James Eloisa - Droga do marzen

W serii Romans histor

czny polecamy równieŜ

MARYBALOGH

JANE FEATHER

Miłosny skandal Przewrotny kusiciel Szczypta grzechu

Aksamit Cnota Nieproszona miłość

ADRIENNE BASSO

Skazany na miłość Uwieść aroganta Zakład o miłość REXANNE BECNEL

Lęk przed miłością Pogromca serc CONNIE BROCKWAY

Bal maskowy Niebezpieczny kochanek Słodka uległość

GAELEN FOLEY

Diaboliczny lord Wyniosły lord ELOISA JAMES Wiele

hałasu o miłość KARYN MONK Mój

ukochany złodziej MARY JO PUTNEY

Chińska narzeczona AMANDA QUICK

NICOLE BYRD

Dama w czerni Piękność w błękicie Szkarłatna Wdowa

Fascynacja Od drugiego wejrzenia PEGGYWAIDE

Potęga uroku

Eloisa JAMES Droga do marzeń

Rozdział 1 Londyn, kwiecień 1817

W dniu, w którym ten Szkot pojawił się na balu u lady Feddrington, siostra Annabel, Imogen, zdecydowała, Ŝe odda mu cnotę, a Annabel, Ŝe nigdy nie odda mu ręki. Szkot moŜe i nie przejawiał szczególnego zainteresowania siostrami Essex, ale jego obecność na balu nie budziła Ŝadnych wątpliwości. Obydwie decyzje zostały oczywiście podjęte w pokoju dla dam, gdzie zwykle dzieje się to, co na kaŜdym balu najwaŜniejsze. Nastała chwila, gdy kobiety zaczynają dostrzegać, Ŝe ich nosy się błyszczą, a usta blask tracą. Annabel zajrzała do pokoju dla dam. Był pusty, usiadła więc przed ogromnym lustrem toalety i zaczęła upinać niesforne loki. Imogen, lady Maitland, wpadła po chwili do środka i z rozmachem usiadła obok siostry. - Ten bal to wymarzone Ŝerowisko dla wszelkiego gatunku pasoŜytów - rzuciła gniewnie, z nachmurzoną miną patrząc na swoje odbicie. - Lord Beekman juŜ dwa razy prosił mnie do tańca. Jakbym w ogóle brała pod uwagę taniec z tym tłuściochem. Powinien poszukać gdzieś niŜej... moŜe wśród pomywaczek. Wyglądała wspaniale. Włosy miała upięte na czubku głowy, tylko kilka lśniących kruczoczarnych loków opadało jej na ramiona. Oczy lśniły z wściekłości. Przypominała Helenę Trojańską. 7

Rzeczywiście, irytujące, pomyślała Annabel, kiedy trzeba wszystkie emocje skupić na nieostroŜnym dŜentelmenie, który się ośmielił poprosić o taniec. - MoŜe nikt nie uświadomił biedakowi, Ŝe lady Maitland to dla niego za wysokie progi - zauwaŜyła uszczypliwie. Od chwili przy wdziania Ŝałoby Imogen zmieniła się nie do poznania. Imogen spojrzała na siostrę gniewnie, pociągając jeden z loków, tak Ŝe opadł kusząco na jej gors. - Nie bądź naiwna, Annabel. Beekmana interesują moje pienią dze i nic więcej. Annabel spojrzała wymownie na skąpą górę sukni Imogen. - Doprawdy nic więcej? Na ustach Imogen zagościł cień od tak dawna niewidzianego uśmiechu. Straciła męŜa w wypadku i po sześciomiesięcznej Ŝałobie przyjechała do Londynu na wiosenny sezon. Nie kryła, Ŝe bawi ją szokowanie powaŜnych matron garderobą pełną sukien skrojonych tak, iŜ właściwie niewiele zakrywały. - To, Ŝe przyciągasz wzrok, nie powinno cię dziwić - powiedziała Annabel i po chwili z odrobiną sarkazmu dodała: - W końcu po to się tak ubierasz. - Nie sądzisz, Ŝe powinnam wykupić wszystkie takie suknie? zapytała Imogen, zerkając w lustro. Poruszyła zalotnie ramieniem i gors sukni osunął się jeszcze niŜej. Suknia uszyta była z czarnego jedwabiu, ale skrojonego tak oszczędnie, Ŝe górę stanowiło zaledwie kilka skrawków. Dekolt obszyto delikatnymi, białymi piórami, które tuliły się do piersi Imogen. Na ten widok kaŜdy męŜczyzna tracił głowę. - Nikt nie potrzebuje kolejnej sukni tego samego fasonu - oceniła Annabel. - Madame Badeau uprzedziła, Ŝe uszyje jeszcze jedną. Twierdzi, Ŝe musi sprzedać przynajmniej dwie, aby opłaciło się wprowadzenie nowego modelu. A ja nie mogę dopuścić, aby inna kobieta pokazała się w takiej samej sukni.

- To niedorzeczność - zauwaŜyła Annabel. - Wiele kobiet nosi suknie uszyte według tego samego kroju. Zaręczam, Ŝe nikt nawet nie zauwaŜy podobieństwa. - Mylisz się. Wszyscy zwracają uwagę, w co się ubieram - odparła Imogen, i trudno było z nią się nie zgodzić. - To przesada, zamawiać drugą tylko po to, aby leŜała w szafie. Imogen wzruszyła ramionami. MałŜonek pozostawił ją bez pieniędzy, ale miesiąc po jego śmierci zaniemogła i zmarła lady Clarice. Teściowa przekazała synowej w spadku posiadłość, czyniąc z Imogen jedną z najbogatszych wdów w całej Anglii. - Zamówię więc tę suknię dla ciebie. Musisz mi tylko przyrzec, Ŝe będziesz ją nosiła wyłącznie na wsi, gdzie nikt z towarzystwa cię w niej nie zobaczy. - Gdy się nachylę, ta suknia zsunie mi się na pępek, co chyba nie przystoi debiutantce. -Jaka tam z ciebie debiutantka? - zaŜartowała Imogen. -Jesteś starsza ode mnie! Masz juŜ dwadzieścia dwa lata. Annabel szybko policzyła do dziesięciu. Imogen wciąŜ nie mogła przeboleć straty męŜa i trzeba było zrobić wszystko, aby ją z tego stanu wydobyć. - MoŜemyjuŜ wracać do Griseldy? - Rzuciła ostatnie spojrzenie w lustro i nieoczekiwanie ujrzała tuŜ obok siebie twarz siostry. - Przepraszam, byłam nieznośna - szepnęła ze skruchą Imogen. Jesteś najpiękniejszą kobietą na balu, Annabel. Spójrz tylko na nas obydwie! Ty jesteś promienna, a ja wyglądam jak stara wrona. Annabel się roześmiała. - Co ty wygadujesz? Nie jesteś Ŝadną wroną. W ich rysach było duŜe podobieństwo: migdałowe oczy, wystające kości policzkowe. Ale Imogen miała włosy kruczoczarne, a Annabel miodowe. Poza tym, gdy oczy Imogen miotały błyskawice, Annabel ratowała się omdlewającym spojrzeniem, któremu trudno było się oprzeć.

Imogen ułoŜyła pukiel włosów na piersiach. Wyglądało to prowokująco, ale Annabel, znając temperament siostry, w porę ugryzła się w język. - Postanowiłam wziąć sobie amanta - oświadczyła nieoczekiwanie Imogen. - Choćby tylko dlatego, aby trzymać Beekmana na dystans. - Kogo chcesz wziąć? - zdziwiła się Annabel. - No, przyjaciela - dodała z irytacją Imogen. - Kogoś, kto będzie mnie adorował. -Myślisz o ponownym zamąŜpójściu? - dociekała Annabel. Według jej wiedzy Imogen tonęła we łzach kaŜdej nocy, nie mogąc przeboleć śmierci małŜonka. - Nigdy - odparła Imogen. - Dobrze o tym wiesz. Ale nie pozwolę, aby ktoś taki jak Beekman psuł mi nastrój. - Oczy sióstr spotkały się w lustrze. - Zamierzam wziąć sobie Mayne'a. I nie mówię o małŜeństwie. - Mayne'a?! -jęknęła Annabel. - Nie! - AleŜ tak. - Imogen nie kryła rozbawienia. - Nic nie jest w stanie powstrzymać mnie od zrobienia czegoś, czego pragnę. I wierzę, Ŝe polubię lorda Mayne'a. -Jak mogło ci to przyjść do głowy? On porzucił naszą siostrę przy ołtarzu! - CzyŜbyś sugerowała, Ŝe Tess byłaby szczęśliwsza z Mayne'em niŜ z Feltonem? Ona uwielbia swego męŜa - zauwaŜyła Imogen. - Nie zmienia to jednak faktu, Ŝe Mayne ją porzucił! - Nie zapomniałam o tym. - Więc, na Boga, dlaczego? Imogen spojrzała na siostrę z politowaniem. - Naprawdę nie wiesz? - Aby go ukarać, tak? Nie rób tego, Imogen. - Dlaczego? - Imogen stanęła bokiem i przyglądała się swojej figurze. Była doskonała w kaŜdym calu. - Nudzę się. Annabel zauwaŜyła błysk okrucieństwa w oczach siostry. Chwyciła ją za ramię.

-Nie rób tego. Nie wątpię, Ŝe potrafię rozkochać w sobie Mayne'a. Imogen uśmiechnęła się szeroko. -Ja równieŜ nie wątpię. - Ale ty teŜ moŜesz się w nim zakochać. - Wykluczone. W rzeczywistości Annabel nie wierzyła, Ŝe Imogen mogłaby znowu kogoś pokochać. Po śmierci męŜa serce Imogen zamieniło się w sopel lodu i trzeba czasu, aby odtajało. - Proszę, nie rób tego - powtórzyła Annabel. - Nie chodzi mi o Mayne'a, ale o ciebie. MoŜe cię to zbyt wiele kosztować. -Jesteś jeszcze dziewczynką. - Imogen uśmiechnęła się cierpko. - I nie masz pojęcia, co tak naprawdę moŜe być dobre dla mnie, przynajmniej jeśli chodzi o męŜczyzn. Wrócimy do tej rozmowy, kiedy dowiesz się, co znaczy być kobietą. Najwyraźniej tęskniła do bitew, które miały zwyczaj staczać w dzieciństwie. Annabel juŜ chciała odpowiedzieć ripostą, ale drzwi otworzyły się i do środka wpadła lady Griselda Willoughby, opiekunka obydwu sióstr. - Tu jesteście! - zawołała. -Wszędzie was szukałam! KsiąŜę Clarence przybył i... - Urwała w pół zdania, widząc wzburzone twarze dziewcząt. - Och... - Usiadła i poprawiła wytworny jedwabny szal, który okrywał jej ramiona. - Znowu się kłócicie. Jak to dobrze, Ŝe ja mam tylko brata. - Twój brat nie jest kimś, kogo pragnęłoby się mieć w rodzinie - zauwaŜyła sucho Imogen. - Właśnie rozmawiałyśmy o jego roz licznych przymiotach. Lub raczej ich braku. - Nie wątpię, Ŝe twoja ocena była sprawiedliwa - odparła spokoj nie Griselda. - ChociaŜ komentarz jest dosyć osobliwy, moja droga. ZauwaŜyłam, Ŝe kiedy się złościsz, nos dziwnie ci się wydłuŜa.... Po winnaś się nad tym zastanowić. Imogen spurpurowiała. - Nie mam wątpliwości, Ŝe zechcesz mnie znowu karcić, uprze dzam więc, Ŝe zdecydowałam się wziąć sobie kochanka.

10

11

- Znakomity pomysł, moja droga. - Griselda rozłoŜyła maleń ki wachlarz i leniwym ruchem ręki chłodziła twarz. - UwaŜam, Ŝe męŜczyźni są bardzo poŜyteczni. W sukni tak wąskiej jak ta, którą dziś masz na sobie, trudno się w ogóle poruszać. MoŜe znajdziesz jakiegoś atletę. Będzie cię nosił po Londynie. Annabel z trudem ukryła uśmiech. - Kpij sobie do woli - wycedziła Imogen przez zęby. - Ale chcę postawić sprawę jasno. Zdecydowałam się na kochanka, a nie najednorazową przygodę z lokajem. I twój brat Mayne to mój najpowaŜniejszy kandydat. - No cóŜ - odparła Griselda. - To mądra decyzja, zaczynać z kimś tak bardzo doświadczonym w tych sprawach. Mayne wprawdzie skłania się ku kobietom zamęŜnym, a nie wdowom. Mój brat unika kobiet, które mogłyby dąŜyć do małŜeństwa. Jednak, być moŜe, tobie uda się to zmienić. -Jestem o tym przekonana - zapewniła Imogen. Griselda poruszyła w zadumie wachlarzem. - Interesujące. Gdybym to ja miała się zdecydować na kochanka, chciałabym, aby ten związek trwał dłuŜej niŜ dwa tygodnie. Mój naj droŜszy braciszek miał przygody z wieloma kobietami i, jak dotych czas, z Ŝadną nie był dłuŜej niŜ czternaście dni. Poza tym sytuację, Ŝe będę porównywana z wieloma pięknymi kobietami, z którymi romansował wcześniej, ja sama uznałabym za wysoce niekomfortową, ale być moŜe jestem przewraŜliwiona. Annabel uśmiechnęła się szeroko. Griselda wydawała się prawdziwą damą pod kaŜdym względem. A jednak... Imogen milczała. - Doskonale! - odezwała się po chwili. -A więc decyduję się na lorda Ardmore'a. Jest w Londynie zaledwie od tygodnia, mało więc prawdopodobne, Ŝeby porównywał mnie z inną kobietą. Annabel zamrugała. - Mówisz o tym szkockim lordzie? -Właśnie. - Imogen poprawiła torebkę i szal. - Nie posiada wprawdzie fortuny, ale w tym wypadku jego bogactwem jest uroda. 12

Widząc nachmurzoną minę siostry, dodała: - Nie bądź głuptasem, Annabel. Nie będzie cierpiał. - Ma rację - przyznała Griselda. - To niebezpieczny męŜczyzna. Nie on będzie cierpiał, Imogen. Tylko ty. - Nonsens - zaprotestowała Imogen. - Po prostu usiłujesz odwieść mnie od tej decyzji. Ale nie mam ochoty wysiadywać po kątach i plotkować z owdowiałymi matronami przez następnych dziesięć lat. - Ta uwaga była skierowana pod adresem Griseldy która straciła męŜa wiele lat temu i nigdy nawet nie pomyślała o ponownym zamąŜpójściu, a tym bardziej o kochanku. - Nie, moja droga - odparła Griselda z czarującym uśmiechem. Dostrzegam, Ŝe jesteś zupełnie inną kobietą. Annabel skrzywiła się, ale Imogen udała, Ŝe tego nie zauwaŜyła. - Tak. I dlatego Ardmore to lepszy wybór niŜ Mayne. Jesteśmy rodakami, wiesz? - Nie uwaŜasz, Ŝe to jeszcze jeden powód, aby nie prowadzić z nim Ŝadnych gier? - zapytała Annabel. - Dobrze wiemy, jak cięŜko zyć w rodowej siedzibie, nie mając grosza na jej utrzymanie. Ten człowiek przybył do Londynu, aby znaleźć bogatą Ŝonę, a nie, Ŝeby wdać się w romans. -Jesteś sentymentalna - Ŝachnęła się Imogen. - Ardmore sam moŜe zadbać o siebie. Oczywiście nie zamierzam przeszkadzać mu w emablowaniu jakiejś głupiutkiej gąski, jeśli będzie miał na to ochotę. NajwaŜniejsze, Ŝe mając cawlier sewante, pozbędę się łowców posagów. Ja jedynie poŜyczę go sobie na jakiś czas. Chyba nie planujesz wyjść za niego, moja droga? - Nigdy mi to nawet nie przyszło do głowy - odparła Annabel, chociaŜ nie była to tak do końca prawda. Tajemniczy Szkot olśniewał urodą. Kobieta musiałaby leŜeć w grobie, aby nie chcieć widzieć przy sobie tak atrakcyjnego małŜonka. Ale Annabel miała zamiar poślubić kogoś bardzo bogatego. Poza tym nie dopuszczała nawet i nyśli, Ŝe mogłaby kiedyś opuścić Anglię. - A ty, Imogen, rozwaŜasz taką moŜliwość? 13

- Oczywiście, Ŝe nie. Ten Szkot nie ma grosza przy duszy. Ale jest taki śliczny i ubiera się tak wytwornie, Ŝe będzie znakomicie pasował do mojego stroju. Czy moŜna wymagać od męŜczyzny czegoś więcej? - On nie wygląda na kogoś, kto pozwoli się okpić - zauwaŜyła Griselda, powaŜniejąc nagle. -Jeśli rzeczywiście szuka bogatej Ŝony, musisz być wobec niego uczciwa - dodała Annabel. - On moŜe pomyśleć, Ŝe rozwaŜasz moŜliwość małŜeństwa. - Daj spokój! - zaprotestowała Imogen. - Rola moralistki zupełnie do ciebie nie pasuje. Nie bądź nudna. - Po tych słowach pospiesznie wyszła, głośno zamykając za sobą drzwi. - ChociaŜ trudno mi się do tego przyznać, być moŜe źle oceniłam sytuację - powiedziała po chwili namysłu Griselda. -Jeśli twoja siostra jest zdecydowana wywołać skandal, lepiej zrobi, jeśli skieruje swoje zainteresowanie na Mayne'a. JuŜ powszechnie wiadomo, Ŝe młode kobiety chcą mieć krótki romans z moim bratem, więc skandal, aczkolwiek nie do uniknięcia, nie będzie zbyt głośny. -W tym Szkocie jest coś niepokojącego. Wątpię, czy Imogen zdoła tak łatwo nim pokierować, jak mniema - powiedziała Annabel, marszcząc brwi. - Rzeczywiście - przyznała Griselda. - Wprawdzie nie zamie niłam z nim jeszcze ani słowa, ale z tego, co wiem, niewiele ma on wspólnego z typowym angielskim lordem. Ardmore był rudowłosym Szkotem z wydatną szczęką i szerokimi ramionami. Zdaniem Annabel róŜnił się od ulizanego brata Griseldy jak ogień od wody. - Zdaje się, Ŝe nikt nie wie o nim zbyt wiele - dodała Griselda. Lady Ogilby powiedziała mi, Ŝe według pani Mufford Ardmore jest biedny jak mysz kościelna i przybył do Londynu specjalnie po to, aby znaleźć posaŜną Ŝonę. - Czy to czasem nie pani Mufford rozpuściła plotkę, Ŝe Clementina Lyffe uciekła z lokajem? - To prawda - zgodziła się Griselda. - A mimo to Clementina poślubiła wicehrabiego i nie przejawia Ŝadnych skłonności do zada14

wania się ze słuŜbą. Lady Blechschmidt wyczuwa łowcę posagu na kilometr i na jej soiree ubiegłego wieczoru nie było Ardmore'a, co by sugerowało, Ŝe nie został zaproszony. Muszę przy okazji zapytać, czy ma jakieś wiarygodne informacje. - Nieobecność Szkota na spotkaniu moŜe po prostu oznaczać, Ŝe panicznie boi się nudy - odparła Annabel. - Daj spokój! - Griselda się roześmiała. -Wiesz, Ŝe lady Blechschmidt jest moją dobrą znajomą. I muszę przyznać, Ŝe to niezwykle, aby kogoś otaczała aŜ taka aura tajemniczości. Gdyby Ardmore był Anglikiem, dawno juŜ wiedzielibyśmy o nim wszystko, od wagi urodzeniowej po roczne dochody. Czy spotkałaś go kiedykolwiek, gdy mieszkałaś jeszcze w Szkocji? - Nigdy. Jednak przypuszczenia pani Mufford co do powodów jego pojawienia się w Londynie wydają się prawdziwe. - Wielu szkockich arystokratów kręciło się przy stajniach jej ojca i wszyscy, podobnie jak on, byli bez grosza. To chyba narodowa przypadłość Szkotów. Pozostawali biedni do końca Ŝycia albo szukali bogatej zony lub męŜa w Anglii, tak jak Imogen, Tess, i jak miała to zrobić ona. - Ardmore nie wygląda na męŜczyznę, który dałby się omotać twojej siostrze - zauwaŜyła Griselda. Annabel miała nadzieję, Ŝe Griselda się nie myli. Przelotny romans nie wydawał się rzeczywistym pragnieniem Imogen. Griselda wstała. - Imogen musi znaleźć własny sposób na odzyskanie radości Ŝy cia - powiedziała. - To dla niej bardzo trudny okres. Ich starsza siostra Tess wciąŜ powtarzała, Ŝe Imogen musi Ŝyć własnym Ŝyciem. Annabel równieŜ. Annabel uśmiechnęła się blado. Jej jedynym posagiem był koń. Ona i Ardmore mieli więc ze sobą wiele wspólnego. Obydwoje byli Szkotami i tu, w Anglii, szukali szczęścia.

15

Rozdzial 2 Lady Feddrington uwielbiała wszystko, co egipskie, a poniewaŜ była bardzo majętna, spełniała kaŜdą swoją zachciankę. W efekcie jej sala balowa przypominała wielki skład szabrowników grobowców. Po obu stronach ogromnych drzwi tkwiły dwa sześciometrowe posągi przedstawiające ludzkie postacie z głową psa. Kiedyś zapewne strzegły wrót egipskiej świątyni. - Z początku nie byłam pewna, czy mi się podobają. Ich wy raz twarzy nie jest zbyt... przyjemny - wyznała lady Feddrington w rozmowie z Annabel. - Ale teraz nazwałam je Humpty i Dumpty i myślę o nich raczej jak o idealnych słuŜących; są cisi i z pewnością nie piją w nadmiarze. - Zachichotała. Annabel pomyślała, Ŝe lady Feddrington nie naleŜy do zbyt mądrych osób. Pomimo krytycznych uwag musiała jednak przyznać, Ŝe kiedy się patrzy z przeciwległego końca sali, Humpty i Dumpty robią imponujące wraŜenie. Spoglądali na wirujące u ich stóp pary z wyŜszością, co sprawiało, iŜ pomysł, Ŝe mogą to być słuŜący, wydawał się śmieszny. Annabel poprawiła na ramionach lekki jak mgła szal. Zwiewna tkanina ozdobiona była misternie wyhaftowanymi gałązkami paproci, a kolor bladego złota znakomicie współgrał z kolorem sukni. Ponownie spojrzała na imponujące egipskie posągi. Czy nie lepiej, Ŝeby stały w muzeum? - Anubis, bóg zmarłych - odezwał się jakiś głęboki głos. - To miejsce wydaje się niezbyt dla niego stosowne. Nawet po tych kilku słowach nie miała wątpliwości, Ŝe to Ardmore. Nic dziwnego. W Szkocji, gdzie dorastała, wciąŜ słyszała charakterystyczne gardłowe „r", chociaŜ jej ojciec kategorycznie zabraniał córkom tak mówić. -Wyglądają jak bogowie - odparła. - Był pan w Egipcie, milordzie? 16

- Niestety nie. Nie powinna nawet pytać. Doskonale wiedziała, jak wygląda Ŝycie zuboŜałej szkockiej szlachty. Musi myśleć, jak związać koniec z końcem, a nie o egzotycznych podróŜach wzdłuŜ Nilu. Wsunął jej dłoń pod ramię. - Mogę prosić panią do tańca, czy teŜ muszę przedtem uzyskać zgodę pani opiekunki? Uśmiechnęła się nie jak zazwyczaj uwodzicielsko, ale po prostu serdecznie. - Ani jedno, ani drugie - odparła. - Jestem pewna, Ŝe znajdzie pan kogoś bardziej odpowiedniego, kto chętnie z panem zatańczy. Spojrzał na nią spod oka. Bardziej przypominał krzepkiego robotnika niŜ arystokratę. W końcu Annabel wiele wiedziała o tych, w których Ŝyłach płynęła błękitna krew. Opiekunka sióstr Essex, lady Griselda, uwaŜała za punkt honoru juŜ od pierwszego wejrzenia rozpoznać tego, kto nosi tytuł. Mayne, brat Griseldy był typowym angielskim lordem: z doskonałą prezencją, wypielęgnowanymi dłońmi i nienagannymi manierami. Włosy miał starannie ostrzyŜone i pachniał najlepszą wodą. JakŜe ten szkocki lord był inny. Jego rudobrązowe włosy opadały luźno na kark, długie rzęsy ocieniały jasnozielone oczy, a otaczająca go niezwykła aura tajemniczości niezmiernie wszystkich intrygowała. Mayne ubrany był w jedwabie i aksamity, Ardmore nosił prosty, czarny strój, rozjaśniony odrobiną bieli przy szyi. Nic dziwnego, Ŝe Imogen uwaŜała, Ŝe będzie znakomicie pasował do jej Ŝałobnych sukien. - Dlaczego mi pani odmawia? - zapytał, nie kryjąc zdumienia. - PoniewaŜ dorastałam wśród takich chłopców jak pan - odparła ze szkockim akcentem. „Chłopiec" to nie było właściwe słowo, nie dla tego osiłka z północy, ale uŜyła go celowo. Mógł być jej przyjacielem, ale nigdy kandydatem na męŜa. Jak jednak wytłumaczyć, Ŝe pragnie poślubić kogoś bogatego? - A więc obiecała sobie pani, Ŝe nie zatańczy z nikim, kto pochodzi z pani ojczystych stron? 17

- Przyjmijmy, Ŝe tak - przyznała. - Ale mogę pana przedstawić odpowiedniej młodej damie, jeśli pan zechce. - Znała kilka debiutantek z całkiem pokaźnymi posagami. - Czy to znaczy, Ŝe tak samo nie zgodziłaby się pani mnie poślubić? - Uśmiechnął się lekko. - Z radością poprosiłbym panią o rękę, gdyby to znaczyło, Ŝe moŜemy razem zatańczyć. To, co powiedział, było tak niedorzeczne, Ŝe nie mogła się nie roześmiać. - W ten sposób nigdy nie znajdzie pan Ŝony - powiedziała. Musi pan podejść do tego o wiele powaŜniej. -AleŜ ja podchodzę do tego powaŜnie. - Oparł się o ścianę i wpatrywał w Annabel tak intensywnie, aŜ przeszył ją dreszcz. - Czy wyszłaby pani za mnie, nawet jeśli nie chce pani ze mną zatańczyć? Nie mogła zaprzeczyć, Ŝe podobał się jej ten Szkot. Jego zielone oczy były przepastne jak ocean. - Z pewnością za pana nie wyjdę - odparła stanowczo. - Och! - westchnął, chociaŜ w jego głosie nie słychać było zawodu. - Nie moŜe pan prosić o rękę kobietę, którą pan ledwie zna dodała. Najwyraźniej nie dostrzegł, Ŝe opieranie się o ścianę w obecności damy jest nietaktem, a tym bardziej tak intensywne wpatrywanie się. Annabel trochę mu współczuła. W taki sposób on nigdy nie złapie bogatej Ŝony! Powinna mu pomóc, choćby dlatego, Ŝe był jej rodakiem. - Dlaczego? - zapytał. - Nawet po wielu spotkaniach trudno odkryć zgodność charakterów. - W tym właśnie rzecz: pan nic o mnie nie wie! - Doprawdy? - zaprotestował. - Po pierwsze, jest pani Szkotką. Po drugie, jest pani Szkotką. I po trzecie... - Nietrudno zgadnąć - zauwaŜyła. -Jest pani piękna - dokończył z uśmiechem. SkrzyŜował na piersi ramiona, obserwując Annabel spod oka. 18

- Dziękuję za komplement. Zastanawia mnie jednak, dlaczego szuka pan Ŝony aŜ w Londynie. PoniewaŜ otrzymałem takie polecenie - odparł. Annabel nie potrzebowała dalszych wyjaśnień. Bogatą Ŝonę znajduje się w Londynie, w Szkocji tylko biedną. Ten człowiek najwyrazniej miał nadzieję, Ŝe jej elegancja i szyk świadczą o stosownym posagu. - Swoje sądy opiera pan na pozorach - zauwaŜyła. - Mój jedyny posag to koń. Ale, jak wspomniałam, z przyjemnością przedstawię pana kilku interesującym młodym damom. Chciał coś powiedzieć, ale w tej właśnie chwili podeszła Imogen. - Kochanie, szukam cię wszędzie - odezwała się do Annabel, po czym natychmiast zwróciła się do jej towarzysza: - Lordzie Ardmore, jestem lady Maitland. Cieszę się, Ŝe mogę pana poznać. Annabel obserwowała, jak Ardmore pochyla się nad ręką jej siostry. Imogen wyglądała imponująco, jak bogini zemsty. Posłała Ardmore'owi spojrzenie, któremu nie oparłby się Ŝaden męŜczyzna - uwodzicielskie i zachęcające. - Ponad wszystko pragnę zatańczyć - wyznała Imogen. - Czy zechce pan mnie zaprosić, lordzie Ardmore? Ponad wszystko? Zabawne. Ale Ardmore wcale się nie śmiał; pochylony nad dłonią Imogen, ponownie ją pocałował. Annabel się poddała. Sam będzie musiał znaleźć sposób wyplątania się z sie. Cała Imogen - kiedy juŜ podjęła decyzję, nic nie mogło jej powstrzymać. - Wracam do opiekunki. - Annabel dygnęła grzecznie. - Lordzie Ardmore, to była dla mnie prawdziwa przyjemność. Lady Griselda obserwowała tańczących, siedząc w zacisznym kącie sali. TuŜ obok, z nieodłącznym drinkiem w ręku, usadowił się opiekun sióstr Essex ksiąŜę Holbrook. Widząc przeciskającą się przez tłum Annabel, ruszył w jej kierunku. Teraz, kiedy Annabel znała juŜ sporą część angielskiej arystokracji, nie mogła się nadziwić, jak bardzo „nieksiąŜęcy" był Rafę. 19

Przede wszystkim zupełnie nie przywiązywał wagi do swego tytułu, poza tym zachowywał ogromny dystans wobec wyperfumowanego, ufryzowanego świata. Dobrze, Ŝe przynajmniej lokajowi udało się go namówić na odpowiedni na wieczór błękitny surdut. W domu Rafę prawie zawsze chodził w wygodnych pantalonach i wytartej białej koszuli. - Griselda doprowadza mnie do szału - wyrzucił z siebie. -I jeśli nawet mnie nie wykończy, to Imogen uda się to z pewnością. Co ona, u diabła, wyprawia, nadskakując temu Szkotowi? Ja nawet go nie znam. - Stwierdziła, Ŝe potrzebuje męŜczyzny do towarzystwa - wyjaśniła Annabel. - Co za bzdury! - mruknął Rafę, przeczesując dłonią zmierzchwionę włosy. - W kaŜdej chwili moŜe przecieŜ liczyć na mnie. - SkarŜy się, Ŝe prześladują ją łowcy posagów. - Na Boga, dlaczego więc tańczy ze Szkotem, który nie śmierdzi groszem?! - ryknął Rafę. - MoŜe nie zaleŜy jej na bliŜszej znajomości - odparła Annabel, usiłując jednocześnie wypatrzyć gdzieś lorda Rossetera, który na liście kandydatów na jej małŜonka zajmował obecnie pierwsze miejsce. - Robi z siebie pośmiewisko - złościł się Rafę. Błazeństwa Imogen zawsze doprowadzały Rafe'a do furii, a szczególnie od czasu, gdy wróciła do Londynu i zaczęła zamawiać obcisłe suknie. Jednak bez względu na to, jak bardzo by się złościł, Imogen niezmiennie odpowiadała, Ŝe wdowy mogą się ubierać, jak chcą. - Z pewnością mamy się czym zamartwiać - rzuciła Annabel z roztargnieniem, wciąŜ pochłonięta wypatrywaniem Rossetera. Napotkała wzrok lady Griseldy, która skinęła na nią ręką i zawołała: - Annabel! Przyjdź tu na chwilę. Lady Griselda w niczym nie przypominała surowych matron. Była równie przystojna jak niecny uciekinier sprzed ołtarza, lord

Mayne. Nikt, oczywiście, nie obciąŜał jej odpowiedzialnością za podly uczynek brata. Griselda była zupełnie rozbita, gdy Mayne pospiesznie wybiegł z domu Rafe'a dosłownie na pięć minut przed slubem z Tess. - Co się stało, Ŝe Rafę tak się rozsierdził? - zapytała Griselda bez wiekszego przejęcia. -Jest siny z gniewu. - Irytuje się, Ŝe Imogen robi z siebie widowisko. -JuŜ? Imogen moŜna ufać. Spojrzała wymownie na prawo. Orkiestra grała walca. Lord trzymał Imogen zdecydowanie zbyt blisko. Lub teŜ, pomyślała Annabel to Imogen trzyma się zbyt blisko niego. Tak czy inaczej, obydwoje sprawiali wraŜenie, jakby dali się ponieść szalonej namiętności. - O mój BoŜe! - szepnęła Griselda, gwałtownie poruszając wach larzem. - Oni wyglądają, jakby coś ich łączyło, nie uwaŜasz? I ta czerń połączona z jego czernią... Imogen miała rację, kiedy mówiła o estetycznej stronie wyboru Ardmore'a. - Nic z tego nie będzie - zapewniła Annabel. - Imogen po prostu dobrze się bawi... -Ale dalsze słowa zamarłyjej na ustach, gdy siostra objęła partnera za szyję i ostentacyjnie zaczęła pieścić jego włosy. - AleŜ ona najwyraźniej zamierza zrobić skandal - zdumiała się Giriselda. - Biedactwo. Wdowy czasem tak właśnie reagują - stwierdziła takim tonem, jakby Imogen groziła straszna choroba. - Tobie teŜ to się przytrafiło? - Na szczęście nie - odparła Griselda. - Ale ja naprawdę wierzę, Ŝe uczucie Imogen dla lorda Maitlanda było o wiele głębsze niŜ moje dla drogiego mej pamięci Willoughby'ego. ChociaŜ bardzo kochałam swojego męŜa - dodała. Imogen uśmiechała się do Ardmore'a. Oczy miała na wpół przymknięte, jak gdyby... Annabel odwróciła wzrok. Imogen zawsze osiągała to, czego chciała. Kochała Dravena Maitl.iuda latami, nie zwracając uwagi, Ŝe był zaręczony z inną kobietą. Kiedy nadarzyła się okazja, skręciła nogę w kostce, tak Ŝe musiała przejść rekonwalescencję w domu Maitlanda. Ten wypadek miał

20

21

daleko idące konsekwencje. Wkrótce potem Imogen uciekła z Dravenem Maitlandem. Biorąc pod uwagę jej siłę woli i upór Annabel pomyślała, Ŝe Ardmore moŜe znaleźć Ŝonę dopiero w przyszłym sezonie. - Widziałaś gdzieś lorda Rossetera? - zapytała opiekunki. Ale Griselda, podobnie jak większość kobiet na sali, wydawała się wstrząśnięta tym, co Imogen wyprawiała na parkiecie. - To nie moja sprawa - powiedziała sobie, jeszcze szybciej się wachlując. Annabel znów odwróciła się do siostry. Intencje Imogen wplątania się w skandaliczną przygodę nie mogły być bardziej czytelne. Oplotła Ardmore'a niczym bluszcz. - O BoŜe! -jęknęła Griselda. Teraz Imogen połoŜyła dłoń na karku Ardmore'a, jakby chciała przyciągnąć do siebie jego głowę. Starsza siostra Annabel, Tess, cięŜko opadła na krzesło. - Czy ktoś moŜe mi wyjaśnić, dlaczego Imogen zachowuje się jak ladacznica? - Gdzie się podziewałaś przez cały wieczór? - zapytała Annabel. - Chciałam zobaczyć się z tobą i Feltonem, ale nigdzie nie mogłam was znaleźć. Tess zignorowała pytanie. - Co za kompromitacja! Ludzie będą mówić, Ŝe jest kochanką Ardmore'a. -1 słusznie - odparła chłodno Griselda. - Jak się masz, moja droga? Wyglądasz olśniewająco. Ale Tess udała, Ŝe tego nie słyszy. - Imogen zdecydowała się wziąć sobie kochanka? Wiedziałam, Ŝe jest nieobliczalna, ale... - Urwała, patrząc na Imogen, która tańczyła wtulona w lorda, jakby nie istniał cały świat. - Musimy coś zrobić - mruknęła ponuro Tess. - Takim zachowaniem wywoła skandal. Nikt juŜ nie będzie jej zapraszał do siebie. - Och, Imogen juŜ od dawna jest w niełasce towarzystwa - za uwaŜyła Griselda. - Pamiętaj, Ŝe uciekła ze swoim męŜem. A po tej 22

paradzie... No cóŜ, oczywiście wciąŜ będzie zapraszana na większe bale.

Jednak Tess, która po śmierci matki wychowywała trzy młodsze siostry nie miała zamiaru się poddać. - Tego nie moŜna tak zostawić - oświadczyła. - Uświadomię jej, ze... Annabel pokręciła głową. - To nie jest dobry pomysł. Pogodziłyście się zaledwie kilka tygo dni temu. - Tess nie wyglądała na przekonaną, więc Annabel pospiesznie dodała: - Nie rób tego, jeśli nie chcesz doprowadzić do kolejnej sprzeczki. - Co za niedorzeczność - mruknęła Tess. - Tak naprawdę nigdy się nie kłóciłyśmy. W tej właśnie chwili podszedł Lucius Felton, pocałował Ŝonę w głowę i mrugnął do Annabel. - Daj mi tylko sposobność, a sama przestanę się do ciebie odzywać - powiedziała Annabel i uśmiechnęła się do Luciusa. - Te małŜeńskie czułości źle wpływają na mój Ŝołądek. - Imogen mnie przeprosiła, ale ja wciąŜ uwaŜam, Ŝe postąpiła wyjątkowo niesprawiedliwie. - Twój mąŜ... - zaczęła Annabel. - śyje - burknęła Tess. - Ale czy mam bez słowa patrzeć, jak moja siostra rujnuje sobie Ŝycie? Jednak Annabel nie mogła się oprzeć współczuciu dla Imogen, widząc, jak Lucius podnosi rękę Tess do ust, po czym odchodzi, aby przynieść małŜonce kieliszek szampana. -Jak myślisz, czy Ardmore wie, Ŝe Imogen niedawno owdowiała? spytała Tess. - MoŜe spróbowałabyś przemówić mu do rozsądku? Czy to nie z nim rozmawiałaś przed chwilą? - On nie ma pojęcia, Ŝe Imogen jest moją siostrą - powiedziała niepewnie. - Mogłabym... - To nie będzie miało Ŝadnego znaczenia - zapewniła Griselda. Imogen zamierza wywołać skandal, jeśli nie z tym dŜentelmenem, to z moim kochanym braciszkiem. I szczerze mówiąc, jeśli to tak 23

miało wyglądać, to jestem szczęśliwa, Ŝe nie wybrała Mayne'a. WciąŜ Ŝywię nadzieję, Ŝe kiedyś będę miała bratanka. Mój brat moŜe sypiać z większością kobiet z towarzystwa, ale nigdy nie pozwoliłby zrobić z siebie widowiska. Oczy Tess się zwęziły. - Imogen brała pod uwagę Mayne'a? - Tak- potwierdziła Annabel. - Chciała go ukarać za to, Ŝe uciekł od ciebie sprzed ołtarza. - Nonsens - zauwaŜyła Tess. - Mayne sam juŜ siebie dostatecznie ukarał. - Zwróciła się do Griseldy: - Czy on tu dziś jest? - Oczywiście - odparła zaskoczona Griselda. - Był w pokoju gier, kiedy ostatnio tam zaglądałam. Ale... Jednak Tess juŜ podąŜała do pokoju, gdzie męŜczyźni siedzieli przy kartach w nadziei, Ŝe małŜonki nie wyciągną ich na parkiet sali balowej. - Zamierzałam dodać, Ŝe pewnie juŜ wyszedł do swojego klubu. Rzadko go widuję od czasu, gdy zrezygnował z flirtowania. Zazwy czaj nie zostaje na balu dłuŜej niŜ pół godziny. Annabel znów zerknęła na Imogen. Czy ten walc nigdy się nie skończy? Nagle ujrzała Rafe'a, jak przeciska się przez tłum w kierunku parkietu i, zanim Annabel zdąŜyła odetchnąć, rudowłosy Szkot skłonił się, a Rafę pociągnął ku sobie Imogen. Wydawała się równie zaskoczona jak jej siostra. Dopiero co wirowała dookoła sali w ramionach Ardmore'a, bawiąc się kaŜdym zgorszonym spojrzeniem, a juŜ po chwili została wyrwana z jego objęć przez swojego opiekuna. - Co ty wyprawiasz? - protestowała, usiłując odsunąć się od Rafe'a. - Ratuję twój mizerny tyłek - warknął. - Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, jak się kompromitujesz? - Włosy Rafe'a były w nieładzie, a oczy, zwykle brązowe, teraz pociemniały z gniewu. Obrócił ją gwałtownie i pociągnął w kierunku wyjścia. Imogen uniosła brew.

-Jakim prawem wtrącasz się w moje sprawy? Twoja odpowiedzialność za mnie skończyła się z chwilą, gdy poślubiłam Dravena. -WciąŜ uwaŜam się za twojego opiekuna i będziesz ze mną m ieszkała do chwili, kiedy ponownie wyjdziesz za mąŜ lub będziesz na tyle dorosła, by decydować o sobie. Jej usta zadrŜały w uśmiechu, ale spojrzenie nie wróŜyło niczego dobrego. - CóŜ, nie zgadzam się z twoją oceną mojej sytuacji. Mam zamiar urządzić się we własnym domu. I to w bardzo niedalekiej przyszlości. - Po moim trupie! - warknął Rafę. Imogen patrzyła na niego z wściekłością. - Nie wiem, w jaką grę wciągasz Ardmore'a - ciągnął Rafę. -Ale gubisz siebie, i to za nic. Ten Szkot szuka Ŝony, a nie flirtu z niezbyt rozumną wdową, której nie w głowie ponowne małŜeństwo. Nagle zrobiło mu się Ŝal Imogen i gniew gdzieś się ulotnił. Jednak ostatnią rzeczą, jakiej ona pragnęła, było współczucie, i to od niezbyt trzeźwego opiekuna. - Za nic? - zawołała, uśmiechając się szyderczo. - Musisz być slepy. Ardmore'a ramiona, oczy, usta... - Jej ciałem wstrząsnął dreszcz, jakby pod wpływem rozkoszy. Rafę puścił jej rękę, chwycił za ramiona i mocno potrząsnął, jakby była rozhisteryzowanym dzieckiem. -Jak śmiesz! - rzuciła zduszonym głosem. Szpilki wysunęły się z , jej włosów. - Masz szczęście, Ŝe nie wyciągnę cię stąd i nie zamknę w pokoju warknął. - W pełni na to zasłuŜyłaś. -PoniewaŜ uznałam jakiegoś męŜczyznę za bardzo atrakcyjnego? - Nie! PoniewaŜ jesteś kłamczucha. Powiedziałaś, Ŝe kochałaś Maitlanda. - Nie waŜ się tak do mnie mówić - syknęła. - Pięknie czcisz jego pamięć - zauwaŜył głucho Rafę. Rumieniec wstydu oblał jej twarz.

- Nie masz pojęcia... - wyszeptała. - Nie, nie mam. I nie chcę mieć. Chcę wierzyć, Ŝe wdowa po nim inaczej okazywałaby Ŝałobę. Imogen z trudem przełknęła bolesną uwagę. Czuła, jak łzy dławią ją w gardle. Na szczęście byli juŜ blisko wyjścia, więc odwróciła się szybko i bez słowa opuściła salę. Rafę podąŜył za nią, ale Imogen nie zwracała na niego uwagi. Szybko szła w stronę frontowych drzwi. Annabel westchnęła. Jej młodsza siostra zawsze była nieobliczalna i na nieszczęście Rafę, z natury przyjazny wobec ludzi, do Imogen od początku czuł awersję. Kiedy zniknął z nią za drzwiami, gwar rozplotkowanych głosów wzmógł się tak, Ŝe przypominał jazgot kur, pomiędzy które nagle wpadł lis. -Jeśli Rafę chciał, Ŝeby Imogen poślubiła Szkota, nie mógłby zrobić więcej, aby doprowadzić do tego związku - zauwaŜyła Griselda. - Ona nie poślubi Ardmore'a - powtórzyła Annabel. -Widziałaś gdzieś Rossetera? Oczy Griseldy rozbłysły. - Och! Te majątki w hrabstwie Kent i do tego Ŝadnej teściowej. Aprobuję, moja droga. - Griselda zawsze była konkretna. - To bardzo sympatyczny i wartościowy męŜczyzna - zauwaŜyła Annabel. Jej towarzyszka machnęła ręką. -Jeśli wierzyć, Ŝe milczenie jest złotem. Annabel poprawiła na ramionach jedwabny szal. -Jego małomówność zupełnie mi nie przeszkadza. Potrafię mówić za oboje, jeśli zajdzie potrzeba. - Właśnie tańczy z tą głupkowatą córką pani Fulgens - zauwaŜy ła Grisełda. - Nie musisz się jednak obawiać. Rosseter nie przegapi Ŝadnej niedoskonałości. Annabel zerknęła w kierunku wskazanym przez Griseldę w chwili, gdy Rosseter opuszczał parkiet. Nie był zbyt urodziwy, ale poruszał się z gracją. W jego ramionach kaŜda kobieta dosłownie

26

płynęła po parkiecie. Miał pociągłą, bladą twarz, wysokie czoło i oczy bez wyrazu. Sprawiał wraŜenie człowieka chłodnego i zdystansowanego. Annabel uwaŜała to za interesującą odmianę po zar ozumialcach, którzy błagali ją o taniec i przysyłali róŜe z załączonymi poematami wątpliwej jakości. Rosseter przesłał jej kwiaty tylko raz: bukiecik niezapominajek. Nic było przy nich Ŝadnego poematu, a jedynie bilecik z wpisem: „Myślę, Ŝe pasują do pani oczu". Takie cudownie proste słowa zrobiły na niej duŜe wraŜenie. Wtedy zdecydowała, Ŝe go poślubi. Teraz rozstał się z Daisy i ruszył w ich kierunku. Po chwili skłonił się przed lady Griseldą, ucałował jej dłoń, jak zwykle beznamiętnie, i powiedział komplement, Ŝe wygląda wyjątkowo pięknie. Kiedy zwrócił się do Annabel, nie zadał sobie trudu, aby powiedzieć cos miłego, ucałował jedynie czubki jej palców. W jego oczach było jednak coś szczególnego, co sprawiło, Ŝe jej serce mocniej zabiło. - Madame Maisonnet? - wskazał wypielęgnowaną dłonią na jej SUknię. - Doskonały wybór, panno Essex. Annabel się uśmiechnęła. Nie rozmawiali podczas tańca. Ale właściwie dlaczego powinni? Według niej bardzo do siebie pasowali. W ich małŜeństwie nie będzie ani zazdrości, ani łez. Rosseter posiadal fortunę, a więc to, Ŝe ona nie wniesie posagu, nie miało Ŝadnego znaczenia. Będą dla siebie uprzejmi, a ona porozmawia sama ze sobą, jeśli odczuje brak konwersacji przy śniadaniu. Dla kogoś, kto z trudem toleruje czczą paplaninę, taka perspektywa wydawała się przyjemna. CóŜ, jedyna wada to to, Ŝe konwersując z samą sobą nie przynosi Ŝadnych niespodzianek. PoŜegnanie z Rosseterem tego wieczoru nie przyniosło ich równieŜ. - Panno Essex, czy zgodzi się pani, Ŝebym porozmawiał z pani opiekunem jutro rano? - zapytał, ściskając jej palce śnieŜnobiałą, smukłą i delikatną dłonią. - Będę uszczęśliwiona, lordzie Rosseter - szepnęła Annabel. Z trudem stłumiła szeroki uśmiech. Nareszcie, nareszcie! Spełnia się jej najgorętsze pragnienie. Marzyła o tym od lat, od czasu, gdy 27

ojciec odkrył jej talent do liczb i powierzył prowadzenie ksiąg majątkowych. Od chwili gdy ukończyła trzynaście lat, całe dnie targowała się z kupcami, roniąc łzy nad księgami rachunkowymi, w których ciągle było więcej minusów niŜ plusów, usiłując nakłonić ojca do sprzedaŜy najbardziej wartościowych zwierząt, błagając go, Ŝeby nie tracił wszystkich pieniędzy na wyścigach... A w nagrodę otrzymywała jedynie jego niechęć. Mimo to nie poddawała się. Wiedziała, Ŝe tylko dzięki niej siostry nie są głodne, a ukochane stajnie ojca nie popadają w ruinę. Ojciec nazywał ją Panna Suszona Śliwka. Gdy stał z przyjaciółmi, a ona do niego podchodziła, wymownie przewracał oczami. Czasem wyjmował monetę i rzucał jej, a potem Ŝartował z przyjaciółmi, Ŝe córka trzyma go na krótszej smyczy niŜ najgorsza Ŝona. A ona za wsze podnosiła tę monetę, mogła przeznaczyć ją na kupno mąki, masła lub okazałej kury na kolację. Marzyła więc o majętnym małŜonku. Nigdy nie starała się wyobrazić sobie jego twarzy: Rosseter wyglądał tak jak kaŜdy inny bogaty Anglik. WyobraŜała sobie jedynie ubrania z lśniącego aksamitu i fulary białe jak śnieg, uszyte z najlepszego materiału, które kupuje się dla ich szyku, a nie trwałości. Ręce, które nigdy nie skalały się fizyczną pracą. I właśnie takie ręce miał Rosseter.

Rozdzial 3 ..

Hotef Griffon's

Ewan Poley, lord Ardmore, był przekonany, Ŝe postępuje zgodnie z instrukcją otrzymaną od ojca Armailhaca. -Jedź do Londynu - powiedział starzec. - Zatańcz z jakąś ładna dziewczyną. 28

I co później powinienem zrobić? - zapytał Ewan. - Serce z pewnością ci podpowie - odparł ojciec. Dotychczas Ewan spotkał wiele ładnych dziewcząt. Niestety, nie pamiętał ich imion, ale był przekonany, Ŝe juŜ tańczył przynajmniej z połową młodych dam w Londynie. Dzięki swemu tytułowi, w ciągu zaledwie kilku dni od przyjazdu został zasypany zaproszeniami; wbrew temu, co się mówiło na północy, szkockie tytuły szeroko otwierały drzwi angielskich domów. A jednak ojciec Armailhac za pewne miał na myśli szczególną dziewczynę, taką, którą młodzie niec zabierze ze sobą do Szkocji. Właściwie Ewan nie miał nic przeciwko małŜeństwu, chociaŜ ten pomysł nie budził w nim entuzjazmu. Wolał myśleć o długich rzedach stajni i złotych polach pszenicy. Miał na załatwienie tego małŜeńskiego interesu dwa tygodnie. Potem wróci do domu z Ŝoną lub bez Ŝony. Czarnowłosa dziewczyna, z którą tańczył wieczorem, wydawała sie bardziej niŜ chętna, aby stanąć z nim przed ołtarzem. Ale jak miala na imię? Nie mógł sobie przypomnieć. Przywarła do niego jak pijawka, co nie bardzo przypadło mu do gustu. Niedawno owdowiała i prawdopodobnie została z niewielkim posagiem. SłuŜący stanął w drzwiach ze srebrną tacą w ręku. W przeciwieńiwie do Ewana, Glover był wyraźnie zafascynowany Londynem. Pobyt w tym mieście podczas sezonu oznaczał spełnienie jego najskrytszych marzeń. - Wasza lordowska mość, polecono mi doręczyć panu tę wizytówkę. - O tej porze? PołóŜ ją tutaj. - Ewan skinieniem głowy wskazał obramowanie kominka pełne wizytówek i zaproszeń od osób, o których nigdy nawet nie słyszał. SłuŜący zgiął się w ukłonie, ale nie ruszył w kierunku kominka. - Wasza lordowska mość, to wizytówka od księcia Holbrook. I... - ZniŜył głos do szeptu. -Jego wysokość był łaskaw zaczekać. Ewan westchnął. KsiąŜę. MoŜe jest na tyle zdesperowany, aby wysłać jedną z córek w dzikie szkockie ostępy. Szybko się przekonał, 29

Ŝe Anglicy myślą o Szkocji jako o terenie zamieszkanym przez nieokrzesanych wojowników i religijnych odszczepieńców. Spojrzał na swój fular w lustrze. Glover nie mógł przeboleć, Ŝe jego pan nie zgodził się zamienić czarnej kamizelki na kolorową, którą Anglicy wkładają na bal. Mimo to uwaŜał, Ŝe lord wygląda doskonale, a co najwaŜniejsze, jak rasowy Szkot. Szkoci, jeśli chcą wyglądać bardziej kolorowo, wkładają kilt, nawet jeśli nie jest to akceptowane w Anglii. -Jego wysokość oczekuje pana w salonie - oznajmił Glover. -Aha. - Proszę wybaczyć śmiałość, milordzie... - zaczął Glover z wa haniem. Ewan uniósł brew -Tak? - To arystokrata - powiedział lokaj. - Proszę się starać unikać takich słów, jak „aha". To moŜe wywrzeć na jego wysokości złe wraŜenie. - Nie biorę z nim ślubu - burknął Ewan, ale natychmiast się zreflektował. - Dziękuję jednak za radę, Glover. Postaram się o tym pamiętać. Choć nie zamierzam udawać Anglika. Nawet za sto lat. Wygląd księcia nie bardzo pasował do tytułu, co Ewan przyjął z ulgą. Tego księcia z pewnością nie dotknęłoby przypadkowe „aha". Ewan miał juŜ okazję rozmawiać z wyperfumowanymi i przesadnie uprzejmymi przedstawicielami angielskiej arystokracji i wcale się nimi nie przejmował. W kaŜdym razie nie więcej niŜ oni nim. KsiąŜę miał na sobie strój z pewnością wygodny, ale niezbyt elegancki. Imponujący brzuch wypływał znad pasa pantalonów. Kiedy Ewan stanął w drzwiach pokoju, gość odsunął kieliszek brandy, którą mu zaproponował przejęty wizytą Glover. -Wasza wysokość - powiedział Ewan, wchodząc do pokoju. - To dla mnie zaszczyt. KsiąŜę wyprostował się jak węszący zwierzynę ogar, po czym szybko się odwrócił. Ewan niemal cofnął się na jego widok. Do 30

licha! Coś najwyraźniej rozsierdziło księcia. Nagle Ewan przypomniał sobie, gdzie ostatnio spotkał szanownego jegomościa. Jeśli to mo Ŝna nazwać spotkaniem; ksiąŜę wyrwał ciemnowłosą lady z jego objeć, potem przez chwilę sam z nią tańczył. - Czy pan wie, kim jestem? - wyrzucił z siebie dŜentelmen głębokim, krzepkim głosem. - Zgodnie z tym, co widzę na wizytówce, jest pan księciem HolIfook. Ewan ruszył w kierunku kredensu. - Mogę panu zaproponować jeszcze jednego drinka? - Celowo pominął słowa wasza wysokość, które sprawiały, Ŝe czuł się trochę jak lokaj. Jestem opiekunem lady Maitland - poinformował gość. Ach takmruknął Ewan, napełniając kieliszek mocnym trunkiem. – A ja jestem lord Ardmore z Aberdeenshire. Lady Maitland - powtórzył z naciskiem Holbrook. - Imogen Maitland. Imogen to pewnie ta ciemnowłosa czarodziejka z wczorajszego balu. Jeśli w czymś uchybiłem, proszę przyjąć wyrazy ubolewania odparł dyplomatycznie Ewan. Rzeczywiście uchybił pan. A jak? - zapytał spokojnie Ewan. - Cały Londyn mówi o was - warknął Holbrook. - O waszym skr aj ni e nieprzyzwoitym tańcu. Ewan milczał przez chwilę. Miał do wyboru dwa wyjścia: powiedzieć prawdę albo wziąć na siebie odpowiedzialność. Honor nie pozwalał mu jednak ujawnić, Ŝe lady przywarła do niego z pasją kurtyzany. Nie był naiwny: Ciemnowłosa Imogen wcale nie ZACHwyciła sięjego urodą aŜ tak, jak usiłowała to pokazać. ZauwaŜył, oczywiście, emocję w jej oczach, ale nie była to prawdziwa namiętnosć, nawet jeśli tak ostentacyjnie okazywana. - Czuję się w obowiązku za wszystko przeprosić - powiedział w końcu. - Byłem pod ogromnym wraŜeniem urody pańskiej pod opiecznej i, jak sądzę, to właśnie sprowokowało mnie do zachowa nia, które zostało niewłaściwie zinterpretowane. 31

Holbrook przymruŜył oczy. Ewan obserwował go w milczeniu, zastanawiając się, czy w Anglii wszyscy ksiąŜęta byli aŜ takimi indywidualistami, jeśli chodzi o ubiór i sposób okazywania emocji. - Teraz poproszę o drinka - oświadczył ksiąŜę. Ewan wyjął karafkę i napełnił kieliszek gościa. Holbrook wyglądał na znawcę brandy, a Ewan zabrał ze sobą kilka butelek najlepszej szkockiej whisky. Holbrook wziął porządny łyk i spojrzał ze zdumieniem na Szkota, po czym opadł na poduszki kanapy i znów się napił. Ewan usiadł naprzeciw gościa, z uznaniem stwierdzając, Ŝe Holbrook potrafi docenić trunek. - Co to jest? - zapytał ksiąŜę z naboŜeństwem. - Długoletni prawdziwy słód - odparł Ewan. -Według nowego procesu produkcji, który, moim zdaniem, całkowicie zmieni whisky. Holbrook wziął kolejny łyk i usiadł wygodniej. - Glen garioch - stwierdził, przymykając oczy. - Lub tobermary. Ewan uśmiechnął się szeroko. - Aye, glen garioch. - Cudo. - Holbrook cmoknął. - Chyba nawet mógłbym się zgodzić, aby męŜczyzna, który tak dobrze zna się na whisky, poślubił Imogen. Chyba! - powtórzył, otwierając oczy. - Trudno mi przyznać, abym o tym marzył - oznajmił Ewan. Zorientował się, Ŝe popełnił błąd, gdy brwi Holbrooka uniosły się groźnie. - ChociaŜ uwaŜałbym się za szczęśliwca, gdybym dostąpił tego zaszczytu - dodał pospiesznie. - To wyjątkowej urody młoda dama. - Podobno przyjechał pan do Anglii, aby znaleźć sobie Ŝonę burknął ksiąŜę, znów podnosząc kieliszek do ust. - To prawda - przyznał. - Ale niekoniecznie musi to być pańska podopieczna. - Rozumiem. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, delektując się mocnym trunkiem. 32

- Spodziewałem się usłyszeć prawdę, Ŝe to Imogen się narzucala, ale był pan zbyt uprzejmy, aby mi to powiedzieć wprost - rzucił ksiąŜę ponuro, o ile to moŜliwe, gdy trzyma się w ręku kieliszek z doborową whisky, destylowaną przez Glena Gariocha. - Lady Maitland to wspaniała młoda dama. Byłbym więcej niŜ szczęśliwy, gdybym mógł ją poślubić. Holbrook spojrzał na niego ze zdumieniem. - Do licha, Ardmore, czyŜby ci było zupełnie obojętne, kogo po ślubisz? -Jestem tym powaŜnie zainteresowany - zaprotestował Ewan. Muszę jednak przyznać, Ŝe chciałbym jak najszybciej wrócić do domu. Pszenica juŜ kiełkuje. KsiąŜę wyglądał tak, jakby nigdy nie słyszał słowa „kiełkuje". - To znaczy, Ŝe jest pan farmerem? - zapytał. - Jednym z tych dzentelmenów, którzy stosują nowe metody Turnipa Townshenda? -Nie jestem aŜ tak zaabsorbowany uprawą jak Turnip Townliend mruknął Ewan, delektując się kolejnym łykiem trunku. - Wyśmienita - powtórzył ksiąŜę z rozkoszą. - Ta whisky jest... urwał. - Mówi pan: pszenica? Uprawia pan pszenicę? - Moi dzierŜawcy dostarczają część ziarna do destylarni w Speyiile - odparł Ewan. - Nic dziwnego, Ŝe tak dobrze zna się pan na whisky. Najwyraźniej zrobiło to na nim wraŜenie. - Myślę o rzuceniu alkoholu dodał nieoczekiwanie. - Naprawdę? - Ewan musiał przyznać, Ŝe ksiąŜę wlewał w siebie jedną whisky za drugą i w ogóle nie było tego po nim widać. MoŜe rzeczywiście za duŜo pił. -Ale jeszcze nie dziś. Ewan zdecydował, Ŝe właściwą odpowiedzią na tę rewelację będzie nalanie księciu kolejnego drinka, co teŜ bez słowa uczynił. - Pański majątek znajduje się w Aberdeenshire? Ewan skinął głową. -Jest tam wyjątkowej urody koń - ciągnął Holbrook. - Nie widziałem go juŜ prawie rok, ale...

- Warlock - wtrącił Ewan. - Naderwał ścięgno w lipcu. - No tak! Warlock. NaleŜy do pańskiego przyjaciela? - Nie, do mnie. Oczy Holbrooka rozbłysły. -Wspaniały koń. Od Pheasanta, nieprawdaŜ? - A Pheasant po Miraculous - dodał Ewan. - CzyŜby pan myślał o kontynuowaniu jego linii? - Mam juŜ po nim wielce obiecującego roczniaka. Holbrook wyraźnie się oŜywił. W mojej stajni trzymam trzech potomków Patchem: dwie klacze i źrebaka. KaŜda z moich podopiecznych dostanie w posagu konia. Ich ojciec był trochę lekkomyślny i nie miał głowy do interesów. Myślałem o hodowli klaczy, poniewaŜ Ŝaden z moich koni nie nadaje się do wyścigów. Koń w posagu? Słyszał juŜ o tym na balu od pewnej złotowłosej piękności. Powiedziała mu, Ŝeby szukał szczęścia gdzie indziej, poniewaŜ jej jedynym posagiem jest koń. Nie pomyślała jednak, jakie to waŜne, Ŝe ten koń to potomek Patchem. - Chętnie widziałbym konia po Warlocku i Patchem - stwierdził Ewan. Przez jakiś czas znowu siedzieli w milczeniu. OŜywienie księcia przygasło. -Jeśli chodzi o znalezienie Ŝony, źle się pan do tego zabrał - odezwał się po chwili ksiąŜę. - Uczestniczyłem w czternastu imprezach w ciągu ostatniego tygodnia - wyjaśnił Ewan. - W czterech balach, kilku spotkaniach towarzyskich i wjednym musicalu. Poprosiłem pewną młodą damę, Ŝeby za mnie wyszła, ale odmówiła. - Nie uwaŜał za konieczne poinformować, Ŝe wspomniana dama to jedna z podopiecznych Holbrooka. PrzecieŜ dopiero co musiał się stawić czoło irytacji księcia z powodu tańca z inną jego podopieczną. - To nie jest dobra droga. Te sprawy załatwia się między męŜczyznami. NajwaŜniejsze to, zanim pójdziesz na bal, wyobrazić sobie, jaką kobietę chciałbyś poślubić. - Głos księcia nabrał lekko mato-

wego odcienia, najwyraźniej pod wpływem whisky. Mimo to Ewan pomyślał, Ŝe gość zniósł trunek lepiej niŜ którykolwiek ze znanych mu męŜczyzn, poza starym Lachlanem McGregorem, ale ten miał w piciu ogromną praktykę. - Zabiorę cię do mojego klubu - ciągnął l ksiaŜę. MoŜemy to zresztą załatwić od razu. -Wstał i nawet się nie zachwiał. Nie Ŝebyś mógł mieć Imogen - powiedział i nieoczekinie wybuchnął śmiechem. - Nawet jeśli otrzyma klacz w posagu. Sprawę hodowli koni załatwimy w inny sposób. - Nigdy bym o tym nie pomyślał - obruszył się Ewan, rozgląda l się za etui na bilety wizytowe. Nie mógł go znaleźć, ruszył więc za księciem w stronę drzwi. Jedyną oznaką, Ŝe Holbrook opróŜnił porą część karafki, było to, Ŝe stał się znacznie bardziej rozmowny. -Widzi pan... - zaczął ksiąŜę, kiedy powóz ruszył w stronę klubu. - Biedna dziewczyna straciła męŜa zaledwie sześć miesięcy temu, Spadł z konia podczas wyścigów: to był roczniak, który nigdy nie powinien być puszczony na tor. -Aha - mruknął Ewan. Słyszał juŜ gdzieś tę historię, ale jak zwykle nazwisko wypadło mu z pamięci. - Imogen kochała się w nim od piętnastu lat - ciągnął Holbrook. Siedział swobodnie oparty o poduszki i najwyraźniej nie miał Ŝadnego problemu z utrzymaniem równowagi, gdy powóz przechylił się nagle na zakręcie i potoczył wybrukowanymi ulicami. - Zainteresowała się nim, kiedy była prawie dzieckiem. Ich znajomość zaowocowała ucieczką. Kilka tygodni później mąŜ Imogen zginął. - Kilka tygodni?! - zawołał Ewan głęboko poruszony tragicznym splotem okoliczności. Po chwili nieoczekiwanie dodał: - To chodzi o Dravena Maitlanda. -Zgadza się. Ewan spotykał go czasami. Maitland przed sezonem jeździeckim często ścigał się na szkockich torach. Był zuchwałym i niezbyt mąd rym młodzieńcem i Ewan nie darzył go sympatią. Holbrook wyciągnął małą piersiówkę z kieszeni i wziął spory lyk, po czym skrzywił się z obrzydzeniem.

34

35

- Po pańskiej whisky to smakuje jak uryna. A wracając do tematu: rozumie pan, Ŝe po tych tragicznych przeŜyciach biedna Imogen nie jest w pełni sobą. Powóz zatrzymał się przed okazałym budynkiem z kolumnadą, i Ewan rozejrzał się ale nie miał najmniejszego pojęcia, w jakiej części miasta się znaleźli. - Czy takie kluby są wyłącznie dla członków? - zapytał. Holbrook machnął lekcewaŜąco ręką. - Nikt nie zabroni mi wprowadzić gościa na drinka. Poza tym mogę panu załatwić członkostwo, jeśli pan chce. Ale to piekielnie kosztowna przyjemność - rzucił przez ramię. - Powiedziałbym na wet, Ŝe zbyt kosztowna. CóŜ, jeśli członkostwo miałoby polegać na przebywaniu w tym samym nudnym towarzystwie, wlewającym w siebie alkohol, to Ewanowi wystarczą szkockie gospody. KsiąŜę zmierzał do wejścia z miną stałego bywalca. W drzwiach powitał ich dystyngowany osobnik, który skłonił się nisko i z powagą oznajmił: -Witamy w White's. Minęli kilka nieduŜych sal, najpewniej przeznaczonych dla miłośników hazardu. W końcu znaleźli się w bibliotece. Robiła imponujące wraŜenie. Fragmenty ścian, wolne od półek z ksiąŜkami, obite były materią w kolorze ciemnej purpury. We wspaniałym kominku płonął ogień, a ustawione w róŜnych miejscach fotele zapewniały gościom intymną atmosferę. - Chodźmy tam - rzucił Holbrook przez ramię, kierując się do foteli stojących w kącie sali. W jednym z nich siedział młody człowiek, reprezentujący typ angielskiego arystokraty, którego Ewan nie znosił. Opadające na ramiona czarne loki wyglądały jak zmoczone niespodziewaną ulewą, ale ich ułoŜenie z pewnością było efektem Ŝmudnej pracy. Na sobie miał kamizelkę tak efektowną, Ŝe pod Gloverem pewnie ugięłyby się nogi. Ewan cieszył się, Ŝe nie zabrał ze sobą lokaja. Ostatnia rzecz, jakiej by pragnął, to ujrzeć siebie w ciemnoczer36

wonym surducie, przystrojonym mnóstwem pasmanteryjnych ozdób. Zupełnie inaczej prezentował się dŜentelmen siedzący obok elegancika. Przede wszystkim wyglądał na człowieka czynu, który jest zdolny pociągnąć za sobą tłumy. Z całej jego postaci emanowały siła i autorytet. MoŜe to jeden z ksiąŜąt krwi. ChociaŜ ksiąŜęta podobno na ogół bywali tęgawi. - Przyprowadziłem szkockiego lorda - oznajmił bezceremonialnie Holbrook. -Wygląda na przyzwoitego człowieka i trzyma w domu whisky, która zwala z nóg. Ado tego jest właścicielem Warlocka, klóry wygrał derby dwa lata temu. Ardmore, ta chodząca wyrocznia mody to Garret Langham, lord Mayne. A dŜentelmen obok to Lucius Felton. Ja dla przyjaciół jestem po prostu Rafę. - Nie czekając na reakcję, skinął na lokaja. - Zapytaj, Penny, czy nie mają tu czasem kilkuletniego glena gariocha. - Nie mają - zapewnił Ewan, skłaniając lekko głowę. - Tego leszcze nie eksportujemy. Holbrook opadł cięŜko na fotel. - Nie wiem, jak wy, ale ja nagle zapragnąłem odwiedzić naszych północnych sąsiadów. Teraz, kiedy lord Mayne wstał, Ewan mógł się przekonać, jak bardzo się pomylił. Pierwsze wraŜenie było najwyraźniej efektem refleksów rzucanych przez ogień w kominku. MęŜczyzna miał zmęczone oczy i opadające kąciki ust, co wskazywało na rozwiązły styl Ŝycia, ale z pewnością był człowiekiem, z którym naleŜało się liczyć. - Lordzie Ardmore, to dla mnie przyjemność. - Mayne mocno ścisnął podaną mu dłoń. - Czy to nie pana widziałem tańczącego na balu u lady Feddrington? Nie tylko ty, ale i cała reszta Londynu - zauwaŜył ponuro ksiąŜę. -Tańczyłem prawie przez cały wieczór - potwierdził Ewan, wy mieniając uścisk dłoni z Feltonem. - On szuka Ŝony - dodał Rafę. - A poniewaŜ Imogen nie wcho dzi w grę, chociaŜ uderzyła mu trochę do głowy, pomyślałem, Ŝe

37

moglibyśmy znaleźć mu kogoś innego. W końcu ty nie wyszedłeś źle na naszej pomocy, Feltonie. 1 Nie mówmy o tym - mruknął Mayne. Whisky w końcu podziałała, bo Holbrook roześmiał się tubal nie. -Mayne porzucił jedną z moich czterech podopiecznych, a wówczas oŜenił się z nią Felton - wyjaśnił ksiąŜę. Mayne patrzył na Ewana, uśmiechając się sardonicznie; Felton śmiał się na całe gardło. Anglicy, jak się okazało, byli znacznie wiek-, szymi dziwakami, niŜ Ewan sądził. - To iloma dziewczętami pan się opiekuje? -Wicehrabia Brydon miał cztery córki - odparł Holbrook. Najmłodsza, Josie, chodzi jeszcze do szkoły. Imogen juŜ pan poznał.! Najstarszą, Tess, poślubił Felton. Felton wciąŜ się uśmiechał. A przecieŜ Ŝaden Szkot nigdy nie przebywałby w towarzystwie męŜczyzny, który kiedyś porzucił jego Ŝonę. Wystarczyło spojrzeć na Mayne'a, aby wiedzieć, Ŝe to uwodziciel. Felton odczytał myśli z oczu Ardmore'a, poniewaŜ spokojnie rzekł: - Musiałem, niestety, nakłonić Mayne'a, aby porzucił swoją narzeczoną. Doszedłem do wniosku, Ŝe lepiej będzie, jeśli Tess wyjdzie za mnie, a nie za niego. - Zniszczyłeś moją reputację - zauwaŜył Mayne. - Nonsens - zaprotestował Holbrook. - Porzucenie narzeczonej to tylko jeden z licznych skandali, których byłeś bohaterem. Powiedz lepiej, Mayne, kogo mógłby Ardmore poślubić? Jak nikt znasz londyńskie towarzystwo, znajdź mu więc Ŝonę. Ewan z zaciekawieniem czekał na reakcję Mayne'a, ale właśnie w tej chwili zjawił się lokaj. -Wasza wysokość, nie mamy ani kropli glena gariocha. Czy moŜe być ardberg lub tobermary? Rafę spojrzał na Ewana. - Spróbujemy tobermary - zdecydował Ardmore. 38

Lokaj bez słowa skłonił się i odszedł, a Rafę rozmarzonym głoS EM powiedział: - Kto tak się zna na trunkach, cenniejszy jest niŜ rubiny. - W tej sytuacji niech mi będzie wolno przypomnieć, Ŝe panna Annabel Essex zaczyna swój sezon - zauwaŜył Felton. - To druga z kolei podopieczna Rafe'a - wyjaśnił Ewanowi. - Otrzyma w posagu Milady's Pleasure. Pański Warlock i Milady's Pleasure to byłaby obiecująca kombinacja. A więc złotowłosa Szkotka ma na imię Annabel. KsiąŜę pokręcił głową.- Nic z tego. Wybacz Ardmore, jednak Annabel wymarzyła sobie bogatego i utytułowanego Anglika. Nie nadaje się na Ŝonę dla szkockiego lorda bez grosza; taka prawda. Felton chciał coś dodać, ale zrezygnował, widząc spojrzenie Ewana. - Och, chodzi więc o posag - domyślił się Mayne. wrócił lokaj z butelką tobermary, która okazała się zupełnie niezła. - Lubi pan poezję? - zapytał Mayne. Pytanie wydało się dziwne. - Niespecjalnie. - Wobec tego panna Pythian-Adams odpada. Ma pokaźny posag, ale słyszałem, Ŝe zna na pamięć wszystkie sztuki Szekspira i przy kaŜdej okazji wplata całe ich fragmenty do rozmowy. Kiedy byli zare'czeni, Maitland uskarŜał się, Ŝe zmuszała go do czytania na głos Henryka VIII. - Nie - odparł Ewan. - Rzeczywiście odpada. - A więc to dlatego jest pan w Londynie. - Rafę trzymał kieliszek, w którym zostało zaledwie kilka kropel brandy. - Zeby znaleźć Ŝonę - przyznał Ewan. - Tak, jak mówiłem wcześniej, wasza wysokość. Po księciu widać było, Ŝe whisky juŜ zrobiła swoje. - Czasem dochodzę do wniosku, Ŝe ja teŜ powinienem o tym pomyśleć. MoŜe Ŝona zdjęłaby ze mnie obowiązek opieki nad tymi dziewczętami. Trafię przez nie do domu wariatów. 39

- Nie bądź głupi - powiedział Mayne. - śadna nie poślubi takie go opoja, chyba Ŝe pokocha twój tytuł i majątek. Ku zaskoczeniu Ewana Rafę wcale nie poczuł się uraŜony cierpi ką uwagą przyjaciela. I - Chyba masz rację - odparł, ziewając szeroko. - Muszę iść do łóŜka. Postaraj się znaleźć kogoś dla Ardmore'a, Mayne. - MoŜe panna Tarn - zaproponował Mayne, mruŜąc oczy. - Nie brzydka, ma niezły posag i podobno jest doskonałą amazonką. - Moja Ŝona twierdzi, Ŝe Tarn kocha się w pewnym Francuzie, niejakim Soubrianie - zauwaŜył Felton. - Jej ojciec nie aprobuje tego związku, ale panna Tarn nie ma zamiaru ustąpić. - Wobec tego moŜe lady Cecily Severy - zastanawiał się głośno Mayne. - Najstarsza córka księcia Claire'a. Ładna, a posag z pewnością ogromny. - To jej trzeci sezon - przypomniał Felton. - Niestety sepleni - ciągnął Mayne. - Ale jej posag jest w stanie przebić tę wadę. - Mówi tak, jakby miała pięć lat - dodał Felton. - To właśnie zraziło wielu zalotników. - Myślę, Ŝe byłbym jednym z nich - oświadczył Ewan. - MoŜe więc lady Griselda Willoughby - rzucił Mayne. - Młoda i bardzo przystojna. Jest wdową, ma ogromny majątek i uroczy sposób bycia. Twierdzi, Ŝe nie zamierza ponownie wychodzić za mąŜ, ale byłaby z niej dobra Ŝona i matka. Reputacja bez zarzutu. - Lady Griselda to siostra Mayne'a - wyjaśnił Felton. Ewan spojrzał na Mayne'a ze zdumieniem. - Pańska siostra? Mayne skinął głową. - Wielu męŜczyzn się do niej zalecało, ale jak dotąd bez po wodzenia. - Obserwował Ewana spod półprzymkniętych powiek. - Odnoszę jednak wraŜenie, Ŝe panu mogłoby dopisać szczęście. Ma tylko trzydzieści lat. Urodziłaby jeszcze niejedno dziecko. -Ale on nie ma majątku - wtrącił Rafę. W jego glosie dało się słyszeć znuŜenie i wpływ morza wypitej whisky.

- Nie jest jej potrzebny. To, co sama posiada, zupełnie wystarczy. No i posiadłość Willoughby eh jest ogromna. Felton skinął głową. - Zgadzam się z twoją oceną. - Utrzymuje, Ŝe nie myśli o ponownym małŜeństwie - ciągnął Mayne. -A ja jestem do niej bardzo przywiązany. Ewan pomyślał, Ŝe to typowo angielskie wyznanie szczerej miłości do siostry. BoŜe, jacy ci Anglicy są dziwni. Oto męŜczyzna, który wygląda jak najgorszy hulaka, a jednak... naprawdę oferował mu Ŝonę. - Byłoby dla mnie zaszczytem poznać lady Griseldę - oświad czył Ewan. -A więc załatwione - oznajmił Rafę, ziewając potęŜnie. -Wychodzę. Ardmore, chcesz, Ŝebym cię podrzucił do Grillon's czy sam wrócisz? Ewan wstał i skinieniem głowy poŜegnał towarzystwo. - MoŜe porozmawialibyśmy kiedyś o pańskich stajniach - rzucił na poŜegnanie Felton. Ewan zauwaŜył błysk w jego oku, charakterystyczny dla wielbicieli koni. - Z prawdziwą przyjemnością - odparł, kłaniając się ponownie. - Czy jest pan zaproszony na jutrzejsze party do hrabiny Mitlord? zapytał Mayne. - Tak - potwierdził Ewan. - Ale chyba nie pójdę. Ostatnie party było okropnie nudne. - To z pewnością nie będzie. Hrabina Mitford wzoruje się na starych włoskich rodach. Urządza tylko jedno party w roku, ale za kaŜdym razem jest jedyne w swoim rodzaju. Będę towarzyszył mojej siostrze. - Idziemy - burknął Rafę. - Stara whisky powoduje taki sam ból głowy jak młoda. Ewan po raz kolejny skinął na poŜegnanie.

40

41

Rozdzial 4 Wszystko zmieniło się, gdy Tess wyszła za mąŜ. Przez długie lata cztery siostry spały razem. Kuliły się zimą pod wytartą kołdrą, ubrane w dzienną bieliznę, poniewaŜ nie miały nocnych koszul. .. i rozmawiały długo w nocy. Josie, jeszcze dziecko, z uwagi na cięty dowcip, często sprawiała wraŜenie, jakby była najstarsza. Imogen latami skrywała swoją namiętność do Dravena Maitlanda, zanim ten w ogóle zauwaŜył istnienie dziewczyny. Annabel była dwa lata starsza od Imogen i swoje dziewczęce lata spędziła na prowadzeniu finansów domu, straszliwie zmęczona cięŜarem odpowiedzialności i biedą. Nieustannie mówiła o Londynie, jedwabiach, aksamitach i męŜu, przy którym nigdy nie będzie musiała liczyć się z kaŜdym groszem. No i w końcu Tess, najstarsza spośród sióstr, która martwiła się o nie wszystkie i kryła ze swoimi łzami. Ale Josie była teraz na wsi pod opieką guwernantki, panny Flecknoe, a Tess w sypialni ze swoim męŜem. JuŜ tylko my dwie moŜemy się ze sobą posprzeczać, pomyślała ponuro Annabel. Imogen nie była dziś w najlepszym nastroju. Siedziała w nogach łóŜka z zaciśniętymi ustami i głową opartą o słupek baldachimu. - On nie ma prawa tak postępować - powiedziała. - Nie ma Ŝad nego prawa! Annabel zadrŜała. Głos Imogen był ostry jak północny wiatr. - Rafę jest naszym opiekunem - zauwaŜyła. - Mogę robić, co chcę i z kim chcę - oświadczyła Imogen. -Niech się tobą opiekuje. Ja jestem niezaleŜna finansowo. Nigdy go nie lubiłam, wstrętnego opoja, i nigdy nie polubię. I nie przebaczę Tess, Ŝe to nie ona towarzyszy nam w tym sezonie. MąŜ Tess duŜo podróŜował, kontrolując swoje posiadłości w całej Anglii, i Tess często mu towarzyszyła. Zatem w tym sezonie Rafę i lady Griselda wzięli na siebie obowiązki wprowadzenia Annabel w wielki świat. 42

- Wszystko się zmieniło, kiedy poślubiłaś Dravena - stwierdziła Annabel. - Nie potrzebujesz juŜ pomocy Tess. -Draven... - wyszeptała Imogen. Jej twarz i głos nagle złagodniały. Znów przypominała dawną dziewczynę, zanim stała się szorstka i bezwzględna. Annabel wstrzymała oddech, ale Imogen nie zatonęła we łzach. Powiedziała tylko: - Był wspaniały, nie uwaŜasz? - To prawda - przyznała Annabel. - Nie pytaj tylko, czy był rozsądnym człowiekiem - dodała cicho. - Uwielbiałam dołeczki na jego policzkach - powiedziała głuchym głosem Imogen. - Kiedy się pobraliśmy... -Jej głos nagle się załamał. Annabel, widząc mgiełkę łez w oczach siostry, sięgnęła do stojącej przy łóŜku szafki po chusteczkę. Ale Imogen pokręciła Igłową. -Wiesz, co się czuje, kiedy małŜeństwo trwa tylko dwa tygodnie? Annabel uznała to za pytanie retoryczne. - Problem polega na tym, Ŝe nie mam zbyt wielu wspomnień - ciągnęła Imogen, ale słowa z trudem wydobywały się przez ściś nięte gardło. - Ile razy mogę sobie przypominać nasz pierwszy po całunek? Albo chwilę, kiedy mnie poprosił o rękę? Gdybyśmy mieli więcej czasu, choćby tylko miesiąc lub dwa, wspomnienia mogłyby mi wystarczyć na wiele lat. Annabel podała jej chusteczkę i Imogen otarła spływającą po policzku łzę. - Pewnego dnia tych wspomnień będzie więcej - pocieszała An nabel. Twarz Imogen wykrzywił gniew. - Nie waŜ się sugerować, Ŝe ktokolwiek mógłby w moim ser ca zająć miejsce Dravena. Oddałam jemu swoje serce, kiedy byłam jeszcze dziewczynką. Nigdy juŜ nikogo nie pokocham tak jak jego. Nigdy.

