorszą w wiosce. Hamamatsu, znana z produkcji sake, składała się z malowniczych domków rozrzuconych po obu stronach Tōkaidō, skręcającego w tym miejscu ku morzu. Yoshi spożył kolację sam i poszedł do pokoju Koiko. Gdy jedli razem, Koiko zawsze, zgodnie ze zwyczajem, nie brała prawie niczego do ust, gdyż posilała się wcześniej, by podczas wspólnej wieczerzy móc skupić się na potrzebach swego towarzysza. Dziś Yoshi miał ochotę zagrać w go, rozgrywaną kamieniami skomplikowaną grę strategiczną.

Oboje byli dobrymi graczami, ale Koiko wykazywała przy tym maestrię i prawie zawsze potrafiła wygrać lub przegrać, jak jej się w danej chwili podobało. W ten sposób gra stwarzała jej dodatkowe trudności. Yoshi zakazał jej bowiem umyślnego przegrywania, a nie potrafił przegrywać. Jeśli Koiko go pokonała i miał akurat zły dzień, dąsał się. Za to wygrana poprawiała mu najgorszy nawet humor. Dziś wygrał. Ledwo, ledwo. – Och, panie, zdruzgotałeś mnie. A już myślałam, że cię pokonam! – Siedzieli w wewnętrznym pokoju Koiko, nogi trzymali pod niskim stolikiem, gdzie stał saganek z żarzącymi się węglami, przykryci pikowanym, zachodzącym na stół kocem, który zapobiegał ucieczce ciepła i osłaniał przed przeciągami. – Nie jest ci zimno? – Nie, dziękuję, Koiko. A czy tobie jeszcze coś dokucza? – Zupełnie nic. Masażystka była dziś bardzo dobra. Sumomo, podaj, proszę, sake i herbatę – zawołała. W pokoju zewnętrznym Sumomo wzięła butelkę i czajnik, który stał na piecyku węglowym, odsunęła shōji i prawidłowo podała herbatę i sake. Koiko zadowolona kiwnęła głową. – Czy uczyłaś się ceremonii herbacianej, Sumomo? – spytał Yoshi. – Tak, panie – odparła – ale obawiam się, że nie dostaje mi jeszcze umiejętności. – Pan Yoshi jest mistrzem – powiedziała Koiko i z satysfakcją pociągnęła trochę sake. Krzyż i plecy dokuczały jej po dzisiejszej podróży w trzęsącym się palankinie, uda bolały po dwudniowej jeździe na koniu, a głowa pękała z wysiłku od wymyślania jak by tu przegrać, jednocześnie udając, że bardzo pragnie zwycięstwa. Starała się ukryć te wszystkie dolegliwości, choć dodatkowo jeszcze przygnębiała ją świadomość, że dziś przebyli tak niewielki dystans. Yoshi z pewnością jest z tego niezadowolony. Ale przecież oboje wiemy, że forsowniejszy marsz nie jest możliwy. On musi jechać przodem, a ja podążę za nim. Dobrze, że przez pewien czas nie będziemy razem. Takie życie mnie męczy, choć on jest wspaniały. Pili w milczeniu. – Jutro o świcie – odezwał się wreszcie Yoshi – wyruszę z trzydziestoma ludźmi. Dziesięciu, pod dowództwem Abe, zostanie z tobą. Pojedziesz za mną powoli do Edo. – Naturalnie, ale gdybyś pozwolił, czy mogłabym jechać najszybciej jak można? – Sprawiłoby mi to przyjemność – uśmiechnął się – ale tylko wówczas, jeśli przybywszy na miejsce, nie będziesz odczuwała ani bólów ciała, ani ducha. – Nawet gdyby, twój uśmiech natychmiast mnie uleczy. Może jeszcze raz zagramy? – Dobrze, ale nie w go! – Zatem muszę poczynić pewne przygotowania – odparła wesoło. Wstała i weszła do zewnętrznego pokoju, zasuwając za sobą shōji. Słyszał, jak rozmawia z Sumomo, ale nie zwracał na to uwagi, cały czas zaprzątnięty dniem jutrzejszym, sytuacją w Edo i gai-jinami. Kobiety wyszły z pokoju i ich głosy ucichły. Z przyjemnością dopił sake i wszedł do najdalszego pokoju, gdzie na nieskazitelnych tatami rozpostarto futony i watowane kołdry.

Pomieszczenie, w którym przeważały barwy zimy, ustrojono zimowymi pejzażami. Yoshi zdjął ocieplaną yukatę, zadrżał z zimna i wślizgnął się pod pierzynę. Koiko wróciła i słyszał, jak chodzi po sąsiednim pokoju. Potem poszła prosto do łazienki, gdzie stały dzbany z wodą pitną i z wodą do mycia. – Odesłałam Sumomo, by poszła dziś spać w innym pokoju, i poprosiłam Abe, żeby wystawił wartę na zewnątrz – powiedziała wchodząc do sypialni. – Ma pilnować, by nikt ci nie przeszkadzał aż do świtu. – Dlaczego to zrobiłaś? – To nasza ostatnia noc przed dłuższym rozstaniem. Poinformowałam go, że jutro nie będę z tobą podróżować. Chciałabym mieć cię całkowicie dla siebie. Powoli zdjęła kimono i przytuliła się do niego. Choć wielokrotnie widział ją nagą i wielokrotnie czuł jej dotyk, i wielokrotnie z nią spał, ta noc była wiele razy lepsza od innych. KIOTO W pałacu w Kioto jeden ze szpiegów marszałka dworu zapukał do jego sypialni, zbudził go i wręczył mu pojemnik do transportu listów przez gołębie. – Właśnie to przechwycono, panie. Maleńki zwitek był zaadresowany do głównego doradcy cesarza, przedstawiciela bakufu, Saito, i opatrzony osobistą pieczęcią tairō Noriego Anja. Marszałek po chwili wahania złamał pieczęć wypielęgnowanym paznokciem. Anjo wysłał wiadomość o świcie. Przywódca gai-jinów bezczelnie odrzucił cesarski nakaz, by opuścić Yokohamę i teraz przygotowują się, żeby nas zaatakować. Napisz rozkaz o ogólnonarodowej mobilizacji i przedstaw cesarzowi. Niniejszym przedstawiam cesarzowi formalną prośbę, by go natychmiast podpisał. Potem pilnie prześlij kopie wszystkim daimyō. Przedsięweź kroki, by shōgun Nobusada niezwłocznie powrócił do Edo i stanął na czele naszych sił. Księżniczka Yazu może, a nawet powinna zostać w Kioto. Jaśnie panu Yoshiemu formalnie poleca się, by natychmiast wracał.

Marszałek myślał tylko przez chwilę; łatwo przyszło mu postanowić, że decyzje Saita spotkają się ze sprzeciwem, a cesarzowi poradzi się, by nie podpisywał rozkazu mobilizacyjnego. Z największą starannością umieścił zwitek w tubce i zapieczętował ją ponownie. Zaopatrzył się wcześniej potajemnie w duplikat osobistej pieczęci Anja. – Dopilnuj, by to doszło – polecił, a gdy został sam, zaśmiał się cicho. Wojna! – pomyślał. Dobrze. Anjo to doskonała osoba na stanowisku tairō. Utopią się wszyscy we własnym moczu, razem z gai-jinami i Yoshim. Wszyscy. Z wyjątkiem księżniczki. Zostanie wdową. Im prędzej, tym lepiej.

39 WIEŚ HAMAMATSU PONIEDZIAŁEK, 8 GRUDNIA Sumomo obudziła się na długo przed brzaskiem. Miała złe sny. Nie była już na Tōkaidō z Koiko i panem Yoshim, lecz znowu w Kioto. Ścigali ją żołnierze bakufu prowadzeni przez Abe. Uciekła w pułapkę płonącego domu shishi: wrzaski, krew, strzały karabinowe. W panice wciskała się w wąski tunel za Takedą i Katsumatą, ledwie się mieściła w otworze, pełzła za nimi, ściany na nią następowały, drapały, tunel się zwężał. Wypełnionego kurzem powietrza nie starczało do oddychania. Przed nią stopa Takedy, który sapiąc i wijąc się lazł do przodu, ktoś lub coś pełzło tuż za nią, potem Takeda przemienił się w Yoshiego, który usiłował ją zatrzymać, kopiąc. Wreszcie zniknął – a przed nią była tylko ziemna trumna. Gdy jej serce zwolniło, a oczy zaczęły widzieć ostrzej w pełnym cieni świetle oliwnej lampy, zobaczyła, że jeden ze strażników obserwuje ją ze swych rozłożonych obok futonów. Zeszłej nocy wraz z Koiko rozmawiały z Abe i ten kazał jej spać w tym wspólnym pomieszczeniu. Sumomo miała po jednej stronie bardzo dużo miejsca – całkowicie ją to zadowalało. Pokój służył czterem strażnikom; dwóch spało, dwóch pełniło wartę. Rozłożyła swe posłanie. Nie było jej łatwo zasnąć, w mózgu miała zamęt, gdyż podsłuchała, jak Yoshi mówił Koiko, że odtąd nie będą podróżować razem. Słyszała również, jak Koiko powiedziała do Abe: – Jaśnie pan Yoshi postanowił, że od jutra ja wraz z kilkoma ludźmi pojadę za nim wolniej. – Jakie mamy poczynić przygotowania, pani? – Zdaje się, że chce pozostawić ciebie z dziesięcioma ludźmi, byś poprowadził mnie do Edo. Przepraszam, że stwarzam problemy. – Nie ma problemu dla mnie, pani, dopóki on jest bezpieczny. Bezpieczny i poza zasięgiem, pomyślała wtedy Sumomo, przestraszona zmianą planu. Tak wiele spraw mogło źle się ułożyć, nim dotrą do Edo. W końcu usnęła. I miała sny. Normalnie nie śniła. Wieczorem przed pójściem do łóżka, a także wcześnie rano zawsze powtarzała sobie: Namu Amida Butsu; po prostu tylko imię Buddy Amidy. To wystarczało, jeśli w ogóle istniał jakiś bóg, do którego można się modlić. Ostatniej nocy zapomniała o tym zwyczaju. Teraz w duchu wypowiedziała te słowa i zamknęła oczy. Po chwili znalazła się ponownie z shishi. To było najgorsze doświadczenie jej życia. Atak bez ostrzeżenia, ogień karabinowy przez ściany i w tej samej chwili eksplodowała tuż przy niej głowa młodzieńca, chłopak nie zdążył nawet krzyknąć, lecz inni zdążyli, po części z panicznego strachu, po części z bólu, kiedy posypały się na nich kule. Katsumata był przez chwilę jakby sparaliżowany, a potem kierował obroną, rozkazywał: jedni mają szarżować przez fronton budynku, inni przez tył.

Obie szarże odepchnięto, ona nie wie, gdzie się ukryć, rozumie, że wszystko stracone, zaczyna się pożar, coraz głośniejsze wrzaski, coraz więcej krwi i to właśnie jest koniec, Namu Amida Butsu, Namu Amida Butsu, potem czyjeś ręce chwytają ją brutalnie, wypychają za uciekającym Takedą, który szalejąc odciąga kogoś z drogi, tak jak Katsumata szarpnięciem odrzuca kogoś innego. Jej zbawca, shishi, którego twarzy nigdy nie ujrzała, pada zabity; wywiązuje się walka, która uniemożliwia ucieczkę. Jakoś wydostają się jednak na wolne powietrze z tej nienawistnej ciemności. Uciekali, biegli w panice, trwało to i trwało, płuca pękały z wysiłku. Wreszcie Katsumata powiódł ich do ostatniej przystani, tylnych drzwi Iwakury. Błyskawiczna narada wojenna z tamtymi shishi. – Proponuję, byśmy na jakiś czas się rozproszyli – powiedział Katsumata. – Przegrupujemy się i spotkamy na wiosnę, w trzecim lub czwartym miesiącu. Na wiosnę rozpoczniemy nową ofensywę. – Czemu mamy czekać? – spytał ktoś. – Ponieważ zostaliśmy zdradzeni, ponieważ wśród nas znajduje się szpieg. A może wśród naszych protektorów? Zdradzono nas. Musimy zachować siły i rozproszyć się. Tak też uczynili. – Sumomo, pójdziesz do Koiko… Lecz zanim to nastąpiło, przeżywała wielkie wewnętrzne zamieszanie: łzy napływały bez powodu, serce nagle przyśpieszało, zbyt łatwo wpadała w przerażenie. – To przejdzie, Sumomo – zapewniał Katsumata. Znowu miał rację. Dał jej nalewkę, która przyniosła sen i ukojenie. Kiedy spotkała Koiko, była już taka jak dawniej; prawie. – Kiedy poczujesz, że lęki wracają, zażyj troszkę lekarstwa – poradził Katsumata. – Za tydzień lub dwa znowu będziesz w świetnej formie. Zawsze pamiętaj, sonnō-jōi wymaga, byś była doskonała… Ocknęła się z półsnu, spocona; znowu nadchodził strach. Noc była spokojna. Palce poszukały węzełka, który zawierał buteleczkę. Nie znalazły. Nie zabrała go ze sobą, kiedy zmieniała pokoje. Nieważne, pomyślała, nie potrzebuję tego, mogę bez tego wytrzymać. Powtórzyła to sobie kilka razy, wiercąc się na posłaniu. Kołdry były wilgotne, zimne i lepkie. Potem zauważyła, że strażnik wciąż na nią patrzy. – Złe sny, ne? – szepnął łagodnie. W milczeniu skinęła głową. – Mógłbym dać ci dobre sny. Zapraszająco odsunął swoją kołdrę. Potrząsnęła głową. Wzruszył ramionami, odwrócił się i zapomniał o niej. Uznał, że jest głupia, odrzucając taką przyjemność. Nie czując obrazy, jedynie trochę rozbawiona również się odwróciła. Dłoń przesunęła ku nożowi w obi, w futerale na wysokości talii. Jego dotyk napełnił ją upragnionym spokojem. Ostatnie Namu Amida Butsu. Zamknęła oczy i spała bez marzeń.

Koiko rozbudziła się z przyjemnym uczuciem. Jeszcze nie nadszedł świt. Yoshi spokojnie spał przy niej. Miło tak było leżeć ze świadomością, że nie będzie musiała znosić kolejnego dnia w palankinie, rzucana z boku na bok, gdyż niesłychanie się śpieszono. Noc minęła spokojnie. Yoshi od czasu do czasu zachrapał, ale jej to nie przeszkadzało. – Ćwiczcie swe uszy, damy – jedna z byłych kurtyzan gdakała nieustannie bezzębnymi usty do wszystkich maiko w szkole. – Całe życie zawodowe spędzicie w towarzystwie starych mężczyzn. Wszyscy mężczyźni chrapią, ale starcy chrapią straszliwie. Lecz za to płacą naprawdę, podczas gdy młodzi tylko biorą twój kwiat i chrapią. Spośród mężczyzn, z którymi spała dotychczas, Yoshi zachowywał się w czasie snu najspokojniej. Ale rozbudzony, był najtrudniejszym z jej dotychczasowych klientów. Najtrudniej było uprzedzać jego zamiary. Najtrudniej zaspokajać. Nie fizycznie. Fizycznie był silny i doświadczony i choć miała praktykę, jak w miłosnym uścisku zachować dystans, potrafił na ogół tak ją poprowadzić, by również zaznała blasku rozkoszy. Katsumata miał w sobie więcej z magika. Pieścił jej wyobraźnię i myśli, stymulował jej umysł. Sprawiało mu radość, kiedy Koiko zyskiwała nowe umiejętności – na przykład szkolenie słuchu, by docierały do niej nie dopowiedziane słowa. – W tym właśnie kryje się najcenniejsza wiedza – mawiał. – Sygnały o zagrożeniu, o bezpieczeństwie, to, co zawarte wewnątrz tajemnego serca. Pamiętaj, my wszyscy, mężczyźni i kobiety, mamy trzy serca: jedno dla świata, na pokaz, drugie dla własnej rodziny, a trzecie tylko dla siebie. Niektórzy mężczyźni mają sześć serc. Yoshi do nich należy, a właśnie on jest twoim celem; ty musisz być dla niego tłem. Odpowiedziała wtedy, że jaśnie pan Yoshi jest absolutnie poza jej zasięgiem, a Katsumata uśmiechnął się w sobie właściwy sposób i kazał zachować cierpliwość. – Mamy dosyć czasu. Masz osiemnaście lat, niewiele już więcej mogę cię nauczyć. Musisz sama się dalej rozwijać. Jak każdy poważny uczeń stosuj się do najważniejszej zasady wszystkich uczniów: odpłać się nauczycielowi, stawiając sobie za cel przewyższenie go! Bądź cierpliwa, Koiko, we właściwym czasie wraz z twoją mama-san postaramy się, żeby jaśnie pan Yoshi dowiedział się o tobie… I postarali się. Zajęło im to rok. Pierwsze zaproszenie do zamku otrzymała sześć miesięcy i pięć dni temu. Poszła z bijącym sercem, strwożona, że zawiedzie, ale jednak pełna nadziei. Była przygotowana. I spełniła swój obowiązek względem nauczyciela. Ale czy naprawdę potrafię poprowadzić Yoshiego? – rozmyślała. Wiem, że sprawiam mu przyjemność swym towarzystwem i rozmową. Dokąd mam go prowadzić? Katsumata nigdy mi tego nie powiedział, po prostu stwierdził, że w pewnym momencie wszystko stanie się jasne. – Sonnō-jōi to rozstrzygnie. Zwiąż ze sobą jaśnie pana Yoshiego. Pomóż mu się zmienić. Stopniowo skieruj go w naszą stronę. Nigdy nie zapominaj: on nie jest wrogiem, wprost przeciwnie, jest dla nas istotny jako szef nowego bakufu lojalnych samurajów, jako tairō przy naszej nowej, stałej Radzie Samurajów, która go będzie wspomagać, a shōgun i shōgunat staną się wtedy zupełnie niepotrzebni…

Ciekawe, jaka będzie ta nowa epoka, o ile jej dożyję, myślała, leżąc wygodnie. Teraz, co z Sumomo? Niepotrzebnie wysyłała ją do drugiego pokoju. Przecież, gdyby tu została, nie słuchałaby ich krzyków ani ich szamotaniny. Ale kiedy Yoshi cichym głosem powiadomił Koiko, że z nim nie pojedzie, wydawało jej się, że usłyszała poruszenie w zewnętrznym pokoju, jak gdyby Sumomo przysunęła się do ściany i chciała rzeczywiście podsłuchać, o czym rozmawiali – zdumiewające naruszenie prywatności i co za złe maniery! Tylko ktoś obrzydliwie wścibski poważyłby się na coś takiego, pomyślała wtedy. Albo szpieg. Ach, czyżby Katsumata rozgrywał beznamiętnie kolejną pokrętną grę wewnątrz innej gry i wykorzystując mnie, wkręcił swego szpiega, by obserwował Tora-chan i mnie? Zajmę się nią jutro, tymczasem może spać gdzie indziej. Kiedy oświadczyła Sumomo, że jaśnie pan Yoshi woli być sam, wróciła i szybko przeszukała węzełek samurajki, choć przecież nie miała pewności, czy dziewczyna rzeczywiście ich szpieguje. Nie znalazła tam niczego niezwykłego. Trochę ubrań, butelka z jakimś lekarstwem, nic więcej. Starannie złożone zwyczajne kimono warte było jedynie pobieżnego spojrzenia. Z ulgą zawiązała węzełek z powrotem. Co do butelki… chyba nie zawiera trucizny? Zanim wróciła do Yoshiego, postanowiła się o tym upewnić. Skłonię Sumomo, by zażyła nieco lekarstwa. Nigdy nie zaszkodzi zabezpieczyć się przed potencjalnym niebezpieczeństwem. – Przez to właśnie zginął Utani. Nie wystawił odpowiedniej straży – powiedział kiedyś Yoshi. Tak mi przykro, ale Utani zginął, bo pozwoliłam pokojówce przekazać Meikin zasłyszaną w samurajskich koszarach wiadomość o schadzce. A Meikin przekazała ją Hiradze. Ciekawa jestem, jak się powodzi Hiradze? Jako klient, dwukrotny klient, gdy miałam szesnaście lat, nie odznaczył się niczym szczególnym w porównaniu z pozbawionymi twarzy innymi klientami, jednak wśród shishi jest najlepszy. Ciekawe… Yoshi jęknął lekko przez sen, lecz się nie obudził. Musnęła go dłonią, wyczuwając emanujące od niego ciepło. Śpij, mój najdroższy, dajesz mi tyle zadowolenia, że aż sama nie śmiem się przed sobą do tego przyznać, pomyślała, a potem wróciła do przeszłości. To ciekawe, że zapamiętałam tylko dwie twarze spośród tylu innych: tylko Katsumatę i Hiragę. Ciekawe, że przygotowano mnie, bym przez pewien czas została damą Toranagi Yoshiego. Ale mam szczęście. Rok, może dwa, nie więcej niż trzy, a potem wyjdę za mąż. Tora-chan wybierze mi męża. Na pewno będzie to samuraj. Iiii, ilu synów będę miała? Staruszka wróżbiarka mówiła o trzech synach i dwóch córkach, chiński mnich – o dwóch synach i dwóch córkach. Uśmiechnęła się do siebie. Och, jak mądrze poprowadzę gospodarstwo męża. Będę dobra dla synów i surowa dla córek, ale to nieważne, i tak dobrze wyjdą za mąż. Obudziła się powtórnie na kilka sekund przed Yoshim. Yoshi natychmiast zerwał się na nogi – dopiero co spał, a w następnej chwili był całkowicie przygotowany do nadchodzącego dnia. Podała mu ocieplaną yukatę, po czym owinąwszy się szczelnie

kimonem otworzyła jedne drzwi shōji, potem następne, uklękła i pomogła mu nałożyć słomiane pantofle. Strażnik zaczął się kłaniać, ale połapał się w porę i tylko rozglądał się wkoło, kiedy Yoshi człapał do przybudówki. Sumomo klęczała przy drzwiach. Czekała cierpliwie, obok niej pokojówka, trzymająca saganek z węglem, herbatę i tacę ze śniadaniem. – Dzień dobry, pani. Zimny dziś ranek, czy mogę zrobić pani herbaty? – Tak, tak, proszę, Sumomo, szybciutko. Zamknij drzwi, jest chłodno. – Koiko pośpieszyła do swych dalszych pokoi. – Wyjeżdżamy za parę godzin, Sumomo – zawołała. – Możemy się więc przebrać w stroje podróżne. – Tak, pani. – Sumomo wciąż stała w zewnętrznych drzwiach. Próbowała się opanować. Natychmiast zauważyła, że ktoś ruszał jej węzełek – cztery rogi jedwabnego kwadratu zawiązano nieco inaczej, niż sama to robiła. Kimono dzienne leżało złożone obok, lecz również ktoś go dotykał. Z zapartym tchem poczekała, aż odejdzie pokojówka, potem rozwinęła kimono. Gdy w ukrytej kieszeni w rękawie wyczuła palcami shurikeny, serce znów zaczęło jej bić. Ale chwileczkę, myślała, a krew napływała jej do twarzy. To, że wciąż tam są, nie znaczy, że nikt ich nie znalazł. Nie wpadaj w panikę! Myśl! Kto mógłby przeszukiwać twój węzełek i po co? Złodziej! Nigdy w życiu! Abe? Strażnik? Koiko? Yoshi? Jeśli to ktoś z nich, biorąc logicznie już byłabym martwa lub przynajmniej związana czekałabym na śledztwo… – Sumomo, czy herbata gotowa? – Tak, pani, już idę… Przed przyjściem tutaj umyła ciało i zęby, wyszczotkowała włosy i jak zwykle zaplotła je w prosty warkocz. Teraz szybko, również z powodu chłodu, włożyła kimono na yukatę do spania, zawiązała obi i przełożyła w inne miejsce futerał z nożem. Jej mózg pracował cały czas na pełnych obrotach. Czy to ktoś z nich? Może ten, kto szukał, nie robił tego zbyt uważnie. Mógł je przeoczyć, zwłaszcza jeśli się ich nie spodziewał. Może przeszukujący nie miał wprawy? Koiko? Dlaczego teraz miałaby ruszać moje rzeczy? Kiedy Sumomo przybyła do domostwa Koiko, oczywiście inne pokojówki przeszukały jej węzełek, ale shurikeny miała wtedy przy sobie. Jej mózg gorączkowo pracował. Tymczasem postawiła na ogniu kaszę ryżową, zrobiła herbatę i zaniosła czarkę do łazienki, gdzie Koiko myła się w gorącej wodzie, aromatyzowanej wyciągiem z kwiatów. Wodę dostarczono o świcie w wiadrze, przesuniętym przez specjalne małe drzwiczki, tak by nie zakłócić spokoju gości; ani jedna kropla nie upadła przy tym na tatami. Naczynia na nieczystości usuwano w ten sam sposób. – Włożę brązowe kimono w karpie – oświadczyła Koiko, z wdziękiem popijając herbatę. Chłód wywoływał u niej gęsią skórkę, choć udawała, że nie odczuwa zimna. – Do tego złote obi. Sumomo pośpieszyła wykonać polecenie; serce wciąż jej waliło. Przyniosła stroje, pomogła Koiko w ubieraniu. Kiedy obi zostało należycie zawiązane, Koiko uklękła na jednym z futonów. Sumomo

uklękła z tyłu, by wyszczotkować jej lśniące, długie do talii włosy. – Dobrze, Sumomo, uczysz się. Ale proszę, czesz dłuższymi i płynniejszymi pociągnięciami. Z zewnątrz dobiegał coraz żywszy gwar budzącej się gospody. Pokojówki, żołnierze, inni goście nawoływali się wzajemnie. Rozległ się głos Abe, a potem Yoshiego. Obie kobiety nadsłuchiwały, ale nie mogły rozróżnić, co mówiono. Głosy odpłynęły. – Jeszcze dwadzieścia pociągnięć, a potem coś zjem i wypiję drugą czarkę herbaty. Jesteś głodna? – Nie, pani, dziękuję, już jadłam. – Dobrze spałaś? – spytała Koiko, zauważywszy jej nerwowość. – Nie, pani. Przepraszam, że mówię o swych problemach, ale czasami mam trudności z zaśnięciem, a potem nachodzą mnie złe sny – odparła szczerze Sumomo, nadal zdezorientowana. – Doktor dał mi trochę lekarstwa na uspokojenie. Zapomniałam je zabrać zeszłej nocy, gdy zmieniałam pokoje. – Ach, naprawdę? – Koiko skryła uczucie ulgi. – Może powinnaś je teraz zażyć? – Och, mogę poczekać… – Proszę, nalegam. Twój spokój jest dla mnie ważny. Posłusznie i z wdzięcznością Sumomo poszukała butelki. Nie majstrowano przy niej. Dziewczyna pociągnęła łyk i z powrotem zakorkowała. Prawie natychmiast ciepło rozlało się w jej wnętrzu. – Dziękuję, pani – rzekła i kontynuowała szczotkowanie. Koiko zjadła gorącą kaszę ryżową z marynatami, trochę zimnego smażonego węgorza w słodko-kwaśnym sosie i ciastka ryżowe. – Proszę cię, usiądź, Sumomo, i nalej sobie herbaty. – Dziękuję, pani. – Jaśnie pan Yoshi postanowił, że nie będę mu już towarzyszyła, lecz pojadę za nim, w palankinie, w umiarkowanym tempie. – Niektórzy strażnicy wspominali o tym, gdy czekałam na panią. Wszystko będzie przygotowane, gdy tylko zechce pani wyruszyć. – Dobrze. – Teraz, gdy Koiko znała prawdę o butelce, czuła się swobodniej, lecz postanowiła nadal zachować ostrożność. Spełniła już przecież swój obowiązek wobec Katsumaty. – Bezpiecznie opuściłaś Kioto – powiedziała łagodnie, a żołądek Sumomo się skurczył. Gdyby nie eliksir, wpadłaby w panikę. – Nadeszła chwila rozstania. Dzisiaj. Czy masz jakieś pieniądze? – Nie, pani. – Sumomo pragnęła, by głos jej brzmiał rzeczowo. – Ale czy nie byłoby moż… – Nie musisz się martwić, mogę ci trochę dać. – Koiko uśmiechnęła się, źle zrozumiawszy powód zdenerwowania dziewczyny. – Czy dokumenty masz w porządku? – Tak, ale mogłabym… – Tak będzie lepiej dla nas obu. Rozważyłam wszystkie możliwości. Najlepiej będzie, jeśli pojadę dalej sama. Możesz tu zostać lub powrócić do twego domu w Satsumie, co

bym doradzała, albo sama jechać do Edo. – Tak, ale… proszę, czy mogę zostać z panią? – Mądrzej by było, żebyś teraz poszła własną drogą. Oczywiście zdajesz sobie sprawę, że przyjęłam cię tylko dlatego, by okazać zupełnie wyjątkową grzeczność w stosunku do twego kuratora. Teraz już jesteś bezpieczna – dodała łagodnie. – Ale… ale co pani zrobi, nie ma pani pokojówki. Chciałabym pani służyć i… – Tak, i byłaś bardzo dobra, ale z łatwością kogoś wynajmę. Proszę cię, nie martw się o to. Masz zamiar wrócić do Kioto? – Sumomo nie odpowiedziała, tylko patrzyła jak odrętwiała. – Co twój opiekun polecił ci zrobić, kiedy mnie opuścisz? – dorzuciła Koiko łagodnie. – On… nic nie mówił. – Ale z pewnością musisz mieć jakiś plan. – Piękna twarz się nachmurzyła. – Och, tak, pani – trajkotała Sumomo, coraz bardziej zdenerwowana. Nie panowała już nad tym, co mówi. – Kazał mi, bym została z panią aż do Edo. Potem, jeśli pani sobie by tego życzyła, miałam odejść. – Dokąd? – Do… do Ody-sama. – Tak, oczywiście, ale gdzie w Edo? – Nie jestem pewna. Czy mogę pani nalać tro… – Nie jesteś pewna, Sumomo? – Koiko nachmurzyła się jeszcze bardziej. – Czy masz jakąś rodzinę, do której mogłabyś pójść, jeśli go nie będzie? – Cóż, tak, jest pewna gospoda… tam będą wiedzieli, gdzie on jest, albo będzie czekała na mnie wiadomość. Ale przysięgam, nie będę ciężarem w podróży, wcale nie będę, pani uczy mnie tylu rzeczy… Im dłużej Koiko słuchała próśb dziewczyny – głupio z jej strony, myślała, gdyż jasne jest, że już powzięłam decyzję – tym mniej się jej podobało zarówno to, co słyszała, jak i nerwowość Sumomo oraz sposób, w jaki mówiła czy spuszczała oczy. Zamknęła uszy na jej argumenty i wykorzystała ten czas, by zebrać swe własne myśli. Wnioski, które wyciągnęła, były złowieszcze. – Czy twój kurator czeka w Edo? – Nie wiem, tak mi przykro. Proszę, niech mi pani pozwoli nalać tro… – Ten Oda-sama jest z Satsumy, tak? Czy należy do satsumskiego garnizonu? – Nie. – Sumomo zaklęła w duchu, powinna była odpowiedzieć, że nie wie. – Satsu… – Więc cóż robi w Edo? – Nie wiem, pani – odparła niemrawo Sumomo. Jej mózg nie nadążał za tymi wszystkimi pytaniami, z każdą chwilą popadała w coraz większe przerażenie. – Nie widziałam go prawie rok, to znaczy… mówiono mi, że będzie w Edo. Oczy Koiko wwiercały się w nią, głos stawał się coraz bardziej przenikliwy. – Twój opiekun powiedział, że Oda-sama to shishi – zamilkła, gdy padło głośno wypowiedziane to słowo; jakże ogromnie ryzykowała przyjmując tę dziewczynę! – Shishi uważają jaśnie pana Yoshiego za swego głównego wroga – jęknęła. – A jeśli tak, to…

– Nie, pani, nie jest wrogiem, nie on, tylko shōgunat, bakufu są wrogami, nie on – powiedziała porywczo Sumomo i łatwo przyszło jej to kłamstwo. Potem dodała, zanim zdołała się powstrzymać: – Katsu… mój opiekun wszystkim nam to wbijał do głowy. – Nam? – Twarz Koiko przybrała kolor kredy. – Namu Amida Butsu! Jesteś jego uczennicą! – Katsumata powiedział jej kiedyś, że szkoli kilka wybranych młodych kobiet, by dołączyły do grupy jego wojowników. – On… on cię też szkolił? – Jestem tylko pokorną lojalistką, pani. – Sumomo usiłowała zapanować nad sobą i utrzymać na twarzy wyraz szczerości. Koiko rozejrzała się z niedowierzaniem, jej mózg przestał prawie pracować, a idylliczny świat, w którym dotychczas przebywała, rozpadł się. – Jesteś jedną z nich, tak? Sumomo też spojrzała jej prosto w oczy, nie wiedząc, jak wydostać się z otchłani, która niespodziewanie się przed nimi otwarła. – Pani, proszę, pomyślmy jasno. Ja… ani ja nie jestem dla pani zagrożeniem, ani pani dla mnie, zostawmy tę sprawę, tak jak jest. Przysięgłam, że będę panią chronić i będę, a także jaśnie pana Yoshiego, jeśli zajdzie potrzeba. Niech mi pani pozwoli podróżować ze sobą. Przysięgam, że opuszczę panią, gdy tylko wjedziemy do Edo. Proszę? – Patrzyła na Koiko, siłą woli chcąc ją zmusić, by się zgodziła. – Nigdy pani nie pożałuje swej łaskawości. Proszę, to była prośba życia mego kuratora. Proszę, będę pani służyć… Koiko ledwie słyszała te słowa. Obserwowała ją tak, jak mysz obserwuje wzniesiony w górę łeb kobry. W głowie kołatała jej się tylko jedna myśl: jak uciec, sprawić, by wszystko to okazało się snem? Czy to sen? Bądź rozsądna, chodzi o twe życie, o więcej niż twe życie, musisz wytężyć umysł. – Daj mi swój nóż. Sumomo się nie zawahała. Jej dłoń powędrowała do obi i podała nóż w futerale. Koiko wzięła go, jakby parzył jej palce. Nie wiedziała, co ma z nim zrobić. Nigdy nie używała, nie posiadała ani nie potrzebowała takich narzędzi. W Pływającym Świecie były zabronione. Wcisnęła nóż do swego obi. – Czego od nas chcesz? Po co tu jesteś? – pytała ledwo słyszalnym głosem. – Jedynie po to, by podróżować z tobą, pani – wyjaśniła Sumomo jak dziecku, nie uświadamiając sobie, że jej twarz przybrała zacięty wyraz. – Tylko podróżować z panią, nie ma innych powodów. – Czy należałaś do grupy zabójców, którzy napadli na shōguna Nobusadę? – Oczywiście, że nie, jestem tylko prostą lojalistką, przyja… – Ale to ty poinformowałaś, że jaśnie pan Yoshi wychodzi z koszar, by spotkać się z Ogamą? To byłaś ty! – Nie, pani, przysięgam, że nie. Powiedziałam pani, że Yoshi nie jest naszym wrogiem, a tamtego ataku dokonał samotny szaleniec, nie shishi, powtarzam… – Musisz wyjechać, musisz – oznajmiła cichutko Koiko. – Proszę cię, odejdź. Proszę cię, odejdź zaraz, proszę. Szybko. – Nie ma powodów do zmartwień ani obaw. Żadnych.

– Ale ja się boję, jestem przerażona, że jeśli ktoś… ktoś cię zadenuncjuje, Yoshi… Wydawało się, że słowa te zawisły między nimi w powietrzu. Ich spojrzenia spotkały się, wzrok Sumomo nakazywał posłuszeństwo, Koiko patrzyła bezradnie, czując się niepewnie pod silnym spojrzeniem przeciwniczki. Obie nagle postarzałe – Koiko w rozterce, że mogła być taka naiwna i że jej idol tak niecnie ją wykorzystał, Sumomo wściekła, że postąpiła głupio i nie zgodziła się natychmiast, gdy ta wścibska dziwka kazała jej odejść. Idiotka, idiotka ze mnie, myślały obie. – Zrobię, jak pani mówi – odezwała się cicho Sumomo. – Wyjadę, choć… Shōji się otworzyło. Yoshi wkroczył beztrosko, kierując się do pokoju wewnętrznego. Wyrwał obie kobiety z transu. Pośpiesznie się ukłoniły. Przystanął w pół kroku; wszystkie zmysły ostrzegały go przed niebezpieczeństwem. – Co się stało? – spytał ostro. Zauważył, jak są strwożone, zanim skłoniły głowy. – Nic… nic, panie – odparła Koiko biorąc się w garść, a Sumomo pośpieszyła po saganek, by przygotować świeżą herbatę. – Napijesz się herbaty, może zjesz śniadanie? Jego wzrok wędrował od jednej kobiety do drugiej. – O co chodzi? – spytał powoli, a słowa przypominały lodowe igiełki. Sumomo uklękła z pokorą. – My… tak nam przykro, że nie jedziemy z tobą, panie, właśnie dlatego pani Koiko jest taka smutna. Czy mogę podać herbatę, panie? Cisza gęstniała. Jego zaciśnięte pięści spoczęły na biodrach. Twarz zacięta, ustawione mocno obnażone nogi. – Koiko! Powiedz mi natychmiast! Usta Koiko zaczęły się poruszać, lecz nie wyszło z nich żadne słowo. Serce Sumomo zamarło, a potem krew zahuczała jej w uszach, kiedy kurtyzana, ze łzami w oczach, podniosła się niezgrabnie. – Widzisz, ona… to prawda, lecz ona nie jest całkiem tym, za kogo… – wyjąkała. Sumomo momentalnie zerwała się na nogi, prawą dłoń błyskawicznie zanurzyła w rękawie i wyjęła shuriken. Yoshi widząc to zacisnął zęby. Ręka Sumomo zgięła się w tył, do rzutu – Yoshi stanowił łatwy cel, był nie uzbrojony, zostawił miecze w pokoju wewnętrznym. Mając nadzieję, że finta ją zmyli, natychmiast zanurkował na lewo, przygotowując się do skoku na dziewczynę. Wzrok miał przykuty do jej dłoni. Niewzruszona, wycelowała w jego pierś i rzuciła z wściekłością. Stalowe kolczaste koło przeleciało przez pokój wirując w powietrzu. Yoshi wygiął się w łuk i okręcił dokoła. Jeden z kolców zaczepił o brzeg kimona, rozerwał materiał, lecz nie dotknął ciała; morderczy krążek poleciał dalej, przeciął shōji i miękko wbił się w jeden ze słupów w pokoju wewnętrznym. Yoshi, całkowicie pozbawiony równowagi, uderzył w ścianę i zwalił się na ziemię jak kupa szmat. Przez chwilę wszystko wydawało się zwolnionym snem… Sumomo bez końca sięga do rękawa po następny shuriken, widzi swego możnego wroga leżącego bezładnie i jego tępą dziwkę, która sprowokowała całe to niepotrzebne zakończenie; ta idiotka gapi się na nią, stoi jak słup trwogi, ale Sumomo nie czuje trwogi,

jedynie ekscytację – jest u zenitu, to chwila, dla której została zrodzona i dla której szkolono ją przez całe życie: ona, niezwyciężony mistrz shishi, teraz zwycięży i nawet po śmierci pozostanie na zawsze żywa w legendzie. Koiko stoi jak sparaliżowana, przerażona, że zwiódł ją jej ubóstwiany guru, zdradził ją, mówił same łgarstwa, dziewczyna jest oszustką i oboje zawiązali ten potworny spisek: jej klient umrze, a nawet jeśli nie umrze ona będzie zhańbiona – umrze z jego ręki albo zabijają strażnicy; wszystko w jej życiu zmarnowane, nigdy nie poślubi swego samuraja, nigdy nie będzie miała synów, nigdy w tym życiu, lepiej zginąć szybko z własnej ręki niż obrzydliwie z ich rąk, ale jak, jak… a potem przypomina jej się nóż Sumomo… Obok Yoshi dźwiga się z podłogi, gorączkowo zbiera się przed następnym rzutem, spina stopy, by zaatakować, musi mu się udać lub umrze, wszystko trwa tak długo, w mózgu eksplozja: hołubił żmiję na swej piersi; potem jego oczy dostrzegają dłoń Sumomo z drugim shurikenem – ile też może ich mieć? – jej wargi cofają się znad niezwykle białych zębów… Chwila spowolnionego czasu przeszła. Sumomo zawahała się na moment, chcąc się nasycić momentem zabijania, lecz trwało to zbyt długo. Koiko wyszła z transu, a w jej ręce pojawił się nóż. Sumomo instynktownie obrała inny cel, ale zaraz się zreflektowała, zawahała, wycelowała w Yoshiego i już miała rzucić, gdy Koiko zatoczyła się do przodu, potknęła o brzeg kimona i runęła w jej kierunku. Wirujący shuriken wbił się w pierś Koiko. Krzyknęła i to dało Yoshiemu szansę – rzucił się z podłogi na Sumomo. Złapał ją za kostkę i przewrócił, palcami usiłował dźgnąć ją w gardło, lecz ona, wytrenowana w sztukach wojennych, była jak węgorz i wykręciła się, jej dłoń szukała ostatniego shurikena. Zanim zdołała go dosięgnąć, Yoshi żelaznymi palcami złapał ją za kimono i oderwał pół rękawa, uniemożliwiając jej dosięgnięcie broni. Znowu się wykręciła z jego uchwytu i w ciągu sekundy była na nogach, lecz teraz on również stał. Wydała z siebie wrzask, rozrywający nerwy wojenny krzyk, zacisnęła dłoń i znowu rzuciła. Yoshi był oszołomiony, stał jak martwy – jednak w jej dłoni nic się nie kryło; zrobiła fintę, ostatni shuriken wciąż tkwił uwięziony w oderwanym rękawie. Sięgała po niego po omacku i w tej samej chwili strażnik otworzył szarpnięciem shōji z tyłu. – Szybko! – krzyknęła. Wskazała na Koiko, jęczącą i wijącą się na podłodze, wprowadzając strażnika w błąd. Kiedy rzucił się w przód, wyrwała z jego pochwy długi miecz, wzniosła go i cięła, zadając ranę i nie przerywając ruchu obróciła się ku Yoshiemu. Lecz on odskoczył o krok, przesadził rozciągniętą na tatami, wijącą się Koiko i biegiem ruszył po swe miecze do wewnętrznego pokoju, rozdzierając zamknięte shōji. Sumomo ścigała go wściekle. Jego miecz ze świstem opuścił pochwę. Yoshi obrócił się, gwałtownie odparował pierwszy cios i zawirował w zamkniętej przestrzeni. Sumomo nieustraszenie zaatakowała i znowu została odparta. Szacowali wzajemnie swe siły. Następna nawałnica ciosów – dziewczyna była doskonałym szermierzem, tak jak on. Zaatakował i został odparty, wyszedł ze zwarcia i zatoczył koło, potem ona znowu

rzuciła się przez shōji, żeby zyskać więcej przestrzeni – Yoshi tuż za nią. Obchodzili się wokół, szukając luk w obronie drugiego. Z zewnątrz dobiegały krzyki. Zbiegali się strażnicy, zraniony samuraj blokował im częściowo wejście. Wiedząc, że ma mało czasu, Sumomo zwiększyła napór, zrobiła wypad naprzód, potem okręciła się, stając plecami do drzwi. Rąbali się wzajemnie, garda i cios, cios i garda. Yoshi się okręcił, zmuszając ją raz jeszcze do obrotu, lecz jednocześnie tracąc inicjatywę. Zobaczył, jak Abe z mieczem uniesionym w górę atakuje ją z tyłu. – Nie! – warknął. – Zostaw ją mnie! – i omal nie został ścięty, gdy cofał się w chwilowym zamęcie. Abe posłusznie odstąpił. Jeszcze jedna wymiana pchnięć. Yoshi ledwo zdążył odzyskać równowagę. Byli dobrze do siebie dobrani – Yoshi znacznie silniejszy, ona świetnie wyszkolona. Teraz rękojeści ich mieczy sczepiły się. Szybko odstąpił, wiedząc, że musi ją pobić w zwarciu, zrobił krok do tyłu, fintę, a następnie rzucił się do przodu w ślepym, nietypowym, błyskawicznym ataku. Brzeg jej miecza wciął się w jego ramię. Ta rana unieszkodliwiłaby mniej wytrawnego szermierza, lecz on przewidział cios i otrzymał tylko lekkie draśnięcie, choć krzyknął i odsłonił się, udając, że jest poważnie ranny. Nieostrożna – ruszyła, by go dobić. Lecz on znajdował się niezupełnie tam, gdzie go oczekiwała. Jego miecz zatoczył wściekły łuk od dołu, dopadł ją nie przygotowaną, cios przeszedł przez przegub jej lewej ręki i wyrzucił odciętą dłoń w powietrze wraz z mieczem. Palce wciąż ściskały rękojeść. Dziewczyna gapiła się na kikut zdumiona, krew tryskała do góry mocnym strumieniem. Nie czuła bólu. Drugą ręką chwyciła za kikut i nieco powstrzymała wypływ. Strażnicy rzucili się naprzód, by ją złapać, ale Yoshi znów odpędził ich przekleństwami. Pierś mu falowała, gdy próbował złapać oddech. Obserwował dziewczynę bardzo uważnie. – Kim jesteś? – Sumomo Fujahito… shishi – wydyszała. Siła i odwaga opuszczały ją szybko. Zbierając resztki ducha zaskowyczała sonnō-jōiiii, zwolniła uchwyt na kikucie, po omacku sięgnęła po ostatni shuriken, znalazła go, wbiła jeden z zatrutych kolców we własne ramię i zatoczyła się wprzód, by cisnąć bronią w Yoshiego. Lecz on stał przygotowany. Potężny cios trafił ją dokładnie tam, gdzie szyja łączy się z ciałem, przeciął ją na pół i wyszedł akurat pod jej ramieniem. Wszyscy, którzy to obserwowali, wciągnęli powietrze, pewni, że są świadkami wydarzenia, które będzie przekazywane w legendach przez wieki i które dowodziło, że ten mężczyzna jest godnym potomkiem wielkiego shōguna i godnie nosi jego imię. Ale też byli wstrząśnięci widokiem takiej rzeki krwi. Abe pierwszy odzyskał głos. – Co się stało, jaśnie panie? – Zwyciężyłem – rzekł Yoshi ponuro, oglądając swe ramię. Krew plamiła mu kimono, czuł ból w boku, serce wciąż mu łomotało. – Wezwij doktora… a potem wyjeżdżamy. Mężczyźni pośpieszyli wykonać polecenie. Abe oderwał wzrok od zwłok Sumomo. Koiko jęczała i wiła się żałośnie. Jej paznokcie ryły w tatami, rozdzierając je. Poszedł ku

niej, lecz powstrzymało go ostrzeżenie Yoshiego: – Uważaj durniu! Ona należała do spisku! Abe ostrożnie kopnął na bok nóż Sumomo. – Odwróć ją – polecił Yoshi. Kapitan usłuchał i odwrócił Koiko stopą. Prawie nie było śladów krwi. Shuriken przyszpilił jej kimono do ciała, tamując krwawienie. Stalowy krążek niemal cały tkwił w ciele. Twarz Koiko wykrzywiały pulsujące fale bólu; mimo to była zachwycająco piękna. Yoshiego ogarnęła nienawiść. Nigdy tak blisko nie otarł się o śmierć. Poprzedni zamach był niczym w porównaniu z tym. Nie rozumiał, jak zdołał odeprzeć atak z zaskoczenia. Przynajmniej kilka razy został przechytrzony w tej potyczce, a będąc o włos od śmierci czuł przerażenie, jakiego dotąd nawet nie był w stanie sobie wyobrazić. Taki strach może pozbawić męstwa każdego, myślał. Pragnął porąbać Koiko na kawałki, wściekły za jej zdradę, a jednocześnie pozostawić ją konającą w męce. Jej palce jak szpony zaciskały się na piersi, tuż przy źródle ogromnego bólu, próbując wyrwać tę rzecz, która była jego przyczyną. Lecz nie mogły. Rozdzierały ją dreszcze. Otworzyła oczy i ujrzała Yoshiego. Jej dłonie opuściły miejsce na piersi i powędrowały ku twarzy, by dla niego ułożyć ładniej włosy. – Pomż mi, Tora-chan – załkała, zniekształcając słowa. – Prósz, pomż, mii… boli… – Kto cię przysłał? I ją? Kto? – Pomż mii, och, prósz, to boli, boli, chciałam ocalić… ocalić… Słowa odpłynęły i zobaczyła się znów z nożem w dłoni, on bezbronny, ona bohatersko wypełnia swój obowiązek, rzuca się naprzód, by go ochronić, by dać mu nóż, którego sama nie umie użyć, chce przeszkodzić zdrajczyni, by nie mogła go zranić latającym żelazem, chce przyjąć na siebie to żelazo, ratując jego życie, by mógł ją nagrodzić i przebaczyć, choć przecież nie była niczemu winna, tylko służyła mu, dawała mu przyjemność i uwielbiała go… – Co z nią zrobimy? – Abe czuł mdłości, pewien, tak jak wszyscy, że shuriken jest zatruty i że Koiko umrze. Niektóre trucizny zabijały w okrutny sposób. Wyrzućcie ją na stos nawozu, pomyślał natychmiast Yoshi. Żołądek wypełniała mu mdła, słodka żółć. Zostawcie ją tam na pastwę męczarni i psów. Patrzył wilkiem, udręczony. Widział, że wciąż jest piękna, nawet wciąż godna pożądania, i tylko zaśliniony jęk uświadamiał mu gorzką prawdę, że skończyła się pewna epoka. Od teraz zawsze będzie już sam. Zniszczyła całkowicie jego ufność. Jeśli kobieta, na której skupił tyle uczucia, mogła go zdradzić – zdradzić może każdy. Nigdy więcej nie potrafi zaufać kobiecie lub dzielić z kimś aż tak wiele. Nigdy. Zniszczyła to w nim na zawsze. Twarz miał zaciętą. – Rzućcie… I wtedy wspomniał jej głupie wiersze i szczęśliwe wiersze, radość i rozkosz, dobre rady i chwile zadowolenia. Nagle ogarnął go ogromny smutek, że życie jest tak okrutne. W

ręku wciąż trzymał miecz. Miała taką kruchą szyję. Cios był delikatny. – Sonnō-jōi, co? – rzekł cicho, oślepiony po jej stracie. Przeklęci shishi, to ich wina, że jest martwa. Kto przysłał Sumomo? Katsumata! Musi tak być, te same cięcia mieczem, te same sztuczki. Dwukrotnie zabójcy omal mnie nie zamordowali. Nie będzie trzeciego razu. Wytępię ich. Dopóki żyję, Katsumata jest wrogiem, wszyscy shishi to wrogowie. Przeklęci shishi. I przeklęci gai-jinowie. To naprawdę ich wina, tych gai-jinów. Zaraza. Gdyby nie oni, nie wydarzyłoby się to wszystko, nie byłoby śmierdzących Traktatów, shishi, ani sonnō-jōi, ani jątrzącego wrzodu Yokohamy. Przeklęci gai-jinowie. Teraz za to zapłacą.

40 YOKOHAMA Tego samego dnia po południu Jamie McFay wyszedł wściekły z redakcji „Yokohama Guardian”. Wepchnął pod pachę ostatni numer gazety i pośpiesznie ruszył po High Street. Wiała słona, chłodna bryza, morze pokryte grzywaczami było szare i nieprzyjazne. Jamie kroczył gniewnie. Szkoda, że Malcolm mi o tym nie powiedział, myślał. Ten szaleniec dostał kompletnego hysia. To ściągnie na nas kłopoty. – Co je grane? – Lunkchurch dostrzegł zmięty papier i zaniepokoił się niezwykłym pośpiechem Jamiego. On sam wyszedł przed popołudniową sjestą po swój egzemplarz gazety i właśnie przystanął na chwilę, by się wysikać do rynsztoka. – No co, w gazecie jest o pojedynku, napisali, tak? – Jaki pojedynek? – warknął McFay. Krążyło mnóstwo pogłosek, że może się odbyć w każdej chwili, choć jak dotychczas nikt nie mówił, że ma to być pojutrze, w środę. – Na miłość boską, przestań rozpowiadać te bzdury. – Nie chciałem cię urazić, chłopie. – Wielki mężczyzna o czerwonej twarzy podniósł pas na swym kałdunie, zapiął rozporek i pozwolił, by pas znowu ześlizgnął się na dół. – Więc co się, essyńsko stało? – Szturchnął gazetę. – Co ten essyn Nettlesmith napisał, że aż ci rura zmiękła? – Ciągle to samo. – McFay nie zamierzał podać mu prawdziwej przyczyny. – Twierdzi we wstępniaku, że flota jest zwarta i gotowa, armia ostrzy bagnety, a z Indii wyruszyło nam na pomoc dziesięć tysięcy sipajów. – Essyńskie pierdoły, i tyle! – Tak. Do tego ten cholerny gubernator robi to, co zwykle: rozpieprza gospodarkę Hongkongu. Nettlesmith przedrukował wstępniaka z „Timesa”, który pochwala plan spalenia naszych bengalskich upraw opium i zasadzenia tam herbaty, szczególik, który wywoła w całej Azji lawinę ataków serca. Tak jak gdyby czyjeś kubki smakowe można było zadowolić tym gównem z Darjeelingu! Głupie psubraty zrujnują jednocześnie i nas, i gospodarkę brytyjską. Muszę biec, zobaczymy się później na zebraniu. – Essyńskie zebranie. Essyńska strata czasu – oświadczył Lunkchurch. – Powinniśmy ruszyć na essyńskie barykady, jak te essyńskie Żabojady. I powinniśmy ostrzeliwać Edo właśnie w tej chwili! Wiluś nie ma jaj, a ten essyński Ketterer… – Klął jeszcze długo po odejściu Jamiego. Ludzie przechodzący promenadą zerkali krzywo, po czym przyśpieszali kroku, kierując się do redakcji „Yokohama Guardian”. Gdy Jamie zapukał, Malcolm Struan podniósł wzrok. Natychmiast dostrzegł gazetę. – Świetnie. Chciałem właśnie spytać, czy już zamieścili. – Przyniosłem egzemplarz. Ptaszki ćwierkały, że powinienem to zrobić. – Aha – Malcolm uśmiechnął się szeroko. – Zamieścili mój list? – Mógłbyś mi wcześniej o nim powiedzieć, może bym obmyślił sposób, jak osłabić wrażenie, które wywrze.

– Uspokój się, na miłość boską – rzekł dobrodusznie Malcolm. Wziął od niego gazetę i otworzył na stronie, gdzie drukowano listy. – Nic nie zaszkodzi, jeśli przyjmie się stanowisko zgodne z moralnością. Opium jest niemoralne, handel bronią też, a nie mówiłem ci o tym wcześniej, gdyż chciałem, byś również był zaskoczony. – I doprawdy udało ci się! To rozpali wszystkich kupców i tutaj, i w całej Azji i wróci do nas rykoszetem. Potrzebujemy przyjaciół tak samo, jak oni nas potrzebują. – Zgadzam się. Lecz czemuż mój list miałby wrócić rykoszetem? O! – List wydrukowano na pierwszej stronie i opatrzono nagłówkiem: NOBLE HOUSE ZAJMUJE SZLACHETNE STANOWISKO! – Dobry tytuł, to mi się podoba. – Wybacz, ale mnie nie. Wróci rykoszetem, gdyż każdy wie, że musimy obracać tymi towarami, bo inaczej zostaniemy na lodzie. Jesteś tai-panem, ale nie możesz… – Jamie przerwał. Malcolm, zupełnie niewzruszony, uśmiechał się do niego. – Co z karabinami dla Chōshū, na miłość boską? Przyjęliśmy ich pieniądze, choć zgodziłeś się przekazać broń innemu człowiekowi, temu Watanabie, dla jaśnie pana jakiegoś tam, a zamówienie zwiększyłeś do pięciu tysięcy! – Wszystko we właściwym czasie. – Malcolm wciąż zachowywał spokój, choć właśnie przypomniano mu, że jego matka anulowała zamówienie, a on z kolei wznowił je najszybszą możliwą pocztą. Głupio postąpiła, nic nie wie o Japonii. Nie szkodzi, jeszcze tylko kilka dni i zostanie poskromiona. – Zauważ, Jamie, nie ma nic złego w tym, że się publicznie zajmie moralne stanowisko – rzekł niedbale. – Trzeba się naginać do wymagań czasów, nie sądzisz? – Chcesz powiedzieć, że to wybieg? – McFay zamrugał oczami. – By wprowadzić w błąd opozycję? – Nagiąć się do wymagań czasów – powtórzył Malcolm pogodnie. W swoim liście całkowicie popierał wygaszenie handlu opium i bronią, tak jak chciał admirał. Pozwalało to zaklasyfikować Struana niedwuznacznie do zwolenników zapalczywych poglądów admirała i proponowanego rządowego planu dla Azji. „Trzeba natychmiast znaleźć sposoby, by nasz handel oprzeć na jak najdoskonalszych fundamentach, ku większej chwale Jej Królewskiej Wysokości, niech Ją Bóg błogosławi, i naszego Imperium Brytyjskiego. Firma Noble House jest dumna, że toruje (…)” – oświadczał Malcolm wśród innych kwiecistych zwrotów stylistycznych, a podpisał: tai-pan firmy Struanów, tak jak to robili jego ojciec i dziad, gdy posyłali listy do prasy. – Myślałem, że ująłem to raczej nieźle. Nie sądzisz? – Owszem – oświadczył McFay. – Dla mnie z pewnością przekonująco. Ale jeśli to jest po prostu… – miał zamiar powiedzieć „łapówka”; ale łapówka dla kogo i za co? – Ale jeśli to jest tylko wybieg, jaki ma sens? Nie można było wybrać mniej właściwej pory. Wystawiasz się na ataki na zebraniu. – Niech atakują. – Pomyślą, że zwariowałeś. – Niech sobie myślą. Za parę tygodni już o tym zapomną, a zresztą będziemy w Hongkongu. – Malcolm promieniał, był w doskonałym humorze. – Nie martw się, wiem

dokładnie, co robię. Wyświadcz mi przysługę, zostaw wiadomość dla admirała, chciałbym wpaść i zobaczyć się z nim przed obiadem, również z Marlowe’em, kiedy zejdzie na brzeg. Obydwaj jedzą z nami kolację o ósmej, prawda? – Tak, obydwaj przyjęli zaproszenie. – McFay westchnął. – Więc masz zamiar trzymać mnie w niepewności, dlaczego to robisz? – Nie martw się, wszystko jest w jak największym porządku. Teraz sprawa ważniejsza: ustalić wielkość zamówienia na jedwabie w przyszłym sezonie. Postaraj się, by Vargas miał w księgach wszystko na bieżąco. Chciałbym jak najszybciej pomówić z wekslarzem o funduszach i bilonie – nie zapominaj, że jutro Angelique i ja spędzamy cały dzień z Marlowe’em na pokładzie „Pearl”. – Zatańczyłby gigę, gdyby mógł, lecz nogi i trzewia bolały go bardziej niż zwykle. Nie szkodzi, myślał, jutro jest wielki dzień, jakbym już prawie był w domu, a potem do diabła ze wszystkimi. Jamie uważał, że Malcolm zachowuje się dziwnie, zupełnie go nie rozumiał. Każdy statek z Hongkongu przywoził im obydwu kolejne coraz bardziej obelżywe listy od Tess Struan, tymczasem on był zupełnie odprężony, w dobrym humorze, zdolny, uważny i oddany interesom tak jak przed wypadkiem, choć wciąż mocno cierpiał i miał trudności z chodzeniem. A poza tym wisiało nad nim niebezpieczeństwo pojedynku, ustalonego na środę. Trzykrotnie McFay rozmawiał z Greyforthem, próbując załagodzić spór, nawet zwerbował Gornta do pomocy, lecz Norberta nic nie mogło odwieść od jego zamiarów. – Jamie, powiedz śmierdzielowi, że wszystko zależy od niego, psiakrew – oświadczył w końcu Norbert. – On zaczął to gówno. Przyjmę przeprosiny… o ile będą publiczne. I to z dużą publicznością! McFay przygryzł wargę. Ostatnia deska ratunku: zawiadomić sir Williama o czasie i miejscu. Ale z obrzydzeniem myślał, że mógłby złamać solenną przysięgę. – Mam się spotkać z tym cholernym Gorntem o szóstej, by ustalić ostatnie szczegóły. – W porządku. Przykro mi, że go nie lubisz, to dobry chłop, Jamie. Naprawdę. Zaprosiłem go na wieczór. Nie łam se tym łepetyny. – Malcolm próbował dla żartu naśladować silny szkocki akcent. McFay uśmiechnął się, ułagodzony jego przyjacielskim zachowaniem. – Czy… – przerwało mu pukanie. – Proszę. Dmitri wkroczył, niby groźny szkwał, pozostawiając za sobą otwarte drzwi. – Zwariowałeś, Malc? Jak może firma Struanów popierać tych bałwanów w sprawie opium i karabinów? – Nie ma nic złego w zajęciu moralnego stanowiska, Dmitri. – Owszem, jeśli jest to stanowisko szalone. Na miłość boską, skoro Struanowie to zaakceptują, reszta z nas będzie walczyć na straconych pozycjach, cholerny Wiluś wykorzysta… Przerwał, gdy do pomieszczenia wmaszerował bez pukania Norbert Greyforth. – Do cholery, zwariowałeś? – warknął Norbert. Pochylił się nad biurkiem i powiewał

gazetą przed nosem Malcolma. – Umówiliśmy się przecież, że będziemy działać razem, no nie? Malcolm nagle zbladł i wlepił w niego wzrok. – Jeśli chcesz się ze mną spotkać, to się najpierw umów – powiedział lodowato, w pełni opanowany. – Jestem zajęty. Proszę wyjść! Norbert poczerwieniał. On również został upomniany przez sir Williama, by się zachowywał przyzwoicie, bo inaczej pożałuje. Twarz wykrzywił mu gniew. – Środa rano, psiakrew! Tylko, do cholery, bądź tam! Odwrócił się na pięcie i odmaszerował trzaskając drzwiami. – Grubiański sukinsyn – oświadczył Malcolm łagodnie. W zwykłych okolicznościach Dmitri roześmiałby się, lecz teraz był zbyt zatroskany. – Skoro już przy tym jesteśmy, mogę ci równie dobrze zaraz powiedzieć, że nie wezmę udziału w środowym „spotkaniu”. – Żaden problem, Dmitri – odparł Malcolm. Na twarz powracały mu kolory. – Nadal mam twoje dżentelmeńskie słowo honoru, że nic nie przecieknie na zewnątrz. – Jasne – potwierdził Dmitri. – Możesz zostać poważnie zraniony – wybuchnął po chwili. – Już teraz jestem poważnie zraniony, stary. Proszę cię, nie martw się. Jeśli tylko Norbert się stawi, już jest… – miał zamiar powiedzieć „martwy” i kusiło go, by odkryć Dmitriemu plan Gornta. Wcześniej zapoznał z nim McFaya, który z niechęcią przyznał, że może być skuteczny. – Proponowałem Norbertowi prywatną ugodę, ale ją odrzucił. – Zdecydował się nie kończyć. – Niech mnie diabli, jeśli się publicznie pokajam. Posłuchaj, skoro już tutaj jesteś, co z Colt Armaments? Słyszałem, że Cooper-Tillman posiadają pakiet akcji, którego mają zamiar się pozbyć. Chciałbym je kupić. – Co? Skąd o nich wiesz? – Dmitri spojrzał na McFaya, który był równie zdziwiony, lecz zdołał to ukryć. – Jak się o tym dowiedziałeś? – Od wróbelka na dachu. – Malcolm skrył swoją radość. Edward Gornt dał mu cynk i przekazał parę innych poufnych informacji na temat Brocków i firmy Cooper-Tillman, by dowieść swej szczerej chęci dostarczenia znacznie poważniejszych materiałów. – Czemu ma pan z tym czekać, panie Gornt? – rzekł wtedy. – Jeśli te informacje są tak dobre, jak pan powiada, trzeba na nie zareagować od razu. – Zgoda, od razu, tai-panie. Lecz zostawmy to tak, jak uzgodniliśmy, do środy, to odpowiedni dzień. Tymczasem, jako że mamy nawiązać długotrwałe i owocne stosunki, dlaczego by nie zrezygnować z tego „panie Gornt”. Proszę mówić do mnie po prostu „panie Edwardzie”, a ja zostanę przy „tai-panie”, dopóki nie spotkamy się w Szanghaju czy Hongkongu, już po zrujnowaniu sir Morgana. Wtedy może będziemy mogli przejść na ty, co? Teraz Malcolm obserwował Dmitriego, coraz bardziej podekscytowany. Tyle dobrego się ostatnio dzieje. – No i co powiesz, stary? – zaatakował Syborodina. – Czy Jeff Cooper gotów jest sprzedać, a ty masz niezbędne pełnomocnictwa, by to załatwić?

– Tak, mam jego pełnomocnictwo, ale… – Żadne „ale”. Upoważnienie jest na piśmie? – Na piśmie i on może sprzedać połowę akcji, właśnie z tym pewnym „ale”. Po odpowiedniej cenie: szesnaście pięćdziesiąt za akcję. – Dyrdymały, to się ma nijak do ceny właściwej. Tu właśnie wychodzi na jaw podejście twojego szamana. Daję trzynaście dwadzieścia i ani centa więcej. Możemy napisać list intencyjny z dzisiejszą datą. Czterdzieści tysięcy akcji. Dmitri wybałuszył na niego oczy, lecz szybko się otrząsnął. Czterdzieści tysięcy – właśnie tyle zaoferowano. Cena była niska, ale Morgan Brock, któremu zaproponował te akcje, dawał dwanaście osiemdziesiąt. Nędzne grosze, ze spłatą w ciągu roku, przez co oferta była nie do strawienia, nawet jeśli znalezienie nabywcy na tak duży pakiet akcji wydawało się niemożliwe. Do diabła, skąd Malc zdobył tę informację? – Trzynaście dwadzieścia to nawet w przybliżeniu nie oddaje właściwej ceny. – Trzynaście dwadzieścia to cena na dzisiaj. Jutro zaproponuję trzynaście dziesięć, w środę wycofam ofertę. Gornt mówił mu, że Cooper musi sprzedać szybko, by zainwestować w nowe przedsięwzięcie w Ameryce: budowę okrętów o kadłubach obitych stalowymi blachami – dla obydwu flot. – Mam mnóstwo czasu, a stary Jeff go nie ma – dodał Struan. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Tylko to, że ja mam czas, a on nie. Podobnie jak floty… i unijna, i konfederacka – dodał uprzejmie. – Wojna przecież toczy się ze znacznymi stratami dla obu stron. – Niech twoi szpiedzy utoną w gównie – oświadczył Dmitri. – Nie sprzedaję. Piętnaście dwadzieścia. – Marzyciel. Trzynaście dwadzieścia i daję ci kwit na nasz bank w Bostonie z poleceniem natychmiastowej wypłaty w złocie. Dmitri otworzył usta, lecz McFay szybko wtrącił: – Tai-panie, może warto rozważyć… – Otrzymanie aprobaty z Hongkongu – dokończył Malcolm. – Słuchaj, Jamie, skończyliśmy z tym i tymi bzdurami raz na zawsze. – Mówił równym, nie znoszącym sprzeciwu głosem. – Racja? – Tak, przepraszam, masz rację. – Cóż, Dmitri, tak czy nie? – spytał spokojnie Malcolm. Dmitri popatrzył na niego z nowym respektem. Natychmiastowa wypłata była dla niego czynnikiem decydującym. – Umowa stoi. Wyciągnął dłoń, którą Malcolm potrząsnął. – Wypiszę dokument dziś po południu i przygotuję go do podpisania na piątą, dobrze? – Dobrze. Dziękuję, żeście mnie odwiedzili. Dmitri, jesteś zawsze mile widzianym gościem. Kolację mamy o ósmej trzydzieści. Po wyjściu Dmitriego McFay nie mógł wystać spokojnie.

– To masa pieniędzy. – Dokładnie mówiąc pięćset dwadzieścia osiem tysięcy dolarów. Ale Colt dostał nowe zamówienie na sto tysięcy karabinów o zupełnie nowej konstrukcji. Zanim nasz list kredytowy zostanie zrealizowany, wartość ich akcji podwoi się, tak więc właśnie zarobiliśmy pół miliona dolarów. – Skąd możesz być pewien? – Jestem pewien. – Podpiszesz zobowiązanie wypłaty? – Tak. Jeśli stwierdzisz, że nie mogę, ponieważ nie mam kompetencji z powodu tego, co moja matka powiedziała lub nie powiedziała, nie zwrócę na to żadnej uwagi. I tak podpiszę. – Malcolm zapalił cygaro i mówił dalej: – Jeśli nie będą tego honorować, odbije się to rykoszetem i zrujnuje Struanów jak nic dotychczas w naszej historii. Jestem taipanem, czy podoba się to czy nie, dopóki nie zrezygnuję albo nie umrę. To, co ona mówi, nie ma znaczenia. Obserwowali, jak kółko dymu podnosi się i znika, a potem McFay powoli skinął głową. Jego obawy rozwiały się, gdyż Malcolm demonstrował dziwną pewność siebie i siłę przekonywania, jakich jeszcze nigdy u niego nie widział. – Wiesz, co robisz, prawda? – Wiem o wielu rzeczach, których nie wiedziałem, gdy tu przyjechałem. – Oczy Malcolma zabłysły. – Na przykład, jeśli dalej upierasz się, by opuścić firmę… Słuchaj, Jamie, wiem, że w głębi duszy już się zdecydowałeś i dlaczego właściwie nie miałbyś tego zrobić? Traktowano cię podle, a i ja sam nie zachowywałem się nadzwyczajnie, co prawda teraz to minęło, niemniej na twoim miejscu zrobiłbym to samo. Postanowiłeś już, prawda? – Tak. – McFay przełknął ślinę, rozbrojony. – Mam zamiar opuścić firmę, lecz nie wcześniej nim tutejsze interesy Struanów obrócą się na lepsze. To jeszcze jakieś sześć miesięcy. Chyba że ona mnie przedtem wyrzuci. Jezu, nie chcę odchodzić, ale muszę. – Przyjąłeś niezwykle moralny punkt widzenia – zaśmiał się Malcolm. – Trudno by było tak powiedzieć – McFay roześmiał się również. – Raczej zwariowany. – Nie, też tak bym postąpił. Jestem przekonany, że osiągniesz olbrzymi sukces, i to na tyle silnie, że sto tysięcy z dolarów, które właśnie zarobiłem… ja je zarobiłem, Jamie, nikt inny… zainwestuję w McFay Trading. W zamian za… – miał zamiar powiedzieć za czterdzieści dziewięć procent udziałów, lecz zmienił to, by McFay mógł zachować twarz. Zasługujesz na to, przyjacielu, pomyślał, nigdy nie zapomnę tej poczty, za którą mogliby cię powiesić… bo że sir William by nas złapał, też jestem co do tego przekonany. – Za sześćdziesiąt procent udziałów? – Dwadzieścia pięć – odparł McFay zupełnie odruchowo. – Pięćdziesiąt pięć? – Trzydzieści pięć. – Czterdzieści dziewięć procent. – Stoi, choć jest pewne „ale”. Zaśmiali się obydwaj.

– Czyli pod warunkiem, że wartość akcji się podwoi – Malcolm sformułował głośno myśl McFaya. – A jeśli nie, to wymyślę jakiś inny sposób – dodał. McFay obserwował go przez dłuższą chwilę, pogrążony w myślach, układających się w pytania bez odpowiedzi. Co sprawiło, że Malcolm się zmienił? Niebiański? Sprawa z pocztą? Pojedynek? Z pewnością nie. Dlaczego chce się zobaczyć z admirałem? Dlaczego lubi tego Gornta, który jeśli się znam na tym choć trochę, jest po prostu kombinatorem? I dlaczego palnąłem, że owszem, mam zamiar odejść, zanim sam zyskałem tego pewność? Podjąłem nagle decyzję, nad którą się zastanawiałem od miesięcy – zaryzykować, zanim umrę. Zobaczył, że Malcolm, słaby na ciele, a jednak spokojny i silny, obserwuje go. Odpowiedział mu uśmiechem, ciesząc się, że żyje. – Wiesz, jestem przekonany, że wymyślisz. Angelique odbywała przedobiednią sjestę. Na kominku wesoło płonęły węgle. Zaciągnięto story w ochronie przed wiatrem, a dziewczyna zwinęła się w kłębek pod puchową kołdrą i jedwabnym prześcieradłem. Jedną dłoń położyła wygodnie między nogami, tak jak nauczyła ją Colette jeszcze w klasztorze, gdzie często ukradkiem wchodziły do jednego łóżka, gdy zakonnice wyszły już z sypialni i chrapały w swoich zasłoniętych niszach. Dziewczęta pieściły się i całowały, szeptały i chichotały pod nakryciami. Dzieliły się sekretami, marzeniami i planami. Udawały, że są dorosłymi kochankami, tak jak to było opisane w romantycznych, lecz zakazanych broszurach, które przemycały pokojówki. Uczennice przekazywały sobie te teksty – upiększające rzeczywistość, zabawne i nieszkodliwe. Myślała o Paryżu i o cudownej przyszłości, jaką ma przed sobą. Widziała Malcolma – był obok, zadowolony, lub w kantorze Struanów, mieszczącym się obecnie w Paryżu; Struan bogaty i wysoki; wszystkie jego dolegliwości – to już tylko wspomnienia; całe zło, które ją spotkało, znikło z pamięci; syn – niemowlak w pokoju dziecinnym w ich zamku, pod opieką nianiek i pokojówek; jej ciało znowu silne i kształtne jak teraz; poród przeszedł lekko. A potem wraz z Colette wizytowałyby bajecznie dochodową fabrykę jedwabi należącą do Struanów. Właśnie ona namówiła firmę na zbudowanie tej fabryki, kiedy już tak wiele dowiedziała się o hodowli jedwabników. Przed chwilą napisała list. Och, Colette, te małe robaczki są nadzwyczajne, jedzą liście morwowe, a potem suszysz kokony i rozwijasz jedwab… Nigdy nie sądziłam, że tak mnie to zainteresuje. Moim tajemnym informatorem jest Vargas. Przemycił sprzedawcę jedwabiu, by mi pokazał kilka kokonów, lecz muszę być ostrożna – zaczęłam rozmawiać o swym pomyśle na temat fabryki z Malcolmem i Jamiem, a oni tylko się śmieli. Malcolm powiedział, że nie powinnam być tak głupiutka, wytwarzanie jedwabiu to zajęcie wysoce skomplikowane (tak jakbym o tym nie wiedziała) i lepiej, bym nie zaprzątała sobie główki interesami. Jestem pewna, że oni chcą, byśmy były jak te kokony, żeby nas używać albo nadużywać wedle swego kaprysu, i tyle. Colette, przyślij mi wszelkie książki o jedwabiu, jakie zdołasz znaleźć…

Jak cudownie byłoby mieć swój własny kantor i pieniądze, myślała. Mieszkalibyśmy w Paryżu i odwiedzali Londyn, od czasu do czasu Hongkong, wydawali kolacje, wieczorki i wystawne bale dla mego Księcia z Bajki i jego przyjaciół… Spojrzała na biurko, na dopiero co zapieczętowany list do Colette, z którą podzieliła

się, przynajmniej częściowo, swoimi sekretami: Ten Edward Gornt staje się prawdziwym przyjacielem, czarującym i uważnym, nie taki jak André. Jestem przekonana, droga Colette, że zostanie przyjacielem na cale życie, gdyż mój kochany Malcolm też chyba lubi jego towarzystwo. Czy to nie dziwne – przecież Edward pracuje dla tych okropnych Brocków, o których ci opowiadałam, i dla Norberta Greyfortha. Ten z każdym dniem ma bardziej jadowite spojrzenie, godne złego czarownika, którym rzeczywiście jest! Dzisiaj wydajemy następne naprawdę duże przyjęcie. Wszyscy przyjdą. André będzie grał, Edward jest doskonałym tancerzem, lekkim jak motyl… Nie napisała o tym, że gdy tańczyli ostatnim razem na kolacji wydanej przez sir Williama, trzymał jej dłoń niebezpiecznie poufale, wymownie ją ściskając. Raz nawet zgiął mały palec i dotknął wnętrza jej dłoni, przemawiając językiem kochanków: pragnę cię w łóżku, tak czy nie, a raczej kiedy, nie mów, że nie! Wycofała rękę chłodno i stanowczo. Nie rzekł nic, w jego oczach był uśmiech, a ona wiedziała, że on rozumie: nie jest naprawdę zagniewana, a jedynie niedostępna, zaręczona. Nie gniewała się też poważnie na André. Kilka dni temu spotkali się przypadkowo w Przedstawicielstwie Francuskim. – Dobrze wyglądasz, Angelique. Cieszę się, że cię widzę. Czy mogę z tobą zamienić słowo na osobności? Powiedziała, że oczywiście, a gdy znaleźli się sami, oznajmił, że sprawa dotyczy pieniędzy, które jej pożyczył. – Jestem w tarapatach. Proszę, czy mogłabyś mi je zwrócić? – Ale sądziłam, że… że ta druga transakcja to pokryła. Serce zamarło jej na chwilę, gdy wspomniała podstęp ze zgubionymi kolczykami. – Przykro mi, nie… Nie pokryła. Opłacono tym poradę mama-san i lekarstwo. Krew napłynęła jej nagle do twarzy. – Uzgodniliśmy, że nigdy o tym nie wspomnimy… o tej sprawie. Zapomniałeś? – rzekła cicho. Czuła pokusę, by zacząć na niego krzyczeć za złamanie ich uroczystej umowy. – To się nigdy nie zdarzyło, nie zdarzyło, tak właśnie uzgodniliśmy! To był jedynie zły sen! – Zgadzam się, że tamto nigdy się nie zdarzyło, ale to ty wspomniałaś o transakcji, Angelique, ja tego nie poruszyłem, mówiłem tylko o pieniądzach. Przepraszam, lecz sprawy pieniężne mnie ponaglają. – Jego twarz stała się zimna. Angelique w porę zdławiła gniew, klnąc w duchu André, że naruszył jej spokój. Wmówiła już sobie, że nic się nigdy nie stało – i tylko jeden człowiek mógł podać to w wątpliwość. Nic się nie wydarzyło. Taka była prawda. Jeśli nie liczyć właśnie jego. – Co do pieniędzy, drogi przyjacielu, zwrócę je, jak tylko będę mogła. Jak wiesz, Malcolm nie daje mi gotówki, pozwala tylko podpisywać bony. – Więc może lepiej zaaranżujmy następną „zgubę”? – Nie – rzekła wtedy przesłodzonym głosem i położyła mu dłoń na ręce, by ułagodzić wybuch gniewu. – To nie jest dobry pomysł. – Choć prawie zupełnie wyrzuciła z mózgu cały ten problem, to jednak niekiedy do niej wracał, zwłaszcza w nocy; miała świadomość, że popełniła straszny błąd. – Może zdołam obmyślić inny sposób.

– Potrzebne mi są teraz, najpóźniej w środę. Wybacz. – Spróbuję, naprawdę się postaram. I postarała się. Wczoraj spotkała Henriego Seratarda i ze łzami w oczach błagała, mówiąc, że potrzebuje pieniędzy na niespodziankę dla Malcolma, że zawsze będzie jego dłużniczką i podpisała następny kawałek papieru, ofiarując jako zabezpieczenie pierścionek z brylantem. Przezornie pożyczyła dwukrotnie więcej, niż była winna. Dziś rano spłaciła André. Dziękował jej i dziękował. Nie ma powodów, by się na niego gniewać. Jest moim dobrym i zaufanym przyjacielem i pożyczyłam od niego pieniądze. Na co ich potrzebowałam? Nie pamiętam. Sans faire rien, jeden dług spłacony. Połowę pozostałej sumy zaniosła McFayowi. – Jamie, czy mógłbyś to posłać w moim imieniu dla mej najdroższej ciotki w Paryżu? Żyje biednie, mój kochany wuj tak samo – oświadczyła zadowolona, że w końcu może im pomóc. A jeszcze bardziej zadowolona, że tak jak się spodziewała, McFay powiedział wszystko Malcolmowi. – Och, pożyczyłam od monsieur Seratarda, kochanie – odparła, gdy Malcolm ją o to spytał. – Nie chciałam cię prosić o pieniądze, a nie mogłam im wysłać bonu. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, ale dałam biżuterię jako zabezpieczenie. Zbeształ ją, oświadczył, że zajmie się jej długiem u Seratarda, że u Jamiego będzie miała fundusz obrotowy o wartości stu gwinei, z którego będzie mogła brać, jeśli zapragnie, po prostu niech zostawi mu notatkę, na co to poszło. I że on podwoi sumę, którą chciała wysłać. Wszystko staje się łatwe, jeśli używasz inteligencji. Zalało ją ciepło na wspomnienie, jak dziękowała mu za jego dobroć, jak całowała go czule i jak on na to zareagował. Właściwie chciałaby posunąć się dalej, znacznie dalej. Popatrzyła na swe palce – gładkie, zręczne, zmysłowe. Sprawiały jej przyjemność. Zamknęła oczy i na chwilę przeniosła się myślami do tamtych czasów z Colette. Jak zawsze na pierwszym planie w jej mózgu pojawił się on; wyraźny, prawie żywy, i równocześnie szczegóły ich ostatniego razu, tego razu, gdy rozmyślnie była rozpustna i zrobiła wszystko, co w marzeniach uważała za możliwe – by ocalić życie. Nie zdawała sobie sprawy, że to sprawi jej przyjemność taką samą jak i jemu. Najdroższa Błogosławiona Matko, jakie mam szczęście, że mogę rozmawiać bezpośrednio z Tobą, otwarcie, i nie muszę korzystać z pośrednictwa tego strasznego ojca Leona. Obydwie wiemy, że tamto wszystko było tylko po to, bym ocaliła życie – to przecież prawda? Ale jest też prawdą, niech to zostanie między nami kobietami, że jakoś musimy się pozbyć razem i jego, i wspomnień o tych dwóch nocach, i o tamtej ekstazie, zanim doprowadzi mnie to do szaleństwa. Raiko była zirytowana. – Furansu-san, przyjmę tę częściową zapłatę, ale nasza umowa bardzo wyraźnie określała warunki, tak mi przykro. – Wiem o tym. – André czuł chorobliwy wstręt do zaciągania długów. A już na pewno

miał fobię przed zaciąganiem długów u Raiko. Konieczność sprostania spłatom przyprawiała go o nocne koszmary, a poza tym Hinode była całkowicie we władzy Raiko i wiedział, że jeśli nie zastosuje się do jej warunków, mama-san bez wahania zakończy ten związek. A wtedy popełniłby samobójstwo. – Wkrótce będę w stanie dać wielką zapłatę. Kolczyki. – Ach, rzeczywiście? To wspaniale. – Uśmiechnęła się. – Przypuszczam, że Hinode wciąż się panu podoba, dalej jest pan z niej zadowolony? Zmartwienia opuściły go na jedną błogosławioną chwilę. – Ona… wszystko, o czym marzyłem. Więcej. Uśmiechnęła się do niego dziwnie. – Niemądrze okazywać taką szczerość, mój przyjacielu. Gallijskie wzruszenie ramion. – Czynisz mi największą w mym życiu przysługę. Nie wiem, jak ci dziękować. Zmrużone oczy w jej okrągłej twarzy napuchły od picia, choć dopiero zmierzchało. Miała dobry makijaż i drogie kimono. Mimo wieczornego chłodu jej pokoje były ciepłe, a gospoda zapraszała. – Słyszałam, że twoja księżniczka gai-jin jest zdrowa jak nigdy. – Tak. – Przez chwilę André myślał o niej i o otaczającej ją zawsze aurze zmysłowości. – Myślę, że byłaby z niej dobra Nocna Dama. Raiko przechyliła głowę na bok, niezdolna oprzeć się pokusie, by potraktować tę uwagę serio. – To by mnie interesowało. Mogłabym uzyskać dla niej najlepsze ceny. Najlepsze! Wielu w Edo nieźle by zapłaciło, żeby spróbować tak dużej osoby. Znam pewnego handlarza ryżu, bardzo bogatego i bardzo starego, nie wymagałoby to od niej wielkiej pracy, by go zaspokoić. A on zapłaciłby olbrzymie pieniądze za zbadanie takich Jadeitowych Wrót. I można by jej pokazać, jak łatwo znowu stać się dziewicą, ne? – Może kiedyś jej o tym powiem – roześmiał się. – Dobrze. Najlepsza cena i tajemnica. Handlarz ryżem… Iiii, ten dopiero by zapłacił. Nie ma żadnych innych objawów? – Objawów? Jakich objawów? – Lekarstwo wywołuje różne skutki u różnych dam – rzekła Raiko. – Czasami powoduje, że są bardziej… bardziej namiętne i trudniejsze do zaspokojenia. Czasami zwiększa ono szansę zajścia w ciążę, czasami niszczy tę szansę. Dziwne, ne? – Nie powiedziałaś mi o tym. – Rozbawienie go opuściło. – Czy to by zrobiło jakąkolwiek różnicę? Po chwili milczenia potrząsnął głową. – Proszę mi wybaczyć – pociągnęła głęboki łyk – że rozmawiam o pieniądzach, lecz za złotego obana nie można już kupić tego, co powinno być dostępne za złotego obana. Nasi oficjele zdeprecjonowali naszą walutę i śmierdzą jak ośmiodniowa ryba zmieszana ze świeżą psią kupą! – To prawda – przyznał. Nie rozumiał wielu słów, lecz pojął to o oficjelach i starej

rybie i czuł podobny niesmak. Seratard odmówił mu wypłacenia zaliczki na poczet pensji, zasłaniając się szczupłością funduszów przedstawicielstwa. – Ależ Henri, ja tylko proszę o to, co i tak musisz mi dać w ciągu roku. To ledwie kilka sztuk złota, Henri. Czyż nie jestem twoim najcenniejszym pomocnikiem? – Oczywiście, że jesteś, drogi André, ale pusty dzban nie daje wina, jedynie ból głowy! Próbował jeszcze przekonywać, bez rezultatu. Zostały mu więc tylko dwa źródła. Angelique lub ta właśnie mama-san. – Raiko, ty bardzo sprytna, pomyśl. Musi być jakiś sposób, obydwoje zwiększymy zwykłe pieniądze, ne? Co możemy sprzedać? Spojrzała na stół, by się opanować, by nie zdradził jej wyraz twarzy. – Sake? – spytała i nalała do czarek. Na jego cześć sake było zimne. Raiko miała oczy jak szparki i zastanawiała się, do jakiego stopnia ma mu ufać. Do tego stopnia, do jakiego kot wierzy zapędzonej w kąt myszy. – Informacja ma swą cenę, ne? – powiedziała bardzo rzeczowym tonem. Udał zdziwienie, ciesząc się, że tak łatwo schwyciła przynętę. Zbyt łatwo? Chyba nie. Gdyby ją złapali bakufu, a jego dopadli właśni zwierzchnicy, kara byłaby ta sama – śmierć w męczarniach. Sir William zapłaciłby porządnie za właściwą informację, ale Henri nie. Niech obaj smażą się w piekle! – Raiko-san, co się dzieje w Edo? – Bardziej konkretnie, co tutaj się dzieje? – spytała natychmiast, rozpoczynając negocjacje. – Wojna, co? To straszne! Każdego dnia coraz więcej żołnierzy ćwiczy na strzelnicach, coraz częściej grzmią armaty na ćwiczeniach i straszą moje damy. – Przepraszam, mów wolniej, proszę. – Ach, przepraszam. Raiko zwolniła. Opowiadała, jaki strach wyczuwa się w Yoshiwarze, malowała ciekawy obraz miejscowych stosunków, lecz André wszystko to już wiedział. Więc przekazał jej takie rzeczy o armii i flocie, co do których był pewien, że są jej również znane. Pili w milczeniu. – Sądzę, że pewni urzędnicy – odezwała się cicho po chwili milczenia Raiko – zapłaciliby wiele, by się dowiedzieć, co planuje przywódca gai-jinów i kiedy chce to zrobić. – Tak. – Skinął głową. – Także myślę, że nasz przywódca płaci dużo siedzieć, jakie Nippon siły samurajskie, gdzie, kto dowodzi, o tym tairō, który przysyła niegrzeczne wiadomości. Uśmiechnęła się promiennie i podniosła swoją czarkę z cienkiej porcelany. – Za nową współpracę. Dużo pieniędzy za odrobinę rozmowy. Wypił do niej. – Trochę rozmowy, tak, ale musi to być ważne trochę i naprawdę trochę za prawdziwe pieniądze.

– Iiii – rzekła, udając szok. – Czyż jestem trzeciorzędną dziwką bez mózgu? Bez czci? Nic nie rozumiejącą? Nie mającą powiązań, nie… – jednak nie była w stanie tak dłużej ciągnąć i zachichotała. – Rozumiemy się wzajemnie doskonale. Jutro przyjdzie pan do mnie w południe. Teraz niech pan sobie idzie na spotkanie ze śliczną Hinode. Niech się pan nią cieszy, niech się pan cieszy życiem, dopóki jeszcze je zachowujemy. – Dziękuję. Ale nie teraz. Proszę, powiedz, przybędę później. – Uśmiechnął się z sympatią do Raiko. – Ale ty, Raiko? – Nie mam Hinode, do której mogłabym pójść albo pisać dla niej wiersze, która wprawiałaby mnie w ekstazę. Kiedyś było inaczej, teraz jestem rozsądniejsza. Lubię sake, lubię robić pieniądze; robić pieniądze i pić sake. Odejdź teraz – powiedziała śmiejąc się twardo – ale wracaj jutro. W południe. Odszedł, a ona kazała swym pokojówkom, by przyniosły więcej wina, lecz tym razem gorącego, i by jej nie przeszkadzały. Gdy zobaczyła ten przyjazny wyraz na twarzy Francuza podbarwiony głęboką namiętnością do Hinode, poczuła, jak ogarniają smutek, i właśnie dlatego go odprawiła. Nie mogła znieść świadków swego podłego samopoczucia i swych bezsilnych łez, które same płynęły. Nie mogła też opanować żalu, a jednocześnie w duszy pogardzała tą słabością tą szaloną tęsknotą za młodością za tą dziewczyną, którą wtedy była, a która znikła tak niedawno temu i nigdy nie miała powrócić. To nie fair, to nie fair, jęczała, wznosząc czarkę. Nie jestem tą starą wiedźmą którą widzę w lustrze, jestem sobą Piękną Raiko, Kurtyzaną Drugiej Rangi, tak, tak, tak. – A, Otami-sama – rzekł shoya – dobry wieczór, proszę, niech pan siada, herbaty, sake? Przepraszam, że pana niepokoję, ale właśnie dostałem wiadomość od swych szefów. Herbaty? Hiraga zajął poduszkę naprzeciw, powściągnął niecierpliwość i przyjął obowiązkową czarkę napoju. – Jak się pan ma? – zapytał uprzejmie. Gdyby mógł wybierać rytm swego serca, wybrałby wolniejszy. – Jestem zmartwiony, Otami-sama. Zdaje się, że gai-jinowie są tym razem bardziej zdecydowani. Dają się zauważyć ruchy wojska, na wielu okrętach czyści się broń, krążą rozliczne pogłoski, że płyną tutaj następne statki. Może słyszał pan coś o tym od swego gaijina Tairy? Hiraga zamyślił się. Gdy nadeszło ultimatum od tairō Anja, cały personel przedstawicielstwa, z Tyrerem włącznie, ogarnęła jakaś gorączka. Sir William ryczał bardziej niż zwykle. Tłumacz Johann zamykał się na całe godziny, przepisywał listy do bakufu i tylko czasami prosił Hiragę, by wygładził jakieś zdanie. – Łatwiej, jeśri widzę rist, Taira-sama – mówił zawsze, chcąc wiedzieć, co wysyłają. – Tak, dobrze, ale w tej chwili, to sformułowanie… – odpowiadał zawsze Taira, wyraźnie zmieszany, i Hiragę coraz bardziej to niepokoiło. Widocznie nie ufali mu tak jak przedtem, a przecież pracował dzień i noc, by nauczyć się ich języka, i przekazywał im wszelakiego rodzaju informacje. Godne pogardy psy gai-jiny. Obawiał się, że w każdej

chwili sir William może kazać mu się wynieść. Afisz z jego podobizną nadal wisiał na widocznym miejscu w samurajskiej wartowni, wrogie patrole wymuszaczy wciąż sprawdzały wszystkich Japończyków wchodzących do Osiedla i stamtąd wychodzących. Patrole wymuszaczy powinny zostać skasowane. Gai-jinowie są takimi bałwanami – gdybym dysponował ich potęgą morską, nie dopuściłbym tutaj wrogiej straży ani na ligę. To idiotyzm ze strony Anja, że rozsierdzą ich swymi podłymi manierami i butą, w czasie gdy stacjonuje tu ich flota. Rada Starszych oszalała! – Urzędnicy gai-jinów mówią mi o wielu rzeczach, shoya – rzekł, jakby obawiając się, że ktoś może go podsłuchać. – Na szczęście zostałem dopuszczony do ich wewnętrznych sekretów. Bardzo możliwe, że zdołam cię zawiadomić, jeśli będzie ci groziło jakieś niebezpieczeństwo. Tymczasem poradziłem im, by nie zakłócali spokoju ani tobie, ani wiosce. Shoya w podzięce kilkakrotnie skłonił się do tatami. – Nadeszły okropne czasy, wojna jest straszna i znowu mają nam zwiększyć podatki. Dobrze, myślał Hiraga z bolącą głową możecie sobie na nie pozwolić, przez to ani ty, ani ktokolwiek z Gyokoyamy nie będzie jadł mniej lub pił mniej, a wasze żony i kobiety nie zaczną przywdziewać skromniejszych strojów. Koszty poniosą wasi klienci. Pasożyty! Już w tej chwili łamiecie stare prawa zabraniające ekstrawagancji; pozwalacie waszym kobietom, by ubierały się w zakazane kolory, na przykład czerwony, stosujecie go w spodnich kimonach i w strojach domowych. A głupi bakufu tego nie egzekwują. Gdy dojdziemy do władzy, nastanie dzień zapłaty. Nuże, stary durniu, przechodź do rzeczy. Nie mogę zmarnować całego wieczora, a nie mam zamiaru tracić twarzy pytając cię wprost; chcę jeszcze dzisiaj coś przestudiować i zabrać się do następnej książki. – Może mógłbym dopilnować twoich interesów – powiedział zgryźliwie. Znowu shoya mu podziękował. – Otrzymałem wiadomość dotyczącą dziewczyny, o którą pan pytał. Cztery dni temu, tuż przed świtem, jaśnie pan Yoshi opuścił potajemnie Kioto z małą eskortą sam przebrany za żołnierza. Ona też pojechała, W grupie znajdo… czy dobrze się pan czuje, Otami-sama? – Tak, proszę cię, mów dalej – popędzał go Hiraga – mów dalej, shoya. – Już mówię. W tej grupie jechała konno również kurtyzana Koiko i dziewczyna, która jest jej nową maiko… – Kim? – wydyszał Hiraga. Imię „Koiko” i wszystko, co się z nim wiązało, dudniło mu w mózgu. – Proszę, czy mogę dać panu trochę herbaty lub sake? – spytał shoya, widząc, jakie wrażenie wywierają jego wiadomości. – Albo gorący ręcznik, albo każę przynieść tro… – Nie, mów dalej – rzekł Hiraga. Głos miał gardłowy. – Niewiele już pozostało. Jak pan wie, dama Koiko jest najsłynniejszą kurtyzaną w Edo i obecnie towarzyszką jaśnie pana Yoshiego. Dziewczynę posłano do niej dziesięć dni temu. – Kto ją posłał?

– Tego jeszcze nie wiemy, Otami-sama – odparł shoya, zachowując tę informację na inną okazję. – Wydaje się, że dama Koiko zaakceptowała dziewczynę jako maiko, po tym jak jaśnie pan Yoshi przeprowadził z nią wywiad i wyraził zgodę. W grupie nie ma innych kobiet. Dziewczyna nazywa się Sumomo Fujahito. Nie może być pomyłki, chciał krzyknąć Hiraga, to pseudonim, który nadał jej Katsumata. Więc wysłał ją do tego gniazda szerszeni, ale dlaczego? – Którędy jedzie jaśnie pan Yoshi? – Towarzyszy mu czterdziestu samurajów, wszyscy na koniach, ale bez proporców, sam jaśnie pan Yoshi, jak mówiłem, w przebraniu. Wymknęli się z Kioto tuż przed świtem, trzy dni temu, i forsownym marszem podążyli Tōkaidō. Najprawdopodobniej do Edo, jak sądzą moi szefowie. Shoya skrył zdziwienie, widząc gwałtowną zmianę na twarzy młodego mężczyzny. – Forsowny marsz, powiadasz? Kiedy mogą dotrzeć do Kanagawy? Za jakieś dziesięć czy dwanaście dni? – Ach, tak, prawdopodobnie ma pan rację, choć podróż z dwiema kobietami… zgodnie z moją informacją obydwie jadą wierzchem. Och, już o tym wspominałem. A, byłbym zapomniał, jaśnie pan Yoshi jest przebrany za zwykłego ashigaru. Tak, przypuszczam, że to możliwe, by dotarli do Kanagawy w tym terminie. Kanagawa była ostatnim przystankiem przed Edo. Hiraga, oszołomiony, przełknął jeszcze trochę sake, prawie nie czując smaku, pozwolił nalać sobie następną czarkę, podziękował shoyi za informacje, oświadczył, że spotkają się jutro, i poszedł do chaty we wsi, którą dzielił z Akimotem. Na zewnątrz, na wiejskich uliczkach panował spokój. Sklepy zamykano, gdyż zapadał zmierzch. Ciepłe światła za ekranami shōji nadawały domom i chatom przytulny wygląd. Hiraga, znużony, wciąż pod wrażeniem otrzymanych informacji, zdjął cylinder i przeczesał dłonią włosy, drapiąc się w głowę. Nie przyzwyczaił się jeszcze całkowicie do swej europejskiej fryzury. Ostatnio prawie nie uskarżał się na niewygodne początkowo spodnie i surdut – przeciwnie, odpowiadały mu, gdyż chroniły przed zimowym chłodem. Ponieważ energiczne drapanie nie zmniejszyło bólu głowy, usiadł na pobliskiej ławce – kucanie w obcisłych spodniach sprawiało mu zbyt wiele trudności – i zagapił się w niebo. Koiko! Pamiętał te dwa razy, kiedy z nią był. Raz wieczorem, raz w nocy. Iiii, obie wizyty dużo go kosztowały, bardzo dużo, ale były tego warte. Katsumata przepowiedział mu wtedy, że u żadnej kobiety nie spotka takiej skóry ani tak jedwabistych włosów, ani takiego zapachu, ani tak miłego, subtelnego uśmiechu w oczach, ani nie doświadczy tego ostatecznego, gwałtownego ciepła, które rodzi pragnienie śmierci, skoro doznawało się aż takiej radości. – Ach, Hirago, umrzeć właśnie wtedy – mówił Katsumata – w takim apogeum, by zanieść to ze sobą do innego świata, jeśli istnieje tamten świat, to byłby ideał. A jeśli nie ma tamtego świata, mieć pewność, że skacząc w nicość doświadczyłeś tego, co najlepsze, umrzeć w zenicie. Czyż to nie jest pełnia życia? – To prawda, ale co za marnotrawstwo. Po co ją szkolić dla Yoshiego?

– Ponieważ jest on jedną z kluczowych postaci dla sonnō-jōi. Za lub przeciw. A ona jest prawdopodobnie jedyną osobą która mogłaby go usidlić i w ten sposób pchnąć go na naszą stronę lub wysłać w zaświaty. To nasza tajemnica, twoja i moja. Oczywiście Yoshi, bez względu jak sprawy się ułożą umrze w wyznaczonym przez nas czasie. Czy Katsumata posłał Sumomo, by była sztyletem zabójcy? Czy też może by strzegła Koiko przed zdrajcami, czy może by chroniła Yoshiego przed zabójcami z jego otoczenia? Tyle pytań, tak wiele bez odpowiedzi. Wstał i poszedł dalej. Głowa bolała go strasznie. Jutro Akimoto wybierał się z Tairą na okręt wojenny. Hiraga poprosił, aby też mógł pójść, lecz mu odmówiono. – Tak mi przykro – oświadczył Tyrer. – Sir William powiada, że ten twój przyjaciel, pan Saito, może iść, ale tylko on. Oczywiście bez broni. Jak rozumiem, jego rodzina to najwięksi budowniczowie okrętów w Shimonoseki, tak? – Tak, Taira-sama. Rodzina jego ojca. – Ale samurajowie nie mogą zajmować się biznesem. – To prawda, Taira-sama – odpowiedział szybko. Ten gai-jin był zbyt bystrym uczniem. Hiraga starał się nadać kłamstwu pozory prawdopodobieństwa: – Are wiere rodzin samuraj skich układa się z richwiarze i budowniczy łodzi, by robiri robotę, ne? Ten człowiek z ważna rodzina morska. Tydzień temu opowiedział tę właśnie bajeczkę podczas jednego z nie kończących się spotkań z sir Williamem, na których stał i odpowiadał na pytania, sam dowiadując się w zamian niewiele. – Nazywa się Saito, sir Wram, rodzina bogata, odwiedza tutaj, chce widzieć statki wierka Marynarka Brytyjska, słuchał wierkie historie o wierka Marynarka Brytyjska. Może wy i on możecie razem robić, możecie wierka fabryka buduje statki. Nie było to całkowite kłamstwo. Przodkowie Akimota mieszkali od pokoleń w wiosce rybackiej – jedna z trzech tamtejszych rodzin ashigaru – działali jako rodzaj policji w służbie ojca Hiragi, głowy pobliskiej rodziny hirazamurajów, też noszącej ten stopień od pokoleń. Sam Akimoto zawsze się interesował morzem i statkami. Ojciec Hiragi załatwił mu naukę w szkole samurajów Chōshū. Rozkazał, by Akimoto dowiedział się jak najwięcej od holenderskiego marynarza, który był tam sensei, gdyż wkrótce daimyō Ogama będzie potrzebował kapitanów statków i dowódców floty. – Iiii, kuzynie – rzekł Akimoto przedwczoraj – nie mogę uwierzyć, że ich namówiłeś, by pozwolili mi poznać tajemnice wojskowe. Hiraga westchnął. Zauważył wcześniej, że wszystko, co miało coś wspólnego z „interesami”, natychmiast zyskiwało uwagę gai-jinów. Poezja – wcale; kaligrafia – ani, ani; kucie mieczy – trochę; polityka – owszem, lecz tylko jeśli miała wpływ na handel. Za to każda okazja, by zrobić coś, co można z zyskiem sprzedać – wszystko jedno co: statek, armatę, filiżankę, nóż czy belę jedwabiu – okazywała się natychmiast dobra. Jeszcze gorsi od bogatych handlarzy! Żywią się pieniędzmi. Ostatniej nocy Akimoto upił się trochę – rzadkie wydarzenie – i zaczął chaotycznie gadać o pieniądzach, o gai-jinach i o kontaktach z nimi.

– Masz rację, Hirago, to jedna z ich tajemnic: kult pieniądza. Jak sprytnie z twej strony, żeś to tak szybko wywąchał! Spójrz na tego psa shoyę! Patrz, jak nadstawia uszu, gdy tylko przekazujesz mu to, co Taira lub ten drugi pies gai-jin opowiadali ci wesolutko o swych brudnych metodach robienia interesów i o wszelkich sposobach wyciskania pieniędzy z innych. Nazywają to zyskiem, tak jakby „zysk” był słowem przyzwoitym, a karmią się sobą nawzajem niby wszy. Kiedy mówisz o pieniądzach, ta stara rybia głowa, shoya, wynosi ci przecież swe najlepsze sake, byś mu jeszcze więcej opowiadał. Właśnie tak. Jest dokładnie taki jak oni, czciciel monet, zbiera je od samurajów i każdego roku wpędza nas w głębsze długi, a sam nie tworzy nic, nic! Powinniśmy go zabić i zrobić to, co mówił Ori: spalić to śmierdzące gnojowisko… – Uspokój się! O co ci chodzi? – Nie chcę się uspokoić, chcę działać! Walczyć, atakować! Jestem zmęczony siedzeniem i czekaniem. – Akimoto miał zaczerwienioną twarz i dyszał ciężko, nie tylko z powodu sake. Wielką pięścią walił w tatami. – I jestem zmęczony tym twoim studiowaniem po nocach. Jeśli nie będziesz uważał, zniszczysz sobie oczy, a twoje ramię przestanie się nadawać do miecza. A wtedy będziesz trupem. Atak, właśnie po to tutaj jesteśmy. Chcę sonnō-jōi teraz, niezwłocznie! – Nie mając wiedzy, nie wykazując cierpliwości… ile razy muszę ci to mówić? Stajesz się jak Ori albo ten dureń Shorin. Po co tak się śpieszyć i wkładać głowę w garrotę wymuszaczy? – Nie jestem… Iiii, Hirago, proszę cię, wybacz, ale… – Akimoto napił się jeszcze. – Co tak naprawdę cię trapi? – Dostałem wiadomość od ojca. – Akimoto wyraźnie się wahał, lecz wkrótce słowa znów popłynęły strumieniem. – List przekazała mama-sanz Kanagawy… We wsi jest głód, w całym okręgu, twoja rodzina też cierpi, tak mi przykro, że ci to mówię. Dwóch moich małych kuzynów umarło. Trzech moich wujów porzuciło klasę samurajów i swe miecze. Sprzedali je lichwiarzowi jako część spłaty długu. Te miecze brały udział w bitwie pod Sekigaharą. Zostali rybakami, wyciągają sieci dla właścicieli łodzi, od świtu do zmierzchu, by dostać trochę gotówki! Tomiko, owdowiała córka naszej ciotki, która z nami mieszka, musiała sprzedać swą małą dziewczynkę pośrednikowi handlującemu dziećmi. Dostała dosyć pieniędzy, by przez pół roku wykarmić resztę swej rodziny, obu synów i ojca inwalidę. Tydzień później zostawiła pieniądze w imbryku, tak by znalazła je moja matka, i rzuciła się ze skały do morza. W liście oświadczyła, że ma złamane serce, gdyż musiała sprzedać własne dziecko, ale pieniądze mogą pomóc rodzinie i nie powinny się marnować na jeszcze jeden bezużyteczny żołądek… – Po policzku spływały mu łzy, lecz w jego głosie nie było lamentu, tylko gniew. – Taka miła dziewczynka, taka dobra żona dla mego przyjaciela, Muraia. Pamiętasz go, jeden z naszych rōninów Chōshū, który zginął podczas ataku na tairō Ii. Powiadam ci, kuzynie, to straszne być samurajem, kiedy już straciłeś twarz, nie masz pensji, nie masz dokąd iść, a jeszcze gorzej jest być rōninem. Mimo to, ja… masz znowu rację… chyba będziemy musieli naśladować tych śmierdzących gai-jinów, jeśli chcemy mieć okręty wojenne, nawet ja wiem, że nie rosną one na poletku

ryżowym i trzeba znaleźć sposób robienia śmierdzących pieniędzy, upodobnić się do śmierdzących lichwiarzy. Śmierdzące pieniądze, śmierdzący gai-jinowie, śmier… – Przestań – rzekł wtedy ostro Hiraga i wręczył mu następną butelkę. – Żyjesz, pracujesz dla sonnō-jōi, jutro idziesz na okręt, by się uczyć. To wystarczy, kuzynie. Akimoto, odrętwiały, wytarł łzy i potrząsnął głową. – Czy były inne wiadomości? O moim ojcu, mojej rodzinie? – spytał Hiraga. – Cóż… sam przeczytaj – i wręczył mu list. Jeśli Hiraga jest razem z Tobą, powiadom go, że jego rodzina znalazła się w tragicznej sytuacji. Nie mają już ani pieniędzy, ani kredytu. Jeśli on posiada jakieś środki, które mógłby przysiąc, lub mógłby zorganizować jakiś kredyt, uratowałby im życie – oczywiście, jego ojciec nigdy o to nie poprosi. Powiedz mu także, że jego przyszła żona nie dotarła tu jeszcze i jego ojciec obawia się o jej bezpieczeństwo.

Nic nie mogę dla nich zrobić, myślał udręczony Hiraga, zbliżając się do swego wioskowego schronienia. Zrywał się nocny wiatr, szeleszcząc strzechami. Zrobiło się chłodniej. Nic nie mogę zrobić. Śmierdzące pieniądze! Akimoto ma rację. Powinniśmy zrealizować plan Oriego. Noc taka jak ta byłaby idealna. Dwie lub trzy podpalone chaty, a wiatr przenosiłby płomienie od domu do domu i rozniecał, aż przerodziłyby się w pożar. Czemu nie dziś? Wtedy śmierdzący gai-jinowie musieliby wracać na pokłady swoich statków i odpłynąć. Czy rzeczywiście? Czy też może się łudzę, a oni muszą nas zdusić – taka nasza karma. Co robić? Katsumata zawsze powtarzał: „Kiedy masz wątpliwości, działaj!”. Sumomo? W drodze do Edo? Puls mu przyśpieszył, lecz nawet myśl o dziewczynie nie przytłumiła wyrzutów sumienia z powodu sytuacji rodziny. Powinniśmy pobrać się właśnie teraz, tutaj, póki jeszcze mamy na to czas, podróż do domu zajęłaby miesiące, a mój pobyt tutaj jest niesłychanie istotny, ojciec na pewno zrozumie. Czy rzeczywiście zrozumie? Czy to takie ważne, bym tu przebywał, czy tylko sam siebie oszukuję? I dlaczego Katsumata wysłał Sumomo w pobliże Yoshiego? Nie ryzykowałby niepotrzebnie. Niepotrzebnie…! Ja jestem niepotrzebny, jestem niczym. Z nicości w nicość, znowu głód, żadnych pieniędzy, kredytu, nie ma sposobu, by im pomóc. Bez sonnō-jōi nic nie mogę zrobić… Natychmiast poczuł, jakby opadła jakaś powłoka przykrywająca część jego mózgu. Wspomniał, jak Jamie wyjaśniał mu niektóre aspekty gospodarki gai-jinów i jak to nim wstrząsnęło. Po chwili pukał do drzwi shoyi, a zaraz potem siedział naprzeciw niego. – Shoya, pomyślałem, że powinienem o tym wspomnieć, byś mógł się przygotować. Prawie już namówiłem eksperta gai-jinów, by spotkał się z tobą w swoim wielkim domu, pojutrze rano, i odpowiedział na pytania. Będę je dla ciebie tłumaczył. Shoya podziękował mu i skłonił się, by skryć radosny uśmiech. – Jami Mukfey powiedział mi – ciągnął niedbale Hiraga – że zwyczajowo gai-jinowie biorą honorarium za takie informacje. Równowartość dziesięciu koku. Rzucił tę oszałamiającą sumę, jak gdyby był to nędzny ochłap, i zobaczył, że shoya

blednie – lecz nie wybuchnął, jak Hiraga tego oczekiwał, wypowiadając to łgarstwo. – Niemożliwe – rzekł shoya zduszonym głosem. – Powiedziałem mu tak, lecz on stwierdził, że jako biznesmen i bankier zrozumiesz, jak cenne są jego informacje, a on mógłby rozważyć nawet… – Hiraga postanowił się trochę pohamować – …nawet pomógłby shoyi rozpocząć działalność, pierwszą tego typu, by na sposób gai-jinów mógł handlować z innymi krajami. Znowu nie było to całkowite kłamstwo. McFay rzeczywiście powiedział mu, że interesowałoby go spotkanie i rozmowa z jakimś japońskim bankierem – Hiraga przesadził, mówiąc, jak ważny jest shoya i jaką ma pozycję w Gyokoyamie. McFay stwierdził, że odpowiada mu prawie każdy termin, z jednodniowym uprzedzeniem, i zaczął już analizować najrozmaitsze możliwości współpracy. Hiraga obserwował shoyę, rozbawiony jego miną. Wyraźnie nęciły go możliwości zyskownych kontaktów z Mukfeyem i to, że byłby pierwszy w tego rodzaju interesach. – Być pierwszym, to bardzo ważne – wyjaśniał Mukfey. – Twój Japończyk to zrozumie, jeśli jest biznesmenem. Ja podzielę się z nim naszymi osiągnięciami gospodarczymi, a on przekaże mi wasze japońskie umiejętności i wiedzę. Hiraga nie bardzo rozumiał, o czym ten gai-jin mówi. Dał shoyi czas, by trochę pomarzył i trochę się pomartwił. – Choć nie rozumiem spraw biznesu, może byłbym w stanie zredukować tę cenę. – Och, gdyby pan mógł to zrobić, Otami-sama, rozradowałby pan biednego starca, który jest tylko skromnym sługą w Gyokoyamie, gdyż muszę błagać o ich pozwolenie na jakiekolwiek wypłaty. – Może mógłbym to zredukować do trzech koku. – Pół koku może byłoby możliwe. Hiraga zaklął w duchu. Zapomniał Złotej Zasady Numer Jeden Mukfeya, przynajmniej Mukfey tak ją nazywał: „Kiedy negocjujesz coś, bądź cierpliwy. Zawsze zdążysz zejść w dół, lecz nie można się cofnąć; nigdy też nie wahaj się śmiać, płakać, wrzeszczeć lub udawać, że wychodzisz”. – Skoro Mukfey poprosił o dziesięć, wątpię, czy obniży cenę poniżej trzech. – Połowa to już i tak bardzo dużo. Gdyby miał przy sobie miecz, już złapałby za rękojeść i warknął: „Trzy lub spadnie twój brudny łeb”. Zamiast tego tylko ze smutkiem pokiwał głową. – Tak, masz słuszność – i zaczął podnosić się do wyjścia. – Może moi panowie zgodzą się na jedno. – Tak mi przykro, shoya – Hiraga stał już prawie u drzwi – straciłbym twarz, gdybym próbował targować się o tak małą sumę i… – Trzy – shoya poczerwieniał. Hiraga znowu usiadł. Nie zajęło mu zbyt wiele czasu dostosowanie się do tego nowego świata. – Spróbuję uzgodnić trzy – oświadczył. – Czasy są ciężkie. Właśnie dowiedziałem się, że w mojej wsi w Chōshū panuje głód. Straszne, ne?

Zobaczył, jak shoya mruży oczy. – Tak, Otami-sama. Wkrótce głód będzie wszędzie, nawet tutaj. Hiraga skinął głową. – Tak – rzekł i czekał, pozwalając, by cisza gęstniała. Mukfey wyjaśnił mu wartość milczenia podczas negocjacji. Zamknięte usta we właściwym czasie i twój oponent wyprowadzony jest z równowagi. W ten sposób wymuszasz ustępstwa, o jakie nie śniłoby ci się prosić. Gdyż negocjacje to taka sama walka jak każda inna. Shoya wiedział, że wpadł w pułapkę, ale jeszcze nie oszacował jej głębokości ani ceny, jaką przyjdzie mu zapłacić. Jak dotychczas, informacje, jakich już dostarczono, były warte dziesięciokrotność tej sumy. Jednak bądź ostrożny… ten człowiek jest niebezpieczny, ten Hiraga Otami-sama uczy się zbyt szybko, może mówić prawdę lub łgać, może być lub nie być kłamcą. Cóż, lepiej mieć przebiegłego samuraja po swojej stronie niż przeciw sobie. – W złych czasach przyjaciele powinni wspomagać przyjaciół. Niewykluczone, że Gyokoyama zdoła zorganizować jakiś mały kredyt. Jak już wspominałem, Otami-sama, pański ojciec i pańska rodzina są naszymi szanowanymi i cenionymi klientami. Hiraga przełknął gniewne słowa, którymi normalnie by bluznął, za to, że traktowano go w sposób tak jawnie protekcjonalny. – To doprawdy więcej, niżby można oczekiwać – rzekł, szukając drogi w tym nowym świecie zysków i strat. Zysk jednej osoby jest stratą dla innej, Mukfey wyjaśniał to wiele razy. – Wszystko, co zdoła zrobić wielkie Gyokoyama, zostanie przyjęte z wdzięcznością. Lecz pośpiech jest bardzo ważny. Czy mogę mieć pewność, że to zrozumieją? – To nastąpi natychmiast. Zorganizuję to. – Dziękuję. I może rozważyliby przyznanie dużego kredytu, może również bezpośredniego wsparcia, wynagrodzenia, powiedzmy w wysokości jednego koku… – zobaczył, jak w oczach rozmówcy zapalają się iskierki gniewu, szybko przygaszone, i zastanawiał się, czy nie posunął się za daleko – …za usługi oddane przez rodzinę. Następna chwila milczenia. – W przeszłości… i w przyszłości – oznajmił w końcu shoya. Oczy Hiragi stały się równie zimne jak oczy shoyi, choć na jego ustach również gościł uśmiech. I Hiraga, nadal w tym nowym dla siebie świecie, nie wydobył małego rewolweru, który obecnie stale nosił przy sobie, i nie podziurawił rozmówcy za jego chamstwo. – Oczywiście. Więc do pojutrza, ne? – dodał uprzejmie. Shoya skinął głową i ukłonił się. – Do pojutrza, Otami-sama. Gdy Hiraga znowu znalazł się na zewnątrz, pod osłoną nocy, jego dusza triumfalnie wzbiła się w niebo. Całe jedno koku i kredyty, i tylko jak wymienić trzy koku, o które ten gai-jin Mukfey wcale nie prosił ani ich nie potrzebował, na prawdziwy ryż lub prawdziwe pieniądze? Mógłby je posłać ojcu… Tak wiele za tak mało, myślał dumnie, a jednocześnie czuł się zbrukany, czuł, że

potrzebuje kąpieli. – Ach, admirale – powiedział Malcolm Struan – można na słówko? – Oczywiście, proszę pana. – Admirał Ketterer z trudem wstał. Był jednym z dwudziestu gości wciąż popijających porto przy stole w wielkim pokoju Struanów, gdzie zostawiła ich Angelique. Ketterer miał na sobie mundur galowy, bryczesy, białe jedwabne pończochy i buty ze srebrnymi sprzączkami. Był bardziej czerwony niż zazwyczaj, gdyż uraczył się indyjską ostrą zupą rybami pieczonymi na wolnym ogniu, podwójną porcją rostbefu i yorkshirskim puddingiem, ziemniakami usmażonymi na tłuszczu z pieczeni, importowanymi z Kalifornii jarzynami, pasztetem z kurcząt i bażantów, kilkoma smażonymi wieprzowymi kiełbaskami, po których nastąpiła krucha kalifornijska szarlotka z jabłek z obfitą porcją słynnej śmietany Noble House. Wszystko to ukoronował aromatyczny walijski deser serowy. Szampan, sherry, bordo (château lafite 1837, rok wstąpienia na tron królowej Wiktorii), porto i madera. – Przyda mi się odrobina świeżego powietrza. Malcolm poprowadził go do bocznych oszklonych drzwi. Dobre jedzenie i wino przytępiło jego ból. Na zewnątrz było chłodno, a w porównaniu z duchotą wewnątrz – orzeźwiająco. – Cygaro? – Dziękuję. Czen już czekał w pobliżu z pudełkiem. Kiedy zapalono cygara, zniknął za zasłoną dymu. – Widział pan dzisiaj mój list w „Guardianie”? – Tak, tak, widziałem. Generalnie zostało to dobrze ujęte – oznajmił Ketterer. – Jeśli sądzić po tych rozwścieczonych szerszeniach na zebraniu dziś po południu, sformułowania oddają raczej dobrze pański punkt widzenia – uśmiechnął się Malcolm. – Mój punkt widzenia? Niech mnie diabli, naprawdę mam nadzieję, że to jest również pański punkt widzenia. – Tak, oczywiście, oczywiście. Jutro… – Miałem poważną nadzieję – przerwał mu ostro Ketterer – że skoro podziela pan to całkowicie słuszne i moralne stanowisko, to człowiek o pańskiej władzy i wpływach będzie co najmniej torował drogę i zakaże wszelkiego szmuglu, na wszystkich statkach Struanów, skończy z tym. – Szmugiel jest już zakazany, admirale – rzekł Malcolm. – „Działaj powolutku, jeśli chcesz złapać małpę”, oto właściwa droga. Za miesiąc czy dwa będziemy wśród większości. Admirał podniósł tylko w górę swe grube brwi i spojrzał w kierunku morza. Flota pod światłami kotwicznymi wyglądała wspaniale. – Dziś lub jutro będzie chyba sztorm. Uważam, że to niedobra pogoda na wycieczkę dla damy. Malcolm z niepokojem spojrzał na niebo i wciągnął wiatr w nozdrza. Żadnych oznak niebezpieczeństwa. Jutrzejsza pogoda stanowiła jedną z jego głównych trosk, więc zadał sobie wiele trudu, by sprawdzić przewidywania. Ku swojej radości przekonał się, że przez

ostatnie kilka dni prognozy zapowiadały spokojne morze i przychylny wiatr. Marlowe potwierdził to przed obiadem i choć jeszcze nie dostał ostatecznej zgody na żeglowanie – ani nie wiedział o prawdziwej przyczynie, dla której Malcolm chciał być na pokładzie razem z Angelique – twierdził, że jeśli chodzi o niego, podróż jest nadal aktualna. – Czy to pańska prognoza pogody, admirale? – spytał Malcolm. – Mojego eksperta od pogody, panie Struan. Poradził mi, bym odwołał wszelkie jutrzejsze ćwiczenia. Lepiej w tym czasie przygotować się do wyruszenia do Edo, co? – dodał Ketterer z odcieniem dobroduszności w głosie. – Jestem przeciwny zburzeniu Edo – rzekł z roztargnieniem Malcolm, mając umysł zajęty nieoczekiwanym problemem: nieprzyjemną odmową odpłacenia za jego list; Malcolm był przekonany, że jego zamieszczenie spełni z nawiązką oczekiwania admirała. Wszystko szłoby idealnie, gdyby nie ten sukinsyn, pomyślał, opanowując gniew. Próbował znaleźć jakieś wyjście z tego dylematu. „Prancing Cloud” przybyła o czasie i stała na redzie wyładowując towary. Kapitan Strongbow został już powiadomiony o nowych tajnych rozkazach dotyczących nowej godziny wypłynięcia w środę, Edward Gornt również był przygotowany do przekazania informacji o Brockach natychmiast po zakończeniu pojedynku. – Też jestem temu przeciwny – mówił admirał. – Nie mamy formalnego rozkazu, by rozpocząć wojnę. Jestem ciekaw, jakie są pańskie argumenty. – Używanie młota do bicia szerszeni jest nie tylko głupie, lecz może przyprawić o hemoroidy. – Do diabła, dobrze powiedziane – zaśmiał się Ketterer. – Hemoroidy, co? To jeszcze jeden z pańskich chińskich aforyzmów, co Struan? – Nie, proszę pana. To Dickens. – Odciążył plecy i wsparł się znowu na laskach. – Z największą przyjemnością ja i Angelique znaleźlibyśmy się jutro przez krótki czas na pokładzie „Pearl”, tak by nas nie widziano z lądu. – Niebiański powiadomił go, że precedens, na który się powoływał, małżeństwo rodziców Malcolma, zostało zawarte między Makau i Hongkongiem, ląd był poza zasięgiem wzroku, więc na wszelki wypadek powinien postąpić tak samo. – Oczywiście za pańskim przyzwoleniem. – Cieszyłbym się, gdyby Noble House objął w Japonii rolę wiodącą. Wyraźnie nie dysponuje pan wystarczającym na to czasem. Myślę, że dziesięć dni to nadto, by przedsięwziąć konkretne kroki. Zdaje się, że „Pearl” i Marlowe są niezbędni jutro flocie. Ketterer odwrócił się, by odejść. – Niech pan poczeka – rzekł Malcolm ze wzrastającym strachem – powiedzmy, że złożę oświadczenie tu od razu, by wszyscy obecni usłyszeli, że my… że wstrzymujemy natychmiast wszystkie dostawy broni do Japonii. Czy to pana usatysfakcjonuje? – Ważne jest, czy pana to satysfakcjonuje – odparł Ketterer. Radował go widok człowieka, który reprezentował sobą wszystko, czym admirał pogardzał, wijącego się na haczyku. – Usatysfakcjonuje to pana? – Co… co takiego, według pana, mógłbym zrobić lub powiedzieć? – Nie do mnie należy prowadzenie pańskiego… biznesu. – Ketterer podbarwił to słowo

pogardą tak że sprawiało wrażenie wyrazu nieprzyzwoitego. – Wydawałoby się, że to, co jest dobre dla Japonii, będzie dobre dla Chin. Jeżeli zabronicie handlu bronią tutaj, dlaczego nie zrobić tego samego w Chinach, na wszystkich statkach… a z opium zrobić to samo? – Nie mogę tego uczynić – powiedział Malcolm. – To by nas zrujnowało, handel opium nie jest sprzeczny z prawem i oba towary są legal… – To ciekawe. – Znowu wypowiedziane słowo ociekało sarkazmem. – Muszę panu podziękować za świetny jak zwykle obiad, panie Struan. Jeśli pan mi wybaczy, mam jutro mnóstwo pracy. – Niech pan poczeka – rzekł Malcolm drżącym głosem. – Proszę, proszę, niech pan mi pomoże, jutrzejszy dzień jest dla mnie strasznie ważny, przysięgam, że będę pana we wszystkim popierał, będę przecierał drogę, ale, proszę, niech pan mi pomoże w jutrzejszej sprawie. Proszę. Admirał Ketterer ściągnął usta, gotów zakończyć tę bezcelową dyskusję. Właśnie, bezcelową pomyślał, choć potrzebne mi jest poparcie przeciw tym parszywym psubratom, o ile choćby w części prawdziwe są pogłoski o tym, co się działo na ich cholernym zebraniu. Myślę, że ten chłopak nie jest taki zły, jeśli tylko można mu ufać, zwłaszcza w porównaniu z innymi, na przykład tym potwornym Greyforthem. – Kiedy ma się odbyć pański pojedynek? Malcolm już miał odpowiedzieć zgodnie z prawdą, lecz wstrzymał się. – Odpowiem, jeśli pan sobie życzy. Pamiętam, co pan powiedział na temat pojedynków, ale moja rodzina traktuje sprawy honoru bardzo poważnie przynajmniej od dwóch pokoleń i ja nie chciałbym się wyłamywać. To tradycja, przypuszczam, że w marynarce też jest ona ważna. Wiele z magii Marynarki Królewskiej na tym polega… tradycja i honor, prawda? – Bez nich Marynarka Królewska nie byłaby Marynarką Królewską. Ketterer znowu wciągnął głęboko dym z cygara. Przynajmniej ten młody sukinsyn coś rozumie, psiakrew, choć to zupełnie dwie różne rzeczy. Prawda jest taka, że matka tego biednego bałwana ma całkowitą rację potępiając to małżeństwo; dziewczyna jest dość ładna, ale nie można jej nazwać właściwą partią. Zła krew, typowo francuska. Wyrządzam mu przysługę. Czy aby na pewno? Pamiętasz Consuelę di Mardoz Perez z Kadyksu? Pierwszy raz ją spotkał, gdy był asystentem pokładowym na „Royal Sovereign” podczas kurtuazyjnej wizyty w porcie. Ostatecznie admiralicja odmówiła mu pozwolenia na małżeństwo, jego ojciec również wyraził sprzeciw, a kiedy wreszcie dostał te obydwie zgody i pognał, by się jej oświadczyć, miała już innego narzeczonego. Też była katoliczką, pomyślał ze smutkiem. Nadal ją kochał, po tylu latach. Katoliczka – to doprowadza wszystkich do wściekłości; założę się, że matkę Struana również. Tak jakby to miało jakiekolwiek znaczenie. Ale z drugiej strony, Consuela pochodziła z dobrej rodziny, nie tak jak ta dziewczyna. Nadal ją kocham. Po niej nie było żadnej. Nigdy nie zapragnąłem się ożenić, gdy ją straciłem. Jakoś nie mogłem. No, ale

dzięki temu właśnie poświęciłem wszystko marynarce, tak że moje życie nie zostało zupełnie kurewsko zmarnowane. Rzeczywiście? – Mam zamiar napić się jeszcze trochę porto – oznajmił. – Zajmie to dziesięć, piętnaście minut. Co może pan zrobić, by przetrzeć drogę w ciągu dziesięciu czy piętnastu minut?

41 Gornt zbiegł w mrok po schodach budynku Struanów. Inni goście już zeszli i ciągle pogrążeni w ożywionej rozmowie, dobrze opatuleni, przytrzymywali kapelusze, żeby ich nie porwał wiatr. Służący czekali z lampami, by odprowadzić niektórych do domu. Gornt pożegnał się uprzejmie, acz pośpiesznie i poszedł do sąsiedniego budynku, do Brocków. Strażnik, wysoki sikh w turbanie, zasalutował i potem patrzył w ślad za Gorntem, gdy ten wbiegał na schody przeskakując po dwa stopnie, a w końcu zapukał do drzwi Norberta Greyfortha. – Kto tam? – To ja, prroszę pana, Edward. Przepraszam, mam ważną sprawę. Zza drzwi dobiegło zrzędzenie, potem odsunięto rygiel. W drzwiach stał Norbert, potargany, w nocnej koszuli, szlafmycy i skarpetach. – Do diabła, co się stało? – Struan. Właśnie ogłosił, że od tej chwili Noble House respektuje embargo na wszelką broń i opium w Japonii i to samo ma dotyczyć całego handlu Struanów w Azji i Chinach. – To jakiś żart? – To nie żart, panie Greyforth. Wydał przed chwilą na przyjęciu oświadczenie wobec wszystkich. Wobec sir Williama, większości obcych ambasadorów, admirała, Dmitriego. Powiedział dokładnie: „Chcę złożyć formalne oświadczenie. Zgodnie z moim dzisiejszym listem do «Guardiana», postanowiłem, że ani broń, ani opium nie będą przewożone przez nasze statki lub sprzedawane przez firmę Struanów ani tutaj, ani w Chinach”. Norbert zaczął się śmiać. – Niech pan wejdzie, Edwardzie, to trzeba uczcić. Wyrzucił z rynku firmę Struanów. I dzięki niemu staliśmy się Noble House. – Norbert wysunął głowę na korytarz: – Li! Szampan, mig, mig! Wejdź, Edwardzie, i zamknij za sobą drzwi. Wieje i jest tak zimno, że nawet małpie z brązu może zmrozić jaja. Podkręcił knot lampy naftowej. Sypialnia była duża z obszernym łożem z baldachimem, na podłodze leżał dywan, na ścianach wisiały olejne wizerunki kliprów Brocków – flotyllę kliprów mieli mniejszą niż Struanowie, za to flotyllę parowców prawie dwa razy większą. Niektóre z malowideł nosiły ślady ognia, sufit również nie został jeszcze całkowicie zreperowany. Na stoliku nocnym piętrzyły się książki, a jedna, otwarta, leżała na łóżku. – Biedny psubrat, naprawdę zwariował – zaśmiał się cicho Norbert. – Przede wszystkim musimy odwołać pojedynek. Niech zostanie przy życiu. Teraz właś… – Nagle uśmiech zniknął z jego twarzy. – Chwileczkę, o czym ja mówię? To wszystko burza w nocniku, on jest takim samym tai-panem Struanów jak ja. Jesteś durniem, cokolwiek on mówi, nie ma to znaczenia, i choć ta jego dewotka, jego matka, chciałaby zrobić to samo, ona nigdy się na to nie zgodzi, to by ich zrujnowało. – Jestem innego zdania – uśmiechnął się Gornt. – Co? – Norbert spojrzał na niego ostro. – Ona się zgodzi.

– A to dlaczego? – Tajemnica. – Co za tajemnica? – Norbert spojrzał na otwierające się drzwi. Przyczłapał Li, starszy Kantończyk o długim, grubym warkoczu, ubrany w schludną liberię – biały żakiet, czarne spodnie, serweta przewieszona przez ramię. Przyniósł kieliszki i szampana w wiaderku z lodem. Szybko podał im wino. Gdy drzwi się za nim zamknęły, Norbert uniósł swój kielich. – Na zdrowie i niech zdechną wszyscy Struanowie. Co za tajemnica? – Kazał mi pan, bym się z nim zaprzyjaźnił. Zrobiłem to. Teraz ma do mnie zaufanie. Po pierwsze… – Ma zaufanie? – Do pewnego stopnia, lecz z każdym dniem coraz większe. Po pierwsze, wydarzenie dzisiejszego wieczora. Napisał ten list i wygłosił tę deklarację dlatego, że chce się przypodobać admirałowi, by ten potajemnie wyświadczył mu przysługę. – Co? – Czy mogę? – Gornt wskazał gestem szampana. – Oczywiście. Niech pan siada, Edwardzie, i wytłumaczy, co ma pan na myśli. – Struan potrzebuje zgody admirała, by dostać się jutro na pokład „Pearl”, to właśnie jest przy… – O czym, do diabła, pan mówi? – Podsłuchałem ich, kiedy wyszli na zewnątrz po kolacji porozmawiać na osobności. Oglądałem jego obrazy, a ich głosy dobrze się niosły. – Gornt zrelacjonował prawie słowo w słowo zasłyszaną rozmowę. – To wszystko? Nic o tym, co się odbędzie na pokładzie ani dlaczego „Pearl” jest tak ważny? – Nie, prroszę pana. – Dziwaczne to, dziwaczne. O co tu może chodzić? – Nie wiem. Cały wieczór był dziwny. W czasie kolacji przyłapywałem Struana, jak od czasu do czasu rzucał spojrzenia na admirała, lecz ten ani razu nie spojrzał mu w oczy. Jakby Ketterer rozmyślnie go unikał, starając się nie czynić tego zbyt jawnie. To właśnie podsyciło moją ciekawość, prroszę pana. – Gdzie on siedział… to znaczy admirał? – Obok Angelique, na honorowym miejscu, po jej prawej stronie, po drugiej stronie sir William, powinno być odwrotnie, to jeszcze jedna ciekawostka. Ja siedziałem obok Marlowe’a, patrzył w Angelique jak w tęczę i zanudzał mnie rozmową o flocie. Ani słowa o jutrzejszej podróży, choć na podstawie tego, co Struan uprzednio powiedział, odnoszę wrażenie, że planowano ją już od pewnego czasu i czekano tylko na zgodę admirała. Kiedy Ketterer wyszedł, próbowałem porozmawiać z Marlowe’em o jutrzejszym dniu, ale on powiedział tylko: „Może wykonam parę prób, stary, jeśli Staruszek to zaaprobuje, dlaczego pytasz?”. Oznajmiłem, że lubię okręty, i spytałem, czy mogę się dołączyć, on się zaśmiał i oświadczył, że kiedyś z pewnością zorganizuje wycieczkę, a potem też wyszedł.

– Nie mówił nic o Struanie i dziewczynie? – Nie, prroszę pana. Ale pożerał ją oczyma. – To te jej cycki. – Norbert chrząknął. – Kiedy Struan złożył oświadczenie, co się wydarzyło? – Najpierw zapanowała cisza, potem wszczął się tumult, pytania, trochę kociej muzyki. Marlowe i inni oficerowie marynarki wznieśli okrzyk aplauzu, wiele osób się złościło. McFay zbladł jak ściana, Dmitri miał ochotę splunąć, sir William wybałuszył oczy na Struana i potrząsał głową jak gdyby nad biednym facetem trzeba było się litować. Obserwowałem Ketterera. Nic nie okazał po sobie, zupełnie nic, do Struana powiedział tylko „ciekawe”, natychmiast wstał, podziękował za kolację i wyszedł. Struan próbował go zatrzymać, zaczął pytać o dzień jutrzejszy, lecz admirał albo go nie usłyszał, albo udał, że nie słyszy, i wymaszerował, pozostawiając Malcolma roztrzęsionego. W tym samym czasie wszyscy gadali jeden przez drugiego i nikt nie słuchał, jak na chińskim targu, niektórzy krzyczeli, że Struan oszalał i jak oni, do cholery, mają handlować… wie pan, rzeczy oczywiste i prawdziwe. Norbert dopił szampana. Gornt chciał mu dolać, lecz on potrząsnął głową. – Nie lubię w nocy zbyt dużo bąbelków, pierdzę po tym. Nalej mi szkockiej, tam jest flaszka. – Stała na dębowym kredensie, osmaganym przez wiatry, obok starego morskiego zegara. – Czego on tam chce na tym „Pearl”? – Nie wiem. – Co zrobił Struan po wyjściu Ketterera? – Po prostu usiadł i wychylił sporego drinka. Patrzył w przestrzeń, z roztargnieniem żegnał się z gośćmi, kiedy zaczęli odpływać, nie zwracał wcale uwagi na Angelique, co znowu było do niego niepodobne. Jeśli chodzi o nią patrzyła szeroko rozwartymi oczyma, po raz pierwszy nie była w centrum uwagi; jawnie nie rozumiała, co się dzieje, wiec to znaczy, że nic jej wcześniej nie powiedział. Pomyślałem, że lepiej będzie, jak przekażę panu te wiadomości, nie siedziałem tam więc dłużej. – Powiedział pan coś o tajemnicy? Jaka tajemnica? Dlaczego ta stara dziwka, Tess Struan, miałaby popełnić handlowe samobójstwo? – Z powodu planu sir Morgana, prroszę pana. – Co? – Sir Morgana. – Gornt uśmiechnął się szeroko. – Przed naszym wyjazdem z Szanghaju powiedział mi, na osobności, że on i pan Brock realizują właśnie pewien plan, by zrujnować Struanów i skończyć z nimi na dobre. Powiedział mi, że to obraca się wokół cukru hawajskiego, Victoria Bank i… – Co? – Norbert wytrzeszczył oczy. Sir Morgan wyraźnie podkreślał, żeby nie podawać Gorntowi żadnych szczegółów tego mistrzowskiego posunięcia: „Nawet jeśli chłopakowi można ufać. Tak… nie zaszkodzi wypuścić go w pobliże tego cholernego Struana, by zobaczyć, co wyszpieguje”. – Morgan podał ci szczegóły? O tym interesie? – Nie, prroszę pana, powiedział mi tylko, co mam przekazać w jak największej tajemnicy Struanowi.

– Jezus, Maria – rzekł Norbert wyprowadzony z równowagi – będzie lepiej, jeśli pan zacznie od początku. – Powiedział, że mam nie powiadamiać pana o mojej roli, dopóki jej nie zagram, dopóki nie zrobię, co mi kazał. Zrobiłem to, cieszę się zaufaniem Malcolma Struana, więc teraz mogę już pana wtajemniczyć. – Gornt popijał szampana. – Bardzo dobre wino, prroszę pana. – Mówże wreszcie! – Sir Morgan kazał mi, bym opowiedział Struanowi kilka historyjek, zapewnił, że są one na tyle bliskie prawdy, by Struan się nabrał, a za jego pośrednictwem prawdziwy taipan, Tess Struan. Prroszę pana, prawie gwarantuję, że ostatni z tai-panów firmy Struan nadział się na hak. – Gornt szybko zreferował całą resztę. Kiedy skończył, zaśmiał się. – Mam mu przekazać „tajne szczegóły” po pojedynku, w drodze na jego statek. – Co masz mu powiedzieć? Greyforth słuchał uważnie. Znał prawdziwe szczegóły i zafascynowała go przebiegłość Morgana. Jeśli Tess Struan zacznie kierować się w swym postępowaniu tą fałszywą informacją z pewnością da to Morganowi kilka dodatkowych tygodni, których mu brakowało. – Ale, sir Morganie – rzekł wtedy w Szanghaju Norbert, kiedy wyłożono mu cały plan – to już jest bez skazy, nie potrzebuje pan dodatkowego czasu. Mogę zrobić swoje w Yokohamie przed Bożym Narodzeniem. – Tak, możesz i zrobisz, chłopcze, ale ja i tatuś lubimy być bezpieczni na dwieście procentów, a tu dostajemy ekstra czas i nasze karki będą miały daleko do powroza, a nasze dupy do więzienia. Norbert zadrżał na myśl, że mógłby zostać schwytany. Może nie szubienica, ale najprawdopodobniej groziłoby mu więzienie za oszustwa, a więzienie za długi – na pewno. Sir Morgan to dopiero sprytny sukinsyn: do mnie mówi jedno, a do Gornta drugie. Oszczędził mi co prawda sporego ryzyka – tego środowego zabijania Struana. Tak więc moja przyszłość to Anglia i pięć tysięcy rocznie, lecz stracę deser: wiejską rezydencję i prawdziwe bogactwo. Lepiej chuchać niż dmuchać. Norbert westchnął. Z przyjemnością oczekiwałem chwili, gdy wsadzę w Malcolma kulę i spałaszuję deser, pomyślał. W pamięć wryły mu się słowa staruszka Brocka: „Norbert, do swej emerytury możesz dostać deser. Twoja premia zwyżkuje o pięć tysięcy gwinei rocznie, jeśli go zaciukasz, a o tysiączek za brzydką ranę. Pójdziesz na bruk, jeśli to on cię upokorzy”. – Morgan jest sprytny, plan jest bez skazy – rzekł z uśmiechem. Aby się upewnić i sprawdzić Gornta, dodał niedbale: – Nie sądzi pan? – Proszę? – Drobne zmiany, a jaka różnica, prawda? – Obserwował go uważnie. – Przykro mi, prroszę pana, nie znam innych szczegółów, tylko te, z którymi pana zapoznałem i które polecono mi przekazać Struanowi. – Napiję się jeszcze szkockiej. Niech się pan poczęstuje winem, Edwardzie. – Norberta

usatysfakcjonowały te wyjaśnienia. Pił w milczeniu, dopóki wszystkiego sobie nie ułożył. – Będzie pan działał tak, jakby mi pan nic nie mówił. Jutro odwołam pojedynek. Nie mogę sobie pozwolić na to, by zabić lub wyłączyć sukinsyna z akcji. – Tak, prroszę pana, to samo sobie natychmiast pomyślałem. – Gornt wręczył mu list Malcolma Struana, odpowiednik takiego samego, podpisanego już wcześniej przez Norberta. – Dał mi to dla pana, lecz proponuję, by nie odwoływał pan pojedynku jutro, to może wydać mu się podejrzane, poza tym moglibyśmy się dowiedzieć, cóż takiego ważnego szykuje się na tym „Pearl”. – W porządku, to dobry pomysł, panie Edwardzie – Norbert zaśmiał się rubasznie. – Tak więc w środę ten smarkacz Struan ruszy drogą ku katastrofie, co? – I to z radością, prroszę pana – Gornt wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Ich Noble House jest skończony, a nasz się rozpoczyna. – Tak. – Ciepło szkockiej było jak zapowiedź ciepłego gniazdka w przyszłości. – Postanowił pan się zatem do nas przyłączyć? – Tak, prroszę pana, jeśli pan to zaaprobuje. Sir Morgan powiedział, że pan musi wyrazić zgodę. – Niech pan trzyma tak dalej, a jest pan zaaprobowany. Dziś wieczór zrobił pan dobrą robotę, mucha nie siada. Dobranoc. Zaryglował za Gorntem drzwi. Zanim wdrapał się znów na wysokie łóżko, użył nocnika i poczuł się jeszcze lepiej. Kieliszek napełniony w jednej czwartej stał na szafce nocnej, na stosie książek i czasopism. Norbert oparł się wygodnie o wysokie poduszki i podniósł otwartą książkę, „City of the Saints”, raport Burtona z pobytu wśród tajemniczych poligamicznych mormonów w Salt Lake City w Utah. I tym razem był pierwszy, ten najsłynniejszy w świecie łowca przygód i podróżnik, który władał ponad trzydziestoma językami i którego wyczyny i styl życia łapczywie śledzono w najdrobniejszych szczegółach. Greyforth przeczytał kilka akapitów, a potem z roztargnieniem odrzucił książkę na bok. Nie jest taka dobra jak „Pilgrimage to El-Medinah and Mecca”, pomyślał, albo ta o odkryciu jeziora Tanganika. Można by było oczekiwać, że między tymi wszystkimi mormońskimi kawałkami Burton, któremu najwyraźniej podoba się poligamia – a każdy dureń wie, że to właściwy pomysł – opisze swe podboje. Robił to tyle razy w innych książkach, by wzburzyć czytelników. Niektóre gazety donosiły, że miał tuzin kobiet, wszystkie jednocześnie, ofiarowane mu osobiście przez Brighama Younga, przywódcę ich Kościoła Współczesnych Świętych i gubernatora Utah. Co za kłamcy! Ale, mój Boże, co to za facet ten Burton! Dokonał i zobaczył więcej niż jakikolwiek współcześnie żyjący Anglik, dzięki niemu człowiek może być jeszcze bardziej dumny, że jest Anglikiem. Miał tę niesamowitą wolność, że mógł jeździć, gdzie mu się podoba, żyć, jak mu się podoba, w dowolny sposób – i cóż on zrobił? Wrócił do Anglii i ożenił się z przyzwoitą Angielką jak wszyscy normalni ludzie. Oczywiście, wyjechał po miesiącu i jak powiadają teraz jest gdzieś w nieznanych krajach, w Hindukuszu lub tajemnym kraju na

Szczycie Świata, gdzie żyje wśród śnieżnych olbrzymów… Pociągnął whisky i pomyślał o Gorncie. Ten młody sukinsyn nie jest tak sprytny, jak mu się wydaje. Każdy może się domyślić, co takiego ma się odbyć na pokładzie „Pearl”. Ketterer umie dochować tajemnicy, Wiluś również, ale Michaelmas Tweet nie, ani Niebiański, kiedy sobie podpije, więc słyszałem o listach Tess Struan i że przygwoździła Wilusia, zablokowała Kościół, zablokowała wszystkich kapitanów i przez Ketterera – marynarkę. Ale ona nie ma władzy nad marynarką! A na pokładzie „Pearl” będzie Marlowe. I może im udzielić ślubu – jeśli Ketterer na to pozwoli. Zaśmiał się cicho. Lecz Ketterer nienawidzi firmy Struanów, gdyż sprzedają działa piratom Białego Lotosu, jak my. Każdemu sukinsyńskiemu watażce, który chciał je kupić, i nadal będziemy to robić, nawet jeśli Struanowie zaprzestaną. A czemuż by nie? To jest i zawsze będzie legalne. Parlamentowi potrzebne są fabryki broni, to wspaniały interes, a wszystkie rządy lubią wojnę – bo to nie tylko wspaniały interes; przede wszystkim wojna kryje ich kurewską niekompetencję. Do diabła ze wszystkimi rządami. Ketterer nienawidzi firmy Struanów. Mimo całej swojej ciemniackiej buty nie jest durniem; odda przysługę, będzie chciał mieć konkretne rezultaty. Wie, że ich nie uzyska – deklaracje tego młodego idioty nie mają żadnego znaczenia, więc bawi się z nim jak kot z myszą. Może nawet pozwoli wejść na pokład Struanowi z jego dziwką, ale w żadnym wypadku nie zgodzi się, by Marlowe udzielił im ślubu. Ketterer chce, by Struan się przed nim czołgał. Ten skurczybyk również mnie zmusiłby chętnie do czołgania, jeśliby miał choć cień szansy, że na dokładkę da mi jeszcze setkę batów. Spory łyk doskonałej whisky wprawił go w lepszy nastrój. Zaśmiał się. Więc młody Struan jest zablokowany: nie będzie ślubu na „Pearl” i musi wracać do Hongkongu, ze swoją dziwką lub bez niej, do tego gówna u mamuśki. Ciekawe, że muszę zostawić sukinsyna przy życiu, a miałem ochotę na deser Starego: „ale Norbercie, nie gadaj Morganowi, on nie chce żadnygo zabijania, on chce widzieć młodego Struana w gównie, jego mamę tyż! Pamiętaj, bo zrobię szelki z twoich kiszek!”. Czy muszę odwołać pojedynek? Przemyślę to. Starannie. Potrzebuję dodatkowej premii. To podobne do Morgana, że dał Gorntowi tajne instrukcje, a mnie trzymał jak tabakę w rogu. Co takiego jeszcze powiedział Gorntowi, a mnie nie? Nieważne, Morgan to spryciarz. Ma tupet jak jego Stary, lecz jest przy tym układny, nowoczesny, nie szaleje, nie ryzykuje, nie dręczą go brutalne, bezlitosne obsesje tatusia. Morgan to nasz prawdziwy taipan i będzie tai-panem nowego Noble House. Tylko dwadzieścia lat trwało zgniecenie firmy Dirka, największej firmy, jaka kiedykolwiek działała w Azji. Zadowolony skończył drinka, przykręcił knot i ułożył się ziewając. Szkoda, że nie widziałem Staruszka w jego najlepszych dniach, ani tai-pana, samego starego Zielonookiego Diabła, którego dopadły dopiero diabelskie wiatry Wielkiego Tajfunu. To szczęście, że ten młody dureń nie odziedziczył żadnej z jego cech. Odeszli ostatni goście. Zostali tylko Angelique, Jamie McFay i Malcolm. Węgle w

olbrzymim kominku w rogu pokoju rozżarzały się, gdy przeciągi wędrowały tam i z powrotem przez komin. Malcolm, nachmurzony i milczący, siedział przy ogniu, wpatrzony we wzory na żarzących się węglach. Dziewczyna, zaniepokojona, usiadła na podłokietniku jego fotela. McFay opierał się o stół. – Pożegnam się już, tai-panie – rzekł. Malcolm otrząsnął się z marzeń. – Och… Poczekaj chwilę. – Uśmiechnął się do Angelique. – Przepraszam, Aniele, jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałbym omówić kilka spraw z Jamiem. – Oczywiście, że nie mam. Dobranoc, Jamie. – Nachyliła się i czule pocałowała Struana. – Dobranoc, Malcolmie, śpij dobrze. – Dobranoc, kochanie, powinniśmy rano wyjechać. – Tak… ale Malcolmie, proszę, czy mogę spytać, o co szło w tych wszystkich krzykach? Nie zrozumiałam tego. Czy mógłbyś mi wyjaśnić? – Zazdrość. Nic więcej. – Och, oczywiście. Jaki byłeś silny i jaki postępowy! I miałeś słuszność w sprawie karabinów i opium… oh la la, chéri, i jaki mądry. Dziękuję. Oczywiście. – Znowu go pocałowała. – O której godzinie rano wyruszamy? Jestem taka podniecona, podróż będzie taką change superbe. – O świcie. Dopilnuję, żeby obudzono cię na czas, lecz nie zdziw się, jeśli… jeśli nastąpi zmiana planów. Marlowe mówił, że pogoda może się zmienić. – Przecież przysięgał, że wiatr się uspokoi i że to będzie wspaniały dzień na wycieczkę. – Powiedziałem „może się zmienić”, Aniele. – Uścisnął ją mocno. – Jeśli nie jutro, popłyniemy najwcześniej, jak będzie można, przyrzekł to. – Naprawdę mam nadzieję, że jednak jutro. Je t’aime, chéri. – Je t’aime. Kiedy wyszła, cisza w pokoju zgęstniała. Czen znowu wyjrzał zza drzwi. – Zamknij te cholerne drzwi i nie wracaj – odezwał się Malcolm. Drzwi skwapliwie się zamknęły. Jamie chciał coś powiedzieć, lecz Struan podniósł rękę. – Nie mów nic o statkach, działach ani o opium. Proszę. – Doskonale. – Siadaj, Jamie. – Malcolm przeanalizował wszystkie prawdopodobne decyzje admirała i ułożył plany na każdą z rozmaitych możliwości: admirał pozwoli, by mogli odbyć podróż z jego błogosławieństwem; będą mogli popłynąć, lecz Marlowe’owi zabroni się dopełnić ceremonii; wycieczka zostanie przełożona na późniejszy termin. Na razie zrezygnował z omawiania własnych kontrposunięć. – Mógłbyś posłać tuż przed świtem nasz parowy kuter do „Pearl”, by bosman dowiedział się od Marlowe’a, czy nasza podróż jest aktualna czy nie? Bez względu na odpowiedź, każ bosmanowi, by się tu u mnie zameldował z tą wiadomością. W porządku? – Oczywiście. – Napisałem list dla Norberta i dałem go dziś wieczorem Gorntowi, tak więc ta sprawa jest załatwiona. Czy niczego nie zapomniałem?

– W sprawie środy? – Tak. – O ile wiem, niczego. O trasach i terminach jesteś poinformowany, pistolety są standardowe, nie będzie doktorów, ponieważ uważacie, że ani na Babcotcie, ani na Hoagu nie można polegać. Jedyną waszą obroną są listy. Żadnych świadków z wyjątkiem Gornta i mnie. – Dobrze. Jesteś gotów odpłynąć na „Prancing Cloud”? – Wyślę jutro walizkę na pokład razem z naszą pocztą, nikt niczego nie powinien zauważyć. Co z twoimi kuframi? – Biorę tylko jeden. Przemyć go jutro na pokład. Jeśli ktoś będzie pytał, to jest po prostu trochę ubrań, które wysyłam wcześniej, uprzedzając mój powrót do Hongkongu na Boże Narodzenie. – Czen ci go spakuje? – Tak. Zaprzysięgnę go, by zachował tajemnicę, lecz jego obowiązuje to tylko w naszym towarzystwie, nie wśród Chińczyków. Będę go zatem musiał wziąć ze sobą. Ah Tok stanowi problem, ale ona może tu pozostać w oczekiwaniu naszej „prawdziwej przeprowadzki”. Będę też musiał dopuścić do sekretu Ah Soh. Pojedzie z nami do Hongkongu. – Angelique? – Nie ma potrzeby jej o tym mówić. Jeśli wejdziemy na pokład „Pearl”, Ah Soh spakuje kufer z ubraniami i przyśle go na pokład pod tym samym pretekstem, jutro, na wszelki wypadek po zmroku. Dobrze? – Tak. – Rano we środę, my, ty i ja wyślizgniemy się tylnym przejściem, tak jak planowaliśmy. Trochę później Czen, Ah Soh i Angelique, dobrze zasłonięci płaszczami, przejdą przez drogę do naszej przystani, gdzie każesz czekać parowemu kutrowi, by zawiózł nas… – Przepraszam, że się wtrącam, ale jeśli to jest ostateczny plan, lepiej skorzystać z kutra wiosłowego, robi mniej hałasu. Na wszelki wypadek kuter parowy będzie na nas czekał przy przystani w Mieście Pijaków. – Tak jest lepiej, Jamie. Dziękuję. W takim razie kuter wiosłowy. Po załatwieniu sprawy z Norbertem wejdziemy jak najszybciej na pokład. Powiedz Vargasowi, by zorganizował na piątek spotkanie z naszymi japońskimi sprzedawcami jedwabiu, niech to wygląda tak, jak gdybyśmy mieli wypełniony plan zajęć przez resztę tego tygodnia i przez cały tydzień następny, dobrze? – Tak. – Coś jeszcze, Jamie? – Czy mogę coś zaproponować? – Oczywiście. – Po jutrzejszej wycieczce na „Pearl”… – McFay zawahał się. – Powiedziałeś, że plany mogą się zmienić ze względu na pogodę? Przecież prognoza pogody jest dobra, prawda? – Tak. To było na wypadek, gdyby Marlowe musiał zostać w porcie – rzekł Struan

niedbale. – Flota przygotowuje się do wściekłego ataku na Edo lub do demonstracji siły i nigdy nie wiadomo, co postanowią Ketterer lub sir William. Jaka jest twoja propozycja, Jamie? – Tak naprawdę mam ich kilka. Gdy jutro wrócicie, tak jak mówił Marlowe, o zachodzie słońca, może byście razem z Angelique poszli na „Prancing Cloud”, na kolację z kapitanem Strongbowem i nawet pozostali tam na noc. O świcie ty i ja moglibyśmy zejść na brzeg i… – To znacznie lepszy plan – stwierdził rozpromieniony Struan, chwytając w lot ten pomysł – znacznie lepszy. Wtedy Angelique będzie już na pokładzie, jej bagaż również, więc nie musielibyśmy się o nią martwić i po załatwieniu Norberta możemy od razu wrócić. Nasze rzeczy wyślemy na pokład razem z Czenem i Ah Soh, a przecież i oni również mogliby tam zostać, nikt nie powinien nic podejrzewać. – Jego uśmiech był piękny i szczery. – Jesteś bardzo sprytny, że o tym pomyślałeś, bardzo sprytny, dlatego właśnie nie chciałbym, byś porzucił firmę Struanów. – Zobaczymy – uśmiechnął się smętnie Jamie. – Nawiasem mówiąc, jeśli zdarzy się wypadek – rzekł Malcolm spokojnie, bez lęku i nie spuszczając wzroku – jeśli zostanę zraniony, lecz będę w takim stanie, by można mnie było przenieść na pokład, właśnie to należy zrobić. Gdyby rzeczywiście zaszła taka potrzeba, cóż, zawołaj Babcotta lub Hoaga. Zaplanuj w każdym razie wyjazd Hoaga, zabierzemy go z powrotem do Hongkongu. – Sprawdziłem w szpitaliku w Kanagawie, ale ich dzień przyjęć jest w czwartek, tak że obaj będą tutaj. – Pomyślałeś o wszystkim. – Nie. Szkoda, że nie mogę wszystkiego przewidzieć, i szkoda, że nie odwołałeś pojedynku. – Nie będzie żadnego wypadku. – Modlę się, byś miał rację. Ale cokolwiek się zdarzy, lepiej, bym tutaj pozostał, dopóki nie wrócisz lub dopóki po mnie nie poślesz. – Ale matka napisała w liście, że… – Wiem o tym. Postawmy sprawę uczciwie, tai-panie. Tak czy inaczej, nie zostanę w firmie. Najlepiej, żebym tu pilnował spraw: jeśli Norbertowi nic się nie stanie, będę cię ubezpieczał, a jeśli coś się stanie, powinienem mieć na oku Gornta. Przykro mi, nadal nie wierzę temu facetowi. Pracuję tutaj, a nie w Hongkongu. Na wiosnę odchodzę. Tak będzie najlepiej i musimy to uzgodnić teraz. Ale nie odejdę przed twoimi dwudziestymi pierwszymi urodzinami. Popatrzyli sobie w oczy. Odwrócili równocześnie wzrok, gdy węgle nagle osunęły się na palenisku, zamigotały i zgasły niczemu nie zagrażając. – Jesteś wspaniałym przyjacielem – rzekł cicho Malcolm. – Naprawdę. – Nie, po prostu usiłuję dotrzymać przysięgi danej tai-panowi Noble House. André i Phillip Tyrer stali na zewnątrz Przedstawicielstwa Brytyjskiego. – Pomysł Malcolma, by wprowadzić embargo, aczkolwiek niezwykle moralny, byłby

katastrofą dla wszystkich firm handlowych w Azji – rzekł Tyrer. – Dla waszych również, choć nie spodziewam się, żebyście poszli za jego przykładem. Niemcy, Rosjanie czy Jankesi też tego nie zrobią. – Wiatr rozwiewał mu włosy, lecz wypity alkohol i podniecenie sprawiały, że nie czuł zimna. – Sir William wątpi, czy gubernator Hongkongu zaaprobuje to, co Parlament rozkaże. Będzie raczej kręcił, choć nie mówię tego oficjalnie w imieniu któregoś z nich. Parlament stanowi prawo dla siebie – dodał ziewając. – Jestem wykończony, ty nie? – Mam randkę. – Oczy mu błysnęły. – O! Szczęściarz z ciebie! Ostatnio wyglądasz na osobę zdecydowanie bardziej szczęśliwą. Wszyscy się o ciebie martwiliśmy. – Czuję się teraz doskonale – André przeszedł na francuski i ściszył głos – lepiej niż kiedykolwiek. Nie mogę ci opisać, jaki jestem szczęśliwy, a dziewczyna traktuje mnie jak króla… Najlepsza dziewczyna, jaką miałem. Nie będę już się włóczył, mam wyłączność. – To cudownie. – Posłuchaj, kiedy już o tym mówimy, co z Fujiko? Raiko zaczyna się denerwować, Fujiko też. Słyszałem, że biedula jest przybita, cały czas płacze. – Tak? – Tyrer poczuł drgnięcie w lędźwiach. – W takim razie twoja rada okazała się dobra – rzekł prawie nie zauważając, że odpowiada po francusku. Przez większość wieczoru rozmawiał z Seratardem, Siergiejewem i innymi ministrami, przeplatając francuski z angielskim. – Ująłbym to tak: byłeś już dość twardy i wystarczy. Nie ma sensu przyczyniać komuś bólu, to miłe kobiety. Obie żałują że cię drażniły. Parę dni temu Raiko znowu spytała André, czy zapłaci zaległą ratę. Uspokoił ją zapewnieniem, że w każdej chwili spodziewa się pieniędzy. Liczył na to, że Angelique wydobędzie skądś gotówkę. Raiko zagadnęła go o Tyrera. – Co jest z tym człowiekiem? Oddałbyś przysługę jemu, mnie, Fujiko i sobie, stary przyjacielu, gdyby naprawiono to, co trzeba naprawić. Widocznie uwiodły go dziwki z „Gospody Lilii”. Gdyby pan namówił go do powrotu, okazałby pan w tych ciężkich czasach wielką pomoc i nam, i sobie. Biedna dziewczyna jest bliska samobójstwa. Nie uwierzył w to, lecz Raiko była gotowa obracać nożem o imieniu Hinode. – Phillipie, zagrałeś swą rolę idealnie – oznajmił. – Zorganizuję spotkanie i wznowimy negocjacje. – Cóż, André, nie wiem – stwierdził Tyrer. – Ja, ee… muszę powiedzieć, że spróbowałem innej dziewczyny. Raz. Gospoda, którą mi poleciłeś, wcale nie jest taka zła. I pomyślałem sobie, że posiadanie stałej dziewczyny to może nie taki dobry pomysł. Chodzi o to, że to duży wydatek i cóż, potrzebuję kuca do polo… – Posiadanie własnej dziewczyny ma swoje wady i zalety – rzekł André, nie ujawniając swoich obaw. – Może najlepiej odłożyć rozmowy na temat kontraktu i poczekać na „poprawienie stosunków”. – Sugerujesz, żeby zjeść ciastko i je zachować? – Czemu nie? Wszystkie są po to, by nam sprawiać przyjemność, prawda? Choć Fujiko i

Raiko są wyjątkowe. – André starał się być przekonujący. Nie chciał, by Tyrer zerwał się z haczyka Fujiko, ale tak samo nie chciał dać się nadziać na hak Raiko. Sekretne z nią partnerstwo to jedno, lecz być na jej łasce to zupełnie co innego. Zorganizuję randkę, a doprowadzenie Tyrera do poprzedniego stanu namiętności to już ich sprawa. – Ja to z nimi załatwię. Może jutro? Gwarantuję, że powitają cię entuzjastycznie. – Och, naprawdę? No, dobrze. – Phillipie… – André znowu rozejrzał się wokół. – Henri ma wielką ochotę, by poprzeć sir Williama w dążeniu do mocnego uderzenia w tego bałwana tairō Anja. Tym razem ten kretyn posunął się za daleko. Czy sir William mógłby to z Seratardem prywatnie przedyskutować? Ma parę pomysłów, którymi pragnąłby się podzielić. Prywatnie. – Jestem pewien, że mógłby. – Tyrer natychmiast okazał zainteresowanie. Czuł się przyjemnie zaskoczony, opuściło go zmęczenie. Zwykle Seratard uruchamiał jakąś francuską inicjatywę i słyszeli o niej dopiero wtedy, gdy już na dobre się rozkręciła. Na przykład potajemne zaproszenie Yoshiego do odbycia wizyty na francuskim okręcie flagowym. Właśnie dowiedzieli się o tym ze swoich źródeł: chińscy służący w Przedstawicielstwie Francuskim podsłuchali André i Seratarda, przekazali to Czenowi, ten powiadomił Struana, który z kolei powiedział o tym jemu, a on dalej przekazał sir Williamowi. – Rada wojenna? Ich dwóch? – Proponuję, by było nas czterech – rzekł André. – Będą potrzebowali pomocników do realizacji swych pomysłów, ale im mniej ludzi jest w to zamieszanych, tym lepiej. Jeśli później zechcą wprowadzić w sprawę admirała i generała, w porządku. Ale dopiero później, jak sądzisz? – Entente Cordiale! Poruszę to ze Staruszkiem jako pierwszą sprawę z rana. Może o jedenastej? – Czy moglibyśmy o dziesiątej? Mam spotkanie w południe. – André już omówił ten pomysł z Seratardem, natychmiast po powrocie od Raiko. – Henri, to spotkanie może mieć duże znaczenie. Im większą zachowamy tajemnicę przed innymi ministrami, tym lepiej. Tym razem musimy udawać, że na sto procent jesteśmy z Brytyjczykami. Oni mają okręty wojenne, a my nie. Tym razem musimy ich zachęcić, by wszczęli wojnę. – Dlaczego? – Wiem to od Tyrera, który dowiedział się tego od swego oswojonego samuraja, Nakamy. Henri, Tyrer mówi po japońsku zdumiewająco dobrze jak na tak krótki czas. Wykazuje znaczne zdolności w tym kierunku, więc musimy uważnie go obserwować i zaprzyjaźnić się z nim. Otóż odkrył, że Anjo i Toranaga Yoshi nieszczególnie się lubią. Yoshi jest jak ty patrycjuszem, natomiast Anjo to raczej człowiek z ludu. – André ubawiony obserwował, jak Seratard nadyma się po jego pochlebstwie; był w takim samym stopniu patrycjuszem jak on sam. – Potajemnie zachęcimy Brytyjczyków, by zmiażdżyli Anja, a w ostatniej chwili zdystansujemy się od rzeczywistego konfliktu i pozyskamy Yoshiego w ramach tajnej strategii państwowej. Uczynimy z niego sprzymierzeńca, musimy to zrobić. Potem przy jego pomocy zepchniemy Brytyjczyków z powrotem do ścieku i będziemy mieć decydujący wpływ na działalność cudzoziemców na tych terenach.

