James Julia - Zycie modelki

Julia James

Życie modelki

ROZDZIAŁ PIERWSZY Angelos Petrakos delektował się drogim winem ze znakomitego rocznika. Powiódł wzrokiem po gwarnej sali modnej restauracji w Knightsbridge, na moment tracąc skupienie, z jakim słuchał słów towarzyszącego mu mężczyzny. Poczuł, że ktoś mu się przygląda. Kobieta. Ciekawe, czy zainteresował ją jako człowiek, czy też raczej bajecznie bogaty właściciel potężnej międzynarodowej korporacji? Jego owdowiały ojciec nie potrafił uczynić takiego rozróżnienia. Obdarzony wyjątkowym wyczuciem w interesach, co rusz padał ofiarą chciwych bogactwa i wpływów młodych piękności. Syn otrzymał wtedy ważną lekcję. Postanowił nie ulegać pokusom i ściśle rozdzielać przyjemności od interesów. Nigdy nie pozwolił się wykorzystać obdarzonej urodą i ambicją kobiecie.

R

Dalej wodził wzrokiem po sali, przysłuchując się teraz uważniej wywodom towa-

L T

rzysza. Wtem mocniej ścisnął wysmukły kieliszek. Po przeciwnej stronie pod ścianą dostrzegł profil kobiety. Zamarł, po czym powoli odstawił wino. Nie odrywał od niej stalowego spojrzenia. Po chwili uprzejmym tonem przerwał dywagacje gościa, przeprosił i wstał od stołu. Płynnym krokiem ruszył ku swej ofierze.

Thea podniosła szklankę w geście toastu i skosztowała wody mineralnej. Nigdy nie piła alkoholu, nie uległa więc namowom Gilesa, który proponował jej wyborne chablis. Nie chodziło o puste kalorie; alkohol był po prostu niebezpieczny. Giles spojrzał na nią z nieśmiałością w oczach. Nerwy Thei były napięte do ostateczności. Niech już wreszcie to powie... Tak długo i ciężko pracowała na tę chwilę. - Thea... - zaczął Giles z determinacją. Na stolik przykryty obrusem z adamaszku padł długi cień. Angelos pomyślał, że to dziwne, że rozpoznał ją bez wahania po blisko pięciu latach. To była ona, nie miał co do tego żadnych wątpliwości. Poczuł przypływ wzruszenia, za co natychmiast skarcił się w duchu.

Na twarzy Thei spoczęło ciężkie spojrzenie czarnych oczu. Przez moment widział ją taką, jaka pragnęła ukazać się światu. Była wprost oszałamiająco piękna. Każdy mógł stracić dla niej głowę. Wyglądała teraz inaczej, niż zapamiętał. Jasne, lśniące jak jedwab włosy upięła na karku w kształtny kok, makijaż był tak subtelny, jakby się nie umalowała, w uszach połyskujące kolczyki z pereł, satynowa suknia w kolorze szampana z długim rękawem i skromnym dekoltem. Z wysiłkiem stłumił śmiech. Szykowna, stonowana, była teraz tak odmieniona! Nie do poznania! Oto potęga iluzji. Podniosła głowę i zobaczył w jej oczach cień przestrachu. Niemal od razu odzyskała opanowanie, co było godne podziwu. Piękna twarz przybrała maskę doskonałej obojętności na widok „nieznajomego". Czuł dla niej podziw zmieszany z... nie był pewien, jak to określić. Przez pięć dłu-

R

gich lat to uczucie tkwiło w nim głęboko ukryte. Niegdyś wrzące jak lawa, zastygło w

L T

litą bazaltową skałę. Aż do tej chwili.

Z wewnętrznej kieszeni marynarki wyjął wizytówkę i rzucił przed nią na stół. - Zadzwoń do mnie - rzucił obojętnym głosem. Zanim wrócił do stolika, wykonał krótki telefon. - Blondynka. Chcę mieć jej pełne dossier, kiedy wieczorem wrócę do siebie. - Po sekundzie wahania dodał: - Oraz jej lubego. Wsunął aparat do kieszeni i zajął miejsce przy stole. Z miłym uśmiechem poprosił gościa o kontynuowanie tematu. - Thea? Zechcesz mi to wytłumaczyć? - W charakterystycznym dla klas wyższych akcencie Gilesa brzmiało rozbawienie. Podniosła wzrok. Była wyraźnie wzburzona. - Angelos Petrakos - przeczytał Giles z eleganckiej kremowej wizytówki. To nazwisko wyłoniło się nieoczekiwanie z niekończących się czeluści czyśćca. Pięć długich lat...

Początkowa fala szoku przerodziła się w dławiącą panikę. Thea zwalczyła ją z niesłychanym wysiłkiem, odzyskując wreszcie zbawcze opanowanie. Wprawdzie kruche, ale tyle na razie wystarczy. Musiała sobie poradzić. Dam radę, powtarzała te słowa jak znajomą mantrę. Przywykła do nich przez wszystkie trudne lata. Dzięki nim osiągnęła to, co miała. Zmusiła się, by skupić wzrok na szczerym obliczu Gilesa. Był uosobieniem jej najskrytszych pragnień i tęsknot. Jeszcze nie wszystko stracone... Zadrżała pod wpływem nowego ataku paniki. Giles popatrzył za oddalającym się intruzem. - Ewidentny brak dobrych manier - orzekł z dezaprobatą. Thea zdusiła śmiech rosnący w gardle. Spodziewać się dobrych manier po Petrakosie, który pięć gorzkich lat temu nazwał ją... Nakazała sobie nie myśleć o tym, nie wspominać nawet przez chwilę! Giles coś do niej mówił. Zmusiła się do słuchania, byle tylko nie rozpamiętywać,

R

co się właśnie zdarzyło. Angelos Petrakos, człowiek, który ją zniszczył, wyrządził jej

L T

liczne krzywdy, objawił się na powrót niczym złowrogi demon z dna piekieł. - Może chce cię zaangażować - rzekł Giles. - Przyznam, że zabrał się do tego niezbyt zręcznie... No cóż, nie mówmy już o tym. - Spojrzał jej prosto w oczy. - Zanim ten gbur nam przeszkodził, zamierzałem zapytać, czy zechcesz... - urwał i chrząknął niepewnie.

Thea zamarła ze wzrokiem utkwionym w siedzącym naprzeciw niej mężczyźnie. - Czy zechcesz - podjął już spokojniejszym tonem - wyświadczyć mi ten zaszczyt i wyjść za mnie? Przymknęła oczy, czując pieczenie łez pod powiekami oraz kosmiczną wręcz ulgę. - Ależ z wielką chęcią, Giles - odrzekła miękkim, zdławionym ze wzruszenia głosem, kołysząc się na falach bezbrzeżnego ukojenia. Po raz pierwszy w życiu była całkowicie bezpieczna i nic - nikt! - nie mogło jej zagrozić. Uspokojona oświadczynami odczuła pokusę posłania znienawidzonemu Grekowi buntowniczego spojrzenia. Wolała jednak, by sądził, że go nie rozpoznała. Był mimowolnym świadkiem jej triumfu, choć przecież nie mógł wiedzieć, co ją naprawdę spotka-

ło i jak cudownie odmieni się teraz jej życie. Panika i szok ustąpiły miejsca złośliwej satysfakcji. Nie pozwoliła mu zniszczyć sobie życia, a teraz zdobyła wszystko, na czym jej zależało. Idź do diabła, Petrakos! Wynoś się z mojego życia i nigdy nie wracaj! Spojrzała w jaśniejące uczuciem oczy Gilesa, mężczyzny, którego niedługo miała poślubić. Oczy Petrakosa były zimne jak lód. Reszta wieczoru upłynęła spokojnie. Początkowa ulga i wdzięczność Thei zmieszały się z lekkim zaniepokojeniem. Wiedziała, że nie jest idealną parą dla Gilesa, ale zamierzała zrobić wszystko, by okazać się godną miana jego żony i nie zawieść pokładanych w niej nadziei. Złożył u jej stóp bezcenny dar i nie chciała, by kiedyś tego pożałował. Powtórzyła w duchu swoje zaklęcie dodające jej sił i z uwagą słuchała słów Gilesa

R

opowiadającego o pradawnej rodzinnej rezydencji Farsdale w Yorkshire, którą w przyszłości odziedziczy.

L T

- Wiem, że mnie nie zawiedziesz - zapewnił z przekonaniem, ujmując ją za rękę. Będziesz najpiękniejszą, najlepszą wicehrabiną w historii naszej rodziny!

Stojąc przy panoramicznym oknie w obszernym londyńskim apartamencie, Angelos spoglądał na ciemną wstęgę rzeki w dole. Odbijały się w niej światła pobliskich kamienic. Wielu pragnęło zamieszkać w tej dzielnicy bogaczy, ale tylko nieliczni osiągnęli cel. Niełatwo było zdobyć klucz do sukcesu. Najważniejsze były pieniądze. Przed bogatymi drzwi otwierały się same. Czasem jednak nie było to konieczne, bo liczyły się inne atrybuty. Oczy Angelosa zwęziły się niebezpiecznie. Zwłaszcza gdy się było kobietą. Skorzystała ze starej i skutecznej metody, choć tym razem mierzyła wyżej niż w jego przypadku, o czym dobitnie świadczyło dossier. „Szlachetnie urodzony Giles Edward St. John Brooke, jedyny syn piątego wicehrabiego Carriston z Farsdale w Yorkshire. Od roku regularnie widywany w towarzystwie

obiektu z okazji rozmaitych wydarzeń. Według kolumn plotkarskich związek może się skończyć małżeństwem, o ile zgodzą się na to rodzice wyżej wymienionego, którzy woleliby widzieć u boku syna bardziej odpowiednią żonę". Angelos powtarzał w duchu ostatnie słowa. Ciekawe, czy wicehrabiostwo zebrali informacje na temat przyszłej żony dziedzica tytułu i majątku. Jeśli tak, to dowiedzieli się tylko tego, co jego własna ochrona. „Thea Dauntry lat dwadzieścia pięć, modelka. Posiada trzypokojowe mieszkanie w Covent Garden. Narodowości brytyjskiej, urodzona w Maragui w Ameryce Środkowej. W wieku sześciu lat straciła zatrudnionych w organizacji charytatywnej rodziców, którzy zginęli tragicznie podczas trzęsienia ziemi. Po powrocie do kraju uczyła się i mieszkała w internacie szkoły pod auspicjami kościoła anglikańskiego. Po osiągnięciu pełnoletności przez dwa lata podróżowała. W wieku dwudziestu jeden lat rozpoczęła karierę modelki. Obowiązkowa, bez nałogów. Brak innych relacji niż z Gilesem St. Johnem Brooke'em. Nienotowana, żadnych skandali".

L T

R

Ogarnęła go furia. Odsunął się od okna i wrócił w głąb pokoju.

Nie mogąc zasnąć, Thea wpatrywała się niewidzącym wzrokiem w ciemny sufit londyńskiego mieszkania. Z ulicy dochodziły stłumione o tej porze odgłosy, choć miasto nigdy nie usypiało. Znała je jak chroniczną chorobę, wszak spędziła tu całe życie. Ale nie w tym Londynie. Ten Londyn był odległy o lata świetlne od znanego jej niegdyś miasta, do którego już nigdy nie powróci. Zresztą i tak niedługo opuści stolicę. Z radością zamieszka wśród smaganych wiatrem wrzosowisk Yorkshire i rozpocznie wytęsknione nowe życie. Na zawsze będzie bezpieczna. Skuliła się na wspomnienie mrocznego cienia, który rzucił jej wizytówkę. Okrutny głos wyłonił się z trzewi przeszłości. Nie, przeszłość nie wróci. Nie mogła na to pozwolić. Giles zadzwonił rano z propozycją wyjazdu do Farsdale, gdzie chciał wręczyć zabytkowy pierścionek zaręczynowy i przedstawić narzeczoną rodzicom. Thea wymówiła

się sesją zdjęciową, przekonując, że będzie lepiej, jeśli sam powiadomi ich o oświadczynach. Słoneczny poranek przegonił nocne troski. Czuła się lekka, jakby w jej żyłach płynął szampan zamiast krwi. Przeszłość umarła, by już nigdy nie powrócić. Przekonywała samą siebie, że objawiony nagle demon nie ma nad nią władzy. Co z tego, że przebywa w Londynie i rozpoznał ją bez wahania? Tym większy jej triumf, że wyrwała się z jego morderczych szponów i sama coś osiągnęła. Dokazała tego, co kiedyś jawiło się niemożliwością. Nie pozwoli się znów strącić w otchłań.

Angelos postukiwał palcami w mahoniowy blat biurka. Z jego miny nie można było nic wyczytać. Naprzeciwko siedziała jego asystentka, czekając na instrukcje. Sporadycznie od-

R

wiedzał Londyn, bo wolał zarządzać swoim imperium z drugiej strony Kanału, miała

L T

więc rzadką okazję przyjrzeć mu się ukradkiem. Wysoki i barczysty, odziany w lekko połyskujący, szyty na miarę garnitur, emanował twardym męskim urokiem. O ciarki przyprawiało ją zwłaszcza spojrzenie czarnych, nieodgadnionych oczu i lekkie skrzywienie miękkich zmysłowych warg.

- Jesteś pewna, że nie było wczoraj żadnych innych telefonów? - Tak, proszę pana - odparła spłoszona. - Tylko te, które zanotowałam. Twarz Angelosa przybrała mroczny wyraz. Widocznie zależało mu na telefonie, którego nie było. Przelotnie pomyślała ze współczuciem o osobie, która naraziła się na niezadowolenie szefa.

O zmierzchu pewnego wczesnoletniego dnia Thea wracała do domu z biblioteki. Czuła się teraz o wiele spokojniejsza. Giles miał jutro wrócić do Londynu. Nie było powodu do obaw czy strachu. Zbliżając się do budynku, w którym mieszkała, kątem oka zauważyła zaparkowaną po przeciwnej stronie czarną limuzynę. Zważywszy na bliskie sąsiedztwo opery, uznała, że to szofer czeka na pracodawcę. Przystanęła przed wejściem z kluczem w ręku. Wtem usłyszała kroki za plecami i stanął przy niej jakiś mężczyzna.

W ułamku sekundy wepchnął ją na klatkę schodową. Thea była jak sparaliżowana, ale szybko zadziałał instynkt samozachowawczy i odwróciła się na pięcie, gwałtownie unosząc kolano. Mężczyzna syknął i zgiął się w pół, lecz nim zdążyła zaprawić go łokciem w kark, została mocno popchnięta do tyłu. Z góry spojrzały na nią czarne bezlitosne źrenice. Przywarła do zimnej ściany. Strach. Panika. I znacznie potężniejsze od nich niechęć i odraza. - Jak zawsze dzika i nieobliczalna - wycedził Petrakos. - Poradzę sobie - dodał, mierząc wzgardliwym spojrzeniem wciąż trzymającego się za brzuch ochroniarza. - Na górę - zwrócił się do Thei. - Idź do diabła - warknęła z nienawiścią. Nie spuszczając z niego zwężonych oczu, wyjęła z torebki komórkę. - Dzwonię na policję. - Proszę bardzo - rzucił z fałszywą uprzejmością. - Prasa będzie miała sensację, z pewnością zainteresuje to czytelników w Yorkshire.

R

Ręka Thei opadła wzdłuż boku. Serce pompowało adrenalinę jak szalone. Musiała

L T

za wszelką cenę odzyskać kontrolę nad sytuacją. Wyprostowała się powolnym ruchem. Przyda się choćby złudzenie opanowania. - Dlaczego tu przyszedłeś?

- Kazałem ci do mnie zadzwonić - wycedził. - Ale po co?

- Omówimy to w twoim mieszkaniu. - Zobaczył, że się waha, i dodał: - Usłuchaj, to w twoim najlepszym interesie. Bez słowa ruszyła na górę. Wiedział, dlaczego nie skorzystała z ciasnej windy. Poszedł za nią, napawając się gracją jej ruchów. Miała na sobie swetrową sukienkę, legginsy i krótkie kozaczki, strój z pozoru zwyczajny, ale kaszmir i najwyższej jakości miękka skóra świadczyły o luksusie. Nosiła go z elegancją, jak wiedział - wyuczoną, tak samo jak jej kulturalny akcent z wyższych sfer. Wszystko w niej było kłamstwem, które zamierzał obnażyć. - Słucham, mów - powiedziała, gdy weszli do mieszkania. Stanęła w postawie wojowniczej, podparta pod boki, z wysoko uniesioną brodą.

Przez chwilę mierzył ją uważnym spojrzeniem. Nie tyle się zmieniła, ile dojrzała jak wyborne wino. Nieśmiały podlotek stał się pięknością w rozkwicie kobiecości. Jej wdzięk porażał męskie zmysły. W jego sercu wezbrało uczucie, lecz wiedział, że musi poskromić ten niewczesny wybuch. Taktyka dziewczyny była oczywista. Atakowała, żeby nie musieć się bronić, bo przecież nie miała niczego na swoją obronę. Pokazał jej posiadane atuty, wspomniawszy na dole o Yorkshire, a ona natychmiast pojęła skalę zagrożenia. Czy rozumiała, jak bardzo się przed nim odkryła, rezygnując z wezwania policji? Udowodniła, że jest całkowicie bezbronna. Oczywiście nie zaprzestanie walki, choć jak zwykle było to daremne. Wpatrywał się w nią oczami bez wyrazu. Niczego nie przyspieszał. Pozwalał, by rosło w niej napięcie. Po długiej chwili powiódł wzrokiem po gustownie urządzonym saloniku.

R

- Powodzi ci się, jak widzę. - To mógł jej przyznać, ale nic więcej. Skinęła niemo głową.

L T

- Ale to nie koniec twoich planów na przyszłość. Czy naprawdę wierzysz - spytał z jawną drwiną - że Giles Brooke ożeni się z kimś twojego pokroju? - Już przyjęłam jego oświadczyny - wycedziła przez zaciśnięte zęby i poczuła, że zemsta naprawdę jest słodka.

Z lubością patrzyła, jak twarz mu mrocznieje, a z oczu wyziera zimna wściekłość. Słodycz odpłaty była nieziemsko przyjemna. Nagle twarz Angelosa stała się jak maska. Usiadł wygodnie na sofie, wyciągając przed sobą długie nogi i kładąc ramiona na oparciu. Widział po Thei, że niezbyt jej się spodobał ten brak skrępowania. - Thea Dauntry - wyrzekł z namysłem, nie kryjąc drwiny. - Nazwisko wprost wymarzone dla żony prawdziwego arystokraty. Wielce szanowna pani Gilesowa Brooke, a w przyszłości wicehrabina Carriston - zaintonował śpiewnie, po czym zaległa złowroga cisza. Żołądek Thei skurczył się boleśnie. Wiedziała, co zaraz nastąpi.

Wodził po niej wzrokiem, powoli, obraźliwie, a potem przemówił głosem przesyconym jadem: - Powiedz mi, co Giles myśli o twoim małym sekrecie? Jak się zapatruje na znajomość... - przyszpilił ją złowrogim spojrzeniem - z niejaką Kat Jones...? Mur odgradzający przeszłość od teraźniejszości runął z bezgłośnym hukiem. Zalała ją cuchnąca fala brudnych wspomnień.

L T

R

ROZDZIAŁ DRUGI Kat przeskakiwała po dwa stopnie ruchomych schodów, nie przejmując się, że potrąca innych pasażerów metra. Musiała biec, bo była już mocno spóźniona. Głos wewnętrzny szeptał, że to nie ma znaczenia, że ta eskapada jest jedynie stratą czasu. Tak samo powiedziała kobieta z agencji, która zawsze mierzyła ją karcącym spojrzeniem. Czuła się niedomyta. Nic dziwnego, skoro w ciasnej norze, zwanej stanowczo na wyrost „mieszkaniem", miała do dyspozycji tylko zlew z zimną wodą. Niekiedy korzystała z pryszniców na publicznym basenie. Marzyła, że pewnego dnia będzie właścicielką przestronnej jasnej łazienki z wanną i kabiną prysznicową. Lista rzeczy, które „pewnego dnia" staną się jej własnością, była znacznie dłuższa, dlatego potrzebowała tej pracy. O ile zdoła wyróżnić się w tłumie pełnych nadziei kandydatek, a potem zdobędzie inne zlecenia.

R

Nie miała łatwego życia. Nie znała ojca; facet nie miał pewnie pojęcia, że ma cór-

L T

kę, bo nie interesowało go, jak radzą sobie liczne kobiety, z którymi sypiał. Matce odebrano prawa rodzicielskie po tym, jak pracownice opieki społecznej znalazły pięcioletnią Kat głodną, brudną i posiniaczoną. Jak przez mgłę pamiętała wrzask pijanej matki, kiedy zabierano ją do domu dziecka. Inne wspomnienia szczęśliwie się zatarły. W sierocińcu nie potrafiła się odnaleźć, nie chciała się uczyć, była często karana za krnąbrność i nieposłuszeństwo. Gdy skończyła osiemnaście lat, jej życie uległo całkowitej odmianie, uzyskała bowiem dostęp do informacji o swoim pochodzeniu. Bardzo dobrze pamiętała tę chwilę. Kurczowo ściskała w dłoniach plik kartek zapisanych urzędowym językiem. „Ojciec - nieznany. Matka - notowana za prostytucję i narkotyki, odmowa kuracji odwykowej. Zmarła wskutek przedawkowania w wieku dwudziestu trzech lat". Żółć podeszła jej do gardła na myśl o kobiecie, którą ledwie pamiętała. We wspomnieniach zachowały się krzyki i bicie, samotność i głód, gdy matka znikała na całe dnie z domu. Narkotyki kochała bardziej niż córkę. Następny akapit dotyczył rodziców matki.

„Ojciec - nieznany. Matka - prostytutka i alkoholiczka. Zginęła w wypadku samochodowym w wieku dwudziestu lat. Córka zabrana do domu dziecka". Przeszedł ją zimny dreszcz. Dokumenty wydały jej się świadectwem klątwy, przechodzącej z matki na córkę, z pokolenia na pokolenie. Powoli podniosła głowę, oczy jej płonęły. Rosło w niej twarde jak skała postanowienie, że uczyni wszystko, by wyrwać się ze szponów złego losu. W piekielną otchłań mogły ją ściągnąć dwie rzeczy - alkohol i narkotyki. Była pewna, że właśnie przez to jej matka i babka stały się prostytutkami. Seks także należało wykluczyć, bo jego skutkiem były niechciane dzieci, samotne macierzyństwo, skazanie na pomoc opieki społecznej. Postanowiła nie dopuścić tych trzech trucizn do swojego życia. Odtąd miała się kierować wyłącznie rozsądkiem i stawiać sobie kolejne życiowe cele. Drogą do ich osiągnięcia była ciężka praca. Co jednak mogła robić, skoro nie miała

R

wykształcenia? Odpowiedź pomogła jej znaleźć Anna, młoda Polka poznana w nocle-

L T

gowni dla bezdomnych, gdzie Kat dostała pokój. Jej ojciec był emerytowanym górnikiem, bezrobotna matka chorowała na gruźlicę. W domu było ośmioro młodszego rodzeństwa, którym dziewczyna musiała się zajmować. - Powinnaś zostać modelką - powiedziała do Kat. - Jesteś ładna i zgrabna. - Tysiące dziewczyn chcą się na to załapać - odparła Kat zdawkowo. - I co z tego? Niektórym się udaje, więc dlaczego nie tobie? Kat przyjrzała się sobie w lustrze. Była wysoka i bardzo szczupła. Miała duże niebieskoszare oczy, owalną twarz, wydatne kości policzkowe, prosty nos, pełne wargi. Nie używała makijażu. Nie chciała się podobać i unikała mężczyzn jak zarazy. Postanowiła spróbować, a nuż jej się uda? Anna twierdziła, że Kat musi mieć portfolio, choć to spory wydatek. Żeby zarobić pieniądze, Kat pracowała sześć dni w tygodniu w sklepie z obuwiem, po czym co wieczór kelnerowała w kawiarni. Była posłuszna, punktualna i uprzejma. Oszczędzała każdy zarobiony grosz. W ciągu pół roku zarobiła dość, żeby zapłacić za profesjonalnie wykonane portfolio. Anna poleciła jej znajomego fotografa, Mike'a. Facet nie przypadł jej do gustu, ale

postanowiła nie grymasić. Stanowczo zaprotestowała jednak, gdy kazał jej się rozebrać, żeby „ocenić figurę". Sesja ciągnęła się w nieskończoność; Anna pomagała jej się przebierać, poprawiała makijaż i fryzurę. Mike popychał ją niby lalkę, ustawiając w coraz to innej pozie. Znosiła to z pokorą, wiedząc, że taka jest rola modelki - ma być manekinem, a nie osobą. Uznała, że lepiej zawczasu do tego przywyknąć. Oniemiała, gdy Mike pokazał jej w końcu gotowe fotosy. Z trudem rozpoznała siebie w piękności o ogromnych wyrazistych oczach i zmysłowych ustach. Wyglądała wprost fantastycznie. Wylewnie podziękowała Annie. Nie dostrzegła dziwnego wyrazu jej oczu. Następnego dnia wzięła wolny dzień i z bijącym sercem zaniosła portfolio do agencji modelek. Ku jej radości od razu ją przyjęli. Nie oznaczało to bynajmniej, że teraz wszystko pójdzie jak po maśle. Konkurencja była duża, a zleceń wcale nie tak znowu wiele, zwłaszcza tych lukratywnych. Takich jak to, na które się właśnie spieszyła. Ca-

R

sting odbywał się w hotelu Park Lane, a sama sesja w Monte Carlo, na tle jachtów cumu-

L T

jących przy nabrzeżu. Biegnąc do hotelu, poczuła dreszcz podniecenia. Jeszcze nigdy nie była za granicą!

Chciała jak najprędzej znaleźć się w lobby. Nie zwróciła uwagi na czarną limuzynę, do której podszedł odźwierny, by otworzyć tylne drzwi, ani na jej pasażera. Spostrzegła tylko, że facet zastawił jej drogę.

- Przepraszam! - wysapała, chcąc go wyminąć i wpaść w obrotowe drzwi. Mężczyzna spojrzał na nią z góry, nie ruszając się z miejsca. Zmierzyła go wzrokiem. Wysoki, czarnowłosy i opalony, w drogim ciemnym garniturze. Świdrował ją groźnym spojrzeniem. Jej puls przyspieszył, tylko dlatego, że była spóźniona, a facet blokował jej wejście. Nie było innej przyczyny. - Zamierza pan się stąd ruszyć czy nie? - wypaliła zniecierpliwiona. - Zechciałby mnie pan wpuścić łaskawie do tego przeklętego hotelu? - dodała z drwiącą uprzejmością. Czarne oczy błysnęły. Mężczyzna odstąpił bez słowa, jedynie gestem pokazując, że przepuszcza ją przed sobą. Było w tym jawne lekceważenie, co zupełnie jej się nie spodobało. Znalazłszy się w drzwiach, rzuciła przez ramię z jadowitą słodyczą:

- Ogromnie dziękuję. Wielce pan łaskaw, doprawdy! Znowu ten nieprzyjemny błysk oczu. Pchnęła drzwi i wkroczyła do wyłożonego marmurem lobby. - Co za idiota! - wymamrotała pod nosem i pognała do sali, w której odbywał się casting. Kłębiący się tłum ślicznych dziewczyn jak zwykle wprawił ją w przerażenie. Chwilowo nastąpiła przerwa, a zebrani wokół stołu faceci w garniturach zajęli się dokonywaniem wyboru kandydatek. Kat niepewnie rozejrzała się po sali. Czuła się nie na miejscu, dziwnie wyobcowana. Powtarzała sobie, że już niedługo pozna werdykt. Wiedziała, że nie należy do mocnych kandydatek. Nie nadawała się do sesji na tle drogich jachtów, to nie był jej styl, bo wyglądem przypominała raczej miłą i sprytną dziewczynę z sąsiedztwa. Czuła, że brakuje jej manier i klasy, w przeciwieństwie do szczupłych piękności o arystokratycznym pochodzeniu, które miały odpowiedni akcent, znały się z

R

ekskluzywnych szkół z internatem i traktowały modeling jak hobby.