Annabel zagryzła wargę. Zawsze musiała powiedzieć coś niefortunnego. MoŜe powinna poinformować lorda Rossetera, Ŝe pragnie go poślubić natychmiast. Przynajmniej wyrwie się z tego domu. - Nie zamierzałam sugerować, Ŝe mogłabyś zapomnieć Dravena - odparła, kontrolując swój głos, aby nie było w nim nawet cienia irytacji. - UwaŜam tylko, Ŝe jesteś zbyt młoda, aby uŜywać słowa „nigdy". - A więc nigdy nie byłam młoda pod tym względem. Annabel postanowiła zmienić temat. - Zdecydowałam, Ŝe wyjdę za mąŜ za lorda Rossetera - rzuciła lekko. Ale Imogen jakby tego nie słyszała. -Tego wieczoru Rafę powiedział mi w powozie... Właściwie sugerował... - Spojrzała na Annabel i się zawahała. - Chyba nie powinnam ci o tym mówić, poniewaŜ nie jesteś jeszcze męŜatką. Annabel parsknęła. - On oskarŜył mnie, Ŝe tęsknię za rozkoszami małŜeńskiego łoŜa! - Och! A tęsknisz? - zapytała Annabel. Biorąc pod uwagę zachowanie Imogen na parkiecie, pytanie, aczkolwiek impertynenckie, nie było nieuzasadnione. - Nonsens! - prychnęła Imogen. -Ja tylko flirtowałam. Ty przecieŜ robisz to zawsze. - Nigdy tak się nie zachowuję - zaprotestowała Annabel. - Oczywiście, przecieŜ jesteś jeszcze dziewicą - dodała Imogen rozdraŜnionym głosem. -Ja potrafię być bardziej bezpośrednia, poniewaŜ wiem, co męŜczyzna i kobieta robią w sypialni. Annabel milczała. -W kaŜdym razie... - ciągnęła Imogen - postanowiłam wziąć sobie Ardmore'a. - Wziąć? - zdziwiła się Annabel. - Uczynić częścią mojej świty - wyjaśniła Imogen, wykonując szeroki gest ręką. - To wszystko, co mogę na ten temat powiedzieć cnotliwej pannie. Nawet jeśli jest moją siostrą.

Annabel postanowiła zignorować tę prowokacyjną uwagę. - Bądź ostroŜna, Imogen - ostrzegła. -Ja na twoim miejscu bylabym bardzo, bardzo ostroŜna. Ten Szkot wcale nie wygląda na potulnego baranka. - TeŜ mi coś! - zawołała Imogen. - Wszyscy męŜczyźni są tacy sami, - W porządku. - Annabel się poddała. - Niech będzie twoim amantem. Ale po co ta maskarada podczas tańca? - WyraŜałam tylko nasze wzajemne... - Cokolwiek wyraŜałaś, z pewnością nie pragnienie pójścia z Ardmore'em do łóŜka. -AleŜ tak! - krzyknęła Imogen i nagle słowa zamarły jej na ustach. Była taka pewna, Ŝe jest pociągająca i zmysłowa. Być moŜe jednak się myliła. Kątem oka spojrzała na Annabel. Przez chwilę miała ochotę się jej zwierzyć... Nie. Nie powinna mówić siostrze o swoich matrymonialnych niepowodzeniach. Annabel potrafi sprawić, Ŝe kaŜdy męŜczyzna na jej widok traci głowę. - Mogłabyś porozmawiać z Tess - podpowiedziała Annabel, wykazując tę tajemniczą zdolność odgadywania myśli siostry. - Nie ma o czym rozmawiać - odparła Imogen. - Cudownie się bawiłam, tańcząc z Ardmore'em i chciałabym przeŜyć z nim więcej takich chwil. - Mówisz głosem pastora, który dowiaduje się, Ŝe ma objąć nową parafię - zauwaŜyła siostra. CóŜ, Imogen nie mogła się zwierzyć niedoświadczonej Annabel. Drugiej siostrze równieŜ, przede wszystkim dlatego, Ŝe Tess była szczęśliwą męŜatką. Wzięła głęboki oddech. -Jestem podekscytowana tym, co mogę jeszcze z nim przeŜyć powiedziała. - MoŜe nawet nie parafię... a biskupstwo - dodała Annabel, jak by słowa siostry nie zrobiły na niej Ŝadnego wraŜenia. Imogen odwróciła się bez słowa. 45

Rozdzial 5 1 Na garden

party u lady Mitford zjawili się wszyscy członkowie towarzystwa, którzy mieli szczęście być zaproszeni. Oczywiście zabiegali o uczestnictwo z bardzo róŜnych powodów. Matki mające córki na wydaniu uwaŜały, Ŝe romantyczne altanki ustawione przez gospodynię w ogrodzie stanowiły wymarzone miejsce do intymnych zwierzeń. Natomiast ci, którzy nie byli zainteresowani kojarzeniem małŜeństw, mogli rozkoszować się renesansową kuchnią. No i w końcu, przyjęcie u lady Mitford cieszyło się uznaniem osób obdarzonych doskonałym poczuciem humoru. Ewan Poley, lord Ardmore, uwaŜał, Ŝe zalicza się do tej trzeciej kategorii, i musiał przyznać, Ŝe to party było rzeczywiście wyjątkowe i jeszcze nigdy tak dobrze się w Anglii nie bawił. Lady Mitford wyznaczyła miejsce dla siebie i swojego małŜonka w odległym krańcu ogromnego trawnika, dzięki czemu przybywający goście mogli podziwiać całą jego oprawę. Gospodarze, obydwoje dosyć obfitej tuszy, ubrani byli w efektowne, renesansowe stroje. Kanarkowe pończochy lorda Mitforda zwracały szczególną uwagę, poniewaŜ identyczne nosiła prawie trzydziestoosobowa armia słuŜących, która obsługiwała gości. Gospodarze siedzieli w złoconych fotelach, do złudzenia przypominających trony, ustawionych pod baldachimem z błękitnego jedwabiu, który falował w podmuchach lekkiego wiatru. Wokół ich stóp dokazywała gromada małych piesków i prawdziwa małpka, uwiązana do fotela lady Mitford jedwabną wstąŜką. Ewan starał się nie widzieć, Ŝe w pewnej chwili małpka przykucnęła na jedwabnym pantoflu lady Mitford w bardzo oczywistym celu. Skłonił się przed gospodynią. - To dla mnie wyjątkowy zaszczyt, lady Mitford. Nie znajduję słów podziękowania za zaliczenie mnie do grona swoich gości. - Nie mogłam tego nie zrobić - odparła głosem, który niewiele się róŜnił od dźwięków wydawanych przez baraszkujące wokół pie-

ski. - Otrzymałam co najmniej osiem sugestii, Ŝeby pana zaprosić, wszystkie oczywiście od troskliwych matek. Lord Mitford uśmiechnął się do Szkota porozumiewawczo. - Nasze przyjęcia znane są z aranŜowania udanych małŜeństw. Mitfordowie byli dziwną parą. Lady Mitford miała na głowie wysoki, stoŜkowy kapelusz, który bardziej pasował do czasów panowania króla Ryszarda niŜ królowej ElŜbiety. Lord Mitford wyglądał tak samo po królewsku, jak karnawałowy klaun; a małpka, pieski i jedwabny baldachim dopełniały obrazu renesansowej uczty. Ale oczy Mitfordów lśniły radością. Było oczywiste, Ŝe gospodarzy przyjęcia bawi ich ekscentryzm w róŜnym stopniu, jak ich gości. -Wiem, Ŝe interesuje się pan pewną urodziwą wdową - powiedziała lady Mitford. -Jest tam, obok róŜanych krzewów. Wskazała upierścienionym palcem przed siebie. - Lady Maitland dosyć juŜ wycierpiała - ciągnęła z dobrotliwym uśmiechem. - Dobrze by było, gdyby zapomniała o tragicznej śmierci młodego męŜa i zainteresowała się panem. Ewan uśmiechnął się, skłonił głowę i skierował się w stronę róŜ, gdzie miała się znajdować namiętna Imogen. Gdy Mitfordowie odwrócili się, aby powitać kolejnego gościa, zdecydował jednak, Ŝe pójdzie w przeciwnym kierunku. ZauwaŜył bowiem inną podopieczną Holbrooka i ze zdumieniem stwierdził, Ŝe zapamiętał jej imię: Annabel. Nie chciała z nim zatańczyć i nazwała go chłopcem. Od śmierci dziadka, wiele lat temu, nikt go tak nie nazywał. Zwolnił kroku, aby dokładniej się przyjrzeć pannie. Była cała w kolorze złota i miodu. Spięte na czubku głowy miękkie, luźne pukle włosów opadały jej na ramiona. Suknia typowa dla młodej dziewczyny: zebrany pod biustem, zdobiony koronką kremowy jedwab spływał wzdłuŜ ciała, sprawiając, Ŝe nogi wydawały się tak długie i smukłe jak u młodego źrebaka. Nie była jednak dzieckiem. Jej oczy lśniły dowcipem i inteligencją... dlaczego więc nazwała go chłopcem? 47

Ewan szedł teraz szybciej, usiłując w myślach pozbyć się męŜczyzny, do którego tak czarująco się uśmiechała. Podświadomie czuł, Ŝe to typ męŜczyzny, którym bez trudu moŜna manipulować. - Panno Essex - powiedział, skłaniając głowę. Odwróciła się do niego i jej twarz pojaśniała w uśmiechu. - Och, lord Ardmore - zawołała. - Czy mogę przedstawić panu lorda Rossetera, jeśli jeszcze nie zdąŜyliście się panowie poznać? Rosseter skłonił się ceremonialnie, co spotkało się z chłodną reakcją Ewana, i Rosseter bez trudu zrozumiał, jaka była tego wymowa. Niespiesznie przewiesił płaszcz przez ramię, rzucił jakąś wymówkę, przeprosił pannę Essex i odszedł. Na jej twarzy widać było zdumienie. Najwyraźniej nieczęsto się zdarzało, aby męŜczyzna ją opuszczał, pomyślał Ewan z rozbawieniem. - Wróci - zapewnił. Jej oczy rozbłysły - Mam nadzieję - odparła. Nie mogła wyrazić się jaśniej. Wyglądało na to, Ŝe zamierza poślubić tego ulizanego tchórza, którego, nie wiedzieć czemu, wyróŜniła ze stada. Do czego w końcu miała prawo, tłumaczył sobie Ewan. Oczywiście wolałby, Ŝeby jego rodaczka dokonała lepszego wyboru. - Spotkałem wczoraj pani opiekuna - rzekł. - Wiedziałam. - Uśmiech nagle znikł z twarzy Annabel. Przez chwilę nie mógł zrozumieć reakcji młodej damy, po czym przypomniał sobie, jak zareagował Rafę na jego taniec z jej siostrą. Nie potrafił dostrzec Ŝadnego między nimi podobieństwa. Ciemnowłosa dziewczyna była jednocześnie lodem i wulkanem, a twarz jej siostry przypominała oblicze włoskiej Madonny, tylko Ŝe nieporównanie bardziej zmysłowej. Nigdy nie widział równie pełnych ust ani oczu o takim odcieniu błękitu. Przywołał się do porządku. - Prawdę mówiąc, pani opiekun złoŜył mi wizytę ubiegłej nocy. Teraz na twarzy Annabel nie było juŜ nawet cienia uśmiechu. - Przykro mi - odparła chłodno. Uśmiechnął się szeroko. 48

-Zabrał mnie do swojego klubu, który nazywa się chyba White. - White's - poprawiła. - Mam okropną pamięć do szczegółów. - Właściwie dlaczego tak się do niej wdzięczył? -A ja wręcz przeciwnie - przyznała. - Czasem przychodzi mi do głowy, jakim błogosławieństwem jest pomylić imię lub liczbę. -W miejscu, jak to, mogłoby to być rzeczywiście uŜyteczne zauwaŜył Ewan, rozglądając się z ciekawością po ogrodzie. - W rzeczy samej - odparła. Najwyraźniej obydwoje uznali temat za zamknięty. - A więc jest pani córką ostatniego wicehrabiego Brydone'a? - zagadnął, chociaŜ znał odpowiedź. Skinęła głową. - Kupiłem kiedyś od niego konia. - Blacklocka, wnuka po Corianderze. Spojrzał na nią ze zdumieniem. - Mówiłam przecieŜ, Ŝe nigdy nie zapominam imion? Pański rządca załatwiał tę transakcję. Mój ojciec Ŝądał sześćdziesiąt funtów,a jemu udało się kupić konia za czterdzieści. Ojciec był rozczarowany, ale my i tak się cieszyłyśmy. - Słowa najwyraźniej wyrwały się wbrew jej woli. - Dlaczego? - zapytał, kątem oka obserwując dŜentelmena w lawendowych bryczesach, który, trzymając w ręku kieliszek szampana, z determinacją zmierzał w kierunku Annabel. Na jej twarzy pokazał się wymuszony uśmiech. - PoniewaŜ mogłyśmy jeść mięso na kolację przez trzy miesiące. Do syta - wyjaśniła. Ewan nie krył zdumienia. Ta dziewczyna wyglądała jak posągowa Wenus, tylko o wiele bardziej zmysłowo. - Stajnie pani ojca były znane od Roxburgshire do Aberdeenshire zauwaŜył. - To prawda - odparła. - KaŜdy męŜczyzna musi mieć jakąś zabawkę. 49

Annabel była nie tylko piękna. Miała rzadką umiejętność kończenia myśli ironiczną frazą. Ewan pomyślał, Ŝe mógłby ją zabrać do swego domu, choćby dla tej fali gorąca, którą czuł w lędźwiach, ilekroć spojrzał na tę dziewczynę. Tak więc moŜe lepiej, Ŝe wybrała Rossetera. Była niebezpieczna. Potrafiła przywieść męŜczyznę do grzechu. Mogła teŜ doprowadzić go do szaleństwa, zamykając przed nim drzwi nawet na jedną noc. Na samą myśl o tym Ewana ogarniało przeraŜenie. Skłonił głowę. - Panno Essex. Było mi bardzo miło. DŜentelmen w lawendzie nagle wyrósł obok niej jak spod ziemi. - Panno Essex - wdzięczył się - przyniosłem pani puchar nieba pełnego gwiazd. Taki jest szampan, nieprawdaŜ? Odwróciła się i uśmiechnęła do niego tak, Ŝe biedaczysko mógł by rozpłynąć się u jej stóp, jeśli wcześniej nie umarłby na atak serca ze wzruszenia, Ŝe został tak łaskawie potraktowany. - O tym właśnie marzyłam - odparła. Ewan skłonił się raz jeszcze i odszedł. Musiał odnaleźć Mayne'a. I jego uroczą, przedwcześnie owdowiałą siostrę. Imogen Maitland zdawała sobie sprawę, Ŝe stała się megierą. Wiedziała, Ŝe warcząc na siostry o byle co, zachowuje się karygodnie. Powinna być wdzięczna Rafe'owi, Ŝe okazał się taki wspaniałomyślny, przyjmując ją z powrotem do swego domu po tym, jak uciekła w wyjątkowo skandalicznych okolicznościach. Zamiast tego miała jednak ochotę go zamordować za kaŜdym razem, gdy musiała znosić jego irytujące maniery i zamiłowanie do trunków. Chętnie zamordowałaby teŜ swoje siostry: Tess, poniewaŜ wciąŜ miała męŜa i on ją uwielbiał; Annabel, bo bez trudu potrafiła sprawić, Ŝeby męŜczyźni ją uwielbiali. Josie... chodziła jeszcze do szkoły, więc Imogen nie miała powodu jej nienawidzić. To szokujące, jak tkwiący w niej smutek zamienił się w nienawiść. Widziała w ich oczach zdumienie, gdy bez powodu wszczyna50

li kłótnie; wściekłość na twarzy Rafe'a, gdy się z niego naigrawała. A jednak... nic nie mogła z tym zrobić. Oni jej po prostu nie rozumieli. śadne z nich nie przeŜyło tak strasznej tragedii. Rafę stracił brata i rodziców, ale prawdopodobnie wypijał po prostu dodatkowy kieliszek dla uczczenia ich pamięci. To nie wydawało się w porządku, Imogen nie chciała o tym myśleć. Annabel miała przed sobą całe ,zycie, a Tess... Na myśl o Tess, Imogen czuła w sercu ból tak silny, Ŝe chwilami nie była w stanie go znieść. MąŜ kochał Tess. Naprawdę kochał. Patrzył na nią tak rozkochanym wzrokiem, Ŝe Imogen na ten widok robiło się niedobrze. Nawet nie czekał, Ŝeby znaleźć się z Ŝoną sam sam; całował ją publicznie. On... Imogen z wściekłością zagryzła wargę. Pewnie teraz kochał się z Tess w sypialni. Z zainteresowaniem zaczęła obserwować, jak przebrany za renesansowego giermka młody chłopiec przystępuje do demonstrowania sztuki łowieckiej. Nie myśl o tym... Gdyby tylko dane jej było spędzić więcej czasu z Dravenem, pewnie kochałby ją tak samo. Palące łzy napłynęły Imogen do oczu, ale nie zamierzała płakać tu, w ogrodzie łady Mitford. To oczywiste, Ŝe Draven ją kochał. CzyŜ nie powiedział tak tuŜ przed wypadkiem? Powiedział. Kochał ją. Tylko nie tak jak Lucius kocha Tess. I koło znowu się zamknęło: gdyby tylko mieli czas... gdyby była bardziej uwodzicielska, doświadczona, piękniejsza... Odwróciła się od namiotu łuczniczego i szybko ruszyła w przeciwną stronę. Lady Whittingham szła w jej stronę ze swoim niedołęŜnym małŜonkiem. Imogen uśmiechnęła się, z trudem powstrzymując łzy. Lady Whittingham odwróciła głowę i minęła ją bez słowa. Imogen zatrzymała się nagle, jakby dostała cios w Ŝołądek. Po chwili przypomniała sobie, Ŝe spaliła za sobą mosty na balu poprzedniego wieczoru... Ardmore... wspólny taniec... Rafę. 51

Prawdopodobnie nie otrzymałaby zaproszenia na to party, gdyby nie wysłano go jeszcze w ubiegłym tygodniu. Nie będzie się jednak tym przejmować. Natrętne pytanie wróciło znowu i Imogen ruszyła przed siebie zapominając o afroncie lady Whittingham. Jest piękna. Wszyscy tak mówią. Modystka, pokojówka, a przedewszystkim mówią to oczy męŜczyzn. Gdyby tylko problem tkwil w wyglądzie, pomyślała z goryczą. Mogłaby wtedy pogodzić sie z Ŝyciem bez miłości i zostać mniszką. Co jej po urodzie, jeśli nie potrafiła rozkochać w sobie Dravena Uroda to nie wszystko. Potrzebowała tego, co miała Annabel – zniewalającego, zmysłowego uśmiechu. To niesprawiedliwe, pomyślała, Ŝe taki uśmiech ma dziewczyna, która wciąŜ jeszcze jest dziewicą. Ale przecieŜ Draven czuł się szczęśliwy. ChociaŜ... znowu pojawiły się wątpliwości. MoŜe gdyby była bardziej uwodzicielska, Draven by ją naprawdę pokochał. Mogła sprawić, Ŝeby ten szkocki lord jej pragnął. Widziała to w jego oczach, gdy tuliła się do niego w tańcu. Wewnętrzny głos mówił jej, Ŝe się myli, ale go zignorowała. MoŜe nauczyłaby się, jak zadowolić męŜczyznę w sypialni. Jak: wzbudzić w nim poŜądanie, aby w końcu pokochał. Czy nie tak właśnie działała na męŜa Tess? Nie sprzeciwiała się, Ŝeby mąŜ ją pocałował na torze wyścigowym, gdy dookoła było mnóstwo łudzi. Imogen nigdy by na coś podobnego nie pozwoliła Dravenowi. Głupia! AleŜ była głupia! Gdyby postępowała inaczej, moŜe nie zostawiłby jej, nie poszedłby na tor i sam nie dosiadł tego piekielnego konia, gdy dŜokej odmówił jazdy. Zostałby przy niej. Bezpieczny śywy Dlaczego miałaby siedzieć w kącie i opłakiwać Dravena, kiedyl mogłaby... Poczuła silny ból w sercu. Jak Draven mógł umrzeć? Zaczęła liczyć do dziesięciu. Za późno. Łzy dławiły ją w gardle.

Oprócz niej jedyną osobą, która kochała Dravena, była jego matka. I kiedy lady Clarice dowiedziała się, Ŝe Imogen nie jest w ciązy, poddała się. Przestała jeść, przeziębiła się... i w końcu zostawiła Imogen w świecie głupców, którzy nie rozumieli Dravena, nie pamiętali, jaki potrafił być zabawny, ile w nim było Ŝycia, jak... Łzy znowu napłynęły do oczu. Na szczęście w pobliŜu znajdował się jeden z namiotów lady Mitford. Imogen weszła do środka i usiadła na ławeczce. Wyprostowała się. Zaczęła liczyć oddechy: raz, dwa, trzy. W końcu znów wróciła w myślach do zachowania Rafe'a poprzedniego wieczoru. Jak śmiał? Jak mógł zwrócić jej uwagę na niestosowność zachowania?! Ani on brat, ani swat. Był tylko jej opiekunem, zanim wyszła za mąŜ. Teraz jest nikim, a jednak ośmielil się wtrącać! Zacisnęła powieki i łzy nie popłynęły. I Dzięki Bogu. Nie mogła pozwolić, aby ludzie widzieli, Ŝe płacze. Dosyć miała współczucia własnych sióstr. Współczucia, czy teŜ protekcjonalnego traktowania. ChociaŜ ani jedno, ani drugie nie było w stanie pokonać strasznej goryczy, która ją wciąŜ przepełniała. Ale to nie był smutek; ten bardziej smakował jak łzy. Draven odszedł. I nic tego nie zmieni.

52

53

Rozdzial 7 Annabel juŜ zaczynała się trochę niecierpliwić, gdy zobaczyła lorda Rossetera zmierzającego w jej kierunku. Rafę wyraził swoją przychylność wobec prośby Rossetera o jej rękę i teraz pozostawało jedynie, aby Rosseter oficjalnie się oświadczył. Annabel ubrała się wyjątkowo starannie na tę okazję. Zdecydowała się na suknię ze słomkowego muślinu, ozdobionego jedwabnymi frędzlami. Suknia, choć skromna, wyglądała bardzo gustownie. Rosseler miał na sobie jasnobrązowy Ŝakiet w Ŝółte prąŜki. Jego fular nie był

zbyt wyszukany, ale z pewnością odpowiedni na garden party, tak zresztą jak pozostałe części stroju aŜ do lśniących czubków niezwykle kosztownych butów. Ten męŜczyzna z pewnością zrozumie jej pragnienie ubierania się w jedwabie o kaŜdej porze dnia i nocy i nigdy jej tego nie wypomni. A ona juŜ nie będzie musiała liczyć kaŜdego pensa. Posłała mu jeden ze swoich najbardziej promiennych uśmiechów. Lord Rosseter uśmiechnął się nieśmiało w odpowiedzi i odwrócił do opiekunki Annabel, aby ją powitać. Ale lady poprosiła go o przyniesienie lemoniady. - Chciałam z tobą chwilę porozmawiać - rzekła z tajemniczym uśmiechem. -Wypatrzyłam dla was namiot w odległym końcu ogrodu. Będziecie mogli tam spokojnie pobyć we dwoje, nie obawiając się, Ŝe ktoś wam przeszkodzi. Jest pokryty róŜowym jedwabiem, a przy takim kolorze cera zawsze wygląda najlepiej. Nie Ŝebyś tego potrzebowała, moja droga. I jeszcze jedno, jeśli pozwolisz lordowi okazać, jak bardzo mu jesteś droga, z pewnością zauwaŜy to przynajmniej ze dwadzieścia osób i wiadomość o tym rozejdzie się szybciej, niŜ gdyby została zamieszczona w „Timesie". - Doskonały pomysł - powiedziała półgłosem Annabel. Pragnęła jak najszybciej znaleźć się w bezpiecznym związku i nigdy juŜ nie martwić się o pieniądze. - Pamiętaj, twoje małŜeńskie Ŝycie rozpoczyna się właśnie teraz oznajmiła Griselda. - Bądź uprzejma, ale stanowcza. Twoja reakcja na jego zachowanie da mu do zrozumienia, na co moŜe, a na co nie moŜe sobie pozwolić. I to musi być widoczne w kaŜdym twoim spojrzeniu. Rozumiesz, Annabel? - Myślę, Ŝe tak. Rosseter zmierzał w ich kierunku, a za nim przebrany za gier mka sługa niosący tacę z lemoniadą dla Griseldy. - Spójrz tylko, moja droga - szepnęła Griselda. – Dokonałas właściwego wyboru. To rozsądny człowiek. - Mam nadzieję - odparła Annabel. - Dobrze teŜ, Ŝe jest trochę starszy od ciebie. To dodaje mu powagi zauwaŜyła Griselda. 54

Jak sądzisz, ile ma lat? - zapytała Annabel, obserwując, jak Rosseter, zmierzając w ich kierunku, unosi wypielęgnowaną dłoń w odpowiedzi na jakąś uwagę rzuconą przez jednego z przyjaciół. Och, co najmniej... pomyślmy. Poznałam go, kiedy wyszłam Za maz za Willoughby'ego, ale to nie był jego pierwszy sezon w Londynie. Sądzę, Ŝe moŜe mieć czterdzieści trzy, czterdzieści cztery lata. Nie jest najmłodszy, ale i nie za stary. W sam raz! - rzuciła z promiennym uśmiechem. Dwadzieścia lat starszy... Trochę więcej niŜ Annabel przypuszala na jego twarzy nie widać było upływu czasu, moŜe więc wiek nie mial znaczenia. A poza tym męŜczyźni starzeją się inaczej niŜ kobiety

~ Dotychczas nikomu nie udało się go usidlić - zauwaŜyła Grielda. Rosseter przystanął, aby się przywitać z księciem Clarence'em. Ale Ty -ciągnęła Griselda - najwyraźniej bez trudu tego dokonałaś. Prawdziwy triumf. ~ Dziękuję - mruknęła Annabel. Rosseter wydawał się całkowicie pochłonięty rozmową z księCiem. Nawet nie spojrzał w kierunku Annabel, aby ją przeprosić. Poczula lekki niepokój. Rosseter doskonale wiedział, Ŝe ona czeka Na oswiadczyny. Powinien to wreszcie zrobić, zamiast wdawać się w glupią rozmowę z obleśnym angielskim księciem. Kiedy go z irytacją obserwowała, Rosseter szepnął coś do giermka -chłopiec pośpiesznie ruszył z lemoniadą w kierunku dam. Annabel odwróciła się do Griseldy, ale ta odezwała się, zanim Dziewczyna zdąŜyła otworzyć usta. -Absolutnie się zgadzam. Absolutnie. Rozmowa z Clarence'em to nie powód, aby zwlekać z oświadczynami. Rosseterowi naleŜy się nauczka Annabel juŜ wiedziała, co zrobi. Szkocki lord zjawił się jak na zawolanie. Stał nieopodal i obserwował pokazy akrobatów. _ MoŜe powinnaś... - zaczęła lady Griselda, ale Annabel jej nie sluchala. Spojrzała na Ardmore'a i kąciki jej ust zadrŜały w uśmiechu. 55

Zmierzwione ciemnorude włosy i umięśnione ramiona sprawia ły, Ŝe lord wyglądał jak średniowieczny rycerz. Chętnie zobaczyłaby, jak Ardmore napina łuk... Jego ruchy nie były powolne i wyrafinowane jak Rossetera. Zwawo przeciskał się przez tłum, nie odrywając od niej wzroku. - Pamiętasz, co mówiłam? - nie ustępowała Griselda. - Tego męŜczyzny nie moŜna traktować jak zabawkę! Annabel oderwała wzrok od Ardmore'a i się uśmiechnęła. -AleŜ ja nie zamierzam się nim bawić, Griseldo. To mój rodak i jak sądzę, moŜemy być przyjaciółmi. Poproszę, Ŝeby mi towarzyszył na stanowisko łucznicze. - Ach tak. - Griselda obserwowała zmierzającego w ich kierunku Ardmore'a. - Podobają mi się męŜczyźni z szerokimi ramionami. Annabel kątem oka zauwaŜyła, Ŝe Rosseter zorientował się, kto do nich się zbliŜa. Najwyraźniej kończył juŜ rozmowę z księciem. Nie zastanawiając się dłuŜej, wstała i ruszyła do Ardmore'a. Młody lord stanowił całkowite przeciwieństwo jej przyszłego małŜonka. Był Szkotem w kaŜdym calu, od silnych, wspaniale umięśnionych nóg do mocno zarysowanego podbródka i wydatnych kości policzkowych. Bez trudu mogła go sobie wyobrazić jako staroŜytnego Pik-ta, umalowanego na niebiesko i ubranego tylko... Nie. Nie wolno jej puścić wodzy fantazji. Wszystko wskazywało na to, Ŝe szkocki lord jest z tej samej gliny, co jej ojciec. Jeszcze tylko brakowało, Ŝeby trzymał konie wyścigowe i wydawał na hodowlę wszystkie pieniądze. Jego cały uśmiech był w oczach. - Obserwowałem pokazy turnieju rycerskiego i zaczynałem wy obraŜać sobie, jak bym wyglądał w zbroi - powiedział i w jego źre nicach rozbłysły wesołe iskierki. -A ja wyobraŜałam sobie pana jako Pikta - przyznała. PołoŜyła dłoń na jego ramieniu i minęła Rossetera z taką miną, jakby nie istniał. Ardmore uniósł brew. -Jednego z moich nagich i Ŝądnych krwi przodków? 56

- Mojego równieŜ - dodała pojednawczo. - W takim razie dlaczego nie mielibyśmy spróbować naszych sił? Weźmy łuk i strzały. - Włączył się w prowadzoną przez nią grę. Zerknęła przez ramię - Rosseter skłaniał głowę przed Griselda, najwyraźniej przepraszając za przysłanie lemoniady za pośrednictwem słuŜącego. Odwróciła się, tak aby Rosseter widział jej twarz i uśmiechnęła się do Ardmore'a. Jego brew znowu się uniosła. Jak to dobrze, Ŝe nigdy nawet nie brałam pod uwagę małŜeństwa z tym Szkotem, pomyślała poirytowana jego ciągłym podnoszeniem brwi. W Rosseterze, dzięki Bogu, nic jej nie draŜniło. Jeśli Ardmore miał choć trochę oleju w głowie, to doskonale wiedział, co Annabel robi i, jako rodak, powinien ją wspierać. - Czy Ŝyczy sobie pani, bym zwolnił kroku, aby ten dŜentelmen mógł do nas dołączyć? - zapytał z tłumionym śmiechem. Najwyraźniej zdecydował się jej pomóc. - Nie - odparła cicho. - Sądzę, Ŝe zabawa w łucznictwo będzie bardziej skuteczna. - Chyba wiem, co pani ma na myśli - rzekł. - Anglicy są dosyć mizernej budowy ciała, nie uwaŜa pani? Ale proszę się nie obawiać o swoje potomstwo - dodał. - W końcu wśród pani przodków jest takŜe kilku Piktów. Najprawdopodobniej więc chłopcy nie będą cherlawi. - Na pewno nie! W kaŜdym razie zaręczam, Ŝe kobiety nie lubią, aby ktoś nad nimi górował. - Nigdy tego nie zauwaŜyłem - odparł i Annabel z irytacją pomyślała o wszystkich szkockich kobietach, dzięki którym miał taką pewność siebie. Zatrzymali się przed namiotem, gdzie moŜna było spróbować sił w łucznictwie. Lekki wiatr poruszał jedwabnym zadaszeniem, niosąc ze sobą zapach wiosennych kwiatów. W kącie namiotu leŜały łuki. Giermek opiekujący się stanowiskiem obrzucił Ardmore'a uwaŜnym spojrzeniem i podał mu łuk, który wydawał się zrobiony z połowy pnia młodego drzewa. 57

Ardmore zmruŜonymi oczami popatrzył na tarcze z wymalowa nymi kołami i zdjął Ŝakiet. Miał na sobie koszulę z cienkiego płótna - o dziwo, nieprzetartą i uszytą z dobrego materiału, prawdopo dobnie utkanego w jego majątku. Naciągnął próbnie łuk. PotęŜne muskuły zagrały pod cienkim materiałem. Ardmore odwrócił się od asystującego mu młodzieńca i wziął pęk strzał. Jedną z nich podał Annabel i uśmiechnął się lekko. | -Jeśli umknęło to pani uwagi, pani wybranek właśnie tu idzie. I do tego z eskortą. Annabel się rozejrzała. - Och, to moja opiekunka, lady Griselda. Poznał ją pan wczoraj wieczorem, kiedy nas sobie przedstawiono. -Mówiłem, Ŝe nie potrafię zapamiętać imion. - Zmarszczył brwi. Powiedziała pani: lady Griselda? Skinęła głową. Odwrócił się. Griselda gawędziła z Rosseterem i wyglądała o wiele za młodo jak na wdowę. Niejedna kobieta mogłaby pozazdrościć jej wspaniałych loków i bujnych kształtów. Wyglądała na wesołą, dowcipną i godną podziwu prawdziwą lady. Idealna... Annabel spojrzała na stojącego obok niej średniowiecznego rycerza, na którego twarzy malowało się zdumienie. - To naprawdę siostra lorda Mayne'a? - zapytał z niedowierza niem. Griselda i Rosseter weszli w smugę słonecznego światła. Jej włosy lśniły jak złoto. - Zna pan Mayne'a? - zapytała Annabel. - Poznałem go wczoraj wieczorem - mruknął Ardmore, po czym odwrócił się i znów napiął łuk, jakby chciał sprawdzić jego wytrzymałość, bo nie umieścił w nim strzały. W tej właśnie chwili Griselda podeszła do nich z uśmiechem. Rosseter skinął głową z wyraźną nonszalancją. Natomiast Ardmore, wyraźnie w doskonałym nastroju, ponownie napiął łuk i Annabel nie miała teraz wątpliwości, Ŝe robi to jedynie, by się popisać. 58

Griselda otworzyła szeroko oczy. - MoŜe przystąpiłby pan do małych zawodów? - zaproponował Rosseterowi Ardmore. - Nie mam sportowego zacięcia - odparł Rosseter obojętnym łonem. -Wobec tego moŜe pani spróbuje zmierzyć się z rodakiem? -zwrócił się Ardmore do Annabel. Griselda wybuchnęła śmiechem. Rosseter nie odezwał się ani słowem, ale widać było, Ŝe pomysł nie przypadł mu do gustu. - Zgoda - odparła Annabel i odwróciła się do giermka ze znie walającym uśmiechem. Chłopak drŜącą ręką podał jej łuk. Wykona ny z jesionu, miał piękny kształt, jednak oko znawcy nie mogło nie dostrzec, Ŝe był do niczego. Annabel uwaŜnie przyjrzała się pozosta łym. -Wybieram ten z drewna cisowego. Napięła próbnie cięciwę. Na szczęście krótkie rękawy sukni nie krępowały ruchów. Ardmore uśmiechnął się od ucha do ucha, zdając sobie sprawę z dezaprobaty Rossetera. Griselda śmiała się równieŜ. Ardmore mocno napiął cięciwę i jego mięśnie znów zagrały. Annabel odwróciła głowę. Jej oczy napotkały wzrok Rossetera. Sądząc z wyrazu jego twarzy, pewnie myślał, Ŝe uciekając przed demonstracją prymitywnej siły, Annabel woli patrzeć na niego, nie na Ardmore'a. Podniosła łuk i Rosseter połoŜył dłoń na jej dłoni. - Proszę tego nie robić - rzekł. - Ale ja uwielbiam łucznictwo - odparła dyplomatycznie. Lekko strąciła jego dłoń i wzięła od usługującego młodzieńca pęk strzał. Rosseter zniŜył głos. - Nie musi mu pani niczego udowadniać. Proszę go zostawić w tej groteskowej pozie; chociaŜ lady Griselda zdaje się rozba wiona. Rzeczywiście, rozpromieniona twarz opiekunki potwierdzała jego słowa. Griselda podawała Ardmore'owi strzały, a on umieszczał je w tarczy jedna po drugiej. 59

- To miłe ze strony lady - zauwaŜył Rosseter. -Jestem pewien, Ŝe nawet nie zauwaŜą, jeśli pójdziemy na spacer. - Tym razem połoŜył dłoń na jej łuku. - To nie byłoby grzeczne - odparła, dostosowując się do beznamiętnego tonu jego głosu. - Ach tak - mruknął. Potraktowała to jako akceptację, chociaŜ wcale jej nie potrzebowała. - A teraz, panno Essex, ustalimy zasady zawodów - odezwał się Ardmore. Podeszła do niego, mierząc wzrokiem tarcze. - Trzy strzały dla kaŜdego. Pan celuje do najdalszej, ja do tej po środku z czerwoną chorągiewką. - Zgadzam się na tę niebieską; jest bliŜej - zaproponował wspaniałomyślnie. Annabel podniosła wzrok i pomyślała, Ŝe jej przeciwnik jest pewien wygranej. Uśmiechnęła się. - Staramy się trafić w czarną kropkę w środku tarczy. - To oczywiste. - Doskonale - odparła słodkim głosem. - Chciałam sie tylko upewnić, biorąc pod uwagę, Ŝe miał pan chyba z tym pewne problemy podczas próbnej serii. Wyszczerzył zęby w jeszcze szerszym uśmiechu. -I jeszcze jedno, panno Essex, potrzebny jest zastaw jeśli to mają być prawdziwe zawody. - Nie będzie Ŝadnego zastawu - wtrącił Rosseter. - To przecieŜ nie jakieś prostackie popisy - Ale widzi pan, my, Szkoci, jesteśmy prostakami - Stwierdził Ardmore. Annabel zmarszczyła brwi. Rosseter nie był zachwycony jej pochodzeniem i ona nie chciała mu o tym przypominać. - Zastaw jest konieczny - upierał się Ardmore. - Zwycięzca w dowolnej chwili moŜe poprosić o przysługę, a przegrany musi ją uprzejmie wyświadczyć. 60

- Panna Annabel nie potrzebuje od pana Ŝadnej przysługi - zaprotestował Rosseter i tym razem w jego zwykle beznamiętnym głosie słychać było irytację. - Nigdy nie wiadomo - odparł Ardmore, starannie wybierając strzałę. -JuŜ zwracała się do mnie z kilkoma prośbami, a ja oczywiście zawsze chętnie pomogę rodaczce. Annabel dostrajała łuk. Griselda pomagała Szkotowi naciągnąć rękawicę łucznika, a Rosseter tylko stał obok, w milczeniu obserwując, jak Annabel naciąga swoją. Nagle rozległ się przejmujący dźwięk fanfar, który lady Mitford tak bardzo lubiła. - Zawody! - zawołał trębacz. - Zapraszamy na zawody łuczni cze! Rosseter cofnął się i Annabel, widząc, jak drgają mu nozdrza, wiedziała, Ŝe teraz naprawdę jest zły. Być moŜe, jeśli ona się nie wycofa, on odejdzie w tym eleganckim pasiastym Ŝakiecie i zrezygnuje z oświadczyn. Prawdopodobnie dlatego pozostaje kawalerem tak długo. Po chwili Annabel i Ardmore mieli juŜ sporą widownię: krąg kobiet w zwiewnych sukniach w kolorze róŜu i bieli i grupę męŜczyzn z podziwem w oczach. Ardmore napiął łuk i wypuścił strzałę. Annabel nagle zdała sobie sprawę, Ŝe napinanie łuku jeszcze bardziej uwydatni jej biust. Zerknęła na Rossetera. WciąŜ stał nieruchomo. Najwyraźniej czekał, aŜ ona podejmie decyzję. CzyŜ to, Ŝe rozumieli się bez słów, nie było zapowiedzią dobrego małŜeństwa? Podeszła bliŜej, aby przygotować się do strzału. -Wydaje się, Ŝe nie poszło panu najlepiej - rzuciła do rywala z cieniem Ŝalu w głosie. ZmruŜył oczy. - Według mnie poszło mi całkiem nieźle. - Hm. - Napięła cięciwę i zamarła na chwilę, mierząc w czarny punkt. Po chwili strzała poleciała jak ptak do gniazda. - Annabel uśmiechnęła się i spojrzała na przeciwnika. Ardmore patrzył na nią wyraźnie oszołomiony. Spojrzała w dół. Lekki muślin opinał jej 61

biust. Delikatna suknia z pewnością nie nadawała się na sportowy strój. Rosseter nie odszedł, ale na jego twarzy malował się niesmak. Wyglądało na to, Ŝe postanowił dać Annabel jeszcze jedną szansę. Asystujący zawodnikom młodzieniec pobiegł do odległych drzew, jego Ŝółte trykoty błysnęły w słońcu. Po chwili stanął obok tarczy Annabel. - ZwycięŜyła panna Essex! - zawołał. - Następny - powiedział spokojnie Ardmore, napinając ponownie łuk. Dobry strzał, przyznała w duchu Annabel. Jednak zawodnik trzymał łokieć o ułamek centymetra za wysoko i przez ten drobny błąd strzała nie utkwiła w samym środku tarczy. - Słyszałam, Ŝe okulary mogą pomóc, kiedy ktoś się starzeje rzuciła słodkim głosem. - Teraz ona napięła łuk i po chwili strzała poszybowała do celu. Dookoła rozległ się szmer uznania, gdy giermek ogłosił zwycięzcę kolejnej rundy. Annabel spojrzała na przeciwnika. Spodziewała się zobaczyć na jego twarzy napięcie, a on po prostu się śmiał. - NiewaŜne, jak skończą się zawody, pani juŜ ze mną wygrała. Popełniłem błąd, nie ustępując pani pierwszeństwa. - To z pewnością byłoby w dobrym tonie - zauwaŜył Rosseter. Ardmore skłonił się, zapraszając Annabel wymownym gestem, Podeszła do stanowiska, świadoma, Ŝe obydwaj męŜczyźni obserwują ją uwaŜnie. Odrzuciła do tyłu włosy, Ŝeby nie przeszkadzały. Napięła łuk bardzo powoli. W końcu uwolniona strzała pomknęła do celu. Niestety, zbyt długo trzymana, chybiła ledwie o włos. Teraz Ardmore zajął miejsce strzelca. Równie wolno napiął cięciwę. Szerokie ramiona wygięły się i lord kątem oka zerknął na rywalkę. W jego źrenicach płonęły wesołe ogniki. Annabel nieomal wybuchnęła śmiechem. Powstrzymała się jednak i posłała mu tylko czarujący uśmiech, jeden z tych najskuteczniejszych. Przez chwi-;

le Ardmore wyglądał jak oszołomiony. Zbyt długo trzymał strzałę i jego łokieć znowu powędrował do góry. Ten drobny błąd wystarczył, by ponownie chybił. Lady Mitford podeszła do nich z rozpromienioną twarzą. -Jestem taka szczęśliwa, gdy moi goście dobrze się bawią! - powiedziała. - A teraz lord Mitford i ja mamy dla was wspaniałą niespodziankę. Na jej skinienie oczom zebranych ukazała się ukwiecona dwukółka, ciągnięta przez mizerne osiołki. Kwiaty były wplecione w ich grzywy i wetknięte za uszy. - Ogłaszam was Królem i Królową Maja! - oznajmiła triumfal nie. - Oczywiście, jeszcze nie maj, ale uznaliśmy, Ŝe to znakomicie pasuje do naszego garden party Lord Mitford i ja planowaliśmy sami odgrywać tę rolę, ale obydwoje tak znakomicie wpisaliście się w at mosferę tego dnia, Ŝe zgodnie zdecydowaliśmy ukoronować właśnie was! Griselda śmiała się i klaskała, wyraŜając aprobatę dla propozycji lady Mitford. Annabel przez chwilę wahała się, jak postąpić, ale Ardmore przejął inicjatywę. Nie pytając o zdanie, chwycił Annabel wpół i wsadził do powozu. Dech jej zaparło, ale nie minęła sekunda, gdy Ardmore zajął miejsce obok. Znów odezwały się fanfary. Lady Mitford uniosła girlandę z kwiatów. - Musi się pani zgodzić - rzekł Ardmore półgłosem. - Proszę tylko spojrzeć, jaką to sprawia radość naszej gospodyni! Rzeczywiście, lady Mitford cała aŜ promieniała. - Coś mi tu jednak nie pasuje - zauwaŜył Ardmore, mruŜąc oczy. Wyciągnął rękę i wyjął Annabel spinki z włosów. Annabel zamarła. Włosy kaskadą spłynęły na ramiona. Misterne uczesanie, nad którym pokojówka trudziła się ponad godzinę, zostało zniszczone. -Jak pan śmie! - zawołała, patrząc na niego z wściekłością. Ale on, jakby nigdy nic, włoŜył jej wieniec z białych kwiatów ną glowę. - Spokojnie - powiedział. - Teraz jest pani królową. 63

Jego udo dotknęło jej uda, gdy osiołki gwałtownie ruszyły w triumfalny objazd dookoła ogrodu. - Co za upokorzenie - syknęła. Ardmore jakby tego nie słyszał. Uśmiechał się coraz szerzej. Annabel pozdrawiała gości, złorzecząc po cichu swemu towarzyszowi. Lord Rosseter obrzucił powóz ostatnim spojrzeniem, odwrócił się i odszedł. Annabel do cichych złorzeczeń dodała wyjątkowo zjadliwe przekleństwo, chociaŜ nie martwiła się o Rossetera. Wróci, jeśli tylko ona tego zechce. A jak nie, znajdzie sobie kogoś innego. Apodyktyczność księcia zaczynała ją irytować. Po chwili wrócili na miejsce, skąd wyruszyli, ale lady Mitford poprosiła, aby pojechali jeszcze na tyły domu. - Chodzi o słuŜbę. Oni tak bardzo interesują się naszym świę tem. Bardzo chcieli zobaczyć króla i królową. Powozik ruszył więc na tyły rezydencji, jak tego Ŝyczyła sobie gospodyni. Jednak lady Mitford chyba źle oceniła entuzjazm słuŜby, poniewaŜ okazało się, Ŝe nie ma tam Ŝywej duszy. Osiołki zatrzymały się i zaczęły oskubywać pączki róŜ wijących się wokół kuchennych drzwi. - MoŜe dopiero teraz zwołuje słuŜbę - zasugerował Ewan. Było coś szczególnego w Annabel, co sprawiło, Ŝe zaczął się czuć jak po wypiciu szampana. - Powinniśmy wracać - wycedziła. -Jesteśmy tu sami, a to niezbyt właściwe. OdłoŜył wodze. śaden męŜczyzna z krwi i kości nie zaprzepaściłby takiej okazji. W jej oczach nie dostrzegał niewinności. Annabel nie była głupim dziewczątkiem, była kobietą, która widziała w nim męŜczyznę. A Ewan zwykł swoją męskość udowadniać czynem. Nachylał głowę tak wolno, Ŝe miała czas, aby się odwrócić albo zaprotestować, jak to robią niewinne dziewczyny, gdy ktoś chce je pocałować. Annabel nie powiedziała jednak ani słowa, patrzyła tylko na niego zamglonymi, błękitnymi oczami. Jego usta dotknęły jej ust. Były miękkie jak płatki róŜ. Znów dotknął jej warg, ale tym razem mocniej. WciąŜ nie protestowała, a po chwili delikatnej pieszczoty oddała pocałunek.

Wtedy wziął ją w ramiona. Powietrze wypełniał cięŜki zapach róŜ. Jej wargi były gorące i namiętne, nie jak u niewinnej dziewczyny, ale raczej... Odsunął wspomnienie pierwszego pocałunku z Bess, słuŜącą w jego majątku, poniewaŜ ten pocałunek był zupełnie niepodobny do tamtego. Annabel objęła Ardmore'a za szyję, zanim zdała sobie sprawę, co robi. Jej serce biło tak gwałtownie, Ŝe nie mogła złapać tchu. Całował ją, a czas się nagle zatrzymał i nie istniało nic poza majowym królem i królową, i powozem pełnym kwiatów. MoŜe dlatego, Ŝe był Szkotem. Całował długo i powoli, inaczej niŜ Anglicy, którzy spieszą się do bardziej śmiałych pieszczot. Trzymał ją w ramionach, ale rękoma nie błądził po jej ciele, jakby poza tym szaleńczym pocałunkiem nie interesowało go nic innego. Zdumiewające. Annabel przebywała w Londynie od dwóch miesięcy i była juŜ całowana przez wielu męŜczyzn, a wszyscy, dbając o konwenanse, prosili Rafe'a o jej rękę. Ale ich pocałunki wystarczyły, aby odrzucić oświadczyny. Obściskiwali ją i dyszeli cięŜko, a ona nie mogłaby dzielić łoŜa z kimś, kto sapie jak astmatyk. Ardmore reagował inaczej. Całowali się i krew pulsowała w niej jak szalona, a on był opanowany, wręcz chłodny. Nie przyciągnął jej do siebie. A ona... czuła, Ŝe z kaŜdą chwilą staje się coraz bardziej bezwolna. Ta róŜnica irytowała. Annabel odsunęła się od lorda, ale kiedy spojrzała mu w oczy, ujrzała głębokie i ciepłe uczucia. Przeszedł ją dreszcz. - Musimy wracać - zdecydowała, ale wciąŜ oplatała go rękoma za szyję. Nie powiedział ani słowa, po prostu uśmiechnął się leniwie i znów nachylił się do pocałunku. Nie potrafiła mu się oprzeć. Tym razem jednak to on się odsunął. Jego oczy stały się ciemniejsze i wyraŜały determinację. -Wyjdzie pani za mnie? - zapytał, wciąŜ trzymając ją w ramionach.

- Nie - odparła i nagle poczuła Ŝal. Dobrze byłoby poślubić ko goś, kto tak cudownie całuje. Niestety, umiejętność całowania nie jest warunkiem wstępnym do zawarcia małŜeństwa, a pieniądze tak. Patrzył na nią bez słowa. -Latami marzyłam o opuszczeniu Szkocji - przyznała z zakłopotaniem, ale nie wspomniała o pieniądzach, poniewaŜ to było zbyt... krępujące. Skinął głową. - Wielu chłopców z okolicy równieŜ o tym marzyło. - No właśnie. Spojrzał Annabel głęboko w oczy. -Jest pani pewna? PoniewaŜ więcej o to nie zapytam. Musz załatwić sprawę małŜeństwa jak najszybciej i wrócić do domu. Uśmiechnęła się. -Jestem pewna. - Nigdy więc nie poślubi pani Szkota? -Nie. - śałuję, Ŝe tak pani postanowiła. Po chwili byli znowu w ogrodzie, gdzie czekała na nich Imogen. Jej oczy zalśniły niczym gwiazdy. Wyglądała jak ciemnowłosa księŜniczka z bajki. I zanim Annabel się zorientowała, król maja odszedł z jej siostrą, nie oglądając się za siebie. Zdjęła z głowy wieniec z kwiatów i rzuciła go na dwukółkę. Nagle pojawili się dwaj dŜentelmeni, oferując królowej swoje towarzystwo przy kolacji. Chcąc nie chcąc, zerknęła przez ramię. Ardmore szedł między lady Griseldą i Imogen. Głowę miał teraz zwróconą w stronę Griseldy. - Przyjmę propozycję z przyjemnością- odparła chłodno. - Dla czego nie mielibyście panowie towarzyszyć mi obaj? Patrząc, jak jej nadskakują, pomyślała, Ŝe chodzi im tylko o jedno. Anglicy w kaŜdym calu.

66

Rozdzial Ewan juŜ podjął decyzję. Jedyna dziewczyna, której naprawdę pragnął, nie chciała go, przynajmniej tak powiedziała. Na szczęście miał na tyle zdrowego rozsądku, aby wiedzieć, Ŝe ciągnięcie za sobą kobiety do Szkocji, gdy ta marzy o poślubieniu angielskiego arystokraty, nie wróŜy dobrze małŜeństwu. Jednak ogromna desperacja, jaką widział w oczach czarnowłosej Imogen, sprawiła, Ŝe nie mógł o niej zapomnieć. Nawet teraz odnosił wraŜenie, Ŝe Imogen myśli tylko o tym, aby go porwać w ustronne miejsce. Nie miał nic przeciwko temu lak długo, jak długo od dawna tłumione łzy nie wyleją się i nie zatopią ich obojga. Z pewnością byłaby dobrą Ŝoną. Jest piękna i jeśli dałby jej czas na otrząśnięcie się ze smutku, sprawdziłaby się jako partnerka. Oczywiście nie potrzebował Ŝony, której natychmiast zacząłby rosnąć brzuch. I bez dzieci wystarczy mu zmartwień na kilka lat. Biorąc wszystkie za i przeciw, Imogen wydawała się odpowiednią kandydatką. Oczywiście, jej prawny opiekun był temu pomysłowi zdecydowanie przeciwny, ale moŜe zmieni zdanie, jeśli się przekona, jak bardzo podopieczna pragnie poślubić szkockiego lorda. Patrzyła przecieŜ na niego, jakby niczego bardziej nie pragnęła, tylko natychmiast pójść z nim do łóŜka. Musi być bardzo zdesperowana, skoro chce wracać do Szkocji. Mógł to zrozumieć - on teŜ tego pragnął. Londyn był zadymionym, cuchnącym miastem. Jego powóz utknął dziś rano w ulicznym korku i nie mogli ruszyć z miejsca przez ponad godzinę. To party nie było złe, choć wrzaski i natarczywe fanfary mogły przyprawić o ból głowy. W Szkocji był pewnie deszczowy dzień, bujne trawy sięgały niemal gałęzi drzew, a w powietrzu roznosił się tylko ptasi śpiew. Na chwilę przymknął powieki, ale... - Lordzie Ardmore - usłyszał pełen cierpienia głos. Biedna dziewczyna musiała być rzeczywiście w złej formie. 67

Otworzył oczy. Imogen, lady Maitland - zdziwił się, Ŝe tym razem pamięć mu dopisała. - Chciałabym porozmawiać z panem na osobności, jeśli pan pozwoli, - Oczywiście. Wiem, gdzie w ogrodzie jest zakątek bardzo rzadko uczęszczany - powiedział. Jej uśmiech prawie go przekonał, Ŝeby zaprowadzić tam Imogen jak najprędzej i zrobić to, co prawdziwy męŜczyzna zrobić powinien. - Co za przebiegłość z pana strony - zauwaŜyła, patrząc zna cząco. Najpierw chciał wyjaśnić, Ŝe wcale nie szukał miejsca schadzki, ale zrezygnował i tylko podał jej ramię. Ruszyli przed siebie w milczeniu. - Czy pani małŜonek dawno odszedł? - zapytał po chwili, ale zaraz poczuł dziwną niechęć do kontynuowania tej rozmowy. - Dosyć dawno - odparła, patrząc na niego wymownie. - JuŜ prawie o nim nie myślę. Wiedział, Ŝe kłamała. Szli wolno, poniewaŜ Imogen miała bardzo wąską suknię. - MoŜe lepiej by było, gdybym panią stąd zniósł - zasugerował, gdy zbliŜyli się do skarpy. -Jeśli, oczywiście, nie wywoła to skandalu. Spojrzał w górę, ale nie zauwaŜył nikogo. - Nie dbam o opinię towarzystwa - odparła, chociaŜ kto by w to uwierzył. Wziął ją na ręce i zaczął iść zboczem w dół, w kierunku ławki z kutego Ŝelaza, która stała pod ogromną wierzbą. Drzewo rosło nad samym brzegiem rzeki. Szmaragdowe, cieniutkie nitki gałązek muskały powierzchnię wody. Wierzba wyglądała jak stara kobieta, snująca niekończącą się opowieść. Imogen znowu prowokowała go spojrzeniem. Ewan nagle poczuł się nieswojo. Gorzej niŜ tego dnia, gdy pani Park przyłapała go na kradzieŜy śliwek i zagroziła, Ŝe powie o tym ojcu. Odchrząknął, ale propozycja małŜeństwa nie mogła mu przejść przez gardło. .

68

Imogen miała zgrabną figurę i Ardmore musiał przyznać, Ŝe niezwykle umiejętnie to eksponowała. W pewnej chwili nachyliła sic i musnęła piersiami ramię lorda. Zaczęła wodzić palcem po jego kl i t ce piersiowej. Odchrząknął. Spojrzała wyczekująco. Ale propozycja małŜeństwa znowu utknęła mu w gardle. Ona zatem mówiła zamiast niego niskim, matowym głosem. Jak babilońska kurtyzana, pomyślał Ewan. - Ta impreza jest taka nudna... - wymruczała, wsuwając palec pod guziki jego Ŝakietu. - Mnie się podoba - odparł, usiłując pokonać nagłą chęć, aby się cofnąć. Nie chciał jej zranić. Wiedział, jak bardzo by to przeŜyła. - A mnie nie - dodała, zapominając na chwilę o uwodzicielskim tembrze głosu. - Bardzo bym chciała... poznać pana bliŜej, lordzie Ardmore. Czy mogę mówić do pana: Ewan? Skąd, u licha, znała jego imię? Właściwie sam juŜ o nim zapomniał. Przez ostatnie kilka tygodni był lordem Ardmore'em. - Oczywiście - odparł. - Ja takŜe chętnie bym panią lepiej po znał. W takim razie... moŜe spędzimy ze sobą więcej czasu? Aksamitny glos Imogen hipnotyzował, tak jak dotyk ręki wędru jącej po jego piersi. , Z trudem przełknął ślinę. - Z przyjemnością. - Doskonale. -Wyprostowała się. - Przyjdę do ciebie o jedenastej. Chciała juŜ odejść. - Zaczekaj! - Chwycił ją za nadgarstek. - Mówisz więc... Ŝe do mnie przyjdziesz? Ściągnęła lekko brwi i, rzecz dziwna, po raz pierwszy poczuł do niej sympatię. - Tak. Nie mieszkam sama, chociaŜ wkrótce zamierzam kupić dom w mieście. Lepiej więc, Ŝebyś ty mnie nie odwiedzał. - O jedenastej - powtórzył. Skinęła głową. 69

-Wieczorem? Znów zmarszczyła brwi. - Oczywiście. Przed południem zwykle jestem zajęta składaniem wizyt. - Rozumiem. - CóŜ, najwyraźniej mieli co innego na myśli. - Chyba jednak nie jestem odpowiednim męŜczyzną... - zaczął ze skruchą. - Nie? - Zdumienie odmalowało się na jej twarzy. - Nie. Przybyłem do Londynu, by znaleźć sobie Ŝonę. Spojrzała na niego z furią. Ardmore'owi przypomniała się ciotka Marge, która na głowie wuja rozbiła kiedyś prawie cały porcelanowy serwis. - Nie czujemy do siebie poŜądania - zauwaŜył grzecznie. - Nieprawda! Ewan spojrzał do góry i kiedy przekonał się, Ŝe nikt ich nie obserwuje, pocałował Imogen. Niewątpliwie przyjemne doznanie, ale nic poza tym. Porównywać ten pocałunek z pocałunkiem z jej siostrą byłoby bluźnierstwem. - Sama widzisz. Rzuciła mu wściekłe spojrzenie. -Jeśli nie masz ochoty iść ze mną do łóŜka, nie musisz szukać wykrętu. W jej oczach było tyle bólu, Ŝe odruchowo objął ją ramieniem. - Nie dotykaj mnie! - zawołała. - Jest wielu męŜczyzn, którzy w kaŜdej chwili zrobią wszystko, o co poproszę. - Nie mam co do tego Ŝadnych wątpliwości - rzekł pojednawczo, ale Imogen odepchnęła go od siebie. - Nie waŜ się litować nade mną! - syknęła. - Lord Mayne to prawdziwy męŜczyzna, a nie jakiś niezdarny Szkot. Domyślam się, dlaczego szukasz Ŝony w Londynie! Pewnie wszystkie Szkotki juŜ wiedzą, Ŝe masz problemy w sypialni. Takie wieści szybko się rozchodzą. Chwycił ją za r ękę.Nie moŜesz myśleć o Maynie. Miałem okazję poznać go wczoraj wieczorem.

- On mnie pragnie - rzuciła, usiłując się uwolnić. - A ty nie! - On jest dla ciebie za stary. Wydęła wargi. - Mayne ma niewiele ponad trzydziestkę. Był kiedyś zaręczony z moją siostrą, wiem o nim wszystko. I moŜesz mi wierzyć, pod kaŜdym względem jest w szczytowej formie! - Nie chodzi mi o jego wiek... - odparł Ewan. Mayne miał prawdę wypisaną na twarzy. - To straszny hulaka. Spał z wieloma kobietami. On jest juŜ tym znuŜony. - No, nie! - zawołała. - ZnuŜony moŜesz być ty. Zapewniam, Ŝe Mayne nie zawiódł jeszcze Ŝadnej kobiety. -1 pewnie było ich duŜo. - Im więcej, tym dla mnie lepiej - odparła wyzywająco. -Jeśli nic odejdziesz, zacznę krzyczeć. - W takim razie będziesz musiała wyjść za mnie - rzekł. Ta nieszczęsna dziewczyna potrzebowała pomocy bardziej niŜ wrzucone do stawu kocię, które miał okazję wyciągnąć. Była naprawdę zdesperowana. -Wyjdź za mnie, Imogen. Wzniosła oczy. -Ani mi się śni ponownie wychodzić za mąŜ, moŜe więc zechcesz puścić moją rękę! - Nie, aŜ obiecasz mi, Ŝe się jeszcze nad tym zastanowisz. - Nie ma mowy. Puść mnie, proszę. - Dobrze, jeśli przyjdziesz do mojego pokoju o jedenastej dziś wieczorem. Uniosła brwi. - CzyŜbyś zmienił zdanie? -Kobieta z takim temperamentem z pewnością jest tego warta powiedział w nadziei, Ŝe Imogen da się na to złapać. I nie zawiodła go. Najbardziej naiwna dziewczyna, z jaką miał do czynienia. Teraz pozostała tylko jedna wątpliwość, czy uda mu się powstrzymać ją od popełnienia błędu, po którym nigdy juŜ nie dojdzie do siebie. - Przyjdę, ale nigdy cię nie poślubię - odparła stanowczo. Uwolnił z uścisku jej dłoń.

- Zatrzymałem się w hotelu Grillon's. Czy to twoja pierwsza schadzka, Imogen? -Jakby nie znał odpowiedzi. Zadarła brodę. - Owszem. Był więc tak okrutny, jak tylko mógł, Ŝeby ją zmusić do namysłu. - Chyba wiesz, Ŝe przygoda nie ma nic wspólnego z małŜeń stwem? Nie musisz zabierać ze sobą koszuli nocnej, poniewaŜ bę dziemy, oczywiście, spali nago. I mam nadzieję, Ŝe twój mąŜ nauczył cię, jak zadowalać męŜczyznę. Rumieniec zabarwił jej policzki, ale Ardmore był bezlitosny. - Bardzo lubię króliczy pocałunek, jeśli wiesz, co mam na myśli. Ale taka światowa kobieta jak ty z pewnością nie potrzebuje Ŝadnych wskazówek. Imogen miała więcej odwagi, niŜ przypuszczał. - Nie wiem wszystkiego o tym, jak zadowalać męŜczyzn, lub raczej nie wiem nic - przyznała. - Chętnie się jednak nauczę. - Powtórz więc: króliczy pocałunek. - Pochylił się nad nią, świadomy swej przewagi. - No, mów, dlaczego nie chcesz? -Nie.

.

-Wiesz, co to jest króliczy pocałunek? -Nie! -Wobec tego, skąd opory? No dalej, powiedz to. -Jego głos był teraz głęboki i namiętny, a uśmiech jak w melodramacie, gdy łajdak uwodzi słuŜącą. - Króliczy pocałunek. Patrzyła na niego w milczeniu. Wjej oczach błyszczały iskry złości, konsternacji i buntu. -Jeśli się decydujesz na Ŝycie ze złą reputacją, będziesz się musiała nauczyć wielu takich określeń. Zerwała się nagle i pobiegła w górę szybko jak wiatr. Zadziałało czy nie? Jeśli nie, co, u licha, zrobi o jedenastej? Nigdy w Ŝyciu nie był w tak niezręcznej sytuacji. Co, u licha, zrobi? 72

:

Ludowa mądrość głosi, iŜ niewiele jest bardziej przykrych rzeczy niŜ spotkanie z kobietą, którą się kiedyś porzuciło. Ale lord Mayne nigdy nie czuł dyskomfortu, gdy chodziło o Tess Kssex, teraz szczęśliwą panią Felton. Prawdę mówiąc, to on mógł uwaŜać się za pokrzywdzonego. Stracił reputację po tym, gdy Felton namówił go do ucieczki, aby sam mógł oŜenić się z Tess. Teraz wszyscy uwaŜali Mayne'a za godnego pogardy nikczemnika, który porzucił kobietę przed ołtarzem. Felton zaś uchodził za rycerza, bo uratował reputację i przyszłość młodej damy. A biorąc pod uwagę fakt, Ŝe Feltonowie byli nieprzyzwoicie szczęśliwi, powinien raczej przypisywać sobie zasługę, Ŝe doprowadził do tego małŜeństwa. Zdumiewające, jakie niespodzianki przynosi Ŝycie. Podobna historia przytrafiła mu się z hrabiną Godwin i poczytywał sobie za ogromny sukces, Ŝe po latach mógł o niej myśleć bez Ŝalu. Obie kobiety wyglądały na wyjątkowo szczęśliwe i wcale się nie przejmowały, Ŝe on najpewniej zostanie starym kawalerem. Od czasu, gdy hrabina go porzuciła, nie miał Ŝadnej miłostki. śadnej kochanki. Ludzie nigdy by w to nie uwierzyli. Czasem on sam nie mógł w to uwierzyć. W rzeczywistości jednak nie był w łóŜku z kobietą od roku i, biorąc pod uwagę jego dosyć obojętny stosunek do niewiast, zanosiło się na to, Ŝe tych samotnych lat będzie znacznie więcej. Tess uśmiechnęła się, gdy ucałował czubki jej palców. Mayne pomyślał, jaką mogliby stanowić szczęśliwą parę, gdyby najlepszy przyjaciel nie zdecydował się zabrać mu narzeczonej. - Znowu się nad sobą uŜalasz? - szepnęła. - Mogłem być szczęśliwym człowiekiem - burknął. Uśmiechnęła się znowu i wolno ruszyła przed siebie, lekko opierając się na jego ramieniu. - Muszę cię prosić o przysługę. Doświadczenie podpowiadało mu, Ŝe jeśli męŜatka prosi o przysługę, często chodzi o coś, co kończy się pojedynkiem o świcie. Mimo to...

- CzyŜby Felton źle się zachował? - zapytał ze zdumieniem. -Jeszcze nie - odparła. - Chodzi o Imogen. - Spotkałem wczoraj wieczorem jej szkockiego amanta. Rafę zrobił wszystko, Ŝeby go namówić, by szukał szczęścia gdzie indziej, ale Imogen, jak sądzę, ma swoje plany. Co się stało, chyba nie boisz się o niego? . - Nie, martwię się o Imogen - odparła Tess. - Zdecydowała, Ŝe lepiej wyjdzie na związku z tobą. Mayne nie krył zdumienia. Ze mną? - Tak. - Masz na myśli małŜeństwo czy coś całkiem innego? - Coś innego - oświadczyła tak spokojnie, jakby dyskutowali o wyborze deseru. Odchrząknął. - Nie wiem, jak mogłaś, moja droga, pominąć fakt, iŜ nie naleŜę do ulubieńców angielskich matron. ChociaŜ twoja siostra pewnie nie dlatego mnie wybrała. - Tak, ale masz doświadczenie w... - Zrobiła wymowny ruch ręką. A Imogen... - Czy twój mąŜ wie, Ŝe rozmawiasz ze mną na ten temat? - Oczywiście, Ŝe nie. Lucius jest bardzo zajęty interesami. - Myślę, Ŝe niechętnie usłyszałby, Ŝe ty... Ŝe ty... - Najwyraźniej miał kłopoty z doborem odpowiednich słów. - Pozwól, Ŝe postawię sprawę jasno - ciągnęła bez oporów. - Nie miałeś kochanki od czasu, gdy hrabina Godwin wróciła do męŜa, prawda? Obawiał się, Ŝe odpowiedź na to pytanie będzie go wiele kosztowała. Ale się mylił. - Nie miałem - odparł spokojnie. - Tak naprawdę Imogen wcale nie pragnie mieć kochanka. Chce tylko samą siebie zranić. Zniszczyć swoją reputację. W ten sposób wykluczy się z towarzystwa, a być moŜe sprawi, Ŝe juŜ nigdy nikogo nie poślubi.

- To rzeczywiście problem - przyznał Mayne. Jak nikt rozumiał, jakie mogą być tego konsekwencje. - Na twoje występki mało kto zwraca uwagę. Nawet jeśli przyczynisz się do skandalu, po kilku dniach wszyscy juŜ o tym zapomną. - Hm! - To wcale nie była zbyt przyjemna perspektywa. Jednak Tess nie skończyła na tym. - Chciałabym, Ŝebyś usunął lorda Ardmore'a. MoŜesz nawet posłuŜyć się tymi samymi komplementami, którymi kiedyś mnie obdarzałeś. -Tess... Błyskawicznie odwróciła się do niego i zanim zdąŜył wymienić powody, dla których jej plan nie ma racji bytu, powiedziała: -Jesteś mi to winien. - Podniosła rękę, Ŝeby go powstrzymać przed komentarzem. -Wiem, Ŝe porzucając mnie, uległeś Luciusowi, ale ostatecznie przedłoŜyłeś lojalność wobec przyjaciela ponad lojalność wobec mnie, twojej narzeczonej. A gdybym nie chciała poślubić Luciusa? Co wtedy? - To absurdalne pytanie, poniewaŜ go poślubiłaś. Ale w porządku mruknął. - Pozbędę się tego biedaka. Prawdopodobnie myśli o tym, Ŝeby wziąć za Ŝonę Imogen. Rozmawiałem z nim wczoraj wieczorem. ZaleŜy mu na dobrym oŜenku. - Znajdzie kogoś. Nagle Mayne'a poraziła pewna myśl: - BoŜe, co na to powie Rafę? On mnie chyba zamorduje. - Och, z pewnością to załatwicie między sobą. MoŜe w walce na pięści? - Nie musiała być taka protekcjonalna. - Zgoda. Walka na pięści. Najpierw go spiję, a potem wszystko pójdzie dobrze. Pogładziła go po ramieniu. -Wy, męŜczyźni, zawsze znajdziecie sposób, aby rozstrzygnąć takie drobne problemy. - Tess, oczywiście zdajesz sobie sprawę, co to znaczy dla mojej reputacji?

75

Przechyliła głowę i patrzyła na niego w zadumie. - Imogen to wyjątkowo piękna młoda kobieta, a przy tym bardzo boleśnie doświadczona. Jeśli znajdziesz sposób, aby mieć z nią romans bez intymnego angaŜowania się, będę ci bardzo wdzięczna. - To oczywiście poza dyskusją. Zwróciłem tylko uwagę, Ŝe tracę reputację, porzucając jedną z sióstr Essex, a następnie przez niestosowny romans z następną. - To prawda - przyznała. - Ale jeśli tej reputacji Ŝałujesz, powinieneś o tym pomyśleć, zanim ją straciłeś po raz pierwszy. A teraz bądź łaskaw zabrać się do dzieła. Na razie nic złego się nie stało, ale błysk w oku Imogen nie wróŜy nic dobrego. Mayne westchnął - A jak go interpretujesz? - Taki sam widziałam u niej, gdy wybierała się do domu Maitlanda. Potem dowiedziałam się, Ŝe zwichnęła nogę w kostce, a dzień później, Ŝe uciekła z Dravenem Maitlandem. Imogen nie zwaŜa na reputację. Powinniście się łatwo dogadać. Pasujecie do siebie. To była kolejna zniewaga, ale Mayne udał, Ŝe jej nie słyszy. Został wyznaczony do wypełnienia zadania, a poniewaŜ nie było od tego ucieczki, musiał się poddać.

Rozdzial 8 Mayne zauwaŜył, Ŝe Imogen siedzi na bankiecie tuŜ obok Annabel. Wokół niej panowała dziwna atmosfera izolacji. Widział to juŜ wiele razy i nie miał wątpliwości - towarzystwo odsunęło się od wdowy po Dravenie. Podszedł do niej i usiadł obok. Imogen jadła pasztet z gołębia i wcale nie wyglądała na przygnębioną. Wiele kobiet na jej miejscu dawno juŜ utonęłoby we łzach. Ale były teŜ takie, które nie czułyby się dobrze, gdyby chociaŜ raz nie zostały potraktowane chłodno.

76

- Mogę się do pani przyłączyć? - zapytał, obdarzając ją uśmiechem, który zwykle rezerwował dla potencjalnych cheres amies. - Oczywiście - odparła obojętnym tonem. - Cieszę się, Ŝe nie jest juŜ pani w Ŝałobie - powiedział miękko. - Wobec tego będzie pan rozczarowany. Nadal noszę czerń, więc wciąŜ jestem w Ŝałobie. - Czerń pasuje do pani jak do Ŝadnej innej kobiety - zauwaŜył, patrząc jej głęboko w oczy, piękne i ocienione długimi rzęsami. Dawniej polowałby na nią jak pies myśliwski, który wyczuł lisa. - Właściwie w czerni wyglądam blado. Gdy jednak poleciłam krawcowej, aby obniŜyła mi dekolt, kaŜdy męŜczyzna uznaje czarny kolor za wyjątkowo dla mnie twarzowy. Wzrok Mayne'a odruchowo powędrował do jej biustu, a potem znowu wrócił do uśmiechniętej kpiąco twarzy. - Nie musiała pani zwracać mojej uwagi na tak atrakcyjny fragment swego ciała - powiedział nieco chrapliwym głosem. - Musiałam. -Wzięła duŜy łyk wina. - PrzecieŜ sam nie zwrócił by na to uwagi, prawda? - Byłem zafascynowany cudownym kształtem pani warg. - Co za komplement - zauwaŜyła beznamiętnie. Mayne stłumił ziewanie. Najwyraźniej wyszedł z wprawy. Nie powinien się jednak przejmować. Zawiadomi Tess, Ŝe poniósł fiasko, i ten epizod moŜna będzie uznać za zamknięty. Poza tym z jego doświadczenia wynikało, Ŝe jeśli kobieta chce zniszczyć swoją reputację, zwykle to się jej udaje. Nie było jednak powodu, aby on jeszcze bardziej nadweręŜał swoją. Imogen zerknęła na niego spod oka. -A więc, kto pana namówił, Ŝeby mnie uwieść? - spytała nieoczekiwanie. - Co takiego? -Nie zna pan zbyt dobrze Annabel, a więc stawiam na Tess. Musiała odczytać prawdę wjego oczach. - Tess! Kto by przypuszczał, Ŝe chociaŜ na chwilę potrafi przestać myśleć o swoim wspaniałym męŜu i moŜe pomyśleć o mnie? 77

Te słowa musiały sprawić Imogen ból, poniewaŜ jej twarz się zmieniła. Teraz przypominała małą dziewczynkę, która straciła orien tację podczas burzy. Mayne nagle poczuł nieodpartą chęć ucieczki. - Dziękuję za list, który mi pan wysłał po śmierci Dravena - zmieniła niespodziewanie temat. - Bardzo Ŝałowałem, Ŝe nie mogłem być na pogrzebie. Maitland doskonale znał się na koniach i miał wyjątkowe poczucie humoru. - Był zabawny, prawda? - szepnęła. - Ja... - Odwróciła głowe i upiła trochę wina. - Jak dobrze znał pan Dravena? - rzuciła or niechcenia, jakby odpowiedź nie była dla niej istotna, jednak Mayne sypiał ze zbyt wieloma zamęŜnymi kobietami, aby wiedzieć, co sie pod takimi pytaniami kryje. Imogen chciała po prostu porozmawia o swoim męŜu. Jego matka po śmierci ojca zachowywała się tak samo. - Niezbyt dobrze - przyznał, gorączkowo szukając w pamięci historyjki, którą mógłby opowiedzieć. -Jak się poznaliście? - W Ascot, w 1812 roku - odparł Mayne. - Maitland jechał na.. Umilkł, usiłując sobie przypomnieć, jak nazywał się koń. - Na Muszelce - podpowiedziała. - Pamięta pan? To był kasztan, biegał jak marzenie. - Tak, rzeczywiście świetny koń - przyznał. ~ Powinien zwycięŜyć, ale ugryzł dŜokeja w ucho tuŜ przed go nitwą, co biedaka zupełnie rozkojarzyło. - Ale to było przecieŜ, zanim się pobraliście. - Znałam Dravena od lat. - Uśmiechnęła się krzywo. - Trenował swoje konie u mojego ojca. -Jej oczy wyraŜały bezgraniczny smutek i Mayne nie mógł się oprzeć myśli, Ŝe po nim, kiedy umrze, nikt nie będzie tak rozpaczał. - A więc szykuje się między nami romans? powiedziała, jakby to było naturalną konsekwencją rozmowy o zmarłym małŜonku. - Domyślam się, Ŝe Tess uŜyła argumentu, którego nie mógł pan odrzucić - zauwaŜyła chłodno. - Byłoby szkoda zmarnować taką okazję. CóŜ, przyznam, Ŝe na początkują takŜe myślałam o panu. 78

Mayne stłumił śmiech. Był przyzwyczajony, Ŝe sam wybierał partnerki, choć siostry Essex najwyraźniej to ignorowały. - Ponadto muszę się przyznać, Ŝe wplątałam się w pewien zwią zek bez znaczenia - ciągnęła. -Jako człowiek światowy, mający setki schadzek, z pewnością rozumie pan, o czym mówię. A więc była juŜ związana z innym męŜczyzną? Nieoczekiwanie poczuł ulgę, Ŝe nie poślubił Tess. Szkockie dziewczyny zdecydowanie nie odpowiadały jego konserwatywnej, angielskiej duszy. - Oczywiście, będę szczęśliwy, jeśli zdołam pani jakoś pomóc. - Doskonale. Proszę więc zabrać mnie do domu. Te dania są niezjadliwe. Jutro powinnam się porozglądać za domem w mieście. MoŜe mi pan towarzyszyć. - Towarzyszyć pani? - Pomysł wydawał się kuriozalny. Czy ona nie zdawała sobie sprawy, jakie mogą być tego konsekwencje? Przez te wszystkie szalone lata nigdy nie znalazł się w aŜ tak skandalicznej sytuacji. Ale najwyraźniej nie był to jeszcze koniec jego problemów. - Chyba nie sądzi pani, Ŝe romans ze mną to kwestia kilku kon nych przejaŜdŜek po parku? - powiedziała miękko. Odchrząknął nerwowo. Ta kobieta wręcz paraliŜowała rozmówcę. Powinna przemawiać w Izbie Lordów. - Tess pewnie poinformowała pana, Ŝe nie marzę o niczym in nym, tylko o zrujnowaniu sobie reputacji - kontynuowała. - Ale to nieprawda. Ja po prostu wybrałam piekło i jeśli pan tylko chce, moŜe mi pan tam towarzyszyć. Zamierzam kupić dom i zupełnie mnie nie obchodzi, co ta Ŝałosna grupa ludzi, która sama siebie nazywa towa rzystwem, ma na ten temat do powiedzenia. Mayne juŜ otwierał usta, ale w końcu nie wygłosił Ŝadnej riposty. Nagle ujrzał wszystko w innym świetle. Był winien przysługę Tess. Jednak zadanie, którego się podjął, wymagało niezwykłej siły. Miał uratować Imogen przed nią samą! I gdyby mu się to udało... moŜe nie czułby się taki zbrukany. 79

Tymczasem jednak tak właśnie się czuł: niegodziwy i bez wartości. W głębi duszy nie dziwił się, Ŝe hrabina Godwin -jedyna kobieta, którą naprawdę kochał - zerwała z nim i wróciła do męŜa, pomimo iŜ ów miał kochankę i Bóg jeden wie, ile jeszcze innych grzechów na sumieniu. Prawda jednak była taka, Ŝe on, Mayne, wcale nie okazał się lepszy od hrabiego. MoŜe więc zdołałby zrobić coś dobrego. Czy chodziło o zadośćuczynienie? Znowu spojrzał na Imogen. Wyławiała małe kawałki skórki pomarańczy i goździki i układała jeden obok drugiego na stole. Nie potrzebowała kochanka. Potrzebowała czasu. A on mógł jej to ofiarować. - Czy dobrze rozumiem, Ŝe jest pani juŜ z kimś umówiona? zapytał. Pewnie z tym Szkotem, którego poznał wczoraj wieczorem. - Musisz mu, pani, powiedzieć, Ŝe to nieaktualne. - Niech mi pan nie mówi, co mam robić, nigdy! Wzruszył ramionami. - Nie poluję na terenie naleŜącym do innego męŜczyzny. Uśmiechnęła się. -Zabawne. Jedyne, co potrafi pan najlepiej, poza ubieraniem się, to uwodzenie męŜatek. Tess, kiedy czegoś potrzebuje, zawsze udaje się do ekspertów. To zabolało. Najwyraźniej miał do czynienia z kobietą, która bezlitośnie zadaje ciosy, bo sama juŜ nie odczuwa cierpienia. Przebywanie z nią nie było zatem miłą perspektywą. CóŜ, trzeba być cierpliwym i wyrozumiałym. - Prawdę mówiąc, uwodziłem jedynie te kobiety, których męŜowie chętnie się nimi dzielili - odparł spokojnym głosem. Roześmiała się krótko. - To dlatego miał pan aŜ tyle pojedynków?! - Tylko dwa. - Skąd, u licha, o tym wiedziała, siedząc w dzikiej szkockiej głuszy? - Kiedy byłem młody i głupi. Tak więc chciałbym, aby jak najprędzej pozbyła się pani moich rywali, Imogen. - Nie przypominam sobie, abym pozwoliła panu zwracać się do mnie po imieniu. 80

- W tych warunkach sam sobie pozwoliłem. Czy zechce więc pani mówić do mnie Garret? Milczała przez chwilę. - Nie, wolę Mayne. Wyślę do Ardmore'a bilecik. - Takie sprawy załatwia się osobiście - wyjaśnił. - Podobno zrobiła pani z niego głupca na ostatnim balu. Mogłaby go pani przy okazji przeprosić. - Prędzej piekło zamieni się w lód - oburzyła się. - Nie słyszał pan, co on... powiedział do mnie... on... - Przestraszył panią? - On mnie? Nigdy! - Obraził więc - próbował zgadnąć. - Ardmore pewnie nie ma zbyt wielkiego doświadczenia, jak postępować z damami, które decydują się wejść na złą drogę. Ja miałem okazję się przekonać, Ŝe męŜatki pozostają w takim samym stopniu skromne i do przesady przyzwoite, jakimi były w małŜeńskiej sypialni. To jedna z przyczyn, dla których affaires des coeur tak szybko stają się nudne. Posłała mu mordercze spojrzenie. - Mogę panią odwieźć do domu, ale nie towarzyszyć podczas oglądania domów. Rafę by mnie zabił, chociaŜ i tak jest to całkiem moŜliwe. Gdzie on teraz jest? - Został w domu. Wolał utonąć w beczułce brandy - odparła beznamiętnym głosem. Mayne odchrząknął. - Czy zawsze jest pani taka bezwzględna? - Dlaczego miałabym go bronić? To zwyczajny opój. Nie poŜyje długo, jeśli nie zerwie z nałogiem. - Wcale tak duŜo nie pije. Myli się pan. - Do śmierci brata nigdy nie naduŜywał alkoholu. - MoŜe i ja powinnam rozsmakować się w brandy - mruk nęła. -Wtedy utyje pani, a na nosie pokaŜą się czerwone pajączki. Z satysfakcją zauwaŜył, Ŝe zrobiło to na niej wraŜenie. -Jeśli mamy poznać się bliŜej, powinniśmy zrobić to bardziej finezyjnie. MoŜe 81

pójdziemy na dancing - zaproponował. - Ale obieca pani nie kleić się do mnie jak do tego Szkota ostatniego wieczoru. Nie było w tym Ŝadnej finezji - dodał szybko, Ŝeby nie dopuścić jej do głosu. - Nic interesującego dla salonu, poza ekscesem bezwstydnej dziewki. A to przecieŜ banalna historia. - Mayne z trudem opanował śmiech, widząc w oczach Imogen Ŝądzę mordu. - Odegramy coś bardziej interesującego: polowanie. Ja będę na panią polował, a pani będzie przede mną uciekała.| - Dlaczego? - PoniewaŜ jest pani w tych sprawach nowicjuszką - odparł, - Ale szybko się uczę. Pochylił się i ujął ją pod brodę. - To jeden z największych sekretów rodzaju ludzkiego, Imogen. Łatwe kobiety są nudne. Nigdy nie sypiam z nudnymi damami. Wszyscy o tym wiedzą. Musisz więc zachowywać się bardziej po wściągliwie, nie tak jak na wczorajszym nieszczęsnym balu. Jestem gotów zrujnować resztki swojej reputacji, ale nie mam ochoty sły szeć, Ŝe zniŜyłem się do tego, by zająć się kobietą, która tak ostenta cyjnie eksponuje swoje wdzięki. Twarz Imogen pobladła. Jest pan bardzo szczery. - Zatańczymy. Ja będę z panią flirtował, ale pani ze mną nie. Gdy muzyka umilknie, szepnę pani coś do ucha. Wtedy pani mnie spoliczkuje, z całej siły, a potem zaŜąda, aby sprowadzono powóz. - CzyŜby pan chciał, Ŝebym odzyskała reputację? - Tylko po to, aby ją zabrać ponownie - przyznał. - Rozumie pani, co mam na myśli? Muszę sprawić, aby nabrała pani wartości. Po tym, co stało się wczoraj, nikt by nie uwierzył, Ŝe mógłbym spędzić z panią noc. - Muszę więc stać się bardziej atrakcyjna - powiedziała bezbarwnym głosem. - Bardziej interesująca - sprostował. - PoniewaŜ dziewki są nudne. -Właśnie.