– Jak to zrobimy, André? Jak mamy pozyskać Yoshiego? – Zostaw to mnie – odparł wtedy. Liczył na to, że zdoła nawiązać właściwe kontakty dzięki Raiko i dostać się w pobliże Yoshiego. – On będzie naszym kluczem do otwarcia Japonii. Będziemy musieli zainwestować trochę pieniędzy, niezbyt dużo. Ale we właściwej kieszeni… – poczuł, że nieco się zagalopował, więc zaśmiał się. – Gwarantuję powodzenie. On będzie naszym Rycerzem w Lśniącej Zbroi. Pomożemy mu stać się sir Galahadem, by zniszczył tego Króla Artura, co dręczy naszego Wilusia. Czemuż by nie, powtórzył sobie, stojąc teraz na promenadzie z Tyrerem, jeszcze jedną figurą na szachownicy, na której Francuzi rozgrywali swą partię w Azji. Phillip będzie… Mój Boże! Nagle do głowy przyszedł mu szalony pomysł. Jeśli Struan zginie w pojedynku i Angelique stanie się wolną kartą czy nie mogłaby odegrać roli Guinevry w stosunku do tego Japońca Yoshiego? Czemuż by nie? Może sprawi mu przyjemność odmienna przekąska. Angelique, pozbawiona funduszy, stanie się łatwym obiektem manipulacji, a Raiko może pośredniczyć. Zaśmiał się i poniechał tego pomysłu – zbyt szalonego, by rozpatrywać go poważnie dziś wieczór. – Phillipie – rzekł, pragnąc, by ten uważał go za swego najlepszego przyjaciela – gdybyśmy pomogli naszym szefom wpaść na rozwiązanie, a potem je zrealizować… co? – To byłoby cudownie, André! – Pewnego dnia zostaniesz tutaj ambasadorem. Tyrer zaśmiał się. – Nie mów głupstw. – To nie głupstwa. – Zawsze będą po przeciwnych stronach, mimo to André musiał przyznać, że szczerze lubi Tyrera. – Za rok będziesz pisał i mówił płynnie po japońsku, Wiluś ci ufa, masz swego dżokera, Nakamę, by ci pomagał. Czemuż by nie? – Czemuż by nie? – rzekł Tyrer z szerokim uśmiechem. – Miło to usłyszeć na dobranoc. Szczęśliwych snów, André. W całym Osiedlu tylko Angelique spała tej nocy spokojnie. Dzisiejsze rewelacje Struana, do tego niepokój związany z nadciągającymi wojnami, tu i w Europie, oraz łączące się z tym zagrożenie interesów – wszystko to spowodowało bezsenność u większości mieszkańców. – Jakbym nie miał dość zmartwień z powodu naszej własnej wojny domowej – powiedział Dmitri cichutko. Leżał w głębokiej ciemności swego pokoju w siedzibie firmy Cooper-Tillman. Z domu napływały coraz gorsze wiadomości, niezależnie do tego, którą stronę się popierało. A jego rodzina walczyła po obu stronach. Przerażająca liczba ofiar. Grabieże, pożary i okrucieństwa, bunty, brutalność, korupcja i potworne tragedie po obu stronach konfliktu. Jeden z wujków napisał z Marylandu, że całe miasta są palone i łupione zarówno przez zwiadowców Quantrilla z Południa, jak i plądrujących maruderów z Północy, i że najważniejsi ludzie z Północy całkowicie legalnie wykupili siebie i swoich synów od poboru do armii:

Na wojnie walczą biedni, niedożywieni, wręcz na wpół zagłodzeni, źle wyposażeni ludzie. To już koniec naszego kraju, Dmitri…

Jego ojciec pisał to samo z Richmondu: Nic nie zostanie, jeśli to potrwa jeszcze rok. Nic. To okropne, ale muszę ci donieść, mój kochany synu, że twój brat Janny został zabity w drugiej bitwie pod Bull Run, biedny chłopak, nasza kawaleria została zdziesiątkowana, to rzeź…

Dmitri przewracał się na łóżku. Nie potrafił stłumić bólu na myśl o cierpieniach swego narodu. W klubie trwała hałaśliwa sprzeczka między kilkoma pijanymi kupcami, którzy jeszcze tkwili w barze. Paru oficerów z armii i floty, Tweet i inni, siedzieli przy stołach rozstawionych po sali, pijąc strzemiennego. Stół przy oknie zajęli hrabia Siergiejew i nowo przybyły szwajcarski minister Fritz Erlicher. Rosjanin skrywał rozbawienie, pochylając się nad szklanką porto. – Oni wszyscy to durnie, Herr Erlicher – rzekł przekrzykując wrzawę. – Czy myśli pan, że młody Struan mówił poważnie? – On tak, ale czy ta strategia zostanie wprowadzona w życie, to jeszcze zobaczymy. – Rozmawiali po francusku i Siergiejew opowiedział o konflikcie w firmie Struanów między matką a synem. – Mówi się ostatnio, że to ona pociąga za sznurki, chociaż jemu należy się ten tytuł zupełnie legalnie. – Cóż, jeśli wprowadzą te jego pomysły w życie, będzie to korzystne dla nas obu. – O, ma pan propozycję? – Pomysł, hrabio Siergiejew. – Erlicher poluzował krawat, by swobodniej oddychać. Klub był zadymiony i duszny, dominował w nim przytłaczający smród piwa i moczu; trociny na podłodze dawno dojrzały do wymiany. – Jesteśmy małym, niezależnym narodem, z niewielkimi zasobami, lecz nie brakuje nam odwagi i umiejętności. Brytyjczycy, których pan nie kocha, zmonopolizowali większość produkcji i sprzedaż broni w całej Europie, choć fabryka Kruppa zapowiada się obiecująco. – Brodaty, postawny mężczyzna uśmiechnął się. – Słyszeliśmy, że matiuszka Rossija ma tam znaczne udziały. – Pan mnie zdumiewa. – Sam siebie od czasu do czasu zdumiewam, panie hrabio – zaśmiał się Erlicher. – Chciałem jednak wspomnieć, że mamy zaczątki wspaniałych odlewni dział i karabinów, nieoficjalnie mogę pana powiadomić, że negocjujemy z Gatlingiem licencję na produkcję jego karabinu maszynowego porządkowanych sobie krajów – teraz w uśmiechu Siergiejewa nie było ani krztyny ciepła – a to powinno być dzielone z innymi. – Więc może powinniśmy porozmawiać znowu, w spokojniejszym otoczeniu? – Przy obiedzie, czemu nie? Z całą pewnością poinformuję moich zwierzchników o każdej tego typu wymianie poglądów. Gdyby kiedykolwiek w przyszłości pojawiła się taka potrzeba, w jaki sposób mam skontaktować się z panem lub pańskimi zwierzchnikami? – Oto moja wizytówka. Jeśli zapyta pan o mnie w Zurychu, z łatwością mnie pan znajdzie.

Szwajcar obserwował, jak rozmówca odczytuje wspaniale wykaligrafowany napis, efekt nowej techniki drukarskiej, którą jego rodacy właśnie rozwinęli. Hrabia Siergiejew – patrycjusz w każdym calu – miał eleganckie rysy, był doskonale ubrany; Erlicher miał świadomość tego, że jego odzież jest przeciętna, a przodkowie byli chłopami. Nie zazdrościł mu jednak. Jestem Szwajcarem, myślał. Jestem wolny. Jeśli nie chcę, nie muszę zginać kolan ani zdejmować kapelusza przed żadnym królem, carem, księdzem czy innym człowiekiem. Ten biedny facet w jakimś sensie jest nadal pańszczyźnianym chłopem. Dzięki Bogu za nasze góry i nasze doliny, za moich braci i siostry, i za życie wśród nich. Wszyscy są wolni tak jak ja i pozostaniemy wolni. Obok baru kołysał się pijany Lunkchurch, przyjmując komiczną bojową postawę wobec jakiegoś innego mężczyzny i krzyczał, co sił w płucach: – Te essyńskie Struany dostały essyńskiego hysia i żadnych essyńskich… – Na litość boską Barnaby, powściągnij swój brudny język – krzyknął czcigodny Tweet, przepychając się przez ciżbę ku drzwiom. Koloratkę miał nieco przekrzywioną twarz czerwoną i spoconą. – Kiedy pomyślisz o tym jak uczciwy Anglik, musisz się zgodzić, że z moralnego punktu widzenia młody Struan reprezentuje właściwe podejście! Lunkchurch przesłał mu wulgarny pijacki gest. – Odpierdol swego essyńskiego świętoszkowatego chuja! Siny z wściekłości czcigodny Tweet zacisnął pięść i zadał nieudolny cios. Mężczyźni stojący w pobliżu Lunkchurcha szarpnięciem usunęli go z drogi, inni otoczyli Tweeta i łagodzili potoki jego wymowy, a potem Charlie Grimm, zawsze gotów do podjęcia rękawicy, jakiejkolwiek rękawicy, ryknął przekrzykując hałas i swe własne pijackie zamroczenie: – Barnaby, przygotuj się na spotkanie ze Stwórcą! Stojący obok usłużnie zrobili miejsce i przy akompaniamencie okrzyków zachęty obaj mężczyźni zaczęli się zapamiętale okładać. – Drinki na koszt firmy – oświadczył barman. – Szkocką dla czcigodnego, porto dla hrabiego i jego gościa. A teraz wy dwaj, przestańcie się bić! Tweet przyjął drinka i pokuśtykał zająć miejsce przy stole ustawionym w znacznej odległości od walczących, którzy z wojowniczą zajadłością tarzali się teraz po podłodze. Barman westchnął, wypróżnił nad nimi kubeł pomyj, obszedł bar dookoła, podniósł lewą ręką jednego, prawą drugiego i wśród dalszych okrzyków aplauzu wyrzucił ich na High Street. – Panowie, już czas, panowie, proszę! – oznajmił. Odpowiedziały mu wycia, które szybko ucichły. Wszyscy dopili swoje drinki i zaczęli wychodzić. Siergiejew i Fritz Ehrlicher unieśli uprzejmie kapelusze przed duchownym. – Czcigodny – rzekł Swann, chudy kupiec, który pełnił funkcje wikarego. – Może byśmy odwiedzili grzeszników w Mieście Pijaków? – Cóż, panie Swann, więc, jak to się mówi, w drogę. Hinode czekała w swym małym domku w Yoshiwarze. Furansu-san powiedział, że

przyjdzie dziś wieczór, ale może się spóźnić. Była ubrana jakby po to, by ją rozebrać – miała na sobie dwa cienkie kimona: nocne i spodnie. Włosy jej lśniły, szylkretowe i srebrne grzebienie ozdabiały wysoko upiętą odsłaniającą kark fryzurę. Wystarczyło wyjąć grzebienie, by włosy opadły do talii, okrywając i wydobywając zarazem to, co erotyczne. Ciekawe, cóż jest tak pobudzającego dla mężczyzn w kobiecym karku? – zadawała sobie pytanie. I dlaczego jego zasłanianie jest też pobudzające? Mężczyźni, jakie to dziwne! Wiedziała jednak, że Furansu-san, tak jak wszystkich klientów, podnieca moment, gdy jej włosy opadają, i to było jedyne odstępstwo od umowy – tylko to robiła w pełnym świetle. Kiedy gościła u siebie André, maiko budziła ją delikatnie jeszcze przed świtem, a ona ubierała się w ciemnościach, nawet jeśli jej gość jeszcze spał. Potem przechodziła do drugiego pokoju, zamykała drzwi – maiko pilnowała wejścia – i kładła się jeszcze trochę pospać, jeżeli była zmęczona. Obiecał nigdy nie wchodzić do tego jej przybytku – po pierwszym razie, kiedy zaczęła na to nalegać. – W ten sposób odosobnienie nocy może zostać rozciągnięte na dzień – powiedziała wtedy. – Słucham? – W ten sposób to, co zobaczyłeś pierwszy raz, nigdy się nie zmieni, jakakolwiek by była wola bogów. Przeszedł ją dreszcz. Zupełnie nie mogła oprzeć się uczuciu, że nasienie wstrętnego Ropiejącego Boga w jej wnętrzu nabiera mocy, kiełkuje, gotowe wystrzelić na zewnątrz. Codziennie bardzo uważnie oglądała swe ciało. Szczegółowo. Raiko, jedyna osoba obdarzona zaufaniem, pomagała jej zbadać te miejsca, których ona nie mogła obejrzeć sama. Dotychczas były bez skazy. – Codziennie to zbyt często, Hinode – stwierdziła Raiko, zanim dziewczyna podpisała kontrakt. – Przez lata może nic się nie dziać… – Tak mi przykro, Raiko-san. Codziennie, taki jest warunek. – Dlaczego w ogóle się na to zgadzasz? W naszym świecie czeka cię niezła przyszłość. Może nigdy nie dojdziesz do Pierwszej Klasy, ale jesteś wykształcona, twoja mama-san powiada, że masz długą listę zadowolonych klientów, powiada, że mogłabyś poślubić zamożnego kupca, rolnika czy płatnerza, że jesteś rozsądna i nigdy by ci nie zabrakło dobrych partii. – Dziękuję za troskę, Raiko-san, lecz uzgodniłaś z moją mama-san, że nie będziesz mnie wypytywać ani szperać w mojej przeszłości, dowiadywać się, skąd przychodzę, czy szukać przyczyn. W zamian oddasz jej część pieniędzy, które zarobię tego roku, a może następnego. Pozwól mi powtórzyć: akceptuję ten ewentualny kontrakt, gdyż życzę sobie tego. O tak, życzyłam sobie tego i jakże mi się udało. Teraz miała dwadzieścia dwa lata. Urodziła się na farmie pod Nagasaki w prowincji Hizen na Wyspie Południowej. Kiedy skończyła pięć lat, została zaproszona do Pływającego Świata przez jedną z wielu pośredniczek, przemierzających kraj w

poszukiwaniu dziewczynek, z których mogłyby wyrosnąć gejsze – osoby sztuki, czyli takie, które miały zostać wyszkolone, tak jak Koiko, w sztukach, a nie wyłącznie jako netsujo-jin, osoby rozkoszy. Jej rodzice się zgodzili. Dano im pieniądze i dokument obiecujący pięć rocznych spłat, pierwsza za dziesięć lat; ich wysokość zależała od postępów córki. Jako osoba sztuk nie odniosła sukcesu ani w grze na samisenie, ani w śpiewie, tańcu, ani też jako aktorka. Lecz jako osoba rozkoszy, od chwili debiutu w wieku lat piętnastu, mając lepsze wykształcenie od rówieśnic, wkrótce stała się ważna dla swej mama-san. W tych czasach nosiła imię Gekko, Promień Księżyca, i choć w Nagasaki przebywało wtedy wielu cudzoziemców, nie znała żadnego; jej dom przyjmował tylko Japończyków z najwyższych klas. Pewnego października, Miesiąca Bez Bogów, przyjęła nowego klienta. Był od niej rok starszy; osiemnastoletni goshi, syn goshiego. Przeciętny szermierz, przeciętny żołnierz, lecz dla niej mężczyzna wyśniony. Nazywał się Shin Komoda. Ich uczucie rozkwitło. Mama-san usiłowała poskromić ich wzajemną namiętność – młodzian był biedny, jego rachunki pozostawały nie zapłacone – ale nie odnosiło to skutku. Aż do wiosny następnego roku. Nie zawiadamiając Gekko, mama-san poszła do domu młodzieńca, skłoniła się przed jego matką i uprzejmie poprosiła o zapłatę. Rodzina nie miała pieniędzy i matka prosiła o zwłokę. Młodzieńcowi zabroniono widywać się z Gekko. Pozornie posłuchał rodziców, lecz po tygodniu kochankowie uciekli razem w przebraniu, znikając gdzieś w rozległej portowej dzielnicy. Zmienili nazwiska i zaoszczędzonymi przez Shina pieniędzmi oraz biżuterią jaką Gekko ze sobą zabrała, opłacili przejazd niską klasą na statku przybrzeżnym, który tego dnia odpływał do Edo. W ciągu tygodnia Shin Komoda został w swej wiosce obwołany rōninem i stracił honor. Znowu mama-san przyszła do jego matki. Sprawą zachowania twarzy było pokrycie rachunków syna. Jedyną wartościową rzeczą, jaką posiadała jego matka, były jej długie piękne włosy. Za zgodą męża poszła do perukarza w Nagasaki. Człowiek ten zakupił jej włosy od razu. Pieniądze wystarczyły akurat na spłacenie długu. Honor rodziny został uratowany. W Edo, gdy już prawie skończyły się im pieniądze, Gekko i Shin znaleźli bezpieczną kwaterę w miejskich ruderach. I buddyjskiego mnicha, który udzielił im ślubu. Żadne z nich nie miało papierów, przeszłość obydwojga została przekreślona. Żyli więc w trudnych, nieomal nieznośnych warunkach, na progu ubóstwa, lecz byli szczęśliwi razem, ich miłość kwitła; i zaowocowała. Pieniądze stopniały, a zarobki Shina ledwie wystarczały na jedzenie – jedyną pracą jaką mógł znaleźć, była posada strażnika w burdelu tak niskiej klasy, że nawet nie znajdował się w obrębie Yoshiwary Edo. To wszystko jednak nie miało znaczenia. Nic nie miało znaczenia. Byli razem. Jakoś żyli. Gekko utrzymywała w nieskazitelnej czystości ich dwa małe pokoiki, uczyniła z nich pałac i świątynię dla męża i dziecka. I mimo że wielokrotnie proponowała, on wielokrotnie odmawiał. – Nigdy! Nigdy, już nigdy żaden inny mężczyzna nie będzie cię znał, przysięgnij! I przysięgła.

Gdy ich synek skończył rok, Shina zabito w bójce. A wtedy z Gekko jakby wyszło światło. Tydzień później mama-san z podrzędnego burdelu przedstawiła jej propozycję, ale ona podziękowała i odmówiła, twierdząc, że wraca do swego domu w Narze. Na rynku kupiła nowiuteńką świecę, czerwoną i w nocy, kiedy dziecko spało, spokojnie ją zapaliła. Obserwowała płomień i rozmyślała, co powinna zrobić. Prosiła bogów, obiecując im, że kiedy świeca zamigoce ostatni raz, zdecyduje, co jest najlepsze dla jej syna. Prosiła bogów, by pomogli jej w podjęciu mądrej decyzji. Płomień już dawno zgasł – decyzja była taka prosta, taka słuszna: musi odesłać syna do rodziców jego ojca. Ona zaś przekaże informację, że razem ze swym mężem popełniła jinsai, wspólne rytualne samobójstwo, jako zadośćuczynienie wobec teściów za wyrządzony im ból. By przyjęli dziecko, musi je zaopatrzyć w pieniądze wystarczające co najmniej na rok; im więcej, tym lepiej. Musi być dobrze odziane i podróżować razem z zaufaną niańką – następny wydatek. Tylko w ten sposób syn mógł odzyskać swoje dziedzictwo, zostać samurajem. I wreszcie… nie miało sensu dochowywanie przysięgi danej umarłemu, gdy chodziło o przyszłość ich żyjącego dziecka. Rano pozostawiła syna z sąsiadką i za ostatnie pieniądze kupiła kimono i parasolkę, najlepsze, jakie mogła znaleźć na targu złodziei. Potem, bez grosza, poszła do najlepszego fryzjera u bram Yoshiwary w Edo. Tam, pod zastaw swych miesięcznych przyszłych dochodów, zamówiła modną fryzurę, masaż, maseczkę, manikiur, pedikiur – oraz informacje. Za informacje zastawiła dochody drugiego miesiąca. Tego popołudnia powędrowała przez bramę i poszła prosto do „Domu Wistarii”. Mama-san była stereotypowa, tylko takie dotychczas znała – zawsze bliskie ideału, jeśli chodzi o strój i uczesanie; zawsze nieco ociężałe; z makijażem sprawiającym wrażenie maski; z oczyma niezwykle miłymi dla klientów, które w jednej chwili mogły stać się twarde jak granit i które potrafiły sprawić, że dziewczyny trzęsły się ze strachu; zawsze skropione najdroższymi perfumami, które jednak nigdy nie mogły zagłuszyć przebijającego się zapachu sake. Ta była szczupła i wysoka, nazywała się Meikin. – Tak mi przykro, nie przyjmujemy dam bez papierów i bez przeszłości – oznajmiła mama-san. – Bardzo tu przestrzegamy prawa. – Jestem zaszczycona, że to słyszę, proszę pani, lecz ja posiadam przeszłość, a z pani pomocą wymyślimy inną która zaspokoi najbardziej ciekawych urzędników bakufu i jednocześnie ogromnie zadowoli nawet najbardziej wścibskie ropuchy, jeśli zechcą mnie wysondować. Meikin zaśmiała się, lecz jej oczy pozostały bez wyrazu. – Jakie odbyłaś szkolenie i gdzie? I jak się nazywasz? – Nazywam się Hinode. Gdzie nie jest ważne, a jeśli chodzi o jakie… – Gekko opowiedziała jej o swych nauczycielkach gejszach i o fiasku nauki. Potem o szkoleniu praktycznym, o tym, jakich miewała klientów i ilu ich było. – Ciekawe. Jednak, tak mi przykro, Hinode, nie mam tu wolnego miejsca – oznajmiła

kobieta aż nazbyt uprzejmie. – Przyjdź jutro, rozpytam się, może któraś z przyjaciółek cię przyjmie. – Tak mi przykro, proszę, czy mogę panią prosić, by rozważyła to pani jeszcze raz. – Gekko była pewna, że jutro pod dowolnym błahym pretekstem Meikin odmówi jej przyjęcia. – Pani jest najlepsza, najbardziej godna zaufania. – Zacisnęła zęby i modląc się, by jej informacja była prawdziwa, dodała łagodnie: – Nawet shishi to wiedzą. Z twarzy mama-san zniknęły kolory, choć jej wyraz się nie zmienił. – Uciekłaś z kochankiem, a teraz on cię opuścił? – spytała spokojnie. – Nie, proszę pani. – Więc nie żyje. – Tak, proszę pani. – Masz dzieci? Jakie? – Syna. – Syna. – Mama-san westchnęła. – Jest z tobą? – Nie, z rodziną ojca. – W jakim jest wieku? – Rok i trzy miesiące. Meikin kazała podać herbatę i piły w milczeniu. Gekko drżała w duchu, bojąc się, że posunęła swą groźbę za daleko, przekonana, że druga kobieta zastanawia się, skąd pochodzi ta informacja i w jaki sposób ona, zupełnie obca osoba – co było niebezpieczne samo w sobie – zdobyła taką wiedzę. A może rozważa możliwość, że ta Hinode jest szpiegiem shōgunatu? Nie, gdybym była szpiegiem, rozumowała Gekko, z pewnością nie wspomniałabym o tamtym fakcie, przynajmniej nie w pierwszej rozmowie. – Nie możesz tutaj pozostać, Hinode – powiedziała w końcu Meikin – lecz mam siostrę, która prowadzi piękny dom na następnej ulicy. Za wprowadzenie płaci się jednak pewną cenę. – Czy mogę z góry pokornie podziękować za pomoc? – Po pierwsze, przysięgniesz, że wyrzucisz ze swej głowy złe myśli. Na zawsze. – Przysięgam na swe życie. – Lepiej na życie twego syna. – Na życie mego syna. – Po drugie, zostaniesz wzorową damą naszego Pływającego Świata, spokojną, posłuszną i godną zaufania. Po trzecie… trzecia sprawa może poczekać, dopóki nie zobaczymy, czy moja siostra zgodzi się wspomóc osobę, którą widzę przed sobą. Trzecią sprawą były pieniądze, podział między dwiema mama-san. Gekko zawarła umowę i opłacała sąsiadkę, by opiekowała się jej synem. Odwiedzała go w tajemnicy rankami w wolne dni, co dwa tygodnie. Kłamstwo, które powiedziała Meikin, nie było tak naprawdę kłamstwem, ponieważ chłopiec został już przeznaczony dla rodziców swego ojca. Wkrótce stała się znowu popularna, lecz nie dość popularna. Miała stałe wydatki: fryzjer, masażystka, krawiec. Nigdy nie udawało jej się nic oszczędzić. W tym czasie syn

przestał być tajemnicą dla obydwu mama-san, które oczywiście kazały ją śledzić. Nigdy nie napomknęły jej o dziecku, ale rozumiały i współczuły jej. Pewnego dnia Meikin opowiedziała jej o gai-jinie, który tyle zapłaci z góry, że dziecko będzie miało zapewnioną przyszłość. Pieniądze wystarczą przynajmniej na dwa lata na jedzenie oraz na bezpieczną podróż do miejsca, gdzie miało być dostarczone. Zgodziła się na to skwapliwie. Po pierwszej ohydnej nocy miała ochotę zakończyć życie – mężczyzna był tak brutalny. Choć płakała i błagała, Raiko zdecydowanie jej na to nie pozwoliła, gdyż ostrzegła ją wcześniej, że musi wytrzymać przynajmniej miesiąc. Na szczęście w ciągu paru dni otrząsnęła się i zaplanowała środki obronne. Pokonała Bestię, jak ochrzciła tego mężczyznę w myślach, zmieniła go, przynajmniej na razie. Teraz był łagodny, często płakał i wymagał namiętności we wszystkich jej odmianach, lecz pod przykrywką łagodnych i miłych manier wyczuwała gwałtowność, nadal wrzącą, gotową wybuchnąć. W spokojnym i cichym otoczeniu Hinode czekała z napięciem. Gdy tylko mężczyzna zastuka do bramy, jej maiko przybiegnie z wiadomością. Wciąż miała czas, więc usiadła w pozycji lotosu, by medytować, i wysłała swój umysł w zen. Wkrótce była przygotowana. Połączenia z Bestią dawały się znieść. Dziwne, jak jest inaczej zbudowany niż osoba cywilizowana, trochę dłuższy i większy, lecz pozbawiony całej stanowczości i siły osoby cywilizowanej. Tak różny od Shina, który był gładki, miły i taki silny. To dziwne, w jej mężu nie dostrzegła żadnych oznak jego przodka gai-jina, Anjin-Sana, który przed dwu i pół wiekami przybrał imię Komoda dla swej drugiej rodziny w Nagasaki – jego pierwsza rodzina żyła w Izu, gdy budował statki dla swego lennego pana, shōguna Toranagi. Dziękuję za niego wszystkim bogom. Gdyż dzięki niemu w końcu urodził się mój Shin, urodził jako samuraj, i taki też jest nasz syn. Uśmiechnęła się uszczęśliwiona. Ich dziecko podróżowało już prawie trzy tygodnie pod opieką dwóch godnych zaufania służących. Wieźli ze sobą dla matki Shina przekaz pieniężny Gyokoyamy, opiewający na sumę równą kosztom prawie trzyletniego wyżywienia i mieszkania dla dziecka i dziadków. O wszystko zadbałam, myślała z dumą. Spełniłam swój obowiązek względem naszego syna, Shin-sama. Zadbałam o twój honor. Wszystko jak trzeba. Nawet odpowiedź na pytanie Raiko, zanim uzgodniliśmy ostatnią klauzulę kontraktu z Bestią: – Ostatnia sprawa, Hinode, co mam zrobić z twym ciałem? – Jeśli chodzi o mnie, Raiko-san, możesz je rzucić na kupę nawozu. I tak jest zbrukane. Zostaw je psom.

KSIĘGA CZWARTA

42 YOKOHAMA WTOREK, 9 GRUDNIA W świetle przedświtu kuter Struana odbił od fregaty „Pearl” i z pełną prędkością popłynął w stronę przystani. Dziób gładko pruł fale, za rufą unosił się długi pióropusz dymu. Od strony lądu ciągnął lekki powiew, co zapowiadało, że gdzieś koło południa pogoda może ulec zmianie. Bosman spoglądał przez lornetę na okna Struana. Nie widział nikogo, choć pokój był jasno oświetlony. Nagle silnik zaczął się krztusić i umilkł. Bosman miał wrażenie, że jaja podjeżdżają mu do gardła; na łodzi zapanowała głucha cisza. Po kilku sekundach motor warknął, zakasłał i zaparkotał, lecz dźwięk brzmiał inaczej niż zwykle. – Boże Wszechmogący, Roper, złaź na dół – huknął bosman na mechanika. – A reszta niech trzyma wiosła w pogotowiu, na wypadek, gdybyśmy utknęli… Chryste, przecież McFay będzie srał ogniem, jak nam nie wyjdzie… Roper! – warknął. – Na miłość Boga, dasz se radę? Bierz się do roboty! Ponownie przyłożył lornetkę do oczu. Nikogo. Struan był w domu i obserwował kuter od chwili, gdy dobił do fregaty. Klął w żywy kamień, gdyż przez cały czas widział wyraźnie sylwetkę bosmana, lecz nie mógł doczekać się na żaden znak z jego strony. – W końcu to tylko twoja wina – mruknął pod nosem. – Idioto, zapomniałeś ustalić sygnał. Nieważne, pogoda była znośna i nic nie zwiastowało, by sztorm, choćby najmniejszy, zagrażał fregacie. Struan skierował szkła na okręt flagowy. Widział drugą łódź zmierzającą w jego stronę. Prawdopodobnie przewoziła rozkazy. Rozległ się cichy szelest otwieranych drzwi. Czen niczym duch wsunął się do pokoju. Niósł parującą czarkę herbaty. – Dziń dobry, tai-panie. Ty nie śpi, heja? Chcieć dobry chop-chop? – Ajajaj! Ile razy mam ci powtarzać, żebyś nie bełkotał, tylko mówił cywilizowanym językiem? Kał przodków zupełnie zatkał ci uszy i zmącił umysł? Czen wciąż się uśmiechał, choć w głębi duszy aż jęknął z rozpaczy. Zanim wszedł do pokoju, miał nadzieję, że uda mu się rozweselić Struana. – Przepraszam. – Dodał tradycyjne chińskie pozdrowienie, znaczące mniej więcej tyle, co „dzień dobry”. – Jadł pan już śniadanie? Malcolm zobaczył oficera wysiadającego z szalupy i wspinającego się po trapie na pokład okrętu flagowego. Żadnego znaku, niczego, co by wskazywało na wynik rozmów. Cholera! Wziął czarkę. – Dzięki. – Nie czuł zbytniego bólu, gdyż wciąż był jeszcze pod działaniem porannej dawki opium. Przez ostatni tydzień udało mu się zachować wstrzemięźliwość. Szczypta

rano, szczypta na wieczór i Bóg mu świadkiem, że w przyszłości, jeśli wszystko pójdzie dobrze, starczy jedna dziennie. Herbata była bardzo dobra. Zmieszana z mlekiem, gęsta od cukru i – jak przystało z samego rana – zaprawiona niewielką ilością rumu, co stanowiło rodzinną tradycję, zapoczątkowaną jeszcze przez Dirka Struana. – Czen, przygotuj mi bryczesy, sweter i płaszcz. Chińczyk spojrzał na niego ze zdziwieniem. – Podobno wyjazd został odwołany, tai-panie. – Na wszystkich bogów, kiedy to słyszałeś? – Zeszłej nocy. Piąty kuzyn z domu wodza zamorskich diabłów podsłuchał, jak Pokrętny Żabonos z dużego okrętu oświadczył, że „nie ma podróży”. Malcolm ze ściśniętym żołądkiem rzucił się do okna. Ku swemu przerażeniu spostrzegł, że kuter dryfuje na fali dwieście jardów od brzegu. Zaklął, lecz w tej samej chwili z komina buchnęły kłęby dymu i łódź na nowo zaczęła pruć wodę, nabierając szybkości. Struan omiótł lornetą pokład. Zobaczył wrzeszczącego bosmana i marynarzy przygotowujących wiosła na wypadek kolejnej awarii. Za dziesięć minut powinni być na przystani. Czen pomógł mu się ubrać. Łódź dobijała już prawie do brzegu. Struan otworzył okno i wychylił się przez parapet. Bosman wygramolił się właśnie na molo i pędził w stronę domu tak prędko, jak tylko mógł przy swoim ogromnym brzuszysku. – Hej tam, bosmanie! Posiwiały marynarz sapiąc głośno dotarł wreszcie pod okno. – Szacunek od kapitana Marlowe’a – wydyszał. – Zaprasza pana… pana i panią… na pokład. Struan wydał okrzyk radości. Wezwał Ah Soh i kazał jej czym prędzej obudzić Angelique. Potem zwrócił się do Czena. – Posłuchaj – powiedział cicho – i nie próbuj mi przerywać, bo mogę strzelić niczym garść fajerwerków… Wydał mu dokładne instrukcje, co zapakować i które kufry o zmierzchu przenieść na pokład „Prancing Cloud”. – Zjemy kolację i spędzimy noc na statku. Później wraz z wami wrócimy do Hongkongu… – Do Hongkongu! Ajajaj, tai-pa… – Czen nie potrafił ukryć radości. – Pod warunkiem że żadne z was nie puści pary z gęby. W przeciwnym wypadku złożę prośbę, by Noble House Czenów wymazał wasze nazwiska z księgi rodu. Twarz Czena zrobiła się szara. Malcolm nigdy dotąd nie uciekał się do tak mocnych pogróżek. Księga rodu była dla każdego Chińczyka łącznikiem z nieśmiertelnością, zapewniała mu więź z dawno zmarłymi przodkami i nie narodzonym jeszcze potomstwem. Gdy Chińczyk przychodził na świat, to niezależnie od tego, gdzie przyszło mu dorastać, jego imię wpisywano do rejestrów przechowywanych w rodzinnej wiosce. Inaczej po prostu nie istniał.

– Tak, panie. Ale co z Ah Tok? – Sam z nią pomówię. Niech przyjdzie. Czen ruszył do drzwi. Ah Tok czekała na korytarzu. Minęli się w progu. Struan powiadomił ją krótko, że popłynie w ślad za nim następną łodzią. – Oh ko, mój synu – powiedziała słodkim głosem. – To, o czym mówisz swej starej matce, nie jest dobre ani dla niej, ani dla ciebie. Wrócimy do domu. Będziemy milczeć. Żaden śmierdzący zamorski diabeł o niczym się nie dowie. Rzecz jasna, cywilizowani ludzie będą ciekawi, jak do tego doszło. Zabierasz swoją dziwkę? Nie mrugnęła powieką, gdy zbeształ ją w ostrych słowach i zagroził, że jeśli jeszcze raz usłyszy podobne określenie… – Ajajaj – zamruczała na odchodnym. Jej głos powoli cichnął w oddali. – Stara matka już nigdy nie nazwie dziwką tej dziwki, lecz w imię wszystkich bogów, jak ma ją nazywać, skoro to jedyna prawdziwa nazwa? Mój syn jest chyba pomylony… Malcolm na widok Angelique natychmiast zapomniał o gniewie. – A niech mnie…! Miała na sobie strój do konnej jazdy: buty z cholewami, długą, wciętą w pasie spódnicę, żakiet, krawat, krótką pelerynę, kapelusik z zielonym piórem i rękawiczki. Brakowało tylko szpicruty. – Myślałam, że to najlepszy ubiór na morską podróż, kochanie – powiedziała z olśniewającym uśmiechem. – Witam. – Marlowe stał przy trapie. Znakomicie wyglądał w mundurze. Malcolm, nim postawił stopę na deskach, niepewnie przytrzymał się lewą ręką i ceremonialnie uchylił cylindra. – Proszę o pozwolenie wejścia na pokład. Angelique przytrzymała mu kule. Marlowe zasalutował z szerokim uśmiechem. – Udzielam pozwolenia i z całego serca witam raz jeszcze. Mogę? – Ujął dziewczynę pod ramię, oczarowany jej zniewalającym uśmiechem i zgrabną figurą, podkreśloną przez znakomicie skrojony ubiór. Poprowadził gości na mostek, mieszczący się przed kominem. Zaczekał, aż Malcolm usadowił się na krześle. – Odbijamy, panie Lloyd – powiedział do pierwszego oficera, Davyda Lloyda. – Ćwierć pary i tak trzymać, aż ruszymy. „Pearl” drgnęła; poluzowano cumy. – Wkrótce zwiększymy prędkość – oświadczył Marlowe. – Mam rozkaz admirała, by przetestować kotły w zasięgu wzroku obserwatora z okrętu flagowego. – W zasięgu wzroku? – Struan wyraźnie posmutniał. – To znaczy, że nie wypłyniemy na pełne morze? Marlowe wybuchnął śmiechem. – Podejrzewam, że lubi trzymać swe „dzieci” na krótkiej smyczy. Będziemy mieli nieco zabawy. Więc to, że jesteśmy na pokładzie, nie ma żadnego związku z podróżą, pomyślał Malcolm. Sukinsyn z tego admirała! Gdyby teraz pojawił się przede mną, z przyjemnością

bym go udusił. No, może nie aż tak, ale… Jeszcze będzie żałował, że mi nie pomógł. Kiedy wrócę, wszystko się zmieni i wtedy pozna, co znaczy dokuczliwy cierń w nosie. Wszystko pięknie, lecz co teraz? Wokół działo się tak wiele, że ani Marlowe, ani Angelique nie zauważyli jego przygnębienia. Fregata sunęła wśród innych okrętów, a wdzięczna postać Angelique budziła duże zainteresowanie oficerów i marynarzy. Tylko nieliczni podziwiali zręczność sternika. Załoga francuskiego flagowca, dwudziestodziałowego okrętu parowego z kołami łopatkowymi, powitała przepływającą „Pearl” machaniem i głośnymi gwizdami, co wzbudziło wyraźną niechęć wśród Anglików. Dobry Boże, myślał Marlowe, całkowity brak wychowania i dyscypliny! Z dużo większą wyrozumiałością patrzył na Angelique, choć ona także wesoło machała marynarzom, wywołując swym zachowaniem nową falę gwizdów i miauczenia. – Przeprowadzimy teraz próbę szybkości – powiedział, by zająć jej uwagę czymś innym. – Najpierw pod parą potem pod żaglami. Muszę sprawdzić nowy maszt, gdyż jak być może pamiętasz, stary straciliśmy podczas sztormu… Mówił niemal bez przerwy, o tym i owym, gotów odpowiedzieć na jej każde pytanie. Angelique słuchała go z pozornym zainteresowaniem, choć w głębi duszy pragnęła w ciszy radować się świeżym powiewem wiatru muskającego jej włosy. Podniecona ożywczym poczuciem wolności zdjęła kapelusz. Chciała, by chłodna bryza zmyła z niej zatęchły smród Yokohamy, będący niemal nieodłączną częścią tutejszego życia, i przyniosła odległy obraz Kanału, błękitnych mórz i cudownych krajobrazów ojczyzny. Dom… Francuzi zawsze tęsknili za krajem, w odróżnieniu od Anglików, którzy wszędzie czuli się jak u siebie i tak naprawdę wcale nie potrzebowali Anglii… – W południe rzucimy kotwicę – ciągnął Marlowe, dumny, że może być kapitanem „Pearl”. – Przygotowałem poczęstunek w mojej kajucie i służę koją, gdybyście mieli ochotę na sjestę… Ranek upłynął całkiem miło. Co pół godziny, na dźwięk dzwonu, okręt zmieniał kurs i nawet Malcolm zapomniał o zmartwieniach, zafascynowany sprawnością, z jaką fregata krążyła od jednego krańca zatoki do drugiego, stawała w dryf, bądź ruszała kontrparą. – Za chwilę wygasimy kotły i padnie rozkaz „Wszyscy do żagli!” – powiedział Marlowe. – Wolę żeglować – oświadczyła Angelique. – Denerwuje mnie hałas maszyn. Rejs pod żaglami daje więcej przyjemności, prawda, chéri? – Spojrzała na Malcolma. – Prawda – odparł z uśmiechem i mocno objął ją w talii, by nie straciła równowagi na rozchybotanym pokładzie. – Podobnego zdania jest niemal każdy brytyjski marynarz – wtrącił Marlowe. – Staramy się jak najczęściej korzystać z siły wiatru. Zresztą na długi rejs i tak nie starczyłoby paliwa, a węgiel jest po prostu brudny. Lecz gdy zdarzy się, że nocą wśród szalejącej burzy, szukasz wejścia do niezbyt odległej, bezpiecznej przystani lub stajesz oko w oko z żaglowcami wroga dwukrotnie przewyższającymi cię liczebnością i siłą ognia, zaczynasz błogosławić starego Stephensona oraz innych brytyjskich wynalazców za to, że dali ci

możliwość, byś nie zwracał uwagi na kaprysy pogody. Sprowadzę was na dół, ale jak już mówiłem, pełno tam węglowego pyłu i duży hałas. – Z chęcią rzucę okiem. Mogę? – Oczywiście. Malcolm? – Nie, dziękuję. Idźcie sami – odparł Struan. Już jako mały chłopiec oglądał maszynownie statków należących do jego rodziny. Nie interesował go wygląd silników, jedynie ich wydajność oraz koszt i zużycie paliwa. Marlowe przed opuszczeniem mostka sprawdził pozycję fregaty oraz kierunek wiatru. Byli jakieś trzy czwarte mili od brzegu, dość daleko od innych okrętów floty i statków kupieckich. – Lloyd, przejmuje pan dowodzenie. Gdy znajdziemy się na trawersie liniowca, proszę zastopować maszyny i rozwinąć wszystkie żagle. Kurs na wschód. – Aye aye, panie kapitanie. Malcolm z cichą zazdrością patrzył, jak Marlowe w towarzystwie dziewczyny lekkim krokiem podąża w stronę śródokręcia, choć w gruncie rzeczy bawił go przesadnie szarmancki styl bycia kapitana. Wygodnie rozparł się na krześle. Morze, niebo, wiatr i przestrzeń spowodowały, że przestał go dręczyć smutek. Cieszył się, że stanął na pokładzie sprawnej, dobrze utrzymanej, dumnej fregaty, cieszył się z wygód i bezpieczeństwa i wreszcie mógł spokojnie oddać się rozmyślaniom, co przyniesie jutro. Dżos. Koniec ze zmartwieniami, przyrzekł sobie w duchu. Pamiętaj o przysiędze i nadejściu całkiem nowej ery. Gdy Gornt pojawił się w Yokohamie niczym wysłannik niebios, Malcolm podziękował Bogu za okazaną łaskę i złożył solenną obietnicę, że jeśli informacje okażą się prawdziwe, postara się jak najlepiej spełnić swe zadanie. Ani przez chwilę nie wątpił, że zyska poparcie matki, kiedy tylko jej powie, jak może zniszczyć Brocków. Wciąż myślał o Angelique i chciał być tai-panem nie tylko z nazwy. Dzisiejszej nocy jakaś wewnętrzna siła skłoniła go, by przyjrzał się sobie jak w lustrze. Musiał to zrobić. Musiał zobaczyć swe prawdziwe odbicie, zajrzeć w głąb jaźni, dotrzeć tam, gdzie nie sięgał przez wszystkie minione lata. Oto czym jesteś, pomyślał w końcu: zgarbiony, z krwawiącym sercem i powłóczący nogami, lecz mimo wszystko potrafisz stać i chodzić. Z czasem przyjdzie poprawa. Resztę ciała masz sprawną, a umysł pracuje bez zarzutu. Pogódź się z tym. Przypomnij sobie, co ojciec i matka powtarzali ci od wczesnych lat dzieciństwa: „Przyjmij swój dżos”. Tak mówił Dirk. Ten sam Dirk, który stracił pół stopy, wielekroć postrzelony i posiekany, który niemal zginął pod Trafalgarem i nieraz doświadczył okrucieństw Tylera Brocka. Nigdy się nie załamał. „Przyjmij swój dżos – powtarzał. – Stań się Chińczykiem. Rób, co uważasz za najlepsze i ratuj własną skórę”. Serce waliło mu niczym młotem. Dirk, Dirk, Dirk. Przeklęty Dirk Struan! Przyznaj się, że go nie cierpisz. Nienawidzisz za to, że nigdy nie będziesz w stanie dorównać jego świetlanej postaci. Odbicie milczało, lecz Malcolm znał odpowiedź: mam jego krew, jego Noble House i

staram się być dobrym tai-panem, lecz wiem, że to zbyt mało, by stać się drugim Dirkiem. Tak, Bóg mi świadkiem, nie cierpię go z całego serca! To mój dżos. Dobrze, zdawała się mówić twarz w lustrze. Ale dlaczego? On przecież nie żywi wobec ciebie podobnych uczuć. Czemuż więc przez całe życie chowasz w sercu nienawiść? Bo temu chyba nie możesz zaprzeczyć. – Masz rację. Nienawidzę go i zawsze nienawidziłem! – Drgnął na dźwięk własnego głosu. Wiedział, że mówi prawdę, że wszelkie oznaki szacunku i miłości były czystym łgarstwem; lecz tu, przed lustrem, poczuł nagle, iż cała złość z niego wyparowała. Dlaczego? Nie wiem. Może to Edward Gornt okazał się dobrym duchem, który wyzwolił mnie z oków przeszłości, gdyż spodziewał się, że w zamian odpłacę mu tym samym? Czyż Morgan nie zatruł życia jego rodzinie? Widmo Dirka, choć nie miało bezpośredniego wpływu na mnie, stanęło między mymi rodzicami. Matka widziała w nim półboga, lecz w głębi serca nigdy mu nie wybaczyła, że jej nie poślubił, a ojciec zmarł pełen nienawiści… Zimny pot zrosił mu czoło. Wypił nieco whisky, lecz nie sięgnął po inne ukojenie. Teraz, wygodnie usadowiony na mostku fregaty, wrócił myślami do dręczącej go obsesji. Poznał jeszcze jedną prawdę: był nałogowcem. Zbyt wiele prawd naraz. Niełatwo spojrzeć sobie w oczy. To chyba najtrudniejsze – i najbardziej niebezpieczne – wyzwanie dla człowieka, lecz każdy raz w życiu musi mu sprostać, by zyskać wewnętrzny spokój. Ja, tak czy inaczej, mam to już za sobą. – Panie poruczniku – odezwał się do Lloyda młody sygnalista, obserwujący przez lunetę inne jednostki. – Przekaz z okrętu flagowego. Położona dwa pokłady niżej maszynownia była jak rozpalona piwnica, wypełniona pulsującym łoskotem, czarnym pyłem i przenikliwym odorem, wydzielanym przez błyszczące kawały węgla płonące pod ogromnymi kotłami. Kilku półnagich smoluchów krzątało się przy otwartych paleniskach, ładując łopatami nowe porcje paliwa lub wygrzebując z żużla nie strawione przez ogień okruchy węgla. Angelique i Marlowe stali na wysokim, podobnym do rusztu żelaznym pomoście. Bijący z dołu strumień rozgrzanego powietrza niósł ze sobą woń koksu, dymu, płonącego oleju i pary. Krępe, muskularne ciała palaczy błyszczały od potu, a ostre niczym brzytwa łopaty zgrzytały po metalowej podłodze, zagłębiały się w przepastnych bunkrach i powracały pełne żeru dla nienasyconych płomieni. Węgiel niknął w palenisku, buchał ogniem i zmieniał się w popiół. Z tyłu, przy połyskującej smarem i jednostajnie huczącej maszynie, uwijali się mechanicy. Jedni, uzbrojeni w długodziobe olejarki, starannie spryskiwali każdy przegub, inni czyścili coś kłębami bawełny, a jeszcze inni doglądali wskaźników, pomp i zastawek, by śruba bez przeszkód mogła bełtać toń morza. Spod zaworów tryskały obłoki pary i znów olej, czyszczenie, nieustanna obserwacja tłoków, dźwigni, trybów i jeszcze więcej węgla… Angelique z niemym zachwytem spoglądała na to widowisko. Żaden z zajętych pracą mężczyzn nie zwracał uwagi na otoczenie. Marlowe z wyraźną dumą wskazywał jej to czy tamto palcem. Mimo hałasu usiłował

coś tłumaczyć, a ona, dla pewności lekko wsparta na jego ramieniu, z uśmiechem kiwała głową choć nic nie słyszała ani nie miała ochoty słuchać, do cna pochłonięta widokiem kotłowni, która w jej oczach stawała się męską Walhallą gdzie ludzie bratali się z maszynami, łączył ich z nimi dziwaczny, prymitywny a zarazem futurystyczny związek, i podejmowali niewolniczą pracę, przed którą nie było ucieczki. Za plecami Marlowe’a stanął sygnalista. Zasalutował, lecz nie doczekał się odpowiedzi, więc postąpił krok naprzód, ponownie oddał honory i złamał czar pętający dziewczynę. Wręczył kapitanowi kartkę z wiadomością. Marlowe przebiegł ją wzrokiem i skinął głową. – Dziękuję! – huknął do marynarza, po czym pochylił się w stronę Angelique. – Przykro mi, lecz musimy wracać. W tej samej chwili na dole zadźwięczał sygnał z mostka. Szef mechaników potwierdził odebranie rozkazu. Poszły w ruch dźwignie, jedne kurki zakręcano, inne odkręcano, zatańczyły wskazówki manometrów. Gdy spadło ciśnienie pary poruszającej olbrzymim wałem, maszyna poczęła zwalniać, zgiełk ucichł, a palacze z ulgą wsparli się na łopatach. Ciężko wdychali przesycone pyłem powietrze i wyżymali pot ze zdjętych z szyi ręczników. Jeden obrócił się w stronę węglarki, przeklął ją choć jego głos utonął w gasnącym pomruku silnika, po czym rozpiął spodnie i zaczął sikać. Strumień moczu niemal natychmiast zmieniał się w parę, co wzbudzało wesołość wśród pozostałych mężczyzn. Marlowe pośpiesznie chwycił swą towarzyszkę pod ramię i pociągnął w stronę schodków. Jakiś smoluch spojrzał w górę, potem drugi, trzeci… Nim dotarła do drzwi, już wszyscy w milczeniu odprowadzali ją wzrokiem. Gdy zniknęła, któryś wykonał kilka obscenicznych ruchów, wywołując tym nową falę śmiechu, rychło jednak zapanowało posępne milczenie. Nagła cisza i rześka woń morza spowodowały, że po wyjściu na pokład Angelique poczuła lekki zawrót głowy. Mocno ścisnęła rękę Marlowe’a. – Dobrze się czujesz? – Och, tak – odparła. – Dziękuję, John. Przeżyłam… coś nadzwyczajnego. – Naprawdę? – spytał z roztargnieniem, gdyż obserwował marynarzy wiszących na wantach i zajętych stawianiem żagli. – Pewnie dlatego, że widziałaś to po raz pierwszy. Na pełnym morzu, szczególnie podczas sztormu, kotłownia staje się niezbyt przyjemnym miejscem. Palacze i mechanicy to całkiem odrębna rasa ludzi. – Odprowadził ją do Malcolma i powiedział: – Przepraszam, muszę was opuścić na chwilę. Poszedł na rufę, do swojej kajuty. Stojący przed drzwiami żołnierz piechoty morskiej zasalutował służbiście na jego widok. Sejf statku znajdował się pod koją Marlowe’a. Kapitan otworzył go nerwowym ruchem. Wiadomość od admirała brzmiała: „Rozpieczętować rozkazy 1/A16/12”. Sejf krył w swym wnętrzu dziennik okrętowy, locję, księgę kodów, pieniądze, księgę rachunkową, księgę kar, spis przewożonych towarów, Kodeks Morski oraz kilka zalakowanych kopert, które dopiero dziś rano dostarczył łącznik z okrętu flagowego. Marlowe drżącą leciutko ręką odszukał właściwą kopertę. Co zawierała? Wezwanie do powrotu czy wiadomość o wybuchu wojny? Opadł na jedno z licznych krzeseł otaczających

stół, ze skrzywioną miną zerknął w stronę pokładu, po czym złamał pieczęć. – To było niesamowite, Malcolm. Widmowa piwnica, wypełniona ludźmi… Stałam jak oniemiała. Jeśli tak to wygląda na niewielkiej fregacie, to co się dzieje na większych parowcach? Takich jak „Great Eastern”? – Byłabyś jeszcze bardziej oszołomiona, kochanie. Widziałem go na Tamizie, cztery lata temu, podczas ostatniego pobytu w Londynie. Właśnie skończyłem szkołę i wprost szalałem z radości, że naukę mam już poza sobą. „Great Eastern”… – zawiesił głos. – Jest największy na świecie. Cały ze stali, ma cztery tysiące ton wyporności i został przystosowany specjalnie do przewozu emigrantów wyjeżdżających do Australii. Może pomieścić tysiące pasażerów. Samo wodowanie zajęło kilka tygodni. Zbudowali pochylnię boczną lecz schrzanili sprawę i kadłub niemal zatonął. Biedny Brunei, który był twórcą i głównym wykonawcą projektu, co chwila popadał w depresję, aż w końcu zmarł ze zgryzoty. Zdawało się, że nad statkiem ciąży jakieś złe fatum. W czasie dziewiczego rejsu omal nie spłonął. Za nic w świecie bym na nim nie popłynął. To przeklęty parowiec, przeklęty w chwili, gdy położono stępkę… – Zobaczył nadchodzącego Marlowe’a i zmarszczył brwi. Na twarzy kapitana nie było ani śladu niedawnego rozbawienia. Dzwon okrętowy wybił osiem szklanek. Południe. – Rzucamy cumy, poruczniku – zwrócił się Marlowe do Lloyda. – Tak jest, panie kapitanie. – Jestem przekonany, że panna Angelique miałaby wielką ochotę na jeszcze jedną przechadzkę. Może jej pan pokazać pokład działowy? – Z przyjemnością. Panienko? Posłusznie zeszła z nim z mostka. Lloyd był szczupły, piegowaty i mniej więcej jej wzrostu. – Jest pan Walijczykiem? – spytała. – Jak wzgórza Llandrindod Wells, gdzie się wychowałem – roześmiał się dźwięcznie. Zawtórowała mu śmiechem, oparła się o nadbudówkę i szepnęła: – Dlaczego zostałam odesłana niczym uczennica? – Nie mam zielonego pojęcia, panienko. – Oficer zerknął w bok głęboko osadzonymi piwnymi oczami, po czym znów spojrzał na nią. – Kapitan pewnie chciał pogadać o lunchu albo pytał go, znaczy pani faceta, czy nie chce skorzystać z kibla… to jest z toalety. Męskie sprawy. – W jego źrenicach wciąż tliły się iskierki humoru. – Lubi pan swojego zwierzchnika, prawda? – Kapitan to kapitan. A teraz do armat, panienko. Śmiech dziewczyny zawibrował w powietrzu, miękcząc twarde oblicza marynarzy. Nawet Marlowe i Malcolm popatrzyli w jej stronę. – Jest naprawdę cudowna – stwierdził Marlowe. – Naprawdę – zgodził się Struan. – Wspominałeś coś o przekąsce? – Najwyższa pora, prawda? Kucharz upiekł znakomity jabłecznik. – Menu składało się z duszonej ryby, zapiekanego pasztetu z solonej wieprzowiny, klusek, zimnego kurczęcia z rożna, sera i jabłecznika. – Mam kilka schłodzonych butelek montracheta, rocznik

pięćdziesiąt pięć, które przechowywałem na specjalną okazję, i chambertina, rocznik pięćdziesiąt dwa. – Nieźle ci się powodzi – z uznaniem mruknął Malcolm. – Dzisiejszy dzień jest zupełnie wyjątkowy – uśmiechnął się Marlowe – a w tajemnicy mogę ci zdradzić, że chambertina po prostu zwędziłem ojcu. Nie wiedząc o tym, dołożył mi parę skrzynek montracheta. – Też służy w marynarce? – Oczywiście. – Marlowe był wyraźnie zaskoczony, że ktoś mógłby pomyśleć inaczej. – Dowodzi w Plymouth. – Zawahał się, chciał coś dodać, lecz urwał. – Masz jakiś kłopot? Musimy wracać? – Nie. – Kapitan spojrzał na Malcolma. – Dziś rano, gdy otrzymałem zezwolenie, by przyjąć cię na pokład i przed zachodem słońca dołączyć do floty, odebrałem też kilka zapieczętowanych rozkazów. Parę minut temu z flagowca nadszedł sygnał, że mam otworzyć jedną z kopert. Nie dostałem polecenia, by ci o tym mówić, lecz z drugiej strony, nikt mi tego nie zabronił. Wiadomość brzmi: „Jeśli pan Struan wyjawi jakąś szczególną prośbę, może pan, o ile pan zechce, ją spełnić”. Dla Malcolma świat stanął w miejscu. Nie wiedział, czy jeszcze żyje, czy już umarł, głowa opadła mu na bok i gdyby nie siedział, pewnie runąłby na pokład. – Chryste Wszechmogący! – jęknął Marlowe. – Bosman! Dużą porcję rumu! Piorunem! Bosman jak zdmuchnięty zniknął z mostka. Malcolm zakasłał. – Nie… nie… Wszystko w porządku… choć prawdę mówiąc, rum dobrze mi zrobi… – Widział, że Marlowe porusza ustami, lecz nie słyszał nic poza łomotem własnego serca. Nagle do jego uszu dobiegł szum morza. Poczuł chłodny powiew na policzkach. – Proszę, szefie – mówił bosman, przytykając mu do ust szklankę. Malcolm przełknął łyk palącego trunku. Kilka sekund później poczuł się znacznie lepiej. Chciał wstać. – Lepiej z tym poczekać, szefie – z niepokojem odezwał się bosman. – Wyglądasz pan jak taki, co zwidział ducha. – Nie ducha, bosmanie, lecz anioła! Twego kapitana! – Struan patrzył przed siebie nie widzącym wzrokiem. – Nie zwariowałem – wymamrotał niewyraźnie. – John… przepraszam, kapitanie Marlowe, czy możemy gdzieś porozmawiać na osobności? – Oczywiście. Tutaj. – Marlowe niechętnie machnął dłonią w stronę bosmana, nakazując mu opuścić mostek. Zostali jedynie sygnalista i sternik. – Idźcie na obchód statku – rozkazał sygnaliście. – Sternik, zakryć uszy. – Teraz wyjawię ci „szczególną prośbę” – powiedział Struan. – Chcę, żebyś na krótko wypłynął na pełne morze i udzielił nam ślubu. Angelique musi zostać moją żoną. – Co takiego?! – zdębiał Marlowe. Malcolm powtórzył każde słowo. – Zwariowałeś – wyjąkał kapitan. – Nie. – Struan był już całkiem spokojny i myślał tylko o przyszłości. W głowie dźwięczały mu słowa admirała: „może pan, o ile pan zechce, ją spełnić”. – Pozwól, że ci wszystko wyjaśnię. – Zaczął mówić. Po kilku minutach nadszedł steward, zniknął na chwilę, po czym wrócił, mówiąc:

– Kucharz życzy panom smacznego. Posiłek czeka w kajucie kapitana. Zasłuchany Marlowe odesłał go niecierpliwym ruchem ręki. – …i to jest jedyny powód – skończył Malcolm. – Chodzi o admirała, o mnie, o ciebie i moją matkę. A teraz pytam, czy wyświadczysz mi tę przysługę? – Nie mogę. – Marlowe potrząsnął głową. – Przepraszam. Nigdy nie występowałem w takiej roli i nie wiem, czy jest to zgodne z regulaminem. – Admirał dał ci wolną rękę. – Ale zrobił to z cholernie perfidną ostrożnością. „O ile pan zechce ją spełnić”. Na Boga, przecież w ten sposób sam założę sobie pętlę na szyję… – Aż dygotał na myśl o wszystkich możliwych nieszczęściach. – Nie znasz Ketterera tak dobrze jak ja… Żaden z oficerów go nie zna, skoro już o tym mowa! Jeżeli popełnię błąd, to z miejsca ukręci mi jaja, rozpieprzy całą karierę i… – Przerwał, by nabrać tchu, po czym pokręcił głową. – Nie mogę – wybełkotał. – W żaden sposób… – Dlaczego? Uważasz to za mezalians? – Nie, skądże, na miłość boską, ale… twoja matka nigdy… to znaczy, nie wyraziłaby zgody na takie małżeństwo. Sir William ma związane ręce, Kościół jest przeciwny, inni kapitanowie także i do diabła, żadne z was w świetle prawa nie osiągnęło jeszcze pełnoletności, więc nawet, gdybym to zrobił, to i tak… Cholera, jesteś niepełnoletni i ona też… Nie mogę ryzykować… – Tknięty nagłą myślą spojrzał za burtę. – Nie mogę, póki nie powiadomię Ketterera. Poproszę go o zezwolenie. – Jeśli to zrobisz, będziesz na zawsze spalony w jego oczach. Przecież gdyby chciał, żebyś go zapytał, to sformułowałby wyraźny rozkaz. Marlowe popatrzył na Struana. Jeszcze raz przeczytał wiadomość od admirała i jęknął. Wiedział, że Malcolm ma rację. Cała jego przyszłość zawisła na włosku. Chryste Wszechmogący, dlaczego ich zaprosiłem na pokład? Jeszcze z dzieciństwa pamiętał słowa ojca: „W marynarce wojennej dowódca okrętu musi przestrzegać regulaminu i trzymać się wszystkich zasad zapisanych w tej cholernej księdze, chyba że jest cholernym Nelsonem, ale jak dotąd trafił się taki tylko jeden!”. – Przykro mi, stary, nie. – Jesteś naszą ostatnią nadzieją. Jedyną nadzieją. – Przepraszam. Struan westchnął, rozluźnił ramiona i wyciągnął z rękawa ostatniego asa. – Angelique! – krzyknął. Usłyszała go za drugim razem i po chwili pojawiła się na mostku w towarzystwie porucznika Lloyda. – Chciałabyś dzisiaj, teraz, wyjść za mąż? – Głos Malcolma był przepełniony uczuciem. – John Marlowe mógłby, o ile zechce, poprowadzić ceremonię. Co ty na to? Ogarnięta radością nie słyszała jękliwych protestów Marlowe’a, które zresztą zaraz ucichły, zduszone uściskami i gradem pocałunków, jakimi obsypywała zarówno jego, jak i Struana. – Och… tak, tak… John, to cudownie z twojej strony, naprawdę, dziękuję, cudownie, proszę, proszę, proszę…

Nalegała z tak nieodpartą przymilnością że w końcu, ku własnemu zdziwieniu, Marlowe powiedział: – Ależ… oczywiście, z największą ochotą… Nie mógł uwierzyć we własne słowa, gdyż mimo pozorów uległości wewnątrz aż kipiał i zamierzał powiedzieć „nie”. Sternik przypieczętował sprawę radosnym okrzykiem: – Trzykrotne „hurra” na cześć kapitana Marlowe’a! Będziemy mieć wesele na pokładzie! Lunch zmienił się w wesoły przedślubny poczęstunek, ot, wszystkiego dwa, trzy kieliszki wina, by popróbować niespotykanej jakości trunku, niewiele też jedli; woleli zachować część potraw na weselną biesiadę, a zresztą i tak każde z nich ze zbyt wielką niecierpliwością wyglądało początku ceremonii, by odczuwać głód. Marlowe, skoro już podjął ostateczną decyzję, skierował okręt pod pełnymi żaglami na morze i przedzierzgnął się w najzagorzalszego rzecznika związku. Chciał, by uroczystość wypadła godnie i okazale. Mimo to tuż przed ostatnim toastem, pod koniec posiłku, stwierdził ponuro: – Bóg jeden wie, czy to będzie w pełni legalne, lecz regulamin marynarki wojennej nic nie wzmiankuje na ten temat, nie stawia zakazów i nie określa wieku osób zawierających małżeństwo, wspomina jedynie, że muszą zostać formalnie zaślubieni w obecności świadków i z własnej woli podpisać notatkę, którą sporządzę w dzienniku okrętowym. Gromy i gratulacje sypną się na was dopiero wówczas, gdy staniecie na brzegu, a wtedy być może i tak będziecie musieli iść do ołtarza, choć oba Kościoły zawyją z wściekłości z powodu tego, co zaszło. Angelique wyczuła jego rozterkę. – John… ale wszystko będzie w porządku, prawda? Malcolm mówił mi o sprzeciwach i o ojcu Leonie… – Skrzywiła nos z niesmakiem. – Na pewno nie będziesz miał żadnych kłopotów? – Bez obaw, uzyskałem pozwolenie samego admirała – zapewnił ją Marlowe, choć w rzeczywistości nadrabiał miną. – Dość pustego gadania, piję za wasze zdrowie i szczęście przyszłych pokoleń! Angelique chciała wstać, by spełnić toast, lecz Struan ją powstrzymał. – Niestety, kochanie, nie wolno pić własnego zdrowia, bo w myśl starego przesądu może to przynieść nieszczęście. Poza tym, na okrętach Królewskiej Marynarki Wojennej toasty wznosi się na siedząco. – Przepraszam. – Niechcący trąciła rękawem kieliszek, który uderzył w sąsiedni i rozległ się cichy brzęk szkła. Marlowe i Struan jednocześnie sięgnęli nad stołem, by uciszyć dzwonienie. – Jeszcze jeden żeglarski zabobon – wyjaśnił Malcolm. – Jeśli pozwolisz, by dźwięk zamarł sam, gdzieś na świecie utonie marynarz. – Och… – Jej twarz przybrała wyraz smutku. – Nic o tym nie wiedziałam, a tyle razy w przeszłości… – Nie musisz się martwić – pośpiesznie wtrącił Marlowe. – Skoro nie wiedziałaś,

przepowiednia nie ma znaczenia. Prawda, Malcolm? – Tak, tak. Masz zupełną rację. Pozwólcie, że teraz ja wzniosę toast. Angelique, za Johna Marlowe’a, kapitana Marynarki Królewskiej, dżentelmena i naszego najlepszego przyjaciela! Niewielka kajuta rozbrzmiewała wesołą rozmową i śmiechem, gdy przyszedł Lloyd, by powiadomić, że na pokładzie wszystko gotowe. Młodzi wymienili jeszcze jeden czuły pocałunek, wyszli z kabiny i stanęli ramię przy ramieniu, zapatrzeni w siebie. Okręt szedł z wiatrem, żagle i reje dygotały. Wszyscy członkowie załogi, którzy nie mieli wachty, stali równym szeregiem, wymyci i wystrojeni, twarzami do śródokręcia, gdzie Malcolm i Angelique zatrzymali się przed kapitanem. John wystąpił w asyście dwóch żołnierzy piechoty morskiej. Otworzył kodeks na właściwej stronie i ruchem dłoni dał znak trębaczowi. Zabrzmiał ostry dźwięk sygnałówki, rozległ się świst trapowy, marynarze stanęli na baczność. – Zgromadziliśmy się tutaj, by w obliczu Boga być świadkami małżeństwa tych dwojga młodych… Morze było wciąż spokojne, a wiatr ani na chwilę nie przybrał na sile. Niemniej jednak nad horyzontem wisiały ciężkie chmury, odległe, lecz zwiastujące burzę. Marlowe zerknął na czyste niebo nad okrętem i przez krótką chwilę zastanawiał się, czy taka pogoda może coś wróżyć. Nie ma powodów do alarmu, pomyślał. Ceremonia szybko dobiegła końca, nawet zbyt szybko – co zdaniem Struana osłabiło podniosły nastrój. Zamiast obrączki posłużył mu sygnet zdjęty z małego palca. Okazał się nieco za duży, lecz Angelique mocno zacisnęła dłoń i wlepiła w nią niedowierzające spojrzenie. – A teraz ogłaszam was mężem i żoną. Nowożeńcy padli sobie w objęcia, a załoga wzniosła trzykrotny okrzyk. – Kolejka dla wszystkich! – zawołał Marlowe i kazał wytoczyć baryłkę rumu, co wywołało jeszcze głośniejsze wiwaty. – Pozwolisz, że jako pierwszy złożę życzenia pani Struan – powiedział do Malcolma. Angelique rzuciła mu się na szyję, łzy szczęścia płynęły po jej policzkach. – Dziękuję, dziękuję… – Nie ma za co – mruknął zafrasowany nagle Marlowe, po czym uścisnął dłoń Struana. – Gratuluję, stary. Może teraz… – Gwałtowny podmuch szarpnął żaglami. – Może teraz zejdziecie na dół. Zaraz do was dołączę. – Marlowe odwrócił się, by wydać kilka pilnych poleceń i niemal całkiem zapomniał o pasażerach. – Odpadamy od wiatru, poruczniku. Kurs na Yokohamę, pod żaglami, aż do następnych rozkazów. Możemy nieźle przemoknąć, nim dotrzemy na cumowisko. Sygnalista, podajcie mi swój notatnik. Prześlecie wiadomość, gdy znajdziemy się w pobliżu flagowca. Edward Gornt usadowił się wygodnie na wykuszowym oknie w siedzibie Brocków, wsparł nogę na krześle i rzucił leniwe spojrzenie w stronę zatoki. Gęstniejące chmury zapowiadały sztorm, choć o tej porze roku równie dobrze mogły zniknąć bez kropli deszczu. Norbert Greyforth siedział w głębi pokoju, przy biurku, zagrzebany w papierzyskach. Obaj widzieli „Pearl” żeglującą w stronę horyzontu, lecz nie przywiązywali

do tego zbytniej wagi. – Pewnie jakieś manewry, jak zwykle – mruknął Gornt. – W dalszym ciągu nie mogę pojąć, co mogą mieć cennego na pokładzie. Norbert z cichym rozbawieniem pokiwał głową po czym wrócił do sprawdzania i podpisywania dokumentów. Stojący w porcie frachtowiec Brocka miał wkrótce wypłynąć, więc załadunek japońskich towarów zbliżał się pomału do końca. Właśnie nadeszło pięćdziesiąt funtów kokonów jedwabników z przeznaczeniem na rynek francuski – w każdej uncji mieściło się od trzydziestu do pięćdziesięciu tysięcy oprzędów – oraz bele surowego jedwabiu, ubrania dla londyńczyków, wyroby z laki, kilka baryłek sake, które Broek próbował wprowadzić do angielskich sklepów, lecz przede wszystkim sprzedawał Japończykom na Filipinach, tania ceramika służąca za balast, węgiel – słowem: wszystko, co było dostępne w okolicy i co wraz z resztkami pozostałymi w ładowniach mogło zostać sprzedane podczas podróży powrotnej. Nie brakło nawet karabinów i pewnej ilości opium. – Cygaro? – spytał Gornt. – Dzięki. – Z lubością zapalili cienkie cheroots. – Spotkałem się z McFayem, aby omówić resztę szczegółów. – Dobrze. – Norbert wypuścił kłąb dymu i podpisał ostatni dokument. Zadzwonił. Po chwili w pokoju pojawił się główny kancelista i wekslarz. – Tu masz cały towar, Pereira. – Tak, senhor. – Mały i szczupły człowieczek o lekko skośnych oczach był, jak większość, których zatrudniały inne kompanie, Eurazjatą z Makau. – A co z ładunkiem specjalnym? – Nie ma go w manifeście i przez cały czas kapitan musi dawać na niego baczenie. – Chodzą słuchy, że wojsko zamierza wkroczyć na pokład i na chybił trafił sprawdzić ładownie. – Proszę bardzo. Na Boga, nie znajdą nic nielegalnego, nawet jeśli Struanowie twierdzą inaczej. – Norbert odprawił urzędnika i z namysłem popatrzył na Gornta. Wciąż nie mógł się pozbyć niejasnych podejrzeń. – Edwardzie, może powinienem zrezygnować z pojedynku i wieczorem przekazać Struanowi, że godzę się na polubowne załatwienie sprawy? Niech jedzie do Hongkongu przekonany, że wygrał, a wkrótce i tak po same uszy będzie tkwił w gównie. – Owszem, można tak zrobić, lecz dlaczego akurat dziś oszczędzić mu strachu? Niech się boi. Na pewno nie myśli, jak panu ulżyć. Norbert zobaczył, jak cienkie wargi Gornta rozciągają się w okrutnym uśmiechu. Sam także przyznawał z satysfakcją że gdyby nie Ketterer, Struan znalazłby się w całkiem innej sytuacji. Teraz, bardziej niż kiedyś, myśl o pojedynku musiała mu spędzać resztki snu z oczu. – Zemsta jest słodka, prawda? Nawet nie podejrzewałem, że możesz tak dobrze pasować do Brocków. – Ja? – Gornt zmarszczył brwi. – Chodziło mi wyłącznie o pana. Miałem przecież panu służyć.

– Rzeczywiście. – Norbert uznał, że lepiej nie okazywać zadowolenia. – Zatem zostawimy tę sprawę do jutra, a teraz… – Bystrym wzrokiem dostrzegł ciemną smugę przesuwającą się nad widnokręgiem. – To „Pearl”? – Wstał zza biurka i z lunetą w ręku podszedł do okna. Tak, to była fregata. – Idzie jak po sznurku – powiedział cicho, a Gornt zaczął się zastanawiać, co to może znaczyć. Na „Pearl” właśnie refowano żagle, z komina buchnęły kłęby dymu. – Wiatr przybrał na sile – stwierdził Gornt, przykładając do oczu lornetkę; smolista wstęga odchylała się w prawo od okrętu. Reszta floty i statek kupiecki kotwiczyły w zatoce. Na falach, tu i ówdzie, pojawiły się białe pióropusze piany. Norbert skierował szkła na „Prancing Cloud”. Nie zauważył nic szczególnego. Przeniósł wzrok na okręt flagowy. Nic. Ponownie spojrzał na fregatę. Czekał. „Pearl” nadciągała z pełną prędkością, prując dziobem powierzchnię morza. Na flagowcu nic się nie działo. Na pokładzie fregaty rozpoznał Angelique, stojącą obok jakiegoś mężczyzny, bez wątpienia Struana. – Proszę tam spojrzeć – odezwał się Gornt piskliwym z podniecenia głosem. – Widzi pan sygnalistę? – Gdzie? Ach, rzeczywiście. – Nadaje coś w stronę flagowca. Pierwsze znaki to tylko sygnał rozpoczęcia – pośpiesznie trajkotał Gornt. – Kapitan Okrętu Jej Królewskiej Mości „Pearl” do admirała. Wiadomość brzmi… Wiadomość brzmi: S-P-E-Ł-N-I-Ł-E-M P-R-O-Ś-B-Ę. – Zmieszany zerknął na Norberta. – Co to znaczy? – Patrz, czy będzie jakaś odpowiedź! – Gornt posłusznie spełnił polecenie, a Greyforth zapytał: – Gdzie, u diabła, nauczyłeś się alfabetu semaforowego? – W Norfolk, w Wirginii. W dzieciństwie uwielbiałem patrzeć na statki, zarówno nasze, jak i brytyjskie. Z czasem stało się to moim hobby. Potem tato ofiarował mi dwie książki, jedną amerykańską, drugą angielską gdzie znalazłem większość standardowych zwrotów i kilka kodów. Dzięki temu wygrywał zakłady z oficerami, bywającymi w naszym domu. Lubił rozrywki, podobnie jak matka, lecz potem nastąpił krach na rynku z bawełną i stracił większość pieniędzy. – Potrafisz czytać wszystkie znaki? Wszystkie flagi? – dopytywał się Norbert, gotów w przyszłości wykorzystać wiedzę Gornta. – Mógłbyś rozszyfrować depesze Struana? Z okrętu na okręt, z okrętu na brzeg? – Pewnie tak, gdyby używał kodu międzynarodowego, lecz podejrzewam, że podobnie jak Brock stosuje własne… Chwileczkę, jest wiadomość z okrętu flagowego. Zwyczajowy zwrot: „Do kapitana «Pearl» od admirała Ketterera”. Kolejny standard: „Natychmiast wrócić na cumowisko”. Następny: „Po rzuceniu lin i zabezpieczeniu okrętu, bezzwłocznie stawić się u mnie”, po czym następują litery Z N-I-M. Ostatni sygnał: „Potwierdzić”. – Gornt rzucił za siebie spłoszone spojrzenie. – „Z nim”, panie Greyforth? Chodzi o Struana? – Trafiłeś w dziesiątkę. – Standardowe potwierdzenie. – Gornt odłożył lornetkę i potarł oczy. Tak długa koncentracja przyprawiła go o ból głowy. – W dziesiątkę? Wie pan, o co w tym wszystkim

chodzi? – Pytasz, co jest ważnego na „Pearl”? Cholerny kapitan Marlowe z Królewskiej Marynarki. – Norbert nie musiał zbyt długo wdawać się w wyjaśnienia. – Ślub? – wysapał Gornt. – Pan jest genialny! – Nigdy nie przypuszczałem, że Ketterer się zgodzi, lecz wszystko wskazuje na to, iż w końcu uległ. Dlaczego? Przecież nic na tym nie zyskuje… – Po chwili zamyśloną twarz Norberta rozjaśnił złośliwy uśmiech. – Chyba… chyba że tylko po to wezwał Struana i Marlowe’a, by zrugać tego ostatniego, unieważnić związek, jeszcze mocniej zranić Struana, cieszyć się jego cierpieniem. – Naprawdę może to zrobić? – Jeśli mam być szczery, ten pedał jest zdolny do wszystkiego – odparł Greyforth. Strzelił śliną do spluwaczki, po czym wyrzucił niedopałek cygara. – Każdy majtek we flocie bez zmrużenia powieki słucha jego rozkazów. – Chce pan powiedzieć, że może ich zmusić do pogwałcenia prawa? – Ujmę to w nieco inny sposób: muszą usłuchać natychmiast, gdyż w przeciwnym wypadku czeka ich kara; od chłosty, przez powieszenie, do przeciągnięcia pod stępką. Jeśli zechce, może cię powiesić na rei, a potem stwierdzić, że został wprowadzony w błąd przez oficerów. Przekona każdego sędziego o swej niewinności, tyle że ty wówczas będziesz już martwy. – Więc pan… Jak pan może tak otwarcie występować przeciw niemu? – Ponieważ Ketterer, choć łamie prawo, otrzymał solidną szkołę w szeregach marynarki wojennej i jest przyzwyczajony bez szemrania przyjmować rozkazy zwierzchników, a poza tym szczwany Wiluś twardo stoi po naszej stronie. To właśnie on chroni nas przed Kettererem, generałem, Japońcami i każdym innym cholernym wrogiem. Natomiast nie kiwnie palcem w obronie młodego Struana. – Zatem kapitanie Marlowe, życzeniem pana Struana było, by wypłynął pan w morze i połączył go węzłem małżeńskim z panną Angelique Richaud? – Tak jest. – Marlowe stał na baczność. Nic nie potrafił wyczytać z twarzy admirała. Ketterer siedział za stołem w obszernej kajucie na rufie okrętu flagowego. Obok zasiadł kapitan flagowca, a z tyłu, także w postawie zasadniczej, prężył się adiutant w randze porucznika. – I pan spełnił tę prośbę, choć oboje nie osiągnęli jeszcze pełnoletności? – Tak jest. – Proszę do zachodu słońca wręczyć mi pisemny raport i podać wszystkie powody, jakie skłoniły pana do podjęcia tej decyzji, oraz przedstawić dokładny opis wydarzeń. Odmaszerować. Marlowe zasalutował i ruszył do drzwi. Ketterer spojrzał na siedzącego obok oficera – smagłego, pomarszczonego, brzydkiego mężczyznę, narzucającego swym podwładnym żelazną dyscyplinę i ślepo wierzącemu w przepisy regulaminu. – Kapitanie Donavan, przypuszczam, że ustalił pan prawne podstawy wspomnianej sytuacji?

– Tak jest. – W niebieskich oczach Donavana nie było krzty litości. – Dobrze, to wszystko… na razie. Marlowe nic więcej nie słyszał, gdyż zamknął za sobą drzwi; wracał do świata żywych. Struan czekał na niego w przedsionku, podejrzliwie obserwowany przez dwóch stojących na straży żołnierzy piechoty morskiej. – Chryste, mów prędko, dostało ci się? – Nie, niezupełnie. – Marlowe starał się mówić spokojnym tonem. – Admirał, zgodnie z przepisami, oczekuje pisemnego sprawozdania. To wszystko. Wracam na okręt, zobaczymy się później. Nim zdążył odejść, drzwi kabiny stanęły otworem i poczuł, że znów zamiera mu serce. Kapitan Donavan minął go bez słowa, nie odpowiadając na honory. W progu pojawił się adiutant. – Panie Struan, admirał uprzejmie prosi pana do środka. Malcolm pokuśtykał do kajuty. Adiutant zamknął za nim drzwi i został w przedsionku. Wymienili spojrzenia z Marlowe’em, lecz nic z tego nie wynikało; nie mogli rozmawiać w obecności żołnierzy. W kajucie nie było teraz już nikogo oprócz Ketterera. Gestem zaprosił Struana, by usiadł. – Z jednej strony, muszę panu pogratulować – powiedział oficjalnym tonem i wyciągnął rękę. – Dziękuję. – Malcolm potrząsnął jego dłonią i stwierdził, że mimo twardego uścisku palce admirała są zadziwiająco miękkie. – Az drugiej? – A z drugiej, jestem przekonany, że stanie pan przed koniecznością trudnego wyboru, by dotrzymać złożonych obietnic. – To znaczy? – Wpakował pan kij w gniazdo węży. Sir William jest zasypywany zażaleniami. – Jak już mówiłem, zrobię wszystko, co w mojej mocy, by temu zaradzić. – Powinien pan zrobić coś więcej, Struan. – Przepraszam, admirale, lecz nie do końca rozumiem. – To znaczy, ni mniej, ni więcej, że musi pan wypełnić swe zobowiązania. Zapadła cisza. Malcolm postanowił, że nie da się zastraszyć ani zniszczyć. Jednocześnie pamiętał, że to właśnie Ketterer umożliwił mu poślubienie Angelique. Nie, nie umożliwił, poprawił się w myślach, przystał na ewentualne umożliwienie. John Marlowe okazał wystarczająco dużo ikry, by przejąć inicjatywę. – Czy kapitan Marlowe będzie miał jakieś kłopoty? – Wobec kapitana zostaną zastosowane przepisy regulaminu. – Tak, oczywiście, lecz ślub odbył się zgodnie z regulaminem. Tuż przed ceremonią przeczytałem odpowiedni paragraf. Nie ma w nim mowy o wieku osób zawierających małżeństwo. – Jest także inny przepis: każde małżeństwo zawarte na pokładzie musi ulec jak najszybszemu zatwierdzeniu przez odpowiednią instancję.

– Chce pan przez to powiedzieć, że jestem żonaty, lecz jednocześnie nie jestem? – Po prostu przypominam panu, że jak wszystkie niecodzienne wydarzenia we flocie, pańskie małżeństwo także wymaga potwierdzenia. Struan zmusił się do uśmiechu. – Bez wątpienia. Gdy… – omal nie powiedział „przeczytałem”, lecz w porę ugryzł się w język – dowiedziałem się o pańskim rozkazie, doszedłem do wniosku, że wyraził pan swą zgodę. – Kapitan Marlowe pokazał panu rozkaz opatrzony moją pieczęcią? – Ketterer zrobił zdziwioną minę. – Dowiedziałem się tylko, że dostał określone instrukcje i… przyznaję, nie spytałem dokładnie, co znaczyły, lecz przekonałem go, że chodzi właśnie o ślub z Angelique. – Powinienem przewidzieć, że pan tak postąpi – sucho stwierdził admirał. – Zatem udzielił pan zgody? – Mój rozkaz brzmiał jak następuje: „Jeśli pan Struan wyjawi jakąś szczególną prośbę, może pan, o ile pan zechce, ją spełnić”. Czyż wczorajszego wieczora nie wyraził pan chęci, by choć na kilka godzin wypłynąć na pełne morze? Marlowe mógł oponować, gdyż wcześniej otrzymał polecenie, że podczas wszelkich manewrów ma się trzymać na odległość wzroku. Malcolm z trudem zachowywał spokój, gdyż czuł, że rozwierają się pod nim wrota piekieł. – Tak jest. Rzeczywiście, mógł pan uznać, że chodzi jedynie o krótką wycieczkę. Jeśli doszło do nieporozumienia, cała odpowiedzialność spada wyłącznie na mnie, nie na kapitana Marlowe’a. – Zapamiętam to, Struan. Malcolm z napiętą uwagą słuchał każdego zdania i zastanawiał się, do czego prowadzi ta rozmowa. Stary marynarz bawił się z nim jak kot z myszą. Znów wpadłem w jego pazury… Czy kiedykolwiek zdołam się uwolnić? – Mogę spytać, admirale, z jakiego powodu wydał pan ów rozkaz, który z mojej winy stał się przyczyną całego zamieszania? – Ani na chwilę nie spuścił wzroku; miał świadomość, że dopóki nie podważono legalności związku, jest człowiekiem żonatym. – Wczoraj byłem przekonany, że pan tego nie zrobi. Ketterer spędził noc z Consuelą. – Charles, pozwól, by młody senhor miał swoją szansę – powiedziała słodkim, melodyjnym głosem, który zapadał mu w pamięć równie mocno jak powłóczyste spojrzenie jej piwnych oczu. – Nam nie przypadło to w udziale, więc może jemu… Pamiętasz, byłeś wówczas niewiele starszy. Na pewno dotrzyma obietnicy, a wówczas poczynisz ogromny krok naprzód. Bądź szczodry; nie popełniaj błędu naszych rodziców i Admiralicji. On jest tak zakochany, Charles, jak ty w jego wieku, lecz w odróżnieniu od ciebie, doświadczył już cierpień z ręki Boga… Kiedy się obudził, jej słowa dźwięczały mu w uszach, sposób, w jaki wymawiała jego imię, nawet po tylu latach chwytał go za serce. Przecież to nie to samo, myślał z uporem.

Struanowie szmuglują opium i trudnią się przemytem broni. Nie mogę zapomnieć o poległych marynarzach. Przykro mi, kochanie, muszę uznać to małżeństwo za nielegalne. Nie zdejmę Struana z haka. Obowiązek przede wszystkim. Teraz, gdy patrzył na siedzącego przed nim Malcolma, gdy miał przed oczami obraz kuśtykającego młodzieńca, wchodzącego do kajuty, i gdy wspomniał poufne zapewnienia Hoaga i Babcotta, że chłopak niemal bez przerwy skręca się z bólu i że pewnie już nigdy nie będzie mógł biegać lub jeździć konno, powtarzał w myślach: „w odróżnieniu od ciebie doświadczył cierpień z ręki Boga”. Westchnął i powiedział łagodnie: – Czasem ulegam nagłym kaprysom, panie Struan. Poza tym mam nadzieję, że nie zawiedzie pan moich oczekiwań. – W jego oczach migotał ślad uśmiechu Consueli. Wstał i czując się dziwnie młodo, podszedł do szafy. – Sherry? – Z przyjemnością. – Malcolm usiłował się podnieść, lecz szło mu to z niejakim trudem, gdyż był zupełnie oszołomiony zachowaniem admirała. – Podam panu. Na zdrowie! – Stuknęli się kieliszkami i Ketterer pociągnął solidny łyk. – Posłuchaj, młody człowieku – odezwał się niespodziewanie cichym i miękkim głosem. – Spróbuję skłonić sir Williama, by dokładnie przeczytał regulamin Marynarki Królewskiej. Raport Marlowe’a zostanie poddany starannej analizie, gdyż musimy mieć pewność, że nasi oficerowie zdają sobie sprawę z konsekwencji samowolnego działania, lecz mogę pana zapewnić, iż nie wynikną stąd, jak pan to określił: żadne kłopoty dla kapitana. Niech to zostanie naszą kolejną małą tajemnicą. Wyrażam się jasno? – Tak jest. Dziękuję. Zrobię wszystko, co obiecałem. – Struan wziął głęboki oddech. – Więc moje małżeństwo jest legalne? – To zależy od punktu widzenia. Jeśli chodzi o mnie, to w myśl morskiego zwyczaju uważam, że dopełniono wszelkich żądanych formalności. Czeka was jednak długi bój z dwoma Kościołami i niezliczoną rzeszą prawników, więc radzę wam przygotować się na najgorsze. Mimo to raz jeszcze chciałem panu pogratulować. Proszę także przekazać najlepsze życzenia dla pani Struan, oczywiście nieoficjalnie.

43 Nim zapadł zmierzch, wieści dotarły do Osiedla, Miasta Pijaków i Yoshiwary. Natychmiast zaczęto głośno spekulować na temat małżeństwa. Wybuchały kłótnie, mnożono teorie za i przeciw, niektórzy byli zdania, że ślub odbył się nielegalnie, inni gwałtownie protestowali przeciw takiemu stawianiu sprawy, a co bardziej swarliwi kupcy – oraz wszyscy mieszkańcy Miasta Pijaków-klęli, wymachiwali rękami i zaciskali pięści na poparcie swych argumentów. Co mądrzejsi powtarzali: – A to szczwany młokos! Wiadomo, czemu tak mocno czepiał się admirała! Chodziło o układ. Chytrze… Na jego miejscu postąpiłbym tak samo. Teraz, gdy ją już dostał, myślicie, że nadal będzie zwalczał handel bronią i opium? Nie ma mowy… Kilka sprzeczek przerodziło się w bójki, jedna nawet zakończyła się spaleniem tawerny. Rozeszła się wieść, że ojciec Leo dostał apopleksji i legł jak długi przed ołtarzem. Wielebny Tweet ciskał ponoć gromy na sir Williama, a panie Lunkchurch i Grimm, jak zwykle skłócone, wdały się w awanturę i zostały wyrzucone z klubu na ulicę. Malcolm i Angelique, trzymając się za ręce, stali przy burcie kutra. Przed nimi, na molo, tłoczyła się spora grupa rozradowanych mężczyzn, wśród których rej wodził Jamie McFay. W miejsce spodziewanej burzy posiąpił jedynie drobny kapuśniaczek. Wciąż dął mocny wiatr, a niebo było zasnute chmurami, lecz nic nie mąciło radosnego powitania. – Jesteśmy na miejscu, pani Struan – powiedział Malcolm tuląc ją w ramionach. Pocałowała go. – Tak, mój drogi mężu – szepnęła. – Och, Malcolm, to brzmi śmiesznie, dziwnie i cudownie. Wciąż mam wrażenie, że śnię. – Ja też. Przy wtórze głośnych śmiechów wpadli na siebie, gdy łódź zatańczyła na fali, skręciła i gładko dobiła do przystani. Stojący przy sterze bosman popisał się, jak nigdy dotąd. – A żywo brać się do lin, chłopy! – ryknął na całe gardło, zresztą zupełnie niepotrzebnie, gdyż już las rąk pochwycił cumy i zaczął mocować je na pachołkach. – Serdeczne gratulacje, tai-panie! Niech żyje pani Struan! – darł się Jamie, by przekrzyczeć harmider, który docierał aż do klubu po drugiej stronie High Street. W mgnieniu oka wszyscy wylegli na ulicę, kapelusze poszybowały pod niebo, wiwatom i aplauzom nie było końca. Nawet panie Lunkchurch i Grimm znalazły się w tłumie, jednakowo rozradowane. Gornt i Norbert Greyforth spoglądali na to widowisko z górnych okien siedziby Brocków. Chińczycy porzucili swe zajęcia i wylegli z domów, a przy Północnych Wrotach gromadziła się coraz większa grupa zaciekawionych samurajów. Ministrowie i urzędnicy opuszczali gmachy poselstw: sir William z zaciętą twarzą stał obok uśmiechniętego Phillipa Tyrera, Michaelmas Tweet zmarszczył brwi i ciskał wokół gniewne spojrzenia, Siergiejew wprost promieniał ze szczęścia, Dmitri krzyczał i wymachiwał amerykańską flagą a Seratard i André byli zadowoleni, że małżeństwo doszło do skutku, i zarazem wściekli, bo nikt ich nie spytał o zdanie.

– André, sprowadź ją tu jak najszybciej. Jésus, ta głupia gamin powinna dopuścić nas do spisku. Miałeś jej przecież pilnować! – wycedził półgębkiem Seratard, po czym entuzjastycznie zamachał dłonią w stronę pozdrawiającej go Angelique. – Twoja w tym głowa, by Struan natychmiast złożył oświadczenie zgodne z Kodeksem Napoleona. Jeden Bóg wie, jakich brudnych sztuczek użyje William, czy stanie za, czy przeciw, lecz my musimy popierać ten związek, pod warunkiem że zostanie uwierzytelniony przed francuskim prawem. Niech w przyszłym tygodniu ojciec Leo dopełni ceremonii… Mon Dieu, spójrz na tych kretynów! Angelique i Struan utknęli w ciżbie. Z coraz większym trudem torowali sobie drogę, gdyż niemal każdy napotkany mężczyzna uważał, że ma prawo ucałować pannę młodą. Angelique wpadła w panikę, co tylko zwiększyło zamieszanie wśród stojących najbliżej. Tłum zafalował i zamknął ją w swym uścisku. Struan usiłował szczudłami odepchnąć najbardziej natarczywych, Jamie zaczął dość ostro przepychać się naprzód, ktoś kogoś uderzył i wybuchła bijatyka. Sir William wezwał patrol piechoty morskiej. – Oczyścić drogę, prędko, na miłość boską zanim ich zgniotą! – Czterej żołnierze puścili się biegiem. – Phillip, przejmij nad nimi dowództwo, a potem czym prędzej sprowadź do mnie Struana! – Hej tam, bando obwiesiów! – ryknął sierżant i diabeł, który czasem bez wyraźnego powodu buszuje wśród motłochu, uciekł. Tyrer szybko i zdecydowanie przecisnął się do oblężonych. – Jak się zachowujecie wobec damy? – Wszystko w porządku, kochanie? – Struan stanął u boku żony. – Tak… tak, najmilszy. – Gdy tłum odstąpił, niemal od razu odzyskała spokój. Poprawiła kapelusz. – Spójrz! – wskazała na złamane pióro. – Pozwól, że ci pomogę – oświadczył Tyrer i energicznym ruchem odsunął pozostałych. – Jazda stąd, nie widzicie, że jest śmiertelnie przestraszona? Jak się czujesz, Angelique? Malcolm? – Już dobrze – odparł Struan. Skoro pozbył się obaw ó ukochaną i odnalazł szczudła, mógł nadal bez przeszkód cieszyć się szczęściem. – Dzięki wam wszystkim za powitanie! – zawołał. – Pijcie na koszt Noble House, bar klubu będzie czynny aż do odwołania! Wszyscy hurmem rzucili się we wskazanym kierunku. Po chwili na drodze zostali jedynie Malcolm. Angelique, McFay i Tyrer. Nie licząc skwaszonego Michaelmasa Tweeta. – Panie Struan, akt ślubu został zawarty bezprawnie i muszę pana ostrzec… – Być może to prawda, pastorze, lecz radzono mi, bym nie ustępował – twardo odparł Malcolm. Miał już opracowany plan postępowania z Tweetem, drugi dla ojca Leona, a jeszcze inny dla sir Williama. – Mimo wszystko wierzę, że uda nam się znaleźć jakieś rozsądne rozwiązanie. Czy mógłby pan jutro w południe przyjść do mojego biura? Zapewniam pana, że Izba Lordów będzie zadowolona. – Zajmij go czymś – szepnął, nachylając się w stronę McFaya, po czym zerknął na

pozostałych. – Musimy czym prędzej dotrzeć do biura. Minęli kilku maruderów, gdy Angelique syknęła: – Phillip, szybciej! – Pobiegła naprzód, by uniknąć spotkania z ojcem Leonem, który pędził ulicą z prędkością na jaką mu pozwalało ogromne cielsko i krępująca ruchy sutanna. Wpadła do budynku, spojrzała na Vargasa stojącego w foyer przed rzędem pracowników, na szczerzącego zęby Czena, i wybuchnęła nerwowym śmiechem. – Nie chciałam z nim rozmawiać. – Dlaczego? – spytał wesoło Phillip. – Wyszłaś za mąż i po sprawie. Sir William toczył pianę, gdy się o tym dowiedział i klął marynarkę, Ketterera, Marlowe’a… ale to teraz nie najważniejsze. Czy mogę cię uścisnąć i złożyć najlepsze życzenia? – Nie czekał na odpowiedź, lecz po bratersku przytulił ją do piersi i ucałował. Angelique wydała westchnienie ulgi. W drzwiach pojawił się Struan w towarzystwie McFaya. – Zasunąć sztabę – rozkazał. Jamie przy pomocy Vargasa uprzejmie, lecz stanowczo usunął z progu kilku zbyt gorliwych członków „komitetu powitalnego” i założył skobel niemal w tej samej chwili, gdy ojciec Leo dotarł do schodów. Duchowny szarpnął za klamkę, po czym załomotał pięściami w drzwi, jakby dobijał się do wrót katedry. Nikt nie zwrócił na to uwagi. Wszyscy, prócz Malcolma wbiegli do biura niczym banda rozbrykanych dzieciaków i z chichotem opadli na krzesła. – Przynieś szampana, Czen – powiedział Struan, po czym zwrócił się do Vargasa, nie czekając, aż ten skończy mu składać gratulacje. – To wszystko, zobaczymy się później. – Ponownie spojrzał na Czena. – Otwórz wino, cukiereczku – dodał po kantońsku. Jamie McFay zamknął drzwi gabinetu i jako ostatni zajął miejsce w fotelu. – Ajajaj – odezwał się Malcolm, wzburzony niczym młode wino. – Nie spodziewałem się czegoś takiego. Dzięki za życzenia, Phillipie, i tobie, Jamie. Jak się czujesz, Angelique? – Cudownie, panie Struan. Dziękuję. – Sprawiłeś nam wspaniałą niespodziankę, Malcolmie – powiedział Tyrer. – A skoro już o tym mowa, czy mógłbyś jak najprędzej spotkać się z sir Williamem? Zadał to pytanie tak suchym i beznamiętnym tonem, że wszyscy zamarli w milczeniu, gdyż zdawali sobie sprawę, jak w rzeczywistości wyglądała reakcja pełnomocnika. Chwilę później zaczęli histerycznie chichotać. – Z chęcią – odparł Malcolm. – Jutro po południu. W mgnieniu oka opróżniono kieliszki i rozlano następną kolejkę. Głośna rozmowa nie dotyczyła niczego szczególnego. W pewnej chwili w drzwiach pojawił się Vargas i skinął na McFaya. Szepnął mu coś do ucha. Jamie skinął głową. – Zaraz przyjdę. Tai-panie, pozwolisz, że zniknę na kilka minut? Mam też wiadomość dla Ange… dla pani Struan. Pan Seratard pragnie osobiście przyłączyć się do gratulacji i oczekuje pani w budynku poselstwa, a poza tym… poza tym, ksiądz chce was widzieć. Oboje. – Skończ najpierw drinka, Jamie. Vargas zawiadomi Seratarda, że umieściliśmy go na

pierwszym miejscu listy oczekujących, i poprosi ojca Leona, by zjawił się tutaj jutro o piątej po południu. Vargas wyszedł. Malcolm dostrzegł cień na twarzy żony. – Sam się z nim spotkam, kochanie. Nie musisz się niczego obawiać. Obiecuję, że do niedzieli będzie spokój. Panuję nad sytuacją. Jak tylko się ściemni, wrócimy na kuter. – Kuter? W imię Boga, Malcolmie, dlaczego? – To jeszcze nie koniec niespodzianek. Zjemy kolację na „Prancing Cloud” i spędzimy noc w kajucie, a jutro będziemy się nieźle bawić i układać plany na miesiąc miodowy. Odpływamy za godzinę; nawet nie musisz się przebierać. Ah Soh spakowała część twoich ubrań i są już na pokładzie. – Spojrzał na McFaya. – Musisz wyjść? Co się dzieje? – W tym całym zamieszaniu wyleciało mi z głowy, że umówiłem się z Gorntem. Czeka na mnie przed gabinetem. Prosił Vargasa, by przekazać wam gratulacje, w imieniu własnym i Norberta. – Podziękuj mu ode mnie, lecz jeszcze chwilę zostań. – Ode mnie także – dodała Angelique. – Oczywiście, pani Struan. – McFay z trudem usiłował przywyknąć do tych słów, zarezerwowanych dotychczas wyłącznie dla Tess Struan. Ilekroć o niej pomyślał, czuł coraz większe zdenerwowanie. W chwili, gdy dowiedział się o ślubie, pojął od razu, co znaczył list do „Guardiana”. Nawet dzień pojedynku okazał się starannie wybrany. Żonaty! O Boże! Ciekawe, czy Malcolm w pełni zdaje sobie sprawę ze skutków swego postępowania. Dla McFaya przestało być ważne, że pogodził się z sobą samym i zawarł pokój ze Struanem. Wątpił, by Tess zdołała mu wybaczyć. Choć z fanatyczną zaciętością stała po stronie rodziny, odziedziczyła po ojcu nieposkromiony charakter i mściwość. Dobrze pamiętał, jak postąpiła z dowódcą łodzi, na której zginął jej drugi syn i bliźnięta. Oskarżyła go o morderstwo i zażądała kary śmierci. Koroner uznał, że zgon pasażerów nastąpił wskutek rażącego niedbalstwa załogi i skazał szypra na dziesięć lat ciężkich robót w więzieniu w Hongkongu, czego ten oczywiście nie przeżył. Niedbalstwo? Nie tylko McFay był zdania, że tak gwałtowny sztorm jest czymś normalnym o tej porze roku i że można mówić wyłącznie o wypadku. Jedyną winą szypra było to, że on ocalał, a Tess Struan z Noble House straciła dzieci. – Idź się trochę odświeżyć, Angelique – powiedział Malcolm. – Ja zrobię to samo i za godzinę odpływamy. Ustalę tylko kilka szczegółów. Pocałowała go i odeszła. Struan po kantońsku polecił Czenowi, by nagrzał wody na kąpiel. – Potem płyniemy na „Prancing Cloud” – dodał. – Wszystko przygotowane? – Tak, panie. – Dobrze. I lepiej bądź niemy jak nietoperz i wesół jak świnia w błocie! To zresztą dotyczy całej waszej trójki. – Zerknął na Tyrera i beztroskim tonem powiedział po angielsku: – Phillipie, pozwolisz, że zostaniemy sami? Od jutra zaczną się wszelkie uroczystości, przyjęcia i oficjalne spotkania. Przekaż sir Williamowi moje serdeczne

pozdrowienia, lecz nie mów nikomu, że dzisiejszą noc spędzimy na „Prancing Cloud”. Nie chcę, by podpici „weselnicy” zakłócali nam spokój. – Doskonale cię rozumiem. Raz jeszcze przyjmij najszczersze gratulacje. – Tyrer nie ociągał się z wyjściem. Czekało go jeszcze spotkanie z Hiragą gdyż przed wizytą u Fujiko chciał wysłać kolejną krótką depeszę do tairō Anja. Dziś rano, podczas narady wojennej, której przewodniczyli sir William i Seratard, opracowano ostateczny plan zbombardowania Edo. Po zakończeniu zebrania André szepnął: – Fujiko czeka na ciebie. Wszystko przygotowane. Nalegała, byś wziął udział w prawdziwej japońskiej uczcie, więc musisz przyjść spragniony i głodny, lecz ani na chwilę nie spuszczaj z tonu. Gdy Struan i McFay zostali sami, na twarzy Malcolma pojawił się wyraz znużenia. – Nalej mi jeszcze kieliszek, dobrze? Dzięki. Jak nasze sprawy? – Nie musisz się martwić ani o dzisiejszy wieczór, ani o jutro. Ah Tok i Ah Soh są już na pokładzie z bagażami, Czen pojedzie z tobą i z panią Struan. Jak dotąd, nikt prócz nich, Strongbowa, mnie i Phillipa nie wie, że zamierzasz pozostać na noc na „Prancing Cloud”. – Dobrze. Niepotrzebnie wspomniałem o tym Phillipowi, lecz teraz to już bez znaczenia – odparł Malcolm. – Byłem zbyt wylewny. Mam nadzieję, że potrafi trzymać język za zębami. O czym chcesz mówić z Gorntem? – O jutrzejszym pojedynku. – McFay spojrzał na Struana. – Czy twój ślub coś zmienia? – Może… Pod warunkiem że Norbert mnie przeprosi. – Gornt chciałby zamienić z tobą kilka słów na osobności. Znajdziesz chwilę? – Oczywiście. Powiedz mu, że wszystko… Albo niech lepiej wejdzie. Gornt z niekłamaną radością wkroczył do pokoju. Malcolm miał wrażenie, że widzi starego przyjaciela. – Szampana? – Dziękuję, tai-panie. Mogę złożyć gratulacje? – Jak najbardziej. Na zdrowie. – Pańskie zdrowie. – Przepraszam, lecz nie mam zbyt wiele czasu na rozmowę. Dopiero jutro będę wolniejszy. – Chciałem panu tylko nieoficjalnie przekazać informację, że pan Greyforth zgodził się na kompromis. Nie będzie pojedynku. – To najlepsza… nie, druga najlepsza rzecz, jaka mnie dziś spotkała – uśmiechnął się Struan. – Tak. – Gornt spoważniał. – Pod warunkiem że wiadomość jest prawdziwa. – Słucham? – Powinien pan zachować czujność. Przykro mi, że dolewam dziegciu do beczki miodu, lecz muszę pana ostrzec. Podejrzewam, że Greyforth knuje zdradę. Malcolm przypatrywał mu się przez chwilę, po czym ze spokojem skinął głową. – Dla Brocków, nie wyłączając Norberta, zdrada to chleb powszedni. – Stuknął kieliszkiem o kieliszek. – Zdrowie… bogactwo… i szczęście! – Obaj promienieli

szczęściem, ale Malcolm zauważył, że Gornt przygląda mu się z zaciekawieniem. – Nadal jest pan zdecydowany przekazać mi posiadane informacje? – Tak. – Amerykanin wstał. – A mój kontrakt? – Gotowy. Jutro podpiszę w obecności świadków. – Dziękuję. Zatem do jutra. Raz jeszcze wszystkiego najlepszego. Malcolm bardziej wyczuł, niż dosłyszał w jego głosie nutkę rozbawienia. – Coś mi się zdaje, że z równą niecierpliwością jak ja oczekuje pan końca tej sprawy. – Tak. To będzie wspaniały dzień. – Gornt zmrużył oczy. – Dzień końca i początku. Angelique w głębokiej zadumie siedziała przed lustrem, bezwiednie obracając sygnet wokół palca. Pierwszy raz dzisiaj była całkiem sama, w zaciszu własnego pokoju, za zamkniętymi drzwiami. Dopiero gdy usiadła, zaczęła w pełni zdawać sobie sprawę ze znaczenia paradoksalnych wydarzeń, w jakich przy szło jej uczestniczyć. Wszystko działo się tak szybko… Wyszłam za mąż, choć całkiem się tego nie spodziewałam – na pewno nie w ten sposób, nie na pokładzie okrętu – i mimo próśb i modlitw nie wierzyłam, że kiedykolwiek uda mi się pokonać dzielące nas przeszkody. Poślubiona, lecz nie przed ołtarzem, poślubiona przez mężczyznę, którego usidliłam, którego pożądałam i sprawiłam, by mnie pożądał, i którego oszukałam. Zgwałcona, przecież nie było w tym mojej winy… szukająca ratunku w kłamstwie, kolczyki… jedyne rozwiązanie, kochana przez człowieka, który nie wahał się dla mnie podjąć najwyższego ryzyka i którego okradłam, okpiłam i skłoniłam, by jako mój mąż wszedł do skalanego łoża… Trzykrotnie, nim dotarliśmy do brzegu, chciałam mu wszystko wyznać. Nieprawda. Nie wszystko. Zamierzałam powiedzieć tylko o kolczykach, lecz nie chciałam mu psuć radosnego nastroju i czułam się przytłoczona jego szczerością. Słuchałam bez słowa, gdy mówił o listach matki, o Skye’u, o ojcu Leonie i o angielskim kaznodziei, o admirale i sir Williamie… O tym, jak nieuchronną klęskę udało mu się zamienić w zwycięstwo. „Wygrałem, najdroższa. Wygrałem i nikt mi już ciebie nie odbierze”… Ze łzami w oczach padłam mu w ramiona. Bóg mi świadkiem, wiedziałam, że gdy zacznę mówić, odkryję całą prawdę i zniszczę wszystko, co dotąd zaszło między nami. Malcolm nie przeżyłby takiego ciosu. Za to, co uczynił, zasłużył na moją najgłębszą miłość. Kocham go całym sercem i wiem, że on mnie kocha, gdyż nikt inny nie zdobyłby się na podobne poświęcenie. Kocham go, a jednak… Co mam robić? Dopiero teraz zobaczyła swe odbicie. Nie była na to przygotowana, więc prędko opuściła powieki. Popatrzyła na palce, przesuwające pierścień. André w taki sam sposób zwykle bawił się swoim sygnetem. Pierścień Malcolma był złoty, ciężki, ozdobiony godłem Struanów: lew Szkocji splątany z chińskim smokiem. Dobro ze złem? Nagle zadrżała. Dla uspokojenia nerwów zaczęła energicznie szczotkować włosy, lecz to niewiele pomogło. Szybko, coraz szybciej wracały czarne myśli i… on. Dławiło ją w gardle, jakby miała wymiotować. Poczuła dziwną słabość i przycisnęła ręce do skroni. Przestań… Musisz być silna… silna… Przecież nie jesteś już sama… Tknięta nadzieją przestała

jęczeć. – Nie jesteś sama – powtórzyła głośno. – Masz męża, Malcolma, który cię potrzebuje równie mocno, jak ty jego… Ty… ty i Malcolm… Obraz Struana z wolna wypełniał jej umysł, a niemal w tej samej chwili z dołu dobiegło wesołe wołanie: – Aniele, pośpiesz się! Czas na nas! Słyszysz? Powoli klęknęła przed niewielkim posążkiem Przenajświętszej Marii Panny. – Matko Boska, wybacz mnie grzesznej – powiedziała żarliwie. – Ciężko zgrzeszyłam i błagam cię o wybaczenie. Ciężko zgrzeszyłam i żyję w kłamstwie, ale przysięgam, że tak długo, jak mi na to pozwolisz, będę najlepszą żoną dla tego człowieka, którego pokochałam całym sercem, jak kocham Ciebie… – Miło cię znów widzieć, Raiko-chan – z uśmiechem powiedziała Meikin, klęknąwszy przed gospodynią. – Dużo czasu minęło od naszego ostatniego spotkania. Siedziały w prywatnych apartamentach Raiko. Meikin, jako mama-san „Domu Wistarii”, była opiekunką Koiko. – Tak, to prawda. Sprawiłaś mi dużo radości tą wizytą. – Raiko cieszyła się z odwiedzin Meikin, lecz dziwiło ją ceremonialne zachowanie starej przyjaciółki. Chodziło przecież o zwykłą rozmowę o interesach. – Skosztuj potraw. Udało mi się zdobyć wyśmienitego węgorza. Napijesz się sake, czy brandy gaj-jinów? – Na początek sake. – Meikin wzięła czarkę z rąk czujnej służącej. Nieźle im się powodzi, pomyślała na widok kosztownych przedmiotów wypełniających zaciszne pomieszczenie, odizolowane od reszty przybytku „Trzech Karpi”. – Choć mamy ciężkie czasy, żaden gai-jin nie myśli o oszczędzaniu, więc możemy zebrać niezłe plony i nie wydawać zbyt wiele na gorącą wodę, czyste ręczniki i pachnidła. Obie wybuchnęły śmiechem i z lekkim wyczekiwaniem popatrzyły na siebie. Meikin spróbowała sushi – było rzeczywiście znakomite – i zjadła zadziwiająco wiele, jak na tak drobną kobietę. Wyglądała niepozornie w podróżnym kimonie i na pierwszy rzut oka bardziej przypominała żonę sklepikarza niż jedną z najbogatszych mama-san w całym Edo, właścicielkę najdroższego domu rozkoszy w Yoshiwarze – powiększonego i przebudowanego po zeszłorocznym pożarze, jaki strawił niemal całą dzielnicę. Pod swą opieką miała dziesięć utalentowanych gejsz, dwadzieścia najpiękniejszych kurtyzan oraz Koiko, Lilię. Z uwagą rozglądała się po sanktuarium Raiko, do którego trafiali jedynie nieliczni goście, i podziwiała przepiękne jedwabie, poduszki i maty. Nie przerywała uprzejmej pogawędki, choć wciąż zastanawiała się nad prawdziwym powodem spotkania. Gdy posiłek dobiegł końca, Raiko odprawiła służebne i napełniła dwie czarki najlepszą brandy. – Za zdrowie i bogactwo! – Za zdrowie i bogactwo! – odpowiedziała Meikin. Nigdy dotąd nie próbowała tak dobrego trunku. – Nawet gai-jinowie potrafią zrobić coś pożytecznego. – Tak, lecz tylko w świecie wina i mocnego alkoholu – rozsądnie zauważyła Raiko. – Pozwól, że podaruję ci całą butelkę. Jeden z moich klientów pochodzi z Furansu.

– Dziękuję. Cieszę się, że interesy idą tak dobrze, Raiko-chan. – Zawsze może być jeszcze lepiej. – A Hinode? – spytała Meikin. Wciąż była właścicielką połowy kontraktu. Gdy Hinode trafiła do niej po raz pierwszy, umieściła ją u kuzynki, w całkiem innym przybytku rozkoszy. Potem, przy jakiejś okazji, dowiedziała się, że Raiko w dziwny i wielce niespotykany sposób poszukuje określonego typu dziewczyny. Bez trudu doszły do porozumienia – znały się od czasów, gdy obie pełniły funkcję maiko i przez wszystkie minione lata darzyły zaufaniem. – Nadal jesteś zadowolona z naszej umowy? – Mam dla ciebie kolejną ratę, choć klientowi nieśpieszno z płaceniem. – Wiedziałam, że mnie nie zawiedziesz – roześmiała się Meikin. – Znakomicie potrafisz prowadzić negocjacje. – Podziękowała głębokim ukłonem. – Obiecał, że za kilka dni dostarczy mi większą ilość towaru. Prawdopodobnie kolczyki. – Ach! – Meikin z dużym zyskiem sprzedała poprzednią dostawę. – To znakomity interes. – Sumy wpłacane przez tego jednego klienta pozwalały jej z nawiązką pokryć wszystkie roczne wydatki. – Jak ona się czuje? Raiko zdała jej relację z przebiegu kolejnych spotkań. Meikin słuchała z zapartym tchem. – Ma rację przezywając go Bestią. – To nie jest zły człowiek. Myślę, że od czasu do czasu po prostu wariuje z powodu swej przypadłości. Hinode wie o wszystkim i uważa, że to jej karma. – Zauważyła u siebie już jakieś objawy? – Nie, ale codziennie prosi, bym obejrzała te miejsca, których nie może sprawdzić sama bądź z pomocą lusterka. – Dziwne, Raiko-chan… – Meikin poprawiła grzebień tkwiący we włosach. – Co zrobi, gdy pojawią się ślady nie do ukrycia? Sięgnie po sztylet? – Tego nikt nie wie – wzruszyła ramionami Raiko. – Powiedziała ci, czemu przyjęła tę karmę? – Nie. Ani słowa. Lubię ją lecz niewiele mogę pomóc. Dziwne, że nic nam nie mówi, ne? – Raiko pociągnęła łyk brandy i poczuła rozkoszną falę ciepła spływającą w głąb jej ciała. Rzadko miała okazję gościć swą najstarszą i najwierniejszą przyjaciółkę. W dzieciństwie niemal się nie rozstawały, potem zostały kochankami i nie miały przed sobą żadnych sekretów. Prawie żadnych. – Są umówieni na dzisiejszy wieczór. Jeśli chcesz, możesz przez chwilę popatrzeć. Meikin parsknęła śmiechem. – Już dawno straciłam ochotę do podglądania. Nie czuję podniecenia, nawet na widok szczodrze wyposażonego przez naturę gai-jina. – Zbyt mocno cieszyła się ze spotkania, by wspomnieć o nieszczęściu, jakie spotkało Gekko i Shin Komodę… Po śmierci Hinode powiem ci wszystko, Raiko-chan, pomyślała. Razem uronimy łzę nad smutnym losem kobiet. Na razie, zgodnie z umową, muszę dotrzymać słowa i zachować w sekrecie imię jej syna oraz miejsce, do którego został wysłany. Nie miała wyrzutów sumienia; uwielbiała

tajemnice i zagadki, jakie przynosiło życie. – Zatem pomówiłyśmy o Hinode. Dobrze. Co teraz? – Teraz… – Raiko zniżyła głos. – Mogłabym wspomnieć kilka słów o planach ataku przygotowanego przez gai-jinów. – Na Edo? – Policzki Meikin pokryły się czerwienią. Z napięciem spoglądała na przyjaciółkę. – Tak. – To niezwykle cenna wiadomość, lecz wybacz, może okazać się także śmiertelnie niebezpieczna. – Zwłaszcza jeśli będę usiłowała ją sprzedać, a wiem, że znajdą się tacy, którzy zechcą słono zapłacić… – Coś mi się zdaje, że polecą głowy, jeżeli to wyjdzie na jaw i co gorsza okaże się prawdą… – Meikin otarła z ust resztki brandy, choć równie dobrze mogły to być krople potu. – Na pewno. – Raiko zdawała sobie sprawę z zagrożenia, lecz jednocześnie czuła narastającą ekscytację, jakiej nie doświadczyła już od bardzo dawna. Nigdy dotąd nie zajmowała się wielką polityką lecz spotkanie z Hiragą, opowieści o shishi – oraz o tajemnym związku, jaki łączył Hiragę i Oriego z shoyą – rozbudziły jej apetyt. Furansu-san dużo mówił o gai-jinach, którzy stali się dla niej źródłem niewyczerpanych dochodów, choć jednocześnie byli zawziętymi wrogami świętej Krainy Bogów. Po cichu popierała dążenia shishi, gdyż czuła się mocno zawiedziona rządami bakufu i nienawidziła Anja za to, że zamordował jej dobrą przyjaciółkę Yuriko, właścicielkę „Gospody pod Czterdziestoma Siedmioma Rōninami”. Zadrżała na myśl, że jej własna głowa mogłaby zawisnąć na tyczce, choć strach szybko ustąpił miejsca podnieceniu. Przecież Yuriko została uwieczniona na drzeworytach ukiyo-e, obrazach Pływającego Świata-wszystkie gejsze znały jej imię, a wkrótce miała się odbyć premiera nowego dramatu kabuki opowiadającego o jej życiu. – Masz rację… – szepnęła – lecz czasem warto zaryzykować. A gdybym… gdybym przypadkiem wiedziała… co nasz rząd knuje w sekrecie przeciw gaijinom, mogłabym to wykorzystać dla naszej wspólnej korzyści. – Cienką różową bibułą otarła pot zbierający się na czole, tuż przy brzegu kunsztownie ułożonej peruki. – Gorąco, ne? – Wkrótce możemy się znaleźć w jeszcze gorszych opałach. – Jaką może mieć wartość informacja o dacie rozpoczęcia ataku? I o planach gai-jinów? – Rankiem Furansu-san zdradził jej tak wiele, że mogła przekonać nawet największych sceptyków. Meikin miała wrażenie, że serce wyskoczy jej z piersi. Prawdę mówiąc, przewidywała, że wizyta u Raiko zakończy się czymś szczególnym. W ciągu ostatnich dwóch lat dyktował jej, co ma robić, sensei Katsumata, czujnie obserwujący wszelkie posunięcia gai-jinów. Niedawno szpiedzy bakufu dostali poufną instrukcję, by pilnie obserwować wydarzenia w Yokohamie. Wyznaczono też pokaźną nagrodę dla tego, kto zdołałby ustalić, skąd barbarzyńcy czerpią wiedzę o Japonii. Raiko wykonała pierwsze otwarte posunięcie – na

pewno nie mogła zawierzyć nikomu innemu w tak niebezpiecznej rozgrywce. – Kiedy nastąpi atak? – Myślisz, że w zamian można uzyskać coś ważnego dla gai-jinów? Meikin przez dłuższą chwilę siedziała pogrążona w głębokiej zadumie. Tak, Raiko zasługiwała na całkowite zaufanie – w każdym razie dopóki nic nie zagrozi jej życiu. Przydałby się dobry informator w obozie gai-jinów, nie tylko z powodu korzyści finansowych, lecz także ze względu na sprawę, którą popierała całym sercem i duszą sonnō-jōi. A obcy mogli tą samą drogą dostawać starannie spreparowane i z gruntu fałszywe wiadomości. – Posłuchaj, Raiko – powiedziała łagodnym tonem. – Nie ulega wątpliwości, że tairō Anjo lub Yoshi zapłaciliby niemałą sumę, by poznać chociażby daty, nie wspominając o innych szczegółach, lecz kłopot polega na tym, by obie strony wyszły z twarzą z tej transakcji. – Jeszcze łyk brandy, Meikin-chan? – Raiko napełniła czarki. Czuła się dziwnie słaba z podniecenia. – Moim zdaniem tylko ty potrafisz rozwiązać tę łamigłówkę. Meikin popatrzyła jej prosto w oczy. Uśmiechnęła się. – Być może. – Na pewno. Ale teraz już dość rozmowy na ten temat. Skończymy ją później, nawet jutro, jeśli uznasz to za stosowne. Dziś wieczór chciałam ci zapewnić nieco rozrywki. Nie czujesz się zmęczona? – Nie, skądże. Podróż z Edo spędziłam wygodnie, gdyż prom był prawie pusty, morze spokojne, a służba zadbała o to, by kapitan spełnił moje wszystkie życzenia. – Dotarła do wioskowej przystani tuż przed zmierzchem. – Mogę spytać, co zamierzasz? – Mamy tu gejszę, lecz obawiam się, że nie zdołałaby sprostać twoim wymaganiom. Lepsza byłaby któraś z dziewcząt. – Raiko uśmiechnęła się z rozrzewnieniem, gdyż przypomniała sobie zabawy, w jakich obie uczestniczyły za młodu. – A może maiko? Meikin parsknęła śmiechem i upiła nieco brandy. – To doskonały podstęp, Raiko-chan. Przywołujący wspomnienia o dawno minionych czasach. Na pewno zaczęłabym myśleć, w jaki sposób spełnić twoje nadzieje i oczekiwania. Dobrze. Masz rację, na razie dość poważnych dyskusji. Porozmawiajmy o przeszłości, o interesach i o twoim synu. Jak on się miewa? – Doskonale. Wciąż pnie się po szczeblach Gyokoyamy. – Jeśli pozwolisz, skorzystam z okazji, by ich pochwalić, choć jestem przekonana, że robię to całkiem niepotrzebnie. To dobry bank, jeden z najlepszych, i mogę być całkiem spokojna o mój depozyt. Kraj stoi u progu głodu, więc staram się jak mogę, by w przyszłości kupić choć garść ryżu. Twój syn ma już chyba dwadzieścia cztery lata, ne? – Dwadzieścia sześć. A twoja córka? – Dzięki wszystkim bogom, bogatym i biednym, wyswatałam ją korzystnie za goshi, więc jej dzieci będą samurajami. Ma już jednego syna, lecz eeeee… jej mąż nie należy do najtańszych! – Ze śmiechem pokręciła głową – Nie powinnam narzekać. Dziwię się tylko, że kilku bogatych starców zostawia spuściznę, o jakiej nam się nigdy nie śniło. Ne?

Z korytarza dobiegł cichy odgłos kroków. Ktoś zapukał w futrynę shōji. – Pani? – Tak, Tsuki-chan? Maiko uchyliła drzwi i na klęczkach, z niewinnym uśmiechem, zerknęła przez szparę. – Przepraszam, lecz sołtys wioski, shoya Ryoshi, pilnie prosi o chwilę rozmowy z panią i pani gościem. – Z moim gościem? – Raiko przybrała zdziwiony wyraz twarzy. – Tak, pani. – Zawsze wita odwiedzających? – Meikin zmarszczyła brwi. – Tylko tych najważniejszych, do których bez wątpienia należysz, gdyż swą wizytą sprawiasz prawdziwy zaszczyt nam wszystkim. Pewnie właśnie dowiedział się o twoim przyjeździe. Ma dobrze rozbudowaną sieć informatorów, lecz można mu ufać bez zastrzeżeń. Jest też zwierzchnikiem Gyokoyamy w Yokohamie. Mam go wpuścić? – Tak, lecz tylko na chwilę. Potem udam, że mnie boli głowa, i będziemy mogły bez przeszkód kontynuować pogawędkę aż do kolacji. – Sprowadź tu shoyę, moja mała – poleciła Raiko. – Tylko przedtem każ przynieść herbatę i gorącą sake. I niech zabiorą stąd kieliszki oraz butelkę. Gdyby zobaczył, że mam zapas brandy, zachodziłby tu niemal codziennie, Meikin-chan. Służące szybko oczyściły stół i zmieniły nakrycia. Raiko i Meikin rozgryzły nieco ziół, by odświeżyć oddech, po czym wezwano sołtysa. – Proszę o wybaczenie – powiedział z wyraźnym niepokojem, klęknął i skłonił się do samej ziemi. – Błagam o zrozumienie dla mojej nieobyczajności, że ośmieliłem się przyjść tutaj bez umówienia, lecz chciałem złożyć wyrazy szacunku tak zacnej osobie i powitać ją w granicach mej wioski. Obie kobiety były mocno zaskoczone jego czołobitnością, zarezerwowaną jedynie na szczególne okazje. Meikin widziała go po raz pierwszy, lecz słyszała od innych oficjeli Gyokoyamy, że należał do ludzi wyjątkowo prawych, więc pozdrowiła go z łaskawością typową dla osób przybyłych z największego miasta świata, pochwaliła stan Yoshiwary i wyraziła ubolewanie, że jak dotąd widziała jedynie maleńką część osady. – Jesteś człowiekiem wielce poważanym, shoya. – Dziękuję, dziękuję. – Herbaty czy sake? – spytała Raiko. Zawahał się, zaczął coś mówić, po czym przerwał. Nastrój panujący w pokoju uległ zmianie. Raiko pierwsza przerwała ciszę. – Czy mógłbyś nam wyjaśnić, o co właściwie chodzi? – Przepraszam… – Ryoshi obrócił się w stronę Meikin. – Pani, jesteś najlepszą klientką naszego przedsiębiorstwa. Ja… ja… – Roztrzęsioną dłonią sięgnął do rękawa, po czym wręczył jej niewielki skrawek papieru. – Co to? – Meikin zerknęła zezem. – Co tam jest napisane? Nie potrafię odczytać tak małych znaków. – To wia… wiadomość przyniesiona przez gołębia. – Shoya chciał coś dodać, lecz nie

mógł i niemo wskazał na świstek. Wstrząśnięta Raiko wyrwała mu kartkę i uniosła ją do światła. Zmrużyła oczy, by lepiej widzieć pismo. Zbladła, zachwiała się bliska omdlenia i padła na kolana. – Tu jest napisane: „Dziś rano, w wiosce Hamamatsu, udaremniono zamach na pana Yoshiego. Samotny napastnik, shishi, został zabity. W czasie potyczki zginęła także pani Koiko. Zawiadomcie «Dom Wistarii» o naszym głębokim żalu. Wkrótce podamy dalsze wieści”. Namu Amida Butsu… Meikin zaniemówiła. Koiko nie żyje? – bezdźwięcznie poruszyła ustami. – To jakaś pomyłka! – z rozpaczą wykrzyknęła Raiko. – Na pewno! Koiko nie żyje? Kiedy to się stało? Nie ma daty! Shoya, jak… To kłamstwa. Same kłamstwa… – Przykro mi, data jest zaszyfrowana na górze – wybełkotał. – Wypadek zdarzył się wczoraj, z samego rana. W Hamamatsu, przy szlaku Tōkaidō. Nie ma pomyłki. Pani, naprawdę… takie nieszczęście… – Namu Amida Butsu! Koiko? Koiko nie żyje? Meikin pustym wzrokiem spojrzała w jej stronę, łzy pociekły jej po policzkach. Zemdlała. – Służba! Wbiegło kilka dziewcząt. Przyniosły sole trzeźwiące i zimne ręczniki. Raiko usiłowała zebrać myśli i zrozumieć, co dla niej znaczy tak nagła zmiana sytuacji. Po raz pierwszy nie miała pewności, czy może zaufać Meikin, czy raczej obawiać się, co będzie, jeśli powie jej wszystko. Shoya klęczał bez ruchu. Wiedział, że wciąż musi udawać mocno wystraszonego, jak przystało na zwiastuna złych wieści, lecz w głębi duszy rozpierała go radość, że dane mu było dożyć takiej chwili. Nie wspomniał o drugiej wiadomości, zaszyfrowanej i przeznaczonej wyłącznie dla niego. Jej treść brzmiała: „Próbę zamachu podjęła Sumomo. Koiko prawdopodobnie uczestniczyła w spisku, została raniona shurikenem, a później ścięta przez Yoshiego. Przygotuj się do przejęcia depozytu Meikin i pod żadnym pozorem nie wspominaj imienia zamachowca. Strzeż Hiragi jak oka w głowie, jego informacje są nieoszacowanej wartości. Spróbuj go trochę przycisnąć; rodzina zgodnie z umową otrzymała sporą sumę. Za wszelką cenę potrzebujemy planów kampanii przygotowanej przez gai-jinów”. Gdy tylko rozszyfrował treść pisma, siadł do ksiąg rachunkowych i dokładnie sprawdził stan konta Meikin, choć prawdę mówiąc znał wysokość owej sumy z dokładnością do jednej setnej miedziaka. Nie musiał się niczego obawiać. Niezależnie od tego, czy właścicielka „Domu Wistarii” zginie z rąk pana Yoshiego, czy uda się jej jakoś wykręcić z pułapki, bank osiągnie niezły profit. Gdyby zginęła, jej miejsce zajęłaby inna mama-san, a wówczas część „spadku” można by przeznaczyć na pomoc finansową dla nowo przybyłej. Cała Yoshiwara była zależna od Gyokoyamy – dla banku stanowiło to ciągłe i zgoła niewyczerpane źródło zysków. Życie potrafi płatać figle, myślał shoya. Ciekawe, co powiedziałyby Meikin i Raiko, gdyby poznały sekret sukcesów Gyokoyamy. Jedynie niektórzy z najbardziej zaufanych

pracowników wiedzieli, że potężne zaibatsu stworzyła mama-san, kobieta obdarzona niesłychanym talentem do prowadzenia interesów. W początkach siedemnastego wieku, przy gorącym poparciu shōguna Toranagi, stworzyła otoczoną murem dzielnicę, gdzie w przyszłości miały się znaleźć wszystkie przybytki rozkoszy, lepsze i gorsze, rozrzucone dotąd po całym Edo. Dzielnica otrzymała nazwę Yoshiwara – Miejsce Trzciny – gdyż tak nazywał się obszar przeznaczony przez shōguna pod zabudowę. Powstała również nowa klasa kurtyzan, geisha, utalentowanych, wykształconych i z reguły niedostępnych dla uciech cielesnych. Obrotna niewiasta zaczęła się trudnić lichwą zaczynając oczywiście od Yoshiwary, lecz wkrótce ścisnęła w swych mackach wszystkich, którzy kiedykolwiek korzystali z jej usług. Toranaga mądrze przewidział, że z chwilą gdy prostytucja zostanie zinstytucjonalizowana, łatwiej będzie kontrolować i lunapary, i klientów, co nie pozostawało bez wpływu na wysokość dochodów czerpanych z podatków. W jakiś czas później – co wydawało się niemożliwe w tamtych latach, a i do dziś pozostawało nie wyjaśnioną zagadką – przekonała shōguna, by jej najstarszego syna uczynił samurajem. Młodszym także zaczęło powodzić się coraz lepiej: jeden stał się właścicielem stoczni, drugi handlował ryżem, trzeci prowadził dobrze prosperującą gorzelnię, a ich potomkowie do dziś kontrolowali, jawnie bądź z ukrycia, różne gałęzie przemysłu. Samurajska część rodu otrzymała prawo do używania nazwiska Shimoda. Teraz niepodzielnie władali niewielkim, lecz znaczącym lennem o tej samej nazwie, w Izu. Założycielka Yoshiwary nad bramą wiodącą do dzielnicy kazała umieścić napis: „Żądza nie może czekać, lecz musi zostać zaspokojona”. Zmarła w wieku dziewięćdziesięciu dwóch lat. Jako mama-san nosiła imię Gyoko, Dama Szczęścia. – Shoya… – wykrztusiła ze szlochem Meikin. – Doradź mi, co mam robić. – Powinnaś, pani, cierpliwie czekać… – odparł z wahaniem, ani na chwilę nie rezygnując z ostrożności, gdyż zauważył, że choć kobieta łka spazmatycznie i rozdzierająco, jej oczy bezlitośnie patrzą w jego stronę. – Czekać? Na co? Dobrze, będę czekać, lecz co dalej? – Jeszcze… jeszcze nie znamy wszystkich szczegółów. Nie znamy całego przebiegu wydarzeń. Przykro mi to mówić, lecz jeśli pani Koiko była zamieszana w spisek… – Świadomie wbijał nóż w jątrzącą ranę. Zwierzchnicy Gyokoyamy podejrzewali, że Meikin jest mocno zaangażowana w ruch sonnō-jōi i wbrew wyraźnym ostrzeżeniom utrzymuje kontakty z samym Krukiem. Nie tylko po to inwestowała w przyszłe dostawy ryżu, by osiągnąć spodziewany profit, lecz także by mieć asekurację banku w razie oskarżenia i procesu. – Koiko w spisku? Mój skarb, moja piękność? Nieprawda – rzuciła bez tchu. – Nie wierzę. – Meikin-san, gdy pan Yoshi powróci do Edo, bez wątpienia zażąda od ciebie wyjaśnień. Jeśli… wybacz mi… jeśli masz jakichś wrogów, którzy mogą wysunąć bezpodstawne oskarżenia, byłoby lepiej… o wiele lepiej… zawczasu zapewnić sobie ich przychylność.

Meikin zdołała się już otrząsnąć z początkowego przerażenia i teraz gorączkowo szukała jakiejś drogi ucieczki. Wiedziała, że Yoshi będzie ją podejrzewał o wspieranie sonnō-jōi, shishi i Katsumaty, a przed śmiercią Koiko mógł nawet zyskać na to dowód. Nie mogła zmienić tożsamości i zaszyć się w odległym miejscu; Japonia była zbyt scentralizowana. W całym kraju – dziesięć rodzin tworzyło podstawową jednostkę administracyjną odpowiedzialną wobec prawa i obyczajów. Dziesięć takich jednostek tworzyło następny szczebel – i tak w górę, aż do ostatecznego prawodawcy, którym był daimyō. Nie miała dokąd uciec i gdzie się ukryć. – Cóż mogłabym ofiarować wielkiemu panu Yoshiemu? – wychrypiała z trudem. Czuła się tak słaba, jak nigdy dotąd. – Może… może jakąś ważną informację… – Na przykład jaką? – Przykro mi, nie wiem – odparł z przesadnym smutkiem. Sytuacja już jutro mogła ulec zmianie, lecz dziś jeszcze musiał udawać i płaszczyć się przed nimi, choć w głębi serca szydził z ich głupoty. Nie można podżegać do buntu penisem, zwłaszcza że prawdziwych shishi nie zostało dużo; wielu trafiło do więzień lub zostali zabici, a ci, którzy ocaleli, byli od dawna naznaczeni piętnem klęski. – Mogę jedynie przypuszczać, że pan Yoshi jest bardzo zaniepokojony stałą obecnością floty podstępnych gai-jinów. Przygotowują się do wojny, ne? W chwili gdy zadał to pytanie, Meikin wściekle błysnęła oczami w stronę lekko zaczerwienionej Raiko. Ach, więc wiedziały, pomyślał z zadowoleniem. Oczywiście, że wiedziały, skoro przyjmowały u siebie cuchnących barbarzyńców! Na wszystkich bogów, jeśli tacy istnieli, ich informacje czym prędzej musiały dotrzeć do Gyokoyamy. – Taka wiadomość z pewnością… złagodziłaby jego cierpienia – dodał, mądrze kiwając głową jak przystało na prawdziwego bankiera. – I wasze. Pół setki kroków dalej, w niewielkim pawilonie ukrytym w ogrodzie, Phillip Tyrer siedział ze skrzyżowanymi nogami, wykąpany, syt potraw i sake, nagi pod yukatą i w stanie wyraźnego uniesienia. Fujiko klęczała za nim, zręcznymi palcami wodziła po mięśniach karku, odnajdywała punkty, gdzie skupiały się ośrodki bólu i rozkoszy. Miała rozpuszczone włosy i także nosiła yukatę. Przysunęła się bliżej, delikatnie chwyciła zębami ucho Tyrera, w pobliżu samego środka, w miejscu wyjątkowo podatnym na tego rodzaju pieszczoty. Phillip aż sapnął z podniecenia, czując dotyk jej języka. Dłonie dziewczyny ani na chwilę nie zaprzestały wędrówki po jego plecach, zgarniały troski oraz wspomnienia rozmów z sir Williamem i Seratardem. Cholerny Francuz ze wszystkiego chciał wyciągnąć choćby najmniejszą korzyść, a przecież na dobrą sprawę, cóż znaczyły jego dwie nędzne łajby wobec całej flotylli pierwszorzędnych okrętów obsadzonych przez mężczyzn, a nie mięczaków! W trakcie negocjacji Phillip czynił notatki, by później, w dwóch językach, spisać dwa jednobrzmiące dokumenty, gotowe do przedłożenia rządom Anglii i Francji, oraz rozkazy zrozumiałe dla admirała i generała. Świadomość umykającego czasu powodowała

narastający ból głowy. Dobrze, że chociaż André brał udział w porannym spotkaniu; wyśmienicie przygotowany, bez przerwy sypał datami i pomysłami, umiejętnie podsuwał obu dyplomatom właściwe rozwiązania i kompromisy. Wszystkich czterech obowiązywała ścisła tajemnica. W końcu udało mu się wyśliznąć z budynku poselstwa, przejść przez most i zastukać do znajomych drzwi. Raiko otworzyła mu niemal natychmiast, powitała głębokim ukłonem i zaprowadziła do położonego w głębi ogrodu pawilonu, gdzie został wykąpany i nakarmiony. Nareszcie potraktowała go z szacunkiem należnym jego pozycji. Najwyższa pora, pomyślał z ukontentowaniem, każdym nerwem chłonąc dotyk palców Fujiko… Dziewczyna wciąż myślała o ostrzegawczych słowach Raiko: „Jakaś podstępna i nienasycona jędza z plebsu odciągnęła od nas tego gai-jina. Użyłam wszelkich środków, by go tu ponownie sprowadzić i nawet nie wspomnę, ile mnie kosztowało znalezienie odpowiednich posłańców. Nie zawiedź dziś w nocy, to może być twoja ostatnia szansa, by przywiązać go do nas jedwabnymi pętami. Wykorzystaj każdą sztuczkę, każdą technikę… nawet Księżyca za Wzgórzem”. Fujiko zadrżała. Nigdy dotąd, choćby w czasie najgorętszych pieszczot, nie próbowała tego sposobu. Nieważne, pomyślała, lepiej przetrzymać krótką chwilę ekscentrycznej zabawy, niż pożegnać się z pieniędzmi za ten wieczór i za cały rok wiernej służby. Zaczęła namiętnie mruczeć, choć w wyobraźni widziała cichą wiejską zagrodę, dzieci, czułego męża i dojrzewające źdźbła ryżu, tak piękne i obiecujące… Przegoniła niewczesne myśli. Przyjdzie czas na marzenia, gdy klient zaśnie. Dzisiaj usidli na zawsze niewdzięcznika! Od tego zależy honor całego „Domu Trzech Karpi”. Okpiona przez jakąś podrzędną ulicznicę? Fe!

44 Kliper „Prancing Cloud” zahuśtał się na kotwicy podczas wieczornego pływu. – Trochę nas buja, kapitanie – zauważył pierwszy oficer. Kapitan Strongbow skinął głową i nadal pykał z fajki. Stali na śródokręciu. Wiatr pogwizdywał w górze, wśród lin i bloków. Strongbow był jasnookim, potężnym mężczyzną koło pięćdziesiątki. – Będziemy mieli ładną noc; rześką, lecz niezbyt chłodną – zauważył z uśmiechem i dodał cicho: – W sam raz dla naszych gości. Oficer, równie słusznego wzrostu, barczysty i ogorzały, lecz o połowę młodszy od zwierzchnika, spojrzał w dół i wyszczerzył zęby. – Aye aye, panie kapitanie. Angelique i Malcolm stali ramię przy ramieniu na głównym pokładzie i wsparci o reling patrzyli na światła Yokohamy. Malcolm ubrany był w płaszcz, spodnie, zwykłą koszulę i miękkie buty. Pierwszy raz na okręcie podpierał się tylko jednym szczudłem, lecz nie sprawiało mu to zbytniego kłopotu. Angelique miała na sobie długą luźną suknię i gruby czerwony szal, narzucony na ramiona. W pobliżu było wejście na pokład działowy. Uzbrojenie klipra składało się z dziesięciu trzydziestofuntówek po obu burtach oraz z dwóch lekkich armat na dziobie i na rufie, a ich obsługa dorównywała umiejętnościami artylerzystom Królewskiej Marynarki Wojennej. Strongbow miał powód do dumy, gdyż nie każdy kliper, frachtowiec czy parowiec mógł się pochwalić taką załogą. – Cudowny widok, prawda? – zagadnął Malcolm, bezgranicznie szczęśliwy, co rzadko mu się zdarzało w życiu. – Dziś wieczór cały świat jest cudowny, mon amour – odpowiedziała, przysuwając się bliżej. Przed chwilą skończyli kolację i teraz czekali, aż służba uprzątnie z kajuty naczynia i przygotuje ją do nocnego spoczynku. Kajuta była obszerna, na całą szerokość pokładu. Zwykle zajmował ją kapitan z wyjątkiem dni właśnie takich, gdy gościł tai-pana. To było jedno z wielu zarządzeń Dirka Struana, wydanych przed z górą trzydziestu laty, lecz wciąż przestrzeganych do najdrobniejszego szczegółu: we flocie Struanów obowiązywała najlepsza płaca, czystość, wyszkolenie i gotowość do walki. Strongbow obserwował morze i próbował określić kierunek fali w stosunku do wiatru. Na tym akwenie nawet niewielkie zmiany mogły wskazywać, że za kilka godzin nadciągnie tsunami, gigantyczna ściana wody, zrodzona tysiące mil stąd przez podmorskie trzęsienie ziemi i wchłaniająca wszystko, co stanęło na jej drodze, nie wyłączając portów i przybrzeżnych wiosek. Gdy upewnił się, że nic nie odbiega od normalności, ponownie popatrzył na Struana. Cieszył się, że widzi go na pokładzie, i był zadowolony z nowych poleceń, zgodnie z którymi miał pod pełnymi żaglami wypłynąć z rana do Hongkongu. Jak wszyscy, dobrze wiedział, że Tess już przed kilkoma tygodniami wezwała syna do domu. Kłopot był tylko z

dziewczyną Na Boga, niech mnie szlag trafi, jeśli nazwę ją „panią Struan”, myślał. Pani Struan jest jedna. Młody Malcolm żonaty? Wbrew jej rozkazom? Wbrew jej wyraźnym protestom? Na mózg mu padło, ot co. Czy taki związek może być legalny? W myśl prawa morskiego tak, gdyby oboje byli dorośli. A nie są. Ślub będzie unieważniony? Złota gwinea przeciwko złamanemu pensowi, że pani Struan znajdzie co najmniej dwadzieścia sposobów, żeby raz-dwa odkręcić całą sprawę. Chryste Panie! Co wtedy zrobią z dziewczyną? Co się z nią stanie? A z młodym Malcolmem? Skąd, u diabła, przyszło mu do głowy, że może wygrać w tym starciu? Dzięki Bogu, że to nie ja udzielałem im ślubu. A gdyby mnie o to poprosił? Nigdy w życiu! Za Chiny! Prawowita pani Struan dostanie szału: oboje są małoletni, a do tego dziewczyna jest katoliczką. Dojdzie do prawdziwej walki na śmierć i życie, syn stanie przeciwko matce i nie będą przestrzegać żadnych reguł, gdyż z niej wyłazi w złości prawdziwa diablica – o wiele gorsza niż z mojej Cat – a młody Malcolm wyraźnie się zmienił, stał się twardszy i bardziej stanowczy niż kiedyś. Dlaczego? Z powodu dziewczyny? Bóg jeden umie na to odpowiedzieć, lecz dobrze zobaczyć, że tai-pan stał się w końcu mężczyzną. Młody Malcolm bez wątpienia dostał hopla na jej punkcie. Kto ma go za to winić? Na pewno nie ja! Sam bym się z nią ożenił, gdybym miał okazję, przecież Bóg mi świadkiem, jak nie muszę czuwać nad łajbą to zaraz chwytam butelkę i lecę do mojej koteczki. Parsknął śmiechem. Cat była jego wieloletnią kochanką pochodziła z Szanghaju i cieszyła się zasłużoną sławą jędzy i zazdrośnicy, lecz w łóżku nie miała sobie równych. – Co ze zmianą rozkazów, kapitanie? Strongbow wzruszył ramionami. Na pewno nie było potrzeby, by Malcolm przed świtem wracał na ląd, a później z powrotem na okręt. I tak ledwo chodził – jedno czy dwa szczudła, bez różnicy. O wszystkie problemy i papiery do podpisu mógł zadbać McFay. Prawda, co też tam knuł mały Jamie? Rzecz jasna coś śmierdzącego – inaczej nie robiłby tajemniczej miny i nie odwołał przepustek na ląd dla całej załogi. Strongbow słyszał o planowanym pojedynku. Jeszcze jedna głupia awantura, wywołana nadmierną dumą Struanów i chęcią by jak najmocniej dopiec Brockom, nawet wówczas, gdy jak wszyscy wiedzieli, lepiej byłoby zachować pokój. Wendeta trwała zbyt długo, Brockowie zyskali przewagę i trzymają nas krótko przy pysku. Do świąt będziemy pływać pod ich banderą? Boże, mam nadzieję, że do tego nie dojdzie. Ten młody dureń nie przejął cech ojca, lecz dziada. Chryste, co to był za człowiek! Strongbow pływał z nim wiele razy, wożąc opium wzdłuż chińskich wybrzeży, najpierw jako kadet, później kanonier, a w końcu jako trzeci oficer pod Stridem Orlovem – Garbusem – który tuż po tai-panie dowodził całą flotyllą kliprów. Zobaczył, że Malcolm obejmuje dziewczynę, że ona także przytula się do niego – i całym sercem zapragnął ich szczęścia. To musi być ciężko rosnąć na tai-pana – lub prawie tai-pana – Noble House i wciąż żyć w cieniu dziada… oraz własnej matki. Strongbow powoli przeszedł na drugą burtę i spojrzał na morze. Pierwszy oficer podążył za nim. Obaj podnieśli głowy na skrzek ptaków siedzących wśród olinowania. Od szczytu masztu oderwała się pierzasta kula i po chwili zniknęła w ciemnościach w poszukiwaniu miejsca

na nocny połów. W ślad za pierwszym rybołówcą cicho poszybował drugi. Malcolm i Angelique stali bez ruchu, zatopieni w szczęściu. W klepsydrze na mostku przesypał się piasek, znaczący upływ kolejnej półgodziny. Wachtowy natychmiast obrócił zegar i wydzwonił sześć szklanek. Jedenasta. Z innych okrętów także dobiegało echo dzwonów. Młodzi wrócili do rzeczywistości. – Czas zejść na dół, Angelique. – Jeszcze chwilę, najdroższy. Czen przyrzekł, że nas zawiadomi, gdy kajuta będzie gotowa. – Myślała o tym od chwili, gdy spytał: – Chciałabyś dzisiaj, teraz, wyjść za mąż…? Uśmiechnęła się, pocałowała go w podbródek i wyrecytowała zawczasu ułożoną formułkę: – Witaj, mój ukochany mężu. Będziemy wiedli wspaniałe życie i obiecuję, że nigdy więcej nie zaznasz bólu i będziesz zdrowszy niż dotychczas. Zgadzasz się? – Po tysiąckroć… kochana żono. Znów kilka ptaków zerwało się z rei, a na pokładzie pojawił się Czen z wiadomością, że wszystkie rozkazy tai-pana zostały spełnione. – Pamiętaj, by nie obudzić tai-tai, gdy rankiem przyjdziesz po mnie – powiedział po kantońsku Malcolm. „Tai-tai” znaczyło „pierwsza z najpierwszych”, „główna żona” – i było określeniem kobiety posiadającej nieograniczoną władzę w każdej chińskiej rodzinie, równą władzy męża demonstrowanej na zewnątrz. – Dobrych snów, panie, dziesięciu tysięcy synów, missy. – Tai-tai – poprawił go Malcolm. – Dziesięciu tysięcy synów, tai-tai. – O co mu chodzi, Malcolmie? – z uśmiechem spytała Angelique. – Życzy ci szczęścia w małżeństwie. – Doh jeh, Czen – powiedziała. – Dziękuję. Chińczyk stał bez ruchu, póki nie pożegnali się z kapitanem i nie zeszli do kajuty. Malcolm, wsparty na szczudle, jedną ręką obejmował żonę. Ajajaj, myślał Czen, idąc w stronę forkasztelu, wszyscy bogowie, wielcy i mali, strzeżcie mego pana i dajcie mu noc zadośćuczynienia za wszystkie krzywdy – stare i nowe – lecz przedtem rozważcie moje kłopoty i przekonajcie Znamienitego Czena i tai-tai Tess, że nie miałem nic wspólnego z tym małżeństwem. Strongbow obserwował go z górnego pokładu. – Wszyscy są już w kojach? Cała służba? – zwrócił się do pierwszego oficera. – Rozwiesiliśmy hamaki w składzie żagli na sterburcie. Usną jak dzieci, chyba że będziemy sztormować. – Dobrze. Chce pan teraz łyknąć nieco herbaty? – Tak, dziękuję. Zaraz wracam. – Pierwszy oficer miał objąć wachtę od północy do czwartej rano, więc czym prędzej zbiegł po trapie. Po drodze zerknął w głąb korytarza. Drzwi od kajuty były zamknięte. Usłyszał szczęk zasuwanego skobla. Z uśmiechem, cicho pogwizdując, ruszył w stronę kambuza.

Malcolm oparł się o drzwi, spocony z podniecenia. Chciał bez żadnej pomocy podejść do koi. Angelique stanęła w głębi kajuty i popatrzyła w jego stronę. Pomieszczenie było schludne i ciepłe. Duży stół i kilka masywnych krzeseł umocowano do podłogi, podobnie jak szeroką koję, zdolną pomieścić dwie osoby. Jeszcze jeden zwyczaj ustanowiony przez tai-pana. Wysokie wezgłowie było wsparte o gródź rufową a spore płachty płótna, wzmocnione linami, tworzyły bezpieczną osłonę, gdy okręt szedł z wiatrem lub halsował pod pełnymi żaglami. Po lewej burcie była niewielka łazienka i toaleta. Po prawej stał kufer na ubrania. Blask wiszącej u sufitu lampy naftowej kładł miękkie cienie na sprzętach i meblach. Młodzi z wahaniem spojrzeli na siebie. – Angelique? – Tak, chéri! – Kocham cię. – Ja cię też kocham, Malcolmie. Jestem taka szczęśliwa… Żadne z nich nie wykonało najmniejszego ruchu. Szal zsunął się lekko z ramion dziewczyny, odsłaniając delikatną skórę i jasnozieloną suknię w stylu empire, z mocno opiętym i podwyższonym stanikiem. Fałdy cienkiego jedwabiu, zebrane pod biustem, wznosiły się i opadały w rytm uderzeń jej serca. Wzór sukni, świetny model haute couture, został zaczerpnięty z najnowszego numeru „L’Illustration”, nadesłanego przez Colette. Odbiegająca od ogólnie przyjętej mody, urzekała swą prostotą. Gdy Angelique pojawiła się w niej na kolacji, Malcolm i Strongbow aż jęknęli ze zdumienia. Młodzi małżonkowie patrzyli sobie prosto w oczy. Angelique nie potrafiła znieść tak długiego oczekiwania. Widziała, że Malcolm także płonie z niecierpliwości, by ją objąć, przytulić i ukołysać w ramionach, więc podbiegła lekkim krokiem i rzuciła mu się na szyję. Zapomniany szal opadł na podłogę. – Chodź, chéri – zamamrotała oszołomiona, wzięła męża pod ramię i gdy poczuła, że wsparł się na niej, wyszeptała w myślach kolejną modlitwę, błagając Niebiosa o chwilę ucieczki od przeszłości i przyszłości, o kilka minut zapomnienia. Podprowadziła go do koi z mocnym postanowieniem, że da mu wszystko, czego pożądał i czego oczekiwał. Tuż po niespodziewanych zaślubinach zaczęła przygotowywać się na ten moment, układać własne plany i wspominać, co mówiła Colette o zachowaniu dam dworu w czasie nocy poślubnej: „Przede wszystkim musisz przejąć inicjatywę, dosiąść rumaka niczym doświadczony jeździec, kierować nim pewną ręką stanowczo, lecz delikatnie, by zniszczyć chęć gwałtu, która drzemie nawet w najbardziej czułym mężu, i zmniejszyć poczucie bólu. Bądź na to przygotowana”… Ręce Malcolma niecierpliwie błądziły po jej skórze, usta szukały pocałunku. – Pozwól… – powiedziała niemal bez tchu, także spragniona pieszczot. Pomogła mu zdjąć płaszcz i koszulę i drgnęła na widok szerokiej blizny szpecącej mu talię. – Mon Dieu, już zapomniałam, jak mocno cię skrzywdzono. Z Malcolma wyparowało całe podniecenie. Jedynie serce nadal waliło mu niczym młotem. Miał ogromną ochotę czym prędzej okryć się jakimś kawałkiem materiału, lecz

zmusił się, by tego nie zrobić. Nie mógł przecież wiecznie ukrywać swej ułomności. – Przepraszam… – Nie przepraszaj, mon amour – odpowiedziała pośpiesznie. Ze łzami w oczach przywarła do niego. – To moja wina, że musiałeś cierpieć. Tak mi przykro… – Przestań, najdroższa. To dżos. Obiecuję, że wkrótce wszystkie nasze zmartwienia staną się tylko złym snem… – Tak, na pewno. Jaka jestem głupia… – Wciąż przytulona, zła na siebie za chwilę słabości, otarła łzy, a wraz z nimi ulotny smutek, i pocałowała go szybko, jakby nic się nie stało. – Wybacz, kochanie, wciąż zapominam o moich obowiązkach. Siadaj tutaj. Posłuchał bez słowa. Spojrzała na niego nieco zamglonym, lecz błyszczącym wzrokiem, zdjęła jedwabny pasek, rozpięła stanik i pozwoliła, by suknia osunęła się na podłogę. Stała jedynie w krótkim dessous i pantalonach. Malcolm wyciągnął rękę, lecz umknęła mu z chichotem i podbiegła do kufra, gdzie miała lustro, pachnidła i balsamy. Zalotnym, nieco przekornym ruchem musnęła perfumami szyję i piersi. Malcolm, zauroczony jej wyglądem, nie zwracał uwagi na te igraszki. W uszach dźwięczały mu słowa, które wypowiadała przy różnych okazjach: „Francuzi są całkiem inni niż ty, kochany. Traktujemy miłość otwarcie, bez fałszywej skromności, jak to czynią Anglicy. Wierzymy, że można porównać ją do wystawnej uczty, zniewalającej wszystkie zmysły, podczas gdy naszym biednym angielskim braciom i siostrom wpaja się przekonanie, iż to najpiękniejsze z uczuć jest czymś wstydliwym, wymagającym pośpiechu i dopuszczalnym jedynie w ciemnościach. Zobaczysz, gdy się pobierzemy”… I oto mogli być razem. Angelique była jego żoną, kokietowała go gestem i uśmiechem, aż poczuł niewysłowioną radość i narastającą niczym pulsująca góra falę podniecenia. Dzięki Bogu, pomyślał, gdyż od wielu tygodni, mimo usilnych prób i pomocy dziewcząt z Yoshiwary, nie udawało mu się osiągnąć takiego stanu. – Angelique… – odezwał się chrapliwie. Nieśmiało zrzuciła bieliznę, podeszła do lampy i przesunęła klosz w dół. Kajuta pogrążyła się w nastrojowym półmroku. Malcolm z niemym zachwytem spoglądał na żonę – jej nagie ciało było jak obraz ze snu, a jednocześnie emanowało prawdziwym, gorącym życiem. Angelique bez pośpiechu wdrapała się na koję i legła u jego boku. Miłosne szepty, uścisk dłoni, pieszczoty, ciężkie oddechy… Malcolm przysunął się bliżej, choć cicho syknął z bólu. Gorące usta i namiętne pocałunki. Dłonie Angelique poruszały się wolno, z rozważną czułością, a ona sama przywoływała w myślach obraz szczęśliwej i niewinnej pierwszej miłości, jaką chciała mu ofiarować – gotowa na wszystko, lecz nieco wystraszona. – Malcolm… Malcolm… – mruczała przy każdym pocałunku. Kochała go, ufna, że Babcott zgodnie z prawdą odpowiedział na jej pytanie: „Nie martw się, że przez jakiś czas nie będzie mógł jeździć konno i tańczyć polki. To nie ma żadnego znaczenia, jeśli zechce powozić poczwórnym zaprzęgiem, dowodzić statkiem, rządzić Noble House lub płodzić dzieci i być najlepszym mężem na świecie”…

Pragnęła go z całej siły, lecz próbowała powściągnąć swą namiętność. Postępowała zgodnie z planem, pomagała, prowadziła i wreszcie z urywanym jękiem, bez wahania, przywarła do niego w ciasnym uścisku i poddała się rytmicznemu kołysaniu, aż w końcu – zbyt szybko – posłyszała krzyk i poczuła, że ciało Malcolma pręży się w szybkich spazmatycznych skurczach. Jeszcze jeden jęk i jeszcze jeden… aż w końcu bezwładna, ciężko dysząca masa przygniotła ją do koi – lecz nie zmiażdżyła. To dziwne, pomyślała, że z taką łatwością mogę go udźwignąć, że wszystko ułożyło się tak dobrze. Szeptała mu wprost do ucha słodkie i czułe słowa, uspokajała, gdyż wciąż sapał chrapliwie, zadowolona, że ten pierwszy raz dał im obojgu prawdziwą chwilę szczęścia. Malcolm był wpółprzytomny, zastygły w jakimś dziwacznym plateau, bezsilny, pusty i pozbawiony wszelkich emocji z wyjątkiem bezgranicznej miłości do tej niezwykłej istoty, która całkiem naga, z nawiązką spełniła jego marzenia. Wciąż czuł jej smak, zapach i dotyk. Chłonął ją każdą częścią ciała. Wszystko go cieszyło. Był w euforii. Jest moja, myślał, a ja okazałem się na tyle mężczyzną, na ile ona kobietą i… Chryste, mam nadzieję, że nie sprawiłem jej bólu. – Wszystko w porządku, Angelique? – spytał zduszonym głosem. Powoli odzyskiwał spokój, lecz słowa nadal z trudem przechodziły mu przez gardło. – Nie skrzywdziłem cię? – Nie, najdroższy… Bardzo cię kocham. – Ja też cię kocham. Nawet nie potrafię w pełni wyrazić swego uczucia. – Pocałował ją i zaczął pomału unosić się na łokciach. – Nie, proszę, jeszcze nie wstawaj. Dobrze mi z… Co się dzieje, kochany? – spytała nerwowo i zacisnęła dłonie na jego ramionach. – Nic. Nic takiego – wymruczał, choć w chwili gdy się poruszył, ostry ból przeszył mu ciało od bioder aż do podstawy czaszki. Ostrożnie ponowił próbę. Tym razem poszło mu lepiej i zdołał stłumić jęk. – Leż spokojnie – łagodnie powiedziała Angelique. – Odpoczywaj, mon amour. Dobrze mi w twoich objęciach. Malcolm… Z wdzięcznością posłuchał jej prośby, zaczął szeptać o tym, jak bardzo ją kocha, tak rozluźniony, spokojny, zadowolony i senny, że minęło ledwie kilka minut i zasnął. Dzwon pokładowy wybił jedną szklankę; było już wpół do pierwszej. Malcolm nawet nie drgnął. Angelique leżała bez ruchu, szczęśliwa, odprężona i z ufnością patrząca w przyszłość. Cieszył ją spokój panujący w kajucie, ciche trzeszczenie belek, plusk fal uderzających o burty i nade wszystko kojące poczucie spełnienia. Po cichu, by nie zbudzić śpiącego męża, zsunęła się z łóżka i weszła do łazienki. Westchnęła, prosząc Boga o przebaczenie. Niewielkie draśnięcie nożykiem. André powiedział: „Rzadko który mężczyzna umie rozpoznać w noc poślubną czy jego oblubienica jest dziewicą, jeśli nie ma wobec niej żadnych podejrzeń. Wystarczy nieco strachu, jęk w odpowiedniej chwili, wiele mówiąca strużka krwi na przypieczętowanie sprawy i rankiem wszystko będzie jak być powinno”. Paskudny cynik, pomyślała. Boże chroń mnie przed nim i wybacz mi moje grzechy…

Cieszę się, że jestem zamężna i że wkrótce wyjadę do Hongkongu, gdzie nie będę musiała myśleć o nikim innym, tylko o moim Malcolmie. Niemal tanecznym krokiem podbiegła do koi. Lekko wsunęła się w pościel i wzięła Malcolma za rękę. Oczami wyobraźni widziała przed sobą szczęśliwe lata. Bardzo cię kocham, szepnęła bezgłośnie. Obudziła się z nagłym strachem, że znów przeżywa trzęsienie ziemi. Kajuta tonęła w mroku, jedynie wątły płomień lampy migotał chybotliwie. Po chwili przypomniała sobie, że sama przygasiła światło przed zaśnięciem. Dźwięk, który ją obudził, był głosem dzwonu, a nie łoskotem widzianej we śnie walącej się katedry. Domniemane trzęsienie ziemi okazało się tylko łagodnym chybotaniem okrętu. Spojrzała na leżącego obok Malcolma i pierwszy raz w życiu ogarnęło ją poczucie całkowitego bezpieczeństwa. Jej małżeństwo było rzeczywistością nie kolejnym sennym marzeniem. Cztery szklanki? Druga w nocy czy szósta rano? Nie, głuptasie, gdyby wstawał świt, przez okna wpadałoby nieco blasku, a przecież Malcolm wspomniał, że musimy jeszcze zejść na ląd, nim podniosą kotwicę i powrócimy do cywilizacji, by stawić czoło Smoczycy siedzącej w swym gnieździe – to znaczy, by złożyć wyrazy szacunku teściowej, którą oczaruję swym wyglądem oraz zachowaniem i która szybko mnie pokocha i stanie się troskliwą babcią. Spojrzała na majaczącą w półmroku sylwetkę śpiącego. Malcolm leżał na boku, z głową wspartą na zgiętej prawej ręce. Oddychał równo, z jego twarzy zniknęły wszystkie ślady troski. Angelique czuła ciepło i prawdziwie męski zapach, bijące od jego ciała. To mój mąż. Kocham go i należę tylko do niego, a reszta nigdy się nie zdarzyła. Wreszcie jestem naprawdę szczęśliwa! Dotknęła go lekko. Poruszył się, wyciągnął dłoń w jej stronę. – Cześć, kochanie – mruknął w półśnie. – Je t’aime. – Je t’aime aussi. Na chwilę zapomniał o swoim stanie, obrócił się gwałtownie i wstrzymał oddech, gdyż ostre igły bólu przeszyły go aż po gałki oczu. Gdy atak minął, westchnął głęboko. – Je t’aime, chéri – powtórzyła Angelique i pochyliła się nadnim. – Nie, nie ruszaj się. Leż spokojnie – szepnęła między pocałunkami. – Leż spokojnie, mon amour – dodała ze śmiechem. W jej głosie zadźwięczała nuta pożądania. Po chwili i jego ogarnęła namiętność. Podniecony, pulsujący, całkiem oderwany od świata, czuł jedynie kuszącą obecność Angelique i poruszał się najpierw wolno, potem coraz szybciej, potem znów wolniej, aż usłyszał jej natarczywe, chrapliwe wezwania. Odpowiedział natychmiast, mocniej i mocniej, naprężając wszystkie ścięgna i mięśnie, zmuszając ją, by dotarła na szczyt ekstazy, zwolniła i znów zaczęła się wspinać. Trzymał ją, ściskał, drążył, aż poczuła, że jej ciało znika, traci wagę i rozpływa się w nicości. Opadła niemal bezwładnie, z każdym krzykiem i ruchem wciągała go głębiej do swego wnętrza. Z ostatnim pchnięciem muskuły Malcolma napięły się do granic wytrzymałości, jęknął, jęknął i zawisł w próżni, dzikie targnięcie ciałem, aż do końcowego, przynoszącego

ulgę skurczu, po którym zamarły wszelkie ruchy. Dwa zdyszane oddechy, dwa łomoczące serca i zmieszana woń potu. Minęło sporo czasu, nim Malcolm w pełni odzyskał świadomość. Nie czuł ciężaru spoczywającej na nim uśpionej postaci. Leżał bez ruchu, szczęśliwy, choć wciąż rozedrgany niedawnym uniesieniem. Jedną ręką przytrzymywał śpiącą Angelique; rozpierała go radość, że zdobył tak wspaniałą żonę. Na rozpalonych policzkach czuł jej chłodny, spokojny i głęboki oddech. Jasno, z pełną wiarą mógł myśleć o przyszłości, bez krzty zwątpienia we własne siły. Był pewien, że postąpił słusznie decydując się na małżeństwo, że uda mu się pogodzić z matką, że razem pokonają Brocków, Norberta, uniemożliwią handel opium i bronią oraz przekonają McFaya, by został. Będzie rządził dziedzictwem Struanów we właściwy sposób – jak przystało na prawdziwego tai-pana. Przysiągł w duchu, że dołoży wszelkich starań, by Noble House znów stał się pierwszym w Azji i jako taki przeszedł w ręce nowego tai-pana, pierworodnego syna imieniem Dirk, pierwszego z wielu synów i córek. Nie zdawał sobie sprawy, jak długo leżał, zatopiony w myślach i planach, przepełniony zadowoleniem, miłością i szczęśliwy jak nigdy dotąd. Trzymał w ramionach ukochaną, wdychał jej oddech, bezgłośnie szeptał czułe słowa, aż zasnął błogo, bez wspomnień o strasznym, cudownym, dławiącym, wirującym i obezwładniającym przebłysku nieśmiertelności, który zdawał się rozdzierać go na strzępy.

