James Patterson - Alex Cross 03 - Jack i Jill

JAMES PATERSON

Jack i Jill Przekład Agnieszka Jacewicz

Prolog I Sam Harrison zwinnie wyskoczył z niebieskiego forda aerostar, zaparkowanego przy Ulicy Q w części Waszyngtonu zwanej Georgetown. Przerażające opowieści i gry zawsze mają swoich widzów, myślał zamykając drzwi samochodu i włączając alarm. I nie są to historie i gry, które towarzyszyły nam w dzieciństwie podczas wieczorów spędzanych na zabawach przy kominku, ale prawdziwe horrory, otaczające nas ze wszystkich stron. Teraz sam żyję taką historią. Właśnie staję się częścią horroru. To takie proste. Przerażająco łatwo jest przekroczyć granicę ciemności. Jak cień chodził za Danielem Fitzpatrickiem przez dwa długie tygodnie. Tak samo było w Nowym Jorku, Londynie, Bostonie i w końcu tutaj, w Waszyngtonie. Dziś wieczorem zamierzał zamordować senatora Stanów Zjednoczonych. Miała to być egzekucja przeprowadzona z zimną krwią. Nikt nie domyśli się motywu. Nie znajdą żadnej wskazówki ani śladu. To była pierwsza i najważniejsza zasada gry, którą nazywał Jack i Jill. Wszystko, co robił, przypominało podręcznikowe zasady śledzenia znanych osób. Zdawał sobie z tego sprawę, kiedy zajmował pozycję naprzeciwko budynku numer 211 przy Ulicy Q. Wystarczyło się jednak dokładniej przyjrzeć, aby stwierdzić, że Sam wcale nie jest tuzinkowym myśliwym polującym na sensacje. To, co zamierzał, było o wiele bardziej śmiałe niż potajemne obserwowanie

senatora Fitzpatricka podczas jego nieoficjalnych schadzek w ulubionym waszyngtońskim barze Monokl. To było najprawdziwsze szaleństwo i Sam Harrison dobrze o tym wiedział. Czyste szaleństwo. Nie sądził jednak, by to on był szalony. On po prostu podjął ryzykowną grę. Nie dalej niż trzydzieści metrów od niego, po drugiej stronie mokrej ulicy był Daniel Fitzpatrick. Zgodnie z planem. Nareszcie wystarczająco blisko myśliwego. Sam patrzył,

jak

senator sztywno wysiada

z błyszczącego

granatowego jaguara, kabrioletu, modelu z 1996 roku. Miał na sobie szary płaszcz i jedwabny wzorzysty szal. Towarzyszyła mu elegancka szczupła kobieta w czarnej sukni. Przez ramię niedbale przerzuciła sobie płaszcz z gabardyny. Śmiała się z czegoś, co powiedział Fitzpatrick. Nieznacznie odchyliła głowę do tyłu, tak jak piękny koń. Smuga jej ciepłego oddechu zetknęła się z wieczornym chłodem. Kobieta wyglądała na co najmniej dwadzieścia lat młodszą od senatora. Nie była jego żoną, Sam wiedział, że Daniel Fitzpatrick rzadko sypiał ze swoją żoną. Elegancka blondynka idąc lekko utykała, dzięki czemu wydawała się i jeszcze bardziej intrygująca. Wystarczyła chwila, aby na długo ją zapamiętać. Sam Harrison starał się skoncentrować. Celuj dwa razy, a nawet pięć razy, jeżeli będzie trzeba. Po raz ostatni przeanalizował wszystkie szczegóły. Przybył do Georgetown kwadrans po jedenastej. Wyglądał tak, jakby należał do tego środowiska. Wtapiał się w szykowne, atrakcyjne i modne okolice Ulicy Q. Ubrał się stosownie do roli, jaką miał odegrać.

Była to wielka rola w wielkim przedstawieniu, jednym z największych w historii Ameryki. Niektórzy określiliby je pewnie największym w amerykańskim teatrze. Główna rola męska przypadła właśnie Samowi. Specjalnie na tę okazję włożył okulary w rogowej oprawie. Nigdy przedtem nie nosił okularów. Nie potrzebował ich. Miał blond włosy. Tak naprawdę były zupełnie innego koloru. Przedstawiał się jako Sam Harrison. Nie miał na imię Sam. Nie nazywał się też Harrison. Wiele czasu poświęcił przygotowaniu stroju na ten niezwykły wieczór. Wybrał czarny kaszmirowy golf, szare spodnie z mankietami i jasnobrązowe sportowe buty. Zwykle nie ubierał się tak elegancko. W ogóle nie poświęcał uwagi strojowi. Gęste włosy ściął krótko, trochę przypominał Kevina Costnera z filmu Bodyguard, który nigdy mu się nie podobał. Przez ramię przewiesił małą czarną torbę; kołysała się lekko, gdy szedł w kierunku domu nr 211. W torbie miał kamerę. Zamierzał uwiecznić na filmie jak największą część tego, co miało się niedługo wydarzyć. Tak powstawała historia. Prawdziwa historia Ameryki końca jego wieku, Ameryki końca epoki, Ameryki końca końców. Za kwadrans dwunasta otworzył drzwi do budynku 211. W ciemnym korytarzu unosiły się zapachy amoniaku, kurzu i zgnilizny. Wszedł na czwarte piętro, na którym znajdował się apartament senatora. Jego miłosne gniazdko. Fitzpatrik mieszkał pod numerem 4J. Sam znalazł się przed jego drzwiami za dziesięć dwunasta. Idealnie według planu. Jak na razie wszystko szło wspaniale.

Wypolerowane mahoniowe drzwi otworzyły się. Sam patrzył w twarz szczupłej, zadbanej blondynki. Z bliska nie wyglądała tak elegancko. Była to ta sama kobieta, która wysiadła z granatowego jaguara razem z Fitzpatrickiem. Ta, która idąc utykała. Poza złotą spinką w kształcie lwicy we włosach - pamiątką z wyprawy do Muzeum Sztuki Współczesnej w Nowym Jorku - i złotym łańcuszkiem nie miała na sobie nic. Jack - szepnęła. Jill - odpowiedział i uśmiechnął się.

II W innej dzielnicy Waszyngtonu, w innym świecie, inny zabójca planował równic przerażającą grę. Znalazł wspaniałą kryjówkę między gęsto rosnącymi świerkami i kilkoma starymi dębami górującymi nad resztą drzew, w samym środku parku Garfield. Ułożył się wygodnie pomiędzy wiszącymi nad ziemią konarami drzew i wyrośniętymi krzewami, które tworzyły rodzaj namiotu. „No to do roboty", wyszeptał, choć w kryjówce nie było nikogo prócz niego. To miała być wspaniała przygoda, spełnienie fantazji. Wierzył w to całym sercem, ciałem i tym, co pozostało z jego duszy. Usiadł po turecku na wilgotnej trawie i zaczął pracować nad swoją twarzą oraz włosami. Fragment piosenki rockowej grupy Hole grzmiał z głośników wewnątrz jego czaszki. Całkiem niezły kawałek. Był w swoim żywiole. Przebrania i kostiumy były chyba jedyną rzeczą, dzięki której mógł naprawdę uciec, a on musiał uciekać.

Kiedy wreszcie skończył się przebierać, wyszedł z cienia drzew. Nie potrafił powstrzymać się od śmiechu. Tego dnia naprawdę przeszedł samego siebie. To było wspaniałe. Tak głupie, że aż wspaniałe. Przypomniał sobie głupawą starą rymowankę: Na górze róże, na dole fiołki, schizofrenikiem jestem, matołki. Zdecydowanie wyglądał teraz jak stary, bezdomny świr. Naprawdę przypominał beznadziejnego starucha, parszywą kreaturę z piosenki z „Aqualung". Włożył siwą, zmierzwioną perukę i przykleił sobie szpakowatą brodę z aktorskiego zestawu do charakteryzacji. Wszelkie niedoskonałości i niedociągnięcia niewprawnego wizażysty przykrył obszerny kaptur bluzy dresowej. Na bluzie widniały słowa szczęście i radość. To niesamowite. Odlotowe, myślał cały czas. Szczęście i radość. Jego bilet. Te słowa mówiły wszystko. Ironia sytuacji rozśmieszała go. Przyszły zabójca ruszył parkową aleją. Szedł szybko, prawie biegł. Kierował się ku rzece Anacostia. Mijał coraz więcej ludzi. Spacerowicze, żebracy, kochankowie. Było mu wszystko jedno, kim są. Większość była czarna, ale jemu to nie przeszkadzało. Właściwie nawet mu to odpowiadało. W Waszyngtonie nikt nie przejmował się czarnuchami. To fakt. „Aqualung, oooh, Aqualung", idąc nucił słowa starego hitu. Kiedyś wykonywała ją naprawdę dobra grupa Jethro Tull. On słuchał rocka prawie bez przerwy, nawet we śnie. Cały czas miał na uszach słuchawki. Znał na pamięć chyba całą historię rock and rolla. Gdyby potrafił się

zmusić do słuchania kapeli Hootie and the Blow-fish, mógłby powiedzieć, że ma wielkiego rocka w małym palcu. Roześmiał się na myśl o tym. Naprawdę był dzisiaj w znakomitym nastroju. Cała podróż wydawała mu się fantastyczna, cholernie ekscytująca, odlotowa. To były najlepsze i zarazem najgorsze chwile. Lepsze i gorsze, gorsze i lepsze, gorsze i najgorsze? Już wybrał miejsce zbrodni. Kępa świerków niedaleko od południowo-wschodniej autostrady. Drzewa były dość wysokie i stanowiły doskonałą zasłonę. Nieopodal stały rzędy domków z żółtej cegły. Była tam też popularna winiarnia przy Szóstej Ulicy. Dokładnie sprawdził teren, wszystko obejrzał, niemal zakochał się w tym miejscu. Już widział dzieciaki ze Szkoły Podstawowej im. Sojourner Trath. Kręciły się w pobliżu sklepu ze słodyczami. Te małe pędraki były całkiem fajne. Nie cierpię fajnych, nienawidzę ich straszliwie. Tak naprawdę to tylko małe pieprzone roboty. Wstrętne pasożyty. Bachory! Wszystkie są tak obrzydliwie milutkie. Ukrył się za gęstymi, rozłożystymi krzakami. Teraz miał się zająć poważną robotą. Nadmuchał kilka gumowych baloników czerwone, pomarańczowe, niebieskie, żółte. Były naprawdę wielkie i kolorowe. Żadne dziecko nie potrafiłoby się takim oprzeć. On sam nie znosił balonów. Nienawidził wymuszonej, fałszywej wesołości, którą kojarzył z tymi kolorowymi bombami. Wiedział jednak, że większość dzieciaków szaleje za balonami. Miał rację, prawda? Do jednego przywiązał dwa metry sznurka i przymocował go do gałęzi drzewa. Balon leniwie wzniósł się ponad zieloną koronę. Wyglądał

jak śliczna, odcięta główka. Morderca czekał w swojej kryjówce wśród drzew. Spędzał czas sam ze sobą, tak jak lubił. - Muszę załatwić dzisiaj jakiegoś cielaka - mruczał słowa niby piosenki w takt niby melodii. - Muszę, muszę. Po prostu muszę, muszę, muszę. Nawet mu się podobało takie podśpiewywanie. Nagle usłyszał jakiś szelest w pobliżu kryjówki. Coś trzasnęło. Gałązka albo coś takiego. Czyżby ktoś chciał mu złożyć wizytę? Skupił się. Trzy gałązki zostały poruszone, zdeptane, złamane. Wszystko słyszał niezwykle wyraźnie i głośno - trzask! Prawdę mówiąc, nie spodziewał się tego hałasu. Na chwilę przerażony zamarł w bezruchu. Poczuł nagły przypływ adrenaliny. Tak jakby ktoś dał mu niezłego kopa. Prawie połknął własny język. Po chwili zobaczył czubek czyjejś głowy. Tylko czoło i białka czyichś oczu. Białka jej oczu! Patrzyła na niego przez gałęzie. Była to mała czarnoskóra dziewczynka. Pięcio-, może sześcioletnia, całkiem ładniutka. Przyglądała mu się. Grzeczna mała. Widzę cię kochanie. Tak, tak, widzę cię! - Cześć - powiedział miło i uprzejmie. Potrafił taki być, kiedy chciał. Uśmiechnął się, a ona prawie odwzajemniła jego uśmiech. - Chcesz dostać wielki balon? Mam mnóstwo balonów, całe wielkie mnóstwo. A tutaj jest taki jeden czerwoniutki, który należy chyba do ciebie, bo widzę na nim twoje imię. - Starał się mówić łagodnie. Mała dziewczynka patrzyła na niego. Nie powiedziała ani słowa. Nie poruszyła się. Bała się go, przynajmniej takie sprawiała wrażenie. Pewnie

nie wiedziała, o co chodzi, bo powiedział, że na jednym z balonów jest jej imię. No dobrze, nie chcesz balonika, to nie. W porządku. Zapomnijmy o tych balonach za darmo. Ty nie chcesz balona, prawda, malutka? Nie ma sprawy. Dziś nie masz na balona ochoty! Nie i już! - Taaak, proszę - niespodziewanie powiedziała dziewczynka. Jej brązowe oczy stały się szersze. Śliczna mała, prawda? Piękne orzechowe oczka. - Nie bądź taka nieśmiała, malutka. Chodź tutaj. Dostaniesz piękny, wielki balonik. Co my tutaj mamy, czerwoniutki jak znak stopu, niebieski jak niebo, śliczny pomarańczowy, słodziutki żółty. Wszystkie kolory tęczy i jeszcze trochę. Zrobił minę jak bohater - może jak Kevin Bacon z filmu Dzika rzeka, który wypożyczył jakiś tydzień temu. Może dwa tygodnie? Już nie pamiętał. Zresztą, jakie to miało znaczenie! Kiedy dziewczynka zaczęła iść w jego kierunku, mocniej zacisnął dłoń na uchwycie miniaturowego kija baseballowego, owiniętego taśmą izolacyjną. Kij miał osiemnaście i pół cala długości. Miejscowi członkowie gangów ulicznych używali podobnych, kiedy „pilnowali" porządku w dzielnicy. Nie przestawał mówić do dziewczynki. Jego głos brzmiał śpiewnie i radośnie, ale był zabarwiony nutą ironii i sarkazmu. - Czerwony - pisnęła w końcu dziewczynka. Oczywiście. Miała przecież we włosach czerwoną wstążkę. Czerwień to kolor miłości, mojej prawdziwej miłości.

Bardzo ostrożnie wyszła spomiędzy drzew. Zauważył, że ma malutkie stopy. Mniej więcej rozmiar minus trzy. Wyciągnęła rączkę w kierunku kolorowych balonów, które kurczowo ściskał w dłoni. Chyba nie zauważyła, że jego ręka trzęsła się mocno. ' Za plecami trzymał krótki i mocny kij. Zamachnął się, uderzył. Szczęście i radość.

III Czy rzeczywiście mogą popełnić morderstwo i uciec? Zwłaszcza takie szalone morderstwo jak to? Jack wiedział, że mogą. Było to łatwiejsze, niż się wydawało. Można zabić człowieka lub wielu ludzi i nigdy nie być nawet podejrzanym o morderstwo. Tak to jest, od zawsze. Jill była przerażona i spięta Nie miał do niej pretensji. W „prawdziwym życiu" robiła w Waszyngtonie karierę, pochodziła z dobrej rodziny, była inteligentna, na pewno nie pasowała do opisów morderców. Właśnie dlatego jest idealną odtwórczynią swej roli w tej wielkiej grze. Niemal tak doskonałą jak on. - Upił się, zupełnie nie kontaktuje - szepnęła, kiedy stali w ciemnym korytarzu prowadzącym do apartamentu. - Dobrze, że jest takim wstrętnym gadem. - Wiesz, co mówią o naszym Dannym. Podobno jest złym senatorem i jeszcze gorszym kochankiem. Cień uśmiechu przemknął po jej twarzy. Była zdenerwowana. - Kiepski dowcip, ale za to drugie mogę ręczyć - powiedziała. Kończmy z tym, Jack.

Jill odwróciła się i boso ruszyła w kierunku sypialni. Szedł tuż za nią. Patrzył, jak lekko utyka. Miało to swój urok. Przyglądał się jej szczupłej postaci, gdy sunęła przez ciemny pokój, słabo oświetlony lampą z korytarza. Wiedział, że zmierzała do sypialni. Cicho przeszli przez niewielki salon. Przy kamiennym kominku dumnie zatknięto amerykańską flagę. Na ten widok poczuł lekkie mdłości. Na ścianach wisiały kolorowe zdjęcia jakiegoś jachtu, pewnie cumującego gdzieś na Cape Cod. - Czy to ty, kochanie? - Zachrypnięty, bełkotliwy od nadmiaru whisky głos huknął za ścianą. - A kogo jeszcze się spodziewasz? - spytała Jill. Razem weszli do sypialni. - Przyjęcie niespodzianka - powiedział Jack. Wyciągnął półautomatyczną berettę i wycelował ją w głowę senatora. Ręka trzymająca broń nie drżała. Myśli wydawały się jasne. Tworzenie historii. Teraz już nie ma odwrotu. Daniel Fitzpatrick podskoczył na łóżku. - Co do cholery? Co to ... Kim jest ten świr? Jak się tutaj dostał? wymamrotał. Jego twarz i szyja miały kolor jasnej czerwieni. Jack nie mógł się powstrzymać - uśmiechnął się, nie zważając na to, co się dzieje wokół niego. Senator wyglądał jak wieloryb wyrzucony na brzeg, starzejący się mors w rozgrzebanej pościeli na eleganckim łożu. - Można powiedzieć, że jestem twoją podłą przeszłością. Wreszcie cię dopadłem, senatorku, - powiedział. - A teraz zamknij się. Proszę. Postarajmy się jak najmniej komplikować sprawę.

Patrzył prosto w twarz Daniela Fitzpatricka. Przypomniał sobie coś, co niedawno gdzieś przeczytał. Jeden z ludzi, którzy przyszli wysłuchać przemówienia senatora, zauważył: „Moj Boże, on jest już starcem". To była prawda. Fitzpatrick miał zupełnie siwe włosy. Był pozbawionym wdzięku, obleśnie grubym, starym białasem. Był także wrogiem. Jack otworzył czarną ortalionową torbę i podał Jill kajdanki. - Każda ręka oddzielnie do filarów łóżka - rzucił. - Proszę i dziękuję. - Cała przyjemność po mojej stronie - odparła Jill. W jej głosie, działaniu, a nawet w jej ruchach były niezwykła prostota i elegancja. - Ty też w tym siedzisz? - wysapał Fitzpatrick, spoglądając na blondynkę, którą poderwał w barze w La Colline. Patrzył na nią tak, jakby widział ją po raz pierwszy. Jill uśmiechnęła się. - Nie, nie - odpowiedziała. - Po prostu pociągało mnie twoje tłuste, napompowane cielsko i śmierdzący wódą oddech. Jack wyjął z torby kamerę i podał ją swojej partnerce. Jill wycelowała obiekt w senatora Fitzpatricka, ustawiła ostrość i zaczęła filmować. Znała się na tym. - Co wy, na Boga, robicie? - Jasnoniebieskie oczy Fitzpatricka rozszerzyły się ze zdumienia i przerażenia. - Czego ode mnie chcecie? O co wam chodzi? Do cholery, jestem przecież senatorem Stanów Zjednoczonych. Jill zaczęła od zdumionej i przestraszonej twarzy senatora. Potem wzięła większy kadr. Oj, trochę za wielki. Znowu ustawiła ostrość. Jack uśmiechnął się, słysząc wybuch senatora. Było to w stylu Fitzpatricka.

I oto, voila! Nagle otępienie i mgliste opary whiskey opadły. Daniel Fitzpatrick wreszcie zrozumiał, co się dzieje. - Nie chcę umierać - wyszeptał. Niespodziewanie z jego oczu zaczęły płynąć łzy. Było to dziwnie poruszające. - Proszę, nie róbcie tego. Nie musicie mnie zabijać. To nie musi tak się skończyć. Proszę, błagam was. Wysłuchajcie mnie. Czy możecie wysłuchać tego, co mam do powiedzenia? To był bardzo ważny kawałek, Jill wiedziała o tym. Materiał z rodzaju tych, jakie wygrywają statuetki Akademii. Być może dokument stulecia. Potrzebowali tego do głównej rozgrywki, do jednej z niespodzianek, które szykowali na później. Jack szybkim krokiem przeszedł przez sypialnię. Przysunął berettę o kilka cali od czoła senatora. To było to. Właśnie w tej chwili zaczynała się ich niezwykła gra. Zasada numer dwa: „To jest historia. To, co robisz, jest ważne. Nigdy, nawet na chwilę nie zapominaj o tym". - Zamierzam pana zabić, senatorze Fitzpatrick. Nie mamy o czym rozmawiać. Nie ma od tego odwrotu. Jest pan katolikiem, więc jeżeli wierzy pan w Boga, proszę zmówić modlitwę. Za mnie też proszę się pomodlić. Modlitwa za Jacka i Jill. Nadszedł czas próby. Zauważył, że jego ręka zaczęła lekko drżeć. Jill także to widziała. Jack powtarzał w myślach: To egzekucja, a jej ofiara na wszystko sobie zasłużyła. Jest to także koszmarna historia, której częścią stałem się ja.

Strzelił raz, z odległości nie większej niż kilkanaście centymetrów. Głowa Daniela Fitzpatricka eksplodowała. Strzelił drugi raz. Celuj dwa razy; wal także dwa razy. Historia się dokonała. Rozpoczęła się największa gra. Gra Jacka i Jill.

Rozdział 1 Och nie, znów jest jutro. Miałem wrażenie, że ledwo zdążyłem zasnąć, obudził mnie jakiś hałas w domu. Był głośny i uporczywy, tak jak alarm samochodowy. Nie ustawał. Czyżby jakieś kłopoty zbyt blisko domu? - Cholera - jęknąłem w miękkie fałdy poduszki. - Zostawcie mnie w spokoju. Dajcie mi choć raz przespać normalnie całą noc. Zmywajcie się stąd. Sięgnąłem do lampki i strąciłem po drodze kilka książek ze stolika. Córka generała, Mój amerykański dziennik i Śnieg na cedrach. To mnie obudziło. Wyciągnąłem służbowy rewolwer z szuflady i zbiegłem po schodach na dół, mijając sypialnię dzieci. Słyszałem albo wydawało mi się, że słyszę ich ciche oddechy. Poprzedniego wieczoru czytałem im Opowieść Królika Petera Beat Potter. „Nie chodź do ogrodu pana McGregora: twego ojca spotkało tam nieszczęście; pani McGregor wsadziła go do pieca". Jeszcze mocniej zacisnąłem dłoń wokół kolby glocka. Hałas ustał. Po chwili znowu usłyszałem łomotanie. Na dole. Spojrzałem na zegarek. Była trzecia trzydzieści rano. Jezu, litości! Znowu o tak drakońskiej porze. Bez niczyjej pomocy budziłem się tylko o północy. Wtedy nie potrzebowałem żadnego „bang, bang, bang", żeby wstać. Zszedłem po stromych, zdradzieckich schodkach. Byłem ostrożny. Nagle wokół mnie zrobiło się zupełnie cicho.

Ja sam także zachowałem kompletną ciszę. Miałem wrażenie, że moja skóra fosforyzuje w ciemnościach. Nie był to najlepszy sposób na rozpoczęcie dnia ani na początek końca nocy. „Nie chodź do ogrodu pana McGregora: twego ojca spotkało tam nieszczęście ..." Wszedłem do kuchni z bronią gotową do strzału i nagle uświadomiłem sobie, skąd pochodził hałas. Pierwsza tajemnica tego dnia została rozwiązana. Mój przyjaciel i partner zaglądał do środka przez szybę w drzwiach. Wyglądał niewiele lepiej niż włóczęga wałęsający się po okolicy. To John Sampson narobił tyle hałasu; to on był źródłem moich kłopotów, przynajmniej tych, które zaczęły się o świcie. Miał dwa metry i dwa centymetry wzrostu, a ważył sto dwadzieścia kilo. Nic dziwnego, że czasami nazywano go Podwójnym Johnem. Człowiekiem Górą. - Popełniono morderstwo - powiedział, kiedy przekręciłem klucz, zdjąłem łańcuch i otworzyłem mu drzwi. - To dość niezwykła sprawa, Alex.

Rozdział 2 - O Jezu, John. Wiesz, która jest teraz godzina? Czy ty w ogóle masz jakieś wyczucie czasu? Zabieraj się stąd, do cholery. Idź do domu. Wal we własne drzwi w środku nocy. Jęknąłem i powoli skłoniłem głowę najpierw w przód, a potem w tył, rozprostowując przykurczone podczas snu ramiona i szyję. Jeszcze się nie obudziłem. Może to tylko zły sen. Może Sampson wcale nie stoi przy

drzwiach. Może ciągle jeszcze jestem w łóżku ze swoją kochaną poduszką. - To może zaczekać - powiedziałem. - Wszystko mi jedno, co to, do cholery, jest. - Właśnie że nie może - odparł kręcąc głową. - Wierz mi, kochasiu, nie może. Coś skrzypnęło za mną. Obejrzałem się szybko. Ciągle byłem zaspany. Moja mała córeczka, Jannie, stała w progu kuchni. Miała na sobie piżamę w niebieskie motyle. Była bosa, a na jej buzi malował się strach. Nowy członek naszej rodziny, piękna abisyńska kotka zwana przez nas Rosie, dołączyła do Jannie. Rosie też usłyszała hałas na dole. - Co się stało? - spytała Jannie szeptem. Przetarła oczy. - Dlaczego wstałeś tak wcześnie? Stało się coś złego, prawda, tato? - Wracaj do łóżka, kochanie - powiedziałem najspokojniej, jak tylko potrafiłem. - To nic takiego. - Musiałem skłamać mojej małej dziewczynce. Znowu wzywała mnie praca. - Pójdziemy teraz na górę. Musisz się przecież wyspać. Zaniosłem Jannie na górę, delikatnie głaszcząc jej policzek i szepcząc jakieś bezsensowne senne opowiastki. Wsadziłem ją do łóżka i opatuliłem kołdrą. Sprawdziłem, czy mój syn, Damon, śpi. Rano oboje szli do szkół Damon do Sojourner Truth, a Jannie do szkoły przy ulicy Union. Kotka przez cały czas plątała mi się między nogami. Ubrałem się w sypialni i razem z Sampsonem pojechaliśmy na miejsce zbrodni. Nie było ono daleko.

- To niezwykła sprawa, Alex - tłumaczył John. - Tylko cztery przecznice stąd, przy Piątej Ulicy. Już oprzytomniałem, choć nie bardzo mi się podoba takie ranne wstawanie. Powiedz mi coś więcej o tym morderstwie - poprosiłem Sampsona, patrząc na mrugające niebieskie i czerwone światła policyjnych wozów i furgonetek stojących przed nami. Cztery przecznice od naszego domu. Kilkanaście policyjnych karetek stało przy końcu ulicy, po której obu stronach rosły bezlistne teraz dęby i stały domy z czerwonej cegły. Zbliżaliśmy się do szkoły Damona. (Szkoła Jannie znajdowała się kilkanaście

przecznic

stąd,

w

przeciwnym

kierunku).

Byłem

zdenerwowany. Miałem wrażenie, że w mojej głowie szaleje zimowa zamieć. - Ofiarą jest mała dziewczynka. - Głos Sampsona brzmiał nienaturalnie miękko. - Miała sześć lat. Po raz ostatni widziano ją w szkole wczoraj po południu. To była szkoła Damona. Obaj westchnęliśmy. Sampson jest niemal tak samo przywiązany do Damona i Jannie, jak ja. Dzieciaki też go uwielbiają. Przy dwupiętrowym budynku szkolnym zdążyło zebrać się sporo osób. Chyba połowa mieszkańców osiedla wstała o czwartej rano. Wszędzie widziałem zdenerwowane albo przerażone twarze. Niektórzy przyszli tutaj w szlafrokach, inni opatuleni byli w koce. Ich oddechy unosiły się w mroźnym powietrzu jak spaliny samochodowe.

Przypomniałem sobie, że według statystyk przedstawionych przez „Washington Post" tylko w ostatnim roku w Waszyngtonie zginęło pięćset dzieci w wieku poniżej czternastu lat. Mieszkańcy tej dzielnicy doskonale zdawali sobie /. tego sprawę. Nie musieli czytać gazet, żeby wiedzieć, co się działo. Sześcioletnia dziewczynka. Zamordowana w podstawówce Damona albo gdzieś niedaleko. Nie potrafiłem wyobrazić sobie gorszego koszmaru na sam początek dnia. - Przykro mi, stary - powiedział Sampson, kiedy wysiadaliśmy z samochodu. - Uznałem, że powinieneś to zobaczyć.

Rozdział 3 Serce biło mi jak oszalałe. Miałem wrażenie, że nie mieści się w piersiach. Moja żona, Maria, została zastrzelona niedaleko od tego miejsca. Wspomnienia z tej okolicy, wspomnienia z tamtego życia. Zawsze będę cię kochał, Mario. Dostrzegłem

zniszczony,

rdzewiejący

karawan

z

kostnicy.

Zaparkował na dziedzińcu szkolnym. Nie był to miły widok. Gdzieś na skraju kręgu światła policyjnych reflektorów słyszałem muzykę rap z wyraźnie dominującymi basami. Razem z Sampsonem przecisnęliśmy się pomiędzy niespokojnymi ludźmi. Jakiś przemądrzały dupek mruknął: „Co słychać, szefie?". Cały dziedziniec szkolny był otoczony żółtą policyjną taśmą. Przy swoich stu osiemdziesięciu ośmiu centymetrach wzrostu nie byłem tak wielki, jak Człowiek Góra, ale obaj górowaliśmy nad tłumem.

Tworzyliśmy niezłą parę, Ilekroć pojawialiśmy się na miejscu zbrodni, przyciągaliśmy uwagę gapiów: Sampson miał ogoloną na zero głowę i nosił czarną skórzaną kurtkę, ja zwykle miałem na sobie szarą bluzę dresową z napisem „Georgetown". Pod płaszczem nosiłem futerał z bronią. Ubrałem się odpowiednio do gry, w którą grałem, gry o nazwie „Uwaga: śmierć". - To doktor Cross - usłyszałem kilka głosów w tłumie. Nie obejrzałem się. Z całych sił starałem się zignorować te głosy, wymazać je ze świadomości. Oficjalnie byłem zastępcą szefa działu śledczego, ale przeważnie pracowałem jako detektyw. Tak chciałem i tak być musiało. Był to dla mnie zdecydowanie „interesujący" okres. Widziałem tyle morderstw i przemocy, że wystarczyłoby na niejedno życie. Zaczynałem się zastanawiać, czy nie powinienem wrócić do swego zawodu.

Mogłem

otworzyć

prywatną

praktykę

jako

psychiatra.

Zastanawiałem się nad wieloma rzeczami. Sampson lekko dotknął mego ramienia. Wyczuwał, że ta sprawa nie będzie dla mnie łatwa. Obawiał się, że może za bardzo przypominać mi o przeszłości. - Wszystko w porządku, Alex? - spytał. - Tak, nic mi nie jest - skłamałem już po raz drugi tego dnia. - Pewnie, że nie, kochasiu. Tobie nigdy nic nie jest, nawet kiedy coś ci leży na duszy. Czujesz się jak pogromca smoków, co? - Sampson pokręcił głową. Kątem oka dostrzegłem młodą kobietę w czarnej bluzce z białym napisem „Zawsze będę cię kochać. Tysheika". Jeszcze jedno zabite

dziecko. „Tysheika". Ludzie z tej okolicy czasem nosili podobne czarne koszule na pogrzeby zamordowanych dzieci. Moja babcia, Nana Mama, jak ją nazywały dzieciaki, miała ich całą kolekcję. Zwróciłem uwagę na inną kobietę stojącą trochę na uboczu, pod rozłożystym wiązem. Miałem wrażenie, że nie pasuje do ludzi z tej okolicy. Była wysoka i ładna. Miała na sobie płaszcz przeciwdeszczowy, dżinsy i buty na płaskim obcasie. Za nią dostrzegłem niebieskiego mercedesa, sedana. To ona. Jest doskonała. Idealna dla ciebie. Ta szalona myśl pojawiła się znikąd, niespodziewanie wypełniając moją głowę radością, zupełnie niestosowną do okoliczności, w jakich się znajdowałem. Zakonotowałem sobie, że muszę sprawdzić, kim jest ta kobieta. Na chwilę przystanąłem, aby zamienić parę słów z młodym detektywem z wydziału zabójstw, ubranym w czerwony kapelusz typu Kangol brązową sportową marynarkę i brązowy krawat. Zaczynałem kontrolować sytuację. - Niezbyt miły początek dnia - powiedział Rakeem Powell, gdy podszedłem do niego. - Albo, w moim przypadku, koniec. - Nie potrafię sobie wyobrazić gorszego - przytaknąłem mu. W żołądku czułem nieprzyjemny skurcz. - Czego zdołałeś się dowiedzieć, Rakeem? Czy jest coś, czego można się chwycić? Chcę wiedzieć wszystko. Detektyw zajrzał do małego, czarnego notesu. Przerzucił kilka kartek. - Dziewczynka nazywała się Shanelle Green. Dużo osób ją znało. Z tego, co mówią ludzie, była uroczym dzieckiem. To był jej pierwszy rok w

szkole Truth. Mieszkała dwie przecznice stąd, w dzielnicy Northfield Village. Rodzice pracują. Pozwalali jej samej wracać do domu. Niezbyt to mądre, ale co mieli robić? Sam wiesz, jak jest. Wczoraj wieczorem, kiedy wrócili do domu, Shanelle nie było. Około ósmej zgłosili jej zaginięcie policji. Tacy są tutejsi rodzice. Rozejrzałem się wokoło. Wzrokiem odszukałem parę, o której mówił Rakeem. Sami byli jeszcze dzieciakami. Wyglądali na kompletnie załamanych. Wiedziałem, że po tej strasznej nocy już nigdy nie będą tacy jak przedtem. Nikt nie potrafiłby o tym zapomnieć. - Czy podejrzewacie któregoś z rodziców? - Musiałem o to zapytać. Rakeem pokręcił głową. - Nie sądzę, Alex. Shanelle była całym ich światem. - Mimo wszystko sprawdź ich, Rakeem. Oboje. Jak to się stało, że dziewczynka znalazła się tutaj, na dziedzińcu szkolnym? Powell westchnął. - To pierwsza niewiadoma. Druga, to gdzie została zabita. Pozostaje jeszcze, oczywiście, sprawa, kto to zrobił. Wystarczyło spojrzeć na Shanelle, aby zrozumieć, że została zamordowana udzie indziej. Potem morderca podrzucił ciało dziewczynki na dziedziniec szkoły. Tylko to było wiadome na początku tej okropnej sprawy. Czekało nas mnóstwo roboty. Teraz ja przejmowałem dowodzenie. - Czy wiadomo, jak została zabita? - spytałem Rakeema. Detektyw zmarszczył brwi. - Sam zobacz i powiedz mi, co sądzisz na ten temat.

Nie chciałem patrzeć, ale nie miałem wyboru. Pochyliłem się nad ciałem Shanelle. Czułem zapach jej krwi: miała teraz kolor miedzi, wsiąkła w ziemię. Nie mogłem przestać myśleć o Damonie i Jannie, moich dzieciach. Nie potrafiłem zapanować nad ogarniającym mnie uczuciem smutku. Wżerał się w moje ciało jak kwas. Ukląkłem sześcioletniej

na

popękanym

dziewczynki.

betonie,

Shanelle

aby

leżała

przyjrzeć zwinięta

się w

ciału pozycji

embrionalnej. Miała na sobie tylko majteczki w różowe i niebieskie kwiatki. Czerwona wstążka zaplątała się w jej warkoczach. W uszach połyskiwały maleńkie złote kolczyki. Reszta jej rzeczy zniknęła. Morderca najprawdopodobniej zabrał ubranie dziewczynki. Shanelle była mała i śliczna. Nadal pomimo tego, co zrobił z nią zabójca. Przyglądałem się wszystkiemu; domyślałem się, w jaki sposób kilkanaście godzin wcześniej ktoś brutalnie zamordował to dziecko, zgasił ją w jednej strasznej chwili szaleństwa. Delikatnie przesunąłem ciało dziewczynki o kilkanaście centymetrów. Głowa opadła na przeciwną stronę, prawdopodobnie mała miała złamany kręgosłup. Shanelle była maleńka. Ważyła tyle co nic. Brakowało części prawej strony jej twarzy. Można powiedzieć, że została wyrwana. Morderca uderzał Shanelle tak wiele razy i z taką siłą, że prawa strona twarzy była nie do rozpoznania. - Jak ten drań mógł to zrobić takiej małej, ślicznej dziewczynce? mruknąłem pod nosem, głośno wydychając powietrze. - Biedna Shanelle. Biedne dziecko - wyszeptałem sam do siebie. Poczułem, że łzy napływają mi do oczu. Mrugnąłem, żeby je powstrzymać. Nie było czasu na płacz.

Shanelle miała teraz tylko jedno oko. Jej twarz przypominała dwustronną; maskę; dwie połączone twarze. Dwa oblicza dziecka? Dwie twarze? Co to mogło oznaczać? Po waszyngtońskich ulicach chodził kolejny szaleniec. Tym razem był to maniak, który zamordował dziecko.

Rozdział 4 Wysoki,

szczupły

mężczyzna

w

czarnym

płaszczu

przeciwdeszczowym i czarnym kapeluszu chroniącym przed deszczem ostrożnie podszedł do drzwi apartamentu senatora Daniela Fitzpatricka. Dochodziła szósta rano. Sprawdził korytarz i drzwi, szukając śladów włamania czy oznak jakiejkolwiek walki, ale niczego nie znalazł. Myślał o tym, jak bardzo chciałby znaleźć się daleko od tego miejsca. Nie był pewien, co czeka na niego w apartamencie. Miał przeczucie, że to coś strasznego. Przerażająco złego. To było takie nierzeczywiste. Czuł się dziwnie. Tajemnica w tajemnicy. Nie chciał tu być, ale nie miał już odwrotu. Zanotował w pamięci wszystko, co zauważył na korytarzu. Odpryski tynku na dywanie. Osiem innych drzwi po obu stronach hallu. Kiedyś był nawet dobry w takich rutynowych czynnościach. Prowadzenie śledztwa przypominało mu jazdę na rowerze. Za pomocą kawałka plastiku wielkości karty kredytowej, tylko znacznie cieńszego, otworzył drzwi oznaczone numerem 4 J. Pomyślał, że włamanie też przypomina jazdę na rowerze. Nigdy się nie zapominał, jak to robić.

- Jestem w mieszkaniu 4J - powiedział spokojnie do małego radioodbiornika. Był zlany potem. Nogi lekko się pod nim uginały. Czuł odrazę i strach. Na pewno nie znalazł się tutaj dla własnej przyjemności. To nie dzieje się naprawdę, pomyślał. Szybko przeszedł przez przedpokój do małego salonu, na którego wszystkich ścianach wisiały zdjęcia senatora Fitzpatricka. Tu też nie było żadnych śladów włamania ani walki. - Może to być jakiś wstrętny podstęp - zgłosił przez radio. - Mam zresztą nadzieję, że tak właśnie jest. - Przerwał na chwilę. Ooo! Mamy problem. Wszystko wydarzyło się w sypialni i ktokolwiek to zrobił, zostawił po sobie straszliwy bałagan. Wyglądało to o wiele gorzej, niż mógłby się spodziewać. - Jest naprawdę źle. Senator Fitzpatrick nie żyje. Daniel Fitzpatrick został zamordowany. Jego ciało jest zupełnie sztywne. Ma barwę wosku. Wszędzie jest krew. Jezu, pełno krwi. Pochylił się nad zwłokami senatora. Wyczuł zapach kordytu. Miał wrażenie, że czuje jego smak na języku. Najprawdopodobniej woń pochodziła z broni, z której zabito senatora. Niestety, to nie było wszystko. Morderstwo było wyjątkowo brutalne. Ze wszystkich sił starał się zachować zimną krew. Tak jak na rowerze, prawda?, powtarzał w myślach. - Dwa strzały w głowę. Z bliska. Tak jak przy egzekucji - powiedział do radia - Rany postrzałowe w odległości około dwóch centymetrów od siebie.

Westchnął ciężko. Zaczekał chwilę, a potem znowu zaczął mówić. Nie musieli wiedzieć o wszystkim, co teraz widział i czuł. - Senator ma ręce przykute do wezgłowia łóżka. Kajdanki wyglądają na policyjne. Jego ciało jest zupełnie nagie. Wygląda to strasznie. Genitalia zostały oderwane od reszty ciała. Na pościeli jest mnóstwo krwi. Wielka plama. Na dywanie też. Cały jest przesiąknięty krwią. Musiał jeszcze bliżej przysunąć się do pokrytej srebrnymi włosami piersi Fitzpatricka. Nigdy nie czuł się dobrze, gdy był blisko nieboszczyka. Zresztą nie przepadał nawet za towarzystwem żywych. Fitzpatrick miał na szyi coś, co przypominało medalik jakiejś religii. Prawdopodobnie był srebrny. W powietrzu unosił się zapach kobiecych perfum. Wysoki mężczyzna, detektyw, był tego prawie pewien. - Waszyngtońska policja będzie przypuszczała, że była to zemsta zazdrosnego kochanka. Coś w rodzaju zbrodni popełnionej w afekcie powiedział. - Czekajcie, jest coś jeszcze. Chwila. Muszę to sprawdzić. Nic miał pojęcia, dlaczego nie zauważył tego od razu. Na stoliku przy łóżku, obok bezprzewodowego telefonu leżała jakaś kartka. Trudno jej było nie zauważyć, prawda? A jednak wcześniej nie zwrócił na nią uwagi. Podszedł bliżej i podniósł kartkę. Na grubym, czerpanym papierze listowym napisano coś na maszynie. Przeczytał to szybko. Potem, dla pewności, przeczytał jeszcze raz ... Już wiedział, wszystko działo się naprawdę. Ta wiadomość nie była fikcyjna. Ach, kochany Danny, znaliśmy cię zbyt dobrze O jednego beznadziejnego, złodziejskiego i bogatego łajdaka mniej, Ale jeszcze tak wielu zostało.

Jack i Jill przybyli na wzgórze. Aby oczyścić świat z brudu, Pierwszy był Biedny Fitzpatrick. Złe miejsce, zły czas, ale właściwy smród. Wyrazy szacunku, Jack i Jill. Przeczytał wszystko na głos, mówiąc do radia. Po raz kolejny rozejrzał się wokoło, a potem opuścił apartament senatora, zostawiając za sobą horror i śmierć. Kiedy wyszedł na ulicę, zadzwonił do wydziału zabójstw waszyngtońskiej policji. Nie podał swego nazwiska. Nikt nie mógł wiedzieć, że był w mieszkaniu Fitzpatricka, i nikt nie mógł wiedzieć, kim jest. Gdyby ktokolwiek się dowiedział, rozpętałoby się piekło - choć właściwie to już się stało. Wszystko wydawało się takie nierzeczywiste. Przeczuwał, że będzie jeszcze gorzej. Jack i Jill to gwarantowali. O jednego beznadziejnego, złodziejskiego i bogatego łajdaka mniejAle jeszcze tak wielu zostało.

Rozdział 5 Ilekroć zdarza się tragedia taka jak ta, jest ktoś, kto nas prowadzi. Tym razem był to mężczyzna, który stał poza granicą wyznaczoną przez żółtą taśmę i wskazywał na zamordowane dziecko oraz na mnie.

Przypomniałem sobie prorocze słowa Jannie: Stało się coś złego, prawda, tato? Tak, rzeczywiście. Stało się najgorsze. Morderstwo w Szkole im. Sojourner Truth przerażało mnie i byłem pewien, że pozostałych również. Dziedziniec szkolny stał się najbardziej ponurym miejscem na świecie. Przytłumione dźwięki policyjnych krótkofalówek zakłócały ciszę. Oddychałem z trudem. Ciągle jeszcze czułem zapach krwi dziewczynki. Wypełniał moje nozdrza, gardło, ale przede wszystkim głowę. Rodzice Shanelle Green stali niedaleko ode mnie. Płakali. Płakało także wiele osób z sąsiedztwa, nawet ci, którzy nie znali dziewczynki. W wielu miastach większości cywilizowanych państw zabójstwo małego dziecka byłoby katastrofą, ale nie w Waszyngtonie, gdzie setki dzieci co roku ginęły w brutalny sposób. - Musimy przeczesać jak największy obszar. Tyle, ile zdołamy powiedziałem do Rakeema Powella. - Sampson i ja też się tym zajmiemy. - Rozumiem. Wchodzimy jak największą liczbą ludzi. Sen i tak traci w obecnych czasach na wartości. - Ruszajmy, John. Musimy od czegoś zacząć - zwróciłem się do Sampsona. Nie sprzeciwił się. Zagadki morderstw takich jak to zwykle rozwiązywano w ciągu pierwszej doby albo wcale. Obaj dobrze o tym wiedzieliśmy. Od szóstej rano Sampson, ja i inni policjanci sprawdzaliśmy najbliższe okolice szkoły. Dokładnie, dom po domu, ulica po ulicy. Musieliśmy zrobić wszystko, co było w naszej mocy, spróbować

rozwiązać tajemnicę tego ohydnego morderstwa jak najszybciej. Około dziesiątej rano dowiedzieliśmy się o innej szokującej zbrodni popełnionej w

Waszyngtonie

zeszłej

nocy.

Zamordowano

senatora

Daniela

Fitzpatricka. To była naprawdę piekielna noc. - To nie nasza sprawa - powiedział Sampson, patrząc na mnie chłodno. - Nie nasz problem. Kto inny się tym zajmuje. Nie zaprzeczyłem. Nikt, z kim Sampson i ja rozmawialiśmy tego ranka, nie zauważył niczego niezwykłego w okolicach Szkoły im. Sojourner Truth. Wysłuchaliśmy zwykłych narzekań na dealerów narkotyków, na podejrzanych włóczęgów snujących się po dzielnicy, na cwaniaczków, którzy pracowali przy Ósmej Ulicy, na rosnącą liczbę rozbojów ulicznych. To samo, co zwykle. - Ludzie kochali małą Shanelle - powiedziała Hiszpanka w nieokreślonym wieku, która od lat prowadziła sklep niedaleko szkoły. Zawsze kupowała tu gumisie. Miała taki miły uśmiech, wie pan? Nie wiedziałem. Nigdy nie widziałem uśmiechu Shanelle Green. Jednak potrafili ni go sobie wyobrazić. Nie mogłem wymazać z pamięci obrazu zmasakrowanej i twarzy dziewczynki. Nosiłem go w głowie, tak jak ludzie noszą zdjęcia w portfelach. Wujek Jimmie Kee, wpływowy starszy człowiek pochodzenia koreańsko-amerykańskiego, właściciel wielu lokalnych interesów, chętnie z nami rozmawiał. Jimmie był naszym dobrym znajomym. Od czasu do czasu chodziliśmy razem na mecze Redskinsów albo Bulletsów. Wymienił nazwisko, które już figurowało w naszych rejestrach.

- Może to ten kiepski aktorzyna, Chuck Siekiera? Razem z wujkiem Jimmiem staliśmy na tyłach Ho-Woo-Jung, jego popularnej restauracji przy Ósmej Ulicy. Przeczytałem napis na ścianie budynku: imigracja jest najszczerszą formą pochlebstwa. - Nikt jeszcze nie przyskrzynił tego gnoja. Już wcześniej zabijał dzieci. To najgorszy bandyta w Waszyngtonie. Oprócz prezydenta, ma się rozumieć - Jimmie zachichotał złośliwie. - Nie znaleziono żadnych ciał. Nie ma dowodów - wtrącił Sampson. Nie wiemy nawet, czy ten Chuck istnieje. To była prawda. Przez lata po dzielnicy krążyły pogłoski o szaleńcu molestującym dzieci, który pracował w okolicach Northfield Village, ale nigdy nie mogliśmy się dowiedzieć o nim niczego konkretnego. Nigdy nie natrafiliśmy na żadne dowody jego przestępstw. - Chuck istnieje - upierał się wujek Jimmie. Jego ciemne oczy zwęziły się leszcze bardziej. - Jest tak samo prawdziwy, jak diabeł. Czasami widzę Siekierę w moich snach, Alex. Widzę jego i leżące wokoło dzieci. - Może wiesz coś więcej o tym Chucku? Gdzie go widywano? Znasz kogoś, kto go widział? - zapytałem. - Pomóż nam, jeżeli możesz, Jimmie. - O, bardzo chętnie to zrobię. - Pokiwał głową i wydął wargi. Miał potrójny podbródek. Zwykle ubierał się w czekoladowy garnitur i filcowy kapelusz, który podnosił się, kiedy wujek mówił. - Medytujesz jeszcze, Alex? Kontaktujesz się z energią chi? - spytał mnie po chwili.

- Zastanawiam się nad tym, myślę o moim chi, Jimmie. Wydaje mi się, że to chi jest teraz na niskim poziomie. Powiedz nam, co wiesz o Chucku. - Znam wiele złych opowieści o Chucku Siekierze. Chłopaki cały czas się go boją. Nawet ci, którzy są w gangach. Młode matki i babcie roznoszą ulotki po placach zabaw. Przynoszą je do moich sklepów. Smutne historie o zaginionych dzieciach. Zawsze im na to pozwalam, panowie detektywi. Człowiek, który krzywdzi dzieci, jest najgorszy ze wszystkich. Zgodzisz się, Alex? A może jesteś! innego zdania? - Nie, masz rację. Dlatego właśnie Sampson i ja trafiliśmy dziś do ciebie. Sporo wiedziałem na temat Chucka Siekiery, który wykorzystywał dzieci. Według nie potwierdzonych plotek, odcinał genitalia dzieciakom z sąsiedztwa. Małym chłopcom i dziewczynkom. Nie miał żadnych preferencji co do płci. Nie wiadomo, ile było prawdy w tych opowieściach. Wiedziano tylko, że rzeczywiście wiele dzieci było molestowanych w dzielnicach Northfield i Soutlmew Terrace, niedaleko stąd. Dzieciaki po prostu znikały. Policja

w

tym

rejonie

nie

miała

wystarczająco

wielu

sprzymierzeńców, aby stworzyć efektywną grupę śledczą, która mogłaby odnaleźć Chucka, o ile oni w ogóle istniał. Wielokrotnie staraliśmy się na niego zasadzić, ale nic z tego nie wynikało. W południowo-wschodniej części Waszyngtonu zawsze brakowało detektywów, a ci, którzy byli, nie palili się do pracy. Niesprawiedliwość zawsze doprowadzała mnie do szału.

- Wygląda to na kolejne niewykonalne zadanie. Mission Impossible w innej obsadzie - powiedział Sampson, kiedy szliśmy wzdłuż Ulicy G. Kierowaliśmy się w stronę portowych baraków. - Jesteśmy sami, a mamy złapać jakąś chimerę. - Nieźle to ująłeś. - Uśmiechnąłem się do Człowieka Góry. Miał niesamowitą wyobraźnię. Zawsze wymyślał niestworzone rzeczy. - Pomyślałem, że spodoba ci się takie określenie, w końcu jesteś przecież kulturalnym i wykształconym osobnikiem. Siorbaliśmy ziołową herbatę w restauracji Jimmiego, przyglądając się przy i okazji ulicy za oknem. Wyglądaliśmy jak detektywi. Mieliśmy postawione | kołnierze płaszczy i wiele innych cech właściwych wielkim, groźnym detekty-wom. Chciałem, by ludzie zauważyli, że kręcimy się po okolicy. - Żadnych wskazówek, śladów czy poszlak - powiedziałem. Podobnie jak Sampson uważałem, że obecna sytuacja nie wyglądała najlepiej. - I co? Przyjmujemy sprawę mimo wszystko? - Zawsze tak robimy. - Oczy Sampsona nagle dziwnie zapłonęły. Były teraz niemal straszne. - Uważaj, Chuck, pilnuj swego mitycznego tyłka, bo obraliśmy go sobie za cel. - Tak jest, pilnuj swego mitycznego tyłka. - Właśnie tak, kochasiu. Właśnie tak.

Rozdział 6 Wspaniale było znowu pracować na ulicach Southeast razem z Sampsonem. Zawsze tak się myślałem, nawet kiedy zajmowaliśmy się

jakimiś potwornymi morderstwami, które sprawiały, że gotowałem się z wściekłości i bezsilności wobec ludzkiego okrucieństwa. Nasza ostatnia większa sprawa toczyła się w Północnej Karolinie i Kalifornii, ale Sampson był obecny tylko na początku i potem pod koniec. Przyjaźniliśmy się od dzieciństwa. Mieliśmy po dziewięć czy dziesięć lat, kiedy się poznaliśmy. Dorastaliśmy w tej samej dzielnicy. Miałem wrażenie, że z każdym rokiem coraz bardziej zbliżamy się do siebie. - Jaki jest nasz główny cel w tym wszystkim, kochasiu? - spytał Sampson, kiedy szliśmy wzdłuż Ulicy G. Miał na sobie czarny skórzany płaszcz, okulary przeciwsłoneczne i czarną, połyskującą bandankę na głowie. Wszystko to pasowało do niego. - Skąd będziemy wiedzieli, że dziś zrobiliśmy to, co trzeba? - Rozgłosimy, że osobiście szukamy mordercy z Sojourner Truth powiedziałem. - Pokażemy wszystkim nasze piękne buźki. Zrobimy wszystko, żeby tutejsi mieszkańcy czuli się tak bezpieczni, jak to tylko możliwe. - Ha, a potem dorwiemy Chucka Siekierę i odrąbiemy mu co nieco. Sampson rozjaśnił się na myśl o tym. - I nie myśl, że żartuję. Nie wątpiłem w jego słowa ani przez minutę. Kiedy tego wieczoru trafiłem w końcu do domu, było po dziesiątej. Nana Mama czekała na mnie. Damona i Jannie posłała już do łóżek. Napięcie malujące się na jej twarzy świadczyło o tym, że sama nie mogła się położyć, co jak na nią było dość niezwykłe. Nana potrafiłaby chyba spać w oku cyklonu. Czasami ona sama przypominała taki cyklon.

- Cześć kochanie - przywitała mnie. - Miałeś kiepski dzień, co? Widzę to jak im dłoni. Nana umiała być niewiarygodnie łagodna i miła. Podobało mi się to, że obie strony jej osobowości są równie dobre. Nigdy nie dało się przewidzieć, która z nich przeważy. Usiedliśmy

razem

na

kanapie

w

pokoju

dziennym.

Moja

osiemdziesięciojednoletnia babcia wzięła mnie za rękę. Powiedziałem jej o wszystkim, czego dotychczas się dowiedziałem. Drżała lekko, co także było u niej nowością. Nie była bojaźliwą osobą, pod żadnym względem. Rzadko okazywała komukolwiek, że się czegoś obawia, nawet ja często o tym nie wiedziałem. Nana Mama zawsze potrafiła zachować zimną krew, a w trudnych sytuacjach stawała się jeszcze twardsza. Miałem wrażenie, że promieniuje jakąś dziwną energią. - Bardzo mnie martwi to morderstwo w szkole Sojourner Truth powiedziała Nana spuszczając głowę. - Wiem, ja też nie mogłem przestać o tym myśleć przez cały dzień. Postaram się zrobić w tej sprawie wszystko, co w mojej mocy. - Co wiesz o Sojourner Truth, Alex? - Wiem, że była ona dość wpływową zwolenniczką zniesienia niewolnictwa. Sama też była niewolnicą. - O Sojourner Truth powinno się mówić, ilekroć wspomina się Susan B. Anthony czy Elizabeth Cady Stanton. Nie umiała czytać, więc nauczyła się prawie całej Biblii na pamięć. To przede wszystkim ona przyczyniła się do zniesienia Kongregacji w komunikacji miejskiej w Waszyngtonie. A teraz takie straszne wydarzenie w szkole nazwanej jej imieniem.

- Musisz go złapać, Alex - szepnęła nagle Nana głosem, w którym pobrzmiewała desperacja. - Proszę cię, złap tego potwora. Nie mogę nawet wymówić jego imienia spokojnie. Ten Chuck jest realny, Alex. Nie jest tylko jakimś tam wymyślonym straszydłem. Zamierzałem zrobić wszystko, co było w mojej mocy, aby go odnaleźć. Pracowałem nad sprawą morderstwa. Chciałem schwytać tę przerażającą chimerę. Mój umysł pracował na najwyższych obrotach. Najpierw molestowanie dzieci. Chłopców i dziewczynek. Potem morderstwo. Chuck Siekiera. Czy rzeczywiście istniał, czy też został wymyślony przez wystraszone dzieciaki? Czy to on zamordował Shanelle Green? Kiedy Nana poszła spać, przez jakiś czas stukałem w klawisze pianina stojącego na werandzie. Zagrałem „Jazz Baby" i „The Man I Love", ale tego wieczoru muzyka nie pomagała w rozwiązywaniu zagadek. Zanim zasnąłem, przypomniałem sobie o innym morderstwie. Senator Daniel Fitzpatrick został zamordowany w Georgetown. Co za koszmarny dzień. Ich dwoje.

Rozdział 7 Jack i Jill. Sam i Sara. Kimkolwiek naprawdę byli, leżeli teraz na pięknym perskim dywanie w jej małym mieszkanku w Waszyngtonie. Był to ich bezpieczny dom. Ogień w kominku buzował; pachnące drwa jabłoni spalały się z trzaskiem. Grali w grę planszową rozłożoną na dywanie przykrywającym drewniany

parkiet. Była to gra pod każdym względem niezwykła. Gra na śmierć i życie, tak ją nazywali. I właśnie taka była. - Czuję się jak cholerny waszyngtoński yuppie z uniwersytetu w Georgetown - powiedział Sam Harrison i uśmiechnął się, widząc oczyma wyobraźni siebie w takiej właśnie roli. - Hej, ja też pasuję do tego opisu. - Sara Rosen wydęła policzki. Żartowała. Ani ona, ani Sam nie chcieli wyglądać jak tysiące młodych ludzi sukcesu, których zwano yuppies. Sam na pewno do nich nie należał. W kuchni piekła się perliczka, a jej aromat napełniał powietrze słodyczą. Sam i Sara grali w swoją grę na dywanie. Nie przypominała ona Monopolu ani Ryzyka. Tak naprawdę, miała wyłonić ich kolejną ofiarę. Po kolei rzucali kośćmi, a potem przesuwali pionek po ułożonych w prostokąt fotografiach. Zdjęcia przedstawiały sławnych ludzi. Gra była bardzo ważna dla Jacka i Jill. Gra losowa. Dzięki niej policja i FBI nie mogły przewidzieć ich kolejnego ruchu ani odgadnąć motywu zbrodni. Zakładając, że mieli motyw. Oczywiście, taki motyw istniał. Sam po raz kolejny rzucił kośćmi i przesunął pionek. Sara przyglądała się, jak ciepłe błyski bijące od ognia tańczą na jego twarzy. Jej oczy zaszły mgłą. Przypomniała sobie ich pierwsze spotkanie. Początek tego wszystkiego, co działo się potem. Uzgodnili, że spotkają się w kawiarence przy księgarni w centrum Waszyngtonu. Sara przybyła na miejsce pierwsza. Serce podchodziło jej do gardła. Wszystko w tym spotkaniu było szalone, niebezpiecznie szalone i ogromne porywające. Nie mogła przegapić takiej szansy, takiej okazji, a zwłaszcza takiej sprawy. Ta sprawa była dla niej wszystkim.

Przed pierwszym spotkaniem nie miała pojęcia, jak wygląda Sam Harrison. Kiedy usiadł przy jej stoliku, była zaskoczona i zadowolona. Podniecał ją. Przedtem widziała, jak podszedł do barku i zamówił kawę. Nie miała najmniejszej nadziei, że ten przystojny mężczyzna przy ladzie to właśnie Sam Harrison. On był Żołnierzem. Jej przyszłym partnerem. Doskonale pasował do otoczenia tamtej księgami. Zresztą, on pasował wszędzie. Nie wyglądał jak morderca, ale przecież ona też nie sprawiała takiego wrażenia. Przypomina mi trochę pilota, pomyślała wtedy Sara mierząc go wzrokiem. Może żołnierza? Albo znakomitego waszyngtońskiego prawnika? Miał ponad sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, był szczupły i piękne zbudowany. Ostre rysy twarzy świadczyły o pewności siebie. Sam miał też najjaśniejsze, najczystsze niebieskie oczy, jakie tylko można sobie wyobrazić. Była w nim jakaś delikatność i wrażliwość. Spodobał jej się od pierwszej chwili. Wiedziała, że zgadzają się co do ważnych w życiu rzeczy, wierzą w tę samą sprawę. - Patrzysz na mnie tak, jakbyś spodziewała się zobaczyć kogoś złego i była zaskoczona, że taki nie jestem - powiedział siadając przy stoliku naprzeciwko niej. - Nie jestem zły, Saro. Proszę mów, mi Sam. Tak naprawdę jestem całkiem dobrym facetem. Sam nie był tylko dobry. Był wspaniały - niezwykle inteligentny, silny, zawsze delikatny i uważający na to, co ona czuje, a przede wszystkim zaangażowany w ich sprawę. Już po tygodniu od pierwszego spotkania Sara Rosen była w nim zakochana. Wiedziała, że nie powinna

się angażować, ale nic nie mogła na to poradzić. Tak oto zaczęło się ich sekretne życie. Grali w grę życia i śmierci, podczas gdy perliczka wolno obracała się na rożnie. Siedzieli przed kominkiem, od którego rozchodziło się przyjemne ciepło. Wyobrażali sobie, jak się kochają - przynajmniej ona to robiła. Myślała o tym, jak to by było żyć z Samem, z Jackiem, przez cały czas. Uwielbiała te chwile, kiedy był w niej. - Tym rzutem powinniśmy rozstrzygnąć sprawę - powiedział Sam i podał jej kości do gry. - Twoja kolej. Sześć rzutów dla każdego z nas. Teraz ty czynisz honory, Saro. - No to zaczynamy. - Tak jest, znowu zaczynamy. Serce Sary Rosen zaczęło bić mocniej. Czuła je niemal pod bluzką. Przez jej głowę przemknęła paraliżująca myśl, że ten rzut kośćmi był właściwie samym aktem morderstwa. Czuła się, jakby właśnie pociągała za spust. Kto będzie następny? Wszystko spoczywa w jej rękach, nieprawdaż? Kim będzie ich kolejna ofiara? Bardzo mocno ścisnęła w dłoni trzy kości. Potem potrząsnęła nimi i wypuściła na dywan. Patrzyła, jak podskakiwały i toczyły się, aż w końcu dość nagle zatrzymały się, tak jakby ktoś pociągnął za niewidzialne sznurki. Szybko dodała wszystkie oczka – dziewięć. Podniosła pionek i odliczyła dziewięć miejsc, dziewięć fotografii. Patrzyła na twarz ich kolejnej ofiary, kolejnej sławy, która niedługo miała zginąć. Była to kobieta!

Wszystko służy naszej sprawie, pomyślała, ale jej serce nie przestawało mocno bić. Następną ofiarą była bardzo sławna kobieta. Po raz kolejny mieli zaszokować i przerazić cały Waszyngton, cały świat.

Rozdział 8 Razem z Sampsonem weszliśmy do przesłoniętego mgłą parku Garfield, który graniczył z rzeką Anaeostia oraz z autostradą Eisenhowera. Park ten znajdował się niedaleko Szkoły im. Sojourner Truth. Prawda ma kolor szary, myślałem wchodząc w krąg mgły. Zawsze szary. Nie był to nasz poranny bieg dla zachowania kondycji - spieszyliśmy do miejsca, w którym jakiś szaleniec zamordował Shanelle Green roztrzaskując jej czaszkę. Wokoło kręciło się sporo policjantów. Kapitan i inni detektywi dotarli na miejsce zbrodni przed nami. Od razu pojawiło się też kilkunastu gapiów. Policyjne psy przywiezione wcześniej aż z Georgii poprowadziły na miejsce, gdzie popełnione zostało morderstwo. Zza kępy choinek, przy której zabójca napadł na dziewczynkę, widziałem Szóstą Ulicę. W oddali widać też było Szkołę im. Sojourner Truth. - Czyżby przeniósł ciało stąd na dziedziniec szkolny? - zastanawiał się Sampson. Z tonu jego głosu wywnioskowałem, że nie bardzo wierzył w taką możliwość. Mnie też wydawała się mało prawdopodobna. Ale w jaki sposób ciało dziewczynki znalazło się przy szkole? Jaskrawy czerwony balon unosił się mniej więcej metr ponad gęstwiną drzew, między którymi wydarzyło się to okropne morderstwo.

- Sądzisz, że to zaznacza miejsce? - zapytał Sampson. - Czy balon miał być czymś w rodzaju znaku? - Nie wiem ... Może - mruknąłem odginając gęste gałęzie świerków i wchodząc do kryjówki mordercy. W zimnym powietrzu unosił się ciężki zapach żywicy. Przypomniał mi, że zaczyna się właśnie okres świąteczny. Czułem obecność zabójcy pomiędzy drzewami. Miałem wrażenie, że rzuca mi wyzwanie. Wyczuwałem też obecność Shanelle. Może pragnęła mi coś powiedzieć. Chciałem zostać w tym miejscu sam na kilka minut. Mały prześwit pomiędzy drzewami - właśnie tu dokonano morderstwa. Ślady wyschniętej krwi na trawie, a nawet na najbliższych gałęziach. Zwabił ją tutaj. Jak mu się to udało? Przecież na pewno była przestraszona i nieufna, chyba że znała go, bo był z tej okolicy. Nagle

doznałem

olśnienia.

Balon!

Tylko

zgadywałem,

ale

wiedziałem, że się nie mylę. Czerwony balon był przynętą. Zabójca użył go aby zwabić dziewczynkę. Kucnąłem i zamarłem bez ruchu pod namiotem zielonych gałęzi. Mordercy musiało się tu podobać. Ukrywał się w cieniu. Pewnie nie lubi siebie. Woli kryć się w ciemnościach. Być może podoba mu się własny umysł czy myśli, a nie to, jak wygląda. Może w jego fizycznym wyglądzie jest coś, co go wyróżnia. Niczego nie mogłem być pewien, ale trafiłem chyba na właściwy trop. Wszystko wydawało się układać powoli w całość, kiedy tak siedziałem skulony na miejscu zbrodni. Krył się właśnie tutaj. Może jest w nim coś,

co ludzie mogliby łatwo zapamiętać. Jeżeli tak, mieliśmy już jakąś wskazówkę. Znowu przypomniała mi się rozbita głowa Shanelle Green. Potem nie wiedzieć skąd pojawił się obraz mojej zmarłej żony, Marii. Czułem, jak rośnie we mnie gniew, jak ucisk w gardle staje się coraz większy. Pomyślałem o Jannie i Damonie. W mojej świadomości pojawiła się jeszcze jedna myśl na temat zabójcy: gniew zwykle wiąże się z poczuciem własnej wartości. Dziwne, ale prawdziwe. Zabójca był zły, ponieważ wierzył w siebie bardziej niż inni, niż cała reszta świata. Wstałem, rozgarnąłem gałęzie i wyszedłem na parkową aleję. Miałem już dość. - Ściągnijcie ten balon - poprosiłem patrolowego. - Ten cholerny balon jest dowodem.

Rozdział 9 Może w jego wyglądzie jest coś, co wyróżnia go spośród innych. Teraz byłem tego prawie pewien. To było coś, od czego mogłem zacząć. Tego popołudnia Sampson i ja znowu wyszliśmy na ulice Northfield Village. Waszyngtońska prasa i stacje telewizyjne nie poświęciły zbyt wiele uwagi morderstwu małej dziewczynki. Wszędzie było pełno relacji na temat zabójstwa senatora Fitzpatricka oraz pary morderców, których nazywano Jack i Jill. Sprawa Shanelle Green nie wzbudzała aż takich emocji.

Tylko dla mnie i dla Sampsona miała ona wielkie znaczenie. Obaj widzieliśmy zmasakrowane ciało Shanelle, byliśmy świadkami rozpaczy jej rodziców. Postanowiliśmy dotrzeć do naszych informatorów i porozmawiać z sąsiadami. Chcieliśmy, żeby ludzie widzieli nas w okolicy. - Uwielbiam morderstwa - mruknął Sampson, kiedy przechodziliśmy obok auta miejscowego dealera. Ze środka dobywała się głośna muzyka rapowa. - Uwielbiam łazić po tych koszmarnych ulicach, kiedy jest tak cholernie zimno, uwielbiam to ponuractwo, smród i piekielne dźwięki. Jego twarz miała spokojny, niemal filozoficzny wyraz. Pod płaszczem miał bluzę z napisem, który mogliśmy uznać za hasło tego dnia: NIE WCISKAJ MI GÓWNA BO NIE DZIAŁAM W GÓWNIANYM INTERESIE Celnie, dokładnie i bez zbędnych słów. Taki właśnie był Sampson. Żaden z nas nie miał ochoty na rozmowę. Śledztwo nie szło najlepiej. Taka jednak była nasza praca. Częściej szło nam źle niż dobrze. Około czwartej po południu dotarliśmy do Capitol City. Cap był chyba najobrzydliwszym i najbardziej obskurnym sklepem w całym Waszyngtonie - a to oznaczało, że jest naprawdę ohydny. Nazwy

towarów

zwykle

wypisywano

różową

kredą

na

szaroniebieskiej ścianie naprzeciwko wejścia. Tego dnia po szczególnie niskich cenach oferowano zimne piwo i wodę sodową, figi, wieprzowe kotlety, Tampaxy oraz Lotto - czyli podstawowy i kompletny zestaw śniadaniowy. Młody chłopak w okularach od Wayfarera, z ogoloną na zero głową i z kozią bródką od razu przyciągnął naszą uwagę. Obok niego stał

mężczyzna, któremu i ust, niczym cygaro, wystawał baton czekoladowy. Ten z ogoloną głową kiwnął w naszym kierunku, chciał z nami pogadać, ale nie tutaj. - Uwierzysz takiemu obwiesiowi? - spytał Sampson, kiedy szliśmy za łysym w bezpiecznej odległości. - Uwierzyłbyś Alvinowi Jacksonowi? - Uwierzę wszystkim. - Mrugnąłem porozumiewawczo. Sampson nie zareagował. - Masz chyba nieźle nasrane, kochasiu - stwierdził. Przez cały czas był śmiertelnie poważny. - Ja tylko staram się postępować właściwie. - Ach tak. No to powiem ci, że za bardzo się starasz. - I właśnie dlatego tak mnie uwielbiasz. - Zgadza się. - Sampson w końcu się uśmiechnął. Jeżeli uwielbianie ciebie jest błędem, to chcę popełniać błędy - zanucił. Za rogiem czekał na nas Alvin Jackson. Od czasu do czasu wykorzystywaliśmy go jako informatora. Alvin nie był złym człowiekiem, ale prowadził bardzo niebezpieczne życie, które mogło się dla niego źle skończyć. W szkole średniej był całkiem niezłym kierowcą wyścigowym. Trenował na ulicach. Później zaczęło mu się gorzej powodzić, zaczął nawet sprzedawać marihuanę. Pod wieloma względami Alvin Jackson ciągle jeszcze był dziecinny. Zawsze należało o tym pamiętać w przypadku takich ludzi jak on, nawet wtedy, gdy sprawiali wrażenie potężnych i niebezpiecznych. - Tamałashanelle - powiedział Alvin, łącząc trzy słowa w jedno. Ciągle o tym myślę. Kto ją załatwił?