L T

Wreszcie narada przy stole zakończyła się i szykownie ubrana kobieta w średnim wieku zaczęła czytać listę nazwisk. Kat na niej nie było.

Nie przejęła się tym zbytnio, bo rozczarowanie było niejako wpisane w ten zawód. Dziewięć roześmianych szczęściarek podbiegło do stołu, a reszta dziewczyn zaczęła się zbierać do wyjścia. Wtem otworzyły się drzwi po przeciwnej stronie sali i pojawiła się w nich władcza postać. Natychmiast rozpoznała zawalidrogę, na którego napatoczyła się przed hotelem. Po sposobie, w jaki garniturowcy, w tym dwie kobiety, zerwali się na jego widok, oceniła, że to ktoś ważny. Nie zdziwiło jej to; kosztowne ubranie i władcze maniery właśnie o tym świadczyły. W duchu ucieszyła się, że nie została wybrana, skoro ten facet miał coś wspólnego z tą sesją. Nie wątpiła, że wywarła na nim fatalne wrażenie, odszczekując mu się przez ramię. Zgarnęła rzeczy i wstała.

Powiódł wzrokiem po sali i zatrzymał go na niej. Być może sprawdzał, czy jego ludzie wybrali najodpowiedniejsze modelki. I tak jej to nie dotyczyło. Ruszyła w stronę drzwi. Za sobą usłyszała dźwięczny głos jednej z kobiet. - Ty: krótkie blond włosy, zielona sukienka. Zaczekaj! Kat odwróciła się powoli. Kobieta przywołała ją niecierpliwym machnięciem. - Kat Jones, prawda? Skinęła głową, mimo woli zerkając na wysokiego ważniaka. Nie spuszczał z niej oczu. Z tej odległości nie potrafiła z nich niczego wyczytać, ale nagle poczuła się niezręcznie. Ruszyła w jego stronę. Angelos Petrakos krytycznie obserwował dziewczynę. Spoglądała nieufnie, zapewne żałując swojego występu przed hotelem. Za chuda jak dla niego, chociaż bardzo ładna i zgrabna, nie lubił jednak krótkich rozczochranych włosów. Zdecydowanie wolał klasyczną elegancję.

L T

R

Zmrużył z namysłem oczy. Miała w sobie coś wyjątkowego... Ujrzał niechęć w jej wzroku, jakby jej się nie podobało, że ktoś ją ogląda. Dziwne, przecież była modelką, na tym polegała jej praca. Zresztą kobiety na ogół lubiły, gdy zwracał na nie uwagę, ustawiały się po ten przywilej w kolejce. Ta natomiast gotowa była drapać i gryźć niczym dzika kocica.

W sumie to bez znaczenia. Istotne było jedynie to, czy dziewczyna pasuje do zaplanowanej przez niego kampanii. Będzie się musiał zastanowić. Skinął głową dyrektorowi kreatywnemu agencji reklamowej, którą wynajął, i bez dalszych wyjaśnień polecił wpisać ją na listę. Dodał, że wybrane modelki mają się stawić w hotelu o siódmej wieczorem. Potem szybkim krokiem wyszedł z sali. Za pięć siódma Kat wyszła z hotelowej przebieralni w długiej wieczorowej sukni i pełnym makijażu. Była pewna, że wygląda dobrze, i powtarzała to sobie, mając nerwy napięte do ostateczności. Kupiona na wyprzedaży jedwabna kreacja spływała z ramion, miękko otulając szczupłe ciało. Cielisty kolor dobrze komponował się z bladością cery. Lekkie sandałki na niebotycznych szpilkach przydawały krokom sprężystości.

Zdenerwowanie Kat mieszało się z uczuciem, którego wolała na razie nie określać. Znała już nazwisko władczego mężczyzny, wyjawione przez pracowników agencji reklamowej, gdy tylko opuścił salę. Nie był zwykłym właścicielem jachtu w Monte Carlo, lecz bajecznie bogatym carem międzynarodowego imperium biznesowego. No i dobrze, jeśli chce ją wynająć, to proszę, ale nie zamierzała się do niego przymilać. Wciąż nie wiedziała, dlaczego kazał ją wpisać na listę. Ona jedna odróżniała się od reszty kandydatek. Po prawdzie niewiele ją to obchodziło, choć wolałaby reagować na jego obecność z doskonalszą obojętnością. Czuła się bezbronna pod jego spojrzeniem, a wcale tego nie chciała. Przyspieszyła kroku i ruszyła na górę do wyznaczonej sali. Pozostałe dziewczyny już tam były, podobnie jak Pan Ważny, który rozmawiał z najważniejszym garniturowcem. Celowo omijając go wzrokiem, zajęła miejsce pod ścianą. Angelos podniósł głowę i natychmiast zauważył dziewczynę, którą kazał wpisać na

R

listę. Wyglądała prześlicznie. Nie rozumiał, dlaczego wywiera to na nim aż takie wraże-

L T

nie, w końcu były tu same wybitne piękności, a jednak pragnął patrzeć wyłącznie na nią. Odróżniała się od modelek, jakich sobie zażyczył do kampanii promującej nową linię jachtów dla najbogatszych. Zajął miejsce za stołem i polecił, żeby dziewczyny przespacerowały się po sali.

Zaczęły paradować przed nim jak na wybiegu. Przyglądał im się uważnie, oceniał, po czym przeniósł wzrok na blondynkę. Od razu się najeżyła. Widać nie lubiła wypełniać poleceń, paradować na zawołanie, przechwalać się swymi wdziękami. Niechęć biła z każdej komórki ponętnego ciała. - Wystarczy. Dziewczyny wróciły pod ścianę. Dyrektor kreatywny nachylił się do klienta z sugestią, ale Petrakos powstrzymał go gestem, mierząc modelki chłodnym spojrzeniem. - Ty, ty i ty - powiedział w końcu z twarzą bez wyrazu. Wybrał blondynkę z włosami do pasa, brunetkę o wyglądzie królowej i Euroazjatkę o porcelanowej cerze, spełnienie fantazji każdego mężczyzny. Idealnie nadawały się do zaplanowanej kampanii.

Podjął kluczową decyzję, resztę zostawiając pracownikom. Mimo woli powędrował wzrokiem do krótkowłosej blondynki, stojącej nieco z boku grupki odrzuconych dziewcząt. Nie wyglądały na przejęte, szczebiocząc i śmiejąc się, podczas gdy trzy wybranki konferowały z ożywieniem z personelem agencji. Jej twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Przez chwilę stała nieruchomo, po czym ruszyła do drzwi. Patrzył za nią, nie słuchając, co mówi do niego dyrektor kreatywny, a potem wyszedł, żeby ją dogonić. Zrównał się z nią przy schodach i ujął za ramię. Stanęła jak wryta i odwróciła się na pięcie. - Nie dotykaj towaru, słoneczko! - warknęła, na próżno próbując się wyswobodzić. Oczy ciskały błyskawice. Była w nich wrogość zmieszana z uczuciem, którego nie umiał nazwać. - Mógłbym ewentualnie zatrudnić jeszcze jedną modelkę - powiedział i zwolnił uścisk. - Omówimy to w moim apartamencie.

L T

R

- Wypchaj się - odparowała i ruszyła dalej, ale ją powstrzymał. - Źle mnie zrozumiałaś - rzucił lodowatym tonem. - Chodzi mi tylko o to, czy pasujesz do mojej kampanii, to wszystko. - Skierował się do windy, nie oglądając się na nią.

Był pewien, że pójdzie za nim.

Wsiadła i stanęła jak najdalej od niego, patrząc prosto przed siebie. Nieufna, ale zaciekawiona, co on może jej zaoferować. Złowił węchem delikatną woń jej perfum, świeżą, cytrusową. Uznał, że do niej pasuje. W głowie Kat trwała gonitwa myśli. Dziś wszystko zmieniało się jak w kalejdoskopie. Najpierw gorycz porażki, potem radość, że jednak coś osiągnęła, a na koniec nieuchronne rozczarowanie. Mdliło ją ze zdenerwowania, nie tylko z chęci zdobycia dobrze płatnego zlecenia, lecz także z powodu bliskości tego mężczyzny. Miał w sobie coś, co wyjątkowo działało jej na nerwy. Tłumaczyła sobie, że to sposób, w jaki patrzy na nią ten arogant. Jakby była kawałkiem mięsa. Wszystko przez to, że tak bardzo zależało jej na posadzie, którą właśnie on mógł jej zaproponować.

Po wejściu do apartamentu zastygła z półotwartymi ustami, rozglądając się dookoła. Czyli tak żyją bogacze! Mężczyzna wskazał jedną z olbrzymich kanap i polecił, żeby usiadła i zaczekała. Ton obojętny, nawykły do wydawania poleceń. Usłuchała, wodząc wzrokiem po wysmakowanym wnętrzu. Mężczyzna wyjął z aktówki plik dokumentów i zaczął je przeglądać. Potem odbył kilka rozmów telefonicznych w obcym języku. Nie przypominał żadnego ze znanych, więc domyśliła się, że to grecki. Facet ponoć był Grekiem, i to nieźle dzianym. A oprócz tego bosko przystojnym. Świetnie rozumiała, że z takim wyglądem łatwo przychodzi mu podbój świata, mimo okropnej arogancji. Śródziemnomorski magnetyzm bez wątpienia działał na kobiety. Rzecz jasna, poza nią. Ona jedna okaże się odporna na urok oliwkowej cery i lśnią-

R

cych czarnych loków. Czuła jednak, że musi to sobie wmawiać, i nie była z tego zadowo-

L T

lona. Instynkt podpowiadał jej natychmiastową ucieczkę, ale musiała tu tkwić jak grzeczna dziewczynka, bo Apollo mógł jej dać dobrą pracę. Nadal jednak nie zamierzała się do niego przymilać. Aż tak jej znowu nie zależało. Petrakos wydawał władczym tonem polecenia przez telefon. Nie rozumiała ani słowa. Wodziła wzrokiem po wysmakowanym wnętrzu, grubych dywanach, wielkich bukietach kwiatów na bocznym stoliku. Znamiona luksusu, które grecki bogacz traktował obojętnie, pewien, że mu się należą. Należeli do dwóch różnych światów. Ona nigdy nie dochrapie się czegoś podobnego, lecz na szczęście wcale jej na tym nie zależało. Zadowoliłaby się ładnym, czystym mieszkaniem zamiast wilgotnej nory, w której obecnie nocowała, i poczuciem, że nie musi po pięć razy oglądać każdego grosza, zanim go wreszcie wyda. Pragnęła tylko przyzwoitego poziomu życia. Nagła cisza wyrwała ją z zamyślenia. Petrakos skończył rozmowy i usiadł naprzeciw niej w głębokim fotelu. Wcześniej przyrządził sobie drinka, ale jej nie zaproponował. I dobrze, i tak by go nie tknęła. Założył nogę na nogę i spojrzał jej prosto w oczy.

Przybrała doskonale obojętną minę. - Powiedz mi... - zaczął angielszczyzną bez śladu obcego akcentu - czy mam cię zatrudnić, czy nie? Nie miała pojęcia, czy istotnie oczekuje od niej odpowiedzi. Wolała jednak przemówić, niż tkwić przed nim niemo jak manekin. - Niepotrzebnie pan mnie pyta - odparła. - Jestem tylko mięsem. Ściągnął brwi w gniewną kreskę, mierząc ją spod oka. - Manekinem. Wieszakiem na ubrania. Po prostu ciałem, czyli w skrócie mięsem wyjaśniła. - Zresztą na tym polega praca modelki. - Przeszkadza ci takie traktowanie? - chciał wiedzieć. - Nie, jeżeli dobrze mi płacą. I nikt nie próbuje się do mnie dobierać - dodała znacząco. Milczał, mrużąc oczy. Poczuła się tak, jakby stąpała po bardzo cienkim lodzie, któ-

R

ry się nagle załamie, ją zaś wciągnie lodowata otchłań.

L T

- A gdyby... dobieranie się... - powtórzył z naciskiem - było częścią umowy? W odpowiedzi wykonała nieprzyzwoity gest jednym palcem. Zamrugał gwałtownie z oszołomioną miną. Dlaczego to robił? Przecież nie zamierzał wciągać jej do łóżka. Interesował się nią z powodów zawodowych. Mimo to dodał z nieoczekiwaną łagodnością: - Mogłoby ci się spodobać... - A pan mógłby dostać za swoje - odparowała, natychmiast żałując swojego niewyparzonego języka. Sięgnął po komórkę i wybrał numer, który zgłosił się po sekundzie. - Dodaj do listy Kat Jones - polecił. Jeszcze zanim zdążyła się ucieszyć, usłyszała, jak Petrakos dodaje: „Warunkowo". Gdy nieśmiało poprosiła o wyjaśnienia, chętnie ich udzielił. - Chcę sprawdzić, czy umiesz się odpowiednio zachować. Nie toleruję żadnych fochów. Przygryzła wargę, zmuszając się do milczenia.

- No właśnie - rzucił z satysfakcją Petrakos i nagle wstał. - Odwołaj wszystko, co zaplanowałaś na dzisiejszy wieczór. - Widząc emanującą z niej nieufność, dodał z krzywym uśmieszkiem: - Zabieram cię na kolację. W Monte Carlo będzie dużo okazji do towarzyskich spotkań. Dla innych dziewczyn będzie to normalne, tobie natomiast niezbędna jest praktyka. O ile w ogóle pojedziesz.

L T

R

ROZDZIAŁ TRZECI Kat pojęła, że zaczął się okres próbny. Choć marzyła, żeby mu zwięźle wyjawić, gdzie może sobie włożyć swoją warunkową ofertę, to wiedziała zarazem, że to wykluczone. Zmierzając sztywno za Petrakosem do hotelowej restauracji, czuła, jak rośnie jej napięcie. Rzeczywiście nie nawykła do lokali z przyćmionym światłem i obrusami z atłasu i bała się skompromitować nieznajomością wykwintnych manier. Zdenerwowanie wzmagała też obecność tego niezwykłego mężczyzny. Cała drżąca zajęła miejsce naprzeciw niego przy stole z egzotycznego drewna. Nie chciała tu być, nie chciała odpowiadać na dyskretne pytania wyfraczonych kelnerów, którzy oferowali serwetki, wodę, pieczywo, karty dań i win, bo nie miała o niczym pojęcia. Otworzyła oprawne w skórę menu i oniemiała - było po francusku, więc nie zrozumiała ani jednego słowa. Czuła się

R

jak kompletna idiotka. Najchętniej znalazłaby się o tysiąc kilometrów stąd.

L T

- Czy dokonałaś już wyboru potrawy? - spytał chłodnym tonem. - Menu jest po francusku, nic z tego nie rozumiem - mruknęła niechętnie. Naprawdę miała już dość.

- Przekonasz się - oznajmił z jawnym sarkazmem - że francuski jest w Monte Carlo de riguer.

- I co z tego? - Wzruszyła niezbyt grzecznie ramionami. - Będą mnie tam chyba żywili, no nie? - Zatrzasnęła menu. - Poproszę o zieloną sałatę bez dressingu. Czy wypada zamówić tutaj coś takiego? Nie chciała się wdawać w spór, na próżno jednak nakazywała sobie natychmiast ugryźć się w język. Wszystko przez to napięcie i zdenerwowanie. - Zjesz tylko sałatę? - zdziwił się. - Dieta modelki, rozumie pan. Co za głupota! Darmowy posiłek, mogłaby się w końcu najeść do syta, a dla utrzymania linii głodować przez resztę tygodnia! Choć z drugiej strony czuła, że w obecnym stanie nerwów nie zdoła przełknąć nawet kęsa.

Zaczął świdrować ją wzrokiem. Nerwy Kat były napięte jak struny gitary. Suknia wydała się nagle zbyt obcisła, dekolt za głęboki, ramiona obnażone; poczuła się naga pod jego spojrzeniem. Ciało reagowało niezrozumiale, na zmianę drżała z lodowatego zimna, to znów płonęła straszliwym żarem. Pragnęła poderwać się i uciec, czując zarazem obezwładniający ciężar. Nie była pewna, czy serce przestało bić, czy też pompuje do żył czystą adrenalinę. Nieoczekiwanie spuścił z niej wzrok i między jego brwiami pojawiła się pionowa zmarszczka lekkiego niezadowolenia. Kelner trzymał się dyskretnie w pobliżu, gotowy do przyjęcia zamówienia. Kat obstawała przy sałacie. - Posłużyłoby ci, gdybyś nabrała trochę ciała - powiedział Petrakos. - Niech pan to powie obiektywowi. Nawet oddychanie dodaje wagi - mruknęła z goryczą. - Zatem żyjesz powietrzem?

L T

R

- Do pewnego stopnia... Można się przyzwyczaić. - I wspomagasz się narkotykami? - wypalił. - Nie - odparła krótko.

Przysięgła sobie nigdy nie dyskutować na ten temat. - To dobrze. Nie toleruję tego, w żadnej sytuacji. Nie było nic do dodania. Wiedziała, że w światku mody używanie narkotyków jest powszechne, zarówno dla kontroli wagi, jak i dla rozrywki, ale ona nie miała z tym nic wspólnego. Przy stole pojawił się mężczyzna z metalowym kubeczkiem w towarzystwie pomocnika, który piastował w objęciach butelkę. Oszołomiona obserwowała rytuał, który nastąpił. - O co tu chodziło? - wyjąkała, gdy przedstawienie się zakończyło i wino zostało nalane do kieliszków. Petrakos wytłumaczył jej cierpliwie rolę sommeliera. W duchu po raz kolejny zadał sobie pytanie, po co właściwie zaprosił tę źle wychowaną, pyskatą dziewczynę z nizin na kolację. Powód, który jej podał, był tylko wymówką, przecież wiedział o tym. Fo-

togeniczność miała niewiele wspólnego z dobrymi manierami. Postanowił na razie nie roztrząsać kierujących nim motywów. W żadnej mierze nie przypominała kobiet, które mu się podobały, była zbyt chuda i nieokrzesana, mówiła z prostackim londyńskim akcentem, którego nie cierpiał. Czemu więc marnował na nią swój cenny czas biznesmena? Powracające pytanie wciąż pozostawało bez odpowiedzi. Widział, że siedząca naprzeciw dziewczyna emanuje niechęcią, może nawet wrogością, i z trudem się powstrzymuje, by nie wymaszerować z eleganckiego wnętrza lokalu. Wyraźnie nie potrzebowała jego uwagi i zainteresowania. Być może to go w niej zaciekawiło. Odróżniało ją to bowiem od tłumu wyrafinowanych piękności, które zwykle go otaczały. Oczywiście, były na tyle inteligentne, żeby ukrywać motywy uwielbienia, jakim go obdarzały, ale on nie dał się zwieść. Bogactwo przyciągało je jak magnes. Były gotowe uczynić niemal wszystko, byle zasłużyć na odrobinę jego zainteresowania. To-

R

warzyszącej mu dziewczynie zdawało się to obojętne.

L T

Przelotnie rozważył, czy nie zachowuje się tak celowo, pragnąc wyróżnić się pozorną niechęcią czy obojętnością. Po namyśle uznał, że tak nie jest. Jej mowa ciała nie kłamała, opór i podejrzliwość były szczere. Jasno i wyraźnie odrzuciła jego niezbyt zawoalowaną, choć czysto teoretyczną propozycję. Nie próbowała się wdawać w żadne gierki. Czy jednak byłaby równie stanowcza, gdyby dał jej do zrozumienia, że ostateczny wybór do sesji zależy całkowicie od jej uległości i gotowości do świadczenia usług seksualnych? Zapragnął przetestować niezłomność krnąbrnej modelki. Okiem umysłu ujrzał jej długie, po chłopięcemu szczupłe ciało pośród jedwabnej pościeli, jasne włosy rozrzucone na poduszce... Z wysiłkiem odpędził tę kuszącą wizję i skupił się na teraźniejszości, przeklinając w duchu niefortunny pomysł zaproszenia na kolację osoby, która nigdy wcześniej nie była w podobnych okolicznościach i nie miała pojęcia, jak prowadzić uprzejmą rozmowę przy stole. Nie dość, że zamówiła tę idiotyczną sałatę, to jeszcze nie tknęła wybornego wina, zadowalając się wodą, którą wypiła do dna. Petrakos obserwował ją z irytacją. - Nie spróbujesz wina?

- Nie piję alkoholu - odparła. - Puste kalorie. Nie dodała nic więcej, w ogóle niewiele mówiła. Początkowe zdenerwowanie jeszcze się pogłębiło. Siedzący przed nią mężczyzna wdzierał się w jej myśli, każąc na siebie patrzeć, choć tego nie chciała. Przez moment miała ochotę jednym haustem wychylić wino, ale się powstrzymała. Miała sztywne zasady i nie zamierzała ich łamać. Wzięła głęboki oddech. Petrakos ujął kielich i delikatnie nim obrócił, po czym upił łyk rubinowego trunku. Znowu świdrował ją wzrokiem, czuła się jak insekt pod mikroskopem. Na szczęście po chwili zajął się jedzeniem na talerzu. Poczuła bolesny skurcz głodu, gdy nabrał na widelec pachnącą porcję risotto z owocami morza. - Czy byłaś już kiedyś w Monako? - zagadnął swobodnym tonem. - Nie. Jak dotąd nigdzie nie wyjeżdżałam. - Skarciła się w duchu za tę nazbyt szczerą odpowiedź. Widelec znieruchomiał w powietrzu.

L T

R

- Nigdy nie byłaś za granicą? - spytał z niedowierzaniem. - Nie.

Ciekawe, co sobie o niej pomyślał? Niewiele ją to obchodziło. Nie musiała brać udziału w kretyńskiej pogawędce przy stole, zresztą nie potrafiła. Nie miała o niczym pojęcia. Zależało jej wyłącznie na otrzymaniu pracy. - To dość rzadkie, nawet u Brytyjczyków - mówił dalej, popijając wino. - Czyżbyś nigdy nie była na zagranicznych wakacjach z rodzicami? - Nie. - Wzruszyła ramionami. Nigdy nie była na wakacjach, kropka. Byłoby to raczej trudne, zważywszy na jej pochodzenie. Wtem ogarnął ją gniew na człowieka, który ją wypytywał. Zapragnęła położyć temu koniec. - O co panu właściwie chodzi? - warknęła. - Co za różnica, czy byłam kiedykolwiek za granicą? Nie byłam, i co z tego? Czy to jakieś przestępstwo? Petrakos wyprostował się urażony.

- Już mówiłem, że nie toleruję nieokrzesania - wycedził. - Czy naprawdę nie umiesz się zachować? Bo jeśli tak, to może powinienem się wycofać ze swojej propozycji. Obserwował z satysfakcją, jak Kat spuszcza wzrok i kiwa głową. Wrócił do risotta. Uznał w duchu, że nie warto zawracać sobie głowy tą dzikuską, za chwilę jednak znowu się w nią wpatrywał. Wysokie kości policzkowe, aksamitna cera, jasne, zabawnie uczesane włosy... Przyciągała nie tylko jego spojrzenie. Kobiety zerkały na nią ukradkiem, bo była tak naturalna, że zdawały się przy niej zbyt wystrojone, za grubo umalowane, uczesane z niepotrzebną wymyślnością. Dla mężczyzn jej absolutny brak zainteresowania stanowił otwarte wyzwanie. Nie chudość, nie brak wiedzy i ogłady stanowiły jej najważniejszą cechę, lecz umiejętność przyciągania uwagi otoczenia. Mechanicznie zabrała się za sałatę. Nie pojmował, jak można się tak odżywiać.

R

Pewnie nie miała wyboru, bo konkurencja w branży była mordercza. Ciekawe, czy fak-

L T

tycznie nie bierze narkotyków. Przeniósł wzrok na skórę przedramion - była bez skazy, ale to żaden dowód. Postanowił na razie tego nie drążyć.

Jedząc, nie patrzyła na niego ani się nie odzywała. Czując się nieco nieswojo, znów sięgnął po wino. Być może ukrywała głęboko swoje liczne zalety, ale szczerze w to wątpił. Skoro jednak nalegał na jej obecność, postanowił kontynuować przesłuchanie. - Powiedz mi, co wiesz o Monte Carlo, mimo że nigdy tam nie byłaś - zaczął. - Roi się tam od bogaczy - odparła. - A ponadto? - Z trudem hamował zniecierpliwienie. Wzruszyła bez słowa gładkim ramieniem. - Czy interesuje cię to choćby w najmniejszym stopniu? - spytał lodowato. Co w niego wstąpiło? - pomyślała. Co go obchodzi moja wiedza czy też raczej jej brak? - Niby po co? - wypaliła. Przez twarz Petrakosa przemknął cień. Poczuła, że przesadziła.

- Choćby po to - wyrzekł z groźbą w głosie - żeby mnie przekonać, że posiadasz dość zdrowego rozsądku, by pokonać swą ignorancję i brak ogłady, zapewne przez ciebie niezawinione. Zarumieniła się po nasadę włosów. Upił łyk wina i odstawił kielich na stół. - Niewiedza nie stanowi problemu, ale brak chęci jej przezwyciężenia owszem! Gotowała się w środku. Co za protekcjonalny sukinsyn! Chciała stąd wyjść, bo czuła się jak cząstka brudu pod podeszwą buta szytego na miarę. Petrakos szydził z niej i demonstrował poczucie wyższości, a co najważniejsze, w jego rękach leżała decyzja, czy da jej pracę, której tak bardzo potrzebowała. Chciała zwyczajnie wstać i wyjść. Z napięcia nerwów było jej na przemian gorąco i zimno. Powtarzała sobie, że musi wytrzymać i postarać się dostać angaż. Tylko na tym jej zależało. Jeśli wiedza na temat Monako okaże się do tego niezbędna, to trudno, przyswoi ją sobie! - Poszukam przewodnika - wymamrotała.

L T

R

Widział, że Kat pragnie przezwyciężyć buntowniczą naturę i poskromić cechującą ją krnąbrność. Pochwalał to.

- Dobry pomysł - odrzekł i wrócił do posiłku. Nie zaprzestał bynajmniej obserwacji. Wciąż jeszcze nie zdecydował, czy utrzyma znajomość z nią na płaszczyźnie czysto zawodowej. Ciekawie byłoby zamknąć te bezczelne usta gorącym pocałunkiem... Własne niezdecydowanie zaczynało go irytować. Przywykł do podejmowania szybkich, skutecznych rozstrzygnięć, jakich wymagało kierowanie międzynarodową korporacją. Dlaczego więc wahał się w związku z dziewczyną? Czemu w ogóle o niej rozmyślał? Wyobrażał ją sobie w swym łóżku? Mnożące się pytania bez odpowiedzi. - Czy mogę już iść do domu? - odezwała się po spożyciu ostatniego listka cykorii, kompletnie go tym zaskakując. Chcąc zyskać na czasie, odsunął swój pusty talerz i sięgnął po wino, pytająco unosząc brwi. - Czy mogę już iść do domu? - powtórzyła niecierpliwie.

Widział jej napięcie. Pewnie zdenerwowały ją uwagi na temat nieokrzesania. Może powinien pozwolić jej odejść. Przespanie się z nią pod wpływem niepojętego impulsu było niemądre, aczkolwiek kuszące. Czy naprawdę zamierzał ją wypuścić ze swej sieci? Nie kryjąc się, wodził po niej uważnym spojrzeniem, skrupulatnie oceniając wszelkie aspekty urody. Kat zamarła, nie mogąc nabrać tchu. W jej wnętrzu otwarła się nagle czarna otchłań, w którą bezwolnie spadała. Rozszerzonymi oczami wpatrywała się w kamienną twarz Angelosa Petrakosa. Niby nie mogła oddychać, a jednak serce tłukło jej się w piersi, pompując do żył przedziwną mieszaninę lodu i płomieni. Roztapiała się pod przenikliwym spojrzeniem czarnych, twardych jak stal oczu, które dotarły do miejsca, gdzie jeszcze nigdy nikogo nie dopuściła. Próbowała z tym walczyć. Przecież ignorowała seks, nie istniał dla niej, nie pozwalała na to. A teraz jedno męskie spojrzenie powiedziało jej wyraźnie, jak bardzo się myliła.