45 ŚRODA, 10 GRUDNIA Szarym świtem Jamie McFay zbiegł z pomostu Miasta Pijaków i skręcił w przecznicę. Za rogiem budynku zobaczył Gornta i Norberta stojących na Ziemi Niczyjej, czekających tam, gdzie powinni czekać. Nie zwrócił najmniejszej uwagi na niewielką skrzynkę, którą trzymał Gornt; bez wątpienia znajdowała się w niej para pistoletów. Jeśli nie liczyć stada much, ponury i zaśmiecony zaułek wyglądał na opuszczony. Jamie minął ledwie kilku pochrapujących pijaków, leżących pod ścianami, na ławkach lub po prostu na ziemi. Nie spojrzał w ich stronę. – Przepraszam – wysapał, z trudem łapiąc oddech. Podobnie jak dwaj pozostali mężczyźni nosił płaszcz i kapelusz, chroniące przed ciężkim i przepełnionym wilgocią porannym powietrzem. – Przepraszam za spóźnienie. Wła… – Gdzie jest tai-pan przeklętego Bloody House? – arogancko przerwał mu Norbert. – Spietrał czy co? – Odpierdol się – warknął Jamie. Twarz miał równie szarą jak wiszące nad nimi niebo. – Malcolm zmarł. Tai-pan nie żyje. – Widział, że gapią się na niego w najwyższym zdumieniu. Sam także nie mógł w to jeszcze uwierzyć. – Właśnie wracam z okrętu. Miałem tam być przed świtem, gdyż tai-pan… oboje… pragnęli spędzić noc na pokładzie „Prancing Cloud”. Był… – Nie mógł dalej mówić. Łzy pociekły mu po policzkach i znów przypomniał sobie chwilę, gdy dotarł do trapu, gdzie blady, wystraszony Strongbow wykrzykiwał, że młody Malcolm umarł, że wysłano już łódź po doktora, lecz na miłość boską, to i tak się na nic nie zda, gdyż Malcolm na pewno nie żyje. Wbiegł na pokład. Zobaczył skuloną, okrytą kocami Angelique i stojącego obok niej pierwszego oficera, lecz minął ich bez słowa, modląc się w duchu, by to, co usłyszał, okazało się kłamstwem lub jakimś sennym koszmarem. Kajuta była skąpana w świetle. Malcolm leżał na plecach na koi, okryty prześcieradłem aż pod brodę. Miał zamknięte oczy, a na jego twarzy zagościł spokój śmierci. Za życia nigdy tak nie wyglądał, pomyślał z rozpaczą Jamie. – To… to Czen. – Z ust Strongbowa płynął nieprzerwany potok słów. – Służący Czen. Dziesięć, piętnaście minut temu przyszedł obudzić Malcolma, otworzył drzwi… i go znalazł… przecież wiesz, Jamie, że drzwi od kajuty zawsze można otworzyć od zewnątrz. Wszedł do środka, z początku myślał, że śpią. Dziewczyna spała, lecz Malcolm nie, więc nim potrząsnął i zobaczył, co się stało, i sam niemal umarł ze zgrozy, i wybiegł do mnie, a do tego czasu ona już się obudziła. Wrzeszczała, biedna, wrzeszczała, jakby miała chęć zedrzeć sobie gardło, więc wyprowadziłem ją stamtąd i kazałem pierwszemu, by jej pilnował, a potem wróciłem, lecz nie było żadnej wątpliwości, biedny chłopak, leżał tak, jak go teraz widzisz, tyle tylko, że zamknąłem mu oczy, ale popatrz… spójrz tutaj… Drżącą ręką ściągnął prześcieradło. Malcolm był nagi. Dolna część jego ciała

spoczywała w przyschniętej i zbrązowiałej kałuży na przesiąkniętym krwią materacu. – Chyba… dostał krwotoku, lecz Bóg jeden wie dlaczego, choć myślę… – Chryste Panie – powiedział Jamie. Opadł na krzesło i klął nieprzerwanie w oszołomieniu. Malcolm? – Co mam, u diabła, zrobić, Chryste Panie? – spytał bezradnie. Huczący głos Boga wypełnił całą kabinę: – Zapakuj go w lód i odwieź do domu! Jamie z przerażeniem zerwał się na równe nogi. Zobaczył wystraszone spojrzenie Strongbowa i zrozumiał nagle, że to kapitan odpowiedział na jego pytanie. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że głośno mówi. – Tylko tyle masz mi do powiedzenia, do cholery?! – krzyknął. – Wybacz, Jamie, nie chciałem… to znaczy… – Strongbow otarł czoło. – Czego ode mnie oczekujesz? Minęła cała wieczność, nim McFay wymruczał: – Nie wiem. – Wciąż dudniło mu w uszach i w głowie. – Normalnie pochowalibyśmy go w morzu, bo inaczej się nie da… ale tu można wyprawić pogrzeb na lądzie… Jak mogę ci pomóc? McFay stwierdził, że jego umysł pracuje z niezwykłą powolnością. Zobaczył Ah Tok, przycupniętą przy koi, wątłą zwiędłą staruszkę, kiwającą się na piętach i niemo poruszającą ustami. – Ah Tok idzie na górę, tu nic, heja? Nie zareagowała. Wciąż się kołysała i szeptała bezgłośnie. Jamie powtórzył polecenie, lecz bez rezultatu. – Zostań tutaj – powiedział do Strongbowa. – Zaczekaj na Babcotta lub Hoaga. Wyszedł na pokład i przyklęknął przy Angelique. Nadal panował mrok, do świtu było jeszcze trochę czasu. Dziewczyna nie odpowiadała na pytania McFaya, choć ten próbował w delikatnych słowach ułagodzić jej rozpacz i zapewniał ją że jest mu bardzo, bardzo przykro. Na chwilę uniosła głowę, zerknęła na niego nie widzącym wzrokiem, wielkie niebieskie oczy błysnęły w białej jak kreda twarzy, po czym ponownie zawinęła się kocem i wbiła w pokład puste spojrzenie. – Schodzę na ląd, Angelique. Na ląd, słyszysz? Myślę… myślę, że najlepiej będzie zawiadomić sir Williama. Rozumiesz? – Zobaczył, że tępo skinęła głową, i po ojcowsku pogładził ją po włosach. Przy trapie powiedział do Strongbowa: – Opuśćcie banderę do połowy masztu. Cała załoga ma być na pokładzie, rozkaz wyjścia w morze został odwołany. Wrócę, jak będę mógł najszybciej. Najlepiej niczego nie ruszaj do przyjścia Babcotta lub Hoaga. Gdy znalazł się na przystani, poczuł gwałtowne mdłości. Teraz widział przed sobą Norberta i Gornta. Gornt był przerażony, Norbert błysnął oczami i Jamie, mimo przygnębienia, usłyszał jego pytanie: – Malcolm nie żyje? Jak to się stało, na miłość boską? – Nie wiem – wykrztusił. – Po… po… posłaliśmy po Babcotta, lecz wszystko wskazuje na to, że miał krwotok. Muszę iść do sir Williama. – Obrócił się, by odejść, lecz stanął jak

wryty słysząc urągliwy śmiech Norberta. – Mówisz, że ten pętak wykitował w noc poślubną? W trakcie roboty? Przyszedłem go zabić, a on bez mojej pomocy przepieprzył się przez Perłowe Wrota? Stary Brock będzie się zwijał z radości… Zaślepiony gniewem McFay trzasnął go pięścią w twarz, zwalił z nóg, usiłował poprawić z lewej, lecz chybił, stracił równowagę i upadł na kolana. Norbert, ze spuchniętym nosem i zakrwawioną twarzą, zwinął się jak kot, zerwał z ziemi i rycząc z wściekłości, wymierzył silnego kopniaka w głowę McFaya. Czubkiem buta zaczepił za kołnierz płaszcza i to nieco złagodziło impet ciosu, tak że Jamie tylko potoczył się na bok, zamiast paść ze złamanym karkiem. Norbert otarł krew z twarzy, skoczył w przód i znów usiłował kopnąć przeciwnika, lecz tym razem McFay był przygotowany na atak – zrobił unik i wstał z zaciśniętymi pięściami, choć na chwilę stracił czucie w lewym ręku. Przez chwilę tylko spoglądali na siebie, gdyż ból okazał się silniejszy niż nienawiść. Gornt chciał ich rozdzielić, lecz w tej samej chwili obaj ruszyli do dalszej walki, odtrącając go na bok niczym piórko. Poszły w ruch pięści i stopy. Palcem w oko, kolanem w krocze, paznokciami po twarzy, za ubranie, za włosy, każdy sposób dobry, by pognębić przeciwnika – złość gromadzona latami eksplodowała z niespożytą siłą. Jamie był tego samego wzrostu co Norbert, lecz o trzydzieści funtów lżejszy i mniej zaciekły. W ręku Greyfortha błysnął nóż. McFay i Gornt krzyknęli głośno. Norbert zaatakował, chybił, cofnął się i ciął powtórnie, tym razem do krwi. Jamie niezdarnie usiłował skontrować, nie trafił i poczuł ostry ból w nadwerężonym ramieniu. Norbert z okrzykiem zwycięstwa pchnął nożem – chciał zranić, lecz nie zabić; w tej samej chwili pięść McFaya spadła mu na nasadę nosa i skruszyła kości. Osunął się z głośnym jękiem. Pełzł na czworakach, ociemniały z bólu i pokonany. Zdyszany Jamie stanął tuż przy nim. Gornt był zdania, że powinien zakończyć walkę silnym kopnięciem w krocze, w głowę lub po prostu zgnieść piętą twarz przeciwnika. Sam postąpiłby właśnie w ten sposób, gdyż uważał, że nie wolno używać noża w honorowym starciu ani kpić ze śmierci, nawet gdy chodzi o wroga. Cieszył się ze zwycięstwa McFaya, lecz nagły zgon Malcolma pokrzyżował mu plany. Nie przewidywał takiego obrotu sprawy. Teraz, w miarę szybko, musiał dostosować się do zupełnie nowej sytuacji. Jak, w imię Boga? Czy dałoby się jakoś wykorzystać tę bójkę? Rozmaite rozwiązania przelatywały mu przez głowę, gdy czekał na następny ruch McFaya. Jamie nie czuł już złości. Oddychał ciężko. Splunął, gdyż usta miał wypełnione krwią i śliną. Od dawna chciał dołożyć Norbertowi za wszystkie zaczepki – i za umyślne sprowokowanie Malcolma. Nareszcie mu się udało. – Posłuchaj, łajdaku – zachrypiał, zdziwiony brzmieniem własnego głosu. Czuł się naprawdę paskudnie. – Jeśli jeszcze raz powiesz coś złego o tai-panie lub spróbujesz się z niego naśmiewać, to przysięgam na Boga, że rozerwę cię na strzępy. Ociężałym krokiem minął Gornta. Nawet nie spojrzał w jego stronę, lecz skierował się na pomost. Kilkanaście jardów dalej noga powinęła mu się na jakimś dołku i z przekleństwem upadł na kolana, całkowicie obojętny na otoczenie.

Norbert powoli dochodził do siebie. Pluł krwią i obmacywał zmiażdżony nos. Był wściekły, że przegrał. Stary Brock nigdy ci nie wybaczy, huczało mu w głowie, pozbawi cię premii i obiecanych poborów, staniesz się pośmiewiskiem całej Azji, pobity i na zawsze oszpecony przez tego chuderlawego sukinsyna McFaya, bękarta Struanów… Udało mu się wstać. Z wysiłkiem uniósł ciężkie powieki. Wciąż zamroczony, ciężko łapał powietrze otwartymi ustami, a twarz i głowa paliły go żywym ogniem. Zapuchniętymi oczami zobaczył oddalonego o parę kroków McFaya, odwróconego tyłem i pomału wstającego z klęczek. Gornt stał nieco z boku; w dłoni ściskał dwulufowy pistolet pojedynkowy. Myśli kłębiły się w głowie wpółoszalałego z bólu Norberta. Nie mogę chybić z tej odległości. Gornt jest jedynym świadkiem, a podczas śledztwa można powiedzieć: McFay sięgnął po broń, sir Williamie, walczyliśmy przez chwilę, lecz uderzył mnie pierwszy, prawda, Edwardzie, na Boga, powiedz prawdę… a potem, wasza miłość, to straszne, rozległ się huk strzału i biedny Jamie… Chwycił pistolet i wycelował. – Jamie! – krzyknął Gornt ostrzegawczym tonem. McFay obrócił się i ze zdumieniem spojrzał w czerniejący wylot lufy. Norbert ze złym uśmiechem nacisnął spust, lecz Gornt był szybszy. Z głośnym okrzykiem podbił mu dłoń, zagrodził drogę, z zadziwiającą siłą chwycił oburącz pistolet i obrócony tyłem do McFaya przez chwilę udawał, że się szarpie. Norbert z przerażeniem zobaczył w jego oczach zimną determinację. Gornt skierował lufę w jego pierś i pociągnął za cyngiel. Greyforth padł martwy. Amerykanin z udawanym przestrachem odskoczył od trupa. Wszystko rozegrało się w ciągu zaledwie kilku sekund. – Chryste Wszechmogący… – jęknął Jamie. Chwiejnie postąpił parę kroków i osunął się na kolana obok leżącego. – Boże… nie wiedziałem, co robić, o Boże… – bełkotał Gornt. – Greyforth miał zamiar strzelić panu w plecy, więc tylko… O Boże, panie McFay, przecież pan widział, prawda? Krzyknąłem, żeby pana ostrzec, ale… Co teraz zrobimy? On chciał pana zabić… strzelić w plecy… Nietrudno mu było oszukać otumanionego McFaya, który po chwili niepewnym krokiem ruszył po pomoc. Zostawszy sam, Gornt westchnął z ulgą. Był z siebie zadowolony. W mgnieniu oka przejrzał zamiar Norberta i nie wahał się ryzykować życie, by wygrać. „Gdy stawiasz wszystko na jedną kartę, musisz precyzyjnie wyliczyć czas i sposób wykonania właściwego ruchu” – brzmiał początek jednej z wielu długich litanii, którymi karmił go ojczym, zapalony hazardzista. „Czasem, mój mały Eddie, pojawia się jakaś szansa, prawdziwy dar Losu. Dostajesz coś szczególnego, chwytasz to i rozwalasz przeciwnika. Nie możesz przegrać, pod warunkiem że nie wpadniesz w pułapkę. Nie pozwól się oszukać, gdyż Diabeł wykorzysta każdą twoją pomyłkę, a jego oferta tylko na pozór jest podobna do innych. Rozpoznasz różnicę, gdy tylko się z nią spotkasz”… Gornt uśmiechnął się łobuzersko. Ojczym, mówiąc o „rozwalaniu”, nie miał na myśli zabójstwa, choć w tym przypadku gra zakończyła się właśnie w taki sposób. „Darem Losu” okazał się Norbert.

Właściwy moment, właściwy ruch i właściwe alibi. Norbert musiał odejść z wielu powodów. Po pierwsze, mógł powstrzymać upadek Brocków i z powrotem zepchnąć w dół Struanów. Po drugie, na polecenie starego Brocka usiłował za wszelką cenę zabić Malcolma; po trzecie – i najważniejsze – był prostakiem pozbawionym manier, finezji i poczucia honoru. Jednym słowem, nie miał w sobie nic z dżentelmena. Blask wschodzącego słońca z wolna przebijał się przez chmury. Na trupie przysiadało coraz więcej much. Gornt odszedł kilka kroków i zapalił cygaro. Omiótł uważnym spojrzeniem Ziemię Niczyją lecz nie zauważył we mgle żadnego poruszenia. Wyjął ślepe naboje z drugiego pistoletu, przeznaczonego przez Norberta dla Malcolma, i uśmiechnął się do siebie. Miał zamiar zamienić broń, gdyby Greyforth wbrew wcześniejszym deklaracjom nie zgodził się na polubowne załatwienie sprawy i nalegał na pojedynek. Niezły sukinsyn był z tego Norberta, pomyślał. Dobrze, że się go pozbyliśmy. Szkoda tylko Malcolma. Zresztą nieważne, pojadę do Hongkongu, by zawrzeć układ z jego matką – to będzie zresztą o wiele lepsze i bezpieczniejsze posunięcie. Norbert miał rację, prawdziwym tai-panem jest właśnie ona. Przekażę jej wszystko, co miał otrzymać Malcolm: wystarczająco wiele dowodów, by mogła zniszczyć Brocka i rozbić w pył wcielonego diabła, Morgana. Moją jest zemsta, rzekł Pan. Ale nie dla mnie. Nie dla mnie, Edwarda Gornta, syna Morgana. Och ojcze, gdybyś wiedział, jak słodką może być zemsta i jak cudowne ojcobójstwo! W rewanżu za „poślubię tę wywłokę, jeśli…” Czy to nie ironia, Morganie, że całe życie próbowałeś zniszczyć swą jedyną siostrę – twój ojciec chciał to samo uczynić z córką – a ja jestem twym synem, twym katem i jej obrońcą. Bezpieczniej i lepiej rozmawiać z Tess Struan niż z Malcolmem. Wyda bitwę Rothwellowi w Szanghaju, poprze wniosek o kredyt, jaki chcę wziąć z Victoria Bank, i da mi miejsce w zarządzie. Nie, nie tak, z początku na pewno będzie uważać, że stanowię zagrożenie, więc miejsce w zarządzie przyjdzie później. Tymczasem następny na liście, Cooper-Tillman. Co powinienem zrobić? Czym prędzej wyjechać do Hongkongu. Zbrakło podejrzliwego Norberta i Malcolma. Dziwne. Umarł w trakcie roboty? Ciekawe. Co za śmierć! Przez usunięcie Malcolma Los dał mi jeszcze jedną nagrodę. Angelique. Jest teraz wolna i bogata. Bogata jak Noble House. Pół roku w zupełności wystarczy; dla niej na żałobę, dla mnie – na odpowiednie przygotowania. Tess z radością usunie ją z Hongkongu i ze swych włości. Zamężną. A jeśli jest w ciąży? Nie ma się czym martwić, to bez różnicy. Przejmę Noble House szybciej, niż się spodziewałem. Brzęczenie much mieszało się z jego cichym śmiechem. – Przyszedł doktor Babcott, sir Williamie – oznajmił Tyrer. – Wpuść go, na miłość boską! Witaj George, co się, u diabła, stało temu biedakowi?… Potworne wieści! Co z Angelique, jak to zniosła, słyszałeś już o Norbercie? Cholerny

łajdak, przed kilkoma godzinami próbował zastrzelić McFaya, celując mu w plecy! – Tak, tak, słyszeliśmy. – Babcott był nie ogolony i wyraźnie przygnębiony. – Hoag zabrał Angelique do francuskiego poselstwa, razem zeszliśmy na brzeg, lecz nie mogła iść do Struanów. – Rozumiem, nie winię jej, jak się czuje? – Oczywiście jest w szoku. Daliśmy jej środki uspokajające. Szczerze mi żal tej dziewczyny… Przeżyła tutaj ciężkie chwile, najpierw Tōkaidō, później ten cholerny rōnin, a teraz to… Parszywe szczęście. Wpadła w apatię. – Och… Czy… czy to może ją wpędzić w chorobę umysłową? – Mam nadzieję, że nie, choć nigdy nie wiadomo. Jest młoda i silna, ale… nie wiadomo. W każdym razie nie powinno. – Popatrzyli na siebie z głębokim zafrasowaniem. – Wstyd dla obojga. Paskudna sprawa, czuć się tak cholernie bezradnym. Sir William skinął głową. – Muszę przyznać, że byłem wściekły, gdy dowiedziałem się o ich małżeństwie, ale teraz… po dzisiejszym ranku oddałbym wszystko, by odwrócić bieg wypadków. – Zrobił ponurą minę. – Widziałeś ciało Norberta? – Nie. Hoag się tym zajmie, gdy odprowadzi Angelique. Pomyślałem, że będzie lepiej, jeśli przyjdę wprost tutaj i zdam sprawozdanie. – Bardzo słusznie. Co spowodowało śmierć Malcolma? – Krwotok. Pęknięcie jakiejś żyły lub tętnicy. – Choć wciąż odczuwał smutek, Babcott mówił suchym, urzędowym tonem. – W nocy, gdy spał. Bez bólu ani skurczów, gdyż inaczej by się obudził; życie po prostu z niego wyciekło. Muszę przeprowadzić sekcję, nim wystawię akt zgonu. – Zrób, co uważasz za konieczne. – Sir William wolał nie myśleć o czymś tak makabrycznym jak autopsja. Nie lubił towarzystwa lekarzy, wszystkich lekarzy, ponieważ zawsze mieli ubrania tu i ówdzie poplamione krwią i roztaczali wokół siebie mdlący odór chemikaliów i karbolu. – Biedny młody Struan. Okropność. Wykrwawił się na śmierć? – Tak. Jeśli to ma jakieś znaczenie… nigdy dotąd nie oglądałem denata z tak błogim wyrazem twarzy. Jakby z radością wyczekiwał śmierci. – George… czy on mógł wtedy kończyć… – sir William poruszał machinalnie kałamarzem stojącym na biurku – to znaczy… czy mógł to robić? Czy był nadmiernie podniecony? – Przypuszczam, że to właściwa przyczyna zgonu. Nie sam moment ekstazy, ale nie kontrolowane napięcie ciała spowodowało pęknięcie osłabionych komórek lub przepuklinę. Genitalia miał w doskonałym stanie, choć błona brzuszna wciąż była wyraźnie nadwerężona. W czasie ostatniej operacji udało mi się uratować znaczną część jelita grubego i pozszywać niektóre żyły, ale pozostały rozległe obrażenia. Nie słuchał moich zaleceń odnośnie kuracji, chociaż wątrobę… – Dobrze, już dobrze, oszczędź mi szczegółów – mruknął sir William nieswoim głosem, gdyż zaczęło mu się zbierać na mdłości. – Boże, młody Struan! To zgoła niemożliwe. A teraz jeszcze Norbert. Gdyby nie Gornt, mielibyśmy do czynienia z morderstwem. Ten

chłopak zasłużył na medal. Poza tym twierdzi, że Jamie został sprowokowany i Norbertowi słusznie należało się lanie. Wiedziałeś, że Malcolm i Greyforth mieli się pojedynkować? – Nie. Phillip powiedział mi o tym zaledwie chwilę temu. Szaleńcy, obaj szaleńcy. Przecież ich ostrzegałeś! – To prawda. Cholerni głupcy. Gornt przysiągł, że ponoć zgodzili się załatwić sprawę polubownie, lecz dzisiejszego ranka Norbert zmienił zdanie i postanowił zabić Struana. Łajdak! – Sir William nerwowo przestawiał rzeczy na biurku, wygładzał papiery, przesuwał niewielki portret w srebrnej ramce. – Co teraz zrobimy? – W sprawie Norberta? – Nie, Malcolma. Przede wszystkim Malcolma! – Jeszcze dziś wieczór wykonam sekcję. Na własną odpowiedzialność wydałem polecenie, by zwłoki przeniesiono do Kanagawy; będzie mi tam łatwiej pracować. Skorzystam z pomocy Hoaga i rano przedstawię oficjalny raport. Podpiszemy akt zgonu, jak zwykle. – Chodziło mi o to, co poczniemy z ciałem – z rozdrażnieniem wtrącił sir William. – Możesz go pochować w dowolnej chwili. Przy takiej pogodzie nie ma pośpiechu. – Skoro tak, to może przedtem wysłać „Prancing Cloud” do Hongkongu i powiadomić panią Struan? Jeśli będzie chciała, by pogrzeb odbył się tutaj, to… – Na Boga, wolałbym nie mówić z nią na ten temat. – Ani ja. – Sir William poprawił kołnierz. W biurze, jak zwykle, było dość chłodno, węgiel palił się wątłym płomieniem, a od źle opatrzonych okien ciągnął zimny powiew. – Hoag jest ich domowym lekarzem, więc on pojedzie. Ale… myślisz, że Malcolm… że zwłoki naprawdę wytrzymają tak długo? Nim wyślemy wiadomość, otrzymamy odpowiedź i ewentualnie przewieziemy trumnę do Hongkongu… – Lepiej od razu zdecydować, czy chowamy go tutaj, czy wieziemy do domu. Wsadzimy go w lód, trumnę, także obłożoną lodem, owiniemy na pokładzie w płótno… Powinno być dobrze. Sir William z odrazą skinął głową. – Phillip! – krzyknął w stronę drzwi. – Wezwij tu McFaya, natychmiast! George, myślę, że najrozsądniejszym posunięciem będzie… hmmm… by on także wyjechał. Co o tym myślisz? – Zgoda. – Świetnie, dziękuję, przekazuj mi na bieżąco wieści o Angelique i nie zapomnij o naszej dzisiejszej kolacji. Co z partią brydża? – Lepiej odłóżmy ją do jutra. – Dobrze, świetnie, tak będzie najlepiej. Dziękuję raz jeszcze… cholera, byłbym zapomniał. Greyforth. – Szybki pogrzeb, wkrótce i bez żalu pogrążony w niepamięci. – Muszę przeprowadzić formalne dochodzenie. Edward Gornt, Amerykanin, obcokrajowiec, przygotowuje zeznanie w tej sprawie. Adamson akurat wyjechał na urlop, inaczej mógłby nam pomóc. Przecież prócz tego, że działa jako charge d’affairs Stanów

Zjednoczonych jest prawnikiem, nieprawdaż? – To i tak nie ma żadnego znaczenia. Do spółki z Hoagiem spiszę protokół z oględzin. – Babcott wstał. – Ale strzał w plecy? – dodał chłodno. – To niezbyt dobra reklama dla Yokohamy. – W tym sęk – nachmurzył się sir William. – W tym sęk. Wolałbym, by to się nie rozniosło. – Wśród naszych gospodarzy? – Tak. Muszą zostać poinformowani o zajściu; to mój obowiązek. Jednak w obu wypadkach nie mogę oficjalnie przedstawić im pełnego przebiegu wydarzeń. Norbert oczywiście zginął w wypadku, lecz Struan? – Powiedz im prawdę – odparł Babcott, zdenerwowany śmiercią Malcolma i zły na siebie, że nie potrafił temu zapobiec. Teraz, już nie jako lekarz, chciał przede wszystkim zająć się Angelique i uchronić ją przed innymi zagrożeniami. – A prawda wygląda tak, że dzielny młodzieniec zmarł wskutek ran, jakie otrzymał w czasie niczym nie sprowokowanego napadu na szlaku Tōkaidō! – Ran zadanych przez bandytów, którym do dziś nie wymierzono sprawiedliwej kary – gorzko dodał sir William. – Masz rację. Pożegnał się z Babcottem, niecierpliwym ruchem odprawił Tyrera i stanął przy oknie, zasmucony własną niemocą. Muszę czym prędzej podporządkować sobie bakufu, gdyż w przeciwnym wypadku będziemy skończeni, a nasza wizja otwarcia Japonii obróci się wniwecz. Nie zrobią tego sami, więc trzeba im pomóc, lecz musimy postępować jak cywilizowani i praworządni ludzie… a czas ucieka. Czuję w kościach, że którejś nocy spadną na nas jak sępy, podpalą i będzie po wszystkim. To pewne. Rzecz jasna, przyjdzie im drogo za to zapłacić i padnie wielu zabitych, lecz nim to nastąpi, zostanę napiętnowany jako nieudacznik, co zresztą nie ma znaczenia, bo i tak będziemy martwi. Niezbyt zachęcająca perspektywa. Gdybyż tylko Ketterer nie był tak głupio uparty! Jak mam skłonić tego kretyna, by postępował zgodnie z moimi zaleceniami? Westchnął ciężko, gdyż znał jedyne możliwe rozwiązanie: trzeba go ułagodzić! Wczorajsza rozmowa przerodziła się w kłótnię, bo sir William zarzucił admirałowi, że ostentacyjnie zlekceważył jego rady i prośbę pani Struan. W końcu zaczęli na siebie krzyczeć. – Jak można było namówić Marlowe’a… – Wszystko przemyślałem! A teraz, jeśli wolno… – Wszystko?! Niech mnie szlag trafi! Właśnie się dowiedziałem, że najlepszym sposobem postępowania jest mieszanie handlu z polityką i zawieranie pokątnych układów z pretendentem do tronu Struanów, by jeszcze mocniej odseparować prawdziwą władczynię! – zawołał sir William. – Gratuluję! – A pan, drogi panie, wchodzi w sprawy, będące wyłącznym przywilejem rządu. Kto chce wywołać wojnę?! Prawdziwym powodem, dla którego ucieka się pan do wyzwisk, jest świadomość, że nie stanę do walki, której nie możemy wygrać i której nie sprostamy przy obecnych siłach. Moim zdaniem, atak na stolicę zostanie przez tubylców w pełni

słusznie uznany za akt agresji, a nie za przypadkowy incydent. Dobranoc! – Zgodził się pan asys… – Zgodziłem się parę razy brzęknąć szabelką i wystrzelić kilka ślepaków, by napędzić im strachu. Powtarzam po raz ostatni: nie zbombarduję Edo, póki nie dostanę rozkazu na piśmie, opatrzonego pieczęcią Admiralicji! Dobranoc! – Wojsko i marynarka podlegają kontroli cywilnej, a z bożej łaski, ja jestem jej przedstawicielem! – Dostąpi pan łaski, gdy się na to zgodzę! – huknął purpurowy z gniewu admirał. – Nie ma pan władzy na żadnym z moich okrętów i powtarzam, póki Admiralicja nie zmieni zdania, będę dowodził flotą w sposób, jaki uważam za stosowny! Dobranoc! Sir William siadł za biurkiem. Westchnął ponownie, wziął pióro i zaczął pisać: Drogi admirale Ketterer, przyznaje, że miał Pan rację niemal we wszystkim, o czym mówiliśmy ubiegłej nocy. Proszę wybaczyć mi kilka gniewnych słów, które wypowiedziałem w zdenerwowaniu. A może byłby Pan łaskaw wstąpić do mnie dziś po południu? Na pewno Pan słyszał o śmierci młodego Struana, która zdaniem doktora Babcotta jest następstwem obrażeń, jakie otrzymał w czasie niczym nie sprowokowanego napadu na szlaku Tōkaidō. Chciałbym wystosować na ręce bakufu kolejny oficjalny protest w sprawie okoliczności towarzyszących smutnej przygodzie, jaka spotkała tego młodego i obiecującego dżentelmena i byłbym wielce rad, gdyby zechciał mi Pan udzielić kilku uwag, jak to uczynić. Z najgłębszymi wyrazami szacunku, Pański uniżony sługa…

– Czego to się nie robi dla Anglii – zamruczał, po czym krzyknął: – Phillip! – Podpisał list i posypał go piaskiem, by wysuszyć atrament. – Tak, panie ministrze? – Skopiuj to, a potem wyślij do Ketterera przez posłańca. – Przed chwilą przyszedł Jamie, a prócz tego otrzymaliśmy petycję, by dzisiejszy dzień ogłosić dniem żałoby. – Odmawiam. Wpuść McFaya. Jamie był cały posiniaczony i nosił rękę na temblaku. – Lepiej się czujesz? To dobrze. Babcott złożył mi sprawozdanie z oględzin. – Sir William powtórzył pokrótce słowa lekarza. – Co radzisz? – Powinniśmy odesłać zwłoki do domu, panie ministrze. Do Hongkongu. – Też tak uważam. Popłyniesz… z nim? – Nie. Obawiam się, że… pani Struan nie tęskni za moim towarzystwem i mój powrót tylko pogłębiłby jej cierpienie. Mówiąc między nami, zostałem zwolniony i będę pełnił swą funkcję jedynie do końca miesiąca. – Dobry Boże, dlaczego? – Sir William nie posiadał się ze zdumienia. – Nieważne, przynajmniej nie teraz. Pojedzie nasza pani Struan, to znaczy Angelique, i doktor Hoag. Wie pan, że zmieniła zdanie i nie poszła do francuskiego poselstwa, lecz została u nas, w swym dawnym pokoju? – Nie… nie wiedziałem. Myślę, że to dobrze. Jak się czuje? – Zdaniem Hoaga, zgodnie z oczekiwaniami, choć diabli wiedzą co to może znaczyć. „Prancing Cloud” podniesie kotwicę, gdy tylko wyrazi pan zgodę. Kiedy to może nastąpić? – George obiecał, że jeszcze dziś przeprowadzi sekcję i wystawi akt zgonu. Podpiszę go

rano. Kliper mógłby wypłynąć już jutro; pozostaje tylko problem, czy Angelique jest zdolna do podróży. – Sir William uważnie spojrzał na McFaya. – Co z nią? – Naprawdę nie wiem. Nie widziałem jej od… od czasu, gdy zszedłem z pokładu. Nie chciała ze mną rozmawiać, nie powiedziała ani słowa. Hoag wciąż jest przy niej. – Jamie próbował zwalczyć narastające przygnębienie. – Możemy się tylko pocieszać nadzieją. – Parszywe szczęście. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Teraz Norbert. Muszę podjąć formalne śledztwo. – Oczywiście. – Jamie dotknął twarzy, spędzając natrętną muchę, która przyssała mu się do zakrzepłej rany. – Gornt ocalił mi życie. – Tak. Dostanie pochwałę. Jamie, co zamierzasz robić, gdy opuścisz Struanów? Wrócisz do domu? – Tu jest mój dom. Tu lub w Chinach – odparł z prostotą McFay. – Spróbuję założyć własną firmę. – Dobrze. Nie chciałbym cię stracić. Klnę się na własną duszę, nie wyobrażam sobie, by Noble House działał tutaj bez ciebie. – Ja także. W ciągu dnia narastało wrzenie w Yokohamie. Strach, niedowierzanie, złość, obawa przed groźbą wojny, napięcie – każdy pamiętał o Tōkaidō – mieszały się z powtarzanymi szeptem docinkami, lecz uwaga, kolego, patrz do kogo mówisz, gdyż Anielskie Cycki ma krewkich obrońców i każdy żart lub niewczesna uwaga mogą być poczytane za afront. Malcolm miał mniejsze szczęście. Napytał sobie wielu wrogów, którzy otwarcie cieszyli się z tego, że jeszcze jedna klęska spadła na ród Struanów. A obaj duchowni, każdy na swój sposób, wyrażali posępne zadowolenie, dostrzegając w tym rękę Boga. – André… – odezwał się Seratard podczas obiadu w budynku poselstwa. Prócz nich, w jadalni był jeszcze Vervene. – Czy Malcolm spisał testament? – Nie wiem. – To się dowiedz. Spytaj jej lub McFaya. Jamie powinien być lepiej poinformowany. Poncin tępo skinął głową. Był chory ze strachu. Śmierć Struana pokrzyżowała mu plany szybkiego zdobycia pieniędzy od Angelique i nie miał czym opłacić Raiko. – Spróbuję. – Musimy wykorzystać fakt, że Angelique wciąż ma francuskie obywatelstwo, i chronić ją w razie próby unieważnienia ślubu przez teściową. – Skąd pewność, że do tego dojdzie? – spytał Vervene. – Mon Dieu, przecież to oczywiste! – z rozdrażnieniem odparł André, wyręczając Seratarda. – Z miejsca oświadczy, że Angelique zamordowała jej syna. Nienawidziła jej już od dawna, więc chyba nie sądzisz, że teraz zmieni zdanie? Oskarży biedną dziewczynę o Bóg wie jakie dewiacje, bo nawet jeśli tego nie okazuje, w głębi duszy wyznaje pokrętną anglosaską teorię na temat seksu. I nie zapominaj, że jest zagorzałą protestantką. – Obrócił się do Seratarda. – Henri, lepiej będzie, jeśli zawczasu pójdę do Angelique. Nie wspominał ani słowem, że już z nią rozmawiał. Poradził, by nie wracała do poselstwa, lecz została u Struanów. „Na miłość boską Angelique, twoje miejsce jest wśród

najbliższych współpracowników męża!”. Uważał za oczywiste, że powinna za wszelką cenę umocnić swą pozycję w Noble House. Miał ochotę na nią nakrzyczeć, lecz gdy zobaczył jej rozpacz, gniew ustąpił miejsca współczuciu. – Tak, dobrze – powiedział Seratard i André zniknął za drzwiami. – Do diabła, co się z nim dzieje? – kwaśno spytał Vervene. Seratard zastanawiał się chwilę, lecz w końcu uznał, że czas wyjawić prawdę. – To z powodu jego przypadłości. Cierpi na angielską chorobę. – Syfilis? – Vervene z wrażenia upuścił widelec. – Powiedział mi kilka tygodni temu. Pomyślałem, że jako jedyny z pracowników też powinieneś o tym wiedzieć, gdyż podobne ataki mogą powtarzać się coraz częściej. Jest zbyt cenny, by go odesłać do domu. – André szepnął mu słówko, że nawiązał kontakt z zupełnie nowym, wysoko postawionym donosicielem. – Wiem, że pan Yoshi za dwa tygodnie powróci do Edo – powiedział podczas poprzedniego spotkania. – Za całkiem niewygórowaną sumę on i jego poplecznicy z bakufu zgadzają się na prywatną rozmowę na pokładzie naszego okrętu flagowego. – Za ile? – Przy takiej okazji nie powinniśmy się liczyć z kosztami. – Zgoda, ale za ile? – powtórzył Seratard. – Za równowartość moich czterech miesięcznych pensji – z goryczą odparł André. – Drobnostka. Skoro już o tym mówimy, Henri, to chciałbym wziąć zaliczkę lub premię, którą mi obiecałeś parę miesięcy temu. – Niczego nie gwarantowałem, André. Owszem, dostaniesz pieniądze we właściwym czasie, lecz przykro mi, nie będzie żadnych zaliczek. Co do spotkania, zgoda, zapłacimy im po rozmowie. – Połowę teraz, połowę potem. Dowiedziałem się także, za darmo, że tairō Anjo jest chory i może nie doczekać końca roku. – Masz jakieś dowody? – Daj spokój, Henri, przecież wiesz, że to niemożliwe! – Niech twój szpieg zorganizuje wizytę tego małpoluda u doktora Babcotta… a dam ci pięćdziesiąt procent podwyżki. – Podwójna pensja od dzisiaj… podwójna pensja i coś ekstra na opłacenie informatora. – Pięćdziesiąt procent od dnia wizyty i trzydzieści meksów w złocie, pięć z góry, reszta potem. To wszystko. André poweselał, co nie uszło uwagi Seratarda. Biedny Poncin, zazwyczaj potrafił nad sobą panować. Jasne, że większa część pieniędzy przylepi mu się do palców, lecz to nieważne, układy ze szpiegami zawsze należały do brudnych, a André jest wyjątkowym cwaniakiem. I nieszczęśliwcem. Seratard sięgnął nad stołem po ostatni plasterek jedynego kawałka brie, jaki za niebotyczną sumę przypłynął w lodzie statkiem pocztowym. – Okaż biedakowi trochę cierpliwości, Vervene, dobrze? Co dzień oczekiwał, że ujrzy jakieś wyraźne objawy choroby, lecz nie, André zdawał

się młodnieć i coraz rzadziej przybierał strapioną minę. Nie dostawało mu tylko cierpliwości. Mon Dieu! Prywatne spotkanie z Yoshim! A jeśli Babcott zbada tego kretyna Anja i może nawet wyleczy – nieważne, że jest Anglikiem, podzielę się łupem z sir Williamem w zamian za jakąś inną przysługę – to wykonamy potężny krok naprzód. – Vervene, mon brave, zaraza na Anglików i vive la France! – Uniósł kieliszek. Angelique leżała apatycznie na szerokim łożu, wsparta o stos poduszek, tak blada, że niemal przezroczysta. Hoag drzemał obok, na krześle. Popołudniowe słońce przedarło się przez chmury i na chwilę rozjaśniło swym blaskiem ponury, wietrzny dzień. Stojące w zatoce okręty mocno szarpały cumami. Pół godziny temu – Angelique nie zdawała sobie sprawy, czy upłynęła minuta czy godzina – obudził ją huk działa sygnałowego, zwiastujący przybycie statku pocztowego. Obudził – choć w rzeczywistości nie spała, zawieszona w pustce, w stanie pół świadomości, pół omdlenia. Przesunęła wzrok w stronę Hoaga. Za jego plecami widziała drzwi wiodące do pokoju Malcolma… nie, nie jego, nie ich, lecz kogoś całkiem innego, nowego tai-pana… Łzy nieprzerwaną strugą pociekły jej po policzkach. – Nie płacz, Angelique – miękko i czule odezwał się Hoag, z niepokojem śledzący oznaki coraz głębszej depresji. – Wszystko minęło, życie toczy się naprzód, a ty jesteś już zdrowa, całkiem zdrowa. – Wziął ją za rękę. Angelique otarła oczy chusteczką. – Chciałabym trochę herbaty. – W jednej chwili – odparł Hoag. Na jego szpetnej twarzy pojawił się wyraz ulgi. Po raz pierwszy od rana dziewczyna odezwała się pełnym zdaniem, w jasny, logiczny sposób. Szczerze uradowany podszedł do drzwi, gdyż w jej głosie nie było ani śladu histerii, oczy zalśniły dawnym blaskiem, z policzków zniknął obrzęk wywołany płaczem, a puls, który zmierzył, gdy trzymał ją za rękę, był wreszcie silny, równomierny i wynosił dziewięćdziesiąt osiem uderzeń na minutę, bez żadnych nerwowych podskoków. – Ah Soh – powiedział po kantońsku – przynieś swej pani świeżo parzonej herbaty, lecz przez cały czas masz milczeć. Bez słowa opuścisz pokój. – Z powrotem usiadł przy łóżku. – Wiesz, gdzie jesteśmy, moja droga? Angelique popatrzyła na niego w milczeniu. – Chcę ci zadać kilka pytań. Jeśli poczujesz się zmęczona, nie bój się, po prostu powiedz. Przepraszam, że wciąż nie daję ci spokoju, lecz to dla mnie bardzo ważne. – Nie boję się. – Wiesz, gdzie jesteśmy? – W moim pokoju. Mówiła bezbarwnym głosem, tępo wpatrzona w przestrzeń. Hoag zaczął się niepokoić. – Wiesz, co zaszło? – Malcolm nie żyje. – Dlaczego zmarł? – Zmarł w łóżku, w naszą noc poślubną i jestem winna jego śmierci.

W głowie lekarza rozdudnił się dzwon na trwogę. – Mylisz się, Angelique. Malcolm zginął kilka miesięcy temu, na Tōkaidō – powiedział spokojnie. Udało mu się zapanować nad drżeniem głosu. – Przykro mi przyznać, lecz od tamtej pory żył na kredyt, więc nie ponosisz żadnej winy. Taka była wola Nieba. Mogę cię zapewnić, że ani ja, ani Babcott nigdy nie widzieliśmy tak spokojnego wyrazu na twarzy zmarłego. Nigdy, nigdy, nigdy. – Jestem winna… – Twoja wina polega jedynie na tym, że dałaś mu radość w ostatnich miesiącach życia. Kochał cię, prawda? – Tak, ale umarł i… – niemal dodała:… i tamten człowiek także, nawet nie znam jego imienia, ale też umarł, też mnie kochał i też umarł, a teraz Malcolm umarł i… – Przestań! Ostre warknięcie Hoaga wyrwało ją z otchłani. Lekarz odetchnął z ulgą, lecz wiedział, że musi działać szybko, jeśli nie chce jej stracić. Widywał już podobne przypadki. Starał się przechytrzyć diabła, zagnieżdżonego gdzieś w jej umyśle i czyhającego tylko na odpowiednią chwilę, by zmienić w pełni rozumną istotę w bełkoczącego półgłówka lub przynajmniej obdarzyć ją trwałym urazem. – Przepraszam. Staraj się dobrze zrozumieć, co mówię. Jesteś win… – z nagłym przestrachem ugryzł się w język, gdyż w pomieszaniu chciał użyć niewłaściwego słowa – odpowiedzialna za to, że był szczęśliwy. Powiedz to dla mnie. Jestem od… – Jestem winna. – Powtarzaj za mną: jestem w pełni odpowiedzialna za szczęście Malcolma – powiedział wyraźnie, tonem polecenia, gdyż ze strachem zauważył jej błędne spojrzenie. Znów się zapadała. – Jestem win… – Odpowiedzialna, na litość boską! – zawołał z udawanym gniewem. – Powtarzaj za mną: jestem w pełni odpowiedzialna za jego szczęście! Odpowiedzialna za szczęście! Powtórz! Spostrzegł, że jej czoło pokryło się potem. Znów zaczęła wypowiadać swoją wersję, znów jej przerwał i wykrzykiwał właściwe słowo: „odpowiedzialna, odpowiedzialna, odpowiedzialna za szczęście!”. Do znudzenia powtarzała „winna”, a Hoag z uporem jej przeszkadzał. W trakcie tej walki weszła Ah Soh z herbatą, lecz żadne z nich nie zwróciło na nią uwagi, więc uciekła przerażona. Hoag nie ustawał w wysiłkach, Angelique wciąż mu się opierała, aż nagle wrzasnęła po francusku: – Dobrze, jestem jedynie odpowiedzialna za jego szczęście, lecz mimo to on nadal nie żyje, nie żyje, nie żyje… Mój Malcolm nie żyjeeeeee! Chciał ją chwycić w ramiona, zapewnić, że już po wszystkim, że teraz powinna zasnąć, lecz nie zrobił tego, przekonany, iż jeszcze za wcześnie. Twardym, choć mniej groźnym tonem powiedział poprawną francuszczyzną: – Dziękuję, Angelique, lecz teraz mówimy po angielsku. Tak, bardzo mi przykro, wszystkim nam przykro, że twój kochany mąż nie żyje, ale niczemu nie jesteś winna.

Powtórz! – Zostaw mnie. Odejdź! – Kiedy powiesz: nie jestem winna. – Nie… nie… Wynoś się stąd! – Kiedy powiesz: nie jestem winna! Spojrzała na niego z nienawiścią niczym skazaniec na oprawcę i zaczęła krzyczeć: – Nie jestem winna, to nie moja wina, nie moja wina, nie moja wina, a teraz jak jesteś zadowolony, to zjeżdżaj, zjeeeżdżaj! – Dopiero gdy zrozumiesz, że w żaden sposób nie przyczyniłaś się do śmierci Malcolma. – Wynocha! – Powiedz to! Cholera, wykrztuś to wreszcie! Nagle jej głos zmienił się w wycie dzikiej bestii. – Mój Malcolm nie żyje, Malcolm nie żyje, nie żyje, nie żyje, nie żyje, lecz w żaden sposób nie jestem winna, niewinna, niewinna, w żaden przeklęty sposób nie winna, niewin… nie… – równie niespodziewanie zaczęła mówić płaczliwym szeptem: – niewinna. Nie. Naprawdę… och, kochany… przepraszam, tak mi przykro, nie chciałam, byś umarł, Matko Boska pomóż, on umarł i tak mi źle, źle… Malcolmie, dlaczego umarłeś, przecież tak cię kochałam, tak bardzo… och, Malcolmie… Hoag tym razem mocno przygarnął ją do piersi, zamknął w ramionach i gładził po drżącym ciele. Po kilku minutach szloch ucichł, spazmy ustały, a Angelique zapadła w sen. Lekarz ciągle ją trzymał, delikatnie, lecz mocno i choć ubranie kleiło mu się do skóry od potu, nie wykonał nawet najmniejszego ruchu, póki nie upewnił się, że naprawdę zasnęła. Potem ułożył ją na poduszkach i wstał. Plecy zdrętwiały mu z bólu, a każdy mięsień dygotał po długotrwałym wysiłku. Gdy udało mu się rozluźnić kark i ramiona, opadł na fotel, by nieco odpocząć. Niewiele brakowało, pomyślał. Radość z odniesionego zwycięstwa pomogła mu choć w części zapomnieć o smutku. Popatrzył na śpiącą dziewczynę. Młoda, piękna i bezpieczna. Wrócił wspomnieniami do Kanagawy, do innej kobiety, siostry człowieka, którego operował. Też była piękna i młoda, choć Japonka. Jak miała na imię? Uki coś tam. Uratowałem jej brata tylko po to, by ją samą wpędzić w gorsze nieszczęście. Cieszę się, że uciekła. Na pewno? Co za piękna kobieta… Podobna do mojej najdroższej żony. Czemu byłem tak bezmyślny i głupi, że zabrałem ją z Indii, by zmarła w Londynie? Dharma? Przeznaczenie? Biedne śpiące dziecko, biedny Malcolm, ja… Nie, ja nie. Przed chwilą uratowałem jej życie. Możesz być pokraczny i paskudny, staruszku, pomyślał badając puls Angelique, lecz z woli Chrystusa Pana jesteś cholernie dobrym lekarzem i cholernie dobrym kłamcą… a może miałeś po prostu nieco szczęścia. Tym razem.

46 CZWARTEK, 11 GRUDNIA – Cześć, Jamie – smutno mruknął Phillip Tyrer. – Ukłony od sir Williama. Tu są trzy kopie aktu zgonu, jedna dla ciebie, jedna dla Angelique i jedna dla Strongbowa, żeby mógł przewieźć zwłoki. Oryginał pójdzie pocztą dyplomatyczną do biura gubernatora i zostanie przekazany głównemu koronerowi w Hongkongu, który z kolei po rejestracji dostarczy go pani Struan. Upiorna procedura, ale takie są wymagania. – Tak. – McFay spojrzał na niego zaczerwienionymi ze zmęczenia oczami. Na biurku piętrzyły się stosy świeżo przyniesionej poczty i rozmaitych dokumentów. – Co z Angelique? – Jeszcze jej nie widziałem, lecz Hoag był u mnie z samego rana. Odszedł od niej dopiero, gdy odzyskała świadomość. Podobno czuje się lepiej, niż można było przypuszczać; przespała pełne piętnaście godzin. Hoag uważa, że jest zdolna do podróży i że im szybciej ruszymy, tym lepiej. Rzecz jasna, będzie jej towarzyszył. – Kiedy „Prancing Cloud” wyjdzie z portu? – Jutro, z wieczornym pływem. Strongbow będzie tu lada chwila po rozkazy. Chcesz przekazać jakieś listy? – Oczywiście. Oraz przesyłkę dyplomatyczną. Powiem sir Williamowi. Wciąż nie mogę uwierzyć w śmierć Malcolma. Potworne. Aha, przesłuchanie w sprawie Norberta wyznaczono na piątą. Zjesz potem z nami kolację? – Dzięki, lecz nie dzisiaj. Odłóżmy to na jutro, gdy już będzie po wszystkim. Dam ci ostateczną odpowiedź po śniadaniu. – Zastanawiał się przez chwilę, czy powiedzieć Tyrerowi o propozycji, z jaką wystąpił jeden z jego przyjaciół, samuraj Nakama, oraz o planowanym spotkaniu z miejscowym lichwiarzem. Nakama chciał zachować to w tajemnicy przed Phillipem i sir Williamem. Oferta wyglądała na interesującą a Jamie nie mógł się oprzeć pokusie, by bez świadków porozmawiać z japońskim biznesmenem, nawet mniejszego kalibru. Wczorajszy mityng został oczywiście odwołany. McFay początkowo zamierzał przełożyć go na przyszły tydzień, lecz po namyśle uznał, że nie ma co zwlekać i dobrze będzie choć na kilka godzin zapomnieć o tragedii. Tyrer nie powinien się wtrącać – zarówno on, jak i ten cwaniak Willie skrzętnie skrywali wszelkie istotne informacje, choć w myśl porozumienia miały być dostępne dla wszystkich. – Do zobaczenia, Phillipie. I dziękuję za dokumenty. – Na razie, Jamie. Akt zgonu został podpisany przez Babcotta i Hoaga. Autopsja potwierdziła wcześniejsze przypuszczenia, że śmierć „nastąpiła wskutek wewnętrznego krwotoku ze zniszczonej arterii, której normalne funkcjonowanie było zakłócone powikłaniami powstałymi w wyniku ran, jakie denat odniósł w czasie niczym nie sprowokowanego

napadu na szlaku Tōkaidō”. Jamie skinął głową. Dokument nie wspominał ani słowem o bezpośredniej przyczynie wylewu. Nie było potrzeby, by wchodzić w szczegóły, chyba że ktoś by zażądał wyraźnej odpowiedzi. Na przykład Tess Struan, pomyślał McFay i poczuł ssanie w żołądku. Co odpowie Hoag na jej pytanie? To samo, co dzisiejszego ranka: – Mój drogi, w przypadku Malcolma pęknięcie osłabionej arterii mogło nastąpić przy niemal każdym nagłym ruchu, nawet podczas snu, jeśli trapiły go jakieś koszmary, lub przy skurczach jelita zablokowanego kałem. – Albo w czasie stosunku? – To jedna z możliwości. Dlaczego pytasz? – Na miłość boską, przecież znasz Tess Struan. – Jeśli o to chodzi, nie mam zamiaru obwiniać Angelique. Potrzeba dwojga, by doszło do zbliżenia, a obaj dobrze wiemy, że Malcolm poślubił ją zgodnie z własną wolą i był szaleńczo zakochany. – Niczego nie sugeruję, doktorze. Tess i tak ją oskarży, niezależnie od treści certyfikatu. – Masz rację, lecz niech nie liczy na moją pomoc. Ani na George’a. Owszem, logicznie rzecz biorąc, wylew nastąpił w momencie ekstazy, a twardy sen, w jaki zapadli później, jedynie pogmatwał obraz sytuacji, lecz nie można tego udowodnić, a nawet gdyby można, to Angelique jest niewinna, niewinna, do cholery… Biedna dziewczyna, czekają ją ciężkie chwile. Mnie także, choć w moim przypadku to mało ważne. – Tak? Proszę. Och… wejdź, Edwardzie! – Masz chwilę? – spytał Gornt. – Oczywiście – odparł McFay. Od wczoraj jego stosunki z Gorntem uległy znacznej zmianie. Przede wszystkim zaczęli mówić sobie po imieniu. Boże, myślał, jak źle go dotąd oceniałem. – Siadaj. Wiem, że robiłem to już tuzin razy, lecz muszę ci znów podziękować. Uratowałeś mi życie. – Spełniłem jedynie swój obowiązek. – Dzięki Bogu, że ci się udało. Potrzebujesz czegoś? – Poszła wieść, że zamierzasz odesłać ciało Malcolma do Hongkongu. Znalazłbyś dla mnie miejsce na okręcie? – Oczywiście. – Jamie zawahał się chwilę. – Chcesz rozmawiać z Tylerem Brockiem i Morganem? Gornt uśmiechnął się. – Nie możemy uciekać przed prawdą Jamie. Przedstawię im wyniki śledztwa, lecz przede wszystkim muszę otwarcie wyznać, co zaszło. – Tak, masz rację. – Jamie znów posmutniał. – Szkoda, że Malcolm nie dożył tej chwili, by zobaczyć, co dla mnie zrobiłeś. Szkoda, że nie może obdarzyć cię przyjaźnią. Podziwiał cię od dawna i żałował jedynie, że pracujesz dla Brocków. – Po tym, co widziałem, raczej porzucę to zajęcie. Zostałem tylko „wypożyczony” przez Rothwella, więc nie grożą mi żadne konsekwencje. Prawdopodobnie wrócę do Szanghaju.

– W każdej chwili możesz liczyć na moją pomoc. – Nic mi nie jesteś winien. Spełniłem swój moralny obowiązek i cieszę się, że zyskałem przyjaciela. Poproszę cię o pomoc tylko w razie naglącej potrzeby. Dasz mi kajutę na „Prancing Cloud”? – Okręt wypływa jutro wieczorem. – Domyślam się, że pani Struan będzie towarzyszyła mężowi. Wciąż nie potrafię mówić o nim jak o zmarłym. – Ja także. Doktor Hoag twierdzi, że jest gotowa do podróży. – Tyle przeszła… Paskudne szczęście. Dziękuję. Do zobaczenia. Jamie popatrzył za nim. Czuł dziwny niepokój, choć nie potrafił tego wytłumaczyć. Być może jestem tak przybity ostatnimi wydarzeniami, że wszystko wokół wydaje mi się podejrzane, pomyślał. Na Boga, nawet Hoag zachowuje się dziwnie, choć na pozór nie zmienił postępowania. Popracował jeszcze przez chwilę, po czym wstał i poszedł w stronę gabinetu tai-pana, gdyż potrzebował kilku dokumentów przechowywanych przez Struana. U drzwi odruchowo podniósł rękę, by zapukać, lecz tylko się skrzywił i nacisnął klamkę. Zamarł w pół kroku. W fotelu Malcolma, za jego biurkiem, siedziała Angelique. Przycupnięty przed nią na krześle Skye mówił właśnie: – …o ile mi wiadomo… – przerwał i spojrzał przez ramię. – Cześć, Jamie – cicho powiedziała dziewczyna. Ciemna suknia podkreślała alabastrową karnację, wysoko upięte włosy odsłaniały smukłą szyję, oczy świeciły blaskiem, a usta połyskiwały świeżą naturalną barwą. – Jak się czujesz? – Ach… eeee… dobrze – wyjąkał McFay, zakłopotany jej swobodnym zachowaniem oraz wyglądem: sprawiała wrażenie osoby jakby nieco odległej, nieuchwytnej, lecz była przez to jeszcze bardziej atrakcyjna. – Przepraszam, nie wiedziałem… Doktor Hoag stwierdził, że nie powinienem cię niepokoić, póki mnie nie wezwiesz. Jak się czujesz? – Tak, wiem, sama go o to prosiłam. Czuję… czuję się całkiem nieźle, dziękuję. Zostało trochę spraw, które chciałam dziś rano uporządkować. Ze smutkiem dowiedziałam się o twoim… o twojej przygodzie z Greyforthem. Jesteś cały posiniaczony… Nic ci nie dolega? – Nie, skądże… – odparł Jamie, jeszcze bardziej wytrącony z równowagi. Angelique mówiła spokojnym, może nawet zbyt spokojnym tonem i miała w sobie tyle dostojeństwa, że przytłaczała go swą obecnością. – Słyszałeś, że Edward Gornt uratował mi życie? – Tak, powiedział mi o tym przed kilkoma minutami… nie, nieprawda, wpadł tu przed chwilą jedynie po to, by złożyć kondolencje. Pan Skye wspomniał mi o jego odwadze. I o pojedynku. – Och… – Jamie miał szczerą ochotę zwymyślać Skye’a za gadatliwość. – Biedny Malcolm… – ciągnęła Angelique. – W gruncie rzeczy jestem zadowolona, że nic nie wiedziałam o tym głupim pomyśle, gdyż ze wszystkich sił starałabym się temu zapobiec. Szczęście, że Edward był na miejscu, lecz niektórzy mężczyźni naprawdę powinni się zastanowić nad swoim zachowaniem.

– Dla mnie o wiele ważniejsze jest to, jak się w tej chwili czujesz. – Ani źle, ani dobrze. Nijak. Po prostu… pusta. – To chyba najwłaściwsze słowo. Ja też czuję się pusty. – Jamie spojrzał na Skye’a, który uśmiechnął się z rezerwą. Zapadła nieprzyjemna cisza. McFay pojął, że jego obecność jest co najmniej krępująca. – Mogę ci w czymś pomóc? – Na razie nie. Dziękuję, Jamie. Z namysłem skinął głową. – Potrzebuję kilku dokumentów. – Weź sobie. – Wciśnięta w fotel zdawała się mniejsza, szczuplejsza… i obdarzona prawdziwą władzą. Jamie z roztargnieniem zaczął przerzucać papiery, aż w końcu złożył je w jeden stos i postanowił wziąć wszystkie. – Jeśli mogę być ci w czymś pomocny… – Poproszę cię o kilka minut rozmowy, gdy wysłucham do końca pana Skye’a. – W każdej chwili. Wystarczy pociągnąć za dzwonek. – Jamie, czy dotarł już do ciebie akt zgonu? – odezwał się Skye. – Tak. – Mógłbym go zobaczyć? – Po co? – McFay patrzył na niego tępo. – Dla sprawdzenia. – Mal… mój mąż od dawna korzystał z wiedzy pana Skye’a – wtrąciła Angelique. – Przecież wiesz o tym. – Tak. – Jamie spostrzegł z niepokojem, że w chwili gdy zamiast „Malcolm” powiedziała „mój mąż”, prawnik aprobująco skinął głową. – Co z tego? – Na wieść o nieszczęściu – łagodnie powiedział Skye – postanowiłem czym prędzej zaoferować swe usługi wdowie. – Lekko, lecz wyraźnie zaakcentował ostatnie słowo. – Uprzejmie wyraziła zgodę. Na prośbę tai-pana podjąłem działania w kilku istotnych sprawach i byłem przekonany, że pani Struan zechce, bym kontynuował pracę. – Dobrze. – Jamie lekko skinął głową i ruszył w stronę wyjścia. – Akt zgonu? – Chciałbym najpierw usłyszeć zdanie Angelique… pani Struan. – Od dziś pan Skye jest moim pełnomocnikiem, Jamie. Bez trudu rozumie te sprawy, o których ja nie mam żadnego pojęcia, i zgodził się występować w moim imieniu – odpowiedziała suchym, pozbawionym emocji tonem. – Powinieneś udzielić mu wszelkiej możliwej pomocy. – Oczywiście. Chodź ze mną, Niebiański. – McFay wrócił do swego gabinetu i zaczął szperać po biurku, jakby szukał dokumentów, które miał pieczołowicie schowane w szufladzie. – Zamknij drzwi, cholernie wieje. Mały człowieczek spełnił polecenie. – A teraz posłuchaj. – McFay mówił cicho, lecz w jego głosie czaiła się wyraźna groźba. – Nogi z dupy ci powyrywam, jeśli spróbujesz ją okpić, wykorzystać lub ograbić.

Prawnik podszedł bliżej, światło przez moment błysnęło i zgasło w jego okularach. – W życiu nie oszukałem żadnego klienta – odparł, nadymając się niczym kobra. – Owszem, raz lub dwa wziąłem nieco wygórowane honorarium, lecz zawsze w granicach przyzwoitości. Ta kobieta potrzebuje pomocy, której ty nie potrafisz jej udzielić. – Potrafię. – Nieprawda! Wiem od Malcolma, że druga pani Struan, ta z Hongkongu, dała ci wymówienie. Zaprzeczysz? A może zaprzeczysz, że od kilku tygodni przysyła wam ostre, by nie powiedzieć groźne listy, w których obrzuca moją klientkę najbardziej wymyślnymi oskarżeniami i domaga się natychmiastowego zerwania zaręczyn? Zaprzeczysz? Na miłość boską dziewczyna potrzebuje prawdziwego przyjaciela! – Zgadzam się, że potrzebuje przyjaźni, i nie mam zastrzeżeń, że wyznaczyła plenipotenta. Chcę tylko wiedzieć, czy grasz uczciwie. – Jamie, do cholery, powtarzam, że nigdy w życiu nie ocyganiłem klienta. Fakt, jestem łasy na pieniądze, lecz mam sporą wiedzę i stoję po twojej stronie. Ona szuka przyjaciół, Malcolm ją kochał, ty zaś byłeś przyjacielem Malcolma… Powiedziała mi wszystko o listach, przez które ryzykowałeś głowę. – Nieważne co… – Nie mam zamiaru się z tobą kłócić, Jamie. Angelique jest moją klientką i przysięgam, że zrobię wszystko, by jej pomóc. Daj mi akt zgonu. McFay ze złością otworzył szufladę i wyciągnął papiery. – Dziękuję… aż trzy egzemplarze? Jeden do akt, jeden do przewozu ciała i jeden dla Angelique, choć jestem szczerze zaskoczony, że o niej pomyśleli. Oryginał pójdzie specjalną pocztą do Hongkongu. – Skye przebiegł wzrokiem treść pisma. – Chryste Panie! – Co się stało? – Hoag i Babcott – odparł prawnik. – Każdy z nich jest znakomitym lekarzem, lecz jako świadkowie obrony są do niczego. Cholera, powinni mnie zawiadomić, nim siedli do pióra. Każdy głupiec podsunąłby im lepsze sformułowania. – O czym ty mówisz, do diabła? – O morderstwie, a przynajmniej o oskarżeniu. – Zwariowałeś! – Dla Tess Struan to nie pierwszyzna – syknął Skye. – Pamiętasz sprawę szypra? Wszyscy w Hongkongu wiedzieli, że to był wypadek, a jednak stanął przed sądem za zabójstwo, został uznany za winnego i dostał dziesięć lat paki! – Ławnicy wydali wyrok, a nie Tess, i na Boga… – Lecz to ona oskarżała! – odparował zaperzony Skye, choć ani na chwilę nie podniósł głosu. – Teraz postąpi tak samo. Jeśli ten dokument zostanie odczytany przed sądem, to niezależnie od charakteru procesu, nasi przeciwnicy wysuną teorię, że Malcolm zmarł, gdy się pieprzył, wybacz mi wulgarność, a druga osoba, uczestnicząca w tym akcie, siedzi tu przed nami, panie i panowie ławnicy, osoba, której ojciec jest poszukiwanym przestępcą, wuj gnije we francuskim więzieniu, a ona sama w poszukiwaniu przygód bezwstydnie uwiodła biednego nieletniego młodzieńca i skłoniła go do małżeństwa, a potem, panie i

panowie, z premedytacją doprowadziła do przedwczesnej śmierci. Z premedytacją powtarzam, gdyż dobrze wiedziała, że rany, jakie otrzymał, wciąż zagrażają jego życiu! Zaprzeczysz? Jamie, blady jak ściana, opadł na krzesło. W uszach dzwoniły mu słowa Hoaga. – Co masz zamiar zrobić? – Przede wszystkim spróbuję ich skłonić, by zmienili akt zgonu, choć wątpię, czy mnie posłuchają. Masz jego testament? Malcolma? McFay potrząsnął głową. – Nigdy mi o nim nie wspominał. – Powiedziałem mu już podczas pierwszego spotkania, że powinien sporządzić odpowiedni zapis. To rutynowe postępowanie. Jesteś pewien? – W naszym sejfie niczego nie znajdziesz. – Jamie zmarszczył brwi. Dlaczego Malcolm nie pomyślał o testamencie? Gdybym to ja się żenił, z miejsca zasiadłbym do pisania. Zaraz… od tylu lat jestem zaręczony z Maureen, a do tej pory nie wpadło mi to do głowy. Boże, nawet nie mam pojęcia, jak ona się miewa, jak zareagowała na list, który jej wysłałem. – Malcolm nie rozmawiał ze mną na ten temat. Angelique też nic nie wie? – Nie, to było pierwsze pytanie, jakie jej zadałem. Być może przygotował go bez twojej wiedzy. Miał jakąś skrytkę lub inne miejsce, gdzie przechowywał prywatne dokumenty? – Nie, raczej nie… chyba że w Hongkongu. Tu jest jedynie niewielki sejf w jego pokoju. – Chodźmy sprawdzić. – Skye skierował się do drzwi. – Zaraz, zaraz, nie możemy tego zrobić. Prawnik odezwał się ostrym, urzędowym tonem: – Pani Angelique Struan była jego legalną żoną i jako wdowa ma niezbywalne prawo do wszystkich ruchomości i nieruchomości pozostawionych przez zmarłego, chyba że zapis testamentu stanowi inaczej. Jeśli testament nie istnieje, cały majątek przechodzi na nią, po zatwierdzeniu notarialnym i opłaceniu kosztów postępowania oraz przewidzianych prawem podatków. Zajrzyjmy do sejfu. – Nie jesteśmy upoważ… – Albo zrobimy to teraz, po cichu, albo jeszcze dziś, przy pomocy sir Williama, uzyskam formalny nakaz konfiskaty wszystkich papierów Struana, zarówno w Yokohamie, jak i w Hongkongu, w celu przeprowadzenia dokładnych poszukiwań, gwarantowanych prawem mojej klientce. – Twardo spojrzał na McFaya. – Przykro mi, stary. Zatem? – Porozmawiajmy z Angelique – mruknął Jamie, choć był przekonany, że nikt z zewnątrz nie powinien grzebać wśród dokumentów i ksiąg Noble House. Niechętnie powlókł się za prawnikiem do gabinetu tai-pana. Cholera, czemu wciąż używam tej nazwy?! Pewnie dlatego, że to naprawdę gabinet tai-pana. Chryste, co za koszmar! Angelique siedziała w tej samej pozycji, w jakiej ją zostawili. Beznamiętnie wysłuchała wyjaśnień Skye’a. – Pani obecność nie jest konieczna. Zapewniam, że wszystkiego dopilnuję.

– Dziękuję, lecz mimo wszystko chcę w tym uczestniczyć. Wspięli się po szerokich schodach. Skye, który był tu po raz pierwszy, z trudem ukrywał zdumienie na widok imponującego żyrandola i cennych obrazów. Jamie otworzył drzwi apartamentu tai-pana. Od pieca biło przyjemne ciepło. Starannie zasłane szerokie łoże zdawało się czekać na właściciela. Na biurku nie było żadnych papierów. W kącie siedziała skulona Ah Tok, paskudna, chuda i stara. Mruczała coś do siebie i nie zwróciła uwagi na wchodzących. Angelique zadrżała, weszła w głąb pokoju, po czym usiadła na krześle Malcolma, z uwagą spoglądając na obu mężczyzn. Mały żelazny sejf, wmurowany w ścianę, ukryty był za olejnym portretem pędzla Aristotle’a Quance’a. Skye uśmiechnął się lekko. Płótno przedstawiało drobną młodą Chinkę, trzymającą jasnoskóre i jasnowłose dziecko z czupryną splecioną w krótki warkocz – chłopca. W tle majaczyła panorama Hongkongu. Skye wiele słyszał o tym obrazie, lecz do tej pory nie miał okazji go oglądać. Quance był Irlandczykiem, nestorem artystów-kronikarzy od dawna działających w Makau i wczesnym Hongkongu. Zmarł kilka lat temu w Makau i został tam pochowany. Nałogowy pijak, hazardzista, libertyn, lecz przede wszystkim zaufany przyjaciel Dirka Struana. Krążyły pogłoski, że dziewczyną uwiecznioną na portrecie jest słynna May-may, chińska kochanka Dirka, która wraz z nim zginęła podczas tajfunu w czterdziestym drugim roku. Chłopiec miał być ich pierworodnym. Skye zerknął na Angelique, która spokojnie obserwowała wysiłki McFaya, szamoczącego się z pękiem kluczy. Ciekawiło go, czy wiedziała o mieszanych kuzynach Malcolma oraz o jego wuju, kompradorze Czenie – synu Dirka z innej kochanki – o którym mówiono w Hongkongu, że „zna więcej tajemnic i posiada więcej sztab złota niż wół sierści na skórze”. Zegar na kominku wybił trzecią. – Kto jeszcze ma klucze? – spytał Skye. – Tylko ja. Ja i… i tai-pan. – Gdzie są jego? – Nie wiem. Chyba wciąż ma je przy so… na pokładzie. McFay w końcu otworzył drzwi sejfu. W środku leżało kilka listów – wszystkie pisane ręką Tess Struan, z wyjątkiem jednego, nie dokończonego przez Malcolma – mała zamszowa torba i portfel, kryjący wyblakły dagerotyp, na którym ojciec i matka Malcolma niepewnie spoglądali w obiektyw, paszport i parę skryptów dłużnych oraz listę dłużników. Skye zaczął kartkować dokumenty. – Myślisz, że to mogą być weksle z gier hazardowych? – Nie mam pojęcia. – Dwa tysiące czterysta dwadzieścia gwinei. Całkiem niezła suma jak na młodego człowieka, niezależnie od tego, czy udzielał pożyczek, czy był dłużnikiem. Poznajesz jakieś nazwiska? – Tylko to jedno. – Jamie spojrzał na niego. – Madame Emma Richaud? Pięćset gwinei. – To moja ciotka – odezwała się Angelique. – Wychowywała mnie pospołu z wujem

Michelem. Nazywałam ją „mamą”, gdyż moja prawdziwa matka zmarła, gdy byłam małą dziewczynką. Potrzebowali pomocy i Mal… Malcolm zgodził się wysłać im pewną sumę. Sama go o to prosiłam. – Jamie, chcę mieć kopie wszystkich dokumentów. – Znów ten ton urzędnika. – Oryginały schowaj w bezpiecznym miejscu. – Sięgnął po listy, lecz McFay szybko położył na nich rękę. – To prywatne papiery. – Prywatne dla kogo? – Dla niego. – W każdej chwili mogę mieć nakaz, by je przejrzeć i skopiować, jeśli okażą się ważne. – Nie wątpię – warknął McFay przez zaciśnięte zęby. Był wściekły, że wspomniał o sejfie przed zasięgnięciem rady sir Williama. – Czy mogę rzucić na nie okiem, Jamie? – spytała Angelique. – Jak sądzę, są częścią spuścizny po moim mężu. Teraz już nie przyniosą żadnej szkody. Mówiła tak łagodnym i smutnym głosem, bez śladu natrętnego błagania, że McFay westchnął ciężko i szepnął sobie w duchu: stary, tkwisz w tym po uszy, więc i tak nieważne, co zrobisz. Zostaw formalności sir Williamowi. A potem wrócił myślami do przedwczorajszego wieczora, gdy w trójkę stali na przystani, weseli, roześmiani, szczęśliwi, niepomni chmur wiszących nad Hongkongiem. Kiedy łódź odbijała od mola, Malcolm powiedział: – Dzięki za wszystko, przyjacielu. Pilnuj tyłów, bo właśnie teraz wymagają największej uwagi. Obiecujesz? Obiecał, przysiągł na Boga, że nie zawiedzie, że będzie strzegł tutaj wszystkiego za cenę życia, a potem, po ostatnich życzeniach, długo machał z nadbrzeża. Malcolm miał rację. Biedny, może coś przeczuwał? – Proszę – powiedział cicho Jamie. Angelique nawet nie spojrzała na listy, lecz odłożyła je na kolana, splotła dłonie i ponownie zamarła w bezruchu. Kropla potu spłynęła jej z włosów w pobliżu skroni. Gdyby nie to, wyglądałaby jak posąg. Brzęk monet przyciągnął uwagę McFaya. Skye otworzył zamszową torbę. W środku był spory stos złotych gwinei i kwity wystawione przez Bank of England. Skye policzył je na głos. Angelique nie spuszczała wzroku z ziejącej paszczy sejfu. – Dwieście sześćdziesiąt trzy gwinee. – Skye wsypał pieniądze z powrotem do torby. – Powinny bezzwłocznie przejść w ręce pani Struan; oczywiście za pokwitowaniem. – Lepiej będzie, Heavenly, jak nie zwlekając, spotkamy się z sir Williamem. Nigdy dotąd nie miałem do czynienia z taką sprawą i po prostu nie wiem, co robić. Angelique… – McFay spojrzał w jej stronę. – Chyba rozumiesz, o czym mówię? – Tak, ja też czuję się tym mocno przytłoczona. Wiem, że Malcolm był twoim wiernym druhem, że ty także darzyłeś go przyjaźnią, że stoisz po mojej stronie… Mówił mi o tym mnóstwo razy. Zrób to, co uważasz za słuszne. – Zatem chodźmy do sir Williama – wtrącił Skye. – Im prędzej się z nim spotkamy, tym lepiej. Niech zdecyduje, kto ma prawo do tych rzeczy, a tymczasem… – Chciał wręczyć jej

zamszową torbę, lecz pokręciła głową. – Zabierzcie wszystko ze sobą. To także. – Oddała mu listy. – Chciałabym tylko zatrzymać fotografię. Dziękuję, panie Skye. I tobie też, kochany Jamie. Porozmawiamy, gdy wrócisz. Przez chwilę czekali, że wstanie, lecz nie poruszyła się z miejsca. – Chyba nie masz zamiaru tu zostać? – z niepokojem spytał McFay. Uważał, że to makabryczny pomysł. – Dlaczego nie? Spędziłam wiele czasu w tym pokoju i… i jest mi tu całkiem dobrze. Gdybym poczuła się zmęczona… tuż obok mam swój apartament. Zabierzcie stąd tylko biedną Ah Tok i powiedzcie jej, by nie wracała. Żal mi jej… potrzebuje pomocy. Poproście doktora Hoaga, by się nią zajął. – Zamknąć drzwi? – Drzwi? Jak chcesz… to nie ma znaczenia. Zrobili, jak prosiła. Przekazali Ah Tok pod opiekę wciąż zapłakanego i roztrzęsionego Czena, a potem wyszli na High Street. Świeże powietrze nieco poprawiło im humor, mimo to wędrowali w milczeniu, zatopieni w myślach. Skye snuł ciągle nowe plany i zastanawiał się, jak uniknąć czyhających pułapek, a Jamie, nadal przybity tragedią, nie wiedzieć czemu troszczył się o przyszłość Noble House. Co z Angelique? – pytał sam siebie, nie zwracając uwagi na otoczenie, na porywisty wiatr, na fale uderzające o kamienistą plażę ani na woń gnijących wodorostów. Do twarzy jej w żałobie. Czy to możliwe… Stała się kobietą! W tym cała różnica; myśli i działa inaczej niż poprzednio. Jest kobietą a nie dziewczynką. Wydoroślała pod wpływem przeżyć. Czy doznała mistycznej przemiany, jak twierdzą niektórzy, w chwili gdy utraciła dziewictwo? A może jedno i drugie, z niewielką pomocą boską, która umożliwiła jej powrót do równowagi? – Chryste… – mimowolnie wypowiedział na głos swe myśli. – Co będzie, jeśli jest w ciąży? – Dla jej dobra modlę się, żeby tak było – odparł mały człowieczek. Gdy wyszli, Angelique zamknęła oczy i westchnęła głęboko. Po chwili, nieco uspokojona, wstała, przekręciła klucz w zamku, po czym otworzyła drzwi wiodące do jej własnej sypialni. Łóżko było posłane, w wazonie na toaletce stały świeże kwiaty. Wyszła, zamknęła się w pokoju Malcolma i usiadła na krześle. Dopiero teraz spojrzała na fotografię; pierwszy raz widziała jego rodziców. Na odwrocie zdjęcia był napis: „siedemnasty października ‘61”. W zeszłym roku. Culum Struan wyglądał dużo starzej niż na czterdzieści dwa lata. Tess – ani stara, ani młoda – zdawała się patrzeć bladymi oczami wprost na Angelique. Mocno zaciskała wąskie usta. Niedawno skończyła trzydziesty siódmy rok życia. Jak będę wyglądać w jej wieku? Za dziewiętnaście lat? To dwukrotnie więcej, niż do tej pory przeżyłam. Czy do mej twarzy też przylgnie tak posępny wyraz? W przypadku Tess świadczył o nieudanym małżeństwie i był rezultatem zerwania więzów z najbliższą rodziną – ona nienawidziła ojca i braci, oni uważali ją za zdrajczynię i każda ze stron usiłowała zniszczyć drugą. A przecież wszystko

zaczęło się tak romantycznie: uciekła z ukochanym i wzięła ślub na morzu… Jak my, a jednak, na Boga, całkiem inaczej. Angelique spojrzała w okno, na okręty zakotwiczone w zatoce. Kupiecki parowiec wychodził z portu, kapitan oraz oficerowie stali na mostku, przy statku pocztowym uwijało się kilka łodzi, między innymi kuter Struanów, a nieco dalej pysznił się kliper „Prancing Cloud”. Smukły, gotów, by podnieść kotwicę i pod pełnymi żaglami ruszyć z wiatrem w zawody. Tak Malcolm zawsze mówił o kliprach, pomyślała. Idą z wiatrem w zawody. Zamknęła oczy, potarła powieki i spojrzała ponownie. Nie było pomyłki. Przez cały dzień widziała wszystko z zadziwiającą i niezwykłą ostrością. Zauważyła to już rano, tuż po przebudzeniu. Każdy szczegół pokoju, zasłony, zwiędły kwiat w wazonie, cztery muchy wirujące w powietrzu. Po chwili rozległo się pukanie do drzwi i głos Ah Soh: – Missy? Pan doktor chcieć panią widzieć, heja? Słuch także miała wyostrzony; uświadomiła sobie, że obudziło ją ciche człapanie służącej. Najbardziej zastanawiający był jednak stan jej umysłu. Gdzieś zniknęło całe napięcie i choć nadal nie umiała zapanować nad smutkiem, z niespodziewaną jasnością rozważała oddzielnie każdy problem, wyszukiwała możliwe rozwiązania i ani przez chwilę nie doświadczyła znajomego, chwytającego za gardło uczucia strachu. Owszem, odczuwała lekki niepokój, lecz nie było w tym nic z chorobliwej paniki lub niezdecydowania. Teraz, gdy spadła odpychająca, groźna i nieludzka zasłona ciemności, mogła bez przeszkód wrócić myślami do wydarzeń owego dnia i nocy. Czyżbym odrętwiała? Na zawsze? A może doktor Hoag miał rację, gdy stwierdził dzisiejszego ranka: – Nie bój się, zostałaś uleczona z wszelkich kłopotów. Jeśli tylko zdołasz od czasu do czasu zapłakać i w miarę potrzeby wspomnieć o przeszłości, twój stan będzie ulegał ciągłej poprawie. Jesteś młoda, zdrowa i masz przed sobą całe życie… Mon Dieu, ci lekarze prawią same banały. Po Hoagu przyszedł Babcott. Też mówił to samo. Był przesadnie łagodny i czuły; tylko że jego czułość z łatwością mogła przerodzić się w namiętność, gdyby tylko do tego dopuściła. Dość namiętności, pomyślała. Wpierw muszę być wolna i bezpieczna. Bezpieczna i wolna. Czuła się w pełni wypoczęta. Ból głowy zniknął bez śladu, podobnie jak chęć krzyku, do niedawna rozdzierająca jej duszę. Od razu wiedziała, gdzie jest, jak się nazywa, dlaczego trafiła właśnie tutaj, z jakiego powodu jest sama i co się stało. Przeżywała wszystko od początku; śniąc na jawie obserwowała samą siebie, chłodno, z dystansem, bez emocji. Widziała dziewczynę wyrwaną ze snu wibrującym wrzaskiem Czena i rozpaczliwie potrząsającą leżącym obok mężczyzną. Dostrzegła czerwone plamy na swym podbrzuszu i udach, na moment zamarła ze zgrozy, że zacięła się zbyt głęboko, a potem zrozumiała: to on, to krew Malcolma, to on nie żyje, nie żyje, nie żyje. Przerażona, niepomna własnej nagości, z histerycznym piskiem zerwała się z koi. Nie potrafiła uwierzyć własnym oczom i uszom, błagała Boga, by to, co widzi, okazało się tylko sennym koszmarem. Ktoś inny wpadł do kajuty, Ah Soh, Ah Tok, ktoś okrył ją kocem, głosy, nawoływania, wrzaski i pytania, coraz więcej pytań, aż cały świat rozpłynął się w

ciemności. Nagle znalazła się na mostku, zziębnięta i rozpalona zarazem; słyszała pytania i odpowiedzi, lecz była niezdolna wykrztusić choć słowo. Bolała ją głowa, czuła woń krwi, smak krwi, miała krew na udach, na rękach i we włosach, żołądek odmawiał jej posłuszeństwa. Ah Soh pomogła jej się wykąpać. Woda była zbyt zimna, by zmyć pył śmierci. A potem znów nagły nawrót mdłości i obezwładniająca, wszechobecna ciemność, z której dopiero po kilku godzinach wyrwała się z rozpaczliwym krzykiem i zobaczyła przed sobą paskudną pomarszczoną twarz Hoaga. Zadrżała. Jak będę wyglądać na stare lata? Kiedy zaczyna się starość? Dla niektórych stanowczo zbyt wcześnie. Nawet teraz nie mogła sobie dokładnie przypomnieć, co mówiła Hoagowi, wiedziała jedynie, że mrok ustąpił i wraz z ulgą przyszło zmęczenie. Zasnęła. Tak wiele mam do zawdzięczenia Hoagowi… ale nie Babcottowi. To jego kuracja zaczęła mnie wpędzać w depresję. Teraz już się nie boję, nie czuję gniotącego przygnębienia i choć nie rozumiem, czemu tak się stało, wiem, że to zasługa Malcolma, Hoaga, małego pokracznego prawnika o cuchnącym oddechu, oraz André. André… mądry i zaufany powiernik, zaufany tak długo, póki będę mu płacić. Szantażysta, lecz to nie jest najważniejsze. By pomóc sobie, musi mnie chronić, a kiedyś… cóż w końcu przecież istnieje boska sprawiedliwość i chociaż działa opieszale, nikt nie uniknie wyroku. Jeśli zachowam dostateczną ostrożność, mam do wygrania całe życie. Matko Najświętsza, już dawno ci obiecałam, że będę sama dbać o siebie i nigdy nie stanę się zależna od mężczyzny, jak inne moje biedne siostry. Wiem, że zgrzeszyłam. Malcolm był jedynym, kogo szczerze pragnęłam, chciałam mieć za męża i kogo kochałam głupią miłością kilkunastoletniej dziewczyny. Czy pierwsza miłość jest tą prawdziwą? A może to uczucie zastrzeżone wyłącznie dla dorosłych? Teraz już jestem dorosła. Czy w dojrzały sposób kochałam Malcolma? Mam nadzieję, że tak. Malcolm nie żyje. Zdołałam się z tym pogodzić. Co dalej? Tess? Hongkong? André? Gornt? Dom? Tess? Wszystko w swoim czasie. Wpierw muszę pochować męża. Z godnością. Spojrzała w stronę lekko uchylonych drzwi sejfu. Wstała, podeszła do ściany, sięgnęła w głąb skrytki i namacała niewielką, dobrze ukrytą szczelinę. W lewej ściance pojawił się otwór odsłaniający jeszcze jedno wgłębienie. Dokumenty, papiery, sakiewka z pieniędzmi i notatki. Flakonik z lekarstwem i małe puzderko. Malcolm tydzień temu pokazał jej ten schowek. – Nie mam zbyt wiele do ukrycia, wszystkie ważniejsze rzeczy są w Hongkongu, u matki – powiedział z uśmiechem. – Sukcesja tai-pana, testament ojca, testament matki i tym podobne… – Błysnął oczami. – To na dobre i złe chwile, dla ciebie, jeśli będziesz mnie kochać aż do szaleństwa. Otworzyła puzderko. Złoty pierścionek, zdobiony rubinami. Nie najwyższej wartości, lecz mimo to dość cenny. Dokumenty dotyczyły wyłącznie interesów i nic nie rozumiała z rzędów cyfr i znaków.

Testamentu nie było. Do diabła, pomyślała bez gniewu. Gdyby go odnalazła, wszystko stałoby się o wiele prostsze. Tak przynajmniej twierdził André. Vargas wezwał go dziś rano, na jej wyraźne życzenie, gdy skończyła przeglądać listę osób oczekujących na rozmowę. – Monsieur Vargas, proszę zacząć od krawca, gdyż pilnie potrzebuję żałobnej sukni. Później monsieur André i mister Skye. Nie chcę bez wyraźnej potrzeby niepokoić pana McFaya. Pozostałym proszę powiedzieć, że wciąż wypoczywam. Mam nadzieję – dodała ostrożnie – że załatwi pan sprawę z wrodzoną dyskrecją o której tak wiele słyszałam od mego męża. Przyjmę gości w gabinecie tai-pana. Zauważyła, że Vargas błysnął oczami na dźwięk słowa „tai-pan”, lecz skoro nic nie powiedział, nie musiała mu przypominać o jego obowiązkach. Nie czekała zbyt długo, by przyprowadził starego krawca. – Spytaj go, ile potrwa przygotowanie stroju żałobnego, czarnego, o kroju podobnym temu, jaki mam na sobie – powiedziała. Ubrana była w ciemnoniebieską suknię z długimi rękawami i wysokim kołnierzem. – Mówi, że trzy dni. Żałobnego, senhora? W Chinach biel jest kolorem żałoby. – Ja będę chodzić w czerni. Suknia ma być z jedwabiu, na jutro. – Trzy dni. – A jeśli weźmie jedną z uszytych wcześniej, tę jasnobłękitną i przefarbuje ją na czarno? – Dwa dni. – Powiedz mu, że wdowa po tai-panie Noble House potrzebuje sukni na jutro. Jutro rano. Stary Chińczyk westchnął, skłonił się i odszedł. Po chwili pojawił się Poncin. – Witaj, André. – Dzień dobry. Nigdy dotąd nie wyglądałaś równie pięknie. – Powiedział to, jakby stwierdzał fakt, a nie wypowiadał komplement. – Potrzebuję twojej rady, teraz i bez świadków. Musimy działać szybko, lecz bardzo ostrożnie. Moje małżeństwo jest w pełni legalne? – Myślę, że tak, przynajmniej według brytyjskiego prawa morskiego, choć nie mam pewności, jeśli chodzi o Francję. W obu przypadkach są pewne niejasności. – Nie rozumiem. – Podstawa do dyskusji. W razie sporu pomiędzy francuskimi i brytyjskimi prawnikami Brytyjczycy będą górą. Pozostaje niezbitym faktem, że Malcolm był nieletni, podobnie zresztą jak ty, lecz niestety, w omawianym przypadku on jest ważniejszy… Zatem był nieletni i postąpił wbrew przedstawionym na piśmie poleceniom opiekunki. A to oznacza, że ktoś może podważyć legalność związku. – Gdzie? Tutaj? Kto? – A któż inny jak nie Tess Struan? – odparł cierpko. – Śmierć Malcolma nic dla ciebie nie znaczy, prawda? – Powiedziałbym raczej, że niewąsko skomplikowała mi życie, madame – odparł, po

raz pierwszy tytułując ją w ten sposób. – To zresztą dotyczy nas obojga. Angelique z rozmysłem wybrała gabinet Malcolma na miejsce rozmowy, gdyż zdawała sobie sprawę, że ważą się jej losy, i chciała w stu procentach wykorzystać przebiegłość Poncina. W zacisznym buduarze byłaby mniej pewna siebie. To dlatego mężczyźni mieli biura, a świat kobiet ograniczał się tylko do szezlonga i przepojonej zapachem perfum sypialni? – Jak można usunąć te komplikacje, André? – Pierwszą już usunęłaś. Gdy zrozpaczona wpadła do budynku poselstwa, chwycił ją niemal w progu, ze stłumionym przekleństwem zaciągnął do siebie, trzasnął drzwiami i zaczął nią potrząsać. – Głupia dziwko, do reszty oszalałaś?! Wracaj do jego domu i siedź tam! Wszystko przegrasz, jeśli będziesz się tu ukrywać! Wracaj, głupia, pogadamy później i na miłość boską niczego nie podpisuj, na nic się nie zgadzaj, a teraz znikaj! Jazda! – Miałeś zupełną rację, André – powiedziała. W pełni rozumiała kierujące nim motywy i nie poczytywała mu za złe ani ostrych słów, ani gwałtowności. – Dobrze, że tak postąpiłeś, gdyż to był jedyny sposób, by do mnie dotrzeć. Pierwszą przeszkodę mamy z głowy. Następna? Zmarszczył czoło. Patrzył na całkiem inną Angelique, nieznaną i zagadkową. Dwukrotnie był świadkiem podobnej przemiany, lecz w obu wypadkach chodziło o mężczyzn, wrogich szpiegów, zwolnionych z więzienia po długotrwałych torturach. Nie znali uczucia strachu, nie bali się dalszych cierpień, nie drżeli przed śmiercią. Żaden z lekarzy nie umiał znaleźć logicznego wyjaśnienia tego stanu. Podejrzewano, że z chwilą gdy przetrwali największe zagrożenie, nabrali niezachwianej pewności, iż nawet jeśli nie wyjdą cało z następnej próby, śmierć da im oczekiwane wybawienie. A śmierć przecież i tak nastąpi, nieważne czy dziś, czy za tydzień, miesiąc, czy jeszcze później, w dniu gdy zło ponownie podniesie swą ohydną głowę. Biedna Angelique. Siedzi tutaj tak dumna i pewna siebie… Nie myśli o chwili, gdy będzie musiała wszystko z siebie wyrzucić, rozedrzeć duszę na drobne kawałki. Zdoła to przetrzymać czy skończy w zakładzie dla obłąkanych? Zbyt wielu nieszczęść doświadczyła w swym młodym życiu: ucieczkę ojca, kradzież posagu, gwałt i ciążę, zgon gwałciciela, a teraz ta makabryczna śmierć, o której z najdrobniejszymi szczegółami rozprawia całe Osiedle. Poncin, jak i Seratard przypuszczali, że co najmniej przez kilka miesięcy nie będzie zdolna do normalnej egzystencji i ani przez chwilę nie wierzyli w zapewnienia Hoaga. Skoro Hoag czynił takie cuda, czemu nikt nie zdołał znaleźć lekarstwa na tę przeklętą angielską chorobę? Jeszcze jedna niesprawiedliwość losu. – Nie warto szukać w życiu uczciwości, prawda? – Prawda – przytaknęła. – Zostawił testament, w którym mianuje cię swoją spadkobierczynią? – Nie wiem. Malcolm nigdy o tym nie wspominał. – Angelique, na przyszłość nazywaj go „swoim mężem”, a siebie „wdową”.

– Dlaczego? – By wpoić wszystkim przekonanie, że masz pełne prawo do spuścizny. – Ujrzał, że z powagą skinęła głową i jeszcze raz zdumiał się na widok jej opanowania. Czyż z bożej łaski zyskała tak niewzruszony spokój? – Brak testamentu robi jakąś różnicę? – Spróbuję to sprawdzić, byłoby jednak lepiej, gdybyś została wymieniona w którymś z dokumentów. Musisz także… odwieźć zwłoki do Hongkongu. Przygotuj się na wrogie przyjęcie ze strony jego matki i okazuj publicznie, że pragniesz jej przyjaźni. Powinnaś wziąć udział w pogrzebie, oczywiście odpowiednio ubrana. – Zamyślił się, po czym dodał: – Może Henri byłby skłonny napisać list do naszego ambasadora. Spotkałaś go już kiedyś? – Tak. To monsieur de Geroire. Byłby skłonny? A jakiż to list Henri byłby skłonny napisać w mojej intencji? – Chcę go przekonać, by udzielił ci swego wsparcia i poprosił de Geroire’a o przejęcie nad tobą oficjalnej pieczy. W moich oczach jesteś wdową po zmarłym tai-panie, Malcolmie Struanie. Jeśli Henri nas poprze, ten punkt widzenia może stać się wyrazem stanowiska rządu. – Naprawdę potrzebna mi tak czuła opieka? – Moim zdaniem tak, choć Henri jeszcze się waha. Westchnęła. Już dawno doszła do przekonania, że czeka ją wiele trudności. Opieka państwa? To było coś nowego, o czym do tej pory nie pomyślała. Opieka Francji… Poświęciłaby wszystko, by to osiągnąć… nie, nie wszystko. – Co mam zrobić, by przekonać Seratarda? – Zrobię to za ciebie – odparł André. – A przynajmniej spróbuję. – Zatem zacznij działać już teraz. Wieczorem powiesz mi, czego zażądał. Jak chcesz, możesz przyjść przed kolacją… lub nawet jutro rano. Nie musiała mówić nic więcej. – Wpadnę raczej jutro – mruknął André i wyszedł. Nim zjawił się następny gość, Skye, przez kilka minut siedziała rozparta w fotelu, z uśmiechem spoglądała w sufit i myślała o cenie, jaką jej przyjdzie zapłacić. Protegowana Francji? To brzmiało całkiem nieźle, zwłaszcza że potrzebowała pomocy we wszelkiej formie, by stawić czoło upiorom Hongkongu… Teraz, skulona na innym krześle, w prywatnym apartamencie tai-pana, za mocno zamkniętymi drzwiami, wróciła myślami do rozmowy z Poncinem i do ewentualnej zapłaty. Cena na pewno będzie wysoka. Na początek wystarczy złota znalezionego w schowku, później pierścionek z rubinami… Prawda, jest jeszcze pieczęć. Osobista pieczęć Malcolma. Włożyła wszystko na miejsce i zamknęła skrytkę. Zadowolona z działań, poczynionych w pierwszym dniu całkiem nowego życia, zapadła w długą, pozbawioną marzeń drzemkę. Obudziło ją pukanie. Dochodziła czwarta trzydzieści. – Kto tam? – To ja, Jamie.

Poczuła nagły przypływ nadziei. Tylko spokojnie, strofowała się w duchu, gdy podchodziła do drzwi. Stąpasz po bardzo cienkim lodzie, pod którym kryje się niezmierzona głębia. – Wejdź, proszę. – Z powrotem usiadła na krześle męża, a McFayowi wskazała miejsce, które z reguły sama zajmowała. Ta zmiana sprawiła jej dużą satysfakcję. – Wyglądasz na strapionego i mocno przygnębionego. – Nadal nie mogę się odnaleźć wśród tych wszystkich zmian, jakie wciąż zachodzą. – Tak. To bardzo trudne. – Ty też się zmieniłaś. Nie mogę wyjść z podziwu, że zachowujesz się z taką godnością… Zresztą wiesz chyba, o co mi chodzi. – Kłopot w tym, Jamie, że nie wiem. Owszem udało mi się zrozumieć i zaakceptować to, co się stało, lecz łzy… Wypłakałam już chyba wszystkie. Nie spodziewaj się ich więcej. Rozmawiałeś z sir Williamem? – Tak. Skye mówił, że wróci koło szóstej, jeśli uznasz to za stosowne. Beznamiętnie skinęła głową. – Nie lubisz go, prawda? – spytała. – Nie przepadam za prawnikami, gdyż ich obecność zwykle oznacza kłopoty, lecz Skye nie jest złym człowiekiem. Myślę, że chce ci pomóc. Daj znać, jeśli coś cię zaniepokoi. Mal…Malcolm go lubił, a ty potrzebujesz kogoś, kto mógłby występować w twoim imieniu. – Mnie także trudno wymówić to imię. Słowo „mąż” jeszcze trudniej. Nie martw się. Jamie smutno pokiwał głową i wyciągnął listy. – Sir William twierdzi, że stanowią część spuścizny, podobnie jak pieniądze. Nie może przesądzać sprawy spadku, dlatego czym prędzej wystosuje odpowiednie pismo do prokuratora skarbu w Hongkongu. Uważa, że mimo to możesz je zatrzymać, pod warunkiem iż nie zostaną zniszczone. Pieniądze są twoje. Wspomniałem, że zostałaś bez pensa przy duszy i sir William prosi jedynie o pokwitowanie. – Oczywiście. Poznał treść listów? – Nie. Nikt ich nie czytał. – Z wahaniem położył koperty na kominku. – Są jeszcze inne sprawy, które udało mi się załatwić… Chcesz słuchać teraz, czy wolisz, żebym przyszedł później? – Nie, wszystko w porządku. Co to za sprawy? Wziął głęboki oddech. Z trudem przychodziło mu mówić o niektórych rzeczach, lecz musiał do końca spełnić swój obowiązek. – Po naradzie z sir Williamem, Babcottem i Hoagiem podjęliśmy wspólną decyzję, że jutro należy odesłać ciało do Hongkongu, by tam je pogrzebano. Tak będzie najlepiej. Dołożymy wszelkich starań, by podróż sprawiła ci jak najmniej przykrości. Doktor Hoag także popłynie, więc przez cały czas będziesz w dobrych rękach. – Wymuszony uśmiech nie zdołał zmazać smutku z jego twarzy. – Nawet sobie nie wyobrażasz, jak ciężko mi się tym zajmować. Ah Soh spakuje potrzebne rzeczy. Czen pomoże ci w miarę potrzeby, a potem odwiezie wszystko na okręt. Odpłyniecie z wieczornym pływem. Jeśli czegoś jeszcze

potrzebujesz… – Spojrzał na jej dłonie, na palce bezwiednie obracające sygnet Malcolma. Biedna Angelique, nawet nie miała prawdziwej obrączki. – To chyba na razie tyle. Chcesz, żebym ci towarzyszył przy kolacji? – Nie, dziękuję. Zjem tutaj lub w jadalni, lub w swoim pokoju, ale jeszcze nie odchodź. Nie skończyliśmy. Przykro mi, lecz mój mąż nie zostanie zabrany do Hongkongu. Pochowam go tutaj. Żadne z nas nie pojawi się więcej na pokładzie „Prancing Cloud”. – Zauważyła jego spojrzenie, ale nie miała zamiaru zmieniać podjętego rano postanowienia. Musiało dojść do konfrontacji na pierwszą wzmiankę o „wspólnych decyzjach”. – Teraz porozmawiamy o pogrzebie czy przyjdziesz później? – Ale… wszystko już załatwione – wyjąkał. – Wszyscy czterej uważamy, że to najlepsze wyjście… Nie tylko dla ciebie. Pani Struan na pewno wyrazi zgodę, by ciało jej syna spoczęło w Hongko… – Pani Struan? Ja jestem panią Struan. Chodzi ci o tę drugą panią Struan, prawda? O Tess Struan? – mówiła bez emocji. – W tym wypadku jej zdanie nie ma żadnego znaczenia. Jestem wdową i moje postanowienia są ważniejsze niż wola matki. – Na Boga, Angelique, tylko dlatego że Skye ci powiedział… – To nie ma z nim nic wspólnego, Jamie. Jak dotąd, nie prosiłam go o opinię na ten temat, ale znam swoje prawa i zamierzam spełnić życzenie męża. – Ale… ale… – Wystraszony McFay przez chwilę nie był w stanie wydusić słowa, a potem zaczął pośpiesznie bełkotać: – Przecież nie możesz sprzeciwiać się sir Williamowi i… i odrzucać, jak uznaliśmy razem z Hoagiem i Babcottem, jedynego możliwego wyjścia z sytuacji. Jesteś zbyt wyczerpana, Angelique. Wierz mi, powinnaś nas posłuchać. – Wyczerpana? Ja? Pleciesz bzdury, Jamie. – Pozwoliła sobie na chłodny uśmiech. – Czuję się całkiem dobrze. Postępuję po prostu zgodnie z wolą męża. – Kiedy już wszystko załatwione! „Prancing Cloud” gotowa do wyjścia w morze i… wszystko załatwione. – Cieszę się, że przygotowałeś kliper. Niech płynie zaraz, smutne wieści czym prędzej winny dotrzeć do matki. Najlepiej, jeśli ty ją powiadomisz, jesteś tu najstarszy, popłyń na „Prancing Cloud”, błagam, nie czekaj jutra, ruszaj już dzisiaj i przekaż jej tę straszną wiadomość, gdyż tylko ty zdołasz ułagodzić jej rozpacz. Musisz popłynąć. – Tak… oczywiście… skoro to konieczne… – odparł, szczerze przerażony tym pomysłem. – Angelique, przecież nie mówisz tego poważnie! Dlaczego odrzucasz najlepsze wyjście?! Na Boga, dlaczego… – Być może dla was najlepsze, lecz nie dla mnie i dla mojego męża. Ma prawo być pochowany jako… – Pozwól nam zrobić to, co planowaliśmy! Niech ciało… – Ciało mojego męża nie wróci, powtarzam: nie wróci na kliper. Ja również – oświadczyła cicho. – Powiedz mi, stary przyjacielu, gdybym zgodnie z waszą wolą udała się na pokład, gdzie by mnie umieszczono? W kajucie kapitana? Wlepił w nią zdumione spojrzenie, gdyż do tej pory nie przyszło mu to do głowy. – Nie, oczywiście, że nie… – odparł pośpiesznie. – Mogłabyś sama wybrać kajutę.

Przyrzekam, że wszystko… – A ja przyrzekam, że co do joty spełnię wszystkie życzenia męża. Jamie otarł czoło. W głowie huczało mu od natłoku myśli, czuł się chory i wytrącony z równowagi. Nigdy by nie przypuszczał, że ta dziewczyna… kobieta… może tak szybko przejąć inicjatywę. – Masz rację – powiedział pod wpływem nagłego impulsu. – „Prancing Cloud” to nie najlepszy pomysł. Wynajmiemy inny okręt… Zaczekaj, pojutrze odpływa statek pocztowy, znajdziemy miejsce dla ciebie, Hoaga i… i dla niego. Przekonamy kapitana, by przyśpieszył wyjście w morze. Jutro… To chyba dobry pomysł? – Nie. – Westchnęła ciężko. – Przykro mi, Jamie. – Zaczęła mówić ostrym, dobitnym tonem. – Zrozum, co mówię. Nie. Nie! Malcolm zostanie pochowany tutaj, jak tego chciał. Pojutrze. – Tak nie można. Pani Struan… to znaczy Tess Struan musi mieć nieco czasu. Wyślemy po nią „Prancing Cloud”, by mogła wziąć udział w pogrzebie. – Zrobisz, co zechcesz, lecz mój mąż spocznie w grobie pojutrze, wszystko odbędzie się tak, jak by sobie życzył. Wątpię, czy zdołasz spełnić swój zamiar. Nie będę się z tobą kłócić. Przykro mi, przyjacielu, lecz to raczej ty jesteś wyczerpany ostatnimi wydarzeniami i w pełni rozumiem, co czujesz. Poproś sir Williama i pana Skye’a, by zjawili się tutaj tak prędko, jak to możliwe, gdyż chcę dopełnić wszelkich formalności. – Na miłość boską w rodzinnej krypcie w Szczęśliwej Dolinie spoczywa jego dziad, ojciec, bracia i siostry! – Jamie, jestem zmęczona ciągłym powtarzaniem: poproś sir Williama i pana Skye’a, by zjawili się tutaj tak prędko, jak to możliwe. Razem. Nie miał pojęcia, co odpowiedzieć, więc tylko bezradnie wzruszył ramionami i odszedł. Angelique przez kilka minut siedziała bez ruchu. Oddychała głęboko. Poszło lepiej, niż przypuszczała. Wstała, przeciągnęła się lekko, po czym wróciła do swego pokoju. Wybrała świeżą suknię, szarą o tradycyjnym kroju, i położyła ją na łóżku. Wiatr szarpał oknem, lecz nie czuła chłodu. Stanęła przed lustrem i przyjrzała się swemu odbiciu. Krytycznie, bez uśmiechu. Poczuła nagły przypływ satysfakcji z tego, że stała się inną osobą. To jak mierzenie nowej sukni, pomyślała. Nie, nowej skóry. – Mam nadzieję, że będę się w niej dobrze czuła – powiedziała do lustra. – Czeka nas jeszcze wiele pracy, żebym się do niej dopasowała, lecz wolę ją od poprzedniej. Wzięła w dłonie pierwszy list. Od Tess Struan. Ten od Malcolma chciała zachować na koniec. Sir William siedział z kamienną twarzą. Jamie także. Doktor Hoag i Babcott marszczyli brwi, a w oczach Skye’a połyskiwały iskierki rozbawienia. Angelique, usadowiona za biurkiem Malcolma, w wysokim fotelu, który ją przytłaczał, lecz jednocześnie i zapewniał ochronę, spoglądała na nich w milczeniu. Miała na sobie ciemniejszą suknię niż poprzednio, z rękawami trzy czwarte i płytkim dekoltem. Wyprostowana, z nienaganną fryzurą i bez makijażu, wyglądała niemal majestatycznie.

– Pojutrze? – spytał sir William. – Tak – odparła. – Myślę, że trzy dni starczą by potencjalni żałobnicy oddali ostatni hołd memu mężowi. Mam rację, doktorze? – Zwykle tak bywa – odparł Hoag. – Lecz w tym wypadku poczyniliśmy pewne przygotowania, by przewieźć ciało do domu w jak najlepszym stanie. Wszystko będzie w porządku, nie musisz się martwić. – Przerwał na chwilę. – Uzgodniliśmy, że powinien spocząć wśród bliskich – dodał łagodnie. – Zdążyliście go już zabalsamować? Wśród mężczyzn zapanował pewien niepokój. – Nie… to zbyteczne – odezwał się Hoag. – Użyliśmy… eee… użyliśmy lodu do zabezpieczenia… – Chcieliście obłożyć go lodem i wysłać do Hongkongu niczym poćwiartowaną baraninę z Australii? Atmosfera w pokoju zrobiła się wyraźnie napięta, goście wyglądali na zakłopotanych. Angelique mówiła cichym, spokojnym i niemal przyjacielskim tonem, co tylko potęgowało ich zdenerwowanie. Jedynie Skye nie pasował do tej grupy. – Nie o to chodzi, madame – powiedział sir William. – Dla dobra rodziny powinien spocząć w Hongkongu. – Szczerze podziwiał dziadka, tai-pana, prawda? – Tak. – Sir William poczuł nagłą ulgę, gdyż nareszcie padło pytanie, na które bez większych trudności mógł znaleźć właściwą odpowiedź. – Chyba wszyscy to wiedzą. Dlaczego pytasz? – Malcolm niejednokrotnie, choć w różnych słowach wyznawał, że chciałby być podobny do niego, umrzeć jak on i zostać pochowany w taki sam sposób. – Słusznie – oświadczył sir William. – Bardzo mądrze. Dziad Malcolma spoczął w rodzinnej krypcie na cmentarzu w Szczęśliwej Dolinie. – Z wyrozumiałością spojrzał na Angelique. – Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że w tym wypadku powinniśmy postąpić tak samo. Teraz rozu… – Ale Dirk Struan nie został pochowany w Hongkongu – wtrąciła Angelique, co wprawiło wszystkich w kompletne osłupienie. – Wiem, wyryto jego nazwisko na nagrobku, lecz ciało oddano morzu. Uważam, że mój mąż zasłużył na podobny pogrzeb. – Przykro mi, lecz nie masz racji – powiedział McFay. – Byłem przy tym, gdyż właśnie, ledwie przybywszy z Anglii, dołączyłem do Struanów i brałem udział w pogrzebie. Pamiętam ogromną uroczystość z udziałem niemal wszystkich mieszkańców Hongkongu. W Chinatown Gordon Czen zorganizował oddzielny pochód. – Mylisz się, Jamie. Do krypty złożono pustą trumnę, a Dirk spoczął wraz ze swą kochanką May-may w otwartych wodach opodal Hongkongu. – Poczuła łzy pod powiekami, lecz uznała, że nie czas na próżne szlochy. – Pochowano go w morzu, po chrześcijańsku, dokładnie tak, jak sobie tego życzył. Świadkami byli Culum i Tess Struan, Gordon Czen i Aristotle Quance. – To niemożliwe – stwierdził Jamie.

– Możliwe i w pełni wykonalne. Wasz Kościół odmówił wspólnego pochówku. Zabronił, by prochy kochanków spoczęły w poświęconej ziemi. – Angelique, przecież uczestniczyłem w pogrzebie! Dirk na pewno został tam pochowany. Nie wiem, gdzie leży May-may, lecz tu się zgadzam: nie złożono jej obok niego. – Byłeś świadkiem farsy, Jamie. Zakopano pustą trumnę. – Nonsens – odezwał się sir William. – Władze kościelne nie wyraziły zgody na wspólny pogrzeb – ciągnęła Angelique, nie zwracając na niego uwagi. – To było nie do pomyślenia. Nie muszę chyba nikomu przypominać, że Dirk Struan nieraz naraził się duchowieństwu; jego ostatni pomysł także nie zyskał aprobaty. W spisanym na dwa tygodnie przed śmiercią testamencie, będącym częścią spuścizny przekazywanej z tai-pana na tai-pana, domagał się, by w razie jednoczesnej śmierci pogrzebać go razem z May-may, którą miał zamiar pojąć za żonę… – Naprawdę tak napisał? Chciał ją poślubić? – gwałtownie spytał sir William. Pozostali także wyglądali na wstrząśniętych, gdyż mimo upływu lat małżeństwo z Chinką zdawało im się czymś wielce nagannym, nawet w wypadku Dirka Struana. – Napisał to w testamencie? – Tak – odparła Angelique. Zauważyła, że Hoag jako jedyny nie podzielał niechęci sir Williama. Anglicy, Brytyjczycy… w wielu wypadkach są wprost okropni, pomyślała. Zżerani przez hipokryzję i bigoterię, pozbawieni manier i całkowicie odmienni od nas. Wciąż pilnują by nie doszło do ślubu między protestantami i katolikami, a z jeszcze większym wstrętem odrzucają każdą próbę tworzenia mieszanych związków wśród obywateli Imperium. Chciała krzyknąć: skąd pomysł, by takie małżeństwo określać mianem występnego grzechu?! Przecież to hipokryzja. Niemal każdy z was ma tubylczą kochankę i dzieci z nieprawego łoża. We francuskich koloniach, jak i w granicach cesarstwa, działo się zupełnie inaczej. Kiedy Francuz brał ślub z którąś z miejscowych kobiet, stawała się ona nie tylko jego żoną lecz także pełnoprawną francuską obywatelką. Władze zachęcały do mieszanych małżeństw, wychodząc z założenia, że mężczyzna jest przede wszystkim mężczyzną a kobieta – kobietą bez względu na kolor skóry. Boże, nie pozwól, bym została Angielką i dzięki Ci, że nikt, nawet mąż, nie będzie mógł mi odebrać francuskiego pochodzenia… Skąd ten pomysł? – złajała się w duchu. Czym prędzej wróciła do rzeczywistości i popatrzyła na twarze wrogów jej męża. Później będzie dość czasu na rozmyślania. – Trudno mi zrozumieć stanowisko Brytanii w kwestii mieszanych związków, sir Williamie, lecz proszę pamiętać, że jestem Francuzką. Ale odłóżmy to na bok. Wszyscy zaangażowani w pogrzeb Dirka Struana znaleźli się wówczas w impasie: Kościół twardo stał na stanowisku, że nie może być mowy o wspólnym pochówku. Nowy tai-pan, Culum, nalegał, by ojca pogrzebać po chrześcijańsku, i nie dopuszczał myśli, by mogło stać się inaczej. Tess była mniej stanowcza, gdyż wybryki Dirka, jakie wyprawiał za życia, podważały znaczenie ideałów stanowiących dla niej podstawę wiary. Jej ojciec, Tyler Brock, dzisiaj najpotężniejszy kupiec na wyspie, ostro sprzeciwiał się takim praktykom, w

czym zdecydowanie popierali go matka Tess oraz pozostali koloniści, choć niektórzy z nich po cichu wyrażali odmienne zdanie. Gubernator opowiedział się za Kościołem. – Bardzo słusznie – mruknął sir William. – Tak – odpowiedziała Angelique. – Gdyby w Hongkongu rządzili katolicy, mój Kościół mógłby być równie nieprzejednany. Kolonii groził skandal, a na dodatek część miasta, dotknięta skutkami tajfunu, leżała w gruzach… i brakowało lodu – dodała oschle. Znów zaczęli się wiercić, z wyjątkiem Skye’a, który z przyklejonym do twarzy uśmiechem nonszalancko rozpierał się na krześle. – To całkiem normalny zabieg, często stosowany w podobnych okolicznościach – łagodnie powiedział Babcott. – Twój mąż był i nadal jest dla nas kimś ważnym. Musisz w to uwierzyć. – Wierzę. – Przeniosła spojrzenie na sir Williama i mówiła dalej, tym samym beznamiętnym tonem: – Aby przełamać wspomniany impas, Aristotle Quance i Gordon Czen zawarli ustny kompromis. Ustny, gdyż sprawa z oczywistych względów miała pozostać w ścisłej tajemnicy. Ciała kochanków przeniesiono po cichu na pokład „China Cloud”. W ceremonii, poprowadzonej w obrządku anglikańskim, uczestniczył kapelan floty oraz kapitan Orlov. Dirk i jego konkubina, May-may Sheng, spoczęli razem, a woli Struana stało się zadość. – Jak możesz twierdzić, że to prawda, skoro wszystkich uczestników pogrzebu obowiązywała tajemnica? – Pozostał wpis w dzienniku okrętowym, sir Williamie. Księgę złożono w prywatnym sejfie tai-pana, a świadkowie, to znaczy Culum, Tess, Quance, Gordon Czen i kilku marynarzy obecnych na pokładzie, zostali zobowiązani pod przysięgą do zachowania sekretu. Kapelan, którego nazwiska nie znam, wkrótce wyjechał do Anglii. Drugi, już oficjalny pogrzeb odbył się w Hongkongu z oprawą należną tai-panowi Noble House. W pokoju zapadła cisza, mącona jedynie oddechem popołudniowego wiatru, muskającego szyby. – Widziałaś zapis w dzienniku? – spytał sir William. – Nie… ani nie rozmawiałam z matką Malcolma. – Tess Struan lub Gordon Czen mogliby potwierdzić prawdziwość tej historii – odezwał się Jamie. – Pod warunkiem że zechcieliby złamać przysięgę. – Dziś rano pani Struan spytała mnie, czy opowieść jej zmarłego męża jest prawdziwa. – Skye wyprostował się na krześle. – Na szczęście mogłem dorzucić kilka istotnych szczegółów. – Na jakiej podstawie? – Tak się złożyło, że poznałem żeglarza, który w przeciwieństwie do innych nie potrafił utrzymać języka na wodzy. Niejaki Hennery Fairchild… nie mam jednak pojęcia, czy jeszcze żyje. Przybyłem do Hongkongu, sir Williamie, z mocnym postanowieniem, by dowiedzieć się jak najwięcej o Noble House, Brockach, Quance’u, o założeniu Hongkongu… i o łapówkach wręczanych wysoko postawionym urzędnikom. Sir William ponuro skinął głową. Bardziej niż zwykle czuł smród popsutych zębów

bijący z ust prawnika. Większość intryg starannie skrywano przed opinią publiczną lecz parę z nich dotarło i do niego. – To tylko pogłoski. – Zgoda, nie mogłyby posłużyć za dowód sądowy. Ale to prawda. Co mam robić? – zastanawiał się polityk. Na Boga, przecież muszę znaleźć rozsądne rozwiązanie. Sąd Parysa? Nie, raczej burza w szklance wody. – A więc dobrze, madame, postąpimy zgodnie z życzeniem Malcolma. Jamie, dopilnujesz jak najszybszego przewozu ciała, by mogło zostać pochowane w morzu u wybrzeży Hongkongu – oświadczył żwawo. A tam Angelique Struan przekona się, kim naprawdę jest Tess Struan, i niech mnie szlag trafi, jeśli stanę pomiędzy nimi, dodał w myślach. Co za diabeł wstąpił w tę Angelique, nigdy dotąd nie widziałem, by ktoś tak się zmienił! – Rozumiem, że czuje pani niechęć do wejścia na pokład „Prancing Cloud”. Przygotujemy statek pocztowy. – Dziękuję – padła spokojna odpowiedź. – Lecz nie mogę skorzystać z tej oferty, sir Williamie. Mój zmarły mąż nie będzie wieziony w lodzie, niczym mięso. Nie będzie. – Na Boga, madame, jeśli wydam takie polecenie… – To prawda, jeśli pan rozkaże… – Zerknęła na Skye’a. – Co na to paragrafy? – W myśl prawa, ważniejsza jest wola zmarłego, zwłaszcza jeżeli zostanie poparta przez wdowę. – Zanim odpowiem, chciałbym spytać, gdzie znaleźć dowód potwierdzający wolę Malcolma? Nigdzie. Poza tym ważniejsza od czyjej? – cierpko pytał sir William. – Ważniejsza od woli pani Struan? Tess Struan? Czy mamy w ogóle nie brać jej pod uwagę? Skye chciał coś powiedzieć, lecz Angelique uciszyła go ruchem dłoni. – Skądże znowu. Jeśli „Prancing Cloud” natychmiast odpłynie do Hongkongu, przy sprzyjającej pogodzie dotrze tam za dziesięć dni. Dziesięć dni na powrót, plus kilka na miejscu… Doktorze Hoag, czy pański… pański lód – ostatnie słowo wymówiła z wyraźnym niesmakiem – zdoła utrzymać doczesne szczątki mego męża w dobrym stanie aż do przyjazdu matki? Rzecz jasna, pod warunkiem że będzie chciała przyjechać. Hoag rozmyślał właśnie o Dirku Struanie, o jego ukochanej, słynnej z urody May-may, i o mieszanych małżeństwach. Bolał nad tym, że zabił własną żonę, jedyną miłość swego życia. Zdarzało mu się to bardzo często. Widać nie kochał jej na tyle mocno, by pozostawić ją w bezpiecznym indyjskim ustroniu i zrezygnować z małżeństwa. Zabrał ją na pewną śmierć do „cywilizacji”. Hoag, stary łotrze, znów ważą się twoje losy. Staniesz po stronie Tess Struan, czy pomożesz temu dziewczęciu? Nie zapominaj, że to z twojej winy pewien cholerny zabójca żył wystarczająco długo, by ją wystraszyć. – Z medycznego punktu widzenia jest to możliwe, choć osobiście doradzałbym pośpiech. – Rzucił ostrzegawcze spojrzenie na Babcotta, by nie przeszkadzał. – Sedno sprawy tkwi w tym, sir Williamie, czy mamy odesłać zwłoki, czy nie. Jeśli nie… to powinniśmy uwzględnić życzenie wdowy.

Sir William milczał przez chwilę, zły, że jego propozycja nie zyskała akceptacji. – Angelique, dlaczego nie chcesz popłynąć z ciałem Malcolma do Hongkongu, jeśli nie na „Prancing Cloud”, to na jakimś innym statku? – Ponieważ nie wierzę, by tam postąpiono zgodnie z jego życzeniem. Powtórzy się historia pogrzebu Dirka… choć Tess Struan nigdy tego nie potwierdzi. Jestem wdową i powtarzam raz jeszcze, że wola Malcolma jest moją wolą. Sir William nie miał pewności, gdzie w takim przypadku kończy się zakres jego kompetencji, a poza tym obawiał się Tess, kierującej de facto całym Noble House. W listach wyrażała stanowczy sprzeciw wobec małżeństwa Malcolma i trudno było przewidzieć, co zrobi na wieść, że ciało jej syna nie wróci do Hongkongu. Na pewno wpadnie we wściekłość i zażąda krwi „winowajców”, pomyślał ze strachem. Będzie słusznie obstawać za tym, że pogrzeb powinien się odbyć w Hongkongu – nieważne, na morzu czy nie na morzu – i zrobi wszystko, by doprowadzić do unieważnienia ślubu. Pięćdziesiąt funtów za złamanego szeląga, że dopnie swego. Spojrzał na Angelique. Jesteś w niezłych tarapatach, moja mała. – Obawiam się, że całkiem niepotrzebnie komplikujemy ów tragiczny wypadek. Zwłoki Malcolma równie dobrze mogą być złożone w wodach Hongkongu jak tutaj. Najlepiej będzie… – Przepraszam, że wtrącę małe „ale”, sir Williamie – powiedział Skye, po czym dodał ze swadą doświadczonego adwokata koronnego: – Ale póki legalność związku nie zostanie formalnie podana w wątpliwość, moja klientka ma ściśle określone prawa. Chcę prosić, by przychylił się pan do jej prośby i w zgodzie z wolą zmarłego Malcolma zezwolił, by pogrzeb odbył się tutaj. – Zniżył głos, jakby kończył mowę obrończą i dodał ciepłym, łagodnym tonem: – Malcolm Struan był jednym z nas. Należał do Yokohamy równie mocno, jak do Hongkongu. Jego dramat rozpoczął się tutaj i tu powinien się skończyć. Choć opanowana, Angelique poczuła łzy pod powiekami. Ale nie zapłakała.

47 Skye i Jamie dyskutowali przez godzinę po wyjściu sir Williama i pozostałych. Angelique słuchała. Cokolwiek mówili, nie zmieniało to jej położenia. Przegrała. Tuż po żarliwym wystąpieniu Skye’a sir William oświadczył: – Przykro mi, lecz w czasie całej rozmowy nie usłyszałem nic, co mogłoby wpłynąć na zmianę mojej decyzji. Ciało Malcolma należy odesłać do Hongkongu, na pokładzie „Prancing Cloud” lub statku pocztowego. Wybór należy do pani, madame. Uważam nasze spotkanie za skończone. – W Hongkongu znalazłbym tuzin podstaw do apelacji, lecz tutaj sir William jest sędzią katem i ławą przysięgłych – oznajmił gorzko Skye. – Niezależnie od tego, co wymyślimy, nie mamy dość czasu, by obrócić tam i z powrotem. – Nic więcej nie można zrobić. – Jamie był mocno zasępiony, gdyż poruszyła go jej opowieść. – Spróbuj zrozumieć, Angelique. Nic nie zdziałasz. – Nie mogę jechać do Hongkongu… a muszę być na pogrzebie. – Racja – przytaknął Skye. – Dlaczego? Co cię powstrzymuje? – spytał Jamie. – Tess Struan – odpowiedziała. – Czemu? Przecież cię nie wyrzuci z uroczystości żałobnych ani nie może unieważnić małżeństwa. Popołudniowy artykuł Nettlesmitha głosi, że wszystko odbyło się zgodnie z literą prawa i wasz wiek nie ma żadnego znaczenia. Popłyń statkiem pocztowym. Wyjdzie z portu o czasie wyznaczonym dla „Prancing Cloud”. – Nie. Przepraszam, Jamie. Pan Skye powiedział przed chwilą że artykuł Nettlesmitha wyraża jedynie pogląd autora. Tess Struan nie zezwoli na morski pochówek. Jestem o tym całkowicie przekonana. I będzie mnie atakować na każdym kroku. Masz, przeczytaj jej listy do Malcolma. Obaj mężczyźni byli wstrząśnięci ich zjadliwością. – Szkoda, lecz nie mogą posłużyć za dowód – westchnął Skye. – Tess bez wątpienia oświadczy, że jako matka miała pełne prawo sprzeciwić się małżeńskim planom syna, wręcz zakazać mu w dobitny sposób zbyt pochopnych posunięć. Niestety, to prawda. Nawet groźby rzucane pod adresem obecnej tu pani Struan nie dadzą się podciągnąć pod żaden paragraf. – To niesprawiedliwe – wtrąciła Angelique. – A co powiesz na fragment: „jeśli ta kobieta kiedykolwiek postawi nogę w Hongkongu, zaręczam”… – Jamie, nie chcąc sprawić Angelique zbyt wielkiej przykrości, przerwał czytanie i pytająco spojrzał na Skye’a. Dalsza część listu brzmiała: zaręczam, że wszyscy dowiedzą się o jej przeszłości oraz o poczynaniach jej ojca, wuja i ciotki, która była podrzędną aktorką w wędrownej trupie, złożonej z samych kuglarzy, Cyganów i szarlatanów. – Nie wstydzę się przyznać, że moja matka była aktorką – ostro oświadczyła Angelique.

– Wbrew temu, co sądzą Anglicy, nie każda aktorka jest ladacznicą. I nie każda obraca się w gronie szarlatanów. Nie czuję się winna za grzechy ojca: okradł mnie tak samo jak innych. – Wiem. – Jamie pluł sobie w brodę, że poruszył ten temat. – Niebiański, możesz udowodnić, że Dirk został pochowany razem z May-may? – Pod warunkiem że komprador Czen lub Tess zgodzą się złożyć odpowiednie zeznania, a na to chyba nie możemy liczyć, prawda? Żaden urzędnik w Hongkongu nie wyda nakazu, by otworzyć rodzinną kryptę Struanów. – Skye kaszlnął dwa razy. – Pani Angelique Struan powinna do końca czuwać przy zwłokach męża, jeśli nie chce osłabić swej obecnej pozycji. Ale wyjazd do Hongkongu? To niebezpieczne. – Wcześniej prosił Babcotta i Hoaga, by nieco złagodzili treść aktu zgonu, lecz zgodnie z przewidywaniami, spotkał się ze zdecydowaną odmową. – Moim zdaniem, pani Angelique ma w pełni rację, że nie chce podejmować takiego ryzyka. W Hongkongu będzie bardziej bezbronna niż tutaj. – Jeśli pojedziesz wraz z nią, będziesz mógł jej zapewnić dostateczną ochronę. – Tak, lecz cała sprawa grozi skandalem, a tego chciałbym uniknąć dla dobra nas wszystkich. Nawet Tess. To nie jest zła kobieta, choć może niezbyt właściwie pojmuje rolę matki. Obawiam się, że i tak nie unikniemy smrodu, powstaje tylko pytanie, co zrobić, by się nim nie udusić. – A może da się wytrzymać? – spytał Jamie. – W końcu Tess nie jest jakimś potworem i na swój sposób gra uczciwie. – Nie ze mną – odpowiedziała Angelique. – Nie w tym przypadku. Rozumiem ją, gdyż tylko kobieta może w pełni zrozumieć drugą kobietę. Ona naprawdę wierzy, że ukradłam jej najstarszego syna. Malcolm mnie przed nią ostrzegał. – Potrzeba nam sporo czasu, by ją pohamować – dodał Skye. – Nie ma miejsca na negocjacje przed pogrzebem. Wkrótce obaj mężczyźni wyszli, nie znajdując zadowalającego rozwiązania. Nieważne, pomyślała Angelique. Pochowam męża zgodnie z jego życzeniem, przejmę jego ziemskie dziedzictwo – jeśli takowe pozostawił – i pokonam Tess Struan. Wreszcie będę pomszczona. Treść listów sprawiła jej pewną przykrość, choć nie tak dużą, jak oczekiwała. Nawet jej łzy nie były takie same jak przedtem. Nie dławiły i nie paliły w gardle. Ja też jestem inna; dziwna, niezrozumiała… Czy taka już zostanę? Mam nadzieję. Och, Matko Boska, jaka ja byłam głupia! Spojrzała w okno, za którym dzień z wolna ustępował nocy, a ciemne sylwetki okrętów stojących w zatoce rozbłyskiwały światłami kołyszącymi się w rytm fali na masztach i burtach. Węgle w palenisku osunęły się z głośnym zgrzytem, płomień strzelił w górę i odciągnął jej uwagę. Co robić? – Missy? – Do gabinetu weszła Ah Soh. – Tai-tai, Ah Soh! Ty głucha, heja? – spytała krótko Angelique. Malcolm wyjaśnił jej znaczenie słowa „tai-tai” i dzień przed śmiercią nakazał służącym, by zwracali się do niej wyłącznie w ten sposób. Skye także uważał, że to bardzo ważne. – Missy chce ja pakować chop chop?

– Tai-tai. Ty głucha, heja? – Chce ja pakować chop chop… tai-tai? – Nie. Jutro. Jeśli w ogóle – dodała cicho. – Missy? Westchnęła. – Tai-tai! – Missy tai-tai? – Odejdź! – Pan doktor chce widzieć. Angelique otworzyła usta, by ponownie powiedzieć „odejdź”, lecz nagle zmieniła zamiar. – Pan doktor kto? – Doktor żaba, missy tai-tai. Hoag. Tak, rzeczywiście jest podobny do żaby, pomyślała i ku własnemu zdziwieniu uśmiechnęła się lekko. – Tak. Teraz widzieć. – Gdy wszedł, powiedziała: – Dobry wieczór, doktorze. Co słychać? Muszę przyznać, że czuję się znacznie lepiej. – Naprawdę? – Oczy miał zaczerwienione ze zmęczenia, twarz bladą i zmiętą jak zwykle, lecz promieniującą ciepłem. Zerknął na Angelique. – Tak, naprawdę. Mimo to bądź ostrożna. Postępuj rozsądnie i nie nadwerężaj sił. – Dobrze. Obiecuję. – Dziś po południu zachowywałaś się wprost cudownie. – Ale przegrałam. – Tak. Babcott i ja mocno to przeżyliśmy, poruszeni twoją relacją i wystąpieniem Skye’a. George ma być dzisiaj na kolacji u sir Williama i jeszcze raz spróbuje przemówić mu do rozsądku, lecz nie rób sobie zbyt wielkich nadziei. – Zauważył, że Angelique lekko wzruszyła ramionami. Jej oczy wydawały się nienaturalnie wielkie w pobladłej twarzy. – Potrzebujesz czegoś? Na sen lub uspokojenie? Nie, widzę wyraźnie, że nie trzeba ci żadnych środków kojących. Cieszę się. Bardzo się cieszę. Mogę cię prosić o chwilę rozmowy? – Oczywiście, doktorze. Proszę usiąść. Jak poszło dochodzenie? A może kieliszek whisky lub jakiegoś innego trunku? – Dziękuję. – Na szafce pod ścianą pyszniły się szklanki z rżniętego szkła i kryształowe karafki, ustawione równo niczym żołnierze w błyszczących hełmach i ze srebrzystymi tabliczkami zawieszonymi na szyjach: whisky, koniak, sherry, porto. Hoag nalał sobie pół szklanki whisky. – Śledztwo? Zgodnie z przewidywaniami. Edward Gornt został oczyszczony z wszelkich podejrzeń i otrzymał pochwałę za odwagę. Skye, który wystąpił w roli koronera, uznał, że do śmierci Greyfortha doszło przypadkiem i że Gornt postąpił ze wszech miar słusznie, próbując zapobiec brutalnemu morderstwu. Trochę nas zaskoczyło tak mocne sformułowanie, choć trudno zaprzeczyć, że w pełni odpowiada prawdzie. – Usiadł

naprzeciw niej i uniósł szklankę. – Na zdrowie. – Salut! Cieszę się z sukcesu Edwarda. Zasłużył na to. – Ty także zasłużyłaś na coś więcej. Wciąż jestem pod wrażeniem twojej opowieści. – Była w pełni prawdziwa, choć nikt mi nie wierzy. – Ja wierzę. I o tym właśnie chciałem z tobą pomówić. Widzisz, chyba lepiej od innych rozumiem motywy Dirka. – W wymownych słowach opisał własną historię, począwszy od dni, gdy służył w Armii Indyjskiej i zapałał miłością do pięknej Hinduski. Potem był ślub z pogwałceniem wszelkich konwencji, natychmiastowa niechęć otoczenia, ból i smutny powrót do Anglii. – Najgorsze, co mogłem zrobić. Arjumand zmarła – dokończył z wzrokiem utkwionym w ogień. Patrzył na płomień, a widział postać ukochanej, siebie i ją w szczęśliwych miesiącach poprzedzających małżeństwo. – Prócz smutku czuję dziwne zadowolenie, że nie dane jej było żyć otoczonej nienawiścią że przeziębiła się i szybko zmarła, niczym wspaniała roślina w mroźny dzień wyjęta z cieplarni. Bo była właśnie taką rośliną piękną do tego stopnia, że wciąż nie mogę uwierzyć, jak mogła obdarzyć mnie uczuciem. Wiem, że wyglądam paskudnie. Kochałem ją do szaleństwa, a potem zabiłem. – Nieprawda. Gdy mówisz o niej, twoja twarz staje się całkiem inna. Nikogo nie zabiłeś. Taki był wyrok losu. Za nic nie jesteś odpowiedzialny. – Znów to słowo, pomyślała. – Jestem, gdyż skłoniłem ją do ślubu i zabrałem ze sobą. May-may pewnie by także zginęła, samotna, zaszczuta i stęskniona za domem. Nawet wielki Dirk Struan nie zdołałby uciszyć głosów tak zwanej „opinii publicznej”, gdyby poślubił Chinkę. Miał wiele szczęścia, że zmarł w jej objęciach. – A Malcolm? – Angelique spojrzała na niego zamglonym wzrokiem. – Też miał szczęście, że odszedł w ten sposób? Tak spokojnie… Naprawdę był umierający? – Tak – odparł Hoag. – Mógł umrzeć każdego dnia, o każdej godzinie. Żył na kredyt i myślę, że wiedział o tym. Zadrżała. – Dlaczego nikt go nie ostrzegł? Nie skłonił do ostrożności? – Wola Niebios… Nie zdawaliśmy sobie sprawy… przynajmniej nie do końca i nie w tym stopniu, co teraz… – Nie rozumiem. Chcę znać całą prawdę… proszę. – Organy wewnętrzne wokół rany były w o wiele gorszym stanie, niż przypuszczaliśmy – cicho odparł Hoag. – George nie mógł ich usunąć podczas zabiegu, gdyż to równałoby się natychmiastowej śmierci Malcolma. Sekcja wykazała, że rozpoczął się proces gnicia. – Ale operację zrobiono poprawnie? – O tak, bez zarzutu. George wykonał kawał dobrej roboty. Nikt nie zdołałby zrobić tego lepiej. – Powiedział to z taką pewnością siebie, że uwierzyła mu bez zastrzeżeń. – Zrozum, Angelique, nie mieliśmy czym zastąpić zniszczonej tkanki, mogliśmy ją jedynie pozszywać. W niektórych miejscach wdało się zakażenie, co było przyczyną bólu i ciągłych cierpień Malcolma, gdy próbował się wyprostować. Jego czas z wolna dobiegał końca – dodał smutno. – Pocieszające jest tylko to, że w ostatnich dniach życia zaznał u twego boku kilku

chwil prawdziwego szczęścia. Bryłka węgla stuknęła o popielnik. Angelique spojrzała w tamtą stronę. Płomień błysnął, zamigotał i przygasł. Tak jak mój Malcolm, pomyślała. Nieszczęsny człowiek, nieszczęsna miłość. – Przykre – powiedziała do ognia. – Bardzo przykre. Hoag bolał nad jej smutkiem i bolał nad sobą, gdyż widok dziewczyny budził w nim wspomnienia o Arjumand. Teraz, gdy podzieliłem się z nią swym sekretem, łatwiej mi będzie podjąć właściwą decyzję. Nerwowo wysączył resztkę whisky. – Mogę? – Oczywiście proszę. Lekarz ponownie sięgnął po karafkę, lecz tym razem nie szafował trunkiem. – Przede wszystkim, chciałem ci coś powiedzieć w związku z pogrzebem. Myślę, że możesz spełnić życzenie Malcolma. – Co takiego?! – Pochowamy go w morzu, jak Dirka. Zgodnie z jego i twoją wolą. Pomogę ci. – Jak? – Pójdziesz do sir Williama i powiesz, że z ogromną niechęcią naginasz się do jego woli i zgadzasz się na odesłanie ciała do Hongkongu. – Otarł czoło. – Jutro Babcott i ja oficjalnie przewieziemy trumnę z Kanagawy na pokład „Prancing Cloud”. Ty zaś oświadczysz, że nie możesz znieść tego widoku i przekładasz wyjazd. Odpłyniesz pojutrze, statkiem pocztowym. To powinno zadowolić chyba wszystkich. – A trumna będzie pusta? – spytała z podnieceniem. Hoag potrząsnął głową, czoło i policzki błyszczały mu w blasku płomieni. – Nie. Włożymy do niej ciało rybaka, Koreańczyka, który zmarł dziś rano w klinice w Kanagawie. Zwłoki Malcolma zostaną ukryte. Jeśli Jamie zechce nam pomóc, jutro wieczorem podpłyniemy kutrem do Kanagawy, a potem odprawimy ceremonię. Mam nadzieję, że uda nam się pozyskać przychylność Tweeta i wszystko odbędzie się po chrześcijańsku. Pochowasz Malcolma tak jak chciałaś, następnego dnia wsiądziesz na statek… i wszystko zostanie między nami, pod warunkiem że dochowamy tajemnicy. – Zbyt wiele „jeśli” – szepnęła. Serce waliło jej jak oszalałe. – Im dłużej o tym myślę, tym więcej… – powiedział Hoag z zaciśniętym gardłem. Ponownie wytarł czoło. – Po prostu… Przyszło mi to do głowy zaledwie przed chwilą. Nie bardzo wiedziałem, jak ci pomóc. Pierwszą część… to znaczy zamianę ciał… przeprowadzę nawet bez udziału George’a. Ty musisz załatwić resztę. Może… choć sam nie wiem… jakoś mógłbym się przydać… – mówił z coraz większym trudem. – Nie jestem zbyt dobry w dotrzymywaniu tajemnic. Wiem tylko, że już teraz trzeba podjąć decyzję… jeśli mam wrócić do Kanagawy. George dziś zostaje w mieście na kolacji… Co o tym sądzisz? Angelique zerwała się z fotela i zarzuciła staremu lekarzowi ręce na szyję, zamykając go w pachnącej perfumami pułapce wdzięczności i oszołomienia. – Musimy spróbować. Dziękuję, dziękuję…

– Chciała mnie pani widzieć, madame? – spytał Gornt. – Tak, wejdź Edwardzie i siadaj. – Angelique zajmowała jeden z foteli w gabinecie taipana, ustawionych przy dębowym stoliku, w pobliżu okna wychodzącego na zatokę. – Pozwoli pani, że jeszcze raz wyrażę szczere ubolewanie z powodu ostatnich wydarzeń. Jeśli mogę być w czymś pomocny… – Wiem. Dziękuję, Edwardzie. Owszem, możesz mi pomóc, wszak wszyscy potrzebujemy przyjaciół. Bardzo się cieszę z wyników dochodzenia; naprawdę zasłużyłeś na medal za odwagę. Chcę ci serdecznie podziękować, że uratowałeś McFaya, gdyż nie wiem, co bym bez niego poczęła. W kominku buzował ogień, a grube zasłony z tajskiego jedwabiu odgradzały pokój od ciemności nocy. Pojawił się Czen z otwartą butelką szampana tkwiącą w wiaderku z lodem. – Mąż twierdził, że lubisz szampana. – O tak, madame, to prawda – odparł Gornt. Wciąż myślał o zakończonym niedawno przesłuchaniu. Cieszył się z werdyktu zamykającego raz na zawsze sprawę Norberta. Angelique skinęła na Czena, który napełnił dwa wysokie kieliszki. – Doh jeh – powiedział Gornt. – Dziękuję. Czen gapił się tępo w jego stronę, jakby nic nie zrozumiał. Nie cierpiał zamorskich diabłów, zwłaszcza takich, którzy próbowali mówić cywilizowanym językiem. – Czen czeka na zewnątrz – odezwała się Angelique. – Jeśli wołam, użyję dzwonek, heja? – Wskazała na srebrny dzwoneczek leżący na stole. – Tak, missy. – Tai-tai! – Rzuciła mu ostre spojrzenie. – Tak, missy tai-tai. – Czen odszedł, zadowolony z małego zwycięstwa. Niedawno przewodniczył zebraniu służby. Ah Tok, błądząca umysłem gdzieś indziej, żądała, by wezwać wróżbitę zdolnego obłożyć złym czarem tę „wiedźmę o śmiercionośnej jamie”. – Nie wolno nam tak postąpić – stwierdził wówczas Czen. – Śmierć pana nie była jej dziełem. Pan ją poślubił i kazał nam zwracać się do niej „tai-tai”. Teraz będziemy mówili najpierw „missy”, a potem „missy tai-tai”, póki o wszystkim nie zdecyduje czcigodny Czen, do którego napisałem pilny raport, dostarczony już na „Prancing Cloud”. – Salut, Edwardzie. – Pani zdrowie, madame. Upiła maleńki łyczek, a Gornt z rozkoszą delektował się smakiem musującego napoju. – Szampan jest według mnie prawdziwym eliksirem życia – oświadczył i zaraz pożałował swej niezręczności. – Niestety, pijałem go tylko przy szczególnych okazjach. – Też lubię ten trunek, choć nie dzisiaj. Mam nadzieję, że wkrótce będziesz go pił codziennie. Słyszałam od męża, że twoje interesy rozwijają się znakomicie. Dzieliliście wiele tajemnic… dla wspólnej korzyści. – Tak powiedział? – Gornt był wyraźnie zaskoczony, gdyż Malcolm zapewniał go, że nikt poza nim nie będzie o niczym wiedział. Norbert? Ten się nie liczył, posługiwał się nim, by wprowadzić w błąd przeciwnika, a w gruncie rzeczy przecież był wrogiem. –

Tajemnic? – Mówił, że cię lubi, darzy zaufaniem i że jesteś człowiekiem, który potrafi dochować sekretu i zna prawdziwą wartość starej przyjaźni, w chińskim rozumieniu tego słowa. – To tylko część prawdy. Ja także darzyłem go wiarą i zaufaniem. – Jamie wspomniał, że wynająłeś kajutę na „Prancing Cloud”. – To prawda. – Malcolm był pewien, że przekażesz mu jakieś istotne informacje, które mogłyby się przyczynić do zniszczenia Brocków. Chciał z tobą rozmawiać wczoraj rano… to było zaledwie wczoraj? Zdawać by się mogło, że minęła cała wieczność. Dla Malcolma tak jest w istocie. Nieszczęsny… – Tak. – Gornt westchnął ze smutkiem. – Muszę powiedzieć, że pani się bardzo zmieniła. Nie chcę być posądzony o impertynencję lub gruboskórność, lecz moim zdaniem, ta zmiana wyszła pani na dobre. – Tysiąc razy wolałabym widzieć żywego męża, niż doświadczyć podobnej zmiany. – Zdziwiła ją własna szczerość, choć podobnie jak Malcolm, znajdowała dużą przyjemność w rozmowie z Gorntem. – Jeszcze nie mam pewności, czy zdołam samą siebie taką zaakceptować. Zbyt szybko weszłam w dorosłe życie, a to… nie wiem, czy znajdę odpowiednie słowo… to boli, zostawia głębokie blizny. – Wstała, dolała mu szampana, a potem postawiła wiaderko z lodem w zasięgu jego ręki. – Dziękuję – powiedział, jak nigdy dotąd zafascynowany jej osobą. – Zdecydowałam się nie płynąć kliprem do Hongkongu. – A tak, prawda, słyszałem pogłoski, że nie chce pani ponownie wejść na pokład ani złożyć tam trumny z ciałem męża. Ponoć ma pani zamiar popłynąć statkiem pocztowym. – Kiedy tylko się o tym dowiedział, próbował także zarezerwować kabinę i dostał odpowiedź, że wszystkie miejsca są już zajęte; klnąc pod nosem usiłował odszukać McFaya, ale ten gdzieś przepadł. – W pełni rozumiem przyczyny takiej decyzji. Usiadła i splotła dłonie. – Powierzysz mi tajemnicę, którą chciałeś wyznać Malcolmowi? – spytała cichym, spokojnym głosem. – Nie, madame – Gornt uśmiechnął się do niej, lecz pokręcił głową – nawet gdybym rzeczywiście coś wiedział. – Oczekiwałam takiej odpowiedzi. Po pierwsze, na pewno niewiele bym zrozumiała, po drugie, nie potrafiłabym tego wykorzystać. – Nie czuła do niego żalu. Uśmiechnął się ponownie. – Lecz jest jeszcze Tess Struan. – Madame? – Swego czasu powiedziałeś Malcolmowi, że jeśli mu się coś stanie, natychmiast popłyniesz do Hongkongu, by zawrzeć z Tess taki sam układ jak z nim. Twierdził, że robisz to z nienawiści do Brocków, nie wspomniał tylko, dlaczego ich nienawidzisz. – Zaczęła się bawić kieliszkiem. – Tess bez wątpienia umiałaby dobrze wykorzystać te informacje. Dowiedziałam się o tym we wtorek, przed ślubem.

Gornt patrzył na nią w milczeniu, z wyrazem zadowolenia na przystojnej twarzy. – Pojmuję, czemu mój mąż cię lubił. Potrafisz być niebezpiecznym przeciwnikiem, lecz jeszcze groźniejszym przyjacielem. Wybuchnął głośnym śmiechem i przerwał rosnące napięcie. – Nie dla pani, madame. Przysięgam. Nigdy. – Zobaczymy. Na razie mamy niejeden most do przebycia i na Boga, jak by powiedział mój mąż, przyjmuję troski i marzenia Malcolma za swoje własne. Liczę, że pomożesz Struanom raz na zawsze zniszczyć Brocków. Być może nasze nadzieje są zbieżne z twoimi. – Moimi? Angelique otworzyła torebkę i wyjęła arkusz papieru znaleziony w wewnętrznej skrytce sejfu. Uniosła go do światła, by lepiej widzieć i zaczęła głośno czytać: – „Niniejszym zawieram uroczystą umowę z panem Edwardem Gorntem, dżentelmenem zatrudnionym u Rothwella w Szanghaju. Jeśli dostarczone przez niego informacje pozwolą Struanom w ciągu sześciu miesięcy złamać potęgę firmy «Brock i synowie», gwarantuję w imieniu Struanów, iż pan Gornt otrzyma bez żadnych potrąceń pięćdziesiąt procent udziałów w spółce Rothwell i Syn, będącej obecnie własnością Brocków. Prócz tego udzielimy mu wszelkiej możliwej pomocy, aby za pośrednictwem Victoria Bank zaciągnął pożyczkę potrzebną na wykupienie pozostałych pięćdziesięciu procent, posiadanych przez Jeffersona Coopera, a przez dwadzieścia lat od dzisiaj zarówno on, jak i każda firma kierowana osobiście przez niego będą korzystać z wszelkich przywilejów przy zawieraniu dwustronnych umów handlowych”. – Obróciła papier w stronę Gornta, ale nie pozwoliła mu go dotknąć. – Datowany przedwczoraj, Edwardzie. Podpisany, lecz nie poświadczony. Amerykanin nie wykonał najmniejszego mchu. Miał dobry wzrok. Już wówczas, gdy czytała, rozpoznał podpis. Bez sygnatury świadka dokument nie przedstawiał zbyt wielkiej wartości. Umysł Gornta pracował jak oszalały, mnożąc plany, pytania i wątpliwości. – I? – Mogłabym poświadczyć podpis męża. Skłębione myśli zatrzymały się z głuchym zgrzytem. – W myśl prawa świadectwo żony nie ma znaczenia. – Powiedzmy, że stało się to w dniu spisania dokumentu. Przed ślubem. Skąd ona, u diabła, to wytrzasnęła? – pytał w duchu. Od McFaya? Od Skye’a? Sunie naprzód niczym nowa maszyna parowa Stephensona. – Nawet jeśli… jeśli papier zostanie uwierzytelniony, nie nakłada to żadnych zobowiązań na Noble House. – Owszem, lecz będzie miało znaczącą wymowę dla Tess Struan. Da jej dowód, że ściśle współpracowałeś z moim mężem, by spełnić największe marzenie jej życia. – Możliwe… możliwe… – Zawahał się chwilę. – Jamie uważa to za wiążący dokument? – Nikt oprócz mnie o nim nie wie – odparła z pełnym przekonaniem, że mówi prawdę. Inaczej po co Malcolm by go ukrywał? Gornt niespiesznie dolał sobie szampana. Zauważył, że Angelique pozostawiła swój

kieliszek niemal nietknięty. – Jak rozumiem – zaczął ostrożnie – taka przysługa pociąga za sobą konieczność rewanżu. – Chcę, abyś zgodnie z planem czym prędzej wsiadł na „Prancing Cloud” i popłynął do Hongkongu. Zawieziesz mój list do Tess Struan. – To wszystko? – Szeroko rozwarł oczy ze zdumienia. – Niezupełnie. Kiedy przybędziesz na miejsce, a kliper dotrze tam znacznie szybciej niż statek pocztowy, musisz spotkać się z Tess, nim ktoś inny przekaże jej wieść o śmierci syna. To bardzo ważne. Powiesz jej, że przynosisz złe nowiny, lecz że prócz tego masz tajną niezwykle istotną wiadomość, która pozwoli zniszczyć Brocków, a na początek wysadzi ich z interesu. – Wzięła głęboki oddech. – To prawda? – Tak – odparł łagodnie. Nie widział potrzeby, by nadal zaprzeczać. – Potem oświadczysz, że Brockowie, posługując się Norbertem Greyforthem, usiłowali zamordować Malcolma. Po trzecie… – Co takiego?! – Uważasz, że to nieprawda? Że to nie było częścią planu Tylera Brocka? Albo Morgana? Jamie jest gotów pod przysięgą poprzeć moje słowa. Pan Skye powiadomił mnie o pojedynku, a resztę, między innymi rzekomy powód wyzwania, wyciągnęłam od McFaya. Zaprzeczysz, że Norbert był tylko pionkiem wyznaczonym do zabójstwa? – Być może – odparł Gornt, przytłoczony jej przemową. – Być może. Co dalej? – Dalej… – Jej głos stał się cichszy, lecz o dziwo, wyraźniejszy. – Powiadom Tess, że to z mojej przyczyny chcesz podsunąć jej pomysł, jak pokonać Brocków. Musisz to mocno zaakcentować. – Ze względu na ciebie? – spytał wprost, rezygnując z konwenansów. – Oczywiście. Nie muszę chyba mówić, że dla mnie to bardzo ważne, a ty i tak dostaniesz, co zechcesz. – Jesteś pewna? – Tak. Powiedz jej, że chciałeś zapomnieć o pisemnej umowie zawartej z Malcolmem, gdyż uważałeś, że wraz z jego śmiercią utraciła swą wartość. Dopiero gdy cię przekonałam, iż matka może z powodzeniem zastąpić syna, zdecydowałeś się na przyjazd do Hongkongu. – Angelique pochyliła się w jego stronę. – Uważasz, że sytuacja wymusza szybkie działanie? – Tak – odpowiedział. – Zatem to także musisz podkreślić. Lecz przede wszystkim spróbuj ją zapewnić, że tylko mnie zawdzięcza możliwość zniszczenia odwiecznych wrogów… że to ja cię przekonałam, iż porozumienie z Malcolmem będzie przez nią w pełni honorowane lub zastąpione innym, o podobnej treści. Co zresztą jest zgodne z prawdą. Możesz być pewien, że Tess Struan tak właśnie postąpi. – Nawet, gdy ujrzy twój podpis? – Zauważy go niemal od razu, więc musisz ją o tym uprzedzić. Powiedz, że Malcolm poprosił mnie o poświadczenie dokumentu dotyczącego rzekomo umowy handlowej

zawartej między nim a tobą, i że zrobiłam to bez namysłu, w twojej obecności, w poniedziałek przed przyjęciem. Niczego nie czytałam i nie zadawałam żadnych pytań. Na koniec wręczysz jej list ode mnie. – Uniosła kieliszek. – Przypuszczam, że nie zechce go czytać na głos, lecz jeśli to zrobi, postaraj się dokładnie przekazać mi wszystkie jej słowa i gesty. – Upiła łyk szampana, odchyliła głowę i wyczekująco spojrzała mu w oczy. Gornt nie potrafił niczego wyczytać z wyrazu jej twarzy. Bezskutecznie wytężał umysł, by rozwiązać tę łamigłówkę. – A jak mam jej powiedzieć o Malcolmie? O małżeństwie, śmierci i całej reszcie? – Nie wiem, Edwardzie. Na pewno zrobisz to dobrze. Mruknął coś pod nosem, nie tyle ze złości, ile zaskoczony jej przebiegłością. Bez wątpienia chciała się wkupić w łaski Tess i nie dopuścić, by zaślepiona rozpaczą matka rozpętała przeciw niej prawdziwą wojnę. Zwłaszcza że przy obecnym układzie sił można było obstawiać pięć do jednego, kto wygra. Nieważne, ten plan mógł przechylić szalę zwycięstwa na stronę Angelique. Mógł. Gornt uznał, że jeśli zdoła zachować dostateczną dozę ostrożności i taktu – i nie będzie ślepo wypełniał otrzymanych przed chwilą pouczeń – zyska możliwość spełnienia wyznaczonej misji, a zarazem nie naruszając własnej pozycji zawrze korzystny układ. Tess da mu wszystko – rzecz jasna, gdy nieco ochłonie z bólu wywołanego wieścią o śmierci syna i zrozumie, jak wiele może jeszcze osiągnąć. Lepiej dla mnie, jeśli załagodzę stosunki między Tess a Angelique. O wiele lepiej. Czego mam żądać w zamian? Oczywiście podpisu, lecz poza tym? Co mógłbym od niej uzyskać? Każdy gambit daje inną mo… Angelique sięgnęła po pióro. Z nieprzeniknioną twarzą poświadczyła dokument i wpisała przedwczorajszą datę. Bez słowa posypała atrament piaskiem, zdmuchnęła zbędne ziarna i położyła arkusz przed Gorntem. Patrzyła w podłogę. – Cokolwiek zdecydujesz, umowa jest twoja – powiedziała, odwołując się do często wspominanego poczucia honoru Amerykanina. – Jeśli zaś chodzi o resztę, Edwardzie, to gdy mi pomożesz… – uniosła powieki i poczuł, że coś wibruje mu w duszy – zyskasz mą nieskończoną wdzięczność. Na zawsze. Jamie siedział boso, ze skrzyżowanymi nogami, na macie pokrywającej podłogę niewielkiego pokoju. Przed nim klęczał Hiraga, a honorowe miejsce u szczytu stołu, zastawionego herbatą i sake, zajmował shoya. McFay już ponad godzinę zadawał dziesiątki pytań i udzielał setek odpowiedzi. Hiraga tłumaczył, myślał nad każdym trudniejszym zwrotem, domagał się dodatkowych wyjaśnień, by dobrze zrozumieć sens zdania. Jamie czuł się zmęczony, nie tylko dlatego, że przyszło mu tutaj siedzieć, lecz także z powodu obezwładniającej ulgi, jaką poczuł z chwilą, gdy oderwał się od wszystkich pozostałych kłopotów, zwłaszcza że większość z nich nie miała rozwiązania. Ze smutkiem przyjął nieugiętą decyzję sir Williama odnośnie pogrzebu, choć w pełni rozumiał kierujące nim motywy – na jego miejscu postąpiłby tak samo. Nieszczęsna Angelique, nieszczęsny Malcolm, nieszczęsny Noble House. Nawet cholerna Tess.

Ktoś musiał ulec. Na pewno nie Cwany Willie. Padło na Angelique – i ani ona, ani nikt inny nie mógł się temu sprzeciwić. Tym razem bez wątpienia przypłaci to załamaniem. W najprostszych słowach wyłożył gospodarzom pomysł stworzenia spółki mieszanej, w której shoya i jego podwładni zajęliby się dostarczeniem odpowiednich dóbr konsumpcyjnych – rzecz jasna w konsygnacji – a on wniósłby europejską technologię, z sześciomiesięcznym terminem spłaty, co pozwoliłoby na upłynnienie towarów i całkowity zwrot pieniędzy lub przeznaczenie ich na masową produkcję innych wyrobów, dotychczas niedostępnych w imporcie. To doprowadziło do dyskusji o wielkościach, a potem o produkcji, która miała im wszystkim zapewnić bogactwo. – Shoya pytać: ile kosztuje twoja maszyna do massuprodakszon? – To zależy, co taka maszyna ma robić – odparł Jamie. – Jami-sama, on pytać, proszę powiedz, jakie rzeczy najlepiej sprzedają w Ingland. Nie teraz, za trzy dni, proszę. Jeśli shoya będzie zgadzać, może zrobi kompeni i sprowadzi maszynę do massu prodakszon do Nipponu. Jamie uśmiechnął się. – Rozpoczęcie produkcji masowej wymaga wielu wydatków, na maszyny, budowę hal fabrycznych i tak dalej. Nie proponowałem takiej spółki. Nie widzę sposobu, by zdobyć potrzebną sumę pieniędzy. – Jami-sama, ty nie boi się o pieniądze. Gyokoyama może kupić-sprzedać Edo, gdy zechce. – Hiraga skrzywił usta w ponurym uśmiechu na widok zaskoczenia na twarzy McFaya. – Shoya dziękuje i ja dziękuje. Proszę, za trzy dni mówisz, co robić i jaka cena. Zobaczę ty w twoim domu. – Nie ma takiej potrzeby, dziękuję. Hiraga skłonił się, shoya również, Jamie odpowiedział im podobnym ukłonem i zniknął w ciemnościach wieczoru. – Herbaty, panie? – spytał shoya. Hiraga skinął głową i pomału przygotowywał się do wyjścia. Był mocno spragniony kąpieli i masażu, lecz zadowolony, że udało mu się wszystko załatwić, z wyjątkiem trzech koku zapłaty dla Jami Makfeya. Shoya polecił, by podano świeżą herbatę. Gdy służąca odeszła, powiedział: – Mam parę wieści, przyniesionych przez gołębia. O panu Yoshim, o shishi… Chciałbyś posłuchać, panie? – Przestań się ze mną droczyć! Oczywiście, że chcę! – Z chwilą gdy zostali sami, Hiraga bezwiednie przemienił się z powrotem w dumnego samuraja. – Co to za wieści? – Był nowy zamach na pana Yoshiego. – Zginął? – padło pełne nadziei pytanie. – Nie, Otami-sama. Proszę, sam przeczytaj. – Shoya z udawaną potulnością wręczył mu ten sam skrawek papieru, który uprzednio widziały Raiko i Meikin. Hiraga skończył czytać i jęknął. – Kiedy to się stało? – Pięć dni temu, Otami-sama.

– Wiesz coś więcej? – Jeszcze nie. Samuraj poczuł narastający ból głowy. Nie potrafił zebrać myśli. Koiko nie żyje, a z nią zginął jeszcze jeden shishi! Kto taki? I co z Sumomo? – Powiadomiłeś „Dom Wistarii”? – Tak, Otami-sama. – Co powiedziała Meikin? – Była wstrząśnięta. – Niczego nie ukrywasz? – Jeśli dowiem się czegoś, co dotyczy shishi, na pewno ci powiem, panie. – Co z Katsumatą i Takedą? – Chodzą pogłoski, że wciąż zmierzają w naszą stronę. Pan Yoshi także. – Zmienił plany? Kiedy przybędzie? – Hiraga miał coraz większy zamęt w głowie. Czy śmierć Koiko była dziełem przypadku, czy Yoshi, podobnie jak Meikin, odkrył, że jest z nami powiązana? – Nie wiem, Otami-sama. Pewnie za jakieś osiem dni. – Shoya spod oka obserwował wyraz paniki na twarzy samuraja. To prawda, młodzieńcze, masz nielichy powód do zmartwienia, pomyślał. Znalazłeś się w poważnym niebezpieczeństwie, lecz ho… ho… nabrałeś dla nas wielkiej wartości. Prawdziwy skarb z ciebie. Dżojntu wenszer! Cudowny pomysł. Od jutra mój syn zacznie pracować u gai-jina Jami i pozna sposób życia barbarzyńców. A potem nie będę już potrzebował Hiragi, z którym mam tylko kłopoty i który, przykro to mówić, od dawna stoi na straconej pozycji. Nam też to grozi, jeśli nie wykażemy dość sprytu. – Wśród wojska panuje spore poruszenie, Otami-sama. – Co takiego? Jakie poruszenie? – Z rozkazu bakufu trzy najbliższe posterunki z Tōkaidō przeszły do nas. Poza tym pięciuset samurajów patroluje trakt na północy i południu. – Kropla potu spłynęła mu po policzku. – Tairō Anjo trzyma nas w zamknięciu. Hiraga zaklął. On także zauważył oznaki narastającego napięcia. – Słyszałeś coś więcej, shoya? Planują zaatakować? – Chciałbym to wiedzieć, Otami-sama. Może gdy Taira usłyszy o żołnierzach, dowiemy się czegoś o zamiarach gai-jinów. – Każdy głupiec ci powie, że chcą ostrzelać Edo. – Hiraga poczuł mdłości na myśl o nieuchronnym zwycięstwie gai-jinów, choć wiedział, że w ten sposób jak nikt inny przysłużą się sprawie sonnō-jōi. – A tairō nie może nic zrobić, by zapobiec… – urwał, tknięty nagłą myślą. – Tak, panie? – Z wyjątkiem tego, co w dziejach ludzkości było najczęściej stosowaną odpowiedzią: nagły, zaskakujący i brutalny atak. Tak by zniszczyć trzon floty. – Ze zdumieniem słuchał własnych słów, gdyż nigdy dotąd nie zdobył się na podobną szczerość w stosunku do kogoś o tak niskiej pozycji, nawet jeśli zważyć, że shoya jest inteligentnym i cennym

sojusznikiem, a wkrótce ma się stać partnerem w interesach. Iiiii, mruknął do siebie Hiraga, dręczony przez pulsujący ból głowy. Zbyt wielu rzeczy nie rozumiem, świat staje do góry nogami, wszystko się zmienia, nawet ja nie jestem już samurajem, choć nadal nim pozostaję. Trzeba ich bezwzględnie wyrzucić – sonnō-jōi, sonnō-jōi, sonnō-jōi – lecz jeszcze nie teraz. Najpierw massu prodakszon. Seryjna produkcja karabinów. – Shoya, roześlij swoich szpiegów, by wybadali, co knuje Anjo. – Szpiegów, Otami-sama? – Nie mamy czasu na głupie zabawy – odparł Hiraga. – Rozumiesz? Koniec z udawaniem! – Spełnię wszystkie twoje rozkazy, panie. Jak zwykle mia… – Dziś wieczór spisałeś się bardzo dobrze. Daj mi znać, proszę, gdy usłyszysz coś o Yoshim lub o shishi. – Wyraźnie zaakcentował słowo „proszę”. – Tak szybko, jak polujący rybołów, panie. – W takim razie dobranoc. Och… jeszcze jedno. Pieniądze dla gai-jina. Prosił, aby ci o tym przypomnieć. Shoya miał wrażenie, że żołądek podchodzi mu do gardła. Wyjął z rękawa niewielkie zawiniątko. Okazałby zupełny brak szacunku, gdyby publicznie wręczył je McFayowi. – Złoty oban wartości półtora koku – powiedział. – Reszta za dziesięć dni, Otami-sama. Hiraga wzruszył ramionami i starannie schował pakunek, choć jego ciężar i myśl o zawartości sprawiły mu nieoczekiwaną przyjemność. – Powiem mu i dopilnuję, by za trzy dni znów tu przyszedł. – Dziękuję, panie. Okropnie mnie martwią ruchy wojska. Idzie ku wojnie. Wciąż jestem zasypywany pytaniami, czy nie wiem czegoś o planach gai-jinów. Moi zwierzchnicy z głęboką wdzięcznością powitają każdą pomoc… Być może ów Taira-sama… – Shoya wyczekująco zawiesił głos. Z kwatery w Osace nadeszło kolejne ponaglenie, jeszcze bardziej niecierpliwe niż poprzednie. Uważają, że nie umiem czytać, czy co? – ze złością pomyślał shoya. Jakbym do tej pory choć raz zapomniał o lojalności i obowiązkach! Staram się, jak mogę, i co z tego? Minęły dwa dni, a żadna mama-san nie dała znaku życia. Nim wyszedł od Raiko i Meikin, podkreślił kilkakrotnie, że czym prędzej powinny przekazać mu wszystkie znane im informacje. Pomału zaczynał się złościć, gdyż obie kobiety udawały, że o niczym nie mają pojęcia, choć bez wątpienia wiedziały bardzo wiele. Do tego dochodziła świadomość, że jego cenny oban zniknął w rękawie siedzącego naprzeciw zachłannego samuraja, by wkrótce wpaść w równie lepkie ręce gai-jina. A gdzie kończył każdy oban? Rzecz jasna w Złotym Kanale jakiejś dziwki. – Pokorne dzięki, Otami-sama – wymamrotał shoya, kiedy Hiraga ruszył do wyjścia. Dotknął czołem tatami, by stłumić zgrzytanie kilku spróchniałych zębów, jakie mu jeszcze pozostały. Z całego serca pragnął poniżyć Hiragę, wycisnąć z niego siódme poty i powiedzieć bez żalu: Och, jak mi przykro, zabita dziwka Koiko należała do spisku, a wyćwiczona morderczyni i twoja niedoszła żona, Sumomo, została ścięta. Dni pozostałych

spiskowców, od Meikin do najznakomitszych obywateli Edo, nawet przywódców Gyokoyamy, są policzone, ponieważ pan Yoshi wie o wszystkim. I choć jesteś najmądrzejszym samurajem, jakiego spotkałem, przegrasz, przegrasz, przegrasz… nawet jeśli moi świetlani zwierzchnicy chcą, bym zachował cię przy życiu i traktował jak najcenniejszy klejnot. Oh ko! Dziś się upiję, lecz przedtem muszę sobie pogratulować rychłego otwarcia Ryosi dżojntu wenszer kompenprodakszon! Iiii, to pomysł godny bogów! Choć wieczór był chłodny, Jamie wracał do domu w rozpiętym płaszczu. Nie czuł zimna. Zapomniał o wszystkich zmartwieniach, pochłonięty rozważaniami o tym, co przed chwilą usłyszał. Bardzo interesujące, myślał, lecz żaden z nich nawet sobie nie wyobraża, jakie koszty pociąga uruchomienie masowej produkcji. Co prawda, niemal uwierzyłem Nakamie, gdy z takim przekonaniem oświadczył, że Gyokoyama może kupić i sprzedać całe Edo. Będzie dążył do utworzenia spółki z mieszanym kapitałem. Jestem tego pewien. Szedł raźnym krokiem i pozdrawiał przechodniów na High Street, aż dotarł na swe terytorium, do Struanów. Znów jestem u siebie, pomyślał z dumą. Tess zmieni zdanie – nie jest tak głupia, by nie zauważyć, że wykonałem kawał dobrej roboty. Vargas czekał na niego. – Dobry wieczór, Vargas. Czas zamykać? – Tak, lecz najpierw, senhor… Proszę o wybaczenie, to przyszło we wczorajszej poczcie, ale nie wiedzieć czemu trafiło do mojej skrzynki. Na obu listach widniało nazwisko „McFay” oraz dopisek „Do rąk własnych”. Pierwszy był bez wątpienia pisany przez Tess Struan. Jamie poczuł ucisk w brzuchu. Drugi list pochodził od jego eks-narzeczonej, Maureen Ross. Podwójnie kiepska sprawa. – Dziękuję – mruknął Jamie do Vargasa i choć miał ochotę odłożyć lekturę na później, niecierpliwie rozerwał pierwszą kopertę. Niniejszym pragnę Pana oficjalnie zawiadomić, iż pan Albert MacStruan został oddelegowany z Szanghaju do Japonii. Przypłynie siedemnastego grudnia, parowcem „Wayfong”. Proszę zapoznać go ze wszystkimi podjętymi dotąd działaniami. Z uwagi na to, iż nie zastosował się Pan do uwag wyrażonych w moim poprzednim liście, przejęcie funkcji nastąpi z końcem grudnia.

Definitywny rozwód z Noble House, który właśnie stał się faktem, sprawił mu mniej przykrości, niż przypuszczał. Przeciwnie, poczuł ulgę. Dziwne, zaledwie parę chwil temu uważałem, że to mój… Złożył papier i rzucił oba listy na biurko. – Co jeszcze? – Spojrzał na skwaszonego Vargasa. – Pani Angelique jest w gabinecie tai-pana. Prosiła, aby pan do niej zajrzał. – Co się znów dzieje? – Nic, o czym mógłbym wiedzieć, senhor. Wieczór minął doprawdy spokojnie. Był posłaniec od pańskiej Nemi z pytaniem, czy pan przyjdzie. Ach, i kapitan Strongbow ponowił prośbę o rozkazy. Jak zwykle prosiłem go o cierpliwość. Okręt odbije z wieczornym pływem? – Tak. Chyba tak. Wyślij odpowiedź do Nemi: „Być może”.

