James Eloisa Ogrody marzen

Erica James Ogrody marzeń

Przełożyła Małgorzata Żbikowska Klub ogrodnika to miejsce, w którym spotykają się najróżniejsi ludzie. Niektórzy z nich za równo przyciętym żywopłotem skrywają bolesne tajemnice. Teraz grupa klubowiczów wyrusza do Włoch, na fantastyczną wycieczkę do krainy ogrodów i jezior. Dla każdego z nich ta wyprawa ma inne znaczenie... Lucy, którą wciąż dręczy przeszłość, ma nadzieję zobaczyć we Włoszech ojca, z którym po raz ostatni rozmawiała jako nastolatka. Owdowiały przed pięciu laty, poświęcający się pracy i opiece nad tetryczejącym wujem Conrad jedzie

na wycieczkę dla marudnego staruszka i świętego spokoju. Helen, której mąż spędza większość czasu poza domem, rozpaczliwie potrzebuje przyjaciół... Dla wielu z nich te wakacje okażą się najważniejszymi w życiu. Edwardowi i Samuelowi – najlepszym istotom, jakie wyhodowałam Podziękowa n i a Jeszcze raz dziękuję rodzinie Morrisów za pomoc i wiedzę. Dziękuję Lis, za

poświęcony mi czas i umiejętności. Jestem ogromnie wdzięczna moim wspaniałym włoskim przewodniczkom, Monice Luraschi i Ricie Annunziacie, które przekazały mi bezcenne informacje o terenach wokół jeziora Como, a w szczególności o takich miejscowościach, jak Villa Balbianello, Villa Carlotta i Bellagio. Tantegrazie. Dziękuję również personelowi, a zwłaszcza Francescowi i jego wspaniałemu zespołowi z Grand Hotelu w Villa Serbelloni, którzy umilili mi pobyt. Dziękuję także Elianowi Toye'owi Southerdenowi za wysiłek, jaki włożył

w moją naukę włoskiego, chociaż byłam pewnie jego najgorszą uczennicą. Grazie mille. Specjalne podziękowania należą się Bev Hadwen za intuicję i cierpliwość, i za stworzenie mi „Ogrodu marzeń". Wielkie dzięki należą się Johnowi i Lesley Jenkinsom z ogrodu Wollerton Old Hall w Shropshire za podsunięcie mi pomysłu na miejsce akcji jednej ze scen książki i za to, że potrafią inspirować tak wiele osób. Nieustające wyrazy wdzięczności kieruję do całego wydawnictwa „Orion", ze szczególnym

uwzględnieniem pana Keatsa (choćby za niekonwencjonalne koszule i niesamowite dowcipy) oraz pana Taylora za ukończenie czterdziestu lat (Ach! Ach!). Oczywiście dziękuję Kate Mills, Genevieve Pegg, Jonowi Woodowi, Jo Carpenterowi, łanowi Dimentowi, Jo Dawsonowi, Emmie Noble, Debbie z działu graficznego (te nowe okładki są świetne) i na koniec Susan, która tak skutecznie potrafi brać do galopu. To był wyjątkowy rok. Ogród jest rozkoszą dla oka i ulgą dla ziemi; łagodzi gwałtowne namiętności

i daje przyjemność, która jest przedsmakiem raju Sa'di (1184- 1291) Swanmere Rozdział pierwszy Tego dnia ostatnim zajęciem Lucy było podlewanie roślin. Lubiła to robić, gdyż czynność ta nie tylko rozbudzała w niej instynkt opiekuńczy, ale również dawała poczucie władzy. Trzymając gumowy wąż, wyobrażała sobie, że dzierży naładowaną strzelbę, a w takiej chwili nikt rozsądny nie ośmieliłby się jej przeciwstawić.

Po raz pierwszy doświadczyła tego, gdy miała piętnaście lat. Nerwowy nauczyciel biologii został wezwany do telefonu w samym środku wykładu o kiełkowaniu nasion i powierzył jej opiekę nad rozpadającą się szkolną cieplarnią. Jego żona była w ciąży, a termin rozwiązania minął dwa tygodnie temu. - N-niczego n-n-ie r-r-uszajcie, doopóki nie wrócę - powiedział, oddalając się pospiesznie. Równie dobrze mógłby powiedzieć: „Rr-róbcie co-o chcecie. O-o-obróćcie wszystko w ru-uinę".

W odpowiedzi grupa koleżanek Lucy rozpięła bluzki i podwiązała je w talii tak, by wyeksponować pępki, po czym rozsiadła się na wypalonej słońcem trawie, częstując się podawanym z rąk do rąk papierosem. Pozostała część klasy postanowiła znaleźć jakieś inne zajęcie. Lucy dostrzegła starannie zwinięty wąż do podlewania i kran, więc nie namyślając się, ustawiła plastikowe i gliniane doniczki na półce w głębi cieplarni, odkręciła kran i poczęła celować w nie wężem. Pierwsza gliniana doniczka, trafiona strumieniem wody, spadła z hukiem na podłogę i rozbiła się. Za nią poszły następne. Okrzyki zachęty ze

strony kolegów sprawiły, że zwiększyła ciśnienie wody i postanowiła rozprawić się z plastikowymi doniczkami, które zaczęły fruwać na wszystkie strony i niczym wielkie pociski odbijały się od szklanych szyb. Do najbardziej spektakularnych należał moment, gdy gliniana doniczka rozbiła szybę. Zupełnie jak w filmie. Nigdy w życiu tak się nie bawiła. Dziewczęta, które leżały na trawie, wystawiając twarze do słońca, przyszły sprawdzić, co to za hałas. Ich przemądrzałe, pełne wyższości miny wyzwoliły w Lucy złe instynkty. Nie zastanawiając się nad konsekwencjami, skierowała wąż w stronę

znienawidzonych koleżanek, które nieustannie paplały o swoich ojcach, ich grubych portfelach i o tym, jakie to musi być okropne dla Lucy, że jej własny ojciec ją olewa. Tymczasem to ona go olewała. Silny strumień wody zmył szyderstwo z ich twarzy. Cofnęły się przerażone, z trudem chwytając oddech. Lucy triumfowała. Była niezwyciężona. Była kimś. Niestety, znalazła się w kłopotach. Nauczycielka przysłana w zastępstwie pana Forbesa ujrzała coś, co według relacji przekazanej później dyrektorce szkoły - zdaniem Lucy znacznie przesadzonej -

przypominało scenę z filmu katastroficznego. - Pani Gray - powiedziała dyrektorka o twarzy podobnej do sosnowej szyszki, gdy następnego dnia wezwano matkę Lucy. - W naszej szkole nie tolerujemy tego rodzaju chuligańskich wybryków. Będę zmuszona zawiesić Lucy do końca semestru w nadziei, że wykorzysta ten czas do zastanowienia się nad swoim postępowaniem i co ważniejsze, nad swoją przyszłością. - Przyszłością? - powtórzyła matka Lucy. - Co pani przez to rozumie?

- Ze być może pani uzna, że atmosfera w Fair Lawns nie jest dla Lucy odpowiednia. Sugestia była jasna i wyraźna. Lucy Gray ze swoim niedbałym traktowaniem lekcji, zuchwałością, nieuznawaniem autorytetów i szczególnym podejściem do prawdy i uczciwości, stwarzała problemy. Pytanie: „Czy mam pani przypomnieć, pani Gray, incydent z podrobionym usprawiedliwieniem nieobecności?" -

nie było zaproszeniem do powrotu do Fair Lawns. - Nie pojmuję, dlaczego mnie to martwi - powiedziała Fiona Gray, gdy odjeżdżały z pospiesznie spakowanym kufrem Lucy, wciśniętym do bagażnika samochodu. - Czemu wciąż mi to robisz? Lucy wychyliła się przez okno i pomachała na pożegnanie koleżankom zgromadzonym na końcu wysadzanego kasztanami podjazdu, po czym odchyliła się na oparcie i ściągnęła okropne szkolne buty. Nie będzie ich już potrzebowała. Błyskawicznym ruchem ręki, tak by matka nie zauważyła,

wyrzuciła je przez okno. Równie ohydne pończochy podzieliły los butów. Oparła bose stopy na desce rozdzielczej samochodu. - Oświeć mnie, mamo, co ja takiego wciąż robię? - Stawiasz mnie w niezręcznej sytuacji. Przynosisz wstyd. Jak gdyby problemy z twoim ojcem nie wystarczały. Co ja złego zrobiłam? Czym sobie zasłużyłam na takie traktowanie? I gdzie, u licha, znajdę szkołę, która cię przyjmie? - Zawsze możesz znaleźć czas między bieganiem po sklepach a pracą społeczną i uczyć mnie w domu. - Na twarzy matki pojawił się wyraz

przerażenia. - Spójrz prawdzie w oczy, mamo. Jestem trudnym dzieckiem. - Nie trudnym, tylko zdziczałym. Cud, że tak długo wytrwałaś w Fair Lawns. To wszystko przez twojego ojca. A kogo wszyscy winią? Mnie! To mnie się oskarża, że jestem złą matką, choć robię, co mogę. Zdejmij nogi z deski rozdzielczej i spróbuj zachowywać się jak dama. - Pani Gray westchnęła głęboko. - Ludzie nie mają pojęcia, jak ciężko jest być matką trudnego dziecka. To była jedna z dobrze znanych tyrad matki. Biedna mama. Odbierała wszystko tak osobiście, jakby każda

katastrofa na świecie plamiła jej dobre imię. Czternaście lat później matka wciąż zachowywała się tak, jakby Lucy robiła wszystko, aby ją zirytować i zmartwić. Nie miało znaczenia, że córka dorosła. W ubiegłym tygodniu skończyła dwadzieścia dziewięć lat i była uosobieniem dobrych manier. Matka nadal widziała w niej nieznośną nastolatkę, która zamieniała jej życie w piekło. Po latach Lucy zrozumiała, że prawdopodobnie przysporzyła tylu kłopotów z powodu rozstania rodziców i chociaż w końcu się z matką dogadała, sytuacja z ojcem była zupełnie inna. Po prostu dla niej nie istniał. Nic, co

powiedział lub zrobił, nie mogło zrekompensować krzywdy, jaką wyrządził swoim odejściem. Stosunki z matką ostatnio znacznie się poprawiły, ale pozostały punkty sporne. Na przykład to, jak Lucy zarabiała na życie. W podręczniku Fiony Gray Jak zrobić karierę nie przewidziano pracy w centrum ogrodniczym. Uważała, że w ten sposób córka do niczego nie dojdzie. Jakby matka sama zrobiła karierę. Potem pojawiał się następny temat. - Dlaczego nie zmienisz stylu ubierania

się? Ludzie wezmą cię za przybłędę. Czy to taka zbrodnia ładnie się ubierać? Chyba nie jesteś lesbijką? Ale największym problemem Fiony był fakt, że Lucy nie wykazywała najmniejszych skłonności do stabilizacji i wyjścia za mąż. -Jeżeli będziesz z tym zwlekać, stracisz najlepszych kandydatów. Pozostaną same wyskrobki i niedołęgi. Za każdym razem, gdy pojawiał się ten temat, Lucy miała ochotę odpowiedzieć, że wczesne wyjście za mąż nie uchroniło Fiony przed mężem niedołęgą mężczyzną, który trafił w ramiona

pewnej Włoszki, znacznie od niego młodszej - wiedziała jednak, że lepiej nie wspominać Marcusa Graya. Jego obecność, a raczej nieobecność, pozwoliła mu zyskać pozycję gwiazdy w ich rodzinnym dramacie bez konieczności zapewnienia mu miejsca w domu. Jak na ironię, chociaż przekonywała Lucy, żeby znalazła sobie .jakiegoś miłego chłopca", sama nie spieszyła się do ponownego zamążpójścia. Rok temu pojawił się jednak Charles Carrington, serdeczny, prostoduszny człowiek i jednocześnie zatwardziały kawaler.

Musiał być chyba najodważniejszym z mężczyzn, skoro zaakceptował Fionę. A może miał grubą skórę? W efekcie szalonego romansu porwał Fionę z miasteczka Swanmere w południowym Cheshire do okazałego wiejskiego domu w Northamptonshire i Lucy została sama. - Nie masz nic przeciwko temu? spytała matka, pokazując obrączkę wysadzaną brylantami. Wyjaśniła, że ich życie się zmieni. Jakby to nie było oczywiste. - Mamo, jestem już dużą dziewczynką. Jedź i baw się dobrze.

Zasłużyłaś na to. - Dlaczego nie zamieszkasz z nami? Jestem pewna, że Charles nie miałby nic przeciwko temu. - Ostatnią rzeczą, jakiej Charles potrzebuje, to pasierbica wałęsająca się po domu. Poza tym mam tu pracę i przyjaciół. Te słowa wywołały pogardliwe cmoknięcie językiem. Dezaprobata, z jaką Fiona odnosiła się do pracy Lucy w centrum ogrodniczym Meadowlands, dotyczyła również Orlanda. Matka uważała, że ma na nią fatalny wpływ. Orlando Fielding, młodszy o rok syn jej

szefa, był najlepszym przyjacielem Lucy, a od pięciu miesięcy lokatorem. Poznali się, gdy miała szesnaście lat i zaczęła pracować w weekendy i dni wolne od zajęć szkolnych w centrum ogrodniczym prowadzonym przez jego ojca. Orlando, który mu pomagał od chwili, gdy był na tyle duży, aby nosić worki z kompostem i używać odpowiedzialnie węża do podlewania, dostał polecenie wprowadzenia jej w arkana sztuki ogrodniczej. Wkrótce nawiązała się między nimi przyjaźń. Tak dobrze się rozumieli, że ludzie często brali ich za rodzeństwo. Ku rozczarowaniu ojca Orlando nie chciał przejąć rodzinnego biznesu.

Zrobił dyplom z botaniki, a potem roczny kurs projektowania ogrodów i założył własną firmę. Ale z pieniędzmi było u niego krucho i nie chcąc, aby zhańbił się powrotem na łono rodziny, Lucy zaproponowała, aby przeprowadził się do niej, skoro matka wyjechała. Gdy skończyła podlewanie, nikogo już prawie nie było i miejsce wydawało się opustoszałe. Zwinęła wąż, spytała Hugh czyjestjeszcze coś do zrobienia, zarzuciła na ramiona mały plecak i wsiadła na rower. Pedałując do domu w promieniach zachodzącego słońca, zastanawiała się, czy przyjść jutro do pracy w szortach.

Zapowiadano ciepły i słoneczny dzień. Pierwszy maja był wolny od pracy, czekał ją więc pracowity przedłużony weekend i tłumy klientów, których będzie ostrzegać do znudzenia, że za wcześnie na sadzenie kwiatów z uwagi na możliwość przygruntowych przymrozków. Nie wszyscy zdawali sobie z tego sprawę. Zjeżdżała teraz w stronę miasteczka Swanmere. Pęd powietrza rozwiewał jej długie jasne włosy i barwił policzki na różowo. Zdjęła nogi z pedałów i rozkoszowała się chwilą i pięknem otaczającego świata. Po miesiącach wietrznej, deszczowej pogody i zachmurzonego nieba wreszcie nadeszła

wiosna. Krzewy głogu pokryły się świeżą zielenią, a pola rzepaku, nad którymi powoli zachodziło słońce, tworzyły wspaniały żółty kobierzec. Słysząc nadjeżdżający z tyłu samochód, postawiła stopy na pedałach i zjechała na trawiaste pobocze, obsypane stokrotkami i dmuchawcami. Wkrótce pojawi się też trybula leśna. Wielki czarny mercedes z indywidualną tablicą rejestracyjną przemknął obok niej. Sporo ich tu jeździło. Swanmere było jedną z najbogatszych miejscowości w Cheshire, gdzie stare fortuny mieszały się z nowymi. Gdy Lucy miała szesnaście lat, po

rozwodzie rodziców, przeniosła się tu z matką z Londynu. Zanim wszystko się zawaliło, ojciec prowadził własną agencję reklamową. Mieszkali w Fulham i wiedli szczęśliwe życie. Ale ojciec zrujnował je, wdając się w romans. Zraniona i rozwścieczona matka zatrudniła najzdolniejszego prawnika do spraw rozwodowych i postawiła twarde warunki. Dostała dom i znaczną sumę pieniędzy, a Marcus zdecydował się sprzedać firmę i przeprowadzić do Włoch - do „Tiramisu", jak Lucy nazywała jego kochankę. Matka pochodziła z Cheshire, jej rodzice mieszkali tam aż do śmierci. Sprzedała dom w Fulham i kupiła Church View,

piękną, zabytkową rezydencję w stylu z epoki królowej Anny, w samym sercu historycznego miasteczka Swanmere, z ładnymi, czarno-białymi domami z muru pruskiego. Można się tu było czuć jak na planie filmowym. Kilka lat temu kręcono w miasteczku film kostiumowy. Wszyscy chcieli w nim statystować. Lucy nie wyobrażała sobie, że mogłaby mieszkać gdzie indziej. Gdy pojawił się Charlie Carrington, poczuła lęk. Czy to znaczy, że będzie musiała się wynieść z Church View? Czy matka zechce sprzedać dom i będzie oczekiwać od niej, by sobie coś znalazła? W jej wieku powinno się już myśleć o własnym domu. Na szczęście obawy szybko się

rozwiały. Fiona nie miała zamiaru sprzedawać Church View i o dziwo oznajmiła, że Lucy może w nim mieszkać tak długo, jak będzie chciała. Miłość uczyniła z niej osobę wspaniałomyślną. Zgodziła się nawet, chociaż niechętnie, by Orlando się wprowadził. Orlando okazał się idealnym lokatorem. Był czysty, porządny i znakomicie gotował. Co więcej, nie należał do mężczyzn, którzy zabierają pilota do telewizora lub chowają go w kanapie, gdy nadawany jest jakiś babski program, który ona chciała obejrzeć. Jedyne, co ich różniło, to pogląd na ogrodnictwo, a w szczególności programy telewizyjne,

poświęcone projektowaniu ogrodów. Ona była wielką purystką jako przyszła członkini Królewskiego Towarzystwa Ogrodniczego, uważała jednak, że należy pozwolić ludziom urozmaicać ogrody mostkami i wymyślnymi ozdobami, Orlando przeciwnie. Obwiniał Alana Titchmarsha za wszystkie tanie i tandetne dekoracje w podmiejskich ogrodach w Anglii i twierdził, że ogrodnictwo jest jak pornografia - powinno się je pozostawić profesjonalistom. Jechała główną ulicą miasteczka, mijając zamknięte już sklepy. Otwarty był jedynie sklep Claytona z

winami. Właśnie wychodził z niego Mac Truman z zawiniętą w papier butelką pod pachą. Wcisnęła dzwonek przy kierownicy i pomachała ręką. Mac uśmiechnął się i też jej pomachał. Lubiła Maca i jego bratanka. Conrad Truman uchodził za najlepszą partię w miasteczku. Według powszechnej opinii nie było mężczyzny seksowniejszego niż zabójczo przystojny wdowiec pogrążony w żałobie. Minęła aptekę, kiosk z gazetami i pocztę. Przed kościołem skręciła w lewo, w wybrukowaną uliczkę, niewiele szerszą od samochodu. Zeskoczyła z roweru, pchnęła ozdobną

furtkę z kutego żelaza i weszła do przydomowego ogródka. Nareszcie w domu. Otworzyła tylne drzwi i zawołała Orlanda. Odpowiedział jej dochodzący z łazienki szum wody. Nucąc pod nosem, przejrzała korespondencję leżącą na stole w kuchni. Zatrzymała się przy kopercie z nalepką poczty lotniczej i włoskim znaczkiem. Sądząc po grubości i dacie, domyśliła się, że to spóźniona kartka urodzinowa od ojca. Bez namysłu wrzuciła ją do kosza. Rozdział drugi Helen zastanawiała się, kiedy siedząca przed nią wyniosła kobieta, o twarzy

jak donica, sobie pójdzie. Olivia Marchwood, sześćdziesięciokilkuletnia stara panna, o okropnych manierach i wielkopańskim sposobie wysławiania się, należała do kobiet, których Helen starannie unikała. Gdy rozparła się na kremowej sofie, wciskając w poduszki siedzenie pokaźnych rozmiarów, Helen miała

ochotę wziąć jakiś drąg i oderwać ją od nich. Ten nieproszony gość pojawił się godzinę temu z nadzieją, że zastanie panią Madison-Tyler, i nic nie wskazywało na to, by zamierzała wkrótce się pożegnać. Olivia Marchwood należała do tych gruboskórnych i despotycznych kobiet, którym nie przyszłoby do głowy, że powinny wyjść, nawet gdyby Helen otworzyła drzwi. Helen domyślała się, że celem tej wizyty jest wybadanie, kim są nowi mieszkańcy starej plebanii. („Wprowadzili się tu państwo dwa tygodnie temu, pomyślałam więc, że najwyższy czas powitać was w Swanmere") i

poinformowanie Helen o możliwościach działających w miasteczku towarzystw i klubów. Helen postanowiła w duchu, żeby unikać tych, w których działał jej gość. Nie była osobą łatwo nawiązującą znajomości i wolała trzymać się na uboczu. Doświadczenie nauczyło ją, że to najlepsza metoda unikania kłopotów. Zdaniem Huntera dlatego właśnie tak długo nie wychodziła za mąż. To było jedno z bardziej wnikliwych spostrzeżeń jej męża. Pobrali się sześć miesięcy temu, w tydzień po jej czterdziestych piątych urodzinach i po siedmiu miesiącach znajomości. - Nie należę do mężczyzn, którzy zmieniają zdanie lub idą na kompromisy

- powiedział pięć tygodni po tym, jak się poznali -więc możesz już wybierać suknię ślubną. - Facet, który nie zmienia zdania? mruknęła. - W takim razie jak wytłumaczysz fakt, że byłeś dwa razy żonaty? - To cios poniżej pasa, nie sądzisz? - Niekoniecznie. W końcu powinnam wiedzieć, w co się pakuję odparła, chociaż doskonale zdawała sobie sprawę z tego, w co się pakuje. - Czyżbyś był niewierny?

- Tak - przyznał bez ogródek. Naprawdę chcesz kontynuować ten temat? Słusznie czy nie, więcej do tego nie wracała. Poślubiła Huntera starszego od niej o szesnaście lat, gdyż wierzyła, że przyszłość jest ważniejsza od przeszłości. Poznała go na przyjęciu charytatywnym zorganizowanym na rzecz hospicjum w Crantsford. Jako jeden z głównych sponsorów wygłosił krótkie, ale dowcipne przemówienie i uwagi Helen nie uszedł fakt, że stał się obiektem zainteresowania. Średniego

wzrostu, przystojny, obdarzony charyzmą, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak działa na ludzi. Przypominał jej ulubionego aktora Michaela Kitchena. Kiedy zszedł z podium i usiadł przy stole, Annabel, koleżanka Helen, która zaprosiła ją na przyjęcie, szepnęła jej na ucho: - Mam zamiar ci go przedstawić, kiedy się troszeczkę uspokoi. - A po co? - Ponieważ - Annabel skinęła głową w kierunku Huntera i ściszyła głos - prosił mnie o to.

- Kiedy? - Gdy byłaś w toalecie, podszedł do mnie i zapytał, kim jesteś. Annabel nie potrzebowała grać roli pośrednika, ponieważ po części oficjalnej Hunter sam się przedstawił i zaproponował drinka w barze, odciągając ją od przyjaciółki. - Przypuszczam, że tym sposobem zdobywa pan to, czego chce rzuciła z irytacją. - Nigdy mnie nie zawodzi. Czego się pani napije?

- Niczego. Nie jestem spragniona. - Ja też nie. Chodźmy gdzieś, gdzie będziemy mogli porozmawiać. Proszę nie być taką - dodał, gdy odmówiła. Jeszcze raz, wbrew woli, została przeprowadzona przez zatłoczoną salę. - Czy zje pani ze mną kolację? - spytał w ogrodzie hotelowym. - Nie, dziękuję - odpowiedziała i odeszła. Cóż to za arogancki facet! - Proszę zjeść ze mną kolację - zawołał za nią - a udowodnię, że myślę poważnie. Odwróciła się.

- O czym? - O pani. - Chyba pomylił pan mnie z kimś innym. Pewnie z wytworem własnej wyobraźni. Odeszła w stronę parkingu. Wsiadła do samochodu i właśnie wkładała kluczyk do stacyjki, gdy odezwała się komórka. Osiemnaście miesięcy temu jej babcia upadła i złamała biodro, Nie wróciła do zdrowia i Helen żyła w ciągłym strachu przed kolejną złą wiadomością. Przyłożyła telefon do ucha. - Słucham? Skąd, u licha, zna pan mój numer? - Spojrzała w stronę hotelu i zobaczyła, że Hunter stoi na schodach i

patrzy na nią. - Proszę się nie gniewać, ale zmusiłem pani przyjaciółkę Annabel, aby mi go dała. Powiedziałem, że to sprawa życia i śmierci. - To skończy się pańską śmiercią, jeśli będzie mnie pan nękał. Zaśmiał się ze swobodą człowieka znającego swoją wartość. - Chyba pani tak nie myśli. Czy poświęcenie jednej lub dwóch godzin na zjedzenie ze mną lunchu byłoby takie kłopotliwe? - Nie jadam lunchu.

- Dzisiaj pani zjadła. - Zrobiłam to dla Annabel. - A czy nie mogłaby pani zrobić tego dla mnie? Albo może wypilibyśmy drinka? Nie proszę chyba o zbyt wiele. Uznała, że prościej będzie ustąpić i umówiła się z nim na drinka w przyszłym tygodniu. Istniała szansa, że był człowiekiem, który uzyskawszy to, czego chce, znudzi się i da jej spokój. Pomyliła się jednak, bo od tego momentu zaczął zalecać się coraz bardziej intensywnie. Obsypywał ją prezentami, kwiatami, nawet kupił jej nowy samochód, gdy

pewnego wieczoru spóźniła się na kolację, bo wysłużony peugeot nie zapalił i musiała wezwać taksówkę. Sześć miesięcy po pamiętnym przyjęciu charytatywnym spędzali urlop w Egipcie. Lecieli nad Nilem w specjalnie wynajętym balonie i w chwili gdy wstawał świt, poczęstował ją kieliszkiem szampana i wręczył pierścionek ze szmaragdem. - Helen Madison, próbowałem przekonać cię na wszelkie możliwe sposoby. Czy przestaniesz wreszcie robić uniki i zgodzisz się wyjść za mnie? -Jak mogłabym odmówić w tak romantycznej scenerii? -

odpowiedziała, spoglądając na dwóch młodych Egipcjan, którzy sterowali balonem i starali się być niewidoczni. Ślub odbył się w prywatnej kaplicy, w wiejskim hotelu, w północnym Yorkshire. Jednymi gośćmi byli Annabel z mężem i Frank Maguire, najbliższy i najstarszy przyjaciel Huntera. Helen bardzo żałowała, że jej babcia, Emma Madison, jedyna krewna, nie może być obecna. Helen drgnęła, bo dotarło do niej, że Olivia Marchwood przerwała swój męczący monolog i zadała pytanie. Czy zdecydowała już, co zrobi z ogrodem przy domu.

- Nie powinien dłużej dziczeć - dodała. - Szkoda, że biedna Alice nie mogła go ze sobą zabrać. Czy pani zna się na ogrodnictwie? Radziłabym nie wprowadzać zbyt wielu zmian. Powinna pani najpierw poznać ogród, zanim zdecyduje się na usunięcie czegokolwiek. Miała wielką ochotę odpowiedzieć, że usunęłaby każdy krzew i drzewo, a resztę podpaliła. - Proszę mówić mi po imieniu zaproponowała. - Nie znam się na ogrodnictwie. - Rozejrzała się po salonie i zatrzymała wzrok na próbkach wykładzin, które przeglądała, zanim jej przeszkodzono. - Mam tyle pracy w

domu, że ogród będzie musiał poczekać. - Chętnie służę pomocą i radą. Jak już wspomniałam, jestem przewodniczącą klubu ogrodniczego. Może dołączy pani do nas? Spotykamy się raz w miesiącu i zapraszamy wielu ciekawych prelegentów. W zeszłym miesiącu dyskutowaliśmy o... - Na Boga, to już tak późno? - przerwała Helen, gdy zegar nad kominkiem wybił siódmą. Czas na stanowczą reakcję. Jest mi niezmiernie przykro, ale mam kilka bardzo ważnych telefonów do załatwienia - oznajmiła, po czym wstała.

Na szczęście Olivia podniosła się z sofy i zanim zdołała rozpocząć kolejny długi wywód, Helen odprowadziła ją do drzwi frontowych. - Proszę pamiętać, co mówiłam o życiu towarzyskim w Swanmere powiedziała Olivia Marchwood na odchodnym. - Jak pani sądzi? Czy pani mąż byłby zainteresowany włączeniem się w prace rady parafialnej? Właśnie złożyłam rezygnację po wielu latach działalności, więc jest wakat. Powiedziałam pastorowi, że mam dość i dalej niech radzi sobie beze mnie. Strach pomyśleć, co to będzie.

Przekonana, że pastor z radością przyjął jej odejście, Helen pomachała gościowi i zamknęła drzwi. Pokręciła głową na myśl o Hunterze udzielającym się w radzie parafialnej i poszła do kuchni. Jak większość pomieszczeń na starej plebanii kuchnia została całkowicie zmodernizowana. Podstawowe prace, zgodnie z życzeniami Huntera, wykonano przed ich wprowadzeniem się. Pozostały do urządzenia dwie sypialnie i łazienka. Kuchnia przed remontem była ciasna, niefunkcjonalna, z wyposażeniem z lat siedemdziesiątych. Składały się nań zniszczona kuchenka, zlew ze stali nierdzewnej, dwie szafki i blaty kuchenne firmy Formica, imitujące

marmur, powypalane i porysowane. Na podłodze leżały płytki z linoleum. Po wyburzeniu ścian kuchnia stała się większa i jaśniejsza - z kremowymi szafkami, granitowymi blatami, głębokim ceramicznym zlewem i największą kuchenką firmy Aga, jaką Helen kiedykolwiek widziała. Początkowo chciała wybrać tańszą kuchenkę, ale Hunter uparł się, że musi być Aga. - Ale one są takie drogie zaprotestowała. - Kosztują prawie tyle, co mały dom. - Ile razy muszę ci powtarzać, że pieniądze nie są problemem?

Otworzyła drzwi balkonowe i wyszła na taras. Stojąc przed kamienną balustradą, odetchnęła kilka razy głęboko, jakby uwalniała się od Ołivii Marchwood. Był wspaniały wieczór. Ogród tonął w świetle zachodzącego słońca i nawet w tak opłakanym stanie radował oczy. Trawniki przypominały łąkę upstrzoną dmuchawcami i stokrotkami. Rododendrony wkrótce miały rozwinąć

czerwone pączki. Nieprzystrzyżone krzewy zasłaniały ścieżki. Pod błyszczącymi liśćmi magnolii połyskiwały dzwonki, a za świerkowym zagajnikiem, żywopłotem z głogu i majestatycznymi kasztanami wznosiła się wieża zegarowa normandzkiego kościoła. We wtorki wieczorem dochodziło stamtąd bicie dzwonu. Wyobraziła sobie balsamiczne letnie noce i powietrze wibrujące dźwiękiem. Wiedziała, że w głębi ogrodu jest furtka i kręta ścieżka prowadząca do kościoła, ale nie miała jeszcze czasu, by się nią

przejść. Wbrew temu, co powiedziała 01ivii Marchwood, nie była tak zupełnie niekompetentna w sprawach ogrodniczych. Co prawda jej entuzjazm przewyższał umiejętności, miała jednak świadomość, że taki ogród będzie wymagał wiele pracy, zanim wróci do dawnej świetności. Powinna znaleźć ogrodnika, bo sama nie da sobie rady. Nie miała pojęcia, ile biorą ogrodnicy, bo nigdy żadnego nie zatrudniała, ale Hunter powiedział, że zapłaci, ile trzeba. - Żadnego liczenia się z kosztami uprzedził. - Weź najlepszego.

Liczenie się z kosztami, jak mówił Hunter, było nawykiem, którego starała się pozbyć, nie było to jednak łatwe. Całe życie oszczędzała. Przez ostatnie sześć lat prowadziła własne biuro turystyczne, specjalizujące się w wycieczkach po wyspach brytyjskich i Europie. Chociaż jakoś wiązała koniec z końcem, biuro nie przynosiło kokosów i biorąc pod uwagę konieczność opieki nad babcią, musiała liczyć się z każdym pensem. Niestety, wydarzenia z jedenastego września mocno ją dotknęły. Oferta biura była skierowana głównie do turystów amerykańskich i gdy ich zabrakło, wpływy znacznie się

zmniejszyły. W dodatku okazało się, że babcia potrzebuje troskliwej pielęgnacji. Helen robiła, co mogła, ale w końcu doszła do wniosku, że dom opieki to jedyne rozwiązanie. Sprzedała więc dom babci, a pieniądze zainwestowała, by móc opłacać koszty jej pobytu w pensjonacie. Jednak wybrany przez nią dom okazał się fatalny. Stan zdrowia babci szybko się pogarszał. Widząc smutek i strach na twarzy Emmy, gdy się z nią żegnała, czuła się zdruzgotana. Jakby tego było mało, źle zainwestowała pieniądze ze sprzedaży. Pozostał jej tylko nieduży dom z trzema sypialniami

w szeregowej zabudowie i małym ogródkiem. Wtedy niespodziewanie pojawił się Hunter i jej życie uległo zmianie. Dopiero gdy lepiej go poznała, przekonała się o rozmiarach jego bogactwa. Gdy przed jej domem pojawił się nowiutki mercedes coupe, z różową wstążką przywiązaną do maski, zrozumiała, z kim ma do czynienia. Słuchając opowiastek Annabel, oglądając jego zdjęcia na stronach kroniki towarzyskiej w „Cheshire Life" i czytając artykuł o nim, gdy wybrano go na biznesmena roku, sądziła, że jest dość zamożny. Zorientowawszy się, że nie doceniła

stanu jego konta, postanowiła więcej się z nim nie spotykać. Spytana o powód, odpowiedziała, że nie czuje się komfortowo przy takiej różnicy statusu majątkowego. - Ludzie pomyślą, że jestem z tobą wyłącznie dla pieniędzy. - Ludzie powiedzą, że jestem z tobą, ponieważ jesteś młoda i wyglądasz przy mnie cholernie atrakcyjnie. Daj spokój, Helen. Nie przejmuj się tym, co inni pomyślą. Co z tego, że jestem multimilionerem, skoro chcę dzielić mój sukces z tobą? Czy to coś złego, że potrafię zliczyć do trzech? Umiejętność zliczenia do trzech w wieku

dwudziestu kilku lat pozwoliła mu na założenie firmy wynajmującej powierzchnie magazynowe. Zaczął od magazynów i składów dla biur i osób prywatnych, a później rozszerzył działalność, by na koniec stać się największym przedsiębiorcą w swojej branży w Anglii. Przekazał synowi Clancy'emu prowadzenie interesu, a sam zajął się międzynarodowym rynkiem nieruchomości, w szczególności apartamentami wakacyjnymi i letnimi domami na Karaibach, Florydzie, w Hiszpanii, a ostatnio w Dubaju. Jego słowa cytował nawet „Times": „Nie wierzę, by cisi i pokorni opanowali ziemię. Gdyby do tego doszło, świat znalazłby się w opłakanym stanie" -

powiedział. To był typowy komentarz Huntera. Ale miał też inne oblicze filantropa. Bez jego finansowego wsparcia zamknięto by hospicjum w Crantsford. Na zaręczyny podarował jej lot balonem i pierścionek ze szmaragdem, który nosiła z pewnym zażenowaniem, ale także coś, co ceniła sobie najbardziej: sfinansował przeniesienie babci do najlepszego prywatnego domu opieki, jaki można było znaleźć. Dzięki temu Helen nie musiała sprzedawać swojego domku w Crantsford. Hunter proponował, aby się go pozbyła, twierdząc, że nie będzie jej już potrzebny. Nie miała jednak ochoty

rozstawać się z domkiem i wynajęła go młodemu małżeństwu na dorobku. Zdawała sobie sprawę, że do końca życia nie odwdzięczy się Hunterowi za to, co zrobił, bo nigdy nie zdoła spłacić długu, jaki u niego zaciągnęła. Wkrótce przekonała się, że to właśnie odpowiada Hunterowi. Rozdział trzeci Minął ponad tydzień, odkąd Orlando wyjął z kosza list od ojca Lucy. Leżał teraz w szufladzie komody w jego pokoju, a on czekał na odpowiedni moment. Zamierzał namówić Lucy, aby choć raz otworzyła kopertę od Marcusa

Graya. Wiedział, dlaczego nie chce mieć z ojcem nic wspólnego, i chociaż nigdy go nie poznał, współczuł mu, bo wszystkie kartki wysyłane córce na urodziny czy Boże Narodzenie nieodmiennie trafiały do kosza. Można się było jedynie domyślać, co zawierała koperta - list, a może czek - ale reakcja Lucy była zawsze taka sama: nie interesowało ją to, co jest w środku. Twierdziła, że ojciec podtrzymuje tę farsę z poczucia winy i obowiązku. Może miała rację, ale Orlando, jak jego ojciec, uważał, że zawsze trzeba próbować, a wątpliwości rozstrzygać na korzyść podejrzanego. Poza tą jedną sprawą Lucy była osobą

pozytywnie nastawioną do świata, skłonną do wybaczania i najweselszą, jaką znal. Jednak wystarczyło poruszyć temat rozwodu rodziców, a zmieniała się nie do poznania. Jakby opadała wielka zasłona na wzmiankę o ojcu. Orlando winił za to Fionę Gray czy Fionę Carrington, bo takie teraz nosiła nazwisko. Była wyjątkiem od zasady, którą kierował się w życiu, że trzeba pozwolić ludziom robić to, na co mają ochotę. Uważał ją za wyjątkowo samolubną i płytką kobietę i miał o niej zdecydowanie negatywną opinię. Dzieliła ludzi na użytecznych i bezużytecznych. Jako zwykły ogrodnik

znalazł się w tej drugiej kategorii. Lucy opowiadała, że miesiąc po wyjeździe ojca matka wpadła w depresję i ona musiała wszystkim się zająć. Miała wówczas czternaście lat. Rzadko wspominała o tym okresie, ale było prawie pewne, że właśnie wtedy znienawidziła ojca. Robiło się późno. Orlando dopił herbatę, którą poczęstował go klient, i skupił się na nowym zleceniu: chodziło o zagospodarowane małej, zupełnie nowej (robotnicy budowlani wciąż tam byli), pozbawionej trawy działki. Właściciele chcieli, żeby stworzył na niej coś, co widzieli w telewizji. Miał nadzieję, że przekona ich, iż koncepcja

surowych geometrycznych linii i podwyższonego tarasu z jasnoniebieskimi doniczkami wypełnionymi dekoracyjnymi trawami jest już niemodna. Zamierzał zaproponować delikatne linie i kwietniki o mniej ozdobnych za to bardziej naturalnych kształtach i formach. Pewnie będzie musiał pójść na kompromis, by zachować zlecenie, ale jedynie do pewnego stopnia, bo chciał być uczciwy wobec siebie. Lucy uważała, że uczciwość uczciwością, ale co mu po zasadach, jeśli umrze z głodu. - Chodzi o to, że to, co robię, traktuję poważnie - odpowiedział. -

Chcę, aby zaprojektowane przeze mnie ogrody miały jakąś wartość. Pomimo tych kąśliwych uwag Lucy wiedział, że go rozumie. I fakt, że nie brała od niego za mieszkanie ani grosza, sprawiał, że czuł się jej dłużnikiem. Gdy wprowadził się do niej i nie był w stanie zapłacić za czynsz, ponieważ zlecenia, jakie otrzymywał, na to nie wystarczały, powiedziała, że nie ma to dla niej żadnego znaczenia. Czasami, gdy nie mógł znaleźć pracowników potrzebnych do realizacji zadania, brała dni wolne, zakasywała rękawy i pomagała mu. Ostatnio jednak trafiło mu się zlecenie z

prawdziwego zdarzenia, w dodatku dobrze płatne. Na obrzeżach Swanmere powstały nowe domy i Orlando, po wrzuceniu ulotek reklamowych do skrzynek pocztowych nowych właścicieli, zapewnił sobie stały dopływ zleceń. Bogaci klienci gotowi byli zrezygnować ze sztampowych projektów oferowanych przez firmę budowlaną i zapłacić za stworzenie czegoś wyjątkowego. Musiał tylko przekonać ich, by odrzucili modne dziwactwa, jakie widzieli w telewizji. Ogrody to żyjące i oddychające istoty i należy traktować je z szacunkiem. Zwinął taśmę mierniczą, zapisał wymiary na planie, który potem

rozrysuje w odpowiedniej skali, i zebrał narzędzia. Umówił się z klientem, że odezwie się za dzień lub dwa, po czym wsiadł do samochodu i wrócił do domu. Przypomniał mu się list urodzinowy wyjęty z kosza. Jak skłonić Lucy do jego otwarcia? Przyszło mu na myśl, że sam to zrobi i sprawdzi, co zawiera. Jeżeli nie znajdzie w nim nic poza zdawkowymi życzeniami, wyrzuci go ponownie. Skoro facet nie zadał sobie trudu napisania czegoś więcej, zasługiwał na skreślenie. Ajeśli Marcus Grayjest chory lub umierający? Czy Lucy wybaczyłaby sobie, że odrzuciła jego ostatnią prośbę o pojednanie? Nie

wiedział, czy matka Lucy ma jakiś kontakt z byłym mężem, ale jeżeli wiedziała, że jest chory, to ukrywanie tego przed córką byłoby zgodne z jej charakterem. Pewnie ponosiła go wyobraźnia, poza tym to nie jego sprawa, jak powiedziałaby Lucy. Już widział ją z rękami na biodrach i wyrazem twarzy mówiącym „Nie zadzieraj ze mną". Tak właśnie na niego patrzyła, gdy się poznali. Miała zrobione pasemka i wysoko upięte włosy, co upodabniało ją do kolorowego ananasa w ciężkich butach na chudych nogach. Zachodził wówczas w głowę, czemu, u licha, jego ojciec dał jej pracę,

zwłaszcza że sprawiała wrażenie ofermy, bo potrącała różne rzeczy i wpadała na ludzi. Potem jednak przyznał ojcu rację, ponieważ wniosła do firmy powiew świeżego powietrza. Dotąd wydawało mu się, że wszyscy pracujący w Meadowslands to wiekowi starcy. - Liczę, że się utemperuje - powiedział ojciec, gdy Orlando spytał go o nową pracownicę na pół etatu. - Zaufałem jej. Wygląda na bystrą. Cały Hugh Fielding. Okazało się, że Lucyjest rzeczywiście bystrą i chętną uczennicą, toteż gdy oznajmiła, że zdała ostatni egzamin w liceum, zaproponował jej stałą pracę i możliwość

dokształcania się na kursie ogrodnictwa w miejscowym college'u. Była szósta trzydzieści, gdy Orlando wrócił do domu. Karteczka na stole w kuchni informowała, że Lucy pojechała na działkę. Jeżeli nie miał nic do roboty, też tam jeździł, by jej pomóc lub dla towarzystwa. Lucy kochała działkę. Była położona na szczycie łagodnie opadającego wzgórza - najwyższego miejsca w miasteczku. Rozciągający się z niego widok na okoliczne miejscowości zapierał dech w piersi. Lubiła tu przychodzić, nie tylko ze

względu na piękny widok i satysfakcję, jaką dawała jej praca na działce, ale również z powodu innych działkowiczów, z którymi nawiązała przyjaźnie. Matka uznała za coś niewybaczalnego, gdy Lucy oznajmiła, że wystąpiła o przyznanie działki i ostatecznie ją dostała. Fionie kojarzyło się to z klasą robotniczą, ludźmi w cyklistówkach i wytartych spodniach podwiązanych w talii sznurkiem. Nie było tam miejsca dla dobrze wychowanej panny. Jakże się myliła! Sąsiadkami Lucy były dwie nauczycielki, lekarka i urzędniczka. Lucy otworzyła furtkę i ruszyła starannie utrzymaną ścieżką ku terenom należącym

do Kościoła anglikańskiego i dzierżawionym przez działkowiczów za niską opłatą. Chłonęła słodki zapach świeżo ściętej trawy i kremowobiałych kwiatów głogu. Ponure prognozy nie sprawdziły się - pogoda była ciepła i sucha. Na działkach krzątali się starsi panowie, jak nazywała swoich sąsiadów: Joe'ego, Billa i Dana. Zawsze sobie z niej żartowali, zastawiając na nią pułapki. Bill był najmłodszy, miał prawie siedemdziesiąt cztery lata i pierwszy ją zauważył. - Chłopaki, jest nasza królowa maja! poinformował Joe' ego i Dana.

- A gdzie twój chłopak? - spytał Joe, szczeciniasty, dziarski siedemdziesięcioośmiolatek. Starsi panowie zawsze tak sobie żartowali z Lucy i Orlanda. Chociaż głośno protestowała przeciw tym aluzjom, nie chcieli jej uwierzyć. - Nie wrócił jeszcze z pracy, kiedy wychodziłam z domu odpowiedziała. - Ale zostawiłam mu kartkę, więc miejcie się na baczności, bo w każdej chwili może się pojawić i zrobić z wami porządek. Joe zaśmiał się.

- Zawsze uważałem go za paskudnego zazdrośnika. - Pomóc ci w czymś? - spytał z uśmiechem Dan, najspokojniejszy i najstarszy z nich, bo osiemdziesięciojednoletni. - Dziękuję, Dan. W razie czego dam ci znać. Dan był jej ulubieńcem. Z nim pierwszym się zaprzyjaźniła po przeprowadzce do Swanmere. Pewnego popołudnia zerwała się z lekcji i nie mając co robić, zawędrowała na działki. Zagadał do niej i nim się zorientowała, trzymała w ręku szpadel i pomagała mu rozrzucać jakiś cuchnący nawóz. Gdy

skończyli, pokazał jej, jak urywać rozłogi truskawek i robić z nich nowe roślinki, jak sprawdzać, czy owoców nie zaatakowała szara pleśń. Wyjaśnił, dlaczego podkłada słomę pod rośliny żeby zapewnić przepływ powietrza i zabezpieczyć je przed grzybami - i zaproponował, by przyszła za kilka dni, gdy truskawki będą już dobre do jedzenia. To właśnie Dan zainteresował ją ogrodnictwem i ponieważ nie miał własnej rodziny, wziął ją pod swoje skrzydła i nie dopuścił, aby zeszła na złą drogę. Zostawiła starszych panów przy kopaniu

i pieleniu i ruszyła dalej ścieżką, w pewnym momencie skręcając w prawo, aż znalazła się przed swoją działką. Przyjrzała się jej dokładnie, wypatrując śladów nieproszonych gości. Środki zastosowane przez nią poskutkowały rozpylony wokół roztwór płynu do zmywania chronił przed mszycami, dzwoniące na wietrze puszki i butelki odstraszały króliki, a kręgi z kamiennego kruszywa i naczynia z piwem chroniły przed wężami. Natura to wspaniała rzecz, ale od czasu do czasu warto jej pomóc. Otwierając małą drewnianą szopę, którą zbudowała razem z Orlandem, zmarszczyła brwi, przypominając sobie słowa matki.

- Gdybyś tylko bardziej o siebie dbała, kochanie. Natura dała ci ładną buzię, ale przy odrobinie wysiłku mogłabyś być piękna. - Aleja nie chcę być piękna! wykrzyknęła w odpowiedzi. - Bzdura. Oczywiście że chcesz. Każda dziewczyna chce być piękna. - Ale ja nie chcę. Nawet nie chcę o tym myśleć. I nienawidzę cię. - Nieprawda. - Nie mów mi, o czym mam myśleć, a o czym nie. Nienawidzę cię, nienawidzę cię, nienawidzę cię!

To była jedna z tych słownych potyczek, które powtarzały się często, doprowadzając Lucy do wybuchu. - Co więcej, żałuję, że muszę mieszkać z tobą, a nie z ojcem! wrzasnęła Matka często wpadała w gniew, podobnie jak ona, ale to, co się wtedy stało, wprawiło ją w zaskoczenie. Fiona uderzyła ją w twarz. Nie raz, ale dwa razy. Kiedy spróbowała po raz trzeci. Lucy uchyliła się, ale to nie uspokoiło matki. - Więc zamieszkaj z nim! - krzyknęła piskliwie. - Skoro jest tak wspaniały,

pakuj manele i przeprowadź się do niego. Jeżeli oczywiście cię zechce, w co bardzo wątpię. Wspomnienie było ostre i bolesne. Lucy czuła, jak w jej serce wbija się nóż. Czasami zastanawiała się, które z rodziców sprawiło jej większy ból. Ojciec czy matka. Rozdział czwarty Conrad Truman usiłował pracować, ale to był jeden z dni obfitujących w drobne incydenty, które utrudniały koncentrację. Tak bywa, gdy się pracuje w domu. Pierwsza przeszkodziła mu Evie, sprzątaczka. Wkroczyła do gabinetu, by

oznajmić, że odkurzacz źle działa. - Powinien pan zainwestować w dysona, panie Truman - powiedziała i zaczęła objaśniać szczegóły urządzenia. Potem przypomniała, że w przyszłym tygodniu nie przyjdzie. - Wyjeżdżam do Llandudno. Siostra ma tam pensjonat w pięknej okolicy, przy promenadzie z uroczym widokiem na morze. Tego mi trzeba po tym, co ostatnio przeszłam. Chociaż Evie Hawkings sprawnie prowadziła dom jemu i stryjowi, często zastanawiał się, czy się to opłaca, biorąc pod uwagę konieczność wysłuchiwania jej zwierzeń. Co tydzień pojawiał się nowy dramat i związana z nim relacja. Ostatnio

chodziło o to, że mąż nie pozwolił pomalować ich sypialni na różowo, a tydzień wcześniej uraczyła go opowieścią o wizycie u dentysty, która zakończyła się alergiczną reakcją na zastrzyk znieczulający. Bardzo współczuł każdemu, kto musiał odwiedzić dentystę, ponieważ sam był tchórzem i bał się pisku wiertła, ale pragnął też, by zauważyła, że on jednak pracuje. Kiedy w końcu opuściła gabinet, rozczarowana jego brakiem zainteresowania problemami technicznymi związanymi ze sprzętem AGD, zadzwonił telefon, który znowu

przerwał mu pracę. Potem pojawił się Mac z pytaniem, dlaczego, u licha, nie przyniesiono jeszcze poczty. Kiedy wuj wpadał w kłótliwy nastrój: „Gdzie są moje okulary?", „Kto wziął moją książkę?", „Czy ta cholerna baba znowu sprzątała mój pokój?" - jedyne, co mógł zrobić, to skupić się na pracy. Gdy usłyszał szczekanie, zdjął okulary i podszedł do otwartego okna. Fritz, jamnik Maca, gonił w ogrodzie skrzeczącego czarnego ptaka. Po chwili pojawił się Mac z rolką siatki w jednej ręce i pękiem trzcin w drugiej.

- Zamknij się, Fritz! - ryknął. - Przestań hałasować, bo wsadzę cię do worka na śmieci i wyrzucę na wysypisko. Nie tak powinno wyglądać moje życie, pomyślał Conrad. Ostatnio często podobne myśli przychodziły mu do głowy. Miał czterdzieści dziewięć lat i mieszkał ze zrzędliwym stryjem i psem serdelkiem. Stanowczo nie tak wyobrażał sobie swoją egzystencję. Trzy lata temu, gdy Mac doznał udaru, Conrad bez wahania zaproponował, by po wyjściu ze szpitala zamieszkał u niego na czas rekonwalescencji. Trochę

to trwało, ale w końcu stryj wrócił do zdrowia i jego jedynym problemem poza panowaniem nad sobą - były zawroty głowy. Wiedząc, że istnieje duże niebezpieczeństwo drugiego udaru, Conrad zaproponował stryjowi, aby sprzedał dom w Cobham i przeniósł się do niego do Cheshire. - To najrozsądniejsze wyjście zapewnił Maca, który miał wtedy siedemdziesiąt pięć lat. - Jest tu mnóstwo miejsca i nie będziemy sobie wchodzić w drogę. Zdawał sobie sprawę z tego, co przeżywał stryj, gdy musiał sprzedać stary dom w Surrey, w którym mieszkał

od dwudziestu lat, przedtem nieustannie podróżując po całym świecie. Postarał się więc, aby przeprowadzka była jak najmniej bolesna. Ale pomimo gderania Maca i drobnych kłótni Conrad nie żałował podjętej decyzji. Siostra Susan, mieszkająca w Hertfordshire, twierdziła, że za to, co zrobił, należałoby go uznać za świętego. Conrad jednak tak nie uważał. Mac odgrywał wjego życiu ważną rolę, od dzieciństwa po wiek dojrzały, i teraz mógł się mu za to odwdzięczyć. Stryj stał się aktywnym członkiem społeczności Swanmere i wtykał nos we wszystko, co przyciągało jego uwagę.

Był zapalonym ogrodnikiem i Conrad z przyjemnością oglądał efektyjego wysiłków. Z pomocą Orlanda, który pomógł mu przy cięższych pracach, zamienił ogród z krzewami i trawą (dalej wiedza Conrada nie sięgała) w przyjemny zakątek. Dumą i radością Maca były kwietne rabaty i grządki warzywne, na których rosła fasola, brokuły, cukinia, kapusta, ziemniaki i marchew. Conrad zdawał sobie jednak sprawę z tego, że stryjowi coraz trudniej zajmować się ogrodem. Łatwo się rozpraszał. Zaczynał coś, nie kończył i brał się do następnej pracy. Często wpadał w irytację. Conrad domyślał się, że starszy pan nie może

pogodzić się z tym, iż bardzo sprawny niegdyś umysł odmawia mu posłuszeństwa. Ale jeszcze coś wpłynęło na zmianę nastroju Maca śmierć Alice Wykeham w święta Bożego Narodzenia. Odtąd stał się ponury i rozdrażniony. Alice była osobą wyjątkową i jej odejście pozostawiło ogromną lukę wjego życiu. Prawie każdego dnia bywał u Alice na starej plebanii albo ona u niego, ucząc go, jak sprawować pieczę nad procesem kiełkowania, przystrzygać krzewy lub nawozić te lub inne rośliny. To ona zainteresowała Maca ogrodnictwem, które stało się niemal jego obsesją. Spędzał teraz tyle czasu w ogrodzie, że

Conrad zaczął się obawiać, iż któregoś dnia znajdzie stryja leżącego bez życia w trawie. Ale przecież mogłoby być gorzej, znacznie gorzej, pomyślał i natychmiast tego pożałował. Najwyższy czas na krótką przerwę na kawę. W drugim końcu gabinetu, za ścianą działową, znajdowała się mała kuchnia, a za nią drzwi prowadzące do pomieszczenia z prysznicem i do czegoś, co pierwotnie było sypialnią, gdy poprzedni właściciele przekształcili budynek gospodarczy po drugiej stronie podwórza w aneks mieszkalny. Conrad zamienił ją na minisiłownię z przyrządem do treningu wioślarskiego, bieżnią i rowerem stacjonarnym. Nie

uważał się za fanatyka sprawności fizycznej, wiedział jednak, że siedząc przy biurku od rana do wieczora, nabawi się nadwagi, jeżeli nie będzie regularnie ćwiczył. Od czasu do czasu grał też w tenisa, ale raczej dla towarzystwa. Mac często zwracał mu uwagę, że zbyt rzadko spotyka się z ludźmi. Zrobił sobie kawy i wrócił z filiżanką do biurka. Tłumaczył właśnie kontrakt przewozowy z japońskiego na angielski. Tekst nie był zbyt trudny, słownictwo znane, ale przerwy w pracy sprawiły, że nie mógł się skupić. Może to przez tę ciepłą, wiosenną pogodę. Maj należał do jego ulubionych miesięcy. Nie miał

zielonego pojęcia o ogrodnictwie, ale umiał docenić zachodzące wokół niego zmiany. Na drzewach pojawiły się liście, na poboczach kwitły kwiaty, żywopłoty pokryły się zielenią, a drzewo przy tylnych drzwiach, którego nazwy nigdy nie mógł zapamiętać, wyglądało jak wibrujący niebie-skozielony cień. Maj był jego ulubionym miesiącem, gdy mieszkał w Japonii. Widok kwitnącej wiśni zawsze kojarzył mu się z pobytem w tym kraju. Pierwszy raz zobaczył ten symbol Japonii, zwany sakura, podczas drugiego roku studiów prawniczych na uniwersytecie w Tokio. To nie był jego

pierwszy pobyt. Gdy miał szesnaście lat, spędził wakacje w Osace ze stryjem, któremu kończył się właśnie dwuletni kontrakt z amerykańskim bankiem. Przedtem Mac był w Hongkongu, a jeszcze wcześniej we Frankfurcie. Conrada tak oczarował kraj i ludzie, że postanowił studiować prawo na japońskim uniwersytecie. Po uzyskaniu dyplomu zaczął pracować w firmie prawniczej w Tokio. Spędził dziewięć bardzo szczęśliwych lat, dopóki go nie zredukowano w wyniku czystek w spółce. Wrócił więc do Anglii i znalazł pracę w Londynie jako tłumacz specjalizujący się w tekstach z dziedziny prawa. Zajęcie było dość

interesujące, ale życie wydawało się relatywnie nudne. Tęsknił do barwnej codzienności w Tokio, do tamtejszej punktualności, począwszy od pociągów, a skończywszy na interesach, do zwariowanych przyjaciół z dziwacznym poczuciem humoru, którzy wyciągali go do zadymionych, hałaśliwych salonów gry w pachinko, a potem na drinka do dzielnicy Akasaka. Tęsknił do grzecznej aż do przesady starszej pary sąsiadów, mieszkających piętro wyżej, którzy uczyli go grać w japońskie szachy shogi i dostarczali przyrządzone własnoręcznie gyozato - smażone pierogi nadziewane mięsem i warzywami - ponieważ uważali, że źle się odżywia. Tęsknił do ogromnej liczby

świąt dwóch głównych religii kraju: shinto i buddyzmu, pozwalających na zademonstrowanie bogactwa zwyczajów, często niezrozumiałych i dziwacznych, ale wartych poznania. Kusiło go, by rzucić Londyn i wrócić do Japonii. Wtedy nieoczekiwanie, na tydzień przed trzydziestymi szóstymi urodzinami, zakochał się. Nigdy przedtem nie kochał kogoś tak jak Samanthy. Podobnie jak on była tłumaczką tekstów prawniczych, tyle że z rosyjskiego. Spotkali się na konferencji tłumaczy. Podczas porannego wykładu bez przerwy podnosiła rękę i zadawała prelegentowi pytania. W końcu, ku rozbawieniu obecnych, poprosił ją o wciąż przeszkadza. Kiedy przechodziła

obok Conrada ze spuszczoną głową, lecz z wyraźnym uśmieszkiem zadowolenia na twarzy, zwrócił uwagę na jej nogi. Były doskonałe, z pięknie wymodelowanymi kostkami. Najbardziej jednak uderzyło go to, że pozostawały w sprzeczności z powierzchownością naukowca - okulary luźno związane włosy, brak makijażu, bezkształtna spódnica i workowaty żakiet. Każdym szczegółem demonstrowała, że nie dba o to, jak wygląda. W czasie lunchu rozglądał się za nią w sali jadalnej centrum konferencyjnego. Bardzo chciał się o niej dowiedzieć czegoś więcej. Dla jakiej kancelarii prawniczej pracuje, czy raczej która

kancelaria miała odwagę ją zatrudnić. Nie znalazł jej. Wypytywał wkoło, czy może ktoś wie, kim jest ta przemądrzała słuchaczka. „Boże, ale była nieznośna" odpowiadano lub: „Zawsze taka się trafi". Lunch się skończył, a pięknonogiej tłumaczki wciąż nie było. Po powrocie do sali konferencyjnej stwierdził, że jej miejsce jest puste. Rozczarowany wyjął pióro, otworzył notatnik na nowej stronie i czekał na wystąpienie kolejnego prelegenta. Wtedy przez salę przeszedł pomruk i na

podium pojawiła się ona. Wielkie nieba, to ona miała był kolejnym mówcą! Przejrzał program wykładów. Nazywała się doktor Samantha Tempest i prowadziła międzynarodową firmę tłumaczeniową. Usiadł wygodniej i czekał, co ma do powiedzenia. Okazało się, że wiele. Znała się na rzeczy. Była elokwentną erudytką, potrafił więc zrozumieć jej brak tolerancji dla poprzedniego mówcy, którego prelekcja była przeraźliwie nudna i mało konkretna. Mówiła krótko, mimo to nie potrafił się skupić, bo bardziej interesowała go prelegentka niż omawiany przez nią temat. Workowaty

żakiet zastąpiła dopasowana biała bluzka, uwydatniająca zaskakująco pełne piersi i wąską talię. Dwie godziny później, po kolejnym wykładzie, podczas przerwy na kawę, znów zaczął rozglądać się za pięknonogą. Tym razem znalazł ją w chwili, gdy próbowała utrzymać filiżankę kawy w jednym ręku, a drugą poprawić zsuwającą się z ramienia torebkę. Na podłodze, między jej nogami, leżała aktówka. - Pomóc pani? - spytał. Zrozumiał, dlaczego nie używa makijażu. Po prostu go nie potrzebowała. Miała idealny kształt

twarzy i piękną karnację. Spojrzała na niego pytająco, taksując od góry do dołu, jak gdyby się przed nią obnażył, co w pewnym sensie zrobił, bo otworzył przed nią serce i duszę. Jego myśli po raz kolejny przerwało szczekanie psa, a wkrótce potem rozległ się głos stryja. - Wybieram się do Norreya - oznajmił Mac, gdy Conrad podszedł do okna. Zabrakło mi siatki. Jeżeli nie przykryję nasion, to przeklęte ptaszyska wszystko wydziobią. Potrzebujemy czegoś? - Mógłbyś wpaść do delikatesów i kupić spaghetti na kolację.

- Dobrze. Wezmę Fritza, żebyś miał trochę spokoju. Odetchnął z ulgą. A więc zły nastrój stryja nie trwał długo. Wrócił do biurka, włożył okulary i pochylił się nad tekstem. Pomimo agresywnej konkurencji sieci położonych za miastem sklepów dla majsterkowiczów, taki sklepu jak Norreya był nieoceniony. Oferował dosłownie wszystko: dzbanki do herbaty ze stali nierdzewnej, sznury do suszenia bielizny, papier ścierny, pokost, kable elektryczne, rękawice ogrodnicze, żarówki, farbę, karmę dla

ptaków, grille, ręczniki, wszelkie możliwe do wyobrażenia śrubki, plastikowe listwy, kłódki, elementy mocujące do dywanów, trutkę na szczury, rondle emaliowane, wieszaki do filiżanek, taśmę uszczelniającą, różne elementy drewniane oraz narzędzia ręczne i elektryczne. To była eklektyczna mieszanka, która robiła na Macu wrażenie. Gdy stał w kolejce do kasy, zdążył jeszcze pogrzebać w koszu z towarami przecenionymi. Znalazł w nim kółko do kluczy z latarką. Dlaczego, u licha, przeżył siedemdziesiąt osiem lat bez czegoś takiego, pomyślał z żalem. - Czym mogę służyć, panie Truman? To był dodatkowy plus: możliwość

osobistego kontaktu. Czy pryszczaty, burkliwy młodzian w T-shircie z agresywnym napisem znałby jego nazwisko? - Chciałbym trochę więcej tej siatki, którą kupiłem wczoraj u pana. - Oczywiście. Ile tym razem? - Sześć jardów wystarczy. - I to był jeszcze jeden powód, aby lubić Norreya. Uznawali brytyjski system miar. Dziesięć minut później odwiązał Fritza od słupka i ruszył do delikatesów, do których przylegała kawiarnia, gdzie serwowano najlepszą po tej stronie Atlantyku kawę portorykańską. Gdyby

tak się nie śpieszył, aby pokrzyżować plany ptasim złodziejom, kupiłby gazetę i spędził tu ze dwie godziny. Może jutro pozwoli sobie na tę przyjemność, przy odrobinie szczęścia z najnowszym numerem „English Garden". Teoretycznie powinien przyjść już dzisiaj, ale czego można oczekiwać po goniącej resztkami sił poczcie? Wszyscy spodziewali się, że Mac będzie niezadowolony z przejścia na emeryturę, bo przytłoczy go nadmiar wolnego czasu. Udowodnił, że są w błędzie. Od chwili rozstania z bankiem oddawał się różnego rodzaju hobby, takim jak fotografia, sztuka, degustacja win i malowanie akwarelami. A teraz

przyszedł czas na ogrodnictwo. Przez większość życia zawodowego rzadko zdarzało mu się mieszkać w jednym miejscu dłużej niż trzy lata. Stale się gdzieś przenosił aż do ostatniego etapu swej kariery, kiedy po powrocie z Paryża objął kierownictwo oddziału w Londynie. Kupił mieszkanie w Hammersmith oraz wiejski domek na wsi i pierwszy raz poczuł, że zapuścił korzenie. Nigdy się nie ożenił, chociaż chciał. Zrobiłby wszystko, aby poślubić miłość swojego życia, ale nie było mu to pisane. Pozostały jedynie wspomnienia.

Ładnie ze strony Conrada, że zaopiekował się nim po udarze, jednak gdy zasugerował przeprowadzkę na stałe do Swanmere, Mac wpadł w popłoch. Całe jego dotychczasowe życie stanęło pod znakiem zapytania. Uznał za przekleństwo fakt, że jest zbyt słaby, aby żyć samodzielnie. - Nie potrzebuję twojego miłosierdzia, Conradzie - powiedział mu. Nie jestem zniedołężniałym, śliniącym się starcem, który potrzebuje jałmużny. - Nikt tego nie sugeruje - odpowiedział Conrad. - Ale popatrz na to z mojego

punktu widzenia. Jeżeli coś ci się stanie, chcę zaspokajać twoje potrzeby. - A więc doszliśmy do tego. Wszystko sprowadza się do pieniędzy - Zbyt dobrze mnie znasz. I w tym tkwił problem. Mac rzeczywiście dobrze znał Conrada i częściowo z tego względu postanowił przenieść się do niego. Żaden o tym nie wspomniał, starannie unikali tego tematu, ale Mac podejrzewał, że chłopak czuje się samotny. Śmierć żony dosłownie zwaliła Conrada z nóg. Cały jego świat legł w gruzach. Dotąd nigdy z nikim nie mieszkał, ale

musiał przyznać, że taki układ mu zupełnie odpowiada. Nie mógł się jednak pogodzić z faktem, że udar bardzo zmienił jego życie. Ogarnęło go przerażenie, gdy obudził się w szpitalu z założonym cewnikiem i powiedziano mu, co się stało. Jego strach miał na imię starość i wcale mu się to nie podobało. Starał się trzymać, ale bywały dni, w których dawało o sobie znać roztargnienie, jak również takie, w których nie potrafił sobie przypomnieć najprostszej rzeczy. Najbardziej bał się, że dotknie go choroba Alzheimera i będzie się błąkał po miasteczku w kapciach i piżamie. Wiedział, że aby zatrzymać postępującą

atrofię mózgu, trzeba zachować aktywność. Jeżeli zmarnuje chociaż jeden dzień, będzie po nim. Musiał mieć jakieś obowiązki i plany. Daleko odbiegało to od trybu życia, do którego przywykł jako młody i przebojowy bankowiec, podróżujący po świecie i zarządzający większą liczbą ludzi i pieniędzy niż niejeden rząd. Kim był ten zramolały stary głupiec, gubiący różne rzeczy i wściekający się na bratanka za każdym razem, gdy ten okazywał mu życzliwość? Właśnie tej życzliwości nie mógł znieść. Dlatego próbował działać chłopakowi na nerwy. Wolałby raczej pobić się z nim, niż być traktowany jak półgłówek,

starzec i słabeusz. Jeżeli Conrad okazywał cierpliwość lub starał się w czymś pomóc, było to dla niego równoznaczne z popatrzeniem mu w oczy i powiedzeniem: „Pamiętaj, starcze, może być tylko gorzej". Smutna, ale nieuchronna prawda. Od czasu udaru znalazł się na równi pochyłej. Nigdy się do tego nie przyznał, ale po wyjściu ze szpitala czuł się tak wytrącony z równowagi, że z radością przyjął zaproszenie Conrada. Jego pewność siebie doznała uszczerbku, ale nie zamierzał zupełnie jej stracić.

Ważnym powodem, dla którego zdecydował się zamieszkać z Conradem, była przyjaźń z Alice Wykeham. Ta schorowana stara kobieta zrobiła dla niego więcej niż lekarstwa i doktorzy. Bardzo mu jej brakowało. Była jedyną osobą, z którą mógł być szczery. Prawie dochodził już do domu i poprawiał pod pachą zwój siatki, gdy smycz Fritza wypadła mu z ręki. Z jakiegoś niezrozumiałego powodu głupiemu psu przyszło do głowy, żeby wbiec na jezdnię prosto pod koła jadącego zbyt szybko samochodu. Rozdział piąty Po powrocie do domu Helen usłyszała

dochodzące z biblioteki podniesione głosy. Kojarząc je ze źle zaparkowanym na podjeździe porsche, pożałowała, że nie została dłużej u babci. Nie miała ochoty na spotkanie z Marcią, drugą żoną Huntera, i Savannah, jej rozpuszczoną dwudziestoletnią córką. Postała chwilę, aby posłuchać, o czym tak gorąco dyskutują - przezorny zawsze ubezpieczony. Savannah przekonywała rodziców w swój bezceremonialny sposób, że nic nie mogła na to poradzić, a poza tym czy to ważne? Przecież nic się nikomu nie stało. -1 w tym tkwi problem, panienko mruknęła Helen. - Nie uznajesz żadnych wartości. - Przypomniała sobie, jak

Savannah rozbiła pamiątkową butelkę perfum, którą Helen dostała od Emmy na osiemnaste urodziny. Dziewczyna oświadczyła, że to nic wielkiego, bo wystarczy kupić inną. Można się było spodziewać, że po dwóch nieudanych małżeństwach Hunter będzie miał mnóstwo kłopotów z byłymi żonami i trójką dzieci. Prócz najmłodszej Savannah była jeszcze dwójka, Kim i Clancy (trzydzieści pięć i trzydzieści siedem lat), z pierwszego małżeństwa z Corinne. Tak skutecznie im pobłażano, że w rezultacie traktowali każdą rzecz jak przedmiot jednorazowego użytku. Clancy był chyba najmniej gruboskórny.

Podobnie jak ojciec cenił pracowitość, a to budziło szacunek. Helen nie znosiła lenistwa, a wyglądało na to, że Savannah nie zamierza podjąć pracy, podobnie jak jej przyrodnia siostra Kim. Zycie traktowały zabawowo, oczekując, że los zawsze będzie im sprzyjał. Jeżeli nie, to gotowe były rozpętać piekło, zwłaszcza Savannah. W przeciwieństwie do nich Helen od wczesnych lat starała się być samowystarczalna. Babcia twierdziła, że ma żelazną wolę i że jeżeli coś sobie postanowi, nic nie powstrzyma jej przed osiągnięciem celu. Jako nastolatka pragnęła podróżować. Nie dbała o to, jak tego dokona, byle tylko rozwinąć

skrzydła i poznawać świat. Najcenniejszym przedmiotem w dzieciństwie był dla niej globus. Całymi godzinami studiowała go, obracając wolno i wyobrażając sobie, dokąd pewnego dnia pojedzie. W wieku, w którym teraz była Savannah, objechała całą Francję, zrywając winogrona i pracując jako kelnerka. Nie marnowała czasu, czekając, aż tatuś uzupełni nieprzyzwoicie hojne kieszonkowe. To z powodu rodziny Huntera zamieszkali w Swanmere. Helen zasugerowała, że zdrowiej będzie przenieść się gdzieś dalej od Crantsford i jego byłych żon (które wspierał

finansowo) i dzieci. - Dobrze - odpowiedział Hunter. Wybierz miejscowość i wyszukaj agencję nieruchomości. - Tak po prostu? - Oczywiście. A jak inaczej mamy to zrobić? To właśnie najbardziej w nim lubiła: logiczny pragmatyzm. Spodziewała się, że jej odmówi. Lubił mieć rodzinę w pobliżu, a ona chciała go od niej odciągnąć. Czuła się wyjątkowo niezręcznie,

odwiedzając agencje nieruchomości i pytając o domy w ustalonym przez Huntera przedziale cen, lecz gdy zobaczyła starą plebanię z przepięknym ogrodem, stłumiła wszelkie wyrzuty sumienia. Wiedziała, że Hunter też pokocha ten dom. Szczególnie, gdy mu powie, że jest w nim biblioteka. Przysłuchując się prowadzonej w bibliotece rozmowie, rozpoznała głos Marcii mówiącej, że jeżeli to była czyjaś wina, to tego głupiego człowieka, który nie potrafił upilnować psa. - Czego mógł się spodziewać, skoro nie potrafił utrzymać na smyczy swojego kundla? Mam wielką ochotę podać go do sądu. Mogłyśmy zginąć.

-Ale wam nic się nie stało? Sawie, nie nadwerężyłaś sobie kręgosłupa szyjnego? - zabrzmiał głos Huntera - Nie, wszystko w porządku. Mogę pójść zrobić sobie coś do jedzenia? Umieram z głodu. Zdając sobie sprawę, że w każdej chwili Savannah może otworzyć drzwi do biblioteki i zastać ją przy nich, Helen ulotniła się. Perfekcyjnie zgrała głośne stuknięcie drzwi wejściowych z pojawieniem się Savannah w wyłożonym białymi i czarnymi płytkami holu.

- Ach, to ty - powiedziała pasierbica, jak gdyby Helen nie miała prawa tu być. - Cześć - odpowiedziała wesoło. - Jak leci? Jedyną odpowiedzią było lekceważące wzruszenie ramion oraz błysk kamienia w jej pępku. Savannah miała najszczuplejszą talię, jaką Helen kiedykolwiek widziała, i stale ją eksponowała, bez względu na pogodę. Była atrakcyjną dziewczyną, smukłą, z długimi, pięknymi włosami koloru miodu, ale podobnie jak wiele dziewcząt w jej wieku nadużywała makijażu. Nie odkryła jeszcze, że mniej znaczy więcej i że uśmiech działa lepiej

niż jakikolwiek kosmetyk. Helen obserwowała, jak znika w kuchni, we wlokących się po podłodze workowatych spodniach biodrówkach. Wtedy właśnie zauważyła u stóp schodów dwie wielkie walizy i przenośny radiomagnetofon. Zastanawiając się, co jest grane, zdecydowała, że czas wejść do biblioteki. Otworzyła drzwi. - A, Helen. Tak myślałem, że to ty. Hunter wyszedł zza biurka, aby ją przywitać. Inny mężczyzna ograniczyłby się do dyskretnego pocałunku w policzek, mając świadomość, że żona numer dwa obserwuje ich wzrokiem

bazyliszka. On jednak pocałował ją namiętnie w usta, po czym wziął pod rękę i wprowadził do pokoju. Marcia, która zbliżała się do pięćdziesiątki, ale ubierała się jak dwudziestopięciolatka, miała na sobie białe dżinsy biodrówki firmy DKNY i pasujący raczej na dziesięciolatkę Tshirt z dekoltem odsłaniającym rowek między piersiami. Jasnoblond włosy były obcięte krótko i usztywnione potężną porcją pianki. Inkrustowane brylantami okulary przeciwsłoneczne sterczały na czubku głowy, a w opalonej twarzy błyszczały niebieskie oczy o lodowatym spojrzeniu. Helen obrzuciła ją dyskretnym

wzrokiem. -Witaj, Marcia - powiedziała, siląc się na przyjazny ton głosu i wysunęła z objęć Huntera. Chyba nigdy nie będzie czuła się swobodnie w towarzystwie jego byłych żon. Marcia pozostawała w najlepszej komitywie z Corinne, ale ona nigdy nie zostanie członkiem ich paczki. -Witaj, Helen - powiedziała Marcia. Jej ton był równie lodowaty, jak wzrok. Sięgnęła po torebkę leżącą na biurku Huntera, rozsypując przy okazji jego papiery, ale nie zwróciła na to uwagi. Schodzę ci z drogi, Hunter - oznajmiła. Zadzwonię, gdy dotrę na miejsce. W kuchni Savannah jadła kanapkę z

masłem orzechowym. Siedząc na kuchennym blacie, bębniła bosymi stopami w drzwiczki szafki. Była w fatalnym nastroju. Nie tylko dlatego, że matka zostawiała ją u ojca, z całą tą ekipą remontową w domu, a sama jechała do Stanów, by odwiedzić jakąś starą szkolną przyjaciółkę. Tym co rzeczywiście ją wkurzało, był ten stary człowiek ze swoim psem. Zachował się tak, jakby uważał, że zrobiła to specjalnie. To wszystko jego wina. Każdy głupi mógłby to potwierdzić. Nawet taki początkujący kierowca jak ona. Powinien trzymać tę cholerną smycz. Gdy zaczął krzyczeć, sytuacja zrobiła się okropnie żenująca.

Zwymyślał ją i mamę. Wtedy wcisnęła gaz do dechy. Nie zamierzała dłużej tego słuchać. Uświadomiwszy sobie, że nie jest taka głodna, jak myślała, wyrzuciła resztki kanapki do zlewu, zeskoczyła z blatu, podeszła do lodówki, wyjęła karton z sokiem pomarańczowym i przytknęła do ust. Piła z zamkniętymi oczyma, odchyliwszy głowę do tyłu. Przed oczyma stanął jej obraz starego człowieka, tulącego do piersi skowyczącego psa. Nie przełknęła w porę i sok prysnął na bluzkę i podłogę. -Jasna cholera!

Gdy Savannah rozpakowywała się na górze, Helen z Hunterem pili drinki na tarasie. Był piękny wieczór, ale Helen czuła się poirytowana. Nie dawała jej spokoju bezceremonialność, z jaką postawiono ją przed faktem dokonanym. Czy ona nie prawa decydować, kogo przyjmuje w swoim domu? Co prawda ta okropna dziewczyna była córką Huntera, ale czy nie mógł najpierw jej zapytać? Zwróciła mu na to uwagę, gdy już zaniósł walizki Savannah na górę. - A po co miałem cię pytać? Powiedziałabyś nie? - Oczywiście że nie.

- To po co całe to zamieszanie? Uznał sprawę za zakończoną. Nie miała odwagi powiedzieć, że zwykła grzeczność nakazywała to zrobić. Patrząc, jak Hunter miesza kawałki lodu w szklance z dżinem, przypomniała sobie podsłuchaną rozmowę. - Czy Savannah i Marcia miały jakiś wypadek? - spytała. - Zdaje się, że pytałeś je, czy nic im się nie stało. Wyciągnął plasterek cytryny ze szklanki i cisnął w krzaki. Był niewolnikiem przyzwyczajeń. Zawsze wkładał plasterek cytryny do napoju i

zawsze w trakcie picia wyrzucał. - Tak. Pies jakiegoś faceta wybiegł przed samochód, kiedy Savannah jechała przez miasteczko. - Zraniła go? - Dzięki Bogu nie. - Czyj był ten pies? - Nie wiedzą. Powiedziały tylko, że staruszek bardzo się zdenerwował. -Jakiej rasy był ten pies? Zmarszczył brwi. - Skąd mogę wiedzieć? Czy to ważne?

- Przecież tu mieszkamy. Oczywiście że to ważne. Właściciel psa musi być naszym sąsiadem. Zastanawiał się na tym przez chwilę. - Marcia wspomniała, że pies był z rodzaju takich ani do ozdoby, ani do obrony. Długi tułów, krótkie nogi. - Corgi? - Nie. Coś mniejszego. -Jamnik? - Tak. Chyba tak. Helen wypiła łyk wina. - Uważasz, że to mądre ze strony Marcii, że pozwoliła córce powadzić? Przecież

ona dopiero się uczy. Zauważyłam także, że na samochodzie nie było literki L. Hunter zamieszał lód w szklance. - Nigdy nie krytykowałaś Marcii. Co się stało? Helen obiecała sobie nigdy nie mówić źle o swoich poprzedniczkach, ale w tym wypadku było to niemożliwe. - Porsche z młodym, niedoświadczonym kierowcą za kółkiem to potencjalne nieszczęście. Niezależnie od tego, kim są rodzice. Znów wprawił w ruch kostki lodu.

- Słusznie. Chyba kupię jej bezpieczniejszy samochód. Co o tym sądzisz? A może, jeżeli jutro nie pracujesz, poszły-byście z Sawie do salonu i coś razem wybrały? Cudownie. Następnym razem trzymaj język za zębami, Helen Madison. Helen Madison-Tyler, poprawiła się w myślach. Wieczorem tego dnia Helen zgasiła światło i odwróciła się na bok. Hunter odebrał to jako zaproszenie do przytulenia się i pocałowania jej w kark. Spojrzała na świecące wskazówki budzika. Wpół do pierwszej.

- Nie musisz jutro wcześnie wstać? - A od kiedy to dla mnie jakaś przeszkoda? Przesunął dłońmi wzdłuż jej ud, po czym sięgnął ku piersiom. Znieruchomiała, a po chwili odprężyła się. Kiedy piętnaście minut później Hunter zaklął i zniknął w łazience, leżała w ciemności, zastanawiając się, co powinna zrobić. Pójść za nim, co mogłoby wywołać jego gniew, jak miało to miejsce poprzedniej nocy, czy dać mu spokój. To dopiero trzeci raz, pomyślała. Jest prawdopodobnie zmęczony. Obecność córki w domu również mogła się do tego przyczynić.

W końcu wyszedł z łazienki. - Przepraszam - powiedział, odwracając się tyłem i naciągając kołdrę. - Nie musisz przepraszać - wymruczała, przytulając się do niego. Zesztywniał i odsunął się od niej. Gdy zasnął, Helen leżała, wpatrując się w falującą w otwartym oknie zasłonę. Wróciła myślami do wydarzeń minionego dnia. Udało jej się skończyć wcześniej pracę i pojechała do domu opieki odwiedzić babcię. W pokoju grało radio, a Emma siedziała przy stole pod oknem, spoglądając na

mały taras i skrawek trawnika. Większość gości, jak nazywano pensjonariuszy, miała swoje prywatne kawałki ogrodu. Gdy Helen weszła, starsza pani wycinała kupony rabatowe z czasopism, które wnuczka przyniosła jej w ubiegłym tygodniu. - Te są na mleko sojowe - wyjaśniła. Nie pamiętam, czy lubisz mleko sojowe. - Nie bardzo. - I tak wytnę je dla ciebie. Mogą się przydać. To piętnaście pensów oszczędności, więc nie do pogardzenia. Zobacz. Ten jest na łososia w puszce. Mogłybyśmy zjeść go jutro do herbaty, gdy wrócisz ze szkoły.

Zrobię kanapki i usunę skórkę, tak jak lubisz. Helen nienawidziła stanu, w jakim znajdowała się babcia, nazywanym przez personel błogą nieświadomością. Z wielką delikatnością spróbowała zmusić mózg staruszki do pracy i przywrócić do rzeczywistości. - Babciu - powiedziała łagodnie - może zostawisz te kupony i pójdziemy na spacer? Taki piękny dzień. Później pokażę ci zdjęcia nowego domu. - O nie, kochanie, nie mam czasu. Dziadek wróci wkrótce z pracy i muszę posprzątać.

Nic nie można było na to poradzić i Helen mogła się jedynie dostosować do nastroju babci. Bywało gorzej, gdy Emma brała Helen za jej matkę Daisy swoją jedyną córkę. Helen znała matkę tylko z opowiadań i fotografii. Ze stworzonego w ten sposób obrazu wyłaniała się osoba wrażliwa i delikatna, o niskiej samoocenie i skłonności do nagłych zmian nastroju. Była wyjątkowo inteligentna, ale brakowało jej społecznego wyrobienia, tak przydatnego w codziennym życiu. W szkole dokuczano jej, nic więc dziwnego, że gdy pojawił się mężczyzna, który zwrócił na nią uwagę, uległa jego urokowi.

Porzuciła plany studiów na uniwersytecie, rzuciła szkołę i związała się z nim ku rozpaczy Emmy i Gerarda. Rodzice uważali go za niebieskiego ptaka, wywierającego na ich córkę zły wpływ. Z tego powodu Daisy zerwała z nimi kontakty. Jakiś czas później pojawiła się na progu domu rodzinnego, zalana łzami, bezdomna i w ciąży. Ukochany wyrzucił ją. Emma i Gerard bez wahania przyjęli ją pod swój dach. Córeczka - Helen urodziła się o czasie, bez komplikacji, ale Daisy nie potrafiła odnaleźć się w nowej sytuacji. Ile razy spojrzała na leżące w

łóżeczku dziecko, wybuchała płaczem. Uznano to za depresję poporodową, a potem przypisano wrażliwemu usposobieniu. -Wkrótce dojdzie do siebie - twierdzili lekarze, ale tak się nie stało. Pięć miesięcy później, gdy Gerard i Emma wrócili z wnuczką ze spaceru w parku, znaleźli córkę martwą w wannie, z nadgarstkami podciętymi brzytwą Gerarda. Nazajutrz rano Hunter wyszedł do pracy bez pożegnania. Milczenie nic nie da, pomyślała Helen, patrząc, jak mąż odjeżdża. Muszą porozmawiać. Chyba potrzebowali pomocy. Może powinni

zasięgnąć porady specjalisty. Gdy zeszła do kuchni, usłyszała głośną muzykę, dochodzącą z pokoju pasierbicy. Najwyższy czas dać Savannah nauczkę. Odnajdą psa, którego o mały włos nie przejechała, i dziewczyna przeprosi jego właściciela. Za dwie godziny przyjdzie Evie Hawkings, która wie o wszystkim, co się dzieje w miasteczku. Zapyta ją, jak się nazywa ten mężczyzna i gdzie mieszka. Rozdział szósty Mac zamknął Fritza w kuchni i poszedł otworzyć drzwi. Zobaczył dwie kobiety i zastanawiał się, czyje

zna. Młodsza wydała mu się znajoma, ale dlaczego wyglądała tak żałośnie? Jak tak szczupłe ciało mogło pomieścić tyle wrogości? Zapewne kobiety były świadkami Jehowy. Oni zwykle chodzą parami. Co prawda wrogość nie leżała w ich charakterze, głosili przecież radość i pokój. - Słucham? - popatrzył na kobietę, która zwróciła się do niego po nazwisku. Była bardzo atrakcyjna. Prawdę mówiąc, niezła sztuka. Chyba po czterdziestce. Włosy kasztanowe, brzoskwiniowa cera, ładne długie nogi i obrączka z wielkim szmaragdem na serdecznym palcu. Była zbyt opanowana i elegancka jak na świadka Jehowy. I skąd znała jego

nazwisko? - Jestem Helen Madison-Tyler, a to jest Savannah, moja pasierbica. Madison-Tyler. To nazwisko uruchomiło dzwonek alarmowy. - Spokój, Fritz! - krzyknął przez ramię w stronę kuchennych drzwi, skąd dochodziło szczekanie i drapanie. Conrad wścieknie się, jeżeli pies narobi szkody. - Czy panie prowadzą jakąś zbiórkę? spytał, odwracając się do sprawczyń zdenerwowania psa. - Czy to jakaś akcja charytatywna? Fritz!

Powiedziałem, że masz być cicho. - Czy możemy wejść, panie Truman? To powinno uspokoić pańskiego psa. Co za tupet! - pomyślał. Zaraz, zaraz, a może to profesjonalne złodziejki, które dostają się do środka, odwracając uwagę prośbą o szklankę wody, a gdy człowiek się odwróci, plądrują dom. - Przepraszam, ale nie dosłyszałem pani nazwiska - powiedział. - Chodzi o pańskiego psa odpowiedziała młodsza z kobiet. Wjej głosie brzmiało zniecierpliwienie. -Tak?

-Ja... - Urwała i odwróciła wzrok. Przepraszam, że o mało go wczoraj nie przejechałam - wymamrotała, a następnie odwróciła się do kobiety o kasztanowatych włosach. Zadowolona? Mogę już iść? Mac poczuł, że się czerwieni. Wróciło wspomnienie chwili, w której Fritz o mały włos nie trafił pod koła samochodu prowadzonego przez tę... niewychowaną nastoletnią dzikuskę, która sprawiała wrażenie, jakby nie miała ani odrobiny inteligencji, nie mówiąc już o manierach. Jak śmie przychodzić tutaj, udając że jest jej przykro, gdy w gruncie rzeczy guzik ją to obchodzi? Gdyby naprawdę ją

obchodziło, wysiadłaby wczoraj z samochodu. Ale nie, siedziała i czekała, aż on upora się ze zwojem siatki, który upuścił, biegnąc za Fritzem. Trudno uwierzyć, ale ruszyła dalej z rykiem silnika. - Savannah! - syknęła starsza kobieta. Nigdzie nie pójdziesz, dopóki nie przeprosisz grzecznie pana Trumana. Akurat, pomyślał. Punkt dla macochy. Przynajmniej ona okazała odrobinę przyzwoitości. Zaraz jednak przypomniał sobie, że w samochodzie była też druga kobieta. Czy to ona? Przystąpił do ataku. - A o czym, do licha, myślała pani,

pozwalając prowadzić jej tak szybki samochód z tak niedorzeczną prędkością? Pytanie najwyraźniej rozśmieszyło dziewczynę, a pani Madison-Tyler odparła oschle: - Gdybym to ja była w samochodzie, panie Truman, taka sytuacja nigdy by nie zaistniała. Czy pańskiemu psu nic się nie stało? - spytała łagodniejszym tonem. A jak pan się czuje? To musiał być dla pana straszny szok. - Czuję się świetnie - odpowiedział udobruchany. - Fritz także. - Bardzo się cieszę. Wiem, że niczym

nie można tego zrekompensować, ale chciałabym dać panu to. - Z reklamówki, której Mac wcześniej nie zauważył, wyciągnęła butelkę clare-tu. - To z piwnicy mojego męża. Nie znam się na tym, ale jest chyba niezłe. Darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. Wziął butelkę i spojrzał na etykietę. Określenie „niezłe" było wyraźnym niedoszacowaniem. Ta butelka warta była co najmniej sześćdziesiąt funtów. Musiało być znakomite. -Ja jednak oczekuję przeprosin od ciebie. - Zmierzył wzrokiem dzikuskę i z zadowoleniem stwierdził, że się

skrzywiła. Aby ją do reszty speszyć, odsunął się od drzwi i powiedział: Możesz wejść i przeprosić Fritza, skoro już przyszłaś. Helen pomyślała, że pan Mac Truman chce zawstydzić Savannah. Nie miała mu tego za złe. Wyczuła bratnią duszę, gdy stali w kuchni, czekając, aż Savannah powie, co ma do powiedzenia. Fritz krążył wokół nich. Sądząc z grymasu na twarzy dziewczyny, prędzej meteoryt uderzyłby w dach tego pięknego domu, niż doczekaliby się przeprosin. Evie poinformowała

ją, że Trumanowie mieszkają w przebudowanej kaplicy przy New Street. Często ten dom podziwiała. Chętnie zajrzałaby dalej niż do holu i kuchni. Evie powiedziała, że nie wyobraża sobie, jak można tam mieszkać. - Takie tam przestrzenie, że wiatr po nich hula. Ogrzanie tego wszystkiego musi kosztować Conrada fortunę. Ale chyba nie cierpi na brak pieniędzy. Zanim Evie zabrała się do sprzątania, Helen poczęstowała ją filiżanką kawy, i zapytała, kto spośród mieszkańców miasteczka ma jamnika. To wystarczyło, by kobieta rozgadała się na dobre i uraczyłają szczegółową opowieścią o Macu i Conradzie Trumanach.

- Mac potrafi być czasami nieznośny stwierdziła. - Ale taki już jest. Nie zwracam uwagi, gdy próbuje mi dokuczyć. Mówiąc szczerze, zrobił się jeszcze gorszy, odkąd stracił najbliższą przyjaciółkę. On i Alice Wykeham byli nierozłączni. Kto wie, gdyby się spotkali wcześniej, może byliby kimś więcej niż przyjaciółmi. - No dalej, panienko, nie będę czekał cały dzień. Na dźwięk tubalnego głosu Maca serdelek szczeknął i obwąchał

kostki Savannah. Ku zdumieniu Helen Savannah pochyliła się ku niemu. Byłaby mniej zaskoczona, gdyby dziewczyna zdjęła but i rzuciła w psa. -Już powiedziałam, że przepraszam oznajmiła pasierbica. - Pewnie pan nie dosłyszał. Oczy mu się zwęziły. - To wszystko? Tylko tyle masz do powiedzenia? Savannah wzruszyła ramionami. - Może pan przyjąć przeprosiny lub nie. - W takim razie przyjmuję, ale radzę na

przyszłość jeździć wolniej. A właściwie ile masz lat? - To nie pańska sprawa. - Savannah! Dziewczyna wyprostowała się. - Zrobiłam, czego chciałaś. A teraz spadam. - Minęła Helen, podeszła do drzwi i z trzaskiem je zamknęła, na co Fritz zareagował szczekaniem. - Czarująca dziewczyna - stwierdził Mac. - Po prostu sam urok. - Przepraszam - powiedziała Helen, gotując się z gniewu. - Myślałam, że

zmuszając ją do przyjścia do pana, nauczę ją odpowiedzialności za swoje czyny. Najwidoczniej byłam naiwna. - Czy jest pani za nią odpowiedzialna? - Dzięki Bogu nie. Mieszka chwilowo z ojcem i ze mną, bo jej matka wyjechała do Ameryki. - Na jak długo? - Na miesiąc. - Chyba o cztery tygodnie za długo. Byłbym wdzięczny, gdyby pani trzymała ją z daleka ode mnie. - Przy odrobinie szczęścia będzie

siedziała w swoim pokoju przez cały czas pobytu tutaj. - Dziękuję za wino - powiedział Mac, trzymając ofiarowaną mu butelkę. Podziwiam gust pani męża, jeżeli chodzi o trunki. To mężczyzna, który się nie ogranicza. Będę myślał o pani podczas wieczornej degustacji. Podszedł do stołu, który stał przy drzwiach balkonowych, wychodzących na mocno nasłonecznioną, wyłożoną kamiennymi płytami część ogrodu. Na starannie utrzymanych rabatach rosła lawenda, przywrotniki, kwiaty cebulowe i kocimięt-ka. Helen przywiodły na myśl niektóre części ogrodu na starej plebanii. Kwiaty tworzyły naturalny,

barwny kobierzec. Zobaczyła, że Mac stawia butelkę, obok dużego otwartego zeszytu z odręcznymi notatkami, urozmaiconymi rysunkami roślin. -Jest pan zapalonym ogrodnikiem, panie Truman? - spytała. Zauważył, że przygląda się zeszytowi, i zamknął go z trzaskiem. - Tak, a pani? - Chciałabym być. Ale proszę nie mówić o tym Ołivii Marchwood. Stara się mnie wciągnąć do klubu ogrodniczego. -Urwała. A może Mac Truman lubił tę okropną kobietę?

Szybko jednak rozwiał jej obawy. - 01ivii Marchwood wydaje się, że klub to jej własność. Ale tak nie jest odpowiedział, zakładając ręce na plecy. - A pan jest członkiem? -Tak. - Warto rozważyć zapisanie się? - Z pewnością obniżyłaby pani średnią wieku. Uśmiechnęła się, i wyczuła odprężenie w rozmowie. To dodało jej odwagi. - A może mógłby mi pan zarekomendować kogoś do pomocy w ogrodzie? Evie Hawkings radzi, abym

skontaktowała się z Orlandem Fieldingiem. Zna go pan? - Jest znakomitym ogrodnikiem. Pomaga mi od czasu do czasu. Wykonuje cięższe prace, którym, według opinii mojego bratanka, już nie podołam. Ale nie sądzę, aby interesowały go prace związane z utrzymaniem ogrodu, bardziej zajmuje go projektowanie. Nie zaszkodzi jednak spróbować. Gdzie pani mieszka? Ma pani duży ogród? - Na starej plebanii. Evie powiedziała mi, że znał pan poprzednią właścicielkę. Alice Wykeham była, zdaje się, pańską przy...

- Tak - przerwał jej niezbyt uprzejmie. Powinienem się domyślić, kim pani jest. Przypomniałem sobie pani nazwisko. Więc zdążyła już pani poznać tę okropną plotkarkę Evie ł lawkins? - Bez niej nie poradziłabym sobie z domem. - Alice potrafiła. Helen wzdrygnęła się na tę wyraźną krytykę. Nigdy wcześniej nie zatrudniała sprzątaczki i jeszcze się do niej nie przyzwyczaiła. Przypomniała sobie, jak pierwszy raz oglądali z Hun-

terem plebanię. Nawet pośrednik handlu nieruchomościami przepraszał za unoszący się w powietrzu zapach. - Dom był zamknięty przez kilka tygodni - wyjaśnił. - Kilka dni wietrzenia i zapach zniknie. - Świeże powietrze tu nie wystarczy stwierdził Hunter. - Oprócz wilgoci i zgnilizny oraz przestarzałych instalacji dom jest brudny. Nie była to do końca prawda. Kurz i brud wyglądały na powierzchowne, ale Helen wiedziała, że krytyczne uwagi Huntera mają na celu obniżenie ceny.

- Dom jest trochę zniszczony - przyznał agent. - Zniszczony? - powtórzył Hunter. - To ruina. - Panna Wykeham chorowała przez kilka miesięcy - wyjaśnił agent. Niestety, wszystko, łącznie z ogrodem, zostało pozostawione samemu sobie. Słowa agenta przywiodły na myśl wzruszający, smutny obraz umierającej kobiety, która nie ma już siły troszczyć się o dom i ogród. Helen stanęła przed oczyma babcia, a także osoby, którymi zajmowała się

zawodowo. Wspólnie z przyjaciółką Annabel prowadziły firmę o nazwie Pomoc Towarzyska, oferującą usługi dla ludzi w podeszłym wieku. Pomagały im w rozwiązywaniu różnych życiowych problemów, takich jak wypełnianie formularzy, sprowadzanie hydraulików, pomoc w robieniu zakupów, podwożenie do dentysty, pedikiurzystki lub do szpitala, czy po prostu pogawędzenie przy filiżance herbaty. Usługi takie cieszyły się popularnością i zajmowały Helen więcej czasu, niż sądziła. Dlatego potrzebowała Evie. - Jeżeli się nie mylę, pan również

korzysta z usług Evie - odpowiedziała, zdecydowana bronić się przed tym nieżyczliwym człowiekiem. - To decyzja mojego bratanka odpowiedział ostro. - To jego dom i on ustala zasady. Gdyby to ode mnie zależało, doskonale dalibyśmy sobie radę bez niej. Po jej porządkach nie mogę niczego znaleźć. Sądząc z tego, co opowiedziała jej Evie o poprzedniej właścicielce starej plebanii, Alice Wykeham nie była osobą, która robiłaby ceremonie lub znosiła cierpliwie ludzką głupotę. Potrafiła zrozumieć, dlaczego ten

wybuchowy człowiek i Alice Wykeham zostali dobrymi przyjaciółmi. Mając na uwadze ich przyjaźń, nie chciała zrażać do siebie Maca Trumana. Jednocześnie zapragnęła lepiej go poznać, by zbliżyć się do kobiety, która z taką miłością i troską pielęgnowała ogród. - To może zabrzmi dziwnie powiedziała - ale czuję się odpowiedzialna za ten ogród, jakby powierzono mi posadę kustosza. Pan dobrze znał Alice Wykeham, więc gdyby miał pan czas, byłabym wdzięczna zajakiekolwiek rady. Nie chciałabym niczego zniszczyć.

Przez chwilę nie odpowiadał. Pewnie myślał, jak się jej pozbyć. - Przypuszczam, że miałbym czas odparł w końcu. - Ale może pani wpadnie do klubu ogrodniczego? W ten piątek wieczorem mamy spotkanie. Przedstawię panią kilku interesującym osobom, jeśli pani chce. - Uśmiechnął się złośliwie. - Mógłbym także ochronić panią przed La Marchwood, żeby nie wciągnęła pani do swej kryjówki. Wracała do domu krętą ścieżką, łączącą kościół ze starą plebanią. Gruby żywopłot i gałęzie kasztanowców

tworzyły coś na kształt malowniczego tunelu. Wspominając rozmowę z Makiem Trumanem, doszła do wniosku, że właśnie zyskała pierwszego przyjaciela w Swanmere. Może teraz się tu zadomowi. Od dnia ślubu z Hunterem czuła się jak pozbawiona korzeni. Rozdział siódmy Lucy źle się czuła. Leżała na sofie z butelką gorącej wody i głową opartą na ramieniu Orlanda. Oglądając telewizję, starała się ignorować uporczywy ból brzucha. Bez rezultatu. - Czy nie czas na następną tabletkę ibupromu? - spytała.

- Nie - odparł zdecydowanie Orlando. Musisz odczekać półtorej godziny. -Jesteś nieznośny, jeśli chodzi o lekarstwa. - Możesz się przymilać, ile wlezie, ale nie pozwolę ci przedawkować środków przeciwbólowych. -Aleja umieram. -Jakoś wytrzymasz. - Przekonasz się dopiero, kiedy umrę. Ścisnął jej ramię. - O ile wiem, medycyna nie zanotowała przypadku zgonu z powodu bólu menstruacyjnego.

- Może ja będę pierwsza. Wtedy zrobi ci się przykro. - Z pewnością. Tymczasem zmienię ci butelkę z gorącą wodą. - Wiem, co poprawiłoby mi nastrój powiedziała, gdy wrócił z kuchni. - Może obejrzymy jakiś film? Wręczył jej butelkę i jęknął. - Niech zgadnę. Coś ckliwego i starego. Uśmiechnęła się. - To właśnie miłość. Dziesięć minut później na stojącym

przed nimi stoliku do kawy znalazły się przekąski i napoje, a Orlando celował pilotem w stronę telewizora. - Zobaczmy, czy uda ci się przetrwać bez płaczu przynajmniej czołówkę powiedział. Ale Lucy już sięgała po chusteczkę i wycierała oczy. - Zawsze wzrusza mnie ta scena na lotnisku - powiedziała, pociągając nosem. -Wyglądają na takich szczęśliwych. Otoczył ją ramieniem. - To miało poprawić ci nastrój.

- Tak. Ciii. Oparła mu głowę na ramieniu i westchnęła. Wieczory takie jak ten uświadamiały jej, że jest niewiarygodnie szczęśliwa. Orlando był najlepszym z przyjaciół. Nie spotkała nigdy mężczyzny, który potrafiłby dodać otuchy w czasie bolesnego okresu, nie mówiąc już o wspólnym oglądaniu filmu Richarda Curtisa. Nigdy się ze sobą nie kłócili. O mały włos nie doszło do tego kilka lat temu, gdy spotykała się ze sprzedawcą mebli ogrodowych. Orlando od początku uważał, że z tym facetem jest coś nie tak, ale nie chciała mu wierzyć. Nawet oskarżyła go o zazdrość, ale później przekonała się, że drań ma

żonę i dziecko. Nie mogła wybaczyć sobie własnej głupoty, ale Orlando zachował się wspaniale. Nie powiedział: „A nie mówiłem", przytulił ją, gdy płakała, i dodał kilka własnych epitetów pod adresem wrednego drania. Dla osoby z jej przeszłością każdy mężczyzna oszukujący żonę i rodzinę stał najniżej w hierarchii. Od tego czasu stała się nieufna. Preferowała bezpieczną przyjaźń z Orlandem, zamiast ryzykownej drogi do zakochania się. Znajomi nie mogli zrozumieć, dlaczego

nie ułożą sobie wspólnego życia. Niektóre przyjaciółki były szczególnie wymowne w tym względzie, dlatego że większość z nich kochała się w Orlandzie. - Jak możesz z nim mieszkać i obojętnie patrzeć na tak wspaniałe ciało? - pytały często. Angie, koleżanka z pracy, powtarzała, że mogłaby bez końca patrzeć w ekscytujące niebieskie oczy Orlanda. Przyznała nawet, że wyobraża sobie, jak sunie rękoma po jego szerokim torsie i ramionach, a później w dół, ku wąskiej talii. Uchodził za atrakcyjnego mężczyznę, ale dla niej był

tylko dobrym, starym Orlandem. Kiedyś ją pocałował. Podobało jej się to, ale wyraz zmieszania najego twarzy dowodził, że uznał to za błąd i przekroczenie pewnej granicy. Istniała między nimi niepisana umowa, by nie angażować się w związek, bo wszystko by popsuli. Gdyby im nie wyszło, co stałoby się z przyjaźnią? Takie przypadki zdarzały się między jej znajomymi i nie miała ochoty narażać układu z Orlandem. Tak jak teraz było idealnie. Co więcej, zawsze mogła na nim polegać i ufała mu bez zastrzeżeń. Wszystko by dla niego zrobiła i tylko jego zdanie się dla niej liczyło. Leżąc obok niego na sofie i czując, jak bezwiednie gładzi ją po włosach, nie

wyobrażała sobie lepszego sposobu na spędzenie wieczoru. Dotarli do sceny, w której Emma Thompson odkrywa, że jej głupi mąż dał się schwytać w sidła biurowej dziwki, gdy zadzwonił telefon. - Odbiorę - powiedział Orlando. - Zatrzymać film? Podniósł się z sofy. - Nie trzeba. Poszedł do kuchni i wziął notes oraz długopis, sądząc, że to jakiś klient. Mylił się. Dzwoniła Ołivia Marchwood. - Nie zajmę ci dużo czasu, Orlandzie -

zagruchała. - Chciałam cię tylko poinformować, że nastąpiła zmiana w programie piątkowego spotkania. Niestety, prelegent zawiódł. Ale nie wszystko stracone. Znalazłam zastępstwo, kobietę, która jest przedstawicielką biura turystycznego. -Jakiego biura? - spytał Orlando. Wyobraził sobie, że ktoś z firmy Saga Holiday chce namówić członków klubu ogrodniczego do skorzystania z ich oferty. - Oni specjalizują się w wycieczkach do ogrodów w kraju i we Włoszech. Ta pani jest autorką kilku książek i cieszy

się wielką popularnością. Mamy szczęście, że udało się ją pozyskać. Spodziewam się, że wszyscy docenią mój wysiłek. Zaciekawienie Orlanda wzrosło. Przedstawicielka Sagi ustąpiła miejsca wizji wspaniałych ogrodów na tle bogatej neoklasycystycznej architektury, z perfekcyjnie przystrzyżonymi żywopłotami, wytwornymi cyprysami, tarasami, barokowymi posągami i dziwacznymi fontannami. - O czym będzie mówiła? - O ogrodach nad włoskimi jeziorami. To fascynujące.

W pełni się z nią zgadzał. Podejrzewał, że reakcja Lucy nie będzie tak entuzjastyczna. Nie była członkiem klubu, ale czasami, gdy temat ją interesował, przychodziła jako gość. W tym przypadku założyłby się o tygodniową wypłatę, że samo wspomnienie o Włoszech wywoła zdecydowany opór. Nadal nie miał odwagi dać Lucy kartki urodzinowej, którą wyjął z kosza na śmieci i im dłużej się wahał, tym trudniej było mu się zdecydować. Maca ucieszyła wiadomość o zmianie prelegenta na piątkowym spotkaniu klubu ogrodniczego. Wątpił bowiem, czy wytrzyma godzinny wykład o drzewkach

bonsai. W ubiegłym miesiącu tematem prelekcji były rośliny w medycynie naturalnej i dowiedział się wielu ciekawych rzeczy. Jeszcze wcześniej słuchał o naturalnych metodach zapobiegania szkodnikom. Ale bonsai? Dobry Boże, nawet Conrad, wielbiciel wszystkiego, co japońskie, nie był zainteresowany karłowatymi drzewkami, zniekształconymi i pokrytymi guzkami jak zadek czarownicy. Zanotował sobie, że rano ma zadzwonić do Helen Madison-Tyler i powiadomić ją o zmianie. Nie będzie to miało dla niej znaczenia, ale kurtuazyjny telefon da

mu okazję do zapewnienia, że jest gotów pomóc przy porządkowaniu ogrodu przy starej plebanii. Wiele myślał o jej nieoczekiwanej wizycie, a w szczególności o jej prośbie, i doszedł do wniosku, że jest to winien Alice. Kiedyś ludzie specjalnie przyjeżdżali, by obejrzeć jej ogród, zwłaszcza w czerwcu i w lipcu, gdy otwierała go dla publiczności, aby zebrać pieniądze na działalność charytatywną. Pierwszy raz zobaczył go w kilka miesięcy po wyjściu ze szpitala, gdy przyjechał tu na rekonwalescencję. Wtedy sądził, że będzie to pobyt czasowy. Conrad podwiózł go do kościoła Świętego Jana na poranne

nabożeństwo. Powiedział mu, że nie ma potrzeby, aby na niego czekał, i podpierając się laską, dotarł do tylnych drzwi. Tego właśnie dnia poznał Alice. Usiadła obok niego, kładąc wypchaną, brudną, plastikową torbę na haftowanej serwecie z krzyżem i gołębicą. - Pan jest tu nowy, prawda? powiedziała. - Uprzedzam, że nie biorę udziału w przekazywaniu znaków pokoju. Jeżeli potrzebuje pan uścisków, pocałunków i ewangelicznego obłapiania, proszę usiąść w innej ławce. -Jestem za utrzymaniem atmosfery przyzwoitości - odpowiedział

rozbawiony - więc zostanę na swoim miejscu, jeżeli nie ma pani nic przeciwko temu. Nikt więcej nie usiadł w ich ławce i przez całe nabożeństwo jego sąsiadka o ogorzałej twarzy i przenikliwych jasnych oczach przypominających rodzynki nie wyśpiewała ani jednego wersu z intonowanych przez organistę hymnów ani nie odpowiadała na wezwania kapłana. Kiedy przyszedł czas na komunię, podniósł się niepewnie i mocno oparł na lasce. A co będzie, jeżeli nogi odmówią mu posłuszeństwa w połowie drogi do ołtarza? - pomyślał w przypłynie nagłej paniki.