L T

R

Petrakos odwrócił wzrok, a wówczas zapadła się w siebie bezsilnie jak szmaciana lalka.

Musi natychmiast stąd wyjść, uciekać, zanim będzie za późno. - Muszę już iść. - Własny głos zabrzmiał w jej uszach głucho jak kamień. Petrakos pewnie sobie pomyśli, że znów go zlekceważyła, ale musiała podjąć to ryzyko, póki jeszcze panowała nad sobą. Rzuciła serwetkę na stół i zerwała się z krzesła. - Przepraszam, zaczynam jutro bardzo wcześnie rano. On także wstał. Przez moment spanikowała, sądząc, że będzie chciał ją zatrzymać, dopiero potem pojęła, że to z uprzejmości. Zmusiła się, żeby na niego spojrzeć, lecz z opalonej twarzy nie potrafiła nic wyczytać, a nie śmiała zajrzeć mu w oczy. - Dziękuję za kolację - wyjąkała i rozejrzała się za wyjściem. Czujny kelner natychmiast podbiegł i Petrakos wydał mu półgłosem polecenie. - Taksówka odwiezie cię do domu. - Gdy chciała zaprotestować, dodał: - Jest opłacona. Wykrztusiła nieskładne podziękowanie. Mimo chęci nie ośmieliła się zapytać, czy ją zatrudni do sesji.

- Dobranoc, Kat. Chwyciła torebkę i uciekła, omal nie potrącając stolików, on zaś z trudem powstrzymał się, by nie pobiec za nią. Zajął miejsce przy stole i zatopiony w rozmyślaniach zabrał się za danie, które postawił przed nim kelner. Po chwili podjął decyzję w sprawie Kat Jones.

Siedziała w taksówce wykończona z nadmiaru emocji. Czuła się dziwnie osłabiona, jak tubylec, którego organizm zetknął się z nieznanymi dotąd bakteriami. Nie chciała się tak czuć, ale nie miała na to wpływu. Bogaty i arogancki Grek zamieszał jej w sercu i w duszy. Wciąż na nowo oglądała w pamięci jego przystojną twarz, która zdawała się drwić z jej wysiłków, by odzyskać opanowanie. Na próżno nakazywała sobie, że ma oderwać myśli od spotkania z nim. Jego obraz towarzyszył jej, gdy kładła się na spoczynek i gdy obudziła się rano do pracy. Nawet

R

niepokój o udział w sesji w Monte Carlo nie był w stanie przebić się przez tok jej myśli.

L T

Z samego rana zadzwoniła do agencji modelek, by się dowiedzieć, czy menedżerowie kampanii podjęli już decyzję. Na razie nie było żadnych wieści, więc ponowiła telefony ze sklepu, w którym pracowała. Wyczekiwaną odpowiedź dostała dopiero około południa i podskoczyła z radości. Została włączona do sesji, a wynagrodzenie było wprost bajeczne! Miała zarobić znacznie więcej niż kiedykolwiek dotąd. Przez resztę dnia nie przestawała się uśmiechać. Nastąpił w końcu wymarzony przełom. Dostała poważny angaż za konkretne pieniądze. Za nim pójdą inne lukratywne propozycje, tak to działało w tej branży. Nie da sobie odebrać wywalczonej pozycji. Jeżeli wielki Petrakos pojawi się przypadkiem na planie, będzie się trzymała od niego z daleka. Nie ma innego wyjścia. Z pewnością nie zaryzykuje... Nie dokończyła myśli. Musi pamiętać, żeby się skupić na pracy, bo tylko to się liczyło. Wszystko inne było czystym szaleństwem. Dawała sobie dotąd radę bez seksu, więc może dalej tak żyć. Zbliżenie z mężczyzną pokroju Petrakosa przyniosłoby tylko cierpienie. Z pewnością należał do tych, co to wykorzystają i porzucą.

W radosnym nastroju wracała autobusem do swojej nory. Wysiadła na przystanku i wrosła w ziemię; opodal parkował motocykl Mike'a, a on sam przyglądał jej się z bezczelnym uśmieszkiem. Dlaczego nie mógł zaakceptować, że nie była nim zainteresowana? Prześladował ją, pojawiał się w najmniej odpowiednich momentach. Ruszyła w stronę mieszkania, ale zajechał jej drogę. - Mike, naprawdę nie mam ochoty się z tobą użerać... - zaczęła. - Nie masz dla mnie czasu, maleńka? - Jego oczy podejrzanie błyszczały. - Wolisz się spotykać z tym dzianym gościem, tak? Widziałem wczoraj, jak się do niego łasiłaś! - Jakim cudem...? - Śledziłem cię! Byłaś w hotelu po południu i jeszcze raz wieczorem. Widziałem cię w restauracji. Zaczęłaś podrywać facetów z kasą, co? - Byłam na castingu! - Jasne, pokazałaś mu cycki, a on cię zatrudnił. Ale nie przeszkadza mi to, wiesz?

R

- Odczep się! - krzyknęła rozgniewana. Chciała go wyminąć, ale złapał ją mocno za ramię. - Puść mnie!

L T

Pociągnął ją na siebie i wtedy na serio się przeraziła. Dzielnica cieszyła się złą sławą, a na ulicy było pusto i ciemno. Szarpnęła się w tył. Oczy Mike'a błyszczały gorączkowo.

- Zrobimy ci parę ostrych zdjęć, dobrze na tym zarobisz. Przedtem chętnie się z tobą prześpię, lubię takie chude jak ty - szczerzył się do niej jak wariat. Zrozumiała, że jest naćpany. Kopnęła go w piszczel i jeszcze raz spróbowała wyszarpnąć rękę, ale był silny. Przyciągnął ją bliżej. - Chcesz się ze mną bić, kocico? - W ręku Mike'a błysnęło ostrze brzytwy. Przystawił je do policzka Kat. - Powinnaś pomyśleć o dalszej karierze. Z twarzą w bliznach niewiele osiągniesz, więc lepiej się dogadajmy, dobrze? - spytał spokojniejszym tonem. Skoro puszczasz się z tym bogatym gnojkiem, to możesz mi odpalić trochę twojej doli. Obiecuję, że przestanę się czepiać. No jak, pasuje? Czuła nacisk ostrza na skórze. Jeśli ten szaleniec postanowi ją pociąć... - T-tak - wyjąkała ze strachem.

- Cudownie. - Pogłaskał ją płaskim ostrzem po policzku. - Szkoda byłoby cię pokroić, ładna buzia jest więcej warta. No to ile mi przyniesiesz? - Stówę - wykrztusiła. - Oszalałaś? - Parsknął niemiłym śmiechem. - Lepiej oprzytomnij. Chcę kasy i towaru, jaki od niego dostajesz: zegarki, biżuteria. Będę cię obserwował, jak zawsze zresztą, więc uważaj. Brzytwa zniknęła w kieszeni, a Mike popchnął Kat w plecy i założył kask. Drżąc cała, stała na chodniku. Popatrzył na nią groźnie. - Nie lubię krzywdzić dziewczyn, ale czasami trzeba. Weźmy twoją koleżankę Annę, nie chciała mi płacić doli, więc poprawiłem jej trochę urodę, a teraz nikt nie chce na nią nawet spojrzeć. - Zarechotał i odjechał z rykiem silnika. Trzęsąc się jak osika, dotarła do mieszkanka. Bez zwłoki zadzwoniła do Anny, która potwierdziła słowa Mike'a, napominając Kat, żeby mu się nie sprzeciwiała.

R

- Nie odmawiaj mu, za żadne skarby! Rób, co ci każe! - W głosie Anny brzmiały nuty histerii.

L T

- Co on ci zrobił? - odważyła się zapytać. W słuchawce zaległo milczenie.

- Pociął mi piersi - odpowiedziała w końcu Anna głosem zdławionym od płaczu. Okaleczył mnie na całym ciele.

ROZDZIAŁ CZWARTY Kat starała się nie wpaść w histerię. Wiedziała, że ma tylko jedno wyjście. Zawiadomienie policji nie zda się na nic, chyba że otrzymałaby całodobową ochronę. Mike będzie ją prześladował i straszył, jeśli mu nie zapłaci, tak jak obiecała. Musi kupić trochę czasu, zanim nie otrzyma wypłaty za sesję w Monte Carlo i nie załatwi sobie ochrony. Dopiero wtedy będzie też mogła powiadomić policję o groźbach i okaleczeniu Anny. Po podpisaniu kontraktu będzie chyba mogła poprosić o zaliczkę? Powinna wystarczyć na zatkanie gęby szantażyście. Skierowała się do agencji modelek. - Dobrze, że wpadłaś, właśnie miałam do ciebie dzwonić - powiedziała jedna z pracownic. - Powiedzieli, że cię jednak nie potrzebują. - Jak to? - spytała Kat. Słyszała słowa, ale ich nie rozumiała.

L T

R

- Nie chcą cię. Zastrzegli, że chodzi im o dziewczynę z klasą, więc sama rozumiesz...?

- Ale ja muszę mieć tę pracę - upierała się Kat. - Tym gorzej dla ciebie - zaśmiała się fałszywie pracownica. Mury domów zdawały się napierać na Kat, kiedy wyszła z agencji na zgiełkliwą ulicę. Czuła, jak ogarnia ją strach na wspomnienie złowrogiego błysku w oczach Mike'a i dotyku chłodnej stali na skórze. Zatem Petrakos wystawił ją jednak do wiatru. Co gorsza, świetnie wiedziała, dlaczego tak się stało. To była jej wina, bo nie potrafiła trzymać buzi na kłódkę. Ale jak to możliwe, że wczoraj dostała angaż, a dzisiaj już nie była w ekipie? Jak można tak manipulować ludzkim życiem? Rozgoryczona i przestraszona nie miała pojęcia co dalej. Mogłaby oczywiście wyjechać z Londynu, ale oznaczałoby to porzucenie wszystkiego, co z takim trudem osiągnęła. Musiałaby zaczynać od zera. I dokąd miałaby się udać? Najlepsze agencje działały w Londynie.

Postanowiła spróbować odzyskać utraconą szansę. Jeśli pójdzie do Petrakosa i zacznie go błagać, to być może facet znów zmieni zdanie. Będzie posłuszna i łagodna, żadnego pyskowania. Wiedziała, że stać ją na to, byle tylko zdobyć upragniony angaż. Nie miała wyboru, na nic wściekłość i gniew. Strach ściskał jej trzewia, a ona z wysiłkiem starała się nad nim panować. Najpierw skierowała kroki do hotelu, gdzie wczoraj odbył się casting. Zagadnięta recepcjonistka potraktowała ją chłodno i poradziła zadzwonić do firmy, pan Petrakos bowiem przebywał poza swoim apartamentem. Postanowiła skorzystać z komputera w bibliotece publicznej i odszukać potrzebny jej numer telefonu. Zadzwoniła i z niemałym trudem otrzymała informację, że Petrakos wyjechał do Dublinu. Miał wrócić wieczorem, a jutro pojawić się w biurze. Przyjęła to z ulgą. Nieważne, gdzie przebywał, liczyło się tylko to, że niebawem wróci do Londynu. Wiedziała, gdzie mieszka, i mogła go odwiedzić. Złoży głęboki pokłon przed wszech-

R

władnym Angelosem Petrakosem i ubłaga go, żeby ją jednak zatrudnił.

L T

Petrakos poruszył barkami i pomasował kark. Odwiesił marynarkę, poluzował krawat i przeciągnął się rozkosznie. Miał za sobą długi dzień. Jutrzejszy zapowiadał się znacznie przyjemniej. Zawdzięczał to Kat Jones.

Wiedział, że podjął dobrą decyzję, z Kat będzie magicznie. Różniła się od kobiet, jakie lubił, więc ten romans będzie krótki, ale za to szalenie intensywny i przyjemny. Już nie mógł się doczekać, kiedy zobaczy przemianę niechęci do niego w coś całkiem przeciwnego... Pomyślał, czyby do niej nie zadzwonić, ale zrezygnował. Musiał jeszcze przejrzeć kilka raportów. Zdjął kosztowne spinki do mankietów i zegarek i podwinął rękawy koszuli. Zasiadł na kanapie z plikiem dokumentów w ręku. Po chwili zadźwięczał dzwonek do drzwi. Pewnie kelner przyniósł mu kawę. Nie podnosząc wzroku znad papierów, wcisnął guzik zwalniający zamek i usłyszał, że się otwierają. Kelner nie będzie go odrywał od pracy, dobrze zna swoje obowiązki. Wtem jakiś ruch, a może delikatny zapach perfum, kazał mu podnieść głowę. Stała przed nim nieruchomo Kat Jones.

Okropnie zdenerwowana, wpatrywała się w niego z bijącym sercem. Mike jeździł za nią przez cały dzień na motorze, podsycając jej strach. Teraz czekał na hotelowym parkingu, ukryty przed wzrokiem odźwiernego. Ona go jednak widziała, zwłaszcza gest, jakim przeciągnął palcem po policzku. Zrozumiała, co chciał jej przekazać. Rosło w niej ślepe przerażenie. Czuła ucisk niewidzialnej pętli na szyi. Musiała dostać ten angaż. Petrakos wstał, lecz widziała go niewyraźnie, jakby za szkłem. - Kat... - wyrzekł niskim przyjemnym głosem. - Nie spodziewałem się ciebie. - Pragnęłam się z panem zobaczyć... - wydusiła przez zasznurowane gardło. - Ach tak? - Twarz Petrakosa nie zdradzała wrażenia, jakie wywarła na nim niespodziewana wizyta dziewczyny. Szczupłe ciało, regularne rysy i oczy błyszczące jak gwiazdy podobały mu się jeszcze bardziej niż dotąd, mimo że była ubrana znaczne skromniej niż wczoraj. Zamiast

R

wydekoltowanej wieczorowej sukni miała na sobie zapiętą pod szyję, zwykłą szarą su-

L T

kienkę do kolan z białymi mankiecikami.

Co tu właściwie robiła? Umysł szybko podpowiedział wytłumaczenie. Jeżeli kobieta zjawia się o tej porze w mieszkaniu mężczyzny, powód może być tylko jeden. Poczuł przypływ podniecenia, ale na razie czekał i obserwował. Dzwonek znowu zabrzęczał, na co Kat wzdrygnęła się gwałtownie. Angelos ze spokojem wcisnął guzik i tym razem istotnie pojawił się kelner z tacą. Nie mrugnąwszy powieką, postawił kawę na stoliku i bezszelestnie się oddalił. Kat była wdzięczna za to najście. Zyskała chwilę czasu na opanowanie. Odłożyła torebkę na komodę i odetchnęła głęboko. - Czy napijesz się kawy, Kat? - zagadnął Petrakos. - A może wolisz coś mocniejszego? Likier? Ja wypiję lampkę koniaku. Potrząsała przecząco głową, zmuszając się, by wreszcie wyjawić, po co do niego przyszła. - Panie Petrakos - zaczęła drżącym głosem - chciałam pana przeprosić... Zaskoczyła go, nie tego się spodziewał. Przyglądał jej się z uwagą, gdy brnęła w nieskładne tłumaczenia.

- Podczas kolacji zachowałam się niewłaściwie... Proszę zrozumieć, nie mam zbyt wiele obycia... - Zatoczyła łuk ramieniem. - Nie bywam w takich miejscach, więc czuję się niepewnie, co może zostać poczytane za nieuprzejmość... Petrakos milczał, zmuszając ją do kontynuowania wyjaśnień. - Jeśli obiecam, że... że już nigdy się tak nie zachowam, naprawdę... to czy mógłby pan dać mi jeszcze jedną szansę...? - Przełknęła ślinę. - W agencji powiedzieli mi, że pan zmienił zdanie... więc chciałam pana nakłonić do przemyślenia sprawy. Gdyby mnie pan zatrudnił, byłabym panu nieskończenie wdzięczna! Urwała, zaschło jej w ustach, czuła gwałtowne bicie serca. Zrobiła to - błagała i płaszczyła się przed nim. Była gotowa jeszcze bardziej się upokorzyć, bo przed hotelem krył się w cieniu szaleniec z brzytwą, którą jej groził. Wpatrywała się w nieruchomego Petrakosa, który mierzył ją mrocznym spojrzeniem. Pierś opadała i wznosiła się w rytm niespokojnego oddechu. - Co masz na myśli, Kat?

L T

R

Nie mogła mu przecież powiedzieć, że zrobi wszystko, byle zapłacić przyrzeczoną sumę psychopacie, który obiecał pokiereszować jej twarz, jeżeli nie dostanie pieniędzy. I dowiódł, że nie są to czcze pogróżki, bo pokaleczył Annę! - Byłabym wdzięczna za tę pracę. - Jakże rozpaczliwie jej potrzebowała! Odstawił koniak, patrząc na nią oczyma bez wyrazu. Jej serce zamierało, gdy czekała na odpowiedź na swoje błagania. Nadzieja mieszała się z przestrachem. Petrakos poczuł, że ogarnia go gniew. Niedawno siedziała na tej samej kanapie i zaprzeczyła z godnością, gdy zasugerował, że w jej branży trzeba niekiedy płacić za angaż usługą seksualną. Uwierzył w jej szlachetność i odwagę przeciwstawienia się niemoralnym zasadom. Teraz jednak gotowa była okazać mu „wdzięczność", byle ją tylko zatrudnił. Owszem, pragnął jej. Postanowił wcześniej ulec żądzy, którą obudziła w nim ta niezwykła dziewczyna. Nawet teraz wyobrażał sobie jej chude ciało z drobnymi piersiami pod szarym materiałem skromnej sukienki z białym kołnierzykiem, długie i szczupłe nogi... Włosy założone zwyczajnie za uszy okalały jej niezwykłą twarz.

Pragnął jej, ale nie mógł jej posiąść, ponieważ nigdy, przenigdy nie zadawał się z kobietami, które traktowały znajomość z nim jak szczebel do dalszej kariery. Gdyby uległ pokusie, sprzeniewierzyłby się wyznawanym zasadom, a zanadto się szanował, by do tego dopuścić. Poczuł ukłucie gniewu, który domagał się natychmiastowego ujścia. Podszedł bliżej i położył dłoń na policzku Kat. Dziewczyna zastygła jak kamień, utkwiwszy w nim przestraszone spojrzenie. Zmysły reagowały chyba z opóźnieniem, bo dopiero po chwili poczuła lekki dotyk opuszków, którymi wodził wzdłuż linii jej włosów. Mimo woli wydała zdławiony okrzyk, czując, jak ogarnia ją płomień. Świat przestał istnieć, liczył się tylko dotyk palców mężczyzny na skórze. Pławiła się w uczuciu nieznanej dotąd rozkoszy. Petrakos coś do niej mówił, ale w miłosnym odurzeniu nie rozróżniała słów, póki przekaz nie przebił się do świadomości. - Jaką wdzięczność miałaś na myśli, Kat? Czy właśnie taką?

R

Delikatnym ruchem rozpiął pierwszy guzik sukienki i przeszedł do następnego. Po-

L T

łożył rękę na jej karku i przyciągnął do siebie.

Nie była w stanie go powstrzymać, równie dobrze mogłaby marzyć o wstrzymaniu fali przypływu. Zatraciła wolę, siłę, świadome rozumowanie. Pocałował ją głęboko, zmysłowo, tak jak sobie zamierzył, bo przecież to miało być wszystko, nie chciał się dalej posuwać.

Kat zatonęła w oceanie coraz to nowych doznań, cała się w nim roztopiła, aż wreszcie skądś z oddali usłyszała głos szepczący, że to jest właśnie pocałunek... Po nieskończenie długiej, jak się wydawało, chwili wargi Petrakosa oderwały się od jej ust. Oszołomiona, mogła się jedynie wpatrywać w przepastną głębię jego czarnych jak onyks źrenic. Czuła się zupełnie bezwładna i gdyby jej nie podtrzymał, upadłaby jak długa na ziemię. On także się jej przyglądał z jak zwykle nieodgadnioną miną. - To było przyjemne, Kat - przemówił w końcu. - Prawdziwy wyraz wdzięczności. Opuścił ręce i cofnął się o krok. Zachwiała się, ale nie pospieszył jej z pomocą. Wydawała się kompletnie zagubiona, co go jeszcze bardziej rozzłościło. Próbowała mu

coś powiedzieć, ale nie był ciekaw jej opinii. Niczego od niej nie chciał, poza ciałem, którego mu odmówiła swoim zachowaniem. Rysy przystojnej twarzy stwardniały. Pora skończyć to żałosne przedstawienie. - Masz piękne ciało, Kat, a do tego z chęcią obdarzyłabyś mnie swoimi wdziękami za pomoc w dalszej karierze - wycedził ze wzgardą. - Niestety, muszę cię rozczarować. Kąpiel w boskim oceanie zmysłów zakończyła się nagłym wyrzuceniem na zimny piasek plaży i bezsilnym łowieniem powietrza. Gorączkowo powtarzała w duchu pytania, na które nie znała odpowiedzi: co się właściwie stało? I jak mogła do tego dopuścić? Nie potrafiła zebrać myśli. Ukorzyła się przed nim, błagając o angaż, który musiała otrzymać, ale on najpierw się do niej zbliżył, a potem zimno odmówił... Niczego już nie rozumiała. Wytłumaczenie trafiło ją z siłą ciosu. - Nie zwykłem - wyrzekł głosem ostrym jak brzytwa - sypiać z dziwkami, Kat. Bo

R

czymże innym jest „wdzięczna" kobieta oferująca ciało mężczyźnie?

L T

Czas stanął w miejscu. Przez głowę Kat przelatywały urywki policyjnego raportu na temat matki. Pod stopami otworzyła się bezdenna przepaść, grożąc, że pochłonie ją jak wcześniej matkę i babkę.

Poczuła rodzący się w trzewiach gniew. - Jak pan śmie tak mnie nazywać! Zaśmiał się tylko ze wzgardą.

- Stajesz przede mną u progu nocy, pragnąc okazać „wdzięczność", jeśli dam ci ten angaż, a mimo to zaprzeczasz, że jesteś zwykłą dziwką? - Przecież to pan pierwszy mnie pocałował! - wykrzyknęła z gniewem. - Żeby dać ci nauczkę! Żadna kobieta nie wykorzysta moich wpływów dla własnej kariery! - Przygwoździł ją wzrokiem. - Wynoś się stąd natychmiast. Wściekłość niemal ją oślepiła. Co on sobie właściwie wyobrażał? Wtem skuliła się jak smagnięta batem, przypomniawszy sobie, dlaczego się tu pojawiła. Mike czekał na nią przed hotelem. Z wykrzywioną twarzą rzuciła się na stojącego przed nią mężczyznę i zaczęła okładać pięściami umięśniony tors.

- Przyjął mnie pan do tej pracy! - wydusiła. - W agencji poinformowano mnie o terminie i wynagrodzeniu. A potem się pan wycofał bez wyjaśnienia! Co to za ohydna zabawa? Odepchnął ją jak szmacianą lalkę. Zrobiła chwiejnie kilka kroków i wylądowała na komodzie, przytrzymując się jej dla złapania równowagi. Wyczuła przy tym ręką jakiś przedmiot. - Ty sukinsynu! - wymamrotała drżącym głosem. - Płaszczyłam się przed tobą, a ty nazwałeś mnie dziwką! - Wynoś się stąd albo wezwę ochronę - uciął jej przemowę zimnym tonem. Drwił z niej, pragnął jej zguby, nie mogła liczyć na obronę przed wymachującym brzytwą psychopatą. Spazmatycznie zacisnęła dłonie i pojęła, co właściwie w nich trzyma. Męski zegarek.

R

Przemknęło jej przez myśl, że Mike kazał jej przynieść cokolwiek, gotówkę, biżuterię...

L T

Niewiele myśląc, ukryła zegarek w dłoniach. Czuła, że brakuje jej tchu. Niczym z dna głębokiej studni obserwowała, jak Petrakos zamaszyście otwiera drzwi do apartamentu. Odwróciła się i czując pustkę w głowie, chwyciła torebkę i wsunęła do niej zegarek. Na pewno był kosztowny, jak to zegarek bogacza. Petrakos pokazał jej, że ma wyjść.

Już nie istniała, ktoś inny zamieszkał w jej ciele. Ów ktoś kierował teraz jej kroki do wyjścia, każąc przyciskać do piersi torebkę, która zdawała się przepalać ją na wylot. To nie ona kroczyła opustoszałym korytarzem, wsiadała do pustej windy i zjeżdżała w dół, czując, że torebka waży już chyba tonę. Głos wewnętrzny wrzeszczał, że ma natychmiast odnieść zegarek, pod byle jakim pretekstem, albo zostawić go tutaj, w windzie. Ale nie mogła tego zrobić, bo musiała go oddać Mike'owi. Drzwi windy rozsunęły się z cichym sykiem. Wyszła do lobby, stukając obcasami po marmurowej posadzce. Było już późno, goście rozeszli się do pokoi, obrotowe drzwi wyjściowe stały nieruchomo. Ruszyła do nich z bijącym sercem, nie rozglądając się na

boki. Nie widziała, że recepcjonista odłożył słuchawkę i skinął na ochroniarza. Z odurzenia wyrwał ją dopiero chłodny głos: - Przepraszam, zechce pani udać się za mną. O tej porze na posterunku policji panował spokój. Petrakos błyskawicznie zorientował się, co zaszło, i zawiadomił recepcję hotelu. Policjant, który aresztował Kat, poinformował ją, że poszkodowany znajduje się w drodze, aby dokonać oficjalnego rozpoznania jej i zegarka, szwajcarskiego cacka z platyny, z tarczą wysadzaną diamentami. Wiedziała, że zostanie oskarżona o kradzież. Wsiadając do radiowozu, spostrzegła Mike'a po przeciwnej stronie ulicy. Przez moment miała ochotę powiedzieć o nim policji, ale wątpiła, czy ktoś jej uwierzy, a zresztą co niby mieliby mu zarzucić? W więzieniu będzie przynajmniej bezpieczna. Starała się zdławić targające nią emocje. Wszystko skończone, skromne, ale spo-

R

kojne życie, kariera modelki. Klątwa matki i babki zaczęła działać z pełną mocą.

L T

Odpowiadała obojętnie na pytania o nazwisko, wiek i adres, nie spodziewając się znikąd ratunku. Jedynie cud mógłby ją uratować, a cuda się nie zdarzają. Na posterunek wkroczył policjant z drogówki z twarzą ściągniętą zmęczeniem. - Co jest? - spytał dyżurny.

- Przed chwilą zdarzył się wypadek - odparł policjant. - Motocyklista pędził za szybko i uderzył w latarnię. Śmierć na miejscu. Właśnie go zabrali. - Miał dokumenty? - zainteresował się dyżurny. Policjant rzucił prawo jazdy na kontuar. Kat wyciągnęła szyję i świat znieruchomiał. Na zdjęciu był Mike. Nie dowierzała własnemu szczęściu. Nagle wiedziała już, jak musi postąpić. Był to jedyny sposób ocalenia przed upadkiem w otchłań. Musi jedynie posłużyć się kłamstwem. Umysł podjął już gorączkową pracę. Miała jedną jedyną szansę. Lekko dotknęła rękawa dyżurnego, który spisywał jej dane, i szepnęła niskim, wibrującym głosem, który mógł jej zapewnić uwolnienie. - Muszę panu coś wyznać, panie oficerze...