Kurtka Alvina była rozpięta. Chłopak nosił się zgodnie z obowiązującą modą na luźne ciuchy. Znad paska spodni wystawały mu majtki w czerwone i białe pasy. Prawdopodobnie inspiracją dla tej mody były zwisające spodnie więźniów, którym odbierano paski. Oto jakie wzorce do naśladowania oferowano w naszej okolicy. - Tak. Słyszałeś coś o niej, Alvin, tylko mi nie sadź bajeczek - odparł Sampson. - Człowieku, ja mam coś solidnego - Alvin Jackson spojrzał na mnie, jakby szukając poparcia. Jego ogolona głowa ani na chwilę nie przestawała się kołysać. Kolczyki w uszach chłopaka pobrzękiwały. Długie i umięśnione ręce Alvina wykonywały gwałtowne gesty. W jakimś dziwacznym rytmie Jackson podnosił stopę i z powrotem stawiał ją na chodniku. - Doceniamy to - powiedziałem. - Zapalisz? Wyciągnąłem w jego stronę camele. Starałem się nie wyglądać jak sztywniak. Alvin wziął papierosa. Sam nie paliłem, ale zawsze nosiłem przy sobie paczkę. Chłopak kopcił jak komin, gdy był w szkole średniej. Takie rzeczy się zauważało. - Mała Shanelle mieszkała w tym samym domu, co moja ciotka. W Northfield, prawda? Chyba wiem, kto może być odpowiedzialny za to, co się z nią stało. Rozumiecie, o czym mówię? - Jak na razie tak. - Sampson kiwnął głową. Próbował być miły. Nawet kapuściany łeb zrozumiałby paplaninę Alvina. - Może nam powiesz, co masz? - spytałem. - Może nam trochę pomożesz?

- Sam pokażę wam Chucka. Ha, co wy na to? - Uśmiechnął się i spojrzał na mnie. - Ale zrobię to tylko dlatego, że to ty i Sampson go szukacie. Próbowałem powiedzieć o nim tym innym detektywom, sporo czasu temu. Ale oni nie chcieli słuchać. Człowieku, oni nie mieli czasu dla takiego jak ja. Czułem się jak jego ojciec albo wuj czy starszy brat. Byłem za niego odpowiedzialny i nie za bardzo mi się to podobało. - My mamy dla ciebie czas - powiedziałem. - Słuchamy. Wszyscy trzej ruszyliśmy w kierunku Northfield Village. Była to jedna z najniebezpieczniejszych części Waszyngtonu, ale jakoś nikt się tym nie przejmował na tyle, aby coś w tej sprawie zrobić. Pierwszy departament policji dał za wygraną. Wystarczyło raz zobaczyć Northfield, a przestawało się ich o cokolwiek winić. Nie podobało mi się, że idziemy właśnie tam, ale Alvin Jackson wyglądał jak kłoś, kto musi wypełnić swoją misję. Zastanawiałem się, dlaczego właśnie on. Czy coś przeoczyłem? Alvin wyciągnął długi palec w oskarżycielskim geście. Wskazywał jeden z budynków z żółtej cegły. Był w tak samo opłakanym stanie, jak większość pozostałych. Nad podwójnymi drzwiami frontowymi wisiała niebieska metalowa tablica z napisem: budynek 3. Schody były zniszczone i wyglądały tak, jakby uderzył w me piorun albo jakiś potężny młot. - Mieszka tutaj. Przynajmniej mieszkał. Nazywa się Emmanuel Perez. Czasem pracuje jako portier w Famous. Znacie pizzerię Famous? Ten facet ma prawdziwego hyzia na punkcie małych dzieci. To psychol, ohydny skunks. Potrafi ni źle nastraszyć. Nie cierpi, kiedy się go nazywa

Manny. Wszystkim powtarza, że nazywa się Em-ma-nu-el. Cholernie uparty. - Skąd znasz tego Emmanuela? - spytał Sampson. Alvin nagle zachmurzył się. Jego twarz stała się nieprzystępna. Minęło kilka sekund, zanim się odezwał. - Znałem go kiedyś. Kręcił się po okolicy, kiedy ja byłem jeszcze małym dzieciakiem. Wtedy też lubił się przystawiać. Emmanuel był tutaj od zawsze, rozumiecie? Wiedziałem, co miał na myśli. Teraz go rozumiałem. Chuck Siekiera przestał; być tylko chimerą. Niedaleko znajdowało się asfaltowe boisko. Dzieciaki grały na nim w krokieta, ale nie szło im to za dobrze. Bramka nie miała siatki. Obręcz była powyginana we wszystkie strony. Na tych kortach nie grał nikt dobry. Nagle coś zwróciło uwagę Alvina. - To on, tam - powiedział piskliwym głosem. Był przestraszony. - To ten facet, Emmanuel Perez. Przygląda się dzieciakom. W chwili, kiedy Alvin to powiedział, Perez zauważył nas. Wszystko wydawało się nierzeczywiste, tak jak w złym śnie. Widziałem długawą, rudą brodę Emmanuela. W jego wyglądzie było coś niezwykłego. Coś, co ludzie zapamiętaliby, gdyby widzieli go w parku Garfield. Manny ponuro przyjrzał się Alvinowi, a potem niespodziewanie zaczął uciekać. Emmanuel Perez był bardzo szybki. Ale my też nie byliśmy ślimakami; przynajmniej nie byliśmy nimi, kiedy ostatnio mieliśmy okazję to sprawdzić.

Rozdział 10 Obaj z Sampsonem pobiegliśmy za Perezem. Nieznacznie zbliżyliśmy się do niego. Pędziliśmy zaśmieconą betonową aleją, wijącą się pomiędzy przygnębiająco szarymi budynkami. Byliśmy w całkiem niezłej formie. - Stać! Policja! - krzyknąłem za uciekającym mężczyzną. Straszydło? Chimera? Niewinny z pizzerii? Perez, domniemany morderca i zboczeniec wykorzystujący dzieci, próbował nam się wymknąć. Nie mieliśmy pewności, czy to właśnie on jest Chuckiem Siekierą, ale najwidoczniej miał jakieś powody, aby uciekać przed nami, przed policją. Czyżby udało nam się rozwiązać zagadkę? Wiedziałem, że dzieje się coś dziwnego. Jedna myśl nie dawała mi spokoju. Jeżeli my jesteśmy tak blisko schwytania go już po dwóch dniach od rozpoczęcia śledztwa, to dlaczego nikomu się to wcześniej nie udało? Wydawało mi się, że znam odpowiedź, choć takie wytłumaczenie zupełnie mi nie odpowiadało. Nikt nie dbał o to, co się dzieje w tej przeklętej okolicy. Nikomu na tym nie zależało. - Mamy go! - krzyknął Sampson, kiedy wbiegliśmy pomiędzy wysokie budynki, brnąc w śmieciach i płosząc gołębie. - Ciągle jeszcze go widać - odkrzyknąłem. - Nikomu na tym nie zależało! - Żadnych wątpliwości, kochasiu. Bądźmy dobrej myśli. - Emmanuel jest szybki. Czy to też jest dobra myśl? - Nikomu na tym nie zależało!

- My jesteśmy szybsi, silniejsi, twardsi niż Manny mógłby kiedykolwiek być. - No i lepiej się przechwalamy - odpaliłem zirytowany. - To też, kochasiu. Bez wątpienia. Biegliśmy za Perezem Siekierą aż do Siódmej Ulicy, po której obu stronach wznosiły się cztero- i pięciopiętrowe kamienice. Mijaliśmy jakieś sklepy, kilka podrzędnych barów. Perez nagle skręcił i i zniknął w drzwiach zniszczonego budynku, mniej więcej w połowie ulicy. Większość okien przesłonięta była blachą, przez co dom wyglądał jak potwór z metalowymi zębami w gnijącej szczęce. - Mam wrażenie, że ten gość wie, co robi - krzyknął Sampson. Doskonale zna trasę. - No, to przynajmniej jeden z nas ją zna. Wbiegliśmy za Perezem do walącego się domu. Manny wyprzedzał nas o kilkadziesiąt metrów. Wewnątrz śmierdziało uryną i zgnilizną. Kiedy wspinaliśmy się po stromych, dodatkowo wzmacnianych betonowych schodach, poczułem dziwny ucisk w piersiach. - Ma opracowaną drogę ucieczki! - Tym razem byłem naprawdę wściekły. - Próbuje nam zwiać, a to nie jest zbyt mądre. Nigdy mu się nie uda... mamy cię Manny! - wrzasnął Sampson spoglądając w górę. Jego głos odbijał się echem od ścian wąskiej klatki schodowej. - „Hej, Manny, Manny, Manny"!

- Stój! Policja! Manny Perez, zatrzymaj się! - krzyczał Sampson. Biegł

z

wyciągniętą

bronią,

potężnym,

dziewięciomilimetrowym

glockiem. Słyszeliśmy kroki Pereza nad nami. Jego buty głucho uderzały o betonowe stopnie. Nie odezwał się. Nikogo innego nie było w tej ani w żadnej innej klatce schodowej. Wszyscy mieli gdzieś, kogo ściga policja. - Myślisz, że Perez naprawdę to zrobił? - spytałem Sampsona. - Na pewno zrobił coś. Ucieka, jakby mu ktoś przypalał tyłek. - Mam wrażenie, że to my podpaliliśmy lont. Przez szare metalowe drzwi wybiegliśmy na wielki, nierówny smołowany dach. Niebo miało zimny i twardy odcień błękitu. Wszędzie widać było połyskujące powierzchnie dachów i wokół błękitne niebo. Miałem ochotę oderwać się od tego wszystkiego - odlecieć. Ale brakowało mi skrzydeł. - Gdzie on się, do cholery, podział? Nigdzie go nie widziałem. Gdzie był Emmanuel Perez - zabójca ze Szkoły im. Sojourner Truth? Chimera.

Rozdział 11 - Pieprzcie się, gnidy - wrzasnął Perez. - Słyszycie mnie, gnidy? - Gnidy? - Sampson spojrzał na mnie i zrobił głupią minę. Dostrzegłem Chucka Siekierę. Był na prawo od nas. Biegł po łączniku dachów. Oddalił się od nas o jakieś trzydzieści metrów. Widziałem, jak z niepokojem ogląda się za siebie.

Jego oczy przypominały dwa czarne żuki. Potworne żuki. Ruda broda wydawała się teraz jeszcze dziwniejsza. Może Manny jest zupełnym czubkiem, a może naprawdę tylko portierem w pizzerii? Zapomnij o tym, powiedziałem sobie. Na dachu siedziało czterech nastoletnich chłopców i jedna dziewczyna. Zajmowali się swoimi ciemnymi sprawkami, pewnie ćpali. Miałem nadzieję, że to nie była heroina. Obojętnie obserwowali wielki świat wokół siebie. Właśnie rozgrywała się prawdziwa miejska gra. Policjanci i złodzieje. Zabójcy dzieci. Tym dzieciakom na dachu było wszystko jedno. Razem z Sampsonem biegiem pokonaliśmy jeszcze trzy dachy. Powoli zbliżaliśmy się do Manny'ego. Czułem jak pot spływa mi po czole i policzkach, paliły mnie oczy. - Stój! Bo strzelam! - krzyknąłem. - Emmanuel Perez! Zatrzymaj się! Perez znowu obejrzał się za siebie. Tym razem spojrzał prosto na mnie i uśmiechnął się złośliwie. Potem nagle zniknął za budynkiem z cegły. - Schody pożarowe! - wrzasnął Sampson. Kilka sekund później obaj pędziliśmy na oślep po wąskich, zardzewiałych metalowych stopniach. Perez odsadził nas na sporą odległość. Tutaj był naprawdę szybki. To był jego popis. Sampson i ja byliśmy za wysocy, aby swobodnie mieścić się w zakrętach wąziutkich schodów. Manny pędził o piętro albo nawet dwa piętra niż my.

Chuck na pewno miał opracowaną drogę ucieczki, myślałem. Ćwiczył ją wcześniej. Byłem tego prawie pewien. Jest sprytny. No i ma coś na sumieniu. Te złośliwe oczy! Złe oczy. Co powiedział o nim Alvin Jackson - że Emmanuel Perez zawsze kręcił się po okolicy? Zobaczyliśmy go znowu na Ulicy E. Ruda broda sterczała sztywno, jakby była zrobiona z drewna. Oddalił się od nas o prawie całą długość ulicy. Nadeszły godziny szczytu i wszędzie było pełno samochodów. Manny wsiadł do taksówki - pomarańczowo-czerwonego wraka z napisem cappy's. pojedziemy wszędzie. - Stój, ty pieprzony wiewiórze! - wrzasnął Sampson najgłośniej jak mógł. - Cholerny Manny! Perez przez tylną szybę pokazał wulgarny gest, dając nam do zrozumienia, że ma nas gdzieś. - Gnidy! - krzyknął wychylając się przez okno.

Rozdział 12 Nie mogliśmy tak po prostu pozwolić mu odjechać. Nie mogliśmy. Kiedy w końcu wyszliśmy na ulicę, czułem, jak pot spływał mi po czole, policzkach, szyi, plecach, nogach. Sampson wbiegł przed żółtą taksówkę, której kierowca zahamował z piskiem opon. Dobrze, że nie uderzył Człowieka Góry. - Policja! Detektyw Alex Cross! - usłyszałem własny głos. Obaj z Sampsonem jednocześnie otworzyliśmy tylne drzwi taksówki. - Ruszaj za tamtym wozem. No już, już!

- Tylko go nie zgub! - Sampson zagroził kierowcy. - Nawet nie próbuj. Biedny taksówkarz był przerażony. Nie obejrzał się do tyłu. Nie powiedział ani słowa. Ale manewrował tak, żeby nie stracić z oczu taksówki cappy's. pojedziemy wszędzie. Wpadliśmy w korek na Dziewiątej Ulicy w miejscu, gdzie łączyła się ona z Pennsylvania Avenue. Samochody osobowe i ciężarówki stały na długości prawie trzech przecznic. Zewsząd słychać było dźwięki klaksonów. Jakiś ciągnik z przyczepą miał syrenę mgłową, niczym okręt. - Może lepiej będzie, jak wysiądziemy i spróbujemy go dopaść powiedziałem do Sampsona. - Właśnie zastanawiałem się nad tym samym - zgodził się. - Walimy. Szanse mieliśmy pół na pół, ale tak czy inaczej mogliśmy stracić Chucka z oczu w tym korku. Czułem, jak bije mi serce. Widziałem rozbitą czaszkę małej Shanelle Green. Emmanuel zawsze krążył po okolicy! Te jego złe oczy! Naprawdę chciałem dorwać Chucka Siekierę. Sampson już otworzył drzwi taksówki. Byłem o pół kroku za nim. Może nawet mniej. Chuck pewnie poczuł nasz oddech na plecach, bo wyskoczył z taksówki i zaczął uciekać. Ruszyliśmy za nim, mijając rzędy stojących w korku samochodów. Dźwięki klaksonów były chaotycznym dem dla naszego pościgu wzdłuż Dziewiątej Ulicy. Chuck Siekiera biegł szybko. Złapał drugi oddech. Niespodziewanie skręcił i wbiegł do stalowo-szklanego biurowca. Budynek połyskiwał srebrno i niebiesko. Szaleństwo, czyste szaleństwo. Kiedy wpadliśmy do biurowca, już miałem wyciągniętą legitymację.

- Latynos z radą brodą. Dokąd pobiegł? - krzyknąłem do zaskoczonego strażnika. W wystroju holu królował plusz i drewniane panele. Mężczyzna wskazał na środkową windę. Jechała do góry. Patrzyłem na wyświetlacz pięter: trzecie - czwarte - światełka migały szybko. Wskoczyliśmy do windy najbliżej frontowego wejścia. Całą dłonią uderzyłem przycisk z napisem dach. Zgadywałem, że tam właśnie zmierza Manny. - Alvin mówił, że Perez pracował jako portier w pizzerii Famous powiedziałem. - Na parterze jest ta właśnie pizzeria. - Myślisz, że Chucky trzyma się tego samego scenariusza? Lubi dachy? Wybrał wszystkie, które mu się najbardziej podobają? - Przypuszczam, że ma kilka wariantów ucieczki, opracowanych tak na wszelki wypadek. I chyba rzeczywiście trzyma się swego scenariusza. - Niezła z niego kreatura. Usłyszeliśmy dzwonek windy i obaj wypadliśmy na zewnątrz z wyciągniętą ironią. W oddali widać było Kapitol i Statuę Wolności. Gdybyśmy trafili tu w innych okolicznościach, moglibyśmy podziwiać widoki. Teraz otoczenie wyglądało szaro i trochę przygnębiająco. Nie mogłem przestać myśleć o Shanelle Green. Ciągle widziałem jej zmasakrowaną twarz. Czym on ją uderzył? Ile razy? Dlaczego? Tak bardzo chciałem złapać tego łajdaka, że aż bolało. Czułem ten ból w całym ciele, ale najbardziej w głowie. Oddalaliśmy się od niebieskawego biurowca. Dopiero po chwili zauważyłem Chucka na tle linii wieżowców. Moje serce na moment

przestało bić. Chuck rzeczywiście miał opracowany plan ucieczki. Wszystko sobie wcześniej przemyślał. Na wypadek, gdyby ktoś chciał go dopaść. Tak nie postępowali niewinni ludzie. Manny był naszym zabójcą. - Pieprzcie się, wszarze! - ryknął, śmiejąc się z nas. Potem wziął długi i szybki rozbieg. Stawiał potężne kroki. - Nie - jęknąłem. - Nie, nie, nie. Wiedziałem, co chciał zrobić. Perez zamierzał skoczyć z dachu jednego wieżowca na drugi. - Stój, sukinsynu - krzyknął Sampson. - Stój, bo strzelam! Manny nie zatrzymał się. Patrzyliśmy, jak odbija się od krawędzi dachu. Podbiegliśmy bliżej. Obaj wrzeszczeliśmy z całych sił. Dach kolejnego biurowca znajdował się w pewnej odległości i pod lekkim kątem w stosunku do tego, na którym staliśmy. Budynek był niższy o jedno piętro od naszego. Chuck już znajdował się w powietrzu pomiędzy dwoma domami. - Jezu! - jęknąłem, patrząc prosto w dół. Przerwa między budynkami miała przynajmniej sześć metrów, może więcej. - Spadaj, draniu. Wal w mur - krzyknął Sampson za lecącym Mannym. - Spadaj, Chuck! Musiał to robić już wcześniej. Ćwiczył ucieczkę, myślałem patrząc na niego, nic dziwnego, że nikt go dotąd nie złapał. Ile lat spędził na wolności? Ile dzieciaków wykorzystał albo zamordował? Obaj z Sampsonem mieliśmy broń gotową do strzału, ale żaden z nas nie strzelił. Nie było dowodów na to, że to właśnie Manny jest zabójcą.

On tylko uciekał, nie zauważyłem, by miał broń. Musiał naprawdę mieć nieźle porąbane we łbie, skoro zdecydował się na taki skok. Chuck wyglądał jak zawieszony pomiędzy dwoma domami na wysokości szesnastego piętra. Wysoko, bardzo wysoko. Coś było nie tak. Panicznie machał nogami. Miałem wrażenie, że pedałuje na niewidzialnym rowerze w poprzek nieba. Wyciągnął przed siebie długie ręce. Napiął wszystkie mięśnie. Jedną nogę wypchnął jak najdalej przed siebie. Wyglądał jak facet z plakatu reklamującego buły firmy Nike. Jego ciało wydawało się sztywne, tak jak ciało biegacza utrwalone na fotografii. - Jezu Chryste - szepnął Sampson, odwracając się do mnie. Poczułem na policzku jego ciepły oddech. Ramiona Chucka pozostały wyciągnięte, ale jego palce ledwie zahaczyły o murek ograniczający dach sąsiedniego biurowca. Nogi ciągle jeszcze pedałowały w powietrzu. Chuck Siekiera krzyknął, dźwięk jego głosu sprawił, że na moment zamarliśmy. Tłumiły go jedynie okna i ściany dwóch budynków. Przez całe szesnaście pięter słyszeliśmy jego przeraźliwy ryk. Na próżno machał rękoma i nogami, starając się o coś zaczepić. Nagle jego ciało skręciło się w powietrzu. Patrzył prosto na mnie i ciągle krzyczał, beznadziejnie, żałośnie. Krzyczał ustami, oczami, tą swoją sterczącą brodą, całym ciałem. Chuck ginął na moich oczach. Spadał i spadał. Te pięć sekund trwało całą wieczność.

Miałem wrażenie, że mój żołądek spada razem z Mannym. Dziwnie kręciło mi się w głowić. Wąski prześwit pod nami wirował niczym szara wstęga. Budynki, ściany kanionu, wydawały się strome, ciemne i odległe. Potem usłyszałem głuche uderzenie. Chuck spadł na płyty chodnika. Dźwięk był dziwnie nieziemski. Patrzyłem na połamane ciało rozciągnięte na betonie daleko pod nami, ale nie odczuwałem satysfakcji. Nie było w tym nic ludzkiego. Zostało strzaskane, tak jak jedna strona twarzy Shanelle Green. Przeraźliwe krzyki Chucka ciągle jeszcze dźwięczały w mojej czaszce. - Zatopiony - powiedział Sampson. - Sprawa zamknięta. Punkt dla gnid. Schowałem mój półautomat do futerału. Emmanuel Perez ćwiczył ucieczkę, ale nie przećwiczył jej wystarczająco wiele razy.

Rozdział 13 Niezły żart. Straszny żart. Wszystko to tylko mistyfikacja. Prawdziwy zabójca Shanelle żył i miał się znakomicie. Nie mogło być lepiej. Popełnił zbrodnię, a była to zbrodnia doskonała, nieprawdaż? Morderstwo uszło mu na sucho. Właśnie tak. Nie zapłacił za nie. Wspaniała Waszyngtońska policja złapała i uziemiła jakiegoś pokręconego psychola. Emnianuel Perez zapłacił za swoje grzechy. Nie dostał zniżki. Zapłacił za wszystko życiem. Morderca wiedział, że teraz musi tylko zaczekać, aż sprawa przycichnie. Wiedział już, na czym powinien się skoncentrować. Postanowił przez jakiś czas pozostać w ukryciu - schować się we

własnych myślach. Chodził po pasażu Pentagon City w Arlington. Kiedy szedł wzdłuż Victoria Street, czuł, jak ogarnia go wściekłość. Jego obsesją stała się zemsta - na wszystkich i za wszystko. Na tout le monde -pardon, ale jego francuski nie był najlepszy. Piosenka, jakaś stara melodia, którą rano nadała stacja MTV, utknęła mu w głowie. Przez kilka godzin słowa odbijały się od ścian jego czaszki niczym piłeczki pingpongowe. Niemal słyszał, jak wokalista Beck, beznadziejny wszarz z Los Angeles śpiewa: .Jestem przegrany, mała. Może mnie zabijesz?" Jestem przegrany, mała. Może mnie zabijesz?, powtarzał w myślach słowa. Jestem przegrany, mała. Może mnie zabijesz? Uwielbiał, kiedy takie głupie słowa nabierały nowego znaczenia. Były o nim samym, ale były też o jego potencjalnych ofiarach. Wszystko zamyka się w irytującym błędnym kole, prawda? Życie jest piękne w swej pieprzonej prostocie, prawda? Nieprawda! Życie wcale nie jest piękne. Ani trochę. Obserwował

małego

gówniarza,

potencjalną

ofiarę.

Dzieciak

wyglądał zbyt dobrze, żeby tak po prostu go zostawić. Morderca ze Szkoły im. Sojourner Truth wszedł do sklepu z zabawkami Toys „R" Us w pasażu. Były akurat wakacje, więc w sklepie roiło się od idiotów. Z głośników pod sufitem płynęła irytująca piosenka: - Nie chcę rosnąć, jestem dzieciakiem Toys „R" Us. W kółko to samo. Zupełnie jak bezmyślnie powtarzane wierszyki, które dzieciaki uwielbiały. Szalone ilości idiotycznych zabawek, beznadziejnie zepsute bachory, zadowoleni z

siebie rodzice. To wszystko sprawiło, że zrobiło mu się gorąco. Czuł niemal fizyczny ból. Nie chcę rosnąć, powiedział sam do siebie. Jestem mordercą dzieciaków Toys „R" Us. Obserwował wybranego chłopca, który sam szedł wzdłuż rzędu półek zapchanych grami. Mały mógł mieć jakieś pięć lat. Dobry wiek. Zawór wściekłości w jego mózgu niebezpiecznie się poruszał bum! bum! bum! Okropne gorąco rozlało się po całej klatce piersiowej. Bum! bum! Był spięty i niespokojny. Obie dłonie zaciskał z całych sił. Miał wrażenie, że to samo dzieje się z jego żołądkiem, z jego szyją. Nawet mózg był ściśnięty niewidzialną metalową obręczą. Teraz musisz być ostrożny, ostrzegał sam siebie. Nie popełnij błędu. Pamiętaj - twoje morderstwa muszą być doskonałe.

Rozdział 14 Musiał zachować ostrożność. Numer w zatłoczonym sklepie Toys „R" Us miał być majstersztykiem. Co by było, gdyby nagłe pojawili się rodzice chłopca? Na pewno są gdzieś blisko! Co by było, gdyby go złapali? To nie wchodziło w grę! Nie mogą go złapać! To było dla niego niezwykle ważne. Patrząc na ślicznego chłopca, blondynka o okrągłej buzi, czuł, jak bardzo rodzice małego będą za nim tęsknić i jak bardzo będą go opłakiwać. Wyobrażał sobie relacje pojawiające się w telewizyjnych dziennikach, niemal widział przerażenie na twarzach oglądających je ludzi. To on miał być odpowiedzialny za tyle cierpienia i zamieszania.

Maluch zaczął niespokojnie przystępować z nogi na nogę W oczach miał łzy. Obok niego nie było nikogo, żadnego dorosłego. Biedny mały, zagubiony chłopczyk. Mały smutasek. Zabójca ruszył ku swojej ofierze, powoli i ostrożnie. Teraz już nie mógł się zatrzymać. Serce bito mu jak wielki blaszany bęben. Uwielbiał to podniecenie. Czuł, że jego ręce i nogi trzęsą się lekko. Jakby były z galarety. Teraz widział już tylko chłopca; kręciło mu się w głowie od mieszaniny uczuć strachu, radości, obawy i oczekiwania. Zrób to. Teraz! Pochylił się, podniósł chłopca z podłogi, uśmiechnął się do niego i zaczął mówić coś najsłodziej jak tylko potrafił. - Cześć, jestem Felek Spryciarz. Pracuję tutaj, w Toys „R" Us. Jakie zabawki najbardziej ci się podobają? Mamy tutaj wszystkie rodzaje, z całego świata, ponieważ to jest największy i najfajniejszy sklep z zabawkami. Huraa! Co ty na to? Chodź poszukamy twoich superżałosnych rodziców! Chłopiec odwzajemnił uśmiech. Dzieciakom zawsze błyskawicznie zmieniał się humor. Wielkie oczy malucha błysnęły i stało się coś wspaniałego. - Chcę Wielkiego Maksa - powiedział chłopiec poważnie, tak jakby był małym bogaczem, a nie zwykłym, zagubionym maluchem. - Dobrze. Chodź ze mną. Pójdziemy tam, gdzie Wielki Maks już na nas czeka. A wiesz dlaczego? Bo to jest sklep Toys „R" Us. Morderca przytulił malca i w pośpiechu ruszył między rzędami półek, kierując się do wyjścia. Wiedział, że może mu się udać. Miał szansę

dokonania czegoś bezczelnego i szokującego na oczach setek świadków. Był cudownym Piaskowym Dziadkiem. Dzieciaki go uwielbiały. - Weźmiemy Vac-Mana. Może chcesz też X-mana? A może Człowieka Gumę? Morderca ostrożnie wyjrzał zza rzędu półek. Był zaledwie dziesięć metrów od frontowego wejścia sklepu. Parking pasażu handlowego graniczył z parkiem Columbia, którędy planował uciec. Zrobił kilka kroków, a potem zamarł patrząc przed siebie. Cholera! Para młodych łudzi szła w jego kierunku! Kobieta wyglądała niemal tak samo jak mały chłopiec. Mieli go... Dał się złapać! Mieli go! Wiedział, co powinien zrobić. Nie wahał się ani sekundy. Był spokojny. Przyszedł czas zabawy. Teraz miał odegrać wesołego wieśniaka. - Hej, halo! - Uśmiechną! się szeroko i najwspanialej jak potrafił zaczął odgrywać swoją rolę. - Czy ten mały człowiek jest może waszym synkiem? Zagubił się w dziale z zabawkami mechanicznymi. Nikt go nie szukał. Pomyślałem więc, że lepiej będzie, jak go zabiorę do kierownika sklepu. Maluch płakał. Pani jest jego mamą? Młoda kobieta wyciągnęła ręce po swój najukochańszy skarb i jednocześnie spojrzała z wyrzutem na męża. Aha, zatem mamy winowajcę! Tatuś odpowiadał za zgubienie dziecka. Ojcowie nigdy nie potrafią stanąć na wysokości zadania, prawda? Jego własny tato należał właśnie do takich. - Bardzo dziękuję - powiedziała mama. Raz jeszcze spojrzała na tatę ze złością. - Naprawdę jestem wdzięczna. - Uśmiechnęła się do mordercy.

Z jego twarzy nie schodził najwspanialszy z uśmiechów. Świetnie odgrywał swoją rolę. - Każdy na moim miejscu postąpiłby dokładnie tak samo - rzekł. - To miły maluch. Wspaniały chłopak. Trzymaj się, mały. Pa, pa. Chciał dostać Wielkiego Maksa. Chyba właśnie tego szukał na półkach. - Tak, rzeczywiście chciał Wielkiego Maksa. Jeszcze raz bardzo dziękuję - powiedziała mama. - Pa, pa. - Maluch pomachał mu rączką. - Pa, pa. - Do zobaczenia innym razem - powiedział morderca ze Szkoły im. Sojourner Truth. - Pa, pa. Kretyni! Koszmarni idioci. Żałośni prostacy. Morderca odwrócił się od rodziców malucha. Nie obejrzał się na nich ani razu. Mało brakowało, a narobiłby w spodnie. Teraz zaczynało go to bawić. Nie mógł powstrzymać się od śmiechu. To był jego kolejny plus nawet gdyby któregoś dnia go złapali, nie uwierzyliby, że to on jest mordercą dzieci ze szkoły Truth. Nigdy.

Rozdział 15 Tak, teraz jest o wiele lepiej. Życie znowu wydaje się wspaniałe. Otworzyłem oczy i zobaczyłem Jannie. Patrzyła na mnie. Na rękach trzymała naszą kotkę, Rosie. Jannie lubiła patrzeć na mnie, kiedy spałem. Ja też lubiłem przyglądać się jej, kiedy spała. - Hej, mój kochany skarbie - powiedziałem do niej. - Znasz piosenkę „Someone to Watch Over Me"? Pamiętasz ją? - Zanuciłem kilka taktów.

Jannie kiwnęła głową. Znała tę piosenkę. Słyszała, jak grałem ją na pianinie na naszej werandzie. - Masz gości - odezwała się. Usiadłem na łóżku. - Jak długo czekają? - Dopiero przyszli. Nana wysłała mnie i Rosie na górę, żebyśmy cię obudziły. Robi im kawę. Tobie też. Musisz wstać. - Kto przyszedł? Sampson i Rakeem Powell? - spytałem. Jannie pokręciła główką. Tego ranka była niezwykle nieśmiała. Zupełnie jak nie ona. - To biali - wyjaśniła. Zaczynałem przytomnieć. - Rozumiem. Zapamiętałaś może, jak się nazywają? - spytałem, ale w tym momencie - domyśliłem się nazwisk. Sam rozwiązałem tę zagadkę przynajmniej tak mi się wydawało. - Pan Pittman i pan Clouser - powiedziała Jannie. - Świetnie - pochwaliłem ją. Niedobrze, bardzo niedobrze, pomyślałem. Nie oczekiwałem takich „gości" i prawdę mówiąc, nie miałem ochoty widzieć szefa działu śledczego i jego zastępcy w moim domu. Zwłaszcza nie w sprawie, z którą, jak sądziłem, przyszli. Jannie pochyliła się i pocałowała mnie na dzień dobry. Dwa razy. - Och, jakież to kłamstwa kryją się za tymi buziakami - uśmiechnąłem się do niej. - Żadne - odparła. - Za moimi buziakami żadne.

Przygotowanie się do tego, co czekało na dole, zabrało mi pięć minut. Nana zabawiała naszych gości rozmową. Komisarz Clouser był już w moim domu dwukrotnie. Szef działu śledczego znalazł się tu po raz pierwszy. Domyślałem się, że Clouser zmusił go do przyjścia. Obaj siorbali parującą kawę przyrządzoną przez babcię i uśmiechali się, słuchając jej opowieści. Zastanawiałem się, co tym razem wymyśliła. Wiedziałem, że dla Pittmana i Clousera nastały trudne czasy. - Ja tylko zganiłam tych dżentelmenów za to, że pozwolili Emmanuelowi Perezowi tak długo włóczyć się po naszych ulicach powiedziała, kiedy wszedłem do saloniku. - Obiecali mi, że nic podobnego już się nie wydarzy. Czy mogę im wierzyć, Alex? Pittman i Clouser zachichotali patrząc na mnie. Żaden z nich nie zdawał sobie sprawy, że z takich spraw nie należało się śmiać i że z moją babcią nie można zadzierać ani tym bardziej traktować jej protekcjonalnie. - Nie, nie powinnaś wierzyć w nic, co oni mówią - powiedziałem odwzajemniając jej słodki, fałszywy uśmiech. - Tak myślałam. Żadnemu z nich nie można ufać. Chciałam otrzymać od nich przyrzeczenie na piśmie - stwierdziła Nana. Skinąłem głową i uśmiechnąłem się raz jeszcze, tak jakby Nana właśnie powiedziała dowcip. Wiedziałem jednak, że mówiła śmiertelnie poważnie. Mężczyźni zaśmiali się głośno. Myśleli, że Nana Mama jest nieszkodliwą dziwaczką. Ale mylili się, ona była najbardziej wnikliwym obserwatorem i surowym sędzią. - Czy możemy porozmawiać tutaj? - spytałem ją. - Może wolisz, żebyśmy sobie wyszli do kuchni?

- Nie, ja pójdę do kuchni. - Nana spojrzała na mnie z irytacją. - Miło mi było panów poznać. Panie Pittman, panie Clouser, proszę nie zapominać o obietnicy. Ja na pewno o niej nie zapomnę. Gdy tylko Nana wyszła z pokoju, komisarz zaczął mówić. - Moje gratulacje, Alex. Z tego, co wiem, w mieszkaniu Emmanuela Pereza znalazłeś różne dowody na to, że zajmował się pornografią dziecięcą. - Detektyw Sampson i ja znaleźliśmy - sprostowałem, po czym zamilkłem. Postanowiłem nie ułatwiać im zadania. W stu procentach zgadzałem się z tym, co starała się osiągnąć Nana. - Pewnie zastanawiasz się, co my tutaj robimy. Pozwolę sobie to wyjaśnić - powiedział szef działu śledczego, Pittman. On i ja, łagodnie mówiąc, nie żyliśmy w zgodzie. Nigdy się nie zgadzaliśmy i byłem pewien, że nie moglibyśmy współpracować. Pittman był tyranem i rasistą, choć starał się z tym kryć. Zresztą, to były chyba jego najlepsze cechy. Miałem wrażenie, że ten facet widząc pasek od spodni, nigdy nie mógłby się powstrzymać od uderzenia poniżej. - Bardzo proszę - powiedziałem do szefa. - Myślałem, że akurat byliście w okolicy i postanowiliście wpaść na kawę do mojej babci. Na pewno warto. Pittman nie przestawał się uśmiechać. - Zeszłej nocy otrzymaliśmy oficjalną prośbę od FBI - rzekł. - Chodzi im o to, abyś ty przejął sprawę morderstwa senatora Fitzpatricka. Agent do zadań specjalnych, Kyle Craig, jest pewien, że twoja wiedza i

doświadczenie mogą bardzo pomóc w śledztwie. Chyba nie muszę ci mówić, że ta sprawa jest bardzo ważna, Alex. Pozwoliłem Pittmanowi skończyć, a potem powoli pokręciłem głową na znak, że się nie zgadzam. - Mam tutaj, w Southeast, pół tuzina nie zakończonych dochodzeń w sprawie morderstw - stwierdziłem. - Sprawa, nad którą w tej chwili pracuję, powinna była zostać rozwiązana wiele miesięcy temu. Nie mielibyśmy kolejnej ofiary. Detektyw prowadzący dochodzenie w tamtej sprawie został przeniesiony. No i teraz mamy znowu śledztwo w sprawie morderstwa. Zginęła mała dziewczynka. Miała zaledwie sześć lat. - Ale tu chodzi o naprawdę wielką sprawę, Alex - wtrącił komisarz. Miał śnieżnobiałe włosy. Jego twarz przybrała barwę purpury. Działo się tak zawsze, gdy był wzburzony albo zły. Znałem go już sporo czasu. Zwykle jakoś się między nami układało, nie mieliśmy większych problemów. Ale przeczuwałem, że tym razem będzie inaczej. - Powiedzcie FBI, że nie zamierzam brać udziału w całym tym zamieszaniu z Jackiem i Jill. Sam zadzwonię do Kyle'a i wszystko mu wyjaśnię. Kyle to zrozumie. W Southeast jest wystarczająco dużo morderstw. Tutaj też giną ludzie. Mamy własny bałagan, a nawet własne naprawdę wielkie sprawy. - Pozwól, że cię o coś zapytam, Alex - powiedział komisarz. Uśmiechał się łagodnie, pokazując piękne białe korony na zębach. Mógłbym zagrać na nich słodką melodię Gershwina, choć może jakiś ostrzejszy utwór Little Richarda dałby mi więcej satysfakcji. - Czy ciągle jeszcze chcesz być policjantem?

Trafił mnie. Zapiekło. To było celne uderzenie. - Chcę być dobrym policjantem - odparłem. - Chcę robić coś dobrego, o ile to możliwe. Tak samo jak zawsze. Nic się nie zmieniło. - I to jest właściwa odpowiedź - stwierdził komisarz, tak jakby rozmawiał z dzieckiem, które trzeba pouczyć. - Zostałeś przydzielony do sprawy Jacka i Jill. Zadecydowano o tym na wysokim szczeblu. Masz doświadczenie

w

rozwiązywaniu

zagadek

takich

morderstw,

w

rozgryzaniu psychotycznych lunatyków. Jesteś oficjalnie zwolniony ze wszystkich dotychczas prowadzonych przez ciebie dochodzeń. Teraz musisz tylko być bardzo dobrym gliną, Alex. FBI jest prawie pewne, że Jack i Jill znowu uderzą. Ja też byłem tego pewien. Przeczuwałem, że to samo zrobi morderca ze Szkoły imienia Sojourner Truth.

Rozdział 16 Jeszcze tylko przez jeden dzień wzbraniałem się przed przyjęciem sprawy Jacka i Jill. Właściwie to przez pół dnia. Chciałem wyjaśnić kilka kwestii związanych z moją pracą w Southeast. Ciągle byłem wściekły po rozmowie z Clouserem i Pittmanem. Shanelle Green została zamordowana dlatego, że do poszukiwań Chucka Siekiery nie przydzielono więcej ludzi. Potem pojawił się Alvin Jackson. Cała ta beznadziejna sprawa była bez wątpienia związana z konfliktami na tle rasowym, co sprawiało, że czułem złość i bezsilność. Tego dnia wróciłem do domu wcześniej, aby spędzić wieczór z Naną i dzieciakami. Chciałem się upewnić, że nic im się nie stało. Od czasu

morderstwa w szkole przez cały czas byłem niespokojny. Przynajmniej ta jedna przerażająca historia znalazła rozwiązanie. Ciągle jednak nie mogłem zapomnieć o zamordowanej dziewczynce. Z wielu powodów nie potrafiłem wymazać jej obrazu z pamięci. Przez mniej więcej pół godziny udzielałem moim dzieciakom cotygodniowej lekcji boksu w naszej piwnicy. Damon nigdy nie narzekał, że jego siostra również bierze udział w tych sesjach. Bez gadania wkładał rękawice. Oboje stawali się coraz lepszymi przeciwnikami, co ważniejsze, uczyli się też, kiedy nie należy walczyć. Niewiele dzieci ze szkoły zadzierało z nimi, ale głównie dlatego, że były fajnymi dzieciakami i umiały się odnaleźć w grupie. - Uważaj na pracę nóg, Damon. Twoje zadanie nie polega na zagaszeniu ognia stopami. - Powinno się tańczyć - docięła bratu Jannie. - Krok w prawo. Krok do tyłu. Krok w lewo. - Za chwilę zatańczę na tobie - odparował Damon i oboje zaczęli się głośno śmiać. Chwilę później byliśmy już na górze. Jannie skrzyżowała swoje małe rączki, zmarszczyła brązowe brwi i spojrzała na mnie stanowczo. Bez wątpienia była już pora spania, ale moja córka postanowiła zaprotestować. - Nie, tatusiu. Jeszcze nieee. Jeszcze nieee - prosiła. - Twój zegarek na pewno się spieszy. - Nie, Jannie. Nie, nieee - nie ustąpiłem jej. Nie mogłem ustąpić mojej głównej nemesis. - Mój zegarek się późni. - Niemożliwe, na pewno nie - powiedziała.

- Ależ tak. Nie masz wyjścia. Musisz iść do łóżka. Długie ramię prawa dosięgło i objęło małą recydywistkę. Podniosłem Jannie z kanapy i zaniosłem ją do łóżka dokładnie o ósmej trzydzieści. W domu Crossów rządziło prawo. - Dokąd idziemy, tatusiu? - Jannie zachichotała w moją szyję. - Czy wychodzimy po lody? Ja bym chciała te z biszkoptami. - To chyba musisz je sobie wyśnić. Trzymałem mocno córeczkę, ale jednocześnie nie mogłem przestać myśleć o małej Shanelle Green. Kiedy patrzyłem na nią wtedy, na szkolnym dziedzińcu, byłem przerażony. Bałem się o Jannie. Myśli w mojej głowie wirowały w błędnym kole. Żyłem w strachu przed ludzkimi potworami, które mogły się wedrzeć do naszego domu. Jeden z takich potworów był już tutaj kilka lat temu. Gary Soneji. Wtedy nikomu nic się nie stało. Mieliśmy bardzo dużo szczęścia. Razem z Jannie odmówiliśmy naszą specjalną ulubioną modlitwę. Moja mała dziewczynka uklękła przy łóżku i wyszeptała. - Panie, który jesteś wysoko w niebie, moja babcia i mój tatuś mnie kochają. Nawet Damon mnie kocha. Dziękuję Ci, Boże, za to, że jestem taką miłą osobą, ładną i czasem śmieszną. Zawsze będę się starała postępować właściwie, jeżeli będę mogła. Jannie Cross mówi Ci dobranoc. - Amen, Jannie Cross. - Uśmiechnąłem się do niej. Kochałem ją bardziej niż wszystko na świecie. Bardziej niż życie. Przypominała mi jej mamę w najwspanialszy z możliwych sposobów. - Do zobaczenia rano. Już nie mogę się doczekać.

Jannie rozjaśniła się, a jej oczy nagle otworzyły się szeroko. Wskoczyła do łóżeczka. - Możesz mnie widzieć jeszcze trochę dzisiaj wieczorem. Tylko pozwól mi jeszcze nie iść spać - przekomarzała się. - Mam ochotę na lody dla ochłody. - Moje zabawne kochanie.....powiedziałem całując ją na dobranoc. Jesteś ładna i mądra. Tak bardzo kochałem ich oboje, Jannie i Damona. Wiedziałem, że właśnie dlatego morderca dzieci tak mocno zalazł mi za skórę. Ten szaleniec za bardzo zbliżył się do naszego domu. I pewnie właśnie dlatego poszedłem trochę później na spacer z Damonem. Trzymałem dłoń na jego ramieniu. Miałem wrażenie, że z każdym dniem mój syn staje się silniejszy i bardziej dorosły. Byliśmy dobrymi kumplami. Cieszyłem się, że stosunki między nami układają się właśnie tak. Wolno szliśmy w kierunku szkoły Damona. Po drodze minęliśmy kościół baptystów, na którym ktoś napisał ciemnoczerwoną i czarną farbą: „Mam gdzieś Jezusa, bo on ma gdzieś mnie". W tej dzielnicy wielu myślało podobnie, zwłaszcza wielu młodych i niespokojnych duchem. Jedno z dzieci ze szkoły Damona zginęło. Potworna tragedia, kolejna z wielu, które widział mój syn. Kiedy Damon miał zaledwie sześć lat, był świadkiem, jak młody mężczyzna zastrzelił innego w kłótni o miejsce na parkingu. - Czy boisz się czasem iść do szkoły? Powiedz mi prawdę. Możesz mi powiedzieć, co naprawdę czujesz, Damon - odezwałem się cicho. - Ja

czasem się boję. Przerażają mnie ci rysunkowi kumple, Beavis i Buthead. Ren i Stimpy też. Damon uśmiechnął się i wzruszył ramionami. - Czasem się boję, pewnie. Pierwszego dnia po powrocie cały się trząsłem. Tato, oni nie zamkną naszej szkoły, prawda? W głębi duszy śmiałem się, ale moja twarz pozostała poważna. - Nie, jutro tak jak zwykle będziecie mieli lekcje. I pracę domową. - Ja już odrobiłem - powiedział Damon na swoją obronę. Nana trochę za bardzo uczuliła go na to, jakie stopnie przynosił, ale nie widziałem w tym nic złego. - Przeważnie dostaję same piątki, tak jak ty. - Przeważnie same piątki - zaśmiałem się. - Co to za dziwne zdanie? - Dokładne. - Roześmiał się jak młoda hiena, która właśnie usłyszała dobry dowcip. Chwyciłem go i udałem, że zakładam mu chwyt. Delikatnie przesunąłem dłonią po jego krótkiej czuprynie. Jak na razie nie sprawiał żadnych problemów. Był silny, a przede wszystkim był dobry i uczciwy. Bardzo go kochałem i zawsze starałem się, żeby o tym wiedział. Damon uwolnił się z chwytu. Zrobił dziwaczne dwa kroki w stylu Sugar Raya Leonarda i zaaplikował serię próbnych, krótkich ciosów w mój żołądek. Chciał mi udowodnić, że jest sprytny i silny. Nie miałem co do tego żadnych wątpliwości. Mniej więcej w tej samej chwili zauważyłem, że ktoś wychodzi z budynku szkoły. Była to ta sama kobieta, na którą zwróciłem uwagę tamtego ranka, kiedy znaleziono zamordowaną Shanelle Green. Patrzyła,

jak obaj z Damonem przepychaliśmy się na chodniku. Zatrzymała się, żeby dokładniej nam się przyjrzeć. Była wysoka i szczupła, miała prawie metr osiemdziesiąt wzrostu. W cieniu szkolnego budynku nie widziałem zbyt dobrze jej twarzy. Zapamiętałem ją jednak tamtego ranka. Pamiętałem wrażenie pewności siebie oraz jakiejś dziwnej tajemniczości, która ją otaczała. Pomachała w naszą stronę i Damon odpowiedział jej tak samo. Potem ruszyła w kierunku tego samego ciemnoniebieskiego mercedesa, który stał przy ścianie budynku. - Znasz ją? - spytałem. - To nowa dyrektorka naszej szkoły - poinformował Damon. - Pani Johnson. Skinąłem głową. Pani Johnson. - Pracuje do późna. Jestem pod wrażeniem. Lubisz tę panią Johnson? Patrzyłem, jak kobieta podchodzi do samochodu. Przypomniałem sobie, co usłyszałem o nowej dyrektorce od Nany. Wyrażała się o niej bardzo pozytywnie, nazwała ją godną uwagi i powiedziała, że ma słodkie usposobienie. Sam mogłem ocenić, że jest atrakcyjna. Patrząc na nią, poczułem lekkie ukłucie w sercu. Prawda była taka, że akurat wtedy tęskniłem za samotnością. Próbowałem dojść do siebie po dość skomplikowanej przyjaźni z kobietą - Kate McTiernan. Dużo pracowałem, starałem się unikać myślenia o tym. Tego wieczoru też nie miałem ochoty zastanawiać się nad przeszłością. Damon nie musiał myśleć nad odpowiedzią.

- Lubię ją. Wszyscy lubią panią Johnson. Ma tylko jedną wadę, jest surowa. Chyba nawet bardziej surowa i twarda niż ty, tato - rzekł. Nie wyglądała na surową, kiedy wsiadała do swojego mercedesa, ale nie miałem powodów, aby nie wierzyć synowi. Bez wątpienia jest odważna, skoro o tej porze była sama w szkole. Może nawet trochę za bardzo odważna. - Wracajmy już do domu - powiedziałem w końcu do Damona. Właśnie sobie przypomniałem, że przecież jutro idziesz do szkoły. - Może jeszcze przed spaniem obejrzymy, jak Bulletsi grają przeciwko Orlando Magic - poprosił łapiąc mnie za łokieć. - O, pewnie. I co jeszcze? Może obudzimy Jannie i razem sobie pobalujemy do rana? - Roześmiałem się głośno. Damon też zaczął się śmiać. Tej nocy spałem z dzieciakami. Wciąż nie mogłem przestać myśleć o morderstwie w Szkole im. Sojourner Truth. Czasem zrzucaliśmy na podłogę poduszki i koce i spaliśmy tak. Nana widząc nas w takim stanie zawsze dostawała napadu złego humoru, ale ja wierzyłem, że te „ataki" dodają jej energii, i dlatego razem z dziećmi staraliśmy się załatwić jej przynajmniej jeden atak w tygodniu. Kiedy już wszyscy ułożyliśmy się na podłodze i dzieci zasnęły, moje myśli znowu powędrowały do Shanelle Green. Była to ostatnia rzecz, o jakiej chciałem myśleć. Po co ktoś przyniósł ciało na dziedziniec szkolny?, zastanawiałem się. W każdej sprawie zdarzały się nie wyjaśnione wątki, ale ten akurat nie miał według mnie najmniejszego

sensu, dlatego właśnie nie mogłem przestać o nim myśleć. Ten fragment nie pasował do reszty układanki, która niby została już zakończona. Potem przez chwilę czy dwie myślałem o pani Johnson. To już był lepszy temat. „Ona jest nawet bardziej twarda niż ty, tato". Co za wspaniała ocena wydana przez mojego małego człowieka. Trochę prowokująca. Wszyscy lubią panią Johnson. Zastanawiałem się, jak może mieć na imię. Może Christine zgadywałem. To imię jakoś samo przyszło mi na myśl. Christine. Podobało mi się jego brzmienie. W końcu zasnąłem. Spałem z dzieciakami na stercie poduszek i kocy. Żadne potwory nie odwiedziły nas tej nocy. Nie wpuściłbym ich. Pogromca smoków stał na straży. Zmęczony, śpiący i zbyt sentymentalny, ale zawsze czujny.

Rozdział 17 To było naprawdę szalone, skrzywione, chore. I wspaniałe! Morderca chciał spróbować raz jeszcze. Najlepiej od razu. W tej chwili. Chciał wrobić tamtych dwóch. To by dopiero był numer. Wielkiego kalibru. Prawdziwe trzęsienie ziemi. Obserwował ich z daleka - ojciec i syn. Przypomniał sobie swego ojca, tego absolutnie bezwartościowego gnojka. Potem zauważył wysoką i ładną nauczycielkę. Pomachała do tamtych i wsiadła do samochodu. Ją również znienawidził. Tak nakazywał mu instynkt. Beznadziejna, czarna dziwka. Twarz miała rozciągniętą w sztucznym, nauczycielskim uśmiechu.

Bam! bam! bam! Trzy idealnie wymierzone strzały. Trzy czaszki rozpryskujące się jak arbuzy. Tylko na to zasługiwali oni wszyscy. Szybkie egzekucje. Straszna myśl zaczęła formować się w jego głowie, kiedy patrzył na scenkę rozgrywającą się przed szkołą. Już wiele wiedział o Alexie Crossie. Cross jest detektywem, prawda? Pracował nad jego sprawą, czyż nie? A zatem jest jego celem. Gliniarz, tak jak ojciec mordercy. Naprawdę zastanawiające było to, że nikt nie poświęcił szczególnie wiele miejsca pierwszemu morderstwu. Przeszło prawie nie zauważone. Gazety w Waszyngtonie zaledwie o nim wspomniały. Tak samo telewizja. Nikt nie przejmował się małą, czarną dziewczynką z południowowschodniej dzielnicy. Bo niby dlaczego mieli się nią przejmować? Oni mówili tylko o Jacku i Jill. Bogaci Biali bali się o swoje życie. Strasznie! On miał gdzieś tych dwoje, Jacka i Jill. Był od nich lepszy i zamierzał to udowodnić. Dyrektorka szkoły przejechała obok gęstwiny krzewów, w której się ukrywał. Ją także znał. Nazywała się Johnson i pracowała w szkole imienia Truth. Taka Whitney Houston, co? Pieprzona dyrektorka. Powoli przeniósł wzrok na Alexa Crossa i jego syna. Czuł, jak wzbiera w nim gniew. Był coraz bardziej zły. Tak jakby niewidoczny guzik znowu został wciśnięty. Włoski na jego szyi stanęły dęba. Oczy przesłoniła czerwona mgła, która wypełniła cały jego mózg niczym krew. Czyja krew? Crossa? Jego syna? Wyobraził sobie, jak obaj giną niemal równocześnie, i podobało mu się to. On to już widział.

Szedł za Alexem Crossem i jego dzieciakiem aż do ich domu - ani na chwilę nie opuszczała go wściekłość - pozostał jednak w bezpiecznej odległości. Zastanawiał się nad swoim następnym ruchem. Był lepszy niż Jack i Jill. Chciał to udowodnić Crossowi i wszystkim pozostałym.

Rozdział 18 Uroczysta gala Rady Psychiatrów odbywała się w Pension Building przy skrzyżowaniu ulic F i Czwartej, w piątek wieczorem. Wielka sala balowa miała trzy piętra. Strop podpierały marmurowe kolumny. Na bal charytatywny przybyło ponad tysiąc osób, które usadzono wokół wspaniałej fontanny. Kelnerzy i kelnerki nosili czapki świętego Mikołaja. Muzycy grali szybką, swingową wersję „Winter Wonderland". Wspaniała zabawa. Na balu miała gościnnie przemawiać sama księżna Walii. Sam Harrison również tam był. Jack tam był. Uważnie przyglądał się księżnej Di od momentu, kiedy weszła do wspaniałej sali balowej. Wśród otaczających ją osób był finansista, który według plotkarzy miał zostać mężem księżnej, brazylijski ambasador z żoną oraz wiele sław amerykańskiego świata mody. Dwie z modelek wyglądały jak ofiary anoreksji - zaburzenia podobnego do bulimii, na którą Diana cierpiała przez ponad dziesięć lat. Jack przysunął się kilka kroków bliżej do księżnej Di. Interesowało go głównie to, jak dobra jest jej ochrona osobista. Patrzył, jak chłopcy ze służby bezpieczeństwa dyskretnie się przemieszczają. Przez cały czas

pozostawali czujni. W uszach mieli specjalne urządzenia do odsłuchu pozwalające na komunikowanie się i wychwytywanie niepokojących dźwięków. Mistrz toastów, który miał kierować porządkiem wygłaszanych przemówień, przyjechał specjalnie na tę imprezę aż z Anglii, aby odpowiednio powitać księżnę, przewodniczącego rady i gospodarza balu, Waltera Annenberga. Ambasador mówił krótko. Potem podano obfite, choć niedogotowane i za mało przyprawione dania: jagnię w sosie nicejskim i zieloną fasolę. Podczas deseru, na który podano ciasto z orzechami i pomarańczami, księżna wstała, żeby wygłosić mowę. Jack był wtedy nie dalej niż dziesięć metrów od niej. Diana miała na sobie kosztowną suknię ze złotej tafty haftowanej cekinami. Nie była w typie Jacka, wydała mu się niezbyt elegancka. Jej duże stopy przypominały mu bohaterkę filmów rysunkowych, koleżankę Kaczora Donalda, Daisy. Księżniczka Daisy, nazwał ją w myślach. Przemowa Diany była bardzo osobista, zauważyli to wszyscy, którzy znali życie księżnej. Trudne dzieciństwo i okres dorastania, beznadziejna pogoń za perfekcją, niskie poczucie własnej wartości i niechęć do samej siebie. Wszystko to doprowadziło ją do bulimii, którą nazywała swoją „okropną przyjaciółką". Jack przysłuchiwał się temu z niechęcią. Nie wzruszało go jej użalanie się nad sobą ani ukrywana histeria, która od czasu do czasu prześwitywała przez maskę przybraną na to przedstawienie - a być może i na całe życie.

Reakcja pozostałych słuchaczy była zgoła odmienna, nawet chłodni i opanowani zwykle agenci służby bezpieczeństwa byli poruszeni przemową popularnej księżnej Di. Kiedy skończyła mówić, salę wypełniła burza oklasków, które wydawały się szczere i spontanicznie. Wszyscy wstali z miejsc, również Jack, nie przerywając głośnych owacji. Di stała tak blisko, niemal w zasięgu ręki. To na cześć bulimii, miał ochotę zawołać. Toast za wszystkie problemy tego świata. Teraz on rozpocznie akcję. Nadszedł czas na drugie przedstawienie w historii Jacka i Jill. Czas na początek wielu rzeczy. Za chwilę to on zostanie gwiazdą tego wieczoru - to będzie jego solowy występ. Przez całą galę uważnie obserwował pewną znaną postać. Studiował jej zwyczaje i zachowanie już wcześniej, podczas innych spotkań. Natalie Sheehan, powszechnie podziwiana prezenterka telewizyjna, była niezwykle piękna. O wiele bardziej niż Diana. Wysoka blondynka, ubrana

w

prostą,

niezaprzeczalnie

klasyczną

pociągająca,

czarną ale

suknię

przede

z

jedwabiu.

wszystkim

Była

imponująca.

Prezentowała najwyższą klasę. Trafnie określano ją jako „królewską Amerykankę", „amerykańską księżniczkę". Jack zaczął działać chwilę po dziewiątej trzydzieści. Goście już tańczyli do muzyki ośmioosobowego zespołu. Szmer rozmów wypełniał salę. Mówiono o interesach Marion Gingrich, o problemach w handlu z Chinami, kłopotach Johna Majora, planowanych wypadach na narty do Aspen, Wistlen albo Alta. Natalie Sheehan wypiła już trzy margarity - niczym nie rozcieńczane, podawane w szklankach z brzegiem przysypanym solą. Jack nie spuszczał

z niej oka. Niczego po niej nie było widać, ale na pewno alkohol zaczął już działać, musiała być lekko wstawiona. Jest niesamowicie dobrą aktorką, myślał Jack, podchodząc do barku, przy którym siedziała. Jest mistrzynią przedstawień na jedną noc i romansów, które trwają nie dłużej niż weekend. Jill sprawdziła dokładnie wszystko na temat tej kobiety. Wiem o tobie bardzo wiele, Natalie. Zrobił jeszcze dwa kroki i teraz stali twarzą w twarz. Mało brakowało, a zderzyliby się. Jack poczuł zapach jej perfum. Kwiaty i wonne korzenie. Bardzo ładne. Znał nawet piękną nazwę tych perfum - ESCADA acte 2. Z materiałów o Natalie wiedział, że to jej ulubiony zapach. - Bardzo przepraszam. Proszę mi wybaczyć - powiedział, czując, że się rumieni. - Nie, nie. To ja nie patrzyłam, dokąd idę. Taka ze mnie niezdara. Natalie uśmiechnęła się. Był to jej zabójczy, telewizyjny uśmiech. Coś, czego należało doświadczyć w bezpośrednim starciu. Jack również się uśmiechnął i nagle w jego oczach pojawił się błysk. Rozpoznał ją. Znał ją. - Pani nigdy nie zapomina imienia ani twarzy, nie po jedenastu latach pracy w telewizji - powiedział do Natalie. - To chyba dokładny cytat, prawda? Natalie nie zastanawiała się ani przez chwilę. - Pan Scott Cookson, tak? Spotkaliśmy się w Meridian. Był to początek września. Jest pan prawnikiem... w prestiżowej firmie prawniczej z Waszyngtonu.

Roześmiała się z zabawnej formy swojej odpowiedzi. Miała miły śmiech. Wspaniałe usta i piękne zęby. Niepowtarzalna Natalie Sheehan. Jego cel na ten wieczór. - Chyba się nie mylę. Spotkaliśmy się w Meridian? - Szukała potwierdzenia swoich wiadomości, tak jak każdy dobry reporter. - A pan nazywa się Scott Cookson? - Tak, rzeczywiście. Nie myli się pani. Potem miała pani jeszcze spotkanie w ambasadzie brytyjskiej. - Pan także nie zapomina twarzy i zdarzeń - powiedziała z niezmiennie przyklejonym do twarzy uśmiechem. Perfekcyjna, wspaniała, tryskająca energią. Gwiazda telewizji w realnym świecie, o ile to, co działo się w wielkiej sali balowej, można było nazwać realnym światem. Jack wzruszył ramionami, udając onieśmielonego, co przy Natalie wcale nie było takie trudne. - Pamiętam tylko niektóre twarze i wydarzenia - powiedział. Natalie była klasycznie piękna, niezwykle atrakcyjna pod każdym względem. Jack nie mógł przestać o tym myśleć. Ciepły, serdeczny uśmiech był jej znakiem firmowym i rzeczywiście świetnie go prezentowała. Jack analizował wszystko wielokrotnie przed tym wieczorem. Nie był zupełnie odporny na urok tej kobiety - nawet w takich okolicznościach. - Dzisiaj nie mam żadnego spotkania ani przyjęcia po tym. Właściwie to staram się ograniczyć liczbę przyjęć. Wszystko mi jedno, czy mi pan wierzy czy też nie. Tę galę zorganizowano jednak w dobrym celu. - Zgadzam się. Wierzę we właściwe cele.

- Ach tak. A jakie cele są ci najbliższe, Scott? - Cele Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami - odparł. - Naprawdę szlachetne. Starał się wyglądać na zaskoczonego tym, że w ogóle chce z nim rozmawiać. Znał sztukę salonowych konwersacji tak samo jak wszyscy był w niej mistrzem wtedy, gdy mu na tym zależało. - Może to zbyt wielka śmiałość z mojej strony - powiedział - ale moglibyśmy razem się urwać z tej imprezy. - Jego bardzo naturalny i bezpretensjonalny uśmiech wyrażał dokładnie to samo, co słowa. Odpowiedź Natalie Sheehan była niezwykle ważna dla nich obojga. Dziennikarka patrzyła na niego, trochę zaskoczona propozycją. Zawaliłem sprawę, pomyślał Jack. A może teraz ona grała. Usłyszał jej śmiech. Natalie śmiała się głośno, niemal charczała. Był pewien, że nikt w całej Ameryce nie słyszał tego śmiechu, gdy odgrywała swą oficjalną rolę reporterki sieci telewizyjnej. Biedna Natalie, pomyślał Jack. Numer dwa.

Rozdział 19 Natalie wzięła jeszcze jedną margaritę. - Na drogę - powiedziała do niego, śmiejąc się tym swoim niezwykłym, głębokim śmiechem. - Nauczyłam się balować w Akademii św. Katarzyny w Cleveland. Potem dokształcałam się w stanie Ohio zwierzyła mu się, kiedy szli do garażu w podziemiach Pension Building. Starała się udowodnić, że jest inna od tej osoby z ekranu telewizora. Bardziej zabawna i nie taka sztywna. Wiedział, o co jej chodzi, i nawet mu

się to podobało. Zauważył, że porzuciła swój zwykły suchy i dokładny sposób mówienia. Pewnie myślała, że wyda mu się bardziej seksowna. I nie myliła się. Naprawdę była bardzo miłą i zarazem twardo stąpającą po ziemi kobietą, co go trochę zaskoczyło. Wzięli jej samochód, tak jak przewidziała to Jill. Natalie miała srebrzysto-niebieskiego dodge'a stealtha. Prowadziła trochę za szybko. Nie przestawała mówić, ale opowiadała tylko o rzeczach interesujących: o alkoholowych problemach Borysa Jelcyna, o nieruchomościach w stolicy, o sposobach finansowania kampanii wyborczych. Okazała się inteligentną i pogodną osobą, której jedyną wadą było lekko nerwowe podejście do rywalizacji pomiędzy kobietami i mężczyznami. - Dokąd jedziemy? - zapytał w końcu Jack. Oczywiście sam znał odpowiedź. Do hotelu Jefferson. Słodkiej pułapki Natalie w Waszyngtonie. Jechali do niej. - Do mojego laboratorium - odparła. - Dlaczego pytasz? Coś cię niepokoi? - Nie. No, może trochę. Jestem trochę zdenerwowany - powiedział i roześmiał się. To była prawda. Zaprowadziła go na górę do swego prywatnego biura w hotelu Jefferson przy Szesnastej Ulicy. Dwa piękne pokoje i wielka łazienka. Okna wychodziły na centrum miasta. Jack wiedział, że ma także dom na Starym Mieście Aleksandrii. Jill tam była. Na wszelki wypadek. Żeby niczego nie przeoczyć. Wyceluj dwa razy. A jeżeli trzeba, to nawet pięć. - To moje wyjątkowe miejsce. Tutaj mogę pracować, będąc w mieście - wyjaśniła mu. - Czy widok nie jest cudowny? Sprawia, że patrzący czuje

się tak, jakby był właścicielem całego miasta. Przynajmniej ja tak się czuję. - Chyba rozumiem, o co ci chodzi. Ja też kocham Waszyngton powiedział Jack. Przez moment wydawał się zagubiony. Patrzył przed siebie. Naprawdę kochał Waszyngton i to, co owo miasto reprezentowało przynajmniej kiedyś tak było. Ciągle jeszcze pamiętał swoją pierwszą wizytę w stolicy. Był wtedy szeregowcem marynarki wojennej, dwudziestolatkiem. Żołnierzem. Spokojnie przyjrzał się miejscu pracy dziennikarki. Laptop, atramentowa drukarka marki Canon, dwa odbiorniki wideo, złota statuetka Emmy, kieszonkowy organizator z agendą. Świeże kwiaty w różowym wazonie stały obok czarnej ceramicznej misy wypełnionej zagranicznymi drobnymi monetami. Natalie Sheehan, oto twoje życie. Robi niemałe wrażenie; jest przygnębiające i niedługo dobiegnie końca. Natalie stanęła przed Samem i spojrzała na niego uważnie, tak jakby widziała go po raz pierwszy. - Jesteś całkiem miły, prawda? Mam wrażenie, że jesteś bardzo naturalny i szczery. Autentyczny facet, jak to mówią albo jak to kiedyś nazywali. Bo jesteś miłym facetem, prawda, Cookson? - Niezupełnie. - Wzruszył ramionami. Przewrócił oczami i przywołał na twarz lekki półuśmiech. Był dobry w zdobywaniu kobiet - wtedy, gdy było to konieczne. W normalnych okolicznościach nigdy nie szukał przygód. Należał do monogamistów.