- Proszę się oprzeć na mnie powiedziała sąsiadka Maca, jakby wyczuwając jego niepokój. - Proszę się nie obawiać - odpowiedział z dumą, czując wstyd, że taka drobna kobieta chce mu pomóc. Gdy wstała, zorientował się, jaka jest niska. Gdybym dotknął pani choćby palcem, zostałbym pewnie oskarżony o molestowanie. Po tych słowach ruszył nawą. Wszystko szło dobrze do momentu, gdy chciał wstać z klęczek przy barierce okalającej ołtarz. Kolana odmówiły mu posłuszeństwa. Wtedy poczuł mocną rękę, która pociągnęła go w górę i

postawiła na nogi. Należała do kobiety o oczach jak rodzynki. - Mam nadzieję, że modli się pan o to, aby nie być takim upartym powiedziała, gdy znów usiedli w ławce. - Co z pańskimi nogami? - Miałem udar w zeszłym roku. - Poważny? - Dzięki Bogu nie. Po nabożeństwie, gdy czekał na przyjazd Conrada, uznał, że powinien się przedstawić.

- A więc jest pan stryjem Conrada powiedziała. - Powinnam się domyślić. - Czy zna pani mojego bratanka? - Każda kobieta w miasteczku go zna. Ściąga na siebie zbyt dużo uwagi. Chociaż wątpię, by to dostrzegał. Jak długo zostanie pan w Swanmere? - Tylko kilka miesięcy. Aż przekonam Conrada, że czuję się na tyle dobrze, aby wrócić do siebie. -Jeżeli nie będzie pan wiedział, co ze sobą począć, proszę mnie odwiedzić. - Gdzie panią znajdę? - zawołał za nią, gdy ruszyła żwirowaną ścieżką

prowadzącą na wschód. - Na starej plebanii - odpowiedziała. Proszę spytać Conrada. Będzie wiedział. -Aleja nawet nie znam pani imienia. - Alice. Alice Wykeham. Później przekonał się, że Alice Wykeham rzadko kogoś do siebie zapraszała, oczywiście z wyjątkiem miesięcy, gdy otwierała swój ogród dla publiczności. Pięć dni później postanowił skorzystać z zaproszenia i poprosił Conrada, aby zawiózł go na starą plebanię. Czując się jak nastolatek podrzucony przez ojca na pierwszą

randkę, zapukał do drzwi, podczas gdy Conrad czekał w samochodzie na wypadek nieobecności gospodyni. Ale drzwi się otworzyły i został wpuszczony do środka. - Zdąży wziąć kąpiel i wypić herbatę powiedziała Conradowi z szelmowskim uśmiechem. - Jesteś nieznośna - powiedział, gdy Conrad odjechał. -Zrobiłaś to celowo, abym poczuł się jeszcze gorzej. - Przestań narzekać. Ktoś mógłby pomyśleć, że jesteś nieuleczalnie chory. - Bo jestem. Moja choroba to starość.

- Yhy użalanie się nad sobą i upór. Widzę, że muszę się tobą zająć. Potrzebna ci duża wódka z martini. Ja niezmiennie wypijam jedną o tej porze. Nieźle mnie ustawia. - Dziękuję. Poproszę o wytrawną, z cienkim plasterkiem cytryny. Uniosła brwi. - Czy można inaczej? A teraz rozgość się w ogrodzie, a ja będę czyniła honory domu. Na ławce leży „Times". Może zdołasz mi pomóc w rozwiązaniu krzyżówki. Hasło osiem pionowo doprowadza mnie do szału.

Tego dnia ich przyjaźń została przypieczętowana, podobnie jak pasja do ogrodnictwa. Alice zaraziła go entuzjazmem, jakiego nie czuł od bardzo dawna. Pociąg z Euston do Crewe był zatłoczony, a siedzącego w wagonie pierwszej klasy Conrada otaczał tłum mężczyzn w koszulach, którzy stukali w laptopy, przerzucali sterty papierów i rozmawiali przez komórki. Pewnie nie mieli gdzie pracować, wykorzystywali więc pociąg jako ruchome biuro. Zanim zaczął porównywać koszty powierzchni biurowej z ceną biletu pierwszej klasy na wszystkie linie, skierował myśli ku własnym obowiązkom. Czasami

proszono go o przyjazd do Londynu do kancelarii prawnej, na zlecenie której pracował. Zdarzało się to wtedy, gdy kontrakt był ważny lub gdy Japończycy domagali się bardziej osobistego podejścia. Wtedy zjawiał się w garniturze i w krawacie. Nie miał nic przeciwko takim okazjom, wolał jednak pracować w domu i grać rolę szczęśliwego nieroba. Samantha nigdy nie podzielała jego za-miłowania do pracy w domu. Powiedział jej, że to z pewnością dlatego, że czerpie niezdrową przyjemność z bycia szefem własnej firmy. - Nie zaprzeczaj - powiedział, gdy po raz pierwszy zaprosił ją na kolację. -

Wyraźnie odpowiada ci ten piekielny kocioł, jaki tworzy dwudziestu kilku pracowników. - Czy coś w tym złego? - spytała. - Tylko jeśli uderza ci to do głowy. - A jak się to objawia? - Tak jak zwykle, próbujesz mną kierować. - I jaki z tego wniosek? - Muszę podjąć zdecydowane kroki. - To znaczy?

- Zawsze chcesz mieć ostatnie słowo? - Nie, flirtuję z tobą, tylko jesteś zbyt głupi, żeby to pojąć. Jej ambicja dorównywała impertynencji. Od początku miał jej to za złe. Nie był jakimś tępym osłem, ale w porównaniu z jej szalonym intelektem z ledwością osiągał poziom ameby. Nie tylko doskonale znała rosyjski i wiedziała wszystko o rosyjskim prawie handlowym oraz o mało wytwornym świecie obrabiarek, frezarek, maszyn do produkcji drutu i kabli, ale również mówiła po francusku, hiszpańsku, włosku i trochę po grecku. Kiedy zostali

parą i zabrał ją do Japonii, zaskoczyła go, gdy po przyjeździe do hotelu w Kioto spytała dziewczynę w recepcji pojapońsku, o której jest śniadanie. - Skąd to umiesz? - spytał. - Uczyłam się w tajemnicy - przyznała ze śmiechem. - Ale teraz w niczym nie będę lepszy od ciebie. Wsunęła mu rękę pod ramię i poprowadziła do windy. -Jest kilka rzeczy, w których jesteś lepszy ode mnie. Chodźmy do łóżka. Nie trzeba mu było tego dwa razy powtarzać i zanim dotarli do pokoju, zdążyli już pozbyć się ubrań.

Gdy zobaczył jej zbiór płyt i stwierdził, że jest wielką fanką Nicka Drake'a, doszedł do wniosku, że musi się z nią ożenić. - Nie ma dwóch zdań - powiedział, nastawiając ulubiony album Five Leaves Left. - Musisz wyjść za mnie. To obowiązek. - Żałuję, ale muszę się zastanowić. Wystarczył jej ułamek sekundy. Pochodzili z różnych środowisk, ale nie wpływało to na ich wzajemne relacje. On pochodził z nieśmierdzącej groszem klasy średniej, ojciec był pozbawionym ambicji pastorem, a

rodzina Samanthy stanowiła nadziany, zżyty klan. Wkrótce po tym, jak się poznali, odziedziczyła „pokaźną wyprawkę", jak nazywała ogromną sumę pieniędzy, zapisanąjej przez cioteczną babkę. - Lepiej uważaj, draniu - ostrzegła go. Jeżeli interesujesz się mną dla pieniędzy, moja rodzina prędzej cię zabije, niż pozwoli ci na jakieś podstępne kombinacje. Jej rodzice nie żyli, ale miała brata i siostrę, którzy zdążyli założyć własne rodziny i mieli dorosłe dzieci. Samantha była dużo młodsza od rodzeństwa, przydarzyła się rodzicom, gdy byli po czterdziestce. Conrad widywał ich

zwykle w święta Bożego Narodzenia. On też nie miał już rodziców. Matka zmarła na raka rok wcześniej, zanim poznał Samanthę, a ojciec na zator niecały rok później. Poza siostrą Susan, którą rzadko odwiedzał, głównie dlatego, że nie znosił jej źle wychowanych dzieci i zgorzkniałego męża, został mu jedynie Mac. Samantha świetnie się z nim dogadywała. Nazywała go Big Makiem i regularnie dzwoniła do niego, by sprawdzić, które z nich pierwsze rozwiązało krzyżówkę w „Timesie". Gdy Conrad zawiadomił go, że Samantha nie żyje, Mac był zdruzgotany.

- Uważałem ją za swoją córkę powiedział drżącym głosem. - Była wspaniała, jedyna w swoim rodzaju. - O mój Boże, Conradzie - dodał po chwili. - Jak ty sobie poradzisz? Czy zdołasz się z tym pogodzić? - Nie - odpowiedział po prostu. Rozdział ósmy W pracy ze starszymi ludźmi Helen najbardziej lubiła różnorodność. Każdy dzień był inny. Teoretycznie miała zajęte tylko czwartki i piątki oraz poniedziałki i wtorki przed południem, ale w praktyce często to się zmieniało. Jednak ze względu na obecność

Savannah, która była nieustannym źródłem problemów, zaczęła przychodzić do firmy codziennie. Był piątkowy poranek i na myśl o spędzeniu ośmiu godzin poza domem Helen czuła radość. Czekała ją godzina pracy papierkowej, a potem wyruszała w drogę. Jej pierwszą klientką tego dnia była Isobel Jenkins, którą musiała zawieźć do lekarza, potem do apteki zrealizować receptę, a na koniec do biblioteki. Popołudnie miała spędzić z panem Haddonem, który miał się stawić w szpitalu na badanie krwi i prześwietlenie. Nikt wiedziała, ile to potrwa, ale zostanie z nim, dopóki wszystkiego nie załatwią i nie wysłucha

relacji o rozlicznych chorobach i operacjach, które przeszedł. Często żartowała, że przyjaźń z jego prostatą wykracza poza granice przyzwoitości. Ale na tym właśnie polegała jej praca. Pomoc Towarzyska była czymś więcej niż firmą przewozową dla ludzi starszych. Większość podopiecznych mieszkała samotnie, bez rodziny; byli zbyt ambitni, by przyjmować pomoc od państwa i woleli płacić za przygotowaną dla nich usługę. Pozwalało im to zachować godność, ponieważ z jednej strony otrzymywali pomoc, a z drugiej nie narażali swojej dumy na szwank.

Duma to coś, z czym każdy musi się zmierzyć. Helen też ten problem nie ominął. Gdy okazało się, że firma zaczyna upadać, najgorsza była myśl o utracie niezależności. Przyzwyczaiła się, że jest swoim własnym szefem, i nie miała ochoty pracować dla kogoś innego. Małżeństwo z Hunterem wszystko zmieniło. - Nie musisz harować, aby związać koniec z końcem -powiedział. Dlaczego więc nie miałabyś pomagać teraz innym? Sądziła, że nie będzie chciał, aby jego żona pracowała - ani Corrine, ani Marcia nie musiały tego robić -

natomiast działalność charytatywna była do przyjęcia, a nawet godna zachęty. Wtedy właśnie wpadły z Annabel na pomysł założenia Pomocy Towarzyskiej, znalazły biuro i przy niewielkim wsparciu finansowym Huntera rozkręciły interes. Zysk nie był ich celem. To, co płacili podopieczni, pokrywało tylko koszty. Obecnie miały czterech pracowników na pół etatu, ale wobec dużej liczby chętnych myślały już o powiększeniu zespołu. Annabel przeglądała korespondencję, tymczasem Helen poszła zaparzyć pierwszą tego dnia kawę. Ich biuro mieściło się nad salonem z

wyposażeniem do łazienek i składało się z dużego pokoju, wąskiego podestu z kuchenką i toalety ze spłuczką tak głośną, że mogła obudzić umarłego. Nalewając wodę do dwóch kubków, Helen pomyślała o Macu Trumanie. Nie miała wątpliwości, że był dumny jak nikt inny i że opryskliwością maskował lęk przed postępującą starością. Często się z tym stykały w pracy. Większość podopiecznych tak się zachowywała. Dotyczyło to zwłaszcza mężczyzn. Wielu z nich walczyło w drugiej wojnie światowej, broniąc ojczyzny, a po powrocie do domu, zakładali rodziny i stawiali kraj na nogi. Byli siłą

napędową, a teraz zostali zepchnięci na drugi plan. Trudno się dziwić, że buntowali się przeciw takiej niesprawiedliwości. Z tego co Evie opowiedziała jej o Macu Trumanie, wywnioskowała, że kiedyś był kimś ważnym w świecie finansów, i rozumiała jego niechęć do bezczynnego życia. Ucieszyła się, gdy zatelefonował wczoraj rano, by powiedzieć, że jest do dyspozycji o dowolnej porze, gdyby potrzebowała jego rady lub pomocy. Podał jej także numer do Orlanda Fieldinga, do którego natychmiast zadzwoniła. Wyjaśniła, że na początek potrzebuje kogoś, kto regularnie strzygłby trawę i może popodcinał

krzewy. Orlando odpowiedział, że właściwie prace związane z pielęgnacją ogrodu go nie interesują - o czym uprzedził ją Mac Truman - ale biorąc pod uwagę, że chodzi o stary ogród Alice, który bardzo dobrze zna, obejrzy go, gdy tylko będzie mógł. Wtedy zapytała o klub ogrodniczy. - Pan Truman mówił, że jest pan członkiem. Czy taka nowicjuszka jak ja nie będzie rzucać się w oczy? Zaśmiał się. - Obawiam się, że będzie się pani wyróżniać, i to mocno. Ale proszę się nie martwić. Każdy nowy członek jest traktowany tak samo. Proszę się

przygotować na drobiazgowe przesłuchanie. Zwłaszcza że mieszka pani na starej plebanii. Pani ogród jest sławny. - Czy zdarzyło się panu w nim pracować? - Tak. Był dla mnie wielką inspiracją. Podobnie jak Alice. Nauczyła mnie więcej o ogrodnictwie i projektowaniu ogrodów niż różne podręczniki i nauczyciele. Była znawczynią roślin, chodzącą encyklopedią. - Taka Gertruda Jekyll*? Zaśmiał się.

-1 to jaka! Telefon zadzwonił, gdy Helen stawiała kubek z kawą na biurku Annabel. Annabel odebrała, po czym przekazała jej słuchawkę. - Twój pan i władca - oznajmiła z uśmiechem. Helen przewróciła oczyma i cmoknęła z dezaprobatą - Nie mam nikogo takiego. - Czego nie masz? - spytał Hunter, gdy powiedziała „Słucham?" - Niczego - odparła, odwracając się plecami do Annabel. - Czym mogę ci

służyć? - Masz ochotę zjeść ze mną lunch u Juno? Helen pomyślała o Isobel Jenkins. Zeby zdążyć na lunch z Hunterem, musiałaby odłożyć wizytę w bibliotece. Wiedziała, że rozczaruje starszą panią. - Bardzo bym chciała, ale ... - Świetnie. Zarezerwuję dla nas stolik. - Nie, Hunterze, nie mogę. Muszę... - Nonsens. Chyba możesz poświęcić godzinę swojemu mężowi. Niech Annabel cię zastąpi. Spotkamy się u Juno o pierwszej. Nie spóźnij się.

Mam przed sobą zwariowane popołudnie. Helen wolno odłożyła słuchawkę. Savannah straciła poczucie czasu, stojąc w oknie pokoju, owinięta jedynie ręcznikiem. Obiektemjej fascynacji był świetnie zbudowany facet w ogrodzie, ubrany w dżinsy i ciemnoniebieski Tshirt, opinający muskularny tors. Postanowiła włożyć coś na siebie, zejść i sprawdzić, co on tam robi. Uniosła ręce * Gertruda Jekyll (1843-1932), brytyjska projektantka ogrodów, autorka licznych publikacji o tematyce ogrodniczej. Zaprojektowała ponad

4(K) ogrodów w Europie i Ameryce. i ręcznik opadł na podłogę. Stała tak kilka sekund, mając nadzieję, że nieznajomy spojrzy w górę i zobaczy ją. Na próżno. Szybko więc wciągnęła dżinsy, bluzkę z odkrytymi plecami i poszła sprawdzić, kto to jest, zanim zniknie. - Kim ty jesteś? - spytała, stając za nim. Z rękoma na biodrach przyglądał się wielkiemu krzakowi obsypanemu purpurowym kwieciem. Odwrócił się. - Przepraszam. Nie sądziłem, że ktoś tu będzie.

Z zadowoleniem stwierdziła, że z bliska wygląda jeszcze lepiej. Doskonale prezentował się z gęstymi, rozjaśnionymi słońcem włosami, opaloną twarzą i niebieskimi oczyma. - Dlaczego? Planujesz włamanie czy co? Uśmiechnął się. - Nie. Już zrobiłem rekonesans i nie znalazłem niczego godnego uwagi. - Powinieneś spojrzeć w górę, tam gdzie stałam. Uśmiechnął się nieznacznie i odwrócił w stronę obsypanego purpurowymi kwiatami krzewu. Wkurzyło ją, że

bardziej interesuje go głupi krzak niż ona. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Kim jesteś i co tu robisz? - Nazywam się Orlando Fielding i zastanawiam się, jak dużo będę miał tutaj pracy. - Pracy? - W ogrodzie. Jestem ogrodnikiem. - Nie wyglądasz na ogrodnika. Wsunął kciuki za pasek dżinsów i popatrzył na nią

- Zapewniam cię, że jestem. Wreszcie jakiś ciekawy obiekt na tej ziemi żywych trupów, pomyślała i postanowiła pójść na całość. - Miałbyś ochotę na filiżankę kawy? - Nie, dziękuję. Jeżeli się nie pospieszę, spóźnię się do kolejnej pracy. - Ale Wrocisz tu? - Mam taką nadzieję. To zależy, czy twoja matka zechce mnie zatrudnić. Spojrzał na zegarek. - Czas na mnie. Do zobaczenia. Rozczarowana, że tak szybko odchodzi,

patrzyła, jak zmierza w stronę domu, po czym skręca do furtki. Miał dobre nogi i ładny tyłeczek. Zaraz jednak przypomniała sobie, co powiedział, i zapłonęła gniewem. Ta zarozumiała suka Helen nie jest przecież jej matką. Nigdy jej nie wybaczy, że zmusiła ją do przeproszenia tego zniedołężniałego, cudacznego staruszka. Najgorsze, że przeciągnęła ojca na swoją stronę. - Helen postąpiła słusznie - powiedział, gdy poskarżyła się wieczorem, do czego Helen ją zmusiła. Oczekiwała, że pouczy Helen, aby nie wtrącała się w nieswoje sprawy, ale nie zrobił tego. - Przy odrobinie szczęścia załagodzimy cały incydent - dodał. - Nie możemy

zadzierać z naszymi nowymi sąsiadami. Od kiedy to przejmował się opinią innych? Ale przynajmniej objechał Helen za to, że wyprowadziła z domu drogą butelkę jego ulubionego wina. - Nie spojrzałaś na etykietę? - spytał. - Spojrzałam, ale nic mi to nie mówiło. - Przecież wiesz, że to moje ulubione wino. - Miejmy nadzieję, że pana Trumana również - odparowała. - Po tym, czego dopuściła się Savannah, przynajmniej tyle mogliśmy zrobić.

- Przecież Savannah nic złego nie zrobiła - stwierdził, patrząc na córkę. Po prostu jechałaś, gdy ten pies wbiegł na jezdnię, prawda, Sawie? - Tak, tatusiu. Nic nie mogłam zrobić. Ale ta suka Helen nie odpuszczała i drążyła dalej. - Pan Truman jest innego zdania. Powiedział, że Savannah jechała o wiele za szybko. Mama opisała Helen jako płytką oportunistkę, kobietę, która dostrzegła szansę i chwyciła ją. „A teraz jest cholerną panią na włościach, która myśli, że może nami rządzić". Na

pożegnanie przed wyjazdem powiedziała: „Nie pozwól, aby to przemądrzałe babsko o podwójnym nazwisku tobą pomiatało". Denerwujące było, że uległa i zgodziła się przeprosić pana Trumana. Ale to się więcej nie powtórzy. Poza tym poszła tam tylko po to, by sprawdzić, czy psu nic się nie stało. Gdy była mała, zadręczała bez końca matkę i ojca, żeby kupili jej psa. Niczego w życiu bardziej nie pragnęła. Ale się nie zgodzili. Isobel Jenkins zawsze potrzebowała dużo czasu, gdy przychodziła do

biblioteki wybrać książkę. Niespiesznie krążyła między półkami z romansami, kryminałami i powieściami historycznymi. Dzisiaj było podobnie. Przypinając na tablicy ogłoszeniowej ulotkę reklamującą Pomoc Towarzyską, Helen zastanawiała się, co robić: ponaglić starszą panią czy pozwolić, aby spędziła tu tyle czasu, ile chce. Wciąż była wściekła na Huntera, że zmusił ją do zjedzenia z nim lunchu. Jak on mógł tak ją potraktować? Jakby to, co robiła, nie miało żadnego znaczenia, jakby jej praca była czymś w rodzaju hobby, które można zostawić w każdej chwili. Zapewne poprzednie żony traktował w ten sam sposób, ale przeżyje

nieprzyjemny szok, jeżeli sądzi, że z nią będzie mógł postępować tak samo. -Jestem gotowa. Helen odwróciła się. Przy swoim niskim - metr pięćdziesiąt wzroście, z plastikową torbą pełną książek, w granatowym płaszczu przeciwdeszczowym, Isobel Jenkins wyglądała jak małe, pomarszczone dziecko, czekające niecierpliwie, aby je zabrać do domu po długim dniu w szkole. - Na pewno ma pani wszystko, co jest

pani potrzebne? -spytała Helen. Niemal pragnęła, by Isobel wróciła po jeszcze jedną książkę. To małostkowe z mojej strony, pomyślała, gdy odwiozła Isobel do jej wymuskanego wiktoriańskiego domu i pojechała do Crantsford. Zerknęła na zegarek. Spóźni się co najmniej dziesięć minut na spotkanie z Hunterem. Bardzo dobrze. Była wściekła, przypominając sobie rozczarowanie na twarzy starszej pani, gdy powiedziała, że nie może zostać na herbacie z kawałkiem domowego ciasta. - Może innym razem. Jestem dziś bardzo zajęta. Isobel uśmiechnęła się i objęła torbę z książkami.

- Głuptas ze mnie. Stale zapominam, ile ma pani spraw. - Zobaczymy się w przyszłym tygodniu. Ma pani wizytę u pedikiurzystki. - Upiekę ciasto, dobrze? - Byłoby wspaniale, ale tylko jeżeli będzie pani miała czas. - Przynajmniej się czymś zajmę. Annabel potrafiła trzymać swoich podopiecznych na dystans, ale Helen tak nie umiała. Isobel Jenkins była przemiłą, samotną starszą panią, której Helen nie mogła po prostu wyrzucić z myśli, gdy minął

wyznaczony czas. Właśnie wjechała na parking na tyłach lokalu Juno, gdy odezwała się komórka. Przypuszczając, że to Hunter chce się dowiedzieć, gdzie ona jest, włączyła odbiór i powiedziała: - Będę za minutę. Właśnie parkuję samochód. - Czy to pani Madison-Tyler? - usłyszała w odpowiedzi. - Tak, to ja - odparła łagodniej, nie rozpoznając głosu. - Dzień dobry, tu Orlando Fielding. Dzwonię nie w porę? Może woli pani,

bym odezwał się później? - Nie. Wszystko w porządku. Chodzi o ogród? - Tak. Byłem tam dziś rano. Ma pani rację z tym przycinaniem. Trawniki są kompletnie zarośnięte. Zdumiewające, jak szybko przyroda przejmuje inicjatywę, jeżeli tylko dać jej szansę. Mógłbym od razu zabrać się do porządkowania ogrodu, a później porozmawialibyśmy o bardziej regularnej pomocy. - Doskonale. Kiedy chce pan zacząć? - Mógłbym przyjść w poniedziałek po

południu. - Świetnie. - Nie omówiliśmy jeszcze spraw finansowych. Zwykle biorę... - Proszę się o to nie martwić. Porozmawiamy w poniedziałek. - Dobrze. Zatem do zobaczenia dziś wieczorem. - Dziś wieczorem? - Na spotkaniu klubu ogrodniczego. - Oczywiście. Zapomniałam o tym. Dziękuję za przypomnienie.

Po zakończeniu rozmowy Helen zerknęła w lusterko. Nie troszczyła się zbytnio o swój wygląd, ale Hunter zawsze był taki elegancki, uznała więc, że powinna dotrzymać mu kroku. Malując usta, zastanawiała się, czy zaprosił ją na lunch, by porozmawiać bez ryzyka, że Savannah będzie podsłuchiwać. Jeżeli tak, to może wyjaśni, co się ostatnio dzieje z nim w łóżku, a właściwie co się nie dzieje. Dotychczas słowem na ten temat nie wspomniał. Gdy weszła do restauracji, wstał z krzesła. - Co cię zatrzymało? - spytał, całując ją w policzek. Pytanie zdenerwowało ją.

- Miałam dużo pracy - odpowiedziała jednak spokojnie, po czym poinformowała go, że dzwonił Orlando i że wieczorem wychodzi. -Jesteś pewna, że chcesz się w to bawić? Czy nie będą to nudy na pudy? - Nie dowiem się, dopóki nie spróbuję. Masz ochotę pójść ze mną? Zaśmiał się i pokręcił głową. - Dziękuję, ale nie. Zamówmy coś. Nie mam wiele czasu. - Ani ja - odparła z naciskiem. Gdy kelnerka przyjęła zamówienie,

Helen zrozumiała, że Hunter nie umówił się z nią, by porozmawiać o sprawach intymnych. Powód był prosty i jasny. - Muszę jutro polecieć na Barbados oznajmił. - Budują tam apartamenty i muszę to sprawdzić. Zabrałbym cię ze sobą - dodał - ale trzeba pilnować Savannah. Policzyła do dziesięciu. - Nie jest dostatecznie dorosła, aby sama siebie pilnowała? - spytała.

- Obiecałem Marcii, że się nią zaopiekuję. -Więc dlaczego nie zabierzesz jej ze sobą? - Mógłbym, ale nie chcę. Kelnerka przyniosła zamówienie, ale Helen straciła apetyt. Rozdział dziewiąty Conrad wyłączył komputer. To był jeden z tych dni, które upływały niepostrzeżenie. Wydawało mu się, że zaledwie przed chwilą wstał i rozpoczął pracę o ósmej trzydzieści, a zaraz potem zrobiła się siódma wieczorem. Czasami w ogóle nie kładł się spać, Wszystko, byleby zagłuszyć potok myśli.

Zamknął gabinet i przeszedł przez wybrukowane podwórze do głównej części domu. Nie zastał Maca, ale widząc pusty talerz po zupie, napoczęty bochenek chleba, odwinięty kawałek sera cheddar i otwarty słoik z oliwkami na stole przypomniał sobie, że to piątek - wieczór spotkań w klubie ogrodniczym. Przygotował wczesną kolację, a teraz pewnie szykuje się na górze do wyjścia. Od śmierci Alice stryj często narzekał, że na spotkania przychodzą beznadziejni ludzie, ale żadnego nie opuścił. Conrad często żartował, że bywa tam jedynie ze względu na obecność płci przeciwnej. On sam nie

brał udziału w tych zebraniach, ale mógł sobie wyobrazić, co się tam działo: wszystkie miejscowe panie tłoczyły się wokół Maca, starając się zwrócić na siebie uwagę. Wystarczyło przejrzeć album z rodzinnymi zdjęciami, by przekonać się, jakim przystojnym młodym człowiekiem był kiedyś Mac. Nawet teraz, chociaż lekko się garbił i wolniej chodził, wyglądał dystyngowanie. Miał ujmujący sposób bycia i autorytet, którego zawsze brakowało jego bratu, czyli ojcu Conrada. Bracia całkowicie się od siebie różnili. Edwin Truman wierzył w istnienie idealnego świata, gdzie każdy ma dach

nad głową i coś do jedzenia. Nie było to złe, ale dorastającemu Conradowi zawsze wydawało się, że on i Susan są zobowiązani do ograniczania się na rzecz biednych. I to nie tylko biednych w parafii ojca, ale i w odległych krajach, gdzie słońce wypala ziemię na proch i każdej nocy małe czarne dzieci idą spać głodne. On i Susan byli często zachęcani do wrzucania całego kieszonkowego do stojącej na kominku puszki po herbacie, którą energicznie potrząsano, gdy w domu pojawiał się gość. Oczekiwano, że będą się również dzielić otrzymanymi na urodziny i na Boże Narodzenie pieniędzmi, których większość pochodziła od Maca. „Poświęcanie się dla bliźnich - mawiał ojciec - czyni

świat lepszym". Gdy Conrad ośmielił się poddać to w wątpliwość i zapytał, dlaczego nie myśleć o poprawie własnego życia, został odesłany do pokoju bez kolacji, aby przemyślał swój egoizm. Jako dziecko Conrad nie zdawał sobie sprawy z rozmiaru wrogości, jaka istniała między Makiem a Edwinem. Był jedynie świadom tego, że gdy Mac ich odwiedzał - czy to na przygnębiającej plebanii o płaskim dachu, pochodzącej z lat siedemdziesiątych, stojącej na skraju osiedla domów komunalnych, czy też w pełnym przeciągów starym wiktoriańskim probostwie, do którego regularnie się włamywano, chociaż nie

było tam nic wartościowego - dom ożywiał się, a ściany wręcz wibrowały jego zaraźliwym śmiechem. Pokazywał jemu i Susan magiczne sztuczki ze znikającymi monetami, które następnie pojawiały się za ich uszami lub pod brodą. Pojedynkował się z Conradem na miecze, biegali po ogrodzie, udając, że są krzyżowcami lub jednookimi piratami. Wzbogacał ich wyobraźnię książkami i zabawkami. Rodzice też dostawali prezenty: jedwabne krawaty i szaliki, kaszmirowe swetry, butelki whisky i wyborne czekoladki. Wszystko to były rzeczy, na

które Edwin ze skromnej pensji pastora nie mógł sobie pozwolić. Kiedyś brat podarował Edwinowi na urodziny drogi aparat fotograficzny. Siedem miesięcy później, gdy Conrad znalazł go w kredensie w stołowym pokoju, spytał ojca, dlaczego nie robi zdjęć, Edwin, choć rzadko podnosił głos, nie mówiąc o ręce, odpowiedział ostro, że to nie jego sprawa i żeby zajął się odrabianiem lekcji, zamiast myszkować w kredensie. Dopiero gdy był starszy, zauważył, że kiedy zjawiał się Mac, ojciec bardzo często wycofywał się w zacisze gabinetu, pod pretekstem pisania cotygodniowego kazania, a także to, że

dziwnie kurczył się i przygasał w obecności brata. Słysząc kroki na schodach, odwrócił się w stronę drzwi. Chwilę później do kuchni wszedł Mac z nieodłącznym Fritzem. Zwykle starannie ubierał się na spotkania klubu ogrodniczego, ale tym razem Conrad dostrzegł w jego stroju nowe elementy. Tweedową marynarkę i sztruksowe spodnie zastąpiła ciemna marynarka i szare flanelowe spodnie, które wkładał do kościoła lub na wizyty. Zamiast sznurowanych zamszowych butów miał eleganckie mokasyny. Był również świeżo ogolony i skropiony jakimś cytrynowym zapachem.

Conrad gwizdnął z podziwu. - Proszę, proszę. Na kim chcesz zrobić wrażenie? - Nie bądź śmieszny. Chciałem coś zmienić, to wszystko. - Kimkolwiek ona jest, nie zniesie twojego zrzędzenia. Lepiej zrób z tym coś, zanim się z nią spotkasz. Mac cmoknął z irytacją. - Nie denerwuj mnie. - Chociaż raz role się odwróciły. Zabrzmiał dzwonek u drzwi.

- To pewnie do mnie - powiedział Mac. - Do zobaczenia. Jedną z niepisanych zasad, jakich obaj przestrzegali, było szanowanie prywatności i niezadawanie pytań. Conrad wiedział, że po stryju można się wszystkiego spodziewać, poszedł więc sprawdzić, dla kogo zadał sobie tyle trudu. Od czasu śmierci Alice nie widział go tak eleganckiego. Spodziewał się, że ujrzy jakąś damę z miasteczka, toteż zaskoczył go widok atrakcyjnej kobiety, o połowę młodszej od stryja. A to szczwany lis! - Mam nadzieję, że nie przyszłam za wcześnie - powiedziała miękkim głosem, uśmiechając się ciepło. Kasztanowe włosy okalały bladą twarz.

- Nie - odpowiedział Mac. Zaprosiłbym panią do środka, ale mój bratanek ma barbarzyńskie maniery. Kobieta zerknęła dyskretnie ponad ramieniem Maca na Conrada stojącego za balustradą schodów. - Naprawdę? - spytała. - Czym się objawiają? - Wszystkim. Idziemy? Mac wyszedł i zatrzasnął za sobą drzwi, ale Conrad zdążył jeszcze dostrzec rozbawiony uśmiech kobiety, gdy ponownie na niego spojrzała.

Najwyraźniej domyśliła się kim on jest owym barbarzyńskim bratankiem. Ale kim ona, u diabła, była? I co knuł stryj? Dom ludowy zgromadził większą liczbę osób, niż Helen się spodziewała. Kobiet było tyle samo, co mężczyzn, a więc teoria Huntera o przewadze pań się nie sprawdziła. Mac wyjaśnił, że nie wszyscy uczestnicy zebrania są członkami klubu ogrodniczego. - To gapowicze - poinformował ją. Jeżeli podoba im się prelegent, zjawiają się nieproszeni. Oczywiście obciążymy ich kosztami. - Czy wszyscy chcą słuchać o drzewkach bonsai? Zachichotał.

- Bardzo wątpię. - Ale pan przecież niedawno dowiedział się o zmianie prelegenta. - W Swanmere wieści szybko się rozchodzą. Chyba zdążyła się pani o tym przekonać. - Czy to znaczy, iż wszyscy wiedzą, że moja straszna pasierbica o mały włos nie przejechała pańskiego biednego psa? - Mniej więcej. Ale proszę się tym nie martwić. Mam nadzieję, że moje pojawienie się w pani towarzystwie da wszystkim materiał do plotek. Jutro rano będzie o nas mówić całe miasteczko.

Helen zaśmiała się. Polubiła jego szelmowskie poczucie humoru. Wcześniej odniosła wrażenie, że Mac doskonale wie, że bratanek stoi na tyle blisko, by usłyszeć, co o nim mówi. Z pewnością nie wyglądał na barbarzyńcę, był na to zbyt przystojny. Mac Truman pomachał do pary młodych ludzi. -Jesteśmy zaszczyceni twoją obecnością, Lucy - zwrócił się do ładnej blondynki. To rzadka przyjemność. Pozwól, że przedstawię cię komuś, kto jest tutaj po raz pierwszy. -Zwrócił się do Helen. Helen Madison-Tyler, przedstawiam moich ulubieńców, Lucy Gray i Orlanda

Fieldinga. Helen podała im dłonie. Stanowili uderzająco atrakcyjną parę, oboje jasnowłosi o niebieskich oczach. Wyglądali świeżo i naturalnie. Lucy miała długie, falujące włosy, o jakich Helen marzyła jako dziecko. - Miło mi pana poznać - powiedziała do Orlanda, uświadamiając sobie nagle, że ma czterdzieści pięć lat. - Pewnie rozmawiał pan dziś rano z moją pasierbicą. Ich rozmowę przerwał dudniący głos. Olivia Marchwood przywoływała wszystkich do porządku.

- Proszę o zajęcie miejsc. - Czyjesteście pewni, że chcecie siedzieć z nami? - spytała Lucy, gdy rozglądali się za wolnymi krzesłami. Nie jesteśmy właściwym towarzystwem. Jeśli usiądziecie z nami, zostaniecie uznani za społecznych pariasów. Helen pomyślała, że znalazła się we właściwym towarzystwie mimo różnicy wieku, i usadowiła się na krześle. Jeżeli Mac przyjaźnił się z tym dwojgiem młodych ludzi to ona też mogła. Olivia Marchwood odchrząknęła i otworzyła zebranie. Następne dziesięć minut zajęło odczytanie protokołu z poprzedniego zebrania -

Helen słyszała, jak Lucy wierci się niespokojnie na krześle - oraz zaprezentowanie wycieczek do ogrodów, zaplanowanych na najbliższe miesiące. - Chętnych zapraszam pod koniec zebrania - powiedziała Olivia Marchwood. - Jak zwykle liczba miejsc jest ograniczona, więc kto pierwszy, ten lepszy. Helen pochyliła się do Maca. - Może zapiszemy się na wycieczkę, żeby Swanmere miało o czym mówić? Uśmiechnął się.

-Jestem za, jeżeli pani też - odszepnął. - A teraz przechodzimy do najważniejszego wydarzenia wieczoru ciągnęła Olivia, przerzucając stronę notatnika. -Mamy wyjątkowe szczęście... Urwała na dźwięk telefonu komórkowego, dzwoniącego w głębi sali. Gdy jej oczy przeszukiwały rzędy publiczności, wypatrując winnego, Helen pomyślała, że nigdy jeszcze nie widziała takiego spojrzenia. Nagle ku swemu przerażeniu zorientowała się, że to jej telefon dzwoni.

Pospiesznie sięgnęła do torby, stwierdziła, że to Hunter, i wyłączyła komórkę. Cokolwiek miał jej do powiedzenia, mogło zaczekać. Ciągle nie wybaczyła mu, że obarczył ją odpowiedzialnością za Savannah, podczas gdy on pojedzie sobie na Barbados. Nie pokłócili się jeszcze, a szkoda, bo gdyby na siebie nakrzyczeli, atmosfera mogłaby się oczyścić. A teraz wciąż kipiała w niej uraza. Zamieszanie skończyło się i Olivia przedstawiła prelegentkę. - Philippa Hutton z biura turystycznego „Ogrody marzeń".

Lucy nie słuchała prelegentki. Spoglądała w napięciu na ekran, oczekując, że za chwilę ujrzy twarz ojca. To wszystko wina Orlanda. Powiedział, że prelekcja będzie o krainie jezior, sądziła więc, że chodzi o północnozachodnią Anglię i ogrody w Cumbrii w takich miejscowościach, jak Levens Hall, Holker Hall, Holehird i Muncaster Castle. Tymczasem musiała słuchać kobiety, która rozpływała się nad pięknem terenów wokół jeziora Como, gdzie mieszkał jej ojciec. Orlando wyszeptał przeprosiny, tłumacząc, że musiał źle zrozumieć 01ivię. Tak czy owak, to przez niego przeżywała teraz męki.

Ostatni raz widziała ojca, gdy miała czternaście lat. Wziął w pracy wolne, aby po szkole pójść z nią coś zjeść. Powiedział, że ma coś ważnego do zakomunikowania, co przedyskutował już z matką dziś rano. Oznajmił jej, że nie może dłużej żyć z matką, że im się nie układa. Odparła wtedy, że skoro ona jest w stanie żyć z nieznośną matką, to dlaczego on nie może? - To nie takie proste, Lucy - usłyszała. Ja zakochałem się w kimś innym. - Ale nie możesz. Przecież ożeniłeś się z

mamą. - Przykro mi, naprawdę. Przez chwilę siedziała, szarpiąc leżącą na kolanie papierową serwetkę. Czuła narastający w niej ból i gniew. - Przykro mi, Lucy - powtórzył. - Nie chciałem, żeby do tego doszło. - No to dlaczego się z tego nie wycofasz? -Ja... ja nie mogę. Muszę być z kobietą, którą kocham. Pewnego dnia to zrozumiesz.

- Nie. Nigdy nie zrozumiem, jak mogłeś to zrobić. Kim ona jest i gdzie mieszka? - Ma na imię Francesca i mieszka we Włoszech. -We Włoszech? To znaczy, że zamieszkasz w innym kraju? A więc nigdy cię już nie zobaczę. - Oczywiście że mnie zobaczysz. Będziesz przyjeżdżać do mnie na wakacje. Będziemy świetnie się bawić. Tam jest mnóstwo wspaniałych miejsc do zwiedzania. - Aleja nie chcę spędzać wakacji na zwiedzaniu jakichś miejsc. Chcę, żeby było takjak teraz.

Wybuchnęła płaczem. Szlochała tak głośno, aż ludzie zaczęli się im przyglądać. Obszedł stół i próbował ją objąć, ale go odtrąciła. - Nie dotykaj mnie! Nienawidzę cię! Jak mogłeś mi to zrobić? Zerwała się z miejsca, przewracając krzesło, i wybiegła z kawiarni. Oślepiona łzami nie zauważyła czarnej taksówki, gdy wybiegła na ulicę. Nie zatrzymały jej pisk hamulców, dźwięk klaksonu i krzyk mężczyzny. Biegła dalej, aż dotarła do domu. Zawołała matkę, która nie odpowiedziała. W domu panowała niesamowita cisza. Żadnego radia, żadnej muzyki. Jakby

otworzyła niewłaściwe drzwi. Zastała matkę na górze: leżała na łóżku i patrzyła w sufit. Obok walała się pusta butelka po szampanie. Przez jedną mrożącą krew w żyłach chwilę Lucy pomyślała, że nie żyje, że popełniła samobójstwo. - Mamo - wyszeptała. - Nic ci nie jest? Podeszła powoli do łóżka, dostrzegając otwarte drzwi szafy. Rząd pustych wieszaków oznaczał, że zniknęły ubrania ojca. Matka poruszyła się. - Powiedział ci? - Tak. Ale musimy go powstrzymać, musimy przekonać, że popełnił

błąd. Nie możemy pozwolić mu odejść. - Co oznaczało: Sama nie mogę tego zrobić. Nie mogę być tylko z tobą. Matka pokręciła głową. -Już za późno, Lucy. Zostałyśmy tylko my dwie. Lucy zamrugała powiekami. Wspomnienie tamtego dnia było tak wyraźne, jakby uczestniczyła w pokazie slajdów. Po tylu latach nie powinno boleć, a jednak bolało. Gdyby ją kochał, tak jak mówił, nie odwróciłby się od niej i nie zostawił jej. Nie był takim człowiekiem, za jakiego go uważała, lecz samolubnym draniem.

Nie zapadł jeszcze zmrok, gdy opuszczali salę ludową, przyjęli więc zaproszenie Lucy i Orlanda na drinka do pubu Pod Łabędziem. Mac podszedł do baru, by złożyć zamówienie. Wiedział, że Orlando chce zapłacić za wszystkich, ale zdawał sobie sprawę, że chłopak ma zbyt mało pieniędzy, by sobie na to pozwolić. Uregulował więc należność i ruszył wolno do stolika z tacą pełną szklanek. Oby tylko ręce nie zaczęły mi się trząść, pomyślał. A różnie z tym bywało. - Wyglądasz dziś bardzo elegancko, Mac - powiedziała Lucy, gdy usiadł i rozdał kieliszki. - A ta marynarka! Zamierzasz kogoś poderwać?

Ucieszył się widząc uśmiech na twarzy Lucy. Domyślił się, dlaczego wygląda na nieszczęśliwą. - Cicho, mała - odpowiedział. - Skąd wiesz, że już kogoś nie poderwałem? Spojrzał na Helen z nadzieją, że podejmie wątek. Podjęła. - Nie wiesz, Lucy, że Mac i ja wpadliśmy sobie w oko? To była miłość od pierwszego wejrzenia. Zaśmiał się, wspomniawszy ich pierwsze spotkanie. - Tak naprawdę to byłem dla ciebie bardzo nieuprzejmy. Lucy odstawiła z

impetem kieliszek na stół, rozlewając trochę wina. - Dobry Boże, Mac. Pierwszy raz przyznałeś się do tego. - To zupełnie zrozumiałe - odparła Helen. - Po tym, co zrobiła moja pasierbica, miał pełne prawo, by zachować się nieuprzejmie. - Nie zachęcaj go, Helen - wtrącił Orlando. - Z trudem udało nam się ucywilizować go. Nie niszcz naszej ciężkiej pracy. Lucy ponownie sięgnęła po kieliszek. - Myślę że powinniśmy oficjalnie

powitać Helen w naszej ekskluzywnej paczce. W pełni zasługuje na członkostwo po tym występie z komórką. Kto jest za, niech wzniesie kieliszek. Godzinę później nadal siedzieli w pubie. Helen bez przekonania sugerowała, że w zasadzie powinna wracać do domu. Hunter pewnie już się położył, ponieważ rano musiał wcześnie wstać, aby zdążyć na samolot na Barbados. Jednak zbyt dobrze się bawiła. Ujmował ją sposób, wjaki Lucy i Orlando przekomarzali się z Makiem. Najwyraźniej bardzo się lubili. Jak bardzo różnił się od gniewnego starszego pana, który powitał ją na

progu swojego domu. Nie mogła tylko zrozumieć, dlaczego tak nieuprzejmie potraktował bratanka. Może po prostu się pokłócili? Równie mocno jak relacje obu panów ciekawił ją związek Lucy i Orlanda. Dlaczego byli tylko przyjaciółmi? Sądziła, że są parą, ale wyprowadzili ją z błędu. Wydawali się stworzeni dla siebie. Byli w podobnym wieku, prawdopodobnie przed trzydziestką, i świetnie się ze sobą zgadzali. Jak dobre stare małżeństwo. Łącząca ich więź była tak silna, że od czasu do czasu jedno kończyło zdanie za drugie. Ale może Orlando jest gejem? Czyż wszyscy najlepsi mężczyźni nie są obecnie

gejami? A może to Lucy jest lesbijką? Właśnie myślała o tym, jak skomplikowane bywają związki, o czym przekonała się na własnej skórze, gdy jej uwagę zwróciło pytanie Maca. - Co myślicie o wycieczkowych propozycjach La Marschwood? Macie ochotę z nich skorzystać? Lucy pokręciła głową. - Podane terminy wskazują na soboty, a wtedy pracuję. - Pogroziła palcem Macowi. - Niektórzy mają obowiązki.

- Obawiam się, że to samo mnie dotyczy - dodał Orlando. - Pracuję teraz sześć dni w tygodniu. - Wielka szkoda. - A co z wycieczką nad jezioro Como? spytała Helen, wyciągając z torebki broszurę „Ogrodów marzeń". Zapadła niezręczna cisza. - Na mnie nie liczcie - odezwała się w końcu Lucy. - Nie zamierzam nawet się zbliżyć do tego cholernego Como. Rozdział dziesiąty

W ciągu następnych dni Helen często widywała Maca. W weekend przyszedł obejrzeć ogród, potem we wtorek, gdy Orlando skosił trawniki. Za każdym razem zabierał ze sobą Fritza i mieli cały dom i ogród dla siebie. Nie miała pojęcia, gdzie podziewa się Savannah, a Hunter był na Karaibach, o tysiące kilometrów stąd. Mac zabawiał ją, chociaż jego nastrój zmieniał się często i nieprzewidywalnie. Wjednej minucie tryskał humorem i dowcipem, a w następnej gderał i narzekał z byle powodu. W środę wieczorem pojawił się bez Fritza. Siedzieli z Helen w kuchni.

Mac narzekał, że musiał strasznie długo czekać na wizytę u lekarza. Przez piętnaście minut opowiadał ze szczegółami o wyprawie do chirurga, począwszy od scysji z nieuprzejmą recepcjonistką, a skończywszy na niekompetentnym młodym człowieku, zastępującym lekarza, do którego ostatecznie trafił. - W porządku, Mac - powiedziała Helen, uznając, że ma dość. Zastępowała dzisiaj Annabel i musiała wysłuchać podobnych skarg od jednego z podopiecznych. Nie miała ochoty znosić tego w domu. - Co trzeba zrobić, abyś skończył ten temat?

Odwrócił wzrok znad reklamówki, którą trzymał na kolanach. Wyglądał na wściekłego: miał ściągnięte brwi i zaciśnięte wargi. - No więc? - spytała, gdy nie odpowiedział, a w ciszę wdarła się dudniąca muzyka, dobiegająca z pokoju Savannah. - Co to ma być? Przez cały dzień musiałam tego wysłuchiwać, a jedna kłótliwa baba w domu całkowicie mi wystarcza. - Czy w taki sposób przemawiasz do starych ludzi, którymi się opiekujesz? - Nie. Stawiam ich pod ścianą i rozstrzeliwuję, jeżeli źle się zachowują.

A co powiedziałbyś na kieliszek wina? Czy to poprawi ci nastrój? Wybuchnął głośnym śmiechem, a krzaczaste brwi wróciły na swoje miejsce. - Zaczynam poznawać cię z innej strony. Sądziłem, że jesteś małą, słodką kobietką, która nie przestraszyłaby nawet myszy, a przez cały ten czas kryła się w tobie despotka. I dziękuję, kieliszek czegoś ze wspaniałej piwniczki twojego męża byłby mile widziany. Czy już wiadomo, kiedy wróci do domu i będę musiał ograniczyć wizyty? Odkorkowała butelkę Pouilly-Fume,

którą wcześniej włożyła do lodówki na wypadek, gdyby Mac ją odwiedził. - Wygląda na to, że wyjazd mu się przedłuży. - odparła. - Myśli o podróży na Antiguę. A może na Tobago. Zapomniałam. Tak czy owak, będę zdana nieco dłużej na tego potwora z bagien - wskazała głową na sufit. - Dziewczyna potrzebuje lekcji dobrych manier i wiedzy, co jej wolno, a czego nie. Helen wręczyła mu kieliszek. - Masz rację. Wczoraj wróciła do domu o trzeciej w nocy. Nie mam pojęcia, gdzie była. Strasznie wymiotowała.

Zapaskudziła całą łazienkę, ale nie zamierzam po niej sprzątać. Niech sama to zrobi. Jest dorosła. Przeszedł go dreszcz. - Mam szczęście, że nie musiałem wychowywać dzieci. Twoje zdrowie. Helen pociągnęła łyk wina. - Co masz w tej torbie, Mac? - spytała, odsuwając od siebie myśli o Savannah. Takją trzymasz, jakby były w niej klejnoty koronne. Odstawił kieliszek. -Ja... zastanawiałem się, czy nie

zechciałabyś tego przejrzeć. -Wyjął z torby plik zeszytów. Niektóre były stare i zniszczone na rogach, inne wyglądały jak nowe. - Należały do Alice wyjaśnił. - To są jej dzienniki. Dała mi je na krótko przed śmiercią. Podał je przez stół ostrożnie i z szacunkiem. - Pomogą ci zrozumieć, co ten ogród dla niej znaczył i czym mógłby być dla ciebie. Sięgnęła po jeden z zeszytów i pomyślała, że jest podobny do tego, który widziała na stole w kuchni w domu Maca, gdy po raz pierwszy do niego przyszła. Wówczas szybko go zamknął, gdy spostrzegł, że na niego patrzy. Teraz zrozumiała dlaczego. Te

zeszyty były dla niego czymś więcej niż zapiskami, stanowiły rodzaj więzi z kobietą, którą bardzo lubił. -Jesteś pewny, że chcesz mi je pożyczyć? Pociągnął duży łyk wina. - Ufam, że dobrze się nimi zaopiekujesz. Poza tym mogą ci się przydać, zamiast leżeć bezużytecznie u mnie w domu. Pomogą ci zrozumieć rośliny, skąd pochodzą i jak je zachować w ich naturalnych środowiskach. Tego właśnie Alice mnie uczyła. - Przeczytałeś te dzienniki?

- Nie. Zacząłem, ale głos Alice przemawiający z tych kartek nie przyniósł mi pociechy, jakiej oczekiwałem. Helen poczuła się wzruszona jego gestem. Tak daleko posunął się, żeby jej pomóc. - Może to zabrzmi dziwnie powiedziała - bo tak krótko się znamy, ale mam wrażenie, jakbyśmy od zawsze byli przyjaciółmi. Popatrzył na nią zdumiony, ale po chwili, ku jej zaskoczeniu, ujrzała łzy w jego oczach. - Znam to uczucie - mruknął. - Tak

właśnie było z Alice. Helen podeszła do szafki, by dać mu czas na odzyskanie równowagi. Nie tylko on potrzebował chwili przerwy. Nie wiedziała, czy to z powodu nieobecności Huntera, ale nagle poczuła się samotna w tym starym domu. Bardziej samotna niż kiedykolwiek w życiu. To było głupie i zupełnie do niej niepodobne. Zawsze ceniła sobie niezależność. Może dlatego, że była jedynaczką wychowywaną przez dziadków, którzy nie mieli energii młodych rodziców. Ale jeżeli to nieobecność Huntera wywołała w niej uczucie samotności, dlaczego wcześniej, gdy wyjeżdżał, jej to nie przeszkadzało?

I dlaczego czuła tak bliską więź emocjonalną z człowiekiem siedzącym w kuchni? Wzięła ze środkowej półki paczkę chipsów o smaku chili, wysypała je na talerz i pomyślała, jaki ten gburowaty człowiek jest ciepły i wrażliwy. Zauważyła to w sobotę rano, gdy pierwszy raz przyszedł do niej z wizytą. Usłyszała pukanie do drzwi, gdy sprzątała bałagan, który Hunter zrobił w garderobie, pakując się przed wyjazdem. - Pomyślałem, że nadam naszemu

romansowi więcej wiarygodności, składając ci wizytę, jak tylko twój mąż wyjedzie w interesach powiedział, gdy zaprosiła go do środka. Wręczył jej bukiet kwiatów z własnego ogrodu: kwitnący rozmaryn, kremowobiałe kwiaty głogu i słodko pachnące konwalie. Pomyślała, że pewnie chciałby sam przejść się po ogrodzie, zaproponowała więc, by wyszedł na zewnątrz i nacieszył się słońcem, a ona zrobi kawę. Odnalazła go siedzącego na kamiennej ławce wśród rododendronów i azalii, zapatrzonego w staw, w którym kiedyś pływały karpie, dopóki nie zjadły

ich czaple. Na jego twarzy malował się smutek. Ciekawe, jak często siadywał tu z Alice? Zamknęła drzwiczki szafki i postawiła chipsy na stole. - Przepraszam - powiedział szorstko, chowając chusteczkę. - Stałem się sentymentalnym starym głupcem. Ale bardzo mi jej brakuje. Wspaniale się rozumieliśmy. - Przełknął głośno ślinę. - Pomówmy o czymś innym. - Może mógłbyś mi pomóc powiedziała po krótkim namyśle. -

Wtedy wieczorem w pubie powiedziałam coś, co zirytowało Lucy. O co chodziło? Jaką gafę popełniłam przez nieuwagę? - No tak... - odparł. - To był kłopotliwy moment. - Kłopotliwy to zbyt delikatne słowo. To była prawdziwa bomba. Czułam się okropnie. - Wszyscy mamy jakieś drażliwe punkty, a ty przypomniałaś o czymś Lucy. Jej ojciec odszedł, gdy miała czternaście lat, i od tego czasu nie chce go znać. - Ale co to ma wspólnego z ogrodami

we Włoszech? - Marcus Gray mieszka nad jeziorem Como. - No tak - powtórzyła Helen za Makiem. - Dostanę dolewkę? - spytał, unosząc prawie pusty kieliszek. Wyjęła butelkę z lodówki. - Czy powinnam przeprosić? - Nie. Lucy nie jest z tych, co chowają urazę. - Najwyraźniej w stosunku do ojca tak.

- Fakt. Ale my patrzymy na to z zewnątrz i nie znamy całej historii. Zawsze uważałem, że nie ma rzeczy bardziej skomplikowanej niż rodzina, zwłaszcza gdy jej członkowie się kłócą. - A co myślisz o propozycji 01ivii Marchwood zorganizowania wycieczki nad jezioro Como? - Interesująca. -I? Mrugnął do niej. - Jakjuż wcześniej mówiłem, wchodzę w to, jeżeli ty także. Ale jeśli twój mąż zechce do nas dołączyć, będę musiał się wycofać. Nie zamierzam odgrywać roli

przyzwoitki. Roześmiała się. - Szansa na to, że Hunter zechce pojechać, jest równie niewielka, jak ta, że Savannah miałaby na to ochotę. Dokładnie w tym momencie dziewczyna weszła do kuchni. Może to paranoja, ale Helen przyszło do głowy, że musiała podsłuchiwać pod drzwiami. Idąc do lodówki, zamiatała podłogę nogawkami spodni. - Znów rozmawialiście o mnie, mamusiu? Atmosfera w kuchni stała się wyjątkowo chłodna.

- Lepiej sobie pójdę - powiedział Mac. - Nie należy nadużywać czyjejś gościnności. Savannah, siedząc na blacie, machała gołymi stopami i jadła udko kurczaka. -Jak się miewa pański pies, panie Truman? - Dobrze, bo nie musiał uciekać przed nieprawidłowo jadącymi samochodami. Savannah uśmiechnęła się i wycelowała w niego kurczakiem. - Proszę mu powiedzieć, aby uważał, bo jutro dostarczą mi nowy samochód.

To było dla Helen coś nowego. Mówiąc Hunterowi, że jest zbyt zajęta, by kupować z Savannahą samochód, zakładała, że sprawa pójdzie w zapomnienie. - Kiedy został kupiony? - spytała. - Tata zadzwonił do mnie dziś rano, gdy byłaś w pracy. To miała być niespodzianka. Powiedział, że salon czeka tylko na nalepkę potwierdzającą zapłacenie podatku drogowego. Wycelowała udkiem w Helen. - Więc będziesz mi musiała udzielić kilku lekcji jazdy. - Los cię nie rozpieszcza - stwierdził Mac, gdy wyszli do holu. - Na szczęście

nie będzie to trwać wiecznie. - Przy moim pechu nigdy nic nie wiadomo. - Może ona po prostu się nudzi? Znajdź jej jakieś zajęcie. Coś, co ją zainteresuje. Dlaczego nie weźmiesz jej ze sobą do pracy? - Zwariowałeś? - Dobrze by jej zrobiło, gdyby zobaczyła, jak inni, mniej szczęśliwi, muszą radzić sobie w życiu. - Nasi podopieczni nie są biedakami, Mac. Poza tym nie zasłużyli na jej towarzystwo. Jak byś się czuł, gdyby

pojawiła się przed twoimi drzwiami? Cmoknął ją w policzek. - Przecież się pojawiła i jakoś przeżyłem. Conrad skończył pracę ponad godzinę temu, ale zamiast wrócić do domu na kolację, włożył do odtwarzacza CD płytę Nicka Drake'a Five Leaves Left i zaczął przeglądać zdjęcia w albumie. To było gorzko-słodkie zajęcie. Ktoś mógłby powiedzieć, że jest masochistą, i być może był nim, ale nie dbał o to, co ktoś o nim myśli. Już dawno pogodził się z tym, że w oczach znajomych stał się emocjonalnie i seksualnie dysfunkcjonalny, chociaż pięć lat to

cholernie długi okres na opłakiwanie kogoś. Niektórzy napomykali, że to brak umiaru, bywały jednak dni, gdy wydawało mu się, że Samantha umarła zaledwie wczoraj. Jednemu ze starszych wspólników kancelarii adwokackiej, dla której pracował, kilka lat temu umarła na raka żona. Zwierzył mu się w zaufaniu, że jej śmierć nie dotknęła go tak bardzo, jak mogłoby się wydawać. „Poczucie straty zaczęło się z chwilą ujawnienia, że ma nieuleczalnego raka powiedział. - To znaczy, że byłem na to przygotowany". Conrad nie był przygotowany. Śmierć Samanthy przyszła nieoczekiwanie. Uderzyła go prosto w splot słoneczny i

omal nie zabiła. Rok po jej śmierci, gdy nie mógł już znieść bólu i samotności, zaplanował samobójstwo. Z typową dla siebie sta-rannością. Sam żartowała z niego, że zgodnie z terminologią psychoanalityczną miał fiksację w fazie analnej. Uporządkował sprawy finansowe, zmienił testament, zapisując wszystko Macowi i siostrze Susan. Następnie podłączył gumowy wąż do samochodu w garażu, przekręcił kluczyk w stacyjce, zamknął oczy i spokojnie czekał z nadzieją, że szybko nadejdzie koniec. Wiedział, co nastąpi: śmiertelnie trujący gaz, bezbarwny i bezwon-ny połączy się z przenoszącą

tlen hemoglobiną w czerwonych ciałkach krwi. Gdy tkankom zabraknie tlenu, ulegną zniszczeniu. Popełnił jednak błąd, bo zamknął oczy i natychmiast zaczął myśleć o Sam i o dniu, w którym się poznali, i o wrażeniu, jakie na nim zrobiła. Przypomniał sobie ich pierwszy pocałunek i to, jak palec utkwił mu w jej naszyjniku, a także dzień, w którym kupili pierwsze mieszkanie i znaleźli majtki za kaloryferem. Wyrzucili je przez okno sypialni, patrząc, jak spadają do ogrodu sąsiadów, gdzie trwało przyjęcie z grillem. Jednak gdy stanął mu przed oczyma dzień ich ślubu - Sam idąca ku niemu środkiem kościoła, jej pewny siebie uśmiech, porozumiewawcze

mrugnięcie i świadomość, że odtąd już zawsze będą razem - otworzył oczy. Sam była jedną z najodważniejszych osób, jakie znał. Co by pomyślała o jego tchórzliwej ucieczce? „Samobójstwo? usłyszał jej pełen wzgardy głos. Spodziewałam się po tobie czegoś więcej, Conradzie. Sądzisz, że mogłabym wyjść za takiego mężczyznę?". Niemal uwierzył, że Sam jest z nim w samochodzie, że jej dusza, duch, czy jak to się nazywało, uratowały go, ponieważ ze łzami spływającymi po policzkach wymacał kluczyk, wyłączył silnik, wywlókł

się z samochodu, otworzył drzwi garażu prowadzące do ogrodu i upadł na mokrą trawę. Leżał w ulewnym deszczu, szlochając i wymiotując jak zwierzę. Słysząc hałas, Tim i Ann, jego sąsiedzi, wybiegli i zaprowadzili go do domu. Szybko zorientowali się, co chciał zrobić. Ich podejrzenia potwierdziły się, gdy na stoliku przy łóżku znaleźli kopertę zaadresowaną do stryja. Tim zbiegł na dół i sprawdził garaż. Był lekarzem, wiedział więc, co robić. Posadził Conrada przy otwartym oknie, aby oddychał wilgotnym, wieczornym powietrzem. Chciał zabrać go do szpitala, ale on poprosił, aby tego nie

robił. - Czuję się dobrze, Tim - powiedział. Zbadaj mnie, jeśli chcesz, ale nie pojadę do szpitala. Wszystko, byleby nikt się nie dowiedział, jaki jestem beznadziejny. Tim przystał na to, ale uparł się, że zostanie z nim na noc, i wymógł obietnicę, że zasięgnie rady psychologa. Nie zasięgnął. Rozdział jedenasty W centrum ogrodniczym Meadowlands było cicho jak w grobie.

Pogoda pogorszyła się, zaczął wiać zimny wiatr i spadła temperatura. Nie był to odpowiedni dzień na szorty. Lucy miała na sobie dżinsy, T-shirt, stary wełniany sweter Orlanda i zielony polar z logo Meadowlands. Korzystając z zastoju, zabrała się do rozładunku porannej dostawy. Większość roślin sprzedawanych w centrum pochodziła z lokalnych szkółek, ale co tydzień otrzymywali też sadzonki z Holandii, które były bardzo delikatne, bo rozpieszczano je w wielkich cieplarniach, i wymagały szczególnej troski. Załadowała na wózek doniczki z dziewannami i tawułkami, przewiozła je do części zadaszonej i przełożyła na

przygotowane stoły. Przystosują się tu do nowych warunków i niższej temperatury. Nie miały jeszcze do czynienia ze światem zewnętrznym i nie były odporne na wiatr. Rozpadało się. Lucy pomyślała o Orlandzie. Zaczął dzisiaj pracę w nowym ogrodzie. Jeżeli deszcz zmieni się w ulewę, będzie brnął w błocie. Dobrze mu tak. Najpierw zmusił ją do przyjścia na spotkanie klubu ogrodniczego - jak on mógł! - a po powrocie do domu dał jej kopertę. - Albo otworzysz ją i przeczytasz, albo ja to zrobię - powiedział.

- Skąd ją masz? - spytała, rozpoznając charakter pisma i włoski znaczek. - wyciągnąłem ze śmieci. - Dlaczego? Dlaczego, u licha, to zrobiłeś? - Otwórz ją, Luce - prosił. - Przecież ci się nic nie stanie. - Mnie nie - odparła. - Ale nie ręczę, co stanie się z tobą. -Jestem przygotowany na takie ryzyko. Kiedy zorientowała się, że nie ma zamiaru odpuścić, wyrwała mu kopertę z ręki. -Dawaj ją.

Nie otworzyła jej od razu, lecz zabrała na górę do swojego pokoju, obiecując Orlandowi, że to zrobi. Był wtorek, a ona ciągle nie mogła się zdecydować. Wyrzuciłaby tę cholerną kopertę, ale coś w twarzy Orlanda, gdy pytał, czyjuż przeczytała, powstrzymywało ją przed tym. Dzisiaj to zrobi, postanowiła, i zabrała kopertę do pracy. Miał zamiar otworzyć ją w czasie przerwy na lunch. Spytała Orlanda, dlaczego tak nagle zainteresował się jej nieistniejącymi relacjami z ojcem. - Bez powodu - odparł, wzruszając ramionami. - Po prostu zrób to dla mnie, Luce. Poprawisz mi tym nastrój.

O pierwszej poszła na lunch. Za ekspozycją wyposażenia cieplarni mieściła się kawiarnia. Pracownicy mogli z niej korzystać, gdy nie było wielu klientów. W innych wypadkach szli do magazynu, przerobionego na pomieszczenie socjalne. Stało w nim kilka długich stołów z krzesłami, była również lodówka, czajnik, kuchenka mikrofalowa i zlew. To tutaj Lucy postanowiła zjeść przygotowany rano lunch: kanapki z serem i ogórkiem konserwowym, banan i kawałek ciasta z owocami. Miała nadzieję, że będzie sama, i tak też się stało, wszyscy bowiem poszli do pustej

dziś kawiarni. Przez chwilę trzymała kopertę w rękach, zastanawiając się, dlaczego to robi. Dlaczego pozwala się tyranizować Orlandowi? Nie znajdując odpowiedzi prócz tej, że nie chciała wyjść w oczach Orlanda na osobę małostkową, wsunęła palec pod zaklejony brzeg. W środku, tak jak przypuszczała, była karta urodzinowa. Nie patrząc na obrazek, otworzyła ją z bijącym szybciej sercem. Kochana Lucy! Wiedząc, jak okropnie funkcjonuje włoska poczta, jestem pewny, że mimo wysłania jej o czasie dotrze za późno.

Mimo to życzę Ci wszystkiego najlepszego z okazji urodzin. Jak zwykle dałbym wszystko, żeby Cię zobaczyć. Czy nie mogłabyś zmienić zdania? Może przyjechałabyś nas odwiedzić albo pozwoliłabyś, abym ja przyjechał do Ciebie? To wiele by dla mnie znaczyło. Z wyrazami miłości Marcus Nie tata czy ojciec, ale Marcus. To zwiększało przepaść między nimi, jakby w ogóle nie był jej ojcem. A czego mogła się po nim spodziewać? Poczuła rosnący w niej opór.

-Jesteś sama, Lucy? Co się stało? Pokłóciłaś się z innymi? Schowała kartę do plecaka i odwróciła się w stronę stojącego w drzwiach szefa. Hugh Fielding był wysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną, o gęstych, prostych włosach. Jedyne co miał wspólnego z Orlandem, to niebieskie oczy. - Pragnęłam chwili ciszy i spokoju odpowiedziała. - W takim razie przykro mi, że ci przeszkodziłem. - Czy chciał pan czegoś ode mnie? -Jej głos brzmiał ostrzej, niż zamierzała.

Podszedł bliżej i wyciągnął krzesło. -Wszystko w porządku? Wydajesz się jakaś nieswoja. Odchyliła się na oparcie krzesła. Jeżeli potrzebny był dowód, że czuła się lepiej, udając, że nie ma ojca, to dowód znajdował się w plecaku. Przeczytanie karty wystarczyło, by jej nastrój zmienił się w mgnieniu oka. - Przepraszam - powiedziała. Rzeczywiście, nie jestem w najlepszym nastroju. W takie dni jak ten Lucy żałowała, że nie nauczyła się prowadzić samochodu.

Zanim dojechała do domu na rowerze, walcząc z porywami wiatru i ulewnym deszczem, jej irytacja osiągnęła poziom cyklonu, co odbiło się na Orlandzie. Gdyby nie wsadzał nosa w nieswoje sprawy, nie byłaby teraz taka rozdrażniona. Pchnęła rower na ścianę, pobiegła do tylnych drzwi i ruszyła prosto do pralni, by zrzucić przemoczone ubranie. Właśnie zdejmowała buty, gdy usłyszała głosy - Orlanda i jakiejś dziewczyny. Nie miała ochoty na żadnych gości. Otworzyła drzwi do kuchni. - O, cześć, Lucy - powitał ją Orlando, uśmiechając się lekko i odwracając w stronę stołu. - Zupełnie nie usłyszałem,

jak weszłaś. Boże, ale jesteś przemoczona! Zaczekaj, już przynoszę ci ręcznik. Ręcznik był oczywiście mile widziany, ale bardziej interesowała ją dziewczyna siedząca przy stole i pijąca z jej kubka z Kubusiem Puchatkiem. Orlando doskonale wiedział, że nikt inny poza nią nie ma prawa go używać. Co to miało znaczyć? Niezapowiedziana impreza? Orlando miał dość chodzenia na palcach wokół Lucy i znoszenia jej humorów. Odkąd wyszła Savannah, był bombardowany morderczymi spojrzeniami.

- W porządku - powiedział, gdy siedzieli w ponurym milczeniu przy kolacji. - Jeżeli masz mi coś do powiedzenia, to wyrzuć to z siebie. - Nie wiem, o co ci chodzi. - Akurat. Gniewasz się na mnie za... - Na nikogo się nie gniewam - warknęła. - Zostaw mnie w spokoju, dobrze? wstała i zaczęła zbierać talerze i sztućce. Patrzył, jak niemal wrzuca je do zmywarki. - Otworzyłaś list od ojca? - spytał, nie przejmując się tym, że Lucy może się odwrócić i potraktować go nożem.

- To nie był list, jeśli chcesz wiedzieć odparła, odwracając się z płonącym wzrokiem. - Więc go otworzyłaś. Co w nim było? - Karta. Tak jak oboje przypuszczaliśmy. - Czy coś napisał? Przewróciła oczyma. - Takie tam życzenia urodzinowe. Cóż jeszcze mógł napisać? - Nie proponował spotkania? Oczy jej się zwęziły. - Wygląda na to, że wiesz, co w niej było. Otworzyłeś list nad parą, zanim mi go dałeś?

- Nie! - rzucił gniewnie, po czym dodał spokojniejszym tonem: - A więc chce cię zobaczyć, tak? - Kiedy nie zareagowała, spytał: - Dlaczego ty nie chcesz? Nie dość go już ukarałaś? - To nie jest kwestia kary, lecz uczciwości w stosunku do samej siebie, szacunku. To... - A czy to nie jest chęć sprawienia mu bólu? - przerwał jej. - Czy nie chcesz dać mu nauczki za to, że odszedł od ciebie i twojej mamy? Popatrzyła na niego zaskoczona. On też nie mógł uwierzyć, że to powiedział. Co w niego wstąpiło?

Dlaczego tak bardzo pragnął, żeby Lucy pogodziła się z ojcem? Nie powinno go to obchodzić. - Przepraszam. Zapomnij o tym, co powiedziałem. To rzeczywiście nie moja sprawa. - To pierwsze twoje zdanie od dłuższego czasu, z którym się zgadzam. Miał tego dość. Odsunął krzesło i wymaszerował z kuchni. Stojąc w swoim pokoju przy oknie, spoglądał na skąpany w deszczu ogród, wściekły, że tak kiepsko rozegrał sprawę. Wiatr przywiał od sąsiada kwiaty wiśni i ziemia usłana była bladoróżowymi płatkami. Miał

nadzieję, że jutro pogoda się poprawi. To popołudnie kompletnie go wykończyło i musiał wcześniej wrócić do domu. Zdążył się przebrać w suche ubranie, gdy rozległ się dzwonek do drzwi. Na progu stała Savannah, pasierbica Helen. - Cześć - powiedziała. - Mogę wejść? Leje jak z cebra i przemokłam do suchej nitki. Wpuścił ją, widząc ociekające wodą włosy, rozmazany makijaż i przemoczone ubranie. - Czy nie słyszałaś o takim praktycznym małym przedmiocie zwanym parasolem? Albo czymś równie użytecznym jak

płaszcz od deszczu? Zaśmiała się. - Dałam się zaskoczyć. Fajnie mieszkasz. Ale zamoczę ci dywan. Dostałabym coś do picia, póki nie przestanie padać? - Myślę, że da się to załatwić odpowiedział, rozbawiony jej bezpośredniością. Lucy bardzo dbała o czystość w domu, zaprowadził więc Savannah do kuchni, gdzie jej mokre rzeczy najmniej zagrażały porządkowi.

- Kawa, czy herbata? A może coś zimnego? - Kawa byłaby znakomita, dzięki. Zajął się wodą i kawą. Kiedy odwrócił się, wyciskała do zlewu wodę z długich, mokrych włosów. - Dać ci ręcznik? - spytał. - Nie trzeba. My, Tylerowie, jesteśmy twardzi. Nie miał co do tego wątpliwości. Ledwie zrobił jej kawę i zaprosił do stołu, gdy pojawiła się Lucy.

wystarczyło jedno spojrzenie, by domyślił się, że nie miała dobrego dnia. Szkoda, że Savannah ociągała się z wyjściem, nie dostrzegając złych fluidów wysyłanych przez Lucy. Nie znał nikogo, kto tak długo piłby kawę, ale w końcu, gdy Lucy przebrała się i zaczęła szykować sobie kolację, Savannah podniosła się z krzesła. Odprowadził ją do drzwi i dał parasol. Deszcz nie przestał padać. - Podrzucę go jutro, dobrze? - spytała. - Nie ma sprawy. Odbiorę go przy następnej wizycie na starej plebanii.

Uśmiechnęła się na pożegnanie i gdy pomachała mu ostatni raz z pewną siebie miną, uderzyło go, jak bardzo przypominała Lucy z początków ich znajomości. Odwrócił się od okna, słysząc pukanie do drzwi. - Mogę wejść? - spytała Lucy. -Jeżeli ujawnisz, jaką broń masowego rażenia masz ze sobą. Stanęła obok niego. - Przepraszam. Byłam okropną jędzą, prawda? - Powiedziałbym, że świetnie ją

zagrałaś. -Ja tylko... Och, nie wiem, nie potrafię wyjaśnić. Ale każda wzmianka o ojcu strasznie boli. Nienawidzę go za to, że wciąż ma na mnie taki wpływ. Chciałabym móc o nim zapomnieć. - Spójrz prawdzie w oczy, Lucy: to nigdy się nie stanie. Ale możesz nad tym zapanować. Spróbuj się z nim spotkać. Rozmowa nie zrobi z was kumpli, ale... - Zawahał się i uśmiechnął. - Może łatwiej będzie ci z tym żyć. Uśmiechnęła się niepewnie. - Przemyślę to.

Objął ją i przyciągnął do siebie. Opierając podbródek najej głowie, zdecydował, że to najlepszy moment, aby powiedzieć jej, o czym myślał od piątkowego wieczoru. - Wiesz, co powinniśmy zrobić? Pojechać na tę wycieczkę do Włoch z klubem ogrodniczym. Mogłabyś się urwać i spotkać z ojcem, mając jednocześnie grupę wsparcia. Odsunęła się od niego. - Dużo o tym myślałeś. Dlaczego? To pytanie zadawał sobie wielokrotnie. Nie wiedział, dlaczego okłamał Lucy w

sprawie piątkowej prelekcji, a potem powiedział, że musiał źle zrozumieć 01ivię Marchwood. Z jakiegoś powodu uznał, że Lucy powinna przyjść na spotkanie do sali ludowej. Z tego samego powodu postanowił dać jej kartkę od ojca. Może była wtedy pełnia księżyca lub coś w tym rodzaju. - Orlando? Spojrzał jej w oczy i domyślił się, że czeka na odpowiedź. - Ponieważ, głuptasie, jesteś moim najlepszym przyjacielem i martwię się o ciebie - odparł. Rozdział dwunasty

Savannah nie mogła uwierzyć, że dała się w to wciągnąć. Łaziła po szpitalu z macochą i pomarszczoną malutką staruszką, trzymającą w ręku sznurkową torbę na zakupy. I jeżeli ten podrywacz w kurtce z kapturem nie przestanie się na nią gapić, to coś zrobi, żeby naprawdę miał na co wytrzeszczać oczy. Przy odrobinie szczęścia dostanie zawału serca i da jej spokój. wyciągnęła nogi przed siebie, odchyliła głowę i utkwiła wzrok w smudze światła. Jak długo będą jeszcze czekać, aż ta staruszka dostanie się do fizjoterapeuty? A może fundusz zdrowia oszczędza w ten sposób pieniądze, licząc, że pacjent umrze, zanim dostanie

się do specjalisty, i będą mieli go z głowy. Dzięki Bogu, tata załatwił dla rodziny prywatną opiekę medyczną. Siedząca obok niej Helen paplała ze staruszką o tym, jak tu jest gorąco. Ale nudy, pomyślała Savannah i ziewnęła. Dla Helen był to prawdopodobnie najważniejszy punkt dnia. Gdyby wiedziała, że ta przemądrzała suka zmusi ją do czegoś takiego, nigdy nie poprosiłaby o lekcje prowadzenia samochodu. A tak usłyszała, że w zamian będzie musiała pójść z nią do pracy. Miała mgliste pojęcie, na czym ona polega. Tata coś tam mówił, a mama stwierdziła, że Helen sprytnie omotała

ojca, wyciągając od niego pieniądze na założenie własnej firmy, nie miała jednak pojęcia, czym się zajmuje. Po co Helen ta praca? Mama nigdy nie pracowała, twierdziła, że nie ma na to czasu. O co tu chodzi? Tata zarabiał kupę forsy. Dlaczego pozbawiać innych możliwości zarobku, skoro się tego nie potrzebuje? To czysty egoizm ze strony Helen. Wkrótce i ona będzie musiała pomyśleć o jakiejś pracy dla siebie, chociaż jej przyrodnia siostra Kim nie pracowała. Wybrała łatwą drogę, wychodząc za mąż. Sęk w tym, że Savannah nie chciała wychodzić za mąż ani pracować dla ojca jak Clancy. Ale z drugiej strony nie

miałaby nic przeciwko prowadzeniu wózka widłowego w którymś z magazynów taty. To by jej pasowało. Kupa śmiechu. Większość jej koleżanek z liceum poszła na uniwersytet. Ona jednak zawaliła maturę, a wszystko przez szkołę. Rodzice nie powinni jej posyłać do tej cipo-watej żeńskiej szkoły. Od początku jej nienawidziła. Mogło być gorzej, bo chcieli, aby chodziła do tej samej szkoły z internatem, którą skończyła Kim, ale powiedziała, że jeżeli ją do tego zmuszą, to spali tę budę. „Prędzej pójdę do więzienia" - oświadczyła. Uśmiechnęła się na

wspomnienie ich min, gdy to powiedziała. Lepsze to niż wieczór w Manchesterze. Była zaproszona na dwudzieste urodziny Tashy Morgan. Nie chciała iść, ale cóż innego mogłaby robić w tej w nudnej dziurze, jaką było Swanmere? Tasha to córka przyjaciółki mamy. Skoro matki się przyjaźniły, uznano, że córki też powinny się kolegować. Ale niewiele je łączyło. Tasha pracowała jako kosmetyczka i stale szukała bogatego męża. wylądowały w klubie, do którego przychodzili piłkarze.

- Zamierzam znaleźć wschodzącą gwiazdę Manchester United oznajmiła Tasha grupce przyjaciół, gdy ochroniarze wpuścili ich do środka. Savannah szybko znudziło się tańczenie i znalazła sobie miejsce przy barze, gdzie zamierzała się upić. Lepsze to niż przyglądanie się, jak Tasha i jej naćpane przyjaciółki robią z siebie kretynki przed tłumem facetów o kartoflowatych gębach. Nie brała koki od czasu, gdy kiedyś w klubie urwał jej się film i obudziła się bez torebki na podłodze w toalecie. Teraz ograniczała się tylko do alkoholu. Aby zagwarantować sobie udany wieczór, piła dotąd, aż robiło jej się niedobrze, po czym wymiotowała w

toalecie i wracała do baru po następną porcję tequili. Tylko raz poszło źle i wylądowała w szpitalu. Okazało się jednak, że płukanie żołądka nie jest takie straszne. Rodzice nigdy się o tym nie dowiedzieli. Mama była na jakimś balu, a ojciec wyjechał, wezwano więc Clancy'ego. Dał jej wyga-wor, ale później, gdy przywiózł ją do siebie, obiecał, że nie powie ojcu pod warunkiem, że to się więcej nie powtórzy. - Dostałabyś szlaban na wychodzenie, dopóki pobierasz kieszonkowe - powiedział. - A ty się nigdy się nie upiłeś, gdy byłeś

w moim wieku? - Pewnie, wiele razy. Ale jestem mężczyzną. Z tobą to co innego. Od ciebie oczekuje się dobrych manier. Płukanie żołądka odpada. - To kretyństwo. - Takie jest życie. Lepiej się z tym pogódź. Dlaczego to zrobiłaś? -Co? - Upiłaś się. - Bo chciałam. - Oczekuję czegoś bardziej konkretnego.

Czy ma to związek z tym, że rodzice się rozwodzą? - Co to ma być? Szkolisz się na pracownika opieki społecznej czy co? Nie naciskał dalej i bardzo dobrze, bo jeszcze jedno pytanie, a powiedziałaby mu prawdę. Obserwując Tashę tej nocy na parkiecie w klubie, jak kręci biodrami przed facetem klęczącym ujej stóp, uznała, że ma dość, i zamówiła taksówkę do domu. Kierowca nie był zadowolony, kiedy mu powiedziała, dokąd mają zawieźć, ale gdy zapewniła go, że zapłaci gotówką, zgodził

się za sześćdziesiąt funciaków. - Niech będzie - odparła, wzruszając ramionami. Ojciec zawsze wkładał jej w głowę, że nie powinna wychodzić bez większej gotówki w kieszeni. To pewnie przez tę beznadziejnąjazdę wiejskimi drogami, ale gdy taksówkarz zajechał na kolisty podjazd przed starą plebanią, poczuła, że żołądek podchodzi jej do gardła. Wcisnęła taksówkarzowi w rękę trzy banknoty dwudziestofuntowe i wbiegła na górę. Wiedziała, że Helen ją usłyszała, ponieważ światło się zapaliło w jej sypialni, gdy pokonała ostatnie stopnie. Nie zdążyła dobiec do toalety w przylegającej do pokoju łazience, ale nie dbała o to. Sprzątaczka

się tym zajmie. Tyle że następnego dnia się nie pojawiła. Najwyraźniej przychodziła tylko raz w tygodniu, więc ta wyniosła suka wcisnęła jej wiadro ze środkami czyszczącymi i kazała po sobie posprzątać. Zadrżała na samo wspomnienie rzygowin na podłodze w łazience. Ta suka pewnie rejestrowała, ile razy wzięła nad nią górę. Niech lepiej uważa, bo każdy medal ma dwie strony. Ponownie ziewnęła. Helen i to stare próchno wciąż kłapały dziobami. Boże, jak chciałaby być teraz gdzie indziej. Zamknęła oczy i pomyślała o Orlandzie. Wspaniałym, seksownym

Orlandzie. To był genialny pomysł, aby odwiedzić go wczoraj w domu. Siedziała w kawiarni, czekając, aż deszcz przestanie padać, gdy zobaczyła go wsiadającego do wana. Wcześnie wraca do domu, pomyślała. Może stawi wyzwanie deszczowi i przejdzie się główną ulicą miasteczka? Wiedziała dokładnie, do których drzwi zapukać, ponieważ zapytała Helen, gdzie on mieszka. Celowo zostawiła płaszcz i parasol w kawiarni gdyby zniknęły, zawsze mogła kupić sobie nowe - i wyszła na deszcz. Dotarła do jego domu przemoczona, wiedząc, że zaprosi ją do środka.

wszystko szło bardzo dobrze, dopóki nie wróciła dziewczyna, z którą mieszkał. Atmosfera stała się tak gęsta, że można ją było kroić nożem. Jeżeli ktoś tu musiał się uspokoić, to na pewno Lucy. Ciesząc się w duchu, że wywołała takie zamieszanie, postanowiła nie spieszyć się z piciem kawy. Zawsze lubiła sprawiać, by ludzie czuli się niezręcznie. Nie miała pewności, ile Orlando ma lat, i już chciała o to zapytać, gdy wpadła Lucy, ale jego wiek nie miał znaczenia. Facet był super. Nareszcie znalazła coś interesującego w tej prowincjonalnej dziurze. A sądząc po spojrzeniu, jakie jej rzucił na pożegnanie, gdy wychodziła

w deszcz, istniały duże szanse, że mógł się nią zainteresować. wyczuła jakiś ruch i otworzyła oczy. Nareszcie staruchę prowadzono do fizjoterapeuty. Siedzący naprzeciwko podrywacz też zniknął. - Masz ochotę na kawę? - spytała Helen. - A gdzie jest haczyk? Zarozumiała suka zmarszczyła brwi. - Skąd ci to przyszło do głowy? - Bo z tobą zawsze takjest. Poprosiłam, żebyś pozwoliła mi poprowadzić samochód i proszę, gdzie skończyłam, na planecie katatoników.

- Przykro mi, że widzisz to w ten sposób. - Możesz sobie myśleć o mnie, co chcesz, ale głupia nie jestem. - Myślałam o tobie różne rzeczy, ale nigdy, że jesteś głupia. Obiecuję ci kawę bez żadnych warunków. -Wtakim razie z mlekiem i podwójnym cukrem. Odprowadzając wzrokiem macochę, znikającą za rogiem w poszukiwaniu automatu, wróciła myślami do Orlanda. Jeżeli wszystko pójdzie dobrze, może nawet przedłuży pobyt w Swanmere. Pytanie kogo tym bardziej zdenerwuje.

Helen? Czy Lucy? Uśmiechnęła się. No, to do dzieła! Rozdział trzynasty Rozpieszczona, fałszywa, niesubordynowana, lekkomyślna, wyszczekana manipulantka. To zaledwie kilka łagodniejszych określeń, których Helen mogłaby użyć do opisania

smarkatej pasierbicy. Już od ponad tygodnia użerała się z Savannahą i z każdym dniem coraz trudniej było jej nad sobą panować, chociaż postanowiła, że nie pozwoli się wyprowadzić z równowagi, wczoraj omal do tego nie doszło, gdy przyłapała Savannah grzebiącą w pudełku z biżuterią. - Dlaczego po prostu nie poprosisz? Dałabym ci to, czego chcesz powiedziała, stojąc w otwartych drzwiach sypialni. Dziewczyna nawet nie odskoczyła, tylko stała, wpatrując się w nią, z brylantowymi kolczykami w ręku. - To do ciebie niepodobne, Savannah - dodała, wchodząc do pokoju. - Czyżby mowę ci odjęło? To

chyba pierwszy raz. -Jeżeli musisz wiedzieć, to chciałam sprawdzić, ile tata wydaje na ciebie. - To proste, o wiele za dużo. O nic rzeczy nie prosiłam. - Nie musiałaś. - Co to niby ma znaczyć? Savannah wrzuciła kolczyki do pudełka. - To, że tata ma złote serce. A myślałaś, że co? Helen wyszła, zaciskając zęby i pięści. Doskonale wiedziała, do czego

Savannah zmierza: że Helen znalazła sposób na Huntera i wyciąga z niego, co chce. Hunter miał wrócić jutro i jak tylko przekroczy próg, ona odżegna się od odpowiedzialności za jego córkę. Wiedziała, że nigdy nie zdoła przekonać go, że ukochana córeczka jest z piekła rodem, musi jednak zrozumieć, że to on jest za nią odpowiedzialny. Jeśli chodzi o Helen, to zrobiła znacznie więcej, niż nakazywało poczucie obowiązku. Do jasnej cholery, uczyła dziewczynę prowadzić samochód! Która kobieta najej miejscu by to zrobiła? I jakie dostaje podziękowanie? Żadnego. Absolutnie żadnego. Nie mówiąc już o

tym, że Savannah nawet się nie starała zyskać jej sympatii, choćby dla dobra ojca. Teraz znów siedziały w samochodzie, a Savannah klęła na czym świat stoi, zmieniając ze zgrzytem biegi w nowym bmw. Gdy Helen zasugerowała Hunterowi, żeby kupił córce jakiś praktyczny samochód, nie myślała o aucie wyposażonym w silnik o pojemności jeden i sześć dziesiątych litra, z szesnastocalowymi aluminiowymi felgami, podgrzewanymi siedzeniami ze skóry oraz klimatyzacją. Kiedy miała tyle lat co Savannah, z dumą jeździła zardzewiałym, używanym fordem escortem. Był tak skorodowany,

że w podłodze były dziury na wylot, a podczas deszczu woda wlewała się do środka. - Hamuj! Powiedziałam, hamuj! Samochód zahamował z piskiem opon, zaledwie o kilka centymetrów od ciężarówki zmierzającej do Crantsford. Prowadzone tu prace drogowe spowalniały ruch. - Nie zauważyłaś świateł stopu na ciężarówce? - spytała Helen, gdy mechanizm blokujący pas bezpieczeństwa rozluźnił się samoczynnie i była w stanie odwrócić się do pasierbicy.

Savannah wzruszyła ramionami. - Pewnie nie zauważyłam. - Powinnaś bardziej zwracać uwagę na to, co się wokół ciebie dzieje. - Staram się. - Najwidoczniej nie dość. Savannah zabębniła palcami po kierownicy. - Mam pytanie - powiedziała po krótkiej przerwie. - Czy długo jeszcze zamierzasz być taka wkurzająca? - Dopóki będziesz mnie straszyć.

Dziewczyna uśmiechnęła się ku irytacji Helen. Pewnie pomyślała, że niczego bardziej nie pragnie, jak ją straszyć. Na śmierć, jeśli zajdzie potrzeba. Spokojnie, spokojnie, spokojnie. Nagle z tyłu rozległ się natarczywy dźwięk klaksonu. - Lepiej ruszaj - powiedziała. - Tak? - rzuciła Savannah z sarkazmem. - Nie przyszło mi to do głowy. - Ruszyła na złym biegu i silnik zgasł. Cholera! - Wrzuć jedynkę. - Wrzuciłam.

- Gdybyś wrzuciła, silnik by nie zgasł. - Cholerstwo nie wchodzi. Zaciął się! Helen zobaczyła, że dziewczynie puszczają nerwy. Kierowca w samochodzie z tyłu znowu zatrąbił. - Tylko spokojnie - powtórzyła cicho Helen. - A może wcisnęłabyś sprzęgło zaproponowała. - Wcisnęłam, tylko... Samochód szarpnął i znowu zgasł. W odpowiedzi z jasnoniebieskiego subaru za nimi dobiegło długie i niemiłe trąbienie. Helen miała dość.

Odpięła pas bezpieczeństwa, wysiadła z samochodu i podeszła do kierowcy subaru, który nie zdejmował ręki z klaksonu. Miał podwinięte rękawy koszuli i niecierpliwie bębnił palcami po kierownicy, patrząc wściekłym wzrokiem na pojazdy przesuwające się z prawej strony. Zapukała w szybę. - Ma pan jakiś problem? - spytała, gdy otworzył okno. -Już pan zapomniał, jakim koszmarem jest nauka kierowania pojazdem? A może nie brał pan lekcji, podobnie jak lekcji dobrego wychowania? Na kolanach mężczyzny leżała

niedojedzona kanapka, a w specjalnym uchwycie tkwiła puszka coca-coli. Na siedzeniu obok zauważyła atlas samochodowy. - Zwariowała pani czy co?! - wrzasnął. Nie widzi pani, że wstrzymuje ruch? - Będę dalej to robić, dopóki pan nie przeprosi, wybałuszył na nią oczy. - Co takiego? - Słyszał pan. Niech pan wysiada. Już! - Ani mi się śni. I jeżeli pani nie odejdzie, wezwę policję. - Sięgnął po komórkę.

- I co im pan powie? Ze jakaś wariatka wstrzymuje ruch naA556? - To pani powiedziała. - Helen, co ty do cholery wyrabiasz? To była Savannah, wyglądała, jakby chciała popełnić morderstwo. Świetnie się składa. - To dziewczyna, o którą chodzi powiedziała Helen słodkim głosem. No to co, zaczynamy? Proszę powiedzieć: Przepraszam, że byłem takim zakutym łbem, to się więcej nie powtórzy. I natychmiast ruszamy.

Czy kierował nim strach w obawie, co ona może jeszcze zrobić, czy nie, dość, że pogodził się z losem i wymamrotał coś, co przypominało przeprosiny. - Proszę wybaczyć - powiedziała Helen, nadstawiając ucha - ale nie usłyszałyśmy, prawda, Savannah? - Głucha pani czy co?! - wrzasnął. Powiedziałem, że przepraszam. A teraz proszę mnie przepuścić. Spóźnię się na spotkanie. Helen wróciła do bmw. Kierowca subaru odjechał z piskiem opon, wygrażając pięścią.

- Do dzieła - powiedziała Helen spokojnym tonem. - Lusterko, kierunkowskaz i... ruszamy. Jechały w milczeniu przez kilka minut. - Po co było to całe przedstawienie? spytała w końcu Savannah. - Nie znoszę chamstwa - odparła Helen. - Nie mów. - Nie musiał trąbić. Widział przecież plakietkę z literą L na tylnej szybie. Powinien być wyrozumiały. Savannah nie wiedziała, co powiedzieć. Była przekonana, że Helen jej

nienawidzi. Dlaczego więc stanęła w jej obronie? Matka nigdy by tego nie zrobiła. Z bezpiecznego miejsca dla pasażera skłęłaby faceta od ostatnich, ale nie wysiadłaby z samochodu i nie stanęła z nim twarzą w twarz. Savannah nie potrafiła zdecydować, czy ta zarozumiała suka zasługuje na szacunek, czy należy uznać ją za stuprocentową idiotkę. Jechała dalej, starając się skupić na drodze, lusterkach, biegach i prędkości. Cholera, na tyle rzeczy trzeba zwracać uwagę. Ucieszy się, gdy wreszcie wróci do domu i będzie kontynuować normalne lekcje jazdy z instruktorem. Musiała je zawiesić na czas pobytu u ojca.

Dotychczas odbyła tylko dwie lekcje, ale przy odrobinie szczęścia nie będzie ich więcej potrzebować. Oczywiście, jeżeli przekona Helen, aby z nią pojeździła. Ale nic za darmo. Dzisiaj zgodziła się jedynie pod warunkiem, że zawiezie ją do Crantsford, by mogła odwiedzić babkę. Boże, czy nie miała dość starych ludzi po całym tygodniu pracy z nimi? - Moja babcia bywa czasami trochę rozkojarzona - uprzedziła Helen, idąc z pasierbicą holem wyłożonym ciemnoniebieskim dywanem. Savannah nie obchodziło, jak bardzo rozkojarzona jest ta staruszka; nie miała zamiaru tkwić tu zbyt długo. Na tyłach

domu znajdował się ogród. Zdaniem mamy był to bardzo drogi dom opieki, za który musiał płacić ojciec. Zobaczy, jak babcia Helen wygląda, a potem posiedzi sobie na słońcu. Kiedy weszły do jej pokoju, staruszka wycinała coś z gazety. Odłożyła nożyczki i jakby nie dostrzegając Helen, utkwiła wzrok w Savannah. Dziewczyna aż się skuliła. Co jest z tymi starymi ludźmi? Przecież to niegrzecznie tak się na kogoś gapić. Nagle promienny uśmiech rozjaśnił pomarszczoną twarz starszej pani.

- Daisy! - wykrzyknęła. - Gdzie na Boga się podziewałaś? Zamartwialiśmy się o ciebie. Savannah cofnęła się przerażona. - O co jej chodzi? - Usiądź przy mnie, kochanie - poprosiła staruszka, nim Helen zdążyła się odezwać. - Musisz mi o wszystkim opowiedzieć. Helen, zrób nam drinka. Napijesz się, prawda, Daisy? A co powiesz na ciasto? Na pewno jesteś głodna. Boże, ale niespodzianka! Niech tylko Gerald się dowie. - Czy możesz to zrobić? - spytała Helen

ściszonym głosem. - Chyba żartujesz. - Proszę, Savannah. westchnęła z rezygnacją. A co tam, może wykorzysta to do swoich celów. - Zwracam ci tylko uwagę, że to bardzo dziwne. Będziesz moją dłużniczką. Kim, do pioruna, jest Daisy? - To moja matka. - Co takiego? - O czym tak szepczecie? Chodź, Daisy. Usiądź przy mnie.

Savannah niechętnie podeszła do starszej pani i usiadła na krześle, ta mocno ją objęła. Pachniała kremem waniliowym. Dziewczyna próbowała się wyswobodzić, ale nie mogła. Słyszała, że chorzy umysłowo są bardzo silni. Teraz mogła się o tym przekonać. - Każ jej przestać! - syknęła do Helen. Helen podeszła do nich. - Porozmawiaj z nią - szepnęła. - To potrwa tylko kilka minut. Potem zapomni. - O czym zapomni? - Ze tu jesteśmy. Zrobię nam herbaty.

Tego wieczora, po wysłaniu kilku listów na poczcie, Helen postanowiła nie wracać do domu. Chciała pomyśleć i wyciszyć się. Dlatego zdecydowała, że pójdzie na spacer. W drodze powrotnej do Swanmere, po wyjściu od babci, która przysnęła przed telewizorem, Savannah poruszyła problem eutanazji. Helen miała wrażenie, że zawiązała się między nimi cienka nić przyjaźni. Wdzięczna, że Savannah zgodziła się wziąć udział w mistyfikacji, postanowiła odłożyć niechęć na bok i

być miła dla pasierbicy. Ograniczyła do minimum uwagi na temat jej jazdy i zaproponowała, żeby pożyczyły jakiś film na DVD i obejrzały wieczorem. Jednak wszystko to poszło w niepamięć, gdy Savannah powiedziała: - Boże, jeżeli kiedyś będę taka jak twoja babka, mam nadzieję, że ktoś wsypie mi coś do kakao. Jak możesz ją odwiedzać, skoro nawet cię nie poznaje? Pytam serio, po co? - Poznaje mnie - odparła cicho Helen. - Akurat. Tak samo, jak mnie poznała, co? Więc co sądzisz o eutanazji?

- Sądzę, że to odrażające. - Wkrótce stanie się czymś normalnym odpowiedziała Savannah, odwracając ku niej głowę. - Patrz na drogę! Masz na myśli śmierć na życzenie? - Mówisz tak, bo jesteś po czterdziestce i zaczynasz uświadamiać sobie, że nie będziesz żyła wiecznie. - To prawda. Tylko młodzi potrafią patrzeć na świat obiektywnie. Uwaga na przyszłość: muszę przestać być subiektywna.

- Wyluzuj. Nie musisz być taka sarkastyczna. Ja tylko próbuję rozmawiać z tobą o czymś istotnym. - Nieprawda. - Helen podniosła głos. Mówisz, że osobie, która wiele dla mnie znaczy, powinno się skrócić cierpienie, bo tak ci wygodniej. - Miałam na myśli twoją wygodę. Spójrz prawdzie w oczy, odwiedzasz ją z poczucia obowiązku, nie? A czy to nie tata powinien być dla ciebie najważniejszy? Resztę podróży odbyły w śmiertelnej ciszy. To był piękny, kojący wieczór. Niebo

miało urzekająco ciepły odcień błękitu. Owady tworzyły zwiewne chmurki w nieruchomym powietrzu. Po deszczowych dniach przyroda nabrała przyspieszenia. Helen szła ścieżką od urzędu pocztowego i banku, wzdłuż rzędu eleganckich domów. Schludne ogródki od frontu mieniły się kolorami rozkwitłego złotokapu, bzu kalifornijskiego i glicynii. Zamiast skręcić w stronę domu, do furtki na tyłach ogrodu, poszła dalej prosto. Rosnące po obu stronach krzewy głogu, obsypane

były kremowobiałymi kwiatami, rozsiewającymi słodką woń. Pszczoły leniwie przelatywały z kwiatka na kwiatek. Ich jednostajne brzęczenie tłumiło odgłosy ruchu ulicznego. Idąc tonącą w bujnej zieleni ścieżką, pod zwisającymi gałęziami lip, przez które przeświecały promienie zachodzącego słońca, miała wrażenie, że znalazła się w czarodziejskim tunelu o szmaragdowej barwie. Na końcu ścieżki ujrzała przełaz i światło. Uznała to za wróżbę.

Gdy jutro przyjedzie Hunter, wszystko znów wróci na swoje miejsce. Zdejmie z niej odpowiedzialność za Savannah, a ponury nastrój, jaki nie opuszczał jej przez ten tydzień, odejdzie w niepamięć. A jeżeli nie? Jeżeli odczucia powstałe w czasie jego nieobecności nie znikną? „Czy to nie tata powinien być dla ciebie najważniejszy?" Jak mogła tak się pomylić? Hunter był jej mężem i powinien być dla niej wszystkim. Ale tak się nie stało. Nie mógł przecież być ważniejszy do babci. Zbyt krótko go znała. Jednak z drugiej

strony nie jemu pierwszemu odmówiła pełnego dostępu do swojego serca. - Czy kiedykolwiek pozwoliłaś mężczyźnie zbliżyć się do siebie? spytał kiedyś któryś z jej chłopaków, gdy z nim zerwała w trakcie wspólnej kolacji w odpowiedzi na propozycję, aby zamieszkali razem. Inny związek zakończył się podobnie. Tym razem chłopak oskarżył ją o to, że odgradza się od niego grubym murem obronnym, i nazwał królową lodu. To określenie było dla niej krzywdzące, ale ilustrowało jej punkt widzenia, że lepiej polegać na

sobie. Co jest złego w instynkcie samozachowawczym? Zatrzymała się i popatrzyła w głąb wąskiej szczeliny w żywopłocie, wdychając zapach wilgotnej ziemi. Pas wysokiej trawy upstrzony był dmuchawcami. W oddali dostrzegła wieżę kościelną, górującą nad drzewami i dachami, z których jeden należał do Lucy i Orlanda. Ciekawe, co u nich słychać? I co u Maca? Nie pojawił się od owego dnia, gdy dał jej dzienniki Alice. Jeżeli pasierbicy nie będzie w domu, zadzwoni do niego i zaprosi na drinka. Zastanawiała się, jak zareagowałby na poglądy Savannah na temat eutanazji. Zrozumiała, że

dziewczyna jest w stanie myśleć tylko o sobie. Należało jej współczuć z tego powodu. wspięła się na przełaz i ruszyła nad staw, gdzie przychodzili posiadacze kart wędkarskich. Spędzali całe godziny na drewnianych pomostach wybudowanych nad brzegiem. Tego wieczoru nie było nikogo. Przystanęła nad spokojną, połyskliwą taflą wody i chłonęła unoszący się w powietrzu zapach dzikiego czosnku. Nagle usłyszała trzask łamanej gałązki. Serce zabiło jej mocniej i obejrzała się za siebie. Nikogo. Oczyma wyobraźni zobaczyła

przerażającą scenę: ktoś rzuca się na nią, ona wzywa pomocy, lecz nikt nie słyszy jej krzyków. Czyjeś ręce sięgają jej do gardła... Kolejny trzask. Odwróciła się gwałtownie. Zza ściany kasztanowców wyłonił się mężczyzna z pieskiem. Był to Conrad Barbarzyńca, bratanek Maca, z Fritzem. Rozdział czternasty Fritz pognał przez wysoką trawę z rozwianymi uszami. W tej sytuacji Conrad nie miał wyboru i musiał pójść za nim. Gdy go dogonił, pies leżał na grzbiecie, a kobieta, do której

ostatnio tak często chodził Mac, drapała go po brzuchu. Na pierwszy rzut oka Helen Madison-Tyler wydała mu się atrakcyjna, nic więc dziwnego, że stryj chciał spędzać z nią czas. Działała jak kojący balsam na zrzędliwego starszego pana. Teraz zrewidował opinię o niej. Była piękna. Opanowana i chłodna, ale niewątpliwie piękna. - Obawiam się, że podobnie jakjego właściciel pies zachowuje się okropnie - powiedział, spoglądając na lśniące kasztanowe włosy. Podniosła się, wolno i z wdziękiem. Była wyższa, niż zapamiętał.

Spojrzała na niego życzliwymi oczyma w kolorze brandy. - To trochę dziwne, że nie zostaliśmy sobie jeszcze przedstawieni powiedziała, wyciągając rękę. - Tyle słyszałam o panu od Maca, że prezentacja wydaje się zbędna. - Miała mocny uścisk dłoni. - Mogę tylko domyślać się, co stryj o mnie naopowiadał. Pewnie nic dobrego. Jak się pani podoba w Swanmere? - Bardzo - odparła szczerze. - Czy nie sądzi pani, że mieszkańcy są odrobinę wścibscy?