– Jak pan każe, senhor. Zatem już wszystko postanowione? Ciało tai-pana odpłynie na „Prancing Cloud”? Senhora także? – Kliper czy statek pocztowy, wszystko jedno – powiedział, minął korytarz, zapukał do gabinetu, po czym zniknął za drzwiami. Angelique siedziała skulona w fotelu Malcolma, który McFay pomału zaczął uważać za jej własny, i w świetle lampy naftowej czytała „Guardiana”. – Witaj, Jamie. – Dobry wieczór. Postanowiłem popłynąć wraz z tobą statkiem pocztowym. – Mimo że usiłował mówić normalnie, zabrzmiało to nieco opryskliwie. – Chcę wyjaśnić wszystko Tess Struan. – Dopiero teraz odzyskał spokój. – To mój obowiązek i myślę, że Mal… że on także chciałby, abym w ten sposób oszczędził ci choć trochę przykrości. – Tak – odpowiedziała ze słodkim uśmiechem. – Na pewno. Zamknij drzwi i usiądź na chwilę. – Gdy spełnił jej polecenie, ściszonym głosem wyjawiła mu plan Hoaga. – Sprowadzisz jutro wieczorem kuter do Kanagawy? – Oszalałaś. Ten plan to czyste szaleństwo. – Patrzył na nią błędnym wzrokiem, zupełnie wytrącony z równowagi. – Niezupełnie. Doktor Hoag mówił… – On także zwariował. Nigdy wam się nie uda. – Dlaczego? – spytała spokojnie. – Istnieje pięćdziesiąt różnych powodów – odparł. – Aż tyle, że nawet nie jestem w stanie przytoczyć żadnego. Chory pomysł, koszmarny… Willie was wsadzi do więzienia. – Pan Skye uważa, że nie ma tu nic niezgodnego z prawem. Pogrzeb będzie w pełni legalny. – Cholerny wszystkowiedzący kauzyperda! I co jeszcze ma zamiar zrobić? Obróci kołnierzyk tyłem do przodu i wystąpi w roli księdza? – Pan Skye jest zdania, że uda nam się pozyskać pomoc wielebnego Tweeta. – Mówiła w taki sposób, jakby zwracała się do zapłakanego dziecka. Jamie uniósł ręce. – Wszyscy poszaleliście, a przede wszystkim Hoag. Upadł na głowę, że to wymyślił. Odpłyniemy statkiem pocztowym: ja, ty i on. – Ruszył do drzwi. – Dasz radę sam pokierować kutrem czy potrzebujemy załogi? McFay obrócił głowę. Angelique patrzyła na niego z miłym uśmiechem, choć jej oczy błyszczały od determinacji. – Potrzebujemy załogi? – ponagliła. – Co najmniej dwóch ludzi. Bosmana i mechanika. – Dziękuję. Rozumiem, że jeśli nam nie pomożesz, muszę poprosić bosmana. – Chyba nie zdołam przemówić ci do rozsądku. To naprawdę wariacki pomysł! Żałośnie skinęła głową. – Pewnie masz rację, i pewnie nie zdołam go zrealizować, ale spróbuję. Spróbuję raz jeszcze. Do ciebie też nic nie trafia, Jamie. Złożyłam przysięgę, że będę kochać, słuchać i szanować męża, a twego przyjaciela, gdyż był ci naprawdę przyjacielem… i wciąż czuję

się z nim związana. Ty zresztą także. Powiedz, czy Tess Struan wypełni jego wolę? McFay spoglądał na nią w rozterce, nie widząc jej postaci, choć jednocześnie dostrzegał każdy szczegół, i wspominał minione lata, gdy Tess Struan była dla niego najwyższą wyrocznią. A jeszcze Culum Struan, Malcolm Struan, Dirk Struan i cały Noble House… Minął okres chwały, wszystko obróciło się wniwecz, Noble House utracił swą nobliwość i już dawno nie błyszczał jako „pierwszy w Azji”. No, może nie całkiem przegraliśmy, lecz dni świetności mamy już za sobą a mój przyjaciel nie żyje. Naprawdę był mi druhem? Boże na Niebiosach, czegóż się nie robi w imię przyjaźni. – Nie. Na pewno nie zgodzi się na taki pogrzeb – odparł na pytanie Angelique. – To chyba ostatnia przysługa, jaką mogę mu wyświadczyć. Przygotuję kuter. Wyszedł. W pokoju zapadła cisza. Angelique westchnęła, wzięła gazetę do ręki i ponownie zaczęła czytać. Tej nocy, gdy doktor Hoag pojawił się w Kanagawie, w budynku poselstwa zajmującym część buddyjskiego chramu, powitał go dyżurny, sierżant Towery. Wyglądał zadziornie w mundurze dragonów, wysokim hełmie, purpurowej narzutce, białych spodniach i czarnych butach. – Nie spodziewaliśmy się pana przed świtem, doktorze. – Chcę sprawdzić, czy wszystko przygotowane. Ruszamy dość wcześnie. Towery odprowadził go do tych pomieszczeń świątyni, które zastępowały kostnicę. – Jeśli zostawił ich pan w pełnej gotowości, to idę o zakład, że nic się nie zmieniło, gdyż biedacy nie mogą spacerować – powiedział ze śmiechem. Otworzył drzwi. Sala była obszerna, z klepiskiem zamiast podłogi; było w niej kilka zapadni. Towery pociągnął nosem. – Jeszcze nie cuchną. Nigdy nie lubiłem umarlaków. Pomóc panu? – Nie, dziękuję. – Dwie puste trumny leżały na kozłach, w pobliżu świateł, inne stały na sztorc, oparte o ścianę. Ciała spoczywały na marmurowych stołach, przykryte prześcieradłami. W najdalszym kącie ustawiono duże beczki z lodem. Ściekająca z nich woda przyciemniała barwę zdeptanej ziemi. – Co z tym tubylcem? Ile go jeszcze będziemy trzymać? – Do jutra – odparł Hoag z lekkim niepokojem, gdyż uświadomił sobie, że zgodnie z obyczajem, zwłoki rybaka miały zostać spalone. A skoro znikną… – Co jest, doktorze? – Nic, tylko… Dziękuję, sierżancie. – Lekarz zdążył już ochłonąć ze zdenerwowania. Zmarły był przecież Koreańczykiem, jednym z rozbitków, którzy pędzili smutną egzystencję – pozbawieni możliwości powrotu do domu, nie chciani i otoczeni ogólną pogardą. Babcott zgodził się go spalić w buddyjskim krematorium. – Choć wiecie… mógłbym skorzystać z waszej pomocy. Ciało Malcolma po sekcji zostało umyte i ubrane przez japońskich asystentów. Sierżant chwycił za nogi, Hoag pod pachy i wspólnymi siłami przenieśli je do trumny. Twarz Malcolma tchnęła wieczystym spokojem. – Nieźle wygląda, jak na nieboszczyka. Bierzmy się za drugiego. Bez mojego udziału, doktorze, dostanie pan ruptury, choć ten cherlak nie waży chyba zbyt wiele.

– Lepiej zawińmy go w prześcieradło. Koreańczyk istotnie był chudy. Skóra i kości. Zabiła go dezynteria. Po chwili i on znalazł się w trumnie. – Dzięki. Jeszcze kilka drobiazgów i kończę. – Nie ma sprawy. Pójdę zobaczyć, czy przygotowali pański pokój. Hoag zamknął drzwi za wychodzącym żołnierzem. Za zgodą Angelique zdecydowano, że nie będzie tradycyjnego wystawiania zwłok na widok publiczny ani procesji żałobników. Ostrożnie zamknął wieko. Zabicie trumny gwoździami też nie zabrało mu wiele czasu. Teraz druga. Przyszło mu do głowy, że będzie znaczna różnica ciężaru. Czym to uzupełnić? Ziemią. Pod ścianą leżała łopata używana przez grabarzy, nie każde ciało bowiem poddawano kremacji. Ziemia na zewnątrz budynku była miękka, chłodny wiatr nocy szeleścił wśród krzewów. Hoag kopał pośpiesznie, rozsypywał balast wokół ciała i ubijał go trzonkiem łopaty. Kilka rzuconych gałęzi zamaskowało dziurę. Zadowolony przybił wieko. Ciężko dysząc oparł się o trumnę, spocony, brudny i jeszcze bardziej spięty niż na początku. Skye miał rację, pomyślał. Stanął przy wiadrze, by umyć ręce. Nigdy nam się nie uda. – Zupełnie sfiksowałeś, doktorze – stwierdził Skye i zakasłał po swojemu. – Podobnie jak ona i ja, skoro ci uwierzyłem. Cwany Willie potopi nas jak kocięta, ale nieważne, jutrzejsza noc będzie należeć do nas. – Siedzieli w klubie, jak zwykle zatłoczonym i pełnym gwaru. – Jeszcze jedną whisky? – Raczej kawę, a potem już sobie pójdę. – Słuchając jej opowieści, myślałem o mojej Nellie. Poznałem ją gdy byłem zwykłym kancelistą. Miałem szesnaście lat, ona piętnaście, udawaliśmy małżeństwo i mieszkaliśmy na poddaszu w domu przy Fleet Street, opodal „Old Cheshire Cheese Pub”. Zmarła podczas porodu, wraz z dzieckiem. – Skye poczęstował lekarza cygarem i sam zapalił. – Nędzny pogrzeb, kilka pensów dla grabarza, który nocą zabrał oba ciała, i po wszystkim. W kraju szalała cholera, dezynteria, cmentarze nie mogły pomieścić wszystkich mogił. – Strzelił śliną do spluwaczki. – Od dawna nie wracałem pamięcią do tamtego okresu. Byłeś żonaty, doktorze? – Tak. Raz. Też zmarła w Londynie. – Jeszcze jeden zbieg okoliczności, co? Po śmierci Nellie straciłem ochotę do żeniaczki. Nie chciałem ponownie przeżywać biedy i rozpaczy. Od tamtej pory wciąż podróżuję, wciąż jestem w drodze. Miałem wiele kobiet, lecz nigdy nie złapałem żadnej francy. A ty, doktorze? – Nie. – Hoag skrzyżował palce. – Jeszcze nie. – Hej, jesteś równie przesądny jak ja? – Tak. Masz całkowitą pewność, że nie popełniamy przestępstwa? – Jasne, lecz jeśli Willie się wścieknie, wytoczy nam co najmniej tuzin zarzutów. Niezależnie od tego, Tess Struan pociągnie za odpowiednie sznurki, odbierze ci pensję i zostaniesz sam w łódce, pozbawiony wiosła. – Nie szkodzi. Wrócę do Indii…

Dziwne, jak czasem zło zmienia się w dobro i odwrotnie. Wreszcie podjąłem rozsądną decyzję. Tym razem naprawdę tam wrócę, pojadę do Cooch Behar w Bengalu, gdzie stacjonował mój oddział, odszukam jej rodzinę i… i zobaczymy, co dalej. Mam dość pieniędzy, by parę lat spędzić w spokoju, a syn i córka są już dorośli, wykształceni, sporo przecież łożyłem na ich naukę, i znaleźli prawdziwy dom u mojej siostry i szwagra. Na dobre przesiąknęli atmosferą Anglii. Dzięki Bogu, jestem niezłym lekarzem, a w Indiach brak lekarzy, nawet tych najgorszych. Kto wie, może znajdę gdzieś odrobinę szczęścia… Choć nawet to niepotrzebne, wystarczy krótka chwila wytchnienia – coś, co pozwoli mi zapomnieć, że popełniłem morderstwo. Obrzucił zmęczonym spojrzeniem zamknięte trumny, by po raz ostatni sprawdzić, czy wszystko w porządku. Zabrał lampę, wyszedł i starannie zasunął skobel. Blask księżyca wpadał przez otwarte okna. Nagle jeden ze złowrogich cieni zaczął się ruszać. Sierżant Towery zajrzał do wnętrza kostnicy. Nie posiadał się ze zdziwienia. Po jakie licho doktor Hoag przylazł tu w środku nocy i rył w ogrodzie niczym pomylony grabarz? I po co wsypywał ziemię do trumny krajowca? Ciekawość to pierwszy stopień do piekła, lecz podoficer na służbie musi dać sobie radę nawet z diabłem. Rano, nim doktor wstanie, sprawdzę dokładnie, co tu się działo, a potem powiadomię wszechwładnego z bożej łaski Pallidara. Już on znajdzie odpowiedź.

48 KANAGAWA PIĄTEK, 12 GRUDNIA – I co, doktorze? – zimno wycedził Pallidar. Wezwany przed chwilą Hoag przycupnął niepewnie na brzegu krzesła. Był blady. Pallidar w pełnym umundurowaniu sprawiał imponujące wrażenie, mimo nękającego go przeziębienia. Hełm położył na biurku, obok płaszcza; promienie wschodzącego słońca połyskiwały na złotym splocie. Sierżant Towery stał nieco z tyłu. Z dali dobiegał głuchy dźwięk świątynnych dzwonów. – Balast. – Hoag żałośnie wzruszył ramionami. – Na miłość boską, doktorze, nie jesteśmy na posiedzeniu sądu wojennego i jeśli o mnie chodzi, mógł pan wypełnić trumnę nawet krowim łajnem, lecz chciałbym wiedzieć, po co pan to zrobił i dlaczego właśnie ubiegłej nocy. – Ja… ja… uznałem to za dobry pomysł. – Proszę mi zdradzić… – Pallidar zakasłał i umilkł. Wytarł nos, znów zakasłał i chrząknął donośnie. – Mam u siebie… w klinice… całkiem dobrą, zupełnie nową miksturę, która błyskawicznie usuwa przeziębienie, gdyż zawiera chininę i opium – pośpiesznie powiedział Hoag i zaczął wstawać. – Przyniosę… – Proszę usiąść! Trumna, na Boga, mówimy o trumnie, nie o chorobach! Sierżant obserwował pana, a potem złożył meldunek. Czekam na wyjaśnienia. Hoag wiercił się na krześle. Wiedział, że wpadł w pułapkę. Sklął w duchu sierżanta i spytał: – Może… może… porozmawiamy na osobności? Settry, stary druhu… Pallidar popatrzył na niego. – Dobrze. Sierżancie? Towery zasalutował i wyszedł z pokoju. – I? – odezwał się Pallidar. – Widzisz… widzisz… – Hoag chciał mu stanowczo poradzić, by pilnował własnego nosa i nie stosował wojskowej dyscypliny wobec cywilów i dodać, że dzięki Bogu, on sam już dawno zakończył służbę i nie podlega żadnym rozkazom, i… i… i nagle zaczął mówić o szczegółach planu. – Więc sam rozumiesz, Settry, że chodziło o wagę, o różnicę ciężaru i ziemia idealnie nadawała się na balast… Posłuchaj, zaraz się zjawi George Babcott, on o niczym nie wie… Nikt nic nie wie, nawet ty… Przeniesiemy fałszywą, to znaczy prawdziwą trumnę na pokład klipra, a w nocy, z boską pomocą, przypłynie kuter i pochowamy Malcolma tak, jak on chciał i jak chce Angelique. – Zaczął wachlować się dłonią. Mimo przygniatającego poczucia winy czuł się o wiele lepiej. – Pamiętaj, o niczym nie wiesz. A teraz pójdę po lekarstwo na kaszel.

– Siadaj. – Pallidar ponuro łypnął oczami. – Jesteś skończonym głupcem. Po pierwsze, spójrz przez okno. Hoag postąpił, jak mu kazano. Okna wychodziły na morze. Szara toń przelewała się ciężkim, powolnym ruchem, a wokół słońca gromadziły się ciemne chmury, zasnuwające już niemal cały nieboskłon. – Och! – Tak, „och!”. Do zmierzchu będziemy mieli cholerną burzę, więc możesz zapomnieć o morskim pochówku. Sir William rozkazał, by pogrzebać Struana w Hongkongu, i klnę się na Boga, że tak będzie. – Ależ Settry, nie możesz… – Ani dla ciebie, ani dla Angelique. Dla nikogo… – Pallidar zaniósł się nowym atakiem kaszlu. – Tu rządzi sir William – wykrztusił – i jego słowo jest prawem. Jasne? – Tak, ale… – Żadne „ale”, na miłość Chrystusa. Łaskawie przynieś mi to lekarstwo i trzymaj się z dala od kostnicy. Sierżant! Towery wetknął głowę do pokoju. – Słucham, panie kapitanie. – Postaw wartownika przed kostnicą. Nikt nie może tam wchodzić i dotykać trumien bez mego zezwolenia. Hoag odszedł, przeklinając pod nosem sir Williama, Pallidara, wścibskiego sierżanta, lecz przede wszystkim siebie. Spieprzyłeś sprawę, stary. Na amen. Odszukał właściwą miksturę, przez chwilę miał zamiar dolać do niej rycyny, lecz potem zrezygnował. – Masz, Settry. To ci powinno pomóc. Pallidar przełknął nieco lekarstwa. Skrzywił się. – Obrzydlistwo. Pewnie nasikałeś do środka, by zrobić mi na złość. – Myślałem o tym – uśmiechnął się Hoag. – Ciężko być tak cholernym idiotą. Naprawdę nie mógłbyś przymknąć oczu na pewne sprawy? Nelson tak robił. – Być może, lecz on był marynarzem, a u nas obowiązują inne zasady. – Settry, proszę… – Zobaczysz, na dłuższą metę okaże się, że sir William miał rację. – Pallidar ostrożnie popijał miksturę. – Poza tym, musiałeś wpaść; zwiększyliśmy czujność. – Niech to diabli, nie zauważyłem. – Hoag z napiętą uwagą obserwował wyraz troski, jaki zagościł na przystojnej twarzy oficera. – Coś zaszło? – U mnie nic, z wyjątkiem tego paskudnego przeziębienia i kaszlu. Za to w Osiedlu… – Co znowu? – Przez ostatnie dni wojska nieprzyjaciół są w ciągłym ruchu. Oddziały samurajów krążą po okolicy. Dla bezpieczeństwa wysłałem kilka patroli na Tōkaidō i stąd wiem o ich obecności, chociaż usiłowali zejść nam z oczu. Odkryliśmy także kilka umocnień. Nie zaczepiano nas, poza zwykłym bełkotem. Doliczyłem się prawie czterech setek zbrojnych łobuzów. – Tairō Anjo usiłuje nas zastraszyć?

– Tak myślę. – Pallidar kaszlnął i pociągnął kolejny łyk lekarstwa. – Co za świństwo, czuję się gorzej niż przedtem. Fe! Radzę ci na pewien czas usunąć stąd cały personel. Hoag gwizdnął. – Nie chcemy zamykać kliniki. – A ja nie chcę cię zobaczyć martwego, bez trumny. Ta banda uwielbia atakować znienacka. Weźmy na przykład Malcolma. Ktoś musi za niego zapłacić. – Masz rację. – Hoag skinął głową i leniwie spojrzał w stronę Yokohamy. Równina, całkowicie pozbawiona uroku zimą. Nienawidzę zimy, pomyślał. Nienawidzę, nienawidziłem i zawsze będę nienawidził. Skierował wzrok na „Prancing Cloud”, potem na statek pocztowy, na frachtowce, okręty wojenne i statki pomocnicze… Na wszystkich jednostkach panował wytężony ruch, jedne zabezpieczano przed sztormem, inne szykowano do wyjścia z portu. Z kominów waliły kłęby dymu, a rozkazy podawano otwartym kodem, tak by szpiedzy bakufu mieli świadomość, iż w ciągu godziny cała flota może stanąć w pełnej gotowości bojowej. Ta wojna nie ma sensu, lecz cóż zrobić? Musi być jakaś sprawiedliwość. Niespodziewanie zobaczył ciemną smugę powiewającą nad kutrem Struanów. Łódź podskakiwała na falach, piana pryskająca spod dziobu zalewała szyby iluminatorów na mostku i nadbudówce. Hoag poczuł narastający niepokój. – Settry, nie uważasz… – przerwał kolejną prośbę, gdyż nagle uświadomił sobie, że nawet jeśli z powodu burzy nie dojdzie do pogrzebu, przy odrobinie szczęścia będzie mógł wykonać pierwszą część planu, to znaczy przewieźć fałszywą trumnę na „Prancing Cloud”… Tylko ja wiem, gdzie naprawdę znajdują się zwłoki Malcolma… no, może sierżant powinien to wiedzieć także, lecz jestem pewien, że nie zauważy różnicy. Nikt tego nie będzie wiedział, póki trumny nie zostaną otwarte. – Nie uważasz, że życie w Yokohamie jest bardziej niebezpieczne niż gdzie indziej? Wciąż siedzimy na beczce prochu. – Wszędzie bywa tak samo. Wszędzie – odparł z namysłem Pallidar, mierząc go spojrzeniem. YOKOHAMA Jamie, Angelique i Skye stali w gabinecie tai-pana, przy oknie wychodzącym na zatokę. Deszcz chlapał o szyby. Zbliżało się południe. – Dziś w nocy będzie zbyt niebezpiecznie. – Nadciągnie sztorm, Jamie? – Tak. A to wystarczy, by nas powstrzymać. – „Prancing Cloud” odpłynie zgodnie z planem? – Owszem. Nie musi obawiać się burzy. Kuter dostarczy z Kanagawy drugą trumnę. Na pewno chcesz ją złożyć na kliprze, a nie na statku pocztowym? – To rozkaz sir Williama, nie mogę mu się sprzeciwiać – powiedziała z zaciętą miną. – Wbrew mojej woli postanowił odesłać ciało Malcolma i polecił, by zrobić to jak najszybciej, więc kliper jest odpowiednim środkiem transportu. Trumna odpłynie zgodnie z

jego życzeniem. A jeśli chodzi o nasz podstęp… myślę, że nie mamy się czego wstydzić. Sztorm nie potrwa długo. Jeśli nie pochowamy mego męża jutro, zrobimy to pojutrze. Albo jeszcze później. – Statek pocztowy wychodzi z portu jutro w południe. – Nie możesz go zatrzymać w razie potrzeby? – Spróbuję. – McFay pomyślał przez chwilę. – Porozmawiam z kapitanem. Co jeszcze? – Najpierw musimy sprawdzić, czy doktor Hoag zdołał spełnić swą część zadania – uśmiechnęła się smutno Angelique. – Jeśli nie… być może będę musiała wsiąść na kliper. – Na pewno wróci wraz z kutrem, a wówczas zdecydujemy co dalej – oświadczył Jamie, choć w głębi duszy nie wierzył w to ani przez chwilę. – Bez obaw, da sobie radę. – A może poprosimy Gornta, żeby się do nas przyłączył? – Nie – odparł McFay. – Nasza trójka, plus Hoag, w zupełności wystarczy. Zarezerwowałem miejsca na statku pocztowym. Dla ciebie, Hoaga i dla mnie. – Angelique, byłoby znacznie mądrzej, żebyś jednak została – odezwał się Skye. – Wszyscy wiedzą że Willie postąpił wbrew twym życzeniom, a to zdejmuje z ciebie odpowiedzialność. – Muszę popłynąć, zwłaszcza wówczas, jeśli nie zdołamy pochować Malcolma. Chcę być obecna na pogrzebie. – Westchnęła. – Na kutrze potrzebny nam będzie kapitan. Myślę, że to funkcja dla ciebie, Jamie. – Ja też tak uważam – dodał Skye. – Tymczasem zaczekajmy na Hoaga. Jamie chciał coś powiedzieć, urwał, po czym skinął głową i poszedł do biura. Miał jeszcze sporo pisania. Siadł do pracy, lecz nie potrafił się skupić, gdyż wciąż rozmyślał o liście leżącym w szufladzie. Tym od Maureen. W końcu odłożył pióro, wyjął kartkę i kolejny raz zagłębił się w lekturze. Znał treść listu niemal na pamięć, gdyż przeczytał go blisko dwadzieścia razy. (…) a ponieważ nie doczekałam się odpowiedzi na moje usilne i częste prośby oraz modlitwy, byś wrócił i zaczął żyć normalnym, domowym życiem, złożyłam swój los w ręce Stwórcy i postanowiłam wyruszyć do Hongkongu lub do Japonii, gdziekolwiek będziesz przebywał. Mój ukochany ojciec przekazał nam pieniądze pożyczone w zastaw hipoteczny za dom, który mamy w Glasgow. Proszę, zostaw jakąś wiadomość u Cooka w Hongkongu, dokąd wyruszam jutro, drugą klasą na „Eastern Mail” (…).

List nosił datę sprzed dwóch i pół miesiąca. McFay jęknął. Przecież Maureen lada dzień pojawi się w Hongkongu. Nie dostała mojej przesyłki. Co mam teraz zrobić? Zacisnąć zęby? Poszukać kryjówki? Uciec do Makau jak stary Aristotle Quance? Nigdy w życiu. Nie chcę mieć żony, nie mogę zapewnić jej utrzymania… i nie mogę poprzestać na tym, że skreślę kilka słów odpowiedzi i zostawię ją samą na końcu świata. Muszę… Pukanie do drzwi wyrwało go z zamyślenia. – Tak? – huknął. – Czy mogę panu przeszkodzić, senhor? – Vargas ostrożnie wsunął głowę. – Proszę. O co chodzi? – spytał Jamie. – Jakiś człowiek pytał o pana – z niesmakiem odpowiedział Vargas. – Comiman, czy coś

w tym rodzaju. McFay nie przypominał sobie takiego nazwiska. Vargas szerzej otworzył drzwi i do pokoju wszedł niski mężczyzna o wyglądzie łasicy, dziwacznie ubrany, na poły po europejsku, na poły po japońsku. Koszula, spodnie, grubo pikowany płaszcz, gładko ogolone policzki, czyste włosy związane w węzeł, nóż za pasem i znoszone buty. Jamie nadal nie wiedział, z kim ma do czynienia, lecz w tym kraju każdy cudzoziemiec stawał się kimś innym. – Proszę, niech pan spocznie – powiedział pod wpływem nagłego impulsu, a potem pomyślał o statku pocztowym. – Vargas, poproś kapitana Biddy’ego, by wpadł do mnie na chwilę. Na pewno jest teraz w klubie. Proszę siadać, panie… Cormiman? – Masz pan łyk grogu? – Kim pan jest i z czym pan przychodzi? – Johnny Comishman. Musisz pan pamiętać, razem z kumplem prowadziliśmy dla was badania górnicze. On nazywał się Charlie Yank. – Badania górnicze? Ach prawda, teraz sobie przypominam. – W schludnie wyglądającym przybyszu trudno było rozpoznać zarośniętego, brudnego i śmierdzącego włóczęgę. Zdradzało go jedynie chytre spojrzenie małych, rozbieganych oczu. – Zawarliśmy umowę, lecz woleliście iść do Brocków – ostro powiedział McFay. – Wystawiliście nas do wiatru. – Tak było, nie przeczę. Jak to w biznesie. Norbert dał nam więcej zarobić. Ale pies z nim, nie żyje. Najpierw mały łyczek, a potem pogadamy. Jamie nie zdradzał niecierpliwości. Ktoś taki jak Comishman nie składałby wizyt bez konkretnego powodu. Niespiesznie otworzył szafkę i nalał pół szklanki rumu. – Udało się wam coś znaleźć? Mały człowieczek jednym haustem wychylił połowę trunku, chrząknął i w uśmiechu odsłonił dwa popsute zęby sterczące z nagich dziąseł. – Grog lepszy niż sake, ale na Boga, łatwo o tym zapomnieć, gdy poderwie cię któraś z tych małych dziwek. – Beknął głośno i znów się uśmiechnął. – Pod warunkiem że zaczniesz ją rypać. Jezu, są do przesady spragnione chłopów, bardziej niż te u nas w Yoshiwarze, a kiedy rypiesz, tak kręcą tyłkiem, że ci się zdaje, że jesteś w siódmym niebie! – Zarechotał z własnego dowcipu, po czym dodał poważnie: – Dorwaliśmy prima węgiel, szefie. W sam raz dla parowców. Jest tego tyle, że można wyekwipować całą zasraną flotę. Tona za pół ceny dawanej w Hongkongu. – Gdzie? Gdzie go dostarczą? – żywo zapytał Jamie. Węgiel dla parowców przedstawiał ogromną wartość, zwłaszcza teraz, gdy tak znacznie uszczuplono zapasy, i lokalny dostawca byłby prawdziwym darem z niebios, nie mówiąc o tym, iż zapewniał nieustanne źródło dochodów. – Tu, do Yokopoko, lecz sześć pensów od każdej tony idzie do banku na konto Comishmana. – Johnny przełknął resztę rumu. – Zapłata w srebrnych lub złotych meksach, do rąk tego draba. – Wyciągnął świstek papieru z nagryzmolonymi słowami: Wioska Yokohama, shoya Ryoshi, hurt Gyokoyama. – On wie, co jest grane, za jaki sznurek

pociągnąć i co robić. Znasz go pan? – Tak, to miejscowy sołtys. – O, właśnie. Mój szef też mówił, że się znacie. – Szef? To znaczy kto? – Jego Majestat sam Fiut. – Comishman wykrzywił usta. – Nie trzeba nazwisk i nie trzeba tracić czasu. Mamy układ? Tak czy nie? Jamie milczał przez chwilę. – Gdzie jest złoże? – Mój fart, moja własność. Nie pańska. – Mały człowieczek roześmiał się złośliwie. – Blisko, lecz u wroga. Słuchaj pan, ja pierwszy to odkryłem: góra węgla, że skaż mnie Bóg, tysiąc żółtków będzie kopać i dźwigać, a starczy dla dwudziestu eskadr na dwie dekady. – Dlaczego ja? Dlaczego ze mną chcesz wejść w układ? – Bo Norbert wykitował, a wasz cholerny tai-pan też się przeniósł na łono Abrahama. W Yokopoko robi się ciut niebezpiecznie. – Kiwnął szklanką w stronę McFaya. – Napiłbym się kropelkę, jeśli łaska, wielmożny panie struanowy. Jamie dolał mu rumu i ponownie usiadł za biurkiem. Comishman zobaczył, że dostał mniej niż poprzednio i mruknął: – Co, cholera… – Zapłacimy jedną piątą ceny w Hongkongu, niższe cło, dostawa tutaj, pierwsza w ciągu najbliższego miesiąca. Żadnych ubocznych kontraktów. – Cło to już wasza sprawa. – Szczurze oczka Johnny’ego rozbieganym spojrzeniem omiotły cały pokój. – Starych kontraktów nie zmienię. Powiem tak: pojutrze podeślesz pan barkę w pobliże Edo, tam gdzie pokażę. Pojutrze. Załadujemy ją po brzegi, pan zapłaci jedną piątą jak będzie pełna, a potem rejs do Yoko i wyrównamy różnicę ceny, do tej, jaką spiszemy na papierze. To chyba uczciwa oferta, nie? Węgiel będzie pański przed spłatą no i za połowę tego co w Hongkongu. – Jedna piąta ceny za wszystko. – Na rany Chrystusa, połowa ceny z Hongkongu to gruby zysk, gdyż węgiel jest tutaj, a nie u cholernych Honkerów! – Twarz Comishmana skurczyła się z gniewu. – Oszczędzicie na przewozie, ubezpieczeniach i Bóg wie, czym jeszcze. Nie jestem jakimś zasranym odludkiem, znam się na interesach! Jamie wybuchnął śmiechem. – Coś ci powiem: za pierwszą barkę zapłacę jedną trzecią ceny. Jeśli jakość węgla będzie taka, jak mówisz, i dasz mi gwarancję, że co tydzień przypłynie nowa dostawa, w ciągu roku podniosę stawkę do połowy, minus piętnaście procent. Trzy pensy za tonę dla ciebie. A co z twoim partnerem, jak mu tam, Charlie Yankiem? – Sześć pensów albo nic. – Comishman znów rozejrzał się po pokoju, a potem wlepił błyszczący wzrok w McFaya. – Umarł, jak wasz tai-pan, choć nie tak wesoło. – Lepiej uważaj na słowa, gdy mówisz o tai-panie. – Każ się pan wypchać. To nie brak szacunku, każdy z nas chciałby spotkać kostuchę w ten sposób, z fajfusem umoczonym w baryłce miodu. – Wysączył resztkę rumu i wstał. – Za

dwa dni, w samo południe. – Położył na biurku odręcznie narysowaną mapkę, z dużym „X” nakreślonym kilka mil na północ od Kanagawy, na południowych rubieżach Edo. – Wy dajecie transport, my robociznę. – Za dwa dni wypada niedziela. Przełóżmy to na poniedziałek. – Jasne. Święto to święto. Za trzy dni. Jamie spojrzał na mapę. Bezbronna barka, z tendrami i załogą, mogła stanowić kuszącą zdobycz. – Ponieważ węgiel będzie przeznaczony dla floty, prawdopodobnie podeślą fregatę do ochrony. – Dla mnie mogą podpłynąć całą eskadrą. – Comishman usiłował mówić z godnością. – Złoże jest pierwsza klasa, a my, na Boga, mamy dość przyzwoitości. – Miło mi to słyszeć. – Sześć pensów od tony albo nic! – Cztery. Comishman splunął. – Sześć! Na Boga, znam wartość węgla i jego znaczenie dla cholernej floty i wiem, ile od nich wyciągnięcie. A jeśli od razu z nimi pogadam? – Spróbuj – zakpił Jamie. – Zróbmy tak: cztery pensy za dziesięć pierwszych barek, potem sześć. Mały człowieczek wyraźnie poweselał. – Teraz wiem, skąd nazwa Noble House. – Wyciągnął twardą i sękatą prawicę. – Pańskie słowo jako agenta Struanów. Uścisnęli sobie dłonie. – A… prawda, masz pan przypadkiem nieco rtęci? Jamie nadstawił ucha. Rtęć była używana do ekstrakcji złota. – Mam. Ile potrzeba? – Na początek niewiele. Dopiszcie to do rachunku. – Dobrze. Zostajesz na noc w Yokohamie? – Niekoniecznie. Nie przepadam za Miastem Pijaków. – Comishman zrobił skwaszoną minę. – Lepiej będzie, jak od razu podryndam do siebie. I pamiętaj pan, dostawa to tajemnica, nasz układ to tajemnica, żadnych nazwisk i terminów. Nie mam ochoty mieć na karku opryszków. – Skierował się do drzwi. – Zaraz? Dokąd idziesz? Jak się będziemy kontaktować? – Wracam na swoją działkę. – Ponownie odsłonił nagie dziąsła w złośliwym uśmiechu. – Moi samurajowie i palankin czekają przy Północnych Wrotach. Wyśliznę się jak całkiem zwykły człowiek, a następnego razu wrócę jak dżentelmen. I nie musisz mnie pan szukać. Jestem teraz uczciwym handlowcem. Dołóżcie rtęć na barkę. Wyszedł, a Jamie wpatrywał się w ścianę i myślał o zakończonej przed chwilą rozmowie. Stałe dostawy węgla dawałyby niezły profit, lecz z drugiej strony, gdy flota zniszczy Edo, przepadną wszelkie kontrakty. A co z rtęcią? Czyżby ten mały śmierdziel trafił na prawdziwą żyłę? I kto naprawdę jest jego szefem? A skoro już o tym mowa, to kto

jest moim? Tess. Do końca miesiąca. Muszę być wobec niej lojalny? Muszę. Do końca miesiąca. Deszcz bębnił o szyby. Jamie wstał z fotela i posępnie spojrzał na zatokę. Morze było już całkiem szare, chmury nisko wisiały na niebie. Nadciągający sztorm nie stwarzał zagrożenia dla większych jednostek, lecz kuter na pewno powinien zostać w porcie. O, właśnie go widać! Łódź była oddalona o jakieś dwieście jardów od przystani. Ciężko brnęła przez fale, nabierała wody, lecz niezbyt wiele, a przed jej dziobem bielały kłęby piany. Flaga Struanów zwisała w połowie masztu – podobnie jak flaga na dachu budynku, ściągnięta na znak żałoby po śmierci tai-pana. McFay sięgnął po leżącą na parapecie lornetkę. Teraz wyraźnie widział Hoaga i Pallidara oraz okrytą sztandarem trumnę, zgodnie z jego poleceniem przytroczoną do jednej z ławek. Dreszcz przebiegł mu po plecach, gdy ujrzał sylwetki lwa i smoka spowijające szczątki Malcolma; nie spodziewał się takiego widoku. Nagle przypomniał sobie, że to nie jego przyjaciel spoczywa w trumnie, lecz jakiś nieznany tubylec. Przynajmniej miał taką nadzieję. – Vargas! – Tak, senhor? – Zabierz listy, skopiuj i zapieczętuj. Resztę dam ci później. Niedługo wrócę. – Kapitan Biddy jeszcze nie zjawił się w klubie, senhor, lecz lada chwila powinien tam dotrzeć. Zostawiłem mu wiadomość. – Dziękuję. – Jamie niespiesznie włożył płaszcz i kapelusz, po czym wyszedł na smaganą wiatrem i deszczem ulicę. High Street była niemal pusta. Przy Północnych Wrotach ani śladu Comishmana, jedynie kilku stojących na straży samurajów kuliło się pod okapem rogatki celnej. Parę osób zmierzało w stronę klubu, zapewne na spóźnione drugie śniadanie. Niektórzy szli mocno chwiejnym krokiem. Jeden stanął i zaczął sikać do rynsztoka. W taką pogodę południowa część Miasta Pijaków wyglądała jeszcze nędzniej niż zazwyczaj. To nie miejsce dla kobiety, pomyślał McFay. – Ahoj, Jamie! – krzyknął Hoag z kutra. – Witaj, doktorze. Dzień dobry, Settry. Wyskoczyli na szorstkie, smołowane deski pomostu. Głęboko wbite w dno pale trzeszczały pod naporem wody. Hoag zachowywał się z przesadną nonszalancją i Jamie od razu wiedział, że zamiana przebiegła pomyślnie. Stało się, westchnął w duchu. Pallidar wciąż kasłał. – Settry, musisz coś z tym zrobić, nim rozchorujesz się na dobre. – Już zrobiłem – kwaśno odparł oficer. – Ten tak zwany doktor zaaplikował mi jakąś truciznę. – Kaszlnął ponownie. – Jeśli to mnie wykończy, będę go straszył po nocach. Hoag roześmiał się. – Weź podwójną dawkę, a jutro będziesz zdrów jak ryba. Wszystko gotowe, Jamie? – Tak. – Przekazuję ci opiekę nad trumną – powiedział Pallidar. – Od razu dasz ją na „Prancing Cloud”?

– Za pół godziny. Angelique chciała… chciała pożegnać męża. Wielebny Tweet wypowie kilka słów modlitwy. – W dalszym ciągu nie chce popłynąć kliprem? – Nie wiem, Settry. Raczej nie. Z tego, co słyszałem ostatnio, zamierzała wsiąść na statek pocztowy, lecz wiesz przecież, jak bywa z kobietami. – Nie bierz jej tego za złe. Nawet mnie przechodzą ciarki na myśl o powrocie na „Cloud”. – Pallidar wydmuchał nos i szczelniej otulił się obszerną opończą. – Jeśli chcecie, poproszę sir Williama, by zezwolił na przewóz zwłok statkiem pocztowym. – Nie – odparł Hoag, zdaniem McFaya zbyt szybko, lecz w porę się opamiętał i dodał: – Nie, Settry, z medycznego punktu widzenia lepiej zostawić wszystko po staremu. Trumnę umieścimy na „Prancing Cloud”. Angelique co prawda czuje się lepiej, lecz nagły szok mógłby z powrotem wpędzić ją w depresję. Niech płynie sama. – Jak chcesz. Jamie, wróciłem tu w zasadzie po to, by doradzić sir Williamowi jak najszybszą ewakuację Kanagawy. – Chryste Wszechmogący, dlaczego?! Pallidar powiedział mu o patrolach i zwiększonej liczbie samurajów. – Ale nie ma się czego obawiać – zakończył. – Jedną salwą poślemy wszystkich do piekła. Mógłbym skorzystać z kutra w drodze powrotnej? Oszczędziłbym nieco czasu. – Popłyń na nim na „Prancing Cloud”, a potem wprost do Kanagawy. Zamierzasz tam zostać na noc? – Nie. Widziałem już dosyć i chcę tylko zebrać swoich chłopaków – odparł Pallidar, co Hoag i Jamie przyjęli z dużą ulgą. – Resztę ludzi można ewakuować w ciągu najbliższych dni. Do zobaczenia. – Odszedł, wciąż pokasłując. Nie zdążył ujść zbyt daleko, gdy Hoag powiedział: – Wszystko poszło jak z płatka, Jamie. – Na miłość boską nie teraz! – Mimo chłodu McFay spływał potem. Pociągnął Hoaga w stronę High Street. Stanęli pod okapem jakiejś chaty, z dala od ludzkich uszu. – Opowiadaj. – Nie miałem żadnych kłopotów. Dziś rano, jak tylko kuter przybił do przystani, poszliśmy do kostnicy… – Poszliśmy? To znaczy kto? – Settry, sierżant Towery, bosman i dwóch marynarzy. Owinęliśmy trumnę flagą i przenieśliśmy ją do łodzi. Druga została na miejscu; czeka na kremację i w każdej chwili możemy ją zabrać… – Hoag zerknął w stronę morza skrytego za zasłoną deszczu. – Dziś nie mamy najmniejszej szansy, prawda? – Nie. Ale jutro powinno się wypogodzić. – To świetnie. – Zatarł ręce z zimna. – Mówię, wszystko poszło jak z płatka. Powstał jedynie mały szkopuł, gdyż krajowiec był chudy, po prostu skóra i kości, więc musiałem obłożyć go ziemią by zlikwidować różnicę wagi. – Boże, oczywiście! Że też o tym nie pomyślałem! Sprytne posunięcie, doktorze. – Pokopałem trochę w ogrodzie i już. Nikt nie powiedział złego słowa, gdy nieśliśmy trumnę na kuter.

– Strasznie to wszystko zawikłane… – niepewnie mruknął Jamie. – Jak zabierzemy Malcolma w obecności pracowników i żołnierzy? – Zadbałem i o to – parsknął Hoag. – Kazałem moim japońskim asystentom położyć trumnę w szopie na przystani, opodal krematorium. Nie wzbudzi niczyich podejrzeń. George zawsze trzyma tam zwłoki, gdy braknie miejsca w kostnicy. Zwykła procedura. – Cudownie! Jak stamtąd daleko do pomostu? – Mniej więcej pięćdziesiąt jardów. Trzech mężczyzn z łatwością poniesie ciężar, a przecież będzie z nami jeszcze bosman. – Tak. Dobrze się spisałeś. Cholernie dobrze. – Jamie z kwaśną miną popatrzył na mokrą ulicę. – Szkoda, że nie możemy skończyć tego już dzisiaj. – Nieważne. Jutro będzie słońce. – Hoag był dumny z siebie i z pochwał McFaya. Nie widział potrzeby, by mówić mu o Pallidarze. Rano, w czasie wspólnego śniadania, chciał wszystko wyjaśnić: – Settry, jeśli chodzi o zeszłą noc… Oficer nie dał mu skończyć. – Zapomnijmy o tym. Po prostu zapomnijmy. To chyba najlepsza rzecz, jaką możemy zrobić. Święte słowa, pomyślał z ulgą Hoag. Najlepiej zapomnieć o wszystkim. – Zawiadomimy Angelique? Jak ona się czuje? W ciągu niecałej godziny zgromadzili się przy kutrze. Deszcz padał coraz mocniej, towarzyszył mu wyjący wiatr. Fale bryzgały na deski pomostu. Kuter, choć mocno przycumowany, tańczył na wodzie, aż trzeszczały liny. Angelique była ubrana na czarno, w czarnym płaszczu narzuconym na czarną suknię i w czarnym kapeluszu z grubą woalką. W ręku trzymała parasolkę. Błękitną co dawało wyraźny kontrast. Towarzyszyli jej Jamie, Skye, Dmitri, Tyrer, sir William wraz z pozostałymi dyplomatami, kapitan Strongbow, Gornt, Marlowe, Pallidar, Vargas, André, wielebny Tweet oraz wielu innych, skulonych z powodu ulewy. Z tyłu, zerkając ponuro spod kaptura, stał ojciec Leo, z dłońmi ukrytymi w rękawach. Jamie poprosił Tweeta o kilka słów błogosławieństwa. – Nie możemy tego pominąć, Angelique – powiedział wcześniej. – Zrezygnujemy z ceremonii, z niepotrzebnych przemówień, lecz nie z błogosławieństwa; mogłoby to obudzić niepotrzebne podejrzenia. Kiepska pogoda wydatnie skróciła czas całej ceremonii, mimo że Tweet wykazał się nieoczekiwaną elokwencją. Gdy skończył, wszystkie spojrzenia spoczęły na smukłej postaci Angelique. Jakaś mewa, radośnie szybująca z wiatrem nad ich głowami, wydała krótkie chrapliwe skrzeczenie. – Pozwoli pani, madame, że raz jeszcze złożę wyrazy najgłębszego współczucia – powiedział sir William. – Dziękuję. – Stała wyprostowana, krople deszczu ściekały z jej parasolki. – Muszę zaprotestować przeciwko temu, że nie pozwolono mi pochować męża zgodnie z jego wolą i moim życzeniem.

– Pani protest został odnotowany, madame. – Sir William uchylił cylindra. Przez pomost przesunął się długi tłum żałobników, wszyscy składali kondolencje, cywile zdejmowali nakrycia głowy, wojskowi salutowali. Strongbow oddał honory i udał się na pokład kutra. Pallidar poszedł w jego ślady, a wciąż zasmucony Marlowe stanął przed Angelique. – Strasznie mi przykro – powiedział, zasalutował i odszedł. Ojciec Leo stanął przed nią ostatni. Nakreślił w powietrzu znak krzyża i wymówił kilka słów po łacinie; jego twarz wciąż pozostawała skryta w cieniu kaptura. – On nie był katolikiem, ojcze – łagodnie przypomniała mu Angelique. – Myślę, że w głębi serca należał do nas, senhora. – Głos duchownego był nabrzmiały smutkiem. Ojciec Leo spędził całą noc na modlitwach, radząc się Boga, co zrobić: czy przyjść na przystań, czy nie. – Jestem pewien, że przy twojej pomocy w końcu dostrzegłby prawdziwą Światłość. In nomine Patri… – Oddalił się ciężkim krokiem. Na pomoście zostali Jamie, Hoag i Skye. – Co dalej, Jamie? – spytała Angelique w nagłym przypływie przygnębienia. – Chwilę poczekamy – odpowiedział. Podobnie jak pozostali uczestnicy spisku miał pełną świadomość, że bierze udział w mistyfikacji, lecz jednocześnie był głęboko wzruszony. Robisz to tylko w imię przyjaźni, pomyślał. Wszak obiecałeś Malcolmowi, że będziesz strzegł jego żony. Zapomnij o wyrzutach sumienia i zacznij zachowywać się jak przywódca. – Kapitanie Strongbow, odbijajcie! Niech Bóg prowadzi! – Aye aye, panie McFay. Dziękuję. Kuter odpłynął od mola, zahuśtał się na falach i zaczął nabierać prędkości. Kilka mew ciągnęło za jego rufą. Przez chwilę odprowadzali go wzrokiem. – Dziwne… – szepnęła przez łzy Angelique. – Prawdziwe i nieprawdziwe. Na pewno nie popełniamy błędu? Znów Jamie musiał podjąć decyzję za wszystkich. – Na pewno – odparł, wziął ją pod rękę i odprowadził do domu. Tuż przed zachodem Vargas zapukał do gabinetu tai-pana. – Pan Gornt chciałby z panią rozmawiać, senhora. Monsieur André zostawił wiadomość, że monsieur Seratard będzie zaszczycony, jeśli pojawi się pani u niego na kolacji. – Dziękuję, lecz przekaż im, że nie dzisiaj. Może jutro. Witaj, Edwardzie. Wejdź proszę. – Siedziała w fotelu przy oknie, na tle ciemnego i deszczowego nieba. Na stole, w wiaderku z lodem, stała otwarta butelka białego wina i wysoki, dobrze schłodzony kieliszek. – Nalej sobie. Wkrótce wchodzisz na pokład? – Tak, wszystko gotowe. Pani zdrowie, madame. – Wzajemnie. Jesteś jedynym pasażerem? – Nie wiem. – Zawahał się chwilę. – Jest pani dziś tak piękna, zwiewna i niedostępna… – Przykro mi, że odjeżdżasz. Mam nadzieję, że kiedy wrócisz, będzie lepiej. – Wciąż czuła do niego sympatię. – Zamierzasz wpierw zajrzeć do Szanghaju?

– Podejmę decyzję dopiero w Hongkongu. Gdzie się pani zatrzyma? W siedzibie rodu Struanów? – Jeszcze nie wiem… nawet czy pojadę. – Ale… Nie weźmie pani udziału w pogrzebie? – spytał ze zdumieniem. – Pomyślę o tym jutro – odpowiedziała. Wolała wszystkich trzymać w niepewności, nawet McFaya. – Nie czuję się zbyt dobrze, a pan Skye wciąż radzi, żebym została. – Wzruszyła ramionami. – Może jutro… Mam zarezerwowane miejsce w kajucie. Z całego serca chciałabym być przy Malcolmie, lecz z drugiej strony, stale dręczy mnie świadomość, że chciał być pochowany całkiem inaczej, a ja… ja go zawiodłam… – Nieprawda. Nic pani nie zawiniła, madame. Wszyscy o tym wiedzą. – Ty… ty mnie nie zawiedziesz, Edwardzie, prawda? Dostarczysz list zgodnie z obietnicą? – Oczywiście. Zawsze dotrzymuję danego słowa. To sprawa honoru, madame. – Spojrzał jej prosto w oczy. – Ja też coś ci przyrzekłam, prawda? Sprawa honoru. Wieczna przyjaźń. Ostatnie słowa zabrzmiały dwuznacznie. Gornt nie potrafił już tak dobrze rozumieć intencji Angelique. Jeszcze niedawno domyśliłby się od razu, co chciała przez to powiedzieć, teraz wyczuwał między nimi jakąś barierę. W zasadzie mam powód do zadowolenia, pomyślał, gdyż ów problem dotyczy także innych mężczyzn. Pół roku to niezbyt wiele; warto poczekać. Z drugiej strony, nie wiadomo, czy przyjedzie do Hongkongu. Czy to powinno mieć jakiś wpływ na moje postępowanie? – Pytała pani, jakie mam plany, madame? Wszystko zależy od Tess Struan. – Chciał powiedzieć jej prawdę, lecz ostrożność go powstrzymała; lepiej tego nie robić, nawet w najbardziej oględnej formie. – Mam nadzieję, że zdoła właściwie spożytkować dostarczone przeze mnie informacje. To zajmie co najmniej miesiąc. Na pewno będzie potrzebować pomocy, a ja z chęcią odłożę wyjazd, by stanąć u jej boku. Przy naszym następnym spotkaniu mógłbym powiedzieć coś więcej, rzecz jasna pod warunkiem, że zdecyduje się pani na podróż. Jeśli nie… może mógłbym napisać? – Oczywiście, twój list sprawi mi dużą przyjemność. Będę cię na bieżąco powiadamiać o swoich planach. – Wyjęła z szuflady nie zaklejoną kopertę, adresowaną do Tess. – Chcesz przeczytać? – Dziękuję, madame, lecz to niepotrzebne. Angelique wepchnęła skrzydełko koperty do środka. – Nie będziesz musiał otwierać jej nad parą. Gornt wybuchnął śmiechem. – Skąd pewność, że chciałbym to zrobić? – Na twoim miejscu nie wahałabym się zbyt długo. Za silna pokusa. Zaklej ją jednak, proszę, przed spotkaniem z Tess. Skinął głową. – Wspomniałaś kiedyś, że wiesz, czemu twój mąż darzył mnie przyjaźnią – powiedział wprost, rezygnując ze sztywnych form. – Że byłbym groźnym wrogiem, lecz jeszcze

bardziej niebezpiecznym przyjacielem. Te słowa również pasują do ciebie, Angelique. – Być może – odparła. – Na swój sposób czuję, że wkroczyłam do całkiem innego świata, pełnego przeszkód i pułapek. Lecz możesz się nie obawiać, nie złamię danego słowa. Pamiętaj, że jestem Francuzką. – Lekki uśmiech. – Przeczytaj ten list. Droga pani Struan, nie wątpię, iż do tej pory dotarła do Pani straszna wieść o Malcolmie – proszę wybaczyć, że w takiej chwili nie mogłam być przy Pani, lecz doktor Hoag stanowczo zabronił mi morskich podróży. Nie umiem wyrazić bólu, jaki czułam i nadal czuję. Mogę jedynie wyznać, że kochałam Malcolma całym sercem, starałam się służyć mu pomocą, gdy żył, a po jego śmierci desperacko walczyłam, by pochowano go zgodnie z ostatnią wolą, w morzu, tam gdzie spoczął umiłowany przez niego dziadek. Niestety, zostało mi to zabronione. Zawiodłam, lecz mam głęboką nadzieję, że Pani zdoła spełnić życzenie syna. Udało mi się natomiast dotrzymać słowa w innej sprawie. Dżentelmen, który odda Pani niniejsze pismo, był wiernym przyjacielem Malcolma. Dysponuje niezwykle ważnymi informacjami – chciał przekazać je Malcolmowi, a „Prancing Cloud” miała je powieźć do Pani. Tragedia, jaka stała się naszym udziałem, zniweczyła ten zamiar, lecz postanowiłam przejąć sprawę w swoje ręce. Rzeczone informacje pozwolą Pani zniszczyć dwóch największych wrogów – Tylera i Morgana Brocków. Pan Gornt zaręczył mi swoim słowem, iż wyzna Pani wszystko, do najdrobniejszego szczegółu. Błagam, aby wykorzystała Pani tę wiedzę, gdyż wiem, że klęska Brocków byłaby najlepszym epitafium, uświęcającym pamięć Malcolma.

Poniżej widniała data i podpis: „Angelique Struan, Yokohama” oraz dopisek: PS. Czyż to nie dziwne, jak wiele mamy ze sobą wspólnego? Ja także nienawidzę własnego ojca, który usilnie próbował mnie zniszczyć. Szkoda, iż jednocześnie dzielą nas całkiem niepotrzebne nieporozumienia.

Gornt starannie zakleił kopertę. Włożył ją do kieszeni, po czym uniósł kieliszek. – Długich lat życia. Jesteś doprawdy niezwykłą kobietą. – Dlaczego? – Dajesz wszystko, nie żądając niczego – powiedział z niekłamanym podziwem. I nie wspomniałaś ani słowem, dodał w myślach, że za niecałe trzydzieści dni, jak każda kobieta, zyskasz pewność w niezwykle istotnej sprawie. Jeżeli nosisz dziecko Malcolma, imperium Struanów niemal w całości będzie twoje, niezależnie od tego, czy powijesz syna, czy córkę, choć syn byłby o wiele lepszy. A nawet jeśli nie zaszłaś w ciążę, dobrze wybrałaś czas i miejsce, by upomnieć się o należne ci prawa, tyle że… niezależnie od rozwoju wypadków, będziesz moją żoną. – Jesteś niezwykła – powtórzył cicho. – Mam nadzieję, że los pozwoli mi zawsze cieszyć się twą przyjaźnią. – Wstał, z galanterią pocałował ją w rękę i wyszedł. Angelique została sama. Z zadowoleniem skinęła głową i sięgnęła po butelkę z winem. Choć blisko niej stało wiele kieliszków, rozmyślnie wybrała ten pozostawiony przez Gornta, napełniła go i z lubością upiła kilka łyków. Uniosła dłoń w stronę morza w posępnym toaście. – Z Bogiem, „Prancing Cloud”. Jeszcze jeden łyk. I jeszcze jeden uśmiech. – Phillip! – Tak, sir Williamie? – Weź to. Reszta przesyłek gotowa? – Tak. Zrobiłem kilka dodatkowych kopii z raportu o wynikach śledztwa, z obu aktów

zgonu i z pozostałych listów. Wyjąłem z sejfu pismo do gubernatora. Chyba będzie najlepiej, gdy osobiście zaniosę je na „Prancing Cloud”. – Mądry pomysł. Poczekaj chwilę, aż skończę. Został mi jeszcze jeden list do napisania. – Czuł się bardzo zmęczony całodzienną pracą napięciem kilku ostatnich dni oraz dręczącą świadomością beznadziejnego położenia Yokohamy w razie zbrojnego konfliktu. Potrząsnął głową by zwalczyć migrenę, pomyślał chwilę, sprawdził, czy stalówka jest czysta, wziął papier listowy opatrzony oficjalnym nagłówkiem i zaczął pisać: Wielce Szanowna Pani Struan! Z wielu powodów, zarówno formalnych, jak i osobistych, zdecydowałem się napisać niniejszy list i powierzyć go kapitanowi „Prancing Cloud”. Przede wszystkim chcę złożyć Pani najgłębsze kondolencje z powodu nieszczęśliwego zgonu Pani syna, którego od dawna zaliczałem do grona swych przyjaciół i współpracowników. Sprawa małżeństwa i śmierci Malcolma stała się przedmiotem oficjalnego dochodzenia, którego wyniki przedstawiam w załączonym raporcie. Moim zdaniem ślub zawarty na pokładzie okrętu jest w pełni legalny – choć poprosiłem prokuratora generalnego o rozstrzygnięcie ewentualnych wątpliwości. Uważam również, iż pani Angelique Struan w żadnej mierze nie przyczyniła się do śmierci męża i nie można obarczać jej jakąkolwiek odpowiedzialnością. Fakt ten znajduje potwierdzenie w protokole autopsji, podpisanym przez doktorów Hoaga i Babcotta (oraz w odpowiedniej części wzmiankowanego wyżej raportu), który już także powinien znajdować się w Pani rękach. Z moich ustaleń wynika, iż Malcolm zmarł wskutek ran odniesionych podczas napaści na trakcie Tōkaidō, czyli w rzeczywistości padł ofiarą morderstwa. Miejscowy król, zwany daimyō, właściwy sprawca owego ataku, nie został dotąd pociągnięty do odpowiedzialności, lecz zapewniam, że wkrótce będzie ukarany. Uważam także, na podstawie poczynionych obserwacji, że syn Pani był do granic szaleństwa zakochany w mademoiselle Richaud i za wszelką cenę dążył do małżeństwa. Ona odpowiadała na jego zaloty z powagą przystającą prawdziwej damie. Jest dzielną młodą kobietą i nic w jej zachowaniu nie potwierdza plotek rozsiewanych przez złe języki. Na koniec uważam za swój obowiązek podkreślić, iż Malcolm, wzorem swego słynnego przodka, chciał być pochowany w morzu. Zdaniem wdowy…

Sir William zawahał się chwilę, myśląc nad doborem właściwego sformułowania, po czym ponownie zaczął pisać, zdecydowanymi ruchami kreśląc litery: … wyrażanym kilkakroć w dobitny sposób, pogrzeb powinien odbyć się tutaj, zgodnie z wolą zmarłego. Choć dotąd nie odnaleziono testamentu ani żadnej innej formy zapisu, myślę, iż rzeczywiście wyraził takie życzenie. Mimo to postanowiłem odrzucić prośby wdowy i wysłać szczątki Malcolma do Hongkongu, do Pani.

Znów przerwał, by wybrać jedno z kilku możliwych zakończeń. Usilnie proszę, aby spełniła Pani ostatnią wolę swego syna. Szczerze oddany sługa…

Zamyślił się, wstał, podszedł do stolika, wychylił kieliszek brandy i na powrót zasiadł za biurkiem. Uważnie przeczytał list od początku. Dwukrotnie. Dokonał kilku zmian i poprawek, po czym całość przepisał na czysto. Na końcu umieścił podpis „Poseł Pełnomocny Korony Brytyjskiej w Japonii”. Jeszcze raz przebiegł wzrokiem treść listu. Teraz był zadowolony. Główne zmiany dotyczyły dwóch fragmentów: po słowach, jest dzielną młodą kobietą” usunął zdanie „i nic w jej zachowaniu nie potwierdza plotek rozsiewanych przez złe języki”, gdyż nasuwało pytanie: jakich plotek? W zamian napisał: „z całego serca polecam ją Pani życzliwej uwadze”. Wykreślił także „wzorem swego

słynnego przodka”, gdyż nie był do końca przekonany, czy to prawda. – Znacznie lepiej – powiedział na głos. – Bez żadnych ukrytych złośliwości. – Tydzień temu mógłbym bez wahania wskazać, która z nich odniesie zwycięstwo, dodał w duchu. Teraz o wiele bezpieczniej odwołać się do „życzliwej uwagi” i czekać na wynik konfrontacji. Z ulgą otworzył leżący na biurku dziennik i dopisał „Tess Struan” do długiej listy osób, do których „Prancing Cloud” miał powieźć korespondencję. Zerknął na notatkę umieszczoną pod datą dziewiątego grudnia: „Za cichą zgodą Ketterera, Malcolm Struan poślubił na pokładzie «Pearl» pannę Angelique Richaud”. Wszelkie prywatne zapiski prowadził po rosyjsku – czynił tak od dziecka, nie tylko dla większej pewności, że będą niedostępne dla niepowołanych oczu, lecz także za namową matki, Rosjanki, która uważała, iż w ten sposób uda mu się zachować płynną znajomość języka. Coś sobie przypomniał. Otworzył nowy dziennik, z kalendarzem na rok 1863, postawił znak zapytania przy dacie jedenastego stycznia i napisał: „Powinniśmy już wiedzieć, czy A. jest brzemienna”. To znacznie uprościłoby całą sprawę, pomyślał ponuro. Zamierzał mimo wszystko stanąć po stronie Angelique, ponieważ wciąż był pod wrażeniem powagi, jaką okazywała podczas wczorajszej rozmowy oraz porannej ceremonii na przystani, a także dlatego, że swego czasu wniosła do Yokohamy śmiech, radość i prawdziwie dziewczęcą żywiołowość i że była prawdziwą Francuzką – z wszelkimi atrybutami, jakie wyróżniały przedstawicielki jej nacji spośród innych kobiet. Uśmiechnął się. Tak, Angelique, jesteś Francuzką, lecz Anglicy nie należą do głupców i dlatego to właśnie oni rządzą światem. – Phillip! Seratard i André stali przy oknie. Na „Prancing Cloud” podniesiono fok, marsie i bramsle. Kliper pod pełnymi żaglami przy sprzyjającym wietrze wypłynął na głębinę. Odprowadzało go wiele spojrzeń. Jedni z zazdrością podziwiali urodę statku, inni marzyli o tym, by choć przez chwilę mieć go na własność, być dowódcą lub członkiem załogi. Niektórzy myśleli o trumnie spoczywającej na pokładzie i zastanawiali się, jak będzie wyglądało ich życie bez Angelique, która już jutro miała opuścić Japonię ukryta w kajucie statku pocztowego. – Myślisz, że ambasador de Geroire przychyli się do twojej prośby? – spytał André. – Oczywiście. Ma mi wiele do zawdzięczenia. Z każdym dniem zbliżamy się coraz bardziej do celu. À propos, mam nadzieję, że udało ci się zaaranżować obiecane spotkanie z Yoshim? – Jak najbardziej – odparł André, choć poczuł nagły ucisk w gardle. Raiko zapewniała go wielokrotnie, że przekazała zaufanym posłańcom plan ataku na Edo i że może oczekiwać nagrody. – Lecz nim ustalimy konkretną datę, Yoshi musi powrócić do miasta. Zapewniono mnie, że przybędzie na okręt flagowy. Dziś wieczór mam spotkanie z informatorem i myślę, że drobna zaliczka do reszty załatwi sprawę. – Zmieniłem zdanie w kwestii zapłaty. Najlepiej będzie… – Seratard podniósł głos, by uciszyć protesty Poncina. – Najlepiej będzie zaczekać. Zaczekać! – Usiadł za biurkiem i

spokojnym, lecz kategorycznym gestem nakazał swemu rozmówcy zająć miejsce w fotelu. – Sięgnę do kasy, gdy będę miał pewność, że ci twoi… posłańcy nas nie zawiodą. – Przecież za twoją zgodą przyrzekłem, że dziś wieczór dostaną pieniądze! – Więc spróbuj im wyjaśnić, że wpierw muszą pozyskać moje zaufanie – odparł Seratard z rozbrajającym uśmiechem. – Niech dadzą dowód wiarygodności. Wspomniałem ci, że z chwilą gdy de Geroire spełni moją prośbę, nasze działania staną się częścią oficjalnej polityki rządu. André czuł w głębi duszy narastającą nienawiść. Seratard był niebezpieczny. Zbyt wiele wiedział, zbyt wiele pamiętał i nie bawił się w sentymenty. Rano, podczas śniadania, zrobił zagadkową minę. – Co się stało? – spytał Poncin. – Nic takiego, zauważyłem tylko, że masz jakąś czerwoną plamę na szyi i pomyślałem… Jak się czujesz, André? Poncin w panice pobiegł do swego pokoju i stanął przed lustrem. Był święcie przekonany, że zobaczy pierwszy widomy znak trawiącej go przypadłości. Od czasu gdy zaczął spotykać się z Hinode, stał się przesadnie wyczulony na wszystkie objawy, które mogły mieć związek z chorobą. Dziewczyna rozbierała go zazwyczaj przy pełnym świetle, prawiła pochwały na widok jędrnego ciała, zmysłowo wodziła dłońmi po jego skórze, lecz mimo to wiedział, iż w rzeczywistości szukała krost i wyprysków. – Jeszcze nie. Dzięki Bogu, jeszcze nie tym razem – zamruczał mokry od potu do odbicia w lustrze. Plamka okazała się śladem po ukąszeniu jakiegoś owada. – Przy kolacji musimy przedyskutować dalsze plany – odezwał się Seratard. – Skoro Angelique zostanie objęta ochroną rządu, powinna zamieszkać na terenie ambasady i… – Przerwał, gdyż ktoś zapukał do drzwi gabinetu. – Tak? W progu stanął Vervene. – Wiadomość od Vargasa, monsieur. Madame Struan nie czuje się na siłach, by dzisiaj przyjąć pańskie zaproszenie. – Skoro mogła spokojnie patrzeć na trumnę, na pewno zdołałaby zasiąść do stołu. Dziękuję, Vervene. – Seratard strzelił palcami i spojrzał na Poncina. – Musimy się z nią spotkać, nim wyjedzie. – Bez obaw, będę u niej jutro z samego rana. Chodzą słuchy, że może odłożyć podróż. Hoag jest przekonany, że powinna zostać na miejscu ze względu na stan zdrowia, a Skye popiera go z całkiem innych powodów. – Nie cierpię tego adwokaciny. – Seratard wykrzywił usta. – Jest tak nieokrzesany, prostacki i tak cholernie brytyjski. Angelique obserwowała odpływający kliper przez okno położonego na piętrze apartamentu tai-pana. Paru przechodniów, pośpiesznie umykających przed deszczem i zimnem, przez moment patrzyło na jej smukłą postać. Niektórzy zastanawiali się, co teraz pocznie. Jednym z nich był Tyrer, wracający z portu po odniesieniu listów. Wydała mu się ucieleśnieniem samotności i smutku, żałobnie poważna w czarnej sukni. Nigdy dotąd nie nosiła czarnych strojów, jedynie radosne barwy rozkwitającej wiosny. Miał ochotę przystanąć, wejść na

górę, spytać, czy mógłby w czymś pomóc… lecz po namyśle odstąpił od tego zamiaru. Czekało go jeszcze wiele zadań przed spotkaniem z Fujiko, zwłaszcza wizyta u Raiko, by zapłacić kolejną ratę za „usługi wynikające z postanowień kontraktu”, oraz zaległa lekcja z Nakamą odwołana uprzednio ze względu na sir Williama. Phillip aż jęknął na wspomnienie słów i zwrotów, które trzeba było przetłumaczyć. Sir William postawił warunek, by nowy list do Anja został w całości napisany przez Nakamę, choć w tym wypadku nie kierował nim brak zaufania, ile ciekawość, jak będzie wyglądała reakcja Japończyka na krótkie i pozbawione dyplomatycznej kurtuazji pismo. Lecz nawet nie to było najgorsze. Phillip pluł sobie w brodę, że tym razem, z nadmiaru pracy, nie zdążył, jak co tydzień, napisać do domu. Postanowił za wszelką cenę nadrobić zaległości i jutro dostarczyć list na pokład statku pocztowego. Matka pisała mu ostatnio o chorobie ojca: (…) choć to nic poważnego, drogi Phillipie, zwykły katar płuc, który doktor Feld leczy puszczaniem krwi i miksturą na przeczyszczenie. Przykro mówić, ale jak zwykle w takich wypadkach Twój Ojciec wydaje się jeszcze słabszy. Nigdy nie lubił rumianku i pijawek. Fe! Doktorzy! Po ich wizycie tylko choroba i śmierć w domu. Kuzynka Charlotte cztery dni temu miała rodzić, zdrowa i silna jak zawsze. Umówiliśmy akuszerkę, lecz mąż Charlotte uparł się, że ma być doktor, i proszę, wystąpiła gorączka i nikt się już nie spodziewa, że biedaczka przeżyje. Chłopiec, którego powiła, też chory. Smutne, taka miła młoda dziewczyna, nawet nie skończyła osiemnastego roku życia. Nowiny z Londynu: za cztery lub pięć miesięcy otworzą kolej podziemną, pierwszą na świecie! Właściciele konnych tramwajów są wściekli. Podobno Święta Bożego Narodzenia mają być udane jak nigdy, choć doszło do rozruchów w niektórych dzielnicach fabrycznych. Parlament debatuje nad prawem zabraniającym pojazdom parowym jeździć szybciej niż dwie mile na godzinę. A przed każdą maszyną ma iść sygnalista z flagą. Wszędzie panuje odra, wielu zmarło. Tyfus w tym roku nie jest tak groźny. „Times” pisał, że w Wapping i wśród dokerów znów panuje cholera, przywleczona przez kupców z Indii. Mam nadzieję, Phillipie, że chronisz płuca przed zimnem i nosisz wełnianą odzież, wełnianą bieliznę i dobrze zamykasz okna. Najgorsze zarazki szerzą się nocą. Twój Ojciec i ja czekamy, że wrócisz do naszej Rozsądnej Anglii, choć z twoich listów wynika, że jesteś zadowolony z postępów, jakie czynisz w nauce japońskiego. Czy poczta (co za radość!) działa u ciebie równie dobrze jak u nas? Ojciec mówi, że Rząd niszczy nasz kraj, naszą moralność i nasze wspaniale Imperium. Czy już pisałam, że w całej Brytanii mamy ponad jedenaście tysięcy mil kolei żelaznej? Ledwie piętnaście lat, a zniknęły dyliżansy (…).

List miał bite cztery strony i zawierał wszystko, co matka uznała za ciekawe. Phillip cieszył się każdą wiadomością, która zbliżała go do domu, lecz między wierszami wyczytał, że choroba ojca miała poważny przebieg. Boże, z tego co się domyślam, na pewno już nie żyje, szepnął w duchu, ogarnięty nagłym smutkiem. Gdy stał tak w deszczu, poczuł bolesny skurcz żołądka. Na czoło wystąpiły mu krople potu, a może zresztą nie, może to była jedynie wilgoć wisząca w powietrzu, nie wiedział tego na pewno, wiedział tylko, że ma gorączkę. A jeśli naprawdę złapałem jakąś przypadłość? Kiłę lub coś w tym rodzaju? Na Boga, co będzie, jeżeli Babcott się mylił i to wcale nie „przywilej białych ludzi” – chory brzuszek ani zwykła niestrawność czy inna biegunka? Boże… przecież André przysięgał na wszystkie świętości, że Fujiko jest czysta! Raiko też tak mówiła. A jeśli oboje kłamali? – Na miłość boską Phillipie – oświadczył rano Babcott – nie jesteś obłożnie chory, po prostu wypiłeś lub zjadłeś jakieś świństwo. Masz, dam ci trochę syropu doktora Collisa. Do jutra będziesz zdrów jak ryba, a jeśli nie, nic się nie martw, sprawimy ci piękny

pochówek. I w końcu wbij sobie do głowy, by pić tylko przegotowaną wodę lub herbatę. Z wolna zapadał mrok, lecz wiatr ani przez chwilę nie stracił na sile. Tyrer otarł czoło. Ani Babcott, ani czary Collisa nie mają tu najmniejszego znaczenia, pomyślał. Zrobiłbym o wiele lepiej, gdybym nie uczestniczył w pogrzebie… nie, nie w pogrzebie… w „pożegnaniu” Malcolma. Co za cholerna historia! Biedaczysko… I biedna Angelique. Co dalej? – pytał sam siebie. Oderwał wzrok od stojącej w oknie kobiety i kręcąc głową pobiegł w stronę budynku poselstwa. Angelique zdążyła go zauważyć. Gdy kliper został wchłonięty przez mrok, zaciągnęła zasłony i usiadła przy biurku. Przed nią leżał otwarty notatnik. Trzy zaklejone listy czekały na wysłanie: jeden do ciotki, z przekazem na pięćdziesiąt gwinei wystawionym w imieniu Banku Angielskiego, drugi do Colette, z przekazem na dziesięć gwinei. Jamie sporządził odpowiednie weksle, by mogła wykorzystać część pieniędzy zatrzymanych ze spuścizny Malcolma za zezwoleniem sir Williama. Z początku chciała wziąć jeden z formularzy leżących w szufladzie, opatrzyć go wsteczną datą i podbić znalezioną w skrytce pieczęcią Struanów, lecz po namyśle uznała, że na to jeszcze zbyt wcześnie. Pieniądze dla ciotki były zwyczajną formą pomocy, a te dla Colette miały zostać przeznaczone na zakup najlepszych lekarstw. Mam nadzieję, że dotrą na czas, pomyślała. Ostatnie pismo zamierzała powierzyć posłańcowi. Drogi admirale Ketterer! Wiem, że jedynie Pańskiej życzliwości zawdzięczam to, iż mogłam zostać mężatką. Dziękuję Panu z całego serca i przyrzekam, że w przyszłości, jeśli dane mi będzie rozporządzać jakąkolwiek władzą, wypełnię zobowiązanie mego męża i zlikwiduję handel opium oraz równie łajdacką sprzedaż broni przedstawicielom miejscowej ludności. Z wyrazami najgłębszej wdzięczności, Angelique Struan.

Lubiła podpisywać się „Angelique Struan”. Uważała, że to nazwisko dobrze pasuje do imienia. Z niekłamaną radością ćwiczyła rękę, by „S” wychodziło bardziej zamaszyście. Skąd mi się wziął pomysł, by powierzyć Edwardowi tak istotną część planu? Znakomite posunięcie… pod warunkiem że wypełni wszystkie polecenia. To powinno przekonać Tess, że nie jestem jej wrogiem. Lecz syn to syn… Ja na jej miejscu nie wybaczyłabym nikomu, kto choć w najdrobniejszy sposób przyczyniłby się do jego śmierci. Gdzieś w dali majaczyło widmo porażki; tyle jeszcze rzeczy może się niespodziewanie skomplikować. André jest jak pies czekający, by mu nałożyć smycz lub kaganiec… Prawdę powiedziawszy, znajdzie się niejeden sposób zażegnania niebezpieczeństwa. Właściwa trumna płynie, gdzie miała płynąć, a ciało Malcolma bezpiecznie czeka na jutrzejszy pochówek. Wciąż, jeśli zechcę, mogę udać się do Hongkongu i jestem przekonana, że Edward pragnie mnie poślubić. On jeden wie, iż lepsza bogata żona od biednej. Mam dokumenty Malcolma oraz jego prywatną pieczęć i wciąż ponawiam modły do Błogosławionej Matki Boskiej, by obdarzyła mnie jego potomkiem. Dwadzieścia osiem dni to niezbyt wiele…

Och, Malcolmie… bylibyśmy naprawdę szczęśliwi. Zdołałabym wydorośleć bez tych wszystkich bolesnych przeżyć. Naprawdę. Otrząsnęła się z melancholii i zadzwoniła na służbę. Ah Soh bez pukania weszła do pokoju. – Missy? – Tai-tai! – warknęła Angelique. – Missy tai-tai? – Przysłać tu Czen, chop chop. – Ty zjeść na dole, missy? Eeee… missy tai-tai? Angelique westchnęła, słuchając wybiegów, jakich używała Ah Soh, by nie zwrócić się do niej „tai-tai”. – Posłuchaj, kawałku oślego łajna – powiedziała słodko. – Jestem o wiele silniejsza od ciebie i wkrótce zacznę was wszystkich rozliczać, a wówczas będziesz mokra ze strachu. Z satysfakcją dostrzegła cień strachu w ciemnych oczach płaskolicej Chinki. Malcolm wyjaśnił jej kiedyś, że nie należy mówić do służby poprawną angielszczyzną gdyż to oznacza dla nich utratę twarzy, skoro nie rozumieją wydawanych poleceń. Pokrętna azjatycka logika. – Czen, chop chop! Ah Soh z ociąganiem zniknęła w korytarzu. Gdy zjawił się Czen, Angelique kazała mu zanieść list do brytyjskiego poselstwa. Skinął głową bez słowa. – Czen, Ah Tok chora, nie chora, heja? – Ah Tok chora. Ah Tok pojechać Hongkong. – Chińczyk machnął dłonią w stronę morza. – Tak samo jak Master. – Och! – zawołała z prawdziwą ulgą i lekkim zdziwieniem, że sama nie pomyślała o tym wcześniej. Wciąż prześladował ją widok skulonej w cieniu staruchy, z gorejącymi nienawiścią oczami i śliną ściekającą z kącika ust. Podała Czenowi list do Ketterera. – Idź Duży Dom, teraz. Spojrzał na kopertę, jakby naprawdę umiał przeczytać barbarzyńskie znaki. – Jeść zawsze to samo miejsce, heja? – Tai-tai jeść zawsze to samo miejsce, heja? Tai-tai! – Tai-tai, jeść zawsze to samo miejsce, heja? Tai-tai missy? – Czen błysnął oczami i uśmiechnął się lekko. – Też jesteś oślim łajnem. Może cię zwolnię… nie, to byłoby zbyt mało. Pomyślę później. Teraz jeść na dole. Jakie jedzenie? – Co chcieć tai-tai missy, missy tai-tai? To sprawiło, że wybuchnęła śmiechem. – Missy tai-tai, tai-tai missy, tak samo dobrze. Jakie jedzenie? Twoje jedzenie. Chińskie jedzenie – powiedziała pod wpływem niezrozumiałego impulsu. – Tak samo, Czen. Chińskie jedzenie. Numer jeden. Najlepsze, heja! Czen wpatrywał się w nią ze zdumieniem. Tego się nie spodziewał. Dotąd próbowała jedynie kilku kęsów z talerza Malcolma, by mu nie sprawić przykrości, lecz zwykle wolała

mięso, ziemniaki, ciasto i chleb, słowem: wszystko, co każdy Chińczyk uważał za dobre tylko dla trzody. – Master jedzenie, heja? – zapytał ostrożnie. – Tai-pan jedzenie dla tai-tai! – niecierpliwie odprawiła go ruchem dłoni i naśladując Malcolma odwróciła się tyłem. – Tak samo tai-pan mieć, tak, missy tai-tai – wymruczał Chińczyk, zerknął na nią niepewnie i odszedł. Muszę polubić smak chińskich potraw i poznać sposoby ich przyrządzania, pomyślała. Podobał jej się ten nowy pomysł. Jamie od czasu do czasu jadał chińszczyznę, Phillip wprost za nią przepadał, a dla Edwarda stanowiła podstawowy składnik każdego posiłku… Och, Edward… Edward o tysiącu twarzy, skrywający tysiące tajemnic. Nie mam pewności, co knuje. Jeśli… Jeśli urodzę syna, to tak, jakbym na zawsze mogła zachować część Malcolma. Wrócę do Paryża ze sporą sumą pieniędzy, gdyż Tess Struan z radością przyjmie wiadomość o moim wyjeździe. Malec będzie dorastał jako pół Francuz i pół Brytyjczyk i stanie się równie dzielny jak ojciec. Jeżeli urodzę córkę, także wyjadę, zapewne z mniejszą sakiewką lecz wciąż wystarczająco bogata, by nie martwić się o przyszłość. Przynajmniej dotąd, póki nie poznam odpowiedniego mężczyzny, z odpowiednim tytułem. Jeśli nie będę miała szczęścia i nie doczekam się dziecka, pomyślę o Edwardzie. Poproszę Tess, by rzuciła mi jakiś wdowi grosz i wówczas może się okazać, że Skye zupełnie nie miał racji. Że całkiem niesłusznie oskarżał ją o mściwość i brak skrupułów.

49 SOBOTA, 13 GRUDNIA Morze wciąż było posępnie szare, lecz sztorm minął. Przestało padać. Angelique, Skye i Hoag siedzieli w kabinie kutra przycumowanego do pomostu przystani Struanów i czekali, by popłynąć do Kanagawy. Po otwartych wodach sunęły białe grzbiety fal. Wilgoć, w połączeniu z ostrym wiatrem, dawała się mocno we znaki całej trójce. Jamie i wielebny Tweet byli spóźnieni już pół godziny. – Mogliby się pośpieszyć – szepnęła Angelique. Z coraz większym trudem zachowywała spokój. – Co ich zatrzymało? – Na szczęście nie musimy wypływać zbyt daleko, więc może obejdzie się bez kłopotów – bełkotliwie wymruczał Skye. Żołądek mu się wywracał od ciągłego kołysania. Obaj mężczyźni nosili cylindry, swetry i grube płaszcze. Angelique miała na sobie ciemnozielony strój do konnej jazdy i wysokie buty; ze wszystkich jej strojów ten najbardziej nadawał się na morską wyprawę. Nad maleńką kajutą wznosiła się oszklona sterówka. Bosman Tinker stał w otwartym oknie i pykał z fajki. Był zbyt doświadczonym marynarzem, by zadawać jakieś pytania. – Kuter z dużym zapasem węgla ma być z samego rana na przystani – powiedział mu McFay. – Weź ze sobą zaufanego palacza. Nikogo więcej. Reszta miała wyjaśnić się później, między innymi to, czemu tak delikatni ludzie wybierali się w morze w dniu, gdy twardzi żeglarze woleli zostać na lądzie. – Patrzcie, idzie! – powiedział Skye i zaklął bezwiednie. Jamie był sam. Pędził przez High Street, nie zwracając uwagi na pozdrawiających go przechodniów. Niektórzy zerkali na niego ze zdziwieniem, ale zaraz wracali do własnych zajęć. Po chwili wskoczył do kajuty i zamknął drzwi. – Tweet się rozmyślił – wysapał ciężko. – Szlag by go trafił… Dlaczego? – z niesmakiem spytał Skye. – Przecież właściwie już się zgodził. – Tweet wiedział jedynie, że jeden z miejscowych rybaków, chrześcijanin, umierający w Kanagawie, błagał, aby go pochowano w morzu. Miał w jego intencji odprawić krótką modlitwę i wziąć sowitą zapłatę za swe usługi. – Przestraszył się pogody. – Jamie wciąż dyszał, zarówno ze zmęczenia, jak i z wściekłości. – Usiłowałem go przekonać na wszystkie sposoby, lecz oświadczył: „Biedak i tak nie żyje, więc możemy go pochować jutro lub pojutrze, pogoda niepewna, nie wrócimy przed zmierzchem, a do tego zupełnie zapomniałem, że właśnie dziś wieczór mam być na przyjęciu u Lunkchurcha. Jutro po nabożeństwie albo jeszcze lepiej w poniedziałek”. Cholerny łobuz! – Wziął głęboki oddech. – Łobuz. Angelique nie potrafiła ukryć rozczarowania. – Ojciec Leo! Pójdę go poprosić. Na pewno to zrobi. – Nie mamy czasu, Angelique. Nie teraz. Poza tym, Malcolm nie był katolikiem. Nie da rady.

– Przeklęty Tweet – parsknął Hoag. – Musimy zaczekać. Morze wciąż niespokojne, więc nie ma tego złego… Spróbujemy jutro? Wszyscy z wyczekiwaniem spojrzeli na Angelique. – Nie możemy liczyć na Tweeta – odezwał się Jamie. – Z pewnością będzie przeciągał sprawę do poniedziałku. Co więcej, statek pocztowy musi odpłynąć najpóźniej w południe. – Prosił szypra o zwłokę, lecz dostał odpowiedź, że ze względu na znaczne spóźnienie nie można dłużej przeciągać postoju. – Dla mnie jest oczywiste, że znajdziemy się na jego pokładzie – powiedział Hoag. – Angelique powinna wziąć udział w uroczystości żałobnej w Hongkongu. – Nie zgadzam się – odparł Skye. – Lecz postąpię zgodnie z pani wolą. – Ojciec Leo – upierała się Angelique. – Pójdę do niego. – To nie ma sensu – powiedział Jamie. – Posłuchaj, jest tylko jedno możliwe rozwiązanie. Morski pogrzeb nie wymaga obowiązkowej obecności kapelana. Wystarczy kapitan, jak w przypadku ceremonii ślub… – John Marlowe! – zawołała z nadzieją. – Szybko, chodźmy… – Niestety, już to sprawdziłem, jest na okręcie flagowym, u Ketterera. – Jamie mówił coraz szybciej. – Angelique, w obliczu prawa jestem kapitanem jednostki, na której stoimy. Mam uprawnienia żeglarskie, choć otrzymałem je dosyć dawno, i wiem wszystko o morskich pogrzebach. Nigdy nie przewodziłem takiej uroczystości, lecz to teraz nieważne. Są świadkowie. Jeśli chcesz, mogę spisać oficjalny raport… – Zauważył jej zmieszanie i zwrócił się do Skye’a: – Heavenly, wszystko zgodne z prawem? Jest czy nie, na miłość boską?! – Jest. – Niepokój Skye’a wzrastał wraz z każdym gwałtowniejszym przechyłem łodzi. Hoag także odczuwał mdłości. Jamie jeszcze raz westchnął głęboko. – Angelique… ten pogrzeb i tak odbiega od ogólnie przyjętych zasad, więc nikomu nie zaszkodzi, jeśli jeszcze odrobinę zmienimy reguły. Wziąłem ze sobą Biblię i Kodeks Morski. Wróciłem po nie do biura, dlatego się spóźniłem. Co o tym sądzisz? – Zaczynajmy. Już teraz. Proszę… – Zarzuciła mu ręce na szyję, łzy popłynęły po policzkach. McFay przycisnął ją mocno do siebie. Sprawiło mu to zgoła nieoczekiwaną radość. – Co z palaczem i bosmanem? – spytał Skye. – Mówiłem już, że tę sprawę biorę na siebie – uciął Jamie. Łagodnie wyzwolił się z objęć Angelique i uchylił drzwi. – Bosmanie! – krzyknął. – Odbijamy! Kurs na Kanagawę! – Aye, aye, panie McFay. – Tinker był wyraźnie zadowolony, że w końcu zapadła jakaś decyzja. Skierował łódź na morze, na północ, ku odległej części wybrzeża. Podskakiwała i kołysała się na falach, lecz nie było to zdecydowanie niebezpieczne, a niebo nie zapowiadało zmiany na gorsze. Zamruczał pod nosem starą szantę. Wkrótce dołączył do niego Jamie. – Podpłyniemy do przystani poselstwa – odezwał się po pewnym czasie. – Weźmiemy

na pokład trumnę… – Zobaczył, że bosman zagryzł ustnik fajki. – Później wyjdziemy w morze i dokonamy pochówku. Razem z palaczem weźmiecie udział w ceremonii. – Spojrzał mu prosto w oczy. – Jakieś pytania? – Ja? Nie, panie McFay. Jamie skinął głową i zniknął w kajucie. Pozostali uczestnicy podróży w milczeniu wpatrywali się w daleki brzeg Kanagawy. Bosman sięgnął po metalową rurę wiszącą przy kole sterowym, odkorkował ją i huknął do palacza czekającego na dole w maszynowni: – Bierz się do roboty, Percy! Szopa stała, tak jak mówił Hoag, całkiem blisko przystani. Trumna spoczywała na drewnianej ławce. Skye, Hoag, bosman i palacz dźwignęli ją z łatwością. Gdy wyszli, Jamie zamknął drzwi i ruszył w stronę pomostu. Angelique, zgodnie z poleceniem, czekała w kajucie. Przy drodze kręciło się kilku rybaków. Kłaniali się i odchodzili pośpiesznie, nie chcąc ani przez chwilę być w pobliżu gai-jinów. Wniesienie trumny na pokład sprawiło nieco trudności. Kuter chybotał się dość mocno, a deski spływały słoną wodą. – Chwilkę – stęknął palacz, niski krępy mężczyzna o szerokich barkach i muskularnych przedramionach. Na głowie nosił wytartą wełnianą czapkę. – Dajcie mi przeleźć przez burtę. – Gdy znalazł się na łodzi, rozstawił szeroko nogi, chwycił trumnę w połowie długości i niemal sam wciągnął ją na pokład aż do wnętrza kabiny. Tak duże napięcie mięśni spowodowało, że pierdnął niechcący, lecz donośnie. – Przepraszam wszystkich – mruknął i wtaszczył trumnę nieco dalej. Jednym końcem tkwiła w kajucie, a drugim wystawała za rufę. – Tak ją umocujemy – powiedział Jamie. – Aye aye, panie McFay. – Dzień dobry, doktorze Hoag – odezwał się obcy głos. Odwrócili głowy. W pobliżu stał sierżant Towery w towarzystwie jakiegoś żołnierza. Z rozbawieniem obserwowali ich wysiłki. – Och… dzień do… witam, sierżancie – zduszonym głosem odparł lekarz. – Proszę, proszę… Co my tu mamy? – Towery podszedł bliżej i spojrzał na trumnę. – Zabieracie umrzyka… Proszę o wybaczenie, madame, zabieracie trumnę do Yokohamy? – Ja… my… on prosił, by go pochować w morzu, sierżancie – wyjąkał Hoag. – Aaa… pan McFay łaskawie wypożyczył nam kuter, więc mogliśmy przypłynąć… – W morzu, powiada pan? – Towery obrzucił badawczym spojrzeniem wszystkich członków spisku, jakby chciał lepiej zapamiętać ich twarze. – Bardzo chwalebne. Jestem pod wrażeniem. – Znów nastąpiła chwila przerwy i znów kilka serc zamarło w oczekiwaniu. – W morzu… Zatem nie powinniście tracić czasu, gdyż wkrótce sami możecie stać się karmą dla ryb. Pani… – Zasalutował uprzejmie, po czym odszedł. Żołnierz podążył jego śladem. Przez chwilę nikt nawet nie drgnął. – Chryste… – szepnął Hoag.

– Co o tym myślicie? – spytał Jamie. – Kłopoty. – Bosman pociągnął łyk rumu i podał manierkę McFayowi. Jamie upił nieco, Hoag potrząsnął przecząco głową, tak samo jak Angelique. Ostatni był palacz. Ku niezadowoleniu Tinkera wychylił niemal połowę i beknął. – Przepraszam. Jamie czuł dziwny ucisk w żołądku. – Gnojek. Pojawił się znikąd, jakby na nas czekał. Widział ktoś, jak nadchodził? – Zgodnie pokręcili głowami. – Lepiej ruszajmy. Umocowali trumnę i bosman skierował łódź na morze. Tańczyła na falach w obłokach piany, a krople wody bryzgały przez burtę, co mocno dokuczało siedzącym na pokładzie. W kajucie panował hałas, lecz powietrze było suche i czyste, bez śladu zaduchu lub dymu z opalanej węglem maszynowni. W dali, przed dziobem, ciemniało groźne niebo – i pustka, ciągnąca się aż do Ameryki. – Lepiej się pośpieszyć, proszę pana – cicho powiedział Tinker do McFaya, gdy ten wszedł do sterówki. – Za dwie godziny będzie już całkiem ciemno. – Wyczuwacie coś, bosmanie? – Lepiej się pośpieszyć, proszę pana. Jamie zerknął na wschód, na pokryty czernią widnokrąg. – To prawda. Kurs bez zmian. – Obrócił się, by odejść. – Panie McFay, ten sierżant to szpicel, prawda? – Tak. – Czeka nas pogrzeb, prawda? – Tak. – Co jest ważnego w tym, tam z tyłu – Tinker wskazał grubym kciukiem na trumnę – że warto ryzykować to z przodu? – Spojrzał na nisko wiszące chmury. – Chcemy pochować tai-pana, Malcolma Struana. Stary marynarz wybuchnął śmiechem. – Trumna tai-pana jest na „Prancing Cloud”, panie McFay. Obaj o tym wiemy. – Tak, oczywiście… wiemy. Teraz… to będzie symboliczny pogrzeb. Pogrzeb życzeń… i oczekiwań tai-pana oraz wdowy. W Hongkongu nie znajdziemy czasu i miejsca na podobną ceremonię. – Jamie zdawał sobie sprawę z ryzyka, jakie podjął, lecz nie widział innego rozsądnego wytłumaczenia. I tak był blisko prawdy. – Symboliczny, panie McFay? – Tak. To wszystko. Żadnej tajemnicy czy powodów do zmartwienia. Tinker bez przekonania skinął głową. Trumna nie może być pusta, pomyślał. Jest zbyt ciężka. Lecz to nie moja sprawa, by zadawać pytania, na które brak odpowiedzi. Lepiej nie wiedzieć za dużo i trwać przy nadziei, że z bożej łaski pogoda utrzyma się jeszcze przez chwilę. – Rozumiem, panie McFay. Jamie spojrzał za siebie, w stronę odległego brzegu. – Odpłyńmy tylko na tyle, by stracić ląd z oczu. – Zerknął na busolę i wrócił do kabiny.

– Już niedługo. – Co zrobi ten żołnierz? – spytała Angelique, przysuwając się bliżej niego. – Złoży raport. To bez znaczenia. – Przecież nie mogą nam nic zrobić, prawda, panie Skye? – Nie umiem przewidzieć, co może, a czego nie może zrobić sir William – kwaśno odparł prawnik, gdyż żołądek podjeżdżał mu do gardła przy każdym bujnięciu kutra. Jamie wyjął z szafki uprzednio tam schowaną dużą brytyjską flagę i sztandar Struanów. Przy pomocy Hoaga starannie owinął nimi trumnę. Łódź coraz mocniej tańczyła na falach i wszyscy musieli się mocno starać, by zachować równowagę. Angelique usiadła przy otwartych drzwiach kabiny. Morskie powietrze było przesycone wilgocią i solą. Poczuła łzy pod powiekami, więc opuściła woalkę i udawała, że patrzy na ląd. – Już niedługo – powtórzył Jamie. Brzeg zmienił się w wąską linię ledwo widoczną na horyzoncie. Wciąż było jeszcze dość jasno, choć wiatr przybrał na sile i fale zwieńczone białymi pióropuszami piany stawały się coraz wyższe. Nie padało. – Bosman, mała naprzód, na tyle, by nas utrzymać na kursie! – zawołał McFay. – Jest mała naprzód! Gdy zgasł donośny łoskot silnika, wszystkim się zdawało, że zapadła głucha cisza, kojąca rozdygotane nerwy i łagodząca inne dolegliwości – choć Hoag i Skye nadal walczyli z morską chorobą. Słyszeli jedynie szum wiatru, plusk wody i monotonne terkotanie maszyny, raczej wyczuwalne przez deski pokładu niż rzeczywiście docierające do ich uszu. Ot tyle, by łódź nie zaczęła dryfować. Wiatr dął mocno, ze wschodu, od strony oceanu. Jamie wziął głęboki oddech. – Możemy zaczynać. – Co mamy robić? – spytała Angelique. – Chodźcie na pokład, tu, na rufę, tylko trzymajcie się czegoś. Bosman i palacz także. – Za pańskim pozwoleniem, lepiej będzie, gdy zostanę przy sterze – odparł Tinker. – Wyłaź, Percy! – huknął do tuby. Robiło się coraz zimniej. Stanęli ciasną gromadą. Jamie tuż przy burcie, pozostali przed nim. – Odkryjcie głowy – powiedział, zdejmując kapelusz. Skye, Hoag, palacz i bosman poszli za jego przykładem. McFay otworzył Kodeks Morski na zaznaczonej stronie. – Zebraliśmy się tutaj w obliczu Boga – na przemian czytał i improwizował – by powierzyć głębinom ciało naszego przyjaciela, Malcolma Struana, męża Angelique Struan, tai-pana Noble House. Postępujemy tak zgodnie z jego wolą i zgodnie z wolą wdowy, jako najbardziej oddani… Na dźwięk nazwiska „Struan” Percy osłupiałym wzrokiem spojrzał na bosmana, lecz ten tylko potrząsnął głową nakazując mu milczenie. Nie cierpię pogrzebów, zamruczał palacz w duchu i mocniej zacisnął poły kurtki. Tęsknił za ciepłem maszynowni. Prędkość wiatru wzrosła co najmniej o węzeł. Wszyscy odczuli zmianę. Jamie przerwał na chwilę przemowę, po czym powiedział:

– Teraz zmówimy Modlitwę Pańską. Ojcze nasz… Każde z nich na swój własny sposób interpretowało słowa pacierza, podświadomie myśląc o nadciągającym niebezpieczeństwie. Gdy modlitwa dobiegła końca, Jamie przez chwilę wpatrywał się w kodeks, nie po to, by przypomnieć sobie, co czytał uprzednio w sterówce, lecz by się uspokoić i zapomnieć o wzburzonym morzu. On jeden, prócz bosmana, nie zamknął oczu i widział groźną ścianę żywiołu, szybko podążającą w ich stronę. – Jako kapitan kutra Struanów „Cloudette” – powiedział nieco głośniej niż przedtem, by przekrzyczeć wycie wichru – mam przywilej i obowiązek polecić duszę zmarłego Bogu Najwyższemu i prosić Go o wybaczenie mu wszelkich grzechów, jeśli takowe popełnił za życia. Składamy trumnę w morską otchłań… otchłań, która oddziela nas i łączy z Anglią z domem naszym. Żegnamy wspaniałego człowieka. Malcolm Struan był dzielny i szlachetny i takim zostanie w naszych sercach, zarówno teraz, jak i w przyszłości… – Spojrzał na Angelique, ściskającą zbielałymi dłońmi krawędź burty. Ostry podmuch wiatru docisnął jej woalkę do twarzy. – Chce pani coś dodać, madame? Z cichym szlochem potrząsnęła głową. Na pokład bryznęła struga wody; kuter, pod ciężarem pasażerów i trumny, zanurzał się nieco głębiej niż zazwyczaj. McFay ospale skinął na Skye’a i palacza. Powoli, niezgrabnymi ruchami, z trudem utrzymując równowagę, poluzowali liny mocujące trumny do ławki i ustawili ją na sterburcie. Jamie pomagał im jedną ręką. Gdy dno trumny zagrzechotało o skraj burty, powiedział głośno, z narastającym smutkiem: – Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz. Niebo i morze, i dziko wiejące wiatry będą szeptać do siebie, że ten oto młodzieniec odszedł zbyt wcześnie, by stanąć przed obliczem Stwórcy. Zbyt wcześnie, zbyt wcześnie… We trzech ostatni raz pchnęli trumnę. Plusnęła do oceanu. Kuter, uwolniony nagle od znacznego ciężaru, pochylił się na bok. Ostry podmuch wiatru uderzył w odsłoniętą burtę i spowodował jeszcze większy przechył. Zerwało reling. Wszyscy, z wyjątkiem bosmana i palacza, pośpiesznie szukali jakiegoś oparcia. Osłabiona płaczem Angelique puściła burtę i niemal przekoziołkowała w powietrzu. McFay w ostatniej chwili uchronił ją przed wpadnięciem do morza, chwycił jedną ręką i przytrzymał. Wiatr zerwał z głowy dziewczyny kapelusz z woalką. Palacz zobaczywszy, co się dzieje, podszedł, stanął na szeroko rozstawionych nogach i pomógł McFayowi wtaszczyć ją do kabiny. Zrobiło się zimno, spadły pierwsze krople deszczu. Nadciągnął szkwał. – Do brzegu! – zawołał Jamie. – Lepiej niech pan zostanie na dole, panie McFay! – krzyknął Tinker, który już dawno podjął decyzję, co i jak zrobić. Odczekał, aż palacz, mruczący pod nosem przekleństwa, wciśnie się do maszynowni i zamknął za nim klapę. Jamie, Hoag, Skye i Angelique byli bezpieczni w kabinie. Deszcz zmienił się w ulewę. Morze szalało. Tinker dał sygnał „naprzód”, zakręcił kołem sterowym i odszedł od wiatru. Łódź wbiła się dziobem w falę, po czym dzielnie dźwignęła kadłub. Kaskady wody spłynęły po

pokładzie i zalały okno sterówki. Bosman wciąż parł na koło. – Spokojnie – wycedził, zaciskając zęby na ustniku fajki. – Jesteśmy, na miłość boską przyjaciółmi. Przed chwilą oddaliśmy ci wnuka starego Zielonookiego Diabła. Skręt okazał się niemal niewykonalny. Fale, miotane wiatrem, spychały kuter z kursu i szarpały nim na wszystkie strony, nic sobie nie robiąc z wysiłków sternika. Czwórka pasażerów kurczowo trzymała się poręczy, a wszystkie nie umocowane przedmioty fruwały po kajucie. Angelique powtórnie straciła równowagę, lecz została podtrzymana przez innych. Każdy myślał wyłącznie o burzy. Hoag, szary na twarzy, jęknął zduszonym głosem i zwinął się wpół. – Tylko skręcamy! – Głos McFaya z trudem przebijał się przez huk silnika i wycie wiatru. Łódź niczym korek tańczyła na wodzie. Wystraszona Angelique wtuliła twarz w ramię siedzącego obok mężczyzny. – To zaraz minie – uspokajał ją Jamie. Widział, że sztorm, choć silny, nie stanowi poważnego zagrożenia. Na razie. Poza tym miał pełne zaufanie do wiedzy bosmana i wytrzymałości kutra. Póki silnik pracował… – Nie ma się czego obawiać! Tinker doszedł widać do tego samego wniosku, gdyż postanowił krótkimi „skokami” doprowadzić łódź do lądu, a w razie konieczności zrezygnować z walki, rzucić dryfkotwę – wiadro na linie utrzymujące jednostkę w stałej pozycji do wiatru – i dać się ponieść fali. – Jak na nie siądę, to może nas nie zaleją – mruknął i znowu szarpnął kołem sterowym. Kuter zatoczył łuk i wyrównał kurs. Dziób zniknął pod kolejną falą, strugi wody zalały pokład. Łódź, mknąca z wiatrem, nabrała większej prędkości, stanęła dęba, przez chwilę tańczyła na grzbiecie fali, po czym runęła w morską dolinę, co wywołało bolesny grymas na twarzach pasażerów. I znów to samo, tym razem z większą ilością wody na pokładzie. W dół, w dół, w dół, a potem w górę, w górę, jeszcze wyżej… i trzasssk, obłoki piany spływają po szybach i przeciekają między deskami. Angelique jęknęła cicho. Jamie obejmował ją jedną ręką, drugą zaciskał mocno na poręczy. Deszcz tłukł w okna i drzwi nadbudówki. Skye wymiotował, skulony w kącie, Hoag, z nisko zwieszoną głową też się do niczego nie nadawał. Bosman tkwił nadal za sterem. Nie przeszkadzało mu kołysanie; całkowicie panował nad kutrem. Deszcz i kipiel ograniczały pole widzenia, lecz nie na tyle, żeby stracił orientację. Pilnował, by łódź stała rufą do fali, ale zostawiał jej nieco swobody, dzięki czemu nie przejmowała na siebie całej siły rozszalałego żywiołu, lecz ślizgała się po powierzchni morza. Dla pasażerów musiało to być prawdziwą udręką… – Lecz w końcu chodzi o ich dobro, nie? – mruknął głośno. Poweselał. Przeżył już w zbyt wiele sztormów, by martwić się teraz o coś więcej niż trzy albo cztery szklaneczki grogu, po zejściu na ląd pite przez godzinę lub dwie przed rozpalonym kominkiem. Zaczął nucić szantę. Nagle serce zamarło mu w piersi. – Chryste Wszechmogący! – jęknął. Za sterburtą zobaczył trumnę, wciąż owiniętą flagami i kołyszącą się na wodzie. Jamie także ją dostrzegł przez okno kajuty i z przeraźliwą jasnością uświadomił sobie, że każda większa fala może ją cisnąć z powrotem na pokład lub co gorsza, zmienić w taran i wybić dziurę w niczym nie osłoniętej burcie

kutra. Im usilniej Tinker usiłował jej umknąć, tym bardziej się zbliżała. Raz uderzyła w burtę, odpłynęła, zakręciła się w kółko, lecz w dalszym ciągu pozostawała w zasięgu wzroku. Jamie klął w duchu, że nie obciążył jej kotwicą lub choćby łańcuchem. Zamknięte wewnątrz powietrze lub stosunkowo mały ciężar drewna nie pozwalały jej zatonąć. Z trudem mógł jednocześnie patrzeć przez bulaj i podtrzymywać Angelique, lecz w głębi duszy był zadowolony, że skrywała twarz w jego płaszczu. Jeszcze raz zerknął na morze. Trumna leżała na wodzie, nieco za rufą niczym posępny wytwór wizji stworzonej przez chory umysł. Wiatr lub wir obrócił ją bokiem tak, że spoczęła równolegle do fali i zaczęła kręcić się wokół osi. Po chwili zamarła, przez chwilę sunęła dostojnie wśród spiętrzonych bałwanów, aż nakrył ją kolejny obłok piany. Jamie westchnął z ulgą Był pewien, że tym razem zatonęła na dobre, lecz nagle wynurzyła się z odmętów i popędziła na białych grzbietach fal w stronę kutra. McFay odruchowo wtulił głowę w ramiona. Trumna nie wpadła na pokład, ale trzasnęła bokiem o burtę. Rozległ się zgrzyt, jakby uderzyli o rafę. Hoag na chwilę uniósł głowę. Mózg kołysał mu się pod czaszką mocniej niż kadłub łodzi, więc nic nie zauważył i z jękiem wrócił do dawnej pozycji. Angelique też drgnęła niespokojnie, lecz Jamie łagodnym ruchem pogładził ją po włosach. – Nic się nie bój… To tylko jakiś dryfujący konar. Nie spuszczał oczu z trumny płynącej równolegle do kutra w odległości kilku jardów. Smukła, nietknięta, przypominała groźny pocisk. Drgnął, gdy nadbiegła kolejna fala, lecz po jej przejściu stwierdził, że morze jest czyste. Czekał z zapartym tchem, wbijając wzrok w wodę. Nic. Wciąż czekał. Nic. Wiatr zelżał nieco i już nie wył tak opętańczo za ścianą nadbudówki. Fale wznosiły się na wysokość gmachu, lecz Tinker po mistrzowsku władał sterem i wykorzystywał całą swoją marynarską wiedzę, by pomniejszyć niebezpieczeństwo. Silnik skrzeczał od czasu do czasu, gdy śruba wyskakiwała ponad powierzchnię wody. – Dalej… – mruczał Jamie. – Naprzód… Spokojnie naprzód… Zmarszczył brwi. Trumna płynęła jakieś pięćdziesiąt jardów za rufą celując nosem prosto w ich stronę. Zdawała się powtarzać każdy ruch łodzi, niczym ciągnięta niewidzialną liną. Ponura i straszna. Uniosła się i opadła na sześciu falach, lecz nie zmieniła położenia. McFay z rosnącym niepokojem oczekiwał siódmej. Była o wiele większa niż poprzednie. Uniosła trumnę, zmieniła ją w pocisk i porwała w stronę kutra. Jamie pojął, że miejsce zderzenia wypadnie gdzieś pośrodku kadłuba, w chwili gdy burta będzie zupełnie odsłonięta. Wstrzymał oddech. Tinker musiał być także świadom zagrożenia, gdyż łódź w ostatniej chwili szaleńczo zmieniła kurs, kładąc się na sterburtę, a trumna zazgrzytała nad pokładem i zawisła wśród lin i sztagów na dziobie. Sterczała na poły w powietrzu, na poły w wodzie, niczym zablokowane pióro steru. Bosman z całej siły parł na koło, lecz fale na dobre unieruchomiły trumnę, przez co kuter stracił sterowność i zaczął nabierać wody. Nie można było temu zapobiec. W tubie odezwał się skrzekliwy głos palacza. Bosman odparł z trudem: – Tak, Percy… – lecz

chwilę później, wkurzony przekleństwami i pytaniem, co u diabła robi tam na górze, wcisnął tubę na miejsce i zdwoił wysiłki, by choć o kilka minut odwlec katastrofę. Trzasnęły drzwi kabiny i na pokładzie ukazał się Jamie. Powoli pełzł w stronę dziobu. Tinker niemal natychmiast wysunął głowę przez uchylone okienko. – Sprzęt przeciwpożarowy! Topór! – wrzasnął wyciągając rękę. Jamie słyszał jego nawoływania jakby przez sen, mimo to posłusznie spojrzał we wskazanym kierunku i zobaczył topór umocowany w czerwonych chwytakach na dachu kabiny. Pokład dygotał, jakby sercem łodzi wstrząsały przedśmiertne drgawki. Jamie pośliznął się, ale na szczęście trafił nogą na wystającą część burty i nagle ze zdumieniem stwierdził, że udało mu się zacisnąć dłoń na stylisku topora. Przez chwilę był bezpieczny, potem zalała go fala. Wytrwał, lecz chwyciły go mdłości. Żołądek podjechał mu do gardła; zaczął wymiotować. Zziębnięty i przerażony, leżał na brzuchu i wpijał palce w twarde drewno. Znów zniknął pod falą. Zaczął gwałtownie kasłać, słona woda ciekła mu z ust i nosa, ale odzyskał zdolność działania. Przed sobą widział trumnę, ciasno wplątaną w kłębowisko lin i pogiętych zaczepów, jednym końcem zanurzoną w morzu i żłobiącą w falach spienioną smugę. Kątem oka zerknął na bosmana, który zza zasłony deszczu gwałtownie wymachiwał w jego stronę. – Na miłość boską, uważaj… Topór tu nie pomoże, bezradnie pomyślał Jamie. Próbował przylgnąć do desek, lecz kolejna góra wody cisnęła nim o trumnę, porwała z powrotem i wpółutopionego wtłoczyła w załom burty, Gdy po kilku sekundach odzyskał świadomość, ze zdziwieniem stwierdził, że wciąż jest na pokładzie. Nie trać czasu, huczało mu w głowie. Następnym razem nie wyjdziesz z tego cało. Opuścił w miarę bezpieczne schronienie i podczołgał się do trumny. Klął w duchu sam siebie, że dał się wciągnąć w tę niedorzeczną przygodę. Dla głupiego pomysłu zaryzykował życie tak wielu osób. Bał się, ale uparcie brnął dalej. Przetoczyła się po nim następna fala. Ciął z góry trzymanym oburącz toporem, pośliznął się i wczepił palce w dach nadbudówki. Po chwili znów wylądował wśród sztagów, z głośnym parsknięciem wystawił głowę nad wodę i grzmotnął ostrzem w trumnę. Nienawidził jej. Jej i zagrożenia, jakie ze sobą niosła. Błyszcząca krawędź topora przecięła jedną linę, lecz nie przyniosło to żadnego efektu. Reszta wciąż skłębioną masą oplatała pokład i burty. Topór zazgrzytał o drewno poszycia i odłupał kilka drzazg. Jamie nie zwrócił na to uwagi. Z całej siły naparł na trumnę, pchał ją, kopał, przeklinał, aż w końcu zawisła niemal całą długością nad szalejącym morzem. Jeszcze jeden cios, i jeszcze jeden… Walił obuchem topora jak młotem, jakby z wściekłością chciał rozłupać oporną skrzynię. Kawałki drewna fruwały w powietrzu, a potem gdzieś z boku nadbiegł huczący bałwan, strugi wody przelały się przez McFaya i odrzuciły go na bok. Topór wypadł za burtę. Jamie uderzył plecami o trumnę, przetoczył się i zamarł w bezruchu. Gdy znów zaczerpnął oddechu, z trudem rozwarł mocno zaciśnięte powieki. Trumna tkwiła tam gdzie przedtem. Jeszcze raz ruszył w jej stronę, lecz sił starczało mu ledwie na to, by chronić się przed upadkiem.

Nagle zobaczył, że jedna z postrzępionych lin pękła. Splątana pajęczyna zaczęła trzeszczeć i ustępować, najpierw powoli, później coraz szybciej, aż w końcu cała trumna zsunęła się pionowo za burtę. Uderzyła o powierzchnię morza. Przez chwilę wystawał ponad wodę jej koniec, aż wreszcie zniknął, pozostawiając jedynie kilka bąbli. Wśród piany majaczył strzęp materiału z flagi Struanów. Kolejna fala uniosła go ze sobą, zaszumiała nad pokładem kutra, cisnęła McFaya na dziób, po czym odbiegła w stronę lądu. Tinker pomału odzyskiwał kontrolę nad sterem. Jamie był zdumiony, że wciąż żyje. Nawet nie wiedział, jak dotarł do nadbudówki. Zdyszany, ostatkiem sił otworzył drzwi i wtoczył się do kabiny. Skye nadal siedział wpółprzytomny w kącie. Hoag bez zmysłów leżał na brzuchu. Angelique kuliła się na ławce, tam gdzie poprzednio. Płakała cicho z zamkniętymi oczami. Dygoczący Jamie zwalił się obok niej jak kłoda. Dyszał ciężko i nie potrafił myśleć o niczym innym: żyje i wszyscy są już bezpieczni. Po dłuższej chwili wróciła mu zdolność widzenia. Ląd był odległy zaledwie o milę, deszcz zmalał, fale stawały się coraz niższe. Tylko co jakiś czas jeszcze strugi wody wpadały na pokład. W schowku pod ławką znalazł kilka koców, jeden owinął wokół siebie, a drugim nakrył dziewczynę. – Tak mi zimno… Jamie, gdzie byłeś? – spytała zbolałym głosem, jak wystraszone dziecko. – Tak mi zimno, pusto i strasznie, lecz cieszę się, że to zrobiliśmy… Och, Jamie… zimno… Gdy kuter dobijał do przystani Struanów, na niebie pojawiły się pierwsze zamglone gwiazdy. Było jeszcze dość wcześnie, tuż przed zmierzchem. Niebo przejaśniało, co wróżyło poprawę pogody. Frachtowce oraz okręty floty z zapalonymi latarniami spokojnie stały na kotwicach, jedynie na statku pocztowym panował wytężony ruch i migotały dziesiątki lampek, przypominających rój świetlików. Palacz zwinnie wyskoczył na pomost i przycumował kuter, a potem pomógł wysiąść pozostałym. Angelique wyszła pierwsza, po niej Skye i Hoag. Jamie ruszał się całkiem żwawo, wciąż owinięty kocem, zmarznięty, lecz w pełni przytomny. Angelique też czuła się nieco lepiej. Minął jej dokuczliwy ból głowy i ani przez chwilę nie odczuwała mdłości. Była tylko zmęczona płaczem. Ostatnie pół godziny spędziła na pokładzie, z McFayem, z dala od cuchnącej wymiotami kajuty. Chłodna słona bryza przywróciła jej zdolność myślenia. Hoag zakrztusił się flegmą i splunął do wody obmywającej pale pomostu. – Przepraszam – mruknął. Marzył o solidnej porcji dobrego trunku. Potem zobaczył zniszczony pokład, połamane deski, wybitą dziurę, zauważył brak bukszprytu, fałów i części relingu. – Co się stało, u diabła? – Fala naniosła trochę śmieci na pokład, w tym dużą skrzynię. Przez chwilę miałem niezłego stracha – odparł Jamie. – Chyba słyszałem jakiś łomot… eeee… zdaje się, że będzie lepiej, jak wpadnę do klubu.

– Pójdę z tobą – odezwał się Skye. Wiedział, że będzie musiał wypić niejeden kieliszek, by w pełni uspokoić żołądek. – Jamie? Pani Angelique? Potrząsnęła głową. – Idźcie, na dziś nie mamy już nic do roboty – powiedział McFay. – Nie zapomnijcie o naszej umowie. – Ustalili wcześniej, że w razie czego będą zgodnie zeznawać, iż dokonali jedynie symbolicznego pochówku. Na szczęście nikt – poza Tinkerem – nie widział trumny na dziobie kutra ani heroicznych zmagań McFaya. Jamie, gdy tylko przyszedł do siebie, pośpieszył do sterówki. – Na dole niczego nie zauważyli, bosmanie – rzucił od wejścia. – Więc wy także, na Boga, nie widzieliście, co zaszło. To nasza tajemnica. – Cokolwiek pan zechce, panie McFay. – Tinker wręczył mu manierkę i dotknął czoła. – Dzięki. Gdyby nie pan, bylibyśmy na dnie. Razem z nim. We flaszce zostało nie więcej niż łyk rumu, ale nawet to pomogło. – Nie przypuszczałem, że mi się uda. Ale najlepiej o wszystkim zapomnieć. Mam wasze słowo? – Cokolwiek pan zechce, lecz nim puścimy to w niepamięć, muszę coś jeszcze powiedzieć. Jak pudło tonęło, on z niego wypłynął i klnę się na Boga, że na mnie spojrzał. Pewnikiem chciał wrócić na pokład. – Jezu Chryste… – jęknął Jamie. – To tylko wasza wyobraźnia. Ja nic takiego nie widziałem. – Nie… Z pańskim przeproszeniem, stałem wyżej od pana. I na pewno tak było. Ten, proszę wybaczyć, truposz, kołysał się na morzu, nim zniknął za jakąś falą. – Na rany Chrystusa, przecież mówię, że wam się zdawało! Jak można opowiadać podobne rzeczy?! – Kiedy to szczera prawda, panie McFay! Rzecz jasna, wszystko trwało maleńką chwilę, lecz mam dobry wzrok i umiem patrzeć! – Tinker splunął przez lewe ramię, popukał w drewno i odżegnał się od złych czarów i mocy diabła. Pomacał palcami ucho. – Boża prawda, niech skonam, jeśli kłamię, niech mi jaja wyjdą na wierzch. Nagi jak dziecko wytknął głowę nad powierzchnię, nim Davy Jones pociągnął go w głębiny. – Bzdura! Cholerna bzdura! – zawołał Jamie, lecz na wszelki wypadek sam stuknął palcem w nie malowaną deskę. – Coś się wam przyśniło, bosmanie, choć mógłbym przysiąc, że ta przeklęta trumna była obdarzona iście szatańskim rozumem. – Po mojemu, panie McFay, posiadł ją sam Lucyper. – Tinker znów splunął; z czoła ściekały mu krople potu. – Wypłynął na wierzch jakiś odmieniony, z otwartymi oczami i pomyślałem, że chce nas na dobre dostać. – Na miłość boską dajcie spokój! Malcolm nie zrobiłby nam krzywdy – jęknął Jamie. – To tylko przywidzenie. – Stałem wyżej… – Dajcie spokój, powtarzam! Zostało jeszcze trochę rumu? Tinker chrząknął, po czym z dobrze zamaskowanego schowka wyciągnął drugą flaszkę. Była opróżniona do połowy. Jamie pociągnął solidny łyk, parsknął i wypił jeszcze trochę.

– Weźcie z naszego magazynu dziesięć skrzynek, bosmanie, z moim najszczerszym podziękowaniem. Wykonaliście kawał wspaniałej roboty. Palacz zresztą także. Cztery skrzynki dla niego. Tinker z wdzięcznością potrząsnął mu dłonią. Jamie poczuł błogie ciepło w żołądku; wypity rum spowodował, że na chwilę zapomniał o zmęczeniu. Spojrzał na ogorzałą twarz starego marynarza, wprost w jego przenikliwe niebieskie oczy. – Nigdy nie byłem tak cholernie przerażony. Nigdy w życiu. Trzy lub cztery razy myślałem, że już po mnie. – Ja się nie bałem, panie McFay – odparł z uśmiechem bosman. – Nie wtedy, gdy pan był na pokładzie. Z drugiej strony, przyznaję, że zrobiło mi się lżej na duszy, gdy truposz i jego skrzynia wylądowali w morzu, przeklinając nas w drodze na dno… Kiedy wyszli na brzeg, Jamie przypomniał sobie tę rozmowę. Zadygotał. – Musisz czym prędzej pozbyć się mokrych ubrań – powiedziała Angelique. – No… to idę – mruknął Hoag. Zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała w policzek, choć na moment musiała wstrzymać oddech, by nie czuć woni wymiocin. – Dziękuję. Zobaczymy się jutro. – Tak samo pożegnała Skye’a. Obaj odeszli niezbyt pewnym krokiem. – Nic nie uleczy ich lepiej niż parę szklaneczek whisky i kilka godzin snu – oświadczył Jamie. – Dzisiaj i tak nie nadawaliby się do rozmowy, prawda? – Prawda. A o czym chcesz rozmawiać? – O jutrze. – Wzięła go za rękę. – Możemy o tym pomówić w drodze do domu. – Zawołał „dobranoc” w stronę Tinkera i palacza. Marynarze raz jeszcze podziękowali mu za obiecane skrzynki rumu. – Angelique – powiedział, gdy zeszli z pomostu – przede wszystkim chcę ci powiedzieć, jak bardzo się cieszę, iż to zrobiliśmy. – Och… ja także. Jesteś naprawdę kochany. Wszystko poszło tak dobrze, nikt nie doznał krzywdy… – Uśmiechnęła się słabo. – Trochę nas zmogła pogoda. – Nie ma się czym martwić. Co z jutrem? – Nie popłynę. Nie, proszę, nic nie mów, to już postanowione. Tu jestem o wiele bezpieczniejsza. Naprawdę… Poczekam na list od Tess, a Hoag i George na pewno potwierdzą, że ze względu na mój stan zdrowia powinnam unikać dalekich podróży. Ty także nie jedź. – Mam obowiązek powiadomić o wszystkim panią Struan. Panią Tess Struan. – Mów do mnie „Angelique”, kiedy tylko zechcesz. Zawsze to robiłeś, a „panią Struan” byłam zaledwie przez chwilę – westchnęła. Zbliżali się do siedziby Struanów. – Postąpię o wiele mądrzej, jeśli zostanę. List mi podpowie, co robić dalej. Najważniejsze, że pochowałam Malcolma. Musisz wyjechać? – Przy dobrym wietrze – zaczął zastanawiać się na głos – „Prancing Cloud” może rozwinąć szybkość od piętnastu do siedemnastu węzłów, więc za jakieś pięć dni dotrze do

Hongkongu. Na pewno gna jak na skrzydłach, skoro wiezie tak ważne wieści i ładunek. – Już dawno doszli do wniosku, że dla większego bezpieczeństwa nawet bez świadków będą się zachowywać tak, jakby trumna tai-pana rzeczywiście trafiła na pokład klipra. – Statek pocztowy robi jakieś osiem węzłów, więc rejs jak zwykle zabierze mu dziesięć dni. Nim dopłynę na miejsce, będzie już po pogrzebie, a Tess pozna przebieg wypadków z innych źródeł: z raportu sir Williama, z mojego oraz co najmniej pięćdziesięciu innych listów… Zresztą i tak zwalnia mnie z końcem miesiąca. Za kilka dni przybędzie mój następca, któremu mam przekazać wszystkie bieżące sprawy. – Były też inne powody, o których wolał nie mówić, jak choćby ten, że nadeszła właściwa pora, by zaczął rozglądać się za nową pracą w jakimś „hongu”, jak czasem nazywano największe kompanie. Wiedział, że ze swym doświadczeniem najlepsze warunki znalazłby u Brocków. Musiał też coś postanowić w sprawie Maureen i Nemi. Ze smutnym uśmiechem spojrzał na Angelique. – Z tego wynika, że raczej zostanę. – Bardzo się cieszę. Przy tobie czuję się mniej samotna. – Uściskała go serdecznie, nie zwracając uwagi na przechodniów. – Jamie! – krzyknął Tyrer, stojący w drzwiach brytyjskiego poselstwa. Pośpiesznie włożył płaszcz i kapelusz, po czym wybiegł na ulicę. – Dobry wieczór, Angelique – mówił z widocznym zmieszaniem. – Sir William prosi… prosi, by wszyscy pasażerowie i załoga kutra zjawili się u niego jutro rano przed mszą. Chce z wami porozmawiać, nim odpłyniecie o drugiej statkiem pocztowym. – Porozmawiać? O czym? – spytał Jamie. – Myślę… że… och, do diabła! Przepraszam Angelique… Jasne, że chce spytać, co u licha wyrabiacie. – Co wyrabiamy? – Przykro mi, stary, to nie mój pomysł. – Phillip westchnął. – Masz się stawić. Ja tylko przekazałem wiadomość, więc nie musisz się na mnie wyżywać. Akurat byłem pod ręką. Jamie i Angelique wybuchnęli beztroskim śmiechem. Wyparowało z nich całe napięcie. – O dziesiątej? – Dzięki, Jamie, będzie aż nadto czasu. – Tyrer popatrzył w stronę kutra. – Zdaje się, że mieliście ciężką przeprawę. Co się stało z dziobem? McFay zerknął przez ramię. Zniszczenia było wyraźnie widać w świetle lampy wiszącej nad pomostem. Nie wątpił, że sir William śledził łódź przez lornetkę. – Przypadek – stwierdził krótko. – Fala cisnęła w nas jakąś skrzynię, a potem zmyła ją do morza. Żadnych większych kłopotów.

50 NIEDZIELA, 14 GRUDNIA – Nie zgadzam się z tobą Jamie. Jest kłopot – oświadczył rozparty za biurkiem sir William. Phillip stał nieco z tyłu, a w gabinecie panował nastrój niczym na posiedzeniu inkwizycji. – Zacznijmy od początku. Wziąłeś na siebie funkcję rzecznika, więc będę się zwracał przede wszystkim do ciebie. Powiedziałem wyraźnie, że pogrzeb ma się odbyć w Hongkongu i ciało… – Zostało tam odesłane na pokładzie „Prancing Cloud” – przez zaciśnięte zęby powtórzył McFay. Kłócili się już pół godziny. Pozostali – Hoag, Skye, Tinker, palacz i Angelique – siedzieli w milczeniu, odpowiadając tylko na bezpośrednio zadawane pytania. Jamie, poparty przez Skye’a, zabronił im wtrącać się do rozmowy, a w razie konieczności mieli mówić krótko, prostymi zdaniami. Hoag bez wątpienia stanowił najsłabsze ogniwo spisku i już dwukrotnie był bliski wpadki. Angelique skrywała twarz za grubą woalką Miała na sobie czarną suknię, gdyż po zakończeniu spotkania wybierała się do kościoła. – To był tylko symboliczny pochówek. – Już to słyszałem, lecz w takim wypadku muszę kolejny raz spytać, dlaczego dokonaliście go w obrządku chrześcijańskim i dlaczego użyliście trumny z ciałem zmarłego tubylca w środku? Jamie wzruszył ramionami. Nie wiedział, jak wybrnąć. Rano, gdy spytał o to Skye’a, ten odparł niefrasobliwie: „Najlepiej nic nie mówić, kręcić głową i bezradnie rozkładać ręce. I tak nie może nam nic zrobić”. – Jak zobaczyłem drugą trumnę, uznałem to za dobry pomysł. – Aaaa… więc to ty wymyśliłeś? – Tak – z uporem odparł McFay i rzucił okiem na Hoaga, który już otwierał usta, by coś powiedzieć. – Propozycja wyszła ode mnie, a pozostali jedynie wyrazili zgodę. Takie było życzenie tai-pana i pani Struan. Nikomu nie stała się krzywda. – Nie mogę się zgodzić. Nie dość, że sam plan był makabryczny, to jeszcze, jakby ogarnięci chwilowym zaćmieniem umysłu, postąpiliście wbrew mojej oficjalnej decyzji, a teraz nie chcecie podać żadnego wytłumaczenia, wyznać, co ukrywacie… Właśnie, co ukrywacie? Mam rację, Phillipie? Tyrer drgnął. – Eeee… tak, oczywiście. – Dlaczego wzięliście trumnę z ciałem człowieka w środku? Hoag zaczął się wiercić na krześle. Wszyscy zrozumieli, że lada chwila zacznie mówić. Angelique postanowiła nie czekać dłużej. Zaszlochała. – Niech pan nas w końcu zostawi w spokoju! Nikogo nie skrzywdziliśmy! Postąpiliśmy w zgodzie z własnym sumieniem, w zgodzie z wolą mego męża i moją… – Angelique, proszę nie płacz…

– …chociaż w okrutny sposób zostało nam to zabronione. To pan ponosi winę, sir Williamie. Myślałam, że jest pan naszym przyjacielem, lecz gdyby tak było i gdyby okazał pan… choć trochę rozsądku, nie mielibyśmy tylu kłopotów! Wiem, że to źle działać po kryjomu, nawet jeśli się wie, że nie ma pan racji… – Pani Struan, ja… – To było okropne i nikt z nas nie chciał tego robić, lecz przynajmniej działaliśmy w dobrej wierze i w obliczu Boga właśnie ci przyjaciele, prawdziwi przyjaciele pomogli mnie i memu zmarłemu mężowi… przecież nie prosiliśmy o zbyt wiele… – Chciała się zerwać i uciec z pokoju, lecz w porę zrozumiała, że to by nic nie pomogło, przeciwnie, zostawiłaby wszystkich na łasce sir Williama. Została więc na miejscu, zanosząc się rozdzierającym płaczem. W końcu nie powiedziała przecież nic innego, jak szczerą prawdę: tylko on ponosił winę za to, co się stało. Zaczęli ją uspokajać, tłumaczyć, szczerze prosić… Jedynie Skye był w głębi duszy pełen podziwu, że potrafiła tak dobrze i we właściwej chwili odegrać swą rolę. Sir William natomiast, choć na pozór mocno przejęty, z trudem skrywał rozbawienie. Siedział w fotelu i czekał. Kto był prawdziwym mózgiem spisku? Przecież nie Jamie. Głupio zrobili. Cholernie głupio. Ryzykowali własne życie. W ludziach niewiele jest dobrego. Nawet taka Angelique. Niezwykła kobieta, prawdziwy skarb, a przy tym doskonała aktorka. Skąd, w imię Boga, czerpie wszystkie pomysły? Jak większość dziewcząt w jej wieku ledwie liznęła edukacji, w dodatku klasztornej, co było jeszcze gorsze. Czyżby to Skye dawał jej lekcje przed procesem stulecia? A może sam jestem cynicznym ramolem? W każdym razie, jej wyjazd sprawi mi dużą przykrość. Zegar na kominku wydzwonił trzy kwadranse. Pora na mszę, pomyślał sir William. Czas przerwać śledztwo. Wysłuchał wykładu, lecz nie miał czasu go przemyśleć. – Proszę się uspokoić, pani Struan – powiedział ojcowskim tonem. – Nie warto ronić łez; mieliśmy już dość okazji do płaczu. Wciąż nie pochwalam waszej eskapady, lecz wziąwszy pod uwagę wszystkie okoliczności, uważam, że na razie lepiej o tym zapomnieć. – Udał, iż nie słyszy ogólnego westchnienia ulgi ani nagłej zmiany w pochlipywaniach Angelique. – Czas na modlitwę i na pożegnanie. Proszę przyjąć życzenia dobrej podróży. Będzie nam pani brakować. – Ja… jeszcze nie wyjeżdżam, sir Williamie. – Co?! – Sir William i Tyrer spojrzeli na nią w osłupieniu. – Doktor Hoag jest zdania, że nie powinnam podróżować co najmniej przez tydzień. – To prawda – pośpiesznie wtrącił Hoag. – Z medycznego punktu widzenia to nie najlepszy pomysł. Nie, nie. Zapewniam, sir Williamie, że nie najlepszy. – Skye wraz z McFayem zdążyli go już przekonać, że Angelique musi na razie zostać w Yokohamie. „Najpierw powinna odzyskać siły po ostatnich przejściach, a dopiero potem stanąć do konfrontacji z Tess Struan, nieprawdaż?”. Hoag bez wahania przyznał im rację. – Jeżeli zajdzie konieczność, służę odpowiednim zaświadczeniem – powiedział do sir Williama. – Zresztą wystarczy na nią spojrzeć.

Sir William przez chwilę nie umiał zebrać myśli. Z jednej strony czuł dziwną ulgę, z drugiej – narastającą obawę, że w tym wypadku gniew Tess spadnie także na jego głowę. – Namawiam panią do zmiany decyzji. Nie weźmie pani udziału w pogrzebie? – Chciałabym, ale… – zaczęła łamiącym się głosem, po czym znów wybuchnęła płaczem. – Doktor Hoag… mnie zastąpi. Naprawdę nie mam siły… Tak będzie najlepiej… – A ty Jamie? – Ja też zostaję. Muszę wypełnić kilka poleceń pani Tess Struan. – Święci Pańscy… – Sir William spojrzał na Angelique, jakby miał zamiar coś dodać, lecz tylko westchnął. – Nie mogę sprzeciwiać się słowom doktora Hoaga – oznajmił w końcu. – Jest przecież lekarzem Struanów. To chyba zamyka sprawę. – Wstał. Podziękowali mu z wyraźnym zadowoleniem i zaczęli się zbierać. – Jeszcze słowo, doktorze Hoag. – Z satysfakcją zauważył, że McFay i Skye wymienili porozumiewawcze spojrzenia. – Do widzenia, Jamie – powiedział z naciskiem. – Żegnam, panie Skye. Phillipie, ty także nie musisz zostawać. Drzwi zamknęły się z głuchym stukiem. Hoag czuł się jak królik w gnieździe kobry. – A teraz, doktorze, proszę powiedzieć prawdę. Jak ona się czuje? – Na pozór całkiem dobrze. – Hoag ani chwili nie zwlekał z odpowiedzią. – Na pozór. Nikt nie wie, co skrywa w środku. Mogą upłynąć tygodnie, miesiące lub lata, nim koszmar powróci. A wówczas… – Wzruszył ramionami. – Spotka się pan z Tess? – Jak tylko dotrę do Hongkongu. Sir William miał zamyśloną minę. Nalał pół szklanki whisky i wręczył ją lekarzowi. Trunek zniknął w mgnieniu oka. – Przypuszczam, że pańska nieobecność potrwa dość długo. Jakie są szanse, że Angelique nosi dziecko Malcolma? Hoag zamrugał oczami. Whisky oraz nieoczekiwana uprzejmość gospodarza całkiem wytrąciły go z równowagi, zupełnie nie był przygotowany na takie pytanie. – Wszystko w rękach Boga, sir Williamie – odparł szczerze. – Malcolm był pełen energii, podobnie jak ona, i stanowili wspaniałą parę… szkoda, że tak okrutnie naznaczoną przez los. Ich miłość musiała mieć w sobie coś z pasji, gdyż nigdy dotąd nie widziałem tak gorącego uczucia. – Dobrze. – Sir William zmarszczył brwi. – Podczas spotkania z Tess… powinien pan mocno stanąć w obronie naszej pani Struan. – Z całą pewnością. Sir William skinął głową i sięgnął do szuflady. Wyjął zapieczętowaną kopertę z napisem: „Poufne, do rąk własnych gubernatora Hongkongu, sir Stanshope’a, od posła pełnomocnego w Japonii, sir Williama Aylesbury’ego”. – Mam dla pana specjalne zadanie. Proszę to osobiście wręczyć gubernatorowi zaraz po przyjeździe do Hongkongu. – Dopisał u dołu: „doręczone przez doktora Hoaga”. Postanowił to zrobić już w chwili, gdy usłyszał, że Jamie zrezygnował z wyjazdu. Nikogo z załogi „Prancing Cloud” ani statku pocztowego nie mógł obdarzyć podobnym zaufaniem. –

Musi pan działać w zupełnej tajemnicy. Nikt nie może wiedzieć, że jest pan kurierem królowej. Jasne? – Tak, oczywiście, sir Williamie – z dumą odparł lekarz. Stary polityk nie miał najmniejszej wątpliwości, że od tej pory Hoag będzie jadł mu z ręki. Gdyby zechciał, dowiedziałby się wszystkiego: kto był głównym autorem spisku, dlaczego popłynęli w morze i co naprawdę zdarzyło się w Kanagawie. Uśmiechnął się do siebie i z pewnych powodów postanowił odłożyć tę sprawę na później. – Szczęśliwej drogi. Mam nadzieję, że zobaczymy się w Hongkongu. – Dziękuję, sir Williamie. Hoag wypadł z gabinetu, szczęśliwy, że nie zaznał uszczerbku na honorze. Jamie i Skye czekali nań niecierpliwie na High Street. – Nic takiego, naprawdę – powiedział z podnieceniem. – Chodziło o prywatną poradę lekarską. – Na pewno? – Niech skonam, jeśli kłamię. Chodźcie, zdążymy wypić po jednym jeszcze przed nabożeństwem. Wciąż czuję smak morskiej wody. Odeszli raźnym krokiem. Ciekawe, czy byliby równie szczęśliwi, gdyby znali treść listu do gubernatora, pomyślał obserwujący ich z okna sir William. Cóż znaczy jedna trumna w chwili, gdy cały świat zaczyna się walić? Rosja uparcie dąży do wojny, Prusy liżą rany po wewnętrznych starciach w centralnej Europie, Francja pęcznieje nierozumną dumą, a nasze kolonie w Indiach i na Dalekim Wschodzie są poważnie zagrożone z powodu kilku osłów zasiadających w Parlamencie. I lada chwila możemy opuścić Japonię. Na pierwszy rzut oka treść listu była całkiem niewinna. Po odszyfrowaniu brzmiała: Pilnie proszę o przysłanie dodatkowych oddziałów wojska i floty, gdyż grozi nam atak doborowej armii samurajów, co może się wiązać z koniecznością ewakuacji całego Osiedla.

Płomień świec rozjaśniał wnętrze kościoła. Połyskujący ołtarz, nieliczna grupa wiernych, głęboki baryton ojca Leona, śpiewnym głosem czytającego liturgię i przede wszystkim nastrój napięcia, wyczuwalny wśród zebranych, składały się na obraz nabożeństwa. Msza była krótsza niż zazwyczaj, gdyż kilka osób chciało być w porcie przed wypłynięciem statku pocztowego. Angelique klęczała w pierwszej ławce, obok niej Seratard. André znajdował się kilka rzędów z tyłu, Vervene opodal wyjścia, wraz z pozostałymi pracownikami poselstwa, kilkoma kupcami, oficerami oraz marynarzami korzystającymi z przepustki. Załogi francuskich okrętów uczestniczyły zazwyczaj w innych nabożeństwach, rano lub wieczorem. Duchowni na ogół nie mieli wstępu na pokład – żeglarze wszystkich narodowości twierdzili, że to zły omen. Ojciec Leo przyklęknął przed ołtarzem, zmówił modlitwę, po czym pobłogosławił zebranych. Angelique wzięła głęboki oddech, skończyła pacierz i czekała, aż Seratard wstanie.

Zdążyła się już wyspowiadać. Przy konfesjonale powiedziała: – Odpuść mi, ojcze, grzechy moje. – Jakiż to grzech popełniłaś w ostatnim tygodniu, moje dziecko? W głosie księdza brzmiała z trudem skrywana niecierpliwość: oto miał wreszcie poznać całą prawdę, gdyż Angelique od dnia ślubu po raz pierwszy przystąpiła do spowiedzi. – Któregoś wieczora, w czasie modlitwy, zapomniałam poprosić Matkę Boską o wybaczenie – odpowiedziała spokojnie, dobierając słowa w myśl dawno ułożonego planu. – Miałam wiele złych myśli, przeczuć i obaw, gdyż zapomniałam, że wszystko jest w rękach Boga. – Tak. Co jeszcze? Uśmiechnęła się lekko, ponieważ pytanie brzmiało natarczywie. – Zgrzeszyłam, gdyż moje małżeństwo było legalne w myśl praw i wiary rodaków mego męża, lecz nie zostało potwierdzone przed ołtarzem Prawdziwego Kościoła. – Ale… ale to nie jest grzechem, senhora, gdyż nie byłaś za to odpowiedzialna. Twój mąż odszedł od nas zbyt wcześnie. Jaki inny grzech popełniłaś? – Zgrzeszyłam, gdyż nie udało mi się przekonać sir Williama, by pozwolił mi pochować męża zgodnie z jego i moją wolą. – Przytknęła do nosa skropioną perfumami chusteczkę, by stłumić woń czosnku, wina mszalnego i nie pranego habitu. – To… to też nie jest grzechem, moje dziecko. Co jeszcze? – Zgrzeszyłam, gdyż przed ślubem nie udało mi się skłonić męża, by przyjął moją wiarę. – To także nie grzech, senhora. Co jeszcze? Tak jak oczekiwała, ojciec Leo mówił z coraz większym rozgoryczeniem. Czy to nie dziwne, że już nie jestem pod jego wpływem i wiem, co go dręczy, chociaż próbuje to ukryć? – pomyślała. Jeszcze jedna oznaka bożej łaski? – Czy popełniłaś grzech nieczystości? Zmarszczyła brwi, a na jej ustach pojawił się chłodny uśmiech. Poczuła nagłą niechęć do księdza, choć z drugiej strony wciąż pamiętała, że przyszedł na przystań pobłogosławić trumnę. – Byłam posłuszną żoną zgodnie z naukami Kościoła. – Tak, ale… ale czy żyłaś we wspólnocie małżeńskiej i… – Zostałam poślubiona zgodnie z prawem obowiązującym w kraju mego męża i postępowałam zgodnie z zasadami prawdziwej wiary – powiedziała. – A teraz proszę cię, ojcze, o rozgrzeszenie – dodała nieco ostrzejszym tonem, co było odstępstwem od przyjętego zwyczaju, więc wstrzymała oddech i czekała. – Skoro… skoro dziś wyjeżdżasz, chciałbym mieć pewność… – Nie wyjeżdżam, ojcze. Nie dzisiaj. – Nie? – spytał z radością i ulgą. – W takim razie będziemy mieli niejedną okazję, by porozmawiać, moje dziecko. Och, jak cudowny jest Bóg w swej nieskończonej mądrości! – Dał jej rozgrzeszenie i lekką pokutę, po czym wróciła na miejsce. Było jej lżej, że ma to już za sobą. Z radością uczestniczyła w nabożeństwie. Błądziła myślami gdzieś daleko, lecz nie czuła w ogóle strachu. Zrobiła wszystko, co miała do

spełnienia: Malcolm spoczął tu, w Japonii, Gornt wyruszył do walki, Hoag był w drodze do Hongkongu, a Tess… o nią przy bożej pomocy, na razie nie musiała się martwić. Bóg jest przy mnie, to pewne. Popiera moje dążenia. Jedynie Malcolm, mój Malcolm… – Mogę cię odprowadzić do domu, Angelique? – spytał Seratard, przerywając jej rozmyślania. – Dziękuję, monsieur – odpowiedziała oficjalnym tonem. – Nie byłabym zbyt wesołą towarzyszką więc lepiej, jeśli oddalę się sama. – Musimy sporo omówić przed twoim wyjazdem. – Och, myślałam, że to już ogólnie wiadome: zostaję. Doktor Hoag zakazał mi podróżować, co przyjęłam z dużym rozczarowaniem. – Cudownie! – Seratard uśmiechnął się szeroko. – To najlepsza wieść, jaką dziś usłyszałem! Czy zechciałabyś przyjąć zaproszenie na dzisiejszą kolację? Będą tylko dwie, trzy osoby. – Dziękuję, lecz nie. Może pod koniec tygodnia, gdy poczuję się nieco lepiej. – W czwartek lub w piątek, kiedy zechcesz. – Pocałował ją w rękę. Angelique wyszła na dwór. Poczuła orzeźwiający podmuch wiatru. Gruba woalka dawała jej dobrą osłonę, więc nie musiała przybierać strapionej miny. Kilku mężczyzn pozdrowiło ją z wyraźnym smutkiem, między innymi Nettlesmith. – Szczerze żałujemy, że pani wyjeżdża – powiedział. – Dziękuję panu, lecz zdecydowałam się odłożyć podróż. Przynajmniej na razie. – Widok radości na jego twarzy sprawił jej dużą przyjemność. – Doktor Hoag zakazał mi podróżować, co przyjęłam z dużym rozczarowaniem. – Och… Jasne, oczywiście… Zatem… No tak, rozumiem… Proszę wybaczyć… – Popędził w stronę klubu. Angelique wiedziała, że za kilka minut wiadomość obiegnie całe Osiedle i nie będzie musiała powtarzać jej każdemu z osobna. W pobliżu czekał Poncin. – Witaj, André. – Cieszę się, że nie jedziesz – powiedział z prostotą. – Widzę, że wieści szybko się rozchodzą. – Dobre wieści. Chcę z tobą porozmawiać. – O pieniądzach? – O pieniądzach. I o tym, że się zmieniłaś. – Na lepsze, mam nadzieję. Jak się czujesz, stary przyjacielu? – Staro. – André rzeczywiście był zmęczony i bez humoru. Poprzedniej nocy odwiedził Hinode i doszło między nimi do sprzeczki. Kiedy go masowała, uniósł się i rozchylił jej kimono. Chciał pocałować ją w pierś, lecz odskoczyła z przestrachem. – Obiecywałeś, że nie będziesz… – jęknęła, a on skrzywił się, zły na samego siebie. Zapomniał, że zawsze przy podobnych okazjach przybierała minę skrzywdzonego dziecka, co doprowadzało go do jeszcze większej wściekłości. – Przestań w ten sposób na mnie patrzeć! Przestań! Baka! – warknął.

Nie płakała, przynajmniej dopóki nie wyszedł, lecz mamrotała w kółko: – Gomen nasai, Furansu-san, gomen nasai, gomen nasai, gomen nasai… W końcu nie wytrzymał i wrzasnął: – Zamknij się, na litość boską! Umilkła. Klęczała z wzrokiem wbitym w podłogę, z dłońmi zaciśniętymi na kolanach, bez ruchu, jedynie od czasu do czasu dygocząc. Chciał ją przeprosić, utulić, zapewnić o swej miłości, lecz wiedział, że to nic nie pomoże, więc wstał, ubrał się i wyszedł bez słowa. Gdy minął most i opuścił Yoshiwarę, poszedł na plażę. Dopadł najbliższej łodzi, kopał ją i przeklinał, aż się zmęczył. Potem usiadł na chłodnych kamieniach. Wiedział, że Hinode teraz też płacze. Jutro będzie udawać, że nic się nie stało, lecz pod pozorem uprzejmości i troski będzie skrywała narastającą nienawiść. Do niego. – Dlaczego nie? – zamruczał. – Słucham? – spytała Angelique. – Nic takiego. Zamyśliłem się. – Patrz, tam jest puste miejsce. Usiądźmy i porozmawiajmy. Ławka była zwrócona ku morzu. Angelique spoglądała przez chwilę na statek pocztowy. Zastanawiała się, co by było, gdyby jednak zdecydowała się na podróż. Wcześniej niż potrzeba trafiłabym do jaskini Lwicy, pomyślała. Nie muszę się tym martwić, nie mam żadnych powodów do zmartwienia. Wystarczy czekać i odkrywać na nowo samą siebie. Smuga dymu strzeliła w niebo. Na statku palono w kotłach. Już tylko kilka barek z węglem stało przy burcie. – Nie jestem uważną słuchaczką. Przepraszam. – Możesz mi dać trochę pieniędzy? – Sama mam niezbyt wiele. Ile potrzebujesz? – Tysiąc gwinei. – Boże, na co?! – Nazywa się Hinode. – Opowiedział jej całą historię swej miłości i jak chciał mieć dziewczynę wyłącznie dla siebie, lecz ani słowem nie wspomniał o chorobie. – Nie umiem wyjaśnić ci wszystkich powodów… Nie potrafię żyć bez niej i muszę mieć pieniądze na spłacenie kontraktu. Muszę. Muszę. – Nie znajdę tak dużej sumy, André – odparła, zaskoczona i poruszona jego słowami. – Może Henri? Prosiłeś go o pożyczkę? – Odmówił. Odmówił mi nawet zaliczki akonto pensji. Myślę, że bawi go moje uzależnienie. – A jeśli ja z nim pomówię…? – Nie możesz. To byłoby jeszcze gorsze. – Spojrzał na nią inaczej niż dotychczas. – Gdy dostaniesz spadek, a modlę się, by nastąpiło to jak najprędzej, będziesz mi mogła pomóc. – Na pewno. Bez wątpienia. – A teraz? Za sto gwinei zyskam pewność, że mama-san nie wróci co najmniej przez tydzień. To ta sama, która ci udzieliła pomocy – dodał znacząco.

Puściła to mimo uszu, choć kiedyś przyrzekał, że nie będzie jej wypominał długu wdzięczności. Myślała o czymś zupełnie nowym: Hinode mogła być dla niej dodatkowym zabezpieczeniem. – Wierzę, że Jamie coś na to poradzi. – Sir William pozwolił ci zatrzymać pieniądze znalezione w sejfie. Dwieście sześćdziesiąt trzy gwinee. – Tak, coś z tego jeszcze zostało. – Popatrzyła na morze, by uniknąć gorejącego wzroku Poncina, wzroku, w którym czaiła się histeria. Mój mały André, naprawdę nie umiesz zrozumieć, że nasze losy są na zawsze związane? Wybaczam ci, gdyż jesteś zakochany. – Trochę posłałam do domu. – Dokładam wszelkich starań, by ci zapewnić bezpieczeństwo. Henri także. Jest przekonany, że wkrótce weźmie cię pod ochronę państwo, co ma duże znaczenie dla twojej przyszłości. W zbliżającej się walce musisz przede wszystkim liczyć na niego i na ambasadora. Dobrze, że zostałaś. – Uświadomił sobie, że jeszcze całkiem niedawno twierdził, iż powinna jechać. Patrzył na nią choć nie mógł dostrzec jej twarzy zasłoniętej woalką i myślał o oświadczeniu złożonym w sejfie brytyjskiego poselstwa, gdyż nie dowierzał Setarardowi, spisanym na okoliczność jakiegoś „wypadku”. Dokument zawierał dokładną relację z wydarzeń na trakcie Tōkaidō: opis gwałtu, skrobanki i śmierci przestępcy. Była też druga kartka listu od ojca Angelique, którą André podarł w jej obecności, lecz potem ponownie posklejał. Listu, po którym Tess Struan zerwałaby wszelkie negocjacje na temat spuścizny po Malcolmie. Wszystko mogło się przydać. Angelique była jego jedyną nadzieją na wygodne życie u boku Hinode. Raiko i Meikin handlujące tajemnicami? Mrzonki, pomyślał gorzko. Dałem im cały plan kampanii i co otrzymałem w zamian? Parę obietnic i żadnej szansy na spłacenie długu. – Sto – powiedział, zbyt zły i zmęczony, by dodać „proszę”. – Jak długo przyjdzie nam czekać? Myślę o Tess. – Nie odrywała wzroku od morza. – Wszystko zależy od tego, jak potoczy się jej rozmowa z Hoagiem i jakie zapadną decyzje odnośnie pogrzebu. Zaczeka miesiąc, by sprawdzić, czy zaszłaś w ciążę, a potem przystąpi do działania. – Mówił spokojnym, rzeczowym tonem, gdyż chciał dać jej odczuć swoją przewagę. Angelique spojrzała w jego stronę. Nie widział wyraźnie przez woalkę jej oczu. Myślał, że patrzy na niego przyjaźnie, może nawet z lekkim przestrachem. – Dodaj do tego dziesięć dni na przekazanie wiadomości, dziesięć na zastanowienie i dziesięć na odpowiedź. Około dwóch miesięcy. – Co nam odpowie? – Nic dobrego. – Zmrużył powieki. – Ale mam kilka pomysłów. Mogę cię uczynić naprawdę bogatą. Musimy po prostu czekać. Cierpliwość, Angelique. Cierpliwość i nieco szczęścia… Mam dobry plan. Ja także, mój drogi szantażysto. I to niejeden. Dla ciebie, dla Tess… i na przyszłość. Pochyliła się w jego stronę i czule pogładziła go po policzku. – Wspaniale, że znalazłeś prawdziwą miłość. Wiele wygrałeś – powiedziała zupełnie szczerze. Potem, jak to potrafią tylko kobiety, odsunęła na bok uczucia i wróciła do

pierwotnych rozważań. – Pieniądze będą na ciebie czekać o szóstej, André. Cieszę się, że jesteś moim przyjacielem. – Ja też się cieszę… Dzięki za pożyczkę. – Zatem uważasz, że musimy uzbroić się w cierpliwość? Czekać na odrobinę szczęścia? Potrafię czekać. Cierpliwość i nieco szczęścia. Dobrze. Niech tak będzie. Patrzył, jak odchodziła – dumna, wyprostowana i mimo filigranowej sylwetki dziwnie wysoka.

KSIĘGA PIĄTA

51 EDO CZWARTEK, 1 STYCZNIA 1863 Toranaga Yoshi pojawił się na zamku w Edo osiem dni temu. Przybył zły i zmęczony, gdyż całą drogę z Hamamatsu pokonał forsownym galopem. Twarz żłobiły mu głębokie bruzdy; dawniej budził respekt – teraz przerażenie. Wszyscy dworacy drżeli przed jego gniewem. Nie oszczędzał w czasie podróży ani siebie, ani innych. Sypiał po parę godzin, wściekał się na każde spóźnienie, narzekał na gospody, łaźnie, żywność, obsługę i niesprawiedliwość losu. Kapitan Abe przyjmował to z pokorą, gdyż wiedział, że Yoshi usiłuje w ten sposób zagłuszyć smutek wywołany śmiercią ukochanej Koiko. Abe poczynił przygotowania do kremacji zwłok obu dziewcząt, Koiko i Sumomo, a potem dosiedli koni i pognali w stronę Edo, choć każdy z nich zdawał sobie sprawę, iż odwaga wojowniczki zasługiwała na szacunek zwycięzcy i pokłon przed płonącym stosem. Wkrótce czyny młodej shishi miały stać się treścią pieśni i legend, opisujących jej ostatni pojedynek oraz cięcie, którym została przepołowiona. Koiko też miała dostąpić nieśmiertelnej sławy – to przecież ona zasłoniła swego pana przed nadlatującym shurikenem, a później w spokoju czekała na cios łaski skracający jej cierpienia. Mimo to Yoshi, opiekun dziedzica, powiedział tylko chłodno: – Poemat, który ułożyły przed śmiercią brzmi: Z pustki w pustkę Ciało jest ciałem I niczym – Moje, twoje, ich nawet. Czyż oni istnieją? A my? Pędzili naprzód, nie żałując koni, aż dotarli na zamek, lecz tu także nie zaznali spokoju, gdyż w Edo i w całym Kanto mówiono o wojnie planowanej przez obcych w odwet za ultimatum napisane przez tairō. – To było nieuniknione – oświadczył Yoshi na posiedzeniu Rady Starszych, zwołanym niezwłocznie na jego żądanie. Wysunął też propozycję, by Anjo naprawił swą pomyłkę. – Masz złych doradców, panie. Pozbądź się głupca, który to zaproponował i przygotował projekt pisma. – Działałem z rozkazu cesarza i shōguna – gniewnie odparł Anjo. – Cudzoziemcy mają natychmiast opuścić granice naszego kraju. – Rozkazu? Rozkazy wydaje shōgunat, nie chłopiec, powtarzający słowa, jakich wyuczyli go dostojnicy, ani nie cesarz, który może najwyżej prosić, by coś zostało wykonane!

– Jako tairō uznałem to ultimatum za konieczne. – Zatem pozwól, że jeszcze raz spytam, co zrobisz, gdy przypłyną okręty? – Nie przypłyną. Zaatakujemy pierwsi – oświadczył Anjo. Skrzywił się z bólu i przycisnął rękę do boku. – Zostali otoczeni. Yokohama jest niczym martwa ryba czekająca na wypatroszenie. Wojska tylko czekają na sygnał do boju. – A ich flota?! – z furią zawołał Yoshi. Był wściekły, że zlekceważono jego rady, gdyż oznaczało to powrót do punktu wyjścia. Nie miał ochoty przypominać wszystkim zebranym, iż chciał jak najdłużej zwodzić gai-jinów pozorami zgody, by zyskać czas na umocnienie pozycji shōgunatu i na rozwiązanie palącego problemu: koalicji zawiązanej przez Tosę, Chōshū i Satsumę, dążące do obalenia centralnego rządu. – Przede wszystkim musimy spalić Yokohamę! – zawołał Toyama, dygocząc z podniecenia. – Spalić! Mówiłem to już miesiące temu! – A jak zatopisz flotę? – warknął Yoshi. Z satysfakcją dostrzegł bolesny grymas na twarzy Anja i uznał, że jeśli pragnie zaskoczyć przeciwników, musi czym prędzej zakończyć negocjacje z Ogamą z Chōshū. – Bogowie zniszczą ich statki, Yoshi-dono – z przejęciem odparł Toyama. – Tak samo, jak rozbili okręty Mongołów Kubilaj-chana. To Kraina Bogów, chroniona przez Niebiosa. – A gdyby bogowie odeszli lub zasnęli – wtrącił Anjo – wypuścimy brandery. Przygotowałem ich setki. Setki! Co więcej, jeśli wróg przebije się przez barierę ognia i zbombarduje Edo, zginą jedynie kupcy, wieśniacy, kuglarze i przestępcy. Armia zostanie nietknięta. – Tak, nietknięta – radośnie potwierdził Toyama. – Po klęsce Yokohamy okręty gai-jinów będą musiały odpłynąć, pozbawione zaplecza i możliwości przegrupowania – ciągnął Anjo. – Pożeglują do chińskich kolonii, a wówczas zetrzemy ostatni ślad ich pobytu w naszym kraju. Jeśli powrócą… – Gdy powrócą – odezwał się Yoshi. – Tak, Yoshi-dono, gdy powrócą, nawet w większej sile, zostaną zatopione w cieśninie Shimonoseki. Ogama, lub ktokolwiek inny, zdobędzie do tego czasu odpowiednią liczbę armat i branderów. Nigdy więcej nie pozwolimy, by jakiś cudzoziemiec postawił nogę na naszej ziemi! Nigdy nie pozwolimy na budowanie osiedli! Żadnych układów! Żadnych. Tak jak w przeszłości, zamkniemy granice państwa. Oto mój plan! – triumfalnie zawołał Anjo. – Zgodnie z wolą cesarza podarłem wszystkie traktaty! – Jesteś podobny bogom, tairō, a Niebiosa ochronią nas boskim wiatrem – dodał Zukumura, wycierając ślinę z podbródka. – Bogowie są bezsilni wobec żelaznych pocisków – powiedział Yoshi. – Brandery też nie pomogą. Gdy Edo padnie, stracimy ostoję shōgunatu, a każdy daimyō będzie chciał nam odebrać resztkę władzy. Ogama z Chōshū, Sanjiro z Satsumy i Yodo z Tosy na pewno wykorzystają swą szansę. Nie rozumiecie, że bez Edo shōgunat przestanie istnieć? Anjo zwinął się w kolejnym ataku bólu. – Wbrew prawdzie uważasz się za jedynego władcę i zbawiciela Nipponu! – krzyknął gniewnie. – Wciąż pozostajesz pod mymi rozkazami! Jestem tairō! Ja jestem tairō!

– Jesteś, panie… Zauważyłem, że cierpisz. – Yoshi z nagłą i udawaną troską zmienił temat, gdyż chciał uniknąć bezpośredniej konfrontacji. – Od dawna? Co mówi lekarz? – Co mówi? Ten… – Anjo wypił łyk gorzkiego wywaru z ziół, choć nie przynosiły mu właściwie żadnej ulgi. Ból z każdym dniem stawał się gorszy, a nowy chiński medyk okazał się równie głupi jak jego poprzednicy. Tairō rozważał nawet, czy nie prosić o pomoc wielkiego lekarza cudzoziemców, praktykującego w Kanagawie. – Nie udawaj. Wcale cię nie obchodzi mój stan zdrowia. Yoshi domyślał się, że stary polityk zazdrości mu przede wszystkim młodości i siły. Głupcze, nie wiesz, jak bardzo jestem zmęczony życiem… – Mogę… – Niczego nie możesz. Zaatakujemy na mój rozkaz. Nie widzę potrzeby dalszej dyskusji. Posiedzenie skończone. – Anjo bez skrupułów korzystał z należnej sobie władzy i traktował doradców z nieprzystępną wyższością. Zagniewany Yoshi krążył po zamku niczym tygrys zamknięty w klatce. Pierwszy dzień był koszmarem; potem postanowił na dobre zapomnieć o Koiko. Nie zawsze z powodzeniem. Bywały chwile, że jej uśmiechnięta twarz jak żywa stawała mu przed oczami. Złościł się wówczas w dwójnasób. Nie wiedział, czy naprawdę chciała mu uratować życie, jak twierdził Abe, czy z rozmysłem przyjęła do swej świty niedoszłą zabójczynię, Sumomo Fujahito. Jeszcze jedno fałszywe imię, jak u wszystkich popleczników Katsumaty. A gdzie mógł przebywał sam Katsumata? Już dawno rozesłano za nim listy gończe i wyznaczono sporą nagrodę za jego głowę. Yoshi nakazał swym podwładnym ścigać i unicestwiać wszystkich, których podejrzewano o kolaborację z shishi. Teraz wezwał swego arcyszpiega, Inejina. Starzec wkuśtykał do komnaty i złożył głęboki pokłon. – Jak widać, panie, bogowie strzegą cię niczym wysłannika Niebios. – Kiedy? Wówczas gdy pozwolili uzbrojonej kobiecie wtargnąć do mej sypialni?! – wybuchnął Yoshi. – Czy gdy dopuścili, by moja kurtyzana okazała się zdrajczynią uczestniczącą w spisku na moje życie? – Być może nie popełniła zdrady, panie – powiedział spokojnie Inejin, potrząsając głową – ani nie spiskowała. Z kobietami nigdy nic nie wiadomo. Jeśli zaś chodzi o shishi Sumomo, to podejrzewam, że chciała sprawdzić twoje umiejętności szermiercze, o których krąży tak wiele plotek. Niezwykła siła charakteru, emanująca ze starego szpiega, spowodowała, że Yoshi zapomniał o gniewie. – Nie wypadłem najlepiej – powiedział z pokorą. – Kotka zdołała mnie drasnąć, choć rana uległa zagojeniu. – Czy mam sprowadzić Meikin, panie? – A, tę starą stręczycielkę. Pamiętam o niej. Ale jeszcze nie teraz. Nadal ją obserwujesz? – Jak własne dziecię. Czemu mnie wezwałeś, panie? – Chcę, żebyś odnalazł Katsumatę. Żywego, o ile to możliwe. Usunąłeś rōnina, który

pracował dla cudzoziemców? Jak on się nazywał? Ori Ryoma, z Satsumy, czy coś w tym rodzaju… – Nie żyje, panie, lecz wiele wskazuje na to, że nie był zdrajcą. Zginął parę tygodni temu, zabity przez gai-jinów. Zastrzelono go, gdy próbował wtargnąć do jednego z ich domów. Człowiekiem, który nadal dostarcza im informacji, jest rōnin z Chōshū, Hiraga. – Ten z listu? – Yoshi nie krył zaskoczenia. – Shishi dowodzący bandą która zamordowała Utaniego? – Tak, panie. Na razie nie mogę go dopaść, korzysta z protekcji wodza Anglików i wciąż pozostaje w pobliżu jego kwatery. Wysłałem szpiega do wioski, więc za kilka dni będę wiedział coś więcej. – Dobrze. Co jeszcze? Co mówią o wojnie? – Za kilka dni będę wiedział coś więcej – powtórzył Inejin. – Mam nadzieję – burknął Yoshi i dał mu znak, że może odejść. – Wrócisz, gdy będziesz miał dla mnie jakąś wiadomość. Inejin mnie nie zawiedzie, pomyślał. Szkoda, że dałem się ponieść nerwom. „Szpiegów warto hołubić… gdyż od nich zależy skuteczność działania”. Och, Sun Tzu, byłeś prawdziwym geniuszem strategii… Lecz teraz, nawet dobra znajomość twych nauk, jaką posiadłem, nie pomaga mi znaleźć odpowiedzi, co począć z gai-jinami, z tym głupim młokosem i niechętną mi od dawna księżniczką Yazu. Wiem, że oboje pławią się w pochlebstwach szeptanych im przez dworaków posłusznych rozkazom kanclerza. Jak byś postąpił, gdyby ci przyszło usunąć otaczających mnie wrogów? Anjo, Rada Starszych, Ogama, Sanjiro… listę można ciągnąć bez końca. A otwierają ją cudzoziemcy. Potem przypomniał sobie o wizycie na okręcie wojennym Furansu. Spółka węglowa, którą stworzyła Hosaki w porozumieniu z Gyokoyamą i gai-jinem poszukującym minerałów, umożliwiła mu wysłanie fałszywego samuraja, Misamota, by dopilnował warunków umowy. To się wydarzyło wczoraj. Wydostał się z Edo łodzią wiosłową. Spotkanie na morzu miało się odbyć bez fanfar, z dala od lądu. Towarzyszyli mu Abe, dwudziestu gwardzistów i Misamoto. Nie spodziewał się, że aż tak to przeżyje. Wielkość i siła okrętowych maszyn, armaty, ilość prochu i węgla zgromadzonego w ładowniach, niewiarygodne opowieści o potędze francuskiego imperium, bogactwach, uzbrojeniu i odległościach, jakie rzekomo mógł pokonać każdy parowiec, wprawiły go w osłupienie. Misamoto pełnił rolę tłumacza, a pomagał mu młodzieniec mówiący o sobie „André Furansu-san”. Rozmowa była prowadzona głównie po angielsku. Yoshi nie rozumiał większości słów i pojęć. Wyjaśniano mu cierpliwie, co to są mile i jardy, czemu służą proch, smoła i tłoki, czym się różnią koła łopatkowe od śruby i zamek odtylcowy od skałki oraz jak rozpoznać faktorię lub cóż to takiego znaczy siła ognia. Z natłoku informacji wyłoniła się jedna, lecz o fundamentalnym znaczeniu: każdy ich okręt musiał mieć dostęp do bezpiecznego portu z magazynami pełnymi zapasów paliwa, gdyż w przeciwnym razie stawał się bezużyteczną krypą niezdolną unieść dostatecznej ilości węgla, potrzebnej na rejs tam i z powrotem oraz na jakieś dodatkowe manewry. Poza

tym – co Yoshi z pewnym niedowierzaniem zdążył już zauważyć w czasie spotkania Rady Starszych z cudzoziemcami na zamku Edo – każda wzmianka o Igirisu wywoływała złośliwe uśmiechy na twarzach Furansu, którzy zupełnie się z tą swoją niechęcią nie kryli. To spostrzeżenie sprawiło mu dużą przyjemność. Przypomniał sobie wcześniejszą wypowiedź Misamota, że niemal każdy naród pała nienawiścią do Anglików, ponieważ posiadają największe imperium, najwięcej broni i bogactw, najpotężniejszą i najnowszą flotę, najbardziej zdyscyplinowaną armię; ponieważ obrastają w tłuszcz, gdyż produkują ponad połowę wszystkich dóbr świata. Nic dziwnego, że budzą ogólną zawiść. A kto kocha nas, Toranagów? Myśl o popełnionych błędach przyprawiała go o ból brzucha. To właśnie z Anglikami należało zadzierzgnąć więzy najgłębszej przyjaźni i traktować ich z odpowiednim szacunkiem. Najpotężniejsza flota? Armia? Jak ich nakłonić, by zbudowali mi nowoczesne okręty? Albo ofiarowali choć jeden z własnych? Wystarczy zapłacić im węglem? – Misamoto, wytłumacz im, że chcę dowiedzieć się czegoś więcej o tych wspaniałych wynalazkach – powiedział głucho. – A także, iż chcę mieć przyjaciół wśród gai-jinów. Nie jestem przeciwnikiem handlu; mógłbym sprawić, by koncesja na dostawy węgla przeszła w ręce Furansu, odebrać ją Igirisu. Ostatnie słowa wzbudziły ich żywe zainteresowanie. Dalsza część rozmowy odbyła się w największej kajucie na rufie okrętu, chociaż Yoshiemu właśnie to pomieszczenie wydawało się ciasne, duszne, śmierdziało olejem, dymem i wonią ludzkich odchodów. Sadze wciskały się w każdą szczelinę. Zasiedli wokół długiego stołu. Sześciu oficerów w szamerowanych złotem mundurach oraz ich przywódca, Serata, jak to wymawiali – zajmujący centralne miejsce. Za plecami Yoshiego stał Abe oraz dziesięciu gwardzistów. Reszta została na pokładzie. Yoshi poczuł do Serata sympatię od chwili, gdy go zobaczył. Francuz był całkiem inny niż wysoki i wiecznie poważny wódz Igirisu o niemożliwym do wymówienia nazwisku. Serata, podobnie jak Furansu-san André, nie sprawiały żadnej trudności. Co więcej, miały rdzennie japońskie konotacje. Serata brzmiało jak omen. Przodek Yoshiego, Yoshishige Serata-no Minowara w dwunastym stuleciu założył wioskę o nazwie Serata. Wiek później, wojowniczy daimyō Yoshisada Serata wzniecił zwycięski bunt przeciwko panom z klanu Hojo i zajął ówczesną stolicę, Kamakurę. Od tamtej pory jego potomkowie z linii Yoshi-no Toranaga-no Serata władali miastem. Ciało shōguna Yoshiego Toranagi spoczęło w Kamakurze w okazałym mauzoleum. – Jesteśmy więc spokrewnieni – zażartował Japończyk, kiedy już powiedział Seratardowi o zbieżności nazwisk. Francuz roześmiał się, a inni mu zawtórowali. Przez chwilę wyglądali niczym stado chichoczących małp w dziwacznych uniformach. Seratard wspomniał, że jego ród także może się pochwalić długoletnią tradycją, choć nie należy do najsłynniejszych. – Mój pan – powiedział z ukłonem André – czuje się zaszczycony, że stał się twój przyjaciel i daleki krewny tak świetnego klanu, panie. – Powiedz mu, że uważam to za dobrą wróżbę – odparł Yoshi. Od razu uderzyło go, że

ów młodzieniec nie wygląda na prostego tłumacza. – Mój pan dziękuje i mówi, iż Furansu lepiej dotrzymuje obietnic niż Igirisu – stwierdził André. – Panie, chodzi o to, że chcą nam zaoferować korzystniejszy układ finansowy – dodał służalczym tonem Misamoto. – Furansu może zbudować równie dobrą armatę jak Igirisu, w dodatku za mniejszą cenę. – Powiedz, że zastanowię się nad przekazaniem im koncesji na węgiel. Muszę wpierw wiedzieć, ile dostanę dział i karabinów, prochu i kul, kiedy nadejdzie pierwszy transport, oraz za jaką ilość węgla. Poza tym, chcę mieć statek parowy z ludźmi, którzy potrafiliby nauczyć moich żeglarzy, jak obsługiwać te wszystkie maszyny. Prawdę mówiąc – oświadczył niewinnym tonem – mogliby zyskać wyłączność na budowę i sprzedaż okrętów oraz szkolenie załóg. Rzecz jasna za rozsądną cenę. Misamoto otworzył szeroko oczy ze zdumienia, lecz nim zdążył coś powiedzieć, odezwał się gai-jin André: – Mój pan w pełni przekonany, że król Furansu poczyta za honor współpracę z panem Toranagą w budowie floty. Yoshi z niezwykłym zainteresowaniem obserwował, jak wódz Serata oraz otaczający go oficerowie z rosnącym podnieceniem słuchają dodatkowych wyjaśnień tłumacza. Dziwne, że z taką łatwością można nimi manipulować rzucając obietnice dotyczące handlu i pieniędzy, pomyślał. A skoro Furansu reagują tak szybko, wódz Igirisu na pewno nie będzie grał na zwłokę. Dwie ryby na tym samym haczyku to zawsze lepiej niż jedna. Rozmawiali jeszcze o innych sprawach, choć brakowało czasu na szczegóły. Yoshi usłyszał wystarczająco wiele, by nabrać ochoty do dalszej nauki. Doznał nawet małego wstrząsu. Mówili właśnie o współczesnej medycynie oraz o tym, jak łatwo wykształcić obsługę szpitala, gdy André Furansu-san powiedział: – Główny doktor medyk w Kanagawie bardzo dobry, panie. Słyszałem, że tairō Anjo chory. Słyszałem, że tairō może odwiedzi doktor-sama. – Gdzie i kiedy ma dojść do spotkania? – Mój pan mówi: nie wiem, czy to ustalone, panie. Być może główny doktor medyk pomoże tairō. – Powiadom mnie, gdy ustalicie datę. Powiedz też, że budowa szpitala to bardzo interesujący pomysł. Postanowił nie drążyć tego tematu. Na razie. Był świadomy tego, że Misamoto powinien czym prędzej zapomnieć o całej rozmowie. Ale skąd zdobyć w pełni zaufanego tłumacza? Muszę mieć kogoś takiego. Może przeszkolić Misamota? Jak dotąd jest tylko psem gończym, wiernym i całkowicie zależnym ode mnie. Skutecznym w działaniu. Dobrze sobie radził z poszukiwaczami minerałów. Szkoda, że musiał powieźć nowiny do Hosaki i nie widział, jak się zażarcie tłukli między sobą. Jak dzikie bestie, twierdzili samurajowie. Gdyby wówczas był w kopalni, na pewno potrafiłby nad nimi zapanować. Choć prawdę mówiąc, to i tak nie miało żadnego znaczenia. Każdy trup to jedno zmartwienie mniej, a ci, którzy ocaleją też niezbyt długo będą się cieszyć życiem. Węgiel! Hosaki uważa, że

Japonia obfituje w węgiel, a dla gai-jinów jest on równie cenny jak złoto. – Spytaj, czy Serata-san może mi powiedzieć, dlaczego wciąż słychać palbę z dział i karabinów – z rozmysłem zmienił temat. – I po co okręty wojenne krążą wciąż tam i z powrotem wzdłuż wybrzeża, zakłócając spokój Krainy Bogów? Grozi nam wojna? Zapadła cisza. Dobry nastrój gdzieś zniknął. – Mój pan mówi: nie chce wojny – drobiazgowo tłumaczył gai-jin André. – Przygotowuje tylko obronę. Bardzo przykro, tairō powiedział: wszyscy gai-jin muszą odjechać. – Przecież możecie zniknąć na miesiąc lub dwa, a potem wrócić. – Yoshi zachichotał w duchu na widok konsternacji Francuzów. – Mój pan mówi: traktat podpisany przez pana shōguna i uwierzytelniony przez przywódcę bakufu, tairō Ii oraz najwyższego cesarza, zezwala nam Yokohamę, Kanagawę i wkrótce Kobe. Traktat to dobry traktat dla Nipponu i gai-jinów. Tairō Anjo, niestety, niedobrze, że zły. – Spora część daimyō nie popiera układów. Tairō Anjo jest przywódcą. Powinniście go słuchać; to nasza ziemia. – Mój pan mówi: Furansu chce pomóc, by Nippon był potężnym narodem w świecie… i tutaj. – Serata-sama musi wiedzieć, że nikomu nie wolno lekceważyć rozkazów tairō. Chociaż… – dodał ostrożnie – nawet tairō może zmienić zdanie, jeśli usłyszy mądrą radę. – Zauważył, że to wzbudziło spore zainteresowanie. – Bardzo mi przykro, lecz wspominałem dziesiątki razy, że sprawy dotyczące Satsumy może rozwiązać jedynie Sanjiro, daimyō Satsumy. – Mój pan mówi: mam nadzieję, że ktoś da dobrą radę tairō. Daimyō Satsumy musi powiedzieć przepraszam, zapłacić odszkodowanie zgodzone na mityngu w Edo i otwarcie ukarać zabójcę. Yoshi skinął głową z pozornym namysłem. Nagle wstał, co wzbudziło jeszcze większą konsternację gospodarzy. Doszedł do wniosku, że pora zakończyć rozmowę. Francuzi, owszem, mogli się na coś przydać, lecz teraz czas na spotkanie z przywódcą Igirisu. Tak będzie najlepiej. Z nachmurzoną miną wysłuchał słów pożegnania. W końcu okazał nieco przyjaźni i z udawaną niechęcią wyraził zgodę na kolejne spotkanie. – Misamoto, możesz im powiedzieć, że będę czekał od dziś za dziesięć dni w Edo. Niech przyjdą z prywatną wizytą. Gdy już miał zejść z okrętu, odezwał się gai-jin André: – Mój pan życzy panu szczęśliwego nowego roku. Yoshi ze zdumieniem słuchał wyjaśnień, że w świecie gai-jinów istnieje całkiem inny kalendarz niż księżycowy, używany w Chinach i Japonii od zarania dziejów do liczenia dni oraz miesięcy. – Pierwszy dzień naszego roku – mówił Misamoto – wypada między szesnastym dniem pierwszego miesiąca a dwudziestym drugim dniem drugiego miesiąca, w zależności od fazy księżyca. Pierwszy dzień tego roku, Roku Psa, oni będą świętować osiemnastego dnia

pierwszego miesiąca. W drodze powrotnej do Edo Yoshi wciąż myślał o Furansu. Był nieco przerażony – uważał gai-jinów za potwory z gwiazd, przybyłe na Ziemię pod postacią ludzi, swym zachowaniem i pomysłami odwracające ustalony porządek jin i jang. A jednak, jeśli Nippon miał przetrwać jako naród i państwo, musiał mieć więcej okrętów i broni, by stawić czoło obcym najeźdźcom. Od dziś, pomyślał Yoshi z nagłym przypływem mdłości, shōgunat powinien zaakceptować obecność cudzoziemców. Z własnej woli na pewno nie odejdą. Ani jeden. Gdy przegnamy ich precz, pojawią się inni, którzy będą chcieli zagarnąć nasze dziedzictwo. Chińczycy, Mongołowie lub włochaci ludzie ze skutej lodem Syberii, którzy nas pilnie obserwują z portów skradzionych Chinom. A ponad nimi czuwają Igirisu. Co robić? To było wczoraj. Nocą i rankiem Yoshi nadal rozmyślał. Jadł mało i prawie nie spał, boleśnie świadom pustki panującej w jego łożu i życiu – powstałej wraz z nagłym odejściem Koiko. Anjo, Ogama i pozostali też chcieli go opuścić. W czasie powrotnej podróży z Kioto wielekroć wyobrażał sobie błyszczącą głownię miecza. Pociągały go czystość i spokój śmierci, wybrana minuta, godzina i dzień zgonu. Człowiek decydujący o własnej śmierci stawał się równy bogom: z pustki w pustkę. Dość trosk ściskających pętami bólu. Proste, prawda? Pierwszy promień świtu przedarł się przez okiennice i dotknął krótkiego miecza. Oba, krótki i długi, leżały tuż przy posłaniu, w zasięgu ręki, podobnie jak załadowana strzelba, ta, którą Yoshi nazywał Nori. Krótki miecz był częścią spuścizny Toranagów. Wykuty przez słynnego mistrza Masumarę, niegdyś stanowił własność shōguna. Yoshi spojrzał na starą, nieco zniszczoną pochwę i w myślach przywołał obraz nieskazitelnej głowni. Wyciągnął rękę, przesunął palcami po skórzanym oplocie, aż dotknął przetyczki wciśniętej w otwór na rękojeści. Z rozkazu ojca kowal na nowo osadził miecz w oprawie, nim w obecności lenników oficjalnie przekazał go młodemu suwerenowi. Yoshi miał wówczas piętnaście lat i zabił swego pierwszego wroga – oszalałego rōnina, siejącego strach w okolicach Orlego Gniazda, rodzinnego zamku Toranagów. – Zawsze pamiętaj o swych powinnościach, synu. Noś ów miecz z honorem, gdyż tylko tym ostrzem będzie ci wolno popełnić seppuku. A popełnisz je wyłącznie wówczas, gdy na polu bitwy zechcesz uniknąć pojmania lub gdy otrzymasz wyraźny rozkaz shōguna, jednogłośnie potwierdzony przez Radę Starszych. Inne powody są nieistotne, zwłaszcza teraz, gdy shōgunat jest zagrożony. Okrutny wyrok, pomyślał Yoshi i legł na wznak na posłaniu. Komnata, w której zaznał tak wiele szczęścia, dawała mu chwilowe poczucie bezpieczeństwa. Ponownie spojrzał na miecz. Dziś wyjątkowo długo musiał się zmagać z pokusą. Już setki razy zabijał się w wyobraźni i akt samobójstwa uważał za coś kojącego i łagodnego. Anjo z pewnością wkrótce każe mnie aresztować, a wtedy będę miał pretekst… Do jego czujnych uszu dobiegł szmer kroków. Męskich kroków. Pochwycił oba miecze i przyjął zaczepno-obronną pozycję.