Petrakos natychmiast odebrał komórkę. Kierowana przez szofera limuzyna zatrzymała się akurat na czerwonym świetle. W oddali widać już było niebieski neon posterunku policji. - Proszę powtórzyć: twierdzi, że co? - Panna Jones zdecydowanie zaprzecza, jakoby posiadała przy sobie skradziony przedmiot - powiedział policjant, ostrożnie dobierając słowa. - Twierdzi, że dał jej pan zegarek w prezencie, w następstwie prywatnej wizyty, jaką złożyła w pańskim apartamencie. Ponieważ rozmówca milczał, policjant podjął po chwili: - W zaistniałych okolicznościach doradzałbym odstąpienie od oskarżenia panny Jones, panie Petrakos. Brak świadków zdarzenia, czyli będziemy mieli słowo przeciwko słowu. Jak zrozumiałem, hotelowy kelner może potwierdzić, że znajdowała się u pana za pańskim przyzwoleniem. Co więcej, panna Jones nie wyraziła zdziwienia, że zmienił pan

R

zdanie w kwestii ofiarowania jej tak drogiego prezentu, i z chęcią zwróciła przedmiot.

L T

Wobec tego zwolniliśmy ją do domu, a zegarek czeka na odbiór na posterunku. Petrakos ściskał komórkę tak kurczowo, że pobielały mu palce. - Dziękuję - rzucił tonem niezdradzającym wzburzenia. - Zaraz tam będę. Gdy limuzyna wjechała na parking, ujrzał u szczytu schodów szczupłą postać. Wyskoczył z wozu jak oparzony i zastąpił jej drogę, unieruchamiając ramię w kleszczowym uścisku. Po dłuższej chwili przemówił głosem zdławionym wściekłością. - Próbowałaś sprzedać mi ciało, a kiedy nie skorzystałem, ośmieliłaś się mnie okraść. Mało tego, wykpiłaś się kłamstwem, twierdząc, że zapłaciłem ci za seks, i unurzałaś w błocie moje nazwisko! - Z oczu Petrakosa wyzierała żądza mordu. - Naciesz się tą chwilą, bo przyrzekam ci, że jesteś skończona. Odepchnął ją tak silnie, że omal nie upadła.

ROZDZIAŁ PIĄTY Angelos Petrakos dotrzymał słowa. Niszczył ją systematycznie i bezwzględnie. Straciła kontrakt z agencją modelek, a żadna inna nie chciała jej zatrudnić, obawiając się narazić na gniew wpływowego klienta. Doprowadził do wymówienia jej mieszkanka i utraty pracy w sklepie. Pozostawił ją z niczym, nie licząc siły woli i wspomnień. Po upływie pięciu długich lat znów pojawił się przed nią niczym demon z otchłani. Nie chciała się uznać za pokonaną, musiała podjąć z nim walkę, nie mogła bowiem stracić tego, co po raz drugi osiągnęła straszliwym wysiłkiem woli. Kat Jones już nie istniała, choćby Petrakos miotał niekończące się groźby. - Proszę wyjść z mojego mieszkania - powtórzyła stanowczo. - Nie odpowiedziałaś mi na pytanie. Co narzeczony - wyrzekł to słowo z piekącą ironią - sądzi o niejakiej Kat Jones?

R

Twarz dziewczyny pobielała jak świeży śnieg.

L T

- Nie powiedziałaś mu o tym. - Nie było to pytanie. Przygwoździł ją wzrokiem i po chwili dorzucił: - Ty wredna kłamczucho, chciałaś się za niego wydać, czy tak? Oszukać go z premedytacją? - W jego głosie brzmiała nieskrywana furia. Kat wyprostowała się, z wysiłkiem powtarzając, by opuścił mieszkanie. Nawet się nie poruszył, dalej zajmował sofę, był intruzem w jej życiu i przestrzeni. Uosabiał głęboko pogrzebany koszmar sprzed lat, zagrażał przyszłości, której tak rozpaczliwie pragnęła wraz z Gilesem. - Dam ci wybór - oznajmił głosem ostrym jak brzytwa. - Nie pozwolę ci okłamać tego nieszczęsnego głupca, którego złowiłaś w swoje sidła. Albo ty powiesz mu o Kat, albo ja to zrobię. - Nie! - wyrwało jej się mimo woli. Kat Jones nie miała powrotu! Posłał jej uśmiech drapieżnika, który ujrzał potykającą się ze strachu ofiarę. - Tak, tak, powiesz mu albo ja to zrobię za ciebie. Chyba w to nie wątpisz?

Tkwiła w pułapce. Wiedziała, że nawet jeśli wyjawi Gilesowi prawdę, i tak niczego to nie zmieni. Wierny wyznawanym zasadom, z pewnością nie porzuci kobiety, której się właśnie oświadczył. Będzie stał przy niej pomimo wszystkich przeciwności, bo tak nakazywał kodeks, którym kierował się od pokoleń. Nie mogła mu tego zrobić. - Jaka jest twoja decyzja, Kat? Które z nas oświeci angielskiego lorda, że jesteś oszustką, złodziejką i dziwką? - Nigdy nie mówiłam, że chcę ci się oddać! A zegarek dostałeś z powrotem! W czarnych oczach zalśnił płomień gniewu. - Zrobiłaś ze mnie żałosną kreaturę, która płaci za seks! Okradłaś mnie, a do tego przedstawiłaś w fałszywym świetle. Nie myślałaś chyba, że ujdzie ci to na sucho? - A ty mnie zniszczyłeś, odebrałeś mi wszystko: karierę, środki do życia, nawet tę

R

okropną norę, w której mieszkałam! Zagroziłeś, że mnie wykończysz, i dokonałeś tego!

L T

- Mimo to poradziłaś sobie - odparł głosem zimnym jak stal. - I masz jeszcze większe ambicje! Bądź jednak pewna, że nie pozwolę ci oszukać tego nieszczęśnika, którego udało ci się usidlić! Nie zasłużył na taki los!

- Nie. - Wiedziała, że nie może dopuścić, aby Giles poznał jej przeszłość. Nie chciała ujrzeć wyrazu rozczarowania w jego oczach. Miała tylko jedno wyjście: nie zgodzić się na jego oświadczyny.

Czuła nieznośny ciężar na duszy. Nienawidziła Petrakosa za to, że uświadomił jej, że nie wolno jej wykorzystać naiwności Gilesa, który sądził, że żeni się z porządną kobietą. Jej przeszłość kładła się cieniem na obecne życie. Petrakos widział jej wściekłość i strach. Jego twarz przybrała zagadkowy wyraz. - Mam dla ciebie propozycję, Kat - oznajmił z fałszywą słodyczą. W czarnych oczach igrał groźny płomień. - Pozwolę ci nie burzyć tej fikcji, jaką wokół siebie zbudowałaś. Skoro jednak nie masz odwagi wyjawić prawdy o swojej niechlubnej przeszłości, to możesz powiedzieć narzeczonemu, że zmieniłaś zdanie i nie wyjdziesz za niego. - Dlaczego Giles miałby mi uwierzyć? - wykrztusiła. Wykrzywił wargi w drwiącym uśmiechu.

- To proste. Powiesz mu, że powróciła do ciebie miłość twojego życia. - Oszalałeś - wymamrotała. - Ależ skąd. Osiągniemy w ten sposób zamierzony efekt. Odmówisz jego oświadczynom i żeby go w pełni przekonać, przyjdziesz spędzić noc ze mną, w moim apartamencie. - Nigdy się na to nie zgodzę! - wykrzyknęła. - Ach, więc wolisz, żeby dowiedział się prawdy o twojej przeszłości? - Zerwał się i dorzucił na odchodnym: - Podziękuj mi za tę propozycję. Wicehrabia nie dowie się przynajmniej o istnieniu niejakiej Kat Jones. A kiedy już się od ciebie uwolni, pozwolę ci zachować nową tożsamość. Wybór należy do ciebie. Masz dwadzieścia cztery godziny na decyzję. - Po chwili ciężkiego milczenia powiedział: - Jeśli nie zjawisz się u mnie jutro o dziewiątej wieczorem, będę wiedział, co wybrałaś, i podejmę stosowne działanie. Odwrócił się na pięcie i wyszedł.

R

Thea długo stała nieruchomo, po czym bardzo powoli objęła się ramionami. Otwo-

L T

rzyła się przed nią przepaść, a ona nie miała wyboru, musiała uczynić krok naprzód. Czuła, że spada, bezwładnie leci w dół, słyszała w uszach świst powietrza, którego brakowało jej w płucach. Znajdowała się w stanie szoku. Nie mogła uwierzyć w to, co się właśnie stało, a jednocześnie wiedziała, że to nie złudzenie. Angelos Petrakos ponownie ją zniszczył.

Nie miała wyboru, musiała porzucić marzenia o wspólnym życiu z Gilesem, którego może i nie kochała - czymże jest miłość? Nikt nigdy jej tego nie nauczył - ale lubiła i obdarzała szacunkiem. Ogarnęło ją dojmujące uczucie straty, a za nim pojawił się gniew, płonący jak niszczycielska pochodnia. Nie ma mowy, by Petrakos ponownie zniszczył jej życie! Próbował, a mimo to sobie poradziła, wydostała się z otchłani, do której ją wpędził. Zacisnęła dłonie w pięści i uniosła dumnie głowę, patrząc płonącym wzrokiem przed siebie. Rosła w niej żelazna determinacja. Ogarnął ją nieziemski spokój. Rozluźniła się i zaparzyła sobie filiżankę herbaty. Jutro wszystko się zmieni, ale ten ostatni wieczór zamierzała spędzić, jak zaplanowała przy lekturze i muzyce Mozarta.

Czekały ją trudne chwile, ale przetrwa, jak zawsze poradzi sobie.

Rozmowa z Gilesem, który następnego dnia przyjechał do Londynu, przypominała powolną torturę. Kat czuła się zdruzgotana widokiem męki i bólu, jakie wyzierały mu z oczu. Wiedziała wszakże, że nie ma odwrotu; chcąc oszczędzić mu bolesnej prawdy, musiała poczęstować go kolejnym okropnym kłamstwem i nazwać najbardziej znienawidzonego człowieka na świecie odzyskaną miłością swego życia. Groteskowe szyderstwo tej sytuacji dławiło ją w gardle. - Nie przestałaś go kochać, prawda? - spytał Giles ze smutkiem. Thea skinęła głową, wyduszając nieskładne przeprosiny i tłumacząc, dlaczego nie przyznała się w restauracji do znajomości z Petrakosem. Wreszcie urwała, nie mogąc dłużej ciągnąć tej farsy. Giles poklepał ją mechanicznie po grzbiecie dłoni. Arystokratyczna twarz jak zwy-

R

kle nie wyrażała żadnych uczuć, ale ona wiedziała, że jest głęboko zraniony. Był dobrym

L T

i prawym człowiekiem, szlachetnym i przyzwoitym. Uczyniłaby wszystko, żeby być dla niego dobrą żoną, ale straciła tę szansę.

Sen o świetlanej przyszłości rozwiał się, zanim zdążył się ziścić. - Mogę jedynie życzyć ci szczęścia - odezwał się Giles. Miotały nią sprzeczne uczucia rozpaczy i gniewu, wstydu i żalu, że wszystko stracone. Z bólem powtórzyła, jak bardzo jej przykro, że zawiodła jego zaufanie. - Mam nadzieję, że spotkasz kobietę, która okaże się ciebie godna - powiedziała na zakończenie. Tylko ona wiedziała, co kryją te z pozoru zwykłe słowa. Walcząc ze łzami, pocałowała go w policzek i odeszła. Gdy dotarła do mieszkania, ogarnęła ją straszliwa rozpacz. Wymarzona przyszłość legła w gruzach i nie dało się tego odwrócić. Giles wyjechał do Yorkshire, by powiadomić rodziców, że zaręczyny zostały odwołane. Zajęła się porządkami, by choć trochę opanować chaos myśli. Na szczęście nie miała dzisiaj żadnych spotkań zleconych przez międzynarodową agencję modelek, w której niedawno się zatrudniła.

Przed pięcioma laty wyjechała z Londynu do Manchesteru. Towarzyszyła jej Anna, która także pragnęła rozpocząć nowe życie. Razem wynajęły małe mieszkanie i pracowały jako sprzątaczki, żeby mieć na opłatę czynszu i jedzenie. Po pewnym czasie Anna poznała Polaka o imieniu Marek, który pokochał ją mimo okaleczenia, i przeprowadziła się do niego. Kat życzyła jej jak najlepiej, ale kiedy siedziała samotnie wieczorami, zaczęły do niej napływać dawne ponure myśli. Ściany ciasnego mieszkanka, położonego w kiepskiej dzielnicy, zdawały się na nią napierać. Smętnie rozmyślała o „karierze" sprzątaczki, jaka była jej udziałem. Klątwa babki i matki, które nie osiągnęły w życiu niczego, chyba ją w końcu dopadła. Lepiej pogódź się z tym, Kat, myślała z goryczą. Wtem uderzyła ją niesprecyzowana myśl, która szybko zaczęła nabierać kształtu. Przecież nie musi być wiecznie Kat Jones, może się stać kimś innym, kimkolwiek zechce... Nie chodziło jedynie o nazwisko. Mogłaby je zmienić, ale i tak pozostałaby dawną

R

Kat. Nie, musi się stać zupełnie inną osobą z przeszłością całkowicie odmienną od tej

L T

prawdziwej. Nieślubne dziecko narkomanki, sierota wychowana w przytułku zniknie na zawsze. Przypomniała sobie olśniewające modelki wybrane przez Petrakosa, wyrażające się ładnym językiem, oczytane, znające dobre maniery. Miały klasę.

W oczach Kat zapłonął dziwny blask. Przez następne lata miał oświetlać jej drogę. Czy zdoła teraz rozproszyć groźny cień Petrakosa? Odpowiedź była tylko jedna. Wszak nie była już dłużej nierozgarniętą prostaczką bez grosza przy duszy, lecz Theą Dauntry, posiadaczką ładnego mieszkania w Covent Garden, konta w banku i znakomitych perspektyw. Umiała się znaleźć w każdym towarzystwie, była osobą kulturalną i wyedukowaną, o czym świadczył akcent właściwy dla ludzi z wyższych sfer. Kat Jones zniknęła na zawsze, a narodziła się Thea Dauntry i Petrakos nie mógł tego zmienić! Mimo to z ciężkim sercem spakowała niedużą torbę podróżną i zgodnie z umową wyruszyła w drogę do hotelu, tego samego zresztą, w którym rozegrały się przed pięcioma laty dramatyczne wydarzenia. Niedługo spotka człowieka, którego nienawidziła najbardziej na świecie.

Petrakos wbił wzrok w ekran komputera, myślami błądząc gdzie indziej. Ogarnęło go powątpiewanie, czy postąpił właściwie. Dlaczego w ogóle go obchodziło, czy nieznany mu facet ożeni się z Kat? Przecież dał sobie z nią spokój pięć długich lat temu. Nie było sensu kazać jej tutaj przychodzić. Wiedział, że to gniew skłonił go do tej decyzji, tak to sobie tłumaczył. Ta sprytna dziewczyna chciała oszukać bogu ducha winnego mężczyznę i nie widziała w tym niczego złego. Należało jej pokazać, że tak się nie godzi. Nie było innego powodu, a już z pewnością nie była nim jej olśniewająca uroda. Tuż przed dziewiątą zadzwoniono z recepcji. Kat Jones okazała się punktualna. Thea zachowywała spokój. Boy hotelowy postawił w przedpokoju jej torbę i dyskretnie się wycofał. Nie podniosła wzroku, ale czuła, że Petrakos się w nią wpatruje. Wyczuwała jego mroczną obecność.

R

- Zatem... - przerwał dźwięczącą ciszę - zerwałaś zaręczyny z lordem?

L T

- Tak - odparła bez śladu emocji.

- Pozbył się ciebie na dobre... Nawet gdybyś jutro zechciała odwołać decyzję, to nie przyjmie za żonę mojej kochanki, prawda? - Tak.

- Cieszę się, że to zrozumiałaś.

Podszedł do baru, żeby nalać sobie porcję whisky, dokładnie tak jak wtedy. Zmusiła się, żeby o tym nie myśleć. Zamiast tego ukradkiem mu się przyjrzała. Wysoki, potężnie zbudowany, opalony, emanował brutalną siłą. Nie nawykł do sprzeciwu ani prób wywiedzenia go w pole. Całym sobą pokazywał, że lepiej z nim nie igrać. Uprzejmie spytał, czego się napije. - Poproszę o wodę mineralną. - W jej głosie nie było śladu dawnego akcentu z nizin. - Gazowaną czy nie? - Jest mi to całkowicie obojętne.

Podszedł i podał jej wodę w wysokiej szklance, po czym upił łyk trunku barwy bursztynu. Odłożyła torebkę na stolik i przyjęła napój. Napomniała się w duchu, by nie okazać choćby śladu zdenerwowania. - Za wspólnie spędzony czas - wzniósł toast Petrakos. Niespodziewanie zaschło jej w ustach. Chciała odwrócić wzrok, by nie poznał, jak bardzo jest skrępowana. Wystawianie się na widok publiczny było jej zawodem, ale serdecznie tego nie cierpiała. - Nadal tego nie lubisz, co? - zauważył. - Nie chcesz, żeby ci się przyglądano. Pamiętam to z naszego pierwszego spotkania. - Jego oczy nieco złagodniały. - To dziwne dodał. Pilnowała się, żeby żaden mięsień nie drgnął w jej twarzy, choć chciała wrzasnąć, żeby się na nią nie gapił. Petrakos wyczuwał jej napięcie, w powietrzu niemal od niego iskrzyło. Mimo woli

R

wspomniał, że stała wtedy w tym samym miejscu, pozwalając mu się dotykać... pocało-

L T

wać.

Otrząsnął się z niepotrzebnych wspomnień i dokończył whisky. - Idziemy. - Widząc, że patrzy na niego oszołomiona, wyjaśnił: - Na kolację. Musisz pokazać światu, że jesteś ze mną, po to tu przecież przyszłaś. Odstawiła nietkniętą wodę i sztywno wyszła za nim z pokoju. Nie opuszczało jej uczucie déjà vu. Znalazła się w tej samej eleganckiej restauracji, tyle że tym razem bogate wnętrze nie wywarło na niej żadnego wrażenia. Śmiało otworzyła menu i powiodła wzrokiem po francuskich nazwach potraw, a potem rozejrzała się wokół siebie. Te same atłasowe obrusy, ten sam Angelos Petrakos. Za to ona była inną osobą. Kat Jones była prostą dziewczyną bez krzty życiowego doświadczenia, nie tylko w kwestii doboru win i francuskiego menu. Nie potrafiła się przeciwstawić presji swojego prześladowcy. Czy jej życie potoczyłoby się inaczej, gdyby go wtedy spoliczkowała, zamiast pozwolić mu się pocałować? Być może... Choć z drugiej strony pewnie obraziłby się na nią i nie dał jej angażu, więc nie miało znaczenia, jak wówczas postąpiła.

Kelner zjawił się cicho jak duch; zamówiła solę z grilla i zieloną sałatę. Petrakos obrzucił ją wiele mówiącym spojrzeniem i zamówił kolację dla siebie, po czym odbył winny rytuał z sommelierem. - Nie jesteś już taka chuda jak wtedy - zauważył. - Obecnie mogę sobie pozwolić na jedzenie. - Chcesz we mnie wzbudzić sympatię, Kat? - W tobie? - rzuciła z niechęcią. - Uważaj na słowa - ostrzegł. - Czy ty nigdy niczego się nie nauczysz? Obrzuciła go niechętnym spojrzeniem, nie wdając się w dalszą dyskusję, i upiła łyk wody. - Nadal nie pijesz wina? - Nie. - Przypuszczam, że twojemu lordowi to odpowiadało. Nawiasem mówiąc, gdzie go właściwie poznałaś?

L T

R

- To nie twoja sprawa. Nie zamierzam o tym z tobą rozmawiać. Przez ciebie musiałam skrzywdzić przyzwoitego człowieka!

- To dla niego lepsze niż ślub z tobą.

- Byłabym dla niego dobrą żoną - powiedziała z goryczą, czując pieczenie łez pod powiekami.

Wiedziała jednak, że nie da Petrakosowi satysfakcji i nie rozpłacze się przed nim. Jej rzekoma obojętność zdawała się działać mu na nerwy. - To tylko udawanie, zwykłe pozory, Kat - odparł ze zjadliwą ironią. - Szybko wyszłoby na jaw, że w istocie brakuje ci klasy. Thea w nagłym przebłysku pojęła, do czego Petrakos zmierzał. Drwił z niej, próbując zmusić, żeby się przed nim odkryła, pokazała brak manier, jaki ją dawniej cechował. I już wiedziała, jak się temu oprzeć. Musi się zachowywać jak Thea, a nie jak Kat. Poczuła dreszcz rozkosznej satysfakcji.

- Nie masz nic na swoją obronę, co, Kat? - Popijając wino, obserwował ją jak insekta pod mikroskopem. - I jak zwykle próbujesz ze mną walczyć. Powiedz, czy to głupota każe ci się zachowywać w taki sposób? Zacisnęła palce na szklance z wodą tak mocno, że jeszcze chwila i szkło pęknie z trzaskiem. Uniosła dumnie głowę, czując delikatne poruszenie długich kolczyków z pereł, które kupiła za własne, ciężko zarobione pieniądze. - Nie - odparła z leciutkim znudzeniem. - To raczej obojętność. W jego oczach ujrzała cień gniewu. Władczy Petrakos nie przywykł, by traktować go obojętnie. - Nie wierzę, że jesteś wobec mnie obojętna, Kat. Czujesz gniew, bo nie możesz mną manipulować. - Za wszelką cenę dążył do zniszczenia maski pozorów, którą nałożyła na swoją prawdziwą twarz. Nie dopuszczał, że może być inaczej. - Angelos, skarbie! Nie wiedziałam, że przebywasz w Londynie!

R

Thea poczuła najpierw woń ciężkich perfum, po czym przy stoliku pojawiła się ko-

L T

bieta, którą rozpoznała z ekranu telewizji. Aktorka o bujnej urodzie, grająca role femme fatale. Petrakos przywitał się z nią, skrywając irytację.

Piękność zerknęła na Theę i w jej oczach błysnął złowrogi płomień. - O ile wiem, pokazujesz się raczej w towarzystwie Gilesa Brooke'a? Uważaj, moja droga, bo herb wicehrabiów wymknie ci się z ręki! - Nigdy nie należał do mnie - odrzekła Thea, nie reagując na zaczepkę. - Czyżby? Zdawało mi się, że owinęłaś sobie Gilesa wokół palca? - Nie pasuję na żonę arystokraty, panno Paule. - W jej tonie brzmiała nuta pokory. - Ach, więc jednak ci się nie oświadczył? - wykrzyknęła aktorka. - Ogromnie współczuję! - Z jej głosu biła nieszczerość. - Nic dziwnego, że postanowiłaś postawić na przelotne przyjemności. Zważywszy na reputację Angelosa, nic bardziej nietrwałego, ostrzegam! Mój drogi - zwróciła się do Petrakosa - chcę ci koniecznie kogoś przedstawić. Mam grać główną rolę w jego filmie, to będzie absolutny hit, więc gdybyś szukał świetnej inwestycji... - Telewizja i film nie leżą w obszarze moich zainteresowań - uciął niezbyt uprzejmie.

- Wiem, ale skoro to ja jestem zaangażowana w ów projekt, mógłbyś uczynić wyjątek. - Candice, od początku stawiałem sprawę jasno: nigdy nie mieszam interesów z przyjemnościami. Nigdy! - Lepiej uświadom to swojej nowej pannie! Spodziewa się pewnie, że skoro ogrzewa ci łóżko, to ma zagwarantowany udział w twoich kampaniach reklamowych! rzekłszy to, odwróciła się na pięcie i odeszła. Petrakos uważnie obserwował Theę. - Dlaczego nie zdementowałaś przypuszczenia, że Giles ci się nie oświadczył? Jutro napiszą o tym wszystkie brukowce. - Właśnie dlatego. - Spojrzała mu prosto w oczy. - Zraniłam Gilesa, bo nie zostawiłeś mi wyboru, ale chcę mu oszczędzić upokorzenia. Wolę, żeby myślano, że nie chciał się ze mną żenić, niż że go porzuciłam dla kogoś takiego jak ty.

R

Nie zdążył odpowiedzieć, bo kelner przyniósł zamówione potrawy. Thea zajęła się

L T

ze skupieniem filetowaniem ryby, jakby zapomniała o obecności Petrakosa. Przyznał w duchu, że siedzącą naprzeciwko kobietę dzielą lata świetlne od niezbyt okrzesanej osóbki, którą zaprosił tu przed pięcioma laty. Mimo to nadal jest Kat Jones, złodziejką i kłamczuchą, gotową zaoferować swe wdzięki, byle zdobyć to, na czym jej zależy. Zacisnął wargi; nie wolno mu o tym zapomnieć. Kiedy po kolacji zmierzali w stronę wind, nerwy Thei były już napięte jak postronki. Na szczęście do kabiny wsiedli także inni goście. Pragnęła odwlec w czasie pozostanie sam na sam z Petrakosem. Winda przystanęła na piętrze, kilka osób wysiadło, ale jeszcze więcej weszło do środka. Ktoś niechcący potrącił Theę, która zatoczyła się na Petrakosa i znieruchomiała, wyczuwając twardy tors i silne uda. Instynktownie chwycił ją za szczupłe ramiona i podtrzymał. Uczyniła ruch, jakby chciała się odsunąć, więc automatycznie zwolnił uścisk. Winda przystanęła na ostatnim piętrze i Thea ruszyła sztywno do apartamentu Petrakosa. Chłodne opanowanie, jakie prezentowała przez cały wieczór, nagle się ulotniło.

- Nigdy więcej nie waż się mnie dotknąć! - wysyczała z twarzą wykrzywioną wściekłością. Nie pozwalała sobie przywoływać fatalnego wspomnienia sprzed lat, ale teraz mimowolnie wróciło. Tu stała, dokładnie w tym samym miejscu, gdy Petrakos podszedł do niej i złożył na jej wargach zmysłowy pocałunek. Zadrżała na całym ciele. - Nie mogę tego znieść! - dorzuciła. - Sprawdziłam, że są tu dwie sypialnie. Chwyciła torbę z rzeczami i nie patrząc na niego, wmaszerowała do najbliższego pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi. Szczęśliwie był niezajęty, łóżko gładko zasłane. Z drżeniem oparła się o ścianę. Petrakos stał przez chwilę nieruchomo, próbując zrozumieć targające nim uczucia. Wmawiał sobie początkowo, że to gniew kazał mu przywołać tu tę piękną kobietę, udającą, że nie ma nic wspólnego ze swoją niechlubną przeszłością, ale wiedział, że nie sposób się dłużej oszukiwać. Nie mógł zaprzeczyć, że pragnie chłonąć jej olśniewającą uro-

R

dę, przyciągającą wszystkie spojrzenia. Doznał wstrząsu, gdy w windzie dotknął przy-

L T

padkowo jej ramion, i już wiedział, że Thea ma nad nim groźną władzę. Był też świadomy, że nienawidzi go za to, jak z nią postąpił, niszcząc przed laty jej życie, a teraz zmuszając do rezygnacji ze związku z Gilesem Brooke'em. Ta nienawiść zdominowała inne jej reakcje.

Nie odczuwał żalu, że potraktował ją tak okrutnie. Tylko tak mógł jej wymierzyć sprawiedliwość. Okradła go i oczerniła, po czym wykpiła się kłamstwami na policji. Nie mógł jej tego puścić płazem. Teraz także nie pozwolił jej oszukiwać dłużej nieszczęsnego narzeczonego. Poruszając się jak automat, zdjął marynarkę, poluzował krawat i skierował się do pustej sypialni, boleśnie świadom obecności dziewczyny w apartamencie. Rozsądek podpowiadał mu, że zapłaciła już wysoką cenę, więc powinien zrezygnować z gniewu i dopuścić do głosu inne uczucia, jakie w nim budziła. Nie był pewien, czy go usłucha, wiedział tylko, że jeśli chce się o tym przekonać, będzie musiał nadal trzymać ją blisko siebie.