- Nie bardziej niż tam, gdzie przedtem mieszkałam. A pana zdaniem są? - Tak. - Natychmiast pożałował odpowiedzi. Teraz będzie chciała wiedzieć dlaczego. Ale biorąc pod uwagę jej przyjaźń z Makiem, pewnie wszystko o nim wiedziała. - Mac nie czuje się najlepiej - oznajmił, aby zmienić temat. - Dlatego wyszedłem z Fritzem. - Zastanawiałam się, dlaczego do mnie nie dzwoni. Czy to coś poważnego? - Nie, tylko przeziębienie. Ale jest okropnym pacjentem. - Proszę mi pokazać mężczyznę, który

nie jest - odparła z uśmiechem. Leżący na grzbiecie Fritz warknął, jakby chciał powiedzieć: Hej, zapomnieliście, że tu jestem? Oboje pochylili się nad nim i zderzyli głowami. - Ten pies jest równie wymagający jak Mac - stwierdził Conrad, przepraszając i cofając się niezręcznie. - Czy pański stryj czuje się na tyle dobrze, aby przyjmować gości? spytała. - Mogłabym przyjść i przywołać go do porządku. Jeżeli to by pomogło dodała z uśmiechem spiskowca. Tak samo uśmiechała się tamtego

wieczoru, gdy patrzyła na niego przez uchylone drzwi. Najwyraźniej wiedziała, co sądzić o jego stryju, więc nie pozostało mu nic innego, jak odpowiedzieć uśmiechem. Podobnie było z Alice Wykeham. W mig rozgryzła Maca i stworzyli układ, porozumienie dusz, które utrzymywało „starego gałgana", według terminologii Alice, w ryzach. - Ma pani czas? - spytał. Ze skrawków informacji, jakie udało mu się wyciągnąć z Maca, wiedział, że opiekuje się starszymi ludźmi. „Dlatego się tobą interesuje" -

zażartował. „Zazdrość cię zżera, co?" odpowiedział Mac. - Mogę pójść teraz, jeśli pan chce. Nie mam żadnych planów na wieczór. - Teraz? - powtórzył zaskoczony. - Tak. Zrobimy mu niespodziankę. A może wolałby pan pospacerować dłużej z Fritzem? Zapewne to właśnie stryj u niej lubił, pomyślał Conrad. Tę spontaniczność. Gdy wspięli się na przełaz - zatrzymał się, by podać Helen rękę - zastanawiał się, w jakim stanie jest dom i czy nadaje się do przyjmowania gości. Zaraz jednak przypomniał sobie, że Evie była u nich

rano. Na nią zawsze mógł liczyć. Stryj natomiast to zupełnie inna sprawa. Nikt nie mógł przewidzieć, jak zareaguje na pojawienie się gościa. Rozdział piętnasty Nadszedł czerwiec i lato, a Savannah wciąż tkwiła w ich domu. Helen nie mogła w to uwierzyć. Marcia zatelefonowała ze Stanów, aby powiedzieć, że zamierza przedłużyć pobyt, i spytała, czy Savannah mogłaby zostać u nich przez całe lato. Spodziewała się, że dziewczyna przyjmie tę wiadomość ze zwykłą dla niej skłonnością do wpadania we

wściekłość, będzie wszystkich obwiniać za zmarnowany czas i może przy odrobinie szczęścia wróci do Crantsford. Ze zdumieniem usłyszała jednak, jak mówi do ojca: - Nie masz nic przeciwko temu, tato? Jesteś pewien, że nie będę wam przeszkadzać? Mogłabym wrócić do domu. Ekipa remontowa zakończyła prace. - Oczywiście, że nie będziesz przeszkadzać - odpowiedział. - Będzie nam bardzo miło cię tu gościć. Prawda, Helen? W obawie, że połamie sobie zęby, zaciskając je zbyt mocno, kiwnęła głową

i znikła w kuchni, gdzie wyładowała gniew, tłukąc kotlety wieprzowe na kolację. Dwa tygodnie później siedzieli z Hunterem w ogrodzie, ciesząc się urokami wieczoru, bo Savannah gdzieś wyszła. Helen obserwowała męża, jak z roztargnieniem miesza drinka w szklance, czytając pilny dokument przesłany mu faksem do domu. Uniósł wzrok, jakby wyczuł jej spojrzenie. - wyglądasz na zmęczoną, Helen. Jesteś pewna, że się nie przepracowujesz? Aby jak najrzadziej spotykać się z Savannah, coraz dłużej pracowała w Pomocy Towarzyskiej, ale nie

zamierzała ujawniać tego Hunterowi. - Przyganiał kocioł garnkowi - rzuciła lekkim tonem. Uśmiechnął się. - Jesteśmy siebie warci, co? powiedział, po czym wrócił do czytania dokumentu. Annabel również zwróciła uwagę na tę pracę w ekstra godzinach, ale jej Helen mogła powiedzieć prawdę. - Wiem, że to zakrawa na paranoję wyjaśniła - ale mam wrażenie, że Savannah emanuje złą energię i psuje wszystko, czego się dotknie. Jak Hunter może tego nie dostrzegać?

- Czy to aż tak poważne? Czy ona chce zniszczyć wasz związek? spytała Annabel. - Och, nie sądzę, żeby do tego doszło odparła, chociaż tego właśnie się obawiała. - Musisz pamiętać, że Hunter jest między młotem a kowadłem, starając się zadowolić ciebie i córkę. Nie uciekniesz od rzeczywistości. Savannah jest jego dumą i radością i oczekuje, że przyjmiesz jego punkt widzenia. Helen ze zdumieniem stwierdziła, jak

bardzo uwaga Annabel ją zirytowała. Zupełnie, jakby przyjaciółka brała stronę Huntera i krytykowała jej zachowanie. I odkąd to bezdzietna Annabel wie tyle o dzieciach czy pasierbicach? Ale nie tylko Savannah była źródłem ich kłopotów. Pojawił się znacznie poważniejszy. Od powrotu Huntera z Karaibów podjęli tylko jedną próbę kochania się i znowu nieudaną. Impotencja, tak jak rak, należała do słów, których nie wypowiada się głośno. Helen nie miała pojęcia, jak rozwiążą problem, skoro Hunter nie chciał o tym mówić. Za każdym razem, gdy próbowała poruszyć ten temat i

zbliżyć się do męża, wycofywał się. Podejrzewała, że tę sprawę traktował jak plamę na honorze. Osiągnął wiek, w którym organizm zaczyna odmawiać posłuszeństwa. Może bał się, że to coś poważniejszego i że nic nie da się z tym zrobić. Problem z mężczyznami pokroju Huntera polegał na tym, że uważali się za niezniszczalnych i najlepszych. Mac był podobny. Gdy Helen go odwiedziła, wyglądał na upokorzonego, że zastała go w takim stanie: w łóżku, nieogolonego, z egzemplarzami „Timesa" rozrzuconymi na kołdrze... Spojrzał na Conrada z gniewnym wyrzutem, ale on zignorował go i po prostu wyszedł, uśmiechnąwszy się do

Helen na pożegnanie. Po kilku minutach zjawił się z dwiema filiżankami kawy i zostawił ich samych. Przez otwarte okno sypialni widziała, jak przechodzi przez podwórze. Wkrótce potem zapaliła się lampa na biurku w pokoju na piętrze. Zobaczyła, jak Conrad siada przed komputerem i wkłada okulary. Evie wiele razy wychwalała zalety swego pracodawcy, nazywając go „przystojniakiem" i „adonisem". Helen nie użyłaby takich staroświeckich określeń, ale musiała przyznać Evie rację. Conrad był wysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną, opanowanym i stanowczym, o krótko ostrzyżonych ciemnoblond włosach, z pasemkami

siwizny na skroniach. Szerokie, gęste brwi nadawały mu wygląd naukowca. I wyraz szczerości. Wszystkie te cechy dyskretnie rejestrowała, gdy szli przez miasteczko zrobić Macowi niespodziankę. Obserwując go, zastanawiała się, czy zdaje sobie sprawę ze swej atrakcyjności. - Nic, tylko pracuje - powiedział Mac, przerywając jej rozmyślania. Ciekawe, czy dostanę coś do jedzenia lub picia. Mógłbym tu umrzeć, a on nadal siedziałby w tym cholernym gabinecie. - Może gdybyś się lepiej zachowywał, spędzałby z tobą więcej czasu -

mruknęła. - Przestań użalać się nad sobą. Jeszcze nie umierasz. - To tylko kwestia czasu. Było już ciemno, gdy pożegnała się z Makiem. Widząc światło w gabinecie Conrada, miała chęć wejść i podziękować mu za kawę, ale się rozmyśliła. Pewnie nie byłby zadowolony, że mu przeszkadza. Dlaczego, zastanawiała się teraz, słuchając odległego stukania dzięcioła, mogła tak szczerze rozmawiać z Makiem, a z mężem jej się nie udawało? Dlaczego tak bardzo bała się zdenerwować Huntera?

Porozmawiaj z nim, przekonywała siebie. Teraz, gdy jesteście sami. - Hunter... - zaczęła. - Hm... - mruknął, nie podnosząc wzroku, z ołówkiem przyciśniętym do ust. - Możemy porozmawiać? Postukał ołówkiem w zęby i spojrzał na nią. - Martwię się o ciebie - powiedziała ściszonym głosem, z trudem panując nad nerwami. Zmarszczył brwi, po czym wzrok mu

stwardniał. -Już mówiłem, że nie chcę na ten temat rozmawiać. Wyobraź sobie, że to ktoś inny, pomyślała. Co złego może jej się stać? - Ale dlaczego? - spytała. Oczy mu pociemniały. - Nie pomyślałaś, że to może twoja wina? Nigdy wcześniej to mi się nie zdarzyło. Au! No ale sama się o to prosiła. - To nie jest sprawa winy, Hunterze odpowiedziała. - Może warto by zasięgnąć porady lekarza? - A co to da?

-Jesteś inteligentnym człowiekiem. Nie udawaj nierozgarniętego. Rzucił ołówek i czytany dokument na stół, sięgnął po dżin z tonikiem i wypił go jednym haustem. - Posłuchaj - powiedziała łagodniej. Wiem, że to dla ciebie trudne. Żaden mężczyzna nie lubi przyznawać się... - A skąd ty wiesz, co odczuwa mężczyzna? - przerwał. - Nie wiem, ale gdybyś się przede mną otworzył, może zrozumiałabym, jak sobie radzić z tym, co się dzieje.

- Daj spokój. Nie jestem w nastroju do wysłuchiwania psychologicznych bzdur rodem z magazynów ilustrowanych. I nie pójdę do żadnego lekarza. -Ale... - Dość tego! Zerwał się z fotela, potrącając stół i zrzucając pustą szklankę, po czym przeszedł przez taras do domu. Helen przygryzła wargi, czując, że jest bliska płaczu. Tyle wyszło z dyskusji. Jak mogli rozwiązać problem, skoro on nawet nie chciał przyznać, że istnieje? Popatrzyła na

kawałki szkła i wstała. Lepiej pójdzie po szufelkę i szczotkę. Pokonała tę samą drogę co Hunter i ku swemu zaskoczeniu zastała go stojącego w salonie przed małym stolikiem. Stał odwrócony do niej plecami, ale zauważyła, że trzyma w ręku oprawioną w ramki ich ślubną fotografię. Pewnie zastanawiał się, dlaczego się z nią ożenił. Jakby oceniał jej wartość i zastanawiał, co robić. Miała wrażenie, że jest na cenzurowanym. Chciała wymknąć się niepostrzeżenie, ale nie była dość szybka i cicha. Odwrócił się na dźwięk jej kroków. Wyglądał okropnie, jak stary, zmęczony, rozczarowany człowiek. Ogarnęła ją

fala współczucia. Czuła, że osiągnęli punkt krytyczny. Jeżeli popełni teraz błąd, będzie po wszystkim. - Przepraszam - powiedziała. - Nie powinnam nic mówić, wybacz mi. Bardzo powoli odstawił fotografię na stół i rozwarł ramiona. Podeszła do niego. Przyciągnął ją do siebie i zaczął obsypywać pocałunkami głowę, szyję, dekolt, a potem przywarł do ust. Całował desperacko, pożądliwie, jakby chciał ją na zawsze zatrzymać przy sobie. Oddychał coraz szybciej i nagle sięgnął dłońmi do ubrania, niemal je zrywając. Tak bardzo jej pragnął, że była przekonana, iż tym

razem nie będzie żadnych problemów. Może w sypialni brakowało im spontaniczności. Pchnął ją na kanapę, rozpiął spodnie i ukląkł przed nią. Nagle przypomniała sobie, że niedawno siedziała w tym miejscu Olivia Marchwood, i miała ochotę wybuchnąć śmiechem, ale zaraz o tym zapomniała, bo Hunter wszedł w nią głęboko. Stłumiła jęk, nie chcąc, aby cokolwiek go rozpraszało. Rozdział szesnasty Głupi Orlando! - prychnęła Lucy ze złością. - Czy on nie widzi, o co jej chodzi? Każdy półgłówek zorientowałby się, że ta dziewczyna oznacza kłopoty.

- Czy wiesz, co się mówi o ludziach, którzy gadają sami do siebie? Uniosła wzrok. Pracowała na działce, przygotowując miejsce pod pierwszy z trzech tuneli przeznaczonych na fasolkę. Oparty na motyce Dan przyglądał się jej z tym swoim dobrotliwym uśmiechem, który sprawiał, że miała ochotę go uściskać. Wieczór był ciepły, lecz on jak zwykle nosił sweter i starą, sfatygowaną tweedową marynarkę z wystrzępionymi rękawami i artystyczną kombinacją plam z przodu. - Od jak dawna tu stoisz? - spytała. - Dostatecznie długo, aby się zorientować, że musisz dziś liczyć tylko

na siebie. Kopiesz jak kafar. Co cię tak wpieniło? - Nie jestem wpieniona. - Chodź, posiedź chwilę ze mną. Wbiła szpadel w miękką ziemię. Dan chciał dobrze, ale ona nie miała ochoty się uspokoić. - Nie mogę - odpowiedziała. - Czeka mnie mnóstwo pracy. Orlando obiecał pomóc, a teraz zmył się na cały wieczór. - Dziesięć minut cię nie zbawi. Mam maliny. Świeżo zebrane. Zaparzę herbatę, a ty mi wszystko opowiesz.

Zmiękła pod wpływem jego życzliwości. Zawsze potrafił ją rozbroić. - Dobrze, niech będzie. Działka Dana była najschludniejsza i najlepiej utrzymana ze wszystkich, a także jedna z największych. W rogu stała szopa obrośnięta słodko pachnącym kapryfolium. Podczas gdy Dan grzał wodę w aluminiowym czajniku na palniku gazowym, Lucy rozłożyła dwa leżaki, po czym usiadła i obserwowała krzątających się sąsiadów. Czerwiec należał zawsze do z najpracowitszych miesięcy w roku. Zewsząd dochodziły rozmowy

działkowiczów porównujących plony, podziwiających pierwsze młode ziemniaki. Trzaskał sekator do przycinania żywopłotu i warczała kosiarka do trawy. Prąd dostarczał za niewielką opłatą Ronnie Tadget, którego dom i ogród przylegały do działek. - Proszę bardzo. Herbata. Taka, jaką lubisz. Wzięła poobijany kubek z pomarszczonej ręki Dana. - Dziękuję, Dan. Jesteś wspaniały.

- A ty jesteś w okropnym humorze. Czym cię zdenerwował Orlando? -Więc jednak podsłuchiwałeś? - Wszyscy słyszeli, jak go przeklinałaś. Co on takiego zrobił? Nigdy nie lubiła się zwierzać i chociaż ufała Danowi, nie miała ochoty na wyznania. - Gdzie te obiecane maliny? - spytała. Cmoknął i przekazał jej swój kubek. Kiedy odszedł, zaczęła się zastanawiać, jak odciągnąć go od tematu. Nie chciała mu nic mówić, bo mógł źle zinterpretować jej słowa i zrozumieć, że

jest zazdrosna o Savannah. Ale to nie zazdrość powodowała, że nie lubiła tej dziewczyny, lecz przekonanie, że jest fałszywa i manipuluje ludźmi. Zetknęła się w szkole z mnóstwem podobnych dziewcząt i wiedziała, do czego są zdolne. Irytujące było to, że Orlando nie dostrzegał rzeczy oczywistej: Savannah oznacza kłopoty. Cały Orlando. Był po prostu zbyt miły i dostrzegał w ludziach jedynie zalety. -Ja po prostu daję jej szansę powiedział do Lucy, gdy wróciła do domu i znowu zastała Savannah siedzącą w kuchni przy stole. To się zdarzyło już trzy razy. - Co to znaczy, że dajesz jej szansę? -

spytała Lucy, gdy Savannah się zmyła, a ona sprzątała ze stołu puste torebki po chipsach i batonach czekoladowych. - wygląda na to, że ludzie nie są wobec niej życzliwi - odpowiedział. - Pewnie sama jest temu winna podsunęła. - Dobrze, że mój ojciec tak cię nie potraktował, gdy przyszłaś do niego w poszukiwaniu pracy - mruknął, wylewając resztki kawy do zlewu. Poczuła się urażona. Jak on mógł ją porównywać z tym rozkapryszonym bogatym dzieckiem, które prawdopodobnie nie przepracowało w

życiu ani jednego dnia? wróciła do tematu podczas śniadania i wówczas Orlando wyznał, że Savannah spytała go, czy mogłaby dla niego pracować. - Co takiego? Przecież ty ledwie zarabiasz na swoje utrzymanie. Jak chcesz jej płacić? - Nie powiedziałem, że będę jej płacił. - Chce pracować dla ciebie za darmo? - Powiedziała, że chce się ode mnie uczyć. - No jasne. - Co to ma znaczyć?

- Daj spokój, Orlando. Owija cię wokół małego palca. Tak postępują dziewczyny jej pokroju. A co niby miałaby dla ciebie robić? Będzie ci tylko przeszkadzać. Tak interesuje się ogrodnictwem, jak ja fizyką nuklearną. Zamiast odpowiedzieć, skupił się na zalewaniu mlekiem płatków kukurydzianych. -Więc masz zamiar ją zatrudnić? spytała. -Jeszcze nie zdecydowałem. Umówiłem się z nią dziś wieczorem na drinka, wtedy dam jej odpowiedź. - Dziś wieczorem? Myślałam, że

pojedziemy na działkę. Mieliśmy sadzić fasolkę i słodkie ziemniaki. Jeżeli nie zrobimy tego teraz, będzie za późno. Na jego zwykle szczerej i ujmującej twarzy pojawiło się zażenowanie. - Na śmierć o tym zapomniałem przyznał. - Zadzwonię do Savannah i przełożę to na jutro. Na pewno nie będzie miała nic przeciwko temu. - Nie chcę, żebyś rezygnował przeze mnie. Sama dam sobie radę. Jak zawsze. - Posmarowała tost masłem tak energicznie, że się rozleciał. Wyrzuciła kawałki do kosza i z hukiem zamknęła pokrywę.

- Chyba reagujesz zbyt nerwowo i czujesz się bez powodu dotknięta powiedział cicho. - Bez powodu? Też coś! Zostawiła go nad miską płatków Cheerios i popedałowała do pracy w rekordowym tempie. Próbowała skupić swój gniew na Savannah, a nie na Orlandzie, ale to tylko pogorszyło sprawę. Mogła sobie wyobrazić, jaką zdobyczą byłby Orlando dla dziewczyny takiej jak Savannah. Przystojni mężczyźni nie rosną na drzewach. A on nie tylko dobrze wyglądał, był także dobry i nieskończenie

wspaniałomyślny. Nie miał w sobie cienia małostkowości. Może dlatego jego męskość, jak mówiła Angie, nic dla Lucy nie znaczyła. Dla niej zawsze liczyła się tylko osobowość. Ale myśl, że Savannah położy na nim łapę, nie tylko w przenośni, wywoływała w Lucy gniew. Orlando zasługiwał na kogoś lepszego. Jej myśli wykonały nieoczekiwany zwrot i przypomniały te wszystkie chwile, w których widziała Orlanda prawie nagiego, jak wychodził z łazienki w chmurze pary, owinięty jedynie ręcznikiem, z mokrymi włosami i kropelkami wody połyskującymi na szerokich ramionach i gładkiej, nieowłosionej piersi. Mocniej nacisnęła

na pedały. Nie pozwoli, żeby Savannah zdobyła Orlanda. Gdy dotarła do centrum ogrodniczego, nogi tak ją bolały, że musiała usiąść i zaczekać, aż przestaną drżeć. Angie spytała, czy dobrze się czuje, ale szybko się zmyła. W nadziei, że Orlando zadzwoni i przeprosi, Lucy przez cały dzień pielęgnowała w sobie niechęć do niego. Nie zadzwonił, a gdy wróciła do domu, znalazła kartkę, że nie odwołał spotkania z Savannah. Włożyła więc robocze buty i poszła na działkę. Wrócił Dan. - Przepraszam, że to tak długo trwało powiedział, biorąc kubek z herbatą i podając jej plastikową miseczkę z

malinami. -Zdejmowałem z nich mszyce, jako że jesteś dziewczyną z klasą. - Przesadzasz, Dan. - Nie ja jeden tak uważam. A teraz opowiadaj, co się stało. Czy to ma związek z wycieczką do Włoch i twoim tatą? - I tak, i nie - odpowiedziała niechętnie, chociaż była to okazja do zmiany tematu. Włożyła malinę do ust. Była jędrna i wyjątkowo smaczna. Maliny uprawiane w przydomowych ogródkach, a szczególnie te Dana, były o niebo lepsze od sprzedawanych w supermarketach.

Organizowana przez klub ogrodniczy wycieczka nad jezioro Como nabierała rozmachu. Mówiło o niej całe miasteczko. Mnóstwo chętnych chciało się na nią zapisać. Orlando już to zrobił, a Mac powiedział jej, że też się nad tym zastanawia. Poszła go odwiedzić, gdy dowiedziała się, że jest chory. Conrad wprowadził ją do salonu. Mac leżał na kanapie i rozmawiał z Helen. -Witam naszą gwiazdę - powiedziała, gdy Conrad dyskretnie ulotnił się z pokoju. - Jak leci? - Znacznie lepiej, skoro przyszłaś. Przyniosłaś mi prezent?

- Prawdę mówiąc, tak. - Podała mu pudełko czekoladek Turkish Delight, które kupiła w delikatesach, wiedząc, że za nimi przepada. Wtedy właśnie poruszył sprawę wycieczki do Włoch, mówiąc, że bardzo chciałby pojechać, bo to będzie pewnie jego ostatni urlop za granicą. Dała mu solidnego kuksańca w ramię za tak pesymistyczne podejście. Zawsze tryskałeś humorem, a teraz się rozklejasz? - Raczej przygotowuję się do zejścia z tego świata. - Jeżeli będziesz dalej opowiadał te

bzdury, to ci w tym pomożemy ostrzegła Helen, dając mu kuksańca w drugie ramię. Ona też stwierdziła, że jest zainteresowana wycieczką, ale musi sprawdzić, czy nie będzie to kolidować z jej pracą. -Jest szansa, że Hunter zechce pojechać - dodała. - Ale wątpię, czy będzie miał czas lub ochotę. Lucy tak często widywała Helen samą, że czasami zapominała o tym, że jest mężatką. Jej mąż był zagadką. Natomiast co do jednego miała pewność i oznajmiła to Helen i Macowi. Ona nie

pojedzie na tę wycieczkę i żadne namowy, a zwłaszcza Orlanda, nie zmienią jej decyzji. - Jak maliny? - spytał Dan, przywracając ją do rzeczywistości. - Czy są równie dobre jak w ubiegłym roku? - Są boskie. Sama muszę zasadzić kilka krzaków. Nie wiem, dlaczego dotąd tego nie zrobiłam. - Dlatego, że jesteś, jak mówiła moja droga matka, księżniczką Być Może. Jutro to, pojutrze tamto. Wkrótce przekonasz się, że pewnych rzeczy nie można odkładać. - Tak mnie widzisz? -Ja cię nie

krytykuję. - Ale tak to odbieram. - No to przepraszam. Więc wybierasz się do Włoch? Uśmiechnęła się nieoczekiwanie. - Pojadę, ale tylko z tobą. Zaśmiał się i niezdarnie wzburzył jej włosy. - Nie jestem nawet członkiem klubu. Ani ja. - Ale co taki prosty chłopak jak ja miałby robić w pięknej starej Italii?

Nigdy nie wyjeżdżałem dalej niż do Worcester, a i to w dzieciństwie. Nie, w zupełności wystarczy mi twoja relacja. Poza tym ktoś musi zostać i pilnować całego tego gospodarstwa. Włożyła do ust kolejną malinę. - Nie będzie takiej potrzeby, bo nigdzie się nie wybieram. Popatrzył na nią z rozbawieniem. - Zobaczymy, moja mała księżniczko Być Może - powiedział i z lubością pociągnął łyk herbaty. Siedząc w ogródku pubu Pod Łabędziem i czekając na Savannah, Orlando myślał o Lucy. Ostatnio coraz mniej się ze sobą

zgadzali. Atmosfera stała się napięta, co bardzo go martwiło. Może wspólne zamieszkanie nie było takim wspaniałym pomysłem? Zbyt dużo szczęścia? Ale czy rzeczywiście miał ochotę wrócić do rodziców? Jeżeli taki ruch ocaliłby przyjaźń z Lucy, warto się nad tym zastanowić. Jednego był pewny: aktualne zarobki nie wystarczą na kupienie czegoś. Swanmere było drogim miejscem do życia. Powinien się rozejrzeć za jakimś tańszym. Prace projektowe zaczęły się rozkręcać, ale na razie nie stać go było na wzięcie kredytu. Dzięki Helen, która stale mu płaciła, pracował

regularnie w jej ogrodzie. Uznała, że do utrzymania posiadłości na odpowiednim poziomie potrzebny jest znacznie większy zakres prac. Mógł jej o tym powiedzieć na początku, ale nie chciał wyjść na nieuprzejmego i protekcjonalnego. Dzięki niskiemu czynszowi, oszczędzał i odkładał co tydzień pewną sumę na wrześniową wycieczkę do Włoch. Uśmiechnął się do siebie. Może mógłby odliczyć jej koszt od podatku? W końcu zbieranie materiałów to przecież istotna część pracy projektanta ogrodów.

- To właśnie mi się podoba, gdy facet uśmiecha się na mój widok. Savannah wróciła z toalety i rozpromieniona klapnęła na ławkę obok niego. Poczuł świeży zapach perfum i zauważył, że poprawiła usta. Lucy uznałaby to za część podstępnej taktyki Savannah, która miała na celu usidlenie go. Przecież każda dziewczyna poprawia makijaż, gdy idzie do toalety. Ale nie mógł tego powiedzieć Lucy. Najbardziej irytowało go jej przekonanie, że jest na tyle głupi, by wpaść w zastawiane przez Savannah lub inną dziewczynę pułapki. Savannah potrzebny był jedynie przyjaciel. Nie zamierzał się z nią wiązać. Była

zbyt młoda jak na jego gust. - No więc jak? - spytała. Zdecydowałeś już, czy będę mogła z tobą pracować? - Na pewno tego chcesz? Pieniądze nie wchodzą w grę. Nie stać mnie, żeby ci płacić. - Nie robię tego dla pieniędzy. Powiedziałam ci już, że muszę się czymś zająć, póki tu będę. Śmiertelnie się nudzę. Poza tym chcę się czegoś nauczyć. Przejrzałam kilka książek Helen o ogrodnictwie. Czy to nie świadczy o moim zaangażowaniu? Zaśmiał się.

- Porozmawiamy o zaangażowaniu, gdy cała się ubłocisz i poparzysz pokrzywami. - Więc zgadzasz się? Jestem twoją partnerką? - Raczej praktykantką. - Super. Kiedy zaczynam? Tego samego wieczoru Mac i Conrad siedzieli w ogrodzie przy domu. Po powrocie z cotygodniowej partii tenisa Conrad delektował się piwem, a Mac rozwiązywał krzyżówkę w

„Timesie", wydając szydercze prychnięcia i sącząc drugi dżin z tonikiem. U jego stóp leżał wierny Fritz. Starszy pan zdążył już wrócić do zdrowia po przeziębieniu, które zatrzymało go w łóżku na kilka dni, poprawił mu się też humor. Nadal jednak miał za złe Conradowi, że przyprowadził Helen owego wieczoru. - Niech cię diabli, Conradzie powiedział, gdy Helen wyszła i Conrad przygotował im kolację. - Mogłeś mnie przynajmniej uprzedzić. -Jak? Telepatycznie?

- Nie wziąłeś ze sobą komórki? - wyszedłem z Fritzem na spacer. Po co miałbym brać komórkę? - A gdym ja cię potrzebował? Mac nie robił podobnych uwag od czasu udaru. Conrad nie chciał doszukiwać się w tym ukrytego znaczenia, ale z drugiej strony nie mógł ignorować tego, że stryj unieruchomiony w łóżku, co prawda na krótko, utracił część pewności siebie. - Conradzie?

Podniósł wzrok znad szklanki z piwem. Tak? - Chcę cię o coś spytać. - Słucham. -Wiesz, że Olivia organizuje wycieczkę nad jezioro Como? - Chcesz jechać? To wspaniały pomysł. Mac wyprostował się w fotelu. - Nie prosiłem cię o pozwolenie fuknął. - Nie dawałem ci go - odpowiedział Conrad obojętnym tonem. - Po prostu stwierdziłem, że to dobry pomysł. Na

pewno by ci się tam spodobało. - Nie traktuj mnie protekcjonalnie, chłopcze. -Więc nie nazywaj mnie chłopcem. Mam czterdzieści dziewięć lat, gdybyś zapomniał. Mac rzucił mu nienawistne spojrzenie. - Pamięć mam jeszcze dobrą. Conrad zacisnął zęby. Jak on to robił? Jak mu się udawało wydobywać na wierzch jego najgorsze cechy? Mac nigdy nie traktował innych w taki sposób. Stare powiedzenie mówi, że im lepiej kogoś znamy, tym łatwiej tracimy

dla niego szacunek, ale sposób, w jaki Mac się do niego odnosił, przestał być zabawny. Kiedyś zapytał Alice, dlaczego tak się dzieje, a ona odpowiedziała, że każdy potrzebuje worka treningowego. - Przykro mi, Conradzie, ale wygląda na to, że jesteś dla Maca takim workiem. Potrzebuje wyładować na kimś swoją frustrację, a tyjesteśjedyną osobą, wobec której może to robić bezkarnie. Bez ciebie byłby jak wiersz bez rymów. Mając w pamięci słowa Alice, Conrad stłumił frustrację i powiedział: - Przepraszam, Mac, że ci przerwałem. Co chciałeś powiedzieć?

- Nieważne. To jest pewnie najgłupszy pomysł, jaki przyszedł mi do głowy. - Mimo to powiedz, proszę. Mac głośno odchrząknął. - Chodzi o tę wycieczkę do Włoch. Chcę, żebyś ze mną pojechał. - Żartujesz. - Wyglądam na to? -Aleja nawet nie interesuję się ogrodami. - Przerwa dobrze by ci zrobiła. I... lubię twoje towarzystwo. Poza tym trzymałbyś z dala ode mnie te staruchy. Wiesz, że

szukają okazji, by zrobić ze mnie pieska pokojowego. Conrad uśmiechnął się. - Jakoś nie wyobrażam sobie ciebie jako pudla. Bardziej jako rotweilera. -Wiesz, o co mi chodzi. Pojedziesz? - Przemyślę sprawę. - Więc myśl prędko. Olivia chce jak najszybciej zamknąć listę uczestników. - Powiedziałem, że przemyślę sprawę. Rozdział siedemnasty

Określenie „sypialnia pana" zawsze drażniło Helen. Nie wyobrażała sobie też, by Alice Wykeham z życzliwością odnosiła się do tych dwóch prostych słów. Z drugiej jednak strony Hunter, który stał teraz przed wysokim lustrem i zawiązywał krawat, pogwizdując wesoło, nie nazywałby inaczej ich sypialni. Niewątpliwie uważał się za pana. Pana i władcę swoich włości, swojego losu i swojej sypialni. Upłynął tydzień, odkąd z sukcesem kochali się na dole w salonie, co zupełnie odmieniło Huntera. Było to zrozumiałe. Beztroski, czuły i kipiący energią, jakby na nowo się narodził. Problem zniknął, ale nie była pewna, czy

podoba jej się nowe oblicze małżonka. Teraz gdy się kochali, miała wrażenie, że znalazła się w potrzasku. Nie było w tym akcie delikatności, jedynie fizyczna przyjemność. Zaczęła się zastanawiać, co on myśli, gdy bierze ją z taką siłą. Może w ten sposób potwierdzał swoją dominację, umacniał pozycję po poprzednich

niepowodzeniach. To minie, przekonywała samą siebie, szminkując usta i spryskując szyję i nadgarstki perfumami. - Gotowy? - spytała. Hunter włożył marynarkę, poprawił mankiety koszuli, sprawdził spinki i podszedł do niej. Kolor koszuli harmonizował z niebieskimi przenikliwymi oczyma. Ciągle opalony po podróży, wyglądał bardzo przystojnie. Stanął obok niej przed lustrem. - Teraz tak - odpowiedział. - Mm... pachniesz bosko. - Pocałował ją w

policzek, po czym odsunął włosy i dotknął nosem ucha. - Szkoda, że musimy zejść na dół. - To był twój pomysł, aby urządzić przyjęcie. - Człowiekowi wolno zmienić zdanie. Przyciągnął ją do siebie. - Kiedyś powiedziałeś, że nie jesteś człowiekiem, który zmienia zdanie mruknęła. - Kłamałem. - Objął ją w talii i pocałował w usta, penetrując ich wnętrze językiem. Oddała mu pocałunek, ale zdając sobie sprawę, że w każdej chwili może zadzwonić dzwonek u

drzwi, odsunęła się. - Zrujnowałeś mi makijaż - stwierdziła wesoło. Uśmiechnął się i znowu ją pocałował, wsuwając rękę między jej nogi. - Hunterze, nie możemy - powiedziała. Lada chwila przyjdą goście. - No to co? Mogą poczekać. Ja nie. Pchnął ją na ścianę, podciągnął spódnicę i zmiażdżył jej usta namiętnym pocałunkiem. Po chwili szczytował, wydając z siebie jęk rozkoszy, który zabrzmiał jak głośny okrzyk triumfu. Zdążyli doprowadzić ubrania do porządku, gdy usłyszeli samochód

zajeżdżający na żwirowy podjazd. - Zostawię cię, abyś mogła poprawić makijaż - powiedział, puszczając do niej oko, i sprawdził suwak w spodniach. Zostawszy sama w łazience, Helen spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Miała czerwoną twarz i rozmazaną szminkę. Zauważyła, że dolna warga jest spuchnięta. Przesunęła po niej językiem i poczuła krew. Bolał ją tył głowy, bo Hunter zbyt mocno pchnął ją na ścianę. Zalała ją fala obrzydzenia i niesmaku. Czuła się zbrukana. Conrad nie wiedział, po co w ogóle

przyszedł; prawie nikogo tu nie znał. Mac wyjaśnił mu, że wśród gości będą głównie przyjaciele i rodzina gospodarzy. Pierwszy raz zobaczył męża Helen i chociaż jej samej prawie nie znał, wydali mu się zupełnie niedobraną parą. Przesadna pewność siebie Huntera wskazywała na to, że jest człowiekiem kompletnie pozbawionym umiaru. Zastanawiał się, czy on w ogóle potrafi dochować wierności. Tacy mężczyźni rzadko bywają wierni, bo nieustannie musza coś udowadniać. Kilka lat temu robił tłumaczenie dla faceta, który miał dwie kochanki. Zona o nich wiedziała. Najwyraźniej przymykała oczy na jego romanse, bo dzięki nim zostawiał ją w

spokoju, a ona mogła cieszyć się poziomem życia, na jaki pozwalały jego zarobki. Może Helen była taka sama? Zirytowany kręceniem się bez celu po zatłoczonym tarasie i nie mając pojęcia, gdzie jest Mac, zszedł do ogrodu. Zauważył, że zaszły w nim wielkie zmiany, odkąd był tu po raz ostatni przed śmiercią Alice. Wiedział od Maca, że Orlando porządnie się napracował nad przywróceniem pierwotnego wyglądu. Wykonał fantastyczną robotę: kwiatowe rabaty, skomponowane ze smakiem, wyglądały świetnie, nawet dla niewyrobionego oka Conrada. Niemal zapragnął dowiedzieć się czegoś więcej

o kwiatach, które oglądał. Był w stanie rozpoznać jedynie najbardziej znane, takie jak róże, łubin, lawenda, kocimiętka i naparstnica; pozostałych nie znał. Alice żartowała z niego, nazywając tępym Filistynem. Krytykowała go również za stronienie od ludzi. Czuł to teraz. Przyszedł tylko ze względu na Maca, który powiedział, że byłoby nieuprzejmie nie przyjąć zaproszenia Helen. Dodał także, że bratanek potrzebnyjest mu jako pomoc w transporcie - nogi mu się trzęsą. - Potrzebuję cię na wypadek, gdybym się wywalił - oznajmił. To miał

być żart, ale czy do końca? Conrad dostrzegł pustą kamienną ławkę i zajął ją, zanim ktoś inny to zrobi. Stała nad wąskim stawem o gładkiej tafli, odbijającej światło niczym lustro. Odchylił głowę i zamknął oczy, delektując się ciepłymi promieniami słońca. Siedział tak kilka minut, gdy jego samotność zakłóciły odgłosy rozmowy. Otworzył oczy. - Urocze miejsce - odezwała się kobieta. - Czy pozwoli pan, że się dosiądziemy? Towarzyszył jej mężczyzna, zapewne mąż. Przedstawili się jako Annabel i Simon, przyjaciele Helen.

- To trochę przypomina wesele, prawda? - zauważyła kobieta. Jakbyśmy się zastanawiali, po której stronie kościoła mamy usiąść. Do której grupy pan należy, panny młodej czy pana młodego? -Jestem sąsiadem, co plasuje mnie dokładnie pośrodku. Proszę usiąść. Właśnie zamierzałem odejść. Zostawił ich, nie przejmując się, że mogą to uznać za nieuprzejme. Nie był w nastroju do pogawędki. Nigdy zresztą nie był. Ruszył na poszukiwanie innej kryjówki, ale nie zaszedł daleko,

gdy zauważył idącą w jego stronę Helen. - Całkiem sam? - spytała. - Przyjęcia trochę mnie nudzą odpowiedział. - To dlaczego przyszedłeś? Zmarszczył brwi. - Bo mnie zaprosiłaś. - Zawsze robisz to, o cię proszą? - Nie zawsze. Czy wszystkich gości tak przepytujesz? -Wybacz, to było nieuprzejme z mojej strony. Nie jestem w najlepszym nastroju. - Popatrzyła w

stronę domu i tarasu, gdzie wszyscy najwyraźniej dobrze się bawili. -Jeżeli to by pomogło, mógłbym porwać cię z przyjęcia. Spojrzała na niego. - wspaniały pomysł. A gdzie mnie ukryjesz? - Gdziekolwiek zechcesz. Ale najpierw musimy przygotować list z żądaniem okupu. Ile, twoim zdaniem, małżonek byłby gotów za ciebie zapłacić? Uśmiechnął się, ale gdy zobaczył się, że ona nie odpowiada tym samym, spytał: Wszystko w porządku? Odwróciła wzrokjakby z zażenowaniem. Zauważył, że coś jest nie tak z jej wargą.

Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu zapragnął, żeby się uśmiechnęła. Podał jej ramię. - Chodźmy. Uważaj się za oficjalnie porwaną. Ruszyli do części ogrodu otoczonej murem, do której prowadziła piękna, łukowato sklepiona brama, wycięta w żywopłocie z grabu. Conrad przypomniał sobie, że kiedyś był tu ogród warzywny, ale Alice zamieniła go w coś, co nazwała tajemniczym ogrodem, z wąską brukowaną ścieżką, obsadzoną po obu stronach polnymi kwiatami. W

głębi stała altana, obrośnięta pnącymi różami. -Widzę, że Orlando porządnie się tu napracował - powiedział. - Kiedy ostatni raz widziałem tę część ogrodu, wyglądała żałośnie. A może to twoja zasługa? - dodał po namyśle. - Przyznaję się do niewielkiego udziału, ale głównie jest to efekt pracy Orlanda. Nie wiem, co sobie myślałam, sądząc, że sama podołam. Alice musiała być supermenką. - Ona tym żyła. Spędzała tu każdą chwilę. - Kiedyś też bym chciała. Tu jest

ślicznie. Usiedli na ławce z kutego żelaza. W powietrzu unosił się słodki, staromodny zapach lata - róż, goździków i kapryfolium. Na kwiatach budlei w kształcie purpurowych rurek przysiadły motyle. - Myślę, że mogłabyś, gdybyś chciała powiedział Conrad, ostrożnie dobierając słowa. - Ale, jak głosi plotka, twój mąż jest bogatszy od króla Midasa i nie musisz pracować. - Zawsze pracowałam. I lubię pracować - rzuciła szorstko, jakby się broniła. Słyszałam, że ty również nie musisz pracować - dodała po chwili. - Czy to

prawda? - spytała łagodniejszym tonem. - Od kogo to słyszałaś? Od Maca? - Tego nie powiem. - Ktokolwiek to był, miał częściowo rację. Kiedy zmarła moja żona, okazało się, że dzięki jej polisie ubezpieczeniowej jestem zabezpieczony finansowo do końca życia, ale pracuję, bo lubię. Pewnie twoje źródło poinformowało też, że odchodzę od zmysłów z rozpaczy. - Czy mam rozumieć, że dałam się porwać szaleńcowi? - spytała, zerkając na niego z boku.

Jej komentarz był tak nieoczekiwany, że wybuchnął głośnym śmiechem. - Cholera. I szukaj tu, człowieku, współczucia. - Czy naprawdę go potrzebujesz? Tym razem nie uśmiechnął się i nie odpowiedział. - Mac poprosił mnie, abym pojechał z nim na wycieczkę nad jezioro Como odezwał się po chwili. -wspominał mi o tym. Powiedział, że nie wykazałeś entuzjazmu. Dlaczego on chce, żebyś z nim pojechał?

- Pewnie odgrywa się za jakąś wyimaginowaną zniewagę. - Łączą was dziwne stosunki uśmiechnęła się. - Nigdy nie były tak skomplikowane jak teraz. W dzieciństwie był moim idolem. Jako dorosły czułem przed nim respekt, ale teraz...- Urwał. Nie mógł zmusić się do wypowiedzenia tych słów. Byłoby to nielojalne. - A teraz ci go żal - powiedziała cicho. 1 założę się o wszystkie pieniądze, że on o tym wie.

westchnął. -Jesteś bardzo spostrzegawcza. - Po prostu się domyślam na podstawie moich relacji z babcią. - Ale idę o zakład, że nie dręczycie się psychicznie jak my z Makiem. - Nie. Chociaż kto wie, co by było, gdyby stan jej umysłu był lepszy. - Mac opowiadał mi, że jest w domu opieki. Czy to była dla ciebie trudna decyzja? - Martwisz się, że pewnego dnia będziesz musiał podjąć podobną

decyzję? - Czy zawsze jesteś tak brutalnie szczera? - Szczera tak, ale nie sądzę, żebym była brutalna. Zresztą nie musisz odpowiadać na moje pytania. - I zostać uznanym za mięczaka? Bez obawy. Ale masz rację, oczywiście że się martwię o Maca. Jednak przyrzekłem sobie, że dom opieki to ostateczność. Zrobię dla niego wszystko, co będę mógł. - Zobaczymy, czy będziesz myślał podobnie, gdy zacznie się moczyć w łóżku kilka razy w nocy - powiedziała

bezbarwnym głosem. W tej sytuacji mógł jedynie przeprosić za swój nietakt. - wybacz mi, proszę. Ani przed chwilę nie myślałem, że byłbym lepszy od ciebie. Zrobiła ruch, jakby chciała wstać, i odwróciła się w jego stronę. - Nie, to ja powinnam przeprosić. Nie wiem, co mnie napadło. - Przypuszczalnie za dużo dobrego odpowiedział, uświadamiając sobie nagle, jak uderzająco piękne sąjej oczy. Pamiętał, że były koloru brandy, a teraz

zauważył, że rozjaśniają je drobne złote cętki. - Słucham? - Zbyt dużo jedzenia na przyjęciu wyjaśnił z uśmiechem. - Słodycze, ciasto i napoje gazowane nie są dobrą kombinacją. Siedzieli w milczeniu. Nagle słodki śpiew ptaka przerwały donośne głosy z drugiej strony muru. - wygląda na to, że wszyscy dobrze się bawią - stwierdził. - A propos, dziękuję za zaproszenie.

- Twierdzili, że nie przyjdziesz. - Kto taki? - Och, Evie, Lucy, Orlando i Mac. - Dobrze jest iść przez życie, mając takich sojuszników - powiedział oschle. Zza muru znowu dobiegły ich głosy i wybuch śmiechu. - Chyba powinnam wracać - oznajmiła Helen. - Hunter będzie się zastanawiał, gdzie jestem. - No tak, zdaje się, że zawłaszczyłem

ciebie. Czy mąż jest z tych zazdrosnych? - Nie mam pojęcia. Nigdy nie miałam okazji sprawdzić. - Mac byłby rozczarowany, słysząc to. Bardzo się stara, aby być tym drugim mężczyzną w twoim życiu. Uśmiechnęła się i wstała. - Lubię towarzystwo twojego stryja przyznała. - Potrafi mnie rozśmieszyć. - Dzięki tobie ma o czym myśleć. Śmierć Alice bardzo go poruszyła. - Wiem - odparła.

Otwierając przed nią furtkę, pomyślał, że zapyta, czy wybiera się na wycieczkę nad jezioro Como. Wcześniej nie powiedziała, czy jedzie. Przyszło mu do głowy, że ten wyjazd byłby całkiem znośny, gdyby ona wzięła w nim udział. - Savannah, wiesz, gdzie jest ojciec? Savannah przełknęła łyk piwa i odwróciła się do Clancy'ego. - Nie. Ostatni raz widziałam, jak rozmawiał z jakąś kobietą. Clancy zaśmiał się.

- Tak. To do niego podobne, prawda, mamo? Corinne przewróciła oczyma. - On nigdy się nie zmieni. - Rozejrzała się wokół z roztargnieniem. O, jest Frank, wybaczcie, pójdę zapytać, jak się miewa. Całe wieki go nie widziałam. - Biedna mama - powiedział Clancy ściszonym głosem, gdy zostali sami. Nie umie kłamać. - Co przez to rozumiesz? wskazał głową w stronę, gdzie Corinne rozmawiała ze starym przyjacielem ojca i zarazem jego partnerem w interesach.

- Od tygodni się spotykają. Utrzymują to w sekrecie, bo nie są pewni reakcji ojca. Savannah spojrzała na niego zaskoczona. Zdziwiło ją nie to, że Corinne spotyka się z Frankiem, ale że pierwsza żona ojca w ogóle z kimś się spotyka. Była młodsza od ojca o rok, ale wyglądała o wiele starzej. Nie dbała o wygląd i nosiła ubrania sprzed lat, jeżeli nie sprzed dekad. Widziała fotografie Corinne z młodości i wówczas była całkiem atrakcyjna. Teraz jej figura pozostawiała wiele do życzenia, a włosy chyba sama sobie strzygła. Większość czasu poświęcała

psom i koniom. Twierdziła, że jeśli się ma za przyjaciół zwierzęta, zawsze wiadomo, na czym się stoi. Była przeciwieństwem matki Savannah, ale jakoś się dogadywały. Może dzięki temu, że były tak różne. Nie trzeba geniusza, żeby się domyślić, iż obie skorzystały na rozwodzie. Zwłaszcza Corinne, która, jak twierdził Clancy, pomagała ojcu w interesach, gdy zaczynał, i miała przyzwoity udział w zyskach. Żadna nie musiała pracować i pomimo że ojciec je zabezpieczył, regularnie odpalał im pewną sumkę pieniędzy, gdy naszła go ochota. Nigdy nie wykazywały też chęci powtórnego wyjścia za mąż. Savannah

przypuszczała, że odpowiadało im bezpieczeństwo i opieka, jakie zapewniał im ojciec. A teraz Corinne spotykała się potajemnie z Frankiem. - Nie sądzę, by tatę obchodziło, z kim twoja mama utrzymuje kontakty - powiedziała do Clancy'ego. - Jest wolna i ma prawo spotykać się, z kim chce. - Wbili sobie do głowy, że ojciec mógłby uznać, iż przekroczyli granicę. Znasz tatę, oczekuje od nas wszystkich trzymania się ustalonych przez niego zasad. Zmieniając temat, jak tam nauka jazdy? Słyszałem, że Helen ci pomaga.

-Już nie. Ojciec wziął to na siebie. Ale pojechałam z nim tylko raz. Problem w tym, że zwykle go nie ma, a jeśli nawet jest, to dawanie mi lekcji nie stoi specjalnie wysoko w jego priorytetach. Kątem oka dostrzegła zbliżającego się Orlanda. Obserwowała, jak idzie przez trawnik w stronę stawu, gdzie Mac Truman siedział na ławce ze sztywno wyprostowaną Lucy. Miał na sobie wyblakłe, postrzępione dżinsy i podkreślający opaleniznę biały podkoszulek Wyglądał fantastycznie. Jej plan się powiódł, wreszcie mogła go często widywać.

Szkoda tylko, że musiała udawać zainteresowanie ogrodnictwem. To był prawdziwy kłopot, ale jednocześnie podkreślał wartość Orlanda. Był taki dla niej dobry. Nawet jeżeli wyrwała jakąś roślinkę, myśląc, że to chwast, nie krzyczał na nią. Próbował nauczyć ją nazw roślin i pożyczył jedną ze swych książek do przestudiowania. Ale jedyną rzeczą, którą chciała studiować, było jego seksowne męskie ciało. - Słyszałem, że zajęłaś się ogrodnictwem - zagadnął Clancy. Spojrzała na niego i zauważyła, że patrzy w tym samym kierunku. Nic nie uchodziło jego uwagi.

- Można tak powiedzieć - odparła. - Ile ma lat? - Dwadzieścia osiem. - Co na to ojciec? Wzruszyła ramionami i pociągnęła z butelki łyk budweisera. -Jest zbyt zajęty, by się tym martwić odpowiedziała. -Jeżeli nie pracą, to Helen. Pomyślała o odrażających dźwiękach dobiegających z sypialni i skuliła się. Czy może być coś gorszego niż słuchanie, jak robi to własny ojciec?

Rozdział osiemnasty Helen zauważyła, że Hunter jest bardzo z siebie zadowolony. Otoczony przez rodzinę - Savannah, Clancy'ego z żoną Paulą, Kim z mężem Terrym, Corinne i Franka Maguire'a, którego wszyscy traktowali jak członka rodziny - wyglądał na szczęśliwego. Po raz pierwszy Helen uświadomiła sobie, że mu zazdrości. Ze wszystkich rzeczy, które w życiu ukochał, to właśnie rodzina dawała mu najwięcej zadowolenia. Szczególnie, gdy był w jej centrum. Dochodziła dziesiąta. Większość gości

wyszła kilka godzin temu. Firma kateringowa pakowała szkło i porcelanę. Gdy skończą, Helen wejdzie do środka i zrobi kawę dla chętnych. Hunter, Clancy i Terry pewnie zdecydują się na brandy lub whisky. Frank pozostanie przy winie. W gwarze toczących się rozmów Helen spojrzała w ciemniejące niebo. Dramatyczne pociągnięcia pędzlem w kolorze różu, fioletu i granatu tworzy ly nieziemską, teatralną scenerię. Marzyła, aby wstać od stołu i przejść się po ogrodzie, chłonąć słodki zapach kwiatów, zrzucić pantofle i poczuć pod

stopami chłodną trawę. Może zrobi to, gdy wszyscy wyjdą. Pójdzie do tajemniczego ogrodu Alice, zamknie za sobą furtkę i będzie udawać, że jest to jej cały świat, że za żywopłotem i murem nic nie istnieje. To było magiczne miejsce, gdzie czuła się naprawdę swobodnie. To Conrad wpadł na pomysł, żeby tu się ukryć. Innego dnia jego towarzystwo by ją cieszyło, ale dziś nie była w najlepszym nastroju. Annabel zwróciła na to uwagę, gdy się żegnały. - wszystko w porządku, Helen? spytała. - wyglądasz na przygnębioną. wykręciła się zmęczeniem. Cóż innego mogła powiedzieć? Na pewno nie

prawdę, że ma wrażenie, jakby przebudziła się ze snu i znalazła się w ciele innej kobiety. Kim jest mężczyzna, którego poślubiła? I kim jest kobieta, która pozwala tak się traktować? Nagle zorientowała się, że rozmowa przy stole uległa zmianie, wszyscy cieszyli się z czegoś. Hunter i Clancy objęli się, potem Hunter ucałował synową i pogratulował jej. Od Pauli przeszedł do Corinne, matki Clancy'ego, i opierając jej ręce na ramionach, ucałował w czubek głowy. - Co ty na to, Corinne? Zostaniemy dziadkami. Corinne zaśmiała się i poklepała Huntera po ręku.

- I to nie przed czasem - powiedziała z radosnym uśmiechem, patrząc na Clancy'ego. Teraz przyszła kolej na Kim i Savannah. - Tylko pomyślcie, będziecie ciotkami powiedział Hunter rozpromieniony. W tym momencie przypomniał sobie o istnieniu Helen i spojrzał na swoją obecną żonę. - Czy to nie wspaniała wiadomość, Helen? Wszystkie oczy zwróciły się ku niej, siedzącej przy końcu stołu, samotnej i wyizolowanej. Poczuła się jak

outsiderka. Kilka godzin później, szykując ucieczki w ogrodzie, zganiła się za taką postawę. Czy nie dlatego zachowywała bezpieczny dystans, że był to najskuteczniejszy sposób na uniknięcie zranienia? Widziała ból dziadków po stracie jedynej córki i jak to zniszczyło ich życie, chociaż nie ponosili żadnej winy. Przysięgła sobie wtedy, że nie podejmie takiego ryzyka. Lepiej iść przez życie na paluszkach, pod osłoną nocy, z nadzieją, że nikt jej nie zauważy. Nic więc dziwnego, myślała, idąc boso po mokrej od rosy trawie, że skoro

trzyma Huntera na dystans, czuje się przez niego izolowana. Może miał rację i ten problem powstał z jej winy. Może nieświadomie była oziębła i obojętna w stosunku do niego. Jeżeli tak, to trudno się dziwić, że traktował ją w ten sposób. Przysłowie mówiło: jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz. Gdy dotarła do furtki w żywopłocie, ostrożnie uniosła skobel, nie chcąc zakłócać upojnego spokoju. Była trzecia w nocy. Nie mogła usnąć, zeszła więc cicho na dół zrobić sobie drinka, ale widok ogrodu skąpanego w świetle księżyca i nieba usłanego gwiazdami był tak kuszący, że wciągnęła polar na koszulę nocną i otworzyła tylne drzwi.

Usiadła na ławce, na której wcześniej rozmawiała z Conradem, podciągnęła kolana pod brodę i zapatrzyła się w księżyc. Wisiał tak wysoko i świecił niewyobrażalnie jasno. Powietrze było spokojne, a cienie wokół niej nieruchome. Sunąc wzrokiem po niebie, zastanawiała się, jak ochronić siebie przed najbardziej niebezpieczną i destrukcyjną osobą, jaką znała - samą sobą. Musi jakoś ułożyć to nowe życie. Ale jak? Tyle rzeczy podziwiała w Hunterze: przywiązanie i dumę z rodziny, pracowitość i wszystko, co dzięki temu osiągnął, wielkoduszność w sprawach

publicznych i prywatnych oraz niespożytą energię. Poza tym był przystojny. Czasami jednak dostrzegała w nim bezbronność, potrzebę bliskości, do której nigdy by się nie przyznał. Pewnie dlatego mu uległa, gdy oświadczył się w Egipcie. Przekonała siebie, że za szacunkiem i wdzięcznością, jakimi go darzyła, przyjdzie miłość. A jeżeli nie dokładnie miłość, to coś głębokiego i dobrego, co ją wzbogaci. Stanie się osobą, której, jak sądziła, Hunter potrzebował, kobietą silną i lojalną, godną towarzyszką życia. Tylko raz się zawahała, gdy podczas ceremonii ślubnej padło pytanie, czy chce wziąć

Huntera Kyle'a Frasera Irvinga Tylera za męża. Ky-le'a Frasera Irvinga? Nigdy nie wspominał, że ma tyle imion. Czego jeszcze jej nie mówił? Musiała odpowiedzieć twierdząco, bo chwilę później było po wszystkim, Hunter całował ją, a potem śmiali się, obejmowali przy wtórze braw nielicznych przyjaciół zaproszonych na uroczystość. Zamknęła oczy, pragnęła jeszcze raz przeżyć ten moment, przypomnieć sobie przepełniające ją szczęście. Ale nie była w stanie. Widziała uradowaną twarz Huntera, przenikliwy błękit jego oczu, biel koszuli, ale nie potrafiła odtworzyć

uczucia szczęścia. Zniknęło. Rozdział dziewiętnasty Od weekendowego przyjęcia u Helen pogoda zaczęła się psuć. Każdego ranka, gdy Lucy rozsuwała zasłony, witało ją zachmurzone niebo zapowiadające deszcz, co tylko pogarszało jej nastrój. Deszcz był korzystny dla ogrodów, ale nie dla centrum ogrodniczego, bo odstraszał klientów.

-Jeżeli to dłużej potrwa, możemy zacząć wyprzedaż - stwierdził Hugh. W ostatni piątek czerwca deszcz przeszedł w mżawkę, która podstępnie przenikała przez ubranie. Przynajmniej raz Lucy była zadowolona, że pracuje pod dachem. Czyściła stojaki na torebki z nasionami. Przy okazji znalazła pół tuzina opakowań nadgryzionych przez myszy. Miały chyba magiczną moc lub zdolności cyrkowe, bo jak inaczej te małe diabełki dostawały się do torebek wiszących metr nad ziemią? Nie chciała tego robić, ale wiedziała, że najprostszym rozwiązaniem będzie rozstawienie na noc pułapek. Szkoda, że nie mogli zastawić czegoś na

klientów, którzy kradli nasiona w dzień. Zawsze zdumiewała ją liczba torebek, która ginęła. Najgorsi byli emeryci, widocznie przekonani o tym, że mają prawo ułatwiać sobie w ten sposób życie. -A komu szkodzi brak kilku torebek nasion? - spytał jeden z klientów, przyłapany na wpychaniu torebek do kieszeni. Hugh kazał mu się wynosić i więcej nie wracać. - Jeżeli jeszcze raz pana tu zobaczę, wezwę policję - dodał. - Z powodu kilku nędznych ziarenek? -

spytał z niedowierzaniem mężczyzna. - Pozbawia mnie pan źródła utrzymania. Proszę się wynosić. Nie należało irytować Hugh Fieldinga. Ani Orlanda, o czym przekonała się Lucy. Jaki ojciec, taki syn, pomyślała, idąc po szczotkę i śmietniczkę, aby zmieść mysie bobki. Zawsze wiedziała, że Orlando jest uparty, ale jego niechęć do spojrzenia prawdzie w oczy i przekonania się, jaką dziewczyną jest Savannah, wprawiała w osłupienie. Nie sądziła, że kiedykolwiek zgodzi się z opinią matki, ale Fiona mówiła, że gdy w grę wchodzi kobieta,

mężczyzna nie jest zdolny spojrzeć poza czubek własnego nosa. Czy nie miała racji? Orlando powtarzał Lucy że za dużo sobie wyobraża, że między nim a Savannah nic się nie dzieje. - Ale ona dosłownie przykleiła się do ciebie - odpowiedziała Lucy. To oczywiste, że kiedy jest z tobą, nie chodzi jej o ogrodnictwo. - Gdybym cię nie znał, powiedziałbym, że jesteś zazdrosna. Dwa dni później Orlando poinformował ją, że Savannah wybiera się na wycieczkę do Włoch.

Lucy nie ufała sobie, więc przyjęła wiadomość w milczeniu. Miała wrażenie, jakby, słuchając słów Orlanda pogrążała się wolno w lodowatej wodzie. -Jej ojciecjest zachwycony, że znalazła sobie jakieś zajęcie, coś, co ją interesuje. Ona twierdzi, że nadałem smak dniom spędzanym u ojca. - Naprawdę? - wydusiła Lucy z trudem. Wówczas zapytał, czy podjęła już decyzję w sprawie wycieczki. - Pozostało niewiele miejsc, więc jeżeli zamierzasz jechać, musisz się pospieszyć. Mac już się zapisał, Conrad

też. - Zrobiłam to wcześniej od ciebie odpowiedziała, siląc się na swobodny ton. - Naprawdę się zapisałaś? - Wyglądał na zdziwionego i zadowolonego. -To wspaniałe. Oczywiście kłamała, ale nagle wyobraziła sobie, jak Savannah klei się do Orlanda, spacerując po jakimś ogrodzie nad jeziorem Como, i zdecydowała, że jednak pojedzie. Ktoś powinien mieć oko na tę dziewczynę i to może być ona. Jak tylko Orlando wyszedł, zatelefonowała do Olivii Marchwood.

- Trochę późno się zdecydowałaś odpowiedziała ta irytująca jędza. Ale masz szczęście, bo zostało jeszcze kilka wolnych miejsc. Do końca tygodnia musisz wpłacić zaliczkę w wysokości stu pięćdziesięciu funtów. Czy dobrze słyszałam, że twój ojciec mieszka nad jeziorem Como? -Jutro podrzucę pani czek odpowiedziała tej wścibskiej starej wiedźmie. To nie miało nic wspólnego z Marcusem Grayem, jej celem była ochrona Orlanda. Uporała się z mysimi bobkami, odłożyła szczotkę i śmietniczkę i wtedy usłyszała

dzwonek. Niejeden czy dwa, ale trzy, długie i natarczywe. Pospieszyła zobaczyć, kto to i natychmiast pożałowała, że na jej miejscu nie jest ktoś inny. - Cześć, Luce - powiedziała Savannah. Orlando dał mi listę rzeczy, które mam mu kupić. - Machnęła kartką papieru. Nie mam zielonego pojęcia, co jest co. Możesz mi pomóc? -Jasne. - Dziwne, że potrzebujesz mojej pomocy, pomyślała. - Gdzie jest Orlando? - Na zewnątrz. Szuka ojca. Lucy wzięła listę od Savannah. Nie było

na niej żadnych nadzwyczajności. Mączka kostna, płyn organiczny z wodorostów, kurzy nawóz w granulkach, szpagat, paliki bambusowe, kompost beztorfowy. - Będzie potrzebny wózek - powiedziała do dziewczyny, wskazując na wózki stojące po drugiej stronie automatycznie otwieranych drzwi, gdzie ciągle padało. Jak na razie Savannah jedynie przynosiła różne rzeczy. Dobrze, że tym razem była ubrana jak przystało na asystentkę ogrodnika. Pierwszego dnia miała na sobie tak obcisłe szorty, że nawet słynny tyłek Kylie z trudem by się w nich zmieścił. Dzisiaj włożyła luźne wojskowe spodnie, czarną kurtkę i

wełnianą czapkę. - Nie przepadasz za mną, Luce, prawda? - stwierdziła Savannah, gdy były w połowie listy. - Czy mogłabyś nie nazywać mnie Luce? - odpowiedziała, wrzucając do wózka sznurek. - Przecież Orlando tak do ciebie mówi. - Tylko jemu uchodzi to na sucho. - Dlaczego? - Bo długo się znamy. -Jesteś w nim zakochana? Lucy znieruchomiała.

- Lepiej opłaca się wziąć trzy butelki płynu organicznego z wodorostów. Jest w specjalnej ofercie. Trzy w cenie dwóch. - Więc jesteś w nim zakochana? Lucy poczuła wzbierający w niej gniew. - Nie, nie jestem. Co ci przyszło do głowy? Savannah wzruszyła ramionami. - Bo traktujesz mnie jak rywalkę i nienawidzisz z tego powodu. Wjej głosie była sama słodycz, ale wysoko uniesiona broda wprawiła Lucy w irytację. Nie mogła pozwolić, by ta smarkula z bezczelną gębą ją

przechytrzyła. - Nie nienawidzę cię - skłamała równie słodkim głosem. - Niestety, tak. Od początku mnie nie lubiłaś. Trafiła w dziesiątkę, pomyślała Lucy. - Bzdura - skłamała ponownie. - Nie żywię do nikogo nienawiści. To uczucie przynoszące zwykle efekt przeciwny do zamierzonego. - Orlando mówi, że nienawidzisz swojego ojca. Trzymając w ręku pudełko z mączką kostną, starała się zapanować nad irytacją.

- Naprawdę? - spytała oschle. - Powiedział także, że ostatni raz widziałaś go, jak miałaś czternaście lat. Mój tata potrafi zaleźć za skórę, ale nie wyobrażam sobie, że mogłabym go tak długo nie widzieć. Lucy przełknęła ślinę. Cisnęła ciężkie pudełko z mączką kostną do wózka. Lepsze to, niż rzucić je prosto w zadowoloną gębę Savannah. Czy ona nie zdaje sobie sprawy z tego, że to, co mówi, jest obraźliwe i niedelikatne? A może to zamierzone? Najbardziej jednak bolało ją to, że prawie o dziesięć lat młodsza dziewczyna potrafiła ją tak łatwo wyprowadzić z równowagi. Czemu tak działała jej na nerwy?

Dlaczego na samą myśl o tej cholernej pannie Tyler dostawała gęsiej skórki jak przy skrobaniu paznokciami po szkle? - To okropne, gdy się kogoś kocha, a on tego nie odwzajemnia. Cholerna smarkula. - Powiedziałam już, że nie kocham Orlanda. - Nie mówiłam o nim, ale o twoim ojcu. - O ku... - mruknęła Lucy. - Co mówisz? - Kurze gówno. Tam. Sześć pojemników

kurzego nawozu w granulkach. Załadowały je na wózek. - Czy nie możemy być przyjaciółkami? - Nie sądzę - odpowiedziała, wpatrując się w trzymaną w rękach listę i sprawdzając, czy o czymś nie zapomniała, po czym pchnęła wózek w stronę kasy. Wprowadziła pozycje do komputera, odliczyła upust, jaki Hugh dawał Orlandowi, i podała Savannah paragon. Dziewczyna wyciągnęła zwitek banknotów dziesięcio- i dwudziestofuntowych, które musiał jej dać Orlando. Transakcja była prawie

sfinalizowana, gdy pojawił się Orlando z ojcem. Zdrajca, miała ochotę syknąć Lucy Jak mogłeś powiedzieć Savannah o moim ojcu? Myślałam, że jesteś przyjacielem. - Aha, to jest ta protegowana, o której tyle słyszałem - powiedział Hugh. - Wyglądasz bardzo młodo. Czy na pewno możesz już pracować? Orlando przewrócił oczyma. - Savannah, to jest mój ojciec. Postaraj się go nie zdenerwować. Cześć, Luce. Na pewno cieszysz się, że

pracujesz dziś pod dachem. Na dworze jest okropnie. Nie tak okropnie, jak ja się teraz czuję, pomyślała z goryczą. Przez resztę dnia rozpamiętywała rozmowę z Savannah i doszła do wniosku, że gorzej już być nie może. Rozdział dwudziesty Był pierwszy tydzień lipca, a Mac czuł się znudzony i niespokojny Potrzebował jakiegoś zajęcia. Teraz, gdy deszcz przestał wreszcie padać i zaczęło świecić słońce, w ogrodzie czekało mnóstwo pracy, ale nie miał nastroju do nawożenia, pielenia czy

palikowania, wyrzuty sumienia łagodził, przypominając sobie słowa Alice, że starannie zaplanowane zaniedbanie nie zaszkodzi ogrodowi, a nawet przyniesie korzyść. „Utrzymywanie przyrody w ryzach to najgorsza zbrodnia, jaką może popełnić ogrodnik - mawiała. - Musisz pozwolić matce naturze rozwinąć co jakiś czas skrzydła". westchnął z irytacją i podniósł wzrok znad krzyżówki, nie mogąc sobie poradzić z hasłem dziewięć poziomo i cisnął gazetę na ziemię. Zaskoczony Fritz zaskomlał. Mac zwlókł się z kupionego przez Conrada

kosztownego fotela ogrodowego z drzewa tekowego, jakich kiedyś używano na parowcach, i wyprostował plecy, wszystkie kości miał zesztywniałe, bolały go ręce i kolana, co wcale nie poprawiało mu nastroju. Nie chciał się do tego przyznać, ale czuł się samotny. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie wstąpić na pogawędkę do Conrada, ale chłopak był zbyt zajęty pracą i potraktowałby przerwę ze zwykłą uprzejmością. Czasem podziwiał go za tę umiejętność skupienia się na pracy, a kiedy indziej doprowadzało go to do furii. Przecież życie to coś więcej niż praca. wszedł do domu z nieodstępującym go

Fritzem i zrobił sobie kawę, słuchając, jak Evie hałasuje na górze odkurzaczem. Zastanawiał się, czy Helen jest w domu i czy przyjęłaby gościa. Jednak musiałby najpierw do niej zadzwonić. W przeciwieństwie do Alice, która zawsze była na miejscu, Helen miała wiele zajęć i pracowała w najrozmaitszych godzinach. Należało również wziąć pod uwagę jej męża. Nie chciał się naprzykrzać i grać roli żałosnego natręta, który stale zawraca głowę. Ale był to dzień powszedni i Hunter pewnie był w pracy. Zdecydował się więc zatelefonować. Głos Helen w słuchawce natychmiast podniósł go na duchu. - Helen, tu Mac.

W tle słychać było kakofonię zgrzytliwych dźwięków. - Czy możesz chwilę poczekać, Mac? Muszę zejść i skorzystać z telefonu w kuchni. - Nie minęła minuta, gdy znowu usłyszał jej głos. - Są u mnie dekoratorzy. Usiłuję mieć na nich oko i jednocześnie pracować, ale to beznadziejne. Nie potrafię się skupić. - Sądziłem, że już skończyłaś remont. - Prawie, dzięki Bogu. Poczuł rozczarowanie. - Skoro jesteś zajęta, gość nie będzie mile widziany. Nie znalazłabyś czasu na chwilę przerwy?

-Jak najbardziej. Huntera znowu nie ma, więc jestem wolna. Co proponujesz? - Wpadnij do mnie i popraw mi nastrój. Usycham z nudów. Potrzebuję rozrywki. Jej śmiech był jak przebłysk słońca wyglądający zza chmury. - O której chcesz, żebym przyszła? spytała. - Natychmiast. Sprawa jest pilna. - Będę za piętnaście minut. Nastaw czajnik. - Mam lepszy pomysł. Przyrządzę nam martini z wódką.

W Kioto była dziewiąta wieczór. Conrad słyszał w słuchawce szum deszczu padającego o tysiące kilometrów stąd. Rozmawiał ze starym przyjacielem Tsubasą Itanim, profesorem literatury i poezji japońskiej. Stało się już tradycją, że obaj dzwonili do siebie w urodziny. Tsubasa kończył pięćdziesiąt lat. - Nie tęsknisz za Japonią? - spytał Tsubasa. Przedtem wystawił telefon za okno, aby Conrad mógł docenić porę deszczową. Kioto przypominało wielką misę, a deszcz lał się do niej dłużej niż w Tokio

czy w Osace. Conrad przyznał, że dźwięk kropli uderzających o dach wywoływał w nim tęsknotę za latami spędzonymi w Japonii, a także uczucie żalu, że już dwa lata nie widział przyjaciela i jego żony Shinobu. - Kiedy nas przyjedziesz? Shinobu ciągle o ciebie pyta. - Bardzo bym chciał, ale wiesz, jak to jest. Mam dużo pracy. - Tak, tak. Rozumiem, że praca nie pozwala ci na kontakty ze starymi przyjaciółmi. - Przestań, Tsubasa.

- Co mam przestać? - Dobrze wiesz. - Zbyt dobrze. Ale to nie przeszkadza mi życzyć ci szczęścia. -Jestem szczęśliwy. - Uso\ Kłamiesz. Conrad był zaskoczony. Ten przesadnie uprzejmy Japończyk nazwał go kłamcą? To było coś niesłychanego. Jakby królowa Elżbieta powiedziała do arcybiskupa Canterbury, żeby się odpieprzył.

- Dlaczego tak nagle na mnie napadasz?

- Najwyższy czas wziąć się w garść. Musisz pogodzić się z odejściem Sam. Kochałeś ją i nadal kochasz, ale należy do przeszłości. Jest jedynie wspomnieniem. Gdy następnym razem będziemy rozmawiać, skończysz pięćdziesiąt lat. I co osiągnąłeś? Jesteś i masz do towarzystwa tylko pracę w długie wieczory. Czy tego właśnie chcesz? - Zapomniałeś o moim stryju. - Rzeczywiście. Ale on wkrótce też pozostanie jedynie wspomnieniem. -Jeżeli nadał będziesz tak truł, to przylecę do Kioto najbliższym samolotem i to z ciebie pozostanie tylko

wspomnienie. Tsubasa roześmiał się. Nagle Conrad uświadomił sobie, że ten śmiech brzmi stereofonicznie, wychylił się z okna i zobaczył stryja w towarzystwie Helen. Siedzieli w ogrodzie pod jabłonią, ze szklankami w rękach. Fritz leżał na grzbiecie, a Helen głaskała go po brzuchu bosą stopą. Szczęściarz z tego Fritza, pomyślał, bo stopka była ładna, kostka również, wyciągnął szyję i o mało nie spadł z krzesła. - Conradzie, jesteś tam? - Przepraszam. Co mówiłeś? - Pytałem, czy jest szansa, żebyś nas

odwiedził w tym roku? Może zrobiłbyś sobie przerwę w pracy? - Właściwie to wybieram się na urlop. Tak? - Do Włoch. - Sam? Już chciał opowiedzieć o wycieczce organizowanej przez biuro „Ogrody marzeń", ale zmienił zdanie. - Ze znajomą - wyjaśnił. - Ma na imię Helen. Te słowa wywołały lawinę pytań.

- Niczego więcej ode mnie nie wyciągniesz - odpowiedział Conrad, mając dość powtarzania:„bez komentarza". - Miłych urodzin i przekaż pozdrowienia Shinobu. Kiedy odłożył słuchawkę, przez chwilę wpatrywał się w telefon, zastanawiając, co właśnie zrobił. Co go naszło? „Ze znajomą. Ma na imię Helen". Czemu on to powiedział? No dobrze, w końcu uległ namowom Maca i zapisał się na wycieczkę, ale po co był ten dodatek? Spojrzał przez okno na kobietę, która spowodowała tę mentalną aberrację. Goła stopa przestała masować brzuch Fritza i kiwała się rytmiczne, jakby w takt muzyki, którą tylko ona słyszała.

Patrzył, jak Helen gawędzi z Makiem, popija drinka, zakłada włosy za ucho, poprawia okulary przeciwsłoneczne i doszedł do wniosku, że ta kobieta mu się podoba. Ale dlaczego? Dlaczego po latach wstrzemięźliwości pociągała go mężatka? Co to wszystko znaczy? Czyżby nagle zapragnął czegoś zakazanego i tym samym nieosiągalnego? Innymi słowy, takiej bezpiecznej fantazji, która nigdy nie miała się ziścić? Pokręcił głową z niedowierzaniem. Co za szalony pomysł! Pracę diabli wzięli, więc równie dobrze mógł sobie zrobić przerwę na lunch. I przy okazji znalazłby towarzystwo.

- Nie przeszkadzam? - spytał, podchodząc do Helen i Maca. - Dobrzy Boże! - wykrzyknął Mac, patrząc demonstracyjnie na zegarek. Co cię sprowadza o tej porze dnia? Wzruszył ramionami. - Musiałem zrobić sobie przerwę. Dostanę drinka? - Evie minutę temu sprzątała kuchnię. Więc jeżeli nie chcesz stawić czoła lawinie jej słów, radziłbym poczekać, aż minie zagrożenie. Helen wybuchnęła śmiechem.

- Nie do wiary. Dwóch dorosłych mężczyzn boi się Evie Hawkins. Powinniście się wstydzić. Conrad usiadł koło stryja, aby móc patrzeć na Helen. - Ona lubi nami dyrygować powiedział. - Uważa, że sami nie dalibyśmy sobie rady. - A dalibyście? Mac prychnął. - Oczywiście że tak. - Z Evie jest nam łatwiej - przyznał Conrad. - Żaden z nas nie miałby dość zapału, by zrobić połowę tego, co ona.

Kolejne prychnięcie Maca sugerowało, gdzie Conrad może sobie wsadzić ten zapał. - Aby udowodnić, że się jej nie boję, wejdę do środka i przyrządzę nam kolejnego drinka - oznajmił starszy pan, wstając. - Dla ciebie to samo, Helen? - Nie powinnam. Będę miała trudności ze znalezieniem drogi do domu. - Och, daj spokój - przekonywał Mac. W razie czego Conrad może cię odwieźć. A co dla ciebie, Conradzie? Czekało go jeszcze kilka godzin pracy

- Bez obrazy, ale nie chcę przekraczać przepisów i zrezygnuję z twojego supermocnego koktajlu na rzecz piwa. - A nie mówiłem, że żadna z nim zabawa? - powiedział Mac do Helen. - Po raz kolejny ujawnił moje braki i nieudolności - odezwał się Conrad, gdy zostali sami. Uśmiechnęła się. - Powiedział mi, że za ciężko pracujesz. Czy to prawda? - Pracuję, ile trzeba. - Ile godzin tygodniowo poświęcasz na

pracę? - Nie mam zielonego pojęcia. - Odchylił się na oparcie krzesła i założył nogę na nogę, mając nadzieję, że Helen zdejmie okulary przeciwsłoneczne i będzie mógł lepiej jej się przyjrzeć. - Słyszałem od Maca, że twoja pasierbica pracuje z Orlandem. - Dziwi cię to? - Tak. Co prawda nie znam dziewczyny, ale sądząc z tego, co mówił Mac, nie wygląda na entuzjastkę ogrodnictwa.

- Mam przeczucie, że to nie ma nic wspólnego z ogrodnictwem, raczej z Orlandem. Ona nawet zapisała się na wycieczkę do Włoch. Nie mogłam w to uwierzyć, gdy poprosiła ojca o pozwolenie. - Czy twój mąż też z nami jedzie? Celowo o to zapytał. Mac powiedział mu, że Helen zapisała się na wycieczkę, ale jej mąż nie zdecydował jeszcze, czy będzie miał czas. - Nie, nie jedzie. Dlaczego miał ochotę głośno wyrazić swoją radość? - A czemu ty się w końcu

zdecydowałeś? - spytała. - Obawa przed tym, że nie dowiem się, jak to się skończyło. - A tak naprawdę? Obejrzał się za siebie, by sprawdzić, czy nikt go nie podsłuchuje. - Martwię się o stryja. - Naprawdę? - Nie jest sobą. Nic ci nie mówił? Pokręciła głową. - Nie. Zresztą trudno byłoby tego po nim oczekiwać. Nie jestem przecież starym,

zaufanym przyjacielem. - Może nie, ale on ci ufa. A to wiele znaczy. Uśmiechnęła się. - Chyba po prostu potrzebuje rozrywki. Opowiadał mi o ogrodzie w Shropshire, który zwiedzali kiedyś z Alice. Myślisz, że ucieszyłby się, gdybym go tam zawiozła? - Na pewno. - Pomyślał, że jemu też spodobałby się ten pomysł, i nim się zorientował, powiedział: - Może ja też bym się z wami wybrał? No wiesz, na wypadek, gdyby coś się stało Macowi. Nie byłoby fair zostawiać cię z tym samą.

Zdjęła okulary i pochyliła się, marszcząc z niepokojem brwi. - Czy z Makiem jest aż tak źle? Może trochę przesadził. Gdybyjego słowa dotarły do uszu Maca, byłbyjuż trupem. - Niezupełnie - odparł, wycofując się delikatnie. - Lepiej się zabezpieczyć, niż później żałować. Czy zawadzałbym? Spojrzał jej w oczy i zaraz tego pożałował. Boże, ależ oczy! Z najwyższym wysiłkiem odwrócił wzrok. Aby odzyskać równowagę, pochylił się i podrapał Fritza za uszami.

- Ależ skąd - odpowiedziała. - Jaki dzień ci odpowiada? wyprostował się i znowu spojrzał w jej oczy. Uczuł zarazem ulgę i rozczarowanie, bo znowu ukryła je za okularami. - Może jutro? Zawahała się. -Jutro odwiedzam babcię. Zamierzałam gdzieś ją zabrać. - Moglibyśmy wziąć ją ze sobą. - Co on robi? Skąd taka gorliwość? Dlaczego tak na nią naciska? Mac trzymał w ręku shaker do koktajli. Gdyby Helen tu była, dałby

przedstawienie, a tak tylko Evie go widziała. Stała na krześle i teoretycznie przecierała szafki w kuchni. Wjego mniemaniu wiele wykonywanych przez nią czynności miało charakter teoretyczny. Pobieżne machnięcie ścierką do kurzu tu, muśnięcie tam. - Mógłby pan i mnie przyrządzić drinka powiedziała. - Za nic na świecie. Już na trzeźwo jesteś wystarczająco niechlujna. - Bezczelny typ. - Ordynarny babsztyl. Strzepnęła

ścierkę. - Biorę przykład z pana. Uśmiechnął się, stojąc do niej tyłem. Lubił te słowne utarczki z Evie. Właśnie dodawał odrobinę soku z cytryny do szklanek, gdy nagle blat zawirował mu przed oczyma, a kuchnia drgnęła w posadach. Krew uderzyła mu do głowy. Miał wrażenie, że czas się zatrzymał, a jego dusza oddzieliła się od ciała. Spanikowany odetchnął głęboko, sądząc, że oto nadeszła ta chwila. Zegnaj, życie. Nie chciał umierać. Jeszcze nie teraz. Nie był gotowy. Miał wciąż tyle do

zrobienia. Po chwili równie nagle, jak się zaczęło, wszystko wróciło do normy. Usłyszał, że ktoś coś mówi. To była Evie. Stała obok niego i pytała, czy dobrze się czuje. - Dobrze - warknął. Ale kłamał. Był śmiertelnie przerażony. Rozdział dwudziesty pierwszy Następnego dnia Helen powitał cudowny poranek. W nocy padało, krople deszczu bębniły o parapet, ale wlewające się do pokoju światło słoneczne zapowiadało ciepły, pogodny dzień i niosło obietnicę miłego spędzenia czasu. Dzisiaj czekała ją wycieczka do ogrodu Wollerton Old

Hall w Shropshire. Gdy wczoraj przedstawili Macowi propozycję wyjazdu, nie był specjalnie zachwycony. W końcu zgodził się, ale sprawiał wrażenie nieobecnego. Wówczas Helen przypomniała sobie, co powiedział Conrad, że stryj nie jest sobą. Kiedy wrócił z przygotowanymi drinkami, wydawał się dziwnie roztargniony i nie przypominał człowieka, który poszedł do domu przyrządzić martini. Co spowodowało tę nagłą zmianę nastroju? Stanęła przy oknie, delektując się widokiem ogrodu. Był rozkoszą dla

oczu. Na starannie przyciętym trawniku (przedmiot troski Orlanda) i okalających go rabatach kwiatowych lśniły kropelki wody. Omiotła wzrokiem białe ostróżki, perłowo-różowe malwy, smukłe dziewanny z szarobiałymi łodyżkami i liśćmi oraz bladożółtymi kwiatami, kremowe lilie, delikatne fiołkoworóżowe kampanule i kępki santoliny z jaskrawożółtymi kwiatami nadającymi wyrazistość całej kompozycji. Nawet z tego miejsca mogła dostrzec, że kwitnąca na obrzeżach lawenda przyciąga pszczoły. Uśmiechnęła się z zadowoleniem, patrząc na półkolistą rabatkę przy letnim domku, którą wczoraj wieczorem po

powrocie od Maca oczyściła z chwastów. Świeżo skopana ziemia wyglądała na żyzną i zdrową. Hunter wyjechał do Dubaju, mogła więc bez wyrzutów sumienia pracować w ogrodzie do dziesiątej wieczorem i przerywać pracę, dopiero gdy zapadła noc. Miała nadzieję, że Alice uśmiecha się do niej z góry i aprobuje zmiany, które zamierzała wprowadzić w części ogrodu oddzielonej murem. Orlando zwrócił jej uwagę na to, że większość roślin należałoby zastąpić innymi. Dlatego chciała obejrzeć ogród w Wallerton. Mac mówił, że to jedno z najbardziej inspirujących miejsc i ulubiony ogród Alice.

Wzięła prysznic, ubrała się i zeszła na dół. Savannah siedziała przy stole nad grzanką i sokiem pomarańczowym. - Wcześnie wstałaś - zauważyła Helen. Ich wzajemne stosunki stały się mniej wrogie. Podejrzewała, że przyczyniła się do tego utarczka słowna z kierowcą subaru, bo od tamtego dnia Savannah zaczęła jej okazywać coś na kształt niechętnego szacunku. Helen rzadko traciła panowanie nad sobą, ajeżelijuż, to z banalnego powodu. Naprawdę ważne sprawy chowała głęboko w sercu. - Orlando ma dziś dużo pracy -

wyjaśniła Savannah. Helen uśmiechnęła się do siebie. Orlando to, Orlando tamto. Nalała wody do czajnika, uniosła pokrywę kuchni i poczuła uderzenie gorąca. Postawiła czajnik na płycie i podeszła do okna. Co za sens kupować kuchenkę rozgrzewającą się do tak wysokiej temperatury, skoro nie jest to nikomu potrzebne? - Co będziecie dziś robić z Orlandem? spytała. -Jedziemy do jakiegoś dziadowskiego domku jednorodzinnego.

Orlando urządza tam ogród właścicielce. Helen powstrzymała się od uwagi, że domekjednorodzin-ny wcale nie musi być dziadowski. - Lubisz pracować z Orlandem, prawda? - powiedziała zamiast tego. Savannah odgryzła kawałek grzanki i kiwnęła głową. - No tak. Dlaczego nie miałabym lubić? Helen wiedziała, że pytanie jest retoryczne, zachowała więc dla siebie listę powodów, dla których zaszła w dziewczynie tak zaskakująca zmiana.

Jednak bardziej zdumiała ją reakcja Huntera. Oczekiwała, że ostro zruga córkę, przekonując, że nie jest to dla niej odpowiednie zajęcie. Tymczasem pochwalił Or-landa za opiekę nad Savannah, żartując, że chłopak nie wie, w co się pakuje. Zapewne traktował tę sprawę podobnie jak pracę Helen - jako coś niepoważnego. - A co ty będziesz dziś robić? - spytała Savannah. - Nie wyglądasz, jakbyś szykowała się do pracy. Krytycznym wzrokiem omiotła krótkie dżinsy, top na ra-miączkach i jedwabną bluzkę.

-Jadę na wycieczkę z Makiem i Conradem - odparła Helen i opowiedziała o ogrodzie, który zamierzają obejrzeć, i że zabiera ze sobą babcię. - Ale nuda. Gdy zajechała na parking w domu opieki, odezwał się telefon komórkowy. Dzwoniła Annabel z biura. - Nie bój się, nie zepsuję ci wolnego dnia. Chciałam tylko spytać, czy mogłabyś mnie zastąpić na parę dni w przyszłym tygodniu. - Nie widzę przeciwwskazań. Kiedy to ma być?

- Zostałam zaproszona na jeden z tych okropnych babskich weekendów, podczas którego będziemy pić i narzekać na mężów. Mogę powagarować do środy? Po skończonej rozmowie Helen pomyślała, że ona uczestniczyła w niewielu takich weekendach, zresztą z własnej winy, bo nie przepadała za kobiecymi spędami. Emma czekała na nią, siedząc na brzegu łóżka, ubrana w zimowe palto. W ręku ściskała torebkę. - Mówiłam jej, że zapowiada się upalny dzień i będzie jej w tym za gorąco, ale nie dała się przekonać - powiedziała

pielęgniarka. - Nic nie szkodzi. Zdejmiemy je, gdy zajdzie potrzeba - odparła, po czym spojrzała na babcię. - Może lepiej włożyć płaszcz od deszczu, na wypadek gdyby padało. Emma popatrzyła na nią z niepokojem. -Jeżeli ma padać, to lepiej wziąć parasol - oznajmiła. Z taką logiką nie dało się dyskutować. Helen miała wrażenie, że babcia nigdy nie wsiądzie do samochodu. Zazwyczaj gdy gdzieś jechały,

posłusznie wykonywała jej polecenia. Dzisiaj jednak fotel był za blisko, pas bezpieczeństwa wrzynał się w szyję, w samochodzie było za gorąco, a potem za zimno. - Skąd ten przeciąg? - dopytywała się. - To klima, babciu. - Klima? - Klimatyzacja. - Za bardzo wieje. Dobrze zrobiłam, wkładając zimowe palto. Tu jest jak na Antarktydzie. Do czego ten guzik?

Radio obudziło się do życia i rzeczowy głos Jenni Murray podziałał na Emmę uspokajająco. Kiedy jednak okazało się, co jest tematem dyskusji, Helen uznała, że muzyka będzie bardziej odpowiednia. - Chcę posłuchać - oznajmiła Emma, uderzając Helen po ręku, gdy chciała zmienić stację. - Musimy pamiętać, że seks scala związek - mówiła zaproszona do radia ekspertka, promująca swoją najnowszą książkę o seksie po czterdziestce. - Zbierając materiał do książki, przepytałam setki par w średnim wieku i wszystkie powiedziały to samo: Gdyby nie dobre

życie intymne, małżeństwo by się rozpadło. Helen dostrzegła kątem oka, że babcia kiwa z zapałem głową. - Z twoim dziadkiem kochaliśmy się popołudniami, gdy byłaś w szkole. Helen zacisnęła palce na kierownicy. Czy ona musi tego słuchać? - Lubił to robić od tyłu. O nieee! Ekspertka podawała sposoby na zdrowe życie intymne. Wśród nich były oliwka dla dzieci i najróżniejsze zabawki erotyczne. Podkreślała również, że należy eksperymentować z nowymi

pozycjami i fantazjami, bez względu na to, jak głupie mogą się wydawać. Zasada numer jeden: korzystaj, bo stracisz. Wielkie nieba! Do czego to doszło, żeby opowiadać o seksie z takimi szczegółami? Była godzina dziesiąta trzydzieści pięć i właśnie dowiedziały się, że dla niektórych kobiet jedynym sposobem na osiągnięcie orgazmu jest seks oralny. - Dziadek był w tym dobry - stwierdziła Emma. - A twój mąż jaki jest w łóżku? Nie mogła uwierzyć, że rozmawiają na ten temat. Babcia pamiętała, że wnuczka wyszła za mąż, ale nigdy nie poruszały

tak intymnych spraw. Helen kusiło, by powiedzieć prawdę i otworzyć się przed babcią, wiedząc, że Emma i tak o wszystkim zapomni. Ciekawe, jakby się czuła, słysząc swój głos mówiący, że Hunter jest okropny w łóżku, że każdy jego dotyk wynika z potrzeby posiadania i dominacji, a każdy orgazm traktuje jak wygraną. Bardzo chciała z nim o tym porozmawiać, dać do zrozumienia, żeby był bardziej czuły i delikatny, ale bała się, że mąż uzna to za krytykę swojej osoby i znowu będzie miał z tym kłopoty. - Ciepło ci? - spytała zamiast tego. Na twarzy Emmy pojawił wyraz

konsternacji, jakby była pewna, że zadała pytanie, tylko nie mogła sobie przypomnieć jakie. Tymczasem ekspertka w radio tłumaczyła prowadzącej program Jenni, że czasami romans może nadać nowy wymiar zmęczonemu, wypalonemu małżeństwu. - Romanse nie zawsze są czymś złym stwierdziła. No, dalej! - chciała krzyknąć Helen. Może jeszcze pozwolisz wszystkim kłamać i oszukiwać! Do czego to doszło? Ostatni raz Mac był tu z Alice w parny,

pochmurny dzień, gdy grzmoty przetaczały się w oddali, ale wtedy nie przeszkadzało im to. Późna pora nie zachęcała do zwiedzania, mieli więc prawie cały ogród dla siebie. Dziś, pomimo gorącego lipcowego popołudnia, również nie było wielu zwiedzających. Zauważył, że Helen jest pod wrażeniem i nawet Conrad wyglądał na zainteresowanego. Wciąż nie mógł wyjść ze zdumienia, że bratanek zrobił przerwę w pracy i zdecydował się tu przyjechać. Pewnie Helen go przekonała. Gdyby on go poprosił, na pewno spotkałby się z odmową. Helen uparła się, że ich zawiezie.

Babcia - biedna staruszka - spała przez całą drogę. Obudziła się, gdy skręcili na pole pełniące rolę parkingu i rozejrzała się wokół zdezorientowana. - Gdzie ja jestem? Kim są ci ludzie? spytała, po czym nagle zapragnęła wysiąść z samochodu. Po chwili okazało się, że musi skorzystać z toalety, i to natychmiast. Potem uspokoiła się i pozwoliła oprowadzić po ogrodzie. Ku rozbawieniu Maca wzięła Conrada za męża Helen. - Przepraszam - powiedziała w pewnym momencie - ale przypomnij, jak masz na

imię. Helen mówiła, ale wyleciało mi z głowy. Trzeba przyznać, że Conrad okazywał jej mnóstwo cierpliwości, znacznie więcej niż stryjowi. Tego właśnie Mac najbardziej się obawiał: że stanie się zdziecinniałym staruszkiem. Chociaż po wczorajszym epizodzie w kuchni mógł oczekiwać końca szybciej, niż się spodziewał, co zaoszczędziłoby mu tego upokarzającego stanu. Powinien pójść do jakiegoś kono-wała, ale strach, że usłyszy wyrok skazujący i dowie się, że oto zjeżdża z górki na pazurki ku drzwiom z napisem: koniec", był zbyt wielki.

Ogród w Wollerton nie był tak okazały i pretensjonalny jak miejsca, które dotąd widziała. Został zaprojektowany ze smakiem i znajomością rzeczy, wprost uwodził pięknem. Kluczem był dobór kolorów i elementy architektury. Całość tchnęła niebywałym spokojem. Gdziekolwiek poszli, trafiali na uroczy i interesujący zakątek. Helen podobał się sposób, w jaki teren o powierzchni trzech akrów został podzielony na mniejsze ogrody. Każdy z nich miał swoją nazwę - był nawet Ogród Alice - i w każdym stała ławka, z której można było podziwiać widoki. - Chyba źle skręciliśmy - oznajmił

Conrad, patrząc na plan. -Jeżeli się nie mylę, znowu jesteśmy w Daisy Borders. - Rzeczywiście - przyznała Helen, rozpoznając kolorowe, rozświetlone słońcem rabaty z malwami, ostróżkami i fantastycznymi różami. - Może usiądziemy na chwilę - zaproponowała, dostrzegając letni domek i ławkę. Pomyślała, że Ma-cowi i babci przyda się odpoczynek. - Już wracamy do domu? - W głosie Emmy zabrzmiało rozczarowanie, a w oczach pojawił się niepokój. Helen wzięła ją za rękę i poprowadziła do ławki.

- Musimy odpocząć od tego chodzenia w upale, babciu. Usiądźmy. Chcesz zdjąć palto? Starsza pani zastanowiła się chwilę, po czym sięgnęła do guzików. Helen pochyliła się, by jej pomóc, lecz Emma odepchnęła dłoń wnuczki. - Zostaw. Chcę, żeby on mi pomógł oznajmiła, wskazując na Conrada. - Conrad jest zajęty, babciu. Emma spojrzała na nią jak na wariatkę. - Czym? Przecież tylko stoi.

- W porządku, Helen. Pomogę pani, skoro sobie tego życzy. Helen odsunęła się na bok i patrzyła, jak Conrad pochyla się nad babcią. Kiedy odpiął pierwszy guzik, starsza pani spojrzała na niego nieśmiało, przyciskając dłoń do ust, po czym zachichotała jak nastolatka. - Czy ktoś ci mówił, że jesteś bardzo przystojny? - spytała. - Pozwolicie, że wyłamię się z szeregu i zajrzę do letniego domku? spytał Mac. - Kiedyś była tam wystawa fotografii, pokazująca, jak ten ogród wyglądał przedtem, a jak obecnie.

Helen popatrzyła, jak Mac znika w letnim domku, a potem odwróciła się w stronę Emmy. Starsza pani przesunęła się, robiąc miejsce Conradowi. Jest taki cierpliwy, pomyślała Helen, gdy usiadł obok babci. Sama zajęła miejsce na trawie na wprost nich. Emma promiennie się uśmiechała. To pewnie obecność atrakcyjnego mężczyzny tak na nią wpływa, pomyślała Helen. Chyba Conrad nie ma nic przeciwko temu, że wzięła go za Huntera. - Spodziewam się, że jesteś dobrym mężem dla Helen - oznajmiła Emma. Helen znieruchomiała. Oby babci nie

chodziło o to, co podejrzewała. Conrad bez wysiłku odparował pytanie. - A pani miała dobrego męża? Odpowiedzią był nieśmiały uśmiech i mrugnięcie okiem. - Był prawdziwym mężczyzną pod każdym względem. Szturchnęła Conrada w bok i zaśmiała się lubieżnie. Co w nią wstąpiło? - pomyślała Helen. Dziesięć minut z Jenni Murray i stała się frywolną karykaturą kobiety opętanej seksem. - Pamiętam, jak zrobiliśmy to pierwszy raz - powiedziała Emma z tęsknotą, spuszczając wzrok i chwytając drżącymi

palcami fałdkę spódnicy. - To zdarzyło się w lesie, wczesnym rankiem wybraliśmy się na grzyby. Było zbyt zimno na zdjęcie ubrań, ale leżeliśmy na miękkim posłaniu z liści i mchu, a nad głowami śpiewały nam ptaki. Zapatrzyła się w dal. - Wciąż czuję zapach mchu i grzybów. Wolno odwróciła głowę i popatrzyła na Conrada. Wjej oczach błyszczały łzy. Tak dobrze pamiętam ten dzień. Byłam taka szczęśliwa. Zmarszczyła brwi. - Mówiłeś, że jak masz na imię? W geście Conrada, gdy otoczył Emmę ramieniem, było tyle troski i

życzliwości, że Helen poczuła, jak coś ściskają w gardle. Rozdział dwudziesty drugi Pół godziny później starsza pani oznajmiła, że jest głodna. Ruszyli wolno do kawiarni. Obowiązywała samoobsługa i po przeczytaniu umieszczonego na tablicy spisu potraw Helen musiała wyjaśniać wszystko Emmie co najmniej trzy razy, a potem odpowiadać na pytania zadawane tak głośno, że stojące za ladą młode dziewczyny z trudem powstrzymywały śmiech. - Quiche z łososiem i brokułami. Czy to dobre? Zupa z soczewicy. Czy w środku

są kawałki soczewicy? W tej sałatce z marynowanymi warzywami jest cebula? Po cebuli mam wiatry. W końcu wybrali potrawy. Helen poprowadziła babcię do zacisznej części kawiarni. Sadzając ją przy stole, poczuła wyrzuty sumienia. Czy tak bardzo się jej wstydziła, że wolała ją trzymać z dala od ludzi? Czy naprawdę obchodziło ją to, co inni sadzą? Wstyd pomyśleć, ale długo się zastanawiała, czy zabrać dziś Emmę na wycieczkę. Nie miała pewności, jak Mac i Conrad zareagują na jej niesprawność. Nie każdy potrafił to znieść. Na przykład Hunter. Tylko raz przywiozła babcię do ich nowego domu.

Hunter zupełnie nie radził sobie z dziwacznym zachowaniem Emmy. Nawet nie próbowałjej zrozumieć i podążać za pogmatwanym tokiem jej myśli. Jakby to wyczuwając, Emma stała się nerwowa i niezdarna. Po przewróceniu stolika i stłuczeniu filiżanki ze spodeczkiem zamknęła się w toalecie, oznajmiając, ze nie wyjdzie, dopóki będzie tam ten straszny człowiek. Conrad natomiast okazał się niezwykle cierpliwy i współczujący. Helen nigdy nie zapomni, jak objął babcię ramieniem. Ten gest był równie wzruszający jak opowieść

Emmy. Co prawda nie powinno się słuchać tak intymnych szczegółów z życia dziadków, ale czy ona kiedykolwiek będzie mogła opowiedzieć coś podobnego? Nigdy nikogo tak nie kochała jak babcia dziadka. Miała mnóstwo przyjaciół, przeżyła też chwile rozkoszy, wątpiła jednak, czy zachowa je w pamięci, gdy dojdzie do osiemdziesiątki. Prócz więzi łączącej ją z dziadkami nie było w jej życiu nic trwałego. Po lunchu wrócili do ogrodu. Helen bardzo chciała obejrzeć cisową aleję, ogród różany, ogród wiejski, a także ogród ziołowy, porobić zdjęcia i notatki. Przeszli przez łukowo sklepioną furtkę

prowadzącą do alei wysadzanej cisami. Helen ustawiała właśnie aparat, gdy Emma zasłoniła jej widok. -Już tu byliśmy, prawda? - Tak, babciu. - Helen, odsunęła się, by zrobić zdjęcie, i zobaczyła w obiektywie, że starsza pani wpatruje się w nią intensywnie. - Chcę pójść nad staw - oznajmiła. - Jest tu staw, prawda? - spytała niepewnie. - Może oprowadzimy Emmę po ogrodzie, żebyś mogła porobić zdjęcia zaproponował Conrad. - Nie ma takiej potrzeby. Zaraz skończę

- odpowiedziała, uznając, że dość już dla nich zrobił. Tymczasem Emma uznała, że pozowanie do zdjęcia to dobra zabawa. - Chodź, Emmo - zwrócił się do niej Mac. - Poszukamy stawu z rybami, dobrze? Helen spodziewała się, że babcia odepchnie rękę Maca, lecz ona z zadowoleniem przyjęła propozycję. Ku swemu zaskoczeniu spostrzegła, że Conrad nie ruszył się z miejsca. A więc nie myliła się: uznał najwyraźniej, że dość już zrobił.

- Może wolisz zostać sama? - spytał. - Nie, w porządku. Chyba że to cię znudzi. Pewnie masz już dość. Mac mówił, że nie znosisz ogrodów. - Poprawka: nie znoszę ogrodnictwa. Nie widzę sensu w nieustannej harówce po to tylko, by być najlepszym. - Nawet jeśli rezultat jest taki piękny? spytała, omiatając wzrokiem cisową aleję. - No dobrze, przyznaję, nie byłem szczery. Chciałem ukryć fakt, że jestem leniwym nierobem. - Uśmiechnął się. - Nieprawda. - Poczuła się dziwnie

niezręcznie. - Wspaniale dałeś sobie radę z babcią - powiedziała. - Nigdy nie zapomnę tego, co zrobiłeś w najbardziej krytycznej chwili. To wiele dla mnie znaczy. Nie każdy zdobyłby się na tyle życzliwości w stosunku do zdziecinniałej staruszki. - Tylko człowieka o kamiennym sercu nie wzruszyłybyjej słowa. Popatrzył na nią dziwnie, jakby chciał jeszcze coś dodać, jakby... Przełknęła ślinę. Nie, pomyślała, musiało jej się przywidzieć, to przez ten upał. Lecz on nie spuszczał z niej wzroku. Po raz pierwszy zauważyła, że ma niebieskie oczy, nie tak oślepiająco

błękitne jak Huntera, lecz niezwykle łagodne, harmonizujące z bladym odcieniem nieba. Przełknęła ślinę i uciekła spojrzeniem w bok. Zrobiła zdjęcie cisów przyciętych w równe piramidki, a potem zajęła się szczegółami krajobrazu: metalową kratką obrośniętą różowymi klematisami i otoczoną różami oraz hortensjami pnącymi się po łukowatym wejściu, przez które niedawno przeszli. Nie odrywając oka od obiektywu, rozejrzała się za czymś wartym uwiecznienia i zobaczyła Conrada. Pochylał się nad jedną z róż. Zrobiła najazd, by jego profd wypełnił obiektyw. Bliskość mężczyzny i wspomnienie wyrazu jego

oczu wywołały w niej niesamowite uczucie. Zapragnęła dotknąć jego twarzy, przesunąć palcem wzdłuż policzka i pocałować... wcisnęła guzik zwalniający migawkę. Conrad odwrócił się na ten dźwięk. - Tak się zamyśliłeś - powiedziała tonem wyjaśnienia. Podszedł do niej. - Byłoby sprawiedliwie, gdybym teraz ja zrobił ci zdjęcie. Zacisnęła palce na aparacie. - Nie ma mowy. - Nie psuj zabawy, daj.

- Czy chciałby pan, aby mąż zrobił panu i pańskiej żonie zdjęcie? Odwrócili się. Żadne z nich nie zauważyło pary w jednakowych kapeluszach, która pojawiła się w alejce. Helen już miała odpowiedzieć, że nie ma takiej potrzeby, gdy Conrad wyjął jej aparat z ręki i podał mężczyźnie. - Dziękuję. Będziemy bardzo wdzięczni. Mężczyzna obejrzał aparat, po czym przystawił go do oka. - A teraz proszę stanąć bliżej siebie. To nazywa się blisko?

- Proszę zrobić jeszcze jedno powiedział Conrad, gdy nieznajomy zwolnił migawkę. - Tak na wszelki wypadek. Helen popatrzyła na niego. - Na wypadek czego? - spytała szeptem. - Gdyby pierwsze nie wyszło odpowiedział Conrad i cmoknął ją w policzek. Było to zaledwie muśnięcie, ale upewniło Helen, że nie myliła się co do jego spojrzenia. Rozdział dwudziestu trzeci

Mac odetchnął z ulgą, gdy dotarli do domu. Był wykończony. Przez cały dzień walczył z falą sentymentalnych myśli, z których większość dotyczyła Alice. Czuł jej wyraźną obecność w Wollerton. Pewnie dlatego, że spędzili w tym ogrodzie miłe chwile. To tu pierwszy raz ją pocałował. Byli sami w letnim domku i oglądali fotografie, gdy nagle zapragnął jej pokazać, jak bardzo ją lubi. Do tej pory ograniczali się jedynie do trzymania za ręce. Uważał, że w ich wieku nie jest to potrzebne, ale chłodne wnętrze tonące w ciszy wprost zachęcało do pocałunku. - Hmm... - mruknęła, gdy ją puścił. Zastanawiałam się, kiedy to zrobisz.

- Nie byłem pewny, jak to przyjmiesz odpowiedział. - Bałeś się, że mogłabym cię trzepnąć? - Coś w tym rodzaju. Wybuchnęła śmiechem, który odmłodził jej ogorzałą i pooraną zmarszczkami twarz, co pozwoliło mu wyobrazić sobie, jak wyglądała jako młoda dziewczyna. Szkoda, że tak późno ją poznał. Jego życie potoczyłoby się zupełnie inaczej. Z jeszcze jednego powodu myślał dzisiaj o Alice: tylko jej mógł się ze wszystkiego zwierzyć. Znowu doznał zawrotu głowy. Był sam w letnim

domku. Nagle poczuł, że ściany zaczynają wirować mu przed oczyma, a on leci na stół. Na szczęście udało mu się ustać na nogach, ale przez resztę dnia spodziewał się najgorszego. Teraz płacił za to, że trzymał nerwy i mięśnie na wodzy, łudząc się, iż w ten sposób zdoła zapanować nad atakiem, wszystko go bolało i czuł się wykończony. Zrobił sobie dżin z tonikiem i wyszedł na taras. Lekki wiatr niósł zapach lawendy Usiadł ciężko w fotelu i powrócił do wydarzeń minionego dnia. Spędził go pogrążony we własnych myślach, ale wyczuł, że coś jest nie tak. W drodze powrotnej do domu, gdy siedział z tyłu obok Emmy, zauważył

wyraźne napięcie między Helen a Conradem. Przez całą podróż zamienili ledwie kilka słów i ani razu nie spojrzeli na siebie. Czyżby Conrad zdenerwował czymś Helen? Co prawda miał swoje wady, ale nie wyprowadzał ludzi z równowagi - chyba że jego - a Helen była bardzo cierpliwa i wyrozumiała. Nie zdenerwowała się nawet, gdy skończyła robić zdjęcia i zastała Emmę moczącą nogę w stawie. - Próbowałem ją powstrzymać wyjaśnił. - Ale nie chciała słuchać. Martwił się, że obwini go za to, iż nie dopilnował starszej pani, tymczasem

Helen kiwnęła tylko głową i zrobiła zdjęcie babci machającej nogą w wodzie i szczęśliwej jak dziecko. Przechodnie się uśmiechali, a jej radość udzielała się innym. Jakiś chłopczyk chciał wyjść z wózka i zrobić to samo. Rodzice z trudem mu to wyperswadowali. Ich wysiłek był jednak niewspółmierny do tego, jaki musiała włożyć Helen w przekonanie babci, że czas wracać do domu. Osuszyli stopę Emmy serwetkami, które Conrad przyniósł z kawiarni, i zaprowadzili ją również nie bez trudu - do samochodu.

Przypominając sobie wyraz twarzy Helen, gdy brała od Conrada serwetki, zastanawiał się, czy aby nie pomylił się, sądząc, że bratanek ma coś wspólnego z napiętą atmosferą panującą w samochodzie. Chyba jednak to Emma była przyczyną zmiany nastroju Helen. Obserwowanie pogarszającego się stanu umysłu ukochanej osoby było przykrym i bolesnym doświadczeniem. Postawił szklankę na podłokietniku i spojrzał na zegarek. Dochodziło wpół do szóstej. Miał przed sobą cały wieczór. Może zaproponuje Conradowi, żeby wpadli Pod Łabędzia. Nie musiałby przygotowywać kolacji. Ziewnął, powieki zrobiły się ciężkie i

po chwili już spał. Conrad sprawdzał w swoim gabinecie pocztę elektroniczną. Nie znalazł nic pilnego, wyłączył więc komputer, odchylił się na oparcie fotela i oparł stopy o blat biurka. Najwyższy czas przemyśleć swoje zachowanie. Przystawiał się do mężatki. Ładne rzeczy. Gdzie się podział jego zdrowy rozsądek? Nawet w chwilach, gdy udawało mu się wydobyć z otchłani smutku i pomyśleć, że mógłby zapomnieć o Sam z pierwszą lepszą napotkaną kobietą, nie brał pod uwagę mężatek. Istniały przecież jakieś granice przyzwoitości.