- W Waszyngtonie nikt nie jest tak naprawdę miły, czyż nie? Szczególnie wyraźnie widzi się to, gdy się tu pomieszka przez jakiś czas powiedział, nie przestając się uśmiechać. - Chyba masz rację. W zasadzie tak to właśnie jest. - Znowu wybuchła tym swoim chrapliwym śmiechem. Czy śmiała się z siebie? Widział, że jest lekko zawiedziona jego odpowiedzią. Natalie chciała, a może potrzebowała czegoś autentycznego w swoim życiu. On również i właśnie to znalazł. Ta gra była niezwykła i na pewno prawdziwa. Była też bardzo ważna. Była tworzeniem historii. I rozgrywała się właśnie teraz, w apartamencie hotelu Jefferson. Wciągająca i niebezpieczna gra była jego życiem, czymś, co miało znaczenie i wyznaczało mu cel, nadawało sens jego istnieniu. Po raz pierwszy od wielu lat to czuł. - Hej tam, Scott. Gdzie byłeś przez tych kilka sekund? - Nigdzie. Ciągle jestem tu. Raczej nie należę do tych, co wędrują w myślach. Po prostu podziwiałem ten wspaniały widok. Waszyngton nocą. - To właśnie jest nasz widok na dzisiejszy wieczór. Twój i mój. Natalie wykonała pierwszy ruch, tak jak wcześniej przewidział, i to sprawiło, że poczuł się pewniej. Podeszła do niego z tyłu. Długimi, szczupłymi ramionami oplotła jego klatkę piersiową. Bransolety zabrzęczały. Ów gest był niezwykle przyjemny. Natalie była bardzo pociągającą kobietą, jej urok prawie zniewalał i ona doskonale o tym wiedziała. Jack poczuł narastające podniecenie. Lewa nogawka jego spodni nagle stała się za ciasna w kroku. Mógł to

wykorzystać. Pozwolił, aby poczuła, jak bardzo jest podniecony. Pozwolił, aby go dotknęła. - Czy nie masz nic przeciwko temu? - spytała. Naprawdę była miła, prawda? Delikatna, czuła. Nie miało to jednak znaczenia. Było już za późno na zmianę planów. Tym razem Natalie miała pecha. - Absolutnie nic, Natalie. - Czy mogę zdjąć twój bardzo gustowny krawat? - Według mnie krawaty mogłyby w tej chwili przestać istnieć. - Nie, krawaty mają po prostu swoje miejsce. Pierwsze komunie, pogrzeby, koronacje. Natalie stała teraz bardzo blisko niego. Potrafiła być uwodzicielska w tak słodki i delikatny sposób - prawie go to przygnębiało. Podobała mu się bardziej, niż wcześniej zakładał. Dawno temu była pewnie mało skomplikowaną ślicznotką z Zachodu, którą teraz starała się naśladować. Wobec Daniela Fitzpatricka nie odczuwał nic oprócz obrzydzenia. Dziś jednak czuł znacznie więcej. Winę, żal, współczucie, chęć wycofania się. Najtrudniejszą rzeczą było zabicie kogoś z bliska, tak jak teraz. - A co powiesz na temat białych koszul z cienkiej bawełny? Czy jesteś mężczyzną, który lubi takie koszule? - spytała Natalie. - Wcale nie lubię białych koszul. Można w nich chodzić na pogrzeby i koronacje. I na bale charytatywne. - Zgadzam się z tym w tysiącu procentach - powiedziała i Natalie zaczęła powoli rozpinać guziki jego koszuli.

Pozwolił jej palcom wędrować po swojej skórze. Zeszły w dół do paska. Drażniły się z nim. Natalie była mistrzynią. Przesunęła dłoń wzdłuż jego krocza, a potem szybko ją cofnęła. - Czy masz jakieś zdanie na temat wysokich obcasów? - spytała. - Podobają mi się w pewnych okolicznościach, przy odpowiedniej okazji i na odpowiedniej kobiecie - odparł. - Ale lubię też bose stopy. - Ładnie powiedziane. Dziewczyna powinna mieć wybór. Podoba mi się to. Zsunęła ze stopy i odrzuciła tylko jeden but, a potem roześmiała się ze swego dowcipu. Wybór - jedna stopa w bucie, a druga bosa. - Jedwabne suknie? - szepnęła, niemal dotykając wargami jego szyi. Jack był już maksymalnie podniecony. Oddychał ciężko. Oddech Natalie także stał się przyspieszony. Jack zastanawiał się, czy nie mógłby najpierw się z nią kochać. Czy gra byłaby sprawiedliwa? Czy może byłby to gwałt? Natalie trochę pomieszała mu pojęcia. - Świetnie sobie bez nich radzę, choć to zależy od okazji, oczywiście odpowiedział jej również szeptem. - Hmmm. Mam wrażenie, że zgadzamy się co do wielu rzeczy. Natalie Sheehan zsunęła z siebie suknię. Stała teraz przed nim w niebieskiej

koronkowej

bieliźnie,

jednym

bucie

i

w

czarnych

pończochach. Wokół szyi błyszczał delikatny złoty łańcuszek z krzyżykiem, który wyglądał tak, jakby przewędrował z nią całą drogę aż z Ohio. Jack ciągle jeszcze nie zdjął spodni. Nie miał już koszuli i krawata.

- Czy moglibyśmy przejść tam? - wyszeptała wskazując sypialnię. Tam jest naprawdę miło. Ten sam widok, tylko w pokoju będzie jeszcze kominek. Nawet działa. Coś naprawdę działa w tym Waszyngtonie. - W porządku. Zacznijmy zatem od ognia. Podniósł ją bez wysiłku, jakby nic nie ważyła i jakby oboje byli tancerzami, do których w tej chwili można ich było porównać. Próbował nie myśleć o niej, ale nie mógł. Nie chciał nic do niej czuć. Starał się wyrzucić tę myśl ze swej głowy. Nie mógł myśleć w taki sposób, jak uczniak, jak zwyczajny człowiek. - Jesteś też silny. Hmmm - westchnęła, zrzucając wreszcie drugi but. Widok z okna w sypialni był jeszcze bardziej zachwycający. Północna część Szesnastej Ulicy. Błyszczące od świateł jezdnie i Scott Circle poniżej przypominały wspaniały, kosztowny naszyjnik od Harry'ego Winstona czy od Tiffany'ego. Coś, co mogłaby nosić księżna Diana. Jack musiał sobie przypomnieć, że Natalie ma być jego ofiarą. Nic nie mogło już powstrzymać przeznaczenia. Ostateczna decyzja zapadła. Kości zostały rzucone. Dosłownie. Starał się nie ulegać sentymentom. Był w tym dobry. Potrafił być taki chłodny. Zastanawiał się, czy ma wyrzucić tę pełną wigoru, piękną dziennikarkę przez okno jej sypialni. Nie wiedział, czy rozbiłaby szybę czy tylko odbiła się od niej. Delikatnie ułożył ją na łóżku przykrytym haftowaną kołdrą. Z kieszeni marynarki wyciągnął kajdanki. Chciał, żeby je zobaczyła. Natalie Sheehan zmarszczyła brwi. Jej niebieskie oczy patrzyły na niego z niedowierzaniem. Wyglądała tak, jakby zeszło z niej powietrze.

- Czy to ma być jakiś zboczony żart? - Była na niego zła, ale była też zawiedziona. Domyśliła się, że jest szaleńcem i że ona przeżywa właśnie najgorszy z wszystkich koszmarów. Jego głos stał się teraz bardzo głęboki. - Nie, to nie jest żart. To bardzo poważna sprawa, Natalie. Można nawet powiedzieć, że jest to coś, co trafi do wiadomości. Nagle ktoś głośno zapukał do drzwi apartamentu. Jack podniósł palec, nakazując Natalie być cicho. Jej oczy wyrażały zwątpienie i prawdziwy strach. Zupełnie straciła swoją zwykłą pewność siebie. Jego oczy były zimne. Nie wyrażały zupełnie nic. - To Jill - powiedział do Natalie. - Ja jestem Jack. Bardzo mi przykro. Naprawdę.

Rozdział 20 Przedostałem się do środka hotelu Jefferson parę minut po ósmej rano. Nuciłem w duch jakąś melodię Gershwina, próbując złagodzić wściekłość, wyrównać postrzępione brzegi myśli. Nagle okazało się, że gram w dziwaczną grę o nazwie Jack i Jill. Stałem się teraz jej częścią. Chłodna wyniosłość hotelu była skrupulatnie podkreślana. Tak przynajmniej wyglądał elegancki hol. Trudno było uwierzyć w to, że straszna tragedia wydarzyła się właśnie tu. Miejsce to wyglądało tak, jakby nic podobnego nie mogło się tutaj stać. Minąłem

wytworną

restaurację

i

sklep

z

odzieżą

znanych

projektantów. Wiekowy zegar wdzięcznie wydzwonił godzinę. Poza tym w pokoju było cicho. Nic, absolutnie nic nie wskazywało na to, że cały

hotel - a w rzeczywistości cały Waszyngton - jest przerażony poczynaniami okropnej pary morderców i groźbą tego, co miało się jeszcze stać. Zawsze fascynowały mnie fasady takie jak te w hotelu Jefferson. Może właśnie dlatego tak bardzo podobał mi się Waszyngton. Hotelowy hol przypomniał mi o tym, iż większość rzeczy jest inna niż się z pozoru wydaje. Doskonale odzwierciedlał to, co działo się w stolicy. Przed eleganckimi fasadami stawały jeszcze bardziej eleganckie fasady. Jack i Jill popełnili drugie morderstwo zaledwie pięć dni po pierwszym. Właśnie w tym poważnym, snobistycznym hotelu. Zagrozili też, że morderstw będzie więcej. Nikt nie miał pojęcia, dlaczego zabijają, ani nie wiedział, jak przerwać owo polowanie na sławnych ludzi. Bo wyglądało to na dobrze zorganizowane polowanie. I najwyraźniej właśnie nim było. Ale dlaczego? Czego chcieli Jack i Jill? O co chodziło w tej koszmarnej grze, którą prowadzili? Wcześnie rano rozmawiałem przez telefon z moimi dziwacznymi znajomymi z instytutu zaburzeń psychologicznych w Quantico. Miałem tę przewagę nad innymi detektywami, że psychiatrzy wiedzieli, iż robiłem doktorat z psychologii u Johnsa Hopkinsa i chcieli ze mną rozmawiać, a nawet przedstawiali mi swoje teorie i zapoznawali z najnowszymi badaniami. Jak dotąd nie znaleźli żadnego rozsądnego wytłumaczenia tych morderstw. Rozmawiałem też z moim informatorem z laboratoriów analitycznych FBI analizujących dowody, ale tam też nie mieli specjalnie

nad czym pracować. Tyle się od nich dowiedziałem. Jack i Jill po raz drugi sprawili, że wszyscy ganialiśmy za własnymi ogonami. Szef detektywów polecił mi przygotować analizę psychologiczną pary morderców. Uważałem, że akurat w tym momencie było to zupełnie niepotrzebne, ale szef nie dawał mi wyboru. W domu, na komputerze, przejrzałem dostępne mi dane działu nauk behawiorystycznych oraz programu analiz kryminologii. Nie znalazłem tam niczego, co mógłbym wykorzystać, tak jak się spodziewałem. Było jeszcze za wcześnie. Śledztwo dopiero się rozpoczynało, a Jack i Jill byli za dobrzy, żeby zostawić nam jakieś wskazówki. Uznałem, że powinniśmy przyjąć pewien porządek. Po pierwsze, zebrać wszystkie informacje i dane, jakie tylko są dostępne. Po drugie, zadawać właściwe pytania i zadać ich jak najwięcej. Po trzecie, zacząć spisywać podejrzenia i domysły na oznaczonych kartach, które zamierzałem nosić przy sobie aż do zakończenia śledztwa. Wiedziałem o kilku przypadkach prześladowań przez kryminalistów i zapamiętałem wszystko, czego się zdołałem na ten temat dowiedzieć. Faktem było, że FBI miało w bazie danych ponad pięćdziesiąt tysięcy potencjalnych morderców. W latach osiemdziesiątych liczba ta nie przekraczała tysiąca. Nie zauważyłem, aby istniał jakiś jeden wzór myśliwego-mordercy, choć wielu z nich miało wspólne cechy: przede wszystkim obsesję na punkcie mediów; potrzebę zdobycia popularności; obsesję na punkcie przemocy

i

uczuciowych.

religii;

trudności

w

tworzeniu

udanych

związków

Przypomniała mi się Margaret Ray, szalona fanka, która wielokrotnie włamywała się do domu Davida Lettermana w Connecticut. Nazywała Lettermana „dominującą osobą w jej życiu". Sam czasem oglądałem jego programy, ale uznałem, że nie jest aż tak dobry. Pamiętałem też sprawę napadu na Monicę Seles w Hamburgu, podczas którego została raniona nożem. Również Katarina Witt ledwo uniknęła podobnego losu, kiedy rzucił się na nią jeden z „fanów". Sylvester Stallone, Madonna, Michael Jackson, Jodie Foster, wszystkich ich prześladowali ludzie, którzy rzekomo ich uwielbiali. Kim jednak są Jack i Jill? Dlaczego na scenę swych morderstw wybrali właśnie Waszyngton? Czy ktoś w rządzie naraził się im obojgu, a przynajmniej jednemu z nich, i czy rzeczywiście coś takiego się stało, czy też wydarzyło się tylko w ich wyobraźni? Co łączyło senatora Daniela Fitzpatricka i prezenterkę wiadomości telewizyjnych Natalie Sheehan? Czy w ogóle istniało jakieś ogniwo łączące Fitzpatricka i Sheehan? Oboje byli liberałami - czy to jest jakaś wskazówka? A może oba morderstwa dokonane zostały losowo i dlatego niemożliwe było znalezienie reguły, którą kierowali się zabójcy? Losowo, To okropne słowo coraz częściej pojawiało się w moich myślach. Było to bardzo źle widziane słowo w dziale zabójstw. Sprawy losowych morderstw zwykle są prawie niemożliwe do rozwiązania. Większość osób prześladujących sławnych ludzi nie mordowała swych ofiar - a przynajmniej nie od razu uciekała się do ostatecznej przemocy. Właśnie to najbardziej mnie przerażało w poczynaniach Jacka i Jill. Od jak dawna prześladowali senatora Fitzpatricka i Natalie Sheehan?

W jaki sposób wybierali swoje ofiary? Oby to nie były losowe wybory i morderstwa, myślałem. Wszystko, tylko nie to. Zastanawiał mnie także fakt, że tym razem mieliśmy dwoje morderców ściśle ze sobą współpracujących. Niedawno zakończyłem przyprawiającą mnie o zawroty głowy sprawę dwóch przyjaciół, którzy porywali i mordowali kobiety przez ponad trzynaście lat. Współpracowali ze sobą, ale było to także pewnego rodzaju współzawodnictwo. Psychologiczna reguła rządząca tego typu przypadkami jest znana jako kompleks bliźniąt. Czym kierowali się Jack i Jill? Czy są tylko parą maniakalnych przyjaciół? Czy są ze sobą związani uczuciowo? A może łączy ich więź zupełnie innego rodzaju? Czy sprawa ta ma dla nich jakieś zabarwienie seksualne? Było to całkiem prawdopodobne. Dominacja siły? Straszna gra, a może jakieś krańcowe dewiacje fantazji erotycznych? Czy są małżeństwem? Czy tylko parą szalonych morderców, takich jak Bonnie i Clyde? Czy był to zaledwie początek makabrycznej serii morderstw? Serii morderstw w Waszyngtonie? Może mają zamiar działać też gdzie indziej? W innych wielkich miastach, które zwykle skupiały znane osobistości z życia publicznego? Nowy Jork? Los Angeles? Paryż? Londyn? Wyszedłem z windy na siódmym piętrze hotelu Jefferson i spojrzałem na korytarz wypełniony zdumionymi i przestraszonymi ludźmi. Sądząc po wyglądzie miejsca zbrodni, dobrze, że się pospieszyłem. Jack i Jill przybyli na wzgórze siać śmierć, nie róże.

Rozdział 21 - Ach, oto i dobry doktor Cross, specjalista od katastrof. A niech mnie. Alex - hej, Alex - tutaj! Gubiłem się w gąszczu myśli i wyobrażeń na temat morderstw, kiedy usłyszałem, jak ktoś wykrzykuje moje imię. Od razu poznałem ten głos i uśmiechnąłem się na myśl o jego właścicielu. Odwróciłem się. Przede mną stał Kyle Craig z FBI. Kolejny pogromca smoków, który zaczynał w Lexington, w stanie Massachusetts. Kyle nie był typowym agentem FBI. Zawsze walił prosto z mostu. Nie należał do służbistów i nie był sztywniakiem. Kyle i ja w przeszłości pracowaliśmy razem nad kilkoma bardzo poważnymi sprawami. Specjalizował

się

w

sprawach

seryjnych

morderców

oraz

skomplikowanych zabójstw, odznaczających się szczególnym stopniem okrucieństwa. Kyle był ekspertem w okropnych i przerażających sferach, do których większość agentów biura śledczego wolała się nie zbliżać. Poza tym, był moim przyjacielem. - Ściągnęli tu wszystkich wielkogłowych - powiedział Kyle ściskając mi rękę. Był wysoki i chudy. Uwagę przyciągały jego czarne włosy, których barwa i połysk przywodziły na myśl węgiel. Jego nos przypominał dziób jastrzębia i wydawał się bardzo ostry. - Kto się stawił, Kyle? - spytałem go. Byłem pewien, że już wszystko wie. Był bystry i spostrzegawczy, a instynkt niezwykle rzadko go zawodził. Kyle wiedział także, kto jest kim i jakie ma zadanie. Zmarszczył brwi. Zrobił taką minę, jakby właśnie zjadł bardzo kwaśną cytrynę.

- Spytaj raczej kto się nie stawił, Alex. Są detektywi ze stolicy, twoi compadres. Są, oczywiście, ludzie z FBI. A nawet, o dziwo, antynarkotykowcy z DEA. Ten w niebieskim garniturze jest z CIA. Łatwo poznać po przypiętych klapach. Twój bliski przyjaciel, Pittman, jest teraz w środku, razem z cudownym ciałem panny Sheehan. Można by powiedzieć, że są w buduarze. - Brzmi to strasznie - powiedziałem, uśmiechając się słabo. - Chyba nic bardziej groteskowego nie potrafię sobie wyobrazić. Kyle wskazał zamknięte drzwi, które, jak się domyślałem, prowadziły do sypialni. - Chyba nie powinniśmy im przeszkadzać. W Quantico krążą plotki, że szef detektywów, Pittman, jest nekrofilem. - Kyle przybrał poważną minę. - Czy to prawda? - To przestępstwa bez ofiar - odparłem. - A co powiesz na odrobinę szacunku wobec zmarłych - stwierdził, przyglądając mi się z góry. - Sądzę, że nawet po śmierci panna Sheehan znajdzie sposób na odrzucenie zalotów twego szefa. Nie byłem zaskoczony, że Pittman stawił się osobiście w hotelu Jefferson. Wszystko wskazywało na to, że jest to najpoważniejsza od wielu lat sprawa w Waszyngtonie. A już na pewno uznano by ją za taką po kolejnym ataku Jacka i Jill - który przecież zapowiedzieli. Niechętnie rozstałem się z Kyłem i ruszyłem w stronę zamkniętych drzwi. Otworzyłem je powoli, tak jakbym spodziewał się jakiejś pułapki. George Pittman stał obok mężczyzny w szarym garniturze, prawdopodobnie jakiegoś adwokata. Obaj spojrzeli w moją stronę.

Pittman trzymał w ustach nie zapalone cygaro Bauza. Zmarszczył brwi i pokręcił głową, widząc, że to ja. Nie mógł na to nic poradzić. Znalazłem się tutaj na rozkaz komisarza Clousera. Jasne było, że Pittman nie ma ochoty mnie tu oglądać. Usłyszałem, jak mruknął do swojego towarzysza w garniturze: „Oto były Alex Cross". Na tym skończyła się prezentacja i nieszkodliwe kpiny. Obaj mężczyźni odwrócili się w stronę ciała leżącego na łóżku. Pittman bez żadnej przyczyny był wobec mnie arogancki. Starałem się nie poświęcać temu zbyt wiele uwagi. Zwykle tak wyglądały zawodowe kontakty z chamskim i podkreślającym swą pozycję Pittmanem. Co za bezużyteczny palant, prawdziwy koński zad. Wszystko, co potrafił robić, sprowadzało się do wchodzenia innym w drogę. Zrobiłem kilka wolnych wdechów. Zaczynała się moja praca na miejscu, gdzie popełniono morderstwo. Podszedłem do łóżka i rozpocząłem rutynowe oględziny: rejestrowałem moje pierwsze wrażenia. Na głowę Natalie Sheehan naciągnięto majtki z wąskim paskiem z tyłu, a wokół szyi zawiązano jej pas do pończoch. Majtki zasłaniały nos, brodę i usta kobiety. Jej szeroko otwarte, niebieskie oczy wpatrywały się w sufit. Miała na sobie tylko pończochy i niebieski stanik pasujący do majteczek. Kolejny dowód szaleństwa, choć mnie trudno było uwierzyć w jego autentyczność. Wszystko wydawało się za bardzo uporządkowane i zaaranżowane. Dlaczego mordercy chcieli, abyśmy podejrzewali, iż w grę wchodził seks? Czy to miała być wskazówka? Czy Jack i Jill są

sfrustrowanymi kochankami? Najpierw trzeba było sprawdzić, czy ktoś uprawiał seks z ofiarą. Widok był wyjątkowo przygnębiający. Natalie Sheehan nie żyła już od około ośmiu godzin, zgodnie z tym, co powiedział mi Kyle. Już nie była piękna, przeciwnie, była daleka od wszelkiego wyobrażenia o pięknie. Los chciał, że najbardziej sensacyjną ze swych historii zabrała ze sobą do grobu. Znała Jacka - a może także Jill. Pamiętałem ją z telewizji i czułem się tak, jakby to ktoś, kogo znałem osobiście, został zamordowany. Może właśnie dlatego sprawy zabójstw sławnych osób wszystkich fascynowały. Ludzi takich jak Natalie Sheehan oglądamy niemal codziennie; zaczynamy myśleć, że ich znamy. Wierzymy, że ich życie jest bardzo interesujące. Nawet ich śmierć wydaje się właśnie taka. Od razu zauważyłem pewne oczywiste i uderzające podobieństwa ze sprawą morderstwa senatora Fitzpatricka. Pierwszym był element zboczonego sadyzmu. Natalie Sheehan została przykuta do wezgłowia łóżka kajdankami. Była też półnaga. Poza tym wszystko wskazywało na to, że morderstwo, podobnie jak w przypadku senatora, było „egzekucją". Słynna dziennikarka została zastrzelona z bliska. Kula weszła z lewej strony głowy, która teraz zwisała przekrzywiona na jedną stronę, tak jakby długa szyja panny Sheehan została złamana. Może tak właśnie było. Czy taki właśnie schemat wybrali Jack i Jill? Zorganizowani, skuteczni, popełniający morderstwa z zimną krwią. Opętani przez dewiacje z im tylko znanego powodu. Pseudozboczeni? Czy oznaczało to

obsesję na punkcie seksu czy też może było oznaką impotencji? Co mogliśmy wyczytać z tego układu? Czy chcieli coś nam przekazać? Zaczynałem tworzyć obrazy psychologicznych profilów morderców. Metoda i styl zabójstw były dla mnie o wiele ważniejsze niż wszelkie dowody i poszlaki. Zawsze. Ci dwoje mieli wszystko zaplanowane. Byli metodyczni, dobrze zorganizowani i działali bez pośpiechu. Jack i Jill grali w wymyśloną przez siebie grę z zimną krwią. Jak dotąd nie zdarzyła im się żadna wpadka, o której byłoby mi wiadomo. Jedyne dowody znalezione w miejscach popełnienia morderstw pozostawiono tam celowo - tak jak wierszowane wiadomości. Fantazje erotyczne były oczywiste - zarówno w sposobie ułożenia kobiety na łóżku, jak i w przypadku senatora - w odcięciu narządów płciowych. Czy Jack i Jill mieli problemy na tle seksualnym? Pierwsze przeczucie mówiło mi, że zabójcy są biali, oboje w wieku od trzydziestu do czterdziestu pięciu lat - prawdopodobnie bliżej tej górnej granicy, sądząc po wysokim poziomie zorganizowania w przypadku obu morderstw. Podejrzewałem, że oboje mają iloraz inteligencji powyżej przeciętnej. Musieli też być atrakcyjni fizycznie i przekonujący. To było szczególnie znaczące, a jednocześnie zastanawiające - wszak mordercom udało się dostać do apartamentów sław. Była to najlepsza wskazówka, jaką mieliśmy. Dostrzegłem jeszcze wiele innych rzeczy, które zwróciły moją uwagę. Szybko zapisywałem wszelkie spostrzeżenia w notatniku. Od czasu do czasu szef odwracał się w moją stronę i przyglądał mi się. Sprawdzał pewnie, co robię.

Miałem ochotę mu przygadać. Uosabiał tak wiele złych rzeczy, jakie miały miejsce w naszym wydziale zabójstw w Waszyngtonie. Był po prostu wyjątkowym dupkiem, który chciał wszystko kontrolować. Jeśli zaś chodzi o inteligencję, nie był nawet w połowie tak bystry, jak mu się zdawało. - Masz coś, Cross? - zapytał swoim zwykłym, służbowym tonem, odwracając się w moją stronę. - Na razie nic - odparłem. To nie była prawda. Przyszło mi do głowy, że Daniela Fitzpatricka i Natalie Sheehan łączyła niestałość, częste przygody seksualne. Być może Jack i Jill nie pochwalali takiego postępowania. Oba ciała zamordowanych zostały obnażone, ułożone w kompromitujących pozycjach. Zabójcy obsesyjnie traktowali seks - a przynajmniej życie seksualne sławnych ludzi. Obnażone ... zastanawiałem się. W jakim celu obnażone? - Chciałbym przeczytać pozostawioną przez nich wiadomość powiedziałem do Pittmana, starając się nie wyjść poza ramy opanowania i profesji. Pittman machnął ręką w kierunku stolika po przeciwnej stronie łóżka. Jego gest był lekceważący i obraźliwy. Ja nie potraktowałbym tak najświeższego

żółtodzioba

drogówki.

Nawet

Chuckowi

Siekierze

okazałem więcej szacunku. Przeszedłem na drugą stroną łóżka i przeczytałem notę. Była to kolejna wierszowana informacja. Pięć linijek. Jack i Jill przybyli na wzgórze Wymazać kolejny straszny błąd.

Powiemy krótko: Jej wiadomości Przepełniał terror i strachu swąd. Kilkakrotnie kiwnąłem głową, ale nic nie powiedziałem Pittmanowi. Do diabła z nim. Sam jeszcze nie miałem pojęcia, co oznaczała ta rymowanka. Miałem nadzieję, że zdołam do tego dotrzeć. Rymowanka była zręczna i zarazem pozbawiona emocji. Co sprawiało, że ci dwoje są tak sprytni i tak zimni? Wróciłem do przeszukiwania sypialni. W kręgach detektywów z wydziałów zabójstw znany byłem jako ten, który zbyt wiele czasu spędza na miejscu zbrodni. Niekiedy oględziny zabierały mi cały dzień. Tyle samo czasu zamierzałem spędzić w tej sypialni. Większość rzeczy zamordowanej kobiety wiązała się jakoś z jej zawodową karierą, tak jakby Sheehan nie miała poza nią życia prywatnego. Kasety wideo, arkusze kalkulacyjne z sieci telewizyjnej, dla której pracowała, welurowy segregator z tłoczonymi literami CBS. Przyglądałem się miejscu zbrodni oraz martwej kobiecie i zastanawiałem się, czy zabójcy zabrali wszystko ze sobą. Nie mogłem się skoncentrować wyłącznie na pracy, choć bardzo się starałem. Pittman działał mi na nerwy. Pozwoliłem na to pomimo wcześniejszych postanowień, że nie będę się nim przejmował. Dlaczego obie ofiary pozostały obnażone? Co łączyło oba morderstwa - przynajmniej w myślach zabójców? Starali się wyeksponować pewne rzeczy. Prawdę mówiąc, wszystko u senatora Fitzpatricka i Natalie Sheehan było dobrze widoczne. Właśnie za sprawą Jacka i Jill.

To wygląda bardzo źle, pomyślałem, starając się wziąć głębszy oddech. Najgorsze, że już nie mogłem się od tej sprawy uwolnić. Prześladowała mnie. Potem było jeszcze gorzej. Sytuacja obrała całkiem niespodziewany obrót. Stałem blisko George'a Pittmana, kiedy ten odezwał się nie patrząc na mnie: - Wrócisz, kiedy my skończymy, Cross. Przyjdź później. Jego słowa zawisły w powietrzu jak ciężki dym. Trudno mi było uwierzyć, że rzeczywiście zostały wypowiedziane. Zawsze starałem się odnosić z odrobiną szacunku do Pittmana. Przychodziło mi to z trudem, a w większości sytuacji stawało się prawie niemożliwe, ale zawsze się starałem. - Mówiłem do ciebie, Cross. - Pittman nieznacznie podniósł głos. Słyszałeś, co powiedziałem? Słyszałeś? Potem szef detektywów zrobił coś, czego nigdy nie powinien nawet próbować, coś bardzo złego, coś, czego nie mogłem mu puścić płazem. Wyciągnął rękę i pchnął mnie otwartą dłonią. Pchnął mnie mocno. Zrobiłem pół kroku w tył. Odzyskałem równowagę. Podniosłem obie pięści na wysokość klatki piersiowej. Nie zastanawiałem się ani przez chwilę. Może to gromadzona od dawna nienawiść pchnęła mnie do działania. Na pewno przyczyniła się do tego, co się stało. Chwyciłem Pittmana obiema rękami. Ta nigdy nie wypowiedziana niechęć między nami, ten brak szacunku narastały we mnie od kilku lat - jeżeli nie dłużej. Teraz wybuchły w straszny sposób. Właśnie w sypialni zamordowanej kobiety.

George Pittman i ja byliśmy mniej więcej w tym samym wieku. On był niższy ode mnie, ale cięższy gdzieś z piętnaście kilo. Dość krępy, kanciastej budowy, przypominał obrońcę drużyny piłkarskiej z lat sześćdziesiątych. Beznadziejnie wykonywał swoją pracę i nigdy nie powinien był dostać takiego stanowiska. Nie cierpiał mnie, ponieważ uczciwie podchodziłem do tego, co robiłem. Gnój! Chwyciłem go i podniosłem w górę. Zawsze wyglądałem na dość silnego faceta, a w rzeczywistości byłem jeszcze silniejszy. Oczy Pittmana nagle rozszerzyły się ze zdumienia i nagłego przypływu strachu. Cisnąłem nim mocno o ścianę sypialni. Po chwili zrobiłem to jeszcze raz. Nic mu się nie stało, a przynajmniej nic poważnego, ale na pewno zwróciłem tym uwagę innych. Za każdym razem, kiedy uderzał o mur, hotel Jefferson trząsł się w posadach. Ciało Pittmana było prawie bezwładne. Nie stawiał oporu. Nie mógł uwierzyć w to, co właśnie zrobiłem. Prawdę mówiąc, ja także byłem tym zdumiony. Rozluźniłem uścisk i puściłem Pittmana. Chwiał się na nogach. Wiedziałem, że fizycznie nic mu się nie stało, ale zraniłem jego dumę. Popełniłem ogromny błąd. Nie powiedziałem ani słowa. Ten drugi facet w garniturze także się nie odezwał. Pocieszałem się tym, że to Pittman pierwszy mnie pchnął. On zaczął i to bez żadnej przyczyny. Zastanawiałem się, czy tamten facet też tak to widział, ale szczerze w to wątpiłem. Wyszedłem z sypialni. Pittman nic do mnie nie powiedział. Zastanawiałem się, czy właśnie w tej chwili opuszczam Departament Policji w Waszyngtonie.

Rozdział 22 „Ogłaszam alarm! Coś się dzieje w Koronie. Wzywam wszystkich! Mamy kłopoty w Koronie. To nie jest próbny alarm! To się dzieje naprawdę". Pół tuzina agentów tajnych służb bardzo poważnie potraktowało właśnie ogłoszony stan gotowości. Obserwowali Jacka przez lornetki Rangemastera. Mieli takie trzy. Jack ruszył. Nie mogli uwierzyć w to, co się działo na ich oczach. Żaden z agentów nie mógł uwierzyć, że jest świadkiem takiej sceny. Alarm na pewno był prawdziwy. - To Jack, zgadza się. Ale co on - odbiło mu? - Mamy pełen kontakt wzrokowy z Jackiem. Dokąd on, do diabła, się wybiera? A niech go. Co się dzieje? Sześciu obserwatorów tworzyło trzy profesjonalne zespoły. Wszyscy byli z pierwszego składu, najlepsi i najsprytniejsi z ponad dwóch tysięcy agentów służb bezpieczeństwa, pracujących na całym świecie. Siedzieli wewnątrz ciemnego forda zaparkowanego przy Piętnastej Alei w północno-wschodniej części Waszyngtonu. Sytuacja stawała się bardzo poważna. Musieli się spieszyć. To nie jest próbny alarm. To się dzieje naprawdę. - Jack opuszcza w tej chwili Koronę. Jest dwudziesta trzecia czterdzieści. Cały czas mamy go na oku - powiedział jeden z agentów do nadajnika.

- Tak, ale trzeba pamiętać, że ten Jack to sprytny facet. Już wcześniej tego dowiódł. Nie spuszczajcie z niego wzroku. A gdzie jest nasza wspaniała Jill? Baza? - Tu baza - na linii usłyszeli głos agentki. - Jill siedzi wygodnie na trzecim piętrze Korony. Czyta książkę Barbary Bush o Barbarze Bush. Jest w piżamie. Można się nią nie przejmować. - Czy jesteście tego absolutnie pewni? - Baza nie ma wątpliwości co do Jill. Jill jest w łóżku. Jest grzeczną dziewczynką przynajmniej dziś wieczorem. - W porządku. Jak, do cholery, wydostał się stamtąd Jack? - Starym tunelem pomiędzy piwnicą Korony a budynkiem skarbu państwa. Właśnie tamtędy wyszedł! To jest alarm. To nie są ćwiczenia. Jack wyszedł z nory. - Jack zbliża się teraz do Pennsylvania Avenue. Jest niedaleko hotelu Willard. Właśnie obejrzał się do tyłu przez ramię. Jack jest paranoikiem, więc trudno się temu dziwić. Nie sądzę, aby nas zauważył. O cholera. Ktoś właśnie błysnął światłami przed hotelem. Zatrzymuje się przed nim samochód - zatrzymuje się przy Jacku! Czerwony jeep! Jack wsiada do pieprzonego czerwonego jeepa. - Roger. To by było na tyle, jeżeli chodzi o wasze przeklęte oko. Jedziemy za nim, pronto. Jeep ma tablice z Wirginii. Numer rejestracyjny

dwa - trzy - jeden HCY. Naklejka od dealerów Koonsa. Zacznijcie za nim jechać, teraz. - Jedziemy za czerwonym jeepem. Siedzimy Jackowi na tyłku. Uważać na Szakala. Powtarzam: uważać na Szakala. To nie są ćwiczenia! - Nie zgubcie Jacka. Dziś jest właśnie ta noc. Nie zgubcie Jacka pod żadnym pozorem. - Roger. Widzimy go doskonale. Trzy sedany ciemnego koloru ruszyły w pościg za jeepem. Jackiem tajni agenci nazywali prezydenta Thomasa Byrnesa. Jill było kodowym imieniem pierwszej damy. Koroną już od dwudziestu lat nazywano Biały Dom. Większość agentów będących na służbie naprawdę lubiła prezydenta Byrnesa. Był twardo stąpającym po ziemi człowiekiem, porządnym gościem, tak jak to było w przypadku ostatnich prezydentów. Nie krążyło o nim zbyt wiele kompromitujących plotek. Od czasu do czasu prezydent wybierał się na niespodziewaną randkę z jakąś przyjaciółką, albo w Waszyngtonie, albo gdzieś po drodze. Służba bezpieczeństwa określała to jako „prezydencką przypadłość". Thomas Byrnes nie był pierwszym prezydentem, który na nią cierpiał. John F. Kennedy, Franklin Delano Roosevelt, a zwłaszcza Lyndon Johnson byli pod tym względem najgorsi. Być może jest to dodatkowy przywilej wysokich urzędów. Zbieżność imion wybranych przez psychopatycznych morderców, których zwano myśliwymi sław, nie uszła uwadze służby bezpieczeństwa. Służba bezpieczeństwa nie wierzyła w przypadki. Już czterokrotnie

spotykano się w tej sprawie - były to długie, trudne zebrania w centrum dowodzenia w piwnicy zachodniego skrzydła Białego Domu. Szakalem nazywano każdego, kogo podejrzewano o zamiar zamordowania prezydenta. Określenia tego używano już od ponad trzydziestu lat. Zbieżność imion bardzo niepokoiła PPD, jednostkę ochrony prezydenta - zwłaszcza kiedy prezydent Byrnes postanawiał wymknąć się na swoje nie zapowiadane przechadzki, w których, z wiadomych przyczyn, nie uczestniczyli jego ochroniarze. Istniało dwóch Jacków i dwie Jill. Tajna służba nie mogła uznać tego za zbieg okoliczności. - Zgubiliśmy czerwonego jeepa niedaleko od Tidal Basin. Zgubiliśmy Jacka - głos agenta nagle odezwał się z głośników samochodowego odbiornika. Wszędzie zapanował chaos. Chaos pełnej gotowości. To nie była próba.

Rozdział 23 W poniedziałkowy wieczór wreszcie coś się ruszyło w sprawie Jacka i Jill. To coś wyglądało dość poważnie. Miałem nadzieję, że nie jest to żaden kawał. Właśnie wróciłem do domu, w porę, żeby jeszcze zdążyć zjeść obiad z dzieciakami. Wtedy zadzwonił telefon. W słuchawce usłyszałem głos Kyle'a Craiga. Dzwonił, aby mi powiedzieć o nagranej na wideo wiadomości od Jacka i Jill, dostarczonej podobno do studia sieci CNN.

Zabójcy przygotowali domowej roboty film, który miał zobaczyć cały świat. Jack i Jill wysłali także wiadomości do dzienników „Washington Post" i „New York Times"; Tego wieczoru zamierzali „wyjaśnić" swe zamiary. Wypadłem z domu zanim rumiany kurczak Nany trafił na stół. Jannie i Damon posłali mi tylko spojrzenia, które oznaczały „Och nie, znowu". Mieli prawo tak myśleć. W pośpiechu dotarłem do części Waszyngtonu zwanej Union Station, przy północnej części Kapitolu. Nie chciałem spóźnić się na przyjęcie wydawane przez Jacka i Jill. Był to kolejny sposób zademonstrowania ich przewagi i kontroli nad nami. Trafiłem do siedziby CNN akurat na czas pierwszej prezentacji i kilka chwil przed tym, zanim wideo miało zostać odtworzone na żywo w programie Larry King Live. Wyżsi stopniem agenci FBI i tajnej służby tłoczyli się w niewielkiej, przytulnej sali projekcyjnej CNN. Byli tam również technicy, pracownicy administracji i prawnicy sieci telewizyjnej. Wszyscy wyglądali na bardzo spiętych i zdenerwowanych. W sali panowała kompletna cisza. Filmowa wiadomość od Jacka i Jill rozpoczęła się. Bałem się nawet mrugnąć w obawie, że coś przeoczę, podobnie jak wszyscy pozostali. - Wierzycie w to gówno? - mruknął ktoś w końcu. Jack i Jill filmowali nas! Te była pierwsza szokująca niespodzianka tego wieczoru. Sfilmowali policjantów przed mieszkaniem senatora Fitzpatricka kilka dni wcześniej. Byli tam, w tłumie gapiów, a później pojechali za ambulansem.

Film był irytujący, w konwencji dokumentalnego collage'u czarnobiałych obrazów z elementami koloru. Pierwsze ujęcia przedstawiały sceny rozgrywające się przed domem senatora Fitzpatricka. Przypominało to dobrze zrobioną studencką etiudę filmową, trochę przerysowaną. Po chwili na ekranie ujrzeliśmy jeszcze bardziej zaskakujące sceny. Mordercy nakręcili ostatnie chwile życia senatora Fitzpatricka, dosłownie kilka sekund przed jego śmiercią, jak sądziłem. Zaczęło się od okropnych ujęć, a potem wszystko stawało się coraz bardziej koszmarne. Zobaczyliśmy nagiego Daniela Fitzpatricka, przykutego kajdankami do łóżka. Usłyszeliśmy jego głos. „Proszę, nie róbcie tego," błagał swoich oprawców. Potem rozległ się szczęk naciskanego spustu. Broń wypaliła zaledwie dwa centymetry od prawego ucha Fitzpatricka. Potem był drugi strzał. Głowa senatora eksplodowała. Widzowie w szoku patrzyli na okropny obraz i słuchali strasznego dźwięku, który odprowadził senatora w wieczność. - O Jezu! O Jezu! - krzyknęła jakaś kobieta. Niektórzy odwrócili wzrok od ekranu. Inni zasłonili sobie oczy. Ja wytrzymałem wszystko. Nie mogłem niczego przeoczyć. To były bardzo ważne informacje dla sprawy, którą starałem się rozgryźć. O wiele ważniejsze niż wszelkie testy DNA, serologia czy odciski palców. Po relacji z brutalnego morderstwa Fitzpatricka charakter filmu nagle się zmienił. Ujrzeliśmy migawki, na których zwykli ludzie chodzili po ulicach jakichś miast i miasteczek. Kilka osób nawet pomachało do kamery, inni uśmiechali się szeroko, ale większość traktowała

filmujących, prawdopodobnie Jacka i Jill, obojętnie, tak jakby było im wszystko jedno, czy znajdą się na ich taśmie. W filmie nadal przeważały czarno-białe ujęcia, ale ich układ nie był przypadkowy. Ten, kto zadecydował o takim właśnie układzie, musiał mieć spore umiejętności w montażu. Jedno z nich jest artystą, a przynajmniej ma artystyczne uzdolnienia, pomyślałem, konotując w pamięci to spostrzeżenie. Jaki artysta chciałby się angażować w coś takiego? Znałem wiele teorii na temat związków pomiędzy kreatywnością i psychozą. Takich ludzi jak Bundy, Dahmer czy nawet Manson można było nazwać „kreatywnymi" mordercami, Z drugiej jednak strony, Richard Wagner, Degas, Jean Genet i wielu innych artystów zachowywało się psychopatycznie W życiu, ale nigdy nikogo nie zabili. Mniej więcej po sześćdziesięciu pięciu sekundach filmu rozpoczęła się narracja. Usłyszeliśmy dwa głosy: mężczyzny i kobiety. Działo się coś strasznego. Wszystkich nas to zaskoczyło. Jack i Jill postanowili do nas przemówić. Było to prawie tak, jakby zabójcy stali obok nas, w tej sali. Mówili na przemian, podczas gdy na ekranie nadal widzieliśmy collage obrazów filmowych. Oba głosy zostały elektronicznie zmienione, aby nikt nie mógł ich rozpoznać. Zamierzałem zacząć pracować nad głosami zaraz po zakończeniu przedstawienia, które ciągle jeszcze trwało. JACK: Przez długi czas ludzie tacy jak my siedzieli w cieniu i przyjmowali niesprawiedliwość oraz krzywdy wyrządzane przez niewielu wybranych tego kraju. Byliśmy cierpliwi, cierpieliśmy, ale przez cały czas

milczeliśmy. Znam takie cyniczne powiedzenie: Nie tylko zrób coś, usiądź tam. Czekaliśmy, aż amerykański system zysków i strat weźmie górę i zacznie działać na naszą korzyść. Ale system ten jest mało skuteczny już od wielu lat. Nic już w tym kraju nie działa. Czy ktoś się temu przeciwstawia? JILL: Pozbawieni skrupułów ludzie, tacy jak prawnicy czy biznesmeni, nauczyli się wykorzystywać naszą niewinność i dobrą wolę, a przede wszystkim naszą hojność ducha. Pozwólcie, że powtórzę tę ważną myśl

-

całkowicie

pozbawieni

skrupułów

ludzie

nauczyli

się

wykorzystywać naszą niewinność, naszą dobrą wolę oraz naszego wspaniałego amerykańskiego ducha. Wielu z nich jest w naszym rządzie albo blisko współpracuje z tak zwanymi liderami. JACK: Przyjrzyjcie się twarzom na tym filmie. To są ludzie pozbawieni praw obywatelskich. To są ludzie bez nadziei czy wiary w nasz kraj. To są ofiary przemocy, która rodzi się w Waszyngtonie, w Nowym Jorku, w Los Angeles. Czy rozpoznajecie tych ludzi? Czy sami należycie do ofiar? My tak. Jesteśmy tylko jeszcze jednym Jackiem i jeszcze jedną Jill wśród tłumu innych. JILL: Przyjrzyjcie się temu, co się z nami stało za sprawą naszych tak zwanych liderów. Przyjrzyjcie się rozpaczy i cierpieniu, za które właśnie oni ponoszą odpowiedzialność. Spójrzcie na chorobliwy cyniom, jaki stworzyli. Bez żadnego powodu zniszczyli sny i nadzieje. Nasi liderzy systematycznie niszczą Amerykę. JACK: Przyjrzyjcie się tym twarzom. JILL: Przyjrzyjcie się tym twarzom.

JACK: Przyjrzyjcie się tym twarzom. Teraz rozumiecie, dlaczego przybyliśmy, aby dobrać się wam do skóry? Rozumiecie? ... Po prostu przyjrzyjcie się tym twarzom. Popatrzcie, do czego doprowadziliście. Spójrzcie na ohydne zbrodnie przez was popełnione. JILL: Jack i Jill przybyli. Taki właśnie jest nasz cel. Niech się strzegą wszyscy ci, którzy pracują w stolicy i starają się kierować nami. Bawiliście się kosztem naszego życia - teraz my zabawimy się waszym. Teraz przyszła kolej na naszą grę. Kolej na Jacka i Jill. Film zakończył się ujęciami tłumów bezdomnych na placu Lafayette, dokładnie naprzeciwko Białego Domu, i kolejną rymowanką. Jack i Jill przybyli na wzgórze. Ważną i straszną misję mają. Wasza to zmora. Przyszła już pora. Niech politycy nas czekają. JACK: Nadszedł czas próby dla ludzi bez duszy. Sami wiecie, kim jesteście. I my też to wiemy. - Jak długo ma trwać ten ich majstersztyk? - spytał jeden z producentów telewizyjnych. Chciał uzyskać odpowiedź na bardzo praktyczne pytanie. CNN miała wejść z tym na żywo za niecałe dziesięć minut. - Nieco ponad trzy minuty. Wydaje się, że trwa całą wieczność, wiem - odparł technik trzymający stoper. - Jeżeli zamierzacie to jakoś zmieniać, lepiej, żebym dowiedział się o tym teraz.

Wsłuchując się w słowa rymowanki, poczułem dreszcz, choć w sali projekcyjnej było ciepło. Nikt jeszcze nie wyszedł. Ludzie z CNN rozmawiali między sobą. Dyskutowali na temat filmu, tak jakby w pomieszczeniu nie było nikogo poza nimi. Gospodarz programu wydawał się spięty i niespokojny. Może rozumiał, dokąd zmierzają środki masowego przekazu, i wiedział, że nie da się tego powstrzymać. - Wchodzimy na antenę za osiem minut - ogłosił producent. Potrzebna nam będzie ta sala. Wszyscy państwo otrzymacie potwierdzenia uczestnictwa w projekcji. - Pamiątki - zażartował ktoś z tłumu. - Świadectwa z napisem „Widziałem Jacka i Jill w CNN". - To nie są seryjni mordercy - powiedziałem cicho, bardziej do siebie, niż do ludzi wokół. Chciałem usłyszeć, jak zabrzmi ta myśl wypowiedziana na głos. Byłem w mniejszości, ale mocno wierzyłem w swoje przeczucia. Oni nie są seryjnymi mordercami. Nie zabijają według schematu, a przynajmniej nie w zwykłym znaczeniu tego słowa. Są znakomicie zorganizowani i niezwykle ostrożni. Sprytni i wpływowi na tyle, aby zbliżyć się do kilkorga sławnych ludzi. Mieli jakiś problem z dewiacjami seksualnymi, a może tylko chcieli, abyśmy tak o nich myśleli. Musieli mieć jakiś powód, który obejmowałby to wszystko. Ciągle jeszcze dźwięczały mi w uszach ich dziwne słowa z taśmy: „Ważną i straszną misję mają". Może dla nich to nie jest gra. Może jest to wojna.

Rozdział 24 To był straszny czas. W środę rano, zaledwie dwa dni po tym, jak zamordowana została Shanelle Green, w parku Garfield, niedaleko Szkoły im. Sojourner Truth znaleziono ciało innego dziecka. Tym razem ofiarą był siedmioletni chłopiec. Morderstwo popełniono w podobny sposób. Twarz dziecka została zmiażdżona. Prawdopodobnie użyto do tego metalowego drąga albo rury. Od mego domu przy Piątej Ulicy było blisko do miejsca, w którym popełniono kolejną straszliwą zbrodnię. Szedłem tam wolno, ledwo powłócząc nogami. Był już czwarty grudnia i dzieci zaczynały myśleć o świętach Bożego Narodzenia. Takie rzeczy nie powinny w ogóle mieć miejsca. Nie tylko przed świętami. Nigdy. Czułem się podle nie tylko z powodu tego, iż zamordowano kolejne niewinne dziecko. Ktoś mógł naśladować sposób, w jaki dokonano pierwszego

morderstwa,

ale

to

wydawało

się

bardzo

mało

prawdopodobne. W takim razie zabójcą nie był Emmanuel Perez, nie był to Chuck Siekiera. Sampson i ja musieliśmy popełnić błąd. Trafiliśmy na innego zbira molestującego dzieci. Byliśmy w części odpowiedzialni za jego śmierć. Wszedłem do parku od strony winiarni. Wiatr zawodził w gałęziach drzew. Ranek był dość przygnębiający, przeraźliwie zimny i pochmurny. Dwa ambulanse i pół tuzina wozów policyjnych parkowało wewnątrz parkowego kręgu. Wokół miejsca zbrodni zebrało się co najmniej sto osób z sąsiedztwa. Wszystko wydawało się dziwaczne, upiorne, zupełnie

nierzeczywiste. Już z daleka słychać było syreny policji i karetek, przerażające wycie, zwiastun śmierci. Trząsłem się nie tylko z zimna. Patrząc

na

miejsce

zbrodni,

przypomniałem

sobie

mroczne

wydarzenia sprzed kilku lat, kiedy to na dzień przed Gwiazdką znaleziono ciało małego chłopca. Tamten obraz na zawsze wrył mi się w pamięć. Chłopiec nazywał się Michael Goldberg, ale wszyscy wołali na niego Kreweta. Miał tylko dziewięć lat. Mordercą był Gary Soneji. Złapałem go, ale udało mu się uciec z więzienia. Po ucieczce dosłownie zniknął z powierzchni ziemi. W mojej wyobraźni Soneji stał się doktorem Śmiercią, wcieleniem zła, o ile w ogóle istniał ktoś taki, a coraz częściej miałem wrażenie, że postać ta jest jak najbardziej realna. Nie mogłem przestać myśleć o Soneji. Gary Soneji miał powód, aby popełniać zbrodnie w pobliżu mojego domu. Poprzysiągł odpłacić mi za czas, jaki musiał spędzić w więzieniu: za każdy dzień, za każdą godzinę, za każdą minutę. Nadszedł czas zapłaty, doktorze Cross. Kiedy schyliłem się, aby przejść pod żółtymi policyjnymi taśmami odgradzającymi miejsce zbrodni, jakaś kobieta w przeciwdeszczowej pelerynie krzyknęła do mnie: „Skoro jesteś policjantem, to dlaczego nic z tym nie zrobisz? Lepiej coś zrób z tym maniakiem, który zabija nasze dzieci! Potem możesz sobie urządzić cholernie wesołe święta!" Cóż mogłem jej odpowiedzieć? Prawdziwa praca w policji wcale nie przypominała tego, co przedstawiają w telewizyjnych serialach. Jak dotąd nie znaleźliśmy żadnych poszlak, nie mieliśmy pojęcia, kto mógł popełnić oba morderstwa. Już nie było Chucka Siekiery, na którego można by

zrzucić winę. Prawda była taka, że Sampson i ja popełniliśmy błąd. Zginął zły człowiek, ale to nie on był winny w tej sprawie. W wiadomościach nadal mówiono bardzo niewiele na ten temat, ale na miejscu zbrodni rozpoznałem twarze dwóch reporterek: Inez Gomez z „El Diaro" i Fern Galperin z CNN. Miałem wrażenie, że zajmowały się wszystkim w Waszyngtonie, czasem nawet sprawami morderstw w południowo-wschodniej dzielnicy. - Czy to ma coś wspólnego ze sprawą zamordowania tamtego dziecka w zeszłym tygodniu, detektywie? Czy wtedy dopadliście prawdziwego mordercę? Czy jest to seryjny zabójca małych dzieci? - Inez Gomez wzięła mnie w krzyżowy ogień pytań. Była bardzo dobra w tym, co robiła, inteligentna, uparta i przeważnie obiektywna. Nic nie powiedziałem reporterkom. Nie odezwałem się nawet do Gomez. Nie spojrzałem w ich stronę. Gdzieś w piersiach czułem ból, który nie ustawał. Czy to seryjny zabójca małych dzieci? Nie wiem tego, Inez. Może nim być. Choć modlę się, aby tak nie było. Czy Emmanuel Perez był niewinny? Nie wierzę w to, Inez. Wierzę, że był winny. Czy Gary Soneji mógł być mordercą tej dwójki dzieci? Mam nadzieję, że nie. I modlę się, aby to nie o niego chodziło, Inez. W ten ponury ranek modliłem się o wiele rzeczy. Było o wiele za zimno jak na początek grudnia, za dużo śniegu. W audycji radiowej ktoś powiedział, że w Waszyngtonie tak szuflują, jakbyśmy mieli rok wyborów. Przepchnąłem się przez tłum gapiów do ciała chłopca, leżącego niczym połamana lalka na pokrytej szronem trawie. Policyjny fotograf

robił właśnie zdjęcia ofiary. Malec miał bardzo krótko ścięte włosy, tak jak Damon. Mój syn nazywał to „łysawą". Oczywiście wiedziałem, że to nie Damon, ale wrażenie było paraliżujące. Czułem się, jakby ktoś zadał mi cios w żołądek. Widok chłopca sprawił, że zabrakło mi powietrza w płucach. Oddychałem ciężko. Okrucieństwa nie da się złagodzić łzami. Już wtedy znałem tę lekcję na pamięć. Ukląkłem przy zabitym chłopcu. Wyglądał tak, jakby zasnął i przyśnił mu się jakiś koszmar. Ktoś zamknął mu oczy. Zastanawiałem się, czy nie zrobił

tego

sam

morderca.

Uznałem,

że

raczej

nie.

Bardziej

prawdopodobne było, iż zrobił to jakiś dobry Samarytanin, policjant o wielkim sercu i małym rozumie. Malec miał na sobie znoszone, luźne szare dresy z dziurami na kolanach i zniszczone sportowe buty firmy Nike. Prawa strona jego twarzy została dosłownie zmiażdżona uderzeniem mordercy, podobnie jak twarz Shanelle. Jedna strona twarzy była zgnieciona, a na drugiej widniały nierówne rany i rozdarcia. Pod głową zebrała się kałuża jasnoczerwonej krwi. Ten maniak lubi niszczyć piękno. To była dla mnie wskazówka. Czy morderca jest w jakiś sposób okaleczony? Fizycznie? Psychicznie? Może i tak, i tak. Dlaczego aż tak bardzo nienawidzi małych dzieci? Dlaczego zabija je w pobliżu Szkoły imienia Sojourner Truth? Otworzyłem oczy chłopca. Patrzyły prosto na mnie. Nie miałem pojęcia, dlaczego to zrobiłem. Po prostu musiałem je zobaczyć.

Rozdział 25 - Doktorze Cross ... doktorze Cross... ja znałam tego chłopca usłyszałem nagle drżący głos. - Chodził do niższych klas w naszej szkole. Nazywał się Vernon Wheatley. Podniosłem głowę i zobaczyłem panią Johnson, dyrektorkę szkoły Damona. Starała się powstrzymać szlochanie, z całych sił próbowała nie płakać. Ona jest nawet twardsza niż ty, tato. Tak właśnie powiedział Damon. Może miał rację. Dyrektorka szkoły nie płakała, nie pozwalała sobie na to. Obok pani Johnson stała doktor medycyny sądowej. Ją również znałem. Była białą kobietą, nazywała się Janine Prestegard. Miała mniej więcej tyle samo lat co Johnson. Trzydzieści parę. Może kilka lat mniej albo więcej. Kobiety rozmawiały ze sobą, konsultowały się, pewnie też starały się nawzajem pocieszyć. Co szczególnego morderca widział w Szkole im. Sojourner Truth? Dlaczego wybrał właśnie tę szkołę? Szkołę Damona? Najpierw Shanelle Green, a teraz Vernon Wheatley. Czy dyrektorka szkoły może coś wiedzieć? Czy wierzy, że uda jej się pomóc w rozwiązaniu zagadki tych straszliwych morderstw? Znała obie ofiary. Janine Prestegard przygotowywała się do autopsji: Wydawała się wstrząśnięta brutalnym atakiem, którego ofiarą było dziecko. Autopsja ciała dziecka to chyba najgorsze, co można sobie wyobrazić. Dwaj detektywi z policji lokalnej czekali nieopodal. Czekali też ludzie ź kostnicy. Wszyscy zachowywali się cicho, byli przygnębieni i przerażeni

potwornością sceny, jaką mieli przed sobą. Nie ma nic gorszego niż zamordowanie dziecka. Przynajmniej ja nigdy nie doświadczyłem niczego straszniejszego niż to. Pamiętałem każdą taką zbrodnię, każde miejsce zbrodni, które oglądałem. Sampson czasem mówił mi, że jestem za bardzo wrażliwy jak na detektywa z wydziału zabójstw. Ja uważałem, iż każdy detektyw powinien być na tyle wrażliwy i ludzki, na ile to możliwe. Podniosłem się z kolan i wyprostowałem. Przy moich stu osiemdziesięciu siedmiu centymetrach wzrostu byłem tylko o jakieś dziesięć centymetrów wyższy od pani Johnson. - Była pani w obu miejscach, gdzie popełniono morderstwa powiedziałem do niej. - Czy mieszka pani gdzieś w pobliżu? W tej okolicy? Pokręciła głową. Spojrzała prosto na mnie. Jej oczy były niezwykle intensywnej barwy, duże i okrągłe. Wpatrywały się we mnie uparcie. - Znam wiele osób z tego osiedla. Ktoś zadzwonił do mnie do domu. Uważali, że powinnam o tym wiedzieć. Wychowałam się niedaleko stąd, przy Eaśtern Market - wyjaśniła. - To zrobił ten sam morderca, prawda? Nie odpowiedziałem na jej pytanie. - Być może później będę musiał z panią pomówić o tych zabójstwach - rzekłem. - Możliwe, że znowu będziemy rozmawiali z niektórymi dziećmi ze szkoły, ale nie zrobimy tego, jeżeli nie będzie to konieczne. Już wystarczająco dużo przeszły. Dziękuję pani za troskę. Bardzo mi przykro z powodu tego, co się stało z Vernonem Wheatleyem.

Pani Johnson skinęła głową, nie przestając przyglądać mi się świdrującym wzrokiem. Kim ty właściwie jesteś?, pytały jej oczy. Ty też byłeś przy obu morderstwach. - Jak pan może wykonywać taką pracę? - wybuchła nagle. Było to zaskakujące pytanie. Może powinienem je uznać za mało taktowne, ale nawet o tym nie pomyślałem. Sam wcześniej starałem się sobie na nie odpowiedzieć. Jak możesz wykonywać taką pracę, Alex? Dlaczego zostałeś pogromcą smoków? Kim ty właściwie jesteś? Kim się stałeś? - Naprawdę nie wiem - odpowiedziałem szczerze. Dlaczego przyznałem się przed nią do słabości? Rzadko mi się to zdarzało wobec kogokolwiek, nawet Sampsona, Miała coś dziwnego w oczach. Domagały się prawdy. Spuściłem wzrok i odwróciłem się od niej. Musiałem. Wróciłem do robienia notatek. W głowie kłębiły mi się pytania, natrętne pytania, złe myśli i jeszcze gorsze przeczucia co do tych morderstw. Dwa morderstwa. Dwie sprawy. Dlaczego on tak nienawidzi dzieci? Kto może nienawidzić małych dzieci tak bardzo? Prawdopodobnie sam był wykorzystywany. Może mieć dwadzieścia parę lat. Nie jest zbyt dobrze zorganizowany ani ostrożny. Miałem wrażenie, że uda nam się go złapać - ale czy mogliśmy to zrobić wystarczająco szybko?

Rozdział 26 Czekałem na dyscyplinarne zwolnienie z wydziału. Czekałem na świst topora nad moją głową. Nie usłyszałem go jednak od razu. Pittman wciąż trzymał ostrze nad moją głową. Bawił się ze mną w kotka i myszkę. Może wyżsi rangą nie pozwolili mu mnie wywalić ... ze względu na Jacka i Jill. Właśnie tak. Taka musiała być przyczyna. Uważali, że będę im potrzebny w sprawie morderstw i prześladowania sławnych ludzi. Podczas tego czekania mogłem zająć się pracą, której nie brakowało. Spędzałem całe godziny, wielokrotnie przeglądając dane działu nauk behawiorystycznych i szukając czegoś, co łączyłoby dwa morderstwa dzieci z innymi zabójstwami w Waszyngtonie i w ogóle wszędzie. To samo powtórzyłem w przypadku Jacka i Jill. Jeżeli chcesz zrozumieć zabójcę, przyjrzyj się temu, co robi. Jack i Jill byli świetnie zorganizowani. Morderca dzieci był chaotyczny i nieuważny. Obie sprawy ogromnie się różniły. Przez cały czas uważałem, że nie mogę pracować nad dwiema tak złożonymi sprawami w tym samym czasie. Uznałem, że nadszedł czas, aby moja tak zwaną umowa z wydziałem zaczęła działać na korzyść obu stron. Późnym popołudniem wykonałem kilka telefonów. Zadzwoniłem do paru znajomych z wydziału, którzy winni mi byli przysługę. Co miałem do stracenia? Tego wieczoru czterech detektywów z wydziału zabójstw z pierwszego regionu spotkało się ze mną na opuszczonym parkingu za Szkołą im. Sojourner Truth. Wszyscy znani byli w wydziale z tego, że nie odpuszczali nikomu. Wszyscy czterej przysparzali swym szefom

kłopotów, ale byli też świetnymi gliniarzami. Chyba najlepszymi, jakich znałem w Waszyngtonie. Wybrani przeze mnie detektywi mieszkali właśnie tu, w południowej dzielnicy. Każdy z nich bardzo przeżył morderstwa dwojga dzieciaków i wszyscy chcieli jak najszybciej doprowadzić do rozwiązania tej ponurej sprawy - niezależnie od tego, jakie inne zadania narzucano im jako priorytetowe. Sampson przyszedł jako ostatni, ale dotarł na miejsce tylko kilka minut po wyznaczonej godzinie dziesiątej. To potajemne spotkanie na pewno zostałoby odwołane przez szefa detektywów, gdyby o nim wiedział. Zamierzałem bowiem stworzyć nieoficjalną jednostkę, która miała pomóc w odnalezieniu zabójcy Shanelle Green i Vernona Wheatleya. Nie byliśmy członkami straży obywatelskiej, ale można nas było tak nazwać. - A oto i spóźniony John Sampson - zażartował Jerome Thurman i zaśmiał się piskliwie, kiedy Sampson w końcu dołączył do kręgu detektywów. Thurman ważył blisko sto trzydzieści kilo i bardzo niewiele z tego można było uznać za tłuszcz. On i Sampson lubili sobie dokuczać, ale zawsze byli dobrymi przyjaciółmi. Tak było od czasów, kiedy wszyscy graliśmy w piłkę w lidze waszyngtońskich szkół średnich, jakieś tysiąc lat temu. - Na moim zegarku jest punkt dziesiąta - powiedział Sampson, nawet nie patrząc na swój starożytny czasomierz Bulova. - Zatem mamy dziesiątą, panowie - wtrącił się Shawn Moore.

Moore był młodym detektywem, który lubił poszaleć za kółkiem i miał trzy własne dzieciaki. Mieszkał jakiś kilometr od szkoły Truth, jak zwykle zwano ją w tej okolicy. Jeden z jego chłopaków chodził do klasy razem z Damonem. - Cieszę się, że wszyscy mogliście przyjść na nasz mały mecz w taki mroźny wieczór - powiedziałem, gdy wszyscy się uciszyli. Wiedziałem, że ci detektywi dobrze się dogadują i szanują się nawzajem. Wiedziałem też, że żaden z nich nie wspomni o spotkaniu szefowi. - Przepraszam, że ściągnąłem was tutaj tak późno. Lepiej, żeby nie widziano nas razem. Dzięki, że przyszliście wszyscy. Uznałem, że to miejsce będzie najbardziej odpowiednie na naszą rozmowę. Postaram się mówić jak najkrócej. - Spojrzałem na twarze zebranych. - Oby tak było, Alex - ostrzegł mnie Jerome. - Jeszcze trochę, a odmrożę sobie mój tłusty tyłek. - Czy wszyscy słyszeliście o siedmioletnim chłopcu, którego ciało znaleziono dziś rano w parku Garfield? - spytałem detektywów. — Chłopiec nazywał się Vernon Wheatley. Zebrani pokiwali głowami. Wiadomości o takich sprawach roznosiły się szybko. - Sporo się zastanawiałem nad tymi morderstwami. Przejrzałem dowody,

jakie

kryminologicznej

zostały oraz

zebrane w

w

bankach

ramach

programu

danych

działu

analizy nauk

behawiorystycznych. Nie znalazłem nic, co by choć trochę pasowało do tego, co mamy teraz. Pracuję teraz nad wstępną analizą psychologiczną.

Chciałbym się mylić, ale wydaje mi się, że w naszej dzielnicy mamy mordercę, który działa według określonego schematu. Prawdopodobnie jest to seryjny zabójca dzieci. Jestem tego prawie pewien. - Jak poważna jest sytuacja, Alex? - spytał Rakeem Allen, pochylając głowę. Wiedziałem, do czego zmierzał. Razem pracowaliśmy nad bardzo trudną sprawą seryjnego Zabójcy parę lat temu. - Myślę, że bardzo poważna, Rakeem. Oba morderstwa zostały popełnione w ciągu kilku zaledwie dni. Oba cechował duży stopień brutalności. Morderca jest w szale albo bardzo blisko tego stanu. Mówię on, ale równie dobrze może to być ona. - Kobieta, która ucieka się do takiej przemocy - odezwał się Sampson, lekko chrypiąc. - Za dużo ... krwi... zmiażdżone czaszki ... małe dzieciaki. - Pokręcił głową. - To nie wygląda na robotę kobiety. - Zgadzam się z tobą - powiedziałem - ale sam wiesz, że w obecnych czasach nigdy nic nie wiadomo. Wystarczy przyjrzeć się Jill. - Ilu detektywów ma się zająć sprawą mordercy dzieci? - spytał Jerome Thurman, wydymając swoje i tak wielkie wargi, które wydawały się za duże w jego twarzy. Przypominały cukierkowe usta, jakie dzieciaki przyklejały sobie, udając, że mają grube wargi, a kiedy zaczynały im się nudzić, zjadały je. - Dwa zespoły - powiedziałem. Sam uważałem to za złą wiadomość. Tylko jeden zespół będzie pracował w pełnym wymiarze godzin. Dlatego właśnie chciałem, byśmy się spotkali. Szef wydziału nie przyjmuje do wiadomości sugestii, że oba morderstwa zostały popełnione przez tę samą

osobę. Emmanuel Perez ciągle figuruje w aktach jako zabójca dziewczynki. - Pieprzony, zidiociały dupek - mruknął Jerome Thurman ze złością. Ten łajdak jest równie bezużyteczny jak cycki byka. Pozostali detektywi również zareagowali przekleństwami i złośliwymi uwagami. Domyślałem się, że taka byłaby ich reakcja na wszystko, co szef powiedział czy zrobił. Nie miałem jednak zamiaru uciekać się do uderzeń poniżej pasa. Choć taki pomysł wydał mi się bardzo kuszący. - Czy pewien jesteś, że oba morderstwa popełnił ten sam człowiek? spytał Rakeem. - Wspomniałeś, że twoja analiza jest wstępna. Wiem, że na takie gówno trzeba sporo czasu. Pociągnąłem nosem. Zimno zaczynało mi dokuczać. - Ten drugi dzieciak, mały chłopiec, miał zmiażdżoną twarz wyjaśniłem. - Ale tylko z jednej strony. Dokładnie tak samo jak zamordowana dziewczynka. I była to ta sama strona, prawa. Nie dostrzegłem też żadnych znaczących różnic. Lekarz sądowa potwierdziła to. Morderca prawdopodobnie uważa, że ma dobrą i złą stronę. Zła zostaje ukarana - albo raczej zniszczona. - Jest jeszcze coś, o czym muszę wam powiedzieć. To tylko przypuszczenia, ale sądzę, że on jest w tym nowy. Mimo to jest sprytny i przebiegły ... lubi podejmować ryzyko. W końcu popełni jakiś błąd. Uważam, że uda nam się go wkrótce złapać, jeżeli będziemy współpracować. Musimy to zrobić jak najszybciej. Wierzę, że możemy przygwoździć drania! Milczący dotąd Sampson odezwał się w końcu.

- Powiesz im, co tam się naprawdę dzieje, czy chcesz, żebym ja to zrobił? - spytał. Uśmiechnąłem się, słysząc jego słowa i sposób, w jaki je powiedział. - Nie, chciałem prawdziwe brudy zostawić tobie - odparłem. - Jak zwykle - zauważył. - No to powiem wam to, czego Alex dotąd nie powiedział. Będziemy to mieli z głowy. Prawdziwe powody, dla których tylko jeden zespół detektywów przydzielono do tej sprawy, są takie. Po pierwsze, oba morderstwa wydarzyły się w tej dzielnicy, a wszyscy wiemy, jakie gówno spływa w Waszyngtonie z góry, i wiemy, że zawsze kończy właśnie tu. Po drugie, cały czas w wydziale poświęca się teraz Jackowi i Jill. Mordowani są bogaci Biali. Na kapitolskim pagórku tak się trzęsą, że nie mogą nawet srać. Oznacza to, że my tutaj mamy wszystko inne rzucić. Dwoje czarnych dzieciaków nie liczy się tak bardzo, przynajmniej nie z perspektywy tamtych. - Sampson i ja pracowaliśmy nad sprawą morderstw w szkole Truth podjąłem rozpoczęte przez Johna wyjaśnienia i zacząłem mówić odrobinę ciszej. - Prywatnie wam powiem, że sami musimy prowadzić śledztwo. Przerwałem na chwilę, aby do wszystkich dotarło, jaki jest układ. Potrzebna jest nam teraz pomoc. To naprawdę poważna sprawa. Niestety, w Waszyngtonie mamy takie dwie. - Dla mnie tylko jedna - powiedział Rakeem Powell. - Zgadnijcie która. Macie jedną szansę. - Wiesz, że grubasa też macie na pokładzie - dodał Jerome Thurman swym cienkim głosem i machnął grubą pięścią w powietrze. - Ja w to

wchodzę. Możesz mnie wpisać na listę płac, zgadzam się na brak jakichkolwiek korzyści i ryzyko wcześniejszego odejścia na emeryturę. Świetna oferta. - Mój chłopak chodzi do tej szkoły, wiesz o tym, Alex - powiedział Shawn Moore. - Znajdę trochę czasu, żeby ci pomóc. Mam nadzieję, że jakoś uda mi się wcisnąć Jacka i Jill w mój harmonogram. Pośmialiśmy się z dowcipów. Zawsze tak podchodziliśmy do problemów, jakie się pojawiały. Cała piątka zgodziła się współpracować. Jednak nie zdawaliśmy sobie sprawy, w co wchodzimy. Były na pewno dwie poważne sprawy morderstw w Waszyngtonie - i teraz mieliśmy dwa zespoły operacyjne, które mogły się nimi zająć. No, może półtora zespołu. - Czy ktoś ma ochotę na koktajl? - spytał Jerome Thurman najmilszym i najbardziej kulturalnym tonem, na jaki było go stać. Czuliśmy się prawie tak, jakbyśmy byli w naszym starym miejscu Cotton Club w Harlemie, kiedy Jerome puścił w obieg swoją podniszczoną

flaszkę

z

waszyngtońskimi

Redskinsami.