Ale z nagłą jasnością pojął, że nie tutaj, gdzie narzucało mu się tyle niedobrych wspomnień. Jeśli chciał się rozeznać w uczuciach, poznać prawdę o charakterze Kat, to musi ją zabrać ze sobą gdzieś daleko. Znał nawet odpowiednie miejsce. Podjąwszy decyzję, zaczął się szykować do snu. Od jutra zabierze się za docieranie do prawdy.

L T

R

ROZDZIAŁ SZÓSTY Rozległo się dyskretne stukanie do drzwi i kobiecy głos oznajmił, że podano śniadanie. Zaspana Thea podniosła głowę z poduszki. Większa część nocy upłynęła jej na wspominaniu wydarzeń sprzed kilku lat, kiedy stała jak słup, pozwalając Petrakosowi, żeby ją całował. Poranek nowego dnia oznaczał wyzwolenie. Mogła wrócić do domu i podjąć na nowo walkę z pustym życiem. Chcąc jak najszybciej opuścić apartament, pospiesznie wykonała toaletę i wyszła z sypialni. Jej wzrok padł na ubranego w ciemny garnitur Petrakosa, który siedział przy zastawionym stole. - Wychodzę - oznajmiła rzeczowo z twarzą bez wyrazu. - Nigdzie nie idziesz, Kat - odparł. - Usiądź, proszę, i zjedz śniadanie. Polecisz ze mną do Genewy, wyruszamy w południe.

L T

R

- Nie mogę wyjechać z Londynu. - Nie próbowała nawet ukryć niechęci. - Mam umówione spotkania.

- W takim razie odwołaj je. Zadzwoń do agencji i powiedz, że cię zatrudniłem. Stała przed nim, gotując się z gniewu i z trudem hamując chęć natychmiastowej ucieczki. Nie mogła tak postąpić, bo wówczas Petrakos spełniłby swoją groźbę i poinformował Gilesa, kim była naprawdę. Nakazała sobie chłód i opanowanie. Petrakos nie może po niej poznać lęku i złości. - Zatem w południe? - zapytała obojętnym tonem, a gdy potaknął, oznajmiła „doskonale" i nie zadając już więcej pytań, opuściła apartament. Petrakos obserwował ją nieruchomym wzrokiem. Obawiał się, że właśnie popełnił kompletne szaleństwo. Lecz widok jej oszałamiająco pięknej twarzy bez śladu makijażu i błysk buntu w oczach przekonał go, że tak nie jest. Jednego bowiem był pewien - nie może pozwolić Kat Jones tak po prostu odejść.

Prywatny odrzutowiec przeciął warstwę chmur i przez okrągłe okna wlał się strumień słonecznego blasku. Thea zastanawiała się, jak świat mógł być tak jasny, skoro w

jej duszy panowała ciemność. Petrakos siedział po drugiej stronie przejścia, zagłębiony w lekturze dokumentów. Od początku podróży kompletnie ją ignorował, więc maska wystudiowanej obojętności straciła rację bytu. Odzywał się wyłącznie do zachwyconej nim stewardesy, która stawała na głowie, by mu się przypodobać. Byłoby to nawet zabawne, gdyby nie ponury nastrój Thei, której nie było do śmiechu. W panice rozważała, jak zdoła przetrwać to, co ją czeka. Nie wiedziała, czego ma się spodziewać, a owa niepewność tylko pogarszała jej stan. W milczeniu przejechali z lotniska do centrum Genewy. Thea rozglądała się ciekawie, bo choć obecnie podróżowała znacznie więcej niż dawna Kat, to tego miasta nie znała. Nieduży hotel sprawiał wrażenie luksusowego. Panika ścisnęła ją za gardło, gdy skierowali się do apartamentu Petrakosa, ale strach szybko minął, gdyż boy hotelowy wniósł jej walizkę do osobnej sypialni. Gdyby Petrakos miał wobec niej niecne zamiary, nie zaoferowałby jej chyba osobnego pokoju?

R

Niepewność co do jego planów pogłębiała tylko jej zdenerwowanie.

L T

Zmartwiała, gdy niespodziewanie stanął w progu i oznajmił, że ma po południu kilka spotkań, ale oczekuje, że ona pójdzie z nim wieczorem na kolację. - Jaki strój obowiązuje? - spytała drewnianym głosem. - Załóż skromną sukienkę koktajlową. Pamiętaj, że to Szwajcaria. Dokonała chyba właściwego wyboru, bo Petrakos nie skomentował oliwkowozielonej kreacji do kolan. Nerwy Thei były napięte do ostateczności. Popołudnie spędziła w hotelu na lekturze i oglądaniu telewizji, usiłując nie myśleć o czekającym ją wieczorze. Z ulgą stwierdziła, że nie jest to kolacja à deux, czego się obawiała, tylko spotkanie kilkunastu osób w prywatnej sali drogiej restauracji. Brała już udział w podobnych kolacjach z Gilesem, więc spokojnie wdała się w towarzyskie pogawędki. Starała się ignorować obecność Petrakosa, co wcale nie było łatwe. Przyciągał uwagę obecnych, zwłaszcza oczy kobiet. W pewnej chwili doznała szoku, po raz pierwszy bowiem usłyszała jego śmiech. Rysy twarzy złagodniały przy tym, wydawał się wręcz sympatyczny. Przyłapała się na tym, że mu się przygląda, i spłoszona odwróciła wzrok.

Gdy znalazła się znów w limuzynie wiozącej ich do hotelu, napięcie powróciło. Petrakos milczał, odezwał się do niej dopiero wtedy, gdy weszli do apartamentu. - Przyznam, że istotnie dokonałaś sporego wyczynu - powiedział. - Gdybym nie znał prawdy o tobie, to dałbym się oszukać jak wszyscy inni. Nie masz nic wspólnego z tamtą dziewczyną sprzed lat. Omiótł ją mrocznym spojrzeniem i odwrócił się do wyjścia. Poczuła, że napięte mięśnie wreszcie się rozluźniają. - Muszę dziś jeszcze popracować - mruknął. - Jutro przez cały dzień jesteś wolna, ale o siódmej wyjeżdżamy na koncert. Obowiązują stroje wieczorowe. Skinęła głową i z ulgą umknęła do sypialni. Wbrew obawom bardzo dobrze spała i obudziła się dopiero o dziesiątej. Ostrożnie wyszła ze swojego pokoju, ale apartament był pusty. Uspokoiła się, wiedząc, że Petrakos zajął się swoimi sprawami. Ubrała się szybko i ruszyła na miasto. Dzień był pochmurny,

R

padała lekka mżawka, więc postanowiła zjeść śniadanie w kawiarni. Była w dziwnym

L T

nastroju. Próbowała wspominać Gilesa, człowieka, za którego miała wyjść za mąż, ale wydawał się nierealny, jakby go sobie tylko wymyśliła.

Przez resztę dnia zwiedzała Genewę i przespacerowała się nad brzegiem jeziora ze słynną fontanną. Lekki wiatr marszczył ciemną powierzchnię wody. Zamyślona, przycupnęła na ławce i zapatrzyła się w dal.

Musi wytrwać, bo koniec jest bliski i Petrakos w końcu pozwoli jej odejść. Trzeba tylko cierpliwie doczekać do tej chwili. Po powrocie do hotelu wzięła kąpiel i przebrała się na wieczór. Kilka minut przed siódmą wyszła z pokoju. Petrakos już na nią czekał. Po raz pierwszy ujrzała go w formalnym stroju wieczorowym. Każdy mężczyzna wyglądał w nim dobrze, to jasne, ale on prezentował się wręcz zachwycająco. Doskonale uszyty smoking, gors śnieżnobiałej koszuli, czarna mucha wywierały niesamowite wrażenie. Thea zamarła z zachwytu. Petrakos rozmawiał przez telefon, ale po chwili zakończył i przyjrzał jej się z uwagą.

- Kolejna wyszukana kreacja - wymruczał na widok czarnych jedwabnych spodni wieczorowych z żakietem przetykanym cieniutką srebrną nicią. Do tego piękne długie kolczyki i delikatny naszyjnik ze srebra. Włosy jak zwykle związane w wytworny kok. - Modelki dostają zniżki - odparła zdawkowo i oboje ruszyli do windy. W kabinie nie rozmawiali, ale Thea była świadoma, że Petrakos jej się przygląda. Jej zmysły drażnił aromat drogiej wody po goleniu, zmieszany z jego własnym męskim zapachem. Koncert okazał się dla niej męczarnią. Siedziała obok Petrakosa, stanowczo zbyt blisko emanującego siłą samczego ciała. Niemal ocierali się o siebie ramionami, choć nie używała podłokietników, złożywszy skromnie dłonie na kolanach. Starała się skupić na muzyce, docenić światowej sławy orkiestrę, dyrygenta i solistę, ale namacalna obecność Petrakosa przeszkadzała jej w tym. Na domiar złego rozbuchane tony II symfonii Rachmaninowa drażniły jej zmysły, pobudzały emocje, których

R

nie chciała odczuwać. Siedziała nieruchomo, sztywno wyprostowana, a fale muzyki ude-

L T

rzały w nią z niespotykaną siłą, burząc jej kruchy spokój.

W drugiej części koncertu grano Szostakowicza, co przyjęła z wdzięcznością, bo burzliwe, ocierające się o dysonans tony wytrąciły ją ze wzruszających uniesień. Okazało się jednak, że koncert był jedynie wstępem do reszty wieczoru. Wraz z Petrakosem przeszli do sali kolumnowej, gdzie odbywało się przyjęcie dla wybrańców. Została przedstawiona różnym osobom, z którymi gawędziła jak poprzedniego wieczoru, popijając wodę mineralną i sok i z rzadka racząc się którąś z wykwintnych przekąsek. Kelnerzy krążyli po sali z tacami napojów i tartinek. Petrakos nie odstępował jej na krok, wciąż czuła go przy sobie. Kilka razy położył rękę na jej plecach, delikatnie odsuwając ją z drogi kelnera. Wiedziała, że nie może mu tego zakazać, przeciwnie, musi się nadal uśmiechać i konwersować jak gdyby nigdy nic. Zachowując pozory towarzyskiej swobody, czuła się jak radioodbiornik nastawiony na jedną częstotliwość - odbieranie wibracji Petrakosa. Podczas jazdy powrotnej do hotelu jej stan jeszcze się pogorszył. - Czy naprawdę podobał ci się koncert, czy chciałaś tylko być uprzejma? - Dlaczego chcesz wiedzieć? Nie może mi się podobać muzyka klasyczna? - odparowała z sarkazmem.

- Kat Jones, jaką znałem, nie znalazłaby w niej upodobania. - Dlatego stałam się Theą - odparła, wzruszając ramionami. - Nikt nie powinien być niewykształconym ignorantem. - Dlaczego w ogóle taka byłaś? Edukacja jest w Anglii darmowa. - Jak wiele dzieci z mojego środowiska uważałam, że nauczyciele próbują mnie po prostu kontrolować, a nauka wydawała mi się nudna i głupia. Uznałam, że jeśli się nie podporządkuję, to okażę się sprytniejsza niż te durne kujony. Dlaczego mu o tym opowiadała? Po co w ogóle wdawała się z nim w rozmowę? Powinna go raczej traktować jak powietrze. - Co cię zmieniło? - Ty. Zniszczyłeś Kat Jones - dodała po chwili milczenia - więc przestałam nią być. - Czyżby, Kat? - spytał drwiąco. - Tak. A jeśli zniszczysz Theę Dauntry, to stanę się znowu kimś innym. Bo siebie

R

nie pozwolę zniszczyć. Przetrwam wszystkie szykany. Zniosę wszystko i przetrwam powiedziała z mocą.

L T

Nie wiedziała, dlaczego zdecydowała się to wyznać akurat temu mężczyźnie. W nocy przyśniły jej się dziwne obrazy, inspirowane dźwiękami symfonii Rachmaninowa. Gdy się ocknęła, był jasny dzień, a Petrakos siedział jeszcze przy śniadaniu. Sztywno zajęła miejsce przy stole, rozłożyła na kolanach wykrochmaloną serwetkę i nalała sobie soku pomarańczowego. Nagle zauważyła, że jej dręczyciel nie jest ubrany w garnitur, ale ma na sobie kaszmirowy szary sweter. Nie zdążyła zastanowić się nad przyczyną tej zmiany, bo dolewając sobie kawy, ogłosił: - Dzisiaj wyjeżdżamy z Genewy. Chcę wyruszyć zaraz po śniadaniu, więc spakuj swoje rzeczy. Nie dała mu satysfakcji i nie spytała, dokąd się wybierają. Kiedy wyszli z hotelu, zamiast zwyczajowej czarnej limuzyny czekało na nich luksusowe sportowe auto z napędem na cztery koła. Parkingowy otworzył drzwi najpierw przed nią, a potem przed Petrakosem, który zajął fotel kierowcy. Niepokój Thei osiągnął stan alarmowy, mimo to postanowiła zachować milczenie. Petrakos niczego jej nie tłumaczył, choć wyjechali już z miasta i zdawali się zmierzać w kierunku rysujących się w oddali gór.

Siedziała nieruchomo, obserwując powolne posuwanie się coraz bardziej krętą drogą. Na górskich szczytach lśniły w słońcu czapy śniegu, za to alpejskie pastwiska pyszniły się szmaragdową zielenią. W oddali widać było sosnowe lasy, a liczne strumienie, nad którymi przejeżdżali, mieniły się w promieniach słońca niczym płynne srebro. Obserwowanie iście bajkowej scenerii choć trochę oderwało jej myśli od dramatycznego pytania, co dalej zaplanował Petrakos. Nie potrafiła powiedzieć, ile zajęła im podróż, ale z pewnością trwała dłużej niż dwie godziny. Mijali urocze miasteczka, z których jedno musiało być w zimie ośrodkiem narciarskim, o czym świadczyła obecność wyciągu, a potem wspinali się wąską, oznakowaną słupkami drogą w głąb górskiego masywu. Nieoczekiwanie auto zjechało z niej w bok i na niskim biegu zaczęło się kierować w stronę sosnowego lasku w oddali. Znajdowali się w odludnej dolinie. Okrążyli lasek i oczom Thei ukazał się duży drewniany dom w stylu alpejskim ze

R

spadzistym dachem, przylegający tylną ścianą do stromego zbocza. Z opasujących go,

L T

umieszczonych na różnych poziomach balkonów rozciągał się zapierający dech w piersi widok na góry. Petrakos zatrzymał auto przed wejściem udekorowanym koszami różnobarwnych pelargonii. Troje ludzi wybiegło im na spotkanie - mężczyzna w średnim wieku, młodzieniec i dziewczyna.

Petrakos przywitał się z nimi po niemiecku. Thea wysiadła z ciepłego wnętrza auta i zachłysnęła się krystalicznie czystym i chłodnym powietrzem. Blask słońca oślepiał. Nie miała wiele czasu na podziwianie bajkowych widoków, bo Petrakos przedstawił ją krótko obsłudze i gestem zaprosił do domu. Znalazła się w obszernym holu, z którego prowadziły schody na górę. Pod ścianą pysznił się ogromny kominek z kamiennym gzymsem, solidne drewniane meble lśniły wiekową patyną, na deskach podłóg leżały grube dywany. Tylko wielcy bogacze mogli sobie pozwolić na tego rodzaju rustykalny luksus, pozbawiony cech ostentacji. Wnętrze było przytulne i komfortowe. Dziewczyna zaprowadziła ją na górę do obszernego jasnego pokoju i Thea od razu skierowała kroki na balkon. Roztaczał się przed nią niewiarygodnie piękny krajobraz. Poczuła się jak ptak przelatujący ze szczytu w dolinę. Rześkie powietrze oszałamiało, w

oślepiającym blasku słońca nie sposób było dojrzeć majestatycznych wierzchołków gór. Oparła dłonie o nagrzane drewno balustrady i wydała westchnienie zadowolenia. - Czy to znaczy, że ci się tu podoba? Wzdrygnęła się cała, słysząc znajomy głos. Petrakos powoli podszedł do niej. Oczy przysłaniały mu okulary przeciwsłoneczne. - Widok jest zadziwiający, a dom bardzo piękny - odparła sztywno. - Nie cierpisz chyba na lęk wysokości, co? Potrząsnęła głową bez słowa. - Tak czy owak, uważaj i nie wychylaj się zanadto - ostrzegł. - Bądź też ostrożna podczas spaceru, ścieżki są tu strome i śliskie. Lepiej nie naśladować kozic, one się tu urodziły! - Wykrzywił wargi w uśmiechu, który złagodził nieco jego surowe rysy. Na niższym balkonie, który przypominał raczej taras, stał stół przykryty obrusem w kratkę, zastawiony do lunchu. Petrakos zamienił kilka słów po niemiecku z usługującym im młodszym mężczyzną i uśmiechnął się.

L T

R

Dziwnie było obserwować, jak uśmiecha się rozluźniony, w swobodnym stroju, ze słońcem opromieniającym kruczoczarne włosy. Nie zdjął ciemnych okularów, co przyjęła z ulgą, czuła się bowiem spokojniejsza, nie widząc jego oczu. Podający do stołu mężczyzna zaproponował jej białe wino, ale jak zwykle uprzejmie podziękowała. Pragnęła spytać, czy dom należy do Petrakosa, ale dlaczego właściwie miałoby ją to obchodzić? Zamożni ludzie posiadali nieruchomości w różnych krajach. Zamiast tego zainteresowała się, ile zna języków, po czym skarciła się w duchu. Po co go w ogóle wypytuje? On jednak nie miał jej tego za złe, bo odrzekł: - Cztery, w tym grecki. Angielski jest obecnie wręcz obowiązkowy, a francuski i niemiecki poznałem podczas nauki w Szwajcarii. - Czy to znaczy, że wychowałeś się w tym kraju? - Znów to samo bezsensowne zainteresowanie. - Ojciec wysłał mnie tu do szkoły, gdy miałem trzynaście lat.

- Czy matka nie miała nic przeciw temu? - Pytania rodziły się w niej jedno po drugim, wprost nie mogła przestać okazywać mu ciekawości. Tłumaczyła sobie, że stara się po prostu uprzejmie gawędzić, jak jest to w zwyczaju w cywilizowanym świecie. - Umarła, kiedy miałem trzy lata, nawet jej nie pamiętam. Wychował mnie ojciec. Nie mam rodzeństwa, więc byliśmy sobie bardzo bliscy. Niestety, przepracowywał się latami, tworząc swoje imperium, i zmarł, gdy miałem zaledwie dwadzieścia lat. Nie widziała jego oczu, ale dostrzegła lekki ruch ręki. - Ten zegarek był ostatnim prezentem urodzinowym, jaki od niego otrzymałem. Noszę go odtąd codziennie. - Umilkł, po czym dodał znacząco: - Ma dla mnie bezcenną wartość. Poczuła, że się rumieni. - Nie jestem dumna ze swojego postępku - powiedziała cicho. - To dlaczego to zrobiłaś?

R

Na szczęście nie musiała wracać do okropnych wydarzeń z przeszłości, bo przynie-

L T

siono jedzenie - talerz gęstej mięsnej zupy z kluseczkami, posypanej świeżymi ziołami. Pachniała przepysznie.

- Górskie powietrze zwiększa apetyt - zauważył, nie wracając już do kradzieży zegarka. - Powiedz mi, jak u ciebie z chodzeniem? Łyżka Thei zawisła w powietrzu.

- Chodzi mi o wycieczki w góry - wyjaśnił. - Po to tu przyjechałem. Nie umiała go sobie wyobrazić na wyprawie w otoczeniu wyniosłych górskich szczytów. - Nie mam odpowiedniego obuwia - bąknęła, byle coś powiedzieć. - Kazałem przysłać z wioski kilka par do wyboru. No i niezbędny strój. Przyznała w duchu, że Petrakos ją zaskoczył. Nie sądziła, że jest miłośnikiem górskich wycieczek. Zresztą, jakie to miało znaczenie? Powinna pamiętać jedynie, że bezwzględnie niszczył ludzi, którzy mu się narazili. Tylko ta wiedza naprawdę się liczyła, a nie to, jak przeżył dzieciństwo i jak ułożyło mu się dalsze życie.

Petrakos obserwował ją zza zasłony okularów. Był ciekaw, czy odpowiedziałaby mu na pytanie, gdyby akurat nie przyniesiono jedzenia. Czy próbowałaby usprawiedliwić własne postępowanie? Musiał przyznać, że zmieniła się nie do poznania, czy jednak wystarczająco, by potępić to, co wtedy uczyniła? Na razie tego nie wiedział. Jednego wszakże był pewien postąpił właściwie, przywożąc ją tutaj. W tej odludnej dolinie, w krystalicznie czystym i jasnym powietrzu łatwiej mu będzie poznać prawdę o niej. A także dowiedzieć się, czego tak naprawdę od niej chce.

L T

R

ROZDZIAŁ SIÓDMY Thea przystanęła na chwilę, poruszając mięśniami łydek. Petrakos kroczył przed nią, narzuciwszy dosyć szybkie tempo, ale ona nie chciała się spieszyć, nie wiedząc, jak długą wyprawę zaplanował. Znajdowali się na zasypanej sosnowymi igłami ścieżce, wijącej się coraz wyżej wśród strzelistych pni drzew. Ich gęste korony rzucały cień, blokując dostęp światła. Panowała niczym niezmącona cisza. Kiedy ścieżka wyprowadziła ich na odkryte zbocze, słońce niemal ją oślepiło. Szybko włożyła ciemne okulary i ujrzała, że idący przed nią Petrakos robi to samo. Zerknął na nią krótko przez ramię i podjął marsz. Ruszyła za nim, napawając się niewiarygodnie piękną panoramą. Pokryte śniegiem górskie szczyty błyszczały w słońcu jak obsypane diamentami. Droga wiła się uparcie w kierunku grzbietu, do którego najwyraźniej zmierzali. Po godzinie marszu Thea odczu-

R

wała już lekki ból mięśni, ale nie przejmowała się tym, bo cudowne widoki rekompen-

L T

sowały wysiłek. Z radością wciągnęła do płuc haust rześkiego powietrza. O dziwo, czuła się tu, niemal na szczycie świata, niezwykle spokojna.

W końcu dotarli do celu. Petrakos stał już od pewnego czasu na tle bezkresnego nieba, obserwując jej mozolną wspinaczkę. Zrównała się z nim nieco zdyszana. - Jak myślisz, dasz radę wejść na tę skałę?

Na grzebiecie znajdującego się opodal wierzchołka widać było prawie płaską półkę, z której rozciągał się widok na dolinę. Dalej skała wznosiła się niemal pionowo, tworząc szczyt kolejnej góry w łańcuchu. Wzruszyła ramionami i sięgnęła po butelkę wody, z której długo piła. Petrakos przyglądał jej się obojętnie. Uznał, że jak dotąd dobrze sobie poradziła. Specjalnie narzucił dość szybkie tempo, ale dotrzymała mu kroku, choć szła trochę wolniej. Miał nadzieję, że nie przeliczyła się z siłami. Wolałby nie znosić jej na dół, gdyby z nich całkiem opadła. - Powiedz mi, jeśli będziesz chciała odpocząć - mruknął i ruszył w dalszą drogę. Odetchnęła głęboko i poszła za nim. Droga stała się teraz trudniejsza i węższa, momentami w ogóle znikała i trzeba się było przedzierać przez kamienie. Szli trochę

wolniej. Przypuszczała, że Petrakos dostosował się do jej tempa. Wiał porywisty wiatr, przyjemnie chłodząc rozgrzaną marszem skórę. Po pół godzinie dotarli do skalnej półki. Po drugiej stronie rozciągało się nieduże trawiaste zagłębienie z widokiem na sąsiednią dolinę. Petrakos zrzucił plecak i usiadł na ziemi. Jej także polecił usiąść. Z ociąganiem spełniła jego żądanie, siadając najdalej, jak się dało. Było jej nieznośnie gorąco w grubej kurtce z polaru. Petrakos ściągnął wierzchnią odzież i znów polecił jej zrobić to samo. We flanelowej koszuli było znacznie przyjemniej. - Napij się jeszcze wody. Bez szemrania zrobiła, jak kazał, rozkoszując się chłodnym płynem. - Warto było się pomęczyć? - spytał lakonicznie, wyciągając długie nogi. Thea też rozsiadła się wygodniej, pilnując, by go czasem nie dotknąć, i syciła wzrok widokami.

R

Jak okiem sięgnąć, falowały łańcuchy ośnieżonych gór. Pionowa ściana szczytu, na

L T

którym siedzieli, opadała w niezamieszkałą alpejską dolinę. Można by ulec wrażeniu, że oboje są jedynymi istotami na ziemi. Milczała, rozkoszując się odpoczynkiem, ciszą i majestatem przyrody. Jedynym dźwiękiem był szum wiatru. Słońce piekło niemiłosiernie, więc wyjęła tubkę ochronnego kremu i starannie posmarowała twarz. Petrakos nie przestawał jej obserwować. Zajęta swoją czynnością, nie zwracała na niego uwagi, ale to mu odpowiadało. Chciał się jej dobrze przyjrzeć. Znów była odmieniona, ale nie chodziło jedynie o wygląd, choć w dziewczynie w sportowym stroju i z włosami zaplecionymi w warkocz dla ochrony przed wiatrem z trudem dałoby się rozpoznać wystrojoną i wypielęgnowaną modelkę. Emanowała spokojem, gdy podciągnąwszy kolana, wodziła wzrokiem dookoła, podziwiając krajobraz. - Tamten szczyt nazywa się Hohenhorn - odezwał się nieoczekiwanie - a pod nami rozciąga się dolina Heinser. Spadek wynosi blisko tysiąc metrów. Spójrz! - zawołał, chwytając ją za ramię. - Para orłów, tam, tuż poniżej szczytu! - Widzę! - wykrzyknęła podekscytowana. Petrakos podał jej lornetkę; natychmiast przyłożyła ją do oczu.

Orły unosiły się majestatycznie, wykorzystując powietrzne prądy. Przyjrzawszy się im, niechętnie oddała lornetkę Petrakosowi. Gdy skupił się na śledzeniu ptaków, ukradkiem mu się przypatrzyła. W tym niezwykłym miejscu zdawał się być w swoim żywiole. Gdy orły odleciały, przeniósł wzrok na Theę. Patrzyli na siebie przez chwilę przez ciemne okulary. - Jak stopy? Nie masz pęcherzy? - Nie, to bardzo wygodne buty. - Nie patrzyła już na niego, tylko na horyzont. - Szliśmy dość szybko. Mógłbym zwolnić, gdybyś mnie o to poprosiła. - Ponieważ milczała, dodał: - Ale ty nie lubisz prosić o przysługę, prawda, Kat? - Raz poprosiłam - odparła głuchym tonem - i dostałam nauczkę. - Którą nie do końca pojęłaś. Drgnęła i wbiła w niego wzrok zza ciemnych szkieł. - Co masz na myśli? - spytała ostro.

R

Oprócz gniewu wyczuwał w jej tonie jeszcze inną nutę... czyżby strach?

L T

- Uspokój się, Kat. Chyba się nie boisz, że strącę cię w przepaść? Drgnęła przestraszona, na próżno starając się to ukryć. Przeklął się w duchu za swoje słowa i spróbował rozluźnić atmosferę.

- Nie zrobiłbym tego, pomyśl tylko, co to byłby za skandal... - Mogłoby to wyglądać na wypadek. W końcu nie ma żadnych świadków. - Chyba nie powiedziała tego serio? A jednak... - Byłby to akt ostatecznego zniszczenia - usłyszała swój napięty głos. Zaklął siarczyście po grecku i zawołał z oburzeniem, że to absurdalne insynuacje. Po chwili ochłonął i dodał już spokojniej: - Zapłaciłaś mi za swój postępek i masz czyste konto. Wyrzekłaś się związku z Brooke'em, więc nie będę cię dłużej prześladował. Po prostu nie mogłem pozwolić, żebyś zrobiła z niego głupca tak jak... - urwał raptownie i zerwał się na nogi. - Pora wracać - mruknął. Gdy dotarli do domu, Thea czuła już duże zmęczenie, schodzenie okazało się bowiem trudniejsze od wspinaczki. Zdejmując górskie buty, czuła, jak drżą jej mięśnie nóg.