Z nikim nie rozmawiał o tym mrocznym i szalonym okresie swojego życia. Nie były to najpiękniejsze chwile, a przelotne znajomości i nieudane związki zakończyły się żałosną próbą samobójczą. Nienawidził siebie za to, że zdradzał Sam, ale obrzydzenie było niczym w porównaniu z dojmującą samotnością. Doszedł do wniosku, że jego rozpacz jest tak ogromna, bo świat rozpadł mu się nagle na dwie części. Jedni rozumieli, przez co przechodzi, bo również stracili ukochaną osobę, inni zaś nie, ponieważ jedyna przykrość, jaka ich w życiu spotkała, to złamany paznokieć. Jak na ironię, aż do śmierci Samanthy

egzystował w takim świecie złamanych paznokci. Jednak paniczny strach, jaki go ogarnął, gdy trzymał w ramionach martwe ciało żony, diametralnie zmienił jego stosunek do życia. Stało się to niedługo po przeprowadzce do Cheshire. Sam, gdy dowiedziała się, że jest w ciąży, postanowiła wyjechać z Londynu i zamieszkać bliżej rodziców. „Nie chcę, by nasze dziecko mówiło z londyńskim akcentem" - zażartowała. Conrad nie spieszył się do zostania ojcem. Uważał, że niczego więcej im nie trzeba, ale w końcu ustąpił, gdy Sam oświadczyła, że jest w takim wieku, że nie może już dłużej czekać.

- Gdy już zapłodnisz mnie swoim nasieniem - powiedziała pewnej nocy, gdy właśnie skończył to robić zamierzam sprzedać firmę. - Myślałem, że praca jest dla ciebie wszystkim. - Mylisz się - odparła. - To ty jesteś dla mnie wszystkim. Poza tym chcę mieć trochę przyjemności, nosić fartuch i hodować kurczaki. - Ale nie będziesz ucinać im głów? - Najwyżej utnę twoją, jeżeli nie zapłodnisz mojej komórki jajowej. Osiem tygodni później okazało się, że

wypełnił jej polecenie, a w następnym miesiącu konkurencyjne biuro tłumaczeń, specjalizujące się w przekładach tekstów z dziedziny prawa, przedstawiło spółce TransLex lukratywną ofertę. Wkrótce potem przeprowadzili się do Cheshire, gdzie kupili uroczy czarnobiały dom z pruskiego muru, z dwoma akrami ziemi, z których część stanowił dobrze utrzymany sad i ogród warzywny. Gdy on w gabinecie tłumaczył kontrakty przewozowe, Sam w kaloszach zaspokajała potrzebę kontaktu z matką ziemią. Żartował sobie z niej, że nie minie rok, a zatęskni za pracą. Była w połowie ósmego miesiąca, gdy kancelaria prawnicza, dla której

tłumaczył, zapragnęła, by pojechał do Japonii spotkać się z klientem. Nie wiedział, co robić. Miał ochotę pojechać, ale nie chciał zostawiać Sam w zaawansowanej ciąży. - Och, przestań być taki upierdliwy powiedziała. - Pakuj walizkę i jedź. Dam sobie radę. Tylko przywieź mi mnóstwo nasion wasabi. Odwiozła go na lotnisko, ale on wciąż nie był zadowolony, że zostawią ją samą. - Może przeniosłabyś się do rodziców na czas mojej nieobecności -

zaproponował. - Zaczynasz mnie denerwować. Nic nam z Borysem nie będzie. Chociaż nie znali płci dziecka, mówili o nim Borys. Pocałował ją na pożegnanie, nie zdając sobie sprawy, że robi to po raz ostatni. Codziennie do niej telefonował z hotelu w Tokio. Śmiała się z niego i nazywała sentymentalnym głuptasem, gdy powiedział, że spędził ponad godzinę w sklepie Seibu w Ikebu-kuro, wybierając ubranka i zabawki dla dziecka. - I dlatego mnie kochasz. Słuchaj, muszę

lecieć. Mam jeszcze jedno spotkanie, a potem jadę na lotnisko. I nie przyjeżdżaj po mnie, wezmę taksówkę. - Nie ma o czym mówić, przyjadę. W duchu cieszył się z tego. Nie ma to jak powitanie na lotnisku przez ukochaną osobę. Należał do tych irytująco zadowolonych z siebie ludzi, którzy potrafią przespać prawie cały wielogodzinny lot, zwłaszcza w klasie biznesowej. Bardzo lubił latać w towarzystwie Japończyków, bo byli najcichszymi pasażerami na świecie. Dwanaście godzin później wszedł z tłumem ludzi do

hali przylotów. Kiedyś Sam czekała na niego na lotnisku z tabliczką z napisem: „Panna Kapulet oczekuje pana Montekiego". Wkrótce potem, gdy role się odwróciły i on miał ją spotkać wracała wtedy z podróży do Moskwy wystąpił z tabliczką: „Wroński czeka na Annę Kareninę". Przebiegł wzrokiem tłum w poszukiwaniu jej twarzy łub tabliczki. Bez rezultatu. Odczekał dziesięć minut, uznając, że musiała utknąć w korku, po czym zadzwonił na jej komórkę. Nie odpowiadała. Spróbował na telefon stacjonarny. Znowu nic. Nie wpadaj w panikę, powiedział

sobie. Jeżeli zaczęła rodzić, musiała zawiadomić rodziców. Będą razem z nią w szpitalu. Ale dlaczego nie wysłali mu SMS-a? Odczekał kolejne trzydzieści minut, dzwoniąc na oba numery i przekonując sam siebie, że pewnie straciła poczucie czasu, wybiegła z domu i zapomniała włączyć sekretarkę. Po następnych dziesięciu minutach poddał się i wziął taksówkę. Po drodze zatelefonował do rodziców Sam. Odebrał ojciec. Musieli mieć gości, bo w tle słychać było głosy i muzykę. Może wydawali przyjęcie na cześć przyszłej mamy i skakali koło Sam, czemu zawsze się sprzeciwiała, ale co w głębi duszy uwielbiała. Przez

dziesięć sekund delektował się ciepłym rodzinnym obrazkiem, dopóki Phil nie powiedział: „Witaj, Conradzie, jak się miewa moja kochana dziewczynka?". Zapadł zmierzch, gdy taksówka zatrzymała się na podjeździe. Pierwszą rzeczą, jaką zauważył, był kupiony niedawno chrysler jeep Sam, stojący obok jego beamera. W domu nie paliły się światła, a na schodach stały dwie butelki mleka. Każdy nerw podpowiadał mu, że coś jest nie tak. Wsunął klucz do zamka, gdy jednak chciał otworzyć drzwi, zatrzymał je założony łańcuch. Przeszedł na tył

domu, ale drzwi do pomieszczenia gospodarczego również były zamknięte. Serce waliło mu, jakby chciało wyrwać się na wolność. Stłukł szybkę w kuchni, otworzył okno, przecisnął się przez nie i wszedł na kawałki potłuczonego szkła. Zawołał Sam, lecz jego głos odbił się echem w panującej wokół ciszy. Idąc, zapalał światła. Znalazł ją w holu, u stóp schodów. Poczuł, jak zbiera mu się na mdłości, a ciało oblewa zimny pot. Już wiedział, że Sam nie żyje, i ten moment zapamięta do końca życia. Miała na sobie nocną koszulę i jego szlafrok

kąpielowy. Lubiła go nosić, bo sięgał do ziemi i był cieplejszy od jej własnego. Ciemna plama krwi na dywanie z rany na głowie wskazywała na to, że Sam leży tak od dłuższego czasu. Osunął się na podłogę i wziął żonę w ramiona, zalewając łzami jej bladą twarz. Kiedy chciał ją wytrzeć, poczuł straszliwy chłód pod palcami i z piersi wydarł mu się jęk boleści. Nie żyje! Ale dlaczego? Dlaczego mu ją odebrano? Nadal płakał, gdy odezwała się komórka w wewnętrznej kieszeni marynarki. Chciał go zignorować, lecz telefon nie przestawał dzwonić. W

końcu odebrał. Dzwonił Phil, by sprawdzić, czy wszystko w porządku. Przesunął dłonią po twarzy, zastanawiając się, jak długo wspominał przeszłość. Spojrzał na zegarek. Minęło pół godziny. Spuścił nogi na podłogę i wrócił myślami do Helen. Była pierwszą kobietą od śmierci Sam, którą się zainteresował. Od czasu próby samobójczej ślubował, że nie spojrzy na żadną inną. Uznał, że jest to winny Sam. W końcu doszedł do wniosku, że celibat to nic trudnego, jeśli tylko człowiek znajdzie sobie jakieś stałe zajęcie. Słuchając narzekań innych mężczyzn w

przebieralni klubu tenisowego, przekonał się, że wielu, chociaż miało żony, dawno zrezygnowało z seksu. - Tobie to dobrze - mówili. - Co tydzień możesz mieć inną kobietę. A teraz poznał Helen. Stanęła mu przed oczyma jej twarz, tchnąca cudownym spokojem, o pięknie sklepionych łukach brwiowych i oczach... Ach, te oczy! Przyciągały go jak magnes i mąciły w głowie. Ten pocałunek to była kompletna głupota. Co prawda tylko w policzek, ale i tak nie powinien, przecież była mężatką. Muskając wargami jej skórę, uświadomił sobie, że chciał to zrobić

już tamtego wieczoru nad stawem. I do czego go to doprowadziło? Oczywiście donikąd. Mógł pragnąć do woli, ale i tak nie miał żadnych szans, zważywszy jej stan cywilny. Milczenie w czasie drogi powrotnej do domu było aż nadto wymowne. Mówiło: Zostaw mnie w spokoju. Rozdział dwudziesty czwarty Lucy, siedząc w drugim rzędzie sali ludowej, miała wątpliwą przyjemność oglądania zaproszonego prelegenta, brodatego mężczyzny w sandałach, o najbrzydszych stopach, jakie kiedykolwiek widziała. Były

przeraźliwie białe, kościste, z grubymi, żółtymi paznokciami. Równie nieciekawy okazał się jego wykład na temat drzewek bonsai. Zawsze uważała tę tak zwaną sztukę za okrucieństwo, jak bandażowanie stóp małym dziewczynkom. Na domiar wszystkiego prelegent miał tak irytujący sposób mówienia, że człowieka aż korciło, by kopnąć go w tylną część ciała. Jego niepewna, urywana mowa przypominała zepsuty gwizdek czajnika, który nie potrafi zdecydować, czy woda się gotuje, czy nie. Gdyby nie ta pyskata podrywaczka Savannah o słodkich oczkach, byłaby teraz na działce. Tymczasem musiała

tkwić tutaj, by mieć oko na Orlanda, i czuła, jak mózg jej się lasuje. Jednak najbardziej irytujące było to, że Savannah się nie pojawiła. Gdy zajęli miejsca obok Maca, Orlando dostał od niej SMS z informacją, że zmieniła zdanie i nie przyjdzie na wykład. Zamiast tego proponowała spotkanie na drinka Pod Łabędziem. Okazała się sprytniejsza, niż Lucy sądziła. Od ich rozmowy w centrum ogrodniczym, gdy Savannah usiłowała chytrze ją podejść, proponując przyjaźń, Lucy postanowiła nie spuszczać z niej oka. Była przekonana, że dziewczyna

tylko udaje zainteresowanie ogrodnictwem, by nie odstępować Orlanda na krok. Gdyby się dla niego nadawała, wybaczyłaby jej ten podstęp, a nawet podziwiała za poświęcenie. Czuła jednak, że Savannah do niego nie pasuje. Zasługiwał na kogoś lepszego. I starszego. Orlando wciąż nie przyjmował do wiadomości, że Savannah pragnie czegoś więcej niż przyjaźni i w końcu Lucy zrezygnowała z dalszych prób uświadomienia mu tego. Bała się, że jeżeli będzie naciskać, może ją opacznie zrozumieć, zwłaszcza gdyby Savannah nabiła mu głowę bzdurami typu: „Ona się w tobie kocha". Też coś! Orlando

był jej najlepszym przyjacielem i dlatego martwiła się o niego. Powiedział jej to, gdy ostrzegał przed żonatym mężczyzną, z którym się związała. „Jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Nie chcę, abyś cierpiała". Jednak gdy zaczął plotkować z Savannah o niej i o ojcu, nabrała wątpliwości, czy nadal powinna uważać go za najlepszego przyjaciela. Co mu strzeliło do głowy? Ta dziewczyna nie miała prawa wygłaszać uwag na temat jej ojca, a tym bardziej wysuwać tak niestosownego wniosku jak ten, że Lucy musi go kochać. Początkowo zamierzała rozmówić się w

tej sprawie z Orlandem i zmusić go do przeprosin, uznała jednak, że wyszłaby na osobę małostkową. Lepiej udawać, że nic się nie stało. W ten sam sposób postanowiła potraktować wycieczkę nad jezioro Como. Nie chciała, by ktokolwiek pomyślał, że to dla niej ważna sprawa. Co z tego, że jedzie tam, gdzie mieszka ojciec? Jeśli będzie miała czas, to może go odwiedzi, a może nie. To wyłącznie jej sprawa, nikomu nic do tego. Zdecydowała się pojechać na tę wycieczkę nie ze względu na Marcusa Graya. Głównym powodem był Orlando. Była przekonana, że tam

właśnie Savannah zdecyduje się przypuścić atak i wciągnie go w coś, czego potem będzie żałował. Głośne oklaski wyrwały ją z zamyślenia. Dzięki Bogu, stary brodacz skończył wykład. Olivia Marchwood podniosła się z miejsca, trzymając w ręku notatnik. - Myślę, że wyrażę tu opinię wszystkich - powiedziała, gdy umilkły oklaski, zresztą bardzo krótkie - że sporo się dziś dowiedzieliśmy. Ja na przykład nie miałam pojęcia, że świat bonsai może być taki fascynujący. Dziękujemy, panie Brown. Zdopingował nas pan, byśmy sami spróbowali tej sztuki. - Zachęciła słuchaczy do

kolejnych oklasków, po czym ogłosiła przerwę, w czasie której podadzą herbatę i kawę. - Prosiłabym potem o zajęcie miejsc - dodała. - Bo mam do przekazania najświeższe nowiny dotyczące naszej wycieczki do Włoch. Biuro turystyczne „Ogrody marzeń" przysłało mi ulotkę reklamową hotelu, w którym będziemy mieszkać. Zrobiłam kopie dla wszystkich. - Szkoda, że Helen nie mogła dziś przyjść - powiedział Mac, gdy stali w kolejce po napoje. - Powiedziała dlaczego? - spytał Orlando. - Tak. Pojechała po męża na lotnisko.

- Nie przeszkadza jej to, że tak często go nie ma? - wtrąciła Lucy. - Nigdy nic na temat nie mówi. Ale kto wie? Kiedy przyszła ich kolej, wrzucili do koszyczka kilka monet, po czym wzięli kubki z herbatą i herbatniki. -Wiecie może, czy Hunter też jedzie na tę wycieczkę? - Chyba nie - odpowiedział Mac. - Savannah twierdzi, że jest zbyt zajęty dodał Orlando, stanowczo za szybko jak na gust Lucy.

Padało z przerwami przez prawie dwie godziny i w końcu Orlando stwierdził, że nie ma sensu dłużej pracować, wracamy do domu oznajmił. Savannah z trudem ukryła rozczarowanie, pomimo że była kompletnie mokra. Ostatnia ulewa zmusiła ich do odwrotu, lecz zmokli, zanim zdążyli dobiec do furgonetki. Podobało jej się wspólne przeczekiwanie deszczu w przytulnym wnętrzu samochodu. Kobieta, której ogród porządkowali, przyniosła im po kubku herbaty i czekoladowe babeczki. Przyjemnie było tak razem siedzieć i

słuchać radia. Z nikim tak dobrze jej się nie rozmawiało jak z Orlandem. Był wspaniały. Słuchał, co mówiła, i nie patrzył takim znudzonym, szklistym wzrokiem jak mama i tata, gdy im o czymś opowiadała. Szkoda tylko, że nie dostrzegał, jak bardzo jej się podoba, wczoraj wieczorem w pubie, pomimo spojrzeń rzucanych jej przez tę nadętą sukę Lucy, a może właśnie z powodu tych spojrzeń, starała się dać mu do zrozumienia, że jest nim zainteresowana. Tymczasem on traktował jej starania z rezerwą. Pewnie uważał, że jest dla niej za stary. Inny powód nie przychodził jej do głowy. Chyba że Lucy zrobiła mu pranie mózgu i ostrzegła przed nią.

Jeżeli tak, to nie pozostało jej nic innego, jak zakończyć grę. O co tej durnej Lucy szło? Nie mogła mieć Orlanda, ale nie pozwalała, by ktoś inny go miał. Patrz i ucz się, dziewczyno. - Może zaczekajmy jeszcze dziesięć minut - powiedziała. - wygląda na to, że przestaje padać. Roześmiał się. - Nie wiedziałem, że jesteś taką niepoprawną optymistką. -Jeszcze wielu rzeczy o mnie nie wiesz - odparła z zalotnym uśmiechem. - Wiem jedno, że przydałby mi się prysznic i suche ubranie. - Sięgnął

po jej pusty kubek stojący na desce rozdzielczej, zabrał swój, po czym otworzył drzwi. - Zaraz wracam. Powiem innym i pani Moreton, że na dzisiaj kończymy. Savannah przyglądała się, jak Orlando rozmawia z dwoma tępakami z furgonetki stojącej przed ich samochodem. Cholerne ćwoki. Jak on ich znosi? Craig, ten ze Stoke, z kolczykiem w brodawce sutkowej i tatuażem wokół szyi, który myślał, że jest Robbie'em Williamsem, próbował ją podrywać, ale powiedziała mu, gdzie może się wypchać. Orlando biegł teraz do frontowych drzwi domu. Był kompletnie mokry, włosy

kleiły mu się do głowy. Nagle wyobraziła go sobie pod prysznicem i wpadła na pewien pomysł. Dojeżdżali do Swanmere, gdy klepnęła się w czoło. - O rety, ale jestem głupia! Właśnie przypomniałam sobie, że nikogo nie ma w domu. Tata i Helen są w pracy. - Nie masz klucza? - spytał Orlando. Pokręciła głową. - Zapomniałam. - Nie przejmuj się. Pojedziemy do mnie. Weźmiesz prysznic, a twoje ciuchy wysuszymy w suszarce.

Uśmiechnęła się. - Na pewno nie zrobię ci kłopotu? - Oczywiście że nie. Poza tym Lucy nie będzie jeszcze w domu. Coraz lepiej, pomyślała. Weszli tylnymi drzwiami, zdjęli zabłocone buty, mokre skarpetki i kurtki, które Orlando rozwiesił w suszarni. Potem zawołał Lucy. Do jej powrotu pozostała godzina, ale nie zawadziło sprawdzić. Wiedział, że krzywo patrzy na jego przyjaźń z Savannah. Nie mógł zrozumieć, co ma przeciwko tej biednej dziewczynie, ale pogodził się z tym, że nigdy się ze sobą nie zaprzyjaźnią.

Czasami miał wrażenie, że Savannah leci na niego, ale zrzucał to na karb jej charakteru. Podejrzewał, że wszystko, co robi lub mówi, ma na celu zwrócenie na siebie uwagi. Przypuszczał również, że jej życie rodzinne, pomimo że dostawała wszystko, czego chciała, nie należało do udanych. Właśnie Lucy powinna to zrozumieć i okazać współczucie. Dał Savannah czysty ręcznik, pokazał, gdzie jest łazienka, a sam poszedł wziąć prysznic w łazience przylegającej do pokoju Lucy. Miał nadzieję, że nie będzie miała nic przeciwko temu. Zdjął spodnie i

podkoszulek i odkręcił kran. Kusiło go, żeby zostać dłużej pod prysznicem, ale umył się szybko, wytarł, owinął ręcznikiem i poszedł do swojego pokoju po czyste ubranie. Zamknął za sobą drzwi, rzucił ręcznik na podłogę, odwrócił się i zamarł z wrażenia. Na jego łóżku leżała Savannah. Spod kołdry wystawała jedynie głowa i nagie ramiona, ale można się było domyślić, że nie ma nic na sobie. Zanim zdążył coś powiedzieć lub sięgnąć po ręcznik, usłyszał wołanie Lucy. Rozdział dwudziesty piąty

Wchodząc po schodach, Lucy myślała tylko o tym, by połknąć jakiś silny środek na przeziębienie lub coś na złagodzenie bólu i położyć się do łóżka. Rano nie czuła się najlepiej, głowę miała jak z waty, a teraz doszedł piekielny katar. Na szczęście klientów było mało z powodu fatalnej pogody i Hugh pozwolił jej wcześniej wyjść. - Idź do domu i zabierz ze sobą te przeklęte wirusy - polecił. Jazda na rowerze w lejącym się z nieba deszczu omal jej nie zabiła. Gdy dotarła do domu, rzuciła rzeczy na podłogę, chociaż raz nie przejmując się

bałaganem, i weszła na górę. Wiedziała, że Orlando już wrócił, bo jego furgonetka stała na ulicy przed domem. Odrobina życzliwości i troski z jego strony sprawi, że zaraz poczuje się lepiej. - Orlando! - zawołała ponownie. Żadnej odpowiedzi. Może był pod prysznicem? Zajrzała do łazienki. Pusta, jedynie kałuże wody na podłodze wskazywały na to, że musiał jej niedawno używać. Chcąc zobaczyć go jak najszybciej i powiedzieć, że źle się czuje, zapukała dojego pokoju. Już miała przekręcić gałkę, gdy usłyszała czyjś chichot. Cofnęła rękę, jakby poraził ją

prąd. Savannah! Któżby inny? Odsunęła się od drzwi najszybciej, jak mogła. Jeszcze tego brakowało, by odpowiedział na jej pukanie. Zrobiła to jednak zbyt wolno, bo drzwi się uchyliły i stanął w nich Orlando owinięty ręcznikiem w talii. Często go tak widywała, ale tym razem było inaczej. Nagle wydał jej się kimś obcym. Odwróciła głowę skrępowana. Podszedł do niej, zamykając za sobą drzwi, ale zdążyła jeszcze usłyszeć dobiegający z pokoju chichot. - To nie to, co myślisz - powiedział, ściszając głos. - Myślałem, że ona...

Lucy cofnęła się i uniosła ręce. - Daj spokój, przecież to nie moja sprawa. Nie musisz się tłumaczyć. - Źle mnie zrozumiałaś. Nie mam z czego się tłumaczyć. Ja... ona... - Nie chcę o niczym wiedzieć. Tylko nie hałasuj zbytnio. Zamierzam się położyć, bo nie czuję się dobrze. Dlatego wcześniej wróciłam. Odeszła z godnością, ignorując ból palca, którym zaczepiła o brzeg drewnianego kufra stojącego przy szafce do suszenia bielizny. Jednak gdy zamknęła drzwi do swojego pokoju, padła na łóżko i nie wiadomo dlaczego

wybuchnęła płaczem. -Jak on mógł? - jęknęła, kryjąc twarz w kołdrze. - I to z nią! Rozdział dwudziesty szósty Prawie tydzień minął od powrotu Huntera z Dubaju, ale dopiero w niedzielę Helen mogła nacieszyć się jego obecnością. Tak pochłaniały go nowe interesy, w tym wzięcie w dzierżawę powierzchni biurowej, że w ogóle go nie widywała, wcześnie wychodził i późno wracał. - Nie zawracaj sobie głowy kolacją powiedział, dzwoniąc do niej z samochodu. - Zamówiłem kanapkę.

Jego ciągła nieobecność frustrowała ją i niepokoiła. Czuła się też bezbronna. Tak bardzo pragnęła upewnić się, że ją kocha, że jest przy niej, że się o nią troszczy. Dlaczego? Z prostego powodu: by nie myśleć o tym, co się stało w Wollerton. W czasie drogi powrotnej do domu nie była w stanie spojrzeć Conradowi w oczy. Przekonywała siebie, że ten pocałunek czy spojrzenie nic nie znaczą. Nie mogła jednak zapomnieć delikatnego dotyku jego warg na policzku. Za każdym razem gdy myślała o Conradzie, czuła ucisk w żołądku jak zakochana nastolatka. Rzuciła się w wir pracy i wynajdywała kolejne wymówki, gdy dzwonił Mac.

Nie chciała spotkać się z Conradem, bo wspomnienie tamtego dnia wciąż tkwiło w jej pamięci. Popatrzyła na Huntera siedzącego przy stoliku w ogrodzie, gdzie jedli śniadanie. Zapragnęła, by na nią spojrzał i zrobił jakiś czuły gest. Czy on nie zdaje sobie sprawy z tego, jak bardzo go potrzebuje? Zaczęła liczyć w myślach. Postanowiła, że gdy doliczy do dziesięciu, Hunter odłoży papiery i popatrzy na nią. Ku jej zaskoczeniu uniósł wzrok. Opalił się w Dubaju i teraz jego niebieskie oczy wydawały się jaśniejsze i bardziej wyraziste. Dobrze wyglądał.

Każda kobieta zwróciłaby na niego uwagę. - Myślałem o tym, czy nie zapisać się na siłownię. - Naprawdę? - spytała zaskoczona. Dotąd uważał, że zdrowe ciało to takie, które ciężko pracuje i rozsądnie się odżywia. - Ćwiczyłem w hotelu w Dubaju i całkiem mi się to spodobało odpowiedział. - Za chwilę powiesz, że grałeś tam w golfa i zamierzasz zacząć grać tutaj.

- Kto wie - odparł, wzruszając ramionami. - Jeżeli wszystko pójdzie dobrze i rozkręcę tam interes, to trzeba będzie zapisać się do klubu golfowego. Nie uwierzysz, ile spraw załatwia się na polach golfowych. Możesz mi podać sok pomarańczowy? Podała mu dzbanek z sokiem, uświadamiając sobie, że to ich pierwsza rozmowa od jego powrotu do domu. -Więc jak było w Dubaju? Jeszcze mi o nim nie opowiedziałeś. Doskonale wiedziała, jak wyglądał Dubaj. Było to jedno z tych okropnych miejsc, których nie miała ochoty

zobaczyć. Przemysłowe miasto, Disney World dla bogaczy, którzy nie chcieli żyć w realnym świecie. - Było czterdzieści stopni i mnóstwo agentów nieruchomości odpowiedział. - To ogromny plac budowy. Jest tam więcej dźwigów niż gdziekolwiek na świecie. Tyle to sama wiedziała. Jak również to, że pracujący tam robotnicy budowlani zarabiali jedynie czterdzieści sześć pensów za godzinę. - To wszystko? - spytała. Trzymając w jednym ręku dokumenty,

drugą nalał sobie soku do szklanki. - Niewiele jest do opowiadania. Pewnie za jakieś pięć lat skończą go budować, a do tego czasu Rosjanie, ludzie z Europy wschodniej i Chińczycy zarobią mnóstwo pieniędzy. Ogarnął ją gniew. Nie znosiła, gdy ktoś traktował ją protekcjonalnie. W dodatku wciąż trzymał w ręku te papiery. Czy naprawdę nie mógł poświęcić jej więcej uwagi? - Co zamierzasz tam kupić? - spytała. Wypił wolno sok.

- Dotąd nie interesowałaś się moją działalnością biznesową. Dlaczego właśnie teraz? Zawahała się. Dlaczego to robi? Dlaczego z takim uporem pragnie, by okazał jej zainteresowanie, gdy on najwyraźniej nie ma na to ochoty? - Chcesz powiedzieć, że rozczarowałam cię, bo nie wykazywałam zainteresowania twoimi sprawami? Zmieszanie - a może irytacja? przemknęło mu przez twarz. - Pytanie za pytanie. Czujesz się zaniedbywana? O to chodzi?

- Tak - odparła, uznając, że to najprostszy sposób zakończenia rozmowy. Może właśnie w tym tkwił problem. Gdyby częściej bywał w domu, ich małżeństwo nie byłoby takie... takie dwuznaczne. - Tak powtórzyła. - Czuję się zaniedbywana. Twarz mu złagodniała. Odłożył papiery i wziął ją za rękę. - Czemu nic nie mówiłaś? Następnym razem powinnaś pojechać ze mną do Dubaju. Chciałbym zasięgnąć twojej opinii o arabskim ranczu, które zamierzam kupić. Może powinniśmy wybrać coś

dla nas. - Zeby tam zamieszkać? Roześmiał się. - Nie bądź głupia. Nie mógłbym zostawić rodziny. Nie, myślałem raczej o jakimś letnim domu dla nas. - No cóż... - Świetnie. W takim razie załatwione. Powinienem wcześniej o tym pomyśleć i zabrać cię ze sobą. Czy zostanie mi to wybaczone? - Nie ma nic do wybaczania - odparła niewyraźnie, wrócił do swoich papierów, a ona czuła się, jakby dostała

odprawę. Pięć minut później jego telefon poinformował, że otrzymał nową wiadomość. Gdy ją odczytywał, Helen zebrała ze stołu talerze i poszła do domu. Panowała w nim cisza. Savannah pewnie jeszcze spała. Nie mogąc znaleźć sobie miejsca, sięgnęła po leżący na serwantce jeden z dzienników Alice i wyszła do ogrodu, lecz nie tam, gdzie siedział Hunter. Uciekła do miejsca, które nazywała w myślach tajemniczym ogrodem Alice. Niestety, nie dokonała tu jeszcze zmian, o jakie jej chodziło.

Przyczyną był brak czasu, ale główny powód wciąż tkwił w aparacie fotograficznym. Nie miała odwagi wywołać filmu. Nie powinna była robić zdjęcia Conradowi. Od tego wszystko się zaczęło. Flirtowała z nim, robiąc najazd na jego profil i zwalniając migawkę. W przyszłości powinna bardziej się pilnować. Nie może sobie pozwolić na kolejne potknięcia. Zamknęła za sobą zwieńczoną łukiem drewnianą furtkę i ruszyła wolno brukowaną w jodełkę ścieżką. Panująca wokół cisza podziałała na nią uspokajająco, a intensywny zapach róż Gallica i Alba podniósł ją na duchu.

Rośliny, które Alice posadziła w tym zakątku, tworzyły kojącą atmosferę. Wiedziała, że jeżeli chce dodać coś od siebie, musi uważać, by nie zepsuć tego, co stworzyłajej poprzedniczka. Próbowała zainteresować swoimi pomysłami Huntera, ale on okazywał jedynie uprzejme zainteresowanie. Rzadko tu przychodził, bo jak twierdził, nie było zasięgu i nie mógł rozmawiać przez komórkę. Postanowiła więc, że będzie to jej miejsce. Gdzie kiedyś siedziała z Conradem. No proszę, znowu ten Conrad. Zbyt często to się zdarzało. Im bardziej starała się o nim nie myśleć, tym

częściej stawał jej przed oczyma. Parę dni temu wspominała dzień, w którym się poznali, wracająca po długim weekendzie Annabel przyłapała ją na tym, jak wpatruje się w okno. Musiała mieć dziwny wyraz twarzy, bo przyjaciółka roześmiała się i spytała: - O czym tak intensywnie myślisz? - Opowiedz mi lepiej, jak ci się udał babski weekend - odparła, zmieniając temat. - Dużo piłyście i obgadywałyście mężów? Annabel jęknęła. - Nie chciałabyś wiedzieć.

Zachowywałyśmy się gorzej niż na wieczorze panieńskim. Prawie w ogóle nie spałyśmy. Zmęczenie malujące się na twarzy przyjaciółki było aż nadto wymowne. Helen usiadła na ławce z kutego żelaza i otworzyła dziennik Alice. W tym sekretnym zakątku mogła delektować się ciszą i nie myśleć o rozczarowaniu. Gdy pasjonuje nas praca w ogrodzie, możemy jedynie patrzeć w przyszłość napisała Alice. - I być optymistami. W przeciwnym razie popadlibyśmy w obłęd.

Rozdział dwudziesty siódmy W następnych dniach stan zdrowia Lucy pogorszył się, podobnie jak stosunki z Orlandem. Atmosfera w domu stawała się coraz bardziej napięta. Bez przerwy się o coś kłócili. Gdyby chociaż był w stosunku do niej uczciwy! Ale nie, z uporem maniaka zaprzeczał, że do niczego nie doszło między nim a Savannah. Czy on mają za kompletną idiotkę? Przecież na własne oczy widziała. Jak mógł jej wmawiać, że nie miał pojęcia, że Savannah wlezie mu do łóżka? - Poszedłem do twojej łazienki wziąć

prysznic, a gdy wróciłem, już leżała w moim łóżku - wyjaśnił. Był równie przekonujący jak Bill Clinton, który twierdził, że nie uprawiał seksu z Moniką Lewinsky. Powiedziała mu to. - Do diabła, Lucy! - wykrzyknął. - Jeżeli mi nie wierzysz, to twój problem. Proszę bardzo, nazywaj mnie kłamcą. Nie rozumiem, dlaczego w ogóle miałbym ci się tłumaczyć. - Nie obchodzi mnie to, z kim idziesz do łóżka - wychrypiała na tyle głośno, na ile pozwalało jej bolące gardło. - Dla mnie możesz sobie sypiać z całą żeńską populacją Swanmere. Myślałam jedynie,

że jesteś na tyle inteligentny, by nie tracić czasu na taką dziewczynę jak Savannah. - Wiesz, w czym tkwi twój problem? spytał lodowatym tonem. Stajesz się jak twoja matka. Nie sądziłem, że możesz być taka niemądra i zgorzkniała. I z powodów zupełnie dla mnie niezrozumiałych zaślepia cię zazdrość. Ja po prostu daję tej dziewczynie szansę, którą mój ojciec i wiele innych osób dali tobie, gdy... Nie pozwoliła mu dokończyć, minęła go i poszła do łazienki. Gdy zamknęła za sobą drzwi, usłyszała, jak zbiega po schodach. Wtedy osunęła się na podłogę

i rozpłakała. Oparła się plecami o brzeg wanny i podciągnęła kolana pod brodę. Czuła się tak, jakby za chwilę serce miało jej pęknąć. Ale dlaczego? Dlaczego tak bardzo się tym przejmowała? Wtedy właśnie przyszło jej do głowy, czy jej uczucie do Orlanda nie jest bardziej skomplikowane, niż dotąd sądziła. Czyżby naprawdę go kochała? Waga tego pytania wywołała kolejny potok łez. Ale jeszcze gorzej poczuła się, gdy wyobraziła sobie, jak Orlando kocha się z Savannah. Zacisnęła dłonie i przytknęła je do oczu. Dlaczego ta okropna dziewczyna wtargnęła w ich życie?

Ile dałaby za to, żeby było jak dawniej, gdy nie kłócili się, spędzali ze sobą każdą wolną chwilę, rozmawiali, śmiali się jak para najlepszych przyjaciół, jakby byli dla siebie stworzeni. Nagle uświadomiła sobie, że żyli ze sobą jak małżeństwo. Najbardziej bała się tego, że Orlando się wyprowadzi. Takjak ojciec, a potem matka. Na domiar złego dwa dni później zadzwoniła matka. Okazało się, że tylko po to, by ponarzekać na Charlesa, który pewnie dopuścił się jakiegoś ohydnego przestępstwa przeciwko niej. Lucy snuła się po kuchni w szlafroku i kapciach, przygotowując sobie zupę pomidorową z

puszki i tylko od czasu do czasu przysuwała słuchawkę do ucha, by nie stracić wątku monologu matki. - Czy ty mnie w ogóle słuchasz, Lucy? spytała w pewnym momencie Fiona, robiąc przerwę dla zaczerpnięcia oddechu. - Czy może niepotrzebnie zdzieram sobie gardło? - Przepraszam, mamo - odpowiedziała, chrypiąc straszliwie. - Nie czuję się dobrze. Od kilku dni nie chodzę do pracy, bo złapałam jakieś przeziębienie. A teraz opowiedz mi o tobie i o Charlesie. Cóż on takiego zrobił? Przestał dawać ci na pe-dikiur? Matka cmoknęła z dezaprobatą. -Wiesz,

co zawsze mówiłam o ironii. - Tak, że jest dobra dla kretynów. Ale akurat czuję się jak kretynka, więc daruj sobie te uwagi. Powiedz po prostu, co się stało. - Nie mam ochoty o tym rozmawiać. - Więc po co zadzwoniłaś? - Sądziłam, że to cię zainteresuje, ale najwyraźniej jesteś zbyt zajęta sobą, by martwić się o mnie. Jak ten twój młody człowiek? Mam nadzieję, że traktuje cię lepiej niż Charles mnie. - O jakim młodym człowieku mówisz?

Doskonale wiedziała, o kogo matce chodzi, ale prędzej wbiłaby sobie gorącą igłę w oko, niż się przyznała. - Dobrze wiesz, że chodzi mi o Orlanda. Lucy włączyła gaz, by podgrzać zupę. - Po pierwsze, on nie jest moim młodym człowiekiem, a po drugie, nie mam pojęcia, co u niego słychać. Ostatnio rzadko go widuję. Większość czasu spędza poza domem. Głos matki wyraźnie się ożywił. - Och, pokłóciliście się? Skoro tak, nie będę owijać w bawełnę i powiem, że miło mi to słyszeć. Zawsze uważałam, że jesteś dla niego zbyt dobra, że on nie

ma żadnych perspektyw. Byłoby dobrze, gdyby pracował z ojcem. Przynajmniej mógłby ci zapewnić jakąś pozycję. Matka stale to powtarzała, dziś jednak te słowa wyjątkowo ją zabolały. - Mamo, jesteśmy tylko przyjaciółmi odparła z westchnieniem. - On nigdy mi niczego nie proponował. - Och, daj spokój. Od lat się w tobie kocha. Posłuchaj mojej rady i rozejrzyj się za jakimś przyzwoitym chłopcem. Już dawno powinnaś to zrobić. Lucy była zbyt słaba fizycznie i

emocjonalnie, by spierać się z matką, mieszała więc zupę w milczeniu. Pragnęła, by chociaż raz Fiona zachowała się jak matka i zauważyła, że z córką coś się dzieje. Ale nie, zawsze liczyły się tylko jej sprawy. I to ona zwykle podtrzymywała matkę na duchu i przekonywała, że wszystko będzie dobrze. Zgasiła gaz pod zupą i wspomniała chwile, gdy chcąc pocieszyć matkę, wznosiła wojenny okrzyk: „Do diabła z Marcusem Grayem! Nie jest nam potrzebny!". Ile razy jako dziecko musiała grać rolę dorosłej, która zamyka drzwi, gasi światło i sprawdza, czy matka nie usnęła z zapalonym papierosem w ręku.

walczyła jak lwica, żeby uwolnić się od tego ciężaru, zaprzeczając każdemu słowu matki. - No dobrze, mamo - powiedziała z największym wysiłkiem. wróćmy do ciebie i Charlesa. Przecież wiesz, że cię kocha. O dziewiątej Orlando i Savannah skończyli porządkować ogród klientów, którzy następnego dnia urządzali przyjęcie z okazji trzydziestej rocznicy ślubu. Orlando wyłączył kosiarkę, wrzucił do worka ostatnią porcję ściętej trawy i przyglądał się, jak Savannah zamiata taras, a potem ustawia donice z ja-snoróżowymi nemezjami i białymi

petuniami, które przedtem oczyściła ze zwiędłych kwiatów i podlała zgodnie z jego instrukcjami. Okazała się dobrym pracownikiem. Zwłaszcza od tamtego szalonego wybryku. - Co ty, do cholery, wyprawiasz? spytał wtedy, gdy Lucy wyciągnęła fałszywy wniosek z tego, co zobaczyła, i uciekła obrażona. - Nie, nie chcę słyszeć żadnych tłumaczeń. Po prostu ubierz się i wyjdź. Zrobiła, jak powiedział, wysunęła się spod kołdry i przeszła przez pokój do kupki ubrań leżących na podłodze. Powinien się odwrócić, bo była naga, lecz jego wzrok przesunął się po szczupłym, kształtnym ciele, zatrzymując

się stanowczo zbyt długo na pełnych, krągłych piersiach. Wyraz twarzy musiał go zdradzić, bo Savannah podeszła do niego, opierając ręce na biodrach. - Chyba nie powiesz, że cię nie kusi. Z trudem przełknął ślinę. -Jestem od ciebie o dziewięć lat starszy. - To nie jest odpowiedź na moje pytanie. Pewność siebie tej dziewczyny była niebywała. Jak i to, jak działała na zmysły. - Proszę, ubierz się - powiedział,

ignorując to, co działo się pod jego ręcznikiem. Dziwiąc się własnemu opanowaniu, chwycił parę czystych spodni, bokserki i podkoszulek i wyszedł z pokoju. Serce waliło mu jak szalone i czuł suchość w ustach. Zaszokowany reakcją własnego ciała poszedł do łazienki i ochlapał twarz zimną wodą. Ubrał się pospiesznie, czekając na Savannah. Bał się zostawić ją samą z Lucy. Po chwili wyszła z pokoju w przemoczonym ubraniu. Stwierdził z zaskoczeniem, że na jej twarzy nie dostrzega cienia chytrości. Sprawiała wrażenie kruchej i delikatnej dziewczynki.

- Czy to znaczy, że mnie zwalniasz? spytała. Zniknęło gdzieś bezczelne zachowanie, ustępując miejsca autentycznej rozpaczy. Poczuł wyrzuty sumienia, że tak okrutnie ją odrzucił. Uśmiechnął się, próbując jakoś złagodzić jej upokorzenie. - W miejscu pracy stale zdarzają się przypadki molestowania seksualnego. Niech to się więcej nie powtórzy, dobrze? Uniosła głowę i rzuciła mu nieśmiałe spojrzenie. - Mówisz poważnie? Nie wyrzucisz

mnie? Błagalny ton wjej głosie poruszył w nim jakąś strunę. Miał ochotę wziąć ją w ramiona. - Udawajmy, że nic się nie stało, dobrze? Zarumieniła się lekko i zagryzła dolną wargę. -Ja... nie wiem, czy potrafię. Położył jej rękę na ramieniu. - Chodź, odwiozę cię do domu. A jutro przyjadę po ciebie punktualnie o ósmej trzydzieści. Mamy do skończenia ogród pani Moreton. Będziemy tylko my dwoje, bo Richie i Joel zaczynają nową pracę.

Następnego dnia słońce świeciło na czystym błękitnym niebie, ale Savannah nie odzywała się przez cały ranek. Dopiero w porze lunchu Orlando postanowił zrobić coś z tą krępującą ciszą. Tęsknił za dawną Savannah, wygadaną, pewną siebie dziewczyną, która na wszystko miała odpowiedź. Wiedząc, że pani Moreton nie będzie cały dzień, zaproponował, żeby zjedli lunch na patio. Obserwował, jak Savannah odkręca butelkę pepsi i zastanawiał się, co powiedzieć, żeby rozluźnić na-piętą atmosferę, gdy dziewczyna odchyliła głowę i pociągnęła potężny łyk. Zamarł na widok jej gładkiej szyi. Nie odrywając butelki od ust, odwróciła się i napotkała

jego spojrzenie. - Chcesz? - spytała, wyciągając butelkę. Pokręcił głową. Jesteś starszy o dziewięć lat, przypomniał sobie. Ale nasiona pożądania już zostały zasiane. Pragnął jej, i to bardzo. - Pewnie się zastanawiasz, dlaczego wczoraj zrobiłam to, co zrobiłam - odezwała się po chwili milczenia, jednocześnie zdejmując buty i skarpetki. Jak zahipnotyzowany patrzył, jak wyciąga nogi i porusza palcami. Na jednym miała srebrną obrączkę.

- Przemknęło mi to przez głowę odparł. - Przepraszam. To było głupie. Pewnie dlatego, że zawsze dostawałam to, czego chciałam. Mam to po tacie. Odchyliła się na oparcie, podwinęła bluzkę i wystawiła opalony brzuch do słońca. Nagle zapragnął pochylić się i pocałować ten płaski skrawek ciała i śliczny mały kolczyk połyskujący w promieniach słońca. Odchrząknął. -A co takiego chciałaś dostać? - spytał. Jakbyś nie wiedział, pomyślał.

- Podobałeś mi się od pierwszej chwili, gdy cię zobaczyłam - odparła, nie odwracając głowy i nie otwierając oczu. -1 uznałam, że czas zacząć działać. Otworzyła oczy, zakręciła butelkę i ustawiła ją między udami. W porządku. Rozumiem, że ci się nie podobam. Szkoda, ale jakoś to przeboleję. - Popatrzyła na niego. Masz coś przeciwko temu? Lubię z tobą pracować i nie chciałabym ci sprawiać kłopotów. W tym momencie powinien powiedzieć, że lepiej byłoby, gdyby przestała dla niego pracować, lecz tego nie zrobił. Odwrócił jedynie wzrok od prowokacyjnie ustawionej butelki i

przekonał siebie, że nie miał i nie będzie miał z nią żadnych problemów. Wkrótce przekonał się, że problemy dopiero się zaczęły. W ciągu dnia nie mógł przestać myśleć o Savannah, a wieczorem musiał znosić humory i złośliwe komentarze Lucy Zachowanie Lucy wprawiało go w osłupienie. Nigdy by jej nie posądzał o tak absurdalne zachowanie. Nie pamiętał już, ile razy zapewniał ją, że nie spał z Savannah, lecz i tak mu nie wierzyła. W końcu pomyślał, co, u diabła? Niech sobie wierzy, w co chce. Poza tym miał prawo spać, z kim chce. To że łączyła

ich wieloletnia przyjaźń, wcale nie znaczyło, że musi się przed Lucy tłumaczyć. Cała ta sytuacja irytowała go i smuciła, ale przecież nie zrobił nic złego. Dlatego nie zamierzał przepraszać. Jeżeli już, to ona powinna go przeprosić za wszystkie złośliwe uwagi. Może gdy wyleczy się z przeziębienia, zacznie rozsądniej myśleć. - Orlando, skończyłam. Czy mam pakować sprzęt do furgonetki? wyrwał go z rozmyślań głos Savannah. Pchnął kosiarkę w stronę tarasu i sprawdził, czy zrobiła wszystko, co jej

polecił. - Tak. Muszę jeszcze zamienić słówko z państwem Meade. - Urwał, po czym dodał: - Skoro zatrzymałem cię dziś do późna, może wpadlibyśmy Pod Łabędzia coś zjeść i wypić przed powrotem do domu? Utkwiła w nim spojrzenie migdałowych oczu. - Nie boisz się, że rzucę się na ciebie w barze? Zaśmiał się. - Tylko spróbuj. -Jeżeli dobrze to rozegrasz, to kto wie odparła z nutką dawnej pewności siebie.

Rozdział dwudziesty ósmy Była dopiero środa, a Helen już trzeci raz w tym tygodniu musiała spędzać wieczór samotnie. Hunter oznajmił przy śniadaniu, że późno wróci do domu, bo po pracy będą z Clancym i dyrektorem finansowym przeglądać jakieś papiery. - Nie czekaj na mnie. Pewnie pójdziemy z Clancym coś zjeść. Jeżeli zebranie przeciągnie się do późna, spędzę wieczór z nim i Paulą. Chyba nie masz nic przeciwko temu? Pocałował ją w policzek i wyszedł, nie czekając na odpowiedź. Wkrótce potem, gdy Helen szykowała

się do wyjścia, do kuchni weszła Savannah i oświadczyła, że późno wróci. Dalsze wyjaśnienia nie nastąpiły. Teraz, gdy Helen zamknęła za sobą drzwi i wyjęła pocztę ze skrzynki, powitała ją pustka i cisza. Zostawiła walizeczkę w holu i przeszła do kuchni. Na blacie leżały resztki śniadania pozostawione przez Savannah niedojedzona grzanka, karton z sokiem pomarańczowym i napoczęte jabłko. Ostatnio łatwiej było się z nią dogadać, ale nadal pozostała rozpieszczoną panienką, która oczekuje, aby po niej sprzątać.

Tę nieznaczną zmianę na lepsze w zachowaniu Savannah Helen przypisywała Orlandowi. Gdy ostatnio spotkała Maca przed kioskiem, powiedział, że współpraca Orlanda z jej pasierbicą wystawiła na ciężką próbę przyjaźń z Lucy. Nie mogła zrozumieć, dlaczego chciał narażać na niebezpieczeństwo to, co łączyło go z Lucy Chyba że kryło się za tym coś więcej. Raz czy dwa Hunter rzucił żartem, że ma nadzieję, iż córkę z Orlandem łączy jedynie ogrodnictwo. - To nie twoja sprawa, tato - odparła ze śmiechem Savannah. W tym śmiechu brzmiała jakaś nowa dziewczęca nuta, sugerująca, że

Savannah jest pod wielkim wrażeniem Orlanda. A która dziewczyna by nie była? Orlando Fielding mógł się podobać. Zapytała Maca jako osobę dobrze poinformowaną, czyjego zdaniem coś się dzieje między Orlandem a Savannah. Przynajmniej raz musiał przyznać się do niewiedzy. Potem spytał, dlaczego ostatnio tak rzadko ją widuje, a gdy wykręciła się nawałem pracy, powiedział, że po powrocie do domu zamierza pouczyć się włoskiego z myślą o czekającej ich wycieczce. - Nie chciałbym wyjść w obcym kraju na prymitywa. Zawsze dobrze mieć w

zanadrzu kilka żarcików. Helen wiedziała, że Conrad włada biegle japońskim ale zastanawiała się, czy zna jeszcze jakieś języki. - Czy Conrad mówi po włosku? spytała. - Och, on należy do tych mądrali, którym nauka języka przychodzi bez wysiłku. Jego żona Sam była prawdziwą poliglotką. Po raz pierwszy Mac wspomniał o zmarłej żonie Conrada. To dodało jej odwagi, by spytać, jak zmarła. Nie spodziewała się usłyszeć czegoś tak strasznego.

- To był okropny wypadek - stwierdził Mac. - Conrad wrócił z podróży do Japonii i znalazł ją martwą u stóp schodów. Musiała się potknąć. Tak po prostu. Jeden niewłaściwy krok i już jej nie było. Ich nienarodzonego dziecka również. Chłopak przeszedł piekło. Była w stanie to zrozumieć. Wiedziała, co przeżywali dziadkowie po śmierci jej matki, a ich córki. Nigdy się z tego nie otrząsnęli. Zwłaszcza dziadek, który znalazł ciało. Jak można się nie zmienić po takim doświadczeniu? Czasami była wdzięczna losowi za to, że Emma żyła w takiej nieświadomości. Przynajmniej nie dręczyły jej te straszne wspomnienia. Dzięki Bogu chociaż za to.

Wreszcie zdołała odzyskać równowagę po tej wycieczce do Wollerton. Co myślał wówczas Conrad, to jego sprawa, nie jej. Od tego czasu widziała go tylko dwa razy, i to jedynie przelotnie: raz w samochodzie, a raz jak szedł główną ulicą miasteczka. Pomimo że udawało jej się wyrzucić go z myśli, co musiała robić stanowczo zbyt często, i to w najmniej spodziewanych momentach, pozostało wspomnienie czułości i wrażliwości, które nie dawało jej spokoju. Z całą wyrazistością uświadomiła sobie, że Hunter ze swoimi wielkimi gestami, dobroczynnością i hojnością nie był mężczyzną o czułym sercu. Podejrzewała, że praktyczna

pomoc jest dla niego więcej warta niż łzy i współczucie. Mimo to uważała go za dobrego człowieka. Przypomniała sobie, co powiedział, gdy stwierdziła, że czuje się zaniedbywana. Zrobiłby wszystko dla rodziny. Co prawda nie poświęcał córce tyle czasu, ile by sobie życzyła - pomysł, by nauczyć Savannah prowadzić samochód, spalił na panewce i nowe auto stało na podjeździe jak porzucona zabawka - ale czas był dla niego cennym towarem. Potrzebował go do prowadzenia interesów, które byłyjego życiową pasją. Inne sprawy musiały toczyć się same. Całe dnie spędzał poza

domem, a gdy wracał, rozmawiał przez telefon. Czasami Helen martwiła się, że mąż zbyt wiele od siebie wymaga. Teraz jeszcze postanowił chodzić na siłownię. Był klasycznym przykładem mężczyzny w średnim wieku, który jest na najlepszej drodze do zawału serca. No i ten jego nagły brak zainteresowania seksem. Czy to nie kolejny znak świadczący o zmęczeniu? Miała dość rozumu, by nie mówić tego głośno, bo taki supermen jak Hunter nigdy nie przyznałby się do słabości. Ale po tym, co zaszło, ten brak

zainteresowania przyjmowała z ulgą. Zaczęła przeglądać korespondencję, większość listów była do Huntera, lecz wśród nich znalazła fioletoworóżową kopertę z jej nazwiskiem, zaadresowaną eleganckim charakterem pisma z licznymi zawijasami. W środku znajdowała się kartka z podziękowaniami od Isobel Jenkins. W zeszłym tygodniu miała urodziny i Helen wysłała jej prezent - najnowszą powieść Maeve Binchy. Uśmiechnęła się, odłożyła kartkę na komodę i przejrzała resztę poczty. Były wśród nich dwie duże beżowe koperty dla Huntera i paczka dla niej - wywołane zdjęcia z zakładu fotograficznego.

Nie oddała filmu do wywołania w miasteczku w obawie przed plotkami i omal go nie wyrzuciła. Nie zrobiła tego, bo chciała sprawdzić, czy aparat zarejestrował to, co czuła tego dnia. Obejrzała się przez ramię, chociaż nikogo nie było w domu, i rozłożyła odbitki na blacie kuchennym. Czuła, jak serce zaczyna jej szybciej bić w oczekiwaniu na pojawienie się zdjęcia Conrada. I oto miała je przed sobą. Patrzyła przez chwilę na przystojną, inteligentną twarz, linię podbródka, nos, jasnobrązowe włosy, które w świetle słońca wydawały się jeszcze jaśniejsze. Sprawiał wrażenie zamyślonego i

smutnego. Na innym zdjęciu obejmował ją ramieniem, z wcale nie smutnym wyrazem twarzy, wreszcie doszła do tego, na którym całuje ją w policzek. Dotknęła ręką tego miejsca, wyobraziła sobie, że robi to ponownie. Błąd, pomyślała. Głośny dźwięk telefonu sprawił, że podskoczyła mimowolnie. Sięgnęła po słuchawkę. - Tak? - spytała, sądząc, że to Hunter, i przykryła zdjęcia drugą ręką. - Helen, tu Mac. Co słychać?

- Nic szczególnego. Właśnie się zastanawiam, co zrobić z wieczorem. Hunter późno dziś wróci. -Wobec tego może przyjdziesz mi pomóc? Conrad gotuje jedną ze swoich potrawek, a ja nie mam ochoty jeść jej sam. Co ty na to? Zlitujesz się nad zdesperowanym człowiekiem? Nawet o tym nie myśl, ostrzegła się w duchu. Powiedz nie. Podziękuj i odłóż słuchawkę. - Bardzo chętnie, Mac. O której mam przyjść? - Najszybciej, jak możesz.

Igrasz z ogniem, pomyślała, chowając fotografie i przebierając się. Nie dbam o to, odpowiedziała sobie. Jestem znudzona i samotna. Dlaczego nie miałabym spędzić tego wieczoru z Makiem i Conradem? Bo osoba znudzona i samotna staje się bezbronna, odpowiedziała sobie. Wie o tym każda zaniedbywana żona. Co się, u diabła, z nim dzieje? pomyślał Mac, patrząc na Conrada. - Nie rozumiem - powiedział. Myślałem, że ucieszysz się, mając przy stole kogoś ciekawszego niż nudny stary dziad.

- Nie przyszło ci do głowy, że mogę nie mieć ochoty na towarzystwo? - warknął Conrad. - Przecież zaprosiłem Helen, a nie kogoś obcego. - Chodzi mi o to, że mogłeś mnie wcześniej zapytać, co o tym sądzę. - A co o tym sądzisz? - Sądzę, że słyszę dzwonek do drzwi. Idź i otwórz. Nie mogąc zrozumieć reakcji Conrada, Mac wyszedł do holu.

- To się nazywa tempo - stwierdził, gdy otworzył drzwi i ujrzał Helen na progu. - Zapraszam do środka. Ale dobrze ci radzę, trzymaj się z dala od Conrada. Zmarszczyła brwi i popatrzyła na niego ze strachem. - A to dlaczego? - Ma jeden z tych swoich napadów złego humoru. Wygląda na to, że nie jest w towarzyskim nastroju. - Może lepiej wrócę do domu? - Nie ma mowy. Na pewno rozchmurzy się, jak tylko cię zobaczy. Tak uroczo wyglądasz, że potrafiłabyś rozbroić

rozwścieczonego niedźwiedzia. - Chyba przesadziłeś z tym komplementem, Mac. Zaśmiał się i wziął ją za rękę. - Nonsens. Jesteś dokładnie tym, czego ten dom potrzebuje, powiewem świeżego powietrza. Wejdź i zacznij swoje czary. Po kilku szybko wypitych kieliszkach wina Conrad wreszcie się odprężył i wybaczył stryjowi. Nawet przyznał w duchu, że całkiem dobrze się bawi. Obawiał się, że będzie czuł skrępowanie w towarzystwie Helen,

czego za wszelką cenę pragnął uniknąć, tymczasem nie było tak źle. Początkowo omijali się wzrokiem, z czego wyciągnął wniosek, że ona również ma wątpliwości, czy dobrze zrobiła, przychodząc tutaj. Ale teraz cieszył się, że Mac do niej zadzwonił, a co ważniejsze, że ona przyjęła zaproszenie. Żałował tylko, że nie może jej przeprosić za tę chwilę zapomnienia w Wollerton. Kłopot w tym, że gdyby zostali sami, zapragnąłby znowu ją pocałować, tym razem jak należy. Obserwował ją, gdy Mac popisywał się kilkoma włoskimi zdaniami, których ostatnio się nauczył. Siedzieli w kuchni - obaj z Makiem rzadko jadali w

stołowym, było z tym zbyt dużo kłopotu i chyba pod wpływem grającej muzyki zapragnął nagle dotknąć policzka Helen w miejscu, gdzie ją pocałował. To pragnienie było tak silne, że z trudem zmusił się, by myśleć o czymś innym. A ona wcale mu tego nie ułatwiała. Miała na sobie kremową bluzkę ciasno opinającą jej kształty Zapragnął równie ciasno otulić ją ramionami. Poczuł, jak serce zaczyna mu bić szybciej. Nagle zwróciła na niego oczy koloru brandy i spytała, czy mówi po włosku. - Parło italiano un po' - odpowiedział, zbliżając palce do siebie, by pokazać jak mało.

Uśmiechnęła się. - Nie wierzę ci. Podejrzewam, że jesteś zbyt skromny Odpowiedział uśmiechem i wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć: „Kto, ja?". - A ty jak stoisz z włoskim? - Trochę go zaniedbałam, ale kiedyś mówiłam na tyle dobrze, aby pilotować wycieczki do Włoch. - Nie poczujesz się dziwnie, będąc po przeciwnej stronie? To tak jakby kłusownik zmienił się w gajowego.

- Nie. Będę rozkoszować się każdą minutą spędzoną w roli turystki, a nie pilota, wiedząc, że nie muszę się martwić o to, by dowieźć wszystkich z punktu A do B. - To dobrze - odparł Mac. - A skoro twój mąż z nami nie jedzie, z przyjemnością zaopiekujemy się tobą w jego zastępstwie. Będziemy twoimi oficjalnymi opiekunami. Co ty na to, Conradzie? Conrad kiwnął głową. - Nie mam nic przeciwko temu - odrzekł lekkim tonem. - Ale chyba Helen nie potrzebuje opieki.

Kawy? - zapytał. - Albo likieru? - dodał Mac. Helen złożyła serwetkę i umieściła ją przy talerzu. To właśnie Conrad w niej cenił - umiar, skrupulatność i opanowanie. - Nie, dziękuję - odpowiedziała. Powinnam już wracać do domu. Przedtem jednak czy mogłabym pomóc w zmywaniu? -W żadnym razie - odparł Mac. - Conrad się tym zajmie. -Właściwie to mam inny pomysł -

stwierdził Conrad, dostrzegając okazję, by chwycić byka za rogi. - Kiedy ty będziesz sprzątał, ja odprowadzę Helen do domu. Nie zaprotestowała, ale jej blada twarz zaczerwieniła się lekko. Była piękna noc. Minęła już północ i główna ulica miasteczka świeciła pustkami. Na bezchmurnym niebie połyskiwały gwiazdy i srebrny sierp księżyca. Conrad położył jej rękę na plecach i przeprowadził przez ulicę. Następnie wziął głęboki oddech. - Helen... - zaczął. - Nie. Nic nie mów.

Zamurowało go. Ona wie, pomyślał. Wie, co do niej czuję. Udał jednak zdziwienie. - Przecież nie wiesz, co chciałem powiedzieć. - Chyba wiem. - Nie sądzisz, że i tak powinienem to powiedzieć? Zwolniła. -Jestem mężatką, Conradzie. - Żałuję, że jesteś. - Nie mów tak.

- Żałuję, że jesteś - powtórzył. - Żałuję, że nie jesteś wolna, bo wtedy mógłbym... - Proszę, nie. - Więc dlaczego zgodziłaś się, żebym odprowadził cię do domu? - Bo... bo niegrzecznie byłoby odmówić. -Więc lepiej być grzecznym niż szczerym? Odwróciła się i spojrzała na niego oczyma ciemnymi jak niebo nad ich głowami. Dostrzegł w nich niepokój, a nawet strach. - Przepraszam - powiedział zszokowany. - Od tej chwili będę trzymał

gębę na kłódkę. I dotrzymał przyrzeczenia. Nie próbował pocałować jej na dobranoc, jak początkowo zamierzał, tylko przystanął na schodach i patrzył, jak wchodzi do domu. Posłuchał pohukiwania sowy, po czym odwrócił się i odszedł po żwirowym podjeździe. Chciał wierzyć, że gdyby się odwrócił, zobaczyłby, jak stoi w oknie i patrzy na niego z tęsknotą. Ale się nie odwrócił. Myślał o czekającej ich wycieczce do Włoch. Rozdział dwudziesty dziewiąty Z jakiegoś niewytłumaczalnego i zdaniem Lucy irytującego powodu wszyscy nagle okazali się ekspertami i

pragnęli przekazać jej swoją życiową mądrość. Najpierw matka uraczyła ją radami, potem Mac, potem Dan, następnie Angie, a teraz Hugh suszył jej głowę. Matka ze swoim wiecznie negatywnym stosunkiem do Orlanda oznajmiła, że najwyższy czas, by wreszcie spojrzała prawdzie w oczy, a inni uznali, że ich kłótnia to jedynie burza w szklance wody. Niezła burza, pomyślała. Najbardziej zabolały ją te wszystkie okrutne rzeczy, które o niej powiedział: że jest taka jak jej matka. Niemądra. Zgorzkniała. Zazdrosna. Jeżeli mu na niej zależało, dlaczego to powiedział? Czyżby specjalnie chciał ją zranić?

Chodziła do pracy od tygodnia przeziębienie wreszcie ustąpiło - i starannie unikała rozmowy z Hugh w cztery oczy Dziś jednak szczęście ją opuściło. Szef pojawił się, gdy porządkowała dział roślin jednorocznych, który po weekendowym szturmie wyglądał jak po przejściu stada słoni. Najpierw popatrzył na nią z troską, jakby chciał powiedzieć: „Jestem nie tylko twoim szefem, ale i przyjacielem". -Jak leci, Lucy? - spytał, pstrykając długopisem i bawiąc się krótkofalówką umocowaną przy pasku. - Nie mam czasu - odparła. Czy on tego

nie widzi? Machnęła energicznie miotłą. - Nawet na krótką pogawędkę? - Mogę poświęcić ci pięć minut odparła, nie podnosząc głowy. - Lada chwila przywiozą sadzonki, a muszę jeszcze posprzątać, zanim... Oczywiście nie dał jej dokończyć. - Dobrze wiem, o której przywiozą sadzonki, Lucy. Nie wcześniej niż po lunchu, więc zrób mi tę łaskę i posłuchaj, co mam do powiedzenia. - Wcale nie muszę. Pstryknął długopisem.

- Nie musisz, ale na razie ja tu dyktuję warunki. Więc odłóż tę miotłę i napij się ze mną kawy w biurze. - Nie czekając na odpowiedź, dał znak Angie, która rozmawiała z jednym z sezonowych pracowników. - Zajmij się tym, dobrze, Angie? Zabieram Lucy na kilka minut. Biuro Hugh było najbrudniejszym miejscem w całym centrum ogrodniczym. Kiedy tylko Lucy przekraczała jego próg, miała ochotę zakasać rękawy i powynosić stare katalogi, ulotki, gazety, klasyfikatory, torebki po nasionach, podarte kartony i wyszczerbione kubki z pleśnią w środku. Stało tu nawet połamane krzesło z siedzeniem wygryzionym przez myszy.

- Wolę stać - powiedziała, gdy Hugh postawił kubki z kawą na jedynym wolnym kawałku biurka i dał znak, by usiadła. - To miejsce jest zagrożeniem dla zdrowia - stwierdziła. - Powinieneś coś z tym zrobić. Roześmiał się. - Nie ma mowy. To skuteczna metoda na odstraszenie nachalnych akwizytorów. Zwiewają, aż się kurzy. - Nie zdziwiłabym się, gdyby któregoś z nich znaleziono tu w stanie rozkładu. To by wyjaśniło ten okropny zapach. Zmarszczyła nos. - Nie przyszło ci to do głowy?

- Nie. Za to przyszło mi do głowy, że mój syn cię zdenerwował. Co on zbroił? Cholera! Dosłownie podsunęła mu temat pod nos. - Trzeba było spytać Orlanda. - Spytałem, ale wykręcił się od odpowiedzi. Czy to ma jakiś związek z tą dziewczyną, która dla niego pracuje? Lucy wzięła kubek z kawą i przytknęła ostrożnie usta do brzegu, nie z obawy przed oparzeniem się, ale dlatego że Hugh równie źle parzył kawę, jak sprzątał. Skrzywiła się, czując mocną gorycz.

- Savannah nie figuruje na moim radarze - odparła. Hugh uniósł krzaczaste brwi. - Sądząc z twojego tonu, mam wątpliwości. Poczuła się przyparta do muru. - Przepraszam, Hugh, ale nie to nie twoja sprawa. - Mylisz się. Właśnie że moja. Przecież wiesz, że jesteś dla mnie jak córka. Jego słowa zbiły ją z tropu. Odchrząknęła, czując się pokonana. - Nie wiedziałam, że możesz być taki

przekonujący - stwierdziła, usiłując ironią wykręcić się od rozmowy. Okop się ze wszystkich stron, a wyjdziesz z opresji bez szwanku. - Daj spokój, kochanie, stać cię na więcej. Przestań kręcić. Jeżeli chłopak zachował się niewłaściwie, chcę to wiedzieć. - Pokłóciliśmy się, to wszystko. Pierwsza linia obrony padła. - Musiała to być poważna kłótnia, skoro zaczął nagle częściej bywać w domu. Odniosłem wrażenie, że przestaliście ze sobą rozmawiać. Chcąc zyskać na czasie, wypiła łyk

kawy i natychmiast tego pożałowała. - Powiedzieliśmy sobie różne rzeczy wyjaśniła. - Daliśmy się ponieść emocjom. - A czy te rzeczy mają coś wspólnego z tą dziewczyną? - Dlaczego ciągle o nią pytasz? - Bo ty i Orlando byliście dotąd nierozłączni, a gdy ona się pojawiła, przestaliście ze sobą rozmawiać. Czy coś zaszło między Savannah a Orlandem? W tym tkwi problem? - Hugh, daj spokój. Nawet gdyby Orlando umawiał się z seryjną

morderczynią, nie ja powinnam ci o tym powiedzieć. Mogę już wrócić do pracy? -A więc stawiasz ją na równi z seryjną morderczynią? Tak bardzo jej nie lubisz? Niech to szlag! - Nic takiego nie powiedziałam. - Nie musiałaś. Miałaś to wypisane na twarzy, gdy ją tu obsługiwałaś. Wiem, że mężczyźni są w tych sprawach ciężko myślący, ale czy Orlando wie, co do niego czujesz? Lucy zesztywniała. - Nie rozumiem.

- Obrażasz mnie, Lucy. Powiedziałaś mu, co czujesz? Czy po prostu pozwoliłaś, żeby robił z siebie głupca w obecności dziewczyny, która skutecznie schlebia jego próżności? Patrzyła na Hugh, nie mogąc wydobyć z siebie głosu. - Gdybym był na twoim miejscu ciągnął - zacząłbym o niego walczyć. Niektórych mężczyzn trzeba zdzielić po głowie i ściągnąć za włosy z powrotem do jaskini. To właśnie musiała zrobić ze mną moja żona. Skoro więc jest to cecha rodzinna, powinnaś poszukać jakiegoś sporego tępego narzędzia. Wewnętrzny głos podpowiadał jej, żeby

dalej się wykręcać i przekonywać Hugh, że ponosi go wyobraźnia, ale serce mówiło, że powinna być z nim szczera. Także w stosunku do siebie. Najwyższy czas przyznać się, że kocha Orlanda, że zawsze go kochała, ale nie zdawała sobie z tego sprawy. A teraz wyrzuciła go ze swojego życia i pchnęła w ramiona innej. -Już na to za późno - odparła w końcu. Orlando wyraźnie dał mi do zrozumienia, że łączy nas jedynie przyjaźń. -Jesteś pewna? „Taka jak matka... Niemądra... zgorzkniała... zazdrosna". Z trudem

przełknęła ślinę. - Tak. Nie pozostawił żadnych wątpliwości. - W kłótni mówi się różne rzeczy. Nie należę do ojców, którzy się wtrącają, ale może bym z nim porozmawiał, przyparł do muru i zmusił, aby przejrzał na oczy. Przecież ta znajomość z Savannah to jedynie chwilowe zauroczenie. Omal się nie rozpłakała ze wzruszenia, że tak się o nią troszczy i nawet jest gotów interweniować wjej sprawie. Pokręciła głową i mruknęła coś o powrocie do pracy. Lecz on jeszcze nie skończył.

- Chyba nie zrobisz czegoś głupiego, co? - To znaczy? - Nie zrezygnujesz z wycieczki do Włoch? Zaskoczyła go jego domyślność. Już kilka razy zamierzała zadzwonić do Olivii Marchwood i zrezygnować z wyjazdu. - Czyżbyś posiadł zdolność czytania w myślach? - spytała. - Tak sądzę. - Wstał zza biurka, omijając stertę styropianu. - To byłoby tchórzostwo, Lucy, a ty nie jesteś tchórzem. Wsiądziesz do tego samolotu do Włoch i pokażesz, co potrafisz.

Będziesz się cholernie dobrze bawić, a mój głupi syn wybije sobie tę dziewczynę z głowy. A przede wszystkim spotkasz się z ojcem i powiesz, co trzeba powiedzieć. Coś mi mówi, że to może być doskonała okazja do pogodzenia się z nim. No, no, przestań mi się trząść i płakać. Jestem tylko zwykłym facetem w średnim wieku i nie umiem radzić sobie z takimi uczuciami. -Wcale nie płaczę - odparła, pociągając nosem. - To od tej okropnej kawy oczy mi łzawią. Rozdział trzydziesty

Savannah jadła lunch z matką w jednej z ulubionych restauracji Marcii w Manchesterze - modnym lokalu o ascetycznym wystroju, z drewnianą podłogą i tak nadętymi klientami, że Savannah miała ochotę wszcząć awanturę lub przynamniej głośno beknąć. Marcia, która właśnie wróciła ze Stanów, miała na sobie jasnoniebieskie spodnie biodrówki z paskiem zdobionym dżetami i białą bluzkę z głębokim dekoltem. Nawet krytycznie nastawiona Savannah musiała przyznać, że mama wygląda zachwycająco - jakby ubyło jej kilka lat. Przywykła do tego, że pozostaje w jej cieniu, ale dzisiaj czuła

się dosłownie przytłoczona, widziała, że wszyscy się oglądają, lecz nie za nią, tylko za matką. Gdy Marcia trzepotała rzęsami na kelnera nalewającego wino, jej córkę olśniła nagła myśl. Przyjrzała się z uwagą idealnie gładkiej twarzy matki - bez zmarszczek na czole i wokół oczu - potem podbródkowi i... Jasna cholera! To dlatego tak długo siedziała w Stanach! Zrobiła sobie lifting twarzy i poprawiła cycki. Czekała, aż zejdzie opuchlizna, szwy się zagoją, aby mogła wrócić do domu i wyglądać jak bogini. To dla niej typowe, nie powiedzieć córce, co kombinuje. Nic się pod tym

względem nie zmieniła. Tego właśnie nienawidziła u rodziców, że kompletnie ją olewali. Nie zwierzali się, nie pytali o zdanie, jedynie oczekiwali, by dostosowała się do ich planów. Natomiast Orlando zawsze miał dla niej czas. Był chyba najcierpliwszym facetem, jakiego znała. I oczywiście najlepszym i najfajniejszym. Ale omal wszystkiego nie schrzaniła. Nie spodziewała się, że będzie tak inny od tych, których znała. Nigdy w życiu nie czuła się tak upokorzona, jak wtedy w jego pokoju, gdy dosłownie podała mu się na tacy, a on ją odrzucił. Poniżyła się, a przyzwoici ludzie tego nie robią. Ale on bardzo ładnie się zachował.

Nawet obrócił całą sprawę w żart. Wtedy poczuła się jeszcze gorzej i omal nie wybuchnęła płaczem. Przedtem jej się to nie zdarzało. Nigdy w życiu nie płakała w obecności faceta. Nie pozwoliłaby sobie na taką chwilę słabości. Jakoś wzięła się w garść i nazajutrz postanowiła, że będzie całkowicie uczciwa w stosunku do Orlanda. Uznała, że nie ma nic do stracenia. Okazało się, że to było najlepsze, co mogła zrobić. Ich relacje znacznie się poprawiły. A nawet bardziej niż znacznie. Teraz gdy Lucy zeszła ze sceny, sprawy wyglądały naprawdę zachęcająco.

Entuzjazm Orlanda, z jakim podchodził do swojej pracy, udzielił się również jej. Zaczęła znajdować przyjemność w poznawaniu tych wszystkich roślin, o których tyle wiedział. A wczoraj zrobił coś zaskakującego. Pocałował ją. Otrzyma! właśnie zlecenie zaprojektowania ogrodu dla jakiegoś gościa z telewizji, który mieszkał w Nantwich, i tak się ucieszył, że porwał ją w ramiona i obrócił w kółko. - Przyniosłaś mi szczęście - powiedział. - To dla mnie bardzo ważne zlecenie. A potem pocałował ją prosto w usta. Nie był to prawdziwy pocałunek, raczej jego przedsmak. Następnie zapytał, czy pójdzie z nim na kolację, by to uczcić.

- No to co robiłaś w czasie mojej nieobecności? Savannah wróciła do rzeczywistości i popatrzyła na idealnie gładką twarz i sterczące cycki matki. Nagle poczuła, że musi być od niej lepsza i pokazać, która z nich może być z siebie dumna. Dlatego opowiedziała jej o Orlandzie. - A wjakim wieku jest ten ogrodnik? spytała Marcia, gdy kelner sprzątnął ze stołu i popatrzył z uznaniem na jej biust. -Jest starszy ode mnie o osiem lat. Ale wiek nie ma tu znaczenia. To pierwszy mężczyzna, który potraktował mnie...

- I ojciec na to pozwolił? - weszła jej w słowo Marcia. Savannah najeżyła się. -Jestem na tyle dorosła, by wychodzić, z kim chcę. - Ale z ogrodnikiem? W dodatku dla niego pracujesz. Ty i ogrodnictwo! Marcia wstrząsnęła się. Savannah przypuszczała, że gdyby nowo naciągnięta skóra na to pozwalała, na twarzy matki pojawiłby się wyraz grozy i przerażenia. - Nie tego po tobie oczekiwaliśmy, posyłając cię do tej drogiej szkoły - dodała, prychając pogardliwie. - Szkoła i koszty z nią związane to była wasza decyzja. A co zrobię ze swoim

życiem, to już moja decyzja. Matka wytarła kąciki ust serwetką. - Nie odpowiedziałaś na pytanie. Czy ojciec wie, że zadajesz się z tyle starszym od siebie mężczyzną? - Cholera, mamo. Mówisz tak, jakby Orlando miał tyle lat co ty. - Mogłabyś być grzeczniejsza. Najwyraźniej ojca tak pochłaniają interesy i Helen, że nie ma pojęcia, że zadajesz się z wynajętym pracownikiem i robisz z siebie idiotkę. Savannah miała tego dość. Nazwanie Orlanda wynajętym pracownikiem było

typowe dla matki. Bez chwili zastanowienia przystąpiła do ataku. -Jeśli chcesz wiedzieć, to tata i Helen byli dumni, że pracuję z Orlandem. Może powinnaś pozbyć się swoich uprzedzeń, skoro zrobiłaś sobie twarz i cycki. Przez chwilę Marcia wpatrywała się w córkę bez słowa. - Od kiedy to liczysz się z opinią Helen? Dobre pytanie, pomyślała Savannah, gdy kilka minut później matka przeprosiła i poszła do toalety, pewnie po to, by sprawdzić w lustrze, co ją zdradziło. Helen miała swoje wady, ale nigdy nie

wyrażała się lekceważąco o Orlandzie. Savannah uśmiechnęła się, wspominając, jak macocha rozniosła na strzępy tego kierowcę z subaru. - No to kiedy wrócisz do domu, kochanie? - spytała Marcia, gdy wyszły z restauracji. Savannah spodziewała się tego pytania. - Chciałabym jeszcze zostać u taty. - Chyba żartujesz. -Jeżeli wrócę do domu, nie będę mogła pracować dla Or-landa. - Och, mogłam się spodziewać, że to on

jest tego przyczyną. - I jeszcze jedna sprawa, mamo. Za dwa tygodnie wyjeżdżam do Włoch z Orlandem. -Jedziecie tylko we dwoje? Opowiedziała jej o wycieczce. - Wygląda na to, że wszystko już załatwiłaś. Cieszę się, że zdołałaś znaleźć trochę czasu, by zjeść ze mną lunch. - Teraz widzisz, mamo, jak to przyjemnie. Orlando się denerwował. Jechał po Savannah i zastanawiał się, czy zastanie

tam jej ojca i co on powie na to, że córka idzie z nim na randkę. W dodatku wciąż nie miał pewności, czy właściwie postępuje. Zapraszając Savannah na kolację, dał jej wyraźnie do zrozumienia, że jest nią zainteresowany. Mogła też dojść do tego wniosku, gdy ją pocałował. To był taki spontaniczny gest - nie myślał o tym, co robi - dopiero później ogarnęły go wątpliwości. W co on się pakował? Dawniej, gdy miał problem, zwracał się o radę do Lucy. Zawsze mógł

na nią liczyć. To Lucy i Alice namówiły go, by skończył kurs projektowania ogrodów. Obawiał się, że zdenerwuje tym ojca, który chciał, by przejął po nim interes, ale Lucy przekonała go, by realizował własne marzenia, i nawet rozmówiła się z Hugh. Kiedy zajechał furgonetką na podjazd przed starą plebanią, obiecał sobie, że przeprosi Lucy i jakoś to jej wynagrodzi. Powiedział kilka okropnych rzeczy, które ją zraniły. Nie chciał tego, ale gniew wziął górę. Rzadko to się zdarzało, ale tym razem

bardzo żałował swego zachowania. Miał głęboką nadzieję, że Lucy mu wybaczy. Nacisnął dzwonek przy drzwiach. Otworzyły się prawie natychmiast i stanęła w nich Savannah. Na jej widok zapomniał o Lucy i dręczących go wątpliwościach. - wyglądasz fantastycznie - powiedział, gdy podeszła do niego. Tak często widywał ją w stroju roboczym, że czarna obcisła sukienka kończąca się tuż poniżej zgrabnego tyłeczka sprawiła, iż zaschło mu w ustach. Na nogach miała sandałki na

wysokich obcasach, które ściągały uwagę każdego mężczyzny. Przemiana była zdumiewająca. Poczuł się jak jeden z tych zabawnych bohaterów z kreskówki: gdyby otworzył usta, język zwinąłby mu się w trąbkę i sięgnął kolan. - Dziękuję - odpowiedziała. - Ty też nieźle wyglądasz. Nie mógł się oprzeć myśli, że zwrócili na siebie uwagę gości, gdy weszli do restauracji. Nie było mężczyzny, który nie popatrzyłby na nogi Savannah. Możecie sobie pomarzyć, pomyślał z dumą. Ona jest moja. To uczucie trwało w nim przez cały

wieczór, a wszelkie obiekcje poszły w niepamięć, gdy odwiózł ją do domu i ponownie stanął przed drzwiami starej plebanii. - Było mi bardzo miło - powiedziała Savannah, chowając ręce za plecy i wypinając biust. - Mnie również. Myślisz, że moglibyśmy to powtórzyć? –A ty? - A ja chciałbym cię pocałować. - Nie widzę przeszkód. - A ja się obawiam, że gdy tylko cię dotknę, włączy się jakiś alarm, rozbłysną światła i przybiegnie twój

ojciec. Uśmiechnęła się i weszła stopień wyżej, by się z nim zrównać. - Może to sprawdzimy? Tak też zrobili. Nie ma nic bardziej ekscytującego od pierwszego prawdziwego pocałunku. Jest w nim namiętność, obietnica i pragnienie czegoś więcej. Przyciągnął ją do siebie i objął wargami jej usta, wsuwając język w gorące wnętrze. - No proszę - powiedziała, odsuwając się od niego po dłuższej chwili.

- Żadnego alarmu, żadnych świateł czy wściekłego ojca. - Może ty nie widziałaś świateł, aleja tak - rzucił żartobliwym tonem. Uśmiechnęła się i pocałowała go lekko w usta. - Do jutra - odparła, po czym odwróciła się i zniknęła we wnętrzu domu. Stało się to tak szybko, że zaczął się zastanawiać, czy aby ten wieczór nie był jedynie wytworem jego wyobraźni. Rozdział trzydziesty pierwszy Zle się stało. Bardzo źle. To była totalna

katastrofa. Jak ona, Helen MadisonTyler, opanowana i trzeźwo myśląca kobieta, mogła do tego dopuścić? Jak mogła przekazać Conradowi tak sprzeczne sygnały? Nie powinna pozwolić, by odprowadził ją do domu. Równie dobrze mogła dać mu pisemne oświadczenie, że jest nieszczęśliwa w małżeństwie i szuka rozrywki. A najlepiej zrobić z siebie atrakcję jarmarku. „Ludzie, chodźcie zobaczyć samotną, rozczarowaną mężatkę!". Nigdy nie sądziła, że będzie tak o sobie myślała, ale naprawdę czuła się samotna i... rozczarowana małżeństwem z Hunterem. Ale romans nie wchodził w grę. Ani z Conradem, ani z nikim innym.

Miała swoje zasady i nie zamierzała wyrzucać ich przez okno razem z poczuciem własnej wartości. Przegapiłaś jeden. Spojrzała w wyblakłe oczy babci. - Co takiego, babciu? - Przegapiłaś kupon. Zobacz. - Tak. Przepraszam, zamyśliłam się. wycięła kupon rabatowy z czasopisma, po czym włożyła do pudełka po herbatnikach, gdzie leżały już inne. Bezsensowność tej czynności sprawiała, że Helen miała ochotę krzyczeć. Dlaczego tak musi być?

Dlaczego życie jest tak cholernie niesprawiedliwe? Nagle zapragnęła stąd wyjść. Zapach śmierci był zbyt ostry. Bez względu na to, jak eleganckie i wysmakowane były meble, ten zapach unosił się wszędzie; cały budynek był przesiąknięty kwaśnym, nieprzyjemnym odorem śmierci i rozkładu, wchodząc tu, miało się świadomość, że to poczekalnia dla umierających. Jak los, który nie szczędził Emmie goryczy, mógł zgotować jej taki koniec? Czy nie dość wycierpiała? Fala gorącej miłości do babci wycisnęła Helen łzy z oczu. Przypomniała sobie, ile ona i dziadek dla niej zrobili. Co by się z nią stało po samobójczej śmierci matki,

gdyby nie oni? Jako dziecko przeraźliwie bała się, że zostanie porzucona, wyprawa do sklepów była drogą przez mękę. A jeżeli babcia puści jej rękę, jeżeli zniknie w tłumie, a ona nie zdoła jej odnaleźć? Jeżeli nie trafi do domu? Potem dzięki ogromnej sile woli postanowiła, że sama musi zadbać o siebie. Zapamiętała numer autobusu, którym jeździły, nazwy ulic, które mijały, i nazwy sklepów. Jej obsesją stały się punkty orientacyjne: rząd przylegających do siebie domów, gdzie kiedyś widziały karetkę z migającymi światłami; sklep rzeźnika z podłogą wysypaną trocinami i pracownikami w

śmiesznych słomkowych kapeluszach; i przejście dla pieszych, na którym ta wstrętna kobieta zbiła chłopca za to, że upuścił lody. Było to wyczerpujące zadanie, lecz w końcu stało się jej drugą naturą, dzięki czemu nabrała pewności siebie. Nie potrafiła sobie jednak poradzić ze współczującymi spojrzeniami. Nienawidziła tego, że ludzie patrzą na nią jak na odmieńca. Przez jakiś czas nienawidziła swojej zmarłej matki. Jak Daisy mogła być taka samolubna? Zeby się zabić i nie martwić o to, co stanie się z dzieckiem czy z rodzicami! Przysięgła sobie, że nigdy

nie okaże takiej słabości. Będzie na tyle silna, by nic, a zwłaszcza nikt, jej nie złamał. Kluczem do tego była niezależność. Jeżeli będzie niezależna, da sobie radę. - Może pójdziemy na spacer? zaproponowała, wstała od stołu i sięgnęła do torebki po chusteczkę. Emma odłożyła nożyczki i twarz jej się rozjaśniła w uśmiechu. - Czy możemy pójść do tego ogrodu, w którym byłyśmy wczoraj? Ucieszyła się, że babcia zapamiętała wyprawę do Wollerton, chociaż nie było to wczoraj, i jednocześnie żal jej się

zrobiło, że ma za mało czasu, by ją tam zawieźć. - Pojedziemy tam innym razem odparła. - A teraz pospacerujmy sobie po tutejszym ogrodzie. Uśmiech zniknął z twarzy Emmy równie szybko, jak się pojawił. - Nie chcę. Mam dużo pracy - odrzekła i sięgnęła po nożyczki. Aby zająć się czymś bardziej sensownym niż wycinanie bezużytecznych kuponów z pism „Chat" i „Good Housekeeping", Helen zaproponowała, że zrobi herbatę. Po kilku minutach wróciła do pokoju z

filiżankami i kruchymi ciasteczkami, które ze sobą przywiozła. - Nie wyglądasz na szczęśliwą stwierdziła Emma, po czym sięgnęła po ciasteczko i natychmiast zasypała sobie przód bluzki okruszkami. Niespodziewana uwaga tak zaskoczyła Helen, że aż otworzyła usta. - Bo nie jestem - odpowiedziała. Starsza pani spoważniała i zmarszczyła siwe brwi. - Och, to smutne, Daisy. Dlaczego nie jesteś szczęśliwa? Daisy.

Helen. Co to ma za znaczenie? - Nie układa mi się w małżeństwie wyznała. Emma mocniej ściągnęła brwi. - Nie pamiętam, czy poznałam twojego męża? -Tak. - Spodobał mi się? Helen przypomniała sobie, jak babcia stłukła filiżankę i talerzyk i zamknęła się w toalecie. - Hunter zwykle podoba się ludziom powiedziała. - Ma w sobie charyzmę i wyróżnia się w tłumie. Podała babci kolejne ciasteczko i

dyskretnie strzepnęła okruszki ze swetra. - Przestań się mną zajmować - burknęła Emma, odpychając jej rękę. I zacznij mówić. Czemu nie? - pomyślała Helen. Skoro babcia tego chce. - Chodzi o to, że kogoś spotkałam powiedziała. - Jest zupełnym przeciwieństwem Huntera. Łagodny, wrażliwy i bardzo dobry. Poznałaś go, gdy byliśmy w Wollerton. Od tego dnia wciąż o nim myślę. Poruszył moje serce w sposób, w jaki Hunterowi nigdy się nie udało. Nie wiem dlaczego,

ale dał mi do zrozumienia, że jest mną zainteresowany. Wiem, że nie powinnam reagować na to, co mówi czy robi, ale to silniejsze ode mnie. - Urwała, by wziąć się w garść i odetchnąć. - Co twoim zdaniem powinnam zrobić, babciu? Emma, która wpatrywała się w sufit z nieobecnym wyrazem twarzy, nagle zacisnęła dłonie na poręczach krzesła. - Muszę do toalety - oznajmiła. W drodze powrotnej do domu Helen zatrzymała się przed delikatesami i dziwnym zbiegiem okoliczności jedynym klientem w sklepie był Conrad. Właśnie wychodził z bagietką wystającą z torby.

Oczywiście gdyją zapytał, jak się ma, odpowiedziała, że dobrze. Odparł, że on również. To dobrze, uznali oboje. Po tej błyskotliwej wymianie zdań każde z nich wykonało niezręczny taniec, by się wyminąć, i zanim Conrad zamknął za sobą drzwi, Helen zapomniała, po co przyszła do sklepu. Zdecydowała się na oliwki i kawałek sera stilton, po czym pospiesznie wyszła ze sklepu. Przed wejściem czekał Conrad. Rozdział trzydziesty drugi Zapomniałeś czegoś? - spytała. Conrad zamrugał powiekami, jakby zbierał się na odwa gę, żeby zrobić to, czego nie

powinien. - Tak - odpowiedział. - Zapomniałem zapytać, czy... -Urwał. Utkwiła w nim cudownie piękne oczy, lecz nic nie powiedziała. Odchrząknął i spróbował jeszcze raz. - Chodzi o to, że nie mogę przestać o tobie myśleć. Spuściła wzrok na buty. - Ale musisz - odparła cicho. - Może nie chcę. Pozwól, że odprowadzę cię do domu. Uniosła wzrok zaskoczona, jakby nagle wystrzelił z karabinu.

- Chcę tylko przejść się z tobą - dodał. Dostrzegł wahanie na jej twarzy, lecz po chwili skinęła głową. Zaczekali na przerwę w ruchu i gdy minął ich ostatni samochód z Ołivią Marchwood za kierownicą, która uniosła dłoń na powitanie, przeszli na drugą stronę ulicy. - Pójdźmy dłuższą drogą, przez cmentarz przykościelny zaproponowała Helen. W pierwszej chwili ucieszył się, sądząc, że chce z nim dłużej pobyć, lecz zaraz pomyślał, że pewnie uznała, iż

poświęcona ziemia wokół kościoła Świętego Jana zapewni jej bezpieczeństwo. Z początku przyspieszyła kroku, jakby czytała w jego myślach, ale zwolniła, gdy minęli krytą dachem bramę cmentarną i znaleźli się w cieniu starego cisa. Conrad dostrzegł ławkę, na której zwykłe siadał, gdy przywoził Maca do kościoła. - Może usiądziemy na chwilę? powiedział. Ponownie skinęła głową. Nie mógł jej rozgryźć. Czyżby żartowała sobie z niego?

- Mówiłem poważnie, że nie mogę przestać o tobie myśleć. Starałem się zapomnieć, lecz na próżno. - Odwrócił głowę. -Już dawno nikt tak na mnie działał. Żałuję tylko, że jesteś mężatką. - Nigdy w życiu nikogo nie oszukałam mruknęła. -Ja też nie. - Zawsze uważałam, że ludzie, którzy tak postępują, nie umieją nad sobą panować. Są egoistami i nie odróżniają dobra od zła. Wiem, że dziś, gdy liczy się tylko zwycięstwo, brzmi to pruderyjnie i świętoszkowato. -Wcale nie. Kiedyś sądziłem, że ludzie, którzy przechodzą kryzys, muszą wziąć się w garść, by go przezwyciężyć.

Śmierć Sam sprawiła, że zmieniłem zdanie. Zycie nie jest tylko czarne i białe, jest pogmatwane, skomplikowane i okropnie zamazane. Jedyne, co możemy zrobić, to wykorzystać je najlepiej, jak umiemy. I chwytać te ulotne chwile szczęścia. - Ale nigdy kosztem szczęścia innych. - Masz na myśli twojego męża? - Tak. Hunter może nie jest idealnym mężem, ale zasługuje na lojalność. - Szczęściarz z niego. - Nie, to ja miałam szczęście.

Mógł zaprotestować, lecz ugryzł się w język. Zamiast tego posłuchał śpiewu kosa, gruchania gołębi i odległego warkotu kosiarki, cały czas walcząc z pragnieniem zmniejszenia dzielącej ich odległości. Pragnął dotknąć Helen, objąć ją i pocałować. Dawno tak się nie czuł. Tymczasem mógł jedynie patrzeć przed siebie w nadziei, że ona się nie domyśli, co do niej czuje. W końcu nie mógł już znieść tej ciszy. -Ja tylko chcę spędzić z tobą trochę czasu - powiedział. - Lepiej cię poznać. - Odważył się

spojrzeć na nią ukradkiem. - Czy to byłoby takie straszne? Odwróciła się ku niemu twarz. Serce mu się ścisnęło na widok bezbrzeżnego smutku w jej oczach. To moja wina, pomyślał ze wstydem. Nie mogę tego zrobić. Jeżeli naprawdę zależy mi na tej kobiecie, muszę zostawić ją w spokoju. Zerwał się z ławki. - Przepraszam - powiedział. - Nie miałem prawa tak cię nagabywać. Zrobił kilka kroków, po czym odwrócił się. -Zapomnij o tym, co ci

powiedziałem. To ty masz rację, a ja się myliłem. Przez długie trzy dni, które wydawały się wiecznością, Conrad trwał przy swoim postanowieniu, by nie myśleć o Helen. W końcu jednak uznał, że dłużej nie będzie się oszukiwać, i postanowił pójść ze stryjem na ostatnie zebranie klubu ogrodniczego przed wyjazdem do Włoch. Dzięki temu będzie mógł spędzić z Helen wieczór bez wywoływania niepotrzebnego zamieszania. Niezupełnie mu się to udało, bo napotkał opór ze strony Maca.

- Idziesz na zebranie? - spytał z niedowierzaniem. -A po co? - Sam mnie namówiłeś na tę nieszczęsną wycieczkę - odpowiedział Conrad. - Pomyślałem, że najwyższy czas wykazać jakieś zainteresowanie. - Zanudzisz się na śmierć. Na twoim miejscu darowałbym sobie. - Nie szkodzi. Skoro mam jechać, mogę też pójść na nudne zebranie. Jedli lunch. Była to jedna z tych rzadkich okazji, gdy Conrad dał się wywabić ze swojego gabinetu pokusą spędzenia godziny w ogrodzie w promieniach

sierpniowego słońca. Jak również potrzebą wypytania stryja o Helen. Wiedział, że wczorajsze popołudnie Mac spędził z nią w centrum ogrodniczym, pomagając wybrać rośliny do ogrodu. - Co tam słychać u Helen? - spytał. Rozmawiając o niej, czuł się jej bliższy. Bliższy - to dobre określenie. Dzięki niemu mógł się oszukiwać, że pewnego dnia ujrzy w jej oczach coś innego niż smutek. - Zabawne, że o to pytasz - stwierdził Mac, sięgając po następną kanapkę. - Bo wczoraj sprawiała wrażenie dziwnie

milczącej. - Milczącej? - Bardziej pasowałoby tu słowo zamyślonej. Musiałem kilka razy powtarzać, co mówiłem, bo w ogóle mnie nie słuchała. Wcześniej to się jej nie zdarzało. - Może ją nudziłeś? Mac popatrzył na niego spode łba. - Wielkie dzięki. Podaj masło. - A może czymś się denerwowała? Mac rzucił mu kolejne spojrzenie.

- Na przykład czym? Conrad wzruszył ramionami. Czas skończyć z tym sondowaniem, pomyślał, ale nie mógł się powstrzymać. - Nie wiem. Odnoszę wrażenie, że w jej małżeństwie nie wszystko jest tak, jak być powinno. Jej mąż rzadko bywa w domu. - Nie powinno się dyskutować o małżeństwach. Więzi łączące dwoje ludzi bywają niezrozumiałe dla oczu postronnych. Przypomnij sobie małżeństwo twoich rodziców. - Ale co myślisz o Hunterze? indagował Conrad, nie dając się zbić z

tropu. Nie miał ochoty rozmawiać o niejasnym związku rodziców. - Ledwie go znam. - A odkąd przeszkadza ci to w wyrobieniu sobie o nim zdania? Oczy Maca się zwęziły. - Conrad, o co chodzi? - Nie rozumiem. Siedzimy sobie w ogrodzie i gawędzimy. - Dwa razy w ciągu zaledwie kilku minut złośliwie mi dociąłeś, i to zupełnie bez powodu. Nawet jak na twoje zwyczaje to dużo. Poza tym skąd

to nagłe zainteresowanie Helen? Czym sobie zasłużyła na tak drobiazgowe śledztwo? Musiał coś dostrzec w wyrazie twarzy Conrada. A może wypowiedziane na głos pytanie kazało mu się zastanowić, dość że zamilkł na dłuższą chwilę. - Conradzie, czy jest coś, czego mi nie mówisz? - spytał w końcu. - Ty i Helen... wy nie... - Głos mu się załamał. - Dobry Boże! Coś ty zrobił? Conrad nie zamierzał kłamać. - Nic. Ale nie dlatego, że się nie

starałem - dodał. - Przestań mówić zagadkami. Masz czy nie masz romansu z Helen? - Nie interesuje mnie romans. I Helen również, co dobrze o niej świadczy. Mac wyglądał, jakby za chwilę miał eksplodować. - No więc co, u diabła, się dzieje między wami? - Powiedzmy, że gdyby nie jej sytuacja, byłoby zupełnie inaczej. - Ale ona jest mężatką! - ryknął Mac. Nie pozwolę ci skrzywdzić Helen.

Nie wiadomo, jakiej reakcji Conrad spodziewał się po stryju, ale na pewno nie takiej gwałtownej obrony. - Nigdy nie skrzywdziłbym Helen odpowiedział. - A ja nie chcę mieć z tym nic wspólnego. - To dobrze. Bo niepotrzebny mi trójkąt. Mac się najeżył. - Jak możesz tak lekko to traktować? Przecież tu chodzi o małżeństwo. - Wcale nie lekko. Helen jest bardzo mądra i lojalna. Nie zrobiła i nie zrobi niczego, co naraziłoby na szwank jej

związek. - A ty? Jeżeli wciąż będziesz wokół niej węszył, to... - Mnie też nie jest łatwo - przerwał Conrad. - Czy sądzisz, że specjalnie pakowałbym się w tak skomplikowaną sytuację? Nie umiem tego wytłumaczyć. Po prostu stało się. Tak bywa. Ona sprawia, że serce zaczyna mi szybciej bić i czuję się jak kiedyś. Czy to takie złe? Ku zaskoczeniu Conrada stryj nagle stracił ochotę do kłótni i odchylił się na oparcie fotela. Sprawiał wrażenie zmęczonego.

- Może dla ciebie nie - odpowiedział stłumionym głosem. - Ale Hunter może mieć w tej sprawie odmienne zdanie. Mąż rogacz to niebezpieczne i nieprzewidywalne zjawisko. Zwłaszcza ktoś taki jak Hunter. I założę się o każdą sumę, że to wybuchowy człowiek. - Hunter nie ma o czym się dowiadywać. I wcale nie żartowałem, gdy mówiłem, że nigdy nie skrzywdziłbym Helen. W sali ludowej nie było czym oddychać. Pootwierano wszystkie okna, lecz nic to nie dało, nie wyczuwało się bowiem najlżejszego nawet powiewu wiatru. Czekając na rozpoczęcie zebrania, ludzie wachlowali się, czym popadło, i narzekali na upał. Przewidywali, że

wkrótce czekają ich wilgotne dni, a wraz z nimi pojawią się w ogrodzie grzyb, pleśń i rdza. Mac nie słuchał tych rozmów, bo był w szoku. Nie miał pojęcia, że coś się dzieje między Conradem a Helen. Jak, u diabła, mógł tego nie zauważyć? Czuł się zdradzony. Czy Helen przyjaźniła się z nim tylko dlatego, by móc spotykać z Conradem? Czyżby była aż tak przewrotna? Nie chciał w to wierzyć, boją lubił. Nawet bardzo. Prawdę mówiąc, był trochę zazdrosny. Uważał Helen za swoją przyjaciółkę.

Pochylił się lekko w przód, by na nią spojrzeć. Siedziała obok Conrada. Conrad przysięgał, że nic między nimi nie zaszło, ale to wcale go nie uspokoiło. Coś tam się tliło, przynajmniej jeśli chodzi o Conrada, wystarczyła iskra, by rozpalić płomień. A wówczas do czego to doprowadzi? westchnął. Zbyt dobrze to znał. Kiedyś dwie inne osoby przechodziły przez podobną sytuację. Rozdział trzydziesty trzeci Lucy bardzo się starała, aby ukryć głęboko, jaką przykrość sprawiajej rozmowa z Orlandem. Ze względu na ich przyjaźń musiała okazać wielkoduszność i przekonać Orlanda, iż nie ma nic

przeciwko temu, że on i Savannah stali się obiektem zainteresowania całego Swanmere. Zaproponowała spotkanie o ósmej wieczorem na działce. Tylko tu mogła z nim porozmawiać w cztery oczy, bez udziału tej pyskatej jędzy. Zjawił się jak zwykle punktualnie i z początku rozmawiali o sprawach zupełnie neutralnych, o kukurydzy, która już dojrzała, i o dorodnych pomidorach, które wcześniej pokazywała Billowi i Joe'emu. - Zrobię coś do picia i porozmawiamy o tym, co nas boli. Krzątając się przy małej kuchence gazowej w szopie, gdzie

panował nieznośny upał, przekonywała sama siebie, że wszystko będzie dobrze. Przeproszą się i znowu będą najlepszymi przyjaciółmi. Ale czy tego właśnie chciała? Nie masz co marzyć o czymś więcej, upomniała siebie. W grę wchodzi jedynie przyjaźń. Usiedli na rozklekotanych stołkach, podarowanych jej przez Dana, i utkwili wzrok w kubkach. Orlando pił kawę, a Lucy miętę. Ostatnio często piła miętę, która działała uspokajająco na żołądek. Kiedy miała jakiś kłopot, zawsze pierwszy reagował żołądek. Odezwali się jednocześnie.

- Przepraszam za to, co powiedziałem, Lucy. - Przepraszam za swoje zachowanie, Orlando. Uśmiechnęli się do siebie niepewnie. - Zachowałam się okropnie powiedziała Lucy. - Wybaczysz mi? - Tylko jeżeli ty mi wybaczysz. - Zgoda. Odstawili kubki i uściskali się. - Bardzo mi ciebie brakowało, Lucy wyznał Orlando. - Nigdy więcej się tak nie kłóćmy.

-Jesteś moim najstarszym i najbliższym przyjacielem. Nie dopuszczę do tego, by coś zniszczyło naszą przyjaźń. -Ja też nie - odpowiedział, całując ją w czubek głowy. - No to jak ci się układa z Savannah? spytała, gdy odsunęli się od siebie i sięgnęli po kubki. Słyszeli, jak Bill i Joe nie wiadomo dlaczego śpiewają na całe gardło: „Nie zostaniesz sam". Wyczuła, że zesztywniał, i zauważyła, że nie chce o niej mówić. Najwyraźniej pragnął zaoszczędzić jej przykrości. Ale musiała poznać prawdę. - W porządku, Orlando, przecież nie

zrobię ci awantury. Prędko pożałowała, że zachęciła go do zwierzeń. Zauważyła, że lubi rozmawiać o Savannah, uśmiechał się już na sam dźwięk jej imienia. Wyraz szczęścia malujący się na jego twarzy sprawił, że Lucy poczuła ucisk w gardle, a serce zaciążyło jak kamień. Zapragnęła wyrwać je z piersi i cisnąć jak najdalej. Może wtedy nie będzie tak bolało. Uśmiechnęła się z trudem, by pokazać, że podziela jego uczucia.

Jeżeli naprawdę go kocha, powinna zrobić wszystko, by był szczęśliwy, pomyślała. - Orlando, to wygląda na coś poważnego - stwierdziła. Wzruszył ramionami, ale wciąż się uśmiechał. Trąciła go stopą. - No, mnie możesz powiedzieć. Zakochałeś się w niej? -Jest jeszcze na to zbyt wcześnie, Luce. - A od kiedy czas ma tu jakieś znaczenie? - Ale miłość, to przecież...

- Och, daj spokój. Widać to w twoich oczach. Szalejesz za nią. Zaczerwienił się. - Jak zwykle za dobrze mnie znasz. Nie wiem, jak to się stało. Po prostu spadło na mnie nieoczekiwanie. - Tak się objawia miłość. Teraz to sobie uświadomiła. Przez te wszystkie lata uważała Orlanda za przyjaciela i nagle uświadomiła sobie, że jest dla niej kimś więcej. Otoczył ją ramieniem. - Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że

zapanowała między nami zgoda powiedział. -Ja też. Przytulił ją mocniej. -Jesteś wspaniała, Luce. A żebyś wiedział, pomyślała z rozpaczą. Po jego odejściu, gdy na działkach pozostali już tylko nieliczni, Lucy weszła do szopy, ukryła twarz w dłoniach i rozpłakała się. Czuła się tak udręczona, że nie usłyszała zbliżających się kroków.

- Lucy? Czy coś się stało? W drzwiach stał Dan i patrzył na nią z troską na ogorzałej, pooranej zmarszczkami twarzy. W odpowiedzi Lucy rozszlochała się na dobre. Dan wszedł do środka i otoczył ją ramionami. Oparła głowę na jego piersi, chłonąc swojski zapach ziemi, jakim przesycona była jego stara marynarka. - Och, Dan - wyjąkała. - Mam wrażenie, że za chwilę się rozpadnę. - Chyba nie będzie tak źle. - Właśnie że tak. Gorzej już być nie może.

Pociąg Virgin West Coast z Euston, który odjeżdżał o 9.10, miał dwadzieścia minut spóźnienia. W Londynie panował niemiłosierny upał, a temperatura w wagonie pierwszej klasy nie była o wiele niższa. Conrad otworzył laptop stojący na stoliku przed nim, gdyż zamierzał popracować przez najbliższe dwie godziny. W sumie miał dobry dzień. Zyskał powszechne uznanie, bo zauważył punkt dopisany w umowie w ostatniej chwili przez japońskich prawników, który mógł jego klientów drogo kosztować. Ktoś tu powinien dostać solidne baty. Pociąg pokonał zaledwie niewielki

odcinek, gdy odezwał się telefon komórkowy pasażera siedzącego nieco dalej. Głos mężczyzny, który go odebrał, słychać było w całym wagonie. Siedząca na wprost Conrada młoda kobieta uniosła wzrok znad egzemplarza „Evening Standard" i przewróciła oczyma. Conrad kiwnął głową ze zrozumieniem. Pięć minut później nieznośny pasażer wciąż zmuszał innych do słuchania jego rozmowy. - Mówię ci, Dubaj ma przed sobą wielką przyszłość. Rozwija się na potęgę - przekonywał rozmówcę. Będziesz głupcem, jeżeli w to nie wejdziesz. To centrum biznesu na Bliskim Wschodzie. Tam jest mnóstwo

nieruchomości, które ostatnio poszły w górę, niektóre nawet o sto procent. Tak, ale radzę ci się pospieszyć. Wszyscy mają ochotę na kawałek tego tortu Conrad odchylił się w lewo, by rzucić okiem na tego wszystkowiedzącego chwalipiętę i natychmiast cofnął się w stronę okna. Był to Hunter, mąż Helen. Poczuł się głupio, że nie rozpoznał jego głosu, ale widział go tylko raz i krótko z nim rozmawiał. Mimo wszystko był to dziwny zbieg okoliczności. A może chodzi o wyrzuty sumienia? „Hunter może nie jest idealnym mężem, ale zasługuje na lojalność".

Nie po raz pierwszy słowa Helen zabrzmiały mu w uszach. Co ona widziała w tym Hunterze? Dlaczego się z nim związała? Może lubiła styl życia, jaki zapewniało jej małżeństwo? Takie przypuszczenie stawiało ją w niekorzystnym świetle. Ale na pewno nie zrobiła tego z miłości. Możliwe, że upraszczał całą sprawę. Biorąc za punkt odniesienia własne małżeństwo, uznał, że wszystkie związki są równie szczere, otwarte, zgodne i pełne uczucia. Spróbował jeszcze raz zerknąć przez szparę między siedzeniami. Mąż Helen kończył właśnie rozmowę.