Wszyscy

łyknęliśmy raz na rozgrzewkę, a potem jeszcze po dwa dla równowagi. To było nasze braterstwo krwi.

Rozdział 27 Pracowałem nad sprawą Jacka i Jill od piątej rano do trzeciej po południu. Podobnie jak mniej więcej dziesięć tysięcy oficerów śledczych w całym Waszyngtonie. Szukałem ogniwa łączącego senatora Fitzpatricka

i Natalie Sheehan, sprawdziliśmy nawet ich fotografie, które ukazywały się w prasie w ciągu kilku ostatnich miesięcy. Miałem nadzieję, że znajdę kogoś interesującego gdzieś w tle. Może nawet ten ktoś był na dwóch zdjęciach. Jeden z detektywów odwiedzał wszystkie seks shopy w Waszyngtonie. Swoje zadanie nazwał ostateczną Jackmanią. Spotkałem się z Sampsonem w restauracji Boston Market przy Pennsylvania Avenue o trzeciej trzydzieści. Przyszła pora zacząć nasze drugie

zadanie.

Tę

drugą

sprawę,

którą

nazwaliśmy

„palącą".

Wypracowany przez nas układ zdecydowanie mi odpowiadał - nie był idealny, ale o wiele lepszy niż ten, w jakim pracowaliśmy przez ostatnich kilka dni. Wtedy odczuwałem jedynie frustrację i wściekłość. - Myślę, że masz rację, co do jednej rzeczy, Alex - powiedział Sampson pochylając się nad talerzem z klopsem w galarecie i ziemniakami puree niewiadomego pochodzenia. - Zabójca ze szkoły Truth jest amatorem. Jest nieostrożny. Może to jego pierwszy raz. W miejscu, gdzie popełnił drugie morderstwo, też zostawił wszędzie pełno odcisków palców. Technicy zebrali odciski, kilka włosów, nitki z jego ubrania. Sądząc po rozmiarze odcisków, zabójca jest niski. Być może jest to kobieta. Jeżeli ta wiewióra nie zachowa ostrożności, złapiemy ją czy jego za rudy tyłek. - Może zabójca tego właśnie chce - powiedziałem, przeżuwając kanapkę z klopsem, przyprawioną dość dobrym sosem pomidorowym. Albo chce, żebyśmy myśleli, że jest w tym nowy. To może być tylko przedstawienie. Soneji świetnie by je zagrał.

Sampson uśmiechnął się szeroko. Był to najwspanialszy z jego zabójczych uśmiechów. - Czy ty musisz nad wszystkim zastanawiać się po dwa albo i po trzy razy, kochasiu? - Pewnie, że muszę. Na tym polega mój zawód. Krzyż Alexa powiedziałem, odwzajemniając jego uśmiech jednym ze swoich. Człowiek Góra znowu wykrzywił twarz w uśmiechu. Uwielbiałem z nim być i rozśmieszać go. - Czy jest coś od reszty zespołu? Od Jerome'a albo Rakeema? - Wszyscy nad tym pracują, ale ciągle nie mają nic, czego można się złapać. Na rezultaty pracy twojej drużynki trzeba jeszcze poczekać. Musimy mieć obserwatorów podczas pogrzebu chłopca i przy grobie Shanelle. Zabójca może się skusić i przyjść. Wielu z nich tak robi. - Zrobimy, co się da. - Sampson przewróci oczami. - Postaramy się. Obserwacja grobu dzieciaka. Cholera. Rozstaliśmy się kwadrans po czwartej. Ruszyłem do Szkoły im. Sojourner Truth. Samochód dyrektorki stał na małym ogrodzonym parkingu. Pamiętałem, że pani Johnson często pracuje do późna już po zakończeniu zajęć w szkole. Odpowiadało mi to. Chciałem z nią porozmawiać o Shanelle Green i Vernonie Wheatleyu. Co mogło łączyć mordercę ze Szkołą im. Sojourner Truth? Jakiego rodzaju związku miałem szukać? Mniej więcej wiedziałem, gdzie mieści się biuro dyrektora. Od razu skierowałem się do dobudówki. Szkoła była bardzo ładna w porównaniu z innymi, nawet z lepszych dzielnic miasta. Na zewnątrz, przy ulicy,

zakończone kolczastym drutem ogrodzenie wyznaczało granice dziedzińca szkolnego, ale wnętrze było bardzo wesołe, jasne i udekorowane z wyobraźnią. Przeczytałem kilka ręcznie malowanych plakatów i afiszy. dzieci przede wszystkim. rośnij tam, gdzie cię zasadzono. sukces to chcieć i móc. Nieco górnolotne, ale ładne. Inspirujące dzieci i mnie. W tym tygodniu gabloty były wypełnione „kryjówkami zwierząt". Przygotowane przez dzieci dioramy przedstawiały zwierzęta i miejsca, w jakich żyją. Pomyślałem, że Szkoła im. Sojourner Truth jest takim właśnie wspaniałym schronieniem. W normalnych warunkach była świetnym miejscem, w którym Damon mógł dorastać i się uczyć. Niestety, w ciągu tygodnia dwoje małych dzieci z tej szkoły zostało zamordowanych. Właśnie z tego powodu byłem zły. Przerażało mnie to bardziej, niż chciałem przyznać sam przed sobą. Kiedy ja dorastałem, a czasy nie były wtedy najłatwiejsze, dzieci z naszej szkoły bardzo rzadko umierały. Teraz - z wielu powodów - zdarzało się to często. Nie tylko w Waszyngtonie, także w szkołach Los Angeles, Nowego Jorku, Chicago. Może nawet w Sioux City. Co się stało w naszym kraju, zwanym kiedyś krajem od morza do morza? Ciężkie, drewniane drzwi prowadzące do biur administracji były otwarte, ale biurko sekretarki było już puste. Stała na nim kolekcja kaukaskich, afroamerykańskich i azjatyckich laleczek. Bardzo ładnych.

Poczułem się trochę jak włamywacz, zły bohater tego czy innego rodzaju. Nagle zacząłem się martwić o panią dyrektor, która sama zostawała w szkole do późna. Każdy mógł tutaj wejść, tak jak właśnie zrobiłem to ja. Morderca ze Szkoły im. Truth nie miałby żadnych problemów z dostaniem się do środka. Było to takie łatwe. Zbyt łatwe. Wszedłem do głównej części biura i właśnie miałem zapowiedzieć swoją wizytę, kiedy zobaczyłem panią Johnson. Przypomniało mi się imię, którym ją nazwałem - Christine. Pracowała przy biurku z tradycyjnym żaluzjowym zamknięciem, które wyglądało przynajmniej na stuletnie. Była całkowicie pochłonięta pracą. Przyglądałem się jej przez kilka sekund. Do pracy wkładała okulary w złotych oprawkach. Nuciła piosenkę Whitney Houston z filmu Czekając na miłość. Miała ładny głos. Kiedy patrzyłem na nią, czułem, że w tej scenie było

coś

bardzo

prawdziwego,

niemal

wzruszającego

-

nauczycielka z powołania, wychowawczyni przy pracy. Uśmiechnąłem się. Ona jest jeszcze twardsza niż ty, tato. Ciągle zastanawiałem się, jak to możliwe. Wcale nie wyglądała na surową. Sprawiała wrażenie pogodnej i zadowolonej z pracy. Wydawała się spokojna i Zazdrościłem jej tego. Poczułem się dziwnie, stojąc w drzwiach i czekając. - Hej, tu detektyw Alex Cross - powiedziałem. - Dobry wieczór, pani Johnson. Przerwała nucenie i podniosła głowę znad papierów. W jej oczach dostrzegłem odrobinę strachu. Potem uśmiechnęła się. Ciepło i

zapraszająco. Cieszyłem się, że właśnie ja jestem osobą, dla której przeznaczony był ten uśmiech. - Witam, detektywie Cross - odpowiedziała. - Co pana sprowadza do biura dyrektora szkoły? - spytała, przybierając oficjalny ton głosu. - Chyba jest mi potrzebna pomoc dyrektora. Muszę odrobić pracę domową. - Uznałem, że to zabrzmiało szczerze. - Chciałbym porozmawiać chwilę o Vernonie Wheatleyu, jeżeli nie ma pani nic przeciwko temu. Chciałbym także uzyskać pani pozwolenie na zadanie kilku pytań niektórym nauczycielom. Może słyszeli coś od dzieci już po śmierci Vernona. Ktoś mógł widzieć coś, co pomogłoby nam w śledztwie, i choć to mało prawdopodobne, wolałbym się upewnić. Może dzieci podsłuchały coś z rozmów swoich rodziców. - Tak, ja też się nad tym zastanawiałam - powiedziała pani Johnson. Ktoś tutaj, w szkole może dać wam wskazówkę, podpowiedzieć wam coś, o czym nie wiecie. Podobała mi się pani Johnson, ale starałem się o niej nie myśleć. Niewłaściwy czas, niewłaściwe miejsce, niewłaściwa kobieta. Robiłem w życiu rzeczy, z których nie byłem teraz dumny. Nie byłem aniołem, ale nie chciałem dołączać do swych grzechów flirtowania z mężatką. - Niestety, nie dowiedziałam się niczego nowego - kontynuowała. Pracowałam trochę po godzinach na pana konto. Dzisiaj podczas lunchu sprawdziłam nauczycieli. W zasadzie można powiedzieć, że ich przesłuchałam. Powiedziałam, że mają mnie powiadomić, jeżeli zauważą albo usłyszą coś podejrzanego. O większości rzeczy i tak mi mówią. Mamy tutaj dość zgrane grono pedagogiczne.

- Czy w tej chwili ktoś z nauczycieli jest jeszcze w szkole? Mógłbym od razu z nimi porozmawiać. Nie wiem nic na pewno, ale podejrzewam, że morderca musiał obserwować szkołę. Nie zamierzałem straszyć pani Johnson ani nikogo innego, ale chciałem, by byli uważni i ostrożni. Byłem prawie pewien, że zabójca obserwuje szkołę. Pokręciła głową, a potem przechyliła ją w lewą stronę. Miałem wrażenie, że patrzy na mnie zupełnie inaczej. - Prawie wszyscy wychodzą przed czwartą. Wolą wychodzić razem. Im więcej , tym bezpieczniej. - Według mnie ma to sens. Nie jest to najwspanialsza okolica. Choć pod pewnymi względami jest wspaniała. - Ale przebywanie tutaj po piątej, w biurze, do którego drzwi są otwarte, nie ma najmniejszego sensu - powiedziała. Właśnie o tym myślałem od momentu, kiedy wszedłem do jej gabinetu. Nic nie mówiłem, nie zrobiłem żadnej uwagi na temat nie zamkniętych drzwi. Pani Johnson miała prawo żyć tak, jak chciała. - Dziękuję, że przepytała pani nauczycieli - rzekłem. - I dziękuję za to, że pracuje pani po godzinach przez wzgląd na nas. - To ja dziękuję - za to, że pan tu przyszedł. Wiem, że pan i Damon bardzo to przeżywacie. Dla całej pana rodziny musi to być bardzo trudne. Tak samo jest w całej szkole. W końcu zdjęła druciane okulary i włożyła je do kieszeni żakietu. Wyglądała tak samo dobrze w okularach, jak i bez nich. Inteligentna, miła,

ładna. Poza twoim zasięgiem, niedostępna, powtarzałem w myślach; Prawie poczułem uderzenie linijki na skórze dłoni. Szybciej niż wydawało się to możliwe wyciągnęła z otwartej szuflady po prawej stronie biurka specjalną wersję krótkiej trzydziestki ósemki. Nie wycelowała jej w moim kierunku, ale mogła to zrobić. Bez problemu. - Mieszkałam w tej dzielnicy przez wiele lat - wyjaśniła, a potem uśmiechnęła się i odłożyła broń. - Staram się być przygotowana na wszystko, co może się zdarzyć - powiedziała spokojnie. - A w tych stronach zdarzają się różne rzeczy. Wiedziałam, że stoi pan w drzwiach, detektywie. Dzieci mówią, że mam oczy z tyłu głowy. I rzeczywiście tak jest. Znowu się zaśmiała. Podobał mi się jej śmiech. Każdemu chyba by się podobał. Zawsze miałem mieszane uczucia wobec cywilów posiadających broń, ale byłem pewien, że jej pistolet jest zarejestrowany i legalny. - Nauczyła się pani posługiwać bronią właśnie tu, w tej okolicy? - Nie, właściwie nauczyłam się tego na strzelnicy klubu Remington w Fairfax. Mój mąż był, jest, zaniepokojony tym, że pracuję w takiej dzielnicy. Wy, mężczyźni, wszyscy jesteście tacy sami. Przepraszam, przepraszam - powiedziała i jeszcze raz uśmiechnęła się. - Czasami łapię się na tym, że mówię rzeczy obraźliwe dla płci przeciwnej. Nie podoba mi się to. Nie lubię tego. Przepraszam. Wstała i wyłączyła laptopa Maclntosha stojącego na biurku. - Odprowadzę pana do drzwi - zaproponowała. - Upewnię się, że bezpiecznie dotrze pan do wyjścia. Jest już sporo po czwartej.

- Wspaniale - podjąłem jej żartobliwe pożegnanie. Sprawiła, że uśmiechnąłem się. To było duże osiągnięcie, zważywszy na to, co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilku dni. - Czy zawsze jest pani taka odprężona i skora do żartów? Znowu przechyliła głowę na bok. Często to robiła. Potem skinęła głową z przekonaniem. - Zawsze. Przynajmniej jeżeli chodzi o żarty. Kiedy wybierałam zawód, brałam pod uwagę tylko dwie profesje: komika i wychowawcy. Jak widać, wybrałam ten pierwszy. Więcej przy nim okazji do śmiechu. Szczerego śmiechu. Tak jest, przeważnie. Szliśmy razem korytarzami opustoszałej szkoły. Odgłos naszych kroków głośnym echem odbijał się od ścian. Piosenka, którą pani Johnson wcześniej nuciła w biurze, grała mi teraz w głowie. Chciałem zadać wiele pytań, ale wiedziałem, że niektórych zadawać nie powinienem. Nie miały nic wspólnego ze sprawą morderstw. Kiedy dotarliśmy do frontowych drzwi, strażnik, mężczyzna w średnim wieku, wypuścił mnie na zewnątrz. Zaskoczyło mnie to. Nie widziałem go, kiedy wchodziłem do budynku. Miał gruby drewniany kij i krótkofalówkę. Przypomniały mi się szkoły z czasów mojego dzieciństwa. Strażnicy, wykrywacze metalu, stalowe kraty we wszystkich oknach. Trudno się dziwić, że ludzie z tej okolicy nienawidzą i boją się wszelkich instytucji, nawet własnych szkół. - Dobranoc panu - powiedział strażnik, uśmiechając się. - Pani też wychodzi, pani Johnson?

- Tak, już niedługo - odparła. - Może pan iść już do domu, Lionel. Mam ze sobą swoje uzi. Lionel zaśmiał się z dowcipu. Pani dyrektor miała naprawdę świetne wyczucie czasu i sytuacji. Byłem pewien, że gdyby chciała występować na scenie, zdobyłaby sporą publikę. - Dobranoc, pani Johnson - powiedziałem. - Proszę zachować ostrożność aż do zakończenia tej sprawy. - Nie mogłem się powstrzymać od tej uwagi. Stała przy ciężkich, drewnianych drzwiach. Wyglądała na rozsądną. I była bardzo atrakcyjna. - Proszę mi mówić Christine - zaproponowała. - Dziękuję za troskę. Będę ostrożna, obiecuję. Dziękuję za wizytę. Christine! Jezu! Przecież tak właśnie nazywałem ją w myślach. Pewnie słyszałem, jak Damon albo Nana mówili o niej, ale mimo wszystko wydawało mi się to dziwne. Prawie magiczne. James Redfield byłby z tego cholernie zadowolony. W drodze do domu myślałem o mordercy dwojga dzieci, o Jacku i Jill i o dyrektorce Szkoły imienia Sojourner Truth. Była mądra, zabawna i ładna. Potrafiła o siebie zadbać - a nawet posługiwać się bronią. Pani Johnson. Christine. Hmmm, hmmm. Rozdział 28 W tych niebezpiecznych czasach każdy musi myśleć: „Mnie się nic nie może stać. Nie ja. Jakie jest prawdopodobieństwo, że to właśnie będę ja?"

Aktor Michael Robinson uważał, że absurdem było obawianie się dwójki

maniakalnych

morderców

działających

w

Waszyngtonie.

Dowodziłoby to jego zainteresowania własną osobą. Poza tym, jaki związek z nim miały pogróżki Jacka i Jill? Odpowiedź była według niego jasna - żaden. Mimo to czuł lekki niepokój. Starał się wykorzystać przypływ adrenaliny, iść z prądem danej chwili, czasów, w których przyszło mu żyć. Tuż przed północą gwiazdor Hollywood w końcu zdobył się na telefon do agencji towarzyskiej dla VIP-ów i umówił się na spotkanie. „Przekąska" przed pójściem do łóżka. Już wielokrotnie korzystał z usług tej agencji, kiedy odwiedzał Waszyngton. Dyskretna, elegancka i bardzo droga. Agencja miała ściśle określone wymagania. Pan M.R. figurował na liście jej klientów. Gwiazdor zdecydował się na nią za namową swego agenta z Los Angeles. Trzydziestodziewięcioletni aktor zamówił eskortę, a później próbował się skupić na czytaniu scenariusza romansu z rolą napisaną specjalnie dla niego. Nie szło mu to za dobrze. Wstał i podszedł do okna apartamentu, który wynajął w hotelu Willard przy Pennsylvania Avenue. Wiedział, iż fani uznaliby za skandal fakt, że ich idol płacił za towarzystwo - ale to był ich problem, nie jego. Prawda była taka, że wolał zapłacić tysiąc albo półtora, niż zawracać sobie głowę zabieganiem o spotkanie, a potem kłopotliwymi rozstaniami, kiedy musiał ruszać w trasę. Płatna miłość była mniej skomplikowana i nie odbijała się na jego psychice.

Tego wieczoru był w dość dobrym nastroju, czuł się pewnie i spokojnie. Przyglądając się przez okno miastu, pomyślał, że odzyskuje równowagę. Potrzebował tylko towarzystwa, małego co nieco na boku, zwykłego seksu. Te trzy życzenia już wkrótce się spełnią. Taką przynajmniej miał nadzieję. W pewnym sensie ciągle jeszcze był myślami w swoim rodzinnym mieście w Wichita, mniej więcej w roku 1963, kiedy kończył szkołę średnią. Fantazje i pragnienia, które miał właśnie wtedy, wciąż pozostawały nie spełnione. Miał wrażenie, że wszystkie tańczą gdzieś w jego wnętrzu. Wiedział, czego chce tego wieczoru, i wiedział, że dostanie to bez kłopotu, poczucia winy czy zgrzytania zębami. Rozejrzał się po hotelowym apartamencie i postanowił pozbierać rozrzucone rzeczy przed przyjściem jego eskorty na ten wieczór. Neurotyczna potrzeba sprzątania wywołała na jego twarz uśmiech. Ciągle był niesamowitym burżujem. Możesz mieć chłopaka z Kansas, myślał Michael Robinson. Usłyszał stukanie do drzwi. Nagły hałas zaskoczył go. Ci z agencji powiedzieli, że eskorta będzie u niego za godzinę, co zwykle oznaczało przynajmniej tyle, a zwykle o wiele dłużej. - Chwileczkę - zawołał. - Zaraz otworzę. Jedną minutkę. Spojrzał na zegarek. Jego „randka" zjawiła się w niecałe pół godziny. Nie miał nic przeciwko temu. Właściwie był gotowy na mały numerek. Potem zamierzał dobrze się wyspać. Rano był umówiony na śniadanie z przewodniczącym komitetu demokratyczno-narodowego. Poproszono go, aby wziął udział w zbieraniu funduszy na rzecz Demokratów.

Przewodniczący był strasznym dupkiem. Zresztą, oni wszyscy byli tacy sami. Każdy chciał mieć to, czego mieć nie mógł, a nie mógł mieć Michaela Robinsona. Dotyczyło to wszystkich. No, może prawie wszystkich. Wyjrzał przez wizjer w hotelowych drzwiach. No, no, no. Zdecydowanie podobało mu się to, co zobaczył na korytarzu; nawet przez to maleńkie, wykoślawiające szklane oko. Jego eskorta prezentowała się wspaniale. Robinson poczuł nagły przypływ adrenaliny. Otworzył drzwi i automatycznie przywołał na twarz swój słynny uśmiech za piętnaście milionów dolarów. - Hej, nazywam się Jasper - powiedział przystojny mężczyzna. Cieszę się, że mam okazję cię poznać. Michael Robinson szczerze wątpił, by tamten naprawdę miał na imię Jasper. Uważał, że imiona Jake albo Cliff były bardziej odpowiednie dla mężczyzny do towarzystwa. Przybysz był odrobinę starszy, niż Robinson się spodziewał. Mógł mieć jakieś trzydzieści parę lat, ale aktor uznał, że jest bardziej niż odpowiedni. W zasadzie był prawie idealny. Michael Robinson już czuł rosnące podniecenie. Taki stan gotowości nazywał zwykle uzbrojonym i niebezpiecznym. - Jak tam dzisiejszy wieczór? - Aktor wyciągnął rękę i dotknął ramienia Jaspera. Chciał, aby mężczyzna wiedział, że jego partner na tę noc jest zwykłym, szczerym i przede wszystkim ciepłym człowiekiem. W „USA Today" opublikowano ostatnio listę najmilszych gwiazd w Hollywood. On

również się na niej znalazł, dzięki swemu agentowi i prawnikowi, którzy przedstawili go w wyjątkowo dobrym świetle. Jack postarał się o najlepszy ze swych uśmiechów, kiedy wchodził do hotelowego apartamentu Michaela Robinsona, gwiazdy Życia sławnych i bogatych. Zamknął za sobą drzwi. Liczył, że ma jeszcze jakieś pół godziny do przybycia człowieka z agencji. To musiało mu wystarczyć. Na wszelki wypadek Jill obserwowała hotelowy hol i gdyby żigolo przybył za wcześnie, miała zająć się nim na dole. Jill była doskonała w dopracowywaniu szczegółów, w sprawdzaniu wszystkich możliwości. Po prostu była świetna, kropka. - Jestem twoim fanem - powiedział Jack. - Prawdę mówiąc, od początku śledziłem rozwój twojej kariery. Michael Robinson odezwał się prawie szeptem, który na pewno wywołałby szok u fenów i fanek romantycznych filmów z jego udziałem. - Doprawdy, Jasper? Zawsze przyjemnie jest coś takiego usłyszeć. To miło z twojej strony. - Przysięgam na Boga, że to prawda. - Sam Harrison ciągnął swoją grę. - A tak przy okazji, naprawdę mam na imię Jack. Jill jest na dole w lobby. Może już o nas słyszałeś? Jack Wyciągnął berettę z tłumikiem i wycelował prosto między zdumione niebieskie oczy aktora. Strzelił. Wszystko pasowało do schematu Jacka i Jill. Słynna ofiara. Morderstwo w stylu egzekucji. Kilka erotycznych akcentów i liścik. Jack i Jill przybyli... Zabijać.

Rozdział 29 Jeden element wszystkich morderstw nie dawał mi spokoju. Nie mogłem przestać o nim myśleć. Zastanawiałem się nad nim, skręcając w zatłoczoną Pennsylvania Avenue i parkując przed hotelem Willard ostatnim miejscem, gdzie popełniono zbrodnię. Parking był zatłoczony i musiałem przyblokować inny samochód. Myślałem o tym detalu, wchodząc do hotelowego holu i kierując się do apartamentu Michaela Robinsona. Myślałem o nim przez całą jazdę windą na siódme piętro. Przy drzwiach stało pół tuzina mundurowych, a metry żółtej taśmy policyjnej rozpięto w korytarzu niczym mało gustowne ozdoby świąteczne. W pierwszych dwóch zbrodniach nie było nic, co wskazywałoby, iż zostały popełnione w afekcie. Zwłaszcza przy drugim zabójstwie. Mordercy działali z zimną krwią i zdumiewającą skutecznością, płożenie ciał ofiar wyglądało jak zaaranżowane. Także dewiacyjna erotyczność obu scen była za bardzo wyreżyserowana i zorganizowana. Dokładnie odwrotnie było w przypadku morderstw dzieci ze Szkoły Sojourner Truth. Tamte zbrodnie przypominały wybuchy dławionego gniewu i wściekłości. Jeszcze nie rozumiałem pełnego znaczenia tych spostrzeżeń, podobnie jak ci, z którymi na ten temat rozmawiałem. Ani w waszyngtońskiej policji, ani w Federalnym Biurze Śledczym w Quantico. Gdybym jako detektyw miał określić jedną podstawową cechę morderstw popełnionych z premedytacją, powiedziałbym, że prawie zawsze towarzyszyły im intensywne emocje. Zwykle była to ekstremalna miłość. Albo nienawiść. Albo chciwość ... Ale morderstwa, nad którymi

pracowaliśmy, nie wskazywały na nic podobnego. Nie mogłem przestać o tym myśleć. Dlaczego Michael Robinson?, zastanawiałem się w drodze do pokoju hotelowego, gdzie popełniono morderstwo. Co tych dwoje dziwacznych psychopatów robi w Waszyngtonie? Jaką chorą i okrutną grę prowadzą i dlaczego chcą, aby miliony widzów były świadkami ich krwawego sportu? Zauważyłem Kyle'a Craiga. Starszy oficer FBI i ja rozmawialiśmy przez kilka chwil, stojąc przed drzwiami apartamentu. Obok nas krążyło milczące stado zimnokrwistych zwykle waszyngtońskich gliniarzy. Wielu z nich należało pewnie do zawiedzionych fanów Michaela Robinsona. - Lekarz sądowy stwierdził, że słynny aktor jest słynnym trupem od mniej więcej siedmiu godzin. Tak więc musiało to się stać około dwunastej w nocy - powiedział Kyle. - Dwa strzały prosto w głowę, Alex. Z bliska, tak jak w tamtych morderstwach. Sam przyjrzysz się tatuażom. Ten, kto strzelał, musi być naprawdę łajdakiem bez serca. Zgadzałem się z tym, co mówił Kyle. Beż serca. Bez emocji. Bez gniewu. - Jak znaleziono Michaela Robinsona? - A, to kolejny numer, Alex. Od takich rzeczy szybciej się starzejemy. Zabójcy sami zadzwonili do „Post". Powiedzieli gazecie, skąd można tego ranka wywieźć śmieci. - Czy tak właśnie powiedzieli? - spytałem.

- Nie pamiętam ich słów dokładnie, ale na pewno użyli zwrotu „wywieźć śmieci" - powiedział Kyle. Interesował mnie każdy dowód cynizmu Jacka i Jill w opisywaniu przez nich morderstw, jakie popełniali. Bez wątpienia lubili słowne gierki. Byli artystami. Zastanawiałem się, czy tym razem także są na Pennsylvania Avenue, czy obserwują nas i filmują, jak miotamy się po hotelu

Willard.

Może

przygotowywali

drugi

film

z

zamiarem

zastosowania tej samej metody powszechnej dystrybucji, co poprzednim razem. Na zewnątrz rozstawiliśmy obserwatorów, więc jeżeli nasi mordercy tam byli, to już ich mieliśmy. Wszedłem do salonu apartamentu i z ulgą stwierdziłem, że nie ma tam szefa detektywów, Pittmana. Był za to aktor Michael Robinson. Tak jak mówili, urodził się, aby odegrać swą rolę - chyba najlepszą. Jego nagie ciało pozostawiono w pozycji siedzącej - na podłodze, z głową opartą o kanapę. Odnosiło się wrażenie, że został tak, aby widzieć wszystkich, którzy wchodzili do pokoju. Pewnie taki właśnie był zamiar morderców. Oczy Robinsona wpatrywały się we mnie. Widzieć czy być widzianym?, zastanawiałem się. Nie był to wspaniały widok. Zauważyłem pośmiertne zmiany. Krew zebrała się w najniższych partiach ciała, które miały teraz obrzydliwy sinofioletowy kolor. Kolejna sława została wystawiona na pokaz. Ściągnięta na ziemię. Ukarana za rzeczywiste czy wyimaginowane grzechy? Co łączyło tego aktora z Fitzpatrickiem i Sheehan? Dlaczego właśnie senator, reporterka i aktor?

Trzy morderstwa w tak krótkim czasie. Sławni ludzie mogą podobno czuć się bardziej bezpieczni niż cała reszta, a przynajmniej są lepiej chronieni. Poczułem się dziwnie, tak jakbym coś zrozumiał patrząc na martwego Michaela Robinsona. W tym, co robili zabójcy, było coś ohydnego i szokującego. Jakie dziwaczne i złożone przesłanie Jack i Jill chcieli nam przekazać? Że nikt nie jest już bezpieczny? Przez chwilę zatrzymałem się na tej strasznej myśli. To dobry początek, idea, nad którą można zacząć pracować. Nikt nie jest bezpieczny. Jack i Jill mówili nam, że mogą przyjść po każdego i o każdej porze. Wiedzieli, jak dostać się do środka. Przy zabitym aktorze zostawili kolejną notatkę. Kolejną wierszowaną wiadomość. Leżała na nocnym stoliku. Jack i Jill przybyli na wzgórze Przy śmiertelnej sprawie się zabawić. Nie byli w wielkim błędzie, Zgadując, jak długo będzie Krwawy liberał krwawić. W pokoju był jeden z agentów Michaela Robinsona. Przyleciał z Nowego Jorku. Był przystojnym mężczyzną o jasnosrebrzystych włosach. Długi kaszmirowy płaszcz narzucił na garnitur od Armaniego. Zauważyłem, że ma zaczerwienione i podpuchnięte oczy. Wyglądał tak, jakby płakał. Dwóch lekarzy sądowych pracowało nad ciałem aktora. Można powiedzieć, że wszystko było w najlepszym stylu. Michael Robinson zawsze domagał się najwspanialszych rzeczy.

Istniały oczywiste związki pomiędzy tą sprawą a zamordowaniem Fitzpatricka i Sheehan. We wszystkich trzech zabójstwach był element dewiacji seksualnych. Każde z nich przypominało egzekucję. I, co chyba najważniejsze, trzy ofiary były „krwawymi liberałami", prawda? Wszystkie zostały odsłonięte. Ujawniono, jakie były naprawdę. - Doktor Alex Cross? Bardzo przepraszam, pan nazywa się Alex Cross, prawda? Odwróciłem się w stronę wysokiego, szczupłego mężczyzny, który wypowiedział moje nazwisko. Trzymał się prosto, a jego postawa była niemal wojskowa. Mógł mieć około czterdziestu lat. Nosił szary garnitur i czarny prochowiec. Wyglądał dość oficjalnie. - Tak, to ja - powiedziałem. - Nazywam się Jay Grayer i jestem z tajnych służb - przedstawił się bardzo formalnie. Coś dziwnego było w jego postawie, w tym, jak prosto się trzymał. Przejaw dużej pewności siebie. A może była to postawa świadcząca o moralnych przekonaniach? Albo o tym, że połknął kij? - Jestem starszym oficerem w służbie przydzielonej do ochrony pierwszej rodziny. - W czym mogę panu pomóc? - spytałem agenta Grayera. W głowie włączył mi się alarmowy dzwonek. Miałem wrażenie, że już niedługo będę miał okazję dowiedzieć się, dlaczego właśnie mnie przydzielono do sprawy Jacka i Jill. Kto mnie do niej skierował i z jakiej przyczyny.

- Jest pan potrzebny w Białym Domu - wyjaśnił agent. - Obawiam się, że nie jest to prośba, tylko rozkaz, doktorze Cross. Chodzi o dochodzenie w sprawie Jacka i Jill. Istnieje pewien problem, o którym musimy pana powiadomić. - Założę się, że to wielki problem - powiedziałem. - Tak, obawiam się, że tak. To bardzo poważna sprawa, doktorze Cross. Mamy coś, o czym pan powinien wiedzieć. Sam się już tego domyśliłem. Przedtem była to tylko obawa, gdzieś głęboko w mojej głowie. Teraz stałem z tym twarzą w twarz. Wzywano mnie do Białego Domu. Chcieli mieć tam pogromcę smoków. Czy naprawdę rozumieli, co to oznacza?

Rozdział 30 W dzisiejszych czasach ludzie w Waszyngtonie chętnie dzielą się tylko jednym - kłopotami. Nie mogłem sprzeciwić się rozkazowi z kapitolskich wyżyn. Posłusznie ruszyłem z agentem Grayerem wzdłuż Pennsylvania Avenue pod numer 1600. Nie pytam, co mogę zrobić dla mego kraju. Biały Dom wznosi się niedaleko hotelu Willard. Pomimo wątpliwych dokonań niektórych spośród jego byłych mieszkańców, nadal ma wyjątkowy czar, a ja należałem do tych, którzy mu ulegali. Tylko dwa razy byłem w środku, na wycieczkach z przewodnikiem, razem z dzieciakami, ale nawet wtedy znalazłem się pod wrażeniem. Niemal żałowałem, że Damon i Jannie nie mogą być ze mną teraz.

Szybko przejechaliśmy obok strażnicy z niebieskimi markizami, przy zachodnim wjeździe dla pracowników. Agent Grayer miał pozwolenie parkowania w garażu pod Białym Domem. Wyglądał na umiarkowanie dumnego ze swojej grzędy. Wyjaśnił mi, że garaż nadal uważano za schron, ale jednocześnie jest on drogą ewakuacyjną w razie ataku na Biały Dom. - Dobrze wiedzieć - powiedziałem uśmiechając się. Grayer odpowiedział mi uśmiechem. Nasza uprzejmość była wymuszona, ale przynajmniej obaj staraliśmy się. - Na pewno jest pan ciekaw, dlaczego poproszono pana o przybycie. Wiem, że ja na pewno bym był. - Nie sądzę, by zaproszono mnie tu na herbatę - powiedziałem sztywno. - Ale rzeczywiście, jestem bardzo ciekawy. - Powodem są sprawy Soneji i Casanovy - wyjaśnił Grayer, kiedy windą wjechaliśmy na poziom ponad garażem. - Pana reputacja jest już tutaj znana. Czy wie pan, że FBI nigdy nie ujęło żadnego seryjnego zabójcy, pomimo wszelkich ekspertyz, jakie są im dostępne? Chcemy, aby został pan członkiem zespołu. - Jakiego zespołu? - spytałem. - Zobaczy pan już za kilka sekund. Mogę powiedzieć, że jest to zdecydowanie najlepszy zespół. Musi się pan przygotować na różne rzeczy. FBI obstawiło hotelowy pokój, w którym zatrzymał się John Hinckley. Na wypadek, gdyby zabójcy postanowili tam się zjawić. Złożyć hołd, czy coś w tym rodzaju.

- To nie najgorszy pomysł - powiedziałem. Grayer spojrzał na mnie tak, jakbym też zaliczał się do szaleńców. - Ale i nie najlepszy - dodałem. Mój rozmówca zdobył się na uśmiech. W zachodnim skrzydle, w biurze szefa personelu Białego Domu zebrało się pięciu mężczyzn i dwie kobiety w strojach służbowych. Wyczuwałem spore napięcie, ale wszyscy z całych sił starali się ukryć zdenerwowanie. Przedstawiono mnie jako reprezentanta waszyngtońskiej policji. Witamy w zespole. Przywitajcie pogromcę smoków. Siedzący przy stole przedstawili się uprzejmie. Było tam jeszcze dwóch starszych agentów tajnych służb - kobieta, Ann Roper, i młody, przystojny mężczyzna, Michael Fescoe; dyrektor wywiadu z ramienia FBI, Robert Hatfield; generał Aiden Cornwall ze sztabu generalnego armii amerykańskiej; doradca do spraw bezpieczeństwa narodowego, Michael Kane; szef personelu Białego Domu, Don Hamerman. Druga kobieta okazała się starszym oficerem CIA. Głównym inspektorem. Nazywała się Jeanne Sterling. Jej obecność oznaczała, że w sprawie Jacka i Jill należało brać pod uwagę interwencję innych państw. Wcześniej nie przyszło mi to do głowy. Było to doborowe towarzystwo jak na detektywa z wydziału zabójstw komendy z południowo-wschodniej dzielnicy. Nawet jak na zastępcę szefa. Domyślałem się jednak, że mnie również uważano za doborowego kompana. Byłem świadkiem okropnych rzeczy, których oni nie wiedzieli i nie chcieliby oglądać. Zacznijmy w końcu to spotkanie, myślałem. Może się czegoś dowiem.

Na stole stały talerze ze słodkimi bułkami, masło w lodzie i kawa w srebrnych dzbankach. Czekało nas niezwykłe śniadanie. Widać było, że niektórzy już wcześniej ze sobą współpracowali. Dawno temu ktoś mi powiedział, że jeżeli nie widzisz naiwniaka podczas gry w pokera, to najprawdopodobniej sam nim jesteś. Doradca do spraw bezpieczeństwa narodowego przywołał zebranych do porządku i rozpoczął spotkanie mniej więcej minutę po dziesiątej. Don Hamerman był krępym blondynem w wieku trzydziestu paru lat. Sprawiał wrażenie bardzo oficjalnego i sztywnego. Pasowało to do profilu personelu Białego Domu z ostatnich kilku lat: młody i dobrze ustawiony. Zawsze w ruchu. Zawsze gotowy do akcji. Do biegu, gotowy, start. - Najpierw zrobię krótkie wprowadzenie dotyczące tego spotkania. Będę używał rzutnika. Tak właśnie pracuje się w Wielkim Domu powiedział Hamerman i zmusił się do bladego uśmiechu. Był energiczny w dziwny sposób. Nie przestawał się ruszać. Przypominał mi typ przesadnie ambitnych specjalistów do kontaktów z mediami i publiką. Był nawet trochę podobny do przemęczonego agenta Michaela Robinsona, który pewnie jeszcze przebywał w hotelu Willard. Z tego, co mówił wywnioskowałem, że spotkania w Białym Domu były zwykle zbiurokratyzowane i formalne, a nie swobodne. Wszyscy zareagowali pozytywnie na ten mały żart. Ta wymuszona serdeczność działała mi na nerwy. Ciągle jeszcze miałem przed oczami maskę śmierci na twarzy Michaela Robinsona. Nie był to obraz, który chciałem zabrać ze sobą do Białego Domu.

Nagie ciało gwiazdora prawdopodobnie ciągle jeszcze znajdowało się w hotelu Willard. Może zajmowała się nim teraz ekipa z kostnicy. Przygotowywała je do oznakowania i chowała w specjalnym pokrowcu. - Przedstawienie materiałów zajmie mi mniej więcej godzinę maksymalnie. Razem z omówieniem i dyskusją, powiedzmy, że potrwa to dwie godziny - kontynuował Hamerman. - Skończymy więc dopiero koło południa, sądzę jednak, iż niezwykłe okoliczności tej sprawy wymagają solidnej odprawy na początku. Jakie niezwykłe okoliczności?, miałem ochotę zapytać Hamermana, ale powstrzymałem się. Nie był to dobry czas ani miejsce na takie pytania. Kubki z kawą i paczki papierosów już leżały na blacie stołu. Każdy przygotował się na długie posiedzenie. Domyślałem się, że tak właśnie wyglądało to w Wielkim Domu. Hamerman położył pierwszą folię na cicho pracującej maszynie. Na ekranie ukazał się tytuł. „Dochodzenie w sprawie Jacka i Jill." Jak dotąd żadnych sprzeciwów. - Jak wiecie - zaczął - w ciągu tygodnia w Waszyngtonie dokonano trzech brutalnych morderstw sławnych osób. Zeszłej nocy zastrzelony został aktor, Michael Robinson. Stało się to w hotelu Willard. Mordercy nazywają siebie Jack i Jill. W miejscach zbrodni zostawiają wymyślne wiadomości. Lubią bawić się kosztem mediów. Wygląda na to, że bardzo lubią być w centrum zainteresowania. - Wiedzą, co robią. Popełnili trzy poważne morderstwa i nie pozostawili nic, nad czym moglibyśmy zacząć pracować. Mogą być seryjnymi zabójcami albo mordercami, którzy działają według pewnego

schematu. Można się z tym spierać, tak przynajmniej mi powiedziano. To tylko jedna z teorii. - Oto pierwsza bomba. - Mówiąc to, Hamerman wygiął cienkie, jasne brwi w łuk. - Niektórzy z was nie wiedzą, że Jack i Jill to imiona używane przez tajne służby dla określania prezydenta i pani Byrnes. Jest tak, odkąd prezydent objął urząd. Raczej nie skłaniamy się ku tłumaczeniom, iż jest to tylko zbieg okoliczności. Blondynka z CIA zapaliła papierosa. Zapamiętałem, jak się nazywa. Jeanne Sterling. Wypuściła z ust blady kłąb dymu i mruknęła: „Cholera". Miałem ochotę podobnie zareagować. Była to jak dotąd najgorsza wiadomość. Nie podobało mi się również, że fakt ten tak długo trzymano w tajemnicy przed nami. - Trzeba przyjąć możliwość, iż będą próby zamachu na życie prezydenta Byrnesa albo pani Byrnes. Może nawet oboje są zagrożeni powiedział Hamerman. Jego słowa podziałały na zebranych paraliżująco. Powiodłem wzrokiem po twarzach ludzi siedzących wokół stołu. Na wszystkich dostrzegłem ogromny niepokój. - Staraliśmy się i nadal się staramy stosować wszelkie środki ostrożności. Obecność prezydenta poza Białym Domem zostanie na jakiś czas ograniczona do minimum. Poinformowano go, jak wygląda sytuacja. Także pani Byrnes o wszystkim wie. Oboje dobrze to znoszą. Są inteligentnymi i naprawdę imponującymi ludźmi. Nie wpadną w panikę. Za to mogę gwarantować. Ja będę panikował za nich.

- Teraz pozwólcie, że porozmawiamy o tym, czego nie wiemy na temat pary prześladowców, Jacka i Jill. Nad ich sprawą pracuje w tej chwili wiele tysięcy śledczych, ale o mordercach wiemy zaskakująco niewiele. Być może ich kolejnym celem będzie Biały Dom, nie mamy jednak najmniejszego pojęcia, jakie są motywy ich działań. Nie wiemy też, kim mogą być. Ani jaki mają w tym wszystkim interes. Don Hamerman patrzył na każdego po kolei. Sprawiał wrażenie podminowanego. Do głowy przyszło mi jeszcze inne określenie: wyniosły. - Możecie mnie poprawiać w każdym momencie. Możecie to, co mówię, korygować i uzupełniać o informacje, jakie są wam znane powiedział z lekką kpiną w głosie. Nikt się nie odezwał. Usłyszałem tylko kilka westchnień. Nikt nie wiedział więcej ode mnie. Nikt nie miał najmniejszego pojęcia, co się działo, i to było najbardziej przerażające. Istniało prawdopodobieństwo, iż prezydent i pierwsza dama byli ostatnim celem Jacka i Jill... a może mordercy wcale nie zamierzali na tym poprzestać? Jack i Jill przybyli na wzgórze. Po co? W jakim celu? Aby załatwić wszystkich krwawych liberałów? Aby ukarać grzeszników? Czy prezydent też był takim grzesznikiem w ich wypaczonych myślach? - Jay, czy chciałbyś teraz coś dodać? Hamerman spojrzał na agenta tajnych służb, Grayera. Grayer skinął głową i wstał. Dłonie oparł na blacie stołu. Wyglądał blado. - Mamy bardzo poważny problem - zaczął. - Niebezpieczeństwo jest realne, wierzcie mi: To najbardziej przerażająca rzecz z wszystkiego, czego doświadczyłem tutaj, w Białym Domu. Bo to właśnie ja byłem

pierwszą osobą w mieszkaniu senatora Fitzpatricka po tym, jak został zamordowany. Byłem tam sam, o szóstej rano. To ja zadzwoniłem na policję ... Tak samo było w przypadku zabójstwa panny Sheehan i Michaela Robinsona. Za każdym razem Jack i Jill informowali najpierw tajne służby. Dzwonili tutaj, do Białego Domu. Twierdzili, że ćwiczą przed naprawdę wielkim przedstawieniem.

Rozdział 31 W piątek wieczorem Jack i Jill zameldowali się w hotelu Four Seasons, jednym z najlepszych w okolicach Waszyngtonu. W tym hotelu nikt nie miał zginąć. Przynajmniej oni nie zamierzali nikogo tu zamordować. To był ich wolny weekend - wzięli sobie wolne, podczas gdy wszyscy w Waszyngtonie, a głównie policyjni geniusze, gotowali się we własnym sosie. Ten weekend był wspaniałym wypoczynkiem. Był doskonały. Okna apartamentu, za który płacili sześćset dolarów za noc, wychodziły na Georgetown. Jack i Jill nie opuścili go przez dwa dni ani na chwilę. W piątek wieczorem przyszła masażystka na podwójną sesję shiatsu. Sara zamówiła sobie masaż twarzy i manicure w sobotę rano. W sobotę wieczorem serwis hotelowy przysłał na górę kucharza, który przygotował im posiłek w apartamencie. Sam zamówił cztery tuziny białych róż, dostarczono je, kiedy przybyli. Czuli się jak w raju odzyskanym. Uważali, że zasłużyli na odpoczynek po tym, co udało im się dotąd osiągnąć.

- Wszystko jest tak niewiarygodnie dekadenckie. Przypomina postmodernistyczną, zupełnie aspołeczną bajkę - powiedziała Sara podczas cudownego niedzielnego wieczoru. - Uwielbiam każdą chwilę tej bajki. - A czy uwielbiasz też każdy jej cal? - spytał Sam. Tylko jemu mogła wybaczyć tak nietaktowną uwagę - i wybaczyła. Uśmiechnęła się, czując, jak staje się coraz bardziej rozpalona. Spojrzała na niego ciepło. - Prawdę mówiąc, tak - odparła. Poruszał się w niej powoli i delikatnie. Sara zastanawiała się, czy naprawdę ją kocha. Pragnęła tego całą swą istotą, ale nie wierzyła, że tak jest, nie mogła w to wierzyć. Przecież była tylko Sarą gąską, Sarą robotnicą, Sarą popychadłem. Jak mógł zakochać się właśnie w niej? Czasem jednak miała wrażenie, że tak właśnie było. Czy dla niego jest to tylko część gry? - zastanawiała się. Jej palce przesunęły się po jego piersi, bawiły się pojedynczymi włoskami. Dotykały go wszędzie, pieściły jego piękną twarz, szyję, brzuch, pośladki. Sara wygięła ciało w łuk. Chciała być jak najbliżej niego, tak blisko, jak tylko mogła. Pragnęła każdego centymetra jego ciała. Wszystkiego. Nawet jego prawdziwego imienia, którego jej nie zdradził. - Zasłużyliśmy sobie na ten weekend - powiedział Sam. - Był nam bardzo potrzebny, Saro. Odpoczynek i odprężenie są częścią wojny, ważnym jej elementem. Odtąd Jack i Jill będą się stawali coraz bardziej bezwzględni. Wszystko będzie się działo coraz szybciej.

Sara nie mogła przestać się uśmiechać, kiedy patrzyła w twarz Sama. Boże, jak ona kochała być przy nim. Pod nim, na nim, przed nim. Uwielbiała jego dotyk - czasem silny, czasem zaskakująco delikatny. To była prawda, kochała go w każdym calu. Nigdy wcześniej tak się nie czuła, nigdy nawet nie marzyła, że kiedyś tego doświadczy. Postawiłaby wszystko zakładając się, iż nigdy nic podobnego nie przeżyje. I w pewnym sensie postawiła wszystko, czyż nie tak? Zrobiła to dla ich sprawy, ale także ze względu na Sama, na to, co ich łączyło. Była niepoprawną romantyczką i ten gest był zupełną niespodzianką. Sam zupełnie ją zaskoczył. Nigdy nikt jej tak nie zaskoczył, jak on. Apartament w hotelu Four Seasons był jego pomysłem. Kiedyś wspomniała o tym miejscu, zaledwie raz. Wyznała, że to jej ulubiony hotel w Waszyngtonie. - Powiedz mi - szepnęła do niego, gdy ciągle jeszcze się kochali - czy chciałbyś wiedzieć, jaki jest mój ulubiony hotel na świecie? Zrozumiał jej żart - zawsze rozumiał jej humor, dowcipy i ironiczne uwagi. Jego duże, niebieskie oczy błysnęły. Uśmiechnął się. Miał piękne, białe zęby i taki rozbrajający uśmiech. Pomyślała, że jest o wiele przystojniejszy od Michaela Robinsona. Sam był prawdziwym bohaterem akcji. Żołnierzykiem. Walczył w realnej wojnie o przetrwanie, w najważniejszej wojnie naszych czasów. Oboje wierzyli, że taka właśnie była prawda.

- Proszę, nie mów mi. Nie chcę znać odpowiedzi - powiedział śmiejąc się. - Lepiej mi nie mów, jaki jest twój ulubiony hotel, bo wiesz, że będę musiał zabrać cię tam, jeżeli mi powiesz. Nie mów więc, Saro. - Hotel Cipriani w Wenecji. - Sara wybuchnęła śmiechem. Nigdy tam nie była, ale czytała o tym miejscu bardzo wiele. Sara czytała o wszystkim, a doświadczyła tak niewiele, jeszcze do niedawna. Była beznadziejnym molem książkowym, bibliofilką, zerem. Ale to już przeszłość. Teraz żyła tak, jak niewiele osób przed nią. Sara gąska wreszcie miała swoje życie! - No dobrze. Kiedy to wszystko się skończy - a obiecuję, że się skończy - pojedziemy do Wenecji na wakacje. Przyrzekam ci to. Może być Cipriani. - I niedzielna kolacja w restauracji Danieli - szepnęła, przytulając wargi do jego policzka. - Obiecujesz? - Oczywiście. Czy w ogóle gdzie indziej można zjeść kolację? Masz to jak w banku. Gdy tylko skończymy. - Będzie trudniej, prawda? - spytała przytulając się mocniej do niego. - Tak, obawiam się, że tak. Ale jeszcze nie dzisiaj, Jilly. Nie dzisiejszej nocy, moja kochana. Nie popsuj jej, myśląc zbyt wiele o tym, co będzie jutro. Nie zamieniaj cudownego weekendu w szary poniedziałek. Sam miał rację. Był nie tylko przystojny, ale i niezwykle mądry. Poczuła, że znowu zaczął się poruszać. Miała wrażenie, że przepływa przez nią niczym nurt bystrej rzeki. Był takim hojnym i cudownym kochankiem, nauczycielem i uczniem zarazem.

Wiedział, jak brać i dawać, a co najważniejsze, wiedział, jak sprawić, aby przeszła samą siebie. Sara tak bardzo tego potrzebowała - chciała pozostać taka na zawsze. Pragnęła wyjść ze swojej starej skorupy. Już nie chciała być zerem. Nigdy więcej. Obiecała sobie, że już nigdy nim nie będzie. Mocno zacisnęła wargi. Z rozkoszy? Z bólu? Sama nie była pewna, dlaczego. Zamknęła oczy, ale szybko je otworzyła. Chciała widzieć. Sam unosił się nad nią, tak jakby zrobił sobie przerwę w ćwiczeniu pompek. - Nigdy nie byłaś w Ciprianim, małpeczko? - spytał. Nie miał nawet zaczerwienionych policzków. Bez wysiłku trwał nad nią. Jego ciało było piękne, silne i zwinne, twarde jak skała. Sara też była w niezłej formie, ale Sam był doskonały. Nazywał ją „małpeczką", tak jak w filmie Hitchcocka Podejrzenie. Nie był to wcale taki świetny film, ale im bardzo się spodobał. Od chwili, kiedy go razem obejrzeli, ona była bohaterką graną przez Joan Fontaine, Leną. On zaś był Johnnym, którego grał Cary Grant. W filmie Johnny nazywał Lenę „małpeczką". Pod koniec Johnny i Lena odjechali razem w stronę zachodu słońca na Rivierze i prawdopodobnie żyli potem długo i szczęśliwie. Film Hitchcocka był subtelną, dowcipną, tajemniczą grą, taką jak ich gra. Ich gra. Najwspanialsza z gier, w które mogą grać dwie osoby. Czy my też ruszymy w stronę zachodzącego słońca, kiedy to wszystko się skończy? - zastanawiała się Sara Rosen. Pewnie nie. Chyba tak nie będzie. Co się w takim razie z nami stanie? Kim będziemy? Co się stanie z Jackiem i Jill?

- W Cipriani byłam tylko w marzeniach - przyznała. - Tylko w snach. Ale owszem, byłam tam wiele, wiele razy. - Czy ciągle jeszcze jest to dla ciebie snem, małpeczko? - spytał Sam. Na chwilę stał się poważny, Sara nie mogła przestać myśleć o tym, jak cenna jest każda taka chwila i jak ulotna. W tajemnicy przed wszystkimi, przez całe życie marzyła o jednym, prawdziwie romantycznym doznaniu. - Myślę, że to jest snem. Przynajmniej przypomina sen. Proszę, Sam, nie budź mnie jeszcze. - To nie sen - szepnął. - Kocham cię. Jesteś najcudowniejszą kobietą. Jesteś właśnie taka, Saro. Przebywając z tobą, czuję się, jakbym codziennie był w hotelu Cipriani. Proszę, uwierz w to, małpeczko. Uwierz w nas. Ja wierzę. Objął Sarę i przyciągnął ją bliżej do siebie. Poczuła słodycz jego oddechu, zapach wody kolońskiej, zapach jego samego. Znowu zaczął się w niej poruszać i poczuła, jak cała topnieje od jego ciepła: Naprawdę go kochała - kochała, kochała, kochała. Jej dłonie przesuwały się po jego skórze, delikatne, pełne pożądania. Nigdy wcześniej nie doświadczyła niczego podobnego, niczego, co by w najmniejszym stopniu przypominało to, co czuła teraz. Wtopiła się w jego rytm, poruszała się w górę i w dół kołysana jego siłą. Już nie mogła się zatrzymać, nie chciała. Niemal dławiła się własnym pożądaniem. Usłyszała swój krzyk i z trudem rozpoznała własny głos. Połączyła się z nim w prostym rytmie, który stawał się coraz szybszy, a oni oboje stawali się jednym - Jack i Jill, Jack i Jill, Jack i Jill, Jack i Jill.

Rozdział 32 Ich bajka skończyła się głuchym upadkiem w rzeczywistość. Sara poczuła, że znowu spadła na ziemię, runęła z wysokości i porwał ją silny prąd. Poniedziałkowy ranek oznaczał powrót do świata pracy, której nie cierpiała, powrót do zwyczajnego życia. Sara Rosen przez czternaście lat podejmowała „normalne", nudne zajęcia w Waszyngtonie. Pracowała od ukończenia Hollins College w Wirginii. Teraz pracowała w dzień, a jej praca idealnie pasowała do celów, jakie sobie wyznaczyli. Było to najstraszniejsze i najbardziej ponure zajęcie. Wstała rano, żeby się przygotować. Ona i Sam rozstali się w nocy w hotelu Four Seasons. Sara tęskniła za nim, tęskniła za jego poczuciem humoru, za jego dotykiem, za wszystkim. Za całym Samem. Zatonęła w myślach o nim. Cale. Milimetry. Esencja Sama. Jego wspaniała wewnętrzna siła. Spojrzała na podświetlaną tarczę budzika stojącego na stoliku przy łóżku. Jęknęła głośno. Za kwadrans czwarta. Cholera, już była spóźniona. W łazience miała kącik ze skórzaną matą przeznaczoną do ćwiczeń jogi i medytacji. Teraz nie było na to czasu, choć jej ciało i umysł domagały się odprężenia i wyciszenia. Wzięła szybki prysznic i umyła włosy. Potem założyła granatowy garnitur od Brooks Brothers, pantofle na niskim obcasie i zegarek Raymonda Weila na skórzanym pasku. Musiała wyglądać świeżo, musiała być gotowa na dzisiejszy ranek. Zwykle tak właśnie wyglądała. Była świeżo wykrochmaloną Sarą.

Pospiesznie wyszła z domu. Na zewnątrz czekała już na nią żółta taksówka, za którą ciągnął się ogon spalin. Porywisty, silny wiatr huczał między domami przy Ulicy K. O piątej dwadzieścia taksówka dowiozła ją do miejsca pracy. Kierowca uśmiechnął się i powiedział: - Znany adres. Czy pani też jest kimś znanym? Zapłaciła mu i wzięła resztę z pięciodolarowego banknotu. - Może kiedyś będę - odparła. - Nigdy nic nie wiadomo. - Pewnie. Może ja też kiedyś będę sławny - stwierdził kierowca, uśmiechając się krzywo. - Nigdy nie wiadomo. Sara Rosen wysiadła z taksówki i poczuła na twarzy powiew zimnego grudniowego wiatru. Stary budynek przed nią wyglądał tego ranka szczególnie

imponująco,

oświetlany

pierwszymi

promieniami

wschodzącego słońca. Sarze wydawało się, że jego mury lśnią, emanują światłem od wewnątrz. Pokazała swój identyfikator i strażnik wpuścił ją do środka. Ona i strażnik pośmiali się nawet z jej pracoholizmu. Dlaczego by nie? W końcu Sara Rosen pracowała w Białym Domu już od dziewięciu lat.

Rozdział 33 Fotoreporter był ostatnim elementem skomplikowanej układanki. Był ostatnim graczem. 8 grudnia pracował w San Francisco. Prawdę mówiąc, ów reporter prowadził grę w San Francisco, a przynajmniej trzymał się w granicach tej gry.

Kevin Hawkins siedział na podniszczonym, szarym plastikowym krześle przy wejściu nr 31. Grał sam ze sobą w szachy na przenośnym komputerze. Wygrywał i przegrywał jednocześnie. Podobało mu się i jedno, i drugie. Hawkins uwielbiał gry, zwłaszcza szachy. Był bliski zyskania miana jednego z najlepszych graczy na świecie. Za kwadrans jedenasta wstał ze swego miejsca, aby rozpocząć zupełnie inną grę. Ta była jego ulubioną. Przyjechał do San Francisco, żeby kogoś zabić. Kevin Hawkins szedł przez lotnisko, na którym panował dość duży ruch, i robił zdjęcie za zdjęciem. Wszystkie w swojej wyobraźni. Fotoreporter, zdobywca nagród, był ubrany w swój zwykły, swobodny strój: czarne dżinsy i czarny podkoszulek, bransolety plemienne - pamiątki z wielu podróży do Zambii, mały diamentowy kolczyk. Ozdobny skórzany pasek aparatu fotograficznego Leica założył sobie na szyję. Wszedł do zatłoczonej łazienki w korytarzu G. Przyjrzał się rzędowi mężczyzn pochylonych przy pisuarach. Wyglądają jak świnie przy korycie, pomyślał. Jak byki, które ktoś nauczył stać na tylnych nogach. Jego oczy zarejestrowały scenę i utrwaliły ją w klatce pamięci. Piękno porządku i szelmowskiego dowcipu. Chłopcy przy korycie. Scena ta przypomniała mu sprytnego złodzieja kieszonkowego, którego widział kiedyś przy pracy, w Bangkoku. Złodziej ów wyciągał portfele facetom, którzy akurat stali przy pisuarach i nie chcieli albo nie byli w stanie go gonić. Fotoreporter

nie

mógł

zapomnieć

tamtej

komicznej

sceny.

Przypominała mi się, ilekroć wchodził do toalety na lotnisku. Pamiętał

zwykle wszystkie obrazy, jakie kiedykolwiek zarejestrował w myślach. Jego pamięć była jak dobrze prowadzone archiwum. Przyjrzał się swemu odbiciu. Wychudła, ziemista twarz. Nie ma w niej absolutnie nic imponującego - nie mógł powstrzymać tej myśli. Miał zmęczone oczy o wyblakłym niebieskim kolorze. Patrzenie na te oczy przygnębiało go tak bardzo, że wydał z siebie nie kontrolowane westchnienie. W lustrze nie dostrzegł żadnych obrazów wartych zapamiętania. Nigdy nie brał pod uwagę obrazu samego siebie. Zaczął kaszleć i nie mógł przestać. W końcu wyjął pokaźne pudełko ohydnej żółtawej pasty. Moja wewnętrzna siła, pomyślał. Jego reporterski animusz powoli się wyczerpywał. Kevin Hawkins miał tylko czterdzieści trzy lata, ale czuł się jak stuletni starzec. Żył zbyt intensywnie, zwłaszcza przez ostatnie czternaście lat. Jego życie czasem były burzliwe, często przeładowane emocjami, a nawet absurdalne. Czasem sobie wyobrażał, że się pali, widział wtedy siebie ze wszystkich stron. Grał w grę życia i śmierci za dobrze, zbyt często, za mocno. Znowu zaczął kaszleć. Włożył do ust cukierek Hallsa. Sprawdził czas na swoim zegarku Seiko Kinetic. Przeczesał palcami rzadkie, siwiejące blond włosy i wyszedł z łazienki. Płynnie wtopił się w sunący korytarzem tłum. Już dochodziła ta godzina. Kevin Hawkins słyszał miły dla ucha warkot. Zaczął nucić starą, absolutnie beznadziejną piosenkę zatytułowaną„Rock and Casbah". Za sobą ciągnął walizkę Delseya ułożoną na jednym z tych tanich wózków,

które robiły taką furorę. Walizka na kółkach sprawiała, że wyglądał jak turysta podróżujący drugą klasą. Elektroniczny zegar nad przejściem wyświetlał czerwone cyfry 11:40. Samolot Northwest Airlines z Tokio wylądował kilka minut temu. Podjechał do wejścia nr 41, dokładnie według planu. Niektórzy ludzie po prostu potrafią latać. Czy nie było to hasło reklamowe linii lotniczych Northwest? Bogowie uśmiechali się do niego łaskawie; Kevin Hawkins poczuł, że na jego twarzy również pojawiło się coś na kształt ponurego uśmiechu. Bogom podobała się jego gra. Życie i śmierć. Dokładnie taka sama była przecież ich własna gra. Usłyszał pierwsze odgłosy poruszenia w łączniku korytarza B. Fotoreporter szedł przed siebie, aż minął miejsce, w którym dwa szerokie korytarze łączyły się. Wtedy właśnie spostrzegł falangę ochroniarzy i sympatyków. Kolejna klatka w pamięci. Dojrzał pana Tanakę z korporacji Nipray. Jeszcze jedno zdjęcie w myślach. Czuł strumień adrenaliny rozlewający się na podobieństwo lawy z wulkanu Kilauea na Hawajach, gdzie kiedyś robił fotografie dla „Newsweeka". Adrenalina. Nie znał nic lepszego. Był od niej uzależniony. Jeszcze parę sekund. Jeszcze sekundę. Jeszcze nanosekundę - o której wiedział, że jest tym wobec sekundy, czym sekunda jest wobec mniej więcej trzydziestu lat. Na podłodze terminalu nie było żadnego znaku X, ale Kevin Hawkins wiedział, że jest to dokładnie to miejsce. Miał wszystko opracowane w

myślach. Oczyma wyobraźni rejestrował każde z możliwych położeń. Wiedział, gdzie są wszystkie punkty przecięcia. Jeszcze sekunda. Życie i śmierć. Niemal widział wielki czarny X namalowany na podłodze lotniska. Kevin Hawkins czuł się jak bóg. No to zaczynamy. Aparaty gotowe. Filmy założone. Ktoś dzisiaj tutaj zginie.

Rozdział 34 Kiedy tłum był mniej więcej trzy metry od zatłoczonego punktu skrzyżowania korytarzy, wybuchła mała bomba. Eksplozja uwolniła chmurę szaro-czarnego dymu w korytarzu A. Krzyki ludzi przeszyły powietrze niczym wycie syren. Bomba znajdowała się w ciemnoniebieskiej walizce pozostawionej obok punktu sprzedaży gazet i magazynów. Kevin Hawkins umieścił ją dokładnie przed znakiem informującym podróżnych, aby przez cały czas uważali na swój bagaż. Ogłuszający

wybuch

i

nagły

chaos

zaskoczyły

ochroniarzy

otaczających pana Tanakę. Zaczęli popełniać błędy i dlatego łatwo było przewidzieć ich reakcję. Nawet najlepsze zespoły ochrony można było oszukać, zmuszając je do improwizacji. Podróżni i członkowie personelu lotniska krzyczeli i miotali się w poszukiwaniu schronienia, którego tam nie było. Mężczyźni, kobiety i dzieci padli na podłogę, przyciskając twarze do chłodnego marmuru. Ludzie nie widzieli prawdziwej paniki, o ile nie byli świadkami takiego zamieszania na lotnisku, w sytuacji, gdy każdy czuł, czym jest lęk

pierwotny. Dwóch ochroniarzy zasłoniło przewodniczącego korporacji, w połowie wypełniając swoje zadanie. Hawkins zarejestrował to. Zrobił kolejne zdjęcie w swej pamięci i zachował je w archiwum myśli, aby później do niego powrócić. To był dobry materiał. Cholernie wartościowy. Można było sprawdzić, jak zespół ochrony działa podczas rzeczywistego ataku. Skuteczni, choć mało pomysłowi agenci ochrony zaczęli pośpiesznie wyprowadzać „chronioną osobistość" ze strefy zagrożenia. Oczywiste było, że nie mogą iść przed siebie w zadymiony korytarz. Zadecydowali, iż powinni się wycofywać - była to jedyna możliwość. Kevin Hawkins przewidział, że właśnie tak postąpią w sytuacji, gdy znajdą się pod presją. Ciągnęli za sobą pana Tanakę, tak jakby był wielką niezdarną marionetką albo lalką za którą w zasadzie można go było uznać. Prawie nieśli ważnego biznesmena, trzymając go pod ręce i podnosząc tak, że czasem jego obie stopy traciły kontakt z podłogą. Następna klatka w pamięci: kosztowni, bezużyteczni próżniacy skaczący po marmurowej podłodze. Wyszkoleni ochroniarze mieli tylko jeden cel: wyprowadzić stąd „ochranianą osobę". Fotoreporter pozwolił im przejść dziesięć metrów, a potem zwolnił detonator w torbie przewieszonej przez ramię, w której trzymał sprzęt fotograficzny. Było to bardzo łatwe. Najlepsze plany sprowadzały się do naciśnięcia jednego przycisku. Tak jak w aparacie. Tak jak w aparacie, którym nawet dziecko potrafi się posługiwać. Druga walizka, pozostawiona w korytarzu przy męskiej toalecie, eksplodowała z dwa razy większym hukiem i błyskiem niż pierwsza,

powodując dwa razy większe szkody Wyglądało to tak, jakby ktoś wycelował niewidoczne działo prosto w serce lotniska. Zniszczenia były natychmiastowe i bardzo poważne. Ciała, części ciał eksplozja rozrzuciła we wszystkich kierunkach. Tanaka nie przeżył. Zginęli też wszyscy czterej pracowici ochroniarze. Fotoreportera przyblokował mur mężczyzn i kobiet próbujących przedostać się w kierunku wyjść. On był tylko kolejną przerażoną twarzą w morzu panikujących ludzi. Potrafił udawać strach. Wiedział o wiele lepiej niż inni, jak naprawdę wygląda przerażenie. Setki razy udało mu się sfotografować nie kontrolowany strach na twarzach setek ludzi. Często był świadkiem okropnego terroru i rozpaczliwych krzyków. Nie opuszczały go w snach. Powstrzymał uśmieszek triumfu cisnący się na usta. Skręcił w korytarz D i ruszył w kierunku samolotu, którym miał odlecieć. Kupił bilet do Waszyngtonu. Chciał dotrzeć tam wieczorem. Miał nadzieję, że opóźnienia spowodowane morderstwem nie będą trwać w nieskończoność. Ryzyko było dla niego czymś naturalnym. To była próba, próba generalna. Teraz ruszał dokonać o wiele ważniejszych rzeczy. Fotoreporter miał w Waszyngtonie niezmiernie ważne zadanie. Z łatwością zapamiętał jego nazwę. Jack i Jill.