Nie skarżyła się jednak ani nie dała tego poznać po sobie. Petrakos podsunął jej pomysł długiej gorącej kąpieli, która miała zadziałać zbawiennie na obolałe kończyny.

Był wczesny wieczór, gdy owinięta ciepłym szlafrokiem stanęła na balkonie, spoglądając na dalekie światła wioski w dolinie. Przed sobą miała ciemniejący masyw gór, na niebie pokazały się już pierwsze gwiazdy. Odetchnęła głęboko chłodnym powietrzem. Czuła zmęczenie fizyczne, lecz zarazem była radosna i ożywiona. Stała długo, napawając się niebywałą ciszą i spokojem. Daremnie próbowała przywołać obraz Gilesa, mężczyzny, z którym do niedawna wiązała przyszłość. Jej życie znów legło w gruzach, ale wiedziała, że jak zawsze prędzej czy później je poskłada. Zapatrzona w dal, nie spostrzegła wysokiej postaci, która bezszelestnie stanęła w przeciwległym krańcu balkonu i patrzyła na nią z zadumą.

R

Thea zeszła na kolację lekko podenerwowana. Ubrała się swobodnie w legginsy i

L T

długi miękki sweter z jagnięcej wełny, włosy związała na karku i nie zrobiła makijażu. Petrakos także wybrał strój nieformalny - luźne spodnie koloru khaki i kaszmirowy blezer. Ponieważ w salonie było bardzo ciepło, podwinął rękawy, ukazując silne opalone przedramiona, od których z trudem odwróciła spojrzenie. Był świeżo ogolony, lekko wilgotne włosy wiły się na karku i skroniach. Na kominku wesoło trzaskały polana. Lampy w staroświeckich abażurach rzucały łagodny blask. Całość sprawiała nadzwyczaj przytulne wrażenie. Przed Petrakosem stała wysoka szklanka z jasnym piwem. Franz, starszy z dwóch mężczyzn z obsługi, uprzejmie zapytał, czego się Fräulein napije. Poprosiła o sok owocowy i otrzymała równie jasnobursztynowy, leciutko gazowany napój w wysokiej szklance. Ostrożnie upiła łyk; był cudownie orzeźwiający. - Jak się czujesz? - Dobrze... - Jutro zrobimy odpoczynek. Nie wolno przeciążyć mięśni. Przyjęła te słowa w milczeniu. Co niby miała na nie odpowiedzieć? Że najchętniej wróciłaby do domu i zajęła się odbudową swojej egzystencji? Zamiast tego tępo przeszła

za Petrakosem do równie przytulnej jak salon jadalni, gdzie na kominku płonął ogień, okna zasłaniały grube zielone kotary, a na dużym sosnowym stole paliły się czerwone świece. Franz przysunął jej wygodne wyściełane krzesło i obaj z Johannem zaczęli podawać kolację. Uświadomiła sobie, że jest piekielnie głodna. Jedzenie było bardzo smaczne. Zimne wędliny, pasztety i pikle na przystawkę, a potem sznycle z pieczonymi ziemniakami i sałatką z buraków. Postanowiła nie liczyć kalorii i ochoczo zabrała się do pałaszowania. - Nareszcie widzę, że odżywiasz się prawidłowo - skomentował Petrakos. - To zasługa tutejszego powietrza, no i tego, że zażyłaś sporo ruchu. - Modelki z nawyku są niedożywione. - Nie lubisz swojego zawodu, co? Czy to dlatego pragnęłaś się związać z Brooke'em, żeby móc odejść od pokazów? Pomijając oczywiście tytuł i majątek - dodał złośliwie.

R

- Nie - odparła sucho po długiej chwili milczenia.

L T

- Twierdzisz zatem, że byłaś w nim zakochana?

- Nie, ale lubiłam go i szanowałam. Byłabym dla niego dobrą i wierną żoną. - Mimo że wasze małżeństwo byłoby oparte na kłamstwie? Milczała, on zaś przyglądał jej się z zaciekawieniem. Zwyczajny strój nie przyćmił bynajmniej jej urody. Legginsy podkreślały długie i smukłe nogi, sweter miękko otulał piersi i biodra. Włosy spięte na karku prostą klamrą spływały na plecy jasną kaskadą. Wargi nie potrzebowały szminki, a oczy podkreślenia tuszem. Naturalność była jej największym atutem. Znów ogarnęło go uczucie, którego wolał nie nazywać. Nie odpowiadała i zrozumiał, że wyrzuca go ze świadomości, jakby jego obecność nic dla niej znaczyła. Rozzłościło go to tak samo jak poprzednio. Przecież dobrze wiedział, że tak nie jest. Stała nieruchomo tamtego pamiętnego dnia, kiedy pieścił ją i całował, a jednak instynktownie pojął, że jej reakcją nie była obojętność, choć pozornie przyszła do niego tylko po to, by go przekupić, załatwić sobie jego przychylność. Wspomnienie, wciąż tak żywe, dotyku jej aksamitnej skóry i smaku różanych ust stanęło mu przed oczami. Pierś wypełniło znowu to nienazwane uczucia. Podniósł

szklankę z piwem i przyłożył do warg, pragnąc natychmiast strząsnąć z siebie to wrażenie. - Czy podobała ci się dzisiejsza wyprawa? - spytał, przerywając napływ niechcianych obrazów. - Tak - odrzekła, przełknąwszy porcję jedzenia. Postanowiła być szczera, skoro Petrakos z sobie tylko znanych powodów chciał z nią prowadzić niezobowiązującą rozmowę. Było jej najzupełniej obojętne, czemu powziął akurat taki zamiar. - Następnym razem zaplanujemy dłuższą wędrówkę, ale jutro należy ci się odpoczynek. Udamy się do wioski i kolejką wjedziemy na górę, gdzie nawet w sezonie letnim działa restauracja. Na pobliskim lodowcu można zjeżdżać przez okrągły rok. - Jeszcze nigdy nie widziałam lodowca - powiedziała z nutą szczerego zainteresowania.

R

Petrakos wdał się w dłuższą opowieść o naturze tego górskiego fenomenu. Mówił

L T

o płytach tektonicznych, aktywności wulkanów i tworzeniu się masywów gór. Wyznał nawet, że w młodości chciał zostać geologiem. Przyjęła to ze zdziwieniem i spytała, dlaczego tak się nie stało.

- Ktoś musiał poprowadzić firmę, którą ojciec tworzył przez całe życie. Ponosiłem odpowiedzialność za rzesze pracowników. Wymykam się w góry tylko wtedy, kiedy czas mi na to pozwala, zawsze samotnie. Urwał, uświadomiwszy sobie, że tym razem nie przybył w pojedynkę. A przecież nigdy nie przywoził tu kobiet, wolał przebywać sam na sam z majestatem gór. Zresztą żadna ze znanych mu kobiet nie przejawiała chęci przyjazdu na to odludzie. Nie nęciła ich perspektywa samotnych wędrówek wśród skał ani rozmowa o płytach tektonicznych. - Dlaczego interesuje cię geologia? - spytał nagle. - Ponieważ nic o niej nie wiem - odparła z prostotą. - Jest tyle dziedzin życia, o których nie mam pojęcia. Niewiedza nie stanowi problemu, ale brak chęci jej przezwyciężenia, owszem! - dodała znacząco. - Bardzo prawdziwa uwaga - rzekł z błyskiem w oku.

- Twojego autorstwa. - wyjaśniła. - Zareagowałeś tak, kiedy się okazało, że nic nie wiem na temat Monte Carlo. Wtedy mnie to rozzłościło, ale po namyśle uznałam, że te słowa kryją głęboką prawdę. Tylko głupiec wybiera niewiedzę. Ja postanowiłam się uczyć. - I osiągnęłaś prawdziwy sukces - pochwalił ją szczerze. - Zmieniłaś się nie do poznania. Mam na myśli nie tylko wygląd i akcent. - Skąd możesz wiedzieć, jaka kiedyś byłam... - Wiem dostatecznie dużo. Dokończyli posiłek w milczeniu, po czym przeszli do salonu na kawę. Petrakos zdjął z regału gruby atlas i gestem zaprosił ją do zajęcia miejsca na kanapie naprzeciw kominka. Otworzył go i zaczął jej objaśniać budowę geologiczną Alp. Słuchała z zainteresowaniem; niepokojem napawała ją jedynie jego bliskość. Czuła rosnące napięcie. Jak gdyby to wyczuł, w pewnej chwili spojrzał na nią i zatrzasnąwszy atlas, od-

R

niósł go na półkę. Podszedł do odtwarzacza i po chwili rozległy się dźwięki muzyki kla-

L T

sycznej, którą mgliście rozpoznawała, Bach, a może Vivaldi. Usiadła w kącie sofy i podciągnęła stopy, udając, że pochłania ją słuchanie.

Ciekawiło ją, czy Petrakos podejmie rozmowę, ale zajął miejsce na kanapie i popijając kawę, zdawał się słuchać w skupieniu. Polana trzaskały na kominku, w pokoju było ciepło i przytulnie i poczuła, że powieki jej ciążą.

- Połóż się - usłyszała i ocknęła się z drzemki. - Jesteś zmęczona dzisiejszym dniem. Zaspana, opuściła ciężkie kończyny i wstała leniwie. Przez moment nie wiedziała, co powiedzieć, a twarz Petrakosa nie wyrażała żadnych uczuć. W końcu wymamrotała „dobranoc" i powlokła się do pokoju. Spała nad podziw mocno, choć śniły jej się dzikie góry i trudna wspinaczka. Gdy się obudziła, Trudi stukała właśnie do drzwi, zapraszając ją na śniadanie. Przed południem pojechali do stacji kolejki górskiej i z małego wagonika podziwiali zielone pastwiska na zboczach. Lunch zjedli na zewnątrz, na osłoniętym od wiatru tarasie restauracji.

Petrakos znów okazał się ciekawym rozmówcą, a po lunchu postanowił pokazać jej lodowiec. Słońce na bezchmurnym niebie oślepiało, odbijając się od gładkiej jak stół, zmrożonej powierzchni. Rozmawiali o kurczeniu się lodowców i o globalnym ociepleniu; Petrakos powiedział jej także o zainteresowaniu rozwojem technologii ekologicznych, w które inwestował. Słuchała go z zaciekawieniem, ciesząc się w duchu, że oboje mieli oczy osłonięte ciemnymi okularami. Czuła się dzięki temu bezpieczniej. Gdy zjeżdżali do wioski, słońce chowało się już za stromymi wierzchołkami. Na dole zapadł zmierzch, ale wystawy sklepików i lokali mieniły się feerią świateł. Przespacerowali się uliczkami i przystanęli przy wejściu do Konditorei. Na wystawie pyszniły się tace pralin i czekoladek, wykwintnych ciastek i tortów. Zanim się obejrzała, Petrakos wyszedł z cukierni z błyszczącym, obwiązanym kokardą pudełkiem i wręczył jej z ceremonialnym ukłonem. - To dla ciebie.

R

Czy świat stanął na głowie? Angelos Petrakos kupuje jej czekoladki? Przecież jej nie cierpi...

L T

Wieczór upłynął im podobnie jak poprzedni, na spokojnej rozmowie przy kolacji i późniejszym słuchaniu muzyki.

Kolejne dni przebiegały wedle ustalonego porządku. Długie, forsowne wyprawy w góry w palącym alpejskim słońcu, potem odpoczynek w przytulnym domu przy kominku. Thea powoli przywykała do myśli, że Petrakos z niejasnych powodów porzucił wrogość do niej. Przestał z niej drwić i rzucać jej wyzwania, traktował ją jak gościa, osobę, którą przywiózł specjalnie po to, by spędzić z nią kilka dni w zachwycających górach. Zupełnie jakby nigdy nie zniszczył jej życia. Jej reakcja była jeszcze dziwniejsza. Z upływem czasu znalazła upodobanie w długich, meczących wędrówkach i wieczornych rozmowach. Niebawem towarzystwo Petrakosa zaczęło jej wręcz sprawiać przyjemność, w co do niedawna nigdy by nie uwierzyła. Co więcej, czuła do niego coraz silniejszy pociąg fizyczny. Jej wzrok nieustannie go śledził zza osłony ciemnych okularów, cieszył ją widok rozwichrzonej czupryny, opalonej męskiej twarzy, zwinnych ruchów. Coraz bardziej ją to niepokoiło. Z wolna zrozumiała, że nie jest obojętna na urok roztaczany przez tego pięknego mężczyznę.

Pewnego razu, idąc za nim po górskiej ścieżce, stanęła jak wryta. Wirowało jej w głowie. To niemożliwe, to zwyczajnie niemożliwe... Chwiejnie postąpiła krok naprzód, zmuszając się do opanowania. Kroczący przed nią mężczyzna nieubłaganie parł pod górę. Zabrakło jej tchu, jak gdyby uświadomienie sobie prawdy wyssało otaczające ją powietrze i zostawiło próżnię. Krew odpłynęła jej z twarzy. Nie chciała stąd wyjeżdżać, nie chciała powrotu do swojego świata, do życia, które zdawało się coraz mniej realne i odległe. Zapragnęła pozostać tu już na zawsze. Z Angelosem.

L T

R

ROZDZIAŁ ÓSMY Nad ciemnym poszarpanym masywem wisiał srebrny sierp księżyca. Petrakos stał na balkonie, nie przejmując się nocnym chłodem. Zastanawiał się, co się z nim dzieje. Od kilku dni z radością przemierzał ukochane ścieżki w towarzystwie Kat i w głębi serca czuł, że jego stosunek do niej uległ zasadniczej zmianie. Celowo przywiózł ją na to odludzie, wiedząc, że maska spadnie tu z jej twarzy, ukazując prawdziwe oblicze. Tak właśnie stało się z nim; w wysokich górach był przede wszystkim człowiekiem, a nie prezesem międzynarodowej korporacji zatrudniającej tysiące pracowników. Tu mógł być sobą, realizować marzenia, które niegdyś nie mogły się ziścić, musiał bowiem przejąć schedę po przedwcześnie zmarłym ojcu. Tylko on wiedział, jaki ciężar spoczywa na jego barkach obok bogactwa i władzy. Na szczęście w górach mógł być sobą.

R

Czy Kat - a może Thea? - również była tutaj sobą? Czy teraz widział jej prawdziwe

L T

oblicze? Czy ukochane góry odkryły jej niezafałszowaną twarz? Jedno wiedział na pewno - gniew, jaki żywił do niej przez lata, ulotnił się bez śladu. Nie potrafił powiedzieć, kiedy to się stało. Dziwnie było nie czuć do niej niechęci i żalu i postrzegać jak piękną i inteligentną kobietę, zapaloną towarzyszkę licznych wypraw. Czy inna kobieta pełniła kiedykolwiek tę rolę? Znał ich tak wiele, ale żadnej nie odważył się tu przywieźć. Nigdy nie czuł takiej potrzeby. Dopiero ta, z której chciał zedrzeć maskę, żeby poznać prawdę o niej, ta jedyna okazała się godna miejsca u jego boku na górskim szlaku. Połączył ich podziw dla niewiarygodnego piękna alpejskiego krajobrazu i zamiłowanie do spędzania spokojnych wieczorów przy kominku, kawie i muzyce klasycznej. Nie mógł już dłużej zaprzeczać, że z każdym dniem coraz bardziej fascynowała go jej wyjątkowa uroda. Stojąc teraz pod rozgwieżdżonym niebem, z dala od zgiełku świata, wiedział z absolutną pewnością, czego pragnie najbardziej. Przestało już mieć znaczenie to, że przed pięcioma laty przyszła do niego, ofiarowując mu swe ciało. Jeśli naprawdę była kobietą, za jaką ją zaczął uważać i do której nie żywił już gniewu, to przecież nie było powodu tłumić tak długo skrywanego pożądania, jakie do niej odczuwał. Wiedział

przy tym, że wbrew temu, co twierdziła, on także nie był jej obojętny. Kłamała, krzycząc, że nie może znieść jego dotyku. Co wieczór wyczuwał, jak silnie reaguje na jego bliskość. Każdy dzień przybliżał go do spełnienia ukrytych pragnień. A potem...? Umysł krążył wokół tego pytania jak jastrząb, nie znajdując jednakże odpowiedzi. Wszedł do środka i skierował kroki na parter. Wypełniało go radosne oczekiwanie. Thea jak co wieczór przystanęła przed drzwiami jadalni, czując, że tym razem wszystko jest jakoś inaczej. Nadal była wzburzona odkryciem, jakiego dokonała po południu podczas górskiej wyprawy. Wciąż jeszcze próbowała zaprzeczać, pragnęła je odrzucić, choć czuła, że to daremne wysiłki. Wzięła się w garść i wkroczyła do przytulnego pokoju, gdzie jak zwykle zabrakło jej tchu na widok Angelosa. Czy zauważył jej silną reakcję? Przez moment wydawało jej się, że spostrzega

R

błysk w jego czarnych oczach, ale było to chyba złudzenie, bo przywitał ją tak jak zwykle krótkim skinieniem.

L T

Chcąc zyskać na czasie, starannie strzepnęła śnieżnobiałą serwetkę i z uśmiechem zagadnęła Franza, który nalał jej wody. Usiłowała oddychać równomiernie, choć czuła, że serce bije jej mocniej niż zwykle. Wreszcie odważyła się podnieść oczy na swojego towarzysza.

To jedno spojrzenie pozbawiło ją wszelkich złudzeń. Gdyby pozwolono jej teraz wyjść pod warunkiem, że już nigdy nie zobaczy Angelosa Petrakosa, nie uczyniłaby tego. Zostałaby na miejscu, ze wzrokiem utkwionym w jego przystojnej twarzy, chłonąc przyjemny dźwięk spokojnego głosu, jakim przemawiał do Franza. Uprzejmy młodszy Szwajcar podsunął jej butelkę. Kątem oka zauważyła słowo Apfel na etykiecie, więc skinęła zdawkowo głową na znak, że będzie piła ulubiony napój, i przeniosła spojrzenie na mężczyznę, który przyprawiał ją o szybsze bicie serca. Zakończył dyskusję z Franzem i spojrzał jej w oczy, więc bezwiednie spuściła wzrok. Chcąc zająć czymś ręce, chwyciła kieliszek i upiła łyk soku jabłkowego. Smakował inaczej niż dotąd, ale nie potrafiła określić, na czym polega różnica. Koncentrowała się wyłącznie na kontrolowaniu swych reakcji względem Petrakosa.

Owa kontrola była poza wszelką dyskusją. Nie mogła dopuścić, by serce trzepotało jej w piersi jak przestraszony ptak. Nie mogła pozwolić spragnionym oczom napawać się widokiem jego pięknej, spokojnej twarzy. Musiała sprawiać wrażenie, że jej uczucia nie zmieniły się ani na jotę, choć było to żałosne kłamstwo. Z wysiłkiem spuściła wzrok na talerz i uśmiechem podziękowała Franzowi, który podał jej pierwsze danie. Ponownie napiła się soku, wyschnięte gardło domagało się bowiem zwilżenia. To dobrze, że nie był tak słodki jak zwykle, bo lepiej gasił pragnienie. Wypiła go do dna, czując, jak przyjemnie rozgrzewa jej zmysły. Następnie zabrała się do jedzenia dekoracyjnie ułożonych na talerzu wędlin. Wykonując te wszystkie czynności, była paląco świadoma obecności Petrakosa, który co chwila zerkał na nią. Zawsze tak właśnie się czuła, gdy był blisko, ale tym razem brakowało bezpiecznej tarczy niechęci i rozgoryczenia, jakie wobec niego żywiła. Ta myśl pojawiła się nagle, z

R

niesamowitą jasnością: przestała nienawidzić Petrakosa.

L T

Niewypowiedziane na głos słowa zawisły w powietrzu. Nie wiedziała, jak to się stało, ale była pewna, że sprawiły to te niezwykłe dni spędzone tu w jego towarzystwie. Pojęła, że Petrakos nie jest twardym, okrutnym i bezlitosnym osobnikiem, za jakiego go miała, a zatem nie musi już dłużej żywić do niego nienawiści. Czuła się dziwnie lekka, jakby zdjęto jej z ramion nieznośny ciężar. Tak długo musiała go dźwigać. Przepełniała ją ulga zmieszana z radością, że nareszcie może się poczuć wolna. W końcu mogła otwarcie, bez strachu spojrzeć mu prosto w oczy. Pragnęła, żeby ta słodka chwila nigdy nie przeminęła. Nie pamiętała, jak przetrwała kolację. Czas zachowywał się dziwnie, bo rozciągał się w nieskończoność, wydając się zarazem jednym krótkim przebłyskiem. Nie potrafiła powiedzieć, czy i o czym rozmawiali. Czuła się osobliwie rozluźniona, choć przecież w towarzystwie Angelosa zazwyczaj odczuwała silne napięcie. Z nieznanej sobie przyczyny zauważała najdrobniejsze szczegóły jego wyglądu, które dotychczas jej umykały. Był świeżo ogolony, włosy miał lekko wilgotne po kąpieli, wijące się na karku. Złotawe cętki na tęczówkach, gęste, podwinięte rzęsy. Delikatne linie wokół ładnie wy-

krojonych ust. Szczupłe nadgarstki, duże silne dłonie. Długie palce, z taką elegancją trzymające sztućce i kieliszek... Syciła wzrok do woli. Zdawał się nie przywiązywać wagi do jej nieco niezbornych komentarzy. Niekiedy w jego oczach pojawiał się tajemniczy błysk, co ją intrygowało. - Czy przejdziemy do salonu? Zamrugała, wyrwana nagle z zamyślenia. Powiodła wzrokiem po stole; kolacja najwyraźniej się skończyła. Wstała, czując nagły zawrót głowy, który na szczęście szybko minął. Lekko nią potrząsnęła, jakby chciała sobie rozjaśnić umysł. W kieliszku pozostało jeszcze trochę soku, więc dopiła go, z nadzieją myśląc o kawie i ogniu na kominku. Jak zwykle skuliła się w rogu kanapy. Poduszki wydały jej się miększe, a ciepło ognia otulało jak aksamit. Czuła się doskonale, całkowicie bezpieczna w przytulnym salonie, z dala od świata, który jawił się snem.

L T

R

Pochyliła się, żeby nalać kawę do filiżanek. Dzbanek wydał jej się cięższy niż zazwyczaj. Powolnym ruchem podała filiżankę Petrakosowi, który podziękował niewyraźnym mruknięciem i nalał sobie lampkę koniaku. Nie odrywała od niego spojrzenia, gdy okrężnym ruchem nadgarstka zamieszał bursztynowy płyn i podsunął pod nos, ale nie upił. Była ciekawa dlaczego.

Płomień przygasał, więc Petrakos dorzucił kilka polan. Zapragnęła nieoczekiwanie pogładzić miękką kaszmirową wełnę swetra, który miał na sobie. Podniósł się i jak zwykle poszedł włączyć muzykę. Przedtem odstawił kieliszek, więc sięgnęła po niego i naśladując gest Petrakosa, obróciła go w koło i nachyliła się, wciągając aromat. Ależ uderzał do głowy! Jeszcze raz wciągnęła zapach trunku, złożony i wyrazisty, czując, jak przyjemnie kręci jej się w głowie. Pospiesznie odstawiła koniak na miejsce, zanim Petrakos wrócił do salonu. Rozległy się dźwięki muzyki. Rozpromieniła się cała: Wariacje na temat Paganiniego Rachmaninowa. Serce wezbrało jej radością i wzruszeniem, gdy wsłuchała się w burzliwe crescendo. Przepełniona emocjami, instynktownie przeniosła wzrok na Petrakosa i wzdrygnęła się, widząc, że otwarcie się jej przygląda. Nie była w stanie odwrócić oczu, schwytana w pułapkę jego mrocznego spojrzenia.

Wreszcie utwór się skończył, ale jej emocje nie opadły. Nadal ją wypełniały, wirując jak zwiewne motyle... Co się z nią właściwie działo? Nigdy dotąd nie czuła tak głębokiego wzruszenia. Wiedziała tylko, że całym jestestwem skupia się na tej chwili. I na tym mężczyźnie. Muzyka zmieniła się. Powolne, delikatne dźwięki skrzypiec, jakże odmienne od pełnych pasji nut Rachmaninowa, zdawały się unosić wokół niej, porywając ją za sobą do lotu. Czuła się niezwykle ożywiona, nigdy przedtem nie doświadczyła takich uczuć. Jej uwagę przyciągnął głuchy stukot. To polano spadło prosto w ogień, rozżarzając się do czerwoności. Petrakos odstawił kieliszek i znów poszedł dorzucić do ognia. Pod wpływem impulsu sięgnęła po lampkę koniaku i przytknęła ją do ust. Aromat był teraz nieco słabszy, więc przechyliła ją niżej i czując trunek na wargach, mimowolnie je rozchyliła. Wnętrze ust wypełniło się płynnym ogniem i omal się nie zakrztusiła. Koniak spłynął w głąb przełyku, paląc jej krtań. Zamrugała powiekami, gdy ogień ześliznął

R

się niżej niczym wąż. Gwałtownie odstawiła kieliszek i wypiła do dna lekko wystygłą

L T

kawę.

Wiedziała, że postąpiła niemądrze, ale wcale się tym nie przejęła. Kojące ciepło rozchodziło się po całym ciele, napawając ją radosną beztroską. Zamglony przez chwilę wzrok odzyskał raptem ostrość. Tuż przed nią, bardzo blisko, Petrakos dokładał drew do kominka, przykucnąwszy na miękkim dywaniku z wyprawionej owczej skóry. Otrzepał ręce z wiórków, napinając przy tym mięśnie pleców otulonych kaszmirowym swetrem. Pragnienie muśnięcia miękkiej wełny stało się wprost przemożne. Z niezwykłą jasnością ujrzała, jak jej ręka dotyka delikatnego materiału. Petrakos znieruchomiał i odwrócił się nadal przykucnięty. Błyskawicznie cofnęła rękę, a on bez słowa przysiadł na podłodze z podciągniętym luźno kolanem i sięgnął po koniak. Pomyślała, że powinna wrócić na kanapę, ale tak wygodnie było siedzieć, opierając się o nią. Przytrzymał jej spojrzenie i upił łyk trunku. Jego oczy przypominały ciemne bezdenne studnie. Zapatrzona w nie, czuła się osobliwie. Powolna i smutna muzyka otulała jej zmysły. Ogień cicho trzaskał na kominku, emanując ciepłym pomarańczowym blaskiem. Przyćmione lampy rzucały tajemnicze cienie.

Siedział, powoli obracając trunek w przysadzistym kieliszku, a ona nie była w stanie odwrócić spojrzenia. Wtem poczuła mocne bicie serca, jakby dopiero teraz ocknęło się do życia. Czuła regularne bolesne pulsowanie w skroniach. Znowu zapragnęła musnąć kaszmirową wełnę, poczuć pod palcami jej ciepłą jedwabistą śliskość. Podniosła rękę, aby spełnić to pragnienie, gdy powstrzymał ją stanowczy głos Petrakosa. - Zaczekaj. - Popatrzyła na niego zdumiona, jak zza zasłony mgły. - Musisz mi odpowiedzieć, czy naprawdę tego chcesz? Wodził niespokojnym wzrokiem po jej twarzy, szukając wyjaśnienia, na które od tak dawna czekał. Przez cały wieczór wyczuwał, że właśnie dziś ziszczą się jego najskrytsze pragnienia. Uroda Thei oszałamiała go jak mocny szampan, a pożądanie spalało na popiół. Nie wolno mu było jednak zapomnieć o tym wszystkim, co ich podzieliło, o gniewie, goryczy i rozżaleniu, więc musiał się upewnić, że nie uczyni jej krzywdy. On zdołał jej już wybaczyć, czy zatem należało rozumieć, że i ona wybaczyła jemu?

R

Szukał odpowiedzi w jej przejrzystych oczach.

L T

Widział ją w nich, jasną i szczerą, a jednak pragnął werbalnego potwierdzenia. Nie czekał długo, bo przemówiła tak cicho, że zdawało się to tylko westchnieniem. - Tak...