- Nie ma problemu. Polecę sekretarce, by przesłała ci e-mailem szczegóły. Cześć. wyłączył komórkę, odwrócił głowę, puścił do kogoś oko i zniknął z pola widzenia Conrada. Mrugnięcie oznaczało, że nie podróżuje sam. Czy była z nim Helen? Conrad mocniej się wychylił, aż siedzący obok mężczyzna spojrzał na niego z niechęcią. Ku swojemu rozczarowaniu nie zobaczył wiele, ale dość, by się przekonać, że blondynka, którą Hunter właśnie całował, na pewno nie jest Helen. Może to jego sekretarka? Poczuł, że wzbiera w nim gniew. Jak Hunter śmiał oszukiwać Helen?

Jak śmiał nadużywać jej zaufania? Co z niego za człowiek? Zaraz jednak dostrzegł ironię losu w tym nieoczekiwanym spotkaniu. Ironia wzięła górę nad przekonaniem o własnej nieomylności. Uspokoiło go to. Gdy pociąg wjechał na stację Watford Gap, Conrad zaczął się zastanawiać, co to odkrycie może oznaczać dla Helen. Czy teraz nawiąże z nim romans? A może odejdzie od Huntera? Gdyby tak było i gdyby kierował się czysto egoistycznymi pobudkami, czy powinien jej powiedzieć o tej drugiej kobiecie? Ale

czy naprawdę powinien, czy mógł sobie pozwolić na taki egoizm? „On zasługuje na lojalność". Chociaż to zdanie wydawało się teraz zupełnie nie na miejscu, czy świadomość, że mąż ją oszukuje, nie zdenerwowałaby Helen? Nie, nie może tego zrobić. Nie sprawi jej przykrości. W tym właśnie momencie zyskał już pewność, że się w niej zakochał. Bellagio Rozdział trzydziesty czwarty Może była to oznaka starzenia się, ale Marcus nie lubił, gdy Francesca

zostawiała go samego na dłużej. Proponował, że pojedzie z nią do Mediolanu, lecz ona uparła się przy swoim. - Nie miałabym czasu dla ciebie powiedziała. - Będę zajęta z przyjaciółmi. Propozycja spotkania ze starymi przyjaciółmi ze studiów pojawiła się nie wiadomo skąd i chociaż nie miał za złe żonie, że chce powspominać dawne czasy, to czuł dziwny niepokój. Ten niepokój towarzyszył mu od kilku tygodni, a może i dłużej. Nie potrafd określić jego przyczyny, ale miało to chyba związek ze zmianą w zachowaniu Franceski. Stała się daleka i

roztargniona. Próbował z nią rozmawiać, subtelnie podpytywać, z nadzieją, że się przed nim otworzy, lecz na próżno. Tak bardzo byli sobie bliscy, że wyczuwał każdą najdrobniejszą zmianę we wzajemnych stosunkach. Dlatego nie miał wątpliwości, że coś się dzieje z Francescą. Co więcej, był przekonany, iż coś przed nim ukrywa. Może nie czuła się szczęśliwa w małżeństwie? Dotąd nawet nie dopuszczał takiej myśli. Tak bardzo go to zasmuciło, że odłożył okulary, wyłączył komputer i postanowił się przejść. Pójdzie do Bellagio. I tak musi wstąpić do banku. A potem

odwiedzi Annę. Jeżeli ktoś wie, co się dzieje z Francescą, to na pewno ona. Pomimo późnego popołudnia sierpniowe słońce mocno grzało, ale ciche wąskie uliczki Pescallo tonęły w chłodzie i cieniu. Kiedy Francescą po raz pierwszy pokazała mu tę małą rybacką wioskę, natychmiast ją polubił i zapytał Francescę - z nadzieją, że powie tak czy chciałaby tu mieszkać. Ucieszyła ją jego reakcja i gdy nadarzyła się okazja kupna domu, natychmiast z niej skorzystali. Było to trochę ponad dwanaście lat temu. Miały biegać po nim dzieci, ale tak się nie stało. Po kilku poronieniach i zasięgnięciu wielu opinii lekarskich Francescę oznajmiono, że

nigdy nie zdoła donosić ciąży. Było to bolesne rozczarowanie, tym większe, że kobiety w jej rodzinie bez trudu rodziły dzieci. Tak bardzo przytłoczyła ją ta niepozostawiająca złudzeń diagnoza, że Marcus obawiał się, iż straci Francescę. Podobnie jak teraz. Ale wola życia, którą tak w niej podziwiał, pokonała depresję i Francescą stała się ukochaną ciocią licznych kuzynów i kuzynek. Nazywały ją zia Cica i darzyły równym uwielbieniem jak ona ich. Miał jednak świadomość, że rola ciotki nigdy nie stłumi pragnienia bycia matką. Dałby wszystko, by to zmienić.

Kochał ją równie mocno jak w dniu poznania, kiedy to dosłownie zwalił ją z nóg, z czego później często się śmiali. Ich spotkanie należało do tych nadzwyczajnych zdarzeń, których nikt się nie spodziewa. Jadąc samochodem, zagapił się, mając myśli zajęte rozpamiętywaniem kolejnej kłótni z Fioną, i uderzył w jej rower, gdy wyjeżdżała z bocznej ulicy. Na szczęście w tej kolizji najbardziej ucierpiał rower. Rowerzystka podniosła się z ziemi o własnych siłach, odrzucając wszelkie próby pomocy ze strony Marcusa, i zaczęła obrzucać go obelgami. Chociaż krzyczała po włosku, on i przechodnie, którzy zatrzymali się,

by ofiarować pomoc, a także gapie, domyślili się, że jej słowa to wybuch wściekłości. Wkrótce jednak przeszła na angielski i wówczas poczuł siłę jej gniewu. Zaszokowany tym, że przez chwilę nieuwagi mógł ją zabić, powtarzał bez przerwy, że bardzo ją przeprasza i zapewniał, że zapłaci za zniszczony rower. Przekonał ją, by pojechali na pogotowie upewnić się, czy nic jej nie jest. Podczas krótkiej jazdy siedziała na miejscu dla pasażera z rękami założonymi na piersi i nie przestawała wyrzucać mu lekkomyślności. Gdy udało mu się wtrącić słowo do tej wrzaskliwej tyrady, wypowiadanej znowu po włosku, rzuciła mu groźne spojrzenie.

Chociaż nadal martwił się, czy nie zrobił jej krzywdy, przekonywał siebie, że Włosi to wybuchowy, pełen temperamentu naród i ze wszystkiego robią aferę. Spędzili prawie dwie godziny na pogotowiu, w czasie których uświadomił sobie, że ona jest atrakcyjną kobietą i ma niebywale seksowny głos. Mówiła prawie perfekcyjnie po angielsku, z dodającym uroku akcentem ojczystego języka. Odpowiadając na jego pytania, wyjaśniła, że studiuje anglistykę na Uniwersytecie Mediolańskim, a w Londynie pisze pracę magisterską z literatury angielskiej. Zaimponowała mu.

Przypomniał sobie, jaką katorgą była dla niego konieczność czytania dzieł Szekspira, wielkich poetów i Chaucera, a ta włoska dziewczyna pisała pracę na temat Wichrowych wzgórz Emily Bronte. Jak zdołała przebrnąć przez ten trudny język, nie miał pojęcia. Ale przynajmniej udało im się znaleźć bezpieczniejszy grunt. Jej niechęć do niego stopniała i zaczęła mu opowiadać o planowanej podróży do Yorkshire, gdzie mieszkały siostry Bronte. - W przyszłym tygodniu jadę do Yorkshire w interesach - usłyszał nagle swój głos. - Mógłbym panią

podwieźć. Popatrzyła na niego niesamowicie czarnymi oczyma. - Dlaczego? Dlaczego chce mnie pan tam zawieźć? - Przecież powiedziałem, że i tak tam jadę. Zacisnęła usta. - To byłoby szaleństwo jechać z takim złym kierowcą. - Zaryzykowała pani jazdę na pogotowie - przypomniał jej. - Tylko dlatego, że byłam w szoku. Może nadal jestem w szoku. Może

doznałam wstrząsu i umrę na wylew krwi do mózgu. Uśmiechnął się. - Studiuje pani również medycynę? - I tak jestem lepsza od pana. Czy pan w ogóle ma prawo jazdy? Spuścił głowę, rozbawiony jej ostrą ripostą. -Jeden zero dla pani - odpowiedział. Zawiózł ją do Yorkshire i z każdym kilometrem stawał się coraz bardziej świadomy niebezpieczeństwa, w jakie się pakuje. Tylko że to nie było

niebezpieczne. To było przyjemne, nawet bardziej niż przyjemne. Ta młoda Włoszka z żywą twarzą, błyszczącymi czarnymi oczyma i zdumiewająco długimi rzęsami okazała się wspaniałą towarzyszką podróży. Kiedy dojechali do Haworth i zatrzymali się przed hotelem, który sobie wcześniej zarezerwowała, wiedział już, że nie pozwoli jej odejść. Umówili się, że przyjedzie po nią za dwa dni, chociaż nie planował tak długiego pobytu. Gdy zatrzymał się przed kamiennym wiejskim domem, miał nadzieję, że gdy zobaczy ją w drzwiach, nic do niej nie poczuje i że to, czego doświadczył, było jedynie szaloną fantazją lub mrzonką. Ale wystarczyło jedno spojrzenie na idącą

do samochodu dziewczynę, z plecakiem przewieszonym przez ramię i z uśmiechem rozświetlającym jej twarz, by serce zabiło mu w piersi. - Wiem, że jesteś żonaty - odezwała się, gdy przejechali zaledwie kawałek autostradą Ml prowadzącą do Londynu (powiedział jej o tym w drodze do Yorkshire) - ale chciałabym cię jeszcze zobaczyć. Czy to możliwe? -Ja też chciałbym cię zobaczyć odpowiedział, odrywając na chwilę wzrok od przedniej szyby i patrząc na nią. - Więc tak, to możliwe. Nie powiedziała nic więcej, ale położyła rękę na jego nodze i trzymała ją

tam przez całą podróż. Od tego dnia codziennie spotykali się lub rozmawiali przez telefon. Gdy skończyła pisanie pracy i nadszedł czas jej powrotu do Włoch, wiedział, że nie może jej puścić. Zaproponował pracę w swojej agencji reklamowej, ale odrzuciła tę propozycję ze łzami w oczach. - Przykro mi, caro, ale muszę wrócić do domu, do rodziny - odparła. Moim domem jest Bellagio, nie Londyn. Prosił, by go nie zostawiała. - Nie mogę zostać - odpowiedziała. Wiem, że to egoizm z mojej strony, ale nie mogę tak dłużej żyć. Pragnę cię mieć

tylko dla siebie albo wcale. Wiedział, o co go prosi, ale jak mógł to zrobić? Gdyby nie Lucy, zdecydowałby się bez chwili wahania. Bardzo kochał córkę. Ale kochał również Francescę. W końcu przekonał sam siebie, że miłość wszystko pokona i Lucy pewnego dnia mu wybaczy. I wciąż czekał na ten dzień. Może niepotrzebnie się łudził, że córka kiedyś zrozumie, dlaczego to zrobił. Rok po wyjeździe z Anglii przestał pisać do Lucy - dręczące milczenie po każdej kartce, liście i prezencie było zbyt bolesne. Nie mógł już znieść

ciągłego życia w nadziei, że córka odpisze na któryś z jego listów. Oznajmił Francescę, że doszedł do wniosku, iż lepiej będzie, gdy uzna, że nie ma córki. Wściekła się na niego i powiedziała, że odejdzie od niego, jeżeli to zrobi. Teraz już wiedział, że miała rację. Lepiej żyć nadzieją. Ale dlaczego po tych wszystkich latach Lucy nie mogła zaakceptować tego, że on w tej sprawie nie mógł nic zrobić? Po prostu musiał być z Francescą. Sądził, że córka w końcu zrozumie, że miłość - ta prawdziwa - rządzi się własnymi prawami. I wbrew powszechnej opinii to nie są sprawy racjonalne.

Przez wiele lat usiłował nie dostrzegać faktu, że jego małżeństwo stało się fikcją. Ze względu na córkę robił jednak, co mógł, by je utrzymać. Nawet przez myśl mu nie przeszło, żeby znaleźć sobie kogoś innego. Zamiast tego rzucił się w wir pracy. To z kolei powodowało narzekania. „Nigdy cię nie ma w domu" - skarżyła się Fiona. „A co w tym dziwnego?" - miał ochotę spytać. Nienawidził scen. Jako mały chłopiec był świadkiem wielu kłótni między

rodzicami, gdy ich małżeństwo się rozpadło. Nie był w stanie uczestniczyć w tym pojedynku na pretensje i oskarżenia. Nawet gdy Fiona zaczęła wyraźnie prowokować kłótnie zarzucała mu, że poświęca zbyt dużo lub zbyt mało czasu Lucy - nie mógł się zdobyć na walkę. Może to był błąd? Gdyby był bardziej stanowczy i zdecydowany, wypadki potoczyłyby się inaczej. A tak, cokolwiek robił, było źle. Nic więc dziwnego, że towarzystwo Franceski uznał za wzbogacające i zabawne. Gdyby się nie zakochał, mógłby zerwać tę znajomość. Gdyby chodziło o zwykłe zauroczenie, miałby dość siły, by się temu przeciwstawić.

Ciągle to sobie powtarzał, bo chociaż był szczęśliwy z Francescą, nie mógł pozbyć się wyrzutów sumienia z powodu tego, co zrobił Lucy. Przystanął na chwilę, aby złapać oddech. Zatopiony w myślach wziął zbyt ostre tempo na stromych kamiennych schodach prowadzących do Bellagio. Odwrócił się i spojrzał na Lecco, południowo-wschodnią odnogę jeziora Como. Powierzchnia wody była idealnie gładka. Ciekawe, co teraz robi Francescą. Spędza czas z przyjaciółmi ze studiów? A może jest z kimś innym? Z mężczyzną... Zadrżał pomimo upału. Gdyby

Francescą od niego odeszła, nie tylko jego życie ległoby w gruzach - poszłaby na marne wielka ofiara, na jaką się zdobył. Nie może na to pozwolić. Musi porozmawiać z Francescą, dać jej okazję do wyjaśnienia, co jest nie tak. Możliwe, że ostatnio ją zaniedbywał. Firma w Mediolanie rozrosła się i ostatnie dwa miesiące były bardzo pracowite. Wiele razy narzekała z tego powodu, ale często też, gdy jej własne obowiązki pisarki i przewodniczki grup turystycznych na to pozwalały, przyjeżdżała do niego do Mediolanu, gdzie mieli mieszkanie. Jeżeli rzeczywiście czuła się odsunięta na dalszy plan, on musi podjąć

odpowiednie kroki, by to naprawić. Miał świetny zespół pracowników, teoretycznie więc mógłby podzielić się z nimi obowiązkami. Zdawał sobie jednak sprawę, że byłoby to trudne. Zawsze wolał sam wszystkiego dopilnować. Kiedy wyjechał z Anglii, wyobrażał sobie, że rezygnuje z wyścigu szczurów, w którym dotąd uczestniczył. Wkrótce przekonał się, że nie jest stworzony do leniuchowania. Potrzebował nowych zadań, nowych wyzwań. Reklamę miał we krwi. Kiedy opanował włoski na tyle, by czuć się pewnie, zaczął współzawodniczyć z najlepszymi agencjami w branży. Włochy okazały się krajem ogromnych

możliwości, mimo szalonej biurokracji, powszechnej korupcji i ksenofobii. Zwłaszcza uprzemysłowiona północ z Mediolanem. Dlatego jego agencja nie narzekała na brak klientów. Jak można się było spodziewać, rozkręcenie firmy zajęło mu trochę czasu. Na początku wynajął małe biuro w Bellagio, gdzie mieszkali wtedy z Francescą, podobnie jak jej najbliższa rodzina. Posłuchał rady ulubionej bratowej i zajął się promocją miejscowych firm. Oprócz przemysłu turystycznego działały tu dobrze prosperujące centra ogrodnicze i fabryka szkła specjalizująca się w różnego rodzaju ozdobach, także świątecznych. Te ręcznie malowane bombki eksportowano na dużą skalę do

Stanów. Trafiało tam prawie dziewięćdziesiąt procent całej produkcji i Marcus cieszył się, że ma swój udział w coraz większym sukcesie firmy. Enrico Mosto, właściciel największego centrum ogrodniczego w okolicy, należał do najbliższych przyjaciół Marcusa i nie było tygodnia, żeby nie spotkali się na drinka lub na kolacji. Dziś wieczór mieli jeść w Villa Serbelloni. Restauracja w hotelu Villa Serbelloni jednym z najładniejszych nad jeziorem Como - była ulubionym lokalem Enrica i przynajmniej raz w miesiącu zapraszał do niej Marcusa z żoną na kolację. Dziś po raz pierwszy będą tylko we dwóch, bo Francesca nie wróciła jeszcze z

Mediolanu, a żona Enrica zmarła kilka miesięcy temu. Biedak wciąż ją opłakiwał. Marcus odzyskał oddech i ruszył dalej. Po chwili znalazł się na szczycie wzgórza i teraz czekała go już tylko droga w dół do Bellagio. Gęsto zabudowane miasteczko przypominało Wenecję z mnóstwem wąskich zaułków wybrukowanych kocimi łbami, które zdaniem Franceski były drogą przez mękę dla kogoś na wysokich obcasach. Zapoznanie się z jego topografią zajęło mu kilka dni. Zwłaszcza wieczorem łatwo się było zgubić.

Minął stojący przy końcu Salita Genzzani hotel Splendide i wszedł do banku. Dziesięć minut później znowu znalazł się na pełnej turystów ulicy. Sznur samochodów czekał na wjazd na prom. Jeszcze dwa miesiące i zrobi się pusto, pomyślał. W pierwszym tygodniu listopada miasteczko zapadnie w sen. Hotele zamkną podwoje, podobnie jak większość sklepów i restauracji. Otwarte pozostaną tylko nieliczne - na potrzeby trzech tysięcy miejscowych i mediolańczyków, którzy przyjeżdżali tu na weekendy. Ulga, jaką odczuwało w listopadzie Bellagio, była równie namacalna jak śnieg pokrywający okoliczne szczyty gór.

Z banku skręcił w prawo i poszedł dalej główną ulicą. Wszędzie słyszał angielską mowę z różnych stron świata Australii, Stanów i południowowschodniej Anglii. Przeważali goście w starszym wieku, którzy zostawiali tu setki funtów i dolarów. Pomachał kelnerom z baru San Remo i przez chwilę zastanawiał się, czy nie wstąpić na piwo, ale zrezygnował wobec braku wolnego stolika. Rozdział trzydziesty piąty Helen uspokoiła się na tyle, żeby wydobyć z siebie głos, dopiero, gdy znaleźli się na wysokości dziesięciu tysięcy

stóp. - Nadal nie rozumiem, dlaczego to zrobiłeś - powiedziała. - To było niepotrzebne. Ale Hunter w ogóle jej nie słuchał. Odbierał właśnie dżin z tonikiem i małą paczuszkę precli z rąk uśmiechniętej stewardesy włoskich linii lotniczych, pięknej dziewczyny o czarnych włosach i najbielszych zębach na świecie. Helen obserwowała kątem oka, jak mąż czaruje stewardesę i popisuje się przed nią. Nienaganny ubiór - rozpięta pod szyją bladoniebieska koszula, klasyczny sweter, kremowe spodnie, a ze złota jedynie rolex (był trzy razy żonaty, ale nigdy nie nosił obrączki) -

sprawiały, że wyglądał na pewnego siebie i wpływowego mężczyznę. Która dziewczyna nie uśmiechnęłaby się do niego i nie obdarowała dodatkową paczką precli? A jego nie kusiło? Ciekawe, czy odkąd się pobrali, nie miał ochoty na skok w bok? - Signora? Śnieżnobiały uśmiech był teraz skierowany do niej. - Poproszę białe wino - powiedziała,

starając się zachować pozory uprzejmości. Przecież to nie wina stewardesy, że Hunter przyciągał uwagę, gdziekolwiek się znalazł. Albo że lekceważył uczucia innych, gdy nie przejmując się uczestnikami wycieczki, zmienił swoje i jej bilety lotnicze. Nigdy w życiu nie czuła się równie upokorzona i przerażona, jak wtedy, gdy zgodnie z instrukcjami Olivii spotkali się przy stoisku Alitalii, a Hunter oświadczył, że nie zamierza dusić się w klasie turystycznej, i dopłacił do pierwszej klasy. Gdy popchnął ją w stronę stanowiska klasy biznesowej, miała wrażenie, że wszyscy się na nich

gapią, i zaczęła żałować, że w ostatniej chwili zmienił zdanie i postanowił pojechać z nią na wycieczkę. Najwidoczniej Marcia kazała mu pilnować Savannah i Orlanda. Miała ochotę wybuchnąć głośnym śmiechem, gdy się o tym dowiedziała. Zawsze uważała Marcię za głupią, teraz jednak uznała, że jest szalona. Za kogo ona uważała Savannah? Za czternastoletnią niewinną dziewczynkę? Najprzykrzejsze było jednak to, że gdy poprosiła Huntera, by pojechał z nią na wycieczkę, odpowiedział, że jest zbyt zajęty. Tymczasem gdy Marcia strzeliła palcami, poruszył niebo i

ziemię, by dostała to, czego chce. Jednak myliła się, sądząc, że Hunter jej nie słucha. - Nie rozumiem, o co to całe zamieszanie - powiedział, rozrywając paczkę z preclami. Położył ją na serwetce i wsunął jeden do ust. Przedtem nie miałaś nic przeciwko podróżowaniu klasą biznes lub pierwszą. - Teraz to co innego - odparła. - I dobrze o tym wiesz. Podróżujemy z grupą przyjaciół i sąsiadów, co oznacza, że po-

winniśmy być razem. Zaraz powiesz mi, że wykupiłeś w Bellagio hotel o wyższym standardzie. Włożył do ust kolejny precel. - Uprzedzam cię, że jeżeli hotel nie będzie odpowiedni, natychmiast to zrobię. Nie zamierzam mieszkać tam, gdzie nie będzie mi wygodnie. I nie rozumiem, dlaczego miałbym za to przepraszać. Chciała powiedzieć, że ona też nie będzie przepraszać za to, że nie ma ochoty zmieniać hotelu, ale ugryzła się w język, odwróciła się do okna i mrużąc oczy przed blaskiem, popatrzyła na śnieżnobiałe chmury i intensywnie błękitne niebo. Ciekawe, co mówiono o

niej za zasłoną, dziesięć rzędów dalej. A zwłaszcza co Conrad o niej pomyślał. Dwa dni po zebraniu w sali ludowej, na którym Conrad nieoczekiwanie się pojawił, dowiedziała się od Maca, że poleciał w interesach do Tokio. Poczułajednocześnie ulgę i rozczarowanie na myśl, że przez następne kilka dni nie wpadną na siebie w miasteczku. To był zaskakujący czas. Miała wrażenie, że walczą w niej dwa sprzeczne pragnienia - chęć zobaczenia Conrada i paniczny strach na myśl o tym, co zrobi, gdy to się stanie. Tego dnia na dziedzińcu

przykościelnym, gdy mówił tak otwarcie o swoich uczuciach, była gotowa ulec pokusie. Wystarczyłby jeden jego dotyk. Ale on wstał i powiedział, żeby zapomniała o tym, co jej powiedział. Została jeszcze przez chwilę na tej ławce, zakłopotana i zszokowana zszokowana tym, że tak bardzo go pragnie, i zakłopo-tanajego dziwacznym zachowaniem. Dlaczego tak nagle uciekł? Co takiego zrobiła lub powiedziała? Gdy siedział obok niej na sali, miała nadzieję, że może jej to wyjaśni, choćby po to, by ją uspokoić, że niczym go nie obraziła, ale zdobył się jedynie na klika

zdawkowych słów. Wiedziała, że Conrad niezbyt wysoko ceni Huntera, a po dzisiejszym zdarzeniu spadł pewnie jeszcze niżej wjego oczach. Nie chciała, by inni uważali ją za współwinną, miała nadzieję, że Mac, Lucy i Orlando zrozumieją, że nie miała nic wspólnego z bezceremonialną decyzją męża. Ku jej zaskoczeniu Savannah pozostała z innymi uczestnikami wycieczki. Pewnie powiedziała ojcu, gdzie sobie może wsadzić miejsce w klasie biznesowej, gdyby miało to oznaczać rozdzielenie z Orlandem.

wyglądało na to, że tylko wybuch bomby atomowej byłby w stanie rozdzielić tych dwoje. Słysząc, że zaczynają roznosić posiłki, Helen zamknęła oczy i udała, że śpi. Nie była głodna. Przez ostatni tydzień zupełnie straciła apetyt. Nawet Annabel to zauważyła. - Schudłaś - stwierdziła. - Trochę - przyznała Helen. - Nie wiedziałam, że jesteś na diecie. Nie sądziłam, że musisz się odchudzać. Miała ochotę zwierzyć się przyjaciółce,

wyznać, że nie może jeść i spać przez Conrada, ale zrezygnowała. Annabel nie zrozumiałaby tego, uważała, że Hunter to świetna zdobycz. Więc znowu opowiedziała o wszystkim babci, gdy wybrały się do pobliskiego centrum ogrodniczego. Jedyną reakcją Emmy było pytanie, czy mogłaby zjeść loda. Dziwne, ale omal nie wyznała swoich uczuć kochanej starej Isobel Jenkins. Rano poszły kupić dla niej palto, a potem, gdy pomagała jej wypełnić formularz ubezpieczenia, starsza pani zauważyła, że Helen wygląda na zmęczoną. Z trudem się powstrzymała, by nie wypalić, że życie się

pogmatwało, bo poznała mężczyznę, który zapadł jej głęboko w serce, tam gdzie dotąd nikt nie miał dostępu. Z głową opartą o okno pozwoliła płynąć myślom. Jak to się stało? Jak mogła dopuścić do tego, by Conrad przeniknął do jej duszy do tego stopnia, że ludzie zaczęli dostrzegać w niej zmiany? Czy Hunter też je zauważył? Pewnie nie. Ostatnio prawie jej nie dostrzegał. Wcale nie użalała się nad sobą. Był to fakt, prosty i oczywisty. A ona umiała sobie radzić z faktami. Nie dawała sobie rady z niepewnością. Mac czuł narastające rozdrażnienie. Tyle razy zmieniał pozycję, lecz wciąż

było mu niewygodnie. Nie mógł wyciągnąć nóg, kręciło mu się w głowie i nie miał czym oddychać. Wieczorem podczas pakowania znowu zrobiło mu się słabo. Ale nie to go martwiło. Miał złe przeczucie co do nadchodzących dni. Bliskie mu osoby pakowały się w sytuacje, które w najlepszym razie mogły skończyć się łzami. Pierwsza z nich, Lucy, starała się robić dobrą minę do złej gry. Zawsze lubił i szanował Orlanda, tymczasem wyglądało na to, że nieszczęsny chłopak kompletnie stracił rozum. Nie mógł przecież poważnie traktować Savannah. Wszyscy wiedzieli, że on i Lucy idealnie do siebie pasują i tylko patrzeć, jak to

zrozumieją. Mac był przekonany, że albo Orlando w końcu się opamięta, albo Savannah się znudzi i wyjedzie ze Swanmere. Nie wyglądała na dziewczynę stałą w uczuciach, nie potrafiła nigdzie zagrzać miejsca. Ale to może kwestia wieku. Dla młodych nic nie było wieczne, liczyło się jedynie tu i teraz. Należało czerpać z życia całymi garściami, nie myśląc o konsekwencjach. A konsekwencje były następujące: gdy Savannah zaspokoi swój głód ekscytacji i ruszy na poszukiwanie kolejnego źródła tanich emocji - Mac nie miał wątpliwości, że to tylko kwestia czasu Orlando zrobi to, co każdy mężczyzna na

jego miejscu: zwróci się do Lucy po pociechę. A Lucy, która go uwielbia, poczuje się... Wykorzystana? Zdradzona? Może nawet będzie zadowolona, że poparzył sobie palce. Jednak zanim to nastąpi, przejdzie przez piekło, z czego Orlando nie zdawał sobie sprawy. Cała trójka siedziała przed Makiem i Conradem: dziewczęta obok siebie, a Orlando z brzegu. Ze względu na wysoki wzrost Mac mógł obserwować, co się tam dzieje. Savannah opierała głowę o ramię Orlanda i od czasu do czasu wydawała z siebie głośny, irytujący chichot.

Wszystko to musiało przygnębiać Lucy. Serce Maca ścisnęło się z bólu. Jakby nie miała dość problemów. Przecież czekało ją pierwsze od wielu lat spotkanie z ojcem. Mac rozmawiał z nią o tym i zapewnił, że może na niego liczyć, jeśli zajdzie potrzeba. Nie dał się zwieść nonszalanckiej odpowiedzi. - Och, Mac, to miłe z twojej strony, ale dam sobie radę. Pewnie skończy się na tym, że gdy zapukam do jego drzwi, dowiem się, że wyjechał na wakacje. Kto wie, może tak byłoby najlepiej. Podziwiałją za ten lekki ton, ale zbyt

dobrzeją znał i umiał czytać między wierszami. Pewnego wieczoru spotkał w miasteczku Dana, który poprosił go, by opiekował się Lucy podczas wycieczki. - Dziewczyna nie jest sobą - stwierdził. - Nic dziwnego, biorąc pod uwagę zachowanie Orlanda. Chłopak łamie jej serce. Orlando pewnie nie zdawał sobie z tego sprawy, ale stracił dobrą opinię w pewnych kręgach. Nawet Olivia Marchwood, której nikt by nie podejrzewał, że ma coś do powiedzenia w sprawach sercowych, dodała swój głos do powszechnej krytyki.

- Mężczyźni! - wykrzyknęła w sklepie papierniczym. -Wszyscy są tacy sami. Skoro Orlando żył w błogosławionej niewiedzy, że popadł w niełaskę, byłoby dobrze, gdyby i Lucy nie wiedziała o powszechnej sympatii, jaką cieszyła się wśród mieszkańców miasteczka. Nie znosiła litości. Mac westchnął i poczuł, że lewa noga mu sztywnieje. Wyciągnął ją w przejściu i rozmasował kolano. - Dobrze się czujesz? - spytał Conrad. - Poczuję się dobrze, gdy wylądujemy. Może trzeba było zrobić to, co mąż Helen i dopłacić do pierwszej klasy.

Conrad starannie złożył papierową serwetkę i rzucił na tacę z resztkami lunchu. - Chcesz wstać i przejść się, by poprawić krążenie krwi w nogach? spytał w odpowiedzi. - Boisz się, że mogę kipnąć na zakrzepicę? - O to właśnie ci chodzi, tak? -Wcale nie. Zamierzam ci się jeszcze ponaprzykrzać przez jakiś czas. - Miło mi to słyszeć. Nie będziesz jadł lunchu?

- Przestań się mną zajmować. -Jak chcesz. Ja spróbuję się zdrzemnąć. Mac patrzył, jak Conrad odchyla siedzenie. Po chwili spał już głęboko z przekrzywioną na bok głową. Nic dziwnego, czuł jeszcze zmęczenie po długiej podróży do Japonii. Co do ciebie też mam złe przeczucia, pomyślał Mac. Odwrócił się i popatrzył na dwie cienkie zasłonki odgradzające część, w której siedzieli Helen i Hunter. Nikt lepiej od niego nie wiedział, co znaczy kochać czyjąś żonę. Przez jakiś czas jest wspaniale, ale gdy w końcu człowiek zda sobie sprawę, że kobieta, którą

kocha, nie odejdzie od męża, że wiąże ją z nim coś, czego on nigdy nie pojmie i z czym nie może konkurować, zaczyna się ból. Gdy zrozumie, że nie będą razem, że ona nie odda mu całego serca, wtedy życie przestaje mieć znaczenie. Najgorszemu wrogowi nie życzyłby takiej męki, a tym bardziej Conradowi. Zamknął oczy, czując, że ogarnia go senność. Pomyślał, co muszą teraz przeżywać Conrad i Lucy i jak dobrze kryją swoje uczucia. Ale on też podobnie postępował. Nikomu dotąd nie powiedział o tych zawrotach głowy. Powinien wspomnieć Conradowi, ale nie chciał go martwić.

Chłopak miał dość własnych problemów. Zupełnie jakby lecieli nad jezioro Como z tykającą bombą na pokładzie, pomyślał, zanim sen spowił wszystko mgłą. Nie wiedział tylko, kto lub co ją uruchomi. Rozdział trzydziesty szósty Celem Marcusa była Villa Rosa, hotel prowadzony przez rodzinę Fontana od prawie pięćdziesięciu lat. Rinal-do Fontana, ojciec Franceski, kupił zniszczony trzypiętrowy dom i zmienił go w albergo - pensjonat z restauracją. Po jego śmierci przeszedł on w ręce fratelli Fontano, braci Franceski, i ich żon.

Gdy Francesca przedstawiła Marcusa rodzinie, potraktowali go z wyraźną niechęcią i podejrzliwością. Francesca była jedyną córką Rosy i Rinalda i ich najmłodszym dzieckiem. Nic dziwnego, że, oględnie mówiąc, nie przyjęli go z otwartymi ramionami. Chyba tylko seryjny morderca mógł się spodziewać równie chłodnego potraktowania. Trudno było się dziwić ich wątpliwościom, wybranek córki był przecież znacznie od niej starszy, w dodatku zostawił w Anglii rodzinę. A jeżeli pewnego dnia i ją zostawi? Pierwsze osiemnaście miesięcy okazały się dla Marcusa najtrudniejsze. Przełomem stały się święta Bożego

Narodzenia, gdy Francesca wzięła sprawy w swoje ręce i podczas rodzinnego obiadu oznajmiła, że Marcus otrzymał rozwód i zamierzają się pobrać za zgodą rodziny lub bez. - Co złego jest w tym, że chcę poślubić rozwodnika? -spytała. - Albo to, że nie jest on katolikiem? Jedyne, czego się mogę wstydzić, to zachowanie mojej rodziny. Czy nie możecie dać szansy człowiekowi, którego kocham? Marcus poczuł się dumny z Franceski, ale biorąc ją za rękę, nie miał nadziei na ocieplenie stosunków z jej rodziną. Mylił się jednak. Rinaldo podniósł się wolno i ze łzami w oczach

uniósł kieliszek w jego stronę. - Za mojego przyszłego zięcia powiedział i nawet zdobył się na uśmiech. Za jego przykładem poszli inni i lody zostały przełamane. Ślub odbył się trzy miesiące później, w marcu, na dwa tygodnie przed rozpoczęciem sezonu. Ceremonia miała miejsce w miejscowej bibliotece i był to pierwszy ślub cywilny w rodzinie. Francesca uprzedziła go, że niektóre stare ciotki i wujowie mogą nigdy nie uznać ich małżeństwa. - Są bardzo konserwatywni - wyjaśniła.

- Liczą się dla nich tylko tradycja i religia. Podczas gdy Marcus starał się udowodnić ojcu Franceski, że zasługuje na jego córkę, jego rodzina zerwała z nim wszelkie kontakty. Nie otrzymał żadnego listu ani telefonu od córki. Czasami podejrzewał, że wysyłane przez niego listy nie docierały do Lucy, bo Fiona je zatrzymywała. Wiedział, że wciąż nie może mu wybaczyć tego, co zrobił, i musi pogodzić się z tym, że nie będzie miał żadnego wpływu na wychowanie Lucy. Skręcił w prawo w biegnącą pod górę brukowaną uliczkę tak wąską, że niemal można było dotknąć rękami stojących po

obu stronach domów. Na niewielkim wzniesieniu, z dala od sklepów i innych hoteli, stała Villa Rosa, skąd rozciągał się piękny widok na jezioro Como. W pogodne dni można było stąd zobaczyć Cadenabbię i Tremezzo, ale dzisiaj zasłaniała je fiołkowa mgła parnego powietrza. Pchnął szklane drzwi i wszedł do klimatyzowanego wnętrza. W recepcji z marmurowym blatem siedziała Antonia, najstarsza bratanica Franceski, i rozmawiała przez telefon. Pomachała mu na powitanie i powiedziała bezgłośnie Ciaol, Marcus zaś ruszył na poszukiwanie Anny, jej

matki. Znalazł ją w ogrodzie na tarasie. Zajmowała się cenną kolekcją glinianych donic i antycznych waz, w których pyszniły się wspaniałe okazy róż, kremowobiałe hortensje i zachwycające krzewy oleandrów o barwie cynobru. Hotel był mniejszy od innych w Bellagio, nie miał basenu, spa ani siłowni, ale rzadko stał pusty. Wśród gości przeważali Amerykanie, Brytyjczycy, wreszcie Francuzi i Niemcy. Przyciągał ich wysoki standard i wyborna kuchnia. Zachwycali się również ogrodem na tarasie, który założyła Anna z pomocą Franceski. Podczas letnich miesięcy tu

właśnie podawano gościom śniadanie. Na widok Marcusa Anna odstawiła konewkę, wytarła dłonie o szerokie biodra, podeszła i pocałowała go w oba policzki. - Ciao! Come stai? - Sto bene - odpowiedział ciepło. Bardzo lubił Annę. Ona jedna zaakceptowała go bez sprzeciwu, podczas gdy reszta rodziny starała się go unikać. Była żoną Franka, najstarszego z braci Fontanów, i mogła przekonywać Francescę, by zerwała z Marcusem. Zamiast tego wspierała ich i przekonywała, że miłość wkrótce

zwycięży. Marcus był od Anny starszy zaledwie o dwa lata i traktował jak bliską osobę. Anna przyjaźniła się też z Francescą i zastępowała jej matkę, gdy trzy lata temu zmarła Rosa.

- Coś mi się widzi, że miałbyś ochotę na piwo - powiedziała. Skrzywił się. - Tak źle wyglądam? Uśmiechnęła się. - Zgrzałeś się trochę. Gdy Anna poszła po piwo, on usadowił się na jednym z trzcinowych foteli stojących przy końcu tarasu. W cieniu obrośniętej bluszczem pergoli słuchał dzwonu z wieży kościoła San Giacomo, wybijającego godzinę trzecią, i głosów pary turystów studiujących przewodnik i mapę jeziora. Akcent wskazywał, że byli

Amerykanami z Chicago, dobrze sytuowanymi, na co wskazywał ubiór. Właśnie o takich turystach myślał, gdy przed dwoma laty przekonał braci Fontanów, by przeprowadzili gruntowny remont. Hotel nie cieszył się popularnością, zdaniem Marcusa dlatego, że miał już za sobą czasy świetności. Najdelikatniej, jak mógł, wyjaśnił rodzinie żony, że dla turysty z dwudziestego pierwszego wieku włoski pensjonat z wiejską instalacją wodnokanalizacyjną, wyblakłym wystrojem, wytartymi dywanami i matowymi złoceniami niejestjuż atrakcyjny. Namówił Fontanów, żeby unowocześnili hotel i nadali mu elegancki wygląd. Przedstawił im parę młodych

dekoratorów wnętrz z Mediolanu, którzy rzuciwszy okiem na przestarzały wystrój i meble, aż załamali ręce z rozpaczy. Gdy skończyli teatralną gestykulację, oznajmili, że trzeba postarać się, aby hotel wyróżniał się czymś spośród innych pensjonatów w Bellagio. Bracia posłuchali ich rad, udali się do banku i zaryzykowali skok na głęboką wodę. W rezultacie Villa Rosa zyskała reputację modnego hotelu z klasą, oferującego proste, ale nowoczesne i stylowe pokoje oraz sprawną obsługę, jakiej oczekuje najbardziej wytworny i wymagający turysta. Hotel był często fotografowany i pokazywany w czasopismach, a unowocześniona restauracja zyskiwała coraz lepszą opinię.

- Przepraszam, że to tak długo trwało powiedziała Anna, niosąc piwo i espresso dla siebie. Amerykanie zebrali rzeczy i wyszli, pozostawiając ich samych na tarasie. - Zatrzymał mnie telefon - wyjaśniła. - Dzwonił Alessio. Przyjął moją propozycję i przyjeżdża dziś po południu. - A kiedy to ktoś nie zgodzi się na to, o co poprosisz? Anna uśmiechnęła się. - Po prostu jestem przekonująca. Jak ty, Marcusie. Marcus z przyjemnością wypił łyk piwa. Alessio był siostrzeńcem Anny, jedynym synem jej siostry i dyplomowanym

pianistą. Grał w orkiestrze konserwatorium w Mediolanie i zawsze uchodził w rodzinie za cudowne dziecko. Był również pożeraczem kobiecych serc, co tylko podnosiło jego status. Miał trzydzieści lat, urodę i temperament ogiera czystej krwi, co zdaniem Anny i Franceski, tworzyło piorunującą kombinację. Marcus współczuł dziewczynie, która zdecydowałaby się go poślubić, wierząc, że się przy niej ustatkuje. Ale podobno zmienił się bardzo. Na wiosnę zachorował na zapalenie opon mózgowych i omal nie umarł. Wiele świeczek zapalono w intencji jego powrotu do zdrowia i zdaniem lekarzy stał się prawdziwy cud. Teraz

odzyskiwał siły. - A jak się czuje Alessio? -Jeszcze nie całkiem doszedł do siebie. W konserwatorium uznano, że powinien wrócić do grania dopiero wtedy, gdy poczuje się w pełni sił. - Byliby szaleńcami, gdyby postąpili inaczej. Jest utalentowanym pianistą. Cokolwiek Marcus myślał o prywatnym życiu Alessia, nie miał wątpliwości co do jego talentu. - Więc zgodził się przyjechać i grać w restauracji? Czy to nie jest dla niego pewnego rodzaju degradacja?

Anna pokręciła głową. - Źle by się stało, gdyby tak myślał. Uznałyśmy z jego matką, że dobrze mu zrobi zmiana miejsca. - Na pewno stanie się dodatkową atrakcją. Restauracja co wieczór zapełni się gośćmi, głównie kobietami na miękkich nogach i niezadowolonymi mężami, zaciskającymi zęby ze złości. Anna roześmiała się i wsypała cukier do kawy. - Aha, dziś przyjeżdża kolejna grupa turystów zainteresowanych ogrodami. Francesca miała dobry pomysł z wyciecz-

kami objazdowymi po ogrodach tematycznych dla Anglików i Amerykanów. Dzięki temu mamy duży ruch. - Następnym razem posłuchaj mojej rady i pomyśl o wakacjach z gotowaniem. - Och, to może sprawdziłoby się w Toskanii, ale nie w Bellagio. - O ile sobie przypominam, podobnie mówiłaś o turystach zainteresowanych ogrodami. Anna zbyła jego komentarz machnięciem ręki. Gdzieś w głębi rozdzwonił się telefon. Anna podniosła głowę, jakby zamierzała odebrać, ale ktoś inny

podniósł słuchawkę. Marcus skorzystał z przerwy w rozmowie i spróbował dowiedzieć się czegoś o Francesce. Dwadzieścia minut później wracał do Pescallo. Niestety, nie udało mu się uzyskać żadnych informacji. Po wejściu do domu ruszył prosto do ogrodu z pięknym widokiem na jezioro. Ogród był dumą i radością Franceski. Wkładała wiele serca w jego upiększanie. Byłoby ogromnym uproszczeniem stwierdzenie, że każda zasadzona w nim roślina to jej dziecko, ale patrząc na leżące na drugim brzegu Liernę i dalej na północ Varennę, miał nadzieję, że to prawda. Jeżeli tak, to może chociaż ogród powstrzymają od

odejścia od niego. Rozdział trzydziesty siódmy Autokar, który przyjechał po nich na lotnisko, pędził zatłoczoną autostradą. Inni użytkownicy drogi najwyraźniej nic sobie nie robili z zasad bezpieczeństwa, podjeżdżając bardzo blisko z zawrotną prędkością. Lucy poczuła, że zbiera jej się na mdłości. Nie był to skutek choroby lokomocyjnej, ale konieczności oglądania, jak Savannah wdzięczy się do Orlanda. Żołądek podchodził jej do gardła również z obawy przed tym, co ją czeka. Czy spotka się z ojcem? Czy będzie miała dość odwagi, by przez to

przejść? Dan twierdził, że na pewno sobie poradzi, Hugh był tego samego zdania, nie mówiąc o Orlandzie, który to wszystko zaczął. Trzech mężczyzn przekonywało ją, że najwyższy czas odciąć się od przeszłości. Czy mężczyznom łatwiej to zrobić? Czy kobietom trudniej przychodzi wybaczanie? Może ich rany są głębsze i nie chcą się goić. Nieustannie prowadziła z ojcem wyimaginowane rozmowy, które kończyły się tak samo: mówiła mu, co o nim myśli, i odchodziła, nie chcąc go więcej widzieć. Tyle razy wyobrażała sobie tę rozmowę, że niemal znała ją na pamięć. Nie takiego zakończenia się po

niej spodziewano. Nikt nie powiedział jej wprost, ale wszyscy oczekiwali, że jakimś cudem zapomni o przeszłości i rzuci się ojcu w ramiona z okrzykiem: „Tatusiu!". Philippa Hutton, pilotka wycieczki - ta sama, która przyjechała do Swanmere i opowiadała członkom klubu ogrodniczego o ogrodach informowała właśnie przez trzeszczący mikrofon, że dojadą do Bellagio za jakąś godzinę, co zależało od natężenia ruchu. Zmagając się ze źle działającym sprzętem, poinformowała też o pozostałych uczestnikach wycieczki, którzy tego ranka przylecieli z lotniska

Gatwick w Londynie. - Aha, walka północy z południem mruknął Mac, siedzący obok Lucy. Mam nadzieję, że ulokują nas na innych piętrach. Nie chcemy żadnych krzyżówek. - Przecież sam pochodzisz z południa, Mac - zauważyła Lucy. Podobnie jak ja. - Tak, ale dobrze trochę się pokłócić. -Wierzę ci na słowo, boja mam dość awantur. Odwróciła głowę do okna. Po co tu w

ogóle przyjeżdżała? Po co pakowała się w to podwójne nieszczęście, grając rolę przyzwoitki Orlanda i Savannah i szykując na spotkanie z ojcem? Przypomniała sobie, jak Dan nazwał ją księżniczką Być Może. To właśnie była taka sytuacja. Może zdoła przez to przejść, a może nie. Zamknęła oczy, a gdy je otworzyła, zobaczyła, że wjechali do jakiejś miejscowości. Autokar skręcił i jej oczom ukazało się jezioro. - Jesteśmy w mieście Como poinformowała Philippa. - Założyli je Rzymianie w roku sto dziewięćdziesiątym szóstym przed naszą

erą. Obecnie liczy sobie sześćdziesiąt pięć tysięcy mieszkańców. Po lewej zobaczą państwo katedrę. - Mogłaby się zamknąć - mruknął Mac. Jeżeli przez całą wycieczkę zamierza tyle gadać, będę zmuszony zainwestować w zatyczki do uszu. - Powinieneś je sobie sprawić odpowiedziała Lucy. Sięgnęła do torby i wyjęła iPoda. - Nie gniewaj się, Mac, ale do końca podróży posłucham sobie muzyki. - Proszę bardzo, moja droga.

Lucy obserwowała przesuwający się za oknem krajobraz, słuchając Absolution zespołu Muse. Droga, miejscami kręta i wąska, biegła równolegle do jeziora. Okolica tonęła w soczystych barwach lata. W intensywnie błękitne niebo strzelały smukłe, eleganckie cyprysy przypominające kościelne iglice. Z okiennych parapetów zwieszało się różowe i szkarłatne geranium, w słońcu pyszniły się czerwone hortensje, a na każdym zakręcie drogi wzrok przykuwały krzewy oleandrów. Było tu piękniej, niż się spodziewała. I jezioro okazało się większe. Kupiła sobie przewodnik, lecz nie zdążyła go

przejrzeć. Postanowiła, że zrobi to wieczorem w łóżku. Oby tylko nie zakwaterowali jej gdzieś blisko Orlanda i Savannah, bo gdyby miała mieszkać z którymś z nich przez ścianę, to nie ręczy za siebie. Nie miała pojęcia, czy spali już ze sobą. Kto wie, co się działo w czasie jej nieobecności w domu, ale Savannah nie została u Orlanda na noc. Pewnie niedługo będzie musiała znosić jej obecność przy śniadaniu. Chociaż mieli zarezerwowane oddzielne pokoje, tylko głupiec sądziłby, że nie będą spać w jednym łóżku. Nawet ojciec Savannah w to nie wątpił. Zamrugała powiekami, żeby powstrzymać cisnące się do oczu łzy.

Dlaczego tak późno uświadomiła sobie, co czuje do Orlanda? Szybko skierowała myśli na to, co zamierzała zrobić, gdy przyjadą do Bellagio. Miała adres ojca i jak tylko się rozpakuje, sprawdzi na planie, gdzie to jest. Nie wiedziała, jak duże jest miasto i trochę się obawiała, że może spotkać go na ulicy. Nie chciała wpaść na ojca nieprzygotowana. Istniała szansa, że on mieszka gdzieś na obrzeżach, nie w centrum. Nie miała wątpliwości, że go rozpozna, ale czy on ją też? - Gdybym był twoim mężem, nie siedziałbym w barze, ignorując ciebie.

- On mnie nie ignoruje. - Czyżby? W odpowiedzi Helen spojrzała na wieczorne niebo i jezioro, po którym płynął prom, rozświetlając atramentową toń. - Przepraszam - mruknął Conrad. - To było okrutne z mojej strony. Stali w ogrodzie hotelu Villa Rosa, czekając na kolację. Dopiero teraz Conradowi udało się zamienić z Helen kilka słów na osobności. - Tak, to było okrutne. Czemu to powiedziałeś? Wzruszył ramionami.

Odkąd zobaczył Huntera całującego tamtą kobietę w pociągu, zapragnął powiedzieć Helen, jakim człowiekiem jest jej mąż. Ale obiecał sobie, że tego nie zrobi. Nie chciał, żeby zaczęła z nim romansować, by zemścić się na Hunterze. A tak by było, bo zgodnie z ludzką naturą, jeżeli ktoś cię zrani, ty ranisz jego. Chciał, żeby Helen pragnęła go tak samo jak on jej. W zeszłym tygodniu, podczas wielogodzinnego lotu do Tokio i z powrotem, miał mnóstwo czasu, aby myśleć o Helen. Starał się stłumić w sobie uczucie, ale na próżno. Stało się nawet silniejsze.

- Mam pewną teorię - powiedziała, odwracając się do niego - opartą na moich doświadczeniach z pracy pilotki wycieczek. -Tak? - Gdy ludzie wyjeżdżają, przestają być sobą. Robią i mówią rzeczy, o których nawet nie myśleliby w domu. - Rozumiem i jeszcze raz przepraszam za swoje zachowanie. To pewnie skutek przemęczenia. Nie zdążyłem się jeszcze przestawić z czasu japońskiego na europejski. - Sęk w tym - ciągnęła, jakby nie słyszała jego słów - że nie wiem, czy

poza domem zachowują się w nietypowy sposób, czy też ujawniają swoją prawdziwą naturę. Jak myślisz? Przysunął się blisko tak, że dotykał jej ramienia. - Myślę, że... - O czym tak szepczecie na osobności? zabrzmiał nagle głos Olivii Marchwood. Miała na sobie coś, co zapewne uznała za strój wakacyjny żółtozieloną sukienkę bez rękawów, z okrywającym ramiona szalem w kolorze musztardy, który zupełnie nie pasował do sukienki. Conrad nigdy nie widział

tak niegustownie ubranej kobiety. To a propos nietypowych zachowań. - Podziwiamy widok - odpowiedział, zdając sobie sprawę z tego, że Helen ma minę winowajczyni, jakby przyłapano ich na uprawianiu na tarasie seksu oralnego. -Jak twój pokój, Olivio? spytał, by odwrócić jej uwagę. - Całkiem przyzwoity. Mnie wystarczy dobry materac i ciepła woda. Nie jestem jak ci turyści mający Bóg wie jakie wymagania. Słyszałam, jak jakaś okropna kobieta narzekała, że jej łazienka jest za mała. Rozmawiałeś już z grupą z Gatwick?

Aluzja była aż nadto wymowna. -Jeszcze nie. Dopiero co zszedłem. Gawędzę z Helen, czekając na Maca. - Piękne miejsce, prawda? - wtrąciła Helen, odzyskując równowagę. Nie sądziłam, że będzie tu tak cicho. - Philippa zapewniała, że nam się spodoba - odparła Olivia. - Zdaje się, że lokuje tu wszystkie swoje grupy. Spojrzała na zegarek. - Kolacja będzie za pięć minut. Mac niech się pospieszy, jeżeli nie chce się spóźnić. Lucy też nigdzie nie widać. Mam nadzieję, że ludzie będą się trzymać

ustalonego porządku. Wiem z doświadczenia, że jeżeli zaczynają robić, co chcą, wszystko się rozsypuje. - Na pewno Philippa sobie poradzi wtrąciła Helen. - No tak, zapomniałam, że kiedyś pilotowałaś wycieczki, prawda? Zanim wyszłaś za pana Tylera. Jakaś nuta w jej głosie nie spodobała się Conradowi. - Masz ochotę na aperitif, Helen? spytał, żeby zmienić temat. - A tobie, Olivio, co przynieść z baru? - Coś równie cierpkiego i ostrego jak twój

język, pomyślał. - O, jest Philippa - rzekła Olivia. Przepraszam, ale muszę ją zapytać o plan na jutro. - Czy twoja propozycja jest aktualna? spytała Helen, gdy zostali sami. - Jeżeli tak, to napiłabym się wódki z tonikiem. Z podwójną porcją wódki. - Co bardziej cię dotknęło? - zapytał. Jej komentarz czy to, że nas tu przyłapała? - Oczywiście to drugie. Nie mogę pozwolić, by myślała, że wyszłam za Huntera po to, by wymościć sobie gniazdko.

- A tak było? - A jak myślisz? Wjej głosie zabrzmiał chłód, którego przedtem nie słyszał. Z jakiegoś powodu nie potrafił na nią spojrzeć. - Pójdę po drinki - powiedział. Lucy uznała, że nie jest w stanie niczego przełknąć. Jednak gdy Mac zapukał do drzwi jej pokoju, wiedziała, że nie przyjmie odmowy. - Nie przebrałaś się do kolacji? - spytał. - Chyba sobie odpuszczę. Nie jestem głodna. Popatrzył na nią surowo.

- Daję ci pięć minut. - Mac, ja naprawdę nie... - Pięć minut i zaczynam odliczanie. Czekam na ciebie przy windzie. Ustąpiła i zamieniła dżinsy na białe lniane spodnie, jedyną elegancką rzecz, jaką zabrała. Potem włożyła białą bluzkę na ramiączkach i zielone klapki, które kupiła prawie za bezcen na letniej wyprzedaży. Na koniec pociągnęła usta błyszczykiem i rozczesała włosy, ale zmieniła zdanie i ściągnęła je gumką w tym samym kolorze co klapki. To musi wystarczyć, pomyślała.

Jej pokój znajdował się tuż obok windy i schodów, gdzie czekał na nią Mac. - Ślicznie wyglądasz, moja droga powiedział. - Wprost olśniewasz urodą. Podbudujesz ego starego człowieka, gdy wkroczymy razem do jadalni. -Jeżeli dalej będziesz tak gadał, to rzucę cię na pożarcie La Marchwood i jej namolnym czarownicom. Roześmiał się i przywołał windę. Drzwi otworzyły się prawie natychmiast. Weszli do obudowanej lustrami kabiny. Zaczęli zjeżdżać, gdy nagle Mac zachwiał się. Lucy chwyciła go za ramię.

- Dobrze się czujesz, Mac? Przełknął ślinę i zamrugał oczami, jakby stracił ostrość widzenia. - Lekki zawrót głowy - odpowiedział. Od lat mi się to zdarza. Nie ma czymś przejmować. Windy często tak na mnie działają. - Bardzo zbladłeś. Na pewno nic ci nie jest? - To przez te lustra i oświetlenie. Człowiek wydaje się blady. Lucy nie była przekonana. Znaleźli się na dole i drzwi windy otworzyły się. - Uważaj na siebie, dobrze? -

powiedziała, wychodząc na pokrytą białą terakotą podłogę. - Przestań. Wystarczy, że wciąż słyszę to od Conrada. A teraz podaj mi ramię i wchodzimy. Chcę, żeby wszyscy nas zobaczyli, jasne? Zrobiła, o co poprosił, ale nie była w stanie się uśmiechnąć. Restauracja została zarezerwowana dla członków wycieczki. Serce Lucy ścisnęło się, gdy zobaczyła, że stoły ustawiono w dwóch rzędach i przy każdym miejscu umieszczono wizytówki z nazwiskami. Zarumieniona Philippa z podkładką do pisania w

rękach wyjaśniła, że dostaną gotowy zestaw dań i że przemieszała obie grupy. - Dzięki temu będą państwo mogli lepiej się poznać - powiedziała, wskazując, gdzie mają usiąść. - Mam nadzieję, że więcej nie będzie robiła takich szopek - warknął Mac, zajmując miejsce obok Lucy. - I nie będą nas raczyć gotowymi zestawami dań. Wolałbym sam decydować, co chcę jeść. Traf chciał, że Lucy wylądowała przy końcu stołu, mając Maca z lewej, a na wprost siebie Ohvię Marchwood. Najbliższymi sąsiadami były nieznane

jej trzy siwowłose osoby. Zabawne, że nigdy nie uważała Maca za starego, lecz ci ludzie - członkowie grupy z Gatwick wyglądali na nieciekawych i okropnie starych. Przysadzisty mężczyzna o pucołowatej twarzy, siedzący obok Olivii, przypominał jej kubek w kształcie człowieka w trójgraniastym kapeluszu. Gdy Olivia zaczęła dokonywać prezentacji, Lucy zerknęła w stronę, gdzie siedział Orlando obok jakichś nieznajomych osób, za to naprzeciwko Vi Abbott i Barbary Slattery, przyjaciółek Olivii i członkiń zarządu klubu ogrodniczego. Pierwsza była skarbniczką, druga sekretarzem.

Orlando nie wyglądał na szczęśliwego, gdy patrzył na Savannah, która siedziała przy drugim stole z Helen, Hunterem oraz Pat i Colinem Campbellami. Ci ostatni, jeżeli nie zajmowali się ogrodem, obserwowali ptaki. Lucy nie mogła patrzeć na zawiedzioną minę Orlanda. - Podaj mi wino - szepnęła do Maca. Inaczej nie da się tego wytrzymać. Miała rację. Po kilku minutach Olivia znalazła wspólny język z sąsiadami i wdała się w dyskusję o kwestii tak interesującej jak nawyki żywieniowe. Okazało się, że najlepszym daniem na kolację jest zupa z marchwi i kolendry oraz jogurt. I może ewentualnie jabłko

na dodatek. Ich obłudne przekonanie o własnej nieomylności sprawiło, że Lucy miała ochotę wtrącić, że ona regularnie wpycha w siebie dwanaście big maków, a na deser kilka olbrzymich batonów Mars. wypiła łyk wina i nagle uświadomiła sobie, że jest głodna, a właściwie wręcz umiera z głodu. Rozejrzała się po sali ciekawa, co im zaserwują do jedzenia. W chwili gdy zobaczyła apetyczny półmisek risotto z owocami morza i talerz mozarelli, pojawił się wysoki,

szczupły młody mężczyzna, w czarnych dżinsach i białej koszuli rozpiętej pod szyją. Podszedł do fortepianu, którego Lucy przedtem nie zauważyła. Usiadł, podniósł wieko, przysunął taboret, ustawił wysokość, ponownie ją poprawił, przeczesał dłońmi lśniące, kruczoczarne włosy sięgające mu do kołnierzyka, wyciągnął mankiety koszuli i położył długie, smukłe palce na klawiaturze. Stanowczo zbyt przystojny, pomyślała Lucy, i dobrze o tym wie. wszystkie te czynności miały na celu ściągnięcie na siebie uwagi. I tak się stało. Savannah i inne panie siedzące przy drugim stole natychmiast skierowały na niego wzrok.

Ich zainteresowanie wzrosło, gdy pianista zaczął grać. Lucy nie miała pojęcia, co to za utwór, ale pod wpływem tej melodii atmosfera na sali uległa gwałtownej zmianie. Jakby nagle ktoś wyłączył światło elektryczne i pozapalał świece. - Czaruś, co? - mruknął jej Mac do ucha. - Niezły z niego ancymonek. - Nic dodać, nic ująć - odparła. - Nie kusi cię? Lucy zaśmiała się głośno, czym ściągnęła na siebie uwagę gości, w tym pianisty. Popatrzył na nią i nie odrywał wzroku do końca utworu.

Dowiedziała się tego od Maca, bo sama nie miała odwagi spojrzeć w stronę pianisty. - Wpadłaś mu w oko - powiedział Mac, gdy zabrzmiały oklaski. -Jeśli dobrze wyczuwam jego zamiary, to będzie próbował cię zdobyć. - Tak, czuję to aż tutaj. Emanuje próżnością i pewnością siebie, nie mówiąc już o jego seksualnych podbojach. - Lepiej się uśmiechnij, bo znowu na ciebie patrzy. Nie mogąc się powstrzymać, odwróciła głowę, by sprawdzić, czy Mac mówi

prawdę. Arogancki diabeł uśmiechnął się puścił do niej oko. Rozdział trzydziesty ósmy Francesca nie zdążyła się jeszcze rozpakować po powrocie z podróży do Mediolanu, gdy zadzwonił telefon. Teraz odłożyła wolno słuchawkę, myśląc o tym, co usłyszała od Anny. Czy to możliwe, by po tych wszystkich latach nadeszła w końcu ta chwila? wewnętrzny głos podpowiedział jej, że tak właśnie miało być. Moment został wybrany idealnie i stanowił dowód na to, że los - albo Bóg - mają wpływ na ich życie. Przeżegnała się, jak robiła to w dzieciństwie. Ostatnio wróciła do tego zwyczaju. Jako dorosła kobieta

odwróciła się od wiary katolickiej, w której została wychowana, bo uznała ją za formę sprawowania władzy nad człowiekiem i rodzaj prania mózgu. Rodzina była zaszokowana jej postawą, podobnie jak związkiem z Marcusem. Nic więc dziwnego, że obwiniali go za wszystko. Ich zdaniem to on sprowadził ją na manowce i zmusił, by żyła w grzechu. Na początku denerwowało ją to i gniewało, ale kochała rodziców i wiedziała, że oni też ją kochają. Dlatego starała się panować nad sobą, rozumiejąc, że chcą dla niej jak najlepiej. Usłyszała zgrzyt klucza w zamku -

Marcus wrócił właśnie z kolacji z Enrikiem - i zaczęła się zastanawiać, jak przekazać mu tę nowinę. Tak długo na to czekał. A jeżeli Anna się pomyliła i wiadomość rozbudzi w nim tylko płonne nadzieje? Biedak nie zasługiwał na takie cierpienie. Zwłaszcza że w najbliższych dniach, tygodniach i miesiącach będzie musiał stawić czoło znacznie poważniejszemu problemowi. Marcus pokonał drogę z Pescallo do Bellagio w rekordowym tempie. Zaparkował samochód i przeszedł na drugą stronę ulicy, nie patrząc na boki, i omal nie zderzył się ze skuterem.

Doszedłszy do siebie, wbiegł po kamiennych stopniach prowadzących do hotelu Villa Rosa. Miał sucho w ustach, a serce tłukło mu się w piersi. Nie wiedział, co zrobi, gdy już tam dotrze, ale rozsądek podpowiadał, by najpierw przyjrzeć się Lucy dyskretnie, a dopiero potem się ujawnić. Nie chciał popełnić błędu i zrobić z siebie głupca, a w jego obecnym stanie mogło tak się stać. Nie miał wątpliwości, że to Lucy zatrzymała się w tym hotelu. Anna przeczytała mu dane z paszportu i wszystko pasowało - nazwisko, data i miejsce urodzenia. Zbyt wiele informacji się zgadzało - to musiała być jego córka. Poza tym w księdze

meldunkowej jako adres zamieszkania wpisano Swanmere w hrabstwie Cheshire. Będzie dozgonnie wdzięczny Annie za to, że skojarzyła fakty, przeglądając paszporty gości, którzy tego dnia przyjechali. Gray było popularnym nazwiskiem, lecz Anna powiedziała mu przez telefon, że zwróciła na nie uwagę z oczywistych powodów. Pchnął ciężkie szklane drzwi i zatrzymał się przy pustej w tej chwili recepcji. Odetchnął głęboko kilka razy i doprowadził się do porządku przed wyłożoną lustrami ścianą. Nie chciał, żeby Lucy zobaczyła go z rozczochranymi włosami, ciężko

dyszącego i czerwonego na twarzy. Gdy tylko Francesca powiedziała mu o telefonie od Anny, nieustannie zadawał sobie w myślach pytanie: Dlaczego Lucy przyjechała do Bellagio? Czy to przypadek? Może jednak chciała się z nim zobaczyć? Oby tak było, pomyślał, wciskając guzik windy. Oby chciała się z nim pogodzić. Drzwi windy otworzyły się. - Marcus! Stał przed nim Franco. - Przykro mi, ale ona gdzieś wyszła -

powiedział, wychodząc z windy. - Gdzie wyszła? Jego szwagier, barczysty mężczyzna o kwadratowej szczęce, wzruszył ramionami. - Nie wiem. Jeszcze przed chwilą siedziała w jadalni, a w następnej już jej nie było. - Może wróciła do swojego pokoju? - Chyba nie. Anna zapukała tam, udając pokojówkę, ale nikt nie otworzył. Anna sądzi, że poszła na spacer.

Marcus poczuł rozczarowanie, że nie będzie mógł chociaż rzucić okiem na córkę. - Pokaż mi jej paszport - powiedział. Przynajmniej upewnię się, czy to rzeczywiście Lucy. A potem zaczekam, aż wróci, dodał w myślach. Kiedyś obiecał jej - i nigdy nie dotrzymał tej obietnicy - że nie pojawi się nagle przed nią, ale teraz sytuacja się zmieniła. To była ostrożna próba z jej strony, aby się z nim spotkać. A może tylko jego pobożne życzenie? Dochodziła pierwsza w nocy, mimo to ulice jeszcze nie opustoszały.

Kilka par spacerowało ręka w rękę głównym deptakiem biegnącym wzdłuż jeziora. Panującą wokół ciszę przerywał jedynie plusk wody łagodnie uderzającej o brzeg i kwakanie kaczek. To był pierwszy spacer Lucy po Bellagio, ale ku swojemu zaskoczeniu czuła się tu jak w domu. Minęła przystań promową i poszła dalej wysypaną żwirem promenadą z rzędem eleganckich ładnych lamp z jednej strony i starannie przyciętymi oleandrami z drugiej. Wzrok przyciągały kwietniki w jasnych kolorach, a ławki ustawione co kilka metrów zachęcały do spoczynku. Lucy odwróciła się w stronę, z której

przyszła, i zatrzymała się, by podziwiać widok. Z hoteli i barów stojących wzdłuż jeziora wylewały się na taflę wody świetlne strugi w barwach delikatnego różu i płynnego złota. Lucy przysiadła na najbliższej ławce i wróciła myślami do minionego wieczoru. Kolacja okazała się niezwykłym wydarzeniem. Gdy pianista rozpoczął swoją grę - której celem było wiadomo co - atmosfera uległa gwałtownej zmianie. Wieczór nie okazał się wcale nudny ani męczący. Artysta zagrał wiązankę popularnych i zachęcających do klaskania melodii,

toteż wkrótce goście zaczęli zwracać się do niego z prośbą o ulubione piosenki. Najwyraźniej bawiło go całe zainteresowanie, jak i to, że rumieniła się od stóp do głów pod wpływem jego spojrzeń. Prawdę powiedziawszy, było to przyjemne doświadczenie. Wszystkie te zalotne uśmiechy i spojrzenia sprawiły, że cała płonęła. W porównaniu z tym, jak czuła się przedtem, nastąpiła w niej znacząca zmiana. Dodatkową satysfakcję dała jej mina Orlan-da. Wyglądał jak chmura gradowa, jakby miał ochotę zatrzasnąć wieko instrumentu na dłoniach pianisty. Uśmiechnęła się do siebie i pomyślała, że może odrobina staromodnej zazdrości

przywróci mu rozsądek. W tym samym momencie usłyszała kroki na żwirze. Odwróciła się nerwowo, uświadamiając sobie, że jest sama w obcym miejscu. Gdy zobaczyła, kto idzie w jej stronę, uśmiech w jednej chwili zniknął jej z twarzy. Rozdział trzydziesty dziewiąty Pojawił się nie wiadomo skąd i natychmiast zawładnął otaczającą go przestrzenią, podobnie jak wcześniej w hotelu. Jak on to robił? I co tu robił? Czyżby ją śledził? - Ciao - odezwał się przystojny pianista, stając przed nią. -Jesteś Angielką, tak?

wstała, czując, że jeżeli mają ze sobą rozmawiać, to jak najbardziej oficjalnie. - Tak - odpowiedziała. - A skoro już wiesz, to nie mówię włosku. Zaprezentował ten swój olśniewający, beztroski uśmiech. -Ani słowa? Nawet jednego? Jaka szkoda. Włoski to bardzo pięknyjęzyk. No dalej, pomyślała. Powiedz jeszcze, że to język miłości. - Ale może usiądziemy. - Wskazał na ławkę. - Pozwolisz, że się przyłączę? -Właściwie to zamierzałam już wracać.

- Nie sądzę. - I zanim zdążyła go powstrzymać, wziął ją za rękę i zmusił, by usiadła. - Ostrzegam cię - powiedziała. - Twoja nietaktowna metoda podrywu na nic się nie zda. Nie dość, że przez całą kolację czułam się jak idiotka, to jeszcze teraz muszę tu siedzieć wbrew woli. Popatrzył na nią zmieszany. -Che? Cholera, jego znajomość angielskiego była równie powierzchowna jak on sam. - Powiedziałam, że... Na jego twarz wrócił olśniewający uśmiech.

- W porządku, zrozumiałem, co powiedziałaś. Moja znajomość angielskiego jest bardziej niż zadowalająca. Przez rok mieszkałem w Londynie, a ściślej w Wimbledonie. Pewnie znasz to miasto. Ale dlaczego czułaś się jak idiotka? Chyba pochlebiało ci to, że na ciebie patrzę. Tak ślicznie się czerwieniłaś i wyglądałaś bardzo pięknie. Dlatego wciąż się do ciebie uśmiechałem. Tak więc to twoja wina, że siedzisz tu razem ze mną. Jak mógłbym ci się oprzeć? Lucy otworzyła usta, by ostro zaprotestować, lecz zabrakło jej słów. Jeszcze nigdy nie słyszała takiego steku bzdur. Zaczęła się zastanawiać, jak

usadzić tego aroganta, lecz nagle coś wezbrało w jej wnętrzu i po raz pierwszy od wielu tygodni wybuchnęła śmiechem. A jak już zaczęła, to nie mogła przestać. Wstała i podeszła do balustrady, usiłując skupić się na jeziorze, jakby połyskujące na powierzchni wody światła mogły powstrzymać to szaleństwo. Bo to było czyste szaleństwo. Co ten facet sobie myślał, plotąc te bzdury? Naprawdę sądził, że się na nie nabierze? Podszedł do niej. - Powiedziałem coś śmiesznego? spytał. Wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie.

Otarła oczy wierzchem dłoni. - Przepraszam - powiedziała. - Ale zabrzmiało to tak zabawnie. „Jak mógłbym ci się oprzeć?" - powtórzyła, naśladując jego ciężki akcent. Uniósł brwi. - Uważasz, że to zabawne? - Komiczne. - Ale dlaczego? Przecież to prawda. Powaga brzmiąca w jego głosie pozwoliła jej się uspokoić. - Wiesz co? - odezwała się, gdy mogła

już mówić. - Dam ci dobrą radę. Spuść trochę z tonu, bo za bardzo się starasz. Na angielskie dziewczyny to nie działa. - Spuść z tonu? Che cosa? - To znaczy, żebyś darował sobie te słodkie słówka. Przestań ściemniać. - Ściemniać? Używasz tylu słów, których nie znam. - Nieważne. Usiłuję ci tylko powiedzieć, żebyś przestał czarować. -Ach! Capito. Sądzisz, że dzięki temu łatwiej mi będzie cię zdobyć? - Yhm, coś w tym rodzaju.

- W takim razie może usiądziemy, a ja spróbuję spuścić trochę z tonu, żeby cię zdobyć. Czy może raczej wyrwać? Zrozumiała, że sobie z niej żartuje. Zamiast się zdenerwować, znowu wybuchnęła śmiechem. - Ślicznie się śmiejesz - powiedział, gdy po raz drugi udało mu się zaciągnąć ją na ławkę. - Cieszę się, że potrafiłem cię rozśmieszyć. Jak masz na imię? - Lucy. - Tanto piacere. A ja Alessio. Wyciągnął rękę. - Miło mi cię poznać, Lucy. Jak długo zostaniesz w Bellagio?

- Pięć dni. Wyjeżdżam w sobotę. - To niedługo. Stanowczo zbyt krótko. Będę musiał namówić cię na ponowny przyjazd. Pogroziła mu palcem. - O nie. Pamiętaj, co powiedziałam o czarowaniu. Pomachał jej palcem w odpowiedzi. - Ja nie czaruję, po prostu stwierdzam fakt. A teraz powiedz, co robisz w Villa Rosa z tymi starymi ludźmi. - Nie wszyscy są starzy. Mój przyjaciel Orlando jest w moim wieku.

- Czy to ten, który wyglądał, jakby chciał mnie zamordować? Był bardziej spostrzegawczy, niż sądziła. Ciekawe. - On cię kocha, tak? - Nie - odparła, kręcąc głową. - Dawero? Jesteś pewna? - Najpewniejsza. Przyjaźnimy się od dawna i pewnie nie podobało mu się twoje zachowanie w stosunku do mnie. - Typ opiekuna, tak? - Może. Szaleje za dziewczyną imieniem

Savannah. Pewnie ją zauważyłeś, bo najwyraźniej nic nie uchodzi twojej uwagi. - To ta młoda dziewczyna zbyt mocno umalowana, o wąskich, mocno zaciśniętych ustach? Sprawia wrażenie osoby skłóconej z życiem. Nie wiedziała, jak to się stało, ale ten pewny siebie Włoch całkowicie ją rozbroił i poczuła do niego sympatię. Może dlatego, że wyraził się krytycznie ojej śmiertelnym wrogu? Przyjrzała mu się z uwagą, usiłując zobaczyć człowieka kryjącego się za czarnymi jak węgiel oczami i olśniewającym uśmiechem. Miał pociągłą twarz o szeroko rozstawionych oczach, długim

prostym nosie i łukowatych brwiach, które nadawały jej wyraz rozbawienia. Sięgające do kołnierzyka i zaczesane do tyłu włosy odsłaniały wysokie czoło. Arogancja i zniewalający urok osobisty pewnie zjednywały mu mnóstwo przyjaciół. - Pięknie świecą dziś gwiazdy powiedział, jakby byli starymi przyjaciółmi i czekali na autobus. Wydają się jaśniejsze niż zwykle. Uniósł głowę, a ona poszła za jego przykładem. Dziwne, ale chyba rzeczywiście jaśniej świeciły. Jaka piękna noc, pomyślała i poczuła się zupełnie inaczej.

- Zjesz ze mną jutro lunch? - spytał, wyprostowała się. - Przykro mi, ale nie mogę. Jutro jadę oglądać ogrody Po to tu przyjechaliśmy. - W takim razie zobaczę cię wieczorem. - Znowu będziesz grał w jadalni? - Si. Co wieczór. - Bardzo dobrze grasz. - Wiem. -Jesteś stanowczo zbyt skromny. Zmarszczył czoło.

- Jestem szczery. Jestem świetnym pianistą. Wszyscy to mówią. - I zarabiasz na życie, grając w hotelach? - Nie. Będę tu tylko do końca sezonu. Mieszkam w Mediolanie i gram w Conseruatorio. - To po co tu przyjechałeś? -Wracam do zdrowia po chorobie. Miałem zapalenie opon mózgowych. Omal nie umarłem. Powiedział to tak spokojnie, że zaczęła się zastanawiać, czy aby nie przesadza.

- Naprawdę? I jak się teraz czujesz? - W twoim towarzystwie wspaniale. Przewróciła oczyma. -Jesteś beznadziejny. - Dawero. Mówię prawdę. Wystarczyło, że spojrzałem na ciebie w restauracji i pomyślałem, że będziesz dla mnie idealnym lekarstwem. - Nie. Spojrzałeś i pomyślałeś: Aha, trafia mi się nowa okazja do flirtu. - A czy to coś złego? Może i nie, pomyślała, gdy dziesięć minut później odprowadził ją do hotelu.

Zasypiając, ani razu nie pomyślała o Orlandzie i o ojcu. Minęła czwarta rano, a Marcus jeszcze się nie położył. Nie mógł zasnąć. Ale spodziewał się, że tak będzie. Siedział w gabinecie przy biurku i przy świetle lampy oglądał swój najcenniejszy skarb - album z fotografiami. Znajdowały się w nim zdjęcia Lucy, poczynając od najwcześniejszych, po te z okresu dorastania. Najbardziej lubił to, które zrobił jej w Krainie Jezior, w północnozachodniej Anglii. Za plecami miała Coni-ston Water, trzecie co do wielkości jezioro w Anglii. Słońce już zaszło, a powierzchnia wody

przypominała mleczne szkło. Lucy, wpatrzona w obiektyw aparatu, miała na głowie sięgającą brwi wełnianą czapkę i śmiesznie sterczące włosy. Nienawidziła tej fotografii i kazała mu przyrzec, że nie oprawi jej w ramki i nikomu nie pokaże. To była kolejna obietnica, którą spełnił. Zawsze starał się przedkładać jej uczucia ponad swoje. Z wyjątkiem tego jednego razu, gdy zakochał się we Francesce. Porównując dobrze znane fotografie z albumu ze zdjęciem z jej paszportu, ze zdumieniem stwierdził, że niewiele się zmieniła. Jednocześnie uradowało go i zasmuciło,

że bez trudu mógłby rozpoznać ją w tłumie. Ponad godzinę czekał z Anną i Frankiem na powrót Lucy aż w końcu musiał przyznać się do porażki. - Idź do domu - poradziła Anna. Prześpij się i przyjdź rano. Gdy wrócił do domu, okazało się, że Francesca czeka na niego, ale widząc, jaka jest zmęczona, przekonał ją, by się położyła. - Niedługo przyjdę na górę - powiedział. - Muszę tylko ochłonąć. Zawsze potrafiła rozpoznać, w jakim jest nastroju, dlatego zostawiła go samego w ciemnym gabinecie. Nie mógł

znieść myśli, że Lucy jest tak blisko. Świadomość, że za kilka godzin ją zobaczy, a może nawet porozmawia, sprawiała, że miał ochotę pognać do hotelu i czekać pod jej pokojem. Czas, który pozostał do rana, będzie mu się wyjątkowo dłużył. Rozdział czterdziesty Nazajutrz Helen obudziła się wcześnie, wstała i ubrała się cicho, żeby nie budzić Huntera, po czym wyszła na mały balkon, zamykając za sobą drzwi. Teraz mogła spokojnie podziwiać roztaczający się przed jej oczyma widok. Miękkie światło poranka mieszało się z cienką

jak pajęczyna mgłą. Góry widoczne nad idealnie gładką taflą jeziora tonęły w błękitnych oparach. Gdy słońce zacznie grzać, mgła ustąpi i odsłoni górskie szczyty. Na razie niebo miało perłowy odcień. wróciła myślami do swoich poprzednich podróży do Włoch, do tych wszystkich poranków, którymi cieszyła się jako pilot wycieczek i wstawała wcześniej, by mieć dla siebie godzinę, zanim wezwą ją obowiązki. Kiedyś nawet myślała, czy nie przenieść się do Włoch i nie znaleźć mieszkanka w jakimś pięknym mieście, takim jak Padwa. Padwa zajmowała w jej sercu specjalne miejsce. Tam poznała Giovanniego,

cichego naukowca o nienagannych manierach, który pracował na uniwersytecie. Ich ścieżki skrzyżowały się pewnego ranka, gdy wyruszyła na samotny spacer. Dopiero wzeszło słońce i poza nią na ulicach byli jedynie przedstawiciele służb porządkowych oraz senni studenci wracający do domu po męczącej nocy. Urwał jej się obcas, a Giovanni pospieszył z pomocą, przekonując, żeby poszła z nim do jego mieszkania, gdzie będzie mógł naprawić szkodę. Nie miała pojęcia, kim on jest, więc odmówiła, a on z doskonałym angielskim akcentem powiedział, żeby nie ruszała się z miejsca, a on za chwilę wróci z tubą

kleju. Dziesięć minut później pojawił się na Piazza Cavour nie tylko z klejem, ale z torbą ciepłych, słodko pachnących bułeczek. Odtąd, gdy tylko przyjeżdżała z wycieczką do Padwy, spotykała się z Giovannim. Rok później zostali kochankami. Potem jednak stan zdrowia babci pogorszył się i Helen musiała zapomnieć o Włoszech i o Giovannim. Tamte czasy wydawały się takie odległe, ale nie czuła goryczy. Zrobiłaby wszystko dla Emmy.

Martwiła się, że zostawiła ją samą na kilka dni. Personel medyczny zapewnił, że wszystko będzie dobrze, że zaopiekują się Emmą podczas jej nieobecności. Ajeżeli się mylili? Jeżeli Emmie przytrafi się coś strasznego, a ona nie zdąży wrócić na czas? Przypomniała sobie zdarzenia z poprzedniego domu opieki i poczuła gniew wywołany wyrzutami sumienia. W jej pamięci pozostał strach malujący się na twarzy babci, gdy wyciągnęła ku niej drżące ręce i słowa, które wyszeptała: „Nie odchodź. Proszę, nie zostawiaj mnie tu". Aleją zostawiła. Zawsze będzie tego żałowała. Nie miałaś wyboru, przypomniała sobie,

zanim poczucie winy wzięło nad nią górę. Zrobiłaś to, co uznałaś za słuszne. Zapomnij o przeszłości. Najważniejsze, że Emma jest teraz bezpieczna i szczęśliwa. Powinnaś się z tego cieszyć. Postanowiła, że po śniadaniu zadzwoni do domu opieki, po czym popatrzyła na gołębia trzepoczącego bez przekonania skrzydłami, jakby nie chciał zakłócać spokoju poranka. Przed jej oczyma rozciągało się malownicze skupisko ceglastobrą-zowych dachów z kominami i antenami telewizyjnymi. Przy jednym z kominów siedział

gruby kot, wyglądający niczym spłaszczona poduszka. Stuknęły otwierane okiennice i gdy I łelen spojrzała w tę stronę, zobaczyła starszą kobietę w kapciach, która wyszła na sąsiedni balkon z koszykiem pełnym świeżo upranych rzeczy i zaczęła je rozwieszać na sznurze. Było wśród nich kilka par śmiesznych damskich reform, podkoszulek i cały rząd skarpetek. W Anglii nigdy nie przypuszczała, że mogłaby obserwować kogoś przy tak intymnym zajęciu, ale tak jak powiedziała wczoraj Conradowi, wystarczyły niecałe dwadzieścia cztery godziny, by zaczęła się inaczej zachowywać.

Właśnie o tym myślała, leżąc w łóżku i czekając na Huntera, który zagadał się w barze z jednym z gości hotelowych Rosjaninem mieszkającym od osiemnastu lat w Kalifornii. Może ludzie zachowywali się inaczej, bo byli w obcym miejscu, co dawało im poczucie anonimowości i okazję do bycia kim innym? Udała, że śpi, gdy Hunter pojawił się w pokoju. Słuchała, jak szykuje się do snu, a potem idzie do łazienki. Coś tam upuścił i głośno zaklął. Nie podobał mu się ten hotel; był zbyt mały jak na jego gust. Gdy wskazano im pokój, nie krył niechęci. - To tani hotel - powiedziała obronnym

tonem. Jej zdaniem pokój był elegancki i skromny, z pięknym widokiem na jezioro i zupełnie wystarczał na ich potrzeby. - Sądziłem, że zdążyłaś się już przekonać, iż nie interesują mnie tanie rzeczy - rzucił z rozdrażnieniem w głosie, po czym dodał spokojniejszym tonem: - Może z samego rana sprawdzę, czy są miejsca w Grand Hotelu Villa Serbelloni. Mielibyśmy tam apartament i byłoby znacznie wygodniej. - Tu jest mi bardzo wygodnie odpowiedziała. -Ale mnie nie - rzucił lodowatym tonem,

którego tak często używał w czasie rozmów o interesach. Rozgniewało ją to, ale dała spokój i zajęła się rozpakowywaniem walizki. Czuła, że gdyby zaczęli się kłócić, to nigdy by nie skończyli. Kobieta, która rozwieszała pranie, podlewała teraz stojące na balkonie skrzynki z begoniami i petuniami. Helen popatrzyła na szkarłatne geranium rosnące w skrzynkach na jej balkonie. Był pierwszy tydzień września, ale kwiaty nie wyglądały, jakby kończyły żywot, w przeciwieństwie do niektórych jednorocznych roślin wjej ogrodzie, które zaczęłyjuż blednąc i sprawiały wrażenie zmęczonych, co zapowiadało

nadchodzącąjesień. Tu, w Bellagio, wciąż panowało lato i piękna pogoda. Nie pozwoli, by coś zepsuło tak wspaniały dzień. Jeżeli Hunter wróci do tego bzdurnego pomysłu ze zmianą hotelu, to ona nie ustąpi. Dwa balkony dalej otworzyły się kolejne okiennice i pojawił się Conrad. Był boso, ale miał na sobie dżinsy i podkoszulek. Oparł dłonie na żelaznej balustradzie balkonu i pochylił się, jakby chciał objąć dzień. Jak zwykle wstrzymała oddech na jego widok, co zdarzało się jej nawet, gdy o nim myślała. Przypomniała sobie ich dziwną

rozmowę przed wczorajszą kolacją. Wciąż była zła na Huntera za zamianę biletów lotniczych na wyższą klasę, ale miała też świadomość, że jej zasady moralne mogły w tej chwili budzić duże wątpliwości, toteż stała się niezwykle drażliwa. Zwłaszcza gdy Olivia Marchwood zrobiła tę protekcjonalną uwagę. Conrad zmieszał się, gdy Helen ostro zareagowała na jego pytanie, czy wyszła za Huntera po to, by umościć sobie gniazdko. Nawet jeżeli żartował, to był bliski prawdy. Może w ten pokrętny sposób chciała go odstraszyć, dając mu powód, aby nią gardził? Zdarzały się chwile, gdy nienawidziła siebie, dlaczego więc on

nie miałby czuć się podobnie? Para gołębi przysiadła na pobliskim kominie. Helen czekała, aż Conrad odwróci głowę w ich stronę. Wtedy i ją zobaczy. - Wcześnie wstałaś - stwierdził. - Ty też - odparła nieśmiało. Pewnie domyślił się, że go obserwowała. Powiedział coś, ale jego słowa zagłuszył dźwięk dzwonów. Helen spojrzała na zegarek: siódma trzydzieści. Uznała, że to idealny akompaniament do rozpoczęcia tak pięknego dnia, wiedziała jednak, że Hunter nie będzie zachwycony. Odrzucał

wszystko, co zakłócało mu sen. Śniadanie przygotowano na tarasie w formie szwedzkiego bufetu. Na gości czekały croissanty, bułki, dżem, ser, szynka, sok owocowy oraz herbata i kawa. Helen nalała właśnie Hunterowi drugą filiżankę kawy, gdy zadzwonił jego telefon komórkowy. - Odbiorę w pokoju na górze powiedział po sprawdzeniu numeru. To może chwilę potrwać. Gdy odszedł z komórką przyciśniętą do ucha, pojawili się Mac, Conrad i Lucy. Mac pomachał do Helen. Odpowiedziała mu tym samym i

patrzyła, jak odsuwa krzesło dla Lucy. Dobrze, że robił tyle zamieszania wokół tej biednej dziewczyny Ostatnie tygodnie nie były dla niej łatwe. Orlando i Savannah jeszcze się nie pojawili, pomyślała, odrywając kawałek rogalika i zanurzając go w dżemie wiśniowym. Pewnie spędzili noc razem i zamówili śniadanie do pokoju. Hunter mógł się łudzić, ale jego obecność na wycieczce na pewno nie wpłynie na zmianę planów Savannah. Uniosła wzrok znad talerza i zobaczyła stojącego przy niej Conrada. - Pomyśleliśmy, że może chciałabyś usiąść razem z nami - powiedział.

- Skoro mąż cię zostawił. Mogła powiedzieć, że mąż wcale jej nie zostawił, że za chwilę wróci, ale nie zrobiła tego. Wzięła swoje rzeczy i poszła za Conradem do ich stolika. - Cześć, Helen - powitała ją Lucy. Cieszysz na naszą pierwszą wycieczkę? Philippy jeszcze nie ma. Sądziłam, że będzie nas zabawiać tak jak wczoraj. Zaskoczyl ją dobry humor Lucy. Dawno nie widziała jej tak ożywionej. - Może je śniadanie w swoim pokoju zasugerowała. Nie spotkała jeszcze pilota wycieczki, który nie chowałby się w swoim pokoju, jeżeli mógł. Sama

robiła to wiele razy. Opiekowanie się grupą turystów, którzy wcześniej się nie znali, nie należało do łatwych zadań, zwłaszcza jeżeli któryś z jej członków był samotny i pragnął zaprzyjaźnić się z pilotem. Przeżyła to wiele razy, zarówno z mężczyznami, jak i z kobietami. Raz zdarzył się taki turysta podczas wycieczki do Wenecji. Nie odstępował jej na krok. Dręczył ją w dzień i w nocy nieustannymi prośbami -o pomoc w szukaniu klucza, o sprawdzenie, czy masło na śniadanie nie jest solone, o pomoc przy telefonowaniu do Anglii. Na koniec poprosił o znalezienie slipów, które uprał i położył do wyschnięcia na

parapecie okiennym, a które rano zniknęły. Jak zdołała zachować powagę, nie miała pojęcia. Wyjaśnił, że sprawa jest poważna, bo była to jego jedyna para. Nie pozostało jej nic innego, jak pójść do sklepu i kupić mu drugie. Oby Philippa nie miała takich trudności z ich grupą. Gdy tylko Lucy skończyła jeść śniadanie, przeprosiła i wstała od stolika. - Chciałabym przejść się po mieście, zanim Philippa zarządzi zbiórkę -

oznajmiła. - Przecież wczoraj to robiłaś powiedział Mac. - Tak, ale było ciemno. Dostanę pozwolenie na spacer po okolicy w biały dzień? - Zezwalam - odpowiedział Mac, salutując. - Spotkamy się w holu o wyznaczonej godzinie. Za piętnaście dziesiąta, tak? Wszyscy potwierdzili, że taki był plan, i Lucy poszła na górę do swojego pokoju. Zauważyła, że ani Orlando, ani Savannah nie pojawili się na śniadaniu, ale to było oczywiste.

Umyła zęby, zapakowała do małego skórzanego plecaka okulary przeciwsłoneczne, pieniądze, butelkę z wodą, krem do opalania i aparat fotograficzny, po czym zeszła na dół. Właśnie otwierała szklane drzwi, gdy zatrzymała ją kobieta z recepcji. - Signorina Gray, mam pani paszport. Weźmie go pani teraz czy później? - Wezmę teraz. Dziękuję. Grazie dodała po namyśle, przypominając sobie, jak Alessio wypowiadał to słowo. Kobieta uśmiechnęła się w odpowiedzi. -Pręgo.

Lucy schowała paszport do plecaka i już miała wyjść, gdy przypomniała sobie o planie miasta. - Czy macie może plan Bellagio? Kobieta sięgnęła pod ladę, wyjęła mały plan i wskazała długopisem na jedną z ulic. - Tu jest hotel Villa Rosa. Jak pani widzi, znajdujemy się w samym centrum. - Dziękuję - odpowiedziała Lucy. Wzięła plan, by później go przestudiować, i wyszła na wąską ulicę. Do głowy jej nie przyszło, że może natknąć się na ojca. Ale tak się właśnie

stało. Rozdział czterdziesty pierwszy Lucy natychmiast rozpoznała ojca. Oczywiście był starszy, ale jakby w ogóle się nie zmienił. - Wiedziałeś, że tu jestem - powiedziała obojętnym tonem, chociaż daleko jej było do obojętności. Miała wrażenie, że za chwilę straci panowanie nad nogami, rzuci się do ucieczki i zatrzyma dopiero w Swanmere. Ale jakoś udało jej się ustać w miejscu i ze stanowczym wyrazem twarzy przyjąć to nieoczekiwane pojawienie się ojca, które wytrąciło ją z równowagi, gdy najmniej się tego spodziewała.

- Tak - odpowiedział. - Wiedziałem, że tu jesteś i że wczoraj przyjechałaś. -Skąd? -Ja... znam właścicieli hotelu. Skojarzyli nazwisko i... - Uprzedzili cię? Kiwnął głową. W wąskiej uliczce zrobiło się nagle tłoczno od turystów, którzy usiłowali ich wyminąć. - Mógłbym cię zaprosić na kawę? spytał. - Żebyśmy mogli uciąć sobie miłą pogawędkę? Zdawała sobie sprawę z

ironii brzmiącej w jej głosie. Nie ułatwiała ojcu zadania. Niby dlaczego miałaby mu ułatwiać? Przecież to ona była stroną poszkodowaną. To do niego należało naprawienie wyrządzonej krzywdy. - Coś w tym rodzaju - odrzekł. - Przykro mi, ale nie mam teraz czasu powiedziała. - W takim razie może później? - Daj mi swój numer, to zadzwonię odparła, czując, że znowu panuje nad sytuacją.

Wyjął portfel i wręczył jej wizytówkę. - Dzwoń o każdej porze, Lucy. Moja komórka jest zawsze włączona. Schowała wizytówkę i zeszła po schodach najspokojniej, jak umiała. Doskonale. Nareszcie mu pokazała. Zeszła zaledwie z kilku schodów, gdy coś kazało jej się odwrócić. Nie ruszył się z miejsca, tylko ukrył twarz w dłoniach. Pomyślała, że powinna iść dalej. Uczucia ojca to wyłącznie jego sprawa. Ale nie wiadomo dlaczego ogarnęła ją litość. Nie! Nie będzie go żałować.

Przypomniała sobie ten dzień w kawiarni, gdy jako czternastoletnia dziewczynka usłyszała od ojca, że zamierzają opuścić i rozpocząć nowe życie. Zycie bez niej. Poczuła ucisk w gardle. Trzymaj się tego, pomyślała. Nigdy o tym nie zapominaj. Ale wspomnienia, choćby najboleśniejsze, nie mogły rywalizować z teraźniejszością. Popatrzyła na tego samotnie stojącego człowieka, który oparł się o ścianę naprzeciw hotelu i spuścił głowę, nieświadomy, że go obserwuje i że zmieniła zdanie. Bardzo wolno podeszła do ojca i położyła mu rękę na ramieniu. Uniósł

wzrok zaskoczony. W oczach błyszczały mu łzy. - Nadal chcesz iść na tę kawę? - spytała. Marcus złożył zamówienie. Po odejściu kelnera mocno zacisnął dłonie pod stołem. Tylko tak mógł ukryć ich drżenie. Był w szoku i z trudem powstrzymywał chęć objęcia Lucy i powiedzenia jej, że wyrosła na piękną młodą kobietę, że jest z niej bardzo dumny i że tęsknił za nią bardziej, niż mógłby to wyrazić słowami. Tyle chciał jej powiedzieć, o tyle rzeczy spytać, ale od czego zacząć? Tymczasem byli, jak powiedziałaby Francesca, bardzo angielscy i kryli

swoje uczucia, wymieniając zdawkowe uwagi. Tak, podoba jej się w Bellagio... Czy odpowiada jej hotel? Kim są ludzie, z którymi przyjechała? Było lepiej, niż mógł oczekiwać. To co zrobił, nie da się wymazać zwykłym pocałunkiem i słowem przepraszam. Musiał pokonać lata bólu i niechęci. Pojawiła się kawa i nadszedł moment, by powiedzieć coś ważnego. - Lucy... - zaczął. Popatrzyła na niego. Tak? Jej szczere, otwarte spojrzenie przypomniało mu dzień, gdy wziął na ręce nowo narodzone dziecko i poczuł pierwszą falę gorącej miłości, patrząc w

szaroniebieskie, niewidzące jeszcze oczy. Zdenerwowanie odebrało mu odwagę, by powiedzieć to, co chciał. Podsunął Lucy pojemnik z torebkami. - Cukier? - Nie, dziękuję. Nie słodzę. Skrzywił się. Czy to była celowa uwaga z jej strony? Widzisz, gdybyś był lepszym ojcem, ojcem, który nie zostawił rodziny, wiedziałbyś takie rzeczy. Patrzył, jak ostrożnie zdejmuje mleczną piankę z cappuccino i oblizuje łyżeczkę. W przeciwieństwie do niego wydawała się całkowicie opanowana. Odetchnął wolno i głęboko i spróbował raz jeszcze.

- Dlaczego przyjechałaś do Bellagio, Lucy? - Na wycieczkę. - Więc to przypadek, że wybrałaś miejsce, gdzie mieszkam? Odłożyła łyżeczkę i popatrzyła na niego, lecz nie potrafd niczego wyczytać z jej spojrzenia. - Nie. Nie do końca. - Zamierzałaś się ze mną skontaktować? - spytał, gdy nie doczekał się dalszego ciągu. - Tak. Ale wtedy, gdy będę gotowa. Gdy

uznam, że nadszedł czas. - Przykro mi, że cię do tego zmusiłem. Nie mogłem dłużej czekać. Opowiedział o wczorajszym telefonie od Anny, o tym, że przyszedł do hotelu i dowiedział się, że jej nie ma. Sprawiała wrażenie zaskoczonej. - Natychmiast tu przyszedłeś? - Oczywiście. Chciałem sprawdzić, czy to naprawdę ty. - Poszłam na spacer - wyjaśniła. - Trochę późna pora na samotne spacery. Uniosła brwi.

- Chyba nie chcesz odgrywać przede mną surowego ojca. Poza tym Bellagio wydaje się równie niebezpieczne jak cukierek ślazowy. - Przepraszam - powiedział cicho. Jeżeli poprawi ci to humor, to Francesce też zrobiłbym równie seksistowską uwagę, chociaż w dobrej wierze. Nastąpiła chwila niezręcznej ciszy. Nietaktownie się zachował. Nie powinien wspominać o Francesce. - No to jak się ma Francesca? - spytała Lucy po chwili przerwy. - Dobrze, ale nie obawiaj się, nie powiem, że musisz ją poznać. Nie zrobię

ci tego. - To dobrze. Z trudem ukrył rozczarowanie. Był pewny, że gdyby Lucy dała szansę Francesce, na pewno by się polubiły. Wierzył, że żona mogłaby pomóc Lucy pogodzić się z przeszłością i doprowadzić do pojednania, którego tak bardzo pragnął. -Jak mama? - spytał. - Słyszałem, że wyszła za mąż. Mam nadzieję, że to małżeństwo okaże się lepsze niż nasza katastrofalna próba... - Tak - przerwała mu. - Charles uczynił

ją bezgranicznie szczęśliwą. Pomyślał niezbyt uprzejmie, że Fiona nie jest w stanie zrozumieć, co to jest bezgraniczne szczęście, wyczuł jednak, że to ze strony Lucy raczej wyrzut niż dokładny opis sytuacji Fiony. - Cieszę się - odparł - że ktoś inny odniósł sukces tam, gdzie mnie się nie udało. Znowu zapadła pełna napięcia cisza. Sięgnęli po filiżanki z kawą. W tym momencie przy sąsiednim stoliku usiadła niezwykła para. Z ich szykownych strojów i leniwych ruchów Marcus wywnioskował, że to bogaci

turyści z Mediolanu. Jednak nie oni byli obiektem zainteresowania, lecz pies, wokół którego robili mnóstwo zamieszania, a właściwie to wyjątkowa smycz trzymana przez kobietę o kruczoczarnych włosach. Marcus nie mógł oderwać od niej oczu. Mieszkając w Bellagio, widział wiele rozpieszczonych włoskich pupili, nigdy jednak nie spotkał się z takim, który miałby smycz wyglądającą jak wianuszek serdelków. Napotkał wzrok Lucy i oboje uśmiechnęli się do siebie. Marcus poczuł się nagle szczęśliwy. Jednak nie trwało to długo, bo Lucy

spojrzała na zegarek i zerwała się z miejsca, zaczepiając o obrus. Przypomniał sobie, że jako dziewczynka wiecznie się gdzieś spieszyła i potrącała różne rzeczy. - Muszę wracać do hotelu powiedziała. - Przyjechałam tu przecież zwiedzać. Miał ochotę zwrócić jej uwagę, że ich rozmowa jest ważniejsza od zwiedzania, ale się powstrzymał. - Odprowadzę cię - powiedział, prostując obrus. - Jeżeli mogę. Wzruszyła ramionami.

Rzucił na stół kilka euro i wrócił z nią do Villa Rosa. Nie porozmawiali o niczym ważnym - jak mogli w ciągu dwudziestu minut? ale ten uśmiech, ten jeden wspólny uśmiech, natchnął go nadzieją. Niczego więcej nie potrzebował. Gdy wsiedli na prom, którym mieli popłynąć do Villi Carlotta, stało się oczywiste, że Philippa, ich przewodniczka, nie da rady wytrzymać z nimi przez cały dzień. Robiła dobrą minę do złej gry, ale nie zdołała nikogo oszukać. Miała przekrwione oczy, rozpaloną twarz i tak zachrypły głos, że Helen miała ochotę nieustannie

odchrząkiwać. Większość litowała się nad biedaczką, jednocześnie zachowując bezpieczną odległość, ale niektórzy zaczęli sarkać. - Co za pożytek z przewodniczki, która traci głos? - spytał jeden z członków grupy, irytujący turysta z Epsom, którego nie można było traktować poważnie, bo nosił skarpetki do sandałów i koszulę wsuniętą w spodnie od dresów. Oznajmił, że złoży reklamację w biurze podróży i zażąda zwrotu pieniędzy, jeżeli zostaną bez przewodnika. Należał do ludzi, którzy ględzą od rana do nocy, przy każdej nadarzającej się okazji. Wspierała go żona z wiecznie kwaśną miną, w kapeluszu od słońca

zawiązanym pod brodą na wielką, śmieszną kokardę. - Jesteśmy tu po to, by się czegoś nauczyć, nie tylko spędzić miło czas. Helen zawsze uważała, że pilotowanie wycieczki jest ważniejsze niż kaszel czy katar. Tylko raz o mały włos nie zostawiła grupy. Jednak żadne biuro podróży nie zabezpieczało przed kłopotliwymi turystami, takimi jak ta nieżyczliwa para, która z łatwością mogła podburzyć innych swoimi jadowitymi komentarzami. - Kapitanie, wyczuwam zbierające się chmury burzowe i groźbę buntu na pokładzie - powiedział Mac.

Siedział z prawej strony Helen, a Conrad i Lucy obok niego. Hunter przeszedł na tył promu, by porozmawiać z kimś przez komórkę. Helen uświadomiła sobie, że to już jego czwarta rozmowa tego ranka. - Może wyrzucimy tych wichrzycieli za burtę - zaproponował Conrad. - wspaniały pomysł - odparła Helen. Podejrzewam jednak, że ta mieszanka przerośniętego ego i potwornie rozdętej zarozumiałości może zadziałać jak kamizelka ratunkowa. Mac wybuchnął śmiechem. -Jesteś dziś w świetnej formie, Helen.

- W przeciwieństwie do Philippy zauważył Conrad. - Jak myślicie, co się stanie, jeśli będzie musiała się położyć? - Bez urazy, ale osobiście nie miałbym nic przeciwko temu, żeby zostawiono nas samym sobie - stwierdził Mac. - Pewnie załatwi nam miejscową przewodniczkę - odpowiedziała Helen. Tak bym zrobiła na jej miejscu. Znajdowali się teraz na środku jeziora. Delikatne światło poranka ustąpiło miejsca pełnemu błękitowi nieba, a zza koronkowej zasłony mgły wyłoniły się góry. Widok był urzekająco piękny. Helen zerknęła na Conrada, zastanawiając się, czy on również tak

myśli, i napotkała jego wzrok. Musiał na nią patrzeć od dłuższego czasu. Pojawił się cień i zobaczyła stojącego na wprost niej Huntera. - Mam złe wieści - oznajmił, ale wyraz jego twarzy wcale na to nie wskazywał. Wprost przeciwnie. - Co się stało? Chyba nic poważnego. - Muszę lecieć do Dubaju. Wynikł problem z dzierżawą lokali biurowych, które zamierzałem kupić. Usiłują mnie okantować. - Czy ktoś inny nie może się tym zająć?

O to samo chciała zapytać, lecz Mac ją uprzedził. - Nie chcę się wymądrzać, ale gdy pracowałem w banku, zawsze pilnowałem, żeby mieć zastępstwo, gdy zajdzie taka potrzeba. Zaufanie to świadectwo dobrej organizacji pracy. Hunter uśmiechnął się blado. - Co innego, gdy jest się właścicielem firmy. - Kiedy musisz wyjechać? - spytała Helen, wiedziała, że nie ma sensu przekonywać Huntera. Już podjął decyzję. Jakaś jej część pragnęła, by wyjechał natychmiast. Och, co za ulga,

ale, och, te wyrzuty sumienia. - W tej chwili Judith sprawdza loty odpowiedział. Dobra, stara, niezawodna Judith, pomyślała Helen. Tylko dwa razy widziała tę bezgranicznie lojalną sekretarkę Huntera, ale wiedziała, że pięćdziesięciokilkuletnia stara panna jest mu całkowicie oddana. Wiedziała również, że jej nie lubi, bo ośmieliła się zostać żoną numer trzy, i że ściągnęłaby ukochanego szefa z Włoch pierwszym samolotem, aby tylko wydostać go ze szponów Helen. - Lepiej przekaż tę nowinę Savannah powiedziała Helen mężowi. -

Na pewno będzie rozczarowana, że wyjeżdżasz. Hunter prychnął. - Wątpię. Teraz będzie mogła bez przeszkód romansować z tym Orlandem. Siedząca na końcu ławki Lucy nagle wstała i odeszła. Prom zawinął do Tremezzo i wszyscy wysiedli. Na końcu pomostu Philippa policzyła ich i głosem coraz bardziej schrypniętym poleciła przejść przez ruchliwą drogę i zaczekać na nią przed wejściem do Villi Carlotta. Nie tylko oni zmierzali do słynnego domu i ogrodu. Prawie połowa pasażerów

promu ruszyła w poprzek drogi, wstrzymując ruch samochodów. -Jesteś jakaś milcząca - powiedział Mac, idąc obok Lucy. Conrad wlókł się za nimi, bo rozmawiał przez telefon. Najpierw Hunter nieustannie rozmawiał przez komórkę, a teraz jeszcze Conrad. wszystko w porządku? - spytał. - A czemu nie? - Ten głupi mąż Helen mógłby być bardziej taktowny. Lucy rzuciła mu ostre spojrzenie. Po raz pierwszy dał do zrozumienia, że wie, iż między nią a

Orlandem nie układa się dobrze, i że powodem problemów jest Savannah. Czyżby posunął się za daleko? Czy zrobiłaś coś w sprawie spotkania z ojcem? - spytał, gdy nie odpowiedziała. -Już się z nim widziałam. Stojąca na czele grupy Philippa walczyła dzielnie z głosem, usiłując poinformować o najbliższych planach. - Więcej powiem ci później - szepnęła Lucy. - Nie. Nie możesz trzymać mnie w napięciu. Jak ci poszło? Jak on... - Ciii... - syknął mężczyzna w spodniach

od dresu, uciszając Maca. - Och, spadaj, ty nadęty palancie powiedział bezgłośnie Mac do jego pleców. - Szkoda, że nie miałeś dość odwagi, by powiedzieć mu to prosto w oczy zachichotała Lucy, gdy grupa ruszyła. -Jeszcze zdążę - odparł Mac. - A teraz opowiadaj. Co czułaś, gdy zobaczyłaś ojca? Savannah była w podłym humorze i wszystko, co powiedział lub zrobił Orlando, było nie tak. Spuścił więc głowę i postanowił trzymać buzię na kłódkę, starając się skupić na ogrodzie,

który zwiedzali. - Mógłbyś porozmawiać ze mną warknęła do niego przed kilkoma minutami, gdy zatrzymał się, by zrobić zdjęcie tulipanowca, który widział po raz pierwszy, i zapisać jego nazwę w notesie. - A po co? - odparował wkurzonyjej zachowaniem. - Gdy tylko otwieram usta, natychmiast na mnie napadasz. Rzuciła mu mordercze spojrzenie i odmaszerowała. Powinienem pójść za nią, pomyślał, wkładając notes do kieszeni. Ale nie

miał ochoty się wysilać. Znowu będzie się go czepiała. Wszystko pogmatwało się, gdy po kolacji poszli do jego pokoju. Popełnił błąd, pytając ją, co myśli o pianiście. -Jest super - odpowiedziała. - Ale wygląda na to, że Lucy wpadła mu w oko. - Tak uważasz? - Daj spokój, Orlando, wszyscy widzieli, co się dzieje. Czemu pytasz? Chyba nie jesteś zazdrosny? - Zaśmiała

się. - Oczywiście że nie. - To dobrze. Jeśli chcesz wiedzieć, to nie zamierzam konkurować z Lucy. A teraz chodź do łóżka i pocałuj mnie. To nasza pierwsza wspólna noc i chcę, żeby była cudowna. Spróbował spełnić jej prośbę, ale seks był ostatnią rzeczą, o jakiej w tej chwili myślał. Potwornie bolała go głowa i pragnął jedynie zgasić światło i położyć się. - Nie ma mowy - odpowiedziała, gdy powiedział jej to. - Wiem, co ci pomoże. - Zaczęła rozpinać mu spodnie.