– Panie? Poznał głos, lecz to nie miało żadnego znaczenia – Abe mógł mieć nóż przystawiony do gardła lub po prostu być zdrajcą. Od śmierci Koiko Yoshi nie ufał nikomu. – O co chodzi? – Inejin prosi o posłuchanie. – Przeszukałeś go? – Bardzo dokładnie. Nie ruszając się z miejsca, pociągnął za sznur, którym mógł zwolnić skobel masywnych drzwi. Na korytarzu stali Abe, Inejin i czterej samurajowie. Yoshi rozluźnił napięte mięśnie. – Wejdź – powiedział do Inejina. Abe i pozostali gwardziści też zamierzali wkroczyć do komnaty, lecz Yoshi im na to nie zezwolił. – Nie ma potrzeby – stwierdził – lecz bądźcie w zasięgu głosu. Szpieg zamknął drzwi, bez słowa spojrzał na obwiązany sznurem skobel i klęknął dziesięć kroków od posłania. – Znalazłeś Katsumatę? – Za trzy dni zjawi się w Edo, panie. Najpierw odwiedzi „Dom Wistarii”. – To gniazdo skorpionów? – Yoshi dotąd nie zamknął pułapki zastawionej na Meikin, gdyż wpierw chciał wybadać, jak daleko sięgają macki spisku. Zemsta, im bardziej wyrafinowana, tym lepiej smakuje, a on jeszcze nie zdołał odzyskać pełni spokoju. – Jesteś w stanie ująć go żywcem? – Wątpię – Inejin uśmiechnął się dziwnie. – Pozwól jednak, panie, że wszystko opowiem własnymi słowami. – Usiadł wygodniej, by odciążyć bolące kolano. – Najpierw o gai-jinach. Stało się wreszcie to, czego oczekiwaliśmy od początku. Szpieg obcych zaproponował nam sprzedaż dokumentów dotyczących wojny. – Może fałszywych? – Na twarzy Yoshiego pojawił się wyraz czujności. – Tego nie wiem, panie, lecz słyszałem pogłoski, że zawierają planowane ruchy wojsk i okrętów. Cena była wygórowana, więc poseł bakufu zaczął się targować, a to wystraszyło zdrajcę. Z Anjem na czele… – wyschnięte jak wiór usta wykrzywiły się wściekle, wymawiając imię tairō. – To baka! Gdy głowa gnije, zaczyna się rozpadać całe ciało! – Masz rację. – Znów zapomnieli o słowach Sun Tzu, panie: „Ten, kto pozostaje w niewiedzy co do kondycji wroga, gdyż pożałował kilku sztuk srebra, jest doprawdy skazany na klęskę”. Na szczęście mój informator zdołał szepnąć mi słowo. – Wyjął z rękawa zwój papieru i położył go na stoliku. – So ka! – z zadowoleniem westchnął Yoshi. – Przy pomocy zaufanego człowieka kupiłem ci ten prezent, panie. Poza tym, choć wiązało się to z dużym ryzykiem, przygotowałem fałszywy dokument, który całkiem tanio może przejść w ręce posła bakufu. Yoshi nie dotknął zwoju, spoglądał nań tylko pożądliwym wzrokiem.

– Wyrównam ci wszystkie wydatki – powiedział, a Inejin z trudem zapanował nad radością, żeby zdobyć pieniądze, zastawił gospodę u Gyokoyamy. – Możesz już dziś iść do mojego skarbnika. Myślisz, że ten dokument zawiera prawdę? Inejin wzruszył ramionami. Obaj pamiętali przestrogę Sun Tzu: „Jest wielu agentów, których interesuje jedynie możliwość zarobku, a nie dostęp do prawdziwych informacji. Trzeba nie lada geniuszu, by to odkryć”. – Mój człowiek twierdzi, że zarówno szpieg, jak i papiery są w pełni wiarygodne. – Co z nich wynika? – Plan gai-jinów jest zatrważająco prosty. Dziesięć dni po przekazaniu ultimatum, jeśli zawarte w nim warunki nie zostaną spełnione, nastąpi tak zwany Dzień Bitwy. Cała flota popłynie w stronę Edo. Miejsce pierwszego ataku wyznaczono w sporej odległości od wybrzeża. Najcięższe działa, o największym zasięgu rażenia, zniszczą mosty i drogi prowadzące do Edo. Cudzoziemcy znają ich rozkład; bez wątpienia dowiedzieli się tego od zdrajcy Hiragi. Nocą w świetle wznieconych uprzednio pożarów, skierują armaty na zamek. Z rana będą ostrzeliwać nadbrzeża portu. Trzeciego dnia wysadzą na brzeg oddział w sile tysiąca strzelców i skierują go ku wrotom zamku. Tu ustawią moździerze. Zniszczą bramy, mosty i mury, na ile tylko zdołają. Piątego dnia podniosą żagle i odpłyną. – Do Yokohamy? – Nie, panie. Plan przewiduje ewakuację wszystkich gai-jinów przed Dniem Bitwy. Do wiosny pozostaną w Hongkongu, a potem powrócą większą siłą. Koszt działań wojennych… zawsze tak było, gdy walczyli z Chinami, ulegnie zdwojeniu, co później pociągnie za sobą żądanie reparacji od shōgunatu i cesarza. Na pewno postawią warunek swobodnego wstępu na całe terytorium Nipponu, z włączeniem Kioto, oraz wieczystej dzierżawy pewnej wyspy, dla uniknięcia dalszych objawów wrogości. Yoshi poczuł, że zimny dreszcz przeszywa mu ciało. Skoro ci barbarzyńcy zdołali ujarzmić Chiny, Matkę Narodów, to przecież mogą to samo uczynić z nami. Swobodny wstęp do całego kraju? – Ultimatum? Kolejna impertynencja? – Brak jego treści w dokumencie, panie. Szpieg przyrzekł, że poda mi wszystkie szczegóły, jak również planowaną datę bitwy i możliwe zmiany. – Kupuj, bez względu na koszty… Pod warunkiem oczywiście, że przyniesie nam to jakąś korzyść. – Jest wiele możliwości, panie. Pismo wspomina o kontrataku z użyciem branderów. – Anjo twierdził, że to tajemnica! – Nie dla nich. Bakufu przypomina przetak do ryżu, a o korupcji lepiej nie mówić. – Nazwiska, Inejinie. Przyszpilę każdego. – Zacznij już dziś, panie. Od samej góry. – To zdrada stanu. – Lecz taka jest prawda. Jesteś jedynym ze znanych mi przywódców, który woli prawdę od fałszu. – Inejin lekko poruszył nogami, gdyż ból w kolanie stawał się nie do zniesienia. – A pozostaje jeszcze sprawa szpiega. Dowiedziałem się o nim od Meikin…

Yoshi chrząknął złowrogo. – Wiem, panie. Lecz to właśnie Meikin chciała ze mną rozmawiać, Meikin doniosła mi o rokowaniach bakufu i Meikin sporządziła fałszywy dokument, narażając życie, gdyż musi osobiście potwierdzić treść pisma. Za wszelką cenę chce cię przekonać o swej lojalności. – Lojalności? Choć jej dom jest schronieniem dla shishi, miejscem spotkań Katsumaty i szkołą dla zdrajców? – Meikin twierdzi, że ani ona, ani pani Koiko przeciw tobie nigdy nie spiskowały. – A co powiedziała o służącej?! – Być może kłamie, być może mówi prawdę… a może pod wpływem smutku zrozumiała swe błędy popełnione w przeszłości. Nawrócony szpieg jest niezwykle cennym nabytkiem, panie. – Wolałbym ujrzeć głowę Katsumaty. A jeszcze bardziej żywego i w pętach. Inejin wybuchnął śmiechem, po czym pochylił się w stronę Yoshiego. – Wspomniałem, że powinna czym prędzej przekazać nam wiadomości o Hiradze, nim zażądasz jego głowy, panie. – I jej. – Głowa kobiety na tyczce sprawia niemiły widok, panie, niezależnie od tego, czy chodzi o młode dziewczę, czy o staruchę. To znana prawda. Lepiej niech nadal tkwi na jej karku, a my wykorzystajmy jad, mądrość, spryt czy choćby amoralność charakterystyczne dla każdej kobiety. – Jak? – Najpierw, by usunąć Katsumatę. Hiraga może nam sprawić więcej kłopotów. Podobno pozostaje w zażyłych stosunkach z bliskim współpracownikiem przywódcy Igirisu, niejakim Tairą. Yoshi zmarszczył brwi. Jeszcze jeden omen? Szlachetny ród Taira był znany w całej Japonii i spokrewniony z klanem Yoshi Seraty. – Zatem? – Ów Taira jest jednym z oficjeli, uczy się na tłumacza. Dobrze mówi po japońsku. Przypuszczam, że Igirisu mają już taką szkołę, jaką ty, panie, chciałeś stworzyć uzyskawszy „zezwolenie” bakufu. – Zezwolenie, hę? Taira…? Czy to nie brzydki wysoki młodzieniec o błękitnych oczach, dużym nosie i długich włosach przypominających wiecheć słomy ryżowej? – Tak, to on. – Widziałem go na spotkaniu z Radą Starszych. Mów dalej. – Meikin twierdzi, że znacznie powiększył swój zasób słów za sprawą dziwki imieniem Fujiko, lecz korzystał także z pomocy Hiragi, który już dawno ściął włosy na modłę gaijinów i nosi ich ubrania. – Starzec przerwał na chwilę, gdyż nic nie sprawiało mu większej radości niż ujawnianie czyichś sekretów. – On z kolei jest wnukiem ogólnie szanowanego shoyi z Chōshū, którego synowie zyskali status goshi. Jeden z nich, ojciec Hiragi, stał się nawet hirazamurai. Hiraga uczęszczał do tajnej szkoły w Chōshū, gdzie jako jeden z nielicznych nauczył się angielskiego. – Ze skrywanym rozbawieniem rozkoszował się miną

księcia. – Więc prawdziwym szpiegiem nie jest gai-jin tylko Hiraga? – Nie, panie, lecz Hiraga może być dodatkowym źródłem informacji. Rzecz jasna pod warunkiem, że zdołamy go do tego skłonić. – Shishi miałby nam pomóc? – burknął Yoshi. – Niemożliwe! – Byłeś wczoraj, panie, na pokładzie okrętu Furansu. Jesteś zadowolony z rozmów? – Okazały się dość interesujące. – Niczego nie dało się utrzymać w tajemnicy. Z drugiej strony to dobrze, że Inejin tak szybko dowiaduje się o wszystkim. Na okręcie był Abe i sześciu gwardzistów. Który z nich miał zbyt długi język? Nieważne. To było do przewidzenia. I tak podczas spotkania nie doszło do kompromisu. – Abe! – zawołał głośno. – Panie? – Niech służąca poda herbatę i sake. – Nie odezwał się słowem, póki dziewczyna nie wyszła, nie odpowiedział też na wylewne podziękowania Inejina. Rozmyślał nad tym, co usłyszał do tej pory, porządkował zebrane wiadomości i szukał nowych pytań lub odpowiedzi. – Co radzisz? – Nie mogę, panie, radzić ci tego, co już na pewno postanowiłeś. Przyszło mi tylko do głowy, że z chwilą gdy wódz Igirisu nadeśle ultimatum, ty sam powinieneś podjąć negocjacje. Sam, panie. – Ach… a potem? – Oprócz wielu innych, spróbuj się spotkać z Hiragą panie. Możesz z nim porozmawiać, przekonać, by stanął po naszej stronie. Zyskać sprzymierzeńca. Teraz jest ku temu najlepsza okazja. – Być może tak zrobię, Inejinie – odparł Yoshi. Postanowił rozważyć ten pomysł; pasował do planu ułożonego z Ogamą w Kioto. Tak, najwyższy czas przystąpić do działania. – Albo posłużę się Hiragą dla przykładu. Złap Katsumatę, gdyż właśnie on jest łbem żmii zwanej shishi. Jeśli Meikin dostarczy go żywego, tym lepiej dla niej. Kilka mil dalej, na leżącej przy trakcie Tōkaidō stacji Hodogaya, Katsumata spoglądał na przechodniów z okna herbaciarni. – Spokojnie, Takedo – powiedział. – Hiraga ma czas do świtu. Nie widzę powodów do niepokoju. – Nie cierpię tego miejsca – warknął Takeda. Wioska leżała na otwartej, pozbawionej kryjówek równinie, zaledwie trzy mile od Osiedla w Yokohamie. Zatrzymali się w herbaciarni „Pierwszego Księżyca”, tej samej, w której stanęli Katsumata i daimyō Sanjiro, po tym jak Ori i Shorin zaatakowali gai-jinów na szlaku. – A jeśli nie przyjdzie? – Młodzieniec energicznie podrapał się po głowie. Od czasu ucieczki z Kioto nie miał okazji się ogolić, więc czoło i policzki pokrywały mu zmierzwione włosy. – Przyjdzie. Jeśli nie dziś, to jutro. Muszę się z nim zobaczyć. Ukrywali się już od tygodnia. Droga z Kioto nie należała do bezpiecznych i wiele razy

musieli ratować się nagłą ucieczką. – Sensei… Nie podoba mi się to miejsce ani zmiana planów. Skoro chcemy wziąć udział w walce, powinniśmy zmierzać do Edo. Jak nie, lepiej zawrócić do domu. – Jeśli chcesz, możesz odejść. Wracaj piechotą do Chōshū – powiedział Katsumata. – Następnym razem, gdy zaczniesz narzekać, sam cię odeślę! Takeda zaraz zaczął przepraszać i dodał: – W Kioto straciliśmy tak wielu ludzi, że nawet nie wiemy, jak sobie radzą shishi w Edo. Przykro mi, prawda, lecz nie potrafię odrzucić myśli, że lepiej byłoby wziąć przykład z tych, którzy ocaleli. Wróćmy do domu, ja do Chōshū, pan do Satsumy, by dokonać przegrupowania. – Hodogaya jest w sam raz dla nas. Podobnie jak ta gospoda. – Katsumata zrobił się ostrożny i przerwał podróż na wieść, że Yoshi wyznaczył sporą cenę za jego głowę. – Jutro lub pojutrze ruszymy w dalszą drogę. Najpierw Hiraga. Każda próba nawiązania kontaktu łączyła się z dużym ryzykiem. Zaledwie kilka osób dostało zezwolenie, by wejść na teren Yokohamy lub do Yoshiwary gai-jinów. Stale zmieniano przepustki i wprowadzano nowe hasła. Po okolicy krążyły uzbrojone patrole. Oddziały samurajów kłębiły się wokół Yokohamy, praktycznie odcinając miasto od reszty kraju. Dopiero trzy dni temu Katsumata spotkał służącą, której siostra, akuszerka, od czasu do czasu chodziła do Yoshiwary. Kobieta za złotego obana zgodziła się zanieść wiadomość do „Domu Trzech Karpi”. – Takedo, stań tutaj i obserwuj drogę. Czekaj cierpliwie. Katsumata zszedł na dół, do ogrodu, po czym przez główną bramę gospody wyszedł na Tōkaidō, mimo ranka zapchany tłumem podróżnych, tragarzy, wróżbitów, skrybów i samurajów. Widać też było wiele palankinów i konie, dosiadane przez jakąś damę i samurajów. Zgiełk rozmów, krzyków i nawoływań. Panował dotkliwy chłód, więc prócz grubych okryć wszyscy nosili opaski na głowę lub kapelusze. Niektórzy samurajowie rzucali przelotne spojrzenia w stronę Katsumaty, lecz nie było w tym żadnego niebezpieczeństwa. Sposób chodzenia, splątany kłąb brody i włosów, miecz w długiej pochwie zawieszony na plecach, i jeszcze jeden tkwiący za pasem, stanowiły aż nadto wyraźne ostrzeżenie: oto szedł rōnin, którego lepiej unikać. Zatrzymał się dopiero na obrzeżach wioski, przed dobrze strzeżonym ogrodzeniem, skąd widać było wyraźnie morze i Yokohamę. Siadł na ławce w przydrożnym zajeździe. – Herbaty. Świeżej i gorącej. Wystraszony właściciel natychmiast popędził wypełnić polecenie. Grupa jeźdźców opuściła Osiedle, uprzejmie pozdrawiając strażników stojących przy Północnych Wrotach. Odpowiedzieli ukłonem. Końskie kopyta zadudniły na moście. Kupcy, żołnierze, żeglarze oraz hołota z Miasta Pijaków wędrowali pieszo, odświętnie ubrani, jak wypadało w dzień Nowego Roku. Na popołudnie zaplanowano wyścigi konne i mecz piłki nożnej. Było chłodno, ale i słonecznie, a wiatr wiał wystarczająco mocno, by ponieść w głąb lądu woń zimy, gnijących wodorostów i ludzkich odchodów.

Jednym z konnych był Jamie McFay. Tuż przy nim jechał Hiraga, w dobrze skrojonym ubraniu, z twarzą ukrytą pod grubym szalikiem i w nasuniętej na oczy czapce. Ani Tyrer, ani sir William nie mieli pojęcia o tej wyprawie. McFay przystał na nią, by się odwdzięczyć Hiradze za tłumaczenie rozmowy z shoyą i dostarczenie kilku istotnych informacji handlowych. – Na resztę pytań odpowiem podczas podróży, Jami-sama – oświadczył wczoraj Hiraga. – Muszę jechać. Jechać Hodogaya, spotkać kuzyna. Dobrze? – Dlaczego nie, Nakama? Przecież jesteśmy kumplami. – McFay ucieszył się z pretekstu, gdyż od miesięcy nie bywał w wiosce, chociaż leżała w obrębie Osiedla. Rzadko kto zapuszczał się tak daleko bez wojskowej eskorty. Wciąż pamiętano o śmierci Canterbury’ego i smutnym losie Malcolma Struana. Jamie miał dobry humor. W ostatnim liście, jaki otrzymał od swego bankiera w Edynburgu, dostał wiadomość, że stan jego konta jest znacznie lepszy, niż przypuszczał, co dawało mu pewne nadzieje na otwarcie własnego, choćby niewielkiego interesu. Noble House był w dobrych rękach. Nowy rządca Struanów, Albert MacStruan, niedawno przypłynął z Szanghaju. Po raz pierwszy spotkali się trzy lata temu, w Hongkongu, gdy MacStruan obejmował posadę. Po półrocznej praktyce pod czujnym okiem Culuma Struana i wielomiesięcznym pobycie w Szanghaju awansował na zastępcę dyrektora. – Witam w Yokohamie – z prawdziwym zadowoleniem powiedział McFay. Lubił MacStruana, choć wiedział o nim zaledwie tyle, że był niezwykle sumienny w pracy i że należał do klanu „czarnych” Szkotów, gdyż jego ród wywodził się od rozbitków z hiszpańskiej Armady, których tysiące wydostało się z uszkodzonych okrętów na skaliste wybrzeża Irlandii i Szkocji, by nigdy nie powrócić do ojczystego kraju. Tu mógł uchodzić za Eurazjatę, choć nikt nie próbował tego dociekać. Szeptano tylko, że był jeszcze jednym potomkiem Dirka Struana, nieślubnym dzieckiem, które sowicie zaopatrzono w pieniądze i wraz z przyrodnim bratem, Frederickiem MacStruanem, w tajemnicy odesłano do Szkocji. – Strasznie mi głupio, stary, że spotykamy się w tak śmierdzących okolicznościach. – Albert mówił z patrycjuszowskim akcentem, w którym prócz szkockich naleciałości wyczuwało się wpływy Eton i Oksfordu. Miał dwadzieścia sześć lat i był szczupłym, ciemnowłosym mężczyzną o ciemnej karnacji, wystających kościach policzkowych i ciemnych oczach. McFay nigdy nie pytał, ile jest prawdy w otaczającej go legendzie, a MacStruan ze swej strony nie przejawiał ochoty do zwierzeń. Jamie już przed dwudziestu laty, gdy po raz pierwszy przybył do Hongkongu, został pouczony przez ówczesnego taipana, Culuma, że nie należy być nadmiernie wścibskim, zwłaszcza gdy chodzi o Struanów: – Mamy zbyt wiele tajemnic, zbyt wiele grzechów do zapomnienia… – U nas wszystko w porządku i nie musi się pan o mnie martwić – uspokoił Alberta. – Jestem gotów do ustąpienia ze stanowiska. Teraz, choć nie był już formalnie związany z Noble House, nadal pomagał nowemu zarządcy, wprowadzał go w szczegóły podjętych działań i przy pomocy Vargasa zapoznawał z japońskimi kontrahentami. Księgi były bez zarzutu, Johnny Comishman

wywiązywał się z umowy, jakość węgla nie przedstawiała najmniejszych wątpliwości, wpływy wciąż rosły i planowano na próbę zwiększenie częstotliwości dostaw do jednej barki tygodniowo w ciągu najbliższych trzech miesięcy. MacStruan hojną ręką zaoferował Jamiemu dwadzieścia procent dochodów z pierwszego roku i dał mu swobodę w dalszych negocjacjach z Comishmanem. – Musimy trzymać przy życiu tego małego łajdaka – powiedział ze śmiechem. Za sprawą Hiragi tajny układ z shoyą zaczął nabierać rumieńców i wkrótce powstała pierwsza spółka: I.S.K. Trading – Ichi Stoku Kompani – gdyż shoya, za radą żony, nie zgodził się na umieszczenie swego nazwiska na szyldzie. Akcje firmy podzielono na sto części: czterdzieści wziął shoya, czterdzieści McFay, piętnaście żona Ryoshiego, a Nakama/Hiraga – pięć. Tydzień temu McFay zarejestrował własną spółkę handlową a nazajutrz zamierzał otworzyć prowizoryczne biuro, w tym samym budynku, w którym mieścił się „Guardian” Nettlesmitha. Od siedmiu dni najstarszy syn Ryoshiego, nieśmiały i nerwowy dziewiętnastolatek, przychodził do pracy o siódmej rano i zostawał aż do dziewiątej wieczór. Chciał się uczyć wszystkiego – przede wszystkim języka. Jamie, ku swemu zdziwieniu, znalazł w ostatniej poczcie odprawę w wysokości trzymiesięcznych poborów oraz uprzejmy list od Tess Struan z podziękowaniem za dotychczasowe usługi. Trzymiesięczna pensja za dziewiętnaście lat pracy to całkiem nieźle, pomyślał z ponurym rozbawieniem. Najświeższe wieści z Hongkongu jeszcze nie dotarły do Yokohamy, gdyż kliper „Prancing Cloud” dopłynął do portu macierzystego zaledwie dziesięć dni temu, a Hoag pewnie dopiero przed tygodniem. Trzeba było poczekać jeszcze cztery, pięć dni, może nawet dłużej, gdyż przebąkiwano coś o potężnym sztormie, który szalał nad południową częścią Morza Chińskiego. Nie było sensu bawić się w puste prognozy. Kiedyś będziemy mieli telegraficzne połączenie z Hongkongiem, a jeszcze później, kto wie, może nawet z Londynem… Boże, co za wspaniałe udogodnienie dla wszystkich! Odpowiedź z Hongkongu nadejdzie wówczas w pięć dni po wysłaniu telegramu, a z Anglii, powiedzmy w niecałe dwa tygodnie. Dwa tygodnie zamiast czterech miesięcy! Mnie już przy tym nie będzie, lecz podejrzewam, że za dziesięć, piętnaście lat przeciągną linię z Japonii do Hongkongu. Wiwat Nakama i mój partner Ryoshi, niech żyje moja nowa firma, McFay Trading. Niech żyje Angelique. Mimo głębokiej żałoby przyjęła zaproszenie na obiad, jaki McFay wyprawił na cześć Alberta MacStruana w pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia. Przyszli także: sir William, Seratard, André i niemal wszyscy pozostali posłowie. Angelique przeżyła chwilę cichego triumfu. Choć utraciła swą dawną wesołość oraz zupełnie zmieniła styl bycia, była tak pełna czaru i słodyczy, iż wszyscy zgodnym chórem podziwiali jej dojrzałą urodę. Dziś miał się odbyć wieczorek towarzyski w poselstwie francuskim. André zgodził się zagrać kilka utworów. Robiono zakłady, czy Angelique zechce zatańczyć. Dziesięć do jednego, że nie zechce. Jeszcze większe emocje budziła sprawa jej domniemanej ciąży. O Hongkongu nikt nie wspominał. Od czasu pamiętnej morskiej eskapady oraz rozmowy, która po niej

nastąpiła, sir William i Angelique stali się bardzo dobrymi przyjaciółmi i niemal co dzień spotykali się na wspólnych kolacjach. Wiwat Nowy Rok, cudowny ponad miarę! Jamie był w szampańskim humorze, choć w głębi serca czuł pewien niepokój. Bieżące interesy nie należały do najpewniejszych, wokół Szanghaju znów trwały bratobójcze walki, zaraza w Makau, krwawa wojna domowa w Ameryce, głód w Irlandii, pogłoski o głodzie tutaj, zamieszki na Wyspach Brytyjskich spowodowane bezrobociem i zbyt niskimi płacami. A jeszcze do tego Tess Struan. Cholera, obiecałem sobie, że od pierwszego stycznia tysiąc osiemset sześćdziesiątego trzeciego roku nie będę już o niej myślał! Ani o Maureen… By przepędzić niepokój, zaciął konia ostrogą. Hiraga zrobił to samo; obaj dobrze trzymali się w siodłach. Hiraga od dawna nie miał okazji do przejażdżki i po raz pierwszy smakował względnej wolności za granicami Osiedla. Przez chwilę galopował u boku McFaya, po czym wysforował się naprzód. Pędzili niczym wiatr. Wkrótce zostali sami, gdyż inni nie mieli ochoty do wyścigów. Gnali coraz dalej, rozradowani dniem. Przed sobą widzieli kręty szlak Tōkaidō, poprzecinany tu i ówdzie płytkimi rozlewiskami, przy których czekali przewoźnicy gotowi przeprawić promem na drugi brzeg towary lub pasażerów. Na południu leżała Hodogaya. Otaczająca ją bariera była otwarta. W dawnych dobrych czasach przed morderstwem, zwłaszcza jesienią i wiosną, Europejczycy zaglądali tu dość często z koszykami pełnymi piknikowych wiktuałów, by kupić sake i piwo, pośmiać się i pożartować z dziewczętami spraszającymi gości do okolicznych barów i restauracji. Do większości domów publicznych nie mieli wstępu. – Hej, Nakama, gdzie umówiłeś się z kuzynem? – spytał Jamie, gdy dotarli w pobliże domów opodal ogrodzenia. Był w pełni świadom niechęci mijających go przechodniów, lecz mimo to nie czuł strachu. Z ramienia zwisał mu pas obciążony rewolwerem. Hiraga nie miał broni – przynajmniej na pozór. – Pójdę go szukać, Jami-sama. Najlepiej sam przejdę drugą stronę barierę – zaproponował. Cieszył się z wieści od Katsumaty, choć zdawał sobie sprawę, że nie powinien opuszczać bezpiecznego schronienia, jakie dawali mu sir William i Tyrer. Ciekawość przeważyła. Chciał się dowiedzieć prawdy o Sumomo, o pozostałych spiskowcach, o tym, co zaszło w Kioto i o nowych planach shishi. Shoya codziennie kręcił głową. – Bardzo mi przykro, Otami-sama. Nic nie mam od Katsumaty ani Takedy… Nic o Sumomo, nic o Koiko. Pan Yoshi jest na zamku Edo. Jak tylko będę coś wiedział… Opatulony Hiraga skinął dłonią w stronę McFaya. – Proszę naprzód. Zaraz znajdę dobre miejsce do czekać. Straż przy barierze podejrzliwie zerkała w ich stronę i lekkim ukłonem odpowiedziała na pozdrowienie. Hiraga drgnął, gdy spostrzegł swą podobiznę przyczepioną do muru. Jamie na szczęście niczego nie zauważył i nieco uspokojony Japończyk doszedł do wniosku, że wąsy oraz europejska fryzura dostatecznie go maskują. Zatrzymali się przy pierwszej gospodzie. Hiraga grubym głosem wymruczał kilka słów

w łamanej japońszczyźnie, domagając się – wzorem cudzoziemców – wolnego stołu w ogrodzie, herbaty, sake, piwa i skromnej ilości jedzenia. Usługującej dziewczynie powiedział, że może nieco zarobić, jeśli dopilnuje, by nikt im nie przeszkadzał. Przez cały czas patrzyła w ziemię, lecz był pewien, że widziała jego oczy i domyśliła się jego pochodzenia. – Jami-sama, wracam za kilka minut – oświadczył. – Tylko nie siedź zbyt długo, stary. – Tak, Jami-sama. Wyśliznął się na drogę, po czym ruszył w kierunku odległej części bariery. Złościła go jawna wrogość i brak dobrych manier, czego doświadczał na każdym kroku. Kilku przechodzących samurajów wręcz go zmusiło do ustąpienia na pobocze. Po chwili doszedł jednak do wniosku, że nie ma czego żałować. Poczuł się raźniej, gdyż wszyscy brali go za gai-jina, i z barbarzyńską ciekawością zaglądał do każdej gospody i herbaciarni. Zaszyfrowana wiadomość od Katsumaty brzmiała: „Czekam trzy dni w Hodogaya. Przyjdź rano, na pewno cię zauważę”. Hiraga wiedział, że mocno wyróżnia się z tłumu. Czuł na sobie spojrzenia ludzi krążących po wiosce, siedzących na ławkach lub przycupniętych przy grzejnikach. Nagle usłyszał niski, znaczący gwizd, gdzieś z lewej strony. Przeszedł zbyt dobrą szkołę, by się obejrzeć lub odpowiedzieć. Z udawanym zmęczeniem przysiadł przy oberży w sporej odległości od drogi i zażądał piwa. Służąca niemal natychmiast wręczyła mu czarkę. Kilku wieśniaków, pałaszujących w pobliżu śniadanie złożone z gotowanego ryżu i sake, odsunęło się pośpiesznie, jakby mieli do czynienia z trędowatym. – Nie obracaj się – posłyszał za sobą szept Katsumaty. – Trudno cię poznać, masz znakomite przebranie. – Twoje musi być równie dobre, sensei – odparł cicho, prawie nie poruszając wargami. – Już dwukrotnie zaglądałem w to miejsce. Rozległ się krótki, niski, ledwie słyszalny dobrze mu znany śmiech. – Upuść coś, a gdy będziesz to podnosił, spójrz przez ramię. Hiraga zrobił, jak mu kazano, i przez krótką chwilę patrzył na jedynego mężczyznę siedzącego w zasięgu głosu – dzikiego, brodatego i ponurego rōnina ze splątaną grzywą włosów. Ponownie usiadł tyłem. – Iiiii, sensei! – Żadnych „sensei”. Mamy mało czasu. Hodogaya roi się od szpiegów i wymuszaczy. Gdzie możemy się spotkać? – W naszej Yoshiwarze. W „Domu Trzech Karpi”. – Przyjdę za dwa, trzy dni. Trzeba sprowokować incydent z udziałem gai-jinów. Pomyśl o tym. – Jaki incydent? – W miarę poważny. – Dobrze – odparł Hiraga. – To, że tu jesteś, sprawiło mi dużą ulgę. Słyszałem wiele plotek o walkach w Kioto. Akimoto wciąż jest ze mną lecz wielu shishi zginęło podczas

zamieszek w Edo. Mam dużo wieści o gai-jinach i o bakufu. Szybko, co zaszło w Kioto? Co z Sumomo? – W Kioto było bardzo ciężko. Przed ucieczką poleciłem Sumomo, by została z Koiko i w ten sposób dotarła w pobliże Yoshiego. Chciałem wiedzieć, kto nas zdradził. Na pewno któryś z naszych. Dodatkowo zyskałem szansę, aby bezpiecznie odesłać obie dziewczyny z miasta. – Katsumata łypał oczami na wszystkie strony. Pozostali klienci oberży, choć siedzieli daleko, bali się na niego spojrzeć. – Dwa razy próbowaliśmy zabić Yoshiego. Bez skutku. Przepadła nasza bezpieczna przystań, Ogama i Yoshi wciągnęli nas w pułapkę. Chcieliśmy… – Iiiii – ze smutkiem jęknął Hiraga. – Doszli do porozumienia? – Przynajmniej na razie. Straciliśmy wielu dowódców i zwykłych wojowników. Potem opowiem ci o szczegółach. Sumomo, Takeda i ja wyrwaliśmy się z okrążenia. Cieszę się, że cię widzę. Idź już. – Jeszcze chwilę. Sumomo. Kazałem jej wracać do Chōshū. – Dostałem od niej niezwykle cenne wieści o tutejszej sytuacji oraz o Orim i Shorinie. Chciałem, by odeszła do Chōshū, lecz wolała zostać. Myślała, że w ten sposób zdoła ci jakoś pomóc. Gdzie Ori? – Nie żyje. – Do uszu Hiragi dobiegło soczyste przekleństwo; Ori należał do ulubieńców Katsumaty. – Zastrzelony przez gai-jinów, gdy próbował się wedrzeć do jednego z ich domów. – Hiraga mówił coraz prędzej, z narastającym zdenerwowaniem. – Słyszałem, że w Hamamatsu ktoś od nas próbował zabić Yoshiego. W utarczce zginęła Koiko oraz atakujący shishi. Kto to był? – Sumomo. Hiraga zbladł jak płótno. – Zdradziła ją ta dziwka, Koiko – mówił dalej Katsumata. – Zdradziła sonnō-jōi i nas wszystkich. Zdechła, przebita shurikenem ciśniętym przez Sumomo. – Jak zginęła Sumomo? – Jak shishi. Na zawsze zostanie w naszej pamięci. Mieczem i shurikenem walczyła z Yoshim i niemal go pokonała. To właśnie miała zrobić w przypadku zdrady. To miała zrobić, powtórzył w myślach Hiraga. Gniew wzbierał w nim niczym rozgrzana lawa. Wiedziałeś, że zostanie zdemaskowana, a mimo to wepchnąłeś ją w pułapkę! Poczuł gwałtowny ucisk w gardle. Z trudem zadał najważniejsze pytanie: – Jak ją pochowali? Z szacunkiem należnym wojownikowi? Jeśli Toranaga Yoshi odważył się zbezcześcić zwłoki Sumomo, choć walczyła i zmarła z mieczem w ręku, Hiraga będzie go ścigał bez względu na okoliczności. Dopóki jeden z nich nie padnie. Jest przecież przywódcą buntowników z Chōshū, najpotężniejszego ugrupowania shishi. A Sumomo, choć pochodziła z Satsumy, przysięgała wierność Chōshū. – Proszę… Chcę wiedzieć, jak ją pochowali… Nie było odpowiedzi. Zerknął przez ramię. Katsumata zniknął. Hiraga nie potrafił ukryć zdumienia. Wieśniacy obserwowali go w milczeniu. Z boku stanęło też kilku zaciekawionych samurajów. Hiraga poczuł, że włosy jeżą mu się na karku. Cisnął na stół

parę monet, ścisnął w dłoni ukrytego derringera i powędrował tam, skąd przyszedł. Po południu na zamku w Edo panował nastrój podniecenia. Yoshi biegł korytarzem za chińskim medykiem, z tyłu sunął jak cień Abe na czele czterech gwardzistów. Chudy, wysoki lekarz nosił długą szatę. Siwe włosy miał splecione w warkocz. Wszedł po schodach, minął kolejny korytarz, w końcu stanął. Groźni wartownicy, z dłońmi na rękojeściach mieczy, blokowali mu dalszą drogę i posępnie spoglądali na zbliżający się orszak Yoshiego. – Przykro mi, panie Yoshi – przemówił dowódca. – Tairō wydał wyraźny rozkaz, by nikogo nie wpuszczać. – Ja zaś dostałem polecenie, by sprowadzić tu pana Toranagę. – Medyk mówił z godnością, ale wyraźnie przebijał przez nią strach. – Pan Yoshi może przejść – ponuro oświadczył oficer – lecz nie dotyczy to jego świty. Choć wartownicy górowali liczebnością, Abe i gwardziści chwycili za miecze. – Stać – spokojnie odezwał się Yoshi. – Zaczekacie tutaj. Abe drżał z niepokoju, adrenalina pulsowała mu w żyłach, gdyż doszły do niego plotki krążące po zamku, że Yoshi lada chwila ma zostać aresztowany. – Wybacz, panie, nie chciałbym, abyś wpadł w pułapkę. Wartownicy znieruchomieli na tę zniewagę. – Jeśli coś mi się stanie, możecie ich pozabijać – ze śmiechem odparł Yoshi. Nikt inny się nie roześmiał. Yoshi skinął na medyka. Był gotów natychmiast stanąć do walki, gdyby strażnicy usiłowali go rozbroić. Przeszli bez przeszkód. Lekarz otworzył drzwi komnaty i z ukłonem przepuścił Yoshiego. Toranaga szedł z opuszczonymi rękami, lecz czujnie wypatrywał skrytego za ścianą zamachowca. Nic się nie wydarzyło. W komnacie siedziało czterech strażników, otaczając futon, na którym leżał zwinięty z bólu Anjo. – I co, kuratorze – powiedział słabym głosem, choć wciąż przepełnionym jadem. – Masz jakieś wieści? – Tylko dla twoich uszu. – Zaczekaj na zewnątrz, medyku, póki cię nie wezwę. Medyk skłonił się i z nie ukrywanym zadowoleniem opuścił komnatę. Miał już serdecznie dość niesfornego pacjenta, który co gorsza, umierał powoli i mógł pociągnąć najwyżej kilka tygodni. A to znaczyło, że nie będzie zapłaty. W Chinach od wieków wyznawano zasadę „nie ma leczenia, nie ma pieniędzy” i to samo zaczęto stosować tutaj. Strażnicy nie wykonali najmniejszego ruchu. Każdy z nich był znakomitym szermierzem, bezgranicznie lojalnym wobec tairō. Yoshi poczuł, że dotychczasowa pewność siebie zaczyna go z wolna opuszczać. Klęknął i złożył pełen szacunku ukłon. Dziś rano, po wyjściu Inejina, pchnął posłańca do Anja z prośbą o jak najszybsze spotkanie. – Cóż, Yoshi-dono? – Wczoraj wybrałem się na okręt wojenny gai-jinów… – Wiem. Chyba nie sądzisz, że jestem głupcem i nie domyślam się, o co chodzi? Wspomniałeś o jakiejś kuracji.

– Chodziło mi o medyka gai-jinów, z Kanagawy. Furansu twierdzą że potrafi czynić prawdziwe cuda, więc z twoim przyzwoleniem, mógłbym go tu sprowadzić. – Nie potrzeba! – Anjo z trudem wsparł się na łokciu. – Skąd ta nagła troska, skoro chciałbyś mnie widzieć martwym?! – Nie martwym, tairō-dono, lecz w dobrym zdrowiu. To bardzo ważne dla nas wszystkich. – Yoshi mówił spokojnie, choć w głębi duszy brzydził się tym człowiekiem i tą komnatą cuchnącą odorem śmierci, kału, wymiocin. – Po co chorować, skoro pomoc leży w zasięgu ręki? Poza tym, sporo się dowiedziałem o wojennych planach gai-jinów, choć nie na okręcie, lecz dopiero dziś rano. – Jakich planach? Skąd zebrałeś te wieści? – Nieważne skąd. Wiem, a to znaczy, że ty też będziesz wiedział, panie. – Pokrótce przedstawił mu obraz bitwy, nie wspomniał jedynie o dziesięciodniowym zawieszeniu działań po dostarczeniu ultimatum. – Musimy uchodzić! – Głos chorego przypominał skwirzenie. Strażnicy poruszyli się niespokojnie. – Rōjū powinno w tajemnicy opuścić zamek i stanąć kwaterą… w Hodogaya. Gdy już będziemy bezpieczni, nocą spalimy Osiedle i przydybiemy ich w łóżkach. Co za psy! Zasłużyli na marną śmierć, bez honoru. Spalimy ich, wytłuczemy uciekinierów i wrócimy do Edo po odpłynięciu floty. Do wiosny zdążymy się dobrze uzbroić. Jutro nastąpi koniec Yokohamy. – Anjo spoglądał przed siebie błyszczącymi oczami, po brodzie ciekła mu strużka śliny. – Będziesz miał zaszczyt poprowadzenia ataku. Przygotuj żołnierzy i ruszaj jutro, najdalej pojutrze. – Z radością przyjmuję twe słowa, panie. – Yoshi pochylił głowę w dziękczynnym ukłonie. – Mam jednak pewną radę: kiedy przystąpię do przygotowań, ty powinieneś pomyśleć o zdrowiu. Sprowadź medyka gai-jinów, gdyż nasi są nieukami, a on ma opinię cudotwórcy. Mogę go wezwać szybko i cicho, już rankiem, jeśli pozwolisz. Po cóż zbytecznie cierpieć? Lekarz gai-jinów cię uleczy – mówił z przekonaniem. – Kilka dni zwłoki nie będzie miało żadnego znaczenia dla ułożonego tak rozsądnie przez ciebie planu ataku na Yokohamę. Będziemy zwodzić gai-jinów, póki nie znajdziesz sił, by objąć dowodzenie. Wyprowadzę ich w pole podczas przygotowań do bitwy. – Jak? – Rozmyślnie wejdę w ich zasadzkę. – Co? – Anjo przesunął się nieco, by lepiej widzieć twarz Yoshiego, i wskutek mchu aż zagryzł wargi z bólu. – Odegram rolę przynęty i pojawię się na spotkaniu najwyżej z jednym lub dwoma samurajami. Podczas pobytu na okręcie zrozumiałem, że mają ochotę, choć to niedorzeczne, po prostu nas wystrzelać. Za wszelką cenę musimy tego uniknąć, tairō. Są niebezpieczni jak stado wygłodniałych rekinów. – Yoshi starał się mówić z pełnym przekonaniem, choć w głębi duszy uważał co innego: cudzoziemcy przejawiają wyraźną chęć do rozmów i kompromisów; nie pragną wojny, lecz mimo to odpowiedzą ogniem na każdą głupią prowokację. – Zaryzykuję – stwierdził z udawanym ociąganiem, by lepiej zarzucić przynętę. – Jeśli mnie zatrzymają jako zakładnika, wszyscy daimyō staną po twej stronie,

panie. Zapomnij wówczas, że jestem więźniem i zaatakuj pełnymi siłami. Oczekuję twej zgody na takie rozwiązanie, tairō. Zapadło ciężkie milczenie. Anjo drgnął z bólu. W końcu skinął głową i lekko poruszył ręką na znak, że rozmowa skończona. – Natychmiast sprowadź medyka gai-jinów i zabierz się za przygotowania do ataku. Yoshi skłonił się nisko i z największym trudem powstrzymał okrzyk radości.

52 KANAGAWA PIĄTEK, 2 STYCZNIA W chwili gdy Yoshi zajechał przed poselstwo w Kanagawie, przy bramie odbyła się mała ceremonia. Dowódca warty honorowej, Settry Pallidar, zasalutował pałaszem i wrzasnął: – Preeeezentuj broń! Żołnierze zdjęli karabiny z ramion i zamarli w bezruchu. Trzydziestu gwardzistów, trzydziestu ubranych w kilty Szkotów i oddział konnych dragonów. Yoshi pozdrowił ich uniesioną szpicrutą i próbował ukryć niepokój, jaki poczuł w obliczu tak wielu żołnierzy wroga wyposażonych w lśniące karabiny. Nigdy w życiu nie był bardziej bezbronny. Za nim jechał tylko Abe i dwóch przybocznych. Jeszcze dalej biegł giermek i kilkunastu spoconych, zdenerwowanych tragarzy, niosących na długich tyczkach ciężkie pakunki. Reszta świty czekała za ogrodzeniem. Yoshi był cały spowity czernią: bambusowa zbroja, lekki hełm, narzutka kataginu z szerokimi ramionami, dwa miecze – nawet krępy wierzchowiec był karej maści. Ale pleciona uprząż, zdobne cugle i siodło dla wzmocnienia efektu błyszczały czerwienią. Wjeżdżając przez bramę zerknął na Pallidara. Chłodne niebieskie oczy gai-jina przypominały mu śniętą rybę. Na schodach prowadzących na wydeptany dziedziniec czekał sir William w asyście Seratarda i André Poncina po jednej stronie, a Ketterera, Babcotta i Tyrera – po drugiej. Wszystko zgodnie z umową. Odświętnie ubrani, w cylindrach i ciepłych wełnianych płaszczach, chroniących przed porannym chłodem, gdyż niebo zasnuwały gęste chmury. Yoshi obdarzył ich przelotnym spojrzeniem, dłużej popatrzył jedynie na Babcotta, zafascynowany jego potężną sylwetką. Uniósł szpicrutę w powitalnym geście. W odpowiedzi uprzejmie uchylili cylindrów, admirał zasalutował. Sir William i Tyrer podeszli bliżej, by dopełnić oficjalnego powitania. Uśmiechami usiłowali pokryć zaskoczenie na widok tak małego orszaku. Giermek wysunął się naprzód i chwycił konia za uzdę. Yoshi zsiadł z prawej strony, co było jeszcze jednym zwyczajem przejętym od Chińczyków. – Witam cię, panie, w imieniu Jej Brytyjskiej Wysokości – powiedział sir William. Tyrer od razu starannie przetłumaczył jego słowa. – Dziękuję. Mam nadzieję, że moja wizyta nie przysporzyła wam wielu kłopotów – odparł Yoshi zgodnie z etykietą. – Nie, panie. Nasz honor. Dałeś nam rzadką wielką przyjemność. Zauważył znaczną poprawę w wymowie Tyrera i bardziej prawidłowe akcentowanie – jeszcze jeden powód, by czym prędzej usunąć zdrajcę Hiragę, ukrywającego się, jak twierdził Inejin, pod pseudonimem Nakama. – Zechcesz, panie, przyjąć herbatę?

Obaj dostojnicy już dawno przestali słuchać kurtuazyjnych banałów i z uwagą spoglądali na siebie, usiłując wyczuć słabe punkty przeciwnika. – Ach, Serata-dono – z zadowoleniem powiedział Yoshi, chociaż irytowało go, że stoi, musi patrzeć w górę, że wzrost gai-jinów – a każdy z nich przerastał go co najmniej o głowę – pozbawia go przewagi, jaką dawało mu to, iż wśród Japończyków uchodził za wysokiego. – Cieszę się, że nasze powtórne spotkanie nastąpiło tak szybko. Dziękuję. Poncin i Seratard złożyli formalny ukłon. André tłumaczył. – Mój pan Serata pozdrawia cię, panie, w imię swego przyjaciela, cesarza Furansu, wielkiego króla Napoleona Trzeciego. Z zaszczytem do usług. Zaraz po audiencji u tairō Anja, Yoshi powiadomił Seratarda o pilnej konieczności zwołania oficjalnego, choć zamkniętego spotkania z udziałem sir Williama, dowódcy floty, doktora z Kanagawy oraz tłumaczy Poncina i Tyrera. Nikogo więcej. Chciał przybyć półprywatnie, z niewielką świtą i bez zbędnych ceremonii. – Co o tym myślisz, Henri? – spytał sir William, gdy Seratard przybiegł do niego z listem przetłumaczonym przez Poncina. – Nie wiem. To doprawdy zadziwiający człowiek. Przebywał na pokładzie ponad cztery godziny, więc miałem dobrą okazję mu się przyjrzeć. Chcesz kopię sprawozdania? – Owszem, dziękuję. – Sir William wiedział, że z raportu zostały usunięte wszelkie istotne wiadomości. Sam zrobiłby dokładnie tak samo. Był lekko przeziębiony i kichnął. – Przepraszam. – Jako opiekun dziedzica, członek Rady i potomek starego japońskiego rodu, z koneksjami sięgającymi samego mikada – który notabene pełni obecnie funkcję najwyższego kapłana – ma spore wpływy i poparcie przynajmniej części shōgunatu. Powinniśmy się z nim spotkać. – Bez wątpienia – odparł sucho sir William. Wiedział więcej od Seratarda, gdyż godzinami zmuszał Nakamę do opowieści o japońskich możnowładcach i ich rodach, ze szczególnym uwzględnieniem Toranagów. – Spełnimy jego prośbę. Ciekawe, że zażądał obecności Ketterera, nieprawdaż? Coś tu śmierdzi. Popłyniemy łodzią wbijemy kilku najlepszych chłopaków w mundury kompanii honorowej i skierujemy HMS „Pearl”, by patrolował tę część wybrzeża. – Mon Dieu, obawiasz się podstępu? – Mogą poświęcić króla, by zgarnąć z szachownicy całe dowództwo przeciwnika. Pallidar twierdzi, że silnie uzbrojone oddziały samurajów stacjonują po obu stronach Tōkaidō stąd aż do Hodogaya i z powrotem. Nie węszę pułapki, lecz na wszelki wypadek wolę zachować ostrożność. I żadnych francuskich żołnierzy do ochrony. Przykro mi, Henri, lecz nie ustąpię. Nie. Po co mu Babcott? – W imieniu Francji złożyłem propozycję, by dla umocnienia łączących nas więzi wznieść szpital. Był bardzo zadowolony, ale nieważne… Williamie, nie możesz myśleć o wszystkim. Nadmieniłem w trakcie rozmowy, że Babcott ma znakomitą reputację. Może Yoshi chce zasięgnąć fachowej porady? – André już dawno donosił o złym stanie zdrowia tairō, lecz Seratard nie widział potrzeby, aby o tym wspominać.

Do sali audiencyjnej wniesiono herbatę. Zebrani zajęli przewidziane protokołem miejsca i przygotowali się na nudną wymianę uprzejmości, co zajmowało zwykle ponad godzinę. Ku ogólnemu zaskoczeniu, Yoshi upiwszy łyk herbaty, oświadczył: – Głównym powodem dzisiejszego spotkania… które zwołałem przy pomocy Seratadono… w imieniu tairō i Rady Starszych… jest chęć poprawy wzajemnych stosunków. – Przerwał i spojrzał na Tyrera. – Proszę to przetłumaczyć, potem dokończę – powiedział oschle. Tyrer spełnił jego żądanie. – Najpierw doktor-sama, gdyż reszta rozmów go nie dotyczy. – Yoshi z rozmysłem czekał trzy dni na spotkanie z lekarzem. Nie ma powodu do pośpiechu, pomyślał cynicznie. Anjo stwierdził, że zbyteczna mu moja pomoc, więc niech cierpi! Nagle sam poczuł skurcz w brzuchu. Niepotrzebnie igrał z losem; Anjo z każdym dniem stawał się coraz groźniejszy. Głupio postąpił, że zgodził się zaplanować i poprowadzić atak na Osiedle, zwłaszcza jeśli nie uda mu się przekonać gai-jinów, by podporządkowali się jego woli. – Proszę, aby wasz medyk łaskawie udał się ze mną do Edo, do niezwykle ważnego pacjenta, którego imienia nie mogę teraz wymienić. Gwarantuję mu pełne bezpieczeństwo. – Ktoś tak cenny jak doktor-sama nie powinien poruszać się bez eskorty – odparł sir William. – Rozumiem, lecz w tym wypadku, niestety, to niemożliwe – stwierdził Yoshi. Teraz, gdy siedzieli i mógł każdemu, z wyjątkiem Babcotta, spojrzeć prosto w oczy, odzyskał nieco pewności siebie. – Gwarantuję mu pełne bezpieczeństwo. – Co o tym sądzisz, George? – Sir William z udawanym namysłem zmarszczył brwi; już dawno przedyskutowali z Babcottem tę możliwość. – Zgadzam się pójść sam, sir Williamie. Jeden z sanitariuszy wspomniał mi o chorobie tairō. Pewnie chodzi o niego. – Boże, gdybyś wyleczył tego łapserdaka… Albo go otruł. Sam nie wiem, co lepsze. Rzecz jasna, żartowałem. – Niczym nie ryzykuję. Tylko żywy przedstawiam jakąś wartość i nie nadaję się na zakładnika. Jeśli wyleczę jakiegoś oficjela, tym lepiej dla nas. – Zgoda. Rozegramy to po twojemu. A przy okazji, słyszałem, że wczoraj odwiedziła cię Angelique. – Ha! Już całe Osiedle o tym słyszało. Jesteś ósmym, który mnie nagabuje w tej sprawie. Złapała katar. W taką pogodę każdy się może przeziębić, nie wyłączając mnie i ciebie. Zresztą, gdyby chodziło o coś innego, i tak nie odważyłbym się naruszyć sfery jej prywatności. Dajmy spokój. Sir William uśmiechnął się w duchu na wspomnienie swego oburzenia i głośnych protestów, że gdzieżby on usiłował wtykać nos w intymne sprawy i pytać o ciążę. W miarę jak zbliżał się spodziewany „Dzień C”, w Osiedlu narastało podniecenie, choć bano się stawiać większe sumy, w obawie czy ów dzień w ogóle nastąpi. A za niecały tydzień mogły już nadejść pierwsze wieści z Hongkongu: o Malcolmie, pogrzebie i reakcji Tess Struan. Sir William wrócił myślami do bieżących wydarzeń. Babcott mówił właśnie do

Toranagi łamaną japońszczyzną: – Tak, iść Edo pan Yoshi. Kiedy iść, proszę? – Gdy ja odejdę, doktor-sama – wolno i wyraźnie odparł Japończyk. – Dziękuję. Jestem za pana w pełni odpowiedzialny i zapewniam, że wróci pan cało. Potrzebny panu tłumacz, tak? – Tak, proszę pan Yoshi – powiedział Babcott, choć w rzeczywistości sam dałby sobie radę. Spojrzał na Tyrera. – Padło na ciebie, Phillipie. – Chciałem się zgłosić na ochotnika – wyszczerzył zęby Tyrer. – Spytaj go, ile czasu tam będę. – Mówi, że tyle, ile potrzeba na dokładną diagnozę. – Załatwione – odezwał się sir William. – W takim razie mogę już was opuścić. Jak będę potrzebny, znajdziecie mnie w klinice. – Babcott wymienił ukłony z Yoshim i wyszedł. – Tragarze na zewnątrz dźwigają pudła srebrnych monet wartości stu tysięcy funtów. – Toranaga mówił powoli, starannie dobierając każde słowo. – To dar shōgunatu jako odszkodowanie, którego domagaliście się od winnego daimyō. Shōgunat uważa, że suma jest odpowiednia. – Skrył rozbawienie na widok zdumionych min Tyrera i Poncina. – Przekażcie dokładnie, co powiedziałem. Tyrer zaczął tłumaczyć, lecz nie potrafił znaleźć odpowiednich zwrotów i kilkakrotnie korzystał z pomocy Poncina. W sali zapanowała głęboka cisza. – Panie – półgłosem odezwał się Tyrer. – Mój pan pyta, czy ma odpowiedzieć teraz, czy Yoshi-sama mówi dalej? – Dalej. Shōgunat przekazuje pieniądze w imieniu Sanjira z Satsumy. Tylko on jeden ponosi winę, lecz jak już zostało wyjaśnione, nie podlega shōgunatowi. Tłumaczcie. Znów się udało. Yoshi zauważył, że obaj przywódcy gai-jinów byli wyraźnie zbici z tropu. Czuł satysfakcję, choć nie zdołał się wyzbyć resztek niepokoju. – Nie możemy zmusić Sanjira z Satsumy, by dobrowolnie zmienił rozkazy, jakie wydał swym ludziom odnośnie gai-jinów, aby przeprosił lub zwrócił nam sumę wydaną na polubowne załatwienie sprawy. Każda próba ingerencji z naszej strony oznacza wojnę, do której nie jesteśmy przygotowani. Tym razem tłumaczenie potrwało nieco dłużej. André pomagał, jak umiał, świadom rosnącego wśród słuchaczy napięcia. – Panie? – Powtórz dokładnie: shōgunat chce przyjaźni Igirisu i Furansu, więc zrobił wszystko, co w jego mocy… by nie dopuścić do wojny. – Yoshi wyprostował się na krześle. Był ciekaw, czy dobrze zarzucił przynętę. Jego ostatnie słowa powitało głuche milczenie. Sir William siedział nieporuszony, wydał jedynie ledwo słyszalne chrząknięcie. Seratard skinął głową i spojrzał na Poncina. Rozradowany w głębi duszy sir William czekał, czy Yoshi powie coś więcej. Po chwili zwrócił się do Tyrera: – Phillipie, spytaj gościa, czy zechce coś dodać, czy czas na moją odpowiedź.

– Mówi, że na razie skończył. Sir William chrząknął ponownie i – ku skrywanemu utrapieniu Tyrera – zaczął mówić z patosem: – Panie Yoshi, w imieniu rządu Jej Wysokości oraz władz Francji chcę podziękować shōgunatowi za wyjaśnienie wynikłego między nami nieporozumienia. Dziękujemy też osobiście, wyrażając nadzieję, że nasz pobyt na waszej ziemi okaże się szczęśliwy i ze wszech miar korzystny dla pańskiego kraju, dla shōgunatu i dla nas wszystkich. Ten gest z pewnością rozpocznie nowy okres w stosunkach między naszymi państwami oraz innymi narodami, których przedstawiciele przybyli do Japonii. Przerwał, by dopuścić do głosu tłumaczy. André i Tyrer zaczęli od przeprosin i odwoławszy się do wyrozumiałości Yoshiego, w o wiele prostszych słowach przekazali mu całą wypowiedź. Kiedy skończyli, znów zabrał głos sir William: – Za jego pozwoleniem, chciałbym zrobić niewielką przerwę. Phillipie lub ty, André, przeproście go w moim imieniu. Wyjaśnijcie, że muszę wyjść do ustępu. Jestem przeziębiony. Obaj tłumacze pośpiesznie przełożyli jego prośbę. – Oczywiście – natychmiast odparł Yoshi, choć nie uwierzył w słowa Anglika. Sir William wstał. Seratard szybko wymruczał jakieś usprawiedliwienie i także opuścił salę. Poszli w stronę ustępu, choć żaden nie odczuwał takiej potrzeby. – Na Boga, Henri, zrozumiałeś to samo co ja? – z podnieceniem szeptał sir William. – Powiedział, że możemy się zająć tym Sanjirem. – To całkowite zaprzeczenie dotychczasowej polityki! Zawsze twierdzili, że każda decyzja musi być zatwierdzona przez bakufu i shōgunat. – Seratard był równie mocno podekscytowany. – Mon Dieu, czyżby nam dawał carte blanche? – Pas ce cretin. – Sir William bezwiednie przeszedł na francuski. – Skoro możemy otwarcie wystąpić w sprawie Sanjira, to zyskujemy precedens przeciwko innym daimyō, choćby temu łapserdakowi spod Shimonoseki. O co właściwie chodzi? – Głośno wysiąkał nos. – Musi w tym być jakiś haczyk. – Nie mam pojęcia. Trudno to będzie odkryć, mon brave. Zadziwiające, że Yoshi przyszedł z tak małą obstawą jakby świadomie oddawał się w nasze ręce. Przecież się chyba domyślał, że możemy zatrzymać go jako zakładnika do czasu ukarania Sanjira? – Właśnie. Święty Boże, co za ogromny postęp! Niewiarygodne, że tak od razu przeszedł do sedna sprawy, bez żadnych zbędnych pierdzeń. Nie przypuszczałem, że dożyję takiej chwili. Tylko… dlaczego? Coś tu śmierdzi. – Tak. Merde, szkoda, że to nie on jest tairō, prawda? Ha! O tym samym pomyślałem, stary, tylko trochę wcześniej od ciebie, mruknął w duchu sir William. Krok tu, krok tam, i tak jak w Indiach, będziemy na czele wyścigu. Rozpiął rozporek i beznamiętnie obserwując strugę moczu, przestał słuchać gadaniny Seratarda. Myślał, co jeszcze może osiągnąć, jak mocno przycisnąć Yoshiego i jak pozyskać przychylność Ketterera bez zgody Admiralicji lub Foreign Office. Szlag by trafił tego służbistę!

I szlag by trafił Palmerstona. Dlaczego do tej pory nie udzielił mi zgody, by siłą wprowadzić tu cywilizowane prawa? A może udzielił? Zaszyfrowaną wiadomość przetelegrafowano z Londynu do Basry i teraz pewnie tkwi gdzieś w dyplomatycznym sejfie statku pocztowego. Strząsnął ostatnie krople moczu i jak niemal zawsze przypomniało mu się stare powiedzenie, krążące wśród uczniów Eton: „Jeśli strzepujesz więcej niż trzy razy, to znaczy, że się nim bawisz”. Odsunął się, by ustąpić miejsca Seratardowi. Francuz, napięciem i rozmiarami, przypominał kuca. Ciekawe. To pewnie od wina, uznał sir William i wrócił do sali. Reszta spotkania upłynęła w przyjaznym nastroju. Sir William, entuzjastycznie wspomagany przez Seratarda, przemawiał ze swadą lecz ani na chwilę nie zapominał o dyplomatycznej ostrożności. – Jeśli dojdzie do sytuacji wymuszającej użycie siły wobec kogoś takiego jak pan Sanjiro, co mogłoby wiązać się z wprowadzeniem zbrojnych oddziałów do jego stolicy, to musimy podkreślić, że byłby to niezwykle nieszczęśliwy zbieg okoliczności, choć w pełni usprawiedliwiony przez zbrodnię popełnioną na przedstawicielach innego narodu. Jest oczywiste, że fakt zabójstwa wywoła gwałtowny protest ze strony Edo, podobnie jak oczywiste są formalne przeprosiny w razie nieprzewidzianej akcji… Nic nie mówiono wprost, nikt nie chciał przyznać, że w gruncie rzeczy dyskutowano o domniemanym najeździe na Satsumę. Nic nie zostało zapisane. Protokół dotyczący tak szczególnego przypadku jak podjęcie szeroko zakrojonej operacji militarnej musiał zostać odpowiednio spreparowany. Tyrera i Poncina nieźle bolały głowy. W duchu klęli swych panów za niepotrzebną elokwencję, gdyż nawet najlepsze tłumaczenie nie oddawało wszystkich aluzji i dwuznaczności. Yoshi był uszczęśliwiony. Bez zbytniego wysiłku pokonał pierwszą przeszkodę i mógł zapomnieć o Sanjirze. – Myślę, że doszliśmy do pełnego porozumienia w tej sprawie i możemy pomówić o innych zagadnieniach. – Oczywiście. – Sir William odchylił się na krześle. Z napięciem czekał na dalsze słowa gościa. Yoshi głęboko zaczerpnął tchu i przypuścił kolejny atak: – Przetłumaczcie, co powiem, zdanie w zdanie. W razie potrzeby możecie udzielić dodatkowych wyjaśnień. Powiedzcie także, że od tej chwili nasza rozmowa musi być objęta tajemnicą państwową. – Zauważył puste spojrzenie Tyrera i spytał: – Rozumiesz termin „tajemnica państwowa”? Phillip przez chwilę naradzał się z Poncinem, po czym odrzekł: – Tak, panie. – Dobrze, więc tłumacz: czy wszyscy przyjmują moją propozycję? Jak się powiedziało „a”, trzeba powiedzieć „b”, pomyślał sir William. – Zgoda – jak echo powtórzył Seratard. – Jestem gotów, panie. – Tyrer otarł czoło. Yoshi jeszcze staranniej dobierał słowa:

– Chcę zmodernizować shōgunat i bakufu. Tłumacz. Żeby to zrobić, potrzebuję wiedzy. Tłumacz. Igirisu i Furansu są najpotężniejszymi krajami zewnętrznego świata. Tłumacz. Chcę, byście nakreślili różne plany, pomagające shōgunatowi stworzyć nowoczesną flotę, przemysł stoczniowy i armię. Tłumacz. Admirał Ketterer podskoczył jak dźgnięty. – Cicho! – kącikiem ust mruknął pod jego adresem sir William. – Ani słowa! – A także nowy system bankowy i doświadczalne fabryki. Jeden kraj nie może zrobić wszystkiego. Jesteście bogaci, a shōgunat biedny. Gdy plany zostaną przyjęte, zgodzę się na rozsądną cenę. Zapłacimy węglem, srebrem, złotem i wieloletnią dzierżawą bezpiecznych portów. Jeśli to was interesuje, chciałbym w ciągu trzydziestu dni dostać wstępną odpowiedź. Jeżeli zabrzmi „tak”, chciałbym wiedzieć, czy starczy jednego roku na opracowanie planu zatwierdzonego przez waszych władców? Niełatwo było Yoshiemu zachować pozory szczerości. Zastanawiał się, co powiedzieliby cudzoziemcy wiedząc, że nie ma żadnych uprawnień do złożenia podobnej oferty. Chciał po prostu odsunąć na rok niebezpieczeństwo wojny i skupić się wyłącznie na sprawach wewnętrznych, zwłaszcza na opozycji wobec shōgunatu i walce z osobistymi wrogami, Ogamą z Chōshū i Yodą z Tosy. Sanjiro przestał być groźny. A jednocześnie było to jak skok w nieznaną przyszłość; czuł zarazem strach i niezrozumiałe podniecenie. Wszystko, co dotąd słyszał o wynalazkach gai-jinów od Inejina i od niczego nie podejrzewającego Ryoshiego, bladło w porównaniu z imponującym i groźnym okrętem flagowym Igirisu. Z niechęcią musiał ustąpić przed rzeczywistością i przyznać, że Kraina Bogów dla własnego bezpieczeństwa powinna ulec daleko idącym przeobrażeniom. Żeby to zrobić, należało paktować z gai-jinami. Czuł wobec nich pogardę, nienawiść i nieufność, lecz wiedział, że są dostatecznie silni, by zniszczyć Nippon lub wepchnąć go na powrót w otchłań wojny domowej, szalejącej niegdyś całymi wiekami, nim shōgun Toranaga złagodził zasady samurajskiego kodeksu bushidō. Patrzył, jak dwaj przywódcy gai-jinów naradzali się między sobą. Wódz Igirisu powiedział coś do młodego tłumacza, Tairy, i ten odezwał się swą chropawą lecz zrozumiałą japońszczyzną: – Mój pan dziękuje ci, panie… za… za… załfanie. Potrzeba sto dwadzieścia dni przesłanie wiadomości do królewskiego parlamentu i króla Furansu i… uzyskanie… uzyskanie z powrotem odpowiedzi. Obaj wodzowie pewni, że odpowiedź jest „tak”. Sto dwadzieścia dni. Więcej, niż oczekiwał. – Dobrze – odparł posępnie, choć w głębi serca poczuł dużą ulgę. Teraz deser, pomyślał, gdy spostrzegł, że cudzoziemcy zamierzają zakończyć naradę. Oko za oko, śmierć za śmierć. – Ostatnia sprawa. Moim zdaniem Wirriam-sama nawet nie podejrzewa, że ukrywający się tu człowiek, zwany Nakamą jest renegatem, rōninem i buntownikiem. Naprawdę nazywa się Hiraga, choć czasem przybiera imię Otami. Chcę, by go wydano. Jest poszukiwany za morderstwo.

W tej samej chwili, po drugiej stronie zatoki, w należącej do Yokohamy Yoshiwarze, Katsumata mówił do Hiragi: – Wiesz już, w jaki sposób można rozzłościć gai-jinów? Jak na dobre poróżnić ich z shōgunatem? Siedzieli naprzeciw siebie w pawilonie ukrytym w ogrodzie „Domu Trzech Karpi”. – Najłatwiej poprzez spalenie któregoś z kościołów – odparł Hiraga. Trzymał swój gniew na wodzy, gdyż wiedział, jak spostrzegawczy jest jego rozmówca. Katsumata przybył dopiero przed chwilą przyprowadzony z wioski przez zaspanego sługę. Dom był pusty, jeśli nie liczyć paru pomocnic, zajętych w kuchni pilnowaniem ognia i sprzątaniem; Raiko i jej dziewczęta wciąż spały, tylko kilka z nich zwykło wstawać przed południem. – Oszaleją ze złości – ciągnął Hiraga – lecz przedtem muszę ci powiedzieć o moim odkryciu… – Przyjdzie czas i na to. Najpierw plan. Kościół, mówisz? Ciekawy pomysł. – Twarz Katsumaty była chłodna i twarda. Pozbył się już przebrania, które nosił w wiosce. Teraz wyglądał jak bonza, mnich buddyjski, gładko ogolony z wyjątkiem wąsów. Skołtuniona czupryna okazała się jedynie peruką. Wzorem mnichów miał krótko przystrzyżone włosy i nosił pomarańczową szatę, sandały i różaniec. Długi miecz, zwisający zwykle na plecach, spoczywał na futonie. Herb mon, powtórzony pięciokrotnie na plecach i rękawach szaty, świadczył, że jego właściciel jest członkiem zakonu wojowników. Mnisi-wojownicy wywodzili się z samurajów, którzy postanowili porzucić dotychczasowe życie i głosić chwałę Buddy. Taka przemiana trwała całe życie albo tylko czas jakiś, a dawny samuraj wędrował po kraju, sam lub z podobnymi sobie druhami, gotów pomagać biednym, zabijać bandytów i złodziei, chronić biedaków przed bogaczami oraz bogaczy przed biedakami. Bywało, że bronił jakiegoś klasztoru. Bakufu i większość daimyō tolerowała takie postępowanie, jak długo nie stało ono w jaskrawej sprzeczności z obowiązującym prawem. Katsumata o zmierzchu aroganckim krokiem minął zagrodę. Fałszywe dokumenty miał w najlepszym porządku. Przybył późno, bez zapowiedzi i zaraz stanął kwaterą w najlepszym pawilonie oferowanym przez Raiko. W przeciwieństwie do innych shishi, wśród których zresztą wyróżniał się pod wieloma względami, pochodził z bogatej rodziny i nosił przy sobie zapas złotych obanów. – Kościół – powtórzył z zadumą – Nie pomyślałem o tym. Możemy zostawić wiadomość, że podpalenia dokonano na rozkaz Yoshiego, tairō Anja i rōjū, którzy chcieli w ten sposób skłonić cudzoziemców do opuszczenia naszych wybrzeży. Przede wszystkim trzeba się zemścić na Yoshim. – Gniewnym ruchem otarł pianę z kącików ust. – To nasz największy wróg. Ktoś musi go w końcu zgładzić, zabił zbyt wielu naszych w Kioto, niektórych sam zastrzelił. Chętnie go wciągnę w pułapkę. Ale o tym później. Spłonie kościół… Dobrze. Hiraga wiercił się niespokojnie. Katsumata wydawał mu się jakiś dziwny, odmieniony. Niecierpliwił się, zachowywał niczym daimyō wydający polecenia podrzędnemu goshi. Jestem przywódcą shishi z Chōshū, z narastającym zdenerwowaniem myślał Hiraga. Nie

uczniakiem podległym mistrzowi z Satsumy, nawet jeśli ów sensei cieszy się zasłużoną sławą. – Po pożarze Yokohama będzie przypominać siedlisko szerszeni, a ja będę zmuszony uciekać. Nie powinienem, gdyż mam tu jeszcze wiele do zrobienia w naszej sprawie. Sytuacja jest dość delikatna, sensei. Zgadzam się, że potrzebujemy planu. Na przykład, dokąd mamy uchodzić w razie potrzeby? – Do Edo. – Katsumata popatrzył na niego. – Co ważniejsze, sonnō-jōi czy bezpieczne schronienie wśród wrogów? – Sonnō-jōi – bez namysłu odparł Hiraga, ponieważ rzeczywiście w to wierzył. – Lecz musimy wiedzieć o wiele więcej. „Staraj się dobrze poznać nieprzyjaciół”… – Nie trzeba nam cytatów, lecz działań. Przegrywamy walkę. Zwycięża Yoshi. Mamy przed sobą tylko jedno rozwiązanie: skłócić gai-jinów z bakufu i z shōgunatem. To najlepiej pomoże sprawie sonnō-jōi i doprowadzi do przełomu. Potrzebujemy sukcesu, by odzyskać honor i pełne poparcie. Zastępy wojowników znów staną pod naszym sztandarem, a rozbite oddziały shishi przegrupują się tu i w Kioto. Ściągnę posiłki z Satsumy i Chōshū, aby raz jeszcze zaatakować wrota pałacu i uwolnić cesarza. Wygramy, gdyż Ogama, Yoshi i cały cuchnący shōgunat zajmą się podstępnymi gai-jinami. Gdy zdobędziemy wrota, sonnō-jōi stanie się faktem – zakończył z niezachwianą pewnością. – Co zrobią podburzeni gai-jinowie, sensei? – Zbombardują Edo, na co shōgunat odpowie atakiem na Yokohamę. Nie będzie zwycięzców. – Lecz wszyscy daimyō staną po stronie shōgunatu, gdy cudzoziemcy powrócą z większą siłą. – Nie wrócą przed czwartym lub piątym miesiącem. Wcześniej zdobędziemy wrota, a cesarz, zgodnie z naszym podszeptem, z zadowoleniem wyda gai-jinom winowajców: Yoshiego lub da im jego głowę, Nobusadę, Anja i wszystkich pozostałych, na których będą mogli wywrzeć zemstę. Za naszą radą Syn Niebios zezwoli cudzoziemcom na prowadzenie handlu, lecz tylko przez Deshimę i w porcie Nagasaki, zgodnie z wielowiekową tradycją. Dzięki temu unikniemy nowej wojny – stwierdził Katsumata. – Tak się stanie. Wpierw kościół… A co z tym okrętem? – Co… z czym? – spytał zaskoczony Hiraga. W głowie kłębiło mu się od argumentów całkowicie obalających założenia Katsumaty. Najlepiej byłoby go wysłać na miesiąc lub dwa do Edo, pomyślał. Zbyt wiele spraw wiąże mnie z Tairą, sir Wirramem, Jamim i shoyą by teraz się wycofać. Zdążymy podpalić kościół później, kiedy zyskamy bezpieczną drogę uciecz… – Zatopienie okrętu przyprawiłoby ich o jeszcze większą wściekłość, prawda? – Jak… – Hiraga zamrugał oczami – jak nic innego. – Podpalimy kościół, aby odwrócić ich uwagę od zatoki, a potem zatopimy okręt. Ten największy. Hiraga z osłupieniem patrzył, jak Katsumata rozplątuje sznury worka. Wewnątrz leżały cztery metalowe rury oplecione drutem. I lonty.

– Zawierają ładunek wybuchowy. Proch armatni. Jedna, zaopatrzona w lont i wrzucona przez luk kotwiczny lub działowy albo uczepiona do burty, może rozsadzić cały bok statku. Przy dwóch pójdzie na dno. Hiraga siedział jak urzeczony. Zapomniał o wszystkim. Sięgnął po rurę. W jego ręku zdawała się pulsować własnym życiem. Na końcu miała maleńki otwór na lont i nagle posłyszał ciche skwierczenie i ujrzał siebie rzucającego śmiercionośny ładunek do wnętrza okrętu, a potem wracającego cicho do skrytej we mgle łodzi. Plusk wioseł oddalających go na bezpieczną odległość, huk wybuchu, jeden, drugi, trzeci, gdyż pierwsza eksplozja wywoła następne, i wielki okręt powoli znika pod wodą. Znika, jak jego plany i marzenia. – Nadzwyczajny pomysł – powiedział, chory z przejęcia. – Musimy wybrać odpowiednią fazę księżyca, gdy morze zapewni nam ochronę. Najlepiej wiosną lub wczesnym latem. Potem nie będę mógł tu zostać… a miałbym ci jeszcze wiele do powiedzenia! – Chciał krzyknąć, że już całkiem dobrze rozumie po angielsku, lecz w porę ugryzł się w język. – Za kilka tygodni zakończę misję. Wówczas zniszczymy kościół i okręt. – Najlepiej, jeśli zrobimy to jutro. – Niemożliwe! Katsumata popatrzył na niego z chłodnym rozbawieniem. Szkoda, że Ori zginął, a Hiraga został wśród żywych. Ori był lepszy do takiej roboty. Nic dziwnego, pochodził z Satsumy, nie z Chōshū. – Ile razy mam ci powtarzać, że zaskoczenie jest najlepszą bronią shishi? Zaskoczenie i szybkość działania. Gdzie Akimoto? – W wiosce. Doszedłem do wniosku, że nie należy go tu sprowadzać. – Nie potrafił uporządkować myśli. Od czasu powrotu nie zwierzał się kuzynowi. Wspomniał jedynie o śmierci Sumomo i zdradzie Koiko. Ani przez chwilę nie wierzył, że było to dziełem przypadku. Katsumata planował wszystko z zimną krwią, zupełnie nie biorąc pod uwagę zamierzeń ani uczuć swych zwolenników. Tak jak teraz. – Jutro nie damy rady. Za wcześnie. Uważam raczej… – Do podpalenia kościoła starczy jeden człowiek. Akimoto. Potrzebujemy tratwy lub niewielkiej łodzi rybackiej. Potrafisz ją zdobyć? – Chyba tak – machinalnie odparł Hiraga, otumaniony tysiącem pytań i obaw. – Spróbuję ukraść. Sensei, chciałbym… – Nie myślisz rozsądnie. Rybak zawsze chowa wiosła, gdy nie używa łodzi. Kradzież nic nie da. Spróbuj coś kupić. – Katsumata położył na stole jedwabną sakiewkę. – Hiraga, skup się! – powiedział twardo. – Tak cię zmiękczyło życie wśród gai-jinów, że zapomniałeś o przysiędze i sonnō-jōi?. Pomyśl, plan jest dobry i trudno o sposobniejszą chwilę. Kupisz łódź? – Tak, tak. Ale… ale… Sensei, dokąd potem pójdziemy? – Odwrót będzie dziecinnie łatwy. My trzej, ty, ja i Takeda, zatopimy okręt. Potem wylądujemy łódką w pobliżu Edo i znikniemy w mieście. – A co z tym, który podpali kościół?

– Ucieknie piechotą. – Potrzebujemy więcej shishi, by tego dokonać. To poważne przedsięwzięcie. Okolica aż roi się od wrogów. – Czterech wystarczy. Łatwiej będzie uciekać. Poprowadzę atak na okręt, a jeśli będzie porywisty wiatr, być może od płonącego kościoła zajmie się cała Yokohama. Dar niebios. Dziś w nocy sprowadź Akimota i porozmawiamy o szczegółach. – Ale… gdzie Takeda? – Zostawiłem go w wiosce. Przyjdzie po południu. A z tobą spotkam się o zmierzchu. – Katsumata krótkim skinieniem głowy dał znać, że rozmowa skończona. Zmieszany Hiraga odpowiedział ukłonem. Zbyt długo podziwiał tego człowieka, ukochanego mistrza, utalentowanego szermierza i stratega, by teraz mu się przeciwstawić. Wyszedł z pawilonu i noga za nogą powlókł się przez most do Osiedla, minął ulicę, skręcił w poprzeczną aleję, po czym zawrócił. Nie patrzył, dokąd idzie. Nie potrafił odpędzić czarnych myśli. Wszystkie jego marzenia legły w gruzach, gdyż pewien wyrzutek z Satsumy postanowił przyśpieszyć bieg wydarzeń. W jednym ma rację, lamentował w duchu Hiraga. Spalenie kościoła i zatopienie okrętu doprowadzi gai-jinów do wściekłości. Flota popłynie w stronę Edo. Edo legnie w gruzach. W odwecie zostanie zniszczona Yokohama. Za kilka miesięcy flota wróci, wioząc ze sobą całą armię. Shishi nie zdobędą pałacu i cały Nippon stanie pod bronią. Gai-jinom nie sprawi to żadnej różnicy. W taki czy inny sposób zmuszą nas do otwarcia granic. Już dawno podjęli taką decyzję. I będą mieli bazę w Yokohamie i w innych miejscach, ponieważ dysponują dostateczną siłą by zniszczyć nasze wybrzeża i zablokować porty, nawet na zawsze, jeśli tego zechcą. I Boski Wiatr nam nie pomoże. – Sie masz, kolego, dokąd idziesz? – Och… – Stał przed budynkiem przedstawicielstwa. – Dzień dobry, panie wartowniku. Idę Taira-sama. – Nikogo nie ma – ziewnął strażnik. – Są w Kanagawie. Znaczy, pan Tyrer i szef. – Oooo… – Hiraga skierował spojrzenie na zatokę. Niewiele mógł dostrzec przy ostrej zimowej pogodzie. Z trudem rozróżniał zarysy Kanagawy. Rozpoznał za to fregatę „Pearl” upiornie sunącą pod wiatr wzdłuż wybrzeża. W dali kołysał się na kotwicy okręt flagowy zbrojny w czterdzieści sześćdziesięciofuntówek. – Wrócę później – zamruczał. Smutno poczłapał z powrotem do wioski. Chciał kupić łódkę. Nie mógł myśleć tylko o sobie, skoro był shishi. Wczesnym popołudniem sir William i Seratard znaleźli się w kajucie HMS „Pearl”, by wznieść toast za powodzenie negocjacji. – Henri, stary, zrobiliśmy niewiarygodny krok naprzód – jowialnie stwierdził sir William. Uniósł butelkę i zerknął na nalepkę. – Niezłe, jak na rocznik czterdzieści osiem. Posiłek też niczego. Na stole stały resztki potraw przygotowanych przez francuskiego kucharza: zimny

pasztet z gołębi, ciasto, okruchy bułki i kilka plasterków sera brie, przywiezionego ostatnim frachtowcem z Szanghaju. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że Yoshi zaproponował nam to, co zaproponował. – Ja także. Niewiarygodne to najwłaściwsze słowo. My zajmiemy się flotą, wy armią, my bankami i kontrolą celną… – Marzyciel! – ze śmiechem przerwał sir William. – Nie będziemy się spierać o podział przywilejów. Zrobią to za nas w Londynie i w Paryżu. – Beknął z ukontentowaniem. – Wszystko sprowadza się do tego, ile naprawdę trzeba wyłożyć na kredyty, na zakup statków, fabryk czy czegokolwiek… To kupa forsy, choć Japońce twierdzą że mają czym płacić. – Są przecież zwyczajowe zabezpieczenia, klauzule i tak dalej… – Obaj wybuchnęli śmiechem. – Starczy aż nadto dla obu naszych krajów – powiedział sir William, choć nie do końca był o tym przekonany. – Zrób mi przysługę, Henri. Nie próbuj przeciągać na swoją stronę admirała. I tak sprawia dość kłopotów. – Dobrze, chociaż… nieważne. Co z Nakamą? Dziwne, że dotąd cię nie zgładził, jesteś przecież ich wrogiem numer jeden. Co cię opętało, żeby się tak narażać? – Nie miał broni, a poza tym pomagał Phillipowi w nauce japońskiego – odparł sir William. Tylko cztery osoby, Tyrer, McFay, Babcott i on sam, wiedziały, że Hiraga potrafi mówić po angielsku. Nie widział konieczności, by ujawniać tę tajemnicę. – Stale go obserwowaliśmy – dodał pewnym tonem, lecz zadrżał w duchu na myśl, że był tak blisko śmierci. – Co z nim zrobisz? – To, co powiedziałem Yoshiemu. Ze zgrozą wysłuchali oświadczenia Yoshiego, że Nakama, prócz innych przestępstw, dopuścił się zbrodni na dostojniku z Rady Starszych, Utamim. Sir William spiesznie powiedział do przejętego Tyrera: – Phillipie, wyjaśnij naszemu gościowi, że zaraz po powrocie do Yokohamy podejmę oficjalne śledztwo w tej sprawie. Jeśli oskarżenie jest prawdziwe, wydamy mordercę władzom. Phillipie! Tyrer siedział bez ruchu, oniemiały ze zdumienia. André pierwszy odzyskał panowanie nad sobą rzucił kilka słów po japońsku i drgnął, gdy Yoshi warknął coś gniewnie. – On… to znaczy… pan Yoshi pyta: wątpicie w moje słowa? – Powiedz, że w żadnym wypadku. – Sir William starał się mówić spokojnie, gdyż zauważył gniewny błysk w oczach Japończyka. – Powiedz: niestety, wy macie swoje prawa i zasady, które na przykład nie pozwalają wam zmusić daimyō Sanjira do posłuszeństwa, a ja muszę przestrzegać praw mojego kraju, które jak głoszą Traktaty, są obowiązujące w okręgu Yokohama. – Mówi: ach, tak, Traktaty. W ramach nowej przyjaźni może pozwolić, byśmy przejęli obowiązek aresztowania… zabójcy. Jutro przyśle ludzi do nadzoru. A jeśli chodzi o Traktaty, sir, to mówi dokładnie… że konieczne są pewne zmiany, o których możemy

porozmawiać za dwadzieścia dni. – Przepraszam, sir Williamie – cicho wtrącił Tyrer. – Chodzi o Nakamę. Czy mogę zaproponować… – Nie możesz, Phillipie. André, powtórz mu słowo w słowo: jesteśmy w każdej chwili gotowi do rozmów o sprawach dotyczących naszych wzajemnych stosunków. To dla nas prawdziwy zaszczyt – ostrożnie zakończył sir William. Odetchnął z ulgą słysząc odpowiedź Yoshiego: – Pan Yoshi dziękuje i mówi, że spotkamy się za dwadzieścia dni, jeśli nie wcześniej. Teraz zabierze doktora Babcotta do Edo. Nastąpiła seria ukłonów i grzeczności, po czym Yoshi opuścił salę. – Williamie, podziwiam zręczność, z jaką uniknąłeś pułapki – odezwał się Seratard. – Ten szelma jest dobrym graczem. Gratulacje. – Jeśli chodzi o flotę… – gorączkował się admirał. – Najpierw musimy wyprawić Babcotta i Tyrera – przerwał mu sir William. – Chodź, Phillipie! – Gdy znaleźli się na korytarzu, syknął: – Co, u diabła, się z tobą dzieje?! – Nic takiego, sir. – Więc czemu zwiesiłeś nos na kwintę? Dlaczego zapomniałeś o roli tłumacza i próbowałeś podsuwać mi jakieś propozycje? – Przepraszam, sir, lecz w związku z Nakamą… – Wiem, że o niego chodzi, na miłość boską! Niemal nie zarzygałeś stołu konferencyjnego! Myślisz, że nasz cwany gość niczego nie zauważył? Masz bez zmrużenia oka tłumaczyć tylko to, co zostało powiedziane! Już drugi raz zwracam ci uwagę! – Przepraszam, sir, lecz Nakama jest na tyle ważny… – Hiraga! A może w tej chwili używa jeszcze innego nazwiska? Jezu Chryste, przecież oskarżają go o morderstwo. Zgoda, jest dla nas prawdziwą kopalnią wiadomości, lecz na Boga Wszechmogącego, przecież to łotr wyjęty spod prawa! Mieliśmy dość szczęścia, że nas nie powyrzynał we śnie, skoro mu dałeś swobodny wstęp do poselstwa! – Co pan zamierza, sir? – Do diabła, przecież już powiedziałem. Jeśli śledztwo wykaże prawdziwość ciążących na nim zarzutów, z pełnymi honorami oddam go Japońcom. – Nie możemy go potraktować jako uchodźcę politycznego? – Na miłość boską! Zupełnie postradałeś zmysły?! Skoro domagamy się wysokiego zadośćuczynienia oraz aresztowania osób odpowiedzialnych za śmierć naszych ziomków, to jak możemy odmówić wydania przestępcy, który przypuszczalnie zabił urzędującego członka rządu? Yoshi obiecał mu uczciwy proces. – Jedyne, co pewne, to że go spotka śmierć. – Zasłużył na nią jeśli jest winien. – Sir William próbował pohamować gniew, gdyż doceniał przyjaźń łączącą Tyrera z Japończykiem. – Phillipie, ani przez chwilę nie wątpię w jego wartość, lecz musimy postępować rozsądnie. Najpierw z nim porozmawiam. Ostrzegałem go na początku, że będzie musiał odejść, jeśli zajdzie taka potrzeba. Teraz zapomnij o Nakamie i dowiedz się, czego zdołasz, o pacjencie Babcotta. Przy odrobinie

szczęścia może się okazać, że to tairō. Wyszli na dziedziniec, gdzie Yoshi dosiadał właśnie wierzchowca. Babcott czekał przy koniu pożyczonym mu przez Pallidara; drugi był przeznaczony dla Tyrera. Straż honorowa stanęła na baczność. Yoshi rozkazał tragarzom odejść od pakunków, a potem wezwał tłumacza. Tyrer wysłuchał go, skłonił się i wrócił do sir Williama. – Mówi, że może pan… eeee… w wolnym czasie przeliczyć pieniądze. Pokwitowanie proszę przesłać jutro. Ten człowiek – wskazał na Abego – przybędzie jutro po Nakamę. – Podziękuj i powiedz, że wszystko odbędzie się zgodnie z jego życzeniem. Tyrer spełnił polecenie. Yoshi machnął dłonią w stronę swych gwardzistów. – Ikimasho! Ruszyli, za nimi giermek i tragarze. – Jesteś gotowy, George? – Tak. Dziękuję, sir Williamie. – Zatem w drogę. Phillipie, dobrze się dziś spisałeś. Jeszcze parę podobnych zebrań i dam ci rekomendację na pełnoprawnego tłumacza. – Dziękuję, sir. Mogę być przy pańskiej rozmowie z Nakamą? – Jak, u diabła, chcesz to zrobić, skoro jedziesz z doktorem do Edo? – Sir William wyraźnie stracił cierpliwość. – Myśl trochę! George, daj mu coś na przeczyszczenie, bo biedaczysko postradał rozum! – Prawdę mówiąc, nie potrzebuję cię, Phillipie – odezwał się Babcott. – Pomyślałem tylko, że spotkanie z tym nieznanym dostojnikiem może być dla ciebie korzystne. – Miałeś rację – stwierdził sir William. – To ważniejsze niż jakiś Nakama czy Hiraga. Zrozumiałeś w końcu, Phillipie? – Tak, sir. Przepraszam, sir. Babcott pochylił się lekko. – Byłoby dobrze zatrzymać Nakamę, póki nie wrócimy. Na wszelki wypadek. Sir William spojrzał na niego. Nagle pomyślał, że „konsultacja medyczna” może się okazać czymś innym. – Sądzisz, że zechcą cię zatrzymać? Was obu? Jako zakładników? – Strasznie mu pilno dostać Nakamę. Trochę sprytu nie zaszkodzi. – Babcott wzruszył ramionami. – Jutro oczekuję waszego powrotu. – Sir William zmarszczył brwi. Stał na dziedzińcu, póki nie zniknęli mu z oczu, po czym wrócił do sali narad. – Bujdy! Same bujdy! – nie wytrzymał admirał. – Zbudować im flotę? Poszaleliście! – Decyzja nie zależy od nas, drogi admirale – spokojnie stwierdził sir William. – To sprawa Parlamentu. – Lub raczej cesarza Napoleona – ostro wtrącił Seratard. – Wątpię, szanowny panie – zaperzył się Ketterer, aż poczerwieniały mu twarz i szyja. – Flota Królewska sprawuje pełną kontrolę nad rozwojem żeglugi i każda próba zmiany tej sytuacji przez Francję na wodach Imperium spotka się z natychmiastową odpowiedzią… – Święte słowa – huknął głośno sir William, nim Seratard, równie czerwony jak

admirał, zdążył zaprotestować. – Poza tym, musimy się liczyć z opinią polityków z Londynu i z Paryża! – Polityków?! – Policzki Ketterera dygotały jak w febrze. – Oddacie żółtkom tuzin naszych najlepszych okrętów wojennych, kiedy widzicie, czego potrafią dokonać raptem dwoma mieczami? Ja się na to nie zgadzam! – Ja także – łagodnie powiedział sir William. – I wspomnę o tym w sprawozdaniu. – Co?! – Ma pan zupełną rację. Rozwiązanie tak istotnego zagadnienia leży wyłącznie w gestii Admiralicji, udział naszego Ministerstwa Spraw Zagranicznych powinien być niewielki. Podobną zasadę należałoby przyjąć w Paryżu, my zaś nie możemy zrobić nic więcej poza powiadomieniem zwierzchników. To dotyczy także pana. Możemy tylko dziękować Bogu, że władze Japonii zaakceptowały fakt, iż na własną rękę próbujemy dochodzić sprawiedliwości wobec morderców. A może się mylę? – Jeśli mowa o proponowanej uprzednio zwariowanej akcji odwetowej, tu, tam lub gdziekolwiek indziej, to przypominam, że do tej pory nie uzyskała zgody Admiralicji, a tym samym mojej. Powinniśmy wrócić na pokład „Pearl”, nim zacznie padać… Sir William westchnął i wyjrzał przez bulaj. Deszcz ustał i powierzchnia morza była całkiem spokojna, lecz myśli starego polityka kłębiły się niczym gradowe chmury. Dostał żądane odszkodowanie i tym samym zniknęła konieczność zniszczenia Edo. Yoshi mógł stać się kluczem do modernizacji Japonii. Stworzymy szczęśliwe miejsce, myślał. Szczęśliwe dla nich i dla nas, dla wszystkich w wielkiej rodzinie narodów świata. Lepiej, gdy zrobią to Brytyjczycy niż Francuzi, choć znacznie nas przewyższają w sprawach kuchni oraz miłości i mają lepsze wino. Taaak… Jeśli chodzi o miłość, nie mamy zbyt wiele do zaoferowania Japończykom. W tej dziedzinie są prawdziwymi mistrzami. Szkoda, że nie możemy przejąć pewnych tutejszych zwyczajów, lecz królowa nigdy na to nie zezwoli. Wstyd, ale cóż zrobić. Takie jest życie. Powinniśmy się cieszyć, że tu mieszkamy. Teraz, zanim ów kraj nie zostanie ucywilizowany. – Chodźmy na powietrze, Henri. Z przyjemnością wyszedł na pokład. Ostry wiatr był mocno przesycony słonym zapachem morza, a fregata, pod żaglem, gładko cięła taflę wody. Marlowe stał na mostku; pozostali oficerowie i marynarze krzątali się po pokładzie, boleśnie świadomi obecności admirała, który siedział na krześle okutany płaszczem. – Na miłość boską, Marlowe, ustaw okręt bardziej do wiatru. – Aye aye, panie admirale. Sir William nie znał się na żeglarstwie, lecz uznał ten rozkaz za przesadnie pedantyczny i niepotrzebny. Cholerny służbista! Z drugiej strony, nie można mu się dziwić, że szuka asekuracji. Nikt nie lubi na próżno nadstawiać karku. Zacisnął dłoń na relingu, a fregata weszła na nowy kurs. Uwielbiał morze, zwłaszcza gdy stał na pokładzie brytyjskiego okrętu wojennego i z dumą myślał o flocie Imperium władającej wodami świata. Ketterer całkiem słusznie nie chciał dopuścić do rozbudowy

japońskiej marynarki. I tak mamy dość kłopotów z Francuzami, Amerykanami i Prusakami. Spojrzał w stronę rufy. Z tyłu, za horyzontem leżało Edo. Edo i Yoshi. Wieczny kłopot, bez względu na obietnicę świetlanej przyszłości. Przed dziobem fregaty majaczyła Yokohama. Jeszcze jedno utrapienie. Nieważne, czas myśleć o kolacji z Angelique… Cieszę się, że została, choć w dalszym ciągu nie wiem dlaczego. Chciała jeszcze mocniej rozgniewać Tess Struan? Wciąż nie mogę przywyknąć, że jest sama. Biedaczysko Malcolm miał doprawdy parszywe szczęście. Odszedł, a my zostaliśmy wśród żywych. Dżos. Kto teraz będzie taipanem? Ostatni ze Struanów, Duncan, to zaledwie dziesięciolatek. Tess musi mocno przeżywać kolejną tragedię, choć podejrzewam, że szybko wróci do siebie. Zawsze ją podziwiałem za hart ducha, z jakim znosiła wybryki Culuma i Brocków, nie wspominając o Dirku Struanie. Zrobiłem dla niej wszystko, co mogłem. I dla Malcolma – żywego i zmarłego. I dla Angelique. Trudno przyjdzie wypełnić pustkę po jej odjeździe. Mam cichą nadzieję, że zdoła odzyskać utraconą młodość… Przecież stanęła dopiero u progu życia i nie może iść przez nie pogrążona w smutku, nawet jeśli nie nosi dziecka Malcolma. Głośny rozkaz z mostka wyrwał go z zamyślenia, lecz nie chodziło o nic ważnego. Ot, postawiono kilka dodatkowych żagli. Płótna zatrzepotały na wietrze, fregata nabrała prędkości. Za godzinę powinni dotrzeć na cumowisko. Do zachodu zostały dobre dwie godziny. Będzie dość czasu przed kolacją by porozmawiać z Nakamą. Zapadał zmierzch, blask słońca niknął za kocem chmur, jakby żałując utraty dnia. – Biorę tę łódź – oznajmił Hiraga grupie rybaków. – Nie potrzeba mi sieci, starczą wiosła i żagiel. Stali na plaży opodal Miasta Pijaków. Bez zbędnych ceregieli zapłacił właścicielowi łodzi żądaną cenę. Duma nie pozwalała mu się targować, choć wiedział od Makfeya, że bez wątpienia został oszukany i że rybacy będą pokładać się ze śmiechu, gdy tylko zniknie im z oczu. Uchodził za dziwaka, gdyż nosił ubranie gai-jina i nie miał mieczy. Chciał wrzasnąć, zwymyślać ich za brak manier i zmusić, by poczołgali się po piachu, błagając go o wzięcie łodzi za darmo. Zwyciężył rozsądek: zrobiłeś, co miałeś zrobić, łódź jest twoja, jutro umrzesz z honorem za sprawę sonnō-jōi, a każdy z tych wszarzy jest wart tyle, co glony przyczepione do brudnej burty. – Wszystko zostawcie tutaj. Były właściciel łodzi złożył niezgrabny ukłon, wycofał się na sporą odległość, a potem odszedł, ciesząc się wraz z towarzyszami z podwójnego zarobku. Łódź miała niewielki żagiel i pojedyncze wiosło, umocowane na rufie. Na ciasnym pokładzie mogło się pomieścić najwyżej trzech ludzi. Sztuka wiosłowania, przydatna, gdy trzeba było pokonać przeszkodę wodną lub dotrzeć do brzegu z zakotwiczonego na morzu statku, wchodziła w skład samurajskiego wyszkolenia, więc każdy ze spiskowców wiedział, jak się do tego zabrać. Wkrótce cała wieś usłyszy o transakcji, lecz nim shoya i jego zausznicy domyślą się, o co chodzi, będzie za późno.

Zadowolony, że łódź jest bezpieczna, Hiraga wszedł do Miasta Pijaków. Wędrował zatłoczonymi uliczkami, kluczył wśród pijanych i stert śmieci, zdegustowany wszechobecnym brudem. Taira twierdził, że Londyn jest najczystszym i najbogatszym z wielkich miast świata, lecz jak można mu wierzyć, skoro mieszkają tam ludzie podobni do tych? Reszta Osiedla prezentowała się też niewiele lepiej. Japończyk poszedł skrótem przez wąską alejkę. Minęło go kilku przechodniów, żebracy wyciągali ręce, zza drzwi i okien rzucano ciekawskie spojrzenia, lecz nikt nie próbował go zaczepiać. Ziemia Niczyja, jak zawsze śmierdząca i porośnięta zielskiem, przypominała ogromne śmietnisko. Paru obdartusów grzebało w ostatnio wysypanej kupie odpadków. Zaledwie przez chwilę patrzyli na idącego. Hiraga zerknął na rachitycznie sączące się źródło. Poobijana drewniana pokrywa, zamykająca sekretne przejście do Yoshiwary, wyglądała na nietkniętą. Pomyślał o Orim, jak razem tkwili pod ziemią jak chciał go zabić i o tym, jak Ori próbował go oszukać, udając, że rzuca złoty krzyżyk w głębiny. Ori był baka, że dał się zabić z powodu kobiety. Jutro mógłby się przydać. Lepiej o nim zapomnieć. Liczył się tylko atak. Hiraga pozbył się wszelkich wątpliwości. Wśród spiskowców panowała zgoda: Akimoto był pełen entuzjazmu, podobnie zresztą jak Takeda i sensei, choć nie okazywali tego zbyt wyraźnie. Dalszy upór nie miał sensu. Łódź gotowa. Pozostawało tylko zabrać Akimota, wrócić na plażę i przystąpić do działania. Hiraga poweselał. Umrze w pełni chwały, wypełniając rozkazy cesarza. Czegóż więcej może oczekiwać samuraj? Nagle poczuł, jakby ktoś wylał mu na głowę kubeł zimnej wody. Pośpiesznie skrył się w najbliższej bramie. Przed domem sołtysa stało trzech żołnierzy w czerwonych kubrakach, dwaj inni wychodzili z szopy, którą wynajął do spółki z Akimotem. Akimoto szedł między nimi i na całe gardło wykrzykiwał znane sobie angielskie zdanie: – Przykro, przykro, nie rozumie Nakama! – Nakama – głośno, wyraźnie powiedział sierżant. – Gdzie on jest? – Po czym jeszcze głośniej: – Gdzie Nakama? – Nakama?! – darł się Akimoto. Chciał w ten sposób ostrzec Hiragę, gdyby ten przypadkiem znalazł się w zasięgu głosu. – Nakama nie rozumie, przykro. – Przeszedł na japoński. – Ktoś kogoś zdradził! – I znów w łamanej angielszczyźnie: – Nakama nie rozu… – Przymknij się! – ze złością warknął sierżant. – Kapralu, ten głupek nic nie wie. Butcher i Swallow, zostaniecie tutaj, dopóki cholerny pan Nakama nie raczy się przytelepać, a potem poprosicie go grzecznie, by w waszym towarzystwie przyszedł natychmiast do sir Willuma. Grzecznie, ale stanowczo. Niech sie cwaniak nie wykręca. Ty! – Puknął sękatym, twardym niczym żelazo palcem w pierś Akimota. – Pójdziesz ze mną na wypadek gdyby guwemor cie potrzebował. Japończyk głośno protestował w rodzimym języku i powtarzał: – Nakama nie rozumie! Wzięli go między siebie i poszli. Hiraga czekał w ukryciu, aż się oddalą po czym wyśliznął się z bramy, przeskoczył ogrodzenie i pognał z powrotem na Ziemię Niczyją. Tu przykucnął. Nie mógł iść do kanału ukrytego przy źródle, gdyż w pobliżu wciąż się kręcili trzej brudni i wychudzeni

włóczędzy, a zresztą i tak było jeszcze na to zbyt widno. Musiał poczekać. Kto nas zdradził? Nie miał czasu na dłuższe namysły. Skrył się głębiej w cieniu na widok podchodzącego łachmaniarza. Obcy taszczył w ręku niechlujny worek i klął pod nosem, że tak niewiele zdołał wygrzebać ze śmieci. Przeszedł dość blisko, lecz nie zauważył schowanego Hiragi. Do zmierzchu pozostało jakieś pół godziny. Nagle zobaczył przed sobą ciemną postać. – Myślałeś gnojku, że cie nie zauważę? Co tu kombinujesz? – ze złością wychrypiał obdartus. Hiraga wstał bez pośpiechu. Zacisnął palce na ukrytym w kieszeni pistolecie. Zobaczył nóż błyszczący w szponiastej dłoni. Włóczęga skoczył w jego stronę, lecz Hiraga był szybszy. Chwycił napastnika za przegub, wykręcił mu rękę i trzasnął w gardło. Obdartus zakwiczał jak zarzynane prosię i upadł. Dwaj pozostali unieśli głowy, po czym podbiegli, by sprawdzić, co się stało. Stanęli jak wryci na widok Hiragi. Japończyk w jednej dłoni trzymał pistolet, w drugiej nóż, a u jego nóg wił się w pyle kaszlący mężczyzna. Zaskoczenie włóczęgów trwało tylko sekundę. Z wyciągniętymi nożami ruszyli do ataku. Hiraga bez wahania rzucił się w ich kierunku. Jeden dał krok w tył, bezwiednie robiąc mu przejście. Hiraga skorzystał z okazji, minął go i popędził do Miasta Pijaków. Nie chciał tracić czasu na niepotrzebną bijatykę. Po chwili dotarł do bocznej uliczki, lecz w pośpiechu zgubił kapelusz. Obdartus z głośnym okrzykiem chwycił łup. Drugi próbował mu go wyrwać i wkrótce, przy akompaniamencie przekleństw, zaczęli okładać się pięściami. Zdyszany Hiraga ani myślał wracać. Spojrzał na niebo. Cierpliwości. Kiedy odejdą, będę mógł wrócić do kanału. Nikt obcy nie może wiedzieć o ukrytym przejściu, gdyż to zniweczyłoby plan ataku. Cierpliwości. Kupisz sobie czapkę lub kapelusz. I co się właściwie stało? – Gdzie on się podziewa, u diabła? – Nie może być zbyt daleko, sir Williamie – powiedział Pallidar. – Postawiłem paru ludzi przy obu bramach i na moście do Yoshiwary. Pewnie się zaszył w którejś gospodzie. Z czasem się znajdzie. Mam go zakuć w kajdany? – Nie, tylko tutaj sprowadzić. Bez broni, pod strażą. – A co z tym drugim? Akimoto siedział oparty plecami o ścianę, pilnował go żołnierz. Przed chwilą Japończyka starannie zrewidowano. – Najpierw muszę z nim porozmawiać. Ach, jesteś André. Wejdź, proszę. Settry, nie ma potrzeby, byś nadal tu sterczał. Daj mi znać, gdy złapiesz Nakamę. Będę na kolacji z przedstawicielem Rosji. Pallidar zasalutował i wyszedł. – Przepraszam, że cię fatygowałem, André, lecz nigdzie nie możemy znaleźć Nakamy. Ponieważ Phillipa także nie ma, chciałbym skorzystać z twych usług jako tłumacza. Spytaj tego tutaj, gdzie zniknął Nakama? Ze źle skrywaną irytacją słuchał rozmowy Poncina z Japońcem. Niepotrzebnie puścił

Tyrera z Babcottem. Mógł mieć tylko nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze. Jeśli Nakama nie zostanie wkrótce schwytany, Yoshi się wścieknie. – Twierdzi, że nic nie wie – odezwał się André. Nie zdjął płaszcza, gdyż w chłodne dni w biurze sir Williama panowało dotkliwe zimno. W kominku ledwie tlił się nędzny ogień. – Sprawia wrażenie przygłupa, mamrocze Nakama kto, Nakama może być wszędzie, w Yoshiwarze, a może w Kanagawie. – Co takiego? – zdumiał się sir William. – Miał zakaz opuszczania Osiedla bez mojej zgody. Spytaj… spytaj, kiedy wyjechał. – Nie wie. Nie zna Nakamy, nie wie, czy jest w Osiedlu, czy wyjechał. Nic nie wie. – Może noc w pudle odświeży mu pamięć. Kapralu! – Podoficer natychmiast stanął w progu. – Wsadźcie tego człowieka do celi i trzymajcie go tam do czasu, aż wydam dalsze rozkazy. Macie traktować go dobrze, zrozumiano? – Tak jest. – Dobrze traktować! – Tak jest. Kapral skinął palcem na Akimota, który z głębokim ukłonem wycofał się z pokoju. Areszt, przeznaczony dla pospolitych rzezimieszków oraz niezdyscyplinowanych żołnierzy, mieścił się przy końcu ulicy. Niski budynek z cegły z dwunastoma celami. Wzniesiono go zaraz po klubie, co było normalną praktyką w większości brytyjskich osiedli. – Merci, André. – De rien. – Domyślasz się, gdzie mógł zniknąć? – Nie, monsieur. Nic mi nie przychodzi do głowy. Do zobaczenia na kolacji. – André uśmiechnął się i opuścił gabinet. Szedł środkiem High Street w podmuchach wiatru szeleszczącego wśród zwiędłych liści, porzuconych gazet i innych śmieci. Niebo powoli ciemniało. Dobrze, że nie kazali mi go znaleźć, pomyślał. Dokąd uciekł? Jeśli miał trochę oleju w głowie, to pewnie do Kioto lub Nagasaki. Albo wkradł się na statek handlowy odpływający wczoraj do Szanghaju. Na pewno wiedział, że Yoshi go szuka. Nikt z tego nie robił tajemnicy – ani wśród członków bakufu, ani tutaj. Spotkanie było w pełni udane, nareszcie dogadaliśmy się z Yoshim, lecz ten cholerny Phillip jest już stanowczo zbyt dobry. Idę o zakład, że pacjentem Babcotta będzie Anjo. Splunął ze złością. Powinienem być teraz na miejscu Tyrera, zwłaszcza że pomysł wyszedł ode mnie. Raiko i Meikin musiały szepnąć słówko tam gdzie trzeba. Mon Dieu, mają więcej wpływów, niż się spodziewałem. Zimny dreszcz przebiegł mu po plecach. Raiko prosiła dziś wieczór o pilne spotkanie. Co teraz? Pewne kłopoty. – Dobry wieczór panu – pozdrowił go strażnik przed budynkiem Struanów. – Byłem dziś umówiony z madame Struan. – Tak. Czeka w gabinecie tai-pana, na końcu korytarza. Przepraszam za bałagan w holu, lecz pan McFay zaczął się pakować. Smutne, że odchodzi, prawda?

– Tak, lecz miejmy nadzieję… Głośny huk działa sygnałowego przerwał mu w pół zdania. Obaj ze zdziwieniem spojrzeli w stronę morza, gdyż nikt nie oczekiwał, by jakiś okręt wpłynął do zatoki. Ruch zamarł na High Street i przez całą Yokohamę przeleciał pomruk podniecenia. Zza odległego cypla wypłynął kliper pod pełnymi żaglami. U burty wykwitł pióropusz dymu, gdy kanonierzy oddali salut w stronę okrętu flagowego, potem rozległo się echo strzału oraz odpowiedź artylerzystów admirała. Kliper był jeszcze zbyt daleko, by rozpoznać banderę. – To jeden z naszych – z dumą stwierdził wartownik. – Na pewno. Jak za dawnych lat… Och, dobry wieczór panu. Przed wejściem pojawił się McFay. Przyłożył do oczu lornetkę. – Cześć, André, chciałem się tylko upewnić… „Prancing Cloud”! Alleluja! Wszyscy wiedzieli, co to znaczy. Kliper miał płynąć do Londynu. Skoro powrócił tutaj, i to tak szybko, musiał przywieźć niecodziennych pasażerów – lub pilne wieści. Złe albo dobre. – Alleluja – jak echo powtórzył André. Zobaczył Seratarda stojącego z perspektywą na stopniach wiodących do francuskiego poselstwa i sir Williama z lornetką, wyglądającego przez okno swego gabinetu. Przed sąsiednim budynkiem, u wejścia do Brocków, stał Dmitri. Spoglądał na morze przez krótką lunetę, po chwili opuścił ją i dopiero w tym momencie zauważył McFaya. Zawahał się i uniósł kciuk. Jamie pomachał mu w odpowiedzi i znów zerknął przez lornetkę. Kliper zgrabnie wpływał na kotwicowisko. – A jeśli ona jest na pokładzie? – półgłosem spytał André. – O tym samym pomyślałem. Wkrótce się dowiemy. – Daj sygnał. – Nim dotrę do kapitanatu portu, by wciągnąć flagę, będzie już całkiem ciemno. Poza tym, to teraz nie moja sprawa. Decyzja należy do MacStruana. – Jamie popatrzył na Poncina. – Przyszedłeś do Angelique? – Tak. – Lepiej jej nic nie mówić, póki nie nabierzemy pewności. – Masz rację, mon brave. – André spoglądał na kliper. – Wyjdziesz na spotkanie? – Z okrętem? – Znajomy twardy uśmiech. – A ty? Weszli razem do wnętrza budynku. Z piętra schodził właśnie Albert MacStruan. Był w stroju wizytowym i choć miał jeszcze rozwiązany krawat, prezentował się elegancko. – „Prancing Cloud”? – Tak – odparł Jamie. – Tego się spodziewałem. – MacStruan zmarszczył brwi. – Dobry wieczór, André. Co słychać? – Dziękuję, jakoś leci. Zobaczymy się później. – Zapukał do gabinetu tai-pana i zniknął za drzwiami. – Idziesz do portu? – spytał Jamie. – Tak – MacStruan zszedł ze schodów, lecz po kilku krokach przystanął z wahaniem. – Pójdziesz ze mną?

– Dzięki, lecz teraz to twój przywilej. Posłałem Vargasa po bosmana, łódź będzie gotowa za pięć minut. – Chodź, przywitasz kliper, jak robiłeś to do tej pory – ciepło powiedział MacStruan. – Należy ci się. – Nie, czas się zbierać. Wszystko tu jest w twojej gestii. Ale dziękuję. – Słyszałem, że zapowiada się huczny bankiet u Siergiejewa. Będzie też Angelique. Może więc zmienisz zdanie i wpadniesz? – Nie mogę. Nie skończyłem pakować rzeczy. – Jamie uśmiechnął się i wskazał w głąb korytarza. – Pytała, czy może korzystać z twego gabinetu? – Tak i z radością wyraziłem zgodę. Lepiej, żeby podejmowała gości tutaj niż na piętrze w swym buduarze. Zwłaszcza Poncina. Nie przepadam za jego towarzystwem. – André to dobry chłopak, a przy tym jest znakomitym muzykiem. Najlepszym, jakiego mamy. Liczę, że kliper przywiózł dobre wieści. – Wątpię. Myślisz, że Tess jest na pokładzie? – Przemknęło mi to przez głowę. – Jamie wyszczerzył zęby, szczęśliwy, że już nie musi służyć Struanom. – Może właśnie dlatego zmieniono trasę rejsu „Prancing Cloud”. To bardzo w stylu Dirka. – Tess niezbyt przypomina Dirka. Jest bardziej wyrachowana… co niekoniecznie musi nam wyjść na zdrowie, przyjacielu. Przyrodni bracia nie żywili miłości do Tess, lecz kodycyl do testamentu Dirka stanowił, że po zdobyciu odpowiedniej pozycji i wykształcenia, winni wszystkie siły poświęcić Noble House. Obaj byli nad wyraz inteligentni, uczęszczali do Eton i na uniwersytet, dzięki czemu zyskali przyjaciół wśród szlachty, bankierów i w Parlamencie. Frederick sam zasiadał w ławach rządu, co czyniło go tym wartościowszym dla firmy. A jednak obaj zdawali sobie sprawę, że gdyby nie kodycyl, nie byłoby dla nich miejsca u Struanów. – Mam cichą nadzieję, że mimo wszystko zrezygnowała z wizyty. – Chyba wstrzeliliśmy piłkę do dołka… – McFay wybuchnął śmiechem. – Witaj, André. – Dobry wieczór, Angelique. Siedziała w swym ulubionym fotelu, przy oknie wychodzącym na zatokę. Kotary były odsłonięte. – „Prancing Cloud”? – Tak. – Świetnie. Jest na pokładzie? – To by tłumaczyło powrót klipra. – André uśmiechnął się szelmowsko. – Nieważne – powiedziała beztrosko, choć żołądek skręcił jej się ze strachu. – Napijesz się? – Chętnie. – Zobaczył otwartą butelkę szampana, wystającą z wiaderka z lodem i opróżniony do połowy kieliszek. – Mogę? – Proszę bardzo. Miała w zwyczaju przy szampanie obserwować zachód słońca i nadejście mroku. Jeden

kieliszek, by łatwiej przetrwać długi wieczór i jeszcze dłuższą noc. Sypiała też inaczej niż dawniej. Nie kładła głowy na poduszkę, by odpłynąć w głąb marzeń i zbudzić się z nadejściem świtu. Zasypiała z trudem. Początkowo była tym wystraszona, lecz Babcott zapewnił ją, że nie ma powodów do obaw. – Nie musimy koniecznie spać ośmiu albo dziesięciu godzin. Wykorzystaj ten czas na pisanie listów, uzupełnianie dziennika lub rozmyślanie o czymś przyjemnym. I nic się nie bój… Najdroższa Colette – napisała wczoraj – poszłam za jego radą, choć zapomniało najważniejszym, to znaczy o tym, że mogę przecież planować swe posunięcia wobec kobiety, która z całego serca życzy mi zguby. Z boską pomocą wkrótce przyjadę do Paryża i będę mogła Ci wszystko opowiedzieć. Czasem wydaje mi się, że jestem bohaterką jakiejś sztuki lub powieści Victora Hugo, a Malcolm, biedny Malcolm, nigdy nie istniał. Cieszę się panującą wokół mnie ciszą i czekam. Za kilka dni dowiem się, czy będę miała dziecko. Mam nadzieję i modlę się, modlę, modlę, bym była w ciąży – i że Twój poród będzie lekki, i że urodzisz jeszcze jednego chłopca. Muszę być mądra. Mogę polegać wyłącznie na sobie. Jamie jest dobrym przyjacielem, lecz niewiele może mi pomóc – nie pracuje już dla Noble House, a ów nowy, Albert MacStruan, to urodzony dżentelmen, grzeczny, w stu procentach brytyjski, i będzie mnie tolerował, póki ona nie wyda mu innych poleceń. Sir William? Gubernator, brytyjski gubernator. Seratard? Bóg wie, czy by mi naprawdę pomógł, właściwie myśli wyłącznie o tym, czy mu się na coś przydam. Pan Skye? Robi co może, lecz jest otoczony ogólną niechęcią. André? Zbyt sprytny i wie zbyt wiele, a poza tym wścieka się, że wpadł w pułapkę (płonę z niecierpliwości, by poznać Twoje zdanie w tej sprawie!!!). Pozostaje tylko Edward Gornt. Popłynął do Hongkongu i myślę, że zdążył się już z nią spotkać. Tak jak ty, wciąż błagam Boga, by mu się powiodło. Każdą bezsenną noc poświęcam na układanie planów. Mam ich tak wiele, że chyba jestem przygotowana na każdą ewentualność – nawet na taką, która wymagać będzie ode mnie wiele odwagi i siły. Nie chcę myśleć o najgorszym: na przykład o tym, że Edward mnie zawiódł lub – uchowaj Boże – w ogóle nie dotarł na miejsce przeznaczenia. Wszyscy mówią o strasznych sztormach, które co rok o tej porze szaleją na chińskich morzach. Cooper-Tillman biednego Dmitria straciła kolejny frachtowiec. Biedni żeglarze. Morze bywa doprawdy straszne i jestem pełna podziwu dla pływających po nim śmiałków. André słusznie uważa, że nie powinnam stąd wyjeżdżać ani podejmować żadnych kroków, dopóki nie poznam jej zamiarów. Wszyscy traktują mnie jak wdowę po Malcolmie, pan Skye, przy pomocy sir Williama, przygotował potrzebne dokumenty i wysłał część do Hongkongu, część do Londynu. Starczy mi pieniędzy, by zostać tutaj jak długo zechcę – Albert MacStruan zezwolił mi nawet korzystać w miarę potrzeb z gabinetu tai-pana i mam jeszcze dziesięć kwitów wystawionych in blanco na moje nazwisko przez Malcolma. Czyż nie był przewidujący? Jamie i Albert wyrazili zgodę na ich realizację, do wysokości stu gwinei każdy. Jeśli zajdzie potrzeba, podejmę z nią walkę. Wiem, że to pojedynek na śmierć i życie, lecz zapewniam Cię, droga Colette: zwyciężę. To będzie jej Waterloo i Francja zostanie pomszczona. Mam dość siły…

Patrzyła na Poncina, czekając, aż zacznie mówić. Był bardzo poważny, wyszczuplał, a skórę na twarzy miał naciągniętą i bladą. Jednym haustem wychylił pierwszy kieliszek. Potem drugi. Teraz powoli sączył trzeci. – Wyglądasz piękniej niż zwykle. – Dziękuję. Jak się miewa Hinode? – Piękniejsza niż zwykle. – Skoro ją kochasz, André, czemu zaciskasz usta i ze złością wywracasz oczami na sam dźwięk jej imienia? Mówiłeś przecież, że to żadna tajemnica. A jeśli nie lubisz miłości po ciemku i za cenę żądaną przez Raiko, dlaczego się zgodziłeś? – To… z konieczności – odparł nie patrząc jej w oczy. Nie mógł powiedzieć jej prawdy. Wciąż pamiętał minę Seratarda. Od tamtej pory szef francuskiego poselstwa nie utrzymywał z nim żadnych bliższych kontaktów i pilnował się, by nie jeść tymi samymi

sztućcami lub nie pić z tego samego kieliszka. – Spojrzałem na nią i… mon Dieu, przecież ty nawet nie wiesz, czym naprawdę jest miłość! Jak… – słowa uwięzły mu w gardle. Dolał sobie szampana z prawie pustej butelki. – Nie uwierzysz, jak mocno jej wówczas pożądałem. – Przełknął ostatni łyk. – Przepraszam. Potrzebuję pieniędzy. – Wiem. Ale zostało mi już niewiele. – Masz kwit z jego pieczęcią. – O… – Na szczęście wekslarz lubi gadać z wekslarzem, a urzędnik z urzędnikiem. – Uśmiechnął się zjadliwie. – Jutro wystawisz kolejny. Proszę. Na pięćset meksów. – To za dużo. – Nawet nie połowa, chérie – powiedział ledwie słyszalnym szeptem. Wstał, zaciągnął zasłony przed ostatnim promieniem słońca, zapalił stojącą na stole lampę naftową i sięgnął po butelkę. Wysączył ją do ostatniej kropli, po czym z rozmachem wcisnął do wiaderka z lodem. – Myślisz, że sprawia mi to przyjemność? Że nie wiem, co znaczy słowo „szantaż”? Nie bój się, mam dość rozsądku. Chcę tylko tego, co mi przyrzekłaś. Dziś wieczór sto meksów lub równowartość w gwineach, dwieście jutro i sto pojutrze. – Niemożliwe. – Wszystko jest możliwe. – Wyciągnął z kieszeni kopertę i ostrożnie rozłożył znajdującą się wewnątrz kartkę papieru. Układanka z posklejanych, drobnych zielonych skrawków. Położył ją na stole, z dala od dziewczyny. Od razu rozpoznała pismo ojca. Druga strona listu, jak sądziła, od dawna zniszczona. – Możesz to przeczytać z tej odległości? – spytał cicho. – Nie. – Twój ukochany tatuś napisał, podpisał i opatrzył datą. Radzi ci, byś jak najszybciej doprowadziła do szybkich zaręczyn i małżeństwa, wszelkimi sposobami… Tak, jak to wcześniej omawialiście. – Nie musisz dalej mówić, André – powiedziała równie cicho, głosem przesyconym jadem. – Te słowa na zawsze wryły mi się w pamięć. Na zawsze. Mam kupić tę kartkę, czy zechcesz jej użyć w przyszłości? – Powiedzmy, że będzie moim zabezpieczeniem – odparł. Starannie złożył papier i wsunął go do koperty. – Wróci w bezpieczne miejsce z dołączonym opisem wydarzeń dotyczących „Przypadku Angelique” jako rękojmia, że nie przydarzy mi się nic złego. – Och, André! Myślałeś, że chciałabym cię zabić?! Ja? – Roześmiała się głośno, co go wprawiło w zakłopotanie. – Ten list może cię zniszczyć. Zepchnąć do rynsztoku, bez szans na zawarcie umowy z Tess Struan. – Głupi jesteś. – Uniosła kieliszek i André ze zdumieniem spostrzegł, że w jej ruchach nie ma ani śladu niepewności. Obserwowała go ze spokojem. Głupio zrobiłeś, mój mały… Głupio, że powiedziałeś mi o swoich poczynaniach, że złościsz się na Hinode, gdy gasi światło… pewnie naga wygląda okropnie, i głupio, że rozpaczasz nad ceną, którą ci przyszło zapłacić, gdyż to nie ma najmniejszego znaczenia, jeśli dziewczyna naprawdę jest

taka, jak mówisz. – Chciałabym poznać tę Hinode. Przygotuj spotkanie. – Hę? – Cóż w tym dziwnego? – Z rozbawieniem patrzyła na jego minę. – Łączą nas interesy, mam płacić za miłość twego życia. Tak? Wstał, chwiejnie podszedł do szafki i nalał sobie szklaneczkę brandy. – Chcesz trochę? – Nie, dziękuję. André wrócił na swoje miejsce. W oczach Angelique migotał blask płonącej lampy. – Sto. Proszę. – Kiedy przestanę płacić, André? – spytała łagodnie. Brandy smakowało znacznie lepiej niż szampan. Mógł odpowiedzieć na to pytanie. – Nim wyjedziesz. Jak uzbieramy całą sumę. – Nim wyjadę? To znaczy, że do tej pory mam tkwić tutaj? – Nim wyjedziesz – powtórzył. – Jak opłacimy kontrakt. Zmarszczyła brwi, podeszła do biurka i otworzyła szufladę. Niewielka sakiewka zawierała złote obany wartości około dwustu meksów. – A gdy zabraknie pieniędzy? – Nadejdą od Tess. Nie ma innego sposobu. Jakoś ją do tego zmusimy. – My? – Obiecałem – odparł. Popatrzył na nią przekrwionymi oczami. – Twoja przyszłość jest moją przyszłością. Choć w tym względzie jesteśmy zgodni. Otworzyła sakiewkę i odliczyła połowę sumy. Potem, sama nie wiedząc dlaczego, z powrotem wrzuciła złoto do środka i całość wręczyła Poncinowi. – Tu jest około dwustu meksów – powiedziała z dziwnym uśmiechem. – Jako zaliczka. – Zawsze cię rozumiałem. Teraz nie. – Kiedyś byłam małą głupią dziewczynką. Teraz nie. Wolno skinął głową. Wyciągnął kopertę i przytrzymał ją nad płomieniem lampy. Angelique głęboko wciągnęła powietrze, gdy papier zajął się ogniem. André umieścił list w popielniczce. W milczeniu czekali, aż spłonie. André roztarł popiół dnem szklaneczki. – Dlaczego? – spytała Angelique. – Ponieważ wiesz, co czuje Hinode. I nawet jeśli tego nie akceptujesz, jesteśmy wspólnikami. Jak nie wydębisz pieniędzy od Tess, zginę. – Wyciągnął rękę. – Rozejm? – Rozejm. – Z uśmiechem uścisnęła mu dłoń. – Dziękuję. – Lepiej pójdę sprawdzić, co z „Prancing Cloud” – powiedział podnosząc się z miejsca. – Przyjazd Tess przyśpieszyłby całą sprawę. Gdy odszedł, popatrzyła w popiół, lecz nie znalazła ani jednego czytelnego słowa. André mógł przecież skopiować list, podrzeć go, posklejać i spalić zamiast oryginału. Dzięki temu mógłby dalej wyłudzać pieniądze. Na pewno nieraz postąpił w podobny sposób. Dlaczego spalił podrobione pismo? Żeby zaczęła mu ufać, zapomniała o szantażu. Rozejm? Jedyny rozejm z szantażystą możliwy jest wówczas, gdy mija zagrożenie. W moim przypadku, gdy ona zapłaci, a pieniądze bezpiecznie znajdą się w banku. I gdy André

dostanie, co zechce. Na przykład Hinode. Jakie są jej marzenia? Kryje się przed nim w mroku. Dlaczego? Ze względu na jego kolor skóry? Żeby się droczyć? Z zemsty? Bo nie jest Japończykiem? Wiedziała już, że akt miłości wiedzie od strachu do ekstazy i urojeń, z wszystkimi możliwymi wariacjami po drodze. Pierwszy raz kochałam się z Malcolmem przy świetle, drugi w zupełnej ciemności i oba te razy czułam się bezgranicznie szczęśliwa. Z nim… tamto życie było zawsze pełne blasku, a on był zabójczo piękny, miał taką ciepłą barwę skóry i wszystko skąpane w potężnym, oślepiającym świetle… Nikt nie mógł się równać z mężem moim, Malcolmem, którego szczerze kochałam… i czciłam, czczę nadal i zawsze będę czciła. Czujnym uchem dosłyszała poświstywanie parowego gwizdka umieszczonego na kutrze. Rozsunęła zasłony i zobaczyła łódź z zapalonymi po obu burtach lampami, odbijającą właśnie od ich pomostu. W kabinie stał Albert MacStruan. Na ledwie widocznym w mroku kliprze zwijano żagle i przygotowywano się do rzucenia kotwicy. Myśli dziewczyny pomknęły na pokład „Prancing Cloud” i nagle zobaczyła swą Nemezis – wąskoustą, jasnooką, wysoką, kościstą i sztywną… i jak zwykle źle ubraną. A potem przypomniała sobie pogrzeb Malcolma. Uśmiechnęła się, czując smak triumfu, bicie własnego serca dudniło jej w uszach. Z powrotem usiadła w swoim fotelu – jego fotelu, ich fotelu… Jeszcze jedno zwycięstwo. Patrzyła w gęstniejący mrok, aż w końcu widziała tylko światła pozycyjne okrętów i z trudem panowała nad narastającym podnieceniem. Wierzyła, że Edward jest już na pokładzie.

53 Drzwi do gabinetu McFaya stanęły otworem i w progu pojawił się zdyszany Vargas. – Kuter odbił od burty „Prancing Cloud”, senhor – wysapał. Wciąż miał na sobie płaszcz, kapelusz i szalik zasłaniający pół twarzy. W ręku trzymał lunetę. – Czterech lub pięciu pasażerów. – Jest z nimi? – Jamie nie podniósł głowy znad walizki, do której wpychał jakieś papiery. Gdy nie otrzymał natychmiastowej odpowiedzi, powtórzył ostrzej: – Do diabła, jest z nimi? – Ja… myślę… chyba tak. – Kazałem ci przyjść, gdy będziesz zupełnie pewien, nie wcześniej! – Prze… przepraszam, senhor. Stałem na końcu pomostu i patrzyłem przez szkła, lecz sobie pomyślałem, że lepiej przybiegnę pana uprzedzić i spytać… spytać co dalej. – Wracaj, by ją przywitać, lecz przedtem sprawdź, czy cała służba wie, co robić, i czy napalono w pokoju tai-pana. Tam będzie mieszkać. Pan MacStruan przeniesie się gdzie indziej. – Ale to znaczy, że będzie sąsiadką pani Angeli… – Wiem, na miłość boską lecz to pokój tai-pana i tylko tam można ją ulokować! Vargas wybiegł. Jamie nie potrafił opanować niecierpliwości i podszedł do okna. Kuter zbliżał się do wybrzeża. Widać było jedynie światła pozycyjne na burtach i tańczącą na maszcie latarnię. McFay nastawił lornetę. W kabinie majaczyło kilka postaci, lecz jedna z nich ponad wszelką wątpliwość miała kobiece kształty. Czepek, wysoka wyprostowana sylwetka i sposób, w jaki przyjmowała kołysanie fali… Tak. Ona. – Szlag by trafił! – zamruczał pod nosem Jamie. Oparł się o parapet, by lepiej widzieć. Nie pomogło. W jednej z męskich postaci rozpoznał kapitana Strongbowa – głównie dzięki jego atletycznym kształtom. Jeszcze dwóch mężczyzn… nie, trzech. Wśród nich na pewno MacStruan. Kuter płynął szybko, nie naprawione do końca uszkodzenia dziobu wciąż były dobrze widoczne, nawet z daleka. Zaciekawieni gapie przystawali pod portową latarnią, solidnie opatuleni przed ostrym zimowym powiewem. Czapki oraz szaliki stały się strojem obowiązkowym. Trudno było rozróżnić twarze, lecz Jamie po chwili dostrzegł Poncina i… ach, tak, obok stał Vervene, Skye… aaa… Nettlesmith. Tłum sępów, pomyślał, inna rzecz, że przywódcy stada, podobnie jak ja, śledzą widowisko ze swoich okien. Dzisiejszego wieczora mrok go przytłaczał. Czuł drapanie w gardle i ból w piersiach. Nawet ogień, płonący w kominku, jak mu się wydawało, nie ogrzewał pokoju. Panuj nad sobą, pomyślał. To już nie twój kłopot. Strongbow, zakutany w ciężki marynarski płaszcz, pierwszy wyskoczył na pomost. McFay nadal niewiele widział, lecz na tyle dobrze znał kapitana, by nie było mowy o pomyłce. Teraz… MacStruan. Pomogli wysiąść kobiecie. Ciepło ubrana, dumnie wyprostowana, w ciemnych sukniach i ciemnym czepku zawiązanym niezwykle sutą szarfą. Jej wzrost. Cholera!

Dwaj pozostali pasażerowie zeszli z pokładu. Rozpoznał ich bez trudu. Po krótkim wahaniu poszedł do gabinetu tai-pana. Angelique zerkała w ciemność przez szparę w zasłonach. Ogień trzaskał wesoło, a lampa płonęła na stole ciepłym blaskiem. – Och… Jamie. Niezbyt dobrze ich widzę. Przyjechała? – Obawiam się, że tak. – Angelique patrzyła na niego beznamiętnie. – Weź. – Wręczył dziewczynie lornetkę. – Może ci się przydać. – Nie mam ochoty patrzeć, żeby drżeć ze strachu. Kto jeszcze? – Jej głos brzmiał ciszej niż zazwyczaj. – Kto z nią przypłynął? – Strongbow, Hoag i Gornt. Obróciła się w stronę okna, lecz w ułamku sekundy dostrzegł wyraz radości na jej twarzy. Co z tego, że zauważył, pomyślała z ekscytacją. Ona i Edward razem? I jeszcze Hoag! Czyżby to było oznaką że misja Edwarda zakończyła się pełnym powodzeniem? – Pójdę na górę przebrać się do kolacji. Jeśli ktoś zechce mnie widzieć, zejdę z powrotem do gabinetu. Dziękuję, drogi Jamie. – Uściskała go serdecznie i wyszła. Przez chwilę patrzył w ślad za nią. Skąd ta radość? Skoro Tess przypłynęła z Hoagiem, to znaczy, że wytoczono najcięższą artylerię. Zmieszany wrócił do swego pokoju, zostawił drzwi otwarte na oścież i zaczął pakować książki i dokumenty. Pracował machinalnie, błądząc myślami gdzie indziej. Tess, przyszłość, shoya, wieczorne spotkanie z Nemi, dwie dekady przepracowane w Noble House… bądź szczery, wcale nie chcesz odchodzić i wiesz, że to niedobry moment na rozkręcanie własnego interesu. Smutny los Angelique, jutrzejsze spotkanie z przedstawicielem Szwajcarii i możliwość importu zegarków oraz innych przyrządów pomiarowych, do tego strzępki wieści o dziwnym spotkaniu z Yoshim, Babcott i Tyrer w Edo, suma zapłacona przez bakufu dawno już przeliczona i zaksięgowana, biedaczysko Nakama… Biedaczysko? Morderca i skrytobójca, choć nigdy w jego obecności nie czułem zagrożenia. Pewnie siedzi w Mieście Pijaków lub gdzieś w Yoshiwarze. Ktoś musiał mu szepnąć słówko i uciekł. Cholera! Teraz trzeba pogadać z Tyrerem albo Johann… Szmer głosów, dochodzących z holu, wyrwał go z zamyślenia. Wielu głosów: MacStruan, Vargas, Hoag, pomruki służby… Nie muszę ich witać. I tak zaraz zostanę wezwany. Przygnębiony, kontynuował pracę, chociaż niewiele zostało mu do roboty. – Jamie! Obrócił głowę i zamarł niczym słup soli. Maureen. W drzwiach stała jego Maureen! Maureen Ross. Granatowy czepek, błękitne oczy, spoglądające znad suto marszczonego wełnianego szala. Granatowy płaszcz narzucony na ciemnoniebieską suknię. Maureen Ross, lat dwadzieścia osiem. Wysoka, wyższa od Tess – średni wzrost kobiet w ostatnich latach wynosił nieco ponad pięć stóp; królowa Wiktoria mierzyła cztery stopy i jedenaście cali. – Chryste Wszechmogący – wymamrotał zduszonym głosem. Miał pustkę w głowie. – Witaj, Jamie McFay. – Maureen wciąż stała w progu, wyprostowana jak jej ojciec. – Mogę wejść? – spytała dźwięcznym głosem. Zrzuciła szal i uśmiechnęła się promiennie. Teraz mógł się jej przyjrzeć. Ta sama jasna twarz, niezbyt piękna, lecz wyrazista i dziwnie pociągająca, brązowe piegi… Wyglądała dokładnie tak, jak przed trzema laty w

porcie Glasgow – choć wówczas jej oczy były zasnute łzami. Zdążył zapomnieć o tych oczach… – Cześć, Iskierko – zamruczał. Bezwiednie wymówił jej pieszczotliwe przezwisko. – Jezu Chryste… Maureen? – Rozumiem, że to znaczy „tak”. – Wybuchnęła perlistym śmiechem. – I nie próbuj ponownie wzywać Boga na pomoc. Raz wystarczy, i to tylko dlatego, że pojawiłam się tutaj niczym nocna mara. Chciałam ci sprawić niespodziankę. – Uśmiech i ton głosu przydawały jej niecodziennego uroku, podobnie tańczące w jej oczach ogniki oraz miłość, którą dzierżyła niczym tarczę. Zamknęła drzwi i znowu spojrzała na McFaya. – Znakomicie wyglądasz, Jamie. Nieco zmęczony, lecz krzepki jak zawsze. Stał nieruchomo za biurkiem, a w głowie kłębiły mu się myśli. Na Boga, to ty, nie Tess, w ciemnościach łatwo się było pomylić, jesteście podobnego wzrostu i postawy… Pamiętał o swych oschłych, nieprzyjemnych listach, wysyłanych w ciągu całego roku i o tym ostatnim, zrywającym zaręczyny, i szeptał w duchu: Maureen, bardzo mi przykro, pisałem ci przecież, nie możemy się pobrać, przepraszam, nie chcę się żenić, nie mogę, w złym czasie zacząłem działać na własny rachunek i czeka mnie wiele przykrości… – Och, Jamie – zawołała do niego od drzwi. Stała tam uśmiechnięta, spokojna, wyczekująca… – Nie masz pojęcia, jak się cieszę z naszego spotkania. Dotarłam tu po przygodach, którymi mogłabym wypełnić całą książkę! Patrzył na nią bez słowa. Na czole Maureen pojawiła się niewielka zmarszczka. – Co się stało z twą dawną błyskotliwością? – Tess! – wychrypiał. – Ja… wszyscy wzięli cię za Tess Struan. – Panią Struan? Nie, została w Hongkongu. Prawdziwa dama, załatwiła mi przejazd nie biorąc ani pensa. Powiedziała tylko: „Jedź, zobacz Jamiego i przekaż mu moje pozdrowienia”. A potem poznała mnie z kapitanem Strongbowem, który nawiasem mówiąc, oddał mi swoją kabinę, oraz z szanownym doktorem Hoagiem i przemądrzałym panem Gorntem. – Hę? – Ten goguś myśli, że jest prawdziwym darem niebios dla wszystkich kobiet. Nie dla mnie. Oświadczyłam mu jasno, że jestem zaręczona. Zaręczona przed Bogiem, i to z nikim innym, jak tylko z panem McFayem. Powiedział wówczas, że łączy was serdeczna przyjaźń. Od doktora Hoaga wiedziałam, że zawdzięczasz Gorntowi życie, więc byłam dla niego miła, lecz tylko do pewnych granic. Och, kochany, tyle mam ci do powiedzenia, tyle bym się chciała dowiedzieć. – Chryste… – mamrotał Jamie, nie słysząc ani słowa z jej paplaniny – tak łatwo się przecież pomylić, zwłaszcza gdy twarz jest zakryta szalem. Jesteście tego samego wzrostu, podobnej budowy… – Ha! – krzyknęła Maureen. Nagle w jej oczach zamigotały ogniki gniewu. – Nie musisz w mojej obecności wzywać imienia Boga swego nadaremno! Poza tym, ona jest niższa, grubsza i dużo starsza, ma siwe włosy, gdy moje są brązowe i nawet w ciemności nie przypominam jej ani trochę! – Po wygłoszeniu tej tyrady uśmiechnęła się z zadowoleniem,

lecz to także nie przywróciło Jamiego do rzeczywistości. Westchnęła i potoczyła wzrokiem po pokoju. Zobaczyła karafkę. Podeszła zamaszystym krokiem, powąchała zawartość, by upewnić się, że znalazła whisky, z niechęcią zmarszczyła nosek, a potem nalała solidną porcję. Kilka kropel trunku kapnęło także do drugiej szklaneczki. – Masz. – Z pogodną miną zbliżyła się do McFaya. – Tata zawsze sięgał po whisky, gdy już nie mógł znieść myśli, że Szkocja jest częścią Wysp Brytyjskich. Zaklęcie prysło. Jamie roześmiał się, porwał ją w ramiona i uściskał tak mocno, że omal nie puściła szklaneczek. – Uważaj, miły – jęknęła. Udało jej się odstawić naczynia i całym ciałem przywrzeć do ukochanego. Do tej pory drżała w głębi serca, gdyż nie wiedziała, co znaczy jego milczenie i groza wypisana na twarzy. Starała się być silna i w pełni dorosła, lecz nie miała pojęcia, co zrobić i jak go przekonać o swej miłości. Nie chciała go stracić, więc w końcu postawiła wszystko na jedną kartę, opuściła swe sanktuarium, poleciła duszę Bogu, schowała do torebki Biblię, książeczkę do nabożeństwa i ojcowego derringera, a potem puściła się w podróż liczącą dziesięć tysięcy mil strachu. Skrywanego strachu. Ujawnianie takich uczuć nie leżało w naturze Rossów. – Och, Jamie… najdroższy… – Wszystko dobrze – zamruczał uspokajającym tonem. Po chwili przestała dygotać, uwolniła się z jego objęć i zdjęła czepek. Kasztanowe włosy kaskadą spłynęły jej na ramiona. – Już lepiej – powiedziała. – Jesteś wspaniałym mężczyzną. Dziękuję. – Wręczyła mu szklaneczkę i wzięła swoją by spełnić toast. – Na chwałę Szkocji – powiedziała. Upiła niewielki łyk. – To smakuje okropnie, Jamie, lecz radość z naszego spotkania sprawia, że mogę znieść prawie wszystko. Nie umiem tego lepiej wyrazić. Uśmiechała się niepewnie, jakby nagle straciła wiarę w siebie. Uścisk Jamiego był uściskiem brata, nie kochanka. Boże, Boże, Boże… Odwróciła się, by nie zobaczył wyrazu jej twarzy i zaczęła zdejmować płaszcz i rękawiczki. Nosiła ciepłą dobrze skrojoną suknię w odcieniu błękitu, znakomicie podkreślającą krągłości figury i wąsko wciętą talię. – Pan MacStruan powiedział, że możesz nadal używać swego pokoju, a ja zamieszkam tuż obok, póki nie znajdziemy jakiegoś własnego lokum. Zdążyłeś już się spakować, Jamie? – Nie, jeszcze nie… – Nie wiedział, jak zacząć, lecz kiedyś przecież musiał to zrobić. – To… Najpierw zebrałem książki i papiery. Jutro miałem się zająć rzeczami z piętra. Wszystkie meble tu i na górze należą do Struanów. – Nie szkodzi. Kupimy nowe. – Usiadła po drugiej stronie biurka i spojrzała na niego. Złożyła ręce na podołku. Czekała. Wiedziała, że teraz powinna zamilknąć i dać mu mówić. Wypełniła już swoją część planu, przyjeżdżając do Yokohamy. Może popełniła błąd, nie wysyłając wcześniej zawiadomienia o planowanej podróży, lecz przecież nieraz wspominała w listach, że nosi się z takim zamiarem. Czekała na to spotkanie przez długie męczące godziny, spędzone na rozkołysanym pokładzie, wśród burz i sztormów, a nawet, w pobliżu Singapuru, wśród zbuntowanych chińskich marynarzy, między którymi nie brakowało piratów. Jamie był jej przewodnią gwiazdą a teraz przyszedł dzień obrachunku. – McFay to łobuz – oświadczyła matka Maureen na wieść o decyzji córki. – Mówiłam ci to

i powtórzę raz jeszcze: nie znajdziesz z nim szczęścia, maleńka. Można to nawet wyczytać z jego listów. – Muszę jechać, mamo. Jak myślisz, tato pożyczy mi pieniędzy? – Owszem, jeśli go poprosisz. – Muszę jechać. Muszę. Mam dwadzieścia osiem lat. Jestem stara. Już dawno przekroczyłam wiek stosowny do zamążpójścia. Czekałam tak długo i chętnie poczekałabym jeszcze trzy lata, ale… Teraz lub nigdy. To już postanowione. Rozumiesz mnie, mamo? – Owszem, rozumiem. Ale… Masz rację. Przynajmniej staniesz u jego boku. Jeśli się pobierzecie, będziesz blisko męża. Nie tak jak ja. Maureen widziała łzy w oczach matki, słuchała porad, jakich nikt jej dotąd nigdy nie udzielał, zwierzeń o sprawach otoczonych tajemnicą, aż na koniec pani Ross rzekła: – Masz moje błogosławieństwo, maleńka. Jedź z Bogiem. Chodźmy powiedzieć tacie. Ojciec Maureen był emerytowanym majorem Armii Indyjskiej; dwadzieścia pięć lat spędził w koszarach, z tego osiemnaście przy nowo uformowanym regimencie Gurkhów. Do domu przyjeżdżał na urlop co dwa, trzy lata, dopóki nie został z powodu odniesionych ran zmuszony do porzucenia służby. Wrócił do Szkocji i od dekady narzekał na bezczynność. – Dobrze, maleńka, jedź z moją zgodą, ale pod dwoma warunkami – oświadczył. – Jeżeli tobą wzgardzi, powiedz mu, że go znajdę i zabiję. Po drugie, jeśli cię zgwałci lub skrzywdzi, odetnij mu jaja. Pożyczę ci kukri, młody Duncan nie będzie go potrzebował przez najbliższe lata. – Tak, tato. – Kukri, nóż Gurkhów, był największym skarbem ojca. Maureen, najstarsza z trzech sióstr, miała ośmioletniego brata i jako pierwsza opuszczała rodzinne progi. Jamie dorzucił węgla do ognia, przysunął krzesło i usiadł. Wziął ją za rękę. – Maureen, pisałem do ciebie trzy miesiące temu. – Pisałeś sporo listów, lecz wciąż czekałam na dalsze – odparła beztrosko, próbując zyskać na czasie. – We wszystkich próbowałem ci udowodnić, że to nie miejsce dla kobiet, że to nie Indie, gdzie wśród oficerów kwitnie życie towarzyskie… – Nigdy nie byłam w Indiach. Jeśli pamiętasz, mama pojechała tam raz i już więcej nie chciała wyjeżdżać ze Szkocji. – Oburącz ścisnęła dłoń McFaya. – Nie przejmuj się. Może być ciężko, lecz to nie powód do zmartwień. Taka jest rola kobiet. Dam sobie radę. Dławiło go w gardle. Nie próbuj uników! – krzyczał w duchu. Zrób to teraz albo nigdy nie zdobędziesz się na odwagę! Zrób to teraz! Masz rację, to nie jest uczciwe, lecz przez cały czas nie byłeś wobec niej uczciwy. Na Boga, minęły trzy lata od zaręczyn, poznałeś ją jeszcze dwa wcześniej i wciąż oszukiwałeś… Przyznaj, że jesteś nędznikiem i wyrzuć to z siebie! Teraz! Wybuchnął potokiem słów: – Przed trzema miesiącami pisałem, co czuję, lecz list musiał nadejść już po twoim wyjeździe. Pisałem, że moim zdaniem powinniśmy zerwać zaręczyny, że lepiej będzie, gdy o mnie zapomnisz, i że strasznie żałuję, lecz mam na względzie wyłącznie twoje dobro, że

nie wrócę do domu, tylko zamieszkam tutaj i tu będę pracował. Nie wyjadę z Azji, póki nie będę musiał, póki nie zachoruję lub… Nie mogę wyjechać. Nie mogę. Kocham Azję, uwielbiam swą pracę i nie ma żadnej nadziei, byś mogła zaznać ze mną choć odrobiny szczęścia. Nie jestem ciebie godzien, przyznaję, i nie możemy się pobrać, zwłaszcza nie teraz, gdy zacząłem działać na własny rachunek… – Urwał, by nabrać tchu, po czym dokończył chrapliwie: – Nie wiem, co jeszcze powiedzieć poza tym, że przepraszam… To chyba wszystko. – Cofnął rękę. Rozbolał go żołądek. Wyjął chusteczkę, by otrzeć spocone czoło. – Przepraszam – jęknął. Wstał, usiadł i zaczął bawić się szklanką. – Przepraszam. Maureen złożyła dłonie na udach. Szeroko rozwartymi oczami patrzyła mu prosto w twarz, by nie uronić ani jednego słowa. – Nie musisz przepraszać – powiedziała łagodnie i ledwo dostrzegalnie zmarszczyła czoło. – To się czasami zdarza, miły. – Zgadzasz się ze mną? – Ze zdumienia aż otworzył usta. Wybuchnęła śmiechem. – Nie ze wszystkim, rzecz jasna. Częściowo. Jesteś mężczyzną ja kobietą więc to normalne, że inaczej patrzymy na pewne sprawy. – Co? Jak? – Zacznijmy od pracy – zaproponowała. – Kobieta powinna przede wszystkim stworzyć mężczyźnie dom, do tego przecież została powołana, dom i rodzina to najważniejsze rzeczy na świecie. – Zauważyła, że Jamie chce jej przerwać, więc dodała szybko: – Tata uważa, że najważniejsze jest Imperium, lecz mówi to z męskiego punktu widzenia. Mężczyźni mają własne zajęcia, pracę, by przynieść do domu nieco puddingu, mięsa… ach, prawda, i odrobinę whisky. Lecz wpierw muszą mieć ów dom, a tego nie da się zrobić bez kobiety. Każdy mężczyzna potrzebuje istoty, którą mógłby obdarzyć zaufaniem i która dzieliłaby z nim wszelkie troski związane z pracą z poszukiwaniem właściwego zajęcia lub z próbą zawodowego usamodzielnienia. Możesz mi zaufać w tej kwestii. Po drugie, nie powinieneś się wahać z założeniem własnej firmy. Pan Gornt zamierza zrobić to samo. – Naprawdę? – W przyszłości, jak powiada. Teraz wrócił, by przejąć zarządzanie spółką „Brock i Synowie”… – Naprawdę? – powtórzył Jamie. Zamrugał oczami ze zdziwienia. – Tak. Objął wakat po człowieku, który próbował cię zabić. Jakiś pan Greyfifth… – Greyforth. Norbert Greyforth. – Umysł McFaya wreszcie zaczął działać normalnie. Musiałem nieźle zgłupieć, gdy stanęłaś przede mną na kształt ducha. Kompletnie zapomniałem o Hoagu, Malcolmie i Hongkongu. – Co się zdarzyło w Hongkongu? Słyszałaś o Malcolmie Struanie? Czy Gornt coś mówił o Morganie Brocku lub Tylerze Brocku? – Spokojnie, mój bohaterze, wszystko we właściwym czasie. Najpierw porozmawiajmy o nas, skoro podjąłeś ten temat. Mogę ci obiecać, że będziemy wspaniałą parą. Najlepszą. Jesteśmy zaręczeni i nigdzie nie znajdziesz uczciwszej i bardziej oddanej żony. – Naprawdę nie widzisz, maleńka, że to nie ma sensu? – odparł zdecydowanym tonem,

choć w głębi serca nienawidził sam siebie. – To okropne miejsce. Życie nas nie rozpieszcza, brak tu kobiet, nie będziesz miała przyjaciół ani nic do roboty. Roześmiała się. – Jamie, Jamie, ani przez chwilę nie słuchałeś tego, co mówiłam. Teraz pozwól, że… – Przerwało jej pukanie. – Jeszcze minutkę! – zawołała w stronę drzwi. Wstała i dokończyła tym samym, łagodnym, lecz dźwięcznym głosem. – To pewnie doktor Hoag: chciał cię widzieć natychmiast, ale ubłagałam go o kilka minut zwłoki. Nie mogłam się doczekać naszego spotkania. Teraz oddaję cię w jego ręce. – Zabrała czepek, rękawiczki, płaszcz i szalik. – Nie martw się o mnie. Będę gotowa na czas, potem zapukam po ciebie. Kolacja o dziewiątej, nie zapomnij. – Co? – spytał tępo. – Rosyjski hrabia, Serewiew, zdaje się, zaprosił nas na przyjęcie. Wiem o tym od pana MacStruana. Wyszła, podziękowała lekarzowi i nim Jamie zdążył cokolwiek powiedzieć, Hoag wpadł do pokoju, zamknął drzwi i z trudem łapiąc oddech, wyszeptał: – W Hongkongu poszło jak z płatka, Jamie. Malcolm został pochowany z wszystkimi honorami w morzu, zgodnie z życzeniem swoim i Angelique! – Co takiego?! – Też mnie to niemal zwaliło – Hoag odchrząknął głośno. – Tess urządziła pogrzeb na kilka dni przed moim przybyciem, w pobliżu miejsca, które Malcolm ukochał: Shek-O. Z pełnym ceremoniałem, wszystkie flagi na pół masztu, salut banderą salwa armatnia, kobziarze, wszystko… Pogrzeb tai-pana, choć nigdy nim nie był. Gazety relacjonowały każdą chwilę; przywiozłem wycinki. W całym Hongkongu ogłoszono miesięczną żałobę, gubernator przybył na mszę odprawianą w naszym kościele w Szczęśliwej Dolinie, a Gordon Czen zwołał największy i najhuczniejszy pochód w historii Chinatown, nie obyło się oczywiście bez masowego czuwania. Nie pamiętam takich obchodów od czasu pogrzebu Dirka. Nie zbrakło też ogni na przedmieściach i słyszałem, że poszło z dymem kilka tysięcy lepianek nowych osadników. To jeszcze nie wszystko. Kiedy widziałem Tess… Mogę się napić? Ledwie dyszę! – Jasne. Mów dalej, nie przerywaj – odparł Jamie i sięgnął po whisky. Nalał dwie porcje, gdyż jego szklanka też była od dawna pusta. Nie mógł zapanować nad drżeniem palców. Chryste, czemu Tess to zrobiła? Morski pogrzeb… I dlaczego Maureen przyjęła zaproszenie do Siergiejewa, skoro mamy tak wiele do ustalenia? – Mów, na miłość boską! – Na Boga, ależ dobra! – stwierdził Hoag pociągnąwszy haust whisky. Zdjął płaszcz, usiadł i wziął głęboki oddech. Poczuł się nieco lepiej. – Z całego serca rad jestem, że cię widzę. Na czym skończyłem? A, prawda… Pierwsze spotkanie z Tess nie należało do najweselszych. Było okropne. Przyjęła mnie w dawnym gabinecie Culuma i oświadczyła: „Ronaldzie, chcę wiedzieć wszystko, do najdrobniejszego szczegółu”. Stała przy ogromnym biurku, wyprostowana jak świeca, blada… nigdy nie widziałem jej bledszej, Jamie, a z wiszącego na ścianie portretu wyzywająco patrzyły na mnie zielone oczy Dirka. Nie mogłem kłamać. Znała, już przebieg wypadków z relacji Strongbowa, więc dorzuciłem

to i owo i wspomniałem, że poważna operacja zatrzymała mnie w Yokohamie i dlatego przypłynąłem statkiem pocztowym, a nie na pokładzie „Prancing Cloud”. – Westchnął. – Uwierz mi, Jamie, że bez mrugnięcia okiem wysłuchała tego, co miałem do powiedzenia. O Tōkaidō, zaręczynach, ślubie i śmierci. Nie taiłem niczego, choć starałem się mówić w miarę oględnie. Napomknąłem o pojedynku, o Norbercie, o tobie i Gorncie. Dużo tego, nie umiem powtórzyć każdego słowa. – Przerwał na chwilę; zdenerwowanie zaczęło go z wolna opuszczać. – Znasz ją przecież, zawsze spokojna, nieprzenikniona, najbardziej opanowana w całym chrześcijańskim świecie, po prostu podziękowała i powiedziała, że Strongbow przekazał jej akt zgonu oraz dokumenty dotyczące śledztwa. Niepospolita kobieta. Niesamowita. To prawie wszystko… Ach, byłbym zapomniał, podziękowała mi jeszcze, że tak dobrze dogadałem się z przedsiębiorcą pogrzebowym. Dzięki Bogu, nikt niczego nie odkrył. – Co to znaczy? Hoag błysnął oczami. – Nie chciałem dopuścić do otwarcia trumny, więc poprosiłem Strongbowa, by dostarczył ją wprost do firmy „Blore, Christenson, Herberts, Herberts i Crink”, z której usług korzystałem już wielokrotnie. W załączonym piśmie radziłem, by ze względów medycznych włożono ją do jednej z ich trumien, najlepszej jakości, ze srebrnymi okuciami, po czym szczelnie zaśrubowano. Ostrzegłem, że każda próba podniesienia wieka może doprowadzić do rozpadu zwłok, i tak dalej. Podobną opinię wyraziłem w liście do Tess, używając jak najmocniejszych argumentów. Cieszę się, że wszystko poszło zgodnie z naszymi nadziejami oraz życzeniem Malcolma. – Nalał sobie kolejną porcję whisky. – Dobrze, że pojechałem. Wszystko dobre, co się dobrze kończy. – Powiedziałeś jej o tym drugim, naszym pogrzebie? – Chryste, nie! Myślisz, że jestem tak głupi? Coś dzisiaj nie grzeszysz błyskotliwością. – Chciałem się tylko upewnić – mruknął Jamie, zły, bo nie tak dawno Maureen wyraziła podobną opinię. Zdaje się, że naprawdę tracę koncept. Co mam z nią począć, u diabła? – Tess wspominała o Angelique? – I o swoich planach? Nie, choć zadawała dziesiątki pytań. A jak się miewa Angelique? – Na pozór dobrze. Chłodna, zamknięta w sobie, czasem pojawia się publicznie. Dziś wieczór, na prośbę sir Williama, ma przyjść do Siergiejewa. Gdzieś zatraciła tę iskrę… – Znowu to znajome słowo, jęknął w duchu. – No, nieważne… Jest piękniejsza niż przedtem. O co pytała Tess? – O nic specjalnie, a ja opowiedziałem jej, jak było. Że się kochali i to Malcolm namówił ją do małżeństwa, a nie odwrotnie, że zawsze zachowywała się jak prawdziwa dama i że przyjęła jego oświadczyny i zgodziła się wziąć ślub na pokładzie „Pearl”. – I ani słowem nie zdradziła swych zamiarów? – Nie, co mnie mocno zdziwiło. Myślałem, że będzie pomstować, prosić o radę, szukać pomocy, gdyż w końcu od lat jestem lekarzem Struanów i zna mnie lepiej niż kogoś innego. A tu nic. Żadnego komentarza, deklaracji, tylko pytania, jeśli uznała, że coś pominąłem. Dziwne.