W jego oczach zapłonął ogień, oddech uwiązł mu w krtani. Gdy to spostrzegła, krew popłynęła szybciej w jej żyłach, a powietrze wokół jakby zgęstniało, intensyfikując doznawane emocje. Pragnęła być właśnie tu, właśnie w tej chwili. Z tym jednym, jedynym mężczyzną. Powoli, bardzo powoli, nie odrywając od niego spojrzenia, zrobiła to, czego pragnęła. Koniuszkami palców musnęła lekko miękki rękaw swetra. Petrakos siedział nieruchomo, zapomniawszy o trzymanej w dłoni lampce koniaku, i patrzył jej głęboko w oczy. Pod delikatną wełną wyczuwała twarde mięśnie przedramienia. Bezwiednie zacisnęła palce, czując przenikające przez materiał ciepło ciała. Po długiej chwili równie powoli cofnęła rękę i zastygła ze wzrokiem utkwionym w czarnych oczach Petrakosa. Muzyka nadal tkała swą pajęczą sieć nut, a płomienie ognia rzucały ciepły blask.

Petrakos wymruczał niewyraźnie jakieś czułe słowa i wyciągnął rękę, by z nieskończoną powolnością musnąć rękaw jej bluzki. Thea nie była w stanie poruszyć się ani normalnie oddychać, tylko patrzyła mu w oczy z takim natężeniem, jakby od tego zależało jej życie. Ledwo zauważalnie dłoń Petrakosa przesunęła się na jej policzek. Gdyby nie zmysły napięte do ostateczności, z pewnością nie wyczułaby tego dotyku. Ujął ją pod brodę i delikatnie odchylił głowę do tyłu. Ujrzała, jak przymyka powieki i nachyla się nad nią. Dotknięcie warg było tak lekkie, jakby płatki śniegu opadły naraz z sufitu i stopiły się pod wpływem ciepła. Przymknęła oczy, chcąc napawać się tym niezwykłym doznaniem. Całował ją z niesłychaną delikatnością, szepcząc niezrozumiałe słowa, po czym ujął jej twarz w obie dłonie i ustami rozchylił jej usta. Przepełniła ją bezbrzeżna rozkosz. Otoczył ją ramionami i pociągnął za sobą na dywan, nie odrywając od niej spra-

R

gnionych ust. Słodkie fale zmysłowej przyjemności uderzały rytmicznie w jej chętne cia-

L T

ło. Leżała przy nim na miękkim dywanie z futra, czując ciepło ognia na plecach. To całował ją, to mamrotał miłosne zaklęcia, tuląc ją w ramionach i głaszcząc. Niezdolna przemówić, spoczywała w kokonie rozbudzonych nagle zmysłów. Reszta świata przestała istnieć. Liczył się jedynie dotyk aksamitnych warg, ciepła dłoń na karku, która zręcznym ruchem zsunęła klamrę z jej włosów; opadły na dywan niby wachlarz z bladego złota. Znów coś zamruczał, ale nie rozróżniła słów, wyczuła je tylko jako wibracje, przenikające jej rozpalone ciało. Czułe palce przeczesywały jedwabiste sploty, muskały skronie. Tuliła się do niego, pobudzona dotykiem silnego i szczupłego ciała. Pragnęła poczuć jego ciepło i gładkość skóry bez osłony ubrania, więc powiodła dłonią wzdłuż jego boku i znalazła odstęp między brzegiem swetra a paskiem spodni. O, jak cudownie było wodzić spragnionymi rękoma po doskonale wyrzeźbionym tułowiu greckiego półboga. Pogłębił pocałunek, a ona znalazła się raptem na plecach z rękami założonymi za głowę. Nachylony nad nią, przytrzymywał ją w tej pozycji, sycąc wzrok widokiem swej branki. Leżała nieruchomo, uwięziona w jego uścisku, wpatrując się w niego bez lęku. Zatopił w niej władcze spojrzenie.

Należała do niego i był pewien, że będzie umiał to wykorzystać. Porwał ją na ręce i poniósł na górę do sypialni. Potem gładził jej rozwichrzone włosy i muskał pocałunkami przymknięte powieki i skronie, szepcząc tkliwe słowa, które sam ledwie rozumiał. Wciąż jeszcze czuł przyspieszone bicie serca i szum krwi w uszach. Leżała nieruchomo w jego objęciach, a jej satynowo gładką skórę powlekała warstewka wilgoci. Jej serce biło dla niego, nie wątpił w to ani przez chwilę. Kiedy przemówił, niski głos zawibrował w nieruchomym powietrzu. - Poznałem nareszcie całą prawdę o tobie, zaprzeczanie nie zda się na nic. Powiedziałaś kiedyś, że nie możesz znieść mego dotyku. Ale to, co przeżyliśmy dzisiaj... jeszcze raz posmakował jej rozkosznie pachnących warg - wyjawia mi prawdę, na którą tak długo czekałem. Znów ją pocałował, powoli i delikatnie, czując, że całe ciało ogarnia ociężałość po

R

zażyciu nieziemskiej rozkoszy, a oszalały puls wreszcie zwalnia. Zamglonym wzrokiem

L T

powiódł ostatni raz po jej porcelanowobiałym ciele, zamkniętym bezpiecznie w jego ramionach, i poczuł, że teraz może już spokojnie zasnąć.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Angelos uniósł ciężkie od snu powieki i poruszył się leniwie w rozgrzebanej pościeli. Coś się nie zgadzało. Był w łóżku sam. Gwałtownie otworzył oczy. Thei przy nim nie było. Zerwał się z łóżka jak wystrzelony z procy i rozejrzał po ciemnawym pokoju. Zza grubych zasłon sączyło się blade światło wczesnego poranka. Długim krokiem ruszył do przyległej łazienki. Cisza i pustka. Zmarszczył czoło. Czyżby Thea wróciła do swojej sypialni? Chwycił ręcznik, owinął się nim w pasie i boso wyszedł na korytarz. Zajrzał do jej pokoju - łóżko było staran-

R

nie zasłane, z pewnością nikt w nim nie spał, a łazienka pusta.

L T

Gdzie, do wszystkich diabłów, się podziała?

Miotały nim sprzeczne uczucia, których na razie nie miał chęci analizować. Zależało mu teraz na jak najszybszym odnalezieniu dziewczyny. Bez namysłu rozsunął drzwi balkonowe i wyszedł na chłodne powietrze poranka, ale tam też jej nie znalazł. Nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć. Sfrustrowany uderzył pięścią w balustradę i odwrócił się, by wrócić do pokoju. Jego wzrok przykuł jakiś ruch na pobliskim stromym stoku. Znieruchomiał, wpatrując się z niedowierzaniem w dal. Po lewej stronie domu, tam, gdzie stok schodził w kierunku krętej drogi do wioski, ujrzał samotną drobną postać, posuwającą się w dół z wyraźnym pośpiechem. Czas zdawał się stać w miejscu, gdy mózg Petrakosa przez nieskończenie długą chwilę przetwarzał zaskakujący obraz. Nagle z niedowierzaniem uświadomił sobie, że już wie, kogo ma przed oczami. Okręcił się na pięcie i pobiegł do swego pokoju, wiedząc, że musi się jak najszybciej ubrać. Z impetem otworzył drzwi do szafy i mimochodem spojrzał na puste łóżko z odrzuconą kołdrą.

Czas zatrzymał się ponownie. Petrakos gapił się oczami okrągłymi jak spodki na zmięte prześcieradło. Nie wierzył jego świadectwu, a jednak... W ciągu kilku minut miał już na sobie górski strój, buty i ekwipunek. Nie zwlekając ani sekundy dłużej, puścił się w pogoń za Theą. Maszerowała najszybciej, jak potrafiła. Skronie pulsowały bólem, serce biło jak szalone, cała lepiła się od potu. Czuła się chora i zziębnięta pomimo szczelnej kurtki. Musiała jak najprędzej dotrzeć do drogi nieznanym sobie szlakiem, który biegł stromo w dół bez niepotrzebnych zakrętów. Poniewczasie odkryła jednak, że ścieżka jest trudna i miejscami niebezpieczna. Niekiedy robiła się tak wąska, że praktycznie znikała w wysokiej trawie. Nierozgrzane, obolałe po wczorajszej długiej wyprawie mięśnie nóg dodatkowo utrudniały marsz. Ta dolegliwość była jednak niczym w porównaniu z szarpiącym bólem między udami, który zmieniał każdy krok w torturę.

R

Mimo to znosiła go cierpliwie, bo była to kara za to, co uczyniła.

L T

Nie! Nie wolno jej teraz o tym myśleć. Na próżne rozmyślania będzie miała jeszcze dużo czasu, teraz jednak należało się skupić wyłącznie na ucieczce. Drżały jej kończyny, czuła tępy ból w miednicy, kręciło jej się w głowie, a w płucach brakowało powietrza. Nie bacząc na to wszystko, dzielnie parła naprzód. Od czasu do czasu zdarzało jej się niebezpiecznie poślizgnąć na zroszonej trawie, ale odzyskiwała równowagę i maszerowała dalej. Robiło się coraz jaśniej, słońce zaczynało przeświecać ponad odległymi wierzchołkami gór. Rozpoczynał się nowy dzień, co znaczyło, że musiała podjąć skuteczniejszą walkę z czasem. Potykając się, przyspieszyła kroku. Nie odważyła się obejrzeć za siebie. Zbocze zrobiło się jeszcze bardziej strome, a droga, do której zmierzała, znikła pod skalnym nawisem, mimo to musiała nieubłaganie przeć naprzód. Chciało jej się pić, ale nie zabrała ze sobą wody, nie chcąc o świcie tracić czasu na napełnianie butelki. Głowa bolała ją coraz mocniej, suchym językiem oblizała spękane wargi. Mdliło ją z wysiłku, czuła pieczenie w krtani i bolesne skurcze w żołądku. Nie miała pojęcia, jak długo wędruje, wiedziała jedynie, że jej myśli są czystą torturą.

Nienawidziła Angelosa Petrakosa. Nienawidziła siebie. W umyśle obracała nieustannie jedno pytanie: Jak to się stało? Jak mogła do tego dopuścić? Wspomnienia wbijały się w udręczony umysł jak ciosy sztyletu. Pozwoliła mu na to, teraz i przed pięcioma laty, wtedy również się nie broniła, gdy dotykał jej, całował ją i pieścił... a potem nazwał dziwką. Krtań zacisnęła się z bólu i wstydu. To wprost niewybaczalne, że zapomniała o tym, jak z nią wtedy postąpił! Dlaczego pozwoliła, by dzień po dniu subtelnie pokonywał jej opór, aż w końcu przestała mieć się przed nim na baczności? Zwiódł ją i ukrył swoje prawdziwe zamiary, a ona w porę nie dostrzegła grożącego jej niebezpieczeństwa. A potem było już na to za późno. Na wspomnienie chwili, w której uświadomiła sobie wyraźnie, że bez względu na wszystko nie chce odejść z alpejskiego domu, poczuła się tak, jakby oblano ją wiadrem zimnej wody.

L T

Jak mogła być tak niewyobrażalnie głupia?

R

Niewidzącym wzrokiem wpatrywała się w leżącą przed nią dolinę. Nie chciała opuścić Petrakosa, więc tylko ona ponosiła winę za to, co się później stało. Ona i jej bezbrzeżna głupota.

Najgorsze, że nie odczytała żadnych ostrzeżeń. Pochłonięta gwałtownością swej reakcji na jego zabiegi, na podstępne umizgi, nie przewidziała, do czego to wszystko zmierza. Nie pojęła, że Petrakos zamierza ją wykorzystać do własnych celów. Przecież nie przywiózł jej na to cudowne pustkowie, żeby jej pokazać majestatyczne piękno górskiego krajobrazu! Ostatnie słowa, jakie do niej wypowiedział, wciąż jeszcze brzmiały echem w jej głowie. „Poznałem nareszcie całą prawdę o tobie". Zatem po to ją tutaj sprowadził! Obnażenie jego prawdziwych zamiarów było bolesnym ciosem. Dzień za dniem pozwalał jej myśleć, że zacięta wrogość, jaką do niej żywił, w końcu się wypaliła, zwodził ją, usypiając jej czujność, a kiedy w końcu osłabła, bezwzględnie zaatakował! Planował pewnie rzucić jej szyderczo w twarz swój triumf.

Myśl, że podała mu się jak na tacy, raniła jej serce jak zatrute ostrze sztyletu. Czuła coraz silniejsze mdłości, a piekący ból między udami nie pozwalał zapomnieć o wstydzie. Był jak przypieczętowanie triumfalnego zwycięstwa Petrakosa. Przez ułamek sekundy przyszło jej do głowy jeszcze jedno wspomnienie: przywarła do niego całym ciałem, czując rozkosz, jakiej istnienia nie podejrzewała. Płonęła jak żywa pochodnia, umysłem przeniosła się do innego wszechświata. Otaczały ją jego ramiona, zgniatając nieomal w potężnym, namiętnym uścisku, a ona krzyczała głośno ze szczęścia i zadziwienia. Z wysiłkiem odsunęła to wspomnienie, nie było bowiem niczym innym, jak tylko złudzeniem. Chciał, żeby w to wierzyła, bo jak inaczej mógł nad nią zatriumfować? Udowodnił bez cienia wątpliwości, że wyzwisko, jakim ją obrzucił pięć gorzkich lat temu, nie było wyssane z palca. Teraz mogła jedynie uciec, nie oglądając się za siebie.

R

Przetrwała ówczesne upokorzenia, więc przeżyje i to.

L T

Skuliła się jak smagnięta batem. Będzie musiała zapłacić potwornie wysoką cenę za czyn, który nigdy nie zostanie wymazany z pamięci.

Parła niemal na oślep, nie zważając na przeszkody. Pokonała już prawie wzniesienie, wypiętrzone na schodzącym w dół zboczu. Szlak zanikł wśród wysokich traw; mogła mieć tylko nadzieję, że zmierza w obranym kierunku. Niecierpliwie powiodła wzrokiem przed sobą. Stawało się coraz widniej, promienie słońca oświetlały szczyty ponad alpejskim domem. Wolała nie oceniać, ile drogi już pokonała, wiedząc, że nic nie osłania jej przed niepowołanym spojrzeniem. Musiała dalej zmierzać do celu. Wtem usłyszała głośny krzyk za plecami i strach ściął krew w jej żyłach w bryłę lodu. Zastygła skulona jak ścigane zwierzę, odwróciła się i oniemiała. Szybkim krokiem zbliżał się do niej Petrakos. Znajdował się co najmniej o sto metrów od niej, ale szedł bardzo prędko, niekiedy zbiegając zygzakiem, jeśli szlak na to pozwalał. W panice rzuciła się do ucieczki, potykając się i przytrzymując trawy. Krzyczał coś do niej, ale nie zważając na to, parła naprzód.

Spojrzała na ścieżkę w oddali i wydała stłumiony okrzyk przestrachu. Do tej pory wypukły stok zakrywał przed jej wzrokiem to, co leżało dalej. Teraz zobaczyła, że szlak kończy się nieoczekiwanie stromym urwiskiem. Jeszcze kilka kroków i miałaby przed sobą przepaść. Stała chwiejnie, gorączkowo rozważając, co począć. Wtem dobiegł ją głos Petrakosa: - Kat, stój, nie ruszaj się stamtąd! Odwróciła się zalękniona. Znajdował się o pięćdziesiąt metrów nad nią i schodził niemal pionowo w dół po trawiastym zboczu, szybko skracając dystans. Postąpiła kilka kroków i stanęła na krawędzi urwiska. Znów do niej zawołał. Panika chwyciła ją za gardło. Nie wolno jej się zatrzymać! Wiedziona desperacją, na czworakach zaczęła się spuszczać po skale. Była śliska od nocnej rosy i lodowato zimna. Z bliska wcale nie okazała się gładka, lecz poszarpana i poznaczona ostrymi wgłębieniami. Szaleństwem było

R

się porywać na zejście, bo brakowało miejsca na postawienie stopy lub przytrzymanie się

L T

ręką. W pewnej chwili boleśnie skaleczyła sobie nasadę dłoni. Wiedziała, że sobie nie poradzi.

- Złap mnie za rękę, słyszysz?!

Gdyby nie osłabienie z wycieńczenia i bólu, chybaby się na to roześmiała. Petrakos próbował ją ocalić, dobre sobie...! Zmęczone mięśnie odmówiły posłuszeństwa i osunęła się w przepaść, uderzając głową o skałę. Lecąc w dół, straciła przytomność. Sparaliżowany ze zgrozy Petrakos patrzył, jak Thea spada bezwładnie niczym szmaciana lalka. Zatrzymała się na skalnej półce i znieruchomiała.

Usłyszała stłumione głosy, zamrugała i otworzyła powieki. Patrzył na nią starszy mężczyzna w białym kitlu, obok stała kobieta w pielęgniarskim czepku. Była w szpitalu. - C-co mi się stało? - wyszeptała. - Wypadek w górach, na szczęście nie doznała pani groźnych obrażeń. Na razie trzeba będzie jednak zostać w szpitalu, żebyśmy mogli wykluczyć wstrząs mózgu. Proszę mi obiecać, że już nigdy nie postąpi pani tak lekkomyślnie, miała pani dużo szczęścia...

Herr Petrakos, który wezwał pomoc, wprost szaleje z niepokoju i chciałby panią zobaczyć. - Nie chcę go widzieć. Lekarz przyjrzał jej się uważnie, nie komentując, po czym skinął głową i wyszedł porozmawiać z Petrakosem. Najpierw oznajmił mu, że Thea nie ma poważniejszych obrażeń i wkrótce wyzdrowieje. Potem wspomniał, że nie życzy sobie na razie odwiedzin, i dodał: - Powinien pan ją przekonać, że nie wolno wychodzić w góry, jeśli się piło poprzedniego wieczora alkohol. Petrakos przyjął tę uwagę ze zdumieniem. Czy to możliwe, żeby Thea piła koniak? Czemu miałaby to robić? Uznał, że musi ją natychmiast zobaczyć, żeby to wyjaśnić, ale lekarz był nieubłagany. Petrakos wrócił do domu i dokładnie wypytał obsługę. Ku jego przerażeniu okaza-

R

ło się, że Thea piła wczoraj do kolacji wino jabłkowe, a nie sok. Jakim cudem nie zauważyła różnicy?

L T

Przeszedł go zimny dreszcz. Osoba, która nigdy nie piła alkoholu, nie miała pojęcia o jego działaniu i smaku. Nie wiedziała, że jest odurzona, a on tego nie spostrzegł. W wyniku tego stanu zachowała się nad podziw lekkomyślnie, co nie było w jej stylu, on zaś opacznie odczytał jej intencje.

Musi z nią bezzwłocznie porozmawiać. Nie tknąwszy posiłku, zadzwonił do szpitala i oznajmił, że tym razem nie da się odwieść od wizyty w pokoju chorej. Twarz mu sposępniała, gdy recepcjonistka wyjaśniła uprzejmie, że pacjentka wbrew stanowczym zaleceniom lekarza wypisała się na własną prośbę i wyjechała.

Thea z trudem wygramoliła się z taksówki. Było jej zimno pomimo wilgotnego upału. Podróż koleją ze Szwajcarii zdawała się trwać w nieskończoność, a jednak nie wystarczyło jej czasu na przemyślenie ostatnich wydarzeń i otrząśnięcie się z ponurego nastroju. Przychodziło jej to z takim trudem, bo tym razem to nie Petrakos zawinił, ale ona sama, za sprawą swego zdradzieckiego ciała.

Ze znużeniem wsiadła do dusznej windy. Przypomniała sobie, jak pewnego razu w Londynie pasażer popchnął ją na Petrakosa, a jej ciało napięło się jak cięciwa. To wtedy kazała mu nigdy więcej się nie dotykać. Od tego zaczął się cały ten koszmar. Była taka głupia, sądząc, że może wydawać polecenia potężnemu Petrakosowi, zabronić mu czegoś, domagać się szacunku! W tamtej chwili skazała się na porażkę. Petrakos postanowił się na niej zemścić, upokorzyć ją, udowodnić, że jemu się bezkarnie nie odmawia. Obrał sobie za cel uśpienie jej czujności i uwiedzenie jej w sposób tak doskonale subtelny, że wpadła w zastawione przez niego sidła, okazując się żałosną idiotką. Potem było już za późno, żeby się uratować. Zemsta Petrakosa dosięgła ją i powaliła, zmusił ją, by przejrzała się w podstawionym przezeń lustrze i poznała nagą prawdę o sobie. Z własnej i nieprzymuszonej woli oddała mu swe niewinne ciało. Otworzyła drzwi do mieszkania, które opuściła chyba przed wiekami, i od razu

R

włączyła klimatyzację, ogrzewanie wody, bo zamierzała wziąć prysznic dla odświeżenia

L T

się po podróży, i zaniosła zakupy do kuchni. Zaparzy herbatę, wykąpie się, przyrządzi prosty posiłek i rzuci się na kanapę przed telewizorem, byle nie myśleć o tym, co ją spotkało. Najlepiej byłoby oglądać program przez tydzień albo przez rok. Albo do końca życia...

Poczuła znajome ukłucie bólu niezwiązanego ze stanem fizycznym. Wiedziała, że tak boli dusza. Mroczna chmura przygnębienia otulała ją jak czarna tkanina. Podeszła do okna, żeby zaciągnąć zasłony. Po londyńskich ulicach jak zwykle przetaczały się tłumy ożywionych ludzi. Lśniąca czarna limuzyna skręciła w stronę Opery. Westchnęła rozdzierająco, zasłoniła okno i skierowała się do sypialni, walcząc z pragnieniem zagrzebania się w pościeli. Zwyciężyła wyćwiczona dyscyplina, więc pochowała zakupy, zrobiła sobie herbatę i stanęła pod silnym strumieniem gorącej wody, czekając, żeby zmyła z niej napięcie. Potem otuliła się grubym szlafrokiem, nie chcąc patrzeć na swe nagie, napiętnowane ciało. Zawiązała ciasno pasek i rozpuściła włosy, rozczesując je starannie szczotką. Opadły na plecy jedwabistą kurtyną. Ciężko wzdychając, przeszła przez sypialnię do salonu.

W progu stanęła jak wryta. Na kanapie siedział Angelos Petrakos.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Tkwił nieruchomo. Ona także zamarła pod wpływem wstrząsu, obawiając się, że za moment się udusi. Siedział dokładnie w tej samej pozycji co kiedyś, przed wieloma laty, ponownie wdarłszy się w jej życie, którym znów usiłował zawładnąć. Zachwiała się jak rażona gromem. Pomyślała, że nie ma siły jeszcze raz przez to wszystko przechodzić. Mimo to musiała ją w sobie znaleźć. Musiała podjąć z nim walkę. Czekała, aż owładnie nią gniew, dzięki któremu poczuje ożywczy przypływ energii i waleczności,

R

nic takiego jednak nie nastąpiło. W miejscu gniewu kiełkowało inne, o wiele bardziej niepokojące uczucie.

L T

Nie mogła mu się poddać, musiała je natychmiast poskromić. Zdławić najskuteczniejszą bronią - stalowym pancerzem chłodu i opanowania, lodem i brutalnością słów. - Jak się tu, do cholery, dostałeś? - warknęła. - Podczas pobytu w Szwajcarii kazałem dorobić klucze. Jego ton zdradzał zniecierpliwienie, jakby pytanie nie miało związku ze sprawą, a także wyraźne napięcie. Siedział sztywno wyprostowany, nieruchomy, z oczami zimnymi jak stal. Angelos Petrakos był rozgniewany. I co z tego? Przecież zawsze się na nią złościł... Przelotnie ścisnęło ją w gardle, a potem poczuła wreszcie przypływ upragnionej złości. - Muszę z tobą porozmawiać i żądam szczerych odpowiedzi! - oznajmił ostrym tonem. Płynnym, elastycznym ruchem wstał z kanapy. Zaskoczyło ją to, więc mimo woli się cofnęła. Od razu skarciła się w duchu za tę słabość. Nie zamierzała się przed nim cofać, tylko stanąć do walki.

Biedne serce trzepotało w jej piersi jak uwięziony ptak i poczuła, że lekko się poci pod grubym frotowym szlafrokiem. Na domiar złego uzmysłowiła sobie akurat w tej chwili, że pod spodem jest przecież całkiem naga. Obecność stojącego przed nią mężczyzny przywiodła na pamięć niechciane, bolesne wspomnienia. Przez jedną szaloną chwilę chciała rzucić mu się w ramiona, objąć go i ukryć twarz na piersi. Omal nie zemdlała na myśl, że to się już nigdy nie zdarzy. Petrakos już nigdy jej nie dotknie tkliwą dłonią, nie okaże czułości ani namiętności... Mogła mieć co do tego niezbitą pewność. Czekała na uczucie ulgi, które powinno się teraz pojawić, ale nic takiego nie nastąpiło. Gorączkowo rozważała przyczyny tego stanu. - Dlaczego odeszłaś, zanim miałem szansę z tobą porozmawiać? Ostre, wypowiadane z gniewem słowa przecięły tok jej daremnych rozważań. Oczy Thei rozszerzyły się z niedowierzania.

L T

R

- Spodziewałeś się, że zostanę? - Z jej gardła wydarł się chrapliwy śmiech - W takim razie nie wiesz, jak dobrym jesteś nauczycielem, Angelos! Nauczyłeś mnie wszystkiego, czego powinnam o tobie wiedzieć, w tym tego, co najistotniejsze: jeśli zechcesz mnie zniszczyć, zrobisz to, nieważne, jaką metodą. - Słowa wydobywały się z trudem ze ściśniętej krtani. - Nawet taką, jaką posłużyłeś się tym razem. - Przełknęła z trudem, czując, że brak jej powietrza, lecz mimo to zdołała dokończyć: - Pokazałeś mi, jak się wyraziłeś, „całą prawdę o mnie". Z jego ust wylał się gwałtowny potok słów w obcym języku. - Nie waż się wspominać o prawdzie! - Machnął raptownie ręką, aż Thea musiała się uchylić. - Dziś rano omal nie zginęłaś! Nie chciałaś przyjąć ode mnie pomocnej dłoni nawet za cenę życia! - Po tym, co mi zrobiłeś? - Nie wiedziałem - odparł, a krew odpłynęła mu z twarzy. - Nie miałem pojęcia, że podczas kolacji podano ci alkohol.

Patrzyła na niego, nic nie pojmując, więc pokrótce wyjaśnił jej całe nieporozumienie i zapewnił, że gdyby znał przyczynę jej nagłej niefrasobliwości, nigdy by jej nie dotknął. - Udowodniłeś, że jestem zwyczajną idiotką... - wyjąkała. - I że moje zarzekania, że nigdy nie pozwolę, byś mnie tknął chociaż jednym palcem, to zwykłe przechwałki. - Dużo zrozumiałem, Kat - powiedział po chwili milczenia. - Przed laty w gniewie nazwałem cię dziwką. Dziś, kiedy uciekłaś z mojego łóżka, zobaczyłem dowód, że to nieprawda. Nie chciałem w to uwierzyć, ale takie są fakty. I pojąłem, że nie mogłaś być dziwką, skoro byłaś dziewicą. Na moment zapanowało absolutne milczenie. Przymknęła oczy i słuchała wyjaśnień swego dręczyciela. - Pojąłem także, że moje oskarżenie wówczas cię rozgniewało. Twój wybuchowy charakter wziął górę i wychodząc, na złość zabrałaś mi zegarek.