Imogen miała ochotę posłać go do diabła, gdy wreszcie dotarła do niej okrutna prawda. Łatwa zdobycz? Była więc dla Dravena łatwą zdobyczą. Narzucała mu się latami, spadła mu jak jabłko do stóp. Gdyby musiał o nią walczyć, wtedy moŜe... PoraŜająca prawda sprawiła, Ŝe przez chwilę Imogen nie mogła złapać tchu. Odwróciła się do Mayne'a. Podał jej rękę. Wstała. Orkiestra grała skomplikowane, staromodne tańce, takie, podczas których widzi się partnera przez dwie sekundy, po czym robi się piruet i przechodzi w inne ręce. Mayne zdołał jednak nawiązać kontakt wzrokowy z dyrygentem i juŜ po chwili mistrz ceremonii zawołał: - Walc Franza Schuberta! Imogen dygnęła. Mayne skłonił się i wyciągnął rękę. - Nie podchodź do mnie zbyt blisko - powiedział półgłosem. - Będę próbował przyciągnąć cię do siebie; chciałbym, abyś wyraź nie zaprotestowała. Skinęła głową. W powietrzu rozległa się muzyka, słodka i pełna nostalgii. Oczy Imogen zamgliły się i pociemniały. - Niech się pani nie waŜy płakać! - syknął. - Wszystko pani popsuje. - Draven i ja nigdy nie tańczyliśmy ze sobą - wyszeptała. - Nic dziwnego. Nie trzyma się pani rytmu. JuŜ drugi raz nadepnęła mi pani na nogę. To mogło zrazić Maitlanda. Prowokacyjnie zadarła brodę, a jej oczy zapłonęły wściekłością. Uśmiechnął się jak rasowy uwodziciel, który trzyma juŜ w ręku ofiarę. Kątem oka zauwaŜył lady Felicię Saville, jedną z jego mniej atrakcyjnych dawnych zdobyczy. Patrzyła zdumiona, gwałtownie mrugając. PołoŜył rękę na plecach Imogen i przyciągnął ją do siebie. Odskoczyła błyskawicznie jak spręŜyna i spojrzała na niego z wściekłością. - A więc, dlaczego tak kiepsko pani tańczy? - zapytał z ironią. Ściągnęła brwi.

82

83

- PoniewaŜ mój ojciec nie miał aŜ tyle pieniędzy, Ŝeby zatrudnić nauczyciela tańca. Pogładził ją pieszczotliwie w chwili, gdy Felicia nie mogła tego nie dostrzec. Uśmiechnął się znowu - zimnym, pełnym wyrachowania uśmiechem uwodziciela. - Nie lubię takiego wyrazu twarzy - stwierdziła nieoczekiwanie Imogen. - Wygląda pan jak zdeprawowany hultaj. - To ma być zemsta za uwagę o dziewce? - Mówię prawdę. - Spuściła oczy. - Tak jak i pan. Na szczęście taniec zmierzał do końca. Mayne czuł się zupełnie sponiewierany uwagami Imogen. MoŜe powinien dołączyć do Rafe'a i poszukać pociechy w brandy. Ale Rafę nie byłby zadowolony, gdyby usłyszał o tym tańcu. - No, dobrze - powiedział. - Teraz szepnę pani coś na ucho,, a pani mnie spoliczkuje. Pochylił się ku niej w chwili, gdy dźwięki walca umilkły. Odgar nął delikatnie jej włosy i wyszeptał: - Przyjdę po panią jutro o trzeciej po południu. Imogen odskoczyła gwałtownie. Jej oczy płonęły z oburzenia. Zamachnęła się i z całej siły uderzyła Mayne'a w twarz. Kiedy się wyprostował, pochyliła się ku niemu z uśmiechem morderczyni. - Zrobiłam to z przyjemnością - oznajmiła. -I dodam coś jeszcze syknęła. - Nie mam nic przeciw temu, Ŝeby pana policzkować, ale jeśli pan sądzi, Ŝe zgodzę się na króliczy pocałunek, to jest pan w błędzie! - Na co? - zapytał, ale Imogen juŜ zniknęła. Brzmiało to nawet sympatycznie, chociaŜ podejrzewał, Ŝe on to zna pod inną nazwą. CzyŜby chodziło o szkocką specjalność? Uśmiechnął się od ucha do ucha. MoŜe ta pokuta wcale nie będzie taka przykra.

84

Rozdział 9 Griselda obiecała wziąć udział w balu debiutantek urządzanym dla corki jednej z jej przyjaciółek i zŜymała się na myśl, Ŝe będzie musiala opóźnić swój wyjazd i towarzyszyć Imogen do hotelu Grillon's. - Grillon's! - powtórzyła z obrzydzeniem kobiety, która nigdy nie weszłaby do hotelu z własnej woli. W jej głosie Imogen słyszała ten sam ton, z jakim Mayne wypowiadał słowo „dziewka". - Nie mogę tam pojechać sama, Griseldo - powiedziała stanowczo. - Annabel będzie razem ze mną, ale nie wypada, abyśmy tę wizytę składały tylko we dwie. - Oczywiście! - prychnęła Griselda. - Nie wypada ciągnąć siostry w takie miejsce. - A więc proszę ciebie, Griseldo. Popełniłam błąd - przyznała Imogen. Łzy napłynęły jej do oczu. - Miałaś rację, jeśli chodzi u Ardmore'a, a ja się myliłam i bardzo mi z tego powodu przykro. PomóŜ mi się wyplątać, Griseldo. - Myślę, Ŝe nie powinnaś mu wysyłać bileciku - mruknęła. - Mayne teŜ tak uwaŜa. Griselda spojrzała na nią ze zdumieniem. - Mayne? A więc mój brat jest w to zamieszany? - Radził, Ŝebym wytłumaczyła się osobiście - odparła Imogen, ocierając spływającą po policzku łzę upokorzenia. - Mayne w takich sprawach ma zawsze rację. - Griselda westchnęła. - CóŜ, lata doświadczeń. Prawda jest taka, Ŝe postawiłaś lorda wczoraj w dosyć kłopotliwej sytuacji. Spodziewam się, Ŝe Arimorę będzie musiał wytłumaczyć to, co się stało, zanim poprosi ojca jakiejś przyzwoitej dziewczyny o jej rękę. Imogen z trudem przełknęła ślinę. - Nie pomyślałam o tym. - Rzeczywiście. No, dobrze. Chodźmy, bo spóźnimy się na bal u lady Penfield i potem przez miesiąc będę musiała wysłuchiwać 85

pretensji. Tak bardzo jej zaleŜy, Ŝeby bal zakończył się sukcesem. MoŜe Mayne mógłby nam towarzyszyć... czułybyśmy się przy nim bezpieczniej. Bóg jeden wie, dlaczego matki mające córki na wydaniu wciąŜ o niego zabiegają. - Pewnego dnia moŜe się w kimś zakocha - powiedziała Imogen z nutką powątpiewania. - Zawsze trzeba mieć nadzieję - odparła Griselda. -Jak się ubierzesz na dzisiejszy wieczór, moja droga? - Na czarno. - Tylko nie przesadzaj z dekoltem. Nie zamierzasz chyba kusić męŜczyznę, kiedy go prosisz o wybaczenie. Imogen nigdy juŜ nie chciała widzieć Ardmore'a, a juŜ na pewno nie prosić go o wybaczenie. Sam przecieŜ teŜ zawinił. Powiedział przy niej... coś tak okropnego. Cokolwiek to znaczyło. Dochodziła dziesiąta, gdy Imogen, Griselda i Annabel, opatulone w ciepłe płaszcze, chroniące przed chłodem kwietniowej nocy, wsiadły do powozu i ruszyły do hotelu Grillon's. Griselda przez cały czas niepokoiła się, Ŝe ktoś je zobaczy. - Nigdy nie byłam w takim miejscu - powtarzała. - To tylko hotel - uspokajała Imogen. - Nikt z towarzystwa nie zatrzymuje się w hotelu - parsknęła Griselda. - Chyba Ŝe nie ma rodziny w mieście. Ani nikogo, gdzie mógłby nocować! I wtedy jest poza nawiasem. - Ardmore nie wygląda na osobę spoza nawiasu - zaprotestowała Annabel, przypominając sobie, jak londyńskie salony serdecznie go witały. - Och, to utytułowany męŜczyzna i do tego z dalekiej północy. Zatrzymał się w hotelu, poniewaŜ nie stać go na wynajęcie domu albo przynajmniej apartamentu na sezon, na co moŜe sobie pozwolić ktoś, kto posiada pokaźny majątek. Nikt nie zatrzymałby się w londyńskim hotelu, gdyby nie musiał. Podobno rozboje i kradzieŜe są tam na porządku dziennym. Ściągną nawet pościel z łóŜka, kiedy ty będziesz w nim spać!

-AleŜ Griseldo - zaoponowała Annabel. - Sama nam czytałaś wiadomość o rosyjskim ambasadorze, a on, jeśli się nie mylę, zatrzymał się w tym samym hotelu. - Tak czy inaczej: dla kobiety juŜ samo pojawienie się w hotelu jest ryzykowne - spointowała Griselda. Powóz zaczynał zwalniać, więc nasunęła głębiej kaptur płaszcza. - Przy odrobinie szczęścia wejdziemy i wyjdziemy stąd, nie spotkawszy Ŝywego ducha. - Nawet jeśli kogoś spotkamy, Griseldo, to cóŜ taka osoba moŜe o nas pomyśleć? - Annabel wzruszyła ramionami. - Trzy kobiety, w tym dwie wdowy, nie wchodzą do hotelu w niemoralnym celu. - Uwierz mi, moja droga, skojarzenia mogą być okropne - prychnęła Griselda. - Wdowy są ich ulubionym obiektem. Czy wiesz, ile jest dowcipów na temat lubieŜnych wdów? A ile ballad? Jedna, szczególnie odraŜająca, brzmi mniej więcej tak: „Jeśli upolujesz wdówkę, ściągnij szybko bryczesy i nie trać czasu". ~ Przytaczała fragmenty jeszcze bardziej bulwersujące, ale powóz zatrzymał się w końcu. Musiały go wynająć, nie chcąc, Ŝeby ktoś rozpoznał herb Holbrooka. - Czekaj na nas! - poleciła Griselda stangretowi. - I nie waŜ się stąd ruszyć! To potrwa tylko chwilę. Annabel zauwaŜyła jego głupawy uśmiech i zdała sobie sprawę, co moŜna pomyśleć o trzech wchodzących do hotelu zakapturzonych kobietach. Stangret najwyraźniej uwaŜał, Ŝe przyjechały tu w tak zwanych interesach. - Do usług, moje panie - rzucił wesoło. - Rafę nas zamorduje-jęknęła Griselda. I słusznie, pomyślała Annabel. Hotelowa recepcja robiła wraŜenie. Miała ogromny, wysoko sklepiony sufit i mnóstwo rzeźb, tak pięknych jak te, które stoją w klasycznych ogrodach. Griselda zacisnęła dłoń na ramieniu Imogen. - Co teraz? - zapytała. - Chyba ktoś powinien nas zaanonsować. Kiedy tak stały, jak zalęknione prowincjuszki, szybkim krokiem zbliŜył się do nich męŜczyzna z wyraźną dezaprobatą na twarzy.

86

87

- Czymmogę słuŜyć, moje panie? - zapytał chłodno. Ton głosu sugerował, Ŝe męŜczyzna wyciągnął podobne wnioski jak stangret Griselda wyprostowała się i, zdjąwszy z głowy kaptur, spojrzała na recepcjonistę z góry. Sekundę później męŜczyzna zgiął się wpół, prawie dotykając nosem kolan i przepraszając, Ŝe kazał damom czekać. - Musimy porozmawiać z kuzynem - powiedziała Griselda z uśmiechem- A poniewaŜ zniŜyłyśmy się, aby wstąpić do tego przybytku, panie... - Barnet- wymamrotał. -Jesteśmy zaszczyceni, Ŝe moŜemy panie gościć, milady -JuŜ dobrze, dobrze! - ciągnęła obojętnym głosem. - Panie Barnet, martwię się ewentualnymi konsekwencjami naszej eskapady. Dlatego prosiłabym, abyśmy niezwłocznie zostały zaprowadzone do apartamentu lorda Ardmore'a. - Zrobię to osobiście - zaofiarował się pan Barnet i ruszył w kierunku schodów. - Jego lordowska mość wynajmuje najlepszy apartament w Grillon's - oznajmił, prowadząc po schodach pokrytych czerwonym dywanem, które były równie imponujące jak schody w ksiąŜęcym pałacu. - Zapewniam panią, milady, Ŝe hotele przez ostatnie dwadzieścia lat bardzo się zmieniły. Nasz naleŜy do najbar-| dziej reprezentacyjnych i zatrzymują się tu najznamienitsi goście. - Hm! -mruknęła Griselda. Chwilę później trzy panie zostały zaproszone do salonu przez lokaja Ardmore'a, który nie krył zachwytu, Ŝe moŜe wprowadzić damy| do apartamentu swojego pana, nawet jeśli składają wizytę o tak późnej porze. Gdy oddalił się, aby przynieść Griseldzie kieliszek ratafii, Annabel zsunęła z głowy kaptur i podeszła do obramowania kominka usłanego zaproszeniami. - Piękny pokój - stwierdziła Griselda, która najwyraźniej czuła się znacznie lepiej teraz, gdy juŜ nie były naraŜone na kontakt z kimś, kto mógłby je rozpoznać. - Bardzo piękny. Lubię meble wczesnego Hepplewhite'a. Annabel, nie zdejmuj płaszcza. Będziemy tu tylko chwilę.

Dwie sekundy później lord Ardmore przeszedł przez jedno z pięciu wejść prowadzących do salonu. - Co za niespodzianka - rzekł zupełnie nieporuszony faktem, iŜ zamiast szukającej przygody wdowy stanął przed trzema kobietami, z których jedna cieszyła się w Londynie nieskazitelną reputacją. Ale Griselda nie zamierzała tracić czasu na Ŝarty. - Lady Maitland ma panu coś do powiedzenia - oświadczyła. Potem wyjdziemy stąd natychmiast, a pan zechce zapomnieć, Ŝe kiedykolwiek tu byłyśmy. - Słuchać znaczy być posłusznym - mruknął Ardmore, ale kiedy spojrzał na Annabel, w jego oczach pokazały się wesołe iskierki, które kazały przypuszczać, Ŝe pamiętał ich pocałunek. Albo... Annabel odwróciła się i zajęła przeglądaniem zaproszeń, jakby to było wyjątkowo interesujące. - Lordzie Ardmore - zaczęła Imogen, zatrzymując się na środku pokoju i splatając nerwowo ręce. ~ Pragnę poinformować, Ŝe rezygnuję z układu, o którym pan i ja niedawno rozmawialiśmy. Ardmore skłonił się z większą atencją, jak się zdawało Annabel, która udawała, Ŝe czyta kolejne zaproszenie. - Miło mi to słyszeć - oznajmił, a tembr jego głosu potwierdzał słowa. -Wspaniale. - Griselda wyszła z rogu pokoju i wzięła Imogen za rękę. -I chcę dodać jeszcze jedno - ciągnęła Imogen. - Nie jestem dzieckiem, lordzie Ardmore. Dziś po południu zrozumiałam, Ŝe... Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Griselda jęknęła. SłuŜący Ardmore'a, nie otwierając drzwi, zawołał: -Jego lordowska mość nie przyjmuje! - To ja, Barnet, sir - rozległ się głos recepcjonisty. Było w nim słychać niepokój. - Obawiam się, Ŝe wasza wysokość będzie miał niespodziewaną wizytę. - Proszę zaczekać - powiedział słuŜący po porozumiewawczym znaku od Ardmore'a. - Sprowadź gościa na dół, jeśli łaska, panie Barnet. 89

- Przykro mi, ale to chyba pilna sprawa - odparł Barnet i ku przeraŜeniu Annabel gałka w drzwiach zaczęła się obracać. - BoŜe, to pewnie Rafę! -jęknęła Griselda i wjej oczach pojawiło się przeraŜenie. - Szybko! -Wepchnęła Imogen do sąsiedniego pokoju. Ardmore spojrzał na Annabel. Uśmiechnął się lekko, co sprawiło, Ŝe poczuła się bezpieczna, jakby tylko grała w kiepskim melodramacie. Wsunęła się za cięŜką aksamitną zasłonę tuŜ obok kominka, poniewaŜ tak właśnie postąpiłaby heroina w melodramacie. W tej samej sekundzie drzwi gwałtownie się otworzyły. To nie był Rafę.

Rozdzial 10 Było

ich dwóch. KaŜdy z nich trzymał w ręku karabin. Annabel stała bez ruchu, obserwując pokój zza zasłony. Jeden z bandytów dźgał Barneta lufą w plecy, drugi mierzył do Ardmore'a, chociaŜ zdawało się, Ŝe na lordzie nie robi to Ŝadnego wraŜenia. - Czego panowie sobie Ŝyczą? - zapytał. Nonszalancja w jego głosie musiała ich zirytować, poniewaŜ spojrzeli na niego groźnie. I chociaŜ Annabel czuła narastający strach, to jednak z zaciekawie niem patrzyła na rozgrywającą się scenę. Była przekonana, Ŝe zbóje zwykle są nieogoleni i niechlujnie ubrani. Powinni kląć i spluwać na ziemię. Przynajmniej takich męŜczyzn jej ojciec uwaŜał za niebez piecznych. Barnet usiłował przepraszać, mówił, Ŝe ujęto go w korytarzu... To musieli być londyńscy przestępcy. ChociaŜ wyglądali jak dŜentelmeni. Jeden z nich, szczupły i ciemnowłosy, miał na sobie aksamitny surdut, a z kieszonki kamizelki zwieszał się łańcuszek zegarka. Kiedy się uśmiechnął, kompletem uzębienia mógł zaimponować niejednemu bywalcowi salonów. -Wpadliśmy na tego dobrodzieja, jak podsłuchiwał pod pańskimi drzwiami, milordzie - powiedział i Annabel miała nadzieję, 90

ze Griselda tego nie słyszała. - Będę zobowiązany, jeśli zechce pan usiąść na kanapie - ciągnął bandyta. Mówił jak człowiek wyedukowany i godny szacunku. Skoro jednak ojciec potrafił dopilnować, zeby córki pozbyły się szkockiego akcentu, to pewnie kaŜdy mógł nauczyć się naśladować język angielskiego dŜentelmena. Ardmore bez słowa ruszył w kierunku kanapy, a jego lokaj i pan Barnet podąŜyli za nim ponaglani wymownym machaniem bronią. - OtóŜ, milordzie - ciągnął bandyta - zamierzam poprosić pana Bloleya, Ŝeby szybko przejrzał pańskie pokoje. Annabel zamarła. Kompan rzezimieszka skierował się prosto do drzwi wiodących do pokoju, gdzie schowała się Imogen. Odetchnęła z ulgą, gdy usłyszała jedynie skrzypienie otwieranej szafy i najprawdopodobniej szuflady biurka. Czuła narastający gniew. Lord Ardmore nie był zamoŜny i musiał zatrzymać się w hotelu. A teraz te łotrzyki miały mu zabrać resztę skromnych funduszy i do tego całą biŜuterię, jaką posiadał? Niestety wkrótce okazało się, Ŝe jej obawy były uzasadnione. - Zechce pan zdjąć sygnet - nakazał uprzejmie bandyta. - I od dać wszystkie cenne rzeczy. Nie znoszę przemocy. - Wyraźna drwi na w jego głosie jeszcze bardziej rozwścieczyła Annabel. Gdyby tylko mogła zaatakować jednego z bandytów od tyłu... Odsunęła się od aksamitnej zasłony i rozejrzała dookoła. Stała w przeszklonych drzwiach wiodących na balkon. Niestety w zasięgu ręki nie było nawet lampy, którą mogłaby rzucić. Ale moŜe... drzwi były uchylone. Pchnęła je palcem i zerknęła w dół. TuŜ pod balkonem stał powóz, konie przestępowały z nogi na nogę, a z ich nozdrzy wydobywały się kłęby pary. Krzepki męŜczyzna kręcił się tuŜ przy koniach. Niestety to nie był powóz Griseldy. Jak miała przyciągnąć uwagę stangreta bez zaalarmowania bandytów? Mogła spróbować wypuścić torebkę. Ale jeśli on krzyknie, bandyci odkryją jej obecność, a wtedy poŜegna się ze swoimi kolczykami. 91

Pozostawało tylko wszcząć alarm. Stangret wpadłby do hotelu... Drzwi powozu otworzyły się nagle i ukazała się w nich sylwetka kobiety, tak charakterystyczna, Ŝe trudno by było jej nie rozpoznać: lady Blechschmidt, jedna z największych moralistek w Londynie, słynąca z surowych zasad i okazywania świętego oburzenia na zachowanie mniej rozwaŜnych śmiertelników. Ponadto była jedną z przyjaciółek Griseldy. Lady Blechschmidt najwyraźniej wydawała polecenia stangretowi. Prawdopodobnie zamierzała go odesłać, co dla Annabel oznaczało koniec nadziei na udaremnienie kradzieŜy. Jeśli jednak krzyknie, co lady Blechschmidt pomyśli o jej obecności w apartamencie lorda Ardmore'a? Nie trzeba być jasnowidzem, aby znać odpowiedź. Cofnęła się na palcach i ponownie zerknęła przez szparę w kotarze. To było okropne. Jeden z bandytów roześmiał się, powiedział coś i lord Ardmore z twarzą tak ponurą, Ŝe aŜ zrobiło się jej Ŝal, zaczął ściągać fular. Chcieli mu zabrać fular? Po chwili dobiegł do niej głos: -Widzi pan, milordzie, z moich bogatych doświadczeń wynika, Ŝe dŜentelmeni niechętnie oddają wszystkie błyskotki, jakie przy sobie mają. W pana kieszeniach moŜe jest coś, co chcielibyśmy zabrać. Surdut pewnie przyniesie nam niezłą sumkę, a czas, jaki będzie panu potrzebny na włoŜenie bielizny, wystarczy, abyśmy opuścili hotel bez problemu. PoniewaŜ bardzo nie lubię sytuacji, kiedy muszę kogoś zastrzelić. Annabel widziała wściekłość na twarzy Ardmore'a, kiedy rzucał fular na sofę. Znów przekradła się na balkon. Ardmore nie moŜe stracić wszystkiego, co posiada. Co on teraz zrobi? Jak znajdzie bo gatą Ŝonę, nie mając nic, nawet własnego ubrania? Nie mówiąc o re putacji, którą mu zniszczyła Imogen. Poza tym Griselda była w sąsiednim pokoju... jej obecność uruchomi ostry język londyńskiej moralistki. Lady Blechschmidt odwróciła się od stangreta. Annabel przechyliła się przez balustradę, ściągnęła kaptur i głośno krzyknęła: 92

- Bandyci! Pomocy! Lady Blechschmidt rozejrzała się ze zdumieniem, ale stangret podniósł głowę i, zorientowawszy się w sytuacji, wbiegł do hotelu, a za nim dwóch stajennych. Annabel otworzyła usta, Ŝeby znów krzyknąć, gdy czyjaś cięŜka ręka chwyciła ją za ramię i wciągnęła ilo środka tak szybko, Ŝe dziewczyna wypuściła po drodze torebkę. Przynajmniej złodzieje oszczędzą jej chusteczkę do nosa. MęŜczyzna wepchnął Annabel do salonu. Przeleciała przez pokój i juŜ miała wylądować na podłodze, gdy chwyciła ją para silnych męskich rąk. Lord Ardmore przyciągnął Annabel do siebie. - Popatrz, jakiego miał ptaszka na balkonie - mruknął oprych. - Powinniśmy byli przeszukać te cholerne pokoje - burknął pierwszy bandyta, nie siląc się juŜ na galanterię. - Musiał być jakiś powód, Ŝe ten przeklęty dureń podsłuchiwał pod drzwiami. - Skierował karabin na Ardmore'a. - Nie próbuj Ŝadnych sztuczek, milordzie. Zniknęli, zanim Annabel zdąŜyła mrugnąć. - Nic się pani nie stało? - zapytał lord Ardmore, odwracając się szybko. Uśmiechał się, choć jego wszystkie pieniądze i biŜuteria zniknęły. Jego głos w ogóle nie zdradzał niepokoju... pojawił się na tomiast ten sam, gardłowy, szkocki akcent, który... Zamknęła szybko oczy. - Pańskie ubranie! -jęknęła. Wypuścił ją z ramion. - Rzuć mi pantalony, Glover. W tej samej chwili drzwi otworzyły się nagle i do uszu Annabel dobiegł odgłos pospiesznie oddalających się kroków. WciąŜ zasłaniała dłońmi oczy, aŜ usłyszała w korytarzu cierpki głos lady Blechschmidt domagającej się wyjaśnień. Opuściła ręce. Na szczęście lord Ardmore miał juŜ na sobie pantalony i wciągał koszulę. Annabel nie mogła nie zauwaŜyć, Ŝe jcgo klatka piersiowa wyglądała jak tors rzymskich bogów, których posągi widziała w brytyjskim muzeum w Montagu House. ChociaŜ biały chłodny marmur bardzo się róŜnił od lekko owłosionej, złotej skóry. 93

Annabel czuła, Ŝe się rumieni. Do pokoju wszedł stangret lady Blechschmidt z informacją, Ŝe na dole złapano dwóch męŜczyzn z pierścieniem i innymi rzeczami. Annabel z trudem przełknęła ślinę. A więc po wszystkim. Prawie. Lady Blechschmidt tkwiła w drzwiach, ze zdumieniem patrzyła na Annabel, a zmarszczka między brwiami dystyngowanej matrony stawała się coraz głębsza. - A co ty tu robisz, młoda damo? - zapytała tak lodowatym to nem, Ŝe Annabel aŜ zadrŜała. Dziewczyna podniosła jednak dumnie głowę. - Przyjechałyśmy z wizytą... - Przyjechałyśmy? - przerwała jej lady Blechschmidt. Annabel zabrakło tchu. - Imogen! Imogen, nic wam się nie stało? - Pobiegła do drzwi, które wiodły do sypialni Ardmore'a i otworzyła je szeroko. Pokój był pusty. Drzwi od szafy na ubrania otwarte na ościeŜ, z szuflady wystawał rękaw koszuli, a na podłodze leŜała wyrwana z biurka szuflada. Było tylko jedno miejsce, gdzie mogły się skryć. Annabel uklękła i podniosła cięŜką kapę, która sięgała aŜ do podłogi. - Griseldo? Imogen? Po chwili usłyszała, Ŝe coś porusza się w ciemności. - Annabel, to ty? -jęknęła Imogen. -Wychodź, kochanie, juŜ po wszystkim. - Co ci się stało?! - zawołała Imogen w tej samej chwili, gdy Griselda spojrzała w dół, aby z przeraŜeniem stwierdzić, Ŝe była cała pokryta kurzem, strzępkami pajęczyny i paprochami sypiącymi się z materaców. Jej oburzenie zagłuszyło pytanie Imogen. W drzwiach sypialni natychmiast pojawiła się lady Blechschmidt - Lady Griseldo! - krzyknęła, zatrzymując się tak gwałtownie, Ŝe idący za nią lord Ardmore nie zdołał uniknąć zderzenia. -Wszystko w porządku? - zapytał, rozglądając się po pokoju - Mam nadzieję, Ŝe nie stało się paniom nic złego. 94

-W porządku?! - warknęła ze złością Griselda. - Oczywiście, Ŝe nie jest w porządku, ty... ty głupcze! Spójrz na mnie! Dawno juŜ powinnam być na balu u lady Penfield! Tylko popatrz! - Zbity kołtun kurzu zwisał przy guziku płaszcza. Niemal od stóp do głów oblepiała ją cienka warstwa szarobrązowej mazi, a przez policzek biegła ogromna smuga rozmazanego brudu. Barnet wszedł do pokoju tuŜ za Ardmore'em. - To przez ciebie! - syknęła Griselda, wskazując na niego pal cem. - To wszystko twoja wina! Jak śmiałeś wpuścić tych opryszków do pokoju, kiedy my tam byłyśmy. Jak śmiałeś!? -Przystawili mi broń do głowy - odparł Barnet, nerwowo zaci skając ręce. -Jesteś odpowiedzialny... - mówiła Griselda, nacierając na niego - za niesłychane brudy w tym hotelu, jeśli nie za sprawienie, Ŝe ja i moje podopieczne znalazłyśmy się w skrajnym niebezpieczeństwie. - A właściwie co ty i twoje podopieczne robiłyście w pokoju tego dŜentelmena i to o tak późnej porze? - dopytywała się lady Blechschmidt. - Nigdy bym się nie spodziewała takiego zachowania po lobie, Griseldo! - Nie ma w nim nic niestosownego! - odparła Griselda, odwracając się od nieszczęsnego Barneta. - Trudno mi uwierzyć, Ŝe mogłaś to nawet sugerować po tylu latach znajomości. - Skoro pomogłam złapać zbójów na gorącym uczynku, to chyba naleŜą mi się wyjaśnienia - zauwaŜyła lady Blechschmidt. - Nic ci się nie naleŜy - odparła z godnością Griselda. -Jeśli nie masz dla mnie choćby tyle szacunku, aby bez wahania uwierzyć, Ŝe nigdy nie wplątałabym się w nieroztropne działanie, to nie jesteśmy juŜ przyjaciółkami! - Mój powóz uszkodził się w drodze na bal - usiłował ratować sytuację Ardmore. - Lady Griselda i jej podopieczne odwiozły mnie do hotelu, gdzie zostaliśmy zaatakowani przez uzbrojonych męŜczyzn. Lady Blechschmidt spojrzała na niego badawczo.

95

- Wiem, kim pan jest - oznajmiła. - Szkotem, który zrobił z sie bie widowisko na balu. Był pan uwaŜany za niezłą partię. Ardmore się skłonił. -Do usług. Lady Blechschmidt odwróciła się do Griseldy. - Mam dla ciebie, lady Griseldo, wiele współczucia z powodu sytuacji, w jakiej się znalazłaś, szczególnie z powodu stanu twojej garderoby. Chcę tylko zauwaŜyć, Ŝe obecność młodych dam w tym miejscu jest podejrzana. Tym bardziej Ŝe jedna z nich - wskazała na Imogen, która usiłowała usunąć zabrudzenia z płaszcza, a jedynie jeszcze bardziej jego stan pogorszyła - wywołała dwa dni temu skan dal z tym właśnie męŜczyzną. To wszystko, co mam do powiedze nia. Nie chciałam cię o nic posądzać, ja po prostu... Straciła pewność siebie i cofnęła się, gdy Griselda ruszyła w jej kierunku. Zwykle Griselda była uosobieniem anielskiej łagodności, ale w tej chwili miała na twarzy taki chłód, Ŝe lady Blechschmidt nie czuła się na siłach stawić przyjaciółce czoła. - Emily Blechschmidt - wysyczała przez zaciśnięte zęby. - Jeśli kiedykolwiek szepniesz o tym, co się tu stało, jeśli któryś z twoich słuŜących piśnie chociaŜ słowo, cięŜko tego poŜałujesz! Lady Blechschmidt zachichotała nerwowo. - Co do mnie, mogę obiecać, ale słuŜba, sama najlepiej wiesz...! - Nawet nie kończ - prychnęła Griselda. - Twoi słuŜący są tak samo wyćwiczeni jak moi. Obiecaj, Ŝe nie powiedzą nikomu ani słowa. - Naprawdę nie wiem, dlaczego tak reagujesz! Oczywiście ostrzegę słuŜbę, Ŝe nie wolno im z nikim o tym rozmawiać i muszą zapomnieć, Ŝe panna Essex była w towarzystwie niekompletnie ubranego męŜczyzny, podczas gdy ty i twoja druga podopieczna tkwiłyście pod łóŜkiem w innym pokoju! Oczy Griseldy się zwęziły. - A ty, co tu robiłaś? - zapytała. -Ja? - Lady Blechschmidt się obruszyła. -Jak to! Mój stangret rzucił się na górę, by ratować twoich przyjaciół, i... .... 96

- Co robisz w hotelu Grillon's? - Głos Griseldy był teraz znacznie spokojniejszy, ale wciąŜ bezlitosny i Annabel dałaby głowę, Ŝe kąciki ust opiekunki zadrŜały w uśmiechu. - Powinnaś być na balu n lady Penfield, zresztą tak jak i ja. - Byłam, ale impreza okazała się niezbyt udana. Opuściłam ją z bólem głowy. -A potem nagle wylądowałaś w Grillon's? Naprawdę, lady Blechschmidt, zdumiewasz mnie. W pokoju zapanowała taka cisza, Ŝe Annabel słyszała własny oddech. - KaŜę mojej słuŜbie milczeć - oświadczyła lady Blechschmidt. - Peters! - Stangret pokazał się w drzwiach pokoju. -Jedziemy do domu. - Majestatycznym krokiem opuściła pokój, bez poŜegnania, przeprosin czy jakiegokolwiek komentarza. Griselda zwróciła się do nieszczęsnego Barneta. - Wrócę tu jutro - zapowiedziała. -I porozmawiam z właścicie lem hotelu, który, tak się akurat składa, jest znajomym wuja mojego męŜa. Pan Reardon, nieprawdaŜ? Barnet gwałtownie zamrugał. - Zapewniam panią, madam, Ŝe... - Nie mam panu nic więcej do powiedzenia - prychnęła. - Imogen, Annabel. Idziemy do powozu. I nałóŜcie kaptury! Podopieczne bez słowa zastosowały się do polecenia i ruszyły w kierunku drzwi. W powozie Griselda strąciła z płaszcza strzępki pajęczyny, po czym stanowczym tonem oświadczyła: - Ten wieczór nigdy się nie zdarzył. Zrozumiałyście? Annabel skinęła głową. Imogen, jakby w poczuciu winy powiedziała: - Przykro mi, Griseldo... Ale Griselda szybko jej przerwała: - Nigdy... więcej... o tym... nie wspominaj. Annabel wymieniła spojrzenie z siostrą. Imogen ścisnęła jej rękę. 97

- Tak bardzo się o ciebie bałam - szepnęła. - Nie dbam o swoją reputację. Jestem wdową. Ale ty... Na myśl o tym, co mogło się wydarzyć, Annabel poczuła ucisk w gardle. - Miałyśmy szczęście - przyznała. -WciąŜ nie mogę w to uwierzyć. Myślałam, Ŝe juŜ nigdy nie uwolnimy się od lady Blechschmidt. Annabel spojrzała z wdzięcznością na Griseldę, która siedziała z zamkniętymi oczami, jakby sam wysiłek, aby siedzieć prosto, był dla niej ponad siły. - Odnoszę wraŜenie, Ŝe Griselda zwykle osiąga to, czego chce, nie sądzisz? Imogen się uśmiechnęła. Kto, jeśli nie Griselda, mógł wybawić Annabel z okropnej sytuacji, gdy jedna z najbardziej pruderyjnych dam towarzystwa wchodzi do sypialni i znajduje dziewczynę w towarzystwie na wpół ubranego męŜczyzny? Dokonała prawdziwego cudu. Pewnie jednak przyjdzie czas, gdy ów cud przestanie działać.

Rozdzial ll Cios nadszedł w postaci złych wiadomości w „Bell's Weekly Mes senger", plotkarskiego dziennika, doręczanego w kaŜdy czwartek o ósmej rano. Majordomus Holbrooka, Brinkley, odebrał gazetę z rąk posłańca i wrócił do swojego pokoju, gdzie zamierzał ją wyprasować i zanieść " do łóŜka lady Griseldzie wraz z filiŜanką gorącej czekolady i sucharkiem; jej lordowska mość była na diecie, która miała doprowadzić do zmniejszenia obwodu jej bioder. Kiedy jednak rzucił okiem na rubrykę towarzyską, nieomal spalił gazetowy papier trzymanym w ręku Ŝelazkiem. 1

Brinkley nie byłby zaskoczony, gdyby artykuł dotyczył lady Maitland. Cała słuŜba wiedziała, w jakim stanie Imogen wróciła do domu poprzedniej nocy: płaszcz, zgodnie z doniesieniami pokojówki, miała tak poplamiony, jakby leŜała na ziemi. Implikacje takich opowieści były zbyt skandaliczne, Ŝeby pozwolić na ich powtarzanie, więc Brinkley uznał za konieczne porozmawiać ze wszystkimi osobami ze słuŜby, które o tym słyszały. Na chwilę się zatrzymał. Ręce drŜały mu ze zdenerwowania. Autor artykułu nie wymienił nazwiska lady Maitland. A więc zanosiło się na dwa skandale, które mogą zburzyć spokój wielu osób. Powinien pójść z tym do pana domu, nawet jeśli ksiąŜę Holrook nigdy nie wstawał przed południem i moŜe mieć straszny ból glowy po morzu brandy, które wlał w siebie poprzedniego wieczoru. Hrinkley polecił kucharce przyrządzić wzmacniający napój. Trzymając srebrną tacę z lekko musującym napojem i starannie złoŜoną gazetą, Brinkley wszedł do zaciemnionej sypialni pana domu. Powitał go pełen zniecierpliwienia jęk. - Kto to, u licha? - Brinkley, wasza miłość. - Odwrócił głowę, gdy jego pan, który zwykł sypiać nago, usiłował wygrzebać się z pościeli. - Proszę o wybaczenie, Ŝe ośmieliłem się panu przeszkodzić. - Co robisz w moim pokoju? - wymamrotał ksiąŜę przepitym głosem. - Dom się pali? - dodał, ściskając dłońmi skronie. Brinkleya ogarnęło współczucie. Wyciągnął tacę. - Nowy numer „Bells Weekly Messenger", wasza miłość - powiedział z zasępioną miną. - Do diabła z nim - rzekł ksiąŜę z irytacją, z powrotem rzucił się na pościel i nakrył głowę poduszką. - Straciłeś rozum, Brinkley. Zanieś to Griseldzie. - Wasza miłość zechce zobaczyć „Messengera" osobiście. - Nie, nie zechcę. -Jednak majordomus nie odchodził. Po chwili poduszka zsunęła się na bok i ksiąŜę sięgnął po gazetę. - Rozsuń zasłony, Brinkley. 99

Lokaj odsłonił okno. Jego miłość patrzył przekrwionymi oczami na „Messengera". - Co, u licha, mam z tym zrobić? - irytował się. Rzeczywiście, ksiąŜę nigdy nie interesował się kroniką towarzyską. Na nieszczęście reszta Londynu bez trudu odgadnie, o kogo chodzi. - Druga pozycja, prawa szpalta, wasza miłość. Holbrook rzucił w tę stronę okiem. - AleŜ mnie boli głowa... „Pewna złotowłosa panna A.E.", domyślam się, Ŝe chodzi o Annabel, „...została nakryta z rudowłosym lordem w jego sypialni...". Nonsens! Wierutne kłamstwo. Annabel była wczoraj na balu z Griseldą. Brinkley spojrzał na pana ze współczuciem. KsiąŜę robił, co tylko mógł, jako prawny opiekun czterech dziewcząt bez grosza i to nie jego wina, Ŝe wyrosły na kobiety, którym łatwiej wywoływać skandale, niŜ innym haftować chusteczki. Rafę czytał dalej, nie kryjąc zdumienia: „...męŜczyzna podobno był nagi, a nieszczęsna dama błagała go, Ŝeby zgodził się na zakończęnie ich związku. Z przyjemnością informujemy, Ŝe dŜentelmen w pełni przychylił się do prośby i, biorąc pod uwagę delikatną sytuację, zachował się wobec panny A.E. z właściwą atencją, Jednak my, którzy znajdujemy się jedynie na obrzeŜach towa rzyskiej elity,nie mielibyśmy nic przeciwko temu, aby utytułowani dŜentelmeni z północy jak najrzadziej opuszczali swoje Wiemy bowiem, Ŝe ten sam dŜentelmen nie dalej jakw ubiegłym tygodniu zaangaŜowany był w skandaliczny eksces podczas balu z bliską krewną panny A.E.!" Rafę wziął głęboki oddech. - A niech to wszyscy diabli! - ryknął, odrzucając na bok gazetę. Banda oszczerców, wymyślą kaŜdą bzdurę, aby tylko podnieść sprzedaŜ. Obedrę ich ze skóry! - Spojrzał na Brinkleya, który podał mu wielki srebrny kufel. JuŜ na sam jego widok obfity pot zrosił czoło księcia, a wypicie zawartości sprawiło, Ŝe otrząsnął się z obrzy100

dzenia. Po chwili jednak ból ustąpił i Holbrook był w stanie otworzyć oczy. - Powinienem trochę ograniczyć picie brandy - mruknął do siebie. Ale ten nowy skandal był wystarczającym powodem, aby, niezaleŜnie od wczesnej pory dnia, znów sięgnąć po alkohol. - Muszę porozmawiać z Griseldą. - Zatoczył się trochę, gdy wstał z łóŜka. Gdzie, u licha, była Griselda? Czy wszystkie trzy nie wybierały się wczoraj na bal debiutantek? Brinkley skinął głową. - A więc?! - ryknął ksiąŜę. - Wróciły razem czy nie? - Z całą pewnością wróciły razem - odparł Brinkley z powagą. Wszystkie trzy, o przyzwoitej godzinie... chyba około północy. - To pomyłka - zauwaŜył Rafę, przesuwając niepewną ręką po włosach. - Musi być jakaś inna panna A.E. KaŜę im zamieścić sprostowanie. Spalę ich biura. OskarŜę o potwarz. Brinkley nie uwaŜał jednak, Ŝeby te pomysły mogły przyczynić się do rozwiązania problemu. Ale nie odwaŜył się tego skomentować, powiedział tylko: -Lokaj czeka, by przygotować panu kąpiel, wasza miłość. A ja w tym czasie poproszę pokójówkę lady Griseldy, Ŝeby doręczyła pani „Messengera". Jestem pewien, Ŝe jaśnie pani zechce rozmawiać z panem na temat tej nieszczęsnej historii. KsiąŜę osunął się na skraj łóŜka i siedział tam przez jakiś czas, ściskając rękami głowę. Brinkley skinął na lokaja i bez słowa opuścił pokój. Ewan pukał kołatką dwukrotnie, zanim majordomus, wyglądający na zakłopotanego, uchylił lekko drzwi. Na widok rudowłosego gościa lokaj natychmiast szeroko je otworzył. - Lord Ardmore - przedstawił się Ewan, ale majordomus juŜ prowadził go do salonu. - Czy mogę coś panu zaproponować, milordzie? - zapytał. Drinka? Albo filiŜankę herbaty? Jaśnie pan dopiero co wstał i obawiam się, Ŝe nie będzie w stanie przyjąć pana co najmniej przez pół godziny.

101

- Nie chcę się widzieć z jaśnie panem - odparł uprzejmie Ewan. - Przyszedłem zobaczyć się z panną Essex i byłbym wdzięczny, gdy byś zechciał ją o tym zawiadomić. -Tak, ale... - Z panną Essex - powtórzył Ewan. Lokaj wyglądał teraz na jesz cze bardziej skonfundowanego, ale Ewan nigdy tak łatwo nie ustę pował. - Natychmiast - dodał. - Panna Essex nie widziała jeszcze tej gazety, milordzie. Ewan się uśmiechnął. - Tym lepiej - rzekł. - Czy mogę więc liczyć, Ŝe poprosisz, aby tu zeszła, i nie wspomnisz jej nic o tym artykule? Majordomus przez chwilę nasłuchiwał, jakby coś działo się na górze, jednak do Ewana nie dotarły Ŝadne odgłosy. - Lady Griselda mogła juŜ poinformować młodą panią - powie dział w końcu słuŜący. - Sprawdzę, czy tak jest. Być moŜe panna Essex zejdzie do pana, oczywiście w towarzystwie opiekunki. Ewan chwycił majordomusa za ramię. - Bez opiekunki.

Oczy lokaja stały się okrągłe ze zdumienia. -JuŜ na to za późno - zauwaŜył spokojnie Ewan, co prawdopodobnie miało potwierdzić najgorsze obawy o Annabel. Lokaj odszedł, a Ewan pogrąŜył się w myślach o tak przyziemnych sprawach, jak: kiełkująca pszenica, specjalny akt jaki miał w kieszeni, i o wszystkim, co wiązało się ze znalezieniem Ŝony, a co najpewniej wreszcie się finalizowało. Annabel weszła do salonu dwadzieścia minut później. Zdawa ła sobie sprawę, Ŝe musiało się wydarzyć coś złego. Po pierwsze, dlatego, Ŝe histeryczny głos Griseldy słychać było w całym domu. Po drugie, do jej uszu dochodziły równieŜ wrzaski Rafe'a. KsiąŜe rzadko wstawał przed południem, ale z pewnością nigdy nie podno sił głosu. Tak więc cokolwiek się wydarzyło, było na tyle waŜne, Ŝe potrafiło pokonać nawet poranny ból głowy Rafe'a. Ich wczorajsza eskapada jakimś cudem się wydała. MoŜe juz wszyscy byli zgubieni. A moŜe tylko ona, poniewaŜ widziano ja 102

w pokoju hotelowym z na wpół ubranym szkockim arystokrata. Kiedy Annabel otrzymała wiadomość, Ŝe lord Ardmore czeka w salonie, siedziała właśnie przed lustrem, usiłując pogodzić się z myśla Ŝe straciła właśnie szansę na poślubienie wymarzonego Anglika. Ardmore chciał rozmawiać. Nie z jej prawnym opiekunem, ale z nią. Latami marzyła o opuszczeniu Szkocji. O pozostawieniu całej biedy i upokorzeń za sobą, przyjeździe do Londynu i sprzedaniu swojej urody temu, kto potrafi zapewnić Ŝycie w luksusie na zawsze. MęŜczyźnie z fortuną, który nie będzie miał nic wspólnego z końmi. Tylko tego pragnęła. Najwyraźniej okazało się, Ŝe pragnęła zbyt wiele. Była jak sparaliŜowana. Oczywiście przeŜyje ten cios. MoŜe Ardmore nie utopił wszystkich pieniędzy w stajniach. W końcu zebrał odpowiednią kwotę, Ŝeby przyjechać do Anglii po Ŝonę. Ich ojciec nigdy nie był w stanie zapewnić córkom sezonu w Londynie. Otworzyła drzwi tak cicho, Ŝe Ardmore jej nie usłyszał. Stał w drugim końcu pokoju i podziwiał pejzaŜ Constable'a. Szkocki lord był wysoki, miał szerokie ramiona i muskularne nogi. Przynajmniej dobrze się odŜywia, pomyślała Annabel. Pocieszała się, Ŝe jeśli sprawy przyjmą wyjątkowo zły obrót, to zawsze będzie mógł wynająć się do fizycznej pracy. Ale nawet ta myśl nie wydawała się jej zabawna. Jego rdzawe włosy, które kolorem przypominały jesienne liście, lekko kręciły się na karku. Ubrany był jak zwykle na czarno. Czerń ma swoje zalety, pomyślała ponuro Annabel. MoŜna przerabiać i farbować stroje, a nigdy nie będzie widać szwów. Weszła do pokoju. Ewan się odwrócił. Przez chwilę miał wraŜenie, Ŝe nie ta siostra zeszła do salonu, chociaŜ były do siebie niepodobne. Jednak to Imogen miała takie nieszczęśliwe oczy, jakby tylko siłą woli trzymała się, aby nie utonąć we łzach. Oczy Annabel zwykle promieniały radością. Zareagowała śmiechem, gdy zaproponował jej małŜeństwo.

103

- Annabel... - Wziął ją za rękę. Była lodowata. Delikatnie wysunęła dłoń z jego dłoni, po czym dygnęła, splotła palce i czekała. I na co, u licha, czekała? Najwyraźniej majordomus się mylił. Annabel musiała juŜ przeczytać rubrykę towarzyską. Czy powinien zacząć od propozycji małŜeństwa? Wyglądała tak nieprzyjaźnie. Mimo to... - Obawiam się, Ŝe Barnet uciekł z hotelu - odezwał się w końcu. Spojrzała na niego ze zdumieniem. BoŜe, aleŜ ona piękna: miękkie, puszczone luźno loki koloru złota, zmysłowe, wijące się pukle, tak znakomicie harmonizujące z kremową skórą szkockich kobiet. A te oczy... po prostu cudowne. Jakby dobry Bóg stworzył ten przydymiony błękit specjalnie dla niej, a potem wyrzucił pudło z farbami. Przywołał się do porządku. - Pan Barnet, dyrektor hotelu - wyjaśnił. - Co z nim? To on poinformował „Bell's Weekly Messenger" o wydarzeniach ostatniego wieczoru - wyjaśnił. - Podsłuchiwał pod drzwiami. Kiedy się zorientował, Ŝe z powodu gniewu lady Griseldy moŜe stracić pracę, nie miał oporu, Ŝeby sprzedać informację. - „Messenger" - powiedziała głucho. - A więc stąd złe wieści. Przeszedł przez pokój i zatrzymał się przed nią: - Musimy zapomnieć o tej podłej gazecie. Taka ohyda nie moŜe być częścią naszego wspólnego Ŝycia. - Oczywiście - przyznała Annabel. - Znajduję w tym duŜo sensu. Przeczyta artykuł później. Teraz chciała mieć juŜ oświadczyny za sobą. śeby jak najprędzej wrócić do swojego pokoju i wreszcie się wypłakać. Nie płakała od śmierci ojca. Nawet wtedy, gdy uciekła Imogen, ani wtedy, gdy zginął Draven. Tym razem czuła, Ŝe nie powstrzyma strumienia łez. Ujął jej dłonie. No dalej, pomyślała Annabel. Wykrztuś to wreszcie! Ale on milczał. 104

Podniosła głowę i spojrzała na niego. Miał interesujące oczy: głęboko osadzone i szmaragdowe. Nie przypominał wymuskanych Anglików, których ostatnio poznała, lecz starych farmerów, dzierŜawców jej ojca, zanim ten sprzedał ziemię, zostawiając jedynie pastwiska. - Annabel - powtórzył. - Nie spodziewam się, Ŝeby poślubienie mnie było szczytem pani marzeń. Zgadza się, pomyślała. Zerknęła na jego buty. Były przynajmniej starannie wyczyszczone. Westchnął, a kiedy znów się odezwał, w jego głosie jeszcze wyraźniej zabrzmiał szkocki akcent. - Co się stało, to się nie odstanie. I nie mogę udawać, Ŝe jestem z tego powodu nieszczęśliwy, poniewaŜ uwaŜam panią za wyjątko wo piękną kobietę. Annabel zagryzła wargę. Swoją urodę zawsze traktowała jako najwspanialszy posag, jaki podarowała jej matka natura. Miał on umoŜliwić jej ucieczkę ze Szkocji i Ŝycie w dostatku. - Miło mi, milordzie - odparła. Ewan nie bardzo wiedział, co zrobić. Jej głos był pozbawiony emocji. Patrzyła na niego przez chwilę, po czym natychmiast odwróciła wzrok. - Czy małŜeństwo ze mną to aŜ tak okropny interes? - Oczywiście, Ŝe nie - zaprzeczyła, ale natychmiast dodała: - Nie czytałam artykułu. Proszę mi nie brać tego za złe, ale czy nie istnieje jakiś sposób, abym odzyskała reputację bez podejmowania aŜ tak drastycznych kroków? Pokręcił głową. -Jeśli mam być szczery, to nawet małŜeństwo moŜe nie stłumić skandalu. Jakie to szczęście, Ŝe Szkocja leŜy tak daleko od Londynu. Musimy poczekać, aŜ wszystko ucichnie. Barnet zbyt wiele słyszał, kiedy się to powiąŜe z moim niekompletnym strojem... Tak, prawdopodobnie miał rację, muszą zniknąć w Szkocji. Annabel obawiała się, Ŝe za chwilę wybuchnie płaczem. Wzięła głęboki oddech.

~ Czy wobec tego chciałby mnie pan o coś zapytać? Ponownie ujął jej dłonie. - Pragnąłbym panią poślubić - powiedział wolno. - Zabrać do siebie do domu, Ŝeby została pani moją Ŝoną, matką moich dzieci, Ŝebyśmy byli razem na dobre i na złe, w chorobie i zdrowiu. Annabel zapragnęła uciec, ale czuła się, jakby wrosła w ziemię. - Tak - wyszeptała. Wypuścił jej dłonie i wyjął z wewnętrznej kieszeni surduta jakiś papier. -Kiedy tylko przeczytałem paszkwil, wyciągnąłem biskupa z łóŜka i uzyskałem specjalny akt. - Uśmiechnął się szeroko. - Musiałem mu pokazać „Messengera". Zgodził się ze mną, Ŝe sytuacja jest wyjątkowa. Skinęła głową. ~ Ale chciałbym panią o coś prosić. - Skoro uratował mnie pan od Ŝycia w niesławie - starała się, aby jej słowa zabrzmiały Ŝartobliwie - to uwaŜam, Ŝe moŜe mnie pan prosić o wiele rzeczy, a ja postaram sie je spełnić. Zignorował jej dosyć Ŝałosne usiłowania. -Jeśli się pani zgodzi, nie skorzystam z tego aktu. -Jak to? - Spojrzała na niego ze zdumieniem. - Takie bezboŜne, zawarte pod presją małŜeństwo nie jest tym, o czym marzę. Ale jeśli wyjedziemy stąd, pozostawiając londyńskie salony w przekonaniu, Ŝe naprawdę się pobraliśmy, i udamy się do Szkocji... to moŜe tam usankcjonujemy nasz związek. W moim majątku jest kościół i kapłan. To miałoby dla mnie ogromne znaczenie, gdyby ojciec Armailhac mógł udzielić nam ślubu. - Czy musimy dać na zapowiedzi? - Nie. Weźmiemy hand-jasting. To stary szkocki zwyczaj i jestem pewien, Ŝe się pani spodoba. To prosta ceremonia, która się odbywa wśród przyjaciół, chociaŜ ojciec Armailhac z pewnością sprawi, Ŝe będzie bardzo uroczysta. - Nie mam posagu - oznajmiła nagle Annabel. - Słyszałem coś wręcz przeciwnego.

106

Zamarła. A więc myślał, Ŝe ona jest bogata. A to były jedynie prezenty od Rafe'a, piórka dla pawicy, która zaledwie miała własną koszulę. Nie tylko nie odwaŜyła się odezwać, ale nawet na niego spojrzeć. Nagle zdała sobie sprawę, Ŝe razem z Imogen zrujnowały mu Ŝycie. ChociaŜ tak naprawdę oboje byli zrujnowani. Jej marzenia o przystojnym, bogatym narzeczonym rozwiały się jak dym przez przypadek, głupotę Imogen i napad bandziorów. Jego marzenie o bogatej pannie młodej przepadło z tych samych powodów. - Przykro mi - powiedziała w końcu. - Myli się pan. Ja naprawdę nie mam posagu. - A Milady's Pleasure?... - zapytał, unosząc jej brodę. -Ach, Milady's Pleasure... Rzeczywiście, koń naleŜy do mnie. Ale nie posiadam Ŝadnego prawdziwego posagu. - MoŜemy obyć się bez niego - odparł. Musiała to w końcu z siebie wyrzucić: - Naprawdę mi przykro, Ŝe doprowadziłyśmy z siostrą do tej nieszczęsnej sytuacji. - PołoŜyła mu dłoń na ramieniu. - Gdyby nie my, mógłby pan znaleźć młodą damę z liczącym się majątkiem. Prawdziwą dziedziczkę. Zniszczyłyśmy pańskie nadzieje. - Poprosiłem, Ŝeby pani za mnie wyszła, zanim to wszystko się wydarzyło. Doprawdy, miał niesamowite oczy, szczególnie kiedy się uśmiechał. - Pan sądził, Ŝe jestem bogata - upierała się. - Nie, nawet o tym nie pomyślałem. Po prostu spodobała mi się pani. Annabel nagle zdała sobie sprawę, Ŝe miała na sobie suknię, która kosztowała więcej niŜ roczny zarobek robotnika, i Ŝe nosiła w uszach i na szyi perły, prezent od Rafe'a. Ardmore mógł się więc spodziewać znacznego posagu. - Ludzie rozmawiają o posagach, od kiedy się zjawiłem w tym barbarzyńskim mieście. Zapewniam panią jednak, Ŝe są dla mnie rzeczy o wiele waŜniejsze... 107

- Wiem - odparła. - Po pierwsze, Ŝeby pańską Ŝoną była Szkotka. - A po drugie, Ŝeby teŜ była Szkotką - dodał i w jego oczach pokazały się wesołe iskierki. - To oczywiście Ŝart. Gdybym chciał mieć za Ŝonę Szkotkę, nie musiałbym tu przyjeŜdŜać. Gdyby pani była Angielką... - podniósł jej brodę - znajdowałbym się dokładnie w tym miejscu, w którym teraz jestem. - Nieoczekiwanie nachylił się nad Annabel i jego ciepłe usta dotknęły jej ust. Annabel czuła się okropnie nieszczęśliwa, miała ochotę krzyczeć ze złości, łzami zareagować na niesprawiedliwość, która ją spotkała, rozszlochać się nad kaŜdym utraconym marzeniem... a przecieŜ było coś kojącego w delikatnym dotyku jego warg. Objął ją i Annabel przez chwilę poczuła się, jakby... jakby... szukała w myślach właściwych słów. Usta Ardmore'a wyłączyły jej rozum, pieszcząc tak, jakby o coś prosiły. Westchnęła i oparła się na Ewanie... tylko na chwilę, Ŝeby choć trochę się podnieść na duchu. Zacisnął wokół niej ramiona, jakby chciał odgrodzić dziewczynę od świata, wziąć na ręce, wsadzić na konia i zawieźć do swojego zamku... Wykorzystał moment jej słabości. Dotarł do wnętrza jej ciepłych ust i nieoczekiwanie ich pocałunek zapłonął namiętnością. Nie myśląc o tym, co robi, połoŜyła dłoń na jego karku. Wzmocnił uścisk i Annabel nagle poczuła napór jego spręŜystego ciała. Odruchowo przywarła do Ewana, likwidując ostatni kawałek wolnej przestrzeni, która dzieliła ich ciała. Czuła, jak jego masywnym ciałem wstrząsa dreszcz. Poraziła ją niezwykła intymność doznań. Jakby on dzielił z nią smutek, lęk i obawy, a jednocześnie zapewniał, Ŝe zrobi wszystko, aby rozwiązać wszelkie problemy. I Annabel miała ochotę wtulić się w niego i po prostu... mu na to pozwolić. W tej samej jednak chwili rozsądek wrócił. Nawet wtedy, gdy usta Ewana wpijały się w jej wargi, a ona zaczęła drŜeć w potęŜnych ramionach, rozsądek nie dawał spokoju, cichy głos, którego nie zdołała zagłuszyć. W końcu oderwała usta od jego ust i powiedziała: -Ja nie Ŝartuję, lordzie Ardmore. Naprawdę nie mam posagu. 108

Ogromne dłonie powoli przesuwały się wzdłuŜ jej pleców. Leniwy uśmiech w jego oczach wywołał taki sam dreszcz, jak dotyk opuszków palców kreślących maleńkie koła na jej ramionach w miejscu, gdzie kończyły się krótkie rękawy sukni. - Ma pani konia - przypomniał. - Tylko konia. - Z trudem przełknęła ślinę. - Z pewnością słyszał pan o testamencie mojego ojca. Nasze posagi stały się przedmiotem plotek. - Nic mi o tym nie wiadomo, ale nie dbam o plotki. Z przyjemnością włączę pani posag do mojej stadniny. Nie mam oczywiście talentu pani ojca, ale dysponuję bogatym programem jeździeckim. Będzie tak, jakby po latach wracała pani do domu. Annabel zamarła. Przyjemne ciepło, które czuła pod wpływem jego pocałunków, nagle się ulotniło. Poślubiła ujeŜdŜacza koni, męŜczyznę, który uwielbiał konie tak jak jej ojciec. Wracała do domu, w kaŜdym tego słowa znaczeniu.

Rozdział 12 Znowu były razem. Tess opierała się o słupek baldachimu w nogach łóŜka. Została na noc, aby mogła rano poŜegnać się z Annabel. Josie, która dopiero co wróciła z wiejskiej rezydencji Rafe'a, zwinięta w kłębek leŜała przy drugim słupku, a Imogen tuŜ obok Annabel, która robiła wszystko, aby się nie rozpłakać. CóŜ, od biedy uciekła i do biedy wróci. Chciała o tym zapomnieć i cieszyć się obecnością sióstr. W głębi duszy czuła jednak ogromną niesprawiedliwość tego, co ją spotkało. Imogen i Josie zostaną w Anglii w wygodnej rezydencji Rafe'a, . Tess w luksusowym domu męŜa, podczas gdy ona musi wracać do Szkocji. Ona, która Szkocji nienawidziła bardziej niŜ którakolwiek z dziewcząt. 109

Josie lada chwila zajmie jej miejsce. Skończyła juŜ piętnaście lat i zaczęła przemieniać się z dziecka w piękność. Za rok stanie się rewelacją sezonu. -Jeśli Annabel chciałaby porozmawiać o nocy poślubnej, to chętnie udzielę kilku rad - zwróciła się Josie do Tess. - Twoich rad, gąsko?! - prychnęła Tess. - A co ty moŜesz wiedzieć o małŜeństwie? - Plutarch ma na ten temat wiele do powiedzenia - odparła z uśmiechem Josie. - Plutarch! - powtórzyła z ironią Tess. - Coś mi się zdaje, Ŝe panna Flecknoe niewiele czasu poświęca wdraŜaniu umiejętności, które mają uczynić z ciebie dystyngowaną damę. - Nieprawda. Pilnie uczę się tańczyć, kłaniać się i składać przedpołudniowe wizyty. A wieczorem, jeśli chcę, mogę czytać do woli. W bibliotece Rafe'a jest pełno klasyki. Panna Flecknoe uwaŜa, Ŝe te ksiąŜki są za stare, aby mogły być niebezpieczne lub nieprzyzwoite. Ona najbardziej boi się o to, Ŝe jakimś cudem zdobędę egzemplarz powieści wydanej przez Minervę Press. UwaŜa, Ŝe Minervę Press opanowały złe duchy, które za wszelką cenę chcą zniszczyć dobrą reputację dam. - Podaruję ci mój egzemplarz - zapewniła siostrę Annabel, uśmiechając się blado. - Sądzę, Ŝe przeczytałam wszystkie pozycje wydane przez Minervę Press dzięki wspaniałomyślności Rafe'a. - Chyba zechcesz zabrać je ze sobą - zauwaŜyła Tess. - Zatrzymaj te ksiąŜki, Annabel. Podeślę Josie kilka powieści. - Nie będę ich potrzebowała - odparła Annabel ze smutkiem. Nigdy nie miała czasu na czytanie powieści, gdy dorastały, chociaŜ najprawdopodobniej juŜ tego nie pamiętały. Często obserwowała, jak Tess idzie nad rzekę, aby złowić rybę na obiad, Josie kurczowo trzymała się jej ręki, a Imogen podąŜała za nimi... jednak ona nigdy: nie mogła pójść z nimi. Miała zawsze zbyt wiele do roboty. Serce Annabel przepełniła gorycz. Mocno zagryzła wargi, Ŝeby się nie rozpłakać. - Mam coś waŜnego do powiedzenia - odezwała się Tess. 110

Annabel trochę obawiała się spostrzegawczości siostry. Zmusiła się więc do uśmiechu. - Doskonale! - zawołała uszczęśliwiona Josie. - Plutarch twierdzi, Ŝe panna młoda przed pójściem do łóŜka powinna zjeść owoc pigwy. Odwróciła się do Tess. - Czy domyślasz się, dlaczego? Nie lubię pigwy, jest taka kwaśna, ale chętnie bym... - Dość tych bzdur! - zawołała Imogen, wygrzebując się spod okrycia. - Muszę powiedzieć coś pierwsza i to jest niezwykle istotne. Ujęła dłoń Annabel, łzy spływały jej po policzkach. Zrujnowałam ci Ŝycie... zrujnowałam Ŝycie własnej siostry i teraz... Rozpłakała się. Annabel mocno ją do siebie przytuliła. - Moje Ŝycie nie jest zrujnowane, Imogen. - Pogładziła czarne włosy. - Uspokój się, proszę. - Nie wybrałaś tego, za kogo chciałaś wyjść - załkała Imogen. Ja miałam Dravena tylko przez dwa tygodnie, ale to ja go wybralam i nawet jeśli odszedł, zawsze będę pamiętała, Ŝe oddałam się komuś, kogo kochałam... - Nie zadręczaj się, najdroŜsza - uspokajała ją Annabel. - Nigdy lak bardzo mi nie zaleŜało, Ŝeby się zakochać. Dobrze wiesz. Ja po prostu nie odczuwam braku romantyzmu, do którego ty przywiązujesz ogromną wagę. - Bo nie wiesz, jaka cudowna potrafi być miłość - wykrztusiła Imogen, usiłując pokonać dławiące łzy. - No tak, jeśli się czegoś nie zna, trudno odczuwać ten brak przyznała Annabel, zamierzając zakończyć temat. Ale bez skutku. Imogen wciąŜ rozprawiała o skomplikowanych problemach miłości i o tym, skąd wiedziała, Ŝe zakochała się w Dravenie od pierwszej chwili, i jakie to było dla niej waŜne... jakby nie mówiła im o tym setki razy. - Imogen, ta rozmowa nie powinna się koncentrować na tobie przerwała jej w końcu Josie. - MoŜe byś tak pomyślała o uczuciach kogoś innego?

111

Imogen z trudem zdusiła łkanie i Annabel spojrzała na najmłodszą siostrę z wyrzutem. - Och, przestań - zirytowała się Josie. - Imogen nie potrzebuje, aby się wiecznie nad nią rozczulać. Ten wieczór poświęcamy tobie, a nie bezkresnym łzawym wspomnieniom o wątpliwych zaletach Dravena Maitlanda. Imogen i Josie zawsze sobie docinały, ale tym razem Imogen zareagowała inaczej. Zsunęła się z łóŜka i otarła z twarzy łzy. - Usiłowałam powiedzieć wam coś waŜnego! - Rzuciła gniewne spojrzenie na Josie, po czym zwróciła się do Annabel: - Bardzo mi przykro, Ŝe przez moją głupotę musiałaś zaakceptować małŜeństwo z Ardmore'em. Chciałam, Ŝebyś o tym wiedziała. A teraz moŜecie sobie rozmawiać. Wiem, Ŝe nie jestem tu mile widziana. - Odwró ciła się i szybko wyszła. Annabel westchnęła i wstała, Ŝeby pójść za siostrą. Była powierniczką Imogen. ChociaŜ musiała przyznać, Ŝe po sześciu miesiącach nieustannego wysłuchiwania Ŝalów, czasem miała juŜ tego dość. Tess zatrzymała Annabel. - Nie rób tego - powiedziała. - Myślę, Ŝe Imogen powinna teraz zostać sama. MoŜe za bardzo ją chroniłyśmy. Imogen jest w gorącej wodzie kąpana, ale potrafi okazać skruchę. - W tym rzeczywiście ma duŜą wprawę - przyznała Josie. Widząc wzrok Annabel, podniosła rękę. -Wiem, Ŝe jest wdową i straciła miłość swego Ŝycia, ale prawdę mówiąc, Draven był wyjątkowym głupcem. Jak moŜna dosiąść nieujeŜdŜonego konia tylko po to, aby zarobić trochę więcej pieniędzy na wyścigach? Ja po prostu nie widzę w tym szczególnej tragedii. Draven to w końcu nie Ŝaden Agamemnon! - Rzeczywiście - przyznała Tess. - Sądząc po zachowaniu Imogen, moŜna by pomyśleć, Ŝe obserwujemy grecką tragedię - ironizowała Josie. - A teraz moŜe wrócimy do tematu. Mam juŜ szesnaście lat... - Prawie szesnaście - zwróciła jej uwagę Tess. 112

-Wystarczająco. W przyszłym roku będę debiutantką i muszę wiedzieć, co mnie czeka. - Była podekscytowana, ale i trochę wystraszona. - Właściwie nie potrzebuję przedmałŜeńskiej rozmowy - powiedziała Annabel. Nie chciała myśleć o tym, Ŝe ma się kochać z tym Szkotem. Z wielu powodów. TakŜe ze względu na sposób, w jaki ją całował. - Nie to miałam na myśli - odparła Tess, nachylając się ku Annabel. -Wiesz dobrze, Ŝe Lucius jest bardzo majętny. - Spodziewam się - przyznała Annabel. Wszyscy w Anglii się orientowali, Ŝe mąŜ Tess jest równie bogaty jak William Beckford, nawet jeśli sam Beckford szczycił się, Ŝe nikt w kraju nie dorównuje mu majątkiem. - Mamy tyle domów, Ŝe nie bardzo wiemy, co z nimi robić. Czy nie przyjęłabyś któregoś z nich i funduszy na utrzymanie? Mogłabyś tam się zaszyć na jakiś czas, aŜ skandal ucichnie, a potem wrócić do Londynu. Teraz to Annabel była bliska łez. Ale Josie pokręciła głową. -Zwariowałaś, Tess? Jeśli Annabel wyjedzie z Londynu, zamieszka na prowincji i nie poślubi Ardmore'a, będzie się mówić, Ŝe lord dał jej pieniądze, aby tak uczyniła. Wtedy czekają Ŝycie jedynie w konkubinacie. Annabel odchrząknęła. Josie miała oczywiście rację. - Ktoś mógłby nawet pomyśleć, Ŝe bardzo dobrze ci zapłacił dodała dziewczyna w zadumie. - Plutarch twierdzi, Ŝe... - Dosyć! - parsknęła Tess. - UwaŜam, Ŝe przesadziłaś. - Dlaczego? Ludzie zawsze myślą najgorzej. - Obawiam się, Ŝe Josie ma rację - odparła ponuro Annabel. - Martwisz się tym, prawda? - zapytała Tess. - Och, skarbie, nie jedź! - dodała, widząc w twarzy siostry odpowiedź. Wzięła Annabel w ramiona. -Ja... ja... - wykrztusiła Annabel, ale strumieni łez nie udało się juŜ powstrzymać. 113

-Wszystko się ułoŜy - zapewniała Tess. - Nie powinnaś wyjeŜdŜać do Szkocji. PrzecieŜ nienawidzisz tego kraju. Coś wymyślimy. - Muszę wyjechać - załkała Annabel. - Ardmore był dla mnie taki dobry. Josie parsknęła. -Jest prawdziwym szczęściarzem i doskonale zdaje sobie z tego sprawę. - A najgorsze, Ŝe ma konie - wyrzuciła z siebie Annabel łamiącym się głosem. - Powiedział, Ŝe jego stajnie są równie wspaniałe jak naszego papy. Nie mogę tego znieść. On utopi wszystkie pieniądze w paszy na zimę. - Zaszlochała głośno. - Wiem. - Tess głaskała Annabel po plecach. - Zawsze musiałaś brać na siebie najbardziej absurdalne pomysły ojca. Ja nigdy nie musiałam się martwić. Dzięki tobie. Annabel odetchnęła głęboko i otarła łzy chusteczką Tess. -Wszyscy się martwiliśmy. Pamiętam, jak Josie, wtedy jeszcze małe dziecko, rozpaczała, gdy cała fasola w ogrodzie się zmarnowała. Josie pochyliła się i pogłaskała stopę Annabel. - Nigdy jednak nie musiałam martwić się aŜ tak bardzo - przy znała. - Ty myślałaś o wszystkim, Annabel. Zawsze znalazłaś pienią dze na jedzenie. -Ja nie chcę... - Łzy znów popłynęły i Annabel wzięła głęboki oddech. - Nie chcę robić tego znowu. Spędzić całego Ŝycia na wyduszaniu kaŜdego pensa ze stadniny prowadzonej przez kogoś, kto tak naprawdę moŜe sobie pozwolić jedynie na parę królików. Ja... ja, po prostu tego nie zniosę! - Odetchnęła głęboko. - Przepraszam. Zachowuję się jak bohaterka melodramatu. - Nie musisz tego znosić! - zawołała Tess. - Mój mąŜ i ja mo Ŝemy... Ale Josie przerwała Tess. - Pomyślałam o kompromisie. - Ty pojedziesz, a ja zostanę? - Annabel uśmiechnęła się blado Chętnie będę miała znów szesnaście lat. Bardzo miło wspominam swój debiut.

Josie zignorowała wyraźną kpinę. Pochyliła się ku Annabel. -Wyjdź za lorda w Szkocji, jeśli chcesz. Wytrzymaj, aŜ skandal ucichnie i skończy się sezon. A potem wróć do Londynu jako hrabina! -Zapominasz... - Nie mów, Ŝe zapominam o twoim męŜu - przerwała Josie. Moja guwernantka w skrytości namiętnie czyta rubrykę towarzyską. W Londynie jest mnóstwo kobiet, które Ŝyją w separacji z męŜami. A jeśli twój małŜonek nie zabezpieczy ci środków na utrzymanie, zrobi to Tess. Annabel zagryzła wargę. - Nie mogłabym tak postąpić - odparła niepewnie. - Gdyby nie Ardmore, czekałoby mnie Ŝycie w niesławie. - Gdyby nie Ardmore, nie byłoby mowy o niesławie - zauwaŜyła Josie. - Poza tym prawdopodobnie chętnie by przystał na twój wyjazd. W literaturze nie znajdziesz zbyt wielu szczęśliwych małŜeństw, wiem coś o tym. - To dobry pomysł - przyznała Tess. -Jak się zdaje, wokół par Ŝyjących w separacji istnieje ostatnio atmosfera akceptacji. Oczywiście zatroszczymy się o to, Ŝebyś miała odpowiednie środki na utrzymanie. - A więc załatwione! -Josie nie kryła satysfakcji. -Ale Ardmore... - Nie powinien się oświadczać Imogen - upierała się Josie. -Jak sobie posłał, tak się wyśpi. - Surowa, ale praktyczna - stwierdziła Tess. - Cała Josie. Co myślisz o tym Szkocie? - zwróciła się do Annabel. - NaleŜałoby raczej zapytać, co czuła do niego Imogen - wtrąciła się Josie. - Twoje zdanie na ten temat nie jest istotne - skarciła ją Tess. Annabel? - Lubię go. Nie znajduję w nim nic, co byłoby mi niemiłe. Prawdę mówiąc, nie mogła zapomnieć jego pocałunków. Wstrząsa jącego uczucia rozkoszy... I to wprawiało ją w zakłopotanie.

114

115

Tess spojrzała na siostrę spod przymruŜonych powiek. - Ty naprawdę go lubisz! - CóŜ w tym dziwnego? Porzucił nadzieję na znalezienie bogatej narzeczonej i zaakceptował mnie bez słowa wymówki - odparła Annabel, rzucając chusteczkę na stojący obok łóŜka stolik. - To chyba jakiś oferma - zakpiła Josie. - Mówisz tak, poniewaŜ nie poznałaś go jeszcze, mała diablico odparła Tess. - Ardmore jest... Annabel, jak byś go opisała? - Szkot. Mniej skomplikowany niŜ Anglicy, ale z pewnością bardziej od nich prawy. Mówi, co myśli. Wobec słuŜby zapewne jest uprzejmy i dba o swoich dzierŜawców. - Ale czy ci się podoba? - nalegała Tess. Annabel wzruszyła ramionami, starając się odepchnąć obraz imponujących mięśni Ardmore'a, kiedy stał bez koszuli w hotelowym pokoju. - Nie jest mi niemiły Nagle twarz Tess pojaśniała w szerokim uśmiechu, jak u kota na widok miseczki śmietany. - Cofam swoją ofertę dotyczącą domu - powiedziała. - Myślę, Ŝe szkockie powietrze z pewnością ci się przyda. Ale gdy tylko zapragniesz, wrócisz do Londynu, a my przyjmiemy cię z otwartymi ramionami. W porządku? - W porządku - potwierdziła Annabel. - A teraz, moja droga, powiem ci to, co pragnęłam usłyszeć przed moją nocą poślubną od matki, gdyby Ŝyła. - "wspaniale! - zawołała podekscytowana Josie. - To nie powinno cię szczególnie interesować - usiłowała ostudzić jej zapał Tess. -Jak moŜesz tak mówić? Dla mnie wszystko jest interesujące! - Co do małŜeńskiego łoŜa. Josie pochyliła się ku niej z płonącą twarzą. - Tak? - ponagliła zduszonym głosem. - UwaŜam, Ŝe męŜczyźni mają pewne problemy z wyraŜeniem tego, czego pragną - ciągnęła Tess. - Prawdopodobnie dlatego, Ŝe

trudno mówić o tym do dam. I nie mam tu na myśli jedynie mojego Luciusa, który... - Nie naleŜy do zbyt wymownych - wtrąciła Josie. - Nie zawsze - odparła Tess z tajemniczym uśmiechem, który prawił, Ŝe Annabel roześmiała się po raz pierwszy od trzech dni. W kaŜdym razie naleŜy stosować się do zasady: męŜczyzna będzie Tobie robił to, czego pragnie, abyś ty robiła jemu. Annabel spojrzała na siostrę ze zdumieniem. Dosyć dobrze się orientowała, co się dzieje w małŜeńskim łoŜu, ale przecieŜ nie mogl.a... nie mogła... nie była do tego odpowiednio wyposaŜona. - AleŜ nie o to chodzi! - zawołała Tess, trafnie odczytując wyraz twarzy Annabel. - Nie wyraŜę się jaśniej, poniewaŜ Josie ma niecałe szesnaście lat. - Po prostu obserwuj, co robi Ardmore... Prawdopo dobnie da ci do zrozumienia, czego pragnie, chociaŜ dobre maniery nie pozwolą mu powiedzieć o tym wprost. Annabel się zamyśliła. Nie wyobraŜała sobie, Ŝeby Ardmore nie poprosił o coś, czego pragnie. Być moŜe ludzie w łoŜu stają się bardziej powściągliwi. - Dziękuję ci, Tess - powiedziała w końcu. -Za co? - spytała Josie. - Mam nadzieję, Ŝe za rok ktoś będzie ze mną bardziej szczery. Zamierzam wyjść za mąŜ juŜ podczas mojego pierwszego sezonu. - Obrzuciła siebie krytycznym spojrzeniem. Panna Flecknoe zna jakąś cudowną dietę i obiecała wypróbować ją na mnie na cztery miesiące przed sezonem. Annabel pokręciła głową. - Nie rób tego, kochanie. Masz idealną figurę. - Nieprawda - odparła Josie. -Jestem tłusta niczym boŜonarodzeniowa gęś, jak papa zwykł mówić. - Papa mógł być po prostu złośliwy - zauwaŜyła Annabel. - Mówił prawdę - upierała się Josie. W pamięci Annabel zapisała się scena, gdy ojciec z wściekłością powtarzał: „Nigdy nie będziesz taką kobietą jak twoja matka! Ona nie odwaŜyłaby się na taką impertynencję wobec mnie. Ale ty nigdy nie zostaniesz uległą Ŝoną!" Westchnęła.

116

117

- Ojciec nie zawsze miał rację - odparła Tess. ~ Kiedy Ŝartował z twojej figury, Josie, nie miał jej z pewnością, i wtedy, gdy był nie grzeczny w stosunku do ciebie, Annabel. Delikatny uśmiech zadrŜał na ustach Annabel. CóŜ, nigdy nie zostanie uległą Ŝoną, więc akurat w tym przypadku ojciec miał rację. - A więc niech będzie, Ŝe to na sześć miesięcy - odparła nagle. Tess spojrzała na nią ze zdumieniem. - Co takiego? - Nie potrafię Ŝyć w biedzie - wyrzuciła z siebie to, co ją bolało najbardziej. - Ale kiedy pomyślę, Ŝe muszę wytrzymać tylko sześć miesięcy, a później wrócę do ciebie, Tess, to dam radę. - Och, kochanie, zawsze będziesz mogła ze mną mieszkać. - Nigdy nie chciałabym być dla ciebie zawadą - odparła Annabel. Ja po prostu potrzebuję schronienia, aby się nad sobą zastanowić. - MoŜesz na mnie liczyć! - zapewniła Tess, obejmując ją tak mocno, Ŝe Annabel poczuła się prawie tak bezpiecznie jak w ramionach Ardmore'a. -1 chyba dobrze o tym wiesz, skarbie. - A więc jutro rano ruszam do Szkocji. - Annabel przełknęła łzy. Ale zobaczymy się bardzo szybko... moŜe na BoŜe Narodzenie!