- Zapewniam cię, że nie - odparł, delikatnie odsuwając jej rękę. Sam nie mógł uwierzyć, że przepuszcza taką okazję. Wtedy zrobiła się niemiła. - Cholera, nie mogę w to uwierzyć powiedziała. - To pierwsza noc, gdy możemy być wreszcie sami, a ty odgrywasz głupiego. Starał się zbyć to śmiechem i zapewnił ją, że jutro niech się ma na baczności, bo będzie pracował na pełnych obrotach. - Spadaj! - warknęła, wyskakując z łóżka. - Ja teraz jestem napalona.

Pomyślał, że wyrozumiała dziewczyna mogłaby zaproponować, że rozmasuje mu kark i ramiona. Poszedł do łazienki po paracetamol, który zabrał ze sobą. Gdy wyszedł, Savannah wkładała właśnie żakiet. - Idę do swojego pokoju - oznajmiła. Rozumiem, że jestem tu niepotrzebna. Mam nadzieję, że będziesz dobrze spał. - Zapukać jutro do ciebie przed śniadaniem? - spytał. Nie zamierzał jej zatrzymywać. Skoro czuła się obrażona, nie będzie jej błagał. -Jak chcesz. Rano zaspał i przegapił śniadanie. To

był jego pierwszy nietakt tego dnia. Potem było już coraz gorzej. Przynajmniej pierwsza miłość nie rozczarowała go. Ogród przy Villi Carlotta był marzeniem każdego projektanta zieleni. Miał nadzieję, że Lucy podobał się takjakjemu. Rozdział czterdziesty drugi Ogród przy Villi Carlotta był pierwszy w kolejności i zdaniem Conrada nie tak piękny, jak się zapowiadał. Ale on przecież nie był ani botanikiem, ani architektem zieleni, ani nawet ogrodnikiem. Natomiast inni członkowie grupy wyglądali na zachwyconych różnorodnością odmian kwiatów i

drzew prezentowanych w krajobrazowym ogrodzie w stylu angielskim, usytuowanym na zachodnim brzegu jeziora Como. Dzięki zmagającej się z głosem Philippie Conrad miał okazję zobaczyć największą magnolię wielkokwiatową, jaką kiedykolwiek widział, chińskie drzewo kamforowe, azalie liczące sobie sto pięćdziesiąt lat, kolekcję rododendronów (należało je podziwiać raczej wiosną), gaj bambusowy, pigwowce japońskie, egzotyczne sukulenty, palmy, krzewy kamelii, paprocie, drzewa cytrusowe, sekwoje, mirty, róże i mnóstwo innych gatunków. Jednak żaden z okazów nie zrobił na nim

większego wrażenia. Potem każdy mógł zwiedzać ogród na własną rękę, łącznie z Makiem, który zdecydował się towarzyszyć Lucy. Conrad miał dość jak na jeden dzień. Ruszył chłodną, cienistą ścieżką do altanki z kutego żelaza, obrośniętej krzewami jaśminu, skąd roztaczał się piękny widok na jezioro i Bellagio. Mógł tu się skryć przed innymi członkami grupy Helen miała swoją teorię na temat dziwnych zachowań ludzi na urlopie, a on teorię dotyczącą ogrodników. Kobiety ogrodniczki, może z kilkoma wyjątkami, były albo chude jak tyczki, jak Alice Wykeham, albo miały figurę podobną do wielkiej

gruszki. Do tej kategorii należały Olivia Marchwood i prawie wszystkie panie z wycieczki. I były równie interesujące. Na szczęście pozostała jeszcze Helen, która potrafiła rozmawiać o czymś innym niż ogrodnictwo. Od tej dziwnej rozmowy przed kolacją nie mieli okazji zostać sami. Wkrótce jednak miało się to zmienić. Gdy Hunter zniknie ze sceny, kto wie, co się wydarzy. Powinien zacierać ręce z radości, tymczasem był zły, bo Hunter nieczysto pogrywał. Bezczelnie kłamał i oszukiwał Helen. Co prawda moralny kompas Conrada trudno było uznać za wzorowy, ale nie mógł znieść myśli, że

Hunter nadużywa zaufania Helen. Pewnie nie podejrzewała, że Hunter od jakiegoś czasu ją okłamuje, ale on wiedział. Dlatego sięgnął po komórkę i sprawdził loty do Dubaju. Jeżeli Hunter poda godzinę lotu, która nie będzie zgadzała się z otrzymanymi przez niego informacjami, tym samym przyzna się do winy. Conrad nie zamierzał wykorzystać tej informacji - a już na pewno nie przekazałbyjej Helen - ale jego zdaniem warto było rozpoznać wroga. A Huntera uważał za wroga i czuł do niego awersję. Ten arogancki i zbyt pewny siebie typ sprawiał wrażenie kogoś, kto

znajduje się na końcu łańcucha pokarmowego i patrzy na wszystkich z góry. Miał również w sobie coś okrutnego. Conrad nie dysponował żadnymi dowodami na poparcie swoich podejrzeń, ale za każdym razem, gdy patrzył na Huntera, wyobrażał sobie, że potrafi on bez skrupułów zranić drugiego człowieka. Nie miał w sobie nic, co przemawiałoby na jego korzyść. Czym Helen się kierowała, decydując się wyjść za niego? - Bardzo mądrze. Pozwolisz, że się przyłączę? I oto on we własnej osobie. Conrad niechętnie przesunął się na ławce, robiąc miejsce Hunterowi.

-Jakieś wieści odnośnie szczegółów podróży? - spytał, -wszystko już ustalone. O piętnastej zabierze mnie stąd samochód do Mediolanu. No dalej, zrób mi przyjemność, pomyślał Conrad. - O której masz samolot? - spytał. - O osiemnastej trzydzieści pięć. Dobrze, że w tak krótkim czasie udało się znaleźć wolne miejsce. - To bezpośredni lot? -Tak. A więc miał dowód, że ten człowiek kłamie. Nie musiał sprawdzać na kartce papieru tkwiącej w kieszeni, na której

zapisał dwa bezpośrednie loty, wiedział, że godzina się nie zgadza. - Założę się, że chętnie poleciałbyś ze mną. Conrad spojrzał na Huntera. - Dlaczego tak sądzisz? - Idę o zakład, że to nie twoja dziedzina. Nurtuje mnie pytanie, co ty tu robisz. Conrad zesztywniał. Czyżby nie docenił Huntera? Czy to możliwe, że zwietrzył pismo nosem i domyślił się, co on czuje do Helen? - Jestem tu, bo stryj chciał, żebym mu towarzyszył - odpowiedział. -Ze zdrowiem nie jest u niego najlepiej.

Dwa lata temu przeszedł udar. -Więcjesteś pielęgniarzem, tak? - Mac nie podziękowałby ci za to. - Zapewne nie. Lubi sprawiać wrażenie, że jest silny jak koń. Nie, sądzę, że jesteś tu z zupełnie innego powodu. - Naprawdę? A z jakiego? - spytał Conrad obojętnym tonem. W odpowiedzi Hunter wybuchnął pozbawionym wesołości hałaśliwym śmiechem, przypominającym do złudzenia serię z karabinu maszynowego.

- Oczywiście z powodu kobiet. Bo gdzie indziej można spotkać piękniejsze dzierlatki? Ale mam prośbę, jeżeli nie będziesz zbyt zajęty uganianiem się za dupiastymi pięknościami, byłbym wdzięczny, gdybyś zaopiekował się Helen podczas mojej nieobecności. -Jasne. Od czego są przyjaciele. - Tak mówią. - Hunter strzepnął listek, który spadł mu na kolano. Moja żona jest częstym gościem w twoim domu - dodał. Conrad ponownie zesztywniał. - Wiem z dobrego źródła, że ona i Mac

znają się jak łyse konie - rzucił lekkim tonem. Hunter znowu wydał z siebie przypominający szczekanie śmiech. - Zauważyłem. Gdyby twój stryj był młodszy, zacząłbym się niepokoić. Conrad miał wrażenie, że w każdym słowie wypowiedzianym przez Huntera brzmi oskarżenie i groźba. A może mu się wydawało? Może to oznaka nieczystego sumienia? W takiej sytuacji najlepiej przejść do ataku. - Miejmy nadzieję, że twoja podróż do Dubaju będzie owocna -

powiedział. - Nie ma szans, żebyś zdążył wrócić do nas jeszcze przed końcem wycieczki? Zrobiłbyś Helen niespodziankę. - Fakt, ale to mało prawdopodobne. Spotkamy się dopiero w Swanmere. - Tak i śmiertelnie cię zanudzimy zdjęciami z wycieczki. Zobaczysz, co straciłeś. - To brzmi jak groźba. Conrad już miał odpowiedzieć, lecz w tym momencie na ścieżce pojawiła się Olivia Marchwood w towarzystwie Pat i Colina Campbellów oraz Vi Abbot i Barbary Slattery.

- Doskonale - powiedziała. - Jeszcze dwóch do zgarnięcia. Philippa będzie na nas czekać na tyłach willi przy krzewach kamelii. Zamówiła przewodnika, który oprowadzi nas po wnętrzu. -Jeżeli nie macie nic przeciwko temu, to ja spasuję - powiedział Hunter. Conrad wstał, nie mając ochoty spędzić kolejnej minuty wjego towarzystwie. - Na pewno willa jest warta obejrzenia. Młoda włoska przewodniczka, która oprowadzała ich po wnętrzu willi, miała tyle zapału i wiadomości, że po

dwudziestu minutach podążania za nią Conrad doszedł do wniosku, że nie pominęła chyba żadnego szczegółu związanego z historią tego domu. Zaczęła od początków, które sięgały końca siedemnastego wieku i informacji, że willę zbudował markiz Giorgio Clerici, bogaty bankier z Mediolanu, potem przeszła do 1795 roku, bo wtedy właścicielami została rodzina Sommarivow, a teraz opowiadała, jak to nabyła ją księżniczka Marianna von Nassau, żona Alberta Hohenzollerna, i ofiarowała w prezencie ślubnym córce Carlotcie. Niezły prezent ślubny W końcu zaczerpnęła powietrza i poprowadziła ich do głównego salonu, noszącego nazwę Salonu Rzeźb.

Najpierw pokazała ozdobny sufit ze stiukowymi gwiazdami, kasetonami i rozetami. Potem zwróciła uwagę na biegnący wokół sali fryz z wypukłym reliefem, wykonany z kararyjskiego marmuru, który przedstawiał wjazd Aleksandra wielkiego do Babilonu. - To klejnot w kolekcji Sommarivow wyjaśniła. - Wykonano go z trzydziestu trzech płyt. Ale Conrad dostrzegł coś jeszcze marmurową rzeźbę stojącą w drugim końcu salonu. Miał wrażenie, że już ją gdzieś widział. Odszedł od grupy, by lepiej przyjrzeć się dwóm postaciom.

Po chwili przypomniał sobie, że oglądał ją, gdy zwiedzali z Sam Ermitaż w Sankt-Petersburgu. - Nie sądzisz, że to najbardziej erotyczna rzeźba, jaką stworzono? spytała Sam. Gdyby nie ona, w ogóle nie zwróciłby na nią uwagi. -Jak się nazywa? - spytał, gdy uznał, że rzeczywiście ma rację. Było coś niezwykle erotycznego w tej obejmującej się parze. - Amor i Psyche - poinformowała go Sam. - Spójrz, jak on czule ją obejmuje, a ona mu się oddaje.

- A jaka historia się za tym kryje? - Krótko mówiąc, zazdrość i potęga miłości. -1 co dalej? - Naprawdę chcesz wiedzieć czy tylko chcesz mi zrobić przyjemność? - Nie, naprawdę chcę wiedzieć. - No więc Psyche była taka piękna, że Wenus poczuła się zagrożona. W przypływie zazdrości kazała Amorowi, zwanemu przez przyjaciół Kupidynem, obudzić w sercu Psyche miłość do najnędzniejszego z ludzi.

Ale Kupidyn sam zakochał się w Psyche, a jako bóg musiał ukrywać przed nią swoją tożsamość. Zawistne siostry wmówiły Psyche, że jej tajemniczy kochanek jest potworem, którego trzeba zabić. Psyche, uzbrojona w nóż, z pochodnią w drugiej ręce, zbliża się do śpiącego męża. Kupidyn znika. Wtedy Wenus wyznacza jej ciężkie prace, które oczywiście wykończyłyby biedną dziewczynę, gdyby nie Jowisz, który zlitował się nad kochankami i obdarzył dziewczynę nieśmiertelnością. W ten sposób Psyche w końcu przezwycięża nienawiść i zazdrość Wenus.

Kochankowie łączą się na zawsze*. Urocza opowiastka dla mas, nie sądzisz? - Ajaki jest jej morał? - spytał. - Och, to proste. Musimy przejść przez piekło, zanim osiągniemy niebo. W szerokim tego słowa znaczeniu. * Apulejtisz, Metamorfozy albo zloty osioł, prze). E. Jedrkiewicz, PlWWarszawa 1958, s. 96-140 Conrad z trudem przełknął ślinę. Miał wrażenie, że znowu słyszy głos Sam. - Och, widzę, że podziwia pan piękną rzeźbę Adama Tadoliniego, najzdolniejszego ucznia Canovy.

Odwrócił się i zobaczył, że przewodniczka i cała grupa stoją tuż za nim. - To jeden z najbardziej lubianych eksponatów w willi - ciągnęła przewodniczka. - Ale muszę dodać, że to kopia. Oryginał znajduje się w Ermitażu w Sankt-Petersburgu. Conrad oddalił się od wycieczki. Musiał zaczerpnąć powietrza i wyszedł na dwór. Skierował się na taras, ozdobiony doniczkami z kwitnącym na czerwono hibiskusem. Spojrzał w dół na ścieżkę biegnącą wśród drzewek cytrusowych tworzących naturalną arkadę. Słońce stało wysoko na niebie, grzało szyję i twarz. Przyjemnie było poczuć jego

ciepło po chłodnym wnętrzu willi i duszących upiorach z przeszłości. Powierzchnia jeziora falowała, skrząc się w promieniach słońca. Usiłował zrozumieć przyczynę swojej gwałtownej reakcji. Nie wspomnienie Sam tak nim wstrząsnęło, lecz wypowiedziane przez nią słowa. Dopiero teraz sobie o nich przypomniał. „Musimy przejść przez piekło, zanim osiągniemy niebo. W szerokim tego słowa znaczeniu". Przeszedł przez piekło po śmierci Sam. Czy to znaczyło, że teraz czeka go coś lepszego? Uniósł dłoń, by osłonić oczy

przed blaskiem słońca, i popatrzył na Bellagio po drugiej stronie jeziora. Nagle usłyszał charakterystyczny śmiech przypominający szczekanie. Dobiegał z dołu, ze ścieżki wśród drzew cytrusowych. Został na miejscu i tak jak się spodziewał, zobaczył po chwili Huntera stojącego pod sklepieniem z gałęzi, blisko tarasu. Rozmawiał przez telefon, nie wiedząc, że jest obserwowany. - No to do zobaczenia - mówił do kogoś. - Włóż szampana do lodu i pozbądź się majtek. Mam cię, pomyślał Conrad. Zresztą nie

potrzebował więcej dowodów na to, że Hunter oszukuje Helen. Kusiło go, by się ujawnić i dać do zrozumienia temu kłamliwemu draniowi, że go słyszał. Ale co by to dało? Czy powstrzymałoby kogoś takiego jak Hunter Tyler? Szczerze wątpił. Poza tym, czy naprawdę chciał go powstrzymać? Przecież w jego interesie leżało, aby Hunter wyciągnął zawleczkę granatu i zniszczył swoje małżeństwo. Rozdział czterdziesty trzeci Po powrocie do Bellagio Philippa poinformowała ich schrypniętym głosem, że zgodnie z planem wycieczki

mają teraz dwie godziny wolnego na lunch lub zwiedzanie. - Spotkamy się w lobby hotelowym o czternastej trzydzieści wycharczała. Mac pomyślał, że lepiej by było, gdyby położyła się do łóżka i trzymała swoje zarazki z dala od nich. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnął, to złapać jakieś okropne choróbsko. Od czasu udaru rozwinął w sobie silny instynkt samozachowawczy. Nie cierpiał chorować. Nie mógł znieść myśli, że jest na czyjejś łasce, że ktoś inny podejmuje za niego decyzje. To było takie upokarzające.

Z rozmyślań wyrwała go tocząca się właśnie rozmowa. Ku jego irytacji mąż Helen przejął dowodzenie i uparł się, że zaprosi ich na lunch z racji swojego wyjazdu. - Conrad i Mac, przyłączcie się do nas. Savannah, ty i Orlando również. I nie rób takiej miny, Sawie. Będziesz miała mnóstwo czasu, by zjeść lunch ze swoim chłopakiem, gdy wyjadę. A ty, Lucy? Nie możemy przecież cię zostawić. Nie, nie. Nalegam. Musisz iść z nami. - Będzie zabawnie - mruknął Mac, zrównując się z Conradem, który szedł kilka kroków za Hunterem. Hojność Huntera zaczynała grać mu na nerwach. Dokąd on nas zabiera?

- Oczywiście do Villi Serbelloni odparł Conrad. - Zachowuj się odpowiednio, proszę. Choćby przez wzgląd na Helen. - Och, nie martw się o mnie. Będę wzorem dżentelmena. Ale uważaj na biedną Lucy. Mieliśmy okazję przekonać się, jaki subtelny i wrażliwy potrafi być ten cholerny facet. - Mogła odmówić. - Takjak cała reszta. Tylko jesteśmy zbyt grzeczni na to, by powiedzieć, gdzie on może sobie wsadzić ten lunch. Conrad uśmiechnął się.

- Nie wiedziałem, że tak go nie lubisz. - Dotąd nie musiałem znosić jego obecności. Poznałem kiedyś takiego gościa jak on w Hongkongu. Był bogatym, aroganckim tyranem, który zawsze stawiał na swoim. Najgorsze, że bez względu na to, jak bardzo przeciągał strunę, zawsze wszystko uchodziło mu na sucho. - Powiedz przynajmniej, że sprawiedliwości stało się zadość, że umarł w samotności, jakąś Macabryczną śmiercią, bez grosza przy duszy i ze złamanym sercem.

- Nic podobnego. Stawał się coraz bogatszy, a jego żony coraz młodsze i piękniejsze. Nazywaliśmy go teflonowy Terry. - Chcesz mnie zdołować. - Usiłuję ci powiedzieć, że tacy ludzie jak Hunter zawsze wygrywają. Oni są inni niż my, inaczej funkcjonują. Zwolnił i położył rękę na przedramieniu Conrada. - Jeżeli Hunter się dowie, że czujesz coś do Helen, to niech Bóg ma cię w swojej opiece. - Nie dowie się. Mac cofnął rękę i ruszył dalej, lawirując

wśród tłumu turystów. -Widziałem, jak na nią patrzysz. I pewnie nie ja jeden. -W porządku, przyznaję, patrzyłem, ale jej nie tknąłem. - Na razie. A co będzie, gdy Hunter wyjedzie do Dubaju? - Nie wiem, o co ci chodzi. Mac przewrócił oczyma, ale nie drążył tematu. Zbliżali się do drzwi obrotowych hotelu. Ale się popisuje, pomyślał Mac, gdy zobaczył bogate wnętrze. Mieszkał w wielu wysokiej klasy hotelach, ale nigdy się tym przed nikim nie popisywał, tak jak robił to Hunter. To było w złym guście. Z

milczenia Helen wywnioskował, że ona myśli podobnie. Zauważył, że gdy Hunter był w pobliżu, w ogóle się nie odzywała, stawała się prawie niewidzialna. Przypominała mu kobietę z przeszłości, piękną Hannę, jedyną kobietę, którą kochał. Była taka pełna życia, gdy zostawali sami, lecz z chwilą, gdy pojawiał się mąż, zmieniała się w cichą, skromną żonę i matkę, jaką z niej zrobił. Przez wiele lat namawiał ją, żeby odeszła od męża i zaczęła żyć pełnią życia, ale nie zrobiła tego. To złamało mu serce. Zatrzymał się, przepuszczając Conrada, i

zaczekał na Lucy. Ku jego niezadowoleniu nie mieli okazji porozmawiać ojej spotkaniu z ojcem. Za każdym razem, gdy zaczynała opowiadać, ktoś wchodził im w drogę. -Jeżeli będę dla ciebie super miły, obiecasz, że usiądziesz obok mnie przy stole? - spytał, gdy weszli do hotelu, a Hunter rozmawiał z obsługą. - Wolę dawnego zrzędę. Uśmiechnął się. - To się da zrobić. Lunch w Grand Hotelu Villa Serbelloni mieli zjeść na tarasie z widokiem na basen i jezioro. Zaprowadzono ich do stoli-

ka pod wielką markizą, a pełne szacunku zachowanie kelnera, gdy podawał im karty, sugerowało, że gotówjest spełnić każde życzenie. Lucy słuchała, jak Hunter zamawia szampana. - To na początek - oznajmił, gdy kelner odszedł. - Dopóki nie zdecydujemy, jakie wino będziemy pić. - Sięgnął po kartę. - A teraz sprawdźmy, co mogą nam zaoferować. - Mam nadzieję, że dają tu pizzę powiedziała Savannah, nie racząc nawet zajrzeć do karty. Bawiła się włosami zebranymi w dwa wielkie kucyki. W jej uszach błyszczały olbrzymie koła.

wyglądała prostacko i zupełnie nie na miejscu. - Bo to właśnie zamierzałam zjeść, zanim... - Na pewno przyrządzą wszystko, co zechcesz, Sawie - gładko wszedł jej w słowo Hunter. - Mam nadzieję. Lucy zacisnęła zęby. Czy tylko ona miała ochotę spoliczkować Savannah? Przyjrzała się innym, zobaczyła minę Helen i wiedziała, że nie jest w tym osamotniona. Musiała jednak uczciwie przyznać, że ta niewdzięczna, zepsuta dziewucha jako jedyna miała odwagę powiedzieć, co myśli. Było oczywiste,

że większość towarzystwa jest tu wbrew własnej woli. Lucy chciała odmówić Hunterowi, ale zwyciężyła w niej jakaś masochistyczna potrzeba sprawdzenia, co się dzieje między Orlandem a Savannah, wcześniej zauważyła, że Orlando sam oglądał ogród otaczający Villę Carlotta. Podsłuchała również, jak Savannah wyrzucała mu, że ją ignoruje. Czy to źle, że poczuła satysfakcję? - Ale ubaw - szepnęła do Maca. - Tak - odszepnął. - Ale nie martw się, Conrad kazał mi być grzeczny. A teraz opowiedz o ojcu.

- Najpierw zamówmy. Dziesięć minut później kelner przyjął zamówienia - szef kuchni nie mógł przygotować pizzy dla Savannah, więc z naburmuszoną miną oznajmiła, że weźmie bruschettę z pomidorami i kurczaka w szynce parmeńskiej - i Mac przypomniał Lucy o obietnicy. - Puść wreszcie farbę - przynagli! ją. Nie wiedziała, od czego zacząć. Początkowo starała się blokować wszystkie myśli o ojcu. Chciała zaczekać, aż minie szok wywołany nieoczekiwanym spotkaniem i będzie mogła zastanowić się nad swoją reakcją. Ale wciąż jeszcze była pod wrażeniem.

- No więc? - nie ustępował Mac. - Poszłam z nim na kawę - wyjaśniła przyciszonym głosem, by nikt ich nie podsłuchał. - Rozmawialiśmy. To było... to było dziwne. - Ale nie straszne? Nie wrogie? - Nie wściekłam się na niego, jeżeli o to pytasz. - Gdybyś się wściekła, miałoby to jakieś znaczenie? Przypomniała sobie ból w oczach ojca, gdy odwróciła się w jego stronę. Tak, pomyślała ze smutkiem, nie miała pojęcia, że jest do tego zdolna. Tak, miałoby to znaczenie.

W tym momencie nie zasługiwał na jej wrogość. Ale żal i gniew, jakie nosiła w sobie przez te wszystkie lata, wciąż w niej tkwił. Należało dać im upust w jakiś sposób. Ojciec powinien się dowiedzieć, co przeżyła. I co przeżyła matka. To cena, jaką musi zapłacić, pomyślała, czując, jak serce jej twardnieje. Gdy zadaje się tyle bólu drugiej osobie, trzeba się liczyć z konsekwencjami. - Lucy. Uniosła wzrok i zobaczyła, że Mac czeka na odpowiedź. - Przepraszam - powiedziała. -

Zamyśliłam się. - Nie dziwię się. To był dla ciebie ważny dzień. - Ścisnął ją za rękę. - I dla twojego ojca również. - Co dla twojego ojca? - zabrzmiał czyjś głos. Znowu miała ochotę uderzyć Savannah. A może chwycić za te śmiesznie wielkie koła w uszach. Jak ta bezczelna smarkula śmie wtrącać się do prywatnej rozmowy? - Nic - mruknęła i odetchnęła z ulgą, bo w tym momencie do Lluntera podeszło dwóch kelnerów, niosąc kubełek z lo-

dem i butelkę szampana. To odwróci jej uwagę. Tak w każdym razie sądziła. - Tato, czy wiesz, że ojciec Lucy tu mieszka? - spytała głośno Savannah. Ulotnił się z jakąś włoską dziwką, gdy Lucy miała czternaście lat, i od tego czasu ona nie chce go widzieć. Gdybyś mnie tak porzucił, zabiłabym ciebie i tę kobietę. Lucy zmartwiała. Nie wiadomo dlaczego poczuła gniew na Orlanda. Dlaczego nie potrafi powstrzymać tej papli? wszyscy, z wyjątkiem Savannah i jej ojca, spuścili wzrok na talerze. Wiedzieli, że ona nigdy tak otwarcie nie chciałaby mówić o tej sprawie.

Zapragnęła, żeby Orlando miał dość odwagi, by spojrzeć jej w oczy. Ale nie miał. Dlatego poczuła dla niego pogardę. - Tak, w porządku, proszę nalać powiedział Hunter, próbując szampana, po czym dodał: - Nie jestem święty, ale nie mógłbym porzuć swoich dzieci. No, ale każdy z nas jest inny. On musiał bardzo kochać tę kobietę. - Popatrzył na Lucy. -Przypuszczam, że to właśnie najbardziej boli, prawda? Świadomość, że twój ojciec pokochał kogoś bardziej niż ciebie. - Chyba to nie jest sprawa, o której Lucy chciałaby rozmawiać.

Lucy popatrzyła z wdzięcznością na Conrada siedzącego po drugiej stronie stołu. - Tak - wtrąciła Helen. - Savannah, mogłabyś wykazać więcej taktu. To bardzo trudny czas dla Lucy. - Hej, wyluzujcie! Chyba nie masz nic przeciwko temu, Luce? Inaczej by cię tu nie było - zaśmiała się Savannah. - Savannah... - Ty też, Orlando? Co was ugryzło? Można by pomyśleć, że Lucyjest ze szkła. Drobne stuknięcie i się rozpadnie. Ale ty jesteś twarda sztuka, prawda,

Luce? Powinnaś być, bo niczego nie osiągniesz. Lucy miała tego dość. Dość tej głupiej, zapatrzonej w siebie, nieokrzesanej miernoty. Odsunęła krzesło i wstała tak gwałtownie, że zabrzęczały talerze i sztućce na stole. - Co do jednego masz całkowitą rację. Rzeczywiście jestem twarda. I wiesz co? Im szybciej zejdziesz mi z oczu, tym lepiej. Jesteś ordynarną, głupią, bogatą smarkulą, która nie ma za grosz taktu. Nie wiem, co Orlando w tobie widzi. A teraz posłuchaj uważnie, bo powtórzę to po raz ostatni: Nigdy więcej nie mów do mnie Luce!

Jeśli chodzi o dramatyczne wyjścia, było to jedno z najlepszych. Lucy wypadła jak burza z hotelu na zatłoczoną ulicę. Serce waliło jej w piersi, a w głowie huczało, ale była z siebie cholernie dumna. - Ciao, Lucy! Spojrzała na drugą stronę ulicy i zobaczyła fantastycznego mężczyznę, który do niej machał. Czy miała tu kogoś znajomego? Dopiero gdy zdjął okulary i włożył je na czubek głowy, rozpoznała w nim pianistę z restauracji - Alessia. Zaczekał na przerwę w ruchu i przeszedł

na drugą stronę jezdni. - Szedłem właśnie na drinka. Masz czas, żeby się przyłączyć? Czemu nie? - pomyślała. - Dobrze - odpowiedziała. - Dokąd proponujesz? Położył jej dłoń na plecach i poprowadził ulicą. Orlando był wściekły. Na Savannah, ale bardziej na siebie. Powinien powstrzymać ją przed prowokowaniem Lucy. Lecz nie zrobił tego. Siedział jak idiota, mając nadzieję, że wszystko się ułoży. Wstał dopiero, gdy chwilę po wyjściu Lucy Hunter

powiedział: - Tej dziewczynie brakuje dobrych manier. Wszyscy na nich patrzyli, łącznie z kelnerami. - Pójdę sprawdzić, czy wszystko z nią w porządku - oznajmił, podnosząc się z krzesła. -Jasne - syknęła Savannah. - Idź zobaczyć, czy ta oziębła dziwka nic udławiła się własną pychą. Nie obchodzi cię, jak podle się czuję. Stojąc przed hotelem, lustrował zatłoczoną ulicę w poszukiwaniu Lucy. Nie mogła odejść daleko. Nagle ją zobaczył. Ale nie była sama.

Towarzyszył jej ten pianista z restauracji. Obejmował ją w talii i jak na gust Orlanda wyglądał stanowczo zbyt miło. W co ona, u diabła, się pakuje? - pomyślał. Czy nie widzi, co to za typek? Rozdział czterdziesty czwarty Francesca, żeby się czymś zająć, obcinała zwiędłe kwiaty z ulubionego mocno pachnącego krzewu róż Alba, który podarował jej Marcus, gdy przeprowadzili się do Pescalło. Przed laty odbyli wspólną podróż do Anglii i zwiedziła wówczas ogród w Sissinghurst Castle w hrabstwie Kent, założony przez pisarkę Vitę SackvilleWest i jej męża Harolda Nicolsona.

Szczególnie zachwycił ją i zainspirował Ogród Biały z pięknymi, niskimi krzewami w jasnych barwach. Po powrocie do Włoch postanowiła, że stworzy jego własną mniejszą wersję. Nawet teraz, gdy nad ich życiem zawisły czarne chmury, skromny hołd złożony Sissinghurst dawał jej wiele radości. Był czymś w rodzaju sanktuarium i azylu podczas upalnych dni - teraz bardziej niż dotąd. Miała nadzieję, że i Marcusowi przyniesie ukojenie i pociechę. Z rozmyślań wyrwał ją dźwięk telefonu. Odłożyła sekator i przeszła przez trawnik do miejsca, gdzie położyła komórkę.

Czekała bowiem na ważny telefon. Zebrała się w sobie, odetchnęła głęboko i otworzyła klapkę aparatu. Uspokoiła się, widząc, że nie jest to ten numer. Ale nie na długo. Najwyraźniej los pchał ich w nieuniknionym kierunku, pomyślała kilka minut później, gdy zakończyła rozmowę. Mogła odmówić Claudii z agencji turystycznej. Przecież za dwa tygodnie i tak zamierzała zrezygnować i skupić się na pracy dla czasopisma, dopóki nadal będą chcieli z nią współpracować. Ale nie zrobiła tego. Zgodziła się, ponieważ jakaś jej część pragnęła wierzyć, że nic się nie zmieni. Nie było nic dziwnego w tym, że

musiała w ostatniej chwili zastąpić chorą przewodniczkę, za to grupa, którą miała się zająć po południu, nie była taką sobie zwykłą grupą turystów. Jej członkowie interesowali się ogrodnictwem, mieszkali w hotelu Villa Rosa i mieli w swoim gronie Lucy, córkę Marcusa. Nie wiedziała, jak Marcus by na to zareagował pracował w tej chwili w swoim gabinecie - ale nie zamierzała go o to pytać. Nie łudziła się, że Lucy z dnia na dzień zechce się z nią zaprzyjaźnić, miała jedynie nadzieję, że w końcu zdoła wybaczyć ojcu. Może i jej także. A więc

dziś po południu spotkają się po raz pierwszy. Istniało ryzyko, że gdy Lucy dowie się, kim jest ich przewodniczka, zdenerwuje się, ale Francesca była na to przygotowana. Poda jedynie swoje imię, pomijając nazwisko, a jeżeli Lucy zacznie coś podejrzewać i okaże wrogość i z tym sobie poradzi, wątpiła jednak, że by tego doszło. Miała nadzieję, że gdy Lucy domyśli się, kim ona jest, skorzysta z okazji, by się jej przyjrzeć, i uznają za całkiem znośną. Marcus pewnie powiedziałby, że zbyt wcześnie chce wywrzeć presję na Lucy, ale Francesca dość długo wstrzymywała się od działania. To była chyba jedyna kwestia, w której wykazała się

cierpliwością. Jej usposobienie cechowała raczej im-pulsywność niż ostrożna wstrzemięźliwość, jak powiedzieliby rodzice. Przecież właśnie ta szalona impulsywność sprawiła, że wdała się w romans z Marcusem. Teraz jednak nadszedł czas, by doprowadzić sprawy do właściwego końca. Nie bała się stanąć twarzą w twarz z tym, co wymagało konfrontacji. Lucyjadła lunch z Alessiem. Mała wioska rybacka, do której ją zaprowadził, była urocza i pojawiła się nie wiadomo skąd. Na ruchliwej ulicy w Bellagio powiedział jej, że to niedaleko, a potem przez komórkę zarezerwował dla nich stolik wjedynej we wsi

restauracji. Dojście zajęło im około dziesięciu minut, ale słońce mocno świeciło, a kręta ścieżka, którą szli, była stroma i brukowana. Gdy w końcu zrobiło się płasko i znaleźli się na wąskiej, ocienionej ścieżce biegnącej wzdłuż muru, Lucy zobaczyła piękne domy w kolorze przydymionego różu, terakoty i karmelu. Niektóre z nich oplatał bluszcz o barwie soczystej zieleni, balkony innych zdobiło szkarłatne geranium i purpurowa szałwia, jeszcze inne zaś kryły się za strzelistymi cyprysami, ogrodzeniem z kutego żelaza lub murem obrośniętym bluszczem. Kiedy zjawili się w Pergola Ristorante

o różowych ścianach, Alessia powitała gorąco atrakcyjna dziewczyna o oliwkowej cerze. Lucy stanęła z boku, pozwalając im się wygadać. Doszła do wniosku, że prawdopodobnie nie ma w okolicy dziewczyny, której by nie znał w ten lub w inny sposób. Zaprowadzono ich na taras, do stolika w cieniu winorośli oplatającej wzdłuż i wszerz pergolę. Poniżej był kamienisty brzegjeziora z rzędem łodzi rybackich zagraconych sieciami, wiosłami i koszami. Nieco dalej cumowały jachty najróżniejszych rozmiarów i kolorów, kołyszące się na wodzie. Widok był malowniczy i tchnący spokojem. Zdążyli już spałaszować porcję

królewskich krewetek z oliwą i czosnkiem na przystawkę, a teraz raczyli się głównym daniem. Na randce Lucy nie wzięłaby czosnku do ust, ale to przecież nie była randka, tylko lunch z miejscowym uwodzicielem, któremu pozwoli najwyżej na cmoknięcie w policzek. Nigdy by się do tego nie przyznała, ale dotąd miała okazję całować się ze znacznie brzydszymi mężczyznami. Ten był fantastyczny. Jednak prędzej poddałaby się płukaniu jelit na oczach milionów telewidzów, niż wyjawiłaby swoje myśli. Tak czy owak był wspaniałym rozmówcą i, co ciekawe, nie gadał nieustannie o sobie, wysłuchał

jej opowieści, jak usadziła Savannah, przy czym pominęła przyczynę kłótni, a potem zapytał, czym się zajmuje w Anglii. Nie powiedział ani słowa o sobie. Może nauczył się, że słuchanie to najlepsza droga do serca dziewczyny. - Lucy, dlaczego się we mnie wpatrujesz? - spytał nagle. Cholera! Przyłapał ją na gorącym uczynku. Jak to możliwe? - Wcale się nie wpatruję - skłamała. - Si. I to z wielką uwagą. O czym myślałaś?

O nie, nic z tego. Nie dam się podejść tak łatwo. - Myślałam o płukaniu jelit. - Słucham? Roześmiała się. - Nieważne. Jak twój makaron? Perfetta. A twój? - Perfetta - powtórzyła. -Ach, więc uczysz się włoskiego. Braua! Chciałabyś, żebym był twoim professore? Nauczycielem? - Nie sądzę, żebyś miał na to czas, zabawiając wszystkie znajome

dziewczęta w Bellagio. - Poprawka. Nie jesteśmy w Bellagio, tylko w Pescallo, gdzie znam tylko kilka dziewcząt. - Gdziekolwiek jesteśmy, nie będziesz miał czasu... - Urwała. W głowie zadźwięczał jej dzwonek alarmowy. - Powiedziałeś, że gdzie jesteśmy? - W Pescallo. Nie wspomniałem o tym? Poczuła, że się czerwieni. Pescallo... Czy to nie jest przypadkiem adres ojca? Rozejrzała się niespokojnie po tarasie.

- Nie, nie wspomniałeś - odparła. Zapamiętałabym, gdyby tak było. Wzruszył ramionami. -Jeszcze wina? - Sięgnął po butelkę. - Tak - mruknęła. - Tego właśnie mi trzeba. Jakim cudem wylądowała w restauracji tuż pod progiem domu ojca? Ponownie rozejrzała się, oczekując, że zobaczy go siedzącego przyjednym ze stolików. Co za głupota! Przetrwała to nieoczekiwane poranne spotkanie miałajego numer telefonu w torebce; nawet obiecała, że później zadzwoni -

więc czego się boi? Bo to wszystko działo się zbyt szybko. Otoczyła się murem pretensji i wyrzutów, który miał ją chronić, lecz po porannym spotkaniu rozumiała, że bez tego muru będzie kompletnie bezbronna. Alessio popatrzył na nią i zmarszczył czoło. - Co się stało? Zdenerwowałem cię czymś? - Nie, nic się nie stało. - Ależ tak. Widzę to w twoich oczach. Jesteś na mnie zła za to, że cię tu przyprowadziłem. Dlaczego?

-Ja... - A co tam! Przecież może mu powiedzieć. Co to szkodzi? Wypiła łyk wina. - Mój ojciec mieszka w Pescallo. - Twój ojciec? Tutaj? Dawero? Czemu nic nie powiedziałaś? - Po pierwsze, nie wiedziałam, dokąd mnie zabierasz, a po drugie, to skomplikowane. My... - Usiłowała znaleźć właściwe słowo. - Ojciec i ja od lat nie utrzymujemy ze sobą kontaktów. Ponownie zmarszczył czoło, a ona pomyślała, że wygląda bardzo seksownie. Jak ty się zachowujesz?,

upomniała siebie w duchu. Weź się w garść. Alessio oparł łokcie na stole i pochylił się w przód. Jego przystojna twarz stała się jeszcze przystojniejsza z malującą się na niej powagą. - Lucy - powiedział. - Jak masz na nazwisko? - Gray. Czemu pytasz? Odchylił się na oparcie i uderzył dłonią w stół. - Dio mio! Non ci credo! Non e possibile!

- Hej, trzymaj się angielskiego, jeśli laska. - Lucy, to niesamowite. Jesteśmy praktycznie spokrewnieni. Zaraz, muszę sobie to wszystko poukładać. Si, capisco. Francesco e la tua matńnga. Mia zia, Anna, moja ciotka, wyszła za mąż za Franka, brata twojej macochy. -Ja nie mam macochy. - Si. Si. Francesca Gray jest żoną twojego ojca. Twoim ojcem jest Marcus Gray, tak? - Tak, ale... Nigdy nie uważałam jej za macochę. - Wiedziała, że zabrzmiało to głupio w obliczu oczywistego faktu.

Alessio sięgnął po kieliszek i popatrzył na nią w zamyśleniu. - Wiele o tobie słyszałem przez te wszystkie lata. Często zastanawiałem się, jaka jesteś. Uniosła wysoko brodę. - No to teraz już wiesz. Jestem tą córką, która nie mogła wybaczyć ojcu tego, co zrobił. - Bo zakochał się w pięknej kobiecie? - Bo mnie zostawił. - Miałaś wybór. Mogłaś do niego pojechać, kiedy tylko chciałaś.

Zaniemówiła. Poczuła się tak, jakby wspinała się po stromej ścianie i rozpaczliwie szukała punktu zaczepienia, czegokolwiek, żeby nie spaść jak kłoda, machając rękami i nogami. Oto nagle uświadomiła sobie, że mogła się mylić przez te wszystkie lata. - Brzmi to bardzo rozsądnie - mruknęła. - Ale miałam matkę, która nie dawała sobie rady. Byłam jej potrzebna. Westchnął. - Nic nie wiem o twojej matce, ale wiem, że twój ojciec też cię potrzebował.

- Powinien o tym pomyśleć, zanim się ulotnił. Tak już lepiej, pomyślała. Znowu znalazła się na pewniejszym gruncie. To był argument nie do zbicia. - Ulotnił się? Che cosa? Nie rozumiem. Najwyraźniej Alessio miał bardzo jednostronny punkt widzenia na sprawę, nie widziała więc powodu, by dalej drążyć temat. - Nieważne - odparła tonem zniecierpliwienia, dziobiąc palcem okruszki na stole. - Nie - powiedział stanowczo Alessio. -

To nieprawda. Przecież widzę, jakie to dla ciebie ważne. Porozmawiaj ze mną, Lucy. Powiedz, co czujesz. Podniósł głos i ludzie zaczęli się na nich gapić. - Nie tutaj - odpowiedziała. - W takim razie później. Po lunchu pójdziemy na spacer, ty będziesz mówić, a ja będę słuchał. - Pochylił się i położył dłoń na jej ręce. Dobrze? Spojrzała mu w oczy - w te czarne, przenikliwe oczy - i nagle nie była w stanie wydusić z siebie słowa.

Odwróciła wzrok zaskoczona. Nie pozwól, aby zobaczył, jaka jesteś bezbronna, ostrzegła się w duchu. Nie ułatwiaj mu tego. Czasami Helen zastanawiała się, czy Hunter specjalnie nie prowokuje jej do kłótni. Zachowanie Savannah podczas lunchu było karygodne. Jak Mac i Conrad zdołali to wytrzymać, nie miała pojęcia. Nie potępiłaby ich, gdyby przeprosili i wyszli. To wszystko było straszliwie krępujące. Gdy Orlando zniknął, Savannah uderzyła w płacz, mówiąc, że źle się czuje i że to wina Lucy, bo napadła na nią za to, co powiedziała, i że Orlando upokorzył ją, stając po

stronie Lucy. Hunter oczywiście bardzo jej współczuł i powiedział, żeby się nie przejmowała. - To minie, Sawie - zapewnił ją. - Zjedz coś i zaraz poczujesz się lepiej. - Ale on powinien był stanąć w mojej obronie. - Zgadzam się, ale Lucy zapewnia mu dach nad głową, dlatego pewnie chce się jej przypodobać, prawda, Helen? Helen poparzyła na niego ze zdumieniem. Dlaczego choć raz nie mógłby obsztorcować córki? Przecież była wobec Lucy wyjątkowo niegrzeczna. Czemu nieustannie jej

schlebia? - Chciałabym wierzyć, że Orlando zrobił to ze szczerych pobudek odpowiedziała dyplomatycznie, żeby nie robić sceny w miejscu publicznym. Już i tak ściągnęli na siebie uwagę innych gości. Hunter zaśmiał się głośno. - Nie zrozum mnie źle - powiedział. Nie uważam go za cwanego drania, ale z własnego doświadczenia wiem, że darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. Co ty na to, Conrad? - To nie moja sprawa - odparł Conrad

wyważonym tonem. - Ale musisz mieć swoje zdanie. - Tak, ale wolę zachować je dla siebie. W tym momencie pojawiły się zamówione przez nich dania, ale do końca lunchu atmosfera pozostała napięta. Po powrocie do hotelu, gdy Helen odświeżała się przed popołudniową wycieczką, a Hunter pakował walizkę, uznała, że powinna coś powiedzieć. - Czy ty kiedykolwiek nakrzyczałeś na Savannah? - spytała. Złożył

ostatnią koszulę i umieścił ją na wierzchu walizki. - Nigdy nie miałaś dzieci, więc proszę nie kwestionuj moich metod wychowawczych. - Czy to znaczy, że nie mam prawa do dyskusji? - Nie, jeżeli będziesz krytykować to, jak postępuję z Savannah odpowiedział zimno. - A skoro poruszyłaś tę sprawę, to mogłabyś okazać trochę wsparcia Savannah, gdy Lucy na nią napadła. Można pomyśleć, ze Lucy znaczy dla ciebie więcej niż moja Sawie.

Helen zignorowała jego reprymendę. - Czy nie przyszło ci do głowy, że Savannah specjalnie sprowokowała Lucy, żeby zrobić z niej małostkową osobę? - Myślę, że Lucy sama się o to prosiła. Szczerze mówiąc, każdy, kto tak długo zachowuje urazę, powinien dobrze się nad sobą zastanowić. - Moim zdanie zbytnio upraszczasz sprawę. Zwłaszcza że nie znasz Lucy. Zobaczyła, że mięśnie szczęki mu się napinają. - Nie mam czasu ani chęci, by tego

słuchać. I jeżeli naprawdę chcesz wiedzieć, co myślę, to jestem dumny z Savannah. Powinno się ją pochwalić za to, że nazwała rzeczy po imieniu. Trochę otwartości nikomu nie zaszkodzi. Być może tego właśnie brakowało w życiu Lucy. Może nie byłaby w takim stanie, gdyby dawno temu ktoś przemówił jej do rozumu. I może porządnie potrząsnął tą osobą pełną dobrych chęci, pomyślała, stojąc w łazience i szczotkując energicznie włosy. Nie mogę tak dłużej, myślała, patrząc w lustrze na swoją gniewną minę. Jeżeli jeszcze mocniej ugryzę się w język, to w ogóle go stracę. Nie mogę ciągle ulegać

Hunterowi. Poczuła łzy żalu zbierające się pod powiekami. Nie, pomyślała. Nie będę płakać, nie będę się nad sobą użalać. Wiedziałam, że nie będzie łatwo. - Ale nie spodziewałam się, że tak bardzo siebie znienawidzę szepnęła z goryczą. Patrząc na swoje odbicie w lustrze, przypomniała sobie, co Hunter powiedział o Orlandzie: że stara się robić dobrą minę do złej gry. Poczuła dreszcz przebiegający po plecach. Czyżby przypominał ojej własnej sytuacji?

Rozdział czterdziesty piąty Bębniąc palcami w balustradę balkonu, Savannah uznała, że dość ma dąsania się. Po raz pierwszy w życiu czuła, że tą metodą nie osiągnie celu. A skoro celem był Orlando, będzie musiała zrobić spektakularny zwrot, by wrócić do tego, co było. Jeżeli zostawi sprawy swojemu biegowi, Lucy pojawi się na tapecie i sprzątnie jej Orlanda sprzed nosa. Patrzyła, jak wodolot burzy gładką taflę jeziora, kierując się w stronę przeciwległego brzegu, i wróciła myślami do chwili, kiedy wszystko zaczęło się psuć. Było to podczas

wczorajszej kolacji, gdy ten pianista zainteresował się Lucy. Typowy cudzoziemiec, który bezczelnie gapi się na człowieka i nie ma za grosz taktu. Reakcja Orlanda też nie była taktowna. Wściekł się jak diabli. Co oczywiście wkurzyło Savannah. Do tego, gdy zostali sami w jego w pokoju, wyskoczył z jakimś kretyńskim kłamstwem, że boli go głowa. Jeżeli nie chciał się z nią kochać, to czemu po prostu nie powiedział? Rano zaczęła żałować, że w ogóle tu przyjechała. Co, do cholery, robiła na wycieczce z tą bandą wąsatych staruszek? Powinna szaleć teraz na Ibizie. Tylko że... wtedy nie byłaby z

Orlandem. Nie wiedziała, co ją w nim tak pociągało, ale w Swanmere zawsze czuła się lepiej w jego towarzystwie. Potrafił cieszyć się życiem i tym, co miał. Kochał swoją pracę i rzadko mówił o czymś lub o kimś źle. Może to głupie, ale sprawił, że chciała być podobna do niego. Tłumaczyła sobie, że podczas tego lunchu pobiegł za Lucy, bo wynikało to z jego wrodzonej życzliwości w stosunku do ludzi, że troszczył się o Lucy jak każdy troszczyłby się o starego przyjaciela. Ale biorąc pod uwagę ten koszmarny ranek, nie bardzo chciała w

to wierzyć. Pozostało więc pytanie, co ma z tym zrobić. Ten atak na Lucy nie był najmądrzejszym posunięciem. Ale nie mogła znieść jej obecności przy stole. Patrzyła, jak swobodnie gawędzi z Makiem, i nagle poczuła do niej nienawiść. Kłopot w tym, że jak napadła na Lucy, nie mogła przestać. Czuła, że tylko pogarsza sytuację, lecz zamiast się zamknąć, usiłowała całą sprawę obrócić w żart. Ale to nie był żart. Coś w tej całej scenie przypominało jej dzień, o którym chciała zapomnieć. W tym dniu rodzice powiedzieli jej, że się rozwodzą.

Zrobili to właśnie podczas lunchu, na Malediwach. Złożyli zamówienie, a chwilę później ojciec oznajmił: „Mamy ci coś do powiedzenia, Sawie". Widocznie uznali, że jeśli zrobią to na wakacjach, nie będzie tak bolało, a ona mniej się zdenerwuje. Mogła przewidzieć, że do tego dojdzie, bo słyszała, jak się kłócą, ale i tak przeżyła szok. Rozwody wjej otoczeniu ciągle się zdarzały - rodzice wielu jej przyjaciółek się rozwiedli - ale nie przypuszczała, że zrobią tojej rodzice. Naiwnie wierzyła, że to dzięki niej trzymają się razem. Przecież

ojciec stale powtarzał, że zrobiłby dla niej wszystko. Żadne plaże pod palmami ani poncz z rumem nie mogłyby przesłonić ich egoizmu. Zapewniali, że dla niej nic się nie zmieni - zostaną z matką w Crantsford, tylko tata się wyprowadzi. Ale jego nowy dom będzie również jej domem. Może nawet razem go poszukają. Akurat, pomyślała, jakby miała tu coś do powiedzenia. Wtedy właśnie rozpłakała się i nie chciała z nimi rozmawiać przez następne dwa dni. Siedząc samotnie w swoim pokoju, doszła do przekonania, że dorośli myślą tylko o sobie i nie mają pojęcia, jak ich decyzje wpływają na psychikę dzieci. Postanowiła, że da im

nauczkę, pożałują tego, co jej zrobili. Ale w ogóle ich to nie obeszło. Czasami miała wrażenie, że zapomnieli ojej istnieniu. Zaczęła więc zostawać w Manchesterze i upijać się. Wszystko było lepsze od siedzenia w pustym domu. Mama spotykała się z różnymi facetami, a ojciec robił to, co zawsze - interesy. Kiedy więc wszyscy zaczęli brać Lucy w obronę, miała ochotę krzyknąć: „Och, przestańcie! Wszyscy przez to przeszliśmy i jakoś daliśmy sobie z tym radę. Dlaczego więc z nią miałoby być inaczej?"

Nie wiedziała, czemu ojciec uparł się, by Lucy poszła z nimi na lunch. Ale to był cały ojciec - hojny do przesady, ale kompletnie ślepy na uczucia innych. Teraz znowu poleciał do Dubaju, ale przedtem udało jej się wyciągnąć od niego trochę kasy. Dał jej plik euro i powiedział, żeby kupiła sobie coś ładnego. „Coś, co ci poprawi humor". Tylko jednak rzecz mogła poprawić jej humor - pogodzenie się z Orlandem. Gdyby znowu mogło być między nimi jak dawniej. Jedynym sposobem, by to osiągnąć, było przeproszenie go. Wolałaby, żeby to on zrobił pierwszy

krok i powiedział, że żałuje, iż stanął w obronie Lucy, ale wiedziała, że jej przeprosiny odniosą skutek. Za dziesięć minut mieli się spotkać z Philippą w hallu, zapukała więc do drzwi pokoju Orlanda. Nie wyglądał na zachwyconego, ale była pewna, że zdoła go przekonać. Czyż od lat nie owijała sobie ojca wokół małego palca? Szkoda, że Lucy nie nauczyła się tej sztuczki. Nie obnosiłaby się tak ze swoim nieszczęściem, gdyby odkryła, jak łatwo jest manipulować poczuciem winy, nastawiać jednego rodzica przeciw drugiemu i zdobywać to, czego

się chce, kiedy tylko przyjdzie ochota. Conrad martwił się o Maca. wycieczka po parku przylegającym do Villi Serbelloni - ale nie do hotelu, lecz do centrum naukowego i konferencyjnego, które było własnością Fundacji Rockefellera wymagała mozolnego wspinania się po stromej ścieżce. Słońce grzało mocniej niż rano, a Mac zapomniał kapelusza. Conrad potrafił radzić sobie ze stryjem zrzędzącym, ale nie z odwodnionym, wystawionym na działanie promieni słonecznych i zmęczonym. Gdy tylko nowa przewodniczka, przystojna Włoszka imieniem Francesca, przystawała, by opowiedzieć im o parku

i okolicy, starał się zaciągnąć Maca do cienia. - Przestań się ze mną cackać - warknął Mac, czerwony na twarzy i zdyszany. Mógł machnąć ręką na starego głupca, ale nigdy by sobie nie wybaczył, gdyby to zrobił. Byli zdani na siebie, czy chcieli tego, czy nie. Jedyne, co mu pozostawało, to nie spuszczać go z oka i mieć nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Obserwował również dyskretnie Helen, która od wyjścia z hotelu z nową przewodniczką trzymała się z dala od niego. Niestety, święta trójca ze

Swanmere - Olivia, Vi i Barbara postanowiła wciągnąć ją do swego grona. - Nie możesz przecież być sama powiedziała do niej Vi. Przy kolejnej wspinaczce pod górę Conrad zwolnił, by dostosować się do stryja. - Nie oszukasz mnie - powiedział Mac. Wiem, co knujesz. - W takim razie pozwól mi to spokojnie robić. - Szkoda, że Lucy tu nie ma. Ona nigdy się ze mną nie cacka. Jak myślisz, gdzie może być?

- Pewnie na spotkaniu z ojcem. - wspomniałaby o tym podczas lunchu. - Mogła zmienić plany przez tę awanturę z Savannah. - Bardzo możliwe. - Mac przystanął, by otrzeć chusteczką pot z czoła. - Niezły lunch, co? - Koszmarny. Dlaczego zawsze jesteśmy tak cholernie uprzejmi? Powinniśmy wstać i wyjść. - Daj spokój, Conrad, byłeś równie ciekawyjakja, czym to się wszystko

skończy. Za nic bym tego nie opuścił. - Ty zboczony draniu. Wybuchnęli zgodnym śmiechem, co rzadko im się zdarzało. Potem jednak Conrad pogrążył się w myślach. Hunter. Helen. Po co się mieszał w ich sprawy? Czy naprawdę chciał wejść w drogę komuś takiemu jak Hunter? A może już to zrobił? Sądząc z jego porannych uwag, całkiem możliwe, że coś podejrzewał. Bo dlaczego tak chciał od niego wyciągnąć odpowiedź na pytanie? I dlaczego mówił, że darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby i że trzeba znać swoje miejsce? To były

sygnały ostrzegawcze, skierowane nie do niego, ale do Helen. Był tego pewny. Zauważył, że Mac przystanął, by zrobić zdjęcie, skorzystał więc z okazji, by rozejrzeć się po okolicy. Jego oczom ukazało wzgórze porośnięte cyprysami i bujną roślinnością, opadające ku

lazurowobłękitnej tafli jeziora. W oddali widać było małą, skrytą wśród drzew wioskę. Przez chwilę nie mógł się zorientować, po której stronie wzniesienia się znajdują. Nie tylko on zadawał sobie to pytanie, bo wszyscy nagle zaczęli studiować mapy. Spostrzegł, że ich przewodniczka się uśmiecha. - Wieś, którą państwo widzą, nazywa się Pescallo - powiedziała. - To malownicza wioska rybacka, ze wszech miar warta obejrzenia. Jest tam również świetna restauracja. - Czy łatwo tam się dostać? - spytał malkontent o bladych ustach, w spodniach od dresów.

-To niedaleko stąd, ale miejscami droga jest stroma, jak wiele w tej okolicy. Jeżeli wszyscy zrobili już zdjęcia, idziemy dalej. -Jeszcze chwilę - odezwała się Savannah, po czym kazała Or-landowi uśmiechnąć się. Nie wyglądał na zadowolonego. Czuł się wyraźnie skrępowany, zwłaszcza że wszyscy na niego patrzyli. Mac podszedł do Conrada. - Co sądzisz o tych skromnych przeprosinach, którymi uraczyła nas Savannah, gdy czekaliśmy na przewodniczkę?

- Myślałem, że zwymiotuję. -Ja też. Niezła z niej artystka, co? Świetna kandydatka do Oscara. - A więc uważasz, że nie mówiła szczerze? -Wcale bym się nie zdziwił, gdyby Helen kazała jej to zrobić w ramach nauki dobrych manier. Tak jak wtedy, gdy ta paskudna dziewczyna omal nie przejechała Fritza. - Mylisz się. Odwrócili się i zobaczyli, że Helen stoi za nimi. Miała taki wściekły wzrok, że Conrad miał ochotę odskoczyć.

- Nie mam nic wspólnego z przeprosinami tej dziewczyny - oznajmiła. - Prawdopodobnie Orlando zmusił ją do tego. - No cóż... Cieszę się, że to sobie wyjaśniliśmy - powiedział nerwowo Conrad. Czuł gniew emanujący z Helen niczym żar słońca. - Jak ci się podoba park? - Brawo! W razie wątpliwości skorzystaj z poradnika rozmowy towarzyskiej. -Widoki są ładne - odparła Helen beznamiętnym głosem. - Ale sam park rozczarowuje.

-Jestem tego samego zdania powiedział Mac. - Bardziej przypomina park miejski. - No właśnie. - Myślałem, że tylko mnie czegoś tu brakuje - stwierdził Conrad. Teraz nie czuję się już takim prostakiem. Chodźcie, dołączmy do innych. Ruszyli dalej z Makiem, który znalazł się między młotem a kowadłem. - Chyba powinnam przeprosić za ten lunch - powiedziała Helen po chwili milczenia. - To było coś koszmarnego.

- W tym się zgadzamy, moja droga odparł Mac. - Ale nie ty jesteś za to odpowiedzialna. Rozmowa może była trochę trudna, za to jedzenie wyśmienite. - Z radością skręciłabym kark Savannah. A potem jej ojcu. - wyjechał bez problemów? - spytał Conrad, pomagając w myślach udusić męża Helen. - Chyba tak. Gdy odchodziłam, czekał na taksówkę, by grać rolę potentata finansowego. - Bardzo cię przepraszam, Helen, ale on jest potentatem finansowym.

- Wiem, ale czasami byłoby przyjemnie pomyśleć, że wyszłam za zwykłego człowieka. - Nic z tych rzeczy, moja droga. My, mężczyźni, jesteśmy płytkimi, egoistycznymi draniami. - Mów za siebie - wtrącił Conrad. Helen uśmiechnęła się i Conrad wyczuł, że jej gniew powoli się wypala. Zauważył jednak, że wciąż unika jego wzroku. Tymczasem przewodniczka poinformowała grupę, że teraz droga będzie prowadziła cały czas w dół i powinni uważać, bo ścieżka miejscami

jest nieutwardzona i kamienista. - Niezła ta nasza nowa przewodniczka, co? - powiedział Mac. - Miło na nią popatrzeć. Philippa była w porządku, ale brakowałojej trochę urody. Ta pod tym względem jest znacznie lepsza. Helen dała mu żartobliwego prztyczka w rękę. - Ty seksistowski świntuchu. Dobrze, że nie miałam cię w swojej grupie. - Bzdura. Byłabyś mną zachwycona. Mógłbym ci nawet zawrócić w głowie. - Chyba w marzeniach.

wyszli zza zakrętu i znaleźli się w przyjemnie chłodnym tunelu z drzew i rododendronów. - Nareszcie - westchnął z ulgą Mac. Nie miałem pojęcia, że będzie tak gorąco. - Powinieneś wziąć kapelusz powiedziała Helen. - I ty też? Conrad ciągle mi suszy o to głowę. Och, spójrzcie powiedział, zatrzymując się, by popatrzeć na kwiat rosnący przy brzegu ścieżki. - Cyklamen. Nigdy mi się nie udało go wyhodować. Głowę daję, że Fritz znajduje bulwy, wykopuje je i

zjada. Helen uśmiechnęła się. - Rozmawiałeś dziś z Evie? - Tak. Telefonowałem do domu dziś rano. Powiedziała, że Fritz jest równie nieznośny jak jego pan. Bezczelne babsko. Nie wiem, co mi przyszło do głowy, żeby prosić ją opiekę nad psem. - Co za bzdury! Oboje jesteście siebie warci. Mac zaśmiał się. - Akurat! A ty dzwoniłaś do kraju, by dowiedzieć się, co z babcią? - Tak, po śniadaniu, wygląda na to, że

wszystko w porządku. - To wspaniale. Jak zwykle, gdy Mac przejmował inicjatywę w rozmowie, Conrad usuwał się w cień. Mac zawsze wiedział, jak rozweselić Helen. Conrad podejrzewał, że kiedyś urok Maca miał w sobie moc przyciągania. Szkoda, że on nie potrafi działać uspokajająco na Helen. -Wiesz, gdzie jest Lucy? - spytała Helen Maca. - Nie. Rozmawialiśmy o tym z Conradem. Jego zdaniem mogła pójść na

spotkanie z ojcem. Helen spojrzała na Conrada. Jej wzrok niczym płochy motyl w końcu spoczął na nim. - To tylko domysł - powiedział, uśmiechając się blado. -Pewnie opala się gdzieś z kieliszkiem wina w ręku. Sam miałbym na to ochotę. -Ja też - odpowiedziała cicho. Jej twarz, przedtem zacięta i wojownicza, złagodniała i wypiękniała. Conrad przełknął ślinę. - No to zróbmy to, gdy znajdziemy się na dole.

Mac odchrząknął głośno, ostrzegawczo. Za późno, pomyślał Conrad. Stanowczo za późno. Rozdział czterdziesty szósty Lucy siedziała na kamienistym brzegu jeziora z zamkniętymi oczyma, wystawiając twarz do słońca. Nie pamiętała, kiedy ostatni raz oddawała się takiemu słodkiemu rozleniwieniu. Pewnie to wino wypite do obiadu tak na nią działało, ale co tam, była przecież na wakacjach i mogła robić, co chciała. Również źle się zachowywać. Za pierwszy akt buntu uznała rezygnację z napiętego planu wycieczki, ale wcale

się tym nie przejęła. Przestało ją obchodzić również to, że znajdowała się zaledwie pięć minut drogi od domu ojca. Alessio proponował, że go jej pokaże, ale wolała z tym zaczekać. Czuła się szczęśliwa, mogąc siedzieć z twarzą wystawioną do słońca i zapomnieć o wszystkich kłopotach. Zabawne, że znała Alessia od niecałych dwudziestu czterech godzin, a miała wrażenie, jakby wiele ich łączyło. Opowiedziała mu o wszystkim, co miało dla niej znaczenie, również o rzeczach, o których nigdy nie mówiła Orlandowi. Jak wspierając matkę w trudnym okresie, pomogła zniszczyć wszystko, co przypominało jej Marcusa Graya.

wspólnie rozbiły, podarły i spaliły wszystko, czego nie zabrał ze sobą. Powyjmowały fotografie z albumów i pocięły je, żeby nie pozostał najdrobniejszy nawet ślad po ojcu. - On nigdy do nas nie wróci powiedziała matka, gdy stały przy rozpalonym w ogrodzie ognisku, patrząc, jak płomienie liżą i zwijają jego nienawistny wizerunek. - Po co więc trzymać jakieś pamiątki po nim? Tej nocy matka zastała ją w łóżku zapłakaną, z fotografią ojca w ręku. wyrwała ją Lucy podarła i cisnęła na podłogę. Rano Lucy wrzuciła kawałki do sedesu. Jeden z nich nie chciał się

spuścić. Spłynął dopiero za piątym razem. Jeżeli Alessio był zaszokowany tym, co usłyszał, nie okazał tego. Po prostu słuchał, ani na chwilę nie spuszczając z niej wzroku. Z początku denerwowało ją to, ale potem się przyzwyczaiła. Z kolei on opowiedział o swojej rodzinie rodzinie, do której wszedł jej ojciec - o szczęśliwym, beztroskim dzieciństwie, o tym, jaki czuł się wyjątkowy dzięki rodzicom i krewnym i o tym, jak rozbudzali w nim miłość do muzyki. - wygląda na to, że byłeś rozpieszczanym dzieckiem zażartowała.

- Lubię tak myśleć - odarł z uśmiechem. A potem powiedział coś zaskakującego: że jego rodzina jest także jej rodziną. To było dziwne odkryć nagle, że ci wszyscy ludzie wiedzieli ojej istnieniu, a ona o nich nic. To dawało dużo do myślenia. Zastanawiająca była również jej reakcja na Alessia. Czuła się w jego towarzystwie rozluźniona i swobodna, gdy ze sobą rozmawiali, jednak gdy milkli, uświadamiała sobie nagle, jak bardzo ją pociąga. To było denerwujące. Teraz gdy siedziała obok niego, zdała sobie sprawę z tego, że przestała myśleć o Orlandzie. Uznała to za dobry objaw.

Dawno nie czuła się taka szczęśliwa i zrelaksowana. Niedaleko od nich grupka włoskich dzieci bawiła się nad brzegiem jeziora. Dwoje łowiło ryby za pomocą prowizorycznej wędki, zrobionej z patyka i sznurka, a młodsze, z szopą czarnych, kręconych włosów, zaglądało do plastikowego kubełka. Granatowe szorty i koszulka w paski były o wiele za duże, wyglądało uroczo z wielkimi czarnymi oczyma i długimi rzęsami. Ciekawe, czy Alessio był równie słodki w dzieciństwie. Pewnie tak. Już wtedy łamał serca. Zapragnęła przyjrzeć się jego twarzy,

ale nie miała odwagi. Chciała popatrzeć na pięknie wykrojone usta, kształtne brwi układające się w łuk, gdy mówiła coś, czego nie rozumiał. Podobało jej się, jak oczy błysnęły mu rozbawieniem, gdy powiedział, że od tej chwili będzie mówił do niej Lucia. Wolała jednak nie ryzykować i zerkała na jego dłonie. Nie przypominały zniszczonych pracą rąk ogrodnika, takich jak jej czy Orlanda. Były gładkie, o długich, szczupłych palcach, a mimo to sprawiały wrażenie niezwykle silnych. Obserwowała, jak bawi się kamykiem, przerzucając go z jednej ręki do drugiej. Ciekawe, jakby to było poczuć ich dotyk na swoim ciele. - Lucia?

Odwróciła głowę i napotkała te niesamowite oczy. Żołądek jej się ścisnął i miała wrażenie, że spada ze skały. Co on miał w sobie takiego? - Tak? - zdołała wykrztusić. - Cieszę się, że jesteś córką Marcusa. To znaczy, że będziesz musiała tu wrócić. - Uśmiechnął się. - A ja znowu cię zobaczę. - To zależy od tego, jak ułożą się sprawy z moim ojcem odpowiedziała. Sięgnął po jej dłoń, jak zrobił to w restauracji.

- Myślę, że to zależy od ciebie, Lucia. Ojciec cię kocha, tego jestem pewien. Musisz mu po prostu wybaczyć. Znowu to samo. Czemu wszyscy sądzą, że ojciec ją kocha? Gdzie jest dowód? Jak Alessio może to zrozumieć, skoro ona nie potrafi wyrazić tego słowami? Spróbowała wyswobodzić dłoń z jego uścisku, lecz nie puszczał. - Nie byłeś w takiej sytuacji, nie rozumiesz więc, jakie to skomplikowane. - Masz rację, ale może byłoby lepiej, gdybyś spróbowała uprościć całą sprawę. Ja tak robię.

No jasne, pomyślała. - Mam włoską duszę - ciągnął. - Jestem z natury romantykiem, ale mam pragmatyczne podejście do życia. To ułatwia wiele spraw. Często mi mówią, że szybko się zakochuję. - A zakochujesz się? - Moim zdaniem miłość to poszukiwanie. Człowiek szuka dopóty, dopóki nie znajdzie. A ty, Lucia, łatwo się zakochujesz? - Nie - odparła po chwili zastanowienia. Pogładził ją po ręku. - Tak myślałem. Nie masz w sobie dość

miłości. Wielka szkoda. Allora. Może byśmy zagrali w grę? - W jaką grę? - spytała podejrzliwie, myśląc o tym, co powiedział. Nie podobała jej się ta opinia. Pociągnął ją za rękę, zmuszając do wstania. -Andiamo. - Zaprowadził ją nad brzeg jeziora. - Chyba mnie nie wepchniesz? - A chciałabyś? - Nawet o tym nie myśl.

Pochylił się, wziął kamień i podał jej. Był płaski i ciepły od słońca. - Na pewno w to grałaś - powiedział, wybierając drugi kamień dla siebie. - Wiele razy - odparła. - Tym razem jednak zrobimy inaczej. Jeżeli wygram, pozwolisz mi się pocałować. Co ty na to? - A jeżeli ja wygram? Błysnął tym swoim olśniewającym uśmiechem. - Nie sądzę, by do tego doszło. Jestem świetnym graczem. Nie potrzebowała

większej zachęty, by przystąpić do pojedynku i sprawić mu porządne lanie. - Patrz i ucz się - powiedziała, stając w odpowiedniej pozycji i zginając rękę. Rozdział czterdziesty siódmy Nareszcie byli sami. Oczywiście na tyle, na ile pozwalał na to bar San Remo z widokiem na jezioro. Otaczał ich tłum turystów z całego świata. Do uszu Conrada dobiegały najróżniejsze języki - niemiecki, szwedzki, duński, amerykański, rosyjski, a nawet włoski. Natomiast on i Helen nie zamienili dotąd

ani słowa. Panujące między nimi napięcie było tak wyczuwalne, że Conrad miał ochotę wziąć Helen w ramiona i zapewnić, że wszystko będzie dobrze. Nie wiedział, co to znaczy dobrze, ale zrobiłby wszystko, by na twarzy Helen pojawił się spokój. Pomyślał z bólem, że pewnie to jego wina, i aby uspokoić wyrzuty sumienia, powiedział sobie, że źródłem problemów nie jest on, lecz ten jej okropny mąż. Wiatr wiał nad jeziorem, marszcząc powierzchnię wody, która migotała w promieniach popołudniowego słońca. W Tremezzo, gdzie byli rano, wyróżniała się biała fasada Villi

Carlotta i pomarańczowoczerwone markizy hotelu Tremezzo. Niedaleko miejsca, gdzie siedzieli, przycumował mały statek z turystami, którzy schodzili po kładce na brzeg, wydawał się zbyt mały, by pomieścić tak dużą liczbę pasażerów w średnim wieku, śmiejących się i rozmawiających podniesionymi głosami. Nietrudno było się domyślić, że to Brytyjczycy. - Nasi najlepsi ambasadorzy - mruknął Conrad półgłosem. - Mówisz jak Mac. - Och, proszę cię -jęknął Conrad. Zniosę każdą krytykę, tylko nie porównuj mnie do Maca.

- Chyba nie mówisz poważnie. -Nie? -Jesteś bliższy Macowi, niż masz odwagę przyznać. - A dlaczego miałbym się do tego nie przyznawać? - Bo on zna cię lepiej niż ktokolwiek. Był przy tobie w najlepszych i najtrudniejszych momentach życia. Nie jest to dla ciebie łatwe. Nie takiej rozmowy oczekiwał. Poruszył się niespokojnie na krześle, czując, że punkt ciężkości zbyt mocno przesunął się wjego stronę. - Dużo o tym myślałaś, wypiła łyk wina.

- A ty nie? - Gdy przychodzi taki moment, który całkowicie zmienia twoje życie, uczysz się akceptować wszystko, co potem następuje. Nie rozpamiętujesz go w nieskończoność. - Nie wierzę ci. Nie sądzę, abyś robił cokolwiek bez przemyślenia. Czy nie dlatego tu jesteśmy? - Twierdzisz, że tobą manipuluję? Ze zwabiłem cię tu wbrew twojej woli? Uśmiechnęła się lekko i twarz jej złagodniała.

- Potrafisz być bardzo przekonujący. - Tylko dlatego, że... - Urwał i znowu poruszył się na krześle. - Tylko dlatego, że co? - Chciałem powiedzieć coś głupiego. Coś w rodzaju, że jesteś pociągająca. Zarumieniła się. - Dobrze, że nie powiedziałeś. To byłoby dla mnie krępujące. - Dla mnie też. Jak wino?

- W porządku. A twoje piwo? - W porządku. Zaryzykował uśmiech. - No to tyle, jeżeli chodzi o rozmowę towarzyską. - Czy to właśnie robimy? - Cały czas. To nas powstrzymuje przed powiedzeniem czegoś, czego moglibyśmy żałować. - To chyba dobrze, nie sądzisz? - Tylko że w ten sposób zataczamy coraz mniejsze kręgi. - Co oznacza, że w końcu... - Teraz ona

urwała. - Tak - odpowiedział. - W końcu spotkamy się gdzieś w środku. Odwróciła wzrok ku brytyjskim ambasadorom, którzy zatrzymali się przy barze i szukali wolnego miejsca. W końcu jeden z nich stwierdził oczywisty fakt, że nie ma tu gdzie usiąść, i ruszyli do innego baru. - Któregoś dnia będziemy musieli poważnie porozmawiać, Helen. Dlaczego nie teraz? Patrzył, jak przesuwa palcem po

oszronionym kieliszku. - Wiesz, że nie zrobiłabym niczego, co zagroziłoby mojemu małżeństwu. Słyszał już przedtem tę deklarację, ale teraz jej głos brzmiał mniej przekonująco. -Jesteś szczęśliwa? - spytał. –A ty? -Jestem szczęśliwy, siedząc tu z tobą. I ty też mogłabyś, gdybyś tylko na to pozwoliła. Przełknęła nerwowo ślinę i zagryzła wargi.

- Ale ty nie rozumiesz - mruknęła. Mam tyle do stracenia. Popatrzył na nią z uwagą, czując, że to przełomowa chwila. Jedna mała zachęta i to, co dotąd skrywała - to, co powstrzymywało ją przed szczerą rozmową - przestanie istnieć. Zauważył, że bawi się okropną obrączką ze szmaragdami. - No to powiedz, co takiego masz do stracenia - poprosił. -1 co może być ważniejsze od osobistego szczęścia. Bo z tego, co zauważyłem, nie wyglądasz na szczęśliwą, gdy jesteś w towarzystwie męża.

Odwróciła głowę i spojrzała mu prosto w oczy z taką intensywnością, że natychmiast stało się jasne, iż pożałuje swojej ciekawości. - Dobrze - powiedziała z mocą dorównującą sile jej spojrzenia. Powiem ci, co jest dla mnie ważniejsze od osobistego szczęścia. Szczęście mojej babci. Nic innego się nie liczy. Popatrzył na nią zmieszany. - Twojej babci? A co ona ma z tym wspólnego?

- Myślisz, że inaczej mogłabym sobie pozwolić na umieszczenie jej w tak luksusowym domu opieki? Sprzedałam się, Conradzie. Sprzedałam się Hunterowi, żeby Emma nigdy więcej nie zaznała cierpień od jakiejś sadystycznej opiekunki, która zostawiła ją w zimnej wodzie, żeby zamarzła, wyszłam za niego, żeby Emma nie trafiła w ręce jakiegoś wynaturzonego maniaka, który uważał, że starych ludzi można bić lub łaskotać, który twierdził, że siniaki, które znalazłam na ciele babci, są rezultatem jej upadku z łóżka. Conrad słuchał przerażony. Nagle cała siła opuściła Helen i zaczęła płakać. - Przepraszam - powiedział. - Nie

miałem pojęcia. Chciał otoczyć ją ramieniem, lecz uniosła dłoń, by go powstrzymać. - Nie. Nic nie możesz na to poradzić. Sięgnęła do torby, a on, sądząc, że szuka chusteczki, wyjąt swoją i podał jej. Ponownie nie przyjęła jego pomocy i rzuciła na stolik kilka euro. - Zeby nikt nie powiedział, że ciebie też próbowałam naciągnąć. Po tych słowach zerwała się z miejsca i zaczęła torować sobie drogę między zatłoczonymi stolikami.

- Helen, proszę - powiedział Conrad, idąc za nią. - Nie obchodzi mnie, dlaczego wyszłaś za Huntera. Kocham cię. - Chciał złapać ją za rękę, ale mu się wyrwała. - Nieprawda. Po tym, co zrobiłam, nie zasługuję na niczyją miłość. A na pewno nie takiego dobrego i szczerego człowieka jak ty. - Nigdy więcej tak o sobie nie mów. Każdy zrobiłby to samo. - Ty też? - Tak. Zrobiłbym wszystko dla osoby,

którą kocham. Wszystko. Świeże łzy popłynęły jej po policzkach i Conrad objął ją ramieniem. - Chodź - powiedział, usiłując przekrzyczeć ruch uliczny. - Znajdźmy jakieś spokojniejsze miejsce. Przeszli wzdłuż prawie całej ukwieconej promenady, żeby znaleźć wolną ławkę. Usiedli, ale Conrad nie cofnął ręki. Obejmował Helen ramieniem przez całą drogę. Przyjemnie było tak iść i zgodnie milczeć. Helen wiedziała, że teraz nadszedł czas

na rozmowę, nie była jednak pewna, czy da radę. Głośne wyznanie, że sprzedała siebie dla dobra babci, było bardzo bolesne. Prawdę trudno przełknąć, lecz jeszcze trudniej z nią żyć. - Przepraszam, że cię do tego zmusiłem powiedział Conrad. - Nie przepraszaj - odparła. - To moja wina. Cofnął ramię i obrócił Helen ku sobie. - Za co właściwie siebie winisz? - Za to, że nie byłam z tobą szczera. Ze pozwoliłam ci sądzić, iż mamy szansę być czymś więcej niż przyjaciółmi.

Zmarszczył brwi. - Nigdy mnie nie zachęcałaś, Helen. A tak między nami, to byliśmy czymś więcej niż przyjaciółmi od chwili, gdy się poznaliśmy. Spojrzałem ci w oczy i wiedziałem, że zawsze będziesz dla mnie ważna. - Nie chciałam, żeby tak się stało. - Zawsze tak jest, gdy się zakochujemy. Posłuchaj mnie, Helen: zasługujesz na drugą szansę. Możesz zmienić swoje życie. Jeszcze nie jest za późno. - Nie rozumiesz. Zależy mi na Hunterze. Nie znasz go tak jak ja. Poza tym mam... mam obowiązek być dla niego najlepszą

żoną. - Obowiązek. Sama siebie posłuchaj, Helen. To nie są słowa inteligentnej czterdziestopięcioletniej kobiety żyjącej w dwudziestym pierwszym wieku. W kogo, u diabła, on cię zmienił? Wyrwała mu ręce z uścisku. - Sama się zmieniłam. - Bzdura. On tobą manipuluje. Dobrze wie, co się dzieje w twojej głowie, i co jakiś czas przykręca śrubę, żeby trzymać cię w ryzach. Gdy mówił o Orlandzie, że chce się przypodobać Lucy, miał na myśli nie jego, lecz ciebie. Dowartościowuje swoje rozbuchane

ego, uzależniając innych od siebie. Jest przebiegłym i sprytnym człowiekiem, co do tego nie ma wątpliwości, ale prędzej czy później popełni błąd. Ręczę za to. - Robisz z niego jakiegoś potwora powiedziała Helen, zaskoczona gwałtownościąjego słów. Conrad zacisnął zęby. - W moich oczach nim jest. -Ale nie zapominaj, co robi dla Emmy. - Tak. I to zawsze będzie jego kartą atutową, o czym dobrze wie. Czy on kiedykolwiek ją odwiedził? Czy zaproponował,

żeby z wami zamieszkała? Lub że ją gdzieś zabierze? - On ma dużo pracy. On... - Usprawiedliwiasz go. Ja też mam dużo pracy, ale zawsze znajdę czas dla ciebie i dla kogoś, kto jest ci bardzo bliski. Helen przypomniała sobie wycieczkę do ogrodu w Wallerton i delikatność, z jaką Conrad odnosił się do jej babci. To był dzień, który wszystko zmienił. Wtedy zrozumiała, co zrobiła i wjakiej pułapce się znalazła. Zamrugała powiekami, usiłując powstrzymać kolejny potok łez. - To niczego nie zmienia, Conradzie odpowiedziała. -Jestem żoną człowieka,

który płaci rachunki za Emmę. I na tym koniec. - Ale nie musisz nią być. Masz wybór. Na pewno są inne domy opieki, tańsze od tego, w którym teraz jest. Nie wszystkie muszą być takie okropne jak ten poprzedni. - Ona ma dość zmian. Jest szczęśliwa w tym domu. Nie podejmę kolejnego ryzyka. Babcia zbyt wiele dla mnie znaczy. Gdyby chodziło o Maca, czy chciałbyś narażać go na kolejny niepotrzebny wstrząs? - Mac nie chciałby, żebym wszystko dla niego poświęcił.

- Emma nie rozumie, co dla niej zrobiłam, ale wiem, że przyzwyczaiła się do tego domu. Ma tam wspaniałą opiekę. A ja mogę wreszcie odetchnąć z ulgą. Nie wiesz, jakie miałam wyrzuty sumienia, i nadal mam, z powodu tego, że umieściłam ją w tym strasznym miejscu. Nie wierzyłam, gdy mówiła, że się boi zostać tam sama. Myślałam, że coś sobie uroiła, że zachowuje się jak dziecko. - Nie mogłaś wiedzieć. Pochyliła głowę, kryjąc twarz za włosami. - To jest właśnie najgorsze powiedziała cicho. - Ja wiedziałam czy

raczej domyślałam się. Nie miałam jednak pojęcia, co robić. - Rozmawiałaś z personelem? - Próbowałam, ale nabrali wody w usta. Nie masz pojęcia, ile krzywd doznają starsi ludzie. O znęcaniu się nad dziećmi mówią wszyscy, ale skandaliczne zaniedbania lub jawne okrucieństwo wobec bezbronnych starych ludzi pomija się milczeniem w pewnych kręgach, bo tak jest wygodniej. W pełnej bólu ciszy, jak nastąpiła po tych słowach, poczuła dłoń delikatnie dotykającą jej policzka. Uniosła głowę i

pozwoliła Conradowi odsunąć włosy z twarzy. Czułość, jaką ujrzała w jego oczach, była ponad jej siły. Usiłowała odwrócić głowę, ale jej nie pozwolił. - Powinnaś się z nim rozwieść, Helen powiedział. - Pobierać alimenty, które ci przysługują, i wykorzystać je na pomoc dla Emmy. - Myślisz, że mogłabym z tym żyć, gdybym jeszcze i to zrobiła? - Więc pozwól mi się tobą zaopiekować. Rozdział czterdziesty ósmy To był dla Marcusa trudny dzień.

Usiłował skupić się na pracy, ale nic z tego nie wychodziło. Za każdym razem, gdy dzwoniła komórka, serce podskakiwało mu do gardła i wstrzymywał oddech. Potem doznawał gorzkiego rozczarowania. Żaden telefon nie był od Lucy, szybko więc kończył rozmowę, by nie blokować linii. Może już kilka razy było zajęte i Lucy przestała próbować? Obrócił się na krześle i spojrzał na ogród i jezioro. Ten widok zawsze napawał go radością, odkąd tu zamieszkali. Często, gdy nie mógł się skupić na pracy lub gdy miał jakiś problem do rozwiązania, brał wiosła i wsiadał do łódki, którą kupiła mu

Francesca. Wiosłował i wiosłował, dopóki nie oderwał się całkiem od tego, z czym nie mógł sobie poradzić. Wątpił, czy dziś to się uda, uznał jednak, że warto spróbować. Wsunął komórkę do kieszeni i poszedł poszukać Franceski, zaraz jednak przypomniał sobie, że agencja zwróciła się do niej z nagłą prośbą o opiekę nad grupą turystów. Tak w każdym razie mu powiedziała. Jęknął. Jego podejrzliwy umysł zachowywał się coraz gorzej. Musi to przerwać i porozmawiać z Francescą.

Gdy tylko dowie się, jak wygląda sytuacja z Lucy, rozmówi się z żoną. Przeszedł przez ogród, otworzył hangar, który postawił z pomocą braci Franceski, i wyciągnął łódkę na kamienisty brzeg jeziora. Zdjął buty i skarpetki, podwinął dżinsy i zepchnął łódź głębiej na jezioro. Skrzywił się, gdy zimna woda oblała mu nogi, po czym wsiadł do łódki. Silnymi, rytmicznymi ruchami odpłynął od brzegu. Mógł swobodnie wiosłować, bez konieczności oglądania się przez ramię, bo, w przeciwieństwie do okolic Bellagio, w tej części jeziora panował mały ruch. Minął cypel, oddzielający ich dom od najbliższych sąsiadów -

małżeństwa Szwedów, którzy byli właścicielami sieci restauracji i spędzali tutaj lato, a zimy w St Moritz. Zachodzące słońce raziło go w oczy, był mokry od potu, ale przynajmniej coś robił. Lepsze to, niż siedzieć w gabinecie i czekać na telefon od Lucy. Przez cały dzień zastanawiał się, gdzie ona jest i co robi. Czy myśli o nim? Jeżeli tak, to co? Nigdy w życiu nie czuł się taki bezradny. Gdy milczenie Lucy przedłużało się, wiedział, że rozważa - czy ma się z nim spotkać, czy nie - i nie miał na to wpływu. Pozostało mu czekanie. Czuł się, jakby zawisł nad nim miecz

Damoklesa. Naciskał na wiosła coraz mocniej i coraz szybciej, a gdy dopłynął tam, gdzie chciał, zaczął wiosłować w stronę brzegu. Przez chwilę odpoczywał dla złapania oddechu, a potem, wiedząc, że znajduje się na wysokości Pergola Ristorante, gdzie zawsze był większy ruch, skręcił, by sprawdzić, czy nie wejdzie w kolizję z innymi łodziami. Nie było nikogo oprócz starszego mężczyzny łowiącego ryby. Kilka chwil później usłyszał śmiech i piski. Ponownie obejrzał się i zobaczył przy brzegu parę młodych ludzi. Chłopak niósł dziewczynę na

ramieniu i groził, że wrzuci ją do wody. Ona śmiała się i okładała go pięściami po plecach. Marcus uśmiechnął. Po ciężkim dniu przyjemnie było popatrzeć na rozbawionych ludzi. Nagle uświadomił sobie, jak dawno on i Francesca nie śmiali się razem. Usiłował sobie przypomnieć, kiedy to się zaczęło - to pełne napięcia milczenie między nimi ale potrafił określić. Wiedział jedynie, że były to raczej tygodnie niż miesiące. Kolejny pisk kazał mu ponownie spojrzeć na parę. Obserwowany przez trójkę dzieci młody człowiek spełnił

groźbę i dziewczyna była teraz mokra od pasa w dół. Jej język był bardzo barwny. Marcus uświadomił sobie z opóźnieniem, że to angielski. - Alessio, ja ci pokażę! - wrzasnęła i rzuciła się w ślad za nim, ale on był szybszy i uciekł na plażę. Marcus nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Ale nie było wątpliwości. Miał ochotę podpłynąć do brzegu, wyskoczyć z łodzi, chwycić Alessia za gardło i zapytać, co on, u diabła, robi z Lucy. Na litość boską, była tu zaledwie od dwudziestu czterech godzin, a ten łobuz już ją podrywał. Nic dziwnego, że

nie dała znaku życia. Lecz gdyby to zrobił, straciłby szansę na odzyskanie Lucy. Jeżeli w ogóle istniała jakaś szansa. Poza tym nie zdążyłby dopłynąć do brzegu. Ustawił więc łódź tak, by dobrze widzieć to, co robi Alessio, osłonił oczy przed słońcem i nagle zapragnął zapaść się pod ziemię. Alessio wziął Lucy w ramiona i właśnie ją całował. Marcus tak mocno chwycił wiosła, że aż mięśnie ramion mu zadrżały. Wszyscy mężczyźni należący do rodziny France-ski uważali Alessia za

uosobienie prawdziwego Włocha. Byli dumni z jego licznych podbojów miłosnych. Zaciągnął do łóżka więcej dziewcząt niż oni wszyscy razem wzięci. Jego legendarna rozwiązłość była dla nich oznaką męskości i zdawali się czerpać z niej siłę. Kobiety również były pod jego urokiem i nieustannie go rozpieszczały. Francesca opowiadała, że jako mały chłopiec był taki sam. Osobisty urok sprawiał, że nawet morderstwo mogłoby mu ujść bezkarnie, wykazywał też wielki talent do gry na fortepianie, który odkryto u niego, gdy miał zaledwie pięć lat. Ale jak by się czuli, gdyby to ich córka

znalazła się na liście podbojów Alessia, po czym zostałaby porzucona, gdy miał jej dość? Zanim wrócił do domu, wyciągnął łódź na brzeg i zamknął w hangarze, nie był w stanie rozsądnie myśleć. Kipiała w nim wściekłość, jakiej nigdy dotąd nie doświadczył. Francesca zdążyła już wrócić do domu i zrywała w ogrodzie pomidory na kolację. Wystarczyło jej jedno spojrzenie na męża. - Co, na Boga, się stało? Wyglądasz okropnie. - Powiem ci, gdy napiję się czegoś

mocniejszego. Poszła za nim do domu i do szafki z alkoholami w jadalni, gdzie nalał sobie sporą porcję whisky. - Chodzi o Lucy? - spytała. Pokłóciliście się? Czy ona... - Nie chodzi o Lucy - warknął. - Ale o tego zepsutego Alessia. Kiedy dostanę go w swoje ręce, będzie miał szczęście, jeżeli zdoła zagrać głupka, bo na fortepianie na pewno nie. -Wypił jednym haustem połowę zawartości szklanki, po czym nalał sobie następną porcję. - Alessio? Czym on cię tak zdenerwował?

Marcus poczuł w gardle przyjemne pieczenie, dorównujące płonącej w nim złości. - Właśnie widziałem go z Lucy. Robił... robił to, co zawsze. Wypróbowywał na niej swoje numery. Boże, on przyprawia mnie o mdłości. Na twarzy Franceski pojawił się wyraz zaskoczenia. - Ale on nawet nie zna Lucy powiedziała. - Nigdy jej nie widział. - Owszem, widział. Jeden Bóg wie, jak i kiedy to się stało, ale właśnie widziałem, jak ją całował.

- Gdzie? -W usta, gdzieżby indziej? Zmarszczyła brwi. - Nie o to mi chodziło. Gdzie ich widziałeś? - Nie mogłem skupić się na pracy, więc postanowiłem popływać łódką. - Wypił potężny łyk whisky. - Zobaczyłem ich na plaży tu, w Pescallo. Z początku tylko wygłupiali się, ale potem ją pocałował. I proszę, nie mów, że źle zrozumiałem to, co zobaczyłem. - Czy Lucy wyglądała, jakby się opierała?

- Och, na litość boską, co to za pytanie? Skąd mogę wiedzieć? - Dopił whisky i z hukiem odstawił szklankę na kredens. Francesca podeszła do niego. - Marcus, ona jest dorosłą kobietą. Gdyby nie chciała, żeby Alessio ją pocałował, lub ktokolwiek inny, nie pozwoliłaby na to. A kto wie, może... Uniósł dłoń, by jej przerwać. -Jeżeli chcesz powiedzieć, że kto wie, może to ona go sprowokowała, to się nie trudź. Oboje wiemy, że Alessio to podrywacz. Myśli tylko o jednym.

Francesca popatrzyła mu w oczy. - Co bardziej cię irytuje, Marcus? To, że Alessio całował twoją córkę, czy to, że była z nim, a nie z tobą? - To chyba oczywiste, co mnie niepokoi. Ze Lucy stanie się krzywda. Francesca westchnęła. - Widzę, że nie ma sensu z tobą dyskutować. Porozmawiamy, gdy się uspokoisz. Moim zdaniem przesadzasz. Zostawiła go z jego bezsilnym gniewem. Wcale nie przesadzał. Chciał tylko chronić córkę. Czy to coś złego?

Ale przecież powinien wiedzieć, że nikt z członków rodziny Fontana nie będzie krytykował wspaniałego Alessia. Zatykał właśnie korkiem butelkę whisky, gdy zadźwięczała jego komórka. Miał nadzieję, że to nie kolejny klient. Tylko tego było mu trzeba. Ale to nie był klient, to była Lucy. Zachęcona przez Alessia i może pod wpływem zbyt dużej dawki alkoholu w organizmie, Lucy postanowiła, że nadszedł czas, by rozmówić się z ojcem. Alessio przekonał ją, że nie powinna dłużej tego odkładać. - Lucia, chyba się nie boisz, dlaczego

więc z nim nie porozmawiasz? - Nie masz prawa oskarżać mnie o tchórzostwo - rzuciła gniewnie. -Więc nie zachowuj się jak tchórz. Wtedy właśnie chciała go wepchnąć do jeziora, ale on ją złapał, przerzucił przez ramię i zanim się zorientowała zawisła nad wodą. - Robisz to tylko dlatego, że byłam lepsza w puszczaniu kaczek stwierdziła drwiąco. - Robię to, bo ktoś musi cię umieścić we właściwym miejscu. Czyli tu...

wjeziorze. - Nie, Alessio! Nie waż się! Nie! Przeżyła szok przy zetknięciu z zimną wodą, ale jeszcze większym szokiem był moment, gdy poczuła jego usta na swoich. Wiedziała, że będzie próbował ją pocałować, ale gdy otoczył ją ramionami i przyciągnął do siebie, nie była przygotowana na doznania, jakich doświadczyła. Gdy jego nieskazitelnie biała koszula i czarne dżinsy dotknęły jej ciała, najpierw pomyślała, że on też jest mokry i bardzo dobrze. Zaraz jednak zapomniała o wszystkim pod wpływem pocałunku. Miała wrażenie, że unosi się w

powietrzu niczym balon. Bijący od Alessia żar ogrzewał jej mokre i zimne ciało, wprawiając je w drżenie. W końcu odsunęła się od niego, wkładając w to całą siłę woli. - A teraz, gdy masz już to z głowy, może zaczniesz się zachowywać przyzwoicie. Poza tym sam mówiłeś, że jesteśmy spokrewnieni. Tym razem nie błysnął tym swoim olśniewającym uśmiechem. - Nie łączą nas więzy krwi - odparł. Pójdziesz ze mną na drinka dziś wieczorem, gdy skończę pracę? - Chyba już dość wypiłam jak na jeden

dzień. - Zawsze tak trudno z tobą romansować? - Przepraszam, czy to właśnie robimy? Przytrzymał ją za kark i pocałował mocno w usta. - Proszę, spotkaj się ze mną dziś wieczorem. - Nie pójdę z tobą do łóżka, jeżeli o to ci chodzi. Nie uznaję tego na pierwszej randce. - Masz rację. Lepiej zaczekać do drugiej. Wtedy można się lepiej poznać. Zaśmiała się.

- Chciałabym teraz wrócić do hotelu, wziąć prysznic i przebrać się. Gdy dochodzili do hotelu, Alessio wziął Lucy za rękę. - Lucia, spędziłem dziś bardzo przyjemny dzień. Jesteś wyjątkową dziewczyną. Ojciec będzie najszczęśliwszym człowiekiem w Bellagio, gdy się z nim pogodzisz. Zaczerwieniła się wbrew sobie. -Jesteś bardzo pewny mojego ojca, co? - Kilka lat temu byłem u niego w domu na przyjęciu. Stała tam oprawiona w ramki twoja fotografia, gdy miałaś jakieś trzynaście lat.

Wziąłem ją do ręki. Już wtedy chciałem dowiedzieć się czegoś więcej o tym brakującym członku naszej rodziny. Gdy twój ojciec zobaczył, co robię, zabrał mi fotografię, przytulił do piersi, po czym ostrożnie odstawił na stół, skąd ją wziąłem. Biedak wyglądał, jakby cię opłakiwał. Naprawdę uważam, że powinnaś dać mu szansę, by mógł powiedzieć, że mu przykro. Lucy lekko drżącą ręką przytknęła słuchawkę do ucha. Gdy usłyszała obcy sygnał, wzięła głęboki oddech. Po chwili nastąpiła cisza i odezwał

się ojciec. Przełknęła ślinę. Jego głos brzmiał tak jak kiedyś, gdy byli razem. - To ja, Lucy - powiedziała. - Nie wiem, czy masz czas dziś wieczorem. Ale jeżeli tak, to może chciałbyś pójść ze mną na kolację. Rozdział czterdziesty dziewiąty Tego wieczoru w restauracji hotelu Villa Rosa panowała zupełnie inna atmosfera. Ku zadowoleniu i uldze Maca ich grupa nie musiała siedzieć przy dwóch długich stołach. Philippa się nie pojawiła - podobno lekarze zdiagnozowali u niej gorączkę gruczołową i kazali leżeć w łóżku. Pod jej nieobecność, zgodnie z

powiedzeniem, że myszy harcują, gdy kota nie czują, członkowie wycieczki poprosili pracowników hotelu, żeby nie zestawiali stołów. Zmuszeni do przebywania przez cały dzień w swoim towarzystwie, pozawierali przyjaźnie i wokół stolików potworzyły się wesołe czteroosobowe grupki. Nie tylko Philippy brakowało tego wieczoru na kolacji. Orlando i Savannah postanowili zjeść w innej restauracji. Przypuszczalnie Savannah chciała znaleźć miejsce bardziej odpowiednie do jej wieku. Lucy też była nieobecna, bo miała spędzić ten wieczór z ojcem.

Mac odpoczywał na łóżku z drinkiem w ręku, gdy Lucy zapukała do jego pokoju. - Zgadnij, co się stało - powiedziała, gdy wpuścił ją do środka. - Zostałaś uprowadzona przez obcych, dlatego nie widzieliśmy cię po południu. Zaśmiała się. -Jesteś bliższy prawdy, niż sądzisz. Przez obcego Włocha. Uniósł brwi i zaproponował jej coś do picia z minibarku. - Coś dla kurażu, by ci się lepiej opowiadało? Chociaż nie wyglądasz na kogoś, kto potrzebuje pomocy.

Promieniujesz światłem, którego rano jeszcze nie było. Ponownie zaśmiała się, co oznaczało, że spędziła popołudnie lepiej, niż proponowało to biuro podróży. - Masz wódkę? - spytała. - Częstuj się. Przyniosę ci szklankę z łazienki, a potem przeniesiemy się na balkon i wszystko mi opowiesz. Widoczne w oddali góry tonęły w liliowym zmierzchu. Powietrze było chłodne i kojące. Z pobliskiego mieszkania rozchodził się drażniący nozdrza zapach smażonej cebuli i czosnku.

- No to zamieniam się w słuch oznajmił Mac, gdy oboje usiedli. - Od czego mam zacząć? - Myślę, że od początku. Dokąd poszłaś po tej koszmarnej scenie w restauracji? A tak na marginesie, wspaniale sobie poradziłaś. To było dopiero wyjście. Byłem z ciebie dumny. -Ja też czułam się dumna odpowiedziała z uśmiechem. -Ale podejrzewam, że podpadłam pewnym ludziom. - Nie martwiłbym się tym, co pomyślą o tobie Hunter lub jego głupia córka. Wiesz, że Orlando wybiegł za tobą?

- Naprawdę? - Tak. Powiedział nam później, że nie mógł cię znaleźć. Niewiele mówił, ale był wyraźnie wściekły na Savannah. - Naprawdę? - Powtarzasz się, moja droga. I wyglądasz na bardzo zadowoloną z tych informacji. Zrobiła minę niewiniątka. - Musisz bardziej się postarać. Masz wypisane na twarzy, że pragniesz, aby Orlando wreszcie się opamiętał i zrozumiał, że Savannah to tylko epizod, i czas wracać do głównego tematu, czyli

do ciebie. Zarumieniła się, ale nic nie powiedziała. Powiał lekki wiaterek i Lucy pociągnęła łyk ze szklaneczki. - Czy Orlando i Savannah pokłócili się? - spytała. - O ile wiem, to nie, ale stosunki między nimi są napięte. Sądzę, że to kwestia czasu, by Orlando zrozumiał, że popełnił błąd. Radzę uzbroić się w cierpliwość. W odpowiedzi Lucy wzruszyła jedynie ramionami. - No ale dość już o Orlandzie i Savannah. Opowiedz, co robiłaś, gdy my

chodziliśmy po parku Serbelloni z naszą uroczą nową włoską przewodniczką. Później ci o niej opowiem, a teraz zamieniam się w słuch. Lucy zdała mu relację z tego, jak spędziła popołudnie z Ales-siem i jak namówił ją, by zadzwoniła do ojca. - Strasznie rozrywana z ciebie dziewczyna - powiedział, gdy skończyła. - Ten Alessio to niezły chłopak. Czy coś przemilczałaś? Powinienem o czymś wiedzieć? Uśmiech, jaki pojawił się na ślicznej twarzy Lucy, pozwalał się domyślać, że pominęła wiele rzeczy, ale nie zamierzał

naciskać. Zasługiwała na trochę rozrywki. Ostatnio mało jej miała. - Ale bądź ostrożna, dobrze? Trzeba uważać na tych Włochów. Odgrywanie roli twardych facetów to dla nich sprawa honoru. - Nie musisz się o mnie martwić, Mac. Potrafię sobie radzić z kimś takim jak Alessio. - Wobec tego nie będę drążył tematu. A teraz powiedz, o której spotykasz się z ojcem. I gdzie będziesz jadła?

- Przyjdzie do hotelu o ósmej trzydzieści, ale nie wiem, dokąd mnie zabiera. Wiem, że nie tutaj. - To dobrze. Ostatnią rzeczą, jakiej ci trzeba, to gapiący się tłum, gdy wy będziecie starali się dojść do porozumienia. - Wzniósł szklankę. - Za wieczór. Oby wszystko poszło po twojej myśli. Gdybyś potrzebowała pogadać, wystarczy zapukać do moich drzwi. Stuknęła się z nim szklanką. -Jesteś super facetem, Mac. Byłbyś świetnym ojcem. Dlaczego nigdy się nie ożeniłeś i nie założyłeś rodziny? - Bo byłem zdeterminowanym pętakiem,

z uporem dążącym do wyznaczonego przez siebie celu, a potem zmieniłem się w samolubnego starego dupka, który nie znosi żadnych więzów. Spytaj Conrada. Mac myślał o tym, co powiedział, czekając, aż podadzą kolację, i obserwując nieznośne napięcie między Conradem a Helen. Zachowywali się jak obcy sobie ludzie i w ogóle się do siebie nie odzywali. Zdeterminowany to on był w młodości, gdy chciał pokazać światu na co go stać, ale niechęć do wiązania się nigdy nie była jego celem. Z ochotą oddałby wszystko, żeby być z Hanną. Zrezygnowałby z ambicji, gdyby

tylko usłyszał, że odchodzi od męża. Z zamyślenia wyrwało go pytanie Helen. - Wszystko w porządku, Mac? Jesteś dzisiaj dziwnie milczący. - Będzie, gdy dostanę kolację odpowiedział. - Umieram z głodu. To była chyba najdłuższa wycieczka. Jakieś wieści o Hunterze? Dotarł bezpiecznie na miejsce? Helen spojrzała na zegarek. - Jeszcze jest w powietrzu, ale będzie wściekły na siebie. Gdy wróciłam do pokoju, znalazłam jego komórkę na

szafce przy łóżku. Nie da sobie bez niej rady. Podano wreszcie kolację i jak zwykle nie zapomniano o czarnym pieprzu i parmezanie. - No to gdzie poszliście na drinka? spytał Mac. - Do baru o nazwie San Remo odpowiedział Conrad. - Trzeba było iść z nami. Mac do zupy z karczochów dosypał soli w ilości, która kazała Conradowi cmoknąć w myślach z niezadowolenia. - Pewnie lepiej się bawiliście beze

mnie. Tylko wlókłbym się za wami. Nie wątpił w to ani przez chwilę. Uprzejmie namawiali go, by poszedł z nimi, ale postanowił wycofać się i pozwolić im dalej łamać sobie serca. Nie mógł ich dłużej chronić. Skoro upierali się, by komplikować sobie życie, to powinni przejść równie ciężką próbę jak on. - Ciekawe, jak Lucy sobie radzi powiedział, zmieniając temat. Uzyskał od Lucy zgodę na wyjaśnienie Conradowi i Helen, gdzie była przez całe popołudnie - wiedząc, że na pewno

będą o to pytać - i przedstawił im skróconą wersję, mówiąc jedynie, że chciała pomyśleć i poszła zwiedzać sama. Jednak zanim Helen lub Conrad zdążyli zareagować, po sali przeszedł pomruk i głowy odwróciły się w stronę drzwi. Aha, pomyślał Mac z krzywym uśmiechem. Pianista po raz kolejny wykonał wielkie wejście. W miarę upływu czasu atmosfera zmieniła się w biesiadną, gdy popłynęły dźwięki popularnych melodii Cole'a Portera, Gershwina, Beatlesów, Lloyda Webbera, Burta Bacharacha, Henry'ego Manciniego i piosenek, które rozsławili Frank Sinatra, Judy Garland, Elvis, Aretha Franklin, Tony Bennett, Dean

Martin i Ella Fitzgerald. Zrobiono miejsce na zaimprowizowany parkiet i kilka par pokazało swoje umiejętności taneczne, kołysząc się elegancko w takt muzyki. Inni podchodzili do Alessia z prośbami o zagranie czegoś i dyskretnie podkładali euro, a on przez cały czas uśmiechał się i grał bez żadnych nut. Mac poczuł dla niego szacunek. Ale nie wchodź Lucy w drogę, pomyślał, bo będziesz miał ze mną do czynienia. I z jej ojcem, dodał po zastanowieniu. Marcus nigdy nie był tak zdenerwowany. Gdy czekał na Lucy w holu hotelowym, w głowie kłębiły mu się pogmatwane myśli, słowa, które chciał powiedzieć. Ostatni raz jedli razem w Fulham. Wtedy

właśnie powiedział jej, że chce być z Fran-cescą. Bał się, aby ten wieczór nie skończył się tak jak tamten, gdy Lucy od niego uciekła. - Zarezerwowałem stolik w Villi Serbelloni - powiedział, gdy schodzili po schodach na chodnik. - A może wolałabyś pójść gdzie indziej? - spytał, widząc dziwny wyraz jej twarzy. Gdzie jest mniej elegancko? - Nie znam innych restauracji w Bellagio. Myślę, że Villa Serbelloni jest w porządku. Nie zabrzmiało to przekonująco, gdy szli przez Piazza Maz-zini, mijając bary, sklepy i restauracje pod arkadami.