– Taaak… – mruknął Jamie. – Ma już gotowy plan, to pewne. – Też tak myślę. Rzecz jasna cała sprawa została opisana w prasie z „najsmaczniejszymi” szczegółami. „Tai-pan umiera w noc poślubną”, najchętniej zakopałaby te gazety głęboko w ziemi… przepraszam, nie zamierzałem być dowcipny. Mam dla ciebie stertę wycinków i to. – Ponownie błysnął oczami. Wręczył Jamiemu kopertę z nakreślonymi słowami: „Pan J. McFay, do rąk własnych”. – Nim spytasz, mogę cię zapewnić, że nie wiem, co jest w środku. Powiedziała tylko: „Zaraz po przyjeździe oddaj to panu McFayowi”. – Czemu wróciłeś? – spytał Jamie odkładając kopertę na biurko. – Jeszcze jedno, póki pamiętam. Stary Brock i jego nieodrodny synalek, sir Morgan, pokazali się na pogrzebie. – Nieproszeni?! – Wywołali prawdziwą wściekłość! Było tak. Tess zadecydowała, że pochówek odbędzie się z pokładu „China Cloud”. Trumnę złożono na lawecie i powieziono główną aleją w stronę portu. Czterdziestu żałobników oczekiwało na kliprze. Gubernator, wszyscy notable, admirał Vincent-Sindery i nowy zwierzchnik sił zbrojnych stacjonujących w Azji, stary wyga z Armii Indyjskiej, generał Skaffer, tai-panowie oraz Gordon Czen. Żadnych dziennikarzy. Gdy „China Cloud” nabrał wiatru w żagle i popłynął w stronę Shek-O, w pobliżu zjawili się Brockowie na kliprze „Hunting Witch”. Ciągnęli w odległości kilku łańcuchów, w pełnej gali, z banderą opuszczoną do połowy drzewca. Stary i Morgan stali na śródokręciu, stosownie ubrani, w gorsach i cylindrach, a gdy trumnę zepchnięto do morza, oddali salut armatni i otworzyli butelkę szampana. Wszyscy świadkowie zgodnie twierdzą, że słychać było strzelający korek. Wznieśli toast, cisnęli w fale butelkę i kieliszki, uchylili kapeluszy i odpłynęli z łopotem żagli. – Dranie! Sukinsyny! – Tak! I potem mieli czelność twierdzić, że zrobili to „z szacunku wobec zmarłego biedaka”. Gubernator znajdował się tuż obok Tess. Mówił mi, że nie wykonała najmniejszego ruchu. Stała w milczeniu, z zaciętą twarzą, lecz gdy posłyszał jej świszczący oddech, poczuł, że z przerażenia jaja podjeżdżają mu do gardła. Znasz to uczucie… ach, zapomniałem dodać, że Gornt towarzyszył Brockom. – Wiem od Maureen, że ma przejąć tutejszą filię firmy. – Tak. Choć mimo wszystko to chyba porządny chłopak. Twierdzi, że dostał wyraźny rozkaz, by wejść na pokład „Hunting Witch”… Na Jowisza, kompletnie zapomniałem o Maureen! Jesteś prawdziwym szczęściarzem, Jamie. – Dzięki. – Prawdziwym szczęściarzem. – Hoag wyciągnął rękę. – Gratuluję. – Dzięki. – Jamie uścisnął mu dłoń i starał się sprawiać wrażenie zadowolonego, choć przepełniało go przygnębienie. – Myśleliśmy… Wziąłem ją za Tess. Przez lornetkę, w ciemnościach i tak grubo zakutana, wydała mi się bardzo podobna. – Hę? Nonsens. Wygląda zupełnie inaczej! – Wiem – niecierpliwie odparł Jamie. – Są jednak tego samego wzrostu i chodzą

dumnie wyprostowane… – Nie zwróciłem na to uwagi. – Hoag zmarszczył brwi, po czym chrząknął. – Pewnie masz rację, choć przecież Maureen jest co najmniej dziesięć lub piętnaście lat młodsza, ma kasztanowe włosy i wesołe usposobienie. Jak iskierka… – Na rany Chrystusa, dajże spokój! Wiem! Po prostu się pomyliłem! – Nie szkodzi. – Hoag poczuł lekkie mdłości. – Na Boga, nie chciałbym płynąć w towarzystwie Tess! Nie… Twoja Maureen to naprawdę dzielna dziewczyna. Podobno pisała ci, że przyjeżdża. – Do Hongkongu, nie tutaj. I nie podała żadnej daty. – Pewnie nie zdążyła. „Prancing Cloud” była już gotowa do wyjścia w morze, gdy przybyła. – Zakrztusił się śmiechem. – Musisz na nią dobrze uważać. Oczarowała Gornta. – Dzięki za radę. – Jamie spłonął rumieńcem. Wbrew sobie poczuł ukłucie zazdrości. – Jak dzieci Tess? Widziałeś się z nimi? – Owszem. Zdrowe, choć Duncan był znów niedawno przeziębiony. Uczestniczyli w pogrzebie. Smutni, ale młody Duncan, jak słyszałem, zachowywał się bardzo dzielnie. Emma i Rose płakały. Tess skryła twarz za grubą woalką. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że nastąpił koniec pewnej epoki. Wygasła linia Dirka, gdyż jego jedynym żyjącym potomkiem jest dziesięcioletni Duncan, stanowczo zbyt mały, by przejąć funkcję tai-pana. To niezbyt dobra wróżba dla Noble House. W Hongkongu krążą plotki, że Brock szykuje się do wykupienia firmy. – W żadnym wypadku! – Jamie starał się, by jego protest zabrzmiał przekonująco. – Są jeszcze potomkowie Robba! Pamiętasz? Robb Struan, przyrodni brat Dirka. Któryś z jego synów lub wnuków zostanie nowym tai-panem. – Zgadzam się, chociaż to nie to samo. Cholernie żal mi Malcolma; był jedyną nadzieją Tess. Przez cały pobyt w Hongkongu myślałem o pogrzebie, który wyprawiliśmy tutaj. Niepotrzebnie, prawda? Lepiej o tym zapomnieć. Malcolm spoczął w Hongkongu, w pobliżu Shek-O. – Chciałbym, żeby tak było. Zgodnie z wolą sir Williama i nas wszystkich – odparł Jamie. Zeszłej nocy znów śnił o rozmowie z bosmanem i widział trupa z otwartymi oczami wypływającego na powierzchnię morza. Zadrżał. – Zrobiliśmy, co w naszej mocy. A teraz… – zmienił temat – dlaczego wróciłeś? – Tess chciała, żebym… żebym dostarczył pocztę MacStruanowi, tobie i… i… list dla Angelique. – Spostrzegł spojrzenie McFaya. – Nie mam pojęcia, co zawierają. – Zawierają? – ostro spytał Jamie. – Powiedziałeś, zdaje się, „list”! – Ach… tak, rzeczywiście. – Hoag poczerwieniał. – Tak. List. Nie mam pojęcia, co zawiera. Lepiej pójdę… – Na miłość boską, daj spokój! – Tess przekazała mi list… to wszystko. – Przestań, znam cię lepiej, niż myślisz! – Pójdę wreszcie do niej – z irytacją oświadczył Hoag. – Na pewno czeka… – Siadaj! Co za listy, na litość Chrystusa?!

– Nic nie wiem… – Przestań pieprzyć bzdury. Co za listy? Hoag wahał się chwilę. – Jeśli przysięgniesz na głowę matki… – wybuchnął – …to ci powiem. – Załatwione! – Ona… to znaczy Tess, powiedziała: „Daj tej kobiecie mój list, a po tygodniu wybierz jeden z dwóch pozostałych”. Wręczyła mi trzy koperty, lecz nie wiem, co jest w środku. Klnę się na Boga, że nie wiem! – Tydzień? Jeden z dwóch listów, co? Jeden, jeśli okaże się, że Angelique zaszła w ciążę, drugi, jeśli badania nic nie wykażą? – Jedenastego powinna… powinna dostać miesiączki, lecz nawet gdy nie dostanie, nie można wyrokować… Lepiej odczekać jeszcze dwa tygodnie, a może dłużej, do następnego cyklu, by zyskać całkowitą pewność. Czasem cykl się wydłuża, zwłaszcza w jej przypadku, biedna dziewczyna tak wiele przeżyła… Tess zabroniła mi działać pochopnie. – Głęboko wciągnął powietrze. – Teraz wiesz już wszystko. – Tess chciała, żebyś zaczekał na wynik badań? – Tak, póki się nie upewnię. – Zatem nie mylę się co do listów? – Tak… Przecież ci powiedziałem. – Z kim jeszcze o tym rozmawiałeś? – Jamie świdrował go wzrokiem. – Z nikim. – Z kim?! – Idź do diabła! – krzyknął Hoag, po czym wydyszał: – Z Gorntem. – Jezu Chryste, dlaczego? – Nie wiem, sprawiał wrażenie, że zna prawdę, doszedł do tego samego wniosku co wszyscy… przecież to oczywiste, że nie mogłem wrócić z innego powodu… Próbowałem przekonać Tess, lecz tylko spojrzała na mnie swymi szarymi oczami… Łatwo ci mówić – dodał z gniewem. – Łatwo i tobie, i wszystkim Gorntom świata! Jesteście silni, od lat związani z biznesem, a na czym polega biznes, jeśli nie na ciągłych kłamstwach? To nie zajęcie dla lekarza. – Hoag parsknął z niesmakiem, zdegustowany własną słabością. – Nie potrafię się zmienić po tylu latach. Tess zezwoliła mi na szczerą rozmowę z sir Williamem, Albertem i z tobą. Z nikim innym. – Bez obaw, słusznie zauważyłeś, że wszyscy w Yokohamie domyśla się, o co chodzi. Biedna Angelique! Kto jeszcze dostanie list od Tess? – Eeee… sir William. – Kto jeszcze? Miej litość, nie kręć! – Skye. Z udawaną obojętnością Hoag wręczył dziewczynie kopertę opatrzoną pieczęcią Noble House. Od chwili gdy Jamie powiedział jej, kto przypłynął na „Prancing Cloud”, Angelique odczuwała dotkliwe ssanie w żołądku, chociaż usiłowała panować nad nerwami. Co prawda Vargas przybiegł ze sprostowaniem, że domniemaną Tess Struan

okazała się narzeczona senhora McFaya, lecz to niewiele pomogło. Podobnie jak chaotyczna opowieść Hoaga o pogrzebie Malcolma. Słowa, skreślone na kopercie, dopełniły czary goryczy: „Angelique Richaud, Yokohama”. – Może przeczytasz, póki tu jestem? – odezwał się lekarz, zaniepokojony jej nagłym rumieńcem. – W razie gdybym zemdlała? – spytała ostro, prostując się na wysokim krześle ustawionym przed kominkiem. Kiedyś było to krzesło Malcolma, lecz zabrała je z apartamentu tai-pana przed przyjazdem Alberta. – W razie gdybyś chciała porozmawiać – odparł łagodnie. – Jestem nie tylko lekarzem. – Przybiegł na górę wprost z gabinetu McFaya, szczęśliwy, że uciekł przed dalszym przesłuchaniem. Przywitał Angelique serdecznym uściskiem i nim zdążyła zadać nieuchronne pytanie „Co w Hongkongu?”, powiedział: „Jeszcze chwilę. Daj mi na siebie popatrzeć”. Przyjrzał się jej wpierw okiem medyka, potem przyjaciela; był zadowolony z oględzin. – Niewłaściwe nazwisko adresata. Powinno brzmieć: pani Angelique Struan. – Niezgrabnym ruchem zwróciła mu kopertę. – Tess spodziewała się, że to zrobisz – powiedział cicho. – Jak jest tak mądra, czemu nie przestanie się upierać? – Zrozum, na równi z tobą przeżywa ciężkie chwile. Straciła syna. Musisz być bardziej cierpliwa, Angelique. – Cierpliwa? Ja? W chwili gdy znalazłam się pod ostrzałem tylko dlatego, że pokochałam i poślubiłam wspaniałego człowieka, który… Stoisz po jej stronie. Struanowie ci płacą. – To prawda, lecz staram się postępować zgodnie z własnym sumieniem, a tego nie można kupić. – Hoag wygodniej ulokował się w fotelu. Wyczuwał panujące w ciepłym, prawdziwie kobiecym buduarze wyraźne napięcie. Widział nabrzmiałe żyły na szyi Angelique i ledwie dostrzegalne ruchy jej palców. – Pomogłem tobie i Malcolmowi… ale tylko dlatego, że uważałem to za słuszne. Mogę powiedzieć ci w zaufaniu, że podczas pobytu w Hongkongu złożyłem rezygnację. To moja ostatnia praca dla Struanów. – Dlaczego? – spytała z oszołomieniem. – Wracam do Indii. Pragnę odnaleźć to, co straciłem. – Znów ten dziwny uśmiech. – Najszybciej jak można. – Och… – Nagle poczuła się lepiej i delikatnie dotknęła jego ramienia. – Przepraszam. Nie miałam racji. Po prostu… przepraszam. – Nic się nie stało. Nie zapominaj, że rozmawiasz z lekarzem. Wiem doskonale, że żyjesz w ciągłym napięciu. Byłem przygotowany na dużo gorsze powitanie. – Złamał pieczęć i otworzył list. – Kazała mi to zrobić. – Wewnątrz była jeszcze jedna koperta opatrzona tylko imieniem: Angelique. – Lepiej? Rodzaj kompromisu? – Czyj pomysł? – Mój. – Co jest w środku?

– Nie wiem. Przysięgam przed Bogiem. Chcesz, żebym wyszedł? Nie spuszczała oczu z koperty. Po chwili potrząsnęła głową. Hoag wstał, podszedł do okna, by jej nie przeszkadzać, odsunął zasłony i z mocno bijącym sercem wlepił wzrok w ciemność. Angelique z wahaniem sięgnęła po list. Żadnych pozdrowień, żadnego wstępu. Nie mogę wybaczyć ci tego, co zrobiłaś z moim synem. Myślę, że za radą i poduszczeniem ojca, uwiodłaś mi syna i podstępem skłoniłaś go do zawarcia małżeństwa. Jakiegokolwiek małżeństwa. Uważam wasz „ślub” za nielegalny. Ów „ślub” przyśpieszył śmierć Malcolma, co wyraźnie wynika z aktu zgonu. Prawnicy Struanów podjęli przygotowania do procesu, który już wkrótce rozpocznie się przed trybunałem w Hongkongu. Nawet jeśli nosisz w swym łonie dziecko mego syna, nie będzie to miało żadnego wpływu na tok postępowania, a płód zostanie uznany za owoc nielegalnego związku. Nie znajduję słów wdzięczności za nieocenione informacje, jakie dostałam, za twoją radą, od naszego wspólnego znajomego. Jeśli – a wierzę w to z niezachwianą pewnością – ujawnione przez niego fakty okażą się zgodne z prawdą, cały Noble House będzie waszym dozgonnym dłużnikiem: twoim i tego młodzieńca. On podał już swoją cenę, zadziwiająco rozsądną, lecz ciebie to nie dotyczy. O nic nie prosiłaś i nic nie dostaniesz. Lecz trud, jaki włożyłaś, by uczcić pamięć mego syna i zadbać o przyszłość Struanów, domaga się zadośćuczynienia. Jak zatem przełamać ów impas? Rozwiązanie – jeśli w ogóle istnieje – musi pozostać naszą wyłączną tajemnicą. Tajemnicą dwóch na zawsze wrogich sobie kobiet. Po pierwsze chcę cię prosić, byś we właściwej chwili zezwoliła doktorowi Hoagowi ustalić, czy nosisz dziecko Malcolma. Oczywiście doktor Babcott lub każdy inny lekarz, którego wyznaczysz, może udzielić dodatkowej konsultacji, by potwierdzić diagnozę. Po drugie pozwól nam dla pewności odczekać przynajmniej miesiąc, nim podejmiemy dalsze działania. Do tego czasu będą gotowe akta procesu – nie traktuj mych słów jako groźbę, lecz proste stwierdzenie faktu. Zacznę także pomału korzystać z wspomnianych wyżej informacji. Nie sądzę, bym mogła przegrać. To, że zdołałaś przekonać znanego nam młodzieńca, by przyszedł tutaj, składa na mnie, jak i na cały Noble House ogromny dług wdzięczności. Być może wówczas, z boską pomocą, wyjdziemy z obecnego impasu. Tess Struan, Hongkong, 30 grudnia ‘62.

Umysł Angelique miotał się między szczęściem a przerażeniem, poczuciem zwycięstwa i przegranej. Wygrała czy poniosła sromotną klęskę? Tess nie obiecywała niczego, a jednak powiewała gałązką oliwną. Proces? Trybunał? Świadkowie? Z poszarzałą twarzą przypomniała sobie słowa Skye’a, że nie przyjdzie im trudno scharakteryzować ją w sądzie jako pozbawioną skrupułów nierządnicę, córkę oszusta i złodzieja. „Impas” i „rozwiązanie”? Czyż to nie oznaka częściowego zwycięstwa? Edward! Dziś lub jutro dowiem się prawdy! Jest jeszcze pan Skye… sprytny, będzie wiedział… Na Boga, mam nadzieję, że będzie wiedział, o co chodzi! Uniosła głowę i napotkała spojrzenie Hoaga. – Och… przepraszam. Zapomniałam… – Bezwiednie miętosiła rękaw i nerwowo przytupywała. – Zaraz wezwę Ah Soh, przyniesie coś do picia… przepraszam, ale ja… – jąkała z trudem. Hoag zauważył tę zmianę i wziął ją za oznakę przewidywanego załamania. Ręce i stopy w ciągłym ruchu, pobladła twarz, szeroko rozwarte oczy, rozszerzone źrenice… – Co napisała? – spytał swobodnym tonem. – No… nic takiego, z wyjątkiem… że mam czekać aż… – znów zbrakło jej słów i

pustym wzrokiem popatrzyła w przestrzeń. – Aż? – odezwał się, chcąc przywołać ją z powrotem. Starał się nie okazywać niepokoju. Lecz Angelique myślała wyłącznie o przeczytanym przed chwilą liście. Niósł wyraźną zapowiedź otwartej wojny. Przeciwnik wykonał pierwszy ruch i zdradził swe zamiary. Teraz mogła przystąpić do walki. Według swoich własnych reguł. Słabość gdzieś uleciała, ustępując przed gorejącym ogniem. Jak mogła potraktować mnie tak zimno, tak beznamiętnie… Bez krzty litości czy współczucia za miłość, ból i cierpienie po śmierci Malcolma! Nic. A dziecko? Owoc „nielegalnego” związku? Skoro zostałam poślubiona zgodnie z brytyjskim prawem! Bez obaw, uspokajała się w duchu. Każde słowo listu wyryje się w mej pamięci niezatartym piętnem. Wciąż dygocząc, spojrzała na Hoaga. – Chce, byśmy zaczekali… zaczekali, dopóki nie będzie pewności, czy noszę w sobie dziecko Malcolma. Tak… pewności. Tego właśnie chce. – A potem? – Nie pisze. Ona… będzie czekać i ja mam czekać. Wyraża się niezbyt jasno… Wspomina coś o pojednaniu, o rozwią… – Głos Angelique nagle przestał drżeć, nabrał zupełnie nowych tonów, stał się syczący, przepełniony jadem. – Liczę na rzeczywiste pojednanie, bo w dalszym ciągu… w imię Najświętszej Panny uważam się za wdowę po Malcolmie Struanie i nikt, ani trybunał, ani sama przeklęta Tess Struan, mi tego nie odbierze! – Wszyscy tak uważamy – powiedział ostrożnie Hoag, próbując ukryć zdenerwowanie. – Postaraj się zapomnieć o zmartwieniach i bądź cierpliwa. Jeśli pofolgujesz nerwom, ona zwycięży, a ty przegrasz, bez względu na to, jaka jest prawda. Nie trzeba… Drzwi otworzyły się z trzaskiem i do pokoju weszła Ah Soh. – Missy tai-tai? – Ajajaj! – krzyknęła Angelique. – Wynocha! Dlaczego nie puka? Ah Soh stała jak wrośnięta w podłogę, skrycie zadowolona, że cudzoziemska diablica robi z siebie widowisko przed służbą. – Chce list, heja? List, missy tai-tai? – Jaki list? Ah Soh przyczłapała bliżej, wręczyła jej małą kopertę, głośno pociągnęła nosem i odeszła. Pismo Gornta. Angelique natychmiast zapomniała o zdenerwowaniu. W środku był niewielki kartonik z inicjałami E.G. Najgorętsze wyrazy szacunku. Wizyta w Hongkongu dostarczyła mi wielu wrażeń. Czy mógłbym Cię odwiedzić jutro rano? Wielce oddany sługa, Edward Gornt.

Angelique odzyskała spokój. Znów była silna, pełna odwagi i determinacji do walki. – Święte słowa, doktorze, lecz ja się nie załamię. Na pewno. Muszę zwyciężyć przez wzgląd na Malcolma, siebie, Jamiego, ciebie i pana Skye’a. Jesteś moim prawdziwym

przyjacielem. Już dobrze. Nie ma powodu, by dalej mówić o tej kobiecie. – Uśmiechnęła się ni to smutno, ni wesoło. Dla Hoaga był to kolejny powód do niepokoju. – Zaczekamy. Zobaczymy, co przyszłość przyniesie. Jeśli zajdzie potrzeba, skorzystam z twojej pomocy. – Wstała i ucałowała go w oba policzki. – Raz jeszcze dziękuję, przyjacielu. Zobaczymy się u hrabiego Siergiejewa? – Chyba tak. Nie wiem. Jestem nieco zmęczony – odparł i wyszedł pełen najczarniejszych przeczuć. Angelique ponownie zerknęła na liścik. Edward oględnie dobierał słowa, co uznała za dobry omen. Gdyby ktoś przejął lub przeczytał wiadomość, nie dowiedziałby się niczego. „Wiele wrażeń” było właściwym sformułowaniem, a i „wielce oddany sługa” świadczyło o ostrożności. Ona także wiedziała, jak pisać. Niech ją diabli. Co robić? Przebrać się do kolacji. Ściągnąć sojuszników. Trzymać ich blisko siebie i zacząć realizację ułożonego uprzednio planu. Przekształcić Yokohamę w niezatapialny bastion przeciwko tej kobiecie. – Nie zwracaj uwagi na szukających cię gai-jinów i nie troszcz się o Akimota – z niechęcią mruknął Katsumata, gdy dowiedział się od Hiragi o niespodziewanych kłopotach. – Nas trzech w zupełności wystarczy. Uderzymy jutro. Spalimy kościół i zatopimy okręt. Takeda, ty zajmiesz się kościołem. – Z radością sensei, lecz czemu nie pójść za myślą Oriego i nie spalić całej Yokohamy? Hiraga ma rację, zrezygnujmy z okrętu. Przykro mi, lecz uważam podobnie jak on. – Takeda wiedział, co mówi. W końcu Hiraga był przywódcą buntowników z Chōshū i miał dość oleju w głowie, by zapewnić im możliwość ucieczki. – W takich warunkach jak dzisiaj trudno będzie podpłynąć do burty i nie zostać zauważonym. Ori chciał zniszczyć całe gniazdo gai-jinów. – By wykonać jego plan, trzeba nam czasu i wiatru z południa – wtrącił Hiraga. – Lepiej zaczekać. – Nie! – opryskliwie burknął Katsumata. – Starczy nam odwagi, by zrobić jedno i drugie! Damy radę! Jesteśmy shishi! Hiraga wciąż miał zaprzątnięty umysł ścigającymi go żołnierzami. Nie myślał o zabitym włóczędze. Gdy wrócił do ukrytego przejścia, znalazł obdartusa nadal leżącego wśród śmieci. Zdjął pokrywę, rzucił się do kanału i brnął na ślepo w ciemnościach i lodowatej wodzie. – Jest nas za mało – powiedział – i jutro nie zdołamy przeprowadzić ataku, niezależnie od tego, co postanowimy. Jeśli chcemy spalić Osiedle, potrzebujemy trzech dni, by rozmieścić zapalniki i lonty. Pośpiech nam nie pomoże. Siedział owinięty kołdrą, nagi, z wyjątkiem przepaski na biodrach. Przemoczone w kanale ubranie oddał służącej do wysuszenia. W pawilonie było zimno, cienkie shōji trzeszczały w podmuchach wiatru i Hiraga musiał mocno natężać siły, by nie dygotać. Nie potrafił się skupić na rozmowie. Nie pojmował, dlaczego go poszukują. Gdy opowiedział o wszystkim, Katsumata ostrym głosem rozkazał Raiko wysłać szpiegów do Osiedla, by

sprawdzili, co naprawdę zaszło. Do spółki z Takedą zaczęli układać plan ucieczki z „Domu Trzech Karpi”, na wypadek, gdyby pościg dotarł do Yoshiwary. Katsumata polecił przynieść więcej sake. Gniew dodatkowo wyostrzał jego ptasie rysy, nadając mu groźny wygląd. – Uważam, że powinniśmy zaatakować jutro. – Ja zaś uważam – z tą samą zaciętością powiedział Hiraga – że musimy poczekać na lepszą okazję, jeśli nie chcemy zostać pojmani i straceni. Posłuchajmy, co powie Takeda. – Przede wszystkim chciałbym się dowiedzieć, co zamierzasz. Znasz ich lepiej niż my. Masz jakiś pomysł? Hiraga wypił łyk gorącej herbaty, mocniej otulił się kołdrą i zrobił zamyśloną minę. Rad był, że udało mu się przeciągnąć Takedę na swoją stronę. – Gdybym nadal mógł swobodnie chodzić po Osiedlu gai-jinów, w ciągu trzech dni, przy pomocy Akimota, przygotowałbym zapas bomb zapalających. Cztery już mam ukryte w chacie. – Postanowił nieco upiększyć swą relację. – Potrzebujemy co najmniej sześciu, nawet ośmiu. Po jednej na oba domy piętrowe; są zbudowane z wyschniętego drewna i z trudem zdołano je uratować podczas ostatniego trzęsienia ziemi. Jedna na siedzibę przywódcy gai-jinów, trzy lub cztery w Mieście Pijaków, po jednej na każdy kościół. W zamieszaniu zdążymy wsiąść na łódź i odpłynąć do Edo. – Ile czasu to zajmie? – zgrzytnął Katsumata. Dwaj pozostali mężczyźni poruszyli się niespokojnie. – Ile dni, skoro nie możesz, jak mówisz, swobodnie chodzić? – Powiem ci wówczas, gdy będę wiedział, dlaczego mnie szukają – zadziornie odparł Hiraga. Broń Katsumaty leżała z tyłu, a on miał własne miecze tuż pod ręką. Zaraz po przyjściu poprosił Raiko, by je przyniosła – na wypadek gdyby musieli uciekać przez ogrodzenie w stronę ryżowisk za Yoshiwarą. Zgodnie doszli do wniosku, że tunel nie daje dostatecznego schronienia. – Takeda? – Powinniśmy zaczekać, aż skończą się twoje kłopoty. Potem zdecydujemy, co robić, lecz prawdę mówiąc, sensei – zwrócił się do Katsumaty – byłoby dobrze przystać na plan Hiragi. – Zaatakujemy jutro. To ostateczna decyzja. Hiraga, który pomału odzyskiwał zdolność jasnego myślenia, spróbował z innej beczki: – Jednoczesne podpalenie Osiedla i zatopienie okrętu to duża pokusa – powiedział pojednawczym tonem. – Da się to zrobić, jeśli zbierzemy więcej ludzi. Kilku więcej, sensei – dodał z udawanym szacunkiem, choć już od dawna nie czuł respektu przed Katsumatą. – Wystarczy trzech z Edo. Do rozpoczęcia akcji muszę pozostawać w ukryciu, lecz Takedy nikt nie zna, więc mógłby w ciągu trzech, czterech dni obrócić w obie strony. Ty poprowadzisz atak na okręt, a pozostali, zgodnie z moimi wskazówkami, podłożą ogień pod wyznaczone budynki. Pokażę im, co i jak robić. – To dobry plan, sensei – wtrącił Takeda, uradowany możliwością ucieczki łódką. Nigdy nie palił się do samobójczych misji. – Pójdę do Edo i znajdę odpowiednich ludzi. – Mogą cię schwytać. – Katsumata zacisnął usta w wąską linię. – Nigdy nie byłeś w mieście i nie znasz rozkładu ulic. Zabłądzisz i wpadniesz w ręce wroga. – Z trudem

powstrzymywał wybuch wściekłości. Gniewało go, że nie może sam wykonać zamierzonego zadania, że potrzebuje tych dwóch, a nawet jeszcze innych. Zdał sobie sprawę, że bez kompromisu niczego nie osiągnie. A to oznaczało wędrówkę do Edo. Jedynie on mógł ściągnąć posiłki. Właściwie nie miał nic przeciwko temu, gdyż dusił się w ciasnej przestrzeni Osiedla, gdzie brakowało kryjówek i dróg ucieczki. Tylko duże miasta zapewniały względne bezpieczeństwo: Kioto, Osaka, Edo lub rodzinna Kagoshima. Iiiii, dobrze byłoby znów zobaczyć dom i rodzinę. Później, pomyślał z nagłą zaciętością. – Pamiętajmy o sonnō-jōi. Yoshi powinien zostać upokorzony… Wszyscy trzej jednocześnie chwycili za miecze, gdy jakiś cień padł na shōji. – Katsumata-sama? – To była Raiko. – Przyprowadziłam służącą. – Wejdźcie. Gdy obie kobiety pojawiły się w progu, napięcie zelżało. Raiko skłoniła się, służka także, mężczyźni odpowiedzieli pokłonem. – Możesz mówić, Tsuki-chan – odezwała się Raiko. – Byłam w domu sołtysa. Powiedział, że Akimoto-sama został zabrany do przywódcy gai-jinów, a wkrótce potem wtrącony do więzienia. Nie miałam okazji z nim rozmawiać, lecz gdy tylko jeden z naszych ludzi dostarczy mu pierwszy posiłek, dowiemy się czegoś więcej. – Dobrze. Był bity lub wleczony? – spytał Katsumata. – Nie, panie. Nic z tych rzeczy. – Jesteś pewna? – Shoya był także zaskoczony, panie. Akimoto-sama gwizdał głośno i podśpiewywał w takt ludowej melodii: „Ktoś kogoś zdradził”. – To samo wykrzykiwał w wiosce – ponuro wtrącił Hiraga. – Co jeszcze? – Shoya mówił: „Przepraszam, lecz nie mam pojęcia, czego szukają żołnierze. Patrol wciąż czeka w chacie. Dam znać, jak tylko będę coś wiedział”. – Dziękuję, Tsuki-chan – powiedziała Raiko i odprawiła ją ruchem dłoni. – Skoro nie został pobity, musiał im coś wyjawić – stwierdził Katsumata. – Zamknęli go, byśmy nie mieli okazji do zemsty. – Nie. Akimoto mnie nie wydał – oświadczył Hiraga. Kto mógł zdradzić? Zerknął na Raiko. – Spróbuję się czegoś dowiedzieć – zaproponowała. – Za chwilę przyjdzie tu klient, gai-jin. Na pewno zna prawdę. André z wymuszonym uśmiechem wszedł do jej pokoju. – Dobry wieczór, Raiko-san – powiedział, zdegustowany własną słabością. Przywitała go chłodno i zaproponowała herbatę. Gdy usiedli przy niskim stoliku, wręczył jej małą sakiewkę z pieniędzmi. – Oto kolejna część spłata, jeszcze nie wszystko, lecz na teraz powinno wystarczy. Chciałaś mnie widzieć? – Niewielka zwłoka nie niszczy prawdziwej przyjaźni, Furansu-san – odparła zbolałym głosem. W skrytości ducha była zadowolona, gdyż ciężar sakiewki wskazywał na sumę

większą niż się spodziewała. Choć jedną ważną sprawę udało jej się załatwić. Po chwili dodała, by wzmóc napięcie, tak ważne podczas rozmów z klientami: – Lecz dłuższa może prowadzić do zadrażnień. – Za dzień lub dwa przyjdę znowu. – Przykro mi, lecz pański dług jest tak wysoki… André zawahał się chwilę, po czym zdjął z palca złoty sygnet. – Weź. – Nie chcę tego – odpowiedziała Raiko. – Chyba powinnam uwolnić Hinode i pozwolić jej odejść, a potem… – Nie. Proszę, nie… Mam ważne wieści… Nie czuł się dobrze, zbity z tropu oschłym przyjęciem i wciąż dręczony migreną której nabawił się podczas negocjacji z Yoshim. Martwiła go także Angelique… oraz Tess Struan. Dlaczego nie przypłynęła na „Prancing Cloud”? O wiele łatwiej byłoby z nią pertraktować, by w końcu osiągnąć upragnione bogactwo. Nie miał ochoty jechać do Hongkongu i rzucać wyzwania całemu Noble House. Jedyną twą szansą jest Angelique, łomotało mu w głowie. Seratard znów prosił o radę Ketterera, sir Williama, a nawet Skye’a, by się upewnić, czy małżeństwo można uważać za legalne. Wcale nie byli przekonani co do tego, że sąd opowie się po ich stronie. – W Hongkongu? Wolne żarty – fuknął Ketterer. Inni twierdzili to samo w bardziej oględnych słowach, z wyjątkiem sir Williama, który powiedział wprost: – Zbyt wielu tu szalbierzy, jesteśmy daleko od Londynu. Sędziowie wywodzą się z kolonistów, łatwo ulegają korupcji i wyczyniają różne czary-mary. Kilka srebrnych taelów… Pamiętaj, że Struanowie to Noble House… Raiko pochyliła się w stronę Poncina. – Wieści, Furansu-san? – Tak. – Teraz lub nigdy. W grę wchodziła Hinode. – Szczególne wieści. Tajne spotkanie Yoshiego i gai-jinów. – So ka! – Zamieniła się w słuch. – Mów, Furansu-sama. Opowiedział jej wszystko, z detalami. Słuchała z napięciem, od czasu do czasu wstrzymując oddech lub mrucząc pod nosem jakieś komentarze. Gdy wspomniał, że Yoshi zażądał wydania Hiragi, zbladła. Natychmiast przestał się denerwować i zatrzasnął pułapkę: – Zatem Hiraga twój przyjaciel? – Nie, skądże, znajomy jednego z klientów – odpowiedziała prędko i skryła twarz za wachlarzem. Huczało jej w głowie od natłoku cudownie ważnych informacji, dzięki którym shoya i cała Gyokoyama byliby na jej usługi… nie wspominając o Meikin. Ach, Meikin, pomyślała przełomie, ciekawe, jak długo jeszcze pożyjesz. Trudno, przyszedł na ciebie czas zapłaty. Yoshi zbyt wiele zainwestował w Koiko, lecz o tym sama wiesz doskonale, ja mam pilniejsze problemy. Jak, w imię wszystkich bogów i Buddy Amidy, pozbyć się Katsumaty, Hiragi i dwóch pozostałych? Są zbyt niebezpieczni… Nagle w jej rozważania

wdarł się głos Poncina: – Więc Hiraga znajomy klienta mama-san w Yoshiwara. Hiraga teraz ze znajomym. Ne? Natychmiast odzyskała czujność. – Nie wiem, gdzie może przebywać. Pewnie w Osiedlu, jak zwykle. Pan Yoshi go szuka? Dlaczego? – Ponieważ Hiraga jest shishi. – André po raz pierwszy użył tego słowa, świadom jego znaczenia po rozmowach z Yoshim. – Też zabił daimyō. Daimyō Utani. I innych. – Potworne. – Raiko z trudem panowała nad przerażeniem. – Shishi, powiada pan? Słyszałam o nich. Mogę popytać, drogi przyjacielu… – Hiraga zniknął, Raiko. Nie ma w Osiedlu. Wielu żołnierzy szuka. Uciekł. Szukają wszystkie miejsca. Uciekł. – Iiiii, zniknął? Żołnierze? Gdzie mógł się schować? – Tu. U przyjaciel. Gdzie twój przyjaciel? – Wątpię, by tu przyszedł – odpowiedziała z niezachwianą pewnością i energicznie pokręciła głową. – Pewnie zdążyli go ostrzec i zbiegł do Kanagawy albo gdzie indziej. Przykro mi, lecz zadałeś niewłaściwe pytanie. Za to wieści, które przekazałeś, są bardzo interesujące. Masz coś jeszcze? André westchnął. Wiedziała. Miał ją w garści. Przynajmniej na razie. – Yoshi samurajowie przyjdą jutro po twój Hiraga – powiedział bez lęku, gdyż zdawał sobie sprawę, że starczy jego jedno słowo, by najbliższy patrol, japoński lub brytyjski, rozniósł „Dom Trzech Karpi” na drobne kawałki. Liczyło się tylko bezpieczeństwo Hinode. – Jeśli gai-jinowie nie mają jutro Hiraga, dużo kłopotów, Raiko. Dla gai-jinów, Yoshiwara, dla wszystkich. – Zauważył, że zadrżała. – Może gai-jinowie wprowadzą tu wymuszaczy. Tu, tam, wszędzie… – Ostatnie słowa zawisły w powietrzu. – Zatem? – spytała. Nad jej górną wargą pojawiły się grube krople potu. Ze strachem czekała na dalsze słowa Poncina. – Mam pomysł. Niech ty… przepraszam, niech twój przyjaciel – poprawił się niewinnie – schowa Hiraga przez kilka dni, w sekrecie, bezpiecznym miejscu. Potem, w dobrej chwili, odda wodzowi gai-jinów Hiraga… Może dostanie dużo pieniędzy, starczy dla ciebie i Hinode, ne? – Patrzył na nią tak surowym wzrokiem, że bała się ruszyć. – Albo twoi ludzie dadzą Hiraga do Yoshi. Hiraga jest shishi, cenny… Lepszy niż kolczyki. – Znów drgnęła, więc powtórzył: – Shishi cenny, ne? Raiko czekała długą chwilę, aż serce przestało jej walić i mogła zapanować nad głosem. Przywołała na twarz szeroki uśmiech. Gai-jin rzecz jasna myślał, że Hiraga ukrywa się gdzieś tutaj, więc rozgniewany mógł sprowadzić nieszczęście na „Dom Trzech Karpi”. – Popytam znajomych, czy go nie widzieli. Może wiedzą gdzie się ukrywa. Potem porozmawiamy – zapewniła Poncina pojednawczym tonem. Postanowiła czym prędzej usunąć ze swego życia wszystkich shishi. Najlepiej jeszcze dziś wieczór. – Dowiedziałam się tylu wspaniałych rzeczy! Jeśli je odpowiednio sprzedam, skorzystamy na tym oboje. Och, Furansu-san… – powiedziała, jakby tknięta nagłą myślą – słyszałam, że pewna dama

przybyła dziś z Hongkongu. To słynna matka tai-pana? – Co? Nie – z roztargnieniem odparł André. – Nie, to… to… przyrzeczenie małżeństwa dla kupca. Dlaczego pytasz? – Dla któregoś z moich klientów, przyjacielu? – Nie, to Jamie McFay. – Jami-san? Jami-san od Struan? – Iiiii, zapiszczała w duchu. Trzeba czym prędzej zawiadomić Nemi. Powinna powitać nowo przybyłą damę w wielkim domu Struanów, skłonić się przed nią i zapewnić, że Jamisan zaznał wszelkich rozkoszy dostępnych mężczyźnie. To bardzo ważne, by nigo-san, druga dama, konkubina, utrzymywała dobre stosunki z oku-san, z żoną. To ona zapłaci rachunki, a potem pojawi się z rewizytą w pawilonie w ogrodach gospody, gdzie tak często bywał Jami. Iiiii, zgotujemy jej wspaniałe przyjęcie i zyskamy okazję, by jej się lepiej przyjrzeć. – Furansu-sama, chodzą plotki, że jakiś Japończyk trafił do więzienia gai-jinów. – Co takiego? Nic nie słyszałem. Może dowiem się czegoś później. Nieważne. Teraz posłuchaj o Hinode. Raiko nie dała mu dojść do słowa. – Pytała mnie wcześniej, czy złożysz jej dziś wizytę, przyjacielu. Będzie bardzo zadowolona, jeśli to zrobisz. André poczuł ucisk w piersiach. Skoro zyskał władzę nad Raiko, mógł ją prosić… nie, kazać, by zabroniła dziewczynie gasić lampę. Nagle zabrakło mu odwagi. – Tak? – Nic ważnego – zamruczał. – Idę Hinode. Gdy wyszedł, Raiko wypiła kilka łyków brandy, by uspokoić rozdygotane nerwy, przeżuła świeże liście herbaty dla usunięcia z ust woni alkoholu i pełna obaw wróciła do trzech shishi. Powiedziała im, że Yoshi zażądał wydania Hiragi i że jutro przybędzie oddział samurajów. – Przykro mi, lecz uważam, iż już dzisiaj powinniście uciekać. Tak będzie bezpieczniej dla nas wszystkich – wyjąkała drżącym głosem. – Katsumata-sama, ów klient wspominał o wymuszaczach, a wojska gai-jinów przyjdą tu lada chwila, aby przeszukać każdy zakątek. Trzej spiskowcy w milczeniu słuchali relacji o tajnych negocjacjach Yoshiego. Katsumatę utwierdziło to w przekonaniu, że trzeba skłócić gaj-jinów między sobą. – Okazałaś nam nieocenioną pomoc, Raiko-san. Dziękuję. Być może odejdziemy, być może będziemy musieli zostać, lecz tak czy inaczej otrzymasz godziwą zapłatę. – Moim zdaniem musicie uciekać… – Tak czy inaczej otrzymasz godziwą zapłatę – ostrzej powtórzył Katsumata. – Teraz zastanowimy się, jak cię chronić. Nie miała ochoty opuszczać pokoju, lecz z pokorą pochyliła głowę, podziękowała za troskę i wyszła w mrok nocy. Kiedy odeszła na bezpieczną odległość, przeklęła wszystkich shishi oraz Poncina. Jednocześnie zastanawiała się, której z dziewcząt może na tyle zaufać, by powierzyć jej wiadomość dla Meikin. – Zapalcie lampy – polecił Katsumata. Wszystkie przygasły, gdy zimny powiew wiatru

wpadł do pokoju zza drzwi otwartych przez wychodzącą Raiko. Pośpiesznie zasunęli shōji i blade światło znów wypełniło pawilon. – Słuchajcie – odezwał się, pewien, że w pobliżu nie ma nikogo obcego. – Za trzy dni wrócę z dodatkowymi ludźmi. Ty, Hiraga, zostaniesz tutaj. Znajdź sobie nowe przebranie i ukryj je w tunelu. Przy odrobinie sprytu będziesz całkiem bezpieczny. – Tak, sensei. – Za trzy dni zdusimy Yokohamę, zatopimy okręt, zabijemy tylu gai-jinów, ilu zdołamy, i umkniemy. Zdobędę stroje gwardzistów bakufu. Ty – zwrócił się do Takedy – pomożesz Hiradze zrobić bomby. Muszą być gotowe do mojego powrotu. – Lepiej pójdę z tobą, sensei – zaoponował Takeda. – Będę ci służył ochroną, na wypadek, gdyby ktoś cię rozpoznał. – Nie. Zostaniesz z Hiragą. – Katsumata nie chciał, by krępowała go czyjakolwiek obecność; dosyć mu było pobytu w ciasnej Yoshiwarze. – Wyjdę, jak tylko otworzą przegrodę. – Tak będzie najlepiej. Sonnō-jōi – dodał Hiraga. Miał ochotę śmiać się i płakać. Przerażała go myśl, że jutro pojawią się ludzie Yoshiego lub wymuszacze, co prędzej czy później oznaczało nieuchronne pojmanie. Sensei miał rację: otoczone murem Osiedle i ogrodzona Yoshiwara okazały się prawdziwymi pułapkami. Z drugiej strony, czuł ogromną ulgę. Skoro i tak miał wpaść w ręce wroga, nie musiał ślepo rzucać się do ataku. Trzy dni to cała wieczność. Kto wie, co się zdarzy po odejściu Katsumaty? Żywcem mnie nie wezmą, pomyślał. – Na Boga, Jamie, spójrz! – odezwał się Dmitri. McFay zerknął w stronę wejścia, podobnie jak pozostałych dwudziestu gości zgromadzonych w gmachu rosyjskiego poselstwa. Na krótką chwilę ucichły wszelkie rozmowy. Angelique weszła na salę u boku sir Williama. Miała na sobie prostą czarną suknię z długimi rękawami, która kolorem i krojem podkreślała jej bladą, lecz zdrową karnację, smukłą szyję, wciętą talię i jędrne piersi. Mimo żałoby emanowała zmysłowym czarem. Wysoko upięte włosy i żadnej biżuterii – z wyjątkiem złotego naszyjnika i ślubnej obrączki. Sygnet, ofiarowany przez Malcolma, został zmniejszony tak, by pasował na jej palec. – Dwadzieścia cztery karaty czystej kobiecości. – Taaak… – odparł Jamie. Za plecami posłyszał szmer, więc obrócił głowę. Z drugiego końca sali uśmiechała się do niego Maureen, otoczona przez tłum mężczyzn. Był między nimi Pallidar. Jamie odpowiedział jej uśmiechem, gdyż wyglądała naprawdę pięknie. Wciąż nie mógł dojść do siebie, oszołomiony jej nagłym przybyciem i odwagą, z jaką puściła się sama w tak długą i niebezpieczną podróż. Co, u diabła, mam teraz począć? – Z niedowierzaniem słuchałem wieści z Hongkongu. Zwłaszcza tych o pogrzebie Malcolma. – Ja też, Dmitri. Nie przypuszczałem, że Tess tak postąpi.

Co ona knuje? – pytał sam siebie. Co napisała do Angelique? Nie wolno mi pytać i nie mam żadnego punktu zaczepienia, by coś wymyślić. Mnie potraktowała nadzwyczaj szczodrze. Drogi Jamie, pan Gornt opowiedział mi szczegółowo o przyjaźni, jaką darzyłeś mego syna. Dziękuję Ci z całego serca. Niestety, mimo to nie mogę Ci wybaczyć, że lekceważyłeś moje polecenia dotyczące polityki firmy, nie skłoniłeś mego syna do kierowania się obowiązkiem i nie odwiodłeś go od tej kobiety, a przynajmniej nie wskazałeś jej właściwego miejsca i nie odesłałeś tutaj. Nie mogę Ci wybaczyć, że popierałeś jego szaleńcze pomysły, zwłaszcza iż mimo tytułu tai-pana był tylko niepełnoletnim młodzieńcem i nie zdołał, ku mej rozpaczy, zakosztować w pełni należnej mu władzy. Ze słów pana Gornta wynika, że masz zamiar otworzyć własne przedsiębiorstwo. Życzę Ci szczęścia i dziękuję za wszystkie przepracowane u nas lata. Struanowie nigdy nie byli przeciwni takim inicjatywom. Do listu dołączam czek na pięć tysięcy gwinei zdeponowane w Londynie. Przekaż najlepsze życzenia swej narzeczonej. Jej wizyta sprawiła mi dużą przyjemność. Tess Struan.

Z radością myślał o nieoczekiwanym przypływie gotówki. Możliwość poprowadzenia niewielkiej firmy stawała się realna, mógł więc z większą ufnością patrzeć w przyszłość, choć nadal nie bardzo wiedział, jak sobie poradzi z shoyą bez pomocy Nakamy/Hiragi. Biedny chłopak. Tess także. W pełni rozumiał i akceptował jej stanowisko, nie tylko dlatego, że przesłała pieniądze. – Co mówiłeś, Dmitri? – Masz wszelkie powody do zadowolenia. Maureen to wspaniała dziewczyna. – O tak. Rzeczywiście. – A co z Nemi? – spytał Dmitri. Uśmiech zniknął z twarzy McFaya. Powróciło poczucie niepewności. Jamie stanął plecami do drzwi. – Cholerny kłopot, Dmitri. Mam z nią dzisiaj spotkanie. – Jezu, u Struanów? – Dzięki Bogu, nie. W naszym… U niej. – Całe szczęście. Pójdziesz? – Tak, oczywiście. Boże Wszechmogący, sam nie wiem… Kiedy Maureen wynurzyła się z mroku… Nie o to chodzi, że jej nie lubię. Po prostu wciąż nie mogę się pozbierać. – Masz kupę szczęścia, chłopie. Słuchaj, jesteśmy starymi kumplami, więc możemy mówić otwarcie. Jeśli… jeśli postanowisz zerwać z Nemi… gdy zdecydujesz, że już po wszystkim, daj mi znać, dobrze? To całkiem miła dziewczyna, umie się bawić i nieźle mówi po naszemu. – Jasne, nie ma sprawy, ale… – Głośny wybuch śmiechu wśród mężczyzn otaczających Maureen przyciągnął ich uwagę. Potem spojrzeli na Francuzkę. – Olśniewająca, prawda? – odezwał się Jamie. – Mówię o Angelique. Sir William i jego urocza towarzyszka czekali, aż Siergiejew podejdzie w ich stronę. Angelique już dawno wybrała suknię i sposób uczesania na dzisiejszy wieczór. Przyjęcie miało być pierwszą potyczką w wojnie z Tess. Choć przeciwnik nie przybył, postanowiła nie zmieniać planów. Rezultat sprawił jej niemałą satysfakcję. Przed przyjściem

zastanawiała się tylko, czy nie wsunąć na palec nefrytowego pierścienia, zamówionego przez Malcolma. Przesyłka przyszła z Hongkongu tydzień po jego śmierci i kosztowała młodą wdowę kilka skrycie przepłakanych nocy. Nie miałaby żadnych skrupułów, gdyby Tess pojawiła się w Yokohamie. Ale teraz… W zasadzie się cieszę, że nie przyjechała, mruknęła w duchu. Dobrze, że Vargas nie czekał z przekazaniem tej wiadomości. Potrzeba mi więcej czasu, by przygotować się do konfrontacji… zyskać pewność, czy noszę dziecko Malcolma… – Dobry wieczór, hrabio – powiedziała z łagodnym uśmiechem. – Dziękuję za zaproszenie. – Jest pani prawdziwą ozdobą wszelkich przyjęć. Witam, sir Williamie. Znacie tu wszystkich, z wyjątkiem nowego gościa. – Wśród nagłej ciszy, gdy każdy patrzył, oceniał, porównywał, Siergiejew wyłuskał Maureen z kręgu wielbicieli, do których dołączył nawet Marlowe. – Panna Maureen Ross z Edynburga, narzeczona Jamiego. Madame Angelique Struan. Angelique ledwie weszła, spostrzegła potencjalną rywalkę; obejrzała ją dyskretnie, lecz szczegółowo – od starannie upiętej fryzury po zgrabne pantofelki – i doszła do wniosku, że nie ma powodów do obaw. Zauważyła też przechodzącego Gornta, lecz rozmowę z nim zostawiła na później. – Witam na najdalej wysuniętej rubieży Brytanii, mademoiselle – powiedziała uprzejmie, myśląc jednocześnie: ciekawe, ile masz lat? Tak, w nocy, w grubym ubraniu, z łatwością można cię wziąć za tamtą. Ten sam wzrost, ta sama dumna postawa i przenikliwe spojrzenie. – Jamie jest urodzonym szczęściarzem. – Dziękuję. – Gdy Angelique pojawiła się w sali, Maureen obejrzała ją tak samo dyskretnie i szczegółowo – od jaśniejącej aureoli włosów po drobne stopy – i zapałała do niej instynktowną sympatią. Piękna kobieta… Dobiegł ją pełen zachwytu szmer męskich głosów i zobaczyła dziwny blask w oczach Jamiego, więc postanowiła działać. – Strasznie się cieszę z naszego spotkania. Słyszałam o pani nieszczęściu i bardzo… bardzo pani współczuję. – W nagłym odruchu pochyliła głowę i ucałowała Francuzkę w policzek. – Mam nadzieję, że zostaniemy przyjaciółkami. – Ciepły uśmiech. – Proszę mi na to pozwolić. Szukam takiej przyjaźni, jaką obdarzyła pani Jamiego. – Nie musisz prosić, Maureen… Mogę nazywać cię Maureen? A ty mów mi Angelique – odpowiedziała ze szczególnym uśmiechem, w którym kryła się propozycja rozejmu i akceptacja cichej przestrogi, że Jamie stał się kimś niedostępnym do flirtu. – Przez cały czas tęskniłam za kimś takim. Spotkamy się jutro przy herbacie? – Oczywiście, z radością, Angelique. Co za piękne imię i szykowna suknia. Zbyt prosta, choć jednocześnie zbyt wcięta w talii jak na żałobną szatę. – Twoja także. Kolorem cudownie dobrana do barwy włosów. – Z zielonego jedwabiu, lecz z Anglii, nie z Paryża, i już nieco niemodna. Nieważne. Taki drobiazg zawsze można poprawić, zwłaszcza jeśli staniemy się sobie naprawdę bliskie. – Jamie był najlepszym przyjacielem mego męża i pomógł mi w najcięższych chwilach. Wybrałaś wspaniałego mężczyznę – dodała szczerze. – Gdzież się podziewa ów przystojny narzeczony? Ach, tam

jest! – Bez wahania ujęła Maureen pod rękę i poprowadziła w stronę McFaya. Na twarzach zgromadzonych wokół mężczyzn malowała się radość na widok takiej entente cordiale. – Uważaj, Jamie, na pierwszy rzut oka widać, że twoja dama jest prawdziwym skarbem – powiedziała Angelique. – A Yokohama roi się od piratów. Zawtórowali jej śmiechem. Wróciła do sir Williama, po drodze witając Ketterera – którego obdarzyła kilkoma miłymi słowami i olśniewającym uśmiechem – Marlowe’a i galowo wystrojonego Pallidara. Ten ostatni wyraźnie konkurował z ubranym w kozacki mundur Siergiejewem. – La, sir Williamie – powiedziała. – Doprawdy mamy wiele szczęścia. – Że… – Siergiejew w porę ugryzł się w język. Chciał spytać: że żyjemy? Zamiast tego chwycił kieliszek szampana ze srebrnej tacy niesionej przez ubranego w liberię lokaja i zawołał: – Że możemy dzisiejszy wieczór spędzić w towarzystwie tak uroczych kobiet? Słusznie, to prawdziwe szczęście! Wasze zdrowie. Wszyscy wznieśli toast, po czym wrócili do przerwanych rozmów. Siergiejew nie był w nastroju do zabawy. Ciekawiło go tylko, czy „Prancing Cloud” przywiózł innym ministrom równie niedobre wieści co jemu. Pilna zaszyfrowana wiadomość z Petersburga – wysłana trzy miesiące temu – zawierała zwykłe utyskiwania na Prusaków, gromadzących spore oddziały na swych zachodnich granicach. Car pchnął im naprzeciw sześć armii. Na południu burzyli się muzułmanie, wspierani przez Imperium Otomańskie. Trzy armie. W kraju panował głód, a intelektualiści, jak Dostojewski i Tołstoj, nawoływali do zmian i liberalizacji. Potem był rozkaz, by skłonić Japończyków do opuszczenia wiosek rybackich na Sachalinie i Kurylach pod groźbą „poważnych konsekwencji”. Na koniec, kilka zdań skierowanych bezpośrednio do adresata: Został pan wyznaczony generalnym gubernatorem rosyjskiej Alaski. Wiosną na pokładzie okrętu wojennego „Car Aleksandr” przybędzie do Japonii pański zmiennik. Tym samym okrętem odpłynie pan do stolicy Alaski, Sitki, by przez najbliższe dwa lata poczynić przygotowania do „Przyjaźni”.

– Skąd ta ponura mina, przyjacielu? – zagadnął go po rosyjsku sir William. Siergiejew spostrzegł, że Angelique ponownie znalazła się w gronie mężczyzn, więc odciągnął Anglika na bok i powiedział mu o rozkazach. Nie wspomniał jedynie o „Przyjaźni”. Pod tym kryptonimem krył się ściśle tajny plan rządu, przewidujący przeniesienie wojowniczych plemion z Syberii na rozległe pustkowie Alaski, sięgające setki mil w głąb kontynentu, a poprzez Kanadę niemal do granic Stanów Zjednoczonych. Twardzi, uparci i bitni koczownicy mogli w ciągu trzech pokoleń dotrzeć daleko na wschód i południe, nawet na szeroką prerię i do egzotycznych ziem Kalifornii, a w konsekwencji zająć Amerykę. Pomysł miał już ćwierć wieku, lecz wciąż myślano o jego realizacji. – Dwa lata! To jakby siedzieć w pieprzonym więzieniu! – Masz rację. – Sir William odczuwał podobny niepokój na myśl o bezdusznych decyzjach urzędników, z olimpijskim spokojem rozdzielających odwołania i nominacje. – Alaska? Fe! Nic o niej nie wiem. Byłeś tam kiedyś? W zeszłym roku statek, na którym

płynąłem, zawinął do naszej kolonii w Vancouver. Zobaczyłem jedynie stanicę, zresztą nikt nie miał ochoty zapuszczać się bardziej na północ. – Sitka niewiele się różni. Widziałem ją jako młody chłopak. Teraz stoją tam już oprócz kilkuset szałasów i domy, jest wielu kupców – kwaśno powiedział Siergiejew. – Futra, mróz, bezprawie, analfabetyzm, Indianie, pijacy i żadnych rozrywek. Dzicz, odkryta przez Beringa i Czirikowa zaledwie sto lat temu… Najpierw myśleli, że to północna część naszego terytorium, gdyż nie wiedzieli, że pięćdziesięciomilowy pas wody jest w istocie cieśniną, nazwaną później Cieśniną Beringa. Sześćdziesiąt lat temu jeden z moich przodków brał udział w założeniu Kompanii Rosyjsko-Amerykańskiej, monopolizującej handel skórami, i przyjął niezłego sukinsyna, kuzyna Baranowa, na stanowisko dyrektora. Baranów stworzył Sitkę. Wzniesiono ją na nędznej wyspie, zwanej, jak się domyślasz, Wyspą Baranowa. Pech chciał, że moja familia spowodowała to zainteresowanie Alaską. Stąd ten przydział. Matierjebcy! Obaj. Sir William wybuchnął śmiechem, co zwróciło uwagę Angelique. Spojrzała w jego stronę. – Mogę też posłuchać waszych żartów? – Eeee… nie był zbyt śmieszny, moja droga – odparł, zapamiętując, by wysłać interesującą wiadomość do Londynu. – Rosyjskie przekleństwo. – Angielski humor, Angelique – roześmiał się Siergiejew. – A co za tym idzie, czas na kolację. Skłonił się z galanterią i poprowadził Maureen w stronę jadalni. Sir William i Angelique poszli za ich przykładem, za nimi reszta gości. Srebrna zastawa na długim stole, lokaje w liberiach czekający za każdym krzesłem, kelnerzy przynoszący olbrzymie ilości mięsa, barszczu, buraków i ciast. Kieliszki z zimną wódką, szampan, francuskie wina i jarzębiak. Cygańska orkiestra z rosyjskiego okrętu wojennego oraz kozaccy tancerze byli wyraźnym dowodem, że gospodarz nie stroni od rozrywki. Trwał nieustanny szmer rozmów, lecz wszystkie myśli krążyły wokół dwóch kobiet: drobnej i wysokiej. Francuzka dla jednego z nas – rozkoszny francuski akcencik – i całkiem przyjemna Szkotka. Obie stworzone do miłości – Angelique nieco bardziej – obie do wzięcia i do małżeństwa. Maureen bardziej.

54 SOBOTA, 3 STYCZNIA – Pan na dole, missy tai-tai. – Pan Gornt? Stojąca w drzwiach buduaru Ah Soh wzruszyła ramionami. – Kwai-loh pan. – Uniosła rękę, by pokazać, że jest wysoki, po czym wyszła, jak zwykle z głośnym trzaśnięciem. Angelique szybko zerknęła w lustro. Z trudem powstrzymywane podniecenie starczyło za najlepszy makijaż. Zamknęła pamiętnik i odłożyła go na bok. Jeszcze jeden rzut oka i można wyjść. Czarna jedwabna suknia na kilku halkach, włosy ściśle związane szyfonową wstążką też czarną. Ślubny sygnet na palcu. Schodami w dół, nie ma co zwracać uwagi na służbę zajętą porannymi obowiązkami. Weszła do gabinetu tai-pana. Gornt stał przy oknie i patrzył na zatokę. Czen czekał z grobową miną. – Dzień dobry, Edwardzie. – Dzień dobry, madame. – Odwrócił się z powitalnym uśmiechem. – Napijesz się kawy czy szampana? – Nie, dziękuję. Jestem już po śniadaniu. Wpadłem powiedzieć ci o Hongkongu i o zakupach, o które prosiłaś. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. – Ależ skądże. Czen, czeka na zewnątrz, heja. – To teraz gabinet Alberta – powiedziała cicho, kiedy zostali sami. – Korzystam z niego, gdy są zajęci z Vargasem, a więc nie mamy zbyt wiele czasu. Trudno tu znaleźć miejsce do spokojnej rozmowy. Siądźmy, Edwardzie. – Wskazała na stolik przy oknie z szeroko rozsuniętymi zasłonami. – Należałeś do grona przyjaciół Malcolma, więc nie musimy obawiać się plotek, jeśli będziemy widoczni dla przechodniów. Powiedz mi szybko, co zaszło. – Czy wpierw pozwolisz mi wyrazić zachwyt twym wyglądem? – Już to zrobiłeś – odparła, nie kryjąc niepokoju. – Proszę… – Przypuszczam, że wszystko poszło po naszej myśli – powiedział półgłosem. – Tess jest urodzoną pokerzystką więc nie mogłem zbyt wiele wyczytać z jej reakcji. Przy pierwszym spotkaniu zapoznałem ją jak to ustaliliśmy, z pewnymi informacjami dotyczącymi Brocka. Kilkakroć, na różne sposoby, wspominałem, że wyłącznie tobie zawdzięcza moją wizytę. Nie tylko… – Widziała się z kimś przed tobą? – Nie. Jestem tego zupełnie pewien, gdyż jako pierwszy, wraz z kapitanem Strongbowem, podpłynąłem do brzegu łodzią pilota, nim „Prancing Cloud” zdążył zacumować. Kiedy mówiłem o Brockach, słuchała uważnie, z nieprzeniknioną twarzą zadała mi kilka pytań i powiedziała: „Proszę wrócić jutro, zaraz po świcie, ze wszystkimi dowodami. Boczne drzwi, od strony alei, będą otwarte. I niech pan osłoni twarz szalem,

szpiedzy Brocków kręcą się wszędzie”. Następnego dnia… – Zaczekaj! Opowiadałeś jej o… o śmierci Malcolma i ślubie? – Nie, to zrobił Strongbow – odparł Gornt. – Zacznę od początku. Dobiliśmy do brzegu łódką pilota, w tajemnicy, zwłaszcza pilnując się przed Hoagiem, gdyż ów dżentelmen nie potrafi utrzymać języka na wodzy. Strongbow czuł śmiertelne przerażenie na myśl o czekającym go zadaniu, więc zaproponowałem mu, że wystąpię jako świadek podczas rozmowy. W końcu byłem naocznym świadkiem niektórych wydarzeń… Gdy wreszcie wydusił z siebie, że Malcolm nie żyje, Tess pobladła jak kreda. Po paru sekundach odzyskała spokój i oschle zapytała, jak umarł. Roztrzęsiony Strongbow bełkotał: „Przywiozłem akt zgonu, pani Struan, dokument z wynikami śledztwa i list od sir Williama. Śmierć nastąpiła z przyczyn naturalnych, na pokładzie «Prancing Cloud». Znaleźliśmy go martwego rankiem, następnego dnia po zawarciu mał…” Z szybkością strzały zerwała się na równe nogi i krzyknęła: „Udzieliłeś mu ślubu?! Z tą kobietą?!”. Strongbow omal nie zemdlał i pośpiesznie wyjąkał resztę historii. O „Pearl”, pojedynku, o tym, jak ocaliłem życie Jamiego zabijając Norberta, jak znaleziono Malcolma, o twoim szoku i rozpaczy. Wszystko, co wiedział. Cały spływał potem, Angelique. Muszę przyznać, że też się spociłem… Tess, po pierwszym wybuchu, stała nieruchomo, z oczami gorejącymi jak u Meduzy. Strongbow wręczył jej kilka listów, w tym jeden od sir Williama, wymamrotał niezręczne tłumaczenie, że spełnił tylko swój obowiązek, i uciekł. Wyjął chusteczkę i otarł czoło. Angelique poczuła się słabo. Myśl o potędze Tess przyprawiała ją o mdłości. Czego się mogła spodziewać, skoro nawet Gornt nie potrafił panować nad nerwami? – Stała bez ruchu, a potem skierowała spojrzenie na mnie. Niebywałe, że kobieta może wydawać się tak… tak wysoka. I silna. Po chwili jej rysy złagodniały, lecz ani na moment się nie rozluźniła. Musiałem wytężać wszystkie siły, by nie rzucić się do drzwi. Dla uspokojenia nerwów powiodłem wzrokiem po pokoju, udając, że sprawdzam, czy nikt nas nie podsłuchuje, po czym pośpiesznie złożyłem kondolencje, wspomniałem, że Malcolm był mi prawdziwym druhem, że ty także pragniesz jej przyjaźni i że za twoją namową przynoszę informacje, jak doprowadzić do bankructwa Tylera i Morgana Brocków. Gdy to usłyszała, zapomniała o złości, przynajmniej na pozór, i usiadła nie spuszczając ze mnie oczu. Po długim milczeniu spytała: „Jakie informacje?”. Odparłem, że wrócę jutro, lecz ostrym jak nóż tonem powtórzyła: „Jakie informacje?”. Podałem jej kilka faktów… Przepraszam, Angelique, mógłbym się czegoś napić? Nie szampana. Whisky, burbon lub coś w tym rodzaju. Podeszła do barku, nalała mu pełną szklaneczkę, sama poprzestając na wodzie. – Dzień później przyniosłem jej połowę dokumentów. Zaczęła czytać… – Zaczekaj. Zachowywała się tak samo jak przedtem? – Tak i nie. Na zdrowie, długiego i szczęśliwego życia. – Pociągnął spory łyk i sapnął, gdy palący trunek spłynął mu do przełyku. – Dzięki. Przejrzała papiery, popatrzyła na mnie i pomyślałem, że to już koniec. Straszna kobieta. Nie chciałbym być jej wrogiem. – A ja jestem? Edwardzie, mon Dieu, powiedz prawdę!

– Tak, lecz to teraz nie ma żadnego znaczenia. Pozwól mi mówić dalej. Zacząłem… – Oddałeś jej mój list? – Oczywiście. Przepraszam, nie powiedziałem o tym wcześniej. Wręczyłem go już pierwszego dnia, tuż przed wyjściem. Ponownie podkreśliłem, że to twój pomysł. Opowiedziałem o umowie zawartej z Malcolmem, ówczesnym tai-panem, i o tym, że po jego śmierci chciałem wyjechać do Szanghaju i czekać na wybór nowego tai-pana. Później zacząłem mówić o naszym spotkaniu. Oświadczyłem jej, że zmieniłem zdanie, gdy wyznałaś, iż Malcolm powiedział ci w zaufaniu o naszym układzie, choć nie zagłębiał się w szczegóły. Błagałaś mnie, bym w imię pamięci po nim natychmiast udał się do Hongkongu. To właśnie wpłynęło na zmianę mojej decyzji. Ponaglałaś mnie, przekonana, że Malcolm życzyłby sobie, aby te wieści jak najszybciej dotarły do jego matki. Po głębszym namyśle ustąpiłem twoim prośbom i dlatego przypłynąłem do Hongkongu. Po czym oddałem jej list od ciebie. – Przeczytała go zaraz? – Nie. Tak zakończyło się pierwsze spotkanie. Następnego ranka, gdy wręczyłem jej papiery, zasypała mnie wnikliwymi pytaniami i poleciła wrócić po zachodzie, znów bocznym wejściem. Zrobiłem to. Powitała mnie krótkim stwierdzeniem, że dokumenty są niekompletne. Odpowiedziałem: owszem, wiem o tym, lecz nie zamierzam dać jej wszystkiego, póki nie nabiorę pewności, że równie mocno jak Malcolm pragnie upadku Brocków. Spytała, co mną kieruje i czego żądam za swoje usługi. Mówiłem bez ogródek. Całą prawdę, całą historię Morgana. O tym, że chcę się przede wszystkim uwolnić od niego, choć nie mam nic przeciwko temu, by przy okazji ucierpiał Tyler. Żadne z nas nie wspomniało, że w świetle przedstawionych faktów Tess jest moją ciotką. Ani razu. Nie napomknęła też ani słowem o twoim liście. Zadawała jedynie pytania. Gdy powiedziałem jej o Morganie, czekałem na jakąś reakcję, choćby parę słów współczucia lub uwagę, że należało się tego po nim spodziewać. Tymczasem nic. Spytała tylko o szczegóły mojej umowy z Malcolmem, więc przedstawiłem warunki kontraktu. – Wychylił trunek do końca. – Twojego kontraktu. – Twojego kontraktu – powiedziała głucho. – Chyba musiałeś ją znienawidzić. – Mylisz się. W pełni rozumiem jej zachowanie. Mocno przeżyła śmierć Malcolma, choć za wszelką cenę próbowała to ukryć. Przyszłość Noble House wiązała z Malcolmem; w tej chwili firma znalazła się na krawędzi chaosu. Mój plan, choć niezgodny z prawem… nawet z prawami skorumpowanego Hongkongu, stwarza jedyną nadzieję na uniknięcie poważnych kłopotów. Mogę? – Uniósł pustą szklaneczkę. – Oczywiście – odpowiedziała Angelique, oceniając w duchu jego postępowanie. – Przeczytała warunki kontraktu, wstała i spojrzała przez okno na port. Zarazem krucha i twardsza od stali… zapytała, kiedy dostanie resztę papierów. Odpowiedziałem, że zaraz, jeśli dopełnimy wszelkich formalności. Oświadczyła: „Zgoda”, siadła za biurkiem, podpisała kontrakt, w obecności sekretarza przystawiła pieczęć i kazała zamknąć dokument do sejfu. Nic… – Nic nie powiedziała na widok mojego podpisu.

– Nie, ale jak przewidywałaś, zauważyła go niemal od razu. Potem przez cztery godziny przebijaliśmy się przez gąszcz papierów, choć nie potrzebowała zbyt wielkiej pomocy. Wreszcie uformowała dokumenty w staranny stos, odsunęła je na bok i zaczęła mnie pytać o przebieg potyczki na Tōkaidō, o Malcolma, o ciebie, McFaya, Tyrera, sir Williama i Norberta. Ciekawił ją przebieg mojej rozmowy z Morganem i Tylerem w Szanghaju, moja opinia o tobie, o Malcolmie, czy ty skłoniłaś go do małżeństwa, czy on ciebie. Żadnych deklaracji, tylko pytania, pytania, pytania… Moje pozostawiała bez odpowiedzi. Chłodna i groźna niczym ostrze samurajskiego miecza, lecz muszę ci wyznać, Angelique, że zaczynała się ślinić na sam dźwięk imienia Morgana albo Starego Brocka lub gdy wspomniałem o jakimś kolejnym kolcu, możliwym do wbicia w ich imperium. Dziewczyna zadygotała. – Jak myślisz, są szanse, byśmy się pogodziły? – Chyba tak, lecz pozwól, że w kilku zdaniach dokończę relację. Raz jeszcze zapytała, czy układ zawarty z Malcolmem w pełni mnie satysfakcjonuje. Odparłem, że tak. Powiedziała: „Jutro zastąpię go bardziej legalnym dokumentem, podstemplowanym i podpisanym jak ten dzisiejszy. A teraz pozwoli pan, że przejdę do ostatniej sprawy. Co mam dać tej kobiecie?”. Odparłem, że o nic mnie nie prosiłaś, że przedkładasz nadzieje i marzenia męża nad swoje własne i że będziesz szczęśliwa, jeśli złożone przeze mnie dowody okażą się przydatne dla Noble House, choć nie wiesz, czego naprawdę dotyczą. – Użyłeś słowa „mąż”? Pozwoliła ci na to? – Powiedziała natychmiast: „Bez względu na to, co mówi ona lub sir William, to małżeństwo jest nielegalne”. – Angelique próbowała zaprotestować, więc Gornt dodał pośpiesznie: – Nieco cierpliwości, kochanie. Powtarzam ci tylko jej słowa. Mamy dość czasu, by wszystko spokojnie rozegrać. Zażądała ode mnie jeszcze jednego spotkania, następnego wieczora. Wyłożyłem resztę kart, mówiąc, że zapoznałem Brocków z wypadkami w Yokohamie, powiedziałem o pojedynku i oddałem kopię protokołu śledztwa w sprawie śmierci Norberta. Stary Tyler był wściekły niczym bulterier, lecz Morgan próbował go uspokoić. Jego zdaniem, zamordowanie McFaya przyniosłoby im więcej szkody, niż to, że utracili pracownika, bo przecież zawsze można go zastąpić innym. Przerwał, by zebrać myśli. Angelique obserwowała go z bijącym sercem. Zbyt wiele pytań pozostawało bez odpowiedzi. – Czy Tess… skorzysta z twojej pomocy? – Raczej tak. I to szybko. Wreszcie zasmakuję zemsty, a ty zyskasz prawo do majątku. – Skąd ta pewność? – Bez obaw, tak będzie. Koniec z zaciskaniem zębów i biciem pokłonów. Wkrótce… Zresztą, zobaczysz sama! Gdy powiedziałem jej o rozmowie z Brockami, spytała, co sądził Tyler o małżeństwie i śmierci Malcolma. Ani razu nie użyła słowa „ojciec”. Odparłem, zgodnie z prawdą, że spodobał im się sposób, w jaki ominęliście jej zakazy. Stary Brock warknął: „Suka dostała zapłatę za zdradę rodziny!”. Wręcz rechotali z uciechy na wieść o zgonie Malcolma, a Morgan stwierdził: „Nie mają tai-pana, a od pierwszego lutego Tess wyleci z Jockey Clubu na bruk Hongkongu”. Tyler mu wtórował: „Ja będę głównym tai-

panem. Dirk utkwi z nosem w gównie, a Noble House na zawsze zniknie z naszej pamięci!”. – Tak to powtórzyłeś? – Właśnie. Zacytowałem dokładnie słowa Tylera. Postępowałem z pełną premedytacją wiedziałem, że to doprowadzi ją do wściekłości. Klnę się na Boga, że głowa drżała jej niczym w febrze, oczy wychodziły na wierzch i przez chwilę miałem wrażenie, iż Meduza wraca. Lecz nie tym razem. Ogień nie znalazł ujścia, choć płonął, och, jak płonął w jej wnętrzu. Jestem o tym cholernie przeko… przepraszam, zupełnie przekonany. Ładna kobieta nie powinna nosić w swym sercu tak wiele nienawiści… choć znając Tylera i Morgana, nie ma się czemu dziwić. Gdy nieco ochłonęła, powiedziałem, że Tyler przystał na propozycję Morgana, bym wrócił do Yokohamy i objął stanowisko po Norbercie. Okres próbny miałby trwać koło roku, groziło mi też wiele konsekwencji, gdybym okazał się nieudolny. Tess spytała, ile mi będą płacić, i stwierdziła, że wszystko układa się wspaniale. Na pozór pozostaniemy wrogami, a w sekrecie nawiążemy współpracę. Jeśli spółka „Brock i Synowie” padnie, o co ona bez przerwy błaga Boga, „Rothwell-Gornt” zajmie jej miejsce. To wszystko, Angelique. Postanowiła wysłać Hoaga z powrotem i dać mu list do ciebie. – Przełknął nieco burbona. Miał wrażenie, że trunek smakuje nieco łagodniej. – Nie pytałem, co chce napisać, ani nie próbowałem cię bronić. Powtarzałem tylko, że jeśli mój plan pomoże zniszczyć Brocków, cała wdzięczność należy się tobie. Co było w liście? Podała mu kartkę. – Kupa gnoju owinięta w belę bawełny – zakonkludował. – To jej pierwsza próba targu… z której jasno wynika, że czuje się twoją dłużniczką. Wygrałaś. – Co wygrałam? Polubowne załatwienie sprawy? – Oraz rentę. Przyznaje, że jest ci coś winna. – Ale nic więcej. Poza pogróżkami. – Mamy kilka atutów. – Co? Z korytarza dobiegł szmer głosów. – Czas działa na naszą korzyść, Angelique. Dziś wieczór zapraszam cię na małą kolację. Porozmawiamy spokojnie i… – Nie u Brocków i nie sami – odpowiedziała pośpiesznie. – Zaproś też Dmitriego i Marlowe’a. Musimy bardzo uważać, Edwardzie. Nikt nie powinien się domyślać naszej przyjaźni. To by wzbudziło jej podejrzenia, zwłaszcza że może liczyć na całkowitą wierność Alberta. Jeśli nie uda nam się porozmawiać wieczorem, jutro o dziesiątej będę na spacerze… – By ukryć nagłe zakłopotanie, pocałowała go w policzek i zapewniwszy o swojej wdzięczności, wyciągnęła dłoń na pożegnanie. Nieco później, w zaciszu buduaru, oddała się rozmyślaniom. Atuty? Asy? Skąd ten dziwny uśmiech? Na co właściwie zgodziła się Tess? Czy Edward coś ukrywa? Z listu wynika, że naprawdę przekonał ją o mej pomocy, a to najważniejsze. A może jestem zbyt podejrzliwa? Gdybym mogła być przy ich rozmowie!

Nie wiem, czy zdobyłam nad nią jakąś przewagę. Czy zdołam z niej coś wycisnąć? Raz, w przypływie strachu, wspomniała o tym Babcottowi. Usłyszała w odpowiedzi: „Cierpliwości. Nic się nie przejmuj”. Nagle zaczęła się zastanawiać, czy Babcott i Tyrer w ogóle wrócą z Edo, z siedziby wroga, do której weszli świadomie, na polecenie sir Williama. Mężczyźni… Z ich całą kłamliwością bzdurami o cierpliwości i błędnym pojęciem o życiu. Cóż mogą naprawdę wiedzieć? Yoshi, siedzący w komnacie na zamku Edo, z trudem panował nad niepokojem i zniecierpliwieniem. Było już przedpołudnie, a on wciąż nie wiedział, jak zakończyło się spotkanie lekarza gai-jinów z chorym tairō. Wczoraj, po powrocie z Kanagawy, umieścił Babcotta i Tyrera w starannie wybranej rezydencji poza murami zamku, dla większego bezpieczeństwa otoczył budynek wiernymi samurajami i nie czekając, pchnął posłańca do Anja. Tairō przybył w szczelnie zamkniętym, pozbawionym oznaczeń i herbów palankinie, pilnowany przez straż przyboczną – sto jardów stąd miał miejsce nieudany zamach na jego życie. To, napad shishi na shōguna Nobusadę, oraz liczne ataki na Yoshiego, wzmogły czujność Starszych i wzbudziły potrzebę lepszej ochrony. Yoshi, Babcott i Tyrer czekali na dziedzińcu. Wszyscy trzej pochylili głowy w ukłonie, Yoshi najniżej, gdyż nie mógł powstrzymać uśmiechu na widok zbolałego Anja, wysiadającego z palankinu przy pomocy służących. – Tairō, oto medyk gai-jinów, Babukott, i tłumacz Firrup Taira. – Iiiii, ten człowiek jest naprawdę wielki jak drzewo! – Anjo patrzył zezem na Babcotta. – Ogromny, iiii, prawdziwy potwór! Ciekawe, czy jego penis jest odpowiednich rozmiarów? – Przeniósł wzrok na Tyrera. – Włosy jak słoma, twarz małpy, świńskie niebieskie oczka i japońskie nazwisko – zaszydził. – Tak przecież nazywają się twoi krewniacy, Yoshi-dono, ne? – Chodzi wyłącznie o wymowę – oschle odparł Yoshi, po czym zwrócił się do Tyrera: – Gdy badanie dobiegnie końca, przyślij do mnie tych dwóch. – Wskazał na Misamota, rybaka i fałszywego samuraja oraz zaufanego strażnika, który zawsze i wszędzie towarzyszył szpiegowi w obecności gai-jinów. – Anjo-dono, wierzę, że twoje zdrowie jest w dobrych rękach. – Dziękuję, że włożyłeś w to tyle starań. Odeślę doktora we właściwym czasie, więc nie musisz zostawiać tu swoich ludzi… Tak było wczoraj. Yoshi spędził noc pełną troski i nadziei. Wygląd komnaty uległ zmianie; stała się jeszcze bardziej surowa, gdyż usunięto wszystkie ślady pobytu Koiko. Dwóch strażników czuwało wewnątrz, dwóch przed drzwiami. Yoshi z irytacją podniósł się z miejsca, podszedł do okna i wsparł dłonie na parapecie. W dali widział otoczoną murem rezydencję. Ludzie tairō wciąż stali przy bramie, lecz było to jedyną oznaką obecności chorego dostojnika. Za dachami domów Edo połyskiwała tafla oceanu, a w okolicach Yokohamy czerniały wstęgi dymu wypluwanego z kominów przepływających frachtowców i okrętów wojennych.

Co wiozą? – pytał sam siebie. Broń palną? Żołnierzy, artylerię? Jaką niegodziwość planują? Dla uspokojenia nerwów wrócił do niewielkiego stolika i sięgnął po pędzelek. Zwykle ćwiczenie kaligrafii pomagało mu zapomnieć o kłopotach, lecz nie dzisiaj. Oczami wyobraźni widział twarz Koiko i jej rękę, wprawnymi ruchami kreślącą znaki na papierze. – Baka! – mruknął, gdyż niewłaściwie postawił kreskę, co zniweczyło efekt całogodzinnej pracy. Rzucił pędzelek, chlapiąc tuszem po tatami. Strażnicy poruszyli się niespokojnie, więc zaklął w duchu na własną niecierpliwość. Musisz panować nad wspomnieniami. Musisz. Prześladowała go od tamtego dnia. Smukły kark, który z łatwością przeciął ciosem miecza, sromotna ucieczka przed zapaleniem stosu pogrzebowego i samotne noce. Godzinami leżał w pustym, zimnym posłaniu. Nie szukał innej kobiety ani pomocy. Pozbył się wszelkich złudzeń. Koiko zdradziła; podstępnie wpuściła tę smoczycę Sumomo do jego komnaty, a na to nie znajdował żadnego usprawiedliwienia. Żadnego, powtórzył w duchu. Przecież musiała wiedzieć, z kim ma do czynienia. Nie umiał jej wybaczyć, choć sądził, że świadomie zasłoniła go własnym ciałem przed nadlatującym shurikenem. Nie był w stanie zaufać już żadnej kobiecie. Może z wyjątkiem żony i oficjalnej konkubiny… Jeszcze ich nie wezwał, napisał jedynie, by czekały, chroniły synów i czuwały nad bezpieczeństwem zamku. Nie cieszyło go nawet zwycięstwo nad gai-jinami, choć był przekonany, że udało mu się zrobić ogromny krok naprzód. Starsi wpadną w zachwyt, gdy się o tym dowiedzą. Nawet Anjo. Bardzo jest chory? Mam nadzieję, że śmiertelnie. A jeśli olbrzym wykorzysta swą magię i go wyleczy? A może wierzyć Chińczykowi, który napomknął coś o rychłej śmierci? Inejin mówił, że nigdy się nie myli. Nieważne. Chory czy zdrowy, Anjo musi mnie słuchać i przyjąć moją propozycję. Pozostali również. Czemu nie? Obezwładniłem gai-jinów, ich flota nie przedstawia żadnego zagrożenia, Sanjiro wkrótce zginie, a zadowolony Ogama siedzi w Kioto. Shōgun Nobusada otrzyma polecenie powrotu na swe właściwe miejsce, do Edo, jeśli wreszcie zrozumie swoją rolę. Wróci sam, bez żony, podstępnej księżniczki Yazu, która oficjalnie będzie miała do niego dołączyć po kilku dniach, lecz która nie pojawi się w ogóle – jeżeli Yoshi przeforsuje swój plan działania. Nie ma potrzeby, by ktoś o tym wiedział. Tylko Ogama. Choć nawet on nie powinien domyślać się prawdziwych powodów. Wystarczy, gdy usłyszy, że cesarz „wyraził życzenie”, by odbył się rozwód księżniczki. Na pewno zrozumie, że jedynym sposobem, by odsunąć ją od polityki, jest zatrzymanie jej w pałacowym świecie konkursów poetyckich, przyjęć i mistycznych obrzędów. U boku nowego męża. Ogamy. Nie, nie Ogamy, pomyślał z cynicznym rozbawieniem, choć oczywiście zaproponuję taki związek. Potrzebny jej ktoś inny, ktoś, z kogo będzie zadowolona – choćby książę, któremu kiedyś została obiecana. Ogama to dobry sojusznik. Z wielu powodów. O ile nie zacznie działać na własną rękę.

Na razie zachowam dla siebie najważniejszą prawdę o gai-jinach. Nie muszą o niej wiedzieć ani Anjo, ani Ogama, ani ktokolwiek z pozostałych… Tego, że oni traktują czas zupełnie inaczej niż my. Uważają, że jest pojęciem skończonym. My nie. Zliczają minuty, godziny, dni, miesiące… Wszystko jest ważne, a pewne ustalenia zyskują rangę nienaruszalnej świętości. Czas ma nad nimi władzę. Zawsze możemy użyć go jako pałki, by ich pobić. Uśmiechnął się lekko, gdyż lubił sekrety, i obmyślał tysiące sposobów, jak wykorzystać różnicę między czasem gai-jinów i czasem realnym, jak zdobyć przewagę i władzę nad przyszłością. Cierpliwość, cierpliwość, cierpliwość… Jak dotąd, trzymam Wrota, choć ludzie Ogamy sprawują kontrolę nad postawionymi przeze mnie strażnikami. To nie ma żadnego znaczenia. Wkrótce odzyskamy pełną władzę i nad pałacem, i nad Synem Niebios. Raz jeszcze. Dożyję tej chwili? Tak lub nie. Karma. Poczuł zimny dreszcz na plecach, gdy posłyszał śmiech Koiko: – Ach, Tora-chan, ty i karma! Z otępieniem rozejrzał się po komnacie. To nie ona. Śmiech dobiegł z korytarza, zmieszany z gwarem głosów. – Panie? – Wejdź – odpowiedział, rozpoznając Abego. Gwardzista wsunął się do komnaty. Strażnicy odetchnęli z ulgą. Abe był tylko w towarzystwie służącej, zażywnej kobiety w średnim wieku, niosącej tacę ze świeżo parzoną herbatą. Oboje przyklęknęli w głębokim ukłonie. – Postaw tacę na stole – polecił Yoshi. Z uśmiechem spełniła jego żądanie. Abe został przy drzwiach. Taki miał rozkaz: bez wyraźnego zezwolenia nikt nie mógł się zbliżyć do Yoshiego na mniej niż dwa jardy. – Z czego się śmiałaś? – spytał Toranaga, a ona ku jego zdziwieniu odpowiedziała wesoło: – Z ogromnego gai-jina, panie. Zobaczyłam go na dziedzińcu i pomyślałam, że to kami. A nawet dwa. Panie, ten drugi miał żółte włosy i niebieskie oczy syjamskiego kota. Iiiii, panie, musiałam się zaśmiać. Co za dziwo, niebieskie oczy! To herbata z ostatnich zbiorów, jak kazałeś. Mam podać coś dojedzenia? – Później. – Odprawił ją ruchem dłoni. Pod wpływem jej zaraźliwej wesołości poczuł się znacznie spokojniejszy. – Abe! Dlaczego wyszli na dziedziniec? Co się stało? – Wybacz, panie, lecz nie wiem. – Abe wciąż był wściekły, że wczoraj Anjo rozkazał mu odejść. – Przed chwilą przybył dowódca straży przybocznej i… i… wydał mi polecenie, bym odprowadził gai-jinów do Kanagawy. Co mam zrobić, panie? Zechcesz ich przedtem zobaczyć? – Gdzie teraz jest tairō Anjo? – Wiem tylko, że cudzoziemcy mają wrócić do Kanagawy, panie. Spytałem dowódcę, jak poszło badanie, lecz warknął tępo: „Jakie badanie?” i odszedł. – Sprowadź gai-jinów. Wkrótce usłyszał ciężkie, obce stąpanie. Ktoś zapukał.

– Cudzoziemcy, panie. Na skinienie gwardzisty Babcott i Tyrer weszli do komnaty. Abe klęknął, by złożyć ukłon, Anglicy na stojąco skinęli głowami. Byli nie ogoleni i wyraźnie zmęczeni. Natychmiast jeden ze strażników ze złością pchnął Tyrera na kolana. Drugi próbował zrobić to samo z Babcottem, lecz lekarz się odwrócił z szybkością nieoczekiwaną u tak ogromnego człowieka chwycił samuraja za kołnierz, jedną ręką uniósł go wysoko w powietrze i rzucił na kamienną ścianę. Po chwili troskliwie ułożył nieprzytomnego na podłodze. – Gomen nasai, Yoshi-sama – rozległ się w pełnej zdumienia ciszy spokojny głos Babcotta – lecz ci dwaj powinni lepiej traktować gości. Phillipie, przetłumacz, co powiedziałem, i dodaj, że łotr żyje, chociaż przez tydzień będzie miał niezły ból głowy. Reszta samurajów otrząsnęła się z osłupienia i chwyciła za miecze. – Stać! – huknął Yoshi, wściekły na gai-jinów i na gorliwych strażników. Zamarli bez ruchu. Tyrer ociężale pozbierał się z ziemi. Nawet nie spojrzał na bezwładnego mężczyznę, lecz zaczął mówić nieco niezdarną japońszczyzną: – Proszę wybaczyć, Yoshi-sama, lecz doktor-sama i ja, skłoniliśmy jak obcy zwyczaj. Uprzejmie, tak? Nie chcemy obrazić. Doktor-sama mówi: człowiek żyje, tylko… – Przez chwilę szukał odpowiedniego słowa, nie znalazł, więc wskazał na głowę. – Ból, tydzień, dwa. Yoshi wybuchnął śmiechem. Zniknęło napięcie. – Zabierzcie go. Chcę go znów widzieć, gdy przyjdzie do siebie. Ruchem dłoni nakazał pozostałym, by wrócili na swoje miejsca, a sam zaprosił gaijinów, by usiedli. Kiedy niezgrabnie zajęli miejsca, spytał: – Jak zdrowie tairō? Jak badania? Babcott i Tyrer opowiadali z pomocą prostych słów i ustalonych wcześniej gestów. Oględziny przebiegły pomyślnie i wykazały, że tairō cierpi na rupturę – przepuklinę – możliwą do złagodzenia z pomocą pasa i specjalnie robionych lekarstw, które Babcott mógł sporządzić jedynie w Osiedlu. Anjo dał im tydzień na przygotowanie potrzebnych medykamentów. Tymczasem dostał środek przeciwbólowy i zasnął. – Ta „sepuklina” jest nieuleczalna? – Yoshi zmarszczył brwi. – Doktor-sama mówi… – Wiem, że powtarzasz słowa lekarza, Taira – uciął Yoshi, niezadowolony z tego, co usłyszał. – Tłumacz bez zbędnych ozdobników! – Tak, panie. Choroba jest nieleczana. – Nauczył się nowego słowa. – Tairō Anjo musi… musi zawsze brać lekarstwo na ból, zawsze dzień… przepraszam, każdy dzień… i każdy dzień używa truss. – Tyrer użył angielskiego określenia i ruchami rąk wyjaśnił sposób zakładania pasa i gdzie są miejsca ucisku. – Doktor myśli, taira-sama dobrze, jeśli ostrożny. Nie może… nie może łatwo walczyć miecz. Yoshi popatrzył na niego wilkiem. Wyniki badań nie były pocieszające. – Ile… – Przerwał i niecierpliwym gestem odprawił strażników z komnaty. – Czekajcie

na zewnątrz. – Abe został. – Ty też. Gwardzista z niechęcią zniknął za drzwiami. – Chcę prawdy – oświadczył Yoshi. – Ile pożyje? – To zależy od woli Boga. – Bogowie! Żądam opinii medyka! Babcott zawahał się. Oczekiwał, że tairō zabroni mu mówić z Yoshim, lecz gdy wspomniał o rupturze i sposobie leczenia oraz zaaplikował dawkę laudanum, która niemal natychmiast złagodziła ból, stary dostojnik parsknął śmiechem i kazał zanieść „dobre wieści”. Sęk w tym, że przepuklina była przyczyną tylko części dolegliwości. Dokładna diagnoza – o czym nie wspomniał nawet Tyrerowi – wymagała analizy próbek moczu i kału, konsultacji z sir Williamem i ponownych badań. Istniała groźba, że Anjo z niewiadomych powodów cierpi na przewlekłą chorobę jelit. Wstępne oględziny trwały zaledwie godzinę, resztę czasu zajęła mu ocena ogólnego stanu zdrowia tairō. Jak na czterdziestosześciolatka Anjo był w bardzo złej kondycji. Popsute zęby, co prędzej czy później prowadziło do zatrucia krwi, gwałtowna reakcja na delikatne nawet dotknięcie żołądka i brzucha, skurcze i mocno powiększona prostata. Nieco problemów przysporzył mu Tyrer, gdyż jego znajomość języka wciąż pozostawiała sporo do życzenia. Pacjent się niecierpliwił, zdradzał wyraźną nieufność i niezbyt chętnie mówił o swoich dolegliwościach. Babcott zadał mu wiele okrężnych pytań, nim w końcu ustalił, że Anjo cierpi na obstrukcję i ma trudności z oddawaniem moczu oraz utrzymaniem erekcji. Wydawało się, że tym ostatnim jest najbardziej zmartwiony, choć żadnego objawu nie chciał opisać otwarcie. – Phillipie, powiedz panu Yoshiemu, że moim zdaniem pacjent powinien żyć tyle, ile każdy inny człowiek w jego wieku i w jego stanie. Tyrer poczuł na nowo ból głowy. Za wszelką cenę chciał dobrze wykonać swą pracę. – Będzie żyć tyle co człowiek w jego wieku. Yoshi zamyślił się, gdyż pojął, że trudno rozmawiać o takich sprawach w obcym języku, przy niezbyt jasnym tłumaczeniu. Postanowił mówić prościej: – Pytam: dwa lata, trzy, rok? – Spoglądał na Babcotta, nie na Tyrera. – Ciężko mówić, panie. Za tydzień wiem lepiej. – A teraz? Chcę prawdy. Jeden, dwa, trzy, co myśli? Babcott, jeszcze w Kanagawie, domyślił się, że nie chodzi jedynie o zwykłą poradę lekarską. Sir William wręcz stwierdził: – Mówiąc wprost, drogi przyjacielu, jeśli pacjentem będzie Anjo, staniesz się oficjalnym przedstawicielem rządu Jej Majestatu, moim, Osiedla… oraz zwykłym cholernym szpiegiem. Jeśli mogę cię prosić, nie przegap takiej okazji… Babcott uważał się przede wszystkim za lekarza. Niechętnie myślał o łamaniu tajemnicy zawodowej. Nie wątpił, że Yoshi jest wrogiem Anja, potężnym wrogiem, choć jednocześnie potencjalnym sojusznikiem rządu Jej Królewskiej Mości. Biorąc to pod uwagę, na dłuższą metę był ważniejszy. Anjo podpisał ultimatum wzywające do ewakuacji Yokohamy, stał na czele bakufu i miał umrzeć pierwszy – chyba że przedtem usunąłby

Yoshiego. Co odpowiedzieć? Trudne pytanie. Rok. – Jeden, dwa, trzy, Yoshi-sama? – Pokręcił głową. – Prawda, przykro mi, nie wiem. Teraz. – Może żyć dłużej? – Przykro mi, nie powiedzieć teraz. – Możesz powiedzieć przyszły tydzień? – Może być, przyszły tydzień powiem: nie więcej trzy lata. – Może wiesz więcej, niż mówisz, teraz czy w przyszłym tygodniu. – Phillipie, wyjaśnij mu delikatnie, że przybyłem tu jako gość, na jego prośbę. Jestem lekarzem, nie magikiem, i nie muszę tu wracać w przyszłym tygodniu ani kiedykolwiek. – Babcott uśmiechnął się pod wąsem. – Cholera, George – ostrożnie mruknął Tyrer. – Nie chcemy kłopotów. Nie wiem, jak powiedzieć „magikiem” i nie dam sobie rady z wszystkimi niuansami. Na miłość boską wyjaśnij to nieco prościej. – Co mówiłeś, Taira? – ostro zapytał Yoshi. – Och! Panie, to… trudno tłumaczyć słowa przywódców, kiedy… kiedy dużo znaczenie i nie znam najszego… najlepszego słowa, przepraszam. – Musisz więcej przykładać się do nauki – z niesmakiem stwierdził Yoshi, zły, że nie ma własnego tłumacza. – Starasz się, lecz stać cię na więcej! Musisz studiować! A teraz tłumacz dokładnie, co mówił! Spocony Tyrer wziął głęboki oddech. – Powiedział: lekarz nie jak bóg, Yoshi-sama, nie wie dokładnie o tairō. On… on tutaj, bo Yoshi zaprasza. Przykro, jeśli nie chce przyjechać Edo, doktor-sama nie przyjeżdża Edo. – Poczuł się jeszcze gorzej, gdy zauważył ponury uśmiech na twarzy Japończyka, świadczący, że Yoshi zrozumiał znaczenie słów Babcotta. Przeklął dzień, w którym postanowił być tłumaczem. – Przepraszam. – So ka! – Yoshi z ponurą miną zastanawiał się nad następnym posunięciem. Lekarz dał dowód, że najwyraźniej coś ukrywa. Skoro tak, to muszą być to raczej złe wieści niż dobre. W porządku. Następna myśl sprawiła, że poweselał. Przypomniał sobie niewinną wypowiedź Misamota sprzed kilku miesięcy. Inejin już podjął pierwsze działania: chodziło o to, by przy pomocy dziwek kierować postępowaniem gai-jinów. Szpiedzy jak zwykle nie zawiedli. Yoshi sporo wiedział o Yoshiwarze gai-jinów, o najczęściej odwiedzanych gospodach, o Raiko i dziwce tego paskudnego młodzieńca, Tairy, starej i znanej pod wieloma pseudonimami, teraz używającej imienia Fujiko. I o tajemniczym związku Furansu-sana. Przywódca gai-jinów, ser Wirrum nie miał stałej dziwki. Serata sporadycznie odwiedzał dwie. Kochanka wodza kupców nazywała się Nemi i stanowiła najlepsze źródło informacji. Doktor nie chodził do Yoshiwary. Dlaczego? To już zadanie Meikin… Ach, Meikin, zdrajczyni! Wcale o tobie nie zapomniałem! – Wyjaśnij medykowi, że będę na niego czekał w przyszłym tygodniu – powiedział sucho. – I podziękuj. Abe!

Gwardzista natychmiast pojawił się w komnacie. – Odstaw ich do Kanagawy. Nie, lepiej odprowadź ich do przywódcy gai-jinów w Yokohamie i przywlecz tu tego renegata, Hiragę. – Cześć, Jamie! Pora na lunch. Wczoraj wieczór prosiłeś, by wpaść po ciebie przed pierwszą! – Uśmiechnięta Maureen stała w drzwiach gabinetu w gustownym płaszczu i czepku, zaróżowiona od krótkiego spaceru z budynku Struanów. – O pierwszej. Na lunch w klubie. – Zaraz będę gotowy, maleńka – powiedział z roztargnieniem. Właśnie kończył list do bankiera w Edynburgu z powiadomieniem o założeniu spółki z mieszanym kapitałem. Do pisma dołączył czek wystawiony przez Tess Struan. Muszę pogadać z Nakamą/Hiragą jak tylko zdążą go znaleźć, pomyślał. Gdzie się ten łajdak schował? Mam nadzieję, że nie zwiał, choć wszyscy tak uważają. – Usiądź. Dołączy do nas Albert. – Był tak zajęty, że nawet nie zauważył jej rozczarowania. Nowe biuro McFaya mieściło się w budynku redakcji „Guardiana” na High Street, w pobliżu Miasta Pijaków. Mniejsze od tego u Struanów, lecz z oknem wychodzącym na zatokę, co miało duże znaczenie dla każdego kupca, gdyż pozwalało obserwować statki wchodzące i wychodzące z portu. Umeblowanie było skromne: biurko, trzy krzesła i kilka szafek na dokumenty. Wszędzie leżały stosy książek, pudełka, ryzy czystego papieru, pióra oraz świeżo dowiezione z Hongkongu księgi handlowe. Na biurku piętrzyły się sterty dokumentów, listów, zamówień, ogromna liczba zawiadomień o utworzeniu firmy wraz z propozycjami współpracy. Wszystko musiało być gotowe przed wypłynięciem „Prancing Cloud”. – Dobrze spałeś? Zakleił kopertę, ledwo słysząc słowa Maureen. – Tak, dziękuję, a ty? – Znów zaczął grzebać w papierzyskach. Zawiadomienia zostały powielone przez dwóch Portugalczyków, pracujących w głębi korytarza, tuż obok drukarni. Zostali mu „wypożyczeni” przez MacStruana do czasu, aż zdoła skompletować własną obsadę biura. – Albert to niezły chłop, prawda? Uprzedziłem, że możemy się spóźnić – mruknął pod nosem. Gdyby to zależało wyłącznie od niego, zrezygnowałby z wizyty w klubie i poprosił któregoś z pracowników o przyrządzenie kanapki lub zamówił chińską potrawę z Miasta Pijaków. Pół godziny później odłożył pióro. – Gotowa? – spytał rześkim głosem. – Uhm. – O co chodzi? – Spostrzegł jej nadąsane spojrzenie. – Wiesz, miły, miałam nadzieję, że lunch zjemy sami, gdyż mamy mnóstwo spraw do omówienia, a zeszłego wieczora nie było ku temu okazji. Chociaż przyjęcie udało się znakomicie. – Tak, prawda. Zwłaszcza występ kozackich tancerzy. Będziemy mieli mnóstwo czasu na rozmowy. Przepraszam, nie wiedziałem, że to takie ważne. – Angelique wyglądała oszałamiająco. I wielu twoich przyjaciół. Na przykład Marlowe

i Settry! – Zachichotała. – Rad jestem, że ci się podobało – powiedział rozluźniony nieco, włożył kapelusz, po czym otworzył drzwi. – Wyszedłeś zaraz po naszym pożegnaniu. – Eeee… tak, owszem. – Zaskoczony, spłonął rumieńcem. – Pukałam do twego pokoju, lecz wewnątrz panowała cisza. Czułam się świetnie i miałam ochotę na małą pogawędkę. Ty zaś twierdziłeś, że padasz ze zmęczenia. – Z początku tak, lecz potem mi przeszło. Idziemy? – Oczywiście. Jestem porządnie głodna. Szli aleją. Wokół kręciło się niewielu przechodniów. Pogoda nie zachęcała do spacerów, wiał ostry wiatr i morze było dość burzliwe. – O tej porze roku w Glasgow jest dużo gorzej – zauważyła Maureen. Wzięła McFaya pod rękę. – Racja, tym bardziej że zima nie potrwa zbyt długo i wkrótce zrobi się cieplej. – Odetchnął z ulgą, gdy temat wczorajszego wieczora został zarzucony. – Wiosna i jesień to najpiękniejsze pory roku. – Poszedłeś do Yoshiwary? – spytała łagodnie. Lodowaty palec przejechał mu po plecach od lędźwi do karku i z powrotem, a w głowie kłębiły się tysiące odpowiedzi, z których najodpowiedniejsza brzmiała: Jeśli chciałbym iść do Yoshiwary, zrobiłbym to bez namysłu, a poza tym w imię Boga, nie jesteśmy poślubieni… i powtarzałem nieraz, że nie chcę ślubu, przynajmniej nie teraz, gdy muszę rozwinąć działalność własnego przedsiębiorstwa. Otworzył usta, by wygłosić tę tyradę, lecz z niewiadomego powodu nie mógł wykrztusić nic więcej poza piskliwym: – Ja… tak… no byłem, ale… – Dobrze się bawiłeś? – Posłuchaj, Maureen, są pewne… – Wiem dużo o Yoshiwarze, miły, i o mężczyznach – oznajmiła spokojnie i bez cienia gniewu. – Dobrze się bawiłeś? – Chyba tak… – zatrzymał się, zdumiony jej łagodnością – ale rozumiesz, Mau… – Za zimno, by stać na ulicy, Jamie. – Przyjacielskim ruchem ponownie ujęła go pod ramię i pociągnęła za sobą. – Cieszę się, że jesteś zadowolony. Dlaczego mi nie powiedziałeś? I po co te kłamstwa o zmęczeniu? – No… dlatego… – Znów miał tysiące gotowych wyjaśnień, lecz powiedział jedynie: – Przecież to oczywiste, na miłość boską! Nie chciałem… – Reszta nie mogła mu przejść przez gardło: Nie chciałem sprawić ci przykrości, lecz byłem umówiony z Nemi i po części miałem ochotę ją zobaczyć, po części nie, bałem się, że odkryjesz prawdę i w rezultacie zmarnowałem wieczór. Gdy przyszedł do pawilonu, Nemi czekała ubrana w najlepsze nocne kimono, przy rozłożonej pościeli, przy sake i różnych potrawach. Była w znakomitym humorze i wciąż się śmiała. – Heja, Jami-san, dobrze widzieć! Słyszała dobra wiadomość z łodzi. Będziesz śrub z

damą ze Skotii, śrub heja? – Skąd wiesz? – Nie potrafił opanować zdziwienia, że wieści dotarły już do Yoshiwary. – Cała Yoshiwara wie! Ważne, ne? – zachichotała Nemi. – Dwa dni ja idzie do Wielki Dom głęboki pokłon twoja oku-san. – Co?! – Ważne, Jami-san. Kedy śrub? Ważne oku-san, nigo-san przyjacier, ne? – Odbiło ci? – huknął. – Za co zły, Jami-san? – Spojrzała na niego pytającym wzrokiem. – Oku-san płaci teraz. Oku-san płaci, Jami-san, iie? Ważne oku-san, ni… – Na miłość boską tak się nie robi! – Nie rozumie… Ważne Nemi idzie oku-san… – Zwariowałaś! – Nie rozumie – powtórzyła smutno, wystraszona jego gwałtownym zachowaniem. Nie znajdując innej obrony, zaczęła płakać i rzuciła się do ucieczki. Wypadła na korytarz, nim zdążył ją powstrzymać. Mama-san nie potrafiła jej skłonić do powrotu, więc wściekły poczłapał do domu, by zażyć krótkiej drzemki. Boże Wszechmogący… Chciała przyjść do Struanów, by poznać Maureen? Maureen miałaby w przyszłości jej płacić? To ważne, by żona i kochanka były przyjaciółkami? Chryste na Niebiosach! Musiałem coś źle zrozumieć. Nie, do cholery, nieprawda. Mówiła wyraźnie. W końcu, grubo przed świtem, poszedł do biura. Cały ranek spędził na rozmyślaniach. Teraz miał dwie baby do wyboru. – Wybacz mi, że skłamałem, Maureen – jęknął słabo. – Ale… ale sam nie wiem, co powiedzieć. – Nie martw, tak bywa – odparła z uśmiechem. – Hę? I nie jesteś wku… to znaczy, zła na mnie? – Nie, miły, nie tym razem – wyjaśniła słodko. – Do czasu, aż sobie pogwarzymy. Nie wyczuwał w jej głosie ani śladu groźby. Nadal z czułością trzymała go pod ramię, a jednak w głowie szumiało mu ostrzegawcze: Na miłość boską, nic nie mów, nie daj się wyciągnąć na zwierzenia. – Pogwarzymy? – spytał z otępieniem. – Uhm. Po czym zapadła głucha cisza, choć wiatr klekotał dachówkami i trzaskał okiennicami, szczekały psy, dudniły kościelne dzwony, a z portu dobiegało poświstywanie parowych gwizdków. Trzymaj język na wodzy, to gra dla dwojga, przestrzegał sam siebie. – Co znaczy to „uhm”? Maureen ostrożnie kroczyła wybraną ścieżką. Cieszył ją proces uczenia – i nauczania. Wiedziała, że stoi w obliczu pierwszej z nie kończących się konfrontacji. – Wszyscy mężczyźni są okropni – pouczała ją matka. – Niektórzy gorsi od innych. Bez

przerwy kłamią choć bystra żona za każdym razem potrafi przejrzeć oszustwa męża. Początkowo jest czuły i sprawia, że bujasz z głową w obłokach, ciepły, kochający i wciąż prawi słodkie głupstwa. Początkowo. Potem dochodzą dzieci, opieka nad domem i permanentny brak pieniędzy. Zwłaszcza dzieci sprawiają masę kłopotów, będziesz śmiertelnie zmęczona i niewyspana, gdyż mąż, kiedy tylko przyłoży głowę do poduszki, zaczyna chrapać, co ci może przysporzyć wielu nieprzyjemności, jeśli nie nauczysz się szczelnie zamykać na to uszu. Później mąż rusza w pogoń za spódniczkami… Ale nie musisz się martwić, to tylko przelotna gra i jeśli zachowasz dość sprytu, twój małżonek zawsze powróci i zawsze będziesz mieć dzieci i cieszyć się łaską Boga. Pomnij, z jakim trudem zdobywa chleb powszedni, lecz nie licz, że będzie pamiętał, kto zajmuje się domem i dziećmi. Twój ojciec nie jest wyjątkiem, miał jedną lub kilka kobiet w Indiach, lecz teraz wrócił do domu i cierpi z całkiem innego powodu. Przed ślubem nie przypuszczałam, że już dawno ożenił się ze swym regimentem. Twój Jamie przynajmniej nie ma nic wspólnego z wojskiem, a to znak, że możesz uniknąć najgorszego. – Jak stać się „bystrą żoną”, mamo? – Chciałabym to wiedzieć, maleńka, choć niektóre zasady są proste: ostrożnie wybieraj męża i staraj się panować nad językiem, choć kij od szczotki i ostry temperament mogą czasem pomóc, jeśli będą używane z rozwagą. Dużo wyrozumiałości, spokoju i miękka pierś, na której twój ukochany złoży głowę, by się wypłakać… – Pogwarzymy? – powtórzył Jamie tak zbolałym głosem, że omal nie wybuchnęła śmiechem. W dalszym ciągu mówiła spokojnie, choć kij od szczotki i ostry temperament czekały na podorędziu. – Dowiedziałam się o Yoshiwarze podczas rejsu. – Rzuciła przynętę i czekała. – Gornt ci powiedział? A może Hoag? Na pewno on. Stary dureń! – Nie, to twój znakomity kapitan Strongbow. A Hoag nie jest durniem. Spytałam Strongbowa, jak sobie radzicie, by nie popaść w szaleństwo bez przyjaciółek. Tak samo jak w Indiach lub Chinach? – Roześmiała się cicho na wspomnienie strapionej miny starego żeglarza. Whisky potrafi czynić cuda, pomyślała, dziękując ojcu, że na wszelki wypadek nauczył ją pić. – Yoshiwara wydaje mi się rozsądnym rozwiązaniem. Miał zamiar powiedzieć: Naprawdę? – lecz zmilczał, choć cisza dawała mu się mocno we znaki. – Jutro niedziela – odezwała się Maureen. Jamie gwałtownie zwrócił głowę w jej stronę, zupełnie nie przygotowany na nagłą zmianę tematu. – Tak… tak, jasne, niedziela… Co z tego? – Pomyślałam sobie, że dzisiaj możemy odwiedzić wielebnego Tweeta. Poprosimy go, by ogłosił zapowiedzi. – Co? – McFay zamrugał. – Zapowiedzi, Jamie. – Wybuchnęła śmiechem. – Wiesz przecież, że przez trzy kolejne niedziele…

– Tak, ale napisałem ci w liście i powtarzam… – To było wówczas, gdy przebywałam z dala od ciebie. Teraz jestem tu i cię kocham – oświadczyła, stanęła w pół kroku i uniosła głowę. Gdy spojrzała w twarz umiłowanego mężczyzny, całe jej dotychczasowe opanowanie uleciało z wiatrem. – Jamie, najdroższy… Jesteśmy zaręczeni i sądzę, że powinniśmy się pobrać, gdyż będę najlepszą żoną, o jakiej może zamarzyć mężczyzna. Przyrzekam, przyrzekam, przyrzekam. Nie tylko dlatego, że tu przyjechałam. Kochałam cię od pierwszej chwili i wiem, że nadszedł właściwy moment, byśmy stanęli przed ołtarzem, lecz jeśli chcesz, wrócę do Szkocji i nigdy… Jeśli mi każesz, odpłynę najbliższym statkiem. Kocham cię, lecz przysięgam, że będę posłuszna. – Otarła łzy napływające jej do oczu. – To tylko wiatr, miły. – Ale to nie był wiatr, pancerz pękł i McFay jak na dłoni widział jej duszę. – Kocham cię, Jamie… Wziął ją w ramiona. Oparła mu głowę na ramieniu. Nigdy w życiu nie czuła się gorzej: zapłakana, spragniona miłości. Gdy strach ustąpił pod wpływem ciepła bijącego od ciała McFaya, zaczęła słyszeć ciche słowa, zmieszane z szumem fal i świstem wiatru. Zapewniał, że ją kocha, żeby się nie martwiła i nie była smutna i że dzisiejsze popołudnie to jeszcze zbyt wcześnie, gdyż czeka go wiele pracy w nowej firmie, jeśli oboje chcą, by interes ruszył z miejsca. – Nie musisz kłopotać się problemami, Jamie. Pani Struan mówiła, że… – urwała z przerażeniem. Nie miała zamiaru mu o tym wspominać, lecz teraz już było za późno. McFay dał krok w tył. – Co mówiła? – Nieważne. Lepiej… – Co ci powiedziała? Co?! – Patrzył na nią ponurym, świdrującym wzrokiem. – Wspomniała o pieniądzach? – Nie, nic takiego. Napomknęła, że jesteś dobrym kupcem i że na pewno ci się powiedzie. Chodźmy coś zjeść. Głód skrę… – Co powiedziała?! Dokładnie! – Już mówiłam. Teraz możemy… – Na Boga, powtórz mi każde jej słowo! Całą prawdę! Chodziło o pieniądze? – Nie, nie, nie. – Patrzyła w bok, wściekła na siebie. – Chcę znać prawdę! – Ścisnął ją za ramiona. – Natychmiast! – Dobrze. – Wzięła głęboki oddech i zaczęła pośpiesznie trajkotać: – Opowiem ci, jak było, dokładnie. Kiedy poszłam do Struanów, do gmachu przy głównej alei, żeby spytać, gdzie jesteś, w Japonii czy gdzie indziej, polecono mi czekać. Potem posłała po mnie ona, to znaczy pani Struan. Znalazłam się w biurze, skąd rozciągał się widok na cały Hongkong, przed obliczem smutnej, ale silnej kobiety. Biedaczka… Przepraszam cię na chwilę. – Ponownie otarła oczy, wyjęła chusteczkę, wydmuchała nos i potem, nie bardzo wiedząc, co zrobić z rękami, ujęła Jamiego pod ramię i bezwiednie wsunęła dłoń do kieszeni jego płaszcza. – Chodźmy. Łatwiej mi będzie mówić podczas spaceru. Zimno dzisiaj. Pani Struan kazała mi usiąść i powiedziała, że zostałeś zwolniony. Spytałam dlaczego, a gdy przedstawiła swoje racje, stwierdziłam, że postąpiła nie fair, gdyż nigdy nie miałeś

obowiązku pilnować jej syna i bronić mu szaleńczego związku z awanturnicą pokroju Angelique… Niewiele wiem o kobietach, lecz kiedy zobaczyłam Angelique, pojęłam bez trudu, że Malcolm jak każdy inny mężczyzna miał pełne prawo wariować na jej punkcie i kłócić się z własną matką… Musieli przytrzymywać kapelusze, gdyż wiatr dął coraz mocniej. – Zaczęłyśmy… zaczęłyśmy się kłócić – ciągnęła Maureen. – Nigdy nie zapomnę dni poprzedzających wiadomość o śmierci Malcolma. Zrobiła się straszna awantura, Jamie. Zerwałyśmy się z miejsc i chyba mnie trochę poniosło. Masz powód, by się wstydzić z mojego powodu, gdyż używałam przekleństw zasłyszanych od taty. – Pokłóciłaś się z Tess? – Jamie stanął i wlepił w nią zdumione spojrzenie. – Tak, nigdy w życiu nie byłam równie wściekła, nawet w najgorszej sprzeczce z siostrami czy bratem. Nie mam się czym chwalić, lecz niesprawiedliwość, jaka cię spotkała, doprowadziła mnie do szału i dałam prawdziwy popis… – Łagodność i zdrowe poczucie humoru wzięło górę nad przygnębieniem i Maureen zachichotała nerwowo. – Oj, to była prawdziwa pyskówka z doków Glasgow! Zachowałyśmy się jak dwie rybaczki, pod byle pretekstem gotowe skoczyć sobie do oczu i rwać włosy. Pojawił się jakiś zaniepokojony lokaj, lecz ona wyrzuciła go za drzwi… Obie byłyśmy nieźle zdyszane i nie żywiłyśmy krzty przyjacielskich uczuć. I wtedy ona spytała przez zaciśnięte zęby: „I co, panno Ross? Co według pani mam zrobić?”. A ja odparłam: „Po pierwsze, przesłać panu McFayowi uczciwą premię, na którą wielokrotnie zasłużył przez lata solidnej pracy, a po drugie, dać mu możliwość rozwinięcia skrzydeł i napisać uprzejmy list”. – Tak powiedziałaś? Do Tess? – Tak. – Usłyszała cień niedowierzania w jego głosie i czym prędzej postanowiła to wyjaśnić. – Przysięgam na Boga, że to prawda, Jamie. Przysięgam! Nie chciałam nic mówić, lecz się uparłeś, więc nie będę kłamać. Na wszystkie świętości przysięgam, że to prawda! – Tak, wybacz. Mów dalej. – Nie musisz przepraszać, miły. Bywają chwile, że sama nie mogę w to uwierzyć. Gdy skończyłam mówić, a wcale nie grzeszyłam grzecznością pani Struan wybuchnęła śmiechem. Śmiejąc się powiedziała: „Siadaj. Zgadzam się na wszystko, z wyjątkiem listu”. Powiedziałam, że to nie wystarczy, i spytałam co z rekompensatą? Natychmiast spoważniała. „Tysiąc gwinei”. Ze złością wypluła te słowa, jak tata, gdy czasem jest mocno wściekły, a ja zawołałam: „Bzdury, na Boga! Dziesięć tysięcy”. – Zwolniła kroku i spojrzała na Jamiego. – Musiałam zejść do pięciu tysięcy. To dobrze? Nie miałam pojęcia, ile powinieneś dostać. – Ty? Ty utargowałaś pięć tysięcy? – Tak, choć trwało to nieco czasu przeplatanego masą przekleństw… Tej nocy prosiłam Boga o wybaczenie mi słów, których użyłam… choć większość z nich słyszałam od taty. Mam nadzieję… że dobrze postąpiłam, Jamie. Obiecała nie przeszkadzać w rozwoju twojej firmy, a nawet że będziecie partnerami w pewnych interesach… To chyba ważne,

prawda? Gdy wszystko już było załatwione, obdarzyła mnie chłodnym uśmiechem i powiedziała: „Idź, znajdź swojego McFaya i przekaż mu moje pozdrowienia”. – Maureen przez chwilę patrzyła na fale. Próbowała zebrać myśli. – Tak było, lecz nie zrobiłam tego dla siebie ani dla nas, tylko i wyłącznie dla ciebie… Nie chciałam ci o tym mówić. – Jammmie! I pannaross… – Lunkchurch wytoczył się z biura i chwiejnie stanął przed nimi. Przywitał się wylewnie, zionąc w twarz Maureen wonią whisky zaprosił do siebie na wieczór, na kolację, i odszedł. – Dobry chłop, lecz co dzień, o drugiej po południu, jest już kompletnie zalany – powiedział McFay. – Nie będzie pamiętał ani naszego spotkania, ani tego, że odmówiliśmy. – Ujął dłoń Maureen i na powrót wsunął ją do kieszeni własnego płaszcza. Poszli dalej. – Ja… – Nim coś powiesz, pozwól mi skończyć. Nie chciałam cię niepokoić, wygadałam się przez nieuwagę i bardzo tego żałuję. Przysięgam przed Bogiem, że nie zrobiłabym tego świadomie, zwłaszcza nie teraz, gdy… gdy mieliśmy poważnie pomówić o naszej przyszłości. Uwierz mi, proszę. – Wierzę. Nie musisz się martwić. Tess dotrzymała słowa, napisała do mnie i przesłała pieniądze, więcej niż kiedykolwiek miałem w życiu i dość, bym mógł stanąć na nogi. A wszystko dzięki tobie. – Nieprawda, Jamie. – Znowu zaczęła szlochać. – Mylisz się. Pani Struan była twoją dłużniczką. Nie chciałam ci mówić, ale domagałeś się prawdy… I słusznie się złościsz. A… a… jeśli chodzi o dzisiejsze popołudnie… to masz rację, jest jeszcze zbyt wcześnie, to głupi pomysł z mej strony. Poczekamy? Powiedzmy tydzień, dwa, może miesiąc i zobaczysz, czy naprawdę mnie lubisz. Dobrze? – Teraz ty słuchaj. – Jamie ścisnął ją za rękę. – I bez tego mam wystarczająco wiele sympatii dla ciebie. Nie, nie chcę, byś odjechała… i tak, zaczekamy chwilę… i nie, nie jestem zły, i tak, wierzę w każde twoje słowo, i z całego serca jestem ci wdzięczny, i nie, to nie był głupi pomysł. Daj mi czas do namysłu. Porozmawiamy przy kolacji, tylko we dwoje, Iskierko, co? Zanim zdała sobie sprawę, co robi, stanęła na palcach i ucałowała go z całej siły. Była uszczęśliwiona, że wreszcie nazwał ją pieszczotliwym zdrobnieniem. – Jesteś cudowny, Jamie, to szczera prawda i kocham cię, i… – Chciała dodać: i nie musisz się decydować, póki nie będziesz gotowy, lecz w porę ugryzła się w język; nie dała tego kroku w przepaść. – Jesteś naprawdę cudowny. – Ty też, maleńka – odparł, o wiele spokojniejszy niż przez wszystkie minione lata. Zniknęło gdzieś poczucie winy. Małżeństwo? – pomyślał pierwszy raz bez strachu. Każdy mężczyzna we właściwym czasie powinien mieć żonę i dzieci. Nie jestem przeciwnikiem trwałego związku. Kiedy? Gdy firma stanie na nogi i zacznie przynosić zyski? Maureen jest wspaniała, mądra, ładna, opiekuńcza, cierpliwa, wierna i kochająca. Aż trudno uwierzyć, że wygrała potyczkę z Tess. To świadczy o jej bystrości. Więc co? Kocham ją? Na pewno więcej niż lubię… Mam trzydzieści dziewięć lat. Jestem zdrów i silny, stworzony do małżeństwa – już

dawno mogłem się ożenić. Ona ma dwadzieścia osiem, więc mimo młodego wyglądu zdążyła już poznać samą siebie. Sypie iskrami na wszystkie strony. Marlowe i Pallidar też to zauważyli. Może nawet zbyt byli spostrzegawczy! Zwłaszcza ten zgrywus Settry nie odstępował jej ani na chwilę. Co prawda starczyłoby jedno moje warknięcie, by posłusznie przybiegła… Podniecony tą myślą mocniej ścisnął jej rękę. – Słucham? – Nie… nic. Cieszę się, że wczorajsze przyjęcie przypadło ci do gustu. – Nie ma pośpiechu, trzy, cztery miesiące… Dobry pomysł. – Jesteśmy na miejscu. Weszli do przedsionka klubu. MacStruan rozmawiał na schodach z Dmitrim. Obaj zwrócili głowy w stronę nadchodzącej pary; Dmitri wesoło pomachał ręką. Jamie poczuł, że żołądek zamienia mu się w kulę lodu. Nemi! Gdy Nemi zacznie walczyć o swoje prawa… Boże Wszechmogący, pomyślał z przerażeniem, jak sobie poradzę z Nemi, z Yoshiwarą i z Iskierką? Nic nie da się zrobić. A jednak muszę. Co powiedziała na samym początku? „Nie jestem wkurzona… póki nie pogwarzymy”. Pogwarzymy? – Zimno ci, miły? – Nie, wszystko w porządku. – Phillipie, wyłóż raz jeszcze kapitanowi Abemu, że do tej pory nie znaleźliśmy Hiragi. – Sir William stał obrócony plecami do kominka, w jednym z pokoi przedstawicielstwa. Tyrer, Babcott i Abe właśnie przybyli z Edo. Z wolna zapadał zmierzch. – Szukamy wszędzie. I przestań robić tę ponurą minę, naprawdę chcesz go zirytować? Abe był wściekły. Sir William także. Zrobił już wszystko, co w jego mocy. Żołnierze przeczesali całe Osiedle i wciąż krążyli po wiosce i Mieście Pijaków. W Yoshiwarze było o wiele trudniej. Obowiązywał zakaz noszenia broni, a jedyna metoda przeszukania większości domów sprowadzała się do wtargnięcia siłą co groziło wywołaniem poważnego incydentu – samurajowie przy Bramie zażądaliby także prawa wolnego wstępu do wszystkich przybytków. Przed założeniem Osiedla uzgodniono, że póki nie dojdzie do zamieszek, Yoshiwara zostanie nietknięta, by płynąć i służyć. – Mówi, że nie może wracać bez Hiragi i że Hiraga był na dziś obiecany panu Yoshiemu. Sir William zmełł w ustach przekleństwo. – Poproś go, żeby poczekał w odwachu – odezwał się słodkim tonem. – Wkrótce znajdziemy Hiragę, jeśli nadal jest gdzieś tutaj. – Mówi: nadal tutaj? A jeżeli nie tutaj, to gdzie? – Gdybym wiedział, już dawno przekazałbym go Yoshiemu. Może uciekł? Do Edo, do Kanagawy, gdziekolwiek. – Drgnął przestraszony, gdy Abe z nieopisanym gniewem rzucił kilka słów po japońsku, obrócił się na pięcie i wyszedł. – Cholerny drań! – Powiedział, że lepiej, gdyby Hiraga się znalazł, sir Williamie. – Tyrer potarł nie ogoloną szczękę. Potrzebował kąpieli, masażu i wypoczynku przed wizytą u Fujiko. Po części zapomniał o zmęczeniu na wieść, że Hiraga nie został jeszcze aresztowany. – Żal mi

tego Abego, sir. Jeśli choć trochę ceni własne życie, nie może wracać bez Nak… bez Hiragi. – To jego sprawa. Wiesz, gdzie ów łajdak może się chować? – Nie, sir, skoro go nie ma w wiosce lub w Yoshiwarze. – Spróbuj go poszukać na własną rękę. To bardzo ważne. – Sir William przeniósł wzrok na Babcotta. – A teraz do rzeczy. Kto był pacjentem, George? Anjo? – Tak. – A to heca! Phillipie, wyglądasz na zmęczonego, nie ma powodu, byś tu sterczał. Możemy porozmawiać później. George mi opowie o wszystkim. Jeśli spotkasz Nakamę/Hiragę, natychmiast sprowadź go tutaj. Natychmiast! – Tak jest, dziękuję, sir. Zanim pójdę, chciałbym spytać, co zaszło w Hongkongu. – Zaraz po powrocie z niepokojem dostrzegli stojący w porcie „Prancing Cloud”, lecz sir William odłożył wszelkie wyjaśnienia na później, chcąc najpierw przyjąć kapitana Abego. – W Hongkongu spokój, podobnie jak tutaj, dziękować Bogu. – Opowiedział im o pogrzebie i powodach powrotu Hoaga. – Oficjalnie to tajemnica, lecz wszyscy i tak wiedzą o co chodzi. Czekamy. Tess czeka, Angelique zgodziła się czekać, Hoag także. W gruncie rzeczy nie mają nic innego do roboty. Albo jest w ciąży, albo nie. – Jeśli nie, za kilka dni powinna to wiedzieć – wtrącił Babcott. – My także. – Chryste – zamruczał Tyrer. – Co się stanie, jeżeli jest, a co jeśli nie jest? – Nadal będziemy czekać. – Sir William wzruszył ramionami. – Idź już, Phillipie. Whisky czy brandy, George? Nie czujesz się zbyt zmęczony, by zdać mi pełną relację? – Nie. – Zostali sami. – Wolę brandy. Wizyta w Edo okazała się całkiem interesująca. – Na zdrowie! I? – Na zdrowie. Zanim opowiem o Edo, wiadomo coś więcej o Hongkongu? Sir William uśmiechnął się. Byli starymi przyjaciółmi, a Babcott pełnił funkcję zastępcy ministra. – Poszło jak z płatka. Tak. Dostałem prywatne podziękowania od Tess. Prawie wszystko mogę powiedzieć ci już teraz: Hoag przywiózł trzy listy do Angelique, lecz ona o tym nie wie. Jeden otrzymała natychmiast, oschły, choć nie zawierający niczego, co mogłoby nam wyjawić zamiary Tess. W całej jej korespondencji przewija się prośba, by czekać. Coś na kształt chwilowego zawieszenia broni. Jeżeli Angelique zacznie miesiączkować, Hoag da jej jeden z pozostałych listów. Jeżeli nie, odczeka jeszcze miesiąc dla zyskania całkowitej pewności, i wręczy ten drugi. Nikt nie wie, co zawierają a sama Tess, w liście do mnie, też nie wspomniała o tym ani słowem. – W skupieniu pociągnął łyk whisky. – Jest jednak coś, co pozwala na pewne domysły. Niestety, niezbyt wesołe. Prawnicy Struanów gromadzą dokumenty, by anulować przed sądem tę, jak ją określa Tess: niedorzeczną ceremonię, niezależnie od jej legalności, prawdopodobieństwa ciąży lub jakichkolwiek postanowień testamentu, jeśli takowy zostałby znaleziony w Hongkongu bądź w Japonii. – Boże! Biedna Angelique… To okropne! – Całkowicie się z tobą zgadzam. Moja prośba o wyrozumiałość nie przyniosła żadnego efektu. Cholerna sprawa, nie? – Sir William podszedł do biurka i wyjął z szuflady arkusz

papieru. – Przede wszystkim jednak chcę z tobą porozmawiać o tym. Rzecz jasna w całkowitej tajemnicy. Babcott zapalił naftową lampę, gdyż robiło się coraz ciemniej. Gubernator Hongkongu pisał: Drogi sir Williamie, dziękuję za list z trzynastego. Niestety, w tej chwili nie mam możliwości przysłania Ci dodatkowych oddziałów. Doszły mnie wieści z Londynu, że wszyscy żołnierze są potrzebni gdzie indziej oraz że nowy projekt budżetu wyklucza wzrost wydatków na cele wojskowe w Indiach i Azji Wschodniej. Będziesz musiał poprzestać na tym, co dostałeś. Na razie oddam Ci tymczasowo dwudziestodziałową fregatę, HMS „Avenger”, Bądź pewien, iż nie pozostanę bezczynny w razie zmasowanego ataku na Yokohamę. Londyn zlecił mi przekazać następujące wieści odnośnie podjęcia roztropnej akcji odwetowej: masz zebrać żądane odszkodowanie, przejąć morderców (lub świadków ich osądzenia i egzekucji) oraz czym prędzej ukarać i rzucić na kolana głównego sprawcę zbrodni, tyrana Sanjira z Satsumy. Wspomniano również, że siły morskie i lądowe, jakimi obecnie dysponujesz, są nadto wystarczające do pokonania drobnego miejscowego kacyka.

Babcott gwizdnął bezgłośnie. – Banda idiotów – mruknął po chwili. – Wszyscy. Bez wyjątku. Sir William wybuchnął śmiechem. – Pomyślałem to samo. A poza tym co sądzisz? – Roztropna akcja odwetowa? Brednie. – Dyplomatyczny wykręt dla odwrócenia uwagi. – Dostaliśmy odszkodowanie… – Wypłacone jedynie w imieniu Sanjira. Forma pożyczki, nie grzywny. – Racja. A obaj mordercy już raczej nie żyją. – Pewnie tak, choć brak na to wyraźnych dowodów, a ich domniemana śmierć nie miała nic wspólnego z karą. – Owszem… – Babcott popatrzył na niego i westchnął. – Chcesz wiedzieć, co myślę? Mówiąc między nami, podejrzewam, że już dawno postanowiłeś uderzyć na Satsumę, a konkretnie na Kagoshimę. Tym bardziej że Yoshi wyraził zgodę. – Przypuszczalną zgodę. Sądzisz, że pismo gubernatora i moja prośba wystarczą, by przekonać Ketterera o konieczności ataku? – Chyba tak. Otrzymałeś przecież wyraźne wytyczne. Londyn domaga się działań zbrojnych, choć osobiście uważam to za głupotę i nie popieram całej akcji. – Dlatego, że jesteś lekarzem? – Tak. – Jeśli kiedyś obejmiesz dowództwo, George, postaraj się zapomnieć o swym powołaniu. – Nie musisz tego mówić, Williamie. Wiem, z której strony gryźć pajdę chleba. Tymczasem „nie ufaj książętom, urzędnikom i generałom, gdyż zdobywają doświadczenie z bezpiecznej odległości, obserwując, jak przelewasz krew własną”. – Uniósł szklankę. – Za Londyn. Chryste, jakiż jestem zmęczony! – Pamiętaj, że Machiavelli powiedział także: „Troska o bezpieczeństwo państwa pozwala omijać zalecenia władcy”, czy coś w tym rodzaju. – Zmrużył oczy. – Teraz Anjo. Babcott zaczął mówić. W odpowiedzi na pytanie ministra przedstawił przemyślaną

diagnozę. – Sześć miesięcy. Rok, nie więcej. Zależy od wyników analizy. – Ciekawe. – Sir William myślał długo i głęboko. Za oknem zapadła ciemność, na okrętach wystawiono nocną wachtę. Zaciągnął zasłony przed chłodnym powiewem i podsycił ogień na kominku. – Ale nie bierzmy tego na razie pod uwagę. Zamierzam natychmiast wysłać flotę do Kagoshimy i rozpocząć bombardowanie miasta, jeśli Sanjiro nie da nam satysfakcji. W końcu działamy też dla dobra Yoshiego, Anja i całej Rady Starszych. – Odesłanie okrętów pozbawi Osiedle jakiejkolwiek obrony. Co z otaczającymi nas oddziałami samurajów? Kręcą się po całym Tōkaidō. – To jest właśnie największe niebezpieczeństwo. Babcott bez słowa popatrzył na sir Williama. Decyzja nie zależała od niego. Wiedział, że jeśli dojdzie do wyprawy, na ochotnika zgłosi swój udział. Podniósł się z miejsca. – Chyba się zdrzemnę przed kolacją, niewiele spałem ostatniej nocy. Przy okazji, Phillip odwalił kawał dobrej roboty. Potem zajmę się analizą i dam ci znać, gdy coś ustalę. – Nie masz ochoty na późniejszą przekąskę? Powiedzmy o dziewiątej. Świetnie. Dzięki za Anja, to było bardzo ważne. Teraz musimy zająć się Yoshim. Pod warunkiem że można mu ufać. – Nagminny problem w tym kraju – mruknął Babcott. Wciąż myślał z goryczą o zachowaniu Tess. – Szlag by trafił te jej zamiary anulowania ślubu. Kolejny dotkliwy cios dla Angelique. Nie fair. – Wierzysz w uczciwość losu, stary? W porze kolacji przygotowana do wyjścia Angelique zastukała do drzwi gabinetu tai-pana. – Albercie? – Wejdź, proszę! Och… przepiękny kapelusz. – Było to małe i eleganckie nakrycie głowy, w sam raz do żałobnej sukni, granatowe, choć rozjaśnione z jednej strony przez niewielki pęk jedwabnych kwiatów, zatkniętych za wstążkę. – Dziękuję. Pracujesz dziś do późna. – Taką mam funkcję. – Podobnie jak wszyscy był ciekaw, co napisała Tess. W Osiedlu aż huczało od plotek, przebąkiwano nawet, że Angelique musi natychmiast opuścić Azję, jeśli nie chce zostać oskarżona o morderstwo. Z jej twarzy nie dawało się nic wyczytać, malowała się na niej po prostu odrobina melancholii. W liście do Alberta Tess Struan zawarła ostrzeżenie, by nie tracił czujności podczas negocjacji na dostawę broni i nikomu nie ujawniał swych decyzji. W razie potrzeby mógł się zwrócić jedynie do McFaya. Poprosiłam go, by Ci pomógł. Nie wątpię, że w tej chwili ma zaprzątniętą głowę własnym biznesem, lecz możesz uważać go za sojusznika. Wrogiem jest pan Edward Gornt – od chwili gdy przejął filię Brocków w Japonii. Bądź z nim ostrożny, potrafi gryźć głębiej, niż sądzimy. Jeśli zaś chodzi o tę drugą osobę, doktor Hoag zgodził się na nią uważać. Jak przypuszczam, wciąż zajmuje pokoje w naszym domu, odstąpione jej przez mego syna. Powiadomię Cię później o dalszych ustaleniach.

– Dokąd się wybierasz? Do francuskiego poselstwa?

– Dziś wpadnę po sąsiedzku do pana Gornta. – Zauważyła zmianę na twarzy Alberta. – Niemal w ostatniej chwili zaprosił kilku przyjaciół. Będą też Dmitri i Marlowe. Przyłączysz się do nas? Jeśli masz czas, mógłbyś mnie chociaż odprowadzić. – Z radością odbędę krótki spacer, lecz do środka nie wejdę. To filia Brocków, Gornt jest tam szefem, a ja należę do Noble House. – Możecie rywalizować w interesach, a w życiu prywatnym być przyjaciółmi. Gornt naprawdę lubił mojego męża, mnie i Jamiego. – Wybacz, ale to mój problem, ciebie nie dotyczy. – Uśmiechnął się. – Chodź. – Nie wkładając płaszcza wziął ją pod ramię. Wyszli na ulicę. Wiatr szarpnął kapeluszem dziewczyny, lecz nie zdołał go zerwać. Na wszelki wypadek umocowała go szyfonową szarfą. – Dobry wieczór pani – skłonił się strażnik u drzwi Brocków. – Dobry wieczór. Albercie, nie musisz po mnie przychodzić, na pewno ktoś z gości będzie mi towarzyszył w drodze powrotnej. Wracaj prędko, bo się przeziębisz. Roześmiał się i odszedł. W tej samej chwili w progu pojawił się Gornt. – Witam. Wygląda pani oszałamiająco. Oddała mu płaszcz i nagle znów ogarnęły ją złe przeczucia. O jakich atutach mówił? Z pokoju dobiegł głośny wybuch wesołości. Rozpoznała głos Marlowe’a. Spostrzegła, że strażnik odszedł, a w pobliżu nie ma służby; na moment zostali sami. – Edwardzie – szepnęła, gdyż strach przemógł wszelką ostrożność. – Skąd wiesz, że wszystko będzie w porządku? – Tess zaprosiła mnie, żebym ją ponownie odwiedził. Nic się nie martw, panuję nad sytuacją. Lepiej byśmy porozmawiali jutro podczas spaceru. Dziś niech to będzie zwykły beztroski wieczór w gronie przyjaciół. Czuję się zaszczycony, że przyjęłaś moje zaproszenie. Zawdzięczam ci awans. – Ujął ją za rękę i powiedział normalnym głosem: – Witam w siedzibie firmy „Brock i Synowie”, Angelique. Zechcesz wejść dalej? Jadalnia była równie przestronna jak u Struanów, na stole stała bogata srebrna zastawa, wyśmienite wina, dania jeszcze wspanialsze. Chińscy lokaje nosili liberie. Marlowe, Pallidar i Dmitri stali przed płonącym kominkiem, gotowi, by ją powitać. Kolejno ucałowali jej dłoń i wyrazili podziw dla kapelusza, który zgodnie z ogólnie przyjętym zwyczajem, wciąż miała na głowie. Marlowe i Pallidar tym razem zrezygnowali z galowych mundurów. Z uśmiechem i czarującą gracją odpowiadała na ich pytania, choć ani na chwilę nie mogła zapomnieć słów Edwarda. Miała wrażenie, że coś przeoczyła. – Skoro już przybył nasz gość honorowy, możemy siadać. – Gornt poprowadził ją do krzesła na szczycie stołu, sam zajął miejsce naprzeciwko. Stół był wystarczająco mały, by nikt nie czuł się skrępowany, choć na tyle duży, by wywrzeć właściwe wrażenie. – Toast, panowie! – zabrzmiał głos gospodarza unoszącego kieliszek szampana. – Za damę! – Wypili. Gornt nie spuszczał spojrzenia z Angelique, co było dyskretnym, lecz wyraźnym zaproszeniem. Odpowiedziała mu uśmiechem. Ani tak, ani nie. Masz jeszcze dużo czasu, pomyślał. Cieszyła go rola gospodarza, lecz bardziej był zadowolony ze swych dotychczasowych poczynań. W rozmowie z Angelique pominął część

relacji. Najlepszą lecz nie dla niej. Ostatniego dnia pobytu w Hongkongu znów pojawił się u Tess Struan. Przyszedł na jej sekretne wezwanie. – Przejrzałam wszystkie papiery, panie Gornt. Nie ma absolutnej pewności, że jeśli pan je wykorzysta, uda się panu zrealizować pomysł zniszczenia Brocków. – Myli się pani – odparł, zdumiony jej wiedzą o prowadzeniu interesów. – Uważam, że otrzymała pani klucz do Puszki Pandory. – Ustalili wcześniej, że takim kryptonimem będą określać cel swych działań. – Został już tylko jeden element układanki, gwarantujący pełny i niezaprzeczalny sukces. – To znaczy? – Pieczęć Norberta. Złożona w jego sejfie w Yokohamie. Westchnęła i wsparła się plecami o bogato rzeźbione oparcie krzesła. Oboje wiedzieli, że każdy skrawek papieru, opatrzony nagłówkiem, pieczęcią i datą stawał się oficjalnym dokumentem filii Brocków w Yokohamie. Niezależnie od tego, co zawierał. Wystarczało zatem napisać to, co chcieli, opatrzyć arkusz wsteczną datą i wsunąć w stertę innych papierów, by został „przypadkiem” odnaleziony. Kto mógłby po śmierci Norberta podważyć jego autentyczność? Oboje zdawali sobie sprawę, jak cenna była to możliwość. Morgan i Tyler Brockowie włożyli sporo wysiłku w urzeczywistnienie skomplikowanego, lecz pomysłowego projektu przejęcia monopolu na dostawy hawajskiego cukru. Osiągnęli już niemały sukces. Teraz chcieli wymienić cukier na bawełnę z plantacji Południa, całkiem legalnie zakontraktowaną przez francuskich kupców. Francja od dawna była tradycyjnym sojusznikiem Stanów Zjednoczonych i za wstawiennictwem niektórych członków Kongresu w tym szczególnym wypadku mogła nie zwracać uwagi na morską blokadę portów Południa podjętą przez okręty Północy. Transport bawełny płynął do Francji, skąd równie legalnie trafiał do Genewy, by na koniec znaleźć się w fabrykach włókienniczych Lancashire, stojących u progu bankructwa z powodu ciągłego niedoboru zaopatrzenia. Z całą sprawą wiązało się jednak niewielkie ryzyko: gdyby rząd Unii odkrył, dokąd naprawdę dociera bawełna – Brytania oficjalnie zachowywała neutralność, lecz wielu Brytyjczyków aktywnie wspierało Konfederatów – eksport zostałby natychmiast wstrzymany, a każda dostawa przechwycona. Brock zażegnał niebezpieczeństwo wykorzystując renomowaną francuską firmę handlową, która jak wynikało z dokumentów przedstawionych przez Gornta, od dawna stanowiła przykrywkę dla jego działalności. Rząd Unii natomiast nie zamierzał interweniować, gdyż w zamian za sporą ilość cukru uwikłał się w handel bronią, dostarczaną później przez Brocka do Azji. Przewidywane zyski przyprawiały o zawrót głowy, a pozycja Brocków w sojuszu azjatycko-amerykańskim zdawała się być niepodważalna, bez względu na wynik wojny domowej. Chcieli przejąć kontrolę nad Azją. Plan nie mógł zawieść, skoro jego realizację gwarantował Victoria Bank z Hongkongu.

Bank, największy w koloniach, aprobował projekt głosami dwunastu członków zarządu, wśród których nie zbrakło oczywiście Tylera. Spółka „Brock i Synowie” posiadała udziały w banku oraz kapitał w wysokości nominalnego zastawu. Stamtąd też czerpała gros swych zasobów. Stary Brock był głównym założycielem Victorii w roku tysiąc osiemset czterdziestym trzecim, sam też dobrał członków zarządu, zastrzegając, że po wsze czasy nikt od Struanów nie może pełnić tej funkcji; miał czterdzieści procent akcji i stałą przewagę głosów, w najgorszym wypadku mieszczącą się w granicach dziewięciu do trzech. Bank zapewniał mu poparcie na arenie międzynarodowej, był też wykorzystywany przez Brocków, by zgnieść Struanów, a to poprzez wykupienie ich długów, zaciągniętych przed trzydziestym stycznia. Wszystkie daty oraz opisy wątpliwych metod działania, obejmujących pokątne długoterminowe spłaty, znajdowały się w dokumentach dostarczonych przez Gornta. Gornt z podnieceniem podkreślał, że spółka „Brock i Synowie” pierwszy raz w swej historii wystawiła się na ciosy. Victoria była kluczem do Puszki Pandory. A kluczem do banku – zarząd. Należało odwrócić bieg wydarzeń, a wówczas Tyler i Morgan w najmniej odpowiednim momencie zostaliby pozbawieni wsparcia finansowego. Zabrakłoby im smaru do oliwienia trybów. Dowody spisku oraz zawiadomienie, że Victoria Bank nie będzie dłużej płacić za szelmostwa Brocków, powiezione kliprem do Waszyngtonu, stałyby się wystarczającym powodem do wstrzymania wymiany handlowej. Bez poparcia banku nie było cukru, a bez cukru – broni i bawełny. Musieli jednak działać szybko, nim zdołano by zmienić układ sił w zarządzie Victorii. Gornt mógł w zdecydowany sposób wpłynąć na decyzje członków zarządu. Dowody obciążające dwóch z nich – od dawna stojących po stronie Tylera – były na tyle poważne, że każdy, kto wszedł w ich posiadanie, mógł liczyć na bezwzględne posłuszeństwo winowajców. Siedem do pięciu. Dokumenty świadczące przeciw jeszcze jednemu z dyrektorów nie były już tak istotne ani oczywiste. Sześć do sześciu. Być może. Zdaniem Gornta jedynie Tess mogła w prywatnej rozmowie z przewodniczącym przedstawić wszystkie fakty i ustalenia – oczywiście po przesłaniu papierów do Waszyngtonu – oraz przedłożyć mu następującą propozycję: – Cofnijcie poparcie dla Brocków i przejdźcie na stronę Struanów. Półroczne przedłużenie spłaty kredytów, dwa miejsca w zarządzie, przejęcie kontroli nad spółką i sprzedaż aktywów po zaniżonych cenach, wystarczających jedynie na to, by pokryć zadłużenie, spowodują, że Tyler i Morgan po uszy utkną w nie zapłaconym cukrze. Bank winien podzielić czterdzieści procent akcji Starego Brocka na cztery części: jedną dla przewodniczącego, po jednej dla dwóch wybranych przez niego członków zarządu i jedną dla Noble House. – Ale w imię czego? Po co mieliby okantować Brocków? – spytała Tess. – „Wykiwać”, używając amerykańskiego wyrażenia? – W tym wypadku odpowiedniejsze chybaby było „rozłożyć”, proszę pani. Dlaczego zarząd miałby zaakceptować tę propozycję? Dlatego, że idzie o dużą stawkę, że prezes zgarnąłby lwią część nagród, że w duszy nie cierpią Brocka i drżą przed nim ze strachu jak

wszyscy inni. Do pani nie czują niechęci, pani to Noble House, a Noble House nigdy nie stanowił dla nich zagrożenia. Nienawiść w połączeniu z pieniędzmi to siła napędowa tego świata. – Mam nieco inne zdanie, lecz teraz nie pora na czczą dyskusję. Wróćmy do tej mitycznej pieczęci. Co pan chce z nią zrobić? Oczywiście jeśli pan ją zdobędzie. – Uśmiechnęła się cynicznie. – Wszystko, co pani zechce. – Może ją pan mi przysłać powrotnym rejsem „Prancing Cloud”. – Przykro mi, jeszcze nie teraz, chyba że kliper na jakieś dwa tygodnie legnie w dryfie. Przywiozę ją w stosownej chwili. – Po co ta zwłoka? Strongbow to człowiek godzien zaufania. – Przywiozę ją w stosownej chwili – powtórzył. Spojrzała na niego jasnymi i zdumiewająco niewinnymi oczami, które nagle zmieniły się w palący strumień roztopionego żelaza. – Obiecuję. – Dobrze. Zostawmy tę kwestię. Cena? – Pozwoli pani, że określę ją dopiero wówczas. Roześmiała się niewesoło. – Panie Gornt, poznaliśmy się już chyba na tyle, by nabrał pan przekonania, że nie warto dławić mnie lub Struanów. Z drugiej strony, może pan zwlekać do ostatniej chwili, aż przypuszczę atak na bank i Tylera. W sytuacji bez wyjścia będę musiała przyjąć każde żądanie. – Potrzeba nam więcej obopólnego zaufania. Dałem pani dowody, wystarczające, by zniszczyć Tylera i Morgana Brocków, w zamian za obietnicę dotyczącą nieokreślonej przyszłości. Chyba mam prawo prosić o niewielką zwłokę. Przyrzekam, że wrócę we właściwym czasie. Za uczciwą cenę przywiozę z Yokohamy krem do udekorowania tortu. – Nigdy nie lubiłam ciastek z kremem, panie Gornt. Ojciec wybił mi z głowy takie zachcianki, gdy byłam dzieckiem. Cena? – Ręczę, że zapłaci ją pani z radością i bez zastrzeżeń. Klnę się na honor i słowo dżentelmena. Popatrzyła na niego. – W zamian mogę pana zapewnić, że jeśli kiedykolwiek spróbuje mnie pan okantować, wykiwać lub rozłożyć, będzie pan wielce nieszczęśliwym człowiekiem oraz persona non grata w Azji i całym Imperium. Klnę się na honor i słowo tai-pana Noble House… Gornt zadygotał na wspomnienie słów Tess, wypowiedzianych z nieugiętą dumą prawdziwego tai-pana, choć złagodziła ich efekt, dodając: „tymczasowego”. Nagle zrozumiał, że ta kobieta posiada władzę niedostępną nawet temu, który niedługo miał przejąć tytuł. Strach podsuwał mu myśl, że ich wzajemne kontakty potrwają jeszcze bardzo długo. Kto wie, czy próbując zniszczyć Brocków nie stworzył potwora na własną zgubę? Boże na Niebiosach, przecież jednym skinieniem palca mogłaby mnie rozerwać na strzępy! Jak mam sprawić, by zawsze była po mojej stronie? Muszę to zrobić, bez względu

na koszty. Drgnął, gdy Dmitri i Marlowe wybuchnęli głośnym śmiechem. Powrócił do rzeczywistości. Światło świec, stół zastawiony potrawami, srebrne nakrycia, przyjaciele. Bezpieczna Yokohama, pieczęć wyjęta z sejfu i ukryta w innym miejscu, dokument – spisany, ostemplowany i opatrzony wsteczną datą – wypełniający luki w papierach dotyczących jednego z członków zarządu. List sugerujący zmowę z prezesem. Bez tych dwóch papierów cały zarząd rozsypałby się na naszych oczach niczym domek z kart, a dyrektorzy straciliby jedyną szansę zemsty na Tylerze i Morganie Brockach. Nie muszę obawiać się Tess Struan. Mam nad nią tyle władzy, ile ona nad moją przyszłością. I mam się z czego cieszyć. Skończyłem dwadzieścia siedem lat, głowa Morgana wkrótce wpadnie do kosza, będę tai-panem spółki Rothwell-Gornt, siedzę przy suto zastawionym stole, a służba czeka na moje rozkazy. Jest jeszcze ona, piękna, z nadzieją na rychłe bogactwo, zakochana, chociaż próbuje to ukryć… Przyszła oblubienica. Jeśli nosi dziecko Malcolma, nie szkodzi, Tess zapłaci wyższą cenę, choć i tak będzie zadowolona, że wykręciła się tanim kosztem! Zdrowia i długiego życia, pomyślał. Uniósł kieliszek w niemym toaście za Angelique, za siebie i za ich wspólną przyszłość. Żaden z mężczyzn nie zauważył jego gestu. Zbyt zajmowała ich rozmowa i chęć przypodobania się Angelique. Gornt obserwował ich leniwie, co chwila zerkając w jej stronę. W końcu zastukał w blat stołu. – Angelique, panowie, proszę o uwagę. Mamy tu zupę curry oraz sherry, pieczoną rybę z cebulą, oliwki i schłodzony pouilly fuisse, jarzębiak i szampana, pieczeń z ziemniakami oraz st-emilion. Kucharz odkrył u Struanów przepiękny kawałek wołowiny… Bez obaw, madame – dodał ze śmiechem – mięso zostało kupione, nie skradzione. Pasztet z kurczęcia, a potem niespodzianka, by skończyć z wszelkimi niespodziankami. – Co to będzie? – spytał Marlowe. – Siedź i czekaj. – Gornt spojrzał na Angelique. Przesłała mu enigmatyczny uśmiech. W podobnych chwilach zawsze odczuwał podniecenie, niczym na widok portretu Mony Lisy, który podziwiał w Luwrze podczas niezapomnianej wycieczki do Paryża. – Powinniśmy ufać naszemu gospodarzowi, kapitanie – powiedziała miękko. – Nieprawdaż?

55 NIEDZIELA, 11 STYCZNIA Nocą Angelique obudziła się zlana zimnym potem. Znów była w budynku francuskiego poselstwa, niewielkie flakoniki od mama-san stały na stoliku, jeden już pusty, drugi czekał; miała go odkorkować i wypić paskudną zawartość, gdy zaczną się pierwsze skurcze. Nieprawda. Leżała w łóżku, we własnym apartamencie, w kominku wciąż błyszczały rozżarzone węgle, a nocna lampa płonęła spokojnym światłem. Strach minął, puls wrócił do normy i Angelique zamarła w wyczekiwaniu na jakieś niepokojące oznaki. Nic. Żadnych skurczy ani bólu brzucha. Czekała dalej. Nic. Dzięki Bogu, pomyślała, musiałam odczuwać je tylko we śnie. Ułożyła się wygodniej, sennym wzrokiem spojrzała na kominek, zobaczyła dachy Paryża w blasku zachodzącego słońca, później wymarzony dom w Prowansji i maleńkiego synka, słodko śpiącego w jej ramionach. – Jésus Marie, niech się nie zacznie. Proszę. Wczorajszego popołudnia odwiedził ją Babcott. – Przechodziłem w pobliżu, więc wpadłem, żeby zobaczyć, jak się czujesz. – Po co te kłamstwa? – spytała ostro. – Doktor Hoag powiedział rankiem to samo. Dokładnie. – Uspokój się, Angelique. Naprawdę byłem w pobliżu i naprawdę chciałem się z tobą zobaczyć. Żeby cię uspokoić. – Och? – Tak. Stary Hoag stwierdził, że jesteś mocno podenerwowana. Widzę, że to prawda. – Z uśmiechem pokiwał głową. – Nie dałaś mu dojść do słowa, więc na mnie spadł obowiązek, by ci powiedzieć, że czasem miesiączka się spóźnia i możesz odczuwać lekkie skurcze, które po pewnym czasie zanikną, a potem, za dzień lub dwa, powrócą z normalnym krwawieniem. Powrócą lub nie. – Czemu wszyscy lekarze są tak mądrzy, a w rezultacie nic nie wiedzą, nawet o tak prostych sprawach jak ciąża, która od niepamiętnych czasów jest udziałem niemal każdej kobiety?! – fuknęła. Dość miała czujnych spojrzeń i napiętego milczenia, jakimi od kilku dni reagowano na jej widok. – Proszę łaskawie zostawić mnie w spokoju. Jeśli zajdzie konieczność, powiadomię kogo trzeba. A teraz chcę być sama! Odszedł, lekko naburmuszony, lecz nie zwracała na to uwagi. Od minionej niedzieli, kiedy stoczyła płomienną sprzeczkę z ojcem Leonem, nie miała ochoty na zwierzenia. – Nienawidzę go – mruknęła. – Nienawidzę go za to, że mnie krzywdzi. Łotr, a nie sługa boży! W czasie spowiedzi oświadczył: – Być może powinnaś błagać o przebaczenie za swe hańbiące małżeństwo, moje dziecko, choć wiem, że zostałaś podstępem wywiedziona w pole. Mimo wszystko, dopuściłaś się grzechu. – Nikt mnie nie oszukał, ojcze, i nie uważam tego za grzech lub hańbę – odpowiedziała.

– Ślub odbył się zgodnie z prawem. – Prawem heretyków? To fałsz. Nie umiesz otrząsnąć się z zaślepienia. W obliczu Boga twój ślub jest nieważny. – Jest zgodny z wymogami angielskiego prawa – syknęła. – Bóg także uzna go za legalny! – Biedne dziecko… Przecież wiesz dobrze, że się mylisz. Kościół nie aprobuje heretyckich małżeństw, zwłaszcza że w twoim wypadku obrządku dokonał zwykły kapitan. Nie zostałaś poślubiona przed ołtarzem. – Kościół Malcolma zatwierdził ceremonię! Prawo również. Byłam pełnoprawną mężatką! – Boleję nad twą naiwnością. Przejrzyj na oczy! Jesteś katoliczką, Prawdziwy Kościół zabrania takich związków. Żałuj za grzechy, córko. – Zostałam poślubiona i koniec! – Zerwała się z klęczek. – Zaczekaj! Jeśli nie wyznasz wszystkiego, nie będę mógł ci dać rozgrzeszenia, a przecież nie staniesz przed Nim z brzemieniem winy! Jak mam ci dać rozgrzeszenie? – Ich Bóg jest taki sam jak nasz. Jak mój Bóg. – Łzy gniewu i żalu płynęły jej po policzkach. – Mogę wychwalać go w ich kościele tak samo jak w swoim. – Kroczysz ku potępieniu i wiecznym cierpieniom. Zostaniesz ekskomunikowana i pozbawiona sakramentów. Strzeż się, twoim umysłem rządzi herezja, módl się o wybaczenie… Uciekła. Wśród wiernych, zgromadzonych na mszy, byli André i Seratard. André spytał później, co się stało. Opowiedziała mu prawdę. – Tysiące katolików zawiera szczęśliwe związki według zasad wyznawanych przez protestantów i vice versa, choć hierarchia kościelna tego zabrania – zauważył. – André, byłam mężatką czy nie? – Zgodnie z brytyjskim prawem oraz brytyjskim kodeksem morskim, byłaś, chyba że sąd brytyjski zdecyduje inaczej. – A według Kościoła? – Ich tak, w myśl powyższego. Według katolickiego, nie. Przecież znasz odpowiedź. – Nienawidzę tego człowieka. – To tylko duchowny. Nie każdy z nich należy do świętych, o tym też dobrze wiemy. Posłuchaj… Jeśli chodzi o twój… twój czas… proszę, jak tylko będziesz coś wiedzieć, tak czy inaczej… Daj mi znać, po cichu, byśmy mogli przystąpić do realizacji planu. Henri w każdej chwili spodziewa się listu od naszego ambasadora, z potwierdzeniem, że zostałaś objęta opieką państwa. Nic się nie bój, tak jak obiecałem, będziemy chronić i ciebie, i twoje interesy – powiedział i odszedł, zostawiając ją zasmuconą. Ślub nie był zgodny z zasadami wiary? A więc do diabła z rzymskim Kościołem! – pomyślała, chora z rozpaczy. Uważaj! Nigdy nie wypowiedz tego głośno. Nigdy. Jesteś Francuzką. Francuzi dużo wiedzą o katolickim Rzymie, korupcji, herezji i omylności papieży. Każdego wieczora będziesz prosiła Najświętszą Pannę o pomoc, radę i wsparcie.

Od poniedziałku zaczęła coraz rzadziej wychodzić, gdyż miała serdecznie dość ciekawskich spojrzeń i milczących pytań. Dla zabicia czasu czytała, spała, czytała, pisała listy i nawet zaczęła opowiadanie o francuskiej dziewczynie, rzuconej przez los do Yokohamy. Po paru stronach odłożyła pióro i cisnęła w ogień wszystkie kartki. Nie mogła znieść wspomnień o Kanagawie, o nim, o dniach i wieczorach spędzonych z Malcolmem i o jedynej nocy na „Prancing Cloud”. Na szczęście kliper odpłynął. Z radością patrzyła, jak ów zwiastun złych wieści znika w oddali. Kolejna rozmowa podczas spaceru z Gorntem nie przyniosła niczego nowego. Doszli do wniosku, że przez kilka następnych dni nie będą się spotykać. Dwukrotnie zaprosiła na herbatę Maureen Ross, za drugim razem rozmyślnie przyjmując ją w łóżku, co dało powód do plotek, że ma gorączkę. Rozmawiały o zwykłych babskich sprawach, o modzie, życiu Osiedla i codziennych problemach. Nic szczególnego. Wiedziała, że z czasem, gdy przejdą do zwierzeń, takie wizyty staną się o wiele ciekawsze. Nie teraz. Lubiła Maureen za jej miłość do książek i czasopism oraz za opowieści o nowym biurze Jamiego. McFay pracował całymi dniami, lecz jego narzeczona wyznała nieśmiało, że mimo to ma nadzieję na rychłe małżeństwo. Największą radość sprawiły jej odwiedziny Phillipa Tyrera. Został przysłany przez sir Williama z życzeniami szybkiego powrotu do zdrowia, przyniósł najświeższe londyńskie gazety i wręczył jej bukiet kwiatów kupionych w wiosce. – Z rozkazu rządu Jej Królewskiej Mości – powiedział po francusku ze szczerym chłopięcym uśmiechem i zaraźliwą joie de vivre. Paplał przez dobrą godzinę, głównie po francusku, opowiadając o najnowszych wydarzeniach. O podróży do Edo, o tajemniczym zniknięciu Nakamy/Hiragi i o dyplomatycznych kłopotach sir Williama. Kapitan Abe ponoć do tej pory sterczał przy Północnej Bramie i gryzł paznokcie. – Co będzie dalej, Phillipie? – Nie wiem. Liczymy, że cała sprawa rozejdzie się po kościach. Najgorsze, że musieliśmy opisać, jak Nakama teraz wygląda, więc ma raczej małe szanse, by umknąć. Wcale mnie to nie cieszy, gdyż był porządnym kumplem i wiele mi pomógł. Nie wierzę, że jest mordercą. Nic też nie wyciągnęliśmy od tego drugiego, przyjaciela Nakamy, pochodzącego z rodziny szkutników z Chōshū. Wziąłem go kiedyś, by zerknął na naszą fregatę. Miły gość, lecz raczej głupi. Nie wiedział nic o Nakamie albo nie miał zamiaru powiedzieć. Sir William nie chciał, by chłopak wpadł w ręce bakufu, więc puściliśmy go wolno. Cholerne utrapienie… Wierz mi, Angelique, że wiele skorzystałem na kontaktach z Nakamą nie tylko jeśli chodzi o naukę języka, i gdyby nie on… Razem zjedli lekki posiłek, a potem, by zaspokoić jej ciekawość, Phillip przyznał w sekrecie, że ma dziewczynę. Szczególną dziewczynę, z Yoshiwary. – Jest piękna i miła, Angelique. Chyba zdołałbym zebrać pieniądze na opłacenie kontraktu, bez naciągania Ministerstwa Skarbu. Nasz związek jest wprost cudowny… Z zazdrością i zdumieniem patrzyła na jego młodzieńczą twarz, rozjaśnioną szczerym

uczuciem miłości. Poczuła się nagle nad wiek dojrzała i doświadczona. – Chciałabym ją poznać – oświadczyła. – Z łatwością wejdę do Yoshiwary. Przebiorę się za chłopaka. – Boże, nie! Nie możesz, Angelique. Nie wolno. To byłoby nawet zabawne, pomyślała leżąc w łóżku. Parsknęła śmiechem, obróciła się na drugi bok i zaczęła przysypiać. André mnie zabierze. Muszę zobaczyć tę drogocenną Hinode, zainwestowałam w nią dostatecznie dużo. Ciekawe, jak wygląda. Na granicy snu poczuła lekki skurcz brzucha. Drugi, nieco inny, jeszcze jeden… Całkiem rozbudzona otworzyła oczy. Zaczęła masować brzuch i biodra, lecz ból nie ustępował. Po chwili rozpoznała znajomą przyczynę lekkiego wzdęcia. Zaczęło się. Pociekła krew. Pękła tama tęsknoty, obaw i nadziei. Angelique, owładnięta smutkiem, wtuliła głowę w poduszki i zaczęła szlochać. – Och Malcolmie… Tak bardzo chciałam… tak bardzo… a teraz nie mam już nic… nic, co mogłabym ci ofiarować. Och Malcolmie… Malcolmie… przepraszam, przepraszam, Boże, przepraszam… bądź wola Twoja… Płakała przez całą wieczność, aż w końcu zabrakło jej łez i wyczerpana zasnęła. – Missy wstaje! Missy tai-tai, kawa, heja! Angelique posłyszała w półśnie, jak Ah Soh z hukiem postawiła tacę na nocnym stoliku, a potem poczuła ciepły, iście niebiański aromat świeżo parzonej kawy. Prezent od Seratarda i jedna z niewielu rzeczy, które Ah Soh umiała i chciała dobrze zrobić. Zapach otulał ją, pozwalał łagodnie powitać nowy dzień. Usiadła na łóżku, przeciągnęła się, zdumiona i ucieszona dobrym samopoczuciem. Skurcze minęły, ból wyraźnie zmalał, uczucie wzdęcia było mniejsze niż zazwyczaj. Co więcej, zapomniała o rozpaczy. Cud, pomyślała z nabożną trwogą. W ostatnim miesiącu, wśród modlitw, próśb i błagań, wznoszonych do Matki Boskiej, którejś nocy usłyszała wyraźne słowa: – Zostaw to mnie, dziecko. Ta decyzja należy do mnie, nie do ciebie. – Głos nie rozbrzmiewał jej w uszach, lecz zdawał się wypełniać całe jestestwo. – Będzie według mojej woli, zostań w pokoju. Zniknęło zdenerwowanie. Jej wola. Cudownie. Angelique była gotowa przyjąć każdy wyrok. Słowo boże. I tak się stało. Pod wpływem nagłego impulsu klęknęła przy łóżku, zamknęła oczy i z głębi serca podziękowała za doznaną łaskę. Smutek łączył się z ulgą, że zniknęło tak ciężkie brzemię. Bądź wola Twoja… Wśliznęła się w pościel, spragniona kawy i gotowa stawić czoło całemu światu. Dochodziła dziewiąta. Miała dość czasu, by zażyć kąpieli i przebrać się do kościoła. Kościół! Czemu nie? – pomyślała. Muszę podziękować Bogu we właściwy sposób, ale bez spowiedzi. – Ah Soh, przygotuj kąpiel i…

Chinka patrzyła na nią ze zdumieniem. Musiała zauważyć ślady krwi na nocnej koszuli. – Robić kąpu – powiedziała pośpiesznie i ruszyła do drzwi, lecz Angelique była szybsza. Popchnęła służącą w głąb pokoju. – Wydrapię ci oczy, jeśli piśniesz komuś choć słowo! – Ajajaj, nie rozumie, missy tai-tai! – jęknęła Ah Soh, wystraszona wściekłością malującą się na twarzy Francuzki. – Nie rozumie! – Na pewno rozumiesz! Dew neh loh moh-ah – Angelique rzuciła po kantońsku ostre przekleństwo, którego kiedyś, w jej obecności, użył Malcolm wobec Czena i które sprawiło, że Chińczyk zbladł jak kreda. Nie wiedziała, co znaczą, te słowa, lecz z satysfakcją zauważyła, iż Ah Soh zareagowała tak samo. – Ajajajaj! – Jeśli mówisz, tai-tai zrobi… – Długie paznokcie Angelique błysnęły tuż przy twarzy służącej. – Tai-tai zrobi to! Rozumiesz? – Rozumie! Sek-ret, tai-tai! – Ah Soh wymamrotała kilka słów po kantońsku, po czym przyłożyła palec do ust. – Ah Soh nie mówi, rozumie! Angelique z trudem panowała nad złością wypełniającą jej serce. Pchnęła Chinkę w stronę łóżka, wskoczyła w pościel i rozkazującym ruchem wskazała na imbryk. – Dew neh loh moh! Nalej mi kawy! Ogłupiała ze strachu Ah Soh spełniła polecenie i na miękkich nogach czekała, co dalej. – Nie mówi, czyści łóżko i pościel. Sekret! – Rozumie, tai-tai, nie mówi, sek-ret, rozumie! – Nie mówi! Albo… – Paznokcie znów błysnęły w powietrzu. – Kąpiel! Ah Soh wybiegła przynieść gorącej wody, lecz przedtem znalazła dość czasu, by niemal bez tchu szepnąć kilka słów Czenowi. Służący wzniósł wzrok ku niebu i mruknął: – Ajajaj, co teraz zrobi tai-tai Tess? – po czym popędził w stronę portu, by zgodnie z poleceniem Znakomitego Kompradora Czena, bez względu na koszty, najszybszym statkiem przekazać wiadomość do Hongkongu. Kawa była wyśmienita. Koiła nerwy i usuwała ślady lekkiego obrzęku. Angelique uwielbiała poranną kawę, zwłaszcza z bułeczką w eleganckim lokalu przy ChampsÉlysées, gdzie w towarzystwie Colette mogła przeczytać najświeższe doniesienia kroniki sądowej i poplotkować o przechodniach. Najpierw kościół. Będę udawać, że nic się nie stało. Ah Soh nie powie nikomu. A ja? Kto ma wiedzieć pierwszy? Hoag? André? Edward? Pan Skye? Niedawno przeprowadziła szczerą rozmowę z prawnikiem. Skye uważał, że nie pozostało im nic innego, jak czekać. Czekać, co zrobi Hoag, a potem Tess. Pokazał jej list od Tess zawierający zaledwie trzy zdania: Szanowny Panie Skye. Wiem, że mój syn korzystał z Pańskich usług. Od tej chwili proszę nie wtrącać się w nasze sprawy, mego syna i moje. Nie przyniosłoby to niczego dobrego.