R

- Kretynie! Czy naprawdę myślisz, że zrobiłam ci na złość? Przecież przed hote-

L T

lem... - urwała, nie chcąc wspominać tamtych okropnych chwil. Petrakos natychmiast to spostrzegł i nalegał, żeby mówiła dalej. Wreszcie wydobył z niej prawdę o psychopatycznym fotografie Mike'u, który domagał się od niej pieniędzy i wielokrotnie groził jej okaleczeniem, a kiedy pomimo błagalnych próśb straciła okazję zarobku na sesji zdjęciowej w Monte Carlo, była zdesperowana, żeby dać czekającemu na nią szaleńcowi cokolwiek, kupić choć trochę czasu! Opowiadając o tamtych strasznych przeżyciach, Thea trzęsła się cała. Skończywszy opowieść, umilkła i przez długi czas panowało głuche milczenie. Ociężałym ruchem, jakby ręce ważyły tonę, objęła się w pasie, a wtedy Petrakos postąpił krok do przodu. Otoczył ją czule ramionami i zaczął szeptać niezrozumiałe słowa, aż wreszcie przemówił po angielsku głosem stanowczym i opanowanym, - Dlaczego on ci groził, Kat? Czym mu zawiniłaś? Wpatrując się niewidzącym wzrokiem w dal, wyjaśniła, że koleżanka poleciła jej tego fotografa, żeby wykonał portfolio dla niej, początkującej modelki. Od razu jej się nie spodobał, ale był tani, więc nie miała wyboru. Dopiero później wyszło na jaw, że Mike planował zdjęcia pornograficzne, a także chciał ją stręczyć chętnym mężczyznom.

Kiedy się nie zgodziła, zagroził, że potnie ją brzytwą, zwłaszcza po twarzy. Był na tyle szalony, że nie wątpiła, że zrealizuje swą groźbę. Zażądał też pieniędzy. - Widziałam, jak okaleczył moją koleżankę... - powiedziała ze znużeniem - więc musiałam mu zapłacić. Liczyłam, że otrzymam angaż do kampanii reklamowej, którą zamówiłeś. Bardzo mi na tym zależało. Zarobione pieniądze chciałam oddać Mike'owi, żeby zyskać na czasie, zanim nie zdołam czegoś wymyślić. Kiedy mnie nie przyjąłeś, przyszłam cię błagać o łaskę. Gdy odmówiłeś, w panice zabrałam zegarek, żeby mieć cokolwiek dla tego psychopaty, który czekał na mnie przed hotelem. Urwała i zapanowało milczenie. Z zewnątrz dochodził stłumiony szum ruchu ulicznego. Nie wypuszczając jej z objęć, Petrakos głosem pozbawionym emocji spytał, co zaszło po tym, jak opuściła posterunek policji. Ona również odpowiedziała z całkowitym spokojem. Nadal na niego nie patrzyła, utkwiwszy spojrzenie w ścianie naprzeciwko.

R

- Mike miał wypadek. Dowiedziałam się o tym przypadkowo, kiedy policjant z

L T

drogówki wspomniał przesłuchującemu mnie sierżantowi o tragicznym wydarzeniu. Okazało się, że rozbił motocykl na latarni. Udało mi się dojrzeć zdjęcie w jego prawie jazdy. - Po chwili milczenia dodała z goryczą: - Tak więc okradłam cię zupełnie niepotrzebnie. Skoro mój prześladowca nie żył, musiałam za wszelką cenę ratować swoją skórę. Posłużyłam się kłamstwem, żeby nie zostać oskarżona o kradzież. Poniewczasie okazało się, że bardziej powinnam się była obawiać twojej zemsty. Zniszczyłeś mi życie, wpędziłeś z powrotem do nory, z której udało mi się w końcu wypełznąć. Znowu zostałam z niczym. Milczenie stało się niepokonanym mostem, który ich rozdzielił. Ramiona Petrakosa opadły bezwładnie, a Thea zachwiała się lekko, jakby to on ją podtrzymywał. - Dlaczego nigdy mi o tym nie wspomniałaś? - przemówił wreszcie, cedząc słowa, jakby musiał sobie każde z nich przypomnieć. Dopiero teraz na niego popatrzyła. Nieruchoma twarz zdawała się wykuta z kamienia. - No właśnie, jak mogłam być aż tak głupia i nie domyślić się, że będziesz mi współczuł? - odparła, nie umiejąc powstrzymać zgryźliwego tonu. - Przecież prosiłam cię

już wcześniej o pracę, którą mi odebrałeś z dnia na dzień bez podania przyczyny! Pozostałeś głuchy na moje błagania. Dlaczego miałbyś się raptem przejąć jakimś psychopatą, który mi grozi? Czemu miałoby cię to w ogóle obchodzić? Wyraz twarzy Petrakosa uległ raptownej zmianie. - Nie domyślasz się zatem - spytał, przewiercając ją wzrokiem - dlaczego zrezygnowałem z twojego udziału w kampanii? Wzruszyła ramionami i bez słowa odwróciła głowę, przerywając kontakt wzrokowy. Czuła się niezbyt pewnie, gdy tak się w nią wpatrywał. - Za bardzo pyskowałam - bąknęła. - Byłam zbyt pospolita. Zwykła ulicznica, jak mnie raczyłeś określić. - Żaden z tych powodów. Postąpiłem tak z tej samej przyczyny, dla której zabrałem cię ze sobą do Szwajcarii. - Chciałeś sprawić, żebym cię zapragnęła! I udało ci się - dokończyła już ciszej z nutą goryczy.

L T

R

- Tak samo jak tobie przed pięcioma laty - wycedził. - Byłaś zupełnie inna niż znane mi kobiety. O, rzecz nie tylko w bezbłędnej figurze i niezwykłej urodzie, której zdajesz się tak uroczo nieświadoma! Chodzi o coś więcej, o osobowość ukrytą w tak cudownym ciele. Pewna siebie, stanowcza piękność, która nie waha się mieć i wyrażać swojego zdania... Był tylko jeden sposób uciszenia ciebie i dlatego właśnie zrezygnowałem z twojego udziału w kampanii. - Przeszywał ją na wylot płonącym spojrzeniem. Taka kobieta nie była mi potrzebna w interesach. - Wyprostował się na całą imponującą wysokość. - Pragnąłem ją mieć w swoim łóżku. - Odetchnął głęboko. - Mam zasadę: nigdy nie mieszam przyjemności z interesami. Nie pozwalam, żeby kobiety, z którymi sypiam, wykorzystywały mnie do robienia kariery. Sprawa była dla mnie jasna; nie mogłem cię u siebie zatrudnić. Podjąwszy decyzję, że chcę, aby znajomość z tobą przeniosła się z gruntu zawodowego na prywatny poinformowałem o tym dyrektora kampanii reklamowej. Niestety, zdążył już wcześniej zawiadomić agencję o mojej poprzedniej decyzji, i stąd wynikło całe zamieszanie. Zamierzałem skontaktować się z tobą następnego dnia, ale mnie uprzedziłaś, zjawiając się nieoczekiwanie w moim hotelu i proponując swe ciało za tę posadę. - Z wysiłkiem przełknął ślinę. - Oczywiście nie wiedziałem wte-

dy, w jakiej sytuacji się znajdujesz. Czułem tylko straszliwy gniew, bo swoim postępkiem zaprzepaściłaś moją szansę na romans z tobą. Pogarda w jego głosie nie była skierowana do Thei. - Nigdy nie proponowałam ci siebie w zamian za karierę - wycedziła. - Oskarżyłeś mnie o to, ale to nieprawda. Wspominałam ci, że pochodzę z patologicznej rodziny. Matka była narkomanką, a babka alkoholiczką. Jak sądzisz, skąd zdobywały pieniądze na swoje używki? - Po dramatycznej pauzie odpowiedziała za niego: - Obie się sprzedawały. Kiedy to odkryłam, poprzysięgłam sobie, że nigdy się taka nie stanę! Ciężko pracowałam, żeby wyjść w życiu na ludzi. Nie miałam wykształcenia, więc zajęcie modelki wydawało mi się jedyną możliwością kariery. Ale nigdy nie tknęłam alkoholu ani narkotyków, nigdy też nawet nie myślałam o seksie. Nigdy! Aż do chwili... Raptem urwała, rumieniąc się z zakłopotania i wstydu. Czuła się tak samo okropnie jak wtedy, kiedy ukradła mu kosztowny zegarek, pamiątkę po ojcu. Tyle że wówczas

R

kierowała nią desperacja i strach. Co sprawiło, zadała sobie pytanie, że nieopacznie wpa-

L T

dła w ramiona Petrakosa, pozwoliła mu się zniewolić i pewnej rozgwieżdżonej szwajcarskiej nocy znalazła się w jego łóżku?

Na odpowiedź nie czekała zbyt długo, gdyż to właśnie on jej udzielił. - Aż do chwili - podjął za nią wątek - gdy napiłaś się wina zamiast soku, a potem skosztowałaś koniaku. Ponieważ nie jesteś przyzwyczajona do alkoholu, wywołał on w tobie silną reakcję. - W jego oczach mignął cień smutku. - Tylko dlatego mi uległaś. Szybkim krokiem podszedł do okna i częściowo odsunął firankę, żeby wyjrzeć na ulicę. Samochód, którym tu przyjechał, lśniący i czarny, stał zaparkowany przy krawężniku. Wkrótce zejdzie na dół, wsiądzie do niego i odjedzie, zostawi ją już na zawsze. Uwolni ją od przekleństwa, jakim się dla niej stał... Echem powróciły do niego własne słowa: góry odsłaniają prawdę. Ich szyderczy wydźwięk siekł go jak bat nagą skórę. Wydawało mu się, że obnaży prawdę o Kat, dowie się, czy naprawdę stała się inną osobą, niż ta, jaką była przed pięcioma laty. Tyle że ona nigdy taka nie była... Nic o niej nie wiedział. Kobieta, która wraz z nim przemierzała górskie bezdroża, nie ukazała mu prawdy o sobie. Rozmyślał o życiu, jakie wiodła, raz za razem przygnia-

tana ciężarem okropnej przeszłości swej rodziny, i determinacji, z jaką udało jej się z niego wyrwać. I o tym, jak to życie próbowało na powrót wessać ją w swe ohydne trzewia, kiedy napastował ją podły szaleniec, ale ona się temu nie poddała. I ile ją to wszystko kosztowało. Usłyszał swój głos, przemawiający jakby z oddali. - Skrzywdziłem cię. Kiedy mnie okradłaś, postanowiłem się zemścić, nie wiedząc, co przywiodło cię do tego czynu. Byłem wściekły, ponieważ założyłem, że przyszłaś sprzedać mi swe ciało. Wiedziony arogancją i gniewem skrzywdziłem cię po raz drugi, kiedy ujrzałem cię w towarzystwie mężczyzny, którego pragnęłaś poślubić i który obdarzyłby cię w końcu miłością i poczuciem bezpieczeństwa, na jakie zasługiwałaś. Pomimo tego jeszcze raz się podniosłaś, już jako Thea, piękniejsza i silniejsza niż kiedykolwiek. Ukrył twarz w dłoniach i kontynuował spowiedź. - W Szwajcarii moja arogancja znowu triumfowała. Chciałem sprawdzić, czy na-

R

prawdę dokonała się przemiana Kat w Theę, a przede wszystkim chciałem cię zmusić do

L T

wyznania prawdy. Wiedziałem o tym od chwili, gdy cię zobaczyłem, ale ty temu zaprzeczałaś, wypierałaś się tej oczywistej dla mnie prawdy, zabroniłaś mi się dotykać, kłamałaś, że nie możesz tego znieść. Moją obsesją stało się pokonanie twojego uporu, zdobycie zaufania, a w końcu doprowadzenie cię do wyznania, że mnie pragniesz. Dałbym sobie bowiem uciąć głowę, że nie jestem ci obojętny, ale za nic nie chciałaś się przyznać do swych prawdziwych uczuć. No i dopiąłem swego. Osiągnąłem cel, triumfowałem. - Jego głos wręcz ociekał pogardą dla siebie samego. - Gdybym tylko wiedział, że przyczyną owego triumfu było twoje przypadkowe upojenie! Byłaś tak mocno odurzona, że oddałaś mi najpilniej strzeżony skarb, swoje dziewictwo. Potem zaś, kiedy już ochłonęłaś, znienawidziłaś mnie tak bardzo, że postanowiłaś ode mnie uciec i wolałaś stracić życie, niż przyjąć moją pomocną dłoń. Po tym wszystkim, co ci uczyniłem... Potrząsnął powoli głową, jakby pragnął zanegować wszystko, co dotąd powiedział. Nie było to jednak możliwe. Arogancja i gniew kierowały nim przez pięć długich lat i tu go teraz przywiodły. To, czego najmocniej pragnął, zamieniły w kupkę popiołu. Do głowy Thei napłynęły niechciane myśli, jej serce wypełniły uczucia, które obawiała się żywić. Petrakos podniósł na nią wzrok.

- Powinienem cię błagać o przebaczenie, ale jak mogłabyś mi przebaczyć? Cokolwiek bym dla ciebie zrobił, i tak nie zdołam zadośćuczynić za wyrządzone ci krzywdy. Odetchnął urywanie. - Wróć do swojego arystokraty i powiedz mu, że ci groziłem i szantażowałem cię w niewybaczalny sposób. Wyjaśnij mu sytuację i razem znajdźcie szczęście. Przełknęła w milczeniu, nie patrząc mu w oczy. Niechciane myśli i uczucia nie znikły. W końcu przemówiła cicho, jakby słowa kosztowały ją zbyt wiele wysiłku. - Giles żeni się z córką przyjaciół rodziny, widziałam anons w prasie. To dla niego znacznie lepsza kandydatka ode mnie. Nie kochałam go, po prostu bardzo go lubiłam i darzyłam wielkim szacunkiem. Nie jest to wystarczający powód do zawarcia związku. Popełniłabym błąd, wychodząc za niego, ale jak słusznie zauważyłeś, zależało mi na poczuciu bezpieczeństwa. - Potrząsnęła głową ze smutkiem. - O mojej rodzinie wolałabym nie pamiętać, a Giles zna wszystkich swoich przodków, jego ród istnieje od setek lat!

R

Trudno mi to sobie nawet wyobrazić. Nie zależało mi na tytule szlacheckim ani majątku.

L T

Najbardziej cieszyła mnie przynależność do tak licznej i nobliwej rodziny, bo ja nie mam nikogo. Nie wolno mi było mamić Gilesa głębią uczuć, których do niego nie żywiłam. Umilkła, Petrakos widział, że wyznanie całej prawdy przychodzi jej z trudem. - W pewnym sensie miałeś więc rację, oskarżając mnie, że próbuję go zwieść, ukrywając przed nim prawdziwą tożsamość.

Nie zdobyła się na wyznanie niczego więcej, choć już wiedziała, co kryje się w jej sercu. Nosiła w sobie tę prawdę od momentu ucieczki ze Szwajcarii, odkąd uzmysłowiła sobie, że Angelos się myli - tamten pamiętny wieczór miałby taki sam przebieg, nawet gdyby nie wypiła wówczas nieświadomie alkoholu. Ani jej dziewictwo, ani gniew na Petrakosa nie miały tu nic do rzeczy. Prawda odkryta w jego słodkich objęciach pozostanie z nią już na resztę życia. Poczuła się zdruzgotana. Nie było dla niej nadziei. Co za ironia losu! Tyle przeszła, odbyła taką długą podróż przez tak wiele lat, pokonała niezliczone przeszkody, doznała tylu cierpień, bólu i goryczy tylko po to, by wreszcie dotrzeć do prawdy, która śmiała się jej szyderczo w twarz. Łzy zapiekły ją pod powiekami i stoczyły się po policzkach.

- Thea... moja Thea... - Nie wiedziała, kiedy zdążył się przy niej znaleźć i tkliwie chwycić ją za ramiona. Starł łzy z jej twarzy i ujął ją pod brodę. - Nie płacz, proszę! Tak bardzo cię skrzywdziłem, myśl o tym sprawia mi ból. Kiedy ujrzałem, jak spadasz ze skały, ryzykujesz życie, byle tylko nie skorzystać z mojej pomocy, zdjęło mnie straszne przerażenie. Miała zamknięte oczy, ale wyczuwała bliskość jego ciała, znajomy piżmowy zapach, ciepło oddechu. Gorące łzy nie przestawały płynąć po policzkach, mimo że ocierał je z nieskończoną tkliwością. - O nic nie proszę, nie spodziewam się przebaczenia, w pełni zasłużyłem na twoją nienawiść. Błagam jedynie, żebyś uwierzyła, że w noc, w którą mi się oddałaś, nie żywiłem żadnych złych zamiarów, choć masz powody, by to podejrzewać. Dni spędzone z tobą w Szwajcarii pozostaną najcenniejszym darem, który zachowam w skarbnicy mej pamięci. Pokazały mi prawdę o mnie, którą zabiorę ze sobą do grobu, choć dla ciebie jest

R

ona pewnie bez wartości. Tylko tyle mogę ci ofiarować: moje serce i miłość...

L T

Urwał, wpatrując się w nią z uczuciem, ale nie widziała tego, zalewając się łzami. W piersi czuła słodki, a zarazem bolesny ucisk.

- Byłem wobec ciebie potworem i nie zasługuję na pobłażliwość, chociaż w sercu będę cię błagał o wybaczenie do końca moich dni - podjął zduszonym głosem. - Nie płacz, proszę, nie mogę na to pozwolić. Jesteś taka piękna i dzielna, i tak bardzo cię kocham... do szaleństwa! Thea, moja cudowna Thea... Łzy lały się z jej oczu nieprzerwanym strumieniem, więc szepcząc miłosne zaklęcia, objął ją i mocno przytulił, kołysząc się wraz z nią i gładząc ją po głowie jak rodzic skrzywdzone dziecko. Thea płakała z twarzą ukrytą na jego ramieniu. Nie potrafiłaby powiedzieć, jak długo to trwało. Pięć lat nieprzelanych łez to doprawdy szmat czasu. Wziął ją na ręce i nie wypuszczając z objęć, usiadł wraz z nią na kanapie. Trzymał ją, pozwalając się wypłakać i od czasu do czasu pocieszając czułym pocałunkiem we włosy, w skroń, w płatek ucha. Mamrotał przy tym tkliwe wyznania, których nie ośmielił się dotąd wypowiedzieć.

Thea wreszcie się uspokoiła, lecz Angelos nie wypuścił jej z objęć. Leżała wsparta o niego, wyczerpana długotrwałym płaczem. Pocałował delikatnie zaczerwienione, lekko opuchnięte powieki. - Moja Thea - powiedział. Tym razem w końcu spojrzała mu w oczy, w których zobaczyła miłość. - Czy to prawda? - wyszeptała ledwo dosłyszalnie, kurczowo ściskając w palcach klapę marynarki. - Że cię kocham? - dopowiedział cicho i uśmiechnął się do niej niepewnie. - O tak... - On jeden wiedział, jak bardzo obawia się teraz jej reakcji. - Kochałem cię tamtej nocy, kiedy byliśmy razem w łóżku, i zrozumiałem, że stałaś mi się droższa niż jakakolwiek istota na świecie. Pragnąłem cię od chwili, kiedy cię ujrzałem, a towarzyszyło temu prawdziwe uczucie, tyle że na początku nie umiałem go rozpoznać ani nazwać, bo nigdy dotąd nie żywiłem go do nikogo. Wiedziałem jedno: już nigdy nie chcę się z tobą rozstać ani na minutę, chcę zawsze móc być przy tobie.

L T

Mówił dalej zmienionym, znękanym głosem.

R

- Rano zobaczyłem dowód twojej niewinności i pojąłem, że nieświadomie odebrałem ci dziewictwo. Nagle stało się jasne, dlaczego ode mnie uciekłaś, i wiedziałem, że za wszelką cenę muszę cię odnaleźć A kiedy tego dokonałem... - Głos mu się załamał. Kiedy cię dogoniłem, wolałaś zginąć, niż dać mi się uratować. - Potrząsnął głową. - Zrozumiałem wtedy, że nie mogę cię o nic prosić.

- Mimo to otrzymasz to, czego pragnąłeś - odrzekła z mocą głosem, w którym pobrzmiewały nuty radosnej nadziei. Nie potrafiąc pojąć, że wszystko diametralnie się zmieniło - jeszcze niedawno stała zdruzgotana, wydana na pastwę szyderstwa losu - a przecież pewna, że teraz sprawy ułożą się inaczej, wyznała: - Kocham cię. - Nie dodała nic więcej, bo nie było to wcale potrzebne. Niemal zgniótł ją w uścisku, nie mówiąc ani słowa, a serce Thei zalała wielka radość. Kochała Angelosa i była przez niego kochana. Tylko to się teraz liczyło. - Jak to możliwe? - wyszeptała. Pocałował ją delikatnie i czule.

- Czy wybaczysz mi krzywdy, które ci wyrządziłem? - spytał z nadzieją podszytą niepewnością. - Nie mogłeś wiedzieć, dlaczego tak rozpaczliwie potrzebowałam tej pracy - odrzekła. - I nie mogę zaprzeczyć, że cię okradłam... nie mnie sądzić, czy rozpacz i strach mogą być dostatecznym usprawiedliwieniem takiego postępku. - Przeszłaś w życiu tak wiele cierpienia, tyle przeszkód pokonałaś, a jednak nigdy nie straciłaś szczerości, odwagi i determinacji. Boże, tak bardzo cię kocham! - Pocałował ją z większym żarem. Rozchyliła wargi, oddając mu pocałunek. Pożądanie rozpaliło jak ogień jej ciało, więc objęła Angelosa za szyję i mocno do niego przywarła. Podniósł się wraz z nią i przeszedł do sypialni, gdzie położył ją ostrożnie na łóżku. - Czy jesteś pewna, że właśnie tego chcesz? - spytał cicho. Zadał jej już kiedyś to pytanie, ale tym razem od odpowiedzi zależał jego dalszy

R

los. Spojrzała na niego z uśmiechem w jaśniejących oczach. Zrobiło mu się ciepło na sercu.

L T

- O tak... - wyszeptała czule - tak, tak, mój najdroższy Angelosie... Otworzyła do niego ramiona, a kiedy się przy niej położył, przytuliła się i szepnęła mu do ucha:

- Tym razem odurza mnie tylko miłość... Czyste i potężne uczucie... Zaśmiał się cicho, a potem słowa przestały być potrzebne. Liczyła się jedynie prawdziwa i płomienna miłość, jaka ich połączyła.

Thea leżała wtulona w Angelosa, pławiąc się w niewyobrażalnym szczęściu. Spojrzała mu w oczy z miłością, odczytując w nich to samo intensywne uczucie. Lekko dotknęła jego rozgrzanej twarzy. - Czy takie szczęście jest w ogóle możliwe? - spytała z namysłem. - To zdarza się chyba tylko w bajkach... - Wiem jedno: na nic nie zasłużyłem - odparł z czułym uśmiechem. - Wciąż tego nie pojmuję... Po tym, jak cię potraktowałem... Położyła mu palec na ustach, chcąc go uciszyć.

- Nie. Tamta gorzka przeszłość jest już za nami. Nie pozwolę, byś to dłużej rozpamiętywał. - Poświęcę życie, żeby uczynić cię szczęśliwą, naprawić wszystkie krzywdy, jakich ode mnie doznałaś. - Powtarzam ci, Angelosie, że to już minęło. Cieszmy się lepiej naszym nieoczekiwanym szczęściem... - W jej głosie znów zabrzmiała nuta radosnego zdumienia. Życie jest prawdziwie niepojęte i zaskakujące, pomyślała. Z gniewu i goryczy wyrósł tak piękny i mocny kwiat miłości. Zdała sobie sprawę, że Angelos od dawna miał nad nią władzę, lecz nie tę groźną, której się obawiała, ale odurzająco męską moc, która przyciągała jej wzrok i wprawiała w drżenie ciało, gdy był w pobliżu, budząc w niej uśpioną zmysłowość. Dopiero samotne piękno gór jej to pokazało, i wieczory spędzane przed kominkiem, w którym trzaskał ogień. To wtedy ujrzała w Angelosie człowieka, a nie dalekiego, obcego mężczyznę, który ją prześladował.

L T

- Gdybym od ciebie nie uciekła... - zaczęła.

R

- Nie zrobiłabyś tego, gdybym ci pokazał, że możesz mi zaufać, ukochana - odszepnął. - Moja Thea... - dodał, całując ją.

- W końcu nazwałeś mnie Theą - zauważyła. - Lecz jesteś także Kat, tą, która pokonała zły los i na przekór wszystkiemu stała się Theą - odparł z mocą. Oczy zalśniły jej na wspomnienie początków ich znajomości. - Kat była dosyć pyskata - szepnęła. - To prawda. - Uśmiechnął się do niej czule. - Według mnie na tym też polegał twój urok. - Spoważniał i dodał rzeczowo: - Od początku podobało mi się w tobie to, że potrafiłaś bronić swojego zdania. I Kat, i Thea były zawsze wierne swoim przekonaniom. To niezwykle wartościowa cecha. - Przeszłość jest już za nami - powiedział, całując ją w usta - a teraz liczy się tylko nasza wspólna przyszłość. Wiem, że długo pracowałaś na swoje nazwisko, ale czy mogłabyś się zastanowić nad ewentualną zmianą? - dodał nieco niepewnie. Wziął głęboki oddech, a na jego twarzy odmalowała się wyraźna obawa. Czy zechciałabyś uczynić mi zaszczyt i zostać panią Petrakos? - zapytał.

Zastygła w jego objęciach i utkwiła spojrzenie w oczach patrzących na nią z powagą. Ni stąd, niż zowąd obraz stał się zamazany. Angelos nachylił się nad nią i ją pocałował. Wzruszona, przytuliła się do niego i cicho zapłakała. - To ładne nazwisko - odpowiedziała, odzyskując opanowanie. - Najlepsze, jakie mogłabym sobie wymarzyć! Nie rozmawiali więcej, bo słowa nie były w stanie wyrazić tego, co czuli.

L T

R

EPILOG Pani Thea Petrakos stała oparta o reling, przyglądając się mężowi. Jej serce przepełniała miłość. Angelos uśmiechnął się do niej. Lekki wietrzyk tarmosił mu czuprynę, a promienie zachodzącego słońca brązowiły skórę. Przed sobą mieli bezkresny lazur Morza Egejskiego, który o tej porze dnia nabrał barwy płynnego złota. W zapadającym z wolna zmierzchu błyszczały światła portu w oddali. Otulało ich rozkosznie ciepłe powietrze zbliżającego się letniego wieczoru. Niski pomruk silnika jachtu, przesuwającego się wzdłuż linii nabrzeża, wprawiał pokład w lekką wibrację. - Czy naprawdę tak chcesz spędzić miesiąc miodowy? - po raz kolejny upewnił się Angelos. - Jeśli chcesz, możemy bez trudu zawinąć do portu. - Nie, pobyt na twojej wyspie brzmi bajkowo - odparła Thea z uśmiechem.

R

- Mam nadzieję, że ci się tam spodoba - powiedział wciąż z nutą niepewności w głosie.

L T

- Podoba mi się wszędzie, gdzie jesteśmy razem - oznajmiła, wtulając się w niego. Podniosła do ust wysoki kieliszek z szampanem, a Angelos uczynił to samo. - Pij powoli - napomniał. - Musujący trunek łatwo uderza do głowy. - Wiem, zawsze będę ostrożna z alkoholem - zawołała ze śmiechem. - Sądzę jednak, że w dniu ślubu mam prawo wypić nawet cały kieliszek! - A także jutro do śniadania? - spytał i obdarzył ją pocałunkiem. - O nie - odparła, kręcąc stanowczo głową. - Wystarczy mi sok pomarańczowy. - Niech będzie. Obdarzę cię wszystkim, czego sobie tylko zażyczysz, obiecuję. - Kochany, moje potrzeby są bardzo proste - powiedziała z błyszczącymi oczami. Potrzebuję tylko jednego, teraz i zawsze... - urwała, po czym dokończyła głosem zdławionym z emocji: - Ciebie... - Masz mnie już na zawsze - rzekł z powagą. - Moją miłość i szacunek także... Thea poprzysięgła mu to samo, a potem oboje stuknęli się lekko kieliszkami i spełnili toast szampanem. Stali ciasno objęci, wspierając się o reling, i patrzyli w dal, na morze i na horyzont, za którym czekała na nich szczęśliwa wspólna przyszłość.