Kiedy zaprowadzono ich do stolika, zastanawiał się, czy ona gardzi nim za wybór lokalu, uważając, że chce jej zaimponować przepychem. Jego wątpliwości potwierdziły się, gdy spytała, czy często tu jada. - Raz w miesiącu z przyjacielem odpowiedział. - Francesca i ja... Urwał. Nie chciał zbyt wcześnie dręczyć jej Francescą. - Często jadamy w hotelu Villa Rosa i w lokalnej restauracji Pergola w Pescallo, gdzie mieszkamy dodał. Czekał, aż powie, że była dziś po południu w Pescallo, tymczasem usłyszał coś innego. - Nie bój się, nie będę reagować złością

za każdym razem, gdy wspomnisz o Francesce. To był punkt zwrotny. Marcus uspokoił się na tyle, by zaczął myśleć, że może jest jakaś szansa na pojednanie. Czekali teraz, aż przyniosą im główne danie. Kelnerzy, którzy dobrze go znali i przygotowali stolik na tarasie z widokiem na jezioro, przyglądali się Lucy z wyraźnym zainteresowaniem. Nie mógł ich za to winić, wyglądała tego wieczoru naprawdę uroczo. Długie, falujące jasne włosy połyskiwały w świetle świec, a twarz, prawie bez makijażu, tchnęła świeżością i

naturalnym blaskiem, którego pozazdrościłabyjej większość siedzących tu pań. Zastanawiał się, czy kelnerzy nie skojarzą faktów i nie wyciągną mylnych wniosków. Wcale by go to nie zdziwiło, gdyby jutro rano po Bellagio rozeszła się plotka, że Marcus Gray zdradza żonę z piękną dziewczyną, która mogłaby być jego córką. - Uśmiechasz się, tato. Coś cię rozbawiło? Nie zdawał sobie z tego sprawy i już miał to wyjaśnić, gdy co innego zwróciło jego uwagę. - Nazwałaś mnie tatą.

- Nazwałam. Popatrzyli na siebie niepewnie. - Chyba nie powinienem tego komentować - powiedział po dłużej chwili. - Zachowałem się nietaktownie. Tylko to tak dziwnie brzmi po tylu latach. - Dziwacznie? - spytała. - Nie. Bardzo miło. Cieszę się, że do mnie zadzwoniłaś. Zacząłem już wątpić, czy to zrobisz. Zamieszała wino w kieliszku. - Zamierzałam zadzwonić, tylko nie

wiedziałam kiedy. I nagle moje plany uległy zmianie. Spędziłam popołudnie z kimś, kogo znasz. Jest krewnym Franceski. Udał, że nie wie, o kogo chodzi. - Tak? A z kim? - Z Alessiem Trentinim. Jest pianistą w hotelu Villa Rosa. - A tak, słyszałem, że ma zabawiać gości do końca sezonu. - Powiedział, że wraca do zdrowia po ciężkim zapaleniu opon mózgowych. Czy powiedział również, że łamie serca

dla zabawy? - miał ochotę spytać. - Alessio napędził rodzinie ogromnego stracha - powiedział zamiast tego. wszyscy bardzo się o niego martwili. A jak go poznałaś? Tak krótko tu jesteś. - Przestawił mi się wczoraj wieczorem po kolacji, a dziś spotkałam go na ulicy. Zabrał mnie do Pescallo na lunch. Zaśmiała się. - Niezły z niego numer, prawda? - Bez dwóch zdań - odparł lekkim tonem. - Widziałaś mój dom? - Widziałam wieś. Alessio chciał mi pokazać, gdzie mieszkasz, aleja...

ja nie byłam gotowa. - Myślisz, że jutro będziesz gotowa? - A Francesca też? - Wolałabyś nie? - Chyba już czas przestać bawić się w kotka i myszkę, nie sądzisz? Kelnerzy przynieśli główne danie. Postawili przed nimi talerze, zdjęli idealnie zsynchronizowanym ruchem srebrne przykrywki i zostawili ich samych. - Na pewno sobie z tym poradzisz?

- Nie obawiaj się, bez problemu. Umieram z głodu. Uśmiechnął się. - Mówiłem o wizycie w moim domu i poznaniu Franceski. Zaśmiała się speszona. - Boisz się, że mogę napaść na Francescę? - spytała po chwili. - A możesz? - Nie sądzę. Chyba że ona zacznie pierwsza. - Nie ma obawy. To ona przekonywała mnie, żebym z ciebie nie rezygnował. Zbyt późno uświadomił sobie, że popełnił pomyłkę.

- A myślałeś, żeby zrezygnować? Postanowił być wobec niej uczciwy. - Tak. Czasami nie mogłem znieść myśli, że mieszkasz w Anglii i tak bardzo mnie nienawidzisz, że nie odpowiadasz na moje listy. To bardzo bolało. - A co z bólem, który sprawiłeś mnie i mamie? A więc koniec z towarzyską rozmową czy słodką retoryką. - Nie chciałem nikogo skrzywdzić odpowiedział. - A już najmniej ciebie. Zrobiłem to, ale nie udawałem, że jest inaczej. Gdy zakochałem się we Francesce, moje życie uległo zmianie i

musiałem pogodzić się z konsekwencjami. Może pewnego dnia zakochasz się i... - Urwał. Brzmiało to pompatycznie, jakby pouczał Lucy. - Przepraszam powiedział. - Przepraszam, że tak się stało, a przede wszystkim przepraszam za ból, który ci sprawiłem. Nie mogę tego cofnąć, ale gdybyśmy mogli zostać przyjaciółmi, może zdołałbym ci to wynagrodzić... Uniosła rękę. - Odpowiedz mi na jedno pytanie. Gdybyś mógł jeszcze raz przeżyć swoje życie, czy zmieniłbyś coś?

- Pytasz, czy wybrałbym rodzinę, zamiast poświęcić wszystko dla miłości mojego życia? -Tak. Pokręcił głową ze znużeniem. - Nie umiem na to odpowiedzieć. - Właśnie to zrobiłeś. Stało się! Wszystko zepsuł. A wystarczyło jedno małe kłamstwo. Czemu tego nie zrobił? Bo byłoby to największe kłamstwo i akt zdrady z jego strony.

Rozdział pięćdziesiąty Po raz kolejny dano Lucy do zrozumienia, że nie jest dość dobra. Nic nowego pod słońcem. - Przykro mi, panno Gray powiedziałby urzędnik w niebie, który zarządzał tymi sprawami - ale zgodnie z posiadanymi przez nas dokumentami wyznaczono pani pozycję przegranej. O statusie potencjalnego nieudacznika zadecydowano w dniu pani narodzin i nigdy nie trafi pani do działu zwycięzców. Proszę tak dalej. Świetnie pani sobie radzi, przybiegając zawsze na drugim miejscu. Najbardziej bolała świadomość, że nie

zyskała w oczach tych, którzy kiedyś tyle dla niej znaczyli. Z drugiej jednak strony, czemu łudziła się, że będzie inaczej? Ojciec musiał powiedzieć, że kocha Francescę bardziej niż ją. I tylko głupiec mógł pomyśleć, że Orlando uważają za kogoś więcej niż przyjaciółkę, skoro na jego orbicie pojawiła się Savannah. Ale po co się tym martwić?. Takjuż jest. Poradzi sobie. Twarda z niej sztuka. Czy nie dowiodła tego, przyjeżdżając tutaj? Takie myśli krążyły jej po głowie, gdy wracała z ojcem do hotelu. - Nie musisz - powiedziała, gdy wyszli z restauracji, a kelnerzy życzyli im dobrej

nocy. - Znam drogę. - Ale chcę. Szli w milczeniu główną ulicą. Sklepy, bary i restauracje wciąż tętniły życiem. Po drodze minęli kilka osób, w tym starszą parę pijącą espresso z małych filiżanek i grappę. Uśmiechnęli się i wymienili z ojcem przyjacielskie pozdrowienia. Zaskoczyło ją to, że odpowiedział po włosku. Nagle wydał jej się obcym człowiekiem. Dlaczego właściwie zadała mu to pytanie? Tak dobrze im się rozmawiało Czuli się szczęśliwi w swoim towarzystwie. Ale może właśnie dlatego to zrobiła. Chciała dać mu do

zrozumienia, że tak łatwo nie odpuści, że musi zapracować na przebaczenie. W przeciwnym razie wszystko straciłoby sens, choćby to, że poradziła sobie i z matką, i z samą sobą. Nie mogła zbyć tego śmiechem, jak jakiś drobny incydent. Chyba najbardziej zabolało ją to, że on nawet nie próbował wycofać się z tego, co powiedział. Fakt, że nie wyglądał na zbyt szczęśliwego i rozmowa zaczęła się psuć. Zeby coś powiedzieć, próbował ostrzec ją przed Alessiem, mówiąc, że jest znany ze swojej reputacji, jeżeli chodzi o kobiety. Jakby sama o tym nie wiedziała. Ale powiedział, co powiedział.

Właściwie to przyznał, że drugi raz postąpiłby tak samo, potraktowałby jąjakjednorazową córkę, którą może sobie wziąć lub odłożyć, kiedy przyjdzie mu na to ochota. Ale nie da po sobie poznać, jak bardzo poczuła się urażona. Niech sobie myśli, że spłynęło to niej jak po kaczce, że znaczy dla niej tyle co nic. Tak jak ona dla niego. Alessio się mylił, i to bardzo. Pewnie patrzył na całą sytuację niebywale seksownymi oczyma, ale w sposób bardzo zawężony. Wyobrażał sobie, że wszystkie rodziny są jak jego szczęśliwi Waltonowie z

amerykańskiego serialu, którzy nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. Gdy weszli do hotelu, meldowała się w nim właśnie grupa Amerykanów. Cały hol zastawiony był bagażami i musieli lawirować między stosami walizek. W końcu udało im się wydostać z tego chaosu i Lucy usłyszała dźwięki fortepianu dochodzące z restauracji na piętrze. Alessio. Nagle wydał jej się idealnym remedium na poprawienie samopoczucia. Miała nadzieję, że ojciec nie zechce, by zaprosiła go na drinka i przedstawiła przyjaciół z Anglii.

- Pewnie musisz pędzić do Franceski powiedziała. - Nie muszę nigdzie pędzić - odparł. Więc jednak chciał. Burza oklasków dochodząca z restauracji pomogła jej podjąć decyzję. W obecnym stanie umysłu nie miała ochoty na przedstawianie ojca komukolwiek. Pragnęła usiąść przy barze ze szklaneczką czegoś mocniejszego i posłuchać, jak gra Alessio. - Chyba na tym zakończę - powiedziała. - To był długi dzień. - Udała, że tłumi ziewanie. Ojciec zrozumiał aluzję.

- Oczywiście. Przepraszam, że tak długo cię zatrzymałem. - Zadzwonię jutro - powiedziała. - Nadal chcesz poznać Francescę? - Tak. Czemu miałabym nie chcieć? Wyglądał na zakłopotanego. Dobrze mu tak, pomyślała. Dostał za swoje. - Bałem się, że mogłaś zmienić zdanie. Z przyjemnością odpowiedziałaby: „To ty jesteś zmienny, tato, nie ja", ale postanowiła pokazać mu, że nie jest małostkowa.

- Zadzwonię jutro, to się umówimy odparła. - Dziękuję za kolację. Było miło. Nie mogła się zdobyć na cmoknięcie go w policzek. To przekraczało jej możliwości. Tym razem nie obejrzała się za siebie. Nie popełni drugi raz tego błędu. Gdy weszła do restauracji, na parkiecie tańczyła samotna para. Nie patrząc na Alessia, ruszyła do baru. Nie odwracaj głowy, nakazała sobie w duchu. Idź prosto do baru. Jedna noga przed drugą. Swoboda i pewność siebie. Spokój i opanowanie.

- Poproszę Jacka Danielsa powiedziała, gdy usadowiła się na stołku barowym. Dopiero gdy miała już szklankę w ręku, obróciła się i spojrzała na Alessia, jakby chciała powiedzieć: „O, jesteś". Uśmiechnął się szeroko, mrugnął i wypowiedział bezgłośnie: „Ciao". Ten zdrajca żołądek natychmiast zareagował, zwijając się w ciasny węzeł. Ludzie zaczęli się rozglądać, ciekawi, komu pianista przesłał pozdrowienie. Rozejrzała się ukradkiem po barze i restauracji, by sprawdzić, kto

z wycieczki to zauważył. Dostrzegła jedynie cztery osoby z Gatwick, które grały w karty przy jednym ze stolików. Ciekawe, gdzie się wszyscy podziali. Może są w ogrodzie? Przechyliła się na stołku i wyciągnęła szyję, próbując zajrzeć do tonącego w świetle świec ogrodu w poszukiwaniu Maca i innych. Ponownie nie miała szczęścia, a w dodatku omal nie spadła ze stołka. No to tyle, jeśli chodzi o swobodę i pewność siebie. Gdy odzyskała równowagę, zobaczyła, że Alessio nie spuszcza z niej wzroku. Żołądek znowu zareagował. Obróciła się twarzą do baru. To zaczęło wymykać się spod kontroli. Zamieszała alkohol w szklance,

wprawiając w ruch kostki lodu i pociągnęła spory łyk. Gdy postawiła szklankę na blacie, dostrzegła swoje odbicie w lustrze za barem. Wyglądała jakoś inaczej. Obróciła głowę w prawo, potem w lewo. Emanowała jakimś blaskiem. Pewnie od słońca. Musiała się opalić po południu w Pescallo. Wypiła kolejny łyk. Alessio grał teraz Lady in Red. Uśmiechnęła się. Ta cholerna dama w czerwieni zawsze będzie człowieka ścigać, bez względu na to, w jakiej części świata się znajduje.

Chwilę później Alessio przeszedł do kolejnego przeboju: Yesterday. To nadzwyczajne, jak dobrze grał. I to bez nut. Jak on to robił? Jej szczytowym osiągnięciem muzycznym było wybębnienie Jingle Bells na trójkącie podczas jasełek wystawianych w podstawówce. Instrument wypadł jej wtedy z ręki, a przy okazji zgubiła aureolę, gdy schylała się, żeby go podnieść. Pomięta do dziś, jak okropnie się wtedy czuła. Ale ojciec wziął ją na ręce po przedstawieniu, obrócił i powiedział, że była wspaniała. Dość! Nie będzie myśleć o ojcu. Yesterday skończyło się - co za zbieg okoliczności - i teraz Alessio zaczął

grać coś innego. Nagle nastawiła uszu. Czy to możliwe? Tak gwałtownie obróciła się na stołku, że trochę whisky wylało się na ubranie. To była piosenka Cowboys and Angels George'a Michaela, jej ulubiona. George stał się jej wstydliwą słabostką. W szkole ślubowała, że nigdy nie będzie słuchać głupich i ckliwych piosenek, wszystko z wyjątkiem Gun'n'Roses, U2, The Smiths, Joy Division i New Order uważała za bzdety. Ale kilka lat później, podczas długiego, gorącego lata, gdy sądziła, że się zakochała, George wkradł się wjej łaski. Dostała bzika na jego punkcie i zaczęła go słuchać w sekrecie. Alessio grał piosenkę, której kiedyś

słuchała godzinami. Co prawda brakowało George'a, smyczków i saksofonu, ale musiała przyznać, że wersja Alessia też ma swój urok. Zamknęła oczy i wsłuchała się w uwodzicielską melodię, wyobrażając sobie, jak tańczy w... objęciach Alessia. Gdy otworzyła oczy, zobaczyła, że on znowu patrzy na nią. Nie uśmiechał się, nie grał dla publiczności, tylko hipnotyzował ją wzrokiem. Próbowała, ale nie była w stanie oprzeć się tym oczom. Gdy ich spojrzenia się spotkały, serce szybciej jej zabiło, a głowa zrobiła się dziwnie lekka. Za dużo wypiłam, pomyślała. Wiedziała jednak, że nie, że doświadcza czegoś,

czego dotąd nie przeżyła. Nie wiadomo dlaczego zebrało jej się na płacz. Alessio nie patrzył już na nią. Pochylał się nad klawiaturą, kryjąc twarz za włosami. Jaki on przystojny, pomyślała z bólem w sercu. Tak cudownie, niemożliwie przystojny. Poczuła łzy pod powiekami. Musi stąd wyjść, i to szybko. Lecz w jej obecnym stanie ucieczka byłaby jak przejście po linie na szpilkach. Ogród. Tam powinna pójść. Nie było w nim nikogo, więc będzie bezpieczna. Zsunęła się ze stołka i jakoś dotarła do ogrodu. Przeszła na sam jego koniec, czując, że nie może oddychać. Co się z nią działo? Dlaczego czuła się tak, jakby

ktoś stanął jej na piersi? Miała nadzieję, że to nie było to, co podejrzewała. To byłoby czyste szaleństwo. Ale chociaż próbowała negować oczywisty fakt, czuła, że serce zaczyna jej szybciej bić na myśl o Alessiu. Jak to się mogło stać? Łza spłynęła jej po policzku. Otarła ją wierzchem dłoni. Ty głupia dziewczyno! Masz przecież dwadzieścia dziewięć lat, nie jesteś jakąś nastolatką, która zakochała się w didżeju z dyskoteki. - Lucia? O Boże, to on!

- Alessio? Nie powinieneś siedzieć przy fortepianie? Postukał palcem w zegarek. -Jest północ. Skończyłem na dziś. Podszedł do niej, lecz nagle znieruchomiał. - Lucia, ty płaczesz. Co się stało? Kolacja z ojcem się nie udała? - Udała się - odparła, cofając się, by zwiększyć dystans między nimi. Zrobił krok w przód. - Pogodziłaś się z nim? - Niezupełnie. - I to cię zdenerwowało?

- Nie jestem zdenerwowana. Stał teraz bardzo blisko, wyciągnął rękę i musnął palcami jej policzek. Zadrżała pod wpływem tego dotyku. Potem przyjrzał się palcom. - Ty płakałaś, Lucia. Widzisz? To łzy. Nie odpowiedziała. Stała i patrzyła na niego. A potem popełniła błąd, przesuwając wzrokiem wzdłuż jego szyi, do miejsca, w którym rozpięty kołnierzyk odsłaniał trójkąt nagiej, gładkiej skóry. Nie mogąc się powstrzymać, pokonała dzielącą ich odległość i pocałowała Alessia. Było tak jak po południu. Gdy ich wargi

odnalazły harmonijny rytm, a ciała zwarły się w mocnym uścisku, doświadczyła bliskości, która przeczyła wszelkiej logice. W końcu Alessio oderwał się od niej i zaczął obsypywać pocałunkami jej szyję, szepcząc urywanie: -Lucia mia, łi wglio. Ti voglio. Non wglio perderti. Nie miała pojęcia, co do niej mówi, ale nie dbała o to. Dopóki całował ją, mógł sobie mówić, co chciał. Pragnęła utonąć w jego objęciach. Zaraz jednak powiedział coś, co zrozumiała.

- Chodźmy do mojego pokoju. - Ludzie będą gadać. - Niech gadają. Nie obchodzi mnie, że ktoś zobaczy, jak siedzimy, trzymając się za ręce. Zasady zaangażowania uległy zmianie. Myślałem, że ustaliliśmy to dziś południu. Helen bardzo chciała wierzyć Conradowi. Pragnęła wierzyć, że może siedzieć z tym wspaniałym mężczyzną i patrzeć na jezioro i że wszystko będzie dobrze. Ze zawsze będzie północ z księżycem i gwiazdami mrugającymi do niej z czarnego jak aksamit nieba i nigdy już nie będzie musiała czuć wstydu i rozczarowania, które nią zawładnęły.

Ale pragnienie zatrzymania tej cudownej chwili było oznaką tchórzostwa. Nie miała dość odwagi, by zrobić to, czego chciał Conrad, i musi mu to jakoś wytłumaczyć. Dlatego zgodziła się pójść z nim na spacer po kolacji. Nie mogła pozwolić, by żył fałszywą nadzieją. Jego wyznanie miłości i propozycja, że się nią zaopiekuje, dowodziły, że sprawy zaszły za daleko. Nie miała pojęcia, jak zniesie następne dni, gdy on nie będzie już chciał przebywać z nią w tym samym pomieszczeniu, nie mówiąc o kochaniu, ale to był jedyny sposób. Podjęła tę decyzję podczas kolacji. Przez dwie godziny patrzyła na niego i myślała z rozpaczą o tym, jak mogłoby

być między nimi. wyobraziła ich sobie w łóżku, wiedząc, że intymność, jaka stałaby się ich udziałem, byłaby przeciwieństwem tego, co dawał jej Hunter. Myślała o szacunku i uczciwości, na których opierałby się ich związek. Dlaczego los ją tak doświadczał? Dlaczego nie poznała Conrada przed Hunterem? Ale nie poznała i już. Ostrożnie wysunęła dłoń z ręki Conrada. - Conrad - powiedziała - zasady zaangażowania, jak to nazwałeś, nie zmieniły się. Cokolwiek nas łączy lub mogłoby połączyć, istnieje jedynie w

twojej głowie. Nigdy do niczego nie dojdzie między nami z tego prostego powodu, że jestem w ciąży. Na jego twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia. Pomyślała, że nigdy nie przestanie nienawidzić siebie za to, co zrobiła. - Chyba zgodzisz się ze mną, że to wszystko zmienia - dodała, starając się panować nad głosem. Rozdział pięćdziesiąty pierwszy Ale ty nie możesz być w ciąży! - Przykro mi, ale tak. Według specjalistów jestem geriatryczną matką.

- Ale jak? To znaczy... - Conradowi zabrakło słów. Czuł się oszukany. Jak ona mogła ukryć przed nim tak ważną informację? - Kiedy się dowiedziałaś? - W zeszłym tygodniu. W zeszłym tygodniu? Nigdy w życiu nie czuł się tak zdradzony. - Czy to było zaplanowane? -Nie. - Czy Hunter wie? Pokręciła głową. - Będzie równie zaskoczony jak ja. - I kryłaś się z tym aż do dzisiaj?

- Czekałam na właściwy moment. - I to jest ten moment? Po tym wszystkim, co ci powiedziałem, a ty dałaś mi... - Ponownie zabrakło mu słów. - Nie dałam ci nic prócz przyjaźni mruknęła. - Sam to powiedziałeś. - Nie - odpowiedział. - Dałaś mi coś więcej. Dałaś mi nadzieję, że może być między nami coś poważnego. Tak szczerze ze mną rozmawiałaś dziś po południu. Czy w ten sposób nie dałaś mi nadziei, że pewnego dnia może nas coś łączyć? Uniosła wzrok. Miała śmiertelnie bladą

twarz. - Nie powinnam była ci mówić tych wszystkich rzeczy. - Ale powiedziałaś. I zrobiłaś to z jakiegoś powodu. -Ja... byłam zdenerwowana, a ty nalegałeś i w końcu ustąpiłam. Wstał, podszedł do balustrady i popatrzył na jezioro. Od czasu do czasu ciemna tafla migotała w świetle księżyca, gdy ryba podpływała do czarnej, gęstej niczym smoła powierzchni i znikała, machnąwszy ogonem. Conrad zacisnął pace na metalowej barierce. Myśl, że Helen go

oszukała, była równie wstrętna, jak świadomość, że kochała się z Hunterem i poczęła jego dziecko. - Czy tego właśnie chcesz? - spytał, odwracając się do niej. - Mieć dziecko z Hunterem? - Dziecko scali nasze małżeństwo odparła bez wahania. - Pewnie, jak jakiś magiczny klej - rzucił zjadliwym tonem. Niedowierzanie zmieniło się w nim w gniew. Czuł złość, że zrobiła z niego głupca i że po raz kolejny Mac miał rację. Helen nie zamierzała odejść od Huntera. Zakochał się jakjakiś naiwniak,

oddał marzeniom i gdy krew zaczęła szybciej krążyć w żyłach, uwierzył, że ona pewnego dnia zrozumie, że lepiej jej będzie z nim. Może jednak okazał się równie arogancki i egoistyczny jak Hunter? A co z niewiernością Huntera? Może powinien powiedzieć Helen, co wie. Czy wtedy zrozumie, że myliła się, sądząc, iż dziecko zmieni jej męża? Ale co on na tym zyska? Helen jest w ciąży z Hunterem, a on nadal będzie czuł, że nie była z nim szczera.

-Wielką odpowiedzialnością obarczasz to nieszczęsne dziecko stwierdził złośliwie. - Mam nadzieję, że on lub ona podoła zadaniu naprawy waszego małżeństwa. Zauważył, że bardzo ją zranił tymi słowami. No i dobrze. Bo on też czuł się zraniony, a nawet więcej - zdruzgotany. Czekał na odpowiedź, by znowu jej dogryźć. Ale ona milczała ze wzrokiem utkwionym w dłoniach leżących na kolanach. Może myślała o dziecku, którym posłużył się, by ją zranić? Ogarnął go wstyd. Co z niego za człowiek? Nagle przypomniało mu się dziecko jego i Sam. Pamiętał wybrane przez nich imiona: Noah, jeżeli będzie

chłopiec, i Louisa dla dziewczynki. Stanął mu przed oczyma pokój dziecinny, który wspólnie urządzili niebiesko-żółty szlaczek z łódkami, białe mebelki, długo przez nich wybierane w Ikei i jeszcze dłużej składane. Sam uparła się, że uszyje zasłony, chociaż od szkoły nie miała w ręku igły i nici. Wyszły idealnie, tak jak wszystko, co wymyśliła. Chciała, żeby wszystko było dopracowane do ostatniego szczegółu dla ich pierwszego dziecka. Pomyliła się tylko co do jednej rzeczy. Tego cholernego szlafroka. Popatrzył na Helen.

- Przepraszam - wydusił z trudem. Mam nadzieję, że to dziecko przyniesie szczęście tobie i Hunterowi. Zasługujesz na nie. - Ty też - powiedziała cicho. Wsunął ręce do kieszeni spodni. - Chyba jednak nie. Rozdział pięćdziesiąty drugi Było coś w tutejszym świetle poranka, co łagodziło wszystkie ostrości i kanty. Szkoda, że życie cały czas nie może być równie piękne, pomyślała Lucy. Przeciągnęła się leniwie, po czym obróciła tyłem do okna. Alessio spał

spokojnie obok niej. Jeżeli to możliwe, we śnie wyglądał jeszcze przystojniej. W przeciwieństwie do niej, pomyślała z żalem, przesuwając ręką po rozczochranych włosach. Decyzja o pójściu z Alessiem do łóżka nie należała do trudnych. W normalnych okolicznościach nie zdecydowałaby się na przelotną przygodę lub wakacyjny romans. Ale dla Ales-sia zrezygnowała z zasad. Gdy znaleźli się w jej pokoju - nie w jego, jak na początku proponował zastanawiała się przez chwilę, jak będzie się czuła rano. Czy pożałuje

nierozważnego kroku? Okazało się, że nie. Jak mogła żałować czegoś tak cudownego? Nie musiała tłumaczyć się przed sobą, bo wystarczyło jedno spojrzenie na Alessia, a serce wzbierało jej w piersi. Jeżeli coś ją zaszokowało, to intensywność uczuć. Nigdy nie była w takiej sytuacji i wolała nie myśleć, co to może oznaczać. Gdy Alessio ją rozebrał, powiedział, że nigdy nie zapomni tej chwili. Nie wiedziała, czy naprawdę tak myślał, ale ona była pewna, że na zawsze zachowa to w pamięci. Był zręcznym i czułym kochankiem, co wcale jej nie zdziwiło. Zaskoczyło ją pełne uniesień przeżycie, jakie stało się ich udziałem. Pieścił jej ciało, wielbiąc

każdy jego skrawek - bladą karnację, pełne piersi, krągłość bioder. Zachwycała ją jego spontaniczność i brak zahamowań. Żaden Anglik nie był do tego zdolny. Ale może wszyscy Włosi tak się zachowywali? Zamierzała cicho wymknąć się z łóżka i pójść do łazienki, lecz drgnęła nerwowo, bo Alessio chwycił ją za nadgarstek. - O nie, nigdzie nie pójdziesz. Zaśmiała się, próbując uwolnić się z jego uścisku. - Alessio, muszę wziąć prysznic.

Zignorował ją i płynnym ruchem przyciągnął do siebie tak, że po chwili leżała na nim. - Weźmiemy prysznic razem. Później odpowiedział, ujmując jej twarz w dłonie. - Udawałeś, że śpisz, prawda? - Tak. Wcześniej obserwowałem, jak patrzysz w okno. O czym myślałaś? - To tajemnica. - Myślałaś o ojcu? - O ojcu? Zwariowałeś?

- Ne wspomniałaś o nim ani słowem. - Bo myślałam o czymś znacznie ciekawszym. O tobie. Uśmiechnął się, przesunął ręką po jej włosach i zebrał je na karku. - Opowiedz, jak było na spotkaniu z Marcusem. Rozmawialiście szczerze? spytał ciepłym, pełnym troski głosem. -Jeżeli chcesz wiedzieć, to nawet zbyt szczerze. Zsunęła się na bok, oparła mu głowę na ramieniu i powiedziała, o co zapytała ojca i co jej odpowiedział. Gdy skończyła, Alessio przesunął

palcami wzdłuż jej pleców, jakby grał arpeggio, a potem wrócił znacznie wolniej. Zadrżała z pożądania i ojciec poszedł w zapomnienie. Alessio pochylił się ku niej i namiętnie pocałował w usta. - Nie będziesz miał siły - zażartowała, gdy jego intencje stały się jasne. - Zapomniałeś, że jesteś rekonwalescentem? - Wobec tego będę leżał, a ty zrobisz resztę. Zaśmiała się. - Z przyjemnością, ale nie mam czasu. Przypominam ci, że przyjechałam tu zwiedzać. Mamy dziś rano jechać do

willi Balbi coś tam czy jakoś. - Villa del Balbianello może zaczekać. Ja nie mogę. Ti voglio. Zmarszczyła brwi. - Powiedziałeś to wczoraj wieczorem. Co to znaczy? - To znaczy, że cię pragnę. Odrzucił pościel i zaczął pieścić wargami jej szyję i piersi, sunąc coraz niżej. Zadrżała pod wpływem jego dotyku. Gdy rozsunął jej nogi, zamknęła oczy i wszelkie myśli uleciałyjej z głowy.

Orlando obudził się wcześnie i pomyślał, że gorzej być nie może. Nie tylko dlatego, że straszliwie bolała go głowa. Wczoraj wieczorem znowu pokłócił się z Savannah. To była ich najgorsza sprzeczka, chociaż podejrzewał, że możliwości Savannah nie sięgnęły jeszcze szczytu. Nie znal nikogo, kto z równą łatwością potrafił zmienić się ze słodkiego króliczka w podłą jędzę. Gdyby wiedział, że może być taka, nigdy by się z nią nie związał. Podłożył ręce pod głowę i utkwił wzrok w suficie, usiłując przypomnieć sobie, co go w niej pociągało. Cokolwiek to

było, dawno minęło. Osoba, za którą szalał, okazała się samolubną, zaborczą dziewczyną, która musi jeszcze dorosnąć. A może był dla niej zbyt surowy? W końcu miała dopiero dwadzieścia lat i biorąc pod uwagę jej wychowanie, a w szczególności tego ojca, trudno się dziwić, że wystarczyło strzelić palcami, by zmieniła się w nadąsanego, rozpuszczonego bachora. Mógł mnożyć wymówki przemawiające na jej korzyść, sęk w tym, że nie chciał i nie potrzebował kłopotów. Co plasowało go w pierwszej lidze o nazwie: „Mężczyźni to samolubne dranie".

Lawinę wzajemnych oskarżeń wywołała Savannah, z uporem maniaka powtarzając, że powinien stanąć w jej obronie podczas lunchu. Fakt sporo wypiła, on też, ale nie był w nastroju do kompromisu. Dość już w tej sprawie zrobił, gdy przyszła do niego z przeprosinami. Przełknął jej słowa dla świętego spokoju, jak również sugestię, że powinna przeprosić Helen, Conrada i Maca, ale miarka się przebrała, gdy ponownie wyciągnęła tę sprawę. - Czy wiesz, jak się zdenerwowałam, gdy wybiegłeś za Lucy? spytała.

- Nie - odpowiedział. - A czy ty wiesz, jak bardzo zdenerwowałaś Lucy swoimi uwagami ojej ojcu? - No i znowu to samo. Lucy, cholerna Lucy. Co jest z tą pieprzoną dziewczyną? Dlaczego zawsze jej bronisz? - Dobrze wiesz, że to moja najlepsza przyjaciółka, a przyjaciele troszczą się o siebie. A tak w ogóle, to ty wyciągnęłaś ten temat. wychyliła kieliszek grappy i wycelowała palcem w jego twarz. - Zadam ci jedno pytanie: Dlaczego nie skrócisz jej cierpień i nie przelecisz jej?

Ona aż się pali do tego. - O czym ty, u diabła, mówisz? - Och, nie udawaj głupiego. Dobrze wiesz, o czym mówię. I wiesz, co myślę? - Oświeć mnie. - Moim zdaniem sprawia ci przyjemność to, że trzymasz ją w napięciu. Tak, im dłużej się nad tym zastanawiam, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że rajcuje cię świadomość, iż ona zrobiłaby wszystko, by zaciągnąć cię do łóżka. To podbudowuje twoje ego Dała mu prztyczka w nos. - Jesteś

flirciarzem, Orlando. Zasranym flirciarzem. Gdyby Lucy nie była taka beznadziejna, to pewnie żal by mi się jej zrobiło. Ale moim zdaniem ona nie traci ani chwili, odkąd tu przyjechała. Nawet doceniam jej gust. Sama chętnie bym się z nim zabawiła. - Za dużo wypiłaś - powiedział Orlando, zaskoczony jej słowami. - A kim ty, u diabła, jesteś? Moim tatą? spytała, podnosząc głos, aż ludzie zaczęli patrzeć w ich stronę. - Wiem, jak bardzo lubisz być w centrum uwagi - mruknął. - Ale panuj nad sobą, dobrze? Wszyscy się na nas

gapią. - To spadaj stąd! - krzyknęła. Najpierw mnie denerwowałeś, a teraz zaczynasz przerażać. Mówisz, jak te wszystkie staruchy z wycieczki. W ogóle nie wiem, po co tu przyjechałam. Ta cała impreza od początku zalatuje cholerną nudą. Bardziej ubawiłabym się w domu, depilując bikini woskiem. - Więc zrób nam wszystkim tę łaskę i zjeżdżaj do domu. - Nie obawiaj się. Mam taki zamiar. Patrzył, jak, zataczając się, wychodzi z baru i przeklinał dzień, w którym ją

poznał. Powinien pójść za nią i upewnić się, czy dotarła bezpiecznie do hotelu, ale nie ruszył się z miejsca. Zamiast tego zamówił jeszcze jedno piwo i starał się o niej nie myśleć. Stojąc teraz pod prysznicem, przypomniał sobie, jak poznał Savannah na starej plebanii, jak pojawiła się przed jego drzwiami przemoknięta do suchej nitki i jak zastał ją nagą w łóżku. Przyszło mu do głowy, że ona sprytnie wyreżyserowała każde ich spotkanie. Podstawił twarz pod mocny strumień wody z prysznica, zastanawiając się, jak mógł tego nie widzieć. Czy Lucy go nie ostrzegała? Czy nie uprzedzała, że

Savannah oznacza kłopoty? Brzmiały mu w uszach słowa Savannah o tym, że Lucy chce pójść z nim do łóżka. Nie miał pojęcia, skąd jej to przyszło do głowy, ale myliła się. Lucy od początku widziała w nim jedynie przyjaciela. Kiedyś miał z tym problem. Zdarzyło się to na przyjęciu z okazji jego dwudziestych pierwszych urodzin. Lucy wystąpiła w potwornie obcisłych białych dżinsach i prostym czarnym topie na ramiączkach. Nie włożyła stanika i gdy z nim tańczyła, ocierała się piersiami o jego tors. Nagle musiał się od niej odsunąć. Na tym by się nie skończyło, gdyby się dowiedziała, że wywołała u niego erekcję. A ona jeszcze

pogorszyła sprawę, szepcząc mu do ucha, że nie ma na sobie majtek. - Te dżinsy są takie ciasne, że by się nie zmieściły - dodała ze śmiechem. Potem całymi tygodniami leżał w łóżku i oddawał się fantazjom na jej temat. W końcu zebrał się na odwagę, by wyznać, co do niej czuje, lecz wtedy zadzwoniła i powiedziała, że poznała fantastycznego faceta imieniem Steve. Znajomość ze Steve'em trwała mniej więcej tyle samo, ile Orlandowi zajęło uświadomienie sobie, że Lucy nigdy nie będzie go traktować jak chłopaka. Od tego dnia był dla niej jedynie dobrym starym Orlandem. Czasami żałował, że tak jest, ale, ogólnie rzecz biorąc, pogodził się

sytuacją. Za śmieszne uznał również sugestię Savannah, że zwodzi Lucy. Te paranoidalne bzdury wynikały z jej dziecinnej zazdrości o jego bliską przyjaźń z Lucy. Jednak im dłużej się nad tym zastanawiał, tym bardziej rosło w nim podejrzenie, czy aby Savannah nie ma racji. Czy możliwe, że Lucy okazywała taką niechęć Savannah, bo była o nią zazdrosna? Jeżeli tak, to okazał się kompletnym ślepcem. Ale przecież wiedziałby, gdyby Lucy zobaczyła w nim kogoś więcej niż przyjaciela. wyszedł spod prysznica i wycierając się

ręcznikiem, przypomniał sobie jeszcze coś, co wczoraj powiedziała Savannah: że Lucy nie marnowała tu czasu. To była tania zagrywka, ale niepozbawiona prawdy. Już sama myśl o Lucy z tym włoskim gogusiem wystarczała, by poczuł się jak wtedy, gdy na scenie pojawił się Steve skoro on nie może mieć Lucy, to inni też nie. wytarł ręcznikiem zaparowane lustro i przyjrzał się swojemu odbiciu. Czyżby się zmienił? Po dłuższym zastanowieniu doszedł do wniosku, że nie. Wcale go to nie

zaskoczyło. W głębi duszy zawsze wiedział, że on i Lucy powinni być razem. - Wobec tego trzeba coś z tym zrobić powiedział głośno. Najpierw musi rozmówić się z Savannah. W trakcie golenia zaczął planować, co jej powie przy śniadaniu. Wyjaśni, że lepiej będzie zakończyć sprawy między nimi, gdyby przyszło jej do głowy, że mogliby się pocałować i pogodzić. Wątpił jednak, czy będzie miała na to ochotę. Ale Savannah nie pojawiła się na śniadaniu. Nie było również Lucy i

Helen. Siedział przy stole z Makiem i Conradem, udając, że interesuje go, co Mac czytał im z przewodnika o willi, którą mieli tego ranka zwiedzać. - Villa Balbianello stoi na skalistym cyplu, więc ogrodu tam za dużo nie ma poinformował Mac swoim dwóm milczących towarzyszy przy stoliku. Ciekawe, dlaczego znalazła się w planie zwiedzania. Gdy żaden z nich nie odpowiedział, Mac przewrócił oczyma i dolał sobie kawy. Wesoła wycieczka, nie ma co. Gdy śniadanie dobiegło końca,

zdecydował się coś powiedzieć, korzystając z okazji, że Orlando poszedł przodem. Dawno nie widział go w tak ponurym nastroju. - Czy twój humor ma coś wspólnego z faktem, że Helen nie pojawiła się na śniadaniu? - spytał Conrada. -Nie. - Więc o co chodzi? - Nie twój interes. Czekali na windę. W pobliżu nie było nikogo. Mac ponownie wcisnął guzik.

-Jeżeli nie będziesz uważał, staniesz się taki jakja - oznajmił. Winda najwyraźniej utknęła na górze. - No więc, w czym problem? - Czy jest sens, bym prosił, żebyś dał temu spokój? - Nie. Możesz sobie wierzyć lub nie, ale zbyt wiele dla mnie znaczysz, bym stał z boku i patrzył, co z siebie robisz. Conrad rozpiął mankiety i podwinął rękawy koszuli. - A co właściwie z siebie robię? - Nawet nie będę na to odpowiadał. Przyjechała winda i weszli do środka.

-Jeżeli dzięki temu poczujesz się lepiej, to miałeś rację co do Helen powiedział Conrad, gdy zamknęły się drzwi windy. - Ona nigdy nie odejdzie od Huntera. Mac spojrzał na odbicie Conrada w lustrze. Tak było bezpieczniej, niż patrzeć mu w oczy. - Co sprawiło, że doszedłeś do takiego wniosku? - Ona jest w ciąży. - Dobry Boże! - No właśnie.

- Chyba to nie twoje dziecko? - Nie słyszałeś, co mówiłem? To dziecko Huntera. Winda zatrzymała się na ich piętrze. - Wstąpisz do mnie i dokończymy tę rozmowę, czy będziemy kluczyć wokół niej przez cały dzień? Conrad spojrzał na zegarek. - Musimy być w holu za dwadzieścia minut. - Wystarczy nam czasu. Weszli do pokoju, który pokojówka zdążyła już posprzątać, i Mac dał

znak Conradowi, żeby usiadł. Lecz on pokręcił głową i zapatrzył się w okno. - Wie o tym od tygodnia - wyjaśnił. - Od tygodnia i nic nie powiedziała. - Musiała mieć swoje powody. Conrad obrócił się. - Na przykład jakie? Zeby wbić mi nóż i pokręcić nim kilka razy dla zabawy? - Helen nie jest taka. Nie ma w niej cienia złośliwości. - Też tak uważałem, ale teraz już nie wiem, co myśleć. - Dziwne, że Hunter nie chwalił się

swoim ojcostwem podczas wczorajszego lunchu. To byłoby w jego stylu, nie sądzisz? - Helen mówi, że jeszcze mu nie powiedziała. Mac zmarszczył brwi. - Ciekawe dlaczego. Conrad zdawał się go nie słyszeć. - Najbardziej poruszyło mnie to, że Helen usiłuje przekonać siebie, iż dziecko będzie taką magiczną różdżką, która odmieni ich małżeństwo. Ona nie kocha Huntera. Jestem tego pewien. Wczoraj mi powiedziała, że wyszła za niego tylko po to, by zapewnić

babci lepszą opiekę. - Tak ci powiedziała? -Jak tu stoję. Jeżeli wierzyć jej słowom, nad starszą panią znęcano się w poprzednim domu opieki i Hunter ze swoim pełnym portfelem był dla nich jak rycerz w lśniącej zbroi. Dziwne, ale Mac nie był tym zaskoczony. Nie tym, że starszą panią źle traktowano, ale że Helen skorzystała z okazji. Znaleźliby się tacy, który uznaliby ją za przebiegłą i wyrachowaną, ale on przeżył już dość, by patrzeć na to inaczej. Czasami trzeba zdobyć na wielkie poświęcenie i kompromis, gdy w grę wchodzi dobro

ukochanych osób, i nieuczciwie byłoby to osądzać. Ale tu chodziło o dziecko. Co prawda Helen dopiero od tygodnia wiedziała, że jest w ciąży, ale dlaczego nic nie powiedziała, wiedząc, co Conrad do niej czuje? Powinna być bardziej szczera wobec niego, pomyślał, czując wzbierający gniew. Opanował się jednak, bo nie pomógłby tym Conradowi. - Posłuchaj - powiedział uspokajającym tonem. - Ze względu na dziecko Helen musi spróbować naprawić swoje małżeństwo. Powinieneś o niej zapomnieć. - Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Zwłaszcza przy tym, co wiem.

- To znaczy? - Hunter ma romans. On nie jest w Dubaju, ale gdzieś niedaleko z kobietą. Podsłuchałem, jak wczoraj rano rozmawiał z nią przez komórkę w Villi Carlotta. Mac westchnął i usiadł ciężko na brzegu łóżka. Zaczynał żałować, że nalegał na tę rozmowę. - Myślisz, że Helen wie? - Nie mam pojęcia. Potrafi dobrze się maskować. Jeżeli wie, to coraz mniej jej współczuję. Czy ona nie ma szacunku dla samej siebie?

Mac prychnął. - Mocne słowa i niepozbawione hipokryzji, bo gdyby nie była tym, kim jest, wciągnąłbyś ją w romans. - To nie to samo. Ja kochałem Helen, podczas gdy Hunter pieprzy się, z kim popadnie. - Kto wie, może masz rację. Ale jedno jest pewne: musisz zostawić Helen w spokoju. Chcesz, żebyśmy skrócili pobyt i polecieli wcześniej do domu? Nikły uśmiech przemknął przez twarz Conrada. - I pozbawić cię ogrodów? Nigdy bym

sobie tego nie darował. Mac uśmiechnął się. - W taki razie lepiej się pospieszmy. Czekają na nas na dole. Ciekawe, czy ta przystojna Włoszka będzie dziś naszą przewodniczką. Mam nadzieję, że tak. Rozdział pięćdziesiąty trzeci Francesca wyłączyła komórkę drżącą ręką. Potwierdziło się to, co podejrzewała, odkąd odkryła u siebie guzek. Umierała na tę samą chorobę, która zabrała jej matkę. Na chłoniaka. Jakoś zdołała zachować spokój i rzeczowy ton, gdy lekarz przekazał

jej wiadomość i zalecił kolejną wizytę w celu przeprowadzenia dalszych badań. Teraz jednak strach i panika, które dotąd trzymała na wodzy, groziły wybuchem. Próbowała je powstrzymać, skupić myśli na czekającej ją wycieczce z grupą angielskich turystów do willi Balbianello. Nie była jednak w stanie. Czując mdłości, podeszła do drzwi kuchni, otworzyła je i wyszła na zewnątrz. Stojąc w ogrodzie, spojrzała na trawnik i wybuchnęła płaczem. Nie chciała umierać, nie chciała zostawiać Marcusa i rodziny. Mokrymi od łez oczyma popatrzyła w niebo, na Boga, który ją karał. Najpierw nie chciał jej dać upragnionego dziecka, a teraz to. I wszystko dlatego, że popeł-

niła błąd, zakochując się w Marcusie i rozbijając mu rodzinę. Jak można było wierzyć w Boga, który był taki mściwy? Objęła się ramionami, by powstrzymać drżenie, i pokonując szok i słabość zeszła na skraj ogrodu. Stała tu drewniana ławeczka z widokiem na jezioro, na której tak często siadali z Marcusem, popijając wino i usiłując nadgonić dzień. Usadowiła się na niej i płakała do kompletnego wyczerpania. Nie sądziła, że gdy potwierdzą się jej obawy, przestanie cokolwiek czuć. Jakby jej walka z życiem dobiegła końca. Śmierć. To słowo odbijało się echem w jej głowie. Klamka zapadła, a ona nic

nie mogła na to poradzić. Dotąd łudziła się, że najgorsze ją ominie. Ale zgasła ostatnia iskra nadziei i wiary. Jakże łatwo było uwierzyć w swoją niezniszczalność. Tak żarliwie modliła się o cud, nie dla siebie, lecz mając na względzie Marcusa. Najdroższy Marcus. Jak ona mu to powie? Przypomniała sobie ich niedawne drobne sprzeczki - jego złość na Lucy i Alessia i wczorajszą reakcję, gdy przyznała się, że po południu była z grupą turystów z „Ogrodów marzeń", wrócił właśnie do domu po kolacji z Lucy. - Dlaczego mi nie powiedziałaś? -

spytał. - Sądziłam, że się temu sprzeciwisz. Chciałeś trzymać mnie w cieniu. - To nie tak. Po prostu nie chciałem niczego przyspieszać. Może będziesz musiał, pomyślała, lecz nie powiedziała tego głośno. - Okazało się, że nie było tam nikogo w wieku Lucy - wyjaśniła. -Więc pewnie nie przyszła. - Faktycznie - stwierdził ponurym tonem. - Alessio się o to postarał. Całe popołudnie spędzili razem.

Wspominając lapidarność jego wypowiedzi i wyraźne rozczarowanie, że zrobiła coś za jego plecami, podciągnęła nogi pod brodę i znowu się rozpłakała. Muszę mu powiedzieć, pomyślała. Nie może być sekretów między nami. Jakoś przetrwa ten dzień i powie mu wieczorem. Przyprowadzi go tu, usiądą razem i będą patrzeć, jak słońce zachodzi. Wtedy powie mu, że będą musieli maksymalnie wykorzystać czas, jaki im pozostał. W najlepszym razie dziesięć miesięcy, powiedział lekarz. A może mniej. Marcus obserwował żonę z okna sypialni i nie miał już wątpliwości, że to koniec ich małżeństwa. Mógł się jedynie

domyślać ze sposobu, w jaki siedziała na ławce - z przygarbionymi plecami i podciągniętymi pod brodę nogami - że zastanawia się, jak mu powiedzieć, że odchodzi. Wszystko na to wskazywało: nieobecności, przedłużające się milczenie, roztargnienie, podskakiwanie za każdym razem, gdy dzwonił telefon, i odsuwanie się od niego za każdym razem, gdy chciał się z nią kochać. Był w łazience, gdy usłyszał, że dzwoni jej komórka. Poszła na górę, bo nie chciała, by podsłuchał jej rozmowę. Teraz czuł, gdy przycisnął

czoło do szyby i patrzył na samotną postać żony, że od tego, co zaszło między Francescą a jej kochankiem, nie ma odwrotu i nadszedł czas podjęcia decyzji. Może to dziwne, ale tak bardzo ją kochał, że nie mógł patrzeć, jak się męczy. Czuł się w obowiązku pomóc jej podjąć decyzję. Wolałby, żeby znalazła szczęście z kimś innym, niż cierpiała z jego powodu. Jeżeli się kogoś kocha, trzeba pozwolić mu odejść, jeżeli tego pragnie. Tak właśnie postąpił z Lucy. Wczoraj wieczorem, gdy odprowadził ją do hotelu, wracał do domu z nadzieją, że

zrozumie, iż dlatego był z nią aż do bólu szczery, bo chciał pokazać, iż z Francescą łączy go prawdziwe uczucie, nie jakiś przelotny romans. W przeciwnym razie nie zdecydowałby się na podjęcie tak poważnych kroków. Zanim rozmowa zaczęła się rwać, Lucy była zdecydowana przyjść do Pescallo i poznać Francescę. Ogarnęło go wówczas wielkie szczęście, teraz jednak wątpił, czy dotrzyma obietnicy. Nie zdąży, bo Francesca wcześniej odejdzie. Może już spakowała walizkę i ukryła ją gdzieś w domu?

Na myśl o tym ogarnął go taki smutek, że nie był w stanie ruszyć się z miejsca. Gdy doszedł do siebie, postanowił pojechać do swojego biura w Mediolanie. Zamierzał pracować w domu na wypadek, gdyby Lucy zechciała się z nim widzieć, ale musiał się stąd wyrwać i zająć czymś myśli. A to zapewniała tylko praca. Przewodniczka, którą wczoraj poznali, prowadziła ich w stronę przystani. Mac specjalnie szedł wolniej, by móc wszystkich obserwować. Na czele grupy, obok Franceski, szła Olivia ze swoim nowym towarzyszem, siedemdziesięciotrzy-letnim wdowcem z Cirencester, weteranem „Ogrodów

marzeń", dla którego była to już piąta wycieczka. Vi i Barbara zostały odrzucone jak niepotrzebny sweter w gorący letni dzień. Conrad prowadził uprzejmą rozmowę z Colinem Campbel-lem i udawał, że podziwia jego nowy aparat cyfrowy. A Helen, która wyglądała, jakby nie spała całą noc, rozmawiała z Orlandem. Savannah się nie pojawiła. Co to Lucy, to niech Bóg ją błogosławi. Uśmiech na jej twarzy mógłby oświecić drogę stąd do Swanmere. Nic dziwnego. Przed chwilą wszyscy byli świadkami, jak całowała się z tym przystojnym młodzieńcem imieniem Alessio. Byli tak zajęci sobą - Alessio przyciskał

ją do tylnej ściany windy - że gdy drzwi się otworzyły, nie zdawali sobie sprawy, że wszyscy na nich patrzą. To był żywiołowy, spontaniczny, zapierający dech w piersi pocałunek i wywołał spontaniczną burzę oklasków. Ale mina Orlanda sprawiła, że Macowi zrobiło się go żal. Biedaczysko, pomyślał. Pojął, co się zdarzyło. Witaj w klubie doświadczonych przez los i przegranych, młodzieńcze. Znowu płynęli na drugą stronę jeziora, tym razem do Lenno. Gdy prom zawinął do Tremezzo i wysiedli ci, co chcieli obejrzeć Villę Carlotta, Mac rozejrzał się za Helen. Siedziała

samotnie, z zamkniętymi oczyma, a jasnokremowy jedwabny szalik na szyi powiewał na wietrze. - Nie ciekawią cię widoki? - spytał, klapnąwszy na ławkę obok niej. Drgnęła nerwowo. - Mac! Byłam myślami daleko stąd. - No jasne. Pewnie wybierałaś ubranka dla dziecka. Wjego głosie brzmiał gniew i czuł, jak pulsuje mu w skroniach od nadmiaru emocji, które domagały się ujścia. Dotąd nie chciał pognębiać Conrada i trzymał

buzię na kłódkę, ale zdążył już ochłonąć i był gotowy do ataku. Chciał uświadomić Helen, ile złego zrobiła. Zbladła w odpowiedzi na jego ironiczną uwagę. - Conrad ci powiedział - mruknęła. - Ajakże. Dlaczego milczałaś? Dlaczego go zwodziłaś? Nie grałaś fair, Helen. Nigdy ci tego wybaczę. - Nie chciałam, żeby sprawy tak się skomplikowały. - Ale stało się i Conrad jest załamany. Byłaś pierwszą kobietą, której okazał jakieś uczucia.

- Przestań, Mac, proszę. Myślisz, że nie wiem? Nie jestem bez serca. Ale Mac nie mógł przestać. Od śmierci Sam nie czuł równie silnego pragnienia, by chronić Conrada. - Więc co zamierzasz zrobić w tej sprawie? - A co mogę zrobić? - Ty i twój uroczy mąż moglibyście wyprowadzić się ze Swanmere. I to najszybciej, jak się da. Popatrzyła na niego zaskoczona i mimowolnie uniosła dłoń do ust.

- Tak bardzo mnie nienawidzisz? - W tej chwili tak. Francesca mogła prowadzić te wycieczki z zamkniętymi oczyma, co było jej na rękę. Gdy przypłynęli do Lenno, poinstruowała grupę, że mają przejść główną ulicą pięknego miasteczka do łodzi, która zawiezie ich do Punta Balbianello. Przykazała też zachować ostrożność przy wchodzeniu na pokład. Sprawdziła, czy liczba osób się zgadza, i gdy szyper Roberto, szkolny kolega jej braci, odepchnął łódź od mola, zajęła jedyne wolne miejsce obok atrakcyjnej kobiety o kasztanowych włosach, wyglądającej

jak okaz nieszczęścia. W swojej dotychczasowej pracy Francesca spotykała najczęściej osoby zadowolone z tego, że mogą oderwać się od trosk i kłopotów w pracy i w domu. Ale kto wie, z jakimi problemami zmagała się ta kobieta. Podobnie jak nikt by się nie domyślił, że zaledwie półtorej godziny temu ona sama usłyszała wyrok śmierci. Jednak najbardziej interesowała ją Lucy. Natychmiast rozpoznała córkę Marcusa. Nie było to trudne. Widziała ją przecież z Alessiem w windzie hotelowej. Ach, ten Alessio, pomyślała z czułym rozbawieniem, kryjąc się za filarem, żeby jej nie zauważył. Nie chciała, żeby zdradził

Lucy, kim ona jest. Teraz ukryta za okularami przeciwsłonecznymi mogła spokojnie przyjrzeć się córce Marcusa. Była ładną dziewczyną, ale co takiego miała w sobie, co zwróciło uwagę Alessia? W ciągu ostatnich pięciu lat interesował się eleganckimi dziewczętami z Mediolanu i Rzymu. Jego ostatnia przyjaciółka, zanim omal nie umarł na zapalenie opon mózgowych, była córką bogatego przemysłowca z Piemontu. W przeciwieństwie do nich Lucy była naturalna niczym wiatr rozwiewający jej długie, falujące blond włosy. Bez makijażu i wyszukanych strojów - w brzoskwiniowej lnianej spódnicy,

białym topie i klapkach - emanowała świeżością, która była równie angielska, jak herbata, bułeczki i krykiet. Może to pociągało Alessia? Odsuwając na bok preferencje kochliwego młodzieńca, dalej przyglądała się pasierbicy. Nie sprawiała wrażenia kogoś złośliwego i niesympatycznego. Wprost przeciwnie. Rozmawiając z ożywieniem ze starszym panem, wydawała się osobą szczerą, z poczuciem humoru. Oto wreszcie mogę ją zobaczyć na własne oczy, po ponad dziesięciu latach wyobrażania sobie, jaka ona jest, pomyślała Francesca. Serce ścisnęło jej

się na myśl o tym, jak bardzo Marcus musiał cierpieć, nie mogąc widywać córki. Ale nie tylko Marcus na tym stracił. Lucy także. Pozbawiono ją ojca, który nigdy nie przestał jej kochać. To wielka strata. Nigdy by do tego nie doszło, gdyby nie pojechała do Londynu na studia, a Marcus nie zrzuciłby jej z roweru. Zawsze uważała, że zapłacił za nią niesprawiedliwie wysoką cenę, a tym bardziej teraz, gdy patrzyła na jego ukochaną córkę. Muszę naprawić krzywdę, którą wyrządziłam im obojgu, pomyślała. Nawet gdyby miała to być ostatnia rzecz, jaką zrobi. I musi też zawrzeć pokój z Lucy.

W którymś momencie podczas zwiedzania willi Balbianello powie jej, kim jest. wczoraj przedstawiła się członkom grupy, dziś jednak nie podała nawet swojego imienia, więc Lucy mogła się niczego nie domyślać. Zresztą jej zachowanie nie wskazywało na to, że skojarzyła fakty. Pilnując razem z Robertem, by wszyscy bezpiecznie wysiedli z łodzi, myślała o tym, z jaką łatwością można zająć umysł czymś innym, wcześniej w domu zdumiało ją, że z takim spokojem patrzyła, jak Marcus wyjeżdża do Mediolanu. Nieoczekiwane pojawienie się Lucy w Bellagio najwyraźniej

wyprowadziło go z równowagi, bo nie zauważył, że płakała. Dobrze się stało, bo dzięki temu nie powiedziała mu, że znowu będzie przewodniczką grupy z „Ogrodów marzeń". Dobrze się również stało, że miała co robić. Gdyby musiała spędzić ten dzień sama, użalałaby się nad sobą. Dopóki starczy jej sił, będzie pracowała. Tak właśnie robiła jej matka. Przez kilka miesięcy zajmowała się wnukami, łajała synów, że zbyt ciężko pracują, chwaliła synowe za to, że okazują cierpliwość swoim mężom, lecz pewnego dnia jej energia wyczerpała się. Gdy trafiła do szpitala, szybko przyszedł koniec. Zbyt szybko.

Żadne z nich, chociaż mieli świadomość, że śmierć jest nieuchronna, nie było na to przygotowane. Jej najtrudniej było pogodzić się ze stratą matki. Na szczęście miała Marcusa, na którym mogła się wesprzeć w najtrudniejszym okresie żałoby. Francesca przełknęła ślinę i zacisnęła usta, zastanawiając się, kto Marcusowi przyjdzie z pomocą, gdy ona umrze. Lucy, pomyślała. To musi być Lucy. Rozdział pięćdziesiąty czwarty Lucy zręcznie wyskoczyła na molo, odrzucając pomoc szypra i

przewodniczki. Nigdy dotąd nie czuła się równie szczęśliwa. Czy mogło być inaczej? wcześniej pod prysznicem, gdy Alessio mydlił jej plecy, spytał, czy będzie mógł zobaczyć się z nią wieczorem po pracy. Zażartowała, że musi się wcześnie położyć, a poza tym, czy nie czeka na niego kolejna dziewczyna? Odwrócił ją twarzą ku sobie. - Dlaczego tak mówisz? Dlaczego miałbym się spotykać z inną? - Bo jesteś włoskim bogiem seksu. A tak właśnie postępują bogowie seksu odparła ze śmiechem. I ta cudowna chwila wkrótce się skończy, dodała w

myślach już znacznie poważniej. Przesunął dłonią po twarzy, wycierając wodę z oczu. - Lucy, nie żartuj sobie ze mnie. Ti prego. Od chwili gdy cię ujrzałem, nie chcę widzieć innej. Uniósł jej brodę, pozwalając, by woda obmyła jej twarz, po czym mocno pocałował w usta. Gdy wspominała teraz ten namiętny pocałunek - i słowa Alessia - czuła, jak ciągnie ją ku niemu jakaś magnetyczna siła. Żaden mężczyzna tak na nią nie działał, wystarczyło, że pomyślała o

muskularnym ciele Alessia przy swoim i czuła falę pożądania. Teraz zrozumiała, co znaczy zwalić kogoś z nóg. Pewnie wszyscy uważają, że tak jak wiele kobiet przed nią uległa urokowi przystojnego cudzoziemca, zręcznie żonglującego czułymi słówkami, pomyślała, idąc za przewodniczką stromą, krętą ścieżką, wzdłuż której rosły starannie przycięte platany. A nawet jeżeli? Przecież to nie zbrodnia. Zycie jest zbyt krótkie, by odmawiać sobie odrobiny przyjemności. Grupa zatrzymała się i wszyscy wyjęli aparaty. Lucy sięgnęła po swój na widok migotliwej taflijeziorawcałej okazałości. Bellagio wyglądało z tego

miejsca jak niewyraźna linia horyzontu. Poruszona niezmąconym pięknem krajobrazu, pomyślała z zazdrością o tych, którzy tu mieszkali, wczoraj Alessio powiedział jej, że do jego ulubionych wspomnień z dzieciństwa należą te z pobytów w Bellagio, zwłaszcza zimą, gdy ośnieżone szczyty gór tonęły w nieziemskiej mgle unoszącej się nad jeziorem. - Gdy byłem mały, myślałem, że w jeziorze mieszkają potwory, które nocą podpływają do brzegu i porywają niegrzeczne dzieci, by je zjeść. Oczywiście rodzice nie wyprowadzali mnie z błędu, bo tylko tak mogli

ujarzmić niegrzecznego chłopca. Wybuchnęła śmiechem, zastanawiając się, czy rzeczywiście był takim niegrzecznym dzieckiem. Słońce mocno przygrzewało na bezchmurnym niebie i Lucy skryła się w cieniu, by podziwiać widok. Jak bardzo życie ojca musiało się zmienić, gdy opuścił Anglię. Zal ścisnął jej serce. Nie powinna wczoraj tak go zostawić. Była pewna, że poczuje się lepiej, gdy przypomni mu o tym, co zrobił, ale nie całkiem jej się to udało. - Dobrze się bawisz? Ku jej zaskoczeniu był to Orlando. Nie

pamiętała, kiedy ostatnio ze sobą rozmawiali i kiedy w ogóle o nim myślała. - wspaniale - odpowiedziała i natychmiast Alessio stanął jej przed oczyma. Chętnie by mu się zwierzyła jak za dawnych czasów, ale miał taką poważną minę. Na jego twarzy zamiast radości malowała się chłodna obojętność. Czy otaczające piękno nie robiło na nim żadnego wrażenia? Gdyby tu był Alessio, pewnie rozwarłby ramiona i zaczął śpiewać. To właśnie jego namiętna, nieposkromiona natura tak ją w nim pociągała.

Może i był zwolennikiem niepraktycznej filozofii zachęcającej do korzystania z uroków chwili, ale jego nieposkromiona radość życia zaczynała i jej się udzielać. Zwiedzający zgromadzili się teraz wokół przewodniczki, która opowiadała o ostatnim właścicielu willi - hrabim Guido Monzino, który prowadził wyprawy na Mount Everest i biegun północny - ale Lucy nie podeszła do nich. Co prawda przewodniczka mówiła ciekawie i z zapałem, ale Lucy wolała cieszyć się zapierającym dech w piersi widokiem. - A ty jak się bawisz? - spytała, bo Orlando również nie ruszył się z miejsca.

- Naprawdę musisz pytać? Zamrugała powiekami. - Nie rozumiem. Czyżbym coś przeoczyła? - Chodzi o Savannah. Ona i ja... Pewnie się domyślasz, że wyszła z tego kompletna katastrofa. A to mi nowina! - miała ochotę wykrzyknąć z triumfem, ale się powstrzymała. - Ach, tak - odparła. - A gdzie jest Savannah? - Nie mam pojęcia. Ostatni raz

widziałem ją wczoraj wieczorem. Pokłóciliśmy się - westchnął. - Kolejny raz. wygląda na to, że nie jestem w stanie jej dogodzić. - To minie. Popatrzył na nią z uwagą. - Nie sądzę. Postanowiłem z nią zerwać. Jeszcze dwa dni temu to właśnie pragnęła usłyszeć. Teraz jednak przyjęła tę wiadomość ze spokojem, o jaki siebie nie podejrzewała. - Wielka szkoda. Byłeś z nią taki szczęśliwy. Zmieszał się.

- To było chwilowe zauroczenie. Zawahał się i uśmiechnął nerwowo. - Podobnie jak w przypadku ciebie i tego pianisty. Lucy pojęła znaczenie subtelnej aluzji i wcale jej się nie spodobało. Uśmiechnęła się cierpko. -Wszyscyjuż poszli dalej. Lepiej do nich dołączmy. Ale Orlando nie dawał za wygraną. - On nie jest w twoim typie, Luce. - Czyja mam jakiś typ?

- Wiesz, o co mi chodzi. I chyba zbytnio się pospieszyłaś. - A mogłam inaczej? - Zabrzmiało to nonszalancko, ale co innego miała powiedzieć? Za kogo ten Orlando się uważa? I pomyśleć, że jeszcze niedawno sądziła, że go kocha. Chyba musiała zwariować. - Spędziłaś z nim noc, prawda? - A jeżeli tak? Co cię to obchodzi? - Przecież ty go w ogóle nie znasz. - No to w ten sposób lepiej go poznam. - Czy nie przeszkadza ci to, że

prawdopodobnie jesteś dla niego jedynie przelotną przygodą? Ze jak tylko wyjedziesz, zacznie czarować jakąś inną naiwną ofiarę? Dość tego! Jej cierpliwość wyczerpała się. - Nie jestem naiwną ofiarą - odparła z całym spokojem, na jaki mogła się zdobyć. - Dobrze wiem, co robię. Świetnie się bawię w przeciwieństwie do ciebie. A teraz, jeżeli pozwolisz, dołączę do grupy i obejrzę ogród. Orlando patrzył, jak Lucy odchodzi, i żałował każdego wypowiedzianego przez siebie słowa. Jak mógł się tak pomylić?

Niepotrzebnie zraził Lucy. A chciał jedynie dać jej do zrozumienia, jak bardzo się o nią troszczy. Tymczasem nawet nie zapytał o ojca. Ale z niego tuman. wszystko przez zazdrość. Nie mógł znieść myśli, że Lucy jest z tym Włochem i że on ją oszuka i skrzywdzi. Jedyną pociechą było to, że będzie przy niej, gdy tak się stanie. A wszystko przez niego. Przecież to on ją namówił, by przyjechała do Włoch. Powinien był dać sobie spokój. Zapatrzył się na jezioro. Chyba tylko dla niego ta wycieczka okazała się kompletną katastrofą.

- Boże, nawet nie wiesz, jak tu jest beznadziejnie. Przystojny młodzieniec siedzący naprzeciwko Savannah zmarszczył brwi. - Ale dlaczego? Bellagio to urocze miejsce. - Może dla tych po pięćdziesiątce, ale nie dla osób w moim wieku zaśmiała się. - Pewnie dlatego zainteresowałeś się Lucy, prawda? Spuścił wzrok i wrzucił kostkę cukru do śmiesznie małej filiżanki czarnej kawy. Savannah wypiła łyk cappuccino i próbowała wyczytać z twarzy Alessia,

co teraz powie. Niestety, niczego się nie dowiedziała. Kiedy w końcu zeszła na śniadanie z potwornym bólem głowy, natknęła się w jadalni na Allessia. Siedział przy fortepianie, ale grał coś zupełnie innego niż przedtem. Była to jakaś straszna klasyka, od której pękały uszy. Jego palce fruwały po klawiszach, czarne włosy trzepotały niczym zasłona na wietrze, gdy poruszał głową z boku na bok. Skrzywiła się na ten potworny hałas i odetchnęła z ulgą, gdy przerwał na jej widok. - Mogę w czymś pomóc? - spytał. - Możesz,jeżeli wskażesz mi, gdzie

mogłabym dostaćjakieś śniadanie - odparła. - Obawiam się, że już za późno. Rozejrzał się po pustej jadalni, gdzie dwóch kelnerów zmieniało obrusy. Śniadanie skończyło się ponad godzinę temu. Z tym swoim niesamowicie seksownym akcentem i oszałamiającą urodą tworzył całkiem zgrabną całość. Lucy miała dobry gust: najpierw Orlando, a teraz ten facet. Nagle przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Przynajmniej zajmie się czymś, czekając, aż Orlando ruszy tyłek i

przyjdzie do niej z podkulonym ogonem. - Ojej, jaka szkoda - odpowiedziała. Może gdybym ładnie poprosiła, dostałabym chociaż kawę. - Myślę, że da się to załatwić. - A mogłabym wypić ją tutaj i posłuchać twojej gry? Bo grasz bardzo dobrze. A może by ci to przeszkadzało? Przez chwilę wydawało się, że rozważa jej propozycję, po czym ostrożnie zamknął wieko instrumentu. - Skończyłem na dziś - odpowiedział. Coraz lepiej. Nie będzie musiała znosić

tego ogłuszającego hałasu. - W takim razie może przyłączysz się do mnie? - Grazie, ale muszę teraz odpocząć. Uśmiechnął się. Odwzajemniła uśmiech. - Z tego, co słyszałam od Lucy, wcale mnie to nie dziwi. Uniósł w górę kształtne brwi. Takjak się spodziewała, zwróciła tym jego uwagę. No, to zaczynamy zabawę. - Lucy opowiadała ci o mnie? - spytał. - O tak. Jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami i wszystko sobie mówimy. Zrobiłeś na niej wrażenie.

Rozumiem dlaczego. - Zmierzyła go wzrokiem od stóp do głów. - wrażenie? A jakie? O rany, czy nie są cudowni ci mało skomplikowani cudzoziemcy, którzy nie znają angielskiego? - Chodź ze mną na kawę, to ci powiem odparła. - A tak w ogóle to mam na imię Savannah. Zaprowadził ją do pobliskiego baru pod arkadami, wśród rzędu sklepów i restauracji, w którym, jak powiedział, można zjeść najlepsze croissanty w Bellagio.

- No to co byś chciał wiedzieć o Lucy? spytała, gdy pochłonęła dwa rogaliki nadziewane morelami i grzankę. Ból głowy szybko zniknął. Wypił kawę jednym łykiem, po czym odstawił fdiżankę na spodeczek, wyciągnął przed siebie nogi i utkwił w niej te swoje cudowne oczy. - Nic - odpowiedział cicho. - Bardziej ty mnie interesujesz. Opowiedz mi o sobie. Tak przypuszczała. Napalony Włoch zawsze myśli o jednym. Niech tylko Lucy dowie się, że i ją próbował podrywać. To zetrze z jej twarzy ten zadowolony uśmieszek. Może jednak nie

będzie to stracony dzień. Rozdział pięćdziesiąty piąty Helen czuła okropne mdłości. Powinna coś zjeść na śniadanie, ale nie mogła niczego przełknąć. Zdołała jedynie wypić w pokoju filiżankę kawy. W drodze powrotnej do Bellagio usiadła z przodu, z dala od pozostałych uczestników wycieczki, i starała się nie myśleć o tym, że jest jej niedobrze. Ale to nie pomagało. Nieustannie brzmiała jej w uszach przykra rozmowa z Makiem. Kilka razy podczas zwiedzania Villi Balbianello napotykała jego wzrok i

kuliła się wewnętrznie, pragnąc zapaść się pod ziemię. Najgorsza była chwila, gdy stali w cieniu lodżii, mając za plecami Tremezzinę, a przed sobą fragment jeziora z wyspą Comacina. Przewodniczka opowiadała im, jak kardynał Durini, pierwszy właściciel wilii, polecił zbudować dom z dwoma pokojami po bokach, biblioteką i salonem muzycznym. - Właśnie tu kardynał spędzał większość czasu w towarzystwie najbliższych przyjaciół. Niektórzy z nich byli najświatlejszymi umysłami epoki. Właśnie przy słowie „przyjaciele" Mac

popatrzył na Helen z wyrazem szczerej pogardy na twarzy. Miała wrażenie, że w tym spojrzeniu kryła się cała wrogość świata. Poczuła się tak, jakby ją uderzył. Miała ochotę rzucić mu się w ramiona i błagać o wybaczenie. Ale to nigdy nie nastąpi. Dwaj ludzie, którzy stali się jej bliscy, odkąd zamieszkała w Swanmere Mac i Conrad - nienawidzili jej i nie mogła mieć im tego za złe. Sama to spowodowała. W rezultacie nigdy już nie doświadczy ich życzliwości. Straciła ich przyjaźń i będzie tego żałowała do końca życia.

Uczucie mdłości wzmogło się. Pragnąc zająć czymś myśli, wyjęła z torebki komórkę Huntera, by zadzwonić do domu opieki i dowiedzieć się, co z Emmą. Wzięła telefon męża, bo wczoraj zapomniała naładować swój. Komórka Huntera była kosztowniejsza i bardziej skomplikowana niż jej stary model, więc dopiero po kilku minutach doszła, jak on działa. Otworzyła książkę adresową z nadzieją, że znajdzie tam potrzebny numer. Zgodnie z przewidywaniami lista numerów była bardzo długa. Większości nie znała, alejeden okazał się znajomy. Przez chwilę przyglądała mu się w milczeniu. Dlaczego?

Dlaczego Hunter zapisał akurat ten numer w swoim telefonie? Nie spuszczała wzroku z małego ekranu i w myślach rzuciła monetą. Orzeł: to nic nie znaczy, a ona zachowuje się paranoicznie. Reszka: To coś znaczy i powinna szukać dalej. Poszukała. Weszła w wiadomości Huntera i po kilku sekundach podejrzenie okazało się prawdą. Było wszystko w tym dziecięcym języku skrótów i błędów ortograficznych, który, jak naiwnie

sądziła, był domeną nastolatków. Hunter miał romans. I to z kobietą, którą uważała za swoją najlepszą przyjaciółkę. Z Annabel. Gdy stateczek dopłynął do Bellagio, starała się jak najszybciej z niego wysiąść. Gwar i zapach benzyny sprawiły że żołądek podszedł jej do gardła. Zaczęła się obawiać, że nie zdąży na czas dotrzeć do hotelu. Przyciskając dłoń do ust, usiłowała przepchnąć się przez tłum ludzi. Serce waliło jej w piersi i w głowie wirowało. Jak Annabel mogła to zrobić? Huntera była w stanie zrozumieć, ale Annabel? Przecież była jej przyjaciółką.

To ona zachęciła ją, by umówiła się z Hunterem. „Nie pozwól, by wymknął ci się z rąk" - powiedziała. Dochodziła do hotelu du Lac po drugiej stronie Piazza Mazzini, gdy ciało odmówiło jej posłuszeństwa. Nogi się pod nią ugięły, niebo zawirowało i zapadła ciemność. Ostatnią rzeczą, jaką usłyszała, był przeraźliwy pisk hamulców i ludzkie okrzyki. Conrad pierwszy znalazł się przy Helen, wszystko działo się tak szybko. Przed chwilą patrzył, jak pospiesznie schodzi z promu, w następnej zaś leżała na ulicy przy przednich kołach samochodu.

Ukląkł i zaczął mówić do niej cicho i z rosnącą obawą. - Helen! Słyszysz mnie? Helen! Gdy nie otrzymał odpowiedzi, przyłożył jej rękę do szyi, odsuwając jedwabny szalik. Wokół nich zaczął gromadzić się tłum gapiów. - Dołtore! -krzyknął ktoś. -Amhulanza! - Polizia! - Infarto! „Infarto" oznaczało atak serca, ale to nie on był powodem zasłabnięcia Helen. Wśród rosnącego wokół chaosu usłyszał

Maca, który kazał wszystkim się cofnąć. Jeden człowiek go zignorował - kierowca samochodu. Mężczyzna znajdował się w stanie wielkiego wzburzenia. Gestykulował gorączkowo, a w oczach miał panikę. - Non ha guardato! - krzyczał, wskazując na Helen. - Non ho auuto tempo difermarmi! Dio mio! - Dobrze, już dobrze! - krzyknął Conrad do Włocha. -Nie uważała i nie miał pan czasu zahamować. A teraz zamknij się pan!

W tym momencie Francesca odciągnęła kierowcę na bok, a Conrad ponownie spróbował wyczuć puls, odsuwając od siebie myśli o innym czasie i miejscu. Zamknął oczy. Helen, błagam, mówił w myślach. Nie rób mi tego. Nie rób ty także! Usiłował się skoncentrować, nie zwracając uwagi na serce boleśnie tłukące się w piersi. Czuł pot spływający mu po plecach i paraliżujący strach gotów nim zawładnąć. Wreszcie wyczuł puls - słaby, ale był. Otworzył oczy. Dzięki Bogu, żyje. - Co z nią? Uniósł głowę i zobaczył Maca przykucniętego obok. Za nim stali Lucy i

Orlando. - Żyje. Poza tym nic więcej nie wiem. Czy ktoś wezwał karetkę? - Si, już jest w drodze - odpowiedział młody kelner. - Myślisz, że moglibyśmy ją ruszyć? spytał szorstko Mac. Conrad pokręcił głową. - Nie. Nie wiemy, czy nie doznała jakichś wewnętrznych urazów. Czy ktoś wie, czy uderzył ją samochód? - Nie sądzę - wtrącił Orlando. Widziałeś, co się stało? - spytał

Conrad. - Niedokładnie. Mogę się tylko domyślać. Leży zbyt blisko samochodu, więc wątpię, by ją uderzył. W przeciwnym razie odrzuciłoby ją znacznie dalej. Co więcej, na masce samochodu nie widać wgniecenia. Na zderzaku też nie. Conrad skrzywił się. - Czy mogłaby pani zapytać kierowcy? zwrócił się do Franceski. Zanim przewodniczka zdążyła się odezwać, krąg gapiów rozstąpił się, by kogoś przepuścić. Była to Savannah, a z

nią Alessio, pianista z hotelu. - Cholera! - wykrzyknęła Savannah. - To Helen! Czy ona żyje? Mac wstał i odsunął ją na bok. - Czekamy na karetkę. Powinna przyjechać lada chwila. Francesca podeszła do Conrada. - Kierowca mówi, że to stało się tak szybko, że nie ma pewności, czy w nią nie uderzył. Dźwięk syreny alarmowej sprawił, że wszyscy odwrócili się w stronę ulicy. Conrad poczuł ulgę. Jednak na krótko, bo okazało się, że to policja.

Dwóch funkcjonariuszy wysiadło z alfa romeo i zaczęli rozpędzać tłum gapiów, powodując jeszcze większe zamieszanie. - Mam się tym zająć? - spytała Francesca, gdy policjanci przystąpili do zbierania informacji. Gdy przyszła kolej na kierowcę, ten znowu zaczął wyrzucać z siebie potok niezrozumiałych słów, przewracając przy tym oczyma i wymachując rękami. Conrad kiwnął głową, pozwalając, by przewodniczka przejęła dowodzenie. On myślał tylko o Helen. Nadal leżała bez ruchu i nadal była nieprzytomna. Poczuł się bezradny. Na myśl o tym, że mogłaby

nie odzyskać świadomości, ogarnęła go taka rozpacz, że nie był w stanie swobodnie oddychać. Jak żyłby dalej ze świadomością, że ich ostatnia rozmowa miała w sobie tyle żółci? - Och, Helen - wyszeptał, pochylając się nad nią tak nisko, że ustami prawie dotykał ucha. - wybacz mi, proszę. Nie myślałem nawet połowy tego, co powiedziałem. - Cofnął się gwałtownie. Czy mu się wydawało, czy ona naprawdę się poruszyła? - Helen? Otworzyła oczy, zamknęła je, po czym znowu otworzyła. - Conrad?

Spłynęła na niego fala ulgi. - Tak - szepnął. - To ja. Zmrużyła oczy przed blaskiem słońca. - Co się stało? Dlaczego ci wszyscy ludzie gapią się na mnie? - Nie jesteśmy pewni, ale stałaś się nagle atrakcją Bellagio. Jak się czujesz? - Okropnie. Głowa mnie boli. - Doznałaś wstrząsu. Nie radziłbym... Za późno. Uniosła głowę, a wtedy zobaczył krew na asfalcie. - Zaczekaj chwilę - powiedział. -

Ostrożnie rozwiązał jej szalik i podłożył pod głowę. - Mam nadzieję, że nie był drogi - dodał. - Kupię ci nowy, jeżeli chcesz. Uśmiechnęła się blado. - Przepraszam cię, Conrad. Przepraszam za wszystko, co powiedziałam. Nie powinnam cię okłamywać, wybacz mi, proszę. Jej uśmiech zbladł i łza spłynęła po policzku. Otarł ją. - Nie mam czego wybaczać - powiedział cicho. - Wszystko będzie dobrze. Zamknęła oczy i twarz jej zszarzała.

- Powiedz Macowi, że też go przepraszam. Nie chciałam, żeby mnie znienawidził. - Sama mu to powiedz. Jest tutaj. Helen! Helen, słyszysz mnie? Lecz ona niczego już nie słyszała, bo znowu straciła przytomność. Chwycił ją za rękę i mocno ścisnął. Chwilę później znowu zawyła syrena. Tym razem nadjechała karetka. Rozdział pięćdziesiąty szósty Mylnie wzięto Conrada za męża Helen i zaproszono go do karetki.

Francesca wyjaśniła, że szpital znajduje się w Lecco, około dwadzieścia pięć minut drogi stąd. - Spotkamy się na miejscu. Pomogę panu, gdyby zaistniały jakieś problemy językowe - powiedziała Conradowi. Wtedy Mac zapytał Francescę, czy nie mógłby zabrać się razem z nią. Nigdy by sobie nie wybaczył, gdyby Helen umarła, a on nie wytłumaczyłby się ze swojego zachowania dziś rano. Potraktował ją podle, bez dwóch zdań. A teraz może nie mieć okazji, by wszystko wyjaśnić. Krótko ją znał, ale gdy przypomniał sobie te wszystkie miłe chwile, które spędzili razem, czuł ucisk

w gardle. Jej ciche, życzliwe towarzystwo działało na niego niczym balsam. Tak często podnosiła go na duchu zaskakującymi przebłyskami humoru i wnikliwością. Nawet flirtowała z nim, dzięki czemu znowu czuł się młody. Stary głupiec z niego. Otarł łzy wierzchem dłoni, korzystając z tego, że Francesca była zajęta prowadzeniem samochodu po krętej drodze. Savannah siedziała z Orlandem, Lucy i Alessiem na tarasie hotelowym, próbując skontaktować się z ojcem. Nie miał przy sobie komórki, zadzwoniła więc do Clancy'ego. Clancy zawsze wiedział, co robić, i na pewno zadzwoni

do hotelu, w którym ojciec się zatrzymał. Czekając na połączenie z przyrodnim bratem, szykowała się do przekazania mu nowin. Ciekawa była, jak zareaguje na wiadomość, że nie tylko jemu powiększy się rodzina. Gdy ratownicy wnosili Helen do karetki, podsłuchała, jak Conrad informuje ich, że ona jest w ciąży. W ciąży! Nie mogła w to uwierzyć. Na myśl o tym czuła obrzydzenie. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnęła, to braciszek lub siostrzyczka. Nienawiścią napawał ją fakt, że ojciec

będzie się czulił do tego dzieciaka. wreszcie usłyszała głos Clancy'ego. - Cześć, Savannah - powiedział. - Jak tam Włochy? Mam nadzieję, że pogoda jest lepsza niż tu. Pospiesznie opowiedziała mu, co się zdarzyło i że nie może skontaktować się z ojcem w Dubaju. - W Dubaju? - powtórzył. - Co tata tam robi? - Nie mam pojęcia. Nie wiedziałeś, że on tam jest? Wczoraj rano dostał telefon i po południu wyjechał.

- To dla mnie coś nowego. Ale nie panikuj, zadzwonię do Judith, jego sekretarki. Będzie wiedziała, gdzie on jest. Ale co z Helen? - Nie wiem. Była nieprzytomna, gdy zabierała ją karetka. -Jesteś z nią w szpitalu? -Nie. - Została tam sama? W głosie przyrodniego brata zabrzmiało niedowierzanie. A nawet nutka krytycyzmu. On zawsze był z Helen w dobrych stosunkach. - Nie bądź głupi - odparła obronnym

tonem. - Oczywiście że nie została tam sama. Są z nią przyjaciele. - To dobrze. A teraz poczekaj cierpliwie, to do ciebie oddzwonię, dobrze? Kilka minut później jej komórka się odezwała. W głosie Clancy'ego brzmiało zdumienie. -Judith nic nie wie o Dubaju - wyjaśnił. - Była przekonana, że tata jest we Włoszech z tobą i Helen. - To niemożliwe. Pamiętasz, jak tata żartował, że bez względu na to, jak starannie zacierałby ślady, Judith i tak go znajdzie.

- Rzeczywiście, to dziwne. Na szczęście wie, w jakich hotelach się zatrzymywał, i teraz je obdzwania. Na pewno w ciągu godziny skontaktujemy się z nim. Chcesz, żebym przyleciał? - Nie. Jak tylko będę miała jakieś wieści ze szpitala, dam ci znać. Dopiero gdy zakończyła rozmowę, przypomniała sobie, że nie powiedziała mu o ciąży Helen. W tym czasie towarzystwo przeniosło się do innego stolika, żeby mogła swobodnie rozmawiać. Teraz wrócili i słuchali jej relacji z rozmowy z bratem. Pomimo wczorajszej kłótni Orlando był dla niej miły.

Szkoda, że wcześniej się nie zmobilizował. Lucy słuchała opowieści Savannah o tym, że sekretarka Huntera usiłuje go znaleźć, i wiedziała, że coś tu się nie zgadza. Pamiętała, jak wczoraj na promie, gdy płynęli do Tremezzo, Hunter mówił, że jego sekretarka sprawdza loty do Dubaju. „W tej chwili" - brzmiały jego słowa. Miała złe przeczucia. Zaniepokoiło ją jeszcze coś, co zauważyła na kilka sekund przed wypadkiem. Pod markizą jednego z barów przy Piazza Mazzini siedzieli przy stoliku Savannah i Alessio.

Przypomniały jej się słowa Orlanda wypowiedziane w Villi Balbianello. „Czy nie przeszkadza ci to, że prawdopodobnie jesteś dla niego jedynie przelotną przygodą?". Jak mogła być taka głupia i sądzić, że to, co przeżyła z Alessiem, było czymś więcej niż wakacyjnym romansem? Najbardziej bolało ją to, że sprawił, iż czuła się wyjątkowa, uwielbiana, pożądana. Teraz wiedziała, że każde jego słowo było zręcznym oszustwem, okazją do zabawy, dopóki nie pojawi się kolejna dziewczyna. Mógłby chociaż zaczekać, aż ona wyjedzie. I dlaczego musiała to być akurat Savannah? Jakże nienawidziła tej

dziewczyny. Zbeształa siebie w duchu, że myśli o sobie, gdy biedna Helen leży w szpitalu. Ale tylko tak mogła zapanować nad chęcią dania Savannah po gębie i kopnięcia Alessia w jakieś czułe miejsce. Przynajmniej miałaby satysfakcję. Odeszła na koniec tarasu na wypadek, gdyby jednak uległa pokusie, by dać Savannah i temu gogusiowi nauczkę, jaką na długo by zapamiętali. Na sąsiednim balkonie kobieta podlewała kwiaty. Zapragnęła nagle znaleźć się w Swanmere i podlewać własny ogród. Pomyślała o Danie i

wyobraziła go sobie w tej jego brzydkiej starej kurtce, jak opiera się na motyce i gawędzi z Billem i Joe'em. Jakie proste było jego życie w porównaniu z jej własnym. Wstawał rano, kręcił się po domu, a potem do końca dnia pracował na działce. Może gdy osiągnie jego wiek, też będzie prowadziła takie spokojne i proste życie. - Lucia? To mógł być tylko Alessio. Odwróciła się. - Nie nazywaj mnie tak! - wybuchnęła. Właściwie nigdy więcej się do mnie nie odzywaj.

Dwadzieścia dwa kilometry od Bellagio, w Lecco, Conrad miał wrażenie, że znalazł się w piekle. Oczekiwanie było nie do zniesienia. Wciąż nie miał żadnych informacji o stanie zdrowia Helen. Powtarzał sobie, że brak wiadomości to dobre wiadomości. Dzięki Bogu, że Mac był z nim. I Francesca. Bardzo mu pomogła przy formalnościach papierkowych i tłumaczeniu, gdy zaszła taka potrzeba. W tej chwili była przed szpitalem i rozmawiała przez komórkę z mężem, który okazał się ojcem Lucy.

Francesca szybko przyznała, że Lucy jeszcze nie wie, kim ona jest. - Usiądź wreszcie - powiedział Conrad do Maca, spacerującego od dziesięciu minut po poczekalni. - wykończysz się. - To najmniejszy problem - burknął Mac. - Zrobił jeszcze kilka kroków, po czym zatrzymał się przed Conradem. Problem w tym, że zrobiłem dziś rano coś strasznego. Coś, czego będę żałował do końca życia. Conrad uniósł głowę. - A spowiedź ci pomoże? - Chyba tak.

- No to wal. - Powiedziałem... powiedziałem Helen, że ona i Hunter powinni wyprowadzić się ze Swanmere. Conrad zmarszczył brwi, ale milczał. - Co gorsza, powiedziałem, że jej nienawidzę. Tym razem w oczach Conrada pojawiło się zaskoczenie. - Dlaczego to powiedziałeś? Przecież ją uwielbiasz. Mac zgarbił się i spojrzał na niego z nieszczęśliwą miną. - Byłem zły wściekły na nią za to, co ci

zrobiła. - Nie powinieneś się wtrącać. Jestem wystarczająco dorosły, żeby samemu się bronić. - Wiem. Nazwij to miłością opiekuńczą. - Mac westchnął głęboko. Jesteś mi bardzo bliski, Conradzie. Może to nie pora, ale i tak ci powiem. Chciałem to zrobić... Urwał, bo w drzwiach poczekalni stanęła kobieta w białym fartuchu prawdopodobnie lekarka.

- Signor Madison-Tyler? Conrad zerwał się na równe nogi. - Sono U signor Truman. Un amico. Kobieta zmarszczyła brwi, przez co wyglądała jeszcze poważniej. - Dov'e U marito? Dobre pytanie, pomyślał Conrad. Hunter mógł być wszędzie. - Non lo so - odpowiedział. Tu kończyła się jego podstawowa znajomość włoskiego. Żałował, że nie ma z nimi Franceski.

-Co... może... nam... pani... powiedzieć... o... Helen? - przyszedł mu z pomocą Mac, stosując klasyczną w takich sytuacjach metodę wymawiania wyrazów wolno i wyraźnie. Lekarka w końcu się uśmiechnęła, co Conrad przyjął za dobry znak. - La signora Madison-Tyler jest już przytomna. Ma wstrząśnienie mózgu, ale wyjdzie z tego. - Dzięki Bogu - powiedział Conrad z ulgą. W tym momencie zobaczył, że Mac zamyka oczy jak do modlitwy po czym chwieje się, bo nogi odmawiają mu

posłuszeństwa. Conrad podskoczył, żeby uchronić go przed upadkiem. Rozdział pięćdziesiąty siódmy Jakie to dziwne, że sceny z dzieciństwa pojawiają się w najmniej spodziewanym momencie, pomyślała Helen, półprzytomna z szoku i bólu. Gdy miała dziewięć lat, znalazła w ogrodzie zdechłego ptaka. Była jesień i po dwóch dniach sztormowej pogody wiatr strącił liście z drzew, które grubą warstwą pokryły trawnik i kwietne rabaty. Helen pomagała dziadkowi grabić liście w wilgotne sterty i znalazła ptasie szczątki - szkielet z roztrzaskaną główką. Jak to

bywa u większości dzieci, niezdrowa fascynacja pokonała strach i Helen uklękła w wilgotnej trawie, żeby lepiej się przyjrzeć. Zawołała dziadka. - Myślisz, że wleciał na drzewo i spadł? - spytała. Latem szpak uderzył w świeżo umyte okno i dłuższy czas leżał na ziemi, zanim doszedł do siebie i odleciał.- Musiał lecieć bardzo szybko, żeby rozbić sobie główkę. - Prawdopodobnie główka została zmiażdżona już po śmierci. - Myślisz, że ktoś nastąpił na nią? spytała, wydało jej się to okropne.

- Takie rzeczy się zdarzają - odparł dziadek, zgarniając ptasie szczątki na stertę liści. Po tym zdarzeniu Helen przez dłuższy czas patrzyła pod nogi, chodząc po ogrodzie. Gdyby dzisiaj uważała, gdyby się nie zdenerwowała, nie dostała z tego powodu mdłości i nie spieszyła się do hotelu, nie miałaby teraz wrażenia, że jej głowę zmiażdżył czyjś but. Dopóki leżała nieruchomo, ból był do wytrzymania, ale najmniejszy ruch powodował jego eksplozję wewnątrz czaszki. Jeżeli dobrze zrozumiała to, co mówił lekarz, zemdlała i rozbiła sobie głowę w czasie upadku. Zostanie na noc

na obserwacji i jeżeli nic się nie będzie działo, jutro ją wypiszą. A co później, tego nikt nie wie. Rozległo się ciche pukanie do drzwi. - Mogę wejść? Popełniła błąd, instynktownie odwracając głowę w stronę drzwi i aż zamknęła oczy z bólu. Gdy nieco zelżał, otworzyła je i zobaczyła stojącego w progu Conrada. Dała mu znak, żeby wszedł. Zamknął drzwi i zbliżył się do łóżka. -Jak się czujesz? - Bywało lepiej.

- Okropnie nas przestraszyłaś. - Sama się przestraszyłam. Czemu nie siądziesz? Przysunął krzesło i pochylił się tak, że łokciem dotykał łóżka. Tak bardzo wzruszyła ją troska malująca się na jego twarzy, że wyciągnęła ku niemu rękę. Ujął jej dłoń i delikatnie trzymał w swojej. Miała mu tyle do powiedzenia. Tyle do wytłumaczenia. Wtedy zauważyła, jaki jest blady i spięty. - Dobrze się czujesz? - Hej! To nie tak ma być. To ja sobie siedzę wygodnie na krześle, a ty leżysz w łóżku z zabandażowaną głową.

Wyczuła jego nieszczerość, ale była zbyt zamroczona, żeby drążyć temat. Teraz najważniejsze było to, co miała mu do powiedzenia. - Conrad... - zaczęła. - To, co ci powiedziałam... - To nie ma znaczenia - przerwał jej. Nie dbam już o to, że nie powiedziałaś mi o ciąży. - Conrad, proszę, pozwól mi wyjaśnić. - W porządku, Helen, to naprawdę nie jest dla mnie istotne. Najważniejsze, żebyś była szczęśliwa.

- Aleja skłamałam, gdy powiedziałam, że jestem w ciąży. Zobaczyła zmieszanie w jego oczach. -Ale dlaczego? Dlaczego powiedziałaś, że jesteś? - Żeby... żeby skończyć z nami. Byłam zdesperowana. Tylko to przyszło mi do głowy. Chciałam, żebyś mnie znienawidził. A potem tego żałowałam. - Och, Helen! Nie mógłbym cię znienawidzić. -Jest jeszcze coś, co powinieneś wiedzieć. Odchodzę od Huntera. -Tak?

- On ma romans. Nie chcę udawać, że jestem świętoszką, ale mam dość. Nie chciałam tego ze względu na Emmę, ale już dłużej nie mogę. - Kiedy dowiedziałaś się o jego romansie? - Odkryłam to tego ranka, gdy wracaliśmy do Bellagio. Chciałam skorzystać z komórki Huntera i odkryłam SMS-y do... do mojej przyjaciółki. To dlatego nie patrzyłam, gdzie idę, kiedy przechodziłam przez ulicę. Myślałam tylko o zdradzie przyjaciółki. Ścisnął jej dłoń. -Wiesz, że Hunter jest teraz z nią,

prawda? Zamurowało ją. - Wiedziałeś? Kiwnął głową. - Ale skąd? - Nie uwierzyłem w ten jego niespodziewany wyjazd do Dubaju, więc sprawdziłem rozkład lotów. Nie było żadnego w tym czasie, o którym on mówił. Podsłuchałem też przypadkiem, jak rozmawia z tą kobietą przez komórkę, gdy byliśmy w Villi Carlotta. - Powinieneś był mi powiedzieć. - Nie mogłem. - Nie rozumiem.

- Nie chciałem ryzykować, że będziesz ze mną tylko dlatego, żeby dokuczyć mężowi. Musiało nas łączyć coś prawdziwego. - To zawsze było prawdziwe, Conradzie. W tym właśnie tkwił problem. Od samego początku. wyczerpanie dało o sobie znać i Helen zamknęła oczy. Kiedy je otworzyła, Conrad stał nad nią. wyglądał, jakby zamierzał pochylić się i pocałować ją. Ale w tym momencie rozległo się pukanie do drzwi i odwrócił głowę. Conrad próbował wyczytać coś z wyrazu twarzy stojącej w drzwiach

Franceski. Nie potrafił jednak powiedzieć, czy ma dobre, czy złe wieści. - Przepraszam, że przeszkadzam powiedziała cicho - ale lekarz powiedział, że pański stryj pytał o pana. Odwrócił się w stronę Helen, by dać jej znak, że wróci, jak tylko będzie mógł. - Później ci wyjaśnię - dodał, widząc niepokój na jej twarzy, po czym wyszedł pospiesznie. Oby to nie był drugi udar. Wiedział, że prawdopodobieństwo wystąpienia następnego, jest duże, ale jeśli istnieje sprawiedliwość na świecie, może

zostanie to Macowi zaoszczędzone. Zwłaszcza że pierwszy był rozległy. Usiłował przekazać lekarzom jak najwięcej szczegółów na temat stanu zdrowia Maca, ale szybko dano mu do zrozumienia, że jego obecność jest zbędna. Celowo nie wspomniał Helen o zasłabnięciu Maca, bo nie chciał jej martwić. Obawiał się również, że nie będzie miał dość sił na to, by udawać, że nie boi się o życie Maca. -Jest tutaj - powiedziała Francesca, zatrzymując się przed zamkniętymi drzwiami. - Pójdę i sprawdzę, czy Helen czegoś nie potrzebuje.

- Dziękuję. I jeszcze jedno. Proszę powiedzieć Helen, żeby nie martwiła się o Maca. Niech myśli, że to nic poważnego. Miała dość wstrząsów jak na jeden dzień. Patrzył, jak Francesca odchodzi tą samą drogą, którą przed chwilą przyszli, po czym wziął głęboki oddech, zapukał do drzwi i otworzył je. Mac leżał podparty na łóżku. Miał poszarzałą twarz i mnóstwo czujników przyklejonych do klatki piersiowej, połączonych z aparaturą monitorującą, która stała obok na wózku, wyglądał na oszołomionego, słabego i starszego o dziesięć lat. Poruszał wargami, jakby mówił przez sen. Conrad poczuł ulgę, że

stryj ma zamknięte oczy i nie widzi poruszenia na jego twarzy. Pielęgniarka obserwująca aparaturę, poprawiła coś na niej i uśmiechnęła się do Conrada. Potem lekko dotknęła przedramienia Maca. - Signor Truman, pański syn jest tutaj. Czy nie mówiłam, że przyjdzie? Conrad podszedł ostrożnie do łóżka, nie spuszczając wzroku z Maca, który otworzył oczy. - Najwyżej dziesięć minut poinformowała go pielęgniarka. - Pański ojciec potrzebuje dużo odpoczynku. - On nie jest moim ojcem - sprostował z

roztargnieniem - tylko... Urwał. Gdy nie dokończył zdania, pielęgniarka wzruszyła ramionami i wyszła z pokoju. Stał i patrzył na wolno zamykające się drzwi. Czy to możliwe? - pomyślał. Nie musiał nawet zadawać sobie tego pytania, bo wiedział, jaka jest odpowiedź. Chyba zawsze wiedział. Tysiące wspomnień z dzieciństwa przesunęły mu się przed oczyma, tworząc obraz całkowicie odmienny od tego, który znał. W jednej chwili wróciła cała przeszłość. To odkrycie nie było dla niego szokiem, po prostu wszystko

nabrało sensu. Po raz kolejny tego dnia Conrad przysunął sobie krzesło do łóżka i po raz kolejny zadał to samo pytanie. -Jak się czujesz? - Cholera wie - odpowiedział Mac słabym głosem. - Nikt mi nic nie mówi. Przynajmniej z sensem odpowiada, pomyślał Conrad. - Żadnej wzmianki o udarze? -Jak dotąd nie. Ajeśli nawet, to skąd mam wiedzieć, skoro wszyscy gadają po włosku?

Conrad uśmiechnął się z trudem. Ten sam stary Mac. Właściwie nie ten sam, bo wszystko uległo zmianie. I to przez zwykłe nieporozumienie. „Signor Truman, pana syn jest tutaj. Pański ojciec potrzebuje dużo odpoczynku". Dziwne, że nigdy wcześniej nie przyszło mu to do głowy. - Czy masz dość siły, by mówić? Mac kwinął głową. -Jak się miewa Helen? - Dobrze. - Naprawdę? -Tak.

- A dziecko? Czy nic mu nie grozi? - Nie ma żadnego dziecka. - Conrad powtórzył w skrócie to, co powiedziała mu Helen. - Więc to był podstęp, żeby nas zmylić? Cholera, prawie jej się udało. -Jedynie do chwili, gdy myślałem, że ona umiera - odparł Conrad. Wówczas zrozumiałem, że jestem w stanie wszystko jej wybaczyć. Nagle obaj umilkli. Dochodzące z zewnątrz hałasy - przenikliwe głosy, uporczywe dzwonienie telefonu, płacz dziec-

ka - potęgowały dźwięczącą w uszach śmiertelną ciszę. Mac zmarszczył brwi, spojrzał w bok, potem znów na Conrada. - Czy to dotyczy też mnie? Czy wybaczyłbyś mi wszystko? - W mgnieniu oka. Ręce Maca drżały, a zmarszczka na czole pogłębiła się. - Nawet jeśli się okaże, że byłeś okłamywany przez całe życie? - Czy ma to coś wspólnego z tym, o czym zacząłeś mi mówić w poczekalni? -Tak.

-Jesteś moim ojcem, prawda? Edwin Truman wychował mnie, ale ty jesteś moim biologicznym ojcem. Łzy napłynęły do przekrwionych oczu Maca. - Obiecałem twojej matce i chociaż było to trudne, dotrzymałem słowa. -Aż do dzisiaj. Dlaczego? - Po tym, co stało się z Helen, pomyślałem, że dość długo byłeś okłamywany. Nagle pomyślałem, że mogę umrzeć, a ty nigdy nie poznasz prawdy. Chcę, żebyś o wszystkim wiedział. Nawet gdyby miało to oznaczać złamanie obietnicy danej twojej matce.

- Czemu nic nie powiedziałeś, gdy dostałeś udaru? Wtedy byłeś w większym niebezpieczeństwie. - Nie wiem. Może byłem innym człowiekiem. Nie takim przegranym. Teraz wiem, że nie mogę zabrać tego sekretu do grobu. Myślę, że mój dzień nadejdzie szybciej, niż bym chciał. Miałem już wcześniej te zawroty głowy. - Czemu, do diabła, nic nie powiedziałeś? - Nie chciałem robić wokół siebie zamieszania i denerwować cię. Zawsze wszystkim się przejmujesz.

Conrad przesunął dłonią po twarzy. Nagle poczuł się potwornie zmęczony. - Teraz nie jest odpowiedni czas, ale gdy poczujesz się lepiej, chciałbym poznać prawdę o matce i o tobie. - Nie, to musi być teraz. Może już nie dostanę drugiej szansy. - Bzdura. Jesteś w dobrej formie, wyjdziesz z tego. - Nie traktuj mnie protekcjonalnie, wszystko, byle nie to. Conrad ustąpił, bojąc się, że sprzeciw może zaszkodzić Macowi. - Dobrze - powiedział. - Ale nie

przemęczaj się. Pielęgniarka powiedziała, że potrzebujesz odpoczynku. Mac rzucił mu groźne spojrzenie, a po chwili zebrał myśli i zaczął swoją opowieść. - Twój ojciec nigdy nie był specjalnie silny, ani fizycznie, ani psychicznie, ale to wojna go zniszczyła. Nie powinni go przyjąć do RAF-u na pilota bombowca. Gdyby los uczynił ze mnie starszego brata zamiast Edwina, wówczas ja znosiłbym to co on. Ale to ja urodziłem się za późno, a on za wcześnie. Nie potrafił oderwać się od całego tego horroru i szukał w kościele czegoś w

rodzaju pokuty. Ale niestety to mu nie pomogło. Z jego punktu widzenia niewybaczalne było zrzucanie bomb na niewinnych ludzi. Nie potrafił zrozumieć, że czasami jest to usprawiedliwione celem, który trzeba osiągnąć. Zdawało się, że chce poznać imiona i twarze wszystkich tych, których zabił. Poczucie winy szarpało jego wnętrzem. Przypuszczam, że był, jak to nazywa się we współczesnej nomenklaturze, osobowością depresyjną, chociaż funkcjonującą. Był w stanie panować nad depresją. Niestety, nie do końca. - Ale gdy ożenił się z matką, wszystko się zmieniło.

- Tak. Na pewien czas. Po wieloletnich staraniach o dziecko depresja znowu go dopadła. Zaczął wierzyć, że to kara boska za winy popełnione w czasie wojny. Wtedy twoja matka zwróciła się o pomoc. - Do ciebie? - Nigdy nie chcieliśmy, by tak się stało, ale zakochaliśmy się w sobie. Bo to nie był jedynie romans, jak zapewne przypuszczasz. To była miłość. Zrobiłbym dla niej wszystko. I tak się stało. Dałem jej dziecko. Ciebie.

- Zaplanowaliście to? - O tak. Hanna, takjak Edwin, bardzo pragnęła mieć dzieci, więc dałem jej to, czego on nie mógł. Ale pod warunkiem, że nigdy nikomu nie powiem. Nie miałem prawa niczego oczekiwać, mogłem jedynie być twoim stryjem. Hanna kazała mi złożyć przysięgę. - To prawdziwe poświęcenie. - Alternatywa była gorsza: oglądanie Hanny nieszczęśliwej. Kobieta, którą kochałem, wychowała moje dziecko. Nie było nikogo poza nią, z kim chciałbym założyć rodzinę. -Jak mój ojciec... jak Edwin przyjął

wiadomość, że matka jest w ciąży? - Był zachwycony. - A Susan? Też jesteś jej ojcem? Mac wolno pokręcił głową. - Nie. Tu wkroczyła natura. Hanna zawsze uważała, że jeśli Edwin uwierzy, iż może być ojcem, stanie się to w sposób naturalny. I miała rację. - Mac spojrzał w końcu na Conrada. - Nie myśl źle o swojej matce. Była dobrą kobietą. Najlepszą. Nigdy nie chciała skrzywdzić twojego ojca. Kochała go. A jak z pewnością pamiętasz, nie był najłatwiejszym mężczyzną do kochania. Czy do

współżycia. - Nie osądzam cię, Mac. Ani matki. Nigdy bym tego nie zrobił. Mac westchnął. - Ona była taka samotna. I bardzo zmęczona walką o byt rodziny. Twój ojciec rozdawał prawie wszystkie pieniądze, które się pojawiały. Robiłem, co mogłem, żeby nie podnieść na niego ręki, widząc, jak Hanna stara się utrzymać dom. Kiedy naprawdę brakowało pieniędzy, dawałem jej, chociaż twój ojciec o tym nie wiedział. Był tak zamknięty w swoim świecie, że

nie dostrzegał tego, co się dzieje w jego własnym domu. - Sądzisz, że o niczym nie wiedział? -Jestem pewny. Zawsze byliśmy ostrożni. Hanna wymusiła na mnie obietnicę, że nigdy nie zakłócę szczęścia twojego ojca. Tak mało go w życiu doświadczył, powtarzała. - Ale dlaczego od niego nie odeszła i nie dała im obojgu szansy, by zacząć wszystko od nowa? - Błagałem ją o to. Ale nie chciała. To złamało mi serce. Zrobiłbym wszystko, by mieć ją tylko dla siebie. Ona jednak nie zostawiłaby Edwina. „Nie jest tak

silny jak ty - powiedziała mi kiedyś. Nie ma twojej odporności". Mac odetchnął głęboko i oparł się mocniej na poduszkach. - Rozumiesz, więc, że wiedziałem, co mówię, gdy ostrzegałem cię przed Helen - powiedział zmęczonym głosem, zamykając powieki. Przez całe życie goniłem za marzeniem, które nigdy się nie spełniło. - Ale wciąż się go trzymałeś. - Nie miałem wyboru. To jest właśnie miłość, prawdziwa miłość. A teraz, jeżeli pozwolisz, chciałbym odpocząć.