Rozdział 35 „Na osiemnastoakrowej przestrzeni wokół Białego Domu znajdują się różne udogodnienia: prywatne kino, siłownia, winiarnia, korty tenisowe, pola do gry w kule, oranżeria na dachu i pole golfowe po stronie

południowej . Wartość domu i posiadłości w okręgu Columbia ocenia się obecnie na trzysta czterdzieści milionów". Sam mogłem wygłosić taką mowę. Pokazałem strażnikowi swoją tymczasową przepustkę i ostrożnie zjechałem do garażu pod Białym Domem. Po drodze zauważyłem, że prowadzony jest remont głównego budynku, wzmacniano również fundamenty. Według mnie Biały Dom wyglądał zupełnie dobrze. Za to moja głowa nie była w najlepszym stanie. Wypełniały ją chaotyczne myśli. Byłem niespokojny. Tej nocy spałem zaledwie dwie godziny i powoli stawało się to moim zwyczajem. Poranne „Washington Post" i „New York Times" leżały złożone da siedzeniu pasażera. Nagłówek dziennika „Post" pytał: KTO BĘDZIE KOLEJNĄ OFIARĄ JACKA I JILL? Miałem wrażenie, że pytanie skierowano bezpośrednio do mnie. KTO BĘDZIE NASTĘPNY? Idąc z małego garażu do windy, zastanawiałem się nad ewentualną próbą zamachu na życie Thomasa Byrnesa. Wielu ludzi otwarcie występowało przeciwko prezydentowi i jego projektom. Amerykanie już od dawna domagali się zmian, a prezydent Byrnes dostarczał im je w wielkich dawkach. Oczywiście, najchętniej widziano „zmiany", które wiązały się z większą sumą pieniędzy w kieszeniach podatników, z natychmiastową poprawą sytuacji materialnej bez żadnych poświęceń z własnej strony. Kto był tak wściekły na prezydenta, by chcieć go zamordować? Wiedziałem, że właśnie dlatego wezwano mnie do Białego Domu. Miałem przeprowadzić tu dochodzenie w sprawie morderstwa. Dochodzenie w

Białym Domu. Odnalezienie pary zabójców, która planowała zamach na życie prezydenta. Spotkałem Dona Hamermana w holu wejściowym zachodniego skrzydła. Ciągle sprawiał wrażenie bardzo spiętego i zaniepokojonego, ale chyba taki po prostu był. Pasowało to do naszych czasów. Szef personelu i ja rozmawialiśmy przez kilka minut w korytarzu. Powiedział, że zostałem wybrany do tego śledztwa ze względu na moje doświadczenie w sprawach morderstw politycznych, popełnianych głównie przez psychopatów. Odniosłem wrażenie, że wie o mnie bardzo wiele. Kiedy mówił, pomyślałem, iż pewnie na ostatnim roku Yale czy Harvardu zdobył prestiżową nagrodę, o którą wszyscy zabiegali. Tam też musiał się nauczyć mówić jękliwym głosem, przeciągając samogłoski w sposób charakterystyczny dla wyższych klas społecznych. Nie miałem pojęcia, co może mnie spotkać tego ranka. Hamerman powiedział, że przygotuje dla mnie kilka „wywiadów". Wyczuwałem jego frustrację, wynikającą z konieczności zorganizowania tego typu dochodzenia

wewnątrz

Białego

Domu.

Dochodzenia

w sprawie

morderstwa. Zostawił mnie samego w pokoju z mapami na parterze. Zacząłem krążyć po słynnym pomieszczeniu, bezmyślnie przyglądając się wymyślnie rzeźbionym meblom w stylu Chippendale, olejnemu portretowi Bena Franklina i pejzażowi. Czekał mnie długi dzień. Już wcześniej umówiłem się w miejskiej kostnicy z Benjaminem Levitskim, numerem dwa w wywiadowczej jednostce FBI.

Ciągle nurtowała mnie też zagadka morderstw w szkole Truth. W tej chwili

dochodzeniem

zajmował

się

Sampson

wraz

z

naszym

czteroosobowym oddziałem półetatowych detektywów. Mimo to nie potrafiłem przestać myśleć o tamtej sprawie. Nagle ktoś wszedł do pokoju wraz z doradcą do spraw bezpieczeństwa narodowego. Zaskoczyło mnie to. Zaniemówiłem. Żadnymi słowami nie dałoby się opisać mego zdumienia. - Prezydent przyjmie pana teraz - powiedział sztywno Don Hamerman.

Rozdział 36 - Dzień dobry. Czy mam się do pana zwracać doktorze czy też detektywie Cross? - spytał prezydent Thomas Byrnes. Podejrzewałem, że „doktor Cross" zabrzmi znacznie lepiej w murach Białego Domu. Podobnie jak doktor Bunche, doktor Kissinger czy chociażby Doc Savage. - Wolałbym po prostu Alex - odparłem. Twarz prezydenta rozjaśniła się w szerokim uśmiechu. Był to ten sam magnetyczny uśmiech, który tyle razy widziałem w telewizji oraz na fotografiach zamieszczanych przez dzienniki na pierwszych stronach. - A ja wolałbym po prostu Tom - powiedział prezydent. Wyciągnął dłoń na przypieczętowanie naszej znajomości bez nazwisk. Miał mocny uścisk. Przez kilkanaście sekund patrzył mi prosto w oczy. Prezydent Stanów Zjednoczonych wydawał mi się zarazem serdeczny, jak i poważny. Miał około stu osiemdziesięciu centymetrów wzrostu i

świetną sylwetkę jak na pięćdziesięciolatka. Jego jasnobrązowe włosy przedzielały srebrne pasma. Przypominał mi pilota myśliwca. Jego oczy były wrażliwe i ciepłe. Mówiono o nim, że jest największą osobowością wśród tych, którzy obejmowali urząd prezydenta od wielu lat. Był też dynamiczny. Czytałem i słyszałem o tym człowieku bardzo wiele. Teraz po raz pierwszy spotkałem go osobiście. Odnosił sukcesy i był powszechnie podziwiany jako dyrektor spółki Ford Motor w Detroit, zanim zdecydował się kandydować na jeszcze wyższe stanowisko. Ubiegał się o prezydenturę jako kandydat niezależny i tak jak przewidywano w sondażach opinii publicznej przed wyborami, ludzie postanowili zagłosować na świeże, niezależne myślenie. A może tylko oddali swe głosy przeciwko Republikanom i Demokratom tak przynajmniej twierdzili niektórzy znawcy. Jak dotąd, prezydent dowiódł, iż myśli w bardzo nowoczesnych kategoriach i nie boi się wyrazić swej opinii, nawet jeżeli jest przeciwna zdaniu ogółu. Był wyjątkowo niezależny jak na osobę sprawującą tak wysoki urząd. Dzięki temu zyskał kilku przyjaciół w Waszyngtonie, ale narobił też sobie wielu wrogów. - Dyrektor FBI polecał pana - powiedział. - Uważam, że Stephen Bowen jest bardzo porządnym facetem, A co pan na ten temat myśli? - Zgadzam się z tą opinią, panie prezydencie. Biuro śledcze bardzo się zmieniło przez ostatnich kilka lat, odkąd kierownictwo przejął Bowen. Dobrze się teraz z nimi współpracuje. Kiedyś tak nie było. Prezydent skinął głową,

- Czy mówimy o poważnym zagrożeniu, Alex, czy też o poważnych środkach ostrożności? - spytał. To było trudne pytanie. Według mnie, takie właśnie należało zadać. - Myślę, że obawy tajnych służb i podejmowane przez nie działania należy traktować jako środki ostrożności – powiedziałem. - Bardzo niepokojąca jest zbieżność imion Jack i Jill z imionami używanymi przez tajne służby. Niepokoi również fakt, że ofiarami morderców są sławni ludzie przebywający czy mieszkający właśnie tutaj, w Waszyngtonie. - Zdaje się, że jestem w ich typie. To smutne, ale prawdziwe. Prezydent Byrnes zmarszczył brwi. Gdzieś czytałem, że jest on skrytym, mocno stąpającym po ziemi człowiekiem. Na pewno sprawiał takie wrażenie. Był typowym Amerykaninem Środkowego Zachodu - w najlepszym tego określenia znaczeniu. Chyba najbardziej zaskoczyło mnie ciepło bijące od jego osoby. - Proszę słuchać dalej, bo zamierzam przeszkodzić jeszcze wielu innym. Ten rząd musi przejść solidną naprawę. W takiej jak teraz formie sprawdzał się może w dziewiętnastym wieku, ale na pewno nie w obecnych czasach. Zamierzam pomagać policji w tym śledztwie, na ile tylko będę mógł, Alex. Nie chcę, żeby ucierpiała z tego powodu kolejna osoba, nie mówiąc już o następnym morderstwie. Oczywiście myślałem już o tym, ale jeszcze nie jestem gotów umierać. Uważam Sally i siebie za uczciwych ludzi. Mam nadzieję, że ty także będziesz nas tak widział, kiedy już trochę tu

pobędziesz. Jesteśmy dalecy od ideału, ale jesteśmy uczciwi. Staramy się postępować właściwie. Właśnie takie miałem zdanie o prezydencie. Bardzo szybko udało mu się zagrać na właściwej strunie. Jednocześnie zastanawiałem się, czy w to, co mówił, mogłem uwierzyć bez zastrzeżeń. W końcu jest przecież politykiem. Najlepszym w całym kraju. - Co roku wiele osób stara się wtargnąć do Białego Domu. Pewien mężczyzna wszedł za maszerującą orkiestrą marynarki. Kilku innych próbowało po prostu staranować frontową bramę, wjeżdżając w nią samochodami. W dziewięćdziesiątym czwartym Frank Eugene Corder wleciał tutaj jednosilnikową Cessną. - Ale dotąd nie było takiego zagrożenia, jak to - stwierdziłem. Prezydent zadał pytanie, które od początku chciał zadać: - Czy masz jakąś teorię, jakąś wskazówkę w sprawie Jacka i Jill? - Nie, na razie żadnej. Może coś zaczyna mi świtać - przyznałem. Nie zgadzam się z FBI. Według mnie nie są to seryjni zabójcy. Są świetnie zorganizowani, ale ich schemat wydaje mi się sztuczny. Założę się, że oboje to atrakcyjni Biali, z ilorazem inteligencji znacznie powyżej przeciętnej. Muszą być nader przekonujący, skoro udało im się dostać w takie miejsca. Chcą osiągnąć coś jeszcze bardziej spektakularnego. Dotąd tylko przygotowywali sobie teren. Podoba im się manipulowanie mediami i nami. Tyle zdołałem się domyślić. W każdym razie tylko o tym mogę w tej chwili rozmawiać. Prezydent skinął poważnie głową.

- Podobasz mi się, Alex - powiedział. - Cieszę się, że udało nam się spotkać chociaż na parę minut. Powiedziano mi, że masz dwójkę dzieci. Sięgnął do kieszeni marynarki i podał mi prezydencką spinkę do krawata oraz klamerkę zaprojektowaną z myślą o dzieciach. - Upominki są bardzo ważne, tak myślę. Widzisz, uważam, że tradycje są tak samo ważne, jak zmiany. Prezydent Byrnes ponownie uścisnął moją dłoń. Przez chwilę patrzył mi prosto w oczy, a potem wyszedł z pokoju. Zrozumiałem, że właśnie zostałem przyjęty do grupy, której jedynym celem była ochrona życia prezydenta. Zdałem sobie zarazem sprawę, iż mam wielką motywację do wypełnienia tego zadania. Spojrzałem na spinkę i klamerkę dla Damona i Jannie i poczułem dziwne wzruszenie.

Rozdział 37 Do domu wróciłem około czwartej po południu. - No i co, poznałeś dzisiaj naszą królewską parę? - spytała Nana Mama, kiedy wszedłem do kuchni. Właśnie przygotowywała jakąś potrawę w dużym, szarym rondlu. Pachniała jak przysłowiowa ambrozja. Była to zupa z białej fasoli, jedno z moich ulubionych dań. Rosie ocierała się z zadowoleniem o szafki, przez cały czas głośno mrucząc. Nana gotując rozwiązywała jednocześnie krzyżówkę z „Washington Post". Obok, na stole leżała książka z łamigłówkami słownymi, a przy niej biografia Poruszyć niebo i ziemię - Życie i czasy Maggie Kuhn. Moja babcia była bardzo skomplikowaną kobietą.

- Kogo poznałem? - Udałem, że nie rozumiem jej prostego i nieco ironicznego pytania. Grałem w grę, jaką prowadziliśmy oboje już od wielu lat i nie zamierzaliśmy przerywać do końca życia, które kiedyś musiało się skończyć. - Kogo, doktorze Cross? Oczywiście pana prezydenta i jego małżonkę. Tych porządnych białych łudzi, którzy mieszkają w Białym Domu i patrzą na nas z góry. Toma i Sally z wyżyn zamku Camelot lat dziewięćdziesiątych. Uśmiechnąłem się słysząc jej górnolotne kpiny. Zajrzałem do lodówki. - Nie przyszedłem do domu po to, żeby ktoś wymuszał ode mnie zeznania. Zrobię sobie kanapkę z wołowiną. Wygląda świeżo i smacznie. A może wcale taka nie jest? - Oczywiście, że jest. Jest taka miękka, że mógłbyś ją pokroić łyżką. Odnoszę wrażenie, że nie pracują za długo w tym Białym Domu, a przecież mają tyle roboty. Tak właśnie myślałam. Ale nigdy nie mogłam znaleźć na to dowodów, aż do dziś. Powiedz w końcu, kogo tam spotkałeś? Już nie mogłem dłużej wytrzymać. Tyle i tak zamierzałem jej powiedzieć. - Dziś rano miałem spotkanie z prezydentem. Rozmawiałem z nim. - Spotkałeś Toma?

Nana miała taką minę, jakby właśnie przyjęła cios boksera wagi ciężkiej, takiego jak George Foreman. Zrobiła krok w tył od kuchenki i uśmiechnęła się nieznacznie. - W takim razie opowiadaj o nim, na litość boską. I o Sally. Czy Sally nosi w Białym Domu mały, czarny kapelusik przez cały dzień? - Wydaje mi się, że mylisz ją z Jacqueline Kennedy. Prawdę mówiąc, prezydent Byrnes zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie - powiedziałem, szykując sobie wielką kanapkę z wołowiną, świeżym żytnim chlebem, sałatą, pomidorem, łyżką majonezu, mnóstwem pieprzu i odrobiną soli. - Wiedziałam, że tak będzie. Tobie podobają się wszyscy oprócz tych, którzy kogoś zabili. - Nana zaczęła kroić pomidory. - Czy teraz, skoro już poznałeś prezydenta, możesz wrócić do sprawy dzieci ze Szkoły imienia Sojourner Truth. Jest bardzo ważna dla mieszkańców tego domu. Szarego Domu. Czarni ludzie nie przejmują się tak bardzo prezydentem i jego problemami. I nie muszą. - Czy rzeczywiście tak jest, pani Farrakhan? - powiedziałem, gryząc kanapkę. Była bardzo smaczna, tak jak się spodziewałem. Wołowina dosłownie rozpływała się w ustach. - Tak być powinno, jeżeli jeszcze nie jest. Przyznaję, że to niewesoły stan rzeczy, ale w takim właśnie teraz tkwimy. Chyba się ze mną zgodzisz? Musisz. - Słyszałaś kiedyś o dojrzewaniu z wiekiem? - spytałem. - A tak przy okazji, twoja wołowina jest wspaniała. - A czy ty słyszałeś o tym, że z wiekiem można stawać się lepszym, a nie starszym? Słyszałeś o trzymaniu ze swoimi i dbaniu o ich dobro?

Słyszałeś o maleńkich, kochanych dzieciach, które ktoś morduje w naszym sąsiedztwie, Alex, i nikt nie stara się tego powstrzymać? Oczywiście, że wołowina jest wspaniała. Widzisz, ja staję się coraz lepsza. Sięgnąłem do kieszeni spodni i wyjąłem spinkę i klamerkę, które dostałem od prezydenta. - Prezydent wiedział, że mam dwoje dzieci. Dał mi to dla nich na pamiątkę. - Podałem podarunki Nanie. Wzięła je i po raz pierwszy w życiu zaniemówiła. - Powiedz im, że to prezenty od Toma i że jest on porządnym człowiekiem, który stara się postępować właściwie. Skończyłem połówkę mojej wielkiej kanapki, a drugą połowę wyniosłem z kuchni, tłumacząc, że jest tam za gorąco. - Dzięki za pyszną kanapkę i za radę. Dokładnie w tej kolejności powiedziałem wychodząc. - Dokąd się teraz wybierasz? - zawołała za mną Nana. Znowu odzyskała mowę. - Rozmawialiśmy przecież o bardzo ważnej sprawie. Mordowanie Afroamerykanów w Waszyngtonie, w naszej stolicy, to poważny temat. Oni mają gdzieś to, co się dzieje w tej okolicy, Alex. Oni to oni, Biali, a ty współpracujesz z wrogiem. - Prawdę mówiąc, właśnie zamierzałem popracować dwie godziny nad sprawą morderstw w szkole Truth - odkrzyknąłem, nie zatrzymując się. Wyszedłem frontowymi drzwiami, ciesząc się z tego, iż zdołałem uniknąć prawionych przez nią litanii. Nie widziałem już Nany Mamy, ale ciągle jeszcze słyszałem jej głos. Ciągnął się za mną jak jęk płaczki albo krakanie kruka.

- Alex wreszcie poszedł po rozum do głowy! - krzyczała głośno i przenikliwie. - Może jeszcze jest dla niego jakaś nadzieja. Jest nadzieja. O dzięki ci, Ci Panie w niebiosach. Staruszka ciągle potrafiła grać mi na nerwach i za to ją uwielbiałem. Czasem tylko miałem dość wysłuchiwania jej drażniącej paplaniny. Wyjeżdżając z podjazdu, wcisnąłem klakson mojego starego porsche. To był sygnał, że między nami wszystko gra. Usłyszałem, jak Nana krzyknęła: „Trąb sobie, trąb!"

Rozdział 38 Wróciłem na niewdzięczne ulice centrum Waszyngtonu, podszewki naszej stolicy. Znowu byłem detektywem z wydziału zabójstw. Darzyłem to zajęcie dziwnym sentymentem, ale bywały chwile, kiedy nienawidziłem go z całego serca. W obu sprawach robiliśmy wszystko, co tylko możliwe. Wystawiłem obserwatorów przy Szkole im. Sojourner Truth, którzy śledzili wszystko w dzień, zarządziłem też całodobową obserwację grobu Shanelle Green. Psychopatyczni zabójcy często pojawiali się przy grobach swoich ofiar. Byli przecież upiorami. W mieście był cyrk. Ich dwoje. Dwa całkowicie różne schematy morderstwa. Nigdy przedtem nie zetknąłem się z czymś takim. Nigdy nawet nie wyobrażałem sobie podobnego chaosu. Nie chciałem słuchać uwag Nany Mamy, która

przypominała mi, że powinienem być na ulicach. Sam wiedziałem to, co mówiła - ktoś zabijał nasze dzieci. Byłem pewien, że ten nieznany potwór zabije raz jeszcze. W przeciwieństwie do Jacka i Jill, on działał pod wpływem wściekłości i emocji. Wyczuwałem u niego nagie, koszmarne szaleństwo, z rodzaju tych, które były prawie namacalne. Przypuszczenia, iż morderca jest amatorem, wcale nie napawały mnie nadzieją. Myśl tak jak on. Idź jego śladem, przypominałem sobie. Tak zawsze się zaczynało, ale w rzeczywistości było to bardzo trudne do wykonania. Zebrałem tyle informacji i danych, ile zdołałem. Część

popołudnia

spędziłem

na

poszukiwaniu

miejscowych

wszędobylskich, którzy mogli coś słyszeć na temat morderstw: ludzi ulicy, co to z każdym umieli się dogadać, mało przytomnych kanałowców, młodych gniewnych, dealerów trawki, kilku frajerów bez polotu, właścicieli sklepów, kapusiów, muzułmanów sprzedających gazety. Niektórych starałem się mocniej przycisnąć, ale żaden nic dla mnie nie miał. Mimo to nie przestawałem szukać. Tak właśnie wyglądała moja praca przez większość dni. Po prostu trzymało się tego, co się rozpoczęło, i próbowało się wyciągnąć coś z niczego. Mniej więcej kwadrans po piątej rozmawiałem

z

bezdomnym

siedemnastolatkiem,

którego

kiedyś

widziałem w kuchni dla biednych u św. Antoniego. Nazywał się Loy McCoy. Wiedziałem, że sprzedaje kokainę. W przeszłości raz czy dwa razy mi pomógł.

Loy przestał przychodzić na darmowe posiłki, kiedy zaczął rozprowadzać kokę po okolicy. Czasem miałem ochotę mu przygadać, ale takie dzieciaki jak Loy trudno było winić za to, co robiły. Ich życie było niewiarygodnie brutalne i beznadziejne. Dlatego, kiedy nagle pojawiał się ktoś, kto oferował im piętnaście albo dwadzieścia dolców za godzinę, zgadzali się. Dodatkowym emocjonalnym haczykiem było to, że narkotykowi szefowie wierzyli w nich, a wiele z tych zagubionych dzieciaków nigdy dotąd tego nie doświadczyło. Wcześniej nikt w nich nie wierzył. Zawołałem Loya, odciągając go od grupki półgłówków, z którymi przesiadywał przy Ulicy L. Wszyscy mieli czarne, wełniane czapki naciągnięte nisko na oczy i uszy. Złote korony na zębach, kolczyki, za luźne spodnie, złote ozdoby. Gang Loya rozmawiał akurat na temat filmu nakręconego na podstawie starej kreskówki o Flinstonach albo o samej kreskówce. Jaba dabami nazywali patrolowych i detektywów z sąsiedztwa. Idzie jaba daba, ostrzegali siebie nawzajem. Albo mówili, ten skurwiel to jaba daba. Niedawno czytałem smutne dane statystyczne, według których siedemdziesiąt procent Amerykanów czerpie swą wiedzę głównie z telewizji i filmów w kinach. Loy uśmiechał się głupio, kiedy wolno szedł w moją stronę szurając nogami. Mógł mieć jakieś sto osiemdziesiąt trzy centymetry wzrostu, ale ważył nie więcej niż siedemdziesiąt kilo. Miał na sobie luźne zimowe rzeczy, artystycznie podarte. Próbował mierzyć mnie wzrokiem, udawać, że ma przewagę.

- Myślisz, że jak mi mówisz, że mam przyjść, to ja muszę przyjść? spytał

wyzywającym

tonem,

który

był

równie

irytujący,

co

przygnębiający. - Niby co? Chyba płacę podatki - ciągnął w raperskim rytmie. - Nic nie mam. Żaden z nas nic nie ma. - Twoje beznadziejne odzywki na mnie nie działają - powiedziałem. Lepiej odpuść sobie od razu. Wiedziałem, że jego matka jest uzależniona od heroiny, i że ma trzy małe siostry. Mieszkali w schronisku przy szpitalu Gireater Southeast Community. Było to jak mieszkanie w tunelach pod Union Station. - Mów, co chcesz, bo muszę wracać do swoich - odezwał się Loyd, nie zmieniając tonu głosu. - Mój czas to pieniądz, rozumiesz? Jak masz coś na mnie, to gadaj. - Mam do ciebie tylko jedno pytanie, Loy. Potem możesz sobie wracać do swego dealerskiego interesu i do wielkiej forsy. Ciągle demonstrował niechęć do mnie. W tej okolicy wielu ginęło na ulicy. - Dlaczego mam odpowiadać na twoje pytania? Co z tego będę miał? Masz dla mnie jakiś układ? Uśmiechnąłem się do Loya, a on odpowiedział półuśmiechem, pokazując swoje złote zęby. - Jeżeli mi pomożesz, mogę to zapamiętać i potem może ja będę ci winien przysługę - powiedziałem. - Chcesz poznać wielką tajemnicę, detektywku? Mam gdzieś twoje przysługi. I mam gdzieś te zamordowane dzieciaki i inne sprawki, które

badasz. - Wzruszył ramionami, tak jakby na ulicy nikomu na niczym nie zależało. Ja już o tym wiedziałem. Zaczekałem, aż skończy swoją małą przemowę. Chciałem przedstawić mu pewną propozycję. Problem polegał na tym, że dzieciak był bystry. Cholernie inteligentny. Dlatego właśnie kokainowi szefowie postanowili go zgarnąć do siebie. Loy był według nich wystarczająco sprytny i pewnie całkiem nieźle pracował. - Nie mogę z tobą gadać! A poza tym nie chcę! - Chłopak odwrócił się zirytowany i podniósł chude ręce w górę. - Myślisz, że jestem ci coś winien, bo kiedyś karmiłeś nas tą wstrętną zupą w zafajdanej kuchni? Myślisz, że ci coś wiszę? Jestem ci gówno winien! Chciał odejść, ale jeszcze raz obejrzał się na mnie, tak jakby wymyślił bardziej obraźliwą odzywkę, aby mnie zirytować. Jego ciemne oczy zwęziły się, spojrzały prosto w moje i przez chwilę tak trwały. Kontakt. Zapłon. - Ktoś widział starego faceta tam, gdzie zginęła ta mała - powiedział nagle Loy. To była jak dotąd największa nowina w sprawie zabójcy ze szkoły Truth. Była to jedyna wiadomość i tego właśnie szukałem przez te wszystkie dni krążąc po ulicach. Chłopak nie miał pojęcia o mojej szybkości ani sile. Błyskawicznie złapałem go i przyciągnąłem do siebie. Bardzo blisko. Tak blisko, że poczułem zapach miętowej gumy do żucia, brylantyny w jego włosach i wilgotną woń zimowych ubrań. Przytrzymałem go przy sobie, tak jakby był moim synem. Synem marnotrawnym. Młodym głupcem, który musi zrozumieć, że nie

zamierzam mu pozwolić na takie zachowanie wobec mnie. Trzymałem go naprawdę mocno, może chciałem go przed czymś ocalić. Pragnąłem ocalić ich wszystkich, ale wiedziałem, że nie mogę. Było to jedno z wielkich rozczarowań mego życia. - Ja nie żartuję, Loy. Od kogo to wiesz? Lepiej mi powiedz. Nie zbywaj mnie byle czym. Mów mi zaraz o wszystkim, co wiesz. Jego twarz była zaledwie kilkanaście centymetrów od mojej. Mówiąc, niemal dotykałem wargami jego policzka. Cała jego nadęta poza nagle zniknęła. Nie chciałem być wobec niego brutalny, ale ta sprawa była dla mnie bardzo ważna. Moje dłonie były duże i pokryte bliznami, tak jak dłonie boksera. Chciałem, żeby je dobrze obejrzał. - Czekam na odpowiedź - szepnąłem. - Jak nie, to idziesz ze mną. Załatwię ci dzień i noc, - Nie wiem, kto - wykrztusił pomiędzy kolejnymi świstami oddechu. Jacyś ludzie w przytułku gadali o tym. Ja tylko podsłuchałem, sam wiesz. Jakiś stary bezdomny palant. Ktoś go widział w Garfield. Widział białego gościa w parku. - Białego? W południowo-wschodniej części parku? Jesteś tego pewien? - Zgadza się. Mówię to, co słyszałem. Teraz mnie puść. No już, puszczaj! Pozwoliłem mu się wyrwać i odejść kilka kroków. Loy od razu przybrał poprzednią luzacką pozę. Zorientował się, że nie zamierzam nic mu zrobić ani nawet zabrać go na przesłuchanie.

- To cała prawda. Teraz ty jesteś mi coś winien - powiedział. Zamierzam dostać to, na co zasłużyłem. - Masz rację, jestem ci winien przysługę - potwierdziłem, - Zasłużyłeś, Loy. Mam nadzieję, że nigdy nie dostaniesz tego, na co zasługuje, pomyślałem. Mrugnął do mnie. - Jestem, jaki jestem, i dobrze! - powiedział i zaczął się śmiać. Śmiał się przez cały czas, idąc do swych kumpli.

Rozdział 39 Stary bezdomny mężczyzna w pobliżu miejsca zbrodni. W parku Garfield. W końcu miałem punkt zaczepienia. Zainwestowałem w to sporo czasu i wreszcie otrzymałem pierwszą nagrodę. Biały mężczyzna. Biały podejrzany. Brzmiało to obiecująco. W regionie parku Garfield nie przesiadywało wielu białych mężczyzn. Tyle wiedziałem na pewno. Zadzwoniłem do Sampsona i powiedziałem mu, czego się dowiedziałem. Właśnie zaczynał służbę. Miał nocną zmianę. Spytałem, jak wyglądają sprawy u niego. Odparł, że w ogóle nie wyglądają, ale może coś się ruszy. Zamierzał powiadomić pozostałych detektywów z naszej grupy. Chwilę po piątej zatrzymałem się przy Szkole im. Sojourner Truth. Czułem, że coś mnie ciągnie w tamtym kierunku. Miałem wiadomość o bezdomnym białym mężczyźnie i stale się obawiałem, że może to moje

nemesis, Gary Soneji, jest we wszystko zamieszany. To jednak była tylko połowa. Chciałem również zobaczyć Christine Johnson, Panią Johnson. Znowu nikogo nie było w pierwszym biurze. Laleczki różnych ras wyglądały na opuszczone. Podobnie jak rysunki twarzy i kilka książek z serii „gęsiej skórki". Ciężkie drewniane drzwi tym razem były zamknięte. Nie słyszałem żadnego ruchu w środku, ale mimo to zapukałem. Dobiegł mnie dźwięk zamykanej szuflady, a potem odgłos kroków. Drzwi otworzyły się. Nie były zamknięte na klucz. Christine Johnson ubrana była w kaszmirowy żakiet i długą wełnianą spódnicę. Włosy zaczesała do tyłu i spięła żółtą spinką. Na nosie miała okulary. Pracowała boso. Przypomniała mi się rymowanka, wcześniej słyszałem, jak mówiła ją chyba Dorothy Parker - „Chłopcy rzadko mają chrapkę na okularową babkę". Jej widok od razu poprawił mi humor. Nie wiedziałem dlaczego, ale tak właśnie było. Pomyślałem, że bardzo często pracuje w szkole do późna. To była jej sprawa, ale zastanawiałem się, dlaczego spędza tutaj tak dużo czasu. - Tak, znowu jestem tu tak późno. Złapałeś mnie na gorącym uczynku. Przyznaję się do winy. Twój przyjaciel zajrzał do szkoły dzisiaj rano powiedziała. Detektyw John Sampson. - To on kieruje dochodzeniem - wyjaśniłem. - Wydał mi się bardzo przejęty i zaangażowany w tę sprawię. Zaskakujący pod wieloma względami, czyta Alberta Camus - powiedziała. Nie miałem pojęcia, jak to mogło wyjść w ich rozmowie. Wśród wielu szlachetnych zalet Sampson miał jedną mniej szlachetną - lubił spotkania

z interesującymi, atrakcyjnymi kobietami, takimi jak Christine Johnson. Jemu na pewno nie przeszkadzało, że jest mężatką. Sampson potrafił być bardzo rycerski, ale tylko wtedy, gdy druga strona to doceniała. - Rzeczywiście, Sampson dużo czyta, odkąd go znam. Moja babcia uczyła go w szkole, jeszcze zanim ja go spotkałem. To on jest pierwowzorem Pagemastera. Christine Johnson uśmiechnęła się błyskając białymi zębami. - Znasz ten film? - spytała. - Widziałeś Pagemastera? Pewnie musisz oglądać wszystkie. - Rzeczywiście, oglądam ich sporo. Wszystkie, które dzieci „muszą, ale to muszą zobaczyć". Słyszę wtedy „zabierz nas tatusiu!". Pagemaster dostał u nas sześć punktów. Ale nie mamy nic przeciwko Macauleyowi Culkinowi, tak jak niektórzy ludzie. Nie przestawała się uśmiechać. Wyglądała na niezwykle miłą osobę. Wiele potrafiła - była zdolna, cierpliwa i wystarczająco uparta, aby wykonywać tę trudną pracę. Zazdrościłem jej uczniom. Zacząłem mówić o tym, po co przyszedłem do szkoły. - Wstąpiłem dziś do pani, ponieważ mamy pierwszą wskazówkę na temat zabójcy - tak nam się przynajmniej wydaje. Dopiero dziś po południu dowiedziałem się o tym. Christine Johnson uważnie przysłuchiwała się moim słowom. Zmarszczyła brwi. Jej brązowe oczy patrzyły na mnie intensywnie. Była dobrym słuchaczem, co, o ile dobrze pamiętałem, jest dość niezwykłe wśród dyrektorów szkół.

- W pobliżu miejsca, gdzie została zamordowana Shanelle Green, w parku Garfield, widziano starszego mężczyznę, białego. Opis wskazuje na człowieka ulicy. Prawdopodobnie bezdomnego. Niezbyt wysokiego, z siwą brodą, w brązowym łub czarnym poncho. - Czy powinnam powiadomić o tym nauczycieli? A co z dziećmi? spytała, kiedy skończyłem mówić. - Chciałbym, żeby jutro rano ktoś mógł tutaj wpaść i jeszcze raz porozmawiać z nauczycielami - powiedziałem - Nie wiemy, czy ta wskazówka nas dokądś zaprowadzi, ale musimy zakładać, że jest ważna. Jak dotąd jest to jedyna rzecz, jaką wiemy. - Odrobina ostrożności - powiedziała i uśmiechnęła się. Śmiała się z samej siebie - Zwykłe określa się to negatywnie mianem „belfrowskiej gadaniny". Możesz mieć jej próbkę, jeżeli będziesz się tu częściej pojawiał.

Poddajemy

się

stereotypom.

Czasami

stwierdzam,

że

rozmawiam z dorosłymi tak, jakby byli pięcio- czy sześciolatkami. Mojego męża doprowadza to do szału. - Czy twój mąż też uczy? - spytałem. Jakoś samo wypadło. Cholera. Pokręciła głową. Miałem wrażenie, że coś ją rozbawiło. - Nie, nie. George jest prawnikiem. Jest lobbistą w Kapitolu. Na szczęście jest tam tylko po to, aby dbać o interesy przemysłu energetycznego. Occidental Petroleum, spółka Pepco Energy, Instytut Edison Electric. Z tym jakoś mogę się pogodzić. - Roześmiała się. Przynajmniej przeważnie mogę. Wyglądała niewinnie, ale nie naiwnie. Może miała w sobie coś ze spiskowca.

- Wpadłem tylko, żeby przekazać nowiną o podejrzanym. Może tym razem mamy wreszcie kogoś - powiedziałem. - Teraz muszę już biec. - O nie - zaprotestowała. Zatrzymałem się, trochę zaskoczony. Uśmiechnęła się do mnie w ten swój wszystkowiedzący sposób. Oszałamiająco i odrobinę prosząco. - W szkole nie ma absolutnie żadnego biegania. - Mrugnęła do mnie. Tu cię mam! Ze śmiechem wróciłem do pracy po tych kilku chwilach odpoczynku i przyjemności. Naprawdę ją lubiłem. Zresztą, kto jej nie lubił? Może kiedyś moglibyśmy zostać przyjaciółmi, ale pewnie były to tylko marzenia. Jak dotąd nic się nie sprawdzało, nie mieliśmy nic konkretnego. Poszukiwania starego bezdomnego białego mężczyzny były chyba najlepszą ucieczką od bezczynności. Policja nic tu nie zawiniła, po prostu wiedzieliśmy za mało. Nie zbliżyliśmy się do rozwiązania nawet o centymetr. Mieliśmy dwa morderstwa i dwie zagadki. Jezu! Zaparkowałem samochód przy krawężniku i przez dwie godziny obserwowałem szkołę Truth. Szkołę mojego syna. Miałem nadzieję, że bezdomny biały mężczyzna pojawi się w jej pobliżu - nie pojawił się jednak. Opuściłem swoje stanowisko obserwacyjne mniej więcej pół godziny po tym, jak Christine Johnson wyszła ze szkoły.

Rozdział 40 - Jak ci się podoba lot naszym magicznym dywanem? W skali od jednego do jedenastu? - Jack spytał Jill, Sam zapytał Sarę. Unosili się wysoko nad okolicą Marylandu. - Jest wspaniale. Zupełnie cudownie. Niewiarygodnie. Mam wrażenie, że mogę się unosić jak ptak. - Trudno sobie uzmysłowić, że to nasza praca. Ale tak właśnie jest, małpeczko. To może być ważne dla nas, dla wszystkiego, co robimy, dla naszej sprawy. - Zdaję sobie z tego sprawę, Sam. Przez cały czas uważam. - Wiem. Zawsze się przykładasz. Siedzieli blisko siebie w maleńkim kokpicie szybowca Blanik L-23. Lecieli nim od lotniska Frederic Municipal w Marylandzie, mniej więcej godzinę drogi od centrum Waszyngtonu. To była prawdziwa przyjemność i Sara nie mogła przestać o tym myśleć. Idealna metafora dla jej wrażeń. Laleczka Sara leciała. Niewiarygodne. Jej całe życie było teraz właśnie takie. W dole, pod nimi, widziała miejscowość Frederick zabudowaną w stylu

niemieckiej

architektury

kolonialnej.

Dostrzegała

nawet

poszczególne kawiarenki i, przy pasażu zwanym Antique Walk. Po niebie sunęły cumulusy, jak wielkie kule bawełny przesuwały się bez wysiłku po spokojnym morzu. Sarą wyznała kiedyś Samowi, że raz latała szybowcem i była to najwspanialsza rzecz, jakiej kiedykolwiek doświadczyła. Powiedział wtedy: „W takim razie jutro po południu wybierzemy się na wycieczkę. Znam świetne miejsce, małpeczko. Idealne! Chciałbym

przelecieć nad Camp David, gdzie zwykłe zatrzymuje się prezydent. Chcę się

przyjrzeć

tej

kryjówce

prezydenta

Byrnesa.

Chcę

zrzucić

wyimaginowaną bombę na jego tyłek". Sam Harrison wiedział już bardzo dużo na temat Camp David, ale obejrzenie tego miejsca z powietrza mogło okazać się bardzo przydatne. Atak na prezydencką ostoję był realną możliwością na przyszłość zwłaszcza jeżeli tajne służby zamierzały trzymać prezydenta Byrnesa pod ścisłą kuratelą, tak jak to miało miejsce przez ostatnich kilka dni. Sprawy Jacka i Jill stawały się coraz trudniejsze, ale on to przewidział. Dlatego właśnie mieli wiele planów, a nie tylko jeden. Prezydent Stanów Zjednoczonych musiał zginąć - pozostało tylko wybrać czas i miejsce. Sposób już został wybrany. Wkrótce zamierzali zająć się również określeniem czasu i miejsca. - Czy latanie w pobliżu Camp David nie jest zbyt ryzykowne? chciała wiedzieć Sara. Uśmiechnął się, słysząc jej pytanie. Widział, jak przygryzała język, kiedy lecieli na północ od Frederick i zbliżali się do prezydenckiej kryjówki, coraz bliżej niebezpieczeństwa, a może nawet katastrofy. - Teraz nie ma jeszcze żadnego ryzyka. Szybowce i balony robią to przez cały czas. Ludzie chcą się przyjrzeć chociaż z daleka miejscu, gdzie zatrzymuje się prezydent. Teraz nie ma go tam, więc na ziemi nie mają aż takiej obsesji na punkcie ochrony. Nie możemy jednak zbliżyć się za bardzo. Odkąd tamten samolot wylądował przy Białym Domu, przestrzeń powietrzna jest chroniona. Nie sądzę, aby chcieli strzelać do szybowca, ale nigdy nic nie wiadomo.

Widzieli zabudowania Fort David. Pod nimi, trochę bardziej na północny wschód rozciągał się park Catoctin Mountain. Na otwartej przestrzeni stały trzy wojskowe jeepy. Nie widać było żadnych ludzi. Pewnie kryli się w cieniu drzew. Samo Camp David wyglądało trochę niezwykle: dziwny krzyż pomiędzy barakami armii i wiejskim letnim domem. Nic specjalnego. Nic, czego nie udałoby się im rozpracować, gdyby wymagał tego ostateczny plan. - Oto Camp David. Nazwany tak od imienia wnuka Eisenhowera powiedział Jack. - Nie był całkiem niezłym prezydentem. Generałowie zwykle są dobrzy. Dotknął futerału z berettą, przymocowanego nad kostką nogi. Chłód broni działał na niego uspokajająco. Tym razem prezydent był jeszcze bezpieczny, Jack i Jill także. Gra miała się na razie toczyć w zupełnie innym kierunku. To właśnie było w niej tak wspaniałe - nikt nie mógł przewidzieć, w jakim. Była to gra, którą prowadzili. Poczuł, że dłoń Sary delikatnie dotknęła jego policzka. - Ile jeszcze mamy czasu? - spytała. Przypuszczał, że nie chce, aby ten lot szybowcem kiedykolwiek się skończył. - Nigdy nas nie złapią - powiedział i uśmiechnął się. - Nie, chodzi mi o naszą wycieczkę, głuptasie - roześmiała się i poklepała go po ramieniu. - Ile czasu będziemy w górze? - Nie nudzi ci się? Jeszcze nie osiągnęliśmy rekordu wysokości - o ile dobrze pamiętam, wynosi on czterdzieści dziewięć tysięcy stóp. Trzeba trafić na cholernie silny strumień powietrza, żeby to osiągnąć.

Sam nagle zaczął przejmować się tym, jak ona się czuje, mogła się przecież nudzić. Taki już był. - Nie, nie - jeszcze raz roześmiała się i objęła ramieniem jego szyję. Przytuliła się do niego mocno. - Bardzo mi się podoba tutaj, na górze. Uwielbiam latać, uwielbiam być z tobą. Dziękuję ci - za wszystko. - Bardzo proszę, małpeczko - szepnął, przytulając wargi do jej policzka. Dwoje niezwykłych morderców. Jack i Jill. Właśnie lecieli ponad słynną prezydencką bazą w Camp David. Do zobaczenia wkrótce, panie prezydencie. W żaden sposób nie zdoła pan powstrzymać tego, co ma się wydarzyć. Nigdzie się pan przed nami nie ukryje. Proszę nam wierzyć. Jak dotąd dotrzymywaliśmy wszystkich naszych obietnic, prawda?

Rozdział 41 Podczas godzinnej jazdy z powrotem do Waszyngtonu Sam wydawał się nieobecny i rozkojarzony. Sara z niepokojem przyglądała mu się kątem oka. Miała wrażenie, że ciągle jeszcze tkwi w szybowcu. Prowadził ze zmarszczonymi brwiami i oczami utkwionymi w drogę przed nim. Czasami miewał takie humory, jej także zdarzały się podobne chwile. Była wiecznie zmartwioną Sarą. Sarą robotnicą. Oboje znali swe wady i zalety i pogodzili się z nimi. Gra Jacka i Jill stawała się coraz trudniejsza dla nich obojga. Każdy ruch był ryzykowny i niósł ze sobą niebezpieczeństwo. Mogli zostać złapani jeszcze przed

zakończeniem swojej misji. Myśliwi byli dosłownie wszędzie. Rozpoczęło się największe w historii polowanie na dwójkę morderców. Nie tylko w Waszyngtonie. Na całym świecie. - Zastanawiałem się nad grą, i nad tym, jak nam idzie. Starałem się uczciwie to ocenić. Myślałem nad grą w naszej grze - odezwał się w końcu Sam. - Nad czymś bardziej skomplikowanym. Zupełnie zaskakującym dla tych, którzy starają się nas odnaleźć. Sara patrzyła, jak Sam powoli otrząsa się z zamyślenia, wraca do życia, wraca do niej. - Domyśliłam się, że byłeś bardzo daleko od tej drogi, ode mnie i od reszty kierowców. To było zupełnie jasne. Sam uśmiechnął się przepraszająco. - Pewnie czułaś też swąd spalenizny - powiedział. Był niesamowicie skromny - to kolejna rzecz, która ją w nim urzekła. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że jest kimś szczególnym, a jeżeli o tym wiedział, nie afiszował się ze swoją wyjątkowością. Wszystko wydawało się takie proste, kiedy byli razem, i takie trudne, gdy pozostawali z dala od siebie. Sara nie miała pojęcia, jak mogła w ogóle istnieć, zanim poznała Sama. Odpowiedź była prosta - przedtem właściwie nie istniała. Owszem, żyła, ale co to było za życie. Teraz miała prawdziwe. - Zastanawiasz się nad tym, jak dalej poprowadzić grę, jaka powinna być sekwencja zdarzeń - zgadywała. - Aż brwi zmarszczyłeś z wysiłku. No i jaki masz pomysł? Uśmiechnął się i pokręcił głową. Często powtarzał, że jest bardzo spostrzegawcza i inteligentna. Niewielu mężczyzn powiedziało to Sarze

Rosen - prawdę mówiąc, nikt jej tego nie powiedział. Jej inteligencja przerażała większość mężczyzn. Zwykle starali się trzymać ją na dystans, stale ją poniżali, bagatelizowali wszystko, co mówiła, a z czym oni nie czuli się w stu procentach dobrze. Sam taki nie był. Miała wrażenie, że dokładnie rozumiał, czego potrzebuje. Czy to także była część gry, zastanawiała się. Część jego gry? - Musimy nastawić się na to, że będzie gorąco. Policja i FBI wkrótce zaczną deptać nam po piętach - powiedział, patrząc prosto przed siebie, na szare wstęgi drogi. - To, co przeżyliśmy dotąd, jest niczym, Saro, absolutnie niczym. Będzie nam coraz trudniej uciekać przed tymi, którzy na nas polują. Zależy im na tym, żeby nas złapać za wszelką cenę. FBI organizuje zespół najlepszych ludzi. Na pewno będzie to bardzo dobra grupa. Wcześniej czy później coś na nas znajdą. Nie da się tego uniknąć. Sara skinęła głową. Taka perspektywa przerażała ją. - Wiem o tym i jestem na to gotowa; przynajmniej tak mi się wydaje. Wiesz, jak mamy postępować, kiedy sytuacja stanie się nieznośnie gorąca? - Tak, chyba tak. Już od jakiegoś czasu zastanawiałem się nad tym i chyba udało mi się znaleźć rozwiązanie. Pozwól, że wypróbuję je na tobie. Powiesz mi, co o tym sądzisz. Chciał znać jej zdanie. Zawsze. Był zupełnie inny niż pozostali. Spojrzał na nią, popatrzył jej prosto w oczy. - To bardzo proste, naprawdę - rzekł. - Musimy mieć idealne alibi. Mam pomysł, jak je zdobyć. Wiąże się to z nieznaczną zmianą planu naszej gry, ale myślę, że będzie warto.

- Jaką zmianą? - Starała się mówić tak, aby nie poznał po jej głosie, jak bardzo jest przejęta. - Nie chcesz już dążyć do celu, jaki sobie wyznaczyliśmy? - Tak, chcę zmienić nasz kolejny cel, ale nie tylko. Chciałbym zmienić coś jeszcze. Chcę, żeby kolejne morderstwo popełnił ktoś trzeci. Dzieci temu oboje będziemy mieli idealne alibi. Sądzę, że to naprawdę dobry pomysł. Dzięki niemu będziemy bezpieczni. Jeżeli ktokolwiek teraz się na nas zasadza, to tym kompletnie pomieszamy mu szyki. Właśnie wjeżdżali Wisconsin Avenue do Waszyngtonu. Miasto wyglądało jak z obrazu J.M.W. Turnera, pomyślała Sara. Rozproszone światło było idealne. - Bardzo mi się podoba twój pomysł. To dobry plan. Kto ma być mordercą? - Już się z nim skontaktowałem - powiedział Sam. - Sądzę, że znalazłem doskonałą osobę do przeprowadzenia naszej małej zmiany w planach. On też tak sądzi. Wierzy w naszą sprawę. Tak się składa, że jest akurat w Waszyngtonie.

Rozdział 42 Agent tajnych służb James McLean, jeden z zastępców Jaya Grayera, oprowadził mnie po Białym Domu. Każdego roku przychodzi tu ponad milion zwiedzających, ale żaden z nich nie widział tego, co ja. Tym razem miałem okazję zobaczyć serce prezydenckiego domu. Zamiast oprowadzać mnie po bibliotece, wschodnim, błękitnym, zielonym czy czerwonym gabinecie, James McLean zabrał mnie do

prywatnej części Białego Domu, mieszczącej się na drugim i trzecim piętrze. Chciałem również obejrzeć biura prezydenta w zachodnim skrzydle oraz mahoniowy pokój wiceprezydenta w budynku zajmowanym przez władze wykonawcze. Kiedy tak obaj wędrowaliśmy przez imponujący główny hol, w którym dominowała barwa jasnożółta, miałem wrażenie, że za chwilę usłyszę „Werble i Fanfary" albo „Marsz powitalny". Agent McLean przedstawiał mi szczegółowo system ochrony w Białym Domu. Na parterze wszędzie rozmieszczone były czujniki ruchu i dźwięku, tak zwane elektroniczne oczy, oraz Czujniki na podczerwień. Od momentu

stwierdzenia

zagrożenia

jednostka

antyterrorystyczna

wystawiała patrole na dachu. Helikoptery były dwa, pół minuty drogi od Białego Domu. Żadne środki bezpieczeństwa nie mogły jednak mnie uspokoić. - Co o tym wszystkim sądzisz? - spytał McLean, prowadząc mnie do gabinetu", w którym zbierali się członkowie rządu. Stały tam, skórzane fotele, każdy z mosiężną tabliczką z tytułem poszczególnych członków rządu. Miejsce to robiło bardzo duże wrażenie. - Uważam, że wszyscy, którzy tu pracują, powinni zostać sprawdzeni powiedziałem. - Wszyscy zostali sprawdzeni, Alex. - Wiem o tym, ale ja ich nie sprawdzałem. Musimy skontrolować ich wszystkich

raz

jeszcze.

Chciałbym,

żeby

skontrolowano

ich

zainteresowania poezją albo literaturą. Trzeba się upewnić, czy ktoś z nich ma jakiś stopień naukowy w dziedzinie literatury; jakiekolwiek

doświadczenie w robieniu filmów; malarstwo, rzeźba, cokolwiek, co wymaga kreatywności. Chcę wiedzieć, jakie pisma prenumerują, jakie akcje dobroczynne popierają. McLean nie skomentował moich zaleceń. - Coś jeszcze? - spytał tylko. Patrzyliśmy przez okno na różany ogród. W oddali widziałem budynki biurowe. Pomyślałem, że stamtąd widać nas. Nie podobało mi się to. - Tak, obawiam się, że to nie koniec - powiedziałem. Przeprowadzając kontrolę pracowników w Białym Domu, powinniśmy także dokładnie sprawdzić wszystkich z naszej kryzysowej grupy. Możecie zacząć ode mnie. Agent James McLean patrzył na mnie przez dłuższą chwilę. - Żartujesz sobie, tak? - powiedział w końcu. - Nic podobnego - odparłem. - Tu chodzi o śledztwo w sprawie morderstwa. Tak właśnie wygląda takie dochodzenie. Pogromca smoków przybył do Białego Domu.

Rozdział 43 Fotoreporter wybrał skromny ciemnoszary garnitur i krawat w paski. Szedł na przedstawienie Miss Saigon w Centrum Kennedy'ego. Bilety już dawno zostały wyprzedane. Siwiejące blond włosy przystrzygł krótko; kucyki wyszły już z mody. Pozbył się również diamentowego kolczyka. Wątpił, czy ci, który kiedyś go znali, rozpoznaliby go teraz. Taki właśnie był jego cel, tak miało być aż do zakończenia gry.

Jak za dawnych czasów - powiedział do siebie, idąc przez parking naprzeciwko siedziby „USA Today", nieopodal Rosslyn. - Nie zatrzymujcie swoich wielkich maszyn - mruknął jeszcze. - Może coś dla was później będziemy mieli. Może dostaniecie jakąś ważną wiadomość. Coś się może zdarzyć późnym wieczorem w Centrum Kennedy'ego. Kto to wie? Cieszył się, że znowu jest w Waszyngtonie. Mieszkał tu wiele razy w dawnych czasach. Cieszył się też, że znowu wrócił do gry. Największej z gier, jak ją nazywał w myślach. Wierzył w nią całym sercem. Nazywała się Jack i Jill. Nie było nic bardziej intrygującego niż ta gra. Nie mogło być. W jego przygotowaniach do nadchodzącego kluczowego wieczoru były dwa główne etapy. Po pierwsze, musiał popracować nad swoją psychiką. Musiał być tak ostrożny, tak podejrzliwy i tak paranoiczny, jak tylko potrafił. W drugim, równie ważnym etapie napompował się ogromną dawką pewności siebie i wiary w to, że mu się uda. Nie zawalisz. Wszystko pójdzie jak z płatka, powtarzał sobie. Jego praca polegała na mordowaniu wybranych osób - często znanych i sławnych, czasem przy świadkach - tak, aby nie dać się złapać. Przy świadkach. Nie dać się złapać. Jak dotąd, jeszcze nikt nie złapał go na gorącym uczynku. Już mu nie przeszkadzał fakt, że nie miał wyrzutów sumienia ani poczucia winy, choć nadal uważał to za bardzo zastanawiające. W innych dziedzinach życia potrafił być zupełnie zwyczajny. Na przykład jego

siostra, Eileen, nazywała go „ostatnim z wiernych" albo „ostatnim patriotą". Jej dzieci wierzyły, że jest najwspanialszym, najmilszym wujaszkiem Kevinem, jakiego tylko można sobie wyobrazić. Rodzice, mieszkający teraz w Hudson, uwielbiali go. Miał wielu normalnych, bliskich przyjaciół na całym świecie. A mimo to gotów był znowu zabić z zimną krwią. Prawdę mówiąc, czekał na tą chwilę. Marzył o niej. Czuł, jak podnosi mu się poziom adrenaliny. Ofiara, którą miał zabić tego wieczoru, była mu mniej niż obojętna. Na świecie żyją miliardy ludzi, za dużo. Czy jeden człowiek mniej robił w ogóle jakąś różnicę? Absolutnie nie, jak by na to nie patrzeć. Oczywiście trzeba było oceniać świat z punktu widzenia logiki. Był bardzo ostrożny, kiedy wchodził do błyszczącego Centrum Kennedy'ego, w którym połyskiwały kryształowe żyrandole i wisiały gobeliny Matisse'a. Spojrzał w górę, na żyrandole wielkiego foyer. Każdy skomponowany był z wielkiej ilości szklanych sopli i musiał ważyć około tony. Hawkins zamierzał popełnić morderstwo na oczach świadków, w jasnym świetle lamp, pod tymi soplami ze szkła. I nie dać się złapać! To miała być niezwykła magiczna sztuczka. Był w nich bardzo dobry. Jego bilet został wcześniej zakupiony i pozostawiony do odbioru w schowku przy Union Station. Miał miejsce tuż za orkiestrą. Niemal dokładnie pod lożą prezydencką. Bardzo dobre. Idealne. Celowo wszedł na salę dopiero w momencie, gdy światła zaczęły gasnąć. Był zaskoczony, gdy ogłoszono przerwę. Tak szybko! Czas płynął jak szalony. Melodramat odgrywany na scenie tego wieczoru naprawdę

wciągał. Hawkins spojrzał na zegarek: 21.15. Przerwa między aktami nastąpiła dokładnie według planu. Zapalono światła i Hawkins patrzył na tłum zachwycający się musicalem. Bardzo dobrze, szczery entuzjazm, poruszenie, mnóstwo głośnych rozmów wypełniających salę. Wolno wstał z wyściełanego fotela. Teraz nastąpi prawdziwy dramat tego wieczoru, pomyślał. Wyszedł do wielkiego foyer z żyrandolami przypominającymi stalaktyty. Czerwony pluszowy dywan kojarzył mu się z powierzchnią morza. Przed nim, w pewnej odległości, stało odlane z brązu popiersie Johna Kennedy'ego. Bardzo stosowne i pasujące do wnętrza. W sam raz. Idealne. Jack i Jill mieli być najwięksi od czasów Kennedy'ego, który nie żył już od ponad trzydziestu lat. Hawkins cieszył się, że może wziąć udział w tworzeniu historii. Był tym zachwycony. To był dla niego wielki honor. Tego wieczoru w roli Jacka wystąpi Kevin Hawkins. Przyglądajcie się uważnie, wielbiciele teatru. Ten akt pozostanie niezapomniany.

Rozdział 44 W wielkim foyer Centrum Kennedy'ego zebrała się śmietanka waszyngtońskich dupków. Ludzie teatru, Jezu. Przeważały osoby starsze ci mieli wykupione karnety na cały sezon. Na specjalnych stoiskach sprzedawano beznadziejne koszulki i niezwykle drogie programy. Kobieta z jaskrawoczerwonym parasolem prowadziła grupę dzieci ze szkolnej wycieczki przez tłum ludzi, którzy akurat wyszli z sali na przerwę.

Kevin Hawkins wiedział, że czeka go bardzo trudny i niebezpieczny moment. Przed popełnieniem morderstwa musiał podejść jak najbliżej swojej ofiary, przysunąć się do niej niemalże na odległość wyciągniętej ręki. Bardzo mu się to nie podobało, ale nie było innego sposobu. Musiał znaleźć się tuż przy swoim celu, więc nie mógł pominąć tej części zadania. Fotoreporter myślał o tym, wtapiając się w głośno rozmawiający tłum teatralnych widzów. Wreszcie zauważył sędziego Sądu Najwyższego, Thomasa Henry'ego Franklina. Franklin, najmłodszy członek tego sądu, był Afroamerykaninem. Sprawiał wrażenie wyniosłego i taką opinię miał w Waszyngtonie. Nie był lubiany, ale teraz nie miało to żadnego znaczenia. Klatka w pamięci! Kewin Hawkins zrobił w myślach zdjęcie Thomasa Franklina. Po lewej stronie sędziego stała dwudziestotrzyletnia kobieta. Klatka. Klatka. Hawkins odrobił swoją pracę domową. Charlotte Kinsey. Oczywiście znał jej nazwisko. Wiedział, że jest studentką drugiego roku prawa na uniwersytecie w Georgetown. Znał też parę ciemnych sekretów Charlotte Kinsey i sędziego Franklina. Widział ich razem w łóżku. Jeszcze przez chwilę obserwował Thomasa Franklina, jak rozmawiał ze swoją studentką w teatralnym foyer. Byli tak samo ożywieni, jak większość pozostałych par. Może nawet bardziej. Teatr bywał czasem naprawdę zabawny! Hawkins zrobił jeszcze wiele zdjęć w swej pamięci. Na zawsze zachował obraz tych dwojga rozmawiających ze sobą w taki sposób. Kolejna klatka. I w taki. Jeszcze jedna fotografia.

Śmiali się bardzo naturalnie i spontanicznie i wydawało się, iż lubią przebywać ze sobą. Hawkins zdał sobie sprawę, że marszczy brwi. Miał dwie siostrzenice w Silver Spring. Myśl o młodej studentce prawa i podstarzałym idiocie potwornie go drażniła. Ironia tego surowego osądu wywołała uśmiech na jego twarzy. Moralność mordercy, który zabijał z zimną krwią - komiczne! Szalone. Niesamowicie fantastyczne. Patrzył, jak tych dwoje idzie w kierunku wielkiego tarasu. Ruszył kilka kroków za nimi. Rzeka Potomac rozciągała się przed nimi, równie czarna jak noc. Nieopodal kołysała się łódź motorowa z Alexandrii - Dandy. Przejrzysta zasłona oddzielająca główny hol od tarasu kołysała się poruszana wiatrem od rzeki. Kewin Hawkins ostrożnie szedł w kierunku sędziego Sądu Najwyższego i jego pięknej kochanki. Ponownie zrobił kilka fotografii w myślach. Zauważył, że biała koszula sędziego Franklina jest o numer za mała, kołnierzyk wbijał mu się w szyję. Żółty jedwabny krawat wydawał się zbyt krzykliwy w połączeniu ze stonowaną szarością garnituru. Charlotte Kinsey uśmiechała się w sposób, któremu trudno było się oprzeć. Miała cudownie zaokrąglone piersi. Wiatr plątał jej długie czarne włosy . Hawkins niemal otarł się o nich. Tak bardzo zbliżył się do Charlotte i Thomasa. Dotknął długich, lśniących włosów studentki. Poczuł zapach jej perfum. Opium albo Shalimar. Kolejna fotografia, W wyobraźni robił im zdjęcie za zdjęciem. Już na zawsze pozostały w jego pamięci. Wiedział, że nigdy nie zapomni nawet jednej klatki z tej intymnej sceny morderstwa.

Widział ich, mógł ich dotknąć, a mimo to nie czuł absolutnie nic. Kevin Hawkins wyzbył się w tej chwili wszystkich ludzkich odruchów. Żadnego żalu. Żadnego poczucia winy. Żadnego wstydu. I żadnej litości. Charlotte Kinsey zawiesiła na lewym ramieniu skórzaną torebkę. Torebka była otwarta, nieznacznie, odrobinę, tyle, by wystarczyło. Nieostrożna, nieobliczalna, beztroska młodość. Fotoreporter miał bardzo zwinne ręce. Wciąż jeszcze były zręczne. Wciąż spokojne. Wciąż bardzo szybkie. I wciąż jedne z najlepszych. Wsunął coś do torebki dziewczyny. C'est ęa. Tylko tyle! Sukces. Pierwszy tego wieczoru. Ani sędzia Franklin, ani studentka nie zauważyli tego szybkiego ruchu, nie spostrzegli nawet jego, kiedy minął ich w tłumie. Był jak powiew wiatru, jak noc, jak światło księżyca. Poczuł niezwykłe ożywienie. Była to bardzo szczególna chwila. Nic innego na całym świecie nie dorównywało temu. Potęga pozwalająca zabrać, ukraść życie innego człowieka była najwspanialsza z całej palety ludzkich doświadczeń. Najtrudniejsze miał już za sobą, wiedział to. Teraz pozostał prosty akt morderstwa. Miał zamordować przy świadkach. I nie dać się złapać. Nagle jego serce podskoczyło, szarpnęło potwornie. Coś było nie tak. Bardzo źle. Najgorzej, jak tylko mogło być. Strasznie, strasznie, strasznie! Jezu, Charlotte Kinsey sięgnęła do torebki. Klatka.

Znalazła kartkę, którą tam włożył - wiadomość od Jacka i Jill! Niedobrze! Klatka. Patrzyła na papier z zainteresowaniem, zastanawiając się, co to jest i myśląc, w jaki sposób kartka znalazła się w jej torebce. Zaczęła rozkładać papier. Hawkins czuł koszmarne pulsowanie w skroniach. Dziewczyna zagadnęła sędziego. On także pochylił się nad kartką. Nieee! Jezu, nieee. Hawkins chciał krzyczeć. Zaczął działać tak, jak podpowiadał mu instynkt. Najczystszy instynkt. Nie miał czasu na myślenie. Ruszył bardzo szybko i pewnie. Jego luger był teraz na wierzchu, wisiał przy pasku. Broni nie było widać jedynie dzięki tłumowi. Las nóg, las ramion, fałdy spodni, długie suknie. Podniósł lugera i wystrzelił tylko raz. Trudny strzał. Daleki od ideału. Dostrzegł nagły wykwit czerwieni. Jego ofiara szarpnęła się, a potem padła na marmurową podłogę. Trafił prosto w serce! Prawdziwy cud albo coś blisko tego. Bóg był po jego stronie, czyż nie? Zdjęcie! Zdjęcie! Jego serce ledwo to wytrzymało. Nie był przyzwyczajony do takich nagłych improwizacji. Pomyślał o tym, że mogą go złapać, po tylu latach, przy tak niesamowicie ważnym zadaniu. Miał wizję całkowitej klęski. Czuł... czuł coś.

Upuścił lugera w plątaninę nóg, spodni, satynowych i taftowych sukien, butów na wysokich obcasach, wypolerowanych kordybanów. - Czy to był strzał? - krzyknęła jakaś kobieta. - O Boże, Filipie. Ktoś strzelał. Pośpiesznie wycofał się z tłumu. Wielkie foyer wyglądało tak, jakby nagle stanęło w płomieniach. On był z nimi. Był jednym z przerażonych, uciekających w popłochu ludzi. Nie miał nic wspólnego z tym strasznym zamieszaniem, z morderstwem, z głośnym wystrzałem. Na twarzy miał bardzo przekonującą maskę szoku i przerażenia. Tak dobrze to znał. Wielokrotnie w swym życiu widział strach. Kilka chwil później był już na zewnątrz, poza Centrum Kennedy'ego, Spokojnym krokiem ruszył w kierunku New Hampshire Avenue, Był jednym z tłumu. „Powróćmy jak za dawnych lat", grało w jego głowie o wiele za szybko. Pamiętał, że nucił tę melodię wchodząc do teatru. Fotoreporter wiedział, że minione lata były bez wątpienia najlepsze. Teraz wracały, czyż nie tak? Jack i Jill przybyli na wzgórze. Gra była wspaniała, tak delikatna i wyborna. Należało wznieść toast za największą sensację.

Rozdział 45 Agent Jay Grayer zadzwonił do mnie z telefonu w samochodzie. Właśnie czytałem raporty z kontroli personelu Białego Domu. Przeszłość pracowników sprawdzała jednostka tajnych służb. Grayer zmierzał do

kompleksu Centrali Kennedy'ego. Jechał sto czterdzieści na godzinę. Słyszałem syrenę wyjącą na dachu jego wozu. - Znowu uderzyli. Jezu, dziś wieczorem dokonali zamachu w Centrum Kennedyego. Tuż przed naszym nosem. Mam wrażenie, że zapowiada się kolejna ciężka przeprawa, Alex. Lepiej tu przyjedź. - Wydawało mi się, że Grayer ledwo panuje nad sobą. - To się stało podczas przerwy między aktami Miss Saigon. Zobaczymy się na miejscu, Alex. Jestem jeszcze jakieś siedem-dziesięć minut od Centrum. - Kto to był tym razem? - Pytanie za sześćdziesiąt cztery tysiące dolarów. Chyba wolałem nie słyszeć odpowiedzi. Nawet nie chyba. Na pewno nie chciałem znać nazwiska ofiary. - W tym właśnie problem. Ta sprawa jest zupełnie pokręcona. To nie był nikt taki. - Co masz na myśli, mówiąc „nikt taki"? Przecież to nie ma żadnego sensu, Jay. - Zabili studentkę prawa z uniwersytetu w Georgetown. Młodą dziewczynę, Charlotte Kinsey. Miała tylko dwadzieścia trzy lata. Znowu zostawili wiadomość. To na pewno oni. - Nic z tego nie rozumiem, nic nie rozumiem - mruczałem w słuchawkę. - Niech to szlag. - Ja też nic nie rozumiem. Może dziewczyna dostała kulę przeznaczoną dla kogoś zupełnie innego. Była z sędzią Sądu Najwyższego, Alex. Z Thomasem Henrym Franklinem. Może kula miała trafić jego. To pasowałoby do ich schematu. Sławna osoba. Może wreszcie popełnili błąd.

- Już tam jadę - powiedziałem Grayerowi. - Zobaczymy się w Centrum Kennedy'ego. Może wreszcie popełnili błąd. Nie wierzyłem w to.

Rozdział 46 To nie był nikt taki. Jak, do cholery, mogło do tego dojść? Dwudziestotrzyletnia studentka prawa z Georgetown nie żyła. Chryste. Według mnie nie miało to najmniejszego sensu, żadnej ciągłości. Zmieniało wszystko. Rozwalało cały schemat. W rekordowym czasie dotarłem spod naszego domu do Centrum Kennedy'ego. Jay Grayer nie był jedynym, który prawie stracił panowanie nad sobą. Przyczepiłem migacz do dachu i jechałem jak szalony. Druga część Miss Saigon została odwołana. Morderstwa dokonano niemal godzinę temu i na miejscu zbrodni ciągle jeszcze pozostały setki gapiów. W drodze do wielkiego foyer wielokrotnie słyszałem, jak ludzie mówili; „Jack i Jill". Strach był niemal namacalny, tkwił w tłumie. Wiele elementów zbrodni w Centrum Kennedy'ego nie dawało mi spokoju. Owszem, istniały pewne zbieżności ze sposobem, w jaki działali Jack i Jill. Znaleziono rymowaną wiadomość. Morderstwa dokonano z zimną krwią i profesjonalizmem. Jednym strzałem. Ale były także olbrzymie różnice. Niweczyły one cały dotychczasowy schemat, według którego działała para zabójców. Ktoś mógł naśladować Jacka i Jill. Prawdę mówiąc, szczerze w to wątpiłem. Nie mogłem jednak

niczego z góry wykluczać. Ani ja, ani ktokolwiek inny pracujący nad tą sprawą. Nie potrafiłem przestać myśleć o zwrocie w naszym śledztwie. Przepchnąłem się przez tłum ciekawskich, przerażonych, a nawet osłupiałych gapiów, którzy stali przy New Hampshire Avenue. Studentka prawa nie była żadną ważną osobistością. Dlaczego więc zginęła? Jay Grayer nazwał ją nikim. Twierdził, że nie była też córką nikogo sławnego. W teatrze towarzyszyła sędziemu Sądu Najwyższego, Thomasowi Henry'emu Franklinowi, ale i tak nie można było tego uznać za jedno z morderstw sław. Charlotte Kinsey była nikim. Zabójstwo po prostu nie pasowało do schematu. Jack i Jill podjęli wielkie ryzyko, popełniając morderstwo w miejscu publicznym. Wcześniej robili to w prywatnych mieszkaniach, w miejscach bardziej bezpiecznych, pozwalających na większą kontrolę sytuacji. Cholera. O co im teraz chodzi? Czy chcą wszystko zmienić? Czy sprawa nabiera zupełnie innego znaczenia? Dlaczego zmienili schemat? Czy mordercy przechodzili do kolejnej, bardziej losowej fazy swej działalności? Czy wcześniej źle interpretowałem ich zamiary? Czy wszyscy przeoczyliśmy prawdziwy schemat zbrodni, jaki tworzyła ta para? A może mordercy popełnili błąd w Centrum Kennedy'ego? Może w końcu popełnili błąd. To była nasza nadzieja. Dowód na to, że nie są niepokonani. Oby to był ich cholerny błąd! Proszę, niech to będzie ich pierwszy błąd. Ktokolwiek dokonał zabójstwa, zniknął, tak jak w przypadku poprzednich.

Teatralny hol został opróżniony. Byli tam teraz tylko policjanci, personel zakładu medycyny sądowej i zespół z kostnicy. Zauważyłem agenta Grayera i ruszyłem w jego stronę. Jay wyglądał tak, jakby nie spał przynajmniej od tygodnia. Miałem wrażenie, że po tych wydarzeniach już nigdy nie będzie mógł spać normalnie. - Alex, dzięki, że zjawiłeś się tak szybko - powiedział na przywitanie. Jak dotąd nasza współpraca układała się bardzo dobrze. Był inteligentny i zwykle opanowany, nigdy nie wdawał się w żadne bzdurne gadki czy wywody. Miał dość staromodną zaletę - był oddany swej pracy, a zwłaszcza służbie prezydentowi; nie tylko urzędowi prezydenta, ale i człowiekowi, który go sprawował. - Masz coś, na co warto zwrócić uwagę? - spytałem. - Oczywiście poza kolejną ofiarą. Jakaś wiadomość? Grayer spojrzał na połyskujące żyrandole nad naszymi głowami. - Tak. Zdecydowanie tak, Alex - odparł. - Dowiedzieliśmy się więcej na temat tej zamordowanej studentki. Charlotte Kinsey właśnie zaczynała drugi rok prawa na uniwersytecie w Georgetown. Podobno była cholernie inteligentna. Licencjat robiła na uniwersytecie w Nowym Jorku. Interesujące jest to, że oceny miała raczej przeciętne jak na takiego geniusza. Przez to nie trafiła na listę prawników. - Ale jak wpasować morderstwo studentki prawa w dotychczasowy schemat? Może zabójca strzelał do sędziego i nie trafił. Po drodze starałem się wymyślić jakieś wytłumaczenie, dzięki któremu wszystko trzymałoby się kupy, ale nic mi nie przychodziło do głowy. Poza jednym, Jack i Jill mogą nas zwyczajnie wodzić za nos.