– Ciekawy dobór słów – skomentował.

– Powiedział pan to takim tonem, jakbyśmy już przegrali. – Niezupełnie, Angelique, lecz teraz musimy po prostu czekać. Inicjatywa należy do niej. – Chcę, żeby wystąpił pan do prawników Struanów o jakąś zaliczkę na konto spadku. – Pomysł podsunął jej André twierdząc, że atak jest najlepszą metodą obrony. – Z przyjemnością, jeśli chcesz wpaść w jej pułapkę. – Co takiego? – Możesz coś zyskać jedynie wówczas, gdy będziesz pozować na zawstydzoną nieśmiałą dziewczynę, zmuszoną do przedwczesnego małżeństwa przez twardego i zdecydowanego mężczyznę. Nie możesz przyjąć postawy kapryśnej zachłannej wdowy po bogatym mężu, w dodatku nieletnim, który wbrew woli matki zdecydował się na ślub z kobietą o podejrzanej reputacji. Nie złość się, proszę. Powtarzam jedynie słowa, które na pewno padną w sądzie. Musisz czekać, moja droga, a przy okazji głośno i często wyrażać nadzieję, że Tess odzyska ludzkie uczucia. Jeśli okaże się, że dziecko… eee… jest w drodze, zyskamy dodatkowy atut. – A jeśli nie jest? – Zastanowimy się nad tym wówczas, gdy będzie… to znaczy, nie będzie. Mamy mnóstwo czasu… – Nie mamy. Kończą mi się pieniądze. – Cierpliwość… Mon Dieu, cierpliwość! Mężczyźni i ich cierpliwość. Teraz, kiedy wiedziała ponad wszelką wątpliwość, że nie nosi dziecka Malcolma, mogła zapomnieć o uwzględniających tę możliwość planach, powinna skupić się na innych. Co robić? Natychmiast rozpocząć wojnę z tamtą kobietą? Nie, na to przyjdzie czas później. Pan Skye ma rację, wpierw muszę poznać jej zamiary. Czeka mnie zatem rozmowa z Hoagiem lub Babcottem. Hoag dostarczył mi list od niej, więc powinien dowiedzieć się pierwszy. I żadnych badań. Wystarczy, że mu powiem, co mam do powiedzenia. Zaraz czy później? Mam zapytać Poncina lub Edwarda? Chyba nie. Właściwie życie ułoży mi się łatwiej, skoro nie muszę piastować dziecka. Będę miała większe szanse na powtórne małżeństwo. Niezależnie od przebiegu dalszych wydarzeń, powinnam mieć opiekuna jak każda dziewczyna – dobrego męża albo w razie potrzeby w ogóle męża. Pomyślmy o perspektywach: brak mi pieniędzy na to, by wrócić do Paryża i rozpocząć wszystko na nowo. Jedyną nadzieją jest układ ze Struanami – nie, nie z firmą lecz z tą kobietą. Nawet Edward jest od niej zależny. Zwłaszcza Edward. Jeśli zostanę bez majątku, a ona zapomni o tym, co mu przyrzekła, przestanie go interesować małżeństwo. To całkiem uczciwe, gdyż ja także nie będę dążyć do podtrzymywania tego związku. Edward jest zakochany i nawet go darzę sympatią, lecz jeśli żadne z nas nie będzie posiadać odpowiedniego zabezpieczenia finansowego, nie może być mowy o ślubie. Wszystkie drogi prowadzą do tej kobiety, myślała Angelique, zadowolona, że jej umysł pracuje jasno, logicznie, bez niepotrzebnej nerwowości i z chłodną, dojrzałą rozwagą

analizuje wszystkie aspekty sprawy. Zdołam wytrzymać miesiąc lub dwa – nie więcej, a i to pod warunkiem że André nie będzie domagał się pieniędzy. Wkrótce wyczerpię wszystkie weksle, Albert zaś w każdej chwili może otrzymać polecenie, by zamknąć kredyt i usunąć mnie z biura Struanów. Czasami mam wrażenie, że potrafię czytać w jej myślach. Nieważne, wrócę do francuskiego poselstwa. Ale i tam nie będą mnie trzymać zbyt długo. Sir William? Nie widzę powodu, by miał zrobić coś więcej niż do tej pory. Tylko André wymyka się spod jej kontroli i mógłby mi służyć pomocą. Więcej rozsądku, Angelique! Nie dawaj się ponieść wyobraźni. Kiedy André stwierdzi, że źródło pieniędzy wysycha, w desperacji popełni każde głupstwo. Sprzeda Tess ów nieszczęsny papier lub dostarczy jej innych… pamiątek z przeszłości. To cynik, wystarczająco sprytny i bezwzględny, by zachować dowody, że „zgubionymi” koleżkami zapłaciłam za miksturę. Nawet nie zażąda wygórowanej ceny. A mimo to jest jedynym, który mógłby stawić jej czoło. Edward podjąłby walkę tylko do pewnego momentu. Nigdy nie porzuci myśli o Rothwell-Gornt. Może powinnam czym prędzej odesłać go do Hongkongu? Albo Hoaga? Jest przecież moim przyjacielem, choć przybył tu z jej polecenia. André? Nie mogłabym spać spokojnie, wiedząc, że nie pilnowany rozmawia z Tess. Choć przygnębiona, wizytę w kościele uznała za olśniewające zwycięstwo. Wyszła na omiataną wiatrem ulicę jak zwykle ubrana na czarno, w woalce zasłaniającej twarz i kapelusz. W ręku trzymała książeczkę do nabożeństwa. Minęła kościół katolicki i dołączyła do grupy wiernych zmierzających w stronę przybytku Świętej Trójcy. Weszła do środka, zajęła miejsce w pustej – ostatniej – ławce, po czym od razu osunęła się na kolana i pogrążyła w modlitwie. Wśród zgromadzonych poniosła się fala szeptów, zrazu cicha, potem coraz silniejsza, odbijająca echem między spóźnialskimi, aż wydostała się na zewnątrz i popłynęła w stronę Osiedla i Miasta Pijaków. – Wszechmogący Boże, Anielskie Cycki przyszła do kościoła, naszego kościoła… – Świętej Trójcy? Przecież to katoliczka… – Katoliczka czy nie, siedzi u Świętej Trójcy, kraśna niczym wiśnia, cała ubrana na czerwono i bez majtek… – Na miłość boską, nie powtarzaj głupot… – To nie głupoty, nigdy nie nosiła majtek… – U Świętej Trójcy? Dobry Boże! Przyłączyła do nas? – Stary Tweety aż spotniał z uciechy… Maureen i Jamie weszli trochę później. Stanęli niepewnie przy ostatniej ławce, niemal gotowi zapytać: „czy możemy się przysiąść?”, lecz Angelique, wciąż na klęczkach, nie zwróciła uwagi na ich obecność. Nie przywitała się ani nie pochwaliła jasnozielonej sukni i gustownie dobranego płaszcza Maureen, uzupełnionych szykownym kapeluszem ze zwisającą z tyłu żółtą szyfonową szarfą. Po chwili odeszli, naciskani przez innych uczestników nabożeństwa. Angelique nie chciała, by ktoś jej przeszkadzał. Po pierwszej żarliwej modlitwie, w której dziękowała Bogu za siłę, jaką została obdarzona w tak ciężkiej chwili rozczarowania, została na kolanach – klęcznik był przyjemnie miękki – i

spoza woalki szeroko rozwartymi oczami spoglądała wokół, czekając na to, co ma nastąpić. Pierwszy raz w życiu uczestniczyła w obrządku protestanckim. Atmosfera wydawała się mniej podniosła niż wśród katolików, tu i ówdzie stały koksowniki dla ochrony przed wilgocią, lecz każdy, kto mógł przyjść o własnych siłach, brał udział w nabożeństwie. W oknach widniały duże kolorowe witraże, choć ołtarz i oprawa liturgii uderzały surowością. Kolejne osoby stawały przy Angelique, zdumione i chętne, by się przywitać, przysiąść, choćby skinąć głową. Nikt jednak nie próbował jej przeszkadzać. Gornt wybrał miejsce po drugiej stronie nawy. Została sama do początku uroczystości. Przy pierwszym psalmie naśladowała innych, wstawała, gdy wstawali, siadała, gdy siadali, modliła się, gdy zanosili modły, lecz zawsze do Matki Boskiej, i słuchała wielebnego Tweeta, wyraźnie oszołomionego jej obecnością. Znów psalmy i śpiewy, i zbiórka na tacę, i denerwujący moment, gdy przetrząsała torebkę w poszukiwaniu drobnych, jeszcze jeden hymn na chwałę Pańską, błogosławieństwo i upragniony, zasłużony koniec. Kongregacja stała cierpliwie, aż pastor, poprzedzany przez wiekowego ministranta, przeszedł przez nawę w kierunku głównego wyjścia. Kościół powoli opustoszał; wierni już czuli na języku smak tradycyjnych niedzielnych potraw. Najlepszy obiad tygodnia, złożony z pieczeni, puddingu oraz ziemniaków, był udziałem tych, którym udało się zdobyć nieco mięsa z ostatniej australijskiej dostawy mrożonej wołowiny. Kilka osób zostało na końcową modlitwę. Angelique prosiła o wybaczenie za swój dzisiejszy postępek i miała nadzieję, iż Bóg zdoła zrozumieć, że był to jedynie chwilowy, konieczny protest, wymierzony przeciwko ojcu Leonowi. Czuła na sobie wzrok wychodzących. Wreszcie dołączyła do ostatniej grupki, lekko kiwając głową i odpowiadając „dzień dobry” na ciche pozdrowienia. Pastor stał tuż przy wejściu. Niektórych wiernych żegnał uściskiem dłoni, innych uśmiechem. Na widok Angelique pojaśniał niczym serafin i zaczął się jąkać. – Och, miss Ang… och, madame, to cudownie widzieć panią, witam u Świętej Trójcy, mam nadzieję, że nie przypadkiem… jeśli mógłbym coś wyjaśnić… Och, nie?… Mam nadzieję, że była pani pod wrażeniem, proszę, proszę przyjść znowu, cudownie panią widzieć, witam raz jeszcze… – Dziękuję, pastorze – odpowiedziała ze zdawkowym ukłonem i szybkim krokiem poszła po ścieżce do wyjścia na ulicę. Czekali na nią sir William i Babcott, jak wszyscy szczelnie opatuleni przed zimnym powiewem. – Miło cię widzieć w dobrym zdrowiu – uprzejmie powiedział sir William. – Zwłaszcza tutaj. Jesteśmy dumni z kościoła Świętej Trójcy i szczęśliwi, że do nas dołączyłaś. Pastor był dzisiaj nie w sosie, niestety, lecz zwykle zachowuje się całkiem inaczej i nie wygłasza płomiennych kazań przeciw grzesznikom. Podobało ci się nabożeństwo? – Było dla mnie czymś nowym, sir Williamie – odpowiedziała. – Nie przywykłam do

modlitw po angielsku, a nie po łacinie. – Tak. Pewnie tak. Możemy cię odprowadzić? – Proszę. Raźnym krokiem ruszyli dalej, starając się omijać w rozmowie zasadniczą kwestię; wymieniali drobne grzeczności, zadawali stereotypowe pytania: Paskudna pogoda, nieprawdaż? Wczorajszy mecz piłkarski był całkiem niezły, może pójdziemy razem w przyszłym tygodniu? – Czytałaś ostatnie gazety? Podobno „Trupa z Yokohamy” wzięła się za „Romea i Julię”, a pani Lunkchurch uprzejmie wyraziła zgodę, by zagrać główną rolę kobiecą u boku pani Grimm odtwarzającej postać Romea. A ty występowałaś kiedyś na scenie, w jakiejś sztuce? – Tylko jako dziecko, w jasełkach – odpowiedziała. – Nie wypadłam zbyt dobrze… Och! Nagły podmuch wiatru zerwał cylinder z głowy sir Williama. Babcott zdążył przytrzymać swój, lecz Angelique nie była dość szybka. Jej kapelusz również poszybował aleją wśród przeróżnych nakryć głowy. Wkoło rozbrzmiewały przekleństwa, pokrzykiwania i śmiechy. Angelique włączyła się w tłum goniących, ale Babcott ją ubiegł i odzyskała zgubę, nim zdążyła dotrzeć do plaży. Tyrer zatrzymał sir Williama, wręczył mu podniesiony z ziemi cylinder i popędził za swoim. – Najlepszy, jaki miałem – kwaśno mruknął sir William. Wytarł błoto, które podejrzanie przypominało koński nawóz. Kapelusz Angelique nie ucierpiał, więc z uśmiechem włożyła go z powrotem i umocowała szpilką do włosów. – Dziękuję, George. A już myślałam, że nabrał ochoty na kąpiel. – Ja także. Zjesz z nami lunch? – Niestety, nie. Chcę dziś zostać u siebie. Wkrótce dotarli do budynku Struanów. Angelique wyciągnęła dłoń na pożegnanie – obaj mężczyźni skorzystali z okazji, by złożyć pocałunek – i zniknęła za drzwiami. – Cudowna kobieta, zmysłowa i pociągająca – odezwał się sir William. – Taaak… – Babcott ze zmarszczonymi brwiami wpatrywał się w morze. Sir William poszedł za jego spojrzeniem. Nie zauważył niczego niepokojącego. – O co chodzi? – Dostała miesiączki. – Chryste Panie, badałeś ją? A może Hoag? Dlaczego, u diabła, nic o tym nie powiedziałeś?! – Nie badałem. Wiem, to wszystko. – Hę? Skąd możesz… – przerwał, gdyż w pobliżu pojawili się MacStruan i Dmitri. – Dzień dobry, dzień dobry – zamruczał niecierpliwie, po czym pociągnął Babcotta za rękę w stronę poselstwa. – Skąd wiesz? Co? – Na miłość boską, jestem przecież lekarzem. Rozmawiałem z nią wczoraj, a dzisiaj gdy zobaczyłem ją bez woalki, od razu zrozumiałem, co zaszło. Miała lekko obrzmiałą twarz i niezbyt pewnie biegła za kapeluszem.

– Szlag mnie trafi, jeśli coś zauważyłem! Boże Wszechmogący! Jesteś pewien? – Nie, lecz mógłbym postawić sto gwinei za szeląga. – Myślisz, że Hoag też to odkryje? – Sir William zmarszczył czoło. – Nie wiem. – Nic mu nie mów. – Dlaczego? – Będzie lepiej, jeśli zostanie to między nami – odparł sir William, po czym dodał łagodnie: – Pozwólmy Angelique rozegrać tę partię. To jej rozdanie. Jej i Tess, nie nasze. Cała sprawa nas już nie dotyczy. Czterech wymuszaczy bakufu przemaszerowało pod dowództwem podoficera przez bramę Yoshiwary. Wyglądali jak zwykły patrol, z tą różnicą że każdy z wojowników był wyższy, groźniejszy i czujniejszy od przeciętnego samuraja. Niedawno minęło południe. Mimo złej pogody ulicami sunęła tradycyjna procesja kurtyzan i służebnic, ukazujących swe wdzięki licznym grupom gai-jinów, biesiadujących w pobliskich gospodach i herbaciarniach. Perlisty chichot towarzyszył uciekającym różnobarwnym parasolkom. Samurajowie od czasu do czasu zaczepiali któregoś ze służących, odźwiernych lub posługaczy. Każda z zagadniętych osób składała głęboki ukłon i odpowiadała smutno: – Nie, panie, nigdzie nie widziałem zdrajcy Hiragi, o nie, panie… dziękuję, panie… tak, w każdej chwili… nie, nie znam go, panie. Prawie wszyscy wiedzieli, gdzie przebywa poszukiwany, lecz nikt nie chciał mieć do czynienia z wymuszaczami. Nagroda za schwytanie Hiragi nie była na tyle wysoka, by ryzykować zemstę ze strony shishi i zdradą ściągnąć hańbę na Yoshiwarę. W Pływającym Świecie rozliczne tajemnice były solą życia; przyczyniały dodatkowej podniety. Patrol niczego nie wskórał. Dowódca nagle zmienił marszrutę, podążył wprost do „Domu Trzech Karpi” i załomotał pięścią w bramę ogrodzenia. Hiraga znalazł się w pułapce. Do tej pory biegł na wieść o niebezpieczeństwie do podziemnego schronienia w tunelu, gdzie miał przygotowane proste posłanie, świece, zapałki, zapas żywności, miecze i pistolet oraz bomby Katsumaty. Dziś jednak ostrzeżenie nadeszło zbyt późno. Po ogrodzie kręcił się inny oddział samurajów i droga do źródła była odcięta. W panice wpadł do kuchni. Ledwo starczyło mu czasu, by włożyć przebranie pozostawione przez Katsumatę, gdy po drugiej stronie żywopłotu pojawił się podoficer dowodzący patrolem. Minął zgiętego w ukłonie odźwiernego, zrzucił sandały i z głośnym trzaskiem wszedł na werandę. Raiko nie miała pojęcia, że Hiraga nie dotarł do kryjówki. Wybiegła powitać dowódcę, klęknęła, z uśmiechem pochyliła głowę, choć w głębi serca przeżywała prawdziwe katusze. Już trzeci dzień z rzędu przeprowadzano rewizję w jej domu – zbyt często, by zachować niewzruszony spokój. – Witaj, panie. Przykro mi, lecz dziewczęta teraz wypoczywają i nie są gotowe na przyjęcie gości. – Przystąpię do poszukiwań.

– Proszę bardzo. – Zaczniemy od kuchni. – Kuchni? Oczywiście. Tędy, proszę za mną. – Lekkim krokiem ruszyła naprzód. Gdy zobaczyła Hiragę, skulonego z pochyloną głową wśród kilkunastu kuchcików i pomywaczy, omal nie zemdlała z przerażenia. Hiraga nosił na głowie zmierzwioną perukę Katsumaty, był brudny i nagi, z wyjątkiem starej przepaski biodrowej i mocno podartej koszuli. – Wciśnij kamień pod wiązania sandała – doradził mu Katsumata. – Sposób chodzenia jest równie zdradliwy jak wygląd. Rozsmaruj nieczystości na twarzy i pod pachami, najlepiej nieco gnoju, i zachowuj się jak nędzarz. Niczego nie udawaj, bądź nędzarzem. Ogorzały podoficer stał w milczeniu, z rękami na biodrach, i toczył wzrokiem po kuchni. Uważnie oglądał każdy załom, każdą szafkę i schowek. Paczki rzadkich przypraw, herbata, baryłki sake, butelki zagranicznych trunków, worki przedniego ryżu. Warknął ponuro, by ukryć zawiść. – Ty! Główny kucharz! – Zażywny mężczyzna z lękiem uniósł głowę. – Stań tutaj! Wszyscy w szeregu, prędzej! – Zaczęli się przepychać jeden przez drugiego. Hiraga, mocno kulejąc, umorusany, śmierdzący, półnagi i niechlujny, wsunął się na swoje miejsce w grupie. Samuraj, pomstując pod nosem, zaczął przegląd. Gdy dotarł do Hiragi, z obrzydzeniem wykrzywił usta i poszedł dalej. Następny, następny, jeszcze jeden… Wyładował gniew na ostatnim w szeregu, głośno wykrzykując przekleństwa. Półżywy ze strachu kuchcik zwinął się w kłębek na ziemi. Samuraj cofnął się kilka kroków i ponownie stanął przed Hiraga. – Ty! – huknął. – Ty! Raiko wydała zdławiony okrzyk. Wszyscy wstrzymali oddech. Hiraga padł na twarz, szlochał i jęczał, chociaż ukradkiem wsparł stopy o podmurówkę, by w razie czego długim susem skoczyć samurajowi pod nogi. – Zakała kuchni! – ryczał podoficer. – A ty – obrócił się w stronę Raiko, która musiała plecami dotykać ściany, by zachować równowagę – powinnaś się wstydzić! Skąd ci przyszło do głowy, by zatrudnić takiego śmierdziela do przygotowywania wykwintnych potraw! Hiraga w porę zrezygnował z ataku. Zaraz potem otrzymał kopnięcie w kark i ramię. Zawył z bólu, niemal zgubił perukę, więc szybko chwycił się za głowę, by ją przytrzymać. – Pozbądź się go! Jeśli do zachodu będzie w Yoshiwarze, zamknę twój burdel za niechlujstwo! Ogól mu głowę! – Jeszcze jedno kopnięcie twardą jak żelazo stopą i koniec rewizji. Nikt nie ruszył się z miejsca do wyjścia samurajów. Potem pomału zaczęła się krzątanina, dziewczęta podbiegły do Raiko z solami trzeźwiącymi, wzięły ją pod ramiona, a kilku kucharzy pomogło wstać Hiradze. Był obolały, lecz starał się tego nie okazywać. Zrzucił okrycie, wszedł do pomieszczeń dla służby i zaczął się szorować, szorować, szorować, pełen obrzydzenia. Gdy był już po trosze zadowolony z wyniku, wrócił do pawilonu. Chciał się wykąpać,

tym razem w gorącej wodzie, przekonany, że nigdy w życiu nie uda mu się pozbyć wszechobecnego smrodu. Raiko oczekiwała go na werandzie. Jeszcze nie całkiem doszła do siebie po ostatnich przeżyciach. – Wybacz, Hiraga-sama, mój człowiek nie zauważył samurajów buszujących w ogrodzie… Kazałam już przygotować kąpiel, lecz myślę, tak mi przykro, że lepiej będzie, gdy znikniesz… To zbyt niebez… – Zaczekam na Katsumatę, potem odejdę. Zapłacił ci wystarczająco wiele. – Tak, ale wymusza… – Baka! Jesteś odpowiedzialna za moje bezpieczeństwo! Jeśli popełnisz kolejny błąd, twoja głowa trafi do kubła! Z wściekłą miną wszedł do łazienki. Służebna uklękła pośpiesznie i złożyła tak niski pokłon, że uderzyła czołem o podłogę. – Baka! – warknął, wciąż czując strach. Przysiadł na niskim stołku, gotów do rozpoczęcia kąpieli. – Żywo! Baka, pomyślał ze złością. Sami baka. Raiko też baka. Jedynie Katsumata miał rację: bez gówna byłbym już martwy lub co gorsza, w niewoli. Zmierzch był szczególną porą dla mieszkańców Yoshiwary w Edo, największej i najsłynniejszej w całym Nipponie. Plątanina wąskich uliczek i rozmaitych przybytków rozkoszy pokrywała obszar przedmieścia o wielkości dwustu akrów i dawała pełne poczucie bezpieczeństwa wszystkim shishi oraz rōninom – pod warunkiem że mieli dość pieniędzy, by opłacić swych zwolenników… Katsumata nie musiał się martwić. Złota mu nie zbywało. Zapłacił dziewczynie w gospodzie za zupę z makaronem i niespiesznie powędrował w stronę „Domu Wistarii”. Wciąż był przebrany za mnicha, lecz tym razem nosił fałszywe wąsy i nieco inną szatę, o grubo wypchanych ramionach i bogatszym wykończeniu. Wokół płonęły kolorowe lampiony, na ścieżkach i w ogrodach kończono porządki, w pokojach układano świeże ikebany. W lepszych lub gorszych gospodach i herbaciarniach gejsze i kurtyzany zażywały kąpieli i wśród wesołej paplaniny przygotowywały się do wieczornych zabaw. Kuchnie pracowały pełną parą krojono, siekano, warzono sosy, dobierano przyprawy i marynaty, czyszczono ryby i wnoszono kotły najprzedniejszego ryżu. Zewsząd dobiegał śmiech. Co prawda, nie brakowało i smutnych spojrzeń, łez wywołanych myślą o kolejnym obcym mężczyźnie, którego trzeba powitać, zabawić i zaspokoić. Nie każdy z nich był młodym wytęsknionym kochankiem, nie wszystkie dziewczęta miały chęć do uciechy. Bywały i takie, które najchętniej zasnęłyby same w jakimś ustronnym kącie. Jak zawsze, mama-san i bardziej doświadczone gejsze usiłowały przezwyciężyć ich obawy, powtarzając im tę samą radę, jakiej Meikin udzieliła Teko, dawnej maiko ze świty Koiko, która miała dziś stać się kurtyzaną. – Osusz łzy, Promyczku Księżyca. Przyjmij bez zastanowienia smutną niestałość życia i wszystko, co z tym związane, śmiej się ze swymi siostrami, ciesz się trunkiem, pieśnią i nowym kimonem, spójrz na księżyc lub kwiat i odpłyń, niesiona odwiecznym strumieniem

niczym tykwa rzucona na wodę. Ruszaj. Nigdy nie pogodzę się z myślą że Koiko została zdradzona przez Katsumatę, przemknęło przez głowę Meikin. Poczuła ukłucie w sercu. Nie miał prawa ani potrzeby równać jej życia z życiem zwykłej shishi, choć tej ostatniej trudno odmówić dzielności. Tylko baka mógł się pozbawić tak rzetelnego źródła informacji w najbliższym otoczeniu Yoshiego! Głupi, głupi, głupi! Lecz teraz wszystko skończone. Pójdź za swą własną radą Meikin. Odpłyń, bo cóż to ma za znaczenie? Nieprawda. Koiko była szczególnie ważna. Nie tylko dla Yoshiego, dla nas wszystkich. Jej śmierć jeszcze spotęgowała jego nienawiść do shishi. Mama-san ponownie tego dnia usiadła przed lustrem. Spojrzała na swoje odbicie. Gruby makijaż nie skrywał wszystkich cieni i zmarszczek świadczących o przygnębieniu. Mocno się postarzałam od chwili, gdy shoya przerwał mi rozmowę z Raiko. Jedenastego dnia dwunastego miesiąca. Zeszłego miesiąca, ostatniego dnia w mym życiu. Minęły zaledwie trzydzieści trzy dni, a wyglądam niczym starucha, która od dawna egzystuje na kredyt po przekroczeniu pięćdziesiątki. Trzydzieści trzy dni wypełnione łzami. Morze łez, choć byłam pewna, że mam to już poza sobą że już przed laty zużyłam cały zapas smutku, usychając z tęsknoty za zapomnianymi kochankami oraz za jednym, którego pamiętam, czuję i noszę w sercu do dzisiaj, za młodym, biednym samurajem. Odszedł bez słowa, bez listu czy pożegnania do innej herbaciarni i innej kobiety. Zabrał ze sobą moje nędzne oszczędności i wepchnął w rynsztok zszarpane skrawki duszy. Później znów płakałam, gdy mój synek zginął w pożarze domu przybranych rodziców. Jego prawdziwy ojciec, stary bogaty kupiec, zniknął z mego życia jak wszyscy inni, a mnie udaremniono próbę samobójstwa. Zbyt wiele lat w Pływającym Świecie. Trzydzieści trzy lata dryfu, jedno na każdy dzień przepłakany ostatnio. Skończyłam czterdziesty trzeci rok życia. Dziś mija dzień moich narodzin. Co mam zrobić? Wkrótce pan Yoshi zażąda zapłaty. Karma. To prawda, wychowałam Koiko, byłam jej opiekunką i gwarantem. Co mogę oferować jako zadośćuczynienie? Co począć? Odbicie nie odpowiadało. Usłyszała pukanie. – Pani, jest tutaj Katsumata-sama. Przybył wcześniej. Poczuła nagły skurcz brzucha. – Zaraz przyjdę. Dla uspokojenia wypiła trochę brandy otrzymanej od Raiko. Kiedy poczuła się nieco lepiej, opuściła pokój i poszła szerokim korytarzem do sali przyjęć, wyłożonej drewnem i najdroższymi tatami, gdzie nawet shōji świadczyły o wykwintnym guście. Zakup tak drogocennych rzeczy kosztował ją niemało wysiłków i starań, lecz nie wyrzeczeń, gdyż Koiko – Kwiat – ściągała do jej domu najzamożniejszą klientelę i stanowiła prawdziwy rarytas dla bankierów. Dzisiaj było całkiem inaczej. – Z przykrością zauważyłem, że pani wpływy są dużo niższe niż w zeszłym miesiącu – oświadczył jeden z finansistów w czasie porannego spotkania.

– Martwy sezon, zły czas dla wszystkich herbaciarni, tym bardziej że mamy niespotykanie chłodną zimę. Wiosna przywróci ruch w interesie. W minionym roku osiągnęliśmy spore zyski, więc nie ma najmniejszych powodów do obaw. – Wiedziała równie dobrze jak przedstawiciel Gyokoyamy, że lwią część zarobku zawdzięczała Koiko i że teraz była od włos od ruiny. Decyzja Yoshiego. Po co narażasz się na jeszcze gorsze niebezpieczeństwo, przyjmując u siebie shishi? – zastanawiała się po cichu. Zwłaszcza Katsumatę, który należy do największych wrogów Yoshiego. Co to ma za znaczenie? W każdym dobrym człowieku tkwi nieco zła, ze złem można się dogadać, a dobro będzie zadowolone. To wspaniałe uczucie należeć do shishi, podziwiać ich dzielność i sonnō-jōi, walkę o wolność przeciw jarzmu wieków, oddanie sprawie cesarza i poświęcenie, z jakim toczą swą tragiczną, choć beznadziejną walkę. Młodzi, odważni, skazani na przegraną. Szkoda. A gdyby zwyciężyli, gdyby przejęli władzę, to czy przynieśliby nam pełną swobodę? Nie. Nigdy. Nie nam, kobietom. Pozostaniemy w mrocznym kręgu jang. Kątem oka dojrzała blask księżyca prześwitujący przez chmurę okrytą czerwienią zachodzącego słońca. Przez chwilę świecił jasno, po czym znów zniknął, połknięty; czerwień przybrała odcień brązu, potem złota, aż zamigotała gasnącymi płomieniami – niedawno pełna życia, teraz martwa. – Piękne, ne? – Tak, Katsumata-sama. Smutne i piękne. Och widzę, że przyniesiono herbatę. Szkoda, że pan wyjeżdża. – Za kilka dni wrócę. Masz jakieś nowe wieści od Raiko? Coś o gai-jinach lub ich planach? Meikin wlała herbatę do czarek i odczekała chwilę, by nacieszyć oczy ich delikatnym kształtem. – Słyszałam, że pan Yoshi spotkał się z przywódcą gai-jinów, by zadzierzgnąć więzy przyjaźni. – Powtórzyła relację, którą Furansu-san przekazał Raiko i którą kilka wieczorów temu przyniósł do Edo specjalny wysłannik. – Tego samego dnia tairō pozwolił się potajemnie zbadać doktorowi z Kanagawy. Dostał nawet lekarstwa i ponoć czuje się lepiej. – Baka – z niesmakiem mruknął rōnin. – Tak. Trzeba ukrócić praktyki lekarza. Szpieg Raiko twierdzi, że medyk za kilka dni wróci na ponowne badania. – So ka? – spytał Katsumata z rosnącym zainteresowaniem. – Gdzie? Do zamku? – Nie. – Meikin pokręciła głową. – Najzabawniejsze, że poza murami. Tak jak poprzednim razem, w rezydencji Głupka Zukumury. – Zbyt wiele pokus, Meikin – skrzywił się. – Zbyt wiele. Zupełnie jak Utani, ne? Trudno się oprzeć. Cały Nippon mówi o zabójstwie Utaniego! Hiraga? Zdołali go złapać? – Nie. Wódz gai-jinów wypuścił Akimota, a Takeda jest wciąż bezpieczny. – Przyglądała się mu przez chwilę i próbowała odgadnąć, o czym myśli. – Jeszcze dwie sprawy, o których powinieneś wiedzieć – dodała miękko. – Pan Yoshi uczestniczył w

spotkaniu tairō z doktorem. Towarzyszyło mu zaledwie kilku gwardzistów. Przyjdzie znowu. – Zobaczyła, że oczy rōnina połyskują dziko w bladym świetle wypełniającym pokój i aż zadrżała pod wpływem bijącej od niego gwałtowności. – Yoshi i Anjo razem! Dwa psy na zewnątrz murów? Iiiii, Meikin, to się zdarza nadzwyczaj rzadko! – Katsumata dygotał z podniecenia. – Znasz dokładną datę wizyty medyka? Z nadzieją pochyliła się w jego stronę i wyszeptała: – Wieczorem przybędzie kolejny kurier. Raiko wie równie dobrze jak my, że to najlepsza szansa na rozwiązanie wielu problemów. Dla wszystkich. Prawda, dotychczas nie mieli tak dogodnej sposobności. Katsumata łypnął ponuro. – Nie mogę ani czekać, ani wrócić jutro. O jakiej porze dnia było poprzednie spotkanie? – Wcześnie. Zasępił się jeszcze mocniej, po czym rozchmurzył czoło. – Meikin, przyjmij podziękowania od wszystkich shishi. Jeśli medyk ma przybyć jutro, natychmiast pchnij posłańca do „Gospody Błękitnych Niebios” przy moście Nihonbashi. Skłonił się, odpowiedziała mu ukłonem. Oboje byli zadowoleni. Na razie. Most Nihonbashi uważano za pierwszą stację na trakcie Tōkaidō przy przedmieściach Edo, a „Gospoda Błękitnych Niebios” była jedną z wielu rozrzuconych po okolicy. Wieczór zrobił się zimny i mroczny, niebo zasnuły chmury, a do północy pozostawało jeszcze kilka godzin. „Gospoda Błękitnych Niebios” stała przy zaśmieconej wąskiej alejce. Ubogi, nieokreślony i nieco koślawy piętrowy budynek otaczały zabudowania gospodarcze, kuchenne i kilka jednoizbowych pawilonów, wzniesionych w otoczonym murem ogrodzie. Zamyślony Katsumata siedział na werandzie. Zacisnął poły kimona przed chłodem i podziwiał starannie utrzymany ogród, dziwnie nie pasujący do posępnego otoczenia. Światło kolorowych lampionów padało na rośliny posadzone wokół tyciego strumyka, maleńki mostek i bambusowy czerpak, rytmicznie pukający klup, klup, klup o kamienną cembrowinę studni. Woda, zaczerpnięta ze strumyka, spływała miniaturowym wodospadem, czerpak opadał i cała procedura powtarzała się od początku. Milczący shishi ze straży przybocznej Katsumaty zatrzymał się na chwilę, skinął dłonią że wszystko w porządku i ruszył w dalszy obchód wokół gospody. Katsumata miał niemało powodów do zadowolenia. Wypełnił pierwszą część zadania: nazajutrz w towarzystwie dwóch shishi zamierzał wrócić do Yokohamy. Ci dwaj oraz Hiraga, Takeda i Akimoto poświęcą życie za sprawę, lecz ich ofiara nie pójdzie na marne. Spalenie Osiedla i zatopienie okrętu wojennego wywoła natychmiastowy odwet ze strony gai-jinów. Zbombardowanie Edo będzie na pewno brzemienne w skutki. Już dawno zdecydował, że tuż przed atakiem dokona małej korekty planów. Hiraga obejmie dowództwo nad grupą wyruszającą na wody zatoki, a on sam pójdzie podpalić kościół. W ten sposób zyska niejedną możliwość ucieczki, podczas gdy inni znajdą się w pułapce. Przesunął dłonią po rękojeści długiego miecza leżącego mu na kolanach. Czuł pod palcami łagodny dotyk jedwabnej taśmy i błądził myślami w niedalekiej przyszłości, gdy

nagła napaść wyrwie ruch sonnō-jōi z dotychczasowej apatii. Wówczas będzie mógł stanąć na czele nowo uformowanych grup shishi i ugruntować dominację Satsumy. Yoshi i Anjo – kusząca możliwość – byli jednak mniej ważni od Yokohamy, więc pozostawił ich los w rękach innych shishi. Nie miał dość ludzi, by zdecydować się na frontalny atak. Należało działać z zasadzki, lecz w tym wypadku decydujące znaczenie miała wiadomość o powtórnej wizycie lekarza gai-jinów. Jeśli Meikin zdoła ustalić, że medyk przybędzie jutro, myślał Katsumata, zaczajeni w sąsiedniej gospodzie spiskowcy ruszą do samobójczej misji, a ja zgarnę dwóch moich i wrócę do Yokohamy. Dworacy wpadną w popłoch na wieść o zasadzce tak blisko zamku, kołatało mu w głowie. Dzięki temu oraz Yokohamie, sonnō-jōi okrzepnie i nie będę się musiał martwić o przyszłość. Gdybym miał nieco więcej czasu na przygotowania! Och, czas… Czas jest myślą – wyjaśniał swym uczniom wykładając zen, rozwierając i zamykając palce dla podkreślenia słów. – Czas istnieje, lecz nie istnieje, ciągły i niestały, twardy i elastyczny, potrzebny i niepotrzebny. Można go trzymać w dłoni i zastanawiać się: dlaczego? Z namaszczeniem otworzył dłoń i przyjrzał się jej uważnie. Potem parsknął śmiechem. Co za bzdury! Do dziś pamiętał twarze uczniów doszukujących się sensu tam, gdzie go w ogóle nie było. Ori, Hiraga… należeli do najlepszych. Myślałem, że zdołam ich wykreować na przywódców. Dziś Ori nie żyje, a Hiraga, naznaczony piętnem zbiega, nie pociągnie zbyt długo. Monotonne klup, klup ruchomego czerpaka przynosiło błogie ukojenie. Szmer wody… Głowę miał pełną pomysłów i planów, przed sobą spokojną przyszłość, noc odpoczynku i jeszcze sporo czasu do przybycia posłańca od Meikin… Jakiś cień poruszył się wśród zarośli, potem drugi, gdzieś z tyłu dobiegł cichy dźwięk i Katsumata z mieczem w dłoni zerwał się na równe nogi. Popędził do zapadni, ukrytej w głębi ogrodu, lecz z cienia wychynęły trzy postacie w strojach ninja. Uniesione miecze zagrodziły mu drogę ucieczki. Skręcił, pobiegł w przeciwną stronę, ale stamtąd nadciągało więcej ninja, krzewy roiły się od wojowników, jedni sunęli ku niemu, inni niczym kamienne posągi czekali, aż się zbliży. Wściekle skoczył na najbliższego, który wydawał się łatwym celem, z lewej dopadło go czterech innych, jednego zabił, pozostali zniknęli tak szybko, jak się pojawili. Nagle poczuł piekący ból w oczach, w twarz ciśnięto mu chmurę trującego pyłu. Zawył ze złością, na oślep ruszył w stronę przeciwnika, gniew, jaki czuł na myśl, że został zdradzony i wciągnięty w pułapkę, uskrzydlał go i przydawał nadludzkiej siły. Pod ostrzem miecza wymacał miękkie ciało, ktoś krzyknął, odcięta dłoń zawirowała w powietrzu. Katsumata kręcił się w kółko, ciął w lewo, ciął w prawo i jeszcze raz w prawo, po mistrzowsku wykonał fintę, choć wolną ręką przez cały czas tarł załzawione oczy. Zwrot, cios, pchnięcie i narastające uczucie strachu… Nieoczekiwanie odzyskał zdolność widzenia. Zobaczył przed sobą wolną przestrzeń, ciągnącą się aż do ogrodzenia. W chwili gdy dawał susa, potężne pchnięcie w plecy rzuciło go na ziemię. Zwrócił ku sobie ostrze miecza, lecz ktoś kopnięciem wybił mu broń z dłoni i złamał przedramię. Zaskrzeczał. Stracił przytomność.

Wirująca czarna otchłań cierpienia pozornie nie miała końca. Pod powiekami migotały mu czerwone i zielone ogniki, nie widział i nic nie słyszał, z wyjątkiem ogłuszającego dudnienia. Ucisk w piersiach, rozkołatane serce, nie kontrolowany wyciek ze wszystkich otworów ciała. Po twarzy pociekły mu strugi zimnej wody. Sapnął. Jeszcze jedna fala i jeszcze jedna… Zakasłał, pomału opuszczając ciemność. Ból połamanej ręki, strzaskanych kości, które przebiły ciało, wdarł mu się w głąb głowy i przywrócił zmysły. Leżał szeroko rozpostarty na ziemi, bezradny. Na jego kostkach i przegubach stali ninja, nie ninja. Nie mieli już masek. Rozpoznał twarz Abego. Po chwili zobaczył Yoshiego, też ubranego na czarno, choć nieco inaczej niż zwykli wojownicy. W ogrodzie było ich ze dwudziestu, trzydziestu. Niemi jak noc wisząca nad dzielnicą. – Katsumata! Katsumata Kruk, Katsumata shishi, wódz shishi i opiekun kobiet – łagodnym głosem przemówił Yoshi. – Wstyd, że dałeś się ująć żywcem. Powiedz mi prawdę, czy Koiko należała do spisku? Katsumata rozpaczliwie usiłował znaleźć ciętą odpowiedź, lecz gdy milczał zbyt długo, samuraj stojący na jego poszarpanej ręce wbił piętę w wystające kości. Jeniec zaskowyczał z bólu. Żelazna siła woli, którą się zawsze chełpił, zniknęła wraz z utraconą wolnością. – Błagam, nie… – Koiko należała do spisku? – Nie, panie. To mama-san namówiła ją do tego… – bełkotał Katsumata. Głowa płonęła mu żywym ogniem, ból stawał się nie do zniesienia. – Nie… ona sama… ona i mamasan… Panie, nie miałem z tym nic wspólnego, to Meikin, jej mama-san, nie ja, to one… – So ka? A Sumomo, ta shishi, która uciekła wraz z tobą tunelem? W Kioto, pamiętasz? Pamiętasz Sumomo? Szantażowałeś Koiko i bez jej wiedzy kazałeś Sumomo dokonać zamachu, ne? – Sum… momo, panie? Nie znam… kto to?… Nie mam z nią nic wspólnego, nie mam… – Słowa przeszły w krzyk, gdy samuraj depczący mu rękę przestąpił z nogi na nogę. Yoshi westchnął. Jego twarz przypominała maskę. Skinął na Meikin, czekającą dotychczas poza zasięgiem wzroku Katsumaty. Był z nią Inejin. – Słyszałaś oskarżenie? – Tak, panie. – Chwiejnie postąpiła kilka kroków, mówiła słabym i drżącym głosem. – Wybacz, ten człowiek kłamie. Nigdy, przenigdy żadna z nas nie spiskowała przeciw tobie. To kłamca. Jesteśmy bez winy. – Z pogardą spojrzała na Katsumatę. Cieszyła się zdradą i zemstą a to że stchórzył i dał się pojmać, sprawiało jej jeszcze większą radość. – Kłamca! – syknęła i odskoczyła w tył, gdy zaczął się szarpać i rzucać w jej stronę. Jeden z samurajów ogłuszył go szybkim ciosem. Nie mieli litości dla jęczącego rōnina. Meikin czuła dotkliwe pulsowanie w skroniach. Oblizała spieczone usta. – Panie… niestety, przyznaję, że go znałam… Mój skarb także, lecz obie uważałyśmy go za stałego klienta. Przychodził do nas od dawna i nikt nie wiedział, kim jest naprawdę ani… – przez chwilę szukała słowa, które najlepiej wyraziłoby jej pogardę, lecz nie znalazła – co knuje.

– Wierzę ci, Meikin. Dobrze. Wreszcie poznałem prawdę. Dobrze. Ponieważ skłamał, zgodnie z umową należy do ciebie. – Dziękuję, panie. – Pomóż jej – rozkazał Yoshi. Abe skinął głową. – Potem wyprowadź ją na zewnątrz. Odszedł, ze wszystkich stron chroniony przez ciasny mur samurajów. Na miejscu niedawnej potyczki został jedynie Abe i kilku wojowników trzymających leżącego rōnina, który z głośnym zawodzeniem wracał do przytomności. Meikin czekała, chłonęła każdą chwilę, dla siebie, dla Koiko, dla całego Pływającego Świata. Tak rzadko mamy okazję do zemsty, tak bardzo rzadko… – Rozbierzcie go – powiedziała spokojnie. Posłuchali natychmiast. Klęknęła i pokazała Katsumacie nóż. – Zdrajco, jeśli istnieje piekło, nie będziesz w nim chędożyć. Gdy po paru minutach wrzaski jeńca ustąpiły zdławionej ciszy, potraktowała go jak wieprzka. – Nie byłeś niczym więcej – mruknęła, wytarła nóż do czysta i wsunęła go za obi. Dłonie i rękawy kimona miała mokre od krwi. – Zatrzymam nóż – odezwał się Abe. Odczuwał mdłości na widok zakończonej przed chwilą jatki. Meikin w milczeniu wręczyła mu błyszczące ostrze i w otoczeniu samurajów wyszła na dziedziniec, gdzie czekał Yoshi. Klęknęła w pyle. – Dziękuję, panie. Wierzę, że nim odszedł, pożałował swej zdrady. Dziękuję. – A ty, Meikin? – Ja nigdy nie zdradziłam. Wyznałam prawdę. Powiedziałam wszystko i dziś wieczór dałam ci zdrajcę. – I? Bez strachu popatrzyła mu prosto w oczy. Niewielu ludzi miało odwagę wytrzymać spojrzenie Yoshiego, lecz Meikin starała się myśleć o nim jak o mężczyźnie, o jednym z tysięcy klientów lub dostojników, z którymi przychodziło jej obcować dla własnych korzyści, dla zarobku lub dla chwały domu. – Czas w drogę, panie – wyjęła niewielką fiolkę. – Mogę to zrobić tutaj, jeśli takie jest twoje życzenie. Spisałam przedśmiertny poemat, Gyokoyama przejęła „Dom Wistarii”. Ale należę do Pływającego Świata – dodała z dumą. – Nie chciałabym odejść w hańbie, z nieczystą krwią na rękach i sukni. Ostatnie życzenie, panie: kąpiel i świeża szata. Pozwolisz?

56 YOKOHAMA WTOREK, 13 STYCZNIA Wczesnym rankiem Angelique, tak jak wielu innych jeźdźców, rozgrzewała kucyka na torze wyścigów konnych w Yokohamie. Cwałowała samotnie, skupiona, nie zwracając uwagi na pozostałych. Spojrzenia mężczyzn kierowały się w jej stronę. Spóźniona. Przynajmniej o dzień. – Termin już minął, prawda? – odezwał się Pallidar, jadący obok Gornta po drugiej stronie parkuru. – Mam rację? – Owszem. Wszystko na to wskazuje. – Gornt zerknął na amazonkę i wdał się w rozmyślania, co powinien zrobić. Angelique dosiadała czarnego kuca, ofiarowanego jej przez Malcolma. Nosiła czarny, obcisły kostium do konnej jazdy, czarne wysokie buty i zgrabny kapelusz z krótką szarfą. – Musi mieć dobrego krawca. Nigdy nie widziałem jej w tym stroju. – Ma równie dobry dosiad – sucho stwierdził Pallidar. Wybuchnęli śmiechem. – Jeździ jak marzenie, pełna wdzięku, niczym dama z Południa. – Serio, co o niej myślisz? To znaczy… te wszystkie plotki o datach… W końcu nikt z nas nie wie, nie ma pojęcia o klątwie, o okresach, i całej tej sprawie. Postawiłeś jakąś sumę? Więcej, niż ci się zdaje, pomyślał Gornt. – Wczoraj bez ogródek spytałem Hoaga. – Dobry Boże, tak prosto z mostu? Nigdy bym się na to nie zdobył, stary. – Pallidar podjechał bliżej. Siedział na siwym, wojskowym koniu, o dobrą pięść wyższym do kuca Gornta. – Co powiedział? – Oświadczył, że jest niewiele mądrzejszy od nas. Znam go na tyle, by mu wierzyć. – Gornt z trudem panował nad zniecierpliwieniem, gdyż brakowało mu towarzystwa Angelique. Ustalili, że będą się oficjalnie unikać, póki ona nie zyska pewności, iż nie jest brzemienna; a jeśli będzie, to do drugiego miesiąca. – W zasadzie rozstrzygnięcie winno nastąpić jedenastego lub dwunastego, lecz Hoag dopuszczał pewne niewielkie opóźnienie… początku. Jeśli nic się nie stanie, znak, że zaszła. – Chryste! Ale zabiła nam ćwieka! Kiepsko, jeśli to prawda, bardziej niż kiepsko, gdy pomyśleć o Tess i Hongkongu. Z drugiej strony, gdyby wierzyć plotkom, będzie jeszcze gorzej, jak się okaże, że nie jest w ciąży. Sam już nie wiem. Ze skały, na której rozstawiono wojskowe namioty – obozowało tam tysiąc żołnierzy – rozległ się donośny dźwięk trąbki. – Szlag by trafił – zamruczał Pallidar. – Co? – Trąbią na „powrót do kwater”. Generał pewnie ma kaca i chce powrzeszczeć na

wszystkich. – Idziesz jutro z sir Williamem? – Na posiedzenie z Yoshim? Chyba tak. Na ogół haruję jak wół przy podobnych okazjach. Lecę. Kolacja w kantynie? – Dzięki. Przyjdę z ochotą. – Gornt patrzył, jak Pallidar zawraca w miejscu wierzchowca, zmusza go do biegu i po krótkim galopie dołącza do grupy oficerów opuszczających parkur. Od strony Osiedla nadjeżdżał Hoag. Dobrze trzymał się w siodle, jak na swą pokaźną wagę. Gornt postanowił z nim porozmawiać, więc skierował kuca, kasztanowego ogiera, najlepszego ze stajni Brocków, w tamtą stronę, lecz po chwili zrezygnował. Dość się na dzisiaj najeździł. Wiedział, że nowiny dotrą do wszystkich, gdyż Hoag nie potrafił utrzymać języka za zębami. Nim minął ogrodzenie, pomachał w stronę Angelique. – Dzień dobry. Miło panią zobaczyć w tak chłodny ranek. – Och… – Uniosła głowę, wyrwana z własnego, zamkniętego świata. – Dziękuję, panie Gornt. Choć smutna, przesłała mu uśmiech. Uspokojony pokłusował dalej. Nie ma powodu do pośpiechu, myślał. Zaszła czy nie? Mnie tam bez różnicy. Angelique była szczerze zadowolona z przelotnej wymiany uprzejmości. Gornt nie krył oznak uwielbienia, imponował jej elegancją i męskością. Miała serdecznie dość czekania, samotności, żałoby, sekretów i niedomówień. Poranne przejażdżki, sporadyczne spacery, czytanie wszystkich nowych książek, jakie mogła znaleźć, rozmowy z Vargasem o jedwabiu i jedwabnikach, podyktowane desperackimi próbami zachowania pogody ducha – były jedynymi przyjemnościami, na które mogła sobie pozwolić. Nagle zobaczyła Hoaga. Hoag! Dalszy galop oznaczał nieuchronne spotkanie. Gdyby zaczęła kłusować, mogłaby mu umknąć i wrócić do domu. – Dzień dobry, monsieur le docteur. Co słychać? – Och… witam. Wyglądasz prześlicznie. – Nie bardzo – odpowiedziała. – Czuję się nieco rozdrażniona. Ale dziękuję. – Po krótkim wahaniu dodała ostrożnie: – Wszystkie kobiety popadają w depresję w tej porze miesiąca. Drgnął zaskoczony i szarpnął cugle. Klacz zatańczyła na tylnych nogach, przysiadła i potrząsnęła łbem, co wystraszyło kucyka Angelique. Minęło kilka chwil, nim uspokoili oba wierzchowce. – Przepraszam – mruknął ochryple. – Ja… spodziewałem się czegoś całkiem przeciwnego. – Spokój i nonszalancja, okazywane przez Angelique, były tak nie na miejscu, że miał ochotę zapytać: Jesteś pewna? Chyba się zestarzałem, pomyślał. Złościło go, że od razu nie dostrzegł oznak jej stanu; wyraźnych oznak, gdy teraz na nią patrzył. – Więc koniec czekania. – Przykro mi… strasznie przykro ze względu na Malcolma, ale poza tym… Przepłakałam pół nocy, lecz już mi przeszło. – Jej szczerość sprawiała, że z trudem opanował chęć, by ją przytulić i pocieszyć.

– To całkiem zrozumiałe, Angelique. Płacz jest normalną reakcją. Mówiłem ci, że łzy chronią przed obłędem. Kiedy się to zaczęło, jeśli wolno spytać? Na wzgórzu znów rozległy się trąbki. – Co się dzieje? Widziałam, jak Settry i inni oficerowie pędzili do obozu. – Zwykła żołnierska rutyna. Nie ma powodów do obaw. – Hoag rozejrzał się dla pewności, że nikt ich nie podsłuchuje. – Dzięki, że mi powiedziałaś – zachichotał nerwowo – choć trochę znienacka. Porozmawiamy w czasie przejażdżki? – Oczywiście – odpowiedziała. Wiedziała już, co spowodowało, że zdecydowała się wyznać prawdę. Chodziło o Gornta. Poza tym, chciała na dobre przystąpić do bitwy. – Krwawię od niedzieli. – Nie mam pojęcia, co sądzić. Masz szczęście czy nie… – Ani mam, ani nie mam – stwierdziła. – Wola Boga. Przyjęłam ją i jest mi smutno jedynie przez wzgląd na pamięć o Malcolmie. Co teraz zrobisz, przyjacielu, powiesz jej? – Tak, lecz przedtem muszę ci oddać list od niej. Tym razem na twarzy Angelique pojawił się wyraz zaskoczenia. – Miałeś go przez cały czas, nic mi nie mówiąc? – Dostałem polecenie, by wręczyć ci go dopiero wówczas, gdy się okaże, że nie nosisz dziecka Malcolma. – Och… – Zamyśliła się z nagłym niepokojem. – A gdybym zaszła w ciążę? – W obecnej sytuacji to czysto hipotetyczne pytanie, nie uważasz? – spytał łagodnie, zaniepokojony jej nagłą bladością. Nie, młoda damo, to jeszcze nie koniec kłopotów. – Chcę wiedzieć. – Miałem ci doręczyć list z chwilą gdy zaczniesz miesiączkować. Wrócimy? Za chwilę przyjdę do ciebie. – Dziękuję, lecz… zaczekam na zewnątrz. Przed budynkiem Struanów. – Zacięła kuca ostrogą i dokończyła okrążenie, obojętna na zaciekawione spojrzenia innych jeźdźców. Pod wpływem nagłego impulsu skręciła na bieżnię i puściła wierzchowca w krótki galop. Chciała, by pęd wiatru wymiótł strach z jej głowy. Kucyk posłusznie reagował na każde dotknięcie ostróg, kolan i dłoni. W oddali sterczały wieżyczki dwóch kościołów, przegroda, Yoshiwara – na zewnątrz Osiedla, lecz otoczona własnym murem – obok most i strażnica. Na moment wróciła myślami do chwili, gdy z przerażeniem cwałowała w tę samą stronę, uciekając z zakrwawionego Tōkaidō, bez kapelusza, w podartej sukni, śmiertelnie wystraszona. Wizja zniknęła – bolesne wydarzenia wydawały się bardzo odległe. Teraz towarzyszył jej strach innego rodzaju. Kości zostały rzucone. Zgodzi się Pani ze mną, o czym jestem głęboko przekonana, że nie musimy sobie prawić nic nie znaczących uprzejmości. Cieszę się, iż nie nosi Pani dziecka mego syna. Przyszłość rysuje się nieco jaśniej i mniej skomplikowanie. Nie uznaję Pani roszczeń do legalności „małżeństwa” ani jakiejkolwiek spuścizny – wręcz przeciwnie. W chwili gdy mój list dotrze do Pani, Noble House rozpocznie nową erę swej działalności lub stanie u progu bankructwa. Jeśli nastąpi to pierwsze, będzie po części to Pani zasługą przez wzgląd na przysłanie do mnie wiadomej osoby. Z tego powodu, jako rodzaj wynagrodzenia, wpłacę do Banku Angielskiego kapitał umożliwiający Pani

ściąganie odsetek w wysokości dwóch tysięcy gwinei rocznie. W zamian oczekuję, że w ciągu trzydziestu dni od daty niniejszego listu (gdy zacznie Pani miesiączkować) dostarczy mi Pani zaprzysiężone oświadczenie, dotyczące następujących punktów: Po pierwsze: raz i na zawsze zrzeknie się Pani roszczeń wysuwanych osobiście, bądź przy udziale pośredników, wobec nie istniejącego majątku mego syna. Nie muszę chyba wyjaśniać, że był nieletni i nigdy nie został oficjalnie tai-panem, więc majątku po prostu nie posiadał. Po drugie: raz i na zawsze wyrzeknie się Pani roszczeń do używania nazwiska w formie „pani Angelique Struan” lub jakiejkolwiek zbliżonej do tego wersji. (W dobrze pojętym interesie sądzę, iż powinna to Pani uczynić jak najszybciej, gdyż nie została Pani poślubiona zgodnie z własną wiarą i wymaganiami rzymskiego Kościoła; co zresztą nie znaczy, że uważam ów ślub za legalny w myśl angielskiego prawa). Po trzecie: nigdy więcej nie pojawi się Pani w Hongkongu, z wyjątkiem przesiadek spowodowanych wymogami podróży. Nie będzie Pani mnie szukać, pisać listów i utrzymywać kontaktów z kimkolwiek z mojej rodziny. Po czwarte: wspomniane oświadczenie winno być poświadczone przez sir Williama Aylesbury’ego, Posła JKM w Japonii, i dostarczone mi przez doktora Hoaga do Hongkongu do czternastego lutego, czyli przed upływem około trzydziestu dni od dzisiaj. (Data miesiączki została dokładnie określona). I wreszcie: jeśli w ciągu roku uda się Pani wyjść za mąż, wspomniany na wstępie kapitał zostanie powiększony na tyle, by wysokość renty wzrosła do trzech tysięcy gwinei w ciągu pierwszej dekady. Z dniem Pani śmierci wkład powróci do mnie lub moich potomków. W ciągu trzech tygodni od przeczytania niniejszego listu proszę opuścić filię Struanów. Pan Albert MacStruan został w odpowiednim czasie poinformowany o mojej decyzji. Poza tym z dniem dzisiejszym wygasa Pani kredyt i wszelkie weksle wystawione lub rzekomo wystawione przez mego syna oraz podbite jego pieczęcią, tracą ważność – z wyjątkiem tych, które osobiście podpisał i opatrzył datą, całkowicie bona fide. Jeżeli w ciągu trzech tygodni podpisane oświadczenie znajdzie się w rękach doktora Hoaga, pan MacStruan natychmiast udzieli Pani kredytu w wysokości pięciuset gwinei, na poczet przyszłej renty, wspomniany zaś wyżej kapitał przed upływem trzydziestu dni znajdzie się w banku. Wypłaty będą dokonywane kwartalnie. Jeśli odrzuci Pani moje warunki (zapewniam, że żaden z nich nie będzie przedmiotem dalszych negocjacji) lub nie zobaczę doktora Hoaga dwunastego lutego, dzień później, czyli w piątek trzynastego, moi prawnicy wniosą do tutejszego trybunału pakiet zarzutów przeciw Pani, z których najcięższym będzie oskarżenie o świadome spowodowanie śmierci mojego syna. Na koniec drobna rada: pan Skye może się skręcać z wściekłości i krzyczeć, że są to pogróżki pod Pani adresem. Nieprawda. Moi prawnicy twierdzą, iż jest to szczodry i w pełni legalny sposób rozwiązania problemu spowodowanego, z mylnych pobudek, przez mego syna. Proszę, by jak najszybciej określiła Pani swe stanowisko w tej sprawie i przekazała odpowiedź do Hongkongu za pośrednictwem doktora Hoaga. Tess Struan, 28 grudnia roku pańskiego 1862 w Hongkongu.

Gornt podniósł wzrok znad listu. – Nie zgadzasz się, oczywiście. – To samo powiedział Skye. – Gniew Angelique częściowo wyparował. Sztywna, z zaciętą twarzą, siedziała w wysokim fotelu, Gornt naprzeciwko, oboje w jej buduarze. – Cieszę się, że jesteśmy tego samego zdania. Jeszcze dziś wieczór skreślę uprzejmą odpowiedź! – Nie najlepszy pomysł. Nie możesz walczyć, gdyż przez to nic nie osiągniesz. Pójdź na kompromis. – Mam przyjąć… te obelgi?! – Zbladła, złość powróciła z jeszcze większą siłą. – Mówię tylko, że powinnaś dążyć do kompromisu – odparł. Jego umysł pracował spokojnie i jasno, choć w gardle i piersiach zagnieździł się kłąb strachu. – Moim zdaniem, możesz wynegocjować znacznie lepsze warunki. – Warunki? Więc mimo wszystko mam wyrazić zgodę? Zgodę?! Uważałam cię za obrońcę i przyjaciela, a ty chcesz pozwolić, by mnie obrzucano błotem? – Wbrew jej słowom nie wierzę, że nie ma możliwości zawarcia innego porozumienia.

Spróbuję podbić stawkę. Pierwsza oferta, dwa, trzy tysiące, daje ci godziwe zabezpieczenie finansowe. Zdobądź pięć, a będziesz bogata. – Nędzna rekompensata za jej brak manier, pogróżki, ciągłą pogardę i złośliwość! Zostałam poślubiona zgodnie z prawem. Legalnie! – Tupnęła w podłogę. – Mam zrezygnować z nazwiska Struan? Nigdy więcej nie przybyć do Hongkongu? Bezczelność! Jakby zwracała się do… do… kryminalistki! – Racja. Porozmawiam z nią w twoim imieniu. – Jesus. Chcę ją widzieć złamaną upokorzoną. – Ja też, lecz jeszcze nie nadszedł odpowiedni moment. – Co?! – Wielki Dirk Struan wykorzystał rodzinę mej matki, Tillmanów, może nie tak bezwzględnie jak Morgan, ale wystarczająco twardo. – Na twarzy Gornta pojawił się okrutny uśmiech. – Skoro mogę zniszczyć Brocków, dlaczego nie Struanów? Dla mnie to bez różnicy. Wspólnie posmakujemy zemsty, kęs po kęsie. – Wspólnie? – Poczuła falę ciepła w okolicach podbrzusza. Gornt rzeczywiście był młody, przystojny i pewny siebie. – Jak? – Najpierw mi powtórz, co mówił Skye. – Stwierdził, że natychmiast musimy podjąć walkę, i pokazał dokumenty, które zamierza przesłać do Hongkongu, Londynu, Paryża… – Paryż? Skąd Paryż? Wyjaśniła mu kwestię „opieki państwa”. – Uważa, że w tych okolicznościach wygramy w Paryżu każdą sprawę. Małżeństwo zostanie uznane za zgodne z francuskim kodeksem prawnym i to ja będę dyktować warunki, nie ona. – Wspomniał coś może o honorarium? – To nie ma nic wspólnego z jego radami. – Spłonęła rumieńcem. – Nonsens – odparł ostro. – Będziemy bezpieczni jedynie wówczas, gdy spojrzysz prawdzie w oczy i zrozumiesz zasady rozgrywki. Ten mały bękart… przepraszam za wyrażenie, lecz nie kłamię, dowiedziałem się tego w Hongkongu… Otóż ten mały bękart myśli wyłącznie o własnych korzyściach, nie twoich. Wyobraża sobie, że stanie przed trybunałem w roli obrońcy biednej francuskiej wdowy i płomienną przemową rozpali uczucia sędziów. Tylko że poniesie sromotną klęskę. – Nie rozumiem… Dlaczego? – Malcolm nie miał majątku. – Ale… ale pan Skye mówi, że zgodnie z francuskim prawem… – Obudź się, Angelique! – huknął Gornt. Za wszelką cenę chciał ją wyrwać z oków głupiej, niepotrzebnej złości. Gdy tylko wszedł do buduaru i zobaczył bladą zagniewaną dziewczynę, ściskającą w drżącej dłoni arkusz papieru, zrozumiał, że otrzymała list, o którym napomknął mu Hoag. Dziecka nie będzie, czas na realizację planu A. Nie posiadał się z radości, ale udając, że nic nie wie, zaczął się witać. Angelique spiorunowała go wzrokiem i podsunęła kartki

listu. W gniewie była jeszcze piękniejsza. Dobry prognostyk na przyszłość, pomyślał z zadowoleniem, lecz teraz jej furię należało ukierunkować, złagodzić, jak jego własną. – Skye plecie trzy po trzy! Oprzytomnij! – Jestem przytomna! Nic nie plecie i nie myśl nawet przez chwi… – Przestań! Zacznij w końcu myśleć, na miłość boską! To ty ryzykujesz, nie on! – Zadawał sobie pytanie, co też mogło być w drugim liście, lecz wiedział, że to na zawsze pozostanie tajemnicą. Hoag dostał wyraźne polecenie, by spalić zaklejoną kopertę przed dostarczeniem właściwego pisma adresatce. Zrobił to? A może jednak przeczytał, choć przysiągł na wszystkie świętości, że postąpi zgodnie z rozkazem? Chciałbym znać prawdę, nawet jeśli teraz nie ma najmniejszego znaczenia. – Angelique, droga Angelique… – Rzucił list na stół, jakby parzył mu dłonie, choć w głębi duszy uważał go za wspaniały. Podniósł się, usiadł tuż przy niej i wziął ją za rękę. – Paryż, francuskie prawa i cała reszta są tylko środkiem dla Skye’a, by zdobyć sławę. Nawet gdyby wygrał, choć stawiam dziesięć tysięcy do jednego, że tak się nie stanie, Tess Struan nie zwróciłaby na to żadnej uwagi… Posłuchaj – dodał głośniej, gdy chciała mu przerwać. – Nie mamy zbyt wiele czasu, więc musisz odzyskać rozsądek. Nie zdołasz zaciągnąć pożyczki ani użebrać na opłacenie kosztów procesu i honorarium adwokata, a stracisz jedyną szansę na zwycięstwo. Skye ma zaledwie parę dolców. W jaki sposób zamierza dotrzeć do Hongkongu, nie mówiąc o Londynie czy Paryżu? Mrzonki. Nieśmiało cofnęła dłoń. Roześmiał się. – Jesteś jak skrzywdzone dziecko i kocham cię za to. – Na… – przerwała. – Naprawdę? – Naprawdę cię kocham czy naprawdę jesteś? – Jedno i drugie – odparła nie swoim głosem. – Jedno i drugie – mruknął. Znów chwycił ją za rękę i wyszczerzył zęby, gdy próbowała mu umknąć. Tym razem na to nie pozwolił. Łagodnym, choć pewnym ruchem przyciągnął ją do siebie i złożył na jej ustach długi pocałunek. Próbowała walczyć, lecz zaraz zrezygnowała. Wspólnie dzielili urok chwili. Gornt odchylił głowę, po czym wykonał szybki unik, gdy ostre paznokcie Angelique błysnęły mu tuż przed twarzą. Przewidział ten atak. – Prrrr… – zawołał, jak na zbyt ognistego rumaka, zadowolony, że słusznie ocenił jej temperament. – Spokojnie, Nelly! Mimo złości wybuchnęła śmiechem. – Jesteś wcielonym diabłem. – To prawda, lecz potrafię być czułym mężem, pani. Uśmiech zgasł. Gniew zniknął. Angelique wstała, podeszła do okna i spojrzała na statki stojące w zatoce. Na pokładach okrętów wojennych trwała wytężona krzątanina. Gornt siedział i czekał, z nadzieją że dobrze ocenił sytuację. – Wspomniałeś o kompromisie, Edwardzie – odezwała się zrównoważonym tonem. – Jakim? – Najszybszym statkiem popłynę do Hongkongu – powiedział. – Spotkam się z nią i

zażądam zmian, które za chwilę ustalimy. Sądzę, że mi się uda, zwłaszcza jeżeli chodzi o wysokość renty. Pięć tysięcy wystarczy? – Napisała, że żaden z tych upokarzających warunków nie zostanie zmieniony. – Ja je zmienię, przynajmniej niektóre. – Na przykład? – Pomówimy o tym dziś wieczór i jutro. Jestem pewien, że nie musisz się martwić rentą. – Mon Dieu, pieniądze to nie wszystko! I skąd ten pośpiech? Mamy czas do czternastego przyszłego miesiąca. – Chcę jako pierwszy zanieść jej wieści, by działać z zaskoczenia. Będę miał lepszą pozycję do przetargu. Dla ciebie – dodał. – I dla siebie. – Obróciła się w jego stronę. – I dla mnie – przytaknął. Wszystkie zmiany, oszustwa, zagrywki i rozdania, gdzie każde nieopatrzne słowo mogło oznaczać klęskę, przypominały mu grę w pokera, choć nigdy dotąd nie walczył o tak wysoką stawkę. Ona. Nierozerwalnie złączona z jego przyszłością. Trzymała większość asów, choć nie zdawała sobie z tego sprawy. Fakt, że tak prędko, za jego namową zgodziła się przyjąć warunki Tess, zacieśniał chwilowy sojusz z firmą Struanów; pięć tysięcy gwinei gwarantowało rozwój spółki Rothwell-Gornt. A złość Angelique mogła przypieczętować rychły koniec Tess. – Kocham cię i chcę, byś została moją żoną – powiedział. – Proszę. – Za wcześnie, bym mogła dać ci odpowiedź. – Nieprawda. Jesteś wolna i niezależna. – Ponieważ nigdy nie byłam mężatką? – warknęła. – Uspokój się, kotku, pomyśl rozsądnie! Jesteśmy dorośli. Mam pełne prawo wyznać ci miłość i prosić o rękę. Spuściła wzrok. Pragnęła… potrzebowała pomocy, sama nie dałaby rady walczyć z Tess. – Przepraszam… Tak. Wybacz… wszystko z powodu tego listu. Ale nie umiem teraz dać ci odpowiedzi! Naprawdę. – Nie. Wiem, że mnie kochasz, a o tej obietnicy możemy wiedzieć na razie tylko my dwoje, nie ma tu żadnych obcych uszu. Znasz moje uczucia i stanowimy zgraną parę – powiedział z przekonaniem. – Czeka nas wspaniała przyszłość z chwilą… – wskazał na list – z chwilą gdy usuniemy tę przeszkodę. Mamy ze sobą wiele wspólnego, wspólny cel… i chcemy zniszczyć wspólnego wroga. – Nie kocham cię, Edwardzie. Owszem, lubię, nawet bardzo lubię i może z czasem, gdybym się postarała, zaczęłabym cię kochać. Zwłaszcza… zwłaszcza po ślubie. Nie, nie podchodź, pozwól mi skończyć. – Bezwiednie bawiła się perłową zapinką kupioną niegdyś w wiosce. Gdy MacStruan przestanie honorować jej weksle, ów przedmiot będzie jej jedynym zabezpieczeniem, jeśli nie liczyć zaręczynowego pierścionka i sygnetu z nefrytu. A dziś po południu wróci André. Odpędziła troski i skupiła się na rozmowie. Ciekawe, że Edward jakby czytał w mych myślach. Naprawdę jesteśmy do siebie podobni. – Odpowiem ci później. Kiedy odpływa statek do Hongkongu?

– Najlepszy i najszybszy jutro wieczorem. „Atlanta Belle” Coopera-Tillmana. Prosto do Hongkongu, potem do San Francisco – odparł bez wahania. Każdy kupiec znał na pamięć rozkład rejsów. – Dotrze do Hongkongu trzy dni prędzej niż nasz kliper „Night Witch”. – Chcesz popłynąć na „Atlanta Belle”? – Tak. – W takim razie pozwól, że rano porozmawiamy o dalszych planach postępowania z tą kobietą. To mi da czas do namysłu. Jeśli dojdziemy do porozumienia, jedź jak najprędzej… i wracaj. – Dobrze. A twoja odpowiedź na oświadczyny? – Dostaniesz ją po powrocie. – Muszę to wiedzieć przed wyjazdem. – Po co? – Dla przyjemności – odparł. Spostrzegła znajomy, dziwny uśmiech i zadała sobie pytanie, co się za tym kryje. – Dlaczego? Naprawdę? – Ponieważ to dla mnie bardzo ważne. – Podniósł się z miejsca i podszedł do niej. – Jeśli zostaniesz moją żoną świat stanie przed nami otworem. Pokochasz Szanghaj, największy port Azji, przy którym Hongkong wygląda jak balia z pomyjami. Będziesz ozdobą miasta i zaznamy długiego, szczęśliwego życia. Obiecuję. A teraz kolej na ciebie. – Obiecuję dać ci odpowiedź, gdy wrócisz. Musimy darzyć się zaufaniem – powiedziała, przypominając sobie, że coś podobnego pisała do Tess. – Gdy wrócisz. – Przykro mi, droga Angelique, musisz się zdecydować przed moim wyjazdem. – W przeciwnym razie nie będzie układów z Tess? Nie odpowiedział od razu. – Będą. To nie ma z nią nic wspólnego. Chciałbym poślubić cię dziś lub jutro, choć wiem, że to niemożliwe. – Stanął bliżej, położył ręce na jej ramionach i pocałował w czubek nosa. – Jolie mademoiselle, proszę o decyzję. Do jutrzejszego wieczora? W tym czasie muszę wejść na pokład. Odpowiedz w imię Boga. Po południu wieść o śmierci Katsumaty i samobójstwie Meikin dotarła do „Domu Trzech Karpi”. Raiko zemdlała. Gdy przyszła do siebie, wysłała służącą do Hiragi. Prosiła, by czym prędzej odnalazł Akimota i Takedę. Straszne nowiny. Zjawili się u niej niemal natychmiast. Bez wstydu zalewając się łzami i załamując ręce, opowiedziała o tym, jak Yoshi pojmał i zabił Katsumatę i jak zginęła Meikin. Nie wspomniała jedynie o zdradzie. – To już koniec… Skoro Yoshi odkrył, co łączyło Katsumatę i Meikin… wie też o mnie, o was, wszyscy wpadniemy w jego ręce… Kto zdradził? To tylko kwestia czasu… – Zadrżała ze zgrozy. – Musicie uciekać, nim przyjdą wymuszacze… uciekać… – Przestań! – syknął Hiraga, blady i w niczym nie przypominający obdartego kuchcika. Ubrany w zwykłe kimono, był gotów w każdej chwili rzucić się w stronę bezpiecznego schronienia w głębi tunelu. Akimoto i Takeda nie kryli przerażenia. Nie mogli uwierzyć, że Katsumata zginął jak

tchórz. Niemożliwe, myślał Hiraga. Sensei nigdy nie dałby się wziąć żywcem! A Yoshi zezwolił Meikin… Okropna śmierć, choć z jej punktu widzenia w pełni na nią zasłużył. Baka, że pozwolił się schwytać! – Zostaw nas, Raiko. Wezwę cię później. – Tak, panie, dziękuję, ale… – Wyjdź! Wypełzła z pokoju, wdzięczna, że może ich opuścić. Znienawidziła wszystkich shishi, lecz miała dość rozsądku, by tego nie okazywać. – Yoshi okrył się hańbą, że pozwolił na coś takiego! – Takeda splunął z wściekłością. – Pomścimy Katsumatę! – Co zrobimy, kuzynie? – Akimoto z bólem w oczach spojrzał na Hiragę. – Stara ma rację, zaraz zaczną nas szukać. Spróbujemy umknąć dziś w nocy? – Baka! Jesteśmy okrążeni niczym szczury w kanale. – Hiraga dyszał udawanym gniewem, lecz w głębi serca czuł ogromną ulgę. Śmierć Katsumaty wykluczała atak na Yokohamę. Znów był panem własnego losu. – Nie wolno nam popełnić błędu. – Masz rację – wtrącił Takeda. – Tkwimy w pułapce. Mimo to będziemy się trzymać planu! Mamy bomby. Sonnō-jōi! – Nie. Na razie jesteśmy bezpieczni. – Skoro Yoshi oddał Katsumatę tej Meikin, musiała sobie na to zasłużyć, ne? – powiedział Akimoto. – Zdradą? Raiko zrobi to samo. A może już wcześniej opowiedziała o wszystkim Yoshiemu? – Zabijmy ją i zaczynajmy. – Takeda zerwał się z miejsca. – Siadaj – warknął Hiraga. – Raiko jest nam potrzebna. Udowodniła to już w przeszłości, ale trzeba pamiętać, że żadna mama-san nie może być godna pełnego zaufania. Siadaj, Takeda. Zastanów się trochę! Raiko nie zdradzi. To zwykła, pazerna na złoto stręczycielka. Gdy jej pozwolisz, wystawi ci rachunek za kurtyzanę trzeciej klasy, choć spędzisz noc ze zwykłą ulicznicą nie wartą nawet miedzianej momme. Meikin oddała nam liczne usługi i dzięki niej zginął Utani. Sama padła ofiarą podstępu. Bakufu i Yoshi mają tysiące szpiegów. – Nie czuję się bezpieczny – zaoponował Akimoto. – Nie cierpię tego miejsca. Yoshiwara gai-jinów jest pełna obcej zarazy. Zgadzam się z Takedą. Atak, śmierć lub ucieczka. – Jeszcze nie. Daj mi pomyśleć. – Znałeś tę Meikin? – Takeda posępnie spojrzał na Hiragę. – Wiele lat temu… – chciał dodać: i Koiko, podać prawdziwą przyczynę zdrady, lecz po namyśle zrezygnował, wciąż podniecony relacją o śmierci Katsumaty. Sumomo została pomszczona. Koiko także. Teraz ich duchy wejdą do grona kami lub z woli bogów odrodzą się po upływie miesiąca. O ile istnieją bogowie… Czas zapomnieć: dziewczęta będą żyły wiecznie.

Sensei błagający o łaskę? Ten sam człowiek, którego przez wszystkie minione lata otaczaliśmy uwielbieniem i słuchaliśmy niczym wyroczni? Oszust, pomyślał z niesmakiem. Nieważne, wkrótce wszyscy dowiedzą się o jego tchórzostwie, a pieśniarze i poeci opiszą tragedię Sumomo i Koiko, zemstę, jaką mu zgotowała mama-san, i śmierć, którą wybrała. Doprawdy odeszła z godnością! Hiraga zachichotał bezwiednie i zaczął naśladować wysoki głos onnagata – aktora wyspecjalizowanego w rolach kobiecych, gdyż tylko mężczyźni mieli wstęp na scenę. – „Kąpiel i świeża szata. Pozwolisz?”. Przez całe pokolenia tłum będzie oblegał teatry lalkowe i kabuki, by usłyszeć te słowa! – Baka! – fuknął Takeda. – Sensei zostanie pomszczony. Ocalimy honor. Dziś w nocy przystąpimy do ataku. Ty zajmiesz się okrętem, ja kościołem. Zabiję tylu gai-jinów, ilu zdołam, zanim sam zginę. Co na to powiesz, Akimoto? – Wstał i wyjrzał przez okno. Zapadał zmrok. Lekki powiew kołysał krzewami. – Spójrzcie! Znak od bogów! Wiatr zmienił kierunek, wieje z południa! Akimoto stanął tuż przy nim. – Rzeczywiście! Hiraga przez chwilę nie wiedział, co robić. Znak? – Nie będzie ataku. Nie dzisiaj. – Zaatakujemy! – Takeda obrócił się na pięcie i spojrzał na Akimota. – Zgadzasz się? Sonnō-jōi! Akimoto zakołysał całym ciałem. Był pod wrażeniem gniewu i zdecydowania Takedy. – Pożar ułatwi nam ucieczkę… – O… owszem, mały pożar… – z irytacją odparł Hiraga. – Nie musimy palić całej Yokohamy! – Rozpaczliwie szukał innych możliwości, lecz wciąż był zdany na pomoc Tairy, jeśli chciał się wyrwać z uścisku Yoshiego. – Jutro lub pojutrze może… – Dziś – z naciskiem oznajmił Takeda. Nie panował nad złością. – Dziś w nocy! Tak każą bogowie! – O tej porze roku wiatr wieje przez kilka dni z tej samej strony. Trzeba nam więcej ludzi do podpalenia Osiedla. Ktoś musi wyruszyć po nich do Edo. Pójdziesz? – Jak? Sam mówiłeś, że wszędzie są wymuszacze. Jak? – Nie wiem. – Hiraga chwiejnie wstał z miejsca. – Czekaj, póki nie wrócę, wtedy zdecydujemy. Powiem Raiko, że znikniemy jutro. Rzecz jasna, zostaniemy, lecz nie powinna o tym wiedzieć. – Nie można jej ufać. – Powtarzam: nigdy jej nie ufałem. – Wyszedł jej poszukać. – Dobrze, Hiraga-sama, możecie zostać – tępo mruknęła Raiko. Po większej ilości brandy zdążyła już się pogodzić z losem. – Jest tu dziś Taira? – Nie, ma przyjść jutro. Dziś tylko Furansu-san. Na pewno. – Poślij po Tairę. Możesz to chyba zrobić?

– Tak. A gdy przyjdzie, co mu powiedzieć? – spytała od niechcenia, po czym podskoczyła jak dźgnięta nożem, gdy Hiraga rzucił przez zaciśnięte zęby: – Powiesz mu, że Fujiko zrezygnowała z kontraktu i że inny gai-jin złożył ci lepszą ofertę. – Lecz cena za Fujiko i tak jest wysoka! Taira nie głupi, porówna opłaty i pójdzie gdzie indziej! Już słyszałam, że odwiedzał inne domy. – Stracisz głowę, nie tylko klienta, jeśli nie posłuchasz mej rady, jak wybrnąć z kłopotów – odparł oschle. – A reszta twego dobrze odżywionego ciała posłuży jako karma dla ryb. – Wybrnąć? – Zamieniła się w słuch. – Coś wymyśliłeś, Hiraga-sama? Mam szansę? Znasz sposób? – Rób co mówię, a może zdołam cię uratować. Teraz poślij po Tairę. – Obrzucił ją chłodnym spojrzeniem i wrócił do pokoju. Takeda i Akimoto czekali na werandzie, patrząc na krzewy kołysane powiewem. – Przez dzień lub dwa będziemy bezpieczni. – I tak zginie. – Takeda wyszczerzył zęby. – Jak Yokohama. Martwa i wolna od wszelkiego robactwa. – Nie zaszkodzi, jeśli zaczekamy do jutra. – Bo co? – Takeda ponownie wpadł w złość. – Chcesz uciec? Zadać śmiertelny cios, ale pozostać żywy? Ocalić nas wszystkich? Zgadzam się, masz rację. Lecz do jutra zdołam opracować plan odwrotu. – Akimoto? – spytał Takeda po chwili. – Możemy zaczekać. Ucieczka… to dobry pomysł, ne? Cisza stawała się uciążliwa. – Zgoda. Do jutra. – Takeda wstał i poszedł do swego schronienia w sąsiedniej herbaciarni. – Idź za nim, Akimoto – odezwał się Hiraga. – Spróbuj go ułagodzić. – On jest z Satsumy, kuzynie. Jak Katsumata. Hiraga spojrzał na krzewy, szarpane południowym wiatrem. – Idź za nim. Przemów mu do rozsądku. Tyrer nie posiadał się ze zdumienia. – Nie kontrakt, Raiko-san? – Bardzo mi przykro. Fujiko zmieniła zdanie i dostała lepszą ofertę, więc wybacz, panie, lecz jest nieugięta. – Proszę? – spytał, gdyż niewiele zrozumiał. Powtórzyła wszystko od początku i dodała: – Z tego względu prosiłam, by pan przyszedł. Niestety, dziś wieczór nie będzie spotkania. Ani dziś, ani w przyszłości. Tyrer miał wrażenie, że jego ciało zapada się w otchłań. Zaczął zadawać pytania uprzejmą i poprawną japońszczyzną, lecz Raiko potrząsnęła głową. – Przykro mi. – Skłoniła się na pożegnanie. – Dobranoc, Taira-sama.

Phillip niczym pijany wytoczył się na werandę. Stuknęły zamykane shōji. Chwiejnym krokiem wszedł do ogrodu, zaklął, gdy stwierdził, że zapomniał butów. Wrócił, siadł na progu i zaczął je wkładać. Co się jej stało, do diabła? Trzy dni temu, gdy wrócił z Babcottem z Edo, nie było mowy o żadnych problemach. Zgodził się na warunki kontraktu, choć niepokoił go fakt, że opłatę należy wnieść w ciągu tygodnia. Poprzednią ratę przyjęto wśród uśmiechów oraz pokłonów, a w nocy Fujiko przeszła samą siebie. Była słodsza i czulsza niż zazwyczaj. Gdy Raiko przysłała służącą do domu, który dzielił z Babcottem, z lekkim rozbawieniem doszedł do wniosku, że chodzi tylko o podpisanie odpowiednich papierów. Wcześniej zostawił wiadomość, że w najbliższym czasie nie będzie mógł przyjść z wizytą do Yoshiwary – czekały go obowiązki w Kanagawie. A teraz to. – Nic nie rozumiem – powiedział. Liście, niesione wiatrem, omiatały mu stopy. Bezradnym ruchem zacisnął poły płaszcza. Noc wydawała mu się ciemniejsza niż zwykle. Z ciężkim westchnieniem podniósł się z miejsca i poczłapał krętą ścieżyną, lecz po paru krokach stanął jak wryty na widok samuraja. – Chryste Wszechmogący, Nakama! – zawołał. Hiraga sięgnął po miecz i Tyrer polecił duszę Bogu. Ale złowrogie ostrze wysunęło się z pochwy tylko do połowy. Phillip tuż przy swej twarzy zobaczył błyszczące oczy Japończyka. – Nie… – przemówił zdławionym głosem, zaskoczony nagłym spotkaniem. – Nie… jestem… uzbrojony. – Uniósł powoli ręce, klnąc w duchu własną głupotę. Omal nie zemdlał, gdy miecz z trzaskiem wrócił na miejsce. – Taira-sama nie krzywdzić. Myśrałem, ty wróg. Ty przyjacier. – Hiraga uśmiechnął się i wyciągnął rękę. Tyrer odruchowo uścisnął mu dłoń. – Co tu robisz?! – wybuchnął. – Wszyscy myślą, że uciekłeś do Edo! O co chodzi z tym rōninem? Musimy cię wydać, wiesz przecież, że pan Yoshi cię szuka! Pan Yoshi… – Nie tutaj! – szepnął ostrzegawczo Hiraga. Zamknął w żelaznym uścisku ramię Phillipa. – Chodź ze mną. Gestem nakazał milczenie, po czym powiódł go plątaniną ścieżek wijących się wśród żywopłotów w głąb innej alejki. Tyrer po chwili zupełnie stracił orientację. Nieoczekiwanie dotarli do pawilonu. Wiatr targał strzechą i pogwizdywał w szparach między krokwiami. Hiraga wskazał na werandę, zrzucił sandały, zaczekał, aż Tyrer zrobi to samo z butami, i pchnął go lekko w plecy. – Do środka proszę. Phillip, spocony ze strachu, spełnił polecenie. Nie było okazji do ucieczki. Zobaczył, że Hiraga spogląda za siebie, jakby sprawdzał, czy nie są śledzeni. Japończyk odsunął shōji. W przyćmionym blasku świecy ukazało się wnętrze jednoizbowej chaty, z przyległą

maleńką łazienką. Płomień zamigotał na wietrze i przygasł. – Siadaj, proszę! Teraz mów znowu, are nieprędko. Głos cicho. – Hiraga spokojnie wyjął miecz zza pasa i położył obok siebie na macie. – I? Tyrer mówił z trudem, gdyż drżał na całym ciele i walczył z mdłościami. Powtórzył słowa Yoshiego, napomknął o Utanim i o tym, że uważano Hiragę za zbiega. – Mamy cię wydać Yoshiemu, strażnikom przy bramie… Kapitan Abe wrócił do Edo. Nakama… Jak mam właściwie do ciebie mówić: Nakama czy Hiraga? – Jak życzysz, Taira-sama. – Hiraga to twoje prawdziwe nazwisko? – Tak mnie nazwari. Ale Japończyk ma dużo nazwisko. Jedno jak rodzić, jedno kiedy siedem rat, jedno dorosły, a potem kiedy chce. Jestem Nakama arbo Hiraga. Przyjacier. – Przyjaciel? – z goryczą spytał Tyrer, zapominając o strachu. – Nie powiedziałeś mi, że popełniłeś morderstwo. Zabiłeś Utaniego, prawda? – Tak – odparł Japończyk. – On zły człowiek. Bardzo. Yoshi drugi. Tu nie Igirisu, Tairasama. Zły ludzie, bakufu, złodzieja władza od cesarz. Tyrani. Dokładnie, na ile pozwalał mu zasób słów, opisał działalność shishi i ich nierówną walkę o obalenie despotycznych rządów. Nie krył niczego. Wyjaśnił, że powodem zamachu była nieobliczalna zachłanność Utaniego i ciągły wzrost podatków i że ród Toranaga, nie mówiąc o innych daimyō, posiadał najlepsze i najbardziej żyzne ziemie. Skorumpowane bakufu nie myślało o przymierających głodem lennikach. – Chcemy dać Nippon z powrotem do cesarz. Rząd dobry dra wszyscy rudzie. Pojęcie „wszyscy ludzie” ograniczało się dla Hiragi tylko do samurajów, lecz Tyrer zrozumiał to jako „wszyscy Japończycy”. Zasypał go pytaniami, zafascynowany nagłą możliwością wejrzenia w głąb duszy Nipponu – w mentalność wyspiarzy. Doszedł nawet do wniosku, że shishi mają słuszność. Starczyło mu wspomnienie dziejów Anglii, odwiecznej walki ludu o zniesienie „boskich praw króla” i samowładzy, by stanął po stronie japońskich radykałów. Nim utworzono Parlament i ludzie zaczęli rządzić ludźmi, polało się wiele krwi, spadła głowa monarchy, stosowano tortury, były powstania, zamieszki, masakry… A potem rozkwitła prawdziwa władza i Pax Britannica. Pamiętał także, ile zawdzięcza siedzącemu naprzeciw Japończykowi. – Niestety, mimo wszystko nie ma dla ciebie żadnej nadziei – stwierdził smętnie. – Jak tylko cię zobaczą zostaniesz schwytany, przez swoich lub naszych. Nie mogę temu zapobiec. Hiraga wziął głęboki oddech i wypalił: – Jedna rzecz, tak. Może pomóc. Pomóc wejść na okręt Igirisu. Pomóc odpłynąć. – Hę? – Tyrer wlepił w niego zdumione spojrzenie. – Zwariowałeś! – Proszę cicho, dużo wrogów tutaj – półgłosem odparł Hiraga, podniecony do głębi nowym, niewiarygodnym pomysłem, który spłynął na niego niczym łaska Bogini Słońca. – Proszę słucha. Dużo razy mówimy o gai-jin, że twój kraj najrepszy, ne? Jadę tam z mój kuzyn. Uczymy najrepszy sposób, jak rządzić, jak robić Parrament. Uczymy twój sposób. Yoshi dobrze mówi: armia, okręty, are ja myśrę jeszcze dobrze banki, biznes i hander.

Musimy uczyć twój sposób, ne? Twój sposób, Igirisu, ne? W zręczny sposób rozwijał pajęczynę, strach podsuwał mu nowe słowa i zręczne sformułowania. Być może był to jedyny sensowny pomysł pozwalający na wymknięcie się z rąk Yoshiego. Rok lub dwa spędzone wśród gai-jinów, właściwie ukierunkowana pomoc z ich strony – miałyby nieoszacowaną wartość dla sonnō-jōi. Lepsze to niż nieuchronna śmierć, myślał z narastającym przekonaniem. Za rok lub dwa wrócimy ze znakomitą znajomością języka i z wiedzą o tajemnicach prodakszyn oraz stoku markett, o karabinach, działach, taktyce, strategii i metodach podboju innych krajów. Nawet Chiny staną przed nami otworem! Tu jest Kraina Bogów! Chiny powinny być nasze, nie gai-jinów. Przed odjazdem powiadomię wszystkich przywódców shishi z Chōshū o moich zamiarach. Będziemy w stałym kontakcie, choćby listownym. – To proste, Taira-sama. Mówisz z kapitanem, my po cichu na pokład. Nikt nie wie. – Sir William nigdy się na to nie zgodzi. – Chyba nie trzeba on mówić. – Hiraga przysunął się bliżej. Stracił nieco pewności siebie i szukał dodatkowych argumentów. – Jak mówić, ja też przy tym, wtedy na pewno zgodzi, ne? Bardzo ważne dla Igirisu mieć japoński przyjacier. Ja dobry przyjacier. Jamisama pomoże, jeśri poproszę. – Kto? – Jami, duży człowiek z brodą. Większy niż ty. Jami. – Jamie? Jamie McFay? – Tak, Jami Makfey. Tyrer popadł w zadumę. Pomysł Hiragi nie był tak nierealny, jak mogłoby się wydawać. Co więcej, na dłuższą metę dawał nieocenione korzyści. Anglia od dawna kształciła wybranych zagranicznych studentów, zwłaszcza tych pochodzących z lepszych rodzin. Niektórzy we własnym kraju byli radykałami lub wręcz rewolucjonistami. Wystarczało spojrzeć na Indie. Hiraga miał spory zasób inteligencji i dużo znaczył, skoro ściągnął na siebie gniew Yoshiego. Sądź człowieka po jego wrogach, mawiał ojciec Phillipa. Ostatnia myśl wywołała u niego nagłą tęsknotę za domem. Był ciekaw, co porabiają rodzice i przyjaciele, żałował, że jeszcze dość długo nie będzie miał okazji wpaść do Londynu. Żadnych urlopów przez dwa lata. Z drugiej strony, nie posiadał się z dumy, iż może pełnić służbę dyplomatyczną i dorzucić niewielką cegiełkę do rozbudowy ogromnego gmachu Imperium Brytyjskiego. Hiraga miał rację. To powinno zadziałać. Lecz jak go przemycić za granicę? Jak przekonać sir Williama? Pozyskanie zgody Wilusia było tu najważniejsze. Im dłużej się zastanawiał, tym bardziej tracił nadzieję. Głupotą było sądzić, że sir William udzieli im aprobaty – chodziło przecież o domniemanego mordercę, zbiega, który na swe nieszczęście był tylko pionkiem w szczególnie ważnej rozgrywce z Yoshim. Żadne prośby, tłumaczenia ani wizje nieokreślonej przyszłości nie skłoniłyby sir Williama do zerwania negocjacji z Toranagą. – Spróbuję – powiedział w końcu. Starał się, by zabrzmiało to w miarę przekonująco,

gdyż wciąż pamiętał, że jest więźniem Hiragi i widział miecz leżący w pobliżu. – Nie mogę niczego obiecać, ale spróbuję. Gdzie będziesz? Hiraga nie krył zadowolenia. Skoro Taira stanął po jego stronie, wódz gai-jinów na pewno okaże łaskę. – Zachowasz sekret? – Jasne. – Przyśrij słowo do Raiko. Mogę spotykać się w wiosce rub tutaj. Ty powiesz gdzie, Taira-sama. Myśrę, szybko to repiej, na statek, ne? – Tak. Dam ci znać jutro. Może sam przyjdę. – Tyrer ostrożnie uniósł się z miejsca. – Idziesz Fujiko? – Hiraga promieniał radością. – Koniec spotkań z Fujiko – odparł Phillip, od razu posmutniały. – Co? Co znaczy, proszę? Tyrer wyjaśnił, co zaszło, a Hiraga poczerwieniał. – Are miałeś umowę, Taira-sama. Ja sam mówiłem z Raiko, ne? – Tak, lecz zerwała kontrakt. Raiko twierdzi… – Phillip umilkł, wystraszony zachowaniem Japończyka. – Zaczekaj, proszę! – Hiraga wypadł na dwór. Tyrer wyjrzał przez okno. Zobaczył tylko gałęzie poruszane wiatrem i poczuł słony zapach morza. Uciekaj, póki możesz, mruknął w duchu, lecz nagle zachciało mu się sikać. Skorzystał z wiadra stojącego w łazience i od razu poczuł się lepiej. Był głodny. I spragniony. Rozejrzał się po pokoju. Żadnego dzbanka ani naczynia z wodą. Głód i pragnienie drążyły go niczym prośba Hiragi. Nie było sposobu, by je zaspokoić. Jeśli sir William nie okaże wyrozumiałości, Japończyk zginie, niczym dziecko zgubione w lesie. Nawet Jamie mu nie pomoże, zwłaszcza teraz, gdy odszedł od Struanów. Zresztą dlaczego miałby pomagać? Tyrer ponownie zerknął w okno. Zwiewaj, póki masz okazję, pomyślał i ruszył do drzwi. Nagle posłyszał kroki. Czym prędzej wrócił na dawne miejsce. Shōji rozsunęły się z trzaskiem, popchnięta Raiko wpadła do pokoju i osunęła się na kolana. W drzwiach majaczyła groźnie sylwetka Hiragi. – Wybacz, Taira-sama – wyjąkała pośpiesznie Raiko przepraszającym tonem. – Wybacz, popełniłam straszną pomyłkę… – Słowa płynęły z jej ust nieprzerwanym strumieniem. Tyrer niewiele z tego rozumiał, choć bez trudu pojął ogólny sens wypowiedzi. – Dość – warknął stanowczo. – Daj kontrakt. Podpiszę. Drżącą dłonią wyjęła z rękawa rulon papieru. – Czekaj! – rozkazał Hiraga. – Najpierw ja! Z nisko schyloną głową wręczyła mu dokument. Hiraga przebiegł wzrokiem krótką treść pisma i burknął coś do siebie. – To jak mówimy, Taira-sama – przeszedł na angielski. – Możesz podpisać później. Ona – ze złością wskazał na Raiko – mówi robi błąd, mówi Fujiko błaga o zaszczyt spotkania z tobą teraz. Mówi bardzo przykro, że błąd. Jej błąd. Baka! – wrzasnął i dodał po japońsku: – Traktuj moich gości z szacunkiem albo rozwalę tę herbaciarnię! Przygotuj Fujiko! Natychmiast!

– Hai, Hiraga-sama! – Ponownie wymruczała przeprosiny i wybiegła. Gdy oddaliła się na bezpieczną odległość, parsknęła śmiechem, zadowolona ze swego występu, z pomysłu Hiragi i z ostatecznego zawarcia umowy. Uradowany Tyrer wylewnie dziękował Japończykowi. Był zbyt szczęśliwy, by zadać sobie pytanie, jak Hiraga zdołał w tak krótkim czasie namówić Raiko do zmiany zdania. Nigdy nie zrozumiemy tych ludzi, pomyślał. – Jutro przyniosę podpisany kontrakt. – Nie śpieszy, niech pies-baba trochę czeka. – Uśmiechnął się Hiraga i wręczył mu rulon. – Teraz do Fujiko. Ikimasho. – Dōmo arigato gozaimashita. – Tyrer złożył ceremonialny ukłon, jak nakazywał obyczaj wobec osoby zasługującej na wdzięczność. – Przyjacier pomaga przyjacier – z prostotą odparł Hiraga.

57 Tyrer obudził się późnym wieczorem. Z zadowoleniem przeciągnął ramiona i spojrzał na zegarek. Dziewiąta dwadzieścia. Doskonale, pomyślał. Leżał obok śpiącej Fujiko, w miękkiej puchowej czystej pościeli, ciepłej i pachnącej słodko niczym ciało dziewczyny. Z niesmakiem wspomniał własne łóżko – twardy słomiany materac i ciężkie wełniane koce, przesiąknięte wonią wilgoci. Skóra Fujiko połyskiwała złotem w blasku świecy, podobnie jak ściany maleńkiego, przytulnego pokoju. Wiatr, hulający na zewnątrz, kołysał dachem, cienkimi shōji i lampionami. Może jeszcze chwila drzemki i czas się zbierać. Nie bądź głupi. Nie musisz na noc wracać do domu. Papiery na spotkanie z Yoshim masz gotowe, a po południu dwukrotnie sprawdziłeś japońskie tłumaczenie Traktatu, które teraz bezpiecznie spoczywa zamknięte w sejfie Wilusia. Plan ataku na Satsumę czeka już tylko na podpis Ketterera. Wstanę o świcie, świeży i lśniący niczym nowa złota gwinea – zasłużyłem na wypoczynek po szoku, w jaki wprawił mnie Hiraga, nie wspominając o Raiko. Uśmiechnął się. Szoku brzmiało niemal po japońsku. Westchnął ukontentowany. Porządny gość, ten Nakama… to znaczy Hiraga. Ziewnął i zamknął oczy. Przysunął się bliżej. Fujiko przez sen przygarnęła go do siebie. W innej części ogrodu Hinode czekała niecierpliwie na Poncina, który wedle słów Raiko mógł zjawić się w każdej chwili. Była wprost chora ze zdenerwowania. Raiko zaszyła się w swoich pokojach. Piła sake, potem sięgnęła po brandy, by utopić smutek w mocnych oparach alkoholu. Strach i pogarda wobec Hiragi, związane z nim nadzieje, wspomnienie przerażającej śmierci Meikin i podziw dla odwagi, z jaką dokonała zemsty, mieszały się w jej umyśle coraz bardziej po każdej wychylonej czarce. Po drugiej stronie ogrodu, w bezpiecznej kryjówce, Hiraga zasiadł w klasycznej pozycji lotosu i zaczął medytować. Chciał zwalczyć dokuczliwy ból głowy wywołany wieścią o Katsumacie oraz rozmową z Tyrerem. Czekał także na Akimota, by zdecydować, co z Takedą. Tymczasem Akimoto siedział w sztok pijany w sąsiedniej „Herbaciarni pod Wiśnią”. Rozwalony obok Takeda czknął głośno i sięgnął po piwo. Akimoto zdążył wychylić do końca kolejną sake, nim wypuścił flaszkę ze zdrętwiałych palców. Głowa opadła mu na pierś i zaczął chrapać. Takeda uśmiechnął się z zadowoleniem. Jedynie udawał, że pije. Gdy nabrał pewności, że kompan zasnął, wyśliznął się z pokoju i zamknął za sobą shōji. Noc była zimna, wiatr ostro wiał z południa. Owionął wychodzącego, dmuchnął w zmierzwione włosy. Takeda energicznie podrapał się w głowę i potoczył spojrzeniem po ogrodzie. Zobaczył dziewczynę z tacą, biegnącą z pawilonu w stronę głównego budynku. Gdzieś w dali chór pijackich głosów mieszał się z melodią brzdąkaną na samisenie. Warknął pies. Takeda zaczekał, aż służąca zniknęła za drzwiami, po czym włożył ciemną, grubo pikowaną bluzę, zatknął miecze za pas, wzuł słomiane sandały i ruszył ścieżką wijącą się wśród zarośli. Kilkakroć zmieniał kierunek, aż dotarł do żywopłotu. Pochylił

się, by wyjąć ukryte pod krzewami zawiniątko. Pięć bomb, przygotowanych przy pomocy Hiragi, zaopatrzonych w różnej długości lonty. Każdy ładunek składał się dwóch ciasno związanych tub bambusowych, długich na jedną trzecią jarda i mocno zakorkowanych, z których jedna wypełniona została prochem dostarczonym przez Hiragę, a druga naftą. Najdłuższy lont płonął tyle co świeca – około dwóch godzin. Zrobiony został z bawełnianego sznura, nasączonego roztworem prochu i pozostawionego do wyschnięcia. Dwie bomby miały lonty o połowę krótsze. Ostatni rzut oka na niebo. Na chmury gonione wiatrem. Dobrze. Takeda zgarnął dwie bomby z długimi lontami i wtopił się w ciemność. Ukrytym przejściem wszedł do ogrodu „Domu Trzech Karpi”, położonego po południowej stronie „Herbaciarni pod Wiśnią”, i skierował się w stronę najbardziej oddalonego pawilonu, wzniesionego, jak wszystkie pozostałe, na palach o wysokości pół jarda. Wewnątrz płonęły lampy. Takeda wpełzł pod budynek i z pomocą krzesiwa zapalił lont. Szum wiatru głuszył wszelkie hałasy. Sznur zaskwierczał i zajął się ogniem. Na górze rozległ się cichy szmer kobiecych kroków. Shishi zamarł w bezruchu. Trzasnęły otwierane shōji. Po chwili zasunięto je z powrotem. Zeschłe liście skrywały lont przed przypadkowymi spojrzeniami. Takeda ponownie ruszył w drogę – cień wśród cieni – i zaraz dał nura w zarośla na widok nadchodzącego ścieżką gai-jina. Obcy niczego nie zauważył; droga wolna. Kolejna bomba spoczęła pod głównym budynkiem. Teraz czas wrócić, ominąć służącą, zaczekać, aż przejdzie tłusta stara kucharka, dotrzeć do jamy pod żywopłotem, wyjąć ostatni ładunek z długim lontem i do roboty. Umieścił bombę pod własnym schronieniem. Słyszał chrapanie śpiącego Akimota i skrzywił usta w złym uśmiechu. Spocony z podniecenia, ostatni raz wrócił do żywopłotu. Jak dotąd, wszystko szło zgodnie z planem Oriego. Hiraga był zarażony jadem gai-jinów. Akimoto także. Został więc tylko on i musiał działać samotnie. Z dwiema pozostałymi bombami minął ogród, płot, jeszcze jeden ogród, i jeszcze jeden, aż znalazł się przy studni wiodącej do tunelu. Wszedł do otworu i zasunął pokrywę. Nie musiał się martwić, że trafi na Hiragę. Wreszcie bezpieczny, odetchnął z ulgą. Zapalił lampę. Obok posłania Hiragi leżało kilka drobiazgów. Pozostawione przez Katsumatę bomby w metalowej osłonie spoczywały ukryte pod kocem. Takeda dołożył do nich dwie własne, zarzucił torbę na ramię i pobiegł w głąb tunelu. Wkrótce stanął nad brzegiem wody. Zdjął ubranie i związał je w ciasny tłumok. Lodowata woda na chwilę zmroziła mu oddech w płucach. Gdy dotarł do przewężenia, był zanurzony po samą brodę. Strop zwisał mu tuż nad głową. Ledwie udało mu się nie zmoczyć lampy i bagażu. Po drugiej stronie pośpiesznie wciągnął kimono. Klął, gdyż jeszcze tak wiele zostało do zrobienia. Nieważne, czas zacząć. Po wypełnieniu zadania będzie miał dużo czasu na korzystanie z uroków życia. Ta myśl powodowała, że nie czuł zimna i zapominał o zmęczeniu. Żelazne pręty wystające ze ściany prowadziły do wyjścia ze studni, w dole otwierała się ciemna otchłań. Stanął, by zaczerpnąć oddechu. Teraz w górę. Omal się nie ześliznął,

lecz zdążył poprawić uchwyt i zawisł bez ruchu, czekając, aż serce zacznie mu bić normalnym rytmem. Znów w górę. Ostrożnie odsunął pogruchotaną klapę i wyjrzał. Ziemia Niczyja była pusta. Z Miasta Pijaków dochodził gwar, okrzyki i rubaszne śpiewy. Psy warczały na kilku mężczyzn zataczających się w pobliskim zaułku. Miasto Pijaków leżało na południe od wioski, tuż za Yoshiwarą a Osiedle dotykało brzegu dokładnie na linii północ – południe. Ori, Katsumata i w końcu Hiraga opracowali dokładny plan rozmieszczenia ładunków zapalających, tak żeby pożar niesiony wiatrem strawił wszystko na swej drodze. Takeda zostawił tobół w szuwarach, umieścił bombę z krótkim lontem na zapleczu nędznego sklepu kolonialnego, a drugą za szopą. W drodze powrotnej musiał czym prędzej zanurkować w stos odpadków. Z wioski wyłonił się oddział żołnierzy patrolujących okolicę. Ich trasa wiodła od Przedstawicielstwa Brytyjskiego w dół High Street, przez wioskę, Ziemię Niczyją, do Miasta Pijaków i z powrotem. Dwa razy w ciągu nocy. Gdy doszli do zaułka oddalonego o jakieś trzydzieści jardów od kryjówki Takedy, stanęli pod sklepem, by zapalić i chwilę odpocząć. Japończyk, rozpłaszczony na ziemi, zaklął pod nosem. Lont pierwszej bomby spłonął już w trzech czwartych długości. – Dobry wieczór, Hinode – powiedział André, wchodząc do pawilonu. – Przepraszam za spóźnienie. – Witaj, Furansu-san. Wcale się nie spóźniłeś. Zawsze postępujesz prawidłowo. – Przesłała mu uśmiech. – Napijesz się sake? – Z chęcią. – Usiadł naprzeciw i obserwował jej ruchy. Wsunął nogi pod stolik, gdzie w zagłębieniu podłogi znajdowało się niewielkie palenisko, osłonięte kocami zwisającymi z blatu. Dziewczyna każdą czynność wykonywała z nieopisanym wdziękiem, jej włosy błyszczały niczym dżety przetykane ozdobnymi szpilkami, usta pokrywała subtelna czerwień. Przytrzymywała obszerne rękawy, by nie potrącić naczyń. André widział ją tak ubraną po raz pierwszy. Kimono o wspaniałym odcieniu jego ulubionej zieleni zdobiły wyszyte srebrną nicią żurawie – symbol długowieczności. Miejscami zalotnie wystawał rąbek jasnego podkimona. Poncin nie mógł oderwać od niej oczu. Z ukłonem wręczyła mu czarkę, po czym ku jego zdziwieniu napełniła drugą gorącym trunkiem. Sam pijał zimne sake, lecz rzadko zdarzało się, by Hinode dotrzymywała mu towarzystwa. Z uroczystym uśmiechem wzniosła toast: – A ta santé, chéri, je t’aime. – Wyraźnie akcentowała każde słowo, jak tego ją uczył. – A ta santé, chéri, je t’aime – odparł i poczuł dziwne ukłucie w sercu. Przecież na pewno tak nie myślała. Trącili się czarkami. Hinode wypiła, zakrztusiła się lekko, lecz prędko nalała drugą porcję i wyciągnęła dłoń w stronę Poncina. Znów wypili i znów sięgnęła po butelkę. – Mon Dieu, Hinode, zwolnij trochę – powiedział ze śmiechem. – Nie jesteś przyzwyczajona do sake. Zaraz się upijesz.

Roześmiała się. W kuszących, pełnych ustach błysnęły śnieżnobiałe zęby. – Proszę, Furansu-san, dzisiejszy wieczór jest wyjątkowy. Pij i bądź szczęśliwy. Proszę. – Pociągnęła niewielki łyk, zerkając znad brzegu czarki. W jej oczach tańczył odbity blask świecy. Jak zawsze zdumiewała go ich głębia i budziły niepokój w sercu. Fascynowały. – Z jakiego powodu wyjątkowy? – Dziś jest Seijin-no-hi, Dzień Dorosłych, dla wszystkich, co ukończyli dwudziesty rok życia. Ty ukończyłeś, ne? – spytała wesoło, po czym wskazała na dużą świecę płonącą na stole. – Poświęciłam ją w twojej intencji bogowi Ujigami z mej wioski. – Wyciągnęła palec w stronę drzwi, ozdobionych u góry bukietem z gałązek sosny i bambusa. – To kadamatsu, symbol stałości. – Z nieśmiałym uśmiechem wysączyła zawartość czarki. – Mam nadzieję, że ci się podoba. – Tak, oczywiście. Bardzo dziękuję – zapewnił żarliwie. Kilka tygodni temu dowiedział się o jej urodzinach i przyniósł zmrożonego szampana. Hinode zmarszczyła nos na widok bąbelków i choć zapewniała, że są wyborne, musiał ją mocno namawiać do picia. Sam opróżnił butelkę i potem, w trakcie miłosnych pieszczot, zachowywał się jak dzikus. Po pewnym czasie zauważył, że jego gwałtowność nie budzi protestów Hinode. Kochała się z równą pasją jak on i padła na koniec zupełnie wyczerpana. Jednak w dalszym ciągu nie wiedział, czy odczuwała zadowolenie – nie umiał się przebić przez otaczający ją mur tajemnicy ani przejść nad tym do porządku dziennego. Obiecał sobie, że kiedyś zgłębi ów sekret. Konieczna była cierpliwość, i tyle. Gdy pęknie twarda skorupa, ich miłość i jego nie zaspokojona pasja znajdą wreszcie prawdziwe ukojenie na resztę życia. Hinode była dla niego wszystkim. Reszta się nie liczyła. Po południu znów wdarł się do pokoju Angelique i tak długo błagał, prosił, zaklinał i groził, aż zamiast pieniędzy oddała mu broszkę. Raiko przyjęła bez wahania tę formę zapłaty. Głupia Angelique! Dlaczego zwleka? Powinna od razu przyjąć ofertę Tess Struan, skorzystać z okazji, póki nie jest za późno. Tess okazała zadziwiającą hojność, większą niż oczekiwałem, wziąwszy pod uwagę słabą pozycję Angelique. Przecież brak testamentu na jej korzyść, a Malcolm nie dysponował żadnym majątkiem! Pięćset gwinei zaliczki w ciągu trzech tygodni! Toż to prawdziwy dar Niebios! Mogłaby wydać co najmniej czterysta, a pod zastaw przyszłego majątku załatwiłbym jej pożyczkę co najmniej tysiąca. Dwóch tysięcy w razie potrzeby! Skye to wariat. Kiedy z nią porozmawiam, na pewno zmieni zdanie i z wdzięcznością przyjmie każdą przedpłatę. Będę uratowany. Nie kryjąc radości popatrzył na Hinode. – Co? – Wachlowała się lekko, gdyż z wolna zaczęła odczuwać wpływ wypitego alkoholu. Wsunęła między zęby koniec języka. – Jestem wolny, najdroższa, wkrótce spłacę ostatnią ratę i już na zawsze będziesz tylko moja – odparł po francusku. – Przykro mi, nie rozumiem. – Dziś szczęśliwy, a ty należysz do mnie – przeszedł na japoński. – Jesteś piękna, jesteś

moja. Z wdzięcznością pochyliła głowę. – Jesteś przystojny i cieszę się, gdy mogę ofiarować ci szczęście. – Zawsze… – Nieprawda. Często ze złością wybiegał z pawilonu. Za każdym razem chodziło o to samo, o kilka słów prowadzących do pytań, docinków, próśb, żądań, błagań i wrzasków: – Nie gaś świecy! Jesteśmy kochankami i nie musimy leżeć w ciemnościach! Przyjaźń i zaufanie są równie ważne jak miłość, a ja chcę być z tobą na zawsze! Na zawsze! Kocham cię, nawet nie wiesz… nie umiem wyrazić jak bardzo… a ty… ty… jesteś głucha na moje prośby i siedzisz… Zawsze ta sama spokojna reakcja, głowa w niskim pokłonie przyciśnięta do maty, łzy lub nie, lecz cicha, stanowcza odpowiedź: – Pokornie proszę o wybaczenie, lecz sam się zgodziłeś. Przepraszam. Wychyliła kolejną porcję sake. Policzki miała mocno czerwone, z czarki, niesionej drżącą ręką, kapnęło kilka kropli. Z lekkim kaszlnięciem wciągnęła do płuc powietrze. – Przepraszam. – Napełniła czarkę Poncina, swoją również, wypiła. Nieco oszołomiona stała się jeszcze bardziej ponętna. – Dobre… Bardzo bardzo dobre, Furansu-san, ne? Smukłe palce, zakończone wypielęgnowanymi paznokciami, potrząsnęły buteleczką. Pusta. Hinode z gracją uniosła się z miejsca i szurając obszernym kimonem prześliznęła się w stronę kotła z gorącą wodą by wyjąć następną. Zapas przeznaczony dla Poncina stał w chłodzie na zewnątrz, za oknem. Do pokoju wpadł powiew wiatru niosący niecodzienną woń – słaby, lecz wyczuwalny swąd palonego prochu. – Co to? – po francusku spytał André. – Słucham? – Hinode spojrzała na niego z zaskoczeniem. Zamknęła okno i swąd zniknął. – Nic. Myślałem… – Dziś wabiła go nieprzepartą siłą. – Nic, usiądź proszę. Tutaj. Posłusznie uklękła przy nim, niechcący trąciła go w ramię i parsknęła śmiechem. Rozdygotaną ręką rozlała sake do czarek. André pił z rosnącym rozbawieniem, rozgrzany trunkiem, choć nie tak mocno jak ona. Pod stołem poczuł dotyk jej nogi. Objął dziewczynę w talii, przycisnął do siebie i pocałował. Jej usta były wilgotne i miękkie, język niczym żywe stworzenie… André przesunął dłoń wyżej, lecz wówczas Hinode wyrwała mu się z uścisku i zaczęła chichotać. – Czekaj, czekaj… Nie tutaj. Ten wieczór… – Jak podniecona pensjonarka zerwała się z miejsca i pobiegła w stronę sypialni, by zgasić samotną lampę, gotowa w ciemnościach czekać na jego przybycie. Po paru krokach stanęła, dla utrzymania równowagi oparła się o futrynę i obróciła głowę. Oczy płonęły jej dziwnym blaskiem. – Furansu-san… – Wciąż patrząc na niego zaczęła nucić jakąś melodię. Wyjęła szpilki z kunsztownie ułożonej fryzury i czarna kaskada włosów spłynęła jej aż do pasa. Rozluźnione obi upadło na podłogę. Chichot. Teraz kimono… André siedział z zapartym tchem, jak urzeczony. Złociste podkimono zamigotało w blasku płomieni, cienki jedwab ni to odsłaniał, ni zakrywał jej kształty. Końcem języka

przesunęła po wargach. Kokieteryjnie rozsupłała szarfę i rozchyliła poły szaty. Nie miała bielizny. Widział wąski pas jej ciała, od szyi po maleńkie stopy. I wciąż ten tajemniczy uśmiech, błyszczące oczy, namawiające do czekania, obiecujące, drażniące… Wiatr załomotał w shōji, lecz nie zwrócili na to uwagi. Serce Poncina waliło jak młot. Z najwyższym wysiłkiem zdołał usiedzieć na miejscu. Widział, jak pierś dziewczyny unosi się i opada przy każdym oddechu, jak drobne sutki naprężają jedwab. Westchnęła. Powoli, zmysłowym ruchem zdjęła ostatnią zasłonę i ukazała się w całej krasie. Czas stanął w miejscu. André wstrzymał oddech i w milczeniu podziwiał jej dar, tak nieoczekiwany i ofiarowany z niezwykłą łatwością. Nie mógł już dłużej znieść napięcia i zerwał się na równe nogi. Czule przygarnął kochankę do siebie, pocałował namiętnie, twardy, gdy ona zdawała się wtapiać w jego ramiona. Uniósł ją z ziemi, wniósł do sypialni, położył na futonie i zaczął się rozbierać. Potem klęknął, ekstatycznym spojrzeniem chłonąc jej widok przy zapalonej świecy. – Je t’aime, je t’aime. – Patrz, Furansu-san – powiedziała z czarującym uśmiechem i przyłożyła palec do wewnętrznej strony uda. André przez chwilę nie rozumiał, o co chodzi. Potem zobaczył zaczerwienienie. Serce omal nie wyskoczyło mu z piersi i głośno przełknął ślinę. – Patrz – powtórzyła miękko Hinode, wciąż uśmiechnięta. W słabym świetle jej oczy stały się czarne jak węgiel. – Zaczęło się. – Nie… to nieprawda… – odparł zdławionym głosem. – To nic takiego. – To koniec. – Spojrzała na niego. – Daj mi nóż, proszę. Zwiesił głowę. Nic nie widział; źrenice zaszły mu mgłą smutku, wypełniającego każdy zakątek świata. Z ogromnym trudem potrząsnął głową, by odzyskać zdolność myślenia. Przetarł powieki. Nie potrafił usunąć z ust kwaśnego, chorobliwie piekącego smaku. – To nic takiego, wierz mi… nic takiego… – wychrypiał. W miarę jak się przyglądał, nabierał pewności, że plamka nie ma nic wspólnego z chorobą. – Ślad po otarciu. – Co takiego? Wybacz, lecz musisz mówić po japońsku. – To… to nie choroba. Nie to. Tylko… tylko ciasno wiązana opaska. Niegroźne. – Wyciągnął dłoń, by ją okryć i zgasić świecę, lecz powstrzymała go delikatnie. – Wybacz, zaczęło się. Daj mi nóż. Proszę. Nóż tkwił tam gdzie zwykle. W pochwie u pasa. Wśród ubrań leżących pod ścianą. – Nie… Hinode… nie nóż. Nóż zły. Nie trzeba. Ta… plamka to nic takiego… Jak w sennym koszmarze zobaczył, że dziewczyna pokręciła głową. Powtórzyła swą prośbę, która tym razem zabrzmiała jak rozkaz. Dygotał na całym ciele, trząsł się, bełkotał długą nieskładną litanię po japońsku i po francusku, błagał, zaklinał i wyjaśniał, że nie ma najmniejszych powodów do obaw, choć zdawał sobie sprawę, że kłamie. Zaczęło się. Hinode wiedziała, co mówi. Zaczęło się, zaczęło…! Czuł ucisk w brzuchu. Powstrzymał się, by nie zwymiotować i wciąż jęczał. Nie przerywała mu, gorzej, leżała cierpliwie, czekając, aż się uspokoi. Dopiero

wówczas zamierzała powtórzyć swą prośbę. – Słuchaj, Hinode, nie nóż – mówił łamiącym się głosem. – Nie mogę. To… nic. Wkrótce zniknie. Spójrz na mnie, słyszysz?! – Desperacko przesunął dłonią po skórze. – Nie ma. Nigdzie. Ta mała wkrótce zniknie. Nie nóż. Żyjemy. Nie strach. Szczęśliwi. Tak? Dostrzegł cień na jej twarzy. Ponownie dotknęła plamki i powiedziała słodkim, monotonnym głosem: – Zaczęło się. Wykrzywił usta w groteskowym uśmiechu i dalej próbował ją przekonać, lecz odpowiadała mu w ten sam sposób, cicho, łagodnie, co denerwowało go coraz bardziej, aż w końcu doprowadziło niemal do szału. – To nic nie znaczy! – warknął ochryple. – Rozumiesz? – Tak, rozumiem. Ale zaczęło się, ne? Popatrzył na nią z zaciętą twarzą, nie wytrzymał i wrzasnął: – Na rany Chrystusa, tak! Tak, tak! Hai! Zapadła cisza. – Dziękuję, Furansu-san – odezwała się Hinode. – Teraz, gdy zgadzasz się ze mną, proszę, dotrzymaj obietnicy i daj mi nóż. André spoglądał na nią przekrwionym wzrokiem, w kącikach ust pojawiły mu się drobiny piany, pot ściekał z czoła. Był bliski szaleństwa. Wreszcie wykrztusił słowa, które od początku kołatały mu w głowie: – Nie nóż. Kinjiru! Za-ka-za-ne! Nie mogę. Nie mogę. Ty zbyt cenna. Zakazane. Nie nóż. – Odmawiasz? – spytała miękko, bez żadnej emocji. – Hinode, słonko moje, księżycu, nie mogę. Nie. Nigdy, nigdy, nigdy. Zakazane. Zostaniesz. Proszę. Je t’aime. – Daj mi nóż. – Nie. Długie westchnienie. W końcu pochyliła głowę w nieco smutnym ukłonie, przyniosła dwa ręczniki, wilgotny i suchy, i klęknęła przy posłaniu. – Weź, panie. – Zgadzasz się? – Zerknął na nią z ukosa, mokry od potu. – Tak, wedle twej woli. – Naprawdę? – Złapał ją za rękę; nie próbowała uciekać. – Jak sobie życzysz. Wedle twej woli – powtórzyła z przygnębieniem. – Nie prosisz nóż? Nigdy więcej? – Jak sobie życzysz. Już po wszystkim, Furansu-san. – Mówiła cicho, nie kryjąc twarzy. Niby wyglądała tak samo, a jednak inaczej, spowita cieniem smutku. – Przestań. Już po wszystkim. Przyrzekam, że więcej nie będę prosić. Przepraszam. Kamień spadł mu z serca. Z ulgą opadł na posłanie. – Hinode…je t’aime. Dziękuję, dziękuję – szeptał z trudem. – Nie bądź smutna. Nie smutna. Je t’aime, dziękuję. – Nie dziękuj. To twoja wola.

– Proszę cię, nie bądź smutna, Hinode. Teraz już bardzo dobrze, obiecuję. Cudownie. Przyrzekam. – Tak. – Powoli skinęła głową. Nagle jej twarz ozdobił promienny uśmiech i zniknęły gdzieś wszelkie ślady powagi. – Dziękuję. Dość smutku. Czekała chwilę, a gdy się wytarł, zabrała ręczniki. Śledził jej każdy ruch, zadowolony ze zwycięstwa. Weszła na chwilę do drugiego pokoju, skąd przyniosła dwie buteleczki sake. – Czarki nam niepotrzebne – powiedziała wesoło. – Pijmy. Moja gorąca, twoja zimna. Jestem ci bardzo wdzięczna, że wykupiłeś mój kontrakt. A ta santé. – A ta santé, je t’aime. – Ah, so ka! Je t’aime. – Opróżniła flaszkę, zakasłała, wybuchnęła śmiechem i otarła z brody kilka kropel. – Dobre. Bardzo dobre. Chodź. – Zalotnie wsunęła się w pościel. – Chodź, Furansu-san, bo się przeziębisz. Alkohol smakował mu wyśmienicie i pomógł usunąć z ust gorycz śmierci. Wróciła namiętność. André niespiesznie otulił się kołdrą. – Nie chcę już ciemno, dobrze? – Jak sobie życzysz. Nie zgaszę świecy. Tylko do spania, ne? Z wdzięcznością złożył głowę na futonie. Czuł się jak nowo narodzony, pełen miłości, oddania, namiętności… Wyciągnął ręce w jej stronę. – Och… Furansu-san, mogę wpierw nieco odpocząć? – spytała z niezwykłą czułością. – Jestem taka zmęczona po ostatnich przeżyciach… Tylko chwilę, dobrze? Potem… potem, ne? Musiał wytężyć wszystkie siły, by zapanować nad nagłym rozczarowaniem, które nieomal przerodziło się we wściekłość. Po chwili, najmilszym tonem, jak mógł, odparł: – Oczywiście. – Cofnął dłoń, położył się na plecach. – Dziękuję, Furansu-san – szepnęła sennie. – Sięgniesz do lampy? Zduś płomień, chciałabym trochę pospać. Króciutko… Spełnił jej prośbę i ponownie legł bez ruchu, choć pożądanie szarpało mu lędźwie. Gdy światło zgasło, Hinode pogrążyła się w rozmyślaniach. Było jej dobrze, tak dobrze, jak wówczas, gdy żył jej mąż i mieszkali wraz z synem w niewielkim domu w Edo. Chłopiec dorastał bezpiecznie u dziadków, przyjęty, chroniony i wychowywany na samuraja. Kłamliwy Furansu-san nie spełnił obietnicy i nie dał mi noża. Postąpił podle, lecz gaijinom nie wolno ufać. Nieważne, co zrobił i co planowała Raiko – ja dotrzymałam swej części umowy. Kłamali oboje przy spisywaniu kontraktu. Nieważne, nieważne… Byłam na to dobrze przygotowana. Uśmiechnęła się do siebie. Stara zielarka mówiła prawdę. Nie czułam niczego, a widmo śmierci krąży już w mym ciele i za parę chwil opuszczę ów Świat Płaczu. Bestia także. Sam zdecydował. Złamał przyrzeczenie, więc musiał ponieść karę. Już nigdy nie zhańbi innej kobiety. I umrze nie zaspokojony. André drgnął, zdziwiony jej cichym, niesamowitym śmiechem.

– Co? – Nic. Później pośmiejemy się razem. Zapomnisz o ciemnościach, Furansu-san. Zapomnisz o mroku. Hiraga trzasnął pięścią w tatami, znudzony czekaniem na Akimota. Wyszedł w wietrzną noc, w głąb ogrodowej ścieżki wiodącej do przejścia w żywopłocie. Dalej do pawilonu Takedy, ale za pierwszym razem przegapił właściwy zakręt. Stanął na werandzie. Z wnętrza dochodziło chrapanie. – Akimoto? Takeda? – zawołał cicho. Wolał nie otwierać shōji, gdyż każdy z nich, zaskoczony, działał bez zastanowienia. Nie było odpowiedzi. Ktoś nadal chrapał. Hiraga bezgłośnie odsunął drzwi. Akimoto leżał na stole wśród rozrzuconych flaszek po sake i butelek po piwie. Takeda zniknął. Hiraga zaklął pod nosem i ze złością potrząsnął śpiącym. Młody samuraj z trudem otworzył ciężkie powieki i spojrzał półprzytomnie. – Co się dzieje? – wymruczał. Zamiast Hiragi widział jedynie zamazaną i rozkołysaną plamę. – Gdzie Takeda? Zbudź się! Baka! Gdzie Takeda? – Nie wiem… po prostu… wypiliśmy trochę… Hiraga przez chwilę stał jak wmurowany, świat zawirował mu przed oczami. Skoczył do ogrodu, popędził pod żywopłot, do jamy, gdzie swego czasu ukryli bomby. Niczym przez mgłę przypomniał sobie szczegóły planu i miejsca rozmieszczenia ładunków zapalających. Strach dodawał mu skrzydeł. Zajrzał pod pawilon Takedy, przez chwilę nic nie widział, potem dostrzegł wątły siwy obłok, więc wczołgał się między niskie, kamienne podpory, lecz lont był dobrze schowany, a wiatr rozwiewał pasemka dymu. Co tchu wrócił do pokoju i szarpnął śpiącego. – Wstawaj! Zbudź się! Akimoto na odczepnego machnął ręką. Hiraga raz i drugi otwartą dłonią uderzył go w twarz. Ból sprawił, że młodzieniec częściowo odzyskał świadomość. – Takeda zabrał bomby, chce spalić gospodę, jedna jest tuż pod nami… – Hiraga dźwignął krewniaka na nogi. Akimoto wybełkotał coś, zrobił dwa kroki i runął ze schodów na ścieżkę. Wiatr dął coraz mocniej. Nagle huknęło. Wybuch nie był zbyt mocny, akurat taki, by zwalić ich z nóg i wybić dziurę w podłodze. Grube deski i szum wichru stłumiły echo eksplozji, lecz płonąca nafta bryznęła po całym pomieszczeniu. Ogień strzelił w górę i na zewnątrz. – Idź do tunelu i czekaj! – wycharczał Hiraga. Akimoto był już całkiem przytomny, wystraszony wybuchem i bliskością śmierci. Chciał uciec, lecz wiatr cisnął w jego stronę kilka rozżarzonych odłamków. Ogarnięty paniką otrzepał ubranie, cofnął się i spojrzał na pawilon – w samą porę, by ujrzeć piekło zniszczenia. Wyschnięte słomiane tatami, wyschnięte shōji z nasączonego olejem papieru, drewniana podłoga, belki, strzecha – wszystko stało w ogniu. Dach załamał się z trzaskiem, deszcz iskier niesiony wiatrem opadł na sąsiednią strzechę, wzniecając kolejny pożar. Ktoś uderzył na alarm; służba, klienci, kurtyzany, strażnicy przy bramie rzucili się do gaszenia.

Hiraga biegł wąską ścieżką w stronę pawilonu najbardziej oddalonego na południe. Był o kilkanaście kroków od niego, gdy nastąpiła eksplozja. Wybuch, choć nie tak silny jak uprzednio, cisnął go w krzaki, wprost na kamienną rzeźbę smoka. Hiraga jęknął z bólu. Ładunek zniszczył część belkowania i róg pawilonu, przez co dach opadł i chwiejnie zawisł nad ziemią. Ogień zaczął lizać ścianę. Hiraga dźwignął się z ziemi. Bez wahania wpadł na werandę i zgruchotał płonące shōji. Przez chwilę błądził w gęstym dymie, zasłaniał twarz dłońmi i wstrzymywał oddech, by nie wciągać do płuc rozpalonego powietrza. Zobaczył Tyrera leżącego pod ścianą, z trudem próbującego wstać na czworaki, osmalonego, otoczonego płomieniami, gdyż opryskane naftą shōji w jednej chwili zmieniło się w ścianę ognia. Żarłoczny żywioł gryzł już belki sufitu, resztki futonu i pościeli. Tlił się także brzeg porozrywanej yukaty, w którą ubrany był Tyrer. Hiraga skoczył, zdeptał płomień trawiący materiał i silnym szarpnięciem postawił Anglika na nogi. Rzucił okiem w stronę Fujiko. Wybuch rozerwał ją w pół. Nie miała włosów, częściowo już spopielona. Ślepnąc od dymu wyciągnął Tyrera na ścieżkę. W tej samej chwili runęła strzecha, upadli w zarośla, a płonące wiechcie strzeliły wysoko w górę i podsycane wiatrem poszybowały w stronę innych pawilonów, ogrodzeń i sąsiednich herbaciarni. Zewsząd dobiegały krzyki, płacz, nawoływania, tu i tam przebiegały grupy ratowników wyposażonych w wiadra. Niektórzy zakładali na twarze zawczasu przygotowane mokre maski, chroniące przed wdychaniem gryzącego dymu. Hiraga nie mógł uwierzyć, że jeszcze żyje. Kaszląc i plując, strącił z piersi rozpalony odłamek. Wciąż miał za pasem krótki miecz, lecz dłuższy stracił gdzieś w zamieszaniu. Tyrer na pozór nie odniósł większego uszczerbku, choć trudno było coś wyrokować, gdyż wpółprzytomny dyszał ciężko i wymiotował. Stojący nad nim Hiraga próbował uspokoić oddech. Rozejrzał się w poszukiwaniu nowego zagrożenia. Pobliski dom stanął w płomieniach, potem następny, odcinając im drogę ucieczki. Katsumata miał rację. Przy południowym wietrze Yoshiwara była zgubiona. Wraz z nią całe Osiedle. Żołnierze patrolujący skraj Ziemi Niczyjej stanęli jak wryci, a wraz z nimi wszyscy trzeźwi mieszkańcy Miasta Pijaków – i popatrzyli ponad ogrodzeniem w stronę Yoshiwary. Dwa słupy dymu i płomieni wzbijały się w niebo, wiatr przyniósł echo odległych krzyków i bicia dzwonów. Trzecia fontanna ognia. Dym dotarł już do Osiedla. Przeleciało kilka rozżarzonych odłamków. – Chryste Wszechmogący – mruknął podoficer, wychodząc z cienia sklepu, by lepiej widzieć. – To mina? – Trudno wyczuć, sierżancie, może wybuchła bańka z naftą. Lepiej wracajmy, ten bardak sunie w naszą stronę i… Eksplodował ładunek umieszczony przez Takedę na zapleczu sklepu. Wszyscy instynktownie przypadli do ziemi. Dym, trzask płomieni, krzyki z Miasta Pijaków i głośne wołanie o wodę. – Pożar! Gore! Prędzej, na miłość boską! Płonie skład nafty!

Półnadzy ludzie wbiegali i wybiegali z pobliskich domów, by uratować co cenniejsze przedmioty. Przybytek pani Fortheringill pustoszał w szybkim tempie, dziewczyny i klienci przy akompaniamencie przekleństw wciągali ubrania. Dudniło coraz więcej dzwonów. Grabiono mieszkania. Przez Południową Bramę wbiegały karne oddziały samurajów, chronionych mokrymi maskami, zaopatrzonych w drabiny i wiadra. Kierowali się do Yoshiwary. Kilku zostało przy płonącym sklepie, reszta popędziła dalej. Ogień, niesiony podmuchami wiatru, przedostał się nad ulicą na dachy sąsiednich zabudowań. Wybuchał pożar za pożarem. Takeda, nadal ukryty na Ziemi Niczyjej, pilnie obserwował skonfundowanych żołnierzy. Cieszyło go powodzenie ataku; duża część Yoshiwary stała w płomieniach. Czas znikać. Pośpiesznie naciągnął maskę. Brudne, przemoczone ciemne kimono nadawało mu jeszcze bardziej złowieszczy wygląd. W migocących przemianach nocy w dzień przekradł się w stronę studni. Znalazł plecak, zarzucił go na ramiona i pośpieszył nierówno wydeptaną ścieżką przez śmietnisko. Za sobą posłyszał jakieś krzyki. Przez chwilę myślał, że został odkryty, lecz jak się okazało, pękła ściana jednego z domów, a gorejące kawałki drewna posypały się na stłoczonych ludzi i na sąsiednie budynki. Strzelające w górę płomienie dawały lepszą widoczność. Takeda puścił się biegiem. Przed sobą miał wioskę i bezpieczne schronienie. – Hej, ty! Nie wiedział, co znaczą te słowa, lecz stanął na ostry dźwięk głosu. Zobaczył grupę angielskich żołnierzy, dowodzonych przez oficera, którzy właśnie wybiegli z wioski po dokonaniu krótkiej inspekcji. Zdumieni, zwolnili kroku; blokowali mu drogę ucieczki. – To pewnie któryś z tych, co grabią dobytek! Albo podpalacz! Hej, stój! – Na Boga, ostrożnie, to samuraj i uzbrojony! – Osłaniajcie mnie, sierżancie! Ty! Ty tam, samuraj! Co tu robisz? Co niesiesz? Przerażony Takeda zobaczył, że oficer odpinając kaburę idzie w jego stronę. Żołnierze zdjęli z ramion karabiny, wokół huczały odgłosy piekła, zwodnicze i groźne cienie kołysały się w blasku ognia. Dał krok w tył i rzucił się do ucieczki. Natychmiast zaczęto go ścigać. Po drugiej stronie Ziemi Niczyjej nie udało się opanować pożaru sklepu. Wojacy niemrawo próbowali kierować gaszeniem i chronić okoliczne budynki oraz ulice. Płomienie rzucały wystarczająco wiele światła, by zbieg ominął wszelkie pułapki, jakimi najeżone było śmietnisko. Oddychał z coraz większym trudem, tobół obijał mu się o plecy. Z radością dojrzał pustą alejkę w pobliżu trawionego ogniem budynku. Rzucił się w tamtą stronę, z łatwością odsądzając się na sporą odległość od pościgu. – Stój, bo strzelam! – Te słowa nie miały żadnego znaczenia, choć wykrzyczano je groźnym tonem. Takeda pędził jak oszalały, daleko w przodzie. Alejka była tuż-tuż. Zapomniał, że blask, który pomagał mu wyszukiwać drogę, pomagał także żołnierzom. Ciemna sylwetka uciekającego mężczyzny wyraźnie się odcinała na tle łuny. – Zatrzymajcie go, sierżancie! Ranić, nie zabijać! – Tak jest… Zaraz, na Boga Najwyższego, czy to nie ten łajdak, którego szuka sir William? Ten cholerny morderca Nakama?

– Niech mnie szlag, racja, to on. Szybko, sierżancie, ognia! Ściągnijcie go na ziemię! Podoficer przyłożył broń do oka. Cel sunął środkiem alejki. Żołnierz pociągnął za cyngiel. – Mam go! – zawołał z radością i skoczył do przodu. – Dalej, chłopcy! Kula zwaliła Takedę w pół kroku. Przeszła przez plecak, przebiła płuco i czysto wyszła klatką piersiową. Przy odrobinie szczęścia mógł wyżyć. Niestety, nie wiedział o tym. Poczuł niezmierne zdziwienie, gdy nagle znalazł się na ziemi. Choć nic go nie zabolało, jedna ręka zwisała mu bezwładnie. Zawył z zaskoczenia, a huk szalejącego pożaru zagłuszył jego krzyki. Strach dodawał mu sił, więc stanął na kolanach i powlókł się w stronę odległego o kilka kroków zbawczego wylotu alejki. Owionął go żar bijący od ognia. Wkrótce usłyszał nawoływania nadbiegających żołnierzy. Koniec ucieczki. Działał odruchowo. Wsparł się na zdrowej ręce niczym na szczudle, dźwignął z ziemi i z głośnym okrzykiem skoczył w płomienie. Młody wojak, który właśnie zamierzał go dopaść, stanął jak wryty, po czym dał krok w tył, osłaniając twarz przed szalejącym żywiołem. Budynek mógł runąć w każdej chwili. – Sfajczył się! – zawołał żołnierz. Ogień zasyczał, wchłonął ofiarę, w powietrzu uniósł się mdlący swąd palonego mięsa. – Jeszcze chwila i miałbym łobuza, to na pewno ten gnojek, co go sir William… Nie zdążył powiedzieć nic więcej. Bomba ukryta w plecaku Takedy eksplodowała z głośnym łomotem, postrzępiony kawałek metalu rozorał gardło żołnierza. Pozostali, nie wyłączając oficera, popadali na ziemię niczym kręgle, łamiąc ręce i nogi. Jak echo ozwał się grzmot wybuchającej bańki z naftą, potem jeszcze jeden i jeszcze jeden… Zniszczenia przybrały rozmiar kataklizmu. Słup ognia strzelił w górę, rozsiewał wokół płonące odłamki, a bezlitosny rozpalony wicher niósł je dalej, wzniecając wciąż na nowo zagładę. W wiosce wybuchł pierwszy pożar. Shoya, podobnie jak jego krewni i wszyscy wieśniacy, zaopatrzeni w maski i przygotowani do działań od pierwszego alarmu, spokojnie kontynuował swą pracę. Wszelkie kosztowności chowano w małych ceglanych skrytkach rozmieszczonych we wszystkich ogrodach. Zaczęły płonąć dachy domów stojących przy głównej ulicy. Nim minęła godzina od wybuchu pierwszej bomby, „Dom Trzech Karpi” przestał istnieć, a wraz z nim większa część Yoshiwary. Tylko ceglane kominy, kamienne fundamenty oraz pokryte cegłami i ziemią schrony przeciwpożarowe sterczały wśród zgliszcz i dymiących ruin. Tu i ówdzie walały się czarki lub flaszki po sake, osmalone metalowe kotły i inne przybory kuchenne. W ogrodach straszyły kikuty drzew i krzewów. Po okolicy snuły się grupy zrozpaczonych mieszkańców. Zakrawało na cud, że ogień oszczędził dwie lub trzy gospody, choć wkoło rozpościerała się płaska przestrzeń, pokryta jedynie popiołem. Pas zniszczeń ciągnął się aż do stawu i zwęglonego ogrodzenia. Po drugiej stronie wody leżała wioska. Płonęła. Dachy trzech domów Osiedla, położonych w pobliżu Miasta Pijaków, też stały w ogniu. Był wśród nich budynek redakcji „Guardiana”, gdzie mieściło się nowe biuro McFaya. Nettlesmith, wraz z kilkoma pracownikami, podawał wiadra z wodą stojącemu na

szczycie drabiny Jamiemu. Domu obok nikt nie gasił. Pozostali, wśród nich Chińczycy i Maureen, dzielnie wynosili na ulicę sterty papierów, matryce i wszystko, co miało jakąkolwiek wartość, nie bacząc na lecący z góry deszcz iskier i spadające dachówki. Wszyscy krztusili się dymem ciągnącym od Miasta Pijaków. Jamie z wolna przegrywał bitwę. Nagły podmuch skierował ogień w jego stronę. Zachwiał się, omal nie spadł z drabiny, po czym zrezygnowany ześliznął się na dół. – To beznadziejne – wydyszał. Twarz miał czarną od sadzy i popalone włosy. – Jamie, na miłość boską, pomóż mi wynieść prasę! – zawołał Nettlesmith i wpadł do budynku. Maureen chciała biec za nim, lecz McFay przytrzymał ją za rękę. – Nie, zostań tutaj! Uważaj na suknię! – wrzasnął, by przekrzyczeć hałas, i skoczył za redaktorem. Płonące szczapy padały coraz gęściej. Maureen posłusznie przeszła na drugą stronę ulicy, gdzie mogła przynajmniej pomóc przy układaniu wyniesionego dobytku. Pożar ogarnął już całą górną część domu. Jamie i Nettlesmith wyłonili się z dymu, taszcząc niewielką prasę drukarską. McFay pojął, że nie da się opanować żywiołu, więc wrócił, by zgarnąć jeszcze nieco tuszu, barwników, czcionek i papieru. Więcej nie dało się uratować, gdyż drewniana konstrukcja zaczęła się chylić i w każdej chwili groziła zawaleniem. Jamie zaklął siarczyście i stanął obok Nettlesmitha. Musieli się cofnąć, gdy spadły pierwsze krokwie. – Kurewsko udany pożar! – warknął McFay i ze złością kopnął pudło z czcionkami. Obrócił się, gdy Maureen ujęła go za rękę. – Tak mi przykro, kochanie… – wyjąkała przez łzy. Chwycił ją w ramiona, przytulił i oświadczył dobitnie: – Nieważne. Liczy się tylko to, że jesteś bezpieczna. – Nie martw się, Jamie. Zaczekajmy do rana, gdy wszystko minie i będziemy mogli spokojnie pomyśleć. Może nie jest tak źle, jak sądzimy. Minęła ich grupa japońskich strażaków. Jamie na migi poprosił jednego o maskę. Mężczyzna mruknął coś w odpowiedzi, wręczył mu kilka wyciągniętych z rękawa kłębków materiału i pobiegł dalej. McFay zanurzył maski w kuble z wodą. – Weź, Maureen. – Drugą podał Nettlesmithowi, który mamrocząc pod nosem przekleństwa siedział na beczce. Dach zapadł się do wnętrza, zmieniając budynek w gorejące rumowisko. – Okropne – odezwał się Jamie. – Tak. Lecz jeszcze nie wszystko stracone. – Chudy starszy mężczyzna machnął dłonią w głąb ulicy. Północnej części Osiedla nie trawiły płomienie, budynki Struanów, Brocków i legacji stały nietknięte. – Przy odrobinie szczęścia unikną pożaru. – Wiatr nas wykończy. – To prawda. Bezpiecznie jest tylko nad brzegiem… Pojawiła się grupa strażaków uzbrojonych w topory. Był wśród nich Dmitri. Spojrzał na płonącą drukarnię. – Jezu, co za nieszczęście – krzyknął w biegu. – Spróbujemy wyrąbać pas wolnej

przestrzeni! – Idź im pomóc, Jamie – powiedziała Maureen. – Nic mi nie grozi. – Tu już zrobiłeś wszystko, co można – dodał Nettlesmith. – Będę na nią uważał. W razie czego schronimy się u Struanów. – Sięgnął po kartkę, z namysłem zwilżył językiem koniec kopiowego ołówka i zaczął pisać. Ostrza toporów wbiły się w suche drewno. W południowej dzielnicy szalał ogień, wiatr stawał się coraz gorętszy i przybierał na sile. Mężczyźni zdwoili wysiłki, lecz deszcz rozżarzonych odłamków zmusił ich, by się cofnęli. Po kolejnym dmuchnięciu wichru uciekli w bezpieczne miejsce. – Chryste, widział któryś takie fajerwerki? – bezradnie spytał Dmitri. – Każdy z tych domów jest jak krzesiwo. Śmiertelna pułapka. Co teraz? – Co się tam dzieje? – krzyknął Jamie, wskazując na ogrodzenie. Wszyscy pobiegli za nim. Im bardziej zbliżali się do płotu zamykającego Yoshiwarę, tym mocniej dokuczał im żar, dym i płomienie. Niewiele mogli pomóc. W zasadzie nic. Ogień rozprzestrzeniał się zbyt szybko, ludzie biegali z kubłami we wszystkie strony, lecz w miejsce jednego ugaszonego pożaru wybuchało dziesięć następnych. Oszołomione kobiety szukały schronienia. Tylko niektóre z nich niosły skromne tobołki. Nieco dalej parę ocalałych herbaciarni buchnęło jasnym płomieniem, niczym ćmy zwabione światłem świecy, w jednej chwili żywe, w następnej już martwe. Cała Yoshiwara zniknęła pod grubą chmurą dymu. Mężczyźni błądzili wśród ocalałych dziewcząt w niespokojnym poszukiwaniu tej jednej, ukochanej. Dołączył do nich Jamie. Pilnie przypatrywał się każdej twarzy z nadzieją że znajdzie Nemi. Nie zapomniał o niej ani na chwilę. Na pewno uciekła, myślał. Wkrótce jednak zaczął odczuwać narastający niepokój. Niewiele osób ocalało z pożaru. Nigdzie nie dostrzegał znajomej sylwetki. – Gomen nasai, Nemi-san, wakarimasu ka? – pytał wokoło, czy ktoś ją widział, lecz w odpowiedzi słyszał jedynie tępe burknięcia lub wciąż te same słowa wypowiadane z wymuszonym uśmiechem: – Iie, gomen nasai. – Niestety, nie… Z dymu wyłonił się Dmitri. Kasłał i dyszał ciężko. – Możemy się sporo nauczyć od tych samurajskich strażaków, choć i oni nie dają sobie rady z tym gównem. Znalazłeś Nemi? – Nie. Właśnie cię chciałem zapytać… – Może jest z drugiej strony albo tam – wychrypiał Dmitri, z trudem łapiąc powietrze. Wskazał na łąkę, za którą był tor wyścigów konnych i gdzie w ciemnościach błyszczały ogniki kilku lamp naftowych. – Widziałem, że sporo osób ciągnęło w tę stronę. Inni poszli nad kanał. Słuchaj, wybiorę się w stronę Północnej Bramy, a ty zerknij na łąkę. Co mam powiedzieć Nemi, gdy ją znajdę? – Cieszę się, że jest cała i zdrowa, a spotkamy się jutro. Przykucnęli, kiedy ognisty podmuch przeleciał nad ich głowami i opadł na dach pobliskiej chaty. Dmitri gdzieś zniknął, a lekko otumaniony Jamie ruszył na dalsze

poszukiwania. Minął go Heavenly Skye. – Jamie, słyszałem właśnie, że Phillip zginął wraz z całym „Domem Trzech Karpi”! – Boże, jesteś pewien? A co z… Lecz Skye już przepadł w mroku. Stojące na północy budynki przedstawicielstw nie były zagrożone. Podobnie zresztą filia Struanów, Brocków oraz okoliczne sklepy i składy, choć wiatr był silny i coraz gorętszy. Na ulicach kłębiły się tłumy, wszyscy przygotowywali ostatnią linię obrony, oddziały wojska i marynarzy schodziły z okrętów od pierwszego alarmu. Po High Street krążyli samurajowie z zewnętrznych koszar. Przynieśli drabiny, wiadra i maski. W niewielkich grupach, szybko i sprawnie, wyszukiwali każde nowe źródło ognia. Sir William, w płaszczu narzuconym na pidżamę, kierował ochroną legacji. Na brzegu stał Pallidar dowodzący oddziałem dragonów, podłączających do pomp długie płócienne węże. Spojrzał za siebie i zobaczył generała, oficera saperów oraz dodatkowy pluton żołnierzy. Stanęli przed sir Williamem. – Ruszam do wioski i Miasta Pijaków – wysapał generał. – Zamierzam zwalić kilka budynków, by zahamować postęp pożaru. Oczywiście za pańskim pozwoleniem. Mogę? – Tak, niech pan działa, to powinno dać jakieś efekty. Jeśli wicher nie zacznie słabnąć, jesteśmy zgubieni! – Przypadkowo stałem na dziobie okrętu, gdy to się zaczęło. Trzy lub cztery pożary wybuchły mniej więcej w tym samym czasie, choć w różnych miejscach Yoshiwary. – Dobry Boże, podejrzewa pan podpalenie? – Nie mam pojęcia, sir Williamie. Bóg, diabeł czy jakiś cholerny fanatyk, trzeba przyznać, że wybrał dobry moment! – Skinął na saperów i pobiegł w dalszą drogę. Sir William dostrzegł admirała brnącego po plaży od strony miejsca, w którym lądowały szalupy pełne żołnierzy i marynarzy. – Łodzie gotowe do ewakuacji – oświadczył Ketterer. – Starczy miejsca dla wszystkich. Dla większego bezpieczeństwa wsiadających rozciągniemy szalupy wzdłuż całego nabrzeża. – Dobrze. To powinno wystarczyć. – Zupełna zmiana planów, co? – Obawiam się, że tak. Pożar wybuchł w najmniej odpowiednim momencie. – Szlag by trafił, ze złością pomyślał sir William. Wszystko się skomplikowało: jutrzejsze spotkanie z Yoshim, atak na Kagoshimę… i to właśnie wówczas, gdy Ketterer zgodził się wykonać moje rozkazy! Co mam, u diabła, robić? Zarządzić ewakuację? Wsadzić wszystkich na statki i z podwiniętym ogonem wracać do Hongkongu? Czy przenieść się do Kanagawy, z nadzieją że Japońce nie zrobią nam kolejnego piekła? Nie mogę. Z Kanagawy nie ma ucieczki, zatoka jest zbyt płytka dla okrętów. Zerknął na Ketterera. Twarda, ogorzała od morskich wichrów twarz starego żeglarza wyrażała najwyższe skupienie, małe oczy patrzyły gdzieś nad horyzontem. Już płynie do Hongkongu, z niesmakiem skonstatował sir William. Cholerne wiatrzysko! W dole ulicy MacStruan kazał oprzeć drabiny o ścianę budynku. Służba i urzędnicy

obficie zlewali dach wodą. Nieco dalej, u Brocków, Gornt robił to samo wraz ze swymi pracownikami. – Chryste, patrzcie! – ktoś krzyknął. Morze ognia zakryło już całą wioskę i Miasto Pijaków. Szaleńczy, zionący żarem podmuch wiatru wionął w twarze gapiów. Nieomal palił skórę. – Mon Dieu! – mruknęła Angelique. Po pierwszym ostrzeżeniu zarzuciła ciężki płaszcz na nocną koszulę, związała włosy wstążką i wyszła na ulicę. Gdy spostrzegła, że pożar nieuchronnie sunie w stronę Osiedla, pośpieszyła z powrotem do swego buduaru. Zaczęła pakować szczotki, grzebienie, pachnidła i kremy oraz najlepsze dessous. Po chwili zastanowienia spokojnie otworzyła okno, krzyknęła do Ah Soh, by poczekała na ulicy, po czym zaczęła jej rzucać suknie i płaszcze. Ah Soh pociągnęła nosem i nie ruszyła się z miejsca. MacStruan, który był świadkiem całego zajścia, rzucił kilka soczystych przekleństw pod jej adresem i wskazał na pomost, gdzie paru urzędników strzegło skrzyń z papierami, towarami i bronią. Vargas i inni w pocie czoła donosili następne, lecz bilon, weksle oraz pewne dokumenty pozostały w biurze, w ogniotrwałej kasie pancernej. – Ah Soh, ty pozbawiona matki dziwko! – krzyczał MacStruan po kantońsku. – Zabierz rzeczy tai-tai na przystań, pilnuj ich i nie waż się uciekać, choćby całe piekło zwaliło ci się na głowę! Jeśli skrewisz, rozbiję ci pięty na miazgę! Usłuchała natychmiast. – Angelique! – zawołał ze śmiechem Albert. – Wszędzie rozstawiliśmy czujki! Zostań w cieple, dam ci znak w razie konieczności! – Dziękuję. – Widziała Gornta spoglądającego z sąsiedztwa w jej stronę. Pokiwał dłonią. Pomachała mu w odpowiedzi. Nie czuła strachu. Albert obiecał, że ostrzeże ją we właściwym czasie, a stojące w pobliżu łodzie dawały pewność bezpiecznej ucieczki. Nic jej nie martwiło. Już wcześniej zdecydowała, jak postąpi z Poncinem, mecenasem i Kobietą z Hongkongu. Wiedziała nawet, co odpowiedzieć Gorntowi. Podśpiewując którąś z melodii Mozarta, sięgnęła po szczotkę i siadła przed lustrem. Musi się przygotować do czekających ją spotkań. Zupełnie jak dawniej. Co ma na siebie włożyć, w czym będzie wyglądać najlepiej? Raiko, w towarzystwie krzepkiego służącego, przeszukiwała miny swej gospody. Mężczyzna dzierżył zapaloną lampę naftową i ostrożnie wybierał drogę, korzystając z rozrzuconych wokół kamieni i omijając miejsca przysypane gorejącym żużlem, ostrzegawczo połyskujące w mroku przy każdym ruchu nagrzanego, gryzącego powietrza. Skóra Raiko pokryta była grubą warstwą sadzy, włosy ciężkie od pyłu i popiołu, kimono zwisało w strzępach. Mimo masek oboje sapali ciężko i pokasływali od czasu do czasu. – Idź bardziej w lewo – zachrypiała przez wysuszone gardło. Wskazała w głąb ogrodu, gdzie w miejscu dawnych pawilonów sterczały ze zgliszcz regularnie rozstawione kamienne filary. – Tak, pani. – Ruszyli w tamtą stronę.

W poszumie wiatru z ledwością słyszeli odległe nawoływania, czasem krzyk bólu lub płacz, dzwony z płonącej wioski i Osiedla. Raiko już dawno pozbyła się strachu. Pożary wybuchały dość często. Wola bogów. Najważniejsze, że żyję, myślała. Jutro poznam prawdziwą przyczynę nieszczęścia. Są tacy, co twierdzą, że słyszeli eksplozję, lecz wicher płata różne figle ze słuchem i równie dobrze wszystko mogło się zacząć od przewróconego garnka z olejem, źle ustawionego na kuchni. „Dom Trzech Karpi” zniknął, inne gospody także, niemal wszystkie, ale jeszcze nie jestem zrujnowana. Z ciemności wyłoniło się kilka popłakujących dziewcząt – służących i kurtyzan. Niektóre nosiły ślady oparzeń. Rozpoznała je; były z „Zielonego Smoka”, żadna nie należała do niej. – Dość jęków – rozkazała. – Idźcie do „Szesnastu Orchidei”. Tam się zbieramy. Budynek nie ucierpiał zbyt mocno, są posłania dla wszystkich, jedzenie, picie i pomoc dla poszkodowanych. Gdzie Chio-san? – Tak nazywała się mama-san „Zielonego Smoka”. – Nie wiemy – wyszlochała jedna z dziewcząt. – Byłam z klientem i ledwo zdążyłam zejść z nim do podziemnego schronu. – Dobrze. Idźcie dalej tą samą drogą i uważajcie. – W głosie Raiko zabrzmiał cień dumy. Dwa lata temu, gdy zaczynano budowę Yoshiwary i gildia zastanawiała się, która mama-san powinna otrzymać koncesję, zapłaciwszy uprzednio niemałą sumę urzędnikom bakufu, właśnie ona zgłosiła pomysł, by wyposażyć każdą gospodę w murowaną piwnicę w pobliżu głównego budynku, a dla większego bezpieczeństwa umieścić dodatkowo ceglane skrytki pod ziemią. Nie wszystkie właścicielki wyraziły zgodę na niepotrzebny wzrost wydatków. Ich sprawa. Zobaczymy, ile z nich będzie jutro rozpaczać i bić się w piersi z żalu, że mnie nie posłuchały. Zdążyła już zajrzeć do swego sejfu. Schody wiodły w dół, do obitej żelazem zapadni. Wnętrze było nienaruszone. Wszystkie kosztowności, kontrakty, umowy, skrypty dłużne, odpisy pożyczek udzielonych Gyokoyamie i dokumenty bankowe, weksle oraz najlepsze kimona – jej i dziewcząt – leżały starannie zapakowane. Zawsze wymagała, by pościel i kimona, nie używane danego wieczoru, wracały do skrytki. Niektóre kurtyzany narzekały na ów dodatkowy obowiązek. Po dzisiejszej nocy nie będzie więcej utyskiwań, pomyślała. Z ulgą stwierdziła, że jej damy, służba i klienci w większości uniknęli śmierci. Brakowało Fujiko, Hinode, Teko, Francuza, Tairy, dwóch pomywaczy i dwóch pokojówek. Nie zaprzątała sobie tym głowy. Na pewno gdzieś się schowali. Któryś ze służących widział gai-jina, może dwóch, umykających bezpiecznie z płomieni. Namu Amida Butsu, modliła się w duchu, pozwól im wszystkim zachować zdrowie i pobłogosław mnie za mądrość, która kazała mi po wielekroć sprawdzać, czy moi ludzie są dobrze przygotowani na wypadek pożaru. Przed dwunastu laty dostała dobrą lekcję w czasie tragedii, jaka rozegrała się w Yoshiwarze w Edo. O mało co nie zginęła w płomieniach wraz z klientem, bogatym handlarzem ryżu z Gyokoyamy. Ocaliła mu skórę, budząc go z pijackiej drzemki i ciągnąc na zewnątrz, choć przy okazji sama ryzykowała życie. Gdy biegli przez ogród, niespodziewanie dostali się w krąg ognia. Raiko, niewiele myśląc, wyrwała zza obi

sztylet, zagrzebała siebie i kupca w miękkiej ziemi i odczekała, aż płomienie przetoczą się nad nimi. Doznała wówczas rozległych poparzeń nóg i pośladków, co zakończyło jej karierę kurtyzany. Na szczęście klient zapamiętał jej odwagę i kiedy wyzdrowiał na tyle, że mógł chodzić, namówił zarząd Gyokoyamy do udzielenia pożyczki. Raiko dostała dość pieniędzy, aby otworzyć własną herbaciarnię, a kupiec zaczął odwiedzać jedną z jej podopiecznych. Interes prosperował znakomicie. W pożarze Edo zginęło ponad sto kurtyzan, szesnaście mama-san, nieokreślona liczba klientów i służby. W ciągu ostatnich kilku wieków ogień pochłonął tysiące ludzkich istnień. W Wielkim Pożarze Zwisających Rękawów, który wybuchł parę lat po tym, jak mama-san Gyoko wybudowała pierwszą Yoshiwarę, żywioł ogarnął całe Edo i pochłonął sto tysięcy ofiar. Dwa lata później miasto zostało odbudowane, po czym znów spłonęło, dźwignęło się z ruin i tak bez końca. Nasza Yoshiwara też stanie na nogi! – zarzekała się Raiko. I jeszcze bogatsza niż dotychczas. – „Szesnaście Orchidei” jest chyba z tej strony, ne? – dopytywał się sługa, niepewny drogi w smolistych kłębach dymu. Wokół nie było nic prócz zgliszcz, popiołów i paru patetycznie sterczących głazów. Żadnej ścieżki lub chaty, która mogłaby im ułatwić orientację. Nagły podmuch wiatru rozgarnął sadze i ich oczom ukazał się kamienny smok, pęknięty pod wpływem żaru. Raiko natychmiast rozpoznała to miejsce. Pawilon Hinode. – Musimy się cofnąć – zdecydowała, lecz w tej samej chwili coś przyciągnęło jej uwagę. Jakiś błysk. – Zaczekaj. Co to? – Gdzie, pani? Czekała. Wiatr podsycił niewygasłe szczątki. Znów błysk. Nieco z przodu, po prawej. – Tam! – Aaaa… tak. – Ostrożnie pomacał ziemię sczerniałą, pozbawioną liści gałęzią, dał krok w przód i poświecił lampą. Jeszcze krok… Pośpiesznie cofnął nogę przed wykwitającym snopem iskier. – Wracaj, przyjdziemy tu jutro! – Chwilę, pani. – Krzywiąc twarz od żaru, rozrzucił gałęzią popiół. Jęknął. Dwa zwęglone ciała leżały ramię w ramię, złączone dłońmi. Błysk, który zauważyła Raiko, przybrał kształt złotego sygnetu. – Pani! Osłupiała Raiko zastygła niczym posąg obok służącego. Furansu-san i Hinode. Na pewno oni, przebiegło jej przez głowę, Francuz zawsze nosił ów sygnet – kilka dni temu chciał mi nim nawet zapłacić. Z nagłym wzruszeniem spojrzała na splecione dłonie kochanków. Posłanie z rozżarzonych węgli wydało jej się niebiańskim łożem, pełnym cennych rubinów, błyszczącym, żywym, ginącym jedynie po to, by znów się odrodzić w szumie wiatru – kiedy tych dwoje po wieki będzie już razem. Smutne, myślała z oczami pełnymi łez. Smutne, lecz piękne. Leżą spokojnie, bez ruchu, ręka w rękę. Na pewno zażyli truciznę, by wspólnie odejść z tego świata. Mądrze. Bardzo mądrze. Dla obojga. Otarła oczy i wymruczała:

– Namu Amida Butsu. – Zabrzmiało to niczym błogosławieństwo. – Zostawmy ich dzisiaj w spokoju. Jutro zdecyduję, co robić. Odeszła. Wciąż przełykała łzy, lecz piękno sceny, którą obejrzała, łagodziło jej rozpacz. Pomału kroczyła za służącym na miejsce zbiórki. Nowa myśl wpadła jej do głowy. Skoro Furansu-san i Hinode zginęli, uciekającym gai-jinem musiał być Taira. To dobrze. Lepiej niż na odwrót. Straciłam istotne źródło wiadomości, lecz sądzę, że tak naprawdę zyskałam dużo więcej. Taira jest łagodniejszy i ma przed sobą ciekawą przyszłość u boku Fujiko. Przy odpowiednim traktowaniu może okazać się użyteczny… Niedługo już będę mogła z nim swobodnie rozmawiać. Jak na gai-jina, z każdym dniem mówi coraz płynniej. Załatwię mu kilka dodatkowych lekcji, by poznał zwroty związane z polityką, a nie tylko z miłością i Pływającym Światem, bo Fujiko uczy go z pewnością tylko tego, i to w dodatku z wiejskim akcentem. Na dłuższą metę podobna inwestycja przyniesie nieocenione korzyści… Stanęła w tej samej chwili, co służący. Spojrzeli na siebie, a potem, jak na komendę unieśli głowy. Wiatr ucichł.