Rozdziafl3 Dopiero gdy powóz opuścił rogatki Londynu, Annabel zaczęła; zastanawiać się nad pewnym problemem, związanym z podróŜą., Wszyscy spotkani po drodze ludzie uwaŜali ich za męŜa i Ŝonę. Lorda i lady Ardmore'ów. - Nie jesteśmy jeszcze małŜeństwem - powiedziała. Ardmore siedział naprzeciw Annabel. Wcale nie wyglądał jak ktoś, kto przez trzy godziny jechał konno obok powozu. Jego twarz rozjaśnił szeroki uśmiech. - Ale będziemy. 118

- Na razie jednak nie jesteśmy. Wkrótce zatrzymamy się w go spodzie na nocleg. Co... co wtedy zrobimy? Uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Obawiam się, Ŝe będziemy musieli spać w tym samym pokoju. Ale przynajmniej pani reputacja nie ucierpi. - PoniewaŜ juŜ ucierpiała. - Serce w niej zamarło. Nie była purytanką, ale myślała o ślubie, zanim... - AleŜ nie, nic takiego się nie stało, poniewaŜ w oczach świata jesteśmy małŜeństwem. A więc to będzie jej noc poślubna. W pewnym sensie. Ardmore pochylił się ku Annabel. - Kiedy się pobierzemy naprawdę, noc w łoŜu małŜeńskim będzie zupełnie inna niŜ ta przed nami. Obiecuję. Czuła rumieniec na policzkach. Coś było w tym, jak na nią patrzył i się uśmiechał. - Na razie powinniśmy lepiej się poznać - rzekł. - Gdyby wszystko odbywało się tradycyjnie, teraz bym się do pani zalecał, próbował odgadnąć, czy pani śpiewa, pije herbatę, a moŜe kawę, no i oczywiście, czy będę miał przyjemność patrzeć na panią kaŜdego ranka przy śniadaniu. Pani pewnie robiłaby to samo. - Prawdę mówiąc, zastanawiam się, czy ma pan krewnych, milordzie? - Przeraziło ją to, jak niewiele wiedziała o męŜczyźnie, którego wkrótce poślubi. - Nie lubię etykiety - rzekł, unikając odpowiedzi. - Mam na imię Ewan i bardzo proszę, Ŝeby pani tak do mnie mówiła. - Ewan - powtórzyła, kiwnięciem głową potwierdzając, Ŝe akceptuje propozycję. Pochylił się i ucałował koniuszki jej palców. - Pierwszy raz moja przyszła Ŝona zwróciła się do mnie po imieniu. -Jego rozpromienione oczy mówiły, Ŝe Annabel jest wszystkim, co kiedykolwiek pragnął widzieć w Ŝonie. Nie odrywając od niej wzroku, ucałował delikatną dłoń. - Masz takie maleńkie dłonie - wyszeptał. Dotyk jego warg sprawił, Ŝe Annabel przebiegł dreszcz, docierając aŜ do Ŝołądka. - Czuję 119

się przy tobie jak niezdarny wiejski parobek. - ZłoŜył kolejny pocałunek na jej dłoni, a Annabel się roześmiała. Pieszczoty Ardmore'a były jak wino, które szybko uderza do głowy. - A więc teraz wiesz, Ŝe wyglądam jak robotnik rolny? - draŜnił się. I znów ją pocałował. Jak jej dłoń moŜe być aŜ tak bardzo wraŜliwa? Dziesiątki męŜczyzn trzymało tę dłoń i całowało palce w ciągu ostatniego miesiąca, a jednak... Oczy Ewana wciąŜ były wpatrzone w jej oczy, gdy ponownie podniósł jej rękę do ust. Tym razem poczuła, Ŝe językiem dotknął zagłębienia dłoni - płomień objął jej ciało. - Będę pracował dla ciebie, Annabel - wyszeptał, patrząc jej w oczy. - MoŜe przeniesiemy się do małej chaty i będziemy hodować kozy? - Nie znam się zbyt dobrze na hodowli zwierząt ani ogrodnictwie zauwaŜyła chłodno Annabel, jakby urok jego matowego głosu nagle przestał działać. Wysunęła dłoń z jego dłoni. Opadł na poduszki siedzenia, ale w jego oczach nie było nic, poza wesołą akceptacją odmowy. - A co w ogóle o tym wiesz? Myślałem, Ŝe młode damy potrafią tylko podcinać róŜe, oczywiście pod nadzorem ogrodnika. - Mniej więcej - mruknęła Annabel, broniąc się przed wspomnieniem rozpaczy Josie, gdy zmarzła im fasola. Postanowiła jednak, Ŝe nie okaŜe, jak bardzo jest przygnębiona i jak niechętnie za niego wychodzi. Nie był niczemu winien. Ofiarowując jej swoje nazwisko, zachował się jak prawdziwy dŜentelmen. Poprawiła się na siedzeniu i uśmiechnęła. - A więc masz rodzinę, Ewanie - Mam i nie mam - odparł po chwili milczenia. - Moja najbliŜsza rodzina juŜ nie Ŝyje. - Przykro mi. - Nie wiem, jak to wyrazić. Nana zawsze mi powtarza, Ŝe oni czekają na mnie w niebie. Aleja nie bardzo wierzę, Ŝe nie mają nic innego do roboty jak tylko czekać na moje przybycie, i Ŝe będę miał tyle szczęścia, aby trafić pod właściwy adres. - Ile osób z rodziny straciłeś?

- Moja matka i ojciec zginęli podczas powodzi - odparł i po raz pierwszy jego oczy się nie śmiały. - Brat i siostra utonęli ra zem z nimi. Miałem wtedy sześć lat. Nasz powóz został porwany przez prąd wody. Z początku nie wyglądało to groźnie. Ojciec wyniósł mnie na wyŜej połoŜony grunt, potem wrócił po innych, ale... Annabel z przeraŜeniem stwierdziła, Ŝe łzy napływają jej do oczu. Od wypadków, które wydarzyły się w ciągu ostatnich kilku dni, stała się stanowczo zbyt ckliwa. - Tak bardzo mi przykro - wyszeptała. CóŜ moŜna było więcej powiedzieć. Ku jej ogromnemu zaskoczeniu jego oczy znowu się śmiały. - Naprawdę wierzę, Ŝe moja mama obserwuje nas od kilku dni, i jestem pewien, Ŝe cię zaaprobowała. Zastanawiała się, co odpowiedzieć, aby to nie zabrzmiało cynicznie. W końcu zdecydowała się na grzecznościową, wymijającą formułkę. - Bardzo mi miło słyszeć o aprobacie twojej mamy. Uśmiechnął się jeszcze szerzej, jakby miał ochotę trochę się z nią podroczyć, ale nic juŜ na ten temat nie wspomniał. - Gdy rodzice zginęli, została mi babcia, lady Ardmore - ciągnął. Nana, jak ją do dziś nazywam, wciąŜ Ŝyje. To Szkotka z krwi i koś ci. Polubi cię. Annabel miała co do tego wątpliwości. Poczekaj, pomyślała, aŜ ta Szkotka z krwi i kości usłyszy o posagu. -Jest jeszcze stryj Tobin - dodał Ewan. -Większość czasu spędza na polowaniu... Obawiam się, Ŝe ma krwioŜerczą naturę. Tak czy inaczej, dzięki niemu domownicy jedzą duŜo dziczyzny. Annabel uśmiechnęła się smutno. To chyba lepsze niŜ ryby złowione czasem przez siostry. - No i mamy jeszcze Pearce'a - rzekł Ewan. - To mój stryjeczny dziadek. Mimo dziewięćdziesiątki wciąŜ jest sprawny umysłowo. Uwielbia oszukiwać w kartach. - Oszukiwać? - zdziwiła się Annabel.

120

121

-Tak. Wyciągnie od ciebie kaŜdego pensa, jeśli tylko zagrasz z nim partyjkę. - Ach tak. Dziękuję za ostrzeŜenie. Jeszcze ktoś? - Oczywiście. Właśnie ze względu na tę osobę przyjechałem do Londynu w poszukiwaniu Ŝony. Annabel spojrzała na niego ze zdumieniem. - Myślałam, Ŝe chodziło ci o majętną Ŝonę. Zmarszczył brwi. - UwaŜasz zatem, Ŝe zaleŜało mi na posagu. Nie, nie przyje chałbym do Londynu z tak błahego powodu. Gdyby chodziło mi o posaŜną pannę, poślubiłbym Mary McGuire, której ziemie leŜą obok moich. Nie, wybrałem się do Anglii z zupełnie innego powo du. Właściwie z dwóch powodów. Annabel czekała. - Ma jedenaście lat - rzekł Ewan po chwili milczenia. - A na imię Gregory. Obawiam się, Ŝe... Szukał właściwych słów, ale Annabel pierwsza przerwała milczenie. - Masz syna? - zapytała. - Niezupełnie. Przyjmijmy, Ŝe jest jednym z domowników. Spojrzała spod oka. Och, ten przeuczciwy lord Ardmore ma bękarta, który mieszka w jego domu? Natychmiast jednak uświadomiła sobie, Ŝe wcale jej to nie przeszkadza. Gdyby oddał potomka z nieprawego łoŜa do sierocińca, z pewnością by się jej to nie spodobało. -Jaki jest Gregory? - PrzeŜywa trudny okres. Ma dosyć skomplikowaną naturę powiedział Ewan, ponownie podnosząc jej rękę do ust. - Jest niezwykle ambitny i nie akceptuje nawet najdelikatniejszej krytyki. Pomyślałem więc, Ŝe moŜe kobieta zdołałaby nieco utemperować chłopaka. - To moŜe być trudne - zauwaŜyła, patrząc na niego ze współczuciem. - Zycie nie głaszcze tych, którzy nie pochodzą z prawego łoŜa i którym uniemoŜliwiło to zajęcia waŜniejszych stanowisk. 122

-I jest trudne - odparł Ewan i się wzdrygnął. - Chłopak wstaje skoro świt i śpiewa na całe gardło. Ale nie byłby najlepszym nabytkiem dla chłopięcego chóru kościelnego. - Na całe gardło? - powtórzyła. Skinął głową. - Śpiewa prawie godzinę na blankach murów obronnych i jego glos roznosi się w promieniu kilometra. Jestem tolerancyjny, ale... Nie mogła się powstrzymać i przerwała mu znowu. -Jakie ma aspiracje? - Chce być mnichem. - Mnichem! W Szkocji nie mamy mnichów! - Mylisz się. Jest ich nawet sporo od czasu, gdy Napoleon wyrzucił wszystkich z Francji. U mnie siedzi trzech. - Macie klasztor? - Nie, nie, jedynie trzech mnichów. NaleŜą do rodziny. - Zaczekaj - powiedziała nieśmiało. -Jeśli dobrze zrozumiałam, twoja rodzina składa się z: babki, stryja, stryjecznego dziadka, chłopca i trzech mnichów? Zawahał się. -1? - zapytała, unosząc brew. -Jest jeszcze Rosy McKenna - rzekł. - Nie wiem, co ci o niej powiedzieć. - To teŜ twoja krewna? - Nie. Matka Gregory'ego. -Matka Gregory'ego? - powtórzyła. On miał... miał... - Tak nie moŜe być - powiedziała. -Jeśli bierzesz sobie Ŝonę, Ardmore, tę drugą kobietę musisz odesłać. Chyba Ŝe... - Przyszło jej do głowy straszne podejrzenie. Wyglądał tak niewinnie, a jednak... - Dlaczego? Kim według ciebie jest dla mnie Rosy? - zapytał, wyraźnie się przekomarzając, jakby taka sprawa mogła być tematem rozmowy przy herbacie. On nie był prostakiem, ale najwyraźniej szaleńcem. Nie miała pojęcia, co odpowiedzieć. Przychodziły jej do głowy jedynie takie słowa, które wstydziła się wypowiedzieć głośno. 123

- Nigdy nie była moją kochanką. - Wesołe ogniki zapłonęły w zielonych oczach. - Nie mógłbym przywieźć cię do domu, gdzie Ŝyłbym z kochanką. - Ujął ją znowu za rękę, ale Annabel udawała, Ŝe nie zwraca na to uwagi. - No więc? - Gdybym miał kochankę - powtórzył z naciskiem. - Ale nie mam. - Ach tak. Kim zatem jest Rosy? A Gregory? Rosy była moją narzeczoną - odparł. Wyrwała rękę z uścisku, ale on zupełnie tym niezraŜony błyskawicznie usiadł przy Annabel. Ku jej zdumieniu szeroki uśmiech znowu pojawił się na twarzy Szkota. -Jesteś strasznie podejrzliwa - powiedział. - Naprawdę sądzisz, Ŝe mógłbym przywieźć Ŝonę do domu, w którym czekałaby na mnie kochanka? - No więc, kim jest? - Mieliśmy się pobrać wiele lat temu - ciągnął. - O tym związku zdecydowali mój ojciec i jego serdeczny przyjaciel McKenna, kiedy obydwoje byliśmy jeszcze dziećmi. Kiedy więc nadszedł czas, Rosy została wysłana do mnie powozem. - Umilkł i jego oczy gwałtownie pociemniały. - Po drodze powóz zatrzymali zbóje. Znaleziono ją dopiero po tygodniu. - Och, nie - wyszeptała Annabel. - Od tamtej pory jej umysł nie funkcjonuje prawidłowo. Po dziewięciu miesiącach urodził się Gregory. Kiedy się okazało, Ŝe Rosy jest w ciąŜy, byłbym się z nią oŜenił, ale ona nie potrafiła wówczas wypowiedzieć nawet najprostszego słowa. Poza tym źle na mnie reagowała. Krzyczała, kiedy się do niej zbliŜałem, tak jakby się mnie strasznie bała. Serce Annabel ścisnęło się z bólu. - Teraz jest juŜ z nią znacznie lepiej - dodał Ewan, całując za ciśnięte dłonie Annabel. - ChociaŜ obcy męŜczyzna moŜe ją zawsze wytrącić z równowagi. -A jej ojciec?

- Przyjechał raz, ale nie chciał zabrać córki. UwaŜa, Ŝe naleŜy ją umieścić w klasztorze, gdzie opiekują się takimi biednymi stworzeniami. Rosy jest na wpół Francuzką. Wysłaliśmy pismo do klasztoru, ale wróciło z adnotacją, Ŝe został zlikwidowany przez Napoleona, a mniszki rozesłano w róŜne strony. Zamiast więc odesłać do nich Rosy, przyjęliśmy do siebie trzech mnichów. Są ogromnie pomocni w opiece nad biedną dziewczyną. - A więc ona jest drugim powodem, dla którego przybyłeś do Londynu w poszukiwaniu Ŝony? - zapytała, usiłując ignorować pocałunki, jakimi obsypywał jej dłonie. - Nie. Drugi powód to ojciec Armailhac - odparł. -Jeden z mnichów? Ewan skinął głową. -Wysłał mnie do Londynu, abym zatańczył z jakąś dziewczyną. Zatańczył z jakąś dziewczyną? - powtórzyła Annabel. - Po co? -Zinterpretowałem to jako sugestię, Ŝebym znalazł sobie Ŝonę wyjaśnił Ewan. - Nie chciałem się Ŝenić, a ojciec Armailhac prze konywał mnie, Ŝe nie mam racji. Teraz podzielam jego pogląd. otwierał jej zaciśnięte palce jak płatki kwiatu i zamierzał je znów całować. - Nigdy ze mną nie tańczyłeś - powiedziała szybko. - Tylko z Imogen. - Niezbadane są wyroki Boskie - odparł. - Ale to z tobą pragnąłem zatańczyć od pierwszej chwili, kiedy cię ujrzałem. I to ciebie chciałem poślubić, nie Imogen. Ewan szybko wyjrzał przez okno, gdy powóz zakołysał się na zakręcie. -Jesteśmy w Stevenage - powiedział. - Pokonaliśmy ten odcinek drogi w doskonałym czasie. Na nocleg zatrzymamy się w Świńskim Kotle. Annabel wysunęła dłonie z jego dłoni, jakby czymś spłoszona. Ale Ewan odwrócił się, ujął w dłonie twarz dziewczyny i zaczął muskać ustami jej usta. -Jesteś jak najlepsze wino - wyszeptał.

124

125

Doskonale wiedziała, co miał na myśli. KaŜdy jego dotyk sprawiał, Ŝe jej serce zaczynało mocniej bić. PotęŜne dłonie przesunęły się wzdłuŜ policzków i wplotły w jej włosy. Annabel czuła, Ŝe za chwilę Ewan zacznie ją całować... i wtedy nagle się odsunął. - Mamy problem, dziewczyno - powiedział. Annabel poczuła tak silny zawód, Ŝe z trudem powstrzymała się, aby nie przyciągnąć do siebie Ewana. - Tak bardzo bym chciał całować cię bez przerwy. Uśmiechnęła się. -JuŜ sam widok twoich ust -jego głos zmienił się w aksamit sprawia, Ŝe czuję się jak... - Dlaczego więc nic nie robisz? - Prowokacyjny uśmiech, który zadrŜał w kącikach jej warg, wcale nie był jednym z tych ćwiczonych w lustrze i pomocnych w łowieniu bogatego małŜonka. Właściwie sama nie potrafiłaby go określić. Pragnęła, Ŝeby Ewan ją całował. Wtedy nie mogła myśleć o niczym innym, tylko o nim. I Ewan z pewnością nie naleŜał do męŜczyzn, którzy rozczarowują kobietę. MiaŜdŜył wargami jej usta w oszałamiającym, uwodzicielskim pocałunku. Tym razem zadrŜała juŜ pod pierwszym dotykiem, a jej ciało stało się bezwolne, jakby pogodzone z przegraną i... Przesuwał dłońmi wzdłuŜ jej pleców. Wtuliła się w niego i natychmiast poczuła strumień spokoju płynący przez ciało. Jego ramiona były najbezpieczniejszym miejscem na świecie. Tylko usta miał takie nienasycone. W końcu jego język pokonał barierę jej warg i Annabel miała ochotę krzyczeć, poniewaŜ pragnęła... tak ogromnie pragnęła... Nawet nie bardzo wiedziała czego. Po prostu poddała się fali na miętności. Kiedy drzwi otworzyły się gwałtownie i światło zalało wnętrze powozu, Annabel nawet tego nie zauwaŜyła, skupiona na dotyku rdzawych włosów, na poŜądliwości namiętnych warg, na płomieniu, który palił jej uda...

126

Ewan z ogromnym trudem odsunął się od Annabel. To było Jak opętanie. Ulegał magicznej sile, ilekroć znalazł się tuŜ przy tej dziewczynie, i juŜ nie był sobą. Pachołkowi przytrzymującemu drzwi powozu posłał tak wymowne spojrzenie, Ŝe chłopak natych-miast je zatrzasnął. W powozie zapanował półmrok, ale Ewan dokonale widział Annabel. Wystarczyło wyciągnąć rękę i... Miał uczucie, Ŝe byłby w stanie widzieć ją zawsze. Nawet w ciemności jego dłonie bez trudu odnalazłyby wspaniałe, kształtne cialo - Mamy... - umilkł, szukając właściwych słów. - Jest pewien problem - powiedział w końcu. . Annabel poprawiała spinki podtrzymujące burzę loków. Przez sekundę wyobraził sobie jej piersi w obramowaniu złotych pukli i nieomal jęknął. Ostatnie cztery godziny wiele go kosztowały. Chyba będzie trupem, zanim dotrą do Szkocji. Podniosła na niego wzrok. Za kaŜdym razem, kiedy ją całował, jej twarz łagodniała, a z oczu znikał lęk. Miał nieprzepartą ochotę wziąć Annabel na ręce, zanieść prosto do gospody, a potem... - Do licha! - mruknął z dezaprobatą. W jej oczach widać było rozbawienie. - Problem? - zapytała najwyraźniej bardzo z siebie zadowolona. - Nie potrafię utrzymać rąk przy sobie - przyznał. Lubił jej uśmiech, taki obiecujący. - Nie moŜemy trzymać się z dala od siebie przez następne dwa tygodnie - powiedział. - Nie wspomnę o dzi siejszej nocy. - Nagle wyobraził sobie, jak Annabel spokojnie śpi obok niego, a on patrzy na nią poŜądliwie przez całą noc. - Czy wkładasz nocny czepek? - zapytał z nadzieją w głosie. Pokręciła głową. - Czy twoja nocna koszula zakrywa cię od stóp do głów? Zachichotała. Nigdy nie słyszał jej chichotu... Wydał mu się cudownie kobiecy. Chciał, Ŝeby chichotała z twarzą wtuloną w jego ramiona, Ŝeby jej przyspieszony oddech przechodził w westchnienia i jęki pod wpływem rozkoszy. - Nie zrobię tego, zanim dotrzemy do Szkocji. 127

Uniosła brew. - Prędzej umrę - oświadczył. - Poza tym, nigdy nie śmiałbym postąpić wbrew temu, co wspólnie ustaliliśmy. Twój opiekun obie cał mi w przeddzień wyjazdu, Ŝe jeśli cię dotknę przed ślubem, po fatyguje się do Szkocji i zrobi mi coś bardzo nieprzyjemnego. Roześmiała się. - Trudno sobie wyobrazić Rafe'a w tej roli. Ewan przypomniał sobie wykrzywioną z wściekłości twarz ksiecia, gdy Ewan poinformował go, Ŝe Annabel zgodziła się zaczekać ze ślubem, aŜ znajdą się w Szkocji. - Nie spodobał mu się ten pomysł, ale postanowił mi zaufać - powiedział. - To oczywiste - odparła z uśmiechem Annabel. - Nie musia łeś ratować mojej reputacji. Mogłeś wszystkiemu zaprzeczyć. Cala moja rodzina ma wobec ciebie dług wdzięczności. Wiedział, Ŝe nie powinien jej dotykać, mimo to zaryzykował. - Niech myślą, jak chcą. - Ujął ją pod brodę. - Ale ty nie jesteś mi nic winna. Pragnąłem cię od pierwszej chwili i szczerze mówiąc, sam powinienem napisać artykuł do „Messengera". I pewnie napisałbym, gdyby mi to przyszło do głowy. - Nie rozumiem. -Kiedy opuściłyście hotel, duŜo o tym wszystkim myślałem, Wiem, Ŝe widziałaś mnie bez ubrania, a to zostałoby ocenione jednoznacznie. Oczywiście, byłem gotów cię poślubić, choćby dlatego, aby uchronić od Ŝycia w goryczy niespełnionych nadziei. - Teraz wiem, Ŝe jesteś Szkotem. - Uśmiechnęła się szeroko. Nie było nawet śladu lęku w tych cudownych oczach. - Z krwi i kości - wymruczał, muskając ustami kąciki jej warg. - Musimy jednak porozmawiać. - Pamiętaj tylko, Ŝe stoimy na podwórzu gospody - zauwaŜył; - I wszyscy mieszkańcy pewnie się zastanawiają, dlaczego jeszcze nie wysiedliśmy z powozu. - Nie sądzę. - Pocałował drugi kącik jej ust. - Pewnie myślą, Ŝe nie wytrzymaliśmy do nocy poślubnej. Prawdopodobnie jesteśmy 128

juz otoczeni ciekawskimi, którzy nie mogą się doczekać, kiedy po wóz zacznie się bujać. -Zacznie się bujać? - powtórzyła głosem pełnym fascynacji rozbrajającej naiwności.-Jak to: bujać? Nie mógł jej tego wyjaśnić słowami. - Będę musiał spędzić noc w stajni-jęknął. -Nie! - zawołała, a w jej oczach pokazały się wesołe iskierki. Wiadomość o tym natychmiast by się rozeszła i wszyscy uznaliby,ze się rozstaliśmy, zanim jeszcze zdąŜyliśmy się pobrać. To kiepski i pomysł. -Wieczna Ewa - rzekł, patrząc na nią z fascynacją. Mogłaby go poprosić, aby zjadł jabłko, i po chwili owoc by zniknął. - Uprawianie miłości bez boŜego błogosławieństwa jest grzechem - powied zi a ł tak samo do siebie, jak i do niej. Nie wiedział, czy dobrze go zrozumiała, ale wyglądało na to, Ŝe sens tej wypowiedzi budził w niej wątpliwości. - A więc uwaŜasz, Ŝe jestem Ewą? - Potrząsnęła lokami. - Tak. I lepiej, jeśli narzucimy sobie ograniczenia. Przede wszystkim powinniśmy przestać się całować, poniewaŜ dobrze wiem, dokad to prowadzi. Annabel poczuła rozczarowanie. Dzięki pocałunkom Ewana zakłopotanie i lęk gdzieś znikały. - Oczywiście, skoro nie potrafisz nad sobą panować - zauwaŜyła wyniośle. -Jak sam zaznaczyłeś, to dla nas okres zalotów - przypomniała. -W typowej sytuacji mógłbyś mnie zwabić gdzieś w zarośla ogrodu! - Mógłbym, naprawdę? Przyznaj się więc, czy wielu było takich zalotników, którzy usiłowali skręcić z tobą z ogrodowej alejki? Roześmiała się szeroko. -A jak sądzisz? -Ja pomyślałem o ogrodowym zakątku, gdy tylko cię ujrzałem, cóŜ, zostałaś okradziona z zalotów, ale mogę ci je zwrócić. Co powiesz, jeśli wszystkie popisy poprzednich adoratorów zaliczymy na moje konto? 129

- Pan Lemery zaprosił mnie na przejaŜdŜkę po Hyde Parku i w pewnej chwili skręcił w pustą alejkę, ale miał niestety bardzo wilgotne usta. - Zrobiła tragiczną minę. - Czy ten jego pocałunek teŜ przyjmiesz na swoje konto? Roześmiał się. - Z pewnością nie wszyscy Anglicy tak całują. Mogłaby przysiąc, Ŝe ten pomysł zaczął mu się nawet podobać. - Oczywiście, Ŝe nie wszyscy. Pocałunek lorda Simona Guthriego, tuŜ przed oświadczynami, był całkiem przyjemny. Spojrzał na nią chmurnie. -A więc lord poprosił cię o rękę? - Ale nagle, jakby doznal olśnienia, dodał: - To dlaczego powiedziałaś: nie, skoro tak wspaniale całował? - Był trzecim z kolei synem - odparła Annabel. - Zostałabym więc Ŝoną pastora. Ale te jego pocałunki... chyba miał duŜą wpra wę... - Najwyraźniej go prowokowała, chociaŜ w rzeczywistości pocałunki Ewana nie miały sobie równych. On to teŜ wiedział. Rzucił jej ironiczne spojrzenie spod rzęs i rzekł - Dobrze, zgoda na pocałunki. Ale nie w sypialni, pamiętaj! - Nie będę błagać - prychnęła pogardliwie. - Mogę cię nie całować w ogóle. - Wiesz, Ŝe my, Szkoci, jesteśmy zupełnie inni niŜ Anglicy. - ZauwaŜyłam! - Musiałaś więc dostrzec równieŜ, Ŝe nie boimy się mówić prawdy. A prawda jest taka, dziewczyno, Ŝe prowokujesz mnie do pocałunków, bo sama nie moŜesz się bez nich obejść. Poza tym, całkiem tracę nad sobą kontrolę, kiedy jesteś przy mnie. - Całkiem? - zapytała z odrobiną niedowierzania. Skinął głową. - Tak więc wszystko zaleŜy od ciebie, Annabel. Musisz ściągnąć nam trochę wodze. Tylko pocałunki. śadnych pieszczot w sypialni. Ustalmy limit. Dziesięć dziennie chyba wystarczy. Annabel uśmiechnęła się szeroko. Czuła niezwykłą satysfakcję, Ŝe zmusiła tego wielkoluda do przyznania się, Ŝe przy niej traci gło-

we. Rekompensata za upokarzającą formę zaręczyn i za to, Ŝe nie Chciał jej poślubić natychmiast. - W takim razie będę panu wdzięczna, lordzie Ardmore, jeśli pan otworzy drzwi powozu i rozczaruje tłum. - Nie: lordzie Ardmore. -Ewanie. Kiedy się uśmiechnął, niewiele brakowało, aby go znów pocałowała. Ardmore jakby czytał w jej myślach. -Według mnie do dzisiejszego limitu zostało nam jeszcze pięć pocałunków. Pochyliła się i zastukała w drzwi powozu. - MoŜe, biorąc pod uwagę twoje problemy z panowaniem nad sobą, powinniśmy zacząć od połowy tego limitu - zauwaŜyła. - Nie ma mowy, wykorzystam cały - obiecał.

130

131

Rozdzial 14 Na podwórzu gospody Świński Kocioł panowało ogromne oŜywienie. Pachołek przytrzymujący drzwi powozu dyskretnie skierował oczy w niebo. Schodząc po stopniach, Annabel uświadomiła sobie, Ŝe to niezwykłe oŜywienie było rezultatem ich przyjazdu. Ubrani w barwy Iwana - czerń i ciemną zieleń - męŜczyźni wyprzęgali konie i wyładowywali bagaŜe. Annabel ze zdumieniem spojrzała na Ardmore'a. - Ilu forysi nam towarzyszy? - zapytała. - Sześciu przed i sześciu za nami - odparł, rozglądając się dookoła. - A oto i Mac. Szczupły męŜczyzna w okularach i z jakimiś papierami w ręku szedł w kierunku Ardmore'a, przeciskając się przez tłum. - A ilu pachołków? - dopytywała się Annabel.

-Jak zwykle - odparł Ewan. - Czterech za kaŜdym powozem. Annabel była tak odrętwiała, kiedy rano wsiadała do powozu, Ŝe nawet nie zauwaŜyła barw lorda, a co dopiero tego, Ŝe nie podróŜuja sami. Teraz powoli obróciła się dookoła. Jechali wspaniałym powozem w kolorze ciemnej zieleni z czarnymi ornamentami. Z boku stały dwa inne powozy w tych samych barwach, nieco mniej reprezentacyjne. Nie bardzo wiedziała, co o tym myśleć. Albo jej przyszły mąŜ byl utracjuszem, albo... albo... Odwróciła się do niego, ale męŜczyzna w okularach właśnie podszedł i zaczął rozmawiać z Ewanem. -Annabel, chciałbym ci przedstawić pana Macleana, mojego rządcę - powiedział Ewan. - Mac i ja jesteśmy razem od dwunastu lat i nie wiem, jak bym sobie bez niego poradził. PodróŜuje na przedzie i będzie nas witał na kaŜdym postoju. Dobrze by było, Ŝebyś i ty mówiła do niego Mac, jeśli oczywiście wyrazi zgodę. Annabel wyciągnęła rękę. Maclean miał ciepłe, brązowe oczy i ciągle zaaferowaną minę. Niepewnie ujął dłoń damy, ale natychmiast ją puścił i skłonił głowę. Annabel dygnęła. - Lady Ardmore - rzekł uroczyście. - Witamy w Świńskim Kotle. W gospodzie z niecierpliwością czekają na pani przybycie. - Odwrócił się do Ewana. - Ma pan najlepszy pokój, milordzie, a Ŝona właściciela gospody przygotowuje specjalną kolację dla uczczenia tej szczególnej okazji. Są niezwykle podekscytowani, jeśli więc znaleźlibyście państwo chwilę, Ŝeby się z nimi przywitać, duŜo by to dla nich znaczyło. - Oczywiście, Ŝe się przywitamy - zapewnił Ewan i wsunął rękę Annabel pod swoje ramię. - A więc chodźmy, Ŝono. - Zerknął na nią figlarnie. -Jak ci się udało dostać najlepszy pokój, skoro jeszcze kilka dni temu nie myślałeś o powrocie do Szkocji? CzyŜby właściciel gospody odprawił kogoś z kwitkiem? - Nie znam szczegółów - odparł Ewan, prowadząc Annabel do okoła ogromnego głazu. - Takimi sprawami zajmuje się Mac.

ZbliŜyli się do drzwi. Właściciel gospody ruszył dostojnym krokiem na powitanie gości. Był to męŜczyzna słusznego wzrostu, łysy, z pogodnym uśmiechem i mocno pachnący calvadosem. - To dla mnie ogromny zaszczyt, lordzie Ardmore, milady, Ŝe wybraliście moją gospodę na noc poślubną. Czy mogę teraz zapro wadzić do pokoju? Państwa prywatna jadalnia jest tutaj, na prawo. Dwie minuty później Annabel siedziała w wygodnym fotelu, Ewan rozmawiał ze swoim rządcą, a jego lokaj z pokojówką Elsie przygotowywali gorące kąpiele. Po chwili pokój opustoszał. Pozostał w nim tylko lord Ardmore, który zmierzał teraz w kierunku Annabel. Z wyrazem twarzy zdradzającym wszystkie zamiary. - Ewanie, dlaczego podróŜujemy w tak licznej eskorcie forysi? zapytała. - Ze względu na to, co przytrafiło się Rosy. Nigdy nie dopuściłbym, aby coś podobnego spotkało ciebie. Warto wydać nawet całoroczne dochody, aby tylko podróŜować bezpiecznie. Annabel milczała zakłopotana. Ewan nachylił się nad jej fotelem, oparł na poręczach i zapytał: - Co powiesz na pocałunek numer sześć? Całkiem sympatyczny ten mój prawie małŜonek, pomyślała. - To nie najlepszy pomysł. Wolę kąpiel. I w moim pokoju, jeśli po zwolisz. - AleŜ ten pokój jest nasz wspólny. - W jego oczach zalśniły diabelskie ogniki. -Awięc za drzwi, mój panie! Roześmiał się, posłusznie jednak ruszył w stronę drzwi. - Przyślę ci pokojówkę z gorącą wodą i będę czekał w jadalni... Ŝono. Oczywiście dostał swoje pocałunki. Jeden za drzwiami jadalni tuz przed kolejnym daniem. Drugi na łuku schodów. Potem przed wejściem do pokoju. Zostały więc dwa pocałunki. Elsie pomogła milady przebrać się w nocną bieliznę. Po chwili Annabel wskoczyła do łóŜka i czekała. Pół godziny później zjawił się

132

133

Ewan, rozsiewając dookoła dobrze juŜ znany jej ostry zapach calwadosu. - Gospodarz przyrządza wspaniały calvados -powiedział z uzna niem. -Jak dobrze, Ŝe nie ma tu Rafe'a - zauwaŜyła Annabel dla podtrzymania rozmowy, ale odniosła wraŜenie, jakby Ewan nie bardzo wiedział, o kogo chodzi. - Zamierzasz spać w tym skrawku jedwabiu? - zapytał ochry płym głosem. Annabel zerknęła w dół. Miała na sobie francuską koszulkie' w kolorze wiosennych róŜ. Pomyślała, Ŝe z pewnością widział juŜ podobne stroje. Podciągnęła okrycie prawie do piersi. Poza tym łoŜe było ogromne. - Tak, mam taki zamiar - odparła. - Tę koszulę otrzymałam od Tess w prezencie ślubnym. -Przejdę do naszej gotowalni - oznajmił stanowczym tonem Ewan. - A ty, moja droga, włoŜysz na siebie bawełniane odzienie albo nie spędzimy nocy razem. Wyskoczę przez okno i popędzę do stajni, a to wywoła więcej komentarzy niŜ nasz postój na podwórzu. Zamknął za sobą drzwi, a Annabel uśmiechnęła się z satysfakcją. Po sekundzie wsunął głowę do pokoju i dodał: - Ostrzegam cię, dziewczyno. Odrzuciła więc okrycie, a kiedy wstała, jego oczy pociemniały jak u głodnego tygrysa. Wiedziała, Ŝe ma atrakcyjne ciało, przynajmniej z męskiego punktu widzenia. Zawsze myślała o nim jak o niezwykłym posagu, który ofiaruje temu, kto zapewni jej Ŝycie w luksusie. Jednak teraz te atuty zyskały inne znaczenie. Widziała to w przyspieszonym oddechu Ewana, jego chrapliwym głosie i tym, jak stał w drzwiach, nie mogąc wykrztusić słowa. Jedwab skąpego stroju przylepił się na chwilę do jej ud. Ewan zamknął oczy, jakby go nagle przeszył ból. Annabel znów uśmiechnęła się z satysfakcją. Ewan nerwowo szukał za sobą klamki. Po chwili wyszedł bez słowa. Na szczęście wykrochmalona i dokładnie wyprasowana nocna koszula leŜała na wierzchu bagaŜu. Annabel zdjęła więc zwiewny 134

jedwab i złoŜyła go starannie w lśniący, maleńki pakiecik, po czym włoŜyła na siebie zgrzebną bawełnę, która łopotała przy nogach jak śagiel okrętu, gdy dziewczyna wracała do łóŜka. Gdy Ewan znów zjawił się w pokoju, zapięta pod brodę, zerknęła na niego znad okrycia. Był mokry, a zaczesane do tyłu wilgotne włosy opadały mu na kark. Jednak wciąŜ był w ubraniu. Uniosła brwi. - Wykąpałem się za gospodą, tuŜ przy śluzie - wyjaśnił. - Jest jednak coś, o czym nie pomyślałem. -Tak? - Nie lubię spać w nocnej koszuli. - Jak w takim razie... - Sypiam nago - odparł. - Oczywiście nie mogę zrobić tego tego - To chyba oczywiste - prychnęła. - ChociaŜ widziałaś juŜ mój nagi tors - dodał. - Ale nie mam ochoty widzieć go ponownie. Westchnął. -Wobec tego będę spał w koszuli. - Zdecydował i bez dalszych ceregieli ściągnął buty i rzucił je na bok. Potem zaczął zdejmować pantalony. Annabel, czując, Ŝe jej policzki oblewają się rumieńcem, Od wróciła się na bok i skierowała wzrok na ścianę. Po chwili ogromne ciało ułoŜyło się obok niej. - Nie pojmuję, jak mogłem doprowadzić do takiej głupiej sytuacji - mruknął Ewan i Annabel musiała się odwrócić, Ŝeby na niego spojrzeć. LeŜał na plecach, z załoŜonymi rękami, patrząc na obelkowanie sufitu. Podwinął rękawy odpiętej pod szyją lnianej koszuli. Annabel serce biło tak, jakby chciało wyskoczyć z piersi. - Powinienem był zaprowadzić cię do biskupa i załatwić wszystko, jak naleŜy, nie uwaŜasz? - zapytał. - Nie uwaŜam - odparła Annabel. - Czuła niewytłumaczalny wstyd. Było tak, jakby całe jej Ŝycie zmierzało do tej chwili, gdy znalazła się w łóŜku z męŜczyzną. Tylko dlaczego musiało się to zdarzyć w tak dziwnych okolicznościach? 135

-Nie śmiem nawet spojrzeć na ciebie - odezwał się po kilku minutach. Annabel miała wraŜenie, Ŝe zaraz wybuchnie śmiechem. -A więc zamknij oczy, mój panie. - I znów odwróciła się do niego plecami. -Jeszcze dwa tygodnie męki -jęknął. - Muszę coś między nas połoŜyć - oznajmił. - Nie mogę ryzykować, Ŝe obrócisz się podczas snu i wylądujesz w moich ramionach. Nie jestem aŜ tak odporny. - Wziął podgłówek długości połowy ciała, aby umieścić go między nimi. Annabel ułoŜyła się wygodniej, próbując zasnąć, gdy nagle on zjawił się znowu, tuŜ nad nią. - Mam jeszcze dwa pocałunki - rzekł. -Jeden zostawię sobie na rano. - Ale sam mówiłeś, Ŝe nigdy w sypialni - przypomniała, czując jednocześnie podekscytowanie i lęk. - Będzie to więc jedynie pocałunek na dobranoc. - Musnął war gami jej usta. - Nie liczy się do mojej dziesiątki. Nawet nie wiesz, jak bardzo dziękuję Bogu, Ŝe twoja siostra Imogen wtedy tak mnie się uczepiła. Uśmiechnęła się do niego, potem ponownie odwróciła. Po chwili, słuchając jego spokojnego oddechu, sama zapadła w sen.

Rozdział 15 Ma pan o sobie bardzo wysokie mniemanie - stwierdziła Imogen do lorda Mayne'a. Szedł za nią w górę po ogromnych schodach wiodących do sali balowej Almack's. - Bardzo wysokie - odparł Mayne. - Szkoda, Ŝe nie moŜna tego powiedzieć o pani. - Nie musi być pan taki sarkastyczny tylko dlatego, Ŝe próbowałam pana pocałować - rzuciła przez ramię Imogen. - Musiał się juŜ pan całować w powozie dziesiątki razy. -W drodze do Almack's 136

sugerowała, Ŝe skoro prawie cały Londyn uwaŜa, Ŝe wiąŜe ich gorący romans, to obowiązkiem księcia jest przynajmniej pocałować ja od czasu do czasu. Mayne, niestety, uwaŜał inaczej. Była zaskoczona, iŜ to, Ŝe Mayne wciąŜ nie odpowiadał na awanse, sprawiało jej przyjemność. Stanowił dla niej wyzwanie i odciągał myśli od Dravena. - Przyzwyczaiłem się, Ŝe decyzja o czasie i rodzaju rozrywki to mój przywilej - odparł. -Wyświadczam ci zatem ogromną przysługę, zabierając w nowoczesne czasy. Kobiety, szczególnie przedwcześnie owdowiałe, nie muszą zachowywać się jak zakonnice. - Te wszystkie nowe trendy są zdecydowanie nie dla mnie -mruknął w zadumie Mayne. - Och, nie wierzę. Brak moralności pasuje do pana bardziej niŜ pruderia. Musi pan podtrzymać swoją reputację, bo ludzie zaczną pana uwaŜać za dobry materiał na męŜa. A matki mające córki na wydaniu będą dopisywać pańskie nazwisko do listy potencjalnych konkurentów, zamiast wzdrygać się ze zgrozy, gdy zatrzymuje pan wzrok na którejś z panien. - Sam siebie zdumiewam - przyznał Mayne, dołączając do Imogen na szczycie schodów. - Mówiąc szczerze, powinien pan obsypać mnie z wdzięczności gorącymi pocałunkami. Oto ja, urodziwa, młoda wdowa pozwalam panu dotrzymywać mi towarzystwa. Gdyby salony nie były przekonane, Ŝe zaangaŜował się pan w kolejny romans, mogłyby pomyśleć o panu jeszcze gorzej. - Ze rozwaŜam wstąpienie w związek małŜeński? - Ze ma pan kiłę - odparła Imogen. - Zdumiewasz mnie, pani - powiedział cierpko. Imogen roześmiała się głośno. Tak dobrze nie czuła się od wielu miesięcy. Zatrzymała się i połoŜyła mu rękę na ramieniu. - Z pruderia teŜ panu do twarzy. Skoro salony są przekonane, ze zdecydowaliśmy się na romans, to dlaczego nigdy mnie pan nie pocałuje? CzyŜby nie uwaŜał mnie pan za godną poŜądania? 137

-Jest pani uosobieniem poŜądania i doskonale pani o tym wie. Powitał skinieniem głowy kogoś znajomego. - Ale czy musimy dyskutować o braku intymności w naszym związku akurat teraz? Twarz Imogen znów rozjaśniła się w szerokim uśmiechu. -Wszystkie waŜne sprawy powinny być omawiane na oczach salonu. To powstrzyma niektórych od nadmiernego folgowania wyobraźni. -W takim razie chciałbym zauwaŜyć, Ŝe nikt do końca nie jest pewien, Ŝe naprawdę mamy romans; właściwie nie bardzo wiedzą, co o nas sądzić. Dlatego tak ich intrygujemy. - Ludzie zawsze wierzą w to, co najgorsze - rzuciła cierpko Imo gen. - Szczególnie gdy dotyczy to młodych wdów. Griselda przyto czyła mi pewną niezwykle fascynującą balladę; refren podpowiada, Ŝe jeśli chcesz uwieść wdowę, powinieneś szybko ściągać bryczesy. - Zaśpiewała mu kilka linijek. -Jestem pewien, Ŝe juŜ nieźle nas za plecami obgadują - zauwaŜył Mayne. - I za chwilę puszczą w ruch języki jeszcze gorliwiej, jeśli zaśpiewa pani trochę głośniej. Młode kobiety, nawet wdowy, nie powinny znać takich wersów. Muszę porozmawiać z siostrą, aby jej nadzór nad panią był bardziej odpowiedzialny. - Nauczyłam się nie przejmować zbytnio tym, co ludzie mówią za moimi plecami - odparła Imogen. - Mogłabym się stać zanadto próŜna. - Całkiem sprytne - przyznał Mayne, unosząc brew. Zachichotała. - Słyszałam to w jakiejś sztuce. - No cóŜ, pani z pewnością nie moŜe się uskarŜać na swoją re putację. Była pani na najlepszej drodze, aby ją ostatecznie utracić, kiedy się panią zająłem. A teraz, proszę tylko spojrzeć: opinia na pani temat jest raczej dobra, a wszystko dlatego, Ŝe nieustannie mnie pani odrzuca. -I dziś wieczorem zrobię to samo, to takie zabawne. Zaprosi mnie pan do walca? 138

- Tylko niech mnie pani znowu nie spoliczkuje - rzekł Mayne. Szkoda, Ŝe w ogóle to pani zaproponowałem. WciąŜ boli mnie szczęka. - Obiecuję, Ŝe się powstrzymam - odparła, wsuwając mu rękę pod ramię. - Niech no zgadnę, lady Blechschmidt wchodzi właśnie na salę. Uśmiechnęła się czarująco. - Pani siostra, Tess? Imogen się roześmiała. - Nie! Dlaczego miałabym robić na Tess wraŜenie, tak ostentacyjnie manifestując swoją słabość do pana? - Och nie, tylko nie to! - Mayne się zatrzymał. - Do licha, Imogen mogła mnie pani uprzedzić, Ŝe Rafę zjawi się dziś wieczorem w Almack's. - Nie miałam o tym zielonego pojęcia. - Obserwowała, jak były opiekun zmierza w ich kierunku. - Nieprawdopodobne. Nie sądzę, aby Rafę przepadał za Almack's. PrzecieŜ tu nawet nie podają alkoholu! -Powiem mu prawdę, zanim mnie zamorduje - oświadczył Mayne. - Nie, nie zrobi pan tego! Wprawi mnie pan w zakłopotanie, ujawniając innym, szczególnie Rafe'owi, Ŝe wobec mnie jest pan purytaninem. - Nie ma mowy o Ŝadnym zakłopotaniu - zaprotestował Mayne. Rafę będzie wdzięczny, jeśli się dowie, Ŝe najbliŜszy przyjaciel nie uwiódł jednej z jego podopiecznych, w dodatku owdowiałej zaledwie siedem miesięcy temu. - Sześć - poprawiła go Imogen. Skarcił ją wzrokiem. - A ile dni? :. - Dwadzieścia - przyznała. - No, tak. - westchnął. - W kaŜdym razie, byłbym w jego oczach potworem. 139

- Na litość boską! - zirytowała się Imogen. - Rafę nie jest juŜ moim opiekunem. Stracił ten przywilej, kiedy wyszłam za mąŜ za Dravena. Jeśli zaś chodzi o pana, Mayne, to przecieŜ jest pan uwodzicielem. Cały Londyn o tym wie. Jak i o tym, Ŝe Rafę jest pijakiem. Dlaczego, u licha, akurat teraz zaczyna pan mieć skrupuły? - Pięknie się pani wyraŜa - rzekł z ironią. - Jestem zawsze pod ogromnym wraŜeniem takich, godnych damy, umiejętności. - Och, wszyscy mnie z tego znają - odparła, uśmiechając się szeroko. Rafę konsekwentnie zmierzał w ich kierunku i Imogen dokładnie widziała, jaki był wściekły. MoŜe to okrutne pozwolić mu uwierzyć, Ŝe Mayne postąpił jak nikczemnik. Ale Imogen uwielbiała irytować Rafe'a. Tak było i tym razem. Rafę wpadł między nich jak burza, ujął oboje pod ręce i obdarzywszy jadowitym uśmiechem, wyprowadził z sali. Po chwili cała trójka znalazła się w bocznym saloniku. Rafę przystąpił do swojego ulubionego zajęcia: wrzeszczenia na Imogen. Stała przy kominku i bezmyślnie przesuwała palcem po obramowaniu. Biała skórzana rękawiczka natychmiast stała się szara. MoŜe powinnam szepnąć słówko panu Willisowi, zastanawiała się Imogen. Chyba chciałby wiedzieć, Ŝe jego firma nie trzyma właściwego standardu. Na chwilę skoncentrowała się na tyradzie Rafę'a. - Nie do wiary, Ŝe moŜesz być aŜ tak zepsuty. Najwyraźniej obwiniał za wszystko Mayne'a. Imogen kreśliła w warstwie kurzu czterolistną koniczynę. To niesprawiedliwe. Biedny Mayne musiał przyjąć na siebie całą furię Rafe'a. Najlepszy przyjaciel obrzucał go wyzwiskami, z których najłagodniejsze brzmiało „rozpustnik". A przecieŜ... - Na litość boską! - zawołała, przyciskając rękę do serca. - Czy ja dobrze usłyszałam, wasza miłość? Czyja naprawdę słyszałam, Ŝe mówisz „diabeł wcielony" w mojej obecności? - Na jej twarzy uka zał się wymuszony uśmiech. Mayne spojrzał na nią wymownie zza pleców Rafe'a. 140

-I ośmielasz się rzucać oskarŜenia na Mayne'a? Mojego kochanego Mayne'a? - dramatyzowała, wyraźnie rozkoszując się słowami. Mayne to wartościowy członek społeczeństwa. A ty istniejesz jedynie po to, aby utrzymywać przemysł spirytusowy! Ale Rafę nie po to wciskał się w bryczesy i pędził do Almack's, zeby teraz tym dwojgu pozwolić na wywołanie jeszcze większego skandalu. Był zdecydowany zrobić wszystko, aby powstrzymać swoja podopieczne przed ciągłym niszczeniem sobie reputacji. - MęŜczyznę ocenia się po jego odpowiedzialności - powiedział z kamienną twarzą. - Mayne nie poczuwa się do Ŝadnej, więc ja, BoŜe wybacz, muszę to wziąć na siebie. Proszę, Mayne, nie rób tego. Zuchwalstwo Imogen to jedynie cienka skorupa, okrywająca smu tek. Błagam w imię naszej przyjaźni, zostaw ją w spokoju. Mayne spojrzał na Imogen. Imogen spojrzała na Rafe'a. -Jeśli on nie jest gotów skończyć z tymi głupstwami - ciągnął ponuro Rafę, nie spuszczając wzroku z Imogen, to zabiorę cię z Almack's natychmiast, nawet siłą, jeśli będzie trzeba. Wyjedziesz ze mną na wieś. Musisz jak najszybciej dojść do siebie, a nie myśleć o ekscesach! - Czy Mayne będzie mógł wyjechać ze mną na wieś? - zapytała Imogen prowokacyjnym tonem tylko po to, Ŝeby zobaczyć, jak oczy Rafe'a ciemnieją od szaroniebieskich do czarnych. - Nie, nie będzie mógł. - Odwrócił się od Mayne'a wyraźnie zirytowanego. -W porządku! Jeśli chcesz wiedzieć, Mayne nie zrobił niczego. Dotrzymuje mi jedynie towarzystwa! Nie chciał, Ŝeby nasz związek stał się bardziej intymny. Przynajmniej do tej pory- dodała, uśmiechając się szelmowsko. -Ja mogę się zaofiarować,jeśli potrzebujesz innego towarzystwa niŜ Griselda. Imogen taksowała Rafe'a spojrzeniem, zaczynając od niesfornych włosów, zatrzymując się na chwilę na lekko uwypuklonym brzuchu i kończąc na czubkach niezbyt starannie wyczyszczonych butów. W końcu zauwaŜyła: 141

- Muszę dbać o swoją reputację. -1 dlatego wybrałaś Mayne'a? - parsknął Rafę. - PrzecieŜ wszyscy myślą, Ŝe z nim sypiasz. - Nie. Jeszcze nie - Mayne po raz pierwszy włączył się do roz mowy. -Większość tak właśnie uwaŜa - upierał się Rafę. - Reszta sądzi, Ŝe się do niej zalecasz. Jeśli więc nie masz zamiaru się Ŝenić, to sugeruję, Ŝebyś trochę utemperował swoje zaloty. Mayne nagle stracił pewność siebie. - Naprawdę tak myślą? - A czego się spodziewałeś? Nie wdałeś się w Ŝaden romans od miesięcy. Chyba nawet od roku, nieprawdaŜ? I oto teraz Imogen na przemian to cię odrzuca, to znowu zachęca. Niektórzy nawet stawiają zakłady, Ŝe przyjmie cię przed końcem następnego miesiąca. Imogen zaczęła się wachlować, aby ukryć pełen satysfakcji uśmiech. - Nie miałam pojęcia. - Ani ja -jęknął Mayne. - CóŜ, nie przejmuj się - powiedziała. - Na pewno bym cię nieprzyjęla. Tak więc nie musisz się obawiać o swoją małŜeńską przy szłość. A zatem stanowię doskonały parawan dla twojego braku takich intencji. - Zwróciła się do Rafe'a: - No dobrze, udzieliłeś mi juŜ małego ostrzeŜenia. - Patrzył na nią tak dziwnie... CzyŜby się-nad nią litował? Rafę, stary, przepity Rafę? Nie mogła się z tym pogodzić. - I jeszcze jedno - dodała słodko. - Chcę, Ŝebyś dokładnie orientował się w sytuacji. Jedyną przeszkodą, która stoi między mna a łóŜkiem Mayne'a, są jego własne skrupuły. - Otoczyła ramieniem szyję Mayne'a. - Będę, oczywiście, starała się wpłynąć na niego, aby zmienił zdanie. Oczy Rafe'a pociemniały z wściekłości. - Ty chyba nie wiesz, co mówisz - warknął. Uśmiechnęła się i jej serce mocniej zabiło na widok jego furii. Prowokowała Rafe'a i uwielbiała patrzeć, jak on się wścieka. Przycisnęła usta do policzka Mayne'a. 142

- Och, myślę, Ŝe jednak wiem. -Wybacz - rzekł Mayne, zdejmując jej rękę ze swojej szyi. - Ty po prostu usiłujesz pozbawić mnie przyjemności! - powiedziała ze złością do Rafe'a. -Jesteś tak przesiąknięty whisky, Ŝe nie moŜesz sobie wyobrazić ludzi, którzy znajdują radość w czymś innym niŜ alkohol! - To nie ma z tym nic wspólnego - mruknął Rafę. - Kiedy umarł mój brat, zupełnie się zagubiłem, tak jak teraz ty. -Och?! - zawołała z ironią. - A kiedy się odnalazłeś? Po tylu oświadczeniach twoje rady muszą być bezcenne. Mayne z jękiem zanurzył się w fotelu, ale Imogen nie zwracała a niego uwagi. Rafę zacisnął szczęki. - Zrezygnuję z whisky, jeśli ty wycofasz się z bezwstydnej zabawy, prowadzącej do zguby - wycedził po chwili. - Nie widzę Ŝadnego powodu do wstydu - zaprotestowała - Chyba zapomniałeś, Ŝe nie jestem niewinną panienką, spusza jącą wzrok na widok męskiego... Mayne przerwał jej nagle. -To jest... Ale Rafę nie pozwolił mu dokończyć. - Imogen, starasz się zagłuszyć smutek poprzez ciągłe skandale. Słyszałaś juŜ: robiłem to samo. - Ty... - Nagle umilkła, poniewaŜ w jego oczach było tyle ciepła i współczucia. Odwróciła się gwałtownie i usiadła Mayne'owi na kolanach, ignorując jego cichy protest. - Pójdę ku zatracie, ale własna drogą - oświadczyła, ocierając policzek o ciemne włosy Mayne'a, nie spuszczając oczu z Rafe'a. - Nigdy nikt nie całował mnie tak namiętnie jak Mayne. Uwielbiam go. W Rafie zawrzała ksiąŜęca krew. Jego oczy płonęły. Jeśli naprawdę tego chcesz... - Chcę - odparła, niemal pragnąc, aby ją chwycił za rękę i wyciągnął z pokoju. - Ty nie stronisz od whisky, więc dlaczego ja mia łabym stronić od Mayne'a? On jest znacznie słodszym drinkiem. 143

Mayne jęknął. - Tylko nie bierz się do poezji, Imogen. - śałosna analogia, ale przyjmuję twój punkt widzenia - powie dział Rafę, przesuwając dłonią po włosach, tak Ŝe potem były jeszcze bardziej zmierzwione. - MoŜe nie miałem prawa cię krytykować. Sam nie jestem wzorem. Ale zaleŜy mi na tobie, Bóg jeden wie z jakiego powodu. Jestem twoim opiekunem, poniewaŜ tego Ŝyczył sobie twój ojciec. Z pewnością nie chciałby widzieć, jaką drogę wybrałaś. - Skąd wiesz? - spytała z kamienną twarzą. - O ile mi wiadomo, spotkałeś się z nim tylko raz. Rafę zacisnął szczęki i zwrócił się do Mayne'a, który starał sic odsunąć włosy Imogen od swoich ust. - Dbaj o nią - rzucił krótko. - Ja... - wykrztusił z trudem Mayne. Ale Rafę juŜ zniknął. Imogen oparła głowę na ramieniu Mayne'a. - Wszystko pani zepsuła - powiedział, ciągłe odgarniając jej wlo sy ze swojej twarzy. Teraz, gdy napięcie opadło, Imogen łzy napłynęły do oczu. -Ja nie chciałam... ja... - O BoŜe! - zawołał Mayne, pośpiesznie szukając czegoś w kieszeni. - Proszę. - Podał jej duŜą chustkę do nosa. - Przepraszam - zawodziła Imogen. Mayne posadził ją sobie wygodniej na kolanach. Teraz łzy płynęły tak jak strugi deszczu podczas burzy. Ale kaŜda burza kiedyś mija. Wkrótce otwarcie sezonu w Ascot i nigdy nie było za duŜo czasu, aby się do niego przygotować.

144

Rozdzial ZbliŜał się koniec pierwszego tygodnia podróŜy, gdy Ewan zdecydował się zmienić zasady gry. Chciał zwiększyć liczbę pocałunków. Annabel teŜ o tym myślała. Ku jej zdumieniu im częściej Ewan ją całował, tym bardziej była tych pocałunków spragniona. Zerkała na niego ukradkiem, ale szybko się przekonywała, Ŝe on teŜ patrzy na nia a wyraz jego oczu... Była druga po południu, pora lunchu, a oni juŜ wykorzystali wszystkie pocałunki. Wczesnym rankiem Ewan złamał regułę, kradnac jeden w sypialni. - Zatrzymamy się w najbliŜszej wiosce i weźmiemy ślub - po wiedział. Annabel nie podobał się jednak ten pomysł. - Nie. - Pokręciła głową. - Chcę, aby ślubu udzielił nam ojciec Armailhac. - Gdy Ewan nie jechał konno przy powozie, skracali sobie czas, prowadząc długie rozmowy. Annabel była coraz bardziej zaintrygowana powaŜnym, wraŜliwym zakonnikiem, którego Ewan traktował prawie jak własnego ojca. - Poza tym do najbliŜszej wio ski nie dotrzemy wcześniej jak dopiero wieczorem. Zamiast lunchu będziemy mieli piknik. Mac zorganizował wszystko. Załadował ogromne kosze do jednego z powozów, które wyruszały wcześnie, Ŝeby wszystko dotarło NA czas. Zycie z Makiem jest niezwykle przyjemne, pomyślała Annabel.. - Piknik -jęknął Ewan. -1 Ŝadnych... - śadnych - odparła stanowczo. Zastanawiała się, dlaczego tak bardzo lubiła tę grę w pocałunki. Coś jednak w tym było. Mogła mu powiedzieć „nie" i powtarzać to wiele razy, aby w końcu pozwolić wziąć się w ramiona. Mieli tylko pewne kłopoty z zakończeniem pocałunku. W rezultacie jeden pocałunek trwał nawet pół godziny. -Jestem Szkotem - powtarzał często. — Ty oczywiście przywyklaś do Anglików, a wszyscy wiemy, jacy z nich szybkobiegacze. 145

.

Nie odwaŜyła się zapytać, co dokładnie miał na myśli. Najwy raźniej jednak pośpiech nie był poŜądany w sypialni. Powóz zatrzymał się, gdy Ewan nieoczekiwanie powiedział: - Celem tej podróŜy jest lepsze poznanie się nawzajem. - Jego oczy śmiały się figlarnie. - Proponuję więc, Ŝebyśmy włoŜyli w to więcej wysiłku. -Zgoda. - Będziemy zadawali sobie pytania. - PrzecieŜ od dawna to robimy - zauwaŜyła. - Chodzi o trudne pytania. KaŜda odpowiedź, szczera i uczciwa, zostanie nagrodzona pocałunkiem. -Jeśli więc nie odpowiem uczciwie, to nie będzie Ŝadnego pocałunku? - zapytała. - śadnego. Ale będziesz mogła zadać mi pytanie. - Kto zadecyduje, czy odpowiedź jest uczciwa? - Ten, kto jej udziela, oczywiście. Ja zaczynam. A więc, panno Annabel Essex, wyobraź sobie, Ŝe stajesz przed aniołem, który zna wszystkie twoje uczynki. Jaki jest twój najcięŜszy grzech? - Nie mam Ŝadnego - odparła bez wahania. Lokaj otworzył drzwi i Ewan pomógł jej wysiąść. - Czy twoja odpowiedź była uczciwa? - zapytał, kiedy znaleźli się na skraju uroczej łąki. - Nie - przyznała. - Och, Ewanie, czyŜ tu nie jest ślicznie? Mac wyszedł im naprzeciw, kłaniając się i ściskając w rękach plik papierów. - Lordzie Ardmore, państwa piknik przygotowałem na polanie pod drzewami. Jeśli pan i jej lordowska mość nie będą mieć nic przeciwko, Ŝeby przejść przez łąkę. Jest prawie sucho. - Mac, to najpiękniejsze miejsce na ziemi! - zawołała Annabel, uśmiechając się promiennie. - A ty i słuŜba? - zapytał Ewan rządcę. Mac skinął głową w kierunku drogi. Annabel w promieniach słońca zauwaŜyła prosty stół, a obok beczułkę piwa.

- Do Witham Common czeka nas długa droga. Pomyślałem więc, Ŝeby tu zatrzymać się na posiłek. Kolacja nie będzie wcześniej niz o dziesiątej, a być moŜe i później. Uśmiech na twarzy Ewana stawał się coraz szerszy. - Mac, przypomnij mi, Ŝe mam ci podwoić wynagrodzenie - powiedział, po czym podał ramię Annabel. Pogoda, jak na początek maja, była wyjątkowo piękna. Bialo niebieskie niebo wyglądało jak wypłowiałe na słońcu płótno i tylko kilka delikatnych chmurek przepływało wysoko. Łąka usłana była ybulą, której białe kwiaty wychylały się z zielonej trawy. Zatrzymali się pod kępą olch, która oddzielała łąkę od niewielkiej polany. Pod Irhami rosły dzwoneczki; ich ciemnoniebieskie główki zwieszały Sie z delikatnych łodyŜek. - Spójrz tylko! - zawołała Annabel, opadając na kolana i tuląc twarz do dzwoneczków. - Tyle ich tutaj, nigdy nie widziałam takiego morza kwiatów! Ewan przykucnął przy Annabel. - Są takiego samego koloru jak twoje oczy. - PrzyłoŜył jeden z kwiatków do jej policzka. - Nie, jednak nie. Masz niezwykłe oczy, wiesz? Stłumiła śmiech. - Pochlebca - mruknęła. - Zapytam cię o twój najcięŜszy grzech, potem sama osądzę, czy powiedziałeś prawdę. Uśmiechnął się, niezbyt szczerze, ale milczał. Miała na kolanach mnóstwo niebieskich dzwoneczków, podniosła więc spodnice, aby nie pogubić kwiatków, i ruszyła w stronę, gdzie w cieniu ogromnego dębu Mac rozłoŜył piknikowe nakrycia. Promienie slońca przeciskały się przez drobne listki, zamieniając seledynową zieleń na kolor szafranu i nakrapiając nakrycia maleńkimi plamkami cienia. Ewan uroczyście poukładał maleńkie dzwonki do szklanek, po czym napełnił naczynia wodą z pobliskiego strumienia. W chwili oficjalny piknik ze srebrami i serwetami zamienił się w beztroskie przyjęcie.

146

147

Kiedy Ewan wyciągnął się na trawie, Annabel uświadomiła sobie, Ŝe od chwili, gdy powiedziała, Ŝe nie ma Ŝadnych grzechów, prawie się nie odzywał. - A twój największy grzech? - zapytała. - Och, mam ich mnóstwo - odparł. -Wobec tego, jaki jest najnowszy? - PoŜądanie - przyznał, patrząc na nią jak wygłodniały wilk. ZasłuŜyłem chyba na całusa za szczerość? Z trudem zdusiła śmiech. - Taki grzech ma zwykle krótki Ŝywot - zauwaŜyła. - Z tego, co słyszałam od zamęŜnych kobiet na wsi, męŜczyzna czuje do swojej| Ŝony poŜądanie niezbyt długo, jeśli w ogóle. - Ale nie ja - odparł Ewan, ignorując jej kpiarski ton. - Będę cie poŜądał aŜ do dnia, w którym spotkam się ze Stwórcą. Annabel uniosła brwi, ale Ewan wydawał się odporny na sarkazm. Trudno było zdobyć się przy nim na cynizm; słowa umierały, zanim jeszcze zostały wypowiedziane. Wzięła więc kanapkę z ogórkiem i zajęła się jedzeniem. Ewan wciąŜ nic nie mówił. W końcu cisza stała się nie do zniesienia. Annabel postanowiła ją przerwać. - Nie jestem pewna, czy poŜądanie moŜna uznać za grzech, jeśli dotyczy męŜczyzny i jego Ŝony. I nie o to chodzi, Ŝe nie jestem twója Ŝoną, ale... - Będziesz - dokończył. - Sam się nad tym zastanawiałem. Przy okazji zapytam ojca Armailhaca. - Strasznie powaŜnie takie sprawy traktujesz. - Nie mamy, niestety, wolnego kieliszka. - Podał jej otwartą bu telkę wina. Spojrzała ze zdumieniem. - Nie mogę tak pić. - Dlaczego? -Wziął od niej butelkę. - Tak, jest wiele rzeczy, któ rych damy nie mogą robić - przyznał. Wyjął dzwoneczki z kieliszka przełoŜył do innego, po czym nalał wino. -A wracając do tematu, to rzeczywiście takie sprawy traktuję powaŜnie. . 148

- Dlaczego? - spytała. Wino musowało lekko i pachniało kwiami. - PoniewaŜ dbam o swoją duszę. -Wziął kolejny łyk wina. Patrzyła na Ewana, usiłując zrozumieć, co miał na myśli, ale nie mogia się skupić. Teraz wiedziała, jakie miękkie są jego włosy i jak cudownie wiją się na karku. Znała to uczucie, gdy dotykała jego twarzy, na której pojawiał się zarost. I miękkość warg, które potrafiły sprawić, Ŝe bezwolna osuwała się w jego ramiona. I te oczy... Przestań tak na mnie patrzyć - rzekł cicho. - Bo inaczej będziemy musieli prosić Boga o wybaczenie, Ŝe nie dotrzymaliśmy pyrzeczenia. Zamrugała. -Ja tylko starałam się zrozumieć, co to jest ta twoja dusza. - To najcenniejsza rzecz, którą się otrzymuje od Boga, i nie wol no jej zmarnować. Annabel zmarszczyła brwi i w zamyśleniu wypiła resztę wina. - CzyŜbyś chciał powiedzieć, Ŝe jesteś religijny? Wyglądał na zaskoczonego. - Nie do końca wiem, co masz na myśli, ale podejrzewam, Ŝe powinienem odpowiedzieć: tak. Ona i jej siostry chodziły kiedyś do kościoła co tydzień. Było jednak w tym tylko poszanowanie tradycji. Nie pamięta, czy kiedykolwiek zamieniła więcej niŜ kilka słów z miejscowym pastorem. Pewnego dnia ich ojciec nazwał go bezczelnym Ŝebrakiem i opuścił ko ściół, zanim umilkły organy. A to znaczyło, Ŝe pastor popełnił błąd, prosząc ojca o przekazanie na kościół dziesiątej części dochodów. Kiedy wraz z siostrami przeniosła się do Anglii, Rafę rzadko wygrzebywał się z łóŜka na tyle wcześnie, by uczestniczyć z nimi w niedzielnej mszy. Griselda, która miała własny, inkrustowany perlami modlitewnik, kiedy wracała do domu, rozmawiała o spotkaniu z przyjaciółkami, a nie o kościelnej ceremonii. Ewan znów napił się wina. - Moje wyznanie chyba cię zmroziło - zauwaŜył. - Patrzysz, jak by mi wyrosła druga głowa. Tak czy inaczej, liczę na całusa. 149

Annabel zastanawiała się, co powiedzieć. Oczywiście nie widziała nic złego w religijności. Wielu wartościowych ludzi przyjmowało święcenia i zostawało arcybiskupami. Dotyczyło to jednak z reguły drugich synów w rodzinie. Prości wieśniacy natychmiast często praktykowali bezkrytyczną wiarę. Wiara w niebo jest cudowna dla dziecka. Jej równieŜ pomogła, kiedy zmarła matka. Ale od tamtej pory... - Zrozumiałem, Ŝe nie określiłabyś siebie jako osoby religijnej. - To prawda - odparła Annabel. - ChociaŜ nie przeszkadza mi, Ŝe jesteś... to znaczy cieszę się, Ŝe... - Zaplątała się i nie bardzo wiedziała, jak wybrnąć. -UwaŜasz zatem, Ŝe odpowiedziałem szczerze? - Obrócił się tak, aby być blisko Annabel. - Chyba tak - rzuciła bezwiednie, wciąŜ mając kłopoty z pozbieraniem myśli. - I naprawdę to była szczera odpowiedź. - Patrzył wyczekująco. - Aha - mruknęła. - Chodzi o pocałunek. W porządku. - Pochyliła się i pocałowała go po matczynemu, bo zachował dziecięcą wiarę. Chciała się odsunąć, ale Ewan nie pozwolił. - Angielskie pocałunki są do niczego - wyszeptał i zanim An nabel się zorientowała, juŜ leŜała na plecach, a nad nią pochylał się ogromny Szkot. W jego oczach było coś, co sprawiło, Ŝe Annabel zapomniała o wszystkich wątpliwościach dotyczących Kościoła, duchownych i zasad wiary. -Jesteś mi winna całusa, Annabel Essex. - Ciepły oddech musnął jej policzek. -A nawet dwa, jeśli dobrze liczę. Bliskość Ewana sprawiła, Ŝe Annabel zaczęło mocniej bić serce. Jednocześnie czuła, Ŝe ogarniają cudowny spokój, jak zawsze, gdy rudowłosy Szkot brał ją w ramiona. Oparł się nad nią na łokciach. Zamknęła oczy i nie widziała juŜ ani błękitu nieba, ani lśniących włosów Ewana. Teraz całym światem 150

były jego usta i dotyk ręki na policzku. Wargi, gorące i nieustępliwe, rzeźbiły jej usta powoli i cierpliwie, aŜ je w końcu rozchyliła. - Lubisz się ze mną droczyć, prawda? - wyszeptał chrapliwym głosem. Uśmiechnęła się. - Ale tylko przez chwilę, pod warunkiem Ŝe... Nagle dech jej zaparło. Usta Ewana ją zniewalały. Były władcze i poŜądliwe... Czuła, Ŝe drŜy; Ŝe fala gorąca płynie przez ciało. Mogla juŜ tylko wpleść palce w jego włosy i oddać pocałunek. Odnosiła wraŜenie, Ŝe ten pocałunek trwa wiecznie. Kiedy czuła w sobie narastający płomień, Ewan nieoczekiwanie się od niej odsunął. - Mamy jeszcze jeden - wymruczał. Annabel uśmiechnęła się i objąwszy go za szyję, starała do siebie przyciągnąć. - Na co więc czekasz? - wyszeptała. Tym razem zetknęli usta w dzikim uniesieniu. Annabel usłyszała ich jęk i nagle uświadomiła sobie, Ŝe naleŜał do niej. Pragnęła czuć kaŜdy mięsień jego ciała. Robiła wszystko, aby juŜ nic ich od siebie nie dzieliło. Roześmiał się, ale śmiech uwiązł mu w gardle. - Nie, nie będziemy się całować - powiedział. Nagle jego ogromna dłoń dotknęła jej talii. Ciałem Annabel wstrząsnął dreszcz. Ewan przestał ją całować, mimo to nie otworzyli oczu. Obawiała się, Ŝe wtedy on cofnie rękę, która przesuwała się wciąŜ wyŜej i wyŜej... Na chwilę, cudowną chwilę, ogromna dłoń ujęła jej pierś. Ciało instynktownie wygięło się w łuk, z ust wyrwał się krzyk. Kciukiem delikatnie masował jej brodawkę. Annabel nigdy czegoś podobnego nie przeŜywała, jakby ten ledwo dostrzegalny ruch palił jej całe ciało. Otworzyła nagle oczy Był pochylony nad nią, wyraźnie widziała ostry zarys szczęki. Kiedy spotkali się wzrokiem, a Ewan powtórzył pieszczotę, znów krzyknęła. Przyciągnęła go do siebie. Z pasją wpił wargi w miękkie usta. 151

W pewnej chwili się odsunął. Annabel mimo szumu w tętniących skroniach wyraźnie słyszała jego przyspieszony oddech. Otworzyła oczy i przez chwilę patrzyła w niebo. Nie wiedziała, co zrobić. Zachowała się jak kobieta niemoralna. Czy ktoś tak głęboko religijny, jak on, nie mógł być tym dotknięty? - Pocałunek skończony - oznajmiła. Czuła, jak oblewają fala wstydu. Doskonale wiedziała, czego tak skrycie pragnęła: Ŝeby ściągnął z niej stanik i dotykał nagich piersi. I gdyby nie była taka skrępowana, poprosiłaby, Ŝeby to zrobił. śałosne. Zagryzła wargę. Tak bardzo by chciała nie otwierać oczu i nie udawać, Ŝe to wszystko nigdy się nie wydarzyło. -Myślę, Ŝe powinniśmy się zachowywać tak, jakby się nic nic stało - powiedział opanowanym głosem. A więc zgodził się z nią! Annabel poczuła piekący wstyd, ale zaraz wytłumaczyła sobie, Ŝe juŜ nie cofnie czasu. Usiadła i unikając jego spojrzenia, zajęła się swoimi włosami, Kątem oka zauwaŜyła kieliszek z winem. Sięgnęła po niego drŜąca ręką. Wypiła całą zawartość. Pomogło. Przynajmniej trochę. Mimo to wciąŜ nie miała odwagi spojrzeć Ewanowi w oczy. Napełnił kieliszek. - Lepiej zjedz coś, zanim znowu wypijesz wino - poradził jej nie kryjąc rozbawienia. Właściwie ciągle był rozbawiony i Annabel zaczynało to juŜ irytować. Zerknęła na niego. Oczywiście, wyglądał tak, jakby się nic nie wydarzyło. Powoli dochodziła do wniosku, Ŝe nic nie jest w stanie wyprowadzić go z równowagi. Gorączkowo szukała w myślach niewinnego pytania, którym mogłoby udowodnić, Ŝe teŜ potrafi być twarda. -Jak sądzisz, ile jeszcze dni potrwa nasza podróŜ? - zapytała, a widząc, Ŝe Ewan się śmieje, zrozumiała, jaki popełniła błąd. Oblała się purpurą, ale Ewan udawał, Ŝe tego nie widzi. - Osiem - odparł spokojnie. Skinęła głową i wzięła kanapkę. - Trochę się obawiam zadać ci inne pytanie.

- Śmiało - odparła. - NajwyŜej nie odpowiem szczerze, nie ma więc powodu do niepokoju. - Doskonale. Lubisz moje pocałunki, Annabel? JuŜ sam dźwięk jego głosu sprawił, Ŝe ciarki przebiegły jej po plecach. To było szaleństwo. - CóŜ, robisz postępy. Wprawdzie lord Guthrie to niedoścignio ny wzór, ale ty teŜ jesteś niezły. Wybuchnął śmiechem. -Jedyną dobrą stroną twojej odpowiedzi jest to, Ŝe nie zarobię calusa. Zagryzła wargi, usiłując nie pokazać po sobie, jak bardzo czuje się głupio. - Obawiam się, Ŝe kiedy wreszcie skończymy z tym przeklętym przyrzeczeniem, wewnętrzny ogień zamieni nas w kupkę popiołu. Słyszałem, Ŝe to się czasem zdarza. Kąciki jej ust zadrŜały w uśmiechu, ale wciąŜ nie mogła się przemóc, aby na niego spojrzeć. - A skoro juŜ jestem taki szczery... - ciągnął. - Przyznam, Ŝe trochę się boję, Ŝe mnie znienawidzisz za to, co zrobiłem. Nie pla nowałem tego. - I nagle nie siedział juŜ po drugiej stronie pikni kowego koca, ale klęczał tuŜ przed nią. - Wybaczysz mi, Annabel? wyszeptał. -Wiem, Ŝe nie powinienem cię dotykać przed ślubem.... straciłem nad sobą kontrolę i pewnie teraz myślisz, Ŝe jestem nieokrzesanym gburem, ale... W jego głosie słychać było ból. - Ewanie? -Tak? - Lubisz mnie całować? - Na litość boską, dziewczyno, to jedyna rzecz, o której myślę od rana do wieczora. - Właśnie wygrałam całusa - powiedziała, decydując się w końcu spojrzeć w jego przepastne zielone oczy. ZadrŜała pod wpływem tego, co w nich zobaczyła. Pociągnęła go ku sobie i osunęła się na koc. PoŜądanie wróciło tak szybko, jakby nigdy nie przestali się

152

153

całować. Nie mogła oddychać, myśleć, skupiając się wyłącznie na tym, czego pragnęła od dawna. Zdjęła jego rękę ze swojego policzka i przesunęła ją w dół. Jęknął, gdy jego dłoń objęła krągłą pierś. Całował Annabel z dziką pasją i poŜądaniem, które tyle obiecywało. I kiedy w końcu odsunął od niej głowę, uśmiechnęła się promiennie. —JuŜ myślałem, Ŝe mi ręka przymarzła - mruknął. - A to dopiero Mac by się zdziwił - powiedziała Annabel, zano sząc się od śmiechu. Ewan usiadł z wyraźnym ociąganiem. - śadnych więcej pytań. - śadnych. - Przynajmniej nie dziś - sprostował. - Masz ochotę na kawałek kurczaka? Jakby na przekór, do głowy przychodziły jej same pytania. Jadła jabłko i patrzyła na Ewana, zastanawiając się, czy jego pierś była naprawdę tak wspaniale umięśniona i czy skóra miała rzeczywiście kolor złota, czy tak się jej tylko zdawało. Pozostałych pytań nie potrafiłaby nawet ubrać w słowa. Wino przesycone zapachem kwiatów sprawiło, Ŝe czuła się wolna. - ChociaŜ jest coś, do czego masz prawo - dodał. - To znaczy? -Wygrałaś zawody łucznicze i masz prawo czegoś ode mnie zaŜądać. Pamiętasz? -Jego oczy były prawie czarne i takie bezwstydnie kuszące. - MoŜesz mnie prosić o wszystko, Annabel, a ja muszę to spełnić. Annabel przyjęła pozę niezbyt właściwą dla damy, układając się jak Ewan na boku, z głową opartą na łokciu. Najwyraźniej bardzo z siebie zadowolona, uśmiechnęła się szeroko. - Będzie mi pan coś musiał podpowiedzieć, milordzie. -Jej głos przypominał płynny miód. - Doskonale pan wie, Ŝe w tych sprawach nie jestem tak doświadczona jak pan. - To daje mi duŜo do myślenia.

Wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. Co to znaczyło? JuŜ chciała go zapytać, ale przecieŜ się umówili. - Naprawdę Ŝadnych pytań? - Chyba się domyślam, co chciałabyś wiedzieć. - W jego oczach pokazały się wesołe iskierki. - Bardzo moŜliwe - przyznała. - W dzikich ostępach Clashindarroch Forest nie mieszkało zbyt wiele kandydatek, które mogłyby stać się obiektem moich westchnień. Kiedy byłem młodzieńcem, zdobywałem doświadczenie z pewną dosyć chętną młodą damą z wioski. Ale stryj Pearce wziął mnie pewnego dnia na bok i powiedział kilka ostrych słów na temat odpowiedzialności i co moŜe się zdarzyć, jeśli dziewczyna zajdzie w ciąŜę. W końcu była moją poddaną. Annabel skinęła głową. - Miałem w domu guwernera i w zwykłych okolicznościach naukę kontynuowałbym na uniwersytecie, gdzie zapewne spotkałbym dziewczęta, które mogłyby mnie wiele nauczyć. Niestety, zanim stało się to moŜliwe, wyprawiono do mnie Rosy na warunkach uzgodnionych pomiędzy naszymi ojcami. Rosy miała mieszkać z nami kilka lat, zanim będziemy mogli się pobrać. W tym czasie ja powinienem ukończyć studia. Rosy skończyła wtedy zaledwie trzynaście lat. - Trzynaście?! - wykrztusiła z trudem Annabel. - To straszne, biedna Rosy! Zagryzł wargi. - Nie mogłem jej zostawić, szczególnie wtedy, gdy odkryliśmy, Ŝe jest w ciąŜy. - Czy ona zdawała sobie sprawę z tego, co się stało? - Nie bardzo. A w nocy, kiedy rodziła... - Jego oczy pociemniały. Do tamtego czasu tolerowała moją obecność. Lubiła mnie nawet. Ale kiedy zaczęły się bóle, wszystko się zmieniło. Usunąłem się, Ŝeby jej nie denerwować, ale zdołała się wymknąć z pokoju, w którym ją trzymano, Ŝeby mnie odszukać. W końcu Nana, moja babka, zdecydowała, Ŝe będzie lepiej, jeśli pozwolimy Rosy odreagować to, co ją spotkało. Wróciłem do pokoju, gdzie rodziła.

■ 154 155

Annabel odsunęła piknikowe rzeczy i usiadła obok Ewana. Wplotła palce w jego wspaniałe, gęste włosy i poprosiła: - Opowiedz mi o tym. - Tak długo, jak mogła stać, biła mnie pięściami - ciągnął beznamiętnym głosem. - Potem zaczęła krzyczeć. I ugryzła mnie w rękę. Ugryzła cię w rękę?! - zawołała ze zdumieniem Annabel. PołoŜył się na plecach i uniósł prawą dłoń. Pod kciukiem wid niała głęboka blizna. -Biedactwo! I ona teŜ biedna... to okropne. Miała pojęcie, co się z nią dzieje? - Raczej nie. Najwyraźniej mnie obwiniała za ból. Annabel z trudem przełknęła ślinę. -A dziecko? - Przyszło na świat zupełnie zdrowe. Nie mogę powiedzieć, aby obecność przy jego narodzinach naleŜała do szczególnie miłych przeŜyć, ale Gregory był pięknym i bardzo Ŝywym dzieckiem, które często purpurowiało od krzyku. I tak oto straciłem szansę na zdoby cie wprawy w sztuce uwodzenia kobiet. Annabel zastanawiała się, dlaczego opowiadał jej o tym z tak bolesnymi szczegółami. - Rosy miała zaledwie trzynaście lat, kiedy Gregory się urodził? zapytała. - Kiedy się urodził, miała juŜ czternaście. Właściwie nigdy nie była dla niego matką, ale dawniej często się z nim bawiła. Mam nadzieję, Ŝe nigdy nie będzie się go bała, tak jak innych męŜczyzn. - A on wie, Ŝe Rosy jest jego matką? -Wie i nie wie. Na pewno ją lubi. Ma dobre serce i jest miły. Jednak nie widzi w niej swojej matki. - Dobry z ciebie człowiek - stwierdziła Annabel. Ewan leŜał na plecach tuŜ obok niej. Promienie słońca oświetlały jego rdzawe włosy i Annabel nie mogła nie zauwaŜyć, jakim był atrakcyjnym męŜczyzną. Dobrze, Ŝe zatrzymałeś ją przy sobie. - Tylko nie myśl, Ŝe zajmowałem się nią sam. - Pociągnął ją za jeden z loków. - Przede wszystkim dlatego, Ŝe przez jakiś czas po

porodzie Rosy nie mogła znieść mojego widoku. Babka i zakonnicy zrobili dla niej najwięcej. - Ale jej nie zostawiłeś. Zniosłeś nawet, Ŝe cię ugryzła. - Podniosla jego dłoń i przesunęła ustami po białej szramie. - Mam jeszcze blizny w innych miejscach - zauwaŜył i w jego oczach pokazały się figlarne ogniki. Nagle Annabel przyszła do głowy pewna myśl, nie do opanowania pokusa, która podziałała jak dobre wino. - Mam prośbę - szepnęła. - A ty musisz ją spełnić, pamiętasz. - To prawda. - Zdawało się, Ŝe cała zalana słońcem łąka wstrzymuje oddech w oczekiwaniu na to, co Annabel powie. Nawet brzęczenie pszczół ucichło na chwilę. - Chcę, Ŝebyś zdjął surdut. - Nie zwaŜała na to, jak niebezpieczną podejmuje grę. - Koszulę równieŜ. Obrzucił ją przeciągłym spojrzeniem. -Jeśli ja rozbiorę się tu, pod drzewami, to co z tobą? - Ze mną? - zdziwiła się. - To przecieŜ moje Ŝyczenie, a ty mu sisz je spełnić. Usiadł z teatralnym westchnieniem i zaczął się rozbierać. Jego surdut, zgodnie z ostatnią modą, ciasno przylegał do ciała. Annabel nieomal pochyliła się, Ŝeby pomóc Ewanowi go zdjąć, ale nie zrobiła tego. Doszła do wniosku, Ŝe to byłoby z pewnością zbyt intymne. Nie spuszczając z niej wzroku, zdjął fular i odrzucił go na bok. - Musisz zwrócić uwagę swojemu lokajowi, Ŝe ten fason nie jest zbyt wygodny - rzuciła szybko, usiłując ukryć zmieszanie. Uśmiechnął się, ale nic nie odpowiedział, zajęty odpinaniem guzików pod szyją. Powoli wstał, ściągnął koszulę i teŜ odrzucił ją na bok. Przez chwilę zafalowała jak Ŝagiel na wietrze, po czym opadła na ziemię. - No i jak, panno Essex? - zapytał. Rozbawienie i poŜądanie przeplatały się w jego głosie, dając mieszankę uderzającą do głowy bardziej niŜ wino. Stał nad nią, pocętkowany cieniem rzucanym przez purpurowe listki dębu. Doskonale pamiętała: jego pierś była wspaniale 157

umięśniona, a skóra wyglądała jak atłas zabarwiony przez słoneczne pocałunki. Przyklęknął przed nią. - Kiedy tak na mnie patrzysz, naprawdę czuję się jak istota stwo rzona przez Boga - rzekł. Wprawdzie Annabel nie bardzo wiedziała, co Bóg ma z tym wspólnego, ale teraz było to bez znaczenia. Tak bardzo pragnęła dotknąć wspaniale rzeźbionego ciała. - Sprowadzona na ziemię jedynie po to, aby cię uwielbiać - ciąg nąl. - Znasz wersy dodawane do szkockiej przysięgi małŜeńskiej „Ciałem i duszą"? Usta Annabel zadrŜały w uśmiechu. - Czy to nie jest zbyt pogańskie dla takiego chrześcijanina jak ty? - AleŜ skąd! Uwielbiając ciebie, uwielbiam Boga. W końcu jesteś jednym z Jego najpiękniejszych stworzeń. Annabel spodobał się komplement. I nawet jeśli było w nim, jak na jej gust, zbyt wiele teologii, nie miało to Ŝadnego znaczenia. WaŜne, co widziała w jego oczach: poŜądanie. Ewan zauwaŜył ten lekki uśmiech satysfakcji. Patrzył na nia w oszołomieniu. Była poganką, cudowną, oszałamiająco piękną. Pochylił się ku Annabel. Jego palce były zwinne i szybkie. PodróŜna suknia Annabel zapinała się z przodu na guziki - łatwiej ją się zdejmowało pod nieobecność pokojówki. Teraz guziki błyskawicznie ustępowały pod jego palcami. Annabel drŜała jak nowo narodzone sarnię, ale nie powstrzymywała jego ręki. Ewan obiecał sobie, Ŝe jeśli Annabel powie „nie", on to uszanuje. Słyszał jednak tylko przyspieszony oddech... i to było nieziemsko ekscytujące. Po kilku sekundach zsunął jej suknię z ramion. Została w bieliźnie. Czy tego nie moŜna... ? - Głos uwiązł mu w gardle. Uśmiechnęła się zagadkowym, ponadczasowym uśmiechem ko biety i zaczęła rozsznurowywać gorset.