Grayer skinął głową. - Na pewno bawią się naszym kosztem. Po pierwsze, twoja teoria na temat dewiacji seksualnych ciągle jeszcze nie znalazła potwierdzenia. Wiemy, dlaczego Charlotte Kinsey nie dostawała najwyższych not w Georgetown. Po prostu większość czasu spędzała tutaj, w gronie niezwykle ważnych osobistości. To bardzo ładna dziewczyna. Sam za chwilę się przekonasz. Lśniące, czarne włosy do pasa. Doskonała figura. Wątpliwa moralność. Byłaby idealnym prawnikiem. Podeszliśmy do ciała zamordowanej kobiety. Leżała z twarzą odwróconą od nas. Obok niej leżała torebka, z którą studentka przyszła do teatru. Nie widziałem rany po pocisku. Charlotte Kinsey wyglądała tak, jakby nic się jej nie stało, jakby tylko postanowiła uciąć sobie drzemkę na podłodze tarasu w Centrum Kennedy'ego. Miała lekko otwarte usta. Próbowała złapać ostatnie tchnienie rzecznej bryzy. - Mów dalej, czekam - powiedziałem do agenta Grayera. Wiedziałem, że miał coś więcej na temat tego morderstwa. - Kim ona jest? - Można powiedzieć, że nie jest nikim. Była kochanką prezydenta Byrnesa - odpowiedział. - Spotykała się z prezydentem. Wymykał się z Białego Domu i widywał ją nocami. Dlatego właśnie ją zabili. Trafili, Alex. Tuż przed naszymi nosami. Pochyliłem się nad zamordowaną kobietą. Miałem wrażenie, że wokół moich piersi zaciska się obręcz. Znowu to klaustrofobiczne uczucie. Dziewczyna była bardzo ładna. Dwadzieścia trzy lata. Początek życia. Zakończył je jeden strzał w serce. Przeczytałem wiadomość pozostawioną w torebce studentki.

Jack i Jill przybyli na wzgórze. Nie znała nas twa kochanka, Bo pionkiem była. Teraz nie żyje, Ty też zginiesz pewnego ranka. Rymowanki były coraz lepsze. Na pewno coraz śmielsze. Tak jak Jack i Jill. Boże miej nas w swej opiece, pomyślałem, chroń prezydenta Thomasa Byrnesa. „Ty też zginiesz pewnego ranka".

Rozdział 47 Nazajutrz rano wybrałem się do Langley w Wiiginii, osiem mil od Waszyngtonu. Chciałem spędzić trochę czasu z Jeanne Sterling, inspektorem generalnym CIA i przedstawicielką Agencji w naszej grupie kryzysowej. Don Hamerman wytłumaczył mi jasno: Agencja brała w tym udział, ponieważ istniała możliwość, iż za Jackiem i Jill stoi jakieś obce państwo. Nawet jeżeli są to tylko mgliste przypuszczenia, musiałem je sprawdzić. Podejrzewałem zresztą, że nie był to jedyny powód zaangażowania do sprawy CIA. Teraz miałem szansę się o tym przekonać. Podobno Agencja otrzymała donos, który należało zbadać. Od czasów skandalu z Aldrichem Amesem w roli głównej, po którym wydano ustawę o uprawnieniach wywiadu, CIA musiała udostępniać nam posiadane informacje. Panią inspektor pamiętałem bardzo dobrze z naszego pierwszego spotkania w Białym Domu. Wtedy Jeanne Sterling głównie słuchała, a to,

co mówiła, było zwięzłe, na temat i bardzo spostrzegawcze. Od Dona Hamermana wiedziałem, że zanim zaczęła pracować dla Agencji, była profesorem prawa na uniwersytecie w Wirginii. Teraz jej praca polegała na „czyszczeniu" CIA od wewnątrz. Według mnie było to niewykonalne, a przynajmniej piekielnie trudne zadanie. Hamerman twierdził, że w grupie kryzysowej znalazła się z jednego powodu: była najlepszym umysłem Agencji. Jej biuro mieściło się na siódmym piętrze nowoczesnego szarego budynku, który był główną siedzibą CIA. Idąc tam, przyglądałem się wnętrzu

gmachu:

wąskim

korytarzom,

zielonkawym

światłom

jarzeniowym i cyfrowym zamkom w większości biur. Oto CIA w całej chwale, anioł zemsty w polityce zagranicznej Stanów Zjednoczonych. Jeanne Sterling wyszła mi na spotkanie. Stała na wyłożonym szarą wykładziną korytarzu przed swym biurem. - Dziękuję, doktorze Cross, że zechciał pan tu przyjechać. Następnym razem, obiecuję, spotkamy się w Waszyngtonie. Pomyślałam jednak, że lepiej będzie zacząć tutaj. Myślę, iż zrozumie pan, dlaczego, po naszej dzisiejszej sesji. - Prawdę mówiąc, jazda tutaj była miłą odmianą. Musiałem na chwilę uciec ze stolicy - przyznałem. - Pół godziny tylko dla siebie. Kaseta z piosenkami Cassandry Wilson. „Blue Light 'Tal Dawn". Było całkiem przyjemnie. - Świetnie pana rozumiem. Proszę mi jednak wierzyć, ta podróż nie była jedynie pogonią za wiatrem. Mam zamiar porozmawiać z panem na

bardzo interesujący temat. Agencja została włączona do tej sprawy nie bez powodu, doktorze Cross. Jeanne Sterling zdecydowanie odbiegała od stereotypu agenta CIA z lat

pięćdziesiątych

i

sześćdziesiątych.

Miała

akcent

właściwy

mieszkańcom środkowego Południa, a mówiła z entuzjazmem, żywo. Powszechnie uważano ją za osobę niezbędną w CIA; w rzeczywistości była jedną z tych, od których zależy przetrwacie Agencji. Weszliśmy do jej obszernego biura, którego okna po dwóch stronach wychodziły na lasy otaczające budynek, a po trzeciej na zieleniec przed biurowcem. Usiedliśmy przy niskim szklanym stoliku zasłanym oficjalnie wyglądającymi papierami i książkami. Na ścianach biura wisiały fotografie rodziny pani Sterling. Zauważyłem, że ma ładne dzieci i przystojnego, wysokiego i szczupłego męża. Sama również była wysoką blondynką, może nieco zbyt pulchną. Uśmiechała się bardzo przyjaźnie, lekko przygryzając dolną wargę. Miała w sobie coś z córki farmera. - Dowiedzieliśmy się czegoś bardzo ważnego - powiedziała - ale zanim do tego przejdę, mam pytanie. Słyszałam, że broń, której użyto w Centrum Kennedyego, jest inna od tej, z której strzelano przy poprzednich morderstwach. To rodzi pewne wątpliwości; przynajmniej według mnie. Czy morderstwo w Centrum Kennedy'ego mógł popełnić ktoś, kto tylko naśladował Jacka i Jill? - Nie sądzę - odparłem. - Chyba że ten zabójca ma identyczny charakter pisma, co Jack i Jill. Ostatnia rymowanka była zdecydowanie

ich dziełem. Przypuszczam też, że możemy zakwalifikować tę sprawę do kategorii morderstw sławnych ludzi. - Jeszcze jedno pytanie, Alex. Chodzi o zupełnie inną rzecz. Nasi analitycy szukali informacji na ten temat, ale niestety, żadne pełne studia psychologiczne dotyczące profesjonalnych zabójców nie są dostępne. Chodzi mi o materiały na temat płatnych morderców posiadane przez wojsko, DEA czy nawet Agencję. Może wiesz coś więcej na ten temat? Nawet my nie mamy wyczerpujących badań w tej dziedzinie. Odniosłem wrażenie, że powoli zaczynamy rozmowę, do której Jeanne Sterling zmierzała. Może właśnie dlatego do grupy kryzysowej włączono szefową spraw wewnętrznych z ramienia Agencji. Ze względu na płatnych morderców - wykorzystywanych przez armię i CIA. Wiedziałem, że tacy istnieją i kilku z nich mieszka w okolicach Waszyngtonu. Wiedziałem także, że zostali gdzieś zarejestrowani, ale na pewno nie były to rejestry waszyngtońskiej policji. Może właśnie dlatego czasem nazywano ich „duchami''. - W pismach z zakresu psychologii niewiele można znaleźć na temat zabójstw - powiedziałem. - Kilka lat temu mój znajomy, profesor z uniwersytetu w Georgetown, przeprowadził bardzo interesujące badania. W pismach, które wybrał jako materiał do badań, znalazł wiele tysięcy wzmianek o samobójstwach i tylko niespełna pięćdziesiąt wzmianek o morderstwach. Czytałem też kilka prac studentów Instytutu Johna Jay'a z Quantico. Nie ma zbyt wiele materiałów na temat morderców. Przynajmniej z tego,

co wiem. Przypuszczam, że trudno znaleźć osoby, z którymi można byłoby przeprowadzić takie badania. - Mogłabym znaleźć taką osobę - powiedziała Jeanne Sterling. Myślę, że to może być bardzo ważne dla sprawy Jacka i Jill, - Dokąd to wszystko ma zmierzać? - Nagle stwierdziłem, że mam do niej wiele pytań. W mojej głowie rozdzwonił się dobrze mi znany dzwonek alarmowy. Na jej twarzy malował się wyraz skupienia. Bardzo powoli wciągnęła powietrze, zanim mi odpowiedziała. - Przeprowadziliśmy bardzo dokładne testy psychologiczne na naszych agentach zajmujących się morderstwami na zlecenie, Alex. Zapewniono mnie, że podobne badania zostały przeprowadzone w armii. Sama czytałam niektóre raporty z tych testów. W żołądku czułem coraz większy ucisk. Podobnie w szyi i ramionach. Na pewno nie żałowałem, iż zdecydowałem się odwiedzić Langley. - Odkąd przydzielono mi to zadanie, czyli mniej więcej od jedenastu miesięcy, musiałam dotrzeć do wielu ciemnych i dziwnych zakamarków tutaj, w Langley, oraz w innych miejscach. Przeprowadziłam ponad trzysta wywiadów w sprawie samego tylko Aldricha Amesa. Możesz sobie wyobrazić te wszystkie kryte sprawy, jakie nagromadziły się tu przez lata. Chociaż pewnie nic o nich nie wiesz. Ja sama nie miałam o nich pojęcia, a przecież pracowałam tu. Ciągle jeszcze nie byłem pewien, do czego zmierza Jeanne Sterling. Słuchałem jej w całkowitym skupieniu.

- Przypuszczamy, że jeden z naszych dawnych kontraktowych morderców wydostał się spod kontroli. Właściwie jesteśmy tego pewni, Alex. Dlatego właśnie CIA jest w grupie kryzysowej. Sądzimy, że jeden z naszych może być Jackiem.

Rozdział 48 Wybraliśmy się z Jeanne Sterling na wycieczkę po okolicy. Pani inspektor

generalny

CIA

miała

nowy

służbowy

samochód,

ciemnoniebieskie volvo, które prowadziła niczym wóz wyścigowy. W drodze do Chevy Chase, jednego z bogatszych przedmieść Waszyngtonu, słuchaliśmy Brahmsa. Jechałem na spotkanie z „duchem". Profesjonalnym zabójcą. Jednym z naszych. A niech to cholera. - Wywiad i kontrwywiad, fortele i zdrady, prawdziwi agenci, podwójni agenci, fałszywi agenci... czy nie tak Churchill opisał to, co robicie? Jeanne Sterling uśmiechnęła się szeroko, odsłaniając zęby. Była bardzo poważną osobą, ale miała też poczucie humoru i refleks. Inspektor generalny. - Staramy się zmienić to, co było kiedyś. Zarówno postrzeganie nas, jak i rzeczywistość. Agencja ma dwa wyjścia - albo się zmienić, albo czekać, aż ktoś wyciągnie korek z wanny. Dlatego właśnie zaprosiłam FBI i waszyngtońską policję do wspólnej pracy nad tą sprawą. Nie chcę mieć znowu zwykłego dochodzenia wewnętrznego, a potem zarzutów, że staramy się zatuszować sprawę - powiedziała.

Jechaliśmy pod baldachimem liści wielkich, starych drzew rosnących wzdłuż drogi. Okolica przypominała mi Richmond albo Charlottesville. Kult CIA, jak to kiedyś nazywali dbający o swoje sprawy kongresmeni, już nie istnieje. Zmieniamy wszystko. Szybko. Może nawet za szybko. - Czy to źle? - spytałem. - Nie, wcale nie. To i tak musiało nastąpić. Nie podoba mi się tylko całe to przedstawienie wokół nas. A już na pewno nie podobają mi się komentarze w mediach. Co za beznadziejna banda głupków. Zmieniliśmy pas na wewnętrzny, wjeżdżaliśmy właśnie do Chevy Chase. Mieliśmy wyznaczone spotkanie z Andrew Klaukiem. Klauk był kiedyś kontraktowym mordercą. Pracował dla Agencji. Należał do tak zwanej elity zabójców, do „duchów". Jeanne Sterling prowadziła samochód tak samo jak mówiła, bez wysiłku i szybko. Odnosiłem wrażenie, że wszystko robiła właśnie w taki sposób. Była bardzo inteligentna i robiła duże wrażenie. Wydział spraw wewnętrznych CIA to bardzo wymagające miejsce pracy. - Powiedz mi, co dotychczas o nas słyszałeś, Alex? - spytała w końcu. - Jakieś interesujące nowiny? Coś o wywiadzie? - Don Hamerman mówił mi, że należysz do tych, co walą prosto z mostu, a właśnie takich osób Agencja w tej chwili potrzebuje. On uważa, że sprawa Aldricha Amesa zaszkodziła CIA jeszcze bardziej, niż o tym mówiono czy pisano. Twierdził też, iż dekret Moynihana wydany po zakończeniu zimnej wojny był dla Amerykanów tragiczny. Podobno tu, w Langley, nazywają cię Czysta Jeanne. Hamerman jest twoim zagorzałym fanem.

Jeanne Sterling uśmiechnęła się, choć był to uśmiech kontrolowany. Była kobietą, która zawsze panowała nad sobą: nad swoim intelektem, nad emocjami, nawet nad ciałem. Była poważna i mocna. Jej niezwykłe bursztynowe oczy zawsze drążyły odrobinę głębiej. Nie zadowalały jej powierzchowne odpowiedzi: była dobrym obserwatorem i badaczem. - Wcale nie jestem taka święta. - Wydęła wargi. - Pierwsze dwa lata spędziłam w Budapeszcie. Byłam całkiem niezłym tajnym agentem. Oznacza to dokładnie to samo, co szpieg. Byłam szpiegiem w Europie. Przeważnie przydzielano mi mało znaczące zadania, głównie zbieranie informacji. Potem spędziłam jakiś czas w akademii wojskowej. Fort McBain. Mój ojciec jest zawodowym wojskowym. Mieszka razem z mamą w Arlington. Oboje głosowali na Oliviera Northa. Gorąco wierzę w formę naszych rządów. Zawzięłam się, żeby w jakiś sposób pomóc tym rządom lepiej funkcjonować. I myślę, że jest to całkiem realne. Jestem o tym przekonana. - Według mnie, brzmi to całkiem nieźle - powiedziałem. Naprawdę tak myślałem. Zgadzałem się ze wszystkim oprócz tej części, w której wspomniała Oliviera Northa. Właśnie zatrzymaliśmy się przy domu, który stał niedaleko Connecticut Avenue. Był to budynek w stylu kolonialnym, trzypiętrowy, bardzo przytulny. Piękny. Ozdobny mech spływał z dachu po północnej ścianie. - Tutaj mieszkasz? - uśmiechnąłem się do Jeanne. - Ale nie jesteś szczęściarą urodzoną w czepku? Ani świętą Jeanne?

- Zgadza się. To wszystko to tylko fasada, Alex. Tak jak Disneyland albo Williamsburg, albo Biały Dom. Na potwierdzenie tych słów, w środku czeka na nas szkolony morderca - powiedziała Jeanne, mrugając do mnie. - W twoim samochodzie też jest taki jeden - odparłem, również puszczając do niej oko.

Rozdział 49 Grudniowe popołudnie było wyjątkowo jasne i słoneczne. Było dość ciepło, więc Andrew Klauk i ja usiedliśmy w ogrodzie na tyłach wspaniałego domu Jeanne Sterling. Działkę otaczało zwykłe ogrodzenie z kutego żelaza. Pomalowana na ciemnozielony kolor furtka była lekko uchylona. Błąd w ochronie. Zamachowiec z CIA. Elita morderców. Duchy. Naprawdę istnieją. Według Jeanne Sterling jest ich ponad dwustu. Lista wolnych strzelców. Dziwne i straszne pojęcie w Ameryce lat dziewięćdziesiątych. A także w każdym innym miejscu na świecie. Siedziałem teraz naprzeciwko jednego z nich. Było po trzeciej, kiedy zacząłem rozmowę z Andrew Klaukiem. Żółty autobus zatrzymał się przy ogrodzeniu, wypuszczając dzieci na spokojną podmiejską ulicę. Mały chłopiec z jasną czupryną, dziesięcio- albo jedenastoletni wbiegł po podjeździe do domu. Pomyślałem, że jest podobny do chłopca z fotografii w biurze CIA. Jeanne Sterling miała syna i córkę. Zupełnie tak jak ja. I zabierała swoją szpiegowską pracę do domu. Zupełnie tak jak ja. Straszne.

Andrew Klauk był potężnym mężczyzną, który jednocześnie sprawiał wrażenie bardzo szybkiego. Przypominał wieloryba, któremu marzy się taniec. Mógł mieć około czterdziestu pięciu lat. Był spokojny i bardzo pewny siebie. Miał świdrujące, brązowe oczy, których nie spuszczał ani na chwilę ze swego rozmówcy. Dosłownie przeszywał wzrokiem. Ubrany był W bezkształtny szary garnitur i białą koszulę z rozpiętym kołnierzykiem, pogniecioną i nieświeżą. Na nogach miał skórzane włoskie buty. Inny morderca, ale i tak morderca, pomyślałem. Jeanne Sterling podczas drogi zadała mi bardzo prowokujące pytanie: Jaka jest różnica pomiędzy seryjnymi zabójcami, których w przeszłości próbowałem

złapać,

a

kontraktowymi,

płatnymi

mordercami

wykorzystywanymi przez CIA i armię? Czy według mnie jeden z tych kontraktowych morderców mógł rzeczywiście być Jackiem, towarzyszem Jill? Ona tak uważała. Według niej była to ewentualność, która musiała zostać sprawdzona, i to nic tylko przez jej ludzi. Przyglądałem się Klaukowi,

jednocześnie prowadząc

z nim

swobodną, a momentami nawet żartobliwą konwersację. Po raz pierwszy rozmawiałem w taki sposób z człowiekiem, który zabijaniem zarabiał na życie, z wielokrotnym mordercą, o ile mogłem go tak nazwać. Różnił się od innych zabójców tym, że wieczorami wracał do domu, do rodziny mieszkającej w Falls Church, i prowadził, jak mówił, „zwyczajne i raczej niewinne życie". W pewnej chwili powiedział:

- Nigdy w życiu nie popełniłem przestępstwa, doktorze Cross. Nigdy nie dostałem nawet mandatu za przekroczenie prędkości. - Potem roześmiał się niestosownie, pomyślałem. Śmiał się za głośno. - Co pana tak śmieszy? - spytałem. - Może czegoś nie dosłyszałem? - Ma pan jakieś sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu i waży około stu kilo. Zgadza się? - Mniej więcej - powiedziałem. - Sto osiemdziesiąt siedem. I trochę mniej niż sto kilo. Ale kto by to liczył? - Ja, detektywie. Ważę o wiele za dużo i wyglądam, jakbym zupełnie nie miał kondycji, ale mógłbym pana położyć od razu, tu, na tym tarasie stwierdził. Nie było to przyjemne spostrzeżenie, bardzo prowokacyjne. Niezależnie od tego, czy zdołałby zrobić to, o czym mówił, musiał mi o tym powiedzieć. Taką właśnie miał mentalność. Dobrze wiedzieć. Jedno mu się na pewno udało - zacząłem być bardziej ostrożny. - Mógłby się pan zdziwić - powiedziałem - ale to nieważne. Nie bardzo rozumiem, o co panu chodzi. Znowu się roześmiał. Miał nieprzyjemny, trochę charczący śmiech. Przerażający kompan do popołudniowej lemoniady. - Właśnie o to. Mógłbym pana powalić i zrobiłbym to, gdyby zażądał tego ode mnie mój kraj. Właśnie tego nie rozumie pan, jeżeli chodzi o Agencję, a zwłaszcza o mężczyzn i kobiety, którzy pracują tak jak ja wyjaśnił. - Proszę mi w tym pomóc. Nie chodzi o to, aby mnie pan spróbował zabić w ogrodzie Sterlingów, ale proszę po prostu powiedzieć mi o tym. Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy.

- Tu nie chodzi o żadne próbowanie. Może mi pan wierzyć. Był naprawdę przerażającym facetem. Przypominał mi trochę psychopatycznego mordercę, Gary'ego Soneji. Właśnie tak wyglądała rozmowa z Sonejim. Twarz żadnego z nich nie wyrażała emocji. Tylko zimny, utkwiony w rozmówcę wzrok, którego nie można było zapomnieć. I nagłe wybuchy śmiechu. Czułem, że mam gęsią skórkę. Miałem ochotę po prostu wstać od stołu i wyjść. Klauk przyglądał mi się przez dłuższą chwilę, a potem znowu zaczął mówić. Słyszałem dzieci Jeanne biegające po domu. Odgłos otwieranych i zamykanych drzwi lodówki. Kostki lodu dzwoniące o dno szklanek. Ćwierkanie ptaków w drzewach za domem. To była bardzo dziwna scena. Trudna do opisania. - W tajnej akcji jest zawsze jedna podstawowa zasada: bądź lepszy niż twój przeciwnik. Możesz osiągnąć wszystko, co chcesz. - Klauk powiedział to bardzo powoli, cedząc słowa. - I często tak właśnie jest. Pan jest psychologiem i detektywem z wydziału zabójstw, zgadza się. Jak pan rozumie to, co mówię? - Żadnych zasad - powiedziałem. - Chyba właśnie o to panu chodziło. Żyje pan, pracuje. W zamkniętym świecie, którym właściwie nikt nie kieruje. Można by powiedzieć, że pana świat jest kompletnie aspołeczny. Znowu wybuchnął chrapliwym śmiechem. Byłem dobrym uczniem, jak sądzę. - Rzeczywiście, nie ma żadnych pieprzonych zasad. Od chwili, kiedy dostajesz zlecenie, nie istnieją zasady. Ani jedna. Niech pan się nad tym zastanowi.

Właśnie to zamierzałem zrobić. Zacząłem od razu, na miejscu. Wyobraziłem sobie, że Klauk próbuje mnie zabić - bo tego wymaga od niego jego kraj. Żadnych zasad. Świat zamieszkany przez duchy. Najbardziej przerażające było to, że on wierzył w każde wypowiedziane przez siebie słowo. Kiedy skończyłem z Klaukiem, przynajmniej na to popołudnie, wróciłem do rozmowy z Jeanne Sterling. Usiedliśmy w słonecznym pokoju z mnóstwem okien Wychodzących na ogród. Temat naszej konwersacji nie zmienił się. Nadal mówiliśmy o morderstwie. Jeszcze nie zdołałem otrząsnąć się po rozmowie z zabójcą. Z duchem. - I co myślisz na temat Andrew Klauka? - spytała Jeanne. - Rozdrażnił mnie. Zirytował i potwornie przeraził - przyznałem. - Jest naprawdę nieprzyjemny. Niemiły. Jest także dupkiem. - Strasznym dupkiem - zgodziła się. Potem milczała przez kilka sekund. - Alex, ktoś z Agencji zamordował co najmniej trzech naszych agentów. To jedna z tajemnic, do jakich dokopałam się, odkąd zostałam inspektorem. Tak zwana nie rozwiązana sprawa. Zabójcą nie jest jednak Klauk. Andrew nadal pozostaje pod kontrolą. Nie jest niebezpieczny. Ale ktoś inny jest. Chcę ci powiedzieć całą prawdę. Szefowie operacji zażądali, aby do tej sprawy sprowadzić kogoś z zewnątrz. Nic mamy wątpliwości co do tego, że jeden z naszych kontraktowych zabójców może być Jackiem. Kto wie, może Jill też jest jedną z naszych. Przez chwilę nie odzywałem się, tylko słuchałem tego, co mówiła Jeanne Sterling. Jack i Jill przybyli na wzgórze. Czy Jack jest szkolonym

mordercą? A Jill? Dlaczego zabijali sławnych ludzi w Waszyngtonie? Dlaczego zagrozili prezydentowi Byrnesowi? Moje myśli wirowały, zataczając wielkie kręgi. Rozważałem wszystkie możliwości, powiązania i różnice. Dwoje płatnych morderców wymknęło się spod kontroli. Było to równie prawdopodobne, jak wszystkie inne teorie, które dotychczas sformułowano. To by wyjaśniało pewne rzeczy w postępowaniu Jacka i Jill, przede wszystkim brak oznak jakiejkolwiek pasji czy emocji w popełnionych morderstwach. Dlaczego jednak zabijali sławnych ludzi? Czy otrzymali takie właśnie zlecenie? Jeśli tak, to od kogo? Jaki był tego cel? Jaka była przyczyna? - Czy mogę zadać ci jedno pytanie, które nie daje mi spokoju, odkąd tutaj przyjechaliśmy? - Pewnie, Alex. Spróbuję odpowiedzieć na wszystkie twoje pytania. Oczywiście, jeżeli będę znała odpowiedzi. - Dlaczego sprowadziłaś go tutaj? Dlaczego Andrew Klauk przyjechał do twojego domu? - Ponieważ uznałam, że to bezpieczne miejsce na spotkanie z nim odparła bez wahania. Powiedziała to z niewiarygodną pewnością. Poczułem dreszcz. Jeanne Sterling westchnęła głośno. Domyśliła się, do czego zmierzam i co czuję, siedząc w jej domu. - Alex, on wie, gdzie mieszkam. Andrew Klauk mógł tu przyjść w każdej chwili, gdyby chciał. Każdy z nich mógłby to zrobić. Skinąłem głową i nie drążyłem więcej tematu. Dokładnie znałem to uczucie; sam z nim żyłem. To była moja największa obawa jako detektywa. Mój najgorszy koszmar.

Oni wiedzą, gdzie mieszkamy. Mogą przyjść do naszych domów, jeśli będą chcieli.... kiedy tylko będą chcieli. Nikt nie był bezpieczny. Nie było żadnych zasad. Były tylko „duchy" i ludzkie potwory, bardzo rzeczywiste w życiu wielu z nas. Zwłaszcza w moim. Byli też Jack i Jill. I był zabójca dzieci ze Szkoły im. Sojourner Truth.

Rozdział 50 Następnego ranka, tuż po siódmej, siedziałem naprzeciwko Adele Finlay i mówiłem jej o wszystkim, o czym tylko mogłem powiedzieć. Dosłownie zwaliłem na nią wszystko. Wyładowałem się - kropka. Doktor Adele Finlay była moją terapeutką już od kilku lat i widywałem się z nią od czasu do czasu. Wtedy, kiedy tego potrzebowałem. Tak jak teraz. Adele była również moją dobrą przyjaciółką. Trochę plątałem i piekliłem się, ale właśnie po to do niej przyszedłem. - Może chcę odejść z policji. Może nie chcę już brać udziału w kolejnych sprawach ohydnych zabójstw. Może chcę się wynieść z Waszyngtonu, a przynajmniej z południowo-wschodniej części. Może chcę wyruszyć w drogę, odwiedzić Kate McTiernan w zachodniej Wirginii. Zrobić sobie święto w najgorszym czasie z możliwych. - Naprawdę chciałbyś zrobić to wszystko? - spytała Adele, kiedy skończyłem, a przynajmniej na chwilę przestałem mówić. - Czy tylko zrzucić to z siebie?

- Nie wiem, Adele. Pewnie to drugie. Poza tym jest jeszcze kobieta. Niedawno ją poznałem i mógłbym się nią bliżej zainteresować. Ale ona jest mężatką - powiedziałem i uśmiechnąłem się. - Nigdy nie zacznę flirtować z zamężną kobietą, tak więc przy mnie jest zupełnie bezpieczna. Bardziej bezpieczna nie mogłaby być. Chyba się starzeję. - Chcesz znać moją opinię na ten temat, Alex? Niestety, nie mam żadnej. Wiem tylko, że masz teraz sporo na talerzu. - Tkwię w bardzo poważnym dochodzeniu w sprawie morderstwa. Właściwie w dwóch. Dopiero co skończyłem poprzednią sprawę, która też wytrąciła mnie z równowagi. Mam nadzieję, że z tą częścią siebie jakoś dam sobie radę. Wiesz, może to śmieszne, ale wydaje mi się, że ciągle jeszcze chcę, żeby moi rodzice mogli być ze mnie dumni, a tego przecież nie da się zrobić. Nie potrafię sobie poradzić z poczuciem samotności. Nie potrafię przełożyć go na wymiar intelektualny. Czasami myślę, że moi rodzice umarli na krańcowy przypadek smutku, a moi bracia i ja byliśmy jego częścią. Boję się, że ja też to mam. Matka i ojciec byli pewnie równie pojętni, jak ja i dlatego właśnie cierpieli. - Moi rodzice zmarli bardzo młodo, w Karolinie Północnej. Ojciec zapił się na śmierć. Nigdy się z tego nie otrząsnąłem. Mama zmarła na raka płuc rok przed ojcem. Nana Mama wzięła mnie do siebie, kiedy miałem dziewięć lat. - Myślisz, że smutek ma się w genach, Alex? Nie wiem, Co o tym wszystkim sądzić. Widziałeś może ten artykuł o bliźniętach w „New

Yorkerze"? Istnieją pewne dowody na teorię dziedziczenia. To bardzo przerażający artykuł dla tych, którzy uprawiają nasz zawód. - Masz na myśli detektywów? - spytałem. Adele nie zareagowała na mój żart. - Przepraszam - powiedziałem. - Przepraszam. - Nie musisz za nic przepraszać. Wiesz, że zawsze się cieszę, kiedy uda ci się wyrzucić z siebie choć trochę gniewu. Roześmiała się. Śmialiśmy się oboje. Lubiłem z nią rozmawiać, bo nasze sesje zwykle tak właśnie wyglądały, od śmiechu do łez, od powagi do absurdu, od prawdy do kłamstw. Wszystko, dosłownie wszystko, co leżało mi na sercu. Adele Finlay była trzy lata młodsza ode mnie, ale jej życiowa mądrość nie miała nic wspólnego z wiekiem. Spotkania z nią działały na mnie jeszcze lepiej niż granie bluesa na werandzie mojego domu. Mówiłem jeszcze przez jakiś czas. Niespecjalnie przejmowałem się tym, co mielił mój język, pozwoliłem myślom biec swobodnie i poczułem się z tym całkiem dobrze. Wspaniale jest mieć taką osobę, której można powiedzieć absolutnie wszystko. Nie potrafiłem sobie wyobrazić życia bez kogoś takiego. - Ostatnio wymyśliłem nowy związek - powiedziałem. - Maria została zamordowana. Przez cały czas nie mogę się pogodzić z jej śmiercią. Tak jak nigdy nie mogłem pogodzić się ze śmiercią mojej matki i mego ojca. Adele skinęła głową. - Bardzo trudno znaleźć sobie pokrewną duszę.

Ona o tym wiedziała. Sama nigdy nie potrafiła sobie znaleźć kogoś takiego. Smutne, ale prawdziwe. - Trudno jest też pogodzić się ze stratą takiej osoby - takiej pokrewnej duszy. Dlatego właśnie przeraża mnie możliwość utraty kogokolwiek spośród tych, na których mi szczególnie zależy. Nie chcę już tworzyć żadnych związków, bo mogłyby się zakończyć utratą ukochanej osoby. Nie odejdę z pracy w policji, ponieważ to również byłaby pewnego rodzaju strata. - Ale rozmyślasz o tym bardzo często. - Prawie cały czas, Adele. Mam wrażenie, że coś się stanie. - Coś już się stało. Przekroczyliśmy wyznaczony czas - powiedziała Adele. - To dobrze. - Roześmiałem się znowu. Niektórzy ludzie oglądali komedie, żeby się pośmiać. Ja szedłem do psychiatry. - Jesteś niezbyt przyjaźnie nastawiony. Jak to miło z twojej strony. Nie sądzę, że się starzejesz, Alex. Według mnie, radzisz sobie świetnie. - Boże, jak ja uwielbiam z tobą gadać. Może powtórzymy to za jakiś miesiąc, gdy znowu wszystko mi się pochrzani. - Już nie mogę się doczekać - powiedziała Adele, zacierając dłonie i robiąc chytrą minę. Wiedziałem, że nie chodzi jej o pieniądze. - Zanim to jednak nastąpi, pamiętaj, co wiele razy powtarzał Bart Simpson: „Nie miej stracha, zostaw go na polu, człowieku".

Rozdział 51 Detektyw John Sampson nie pamiętał już tylu beznadziejnych dni w pracy z rzędu. Nie pamiętał, żeby kiedykolwiek sprawy wyglądały tak okropnie, tak cholernie źle. Pracował nad serią naprawdę ohydnych morderstw i do tego wszystkiego doszła jeszcze sprawa zabójcy dzieci ze Szkoły im. Sojourner Truth, która nie posuwała się naprzód ani o milimetr. Rano, w dzień po morderstwie w Centrum Kennedy'ego, Sampson pracował w części parku Garfield, którą zwano „zachodnim brzegiem". Rozglądał się w poszukiwaniu bezdomnego podejrzanego, którego widziano po południu tego dnia, kiedy została zamordowana Shanelle Green. Teraz już nawet ten wątek zaczął powoli stygnąć. Alex miał prostą formułę na rozwiązywanie złożonych spraw, takich jak ta. Po pierwsze, trzeba było odpowiedzieć na pytanie, które wszystkim chodziło po głowach: Jaki człowiek mógłby zrobić coś takiego? Jaki świr? Sampson postanowił wpaść po drodze do Akademii im. Theodora Roosevelta. Ta ekskluzywna szkoła wojskowa wykorzystywała teren parku jako miejsce ćwiczeń sportowych i paramilitarnych manewrów. Istniało znikome prawdopodobieństwo, że jakiś bystrooki kadet coś zauważył. Siwy, bezdomny sukinsyn, myślał Sampson, wchodząc po szarych stopniach do szkoły wojskowej. Niedbały, nieostrożny morderca, który w obu miejscach zbrodni zostawił odciski palców i inne wskazówki, a mimo to nikt jeszcze nie przygwoździł jego tyłka do ściany. Każda poszlaka kończyła się w ślepej uliczce: Dlaczego tak się działo? Czy czegoś tutaj

nie rozumieli? Dlaczego tak długo się z tym babrzą? Nie tylko on nie miał pojęcia, co robili źle. Alex i cała reszta też poruszała się po omacku. Sampson szukał komendanta, człowieka u sterów. Detektyw sam służył cztery lata w wojsku, z czego dwa spędził w Wietnamie. Szkoła wojskowa przypomniała mu dowódców oddziałów podczas wojny. Byli w większości biali. Wielu żołnierzy zginęło zupełnie niepotrzebnie - wśród nich dwóch jego przyjaciół. Akademia Theodora Roosevelta miała cztery bardzo dobrze utrzymane budynki z czerwonej cegły ze spadzistymi dachami krytymi gontem. Kominy na dwóch z tych dachów wypuszczały w powietrze miękkie chmury szarego dymu. Wszystko w tym miejscu zdawało się krzyczeć „organizacja", „porządek", „idealna biel". Ciekawe, jak wyglądałaby taka szkoła przeniesiona do południowowschodniej dzielnicy, myślał wędrując samotnie po szkole. Zobaczył to w wyobraźni i uśmiechnął się. Niemal widział pięciuset uczniaków w granatowych uniformach, wybłyszczonych butach, kapeluszach z piórami. Warto byłoby się nad tym zastanowić. Może wyszłoby to na dobre. - W czym mogę panu pomóc, sir? - Chudy blondyn w mundurze kadeta podszedł do Sampsona, gdy ten skręcił w coś, co wyglądało na salę wykładową - Ty tu jesteś na warcie? - spytał Sampson, przeciągając niektóre sylaby, tak jak jego matka, która wychowała się w Alabamie. Kadet pokręcił głową. - Nie, sir. Ale może mogę panu pomóc?

- Jestem z waszyngtońskiej policji - powiedział Sampson. - Muszę porozmawiać z tym, kto tutaj dowodzi. Mógłbyś się tym zająć, żołnierzu? Kadet zasalutował. Sampson z całej siły starał się powstrzymać pierwszy i być może jedyny tego dnia uśmiech.

Rozdział 52 Ponad trzystu świeżutkich i odprasowanych kadetów ze szkoły średniej oraz wyższej akademii wtłoczono do Hall Lee o dziewiątej rano. Kadeci mieli na sobie zwykłe, szkolne mundurki: luźne szare spodnie, czarne koszule i krawaty oraz krótkie szare marynarki. Ze swego twardego drewnianego krzesła w szkolnym audytorium morderca dzieci ze Szkoły im. Sojourner Truth zauważył wielkiego czarnego mężczyznę wchodzącego do auli. Od razu go rozpoznał. To był detektyw John Sampson. Przyjaciel i partner Alexa Crossa. Sprawy nie wyglądają za dobrze. Jest źle, bardzo źle. Morderca wpadł w panikę. Poczuł, że ogarnia go potworny strach. Zastanawiał się, czy policja przyszła po niego już teraz. Czy wiedzą, kim jest? Chciał uciekać ale stąd nie było już wyjścia. Musiał wytrwać na swoim miejscu. Przeczekać to. Pierwszą reakcją mordercy był wstyd. Zrobiło mu się niedobrze. Miał wrażenie, że za chwilę zwymiotuje. Chciał schować głowę między nogi. Czuł się jak kompletny idiota. Żeby tak dać się złapać. Siedział mniej więcej dwadzieścia metrów od miejsca, w którym stali pułkownik Wilson i detektyw. Każdy przechodzący obok kadet salutował starszym, jak automatyczny głupek. Szmer niepokoju wypełnił pomieszczenie.

Czy nastąpi coś w rodzaju trzęsienia ziemi? Zabójca nie mógł się pozbyć wizji klęski. Czy policja aresztuje go na oczach całej szkoły? Czy został rozpoznany? Tak jest! W jaki sposób zdołali do niego trafić? To nie miało żadnego sensu. Ta myśl uspokoiła go trochę. Fałszywy spokój? Fałszywe poczucie bezpieczeństwa? - myślał, nieznacznie zniżając się w drewnianym krześle. Żałował, że nie ma sposobu na rozpłynięcie się w powietrzu. Potem znowu się wyprostował. O cholera. Zaczyna się! Uważnie przyglądał się, jak detektyw wraz z pułkownikiem Wilsonem podchodzą do podium. Jego serce biło w rytmie utworu o białych zombich. Apel rozpoczął się zwykłymi postanowieniami kadetów: „uczciwość, jedność w myślach i czynach", taki tam szmelc. Potem pułkownik Wilson zaczął mówić o „tchórzliwym mordercy dwojga dzieci w parku Garfield." Wilson wyjaśniał: „Policja metra sprawdza park i jego okolice. Może któryś z kadetów akademii Theodora Roosevelta przypadkiem widział coś, co mogłoby pomóc policji w śledztwie. Może ktoś z was może pomóc". A więc to dlatego detektyw z wydziału zabójstw był tutaj. Miał nadzieję, że coś złowi. Nadal zajmował się dochodzeniem w sprawie dwóch morderstw. Zabójca ciągle jeszcze wstrzymywał oddech. Jego oczy były nienaturalnie rozszerzone. Uważnie patrzył, jak Sampson podchodzi do mikrofonu stojącego przy podium. Wysoki i ciemnoskóry, zdecydowanie wyróżniał się wśród umundurowanych kadetów o krótkich fryzurach i przeważnie różowych buziach. Był olbrzymem. Wyróżniał się także

strojem. Miał na sobie czarny skórzany płaszcz, szarą koszulę i czarny krawat. Znacznie przewyższał podium, które było mniej więcej takie jak pułkownik Wilson. - Służyłem w Wietnamie pod dowódcami, którzy byli niewiele starsi od was - powiedział detektyw do mikrofonu. Miał spokojny i bardzo głęboki głos. Uśmiechnął się, podobnie jak większość kadetów. Robił ogromne wrażenie. Zdecydowanie wybijał się z tłumu. Zabójcy wydawało się, że Sampson śmiał się do kadetów, ale nie był tego pewien. - Przyszedłem

tutaj,

do

waszej

szkoły

z

jednego

powodu.

Obserwujemy i sprawdzamy park Garfield oraz wszystko, co z nim sąsiaduje. W zeszłym tygodniu brutalnie zamordowano tam dwoje małych dzieci. Ich czaszki zostały zmiażdżone. Zabójca jest szaleńcem i nie wiemy, czego się po nim spodziewać. Morderca miał ochotę podstawić Sampsonowi kułak pod nos. Zabójca nie jest szaleńcem. Ty nim jesteś, palancie. Zabójca jest o wiele zdrowszy na umyśle, niż ci się wydaje. - Z tego, co powiedział mi pułkownik Wilson, wynika, że wielu z was wraca ze szkoły do domu przez ten park. Niektórzy uprawiają tam biegi przełajowe, gracie tam w piłkę i hokeja na trawie. Zostawię swój numer tutaj, w szkolnym biurze. Możecie kontaktować się ze mną o każdej porze dnia i nocy, jeżeli zauważycie coś, co mogłoby nam pomóc. Morderca dzieci ze Szkoły im. Sojourner Truth nie mógł oderwać wzroku od wysokiego detektywa z wydziału zabójstw, mówiącego z takim spokojem i pewnością. Zastanawiał się, czy mógłby go pokonać. Nie

wspominając już o tym ponurym detektywie Crossie, który przypominał mu własnego ojca - też gliniarza. Uznał, że może pokonać ich obu. - Czy ktoś ma jakieś pytania? Jakiekolwiek? To jest właściwy czas na ich zadanie - powiedział Sampson. - I właściwe miejsce. Pytajcie. Morderca chciał wstać z miejsca i krzyknąć. Poczuł impuls, który kazał mu podnieść wysoko w górę prawą rękę i zaoferować pomoc. Aby mu się nie poddać, usiadł na dłoniach, przyciskając palce do siedzenia. Przypadkiem widziałem coś w parku Garfield, sir. Być może wiem, kto zabił tamtych dwoje dzieci osiemnastocalowym, wzmocnionym specjalną taśmą kijem baseballowym. Prawdę mówiąc, to ja zabiłem, sir. Ja jestem mordercą tych dzieci, ty beznadziejny dupku! Złap mnie, jeśli potrafisz. Jesteś większy. O wiele większy. Ale co z tego. Ja jestem o wiele sprytniejszy od ciebie. Mam dopiero trzynaście lat, a już jestem tak dobry! Tylko poczekaj, aż będę starszy. Udławcie się tym, kretyni.

Rozdział 5 Leżałem na kanapie z kotką Rosie i głową pełną koszmarów. Rosie była pięknym abisyńskim kotem o rudobrązowej sierści. Była naprawdę wspaniała, niezależna, dzika, a poza tym, cudownie mruczała. Sposób, w jaki się poruszała, przypominał mi większe, afrykańskie koty. Pewnego dnia po prostu zjawiła się u nas w domu i już została. Nie

zamierzasz

od

nas

odejść,

co,

Rosie?

Zniknąć

tak

niespodziewanie, jak się pojawiłaś? Rosie przeciągnęła się. „Co za głupie

pytanie, zdawała się mówić. Oczywiście, że nie. Jestem teraz częścią tej rodziny". Nie mogłem zasnąć. Nawet mruczenie Rosie nie zdołało mnie uspokoić. Byłem fizycznie wykończony, ale moje myśli pędziły jak szalone. Liczyłem morderstwa, a nie owce. Około dziesiątej postanowiłem przejechać się gdzieś, aby odświeżyć umysł. Może miałem nadzieję, że uda mi się dotrzeć do mojej energii chi. Może chciałem zyskać jaśniejsze spojrzenie na przynajmniej jedno z morderstw, które starałem się rozwikłać. Jechałem z opuszczonymi szybami. Na dworze było minus trzy stopnie. Nie miałem pojęcia, dokąd właściwie jadę - chociaż gdzieś w podświadomości chyba wiedziałem. Obie sprawy, nad którymi pracowałem, wywoływały dziesiątki, setki myśli i skojarzeń. Wirowały w mojej głowie, znajdowały się na niebezpiecznych, sąsiadujących ze sobą torach. Bez końca powtarzałem sobie przebieg rozmowy z kontraktowym zabójcą CIA, Andrew Klaukiem. Starałem się jakoś połączyć to, co wiedziałem, z morderstwami popełnianymi przez Jacka i Jill. Czy jeden z „duchów" mógł być Jackiem? Stwierdziłem nagle, że jestem na New York Avenue, oznaczanej także jako droga nr 50. Prowadziła ona do Autostrady Johna Hansona. Christine Johnson mieszkała w tej okolicy, trochę za obwodnicą, w Prince Georges County. Dokładnie wiedziałem, gdzie znajduje się jej dom. Sprawdziłem to w notatkach pierwszego detektywa, który przesłuchiwał ją po śmierci ShanelLe Green. To wariactwo, pomyślałem jadąc w kierunku jej miasta Mitchellville.

Wcześniej tego wieczoru rozmawiałem z Damonem o tym, co się teraz dzieje w sokole, potem o nauczycielach. Wreszcie weszliśmy na temat pani dyrektor. Damon przejrzał moje zamiary. On sam czasem stosował taki okrężny manewr. - Lubisz ją, prawda? - spytał, a w jego oczach zapaliły się dwa ogniki. - Podoba ci się, tak, tato? Każdy ją lubi. Nawet Nana. Ona mówi, że pani Johnson jest w twoim typie. Podoba ci się, mam rację? - Pani Johnson jest bardzo mila, nie rozumiem, dlaczego miałbym jej nie lubić - powiedziałem. - Nie zapominaj jednak, że jest mężatką. - To ty nie zapominaj. - Damon zaśmiał się wtedy zupełnie tak jak Sampson. Jechałem podmiejskimi ulicami. Było już dość późno. Czego tak naprawdę chciałem? O czym myślałem? Czy tak dużo czasu spędziłem z szaleńcami, że udzielił mi się ich stan? A może tylko podążałem za jakimś głosem instynktu? Zauważyłem nazwę ulicy Summer i szybko skręciłem w prawo. Opony nieznacznie zapiszczały w idealnej ciszy. Musiałem przyznać, że na przedmieściach jest pięknie, nawet nocą. Wszystkie ulice były oświetlone. Wszędzie wisiało mnóstwo świątecznych światełek i drogich gwiazdkowych dekoracji. Na brzegach ulic były szerokie odpływy odprowadzające wodę deszczową. Białe chodniki. Na każdym rogu uliczne lampy w stylu kolonialnym. Zastanawiałem się, czy Christine Johnson trudno jest wyjeżdżać z tej cudownej okolicy codziennie rano i jechać do pracy w południowowschodniej dzielnicy. Zastanawiałem się, jakie demony ją prześladują i

dlaczego pracuje do późna, i jaki jest jej mąż. Potem zauważyłem jej ciemnoniebieski samochód na podjeździe dużego ceglanego domu w stylu kolonialnym. Poczułem, jak podskoczyło mi serce. Nagle wszystko stało się bardzo rzeczywiste. Minąłem dom i pojechałem spory kawałek dalej. Potem zatrzymałem samochód przy krawężniku i wyłączyłem światła. Starałem się uciszyć wycie wewnątrz mojej czaszki. Patrzyłem bezmyślnie na tył lśniąco białego forda explorera zaparkowanego na ulicy. Gapiłem się tak przez dobre dziewięćdziesiąt sekund. Jak długo taki ford mógłby stać na ulicach Waszyngtonu, zanim ktoś by go ukradł. Zastanawiałem się, czy ta przejażdżka była rzeczywiście dobrym pomysłem. Doktor Cross niezupełnie akceptował postępowanie doktora Crossa. To, co zrobiłem, graniczyło z niestosownym zachowaniem. Parkowanie na ulicy ciemnego, eleganckiego podmiejskiego osiedla nie było najlepszym pomysłem. Znałem kilka żartów opowiadanych przez psychiatrów. Teraz nagle przypomniały mi się. „Zawsze czasem można się bać." „Ciągle jeszcze masz to straszne dzieciństwo?" „Jeżeli jesteś szczęśliwy, to na pewno stan abnegacji." - Po prostu jedź do domu - powiedziałem do siebie głośno. - Po prostu powiedz„nie". Nie ruszyłem się jednak. Nadal siedziałem w ciemnościach, Wsłuchując Się w rzadkie, teatralne westchnienia i głośną debatę głosów w mojej głowie. Przez otwarte okno samochodu dolatywał do mnie zapach

sosen i dymu z czyjegoś komina. Stygnący silnik od czasu do czasu delikatnie tykał. Wiedziałem parę rzeczy o tej okolicy. Mieszkają tu prawnicy i lekarze,

którzy

odnieśli

sukces

zawodowy,

architekci

miejscy,

profesorowie z uniwersytetu w Maryland, kilku emerytowanych oficerów z bazy wojskowych sil lotniczych w Andrews. Wszędzie miło i bardzo bezpiecznie. Tutaj nie był potrzebny pogromca smoków. Jeżeli nie zamierzasz odjechać, to idź się z nią zobaczyć. Odwiedź ich oboje, Christine i jej męża. Mogłem wymyślić jakiś nagły powód mojej wizyty w Mitchellville. Potrafiłem pięknie gadać, kiedy było trzeba. Włączyłem silnik starego porsche. Nie wiedziałem jeszcze, co zrobię, w którą stronę ruszę. Zdjąłem stopę z pedału hamulca. Samochód sam ruszył. Wolniutko, tak jakby się skradał. Jechałem tak aż do następnej przecznicy, wsłuchując się w chrzęst liści pod oponami. Od czasu do czasu wyskakiwał spod nich jakiś mały kamyk. Każdy odgłos wydawał mi się bardzo głośny, spotęgowany. Wreszcie zatrzymałem się przed domem Johnsonów. Dokładnie naprzeciwko frontowych drzwi. Zauważyłem miotłę, wypielęgnowany trawnik i pięknie przystrzyżone jałowce. Chwila prawdy. Chwila decyzji. Chwila wahania. Widziałem światła palące się w domu, maleńkie ogniki. Ktoś w domu Johnsonów jeszcze nie spał. Ciemnoniebieski mercedes sedan stał spokojnie przed zamkniętymi drzwiami garażu. Ma ładny samochód i piękny dom. Christine Johnson nie potrzebuje kłopotów, jakie pojawiają

się razem z tobą. Nie przyprowadzaj tutaj swoich potworów. Ona ma męża prawnika. Świetnie sobie z wszystkim radzi. W jednej z rozmów wspomniała, jak jej mąż miał na imię. George? Tak, George, prawnik-lobbysta. George, bogaty prawnik-lobbysta. Na podjeździe stał tylko jeden samochód. Jej samochód. Drzwi do garażu były zamknięte. Wyobraziłem sobie, że w środku stoi jeszcze jeden wóz, może lexus. Może jest tam również gazowy grill do orzechów kokosowych. Elektryczna kosiarka do trawy, dmuchawa, może nawet dwa rowery górskie na weekendowe wyprawy. Wyłączyłem silnik i wysiadłem z samochodu. Pogromca smoków przybył do Mitchelville.

Rozdział 54 Byłem ciekaw, jak mieszka Christine Johnson, a może było to coś więcej niż ciekawość. Podoba ci się, prawda, tato? Może? Tak, podoba mi się - bardzo. Pod każdym względem. Musiałem się z nią zobaczyć, choć wiedziałem, że będzie to wyglądało dziwnie i głupio. Kiedy wysiadałem z samochodu, przyszła mi do głowy całkiem niezła myśl: o wiele głupiej byłoby teraz odjechać. Poza tym, Christine Johnson była zaangażowana w bardzo złożoną sprawą

morderstwa,

nad

którą

pracowałem.

Według

mnie

to

wystarczająco logiczny powód, abym mógł chcieć z nią porozmawiać. Zamordowano dwoje uczniów z jej szkoły. Dwoje dzieci. Dlaczego morderca wybrał właśnie tą szkołę? Dlaczego przyszedł właśnie tutaj? Tak blisko mojego domu?

Podszedłem do drzwi. Cieszyłem się, że w domu ciągle jeszcze pali się światło. Nie chciałem, aby mąż Christine ani żaden z jej sąsiadów zauważył, jak zbliżam się do jej domu pod osłoną ciemności. Przycisnąłem guzik dzwonka. Rozległa się krótka melodyjka. Tkwiłem na werandzie nieruchomy, niczym rzeźba. Gdzieś w domu zaszczekał pies. Potem w drzwiach pojawiła się Christine Johnson. Miała na sobie wytarte dżinsy, pognieciony żółty sweter i białe skarpetki. Była bez butów. Rogowy grzebień spinał jej włosy z jednej strony. Na nosie miała okulary. Wyglądała tak, jakby pracowała w domu. Ciągle pracowała, choć było już bardzo późno. Dobraliśmy się w korcu maku, prawda? No, może niezupełnie. Ja byłem bardzo daleko od tego korca. - Detektyw Cross? - zdziwiła się. Było to zrozumiałe. Ja sam byłem trochę zdziwiony tym, że zdobyłem się na odwagę i zadzwoniłem do jej drzwi. - Nic nowego się nie zdarzyło - uspokoiłem ją szybko. - Mam tylko jeszcze kilka pytań. To była prawda. Nie kłam, Alex. Nie jej. Nawet nie myśl o tym, żeby jej kłamać. Nigdy. Christine uśmiechnęła się. Jej oczy również się uśmiechały. Były bardzo duże i bardzo brązowe. Musiałem przestać w nie patrzeć. - Pracujesz do późna, to niedobrze, za ciężko, nawet w takich okolicznościach - powiedziała.

- Nie mogłem dzisiaj nawet na chwilę przestać o tym myśleć. Właściwie to pracuję nad dwiema sprawami. Nie mogłem zasnąć, więc przyjechałem tu. Jeżeli to nieodpowiednia pora, zajrzę jutro do szkoły. - Nie, proszę, wejdź - zaprosiła mnie. - Wiem, że jesteś bardzo zajęty. Mogę sobie to wyobrazić. Wchodź, proszę. Mam w domu bałagan, tak jak w naszym rządzie. Zwykła kotłowanina. Poprowadziła mnie przez korytarz z jasną marmurową podłogą i przez pokój dzienny, w którym stała wygodna sofa i dominowały kolory ziemi: sjena, ochra i palona umbra. Nie pokazała mi domu. Nie zadawała też żadnych pytań. Nagle zrobiło się trochę za cicho. Moja energia chi nagle gdzieś odpłynęła. Christine zabrała mnie do wielkiej kuchni. Podeszła do dużej dwudrzwiowej lodówki i otworzyła ją głośno. - Sprawdzę, co mam. Jest piwo, dietetyczna cola, mrożona herbata. Mogę też zaparzyć kawy albo gorącej herbaty, jak chcesz. Naprawdę pracujesz za ciężko. O wiele za ciężko. Mówiła trochę jak nauczycielka. Wyrozumiała, ale wymagająca nauczycielka, przypominająca mi delikatnie, że są rzeczy, nad którymi powinienem jeszcze posiedzieć. - Dla mnie piwo, jeśli można - poprosiłem. Rozejrzałem się po kuchni. Była przynajmniej dwa razy większa od kuchni w moim domu. Rzędy białych szafek, świetlik w suficie. Ulotka na drzwiach lodówki promowała „Marsz dla bezdomnych". Christine miała bardzo ładny dom. Ona i George mieli ładny dom.

Zauważyłem haftowaną ściereczkę na ścianie. Słowa w suahili: Kwenda muzri. Jest to pożegnalny zwrot, który znaczy „dobrej drogi". Delikatna wskazówka? Mądre słowa? - Cieszę się, że wybrałeś piwo - powiedziała uśmiechając się. - To oznacza, że już myślisz o zakończeniu pracy na dzisiaj. Jest prawie wpół do jedenastej. Wiedziałeś o tym? A która jest na twoim zegarku? - Naprawdę jest już tak późno? Bardzo przepraszam - wyjąkałem. Możemy odłożyć rozmowę do jutra. Christine podała mi Heinekena, a sobie nalała mrożonej herbaty. Usiadła naprzeciwko mnie przy barku, który dzielił kuchnię na dwie części. Wcale nie było tu bałaganu, przed którym mnie przestrzegała. Dom był ładnie urządzony. Na jednej ze ścian wisiała mała wystawa prac namalowanych przez dzieci ze szkoły Truth. Wzrok przyciągała również piękna mata. - No to jak, doktorku? - spytała. - Co cię sprowadza w te strony? - Uczciwie? Nie mogłem spać. Pojechałem na przejażdżkę. Akurat w tę stronę. Potem przyszło mi do głowy, że może mógłbym jeszcze przeanalizować parę punktów sprawy... a może po prostu chciałem z kimś pogadać. - Wreszcie się przyznałem i od razu poczułem się znacznie lepiej. Przynajmniej na tyle, na ile mogłem. - Nie ma sprawy. Mnie to nie przeszkadza. Rozumiem cię. Sama nie mogłam spać - powiedziała. - Od morderstwa Shanelle w ogóle nie potrafię się odprężyć. A po tym, jak zginął biedny Vernon Wheatley... Właśnie robiłam porządek z roślinami. Włączyłam telewizor i kątem oka oglądałam Ostry dyżur. Dość żałosne, nic sądzisz?

- Wcale nie. To zupełnie normalne. Ostry dyżur jest całkiem niezły. A tak przy okazji, masz piękny dom. Z kuchni widziałem telewizor w pokoju. Na wielkim ekranie odbiornika Sony ciągle jeszcze przewijali się bohaterowie medycznego serialu. Młody czarny pies myśliwski wszedł do kuchni od strony wąskiego korytarza i schodów przykrytych wykładziną w kolorze owsianki. - To jest Meg - powiedziała Christine. - Ona też oglądała Ostry dyżur. Meg uwielbia dobre seriale. Pies obwąchał mnie, a potem polizał moją dłoń. Nie wiem dlaczego zacząłem mówić o sobie, może tego potrzebowałem. - Czasem wieczorami grywam na pianinie. W naszym domu mamy obudowaną werandę. Tam gram, żeby dzieciom nie przeszkadzał hałas. Nie reagują, więc albo im nie przeszkadza, albo nauczyły się przy nim spać. Trochę Gershwina, Brahmsa czy Jellyrolla Mortona o pierwszej nad ranem nikomu nie zaszkodzi. Christine Johnson uśmiechnęła się. Taka swobodna rozmowa zupełnie jej nie przeszkadzała. Była osobą bardzo pewną siebie, zrównoważoną i spokojną. Zauważyłem to już podczas naszego pierwszego spotkania. Wyczułem to. - Damon kilka razy wspominał w szkole o twoim nocnym graniu. Wiesz, czasem chwali się tobą przed nauczycielami. To bardzo miły chłopiec, no i niezły z niego uczeń. Wszyscy bardzo go lubią.

- Dziękuję. Ja sam za nim przepadam. Ma szczęście, że szkoła jest tak blisko naszego domu. - Tak, chyba ma - zgodziła się Christine. - Wiele waszyngtońskich szkół przynosi wstyd naszemu szkolnictwu. To przykre. Na szczęście szkoła Truth jest małym cudem dla dzieci, które do niej uczęszczają. - Twoim cudem? - spytałem ją. - Nie, nie. Wiele ludzi przyczyniło się do tego, ja chyba najmniej. Firma prawnicza mego męża przekazała pieniądze. Ja tylko pomagam jakoś utrzymać ten cud. Wierzę w cuda. Ile to już czasu upłynęło od śmierci twojej żony, Alex? Zmieniła temat nagle, ale jej pytanie nie było nachalne. Zabrzmiało bardzo naturalnie, nawet jeżeli temat taki nie był. Zaskoczyło mnie trochę. Wiedziałem, że nie muszę na nie odpowiadać, jeżeli nie będę chciał. - Wkrótce minie pięć lat - powiedziałem wstrzymując oddech. Dokładnie w marcu. Jannie była wtedy jeszcze małym dzieckiem. Nie miała nawet roku. Pamiętam, jak tamtej nocy wszedłem do domu i przytuliłem ją. Nie miała pojęcia, że mnie wtedy pocieszała. Oboje zaczęliśmy się sadowić coraz wygodniej przy kuchennym blacie. Byliśmy wobec siebie bardzo szczerzy. Zaczęło się od małych rzeczy. Potem przyszedł czas na większe. Morderca dzieci ze szkoły. Może w jakiś sposób mogliśmy pomóc w śledztwie. Rozmawialiśmy prawie do północy. Wreszcie powiedziałem, że powinienem zbierać się do domu. Nie zatrzymywała mnie. Jej spojrzenie mówiło, że rozumie wszystko, co się wydarzyło tego wieczoru i nie ma nic przeciwko temu.

Przy drzwiach Christine jeszcze raz mnie zaskoczyła. Pocałowała mnie w policzek. - Wpadnij jeszcze kiedyś, Alex - powiedziała. - Przyjdź, kiedy będziesz znowu chciał z kimś pogadać. Będę doglądała roślinek w tym wielkim domu. Kwenda muzri - pożegnała mnie. Tym razem tyle. Dobrej drogi. Dziwne pożegnanie, dziwny czas w naszym życiu. Nie miałem pojęcia, czy jej mąż był w domu. Może spał w sypialni? Czy naprawdę ma na imię George? Czy ciągle jeszcze są razem? To była kolejna zagadka, którą zamierzałem rozwiązać pewnego dnia, ale jeszcze nie tej nocy. W drodze do domu zastanawiałem się, czy powinienem czuć się źle z powodu tej niekonwencjonalnej, zaskakującej wizyty w domu Christine Johnson. Zdecydowałem, że nie powinienem i nie mam powodu do wstydu przy okazji następnego spotkania. Ona mi to ułatwiła. Tak swobodnie się z nią rozmawiało. Zupełnie niesamowicie. W pewnym sensie sprawiało mi to ból. Po powrocie do domu grałem jeszcze na pianinie przez godzinę albo trochę

dłużej,

Beethovena,

potem

Mozarta.

Muzyka

klasyczna

odpowiadała memu nastrojowi. Potem zajrzałem do Damona i Jannie. Delikatnie pocałowałem ich w policzki, tak jak wcześniej Christine Johnson pocałowała mnie. Zasnąłem na dole, na kanapie. Tam nie było mi żal samego siebie, choć czułem się bardzo samotny. Spałem aż do chwili, gdy obudziło mnie kilka ostrych dzwonków telefonu. Adrenalina niczym prąd przepłynęła przez moje ciało. Tym razem znowu chodziło o Jacka i Jill.

Rozdział 55 Galeria Tysons przy Tysons Corner jest, wraz z sąsiadującym pasażem Tysons Corner, jednym z największych kompleksów handlowych w Stanach Zjednoczonych, a może i na całym świecie. Sam Harrison zostawił samochód na olbrzymim parkingu galerii chwilę po szóstej rano. Stało tam już co najmniej sto innych wozów, choć Versace, Neiman Marcus, FAO Schwartz i Tiljengrist nie otwierali przed dziesiątą. Piekarnia Maryland Bagels już była otwarta i zapach świeżego pieczywa unosił się w powietrzu. Sam nie przyjechał tu po gorące jagodzianki. Z parkingu przy pasażu handlowym pobiegł do Chain Bridge Road w McLean. Miał na sobie niebiesko-białą, sportową bluzę marki Fila i szorty. Wyglądał tak, jakby był mieszkańcem dzielnicy, w której ceny domów wahały się od czterystu tysięcy do półtora miliona dolarów. To była bardzo ważna zasada w jego grze: zawsze pasować, wtapiać się w otoczenie. Z krótką blond fryzurą i wysportowaną sylwetką wyglądał jak pilot USAir albo Delty. Równie dobrze mógł uchodzić za jednego z mieszkających w tej dzielnicy lekarzy czy prawników - wszystko jedno. Bez wątpienia pasował tutaj. Był jednym z nich. Od początku wiedział, że pian tego morderstwa będzie musiał realizować sam. Jill nie powinna się pokazywać w McLean Village. Było mu bardzo trudno. Chodziło o sprawę naprawdę wielkiej wagi, nawet jak na Jacka i Jill, nawet jak na największą z gier. Morderstwo tego ranka było bardzo niebezpieczne. Ofiara mogła się domyślać, że ktoś chce ją załatwić. Czwarta runda miała być bardzo

ciężka i dlatego również bezlitosna. Jeszcze raz powtarzał wszystko w myślach, powoli biegnąc w miejsce, które sobie wyznaczył za cel, do jednego z domów spokojnego przedmieścia Waszyngtonu. Kiedy minął Livingston Road, spróbował wyrzucić Z myśli wszystko oprócz strasznego morderstwa, które miał popełnić. Znowu był Jackiem, brutalnym prześladowcą sławnych ludzi. Zamierzał tego dowieść za kilka minut. Wiedział, że będzie ciężko, trudniej niż dotychczas. Mężczyzna, którego miał zabić, należał kiedyś do jego serdecznych przyjaciół. W grze o życie i śmierć to nie miało znaczenia. Nie miał serdecznych przyjaciół. Nie miał żadnych przyjaciół

Rozdział 56 Mam na imię Sam, Sam, mam na imię Sam - myślał biegnąc. Ale naprawdę nie był Samem Harrisonem. Nie miał blond włosów ani nie nosił modnych sportowych ciuchów do joggingu z metkami znanych firm w widocznym miejscu na kieszeni. Kim ja, do diabła, jestem? Kim się stałem? - pytał sam siebie. Jego stopy mocno uderzały o asfalt. Wiedział, że dom przy Livingston Road 31 jest strzeżony przez nowoczesny system bezpieczeństwa. Dokładnie tego się spodziewał. Biegł coraz szybciej. Wreszcie skręcił w boczną ścieżkę i zniknął w zaroślach między sosnami. Teraz biegł lasem. Był w świetnej formie. Jeszcze się za bardzo nie spocił. Zimne powietrze było jego sprzymierzeńcem. Czujny i świeży, gotowy do podjęcia przerwanej gry, gotowy na kolejne morderstwo.

Wyliczył sobie, że jest już blisko celu. Nie zauważony dotarł na odległość mniej więcej dziesięciu metrów od domu. Potem miał błyskawicznie przebiec do garażu. Przez tę krótką chwilę musiał być na otwartej przestrzeni. Bez żadnej zasłony. Nie miał innego wyjścia. Wcześniej starał się wymyślić jakiś alternatywny plan ataku, ale bez powodzenia. Jeszcze chwila i zaatakuje dom w McLean, Wydawało się to zupełnie niepojęte. Tak jak wojna. Wojna, która toczy się w domu. Rewolucja. Ze skraju małego lasku widział dwa inne domy w stylu kolonialnym, W żadnym nie paliły się światła; przy Livingston Road wszyscy jeszcze spali. Jak dotąd sprzyjało mu szczęście. Jego szczęście albo raczej umiejętności, albo też połączenie jednego z drugim. Z tego, co widział, w domu przy Livingston 31 nikt jeszcze nie wstał. Oczywiście nie może być tego pewien, dopóki nie znajdzie się w środku, a tam będzie już za późno na odwrót. FBI może tam na niego czekać albo nawet kryć się gdzieś w tym lasku. Nic go nie zaskoczy. Wszystko może się zdarzyć, w każdej chwili, z nim i z Jill. Postanowił wyjść z lasu, spokojnie, swobodnie. Tak, jakby byt stąd. Cicho podniósł drzwi garażowe. Szybko wsunął się pod nimi i już był w środku. Podszedł prosto do skrzynki kontrolnej systemu alarmowego Nutone i wystukał

kod.

Oto

wielka

ochrona

podmiejskich

domów.

W

rzeczywistości dawała niewiele. Nie stanowiła żadnej przeszkody dla takich jak on. Wszedł do głównej części domu. Jego serce biło jak

oszalałe. Szyja błyszczała od potu. Wyobraził sobie twarz Aidena. Widział go tak, jakby stał obok niego. Było cicho i spokojnie. Wszędzie panował porządek. Lodówka buczała cicho. Do jej drzwi przypięto magnesami rysunki dzieci i menu szkolnego lunchu. Poczuł, jak jego serce zamiera. Dzieci Aidena. Aiden Junior miał dziewięć lat. Charise sześć. Żona Aidena, Merrill, trzydziestoczteroletnia kobieta, była piętnaście lat młodsza od męża. To jej drugie małżeństwo. Jego - trzecie. Ostatnio, kiedy widział ich razem, wyglądali na bardzo w sobie zakochanych. Jack szybko przeszedł do salonu. Wstrzymał oddech. Ktoś tam był! Jack rzucił się w lewo. Wyciągnął pistolet i wycelował go w mężczyznę przed sobą. Jezu, to tylko lustro! Patrzył na własne odbicie. Udało mu się uspokoić oddech. Ruszył dalej, czując, jak wali mu serce. Po spiesznie przeszedł przez salon. Wszystko takie znajome. Do jego świadomość sączyło się mnóstwo wspomnień. Bolesnych myśli. Oddalił je. Zaczął wchodzić na górę po wyłożonych dywanem schodach, ale po chwil zatrzymał się. Po raz pierwszy ogarnęła go niepewność. Nie mogę mieć żadnych wątpliwości! Zwątpienie i niepewność są niedozwolone! Niedopuszczalne w tej grze. W grze Jacka i Jill. Pamiętał korytarz na piętrze, znał ten dom bardzo dobrze. Był w nim wcześniej jako „przyjaciel". Do głównej sypialni prowadziły ostatnie drzwi na prawo.