58 ŚRODA, 14 STYCZNIA – Koniec z Yokohamą, Williamie – zmęczonym głosem powiedział generał o świcie. Siedzieli na koniach, na zboczu górującym nad Osiedlem. Obok, w pełnym rynsztunku bojowym, czekali jeźdźcy Pallidara. Generał miał brudną, posiniaczoną twarz, podarty mundur i spalony daszek przy poszarpanej czapce. – Pomyślałem, że będzie dobrze, gdy spojrzysz na to ze wzgórza. Wola boska. – Wiedziałem, że jest nie najlepiej, ale… – Sir William umilkł, słowa uwięzły mu w gardle. Był bardzo zmęczony. Żaden z nich nie spał tej nocy. Widział głębokie bruzdy na zatroskanych twarzach żołnierzy, porozrywane i popalone mundury. Zwłaszcza u Pallidara. W pierwszych promieniach słońca ukazał się trakt Tōkaidō, widoczny aż po Hodogayę. Yoshiwara przestała istnieć, podobnie jak wioska, Miasto Pijaków i spora część Osiedla, nie wyłączając stajni. Nie było jeszcze oficjalnych raportów o stratach i liczbie ofiar, choć wciąż przybywało złych plotek. Nikt nie znał prawdziwej przyczyny pożaru. Oskarżano Japończyków o podpalenie, lecz jakich Japończyków i na czyj rozkaz – nie wiadomo. Tym bardziej że żadna ze stron konfliktu nie była zainteresowana zniszczeniem wioski i Yoshiwary. – Dasz rozkaz ewakuacji? Sir William miał mętlik w głowie od setek pytań i przewidywanych możliwości. – Najpierw inspekcja. Dzięki, Thomas. Pallidar pojedzie ze mną. – Skierował kuca w dół zbocza. Na chwilę zatrzymał się przy budynku przedstawicielstwa. – Jest coś nowego, Bertramie? – Nie, sir Williamie. Nie znamy liczby ani nazwisk ofiar. – Poślij po shoyę. Spytaj, ile osób zginęło w wiosce, i natychmiast przychodź z tym do mnie. – Nie umiem po japońsku, sir Williamie, a Phillip Tyrer gdzieś zniknął. – Więc go znajdź, do cholery! – huknął sir William. Wreszcie zyskał okazję, by zrzucić z siebie choć część napięcia i niepokoju o Tyrera. Z zadowoleniem spojrzał na pobladłą twarz wymizerowanego młodzieńca. – I zacznij się uczyć języków! Jak nie, odeślę cię do Afryki, gdzie będziesz mógł cywilizować Murzynów! Za godzinę zbierz tutaj wszystkich głównych kupców… Nie, może nie tutaj, lepiej w klubie… Mamy szóstą dwadzieścia, wyznacz zebranie na wpół do dziesiątej. I na miłość boską, rusz w końcu tą cholerną mózgownicą! – Idiota, pomyślał. W nieco lepszym nastroju pokłusował dalej. Pod z wolna jaśniejącym niebem mieszkańcy Yokohamy zbierali cząstki swego dobytku i dotychczasowego życia. Sir William, eskortowany przez Pallidara, stanął na High Street, pozdrowił wszystkich i wysłuchał pytań. – Na początek pozwólcie mi się rozejrzeć – odparł. – Zwołałem mityng w klubie na dziewiątą trzydzieści, wówczas będę wiedział coś więcej. W pobliżu Miasta Pijaków unosił się ostry swąd spalenizny. O drugiej w nocy, gdy

ucichł wicher, pożar zaczął przygasać i przestał się rozprzestrzeniać. Tylko dzięki temu Osiedle uniknęło zagłady. Przedstawicielstwa pozostały nietknięte, podobnie jak kapitanat portu oraz filie i składy kupieckie: Struanów, Brocków, Cooper-Tillmana i innych. Ogołocono magazyn Lunkchurcha. Ogień zatrzymał się tuż u bram Świętej Trójcy i nie strawił kościoła – widomy cud, zesłany przez Niebiosa. W głębi ulicy, w kościele katolickim, wyleciała większość okien i spłonęła część dachu. Zwęglone, popękane belki sterczały z dymiącego otworu niczym popsute zęby. – Dzień dobry, gdzie ojciec Leo? – spytał sir William człowieka pracującego w ogrodzie. – W zakrystii, sir Williamie. Wszystkiego dobrego z nowym dniem i niech mi będzie wolno nadmienić, jak bardzo się cieszę, że widzę Waszą Łaskawość w dobrym zdrowiu. – Dziękuję. Przykro mi z powodu strat, jakie ponieśliście. O wpół do dziesiątej mamy zebranie w klubie, przekażcie to pozostałym. Zapraszam też ojca Leona. – Odjechał. W odróżnieniu od wioski i Yoshiwary, gdzie czysty popiół pokrywał ziemię niczym warstwa śniegu, w ruinach Osiedla i Miasta Pijaków widać było skłębione rumowiska cegieł, kamieni, poskręcanego żelastwa, maszyn, silników, narzędzi, strzelb, armat, kowadeł i innych przedmiotów, teraz zupełnie bezużytecznych. Jedyna pociecha w tym, że zniknęło także śmietnisko na Ziemi Niczyjej, pomyślał sir William. Krętą ścieżką podjechał do Południowej Bramy. Odwach spłonął. Na pustym przejściu postawiono prowizoryczną barierę, przy której kręciło się kilku samurajów. – Banda głupków – odezwał się Pallidar. – Po diabła im ta barykada? Sir William nie odpowiedział, zbyt zajęty myślami, co jeszcze zobaczy i w czym będzie mógł pomóc. Za kanałem i stawem widać było małe grupki wieśniaków. Niektórzy krążyli wzdłuż brzegu, inni po prostu siedzieli w kucki. Tam, gdzie kiedyś wznosiła się Yoshiwara, spory tłum kobiet, kucharzy i służących tłoczył się wokół jedynego, częściowo ocalałego budynku, osłoniętego płóciennymi ekranami. Samurajowie tu i ówdzie gasili resztki ognia. Łagodny wietrzyk niósł głosy płaczu i zawodzenia. – Okropne – powiedział Pallidar. – Tak. – Sir William westchnął głośno, po czym zebrał siły; w końcu powinien przecież świecić przykładem i na Boga, pokażę wszystkim, jak postępuje minister pełnomocny Jej Brytyjskiej Mości delegowany do Japonii! – Tak, lecz spójrz tam, w imię Boga! – Rozbite wśród skał namioty nie ucierpiały od ognia. – Wszystkie nasze oddziały są bezpieczne, artyleria także, ekwipunek i amunicja nietknięte. Teraz patrz tam! Wskazał na okręty stojące w zatoce. Union Jack dumnie powiewał na wietrze, a w blasku świtu, z wolna przechodzącego w dzień, szalupy i kutry niezmordowanie krążyły po wodzie, zwożąc żołnierzy na brzeg lub zabierając rozbitków na pokład, do miejsc, gdzie mogli się najeść, napić i przespać. – Wszystko da się zastąpić, prócz ludzi. Zbierz swoich, zróbcie przegląd oddziału i koni. Do dziewiątej trzydzieści chcę wiedzieć, kto zginął. W drogę! – Tak jest. Stajnie były otwarte i większość zwierząt wybiegła na tor lub na wzgórze.

Widziałem, jak dwóch stajennych prowadziło ogiera Siergiejewa. – Pallidar poweselał, ustąpiło przygnębienie. – Racja, sir Williamie, na Boga, święta racja. Jesteśmy w pełni bezpieczni, póki mamy armię i flotę. Wszystko gra. Dziękuję. – Odjechał galopem. Sir William oderwał wzrok od zatoki. Co robić? Co robić? Kuc nerwowo potrząsnął łbem i tupnął kopytem w ziemię, wyczuwając rozterkę jeźdźca. – Dzień dobry, sir Williamie. – Zza ruin budynku, który w tej chwili był tylko stertą poskręcanych kawałków żelaza, resztek mebli i zwęglonego drewna, wyłonił się poszarzały ze zmęczenia Jamie McFay. Miał podarte, miejscami popalone ubranie i zmierzwione włosy. – Ilu zginęło? Jakie są ostatnie wieści? – Jeszcze nic pewnego. Dobry Boże… to wszystko, co zostało z redakcji „Guardiana” i drukarni? – Niestety. Ale proszę. – Jamie przytrzymał kuca za uzdę i wręczył sir Williamowi krzywo zadrukowany arkusz papieru z rozmazanym nagłówkiem: POŻAR YOKOHAMY. POGŁOSKI O PODPALENIU. BUDYNKI STRUANÓW I BROCKÓW NIETKNIĘTE, WOJSKO, FLOTA I STATKI HANDLOWE BEZPIECZNE. DONIESIENIA O DUŻEJ LICZBIE OFIAR W YOSHIWARZE I W WIOSCE. Niżej był krótki artykuł, obietnica, że popołudniowe wydanie przyniesie więcej szczegółów i przeprosiny za słabą jakość druku. – Tam jest Nettlesmith. Rozczochrany i brudny dziennikarz uwijał się przy ręcznej drukarni ustawionej pod naprędce skleconym zadaszeniem. Kilku chłopaków sortowało czcionki, wciąż usiłując coś jeszcze wygrzebać z popiołów. – Słyszałem, że ocaliłeś wielu wieśniaków, Jamie. Wyciągałeś ich z domów. McFay wciąż miał kłopoty z myśleniem. Jak przez mgłę przypomniał sobie, że nigdzie nie znalazł Nemi, lecz pocieszał się, iż brak wiadomości nie musi wcale oznaczać najgorszego. – Niewiele pamiętam. Wszędzie panował chaos… Inni robili to samo lub prowadzili rannych do szpitala… – Głowa kołysała mu się na boki ze zmęczenia. – W nocy słyszałem, że Phillip zginął. To prawda? – Nie wiem. W Bogu nadzieja, że nie, choć i do mnie dotarły podobne pogłoski. – Sir William głęboko wciągnął powietrze. – Nie wierzę plotkom. Siergiejew ponoć miał zginąć w Yoshiwarze, podobnie jak André, a całkiem niedawno go widziałem. Znaczy, Siergiejewa. Zawsze powtarzam: lepiej poczekać. – Uniósł poszarpany na brzegach arkusz. – Mogę to zatrzymać? Dzięki. Zwołałem mityng na wpół do dziesiątej, podejmiemy decyzję, co dalej robić. Liczę na twoją opinię. – Nie bardzo jest o czym dyskutować. Padam ze zmęczenia. – Nieprawda, Jamie. Musimy porozmawiać. I tak mieliśmy kupę szczęścia. Armia i flota… – Spojrzał w bok i uchylił cylindra. – Dzień dobry, miss Maureen. Miała na sobie tę samą suknię, lecz zdążyła się umyć, odświeżyć i patrzyła na obu mężczyzn z krzepiącym uśmiechem. – Witam, sir Williamie. Cieszę się widząc pana w dobrej kondycji. Słyszałam, że budynek legacji ocalał. Dzień dobry, kochanie. – Jej uśmiech nabrał szczególnego wyrazu.

Objęła McFaya. Kosztowało ją sporo wysiłku, by go nie pocałować: wyglądał nadzwyczaj ponętnie w poszarpanym ubraniu i nie ogolony. Twarz miał nabrzmiałą smutkiem, ale to się da uleczyć gorącą zupą, solidną porcją whisky i paroma godzinami snu. Gdy szła w stronę zrujnowanej drukarni, wiele osób mówiło jej o odwadze, jaką okazał Jamie w ciągu nocy. Ona z kolei przez kilka godzin uspokajała panią Lunkchurch i panią Swann, ich mężów oraz inne osoby zgromadzone u Struanów. Rozdzielała „napój szatana” – jej matka nazywała tak każdy alkohol, ale tylko wtedy, gdy w pobliżu nie było ojca – doglądała poparzonych, a ciężej rannych odprowadzała do polowego szpitala, rozstawionego przez Hoaga i Babcotta w pobliżu dzielnic najmocniej dotkniętych nieszczęściem. – Dobrze wyglądasz, Jamie, tylko nieco zmęczony. – Nie więcej niż inni. Sir William pojął, że jego dalsza obecność w tym miejscu nie jest niezbędna i – choć czuł się nieco zazdrosny – zasalutował pejczem. – Zobaczymy się później, Jamie. Miss Maureen… Patrzyli, jak odjeżdżał. Bliskość Maureen i dotyk jej dłoni cieszyły McFaya. Nagle wezbrało w nim poczucie krzywdy i strach o przyszłość, chwycił dziewczynę w ramiona i ścisnął ją rozpaczliwie. Przytuliła się, szczęśliwa, że może mu pomóc. Czekała, krzepiła go własną siłą. Po pewnym czasie odzyskał swój zwykły humor, pewność siebie i wrodzony optymizm. – Bóg zapłać, trudno w to uwierzyć, lecz przywróciłaś mnie do życia… Dziękuję. – Przyszła mu na myśl Tess i pięć tysięcy, które wywalczyła Maureen. Potem usłyszał: „wkrótce zapomnisz o kłopotach” i nie potrafił ukryć nagłej radości. – Na Boga, Iskierko! – Uściskał ją znowu. – Masz rację. Grunt, że oboje żyjemy. Dzięki tobie nie musimy się martwić o jutro. – Nie przesadzaj, miły – odpowiedziała z uśmiechem. Wsparła czoło o jego czoło; nie chciała, by odszedł. – Nie mam z tym nic wspólnego. – Możesz dziękować jedynie Bogu, dodała w myślach. To dzięki Niemu każda kobieta posiada ów cenny dar, dostępny zresztą także mężczyznom, lecz oni używają go tylko przy wyjątkowych okazjach. – Ot, życie. – Powiedziała „życie”, nie „miłość”, gdyż do końca nie była pewna, jak jest naprawdę. – Dałaś mi powód do dumy, maleńka. Zeszłej nocy zachowywałaś się bardzo dzielnie. – Uhm… chociaż nic nie zrobiłam. Chodź, czas na drzemkę. – Nie da rady. Muszę pomówić z shoyą. – Prześpisz się przed spotkaniem. Obudzę cię filiżanką dobrej herbaty. Możesz skorzystać z mojego łóżka. Albert oświadczył, że oddaje nam jeden z pokoi na tak długo, jak tylko zechcemy. Wszystkich już stamtąd wyrzuciłam. McFay uśmiechnął się mimo zmęczenia. – I co zamierzasz? – spytał. – Wezmę cię za rękę i opowiem bajkę na dobranoc. – Uścisnęła go lekko. – Chodź. Tyrer rozwarł powieki i pojął, że trafił do piekła. Bolały go wszystkie kości, oddech rozrywał płuca, piekły oczy i swędziała skóra. W gryzącej zadymionej ciemności zobaczył

dwie pozbawione ciał głowy Japończyków, o ustach wykrzywionych w okrutnym uśmiechu. Zaraz wyciągną widły i znów zaczną mnie torturować, pomyślał. Jedna z twarzy zbliżała się w jego stronę. Z jękiem próbował uciec. Gdzieś w oddali usłyszał głos mówiący wpierw po japońsku, a potem po angielsku. – Obudź, Taira-sama, jesteś bezpieczny! – Nakama? – Mgła spowijająca jego umysł zniknęła. – Tak. Jesteś bezpieczny. Teraz spostrzegł światło bijące z lampy naftowej. Siedzieli w jakiejś jaskini, a Nakama patrzył na niego z uśmiechem. Ta druga twarz należała do Saita, kuzyna Nakamy… tego, który tak bardzo interesował się żeglugą. Zaraz… to nie Nakama, to morderca Hiraga! Phillip drgnął i uderzył plecami o ścianę tunelu. Pociemniało mu w oczach od przejmującego bólu głowy. Kasłał i kasłał, by pozbyć się wstrętnej śliny, przesiąkniętej smakiem dymu. Gdy już nic nie miał w ustach i przestał się miotać, poczuł, że ktoś przyciska mu do ust kubek. Chciwie wypił łyk lodowatej wody i chrząknął. – Przepraszam – wymruczał. Hiraga ponownie owinął go kocem. – Dziękuję. Po paru minutach mógł już swobodnie oddychać, pustka w głowie z wolna zmieniała się w kalejdoskop migoczących obrazów, scen, zdarzeń… Płonące ściany, Hiraga wyciągający go z ognia, ucieczka, upadek, czyjaś pomocna dłoń, rozpadające się herbaciarnie, krzewy wybuchające prosto w twarz… Brak powietrza, mdłości, krzyki Hiragi: „Szybko, tędy… nie, tędy, w tył, tędy…”. Pomylił drogę, znalazł, biegnie krętą ścieżką, kluczy wśród ścian ognia wyrastających z przodu, z tyłu, po bokach… Krzyk kobiet, dym, a potem studnia i pożar depczący im prawie po piętach. – W dół, w dół tam, szybko! Skok, huk płomieni i krąg światła w mroku. Saito, a potem jak błyskawica… Fujiko! – Gdzie Fujiko?! – zawył. – Szybko w dół, nie żyje w pawiron – zdyszany Hiraga usiłował przekrzyczeć jazgot pożaru. – Fujiko nie żyje, gdy znarazłem… szybko w dół, bo ty nie żyje! Dokładnie pamiętał ciąg zdarzeń. Uciekł ze studni, chciał wracać w płomienie, nie baczył na pewną śmierć, opętany myślą o dziewczynie. Nagle padł w piach z rozdzierającym bólem głowy. Próbował się dźwignąć, żar palił mu skórę, kątem oka zobaczył kant twardej jak skała dłoni mierzącej mu prosto w szyję… – Ty… Biegłem do niej, a ty mnie powstrzymałeś? – Tak. Nie można ratować. Fujiko nie żyje, przykro. Ona nie żyje i ty nie żyje, jeśri wracać. Więc cios i przyniosłem tutaj. Fujiko nie żyje w pawiron. – Hiraga mówił oschłym tonem, wciąż niezadowolony, że Tyrer przez swą głupotę ryzykował życie ich obu. Ledwo zdążył zarzucić nieprzytomnego Anglika na ramię i co sił w nogach dopaść schronienia. O mały włos byłby zginął w płomieniach. Nawet największy baka zdołałby pojąć, że nie znajdzie dziewczyny w gorejącym ogrodzie, wśród stojących w ogniu budynków! – pomyślał ze złością. Nawet gdyby nie zginęła w wybuchu, i tak poniosłaby śmierć już z piętnaście razy. – Jak nie uderzyć, ty nie żyje. Lepiej nie żyje?

– Nie. – Tyrer pogrążył się w smutku. – Wybacz. Znów zawdzięczam ci życie. – Otarł twarz, bezskutecznie próbując pozbyć się dręczących koszmarów. Fujiko nie żyje, Boże, Boże… – Nak… Przepraszam, Hiraga, gdzie jesteśmy? – W tuneru. Brisko „Trzy Karpie”. Droga do wioski pod płotem i stawem. – Japończyk wskazał na studnię. – Już dzień teraz. Phillip zebrał siły, aby podnieść się z miejsca. Gdy stanął na nogi, poczuł się nieco lepiej. Światło w studni było przyćmione wszechobecnym dymem, lecz poznał, że świta. – Dōzo. – Akimoto z uśmiechem wręczył mu przepaskę i zbędne kimono. – Dōmo – odparł Tyrer, trochę zaszokowany wyglądem własnego ubrania. Miał poparzone nogi, szczęśliwie niegroźnie. Hiraga wspiął się po klamrach, by wyjrzeć na zewnątrz. Zaraz wrócił, wygnany żarem. – Niedobrze – oświadczył po wejściu do tunelu. – Za gorąco. Proszę. – Podał Phillipowi kubek z wodą, co ten przyjął z dużą wdzięcznością. – Taira-sama, repiej idziemy tą drogą. – Wskazał w głąb kanału. – Ty dobrze? – Tak. Fujiko… na pewno nie żyła? Widziałeś? – Hai. – Co się stało? Zasnąłem, a potem… bomba? Pamiętam… że cisnęło mnie w drugi kąt pokoju. Z dala od… od Fujiko. Wydawało mi się, że coś wybuchło pod podłogą. Co to było? Dlaczego wszystko stanęło w ogniu? – Miałeś dużo szczęścia, Taira-sama – powiedział Akimoto, kładąc mu dłoń na ramieniu. – Byłbyś wśród martwych, gdyby nie Hiraga. Rozumiesz? – Hai, wakarimasu. – Phillip ceremonialnie skłonił się w stronę Hiragi i dodał także po japońsku: – Dziękuję, Hiraga-sama. Znów mam dług. Dziękuję za życie. – Nagle poczuł się słabo. – Przepraszam, najpierw odpoczywam chwilę. – Usiadł niezgrabnie. – Co stało? – Mówimy Igirisu. Draczego ogień? Zły człowiek ma ogień-bomba. Tu pożar, wiatr niesie ogień do Yokohama i… – Osiedle spłonęło? – Tyrer oniemiał z przerażenia. – Nie wiem, Taira-sama. Nie było czas patrzeć, are Yoshiwara nie ma, wioska chyba także. Może Yokohama. Phillip dźwignął się na nogi i ruszył do studni. – Nie, nie w górę, tędy. – Hiraga zapalił jeszcze jedną lampę. – Idzie za mną tak? – Po japońsku dodał do Akimota: – Zostań tutaj. Odprowadzę go kawałek, zobaczę, co się dzieje, i wrócę. – Pociągnął Tyrera do tunelu. – Zły człowiek ma ogień-bomba. Chce krzywdzić gai-jin. Wiatr z południa robi mały ogień na duży ogień. Anglik od razu pojął, dlaczego wiatr jest tak niebezpieczny. – Mój Boże… Wszystko wyschnięte na wiór, spłonie jak wiecheć. Boże, a jeśli… – Stanął, niemal oszalały z rozpaczy. Po ścianach tunelu spływała woda. Zaczerpnął garść, by schłodzić rozpalone czoło. Pomogło. – Wybacz. Mów dalej. Zły człowiek? Jaki zły człowiek? – Zły człowiek – posępnie powtórzył Hiraga, miotany sprzecznymi uczuciami. Wściekał się na Takedę, że samowolnie pozbawił go bezpiecznego schronienia, a z drugiej strony

cieszył go efekt wywołany zamachem. Przy południowym wietrze pożar Yoshiwary na pewno dotarł do wioski i do budowli gai-jinów. Po zagładzie Yokohamy obcy będą zmuszeni odejść, tak jak przewidział to Ori, a potem Katsumata. Sonnō-jōi odniesie pierwsze ważkie zwycięstwo. Jakąś godzinę temu próbował wyjrzeć na zewnątrz, by zobaczyć, co się dzieje w Mieście Pijaków, lecz żar bijący z pogorzeliska przepędził go z powrotem. Ufał, że teraz cegły zdążyły ostygnąć i będzie mógł spokojnie ocenić rozmiar zniszczeń. Tyrer był jego jedyną nadzieją. Pod warunkiem że zdoła go przekonać. Powodzenie planu zależało wyłącznie od tego, czy Takedę schwytano czy udało mu się umknąć. Hiraga znał go na tyle, by podejrzewać, iż nie dał się wziąć żywcem. Mógł więc trzymać się własnej, częściowo prawdziwej wersji wydarzeń. – Zły człowiek chce zniszczyć wszyscy gai-jin, wygonić z Nippon. Człowiek z bakufu. Bakufu chce wygonić gai-jin, Yoshi chce wygonić gai-jin. Płaci szpieg do wybuchnięcia pożaru, mówi, że shishi, ale naprawdę bakufu. – Znasz podpalacza? Hiraga potrząsnął głową. – Człowiek z Satsuma, mówi mama-san. – Raiko-san? – Nie, Wakiko. Inna herbaciarnia. – Imię zmyślił na poczekaniu. Doszli do wody. – Repiej rozebrać. Bezpiecznie. Zrzucili kimona. Hiraga, wysoko dzierżąc lampę, ruszył pierwszy. Po drugiej stronie wodnej przeszkody Tyrer pośpiesznie zawiązał przepaskę i wciągnął ubranie. Hiraga wciąż mu tłumaczył, że bakufu niedobre, że rzucają podejrzenia na wszystkich, oskarżają rōninów i shishi, choć sami planują co najgorsze. Anjo, Rada Starszych, a szczególnie Yoshi. Phillip wierzył w każde słowo. Znów Sanjiro i reszta diabłów z Satsumy. Dotarli do studni. Hiraga wskazał w górę. – Tak samo jak przedtem. Najpierw patrzę. – Oddał Tyrerowi lampę i zaczął się wspinać. Cegły wciąż były gorące. Widok na zewnątrz przyprawił go o gwałtowny zawrót głowy. W miejscu dawnego śmietniska na Ziemi Niczyjej ciągnęła się szeroka, otwarta równina: biegła od zatoki przez pustą przestrzeń, gdzie kiedyś wznosiło się Miasto Pijaków i wioska, aż po północny kraniec Osiedla. Domy gai-jinów nadal stały, lecz to nie miało żadnego znaczenia. Koniec z Yokohamą. Wrócił na dół. – Co się stało, Hiraga-sama? – Idzie patrzeć. Ja zostaje. Idzie teraz, przyjacier. Hiraga nie może idzie, samuraj ciągre szukają, ne? Tyrer spojrzał w piwne oczy dziwnego wojownika, który nie wahał się ryzykować własne życie, by go ocalić. Dwa razy uratował mnie od niechybnej śmierci, pomyślał. Czegóż więcej może dokonać prawdziwy przyjaciel? – Bez ciebie byłbym już martwy. Zawdzięczam ci bardzo wiele. Zwykłe „dziękuję” nie starczy.

Hiraga w milczeniu wzruszył ramionami. – Co teraz poczniesz? – Co znaczy? – Jak się mam z tobą skontaktować w razie potrzeby? – Ja tutaj. Taira-sama pamięta, że Yoshi daje nagroda za moją głowa, ne? Proszę, nie mówi nikomu o tuner. Bakufu i Yoshi bardzo szukają. Jeżeri Taira-sama mówi, ja szybko nie żyje, nie ma gdzie uciekać. – Nie powiem nikomu. Jak ci przesłać wiadomość? – Jak słońce zajdzie, idzie tutaj i mówi na dół. Zawsze tu czekam, jak słońce zajdzie. Rozumiesz? – Tak. – Tyrer wyciągnął rękę. – Bez obaw. Nikomu nie zdradzę, gdzie jesteś, i spróbuję coś pomóc. Serdecznie uścisnęli sobie dłonie. – Phillip! Phillip, mój chłopcze, dzięki Bogu, że żyjesz! – Sir William promieniał radością i ulgą. Podbiegł do Tyrera i mocno potrząsnął go za ramiona. – Krążyły plotki, że pochłonęła cię Yoshiwara. Chodź, siadaj, biedaku. – Podsunął mu najlepszy fotel, blisko kominka. – Dobry Boże, wyglądasz okropnie! Co się stało? Na pewno chcesz się napić. Zaraz podadzą brandy! Tyrer opadł na fotel. Czuł się już nieco lepiej. Z początku z przerażeniem patrzył na ogrom zniszczeń i poparzonych, zabandażowanych ludzi, kręcących się po nadbrzeżu, lecz gdy dostrzegł nienaruszone poselstwa, budynki Struanów i Brocków, stojącą w zatoce flotę i namioty żołnierzy, obawa zaczęła ustępować. Nikt nie potrafił mu powiedzieć, kto zginął, więc czym prędzej przybiegł do legacji. – Fakt, pożar dopadł mnie w Yoshiwarze. Byłem… – pociągnął solidny łyk trunku – byłem ze swoją dziewczyną… Zginęła. – Smutek powrócił niczym przygniatająca fala. – Boże, straszne… W dodatku twój drugi przyjaciel, Nakama, Hiraga, czy jak mu tam, także nie żyje. – Panie ministrze? – Taaak… – odparł sir William siadając w fotelu. Mówił z wyraźnym zadowoleniem: – Identyfikacja nie budzi żadnych wątpliwości. Patrol przydybał go na Ziemi Niczyjej tuż po tym, jak wybuchł pierwszy pożar w Mieście Pijaków. Początkowo myślano, że to grabieżca, lecz po krótkim pościgu został rozpoznany i postrzelony. Ranny, wyobraź sobie, wstał z ziemi i skoczył do wnętrza płonącego budynku. Do starego magazynu z naftą. Sierżant mówił, że kilka sekund później nastąpił straszliwy wybuch i cały sektor wyleciał w powietrze. – Niemożliwe… – Właśnie. Nikt z nas nie rzuciłby się w płomienie. Okropność. Prócz Nakamy zginęło w eksplozji dwóch dzielnych chłopców. Cholerny żółtek! Jeśli o mnie chodzi, uważam, że to on wywołał pożar. Wybuchające bańki z naftą rozsadziły cały budynek. – Staremu politykowi zrobiło się żal siedzącego z niepewną miną młodzieńca. – Szczerze ci współczuję, Phillipie, gdyż pamiętam, jak lubiłeś tego człowieka, lecz z drugiej strony nie

możesz zapominać, że był mordercą i w dodatku wpakował nas w niezłe bagno z Yoshim. Mam rację? – Przez chwilę czekał na jakąś reakcję ze strony Tyrera, lecz ten siedział nieruchomo z ponurą miną. – Wybacz, widzę, że wciąż… wciąż myślisz o czymś innym. To musiało być straszne, prawda? Phillip nie wiedział, co robić. Powiedzieć prawdę, że Hiraga żyje? – W Yoshiwarze? Tak… straszne. Tak… – Chciał wyjaśnić pomyłkę, lecz w ostatniej chwili opadły go wątpliwości. – Muszę ci wyznać, że mieliśmy niewiarygodne szczęście. Armia, flota i spora część Osiedla nienaruszone, choć nadal sprawdzamy resztę. Zeszłej nocy widziałeś kogoś z naszych w Yoshiwarze? – Nie, sir Williamie. Nikogo. Nie. – Czuł zamęt w głowie. – Ani żywego ducha. Chodzi o to… – Szlag by trafił! Trudno wszystkich odszukać i ustalić wiarygodną listę ofiar. W Mieście Pijaków nic nie wiedzą mówią tylko, że zginęło z pół tuzina włóczęgów, z których żaden nie miał nawet porządnego nazwiska. Jakiś Charlie, Tom czy George… Warto wspomnieć, że wszystkie młode damy od pani Fortheringill są całe i zdrowe. Udało nam się uniknąć najgorszego, choć strach myśleć, co by się mogło zdarzyć, gdyby wiatr dął nadal… Na szczęście ucichł i warto za to podziękować Bogu… o właśnie, widziałeś, że Święta Trójca jest cała? Rzecz jasna, straty sięgną setek tysięcy funtów. Łaska boska, że wymyślono ubezpieczenia, co? No, skończ drinka i prześpij się trochę. Jak spokojnie pomyślisz, na pewno zrozumiesz, że śmierć Nakamy jest nam bardzo na rękę. Staliśmy w obliczu poważnego kryzysu dyplomatycznego. Idę odbyć dyskusję co do naszych najbliższych planów. Zdrzemnij się, póki nie wrócę… Ktoś zapukał do drzwi. – Przyszedł shoya, sir Williamie – oznajmił Bertram. – W samą porę, wpuść go. Phillipie, nim wyjdziesz, podejmij się tłumaczenia. Proszę, proszę do środka, panie shoya. Sołtys skłonił się z rezerwą. – Mój pan cię pozdrawia, shoya – powiedział Tyrer. Otępiały, błądził myślami gdzie indziej. Przede wszystkim chciał się położyć i w spokoju zastanowić nad sytuacją. – Powiedz, ile zginęło w ogniu? – Dziękuję za troskę, panie, lecz proszę się nie kłopotać naszymi problemami. – Shoya był mocno zdziwiony pytaniem, gdyż gai-jinów nie powinny interesować takie sprawy. Zastanawiał się, jaki kryje się w tym podstęp. – Mój pan mówi, chce wiedzieć, ile zginęło? – Bardzo mi przykro, lecz nie mam dokładnych wiadomości. Brak pięciu rybaków i dwóch rodzin – uprzejmie odpowiedział shoya, gdyż przywódca gai-jinów pytał wyraźnie „ile?”, co znaczyło, że oczekiwał liczb. W rzeczywistości nie zginął ani jeden wieśniak, dziecko czy łódka, gdyż ostrzeżenie o pożarze nadeszło wystarczająco wcześnie. – Mój pan mówi, że przykro. Można pomóc wiosce? – Ach! Tak, tak, proszę podziękować Jego Hojności, rodzinom potrzebne nieco ryżu,

pieniędzy… Każda pomoc, jedzenie lub… – nie dokończył. Niech myślą. Kolejna pułapka? – Mój pan mówi, że posyła jedzenie dla wioski. Proszę mówić, jak zaczął się ogień. Shoya uznał, że obaj cudzoziemcy muszą być niespełna rozumu, jeśli naprawdę spodziewają się odpowiedzi na to pytanie. Polityka była gorsza niż shishi i bakufu. Żałował zysków, które miały niechybnie odejść w przeszłość za dzień lub dwa wraz z ostatnim gai-jinem opuszczającym wybrzeża Japonii, lecz był spokojny o przyszłość. Wszystkie księgi, kwity, pieniądze udało mu się schować w bezpiecznym miejscu, a umowa z McFayem nabrała teraz jeszcze większego znaczenia. Moja stoku kompeni nie zazna biedy. Cieszyło go, że shishi tak zręcznie zrzucili całą winę na bakufu. Sonnō-jōi. Będzie nam lepiej bez gai-jinów. Lepiej gdy jak przed laty wyniosą się na maleńką Deshimę w pobliżu Nagasaki. Otworzę tam filię przedsiębiorstwa i poczekam na ich powrót. Jeśli wrócą. – Przypuszczalnie zapalił się olej na kuchni – odparł z niskim ukłonem. – Tylko kucharze Yoshiwary pracują do późnej nocy, wioska kładzie się na spoczynek, więc nie wiem nic więcej. – Mój pan mówi: ten człowiek, Nakama lub Hiraga, shishi, którego szuka pan Yoshi, widziany przez żołnierzy. Chcieli łapać, lecz uciekł i zginął w ogniu. Znasz go? Shoya niemal dygotał od złych przeczuć, choć słyszał już wcześniej o domniemanej śmierci Hiragi. – Dopraszam się łaski – wychrypiał. – Znałem go tylko jako klienta. Nie miałem pojęcia, że to shishi. Nie żyje? Poniósł zasłużoną karę, morderca. Wspaniale! Sir William westchnął, znudzony ciągłym zadawaniem pytań. – Podziękuj mu, Phillipie, i niech idzie. Starzec z ulgą opuścił pokój. – Ty też jesteś wolny – oświadczył sir William. – W południe bądź gotów do drogi. – Panie ministrze? – Do Kanagawy, na spotkanie z Yoshim. Zapomniałeś? Tyrera zatkało ze zdumienia. – Na pewno się nie spodziewa… – jęknął słabo. Myśl o długaśnym tłumaczeniu wszystkich punktów Traktatu przyprawiała go o mdłości. – Na pewno! – Dlatego właśnie pójdziemy – stwierdził rozpromieniony sir William. – To mu da sporo do myślenia. Jesteśmy Brytyjczykami, nie bandą anemicznych mięczaków. Ot, mieliśmy przejściowe kłopoty, to wszystko. – Nie przyjedzie po tym, co się stało. – Możliwe. Lecz wówczas on straci twarz, nie my. – Nie mogę, sir Williamie… nie mogę tłumaczyć. Jestem… kompletnie wyczerpany. Nie dzisiaj. Przepraszam. – Obawiam się, że będziesz musiał. Uszy do góry i tak dalej. – Stary polityk uśmiechnął się niewesoło, oficjalnie. Nie tolerował sprzeciwów. – Nie mogę, sir Williamie. Przepraszam. Niech mnie zastąpi André. Lepiej zna język. – Musisz – powiedział sir William bez cienia humoru. – André Poncin nie żyje.

– Niemożliwe… – Tyrer omal nie upadł. – Jak…? – W Yoshiwarze – odparł sir William. – Dowiedziałem się tego chwilę przed twoim przyjściem i dlatego twój widok sprawił mi taką ulgę. – Nim skończył mówić, przypomniał sobie nagle o zapieczętowanej kopercie, którą Poncin zostawił swego czasu w sejfie poselstwa z poleceniem, by otworzono ją jedynie w przypadku jego śmierci. – Henri zidentyfikował zwłoki, choć prawdę mówiąc, niewiele mógł rozpoznać. Sygnet wciąż tkwił na palcu… hmm… hmmm… – chrząknął, gdyż na to wspomnienie zrobiło mu się niedobrze. – Biedak spłonął na popiół w swej garconière. O ile pomnę, była kilkanaście jardów od twojej, w tej samej herbaciarni. Miałeś naprawdę niewiarygodne szczęście, Phillipie. Bądź gotów w południe. Wyszedł na ulicę i skierował się w stronę klubu. Zewsząd ciągnęły tłumy. Zerknął na budynek Struanów, potem Brocków i podziękował opatrzności, że oba ocalały. Dobry znak, zwłaszcza że jeden był filią Noble House, a drugi stracił złą sławę od czasu gdy Gornt zastąpił Norberta. Pokiwał dłonią do stojącej w oknie Angelique. Odpowiedziała mu uprzejmym skinieniem. Biedna… Ciekawe, czy Henri powiedział jej o Poncinie? Do klubu było dość daleko, lecz już dawał się słyszeć gwar rozmów, krzyki, przekleństwa i brzęk szklanek. Sir William westchnął ciężko i wrócił myślami do spraw gnębiących Osiedle. Gdy wszedł, zapadła głucha cisza. Klub był wypełniony po brzegi, część ludzi stała na zewnątrz, na schodach. Wśród ciasno stłoczonych przepoconych ciał utworzyło się wąskie przejście. Sir William zajął swe zwykłe miejsce w pobliżu baru i przywitał się z pozostałymi ministrami. Seratard, Erlicher, Siergiejew… ten ostatni z poparzoną, zabandażowaną twarzą i ręką na temblaku. Przybyli wszyscy, którzy coś znaczyli, choć nie brakowało też zwykłej hołoty. Niektórzy w plastrach, niektórzy z połamanymi kośćmi, wszyscy mocno czerwoni po wypiciu paru kolejek. – Dzień dobry. Z ulgą mogę stwierdzić, że mieliśmy niesłychane szczęście… Przerwała mu kocia muzyka i krzyki: – Bzdety! Zostałem zrujnowany… – O czem on ględzi, na rany Chrystusa… – Daj ta mu mówić! – Co on zmyśla, nie widział… – Na miłość boską, cisza! Odczekał chwilę, po czym odezwał się bardziej stanowczym tonem: – Naprawdę mieliśmy dużo szczęścia. Z oficjalnych raportów wynika, że zginął jedynie André Poncin… – Dał się słyszeć głośny pomruk współczucia. – Nie zanotowano innych ofiar wśród naszej społeczności. Pan Seratard zidentyfikował zwłoki, pogrzeb odbędzie się jutro. Straciliśmy także dwóch żołnierzy. Zostaną pochowani jutro. W Mieście Pijaków nie mogą doliczyć się kilku osób, lecz nie dotyczy to nikogo z naszych znajomych. Armia wyszła praktycznie bez szwanku, broń i zapasy amunicji są nietknięte, flota nadal w zatoce. Uważam, że wszyscy jesteśmy winni wdzięczność Bogu, że otoczył nas swą opieką. – Milczenie. – Pastor wyraził zgodę na dodatkowe nabożeństwo o zmierzchu. Proszę o jak najliczniejsze przybycie. Jakieś pytania?

– Co z moją firmą? – zawołał Lunkchurch. – Spłonęła. – O ile pamiętam, wszyscy byliśmy ubezpieczeni od pożaru, panie Lunkchurch. – Gruchnął powszechny śmiech. – O co chodzi? Heavenly Skye, główny agent ubezpieczeniowy Yokohamy, odpowiedzialny za kontakty z Hongkongiem, dokąd spływały wszystkie polisy, powiedział: – Przykro mi, sir Williamie, umowa Barnaby’ego wygasła w zeszłym tygodniu. Aby oszczędzić, postanowił odnowić ją dopiero z początkiem przyszłego miesiąca. – Kolejny wybuch śmiechu i głośne docinki zagłuszyły resztę słów prawnika. – To doprawdy pech. Zamierzam jednak w oficjalnym piśmie, jakie dziś wieczór skieruję do gubernatora Hongkongu, uznać całe Osiedle za obszar klęski żywiołowej… Rozległy się okrzyki aprobaty i nawoływania „Wiwat Willie!”, ponieważ podobna deklaracja oznaczała szczególne potraktowanie roszczeń pogorzelców. – …pod warunkiem że wasze skargi zostaną w pełni udokumentowane. Każdy rejestr strat musi być uwierzytelniony moim podpisem… Znów wrzawa, tym razem przepełniona wściekłością, gdyż wszyscy wiedzieli, że mówca był bardziej skrupulatny niż niektórzy urzędnicy z Hongkongu, a wśród zgromadzonych nie brakło takich, co zdążyli już uznać pożar za łaskę boską i remedium na wszelkie kłopoty. Gdy rumor przycichł, sir William dodał słodko: – Nie przewiduję żadnych wyjątków. Im szybciej podania trafią na moje biurko, tym szybciej zostaną zweryfikowane, poświadczone i odesłane… – Część zebranych rzuciła się do drzwi, więc huknął gromkim głosem, niespodziewanym u tak drobnego mężczyzny: – Nie skończyłem jeszcze, na Boga! Następna sprawa. Niektórzy z nas mylnie sądzą że najlepszym wyjściem jest powszechna ewakuacja. Rząd Jej Królewskiej Mości nie zamierza porzucić Yokohamy. Koniec dyskusji. – Stanowczo uciszył protesty. – Proponuję, byśmy pospołu wzięli się do roboty, jak na Brytyjczyków przystało… – A co z cholernymi Jankesami? – ktoś krzyknął, dając kolejny powód do wesołości i wrzasków. – Im też pomożemy – odparł sir William. Odzyskał humor. – Jest ich zaledwie kilku, lecz wkrótce mogą przybyć następni. – Znów śmiechy. – Więc postępujcie jak dżentelmeni i przyłóżcie się do odbudowy. To bardzo ważne. Powinniśmy czym prędzej umocnić naszą pozycję, gdyż narastają niepokojące plotki o podpaleniu. – Prawda, moja musume mówiła to samo! – Dostałem raport, że domniemanym podpalaczem był samuraj Nakama, rebeliant poszukiwany przez bakufu. Pan Tyrer, ja i pan McFay, jak sądzę, uważaliśmy go dotąd za całkiem nieszkodliwego i chętnego do współpracy. – Tak było – odezwał się Jamie, który pod czułą opieką Maureen zdążył odzyskać dawny wigor. – W dalszym ciągu nie wierzę, że to on spowodował pożar. – Może tak, może nie, istotne, że zginął w podejrzanych okolicznościach. Musimy wzmóc czujność, bo jeśli naprawdę było to podpalenie, o czym nie jestem do końca przekonany, mogą nastąpić kolejne akty przemocy. A jeśli to gniew Boga… cóż taka Jego wola…

– Amen – odpowiedział chór głosów. Ludzie byli zadowoleni, że w ogóle uszli z życiem. – Bądźcie zatem ostrożni, lecz zachowujcie się całkiem normalnie i wracajcie do swoich zajęć. Dziękuję za uwagę. Dobrego dnia. – Co z Yoshiwarą i domem pani Fortheringill? Sir William zamrugał oczami. Dobry Boże, chyba się starzeję, pomyślał. W ogóle nie pomyślał o Yoshiwarze, choć dla wielu mężczyzn stanowiła główną atrakcję Japonii. – Pani Fortheringill z pewnością otrzyma uczciwe odszkodowanie. Jeśli zaś chodzi o pierwszą sprawę… Utworzymy specjalny fundusz i przez tydzień będziemy zbierać datki. Jako pierwszy wpłacę dwadzieścia gwinei. Wziąwszy pod uwagę, że… hmmm… wspomniany obszar był częścią naszego terytorium, rząd Jej Królewskiej Mości dołoży po jednym funcie za każdego wpłaconego funta. Zebrani zaczęli wiwatować i poklepywać się po plecach. Sir William pochylił się w stronę pozostałych ministrów i oświadczył, ku ich zdziwieniu, że on i Seratard nie zamierzają rezygnować z zaplanowanego spotkania z Yoshim. Zapowiedział także, że o wynikach negocjacji porozmawiają wieczorem, podczas prywatnej kolacji. Po wyjściu na ulicę wytarł spocone czoło. Zadowolony, skierował się w stronę domu. – Hej, patrzcie! – posłyszał za sobą. Obrócił się i zamarł ze zdumienia. Wraz ze sporą grupą osób z zazdrością obserwował fascynujące widowisko. Pustą przestrzeń w miejscu dawnej wioski wypełniał tłum zapracowanych mężczyzn, kobiet i dzieci, złączonych wspólnym celem niczym rój mrówek. Odbudowywali to, co zostało zniszczone. W dwóch domach, zwieńczonych dachami, wstawiano ostatnie shōji, kilka innych budynków było gotowych mniej więcej w połowie. Ze stosu zgromadzonego przy Południowej Bramie znoszono świeże deski i papierowe ekrany. Szkoda, że naszych chłopaków nie cechuje podobna energia, pomyślał sir William. Po drugiej stronie stawu, za naprawionym mostem, Mostem do Raju, robota postępowała jeszcze szybciej. Prowizoryczna brama kołysała się lekko w powiewach wiatru. Mimo dość dużej odległości zobaczył znajomy napis, wymalowany chińskimi hieroglifami i przetłumaczony niżej po angielsku, równie ozdobnymi literami: „Żądza nie może czekać, domaga się zaspokojenia”. Po południu, przy lekko rozkołysanym morzu i niebie zaciągniętym chmurami, kuter Struanów powrócił z Kanagawy do Yokohamy, wioząc uczestników spotkania z Yoshim. Na maszcie powiewał proporczyk ministra Brytanii. Sir William i Seratard drzemali w kabinie. Tyrer spał jak zabity. Bosman szarpnął za gwizdek, gdyż kilka łodzi blokowało mu miejsce przy pomoście, lecz w odpowiedzi usłyszał jedynie stek mocnych przekleństw i okrzyk: – Czekaj na swoją kolej, platfusie! Sir William otworzył oczy i zawołał: – Wysadź nas u Brocków! Bosman z niechęcią zauważył, że pan MacStruan mógłby być niezadowolony z takiego postępowania, lecz sir William huknął:

– Rób, co ci mówię! Seratard podskoczył, wyrwany ze snu, a Tyrer zamruczał coś pod nosem i spał dalej. Francuz przeciągnął się ze stłumionym ziewnięciem. – Wyśmienity lunch, sir Williamie. Dobra ryba. – Nie zdając sobie sprawy, że mówi na głos, mruknął po francusku: – Co prawda byłaby lepsza z masłem czosnkowym i pietruszką, lecz czegóż wymagać od angielskiego kucharza? – To Chińczyk – łagodnie sprostował sir William. Przebieg „spotkania” był zgodny z przewidywaniami. Japończycy nie przyszli. Sir William odczekał pół godziny, po czym posłał po lokalnego rządcę. Za pośrednictwem Tyrera wyraził zaniepokojenie nieobecnością Yoshiego. – Jest chory? – Proszę wybaczyć, panie, lecz nie wiem, czy… – Mój pan mówi: spytaj o zdrowie pana Yoshiego, mówi jesteśmy jak umowa. Szybko jak możliwe proszę odpowiedź, kiedy następny spotkanie. – Phillip z premedytacją opuścił wszelkie uprzejmości. Rządca spłonął rumieńcem, skłonił się uniżenie, ponownie przeprosił i odszedł mocno zdegustowany, że gai-jinowie wciąż siedzą w Japonii. Każdy cywilizowany człowiek, który stąd do Edo był świadkiem pożaru, miał pełne prawo przypuszczać, że garstka ocalałych mieszkańców Osiedla liże rany i w panice ładuje resztki dobytku na statki. Gdy orszak rządcy opuścił Kanagawę, sir William doszedł do wniosku, że pora na solidniejszy posiłek. Poprowadził Seratarda do murowanej piwniczki. – Musimy to uczcić, Henri. Czego się napijesz? Zeszłej nocy mieliśmy sporo szczęścia. Gdyby nie biedak André… – Tak. Smutne. Wola boska. – Seratard ze zmarszczonym czołem oglądał każdą nalepkę. – Ach! Montrachet, rocznik pięćdziesiąt jeden. Dwie butelki? – Co najmniej dwie. Dołączy do nas George. Możemy też spróbować margaux… polecam château pichon-loungville, rocznik czterdzieści osiem i château d’yquem do puddingu. – Znakomicie. Szkoda że nie mamy sera. Yoshi na pewno nie przyjdzie? – Nawet gdyby się zjawił, odwołamy spotkanie. – W klubie wspomniałeś o kolacji. Masz coś szczególnego do powiedzenia? – Tak. – W piwnicy panował przyjemny chłód. Na półce obok kolekcji butelek stało parę kieliszków. Sir William zaczął otwierać szampana. – Powinniśmy udawać, że skutki pożaru są mniej groźne niż w rzeczywistości, i podjąć bardziej zdecydowane kroki w sprawie Kagoshimy. – Teraz? – Seratard nie krył zaskoczenia. – Jesteśmy zupełnie odsłonięci, a ty chcesz odesłać flotę? To niebezpieczne. Kusisz licho. – I o to chodzi. Pomyślałem, że użyjemy wyłącznie okrętów brytyjskich, twój zaś flagowiec, Rosjanie i uzbrojone frachtowce pozostaną w zatoce. W desancie wezmą udział żołnierze piechoty morskiej; oddziały wojsk regularnych powinny nam zapewnić dostateczną ochronę. Wystarczy solidne ostrzelanie wybrzeży. – Wyciągnął korek i napełnił

kieliszki. – Dzięki temu Ketterer będzie miał ułatwione zadanie. Nigdy nie przepadał za dowodzeniem na lądzie. Teraz będzie mógł odprawiać egzorcyzmy z wysokości mostka kapitańskiego. Na zdrowie. Dźwięknęło szkło. Seratard starał się znaleźć jakieś ukryte znaczenie propozycji brytyjskiego ministra, coś, co mogłoby osłabić wpływy Francji. Nie znalazł niczego. Przeciwnie, plan doskonale pasował do jego koncepcji dalszych rozmów z Yoshim i dawał dowody na poparcie twierdzenia, że Anglicy są w gruncie rzeczy barbarzyńcami, a Francja, którą utożsamiał z własną osobą budzi o wiele więcej zaufania ze względu na swą cierpliwość i dalekowzroczność. – Mistrzowskie posunięcie, Williamie. En principe, masz moją zgodę, choć chciałbym się poradzić naszego admirała. – Czemu nie? Zrobimy tak… Lunch minął w przyjemnej atmosferze. O oznaczonej porze wrócili na pokład kutra, a teraz sir William ociężale wyszedł z kabiny. Łódź stała przycumowana do pomostu Brocków. Niesłychane. Przy kilku walizach leżących u szczytu schodów wiodących do przystani stał Gornt z jakimś urzędnikiem. – Mam nadzieję, że panu to nie przeszkadza – odezwał się sir William. – Objąłem na dziś dowodzenie kutrem. Pływa pod moją flagą nie Struanów. – Cała przyjemność po mojej stronie, sir Williamie. Jak poszło? – Dureń się nawet nie pokazał. Pewnie myślał, że nie przyjdziemy. – Okrył się hańbą stąd do Timbuktu. – Właśnie. – Zgodnie z planem, pomyślał sir William, uśmiechając się w duchu. Wskazał na kufry. – Chyba pan nie wyjeżdża z powodu pożaru? – Nie, skądże. Chcę tylko na kilka dni wpaść do Hongkongu, by ściągnąć materiały budowlane dla siebie i dla innych. – Znakomity pomysł. Dobrej podróży i powrotu. – Sir William uchylił cylindra i odszedł, zabierając ze sobą Seratarda. Chory z wyczerpania Tyrer ledwie zauważył Gornta. – Wsadź bagaż na pokład, Pereira – odezwał się Edward. – Powiadom kapitana, że będę punktualnie. Och… witam, doktorze. Hoag pędził na przystań w towarzystwie paru kulisów, uginających się pod ciężarem kufrów i walizek. – Doszły mnie słuchy, Edwardzie, że także zamierzasz wsiąść na „Atlanta Belle” – wydyszał z trudem. Miał mocno zaczerwienione oczy, a ręce i surdut brudne i poplamione krwią. – Mógłbym powierzyć twoim ludziom opiekę nad tymi tobołami? Mam jeszcze tuzin rąk i nóg do poskładania i kilkanaście oparzeń… Strasznie dziękuję. – Nie czekając na odpowiedź odwrócił się i odszedł. – Zabierz je razem z moimi, Pereira. – Gornt zmarszczył brwi, zastanawiając się nad powodem tego nagłego pośpiechu Hoaga. Bagaż spakowany, wszystko załatwione, by firma Brocków funkcjonowała należycie w czasie krótkiej nieobecności szefa. Pracownicy wiedzą, którym kupcom udzielić kredytu, a którym odmówić wsparcia; jutro lub pojutrze zjawią się ludzie z Chōshū, by omówić

dostawę broni – kroi się niezły interes, zwłaszcza teraz, gdy zgodnie z przewidywaniami ludzie zaczną się wyprzedawać; grunty pójdą na pierwszy ogień… Zachichotał w duchu z własnego żartu. Przebąkiwano, że Yoshi zamierza odebrać Struanom koncesję na eksploatację złóż węgla i przekazać ją Seratardowi za pośrednictwem spółki kierowanej dotąd przez Poncina, lecz zdaje się, nie podjął jeszcze ostatecznej decyzji i czeka na inne oferty. Wekslarz Gornta otrzymał polecenie, by w tajemnicy złożyć stosowną propozycję. Pereira miał objąć zwierzchnictwo nad przedsiębiorstwem. Poprzedniego wieczora Gornt chciał przyjąć do pracy McFaya, dowiedziawszy się od Maureen, że biuro Szkota doszczętnie spłonęło, lecz Jamie uprzejmie odmówił. W dalszym ciągu zamierzał działać na własną rękę. Nie szkodzi, myślał Edward. McFaya zostawię na deser. Sam do mnie przyjdzie, gdy spółka Rothwell-Gornt przejmie kontrolę nad wszystkim. Poklepał się po kieszeni. Miał ze sobą pieczęć Norberta i dwa antydatowane listy dla Tess. Pas ciążył mu od pobranych z kasy Brocków srebrnych meksów i złota na wydatki. Dobrze. Wszystko gotowe. Teraz do Angelique. – Witaj, Edwardzie – powiedziała z ciepłym uśmiechem. Po raz pierwszy przyjęła go w buduarze na piętrze. Ah Soh stała w pobliżu z butelką wina. Drzwi do sypialni były zamknięte, kotary na oknach szczelnie zaciągnięte, choć do zmroku zostało jeszcze sporo czasu, lampy naftowe zapalone, a cały pokój przepełniony zmysłową kobiecością. Gornt poczuł narastające napięcie. Dziwiło go zachowanie Angelique. – Dla odmiany białe wino – odezwała się łagodnie. – La doucette. A może wolisz burbon? – Proszę o wino. Wygląda pani doprawdy wspaniale. – Ty także, przyjacielu. Siądź tu, przy kominku. – Miała na sobie nową, zgrabnie skrojoną niebiesko-czarną suknię z kwadratowym skromnym dekoltem. Dla kontrastu zarzuciła na ramiona różnobarwny jedwabny szal, co dawało oszałamiający efekt, prawdziwy powiew wiosny w chłodnym styczniu. – Ah Soh, wino – poleciła. – Czekaj na zewnątrz! – dodała, gdy służąca napełniła kieliszki. – Będę coś chciała, zawołam. Chinka poczłapała na korytarz i bezceremonialnie trzasnęła drzwiami. – Założę się, że zostanie, by podsłuchiwać – cicho odezwał się Gornt. Angelique wybuchnęła śmiechem. – Co? Nasze sekrety? Czyż może być mowa o tajemnicach między nami? Za szczęśliwą podróż, Edwardzie. – Pociągnęła łyk wina i odstawiła kieliszek. – Jesteś już spakowany? – Tak, tak. Całkowicie. Wyglądasz cudownie, kocham cię i czekam na twoją decyzję. Lekko zatrzepotała rozpostartym wachlarzem, tak jak powinna uczynić młoda piękna dama w rozmowie z atrakcyjnym kawalerem, nawet jeśli nie cieszył się najlepszą reputacją – zwodnicza nadzieja, flirt, obietnica, brak obietnicy, wymijająca odpowiedź na milczące pytania, zbyt niebezpieczne, by stawiać je otwarcie.

Wachlarz był w ciągłym mchu. – Szczerze cię podziwiam, Edwardzie. – Nie mniej niż ja ciebie. Tak czy nie? Trzask zamykanego wachlarza. Potem łagodny uśmiech. Dłoń Angelique powędrowała do pudełka stojącego na sekretarzyku i wyjęła stamtąd kopertę adresowaną: „Pani Tess Struan”. – Przeczytaj. To moja odpowiedź na jej propozycję. Hoag zawiezie list do Hongkongu. Gornt przebiegł wzrokiem pismo. Droga Pani Struan,

dziękuję za list i zawartą w nim szczodrą ofertę. Przyjmuję wszystkie Pani warunki: przyrzekam, iż nigdy nie będę rościć praw do majątku Pani syna, przyrzekam nie używać nazwiska „Struan", potwierdzam, że jestem katoliczką i nigdy nie zostałam poślubiona zgodnie z zasadami mej wiary, zaręczam, że moja stopa nigdy więcej nie postanie w Hongkongu, z wyjątkiem okazji podyktowanych wymogami podróży, i że nie będę w przyszłości szukać kontaktów z kimkolwiek z Pani rodziny. W ciągu najbliższego tygodnia wyprowadzę się z zajmowanych dotychczas pokoi i przyjmuję, z gorącym podziękowaniem, rentę w wysokości dwóch tysięcy gwinei rocznie do dnia mojej śmierci.

Niżej było puste miejsce na podpis i dopisek: „Poświadczam, iż sygnatura została złożona w mej obecności, sir William Aylesbury, minister w Japonii” oraz miejsce na drugi podpis i datę. Gornt uniósł głowę. – Żartujesz. Przecież w ten sposób oddajesz wszystko. – To nie ty radziłeś mi zaakceptować jej propozycję? – Tak, ale… myślałem, że wywalczysz jakiś kompromis. – Ach, rzeczywiście, wspominałeś o tym. Za twoim pozwoleniem poproszę sir Williama, żeby dopełnił formalności, nim odjedziesz. Doktor Hoag obiecał mi, że jeszcze dziś wieczór uda się do Hongkongu, więc Tess będzie znała odpowiedź przed waszym spotkaniem. – Lecz chyba zdajesz sobie sprawę, że ów list przekreśla wszystko. Jak ja lub ktokolwiek inny będzie mógł podjąć negocjacje? – Jest druga kartka. – Sięgnęła do pudełka, rozłożyła wachlarz i zaczęła nim lekko poruszać. Gornt zaczął czytać. Pismo było mniej wyraźne, tu i ówdzie nieco rozmyte. Ślady łez? – zastanawiał się w duchu. Droga Pani Struan, z oczywistych względów oddzieliłam niniejszą część listu od poprzedniej, gdyż jest skierowana wyłącznie do Pani i nie powinna interesować sir Williama. Raz jeszcze dziękuję za hojność. Niestety, nie mogę przyjąć trzeciego tysiąca gwinei obwarowanego zastrzeżeniem, iż w ciągu roku wyjdę za mąż, gdyż nie mam zamiaru ponownie lub w myśl Pani zastrzeżeń „po raz pierwszy” uczestniczyć w ceremonii ślubnej.

Gornt z zaskoczeniem oderwał oczy od listu. – To odpowiedź dla mnie? Wachlarz zatrzepotał.

– Czytaj dalej. Pośpiesznie przebiegł wzrokiem resztę. Przed Bogiem, nie mogę pozbyć się myśli, iż byłam mężatką, choć zgodnie z tym, co napisałam uprzednio, dobrowolnie wyrzekłam się wszystkich publicznych i prawnych roszczeń z tego tytułu. Nie wezmę jeszcze jednej… Nie, nie leży w moich zamiarach chęć obrażania Pani, lecz kolejne małżeństwo… nie. Chcę czym prędzej osiąść na stale w Londynie. Czuję się bardziej Angielką niż Francuzką, moja matka na co dzień mówiła po angielsku. Nie będę stosować wobec siebie formy „pani”, lecz nie mogę zabronić, by inni zwracali się do mnie w ten sposób. Sir William oznajmił, że nie poświadczy listu podpisanego „Angelique” lub „Angelique Richaud”, gdyż właściwa formuła brzmi „pani Angelique Struan, z domu Richaud” i tylko w takiej wersji powinna figurować na prawnym dokumencie sygnowanym przez przedstawiciela brytyjskiego rządu. Stwierdził także, iż według jego znajomości prawa, moje nazwisko brzmi Struan, póki powtórnie nie wyjdę za mąż.

– Naprawdę tak powiedział? – chrapliwie spytał Gornt. – Nie, lecz pan Skye jest zdania, że na pewno to zrobi w razie palącej potrzeby. – Uhm. – Gornt z namysłem skinął głową, wypił nieco wina i wrócił do listu. Czytał uważniej i wolniej. O ile któreś z powyższych wyjaśnień wydaje się Pani nie w pełni satysfakcjonujące, proszę wyłożyć swe stanowisko w kolejnym piśmie i przekazać list panu Gorntowi, który jak wiem, niemal natychmiast po kolejnym spotkaniu z Panią zamierza powrócić do Yokohamy. Złożę podpis na każdym wymaganym dokumencie. Polecam Pani łaskawej uwadze pana Gornta, który był dobrym przyjacielem Pani syna i jest mi niezwykle pomocny – wbrew zaleceniom pana Skye’a radził, abym przyjęła Pani ofertę. Z poważaniem (…) Angelique.

Gornt uniósł głowę, westchnął i z podziwem spojrzał na Francuzkę. – Cudowne. Znakomite. Zgadzasz się na wszystko, lecz wciąż trzymasz miecz Damoklesa nad jej głową. – Jak to? – Wachlarz znieruchomiał. – Chcesz zamieszkać w Londynie pod ochroną angielskiego prawa, co w rzeczy samej jest zawoalowanym ostrzeżeniem. Ani razu nie użyłaś słowa „mąż”, lecz ta groźba także przebija z listu. Co więcej, wpychasz mnie na środek sceny i jako przyjaciela obu stron konfliktu stawiasz w wymarzonej pozycji do prowadzenia negocjacji. Jej spryt nie ma najmniejszego znaczenia. Jeśli ponownie podsunie ci coś do podpisu, uronisz parę łez, szepniesz: „Pod przymusem”… i wygrasz. Dwadzieścia cztery karaty cudu! – Mam prosić sir Williama, by poświadczył mój podpis? – Tak – odparł, urzeczony jej zachowaniem. Była mądra, odważna i niebezpieczna. Może nawet zbyt niebezpieczna. – Szach i mat. – Dlaczego? – Tess czułaby się spokojna jedynie wtedy, gdybyś ponownie wyszła za mąż, a tę możliwość odrzuciłaś na początku. – Obserwowała go bystro znad krawędzi wachlarza, lekko kołysząc dłonią. Jesteś diabelsko sprytna, pomyślał. Wygrałaś. Moim kosztem. Zwracając jej list, powiedział: – Skye dał ci dobrą radę. – Nie rozmawiałam z nikim, z wyjątkiem ciebie. Coś w twoich słowach podsunęło mi rozwiązanie.

– Nikt tego nie widział? – Serce mu załomotało. – Nie. I nikt nie zobaczy. To może być naszą tajemnicą. Może. Starannie skrywając zwątpienie, zaczął się zastanawiać, dokąd ich to zaprowadzi. Ogień w kominku przygasł, więc skorzystał z okazji, wstał i sięgnął po pogrzebacz. Chciał chwilę spokojnie pomyśleć. W powietrze uniósł się ostry swąd dymu, lecz on tego nie zauważył. Interesowała go tylko Angelique. Skąd, u diabła, wpadło jej to do głowy? Bezbłędny koncept, wszystkie pionki stoją na szachownicy w oczekiwaniu na następną partię. Pierwszą wygrała, gdyż pokonała Tess. Ja przegrałem. Wciąż spoczywa na mnie obowiązek podjęcia negocjacji i pewniejsze niż przedtem, że zdołam wywalczyć dla niej wyższą rentę, lecz nie zyskałem żadnych obietnic i nie mam widoków na przyszłość. Przegrałem. Umknęła mi główna nagroda – ona. – Zatem odpowiedź na moje pytanie brzmi „nie”? Nieustanne, leciutkie trzepotanie wachlarza. – Dlaczego? – spytała beznamiętnie. – Z chwilą gdy wyjdziesz za mąż, ustąpisz pola. Stracisz przewagę nad Tess Struan. – Cóż… mogłabym. – Powoli zamknęła wachlarz i złożyła go na kolanach. Ani na chwilę nie spuściła czujnego spojrzenia z twarzy Gornta. Przez kilka sekund patrzył na nią jak zahipnotyzowany, potem drgnął, gdy nagła myśl pobudziła w nim zamierającą nadzieję. – Mówisz „mogłabym”, czy to znaczy, że możesz? Lecz mnie to nie dotyczy… prawda? Tak czy tak zachowam władzę… Uśmiechnęła się. To była jedyna odpowiedź. Znów Mona Lisa, pomyślał Gornt. Czyż to nie dziwne, jak często potrafi zmieniać twarze, jak umie być zwodnicza i podstępna? Tylko szaleniec, ktoś taki jak ja, może się karmić ułudą, iż zdoła poskromić żywe srebro. Nie umiem jeszcze pojąć wszystkiego, lecz wiem, że słabością nie zdobywa się pięknych kobiet. Musiał wytężyć wszystkie siły, by nie ruszyć się z miejsca. – Kocham cię tak, jak mężczyzna kocha swą wybrankę, i kocham cię za twą mądrość. A teraz do rzeczy: wyjdziesz za mnie? – Tak – powiedziała.

59 – Alleluja! – z ulgą zawołał Gornt, lecz nie ruszył się od kominka. – Alleluja? To wszystko? – mruknęła. Serce biło jej przyśpieszonym rytmem. – Nie, lecz wpierw musisz podać warunki. – A powinny być jakieś? – Roześmiała się. – Z wolna zaczynam nadążać za twoim sposobem myślenia. Przynajmniej od czasu do czasu. – Kiedy masz się zjawić na pokładzie „Atlanta Belle”? – Tuż przed podniesieniem kotwicy. Powinniśmy… jeszcze sporo omówić. – To prawda. Edwardzie, czy nasze dzieci będą wychowywane w wierze katolickiej i czy weźmiemy ślub w katolickim kościele? – To warunek? – Pytanie. Zmarszczył brwi, błądził myślami po rozszalałym morzu, próbując dostrzec każdą mieliznę i skałę. – Nie widzę powodów, by było inaczej. Jak wiesz, nie jestem katolikiem – powiedział powoli – lecz nie będę stawiał ci żadnych przeszkód… – Ostatni fragment układanki z oślepiającym blaskiem wskoczył na swoje miejsce. – Alleluja! – Co? – Po prostu pewien pomysł. Porozmawiamy o nim za chwilę. Dość szarad, Angelique – oświadczył znaczącym tonem. – Warunki? Co umyśliłaś w tej swojej magicznej główce? Wstała. Stanęła na palcach, by złożyć lekki pocałunek na jego wargach. Miała miękkie usta i słodki oddech. – Dziękuję, że mnie wybrałeś, i dziękuję za to, co do tej pory zrobiłeś. Wsparł dłonie na jej biodrach. Oboje zauważyli, że ich ciała dziwnie do siebie pasują, choć żadne nie wspomniało o tym ani słowem. – Warunki? – Powiedz mi coś o nich, Edwardzie. Skoro już znał odpowiedź na główne pytanie i trzymał klucz do reszty, nie musiał się śpieszyć. – Domyślam się trzech – zamruczał z lekkim rozbawieniem. – Jeśli mam rację, zdradzisz mi resztę, zgoda? – Zgoda. – Zetknięcie z jego twardym ciałem sprawiało jej dużą przyjemność. I na odwrót, jej miękkie kształty utrudniały mu koncentrację. Nie musiała robić nic więcej. Ostrożnie, powiedział sobie, to jej największy atut, a gra weszła w ryzykowną fazę: rozmowę o przyszłości. Cholera! Tak łatwo byłoby pogłębić ów pocałunek, chwycić ją w ramiona, unieść z podłogi, zanieść do łóżka stojącego w sąsiednim pokoju i ponieść klęskę – bez względu na rezultat – jeszcze przed drzwiami sypialni. Nie, lepiej się wstrzymać, zaczekać na odpowiedni moment – jak z Morganem Brockiem – poczuć smak pożądania, lecz potem odepchnąć je na bok i w zamian spróbować wniknąć

w jej myśli. Trzy warunki? Znam co najmniej pięć. Pragnął zwyciężyć… nie, musiał zwyciężyć. Jak zawsze. – Kolejność nie ma znaczenia – powiedział. – Chcesz, bym ci wynegocjował wyższą rentę, powiedzmy do czterech tysięcy rocznie. Poza tym, co dwa lata będziemy spędzać miesiąc w Londynie i w Paryżu. Z przejazdem w obie strony oznacza to półroczną podróż. Kapitał wpłacony przez Tess, niezależnie od przeznaczenia, pozostanie pod twoją wyłączną kontrolą, bez mego udziału. – Zauważył jej rozbiegane spojrzenie i wiedział, że wygrał. – A dla dobra sprawy, mam cię bezgranicznie kochać aż do śmierci. – Nie zbywa ci na bystrości, Edwardzie. Wiem, że będziemy szczęśliwi. – Powrócił tajemniczy uśmiech. – Ale pięć lepsze niż cztery, a dwa miesiące to więcej niż jeden. – Spróbuję wytargować pięć, choć nie mogę niczego obiecać – odparł od razu. – Zgoda na dwa miesiące w Paryżu i wynikające stąd konsekwencje. Co jeszcze? – Nic szczególnego. Musimy mieć dom we Francji, lecz gdy go zobaczysz, na pewno ci się spodoba. To wszystko. Obiecaj tylko, że będziesz mnie rozpieszczał. – Nie musiałaś mnie o to prosić, ale obiecuję. – Objął ją mocniej. Wtopiła się w jego ramiona, bezpieczna, choć nie do końca pewna, czego oczekiwać. – Jesteś najpowabniejszą kobietą, jaką poznałem – oświadczył. – To dostatecznie wiele, lecz ty masz w dodatku cudowny umysł, a twój sposób rozumowania… nie, to złe słowo… twoja błyskotliwa inteligencja… – Odchylił się, by ogarnąć spojrzeniem jej całą postać. – Jesteś zdumiewająca w każdym calu. Z uśmiechem trwała w jego objęciach. – Co masz na myśli? – Katolicki ślub. – Ach! – Tak, ach! – Roześmiał się głośno. – To, moja mądra młoda damo, jest zasadniczym punktem twego przebiegłego planu. Potwierdzenie znalazłem w liście. Ślub przed ołtarzem kościoła katolickiego na zawsze usunie cię z drogi Tess. W jej pojęciu, takie małżeństwo unieważnia związek zawarty na morzu, choćby był całkiem legalny w myśl wiary protestanckiej i angielskiego prawa. – Jeśli jej powiesz, że chcesz mnie przekonać do powtórnego zawarcia małżeństwa, uzna to za akt niezwykłego poświęcenia z twej strony, gdyż wie, iż jesteś protestantem. W zamian będziesz mógł żądać każdej zapłaty, oczywiście w granicach rozsądku. Prawda? – Tak. – Westchnął. – Czego od niej oczekujesz? – Naprawdę niewiele. Malcolm wyjawił mi kiedyś prawdziwe znaczenie obu Jockey Clubów, tego w Szanghaju i tego w Hongkongu. Mówił, że w połączeniu z radami obu miast grupuje się tam cała potęga dalekowschodniego biznesu. Tess ma dość wpływów, by dać ci fotel prezesa w jednym i stałe miejsce w drugim. Prawda? Z niekłamaną radością przygarnął ją do siebie. – Jest pani prawdziwym skarbem, madame. Za to dam z siebie zrobić nawet katolika. – Nie musisz, Edwardzie. – Pokochasz Szanghaj. Teraz moje warunki.

– Och… Z zadowoleniem dostrzegł nagły błysk niepokoju w jej oczach, lecz powściągnął wesołość i przybrał poważną minę. Prawdę mówiąc, nie muszę niczego żądać, pomyślał. Mąż ma pewne niezbywalne prawa, jak to, iż jest właścicielem wszystkich doczesnych dóbr żony. Dzięki Bogu, że świat urządzono właśnie w ten sposób. – Po pierwsze, będziesz mnie kochać duszą i sercem. – Spróbuję. Postaram się być najlepszą żoną na świecie. – Objęła go mocniej. – I? Wciąż wyczuwał obawę w jej głosie. – To wszystko – odparł ze śmiechem. – Obiecaj mi tylko, że pozwolisz, bym cię nauczył grać w brydża i ma-dżonga, to nie będziesz musiała pożyczać ode mnie na drobne wydatki. Patrzyła na niego przez chwilę, po czym wyciągnęła szyję. Pocałunek przypieczętował umowę. Edward, rozgrzany namiętnością odsunął się nieco. – Nie mogę się już doczekać, Angelique. – Ani ja. – Zacznijmy działać, zostało nam niewiele czasu. Przede wszystkim, postaraj się jak najszybciej o podpis sir Williama. Kochanie… rad jestem, że przyjęłaś moje oświadczyny. Miała ochotę zamruczeć jak kotka. – Nawet nie umiem wyrazić swego szczęścia. Gdy wrócisz, zamieszkamy tutaj czy przeniesiemy się do Szanghaju? – Do Szanghaju. Najszybciej jak to możliwe. Gdy tylko pognębię Brocków. – Pocałował ją w czubek nosa. – Brockowie… Jesteś pewien? Wiesz, co robić? Nasza przyszłość i wszystko… zależy przecież od tego, prawda? – Jest jeszcze Tess; nic się nie martw, dostarczyłem dowodów, a jej zawziętość gwarantuje ich upadek. Tess też to rozumie, inaczej nie przedstawiłaby ci nawet tak nędznej propozycji. Wciąż musimy zachować daleko posuniętą ostrożność. Na osobności możemy postępować całkiem inaczej, lecz wobec innych będziemy się zachowywać tylko jak para dobrych przyjaciół. Co najmniej przez najbliższe pół roku, gdyż tyle mi zajmie ściągnięcie cię do Szanghaju, rejestracja spółki Rothwell-Gornt i zakończenie formalności związanych z twoimi finansami. Kocham cię. W odpowiedzi ponownie objęła go mocniej. – Uważasz, że powinniśmy spisać kontrakt małżeński? – spytała. – Nie. Lecz jeśli sobie zażyczysz, spiszemy. – Zobaczył jej uśmiech, ni to maskę, ni to obietnicę. – To niepotrzebne, prawda? Łączą nas ścisłe więzy, mamy przed sobą wspólną przyszłość, dopełniamy się wzajemnie. Sukces naszych zamierzeń zależy wyłącznie od połączonych działań. Nie zapominaj, że Tess jest zmyślna, sprytna i nie da się oszukać. Dla niej umowa to umowa. A jednak obiecuję, że dostaniesz, co zechcesz. Na pewno, pomyślała. Sir William odłożył na stół ostatnią kartkę papieru zapisaną po francusku przez Poncina. Nie mógł otrząsnąć się z osłupienia. – Mój Boże… – wymruczał, wiercąc się w wysłużonym ulubionym fotelu. W gabinecie

panował przyjemny półmrok, ogień wesoło trzaskał w kominku, zaciągnięte kotary chroniły przed przeciągiem. Wstał. Czuł się bardzo stary. Nalał do szklanki nieco trunku, z niedowierzaniem popatrzył na leżące przed nim arkusze, po czym usiadł i znów zaczął je kartkować. Starannie posklejana ostatnia część listu ojca Angelique zawierała przemyślany plan usidlenia Malcolma Struana. Na innych stronach znalazł datę oraz opis gwałtu dokonanego w Kanagawie przez rōnina skrytobójcę, szczegóły zagadkowej śmierci we francuskim poselstwie, imię mama-san, która dostarczyła lekarstwo, opis transakcji opłaconej „zgubionymi” kolczykami oraz krótką relację z wyprawy podjętej przez Poncina na wody zatoki dla usunięcia kompromitujących śladów – kilku ręczników, ziół i jednej buteleczki. Druga, jako dowód, spoczywała ponoć do dzisiaj w szufladzie jego biurka. Na pierwszej kartce było kilka zdań wstępu. Sir Williamie, będzie Pan czytał te słowa już po mej śmierci. Jeśli nastąpi ona w sposób gwałtowny, proszę wykorzystać załączone dalej dowody. Otwarcie przyznaję, że używałem swej wiedzy do wyłudzania pieniędzy od Angelique – szantażem, jeżeli zechce Pan użyć tego słowa, choć proszę pamiętać, że szantaż jest bronią dyplomatów i obaj posługiwaliśmy się nim nieraz w mniej zbożnym celu. Informacje, które Panu przekazuję, spisałem, na wypadek, gdybym został zamordowany. Wiem, moja śmierć może wyglądać na przypadkową i niekoniecznie musi być spowodowana przez nią. Jest wielu mężczyzn, którzy nie cofnęliby się przed zbrodnią dla tej kobiety (Babcott, McFay, Gornt), a to co wiem, oraz mój udział w jej… „przestępstwach” to zbyt mocne słowo… manipulacjach, czynią mnie niewygodnym. Dalsze strony pozwolą Panu schwytać mordercę i ustalić, kto się naprawdę za tym kryje. Nie miałem złych zamiarów względem Angelique, użyłem jej jedynie dla własnych potrzeb, lecz nigdy nie zażądałem, by została moją kochanką. Powtarzam: moja śmierć tylko pozornie może być dziełem przypadku. Jeżeli naprawdę zginąłem z woli Boga, niech tak zostanie, zdążyłem się wyspowiadać (choć ojciec Leo nadal nie wie wszystkiego) i pójdę przed Panem ku wielkiej przygodzie – jak większość z nas – nieczysty. Boże, wybacz. Dlaczego Pan, nie Henri, stal się moim powiernikiem? Właśnie, dlaczego?

Pod spodem widniał zamaszysty podpis. – Dlaczego ja? – mruczał sir William. – Jak to możliwe, że to słodkie dziewczę zdołało tak skrzętnie wszystko ukryć? Zataić przed Malcolmem, na miłość boską! Przed Babcottem i Hoagiem? Niemożliwe, naprawdę niemożliwe. André z pewnością postradał zmysły i… Jedynym namacalnym dowodem był list od ojca – choć i on, wyrwany z kontekstu, nie musiał świadczyć o prawdzie. Reszta to pomówienia Poncina, bez większej wartości, gdyż brak zeznań oskarżonej. Równie dobrze mogły narodzić się w chorym umyśle. André pożądał jej tak jak wszyscy, często widziano, jak za nią chodził, raz nawet Vervene nakrył go w jej pokoju… Cholernie ciekawe, iż tak po prostu użył słowa „nieczysty”, choć zdawał sobie sprawę z sytuacji. Nieszczęśnik. Sir William zadrżał. Seratard wspomniał mu w tajemnicy o przypadłości Poncina. Na syfilis zapadały wszystkie warstwy społeczne, znano go we wszystkich miastach, wioskach i osiedlach; w Sankt Petersburgu, Londynie, Paryżu, w komnatach pałacowych i najnędzniejszych zaułkach kazby, w pokątnych burdelach i wśród Dam Nocy, w Chinach i w naszym Pływającym Świecie. Och, André, po co mi dałeś to wszystko? Znalazłeś śmierć trzymając za rękę dziewczynę, którą kupiłeś i skazałeś na zagładę. Postąpiłeś okrutnie, choć wszyscy

wierzymy, że miała możliwość wyboru. Zginąłeś przypadkiem. Naprawdę? Henri nie był o tym do końca przekonany. – Zastanawiające, Williamie – powiedział rano. – Ciała, a dokładniej rzecz biorąc szkielety, spoczywały tak, jakby obie ofiary były już martwe przed wybuchem pożaru. Żadnych śladów przestrachu, ramię w ramię, splecione dłońmi. Dziwi mnie to, gdyż André nie chciał umierać, a ogień budzi instynktowną chęć ucieczki. Nie możesz po prostu leżeć w płonącym pomieszczeniu. Nie, to niemożliwe. – Co sugerujesz? – Sam nie wiem. Mogli popełnić samobójstwo przed pożarem. Trucizna, nic innego nie wchodzi w rachubę. André ostatnimi dniami wariował na myśl o chorobie i desperacko szukał pieniędzy, by opłacić dziewczynę. Lecz z drugiej strony powiedz, czy ktoś taki jak on targnąłby się na własne życie? Wierzysz w to? Nie. Nie André, przyznał w duchu sir William. Zostali otruci. Oboje. Teraz mam motyw. Wszechmogący wielki Boże, czy to możliwe? A jeśli tak, kto zabił? Zmęczony, zakłopotany, zamknął oczy. Im dłużej starał się znaleźć odpowiedź, tym bardziej szumiało mu w głowie. Drzwi otworzyły się bez szmeru. Wszedł służący, chciał coś powiedzieć, lecz w porę spojrzał na bladą i postarzałą twarz swego pana. Zmarszczywszy brwi, dolał whisky do szklanki stojącej na stole, przelotnie zerknął na list Poncina leżący na wierzchu sterty papierów i uznawszy, że sir William zasnął, zniknął tak samo cicho, jak przyszedł. Kilka minut później ktoś zapukał. Wyrwany z drzemki sir William zobaczył Babcotta zaglądającego do gabinetu. – Masz wolną chwilę? – Ooo… witaj, George. Oczywiście. – Wepchnął listy do teczki. Pomyślał ponuro, że ich wygląd już z daleka może budzić niezdrowe zainteresowanie. – Siadaj, napij się. Co się stało? – Nic. – Babcott był skrajnie zmęczony. – Nie zajmę ci zbyt wiele czasu, chciałem tylko powiedzieć, że idę się trochę przespać. Jak dotąd są trzy śmiertelne ofiary w Mieście Pijaków: Australijczyk, właściciel baru, i dwóch włóczęgów. Bez dokumentów. Pod gruzami mogą spoczywać inne ciała, lecz nikt nie wie, kiedy się uporamy z uprzątnięciem zniszczeń. Nie ma zbyt wielu chętnych do roboty. – Co z wioską i Yoshiwarą? – Brak danych. – Babcott ziewnął. – Zupełnie jakby to objęli tajemnicą państwową. Nie mogę ich winić, w końcu jesteśmy cudzoziemcami. Podejrzewam, że zginęło niewielu. To samo, dzięki Bogu, w Yoshiwarze. Słyszałeś, że każda gospoda była wyposażona w schron przeciwpożarowy? – Cholernie sprytne. Powinniśmy pomyśleć o tym samym. – Biedny André… – powiedział Babcott, co sprawiło, że sir William znów zadygotał. – Mieliśmy cholerne szczęście, że nikt więcej nie ucierpiał, choć do tej pory nie wiem, jak udało się uciec Phillipowi. Chłopak jest załamany śmiercią kochanki, Williamie. Może dałbyś mu ze dwa tygodnie urlopu i niech jedzie do Hongkongu lub Szanghaju?

– Praca jest najlepszym lekarstwem, poza tym go potrzebuję. – Pewnie masz rację. – Kolejne ziewnięcie. – Boże, ależ jestem zmęczony… Wiesz, że Hoag dziś wyjeżdża? – Mówił mi wcześniej. Podobno pytał cię o pozwolenie i powiedziałeś, że go nie potrzebujesz. Tess pewnie kazała mu wracać, jak tylko zdoła ustalić, iż Angelique nie jest brzemienna. – Tak. Prywatnie sądzę, że gna go też chęć powrotu do Indii. Szuka utraconego szczęścia. Mam nadzieję, że je odnajdzie. To wspaniały lekarz, tylko cholernie gadatliwy. – Babcott zmarszczył brwi i znów ziewnął. – Powiedział ci, co było w liście od Tess? – Do Angelique? Nie. Upierał się, że mu go nie pokazała. Trudno cokolwiek powiedzieć przy tej liczbie możliwych rozwiązań. – Sir William uważniej spojrzał na gościa. – Nieco wcześniej był u mnie Skye, też nic nie mówił, mruknął tylko, że Angelique prosi, bym poświadczył jej podpis na odpowiedzi. – Chciałbym wiedzieć, co napisała. – Na twarzy Babcotta pojawił się wyraz ożywienia. – Mój udział ogranicza się tylko do roli świadka. Nie znam treści. Babcott westchnął i ziewnął. – Tak mi jej żal, chciałbym jakoś pomóc… Taka miła dziewczyna, a wciąż musi się borykać z przeciwnościami losu. Ona i Malcolm… Cieszę się, że jeszcze nie wyjeżdża. Nie wątpię, że w końcu zostanie czyjąś szczęśliwą żoną. Do zobaczenia za parę godzin. – Śpij dobrze. Dzięki za dobrą robotę. A przy okazji… – Sir William nie chciał, by lekarz wyszedł, choć z drugiej strony trapiły go obawy, że przy dłuższej rozmowie nie wytrzyma, by nie wspomnieć o papierach pozostawionych przez Poncina. – Kiedy zamierzasz ponownie spotkać się z Anjem? – W tym lub przyszłym tygodniu, gdy przestanie działać laudanum. Bez środków znieczulających będzie bardzo nieszczęśliwy. – Nie ma żadnej nadziei? – Nie. Pociągnie najwyżej kilka miesięcy. Wyniki analiz wskazują, że jego wnętrzności przypominają kloakę. Musimy się trzymać Yoshiego. – Babcott rozdziawił usta w kolejnym szerokim ziewnięciu. – Myślisz, że Anjo lub Yoshi… lub obaj… rozkazali podłożyć ogień? – Jeden lub drugi. Albo żaden. Tego się nigdy nie dowiemy. – Sir William spojrzał za kuśtykającym do drzwi lekarzem. – George… Z medycznego punktu widzenia uważasz za możliwe, by jakiś facet wykorzystał uśpioną kobietę bez jej wiedzy? Babcott zamrugał oczami. Zapomniał o zmęczeniu i spojrzał za siebie. – Skąd ci, u licha, to przyszło do głowy?! – Zwykłe skojarzenie, bo napomknąłeś o laudanum. Kilka dni temu Siergiejew prawił jakieś głupoty o dobrych i złych narkotykach. Co sądzisz? Babcott milczał chwilę, po czym powoli skinął głową. Nie wierzył w usłyszane wyjaśnienie. Znał bystry umysł Williama, lecz był na tyle mądry, by nie pytać ponownie o powód tej indagacji. – Jeśli dawka była dość silna, a mężczyzna nie należał do dzikusów, tak. Właściwie bez kłopotu.

Czekał, lecz sir William jedynie przytaknął z namysłem, więc machnął mu dłonią na pożegnanie i wyszedł. Sir William raz jeszcze sięgnął po papiery. Drżały mu dłonie, gdy ponownie czytał list Poncina. Wszystko jasne. Mikstura z Kanagawy zapoczątkowała długi łańcuch wypadków. Mikstura George’a. Angelique ocalała tylko dlatego, że nie zdołała się obudzić. Żyła, lecz została zniszczona. Ale dlaczego złoczyńca ją oszczędził? Czemu nie zabił? To nie ma żadnego sensu. Co się naprawdę stało w poselstwie Francji tej nocy, gdy wrócił? A gdyby nie George… Gdyby nie George? Dał jej środek nasenny, by ją uspokoić, uchronić od złego… Mógł zrobić to samo z Poncinem, zdejmując groźbę szantażu z kobiety, którą otwarcie kochał. Zwiększona dawka tego samego lekarstwa… George Babcott? Dobry Boże, chyba postradałem rozum. Przecież nie mógł tego zrobić! Naprawdę? A Angelique? Niezdolna popełnić zarzucanych jej czynów. Naprawdę? Co u diabła mam począć?

60 – Przepraszam, panie ministrze – odezwał się Bertram. – Jest tutaj miss Angelique. – Niech wejdą. Potem możesz odejść. Kolacja o dziewiątej. Dopilnuj, by moje listy znalazły się na „Atlanta Belle”. – Tak jest. Przyszła sama, pan Skye się nie zjawił. Sir William wstał z wysłużonego fotela. Czuł się zmęczony i stary. List Poncina położył na biurku, zapisaną stroną do dołu. Angelique jak zwykle roztaczała wokół siebie aurę magnetycznej zmysłowości, lecz wyglądała nieco inaczej – na jej skupionej twarzy malowało się coś, czego nie potrafił rozpoznać. Płaszcz, czepek, rękawiczki. Dobrze jej w czerni, pomyślał. Uwydatnia jasną karnację. Piękna i młoda… Młodsza niż Wertyńska. Ciekawe, czy płakała? – Dobry wieczór, Angelique. Co słychać? – Wszystko w porządku, dziękuję – odparła bezbarwnym głosem, pozbawionym zwykłej dźwięczności. – Pan Skye wspomniał może, że chciałam prosić o poświadczenie mego podpisu? – Tak. – Podszedł do biurka, nadal dręczony obrazami, które plastycznie opisał André. – Ja… Usiądź, proszę. Usłuchała bez słowa. Gdy na nią spojrzał, dostrzegł cień smutku w jej oczach. – Co się stało? – spytał łagodnie. – Nic takiego… Dziś po południu dowiedziałam się, że… że André zginął. Powinnam była przyjść wcześniej, ale… – Z wyraźnym trudem porzuciła ów temat i otworzyła wyjętą z torebki kopertę. – Jak mam się podpisać? Sir William złączył dłonie czubkami palców, niespokojny, gdyż widmo Poncina znów zaczęło krążyć po pokoju – i nie była to zwykła gra wyobraźni. – Nie jestem pewien… Z tego, co mówił Skye, zrozumiałem, że pani Tess Struan zażądała między innymi, abyś zrezygnowała z nazwiska męża. – Proszę przeczytać mój list, tam są wszelkie wyjaśnienia – odparła głucho. – Dziękuję, lecz to niepotrzebne – powiedział, powstrzymując nagłą ochotę, by przejrzeć krótki dokument. – Wasze sprawy mnie nie dotyczą chyba że potrzebujesz mojej rady. Tępo potrząsnęła głową. – W takim razie… Skye dał mi kilka wskazówek, nie wiem, na ile zgodnych z kodeksem, lecz moim zdaniem brzmią logicznie. By twoja rezygnacja nabrała mocy prawnej, musisz mimo wszystko podpisać ją „Angelique Struan, z domu Angelique Richaud”. To dopełni wszelkich formalności. Patrzył, jak ze skupieniem sięgnęła po pióro. W głowie szumiała mu historia, którą André opowiedział zza grobu. Nie, niemożliwe, żeby to była prawda… to dziecko nie zdołałoby ukryć tak wiele przed światem. – Proszę – powiedziała. – Gotowe. – Czuję się w obowiązku spytać, czy jesteś pewna, że postępujesz słusznie? Nikt cię nie

zmusił do wystawienia niniejszego dokumentu, niezależnie od jego treści? – Napisałam go z własnej woli. Ona… ona… zaproponowała mi umowę, sir Williamie. Prawdę mówiąc… postąpiła uczciwie. Niektóre sformułowania brzmią może ostro i powinny zostać nieco zmienione, lecz pamiętajmy, że Malcolm był jej synem, i uszanujmy jej smutek. – Schowała list, wsunęła kopertę do torebki i wstała, zupełnie nie wiedząc, czy zostać, czy jak najszybciej opuścić gabinet. – Dziękuję. – Jeszcze nie odchodź. Może… zaszczycisz mnie swą obecnością podczas jutrzejszej kolacji? Będzie kilkoro przyjaciół. Chciałem zaprosić Jamiego i pannę Maureen. – Tak, owszem… Dziękuję. Myślę, że tak, chociaż… Stanowią doskonałą parę. Myśli pan, że się pobiorą? – Jamie byłby skończonym durniem, gdyby z niej zrezygnował – oświadczył sir William i dodał bezwiednie: – Biedaczysko André… Henri mówił ci, jak ich znaleźli? – Nagle zobaczył, że oczy dziewczyny napełniają się łzami i że zaczyna tracić panowanie nad sobą. – Przepraszam, nie chciałem ci sprawić przykrości… – Nie, nie… Już dobrze. Po prostu nie mogę… Henri powiedział mi o tym jakąś godzinę temu… André i ona… razem. Złączeni na zawsze wyrokiem Boga. Smutne… i piękne. Usiadła ocierając powieki. Omal nie zemdlała, gdy Seratard wyszedł z jej buduaru, po czym w te pędy pobiegła do kościoła i klęknęła przed figurą Matki Boskiej. Pozbawiony dachu budynek wyglądał dość nędznie, lecz świece płonęły jak dawniej, a wokół panowała atmosfera uroczystego spokoju. Żarliwie podziękowała Bogu za uwolnienie od zmory szantażu – i w przypływie nagłego, szczerego współczucia zaczęła się modlić za duszę Poncina, za to, iż został wyrwany z doczesnych cierpień. A cierpiał równie mocno jak ona. – Teraz to zrozumiałam. Och, Święta Matko, dzięki Ci za błogosławieństwo, jakim nas obdarzyłaś, mnie, jego, ją, i za spokój, jakiego nie dane im było zaznać na ziemi, a jaki znaleźli w Twych ramionach. Bądź wola Twoja… Przepełniona wdzięcznością i bólem, patrzyła przez łzy na zamazaną postać sir Williama. – Henri wspomniał mi także o jego chorobie. Nieszczęsny André… To straszne, straszne kochać, jak on kochał, i nie mieć nadziei. Zawsze uprzejmy, choć szczerze mówiąc – dodała, nie mogąc powstrzymać się od wyznania prawdy – bywały chwile, kiedy go nie cierpiałam. Hinode była jego jedyną miłością, prócz niej nie znał nikogo na świecie i to winno być mu wybaczone. Widział ją pan kiedyś? – Nie, nigdy, nawet nie znałem jej imienia. – Mimo że nie chciał jątrzyć zaognionej rany, spytał: – Czemu bywał niemiły? Angelique wyjęła chusteczkę, by osuszyć oczy. Mówiła bez gniewu, smutnym głosem: – Wiedział o moim ojcu i wuju. Wykorzystał to oraz inne sprawy, by posiąść nade mną władzę. Domagał się pieniędzy, których nie miałam, dawał masę obietnic bez pokrycia i co tu ukrywać, groził. – Popatrzyła na sir Williama z wyczekiwaniem, bez poczucia winy, otwarta i wdzięczna Bogu oraz Najświętszej Dziewicy za wybawienie od brudów przeszłości. – Wola Pana naszego – powiedziała z przekonaniem. – Czuję zarazem radość i smutek. Czemu nie można zapomnieć złego i zachować tylko to, co dobre? Dość zła szerzy

się na tym świecie, byśmy mogli sobie pozwolić na luksus niepamięci, nieprawdaż? – Tak, racja – odparł sir William, ogarnięty nieokreśloną litością. Nie mógł oderwać wzroku od miniatury Wertyńskiej. – Taaak… Ten rzadki u niego przejaw uczuć wyzwolił w Angelique nagłą potrzebę szczerości i nim się spostrzegła, zaczęła mówić o swych najskrytszych lękach. – Muszę o tym z kimś porozmawiać, czuję się oczyszczona z grzechów jak nigdy przedtem, lecz wciąż boleję na moim Malcolmem, nie mam po nim żadnej pamiątki, ani nazwiska, ani dagerotypu. Nic nie znalazłam, nawet małego portretu, i coraz trudniej przywołać mi na myśl jego rysy. A każdy kolejny dzień jest gorszy. Łzy pociekły jej strumieniem po policzkach. – Boję się – wyszeptała. Sir William siedział naprzeciw, niezdolny ruszyć się z miejsca. – To tak, jakby on nigdy nie istniał, a moja podróż i pobyt w Yokohamie przypominają… Théâtre Macabre. Jestem mężatką, choć nią nie jestem, oskarżona o rzeczy, których nie popełniłam i nie miałam zamiaru popełnić, niewinna, lecz osądzona, znienawidzona przez Tess, choć chciałam jedynie dobra Malcolma… Tak, wiem, że on, w przeciwieństwie do mnie, był doskonałą partią, lecz nie zrobiłam niczego, aby go skrzywdzić. Kochał mnie, chciał poślubić i przysięgam, że próbowałam dać mu szczęście. Teraz nie żyje, odszedł i zostawił mnie samą. Wciąż muszę myśleć o przyszłości, byłam dzieckiem, kiedy tu przyjeżdżałam, teraz wszystko się odmieniło, tak szybko, a najgorsze, że nie mogę utrwalić w wyobraźni jego twarzy, ucieka gdzieś w dal i zostaje pustka… Biedny Malcolm.

61 O zmierzchu, na skraju Ziemi Niczyjej, pod na wpół ukończoną chatą wieśniaka poruszył się jakiś cień. Potem drugi. Dwóch mężczyzn, przycupniętych w ukryciu, zamarło w oczekiwaniu. Gdzieś wśród prowizorycznych zabudowań wioski, szałasów, rusztowań i stosów budulca zakwiliło dziecko, szybko uspokojone cichą kołysanką. Piętrzące się kiedyś na Ziemi Niczyjej sterty odpadków i śmieci wyrzucanych przez morze zostały w większości strawione przez ogień, a reszta zapadła się głębiej pod ziemię, spowita grubym całunem popiołu i wątłymi pasmami dymu. Tylko ceglana studnia trwała nienaruszona. Pierwszy cień, zmaterializowawszy się jako Phillip Tyrer, podbiegł chyłkiem do sterczącego fragmentu cembrowiny i skrył się tuż za nim. Tyrer rozejrzał się po okolicy. Jak dotąd, nikt go nie zauważył. Miasto Pijaków, które mijał przed chwilą, było jedynie dymiącym rumowiskiem, pełnym poskręcanych szczątków, przetykanych niewygasłymi resztkami ognia. Tu i ówdzie stały naprędce sklecone budy, marne schronienia i namioty. Kilku obdartusów kuliło się przed zimnem wokół koksowników, popijając skradzione piwo i spirytualia. Phillip ostrożnie przechylił się przez krawędź studni i gwizdnął. Z dołu natychmiast dobiegła odpowiedź. Przykucnął i stłumił nerwowe ziewnięcie. Za chwilę czyjaś ręka chwyciła krawędź ceglanego muru. Pojawiła się głowa Hiragi, Tyrer skinął dłonią. Japończyk po cichu podpełzł w jego stronę, z tyłu ukazał się Akimoto. Obaj nosili grube opończe narzucone na kimona, a miecze owinęli zbędnymi ubraniami. Przypadli do ziemi, gdy trzech mężczyzn z Miasta Pijaków powlokło się skrajem dawnego śmietniska w stronę alejki, gdzie niegdyś stał sklep kolonialny. Któryś podśpiewywał szantę. Dźwięczny baryton wibrował w powietrzu długo po ich odejściu. – Za mną, tylko ostrożnie! – Tyrer wrócił do wioski i stanął obok mężczyzny czekającego w cieniu rzucanym przez nie ukończoną chatę. Jamie McFay. Dał znak, że wszystko w porządku. Hiraga i Akimoto zwinnie i cicho pokonali otwartą przestrzeń. – Bierzcie! Szybko! – odezwał się Jamie. Z otwartej torby wyciągnął zniszczone ubrania żeglarskie, wełniane czapki i buty. Japończycy przebrali się i schowali kimona do worka, który Akimoto zarzucił na plecy. Tyrer zauważył, że Hiraga wsunął do kieszeni derringera. W dwie minuty byli gotowi. Pod wodzą McFaya wyszli tam, gdzie kiedyś ciągnęła się główna ulica wioski. Wszystko wskazywało na to, że starannie oczyszczony pas ziemi już niedługo na powrót zacznie pełnić dawną funkcję. Wydawało im się, że z każdej szczeliny patrzą na nich czyjeś oczy. Księżyc na chwilę wyjrzał zza chmury. Hiraga i Akimoto odruchowo zamarli w cieniu, z bronią na podorędziu, klnąc w duchu niefrasobliwość dwóch pozostałych spiskowców. Kiedy blask zgasł, ruszyli w dalszą drogę. Chata, którą zajmował shoya, została już odbudowana w trzech czwartych. Wprawdzie frontowy sklep świecił pustkami, lecz od zaplecza kończono urządzać pomieszczenia mieszkalne. Jamie przecisnął się przez stos desek i shōji, po czym zastukał w prowizoryczne drzwi. Po chwili zniknął w ciemnym wnętrzu. Pozostali poszli za jego przykładem. Drzwi zamknęły się bezszelestnie.

Trzasnęła zapałka i w mroku zajaśniał płomyk świecy. Shoya był sam, szary ze zmęczenia i strachu. Z trudem nad sobą panował. Na niskim stoliku stały naczynia z sake i skromny posiłek. Hiraga i Akimoto z wilczym apetytem pochłonęli jedzenie i w kilka sekund opróżnili dwie flaszki. – Dzięki – powiedział Hiraga. – Nie zapomnę ci tego, shoya. – Proszę, Otami-sama. – Sołtys wręczył mu małą sakiewkę. – Tu jest sto złotych obanów i dwadzieścia meksów. Pędzelek leżał na stole, obok miseczki z tuszem i arkusza papieru. Hiraga wypisał pokwitowanie. – Co z moim kuzynem? – Przykro mi, lecz nie zdołałem zdobyć nic więcej w tak krótkim czasie. – Shoya po kryjomu rzucił szybkie spojrzenie w stronę McFaya. – Nieważne. – Hiraga nie wierzył w to wyjaśnienie, lecz zdawał sobie sprawę, że Akimoto nie ma ani kredytu, ani wystarczająco zamożnego gwaranta. – Dziękuję. Dopilnuj, by to bezpiecznie dotarło we właściwe ręce. – Podał sołtysowi niewielki rulon. Był to starannie zaszyfrowany pożegnalny list do rodziców, zawierający wieść o ucieczce i śmierci Sumomo. Dla większego bezpieczeństwa Hiraga nie wymienił w nim żadnych prawdziwych nazwisk. – Taira-sama, gotów – odezwał się po angielsku. – Tu koniec. – Gotów, Jamie? – spytał Phillip. Czuł się okropnie, nie wiedział, czy mdli go z podniecenia, ze strachu, zmęczenia czy rozpaczy. Od pożaru wciąż miał przed oczami osmalone ciało Fujiko. – Lepiej szybko, Otami-sama – powiedział do Hiragi. Ustalili wcześniej, że nie będą więcej używać nazwiska Hiraga lub Nakama. – Nasuń czapkę bardziej na oczy. Dōmo, shoya. Mata, ne? – Dziękuję, shoya, na razie. – Wyszedł na ulicę. Gdy się upewnił, że jest bezpiecznie, skinął na pozostałych. – Prowadź, Jamie – szepnął. Z nagłym przestrachem skryli się w cieniu, gdyż w pobliżu pojawił się patrol grenadierów. Phillip po dłuższej chwili zdołał odzyskać mowę. – Szukają złodziei, grabieżców, wakarimasu ka! – wymruczał. – Wakarimasu. Jamie raz jeszcze stanął na czele pochodu, skręcił i pobiegł wśród ruin na drugą stronę alei, w miejsce gdzie przed pożarem mieściła się redakcja „Guardiana”. Wokół kręciło się sporo ludzi, wiedzionych ciekawością, jak wygląda zniszczona Yoshiwara, wioska, Miasto Pijaków lub po prostu spacerujących, ponieważ było zbyt wcześnie na wieczorny spoczynek. McFay rozpoznał kilka znajomych twarzy, więc zwolnił kroku, by nie budzić niepotrzebnego zainteresowania. Z kwaśnym uśmiechem spojrzał na oddalającego się Syborodina. Rankiem promieniejący ze szczęścia Dmitri oświadczył, że znalazł Nemi i że z nią wszystko w porządku, z wyjątkiem paru siniaków i zadrapań. – Dzięki Bogu, Dmitri. – Pierwsze, co zapytała, to „Jami-san okay?”. Powiedziałem, że tak, więc uściskała mnie za ciebie. Potem jej przekazałem twoje słowa i dodałem, że chcesz ją jak najprędzej zobaczyć.

– Dzięki raz jeszcze, kamień spadł mi z serca. Bałem się, że zginęła. Zdołałem dotrzeć do jej gospody, lecz zobaczyłem jedynie stos popiołu. Z naszego pawilonu też nic nie zostało. Nie spotkałem żywego ducha i… Dzięki Bogu. – Pamiętasz, co… – Pamiętam, lecz przedtem muszę z nią porozmawiać. Na miłość boską, przecież to żywa istota, nie jakiś mebel! – Hej, spokojnie, stary, nie gorączkuj się, nie miałem na myśli nic złego… Jamie westchnął i zaczął kluczyć po ruinach gorzelni. Był tuż przy alei. Dmitri to dobry chłopak, pomyślał, lecz Nemi… – O Boże, patrzcie! – Wskazał palcem. Grupa zmęczonych japońskich strażaków przysiadła wokół ogniska, popijając herbatę. Blokowali drogę do przystani. Nie było sposobu, by ich ominąć. – Nie ma rady, idziemy. Ledwie wyszli na aleję, z ciemności wytoczył się Lunkchurch. – Jamie… – wysapał. – Co chcesz zrobić? Jesteś tak samo spłukany jak ja… – Zerknął na Phillipa, lecz nie zwrócił uwagi na Japończyków. W marynarskich ubraniach wyglądali jak zwykli azjatyccy żeglarze, jakich wielu znajdowało pracę na frachtowcach. – To świństwo… – Może nie będzie źle, Barnaby. Mam parę pomysłów. Znajdę cię jutro. Zostawił kupca i poszedł na przystań, uprzejmie uchylając kapelusza, gdy mijał oddział strażaków. Dowódca machinalnie skinął mu głową. Chwiejny drewniany pomost kończył się dobre pięćdziesiąt jardów od brzegu. Jamie poczuł, że serce zamiera mu w piersi. Łódź nie czekała. Żaden kuter nie nadpływał z północy, od Struanów. Wokół rzęsiście oświetlonej, zakotwiczonej w zatoce „Atlanta Belle” uwijał się rój mniejszych jednostek. McFay po południu poprosił MacStruana o pożyczenie kutra pod pretekstem, że chce odwiedzić starego druha, kapitana „Belle”, Johnny’ego Twomasta. Phillip przybiegł do niego zaraz po wyjściu od sir Williama. Z przejęcia jąkał się tak mocno, że Jamie początkowo nie wiedział, o co chodzi. Wreszcie, ku swej wielkiej radości, zrozumiał, że Hiraga żyje, ukrywa się w studni opodal Miasta Pijaków, że uratował Tyrera i chce uciec. – Przemycimy go na pokład „Belle” i nikt się o tym nie dowie – zakończył Phillip. – Żyje? Słyszałem, że zginął w pożarze… Żyje? – Tak. I musi się dostać na statek. – Pogadam z Twomastem, żeby ukrył ich obu, lecz wpierw musisz mieć zgodę Wilusia. Hiraga popełnił mord… – Hiraga nie żyje. Nakama, Hiraga, wszystko jedno. Oficjalnie nie żyje. Sir William jest o tym przekonany na podstawie zeznań sierżanta. Nakama zginął na zawsze, wraz z nim Hiraga. Szybki wyjazd jest dla niego jedynym rozsądnym rozwiązaniem, a warto go uratować. Umożliwimy dwóm samurajom poznawanie przez rok lub dwa świata, naszego świata. Co z tego, że jeden z nich nazywa się Otami?! – Jak Wiluś go złapie, utoczy krwi. Naszej. – Nie złapie. Otami to Otami. Tak się nazywa. Powiedział mi o tobie i twoich kontaktach z shoyą w sprawie rozkręcenia biznesu. Wygrasz najwięcej, gdy wróci do

Japonii! Wszyscy wygramy. Dlatego musimy mu pomóc. Jamie w końcu ustąpił i załatwił z sołtysem pożyczkę, udzielając odpowiednich gwarancji. Kiedy zmierzchło, poszedł z Phillipem do studni po Hiragę i Akimota, a teraz wszyscy czterej stali na pomoście. – Gdzie kuter? – nerwowo dopytywał się Tyrer. – Przypłynie. – Byli aż za dobrze widoczni na rozchybotanych, oślizłych deskach, w pobliżu pokrytych wodorostami schodów. Niepokoiła ich bliska obecność samurajów, zwłaszcza że oficer przechadzał się dumnym krokiem tam i z powrotem. – Taira-sama, pamiętasz dowódca? – szepnął Hiraga. – On wymuszacz. Pamiętasz go, dowódca przy bramie? – Jakiej bramie? – W Edo. W twoim Wielkim Domu w Edo. Kiedy my pierwsze spotkanie. – O mój Boże! – Przypomniał sobie: groźny samuraj, który chciał otoczyć wojskiem gmach poselstwa i dokonać rewizji tuż przed ewakuacją. Hiraga umknął wówczas na noszach, jako ofiara ospy. – Co się znów dzieje? – spytał Jamie. Tyrer pokrótce wyjaśnił mu sytuację. McFay dostrzegł nad jego ramieniem, że oficer patrzy w ich stronę. Poczuł narastający niepokój. – Cholernie podejrzliwy… – Właśnie – mruknął Phillip. – Lepiej… Patrzcie, nadpływa! – Kuter z przyćmionymi światłami wynurzył się z mroku. Bosman pokiwał ręką, pomachali mu w odpowiedzi. Fale bijące o słupy bryzgały w górę strumieniami piany. – Jak najszybciej wchodźcie na pokład – z podnieceniem zawołał Jamie. Phillip zdołał go już przekonać, że Hiraga nie jest przestępcą, lecz bojownikiem o wolność, a poza tym sam potrafił docenić zasługi Japończyka. Przyjaźnie nastawiony shishi, w dodatku mówiący po angielsku, może stanowić cenny nabytek, pomyślał. Zwłaszcza że będzie miał wobec mnie dług wdzięczności. Na statku wręczę mu listę osób, z którymi warto zawrzeć znajomość w Anglii i Szkocji, oraz spis miejsc godnych uwagi i odwiedzin. Phillip ma niezłe zadatki na geniusza. Parsknął krótkim śmiechem, spojrzał do tyłu i wstrzymał oddech. Dowódca samurajów wszedł właśnie na pomost. – Boże, ten łotr idzie po nas! Zerknęli na oficera, potem na morze. Nie było szans, by kuter zdążył we właściwym czasie. – Wpadliśmy. Hiraga doszedł do tego samego wniosku. Szarpnął kimono skrywające miecze. – Zabijemy go. – Stać! Czekajcie! – Tyrer wepchnął mu w dłoń dużą kopertę z listem polecającym do ojca i wuja, także prawnika, i do dziekana uniwersytetu. – Miałem im wszystko wytłumaczyć na statku – powiedział pośpiesznie do McFaya – lecz teraz nie mamy czasu. Zrób to za mnie, Jamie. – Po raz ostatni spojrzał na Hiragę i wyciągnął rękę. – Dzięki. Zawsze będę twoim przyjacielem. Wracaj zdrowo. – Poczuł silny uścisk, zobaczył przelotny uśmiech na twarzy Japończyka, po czym obrócił się i zlany zimnym potem ruszył na spotkanie wroga.

Oficer zdążył dojść do połowy pomostu, gdy Tyrer zastąpił mu drogę i skłonił się z całym ceremoniałem. Samuraj mruknął coś, wsparł dłoń na rękojeści dłuższego miecza i z lekkim wahaniem oddał ukłon. Gdy próbował przejść, Tyrer ponownie pochylił głowę i odezwał się z przesadnym patosem, przywołując swą całą znajomość japońszczyzny: – Ach, panie oficerze, muszę mówić, że pańscy samurajowie to bardzo dobrze walczą z ogniem. Pamiętamy się z Edo, prawda? Proszę wybaczyć, w imieniu mojego pana, wodza gai-jinów w Nipponie, przyjąć wielkie podziękowania za pomoc i ratunek wszystkich domów naszych. – Dziękuję. Teraz chciałbym zobaczyć… – Zobaczyć? Proszę patrzeć tam, panie oficerze! – Phillip wskazał na miasto i okolicę. Trajkotał coraz szybciej i za każdym razem, gdy samuraj usiłował go wyminąć, stawał mu na drodze. – Zobaczyć, co ogień… – Przejście! – ze złością warknął Japończyk, wionąc oddechem przesyconym wonią rzodkwi daikon. – Rusz się! Tyrer udawał, że nie rozumie. Zaczął gestykulować i niby przypadkiem szeroko rozpostarł ramiona. Pilnował się przy tym, by ani razu nie dotknąć oficera. Opisywał ogrom zniszczeń i wychwalał męstwo strażaków, boleśnie świadom obecności McFaya i dwóch zbiegów za swymi plecami. Nie miał okazji sprawdzić, gdzie jest kuter. – Baka! – wrzasnął oficer z gniewnie wykrzywioną twarzą. Phillip przygotował się na przyjęcie ciosu, lecz w tej samej chwili usłyszał okrzyk McFaya: – Odpływać, na miłość boską! Oficer odtrącił Phillipa na bok i popędził na koniec mola. Tyrer pozbierał się, ciężko dysząc. Mokry od potu spojrzał za siebie. Kuter pod pełną parą odbijał od przystani, trzech zbiegów w kabinie, bosman przy kole sterowym, marynarz na dziobie… Latarnia zgasła, gdy samuraj dobiegł do końca pomostu, ochrypły krzyk „Zawracać!” utonął w warkocie silnika. Tyrer odniósł wrażenie, że przez krótką chwilę, tuż przed zgaszeniem świateł, wyraźnie było widać twarze Hiragi i Akimota. Skoro on mógł je dostrzec, tym bardziej były widoczne dla oficera. – Wyobraźnia… – jęknął. Szybkim krokiem puścił się w stronę miasta. Grzecznie uniósł kapelusz, by pozdrowić siedzących wokół ogniska Japończyków. Odpowiedzieli mu zdawkowymi ukłonami. Nim z mola dobiegł głośny wrzask: „Dokąd?! Wracaj!”, zdążył zniknąć w tłumie. Względnie bezpieczny, potruchtał wprost przed siebie. Odzyskał oddech dopiero wówczas, gdy znalazł się w budynku legacji. – Dobry Boże, Phillipie… – Bertram wybałuszył oczy. – Wyglądasz jak widmo. Co się stało? – Odpierdol się – poradził mu Tyrer. – Niby dlaczego? – grubym głosem spytał sir William z marsową miną stając w drzwiach gabinetu. – Och… przepraszam, panie ministrze… to… tylko tak… do śmiechu. – Masz nie po kolei w głowie, Phillipie! – burknął sir William.-Gdzie się podziewałeś,

u diabła? Na twoim biurku leży list od bakufu opatrzony napisem „pilne”, przesyłka do sir Percy’ego, która po skopiowaniu jeszcze dziś wieczór musi być dostarczona na pokład „Atlanta Belle”, i cztery podania o odszkodowanie, sprawdzone i podpisane, czekające tylko na stempel. Jak się uporasz z robotą, przyjdź do mnie. Będę u siebie lub na przystani, gdyż chcę pożegnać odpływających pasażerów. Nie stój tu jak słup soli! Rusz się! Wszedł do gabinetu, zamknął drzwi i oparł się o futrynę. Bezwiednie spojrzał na teczkę z listami Poncina, starannie ułożoną pośrodku biurka. Znów posmutniał. Po wyjściu Angelique przez dobrą godzinę siedział bez ruchu, zastanawiając, się, co począć. Nie chciał popełnić błędu, gdyż tym razem naprawdę szło o życie lub śmierć. Wrócił myślami do własnych doświadczeń: do krętych ścieżek dzieciństwa w Anglii, do paryskiej praktyki, do Sankt Petersburga, gdzie miał dom, ogród i wiosną, latem, jesienią i zimą śmiał się i kochał Wertyńską. Powrót do Anglii, wyjazd na pola bitewne Krymu i w ciemne, zaplute dymem okopy, które napawały go grozą. Cieszył się, że głośne przekleństwo Phillipa przywróciło go do normalności. Ponownie powiódł wzrokiem po pokoju, spojrzał w ogień, na teczkę leżącą na biurku i na słodką młodą twarz uśmiechającą się z miniatury. Poczuł gwałtowne ukłucie w sercu, lecz zdołał zapanować nad bólem. Za każdym następnym razem przychodziło mu to coraz trudniej. Wziął portret do ręki i zaczął mu się przyglądać. Co by było, gdybym nie miał tego wizerunku? Może nie mógłbym przypomnieć sobie jej rysów, jak Angelique twarzy Malcolma? – Nie umiem na to odpowiedzieć, kochanie – mruknął ze smutkiem, bliski łez, i odstawił miniaturę na biurko. – Może bym i zapomniał… twarz… lecz nigdy ciebie. Nigdy, nigdy, nigdy. Bezskutecznie próbował wrócić myślami do najpiękniejszych chwil swego życia. List Poncina zagradzał mu drogę niczym żelazne wierzeje. Przeklęty przez Boga żabojad! Dość smutków, czas podjąć decyzję. Koniec z wahaniem. Pora wracać do pracy, rozwiązać bieżące problemy i zająć się pilniejszymi sprawami, takimi jak Yoshi i wojna z Satsumą. Jesteś przecież ministrem Jej Królewskiej Mości! Więc zachowuj się jak minister. Jedynym właściwym rozwiązaniem byłoby opieczętowanie dokumentów pozostawionych przez Poncina, dołączenie do nich osobistego raportu, relacjonującego przebieg wspomnianych wydarzeń, i odesłanie całego pasztetu do Londynu. Niech się martwią, co z tym robić. Krypta archiwum kryje niejedną tajemnicę. Jeśli uznają to za sekret, ich sprawa. Taaak… Uczciwe i w pełni właściwe rozwiązanie. Zadowolony, że podjął tak mądrą decyzję, zebrał papiery z biurka i kartka po kartce zaczął wrzucać je w ogień. Nucąc pod nosem patrzył, jak się wiją czernieją i płoną. To nie brak rozwagi. Nie stanowiły pewnego dowodu, a biedna dziewczyna była jedynie niewinną ofiarą. André szpiegował na rzecz wrogiego mocarstwa i jeśli popełnił choć połowę czynów zawartych w jego tajnym dossier, zasłużył sobie po wielekroć, by wylecieć na

drugą stronę księżyca. Prawda czy fałsz, tym razem proch pójdzie do prochu. Gdy spłonął ostatni arkusz, sir William uniósł szklankę w kierunku miniatury. Czuł się wprost wyśmienicie. – Za ciebie, kochana – powiedział.

62 Była już prawie północ, gdy Tyrer w końcu wybiegł z legacji i puścił się w stronę przystani Struanów. Głowa pękała mu z bólu, nie znalazł czasu na posiłek, nie myślał o Hiradze ani o Fujiko, nie myślał o niczym prócz pracy. Pod pachą niósł teczkę opatrzoną godłem Jej Królewskiej Mości, przeznaczoną do przewożenia dokumentów dyplomatycznych, a w kieszeni miał ukończone przed chwilą tłumaczenie listu. Pluł sobie w brodę, że właśnie od niego nie zaczął. Przyśpieszył kroku. Na przystani zgromadził się tłum. Kilka osób żegnało ostatnich pasażerów, lecz reszta tłoczyła się hałaśliwie wokół oficera rachunkowego z „Atlanta Belle”, który do ostatniej chwili przyjmował pocztę do Hongkongu i Szanghaju. Zabierał listy do towarzystw ubezpieczeniowych, firm budowlanych, stoczni i banków – słowem, do wszystkich zainteresowanych skutkami pożaru. Phillip zobaczył Angelique rozmawiającą z Gorntem. W drugim końcu ciżby Pallidar gawędził z kilkoma oficerami udającymi się w podróż, a w pobliżu pomostu stali sir William i panna Maureen Ross. Tyrer przypomniał sobie na jej widok, że złożył Jamiemu obietnicę: miał wyjaśnić sir Williamowi sprawę zaokrętowanych „studentów”. Zaczął przeciskać się między ludźmi. – Dobry wieczór, miss Maureen. Proszę wybaczyć, sir Williamie, lecz chyba powinien pan to przeczytać. – Wręczył mu tłumaczenie. – Dopilnuję, by przesyłka bezpiecznie dotarła na pokład. – Na powrót wcisnął się w tłum, gdyż chciał uciec jak najdalej przed spodziewanym wybuchem gniewu. Oficer rachunkowy, niski, cierpiący na niestrawność mężczyzna, był otoczony przez grupę rozwrzeszczanych mężczyzn, którzy niechętnie ustawiali się w długaśnej kolejce. Phillip z uporem parł naprzód. – Czekaj, cholera, na swoją kolejkę! – krzyknął ktoś za nim. – Przepraszam, rozkazy sir Williama, sprawy Jej Królewskiej Mości. Proszę o pokwitowanie – powiedział oficjalnie. – Dobra, dobra, po co ten rwetes? – Oficer starannie schował przesyłkę, a Tyrer ukradkiem zerknął przez ramię. Sir William stanął pod latarnią i zaczął czytać. Po chwili poczerwieniał z wściekłości, zmełł w ustach kilka przekleństw, na tyle głośno, by stojący najbliżej odskoczyli do tyłu, nie tyle z przestrachu, ile z zaskoczenia. Phillip jęknął i obrócił głowę. List, nadany przez rōjū, był opatrzony podpisem tairō Nori. Krótki, pozbawiony kwiecistych zwrotów i zaadresowany bezczelnie: „Do przywódcy gai-jinów”. Tyrer przetłumaczył go najwierniej, jak umiał, jedynie w kilku miejscach dokonując koniecznych interpolacji. Rōjū wyraża zadowolenie, iż Pan i pozostali gai-jinowie uszli z życiem – i niczym więcej – z pożaru wywołanego przez radykałów i buntowników. Jutro zarządca Kanagawy przyśle pięciuset kulisów do pomocy przy ewakuacji Yokohamy, dotkniętej tak jawnym przejawem woli bogów, zgodnej zresztą z wielokrotnie powtarzanymi sugestiami cesarza. Liczymy na to, iż z odpowiednim wyprzedzeniem powiadomicie nas o swoim powrocie – o ile w ogóle zamierzacie tu wracać. Dla wybranych gai-jinów znajdzie się miejsce na Deshimie, w porcie Nagasaki, gdzie jak w przeszłości, będziemy prowadzić interesy

oraz wymianę handlową. Szczere pozdrowienia.

– Tyrer! Phillip udawał, że nie słyszy. Stał tyłem do sir Williama, czekając, aż oficer rachunkowy wystawi pokwitowanie. Z kolejki dobiegały niecierpliwe okrzyki: – Prędzej, na miłość boską, chcecie tu sterczeć całą noc?! Prędzej… no, wreszcie nadpływa! Do przystani dobijał pusty kuter, wracający od „Belle”. Bosman wysunął głowę z kabiny i huknął: – Wszyscy na pokład, ci co na pokład! Tłum zafalował. Maureen zbliżyła się do Tyrera. – Phillipie, kiedy wróci Jamie? – Na pewno ostatnim kursem, jeśli nie wcześniej – odparł niepewnie, gdyż nie wiedział, czy McFay wtajemniczył ją w ich plany. – Została ponad godzina. – Tyrer!!! – Przepraszam, muszę pędzić. Tak, panie ministrze? – zawołał głośno, zmobilizował się wewnętrznie i pobiegł z powrotem. – Za pół godziny, Phillipie – zaczął sir William, niemal zezując ze złości – masz być u mnie. Przetłumaczysz odpowiedź. Chcę cholernie dobrego tłumaczenia, rozumiesz? – Tak, panie ministrze, a przy okazji… – Znajdź mi… A jest, wiedziałem, że się tu kręci. – Starczył rzut oka na twarz sir Williama, by tłum umilkł i zaczął nasłuchiwać. – Pallidar, sprowadź dragonów. Zawieziesz „szczere pozdrowienia” zarządcy Kanagawy. Natychmiast. – Dziś, panie ministrze? – Pallidar wybałuszył oczy, spostrzegł gniewną minę i dodał pośpiesznie; – Och… Tak jest. Przepraszam, w tej chwili, panie ministrze. – Sir Williamie… – wtrącił Phillip, nim minister zdążył odejść. – Nie miałem czasu powiedzieć panu wcześniej, lecz pomogłem wyjechać dwóm japońskim studentom, którzy chcieli odwiedzić Anglię. Zeszłej nocy uratowali mi życie. Mam nadzieję, że to w porządku. – Co w porządku? Że uratowali ci życie? Sam nie wiem. – Sir William świdrował go wzrokiem. – Skoro zrobiłeś z legacji biuro podróży, mam nadzieję, że jesteś dobrze przygotowany do udzielenia mi w odpowiednim czasie kilku wyjaśnień. Pallidar, za godzinę przybądź z całym oddziałem i na Boga, nie certol się z dostarczeniem mojego listu! – Odwrócił się i odszedł. – Co go ugryzło? – Pallidar głośno wytarł nos; wciąż był przeziębiony. Tyrer pochylił się w jego stronę i powiedział mu o ultimatum. – Boże, nic dziwnego. Co za cholerna bezczelność! Z drugiej strony to dobrze, przyda się trochę ruchu, generał nabawił się hemoroidów od ciągłego siedzenia na tyłku. – Zachichotał, bardziej ze zdenerwowania niż z własnego dowcipu. W tej samej chwili pojawił się zasapany Hoag. Miał na sobie sztywny od zakrzepłej krwi kitel i cylinder, szedł uginając się pod ciężarem walizek. – Już myślałem, że nie zdążę. Z czego się śmiejecie?

– Jest jeszcze sporo czasu – odparł Tyrer. Podobnie jak Pallidar był ciekaw, co Angelique napisała w liście poświadczonym przez sir Williama. W liście, który miał zostać zawieziony przez Hoaga do Hongkongu jako odpowiedź na inną, równie tajemniczą przesyłkę, ujawnioną dopiero wówczas, gdy stało się pewne, że Angelique nie nosi dziecka Malcolma. Od czasu powrotu Hoaga wszyscy dyskutowali gorączkowo nad zamierzeniami Tess Struan. – Dobrej drogi. Potem do Indii? – Tak. Będę tam w przyszłym miesiącu. – Uśmiech wykrzywił szpetną twarz lekarza. – Nie mogę się doczekać. Przyjedźcie kiedyś w odwiedziny. Spodoba się wam na pewno. – Prawdę mówiąc, dostałem przeniesienie do Indii – oświadczył Pallidar. – Placówka przy granicy, w Hindukuszu. – Choć powiedział to lekkim tonem, niechętnie myślał o opuszczeniu Japonii. W indyjskim piekle było zbyt wiele śmierci. Kula znikąd, cios sztyletem w ciemnościach, zatrute studnie, żadnej sławy, tylko ciężka harówka i smutna egzystencja na ponurej i poszarpanej skalistej przełęczy, gdzie nie zbierano innego żniwa jak zabitych. A jednak to miejsce było niezwykle ważne dla Imperium, gdyż tu leżała historyczna droga wiodąca do Brytyjskich Indii, wykorzystywana w przeszłości przez hordy Mongołów, Persów i Rosjan. Pallidar nie potrafił odpędzić złych przeczuć. – Przynajmniej nie ma tam morskich pogrzebów, doktorze – dodał, nie mogąc się powstrzymać od złośliwości. – Nie ma. Nie ma – odparł Hoag i mylnie interpretując słowa oficera, uściskał go serdecznie na pożegnanie. – Porządny chłop z ciebie, Settry. Łatwo mnie znajdziesz, jeśli będziesz w Indiach potrzebował pomocy. Powodzenia! – Podszedł do miejsca, gdzie stali Angelique i Gornt. – Co chciał przez to powiedzieć? – spytał Tyrer. Zauważył nagłą zmianę w zachowaniu Pallidara. Kapitan wzruszył ramionami. Przeklinał w duchu chwilową słabość, niepokój i nagłą niechęć do Hoaga. – Mówił mi kiedyś, że nie lubi morskich pochówków. Rad był, że ominął go pogrzeb Malcolma w Hongkongu. – Uśmiechnął się chytrze. Swego czasu przekazał sir Williamowi raport sierżanta o zagadkowym zachowaniu Hoaga w Kanagawie. Zgodnie z otrzymanymi rozkazami w najgłębszej tajemnicy sprawdził, co zawierają trumny, po czym zamienił je z powrotem. Nikt nie zauważył podstępu. Trumna wysłana do Hongkongu w rzeczywistości zawierała zwłoki Malcolma, a Hoag, Angelique, Jamie i Skye pochowali rybaka. – Szkoda, że Malcolm wykitował – powiedział nieswoim głosem. – Życie jest dziwne, nie? Nigdy nie wiesz, kiedy coś cię trafi. Tyrer skinął głową. Nigdy dotąd nie widział tak przygnębionego Pallidara. Wiedziony współczuciem zapomniał o własnych troskach. – Co ci jest, chłopie? – Nic. Zeszłej nocy miałeś cholerną kupę szczęścia, że udało ci się umknąć… – Cień przemknął po twarzy Phillipa i Pallidar natychmiast pożałował swej głupoty. – Przepraszam. Nie chciałem ci sprawić przykrości, sam nie wiem, co mnie dziś napadło. – Słyszałeś… słyszałeś o… – Mimo usilnych starań Tyrer nie potrafił powiedzieć

„Fujiko”. Pogrążył się w niezmierzoną otchłań smutku. – Gdy coś takiego… takiego strasznego… okropnego spada na człowieka… – Usiłował mówić dzielnym tonem. – Mój stary zwykle… Miałem siostrzyczkę, która zachorowała na odrę i zmarła w siódmym roku życia… Wszyscy ją bardzo kochali… Mój stary zwykle powiadał: „Bóg zsyła nam troski, by nas wypróbować. Płaczesz, płaczesz… a potem podnosisz wzrok ku Niebiosom, mówisz, iż taka była Jego wola, i starasz się zapomnieć o nienawiści”. Łzy pociekły mu po policzkach, lecz nie zwrócił na to uwagi. Poszedł wzdłuż brzegu, na plażę i samotny, wśród szumu fal i pod mroczną kopułą nieba, z miłością pomyślał o Fujiko, po czym otworzył małą szufladkę głęboko na dnie serca i tam skrył wspomnienia. Na pokładzie „Atlanta Belle” kapitan Twomast mówił: – Dobrze, Jamie, zabiorę ich jako pasażerów i polecę uwadze pani Struan, lecz znasz ją i wiesz, że nie jest zbyt hojna. – Oddaj jej tylko mój list, gdy przypłyniecie do Hongkongu. – McFay powiedział mu prawdę o Japończykach, gdyż nie chciał narażać przyjaciela na niepotrzebne kłopoty. Zagwarantował także pokrycie kosztów podróży, tam i z powrotem, na wypadek gdyby Tess nie przystała na jego propozycję. W liście prosił ją o zaliczkę dla Otamiego i Akimota oraz pomoc w uzyskaniu odpowiedniego wykształcenia w Anglii i Szkocji pod zastaw pięćdziesięciu udziałów w spółce mieszanej, utworzonej przy jego pomocy po ich powrocie do Japonii. Pisał między innymi: Wiem, że to śmiałe posunięcie, lecz Otami jest bystry, ma dobre koneksje tu, na miejscu, i moim zdaniem reprezentuje przyszłość Nipponu. Jeśli jest Pani innego zdania, proszę odliczyć sumę należną za rejs od szczodrego daru, jaki ostatnio od Pani otrzymałem. Albert MacStruan spisuje się doskonale, pożar nie naruszył Pani własności ani budynków firmy, a interesy raźno posuwają się do przodu. W każdej chwili jestem gotów pomóc Albertowi. Na koniec proszę, by Pani uważała na nowego menedżera filii Brocków, Edwarda Gornta. To mądry i dzielny człowiek, lecz jako rywal może być niebezpieczny.

– Czeka cię duży wydatek, Jamie – powiedział Twomast. Był chudym, niskim mężczyzną o twardych żeglarskich rysach, ciemnych włosach, brązowych oczach i suchej jak rzemień skórze. – Co najmniej dwieście funtów. Warto ryzykować? – To jej statek, więc nie musi nic płacić. – Lecz mimo to idzie o koszty, a ona liczy się z każdym pensem. Zresztą, decyzja należy do niej. Jak nie zapłaci, spieniężę twój czek w Londynie. Czy Japońce aby na pewno wiedzą, że mają mnie słuchać? – Tak. Powiedziałem im, że na pokładzie jesteś królem, prawdziwym daimyō. Będą ci posłuszni i do końca rejsu nie zejdą ze statku. Ale, Johnny, traktuj ich odpowiednio. Zostaniesz wynagrodzony. – Owszem. W niebie – roześmiał się Twomast. – Nie bój się, jestem ci winien jedną lub dwie przysługi. – Dzięki. – Jamie rozejrzał się po kajucie. Mała, z jedną koją, półką na mapy, stołem na cztery krzesła, schludna i przesiąknięta morzem, jak sam Johnny Twomast, z pochodzenia Norweg i kuzyn Orlova Garbusa, który dowodził flotą Struanów po śmierci Dirka. Parowy frachtowiec „Atlanta Belle”, o wyporności tysiąca ton, miał cztery pasażerskie miejsca

pierwszej klasy, dziesięć drugiej i pięćdziesiąt trzeciej, mógł też zabrać dodatkowy ładunek. – Gdzie ich umieścisz? – Z załogą, a co myślałeś? – Nie możesz dać choć najmniejszej kajuty? – Wszystkie miejsca zajęte, a wśród załogi zaczną się szybciej uczyć naszych zwyczajów. – Schowaj ich gdzieś chociaż do Hongkongu. Nie chcę, by zostali rozpoznani. – Mogą spać w kajucie trzeciego podoficera. Są tam dwie koje – oświadczył Twomast. – Mają broń? – Oczywiście. Są przecież samurajami. – Samuraj czy nie, żadnej broni, na Boga. Jamie wzruszył ramionami. – Powiedz im to, lecz proszę traktuj ich z pewnym szacunkiem, nie jak tubylców, lecz gości, ważnych Japończyków. Wiesz, kim są. – Wachtowy! – krzyknął kapitan. – Przyślij tych dwóch tutaj! Hiraga i Akimoto weszli do kajuty. Jamie przedstawił im Twomasta. – Który z was mówi po angielsku? – Ja, Anjin-sama. Otami-sama. – Pan McFay poręczył mi swoim słowem, że ty Otami-sama i twój towarzysz będziecie się zachowywać grzecznie przez cały rejs do Londynu. Macie mnie słuchać, nie schodzić z pokładu bez zezwolenia, meldować o każdym pobycie w porcie i trzymać się wyznaczonych godzin powrotu. Aż do Londynu jestem waszym wodzem, daimyō. – Zgadzamy się robić, co mówi Anjin-sama – ostrożnie odparł Hiraga. – Dobrze. Na statku nie możecie nosić broni. Oddajcie mi miecze, pistolety, noże. Wszystko zwrócę po zakończeniu rejsu. – Twomast dostrzegł błysk gniewu w oczach Japończyka. – Zrozumiano? – A jeśri rudzie nas atakować? – Jeśli zaatakują was moi ludzie, będziecie się bronić walcząc na pięści, aż nadejdę. Dostali ostrzeżenie, pięćdziesiąt batów dla każdego, kto zacznie bójkę. Wy, jak sądzę, będziecie spokojni? – Nie rozumiem. – Jamie wyjaśnił, że krnąbrny marynarz bywa przywiązywany do relingu i chłostany. Hiraga, zdumiony okrutną karą, przetłumaczył jego słowa na japoński, po czym spytał. – Are Anjin-sama nie ma strach? Jeśri człowiek worny na statku po taką zniewadze, nie ma strach, że zabije? Johnny Twomast wybuchnął śmiechem. – Pewne jak amen w pacierzu, że zadyndałby wówczas na stryczku. Bunt jest karany śmiercią. Zabroniłem żeglarzom kpić z was, wy także musicie być spokojni. To ważne, zrozumiałeś? – Rozumiem, Anjin-sama – odparł Hiraga, choć pojął tylko część wypowiedzi. Bolała go głowa. – W razie kłopotów przychodźcie do mnie. Żadnych bójek, jeśli nie zostaniecie

zaatakowani. Proszę o broń. Hiraga z niechęcią wręczył mu zawinięte miecze i derringera. – Wachtowy! Drzwi kajuty stanęły otworem. – Tak, panie kapitanie? – Ci dwaj dostaną kabinę trzeciego oficera. Sam ich zaprowadzę. Jamie wstał i wyciągnął rękę do Hiragi. – Szczęśliwej podróży. Pisz, kiedy zechcesz, do mnie i do Phillipa… do Taira-sama. Jak ci mówiłem, będziesz pod opieką mojego banku, Hongkong Bank, w Londynie. Znajdziesz wszystko w papierach, które dostałeś, wraz z informacją, jak odbierać pocztę. Nie spodziewaj się odpowiedzi przed upływem czterech miesięcy. Dobrej drogi i szczęśliwego powrotu. Hiraga uścisnął mu dłoń, to samo zrobił Akimoto. – Chodźcie ze mną – powiedział Twomast. Poprowadził ich korytarzem i wpuścił do innej kajuty. – Schowajcie się tutaj i nie wyłaźcie. Pan McFay nie chce, by was rozpoznano. Jak miniemy Hongkong, będzie już łatwiej. Zamknął drzwi. Hiraga i Akimoto bez słowa rozglądali się po pomieszczeniu. Przypominało bardziej kredens niż pokój. Ledwie starczyło miejsca, by ustać. Kopcąca lampa naftowa. Dwie nędzne koje, jedna nad drugą, wsparte o belkę, niżej szafki. Przegniłe sienniki i wełniane koce. Zaduch. Wokół porozrzucane gumowe buty i nie prane ubrania. Zawieszone na kołkach płaszcze nieprzemakalne. – Co to? – spytał ogłupiały Akimoto. – Pewnie ubrania, lecz strasznie sztywne. Jak można w nich walczyć? Bez miecza mam wrażenie, że jestem nagi. – Ja czuję się jak martwy, nie tylko nagi. Podłoga zachybotała pod ich stopami. Słyszeli męskie głosy wykrzykujące rozkazy, rozległy się szanty, na statku szykowano się do wyjścia w morze. Ściany kajuty wibrowały od huku silnika, pogłębiając złe wrażenie. Ciasnota, smród dymu, oleju, zatęchłego powietrza i brudnej pościeli przyprawiały o zawrót głowy. Pokład znów podskoczył, gdy podniesiono kotwicę, i Hiraga zatoczył się w stronę koi. Przysiadł na niższej. – Będziemy spać na tym? – A gdzie indziej? – mruknął Akimoto. Zmrużył oczy i przesunął skotłowany koc. We wszystkich rogach siennika kłębiły się pluskwy, martwe i żywe, a zniszczone płótno pokrywały grube plamy zaschniętej krwi, znaczącej ślady, w których od pokoleń gnieciono robactwo. – Wracajmy na brzeg – wycharczał. Zbierało mu się na mdłości. – Mam dosyć. – Nie – odparł Hiraga, walcząc z obrzydzeniem. – Zdarzył się cud, gdyż umknęliśmy przed bakufu i Yoshim, trafimy do kraju wrogów potraktowani niczym goście i wykradniemy tajemnicę, jak ich zniszczyć. Będziemy się uczyć. – Uczyć? Czego? Jak zachłostać człowieka na śmierć czy jak żyć miesiącami w tym

barłogu? Widziałeś, że kapitan po prostu wyszedł z kajuty i nie odpowiedział nam ukłonem? Idę… nawet gdybym musiał wpław płynąć do brzegu! – Akimoto położył dłoń na klamce, lecz Hiraga chwycił go za koszulę i odciągnął. – Nie! Akimoto warknął głucho, wyzwolił się, ale trzasnął plecami o drzwi, gdyż w kajucie było zbyt ciasno na szarpaninę. – Nie należysz do nas! – zawołał. – Nosisz w sobie zarazę gai-jinów! Puść mnie, lepiej zginąć jak cywilizowany człowiek, niż godzić się na życie w takich warunkach! Hiraga zamarł jak skamieniały. Czas stanął w miejscu. Nagle uświadomił sobie ogrom czekającego go zadania: odległy, barbarzyński świat, nie tknięty cywilizacją. Zostawiał za sobą wszelkie wartości, sonnō-jōi i Chōshū, shishi i rodzinę, bez żony, bez synów… Och moja dzielna i piękna Sumomo, brak mi ciebie, ty uczyniłabyś mój odjazd znośniejszym, lecz teraz… Zaczął dygotać, serce waliło straszliwie, nie mógł złapać oddechu. Każdą komórką ciała pragnął wydostać się z piekła, symbolizującego wszystko, czego nienawidził. Jeśli Londyn wyglądał tak samo, to śmierć zdawała się wybawieniem. Odepchnął kuzyna z drogi i skoczył do drzwi. Zatrzymał się. – Nie – wysapał. – Wytrzymam! Na pewno wytrzymam. Dla sonnō-jōi. Musimy… dla sonnō-jōi musimy wytrzymać, lecz bez względu na to, co się stanie, umrzemy śmiercią samurajów, spiszemy ostatni poemat, teraz, teraz… i nic w naszym doczesnym życiu nie będzie miało większej wartości… Bosman stojący przy pomoście zawołał: – Ostatni kurs na „Belle”, wszyscy na pokład! – Zatem powodzenia, Edwardzie. Wracaj szczęśliwie – z lekką domieszką melancholii powiedziała Angelique, lecz chwilę później jej twarz ozdobił cień uśmiechu. – Uważaj na siebie! Po wyjściu od sir Williama wypłakała się w zaciszu własnego buduaru. Tyle łez, pomyślała, ostatnimi czasy. Skąd one wszystkie płyną? Później, gdy smutek minął, wróciły jej spokój i jasność umysłu. Całkowicie opanowana zeszła na dół, na prywatne spotkanie z Gorntem. Wyjaśnili sobie, co było do wyjaśnienia. Siła, pewność siebie i miłość emanujące z Edwarda pozwoliły jej zapomnieć o złych chwilach. Jest dla mnie dobry, stwierdziła w duchu, choć nigdy nie zdoła zastąpić Malcolma. – Wszystko w porządku? – spytał. – Tak, mój drogi, dziękuję. Wracaj prędko. Ucałował jej wyciągniętą dłoń. – Dbaj o siebie, pani. – Promieniował niemal chłopięcym szczęściem. – Nie zapomnij. – Prosiła go, by przekazał Tess, iż wciąż żywi nadzieję, że pewnego dnia spotkają się po przyjaźni. – To bardzo ważne. – Nie zapomnę. I wrócę, nim się zdążysz obejrzeć. – Ze względu na stojących w pobliżu mężczyzn dodał głośniej: – Dopilnuję, by dokonano zakupów zgodnie z listą, którą

powierzyła pani mojej pieczy. – Lekko ścisnął jej dłoń i jako ostatni z pasażerów beztrosko skoczył na śliski pokład kutra. Przytrzymał się jedną ręką. Bosman szarpnął za gwizdek, dał „całą wstecz” i odbił od przystani. Gornt pomachał na pożegnanie, a potem, by nie wzbudzać zbytniego zainteresowania, zniknął w kabinie. – Śliczna dziewczyna – z zadumą odezwał się Hoag. – Tak. Najpiękniejsza z pięknych. Spojrzeli w stronę oddalającej się przystani. – Byłeś kiedyś w Indiach, Edwardzie? – Nie, nigdy. A ty znasz Paryż? – Nie. Lecz Indie są najwspanialszym miejscem na ziemi, najlepszym dla Anglika, a przecież ty w znacznej mierze też jesteś Anglikiem. – Hoag widział już, jak wchodzi do dobrze znanego domu, otoczonego wysokim murem, brunatnym i zapylonym z zewnątrz, lecz w środku pełnym zieleni i ożywczego chłodu. Plusk fontanny mieszał się ze śmiechem dobiegającym z głównego budynku i pomieszczeń dla służby. Przyjaźń i spokój, jakie można znaleźć tylko wśród ludzi niezachwianie wierzących w odwieczny krąg narodzin, śmierci i reinkarnacji, do czasu aż z łaski Nieskończoności będą mogli osiągnąć nirwanę – miejsce Niebiańskiego Spokoju. Tam czeka na mnie Arjumand, pomyślał. Mam nadzieję, że znajdę drogę, by do niej dotrzeć. Patrzył na pomost, na Angelique i otaczających ją mężczyzn, na ludzi, których miał nigdy już nie zobaczyć. Angelique po raz ostatni pomachała dłonią, po czym podeszła do stojącej nieco na uboczu Maureen Ross. Mam nadzieję, że się zaprzyjaźnią, myślał Hoag. Za chwilę cała przystań stanie się częścią nocy. Dobrze, że Angelique przyjęła warunki Tess, choć prawdę mówiąc, nie miała żadnego wyboru. Bezwiednie pogładził ukrytą w kieszeni kopertę. Szkoda Malcolma. Nieszczęsny chłopak, nie zdołał dotrzeć do celu, choć dążył do tego przez całe życie. Malcolm Struan – tai-pan, którego nie było. Przypominał oślepionego śniegiem wędrowca, krążącego wśród zamieci w poszukiwaniu wyimaginowanego białego namiotu. – Żal myśleć o Malcolmie, prawda? – Lecz Gornt już wyszedł z kabiny. Hoag zobaczył go na pokładzie, stojącego tyłem do Yokohamy i patrzącego na „Belle”. Nie miał kapelusza, wiatr rozwiewał mu włosy. Skąd ten uśmiech? – zastanawiał się lekarz. Co się za tym kryje? Twardy, a jednak… W tym młodzieńcu jest coś dziwnego. Przyszły władca czy królobójca? Przystań pomału pustoszała, lecz Angelique i Maureen nie zamierzały jeszcze odchodzić. Spoglądały na ledwie widoczny kuter sunący w stronę „Belle”. Wkrótce zostały same, jeśli nie liczyć rozmawiających półgłosem Czena i Vargasa, którzy pozornie czekali na powrót łodzi, choć w gruncie rzeczy, nieproszeni, czuwali nad bezpieczeństwem kobiet. – Maureen… – Angelique zerknęła w stronę swej nowej przyjaciółki i spoważniała na widok smutku malującego się na jej twarzy. – Co się stało? – Nic. To znaczy… naprawdę, nie musisz się tym kłopotać. Po prostu… Jamie przez cały dzień był zajęty, a ja mam niezwykle ważną sprawę… – Dalsze słowa uwięzły jej w

gardle. – Jeśli chcesz, poczekam tu z tobą. Albo lepiej chodź do mnie. Usiądziemy w pokoju, przy oknie. Zobaczymy kuter wystarczająco wcześnie, by wrócić na przystań. – Ja… chyba… wolę zostać tutaj. – O co chodzi? Mogę ci jakoś pomóc? – Angelique troskliwie ujęła ją za rękę. – Nie. Chyba nie, Angelique. Po prostu… po prostu… – Maureen zawahała się chwilę, po czym wymamrotała: – Boże, naprawdę nie chcę cię w to mieszać, ale… Po południu odwiedziła mnie kochanka Jamiego. – Z Yoshiwary?! – Tak. Przyszła mi się pokłonić i oświadczyła, że o nic nie muszę się martwić, gdyż pilnie czuwała nad moim przyszłym mężem. Na koniec spytała, czy od tej pory może co miesiąc lub rok przysłać mi rachunki. – Naprawdę? – Angelique otworzyła usta ze zdumienia. – Tak. – Widoczna w świetle latarni twarz Maureen nabrała zielonej barwy. – Pytała także, czy chcę coś wiedzieć… o… o… tym, co robi „Jami”… Tak go nazywała… O jego złych nawykach, ulubionych po… pozycjach i tak dalej… Uznała, że jako dziewica nie mam doświadczenia w tych sprawach, więc powinnam skorzystać z jej porad, gdyż ona jest zawodową kurtyzaną drugiej klasy. Chciała mi przynieść książkę z ilustracjami i pozaznaczać w niej… co lubi Jami… i oświadczyła, że nie muszę się martwić, gdyż jego… „jednooki mnich” jest w doskonałej kondycji. Teraz wiesz już wszystko. – Mon Dieu, moje biedactwo, to okropne! – Angelique nie posiadała się ze zdumienia. – Ale… mówiła po angielsku? – Nie, jakąś wpółzrozumiałą mieszanką pidginu, bełkotu i zwrotów używanych często przez Jamiego, lecz doskonale pojęłam, o co jej chodzi. Wygląda na to, że… że co najmniej od roku… sypiają ze sobą. Maleńka, brzydka… Nie miała pięciu stóp wzrostu. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć, więc napomknęłam dwa słowa o jej drobnej figurze, a ona zarechotała nieprzyzwoicie i powiedziała: „Dużo miejsca wystarczy, Jami tai-tai, na precach pasuje tak samo, heja? Ty szczęście kobieta”. – Mon Dieu! – Właśnie. Co mam robić? – Możesz… Nie, to nie tak… – Angelique miała zupełny zamęt w głowie. – Chciałabym… lecz nie dam rady. Za bardzo… – A jeśli… – Angelique pokręciła głową. Bezradnie spojrzała na Maureen. Patrzyły na siebie, każda widząc w oczach tej drugiej strach, pogardę, niechęć, zdumienie, złość i zadumę. Po chwili usta Angelique drgnęły nerwowo, Maureen parsknęła krótkim śmiechem i nagle zaczęły chichotać jak oszalałe. Czen i Vargas popatrzyli w ich stronę. Śmiech mieszał się z szumem fal obmywających plażę i pluskających o pale pomostu. Angelique ocierała z oczu pierwsze dobre łzy, wywołane radością, nie smutkiem. – Jego jednooki… – Znów wybuch śmiechu, do bólu brzucha, aż musiały się chwycić za ręce, by nie upaść.

Wesołość minęła tak nagle, jak się zaczęła. Powrócił niepokój. – To śmieszne, Maureen, choć wcale nie śmieszne. – Prawda – ciężko odpowiedziała Szkotka. – Czuję… Chcę wracać do domu. Nie mogę konkurować z Yoshiwarą… a Jamie jest taki jak inni mężczyźni. Po prostu nie mogę… nie umiem żyć w miejscu, gdzie zawsze będzie Yoshiwara. Niezależnie od naszej woli, Angelique, za rok lub dwa pojawią się dzieci, a potem zrobimy się stare, przynajmniej w oczach mężczyzn… a potem naprawdę będziemy stare, siwe, bezzębne. Wówczas od nas odejdą. Kobiety nie mają szczęścia. Chciałabym teraz być na pokładzie „Atlanta Belle”, płynąć do domu i nie myśleć o niczym. Wyjadę najszybciej, jak to możliwe. Już postanowiłam. – Myśl o tym, lecz dziś mu nic nie mów. – Będzie lepiej, jeśli wyrzucę to z siebie od razu. Po prostu… lepiej. Angelique zawahała się chwilę. – Poczekam z tobą do powrotu kutra, potem pójdę. – Dziękuję. Żal mi się z tobą rozstawać, zwłaszcza teraz, gdy poznałyśmy się lepiej. Nigdy nie miałam prawdziwej przyjaciółki. Uściskały się serdecznie i Maureen odwróciła głowę w stronę „Atlanta Belle”. – Ajajaj – z niesmakiem szepnął Czen w dialekcie Czterech Wiosek, którym płynnie posługiwał się Vargas. – Czemu te dwie dziwki nie mogą okazać choć trochę serca i czekać w swoich pokojach na przybycie kutra? Nie musielibyśmy stać na chłodzie. – Miałbyś za swoje, gdyby Jami usłyszał, jak ją nazywasz! – Na szczęście nie rozumie naszego dialektu. Nie mówi nawet po kantońsku. Nie nazwałbym jej dziwką w obecności żadnego zamorskiego diabła, choć jak wiesz, zawsze w ten sposób mówimy o ich kobietach. Po co być gruboskórnym? Gdy powiem „Poranny Kwiat” lub użyję jednego z tysiąca innych określeń na dziwkę, zamorski diabeł zrozumie, że mówię wyłącznie o „Porannym Kwiecie”. – Zakutany w ciepłą watowaną kurtkę Czen parsknął śmiechem. Spojrzał na księżyc wyglądający zza chmury. – Ten Kwiat uważa, że Jami uczyni z niej tai-tai. – Parsknął znowu. – Nigdy. – Nie po tym, co dzisiaj zaszło – ponuro przytaknął Vargas. – Choć pasuje do niego, i czas, by się już ożenił. Brak dzieci w Osiedlu. – Tęsknił do szóstki swoich, czekających na jego przyjazd pod opieką dwóch żon w Makau. – A co z missy tai-tai i Szanghaj Gorntem? Zdobędzie dla niej pieniądze? – Jeśli to zrobi, to tylko dla siebie. Chciałbym wiedzieć, co było w tych papierach. – Jakich papierach? – Tych, które widział Lun na biurku, gdy tai-pan Willum zasnął przy kominku. Spisanych przez Długonosego. Dew neh loh moh, że Lun nie zna francuskiego. Tai-pan Willum był ponoć mocno przejęty. – Co Długonosy mógł przysłać Willumowi zza grobu? Czen wzruszył ramionami. – Kłopoty dla missy tai-tai. Może coś o Ciemnościach Księżyca, hę? – To tylko plotki.

Czen nie podjął rozmowy, zgodnie z rozkazem wydanym przez Noble House Czena po śmierci Malcolma. – Jakkolwiek by było, tai-tai Tess rozgniecie na pył missy tai-tai i zamorskiego diabła z Szanghaju. – Tak? Co słyszałeś? Chińczyk wywrócił oczami. – Tai-tai Tess jest teraz tai-panem, tak twierdzi Noble House Czen. Przesłał nam ostrzeżenie w ostatnim liście. Słyszałeś kiedyś, by cesarzowa dzieliła się władzą po dojściu do tronu? Żadna kobieta nie była do tego zdolna. Nigdy, przez pięćset wieków historii. Noble House Czen uważa, że Tess jest tai-panem, a on wie, co mówi. – Myślałem, że Szanghaj Albert będzie tai-panem. – Nigdy. Zetrze go w pył. Stary Zielonooki Diabeł wcisnął jego i brata na siłę do Noble House. Krążą pogłoski, że tai-tai Tess nienawidzi obu, gdyż są bękartami urodzonymi przez córkę misjonarza, jedną z wielu kochanek Zielonookiego Diabła. – Żonę zarządcy portu? Glessinga? Przez Mary Sinclair? Niemożliwe. – Nie wiadomo; przez nią Jednonogi Glessing z tuzin razy chodził w zielonym kapeluszu. – Zrobiła z niego rogacza? Jeszcze jedna legenda. – Vargas, jak wszyscy dawni kochankowie Mary, pilnie strzegł jej reputacji. Teraz była już po czterdziestce, lecz wciąż spragniona miłości, w przeciwieństwie do Tess, która jak ognia unikała spółkowania, przez co Culum musiał szukać pocieszenia w kieliszku oraz u innych kobiet. – Tai-tai Tess mogła poślubić tai-pana, a nie jego syna, Culuma. Dałby jej władzę, czego naprawdę pragnęła, i miałby dość czasu dla Drugiej Żony Mei-mei i Trzeciej Yin-hsi. – To prawda – powiedział Czen. – A jego liczni synowie poszliby w jego ślady. Tymczasem co się stało? Jesteśmy słabi i pognębieni przez Jednookiego Diabła Brocka – dodał z pogardą. – Noble House Czen mocno się niepokoi. – Szkoda, że Pierwszy Syn Malcolm zginął marną śmiercią. – W tym dniu bogowie nie patrzyli na nas – zauważył roztropnie Czen. – Słuchaj, przecież bijesz pokłony bogu zamorskich diabłów. Nie powiedział ci kiedyś, czemu mieszkańcy Niebios są wciąż zajęci własnymi sprawami i poświęcają nam tak mało uwagi? – Bogowie rozmawiają tylko między sobą… Patrz, „Belle” odpływa. – „Atlanta Belle” wychodzi z zatoki – odezwała się Maureen. Boże prowadź, pomyślała Angelique, skulona przed chłodnym powiewem wiatru. Sylwetka statku ledwie majaczyła w ciemnościach. – Kuter wraca. – Gdzie? Na Boga, ależ masz bystre oczy. Z trudem go widzę. – Serdecznym mchem ścisnęła Maureen za rękę. – Jestem pewna, że ty i Jamie… – Zobaczyła pobladłe policzki przyjaciółki. – Nie martw się, wszystko będzie dobrze. Naprawdę. – Nie mogę mu spojrzeć w oczy – wymamrotała Maureen. – Więc… uciekaj. Powiem, że rozbolała cię głowa i że spotkacie się jutro. Zyskasz czas

do namysłu. – Jutro będzie tak samo jak dzisiaj. Patrzyły na zbliżające się światła łodzi. Po chwili widać już było barczystą postać McFaya stojącego w kabinie. Był sam. – Dobranoc, Maureen – odezwała się Angelique. – Do jutra. – Nie. Zostań, proszę. Nie chcę być sama. Zostań. Kuter był niespełna pięćdziesiąt jardów od przystani. Jamie wychylił się przez okienko i pomachał. Maureen stała bez mchu. Za jej plecami, w blasku licznych latarni, ciągnęła się główna aleja Osiedla. Domy i składy stały nietknięte przez pożar. Ktoś śpiewał. W budynku francuskiego poselstwa Vervene grał na flecie. Oczy dziewczyny spoczęły na zbliżającym się mężczyźnie. Jeszcze raz kiwnął dłonią po czym wyskoczył na pokład. – Maureen! – zawołał, wyraźnie uszczęśliwiony jej widokiem. Angelique zerknęła w bok i zobaczyła, że spojrzenie Szkotki stało się miękkie jak wosk. Na pewno zapomniała o bożym świecie. I słusznie, pomyślała z uśmiechem. Będzie płakać i krzyczeć, że na pewno wyjedzie, lecz w końcu zostanie. Każe mu cierpieć, a potem wszystko wybaczy i choć na zawsze zapamięta, co zaszło – zostanie. Zostanie, ponieważ go kocha. My, kobiety, jesteśmy głupie. Cicho, niepostrzeżenie odeszła, zadowolona z samotności. Noc była piękna. Wachtowi okrętów stojących w zatoce wybili kolejną szklankę. Na pełnym morzu „Atlanta Belle” uwoziła wysłannika, płynącego w podróż, z której nie było odwrotu. Ani dla niego, ani dla Angelique, ani dla wroga. Dla Kobiety z Hongkongu. Edward wydusi z niej wszystko, co zdoła, a potem czeka nas słodkie życie, dwa miesiące co drugi rok spędzone w Paryżu, lato w Prowansji i prawdziwy początek dynastii – z pięcioma tysiącami gwinei stanę się wreszcie dziedziczką, a każde wydane sou będzie mi przypominać o niej. Niemądry Edward… Uważa, że z czasem mogłabym się z nią zaprzyjaźnić. Nawet o tym nie myślę. Ta kobieta jest zła. Nigdy jej nie wybaczę tego, co mi zrobiła i co pisała. Nielegalny związek? Tego też nie zapomnę. Pomszczę Malcolma i siebie, odpłacę jędzy za wszystkie krzywdy, jakie nam wyrządziła. Podoba mi się to określenie. Mój nowy sekret. Wiedziałam o tym od pierwszego spotkania, wiedziałam w rzadkich chwilach wspólnego posiłku, kiedy nie bacząc na moje umizgi, ledwie mnie tolerowała. Jędza. Nieważne, że skończyła dopiero trzydziesty siódmy rok życia. Na zawsze zostanie dla mnie Jędzą Struan. Angelique miała osiemnaście i pół roku. Weszła do budynku Struanów, gdzie Czerwony Lew Szkocji łączył się z chińskim Zielonym Smokiem i szerokimi schodami dotarła na górę do swego apartamentu. Starannie zamknęła drzwi i szczęśliwa legła na łóżku, by twardo zasnąć. Siedem dni później Yoshi na własną prośbę spotkał się w Kanagawie z sir Williamem i pozostałymi ministrami. Starał się ich ułagodzić, zadowolony, że Anjo, wymachując wyimaginowanym kijem, wpadł w kolejną pułapkę – choć sam nie posiadał się ze

zdziwienia, że gai-jinowie nie opuścili zniszczonego Osiedla. By zachować twarz, tłumaczył pilną potrzebę spotkania z powracającym shōgunem. Kiedy? – spytał sir William. Najszybciej jak tylko można, odparł Yoshi. W razie potrzeby ominę wszelkie zakazy. Tairō jest tylko biednym chorym starcem, lecz wciąż stoi na czele bakufu. Mam nadzieję, że rozważyliście moje rady na temat rozwoju naszych przyszłych stosunków? Fregata „Pearl” została natychmiast wysłana do Kagoshimy, a Sanjiro otrzymał oficjalne wezwanie do złożenia przeprosin, wypłacenia odszkodowania i ukarania bądź zidentyfikowania morderców. Odrzucił te żądania jako impertynencję. Tydzień później sir William znalazł się na pokładzie okrętu flagowego. W skład ekspedycji karnej wchodziły jednostki: HMS „Eurylus”, uzbrojony w trzydzieści pięć dział, „Pearl” – dwadzieścia jeden, „Perseus” – dwadzieścia jeden, „Racehorse” – czternaście, „Havoc”, „Coquette” oraz parowy slup „Argus” – na każdym dziewięć. Po krótkim rejsie zakotwiczyły u wyjścia zatoki Kagoshima, strzeżonej przez czternaście fortyfikacji wzniesionych po obu stronach przesmyku. Pogoda wyraźnie się pogarszała. Sanjiro zwlekał. Przez cztery dni. Świtem, piątego dnia, przy deszczu i szalejącym sztormie, zatopiono trzy parowce, zbudowane za granicą na zlecenie władców Satsumy i zakotwiczone w pobliżu miasta. Rzucono sondy. W południe zagrzmiały działa wszystkich nabrzeżnych baterii i admirał Ketterer wydał rozkaz podjęcia walki. Cudzoziemska eskadra wpłynęła na nieznane wody w szyku liniowym, poprzedzana przez okręt flagowy. W bezpośredniej bliskości fortów posłano kilka salw z każdej burty, lecz odpowiedź była silniejsza, niż się spodziewano. Po godzinie od rozpoczęcia bitwy „Eurylus” wyszedł z szyku. Nieopatrznie znalazł się w zasięgu japońskich armat i kanonierzy Satsumy nie przegapili takiej okazji. Pod gradem kul padli na mostku kapitan okrętu i pierwszy oficer, stojący tuż obok sir Williama i Ketterera. Dziesięciocalowy pocisk wybuchł na pokładzie, zabijając siedmiu kolejnych marynarzy i raniąc oficera. Fregata „Pearl” odholowała uszkodzony okręt. Zaczynało zmierzchać, gdy „Perseus” pod silnym ostrzałem wszedł na mieliznę, lecz bez strat został ściągnięty przez „Pearl”: Potyczka trwała do zapadnięcia zmroku. Zburzono kilka fortów, zniszczono wiele armat i wysadzono parę składów amunicji, a w stronę Kagoshimy wystrzelono serię rakiet. Żaden z okrętów nie zatonął, a straty w ludziach zanotowano jedynie na flagowcu. Nocą Kagoshima płonęła niczym Yokohama. Sztorm przybrał na sile. O poranku oddano ciała poległych morzu i choć nie było żadnych widoków na poprawę pogody, zatrąbiono do boju. Prowadził „Eurylus”. Nocą eskadra ponownie zakotwiczyła poza zasięgiem strzału. Nie było dalszych strat, morale załóg wysokie, spory zapas amunicji. Kagoshima leżała w gruzach, większość baterii umilkła. Po wschodzie słońca, przy ostrym wietrze i siekącej ulewie, Ketter zarządził powrót do Yokohamy, choć jego decyzja wzbudziła niezadowolenie wśród marynarzy i gorące protesty sir Williama. Japońscy artylerzyści oddali kilka strzałów za odpływającymi okrętami.

Ketterer świętował zwycięstwo, gdyż miasto zostało zniszczone, Sanjiro poniżony, a co najważniejsze – eskadra nie straciła żadnej jednostki. Zdaniem admirała odwrót był w pełni usprawiedliwiony warunkami atmosferycznymi. W Kioto przystąpił do działania Ogama z Chōshū. Wieść niosła, że Kagoshimę spalono, a Sanjiro zginął, więc nagłym nocnym atakiem, określanym nazwą „Szkarłatnego Nieba”, próbował odzyskać pełną kontrolę nad Wrotami i wpadł w kolejną pułapkę Yoshiego. Yodo z Tosy zebrał pozostałych daimyō i stanęli po stronie bakufu. Lepiej, by Wrót pilnował słaby shōgunat niż jeden potężny Ogama. Rebelię stłumiono, a Ogama musiał uchodzić z Kioto do Shimonoseki, gdzie lizał rany i groził zemstą swemu chwilowemu sojusznikowi, Yoshiemu. Poza tym, przygotowywał się do wojny. Sytuacja Nipponu nie uległa zmianie. Sanjiro żył, choć szpiedzy Yoshiego dla większego zamętu wciąż rozsiewali pogłoski o jego śmierci. Sam Yoshi nie przywiązywał do tego większego znaczenia. Zdawał sobie sprawę, że udało mu się osiągnąć bardzo wiele: sprawował realną kontrolę nad Wrotami Pałacu, przegnał Ogamę, doprowadził do zniszczenia Kagoshimy i sprowadził shōguna do Edo – bez księżniczki, za to przekonanego, iż w Kioto jest zbyt niebezpiecznie. Shishi stracili dotychczasowe znaczenie, Anjo dogorywał, a gai-jinowie – przynajmniej na krótko – zostali poskromieni. Jakiś miesiąc później Sanjiro z Satsumy wysłał posłów do Yokohamy, do sir Williama, z prośbą o rozejm. Przyznał się do błędu, zapłacił główszczyznę, potępił zabójców, przysiągł, iż jest przyjacielem gai-jinów i zwalił całą winę na przesiąknięty dekadencją shōgunat. Zapraszał cudzoziemców do siebie, prosił o pomoc w odbudowaniu Kagoshimy, o nawiązanie kontaktów handlowych, o modernizację życia i pisał między innymi: Winniście wiedzieć, iż Satsuma to stary kraj żeglarzy, któremu potrzebna flota na wzór Waszej. Państwo nasze bogate i może płacić srebrem, złotem lub węglem za statki przysłane przez Igirisu oraz instruktorów…

Yoshi niemal natychmiast dowiedział się o wszystkim od Inejina i nie ukrywał niezadowolenia z takiego obrotu sprawy. Nie przewidywał nagłej zmiany w układzie sił. Nieważne, pomyślał któregoś wieczora, gdy siedział w samotni na zamku Edo, spoglądając na miasto, na pokryte krwawymi smugami niebo i na ostatnie błyski dnia ustępującego przed nocą. Nieważne, człowiek był zawsze zabawką w ręku bogów. O ile bogowie istnieją. Życie zawiera w sobie niejedną niespodziankę. Wygram lub przegram. Karma. Muszę pamiętać o Testamencie i uzbroić się w cierpliwość. To wszystko. Nie, nie wszystko! Skruszył twardą przegrodę i przywołał w pamięci obraz Koiko, w całej jej krasie, roześmianą, szczęśliwą. Spokojnie rozmyślał o minionych chwilach, aż przypomniał sobie o Meikin i jej ostatnim życzeniu. „Kąpiel i świeża szata. Pozwolisz?”. Uśmiechnął się, rad, iż spełnił tę prośbę – choćby dlatego, że Meikin wiedziała, jak postąpić. – W tym życiu – mruknął w chłodną przestrzeń zmierzchu – w Świecie Łez, dobrze zachować jest nieco humoru, ne?