WciąŜ nie mówiąc ani słowa, podniósł jej koszulę. Policzki dziewczyny przybrały kolor płatków dzikiej róŜy. Ona teŜ nic nie powiedziała. Pozwoliła mu zsunąć koszulę przez głowę... Siedziała z podkulonymi nogami, z suknią zsuniętą na biodra, naga aŜ do pasa. I była... śliczna. - Och, dziewczyno - wyszeptał. - Jesteś najwspanialszą istotą stworzoną przez Boga. - Chciał całować kaŜdy centymetr jej deli katnej skóry, słuchać, jak będzie jęczała z rozkoszy, dotykać kształt nagiego ciała, dojrzałego w promieniach słońca. - Nawet nie śmiem się do ciebie zbliŜyć - powiedział łamiącym się głosem. W zachowaniu Ewana było coś niezwykłego, co dodało jej pewności siebie. Uśmiechnęła się więc szeroko i odparła z odrobiną typowej dla siebie bezceremonialności: -Wobec tego ja teŜ nie powinnam zbliŜać się do ciebie. - Po chwili milczenia dodała: - CzyŜby to znaczyło, Ŝe nie widziałeś kobiety od czasu, gdy byłeś... młodzieńcem? - Nie aŜ tak... młodym młodzieńcem. - Zaśmiał się. - W kaŜ dym razie warto było czekać... na ciebie. Wziął jeden z błękitnych kwiatków i przesunął jego maleńką glówką po ramieniu Annabel. ZadrŜała i spojrzała w dół. Obydwoje śledzili drogę kwiatka okrąŜył bujną pierś i dotarł do róŜowej brodawki. - Stój - wyszeptała. Patrzył na nią z fascynacją, jak drŜy pod tym niezwykłym dotykiem, oszołomiony cudownym kolorem skóry na tle ciemnego błękitu. Wyciągnęła rękę po koszulę i włoŜyła bieliznę tak szybko, Ŝe wytrącony z jego palców kwiatek wylądował w kieliszku. Ewan westchnął. Miała oczywiście rację. - To się nie stało - oświadczyła Annabel. Kiedy wreszcie odwaŜyła się na niego spojrzeć, on zawiązywał juŜ fular, nie zdradzając juŜ Ŝadnych emocji. -1 nigdy więcej nie będziemy o tym mówić. - Nie ma potrzeby o tym rozmawiać - zapewnił i jego głos sprawił, Ŝe znowu zadrŜała. - Wystarczy, Ŝe zawsze będę pamiętał.

158

159

Annabel spojrzała w górę. Zanim nastanie wieczór, niebo przybierze barwę błękitnych dzwoneczków. Ale nie było niczego w naturze co mogłoby się równać z zielonozłotymi oczami Ewana. Niczego.

Rozdzial -17 Annabel obudziła się, kiedy słońce chyliło się ku zachodowi. Cos nie dawało jej spokoju. Ewan wciąŜ jeszcze spał jak kot, cicho i spokojnie. Światło słoneczne przenikało przez zasłony sypialni. Przez chwilę obserwowała przez przymknięte powieki, jak promienie wędrują po mahoniowej powierzchni mebli w ich sypialni - najlepsza w Queen's Arms. Ewan wybuchnął śmiechem, kiedy wieczorem odkrył, Ŝe znajdujący się w ich pokoju nocnik jest wykonany z brązu udekorowanego postaciami satyrów ścigających się po obrzeŜu naczynia. Annabel zarumieniła się i odwróciła głowę. Pewne aspekty Ŝycia małŜeńskiego, do których nie była przygotowana, wciąŜ ją krępowały i nawet Ewan o nich nie wspominał. Nocnik z brązu, biurko z mahoniu, a prześcieradła z lnu, zmieniane codziennie. I nagle wszystko zrozumiała. To oczywiste. Ewan był bogaty. Bardzo bogaty. PodróŜował w eskorcie dwunastu forysi. Nie był, jak jej ojciec, rozrzutnym, zuboŜałym Szkotem. Wszystko, co o nim wiedziała, skłaniało ją do twierdzenia, Ŝe nigdy nie roztrwoniłby swojego majątku na zbędne luksusy. Gorączkowo myślała. Wszystko potwierdzało majętność Ewana. KaŜdy jego ruch, połysk butów, sposób traktowania rządcy i klasa powozu. AleŜ ona była dotychczas ślepa. Ogromna radość przepełniła jej serce, ale zaraz potem poczuła wstyd. Szybko go jednak odrzuciła. To, Ŝe zgodziła się poślubić 160

męŜczyznę, który wierzył w Boga, wcale nie oznaczało, Ŝe musi zacząć się martwić o swoją duszę. To, Ŝe pragnęła poślubić bogatego i czło wieka, nie było niczym zdroŜnym. Ewan przebudził się jak zwykle bardzo szybko. - Opowiedz mi o swoim domu - poprosiła. - Dzień dobry, moja droga - odparł, uśmiechając się leniwie. -Jaki jest twój dom? - powtórzyła, odtrącając rękę, która wyciągnęła się nad przegradzającym ich podgłówkiem, najwyraźniej wiedziona niezbyt przyzwoitymi zamiarami. Ustąpił. Obrócił się na plecy i przeciągnął. - To góra starych kamieni, która jest siedzibą naszej rodziny od wieków. Na szczęście mój pradziad był bardzo niezaleŜnym człowiekiem i pozostał w domu, gdy ksiąŜę Karol wzywał do siebie wszystkie klany. Podobno powiedział, Ŝe gwiŜdŜe na to, kto jest na tronie, i Ŝe Hanowerczyk będzie równie beznadziejny jak Stuart. - To zamek? - zapytała Annabel, chociaŜ znała odpowiedź. - Oczywiście - odparł Ewan, ziewając głośno. - Gdybyś chciała wprowadzić tam zmiany, byłbym szczęśliwy. Nikt tego nie robił od smierci mojej matki, a minęło juŜ ponad dwadzieścia lat. Babka nie jest typem domatorki. Annabel zastanawiała się, jak powinna zareagować. Zgodziła się poślubić pana na zamku. I nic nie mogła na to poradzić. Uśmiechnęła się wymownie. - Nana lubi być w ruchu - ciągnął Ewan. - Nie potrafi siedzieć bezczynnie i myśleć o obiciach i tapetach. Większość czasu spędza na odwiedzaniu wieśniaków. -Wieśniaków? - zdziwiła się Annabel. - Całkiem sporo ich mieszka i pracuje na mojej ziemi. Nana ingeruje w Ŝycie tych ludzi i potrafi być bardzo uciąŜliwa. Mimo to ją lubią. Poza tym jest niezastąpiona przy odbieraniu porodów. Annabel usiłowała wyobrazić sobie szkocką babcię o słodkiej twarzy, przyrządzającą słoiki domowej galaretki i wzmacniającego bulionu. 161

-To musi być urocza osoba - powiedziała. -Jesteś szczęściarzem, Ŝe ją miałeś, kiedy zginęli twoi rodzice. Zeskoczył z łóŜka. - Zejdę i wezmę kąpiel, a potem spotkamy się na śniadaniu, zgo da? Ewan bardzo dbał o higienę: codziennie rano mył się przy śluzuwce a wieczorem brał kąpiel. Annabel bardzo to się podobało. Z lubościa patrzyła, jak napinały mu się mięśnie ramion, gdy wkładał czysta koszulę. Usiadła na brzegu łóŜka, obserwując, jak Ewan krząta się po pokoju. To niezwykłe jak na męŜczyznę - błyskawicznie doprowadzil wszystko do porządku, zamiast czekać, aź zrobi to słuŜba. Najwyraźniej obawy dotyczące tego małŜeństwa wydawały się płonne. Nie musiała poślubić rozrzutnego Szkota, który przy stole gry przepuści pieniądze na śniadanie. Nie musiała się niczego obawiać, kiedy Ewan był przy niej blisko. Czuła się wolna i lekka jak wiatr. -Jesteś bardzo powaŜna - zauwaŜył, wciągając bryczesy. - Czego się boisz najbardziej na świecie? - zapytała. Odwrócił się i na jego twarzy pojawił się wymuszony uśmiech. - Trudne pytanie... Polujesz na całusa o tak wczesnej porze? Spojrzała na niego i się skrzywiła. Jej włosy pozostawiały wiele do Ŝyczenia. Wyjęła więc szczotke z szuflady stolika. - Daj, ja to zrobię. - Usiadł przy Annabel i zaczął rozczesywać jej długie loki. - Najbardziej boję się, Ŝe zgubię duszę - dodał po chwili. – Wierzę jednak, Ŝe potrafię się przed tym ustrzec. - Co mogłoby sprawić, Ŝe zgubiłbyś duszę? - nie ustępowała Annabel. - Zaczynała myśleć, iŜ bardziej gruntowna kościelna edukacja mogłaby jej pomóc odnieść sukces w tym małŜeństwie. - Tylko szczególnie cięŜki grzech - odparł, odwracając jej twarz do pocałunku. - A poŜądanie z pewnością nim nie jest. - Długo wpatrywał się w nią i Annabel nagle uświadomiła sobie, Ŝe to nieistotne, czy ma na sobie zapiętą pod szyję nocną koszulę, czy nawet jutowy worek. Ewan zawsze jej pragnie. Zawsze poŜąda.

- A co mogłoby nim być? - Och, z pewnością coś strasznego - rzucił lekko. - Zapewniam cię jednak, Ŝe ja nie muszę się tym przejmować. MoŜe cudzołóstwo. Jakie to szczęście, Ŝe poślubiając ciebie, ratuję moją nieśmiertelną duszę. Nigdy bym cię nie zdradził. -I kto to mówi? - prychnęła Annabel. - Zawsze myślałam, Ŝe cudzołóstwo przychodzi dŜentelmenom z łatwością. - Nie wszystkim. - Umilkł na chwilę. -A ty, mogłabyś dopuścić się cudzołóstwa? - Chciałam wyjść za mąŜ z bardzo praktycznych powodów odparła, zdecydowana wyznać prawdę. - Dla komfortu i wygody. Chciałam wyjść za człowieka, który zapewni mi bezpieczeństwo. A kiedy juŜ wypełnię małŜeńskie obowiązki, pomyślałam, Ŝe on zwróci swoje zainteresowanie ku innym kobietom, a ja pewnego dnia będę mogła równieŜ znaleźć sobie kogoś. - Planowałaś więc zostać cudzołoŜnicą - powiedział z wyraźną fascynacją. - To nie tak - zaprotestowała. - Po prostu trzeźwo patrzę na rzeczywistość. Imogen moŜe sobie pozwolić na romantyzm, ja nigdy nie mogłam. - Biedactwo. - Wziął ją w ramiona. Objęła go w pasie, oparła głowę na szerokiej piersi i słuchała mocnego bicia serca. - To oczywiste, Ŝe ty nie będziesz martwiła się o duszę. Czego więc boisz się naprawdę? - Mamy tyle zaległych pocałunków - wymruczała. - Mmm... dzisiejszej nocy - odparł. Annabel zadrŜała pod wpływem zawartej w jego głosie obietnicy. - Czego moŜna się obawiać, jeśli się nie wierzy w Ŝycie pozagrobowe? - AleŜ wierzę w niebo - odparła, chociaŜ tak naprawdę, ta wiara nie była zbyt mocna. - Tylko niezbyt się tym przejmuję. - A czym się przejmujesz? - Biedą - przyznała. - PrzeraŜa mnie, Ŝe znów mogę być uboga. Przytulił ją mocniej do siebie. - Głód to straszna rzecz. 163

-Właściwie nie byłyśmy głodne. Jedzenia nigdy nie brakowało. Rzecz w tym, Ŝe jadłyśmy wciąŜ to samo. Nie, obawiam się napięcia, Ŝe moŜe nie być pieniędzy na zapłacenie rachunku, kiedy nadejdzie termin płatności. Upokorzenia, Ŝe trzeba prosić kogoś, aby zgodził się czekać na zarobione przez siebie pieniądze. I Ŝe moŜna nie mieć ani jednej całej koszuli. Ewan milczał. -Jesteś bogaty, prawda?! - zapytała z lękiem. Pocałował ją czule. -Tak. - Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś? - Chciałem, Ŝebyś mnie polubiła najpierw dla mnie samego. I lubisz, prawda? I nawet wiem dlaczego? - Roześmiał się, widząc, jak rumieniec oblewa jej twarz. - Wyliczyłem, Ŝe jesteśmy sobie winni przynajmniej po pięć pocałunków - oznajmił, wciąŜ patrząc na nią z uśmiechem, bez cienia krytyki w oczach. - Nie masz mi więc tego za złe? - zapytała. - Czego? -Ze chciałam poślubić bogatego męŜczyznę, a zgodziłam się poślubić ciebie... - CzyŜ nie widzisz w tym ręki Boga? Nigdy nie przywiązywa łem zbyt wielkiej wagi do pieniędzy; nigdy mi ich nie brakowało. Ale dla ciebie są bardzo waŜne i moŜe właśnie dlatego je mam. Wtuliła się w niego, myśląc, jak łatwo pokochać kogoś takiego jak on. - Ale jeśli boisz się jedynie o swoją duszę - spytała nagle - czy to znaczy, Ŝe nie boisz się o siebie? - Co masz na myśli? - Kiedy bandyci wpadli do hotelu, wyglądałeś na rozwścieczonego, ale rozebrałeś się bez większego oporu. - Byłem wściekły. Bałem się o ciebie i twoje towarzyszki. Jednak podejmowanie walki nie miało sensu. Bandyci mogliby zacząd strzelać. Dając im to, czego Ŝądali, miałem nadzieję, Ŝe odejdą bez uŜycia przemocy .

- Nawet jeśli usiłowali cię upokorzyć, zmuszając do rozebrania się? Roześmiał się od ucha do ucha. - Widziałem twoje oczy, kiedy się rozebrałem, i to byłoby dosko nałą rekompensatą za kaŜde upokorzenie. Poza tym, czy pomyślałaś, co by się stało, gdybym podjął walkę? -Jesteś bardzo silny, poradziłbyś sobie. - Mogłem odebrać im broń - przyznał. - Ale co, według ciebie, miałem z nią potem zrobić? - Zagrozić im. - Czy ja wyglądam na kogoś, kto przystawia komuś broń do skroni, a potem strzela? - KaŜdy moŜe to zrobić - odparła niepewnie. - Musisz więc wiedzieć jedno: nigdy bym nikogo nie zabił. Milczał przez chwilę. - I taka jest odpowiedź na pytanie, co mog łoby zniszczyć moją nieśmiertelną duszę: morderstwo w obronie pieniędzy. Na ile pocałunków zasłuŜyłem? Nie mogła się nie roześmiać. Wkrótce zamknął jej usta pocałunkiem.

164

165

Rozdzial l8 Lord Mayne podpisał rachunek za bardzo obiecującego roczniaka oferowanego przez stadninę Graftona i westchnął. Majordomus pojawił się w drzwiach gabinetu i po jego oficjalnym zachowaniu widać było, Ŝe jest czymś ogromnie poruszony. Rimple miał twarde zasady i jasno dawał do zrozumienia, Ŝe rozwiązłość swojego chlebodawcy moŜe znosić tylko tak długo, jak długo będą one respektowane w pewnych granicach. -JuŜ jest? - zapytał Mayne, chociaŜ doskonale znał odpowiedź. - Powóz z herbem Maitlanda zatrzymał się przy frontowym wej ściu - odparł Rimple, prawie nie poruszając ustami. -Jeśli pan sobie

Ŝyczy, upewnię się, czy lady Maitland jest w środku. Nie zauwaŜyłem, Ŝeby wysiadała, więc podejrzewam, iŜ jej lordowska mosc Ŝyczy sobie, aby pan do niej dołączył. Według Rimple'a to dŜentelmen składa wizyty niezamęŜnym kobietom, nigdy odwrotnie. I salon londyński z nim się zgadza . Mayne nie potrafił jednak przekonać o tym Imogen. Lady Maitland odwiedzała go juŜ dwukrotnie w tym tygodniu w biały dzień, co słuŜbie przy całej St. James's Street dało okazje do plotek i komentarzy w brukowcach. Mayne wstał. Zycie było o wiele prostsze, kiedy spał z wieloma kobietami, a nie jak teraz wyłącznie z Imogen i to jedynie w teorii jego poprzednie kochanki doskonale rozumiały, co znaczy reputacja, rozumiały potrzebę zachowania przynajmniej pozorów przyzwoitości i doceniały wagę dyskrecji. Imogen zachowywała się jak rozkapryszone dziecko, które wdziera się, dokąd chce, nie myślac o konsekwencjach. Rimple podał Mayne'owi płaszcz. - MoŜe jej lordowska mość zechce, aby pan towarzyszył jej podczas krótkiej przejaŜdŜki po parku - powiedział. Mayne zrozumiał. Jeśli to on wsiądzie do powozu, Imogen nie wejdzie do jego domu i skandal będzie o wiele mniejszy. WłoŜył płaszcz, wybrał jeden z trzech oferowanych mu przez lokaja kapeluszy i ruszył w stronę powozu. Dziwnie się czuł, wychodząc z domu o tak wczesnej porze. AŜ do ubiegłego roku rzadko szedł spać przed piątą rano, spędzając wieczory na tańcach, a noce w ramionach pięknych kobiet. Nie miał więc okazji do podziwiania skąpanych w słońcu poranków. Rozejrzał się i wzruszył ramionami. Nie będzie siebie oszukiwał - widok lśniących kropel rosy na szpiczastych liściach Ŝonkili nie zrekompensuje mu przyjemności obserwowania kobiecych oczu zamykających się z rozkoszy. Lokaj natychmiast otworzył przed Mayne'em drzwi powozu. CzyŜbym rzeczywiście obiecał wybrać się dziś na przejaŜdŜkę? - zastanawiał się ksiąŜę. Z pewnością nie. Była dopiero dziewiąta rano, 166

on starał się podtrzymać iluzję, Ŝe wciąŜ prowadzi wytworne Ŝycie, pomimo Ŝe ostatnio coraz częściej spędzał wieczory w domu z ksiąŜką w ręku. Zdjął kapelusz i wsiadł do powozu. Ale zamiast impertynenckiej dziewczyny z uporem dąŜącej do wywołania skandalu, ujrzał całkiem szacowne towarzystwo. - Co ty tu robisz, Grissie? - Nachylił się, aby pocałować siostrę policzek. - Och, jest i panna Josephine. - Skinął głową młodszej siostrze Imogen, a w końcu i samej Imogen. - Z przykrością przyznaję, Ŝe obietnica przejaŜdŜki z tobą umknęła mi z pamięci. - Nie byliśmy umówieni - rzuciła beztrosko Imogen. - Czemu więc mam przypisać ten zaszczyt? - zdziwił się Mayne. Myślałem, Ŝe leczysz się z przeziębienia, Grissie. - Mayne zajął miejsce naprzeciwko siostry. - Najgorsze mam juŜ za sobą. -Jednak nie zdołała oszukać brata; wciąŜ nie wyglądała najlepiej. Wszystko wskazywało na to, Ŝe ona rownieŜ po raz pierwszy w tym sezonie wstała o tak wczesnej porze. - Czemu więc zawdzięczam przyjemność spotkania się, biorąc pod uwagę twoje samopoczucie? - ponowił pytanie Mayne. Powóz zakołysał się i konie ruszyły z miejsca. - Mogę wiedzieć, dokąd jedziemy? W powozie zapanowała pełna napięcia cisza. Mayne uniósł brwi i rozejrzał się po twarzach dziewcząt. Grisele zamknęła oczy, najwyraźniej udając, Ŝe nie słyszy pytania. I nawet jeśli to nie ona była inicjatorką eskapady, to z pewnością ją aprobowała. Imogen patrzyła na niego z figlarnym uśmiechem. Mayne zaczynał dostrzegać, Ŝe tego uśmiechu było coraz więcej w miarę, jak ubywało smutku po śmierci męŜa. CzyŜby zaczynała się wreszcie ujawniać jej prawdziwa natura? Musiał przyznać, Ŝe ta myśl była niezwykle kusząca. - Coś mi się zdaje, Ŝe twoja odpowiedź nie przypadnie mi do gustu - zauwaŜył, patrząc na nią podejrzliwie. 167

-Widzisz, bardzo lubię niespodzianki - odparła Imogen. - Kiedy Annabel i Tess zaskoczyły mnie na moje urodziny... - Imogen. Wydęła usta, ciemnoczerwone i soczyste jak maliny. W takich chwilach jak ta Mayne zastanawiał się, czy wszystko z nim w po rządku. W ogóle nie czuł poŜądania, a przecieŜ Imogen była taka pociągająca. Nachmurzył się. - No, powiedz wreszcie, jeśli łaska. Dokąd jedziemy? - Do Szkocji - rzuciła beztrosko. - Wspaniała przygoda, nie uwaŜasz? -Jeśli to zaproszenie, nie przyjmuję. Ascot za pasem. Jestem zbyt zajęty i całkiem niezainteresowany Kiedy to zaplanowałyście i dlaczego? - Proszę, jedź z nami - błagała Imogen, a jej spojrzeniu uległby kaŜdy inny dŜentelmen. Wyglądała jak uosobienie kobiecości, patrząc na niego tak, jakby był jedynym męŜczyzną na świecie zdolnym uchronić ją od gilotyny. W jej oczach lśniły łzy, usta przepełniała słodycz, a piersi wolno unosiły się i opadały. - Wykluczone - oświadczył, a potem, jakby ze zwykłej ciekawo ści, dodał: - Czy planowałyście wystawić ten spektakl na scenie? -Jaki spektakl? - zapytała z niewinną miną. - Ten, który teraz odegrałaś. Uśmiechnęła się cudownie i naturalnie. -Nie myślałam o scenie, ale być moŜe masz rację. Mogłabym zostać aktorką! Mayne niemal jęknął. Doskonale. Oto wskazał drogę do ostatecznego upadku kobiecie uparcie dąŜącej do zniszczenia siebie. - Ale jeszcze nie teraz - pocieszyła go Imogen. - Najpierw mu simy uratować Annabel. -Annabel? Stąd ten pomysł wyprawy do Szkocji? - Naprawdę tam jedziemy! - prychnęła Griselda, otwierając oczy. Na jej twarzy widać było cierpienie. - Nie sądzisz, Ŝe tylko wyjątkowa sytuacja mogła mnie skłonić do tego, aby wsiąść do po-

wozu zmierzającego do Szkocji? Naprawdę wyjątkowa. - Griselda miała kłopoty z Ŝołądkiem i unikała długich podróŜy. -Jeśli pytasz, czy zapomniałem, jak często wymiotowałaś mi na nogi, kiedy byliśmy dziećmi, odpowiem, Ŝe nie zapomniałem odparł, nie kryjąc irytacji. Zaczął niejasno podejrzewać, Ŝe coś jest nie w porządku. Dlaczego Griselda miała na sobie strój podróŜny? I dlaczego wstała tak wcześnie? I co najwaŜniejsze, dlaczego powóz podjechał po niego? - Imogen. Dokąd zdąŜamy? Powiedz prawdę. Spojrzała mu w oczy. - Do Szkocji - odparła pewnym głosem. - Do Aberdeenshire. Do posiadłości lorda Ardmore'a. Mayne przymruŜył oczy. -Wysiadam. Zatrzymaj powóz - rozkazał lodowatym tonem. - Nie mogę. - ZłoŜyła ręce na piersiach. Mayne pochylił się, aby zawołać na stangreta. - Na litość boską! -jęknęła Griselda i pobladła gwałtownie. Daj mu list od Rafe'a, Imogen. Mayne bez słowa wziął list, który Imogen wyjęła z torebki, i szybko rozerwał kopertę. Mayne, Wydarzyło się coś niezwykłego; jak się okazało, istnieje członek mojej rodziny, o którym nie miałem pojęcia. W tej chwili nie mogę wyjawić nic więcej, ale muszę cię prosić o pomoc w rozwiązaniu problemu, dotyczącego mojej opieki nad siostrami Essex. Feltonowi udało się wyciszyć skandal i Annabel nie musi juŜ wychodzić za mąŜ. Ale ty musisz znaleźć się w Szkocji, zanim ona i Ardrnore tam dotrą, i zrobić wszystko, Ŝeby nie dopuścić do tego związku. Niestety, Felton nie mógł się podjąć tej podróŜy, mnie natomiast nie pozwoliły na to sprawy urzędowe. Gdybyś uznał za moŜliwe towarzyszyć Griseldzie, Imogen i Josie, byłbym Ci bardzo zobowiązany. - Kto, u licha, objawił się w rodzinie Rafe'a? - Mayne popatrzył ze zdumieniem na siostrę.

168

169

Griselda znowu jęknęła. -WciąŜ jesteśmy w centrum Londynu - mruknął. - I nie masz jeszcze powodu odgrywać szopki z chorobą Ŝołądka. - Niczego nie odgrywam! - zawołała z oburzeniem Griselda, otwierając gwałtownie oczy. - Po prostu sama myśl o tym, Ŝe spędzę w powozie dwa tygodnie, sprawia, Ŝe zaczynam źle się czuć. - A wracając do tej afery z rodziną Rafe'a... - podjął Mayne. -Jakiś niezbyt sympatyczny typ zaklina się, Ŝe jest jego krewnym odparła Griselda, znów zamykając oczy. - Z nieprawego łoŜa, oczywiście. Widziałam go tylko przez chwilę, ale podobieństwo do Rafe'a jest wyraźne. - A ja w ogóle go nie widziałam - stwierdziła z Ŝalem Imogen. - To nie jest zbyt przyzwoity temat do rozmowy, szczególnie przy Josie - zauwaŜyła Griselda. - Powinniśmy zapomnieć o tym człowieku. -Ale mnie to interesuje - zaprotestowała Josephine. - Niestety, ja takŜe nie widziałam tego męŜczyzny. -W jej oczach pokazały się swawolne iskierki; i nic dziwnego, niewiele róŜniła się od Imogen. Słowa Griseldy najwyraźniej nie zrobiły na Imogen Ŝadnego wraŜenia, poniewaŜ spokojnie dodała: - Nieprzyzwoite jest to, Ŝe Rafę i ten jego przyrodni brat urodzili się w tydzień jeden po drugim. - Było, jak było - podsumował Mayne. - Ale teraz wytłumacz mi jednak, dlaczego, u licha, mnie porwałyście. - Sądząc po odgłosie kół, opuścili juŜ wybrukowane ulice Londynu i podąŜali w kierunku Great North Road. - Potrzebujemy ciebie - odparła Imogen. - Musimy ratować Annabel przed tym małŜeństwem. - Z jej oczu zniknęły juŜ wesołe iskierki, a pojawiła się gorąca siostrzana miłość. - Za późno, aby ją ratować przed czymkolwiek - oświadczy! Mayne. - Nie interesuje mnie, jakie rozwiązanie znalazł Felton. Annabel podróŜuje z tym Szkotem od wielu dni. Jeśli taka sytuacja nie oznacza utraty reputacji, to nie wiem, co mogłoby ją oznaczać. Griselda otworzyła powieki. - Aha, byłam przeziębiona. Wysłałam ci bilecik z wiadomością, ale nie doczekałam się od ciebie Ŝadnych dowodów współczucia, Ŝadnych kwiatów, Ŝadnych... - Na litość boską, Griseldo! - zawołał z rozdraŜnieniem Mayne. Przeziębiłaś się w... - Nagle dotarła do niego prawda. - Chcesz

powiedzieć, Ŝe jedziesz z nimi? - Oczywiście. -Wiadomość o tym szybko się rozejdzie. -Wątpię. Nie wychodziłam z domu przez kilka dni. Miałam zaczerwieniony nos. - Najwyraźniej uwaŜała to za wystarczające wyjaśnienie. - A zresztą, jest z nami Josie, cała wyprawa wygląda więc na rodzinny wypad na wieś. - Co za niedorzeczny pomysł... - Mamy najszybsze konie Rafe'a - przerwała mu Imogen. Pochyliła się i połoŜyła Mayne'owi rękę na kolanie. - Co więcej, Rafę rozstawił konie wzdłuŜ całej North Road, a Ardmore prawdopodobnie musi je wynajmować. Powóz zaś jest doskonały. MoŜemy ich łatwo pokonać, jeśli pogodzimy się z niewielkim dyskomfortem i trochę wydłuŜymy dzień podróŜy. - Mówisz: dyskomfort!? - Mayne gorączkowo myślał. Jego słuŜba jest przekonana, Ŝe udał się na przejaŜdŜkę po parku. Nie miał... Nie wziąłem ubrań - niemal krzyknął. Imogen pogłaskała go po kolanie, jakby był małym dzieckiem, które zgubiło ulubioną zabawkę. - Nie przejmuj się. Poleciłam lokajowi Rafe'a, Ŝeby spakował walizę dla ciebie. Ubrania Rafe'a? Czy ona oszalała? - Gdzie twoja pokojówka? - warknął na siostrę. - PodąŜa za nami - odparła Griselda. - Uwierz mi, Garret, gdyby był inny sposób na uratowanie Annabel przed tym małŜeństwem, tobym z pewnością z niego skorzystała. - Nie ma nic okropnego w tym związku - obruszył się Mayne. - Biedna dziewczyna płakała przed wyjazdem do Szkocji - upierała się Griselda. 171

- Kobiety zawsze zalewają się łzami przed ślubem. - Annabel nigdy nie płacze - wtrąciła Josie. -Ja płakałam, kiedy ojciec oznajmił, Ŝe mam poślubic Willoughby'ego - odparła Griselda w zadumie. -Willoughby był wspaniałym człowiekiem - rzekł Mayne, a kiedy Griselda milczała, dodał: - Zgadzasz się ze mną, prawda? - Oczywiście - odparła. - Nie rozumiem tylko, dlaczego musi my rozmawiać na tak przygnębiający temat, jak moje krótkotrwałe małŜeństwo. Biedny Willoughby. Mayne z trudem przypominał sobie twarz szwagra. Młody człowiek zmarł nagle podczas kolacji zaledwie rok po ślubie. Podobno z przejedzenia, jak twierdzili wówczas jego rodzice. Mayne zawsze uwaŜał, Ŝe Willoughby to sympatyczny dŜentelmen. Ale moŜe Griselda wolałaby poślubić kogoś innego. - Mogłaś ponownie wyjść za mąŜ w ciągu minionych dziesięciu lat. - Popatrzył znacząco na siostrę. - Rzeczywiście. - Znowu przymknęła oczy. - Nie mogę tylko pojąć, dlaczego tego nie zrobiłam. - Sarkazm nigdy nie był twoją mocną stroną, Griseldo - zauwaŜył Mayne. - Annabel płakała, kiedy usłyszała, Ŝe musi poślubić Ardmore'a podkreśliła Imogen. - Rozchmurzyła się dopiero, gdy uzgodniłyśmy, Ŝe wróci do nas po sześciu miesiącach. To małŜeństwo było skazane na niepowodzenie, zanim zostało zawarte. Perspektywa uratowania drogiej Annabel od okrutnego losu warta jest małych zmian w naszych planach i niewielkiego dyskomfortu! -Jak moŜesz mówić o niewielkim dyskomforcie, skazując mnie na chodzenie w ubraniach Rafe'a? Mogłaś mi wysłać wiadomość wczoraj wieczorem. Mój lokaj jechałby teraz powozem z twoją pokojówką. - Gdybym to zrobiła, nie wyruszyłbyś z nami - odparła Imogen. - Mylisz się! - zapewnił. - Nie. Nigdy byś się nie ruszył w imię czegoś, co tak niewiele cię interesuje. - Imogen nie dała się przekonać.

Mayne zacisnął zęby - Niestety, pod tym względem muszę się zgodzić z Imogen powiedziała Griselda. -Jesteśmy parą egoistów. Mnie teŜ nie cieszy myśl o podróŜy w dzikie szkockie ostępy. -Jednak tu jesteś - wytknął siostrze Mayne. - Ze swoją pokojówką. A ja mam podróŜować bez słuŜącego, a nawet bez zmiany ubrania. - To tylko wyjdzie ci na dobre, Garrecie - odparła, patrząc na niego z typową dla starszej siostry zarozumiałą pewnością siebie. - Zbyt wielką wagę przywiązujesz do stroju. Pomyśl o tym, mój drogi. Poczuł przypływ takiej złości, Ŝe nie miał juŜ ochoty na rozmowę. Zaszył się więc w kącie powozu i zamknął oczy. Wiele by dał, aby mógł przespać całą drogę do Szkocji.

172

173

Rozdział 19 Przez kilka następnych dni Annabel i Ewan trzymali się zasady: dziesięć pocałunków dziennie i Ŝadnych pytań. Raz na jakiś czas któreś z nich zaczynało zadawać pytanie i nagle milkło. Czasem druga ze stron odpowiadała dla samej tylko przyjemności udzielania odpowiedzi i pomimo Ŝe pytanie nie dotyczyło pocałunków. Annabel zauwaŜyła, Ŝe Ewan, krok po kroku, ze wzrokiem pełnym współczucia, wydobył z niej prawdę o połoŜeniu jej ojca. - A więc przez hazard stracił wszystkie pieniądze? - zapytał pewnego dnia, gdy powóz z turkotem pokonywał kolejny odcinek drogi. - To nie było tak! - zaprotestowała Annabel. - Tata nigdy nie uprawiał hazardu. - Zabieranie pieniędzy z domu i stawianie na konia, to przecieŜ nic innego jak hazard. - Spojrzał na nią znad talii kart. -1 powiem ci coś jeszcze, dziewczyno, nie podoba mi się, Ŝe wykorzystywał ciebie do prowadzenia ksiąg.

- Ale ja to lubiłam - przekonywała Annabel. -Wobec tego ojciec powinien cię za to całować po nogach stwierdził Ewan. Jego oczy znów się śmiały. Nieoczekiwanie zsuńal się na podłogę powozu, przedstawiając, co powinien robić ojciec. Annabel się zamyśliła. Ewan nigdy by nie wpadł w szpony hazar du. Wydawał się całkowitym przeciwieństwem jej ojca. Dotarli juŜ do terenów górzystych i koniec podróŜy był coraz bliŜszy. - Myślę, Ŝe moglibyśmy poprosić ojca Armailhaca, Ŝeby udzielił nam ślubu w dniu naszego przyjazdu - zaproponował nieoczekiwa nie Ewan podczas lunchu. - Co ty na to, moja droga? Było coś szczególnego w tym szkockim „r" w zwrocie „moja droga" i Annabel pomyślała, Ŝe nigdy nie zdoła powiedzieć „nie", jeśli będzie się tak do niej zwracał. - Rafę byłby szczęśliwy, wiedząc, Ŝe postąpiłeś zgodnie ze złoŜo nym zobowiązaniem - powiedziała. - Tak, ale pomyśl, Ŝe im więcej mija czasu, tym większe prawdopodobieństwo, Ŝe mogę się rozmyślić i uciec gdzieś w góry. Nie mogła się nie uśmiechnąć, widząc w jego oczach wesołe iskierki. - To rzeczywiście powaŜny argument - przyznała. - Oczywiście, stryj Pearce przystąpi do akcji i poślubi cię, aby ratować honor rodziny. Tym bardziej Ŝe tak znakomicie grasz w karty. - Zawsze uwaŜałam, Ŝe poczucie odpowiedzialności to bardzo cenna rzecz u męŜa. - Do licha, Annabel - jęknął, przeczesując nerwowo włosy. Wyjdziesz za mnie natychmiast? Proszę. Inaczej zaraz padnę trupem u twoich stóp. - Myślałam, Ŝe ci wszystko jedno, kogo poślubisz. -Teraz juŜ nie. -Wobec tego zgadzam się - odparła. -I to jest naprawdę uczciwa odpowiedź. Uśmiech na jego twarzy był balsamem dla jej serca. 174

-Moje pocałunki zostawiam sobie na wieczór - powiedział. I jeszcze jedno, Annabel, ostrzegam cię, Ŝe wycofuję się z tej idiotycznej zasady: Ŝadnych pocałunków w sypialni. Jesteś moja. Potraktujmy to jako właściwe oświadczyny i zapomnijmy o tym, co było w Londynie. Z trudem przełknęła ślinę. - Poproszę, Ŝeby Mac wysłał wiadomość do ojca Armailhaca - ciągnął Ewan. - A teraz przesiądę się na konia i będę jechał przy po wozie, inaczej nie zdołam wstrzymać się z pocałunkami do wieczora. Annabel była zaskoczona, jak bardzo jej serce radował widok bezkresnych lasów. Lubiła starannie utrzymane zielone angielskie pola i kępy zarośli. Jednak było coś niezwykłego we wzgórzach porośniętych dostojnymi jodłami. Ogromne ptaki -jastrzębie, sokoły? krąŜyły wysoko nad wierzchołkami drzew. Ewan jechał tuŜ przy oknie powozu, wiatr rozwiewał mu czuprynę. Rudowłosy i muskularny - Szkot z krwi i kości. Annabel czuła, jak radość przepełnia jej serce. Głupiejesz, dziewczyno, skarciła się w duchu. Z jego powodu. Ale co w tym złego? Przyszły mąŜ uśmiecha się do niej w piękny majowy dzień. Problem był w tym, Ŝe mogła jedynie myśleć o pytaniach, które chciała mu zadać. - To nie jest pytanie za pocałunek - powiedziała mu tego wieczoru. Znajdowali się w starej, wspaniałej gospodzie, w której gościł kiedyś król Jerzy VI, zanim ruszył do Anglii. Po prawdziwie królewskiej kolacji zostali wreszcie sami. Srebrne patery z owocami lśniły w świetle świec. Annabel przez chwilę obserwowała Ewana znad kruchego kieliszka ze złocistym koniakiem. - Ile miałeś lat, gdy utonęli twoi rodzice? - Siedem. - A rodzeństwo? - To były bliźnięta. Pamiętam jedynie, Ŝe ciągle płakały po nocach. Kiedy jedno cichło, drugie natychmiast zaczynało. Mama i niania bezustannie biegały między ich łóŜeczkami, a mnie to niezwykle bawiło. 175

- A więc pamiętasz rodziców? Ja swojej mamy prawie juŜ nic pamiętam. W jego oczach odbijało się światło świec, nie widziała ich więc zbyt dokładnie. - Przypominam sobie matkę, ale ojca niestety nie - odparł z Ŝalem. - Przykro mi - wyszeptała. - Imogen nie pamięta matki w ogóle i wiem, jak bardzo cierpi z tego powodu. Kiedy była mała, zawsze prosiła, Ŝeby opowiadać o mamie. - Ale to chyba tylko część problemów twojej siostry. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Nachmurzyła się. - To nieobliczalna dziewczyna, która zatraca się w smutku. Najpierw uciekła ze swoim przyszłym męŜem i mam dziwne uczucie, Ŝe sama go do tego nakłoniła, a potem rzuciła się na mnie. Niebezpieczna kobieta. Annabel wiedziała, Ŝe powinna bronić siostry, ale w głębi duszy cieszyło ją, Ŝe to nie Imogen Ewan chciał poślubić. - Nie powinieneś tak mówić. W końcu ty zaprosiłeś ją do ho telu. - Ale najpierw zaproponowałem, Ŝeby za mnie wyszła. Annabel zmarszczyła brwi. - KaŜdej kobiecie proponowałeś małŜeństwo? - Nie kaŜdej - odparł Ewan. - Tylko dwóm... moŜe trzem. - Ale małŜeństwo to powaŜna decyzja! - zawołała Annabel. -Jak moŜesz, u licha, traktować to tak niefrasobliwie?! Wzruszył ramionami. - Nie widzę w tym nic wstrząsającego. - A zatem - powiedziała wolno - dla ciebie to bez znaczenia, czy jako przyszłą Ŝonę przywieziesz do domu mnie czy moją siostrę? Nagle poczuła ucisk w Ŝołądku. Ewan uśmiechnął się szelmowsko. - Właściwie, kiedy się zastanowię, to myślę, Ŝe twoja siostra by łaby lepszą panną młodą niŜ ty - rzekł z namysłem. Spojrzała na niego gniewnie. 176

-Jesteś tak zmysłowa, Ŝe potrafisz doprowadzić męzczyzne do szaleństwa. A ja bym tego nie chciał. - Nie wykonał Ŝadnego ruchu, ale było coś w jego oczach, co sprawiło, Ŝe poczuła się jak wtedy gdy ją całował. - Dlaczego nie? - zapytała. - Nie naleŜę do męŜczyzn, którzy łaszą się do swoich zon jak pieski salonowe. —Jego wzrok był jak pieszczota. - Pomyślałem, Ŝe jednak zaryzykuję zrobienie z siebie głupca. -Ale przy Imogen nie musiałbyś ryzykować, tak? - pisnęla Annabel. -UwaŜlem Imogen za dobrą kandydatkę na Ŝonę5 poniewaŜ jest Szkotką. Poza tym była nieszczęśliwa, a ja mógłbym udzielić jej wsparcia, którego bardzo potrzebowała, i nade wszystko nie doprowadziłaby mnie do szaleństwa. Nie wątpiłem, Ŝe byłoby nam ze sobą dobrze, kiedy juŜ doszłaby do siebie. -A więc zrobiłbyś to z dobrego serca! – Popatrzyla na niego z fascynacją. Uniósł brwi. - A nie powinienem? Biedna dziewczyna groziła, Ŝe przśpi się zlordem Mayne'em. Miał wiele kochanek i nie sądzę, by Imogen powinna się z nim wiązać. - Poprosiłeś więc, aby za ciebie wyszła... - Tak, ale dziewczynie chodziło jedynie o romansZaprosiłeś ją zatem do swojego pokoju - ciągnęła Annabel, gniewnie - Tylko po to, aby ją od tego pomysłu odwieść. - KaŜdy twardziciel tak mówi - prychnęła. - Byłem wobec niej szorstki, wierząc, Ŝe to ją odsstraszy. Zrobiłem wszystko, by jej uzmysłowić, na co się decyduje,moj plan okazał się niezawodny -Jak tego dokonałeś? Uśmiechnął się tajemniczo. - Powiedziałem jej, Ŝe będzie musiała spać ze mną nago Jego oczy wyraŜały tyle grzesznych myśli, Ŝe Annabel czuła, jak przez jej ciało płynie strumień poŜądania.

- Twierdzisz, Ŝe cudzołoŜne kobiety nie mają na sobie.. - Nigdy. - Pokręcił głową. - Nie wiedziałaś o tym? - Nie, właściwie... teraz, kiedy... Potem wyraziłem nadzieję, Ŝe wie, jak zadowolić męŜczyznę. Annabel się skrzywiła. - To nie było zbyt eleganckie! - Nie zamierzałem być miły - odparł. - Chciałem, by ta niemądra dziewczyna w końcu się opamiętała. A potem powiedziałem coś, co, jak sądzę, odniosło wreszcie poŜądany skutek. - Co? - spytała Annabel Spojrzał na nią wymownie. - Och, w porządku. Potraktuj to jako pytanie. - Powiedziałem jej, Ŝe najbardziej lubię króliczy pocałunek. Spojrzała na niego ze zdumieniem. -Ze co lubisz?! Pokręcił głową. -Tak wiele do nauki... i tylko jedno Ŝycie. - Znowu się roześmiał, ale Annabel nie miała zamiaru ustąpić. - Imogen wiedziała, co to znaczy? Nie mogę uwierzyć! - An nabel często rozmawiała z kobietami na wsi, poniewaŜ prowadziła z nimi rozliczenia. Imogen zostawała w domu, marząc o Dravenku Skąd więc mogła wiedzieć, co to za pocałunek, skoro Annabel nigdy o nim nie słyszała? - Czy my juŜ tak się całowaliśmy? - zapytała. Roześmiał się jeszcze głośniej. - Nie. Przykro mi, Annabel, ale nie wyciągnęłaś odpowiednich wniosków z tego, co usłyszałaś na wsi. A teraz jesteś mi winna kilka całusów. - Znalazł się przy niej tak szybko, Ŝe nawet nie zauwaŜyła, kiedy wstał. Straciła głowę, myśląc jedynie o tym, jak bardzo go pragnie. - Czy to był właśnie króliczy pocałunek? - zapytała, sadowiąc się na krześle. - Nie. - Wziął talię kart z obudowy kominka. - Chcesz zagrać? Nauczę cię róŜnych sztuczek, Ŝeby stryj, kiedy obedrze cię ze skó178

ry, nie miał duŜych wyrzutów sumienia. ChociaŜ nie zauwaŜyłem, zeby kiedykolwiek je miał. - Znam się na grze - zapewniła Annabel, decydując, Ŝe powinni trzymać się z daleka od tematów, które prowadzą do pocałunków. To ulubiona rozrywka Josie. -W takim razie będziemy grali o fanty rzekł Ewan z podejrzanym błyskiem w oku. Annabel się uśmiechnęła. - Do pięciu rozdań? Ewan wygrał pierwsze rozdanie, ona drugie. On wygrał trzecie, ona czwarte. - Gdybym cię nie znał, mógłbym przysiąc, Ŝe oszukujesz. Tym razem jednak wygrana będzie moja - zapewnił Ewan, patrząc w kar ty. -Widzisz, bardzo chcę mieć twój fant. - Spojrzał na nią tak, Ŝe aŜ krew szybciej zaczęła krąŜyć w jej Ŝyłach. Zerknęła w swoje karty, ale Ewanowi udało się wprowadzić w jej głowie zamęt. Tym razem jego wzrok był inny. Sprawiał, Ŝe mogła myśleć jedynie o sypialni i o wspólnej nocy. PołoŜyła kartę na chybił trafił. Wyciągnął rękę i powiódł palcem po jej policzku. ZadrŜała i wyłoŜyła kolejną kartę, w ogóle bez zastanowienia. - Chyba straciłam fant - zauwaŜyła po chwili. - Czego zaŜądasz? - Uśmiechnął się leniwie i Annabel nagle poczuła się tak, jakby jego spojrzenie spod na wpół przymkniętych powiek ją sparzyło. -Wydajesz mi się jakiś inny - powiedziała. - To znaczy? - Zwykle patrzysz na mnie, jakbym cię bawiła. Właściwie na cały świat spoglądasz jak na zabawne widowisko. - Nie bawisz mnie - odparł z wymuszonym uśmiechem. Czuła, Ŝe się rumieni. - Nie wtedy, gdy pragnę cię tak bardzo jak teraz - dokończył. Teraz juŜ całkiem spąsowiała. - Masz na sobie ciemnoniebieską suknię, kolor raczej niezbyt od powiedni do podróŜy, ale tak wspaniale pasujący do twoich włosów. 179

Mogę wymienić nawet najdrobniejszy szczegół twojego ubrania: od brokatowych ozdób dookoła rękawów do maleńkiego frędzelka przy ramieniu. - Ta suknia jest prezentem od Imogen. - Annabel usiłowała zmie nić temat. Instynktownie czuła, Ŝe sytuacja wymyka się jej spod kon troli. Ale jego uśmiech coraz bardziej ją zniewalał. -I wszystko, o czym mogę myśleć - ciągnął - to, Ŝeby ściągnąc z ciebie odzienie. - Annabel zaparło dech w piersiach. - Czas na spoczynek - rzuciła pospiesznie i wstała. On teŜ się podniósł, ale jego oczy wciąŜ były utkwione w jej oczach. -Jak sobie Ŝyczysz. - Z podgłówkiem między nami - dodała. I nagle zamarła. - Czy ty... masz zamiar zaŜądać tej nocy, abym wykupiła swój fant? Uniósł jej brodę. - A chcesz, Ŝebym to zrobił? - Nie - wyszeptała, widząc, Ŝe jego usta zbliŜają się do jej ust. Nie. –W jej głosie było błaganie. Jęk Annabel zamarł w pocałunku. Długo trwało, zanim Ewan oderwał się od niej i, przeczesując dłonią włosy, burknął: - Cholera. -Co? - Niewiele brakowało, bym stracił nad sobą kontrolę. - W jego głosie znowu pojawił się kpiący ton. - A myślałem, Ŝe nigdy do tego nie dojdzie. -W twoim znakomicie zorganizowanym Ŝyciu jest to prawie niemoŜliwe, tak? - Rzeczywiście. - To takie proste - zauwaŜyła, obserwując, jak Ewan zgarnia karty i odkłada na miejsce. - Mac myśli o wszystkim. Dlatego jesteś zawsze pogodny. - Owszem - odparł. - Mac to prawdziwy skarb. 180

- A więc nigdy nie tracisz panowania, poniewaŜ nie ma takiej potrzeby - podsumowała. Uśmiechnął się krzywo. - Musisz być dla mnie dobra. Nagle dotarło do niej, Ŝe straciła fant. Powinna była bardziej skoncentrować się na grze. Teraz moŜe ją zmusić do publicznego rozebrania się albo do czegoś równie skandalicznego - Łatwo trzymać się w ryzach, kiedy nie ma nic, co mogłoby w tym przeszkodzić - powiedziała sucho. -Jeśli nie liczyć ciebie - odparł, stojąc tuŜ przed nią. - Ty mi w tym przeszkadzasz. Annabel nie mogła się nie uśmiechnąć. Od pewnego czasu wszystko przebiegało zgodnie z rytuałem, jak w prawdziwym małŜeństwie. Annabel rozbierała się przy pomocy pokojówki, a potem wskakiwała do łóŜka. Trochę później przychodził Ewan, jeszcze wilgotny po kąpieli, zrzucał z siebie ubranie i w bieliźnie wsuwał się do łóŜka. Po chwili wstawał w poszukiwaniu czegoś, co mógłby umieścić między nimi, poniewaŜ wciąŜ utrzymywał, Ŝe byłaby to prawdziwa katastrofa, gdyby się obudził, trzymając Annabel w ramionach. - MęŜczyzna czułby się szczęśliwy, gdyby mógł się kochać rano, w południe i wieczorem - powiedział pewnego wieczoru. - ChociaŜ rano to najlepsza do tego pora. Jeśli rozumiesz, co mam na myśli. Wiedziała. Godziny spędzone na słuchaniu wiejskich kobiet opowiadających o swoich małŜeńskich problemach wiele ją nauczyły. Dziś wieczorem wszystko jednak było inaczej. Zmęczenie, które Annabel zwykle czuła po całodziennej podróŜy, rozpłynęło się nagle, ustępując miejsca niezwykłemu podnieceniu. Intrygowało ją, czego Ewan moŜe zaŜądać. Kiedy wszedł do pokoju, starała się patrzeć na niego tak, jak wtedy na balu u lady Feddrington, kiedy go jeszcze nie znała. Był wysoki i wspaniale zbudowany... ale dalsze wymienianie cech przyszłego 181

męŜa nie powiodło się, poniewaŜ na widok jego klatki piersiowej, wróciła myślami do niedawnego pikniku. I... - Ewanie! - zawołała. - Co ty robisz? - Nie będę spał w koszuli - odparł stanowczym tonem. - Spodenek nie zdejmę, oczywiście, dla dobra nas obojga. Mój tors widziałaś juŜ wcześniej, a kiedy się pobierzemy, będziesz go oglądała wiele razy. Annabel z trudem przełknęła ślinę. Ewan ściągnął koszulę przez głowę i widok jego nagich ramion, zamiast wprawić ją w zakłopotanie, wywołał uczucie pieczenia w Ŝołądku. Jego tors zwęŜał się ku szczupłym biodrom, do których ciasno przylegały białe spodenki. Annabel przymknęła oczy i nagle zdała sobie sprawę, jak bardzo ich ciała harmonizują ze sobą. Tej nocy ich łoŜe było wielkim, rzeźbionym monstrum, któro wyglądało, jakby zostało przeniesione ze średniowiecza. Ewan połoŜył się i materac ugiął się pod jego cięŜarem. -Jak dobrze, Ŝe to nie nasza noc poślubna, poniewaŜ to łoŜe mogłoby tego nie wytrzymać - mruknął, naciągając na siebie okrycie. - Nie zapytałaś mnie, co znaczy króliczy pocałunek, moja dro ga? - zauwaŜył Ewan. Zagryzła wargę, obserwując go w bladym świetle świec. Jego oczy były intensywnie zielone. - Mowa tu o króliku z miękkim, aksamitnym futerkiem - wy szeptał, przysuwając się do Annabel. Annabel usiłowała myśleć o królikach i pocałunkach, ale ciało Ewana było tak blisko... Miała wraŜenie, Ŝe czuje bijący od niego Ŝar. Ewan patrzył na przyszłą pannę młodą i powtarzał sobie po raz setny, Ŝe potrafi panować nad sobą. Annabel oddychała bardzo płytko, a Ewan zauwaŜył, Ŝe patrzyła na niego z upodobaniem, co sugerowało, Ŝe nie wyrzuci go z łóŜka. Chyba Ŝe... - Annabel? Dlaczego zamknęłaś oczy? CzyŜbyś się nie bała? Na szczęście zobaczył, jak kąciki jej ust drŜą w uśmiechu. - Czy to jest pytanie?

- Tak - mruknął. - I nagle, jakby nie mógł juŜ dłuŜej czekać, chwycił swoją przyszłą Ŝonę w ramiona. Całował ją, aŜ drŜała w jego objęciach, aŜ obydwoje byli bliscy utraty zmysłów, aŜ jej język stał się tak samo zuchwały jak jego. Potem powoli obrócił się na plecy, ciągnąc ją za sobą. Annabel gwałtownie otworzyła oczy. Popatrzyła w dół i między jej brwiami pokazała się maleńka zmarszczka. Ewan mógł się domyślić, co ją spowodowało. - Nie przejmuj się, wszystko będzie dobrze - powiedział, przy ciągając jej głowę do siebie. - Obiecuję. Nie musisz się mnie oba wiać, Annabel - wyszeptał, i znowu zaczął ją całować, aŜ wplotła palce w jego włosy i oddała pocałunek. Oderwał się od jej ust dopiero wtedy, gdy jego dłonie przesunęły się w dół i natrafiły na najpiękniejsze pośladki, jakie kiedykolwiek widział w Ŝyciu. Zamiast więc kontynuować pieszczotę, która mogłaby doprowadzić go do szaleństwa, przekręcił Annabel tak, aby ją mieć pod sobą, i czekał, aŜ odzyska nad sobą kontrolę. Była urzekająco piękna nawet teraz, gdy tak mocno zaciskała oczy. Delikatnie całował jej powieki i subtelny łuk warg, ale Annabel wciąŜ nie otwierała oczu. - Nie chcesz wiedzieć, co to jest króliczy pocałunek? -wyszep tał wprost do jej ucha, gryząc je lekko. Westchnęła cicho i odemknęła powieki. -JuŜ mi wspomniałeś, o co chodzi - odparła głosem ochrypłym i matowym, i niewiele brakowało, by Ewan znowu stracił nad sobą kontrolę. Wziął głęboki oddech. - Nie jesteś ciekawa, skąd to określenie? -Jestem - wyszeptała. Przesunął stopę w dół po jej aksamitnych, smukłych nogach i zastanawiał się, czy będzie w stanie zatrzymać się w porę. Z pewnością tak. Nie po to trenował sztukę panowania nad sobą przez tyle lat, aby go zawiodło w chwili, gdy go najbardziej potrzebował. 183

Powoli połoŜył dłoń na krągłej piersi. Annabel znów zamknęła oczy. Jego palce zaczęły pieścić brodawkę. Ciało dziewczyny wygięło sie w łuk, a jej ręka kurczowo zacisnęła się na przegubie jego dłoni. - Ewanie! - powiedziała drŜącym głosem, ale nie otworzyła oczu i Ewan potraktował to jako zachętę. - Tak, najdroŜsza? - wyszeptał, wciąŜ trzymając dłoń na jej piersi. Znowu zaczął ją całować, a poŜądanie, którego juŜ nic nie mogło zatrzymać, wybuchło z siłą letniej burzy. Wiła się pod pieszczotą jego dłoni, jęcząc cicho, co jeszcze bardziej rozpalało w nim krew. Jego dłoń powoli przesunęła się z piersi na płaski brzuch i smukłe udo, a po chwili dotarła do skraju nocnej koszuli. Otworzyła gwałtownie oczy. - Co ty wyprawiasz? - zawołała, chwytając go za dłonie. To był czas na kolejny pocałunek. Całował ją tak długo, aŜ poddała się, zwolniła uścisk palców i zarzuciła mu ręce na szyję. A wtedy, zanim zdołała go powstrzymać, błyskawicznie powędrował dłonią do wewnętrznej strony ud, aŜ dotarł do... Zesztywniała. - Myślałam, Ŝe nie będziemy... - Z trudem łapała powietrze. Nie będziemy - powtórzył. - To tylko inny rodzaj pocałunku. Otworzyła oczy i spojrzała na niego spod półprzymkniętych po wiek. - Nigdy o tym nie słyszałam! - Nie mogłaś nauczyć się wszystkiego na wsi. - Starał się mówić spokojnie, podczas gdy jego palce błądziły po najdelikatniejszych włosach, jakie kiedykolwiek dotykał. Jego oddech przyspieszył. - Nie sądzę, Ŝeby to było właściwe - upierała się Annabel. - My nie... Ewan stłumił cichy jęk pocałunkiem, pieszcząc Annabel tak długo, aŜ rozluźniła się, ciałem wstrząsnął dreszcz, a z ust wyrwał się krzyk. Wtuliwszy się w jego ramiona, zamarła. - Pocałunek, Annabel - powiedział, zdając sobie sprawę, Ŝe jego panowanie nad sobą słabnie. Jeszcze chwila, a... - Moja na groda...

184

W milczeniu usiłowała przyciągnąć do siebie jego twarz. - Nie - mruknął. - Nie o to chodzi. - I nagle, zanim zdąŜyła otworzyć oczy i wyskoczyć z łóŜka, zsunął się nisko. Annabel, jeszcze nie w pełni przytomna, poczuła na udach napór jego ciała. ChociaŜ Ewan twierdził, Ŝe wszystko będzie w porządku, ona wcale nie była tego pewna. Ale Ewan całował ją tak długo, aŜ zapomniała o obawach. W końcu zdjął rękę z jej piersi i... - Co robisz? - zawołała zaskoczona chrapliwym tonem swego głosu. LeŜał między jej nogami, a ona wyglądała jak dziewka z koszulą podciągniętą aŜ do pasa. Dotykał jej, a ona nic nie mogła na to poradzić. Jęknęła błagalnie. On ją widział. Nie powinien. - Ewanie! -wydusiła zdławionym głosem, ale nie odpowiedział. Nie odwaŜyła się nawet drgnąć. Zacisnęła więc mocno powieki i zanurzyła się w aksamitnej ciemności, w której nie było nic poza płomieniami palącymi całe ciało. Wygięła się w łuk, napierając na Ewana z całej siły i usiłując wykrzyczeć jego imię. Ale z jej ust wy rwał się tylko krzyk. Usiłowała sobie przypomnieć, jak się to nazywało, ale nie pamiętała nawet własnego imienia. Wszystkie doznania jej skupiały się na pieszczocie jego warg. -Ja nie mogę... nie mogę - mamrotała... Nagle przeszył ją dreszcz. Ciało eksplodowało w spazmie rozkoszy, jakiej jeszcze nigdy dotąd nie zaznała. Potem na wpół przytomna osunęła się bez sił na łóŜko.

Rozdział 20 Dwa dni później wczesnym popołudniem ruszyli w dalszą drogę. Kiedy Ewan zdecydował się przesiąść na konia i jechać obok powozu, 185

Annabel, nie mogąc się oprzeć znuŜeniu, zwinęła się w kłębek na poduszkach siedzenia i zapadła w sen. Zbudziło ją wraŜenie, Ŝe powóz przechyla się na bok. Postanowiła sprawdzić, co się stało, lecz zanim doszła do siebie, gwałtowny wstrząs rzucił ją na ścianę, po czym nastąpiła cała seria niesamowitych zgrzytów, gdy powóz zaczął się osuwać. Ostanie, co usłyszała, to potęŜny trzask odrywającego się solidnego kawałka drewna. Wylądowała z hukiem na drzwiach powozu, które teraz słuŜyły za podłogę. Wtem ciszę rozdarły krzyki ludzi i rŜenie koni. Wstrzymała oddech i wsłuchiwała się w głosy koni. Zwierzęta były przeraŜone, ale najwyraźniej nic powaŜnego im się nie stało. Nagle dobiegł do niej krzyk Ewana: -Annabel! Annabel, słyszysz mnie? - Wjego głosie słychać było trwogę. -Ewanie! - odkrzyknęła, klęcząc na drzwiach. -Jestem tylko trochę poobijana. - Ujęła pognieciony kapelusz i odłoŜyła na bok. - Co z końmi? -Jakes zdołał je uwolnić, zanim powóz zaczął się staczać. Teraz najwaŜniejsze, Ŝeby wyciągnąć ciebie. - A potem usłyszała tuŜ przy ścianie powozu: - Nie bój się. Jestem przy tobie. - Nie boję się - zapewniła. Prawdę mówiąc, miała juŜ dosyć jazdy w powozie. Teraz będzie mogła trochę się rozprostować, zanim ruszą dalej. - Musimy go odwrócić - rzekł Ewan nadal z lękiem. Jego troska sprawiła Annabel radość. - Potrzebuję kilku minut, aby się zastanowić, jak to zrobić najlepiej. Nie mogę dopuścić, aby spotkało cię przy tym coś złego. W rowie jest trochę wody, co niestety nie ułatwi nam pracy. Rzeczywiście woda zaczęła się sączyć przez framugę drzwi. Annabel podniosła się z kolan i oparła o ścianę powozu. - DuŜo tej wody? - zapytała, starając się zachować spokój. Do koła drzwi tworzyła się błotnista kałuŜa i zaczęła się wlewać do jej pantofli. Annabel chwyciła pomięty kapelusz, zanim zanurzył się w mazi. 186

- Nie tyle, Ŝebyś utonęła. NajwyŜej do kostek. Annabel zmarszczyła brwi. Okno powozu znajdowało się tuŜ nad nią, ale mogłaby się przez nie wydostać. - Ewanie! - zawołała. - Czy okno powozu moŜna otworzyć? - Niech ci nie przyjdzie do głowy przeciskać się przez nie. Nie dasz rady - odparł, po czym krzyknął coś do swoich ludzi. - Dam radę - obruszyła się Annabel. Brudna woda była zimna jak lód. - Tylko nie mogę go dosięgnąć. - Poczekaj chwilę! - Powóz zakołysał się pod cięŜarem Ewana, i zaraz potem jego twarz pokazała się w zabłoconej szklanej tafli. Halo! - zawołał, szczerząc zęby w uśmiechu. - Ale masz piękne uczesanie. Wykrzywiła się do niego i wskazała na kałuŜę, chlupoczącą pod jej nogami. Spojrzał w dół i zmarszczył brwi. - Odwróć się - polecił. Zrobiła, co mówił, i ukryła twarz w poduszkach siedzenia. Ale zamiast brzęku tłuczonego szkła usłyszała trzask wyrywanego z futryn okna. Kiedy odwróciła się ponownie, promienie słońca zalały wnętrze powozu. - Zaczekaj jeszcze sekundę - rzekł. - Muszę zebrać siły... - Po chwili pojawił się znowu, wsunął się do połowy przez okienny otwór i wyciągnął do Annabel ręce. - Chodź, skarbie - powiedział. - Wyjmę cię jak dziecko z łóŜeczka. - Cieszę się, Ŝe tak bardzo cię to bawi. - Annabel skrzywiła się, ale posłusznie wyciągnęła się w kierunku Ewana. Jego ogromne dłonie zacisnęły się na jej dłoniach i po chwili zdecydowanym, pewnym ruchem pociągnął tak mocno, Ŝe prawie pofrunęła. Ewan mocno chwycił ją wpół, wyciągnął przez okno i posadził na dachu powozu. - WciąŜ nie mogę uwierzyć, Ŝe udało ci się to zrobić. -Jaki to problem podnieść takie piórko jak ty? Annabel nigdy nie roniła łez, Ŝe ma bujne kształty. Podobała się sobie i wszystko wskazywało na to, Ŝe męŜczyznom podobała 187

się równieŜ. Tak czy inaczej, z pewnością nie była piórkiem, które rzucone do góry, mogłoby się unieść na wietrze. Ewan zdjął surdut i podwinął rękawy. Cienki materiał koszuli uwydatniał wspaniała muskulaturę torsu i ramion. Annabel z trudem przełknęła ślinę, wracając w myślach do pikniku. -Jak zyskuje się takie mięśnie? - zapytała. - Wydobywając panny z kłopotów. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Powóz przechylił się lekko, gdy Ewan skoczył w dół, rozbryz gując wodę. Uniósł wysoko ręce. - Skacz! Annabel nie mogła powstrzymać uśmiechu. Gdyby tam w dole stał Anglik, obawiałaby się, Ŝe jej nie utrzyma. Ale Ewan... Wstała. Z dachu mogła widzieć ogromne połacie ciemnoszmaragdowych lasów, z których przepastnych głębi wylatywały gromady ptactwa jak latające ryby, ślizgające się po powierzchni oceanu. Powietrze było chłodne i rześkie. Pachniało jodłą, świeŜą iglastą ziemi i wiosną. - Annabel! - zawołał Ewan. Spojrzała w dół i skoczyła bez chwili wahania. Wylądowała w jego ramionach szczęśliwa jak dziecko, które po raz pierwszy zeskakuje z drugiego stopnia schodów. Jego ramiona zamknęły się wokół niej i przez chwilę Annabel nie czuła nic poza Ŝarem muskularnego ciała. Pachniał mydłem, potem i suszonym na słońcu lnem. Jak przez mgłę słyszała głosy ludzi Ewana cieszących się, Ŝe nic juŜ jej nie grozi. W pewnej chwili Ewan ujął ją pod brodę i spojrzał na nią szmaragdowozielonymi oczami. - Zapytaj mnie o coś, dziewczyno - rozkazał. - Mamy niewykorzystany limit pocałunków. - Zechcesz mnie wreszcie postawić na ziemi? - Moja odpowiedź brzmi: nie - odparł i zamknął jej usta pocałunkiem. Jego wargi były tak samo mocne, jak ciało. Wyglądał jak ogromny, poczciwy drwal, ale całował jak grzeszny lord, hulaka, który znał najciemniejsze sekrety jej serca, pragnienia, o których 188

istnieniu nic nie wiedziała, zanim nie obudziły ich jego pocałunki. W końcu oderwał się od niej i Annabel uświadomiła sobie, jak to dobrze, Ŝe wciąŜ trzymał ją na rękach; miała przemoczone stopy, a ciałem wstrząsały dreszcze. Tym razem się nie uśmiechał. - Milordzie! - zawołał Mac. - Człowiek, którego wysłaliśmy, Ŝeby się rozejrzał po okolicy, właśnie wrócił i twierdzi, Ŝe cztery ki lometry stąd jest wioska. MoŜe zechcecie się państwo tam przejść, a my zajmiemy się naprawą powozu. Pozostałe powozy są nie dalej jak godzinę drogi za nami i kiedy się tylko pojawią, wyślę je natych miast za państwem. Ewan pomógł Annabel wspiąć się po skarpie w górę, zostawiając za sobą potrzaskany powóz, leŜący na boku jak zestrzelony w locie ptak. - Annabel i ja weźmiemy konia i pojedziemy do wioski - rzekł Ewan. -Wyślij po nas powóz, abyśmy mogli jechać dalej i poszukać na noc gospody. Annabel pokręciła głową, ale Ewan nie zamierzał ustąpić. - Nie mamy damskiego siodła, Annabel; będziesz musiała jechać ze mną. - Te konie nie są dostateczne silne, aby unieść nas oboje. Weźmiemy dwa, a ja poradzę sobie bez damskiego siodła. Ewan uniósł brwi, ale juŜ nie dyskutował. - Wspaniale - rzucił tylko i odwrócił się do Maca. Przysłuchiwała się ich rozmowie, a kiedy dotarło do niej, Ŝe Ewan zamierza zabrać kilku ludzi, aby ich eskortowali do wioski, pociągnęła go za rękaw. - Powinni jechać przed nami - powiedziała. Spojrzał na nią z zakłopotaniem, ale przyjął propozycję bez komentarza. Annabel wydawała się lekko zaskoczona; to ogromna rzadkość znaleźć męŜczyznę, który akceptuje udzieloną mu radę bez dyskusji. Ojciec nigdy by na to nie przystał. 189

Niebawem czterech forysi pogalopowało do wioski, Ŝeby sprowadzić kogoś do pomocy i furmankę na wypadek, gdyby powóz nic był zbyt długo zdolny do dalszej jazdy. Annabel odwróciła się do koni skubiących na poboczu trawę. Jakiś czas przechadzała się między nimi, aŜ znalazła rudobrązowego wałacha z czarną grzywą i ogromnymi łagodnymi oczami. Wyciągnęła rękę Koń posłusznie przestał jeść i parsknął wprost w wysuniętą dłoń. -Jak się nazywasz, mój piękny? - zawołała, ale on tylko dotknąl wargami jej palców i potrząsnął uzdą. - Nazwę cię więc Ginger powiedziała. - Ginger był moim pierwszym koniem, a ty jesteś do niego bardzo podobny. Ewan zarzucił siodło na Gingera i odwrócił się do Annabel. - Pomóc ci wsiąść? - Nie, dziękuję - odparła Annabel. Forysie i stajenni zebrali sie przy drodze, czekając na polecenia. Mac wciąŜ krąŜył wokół powozu, rozbryzgując błoto i wciąŜ zastanawiając się, jak go podnieść, aby nie spowodować dalszych uszkodzeń. - Przejdę się trochę z tym dŜentelmenem - zdecydowała Annabel. Ginger najwyraźniej lubił spacer i... Annabel, co okazywał w do syć szczególny sposób, odwracając łeb i parskając jej prosto w ucho Ewan dołączył do niej po chwili. Jego włosy w promieniach słońcu wyglądały tak, jakby uwięzły w nich pryzmatyczne barwy rubinu. Powoli oddalali się od pokrzykiwań ludzi pracujących przy powozie. Droga skręcała i Annabel, obejrzawszy się za siebie, stwierdziła, Ŝe znaleźli się juŜ poza zasięgiem wzroku. - Podasz mi teraz rękę? - zapytała. Wskoczyła na siodło i poprawiła spódnice. Ewan wciąŜ stał przy grzbiecie konia i patrzył na nią jak zaczarowany. Uniosła brew. - Ładne pończoszki. - Starał się, Ŝeby zabrzmiało to naturalnie, ale jego błyszczące oczy mówiły same za siebie. Annabel zerknęła w dół na swoje koronkowe pończochy, których śnieŜna biel widoczna była od szczupłych kostek aŜ do miejsca powyŜej kolan. 190

- Teraz wiesz, dlaczego nie chciałam dosiąść konia przy twoich ludziach - zauwaŜyła, śmiejąc się szeroko. Objął dłonią jej kostkę. - Masz piękne nogi. -Jego głos był głęboki i trochę chrapliwy. Annabel roześmiała się i podciągnęła spódnice trochę wyŜej. Wzrok Ewana pobiegł wzdłuŜ jej ud, ciasno obejmujących koński grzbiet. Wyraz jego twarzy zmienił się tak, Ŝe Annabel uniosła brwi. - O co chodzi, Ewanie? - Obawiam się, Ŝe nie zdołam wspiąć się na siodło - wymamrotał. - Spróbuj! - rzuciła z brawurą, lekkim ruchem kolan nakłaniając Gingera do ruszenia z miejsca. - Nie mówiłaś, Ŝe jeździsz konno! - zawołał Ewan, ruszając za Annabel. - Nie pytałeś! - odkrzyknęła. Czuła rozpierającą jej serce radość, gdy Ginger podskoczył lekko, jakby próbował swoich sił. Jakby się cieszył, Ŝe nie musi ciągle kłusować albo iść stępa. Pochyliła się i poluzowała wodze. - Naprzód! - zawołała, ale Ginger nie potrzebował ponaglenia. Annabel czuła, jak grają jego mięśnie, gdy parsknąwszy z satysfakcją, wyrzucił w górę głowę, jakby chciał chwycić w nozdrza wiatr. Mi nęli mroczny jedlinowy zagajnik i jechali dalej polną drogą. Annabel wyprostowała się i roześmiała głośno, po czym, trzymając wodze jedną ręką, ruchem kolan ponagliła Gingera do galopu. Za sobą usłyszała tętent końskich kopyt. Spojrzała przez ramię i się roześmiała. Najwyraźniej Ewan pomyślał, Ŝe Ginger ją poniósł. śadna lady tak nie jeździ. Jeśli przechyli się, aby chwycić moje wodze, pomyślała Annabel, to po prostu... go odepchnę. Dopędził ją, ale nie zrobił nic, aby odebrać jej wodze. Po prostu roześmiał się i Annabel poprzez stukot podków i szum wiatru słyszała, ile w tym śmiechu było radości. Minęli zakręt i galopowali dalej ocienionym odcinkiem polnej drogi. Za kolejnym zakrętem znów znaleźli się w blasku słońca. Ginger zaczął dyszeć. Annabel ściągnęła wodze, nakłoniła go do 191

cwału, a potem do stępa. Ewan i jego wierzchowiec przez cały czas dotrzymywali jej kroku. Jechali obok siebie tak blisko, Ŝe prawie dotykali się ramionami. -Mam wraŜenie, Ŝe im więcej czasu ze sobą spędzamy, tym mniej o tobie wiem. Tak bardzo się róŜnisz od kobiety, którą spotkałem w Londynie. - A ty myślałeś, Ŝe kim jestem? - Damą - odparł. - Prawdziwą damą. -AleŜ jestem damą! - odparła Annabel, patrząc na niego gniewnie. - PrzecieŜ wiesz, co mam na myśli. Przyznam, Ŝe byłem nieco zaskoczony, Ŝe nie spoliczkowałaś mnie, kiedy cię pocałowałem na garden party u lady Mitford. W końcu doszedłem do wniosku, Ŝe to pewnie skutek upału. Byłaś cała w koronkach i wyglądałaś tak zniewalająco. Annabel wybuchnęła śmiechem. - Pokonałam cię wtedy w strzelaniu z łuku, pamiętasz? Czy uwaŜasz, Ŝe to zajęcie dla damy? - Zapomniałem - przyznał. - Rzeczywiście posiadasz wiele bardzo uŜytecznych umiejętności. - Nic nie jest bardziej uŜyteczne jak... zniewalający wygląd, jak to określiłeś - odparła, uśmiechając się lekko. - Tak? Dlaczego? -Jeśli kobieta wygląda delikatnie i krucho, męŜczyźni chętnie spełniają jej Ŝyczenia. Poza tym uwaŜają, Ŝe jest cudowna i Ŝe musza ją koniecznie przytulić. I zanim się zorientują, czują pragnienie, Ŝeby ją zabrać do swojego domu i zapewnić jej bezpieczeństwo na zawsze. - Zabieram cię do domu, ale wcale nie będziesz tam bezpieczna - mruknął Ewan. Annabel zachichotała. -Jeszcze jedna korzyść. -Jak to? -Jeśli sprawię, Ŝe będziesz mnie poŜądał, spełnisz moje Ŝyczenia w nadziei, Ŝe ja ci się za to odwdzięczę. Albo, mówiąc wprost, podarujesz mi klejnoty, a wśród nich ten szczególny: obrączkę. 192

- A więc spraw, Ŝebym cię poŜądał - powiedział, nie spuszczając z niej oczu. Powędrowała wzrokiem do jego ust, lekko przymruŜyła powieki, a potem na jej wargach zadrŜał delikatny uśmiech. Ćwiczyła go od chwili, gdy osiągnęła czternaście lat i odkryła, Ŝe dzięki niemu rzeźnik dawał jej za darmo okrawki mięsa, a piekarz dodatkowe bochenki chleba. Ewan zagwizdał. - Teraz rozumiem, jakie to moŜe być skuteczne. - Tak? Czy wobec tego mogę oczekiwać, Ŝe otrzymam od ciebie klejnot? - To ma być pytanie? - Zatrzymał konia i kiedy Annabel teŜ przystanęła, otoczył ramieniem jej szyję i ostroŜnie przyciągnął do siebie. W ciągu ostatnich dni ich pocałunki zaczynały się tak, jakby poprzednie nigdy się nie skończyły. Ich wargi spotkały się, zgłodniałe, niecierpliwe... Ale nie wracali juŜ ani do króliczych pocałunków ani do innych podobnych pieszczot. Często jednak Annabel usiłowała sobie wyobrazić, który z pocałunków Ewana odpowiadał jej najbardziej. Zdarzało się, Ŝe drocząc się z nim, zaciskała usta i Ewan długo musiał ją prosić, zanim mógł się przez tę zaporę przedostać. Czasem te właśnie uwaŜała za najlepsze, a czasem te szalone, które po kilku sekundach rozpalały ich do białości. Były teŜ takie, których Ewan nie zaliczał do pocałunków: lekki poranny dotyk warg na policzku lub powiekach albo lekki pocałunek na dobranoc. - Będę spełniał twoje Ŝyczenia za uśmiech - oznajmił Ewan po chwili. - Za pocałunek taki jak... Annabel uciekła wzrokiem, a jej twarz oblał rumieniec. Takie pocałunki nie mieściły się w schemacie, który był jej receptą na Ŝycie, w precyzyjnej handlowej transakcji: jej ciało i ogłada, jego pierścień i fortuna. Przerzucił wodze do lewej ręki i splótł palce z jej palcami. Jechali w milczeniu, od czasu do czasu przerywanym tylko parskaniem koni. Annabel wciąŜ unikała spojrzenia Ewana. Miała uczucie, Ŝe 193

za sprawą Ewana wszystkie jej dotychczasowe sądy o męŜczyznach i kobietach legły w gruzach. Kiedy zbliŜyli się do drogi, która wiodła do wioski, Ewan pomógł Annabel zsiąść z konia i dalej juŜ szli obok koni, wciąŜ nie mówiąc do siebie ani słowa. Po kilku minutach spotkali forysi Ewana. Najwyraźniej w wiosce nie było Ŝadnych wozów do wynajęcia, wracali więc na miejsce wypadku. Wioska składała się z trzech maleńkich chałupek, skupionych wokół tonącego w kurzu małego placu. Nie było tu sklepu, pubu ani gospody. Na powitanie wyszedł im jedynie barczysty młody człowiek z zadartym nosem i sympatycznym uśmiechem. - Nazywam się Kettle, milordzie. Nie spodziewałem się dzisiaj gości. Nie jesteśmy więc przygotowani. - Machnął ręką w kierunku niewielkiego skrawka ziemi pomiędzy ulepionymi z gliny i sitowia chałupkami, płosząc kilka kur, które rozpierzchły się z głośnym protestem. - Czy mogę prosić o wodę dla mojej Ŝony? - zapytał Ewan, skłaniając lekko głowę. Kettle się rozpromienił. - Mamy coś lepszego. Powiem Ŝonie, aby przyniosła szklankę piwa dla jej lordowskiej mości. -Wszedł do jednej z chałupek. Po chwili wrócił z kobietą, która z ogromnym naboŜeństwem niosła cynowy pucharek. Miała płomiennorude włosy splecione w war kocz, dwa dołeczki, które sprawiały, Ŝe wyglądała tak, jakby za chwi lę miała wybuchnąć śmiechem, i duŜy brzuch. Jakimś cudem udało się jej dygnąć, nie roniąc ani kropli płynu. - Bardzo przepraszam - powiedziała wyraźnie zmieszana. - Mamy tylko jeden pucharek, ale gdyby jego lordowska mość zechciał poczekać, to migiem go znowu napełnię. UsmaŜyłam właśnie placki owsiane i gdybyście państwo mieli ochotę... - Och, nie, pani Kettle - odparła Annabel. 194

- Z przyjemnością spróbujemy. Dziękujemy! -wtrącił pospiesz nie Ewan. Szeroki uśmiech rozjaśnił twarz pani Kettle. - Pani Kettle! To pewnie do mnie! Kettle objął Ŝonę ramieniem. - Nieczęsto mamy gości. A pastor, który objeŜdŜa teren, był u nas ostatnio w ubiegłym miesiącu. - Chyba nie mieszkacie tu sami? - zapytała Annabel. - Zwykle nie - odparła pani Kettle, znów dygając. - Są tu trzy domy, jak państwo widzicie. Ale pani Fernald źle się czuła ostatniej zimy i wyjechała z męŜem do krewnych na jakiś czas, aŜ odzyska siły. Trzeci dom naleŜy do lana McGregora. Wyruszył w poszukiwaniu pracy na lato. Nie ma Ŝony i jest zupełnie sam. - Najwyraźniej z. punktu widzenia pani Kettle nad biednym McGregorem ciąŜyła klątwa. Jednak z punktu widzenia Annabel McGregor miał prawo nie brać na siebie odpowiedzialności za Ŝonę, kiedy jedyne, co udało mu się w Ŝyciu zdobyć, to chałupa. Wzięła do ust odrobinę piwa. Było klarowne, cienkie i chłodne. Stali przez jakiś czas w zakłopotaniu, gdy nagle pani Kettle sapnęła: - Och, zawsze zapominam... -Jej głos znikł w głębi domu, po czym kobieta pojawiła się z krzesłem w ręku. Obaj panowie rzucili się do niej natychmiast, ale Ewan był pierwszy. Po chwili pan Kettle przyniósł stołek, który ustawił przy krześle, w samym środku kurzu i fruwających kur. Annabel usiadła na krześle, a pani Kettle na stolku. Panowie odeszli na bok i zaczęli rozmawiać o chmielu i o tym, jak rośnie pszenica. - To bardzo uprzejme z pani strony, pani Kettle - zauwaŜyła Annabel. -Wie pani... - odparła z uśmiechem i jej dołeczki pogłębiły się leszcze bardziej. - Chyba wolę, kiedy ktoś mówi do mnie zwyczajnie: Peggy. Mogłaby pani zwracać się do mnie po imieniu? 195

- Oczywiście. Ale ty musisz do mnie mówić: Annabel. -Och, nie! JakŜebym śmiała. Przez całe Ŝycie byłam po prostu Peggy i pewnie dlatego trudno mi przywyknąć, Ŝe mam jeszcze drugie imię. Dwa imiona! - Roześmiała się. -AleŜ jestem bogata! -W pewnym sensie - mruknęła Annabel. Peggy zerwała sie nagle. - Na śmierć zapomniałam o moich płatkach owsianych! Pan Kettle powiedział coś do Ewana o szopie na drewno, po czym on równieŜ zniknął. Jedna z kur podeszła bliŜej i zaczęła dziobać przemoczoną kokardkę zwieszającą się smętnie z pantofla. Annabel zadrŜała. - Zimno ci? - zapytał Ewan. Pokręciła głową. - Nie o to chodzi. Co za straszna bieda. Niemal czuć ją w po wietrzu. -A ty jej, oczywiście, nie lubisz. - Nie, nie lubię. To okropne być aŜ tak biednym. -I mieć pewnie tylko jedną suknię - dodał Ewan. –I dziecko w drodze - zauwaŜyła Annabel. - Hm. Mimo wszystko wyglądają na szczęśliwych. - To niemoŜliwe. Nie moŜna być szczęśliwym w takich warun kach. - Nie zgadzam się. Annabel nagle poczuła złość. -Jeśli tak uwaŜasz, to nie masz o tym pojęcia. Pomyśl tylko, jak bardzo lubisz brać kąpiel. Ta biedna kobieta nie zaŜywała pewnie ciepłej kąpieli od dnia ślubu. To zbyt kłopotliwe nagrzać tyle wody. Wątpię nawet, czy mają wannę. - To prawda - przyznał Ewan. - Rzadko się zdarza, aby wieśniak posiadał wannę. Poza tym wątpię, czy ci biedni ludzie naleŜą do jakiegoś dziedzica. - Dla tej kobiety owsianka to niewątpliwie podstawowy posiłek powiedziała Annabel, zastanawiając się, dlaczego w tonie jej głosu jest aŜ tyle oskarŜenia. - ChociaŜ spodziewa się dziecka! Powinna

codziennie jeść tłustą kurę. -Annabel ponownie odpędziła chudego kuraka, który z uporem wracał do kokardek przy jej butach. - Nie powinieneś mówić, Ŝe masz ochotę na placki. Teraz pewnie nie zostanie im nic na kolację. - Odmowa bardzo by ją dotknęła - odparł Ewan. - Ona po pro stu chciała nam coś ofiarować. Annabel zmarszczyła brwi. W tej chwili zjawiła się Peggy, niosąc lekko przypalone placki. - WciąŜ uczę się gotować - usprawiedliwiała się, machając dłonią. - I przepraszam, Ŝe nie ma miodu. Ciągle się łudzimy, Ŝe znajdzie my drzewo z gniazdem dzikich pszczół. Wiem, Ŝe gdzieś tu muszą być, poniewaŜ w słoneczne dni duŜo się ich tu kręci. Ilekroć jednak za jakąś idę do lasu, zawsze gubię trop. -AleŜ te placki wyglądają wspaniale - zapewniła Annabel. -Ja w ogóle nie potrafię gotować. - To chyba oczywiste, Ŝe pani nie potrafi! - zauwaŜyła Peggy. -Jednak powinnam się była nauczyć. - Zgadzam się - oświadczył Ewan, kończąc drugi placek. Annabel zganiła go wzrokiem, kiedy sięgnął po trzeci. -Jeśli potrafisz robić takie placki jak pani Kettle, to nigdy nie zasłuŜysz na moje niezadowolenie. - Nie obawiam się, Ŝe zasłuŜę na twoje niezadowolenie! - rzuciła z naciskiem Annabel i odwróciła się do Peggy. Ewan wybuchnął śmiechem, a Peggy zrobiła taką minę, jakby miała ochotę zachichotać, ale nie była pewna, czy to wypada w obecności takich gości. - Nie chcę przeszkadzać ci w pracy, Peggy. MoŜe w czymś pomogę? - zapytała Annabel. Peggy spojrzała na jej elegancki strój podróŜny. - To nie jest dobry pomysł - odparła z chichotem. - Ogrzewam śmietanę na masło. To nie jest praca dla lady. Annabel się rozpromieniła. - Nie umiem gotować, ale potrafię ubić masło! Moje siostry i ja często pomagałyśmy to robić kucharce. Peggy spojrzała na nią ze zdumieniem. 197

- Pani chyba Ŝartuje? Ale Annabel juŜ szła do domu, ciągnąc za Sobą Peggy. Ewan słyszał, jak jej głos zamiera za drzwiami: - UŜywasz marchwi czy... - Dlaczego nie miałbym zobaczyć, co dzieje się w szopie pana Kettle'a? - spytał sam siebie Ewan. Wyglądało na to, Ŝe Annabel zamierzała rywalizować z Naną w ingerowaniu w sprawy wieśniaków. Po godzinie, kiedy powozów wciąŜ nie było widać, Ewan postanowił sprawdzić, co robi Annabel. Podszedł do drzwi chałupki i zajrzał do środka. Pod ścianą jedynego pomieszczenia stało ogromne łóŜko, a na środku - z grubsza obciosany stół. Annabel opłukiwała w wodzie duŜą bryłę masła. Peggy siedziała na krześle. - Nie, ty masz odpoczywać - mówiła do niej Annabel chyba juŜ po raz dwudziesty. - Mogę nadać mu kształt. - Zręcznie wyjęła bry łę masła z drewnianej miski i posypała ją solą. - A teraz powiedz, gdzie trzymasz formę? - Rozejrzała się dookoła. Peggy zauwaŜyła Ewana, który stał oparty o framugę drzwi, i zerwała się z krzesła. - Co pan teraz sobie o mnie pomyśli! - zawołała. – Ale ja nie mogłam powstrzymać pańskiej Ŝony, milordzie. Po prostu nie mog łam! Ewan roześmiał się szeroko. Tymczasem Annabel zdjęła formę ze ściany i zaczęła napełniać ją masłem. - Mówiłam Peggy, Ŝe musi odpocząć - wyjaśniła mu Annabel. - Lada dzień urodzi, a jest na nogach od świtu do nocy! Peggy, na tychmiast się połóŜ. I tak juŜ zbyt długo siedziałaś. Wieśniaczka spojrzała bezradnie na Ewana, ale mrugnął do niej porozumiewawczo. PołoŜyła się więc na łóŜku w bezradnej pozie. Wyglądała jak ktoś, kogo huragan powalił na ziemię. Annabel zręcznie odwróciła formę, nacisnęła na dno i krąŜek masła powoli zaczął się wysuwać. Na górze krąŜka widniała litera P. - Ładnie to wygląda - zwrócił się Ewan do Peggy, obserwując, jak Annabel napełnia formę pozostałą maślaną masą. Nigdy na to

nie zwracał uwagi, ale teraz nagle uświadomił sobie, Ŝe masło, które zjawiało się na jego stole, było tak ładnie ozdobione. Peggy się rozpromieniła. - Dostałam to w sierocińcu na poŜegnanie - wyjaśniła. - Kiedy miałaś poślubić pana Kettle'a, tak? - spytała Annabel. -Tak. Ewan musiał przyznać, Ŝe Peggy rzeczywiście wyglądała na zmęczoną. Jej brzuch wystawał ze szczupłego ciała jak wyłaniająca się z wody wyspa. - Oczywiście, kiedy opuszczałam sierociniec, nie byłam pewna, czy poślubię pana Kettle'a czy pana McGregora. -Jak to? - Annabel znieruchomiała w trakcie odwracania kolejnego krąŜka masła. - Pewien obwoźny handlarz przyniósł do sierocińca wiadomość, ze pan Kettle i pan McGregor szukają Ŝony - ciągnęła Peggy. - Tylko ja byłam gotowa zaszyć się w tej północnej głuszy. Pojechałam więc z handlarzem. Sierociniec podarował mi formę do masła, a handlarz formy do sera za to, Ŝe pomagałam mu w drodze. - Rozpromieniła się. Planuję zrobić ser następnym razem, kiedy będę miała trochę więcej mleka. - A więc przybyłaś tu z handlarzem i wybrałaś pana Kettle'a? - Annabel patrzyła na nią z fascynacją. Ewan oparł się wygodniej o drzwi i skrzyŜował ręce na piersiach. - Co by się stało, gdyby cię nie chciał ani pan Kettle, ani pan McGregor? - Zanim dotarliśmy na miejsce, handlarz teŜ mi się oświadczył - odparła Peggy wyraźnie zachwycona, Ŝe miała aŜ trzech kawa lerów. - Od pierwszej chwili jednak wiedziałam, Ŝe to pan Kettle był mi pisany. Handlarz usiłował mnie przekonać, Ŝebym zmieniła zdanie. Oczywiście miałabym tyle rondli, ile bym tylko zapragnę ła, gdybym z nim została. W prezencie ślubnym podarował mi ku pon materiału. Kiedy dziecko przyjdzie na świat, uszyję mu z tego ubranko.