Wiedział, że w sypialni jest broń. A.357, w szufladzie nocnego stolika. I jeszcze automat przyczepiony pod łóżkiem. Wiedział. Wiedział. Wiedział wszystko. Jeżeli Aiden już go usłyszał, było po wszystkim. Gra skończyłaby się tu i te raz. Oznaczałoby to również koniec Jacka i Jill. Czas działać. Gnębiły go dziwne myśli. Było ich zbyt wiele. Zeszłego wieczoru w końcu wybrał się na Pulp Fiction. Film nie uspokoił go wcale, choć śmiał się na głos wiele razy. Pokręcona historia; jego własna była jeszcze bardziej pokręcona; a najbardziej pokręcona była Ameryka. Koniec myślenia, ostrzegł sam siebie. Po prostu to zrób. Zrób to skutecznie Zrób to teraz! Zrób to szybko! I wynoś się stąd! Jack morduje amerykańskie sławy! Różne szychy, bez wyjątku. Tak właśnie postępuje. Bądź teraz Jackiem! Ale naprawdę nie był Jackiem! Nie był też Samem Harrisonem! Nie myśl, nakazał sobie i ruszył na górę do głównej sypialni. Bądź Jackiem. Zabij.

Rozdział 57 Jack - kimkolwiek był naprawdę - znajdował się w odległości trzech czy czterech kroków od głównej sypialni, gdy lakierowane drewniane drzwi nagle się otworzyły. Wysoki, łysiejący mężczyzna wyszedł na korytarz. Miał bardzo mocno owłosione ręce i nogi. Był boso. Lekko

podkurczył palce kościstych stóp. Jeszcze nie oprzytomniał. Właśnie szeroko ziewnął. Miał na sobie niebieskie spodenki. Nic poza tym. Był dobrze zbudowany, ciągle jeszcze wyglądał jak atleta; tylko ponad gumą spodenek miał odrobinę zbędnego tłuszczu. Wciąż trzymał formę, po tylu latach sutych waszyngtońskich obiadów. Generał Aiden Cornwall! - Ty! Ty sukinsynu! - wyszeptał, gdy nagle zauważył Jacka stojącego w korytarzu. - Przypuszczałem, że to ty. Aiden Cornwall zrozumiał wszystko w jednej chwili. Rozwiązał zagadkę, a właściwie wiele zagadek. Zrozumiał tajemnicę Jacka i Jill. Wiedział, dokąd zmierzają. I dlaczego chcą się dostać właśnie tam, dlaczego musi się tak stać. Dlaczego nie ma już odwrotu. Jack dwukrotnie wystrzelił z beretty z tłumikiem i szybko rzucił się do przodu. Złapał martwe ciało, zanim zdążyło głośno uderzyć w podłogę. Przytrzymał ciało generała i powoli położył je na wykładzinie. Jego przyjaciel - jakie to miało teraz znaczenie. Przez dłuższą chwilę klęczał. Czuł, że jego serce eksploduje. Aż do tej chwili nie zdawał sobie sprawy, jak trudne będzie to zadanie. Aż do tego momentu. Popatrzył

w

zdumione

szaroniebieskie

oczy

byłego

oficera

Połączonych Sztabów, części sił szybkiego reagowania w Białym Domu. Połączone Sztaby były grupą specjalną, zapewniającą ochronę Jackowi i Jill.

Jeden z chartów odpadł z wyścigu. Tak po prostu. Jack i Jill śmiało uderzyli w myśliwych polujących na ludzi! Znowu pokazali swą siłę. Jack wyjął z kieszeni kartkę z wiadomością. Zostawił ją na piersi Aidena Cornwalla. Jack i Jill przybyli na wzgórze Śmierć zasiać w waszym gronie, Bezpiecznym dawniej. Lecz oni sprawnie, Znaleźli błąd w waszej Obronie. Usłyszał jakiś hałas w korytarzu! Podniósł głowę. Synek Aidena! - O Jezu, nie - wyszeptał. - O Boże, tylko nie to. Poczuł, że robi mu się niedobrze. Chłopiec rozpoznał go. Trudno się dziwić. Mały Aiden znał nawet jego dzieci. Wiedział za dużo. Dobry Boże, miej litość nade mną. Błagam, miej litość. Jack oddał jeszcze jeden strzał. To była wojna.

Rozdział 58 Wezwano mnie na nadzwyczajne zebranie grapy kryzysowej w Białym Domu o ósmej rano, dziesiątego grudnia. Przez ostatnie kilka dni sprawiałem sporo kłopotów Moje wewnętrzne dochodzenie wywołało burzę. Wielkim kotom na górze nie podobało się, że oni również są podejrzani - ale wszyscy byli, przynajmniej według mnie. Jay Grayer podszedł do mnie, gdy tylko wszedłem do zachodniego skrzydła budynku. Patrzył na mnie chłodno. Mocno chwycił mnie za ramię.

- Alex, muszę z tobą przez chwilę porozmawiać - powiedział. - To bardzo ważne. - Co się dzieje? - spytałem. Jay nie wyglądał zbyt dobrze. Miał sine kręg pod oczami. Znowu coś się wydarzyło. Widziałem to w jego oczach. - Aiden Cornwall został zamordowany dziś rano. Stało się to w jego domu w McLean. To Jack i Jill. Znowu do nas zadzwonili. Zgłosili to tak, jakby nasz misją była kontrola świata. - Pokręcił głową z niedowierzaniem i smutkiem. Zabili dziewięcioletniego syna Aidena, Alex. Poczułem, że huśtam się na obcasach. Wiadomość, jaką przekazał mi Jay Grayer, nie miała sensu; to morderstwo nie było w stylu Jacka i Jill. Przeklęta para! Przez cały czas zmieniali zasady. Musieli robić to celowo. - Chcę tam natychmiast jechać - powiedziałem. - Muszę obejrzeć dom. Muszę być tam, a nie tu. - Rozumiem, ale poczekaj chwilę, Alex. Wstrzymaj się. Pozwól, że powiem wszystko do końca. Jest coraz gorzej. - Jak może być jeszcze gorzej? - spytałem. - Jezu. Jay. - Uwierz mi, tak jest. Poświęć mi jeszcze minutę. Agent Grayer mówił szeptem, idąc obok mnie korytarzem Białego Domu w kierunku centrum dowodzenia sił szybkiego reagowania, gdzie czekali na nas pozostali. Zanim weszliśmy do sali, pociągnął mnie kilka kroków w bok. Ciągle mówi podniesionym szeptem. - Prezydent jest codziennie budzony za kwadrans piąta przez dyżurnego agenta. Dziś rano prezydent ubrał się i zszedł na dół do

biblioteki, gdzie czytał poranną prasę oraz raport przygotowywany jeszcze zanim wstał. - Co się stało dziś rano? - spytałem. Zacząłem się pocić. - Co się stało, Jay? Był bardzo dokładny i służbowo sumienny. - O piątej rano zadzwonił telefon w bibliotece, To była Jill. Zadzwoniła na prywatną linię. Chciała rozmawiać z prezydentem. Połączono ją. To po prostu wydaje się niemożliwe. Zupełnie nieświadomie kiwałem głową w tył i w przód. Zgadzałem się z Grayerem: coś podobnego nie mogło mieć miejsca. Samo podejrzenie, iż prezydent mógł stanowić cel morderców, było ogromnie niepokojące. A fakt, że jak dotąd nie zdołaliśmy ich powstrzymać, wydawał się o wiele gorszy. - Chyba wiem, dlaczego ten telefon był praktycznie niemożliwy, ale mów - poprosiłem. Wolałem usłyszeć to od niego. - Każdy telefon do Białego Domu przechodzi przez prywatną centralą. Potem jest on monitorowany przez operatora z centrum łączności Białego Domu, które jest częścią naszego wywiadu. Każdy telefon, ale nie ten. Ominęli system kontroli. Nikt nie wie, jak mogło do tego dojść, ale faktem jest, że doszło. - Czy ta rozmowa, do której nie powinno dojść, została nagrana? spytałem Grayera. - Oczywiście. Jest już analizowana w głównej siedzibie FBI oraz w Bell Atlantic, aż w White Oak. Jill znowu użyła urządzenia zmieniającego

głos, ale może znajdziemy sposób na ominięcie tego. Połowa laboratorium Bell Atlantic nad tym pracuje. Jeszcze raz pokręciłem głową. Słyszałem, co mówił agent Grayer, ale zupełnie nie mogłem w to uwierzyć. - Co powiedziała Jill? - Zaczęła od przedstawienia się. Powiedziała: „Cześć, mówi Jill". Jestem pewien, że to rozbudziło prezydenta szybciej niż poranna kawa. Potem zapytała: „Panie prezydencie, czy jest pan gotów na śmierć?"

Rozdział 59 Musiałem sam zobaczyć ten dom. Musiałem zbadać miejsce, w którym generał Cornwall i jego syn zostali zamordowani. Musiałem wczuć się w to, co robili mordercy, poznać ich modus operandi. Moje życzenie się spełniło. Jeszcze przed dziewiątą rano dotarłem do McLean. Dzień był szary i pochmurny. Dom Cornwallów wyglądał jak nierzeczywisty, zimny i kamienny. Wszedłem do niego przez drzwi frontowe. Wewnątrz było równie zimno. Cornwallowie albo zapomnieli, że mamy zimę, albo oszczędzali na ogrzewaniu. Podwójne morderstwo popełniono na piętrze. Generał Aiden Cornwall i jego dziewięcioletni syn ciągle jeszcze leżeli w korytarzu. Było to starannie obmyślone i bardzo profesjonalne zabójstwo. Przerażająca scena przypominała przypadki opisane w policyjnych podręcznikach. Może nawet w jednym z moich notatników. Wszystko było jak wyjęte żywcem z książki instruktażowej.

Technicy FBI i lekarze medycyny sądowej byli wszędzie, w całym domu. Naliczyłem tam około dwudziestu osób. Chwilę po tym, jak wszedłem do środka, zaczęło padać. Samochody i wozy transmisyjne stacji telewizyjnych, które przyjechały później niż ją, miały włączone światła. Wszystko było piekielnie dziwaczne. Jeanne Sterling dołączyła do mnie na górze. Po raz pierwszy pani inspektor generalny CIA wyglądała na wstrząśniętą. Żyliśmy w ciągłym stresie, który w końcu zaczął nas łamać. Jacyś ludzie chcieli zamordować prezydenta Stanów Zjednoczonych, a byli bardzo dobrzy w zabijaniu. Byli też niezwykle brutalni. - Jakie są twoje pierwsze wrażenia, Alex? - spytała Jeanne. - Moje wrażenia ani trochę nie ułatwią nam pracy - odparłem. Jedyny schemat, jaki zauważam w działaniach Jacka i Jill, to całkowity brak schematu. Oczywiście poza rymowanymi wiadomościami. Wygląda na to, że te dwa morderstwa nie miały żadnego podtekstu seksualnego. Poza tym, z tego co wiem, Aiden Cornwall był konserwatystą, a nie liberałem jak pozostałe ofiary. To może obalić wszelkie teorie na temat Jacka i Jill. Kiedy rozmawiałem z Jeanne Sterling, przyszło mi do głowy, że Jack i Jill nie zostawiali swych wiadomości bez powodu. Ich wierszyki mogły powiedzieć nam coś ważnego. Współpracujący z FBI lingwiści jeszcze nic nie znaleźli, ale mogli się mylić. Ten, kto pisał rymowanki, prawdopodobnie Jill, chciał nam coś przekazać ... Czy w tym, co robili mordercy, istniał jakiś porządek? Potrzeba tworzenia, a nie niszczenia? Ich poezja musiała coś znaczyć. Byłem tego prawie pewien.

- A ty, Jeanne? Masz coś? Pokręciła głową i przygryzła dolną wargę. - Nic a nic - powiedziała.

Rozdział 60 To był bardzo długi dzień i ciągle jeszcze nie było widać jego końca. O dziesiątej wieczorem przyjechałem do biur FBI mieszczących się w budynku przy Pennsylvania Avenue. Kiedy jechałem windą na dwunaste piętro, moje myśli biegły zbyt szybko. Światła w budynku paliły się niczym małe ogniska na tle nocnego nieba nad Waszyngtonem. Domyślałem się, że wiele osób nie śpi tej nocy przez Jacka i Jill. Ja byłem tylko jedną z nich. W biurze FBI miałem wysłuchać wiadomości, jaką Jill tego ranka przekazała prezydentowi telefonicznie. Udostępniano mi wszelkie istniejące dowody. Wpuszczano do środka. Pozwalano nawet wywoływać burzę w Białym Domu. Wiedziałem wszystko o potwornych mordercach, którzy wielokrotnie zabijali; reszta osób w grupie nie zaznała tej przyjemności. Żadnych zasad. Ochrona

przyprowadziła

mnie

do

biura

audioelektroniki

na

dwunastym piętrze. Magnetofon już na mnie czekał. Był włączony. - To kopia, doktorze Cross, ale prawie idealna. Powinna wystarczyć do pana celów - powiedziano mi. Technik FBI, długowłosy mężczyzna, wyjaśnił, że głos na taśmie został zmieniony albo puszczony przez elektroniczny filtr. Eksperci FBI

uważali, iż osoby dzwoniącej nie da się zidentyfikować na podstawie tego nagrania. Po raz kolejny Jack i Jill zatarli za sobą wszelkie ślady. - Rozmawiałem z człowiekiem z Laboratorium Bella - powiedziałem. - Usłyszałem od niego dokładnie to samo. Jeżeli usłyszę to od kilku innych ekspertów, może uwierzę. Kiedy technik wreszcie zostawił mnie samego z taśmą, odetchnąłem. Właśnie o to mi chodziło. Przez chwilę siedziałem w biurze i patrzyłem na budynek sądu po przeciwnej stronie Pennsylvania Avenue. Jill była w tym biurze razem ze mną. Miała właśnie coś mi o sobie powiedzieć. Zdradzić jakiś wielki i ciemny sekret. Taśma była przewinięta do początku nagrania. Ciszę przerwał głos kobiety. Jill przemówiła. - Dzień dobry, panie prezydencie. Mamy dziś dziesiąty grudnia. Jest dokładnie piąta rano. Proszę się nie rozłączać. Mówi Jill. Tak, ta Jill. Chciałam z panem porozmawiać, tak żeby pan poczuł, że sytuacja dotyczy pana osobiście. Czy jak na razie wszystko pan rozumie? - Sytuacja jest bardziej niż osobista - odpowiedział prezydent Byrnes spokojnie. - Dlaczego mordujecie niewinnych ludzi? Dlaczego chcecie zabić mnie, Jill? - Ach,

mamy

bardzo

ważny

powód,

zupełnie

zadowalające

wytłumaczenie wszystkich naszych działań. Może po prostu podoba nam się zabawa z tak zwanymi najbardziej wpływowymi ludźmi na świecie. Może lubimy wysyłać wam wiadomości od wszystkich małych ludzi, których przerażacie strasznymi rządami i władczymi rozkazami z wyżyn.

Tak czy inaczej, żadna z osób, które zginęły, nie była niewinna, panie prezydencie. Wszystkie zasługiwały na śmierć, z różnych przyczyn. Jill roześmiała się. Zmieniony elektronicznie głos przypominał głos dziecka. Przypomniał mi się synek Aidena Cornwalla. Dlaczego dziewięcioletni chłopiec zasługiwał na śmierć? W tym momencie nienawidziłem Jill - kimkolwiek była i jakiekolwiek były motywy jej działania; Prezydent Byrnes nie poddał się. Jego głos brzmiał rozważnie i spokojnie. - Proszę pozwolić mi wyjaśnić pewną rzecz: nie przerażacie mnie. Może to pani powinna się bać, Jill. Pani i Jack. Zbliżamy się do was. Nie ma takiego miejsca na ziemi, w którym moglibyście się ukryć. Nigdzie nie będziecie bezpieczni. Już nie. - Na pewno będziemy o tym pamiętali. Dziękuję za ostrzeżenie. Uczciwie stawia pan sprawę. Ale proszę pamiętać o jednym - już jest pan trupem, panie prezydencie. Zamach na pana został zaplanowany. To był koniec nagrania. Ostatnie słowa Jill wypowiedziała chłodno i bezczelnie. Jill zwiastunka porannych wiadomości. Jill poetka. Kim naprawdę jest Jill? „Zamach na pana został zaplanowany". Chciałem jeszcze raz porozmawiać z prezydentem Byrnesem. Chciałem zobaczyć się z nim od razu. W tym biurze. Chciałem, żeby posłuchał razem ze mną pogróżek z taśmy. Może prezydent wie o czymś, czego nie zdradził nikomu z nas. Ktoś przecież musi coś wiedzieć.

Jeszcze wiele razy słuchałem taśmy, Nie mam pojęcia, jak długo siedziałem w biurze FBI, patrząc przez okno na spokojne światła Waszyngtonu. Oni gdzieś lam byli. Jack i Jill. Pewnie planowali kolejne morderstwo. A może nie. Może wcale nie to było ich celem. Jest pan już trupem, panie prezydencie. Zamach na pana został zaplanowany. Dlaczego nas ostrzegali? Dlaczego mówili nam o tym, co zamierzają zrobić?

Rozdział 61 Było po wpół do jedenastej, ale miałem jeszcze jedną ważną sprawę do załatwienia. Zadzwoniłem do Jaya Grayera i powiedziałem mu, że jadę do Białego Domu. Chciałem zobaczyć się z prezydentem Byrnesem. Spytałem, czy może zorganizować mi spotkanie. - To może zaczekać do jutra rana, Alex. Powinno zaczekać. - Nie powinno, Jay. Mam kilka teorii, które niedługo wypalą mi dziurę w mózgu. Potrzebuję opinii prezydenta. Jeżeli on powie, że sprawa może zaczekać, wtedy się wstrzymam. Proszę jednak, żebyś porozmawiał z Donem Hamermanem czy z kim tam trzeba i załatwił mi spotkanie. To jest dochodzenie w sprawie o morderstwo. Staramy się zapobiec kolejnym zbrodniom. Tak czy inaczej, jadę tam. Kiedy dotarłem do Białego Domu, czekał na mnie Don Hamerman. Razem z nim byli John Fahey, główny doradca, oraz James Dowd, prokurator okręgowy i zarazem przyjaciel prezydenta Byrnesa. Wszyscy

wyglądali na zirytowanych i bardzo spiętych. Prawdopodobnie w Wielkim Domu obowiązywały zupełnie inne zasady. - O co, do cholery, chodzi? - spytał Hamerman ze złością. Od początku byłem ciekaw, jak się wścieka, kiedy coś idzie nie po jego myśli. W zasadzie nie był taki najgorszy. - Jeżeli chcecie, zaczekam z tym do jutra, ale instynkt podpowiada mi, że nie powinienem tego opóźniać - wyjaśniłem spokojnym, ale zdecydowanym głosem. - Powiedz nam to, co chcesz powiedzieć jemu - odezwał się James Dowd. - Potem podejmiemy decyzję. - Przykro mi, ale jest to przeznaczone tylko do wiadomości prezydenta. Muszę porozmawiać z nim na osobności, tak jak podczas naszego pierwszego spotkania. - Jezu Chryste, ty arogancki sukinsynu - wybuchnął Hamerman. - Od nas zależy, czy w ogóle cię tu wpuścimy. - W takim razie was trzeba będzie winić, jak sądzę. Już wam powiedziałem, że jestem tu po to, aby prowadzić dochodzenie w sprawie zabójstw, i ostrzegłem, że niektóre z moich metod nie spodobają się wam. Prezydentowi powtórzyłem dokładnie to samo. Hamerman opuścił nas. Wrócił po kilku minutach. - Prezydent czeka na ciebie na trzecim piętrze - oznajmił. - Nie powinieneś zabierać mu więcej niż kilka minut. To nie może trwać dłużej niż kilka minut. - Zobaczymy, co powie na ten temat prezydent.

Rozdział 62 Skierowano mnie do solarium, które przylegało do mieszkalnej części Białego Domu na trzecim piętrze. Było to kiedyś ulubione pomieszczenie Reagana. Za oknami widać było jasne światła Waszyngtonu. Czułem się jak bohater książki Wszyscy ludzie prezydenta. - Dobry wieczór, Alex. Podobno musiałeś się ze mną zobaczyć powiedział prezydent. Wydawał się spokojny, a nawet wesoły. Oczywiście nie mogłem znać jego prawdziwych uczuć. Był ubrany swobodnie, w spodnie khaki i niebieską sportową koszulę. - Przepraszam, za to najście i niedogodności - odparłem. Prezydent podniósł dłoń na znak, abym nie przepraszał. - Alex, jesteś tutaj, ponieważ chcieliśmy, żebyś robił dokładnie to, co robisz. Nie wierzyliśmy, by ktokolwiek stąd miał wystarczająco dużo odwagi, żeby tak postępować. Powiedz mi, z czym do mnie przychodzisz? W czym mogę ci pomóc? Rozluźniłem się odrobinę. W czym prezydent mógł mi pomóc? Takie pytanie chciałoby usłyszeć wielu ludzi. - Cały dzień zastanawiałem się nad dzisiejszym telefonem oraz nad morderstwem w McLean. Panie prezydencie, myślę, że nie zostało nam wiele czasu. Jack i Jill wyrażają się bardzo jasno w tym względzie. Są niecierpliwi i bardzo brutalni; podejmują coraz większe ryzyko. Mają też pewną psychologiczną potrzebę, aby stale nam o tym przypominać. - Czy chodzi tylko o zaspokojenie ich ego, Alex?

- Możliwe. Ale mogą również chcieć umniejszyć pańską władzę jako prezydenta. Chciałem się spotkać z panem sam na sam, ponieważ konieczne jest zachowanie wszystkiego w ścisłej tajemnicy. Jak pan wie, sprawdzani są wszyscy, którzy pracują w Białym Domu. Jak dotąd tajne służby były bardzo pomocne. Don Hamerman również. Prezydent uśmiechnął się. - Założę się, że Don był pomocny - powiedział. - Na swój własny sposób, owszem. Stróżujący pies jest jednak tylko psem. Na podstawie dotychczasowych kontroli ustaliliśmy, że trzej członkowie obecnego personelu muszą być śledzeni przez tajne służby. Woleliśmy

ich

siedemdziesięciu

obserwować sześciu

niż

osób

zwolnić. śledzonych

Dołączyli obecnie

do w

listy całym

Waszyngtonie. - Tajne służby zawsze prowadzą obserwację osób potencjalnie zagrażających prezydentowi - powiedział Thomas Byrnes. - Zgadza się. To tylko środki ostrożności. Nie mam wielkich oczekiwań w związku z obserwacją wspomnianych członków personelu. Wszyscy trzej to mężczyźni. Miałem nadzieję, że może uda nam się natrafić na Jill. Ale niestety. Prezydent spoważniał. - Chciałbym spotkać się z Jill i porozmawiać z nią w cztery oczy rzekł. - Naprawdę bym tego chciał. Skinąłem głową. Przygotowywałem się do najtrudniejszej części naszej rozmowy.

- Muszę poruszyć bardzo trudny temat - zacząłem. - Musimy porozmawiać o innych osobach wokół pana. Mam na myśli osoby panu najbliższe. Thomas Byrnes wyprostował się w fotelu. Widziałem, że nie podobało mu się to. - Panie prezydencie, mamy powody, by podejrzewać, że ktoś, kto ma dostęp do Białego Domu i cieszy się tu również jakimiś wpływami, może być zamieszany w tę sprawę. Jack i Jill dostają się do łudzi na wysokich stanowiskach bez żadnych trudności. Osoby, które są najbliżej pana, muszą zostać sprawdzone, sprawdzone bardzo dokładnie. Po moich słowach zapadła długa cisza. Ani ja, ani prezydent nie odzywaliśmy się. Oczyma wyobraźni widziałem, jak Don Hamerman czeka pod drzwiami, gryząc ze złości swój jedwabny krawat. Pierwszy przerwałem ciszę. - Wiem, że mówię o rzeczach, których wolałby pan nie widzieć u siebie - powiedziałem. Prezydent westchnął. - Właśnie po to cię tu sprowadzono. Właśnie po to. - Dziękuję - odparłem. - Nie ma pan żadnych powodów, aby mi nie ufać. Tak jak już zostało powiedziane, jestem osobą z zewnątrz. Ja na tym nic nie zyskam. Thomas Byrnes westchnął po raz drugi. Czułem, że mnie rozumiał, przynajmniej przez moment. - Powierzam swoje życie wielu ludziom. Don Hamerman jest jednym z nich, jest moim stróżem, jak go słusznie określiłeś. Komu nie ufam?

Niezupełnie zadowolony jestem z Sullivana czy Tompsona z Połączonych Sztabów. Nie jestem nawet pewien Bowena z FBI. Już narobiłem sobie poważnych wrogów na Wall Street. Ich wpływy w Waszyngtonie są ogromne i bardzo znaczące. Wiem

również,

że

organizacje

przestępcze

nie

popierają

wprowadzanych przeze mnie programów, a są one teraz znacznie lepiej zorganizowane

niż

kiedykolwiek.

Rzuciłem

wyzwanie

staremu,

potężnemu i bardzo pochrzanionemu systemowi - i temu pochrzanionemu systemowi zupełnie to nie odpowiada. Podobnie było w przypadku Kennedych, zwłaszcza Roberta. Nagle poczułem, że brakuje mi oddechu. - Kto jeszcze, panie prezydencie? Muszę znać wszystkich pana wrogów. - Helene Glass z senatu jest moim wrogiem... Kilku konserwatywnych reakcjonistów w parlamencie ... wydaje mi się że wiceprezydent Mahoney również jest moim wrogiem, a przynajmniej skłania się bardziej ku moim wrogom niż przyjaciołom. Musiałem pójść na kompromis, dając mu ten urząd. Mahoney miał zapewnić poparcie Florydy i innych stanów południowych. I zapewnił. Ja miałem rozważyć pewne propozycje jego opiekunów. I nie zrobiłem tego. Przeciwstawiam się systemowi, a tego nie robi się bezkarnie, Alex. Słuchałem Thomasa Byrnesa, starając się nawet nie mrugnąć okiem. Taka rozmowa z prezydentem miała skutek paraliżujący. Z wyrazu jego twarzy domyślałem się, ile kosztowało go wyznanie tego, co mi powiedział.

- Powinniśmy zacząć obserwować tych ludzi - zaproponowałem. Prezydent pokręcił głową. - Nie, nie mogę na to pozwolić. Nie w takim momencie. Po prostu nie mogę, Alex. - Wstał z fotela. - Jak twoim dzieciom podobały się pamiątki? - zapytał. Spojrzałem na niego. Nie powinien tak mnie zbywać. - Proszę przemyśleć sprawę wiceprezydenta i pani senator Glass. To jest dochodzenie, które ma na celu odnalezienie mordercy. Proszę nie chronić kogoś, kto może być zamieszany w tę sprawę. Proszę, panie prezydencie ... proszę nam pomóc ... niezależnie od tego, kto to jest. - Dobranoc, Alex. - Głos prezydenta był czysty, silny. Byrnes patrzył na mnie ze spokojem. - Dobranoc, panie prezydencie. - Tak trzymaj - powiedział Byrnes, a potem odwrócił się i wyszedł z solarium. Do pokoju wszedł Don Hamerman. - Odprowadzę cię do wyjścia - powiedział sztywno. Był chłodny, nieprzyjazny. Może ja również miałem wroga w Białym Domu.

Rozdział 63 Nie, Jose! Tak być nie może. To nie dzieje się naprawdę. Witamy w Archiwum X połączonym ze Strefą mroku i superścieżką informacyjną. Maryann Maggio była potężną kobietą. Ważyła prawie sto kilo przy zaledwie stu pięćdziesięciu trzech centymetrach wzrostu. Sama siebie

nazywała „cenzorem rzeczy obscenicznych i niebezpiecznych" w interakcyjnej sieci Prodigy. Jej zadanie w Prodigy polegało na ochronie podróżujących po superścieżce. Stan alarmowy tworzył się dosłownie na jej oczach. Do sieci dostał się intruz. Nic z tego. Maryann nie mogła oderwać wzroku od ekranu komputera IBM. - Rozumiem, mamy interaktywny wiek. W porządku, ludzie, ciekawe, co wy na to - mruknęła, patrząc w ekran. - Nadjeżdża ekspresowy kasownik. Maryann Maggio była cenzorem w sieci Prodigy, wprowadzanej przez IBM już od sześciu lat. Chyba największą popularnością w Prodigy cieszyły się witryny. Członkowie sieci używali ich do rozpowszechniania wiadomości przeznaczonych dla zdobywania innych członków sieci, zamieszczania materiałów do nauki, planowania wakacji, pytania o restauracje godne polecenia i innych tego typu informacji. Zwykle wiadomości były zupełnie nieszkodliwe, przedstawiały najświeższe tematy, pytania i odpowiedzi z różnych dziedzin, począwszy od reformy majątkowej, aż po trwający właśnie proces w sprawie o morderstwo. Ale wiadomości, na które teraz patrzyła, nie były takie. Tu musiał wkroczyć cenzor, obrońca czystości młodych umysłów, jak czasem nazywała siebie Maryann. Jej brodaty, ważący sto pięćdziesiąt kilo mąż, Terry Pirat, nazywał ją „Wielką Siostrą". Kontrolowała

właśnie

wiadomości,

które

jakiś

abonent

z

Waszyngtonu zaczął nadawać około jedenastej wieczorem. Na początku

starała się ocenić potencjalną szkodliwość wiadomości. Czy powinna je ocenzurować, czy też jeszcze się wstrzymać? Wiedziała, że Prodigy musi teraz współzawodniczyć z Internetem. Czasami ta konkurencja stawała się zupełnie dzika i wariacka. Zastanawiała się, czy wysyłający wiadomości znał zasady. Tacy dziwacy mogli wiedzieć wiele. Czasami chcieli tylko nawiązać kontakt z innymi ludźmi, nawet z nią, z cenzorem ich myśli i czynów. Wielka Siostra czuwała. Pierwsze wiadomości prosiły innych abonentów o ich „uczciwą" opinię na kontrowersyjny temat. Opisano w nich sprawę morderstw dzieci w Waszyngtonie. Potem nadawca pytał, co zasługiwało na więcej uwagi ze strony policji i prasy - morderstwa dzieci czy sprawa Jacka i Jill? Która sprawa była według abonentów ważniejsza pod względem moralnym i etycznym? Maryann Maggio musiała wycofać dwie pierwsze wiadomości. Nie ze względu nu ich znaczenie, ale z tej prostej przyczyny, że ciągle powtarzały się w nich niecenzuralne słowa, zwłaszcza okropne słowo na k. Było też parę słów na p i na s. Wycofanie wiadomości wywołało niewiarygodny wybuch emocji u abonenta Waszyngtonu. Najpierw nadał długą i wstrętną litanię wyzwisk pod adresem „obrzydliwej i zupełnie niepotrzebnej plagi cenzorów w Prodigy". Wzywał innych do zmiany na CompuServe albo inne konkurencyjne sieci. Ale przecież CompuServe czy America Online też miały swoich cenzorów.

Wiadomości nadawane z Waszyngtonu płynęły szybciej, niż trwał lot samolotu ze stolicy do Nowego Jorku, W jednej z nich abonent domagał się „wywalenia z pracy absurdalnie niekompetentnego cenzora". Maryann Magio zdjęła ją. W kolejnej użyto jedenastu słów na p. Tę również usunęła. Potem nadawca wiadomości stał się kimś więcej niż tylko kolejnym wulgarnym i denerwującym wariatem w sieci. O pierwszej siedemnaście abonent z Waszyngtonu podał, iż to on brutalnie zamordował dwoje dzieci. Nadawca przyznawał się, że to on jest mordercą i że może to w każdej chwili udowodnić, za pośrednictwem Prodigy. Wielka Siostra natychmiast zdjęła wiadomość. Wezwała też szefową do swojej kabiny w centrum sieci Prodigy, w miejscowości White Plains w stanie Nowy Jork. Jej wielkie ciało trzęsło się jak galareta, kiedy szefowa wreszcie przyszła, niosąc dwie kawy. Czarna kawa? Maryann potrzebowała teraz dwóch wielkich pizz, aby jakoś przetrwać katastrofę. Nagle na ekranie pojawiła się nowa wiadomość od waszyngtońskiego abonenta. Nadawca wydawał się dość inteligentny, ale zarazem wściekły i zupełnie szalony. Najnowsza wiadomość opisywała krwawe szczegóły morderstwa ciemnoskórego dziecka. „Szczegóły, które znane są tylko waszyngtońskiej policji" - pisał nadawca. - Jezu, Maryann, to jakiś pokręcony i chory dziwak - powiedziała szefowa Wielkiej Siostry, patrząc na ekran ponad jej ramieniem. - Czy wszystkie wiadomości są takie?

- Mniej więcej, Joanie. Teraz trochę przystopował z niektórymi wyrazami, ale brutalność jest ta sama. To jakiś szalony wampir. Tak jest od chwili, kiedy podcięłam mu skrzydła. Ostatnia wiadomość z Waszyngtonu rozwijała się na ich oczach. Wyglądało to na opis morderstwa czarnego dziecka w parku Garfield. Zabójca twierdził, że użył do tego opiłowanego kija do baseballa, wzmocnionego taśmą izolacyjną. Pisał, że uderzył dziecko dwadzieścia trzy razy, licząc każdy cios. - Wyłącz te potworne, wariackie świństwa. Zablokuj konto tego świra! - szefowa szybko podjęła decyzję. Potem przyszła kolej na jeszcze ważniejsze postanowienie. Szefowa zadzwoniła do departamentu policji w Waszyngtonie, uznając, że powinni zostać powiadomieni o podejrzanym abonencie. Ani ona, ani Maryann Maggio nie wiedziały, czy morderstwa wydarzyły się naprawdę, ale wszystko na to wskazywało. O pierwszej trzydzieści nad ranem szefową Prodigy połączono z detektywem pierwszego okręgu w Waszyngtonie. Zanotowała sobie w kalendarzu stopień i nazwisko : detektyw John Sampson.

Rozdział 64 Poszedłem spać po pierwszej. Za kwadrans piąta Nana Mama obudziła mnie. Usłyszałem jej kapcie szurające po drewnianej podłodze. Potem pochyliła się nade mną. Poczułem się, jakbym znowu miał sześć lat. - Alex? Alex? Nie śpisz?

- Mm, hmm. Pewnie. Teraz już nie. - Twój przyjaciel jest w kuchni. Je bekon i pomidory z mojej patelni, tak jakby to miał być jego ostatni posiłek, a on chyba coś wie, prawda? Je szybciej , niż ja smażę. Powstrzymałem jęk. Dwa razy mrugnąłem powiekami. Kiedy je otworzyłem, poczułem, że oczy mam spuchnięte i piekące. W gardle miałem sucho. - Sampson jest tu? - zdołałem wreszcie zapytać. - Tak, i chyba ma coś na tego mordercę dzieci ze szkoły Truth. Czy to nie dobry początek dnia? Żartowała sobie ze mnie. Tak jak zawsze. Jeszcze nie minęła piąta rano, a Nana zdążyła przypiąć mi łatkę. - Już nie śpię - szepnąłem. - Może na to nie wygląda, ale już nie śpię. Jakieś dwadzieścia minut później Sampson zaparkował wóz przed frontem ceglanego domu przy Seward Square. Sampson przyznał, że chciał, abym przy tym był. Rakeem Powell i biały detektyw Chester Mullins, który nosił staromodny filcowy kapelusz, stali przy swoich samochodach, czekając na nas. Wydawali się bardzo spięci i niespokojni. Ulica biegła wzdłuż średnio zadbanego parku Seward Square, mniej więcej dwa kilometry od Szkoły im. Sojourner Truth. Przypuszczałem, że jest to rejon Mullinsa. - To ten biały kolonialny dom na rogu - powiedział Rakeem, wskazując na duży budynek mniej więcej w odległości jednej przecznicy od nas. - Ludzie, jak ja lubię pracować w okolicach, gdzie są wysokie czynsze. Czujecie zapach róż?

- To płyn do mycia szyb - mruknąłem. - Na pewno nie zrobiłbym kariery w perfumerii - zaśmiał się Rakeem Powell. Jego partner, Chester, zawtórował mu. - Musimy uważać, w tym ładniutkim domu może mieszkać rodzinka maniaków - ostrzegł ich Sampson. - Wspaniała okolica, spokój i cisza, ale w środku może czekać na nas morderca wariat. Rozumiecie? Odwrócił się do mnie. - Co o tym myślisz, kochasiu? Czy masz swoje zwykłe potworne wyobrażeniu? Czujesz pismo nosem? W drodze na Seward Square Sampson powiedział mi wszystko, czego sam się dowiedział. Abonent interaktywnej sieci Prodigy, wojskowy, pułkownik Frank Moore, wysyłał do sieci wiadomości o morderstwach dzieci. Wiedział o szczegółach znanych jedynie policji i prawdziwemu zabójcy. Wszystko wskazywało, że to nasz maniak. - Nie podoba mi się to, co dotąd mi przedstawiłeś, John. Morderstwa dowodzą, że kieruje nim wściekłość, ale jednocześnie jest dość ostrożny. I co, teraz udaje, że potrzebna mu pomoc? Nie wiem, jak mam to rozumieć. I nie podoba mi się to. Takie są moje przeczucia, partnerze. - Ja pomyślałem dokładnie to samo. - Sampson przytaknął, nie spuszczając wzroku z domu mordercy. - Skoro już tu jesteśmy, możemy sprawdzić, co pułkownik chciał nam pokazać. - Tylko nie zmasakrowane ciała - jęknął Rakeem Powell i zmarszczył brwi. - Nie o piątej rano w poniedziałek. Nie chcę znaleźć kolejnych małych dzieci ukrytych gdzieś w tym wielkim domu.

- Alex i ja wejdziemy tylnymi drzwiami - powiedział Sampson. Zwrócił się do Rakeema. - Ty z marynarzykiem Popeyem możecie zostać tutaj, od frontu. Obserwujcie garaż. Jeżeli rzeczywiście jest to dom zabójcy, może nas spotkać Jakaś niespodzianka. Wszyscy już się obudzili? Pobudka! Rakeem i biały detektyw w kapeluszu skinęli głowami. - Oczy otwarte, ogony w górze - powiedział Rakeem z udawanym entuzjazmem. - Będziemy was osłaniać. - Chester Mułlins wreszcie się odezwał. Sampson spokojnie skinął głową. - No to do roboty. Jeszcze nie świta, może zastaniemy gościa w jego trumnie. Była dopiero piąta dwadzieścia, a czułem, że adrenalina obudziła mnie zupełnie. W swoim życiu spotkałem już wszystkie ludzkie potwory, jakie można było sobie wyobrazić. Nie miałem ochoty na kolejne doświadczenie tego typu. - Czy jestem tu po to, żeby patrzeć na twój tyłek? - spytałem naszego Człowieka Górę i ruszyłem w kierunku dużego domu na rogu ulicy. - Właśnie tak, kochasiu. Chciałem cię mieć przy sobie. Masz magiczny wpływ na morderców psychopatów - odparł Sampson, nie oglądając się w moją stronę. - Dzięki. Tak właśnie myślałem - mruknąłem. W głowie słyszałem jakiś straszny ryk, tak jakby dentysta właśnie potraktował mnie podtlenkiem azotu. Naprawdę nie miałem ochoty na

spotkanie z kolejnym psychopatą; nie chciałem oglądać pułkownika Franklina Moore'a. Po gąbczastym trawniku przeszliśmy na długą i obszerną werandę, osłoniętą

bluszczem

wspinającym

się

po

drewnianych

kratach.

Dostrzegłem w kuchni mężczyznę i kobietę. Dwie osoby w domu już nie spały. - To pewnie pan i pani Moore - domyślił się Sampson. Mężczyzna jadł coś, opierając się o kuchenny stół. Dostrzegłem pudełko gotowych gofrów z truskawkowym nadzieniem, karton chudego mleka i poranne wydanie „Washington Post". - W stylu rodzinki maniaków - szepnąłem do Johna. - Nie podoba mi się to. Doprowadził nas aż pod swoje drzwi. - Morderca szaleniec - wycedził Sampson przez zęby. - Nie daj się zwieść tym truskawkowym tostom. Tylko psychole jedzą to gówno. - Mnie nie tak łatwo nabrać - powiedziałem. - Wiem. No to co, kochasiu? Ruszamy. Czas przyciąć skrzydła kolejnemu bohaterowi. Przykucnęliśmy do poziomu kuchennego parapetu - nie było to łatwe przy naszym wzroście. Z tej pozycji nie mogliśmy widzieć tamtej dwójki w kuchni, a oni nie mogli zobaczyć nas. Sampson chwycił za klamkę u drzwi i nacisnął ją szybkim ruchem.

Rozdział 65 Tylne drzwi domu Moore'ów nie były zamknięte na klucz. Sampson pchnął je. Wpadliśmy do kuchni wypełnionej zapachem świeżo

pieczonych gofrów i kawy. Byliśmy w części Waszyngtonu zwanej Capitol Hill. Dom i kuchnia wskazywały na to. Podobnie jak sami Moore'owie. Ani Sampsona, ani mnie nie zwodziły pozory normalności. Już wcześniej tego doświadczyliśmy, w domach innych psychopatów. - Ręce za głowę! Oboje. Podnoście ręce powoli i spokojnie - krzyknął Sampson w kierunku kobiety i mężczyzny, których zaskoczyliśmy w kuchni. Trzymaliśmy broń wycelowaną w pułkownika Moore'a. Nie wyglądał na groźnego osobnika: był niski, chudy i łysiejący, z brzuszkiem i w okularach. Miał na sobie codzienny mundur wojskowy, ale nawet to nie poprawiało jego wizerunku. - Jesteśmy detektywami z policji, Metro Waszyngton - przedstawił nas Sampson. Państwo Moore patrzyli na nas w szoku. Trudno się dziwić. Sampson i ja potrafiliśmy wyglądać groźnie, jeżeli wymagały tego okoliczności, a tym razem właśnie tak było. - To musi być jakaś koszmarna pomyłka - odezwał się mężczyzna. Mówił powoli i ostrożnie. - Jestem pułkownik Franklin Moore. To moja żona, Connie Moore. Trafili panowie do domu przy Seward Square North 418. - Cedził wolno każde słowo. - Proszę opuścić broń, oficerowie. Trafili panowie pod zły adres. - Trafiliśmy pod właściwy adres, proszę pana - powiedziałem do pułkownika. A ty jesteś tym szaleńcem, z którym chcemy pogadać. Albo jesteś wariatem, albo mordercą, pomyślałem.

- Szukamy pułkownika Franklina Moore - dodał Sampson. Nie opuścił rewolweru nawet o milimetr. Ja również tego nie zrobiłem. Pułkownik Moore zachował spokój. To mnie zastanowiło, włączyło mój wewnętrzny alarm, który rozdzwonił się głośno. - Czy mogliby panowie powiedzieć nam, o co w tym wszystkim chodzi? I prosiłbym o jak najszybsze wyjaśnienia. Żadne z nas nie było jeszcze nigdy aresztowane. Nigdy nie dostałem nawet mandatu powiedział pułkownik do nas obu. Nie był pewien, który z nas dowodzi akcją. - Czy jest pan abonentem sieci Prodigy, pułkowniku? - zapytał go Sampson. Pytanie zabrzmiało trochę dziwnie, jak wszystko, co zostało powiedziane później. Pułkownik Moore spojrzał na swoją żonę, a potem zwrócił się do nas. - Owszem, jesteśmy abonentami, ale to głównie ze względu na naszego syna, Sumnera. Żadne z nas nie ma zbyt wiele czasu na gry i zabawy z komputerem. Nie znam ich i nie chcę ich poznawać. - Ile lat ma pański syn? - zapytałem pułkownika. - Jakie to ma znaczenie? Sumner ma trzynaście lat. Jest w dziewiątej klasie w Akademii imienia Theodora Roosevelta. Jest prymusem. To wspaniałe dziecko. O co właściwie chodzi, panowie oficerowie? Czy moglibyście nam to wyjaśnić? - Gdzie jest teraz Sumner? - spytał Sampson niskim i groźnie brzmiącym głosem. Młody Sumner mógł podsłuchiwać nas z głębi domu. Może zabójca dzieci ze szkoły Truth słuchał nas właśnie w tej chwili.

- Zwykle wstaje pół godziny do czterdziestu pięciu minut później niż my. Ma autobus o szóstej trzydzieści. Proszę wreszcie wyjaśnić, o co panom chodzi. - Musimy porozmawiać z pana synem, pułkowniku - powiedziałem. Nie mieliśmy teraz czasu na wyjaśnienia. - Lepiej gdybyście... - zaczął pułkownik. - Nie, wcale nie lepiej - przerwał mu Sampson. - Musimy natychmiast zobaczyć się z pańskim synem. Prowadzimy śledztwo w sprawie dwóch zabójstw, pułkowniku. Zamordowano dwoje małych dzieci. Pański syn mógł być w to zamieszany. Musimy zobaczyć się z nim. - O mój Boże, Frank. - Po raz pierwszy usłyszeliśmy głos pani Moore. Zapamiętałem jej imię, Connie. - To nie może być prawda. Sumner nie mógł zrobić nic takiego. Pułkownik Moore wyglądał na jeszcze bardziej zdumionego, niż kiedy wpadliśmy do jego kuchni, ale zrozumiał nas. - Wskażę panom drogę do pokoju Sumnera. Czy mogliby panowie przynajmniej schować broń? - Przykro mi, ale nie możemy tego zrobić - powiedziałem. W jego oczach dostrzegłem rosnący strach. Na panią Moore wolałem już nie patrzeć. - Proszę zaprowadzić nas natychmiast do sypialni chłopca - powtórzył Sampson. - Musimy dostać się tam cicho. To dla bezpieczeństwa samego Sumnera. Czy rozumie pan, o co mi chodzi? - Pułkownik Moore powoli skinął głową. Jego twarz posmutniała, patrzył tępo prosto przed siebie.

- Frank? - poprosiła pani Moore. Była bardzo blada. We trzech poszliśmy na górę. Wchodziliśmy jeden za drugim. Ja pierwszy, za mną pułkownik Moore, a na końcu Sampson. Ciągle jeszcze nie wykluczyłem Franklina Moore z kręgu podejrzanych. Nie wiedziałem na pewno, czy nie jest szaleńcem, mordercą. - Który pokój zajmuje pański syn? - zapytał Sampson szeptem. Ledwie słyszałem jego głos. Przypominał mi ostatniego wojownika Masajów. Pracującego nad sprawą morderstwa w Waszyngtonie. - Drugie drzwi na lewo. Mogę panom przyrzec, że Sumner niczego nie zrobił. On ma tylko trzynaście lat. Jest pierwszy w swojej klasie. - Czy drzwi do jego sypialni są zamykane na klucz? - spytałem. - Nie ... nie sądzę ... może być tam haczyk. Nie jestem pewien. To dobry chłopak, detektywie. Sampson i ja ustawiliśmy się po obu stronach zamkniętych drzwi sypialni. Wiedzieliśmy, że morderca może czekać w środku. Ich dobry chłopak mógł być mordercą dzieci. Dwukrotnym. Pułkownik Moore i jego żona mogli nie wiedzieć, jaki naprawdę jest ich syn i czym się zajmuje. Trzynaście lat. Byłem tym trochę zaskoczony. Czy trzynastolatek mógł popełnić dwa brutalne morderstwa? To by wyjaśniało, dlaczego pozostawił tyle śladów w miejscach zbrodni. Ale skąd u niego taka wściekłość, bezlitosna przemoc? Nienawiść? To dobry chłopak, detektywie. W drzwiach do sypialni chłopca nie było ani zamka, ani haczyka. Wchodzimy. Sampson i ja wpadliśmy do sypialni z wyciągniętą bronią.

Pokój przypominał zwykłą norę nastolatka. Było tam tylko znacznie więcej sprzętu komputerowego i radiowego niż w innych pokojach, które widziałem. Szary mundur kadeta wisiał w otwartej szafie. Ktoś pociął go na strzępy! Sumnera Moore nie było w sypialni. Tego ranka nie spał przez dodatkowe pół godziny. Pokój był pusty. Na pogniecionej pościeli, tam, gdzie nie można jej było nie zauważyć, leżała wiadomość napisana na maszynie. Na kartce widniały tylko cztery słowa: „Nikogo już nie ma". - Co to ma znaczyć? - wymamrotał pułkownik Moore po przeczytaniu wiadomości. - Co się dzieje? Co się dzieje? Czy ktoś mógłby mi to wytłumaczyć? Co się tutaj stało? Chyba rozumiałem wiadomość od chłopca. To Sumner Moore był Nikim - tak się właśnie czuł. A teraz Nikogo już nie było. Obok kartki leżała druga część wiadomości dla tego, kto miał wejść do pokoju luko pierwszy. Sumner zostawił na łóżku bluzę Shanelle Green, której nie znaleźliśmy przy niej. Maleńka niebieska bluza była cała we krwi. Mordercą dzieci był trzynastoletni chłopak ze szkoły Truth. Był w stanie kompletnego szaleństwa. I błąkał się gdzieś po Waszyngtonie. Nikogo już nie było.

Rozdział 66 Morderca wlókł się wzdłuż Ulicy M, czytając „Washington Post" od deski do deski, aby się przekonać, czy jest już sławny. Żebrał cały ranek i uzbierał jakieś dziesięć dolarów. Życie jest wspaniałe!

Przed sobą trzymał otwartą gazetę i nie patrzył zupełnie, dokąd idzie. Ciągle wpadał na różnych kretynów. „Post" pełen był historii na temat tej cholernej pary, Jacka i Jill, a o nim nie pisali nic. Nawet najmniejszej notki, nawet słowa o tym, co zrobił. Gazety są beznadziejne. Kłamią w żywe oczy, ale każdy powinien im wierzyć, no nie? Nagle poczuł się bardzo źle. Było mu tak strasznie ciężko, że miał ochotę położyć się na chodniku i płakać. Nie powinien był zabijać tych małych dzieci i pewnie nie doszłoby do tego, gdyby nie przerwał przyjmowania leków. Ale od Depakotu czuł się ogłupiały. Nienawidził tego leku tak, jakby to była strychnina. Teraz jego przyszłość była kompletnie zrujnowana. Był stracony. Jego życie kończyło się, zanim jeszcze zdążyło się na dobre zacząć. Tkwił wśród tych nieprzyjaznych ulic, myśląc, że będzie musiał zostać tu na zawsze. Nikt jest tutaj. I nikt nie może Nikogo powstrzymać. Znowu przyszedł do Szkoły im. Sojourner Truth. Chodził do niej syn Alexa Crossa, a on był piekielnie wkurzony na Crossa. Ten cholerny detektyw miał go za nic, czy nie tak? Nie przyszedł nawet do Akademii Teddiego Roosevelta razem z Sampsonem. Ciągle go poniżał. Zbliżała się południowa przerwa i morderca postanowił pokręcić się w pobliżu, może nawet postać przy ogrodzeniu szkolnego dziedzińca, na którym znaleźli Shanelle Green. Tam, gdzie on przyniósł jej ciało. Może chciał skusić los. Sprawdzić, czy Bóg istnieje. Wszystko jedno. Rockandrollowa muzyka grała bez przerwy w jego czaszce. Kapele Nine Inch Nails, Green Day, Oasis. Słuchał „Black Hole Sun" i „Like

Suicide" zespołu Soundgarden. A potem „Chump" i „Basket Case" z albumu grupy Green Day, Dookie. Zdołał dojść do siebie, podźwignąć się znad krawędzi. Cholera, przez kilka minut o mało nie zbzikował. Zupełnie wypadł z obiegu. Jak długo to trwało?, zastanawiał się. Znowu stawał się zły. A może właśnie stawał się dobry? Może powinien łyknął trochę swego starego przyjaciela, Depakote. Sprawdzić, czy lek ściągnie go z powrotem w pobliże Systemu Słonecznego. Nagle spostrzegł tę czarną amazońską sukę. Szła w jego kierunku. Było już za późno, żeby wycofać się poza zasięg cyklonu. Od razu ją rozpoznał. Tę wszechpotężną dyrektorkę Szkoły im. Sojourner Truth. Widziała go, szła do niego. Do takiej cholernej gry mogła włożyć koszulkę z napisem bez obawy. Najpierw ty mnie bierzesz na cel - potem ją ciebie. A to na pewno ci się nie spodoba. Wierz mi. Krzyknęła do niego, a przynajmniej powiedziała coś podniesionym głosem. - Do jakiej szkoły chodzisz? Dlaczego teraz tam nie jesteś? Nie możesz tutaj stać - wołała, idąc ku niemu. Pieprz się, czarna suko. Pilnuj swoich spraw. Niech ci się wydaje, że rozmawiasz z byle kim. - Mówisz do mnie? - Słyszałeś mnie? Głuchy jesteś, czy co? Tutaj nie możesz sprzedawać swoich narkotyków, więc ruszaj stąd. No już. Po tej szkole nie możesz się kręcić. Ty, w tej wyświechtanej marynarce, mówię do ciebie! Ruszaj stąd, wynoś się.

- Odpieprz się, dobra? Pójdę, kiedy będę chciał. Podeszła do niego. Była wysoka. O wiele wyższa od niego. - Albo się stąd ruszysz, albo wpadłeś. Nie chcę, żebyś ściągał tutaj za sobą jakieś kłopoty. Lepiej się wynoś. Chyba słyszałeś, co powiedziałam. Do diabła z nią. Odszedł, nie chciał dawać jej satysfakcji. Kiedy znalazł się trochę dalej, zobaczył wszystkie szkolne dzieciaki wybiegające na dziedziniec otoczony wysokim ogrodzeniem, które było gównianą przeszkodą. Nic mnie nie powstrzyma, pomyślał. Szukał wzrokiem chłopaka Crossa. Obejrzał cały dziedziniec. Znalazł go. Całkiem, całkiem. Wysoki jak na swój wiek. Niby piękny, co? Cholernie ładniutki dzieciak. Na imię miał Damon. Dyrektorka szkoły ciągle jeszcze stała na dziedzińcu - patrzyła na niego, mierzyła go wzrokiem. Wołali na nią pani Johnson. Teraz mogła już się uważać za trupa. Przeszła do historii. Tak jak stara Sojourner Truth - była niewolnica, była abolicjonistka. Oni wszyscy są tacy sami, myślał zabójca odchodząc. Miał do roboty lepsze rzeczy niż krążenie wokół szkoły, nie zamierzał marnować swego cennego czasu. Był teraz wielką gwiazdą. Był ważny. Był kimś. Szczęście i radość. - Wierzysz w to - powiedział do Nikogo. Był to jeden z głosów w jego głowie. - Jeśli wierzysz, to jesteś bardziej szurnięty niż ja. Nie jestem szczęśliwy. Nie cieszę się z Niczego. Skręcił za róg i zobaczył policyjny wóz nadjeżdżający ulicą w kierunku szkoły. Musiał się stąd wynosić, ale zamierzał jeszcze wrócić.

Rozdział 67 Następnego popołudnia zebrałem wszystkie materiały i notatki na temat Jacka i Jill i znowu ruszyłem do Langley w Wirginii. Tym razem nie słuchałem w samochodzie żadnej muzyki. Towarzyszyło mi tylko miarowe szuranie opon po nawierzchni drogi. Jeanne Sterling chciała zobaczyć to, co dotychczas zrobiłem. Dzwoniła do mnie chyba z sześć razy. Obiecała odwzajemnić mi się. „Pokażesz mi, na co wpadłeś, a ja ci powiem, co ja wymyśliłam. Dobrze?" Dlaczego nie? Miało to sporo sensu. Asystentka o krótko obciętych włosach, kobieta mniej więcej dwudziestoletnia, zaprowadziła mnie do sali konferencyjnej na siódmym piętrze. Pokój wypełniało światło dnia. Był o niebo przyjemniejszy od mojej klitki w piwnicy Białego Domu. Czułem się jak mysz, która wyszła ze swojej dziury. I pomyślałem, że nikt z tajnych służb jeszcze się ze mną nie kontaktował w sprawie planu sprawdzenia potencjalnych wpływowych wrogów prezydenta. Zamierzałem ponownie zamieszać w tym garze po powrocie do Białego Domu. - We dnie, kiedy widoczność była dobra, mogliśmy oglądać pomnik Waszyngtona - powiedziała Jeanne Sterling, wchodząc za mną do sali. Teraz już się to nic zdarza. Czystość powietrza w Fairfax County pozostawia wiele do życzenia. Co słychać w aktach na temat naszych elitarnych morderców? Jaka jest twoja reakcja? Szok? Zaskoczenie? Nuda? Co o tym myślisz, Alex? Zaczynałem się już przyzwyczajać do sposobu, w jaki mówiła, szybko i dużo. Z łatwością potrafiłem wyobrazić ją sobie jako wykładowcę w instytucie prawa.

- Po pierwsze, myślę, że kilka tygodni potrwa analiza możliwości, iż jeden i, tych ludzi jest mordercą psychopatą. Czy też, że jeden z nich jest Jackiem - odparłem. - Zgadza się - przytaknęła. - Ale przypuśćmy, że musimy ograniczyć badania do dwudziestu czterech godzin fantastycznej zabawy, czyli mniej więcej do takiego czasu, jakim dysponujemy w rzeczywistości. Czy według ciebie są jacyś główni podejrzani? Na pewno coś masz, Alex. Przyznaj. Podniosłem w górę trzy palce. Jak na razie, miałem trzech. Uśmiechnęła się szeroko. Ja również. Trzeba było nauczyć się śmiać z szaleństwa, bo w przeciwnym razie powaliłoby nas i zepchnęło tak głęboko, że nigdy nie moglibyśmy wrócić na powierzchnię. - Dobrze. W porządku. Właśnie to chciałam usłyszeć. Pozwól, że zgadnę - powiedziała. - Jeffrey Daly, Howard Kamens, Kevin Hawkins. - Bardzo interesujące - stwierdziłem. - Może w końcu czegoś się domyślimy. Najlepiej zacznijmy od jednego nazwiska, które jest na mojej i twojej liście. Powiedz, co wiesz o Kevinie Hawkinsie.

Rozdział 68 Jeanne Sterling mówiła na temat Kevina Hawkinsa przez mniej więcej dwadzieścia minut. - Będziesz pewnie zadowolony, jeśli ci powiem, że mamy go już pod obserwacją - powiedziała, kiedy jechaliśmy szybką windą do garażu w piwnicach budynku, gdzie stały nasze samochody.

- Widzisz, wcale nie potrzebujecie mojej pomocy - stwierdziłem. Uskrzydlała mnie możliwość jakiegokolwiek postępu w śledztwie. Po raz pierwszy od wielu dni miałem optymistyczne myśli. - Ależ potrzebujemy, Alex. Nie sprowadziliśmy go, ponieważ nie mamy na niego nic konkretnego. Oprócz poważnych podejrzeń. No i, oczywiście, wielkiej potrzeby złapania kogoś. Nie powinniśmy o tym zapominać. Teraz ty też masz jakieś podejrzenia. - Jak na razie, to wszystko, co mam - przypomniałem jej. Podejrzenia. - Czasami to wystarczy, sam wiesz. Czasami musi wystarczyć. Zjechaliśmy do małego podziemnego garażu pod kompleksem budynków CIA w Langley. Stały tu głównie rodzinne samochody, takie jak taurus, ale było też parę sportowych wozów dla kierowców z wysokim poziomem testosteronu: mustangi, bimmery, vipery. Pasowały do ludzi, których widziałem na górze. - Chyba powinniśmy pojechać dwoma samochodami - zaproponowała Jeanne. Miało to sens. - Ja wrócę tutaj, jak skończymy, a ty będziesz mógł jechać prosto do Waszyngtonu. Hawkins mieszka w Silver Spring razem z siostrą. Jest teraz w domu. To mniej więcej pół godziny drogi stąd, może nawet nie tyle. - Chcesz go zdjąć od razu? - zapytałem. Takie miałem wrażenie, słuchając tego, co mówiła. - Uważam, że powinniśmy, a ty nie? Ściągniemy go, żeby chwilę pogadać, sam wiesz.

Podszedłem do mego wozu. Jeannie ruszyła w kierunku swego samochodu. - Człowiek, z którym mamy się zobaczyć, to profesjonalny zabójca zawołałem do niej. Odpowiedziała mi również głośno, jej głos odbijał się echem od konstrukcji z betonu i stali. - Z tego, co wiem, jest jednym z najlepszych, jakich mamy. Czy to nie zabawna myśl? - Ma alibi na którykolwiek dzień, kiedy Jack i Jill popełniali swoje zbrodnie? - Nic nam o tym nie wiadomo. Musimy sami go przepytać szczegółowo. Wsiedliśmy do samochodów i włączyliśmy silniki. Coraz częściej zauważałem, że pani inspektor nie należy do typu biurokratów; a już na pewno nie bała się ubrudzić swoich rąk. Ani moich. Mieliśmy spotkać kolejnego „ducha". Czy właśnie on jest Jackiem? Czy to mogło być aż tak łatwe? Ba, zdarzały się dziwniejsze rzeczy. Droga do domu siostry Hawkinsa w Silver Spring zabrała nam dokładnie trzydzieści minut. Domy w tej okolicy kosztowały więcej niż rzeczywiście były warte, ale nadal uważano, że mieszka tutaj tak zwana klasa średnia. Nie moja klasa średnia. Jeanne

zatrzymała

swoje

volvo

obok

czarnego

lincolna

zaparkowanego w pewnej odległości od domu Hawkinsów. Opuściła szybę po stronie pasażera i przez chwilę rozmawiała z dwoma agentami siedzącymi w czarnym samochodzie. Domyślałem się, że to jeden z

zespołów śledzących Hawkinsa. Inna możliwość była taka, że po prostu pytała o drogę do domu mordercy. Ta myśl wydała mi się śmieszna. Ostatnio miałem niewiele okazji do śmiechu. Nagle dostrzegłem mężczyznę wychodzącego z domu. Rozpoznałem w nim Kevina Hawkinsa, którego wcześniej widziałem na zdjęciach z jego akt. Nie miałem żadnych wątpliwości. Hawkins rozejrzał się po ulicy. Musiał nas zauważyć. Zaczął uciekać, a potem wskoczył na motor Harleya-Davidsona zaparkowany na podjeździe. Przez otwarte okno wozu krzyknąłem „Jeanne!", jednocześnie włączając silnik. Zacząłem ścigać ... Jacka?

Rozdział 69 Kevin Hawkins przejechał na motorze po pokrytym szronem trawniku oddzielającym dwa sąsiednie domy. Potem przemknął obok jeszcze kilku budynków, 7. których jeden miał na zewnątrz basen przykryty na zimę niebieskim brezentem. Pędziłem swoim porsche dokładnie za motocyklem Hawkinsa. Na szczęście przez kilka ostatnich dni mieliśmy mróz i ziemia była dość twarda. Zastanawiałem się, czy ktoś w mijanych przeze mnie domach zauważył motor i samochód pędzące przez ich podwórka. Motocykl gwałtownie skręcił w prawo, w kierunku drogi dojazdowej za ostatnim rzędem domów. Trzymałem się blisko za nim. Moim autem mocno rzucało. Potem z głośnym chrzęstem zawadziłem podwoziem o

wysoki krawężnik. Samochód z głuchym uderzeniem wylądował na chodniku, a ja uderzyłem głową w dach. W miarę jak zaczęliśmy zbliżać się do skrzyżowania ulic, volvo i lincoln dołączyły do pościgu. Kilkoro dzieci z okolicy grało nieopodal w piłkę, nie zważając na kiepską pogodę. Wszystkie naraz stanęły i z rozdziawionymi buziami gapiły się na prawdziwy policyjny pościg na podmiejskiej uliczce. Wyciągnąłem glocka i opuściłem szybę. Nie zamierzałem strzelić, dopóki on tego nie zrobi. Kevin Hawkins nie był na razie poszukiwany za żadne przestępstwo. Nie wydano nakazu aresztowania go. Dlaczego uciekał? Musiał czuć się winny w jakiejś sprawie. Hawkins pochylił harleya do kolejnego ostrego zakrętu i jeszcze przyspieszył. Pamiętałem, jak dawno temu jeździłem na szybkim motorze. Pamiętałem jego niesamowitą zwrotność. Fantastyczną szybkość. I to wrażenie, kiedy skóra zaczyna ciaśniej opinać czaszkę. Pamiętałem też Jezzie Flanagan i jej motocykl. Motor Hawkinsa jadąc po wyboistej drodze, wydawał z siebie głęboki, gardłowy ryk. Pędził jak rakieta. Starałem się jakoś dotrzymać mu kroku i jak na razie, szło mi całkiem nieźle. O dziwo, volvo i lincoln też nie pozostawały za bardzo w tyle. Pogoń była kompletnym szaleństwem - domy przedmieścia migały mi za oknami. Czy to Jack jest przed nami? Czy Hawkins jest Jackiem? Patrzyłem, jak Kevin Hawkins pochyla się nisko ponad drążkami motoru. Umiał jeździć. Co jeszcze umiał robić szkolony morderca?

Przyspieszył i wrzucił piątkę. Jechał już prawie sto trzydzieści na godzinę. Na podmiejskiej uliczce raz po raz stały znaki ograniczenia prędkości do pięćdziesięciu. Znowu pod górę - ruch uliczny! Zmora naszej egzystencji nagle stała się dla mnie najmilej widzianym i najwspanialszym widokiem. Korek uliczny! Na pasie, na który wjeżdżaliśmy, było już wiele samochodów i furgonetek. Na przeciwległym pasie stał jasnopomarańczowy szkolny minibus, powoli wypluwając z siebie dzieci, tak jak pewnie robił to codziennie mniej więcej o tej właśnie porze. Hawkins nie zwolnił ani trochę. Zaczął jechać wzdłuż samochodów stojących na drodze. Nie zwalniał. Domyślałem się, co chce zrobić. Zamierzał przejechać pomiędzy samochodami. Zacząłem hamować i głośno zakląłem. Wiedziałem, co mam robić. Zjechałem z jezdni i ruszyłem znowu na przełaj, przez trawniki. Jakaś kobieta w czarnej kurtce i dżinsach zaczęła coś do mnie krzyczeć z werandy i pogroziła mi łopatą do odśnieżania. Kierowałem się do punktu, gdzie główna droga schodziła serpentyną w dół, do ulicy, na której stałem kilka sekund wcześniej. Jeanne Sterling ruszyła za mną swoim volvo. Lincoln też dołączył do pościgu. Szaleństwo, chaos i zamęt w Silver Spring. Czy przed nami naprawdę jedzie Jack? Czy jesteśmy o krok od przyskrzynienia i mordercy sławnych ludzi? Miałem taką nadzieję.

Byliśmy bardzo blisko niego. Mniej niż sto metrów. Nie spuszczałem wzroku z pędzącego, podskakującego motoru. Nagle runął w dół! Motor wpadł w poślizg, wysyłając w górę snop jaskrawo pomarańczowych i białych iskier odbijających się od czerni nawierzchni. Kilkoro dzieci jeszcze przechodziło szeregiem pomiędzy autobusem a zatrzymanymi samochodami. Hawkins gwałtownie szarpnął motocyklem, żeby uniknąć zderzenia z dziećmi. Skręcił, żeby nie stuknąć w dzieci! Hawkins leżał na drodze. Czy ten człowiek przed nami naprawdę jest Jackiem? Jeżeli nie, to kim, na Boga, jest? Wysiadłem z wozu, trzymając w dłoni glocka. Jak szalony biegłem na miejsce wypadku. Ślizgałem się po lodzie i śniegu, ale nie zamierzałem zwolnić. Jeanne Sterling i jej dwaj agenci również wysiedli z samochodów, ale nie radzili sobie zbyt dobrze w śniegowej brei. Traciłem swoją osłonę. Kevin Hawkins zdołał się podnieść. Obejrzał się za siebie. Zobaczył, że idziemy w jego stronę. Wszyscy z wyciągniętą bronią. On też miał broń na wierzchu, ale nie strzelił. Był zaledwie parę kroków od autobusu i dzieci. Zostawił je i podbiegł do czarnego camaro stojącego na czele zatrzymanego sznura pojazdów. Co, u diabła, chce zrobić? Widziałem, jak krzyczy coś przez szybę do kierowcy sportowego wozu. Potem bam!, strzelił w otwarte okno. Szarpnięciem otworzył drzwi samochodu i ciało kierowcy wypadło na ulicę.

Jezu Chryste, zabił kierowcę! Ot tak. Widziałem to, ale nie wierzyłem. Płatny morderca odjechał camaro. Zabił człowieka, żeby zdobyć samochód. Ale także o mało sam nie zginął, starając się nie potrącić niewinnych dzieci. Żadnych zasad ... A może raczej według własnych zasad. Zatrzymałem się i stałem tak bezradnie pośrodku ulicy w Silver Spring. Czy byliśmy blisko schwytania Jacka? Czy mało brakowało, a wszystko byłoby skończone?

Rozdział 70 Nana Mama jeszcze nie spała, kiedy wróciłem do domu około jedenastej trzydzieści w nocy. Był z nią Sampson. Zorientowałem się, że czekali na mnie. Przypływ adrenaliny natychmiast mnie obudził. Oboje wyglądali znacznie gorzej niż ja po tak długim i trudnym dniu. Coś się stało. Coś bardzo złego stało się w naszym domu. Czułem to. Sampson i Nana nie należeli do tych, którzy lubili wizyty w celach towarzyskich po godzinie jedenastej wieczorem. - Co się dzieje? Co się stało? - zapytałem, wchodząc przez kuchenne drzwi. Miałem wrażenie, że mój żołądek leci w przepaść. Nana i Sampson siedzieli przy małym stole w części jadalnej. Rozmawiali o czymś po cichu. - O co chodzi? - zapytałem raz jeszcze. - Co się, do diabła, dzieje? - Ktoś dzwonił dziś przez cały wieczór, Alex. A kiedy podnosiłam słuchawkę, rozłączał się - odpowiedziała babcia.