Zasnął i jak często się to zdarzało, stanęła mu przed oczyma piękna twarz Hanny. Rozdział pięćdziesiąty ósmy Francesca dała Conradowi Trumanowi swój numer telefonu komórkowego i powiedziała, żeby dzwonił, gdy zajdzie taka potrzeba. Chciała z nim zostać, ale zapewnił ją, że sobie poradzi. Była mu za to wdzięczna, bo spieszyła się do domu. Miała za sobą dzień pełen wrażeń. Pełen wrażeń. To jedyne określenie pasującego do tego, co się zdarzyło. Zanim jednak mogła wrócić do

domu i przygotować się na poważną rozmowę z Markusem, musiała jeszcze wstąpić do hotelu Villa Rosa. Miała nadzieję, że uczestnicy wycieczki „Ogrody marzeń" nie wezmą jej za złe, iż nie pojedzie z nimi do Villi d'Este w Cernobbio. Wiedziała, że dla brytyjskich i amerykańskich turystów hotel i piękny ogród były punktem kulminacyjnym każdej wyprawy nad jezioro Como. Przed wyruszeniem do szpitala w Lecco, zadzwoniła do agencji i wyjaśniła im sytuację. Ich angielska przewodniczka nadal nie czuła się dobrze, więc Francesca nie

miała innego wyboru, jak poinformować grupę, której członkowie ciągle jeszcze snuli się po Piazza Mazzini, że jeśli chcą obejrzeć ogród w Villi d'Este, muszą udać się tam sami. Odezwało się kilka niezadowolonych głosów, ale w sumie wiadomość została przyjęta spokojnie. Biorąc pod uwagę okoliczności, nietaktem byłaby inna reakcja. Francesca wiedziała, że zachowałaby się nieprofesjonalnie, gdyby nie wstąpiła do hotelu Villa Rosa, aby upewnić się, czy nikt nie potrzebuje jej rady lub pomocy. Niektórzy turyści stawali się kompletnie bezradni bez przewodnika. Przede wszystkim jednak miała nadzieję, że przy pomocy Alessia

znajdzie w hotelu Lucy. Najwyższy czas. Zaparkowała samochód na pierwszym wolnym miejscu, przeszła na drugą stronę ulicy Garibaldi i pchnęła szklane drzwi hotelu. Nie czuła zdenerwowania. Z wyrokiem śmierci wiszącym nad głową wyrobiła sobie trzeźwy osąd sytuacji. Nie miała nic do stracenia, przedstawiając się Lucy. Co z tego, jeżeli dziewczyna będzie niegrzeczna i każe jej spadać? Co z tego, jeżeli Marcus oskarży ją o wtrącanie się? Czy ma to teraz jakieś znaczenie? Lucy zdecydowała, że nie popłynie wodolotem do Cer-nobbio obejrzeć

Villę d'Este. Zamiast tego spędziła popołudnie, włócząc się po sklepach w Bellagio i kupując upominki dla znajomych. Teraz, wbrew rozsądkowi, siedziała z Alessiem w ogrodzie hotelowym. Sącząc zimne piwo, ze wszystkich sił starała się nie wyjść na kretynkę i nie dać poznać po sobie, jak bardzo ją zranił. Skoro chce spotykać się z Savannah za jej plecami, proszę bardzo. Nie będzie się tym przejmowała. Ale gdy patrzył na nią swymi ciemnymi, zniewalającymi oczyma, miała ochotę krzyczeć z wściekłości. Dlaczego z nią? Dlaczego z tą cholerną Savannah Tyler? Wcześniej, gdy straciła panowanie nad

sobą i powiedziała mu, żeby się do niej więcej nie odzywał, wróciła do swojego pokoju. Nie pobiegł za nią i nie czekał, gdy zeszła na dół po godzinie. Zadowolona z takiego obrotu sprawy, zjadła późny lunch w jednym z barów nad jeziorem, a potem udała się na zakupy. Spotkała go dopiero po powrocie do hotelu. Opierał się nonszalancko o marmurowy blat recepcji i rozmawiał z ładną recepcjonistką. - Lucia! - zawołał, biorąc ją za rękę. Chodź, napijemy się czegoś. Ciao - zwrócił się do dziewczyny, która uśmiechała się do niego, gdy Lucy

próbowała wyrwać rękę. Ale on mocno trzymał i puścił dopiero, gdy usiedli w ogrodzie na tarasie. - Lucia - stwierdził. - Od pięciu minut tu siedzimy, a ty nie powiedziałaś ani słowa. Co się stało? - Martwię się o Helen - odparła zgodnie z prawdą. - To chyba oczywiste. - No tak, rozumiem - odpowiedział. Milczał przez chwilę, popijając piwo. Ale wcześniej, przy Savannah i Orlandzie, gdy chciałem z tobą porozmawiać, rozgniewałaś się na mnie. Dlaczego? - Nie rozgniewałam się - skłamała.

- Tak. Podniosłaś na mnie głos, a potem uciekłaś. - Czy myślisz, że siedziałabym tu z tobą, popijając piwo, gdybym była zła na ciebie? Odsunął krzesło, założył nogę na nogę i zaczął wystukiwać rytm na kolanie długimi, eleganckimi palcami. - wydaje mi się, że siedzisz tu wbrew woli. Wolałabyś być gdziekolwiek, byle nie tu. Mam rację? Oderwała wzrok od tych rytmicznie poruszających się palców, które tak niedawno doprowadziły ją do fantastycznego orgazmu, i przełknęła

ślinę. - A dałeś mi jakiś powód, żebym była zła na ciebie? - Dobre pytanie, pogratulowała sobie w myślach. Zobaczmy, jak się z tego wywinie. - Bardzo możliwe. Ale spryciarz. - Doprawdy? - spytała, starając się panować nad sobą i kontynuować grę. A co takiego zrobiłeś? - Poszedłem z Savannah na kawę. - I to wszystko? - spytała, mając nadzieję, że w jej głosie brzmi niedowierzanie. - I to miało mnie rozgniewać?

Musiała popełnić błąd, bo nagle pochylił się w przód. - Lucia! Ti prego! Bądź ze mną szczera. Przestań ze mną pogrywać. Wiem, że widziałaś mnie z Savannah. Wiem też, co sobie pomyślałaś. Ale jesteś w błędzie. Wielkim błędzie. Credi mi. Ti pręgo. - Alessio, proszę! Przestań zgrywać Włocha. Spojrzał na nią szeroko otwartymi oczyma. - Bardzo przepraszam, ale ja jestem Włochem.

- Miałam na myśli, żebyś nie mówił do mnie po włosku. Wiesz, że nie rozumiem. - Cały kłopot w tym, że ty mnie w ogóle nie rozumiesz. - Och, rozumiem doskonale. Poderwałeś mnie, przespałeś się ze mną i zanim zdążyłam wyjechać, znalazłeś sobie nową zdobycz. Tam, skąd ja pochodzę, nazywamy to brakiem dobrych manier. -Merda! Wiedziałem, że tak pomyślisz. Pochylił się jeszcze bardziej w przód i dotknął jej dłoni. - Lucia, chcę, żebyś wiedziała, że to, co zobaczyłaś, nie było tym, czym ci się wydaje.

Cofnęła rękę. - Proszę cię, nie obrażaj mojej inteligencji. - Muszę, jeżeli nie pozwolisz mi się wytłumaczyć. A gdyby cię to interesowało, recepcjonistka, z którą przed chwilą rozmawiałem, to Antonia, moja kuzynka. Co za bezczelność z jego strony! Jakby to w ogóle przeszło przez jej myśl. - W porządku, mów. Ale nie oczekuj, że mnie to zaciekawi, zwłaszcza jeżeli zamierzasz mówić o Savannah. - Ale zgodzisz się ze mną, że to wielka

spryciara. -Jak najbardziej. - To dobrze. Miło, że chociaż w tym się zgadzamy. Allora. Dziś rano, gdy ćwiczyłem na fortepianie, spytała, czy nie napiłbym się z nią kawy. Nie była zbyt subtelna. Jasno dała do zrozumienia, o co jej chodzi. - Trafił swój na swego - mruknęła Lucy. - Postanowiłem dowiedzieć się, co ona knuje - ciągnął, ignorując jej uwagę. Powiedziała, że jesteście bardzo bliskimi przyjaciółkami i że o wszystkim jej mówisz. - Kłamczucha! - wybuchnęła Lucy. - W

ogóle jej się nie zwierzam. -Wiem - powiedział, kiwając głową. Pamiętam, co o niej mówiłaś. Wtedy zrozumiałem, o co jej chodzi, i postanowiłem sprawdzić, do czego jest zdolna. Dio mio! Lucia, prawdziwa z niej diablica. Ale powiedziała mi coś, co mnie zdenerwowało: że zainteresowałaś się mną, żeby wzbudzić zazdrość w Orlandzie. Powiedziała, że ty... - Myślę, że dość się nasłuchałam, co ta mała suka miała do powiedzenia przerwała mu Lucy. - Ale czy wierzysz mi? Wierzysz, że

mówię prawdę? Niech Bóg mają w swojej opiece, ale mu uwierzyła. Było tyle prawdy w tym, co jej powiedział, że z łatwością mogła sobie wyobrazić Savannah w tej sytuacji. Ta dziewczyna nie umiała się opanować. - Lucia - ponaglił ją. - Nie odpowiedziałaś mi. - Przepraszam - odparła. - Tak, wierzę ci. - Naprawdę? - Tylko nie wiem, jakie to może mieć znaczenie.

- Dla mnie ogromne. Wzruszyła ramionami. - Wyjeżdżam pojutrze. Nie sądzę, byśmy się jeszcze spotkali. Zmarszczył brwi. - Tego właśnie chcesz? Żebyśmy nigdy więcej się nie spotkali? Może jednak Savannah miała rację. Wykorzystałaś mnie. Byłem dla ciebie wakacyjną przygodą, sposobem odegrania się na mężczyźnie, którego kochasz, chociaż on kocha inną. - To nieprawda. - Spojrzała na niego ze zdumieniem. - Skoro tak, to dlaczego tak

się zdenerwowałam, gdy zobaczyłam ciebie z Savannah? Natychmiast pożałowała tych słów. Odsłoniła się, uczyniła siebie bezbronną. I po co? - Kochasz Orlanda? - spytał. Na jego twarzy odmalowało się napięcie. Tak postawione pytanie sprawiło, że musiała się zastanowić nad odpowiedzią. - Tak - odrzekła po chwili. - Kocham. Chyba zawsze go kochałam. Może się myliła, ale na twarzy Alessia pojawiło się rozczarowanie. -

Zaraz ci to wyjaśnię - dodała. - Kocham Orlanda jak brata. Przez lata byliśmy nierozłączni. Nie wyobrażałam sobie, że może być inaczej. - Wiecie, co powinniście teraz zrobić? Byli tak zajęci rozmową, że zapomnieli, gdzie się znajdują, i teraz oboje unieśli głowy na dźwięk niskiego, chrypliwe-go głosu z silnym amerykańskim akcentem. Stała przed nimi potężna kobieta, ubrana w jasnoniebieski dres, który przypominał śpiochy i sprawiał, że wyglądała w nim jak przerośnięty bobas. Zdumiewająco jasne włosy były upięte na czubku głowy w dziwacznie kunsztowną fryzurę.

- Moja przyjaciółka i ja - tu wskazała na drobną kobietę, siedzącą przy sąsiednim stoliku - mimowolnie podsłuchałyśmy waszą rozmowę i obie uważamy, że powinniście się pogodzić i pocałować. Tworzycie wspaniałą parę. Lucy była zaskoczona, ale Alessio nie stracił rezonu. - Grazie signora. Tante grazie. - Nie ma za co, skarbie. Moja matka zawsze powtarzała, że dobra rada nic nie kosztuje. Dopiero, gdy ją zignorujemy, musimy za to płacić. Patrzyli, jak odchodzi kołyszącym krokiem do swojej przyjaciółki i

umieszcza wielką niebieską pupę na krześle. - Co ty na to? - spytał szeptem Alessio. - Na co? - Żebyśmy posłuchali ich rady i pocałowali się. - Myślisz, że to takie proste? -Mia Lucia, nie dowiemy się tego, jeżeli nie spróbujemy. Popatrzyła w jego ciepłe czarne oczy i nie mogła się oprzeć. Cudownie słodki pocałunek przerwało

im znaczące chrząknięcie. Tym razem stała przed nimi atrakcyjna kobieta. Oblana rumieńcem Lucy rozpoznała w niej przewodniczkę z porannej wycieczki. Alessio wstał i ku jej zaskoczeniu przywitał się z kobietą. - Ciao, come sta? - Po wymianie pocałunków i kilku szybkich zdań podsunął jej krzesło, usiadł i zwrócił się do Lucy. - Lucia, pozwól, że ci przedstawię twoją macochę, Francescę Gray. Rozdział pięćdziesiąty dziewiąty Lucy zupełnie inaczej wyobrażała sobie Francescę. Nie przypominała kobiety, której nienawidziła od czternastego roku

życia. Dziś rano, podczas zwiedzania Villi Balbianel-lo, pomyślała, że ich przewodniczka jest bardzo miłą i przyjacielską osobą. Zaimponowało jej również to, jak sprawnie poradziła sobie z wydarzeniami tego popołudnia. Spokojnie zapanowała nad wszystkim rozmówiła się z policją i ratownikami oraz poinformowała grupę o tym, co się stało. Lucy przypomniała sobie jej krótką wymianę zdań z Alessiem. Wtedy nie zwróciła na to uwagi, ale teraz zaczęła się zastanawiać, czy aby to spotkanie nie zostało zaplanowane. - Czemu nie przedstawiłaś mi się dziś rano? - spytała w końcu. - Chciałam, ale uznałam, że to nie jest

właściwy moment. Zdecydowałam, że zrobię to po powrocie do Bellagio. Miałam zamiar zaproponować ci pójście na kawę. Ale wszystko się zmieniło i musiałam pojechać do Lecco z panią Madison-Tyler. Troska o Helenę natychmiast odsunęła inne myśli na bok. - O Boże, prawda! Jak się czuje Helen? - Uderzyła się w głowę, ale dochodzi do siebie. Lekarka powiedziała, że jutro ją wypiszą. Pan Truman też zostanie na noc w szpitalu.

- Ze swoim stryjem Makiem? - Och, pewnie nic nie wiesz. Stryj pana Trumana zasłabł w szpitalu. Lucy gwałtownie pochyliła się na krześle, omal nie wywracając szklanki z piwem. - Mac? Czy wszystko z nim w porządku? - Nagle przypomniała sobie pierwszy wieczór, gdy zachwiał się w windzie. Stwierdził, że to zawrót głowy. - O ile mi wiadomo, też czuje się dobrze, ale muszą mu zrobić różne badania. Podobno parę lat temu doznał udaru i jego bratanek martwił się, że może to być drugi.

- Biedny Mac. Chyba powinnam pojechać do szpitala i dotrzymać towarzystwa Conradowi. - Tak, to dobry pomysł. Zawiozłabym cię, ale muszę... - W porządku, Francesco - wtrącił Alessio. - Ja mogę zawieźć Lucię. - Nie pracujesz dziś wieczorem? spytała Lucy, wdzięczna za jego ofertę. - Zdążę zawieźć cię do Lecco i wrócić przed dwudziestą. - Wstał, zamienił kilka słów z Francescą po włosku, po czym powiedział do Lucy: - Zostawiam was, żebyście mogły sobie

porozmawiać - Zerknął na zegarek i dodał: -Allora, spotkamy się w holu za godzinę, jeśli ci to odpowiada. Lucy kiwnęła głową. - Cieszę się, że miałaś okazję poznać Alessia - powiedziała Francescą, gdy zostały same. - To czarujący młody człowiek. -Jestem świadoma jego reputacji, jeżeli to masz na myśli. Ojciec mnie ostrzegł. - Marcus nie zawsze darzył sympatią Alessia - odpowiedziała Francesca, starannie dobierając słowa. - Nie aprobuje upodobania Alessia do...zawahała się - do zakochiwania się.

- I kto to mówi? Kobieta popatrzyła na Lucy ciemnymi oczyma. - Nie cofnę tego, co powiedziałam oznajmiła Lucy buntowniczo. - Nie oczekuję tego od ciebie. Powinnaś mówić, co myślisz. Chcę, żebyś była ze mną szczera. Bo ja zamierzam być szczera z tobą. Po tylu latach Lucy poczuła, że może wreszcie zmierzyć się z całą goryczą i bólem, jakie trawiły ją przez te wszystkie lata. Ale nie była w nastroju do konfrontacji. Po dzisiejszych przeżyciach - upokarzającej zazdrości o

Alessia, obawie o zdrowie Helen, a teraz Maca - uleciała z niej ochota do walki. - Nie chcę się z tobą kłócić - odparła z westchnieniem. - Tak po prawdzie to nic o tobie nie wiem. Jedynie to, że wyszłaś za mojego ojca. Nie mogę powiedzieć, że jestem zachwycona spotkaniem z tobą, ale jednocześnie nie czuję do ciebie nienawiści. - To więcej, niż mogłam sobie życzyć. - Ale nie wiem, co możemy osiągnąć przez to spotkanie. -Jeżeli na coś liczyłam, Lucy, to właśnie na to. Chcę,

żebyś zmieniła zdanie na temat ojca, żebyś mu wybaczyła. Lucy prychnęła. - Nie oczekujesz zbyt wiele? - Czy to byłoby dla ciebie takie trudne? Lucy przypomniała sobie wczorajsze spotkanie z ojcem w restauracji hotelu Serbelloni i ponownie odczuła gorycz odrzucenia. - wczoraj wieczorem byłam bliska wybaczenia. - Co cię powstrzymało?

- Spytałam ojca, czy postąpiłby inaczej, gdyby dostał drugą szansę. Bardzo jasno dał do zrozumienia, że wybrałby ciebie, a nie mnie. Francesca spojrzała zaskoczona. - Tak powiedział? - Mniej więcej. - Che pazzo! Cóż za idiota! - Powinno ci to pochlebiać. Musi cię bardzo kochać. - Mogę się tylko domyślać, że próbował ukazać ci powagę sytuacji.

Ale nawet jeżeli, to nie powinien być taki okrutny. To nie w porządku wobec ciebie. Przepraszam, Lucy. Nawet nie umiem sobie wyobrazić, jak musiałaś się poczuć. To było bardzo niedelikatne z jego strony. Powinnaś była chlusnąć mu w twarz kieliszkiem wina. Ja tak bym zrobiła. A potem bym wyszła, upewniając się, że wszyscy to widzieli i pomyśleli sobie, jaki z niego drań. Zrobiłabym mu taką scenę, że szybko by jej nie zapomniał. Lucy uśmiechnęła się. Wbrew wszystkiemu doszła do wniosku, że polubiła tę kobietę. Coś je łączyło temperament. - Ile masz lat? - spytała.

- Czterdzieści dwa. Jestem piętnaście lat młodsza od twojego ojca. - I trzynaście lat starsza ode mnie. - Zapewniam cię, że dziś to czuję. Lucy myślała przez chwilę o ich rozmowie i dopiła piwo. W końcu podjęła decyzję. - Nie wiem, o której wrócę ze szpitala, ale gdyby nie było za późno, czy mogłabym odwiedzić ciebie i tatę? Francesca pokręciła głową. - Obawiam się, że to nie najlepszy

pomysł. - Och! - Lucy znowu poczuła się odtrącona. - Pozwól, że to wyjaśnię. Dziś wieczorem muszę porozmawiać z twoim ojcem. Mam mu coś ważnego do powiedzenia. Czy umiesz dotrzymać tajemnicy? - Chyba tak. - Dziś rano dowiedziałam się, że mam chłoniaka. Marcus jeszcze nie wie. Francesca wzięła głęboki oddech. Muszę powiedzieć twojemu ojcu, że umieram.

- Umierasz? Jesteś pewna? Czy tego nie można wyleczyć? - dodała, zrozumiawszy, jak głupio zabrzmiało jej pytanie. Nie mogła uwierzyć, że ta siedząca na wprost niej, pełna życia kobieta może umrzeć. Jeszcze bardziej niewiarygodne było to, że wydawała się taka spokojna. - W moim przypadku nie. Moja matka zmarła na to samo trzy łata temu. - Ile masz czasu? Francesca uśmiechnęła się smutno. - Niezbyt dużo. Te święta Bożego Narodzenia będą ostatnie.

-Jak tato sobie poradzi? - I tu potrzebuję twojej pomocy, Lucy. Kiedy mnie już nie będzie, chcę, żeby Marcus zwrócił się do ciebie. -Ale to jakaś cholerna bzdura! wrzasnęła Savannah. Była coraz bardziej poirytowana i nie dbała o to, że ludzie się na nią gapią. Niech się gapią. Siedziała w barze z widokiem na jezioro i rozmawiała przez komórkę z Clancym. - Zupełnie jakby zapadł się pod ziemię powiedział Clancy. - Judith nic z tego nie rozumie. Nie możemy nawet namierzyć kierowcy taksówki, który wiózł go na lotnisko.

- Nie ona jedna tego nie rozumie. W co tata, do diabła, pogrywa? Dlaczego mnie okłamał? Dlaczego powiedział, że leci do Dubaju, skoro nie poleciał? - Nie mam pojęcia. Dzwoniłem do wszystkich w Dubaju, którzy mogliby coś wiedzieć, ale nie mieli od niego żadnych wieści. - A jeśli miał wypadek tak jak Helen? Myślisz, że powinniśmy zawiadomić policję? - Nie, ojciec by tego nie chciał. A co do wypadku, to myślę, że przesadzasz, wyjechał z Bellagio zaledwie wczoraj

po południu. Może zadzwoni dziś wieczorem. Jesteś pewna, że nie chcesz, abym przyjechał? - Nie, lepiej zostań na miejscu. - Pozdrów ode mnie Helen, dobrze? - Dobrze, jak chcesz. Savannah wyłączyła telefon i rzuciła go na stolik. Co, do cholery, miała teraz robić? Te wakacje okazały się jakimś koszmarem. Orlando wrócił z toalety i usiadł obok Savannah. -Jakieś wieści o ojcu? spytał.

- Żadnych. Clancy niczego się nie dowiedział. Czy tak trudno znaleźć człowieka? Można by pomyśleć, że specjalnie ukrywa się przed nami. - Może tak jest? - Ale dlaczego miałby to robić? - Nie wiem. Może prowadzi jakieś sekretne interesy? -Jest biznesmenem, nie jakimś pieprzonym agentem. O, patrz, idzie ten kochaś Lucy. Zaprośmy go do nas. wspaniale, pomyślał Orlando. Tylko tego mu brakowało. Nie dość, że wobec dzisiejszych wypadków musiał przełożyć swoją mowę pożegnalną do

Savannah, to jeszcze musi znosić towarzystwo wakacyjnego amanta Lucy. Na pociechę spostrzegł, że Alessio nie wyglądał na szczęśliwego, gdy zobaczył, kto go woła. Mimo to podszedł do nich. - Ciao - powiedział sztywno. - Może napijesz się z nami powiedziała Savannah. - Przydałoby mi się nieco rozrywki. - Spojrzała znacząco na Orlanda. - Dziękuję, ale nie mogę. wracam do hotelu, żeby zawieźć Lucy do szpitala. - Po co? - spytała Savannah. Alessio zmarszczył brwi.

- Odwiedzić chorych. - Hej, wszyscy martwimy się o Helen, ale pchanie się do szpitala nikomu nie pomoże. Moja macocha potrzebuje spokoju, a nie tłumu ludzi. - Nie chodzi o nią, ale o pana Maca Trumana. - O Maca? Co się mu stało? - spytał Orlando. - Podobno źle się poczuł w szpitalu. - Czy to coś poważnego? - Przykro mi, ale nie wiem. Mam poprosić Lucy, żeby skontaktowała się z

tobą? - Tak, proszę. Byłbym wdzięczny odpowiedział Orlando, odkładając na bok niechęć. - Chyba że chcielibyście pojechać z nami. Orlando już miał odmówić, lecz uprzedziła go Savannah. - Może powinniśmy pojechać. Może mylę się co do Helen i będzie zadowolona z towarzystwa. Odkąd Orlando przejrzał na oczy, zrozumiał, że Savannah robi tylko to, co może dać jej jakieś korzyści. Pewnie nie

chce być gorsza od Lucy i postanowiła podjąć ogromny wysiłek zachowania twarzy. Jak by to wyglądało, gdyby wszyscy prócz niej odwiedzili Helen? Czasem wszystko jest dziełem przypadku. Ludzie zakochują się w niewłaściwej osobie w niewłaściwym czasie. To się zdarza i będzie zdarzało tak długo, jak długo ziemia będzie się kręcić. Conrad doszedł do takiego wniosku, patrząc na śpiącego stryja ojca, poprawił w myślach, wydawało się teraz takie oczywiste, że jego matka i stryj mieli romans. Gdy Mac przyjeżdżał do nich, atmosfera w domu ulegała nagłej zmianie

-jakby ktoś odnalazł wyłącznik światła i znikała ciemność otaczająca Edwina Trumana. Mac roztaczał wokół siebie radość i pogodę ducha, tak potrzebne w ich ponurym życiu. Jego towarzystwo było zawsze ożywcze i wesołe. Można stwierdzić bez przesady, że Conrad wielbił ziemię, po której stąpał Mac. Gdy on i jego siostra byli dziećmi, czekali w korytarzu na przyjazd stryja. Siadali u stóp schodów, zastanawiając się, wjaką nową grę będą z nim grali lub jakie prezenty wyciągnie z wielkiej walizki. Któregoś roku, po podróży do Afryki Północnej, podarował każdemu z nich jasnoczerwony fez. Nosili go przez cały dzień, również podczas kolacji, a

ściągnęli dopiero wtedy, gdy ojciec zwrócił im uwagę, że w czasie modlitwy przed posiłkiem naśladują komika Tommy'ego Coopera. Edwin zawsze żył w cieniu młodszego brata, co było raczej nietypowe. Przyczyną tego były doświadczenia wojenne. Conrad doszedł do wniosku, że Edwin nigdy nie zaznał szczęścia ani spokoju ducha. Przeżywszy własne piekło po śmierci Sam, rozumiał go i współczuł. Wbrew temu, co mówił Mac, Conrad przeczuwał, że ojciec - a ściśle człowiek, który go wychował -

prawdopodobnie wiedział, że jego żona i brat mieli romans, i ze stoickim spokojem przymykał na to oczy, by nie stracić żony. Conrad nie miał pojęcia, czy to było słuszne, ale wiedział, że tak jak Mac jest gotowy zrobić wszystko dla kochanej kobiety. Ręce Marcusa trzęsły się, gdy Francesca wzięła je w swoje dłonie. - Tak mi przykro, caro mio wyszeptała, przytulając się do niego i dotykając ustami policzka. - Zasięgniemy opinii innych lekarzy. Oni czasami się mylą. Nie wiedzą

wszystkiego. Odsunęła się od męża i pokręciła ze smutkiem głową. - To niczego nie zmieni. Diagnoza pozostanie taka sama. - Nie możesz tego wiedzieć na pewno. - Marcusie, proszę, nie pogarszaj sprawy. Musimy to zaakceptować, a nie zaprzeczać faktom. Nie ma sensu udawać. Wydał z siebie stłumiony jęk, po czym odwrócił się i zapatrzył na jezioro widoczne w zapadającym zmierzchu. Rozpacz-

Iiwie próbował zapanować nad sobą, ale zdradziły go drżące wargi. - Wiedziałem, że coś jest nie tak powiedział. - Ale nie to... nigdy to. Myślałem, że chcesz mnie opuścić dla innego mężczyzny. - Przełknął głośno ślinę i spojrzał na Francescę. Byłem nawet gotów pozwolić ci na to. Myślałem, że skoro nie potrafię cię uszczęśliwić, lepiej, żeby uszczęśliwił cię ktoś inny. - Oczy wypełniły mu się łzami. Próbował je powstrzymać, ale potoczyły się po policzkach. - O, Boże, Francesco, co mogę zrobić, by cię uchronić?

Teraz i ona płakała. - Nie możesz mnie uchronić, mój kochany, ale możesz być silny dla mnie. Będę potrzebowała ciebie bardziej niż do tej pory. Rozdział sześdziesiąty Helen obudziło jakieś skrzypienie. Po chwili zorientowała się, że to buty na gumowej podeszwie, spieszące w stronę jej łóżka. Wieczorem przeniesiono ją na oddział i trudno uwierzyć, ale udało jej się usnąć, pomimo hałasu wokół niej. Leżała nieruchomo, bojąc się poruszyć i narazić na przeszywający ból głowy. Zamrugała parę razy oczami,

sprawdzając, czy to jej zaszkodzi. Żadnej reakcji. Dobrze, wreszcie jakiś postęp. Uniosła rękę i delikatnie dotknęła zabandażowanego miejsca. O ile mogła się zorientować, głowa była na swoim miejscu i w jednym kawałku. Zaczeka kilka minut i spróbuje się poruszyć. Na razie cieszyła się, że może leżeć i czekać, aż powiedzą, kiedy ją stąd wypuszczą. To jednak zależało nie tylko od jej kondycji, ale od stanu zdrowia Maca. Gdy Conrad poinformował ją, co przytrafiło się stryjowi, obiecała, że zostanie tak długo, póki nie wyjaśni się, co mu dolega. Przez większą część wieczoru, gdy Mac spał, Conrad dotrzymywał jej

towarzystwa. Bardzo się przydał, kiedy ku ich zaskoczeniu odwiedzili ją Lucy, Orlando i Savannah. - Savannah jest ostatnią osobą, którą chcę teraz widzieć - powiedziała. - Powiem im, że nie czujesz się dobrze, że nadal jesteś zbyt słaba. wrócił wkrótce z bukietem kwiatów. - Na pewno nie są od Savannah stwierdziła Helen, patrząc, jak Conrad kładzie je na szafce przy łóżku. - Są od Lucy - odpowiedział. Przyniosła też dla Maca.

- To bardzo miłe z jej strony. - Tak. Zal mi jej, bo martwi się o was. Pozwoliłem jej zajrzeć do Maca, żeby ją upewnić, iż jeszcze oddycha. - wrócili do Bellagio? -Tak. - A Savannah coś mówiła? - Dość dużo. Chciała wiedzieć, kiedy dziecko przyjdzie na świat. - I co jej powiedziałeś? -Ze nie mam pojęcia. Obawiam się, że sama będziesz musiała to wyjaśnić. - Czy mówiła coś o Hunterze?

- Trochę. Ona i jej przyrodni brat próbowali go namierzyć, ale zapadł się pod ziemię. Savannah jest strasznie wkurzona. - Nie lubi, gdy się ją wyklucza, wszystko traktuje jako osobistą obrazę. -Więc co zamierzasz zrobić z Hunterem? Nie w przyszłości, ale teraz. Tylko ty możesz go znaleźć. Możesz odszukać kobietę, z którą jest, i sprawić, że będzie się wił ze wstydu. Helen nie była jednak gotowa na kontakt z Hunterem. Nie była nawet pewna, czy chce, aby się wił ze wstydu. Cóż by to

dało? Jej myśli przerwało ponowne skrzypienie butów. Do łóżka podeszła młoda pielęgniarka. - Ma pani gościa. Kogoś, kogo chętnie pani zobaczy. Helen patrzyła, jak zaciąga zasłonę wokół łóżka. Pomyślała, że pielęgniarka żartuje, że jej gościem będzie jakaś gruba salowa z wąsikiem i zimną gąbką. Czekała więc z niepokojem, kto się pojawi. - Mac! - Skrzywiła się na dźwięk własnego głosu. - Ostrożnie, staruszko - powiedział, rozchylając zasłonę i całując ją w

policzek. Miał na sobie niezbyt twarzową szpitalną koszulę, na dodatek zbyt ciasną. - Przepraszam za swój wygląd - powiedział, przysuwając krzesło i siadając. - Ale to najlepsze, co miałem w tych okolicznościach. Jak się czujesz? - Od razu lepiej, gdy cię widzę. A ty? - Dobrze. Okazało się, że brałem złe lekarstwo i moje ciśnienie było niższe, niż powinno. Doszło do tego, że jakiś obcy doktorek musiał naprawić pomyłkę mojego lekarza rodzinnego. Choć, prawdę powiedziawszy, błąd popełnił jakiś

nieopierzony smarkacz w zastępstwie. Gdyby służba zdrowia nie była w tak opłakanym stanie, podałbym ich do sądu. - Musisz zatem zadowolić się tym, że żyjesz - odparła Helen z uśmiechem. Uśmiechnął się również. - Dzielna dziewczynka. Grzecznie sprowadza mnie na właściwe miejsce. A poważnie mówiąc, to cieszę się, że wyglądasz znacznie lepiej niż wczoraj. Przez okropną chwilę myślałem.. . Nieważne, co myślałem. Oddycham z ulgą, że mam teraz szansę prosić cię o wybaczenie.

- wybaczenie czego? - Tego, co powiedziałem wczoraj rano na promie. Nie byłem zbyt uprzejmy. - Nie ma o czym mówić, Mac. Wiem, dlaczego powiedziałeś to, co powiedziałeś. Byłeś zły ze względu na Conrada. - Ale posunąłem się za daleko. - Nie, to ja posunęłam się za daleko. Czy Conrad powiedział ci, że okłamałam go z tą ciążą? - Tak. Nie chcę być wścibski, ale jak długo, twoim zdaniem, mogłabyś ciągnąć to kłamstwo?

- Nie myślałam o tym. Zależało mi jedynie, żeby Conrad mnie znienawidził. Nie udało się, prawda? Byłam taka głupia. Może to uderzenie w głowę przywróci mi trochę rozsądku. - Nie bądź dla siebie zbyt surowa, Helen. A tak na marginesie, to nie sądzę, by Conrad mógł cię znienawidzić. Powiedział mi, że Hunter ma romans i zamierzasz od niego odejść. - Tak, ale romans to nie jedyny powód. - Nieważne, jakie masz powody, o ile będziesz szczęśliwa. Nie chcę być wścibski... Uniosła rękę, by go powstrzymać.

- Proszę, nie pytaj mnie o Conrada. Popatrzył na nią urażony. - Nie zamierzałem. Myślałem o tym, co się stanie z tobą, gdy odejdziesz od Huntera. Gdzie będziesz mieszkać? - Mam domek w Crantsford. Problem w tym, że lokatorzy zostają tam jeszcze przez trzy miesiące. W przyszłości najprawdopodobniej będę musiała go sprzedać, żeby opłacić dom opieki babci. To ostatnia rzecz, jakiej bym chciała, ale będę musiała ją przenieść. - Na razie potrzebujesz dachu nad głową. Może Conrad chciałby mieć współlokatora?

- Nawet o tym nie myśl. - To byłoby rozwiązanie do czasu, aż wszystko sobie poukładasz. - Nie ma mowy. Dość już nadużyłam zaufania Conrada. A właściwie to gdzie on jest? - Śpi. Musiał być wykończony. Powiedziano mi, że czuwał przy mnie prawie całą noc na wypadek, gdybym wyciągnął kopyta. - Nie żartuj sobie, Mac. Conrad jest dobrym bratankiem. Powinieneś czasami być dla niego milszy. W oczach Maca pojawił się nagle

niepokój. Po kilku sekundach przełknął ślinę. -Właściwie to chciałbym ci coś powiedzieć na jego temat. Marcus siedział zgarbiony przy kuchennym stole, nad nietkniętym kubkiem kawy, i myślał, że już nigdy nie uwolni się od ściskającego żołądek bólu, który trzymał go tu przez całą noc. Nowe łzy napłynęły mu do oczu na myśl o śpiącej na górze Francesce. Jak mogła sama borykać się z podejrzeniem, że coś jest z nią nie tak? A wczoraj pracować cały dzień, znając prawdę? Miała więcej odwagi niż on. Wymusiła na nim obietnicę, żeby nikomu nie mówić, dopóki nie poinformuje rodziny, co

zamierzała zrobić za kilka dni. - Muszę sama się z tym oswoić, zanim im powiem - oznajmiła we wczesnych godzinach porannych. - Muszę czuć, że będę w stanie panować na tym tak długo, jak się da - dodała. Marcus wiedział, że obawia się reakcji rodziny. Bracia nawet teraz starali się nad nią czuwać. Nie wiedział jeszcze, jak to zrobi, ale będzie pomagał i wspierał ją ze wszystkich sił. Jakoś da sobie radę, skupiając się na jej potrzebach. Ale co się z nim stanie, gdy ona odejdzie? Była całym jego światem. Zginie bez niej. - Samolubny dupek! - wykrzyknął. -

Przestań myśleć o sobie. Przejechał palcami po włosach. Tu nie chodziło o niego, lecz o Francescę. Nagle zrobiło mu się niedobrze i to nie były jedynie przejściowe nudności. Zerwał się, dopadł zlewu i wstrząsnęły nim torsje. Był tak silne, że łzy pociekły mu po policzkach. Wtedy usłyszał pukanie do drzwi. Spłukał odrażający bałagan w zlewie, ochlapał twarz zimną wodą i chwyciwszy ręcznik, poszedł otworzyć. Przed drzwiami stała ostatnia osoba, jakiej mógłby się spodziewać. Lucy spojrzała na ojca i odgadła, że

Francesca musiała mu powiedzieć. - Dobrze się czujesz, tato? - wydusiła z trudem. - Tak. Nie. - Podrapał się po nieogolonej twarzy i pociągnął nosem. Niedobrze. Mamy złe nowiny. Może... może to nie jest dobry moment na wizytę. Stał w przejściu i patrzył przekrwionym wzrokiem na czubek głowy Lucy. wyglądał okropnie, wyczuwała emanujące z niego cierpienie. - Tato - powiedziała - nie odpychaj mnie od siebie. Chciała dodać: znowu,

ale się powstrzymała. Kosztowało ją wiele odwagi, by dotrzymać obietnicy danej wczoraj Francesce i przyjść tu rano. Niewiele spała tej nocy Leżąc w ciemności obok Alessia, myślała, jak kruche jest życie. Helen również mogła umrzeć, gdyby samochód nie zatrzymał się w porę, i pomimo zapewnień Conrada, że stryj czuje się dobrze, Maca również mogło to spotkać. A teraz ojciec usiłował poradzić sobie z myślą, że jego żona umiera. Nie zamierzała nic mówić, ale gdy godziny mijały, a ona nie mogła zasnąć, Alessio zapalił nocną lampkę - Widzę, że coś cię martwi, cara -

powiedział. - Chodzi o twoich przyjaciół, Helen i Maca? Wymogła na nim obietnicę milczenia i opowiedziała mu o Francesce. W odpowiedzi objął ją mocno, a gdy się odsunął, miał łzy w oczach. - Rodzina będzie zdruzgotana powiedział. - Wszyscy kochają Francescę. O Dio! Twój biedny ojciec wykrzyknął po chwili. - On tego nie przeżyje. Jest do niej taki przywiązany. Z pewnością serce mu pęknie. - Zaskoczył ją następnym zdaniem. Lucia, Marcus będzie cię potrzebował. Będzie potrzebował twojej miłości.

Musisz rano iść do niego, tak jak prosiła Francesca. Musisz pogrzebać przeszłość i być znowu jego córką i przyjacielem. - On może nie chce mnie widzieć powiedziała z powątpiewaniem. Może nie mnie będzie potrzebował. Alessio cmoknął i położył palec na jej wargach. -Mia Lucia, jesteś właśnie tym, czego on teraz potrzebuje. Jesteś famiglia. - Pójdziesz ze mną? Nawet nie wiem, gdzie on mieszka. - Narysuję ci plan. A gdy tam będziesz, ja pójdę do San Giaccomo i zapalę

świeczkę w intencji Franceski. Nie bądź taka zdziwiona. Może nie jestem świętoszkiem, alejak większość Włochów jestem wierzący. - Do spowiedzi też chodzisz? - Czasami. Dlaczego pytasz? Uważasz, że mam się z czego spowiadać? - Coś w tym rodzaju. - A ty nigdy nie miałaś się z czego spowiadać? Jesteś perfetta? - Nic podobnego. Ale spowiedź wydaje się taka sztuczna i bezsensowna. - Mnie pomaga powiedzieć czasami

przepraszam. - Nawet jeśli potem popełniasz ten sam grzech? -Jesteśmy tylko ludźmi, Lucia. Bóg zna nasze słabości i nasze mocne strony. Jego słowa ujawniły cechę charakteru, o którą go nie podejrzewała. Teraz jednak, gdy ojciec stał w drzwiach do domu, Lucy zaczęła wątpić w mądrość Alessia i Franceski. Czy będzie w stanie mu pomóc? Nigdy nie czuła się bardziej bezużyteczna. Ileż siły będzie potrzebowała w tym trudnym dla ojca okresie!

- Marcusie, czemu nie wpuścisz Lucy do środka? Czemu trzymasz ją na dworze? Oboje spojrzeli na Francescę stojącą za Marcusem. Jak na ironię wyglądała lepiej niż on. Marcus przeniósł wzrok z jednej na drugą. - Zaprosiłam ją do nas - powiedziała Francesca. Puścił drzwi. - Naprawdę? - Si. Ona wie o... o mojej chorobie. Powiedziałam jej wczoraj. - Powiedziałaś jej pierwszej? - Tato, czy to ważne? - spytała Lucy,

zanim Francesca zdołała odpowiedzieć. Popatrzył na nią, a gdy jego oczy wypełniły się łzami i sięgnął drżącą ręką do ust, Lucy i Francesca podeszły, żeby go objąć. Rozdział sześćdziesiąty pierwszy Była godzina szesnasta, gdy cała trójka wysiadła z taksówki na Piazza Mazzini. Conrad i Mac stanęli po obu stronach Helen - Mac trzymał ją pod łokieć, a Conrad delikatnie położył jej rękę na plecach - i tak weszli po wąskich schodach prowadzących do hotelu Villa Rosa. - Nie musicie mnie prowadzić -

powiedziała Helen, zauważywszy, że przechodnie im się przyglądają. - Sama dam sobie radę. - Cicho, dziewczyno! - warknął Mac. Przyjmij pomoc albo poniesiesz konsekwencje. W głębi duszy Helen była zadowolona, że tak się z nią cackają. Czuła się bezpieczna w ich towarzystwie. Nie mogła się jednak powstrzymać i zaprotestowała. - Sprawiacie, że czuję się jak oszustka. Nabiłam sobie tylko guza, chodzić nadal umiem. - Gadaj tak dalej, a zdejmę ten bandaż z

głowy i zaknebluję ci usta. - Czarujący z niego gość, prawda? powiedział Conrad, popychając szklane drzwi. Mężczyzna w recepcji - Helen rozpoznała jednego z właścicieli natychmiast wybiegł im na spotkanie, gotów służyć pomocą. - To okropne, co się państwu przytrafiło. Alessio informował nas na bieżąco o wszystkim, ale i tak bardzo się martwiliśmy. Proszę pozwolić, że przyniosę państwu do pokoi kawę. A może woleliby państwo herbatę?

-Ja wolałbym coś mocniejszego powiedział Mac. - Podwójna szkocka dobrze mi zrobi. - Na pewno nie z tym nowym lekarstwem - wtrącił Conrad. W jego głosie brzmiała stanowczość, ale twarz pozostała łagodna. -Ja chętnie napiję się herbaty powiedziała Helen. - Ale nie w pokoju, wystarczająco długo byłam zamknięta. Chciałabym usiąść w ogrodzie, jeśli można. - W takim razie poprosimy trzy herbaty zdecydował Conrad. -Piacere. Proszę się rozgościć, a ja

zaraz polecę, by przyniesiono państwu herbatę. Helen odetchnęła z ulgą, widząc, że taras w ogrodzie jest pusty. Przerażała ją myśl, że będzie musiała stawić czoło lawinie pytań i życzliwości. Pozostawała również Savannah i cała ta bzdura z ciążą do wyjaśnienia. Dzień był cudownie ciepły i pomimo tępego bólu głowy - miała wrażenie, jakby czaszka jej się skurczyła i uciskała mózg - oraz wydarzeń z ostatniej doby, czuła się zadziwiająco spokojna. Siedziała w promieniach popołudniowego słońca, patrząc ponad

dachami domów na jezioro, i trwała w przyjemnym otępieniu. Przyszłość, jak nigdy przedtem, była niepewna, ale nie miało to znaczenia. Może świadomość tego, że mogła zginąć, gdyby samochód w nią uderzył, sprawiła, że patrzyła na wszystko z nowej perspektywy. A może to skutek środków przeciwbólowych, które dostała? Przyniesiono herbatę. Kiedy zostali sami, Conrad napełnił filiżanki i podał Helen. - Zdecydowałam - powiedziała. Porozmawiam z Hunterem.

-1 co mu powiesz? - Mac, to nie twoja sprawa - upomniał go Conrad. - Może ty tak uważasz, ale moim zdaniem jest - odpowiedział Mac. Nie chcę, by ta świnia zdenerwowała Helen. - Nie zdenerwuje - odparła stanowczo. Kiedy zdecydowała, że nadszedł odpowiedni moment, udała się na górę do swojego pokoju. Jej komórka była nienałado-wana, wyjęła więc z torby telefon Huntera i usiadła na brzegu

łóżka. Otworzyła listę kontaktów i odnalazła numer Annabel. Już miała zadzwonić, lecz zmieniła zdanie. Gdyby użyła telefonu Huntera, ostrzegłaby Annabel i nie byłoby elementu zaskoczenia. Podeszła do telefonu stojącego na toaletce, wystukała numer i czekała, zastanawiając się, gdzie oni mogą być. Może gdzieś na słonecznej plaży? Annabel uwielbiała się opalać. Ale Hunter nie. On wolał, żeby jego wakacje miały jakiś cel, na przykład oświadczyny w balonie albo ocenianie jakiegoś domu pod kątem kupna. Dla Helen pozostało tajemnicą, dlaczego uparł się na tę wycieczkę do Włoch. Twierdził, że to Marcia chciała, aby

miał oko na Savannah, ale nie brzmiało to przekonująco. I nagle ją olśniło. Hunter jest prawdopodobnie tu, we Włoszech, z Annabel. Czekając, aż przyjaciółka odbierze telefon, przypomniała sobie pewien długi weekend spędzony ponoć w babskim towarzystwie. Kolejny kawałek układanki trafił na swoje miejsce. Wtedy Hunter poleciał do Dubaju. Zapewne ten babski weekend był kłamstwem i Annabel także była w Dubaju. Ile takich kłamstw miała jeszcze odkryć? Głos w słuchawce wyrwał ją z zamyślenia. - Słucham?

- Annabel, to ja, Helen. Czy mogłabym rozmawiać z moim mężem? W słuchawce zapadła cisza. - Słabo cię słyszę, Helen. Co powiedziałaś? - Pytałam, czy mogę rozmawiać z moim mężem. - Czy to jakiś żart? - A słyszysz, żebym się śmiała? - Nie... ale... on przecież jest z tobą we Włoszech. - Nie rób z siebie głupszej, niż jesteś,

Annabel. Po prostu idź i powiedz Hunterowi, że chcę z nim rozmawiać. Zapadła cisza, podczas której Helen słyszała przytłumione głosy i szelest gazety. - Skąd wiedziałaś, gdzie mnie szukać? spytał Hunter. Typowy mężczyzna. Nawet nie zaprzecza ani nie stara się wybrnąć z niezręcznej sytuacji. - Używałam wczoraj twojego telefonu. - Nie wydajesz się wkurzona. - Bo nie jestem. - Czuła, że jej beznamiętna reakcja dotknęła go mocniej niż wściekłe zarzuty. -

Dzwonię, żeby ci powiedzieć, że wczoraj zemdlałam i wylądowałam w szpitalu. Savannah i Clancy próbowali skontaktować się z tobą. Może zadzwoń do nich i wyjaśnij, gdzie jesteś, choćby po to, żeby ich uspokoić. - Odczekała chwilę, by mógł to przetrawić, po czym dodała: - A gdzie właściwie jesteś? Wiem tylko, że nie w Dubaju. -Jestem nadal nad jeziorem Como, w Villa D'Este. Aż gwizdnęła. - Szczęściara z tej Annabel. Ale to dość ryzykowne, skoro hotel i ogród są na trasie wycieczki. Powinnam się

domyślić - dodała, gdy nie odpowiedział. Niczego się nie obawiasz, co? Dzień bez ryzyka to dzień stracony, nieprawdaż? - Nie sądzisz, że moglibyśmy przedyskutować to po powrocie do Anglii? wyczuła w jego głosie irytację. - Oczywiście, przepraszam. Ta rozmowa musi być dla ciebie kłopotliwa w obecności Annabel. - Daruj sobie ten sarkazm, Helen. - Nie jestem sarkastyczna, - westchnęła,

czując nagle zmęczenie, -wracam do Anglii jutro, zgodnie z planem. - Potrzebuję czasu, żeby się zastanowić. - Nad czym? - Jak szybko mogę uwolnić się od naszego małżeństwa, Hunter. - Nie rób niczego pospiesznie, Helen. Może przyjadę do Bellagio i porozmawiamy o tym? - Nie sądzisz, że to byłoby nie w porządku wobec Annabel? I proszę, pamiętaj o tym, co powiedziałam, że potrzebuję czasu. Nie próbuj do mnie

dzwonić. Skończyła rozmowę i wyszła na mały balkon. Nogi jej się trzęsły i serce waliło w piersi, ale poza tym czuła się dobrze. Patrząc, jak wodolot wzbija fontanny wody, dokonała podsumowania. W głębi duszy zawsze wiedziała, jakim człowiekiem jest Hunter, ale oszukiwała samą siebie, przekonując, że to nie ma znaczenia, że pójdzie na kompromis, byle tylko dostosować się do sytuacji. Jak mogła tak się pomylić? Przede wszystkim co do swoich motywów małżeństwa z Hunterem. Z ogromną ulgą ściągnęła obrączkę i pierścionek

zaręczynowy. Teraz nie było już odwrotu. Savannah nie mogła uwierzyć własnym uszom. Jak ojciec śmiał jej powiedzieć, żeby pilnowała własnego nosa? - Słuchaj, tato, Clancy i ja martwiliśmy się o ciebie. Nie mieliśmy pojęcia, gdzie jesteś. Zaczęłam podejrzewać, że miałeś jakiś wypadek. Gdzie ty, do diabła, się podziewasz? - Nieważne gdzie. Chodzi o to, że... - Nie rozumiem - weszła mu w słowo. Dlaczego jesteś taki tajemniczy? O co chodzi?

- Nie muszę ci mówić o wszystkim, co robię. A wracając do tego, co chciałem powiedzieć... - Och, zachowaj to dla kogoś, kogo to obchodzi. Wiesz co? Mam w dupie to, gdzie jesteś. Ale odpowiedz mi na jedno pytanie: Czy wiesz, że Helen jest w ciąży? - Usłyszała, jak ojciec głośno wciąga powietrze, i uśmiechnęła się. Tak myślałam. To tylko taka sugestia, tato, ale nie byłabym pewna, czy ty jesteś ojcem. -1 zanim zdążył odpowiedzieć, przerwała połączenie. Teraz zobacz, jak to przyjemnie mruknęła. Swanmere

Rozdział sześćdziesiąty drugi W Swanmere lato jak z cebra. Gwałtowna ulewa zaczęła się około czwartej nad ranem. Nie ona jednak obudziła Lucy. Nie spała już od godziny przewracając się z boku na bok. Teraz, ubrana w szlafrok, patrzyła przez okno na strumienie wody spływające po szybie i zasłaniające widok na ogród. Był to ponury dzień odpowiadający jej równie ponuremu nastrojowi. Półtora dnia minęło od powrotu do domu, a Alessio się nie odezwał. Powiedział, że zadzwoni, ale nie zrobił tego. Zdrowy rozsądek podpowiadał, że nie powinno jej to dziwić, mimo tego

była rozczarowana. Bardzo chciała wierzyć jego zapewnieniom, że się odezwie po jej powrocie do Anglii. Wiedziała, że trzeba będzie zacisnąć zęby i o wszystkim zapomnieć. Otarła łzę i próbowała wzbudzić w sobie złość. Nie tylko na Alessia, ale na samą siebie za to, że była taka łatwowierna. Ałe na złość przyjdzie jeszcze czas. Na razie chciała jeszcze trochę pomarzyć i wierzyć w magiczną moc Alessia. Przymknęła oczy, przypominając sobie każdą spędzoną z nim chwilę, wspomnienia zlewały się ze sobą, tworząc dziwną, gorzko-słodką kombinację. Zrobiło jej się słabo z

tęsknoty. Oddałaby wszystko, żeby usłyszeć jego głos zapewniający, jak bardzo jej pragnie. Nigdy wcześniej nie spotkała się z tak gorącą deklaracją uczuć ze strony mężczyzny. Popełniła błąd, wierząc we wszystko, co mówił, i pławiąc się w blasku uwielbienia, jakie jej okazywał. Rano ostatniego dnia Alessio grał dla niej na fortepianie. Kelnerzy sprzątnęli już stoły po śniadaniu, a on poprosił ją, by posiedziała z nim, gdy będzie ćwiczył. Patrzenie, jak gra, było najbardziej erotycznym i fascynującym doświadczeniem. Na samo wspomnienie jego niebywałej koncentracji dreszcz

przebiegał jej po plecach. Otworzyła oczy. Przyjdzie czas, gdy będzie musiała przestać katować się tymi wspomnieniami, ale teraz chciała jeszcze wierzyć, że jej komórka się odezwie i usłyszy znajome: Ciao, Lucia. Od powrotu do domu dzwonili do niej tylko matka i ojciec. Rozmowa z matką przypominała kroczenie po polu minowym naszpikowanym elektryzującymi chwilami milczenia. Nie uprzedziła matki, że jedzie do Włoch, musiała więc zdać jej relację nie tylko ze spotkania z ojcem, ale i pogodzenia się z nim. Fiona słuchała tego wszystkiego w grobowym milczeniu, które brzmiało jak wyrzut. Wszystkie

lata przeżyte w zgodnej nienawiści do podłego Marcusa Graya zniknęły jak za dotknięciem różdżki. To była ze strony Lucy zdrada i matce trudno było ją wybaczyć. Lucy nie uważała ojca za świętego, ale w końcu musiała przyznać, że nie tylko on ponosił odpowiedzialność za to, co się stało. Nikt lepiej od niej nie znał matki i nie wiedział, jak trudno z nią żyć. Czyniła ojca odpowiedzialnym za zamęt, jaki spowodował w ich życiu, a ściślej za porzucenie neurotycznej matki, która nie umiała sobie z tym poradzić. Jej zdaniem wszystko złe w ich życiu było wyłączną winą Marcusa.

Bo kogóż innego? Lucy nie wspomniała o chorobie Franceski. Znając mściwą naturę matki, obawiała się, że jej reakcja może być zupełnie niestosowna. Rozmowa z ojcem również nie należała do łatwych, z bardzo prostej przyczyny: nie spodziewała się, że kiedykolwiek usłyszy jego głos w kuchni swojego domu. Miała łzy w oczach, gdy odkładała słuchawkę. Ich pożegnanie w Pescallo też było wzruszające. Całując się z nim, obiecała, że wkrótce przyjedzie. - Mogę zadzwonić do ciebie wieczorem? - spytał. - Zeby upewnić

się, że dotarłaś szczęśliwie do domu. - Tato, nie musisz o to pytać - odparła. Po to dałam ci mój numer. Uścisnęli się ponownie, a potem przyszła kolej na Francescę. Objęły się z pewną ostrożnością. -Jesteśmy przyjaciółkami, Lucy? spytała Francesca. - Tak, oczywiście. - Przyjedź do nas wkrótce - dodała cicho i spojrzała Lucy w oczy, jakby chciała powiedzieć: Nie zwlekaj zbyt długo.

Lucy odsunęła się od okna, czując, jak zdrętwiała od długiego stania. Musiała przyszykować się do pracy. To jej pierwszy dzień od powrotu do domu. Na dole w kuchni Orlando, już ubrany, jadł grzankę, jednocześnie wsypując kawę do kubka. Gdy ją zobaczył, zaproponował, że wsypie i dla niej. - Dziękuję, poradzę sobie. Biedny Orlando, był taki kochany. Widząc jej przygnębienie z powodu milczenia Alessia, robił wszystko, by ją pocieszyć. Ani razu nie powiedział: „A nie mówiłem", ale i tak widziała to w jego oczach i każdym życzliwym geście.

Wczoraj przygotował jej ulubione frytki z kiełbaskami i jajkiem sadzonym. - Na poprawienie nastroju - powiedział. - Tego właśnie ci trzeba. Po kolacji przygotował jej kąpiel i zapalił świeczki w łazience. - Zrobię ci grzankę - powiedział teraz, wkładając kromkę do tostera. - To ja powinnam zrobić ci śniadanie stwierdziła. - W końcu to ty się ostatecznie rozstałeś. - Czy wyglądam, jakbym miał złamane serce?

- Nie, ale nie było to dla ciebie łatwe. - Możesz nazwać mnie zimnym draniem, ale zerwanie z Savannah było najłatwiejszą rzeczą, jaką dotąd zrobiłem. - Myślisz, że Alessio też ma ten zamiar? - Nie wiem, Luce - odparł, wkładając następną kromkę do tostera. - Dzięki - uśmiechnęła się. - Za co? - Ze nie owijasz w bawełnę. On nie zadzwoni, prawda?

- Może ty spróbuj zadzwonić do niego. - Po co? Myślisz, że nie wiem, o co chodzi? To był wakacyjny romans, który potraktowałam zbyt poważnie. Dałam się ponieść i nie wiedziałam, kiedy się wycofać. To moja wina. Wkrótce zapomnę o nim. - Tylko dlaczego czuję się tak, jakby serce miało mi pęknąć? pomyślała. Orlando nie mógł patrzeć, jak Lucy się męczy. Zrobiłby wszystko, żeby znowu była szczęśliwa. Zadzwoniłby nawet do hotelu w Bellagio i zażądał rozmowy z Alessiem. Powiedziałby mu, żeby zachował się przyzwoicie, zadzwonił do Lucy i powiedział, że między nimi wszystko skończone. Trzymanie jej w

niepewności było okrucieństwem. Jego samego nigdy dotąd nie posądzono o okrucieństwo. Dopiero Savannah go o to oskarżyła, gdy oznajmił, że z nią zrywa. Zamierzał powiedzieć jej to po powrocie do domu, ale ostatniego wieczoru w Bellagio, w jednym z barów nad jeziorem, jego cierpliwość się wyczerpała. Nie wytrzymał i wybuchnął. Zaczęło się od tego, że okropnie wyraziła się o Helen. - Co myślisz o tej całej sprawie z Helen? Najpierw jest w ciąży, a potem nie.

- Myślę, że to prywatna sprawa między nią a jej mężem odpowiedział ostrożnie. - Zapomniałeś, kim jest jej mąż? Jako jego córka mam prawo wiedzieć, co się, do diabła, dzieje. A jeżeli chcesz wiedzieć, to ta zarozumiała sukajest stanowczo zbyt miła dla tego Conrada Trumana. Widziałeś, jak on na nią patrzy? Może i coś zauważył, ale nie zamierzał o tym dyskutować. - Nie zdziwiłoby mnie, gdyby się spotykali na boku - ciągnęła Savannah. -

Nawet zasugerowałam to tacie przez telefon. - Co zrobiłaś? - Nie rób takiej zaskoczonej miny. Wcale tak nie myślałam. Chciałam jedynie dać mu kopa w dupę, bo zachowuje się jak dupek. - Nie on jeden. - A co to niby ma znaczyć? - Ze nie po raz pierwszy szybciej gadasz, niż myślisz. Czy ty kiedykolwiek zastanawiasz się nad tym, co mówisz? Od tego momentu rozpoczęła się

prawdziwa awantura. Savannah wyzwała go od najgorszych, ku uciesze gości siedzących przy sąsiednich stolikach. A kiedy zrobiła przerwę wystarczająco długą, żeby on przejął pałeczkę, powiedział: - Rozumiem, że po tym wszystkim, co usłyszałem, między nami wszystko skończone. I dla jasności sytuacji, możesz czuć się zwolniona ze wszystkich zobowiązań dotyczących pracy u mnie. Wywalam cię. Odsunął krzesło, zanim chlusnęła mu w twarz tym, co zostało w szklance. Gdy wychodził z baru, siedząca obok para w średnim wieku zaczęła bić mu brawo.

Wcale nie czuł się z siebie dumny. Powinien był mieć dość rozumu, żeby unikać tak beznadziejnych znajomości. Już po powrocie z Włoch dowiedział się od Helen, że Savannah spakowała manatki i wyjechała ze Swanmere. Wróciła do Crantsford, do matki. Miał nadzieję, że nigdy się już nie spotkają. Gdy Lucy przyjechała do pracy, czekali już na nią Angie i Hugh, spragnieni wrażeń z wycieczki do Włoch. - Orlando nic wam nie mówił? - spytała, wręczając im prezenty z Bellagio: butelkę czerwonego wina dla Hugh i

ręcznie robioną, alabastrową ramkę do zdjęć dla Angie. Wiedziała, że Orlando telefonował wczoraj do rodziców, i sądziła, że Hugh będzie o wszystkim poinformowany. Ale on pokręcił głową. - Pytałem się go, ale powiedział, że nie jest upoważniony do mówienia mi czegokolwiek. Potrafi być nieznośnie dyskretny. Ma to po matce. - A nie przypadkiem po tobie? - spytała ze złośliwym uśmiechem Angie. Zadziwiasz mnie. Hugh pokręcił głową. - Ona jest nie do wytrzymania.

Dobrze było wrócić na stare śmiecie, do znajomych spraw. Na tym musi się teraz skoncentrować. Opowiedziała im wszystko, co chcieli wiedzieć o jeziorze Como, nie mówiąc tego, co nie było konieczne, zwłaszcza wszystkiego, co dotyczyło Alessia. Nieco później, gdy deszcz wreszcie przestał padać, a ona porządkowała rośliny poprzewracane przez ulewę, poczuła wdzięczność dla Orlanda za to, że nie wspomniał ojcu o Ales-siu. Im mniej osób wiedziało, tym lepiej. Niestety nie mogła liczyć, że Olivia Marchwood i jej koleżanki będą trzymały język za zębami. Może powinna zamieścić ogłoszenie na tablicy

informacyjnej przy kościele. Hugh pojawił się, gdy kończyła porządkować rośliny. - Cieszę się, że doszłaś do porozumienia z ojcem. - Dzięki. To dziwne uczucie. Nagle odkryłam zupełnie nieznaną część życia. Do tej pory byłyśmy z mamą tylko we dwie, a teraz mam nową rodzinę, którą muszę poznać. - wspaniale, że tak na to patrzysz. Myślałem o twoim tacie i o tym, przez co teraz przechodzi. Jeżeli będziesz chciała pojechać do niego, szepnij tylko słówko. - Już miał odejść, ale się

odwrócił i dodał: - Orlando mówi, że zerwał z Savannah. Podobno wyjechała ze Swanmere. -Tak. - Czy jest szansa, że wy... - Zapomnij o tym, Hugh. Orlando i ja pozostaniemy jedynie przyjaciółmi i nic więcej. - Nie wiesz tego na pewno. O tak, wiem, pomyślała. Oboje potrzebowali teraz czasu na leczenie ran. Gdyby próbowali coś razem stworzyć, skończyłoby się to katastrofą.

Adwokat przesunął list po blacie biurka w stronę Helen. Przeczytała go, mimo że on zrobił to już wcześniej na głos. To było wręcz nieprawdopodobne. - Nie wiem, co powiedzieć stwierdziła. - Wiem tylko, że nie zasługuję na to. Jeżeli ludzie pomyślą, że ją do tego zmusiłam, może być bardzo nieprzyjemnie. Lepiej byłoby, gdybym nie przyjęła. Kładąc list na biurku, pomyślała, że adwokat też pewnie sądzi, że wymogła to na biednej pani Jenkins. A może nawet, że zamordowała starszą panią. Dzięki Bogu, że była we Włoszech, gdy staruszka zmarła we śnie.

- Pani Jenkins jasno postawiła sprawę odpowiedział, przerywając jej chaotyczną gonitwę myśli. - W zeszłym miesiącu napisała do mnie list, w którym dała mi do zrozumienia, że nie poinformowała pani o swoich planach. - Ale z pewnością znajdzie się ktoś, kto zakwestionuje ten list. - Nikogo takiego nie ma. Pani Jenkins była samotną osobą. W liście do mnie wzruszająco wyrażała się o pani, podkreślając, jak bardzo panią lubiła i jak bardzo jej pani pomogła. -Ależ to nie było nic nadzwyczajnego. Robiłam to, co każdy na moim miejscu by zrobił.

- Tak czy inaczej, jest pani jedyną spadkobierczynią pani Jenkins. Pozostawiła pani swój dom i znaczną sumę pieniędzy. Czy mam powiedzieć ile? Helen kiwnęła głową, spodziewając się jakichś dwóch tysięcy funtów. Gdy adwokat podał sumę, poprosiła o powtórzenie. - Przecież powiedziałem, że znaczną sumę, nieprawdaż? - Ależ ona żyła tak skromnie. Nic nie wskazywało na to, że jest bogata.

- Często się to zdarza. Zycie jest pełne niespodzianek i proszę mi wierzyć, wiele razy w tym gabinecie ludzie wyrażali niedowierzanie, a czasem oburzenie, gdy dostawali niewiele. W tym wypadku cieszę się z takiego obrotu sprawy. Oczywiście testament musi się uprawomocnić, ale nie przewiduję żadnych przeszkód. - wyrównał stos papierów na biurku. wspomniała pani wcześniej, że potrzebuje adwokata w zupełnie innej sprawie. Czy mogę jakoś pomóc? - Tak, potrzebuję kogoś, kto zająłby się moim rozwodem. Godzinę później, gdy słońce przebiło się

przez chmury, rzucając na ziemię szerokie smugi światła, Helen pojechała do babci. To była jej druga wizyta od powrotu z wycieczki. Dziś mogła już prowadzić sama. wczoraj Conrad uparł się, że ją zawiezie. Zaproponował, że zaczeka na nią w samochodzie, ale pamiętając, jaki dobry był dla Emmy w Wollerton, poprosiła, abyjej towarzyszył. Emma nie poznała go i myślała, że jest lekarzem. Powtarzała, by Helen poczekała na zewnątrz, gdy doktor będzie ją badał. Dopiero po chwili zauważyła opatrunek na głowie wnuczki i chciała wiedzieć, czy dlatego jest z nimi lekarz.

Teraz gdy Helen zajechała na parking i popatrzyła na porośnięty bluszczem dom, pomyślała o zupełnie niespodziewanym akcie życzliwości ze strony pani Jenkins. Często opowiadała Isobel o babci i o tym, jak były sobie bliskie. Nawet zastanawiała się, czy nie przywieźć pani Jenkins do Emmy. Będzie jej brakowało starszej pani. I do końca życia zachowa dla niej wdzięczność. Nigdy w najśmielszych snach nie przewidywała takiego obrotu spraw. Wiele dla niej znaczyło, że przyszłość Emmy została zabezpieczona. Prawie przez całą wizytę Emma drzemała, a gdy w końcu zasnęła na

dobre, Helen pocałowała ją na pożegnanie i wróciła do Swanmere. Poprzedniego dnia rano wyprowadziła się ze starej plebanii, wkrótce po pospiesznym wyjeździe Savannah. Nie została jednak bez dachu nad głową. Skorzystała z propozycji Conrada, by przenieść się do niego, póki nie wyprowadzą się lokatorzy wynajmujący jej dom w Crantsford. Długo się jednak nad tym zastanawiała. - Kto by się przejmował ludzkim gadaniem - powiedział Mac. Jesteśmy przyjaciółmi i zapraszamy cię do siebie. Chyba nie boisz się Huntera?

- Boję się, co może pomyśleć o Conradzie - przyznała. - Myślisz, że Conrad dba o to? - Nie, ale dlatego ja powinnam. Nie chcę, by był w to zamieszany. - Za późno, Helen. On już jest w to zamieszany. Przeniosła się więc do nich i zajęła pokój gościnny. W krótkim czasie cała wieś musiała się o tym dowiedzieć, bo Evie jako pierwsza poznała nowinę. Helen zaparkowała obok saaba Conrada i gdy zgasiła silnik, jakiś samochód zatrzymał się za nią. Nie miała

wątpliwości, co to za mercedes i kto siedzi za kierownicą. Oczywiście Hunter. Pomimo że prosiła, aby zostawił ją w spokoju, zadzwonił, jak tylko wróciła z wycieczki. Zagroził, że przyjedzie, jeżeli z nim nie porozmawia. Ustąpiła więc i odpowiedziała na jego pytania tak szczerze, jak to możliwe. Pierwsze pytanie dotyczyło ciąży. - Obawiam się, że zostałeś wprowadzony w błąd - odparła. Przypuszczam, że to Savannah ci o tym powiedziała. - Nieważne kto, ważne, że mnie o tym

nie poinformowałaś. Jesteś czy nie jesteś w ciąży? I czyja jestem ojcem? - Nie jestem w ciąży i nigdy nie byłam. - To dlaczego, do diabła, Savannah tak mi powiedział przez telefon? A przede wszystkim dlaczego sugeruje, że zostałem zrobiony w balona? - O to musisz ją zapytać. Może warto wziąć pod uwagę możliwość, że twoja córka jest kłamliwą manipulantką lubiącą sprawiać kłopoty. Poprawiłaby się, gdybyś nie tylko był bardziej stanowczy, ale okazał jej więcej zainteresowania. Ajeżeli ktoś wyszedł na głupka, to ja. Jak się miewa

Annabel? - To był tylko przelotny romans, Helen. Tylko seks. - Mam nadzieję, że Annabel tego nie słyszy - odpowiedziała, zdumiona, że nie zareagował na krytykę córki. - Nie jestem u niej. - A gdzie? - U Clancy'ego. Chcę się z tobą zobaczyć, Helen. Chcę mieć pewność, że nie zrobisz niczego pochopnie. Potrzebujesz mnie, przecież wiesz. Odłożyła słuchawkę i wyłączyła

automatyczną sekretarkę. - Skąd wiedziałeś, że tu jestem? spytała teraz, patrząc, jak Hunter wysiada z samochodu i podchodzi do niej. - To nie było trudne. Gdzież indziej mogłabyś być? U Olivii Marchwood? I proszę, nie obrażaj mojej inteligencji, udając, że nic nie było między tobą a Conradem. Twoje świętosz-kowate zachowanie tego nie zmieni. - Wszystko w porządku, Helen? Zza rogu domu wyszli Mac i Conrad. Musieli być w ogrodzie i usłyszeli głosy. Towarzyszył im Fritz. Gdy

zobaczył Fluntera, wydał z siebie niski pomruk. - wszystko w porządku - zapewniła, po czym zwróciła się do Huntera. - Może poszlibyśmy gdzieś i porozmawiali? Hunter zmierzył Conrada wzrokiem. - Dobrze mi tutaj. - Nie - odparła Helen. - Nie będę nikogo w to wciągać. - Myślę, że już to zrobiłaś. - Ciągle patrząc na Conrada, uśmiechnął się szyderczo. - Mam nadzieję, że stać cię

na nią. Ma bardzo kosztowny gust. Conrad postąpił naprzód, ale Helen powstrzymała go ruchem ręki. - Hunterze, dlaczego właściwie ożeniłeś się ze mną? Nie jestem jakąś wyjątkową zdobyczą. Owszem, jestem od ciebie młodsza, ale mogłeś mieć każdą. Dlaczego ja? Helen rzadko widziała Huntera zaskoczonego, ale to pytanie zbiło go z tropu, wyglądał na zmieszanego. Prawie mu współczuła. -Ja... ja myślałem, że jesteś inna odpowiedział. - Myślałem, że naprawdę mnie potrzebujesz. Ale okazałaś się taka

sama, jak wszystkie. Gdy dostałaś to, czego chciałaś, zaczęłaś mną sterować. Helen nie mogła ukryć zdumienia. - Ty naprawdę tak uważasz? - Nigdy nie spotkałem kobiety, która by tego nie robiła. Jesteś taka sama. Wiedziałem, o co ci chodzi, gdy zgodziłaś się wyjść za mnie. Odpowiadało mi to. Uznałem, że uczciwie postawiłaś sprawę. Ale potem przestałaś grać fair. Zaczęłaś mnie krytykować.

Głos Huntera stał się zimny jak stal. Kątem oka zobaczyła, że Mac i Conrad ruszają w jej kierunku. Później doszła do wniosku, że w przeciwieństwie do niej przeczuwali, co się stanie. Nagle Hunter uniósł rękę, wymierzył jej siarczysty policzek, a potem nazwał ją bezduszną suką. Cios był tak silny, że poleciała na maskę samochodu. Przez chwilę, która wydawała się wiecznością, wirowało jej w głowie i straciła zdolność widzenia. Mgliście zdawała sobie sprawę z pandemonium, jakie rozszalało się wokół niej. Conrad rzucił się na Huntera, Fritz

rozszczekał się wściekle, a Mac zapytał ją, czy może wstać. - Nic mi nie jest - odpowiedziała, ale tak naprawdę nie czuła się dobrze. Znowu była we Włoszech i leżała na ulicy. Rozdział sześćdziesiąty trzeci Pierwszy dzień pracy Lucy zakończyła szybką jazdą na rowerze. Po powrocie do domu przebrała się w stare dżinsy i koszulkę, chwyciła torbę na zakupy i wyszła. Czuła niepokój przed nadchodzącym spotkaniem. Pierwszy raz od powrotu z Włoch miała zobaczyć się z Danem i podziękować mu

za opiekę nad działką w czasie jej nieobecności. Dźwięk klaksonu wyrwał ją z zamyślenia Odwróciła głowę i zobaczyła furgonetkę Orlanda po drugiej stronie drogi. Podjechała do niego. -Jadę na działkę - oznajmiła. - A ty skończyłeś już pracę? - Nie. Wpadnę do domu, zjem jakąś kanapkę i pojadę obejrzeć ogród pewnej pani, która chce go zmienić. Nie wiem, kiedy skończę. A tobie jak minął dzień? - Dobrze. I nie, nadal nie zadzwonił. Jeżeli poprawi ci to humor, masz moją zgodę na powiedzenie: „A nie mówiłem?"

- Nie zrobiłbym ci tego, Luce. Teraz muszę już jechać, ale porozmawiamy porządnie wieczorem. Mogę kupić coś na kolację po drodze do domu. - Dobry pomysł. - Pozdrów ode mnie Dana i chłopców. Dan, Bill i Joe powitali Lucy, jakby wróciła z samotnej wyprawy dookoła świata w przeciekającej starej wannie. - Przywiozłaś nam prezenty? - spytał Joe, zerkając na jej torbę. - Na przystawkę może być Sophia Loren. - Przywiozłam wam grappę odpowiedziała, podając dwie butelki

Billowi i Joe'emu. Danowi, który był abstynentem, wręczyła ładnie zapakowane pudełko. - Dlaczego on zawsze dostaje coś wyjątkowego? - spytał Joe. - Bo na to zasługuje. Dan objął Lucy ramieniem i poprowadził ścieżką. - Może zobaczysz swoją działkę, a ja tymczasem nastawię czajnik? - Nie, później ją obejrzę. Ja zrobię herbatę, a ty rozpakuj prezent. - Naprawdę, nie musiałaś nic kupować -

powiedział, gdy weszli do jego domku i Lucy zapaliła gaz pod czajnikiem. -Wiem, ale chciałam. No, odpakuj. Chwilę później Dan podziwiał porcelanowy kubek z obrazkiem przedstawiającym Bellagio i jezioro. - Musiało być tam pięknie. Dziękuję powiedział, a Lucy nalała herbatę do nowego kubka. - No i jak było? Usiadła obok niego, wzięła głęboki oddech i opowiedziała mu o ojcu i Francesce. - Rozumiem, że ją polubiłaś powiedział.

- Tak. Jest czarująca. Była dla mnie bardzo miła. A ja przez te wszystkie lata tak źle o niej myślałam. Zrobiłam z niej potwora. - No tak, ale to już za tobą. Nie ma sensu karać się za to, co było. Musisz patrzeć w przyszłość. Lucy pociągnęła łyk herbaty. - To samo mówił Alessio. - Tak? A któż to jest Alessio? - To ktoś, kogo tam poznałam. Jest w moim wieku. Pianista po konserwatorium.

-Ico? - Często się widywaliśmy i coś między nami zaiskrzyło, jeżeli wiesz, co mam na myśli. Dan uśmiechnął się. - A niech mnie! Kto by pomyślał? Spotkacie się jeszcze? -Nie. - Zabrzmiało to bardzo stanowczo. Dlaczego? Opowiedziała mu więc o tym, jak się zakochała i jak Orlando ostrzegał ją, żeby była ostrożna. - Ale nie byłam, Dan. Kompletnie się zatraciłam i teraz już nie wiem, co o tym myśleć, widzisz, przed wyjazdem do

Włoch uważałam... przekonywałam sama siebie, że kocham Orlanda. Dlatego tak strasznie płakałam tamtego wieczoru, a ty byłeś dla mnie taki dobry. Pamiętasz? Kiwnął głową. - Słyszałem, że spotykał się z inną dziewczyną. Tą młodą panną, która mieszkała na starej plebanii. - Tak, ale zerwali ze sobą. - Szybko. A teraz zastanawiasz się, czy ty i on powinniście... - Nie - zaprzeczyła gwałtownie. -

Myślałam, że go kocham, bo byłam szaleńczo zazdrosna o niego. On był zauroczony tą dziewczyną, a ja jej nie cierpiałam. Nie mogłam zrozumieć, co w niej widzi. Jej zamiary były aż nadto oczywiste. - Może dla takiej bystrej dziewczyny jak ty. My, faceci, widzimy w kobietach to, co chcemy zobaczyć. No ale opowiedz mi o tym Alessiu. - Och, Dan, cóż mogę powiedzieć? Jest w nim jakaś magia. Nigdy czegoś takiego nie doświadczyłam. - wygląda na to, że byłaś zauroczona? - Raczej zaślepiona.

- To tylko słowa. Ważne, że było wam ze sobą dobrze, i o tym warto pamiętać. - Nawet jeśli mnie wykorzystał? - A czułaś się wykorzystana, gdy z nim byłaś? Lucy zamyśliła się. - Nie - odpowiedziała. - Na pewno nie. - Pamiętaj zatem miłe chwile z nim spędzone. - Chciałabym po prostu, żeby zadzwonił. Choćby po to, by potwierdzić, że wszystko między nami skończone. - Powiedział, że zadzwoni? -Tak.

Dan siorbnął w zamyśleniu herbatę z kubka. - Na mój rozum może mieć powód, że nie dzwoni. Lucy zamknęła oczy. Jak dobrze było tak sobie siedzieć z Danem. Zawsze dostrzegał tylko pozytywne strony. Ona natomiast nieustannie obwiniała się o brak rozwagi, gubiąc istotę sprawy. Po co niszczyć to, co było przyjemne, i demonizować zachowanie Alessia? Czy te wszystkie lata pielęgnowania gniewu na ojca i Francescę niczego jej nie nauczyły? Nagły dźwięk telefonu komórkowego w kieszeni jej dżinsów sprawił, że drgnęła.

Pewnie Orlando chce zmienić plany. - Ciao, Lucia! To ja, Alessio. Lucy gwałtownie zbladła. Znowu odżyły nadzieje, a serce mocniej zabiło. Spojrzała na Dana, odstawiła kubek z herbatą i wyszła na ścieżkę. - Alessio, jak się masz? - Och, Lucia, wybacz, że dopiero teraz dzwonię. Byłem na siebie wściekły. Zgubiłem twój numer. Zapisałem go gdzieś, a potem nie mogłem znaleźć. W końcu znalazłem między nutami. Sono stupido! Serce Lucy zatrzepotało, ale szybko się

opanowała. Pewnie kłamie, pomyślała. - Dlaczego nie zwróciłeś się do mojego ojca? - spytała. - Dałby ci ten numer. - Wiesz, co o mnie myśli. Poza tym on i Francesca przechodzą teraz ciężkie chwile. Wczoraj była w szpitalu na kolejnych badaniach. Nie chciałem im zawracać głowy. Ale czemu ty do mnie nie zadzwoniłaś? - Bo... - Urwała. - Lucia? - Byłam pewna... Myślałam, że to koniec, że to była jedynie wakacyjna miłość.

-Jak mogę udowodnić, że się mylisz? Zanim zdążyła odpowiedzieć, połączenie zostało przerwane. Jęknęła ze złości. Sygnał był tu zawsze słaby. Pewnie przez te wszystkie drzewa. Odczekała chwilę z nadzieją, że może jeszcze raz zadzwoni. Wyobraziła sobie, że dzwonią do siebie cały wieczór i słyszą sygnał zajęty. - Cara mia, czy to wystarczający dowód? Lucy odwróciła się gwałtownie i osłupiała. Przed nią stał Alessio, jak zwykle niesamowicie przystojny i męski, w eleganckim czarnym garniturze

i biało-niebieskiej koszuli z rozpiętym kołnierzykiem. Zupełnie nie pasował do tego miejsca. - Alessio! Co, do... Co ty tu robisz? Zdjął przeciwsłoneczne okulary i wsunął je do kieszeni marynarki. - Przyjechałem do ciebie, oczywiście. Ale skąd wiedziałeś, gdzie jestem? - Te wszystkie pytania mogą poczekać. A teraz chciałbym dostać nagrodę za to, że przebyłem taki szmat drogi. Lucy uśmiechnęła się.

- Co dokładnie masz na myśli? Podszedł bliżej. - Questo. Objął ją i przywarł do jej ust na tak długo, że Lucy wydawało się, iż słońce zaszło i księżyc wzeszedi, gdy w końcu oderwali się od siebie. Niezdolna wydobyć głosu, patrzyła na Alessia w zdumieniu. Miała wrażenie, że serce jej pęknie z nadmiaru szczęścia. On również stracił mowę. Gdy spojrzała mu w oczy i dostrzegła w nich czułość, musiała oprzeć się o niego, by nie stracić równowagi.

Znowu nie mogła oprzeć się odczuciu, że łączy ich coś szczególnego, jakby znali się od zawsze. Głośne gwizdy sprawiły, że odwrócili się w ich stronę. Nie po raz pierwszy przyciągnęli widownię. Dan unosił w toaście kubek z herbatą, a Bill i Joe dodawali do swoich gwizdów dosadne gesty. Obok nich stał Orlando i próbował się uśmiechać. Bellagio Rozdział sześćdziesiąty czwarty Minął miesiąc, odkąd potwierdziły się wszystkie podejrzenia Conrada co do

Huntera. Okazał się pozbawionym skrupułów, bezwzględnym człowiekiem, z niebezpieczną skłonnością do przemocy. Innymi słowy, był prymitywnym tyranem i draniem. Pomimo tego Conrad wciąż był zaszokowany i zniesmaczony tym, że Hunter mógł do tego stopnia stracić panowanie nad sobą. Ale przynajmniej nie wyszedł z tego bez szwanku. W wyniku dwóch dobrze wymierzonych przez Conrada ciosów miał krwawiącą wargę i podbite oko. Biorąc pod uwagę wcześniejszy uraz głowy Helen, Conrad chciał ją zawieźć do szpitala, lecz sprzeciwiła się temu, twierdząc, że jest raczej wstrząśnięta niż ranna. Mac nalał

trzy szklaneczki leczniczej whisky, a Helen zaskoczyła ich, wznosząc toast: „Za mój przyszły rozwód i nowe życie". Potem opowiedziała im o wizycie u adwokata w Crantsford. Conrad nie słyszał nigdy o paniJenkins, ale mógł sobie wyobrazić zdziwienie Helen, gdy usłyszała nowiny. Obawy Helen o babcię rozwiały się. Była teraz wolna. Mogła być sobą. Trudno o lepszy prezent. Raz czy dwa wspomniała, że może nie powinna przyjąć spadku, lecz Conrad podsłuchał, jak Mac stanowczo jej to wyperswadował. Powiedział, że pani Jenkins doceniła przyjaźń Helen, nawet jeżeli wynikała ona z pobudek zawodowych, i że to jej forma

podziękowania. Nazajutrz późnym popołudniem, gdy Helen wróciła z pracy - był to jej pierwszy dzień po przerwie - zapukała do drzwi gabinetu Conrada i spytała, czy może z nim porozmawiać. Nigdy przedtem tu nie wchodziła, ale Conrad uznał, że nie ma nic przeciwko jej obecności. Przysiadła na parapecie okna z widokiem na ogród. Włosy o barwie ciemnego, półprzezroczystego bursztynu lśniły w promieniach słońca wpadającego do wnętrza. - Annabel nie przyszła dzisiaj do firmy oznajmiła. - Przysłała jedynie list. Napisała, iż w tych okolicznościach byłoby nie na miejscu, gdyby nadal ze

mną pracowała. - Bardzo rozsądnie - stwierdził Conrad, myśląc jednocześnie, że Helen nigdy nie wyglądała tak pięknie. Miała jasną, pogodną twarz. Dostrzegał w niej również nową pewność siebie i wewnętrzny spokój. - Rzeczywiście, rozsądnie odpowiedziała. - Bo trzydzieści procent udziałów należy do Huntera. Dlatego będę musiała zamknąć interes. -Jaka szkoda. - Chyba że przyjmę propozycję Maca, którą złożył mi wczoraj wieczorem. O

tym właśnie chciałam z tobą porozmawiać. Mówi, że chce pomóc, że po tylu latach pracy w bankowości, zdobywania funduszy, będzie to dla niego bułka z masłem. Mówi, że jest całkiem niezły w przykręcaniu śruby. -Jest też dobry w chińskich torturach. Uśmiechnęła się. - Co o tym myślisz? Wstał z krzesła. Jak mógłby się oprzeć temu uśmiechowi? Podszedł do niej i spojrzał na ogród. Mac siedział na leżaku i rozwiązywał krzyżówkę w „Timesie", a Fritz leżał u

jego stóp. - Mój ojciec zawsze miał doskonały zmysł do interesów. Przyjmij jego propozycję, Helen. Będzie czuł się potrzebny. - Przypuszczałam, że tak powiesz. Ale to wymaga przemyślenia. Będę w stanie prowadzić jedynie Pomoc Towarzyską, jeśli przyniesie mi to godziwy zarobek. Dodatkowe zajęcie może być wyzwaniem. Czy to nie czujesz się dziwnie, mówiąc do Maca ojcze? Domyślił się, że rozmyślnie zmienia temat, ale dał spokój, wiedząc, iż niezależność to dla niej drażliwa kwestia.

- Czasami tak - odparł. - Innym razem dziwię się, że wcześniej do niego tak nie mówiłem. Spojrzała ponownie przez okno, obserwując, jak Mac rzuca Fritzowi piłkę. Wiedziony impulsem Conrad musnął wierzchem dłoni aksamitny policzek Helen. Odwróciła się i nie spuszczając z niego wzroku, pocałowała wnętrze jego dłoni. Conrad pochylił się i pocałował ją delikatnie w usta. Powoli i bardzo ostrożnie. Wydawało się nieprawdopodobne, że to ich pierwszy pocałunek. - To było miłe - powiedziała, odchylając głowę i patrząc mu w oczy.

- Prawda? Chciałabyś, żebym to powtórzył? - Nie chcę odciągać cię od pracy. -Już na to za późno. - Pocałował ją znowu. I jeszcze raz. - Czy masz czasem takie uczucie, że wszystko, co wydarzyło się wcześniej, było serią wskazówek prowadzących nas do tego punktu? Siedzieli na kamiennych schodach, które kiedyś były częścią przystani, w hotelu Villa Cipressi. Conrad leżał z głową opartą o kolana Helen. Otworzył oczy i przyjemne wspomnienie ich pierwszego

pocałunku zrekompensował mu widok ukochanej twarzy. - Czy mogłabyś to wyjaśnić? - spytał, chociaż doskonale wiedział, o co jej chodzi. To była jedna z wielu rzeczy, które lubił w ich związku: nadawali na tych samych falach. Helen zawsze wiedziała, o czym on myśli. Ale ku jego zadowoleniu potrafił ją jeszcze zaskoczyć. Na przykład powtórną wycieczką nad jezioro Como. W zeszłym tygodniu zdecydował, że powinni gdzieś wyjechać. Wiedział, że Helen była rozczarowana, nie mogąc we wrześniu zwiedzić Varenny i ogrodów, więc zarezerwował im pobyt w hotelu Villa Cipressi. Jedyną zmianą w planie

podróży, o jaką poprosiła, była propozycja, by Mac z nimi pojechał. To sprawiło, że pokochał ją jeszcze bardziej. Pogładziła go po czole i spojrzała w oczy. -Jeżeli miłość zaślepia, to dlaczego, odkąd jestem z tobą, mam wrażenie, że po raz pierwszy widzę moje życie tak wyraźnie? - Czyżbym nagle zmienił się w optyka? - Mówię poważnie. Moje życie wydaje się teraz takie nie-skomplikowane. Nie mam już poczucia lęku. Budzę się rano i jestem szczęśliwa. Tak po prostu. Nie

czuję już, że płynę pod prąd. Pomyślał o dniu w Villi Carlotta, gdy rozpoznał posąg z Ermitażu, przedstawiający Amora i Psyche, i o historii, którą opowiedziała mu Sam. Wygrała w niej miłość. Oni również przeszli przez piekło, lecz od chwili, gdy Helen zamieszkała wjego domu, przyszłość rysowała się wjasnych kolorach. - Chodźmy popływać - powiedział. Rozebrali się do kostiumów kąpielowych i weszli do chłodnej wody. Był pierwszy tydzień października, lecz

pogoda nadal dopisywała. Kelnerka przy śniadaniu powiedziała, że prognoza pogody zapowiada na dziś dwadzieścia cztery stopnie. Dla Helen poranki były jeszcze piękniejsze, niż gdy byli tu we wrześniu, wszystko wyglądało czarująco w miękkim świetle. A może to dlatego, że była z Conradem? Obserwowała, jak Conrad oddala się od brzegu Jak to możliwe, że jestem taką szczęściarą? - pomyślała. Dlaczego nie spotkała go dwadzieścia lat wcześniej? Spędziłaby całe życie, kochając tego wyjątkowego mężczyznę.

Rozmowy z Makiem nauczyły ją wiele o miłości. Jego romans z matką Conrada uświadomił mu, że miłość przychodzi znienacka. - Trafia cię i już - powiedział. - Może nie jest to wygodne. Może wydaje się nie na miejscu. Ale nic na to nie poradzisz. Dzięki takiemu podejściu poradziłem sobie z poczuciem winy względem brata. Helen nie dręczyły już wyrzuty sumienia. Czuła ogromną ulgę, że zakończyła małżeństwo z Hunterem. Nie miała pojęcia, czy była pierwszą kobietą, którą uderzył, ale nie musiała znać odpowiedzi na to pytanie.

Wiedziała tylko, że zrobił to pierwszy i ostatni raz. Ku wielkiej dezaprobacie adwokata nie zażądała żadnej rekompensaty. Nie chciała nawet pensa z pieniędzy Huntera. Czuła się wystarczająco zbrukana przez niego. Nadal kuliła się na wspomnienie tego, jak dawała się wykorzystywać. Tymczasem dla niego jedynym sposobem na zaspokojenie seksualne była dominacja nad kobietą. Nie miała pewności, ale z tego, co powiedział w dniu, w którym ją uderzył, wynikało, że wszystko zaczęło się psuć między nimi, gdy dostrzegł zmianę ich układu sił, gdy zaczęła go krytykować. Jakie to smutne, że tak mało znacząca rzecz miała na niego taki wpływ. To wiele mówiło o

jego osobowości, a także ojej charakterze. Usprawiedliwiała go na wszelkie sposoby gdy przestał się nią interesować w łóżku. Jest zmęczony i przepracowany, myślała. A on za każdym razem szedł do innej - do Annabel, która bez wątpienia podbudowywała jego ego, zamiast je drażnić. Hunter pragnął jej, gdyż wiedział, że będzie na jego łasce. A to gwarantowało mu szacunek z jej strony. Teraz nie miało to znaczenia. Teraz wiedziała, że jest kochana przez mężczyznę, któremu bezgranicznie ufała. Conrad nigdy by jej nie skrzywdził, nigdy nie zdradził, nigdy by nią nie

manipulował. Nie miał żadnych ukrytych skłonności. Na razie nie robili planów na przyszłość. Wiedzieli jedynie, że każdą chwilę chcą spędzać razem. Na szczegóły, jak mówił Conrad, przyjdzie czas później. Nie musieli się spieszyć. Zycie samo się ułoży. Powoli, kroczek po kroczku, Lucy zaczynała wierzyć w swoje uczucia do Alessia i w jego do niej. To nie był łatwy proces. Zdarzały im się zażarte, irracjonalne kłótnie, ale po każdej z nich otrzymywała od Alessia namiętne deklaracje miłości. Może był żywiołowy i czarująco dziecinny, lecz

nigdy nudny. Dotąd nie znała nikogo takiego jak on. Często wpadała w panikę i zastanawiała się, w co się pakuje, ale wtedy stawała jej przed oczyma jego przystojna twarz lub on do niej dzwonił i rozpraszał wszystkie wątpliwości i niepokoje. Nie była przygotowana na tak wielkie zmiany, jakie się w niej dokonywały. Kiedy nie byli razem - co zdarzało się zbyt często - tonęła we łzach, by za chwilę popaść w nastrój uniesienia na myśl o tym, że przyjechał aż do Swanmere, by powiedzieć, jak bardzo ją kocha. Ti amo, Lucia. Ti amo molto. Miał w sobie wiele dramatyzmu. W ten niezwykły wieczór, gdy zaskoczył

ją na działce, przyjechał do Swanmere i odnalazł jej dom, tylko po to, by dowiedzieć się, że jej nie ma. Najwyraźniej Orlando nie był zbyt przyjacielski, gdy otworzył mu drzwi, ustąpił jednak, gdy Alessio dał mu do zrozumienia, że nie wyjedzie, dopóki nie porozmawia z Lucy. Wówczas zaproponował, że zawiezie go na działkę. - Lucia, on cię kocha - powiedział Alessio tego wieczoru, gdy Orlando zostawił ich samych i przeniósł się na noc do rodziców. - On pragnie cię prawie tak mocno jak ja. Widzę to w jego oczach.

Czy powinienem być zazdrosny? Z początku chciała odpowiedzieć, że źle to wszystko odczytuje. Ale przypomniała sobie wyraz twarzy Orlanda, gdy stał z Danem i starszymi panami i nie potrafił zdobyć się na uśmiech. Zrozumiała wtedy, że Alessio ma rację. Biedny Orlando. Jak to się stało? Dlaczego ich ścieżki życia tak się pogmatwały? Dwa dni temu Orlando spytał ją, co tak naprawdę wie o Alessiu i w ogóle o Włochach. - Niewiele - przyznała, Siedzieli naprzeciw siebie przy kuchennym stole. - Tylko to, co ojciec mi powiedział. Według niego Włosi pozostają

rozpuszczonymi maminsynkami, do chwili, gdy zgodnie z naturalnym porządkiem rzeczy matki umierają. Dopiero wtedy dorastają. Powiedział również, że seks jest dla nich sprawą honoru, bez względu na to, czy chodzi o żonę, dziewczynę czy kochankę. I nie potrafią być wierni. Brakuje im genu wierności. - Czy to cię nie martwi? - spytał Orlando. - Daj spokój. Przecież ten opis pasuje również do wielu Anglików. Myślę również, że ojciec próbował

zniechęcić mnie do Alessia, by mnie chronić. - On po prostu chce, żebyś była szczęśliwa. Tak jak ja. -Jestem szczęśliwa. Niewiarygodnie szczęśliwa. - Ale płaczesz przez niego. Widziałem i słyszałem. - Częściej się śmieję. -Jesteś pewna? - Ależ tak. Zalety przewyższają wady. Czterdzieści osiem godzin później Lucy próbowała trzymać się tego stwierdzenia. Przyjechała do Pescallo, by pobyć trochę z ojcem i Francescą. Wzięła Hugh za słowo i poprosiła o

urlop. I już mogła zauważyć zmiany na gorsze u Franceski. Zbladła, pojawiły się cienie pod oczami i straciła na wadze. Dzięki wspólnemu zamiłowaniu do ogrodnictwa i pragnieniu Lucy, by nauczyć się włoskiego - chciała udowodnić Alessiowi, że nie jest jakąś ciamajdą bardzo się z Francescą zaprzyjaźniły. To była ta dobra strona. Zła wynikała ze świadomości, że teraz trudniej jej będzie pogodzić się ze śmiercią Franceski. Do przeszłości należały jej dziecięce urazy. Na zawsze zniknęły latami pielęgnowane krzywdy i pretensje.

Były teraz w ogrodzie z Francescą, która odpoczywała w fotelu, w cieniu altany, obrośniętej krzewami dzikiej róży. Lucy natomiast ustawiała na stole przykrytym białym obrusem kieliszki do prosecco. W domu Mac pomagał jej ojcu wybrać wino. - O której przyjdzie Alessio? - spytała Francescą. - Alle due. O drugiej - odpowiedziała Lucy po chwili zastanowienia. - Brauissimal Szybko się uczysz. Ale masz też dobrą motywację.

- Nie lubię, gdy Alessio przechytrza mnie zbyt często. Francescą uśmiechnęła się. - Całkowicie cię popieram. Jest mądrym młodym człowiekiem, ale czasem trzeba mu przypomnieć, że nie jest ideałem i istnieją ludzie równie mądrzy jak on. Lucy skończyła ustawiać kieliszki, po czym usiadła obok Franceski na miękkiej, sprężystej trawie. - Czy istnieje szansa, że mój ojciec zmieni zdanie i zaakceptuje Alessia? - Nie martw się. Gdyby miało to być moje ostatnie zadanie, dopilnuję, by dostrzegł zalety w moim kuzynie.

To był tylko taki zwrot - „gdyby miało to być moje ostatnie zadanie" ale Lucy skrzywiła się mimowolnie. W ciągu ich krótkiej znajomości przekonała się, jakim życzliwym i wyrozumiałym człowiekiem jest jej macocha. Potrafiła być również stanowcza, co udowodniła, wychodząc za mąż za Marcusa wbrew rodzinie. - Francesco, czy mogę porozmawiać z tobą o Alessiu? - Oczywiście. O co chodzi? - Poprosił, bym przeprowadziła się tutaj, żebyśmy mogli spędzać ze sobą więcej czasu.

- Tu, do Pescallo? - Nie, raczej do Bellagio. - A chciałabyś? - Kiedy jestem z nim, niczego bardziej nie pragnę. A gdy jestem sama i próbuję się nad tym zastanawiać, rozum mówi mi, że to byłoby szaleństwo. - Bo znacie się tak krótko? O to chodzi? - Właśnie. To takie ryzykowne. W Anglii mam dobrą pracę. Tam jest mój dom i wszyscy moi przyjaciele. Co będę tu robić, gdy Alessio wyjedzie do Mediolanu grać w orkiestrze?

Francesca zbyła pytanie eleganckim ruchem ręki. - Pozwól, że najpierw cię o coś zapytam. Pomijając to, że znasz Alessia niewiele dłużej niż miesiąc, czy kochasz go? - Tak. - Wyznanie wymknęło jej się z ust, zanim zdążyła pomyśleć. Jak niebezpiecznie brzmiało to jedno krótkie słowo. Ale Francesca klasnęła w dłonie i uśmiechnęła się. - Widzisz, nawet nie musiałaś się zastanawiać. Masz już odpowiedź na

swoje pytanie. - A co, jeśli się nie uda? -Jeżeli nawet? No to co, że wam nie wyjdzie. Nic nie trwa wiecznie. Musisz żyć, Lucy. Musisz wykorzystać każdą dobrą chwilę, jaka ci się zdarza. Lucy uśmiechnęła się. - Mówisz jak Alessio. Dla ciebie wszystko jest takie proste. - To strach komplikuje sprawy. Spójrz na to z innej strony. Czy byłabyś w stanie odejść teraz od Alessia, wiedząc, co do ciebie czuje?

Widziałam, jak na ciebie patrzy, wiem, co jest w jego sercu, widać to jak na dłoni. Mogłabyś odwrócić się od tego? Czy naprawdę chcesz zrezygnować ze szczęścia tylko dlatego, że czujesz strach przed niewiadomym? Ja miałam odwagę zmierzyć się z konsekwencjami, gdy zakochałam się w twoim ojcu ciągnęła Francesca, zanim Lucy zdążyła odpowiedzieć. - Teraz ty musisz zrobić tak samo. O wiele łatwiej jest odejść i udawać, że tak będzie lepiej. Zapamiętaj sobie, Lucy, że gdy w grę wchodzi miłość, nie ma nic bardziej tchórzliwego niż bezpieczny kompromis. Zycie powinno być przygodą, powinnaś

czuć dreszcz emocji, ryzyko. Gdzie to wszystko znajdziesz, gdy wrócisz do Anglii? Lucy roześmiała się, porwana entuzjazmem Franceski. - Potrafisz przekonywać, co? - O to powinnaś zapytać ojca. - Zapytać o co? Mac i Marcus szli w ich kierunku przez trawnik, niosąc tace zjedzeniem, które Lucy pomogła wcześniej przygotować Francesce. Gdy Mac z ojcem doprowadzali świat do ładu nad kieliszkiem wina, Lucy i Francesca

myły, obierały, siekały, smażyły i piekły. Przygotowały serca karczochów w oliwie z oliwek, z małymi karmelizowanymi cebulkami, włoską szynkę z figami i mozarellą, soczyste kotletyjagnięce z sokiem z cytryny i tymiankiem, pieczone bakłażany z cukinią i żółtymi pomidorami, plasterki brzoskwini i melona oraz ulubione przez Lucy wiśnie maczane w grappie, do których zachęcił ją Alessio. Ojciec i Mac postawili tace na stole po obu stronach kieliszków. - Marcusie - powiedziała Francesca. Właśnie rozmawiałam z Lucy o amore. Wyciągnęła do niego rękę, a on uścisnął ją delikatnie. Lucy musiała się

odwrócić. Nie mogła znieść smutku malującego się na twarzy ojca. To nie było wielkie przyjęcie, tylko spotkanie paru osób, żeby Marcus mógł poznać przyjaciół córki ze Swanmere, którzy przyjechali tutaj na urlop. Mac Truman był z nimi od późnego ranka i Marcus zdążył polubić starszego dżentelmena. Okazał się szczerym i godnym zaufania człowiekiem. Zauważył, że Mac bardzo lubi Lucy, i cieszył się, że córka znalazła w nim przyjaciela. Pierwszym gościem, który się pojawił, był Enrico Mosto. Stracił żonę i należał do tych nielicznych, z którymi Marcus

mógł się podzielić swoimi obawami o Francescę i o siebie, gdy przyjdzie jej koniec. Potem przybył syn Maca, Conrad, z atrakcyjną kobietą o kasztanowych włosach, imieniem Helen. Obydwoje przeprosili za dziesięć minut spóźnienia. - Pływaliśmy i straciliśmy poczucie czasu - wyjaśniła Helen. - To znaczy, że będziecie musieli jeść i pić do późna w nocy powiedziała ciepło Francesca. - Tak powinno być. Zapraszam na kieliszek prosecco.

Marcus obserwował żonę, która zachowywała się, jakby nie miała żadnych zmartwień. Robiła to, co zawsze: dzieliła się swoją miłością do życia z tymi, którzy ją otaczali. Zauważył, że Lucy mu się przygląda, i podszedł do niej. -Jak się trzymasz, tato? - spytała. Wciąż nie mógł się przyzwyczaić, że nazywa go tatą. -Jakoś - odpowiedział. - Naprawdę? Przełknął ślinę. - Na pewno nie będzie łatwiej, chociaż tak mi się wydawało. Jednak z każdym

mijającym dniem uświadamiam sobie, że zbliża się... - Urwał, nie chcąc posuwać się za daleko. Francesca by tego nie chciała. - Mam dla ciebie niespodziankę - powiedział. - Dla mnie? - Tak, chcę, żebyś kogoś poznała. Nazywa się Enrico Mosto. To mój bardzo dobry przyjaciel. Jak ci idzie nauka włoskiego? Popatrzyła na niego z niepokojem. - Czy on mówi tylko po włosku? Bo jeśli tak, to nie będę w stanie z nim rozmawiać.

Marcus uśmiechnął się. - Myślę bardziej długoterminowo. - Nie rozumiem, tato. - Rozmawiałem wczoraj z Alessiem. Powiedział mi, że poprosił cię, byś tu zamieszkała. Wyraz niepokoju powrócił na twarz Lucy. - Nie powinien nic ci mówić. To o wiele za wcześnie. A ja z pewnością... Położył uspokajająco dłoń na jej ramieniu.

- Lucy, nie obawiaj się. Cokolwiek myślałem o Ałessiu, należy do przeszłości. Fakt, że przyszedł do mnie spytać, co sądzę o jego pomyśle, pokazuje, że on zmienia się na lepsze. Francesca też mnie zwymyślała. Przypomniała mi, że jej rodzina nie akceptowała mnie, gdy przyjechałem tu, aby z nią zamieszkać. Spytała, czy chciałbym, by nasze pojednanie rozbiło się o coś, co jest wyłącznie sprawą pomiędzy tobą a Alessiem. Jak zwykle miała rację. - Nie wiem, co powiedzieć. - W takim razie chodź, poznaj Enrica, ponieważ on może przekonać cię, abyś

zgodziła się na propozycję Alessia. - Ale czemu? - Prowadzi jedną z największych szkółek roślin ozdobnych w okolicy i może ci zaoferować pracę. - Prawdziwą pracę? -Tak. -1 naprawdę nie jesteś przeciwny mojemu związkowi z Alessiem? - Nie, jeśli to oznacza, że będę cię częściej widywał. Mac obserwował, jak Lucy obejmuje ojca. Ten widok rozgrzałby nawet najbardziej zatwardziałe serce. Dobrze

było widzieć ją szczęśliwą. A kiedy kilka chwil później pojawił się Alessio, radość najej twarzy stała się jeszcze pełniejsza. Kiedyś powiedział Hannie, że człowiek zakochany jest najpiękniejszą osobą na świecie. A to idealnie pasowało do Lucy. Nigdy nie widział jej tak rozpromienionej. Obserwował, jak młoda para zamienia klika słów ze sobą, a potem Alessio mówi coś do Marcusa, chwyta Lucy w objęcia, okręca dookoła i całuje. Nie ma nic bardziej zaraźliwego niż szczęście innych ludzi. To najlepszy na świecie środek wzmacniający. Mac popatrzył na Helen i Conrada siedzących

na trawie blisko siebie i poczuł zalewającą go falę miłości do nich obojga. Zawsze tak było: gdy Conrad był szczęśliwy, on również. Tak po prostu. Usłyszał śmiech Lucy i Alessia i ponownie spojrzał w ich stronę. Jak bardzo mylił się co do Lucy i Orlanda. Sądził, że są dla siebie stworzeni, ale widząc Lucy z Alessiem, nie miał wątpliwości, że dziewczyna dobrze wybrała. Nigdy nie widział jej tak rozpromienionej jak przy tym włoskim chłopaku. Wkrótce nadejdzie czas, że zabraknie jej w Swanmere. Będzie za nią tęsknił. Poczuł nagły przypływ tęsknoty za

jedyną poza Hanną bliską mu kobietą: Alice. Jakże by się z tego cieszyła! - Ogrodnicy są najlepszymi kochankami - zażartowała kiedyś. - Z wyjątkiem Oliwii Marchwood - dodała złośliwie. Jednak plotka głosiła, że Olivia znalazła sobie towarzysza. Owdowiały przyjaciel z Cirencester weteran „Ogrodów marzeń" pojawił się podobno przed jej drzwiami z małą walizką. No cóż, powodzenia, stara wiedźmo.

Ruszył do altanki, by usiąść w jej cieniu, myśląc o tym, co przeczytał wczoraj wieczorem w łóżku. Przed wyjazdem do Włoch Helen zwróciła mu pamiętniki Alice. Zdecydował w końcu, że jest gotowy na ich lekturę. Przedtem wyprowadzały go z równowagi, teraz znajdował w nich pocieszenie. Był tam jeden wpis, który zapadł mu w pamięć jako wyjątkowo trafny i mądry: Ogród, tak jak jego twórca, powinien mieć swoje sekrety i niespodzianki napisała Alice. - Radość w radości i ścieżki, którymi zechcesz podążać,

chociaż nie wiodą do jakichś wyjątkowych miejsc. Ale może się też zdarzyć, że znajdziesz na nich coś zaskakująco pięknego. Wypił łyk prosecco. - Miałaś całkowitą rację, Alice mruknął pod nosem.