198

199

Annabel nie powiedziała ani słowa. Zmarszczyła lekko brwi i po raz kolejny nałoŜyła masło do formy. Ewan stłumił śmiech. - A więc handlarz miał mnóstwo rondli? Ale pan Kettle mial krowę. - W tym właśnie był problem - odparła Peggy. Robiła wraŜenie śpiącej, kiedy tak leŜała na łóŜku z głową opartą na ręku. - Ale handlarz miał teŜ brzuch - zaśmiała się sennie. - No, i... długą brodę. Pan Kettle to prawdziwy męŜczyzna. Annabel uśmiechnęła się do niej, a Peggy odwzajemniła uśmiech i dodała: - W kaŜdym calu. Peggy zachichotała. Dudniący śmiech Ewana rozszedł się echem po małej chatce. Po chwili dołączyła do nich Annabel. Oczy Peggy się zamknęły. Ewan połoŜył palec na ustach i wycofał się. Na zewnątrz chwycił dłonie Annabel i rzekł: - A więc potrafisz zrobić masło. Świetnie strzelasz z łuku i trzy masz się na koniu jak amazonka. Czy jest coś, czego nie umiesz? Annabel spojrzała na niego spod oka i uśmiechnęła się krzywo. - Owszem, dokonywać wyborów jak Peggy. Nie chcę wybierać między garnkami a Ŝywym inwentarzem. -Nie musisz. — Potarł nosem ojej policzek. — Słyszałem, Ŝe jakiś handlarz w tej okolicy szuka Ŝony, ale ja nie pozwolę, aby mi cię zabrał za wszystkie garnki świata. -Mam pytanie - wyszeptała Annabel, odciągając go dalej od domu. Poprowadził ją w kierunku szopy Kettle'a. Oparł się o ścianę i przyciągnął Annabel do siebie. Wzięła głęboki oddech, ale nie protestowała. - O co chodzi z tymi calami? - wyszeptała. - Nie rozumiem. - Pan Kettle to prawdziwy męŜczyzna - powiedziała z wahaniem. W kaŜdym calu - dodała, nie mogąc opanować ciekawości.

Ku rozczarowaniu Ewana, nie musiał wyjaśniać tego Ŝartu, poniewaŜ niebawem Annabel sama zrozumiała sens. Wciągnęła głęboko powietrze i cicho zachichotała. - Szczęściarz z tego Kettle'a - stwierdziła. - Tak, myślę, Ŝe handlarz nie mógł się z nim mierzyć - odparł szeptem. , -Jesteś złośliwy! Ewan pocałował ją w szyję. - A więc podoba ci się robienie masła? - To bardzo nuŜąca praca - odparła Annabel. - Biedna Peggy. To dla niej stanowczo za duŜo: tyle obowiązków i dziecko w drodze. Czy wiesz, Ewanie, Ŝe moŜe się urodzić w kaŜdej chwili? I co ona zrobi? W pobliŜu nie ma Ŝadnej kobiety. - Sądzę, Ŝe Kettle jej pomoŜe - mruknął Ewan. - W głowie zaczęła mu świtać pewna myśl, którą sam musiał uznać za szaloną. - Tak nie powinno być - mruknęła Annabel, jakby nawet nie zdawała sobie sprawy, Ŝe muskał ustami jej ucho. Ale Ewan czuł lekki dreszcz, który przebiegł przez jej ciało. - Kettle powinien ją wywieźć gdzieś, gdzie będzie właściwa opieka. - On się nią zaopiekuje - zapewnił Ewan. - Czasem kobieta potrzebuje innej kobiety, szczególnie w takiej chwili jak ta! Poza tym, Peggy nie powinna dźwigać cięŜkiej maselnicy. Ewan puścił tę uwagę mimo uszu. -Jesteś mi winna całusa - rzekł. Spojrzała mu w oczy i nadstawiła usta tak kuszące, z jakich słynęły mitologiczne syreny. Ale Ewan się nie spieszył. Musnął jedynie jej wargi w pocałunku tak lekkim, jak pajęczyna i delikatnym jak puch. -Jesteś mi winna fant - oznajmił. Jej policzki spłoniły się lekko. -Wiem. - Myślę, Ŝe mogę go teraz zaŜądać - powiedział z wahaniem. Rozejrzała się dookoła z niepokojem.

200

201

-Tutaj? Ale on nie miał ochoty na rozmowę. Ich języki dotknęły sie i przez chwilę Ewan słuchał jej przyspieszonego oddechu. Czul narastające poŜądanie. Powoli wsunął kolano między spódnice, potem podniósł Annabel i przyciągnął do siebie. Była jak płynny wosk w jego rękach, miękka i ciepła. Oczy miała zamknięte i cudowne oszołomienie na twarzy, które tak go zniewalało. - Annabel - powiedział cicho. - Tak? - Nie otworzyła oczu, a jedynie mocniej się do niego przytuliła. - Chodzi o mój fant. Mogę go teraz zaŜądać? - Chcesz, abym się rozebrała. Pytanie zawisło w leniwym popołudniowym powietrzu. Dookoła brzęczały pszczoły, a z przegrody w stajni słychać było krowy Kettle'a. - Oczywiście - wymruczał wprost do jej ucha. - Ale nie będę tego Ŝądał. - CzyŜbyś zamierzał sam zdjąć z siebie ubranie? - W jej głosie zabrzmiała nuta nadziei. Serce Ewana znowu mocniej zabiło, ale pokręcił głową. - Nie. To nie ma nic wspólnego z ubraniem. Oparła głowę na jego piersi. -W takim razie masz prawo do swojego fantu. Zdobyłeś go uczciwie. Ewan roześmiał się z twarzą wtuloną w jej włosy. To było jak w pewnej sztuce Szekspira, którą trupa wędrownych aktorów odegrała na zamkowym podwórcu. Wówczas nie za bardzo mu przypadła do gustu, ale teraz widział wszystko inaczej, teraz, gdy sam miał Ŝonę. - Znasz sztuki Szekspira? - zapytał. - Co? - Potem szybko dodała: - Tak, większość. - Myślę o sztuce, w której męŜczyzna poślubia kobietę przez nikogo niechcianą - powiedział, tuląc ją mocniej do siebie. - Z tego co pamiętam, ta kobieta ma śliczną młodszą siostrę. 202

- To Poskromienie złośnicy, i mam nadzieję, Ŝe ci jej nie przypominam. - AleŜ skąd. -Wobec tego, co ta sztuka ma z nami wspólnego? - zapytała. - Czy ten człowiek był niemiły dla swojej Ŝony? - I nagle dodała: - Czy nie sądzisz, Ŝe te powozy strasznie długo tu jadą? Ale Ewan zdecydował, iŜ będzie lepiej, jeśli nie przypomni Annabel tej szczególnej szekspirowskiej intrygi. Nie teraz, kiedy sam zamierzał zastosować podobną strategię. MąŜ w Poskromieniu złośnicy wywozi Ŝonę na wieś i tam leczy ją z wybuchów złości. MoŜe tą samą metodą wyleczy Annabel ze strachu przed biedą. KaŜdy musi zauwaŜyć, Ŝe Kettle'owie to najsympatyczniejsza para pod słońcem. Jeśli on i Annabel zatrzymają się tu na kilka dni, moŜe Annabel nauczy się, jak to jest być biednym, ale nie ofiarą kaprysów hazardzisty. Będą musieli na sobie polegać. Bo nikt im nie pomoŜe. Uśmiechnął się lekko do swoich myśli. Usłyszał dochodzący z oddali turkot. Prawdopodobnie nadjeŜdŜał jeden z wozów bagaŜowych, który miał ich zawieźć do najbliŜszej wioski. - Chciałbym umieścić w tym wozie Kettle'a i Peggy - oznajmił bez wahania. Otworzyła oczy. - Och, Ewanie, wspaniały pomysł! - Mac zawiezie Peggy do gospody albo do akuszerki i zostanie z nimi aŜ do chwili, kiedy dziecko przyjdzie na świat. Powiedziałaś, Ŝe to kwestia kilku dni. - Tak twierdzi Peggy - odparła Annabel. - Ja nie mam o tym zielonego pojęcia. - A więc tak długo, jak będzie trzeba - dodał Ewan. Annabel się rozpromieniła. - Tak bardzo się cieszę. - Ale... - Ewan się zawahał. Zmarszczyła brwi. -Ale? 203

- Ktoś musi tu zostać i zająć się krową, kurami i domem - dodał Ewan. - MoŜe jeden ze słuŜących? - zaproponowała Annabel. - Z pewnością któryś z nich pochodzi ze wsi. - Skorzystam z prawa do fantu - odparł Ewan. - My zostaniemy. - Co zrobimy? -Zostaniemy i zajmiemy się masłem Peggy i krową Kettle'a. -Jego urocza, słodka Annabel wyglądała na całkowicie zaskoczoną. - Tylko na kilka dni - zapewniał, całując ją lekko w policzek. - PrzecieŜ nie spieszymy się aŜ tak bardzo. Pomyśl, Ŝe postępujemy jak biblijni dobrzy Samarytanie. -Kto? - NiewaŜne. Nie musimy się spieszyć. Przed nami przynajmniej tydzień podróŜy, zanim dojedziemy do granic moich posiadłości. Przerwa moŜe być całkiem przyjemna. - Przyjemna! - zawołała ze zdumieniem, odsunęła się i spojrzała na Ewana tak, jakby mu nagle wyrosła druga głowa. - UwaŜasz więc, Ŝe pobyt tu moŜe być zabawny? Czyś ty oszalał? Stłumił śmiech. - Nie. To po prostu dobry uczynek. - Ewanie Poley, jeśli uwaŜasz mnie za kogoś, kto zamierza akceptować wszystko, co ci tylko przyjdzie do głowy, to powinieneś się nad tym jeszcze raz zastanowić! Nie jestem misjonarką. I nie pojadę do Indii! Ewan parsknął śmiechem. Trudno byłoby sobie wyobrazić kogoś mniej nadającego się na misjonarkę niŜ Annabel - damę przystrojoną w jedwabie i uwielbiającą luksus. -Ja takŜe nie jestem misjonarzem - odparł. Powóz był juŜ blisko, Ewan ujął więc jej dłonie. - Zostaniemy tu, poniewaŜ musimy pomóc Peggy - powiedział. -... PoniewaŜ wydaje mi się, Ŝe to mogłoby nam się spodobać. -Jesteś szalony - stwierdziła z przekonaniem. - Pragnąłbym być z tobą sam na sam - wyszeptał, podnosząc jej dłonie do ust. - Chciałbym patrzeć, jak robisz masło. - Pocałował

204

ją, nie zwracając uwagi na to, Ŝe nie zostało zadane pytanie. - PokaŜę ci, jak się doi krowę. - No cóŜ, to rzeczywiście ogromna pokusa - mruknęła Anna bel. Powóz zatrzymał się i spokojne powietrze nagle przepełniły głośne rozmowy forysi. Ewan, widząc, Ŝe Mac czeka na rozmowę, spojrzał błagalnie na Annabel. Zagryzła wargi. - Tylko na kilka dni? Skinął głową. - Naprawdę będziemy sami? Nawet bez mojej pokojówki? W jej głosie słychać brzmiało przeraŜenie. Zawahał się. W końcu cóŜ on wiedział o kobietach? Być moŜe Annabel rzeczywiście nie potrafi się obejść bez pokojówki. - Och, niewaŜne - mruknęła. - Nie miałam pokojówki przez dwadzieścia lat, to poradzę sobie bez niej przez kilka dni. Uśmiechnął się promiennie. - Twoja pokojówka pomoŜe Peggy, kiedy nadejdzie pora rozwią zania. - Ale chcę mieć swoją pościel - dodała pospiesznie. Ewan skinął głową. - Oczywiście. W gospodzie takŜe uŜywaliśmy własnej pościeli. - Naprawdę chcesz, Ŝebyśmy zostali tu zupełnie sami? - Zda wała się zafascynowana i jednocześnie przeraŜona tym pomysłem. Dodała więc prawie szeptem: - Nie jesteśmy małŜeństwem. Skinął głową. -Ale będziemy. Prawdę mówiąc, to juŜ dzielimy łoŜe kaŜdej nocy. - Pobyt tu dobrze ci zrobi - powiedziała w końcu, patrząc na niego spod przymruŜonych powiek. - Nie masz w ogóle wyobraźni, Ewanie Poley. Nawet sobie nie wyobraŜasz, jak cięŜko Ŝyć w takich warunkach. Ewan stłumił śmiech i odwrócił się do Maca. Annabel chwyciła go za ramię. 205

- Nie zapomnij o kufrze z moimi ubraniami. Ewan skinął głową. Oczywiście, będą chodzić w ubraniu. PrzewaŜnie.

Rozdzial 21 Annabel z mieszanymi uczuciami obserwowała odjazd obydwu powozów. Stała na środku pustego podwórka i towarzyszył jej tylko męŜczyzna, który nie był jej męŜem. -Ja chyba postradałam zmysły - powiedziała przeraŜona. Ewan czuł się równie nieswojo. - Mac pewnie uwaŜa, Ŝe ja teŜ oszalałem. A powinienem cię uprzedzić, iŜ nie pamiętam, aby kiedykolwiek się mylił. Czy wiesz, Ŝe kazałem, aby pozostał z panią Kettle, aŜ dziecko przyjdzie na świat? Nigdy dotąd nie rozkazywałem Macowi. - MoŜe dziecko szybko się urodzi. - Szok związany z wejściem do gospody moŜe sprawić, Ŝe rzeczywiście tak się stanie - zauwaŜył Ewan. - Peggy omal nie zemdlała z wraŜenia. Jej oczy zalśniły z radości, kiedy się dowiedziała, Ŝe zamieszka w gospodzie i będzie przy niej akuszerka. -I co teraz? - zapytała Annabel, rozglądając się dookoła. Niewielki teren wokół przytulonych do siebie chałupek był otoczony lasem. Po odjeździe forysi i powozów jedynie głosy ptaków zakłócały ciszę. - Powinniśmy wydoić krowę - odparł Ewan. - Kettle uprzedził, Ŝe nie moŜna z tym zwlekać. Najwyraźniej zwierzę znajduje drogę na pastwisko, a potem wraca do zagrody, kiedy czas na dojenie. Krowa, rdzawobrunatne zwierzę o niezbyt przyjaznym spojrzeniu, miała dosyć oryginalny zwyczaj witania się - uderzała racica w ścianę przegrody. - Chyba jest zła - zauwaŜyła Annabel. - Mój ojciec zawsze po wtarzał, Ŝeby nie wchodzić do przegrody, kiedy koń ma takie oczy.

206

-Denerwuje się, poniewaŜ minął juŜ czas dojenia - odparł Ewan, ściągając surdut. Ruszył w jej kierunku. Krowa wymierzyła kolejnego kopniaka, który mógłby zgnieść klatkę piersiową męŜczyzny. - Lepiej zaczekajmy. - Annabel cofnęła się trochę. - MoŜe rano będzie mniej nerwowa. - Zaczekać? - zdziwił się Ewan. Włosy miał w nieładzie, rękawy podwinięte powyŜej łokci. - Krowy nie mogą czekać. - Wszedł do sąsiedniej przegrody i zaczął obmacywać ścianę. - Jest! - Odsunął dolną część ścianki. - Kettle sam się chyba bał narowistego zwierzęcia, przywiązywał je więc, aby bezpiecznie wydoić. - Wsunął ręce przez otwór i zaczął doić. - Nieźle ci idzie - zauwaŜyła Annabel. - Damy sobie radę - powiedział Ewan, odwracając do niej głowę. Ja będę przynosił mleko, a ty będziesz robiła masło. Sama widzisz, Ŝe to nic trudnego. - Hm - mruknęła Annabel. - Gotowałeś kiedyś? - Nigdy! - rzucił beztrosko Ewan. - A ty? - Nie. - A więc będziemy próbować. - Przyciągnął do siebie wiadro z mlekiem i zamknął ściankę. Na koniec wrzucił widłami trochę siana do koryta i razem z Annabel wyszedł na podwórze. Kiedy szli ścieŜką, objął Annabel w pasie. - Nawet nie przypuszczałem, Ŝe moŜe być w tym coś aŜ tak nie stosownego. -Ja równieŜ! - przyznała Annabel, a kiedy się odwróciła, w jej policzek trafił całus. - Nie jesteśmy małŜeństwem! - Głupiec ze mnie - narzekał. - Powinienem był zaciągnąć cię do biskupa skoro świt. Annabel czuła, jak oblewa się purpurą. Gdyby ktoś się dowiedział o tej sytuacji, byłaby skompromitowana. Bardziej niŜ jakakolwiek kobieta z jej sfery. - Spójrz! - zawołała. - To jedna z kur Peggy! - Chude ptaszy sko, prawie pozbawione na głowie piór, grzebało w ziemi, szukając 207

poŜywienia. - Gdzieś tu musi być klatka. Kury trzeba koniecznie zamykać na noc. Lis tylko czeka, Ŝeby się do nich dobrać. Kura patrzyła na nich podejrzliwie. Annabel podeszła trochę bliŜej i ptaszysko pofrunęło z wrzaskiem, a po chwili przysiadło na pniaku. - To chyba dzika kura - rzekł Ewan. - Nie chce iść na noc do klatki. -Nie ma dzikich kur. Nie moŜemy pozwolić, Ŝeby ją złapał lis. Peggy ma tylko trzy kury. Chodź tutaj, głupi ptaku! Próbowała zagdakać, ale kura przekrzywiła tylko głowę i łypnęła na nią przekrwionym okiem. -To z pewnością nie jest łagodne stworzenie - stwierdził Ewan. Myślę... Me w tej właśnie chwili Annabel rzuciła się do przodu i chwyciła ptaka za skrzydło. Kura otworzyła dziób i skrzeczała tak, jakby ktoś Ŝywcem obdzierał ją ze skóry. -Ratunku! – jęczała Annabel. - Zabierz ją ode mnie! -Nie mogę - odpailze śmiechem Ewan. - Wrzuć ją do klatki. -A gdzie jest?! - zawołała, rozglądając się rozpaczliwie. Drzewa tonęły juŜ –w półmroku i Annabel nie widziała nic poza konturami chałup i szopy. Kura rzucała się, łopocząc wściekle skrzydłami. -Chyba chce cię zadziobać! - krzyknął Ewan, otwierając drzwi do chałupy. - Tutaj! Chmura piór uniosła się w powietrze razem z histerycznym wrzaskiem oszalałego ptaka. Annabel zatrzasnęła drzwi i odskoczyła do tylu. Jednak straciła przy tym równowagę i niechybnie by upadła, gdyby Ewan nie złapał jej w ostatniej chwili. -Dziękuję! - sapnęła, - Widzisz gdzieś pozostałe kury Peggy? -Nie - odparł, wciaz trzymając ją wpół. - Ale obawiam się, Ŝe ma o jedno wiadro mleka mniej... Annabel spojrzała wdół. Ogromna kałuŜa mleka wsiąkała w ziemię. -Upuściłeś je! 208

- Miałem do wyboru: ty albo mleko. Wybrałem ciebie. Wysunęła się z jego objęć i zmarszczyła brwi. - Chciałam zrobić masło. Tyle, aby Peggy nie musiała się trudzić przez kilka tygodni. Ewan zrobił skruszoną minę. - Musimy nagrzać trochę wody - oświadczyła Annabel, kierując się w stronę drzwi domu. - Do kąpieli? - zapytał z nadzieją w głosie. Bardzo gorąco pragnął, aby Annabel uznała za konieczne wziąć kąpiel. On, oczywiście, odgrywałby wtedy rolę... pokojówki. - PrzecieŜ tu nie ma wanny - przypomniała. - Musimy coś ugotować. Zaczynam być głodna, a ty nie? Dopiero teraz, kiedy o tym pomyślał, uświadomił sobie, Ŝe jest głodny jak wilk. Wszedł za Annabel do środka. - Co ugotujemy? - Ziemniaki. -Wskazała na stojący pod ścianą kosz. - Moglibyśmy przyrządzić kurę - rozmarzył się Ewan. Annabel spojrzała na białopióre ptaszysko, które siedziało napuszone na formie do masła i wyglądało na bardzo zadowolone z siebie. - Musiałbyś ją zabić. Nie moŜemy tego zrobić. -Ja mógłbym - odparł bez wahania Ewan. - Nic na to nie poradzę, Ŝe jestem głodny. -Tę kurę Peggy dostała w prezencie ślubnym od sąsiadów przypomniała Annabel, lejąc do garnka wodę z wiadra stojącego przy drzwiach. - Ziemniaki muszą nam wystarczyć. -WłoŜyła je do wody i zawiesiła garnek na haku nad paleniskiem. Ewan dorzucił do ognia kłodę drewna. Annabel krzątała się po izbie, porządkując rzeczy Peggy. Kiedy się z tym uporała, otworzyła swój kufer. - Coś tu powinnam mieć... - mruknęła. - Wyciągnęła ręcznik i mydło i szukała dalej. W końcu z okrzykiem radości wyciągnęła kupon materiału. - Spójrz tylko, Ewanie! Zrobię z tego obrus i za słonę na okno - obwieściła z triumfem. Ewan zaczął się śmiać, więc

209

Annabel rzuciła mu gniewne spojrzenie. - Nie bardzo rozumiem, z czego się śmiejesz. Znów pogrzebała w kufrze i wyciągnęła pudełeczko do szycia. Rozdarła materiał, usiadła na krześle przy ogniu i zajęła się szyciem. - Gdyby tylko salon mógł cię teraz zobaczyć! - rzucił Ewan z rozbawieniem. Pochyliła się nad kolejnym szwem. - Zdziwiłbyś się, Ewanie Poley, ile jeszcze rzeczy potrafię zrobić! - Bardziej mnie fascynuje to, czego nie potrafisz - odparł, z satysfakcją obserwując, jak krwisty rumieniec oblewa jej policzki. Nie minęła godzina, gdy księŜycowa poświata odbijała się od zawieszonej w oknie purpurowej zasłony. Kura ucichła wreszcie. Pewnie zasnęła gdzieś w kącie. Annabel zaczęła wyjmować długim widelcem ziemniaki z garnka. W pewnej chwili nacisnęła zbyt mocno i hak wyrwał się z sufitu. Ewan zdąŜył w porę odskoczyć, unikając poparzenia wrząci wodą. Ogień zgasł z ogromnym sykiem. Ziemniaki wysypały się z garnka i poturlały po podłodze, obtaczając się popiołem. Zbudzona kura nerwowo zatrzepotała skrzydłami. - Och, nie! - zawołała Annabel, rzucając się w pogoni za ziemniakami. - Łap je, Ewanie! - PrzecieŜ nie uciekną do lasu. - Roześmiał się, ale posłusznie zaczął je zbierać. - O BoŜe, ale są brudne -jęknęła Annabel, kładąc ziemniaki na stole. - MoŜesz mi podać trochę wody? Ewan podszedł do wiadra i nagle zamarł. Nie było w nim ani kropli wody, a na zewnątrz zapadł juŜ gęsty mrok. - Annabel, gdzie woda? -Jak to? - Odwróciła się. - CzyŜbyś nie wiedział, gdzie jej szukać? Pokręcił głową. 210

- Mac miał rację. Musiałem stracić rozum. Nie zapytałem Kettle'a, gdzie studnia. Ewan mógł sobie wyobrazić reakcję swojej babki na widok tej katastrofy. W pełni zasłuŜył na ostrą reprymendę. Annabel wyglądała raczej na zaskoczoną, kiedy tak stała nieruchomo z ziemniakiem w kaŜdym ręku. Włosy miała znowu upięte, ale przez jej policzek biegła czarna smuga sadzy. - Mamy co pić dziś wieczorem - oznajmił, odstawiając wiadro. Podszedł do Annabel. - Wino. -Jakie wino? - zdziwiła się. Ewan podniósł leŜący przy łóŜku ziemniak, schylił się i wyciągnął duŜy, wiklinowy koszyk. - Piknikowy kosz! -Jest zawsze pełny - powiedział. - Na wypadek gdyby urwało się nam koło podczas jazdy. - Postawił kosz na stole, potrącając przy tym jeden z leŜących tam ziemniaków, który potoczył się na sam skraj blatu i spadł na podłogę. Annabel nie kryła radości, rozpakowując wiktuały. - Cały kurczak, cudownie, chleb i... - Butelka wina - dokończył Ewan, wyciągając korkociąg, -JuŜ nie muszę wykańczać tego obrusu - stwierdziła Annabel z nutą Ŝalu w głosie. - Tu jest lniany. - Ale twój bardziej mi się podoba. Cały dom wygląda wesoło i swojsko. Wydawała się szczęśliwa, Ŝe Ewan znowu złamał zakaz całowania. A potem usiedli do kolacji. Ewan zjadł cztery ziemniaki ze świeŜym masłem i stwierdził, Ŝe to był najlepszy posiłek, jaki jadł w Ŝyciu. Annabel usadowiła się na taborecie i obserwowała, jak Ewan zabiera się do piątego ziemniaka. Zastanawiała się, co powiedzieć, aby nie brzmiało jak pytanie. Dręczyło ją uczucie, Ŝe tymi pocałunkami zmierzają do miejsca, skąd nie będzie juŜ odwrotu. A ona wcale tego nie pragnęła... lub przynajmniej tak sobie wmawiała. Nie mogła jednak się przemóc, Ŝeby nie zerkać na łóŜko. 211

- Peggy nie ma podgłówka - zauwaŜyła w końcu. - Będziemy musieli spać bez niego - odparł Ewan. Nie patrzył na nią, ale jego głos, cichy i chrapliwy, brzmiał bardzo wymownie. Fala poŜądania przepłynęła przez jej ciało, a płuca z trudem łapały powietrze. Otworzyła usta, by powiedzieć... powiedzieć...? Ze się nie zgadza? Ale dlaczego? Właściwie byli małŜeństwem, chociaŜ nie składali przysięgi przed księdzem. Ewan wstał po drewno na opał. - Bardzo dobre ziemniaki - rzucił przez ramię. - MęŜczyzna moŜe śmiało przeŜyć na takim jedzeniu. - Okropne! - zaprotestowała Annabel. - Miały smak popiołu. - Trochę przyprawy nie zaszkodzi - pocieszył Ewan, chwycił ją za ręce i delikatnie pociągnął ku sobie. - Annabel? - rzekł cicho. W jego głosie było pytanie, które nie musiało być wypowiadane na głos. Przez ułamek sekundy zastanawiała się, co powinna zrobić. Zawsze krytykowała niezamęŜne kobiety, które zachowywały się zbyt swobodnie. Ale to nie miało nic wspólnego z Ewanem; z poŜądaniem w jego oczach, z chrapliwym głosem. Ani teŜ z jej najskrytszymi pragnieniami. Pragnęła juŜ nie tylko pocałunków, lub przynajmniej nie tylko pocałunków. Była zmęczona chodzeniem do łóŜka z bijącym sercem, cierpieniem z powodu braku satysfakcji, niezaspokojonej ciekawości i poŜądania. Delikatnie musnęła ustami jego szyję. Zapach ciała Ewana spra wił, Ŝe zadrŜała z podniecenia. - Tak - wyszeptała. - Tak, Ewanie... Tak. Proszę. 9

Siedzieli na podwórzu gospody Wieprz i Sierp, czekając na lekką kolację, zanim znów wsiądą do powozu. Josie, nie chcąc słuchać gderania Griseldy, zdjęła nakrycie głowy i, rozkoszując się ostatnimi

promieniami popołudniowego słońca, zatonęła w lekturze. Mayne ku swojemu zadowoleniu odkrył, Ŝe właściciel gospody dysponuje aktualnym egzemplarzem „Nowin z Wyścigów" i z uwagą przeglądał informacje. Natomiast Imogen jak zwykle robiła wszystko, aby go zirytować. -Draven uwielbiał Szkocję - powiedziała, ale w jej głosie nie było juŜ smutku. - Zawsze powtarzał, Ŝe konie znakomicie się tu czują. UwaŜał, Ŝe to zasługa szkockiego powietrza. Konie po treningu w Szkocji lepiej biegają, poniewaŜ pojemność ich płuc znacznie się zwiększa. Zgadzasz się z tym, Mayne? Mruknął coś pod nosem. Anachronism zwycięŜył w wyścigach w Newmarket; nie do wiary. Jeśli jest w szczytowej formie, to z pewnością zwycięŜy w Ascot. Jednak Imogen nie zamierzała ustąpić. -Jednego z pewnością mu nie odmówisz. Draven we wszystko, co robił, angaŜował się bez reszty. - O czym ty mówisz? - O tobie - mruknęła z przekąsem. - I twojej końskiej pasji. KaŜdy przyzna, Ŝe jesteś na ich punkcie tak samo zwariowany, jak Draven. Mayne spojrzał na nią z irytacją. - Nie aŜ tak, by wskakiwać na wierzchowca i się ścigać. - To niesprawiedliwe - zauwaŜyła Imogen, uderzając palcami w blat stołu i patrząc na lorda tak, jak tego najbardziej nie lubił. -Draven popełnił wiele błędów, ale z pewnością nie był dyletantem. PowaŜnie traktował pracę w stadninie. Mayne pochylił się nad zakładami. - Dziękuję za wszystkie sugestie - odparł, usiłując zachować spokój. - UwaŜam, Ŝe mógłbyś mieć więcej satysfakcji, gdybyś na powaŜnie zajął się końmi. Mayne znów pochylił się nad gazetą. - Myślę, Ŝe ty się po prostu nudzisz. Skończyłeś juŜ trzydzieści siedem lat...

212

213

Rozdział22

- Trzydzieści cztery! - prychnął. -I masz więcej pieniędzy niŜ pomysłów, co z nimi zrobić. Nie chcesz zakładać rodziny i nie interesuje cię twój majątek. - Interesuje mnie w stopniu, jaki uwaŜam za stosowny. - Och, oczywiście - odparła spokojnym tonem, który nie zwiódłby nawet dziecka. - Pewnie czy dachy nie przeciekają. Ale mnie nie o to chodzi. - A według ciebie, czym miałbym się zająć? - zapytał wyraźnie juŜ zirytowany. - CzyŜbyś sugerowała, Ŝe powinienem zabawić się w farmera? Wzruszyła ramionami. - Bóg raczy wiedzieć. Nie wiem, czym zajmują się dŜentelmeni. Ale niektórzy sprawiają wraŜenie, jakby byli czymś bez reszty zaabsorbowani. Spójrz na Tuppy'ego Perwinkle'a. - Tuppy łowi ryby - odparł spokojnie Mayne. - Nie mogę sobie wyobrazić niczego bardziej nudnego niŜ siedzenie nad brzegiem rzeki w deszczu. - Najprawdopodobniej on mógłby to samo powiedzieć o koniach wytknęła mu Imogen. Otworzyła pudełko z przyborami do szycia i zajęła się porządkowaniem jego zawartości. - Co zamierzasz robić? - zapytał, korzystając z okazji do zmiany tematu. - Posortować przędzę do wyszywania - odparła Imogen, po czym z uporem wróciła do dyskusji o Ŝyciu lorda. - Twoje złe samopoczucie, Mayne, jest efektem nudy. Po prostu nie masz nic do roboty. - Mam bardzo duŜo do roboty - obruszył się Mayne. - Nieprawda. Wiem, Ŝe mąŜ Tess doradza ci w interesach, tak więc nie musisz samodzielnie podejmować Ŝadnych decyzji. - Tylko głupiec odrzuciłby rady Luciusa - stwierdził Mayne. - O co ci właściwie chodzi? - O twój leniwy sposób Ŝycia. - Szybko przebierała kolorowe motki w poszukiwaniu tego w śliwkowym kolorze. Mayne zastanawiał się, czy nie iść na spacer, aby tylko się od niej uwolnić. 214

- MoŜe powinieneś zasiąść w końcu w Izbie Lordów - zasuge rowała. Usiłował sobie wyobrazić, jak wygłasza przemówienie w sprawie ustawy zboŜowej. I wyobraźnia zdecydowanie go zawiodła. -Nie. - Rzeczywiście, nie sprawdziłbyś się w takim miejscu - przyzna ła Imogen. - NaleŜy tylko ubolewać, Ŝe nabrałeś niechęci do flirtów, poniewaŜ to one w ciągu ostatnich dziesięciu lat nadawały sens two jemu Ŝyciu. Mayne'owi nie spodobał się ten komentarz. A w zasadzie to, Ŝe w jego wspomnieniach z ostatnich kilkunastu lat było niewiele więcej niŜ intrygi, kradzione pocałunki, tajemne schadzki i idiotyczny pojedynek z pewnym rozwścieczonym małŜonkiem. Natomiast spotkania ze zdradzanymi męŜami, którzy niezbyt przejmowali się losem Ŝon, stały się z czasem rutyną. Tak jak osuszanie łez, które dama roniła na jego rękaw, kiedy dowiadywała się, Ŝe zostaje porzucona dla innej kobiety. A potem była inna i znowu inna, i tak bez końca. Wspominając te wszystkie lata, czuł ogromny niesmak. Imogen udało się w końcu nawinąć śliwkową przędzę i teraz zajęła się szafirową. - Nie ma sensu Ŝałować tego, co było - powiedziała, nawet na niego nie patrząc. - Pewnie nieźle się wtedy bawiłeś. Usta Mayne'a wykrzywiły się w gorzkim grymasie. Patrząc wstecz, te wszystkie wieczory duszne od zapachu perfum wydawały się teraz nuŜąco jednakowe, krzykliwe i płytkie, przesycone winem i Ŝądzą. AŜ Ŝądza... wyparowała i Mayne został z niczym. - Ale ty, jak się zdaje, straciłeś upodobanie do grzesznych romansów - zauwaŜyła, jakby czytając w jego myślach. - O, właśnie! Patrzysz na mnie jak wykastrowany kocur. - To obrzydliwe - Ŝachnął się Mayne. - Wykastrowany kocur? - wtrąciła z oŜywieniem Josie. -Jesteś chyba najmniej taktowną kobietą, jaką znam! - rzucił Mayne w kierunku Imogen, ignorując pytanie Josie.

- Naprawdę? - Wydawała się zupełnie nieporuszona uszczypliwą uwagą. - A ja myślałam, Ŝe dŜentelmeni znają wiele bardzo róŜnych osób. - Nie prowadziłem awanturniczego Ŝycia. Mówiąc ogólnie, miałem przyjemność znać damy, których język odpowiadał subtelności ich umysłu. - CóŜ! - odparła Imogen. -Jeśli tak, to nie trzeba zbyt wielkiej przenikliwości, by dojść do wniosku, Ŝe pewnie nigdy nie rozmawiałeś z Ŝadną kobietą na intymne tematy. Mayne czuł, jak budzą się w nim mordercze skłonności, co przy Imogen zdarzało mu się coraz częściej. - Prowadziłem wiele intymnych rozmów - oświadczył chłodno. - ChociaŜ nie uwaŜam, Ŝeby to był właściwy temat do rozmowy przy twojej młodszej siostrze. -Jestem młoda, ale mam wiele zdrowego rozsądku - zaprotestowała Josie, unosząc głowę znad ksiąŜki. - Doskonale wiem, Ŝe Imogen złoŜyła panu kilka nieprzyzwoitych propozycji i Ŝe pan je odrzucił. To, w pewnym sensie, wyjaśnia jej impertynencję. Plutarch twierdzi, Ŝe nic nie kłuje bardziej niŜ Ŝądło odtrąconego afektu - wyrecytowała i bez słowa komentarza powróciła do lektury. Josephine, kiedy osiągnie pełnoletność, będzie sprawiać tyle samo kłopotów, ile jej starsza siostra; Mayne wzdrygnął się lekko na tę myśl. - Dlaczego nie załoŜysz własnych stajni? - spytała Imogen. - AleŜ ja mam stajnie! Ile razy mówiłem ci, Ŝe tracę Ascot, a biegną tam moje dwa konie? W drzwiach gospody pojawiła się Griselda wsparta na ramieniu pokojówki. Wyglądała znacznie lepiej niŜ jeszcze godzinę temu. - Muszę jakoś to znieść - powiedziała z miną arystokratki, która patrzy na gilotynę. -Josie, natychmiast włóŜ kapelusz. Ile razy mam ci powtarzać, Ŝe piegi są wyjątkowo nieestetyczne? Proszę, wejdźcie do środka; właściciel gospody przygotował juŜ dla nas posiłek. -Wiem, Ŝe masz stajnię - ciągnęła Imogen, zwijając szafirową przędzę i wkładając motek do pudełka. - Ale dlaczego bardziej się

i

216

w to nie zaangaŜujesz? Wynajmij fachowców. Jesteś w tych sprawach dyletantem. Kupujesz konia raz tu, raz tam, a potem szybko go sprzedajesz, jeśli nie zwycięŜy w najbliŜszych zawodach. Nigdy nie zajmowałeś się swoimi stajniami powaŜnie. Ale co w tym dziwnego? Zawsze siedziałeś w Londynie. I nigdy nie wstawałem wcześniej niŜ po południu, pomyślał Mayne. Podniósł ozdobione wstąŜką pudło i ruszył za Imogen w stronę drzwi. Suknia podróŜna ciasno opinała jej ciało. Bacznie obserwował kaŜdy ponętny szczegół i... Nic. Nie robiła na nim Ŝadnego wraŜenia. Prawdziwy stary kocur. Miała rację. Kim był bez kobiet? I co dalej?

Rozdzial 23 Obdarowała Ewana uśmiechem, który tak często ćwiczyła, ale nigdy jeszcze nie miała okazji go wypróbować. Takim uśmiechem syreny przywoływały Odyseusza, Wenus witała Adonisa, pogańska boginka obdarzała pięknego męŜczyznę. - Pobierzemy się, kiedy dotrzemy do twoich ziem - oświadczyła Annabel. -A więc jeszcze nie dziś - odparł Ewan. Oczy mu pociemniały, a głos stał się śmiertelnie powaŜny. - Nie łączą nas jeszcze więzy małŜeńskie. Nie powinienem... - Dzisiejszej nocy - wyszeptała z trudem. - Pragnę ciebie, Ewanie. Chcę, Ŝebyś się ze mną kochał. Podoba mi się króliczy pocału nek. Ale są jeszcze inne pieszczoty, prawda? W izbie zaległa cisza. - Na Boga, Annabel! Oczywiście, Ŝe są. PrzecieŜ wiesz. - PokaŜ mi, proszę. - Ujęła w dłonie jego twarz i przyciągnęła do siebie. -Jesteśmy sami - wyszeptała, muskając ustami kąciki jego warg, ostry kontur brody, płatek ucha. 217

Nagle, w chwili gdy myślała, Ŝe jego zasady okaŜą się silniejsze niŜ poŜądanie, wpił się ustami w jej usta. Prawdę mogła odczytać z tego, jak na nią patrzył, jak jej dotykał. - Nie będziesz Ŝałowała? - zapytał chrapliwym głosem. - Nie jesteśmy małŜeństwem. - Nigdy - sapnęła. Ewan ruszył w stronę łóŜka, trzymając Annabel w ramionach, po chwili się zatrzymał. - Gdzie jesteśmy? -szepnęła. Wypuścił ją z ramion. - Przy łóŜku - odparł głosem drŜącym z poŜądania. - Zapomniałem powiedzieć lokajowi, Ŝeby połoŜył nasze prześcieradła. - Rozejrzał się dookoła. - Prawdę mówiąc, w ogóle nie przyniesiono ich z powozu. - Och - westchnęła Annabel, odrzucając nakrycie. - Te prześcieradła są szare. Pewnie Peggy ma kłopoty z praniem. -Ja tym się zajmę - zaproponował Ewan. - Tylko muszę znaleźć bieliźniarkę. Usta Annabel zadrŜały w leciutkim uśmiechu, gdy obserwowała, jak Ewan przeszukuje chatę. - Ewanie - powiedziała w końcu. - Tu nie znajdziesz Ŝadnej bieliźniarki. - Gdzie wobec tego Peggy trzyma czystą bieliznę? - Po prostu jej nie ma. - Na litość boską -jęknął Ewan. - Obrus - podsunęła Annabel drŜącym głosem. - MoŜemy uŜyć obrusa z piknikowego kosza. Ewan wyciągnął obrus tak gwałtownie, Ŝe okruchy jedzenia pofrunęły w powietrze. Annabel ściągnęła z łóŜka koc i przykryła je lnianym obrusem z wyhaftowanym herbem Ewana. - Wreszcie - powiedział z nutą sennej satysfakcji. - Chodź tutaj, Annabel. - Usiadł i wyciągnął do niej ręce. Ruszyła nieśmiało, jakby nagle zabrakło jej odwagi. 218

- Moja Ŝono... - Przyciągnął ją do siebie. -Jeszcze nie - wyszeptała. -W moim sercu. Wiesz, Ŝe wierzę w duszę, Annabel. Ale... -urwał na chwilę i musnął wargami kącik jej ust - nie we wszystkie nauki Kościoła. Jesteś moją Ŝoną w moim sercu i duszy, od teraz na zawsze. Po chwili leŜała na chłodnym lnie bez ubrania, które Ewan zdjął z duŜą łatwością i wprawą. A jednak... Zesztywniała nagle. Nie bardzo wiedziała, jak to się robi, i Ewan prawdopodobnie równieŜ. Kobiety na wsi mówiły jej, Ŝe to nie musi być bolesne, jeśli poślubi doświadczonego męŜczyznę. - Najlepiej wyjść za mąŜ za hulakę - stwierdziła pani Cooper. - Taki wiele juŜ ma za sobą i zazwyczaj chętnie zakłada rodzinę. - Oczywiście pod warunkiem, Ŝe nie ma kiły. Annabel nie musiała się obawiać choroby, ale drŜała na myśl o bólu. I on zauwaŜył to natychmiast. - Och, dziewczyno, czyŜbyś się bała? - Musnął wargami jej skórę. - Są metody, Ŝeby to nie bolało - powiedziała z nadzieją w głosie. - Tak twierdzą starsze kobiety. Nana zresztą równieŜ. - Pytałeś swoją babkę o takie rzeczy? - Nana wie o wszystkim, co dotyczy ciała kobiety. Wyjawiła mi kiedyś, Ŝe niektóre kobiety cierpią trochę, inne znowu nie czują niczego i Ŝe mogą nawet nie być dziewicami. Było juŜ za późno, aby zmienić zdanie. Annabel skinęła więc głową, moŜe tylko trochę nerwowo. Ewan spojrzał na kobietę, która wkrótce miała zostać jego Ŝoną. W jednej chwili rzucała mu niezwykle uwodzicielskie spojrzenie, a juŜ w następnej drŜała na całym ciele, nieprzytomna ze strachu. Oczy miała mocno zaciśnięte i Ewan uśmiechnął się szeroko na myśl, Ŝe planowała cudzołóstwo, zanim jeszcze zdecydowała, kogo poślubi. 219

I oto teraz leŜała przed nim cudownie piękna w swojej nagości. Ewan czuł, jak fala poŜądania rozpala jego ciało. Natrętne myśli o świętości małŜeństwa nie dawały mu jednak spokoju. Ale czy mogło to teraz mieć znaczenie? Jest jego, i pozostanie aŜ do śmierci. To, na co się decydowali, było bardzo waŜne, poniewaŜ usuwając wszystkie lęki, sprawią, Ŝe przyszła noc poślubna stanie się wspaniałym przeŜyciem. Widział, jak piersi Annabel gwałtownie wznoszą się i opadają. -Wszystko w porządku? - wyszeptał, podchodząc do niej na kolanach. Ewan rzeczywiście nie wiedział nic ani o sztuce uwodzenia panien, ani o sztuce pozbawiania ich dziewictwa, ani o uczeniu kobiety, jak korzystać z przyjemności łoŜa. Znał jednak pewien rodzaj pocałunku, który im obojgu sprawiał przyjemność. Wsunął rękę między jej uda i delikatnieje rozsunął. Zaczął całować brzuch, przesuwając usta coraz niŜej. - Nie musisz tego robić - powiedziała zduszonym głosem. - Ale chcę - odparł. - MoŜesz teraz otworzyć oczy? Proszę. Teraz przymglone, ogromne oczy patrzyły na niego badawczo. - Nie zasłaniaj mi siebie, najdroŜsza - wydyszał. - Chcę widzieć ciebie... chociaŜ ten jeden raz. Jej wargi zadrŜały w bladym uśmiechu.

-JaGłos uwiązł mu w gardle. Zacisnęła powieki, ale znów je otworzyła... poniewaŜ on juŜ tam był, wszedł w nią i nie było Ŝadnego bólu... -Ewanie! - krzyknęła. Jej ciało gwałtownie wygięło się w łuk, a on wszedł w nią jeszcze głębiej. - Dzięki Bogu - mruknął bezwiednie, po czym dodał: - Bolało? - Nie. Mgliście przypomniała sobie radę Tess i przesunęła dłonie na jego jędrne pośladki. Z ust Ewana wyrwał się jęk. Całował ją mocno i namiętnie. Ten dziki pocałunek teraz oznaczał coś zupełnie innego. Anna-

bel z satysfakcją obserwowała, jak Ewan traci nad sobą kontrolę. Zanurzał się w niej głębiej i głębiej, jego oddech stawał się coraz płytszy. Objął jej biodra i naparł z całej siły, jakby mogli być jeszcze bliŜej siebie. Początkowo tylko obserwowała go z fascynacją, ale powoli, gdy narastała fala poŜądania, jej ciało bezwiednie poddało się miłosnemu rytmowi, a palce zacisnęły się na muskularnych ramionach. - Annabel! - wyjęczał. - Na Boga! Podniecenie wciąŜ rosło i rosło. Annabel bezwiednie poddała się szalonemu rytmowi ciał, aŜ w końcu z jej ust wyrwał się krzyk, który zamarł, gdy spełniona osunęła się na pościel.

Rozdział24 Był

środek nocy. Zasnęli wtuleni w siebie, ale Annabel obudziła się po godzinie. Ze zdumieniem stwierdziła, Ŝe Ewan zapalił stojące na stole świece i podłoŜył drewno na ogień. - Co robisz? - zapytała sennie. - Patrzę na ciebie - odparł i w jego głosie było tyle głębokiej satysfakcji, Ŝe Annabel nie mogła się nie uśmiechnąć. Koniec ze wszystkimi jej planami zamiany swojego ciała i wyrafinowanych pocałunków na tytuł i majątek wybranego męŜczyzny. W głębi duszy teraz wiedziała, iŜ nie znalazła się tu przypadkiem. - Chce mi się pić - wyszeptała. Starał się trzymać filiŜankę przyj jej ustach, jakby była dzieckiem, które ma gorączkę, ale krople wody spłynęły jej po szyi. Zebrał je pocałunkiem. Annabel nagle zdała sobie sprawę, Ŝe w kaŜdej chwili moŜe mieć wszystkie jego pocałunki i niepotrzebna jej do tego Ŝadna gra. - Pocałuj mnie - poprosiła. -Annabel... Przyciągnęła do siebie jego głowę. 221

- Nie wychodzę za ciebie dlatego, Ŝe masz zamek - wyszeptała z ustami przy jego ustach. - Oczywiście, wiedziałem o tym aŜ zbyt dobrze, Ŝe wychodzisz za mnie jedynie z konieczności. ChociaŜ teraz masz juŜ ku temu dwa powody. - W jego głosie słychać było śmiech. - Uwierz mi, nie miałam pojęcia, Ŝe jesteś bogaty. - Widziałem to w twoich zrozpaczonych oczach, gdy akceptowałaś moje oświadczyny. Poza tym w Londynie nikt mnie dobrze nie znał, poza męŜem twojej siostry, Feltonem. On chyba wie wszystko, co dotyczy finansów. - Lucius Felton wiedział, Ŝe jesteś bogaty? - Nie moŜna obracać papierami bez kontaktowania się z osobami, które teŜ zajmują się prowadzeniem interesów. Nigdy go oczywiście nie spotkałem, poniewaŜ zawsze wysyłam mojego sekretarza, jeśli sprawy wymagają... - Ewanie - przerwała mu Annabel. -Jak bardzo jesteś bogaty? Uśmiechnął się. — Myślę, Ŝe najbogatszy w Szkocji. Annabel spojrzała na niego ze zdumieniem. - Nie mogę w to uwierzyć. -Dlatego, Ŝe lubię ryzyko - odparł z rozbawieniem. - Miałem trochę kłopotów z powiększeniem mojego majątku. Ojciec Armailhac zawsze powtarza, Ŝe posiadanie majątku wiąŜe się z odpowiedzialnością. I czasem myślę, Ŝe ryzykując majątek, próbuję pozbyć się odpowiedzialności. - Ale przecieŜ wszystko, co robiłeś, przynosiło ci zysk. Skinął głową. -Jeśli nie chcesz pieniędzy, same do ciebie przychodzą. Ale obowiązki, jeśli ich nie chcesz, przychodzą jeszcze szybciej. - Nie wierzę ci. Jak byś się czuł, gdybyś nagle przestał być lor dem Ardmore'em? - Gdybym stracił godność lorda. -Tak. -1 zamek. 222

-Wszystkie splendory i cały majątek. Nawet więcej. Wyobraź sobie, Ŝe tracisz wszystkich, których kochasz i wziąłeś pod swoją opiekę. - Gregory'ego i Rosy? Skinęła głową. - Poddanych i całą słuŜbę, Maca. Wszystkie osoby i rzeczy, dzięki którym tyle znaczysz w oczach świata. - Czy Gregory i Rosy są bezpieczni i mają zapewniony byt? -Oczywiście. - A ty byś została? - spytał z taką pieszczotą w głosie, Ŝe aŜ zadrŜała. - Tak sądzę - odparła. - PrzecieŜ byłam pewna, Ŝe mam poślubić lorda bez grosza przy duszy. - W takim razie nie dbam o to, co stracę. - Nawet jej nie dotknął, a jednak czuła się, jakby otrzymała najwspanialszy prezent w Ŝyciu. Gdybym miał ciebie, Annabel, mógłbym zostać w tej małej chatce i cięŜko pracować, aby zapewnić nam utrzymanie. Annabel usiłowała się uśmiechnąć, ale jej usta wykrzywiły się tylko w grymasie. - Cieszę się, Ŝe nie będziemy musieli tu mieszkać - odparła w końcu. - Mógłbym jeść ziemniaki z masłem codziennie i byłbym szczęśliwy. - Musiałbyś. - Zachichotała. - To jedyna rzecz, którą potrafię przyrządzić. - Chyba nie jest tak źle? Annabel milczała, myśląc o ubogim domku i o tym, jak Ewan ją uchronił przed upadkiem, i jak się śmiał nad rozlanym mlekiem. - Nie - powiedziała w końcu. - Nawet nie myślałam, Ŝe tak będzie. - Ojciec Armailhac twierdzi, Ŝe trzeba być gotowym na porzucenie ziemskich dóbr bez Ŝalu. -Wtulił twarz w jej ramię. - Brawo! - zawołała Annabel bez przekonania. - Nie wierzę, Ŝebyś naprawdę mógł to zrobić, chociaŜ tak twierdzisz. To tylko kwestia dnia, moŜe dwóch.

- Uwierz więc - odparł, ale jego głos stłumiły pocałunki. Całował jej twarz, szyję, ramiona... - A co by było, gdybyś mnie równieŜ stracił? - nie ustępowała Annabel. - Co wtedy? Nie wahał się nawet przez chwilę. - Gdybym nie miał Ŝadnych obowiązków i musiał Ŝyć bez cie bie, zostałbym mnichem. Albo księdzem. Przesunął wargami po jej piersi i Annabel pomyślała, jakie to ogromne szczęście, Ŝe Ewan nie zniknie za bramą klasztoru. - Mam jeszcze jedno pytanie. - Mmm - wymruczał. -Jeśli nie byłeś z kobietą od lat... to skąd, u licha, wiedziałeś o tym pocałunku? -Jakim? - zapytał z niewinną miną. Wodził palcami po jej piersiach, jakby nie mógł się nimi nacieszyć. - Dobrze wiesz! Chodzi o króliczy pocałunek. Pieścił jej ciało w zagłębieniu pod biustem. - Sam wymyśliłem. Co? -Sam wymyśliłem... no, moŜe niezupełnie. MęŜczyźni lubia opowiadać dowcipy o kolekcjonerach króliczych futerek. A to znaczy równieŜ... - Wiem - rzuciła pospiesznie. - Usiłowałem wymyślić coś, co przestraszy twoją siostrę. I pomog ło, prawda? A co do tego, jak to robić... cóŜ, kwestia instynktu. Ja bardzo wierzę w mój instynkt, kochanie. - Objął -wargami brodawkę jej piersi i Annabel westchnęła. - Mój instynkt mówi mi, Ŝe to lubisz - wymruczał jak kot przy kominku. -1 wiem, Ŝe ja lubię to równieŜ. Dała mu klapsa. - To dar od Boga, oczywiście. Śmiał się i jednocześnie ją całował. Tym razem Annabel musiała się z nim zgodzić. To rzeczywiście był dar od Boga. Tej nocy prawie nie spali. Splecionych w ciasnym uścisku oświetliły przeciskające się przez zasłonę promienie słońca. Annabel zde224

cydowała, Ŝe musi zrobić coś, przez co rozbawienie zniknie z oczu Ewana. -Wiesz, co Tess powiedziała mi o akcie małŜeńskim? - zapytała z niewinną miną. Pokręcił głową. - Mam nadzieję, Ŝe nie coś tak idiotycznego, jak: leŜ spokojnie i znoś wszystko cierpliwie. - Powiedziała, Ŝe cokolwiek mój mąŜ robi mnie, ja powinnam jemu zrobić to samo - oznajmiła prowokacyjnym tonem. A poniewaŜ sztukę uwodzenia ćwiczyła od lat, była w tym bardzo biegła. - A to znaczy, mój prawie mąŜu, Ŝe dzisiejszej nocy... Tym razem na jego twarzy nie było nawet cienia uśmiechu. Spojrzała na niego figlarnie, delikatnie dotknęła palcem jego klatki piersiowej, a potem leciutko przesunęła nim niŜej... i jeszcze niŜej. -Aj ak nazywają króliczy pocałunek, kiedy to nie „królik" jest całowany? - zapytała, z satysfakcją obserwując, jak Ewan zaciska szczęki. Jej palec powędrował jeszcze bardziej w dół... Ewan zadrŜał, jednak nie odwrócił wzroku. I wciąŜ się nie śmiał. Wydęła usta z dezaprobatą. Wtedy on przewrócił ją nagle z siłą, której nie była w stanie się oprzeć, i wpił się w jej usta tak zachłannie, Ŝe ciałem Annabel wstrząsnął dreszcz. - Dziś w nocy - szepnęła, gdy odzyskała oddech. I tym razem to on zamknął oczy.

Rozdział 25 Po pewnym czasie Annabel obudził uporczywy hałas. - Co, u licha? - zapytała sennie. Jednak Ewan udawał, Ŝe nic nie słyszy. Objął ją silnym ramieniem i przyciągnął do siebie. 225

- Nie - powiedziała niepewnie. - Tak - odparł, tuląc twarz w jej włosach. Buch! Coś walnęło w drzwi szopy. - Krowa domaga się, Ŝeby ją wydoić - zauwaŜyła Annabel. Jeśli Ewan wykona choć jeszcze jeden taki ruch, to... Jęknął głośno i się obrócił. Annabel usiadła i szybko przesunęła się na brzeg łóŜka. Obrus, który zastępował prześcieradło, był trochę wilgotny. - Dałbym suwerena za odrobinę wody do przemycia twarzy mruknął Ewan, wciągając bryczesy. Krowa przez cały czas łomotała w drzwi szopy. Po chwili hałas ucichł. Annabel odkryła, Ŝe kura zniosła jajko w formie do masła. Ale jej dobry nastrój szybko minął, gdy zauwaŜyła, Ŝe wstrętne ptaszysko zabrudziło jedyne krzesło. Bez wody nic moŜna było tego sprzątnąć, zajęła się więc doprowadzeniem włosów do porządku. Nie mając jednak lustra, mogła je tylko zwinąć w niezbyt efektowny kok. Ewan wrócił, niosąc w jednym ręku wiadro mleka, w drugim wiadro wody. Jego włosy były mokre. - Tam w dole, na prawo za drewutnią płynie strumień - powie dział. -Jest zimny jak diabli. Ale nie ma rady, trzeba do niego wsko czyć, Ŝeby się umyć. Annabel zadrŜała. Chciała się wykąpać, ale nie w lodowatym strumieniu! CóŜ, będzie grzać wodę w garnkach przez cały ranek. - MoŜesz podłoŜyć do ognia? Ewan wrzucił do kominka dwie duŜe kłody, potem pomógł zawiesić rondelek z jajkiem. - Myślę o pewnym problemie - rzekł. Annabel myślała o wielu, ale starała się zachować je dla siebie. - Nie spodziewam się, Ŝeby Kettle miał tu herbatę albo kawę. -Ja teŜ - odparła Annabel. - My piliśmy kawę tylko przy specjalnych okazjach, a przecieŜ byliśmy w znacznie lepszej sytuacji niŜ oni. Ewan nie wyglądał na zbyt szczęśliwego. 226

-Widziałeś gdzieś pozostałe kury? - zapytała Annabel, rzucając białej kurze owsiany placek. Ewan pokręcił głową. - Zostało jeszcze trochę chleba z piknikowych zapasów? - Niestety nie, ale mamy jajko - odparła Annabel, starając się zachować pogodny nastrój. Po długich namowach Ewan zjadł jajko, a Annabel spędziła prawie pięć minut na wyskrobywaniu resztek z dna rondla. W końcu Ewan wyszedł, mówiąc, Ŝe zamierza wyciągnąć ogromny kamień, który zauwaŜył na polu Kettle'a. Annabel zjadła owsiany placek i zuŜyła cztery garnki zagrzanej wody, zanim w końcu poczuła, Ŝe jest czysta. Potem wyszorowała izbę i wypłoszyła kurę na podwórko. NajpowaŜniejszym problemem było prześcieradło. Nie wyobraŜała sobie, aby mogła spać na poplamionym obrusie. NaleŜało więc wyprać prześcieradło Peggy. Rozejrzała się w poszukiwaniu miski, ale w końcu doszła do wniosku, Ŝe Peggy robiła pranie w strumieniu. Diabelnie zimnym, jak mówił Ewan. ZadrŜała na samą myśl. Jeśli jednak prześcieradło nie zostanie wyprane zaraz, to nie wyschnie do wieczora. Związała bieliznę w węzeł i wyszła. Rzeczka szemrała i bulgotała, płynąc przez las. WzdłuŜ brzegu było mnóstwo ogromnych kamieni. Annabel znalazła płaski głaz, przyklęknęła na nim i zanurzyła prześcieradło w wodzie. Szary kolor natychmiast stał się jeszcze bardziej szary. Wyciągnęła materiał, obryzgując wodą spódnicę. Tarła prześcieradło mydłem, które zdawało się teraz cztery razy cięŜsze niŜ wcześniej i było tak lodowate, Ŝe palce jej grabiały. Zacisnęła zęby. Nie pozwoli, aby coś tak głupiego jak pranie zdołało ją pokonać. Znów zanurzyła prześcieradło w wodzie, kurczowo trzymając jego koniec w zesztywniałych dłoniach. Unosiło się na wodzie i wyglądało na brudniejsze niŜ przedtem. Nagły przypływ wody nieomal wyrwał materiał z jej rąk. Miała zdrętwiałe i obolałe dłonie. Przemoczone spódnice przylepiały się do nóg, a prześcieradło waŜyło z tonę. 227

W końcu z trudem wyciągnęła je z wody. Oczywiście nie było mowy, Ŝeby wróciła sucha. Wzięła więc głęboki oddech i dźwignęła cięŜką tkaninę. Lodowata woda spłynęła jej po karku, ramionach i ubraniu. Szczękając zębami, ruszyła biegiem do domu. Kiedy dotarła na miejsce, wycisnęła prześcieradło i rozwiesiła na krzaku. Wpadła do domu, szybko ściągnęła przemoczoną suknię, wytarła się nocną koszulą. Miała obolałe ramiona, a palce posiniałe z zimna. Zajrzała w kaŜdy kącik izby w poszukiwaniu herbaty, ale niczego nie znalazła. Przysiadła na schodku i wypiła kubek gorącej wody. Kettle'owie z pewnością jedli coś więcej niŜ tylko ziemniaki. Peggy musiała mieć gdzieś spiŜarnię. Tymczasem z lasu wrócił Ewan. Wyglądał na bardzo zmęczonego. - Nie mogłem wyciągnąć tego przeklętego kamienia - burknął. - A ja uprałam prześcieradło! - pochwaliła się Annabel. Spojrzał na ogromną kałuŜę wody dookoła krzaka. - Tak? A na czym będziemy dziś spać? - Do wieczora wyschnie - odparła Annabel, modląc się w duchu, aby miała rację. Rozejrzała się zaniepokojona głuchą ciszą. - Och, Ewanie, chyba straciliśmy ostatnią kurę! - No to lis pewnie miał uciechę. - To niemoŜliwe! Dopiero co tu była. - Pewnie siedzi gdzieś na drzewie. - Miał nadzieję, Ŝe tak jest. Chciał ją zjeść na kolację. -Nie mogę powiedzieć Peggy, Ŝe straciliśmy jej wszystkie trzy kury. Dostała je w prezencie ślubnym - powiedziała Annabel i ruszyła w stronę lasu. - Ostatnio widziałam tego ptaka tutaj. Och, kurko! Gdzie jesteś? Ewan się roześmiał. Annabel miała na sobie suknię podróŜną, ale niezbyt praktyczną, w kolorze ciemnego rubinu z rzędami białej koronki dookoła gorsu. - Muszę przyznać, Ŝe podoba mi się ten modny fason. Idealny dla stroju Ŝony farmera.

- To suknia do spacerów na promenadzie - zauwaŜyła sucho Annabel, zaglądając pod kaŜdy krzaczek na podwórku. Jestem pewna, Ŝe gdzieś tu jest. - Nie oglądając się na Ewana, ruszyła głębiej w las. - Annabel! - zawołał. . : - Tak?-Jej głos wracał do niego echem. - Nie zgub się! - Przez jakiś czas dobiegały do niego suche trzaski. Odczekał chwilę i znów zawołał: - Czy juŜ się zgubiłaś?! - No... niezupełnie. Jestem na małej polanie. A ty? - Nie ruszaj się, juŜ idę do ciebie - zakomenderował. Wyraźnie słyszał trzask gałązek pod jej nogami. - Zostań na miejscu! Inaczej obydwoje się zgubimy. -Tu jest okropnie... - Nagle rozległ się krzyk i Ewan czuł, jak serce podchodzi mu do gardła. Rzucił się do przodu i chwycił Annabel w ramiona. - Ewanie, Ewanie! - wysapała. - Zobacz, ile tu pszczół! Stali bez ruchu, a pszczoły przelatywały obok z przeraźliwym brzęczeniem. - O, BoŜe -jęknęła po chwili Annabel. - Ewanie... - Chyba znalazłaś gniazdo dzikich pszczół. - Rozejrzał się uwaŜnie. - Tak, musi być gdzieś na tej polanie - odparła Annabel. - Peggy będzie zadowolona, kiedy się o tym dowie, nie sądzisz? Nawet jeśli nie została jej Ŝadna kura. - Niestety kilka pszczół znalazło mnie - odparł ponuro Ewan. - Och, nie! UŜądliły cię? - Tylko dwa razy. No, moŜe trzy. -Jestem ci bardzo, bardzo wdzięczna, Ŝe mnie uratowałeś - powiedziała Annabel. - MoŜemy wracać? - Zaczęła iść w niewłaściwym kierunku. - W tę stronę. - Ewan wziął ją pod rękę. - Gdzie cię uŜądliły?

228

229

-W czułe miejsce. - Chichot Annabel był dla niego najlepszym pocieszeniem. Pomyślał, iŜ nie miałby nic przeciwko temu, aby nawet cały rój pszczół zaatakował jego pośladki, jeśliby w zamian usłyszał taki urzekający kobiecy śmiech, o matowym zabarwieniu, które świadczyło o poczuciu humoru i jednocześnie rozbudzonych zmysłowych fantazjach. - Mogę ugotować trochę więcej ziemniaków - zaproponowała, kiedy wrócili do domku. - Och, ogień znowu wygasł. - Trzeba od czasu do czasu podkładać grubszą kłodę drewna zauwaŜył Ewan. Spojrzała na niego spod oka. - Nie wyglądasz najlepiej. Dlaczego nie usiądziesz i nie odpoczniesz trochę? - Nie mogę siedzieć. - Uśmiechnął się ponuro. - Bardzo boli? - Kiedy pokręcił głową, dodała: - CóŜ, to bez znaczenia, Ŝe nie mamy teraz konia. Jazda sprawiałaby ci trochę kłopotów. Ewan wstrząsnął się na myśl o siadaniu w siodle. Zaczynał się czuć jak głupiec. Nawet nie pomyślał o zatrzymaniu konia dla ich potrzeb. Jego, wzorowana na szekspirowskiej, intryga w tej chwili wydawała się jeszcze mniej sensowna. Nic dziwnego, Ŝe sztuka, kiedy ją wystawiano, niezbyt mu się podobała. Teraz jasno widział, Ŝe ten pomysł był niedorzeczny. - Niech no zgadnę - odezwała się Annabel głosem pełnym uda nego współczucia. - To przez uŜądlenia stałeś się taki nieznośny. Rzeczywiście, Ewan zaczynał się irytować. To było zupełnie do niego niepodobne. Annabel wyglądała tak pociągająco... Pragnął rzucić ją na łóŜko i uszczęśliwić. Gdyby nie to, Ŝe pośladki piekły go jak przypalane rozgrzanym do czerwoności pogrzebaczem i wyglądały pewnie jak poduszka do szpilek... Sumienie teŜ nie dawało mu pokoju. Dlaczego, u licha, stracił nad sobą kontrolę i skonsumował małŜeństwo, które jeszcze nie istniało? Co takiego było w tej dziewczynie, Ŝe zapomniał o swoich zasadach?

Wyszedł na zewnątrz, rzeczywiście w nie najlepszym nastroju. Dwie godziny próbował wydobyć ten przeklęty kamień z pola Kettle'a i wszystko na nic. Spojrzał chmurnie na otaczający ich las. Przynajmniej nie skręcił karku przy wykonywaniu tej bezsensownej pracy. Po chwili jego oczy pojaśniały. - Och, Annabel! - zawołał. - Moja urocza Ŝono! - Nie jestem jeszcze twoją Ŝoną - odparła, pojawiając się w drzwiach. Jego oczy prześliznęły się po niej i uczucie poŜądania opanowało go do tego stopnia, Ŝe nieomal zaczął drŜeć. To było takie krępujące. Zupełnie nie panował nad sobą. Poczuł przypływ kolejnej fali irytacji, zrobił więc wszystko, aby to ukryć. Uśmiechnął się. - Będziesz pewnie zachwycona. Nasza zguba właśnie wróciła do domu. - Wskazał na kurę siedzącą na pobliskim krzaku. Krzyk Annabel przestraszył ptaka tak bardzo, Ŝe gdacząc przeraźliwie, wzbił się w powietrze. - Wynoś się z mojego prześcieradła! - wrzasnęła. - Ty... ty głu pie ptaszysko! Ewan odrzucił do tyłu głowę i wybuchnął śmiechem. - Gdybyśmy tylko mogli nauczyć ją korzystać z nocnika. Ta kura... Annabel odwróciła się do niego z zaciśniętymi pięściami. - Nie waŜ się śmiać ze mnie! Pranie tego prześcieradła zajęło mi dwie godziny! A teraz... teraz... ona wszystko zniszczyła! Będę musiała wrócić do tego okropnego strumienia i zacząć prawie od nowa. Ku przeraŜeniu Ewana, w oczach Annabel pojawiły się łzy. -Ja nigdy nie płaczę! - krzyczała. - Wiem - powiedział szybko. - To dlatego, Ŝe woda była lodowata. - Otarła łzy. Ewan rozejrzał się dookoła i znowu poczuł się jak osioł. Dlaczego zmusił damę do zamieszkania w tej norze? Szczycił się tym, Ŝe

230

231

jest rozsądny i uprzejmy wobec innych. Czasem nawet chwalił się inteligencją. -Ja wypiorę prześcieradło - oznajmił.- A ty w tym czasie ugo tujesz ziemniaki. Godzinę później Ewan był w nastroju krwioŜerczego tygrysa, ktory spotyka się oko w oko z rozszalałym słoniem. Woda w strumieniu była lodowata, a on miał całkiem mokre ubranie. Nie mógł usunąć plamy zrobionej przez kurę, aŜ zaczął trzeć to miejsce kamieniem, a wtedy plamę zastąpiła dziura. Za kaŜdym razem, kiedy się pochylał, pogryzione przez pszczoły pośladki piekły go Ŝywyn i ogniem. Woda spływała mu po plecach i ściekała do butów. Byl głodny i miał ochotę na obiad z czterech dań, a nie kolejną porcję spalonych na węgiel ziemniaków. Ale kiedy wszedł do izby, nie znalazł tam ziemniaków, ani spalonych, ani jakichkolwiek innych. Ogień znowu zgasł i nigdzie nie było Annabel. Podszedł do paleniska. Wszystko wskazywało na to, Ŝe wylała wodę. Cudownie. Mieli mokre prześcieradła i zostali bez ognia i jedzenia. Czy to było zbyt wiele, prosić, Ŝeby ugotowała te przeklęte ziemniaki? Wyszedł na zewnątrz i zobaczył, jak Annabel idzie z drewutni, przyciskając do piersi kłodę drewna. Biała koronka przy sukni była pokryta pyłem, a Annabel wyglądała na zmęczoną. Poczucie winy miało w jego ustach gorzki, metaliczny smak. - Co ty, u licha, robisz? - burknął, gwałtownie wyrywając z jej rąk kłodę. Spojrzała na niego chmurnie. -Garnek znowu się przewrócił i musiałam pójść po suche drewno. - Mogłaś na mnie zaczekać. Oparła ręce na biodrach. - Mogłeś wcześniej sprawdzić, czy mamy drewno w domu!

232

- Byłem zajęły praniem prześcieradła. - W Ewanie wzbierała złość. - Jestem głodny jak wilk, wracam do domu i co znajduję? Ogień znowu zalany i nie ma nic do jedzenia, nawet spalonych na węgiel ziemniaków! -Jak śmiesz mówić takie rzeczy! - rzuciła z furią Annabel. - To był twój niedorzeczny pomysł, a wszystko przez karygodny brak wyobraźni. Uprzedzałam cię, Ŝe tak będzie, ale czy mnie słuchałeś? Nie! Opanowanie Ewana topniało jak lód na słońcu. - CóŜ, nie byłoby problemu, gdybyś się nie okazała aŜ tak niezaradna - burknął. - Mój ojciec nie miał szczęścia w interesach, ale nigdy nie zniŜyłby się do tego, aby uczynić ze swoich córek słuŜące. Pewnie powinnam przeprosić za to, Ŝe nie potrafię gotować, ale nie zrobię tego. Nie lubię gotować i nie mam zamiaru się tego uczyć. Poczucie winy i złość wzbierały w nim jak wody w górskim potoku. - Przepraszam, Ŝe ośmieliłem się prosić cię, Ŝebyś zrobiła coś więcej, niŜ tylko się uśmiechała - warknął. -Jak tylko przyjedziemy do domu, kupię ci całe bele jedwabiu. O ile dobrze pamiętam, dla ciebie jedwab to klucz do szczęścia. - Przynajmniej byłam z tobą szczera. Powiedziałam ci, Ŝe mam nadzieję poślubić bogatego dŜentelmena, abym nie musiała się martwić o kaŜdy następny posiłek. Ty natomiast sugerowałeś, Ŝe cierpliwość jest twoją największą zaletą. W rzeczywistości, traktowałeś małŜeństwo jako prezent, którym chciałeś obdarować biedną, tonącą w smutku kobietę, taką jak moja siostra; cóŜ za wspaniały dowód wspaniałomyślności i cierpliwości! - Mówisz tak, jakbym był okropnym snobem - prychnął Ewan. - Mam nadzieję, Ŝe nie popsuję ci dobrego samopoczucia, zwracając uwagę, iŜ łatwość, z jaką uŜywasz przekleństw, ukazuje we właściwym świetle twoją rzekomą poboŜność? - Och, ja naprawdę wierzę w Boga - zaprotestował Ewan. -1 to nie ma nic wspólnego z tym, Ŝe przy tobie tracę głowę. 233

- Nie waŜ się mnie oskarŜać! - zawołała Annabel, biorąc się pod boki. -Jeśli nawet nie jesteś rozdraŜniony zbyt często, to jedy nie dlatego, Ŝe wszyscy traktują cię jak udzielnego księcia. Zwykli śmiertelnicy muszą się uczyć na swoich błędach. Opanowanie znowu Ewana zawiodło. - Mam nadzieję, Ŝe nie zaliczasz siebie do tych zwykłych śmiertelników. PoniewaŜ większość ludzi potrafi zagrzać wiadro wody i nie zalać przy tym paleniska. - Ciekawe, ilu znasz takich ludzi, którzy musieli to robić? - rzuciła ze złością Annabel. - Albo takich, którzy praliby prześcieradło w strumieniu? Twoja babka, hrabina? CzyŜby dla przyjemności grzała ogromne wiadra wody nad ogniem? - Nana zrobiłaby to, jeśliby tak postanowiła. - Prawda jednak była taka, iŜ nie mógł sobie przypomnieć, by którykolwiek z jego przyjaciół zajmował się praniem lub gotowaniem. Ale w końcu dlaczego mieliby? Nikt z nich nie musiał mieszkać w zagubionej wśród lasów chałupie. UwaŜam, Ŝe moja babka potrafiłaby znaleźć się w kaŜdej sytuacji podkreślił. - A więc się róŜnimy - prychnęła Annabel. - Nie jestem Ŝoną farmera, która posiada umiejętności niezbędne do prowadzenia Ŝycia na wsi. - To oczywiste - przyznał Ewan. -1 to nie ma nic wspólnego z umiejętnościami twojej babki! Rzecz w tym, iŜ nie moŜesz obejść się bez Maca spełniającego kaŜde twoje Ŝyczenie. Myślałeś, Ŝe łatwo być biednym, i oto teraz, kiedy się przekonałeś, Ŝe wcale tak nie jest, nie potrafisz się z tym pogodzić. - Nie mogłem przewidzieć, jak cięŜko będzie Ŝyć w takiej chacie z Ŝoną, która nie potrafi zagrzać garnka wody bez... - Nie jestem twoją Ŝoną - wycedziła lodowatym tonem Annabel. - A więc są dwie rzeczy, za które powinienem być wdzięczny parsknął Ewan. -Jedna, to Ŝe nie jestem taki biedny, aby mieszkać w ruderze, a druga... - Urwał. Annabel pobladła.

- Za późno! Nie zapominaj o skandalu; po ostatniej nocy musisz się ze mną oŜenić, bez względu na to, jak bardzo obydwoje moŜemy tego Ŝałować. Ewan wziął głęboki oddech i przeszedł w kąt maleńkiej izdebki, oparł się o ścianę i skrzyŜował przed sobą ramiona. W chacie zapanowała głęboka cisza. Annabel czuła się tak, jakby za chwilę miało jej pęknąć serce. Zawsze myślała, Ŝe „pęknięte serce" to romantyczne określenie. Jednak w rzeczywistości było to w pełni fizyczne doznanie. Czuła w piersiach ból, jakby ktoś wbił jej nóŜ. - A więc Ŝałujesz, Ŝe się ze mną kochałaś? - mówił przyciszo nym, prawie obojętnym głosem. Zwykle słychać w nim było gar dłowe „r", co brzmiało sympatycznie, a nawet zabawnie. Tym razem jednak Annabel wyczuła w nim coś niebezpiecznego. Odchrząknęła. -Jestem pewna, Ŝe obydwoje Ŝałujemy, iŜ nie mieliśmy zbyt wielkiego wyboru. Wyprostował się i zrobił krok w jej stronę. Annabel nie ustępowała. Niefrasobliwy, wesoły wyraz twarzy Ewana znikł. W zielonych oczach tlił się gniew. Nagle poczuła lęk na myśl o tym, co chce jej powiedzieć. Jeśli ją odtrąci, ona tego nie zniesie. -Właśnie dlatego, Ŝe jesteś zły, nie powinieneś mówić czegoś, czego moŜesz później Ŝałować. Nie mamy wyjścia, musimy się pobrać. I zrobić wszystko, aby było moŜliwie najlepiej. -To prawda - odparł powoli, ale w jego głosie wciąŜ brzmiała niepokojąca nuta. Zrobił kolejny krok. Wyraz jego oczu nie mylił. Ból ścisnął jej serce. - Rozumiem, co czujesz - wymamrotała nieśmiało. - Tak? - Zatrzymał się i wyciągnął ręce, by ją do siebie przyciągnąć. - Nie waŜ się! - krzyknęła, cofając się gwałtownie. - Dlaczego? - To tylko poŜądanie - wyjaśniła, patrząc mu w oczy. - Pragnienie wywołane przez... przez...

234

235

Objął ją za szyję. -Przez co? - RóŜnymi metodami - dokończyła. - Na przykład uśmiechami, które dobrze wyćwiczyłam. - Znowu się od niego odsunęła i ciepło jego ręki odpłynęło. Podniosła głowę i patrzyła na niego, usiłując powstrzymać cisnące się do oczu łzy. - Nie masz pojęcia, jak się to robi. Noszę uszyte we Francji gorsety, dzięki którym mój biust wy gląda na dwa razy większy, niŜ jest naprawdę i Ŝaden męŜczyzna nie moŜe mu się oprzeć. Kołyszę biodrami, kiedy idę, poniewaŜ dŜen telmeni to lubią. Ty zresztą teŜ. Uniósł brwi. - Ten ruch bioder nie jest naturalny? - Nie. Nauczyłam się tak chodzić, kiedy byłam duŜo młodsza. Jednak to tylko sztuczka, Ŝeby wzbudzić poŜądanie. Jego oczy były nieodgadnione. - Widziałem twoje piersi bez gorsetu. - To tylko gra - ciągnęła. - Nie pojmujesz? - Gra w poŜądanie? - Nie. Gra, aby otrzymać to, czego chcę od męŜczyzny. - Przełknęła nową porcję łez i znów spojrzała mu w oczy. - Podobasz mi się, Ewanie. I dlatego chcę być z tobą szczera. Nie jestem dobra w gotowaniu. Ale za to bardzo, bardzo dobra w doprowadzaniu męŜczyzn do tego, Ŝeby robili, co zechcę. Znów wyciągnął ręce. - Nie słuchasz mnie...! - zawołała, odskakując gwałtownie. Niechcący nadepnęła na rąbek spódnicy. Rozległ się trzask rozdzierającego się materiału. Ewan chwycił ją w ramiona, ale nie zdołał utrzymać równowagi i obydwoje runęli na podłogę. Zanim zdąŜyła zaprotestować, obrócił ją na plecy i zaczął całować. -A więc mówisz, Ŝe to tylko gra? - mruknął. - Przestań - zaprotestowała, usiłując go odepchnąć. - Puść mnie. -Nie mogę. Straciłem rozum. Masz przed sobą ofiarę twojej kobiecej przewrotności. 236

- Nie kpij ze mnie! Podciągnął jej spódnice. Palce jego dłoni przesuwały się wzdłuŜ ud, pozostawiając za sobą ognistą ścieŜkę. - Nawet o tym nie myśl... Ewanie, proszę! - Wstrząsnął nią pa lący dreszcz. Po chwili jego dłoń dotarł do celu. Annabeł jęknęła. - Gra? - ponowił pytanie. Wiła się pod jego dotykiem i oddy chała szybko. -Jestem więc niewolnikiem twojego gorsetu, jeśli cię dobrze zrozumiałem. -To nie... - Słucham cię, najdroŜsza - powiedział takim tonem, jakby prowadził towarzyską rozmowę. - Zostaw mnie - powtórzyła. - To nie do zniesienia. Pozwól mi wstać. W kaŜdej chwili ktoś... Jeden powolny ruch ręki i jej głos znowu zamarł. - Chcę, Ŝebyś mi wyjaśniła, dlaczego nasze małŜeństwo nie moŜe się udać? -Wodził ustami po brodzie, szyi i piersiach. -PoniewaŜ... poniewaŜ... - Ale nie zdołała wykrztusić słowa. Jej ciało domagało się pieszczot. - Męskie sztuczki teŜ mogą być skuteczne - zauwaŜył z pełną satysfakcji radością, jakiej Annabeł nigdy przedtem u niego nie sły szała. Zamknęła oczy, starając się nie myśleć o tym, Ŝe leŜy na podłodze. Nagle jego usta znów znalazły się na jej ustach, drapieŜne i zaborcze. Wziął Annabeł na ręce. Pragnął jej tak bardzo, Ŝe potrafił jedynie myśleć o tym, aby ją połoŜyć na łóŜku i... Jak, do licha zapomniał, Ŝe nie ma prześcieradła? Nie mógł przecieŜ połoŜyć damy na poplamionym obrusie. Zatrzymał się. Annabeł obejmowała go za szyję, ale w jej oczach były łzy. - Co to? - zapytał, nachylając się, Ŝeby ją pocałować. - Dlaczego płaczesz? Pokręciła głową i musnęła wargami jego szyję. Czuł dreszcz poŜądania, któremu nie był juŜ w stanie się oprzeć. Nie zwracając więc uwagi na poplamiony obrus, opadł na łóŜko i pociągnął Annabeł za 237

sobą. Pokłute przez pszczoły pośladki piekły go niemiłosiernie, ale wspaniałe kobiece kształty, które widział nad sobą, pomagały mu o tym zapomnieć. Kiedy po pewnym czasie spełnieni leŜeli wtuleni w siebie, Ewan wyszeptał: -Wcale nie muszę Ŝenić się z tobą tylko dlatego, Ŝe spaliśmy ze sobą. Czy teŜ z powodu skandalu w Londynie. Znieruchomiała nagle i spojrzała ogromnymi, przeraŜonymi oczami. - Muszę się z tobą oŜenić, poniewaŜ jesteś moja. - Patrzył na nia z poŜądaniem. -Jesteś moja. Moja. Łzy spływały Annabel po policzkach. Jej ciałem wstrząsał dreszcz przy kaŜdym jego dotyku, jakby nie mogło się doczekać, aby się z nim zjednoczyć. - Wielki BoŜe, Annabel - wyszeptał. - Tak bardzo cię kocham. Nie widzisz tego? W końcu przegrał walkę z poŜądaniem. Wzrok mu zmętniał, krew mocniej zapulsowała. Jak przez mgłę, poprzez eksplozję orgazmu słyszał Annabel, jak w ekstazie z jękiem wypowiada jego imię.

Rozdział 26 To juŜ zaszło o wiele za daleko - stwierdziła stanowczo Imogen. Ona i Mayne od pewnego czasu siedzieli sami w saloniku w gospodzie Pod Rogiem. PodróŜowali cały dzień i ledwie zdąŜyli wziąć kąpiel i przebrać się do kolacji. Zaraz potem Griselda i Josie poszły spać, zostawiając Imogen i Myne'a samych. Zdawało się jednak, Ŝe Mayne tego nie dostrzegał. Od godziny tkwił przed kominkiem całkowicie pochłonięty niezwykle fascynującą ksiąŜką na temat końskich uprzęŜy, którą znalazł w kącie. Imogen, chcąc czymś się zająć, po raz kolejny oglądała pokój. Jej wzrok przesuwał się po smukłej butelce wina, zbroi bez jednego ramienia 238

i portrecie niejakiej panny Jogg. Imogen poznała imię długonosej damy, poniewaŜ zdąŜyła juŜ odczytać napis na wyblakłej tabliczce. Wieczór nie zapowiadał się więc ciekawie. - Co zaszło za daleko? - zapytał, nie podnosząc głowy. - Twoja obojętność w stosunku do mnie. Nareszcie udało się jej zwrócić na siebie uwagę. Mayne przymruŜył oczy i podniósł głowę. Imogen postanowiła przejść do ataku. Zdecydowała z gracją przejść przez pokój, przysiąść na poręczy jego fotela i pieszczotami nakłonić go, aby przestał być taki zasadniczy i trochę z nią poflirtował lub zrobił cokolwiek, co sprawiłoby, Ŝe poczułaby się piękna i poŜądana. Zamiast tego z przeraŜeniem usłyszała dziwny tembr swego głosu, jakby przechodziła mutację: - Ty z pewnością mną gardzisz. Mayne odłoŜył ksiąŜkę. - CzyŜbyś mnie prosiła, abym cię pocałował? -Jak moŜesz mnie odtrącać, skoro korzystałeś z kaŜdego zaproszenia w ciągu minionych dziesięciu lat? - wypaliła bez namysłu. Siedziała naprzeciw księcia, jej włosy lśniły w blasku płonącego na kominku ognia. Miała na sobie mocno wydekoltowaną suknię w bladoróŜowym kolorze, który tak znakomicie pasował do ciemnej karnacji. Z błyskawicami w oczach wyglądała jak ognista Cyganka, która potrafi zawładnąć męskim portfelem i sercem. - Nie mam ochoty iść z tobą do łóŜka. -Widział, jak jej ramiona zadrŜały lekko, i nagle poczuł się winny. - Dlaczego? - ZłóŜ to na karb mojego wieku. - Nie jesteś znowu taki stary. Nie sądzisz... - urwała nagle, jakby walczyła ze sobą, po czym dokończyła: - .. .Ŝe jestem piękna? Wstał. Annabel miała rację: był zawsze liberalny, a ona była zarówno śliczna, jak i dostępna. Wziął ją za ręce i nakłonił, Ŝeby wstała. Imogen spojrzała mu w oczy i wszystko było juŜ jasne.

239

-Nienawidzę cię! -zawołała. Natychmiast opuścił ręce. - Spodziewałem się tego - odparł spokojnie. -Jak śmiałeś... mi to zrobić. Widziałam, Ŝe próbujesz się przemóc, i nagle ty... ty... -To wina fizjologii, nie twoja. Zamarła. - Masz problemy? Przez chwilę ta myśl nawet go bawiła. MoŜe pozwolić Imogen rozgłosić, Ŝe jest impotentem... ale nie. Mocno pocałował ją w usta. Jej wargi były jędrne; miały smak łez i złości. Ciało nigdy go jeszcze nie zawiodło, nawet jeśli był po dwóch butelkach brandy. Jak teraz. Odsunął się lekko i przycisnął dłoń Imogen do rozporka swoich spodni. -Widzisz? - zapytał spokojnie. - UwaŜasz, Ŝe mam problemy? Uśmiech triumfu zadrŜał na jej ustach. -Nie. - Dla mnie liczy się jednak nie tylko sprawne ciało. Coś mi sie zdaje, Ŝe twój mąŜ był równie nieudolny w obejściu z kobietami jak w ujeŜdŜaniu koni. Usiłowała protestować, ale to go nie powstrzymało. - A więc teraz chcesz spróbować mnie jak kawałek piernika przy kominku, dla zabawy i Ŝeby zagłuszyć wspomnienia. Taka jest praw da. Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, przyciskając dłoń do ust. - Ludzie tacy jak my nie powinni iść razem do łóŜka. To bez sensu. Czy tego nie widzisz? PrzecieŜ, na litość boską, wyszłaś za mąŜ z miłości. - Ale powiedziałeś... Ŝe Draven... - Nie był zbyt bystry - parsknął Mayne. - Ty go jednak kochałaś. Chyba nie zaprzeczysz? Jeśli więc nawet nie omdlewałaś w jego ramionach, to miał coś, czego mi brakuje. - Co? - wyszeptała. 240

- Twoją miłość. Ten dureń miał szczęście - powiedział wolno. - Maitland nie umarł niekochany. Wychodząc z pokoju, odwrócił się jeszcze. - On cię teŜ kochał, Imogen. I niech tak zostanie! - Jego głos odbił się echem od starych ścian. W jej oczach zalśniły łzy, a on nie bardzo chciał na nie patrzeć. Zatrzymał się jednak. Osunęła się na kolana, więc podszedł i pomógł jej wstać. Ale tylko dlatego, Ŝe nie było nikogo, kto by go wyręczył.

Rozdział 27 Annabel siedziała na łóŜku i patrzyła na grubo obciosaną drewnianą ścianę, ale jej wzrok wciąŜ przyćmiewały napływające do oczu ciepłe łzy upokorzenia. Powinna być szczęśliwa. Ewan powiedział, Ŝe ją kocha. Łkanie rozrywało jej piersi. Prawda okazała się brutalna. Annabel spędziła swoje dziewczęce lata na obmyślaniu, jak wzbudzić w męŜczyźnie poŜądanie. Nie zaniedbała niczego, co mogłoby okazać się pomocne: poznała pocałunki, które rozpalały ogień w lędźwiach męŜczyzn, zalotne, obiecujące spojrzenia, płynne ruchy bioder. Osiągnęła perfekcję w uwodzeniu. Jak na ironię, osiągnęła to, o czym od dawna marzyła: małŜeństwo z męŜczyzną bogatym i ślepym z poŜądania, jakie w nim budziła. Był miły i uprzejmy, więc nigdy jej nie wypomni braku posagu. I kupi wszystko, co Ŝona zechce. Łkanie paliło jej krtań. Bajka, która tak wspaniale się zapowiadała, niestety skończyła się przykrym morałem. Najbogatszy człowiek w Szkocji tak bardzo jej poŜądał, Ŝe przysiągł wierność, a nawet miłość. Na nieszczęście Annabel dostrzegła róŜnicę między poŜądaniem a miłością. 241

-Ewanie... Ale juŜ zniknął.

Gdyby tylko była brzydka albo oszpecona bliznami - z jej oczu wylała się nowa porcja łez - gdyby miała wyjątkowo miłe usposobienie, mogłaby uwierzyć Ewanowi. Nie chciała jednak oszukiwać samej siebie. Potrafiła być czarująca, kiedy uwaŜała za stosowne, i odpychająca, kiedy jej nie zaleŜało. Łzy znów popłynęły po policzkach. Jeśli twój własny ojciec cię nie kocha, nie masz się co dziwić, Ŝe inni męŜczyźni teŜ nie mogą pokochać, rozpaczała w duchu. Dojmujący ból rozsadzał jej piersi. Siedziała na łóŜku i zanosiła się łkaniem, ocierając twarz mokrą od łez koszulą. Rzadko płakała, nawet gdy ojciec był wobec niej okrutny, nawet w najtrudniejszych chwilach dzieciństwa. Niechciane łzy, pomimo wysiłków, Ŝeby je powstrzymać, popłynęły nowym potokiem. Drzwi otworzyły się nagle. Włosy Ewana znów ociekały wodą. - Nie pojmuję, jak moŜesz wchodzić do lodowatego strumienia - powiedziała, starając się ukryć zaczerwienione oczy. -Jestem przyzwyczajony do zimnej wody - odparł. - Moja niania uwaŜała, Ŝe aŜ nadto dbam o czystość. Często kąpię się w rzeczce za zamkiem, w której woda jest lodowata nawet latem. Dlaczego płaczesz, Annabel? Uśmiechnęła się krzywo. -Jestem po prostu głodna. - Dam ci kubek mleka i nastawię ziemniaki - rzekł. - A po tem pójdę do najbliŜszej wioski. Wrócę najszybciej, jak będę mógl - dodał ponurym głosem. - Jestem głupcem, Annabel. Nawet nie umiem wyrazić, jak bardzo mi przykro. - Nie jest tak źle - usiłowała go pocieszyć, gdy nagle dotarło do niej, co przed chwilą powiedział. - Nie moŜesz odejść. Zapada zmrok. Jak, u licha, znajdziesz drogę? Ewan wrzucił do rondla sześć ziemniaków. Przynajmniej Annabel nie będzie głodować, zanim on wróci z koniem, powozem i ciepłym ubraniem. - Znajdę drogę - zapewnił. Podszedł i pocałował ją w głowę. - Wydoiłem krowę. Przed świtem będę z powrotem.

Cztery godziny później Ewan doszedł do wniosku, Ŝe jego plan moŜe się okazać niewykonalny. Przez godzinę z trudem posuwał się naprzód i tylko szczęściu zawdzięczał, Ŝe wciąŜ trzymał się ścieŜki. I szczęście go nie opuszczało aŜ do chwili, gdy zaczął padać deszcz. Nie minęło pół godziny, a Ewan był juŜ przemoczony do suchej nitki. Jego buty - z najlepszej skóry i przeznaczone dla dŜentelmena na popołudniową konną przejaŜdŜkę - nasiąkały wodą jak sito. ZdąŜył juŜ zboczyć z drogi co najmniej trzykrotnie, aŜ w końcu wpadł w błoto po kolana. Co gorsza, nigdzie nie było nawet śladu wioski. W końcu zawrócił. Nie moŜe zostawić Annabel samej, z narowistą krową, którą trzeba na czas wydoić, i bez jedzenia. Powrót okazał się znacznie łatwiejszy. Ewanowi udało się odnaleźć drogę i wkrótce znowu przekroczył próg domu. Annabel spała przykryta cienkim kocem Kettle'ów i narzuconymi na wierzch dwiema sukniami. Ogień znowu przygasł. Ewan poczuł się winny jak nigdy. Wziął piękną, roześmianą, młodą lady prosto z sal balowych Londynu, które stanowiły dla niej naturalną oprawę, i zmienił ją w zapłakaną, zmarzniętą, przeraŜoną kobietę. Co więcej, zabrał jej dziewictwo, a w zamian ofiarował jedynie ziemniaki do jedzenia. I w imię czego? Zeby zrealizować pomysł wyleczenia jej z obsesyjnego lęku przed biedą? Nie. Annabel oskarŜyła go o to, Ŝe nie jest uczciwy wobec siebie. Prawda jednak była taka, Ŝe odesłał powozy z powodu zwykłego poŜądania, i niewaŜne jakich chciał uŜyć argumentów. Zobaczył tę chatę i pomysł, Ŝeby zostać tu z Annabel sam na sam, przyszedł nagle i był pokusą nie do odparcia. Iście szatańską. Cicho połoŜył kłodę na palenisko i znowu się zamyślił. Czuł do siebie odrazę i nie bardzo wiedział, jak sobie z tym poradzić. Annabel obudziła się z krzykiem przeraŜenia.

242

243

-Nie bój się - powiedział, ściągając z siebie koszulę. Nie mial więcej koszul na zmianę. WłoŜył więc tę, która wydawała się mu mniej brudna. - Przyprowadziłeś konia? - spytała sennym głosem. - Nie - wykrztusił z trudem. . Nie? - Nie mogłem znaleźć drogi do wioski. Zawiodłem cię, Anna bel. W izbie zaległa cisza. - Spróbuję znowu, jak tylko wydoję krowę. -AleŜ, Ewanie, nie moŜemy zostawić domu, krowy i kur. Kto je nakarmi? Zacisnął szczęki. Przypomniała mu się chwila, gdy przywieziono do domu Rosy po tygodniu spędzonym wśród bandytow. Bardzo długo nie mogła dojść do siebie. Siedziała i patrzyła bezmyślnie w przestrzeń albo chowała się po kątach i płakała Ŝałośnie. Zrozumiał wtedy, Ŝe są problemy, których nie rozwiąŜą wszystkie pieniądze świata, ale wyglądało na to, Ŝe tę lekcję musi wziąć ponownie. -Cudownie, kiedy pali się ogień - wymruczała Annabel. Chodź, połóŜ się koło mnie, Ewanie. Odsunęła się do ściany Nie miała pojęcia, jakie uczucia budziła w nim jej urzekająca kobiecość Ewan dawno temu zdecydował, Ŝe nie będzie zasypywał Boga prośbami, niczym natrętne dziecko, które domaga się słodyczy. Tej nocy jednak złamał tę zasadę i przed snem odsunięty od swojej przy szłej Ŝony, zaniósł do Boga błagalną prośbę. Zanim zdąŜył na dobre zasnąć, Mac był juŜ w drodze do zagubionej wśród leśnej głuszy. Rządca przezornie zabierał ze sobą ogromny kosz z jedzeniem i czyste ubranie dla jego lordówskiej mości. Mac od dawna twierdził, Ŝe lordowi, podobnie jak i kaŜdemu innemu męŜczyźnie, dobrze robi pełny Ŝołądek i świeŜa zmiana bielizny. Poza tym umierał z ciekawości, jak jego pan radzi sobie bez dwóch ciepłych kąpieli i trzech solidnych posiłków dziennie. 244

Nie zdązyl jednak się przekonać: zaledwie konie przystanęły przed domem a juŜ jego lordowska mość wnosił Annabel do powozu. Ruszyli Zaskoczenie i ulga były tak ogromne, Ŝe przez pewien czas Ewan i Annabel w ogole się nie odzywali. Dopiero gdy zatrzymali się na podwórzu zajazdu Annabel powiedziała: - Obawiam sie,ze trochę się przeziębiłam. Poproszę więc o od dzielny pokoj -Oczywiście-zgodził się Ewan. - Z pewnością będzie ci o wiele wygodniej. No i twoja pokojówka troskliwiej zadba o ciebie w nocy. Annabel, bardzo mi przykro... Spojrzała na niego spod oka. - Przeciez nie odpowiadasz za moje przeziębienie. -Jednak to ja przywiozłem cię do tego okropnego miejsca. Oczy mu pociemniały, twarz wyraŜała cierpienie. - Pewnie myślisz, Ŝe zapadłam na suchoty. To by było takie ro mantyczne. .. —Annabel, zapominając, Ŝe powinna zachować powagę, cicho zachichotala -to tylko przeziębienie, Ewanie. Pewnie mam juz czerwony nos ale zapewniam cię, Ŝe to nie jest śmiertelne. Najwyrazniej Ewanowi wcale nie było do śmiechu. - Twój nos wygląda nienagannie - zapewnił. - Teraz będziesz musial odprawić pokutę za to kłamstwo. - Skie rowała się do drzwi powozu, ale Ewan wziął ją na ręce i zaniósł do gospody. Wypuścił Annabel z objęć dopiero w przytulnym wnętrzu sypialni, gdzie czekała juŜ gorąca kąpiel.

Rozdzial 28 To był prawdziwy zamek. Ogromna budowla z ciemnoszarego granitu z wykuszowymi oknami, małymi wieŜami strzelniczymi i stawem na tyłach. Jechali aŜ do południa przez las wysoki i ciemny, 245

zdawałoby się - bezkresny. W ciągu wielogodzinnej jazdy ani razu nie minęli Ŝadnego domu ani Ŝadnej osady, gdy nagle... Za zakrętem, przed nimi w dole, wyłoniła się wioska, migocąc w róŜowej mgle, która nie zniknęła jeszcze po ostatniej gwałtownej ulewie. Drzewa porastające okoliczne wzgórza były czarne na tle nieba zasnutego ciemnymi chmurami. - To jest Clashindarroch Forest - rzekł z dumą Ewan. - Rzeka Bogie płynie za zamkiem. Doprowadzamy z niej wodę rurami, które zainstalował jeszcze mój ojciec. W okolicy był uwaŜany za wielkiego nowatora. Mamy teŜ pływalnię, poniewaŜ stryj Pearce przyznał sie kiedyś, Ŝe bardzo tego pragnie. - Pearce to brat twojego ojca, tak? - Właściwie brat dziadka, czyli mój stryjeczny dziadek. - Macie basen? - zdziwiła się Annabel, jakby dopiero teraz to do niej dotarło. - Wspaniale! -I jeszcze coś. Kilka lat temu doprowadziłem gorącą wodę do łazienki. - Doskonały pomysł. Wyraźnie unikała jego wzroku. ChociaŜ po chorobie juŜ doszła do siebie, wciąŜ jednak nie rezygnowała z osobnego pokoju. Nie rozmawiali o tym, jak niezręczna jest sytuacja. To, Ŝe jako para małŜeńska zajmują oddzielne sypialnie, z pewnością stanie się wkrótce przedmiotem plotek. Właściwie nie odzywali się do siebie od chwili opuszczenia domu Kettle'a. Ewan większość dnia spędzał na koniu, a Annabel cierpiała na ciągły ból głowy, poniewaŜ nie spała prawie przez całą noc. Teraz myślała tylko o tym, Ŝe w zakurzonym stroju podróŜnym pewnie wygląda jak czarownica. Nos miała ciągle mocno zaczerwieniony. Co pomyśli o niej słuŜba? Nie mówiąc juŜ o rodzinie Ewana. Spojrzała na zamek w dole. Towarzyszący im forysie grali sygnał na trąbce. To taki zwyczaj - wyjaśnił Ewan, wyglądając przez okno. Powóz przyspieszył, gdy zaczęli zjeŜdŜać po zboczu. Teraz Anna bel mogła zobaczyć, Ŝe ogromne frontowe drzwi są szeroko otwar246

te. Ludzie zbierali się, tworząc szpaler przy wejściu. Jak niewiele to miało wspólnego z nędznym domem jej ojca i czterema słuŜącymi, którzy pozostali mimo bardzo mizernych wynagrodzeń. Ewan spoglądał na zamek. Jego oczy lśniły radością. Po chwili powóz wjechał na Ŝwirowy podjazd i zatrzymał się wśród okrzyków witającej ich słuŜby. Rodzina Ewana zebrała się przy frontowych drzwiach. Annabel od razu wiedziała, Ŝe ten ubrany na czarno mały, chudy chłopiec z zaskakująco powaŜną twarzą to Gregory. Nana zrobiła na niej piorunujące wraŜenie. Starsza pani w niczym nie przypominała słodkiej, siwowłosej damy, którą Annabel widziała w wyobraźni. Na głowie nosiła perukę w kolorze słomkowym z epoki elŜbietańskiej. Miała haczykowaty nos i pomalowane na czerwono wąskie usta. Wyglądała jak rzymski imperator i królowa ElŜbieta w jednej osobie. Ewan głośno pozdrowił wszystkich i kaŜdego z osobna, po czym pociągnął Annabel w kierunku stojącej przy drzwiach grupy osób tak szybko, Ŝe nie mogła poruszać się z powagą właściwą dla sytuacji. Wyprostowała się więc tylko, powtarzając sobie, Ŝe jest córką wicehrabiego. Najpierw Ewan podprowadził ją do babki. Starsza pani zmierzyła wzrokiem Annabel od stóp do głów. Powoli przymruŜyła oczy i Annabel miała nieprzyjemne uczucie, Ŝe babka Ewana dokładnie wie, dlaczego mieli się pobrać. - No cóŜ! - odezwała się po dłuŜszej chwili stara hrabina. -Wy glądasz na starszą, niŜ się spodziewałam. Ale Angielkom przybywa lat znacznie szybciej. - W jej ciemnych oczach widać było lekcewa Ŝenie. Annabel wyprostowała się jeszcze bardziej. Ta stara kobieta moŜe albo zwycięŜyć albo zostać zwycięŜona. - Podczas gdy pani nie dałabym więcej niŜ osiemdziesiąt - odparła, składając ukłon jak przed samą królową. - Osiemdziesiąt! - oburzyła się Nana. - Wiedz, dziewczyno, Ŝe nie mam jeszcze siedemdziesięciu jeden lat! 247

Annabel uśmiechnęła się słodko. - Pewnie szkockie wiatry nie wpływają najlepiej na cerę. Ewan wypuścił Gregory'ego z objęć i szybko odwrócił się do pań. - Nano, Annabel jest Szkotką, nie próbuj więc swoich sztuczek W jej Ŝyłach płynie krew Piktów. -Musiałeś wyjechać aŜ do Londynu, mój drogi, Ŝeby znaleźć sobie Szkotkę? - prychnęła Nana. - W zasięgu ręki miałeś panny Mary, jeśli tego właśnie pragnąłeś. Jasnowłose kobiety są okropnie słabowite. Pewnie szybko zajdzie w ciąŜę. Sympatyczne powitanie, pomyślała Annabel. Ale Nana nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa. -Dobrze chociaŜ, Ŝe ma szerokie biodra - dodała, ogarniając wzrokiem figurę Annabel. Znakomicie. Była więc chorowita i jednocześnie tłusta. - To Gregory - rzekł Ewan, prowadząc Annabel dalej. Gregory miał jasną karnację, a włosy i rzęsy czarne jak smoła. Pewnego dnia złamie jakieś kobiece serce, jeśli oczywiście nie zniknie w klasztorze. Spojrzał na Annabel z zaciekawieniem, a potem skłonił się z taką galanterią, jakby tym razem to ona była królową ElŜbietą. -Miło cię poznać, Gregory - powiedziała, podając mu rękę. - Ewan wiele mi o tobie opowiadał. Policzki młodzieńca nagle poczerwieniały. -Mówiłeś jej, Ŝe okropnie śpiewam! - zawołał, odwracając sic do Ewana. Ewan zmierzwił mu włosy. - Powiedziałem tylko, Ŝe miauczysz jak kot w marcu - odparł z uśmiechem. - Być moŜe Annabel ma dobry głos i... Annabel pokręciła głową. - Wobec tego będziemy musieli sobie jakoś z tym poradzić - do dał i znowu wziął chłopca w objęcia. Czerwone plamy zniknęły z policzków i Gregory zza potęŜnych ramion nieśmiało uśmiechnął do Annabel. Najwyraźniej nie tylko ona czuła się bezpieczna w objęciach Ewana.

Wuj Tobin i stryj Pearce róŜnili się jak ogień i woda. Wuj Tobin, zagorzały myśliwy, był szczupły, wysoki i miał przenikliwe spojrzenie. MęŜczyzna skłonił się z atencją i podkręcił wąsa. - Wiedziałem, Ŝe Ewan odkryje w Londynie złoto! - powiedział, obrzucając Annabel wzrokiem pełnym najwyŜszego uznania. Dygnęła i uśmiechnęła się czarująco. Starszy pan rozpromienił się i stwierdził, Ŝe Ewan dokonał cholernie dobrego wyboru. Stryj Pearce był tęgi i wybuchowy. Stanowił całkowite przeciwieństwo chudego i szarmanckiego Tobina. Miał Ŝywe, ciemne oczy, które wyglądały jak kamyki w rzece, i podwójny podbródek. - Grasz w oszukańca? - zapytał. - Dobrze? - Nienadzwyczajnie - odparła. - Sprawdzimy po kolacji, co potrafisz - zapewnił. - Ale uprzedzam, moja panno, grywam o wysokie stawki. MoŜliwe, Ŝe do przyszłego piątku zostanę juŜ właścicielem twojej duszy. - Dziś wieczorem nie będzie Ŝadnej gry w karty - oświadczył Ewan stanowczym głosem. - Annabel z pewnością jest zmęczona całodzienną podróŜą. - A więc jutro - zaproponował Pearce i wzruszył ramionami, robiąc zdziwioną minę, Ŝe zmęczenie moŜe przeszkadzać w grze. Annabel miała niejasne przeczucie, Ŝe codziennie wieczorem cała rodzina zasiada z Pearce'em do gry. Chwilę później ściskała dłoń ojca Armailhaca, a on uśmiechał się tak, Ŝe zapomniała o starannie przygotowanej kwestii i odpowiedziała jedynie uśmiechem. To był ten typ człowieka, przy którym trudno się nie uśmiechać. Annabel kojarzyła zakonników z osobami ubranymi w czarne habity przepasane sznurami. Z tego, co słyszała, bez przerwy się Ŝegnają i noszą przy sobie mnóstwo róŜańców, na których odmawiają modlitwy. Co prawda ojciec Armailhac był ubrany w czarną sutannę, ale wcale nie wyglądał na osobę surową. Nie sięgał teŜ bez przerwy po sznur paciorków. W rzeczywistości przypominał lamę, którą Annabel widziała kiedyś na jarmarku. Miał kędzierzawe włosy i szczupłą

248

249

twarz, miłe oczy i gęste, grube rzęsy tak jak te sympatyczne zwierzęta. - Moja droga - powiedział, kładąc dłonie na jej dłoniach. Mówił z francuskim akcentem, ale jego angielszczyzna była bez zarzutu. - To dla mnie ogromna przyjemność. Nie miałem pojęcia, kiedy wysyłałem Ewana do Anglii, Ŝe moŜna tam znaleźć takie śliczne Szkotki. Annabel czuła, Ŝe się rumieni. Z ust ojca Armailhaca wyrwał się zduszony śmiech. - Pozwól, Ŝe ci przedstawię swoich kolegów. To brat Bodine, a to brat Dalmain. - Obaj zakonnicy uśmiechnęli się do niej. - Brat Dalmain - ciągnął Armailhac -jest Szkotem z urodzenia i to właśnie on namówił nas, Ŝebyśmy tu przyjechali i zajęli się Rosy. Ewan na pewno ci o niej opowiedział. Wyciągnął ją zza siebie, jak kotka, która wypycha do przodu jedno ze swoich kociąt. Dziewczyna była prawdziwą pięknością. Miała, jak jej syn, kremową cerę i miękkie, czarne loki. Wyglądała na piętnaście lat, moŜe nawet na mniej. Ajednak... Oczywiście była starsza. Mocno ściskała rękę ojca Armailhaca i Annabel dopiero teraz zauwaŜyła drobniutkie zmarszczki w kącikach jej oczu. Rosy uśmiechnęła się posłusznie i dygnęła, ale w oczach miała pustkę. Nic wypowiedziała teŜ Ŝadnego słowa. Znów dygnęła i Annabel nagle zdała sobie sprawę, Ŝe dziewczyna będzie to robiła tak długo, aŜ ojciec Armailhac nie powie jej, Ŝeby przestała. Myśl, Ŝe ktoś zranił tę niewinną istotę, była nie do zniesienia. - BoŜe mój! - wyszeptała Annabel, odwracając się do Ewana. Stał za nią i czekał. Wzrok Rosy zatrzymał się na jego butach, po czym powędrował wzdłuŜ bryczesów w górę. Palce dziewczyny zbielały, zaciskając się mocno na ramieniu Armailhaca. -Wszystko w porządku - uspokajał ją zakonnik. - To tylko Ewan. Właśnie wrócił z Anglii i przywiózł ze sobą śliczną pannę młodą. PrzecieŜ znasz Ewana.

250

Ale widoczne na jej twarzy napięcie nie ustępowało do chwili, aŜ trafiła wzrokiem na twarz Ewana. Powoli zmarszczka na jej czole zaczęła się wygładzać i Rosy uśmiechnęła się tak radośnie, jak dziecko w boŜonarodzeniowy poranek. Dopiero wtedy Ewan podszedł i pocałował ją w policzek. Annabel z trudem przełknęła ślinę, ale ojciec Armailhac przechylił głowę, jak zaciekawiony drozd i wyszeptał: - Nie ma potrzeby uŜalać się nad Rosy, moja droga. -Ja uwaŜam, Ŝe jest. Dlaczego ona... ona... -Annabel machnęła ręką i pomyślała o tym wszystkim, co Rosy utraciła: Ewana, Gregory'ego, zamek... - Otrzymała od Boga wspaniały dar w zamian - powiedział ła godnym tonem. - Radość. Annabel spojrzała na Rosy. I rzeczywiście, twarz dziewczyny promieniała beztroską radością. Po chwili Rosy podeszła do Gregory'ego i zaczęła go ciągnąć za rękę. - Och, Rosy! -jęknął. - Nie mam teraz ochoty na zabawę. Ale kiedy dotknęła jego policzka, uśmiechnęła się, chłopiec skinął głową z zakłopotaniem i juŜ poszedł za nią bez protestu. - Czy ona nie mówi? - zapytała Annabel. - Nie. ChociaŜ nie sądzę, Ŝeby straciła mowę. - Pozwolisz, Ŝe oprowadzę cię teraz po twoim nowym domu? zapytał Ewan, podając jej ramię. - Oczywiście - odparła z uśmiechem. CzyŜ nie marzyła o zamku i rycerzu w lśniącej zbroi? PotęŜne, dębowe drzwi rozwarły się na ościeŜ i oczom Annabel ukazał się hol tak ogromny, iŜ z powodzeniem mógł pomieścić cały królewski dwór. Wysoko w górze imponujących rozmiarów sklepienie wyginało się w łuk. Surowy kamień ścian wyglądał solidnie, chociaŜ nosił na sobie widoczną juŜ patynę czasu. Gdzieniegdzie wisiały niezwykle piękne gobeliny. - Bitwa pod Flodden, 1513 - powiedział Ewan, podprowadzając Annabel do lewej ściany. - Pierwszy lord Ardmore zamówił te gobeliny 251

w warsztatach tkackich w Brukseli. Miały słuŜyć jako ostrzeŜenie wszystkich jego potomków, aby unikali wojny. Stracił dwóch synów w tej bitwie. Annabel uwaŜnie przyglądała się wspaniałym tkaninom. Pole bitwy usłane było trupami ludzi i koni. - Przesłanie tych gobelinów uratowało nasze ziemie przed re presjami Krwawego Rzeźnika w 1745 roku - ciągnął Ewan. Od starych kamieni bil chłód. Annabel zadrŜała. Zycie na zamku pewnie nie było tak romantyczne jak w bajkach. Przeszli przez drzwi po prawej stronie i znaleźli się w przytulnym salonie, ogrzewanym przez ogromny kominek. Annabel zauwaŜyła, iŜ to pomieszczenie niewiele się róŜniło od salonów Rafe'a. - Mój ojciec ciągle coś modernizował - wyjaśniał Ewan. - Bar dzo go fascynowały pomysły hrabiego Rumforda i niektóre z nich zaadaptował do naszych potrzeb. Zainstalował na przykład kilka pie ców Rumforda ze specjalnym paleniskiem, które dostarczają gorącą wodę. Będziesz mogła to zobaczyć później. Teraz zaprowadzę cię do twoich pokojów. Annabel bąknęła coś w odpowiedzi. Sypialnia pana domu była zdominowana przez ogromne łoŜe. Na baldachimie widniały wyhaftowane ręką mistrza bajecznie kolorowe kwiaty. -Jakie to piękne! - zawołała z zachwytem Annabel. -Moi rodzice przywieźli ten baldachim z podróŜy poślubnej powiedział Ewan. - Chciałbym, Ŝebyśmy wybrali się gdzieś w podróŜ poślubną. MoŜe wzdłuŜ Nilu? -W najbliŜszej przyszłości nigdzie nie pojadę powozem oświadczyła Annabel. Roześmiał się. -Wobec tego na razie zostaniemy tutaj. Obawiam się, Ŝe stąd nawet brzeg morza jest zbyt daleko. Annabel z westchnieniem skierowała się do łazienki. Po chwili stanęła w progu oniemiała. Ściany pomieszczenia wyłoŜone były

białymi i błękitnymi kafelkami i okolone ozdobnym fryzem z wizerunkiem roześmianych rusałek. Marmurowa wanna lśniła bielą. Było tu wszystko, czego brakowało w chacie Kettle'ów: światło, sterylna czystość i wspaniałe wyposaŜenie, które sprawiało, Ŝe kaŜda kobieta czuła się w tym otoczeniu piękna i kochana. - Mac sprowadził tę wannę z Włoch - dodał Ewan. -Jest dosta tecznie duŜa dla dwóch osób. W jego głosie pobrzmiewał tłumiony śmiech, ale Annabel wcale nie było do śmiechu. Nie czuła się najlepiej i ostatnia rzecz, jakiej by teraz pragnęła, to wspólna kąpiel. Do pokoju weszła Elsie, a tuŜ za nią lokaj z bagaŜami Annabel. - Moglibyśmy zjeść kolację za pół godziny? - zapytał Ewan takim tonem, jakby w ogóle nie zwrócił uwagi, Ŝe Annabel odrzuciła jego zaproszenie... jeśli to było zaproszenie. - Panna Annabel musi zdecydować, jaką włoŜy suknię na wieczór wtrąciła Elsie. - A potem trzeba strój odświeŜyć i uprasować. No i jeszcze kąpiel, czesanie... - Mamy dopiero szóstą - powiedziała Annabel, chociaŜ wolałaby rzucić się na łóŜko i w ogóle nie myśłeć o kolacji. -W tej części Szkocji jada się wcześnie. Zmrok zapada tu szybko, nawet jeśli lato jest tuŜ za progiem. Annabel zadrŜała. Gdy tylko wyszedł, Elsie zaczęła krzątać się nerwowo po pokoju- Przygotuję kąpiel - powiedziała. - Napełnienie tej wielgachnej wanny gorącą wodą nie będzie łatwe... -WłoŜę suknię ze śliwkowego jedwabiu - zdecydowała Annabel. - Tę z koronką na przedzie? - upewniła się Elsie. - Przynajmniej ma długie rękawy i będzie panience ciepło. Straszna tu wilgoć, cho ciaŜ to juŜ prawie czerwiec. Annabel skinęła głową i pomyślała, Ŝe będzie musiała dobierać stroje stosownie do klimatu.

252

253

- Suknia powinna być na spodzie któregoś z kufrów i z pewnoś cią niezbyt się zakurzyła. Koronkę moŜna przetrzeć wilgotną gąbką. - Elsie wbiegła do łazienki, ale prawie natychmiast wróciła do sy pialni. - Chyba lepiej, jeśli najpierw znajdę suknię i moŜe gospodyni zgodzi się ją odświeŜyć. Ale czy mi się uda znaleźć panią Warsop? Zamek jest taki ogromny. - MoŜe lokaj cię zaprowadzi. - Nigdy nie myślałam, Ŝe będę pracowała w zamku - przyznała Elsie. -A ja nigdy nie przypuszczałam, Ŝe poślubię męŜczyznę, który mieszka na zamku - dodała Annabel, chociaŜ biorąc pod uwagę jej dziewczęce marzenia, nie była to do końca prawda. - Teraz przekonajmy się, czy potrafimy uruchomić tę machinę. Okazało się to niezbyt trudne. Gorąca woda po odkręceniu kurków błyskawicznie napełniła gładką, marmurową wannę. - Te rusałki, jak na mój gust, są trochę za bardzo pogańskie - prychnęła Elsie. - Tak czy inaczej, to najpoboŜniejszy dom, jaki kiedykolwiek widziałam. Czy panienka wie, Ŝe oni tu mają kaplicę, a w niedzielę słuŜba uczestniczy we mszy razem z domownikami? - Nie musisz do nich dołączać, jeśli nie chcesz. Porozmawiam o tym z lordem Ardmore'em. - Nie mogłabym tego przepuścić - odparła Elsie z przejęciem. - Msza jest odprawiana przez zakonnika, prawdziwego. I chociaŜ moja mama nigdy nie utrzymywała kontaktów z katolikami, bo uwaŜała, Ŝe są okropnymi poganami: ciągle całują obrazy i robią inne dziwne rzeczy, ojciec Armailhac wygląda sympatycznie. Pra wie jak mój dziadek. Poza tym nie chcę opuszczać mszy, poniewaŜ mogłoby się wydawać, Ŝe się wywyŜszam, a to nie spodobałoby się pani Warsop. Annabel ostroŜnie zanurzyła palec stopy w wannie, a po sekundzie leŜała w niej, rozkoszując się cudownie ciepłą wodą. - Doskonale - powiedziała Elsie. - A teraz, jeśli nie ma pa nienka nic przeciwko temu, zaniosę suknię do pani Warsop i po proszę, aby ją odświeŜyła. Nie pozwoliłabym prasować jej komuś,

do kogo nie mam zaufania, ale zwykłe odświeŜenie to zupełnie inna sprawa. - Nie musisz się spieszyć - odparła Annabel, poruszając palcami stóp tak, Ŝe woda marszczyła się i falowała. Drzwi zamknęły się za Elsie. Annabel wyprostowała się i spróbowała myśleć trzeźwo. Miała poślubić człowieka, który był jej przeciwieństwem. Szczyciła się, Ŝe potrafi myśleć logicznie, podczas gdy Ewan często działał bez zastanowienia. Bo inaczej, jakim cudem znaleźli się w chałupie Kettle'ów? Wierzyła w potęgę pieniądza - on wierzył w Boga. Jak długo to potrwa, zanim zacznie Ŝałować, Ŝe nie oŜenił się z kimś, kto z przyjemnością uczestniczy w ciągnących się bez końca naboŜeństwach? Spojrzała na zaróŜowione palce u nóg. Gdyby była uczciwsza, potrafiłaby odrzucić lorda, majątek i zaszczyty. Zrozumiałaby, Ŝe do niej nie pasuje. Z pewnością czułby się szczęśliwszy, biorąc za Ŝonę kobietę, która wyśpiewuje psalmy, jest cnotliwa i moralna. A ona nie miałaby złamanego serca. CóŜ, była w nim zakochana. Nieprzytomnie, tak jak kiedyś Imogen w Dravenie Maitlandzie. A moŜe jest cień nadziei, Ŝe Ewan takŜe w niej się zakocha? Czasem cuda się zdarzają. Usiłowała sobie wyobrazić siwowłosego starca, który spogląda z góry i obdarzają łaską wiary, ale natychmiast się poddała. Nie odnajdowała w sobie pasji do religii. A Ewan nie zakocha się w kimś tak zaborczym, jak ona, kto niewiele wagi przywiązuje do wiary i tak niewiele daje z siebie innym. Po prawdzie, łączyło ich jedynie poŜądanie. Na myśl o tym jej policzki znowu pokryły się rumieńcem. Wróciła Elsie. Dyszała cięŜko i trzymała się za serce. - Co za wędrówka, panienko! Zęby dotrzeć do pokojów go spodyni, musiałam zejść tylnymi schodami, potem skręcić w lewo i znów zejść kilkanaście stopni, potem jeszcze raz w górę i znowu w dół! Annabel wyszła z wanny i okręciła się ręcznikiem ogrzanym przy kominku.

254

255

- Suknia panienki jest juŜ gotowa. Pani Warsop zaproponowała, Ŝe zajmie się tym sama, i trzeba przyznać, iŜ zrobiła to wyśmienicie. Czy panienka wie, Ŝe ona i pan Warsop pobrali się czterdzieści trzy lata temu? A on sam został na zamku majordomusem, kiedy był jeszcze bardzo młody. Elsie wciąŜ mówiła, a Annabel suszyła włosy i szczotkowała, aŜ zaczęły lśnić. Następnie włoŜyła koszulkę i gorset, z francuskiego sklepu oczywiście. Jej suknia z wzorzystego, zwiewnego jedwabiu w kolorze śliwki, z bardzo dopasowaną górą, znakomicie uwydatniała kształty, poniŜej bioder rozszerzała się, przechodząc na dole w niewielki tren. Elsie upięła włosy Annabel wysoko i zebrała je w węzeł opadających luźno loków. W końcu Annabel mogła się przejrzeć w lustrze. Pomyślała, Ŝe nieźle pasuje do zamku. MoŜe nawet... do człowieka takiego, jak Ewan. WciąŜ patrząc w lustro, spróbowała przybrać minę poboŜnej osoby, co, jak sądziła, moŜe zrobić dobre wraŜenie. Umiejętności aktorskie zawsze są przydatne w małŜeństwie.

Rozdzil f29 Sala jadalna wyglądała imponująco. Ogromne pomieszczenie ogrzewały dwa kolosalne kominki, usytuowane po przeciwległych stronach. - Kiedy się juŜ pobierzemy, będziesz siedziała tam - rzekł Ewan, wskazując na koniec długiego stołu. Rozstawiono na nim komplet pięknej chińskiej porcelany dla członków rodziny i trzech zakonników, ale te dziesięć nakryć i tak zajęło jedynie czwartą część imponującego mebla. - Przy tym stole z powodzeniem zasiadłby cały klan - zauwa Ŝyła Annabel. - Nie rozumiem, dlaczego nie zastąpiłeś go znacznie mniejszym?

256

- A ja uwaŜam, Ŝe wszystko powinno zostać, tak jak jest - oświadczyła lady Ardmore, siadając po prawej stronie Ewana. Teraz miała na sobie suknię, która, jeśli nawet nie została uszyta za czasów królowej ElŜbiety, to z pewnością była wierną kopią dawnych strojów. Same tylko spódnice waŜyły pewnie ładnych kilkanaście kilogramów, a pokaźna sztywna kreza sterczała z tyłu głowy. - Nie ma powodu, aby przewracać wszystko do góry nogami jedynie - dlatego, Ŝe na zamku pojawiła się nowa pani. Te mury widziały juŜ ich wiele. Przychodziły i odchodziły, a dostojeństwo i pamięć o dobrych manierach, godnych lordowskiego tytułu, są waŜniejsze niŜ wygody. Wuj Tobin zajął miejsce po prawej stronie lady Ardmore. - Będziesz musiała wkrótce przekazać wodze, moja droga - po wiedział, nie kryjąc satysfakcji. - Wszystko się zmieni, kiedy zostaniesz hrabiną wdową. Lady Ardmore zmierzyła wzrokiem Annabel. -Jeśli panna Essex uwaŜa, Ŝe potrafi pokierować tak liczną słuŜbą, to ja chętnie z tego zrezygnuję. - Posłała Annabel uśmiech, który, gdyby mógł zabijać, powaliłby niejednego męŜczyznę. Jednak Annabel nie na darmo spędziła dziewczęce lata na uŜeraniu się z nieopłaconymi na czas dostawcami. Odwzajemniła się więc pełnym wyrozumiałości uśmiechem, który miał przekonać, Ŝe ona nie chce być nieuprzejma, podczas gdy sygnalizował coś całkiem przeciwnego. - Musi być pani zmęczona po tylu latach - wyszczebiotała słódkim głosem. - Z przyjemnością zdejmę chociaŜ część tego cięŜaru z pani ramion. - Mówisz jak misjonarka - prychnęła lady Ardmore. - Chyba nie sprowadziłeś tu jeszcze jednego psalmisty - zwróciła się do Ewana. - Zamek juŜ i tak jest przez nich opanowany. Ojciec Armailhac uśmiechnął się, wcale tą uwagą niedotknięty, a Gregory spokojnie jadł dalej. -Absolutnie nie - zaprzeczył Ewan. - Wiedziałem, Ŝe nazbyt poboŜna panna młoda źle by wpływała na twoje trawienie, Nano. 257

Lady Ardmore poprawiła perukę i wzięła do ust kęs jedzenia. - Ten dom popada w ruinę od czasu, gdy sprowadziliśmy tych przeklętych katolików - powiedziała głośno. - Lady Ardmore, zapewniam panią, Ŝe ostatniego wieczoru miałem jedynie wyjątkowe szczęście - rzekł ojciec Armailhac. - Dziś dam pani szansę na odzyskanie strat. Nana utkwiła wzrok w Annabel, ale nie było juŜ w nim wrogości. - Zabrał mi wszystkie pieniądze. Przeklęty klecha! Nigdy nie sądziłam, Ŝe doŜyję takiej chwili. Co za hańba! - Droga lady Ardmore, co teraz drogi gość o nas pomyśli? - roześmiał się ojciec Armailhac. - Gramy o symbolicznego pensa, panno Essex. - Nasza rodzina nie doszłaby do bogactwa, gdyby marnotrawiła monety, nawet te najdrobniejsze - oświadczyła spokojnie hrabina. Annabel wypiła bulion. - Wyśmienity - zwróciła się do Ewana. - Nie miałeś kłopotów ze znalezieniem kucharza na tym odludziu? - Na szczęście nasz kucharz to Francuz - odparł Ewan. - Mac ściągnął go do nas za zupełnie niezłe pieniądze i... - Co za hańba! - przerwała mu babka. - Pan Flambeau pewnie by nas opuścił juŜ pierwszej zimy, gdyby nie zakochał się w siostrze Maca. - Co za hańba! - powtórzyła lady Ardmore. - Teraz mają juŜ dwoje dzieci i nie zamierzają wyjeŜdŜać ze Szkocji, chociaŜ jestem zmuszony podwyŜszać mu pensję za kaŜdym razem, kiedy śnieg sięga wyŜej niŜ półtora metra. Babka Ewana juŜ otwierała usta, ale Annabel ją uprzedziła. - Co za hańba! - zawołała, unosząc brew. - Francuz! - prychnęła hrabina. - Ciekawe, co pani powie o zimie w Szkocji, panno Essex. Annabel nie była pewna, czy kucharz ujawnił swoją francuską duszę, zakochując się, czy teŜ okazując awersję do głębokiego śniegu-

Gregory spokojnie siedział obok wuja Tobina i nie odezwał się ani słowem. - Masz nauczyciela, Gregory? - zapytała Annabel. Podniósł głowę znad filiŜanki z bulionem i Annabel odniosła wraŜenie, jakby to, Ŝe się do niego zwróciła, trochę go przestraszyło. - Teraz nie, panno Essex. W lutym mój nauczyciel postanowił wrócić do Cambridge i od tamtej pory ojciec Armailhac uczy mnie łaciny i francuskiego. - Lubisz się uczyć języków? - zapytała Annabel. Gregory bardzo się róŜnił od dzieci, które znała. Był niezwykle opanowany, a maniery miał nienaganne, jakby przeniesione z zamierzchłych czasów. - Bardzo. Ale brakuje mi matematyki - odparł, odgarniając z czoła włosy. - Archeologii takŜe. - Pomyślałem, Ŝe Gregory'emu przyda się przerwa w nauce -wtrącił się Ewan. - Zaproponowałem mu, aby towarzyszył mi latem w objeździe pól. Lady Ardmore prychnęła: - Objazd pól! Co za niestosowne zajęcie! Annabel uniosła brwi. -Jakich pól? - Uprawiamy na mojej ziemi wszystkie rodzaje zbóŜ - wyjaśnił Ewan. - Przez większą część lata objeŜdŜam teren. Patrząc na bladą twarz chłopca, Annabel pomyślała, Ŝe pobyt na świeŜym powietrzu z pewnością dobrze mu zrobi. - Praca fizyczna - mruknęła Nana. - To nie przystoi lordowi. Twój ojciec nigdy by się do tego nie zniŜył. - Mam zamiar wprowadzić w tym roku kilka eksperymentalnych upraw - ciągnął Ewan, ignorując uwagi Nany. Kiedy kolacja dobiegła końca, Gregory i ojciec Armailhac odeszli od stołu, dyskutując o Sokratesie. Lady Ardmore opuściła jadalnię wsparta na ramieniu wuja Tobina, a wcześniej przysięgła, Ŝe odbierze od starego zakonnika wszystko, co wczoraj straciła. Ewan,

258

259

po odprawieniu majordomusa, wprowadził Annabel do pokoju i zamknął drzwi. -Według moich wyliczeń, nie całowałem cię od trzech dni -rzucił od niechcenia. Annabel czuła, jak jej ciało topnieje pod jego spojrzeniem, ale próbowała się jeszcze bronić. - Nie powinniśmy... - wyszeptała. - To wina twojego gorsetu - odparł, biorąc ją w ramiona. Annabel juŜ nie pamiętała, co chciała powiedzieć. - Muszę cię o czymś uprzedzić - rzekł Ewan. Stał oparty o ścianę i patrzył na Annabel spod oka, a ona mogła myśleć juŜ tylko o tym, by ponownie znaleźć się w jego ramionach. - Do klanu dotarła wieść, Ŝe mamy się pobrać. - Zjawią się tutaj? - zapytała, starając się skupić na rozmowie. - Oczywiście. Jestem ich przywódcą, poza tym my, Szkoci, lubimy wspólne biesiady. -Jak myślisz, ile osób przyjdzie, aby ci złoŜyć gratulacje? - Nam - poprawił. - W porządku, nam. Na jego twarzy pojawił się tak dobrze jej znany leniwy uśmiech, który zawsze przychodził mu z łatwością, przynajmniej wtedy, gdy był dobrze ubrany i najedzony. - Kiedy ostatnio byłem na szkockim weselu, organizowanym przez klan McKiernie'ów, uczestniczyła w nim przynajmniej setka gości. Ale cóŜ to? Nigdy dotąd nie byłaś na szkockim weselu? Ojciec Annabel nie lubił opuszczać swoich stajni, a juŜ na pewno nie z tak błahego powodu, za jaki uwaŜał wesele. A poza tym nie mieli odpowiednich strojów. - Ostatnio nie - odparła. - Od czasu, gdy umarła nasza mama. Uniósł brwi. - PrzecieŜ twoja matka umarła, kiedy miałaś sześć lat. - Tak. A więc, czego mam się spodziewać? -Zjawi się nie tylko mój klan. Myślę, Ŝe ściągną tu setki Szkotów. Popijemy, potańczymy. Będzie trochę awantur, trochę płaczu, 260

mnóstwo śmiechu, kilkoro dzieci zostanie poczętych, niejedna męŜatka zgrzeszy... - Wyciągnął rękę, Ŝeby otworzyć drzwi i nagle się zawahał. Jesteś dziś dziwnie milcząca, Annabel. Zagryzła wargę i zmusiła się do uśmiechu. - KaŜda panna młoda denerwuje się przed ślubem - rzuciła lekko. Gdyby jej dotknął, zalałaby się łzami, co ostatnio zdarzało się w najdziwniejszych momentach. Oczywiście nie mogła się przyznać, Ŝe nieoczekiwanie odezwała się w niej romantyczna natura. - Mów prawdę albo zacznę cię całować - rzekł z udaną powagą. - Chodzi o to, Ŝe... ja uwaŜam, iŜ nie powinnam wychodzić za ciebie. - Słowa popłynęły jakby wbrew jej woli. - W głębi duszy jestem okropnie zachłanna. Naprawdę chciałam poślubić bogatego męŜczyznę. I nie sądzę, abym kiedykolwiek podzielała twój stosunek do Kościoła i wiary. Ja... obawiam się, Ŝe nie pasujemy do siebie. Uśmiechnął się i Annabel poczuła lekki niepokój. Zaczynała podejrzewać, Ŝe Ewan nie słyszał przynajmniej połowy z tego, co mówiła. - Brałam pod uwagę, Ŝe cudzołóstwo będzie w przyszłości częścią mojego Ŝycia - powtórzyła. - Gdybyś, nie daj BoŜe, poślubiła kogoś innego, a ja spotkałabym cię potem, to sądzę, Ŝe teŜ myślałbym o cudzołóstwie. - Nie słuchasz mnie - zaprotestowała. - Ja nie boję się o swoją duszę. Zastrzeliłabym tych bandytów w Londynie bez wahania, gdybym tylko miała broń. - MąŜ i Ŝona nie muszą się zgadzać we wszystkim - zauwaŜył Ewan. Odwrócił jej dłoń i podniósł do ust. - Chciałabyś, abym poślubił kogoś innego? - zapytał. - Powiedz uczciwie. - Nie - odparła po chwili. - Zabiłabym kobietę, która ośmieliłaby się poślubić ciebie. Strzałem z pierwszego pistoletu, jaki by trafił w moje ręce. - Zdecydowałem się oŜenić z Ŝądną krwi dziewczyną, to nie ulega wątpliwości. - Nie śmiał się jednak i w jego oczach było coś niezwykłego, co sprawiało, Ŝe serce głośniej biło wjej piersi. Wyciągnął 261

rękę. - Masz ochotę udać się na spoczynek, czy teŜ dasz się namówić na utratę kilku pensów? - Zamilkł na chwilę, potem powaŜniejąc nagle, dodał: - Są rzeczy, na które nie ma ceny. Gdybym mógł cofnąć to, co zrobiłem podczas podróŜy, zrobiłbym to bez wahania. Zmusiła się do uśmiechu. W salonie stryj Pearce rozkładał karty do gry. Gregory obserwował go czujnie jak jastrząb, a stara hrabina jak zwykle narzekała. Najwyraźniej nikomu poza Pearce'em nie udało się wygrać w oszukańca. - PołoŜyłeś dwie karty na swoją kupkę! - zauwaŜył Gregory, ale mina mu zrzedła, gdy Pearce policzył swoje karty, udowadniając, Ŝe ma ich tyle samo, ile wszyscy gracze. - Próbujemy uwaŜać na Pearce'a - szepnął Ewan do ucha Annabel. Szczególnie Gregory, ale jak dotąd nie udało mu się złapać go na gorącym uczynku. Rzeczywiście, nie minęła godzina, a nikt poza Pearce'em nie miał juŜ ani pensa. Gregory był tym najbardziej dotknięty, a lady Ardmore mamrotała coś ze złością. - MoŜe podszkoliłbyś mnie trochę - zaproponowała. - W prze ciwnym razie nigdy nie wygram. -Jeszcze nikt z nim nie wygrał - wyszeptał młodzieniec z lekkim rumieńcem. - ZauwaŜyłaś? Annabel uśmiechnęła się szeroko. - Mam trzy siostry - odparła szeptem. - Najmłodsza teŜ lubi oszukiwać. Tym razem na twarzy Gregory'ego pokazał się uśmiech, jakiego pewnie dawno nikt u niego nie widział. Annabel odwróciła się do ojca Armailhaca, który oferował jej swoje ramię. - Mógłbym liczyć na chwilę rozmowy na temat waszego ślubu? - zapytał. Annabel czuła, Ŝe się rumieni. Ewan był juŜ w połowie schodów, jego babka wspierała się cięŜko na jego ramieniu. Gregory zniknął,

a ojciec Armailhac prowadził ją z gracją francuskiego dworzanina w kierunku biblioteki. - Chce pani poślubić naszego Ewana? - zapytał, gdy Annabel zajęła miejsce w fotelu przed kominkiem. - Chcę - odparła. - Czy pozwoli pani mówić do siebie: Annabel? - Bardzo proszę. - Wyglądało na to, Ŝe po raz pierwszy znajdzie się na tak przyjacielskiej stopie z osobą duchowną. Miała tylko nadzieję, Ŝe zakonnik nie poprosi, aby zmówiła modlitwę. Na pewno nie zrobiłaby tego prawidłowo. - NajwaŜniejsze - powiedział ojciec Armailhac, patrząc jej uwaŜnie w oczy - czy naprawdę tego chcesz. Z całego serca. -1 nagle jego twarz stała się śmiertelnie powaŜna. - Bo widzisz, moje dziecko, przystąpienie do sakramentu małŜeńskiego bez prawdziwego uczucia w sercu jest grzechem. - To nie jest małŜeństwo z miłości - przyznała z wahaniem. Pobieramy się z powodu skandalu. - Oczywiście, sam niewiele wiem na temat miłości między męŜczyzną a kobietą - rzekł zakonnik, ujmując jej rękę w swoją dłoń. - Ale wydaje mi się, Ŝe trudno stwierdzić, gdzie miłość się zaczyna, a gdzie kończy. - Och, ja... - zaczęła Annabel, jednak reszta słów uwięzla jej w gardle. Nie czuła się gotowa wyznać komuś, Ŝe była zakochana bez wzajemności. - Ja to rozumiem - dodała. I nagle poczuła, jak bardzo jest zmęczona. Chciała jednak jeszcze o czymś powiedzieć zakonnikowi. Ewan opowiadał mi, jak bardzo mu ojciec pomógł po tragicznej śmierci jego rodziców. Twarz Armailhaca się rozpromieniła. - Tak mówił, naprawdę? A ja myślałem, Ŝe juŜ nigdy nie zechce wrócić myślami do tej strasznej powodzi. Ani do śmierci swoich rodziców. - Odniosłam wraŜenie, Ŝe nie pamięta własnego taty, poniewaŜ znalazł go w tobie, ojcze.

262 263

- Kiedy przybyłem do Szkocji, Ewan był juŜ dojrzałym męŜczy zną - odparł starzec. - Początkowo z niechęcią odnosił się do na szych prób otoczenia go opieką, ale z moich doświadczeń wynikało, Ŝe ci, którzy stracili najbliŜszych, często tak się zachowują. Pewnie zauwaŜyłaś, moja droga, Ŝe Ewan nie jest wylewny, chociaŜ potrafi być bardzo wspaniałomyślny. Mam nadzieję, Ŝe zmienisz jego Ŝycie, tak jak on niewątpliwie zmieni twoje. Annabel się uśmiechnęła. Jeśli ten mnich sądzi, Ŝe ona zamierza włóczyć się po blankach murów w deszczu i wyśpiewywać z Gregorym modlitwy, to bardzo się rozczaruje. Ojciec Armailhac nie powiedział juŜ nic więcej, po prostu wziął ją pod rękę i poprowadził w kierunku schodów. - Ani ty, ani Ewan nie jesteście katolikami, a więc odprawię skró coną ceremonię. Oczywiście, chętnie dodam coś do tej uroczystości. We Francji śluby na ogół udzielane są w niedzielę. Ale poniewaŜ cze kaliście juŜ dwa tygodnie, to jestem pewien, Ŝe nie będziecie mieli nic przeciwko temu, jeśli poczekacie jeszcze kilka dni. Poza tym, jak sama przyznałaś, nie pobieracie się z miłości. Spojrzała na niego z niepokojem, ale jego twarz była jak zwykle dobroduszna i uśmiechnięta. - Właśnie - odparła z ulgą.

Rozdział 30 Nadszedł kolejny wieczór i wszyscy domownicy grali w karty. W grze uczestniczyli: lady Ardmore, stryj Pearce, Ewan, Gregory i Annabel. Tym razem jednak wszystko układało się inaczej niŜ zwykle. O dziwo, Gregory wygrywał rozdanie za rozdaniem, a Annabel dzielnie dotrzymywała mu kroku. Przy kolejnej partii Ewan i jego babka wycofali się i na polu walki pozostały juŜ tylko trzy osoby. - Grasz, moja droga, zdumiewająco dobrze - zauwaŜyła hrabi na, kiedy Annabel zgarnęła dwie półpensówki Pearce'a. Swój kom264

plement zaprawiła na tyle duŜą dozą wątpliwości, aby zmienić go w afront. - Z przyjemnością udzielę pani kilku lekcji, jeśli taka wola - od parła Annabel z czarującym uśmiechem. Ku jej zaskoczeniu lady Ardmore wybuchnęła śmiechem. - Coś mi się zdaje, Ŝe Gregory zdąŜył juŜ mnie w tym wyrę czyć. Oczy Gregory'ego błyszczały z radości, gdy zgarniał lewę za lewą. Pearce nerwowo spoglądał na stół, a policzki powoli przybierały kolor portwajnu, w miarę jak malała jego kupka półpensówek. -Jak ty to robisz? - wyszeptał Ewan wprost do ucha Annabel. - Dopisuje mi szczęście - odparła. - PrzecieŜ wiesz, Ŝe nie jestem w tej grze zbyt dobra. - Och, nie mam co do tego Ŝadnych wątpliwości - odrzekł, po czym znów nachylił się do jej ucha i dodał: - Ale za to niezwykle wprawna w oszukiwaniu. - Ale tylko wtedy, gdy mam do czynienia z mistrzem - powiedziała i wyłoŜyła karty, wygrywając partię. - Czasy się zmieniają! - zachichotała Nana. - Myślę, Pearce, Ŝe w przyszłości nie będziesz juŜ tak łatwo wygrywał. Ja... - Nagle przechyliła głowę i po chwili do ich uszu dobiegł dźwięk trąb na murach. - Przybyli goście - oznajmiła. - Mam nadzieję, Ŝe to nie są ci rozpustni członkowie klanu, którzy chcą się zabawić waszym kosztem. Nie aprobuję tych wszystkich pogańskich praktyk, jak malowanie na czarno. -A co to jest malowanie na czarno? -Wyjątkowo odraŜający zwyczaj, praktykowany w Aberdeenshire odparła Nana, stukając laską. - Czy ciebie ktoś pomalował, Nano? - zapytał z lękiem Gregory. - To było tak dawno, Ŝe juŜ nie pamiętam - prychnęła. Po czym dodała: - Ale nie ma powodu do obaw. Czasy się zmieniły i nikt nie ośmieliłby się podnieść ręki na narzeczoną jego lordowskiej mości. 265

- Myślę, Ŝe to banda od Croganów - rzekł Ewan, po czym zwrócił się do Annabel: - Kiedy trochę wypiją, stają się pobudliwi. - Pobudliwi? Rozpustne łotry oto kim są Croganowie - stwierdziła Nana. - Powiedz im, Ŝe wesele nie odbędzie się aŜ do niedzieli. Niech wracają do domu. Ja tymczasem udam się do moich pokojów. Ty, Gregory, teŜ pójdziesz na górę. Pijani Croganowie to nie jest towarzystwo dla dobrze ułoŜonych młodzieńców. Stryj Pearce zaczął się równieŜ zbierać do wyjścia. Przez chwilę wodził wzrokiem z jednej twarzy na drugą, jakby szukał odpowiedzi, jak to się stało, Ŝe przegrał. Wkrótce potem pani Warsop otworzyła drzwi do salonu i zaanonsowała gości. I nie byli to pijani Szkoci. - Milordzie - powiedziała, cofając się. - Lady Willoughby. Lady Maitland. Miss Josephine Essex. Lord Mayne. Zaskoczona Annabel zamarła, ale juŜ po chwili zerwała się na równe nogi, krzycząc z radości: - Imogen! Josie! - Siostry rzuciły się sobie w ramiona, jakby nie widziały się od wielu miesięcy a nie zaledwie od kilku tygodni. - Co wy tu robicie? - powtarzała Annabel, nie mogąc uwierzyć własnym oczom. - Przyjechaliśmy cię ratować, oczywiście! - rzuciła beztrosko Imogen. - Co takiego? - zdziwiła się Annabel, przyglądając się uwaŜnie twarzy siostry. Odniosła wraŜenie, Ŝe oczy Imogen są trochę mniej smutne. Przyciągnęła ją do siebie. -Jak się czujesz? - Lepiej - odparła Imogen. - Mayne bardzo mi w tym pomógł. - Mayne?! - zdumiała się Annabel. Lord Mayne, zajęty rozmową z Ewanem, odwrócił się i skłonił głowę z taką samą jak zwykle elegancją, ale wydawał się inny. Mniej nonszalancki. Zamiast najmodniejszych obcisłych spodni miał na sobie skórzane bryczesy. Jego koszula była wprawdzie czysta, ale jej okres świetności dawno juŜ minął. Nawet surdut wydawał się nie na miarę, zbyt luźny, za szeroki.

- Proszę o wybaczenie, Ŝe zjawiam się przed panią w takim stro ju - powiedział, podnosząc jej dłoń do ust. -Jestem wdzięczna, Ŝe towarzyszył pan moim siostrom w podróŜy odparła. - Mogę panu przedstawić ojca Armailhaca? Mayne zaskoczył Annabel, błyskawicznie przechodząc na francuski. - Nasza matka jest Francuzką -wyjaśniła Griselda, całując Annabel w policzek. - Proszę, powiedz, Ŝe nie poślubiłaś jeszcze Ardmore'a. W przeciwnym razie obawiam się, Ŝe za chwilę zemdleję. - Nie, nie, zamierzamy pobrać się w najbliŜszą niedzielę - odparła Annabel, patrząc na nią ze zdumieniem. Griselda uśmiechnęła się, a Imogen rozpromieniła się tak, jakby wygrała los na loterii. - Mamy dla ciebie wspaniałą niespodziankę! - wyrzuciła z sie bie. -JuŜ nie musisz wychodzić za mąŜ! Przyjechaliśmy tu, Ŝeby cię zabrać do Anglii. Będziesz mogła wybrać sobie innego męŜa i zrezygnować z Ardmore'a. - Co? - Annabel nie potrafiła ukryć bolesnego zdziwienia. Nagle w pokoju zaległa cisza. Annabel była przekonana, Ŝe Ewan uwaŜnie ich obserwuje. - Nie musisz wychodzić za Ardmore'a - powtórzyła uszczęśli wiona Imogen. -JuŜ po skandalu. CzyŜ to nie cudowne? Rzeczywiście cudowne, pomyślała oszołomiona Annabel. Cudowne? Ewan nie był zaskoczony JuŜ w chwili, gdy rodzina Annabel weszła do pokoju, czuł, co się wydarzy. Niestety, sam sobie był winien. Przede wszystkim przez swoją bezgraniczną głupotę. Nie Ŝeby miał zaraz pozwolić na zmianę planów, bez względu na to, czy uwaŜał się za durnia, czy nie. Podczas gdy Annabel patrzyła na siostrę z niemym zdumieniem, uśmiech na twarzy Imogen stawał się z kaŜdą chwilą coraz mniej promienny

266

267

- Cieszysz się w końcu czy nie? Jechaliśmy dzień i noc, Ŝeby tylko zdąŜyć na czas. - Oczywiście, Ŝe się cieszę - powiedziała szybko Annabel. - Musieliście mieć okropną podróŜ. Nie pojmuję, jak zdołaliście dotrzeć tu tak szybko, skoro my przyjechaliśmy zaledwie wczoraj. - Mam nadzieję, Ŝe nigdy juŜ nie usłyszę słowa „powóz"! - oznajmiła Griselda. - Spójrz tylko: jestem juŜ własnym cieniem! - Popatrzyła z przeraŜeniem na swoją figurę. I rzeczywiście, jej kształty wydawały się odrobinę mniej wspaniałe. - Nie mogłyśmy znieść myśli, Ŝe tak bardzo rozpaczałaś w przeddzień wyjazdu do Szkocji - ciągnęła Imogen. -Wiem, Ŝe zamierzałaś wrócić do nas po sześciu miesiącach. - Ujęła jej dłonie. - PrzecieŜ w Londynie tyle małŜeństw Ŝyje w separacji. Ale to niełatwe. Bardzo przeŜywałyśmy twoją sytuację. I nagle Lucius Felton znalazł sposób na wyciszenie skandalu. Ewan usiłował opanować nerwy, które nigdy go nie zawodziły do czasu, aŜ Annabel wkroczyła w jego Ŝycie. - Sześć miesięcy? - rzucił od niechcenia, jakby tylko chciał wy jaśnić drobny szczegół konwersacji. Na nieszczęście nawet on sam nie mógł nie słyszeć z trudem hamowanego gniewu w swoim gło sie. Imogen się zmieszała. - Ten plan powstał w dosyć dramatycznej chwili - próbowała wyjaśnić. -Ale teraz to juŜ niewaŜne, poniewaŜ Feltonowi udało się odszukać pannę Alice Ellerby, tajemniczą A.E., która doprowadzona do rozpaczy, wymknęła się spod opieki rodziców. - Szczęśliwy zbieg okoliczności - zauwaŜył cicho Ewan. Annabel nie patrzyła na niego. Chyba nie wierzyła, Ŝe mógłby jej pozwolić wrócić do Anglii. - Felton zapłacił pannie Ellerby ogromną sumę pieniędzy i ona zamieściła w „Bell Weekly Messenger" opis relacji z panem, lordzie Ardmore. - Ze mną? - zdziwił się Ewan. Imogen skinęła głową.

- Potem odpłynęła do Ameryki z jakimś parobkiem. Dzięki Feltonowi zdobyła pokaźny posag. - Oczywiście będzie trochę gadaniny o ślubie, który się nie odbył dorzuciła Griselda. - Ale rozpuściliśmy pogłoskę, Ŝe Josie i ja podróŜowałyśmy razem z wami. - Pańska reputacja, birbanta i hulaki, jest powszechnie znana ciągnęła Imogen, starając się zatuszować informację, Ŝe narzeczona Ewana miała zamiar porzucić go wkrótce po ślubie. - Biorąc pod uwagę moje zachowanie na parkiecie i związek z ognistą miss A.E., stał się pan głównym tematem rozmów na salonach. Ewan milczał. NiezraŜona tym Imogen ciągnęła: -Nie ma nic gorszego niŜ małŜeństwo bez miłości. Związek wymuszony przez okoliczności nie wróŜy nic dobrego. - RóŜnie bywa - powiedział Ewan, po czym odwrócił się, wie dząc, Ŝe Annabel odczyta prawdę z jego twarzy. - Co ty na to, moja droga? Patrzyła na niego. Z głową uniesioną wysoko i nieodgadnionym wyrazem twarzy. - Będę wdzięczna za pokój, gdzie trochę odpocznę - wtrąciła się Griselda. - Szkockie drogi są w opłakanym stanie. Ewan podał jej ramię. Lepiej, jak opuści towarzystwo, zanim nerwy odmówią mu posłuszeństwa. -Josie, chodź ze mną! - zawołała Griselda. - Co za niespodzianka! - zwróciła się Annabel do Mayne'a, obserwując spod oka Ewana. Był wściekły. Z trudem przełknęła ślinę. - Dla mnie równieŜ - oświadczył Mayne, nie kryjąc irytacji. - Na gwałt potrzebuję krawca. Zostałem porwany przez twoją siostrę. Imogen wybuchnęła śmiechem. - Biedny Mayne narzekał przez całą drogę z Londynu. Musiał wkładać ubranie Rafe'a, stąd ten nastrój. - Porwałaś lorda Mayne'a? - zapytała Annabel. Imogen machnęła ręką.

268

269

- To taki uparty człowiek i do tego staroświecki. Wiedziałam, Ŝe nie zgodzi się nam towarzyszyć. - Rzeczywiście - przyznała Annabeł. - Dlaczego miałby z własnej woli wybrać się w dwutygodniową podróŜ do Szkocji? -W środku sezonu jeździeckiego - dodał Mayne. - PoniewaŜ go o to poprosiłam - wyjaśniła Imogen. - Chyba jednak nie poprosiłaś... - No właśnie - zauwaŜył Mayne. - Zatrzymała się przed moim domem. Natychmiast wsiadłem do powozu, bo nie udało mi się jeszcze wbić do głowy pani siostrze, Ŝe poranne wizytowanie dŜentelmena jest niestosowne. Potem juŜ tylko zostałem poinformowany, Ŝe właśnie znajduję się w drodze do Szkocji. - Tak czy inaczej, jestem wam obojgu bardzo wdzięczna - skłamała Annabeł. - To miło, Ŝe przybyliście mnie ratować. - Było jej tak miło, Ŝe obawiała się, iŜ zaraz się rozpłacze. - Tak naprawdę to zasługa Feltona, Ŝe znalazł pannę Ellerby powiedział Mayne. - Zastanawiam się jednak, czy rzeczywiście cieszy się pani z naszego przyjazdu, panno Essex. - Oczywiście, Ŝe się cieszy! - wtrąciła szybko Imogen. -Jak moŜesz o to pytać, Mayne? - Zawsze się raduję, kiedy spotykam swoje siostry - odparła Annabeł. Widząc, Ŝe Imogen marszczy brwi, szybko dodała: - Musisz być zmęczona. Pozwól więc, Ŝe zaprowadzę cię do naszej ochmistrzyni. Dochodziła juŜ północ, gdy wszyscy goście znaleźli się w wygodnych pokojach z łazienkami i świeŜą nocną bielizną. Imogen domagała się pokoju obok Mayne'a, natomiast on nalegał, aby umieszczono go na zupełnie innym piętrze. Josie nie chciała być w pokoju do nauki, co z kolei Griselda uwaŜała za właściwe. Sama zaś poprosiła o pokój z oknami na zachód, bo nie lubiła, kiedy rano promienie słoneczne przeciskały się przez zasłony. W końcu kaŜdy został wygodnie zakwaterowany. Annabeł widziała Ewana raz w przelocie. Ich oczy na chwilę się spotkały i Annabeł minęła go pośpiesznie. Co teŜ on teraz o niej myśli? Planowała 270

cudzołóstwo, ale takŜe ucieczkę. Jaki męŜczyzna moŜe zaaprobować kobietę bez skrupułów? Wyrzuty sumienia i upokorzenie sprawiły, Ŝe poczuła mdłości. Siedziała na brzegu łóŜka, gdy do jej uszu dobiegł przeraŜający dźwięk. Z początku nawet go nie skojarzyła z krzykiem, taki był wysoki i piskliwy. Wybiegła więc z pokoju i śmiertelnie przeraŜona ruszyła w kierunku, skąd dobiegał krzyk. Pędziła korytarzem, potem schodami w dół. Drzwi otwierały się, ktoś coś do niej mówił, lecz ona nie przystawała. Wpadła jak burza do biblioteki. TuŜ za nią pojawił się Ewan. Rosy stała na środku pokoju i piszczała przeraźliwie. Annabeł była wstrząśnięta. Spokojna, dziecinna Rosy, jaką poznała, zamieniła się w kobietę ze śmiertelnie bladą twarzą i oczami pełnymi furii. Nie krzyczała ze strachu, lecz z wściekłości. Obok stał Mayne, oparty o ścianę, oniemiały i wyczerpany. Ewan szybko zbliŜył się do Rosy, chwycił ją za ramiona i mocno potrząsnął. Rosy jednak wciąŜ krzyczała. Potrząsnął nią znowu. - Uspokój się, Rosy. Uspokój się, proszę. W drzwiach pojawił się Mac. - Pójdę po ojca Armailhaca - rzucił szybko i wybiegł. Rosy powoli milkła. - Cholera! - burknął Mayne, wypełniając ciszę, która nagle za legła w sali. Mnóstwo osób tłoczyło się w drzwiach. - Niech Ŝaden męŜczyzna tu nie wchodzi! - zawołał Ewan, po czym zwrócił się do Mayne'a, który wciąŜ półprzytomny opierał się o ścianę. -Jeśli nie miałby pan nic przeciwko temu... - Skinieniem głowy wskazał drzwi. - Z przyjemnością- odparł Mayne. Nagle się zatrzymał. - Chciałbym, Ŝeby pan wiedział, nie dotknąłem tej dziewczyny, Naprawdę... - Wiemy - powiedziała Annabeł, biorąc pod ramię lorda i prowadząc w stronę wyjścia. - Rosy jest po prostu zdenerwowana, to wszystko. 271

-Zdenerwowana?! - zawołał Mayne, gdy znaleźli się w korytarzu, otoczeni pełnymi współczucia twarzami. - Zdenerwowana? Ona jest po prostu stuknięta. Przyszedłem do biblioteki, aby sprawdzić, czy Ardmore otrzymuje „Racing News", i Rosy juŜ tu była. Przywitałem się więc, a ona zaczęła mnie mierzyć wzrokiem od stóp do głów. MoŜe nie spodobał się jej mój fular. Bóg raczy wiedzieć. Ale kiedy na niego spojrzała, zaczęła krzyczeć i rzuciła czymś we mnie. Jakbym ją obraził. Annabel spojrzała wymownie na panią Warsop. - Myślę, Ŝe lordowi dobrze zrobi drink - powiedziała. - Kim jest ta dziewczyna? - zapytała stojąca na schodach Griselda. Annabel zawahała się, ale nadchodzący właśnie ojciec Armailhac wybawił ją z kłopotliwej sytuacji. - To przybrana siostra lorda Ardmore'a, całkowicie niegroźna, zaręczam pani. Griselda nie wyglądała jednak na przekonaną. - CóŜ, jeśli kryzys naprawdę minął, moŜemy wracać do łóŜek - stwierdziła z kwaśną miną. - W takim razie sprawa załatwiona - szepnęła Imogen. Wyglądała na bardzo rozemocjonowaną. - Och, Annabel, tak się cieszę, Ŝe tu jesteśmy. Zamek z obłąkaną kobietą, zupełnie jak w powieści! - Niezupełnie - zauwaŜyła Josie, zerkając zza ramienia Griseldy. - Gdyby to wszystko miało się wydarzyć w powieści, to ta kobieta byłaby pierwszą Ŝoną Ardmore'a, a nie jego siostrą. - Bardzo mi przykro, Ŝe tak się tym przejęłyście - powiedziała szybko Annabel, ucinając dyskusję na temat stosunków Rosy z Ewanem. - Rosy łatwo wyprowadzić z równowagi, poza tym bardzo się boi nieznajomych męŜczyzn. -1 nawet domyślam się dlaczego - zauwaŜyła Griselda i wzdrygnęła się. -Jazda na górę! - burknęła na Josie. Imogen wzięła Annabel w objęcia. - Straszny dom - wyszeptała. - Wilgotny, zimny i oddalony od cywilizacji. Tak się cieszę, Ŝe zdąŜyłyśmy na czas. WyjeŜdŜamy stąd

jak najprędzej. I te krzyki! - Ciarki przeszły jej po plecach. - Nie wytrzymałabyś tu sześciu miesięcy. Myślę, iŜ nie minąłby miesiąc i wróciłabyś do Londynu. Annabel podniosła głowę i napotkała wzrok Ewana. Stał w milczeniu w drzwiach biblioteki. Kiedy wszyscy rozeszli się do swoich pokojów, Annabel znów otworzyła drzwi do biblioteki. Rosy i Ewan siedzieli na kanapie przed kominkiem: Rosy w jednym końcu, Ewan w drugim. Jednak Ewan miał wyciągniętą rękę na oparciu kanapy i gładził głowę Rosy. Dziewczyna była znowu spokojna i jakby nieobecna. Nie wyglądała na kogoś, kto mógłby podnieść głos, a co dopiero krzyczeć. Właściwie... wyglądała na szczęśliwą. Ewan spojrzał na Annabel. - Myślę, Ŝe Mayne'owi przybył rok Ŝycia. - On sam pewnie by powiedział, Ŝe z dziesięć lat. Doszła juŜ do siebie? - szepnęła, poniewaŜ Rosy nuciła cichutko i patrzyła w ogień na kominku, jakby w migoczących płomieniach widziała jakąś fascynującą grę. - Na to wygląda. Jej pielęgniarka nie powinna była do tego dopuścić. Ilekroć mam gości, Rosy nie wolno opuszczać swoich pokojów. Problem -w tym, Ŝe nawykła do swobody. Jesteś pierwszym gościem od lat i ona cię zaakceptowała. Zapomniałem o niezbędnej ostroŜności. - Domyślam się, Ŝe ona źle reaguje jedynie na męŜczyzn. - Stan Rosy najwyraźniej się pogorszył - powiedział cicho Ewan. Zaatakowała Mayne'a; spójrz tylko. - Skinął głową w kierunku ściany, o którą opierał się Mayne. Posadzka była usłana kawałkami rozbitej porcelany. - Rzuciła w niego duŜą wazą. Gdyby go trafiła w twarz, skutki mogłyby być straszne. Annabel zastanawiała się, co powiedzieć. - Gregory staje się coraz starszy. Rosy czasem zapomina, kim jestem, i mnie teŜ atakuje. Jeśli rzuci się na Gregory'ego... - On chyba nie widzi w niej swojej matki. -Ale zna prawdę. To okropne patrzeć, jak własna matka staje się obłąkana. On nawet nie zszedł do biblioteki. ZauwaŜyłaś?

272

273

Annabel skinęła głową. Rosy wstała i wolno ruszyła do wyjścia. W drzwiach juŜ czekał ojciec Armailhac. Delikatnie ujął ją pod rękę i powoli zaczął prowadzić na górę. Annabel zauwaŜyła, Ŝe coś zmieniło się w oczach Ewana, kiedy na nią spojrzał. -A więc nasz skandal naleŜy juŜ do przeszłości - rzekł. - Tak - wykrztusiła, z trudem pokonując bolesny ucisk w gardle. - Myślę, Ŝe to lepsze rozwiązanie niŜ małŜeństwo na sześć miesięcy. Planowałaś po prostu mnie opuścić, czy chciałaś wystąpić o rozwód? - Obserwował ją tak uwaŜnie, Ŝe zaczynała tracić głowę. - Miałam zamiar wyjechać - wyszeptała. - Powinienem się domyślić. Kobieta, która zamierza w przyszłości cudzołoŜyć, nie zostanie na zamku w Szkocji. Zawarta w tych słowach prawda paliła Ŝywym ogniem. -Jedyny problem z rozwiązaniem Feltona polega na tym... -tym razem głos Ewana był śmiertelnie powaŜny... - Ŝe nie pozwolę ci wrócić do Anglii. PrzecieŜ moŜesz nosić pod sercem moje dziecko. Obawiam się więc, Ŝe będziesz musiała mnie poślubić, czy tego chcesz, czy nie. Po chwili milczenia mówił dalej: - Miałem nadzieję, Ŝe zostaniesz ze mną z innych powodów. Jeśli nie ma dziecka i skandalu, droga wolna. MoŜesz poślubić bogatego Anglika. - Zawahał się. - Mimo to chciałbym cię prosić, abyś została w imię tego, co do siebie czujemy. Stał przy kanapie, wysoki, dumny w kaŜdym calu Szkot i tak piękny, Ŝe pod Annabel aŜ nogi się ugięły i nie potrafiła zebrać myśli. Nigdy nie zostawiłaby Ewana z własnej woli; za bardzo go kochała. Serce pękało jej z bólu na myśl, Ŝe on tak naprawdę nie odwzajemniał tej miłości. - Chciałbym, Ŝebyś za mnie wyszła - oznajmił. -Wyjdę za ciebie - wyszeptała, po czym odwróciła się i pobiegła schodami na górę, mocno zaciskając dłoń na poręczy, Ŝeby nie upaść, bo nogi miała jak z waty. W połowie schodów odwróciła się.

Ewan stał na dole. Widziała w jego oczach pustkę. A moŜe tylko tak jej się zdawało. - Czy nie chciałbyś, abym... - Urwała, a po chwili zaczęła zno wu. Tyle juŜ sobie powiedzieli. Pozostało jeszcze tylko jedno, naj waŜniejsze pytanie: - Kochasz mnie? Słowa niosły się w wilgotnym, nocnym powietrzu jak krzyk, a przecieŜ był to zaledwie szept z głębi zrozpaczonego serca. Podniósł głowę i w milczeniu patrzył na Annabel. - Mówiłem ci to juŜ w chacie Kettle'ów. Myślę, Ŝe moglibyśmy być dobrym małŜeństwem. Ty poŜądasz mnie, a ja ciebie. - Mylisz poŜądanie z miłością - odparła. - A przecieŜ to nie to samo. - Naprawdę cię kocham. Nie przeŜyłbym, gdybyś poślubiła innego męŜczyznę. Taka jest prawda. Annabel wyrzuciła z siebie pierwsze słowa, jakie jej przyszły do głowy: - PoŜądanie to przekleństwo, cudzołóstwo i wiarołomstwo. Ewan zaczął wchodzić po schodach. - Czy to jakaś poezja? - zapytał, kiedy znalazł się obok Annabel. Tak. - Nie podoba mi się. I co za paskudny autor! - To Szekspir - zauwaŜyła Annabel. Teraz zrozumiał, dlaczego go nigdy nie lubił. - Będziemy ze sobą szczęśliwi - zapewniał. - Nigdy nie zaznasz biedy, a to przecieŜ dla ciebie waŜne. - Prawda, wszystko prawda. - Stworzymy wspaniały związek. Annabel zmusiła się do uśmiechu. Dotarła na szczyt schodów, skręciła w lewo i skierowała się do sypialni. Gdy tylko weszła do pokoju, rzuciła się na łóŜko, nie myśląc ani o kąpieli, ani o wezwaniu pokojówki. Miała wraŜenie, Ŝe wraz z nią wiruje cały pokój. W głębi duszy wiedziała, Ŝe w takich kobietach jak ona męŜczyźni się nie zakochują, czują wobec nich tylko poŜądanie. Tak właśnie było z Ewanem.

274

275

Zbudziła się na dźwięk gałki przekręcanej w drzwiach. Zapuchnięte oczy kleiły się do powiek, ale kiedy w końcu je otworzyła, ujrzała Josie, jak gramoli się na łóŜko, szepcząc coś do Imogen, która dopiero co zdąŜyła wślizgnąć się pod okrycie. - Kiedy będę wychodziła za mąŜ - mówiła - chciałabym, aby to był ktoś podobny do Ardmore'a. Zeby miał zamek i mnóstwo słuŜby. Wiem, Ŝe nie lubisz Szkocji - zwróciła się do Annabel. - Ale ja ja kocham. Nie zamierzam zostać w Anglii. Jak myślisz, czy Ardmore moŜe poczekać z wyborem Ŝony do przyszłego sezonu, kiedy odbędzie się mój debiut? - Nie bądź śmieszna - odparła Annabel, unosząc się na poduszkach. - Okropnie wyglądasz - zauwaŜyła Josie. - CzyŜbyś źle spala? Ja przez całą noc nasłuchiwałam kroków pod moimi drzwiami. - ZadrŜała z podniecenia. -JuŜ dawno mówiłam, Ŝe czytasz za duŜo powieści - zauwaŜyła Imogen, układając sobie poduszki tuŜ obok Annabel.

-A ja mówiłam, Ŝe jest w nich duŜo poŜytecznych informacji odparła Josie. - Gdyby to była powieść, mogłoby się okazać, Ŝe Ardmore jest zły do szpiku kości. Wygląda na takiego. - Doprawdy? Annabel nawet nie powiedziała siostrom: dzień dobry. Marzyła, Ŝeby zostać sama. Musiała porozmawiać z Ewanem. Przekonać go, Ŝe... O czymś bardzo waŜnym. - A więc po pierwsze - ciągnęła Josie - wszystkie czarne charaktery mają ciemne, długie włosy, potargane przez wiatr. - Ardmore ma rude włosy - zauwaŜyła Imogen. - Ale są na tyle długie, Ŝe moŜna je potargać. - No właśnie! Rudzielec. A zatem jest... - ciągnęła Josie. - Nie jest perfidny! - przerwała Annabel, jakby czytając w myślach siostry. - Tak myślisz, bo za niego nie wyszłaś. Jeśli Ardmore ma coś na sumieniu, wyzna to tylko przez sen. Dlatego właśnie bohaterki powieści nigdy nie wiedzą, jacy naprawdę są ich przyszli męŜowie. A kiedy się dowiadują, jest juŜ za późno. Budzą się w środku nocy i słyszą, jak owi dŜentelmeni wołają tak: -Josie podniosła ręce i zaczęła przewracać oczami - Ooooo... Marguerite... nie mogę zapomnieć jej krzyku, jak spadała w przepaść... Ooooo! - Opuściła ręce i zwróciła się do Annabel. - Nie sądzę, Ŝebyś wiedziała, czy Ardmore mówi przez sen? - Nie mam pojęcia - skłamała Annabel. - Musisz przyznać, Ŝe w tym zamku jest duŜo elementów powieści, łącznie z obłąkaną Ŝoną na poddaszu. - Strojenie sobie Ŝartów z biednej Rosy to niegodne zachowanie, Josie. - W porządku - westchnęła młoda dama. - Nie chciałam być okrutna. - Chętnie bym tu zamieszkała i nawet nie miałabym nic przeciwko Rosy, chociaŜ jej zachowanie moŜe płoszyć gości. - Powinnyśmy wyciągnąć z tego lekcję - stwierdziła Imogen pompatycznym tonem. - To, Ŝe męŜczyzna ma tytuł i zamek, wcale nie znaczy, Ŝe jest odpowiednim kandydatem na męŜa.

276

277

Powinna czuć się szczęśliwa. Odzyskała wolność: mogła wrócić do Londynu i znaleźć bogatego Anglika, ułoŜonego, praktycznego męŜczyznę, który nie będzie wprawiał jej w zakłopotanie rozmowami o swojej duszy lub, co gorsza, o jej duszy. Rzecz w tym, Ŝe Annabel nie potrafiła porzucić Ewana. Pragnęła jego zachłannych pocałunków, czułości i pieszczot. MoŜe to powinno wystarczyć... on uwaŜał, Ŝe wystarczało. A ona? Przez tyle lat sądziła, Ŝe chce tylko wymienić męskie poŜądanie na małŜeństwo, bezpieczeństwo i pieniądze. Teraz wiedziała, Ŝe pragnie czegoś zupełnie innego. Zasnęła, łkając w poduszkę.

Rozdziol 31

Josie trąciła łokciem stopę Annabel. - Teraz na ciebie kolej zrobić nam wykład, co powinno decydo wać o wyborze męŜa. Ale Annabel wyobraziła sobie Ewana poślubiającego inną kobietę i aŜ serce jej zamarło. - Chyba nie zapomniałaś tych wszystkich wykładów, które nam robiłaś w ciągu ostatniego roku o tym, Ŝe małŜeństwo naleŜy zawierać z rozsądku, a nie z miłości? - I Josie zaczęła recytować niemal agresywnym tonem: „Najlepsze małŜeństwa są zawierane między rozsądnymi osobami, które decydują się na związek z praktycznych powodów i przy zapewnieniu racjonalnego poziomu zaufania i zgodności charakterów". - Tak, oczywiście - odparła Annabel, nerwowo zaciskając palce na pościeli. - Annabel - odezwała się nagle Imogen. - Nawet nie zapytałyśmy, jaką miałaś podróŜ. No więc, jak było? - Dobrze. Zupełnie... miło, naprawdę. Annabel czuła, Ŝe Imogen przygląda się jej uwaŜnie. - Annabel? Tak? - Czy coś się stało? Spójrz na mnie! Annabel odwróciła głowę i oczy sióstr się spotkały. - Ona jest skompromitowana. - Głos Imogen brzmiał głucho. - Skompromitowana? PrzecieŜ juŜ to wiemy. -Josie spojrzała na siostrę niepewnie. - Nieprawda! - odparła Annabel z przygnębieniem. - ChociaŜ, moŜe jestem, ale to juŜ bez znaczenia. -Jak tak moŜesz mówić? - Imogen prawie krzyczała. - To... - To nie ma znaczenia, poniewaŜ go kocham - powiedziała cicho Annabel i łzy popłynęły jej po policzkach. -Ale on mnie nie kocha. I chcę za niego wyjść i wcale nie tylko na sześć miesięcy. W pokoju zaległa głucha cisza. 278

- Och, skarbie! - zawołała Imogen po dłuŜszej chwili, biorąc Annabel w objęcia. - Ty? - Josie patrzyła na Annabel z niedowierzaniem. - Nasza praktyczna, zrównowaŜona siostra, która chciała wyjść za mąŜ dla pieniędzy? - Nie dbam o to... Nawet gdyby Ewan był biedny i tak bym go poślubiła. - Na Boga! - wykrzyknęła Josie, nie wierząc własnym uszom. -Jeśli mogłabyś zaakceptować biedę, to musisz go rzeczywiście kochać. Griselda dostanie palpitacji, kiedy się o tym dowie. - Ale nie mogę go poślubić. - Annabel umilkła na chwilę. - To znaczy, wyjdę za niego, chociaŜ nie chcę. - Gorzkie łzy spłynęły jej do gardła i zdusiły dalsze słowa. - To bez sensu - zauwaŜyła Josie. - Zresztą Imogen, kiedy ma kłopoty, teŜ nigdy nie mówi z sensem. - On mnie nie kocha - powtarzała z uporem Annabel. - On... bardzo mnie lubi. PoŜąda. I myśli, Ŝe to miłość, ale tak nie jest. Ja to wiem. PoŜądanie to coś zupełnie innego. -NajwaŜniejsze... - Imogen zawahała się, dobierając starannie słowa. - To nie wychodzić za mąŜ za kogoś, kogo się nie kocha - dokończyła. - Ale to straszne, kiedy kocha tylko jedna strona. Umilkła, po czym wzięła głęboki oddech. -Ja myślałam, Ŝe moja miłość do Dravena wystarczy dla nas obojga. -Ale Draven naprawdę cię kochał - zaprotestowała Annabel. Umierając, wyznał, Ŝe cię kocha. Nie pomniejszaj jego miłości teraz, kiedy juŜ nie moŜe ci tego powtórzyć. -AleŜ nigdy bym tego nie zrobiła. Doskonale wiem, jak bardzo mnie kochał. Tak bardzo, jak pewnie kochałby kaŜdą inną kobietę. Być moŜe bardziej niŜ swoją matkę. A mniej niŜ stajnie. - Och, Imogen - powiedziała Annabel. - Po co zastanawiać się nad taką... - Bo stąd właśnie bierze się smutek - prychnęła Imogen. - Do pewnego czasu moŜna się oszukiwać. I oto teraz zrozumiałam, Ŝe 279

jedna z moich sióstr jest naprawdę kochana. Widziałam to na twarzy Luciusa Feltona, kiedy po raz pierwszy spotkaliśmy się na wyścigach, a kilka dni później Tess wyszła za niego za mąŜ. - Nie zgadzam się z tobą, Ŝe Draven cię nie kochał - oznajmiła stanowczo Annabel. - AleŜ on mnie kochał! Tylko nie tak bardzo, jakbym tego pragnęła. RóŜne drobiazgi kaŜdego dnia mogą świadczyć o tym, jak niezmiernie jesteś ceniona przez swojego męŜa. WciąŜ myślę o tych dwóch tygodniach naszego małŜeństwa. I dokładnie wiem, jak cenił mnie Draven. - No dobrze, jeśli masz rację, to przestań go opłakiwać - wtrąciła Josie z typową dla siebie brutalną logiką. - Dlaczego to robisz, skoro nie traktował cię właściwie? A poza tym, skąd wiesz, Ŝe cię nie kochał. Czy tak mówił? - Nie twój interes! - prychnęła Imogen. - PrzecieŜ nie płaczę, prawda? - Czy dlatego masz romans z Mayne'em? - nalegała Josie. - Mayne teŜ mnie nie kocha. - Chyba się rozpłaczę - rozzłościła się Josie. -Jeśli szukasz miłości, to wybrałaś złą drogę. Porywając Mayne'a, nie rozbudzisz w nim miłości. - Nie dbam o to, czy Mayne mnie kiedykolwiek pokocha! - Mówisz, jakby miłość była wymierna - wytknęła jej Josie. -Jakbyś mogła bezbłędnie ocenić, którzy męŜczyźni kochają swoje Ŝony, a którzy nie kochają. Moim zdaniem istnieje wiele bardziej istotnych spraw. - Coś w tym jest - zauwaŜyła po namyśle Imogen. - Annabel, jeśli naprawdę kochasz Ardmore'a, to nie powinnaś wychodzić za niego, przynajmniej do chwili, aŜ on teŜ cię pokocha. Inaczej bardzo byś cierpiała. -A ja uwaŜam, Ŝe Ardmore kocha Annabel - upierała się Josie. Wszyscy męŜczyźni w niej się kochają. Pamiętasz, jak papa musiał przenieść naszego wikarego do innej parafii, poniewaŜ ten pisał do Annabel listy miłosne? 280

r

- Mylisz poŜądanie z miłością - powtórzyła Annabel łamiącym się głosem. - Pytałam Ewana dziś w nocy, czy mnie kocha, a on odpowiedział, Ŝe poŜąda. - Zaczęła łkać. - On nawet nie widzi róŜnicy! Mam juŜ dosyć bycia poŜądaną kobietą. - Z tego, co wiem od staroŜytnych poetów - wtrąciła Josie - dla większości męŜczyzn poŜądanie i miłość to jedno. Jesteś za bardzo drobiazgowa. - Racja, Annabel, nie widzę Ŝadnego powodu do rozpaczy - pocieszała siostrę Imogen, obejmując ją ramieniem. -Jeśli Ewan cię poŜąda, to jest na najlepszej drodze, Ŝeby cię pokochać. Josie, myślę, Ŝe powinnaś juŜ iść do siebie. Gdyby wzrok Josie mógł zabić, Imogen z pewnością padłaby trupem. - W porządku - poddała się, wzruszając ramionami. - Tess i Felton nie byli w sobie zakochani, kiedy się pobierali. Ale wkrótce po ślubie Felton zakochał się w Ŝonie po uszy. Długo myślałam, dlaczego Draven nie zakochał się we mnie tak samo... - Z trudem przełknęła ślinę. - Nie musisz o tym mówić - wtrąciła miękko Annabel. - Nie chcę, Ŝeby twoje małŜeństwo było takie jak moje - ciągnęła Imogen. - Muszę więc ci o tym powiedzieć. A prawda jest taka, Ŝe nie sądzę, by Draven i ja.... by Draven był szczególnie szczęśliwy w naszej sypialni. Przez chwiłę panowała cisza, którą przerwała Josie: - Mam nadzieję, iŜ nie wmówiłaś sobie, Ŝe Draven wskoczył na konia i zabił się z powodu rozczarowania małŜeństwem. Spontaniczność Josie rozbawiła Imogen i Annabel. Obie parsknęły śmiechem. A potem wszystko juŜ było prostsze. - Tess pozwalała Feltonowi, Ŝeby ją całował na torze wyścigowym - dodała Imogen. - Pośród setek osób. Całował ją równieŜ w otwar tym boksie, gdzie kaŜdy mógł ich zobaczyć. A potem poszli do powo zu, a kiedy wrócili, Tess miała włosy w nieładzie. Ja nigdy nie pozwo liłabym Dravenowi na coś takiego. Po prostu nie. Jednak teraz, kiedy o tym myślę, zaczynam Ŝałować, Ŝe nie byłam taka jak Tess. 281

- Cóz, Ewan równieŜ całował mnie w publicznych miej scach - przyznała Annabel, mając nadzieję, Ŝe nie spłonie ru mieńcem. -Jeśli rzeczywiście tym, czego potrzebują męŜczyźni, Ŝeby się zakochać, jest poŜądanie - zauwaŜyła Josie — to nie powinno być Ŝadnej niezamęŜnej prostytutki. Imogen sapnęła. , -Josie! - Nie powinnaś nawet znać takiego słowa, a co dopiero głośno je wypowiadać! - Meretrix. To po łacinie - powiedziała Josie bez cienia skruchy. Annabel, dlaczego więc nie powiesz Ewanowi, Ŝe zamierzasz wyjechać z nami? Będzie miał rozdarte serce, padnie przed tobą na kolana i zacznie błagać, Ŝebyś została. - Nigdy mu nie kłamałam. - Mam! - zawołała Josie. - Gdybyś się znalazła w niebezpieczeństwie, Ardmore mógłby nagle uświadomić sobie, Ŝe moŜe cię stracić na zawsze. Na przykład, gdybyś spadła z mostu w nurty spienionej wody, wołałby z rozpaczą twoje imię. - Uśmiechnęła się szeroko na samą myśl o tej scenie. - Ale mogłabym zginąć - zaprotestowała Annabel. - Nie chcę spadać ani z mostu, ani z konia. Planuję dziś rano pojeździć na Sweetpea i nie przewiduję Ŝadnego upadku. Rozległo się ciche pukanie do drzwi. - To Elsie. - Annabel westchnęła, spuszczając nogi z łóŜka. - Nie chcę, aby widziała, Ŝe płakałam. Powiedzcie, Ŝe biorę kąpiel. - We szła do łazienki i zamknęła za sobą drzwi. Josie pochyliła się i trąciła Imogen w nogę. - Musimy coś zrobić - szepnęła, gdy Elsie zajęła się garderobą Annabel. -Jeszcze nigdy nie widziałam jej w takim stanie. Ona naprawdę uwaŜa, Ŝe Ewan jej nie kocha. - Prawdopodobnie nie potrafi mówić o uczuciach - zauwaŜyła Imogen. - MęŜczyźni miewają z tym kłopoty. - Och, znasz upór Annabel. A ona najwyraźniej jest przekonana, Ŝe poŜądanie wyklucza miłość. W tej sytuacji biedaczysko musiał-

by chyba zamienić się w wykastrowanego kocura, aby ją przekonać o swojej miłości. - Co ty robisz w tej szkole? -jęknęła Imogen. - Twoje słow nictwo jest nieodpowiednie dla młodej damy. Właściwie dla damy w kaŜdym wieku! Wszystko przez te ksiąŜki. -Akurat określenia „wykastrowany kocur" nauczyłam się od ciebie, a nie z ksiąŜki! I przykro mi to mówić, Imogen, ale literatura klasyczna jest o wiele bardziej zajmująca niŜ wydawnictwa Minerva Press. Ale nie rozpraszaj mnie. Znam Annabel. Jest uparta jak osioł. Jedyny sposób, aby zmienić sytuację, to doprowadzić do tego, Ŝeby znalazła się w niebezpieczeństwie. - MoŜe masz rację. - Imogen wstała z łóŜka i skierowała się do drzwi. - Tobie pomogło - przypomniała Josie. - Spadłaś z konia i Draven szybko porwał cię do Gretna Green. - Annabel nigdy nie zdobyłaby się na taką taktykę - stwierdziła Imogen, w milczeniu akceptując swoją odpowiedzialność za wypadek. Ona jest nieprzyzwoicie uczciwa. W kaŜdym razie mam nadzieję, Ŝe się mylisz. Ardmore wygląda na męŜczyznę, który jest w stanie przekonać kobietę o wszystkim, jeśli tak postanowi. Ale Josie uwaŜała przecieŜ, Ŝe zawsze ma rację. Poza tym proponowane rozwiązanie nie wydawało się trudne: małe niebezpieczeństwo moŜe sprowokować Ardmore'a do ujawnienia uczuć i przekonać Annabel o ich prawdziwości. Josie się uśmiechnęła. Miała wspaniały pomysł, jak zaaranŜować niebezpieczną sytuację.

282

283

Rozdzial 32 Imogen otworzyła drzwi do sypialni i zamarła. Przed lustrem toalety siedziała kobieta, która wyglądała jak wcielenie któregoś z przodków widniejących na portretach. Ale to nie był duch.

- CóŜ, nie ma nikogo, kto by mnie przedstawił, zatem zrobię to sama - oznajmiła takim tonem, jakby była jej królewską mością. -Jestem lady Ardmore. Imogen weszła do pokoju i złoŜyła oficjalny ukłon. - Ogromny to dla mnie zaszczyt poznać panią, lady Ardmore. Lady Maitland, siostra panny Essex. Babka Ardmore'a miała ufryzowane i upudrowane włosy, wysoko upięte na czubku głowy, a na szyi dwa sznury szmaragdów, co jak na tak wczesną porę nie wydawało się zbyt stosowne. Mimo to jej wygląd robił wraŜenie, a podobieństwo do wnuka było uderzające. Co prawda Ardmore miał zielone, bystre oczy, a ona szare i nieco zmęczone, ale oboje charakteryzowali się ostrym rysunkiem brody i wydatnymi kośćmi policzkowymi. - Proszę usiąść. - Lady Ardmore dłonią wskazała Imogen miejsce. Oczywiście wiem o śmierci Maitlanda. Słyszałam równieŜ o waszej ucieczce. Sympatyczny chłopak był z tego pani męŜa. - Pani go znała? - Znałam jego matkę, chociaŜ była Angielką. Lord Ardmore i ja, chodzi o mojego męŜa, nie syna, jeździliśmy od czasu do czasu do Londynu. Po śmierci Ardmore'a napisała do mnie i później ponownie, kiedy straciłam syna i synową. Milczała przez chwilę. Imogen zagryzła wargę. Nie mogła sobie wyobrazić, jak to jest, kiedy się traci męŜa, a później jedynego syna. Nie mówiąc juŜ o synowej i ich dzieciach. Ale zanim zdąŜyła się zastanowić, co powiedzieć, lady Ardmore odezwała się znowu: - Było mi przykro, kiedy się dowiedziałam, Ŝe lady Clarice nie Ŝyje. Zmarła chyba w listopadzie, prawda? Imogen skinęła głową. - Nie doszła juŜ do siebie po śmierci Dravena. Złapała przeziębienie i po prostu nie zaleŜało jej, by wrócić do zdrowia. - MoŜe byłoby mi łatwiej, gdybym odeszła na skutek choroby. Czasami bardzo tego pragnęłam. Ale... - urwała i spojrzała na Imogen, a w jej szarych oczach nie było śladu łez - ...są tacy, którzy

płaczą, ale są teŜ tacy, którzy wpadają w gniew. Na moje wyczucie, pani naleŜy do tych drugich. Imogen uśmiechnęła się lekko. - Czy mogłabym zaliczyć siebie do obydwu grup? - Och, ja płakałam - przyznała lady Ardmore. - Kiedy zginęli James i jego Ŝona, a z nimi wspaniałe dzieci. Rozpaczałam tak strasznie, Ŝe niewiele brakowało, abym utonęła we łzach. - Tak mi przykro - powiedziała Imogen. Ale lady Ardmore pokręciła tylko głową. - Nie pojmuję, jak to się stało, Ŝe weszłyśmy na tak sentymentalny teren - zauwaŜyła. - Chciałabym wiedzieć, lady Maitland, dlaczego przyjechaliście do Szkocji. Zamek aŜ huczy od plotek. Moja pokojówka słyszała, Ŝe panna Essex zamierza wrócić z wami do Londynu i Ŝe nie poślubi mojego wnuka. - To nie do końca prawda - odparła Imogen, zastanawiając się, czy powinna mówić o wszystkim hrabinie. -Wnuk nie chce mi nic powiedzieć. - Przez chwilę uwaŜnie wpatrywała się w Imogen. - UwaŜam, Ŝe to jest Ŝona dla niego. Do tej pory nie przejawiał ani krzty zainteresowania powaŜnym związkiem i chociaŜ to dla mnie trudne, muszę przyznać, Ŝe Armailhac miał rację, gdy wysłał chłopaka do Londynu. Pani siostra ma charakter i jest prawdziwą Szkotką. Nikt teŜ nie wątpi, Ŝe bardzo mu na niej zaleŜy. Imogen skinęła głową. - O co więc tak naprawdę chodzi? - burknęła lady Ardmore. -Pani siostra, jak na moje wyczucie, jest przygaszona, a to nie bardzo do niej pasuje. Pytam więc, dziewczyno: w czym tkwi problem? - Ona nie wierzy, Ŝe lord Ardmore ją kocha - przyznała w końcu Imogen, nie mogąc wytrzymać badawczego spojrzenia szarych oczu. -Nie wierzy, Ŝe ją kocha?! - zadrwiła. - To jakaś romantyczna bzdura. Ja panicznie się bałam swojego męŜa. Przywódca klanu Poleyów zgodził się mnie poślubić i moi rodzice tygodniami wtłaczali mi do głowy, Ŝe nie mam prawa niegrzecznie mu odpowiadać ani

284

285

podnosić na niego głosu, ani irytować nawet w najmniejszym stopniu. - To musiało być trudne - zauwaŜyła Imogen. Zamyśliła się. - Nie. Po prostu wypełniałam swój obowiązek. Dla mojej rodziny to był ogromny zaszczyt, Ŝe wychodziłam za mąŜ za głowę klanu. - Czy kiedykolwiek podniosła pani głos? - zapytała Imogen, nie mogąc powstrzymać ciekawości. Z ust lady Ardmore wydobył się zduszony śmiech. - A ak myślisz, dziewczyno? - Zastukała w podłogę laską. - Nie, przynajmniej przez miesiąc. MoŜe nawet dłuŜej. Imogen pomyślała, Ŝe najprawdopodobniej był to zaledwie tydzień. - Znaleźliśmy sposób rozmawiania ze sobą, chociaŜ Ardmore nie był zbyt gadatliwy. Ewan, podobnie jak jego dziad, czekał, aŜ znalazł twoją siostrę, i teraz Ŝadna inna juŜ się dla niego nie liczy, nie w tym Ŝyciu. Imogen pokonała bolesny ucisk w gardle. - Annabel musi się o tym przekonać - powiedziała. - Obawiam się, Ŝe nasz ojciec nie zawsze właściwie ją traktował i teraz ona nie bardzo w siebie wierzy. Lady Ardmore prychnęła. - PrzecieŜ to najpiękniejsza złotowłosa dziewczyna, jaką znam. - W tym właśnie problem - wtrąciła Imogen. - Uroda sprawia, Ŝe Annabel tak trudno uwierzyć w miłość lorda Ardmore'a. -Wiele kobiet chciałoby mieć taki problem! - Owszem - przyznała Imogen. Hrabina podniosła rękę, jakby chciała powstrzymać dalsze pytania. - Musisz mi zaufać, młoda damo. Czy wiesz, Ŝe swojego przyszłego męŜa spotkałam przed ślubem zaledwie raz? - Naprawdę? - zdziwiła się Imogen. Choć oczywiście słyszała, Ŝe klany aranŜują małŜeństwa. 286

Lady Ardmore mówiła dalej: -Młode dziewczyny były wtedy bardzo krótko trzymane. Ja moŜe nawet bardziej, poniewaŜ szykowano mnie do roli hrabiny juŜ od piątego roku Ŝycia. - To... - zaczęła Imogen, ale zdołała się powstrzymać przed wypowiedzeniem: okropne. - Po raz pierwszy ujrzałam Ardmore'a na dwa dni przed ślubem. Jego młodsi bracia chcieli zrobić kawał. Wymyślili, Ŝe mnie wymalują czernidłem. Wie pani, co to jest? Imogen pokręciła głową. - Malują ciało ofiary mazią podobną do smoły, a potem ozdabiają piórami. To staromodna tradycja w Aberdeenshire, chociaŜ juŜ bardzo rzadko praktykowana, i na pewno nie w stosunku do kobiet z naszej sfery. Dwaj młodzi chłopcy rozzłoszczeni na brata postanowili zabawić się kosztem jego narzeczonej. Jeden z nich uciekł potem do Indii i słuch po nim zaginął. - Udało się im to zrobić? - zapytała Imogen zaintrygowana, Ŝe młodzieńcy odwaŜyli się podnieść rękę na przyszłą hrabinę. - Nie, nie. - Lady Ardmore pokręciła głową. - Mój przyszły mąŜ mnie uratował. CóŜ to była za scena. - Spojrzała na Imogen. - Dosyć ekscytująca? - Chyba nie myśli pani...? - zdumiała się Imogen. - AleŜ tak - powiedziała lady Ardmore w zadumie. - To dobry pomysł.

Rozdziaf33 Kiedy Josie weszła do biblioteki, Mayne siedział w fotelu z egzemplarzem General Study Book Weatherby'ego, ale Josie odniosła wraŜenie, Ŝe myślami był gdzieś daleko. - Co pan robi? - zapytała. - Rozmyślam o śmierci - odparł, unosząc cięŜkie powieki. 287

Josie czuła, Ŝe się rumieni, co zdarzało się jej rzadko. Ale lord miał w sobie coś, na co Ŝadna młoda dama nie mogła pozostać obojętna. Co za kłopotliwa sytuacja! Jaka kobieta rumieni się na widok kochanka swojej siostry? - Dlaczego myśli pan o śmierci? - zapytała, chodząc po pokoju, aby się nie zdradzić, Ŝe przyszła tu, poniewaŜ go szukała. - Nie jest pan przecieŜ aŜ tak stary. - Bóg jeden wie - odparł. - Czy Imogen potrzebuje czegoś odej mnie? Przysiadła na poręczy jego fotela. -Ja potrzebuję. Pańskiej pomocy - odparła. - Annabel teŜ jej; potrzebuje. - Szczerze mówiąc, jestem juŜ znuŜony pomaganiem Annabel - odparł i sieć drobniutkich zmarszczek wokół jego oczu stała się jeszcze bardziej widoczna. Mayne miał piękne oczy i Josie dopiero teraz mogła się przeko-; nać, dlaczego setki kobiet traciły dla niego głowę. - Nie ma pan wyboru - oświadczyła. -I proszę się nie obawiać,; ZuŜyje pan ten niewielki zapas energii, która jeszcze panu została. Chcę, Ŝeby pan ze mną poszedł. - Mam mnóstwo energii! - odparł, oŜywiając się lekko. - To dobrze. PoniewaŜ wybieram się do stajni Ardmore'a. W oczach księcia błysnęło zainteresowanie. -W porządku. -Wybierzemy się na konną przejaŜdŜkę. Z Annabel i Ardmore'em. Był zbyt inteligentny, aby dać się łatwo podejść. Jest coś, o czym mi nie mówisz. - To, o czym nie wiesz, nie moŜe cię zranić - odparła filozoficznie. Ma pan strój do konnej jazdy? - Dobrze wiesz, Ŝe nie mam - odburknął Mayne. - PoŜyczymy od Ardmore'a. - AleŜ on jest potęŜny jak pień drzewa. Nigdy nie widziałem takich mięśni. No, moŜe u flisaków. 288

- Rzeczywiście, pan nie wygląda na osiłka - zauwaŜyła Josie. Ćwiczenia dobrze panu zrobią. MoŜe Ardmore udzieliłby kilku lekcji... - Dość juŜ tych impertynencji - zirytował się Mayne. - Powiedziałem, Ŝe pójdę z tobą. Daj mi tylko chwilę, Ŝebym wyciągnął jakieś odpowiednie ubranie od naszego gospodarza. -1 proszę go namówić, aby przyszedł z panem. Ja zejdę z Annabel za pół godziny. Pobiegła do swojego pokoju po torbę z lekami. Obawiała się, Ŝe moŜe zapomniała zabrać ją ze sobą, ale nie! Ojciec często prosił o pewną szczególną maść i Josie, chociaŜ z odrazą, sumiennie ją przygotowywała. Zabrała mały słoiczek do Anglii, a teraz przywiozła do Szkocji. Kiedy pół godziny później Annabel ubrana w amazonkę zeszła do holu, była miło zaskoczona, Ŝe oprócz Josie zjawił się tam równieŜ Mayne. Po chwili z pokoju śniadaniowego wyszedł Ewan w bryczesach do konnej jazdy. - Niezła druŜyna! - zawołała Josie, ponaglając -wszystkich do wyjścia tak szybko, Ŝe Annabel nie zdąŜyła przywitać się z Ewanem. Sweetpea czekała juŜ osiodłana i gotowa dojazdy. Pochyliła potęŜny łeb i strumień ciepłego powietrza z nozdrzy popłynął prosto do dłoni Annabel. Dziewczyna ze wstydem pomyślała, Ŝe ani razu nie zajrzała do swojej ulubienicy, aby sprawdzić, jak się czuje na nowym miejscu. -Annabel! - zawołała Josie. - Sweetpea wydaje się wraŜliwa na ucisk siodła. - Naprawdę? - Annabel mocno przesunęła palcem dookoła siodła. Klacz nie reagowała. - ZauwaŜyłam to, kiedy wyprowadzano ją ze stajni. ChociaŜ teraz wygląda na to, Ŝe juŜ wszystko w porządku. Patrzyli na krętą ścieŜkę, która wiodła w kierunku ogromnego trawnika na tylach zamku. Trawa wciąŜ miała delikatny, jasnozielony kolor, jaki moŜna zobaczyć tylko w maju. 289

Josie bardzo starała się nie myśleć o tym, jak daleko ma do ziemi z grzbietu wierzchowca Annabel. Był on dwa razy wyŜszy od jej konia i naleŜał do tego umięśnionego wymuskanego gatunku, który napawał Josie przeraŜeniem. I nie miało znaczenia, ile razy porównywała małego, pulchnego pony z ogromnym wierzchowcem, wciąŜ umierała ze strachu i pony to czuł i po prostu ją lekcewaŜył, pochylając głowę i skubiąc trawę niezaleŜnie od tego, jak mocno ściągała wodze. Ewan i Mayne dotarli do końca trawnika i zatrzymali się na ścieŜce, która wiodła ku wijącej się w dole rzece. - Piękna trasa. Świetna do wyścigów! - zawołał Ewan. I nagle Josie dostrzegła wspaniałą okazję. - Mayne! - zawołała. - Proszę mi pomóc zsiąść. Na szczęście Mayne nie robił sobie Ŝartów na temat kucyka, który był prawie wzrostu Josie. Po prostu zeskoczył z konia i zsadzil panienkę z siodła. - Miałam rację - powiedziała Josie, idąc do Annabel. - Wi dzisz, jak Sweetpea stawia nogi? Pewnie obtarła sobie skórę po siodłem. Ale nie martw się, mam tutaj specjalną maść - sięgnęla do kieszeni. - Mayne, gdyby pan zechciał pomóc Annabel zsiąś mogłabym... Ale zanim Mayne zdąŜył wykonać ruch, Ardmore juŜ wyciągnal ręce do Annabel. Josie nie patrząc na nich, szybko podeszła do Sweetpea i poluzowała popręg. Mayne podszedł do Josie. - Myślałem, Ŝe boisz się koni - zauwaŜył. Sweetpea usiłowała złapać wargami jej włosy, więc dziewczyna odepchnęła ją pieszczotliwie. -Jak moŜna bać się konia? - odparła lecz namysłu, po czym sięgnęła pod siodło i wtarła trochę maści w grzbiet Sweetpea, jednocześnie przepraszając ją za to w myślach.

- PrzecieŜ jeździsz na kucu - ciągnął Mayne. - Czym posmaro wałaś konia Annabel, mogę wiedzieć? To nie jest dobra maść. Dziw nie pachnie. Josie zerknęła przez ramię, ale siostra i Ewan nie zwracali na nich uwagi. Annabel patrzyła w ziemię, a Ardmore patrzył na Annabel. - Cicho! - szepnęła Josie. - Zanim poznałem siostry Essex, nikt nigdy mi nie rozkazywał stwierdził z niedowierzaniem. Josie zaciągnęła popręg, a Mayne mocniej zacisnął rzemienie. - Nie wiem, co robisz - mruknął - ale na pewno nie coś, co mógłbym zaaprobować. - Chyba nie - odparła, uśmiechając się szeroko. Biegiem wróciła do kuca, ale i tak musiała zaczekać na Mayne'a, Ŝeby pomógł jej wsiąść. Ardmore posadził Annabel z taką czułością, Ŝe Josie nie miała wątpliwości: on był w niej zakochany. Teraz potrzebował tylko wstrząsu, aby to sobie uzmysłowił. Josie klasnęła w dłonie. - Zróbmy zawody! - zawołała. - Ardmore'a nie moŜemy ustawić przeciwko Mayne'owi, poniewaŜ lord Ewan jedzie na własnym koniu. A zatem Ardmore zmierzy się z tobą, Annabel. - Ze mną? - Annabel poprawiła się w siodle. - Oczywiście, Ardmore musi ci dać fory - dodała pospiesznie Josie. - Poza tym ty jedziesz w damskim siodle. -Ale ona dosiada Sweetpea - zauwaŜył Ardmore. - Kilka lat temu ta klacz wygrała Parthenon Cup. Annabel skinęła głową. - Papa podarował mi ją dopiero wtedy, gdy stało się jasne, Ŝe pęcina jest trwale uszkodzona. - Mimo to Sweetpea na tak krótkim dystansie na pewno da sobie radę - rzekł Ardmore. - MoŜe stawką niech będzie fant? Annabel wyglądała na zaskoczoną. Sweetpea zachowywała się nerwowo, jakby rwała się do biegu.

290

291

- W porządku - uległa w końcu Annabel. - Zaczynasz bieg, mając pięćdziesięciometrowe fory - oznajmiła Josie, uznając tę odległość za wystarczającą dla osiągnięcia zaplanowanego celu. I była. Sweetpea stopniowo przechodziła w galop, ale juŜ po kilku metrach stanęła dęba. Josie zamarła. Ale Annabel była doskonałą amazonką i dostosowywała się do najdziwniejszych ruchów konia, jakby nie widziała w tym nic niezwykłego. - Co, u licha?! - zawołał Mayne. Josie nagle uświadomiła sobie, Ŝe powinna obserwować lorda Ardmore'a, a nie swoją siostrę. Serce jej niemal stanęło. Ardmore wcale nie wyglądał na przeraŜonego. Nie rzucił się, aby chwycić wodze Annabel. Nie zrobił niczego, Ŝeby ją ratować. A Annabel mogła spaść i skręcić kark. Siedział spokojnie na koniu i patrzył z uznaniem, ale bez odrobiny lęku, jakby to, co obserwował, było jedynie cyrkowym widowiskiem. - Och, nie! -jęknęła Josie. - Moja biedna siostra zaraz runie na ziemię. MoŜe się zabić. Ardmore uśmiechnął się rozbrajająco. -Wiem, Ŝe boisz się koni - powiedział spokojnie - Nic więc dziwnego, Ŝe się denerwujesz. -Ale jak widzisz, twoja siostra to naprawdę doskonała amazonka. Nic jej nie grozi. - Oczywiście, Ŝe grozi! - zirytowała się Josie. Ardmore był jednak najwyraźniej innego zdania, poniewaŜ nic okazywał ani odrobiny zdenerwowania. W końcu Josie nie wytrzymała napięcia i krzyknęła do Mayne'a: - MoŜe chociaŜ pan ruszy jej na ratunek?! Dopiero teraz Ardmore puścił się w cwał. Ale Annabel udało się przytrzymać konia na tyle długo, Ŝe mogła wreszcie zeskoczyć na ziemię. Kiedy nadjechał Ardmore, przytrzymywała głowę swojego wierzchowca i przez chwilę tłumaczyła mu coś surowo. Biedna Sweetpea. Słuchała reprymendy, chociaŜ przez cały czas strzygła nerwowo uszami. 292

Chwilę później Ardmore zdjął siodło z grzbietu konia i Sweetpea mogła wreszcie wytarzać się na świeŜej trawie. Mayne odchrząknął. - Coś mi się zdaje, Ŝe pomyliłaś maść. - Chyba tak - odparła ponuro Josie.

Rozdziaf34 Godzinę później cała czwórka wracała na zamek. Z dziedzińca dobiegały liczne głosy. Musiało się tam zebrać sporo osób. Skręcili za rogiem i się zatrzymali. Zamkowy plac był pełen ludzi - pozdrawiali się nawzajem i wrzeszczeli do siebie ponad głowami innych. Krzykliwość głosów dorównywała krzykliwości strojów. - Interesujące - powiedział Ewan, przekazując konia pachołkowi. Babka, jak się zdaje, wezwała Croganów. MęŜczyźni juŜ tu są, kobiety przyjadą pewnie powozami. - Kim są Croganowie? - zapytała Josie. - To sąsiedni klan, niestety bardzo hałaśliwy. Josie mogła sama się o tym przekonać. MęŜczyźni krąŜący po zamkowym podwórcu juŜ wyglądali na pijanych. -Wjedziemy od tylu. - Ewan poprowadził towarzyszy dookoła ogrodów warzywnych. - Pójdę powitać gości. MoŜecie do nas dołączyć w kaŜdej chwili, jeśli zechcecie. -Ewan nie wystraszył się wybrykami mojego konia - powiedziała Annabel do Josie, kiedy szły kuchennymi schodami. - Powinnaś się wstydzić. Biedna Sweetpea. Domyślam się, Ŝe uŜyłaś cudownej maści papy. Josie skinęła głową z miną winowajcy. Kiedy tylko Annabel otworzyła drzwi do swojego pokoju, pokojówka podskoczyła jak podekscytowany terier. - Och, panienko, zamek pęka w szwach. Większość mieszkań ców dwóch hrabstw jest juŜ tutaj. Reszta wkrótce przybędzie. I to nie tylko szlachta! W izbie czeladnej szpilki się nie wciśnie. 293

- Przybyli, Ŝeby uczcić nasz ślub - odparła Annabel i na samą myśl o tym poczuła zawrót głowy - MoŜe niektórzy! - prychnęła Elsie. - Głównie zjechali się po to, aby za darmo napełniać brzuchy, jak mówi pani Warsop. Podobno są juŜ tylko resztki masła. Pani Warsop wysłała ludzi do wioski po wszystko, co tylko mogą znaleźć. Wygląda jednak na to, Ŝe najszybciej skończy się whisky. Ci tam na dole juŜ są pijani, a to nawet jeszcze nie południe. Kobiety równieŜ. Moim zdaniem niektóre z nich wcale nie zachowują się jak damy. Pani Warsop mówi, Ŝe hrabina wezwała Croganów dziś rano. A ludzie gadają, Ŝe Croganowie tak piją codziennie. Annabel nie wiedziała, co odpowiedzieć, usiadła więc przed lustrem i poprosiła, aby Elsie wyszczotkowała jej włosy. - Pani Warsop potrzebuje kaŜdej pary rąk do pracy, aby dać so bie radę z obsługą. A wygląda na to, Ŝe słuŜba Croganów nie gar nie się do pomocy. Zachowują się na równi z innymi gośćmi. Nie rozumiem tylko - ciągnęła Elsie, nie przerywając szczotkowania - dlaczego są tak ordynarni. Gdyby nie mój respekt dla pani Warsop, miałabym im duŜo do powiedzenia. Bo im bardziej człowiek się liczy ze słowami, rozmawiając z hołotą, z tym mniejszym szacunkiem się odnoszą. - Elsie się nachmurzyła. - Podobno córka lady McFeifer zamierzała poślubić jego lordowską mość. ChociaŜ z tego, co się słyszy w izbie czeladnej, połowa hrabstwa chciała wydać swoje pannice za lorda Ardmore'a. - OdłoŜyła szczotkę. - Przygotowałam tę francuską suknię, której jeszcze pani nie miała na sobie. - AleŜ Elsie - zaprotestowała Annabel. - Nie mogę zejść do nich w balowej sukni. - Musi pani - odparła pokojówka. - Wszyscy tam plotkują. Pytają, dlaczego jego lordowską mość Ŝeni się z panią, zamiast z córką lady McFeifer. Zerknęłam na tę dziewczynę w przelocie. Dosyć ładna, ale bardzo krzykliwa. Od razu widać, Ŝe nie nadaje się na hrabinę. Nie to co pani... 294

- Proszę cię, Elsie. Annabel zagryzła wargę. Suknia była uszyta z bladozłotej krepy. Dół zdobiły maleńkie róŜyczki przeplecione zieloną wstąŜką. Taką suknię wkłada się na wielki bal, z uwagi na bardzo głęboki dekolt i mały tren. Z drugiej jednak strony, była wytworna i kosztowna, co mogło dodawać pewności siebie. - Do tego damy podwójny sznur pereł od pani Felton - zdecydowała Elsie. -1 więcej róŜyczek we włosy. - Dobrze. - Annabel westchnęła. - Ale nie zgadzam się na te pantofle. Elsie spochmurniała. Annabel zastanawiała się, jak to się stało, Ŝe pokojówka rządziła nią, zamiast ona pokojówką. W chwili, gdy postawiła ozdobioną klejnotami stopę na kamiennych stopniach prowadzących do głównego holu, gwar nagle ucichł. Około pięćdziesięciu osób gwałtownie zadarło głowy. Setka oczu patrzyła na Annabel. Jedynie lokaj przy głównych drzwiach tylko na chwilę podniósł wzrok, po czym odwrócił głowę. Wszyscy pozostali wyglądali jak sparaliŜowani. Annabel zatrzymała się, aby zaspokoić ich ciekawość i uśmiechnęła się promiennie. Twarze w dole natychmiast zareagowały uśmiechem. Annabel pokonała ostatnie stopnie schodów i stanęła w holu. Lady Ardmore przecisnęła się przez tłum. - Panno Essex! - zawołała. - Uroczyście panią witam na zamku Ardmore'ów. Twarze zebranych uśmiechnęły się jeszcze szerzej. -Jestem bardzo szczęśliwa, Ŝe mogę być z wami - powiedziała Annabel, składając głęboki ukłon. Większość gości tłoczyła się przy frontowych drzwiach. Lokaje wchodzili i wychodzili, uginając się pod cięŜarem szynek i alkoholu, zadając kłam uwagom Elsie na temat braków w zamkowej spiŜarni. Po godzinie do uszu Annabel dobiegł przejmujący pisk, który z kaŜdą chwilą narastał. 295

Lady Ardmore dwoiła się i troiła, starając się być wszędzie. Przechodziła od jednej grupy do drugiej, witała się z przyjaciółmi i wydawała dyspozycje słuŜbie. Teraz podeszła do Annabel. - ZbliŜa się najwaŜniejszy punkt programu. Za chwilę wejdą du dziarze. Gdzie Ewan? Annabel pokręciła głową. - Nie widziałam go. - Ardmore! - zawołała Nana, rozglądając się dookoła. W pewnej chwili przy frontowych schodach zauwaŜyła Maca nadzorujacego wniesienie pieczonego prosięcia. - Mac, znajdź koniecznu Ardmore'a! poleciła. - ZbliŜają się dudziarze. Rządca nadstawił ucha, po czym szybko wybiegł na zewnątrz i skierował się do stajni. Zanim jednak zdąŜył wrócić, na drodze wiodącej do zamku pojawił się tłum męŜczyzn prowadzony przez dudziarzy i dwóch popisujących się tańcem męŜczyzn. Lady Ardmore wyciągnęła Annabel na zewnątrz, gdzie zatrzymały się na szczycie schodów. Tłum na dziedzińcu rozstąpił się, pozwalając dudziarzom wejść po stopniach na górę. - Oto przywódcy klanu Croganów! - powiedziała Nana, starając się przekrzyczeć przejmujące zawodzenie piszczałek. - Wesele to dla nich pretekst do zabawy. ChociaŜ w zwykły dzień teŜ balują. - To wasi sąsiedzi, tak? - zapytała Annabel, obserwując dwóch męŜczyzn, którzy na wpół idąc, na wpół tańcząc, pokonywali kolej ne stopnie schodów. Nie robili zbyt dobrego wraŜenia. Płomienno rude włosy sterczały im na czubku głowy. Mieli na sobie kilty, a ich owłosione grube nogi przyprawiały o dreszcz zgrozy. - Ciekawe, gdzie jest Ewan. Powinien... Ale cokolwiek Ewan powinien, nie było waŜne, gdy Croganowie chwiejnym krokiem dotarli na szczyt schodów, uśmiechając sie obleśnie i mierząc Annabel wzrokiem od stóp do głów jak lalkę na wystawie. - No, no, ale cacko! Co, Crogan? - powiedział ten niŜszy. -A jakŜe! - zgodził się wyŜszy. - Myślę... Wiesz, o czym myślę, Crogan?

- Nikogo to nie interesuje - wtrąciła się lady Ardmore. - Szturchnęła jednego z nich laską. - Zachowujcie się przyzwoicie. - Ostry ton jej głosu sprawił, Ŝe Croganowie przymruŜyli oczy. - Nazywacie się tak samo? - zapytała Annabel, usiłując się cofnąć przed ich oddechem. - Bardzo ładna - zwrócił się do brata niŜszy Crogan, patrząc łakomie na dekolt Annabel. Znów się cofnęła. -Wiesz co, braciszku? - zagadnął drugi Crogan i zarechotał. -Jeśli nasz mały mnich zdecydował zatrzymać dla siebie to, co najlepsze, nie moŜemy mu tego zazdrościć. Ale nie wolno nam teŜ zapomnieć o starych zwyczajach. Zanim Annabel się zorientowała, co się dzieje, silne, męskie ramię objęło ją i pociągnęło w dół. W ostatniej chwili ujrzała, jak reszta klanu Croganów przewraca ludzi Ewana na ziemię, podczas gdy wyŜszy Crogan wynosił ją przerzuconą przez ramię. - Co ty wyprawiasz?! - krzyczała, tłukąc pięściami w jego umięś nione ramię. MęŜczyzna biegł zdumiewająco szybko, biorąc pod uwagę, Ŝe jeszcze przed chwilą z trudem trzymał się na nogach. Po kilku sekundach byli juŜ wśród drzew. Crogan przedzierał się przez gąszcz, a jego brat, sapiąc, podąŜał za nim, jakby dokładnie wiedział, dokąd zmierzają. - Co ty wyprawiasz? - zaprotestowała ponownie i tym razem zdołała chwycić go za włosy i pociągnąć z całej siły. - Ooch! -jęknął, opuszczając Annabel na ziemię, ale nie zwalniając uścisku. - Myślałem, Ŝe jesteś Szkotką. Tak mówili. - Bo jestem! - Annabel patrzyła na niego z wściekłością. -A niech mnie diabli! Ale z ciebie ślicznotka! - zawołał, znów gapiąc się na jej dekolt. - Lord Ardmore zabije was, jeśli mnie tkniecie - syknęła. - Nigdy byśmy tego nie zrobili - odparł ten grubszy. - Ale ty jesteś Szkotką.

296

297

-A co to ma do rzeczy? - zawołała. - Puśćcie mnie natych miast! - Nasi bracia juŜ załatwili się z Ardmore'em - wyjaśnił chudszy. - A tymczasem my mamy ciebie. Dawaj pióra, Crogan. -Co? - Zaraz będziesz czarniutka - rzekł, szczerząc zęby w uśmiechu - Chyba wiesz, co to znaczy? A moŜe jednak nie pochodzisz z tych stron? - Nie mam zielonego pojęcia, o czym mówisz - odparła. Grubszy wyjął z plecaka torbę z piórami. - Trzeba cię pomalować - powtórzył. -Jaka szkoda, Ŝe masz NA sobie taką śliczną suknię. - Wyciągnął rękę, Ŝeby dotknąć koronki przy dekolcie. MoŜe... Ale Annabel, widząc zbliŜającą się brudną łapę, wrzasnęła jesz cze głośniej. Crogan aŜ podskoczył. - Uspokój się! - nakazał. - Nie zrobimy ci krzywdy! Ale Annabel nie zamierzała dać za wygraną. Kiedy potęŜna łapa znalazła się na jej ustach, wbiła zęby w palce, potem znowu zaczęła krzyczeć. - Do diabła, Crogan - burknął. - Dawaj syrop. Ona jest jeszcze gorsza niŜ babka Ardmore'a. Myślę... Nagle Annabel kopnęła go z całej siły. - Auu! - syknął. - Chyba powinniśmy zmówić kilka zdrowasiek za biednego Ardmore'a. NiŜszy Crogan skończył mieszanie ciemnej mazi. Annabel szarpnęła się i zaczęła krzyczeć ile sił w płucach. Dookoła, oprócz jej wrzasku i sapania Crogana, który usiłował ją przytrzymać, panowała cisza. Gdy nieoczekiwanie Annabel usłyszała ostry głos: - Zostaw ją! - Pomocy! - zawołała. JuŜ zamierzała znów ugryźć Crogana, gdy ten głośno jęknął, wypuścił jej ramię i osunął się na ziemię. Annabel straciła równowagę i runęła na igliwie. Trwało to jakiś czas, zanim wygrzebała się z plątaniny korzeni i liści. Włosy przesła-

niały jej oczy, tak Ŝe przez chwilę nic nie widziała. Odgarnęła pukle z twarzy i podniosła wzrok. Rosy stała nad niŜszym Croganem z ogromnym kamieniem w ręku. PotęŜny Szkot leŜał nieprzytomny, a Rosy najwyraźniej była bardzo z siebie dumna; jej twarz nie zdradzała Ŝadnych oznak szaleństwa. - Uderzyłam go - oznajmiła po prostu. -Tak - potwierdziła Annabel, spoglądając na dziewczynę ze zdumieniem, i nagle do jej uszu dobiegł kolejny głuchy odgłos. Odwróciła się szybko. Ewan stał nad leŜącym na ziemi większym Croganem i bił go bez litości. -Jeśli kiedykolwiek ośmielisz się znowu jej dotknąć - powiedział i wymierzył kolejny cios - to cię zabiję. - Głowa męŜczyzny opadła bezwładnie. - Słyszysz mnie, Crogan? - syknął. - Taak - wykrztusił z trudem męŜczyzna. -Ja nie chciałem... - Dotykałeś jej - powtórzył Ewan. Podniósł Szkota jak worek kartofli i puścił na ziemię. - Nie chciałem -jęknął Crogan. - Na Boga, nigdy się juŜ do niej nie zbliŜę. To nie ja - zawodził. - To twoja... ba... Pięść Ewana znowu wylądowała na szczęce nieszczęśnika. Crogan jęknął, zatoczył oczami i stracił przytomność. - Ewanie! - szepnęła Annabel, kładąc mu rękę na ramieniu, podczas gdy on unosił Crogana i potrząsał nim, aby oprzytomniał. - Pójdę po ojca Armailhaca - powiedziała Rosy. Jej głos brzmiał czysto i pewnie jak dzwon. Pobiegła, a Annabel przytuliła się do Ewana. Ardmore rzucił Crogana na stertę liści. CięŜko dyszał, jakby przebiegł z piętnaście kilometrów. On, Ewan Poley lord Ardmore, po raz pierwszy w Ŝyciu stracił nad sobą panowanie. No, moŜe niezupełnie pierwszy. Spojrzał na Annabel spod oka i odetchnął z ulgą. Przestraszyli ją tylko, ale nie zrobili nic złego. Pióra leŜały na ziemi, a lepka ciemna ciecz wsiąkała we włosy drugiego Crogana.

298

299

Tak więc straszny obraz, jaki stanął mu przed oczami, gdy usłyszał jej krzyk, okazał się nieprawdziwy. Nie zgwałcili Annabel. To był kolejny pijacki Ŝart Croganów. Spojrzał na Annabel... i niemal zamknął oczy, poraŜony jej urodą: potargane włosy koloru złota, kuszące, piękne oczy i twarz - inteligentna, odwaŜna. - Nic ci nie jest? - wyszeptała. - Nawet nie odwaŜył się mnie dotknąć, pijany dureń - odparł Ewan. - Pijany czy nie, jestem taka szczęśliwa, Ŝe mnie uratowałeś, Ewanie. - Byłem gotów go zabić - rzekł powoli. - Zabić - powtórzył. Pamiętasz, kiedyś twierdziłem, iŜ nie mógłbym zrobić czegoś, co zgubiłoby moją duszę? Skinęła głową. - To wcale nie byłoby takie trudne. Kiedy zobaczyłem, Ŝe cię dotyka... - Umilkł. - Mógłbym go wtedy zabić i powtarzać to bez końca. -W jego głosie było jakieś dzikie okrucieństwo, które zmroziło Annabel. - Na Boga, Annabel, to nie jest pytanie o to, czy potrafiłbym skazać swoją duszę na potępienie. Pytanie brzmi: ile razy skazywałbym swoją duszę na potępienie? Zapytaj mnie więc. - Ile razy? - powtórzyła cicho, wpatrując się w jego twarz. Wstrzymała oddech, czekając na odpowiedź. - AŜ zamkną się za mną bramy piekieł - odparł matowym głosem. - Och, Ewanie - wyszeptała, ujmując w dłonie jego twarz. -Ja nie mogę... -W jej oczach zalśniły łzy. - Dlaczego płaczesz? - spytał, ale czuł, jak ogromny cięŜar spada mu z serca. - Do chwili kiedy cię poznałem, nigdy nie wstąpiłem na drogę grzechu. Teraz zaczynam tracić nad sobą panowanie. Zmieniłem się... omal nie zabiłem sąsiada. Zaczęła się śmiać, ale łzy wciąŜ napływały jej do oczu. Całowała Ewana po twarzy, kochała go, uwielbiała jego zapach i smak. Ob-

jął ją, przerywając gorącym pocałunkiem lawinę lekkich jak motyle muśnięć wargami. - Annabel? - wyszeptał po chwili. Jego głos był szorstki i mato wy. - Czy wybaczyłaś mi juŜ, Ŝe poŜądam cię aŜ tak bardzo? Spojrzała na niego spod półprzymkniętych powiek i zaczęła się śmiać. - Kocham cię - wyznał ochrypłym głosem. - Ale, do licha, An nabel, nawet wtedy gdy usiłuję cię nie pragnąć, to mi się nie udaje. Znowu się roześmiała. - Nigdy nie mogłeś tego zrozumieć, prawda? -I chyba nigdy nie zrozumiem. Nie wiem, co w tym zabawnego, Ŝe byłem bliski zabicia sąsiada. PołoŜyła dłoń na jego sercu. - Powiedziałeś, Ŝe mógłbyś dla mnie skazać swoją duszę na potępienie. - Ale czy to powód do dumy? - Dla mnie tak - odparła. - Nikt nigdy nie cenił mnie aŜ tak bardzo, Ewanie. -A ja nie jestem pewien, czy kiedykolwiek zaleŜało mi na kimś aŜ tak bardzo. Oczywiście kocham Gregory'ego, Rosy i Nanę, ale... Umilkł. Uśmiechnęła się przez łzy. - Mówiłeś, Ŝe nie zaleŜy ci na pieniądzach. - Ale zaleŜy mi na tym, aby ciebie nie stracić - odparł. - Prędzej bym umarł, niŜ pozwolił ci odejść. Annabel mogłaby przysiąc, Ŝe w jego oczach pokazały się łzy. - Czy będziesz strzegła mojej duszy, Annabel Essex? - zapytał z wyjątkowo mocnym szkockim akcentem. - O tak - wyszeptała. - Tak, tak, Ewanie Poley. A ty, czy będziesz strzegł mojej? - To dla mnie zaszczyt - wyznał cicho. - Ukochana.

300

301

Rozdział 35 Kiedy

przyszła hrabina Ardmore pojawiła się tego wieczoru w drzwiach wielkiej sali balowej, wszystkim gościom zaparło dech w piersiach. Panna Annabel Essex była absolutnie doskonała, jak francuska lady w La Belle Assemblee od czubków ozdobionych klejnotami pantofelków do perfekcyjnie upiętych loków. Lady McGuire odwróciła się z nachmurzoną miną, ale jej córka Mary nie kryła zachwytu. - Spójrz tylko na tę suknię, matko - powiedziała. - Nic dziwnego, Ŝe Ardmore mnie nie chciał. - To francuski model - prychnęła lady McGuire, po czym diametralnie zmieniając wygłaszaną w ciągu ostatnich trzech lat opinię, dodała: - Ardmore to kiepska partia. Z tymi mnichami i obłąkaną kobietą w domu. - Skinieniem głowy wskazała na pulchnego i niezbyt wysokiego młodego lorda, który kręcąc się po sali, usiłował zwrócić na siebie uwagę przyszłej hrabiny. - Buckston byłby dla ciebie odpowiednim kandydatem. Panna Mary wydęła usta. -Buckston nie ma zamku i jest gruby. Poza tym... - Obserwowała lorda Ardmore'a, jak idzie powitać narzeczoną. Patrzył na pannę Essex tak, jakby nigdy dotąd nie widział kobiety. - Z takim entuzjazmem Buckston chyba spogląda tylko na pieczonego indyka. Lady McGuire rozejrzała się po sali. Po chwili wolno pokiwała głową, jakby przypomniała sobie coś z odległej przeszłości. -Dzisiejszego wieczoru, Mary, zebrała się tu cała szkocka śmietanka towarzyska. Znajdź kogoś, kto będzie wpatrywał się w ciebie jak w obraz. Jesteś piękną młodą kobietą, nie zapominaj o tym! Ale Mary obserwowała, jak Ardmore i panna Essex tańczą ze sobą i jak ona śmieje się do niego. - Matko! - zawołała piskliwym głosem. - Tylko spójrz na nich! Lady McGuire przymruŜyła oczy.

302

- Co za maniery! - prychnęła. - Nigdy się z czymś takim nie spotkałam! - On ją pocałował przy wszystkich - powiedziała Mary z zazdrością. W drugim końcu sali balowej Imogen przyciągnęła do siebie swoją młodszą siostrę i wzięła ją w objęcia. -Widziałaś? - szepnęła. - Oczywiście - odparła Josie. -A więc twój plan zadziałał, a mój nie - stwierdziła z Ŝalem. - Nie miałam Ŝadnego planu - powiedziała Imogen, ale jej twarz promieniała radością. Ewan wciąŜ tańczył z Annabel, nie odrywając od niej wzroku. Tak wyglądał człowiek szaleńczo zakochany. - To lady Ardmore go miała. - Naprawdę? Wspaniały fortel. Muszę ją zapytać o szczegóły odparła Josie. - Do mojego studium o zakochanych męŜczyznach. Minęło wiele godzin, zanim Ewanowi udało się zostać z Annabel sam na sam. Wydawało się, Ŝe tańczy z kaŜdym pijanym Szkotem w całym kraju. Tracił ją z oczu i natychmiast musiał ją odnaleźć, aby się upewnić, czy nie jest obściskiwana przez jakiegoś nadmiernie rozentuzjazmowanego członka klanu. Ojciec Armailhac podszedł do Ewana, który oparty o ścianę obserwował Annabel. -Wyglądasz, jakbyś liczył wszystkie otrzymane od Boga dobrodziejstwa - zauwaŜył z uśmiechem. -I mam co liczyć - odparł Ewan. - Czy Rosy powiedziała coś więcej? - Nie. Wątpię, aby kiedykolwiek stała się rozmowna. Ale to, co się wydarzyło w lesie, mimo tragicznych okoliczności, okazało się dla niej prawdziwym błogosławieństwem. Broniła się, a raczej myś lała, Ŝe się broni, i w efekcie odzyskała głos. Istny cud. Ewan nie spuszczał Annabel z oczu. Ojciec Armailhac się uśmiechnął. - To moŜe przeraŜać, jeśli się pokocha kogoś po tym, gdy się straciło tak wiele jak ty - powiedział. Ewan spojrzał na zakonnika ze zdumieniem: 303

- Tak właśnie... powiedziała Annabel. Armailhac uśmiechnął się szeroko. - CzyŜ więc nie okazałem się najmądrzejszym człowiekiem w Szkocji, wysyłając cię do Londynu? Ewan nagle wziął staruszka w ramiona. - Oczywiście - odparł. W końcu Ewanowi udało się porwać Annabel do swojego gabinetu i ułoŜyć wygodnie na kanapie przed kominkiem. Najpierw ją pocałował. Zamknęła oczy i poddała się mu z ufnością, która zawsze tak mocno chwytała go za serce. Teraz było to dla niego jasne. Zakochał się w chwili, gdy ją zobaczył przy posągu egipskiej bogini. Uniósł brodę Annabel i musnął wargami słodkie usta. - Spójrz na mnie - poprosił. Otworzyła oczy, senne ze zmęczenia, pełne poŜądania i miłości. - Kocham cię - wyznał drŜącym z namiętności głosem. Uśmiechnęła się i nieoczekiwanie w jej oczach znowu zalśniły łzy - Och, Ewanie, nigdy tego nie rozumiałam, cały czas martwiłam, się o pieniądze i planowałam znaleźć męŜa, który będzie mnie po Ŝądał... Otworzył usta, ale pokręciła głową. - Tylko to się liczyło. Myślałam, Ŝe jedwabie zapewnią mi bez pieczeństwo. Pocałowała go w policzek. - Nie miałam pojęcia, Ŝe... liczy się tylko miłość - wyszeptała. - Chcę się poczuć bezpieczna. Bardzo powoli pochylił głowę i ich usta się spotkały. I ten pocałunek był jak wszystkie poprzednie: słodki, namiętny, pełen uczucia. Potem Ewan, ku swojemu zdumieniu, zaczął ględzić coś o miłości jak niewydarzony poeta. - Stajesz się romantyczny! - zakpiła Annabel, ale w jej głosie brzmiała radość. 304

- A ty nie? - zapytał. - Kochasz mnie, Annabel, obiecałaś, Ŝe będziesz zawsze kochała. Zamierzam trzymać cię za słowo przez kolejne siedemdziesiąt lat. Jesteś we mnie zakochana. - Musnął wargami jej powieki. - Nieprzytomnie - dodał, całując nos. - Bezgranicznie. - Dotarł do ust. - Tak - odpowiedziała, obejmując go za szyję. - Och tak, Ewanie. - A ja w tobie jeszcze bardziej -wyszeptał. Ogień zaczął przygasać, "wyrzucając od czasu do czasu snop iskier w otchłani ciemnego komika, w ogromnym zamku zaległa cisza, gdy wszyscy goście udali się na spoczynek. Ewan zastanawiał się, jak; zabrać Annabel na górę, gdzie czekało na nich ogromne, wygodne loze. Kanapa była teŜ wygodna, ale zdecydowanie za krótka. - Ewanie - powiedziała cicho Annabel i zaczęła mu zdejmować fular. CóŜ, powinien zabrać narzeczoną na górę, zanim zostaną odkryci i wybuchnie skandal. - Pamiętasz króliczy pocałunek? - Musnęła wargami jego kark i wsunala dłonie pod koszulę. - Chyba będę musiał sobie przypomnieć - wymruczał. - A pamiętasz, jak zapytalam co moŜe być jego odpowiednikiem? Jej oczy lśniły w blasku ostatnich płomieni na kominku. - Odpowiednikiem? - zdumiał się, ale jej dłonie juŜ wędrowały po okolicy jego pasa. - Nie! - Co jest dobre dla gęsi jest tez dobre dla gąsiora - stwierdziła z powagą i zaczęła muskać jego pierś, posuwając się jednocześnie w dół. Ewan podjął ostatnią probę odwiedzenia Annabel od tego zamiaru. - Nie musisz... – wymamrotal z trudem łapiąc powietrze. Uśmiechnęła się. - Zamknęłam drzwi. Ale... - Nie chcesz, abym to zrobiła? Zamrugał gwałtownie. 305

- śadna prawdziwa dama... - Nie wiedział, jak to wyrazić. - Ewanie - wyszeptała. - Chcesz tego? Odpowiedz szczerze. Nie było innego wyjścia. - Tak - odparł w końcu. - Niczego nie pragnąłbym bardziej. Rozpromieniłasię. -W takim razie...

Rozdział 36 Kilka miesięcyjióźniej

Jak poszło dzisiaj? - zapytała Annabel. - To najbardziej irytujące zajęcie pod słońcem - odparła Josie. - Po prostu nie potrafię tańczyć. Annabel się roześmiała. . - Podejrzewam, Ŝe masz kłopot z liczeniem w myślach kroków. -Jestem okropna - wyznała Josie. - Monsieur Jaumont stracił juŜ nadzieję, Ŝe coś ze mnie wydusi. A najgorsze, Ŝe... Gregory nie ma z tańcem Ŝadnych problemów. - Rzeczywiście, co za ironia losu - odparła Annabel, śmiejąc się szeroko. Josie zdecydowała spędzić zimę w Szkocji. Ona i Gregory byli w takim wieku, Ŝe jedno chciało rządzić drugim. - On sunie po parkiecie, jakby instynktownie wiedział, co robić - powiedziała smętnie Josie. - A mnie wszystko się plącze, wpadam w panikę i monsieur Jaumont znowu krzyczy. - Westchnęła. - Le piej wrócę do pokoju szkolnego. Panna Flecknoe jest cała w nerwach z powodu pogody. Śnieg zawsze wprawiają w zły nastrój. Mieliśmy wybrać się w odwiedziny do Rosy i dzieciaków, ale rzeczywiście drogi są zasypane. Rosy mieszkała teraz w sierocińcu, godzinę drogi od zamku. Ewan zbudował dla niej mały dom, gdzie ze swoją opiekunką spę306

dzała czas na zabawie z dziećmi. Maluchom nie przeszkadzało, Ŝe Rosy niewiele mówi. A poniewaŜ męŜczyźni rzadko tam zaglądali, więc Rosy była szczęśliwa. Niestety zima juŜ na dobre zagościła w górzystym rejonie Szkocji i mieszkańcy zamku nie mogli odwiedzać Rosy tak często, jak by tego pragnęli. Była połowa października i mieli juŜ pierwszą burzę śnieŜną. Annabel leŜała na szezlongu w sypialni, sennym wzrokiem obserwując, co dzieje się za oknem. Początkowo płatki śniegu wirowały w powietrzu, ale teraz nastała prawdziwa zamieć. Śnieg zasypywał okna. Pnącza porastające mury uginały się pod jego cięŜarem. MoŜe najwyŜszy czas uciąć sobie drzemkę? PołoŜyła się na boku, gładząc ręką brzuch. Dziecko poruszyło się w niej, budząc się do Ŝycia. Teraz miała wraŜenie, jakby tańczyło z płatkami śniegu. Uśmiechając się, narzuciła na siebie koc i zapadła w sen. Minęły długie dwa tygodnie, odkąd Ewan widział ostatnio Ŝonę. Wyjechał do Glasgow w interesach, ale umowa, która miała być szybko zawarta, wymagała dłuŜszych negocjacji i Ewan bardzo się denerwował, Ŝe tak długo jest poza domem. Przekręcił gałkę w drzwiach i cicho je otworzył. Annabel leŜała na boku, z dłonią pod policzkiem. Włosy miała upięte wysoko, a kilka lśniących pukli opadało swobodnie na ramiona. Obudził ją pocałunkiem. W półśnie objęła go za szyję. Musnął jej usta. - Spróbowałem ciebie i juŜ jestem pijany - wyszeptał. Annabel uśmiechnęła się, ale na jej czole znów pojawiła się mała fałdka. - Co się stało, skarbie? - spytał cicho, całując jej powieki i brwi. - Czy ty naprawdę mnie pragniesz? Cofnął się zaskoczony i patrzył na nią ze zdumieniem. Jego Ŝona była najpiękniejszą, najbardziej poŜądaną kobietą na świecie: subtelna twarz, delikatne brwi, migdałowe oczy, usta kuszące nawet wtedy, gdy się gniewała. - Oczywiście - zapewnił, przechylając jej twarz do pocałunku. -Jak moŜesz w to wątpić?

307

Annabel zawahała się, ale musiała to powiedzieć. -Jestem taka gruba! Nie jestem juŜ wcale pociągająca! Roześmiał się. -A jeśli przestaniesz mnie pragnąć, poniewaŜ stanę się niezdarna? Proszę, odpowiedz szczerze - dodała. - Co, jeśli będę musiała leŜeć w łóŜku miesiącami? Jeśli obsypią mnie krosty? Albo moje nogi zmienią się w słupy? Nana mówiła, Ŝe niektóre kobiety nie chcą się kochać, aŜ urodzą dziecko, a niekiedy nawet dłuŜej. - Tęskniłem za tym, aby się z tobą kochać - powiedział miękko. Ale najbardziej nie dawało mi spokoju moje serce. Budziłem się w nocy, nie mogłem spać. - Naprawdę? - wyszeptała. Kiwnął głową i wjego oczach pokazały się wesołe iskierki. - Przysięgam. Odrzuciła okrycie i połoŜyła jego dłoń na swoim imponującym brzuchu. Spojrzał na nią ze zdumieniem. -Wielki BoŜe, aleŜ to dziecko urosło przez czternaście dni! - zawołał, delikatnie obejmując jej brzuch. - Ojciec Armailhac nie byłby zachwycony, Ŝe wzywasz imię BoŜe nadaremno - rzuciła ze śmiechem Annabel. - Dwa dni temu przyszedł z wizytą lekarz. Myślę, Ŝe dziecko jest owocem naszej pierwszej nocy, Ewanie. Jego twarz rozjaśniała się w coraz szerszym uśmiechu. - W chacie Kettle'ów? To była cudowna noc. PołoŜyła ręce na jego dłoniach. -Jak mówi ojciec Armailhac, to najwspanialszy dar, jaki mogliśmy otrzymać. Nie wstydził się łez, które zalśniły wjego oczach. - Ty nim jesteś. - Pocałował ją. - Moją Ŝoną. Moim sercem. Moją ukochaną, piękną Annabel. Tylko spójrz na swoje piersi. -Wyciągnął nieśmiało dłonie. - TeŜ urosły! - Nie będę zaprzeczać. - Zachichotała i radość przepełniła jej serce. 308

W chwilę potem czuła mocne pulsowanie w skroniach, gdy Ewan ją pieścił. Otworzyła oczy i zauwaŜyła, Ŝe jego oczy stały się czarne jak smoła. - Kto by przypuszczał, Ŝe kobiety w tym szczególnym okresie mogą być takie piękne? - odezwał się chrapliwym głosem. - Mu simy spać w oddzielnych pokojach, Annabel, jeśli nie chcesz, abym cię dotykał. Przesunął palcem po brodawce jej piersi. Annabel jęknęła i odruchowo uniosła biodra. Cofnął ręce i zachwiał się, kiedy usiłował wstać. - To będzie cięŜka próba - sapnął, odgarniając włosy z czoła. Annabel się przeciągnęła. Tak dobrze nie czuła się od miesięcy. Dawno teŜ nie czuła się taka piękna ani taka poŜądana. - MoŜe powinniśmy na nowo podjąć grę w pocałunki - zapro ponowała. - Nie — odparł z cierpieniem na twarzy. - Tylko nie pocałunki. Wstała i znów się przeciągnęła. Odwrócił głowę. - Tak, to będzie cięŜka próba - wymamrotał. Annabel uśmiechnęła się i wypręŜyła, aby jeszcze bardziej wyeksponować piersi. - Dziewczyno, powinnaś mi pomóc - powiedział surowo mąŜ. - A nie patrzeć na mnie takim wzrokiem... Stłumiła śmiech. - AleŜ to ja potrzebuję pomocy. - Wiesz, Ŝe zrobię wszystko, o co poprosisz, Annabel. -W takim razie - powiedziała cicho - chciałabym, aŜebyś mi pomógł zdjąć suknię. Stał w milczeniu na środku pokoju. -A potem... - dodała głosem drŜącym z poŜądania - ...Ŝebyś mnie pocałował tutaj. - Dotknęła piersi. -I tutaj. -Wskazała brzuch. -I jeszcze... Błyskawicznie przemierzył pokój i wziął ją w ramiona. - Kocham cię, Annabel - wyznał głosem pełnym szczerości i od dania.

- Zapytaj mnie, jak bardzo ja cię kocham - dopominała się, uj mując w dłonie jego twarz. - Obiecuję uczciwą odpowiedź. -Jak bardzo mnie kochasz? - wyszeptał. - Mam w sobie tyle miłości, Ŝe wystarczy nam nawet po śmierci - odparła. - A teraz jesteś mi winien całusa. - W chwilę potem byli na łóŜku i nic ich nie dzieliło oprócz rosnącego w niej nowego ŜyA kiedy juŜ się sobą nasycili, Samuel Raphael Poley przyszły lord Ardmore, szybko zasnął.

Podziękowania Gorące podziękowania dla Billa Vernona z Tithe Farm Bed & Breakfast w Louth, w Linconshire, za jego znakomitą stronę internetową dotyczącą Great North Road, jak równieŜ za cierpliwość do moich pytań i wiedzę. Panu Gordonowi Riddle'owi i panu Kehinowi Waite'owi, którzy zawsze chętnie dostarczali mi informacji na temat szkockich zamków. Historical Maritime Society, grupie morskich zapaleńców, specjalizujących się w epoce napoleońskiej, którzy niestrudzenie udzielali mi odpowiedzi na pytania, choćby najbardziej idiotyczne. I wreszcie, zgłębi serca dziękuję swojej asystentce Franzece Drobin, recenzentce Jessice Benson oraz zespołowi trzydniowej burzy mózgów w północnej Minnesocie, którzy poświęcili swój czas i wyobraźnię dla stworzenia tej powieści.