Usiadłem przy stole razem z nią i Sampsonem. - Dlaczego nie zadzwoniliście do mnie od razu? - spytałem stanowczo, ale spokojnie. - Znacie przecież numer mojego pagera. Właśnie po to go mam, Nana. - Zadzwoniłam do Johna - odpowiedziała Nana. - Wiedziałam, że ty jesteś zajęty ochranianiem prezydenta i jego rodziny. Zignorowałem jej zwykłą uszczypliwość. To nie była pora na ironiczne uwagi ani na kłótnie. - Czy ten, kto dzwonił, powiedział cokolwiek? Czy rozmawiałaś z nim? - Nie. Między ósmą trzydzieści a dziesiątą było dwanaście telefonów. Od tamtej pory już nic. W słuchawce słyszałam tylko czyjś oddech, Alex. Miałam ochotę użyć gwizdka. Nana zawsze miała srebrny sędziowski gwizdek w pobliżu telefonu. To był jej sposób na wulgarnych rozmówców. Tym razem żałowałem, że nie zagwizdała. - Idę teraz spać - powiedziała Nana, wzdychając cicho, prawie niedosłyszalnie. Po raz pierwszy wyglądała na tyle lat, ile miała. - Skoro już jesteście tu obaj. Z wysiłkiem wstała ze skrzypiącego kuchennego krzesła. Najpierw podeszła do Sampsona. Pochyliła się nieznacznie i pocałowała go w policzek. - Dobranoc, Nana - szepnął. - Nie masz się o co martwić. Wszystkim się zajmiemy, od razu.

- John, John - upomniała go Nana - jest mnóstwo rzeczy, którymi trzeba się martwić, i oboje o tym wiemy, prawda? Potem podeszła do mnie. - Dobranoc, Alex - powiedziała, całując mnie w policzek. - Cieszę się, że już jesteś w domu. Ten morderca nawiedzający naszą okolicę niepokoi mnie. To bardzo źle. Bardzo źle. Proszę, zaufaj tym razem moim przeczuciom. Na kilka sekund przytuliłem się do jej kruchego ciała. Poczułem, jak narasta we mnie gniew. Trzymałem ją mocno, myśląc, jak okropne było to, o czym mówiła, wcielone zło, które przychodziło za mną do domu. Nikt przy zdrowych zmysłach nie prześladuje rodziny gliniarza. Ale ja przecież wiedziałem, że zabójca nie jest przy zdrowych zmysłach. - Dobranoc, Nana. Dziękuję, że jesteś tutaj z nami - szepnąłem w jej pomarszczony policzek pachnący liliowym talkiem. - Słyszałem, co powiedziałaś i zgadzam się z tobą. Kiedy wyszła z pokoju, Sampson pokręcił głową, a potem uśmiechnął się. - Twarda jak zawsze - rzekł. - Ona naprawdę należy do innego gatunku. Ale i tak ją kocham. Kocham twoją babcię. - Ja też. Zazwyczaj. Patrzyłem w górę, na lampę pod sufitem. Starałem się skupić na czymś, co mogłem zrozumieć - na elektryczności, lampach, metalu. Nikt tak naprawdę nie mógł zrozumieć maniakalnego mordercy. Oni wszyscy przypominali przybyszów z innych planet - dosłownie.

Po raz pierwszy w życiu brakowało mi słów. Czułem się zagrożony i jednocześnie niesamowicie wściekły. Bałem się o moją rodzinę. Może te telefony nic nie znaczyły, ale nie wiedziałem tego na pewno. Wyjąłem dwa piwa z lodówki, otworzyłem je i jedno podałem Sampsonowi. I tak musiałem z nim pogadać. Przez cały dzień nie miałem ani chwili wolnego czasu. - Ona się boi o dzieci. Dlatego tak się jeży i wystawia pazury powiedział Sampson, po czym wypił łyk piwa. - I to ostre pazury. - Wreszcie zdobyłem się na blady uśmiech, pomimo naprawdę trudnej sytuacji i ogromnego zmęczenia. Przez długą chwilę wsłuchiwaliśmy się w ciszę starego domu przy Piątej Alei. Przerwało ją znajome głuche brzęczenie w rurach centralnego ogrzewania. Obaj jednocześnie podnieśliśmy butelki do ust. Teraz już nikt nie dzwonił. Może gwizdek Nany nie był takim złym pomysłem. - Co słychać u ciebie i całej reszty gwiazd? Jak idą poszukiwania chłopaka Moore'ów? - spytałem Sampsona. - Coś dziś znaleźliście? Może któryś z zespołu ma coś nowego? Wiem, że trudno prowadzić tu śledztwo. Za mało ludzi. Sampson wzruszył szerokimi ramionami i poprawił się na krześle. Jego wzrok stał się twardy i zimny. - Znaleźliśmy ślady przyborów do makijażu w jego pokoju. Może przebierał się i charakteryzował, aby odegrać starca. Znajdziemy go, Alex. Sądzisz, że to właśnie on dzwonił tu dziś wieczorem? Rozłożyłem ręce, a potem skinąłem głową.

- To by miało sens. Na pewno chce skierować uwagę innych na siebie, pragnie, by uważano go za ważnego, John. Może myśli, że Jack i Jill zabierają uwagę należną jemu, usuwają go w cień, kradną mu główną rolę w przedstawieniu. Może wie, że pracuję nad ich sprawą, i dlatego jest na mnie zły. - Będziemy musieli o to zapytać naszego młodego kadeta - powiedział Sampson. Uśmiechnął się tak, jak to miał w zwyczaju, trochę złośliwie, najwspanialej i zarazem najstraszniej jak potrafił. - Szkoda, że ja nie jestem taki sławny jak ty, kochasiu. Żadne świry nie dzwonią do mnie w nocy. Nie zostawiają mi miłosnych liścików w domu. Nic z tych rzeczy. - Chyba by nie śmieli - stwierdziłem. - Nikt nie jest aż tak szalony. Nawet ten morderca dzieci. Obaj roześmieliśmy się trochę za głośno. Śmiech był najlepszą i jedyną obroną podczas naprawdę ciężkich dochodzeń w sprawach o morderstwo. Może to Jack i Jill zadzwonili do mnie do domu. Albo Kevin Hawkins. A może nawet Gary Soneji, który ciągle jeszcze był na wolności i czekał, aż będzie mógł wyrównać ze mną porachunki. - Technicy zjawią się tutaj z samego rana. Założą ci jakiś genialny podsłuch na telefonie. Przyślemy też jednego z detektywów. Zostanie aż do czasu, kiedy znajdziemy tego chłopca wędrowniczka. Rozmawiałem z Rakeemem Powellem. Powiedział, że chętnie tu posiedzi. - To dobrze. - Kiwnąłem głową. - Dzięki, że przyszedłeś i pobyłeś tutaj z Naną. Sprawy przybrały gorszy obrót. Teraz grozili mi w moim własnym domu, grozili mojej rodzinie. Świry podchodziły mi pod same drzwi.

Nie mogłem zasnąć po wyjściu Sampsona. Nie miałem ochoty grać na pianinie. Nie było we mnie muzyki. Nie śmiałem też zadzwonić do Christine Johnson. Poszedłem na górę i zajrzałem do dzieci. Kotka Rosie szła za mną, ziewając i przeciągając się. Patrzyłem na moje maluchy, tak jak kiedyś Jannie obserwowała mnie śpiącego pewnego ranka. Bałem się o moje dzieci. Zasnąłem w końcu około trzeciej nad ranem. Nie było już więcej telefonów, dzięki Bogu. Spałem na werandzie z glockiem na kolanach. Dom, rodzinny dom.

Rozdział 71 Z samego rana obudziły mnie piski i krzyki dzieci. Ich głośny śmiech podniósł mnie na duchu, ale jednocześnie poczułem, że ogarnia mnie przygnębienie. Od razu przypomniałem sobie sytuację, w jakiej byliśmy: Na naszym progu czyhają potwory. Wiedzą, gdzie mieszkamy. Teraz nie było żadnych zasad. Nikt, nawet moja rodzina nie była już bezpieczna. Leżąc na starej sofie na werandzie, przez chwilę albo dwie myślałem o chłopaku Moore'ów. Dziwne, ale nic w jego przeszłości nie pasowało do dwóch morderstw. Po prostu nie mogłem znaleźć ciągłości zdarzeń. Zastanawiałem się nad potworną myślą o trzynastolatku, który popełnia dwa morderstwa. Miałem wiele danych na ten temat we własnej pamięci. Mgliście pamiętałem ze szkoły Przygody Lafcadia Andre Gide'a. Główny bohater wypchnął obcego człowieka z pociągu tylko po te, aby udowodnić, że żyje.

Spojrzałem na przenośny budzik stojący przy mojej głowie. Było dziesięć po siódmej. Czułem zapach mocnej kawy parzonej przez Nanę, wypełniający cały dom. Mimo braku postępów w obu sprawach nie poddawałem się rezygnacji. Kiedyś usłyszałem słowa, które zachowałem sobie w pamięci na takie właśnie okazje. Klęską nie jest upadek na dno... jest nią pozostanie na dnie. Wstałem, poszedłem do swego pokoju, wziąłem prysznic, włożyłem świeże ubranie i głośno zbiegłem po schodach w dół. Nie zamierzałem zostać na dnie. Moich dwoje kochanych Marsjan biegało w kółko po kuchni, grając w jakąś grę z dodawaniem. O siódmej rano. Otworzyłem usta, naśladując bezgłośne wołanie z obrazu Edwarda Muncha Krzyk. Jannie roześmiała się. Damon przedstawił swoją interpretację krzyku. Oboje cieszyli się na mój widok. Nadal byliśmy najlepszymi kumplami, najlepszymi przyjaciółmi. Ktoś dzwonił do naszego domu zeszłej nocy. Sumner Moore? Kevin Hawkins? - Dzień dobry, Nana - powiedziałem, nalewając sobie kubek parującej kawy z dzbanka. Kawa smakowała jeszcze cudowniej, niż pachniała. Nana potrafiła gotować. Umiała też mówić, myśleć, oświecać i irytować. - Dzień dobry, Alex - odparła, jakby zeszłej nocy nic się nie stało. Była twarda jak żelazo. Nie chciała denerwować dzieci, nie chciała ich przestraszyć. Ja też nie.

- Ktoś wpadnie dzisiaj sprawdzić nasz telefon. - Powiedziałem jej, co ustaliliśmy wczoraj w nocy z Sampsonem. - Przyślą tu kogoś na kilka dni. Detektywa. Prawdopodobnie przyjdzie Rakeem Powell. Znasz Rakeema. Nanie zupełnie nie podobało się to, co mówiłem. - Oczywiście, że znam Rakeema. Uczyłam go przecież w szkole. Rakeem nie ma tu nic do roboty. To nasz dom, Alex. To straszne. Nie mogę znieść myśli... że to się dzieje tutaj. - Co się stało z naszym telefonem? - dopytywała się Jannie. - Działa - odpowiedziałem.

Rozdział 72 Oba dochodzenia zaczynały się splątać w jeden bezlitosny koszmar. Czasem miałem wrażenie, że nie mogę złapać oddechu. Mój żołądek był ciągle ściśnięty i tak chyba miało już pozostać przez cały czas trwania śledztwa. Sytuacja wyglądała jak wyjęta ż powieści Kafki. Cała policja zaczynała mieć jej dość. Nikt nie pamiętał podobnej sprawy. Postanowiłem, że Damon posiedzi przez parę dni w domu razem z Nattą i detektywem Rakeemem Powellem. Tak na wszelki wypadek. Miałem nadzieję, że trzynastoletni Sumner Moore wkrótce zostanie odnaleziony i połowa potwornej historii zakończy się. Cały czas nie przestałem podejrzewać, że Sumner Moore albo chce zostać złapany, albo da się niedługo złapać. Wskazywała na to nieostrożność w przypadkach obu morderstw. Miałem nadzieję, że nie zdąży zabić kolejnego dziecka, zanim go znajdziemy.

Zastanawiałem się, czy nie przenieść Nany i dzieci do jednej z moich ciotek, ale wolałem z tym jeszcze zaczekać. Rakeem Powell miał zostać z nimi w domu. To była wystarczająca zmiana w ich życiu. Przynajmniej na razie. Poza tym, byłem prawie pewien, że Nana nie przeniosłaby się do jednej ze swoich sióstr bez wielkiej bitwy i ofiar. Piąta Ulica była jej domem. Wolałaby raczej walczyć, niż przenieść się gdzie indziej. I od Czasu do czasu walczyła. Wcześnie rano pojechałem do Białego Domu. Usiadłem w biurze w podziemiach z kubkiem kawy i półmetrową stertą posortowanych dokumentów do przestudiowania. Istniały dosłownie setki raportów CIA oraz wewnętrznych dokumentów na temat Kevina Hawkinsa i innych „duchów". Po dziewiątej spotkałem się z Donem Hamermanem, prokuratorem Jamesem Dowdem i Jayem Grayerem. Zajęliśmy ozdobną salę konferencyjną, mieszczącą się niedaleko od Owalnego Gabinetu w zachodnim skrzydle. Pamiętałem, że Biały Dom zbudowano pierwotnie w celu onieśmielania gości, zwłaszcza zagranicznych dygnitarzy. Ciągle jeszcze

miał

podobne

oddziaływanie,

zwłaszcza

w

obecnych

okolicznościach. „Amerykańska posiadłość" była ogromna, a każde pomieszczenie wyglądało formalnie i imponująco. Hamerman był zaskakująco opanowany podczas spotkania. - Zrobiłeś spore wrażenie na prezydencie - powiedział. - Udało ci się go przekonać.

- I co się teraz dzieje? - spytałem. - Jakie działania podejmujemy? Oczywiście, chciałbym pomóc. - Wszczęliśmy wyjątkowo delikatne dochodzenie - odparł - Będzie je prowadzić FBI. - Hamerman rozejrzał się po sali, tak jakby szukał potwierdzenia swej władzy. - Tylko tyle chciałeś mi powiedzieć? - spytałem go po kilku sekundach ciszy. - Jak na razie. Ty wszystko rozpocząłeś. To już wiele. Tu naprawdę chodzi o wielką sprawę. - Owszem, to wielka sprawa - powiedziałem. - Do cholery, mówimy przecież o śledztwie w sprawie morderstw. O śledztwie prowadzonym w Białym Domu! Wstałem od stołu i wróciłem do mego biura. Miałem sporo pracy. Starałem się nie zapominać, że należę do „zespołu". Hamerman wetknął głowę do mego pokoju mniej więcej o jedenastej trzydzieści. Jego oczy były bardziej czujne niż zazwyczaj. Myślałem, że może zmienił zdanie co do najnowszego dochodzenia - a może ktoś kazał mu je zmienić. Wydawał się zupełnie inny niż zwykle. - Prezydent chce nas natychmiast zobaczyć - oznajmił.

Rozdział 73 Prezydent Byrnes osobiście powitał członków grupy kryzysowej, kiedy weszliśmy do Owalnego Gabinetu, który był naprawdę owalny.

- Dziękuję wam za przybycie. Witajcie, Jay, Ann, Jeanne, Alex. Wiem, jak bardzo jesteście zajęci i w jakim ogromnym stresie pracujecie powiedział, patrząc, jak zajmujemy miejsca. Zebrał się cały zespół, ale to prezydent wyraźnie dominował nad wszystkimi podczas tego nie planowanego spotkania. Miał na sobie granatowy garnitur. Jego rudawobrązowe włosy były świeżo ułożone. Zastanawiałem się, czy był u fryzjera dziś rano, a jeżeli tak, to jak znajdował na to wszystko czas? . Co się znowu wydarzyło? Czy Jack i Jill ponownie skontaktowali się z Białym Domem? Spojrzałem na Jeanne Sterling. Wzruszyła ramionami i uniosła brwi. Ona też nie wiedziała, o co chodzi. Nikt nie miał pojęcia, jakie były zamiary prezydenta, nawet Hamerman. Kiedy wszyscy usiedli, prezydent Byrnes zaczął mówić. Stał dokładnie przed dwiema flagami, armii i sił powietrznych. Kontrolował swoje emocje, co było niezłym wyczynem. - Harry Truman mawiał, że jeżeli chce się mieć przyjaciela w Waszyngtonie, to najlepiej kupić sobie psa. Chyba doświadczyłem dokładnie tego, co skłoniło go do takiego żartu. Jestem niemal pewien, że tego doświadczyłem. Prezydent był wyjątkowo dobrym mówcą. Wiedziałem to już na podstawie

jego

przemówień

w

Kongresie

oraz

wypowiedzi

transmitowanych przez telewizję - jego wersji debat i pogawędek. Bez wątpienia potrafił wykorzystać swój oratorski talent również wobec mniejszego grona słuchaczy, nawet tak trudnych i cynicznych jak my.

- Ta funkcja potrafi naprawdę dać się we znaki. Ten, kto wymyślił powiedzenie „Jeśli mnie wezmą do armii, nie będę biegał, jeżeli mnie wybiorą, nie będę służył", miał słuszność. Możecie mi wierzyć. Prezydent uśmiechnął się. Miał ten niezwykły dar, który sprawiał, że wszystko, co mówił, wydawało się bardzo osobiste. Zastanawiałem się, czy to zaplanował. Jaka część tego, co robił, była wspaniale wyreżyserowaną rolą? Intensywnie niebieskie oczy prezydenta patrzyły na wszystkich po kolei, zatrzymując się przez chwilę na każdej twarzy. Wyglądało to tak, jakby nas oceniał, ale co ważniejsze, porozumiewał się z każdym z osobna. - Bardzo długo zastanawiałem się nad obecną niefortunną sytuacją. Sally i ja omawialiśmy ją u siebie, na górze, do późna w nocy, przez kilka kolejnych wieczorów. Prawdę mówiąc, rozmyślałem o Jacku i o Jill za dużo. Przez ostatnich kilka dni ten nieszczęsny cyrk z trzema arenami stał się głównym obiektem działań i główną przeszkodą w funkcjonowaniu naszej władzy wykonawczej . Z tego powodu przerwane zostały spotkania gabinetu. Plany każdego z nas bardzo ucierpiały z powodu tej sprawy. Taka sytuacja nie może trwać. Jest zła dla kraju, dla naszych ludzi, dla psychicznego zdrowia każdego z nas, włączając w to mnie i Sally. Przez nią reszta świata może myśleć, że nasz kraj jest słaby i niestabilny. Para szaleńców nie może paraliżować pracy rządu Stanów Zjednoczonych. Nie możemy na to pozwolić. Po długim namyśle podjąłem trudną decyzję, którą, jak sądzę, powinienem był podjąć. Chcę

wam ją zakomunikować dzisiaj, ponieważ wpłynie ona na was tak samo, jak na Sally i na mnie. Prezydent Byrnes obiegł wzrokiem całą salę. Jeszcze nie wiedziałem, do czego zmierza, ale sam proces był według mnie fascynujący. Prezydent prowadził nas o krok dalej, a potem sprawdzał, czy wszyscy za nim nadążają. Bez wątpienia zamierzał wydać nam polecenie, ale robił to w taki sposób, jakby przez cały czas poszukiwał naszej zgody i zrozumienia. - Biały Dom musi powrócić do swych normalnych planów zajęć. Musimy to zrobić. Stany Zjednoczone nie mogą być zakładnikiem rzeczywistych czy wyimaginowanych niebezpieczeństw i gróźb. Taką podjąłem decyzję. Wejdzie ona w życie z końcem dzisiejszego dnia. Musimy ruszyć z miejsca, pchnąć do przodu nasze programy. Zamilkł na chwilę. W gabinecie powstało nagłe poruszenie. Ann Roper jęknęła głośno. Don Hamerman opuścił głowę bardzo nisko, prawie na kolana. Ja nie spuszczałem wzroku z prezydenta. - W pełni rozumiem, że wasze zadanie stanie się przez to o wiele trudniejsze - podjął. - Bo jak, do diabła, macie mnie ochraniać, jeżeli nie będę z wami współpracował i nie będę się stosował do waszych zaleceń? Niestety, nie mogę tego dłużej robić. Nie, jeżeli jest to równoznaczne z obwieszczeniem

światu,

iż

para

psychopatów może

kompletnie

sparaliżować nasz rząd. A to się teraz dzieje. Właśnie to. Od jutra wracam do swoich zwykłych zajęć. I nie będzie żadnych dyskusji na ten temat. Przykro mi, Don, - Spojrzał na szefa swego personelu. - Postanowiłem również, że udam się w zaplanowaną wcześniej podróż do Nowego Jorku we wtorek.

Jeszcze raz was przepraszam, Don, Jay. Życzę nam wszystkim wszystkiego najlepszego w wykonywaniu wyznaczonych nam zadań. Wy zajmijcie się swoją pracą, a ja postaram się wykonywać swoją. Nie będziemy żałować absolutnie niczego, niezależnie od tego, co się stanie. Czy to zrozumiałe? - Tak jest. - Wszyscy w gabinecie pokiwali głowami na znak, że rozumieją. Wszystkie oczy były utkwione w prezydencie, również moje. Prezydent Byrnes robił ogromne wrażenie. Nie będziemy żałować absolutnie niczego, powtórzyłem w myślach jego słowa. Byłem pewien, że zapamiętam je do końca życia, niezależnie od tego, jaką przyszłość gotowali nam Jack i Jill. Thomas Byrnes właśnie stanął nad krawędzią przepaści, naprawdę wielkiej przepaści. Prezydent powierzył nam swoje życie. - A tak przy okazji, Don - powiedział jeszcze do Hamermana. Poproś, żeby któryś z twoich ludzi wyskoczył i kupił mi psa. Myślę, że bardzo by mi się przydał przyjaciel. Wszyscy roześmieliśmy się, choć wcale nie było nam do śmiechu.

Rozdział 74 Tej

nocy w

Waszyngtonie spadły trzy centymetry śniegu.

Temperatura obniżyła się do kilkunastu stopni poniżej zera. Morderca dzieci ze szkoły Truth obudził się przerażony. Czuł się bardzo samotny. Miał wrażenie, że jest w pułapce. Było mu smutno. Żadnej radości. Żadnego szczęścia.

Jego skóra pokryta była zimnym potem, który wydawał mu się obrzydliwy. Pamiętał swój sen. Mordował w nim ludzi, a potem zakopywał ich ciała pod paleniskiem z polnych kamieni na farmie swego dziadka w Leesburgu. Od lat miał ten sam sen, śnił mu się, odkąd pamiętał, odkąd był jeszcze małym dzieckiem. Ale czy to był tylko sen, czy rzeczywiście popełnił te przerażające zbrodnie? - zastanawiał się, otwierając oczy. Starał się skupić wzrok na rzeczach wokół niego. Gdzie ja, do diabła, jestem? Potem sobie przypomniał, dokąd przyszedł na noc. Co za niesamowita historia! Wpadł na taki świetny pomysł. Piosenka, jego piosenka, szumiała mu w głowie: Jestem przegrany, mała. Może mnie zabijesz? Znalazł sobie cholernie dobrą kryjówkę. A może raczej była to głupota i nieostrożność. Albo cholernie dobra, albo cholernie głupia. Było mu wszystko jedno. Był we własnym domu, na drugim piętrze. Powtarzał sobie w myślach, że na razie jest „bezpieczny i zdrowy". Podobała mu się ta myśl. Miał całkowitą kontrolę nad sytuacją. Takie było jego powołanie. Mógł być równie wielki, jak Jack i Jill. A co tam, mógł być nawet większy i lepszy niż ci cholerni pomyleńcy. Wiedział, że mógł. Mógł skopać tyłki Jacka i Jill. Ręką starał się wymacać swój nieodłączny plecak. Gdzie, do diabła, są jego rzeczy?... W porządku. Są. Wszystko jest super. Poszperał w plecaku - znalazł latarkę. Włączył ją. - Niech się stanie jasność - szepnął.

Auu, no i jak tam, fani - rzeczywiście jest na strychu swego domu. To nie był tylko sen. Naprawdę był mordercą dzieci. Skierował jasny strumień światła na zegarek. Dostał go na dwunaste urodziny. Był podobny do tych skomplikowanych czasomierzy, jakie mieli piloci. Może pójść do szkoły lotniczej, gdy ta kotłowanina się skończy. Mógł się nauczyć pilotować F-16. Na jego fantastycznym zegarku była 4.00. Na pewno 4.00. - Godzina wilkołaka - szepnął do siebie. Czas zejść ze strychu. Czas podjąć przerwane dzieło zaznaczania swego miejsca na ziemi. Miało się wydarzyć coś niezwykłego. Morderstwa doskonałe. Tak, właśnie tak.

Rozdział 75 Bardzo powoli opuszczał ciężkie składane schody na pierwsze piętro domu. Jego domu. Gdyby jego przybrani rodzice akurat wstali do toalety, miałaby wielki problem. Byłaby to wielka niespodzianka dla nich. Poważny skręt kiszek u wszystkich zamieszanych w sprawę. Miał niewielkie kłopoty z oddychaniem. Nie było mu łatwo. Musiał oprzeć ciężkie, nieporęczne schody na podłodze i musiał zrobić to cicho. Niestety, stopnie lekko stuknęły. - Cholera, ty beznadziejny palancie - wyszeptał. Ciągle jeszcze nie mógł złapać oddechu. Jego ciało pokryła warstwa potu, tak jak konia podczas porannego rozruchu. Widział to na farmie

swoich dziadków. Nigdy tego nie zapomniał: koński pot na jego oczach zamieniał się w pianę. - Tchórz - szepnął, szydząc z własnego strachu. - Tchórzliwy pędrak. Największa miernota pod słońcem. Przegrany. Znowu motyw z jego piosenki. Starał się opanować paraliżującą nerwowość. Oddychał powoli i głęboko, stojąc u szczytu schodów. Wszystko było takie świrnięte. Dokładnie pochrzanione. W końcu zaczął schodzić po chwiejących się drewnianych stopniach, na chwiejących się drewnianych nogach, które były sztywne jak szczudła. Starał się iść jak najostrożniej i jak najciszej. Poczuł się trochę lepiej, kiedy stanął na podłodze. Na palcach przeszedł korytarzem do drzwi głównej sypialni. Otworzył je i od razu poczuł powiew mroźnego powietrza. Jego przybrany ojciec zawsze zostawiał otwarte okno, nawet w grudniu, nawet kiedy padał pieprzony śnieg. Zawsze. To arktyczne powietrze pewnie sprawiało, że nie rosły mu jego srebrnoblond włosy. Oszczędzał na fryzjerze. Co za beznadziejny palant. - Czy pieprzysz ją, gdy jest tak zimno i ciemno? - szepnął prawie bezgłośnie. Na pewno tak było. Podszedł do wielkiego łóżka. Stał przy ołtarzu ich miłości, przy ich świętym tronie... Ile razy wyobrażał sobie tę chwilę? Dokładnie ten moment. Ile innych dzieciaków wyobrażało sobie dokładnie taką samą scenę tysiące, tysiące razy? Ale one nic nie robiły, żeby to zmienić. Przegrani! Świat był pełen takich jak oni.

Był na skraju najgorszego ataku szału, naprawdę strasznego. Włoski na jego karku podniosły się w oczekiwaniu. Napięcie. To właśnie teraz czuł. Wszystko w sypialni stało się czerwone i zamglone. Prawie tak, jakby patrzył na pokój przez noktowizor. Był... o ... krok ... od ... eksplozji. Czuł ...jak ... rozpada ... się ... na ... miliard ... kawałeczków. Nagle krzyknął najgłośniej jak potrafił. - Wstawajcie i wąchajcie pieprzoną kawę! Zaczął szlochać. Nie miał pojęcia, dlaczego. Nie pamiętał, żeby tak płakał, odkąd przestał być małym dzieckiem, naprawdę małym. W piersi bolało go coś tak, jakby ktoś mocno uderzył. Na przykład osiemnastocalowym kijem do baseballa. Wiedział, że zaczyna się rozklejać. Pan Słabeusz wracał. Był skruszony. Zawsze trzy razy zastanawiał się nad każdym posunięciem, zarówno przed nim, jak i po nim. - Bam - krzyknął na cały głos. - Bam - powtórzył. - Bam. - Bam. - Bam. - Bam. - Bam. - Bam. - Bam. - Bam.

- Bam. - Bam. Przy każdym rozdzierającym krzyku pociągał za spust smitha & wessona. Wysyłał kolejną 9mm kulę w dwie śpiące postacie. Dwanaście strzałów, jeżeli dobrze policzył, a zwykle wszystko liczył bez błędu. Dwanaście strzałów, tyle samo dostali Jose i Kitty Mendez. Przydało mi się w końcu szkolenie w Akademii Roosevelta pomyślał. Jego nauczyciele mieli rację. Pułkownik Wilson ze szkoły byłby dumny z jego strzelania - ale chyba jeszcze większe wrażenie zrobiłaby na nim pewność decyzji, bardzo prosty i jasny plan oraz niezwykła odwaga, jaką się wykazał. Jego przybrani rodzice zostali unicestwieni, całkowicie pokonani, niemal rozniesieni siłą jego strzałów. On nie czuł nic - może poza dumą ze swej doskonałej roboty. Nikt był tutaj. Nikt to zrobił. Napisał to ich krwią. Potem wybiegł na zewnątrz, żeby pobawić się w śniegu. Rozsmarował krew po całym ogrodzie, wszędzie. Mógł, wiedział to. Mógł robić wszystko, co tylko chciał. Nie było osoby, która zdołałaby powstrzymać Nikogo.

Rozdział 76 Znaleziono jeszcze jedno zamordowane dziecko. Chłopca. Niecałą godzinę temu. John Sampson dowiedział się o tym około siódmej wieczorem. Nie mógł w to uwierzyć. Nie mógł, nie chciał przyjąć do

wiadomości tego, co przed chwilą usłyszał. Był piątek, trzynastego. Czy morderca celowo wybrał taką datę? Kolejne dziecko zamordowane w parku Garfield. Przynajmniej tam pozostawiono ciało. Sampson bardzo chciał złapać Sumnera Moore i to jak najszybciej. Zatrzymał samochód przy Szóstej Alei. Resztę drogi przez opuszczony park pokonał pieszo. Jest coraz gorzej, myślał idąc w kierunku czerwonych i żółtych świateł mrugających przed nim. - Detektyw Sampson, proszę mnie przepuścić - powiedział, torując sobie drogę przez krąg ludzi w policyjnych mundurach. Jeden

z

mundurowych

trzymał

na

smyczy

szarobiałego,

szczekającego kundla. Był to dziwny element w dziwnej scenerii. Sampson zwrócił się do patrolowego: - Co jest z tym psem? Czyj to pies? - Pies znalazł ciało ofiary. Właścicielka wyszła z nim po pracy na spacer i spuściła go ze smyczy, żeby sobie pobiegał. Ktoś przykrył martwe dziecko gałęziami. Niczym więcej. Tak jakby chciał, żeby je znaleziono. Sampson skinął głową a potem podszedł do ciała. Ofiara była wyraźnie starsza niż Vernon Wheatley czy Shanelle Green. Sumner Moore wyrósł z mordowania bardzo małych dzieci. Ten świrnięty wampir rozszalał się na całego. Policyjny fotograf robił zdjęcia zwłok. Flesz aparatu błyskał raz po raz, rozświetlając śniegową pierzynę pokrywającą park. Usta i nos chłopca zaklejono srebrną taśmą izolacyjną. Sampson wziął głęboki oddech i przykucnął obok lekarza sądowego, kobiety, którą znał. Nazywała się Esther Lee.

- Jak sądzisz, od jak dawna nie żyje? - spytał. - Trudno powiedzieć. Jakieś trzydzieści sześć godzin. Rozkład ciała przebiega wolniej w takiej temperaturze. Więcej będę mogła powiedzieć po autopsji. Chłopak został brutalnie pobity. Jakąś ołowianą rurą, kluczem maszynowym, czymś twardym i ciężkim. Próbował walczyć z mordercą. Na obu rękach i na ramionach widać siniaki wskazujące na to, że się bronił. Boję się nawet myśleć o tym, co przeszedł. - Wiem, Esther. Ja też. Szyja chłopca była przebarwiona i bardzo spuchnięta. Małe, czarne insekty zgromadziły się wzdłuż linii włosów. Cienki rząd robaków wypełzał z rozcięcia w czaszce, nad prawym uchem. Sampson starał się trzymać fason. Skrzywił twarz i zmusił się do obejrzenia chłopca z drugiej strony. Nikt o tym nie wiedział, nikt, nawet Alex, że to właśnie była część dochodzenia, której Sampson nie mógł znieść. Rozkładające się zwłoki. - Nie spodoba ci się to - ostrzegła Esther Lee, zanim pochylił się z drugiej strony. - Uprzedzam. - Wiem o tym - mruknął. Chuchnął w dłonie, żeby je trochę ogrzać, ale niewiele to pomogło. Widział teraz twarz chłopca. Widział - ale nie wierzył własnym oczom. Rzeczywiście nie podobało mu się to. Esther Lee miała rację. - Jezu Chryste - powiedział na głos. - Jezu, Jezu, Jezu. Spraw, żeby ta straszna jatka wreszcie się skończyła. Sampson wyprostował się. Znowu miał ponad dwa metry wzrostu, ale i tak był za niski, za mały. Nie wierzył w to, co przed chwilą zobaczył -

twarz chłopca. Teraz nawet on miał wszystkiego dość, a przecież niejedno widział w Waszyngtonie przez ostatnie kilka lat. Zamordowanym chłopcem był Sumner Moore.

Rozdział 77 Nic nie zaczyna się wtedy, kiedy my tak myślimy. Ale ja i tak uznałem to za początek. Siedziałem razem z Jannie w kuchni i prowadziliśmy jedną z naszych wyjątkowych rozmów. Słowa nie miały znaczenia, liczyły się uczucia. - Wiesz, że dzisiaj jest nasza rocznica - powiedziałem do niej. Specjalna rocznica. - Pogłaskałem jej policzek. Był taki miękki. Delikatny jak brzuch motyla. - Naprawdę? - Jannie spojrzała na mnie najbardziej sceptycznym ze spojrzeń Nany Mamy. - A jaka to niby rocznica? - Już ci mówię. Tak się składa, że dziś po raz pięćsetny przeczytam ci bajkę o serowym człowieku. - Fajnie. - Nie potrafiła powstrzymać uśmiechu. - No to czytaj, już! Bardzo lubię, jak ty to czytasz. Po raz kolejny przeczytałem historyjkę o śmierdzącym serowym ludziku. Potem spędziłem trochę czasu z Damonem i z Naną. Później poszedłem na górę spakować się. Kiedy wróciłem na dół, pogadałem chwilę na werandzie z Rakeemem Powellem. Rakeem czekał, aż go zwolnię. Na noc przychodził Sampson. Człowiek Góra jak zwykle się spóźniał. Jeszcze nie mieliśmy od niego żadnej wiadomości, ale wiedziałem, że przyjdzie.

- U ciebie wszystko w porządku? - spytałem Rakeema. - Tak, Alex. Sampson w końcu tu dotrze. Możesz zająć się swoimi sprawami. Poszedłem do samochodu. Wsiadłem do środka i włączyłem kasetę, która wydawała mi się odpowiednia na taką chwilę, odpowiadała mojemu nastrojowi. Był to finał drugiego koncertu fortepianowego Saint-Saensa. Zawsze marzyłem, żeby kiedyś zagrać ten fragment na moim werandowym pianinie. Na marzeniach się kończyło. Słuchałem wspaniałej muzyki, jadąc do bazy Andrews, gdzie przygotowywano Air Force One. Prezydent Byrnes wybierał się do Nowego Jorku, a ja leciałem razem z nim. Bez żalu.

Rozdział 78 Było wiele sprzecznych relacji, aleja wiedziałem, co i jak się wydarzyło naprawdę. Wiedziałem, ponieważ tam byłem. W poniedziałek wieczorem, dziewięć dni przed świętami Bożego Narodzenia, wylądowaliśmy w szaroniebieskiej mgle i mżawce na lotnisku La Guardia na Long Island. Prasa nie otrzymała żadnych dokładnych informacji na temat planów podróży prezydenta Byrnesa, ale prezydent chciał dotrzymać swoich zobowiązać i wygłosić przemówienie w Nowym Jorku następnego dnia rano. Thomas Byrnes był znany z tego, że wywiązywał się ze swych obietnic. Zadecydowano, że odcinek z La Guardia na Manhattan lepiej będzie pokonać samochodem niż helikopterem. Prezydent już się nie ukrywał. Czy Jack i Jill liczyli dokładnie na ten rodzaj odwagi, czy też może

arogancji, z jego strony?, zastanawiałem się. Czy zamierzali udać się do Nowego Jorku w ślad za prezydentem? Byłem tego prawie pewien. Pasowałoby to do wszystkiego, czego dotychczas dowiedzieliśmy się o tej parze. - Jedź z nami, Alex - powiedział Don Hamerman, kiedy szliśmy po nawierzchni lotniska. Zimny grudniowy deszcz zacinał nam prosto w twarze. Hamerman, Jay Grayer i ja wysiedliśmy razem z Air Force One. Podczas lotu siedzieliśmy obok siebie, planując, jak możemy ochronić prezydenta

Byrnesa

przed

próbą

zamachu

w

Nowym

Jorku.

Dyskutowaliśmy tak zawzięcie, że zupełnie nie miałem czasu odczuć niezwykłości tego lotu. - Będziemy jechali samochodem dokładnie za limuzyną prezydenta. Możemy po drodze na Manhattan kontynuować naszą rozmowę zaproponował Hamerman. Wsiedliśmy do ciemnoniebieskiego lincolna zaparkowanego niecałe pięćdziesiąt metrów od samolotu. Zbliżała się dziesiąta wieczorem. Część pasa, na której znajdował się nasz samolot, została zabezpieczona. Wszędzie kręcili się ludzie z tajnych służb, agenci FBI i nowojorscy policjanci. Pięć limuzyn z korowodu prezydenta otaczało co najmniej trzydzieści wozów departamentu policji nowojorskiej, nie wspominając już o motocyklach Harleya. Agenci wpatrywali się w mgłę, tak jakby Jack i Jill mogli nagle pojawić się na pasie startowym La Guardia. Wiedziałem, że pobyt prezydenta miało zabezpieczać przynajmniej pięć tysięcy umundurowanych policjantów z nowojorskiego departamentu

policji. Do ochrony przydzielono również ponad stu detektywów. Służba bezpieczeństwa starała - się przekonać Thomasa Byrnesa, aby zatrzymał się w bazie Coast Guard na wyspie Govemors albo w Fort Hamilton na Brooklynie.

Prezydent

jednak

zamierzał

dowieść

światu

swej

niezależności i zatrzymać się na Manhattanie. Nie będziemy żałować niczego. Słowa, które wypowiedział w Owalnym Gabinecie, przez cały czas dźwięczały mi w głowie. Usiadłem na miękkim i wygodnym, skórzanym siedzeniu samochodu. Niemal czułem smak władzy. Zastanawiałem się, jakie to uczucie jechać w korowodzie za samochodem prezydenta, który tajne służby nazywały „dyliżansem". Kilka policyjnych wozów miało jechać na czele. Ich czerwone i żółte migacze zaczęły zataczać kalejdoskopowe kręgi. Korowód prezydencki ruszył z lotniska La Guardia. Gdy tylko ruszyliśmy, Don Hamerman zaczął mówić. - Przez ostatnie trzy dni nikt nie widział Kevina Hawkinsa, zgadza się? Tak jakby zapadł się pod ziemię. - W jego głosie słyszałem frustrację, gniew i rozdrażnienie. Lubił tyranizować podwładnych, ale ani Grayer, ani ja nie zamierzaliśmy na to pozwalać. - Nikt nie wie, jaką drogą pojedziemy - ciągnął Hamerman. Ostateczna trasa została ustalona dopiero kilka minut temu. Nie mogłem siedzieć cicho. - Skoro my znamy trasę, znają ją ludzie z nowojorskiej policji. Albo poznają ją za chwilę. Kevin Hawkins jest dobry w odkrywaniu sekretów. Jest ogólnie bardzo dobry. Jest jednym z najlepszych.

Jay Grayer wyglądał przez okno przecinane strugami deszczu, obserwując pas szybkiego ruchu na autostradzie, którą jechaliśmy. Jego głos brzmiał tak, jakby dobywał się ze studni. - Co podpowiada ci instynkt w sprawie tego Hawkinsa? - spytał mnie. - Myślę, że Kevin Hawkins jest w to wszystko zamieszany. To skrajny prawicowiec. Łączy się go z ugrupowaniami, które są przeciwne polityce i planom prezydenta. Hawkins już wcześniej był w tarapatach. Podejrzewa się go o dokonanie morderstw wewnątrz CIA. Wszystko pasuje". - Ale coś ci się tutaj nie podoba? - zauważył Grayer. Już nauczył się rozumieć mnie bez słów. - Zgodnie z tym, co przeczytałem na jego temat, nigdy z nikim blisko nie współpracował. Hawkins zawsze był samotnikiem, przynajmniej jak dotąd. Wiele świadczy o tym, że ma problemy w kontaktach z kobietami, poza jego siostrą mieszkającą w Silver Spring. Nie wiem, jak miałaby tu pasować Jill. Nie sądzę, aby Hawkins nagle zaczął współpracować z kobietą. - Może w końcu znalazł sobie partnerkę, to się zdarza - powiedział Hamerman. Wątpiłem, czy Hamerman znalazł kogokolwiek. - I co jeszcze masz o Hawkinsie? - Jay Grayer nie przestawał drążyć. Słuchając mnie, zamknął oczy. - Jego profil psychologiczny i wszystkie analizy posiadane przez FBI sugerują, że może być potencjalnie niebezpieczny. Nie mam pojęcia, jak uzasadniali potrzebę trzymania go w Azji i Ameryce Południowej przez tyle lat. Interesujące jest to, że Hawkins lubi angażować się w sprawy, w

które wierzy: A na pewno wierzy, że wywiad jest niezbędny dla naszego bezpieczeństwa narodowego. Prezydent Byrnes się z tym nie zgadza i wielokrotnie mówił o tym publicznie. To mogłoby wyjaśnić plan Jacka i Jill. Mogłoby wyjaśnić. Hawkins jest wystarczająco doświadczony i sprytny, żeby zorganizować zamach. Zdecydowanie mógłby być Jackiem. Jeżeli nim jest, będzie nam trudno go powstrzymać. Właśnie przejeżdżaliśmy przez most Pięćdziesiątej Dziewiątej Alei do Manhattanu. New York, New York. Prezydencki korowód był dziwaczną paradą wyjących syren i jaskrawo mrugających świateł. Manhattan leżał prosto przed nami. Nowy Jork wydawał się wielki i przytłaczający. Mógł połknąć nas w całości. Tutaj wszystko może się wydarzyć, myślałem. Byłem pewien że Don Hamerman i Jay Grayer myśleli podobnie. Bam! Bam! Bam! Wszyscy trzej rzuciliśmy się do przodu z tylnego siedzenia samochodu. Trzymałem broń w pogotowiu, spodziewając się wszystkiego, przygotowując się na spotkanie z Jackiem i Jill. Patrzyliśmy przerażeni na samochód wiozący prezydenta - dyliżans. W naszym wozie zapadła kompletna cisza. Okropna cisza. Potem naraz zaczęliśmy się śmiać. Głośny hałas nie był odgłosem wystrzałów. Tylko trochę je przypominał. To był fałszywy alarm. Mimo wszystko było to przerażające doświadczenie. Przejechaliśmy po prostu przez metalowe rampy przy zjeździe z mostu. U wszystkich nas nagły hałas wywołał skurcz serca.

Przypuszczaliśmy, że to samo działo się w samochodzie wiozącym prezydenta. - Jezu - Hamerman jęknął głośno. - Właśnie tak by to wyglądało. O, wszechmocny Boże. - Byłem w waszyngtońskim Hiltonie, kiedy Hinckley strzelał do Reagana i Brady'ego - powiedział Jay Grayer drżącym głosem. Wiedziałem, że w wyobraźni przeżył to raz jeszcze, znowu był tam z Reaganem i Jamesem Bradym. Cofnął się w przeszłość, jakiej nikt nie chciałby doświadczyć. Zastanawiałem się, jaka była osobista stawka Grayera w tym wszystkim i co ryzykowali pozostali z naszego zespołu. Samochód wiozący prezydenta wjeżdżał na zatłoczone, jasno oświetlone ulice Nowego Jorku. Amerykańskie flagi na zderzaku łopotały mocno, poruszane wiatrem od rzeki. Nie będziemy żałować niczego.

Rozdział 79 Fotoreporter przyjechał wczesnym rankiem w poniedziałek 16 grudnia. Miał pracę zleconą w Nowym Jorku. Postanowił jechać z Waszyngtonu samochodem. Tak było o wiele bezpieczniej. Teraz chodził wzdłuż Park Avenue, którędy następnego ranka miał przejechać prezydencki korowód. Zostało już tylko kilka godzin. Starał się odprężyć przed tym historycznym dniem, chłonął widoki i dźwięki Nowego Jorku przybranego na święta. Od czasu do czasu w pamięci Kevina Hawkinsa pojawiał się błysk, kolejne zdjęcie z materiałów na temat zabójstwa JFK, zamordowania Martina Luthera Kinga i Roberta Kennedy'ego, a nawet z nieudanego

zamachu na Ronalda Reagana. Jedno wiedział na pewno: ten zamach ma być udany. Sprawa została właściwie załatwiona. Thomas Byrnes nie miał wyjścia. Nie było dla niego ucieczki. Zbliżał się do hotelu Waldorf-Astoria. Wiedział, że właśnie tu zatrzymają się prezydent z żoną. Thomas Byrnes miał w zwyczaju lekceważyć sugestie swych doradców do spraw bezpieczeństwa. Bardzo pasowało to do jego charakteru. Nie słuchaj ekspertów. Naprawiaj to, co się nie zepsuło. Arogancki idioto, beznadziejny palancie. Zdrajco narodu amerykańskiego. Noc była zimna, ale pogodna. Deszcz wreszcie przestał padać. Mroźne powietrze przyjemnie chłodziło jego skórę. Był pewien, że nikt nie rozpozna w nim Kevina Hawkinsa. Zadbał o to. W całym hotelu było co najmniej dwustu umundurowanych policjantów. Nie miało to znaczenia. Nikt nie zdoła go teraz rozpoznać. Nawet jego własna matka albo ojciec. W malowniczo przedzielonej alei przed hotelem zebrało się sporo ludzi jak na tak późną porę. Niektórzy widzowie przyszli w nadziei na to, że będą świadkami zamachu na prezydenta. Nie wiedzieli, kiedy dokładnie przybędzie, ale wiedzieli, w jakim hotelu się zatrzyma. Miejscowe brukowce, a nawet „New York Times", zamieszczały informacje na temat Jacka i Jill oraz rozgrywającego się dramatu. Jak zwykle przy takich okazjach, większość wiadomości podawanych w prasie była nieprawdziwa - ale to tylko sprzyjało jego planom. Kevin Hawkins dołączył do hałaśliwego i dziwnie wesołego tłumu. Wiele osób przyszło tu po drodze ze świątecznego spaceru do wielkiej

choinki w Centrum Rockefellera. Rozbawieni ludzie polujący na sensację zebrali się przed hotelem i opowiadali sobie dowcipy. Fotoreporter gardził ich wielkomiejskim cynizmem, ich pozami. Odczuwał wobec nich nawet większą pogardę niż wobec beznadziejnego prezydenta, którego przyjechał zabić. Trzymał się trochę na uboczu tłumu, na wypadek, gdyby musiał szybko wydostać się z tłumu. Nie chciał przybyć za późno, ale według harmonogramu, harmonogramu, który mu przekazano, prezydencki korowód już się spóźniał. Wreszcie głowy i szyje zaczęły wyciągać się w lewą stronę. Usłyszał warkot silników samochodów jadących po Park Avenue. Korowód zbliżał się do hotelu. To na pewno prezydencka eskorta robiła tyle hałasu. Jakiś tuzin wozów zatrzymał się przed zadaszonym wejściem od strony Park Avenue. Kevin Hawkins prawie nie wierzył w to, co widział. Ten arogancki łajdak wolał wejść do środka prosto z ulicy, a nie skorzystać z bezpieczniejszego przejścia z hotelowego garażu. Chciał, żeby go widziano i fotografowano. Chciał dowieść przed całym światem, jaki jest odważny... pokazać, że Thomas Byrnes nie obawia się Jacka i Jill. Fotoreporter

patrzył,

jak

tego

próżniaka

i

zarozumialca

wyprowadzano z limuzyny. Mógł mieć Thomasa Byrnesa od razu! Gdy tylko ten były szef firmy; samochodowej postanowił jako prezydent przywrócić „zwykły plan pracy" swego urzędu, sukces zamachu był prawie gwarantowany. Amatorzy podejmowali amatorskie decyzje. Zawsze. Była to reguła, którą nieraz wykorzystywał w swej pracy. Mogłem załatwić go tu i teraz,

myślał. Mogłem zastrzelić prezydenta przy Park Avenue. I jak się teraz czuję? Podniecony - napompowany energią. Bez żadnego poczucia winy. Stałem się naprawdę dziwnym człowiekiem, myślał Kevin Hawkins. Właśnie dlatego był tu tej nocy - chciał sprawdzić swoje emocjonalne reakcje. Była to jego próba generalna przed wielkim wydarzeniem. Jedyna próba, jakiej potrzebował i jaką mógł mieć. Agenci tajnych służb sprawnie przeprowadzili prezydenta do hotelu. Ich ochrona była doskonała. Trzy ciasne pierścienie ludzi wokół głowy państwa. Ochrona prezydenta była dobra, ale nie wystarczająco dobra. Żadna ochrona nie mogła być wystarczająco dobra. Nie na to, co planował Kevin Hawkins. Atak kamikadze! Atak samobójczy. Prezydent nie umknie śmierci. Nikomu by się to nie udało. Sprawa była przesądzona. Patrzył, jak z pozostałych

granatowych

i

czarnych

sedanów

wysiadali

ludzie.

Rozpoznawał niemal każdą twarz. Jak zwykle, robił w pamięci zdjęcia. Dziesiątki klatek - wszystkie w myślach. Wreszcie zauważył Jill. Wydawała się taka spokojna i obojętna. Była niezwykłą psychopatką, znającą swe mocne strony. Stała teraz w środku całego zamieszania. Potem zniknęła we wnętrzu hotelu Waldorf, razem z innymi. Fotoreporter odszedł, nie spiesząc się. Ruszył wzdłuż Park Avenue w kierunku budynku, który kiedyś mieścił Pan Am, a obecnie MetLife. Na jego dachu Snoopy powoził saniami świętego Mikołaja. Prezydent powinien sobie wykupić jakąś porządną polisę na życie dziś w nocy, pomyślał Hawkins, za każdą cenę. Zamach można już praktycznie uznać za dokonany. Sukces był gwarantowany.

Ale Kevin Hawkins nie wiedział o jednym. Nawet nie podejrzewał, że on też jest obserwowany. Nie zdawał sobie sprawy, że ktoś w Nowym Jorku może go pilnować. Jack patrzył, jak Hawkins szedł powoli po Park Avenue.

Rozdział 80 Jack był najzwinniejszy. Jack był najszybszy. Kiedy Kevin Hawkins zniknął mu z oczu, Sam Harrison wycofał się z tłumu otaczającego wejście do hotelu Waldorf. W Nowym Jorku panowało już takie samo poruszenie wokół sprawy Jacka i Jill, jak w Waszyngtonie. To dobrze. Sam uznał, że ułatwi to wiele rzeczy. Było coś, co musiał teraz zrobić. Bez względu na wiążące się z tym ryzyko. Była to dla niego najważniejsza rzecz. Na rogu Lexington Avenue i Czterdziestej Siódmej Alei zatrzymał się przy budce telefonicznej. O dziwo, to cholerne urządzenie było sprawne. Może akurat trafił na jedyny sprawny aparat w centrum miasta. Wybierając numer, przyglądał się jaskrawo ubranej dziwce, która kręcąc tyłkiem przechodziła przez Lexington Avenue. Nieco dalej facet w średnim wieku podrywał jasnowłosą nastolatkę. Miejscy kowboje i dziewczęta gromadzili się w szczególnym nowojorskim barze zwanym Ride'm High. Sam żałował, że stary Nowy Jork już nie istniał, tęsknił za Ameryką taką, jaką była kiedyś, za prawdziwymi kowbojami i prawdziwymi mężczyznami.

W Nowym Jorku miał ważną i niezbędną rzecz do załatwienia. Jack i Jill zmierzali do kulminacyjnego momentu w swej grze. Był pewien, że prawdę zabierze ze sobą do grobu. Tak musiało być. Publiczne ujawnianie prawdy zawsze było zbyt niebezpieczne. Prawda zwykle nie uwalniała ludzi, sprawiała jedynie, że stawali się jeszcze bardziej szaleni. Większość ludzi po prostu nie potrafiła zaakceptować prawdy. Wreszcie udało mu się połączyć z numerem w Maryland. Z tym telefonem wiązało się niewielkie ryzyko, ale musiał je podjąć. Musiał to zrobić dla własnego spokoju i zdrowia. W słuchawce odezwał się głos małej dziewczynki. Natychmiast poczuł niewyobrażalną ulgę i radość, jakiej nie doświadczył już od bardzo dawna. Słyszał dziewczynkę tak wyraźnie, jakby była tuż obok niego, w Nowym Jorku. - Mówi Samantha. Słucham? - powiedziała. Nauczył ją, jak odbierać telefon. Mocno

zacisnął

powieki,

odcinając

się

od

przygnębiającej

krzykliwości Nowego Jorku, od wszystkiego, co miało się stać. Nawet Jack i Jill zniknęli z jego myśli na krótką chwilę. Był w swojej bezpiecznej przystani. Był w domu. Jego mała dziewczynka była teraz dla niego bardzo ważna. Tylko ona się liczyła. Pozwolono jej czekać do późna na jego telefon. Nie był Jackiem, kiedy mocno przyciskał słuchawkę do ucha. Nie był Samem Harrisonem. - Mówi tatuś - powiedział do swojej najmłodszej pociechy. - Cześć, mój krasnalu. Strasznie za tobą tęsknię. Co tam u ciebie? Jest mama? -

spytał. - Czy wszyscy na siebie uważacie? Już niedługo będę w domu. Tęsknicie za mną? Ja za wami bardzo. Musi mu się udać. Wierzył w to, czuł to, rozmawiając ze swoją córką, a potem z żoną. Jack i Jill musieli zwyciężyć. On miał zamiar zmienić bieg historii. Nie mógł wrócić do domu w plastikowym pokrowcu. Pohańbiony. Jako największy amerykański zdrajca od czasów Benedicta Arnolda. Nie, plastikowy worek był przeznaczeniem prezydenta Thomasa Byrnesa. Prezydent zasługiwał na śmierć. Tak jak pozostali. Wszyscy byli zdrajcami; Jack i Jill przybyli na wzgórze siać śmierć, nie róże. I wkrótce - już bardzo niedługo - wszystko miało się skończyć.

Rozdział 81 Byliśmy w Waldorfie zaledwie od kilku minut, a już wiedziałem, że nastąpiło poważne naruszenie planu ochrony. Widziałem, jak agenci tajnych służb zacieśnili krąg wokół prezydenta Byrnesa i jego żony, kiedy tylko weszli do hotelowego foyer. Thomasa i Sally Byrnesów pośpiesznie eskortowano do ich apartamentu na dwudziestym pierwszym piętrze. Znałem ten plan na pamięć. Detektywi z nowojorskiego departamentu policji ściśle współpracowali z tajnymi służbami przy ustalaniu wszelkich szczegółów. Sprawdzono wszystkie możliwe i niemożliwi sposoby infiltracji hotelu Waldorf, uwzględniając tunele, kanalizację i podziemne przejścia. Psy wykrywające bomby przeprowadzono po całym hotelu tuż przed naszym przybyciem. Psy sprawdziły również hotele Plaza i Pierre, w których mógł zatrzymać się prezydent.

- Alex - usłyszałem za sobą jakiś głos. - Alex, tutaj. Tutaj. - Jay Grayer kiwał na mnie ręką. - Już mamy problem. Nie mam pojęcia, jak im się to udało, ale teraz wiemy, że są tu, w Nowym Jorku. Jack i Jill. - Co się, do cholery, dzieje, Jay? - W pośpiechu mijaliśmy szklane gabloty z flakonami perfum i drogimi dodatkami do strojów. Jay Grayer zaprowadził mnie do administracyjnej części hotelu, która znajdowała się dokładnie za recepcją na parterze. Biura wypełniali agenci tajnych1 służb, FBI i detektywi nowojorskiej policji. Wszyscy słuchali czegoś przez słuchawki albo małe odbiorniki. Wyglądali na bardzo zaniepokojonych, podobnie jak kierownictwo hotelu oraz szef hotelowej ochrony, który wcześniej z dumą twierdził, że od czasów Hoovera każdy prezydent zatrzymywał się w Waldorfie. Grayer w końcu odwrócił się do mnie i powiedział: - Jakieś dziesięć minut temu dostarczono kwiaty. Od naszych przyjaciół, Jacka i Jill. Do nich dołączono kolejną rymowankę. - Muszę ją przeczytać. Muszę zobaczyć tę wiadomość. Leżała na mahoniowym biurku, obok Wiązanki krwistoczerwonych róż. Czytałem ją, a Jay Grayer patrzył mi ponad ramieniem. Jack i Jill przybyli na wzgórze, Kwiaty śląc niespodziewane. Jesteśmy w mieście, Liczymy jeszcze Godziny wam pozostałe. - Chcą, żebyśmy uwierzyli, że są parą świrów - powiedziałem do Jaya. - Wierzysz im?

- Nie, do cholery, ale oni trzymają się swego. Są diabelnie konsekwentni i to wszystko zostało zaplanowane. Na pewno wiedzą, co robią, a my na pewno tego nie wiemy. Jack i Jill na pewno byli w Nowym Jorku.

Rozdział 82 Ciężkie drewniane drzwi do sypialni prezydenta Thomasa Byrnesa otworzyły się kilka minut po północy. Apartament prezydencki w hotelu Waldorf miał cztery sypialnie i dwa salony. Znajdował się w najwyższej części hotelu. Żaden inny gość hotelowy nie przebywał na tym piętrze oraz na piętrach nad apartamentem i pod nim. - Kto tam? - spytał prezydent, spoglądając w stronę drzwi znad książki, którą akurat czytał starając się uspokoić nerwy. Była to obszerna biografia Trumana autorstwa Davida McCullougha. Prezydent o mało nie upuścił ciężkiego tomu, kiedy drzwi otworzyły się niespodziewanie. Thomas Byrnes uśmiechnął się, widząc, kto stoi pomiędzy wejściem a starą, antyczną szafą. - Ach, to ty. Bałem się, że to Jill. Sądzę, że ona potajemnie mnie lubi. To tylko takie przeczucie - powiedział i zaśmiał się. Sally Byrnes zmusiła się do uśmiechu. - To tylko ja. Chciałam powiedzieć dobranoc. I sprawdzić, czy u ciebie wszystko w porządku, Tom. Prezydent spojrzał czule na żonę. Przez ostatnie kilka lat mieli oddzielne sypialnie. Ale ciągle byli bliskimi przyjaciółmi. On wierzył, że wciąż jeszcze się kochają i że tak będzie zawsze.

- Nie przyszłaś otulić mnie pierzyną? - spytał. - Jaka szkoda. - Oczywiście, że tak. To też. Dziś wieczorem zasługujesz na otulanie. Jej mąż uśmiechnął się w sposób, który przypomniał im obojgu lepsze czasy, o wiele lepsze czasy. Potrafił być czarujący, kiedy chciał. Sally Byrnes wiedziała o tym aż za dobrze. Tom potrafił także łamać serca. O tym również wiedziała. Tak było przez wszystkie lata, kiedy byli razem. Agonia i ekstaza, tak nazywała ich związek. Szczerze mówiąc, więcej było w nim ekstazy niż agonii. Oboje w to wierzyli i wiedzieli, że to, co ich łączy, jest bardzo cenne. Thomas Byrnes lekko poklepał brzeg wielkiego łóżka z częściową osłoną. Sally podeszła i usiadła obok niego. Sięgnął po jej dłoń, a ona chętnie mu ją podała. Bardzo lubiła trzymać go za rękę. Zawsze. Wiedziała, że ciągle jeszcze go kocha pomimo dawnych nieporozumień i wszystkich kłopotów, przez jakie przeszli. Potrafiła wybaczyć mu jego romanse. Wiedziała, że nic dla niego nie znaczyły. Ona była bezpieczna. Sally Byrnes rozumiała swego męża jak nikt inny. Wiedziała, jak bardzo niespokojny jest teraz. Wyczuwała jego strach, znała jego wrażliwość. Rzeczywiście kochała go, takiego jakim był, kochała jego wyniosłość, brak wiary we własne siły, niepewność, a czasami nawet jego wielkie ego. Wiedziała, że on ją również kocha i że na zawsze pozostaną dobrymi przyjaciółmi i partnerami. - Powiem ci coś dziwnego. - Thomas Byrnes przyciągnął bliżej do siebie i delikatnie objął kobietę, która od dwudziestu sześciu lat była jego żoną.

- No to mów. Mam nadzieję, że zdradzisz mi wszystko, Panie Królu. Zawsze śmiali się z tego słów z Szaleństw Jerzego III. W tej sztuce królowa nazywała Jerzego III „Panem Królem". - Myślę, że to ktoś, kogo znamy. Rozmawiałem o tym z tym detektywem z wydziału zabójstw. On jeden miał odwagę przekazać mi złe wieści. Sądzę, że to może być ktoś, kto jest blisko nas, Sally. Przez to wszystko staje się jeszcze gorsze. Sally Byrnes starała się nie pokazać, jak bardzo się boi. Spojrzała w górę, na ś wysoki sufit sypialni. Mniej więcej w połowie ściany biegł ozdobny wzór. Ponad nim tapeta miała niebiesko-kremowy kolor. Boże, ile dałaby, gdyby mogli teraz wrócić do domu w Michigan. Tego właśnie pragnęła ponad wszystko. Chciała, aby ona i Tom mogli wrócić do domu. - Czy powiedziałeś już o tym Donowi Hamermanowi? - Powiedziałem tobie - szepnął. - Tobie mogę ufać. Tobie ufam. Sally delikatnie pocałowała go w czoło, potem w policzek, a na koniec w usta. - Jesteś tego pewien? - W stu procentach. Choć pewnie masz kilka słusznych powodów, żeby dobrać mi się do skóry. Pewnie lepszych powodów niż większość z nich. Założę się, że lepszych nawet od powodów Jacka i Jill. - Przytul mnie - poprosiła. - I już nie puszczaj. - To ty mnie przytul - prezydent nadal mówił szeptem. - I już mnie nie puszczaj. Mógłbym tak zostać z tobą na zawsze. Proszę, Sally, wybacz mi.

To ktoś, kto jest blisko. Ktoś bardzo blisko mnie. Prezydent Thomas Byrnes trzymał w ramionach swoją żonę i nie mógł pozbyć się tej natrętnej myśli. Ktoś bardzo blisko. - Co chciałbyś dostać na Gwiazdkę, Tom? Wiesz, to ci dziennikarze oni zawsze chcą wiedzieć takie rzeczy. Prezydent Byrnes zastanawiał się chwilę. - Spokój. Kiedy to wszystko się skończy.

Rozdział 83 Teraz miał udowodnić, że jest lepszy niż Jack i Jill. W głębi serca wiedział, że jest lepszy. Bez porównania. Jack i Jill byli w zasadzie beznadziejni. Dom Crossów stał w ciemnościach, rzucając blady cień na Piątą Ulicę w południowo-wschodniej dzielnicy Waszyngtonu. Wyglądał tak, jakby już wszyscy poszli spać. Wkrótce się przekonamy. Niedługo się o tym przekonamy, myślał zabójca. Nazywał się Danny Boudreaux, jeżeli chcecie znać prawdę. Obserwował oświetlony ulicznymi lampami dom z jedynej kępy drzew rosnących przy działce. Myślał o tym, jak bardzo nienawidzi Crossa i jego rodziny. Alex Cross przypominał mu jego prawdziwego ojca, który też był gliniarzem poświęcającym się swojej idiotycznej pracy. Właśnie dlatego zostawił jego i matkę. Opuścił ich, jakby byli niczym więcej niż śmieciem na chodniku. Potem jego matka zabiła się, a on skończył u rodziny zastępczej. Widok rodzin sprawiał, że robiło mu się niedobrze, a Cross starał się być takim

idealnym tatuśkiem. Był dziwakiem, mistrzem beznadziejności. Co gorsza, Cross zupełnie go nie doceniał i wiele razy go olewał. Danny Boudreaux był szkolnym kolegą Sumnera Moore'a z Akademii Theodora Roosevelta. Sumner od początku był lizusem, najlepszym uczniem, najlepszym uczniowskim dupkiem. Moore był jego cholernym korepetytorem od zeszłych wakacji. Danny Boudreaux musiał chodzić do domu Moore'ów dwa razy w tygodniu. Nienawidził Sumnera od samego początku za to, że był takim protekcjonalnym i zarozumiałym gnojkiem. Nienawidził całej rodziny Moore'ów i ich łaski. Udało się, dał im lekcję. To on ich czegoś nauczył. Jego pierwszym niesamowitym pomysłem było zrobienie wszystkiego tak, żeby wyglądało, iż to Sumner Moore, idealny kadet, jest mordercą dzieci. Wykorzystał konto Moore'a w sieci Prodigy i doprowadził gliny prosto do jego domu. To była niezła podpucha - najlepsza. Potem postanowił pozbyć się Sumnera. To był kolejny niesamowity pomysł. Zamordowanie go podobało mu się nawet bardziej niż zabicie tamtych dzieciaków. Teraz chciał dać nauczkę Crossowi. Cross pewnie myślał, że morderca dzieci ze szkoły Truth nie jest wart jego czasu i zachodu. W końcu Danny Boudreaux nie jest Garym Sonejim. Nie był Jackiem i Jill. Jest Nikim, prawda? Jeszcze zobaczymy, doktorze Cross. Przekonamy się, jak wypadam w porównaniu z Jackiem, Jill i innymi. Ten raz będzie specjalnie dla ciebie, Doktorku Detektywie. Może wreszcie się czegoś nauczysz.

Następna godzina miała dowieść, że Daniela Boudreaux nie można lekceważyć ani poniżać. Nigdy więcej. Danny przeszedł przez ulicę ostrożnie, pozostając w cieniu drzew. Skierował się prosto na dobrze utrzymany trawnik otaczający dom Crossów. Miał trzynaście lat, ale był mały jak na swój wiek. Sto pięćdziesiąt siedem centymetrów wzrostu i zaledwie pięćdziesiąt kilo wagi. Wyglądał niepozornie. Inni kadeci nazywali go Miękusem, bo zawsze zaczynał płakać, kiedy się z nim drażnili, czyli prawie cały czas. Dla Daniela Boudreaux piekielny tydzień trwał przez cały rok szkolny. Nie, całe jego życie, jak dotąd. Chryste, naprawdę z przyjemnością zabijał Sumnera! Czuł się tak, jakby mordował całą swoją szkołę! Czekając naprzeciwko domu Crossów, rozsmarował sobie na twarzy, szyi i dłoniach szary cień do powiek. Miał na sobie ciemne dżinsy i czarną koszulę, a twarz zasłonił czarną maską robioną przez Treebark. Musiał się przecież jakoś wpasować w okolicę zamieszkaną przez Afroamerykanów, nie? Na Szóstej Ulicy nikt nie zwrócił na niego uwagi, nawet kiedy potem szedł Ulicą E, krzyżującą się z Piątą. Danny dotknął kolby półautomatu smitha & wessona wetkniętego w głęboką kieszeń jego poncho. W środku miał dwanaście pocisków. Dwanaście strzałów. Broń była odbezpieczona. Danny znowu zaczął płakać. Gorące łzy spływały po jego twarzy. Wytarł je rękawem. Już nie zamierzał być Miękusem. Był mordercą doskonałym.

Rozdział 84 Nic w niebie ani na ziemi nie mogło już ocalić kochanej rodzinki Alexa Crossa. Przyszła ich kolej na śmierć. Musiał to zrobić. Było to właściwe posunięcie we właściwym czasie. Hej, hej, i co wy na to? Danny Boudreaux krok za krokiem zbliżał się do schodów przed tylnym wejściem domu. Nie robił żadnego hałasu. Potrafił być świetnym kadetem, kiedy chciał. Wspaniałym małym żołnierzem. Dziś w nocy wybrał się na manewry, właśnie tak. To była jego nocna misja. Odszukać i zniszczyć. Nie słyszał żadnych odgłosów z wnętrza domu. Nikt nie oglądał telewizji późno w nocy. Nie oglądali programu Lettermana, Leno ani Beavisa i Buttheada, nie oglądali reklam Nordic Track. Nikt nie grał też na pianinie. To pewnie znaczyło, że Alex Cross śpi. No i dobrze. Śpi jak zabity, nie? Dotknął klamki i miał ochotę natychmiast oderwać od niej palce. Jego skóra przylgnęła do lodowatego metalu. Chwycił klamkę mocniej i wolno, bardzo powoli nacisnął ją. Potem pociągnął do siebie. Te cholerne drzwi były zamknięte! Nie miał pojęcia, dlaczego wyobrażał sobie, że będą otwarte. Oczywiście i tak mógł wejść do środka przez te drzwi, ale musiałby narobić trochę hałasu. A nie mógł. To nie byłoby doskonałe. Postanowił przejść od frontu i sprawdzić, jaka jest tam sytuacja. Wiedział, że mieli tam słoneczną werandę. Z pianinem. Cross grywał na

nim bluesa - choć blues był dla dobrego doktorka tylko rozgrzewką. Po dzisiejszej nocy jego życie miało się zmienić w jeden smutny blues. Z wnętrza domu nadal nie dochodziły żadne dźwięki. Danny wiedział, że Cross nie przeniósł nigdzie swojej rodziny. To tylko dowodziło, jak bardzo lekceważył mordercę. Cross nie bał się go. A powinien. Cross powinien być przerażony! Danny Bourdeaux wyciągnął rękę, żeby otworzyć drzwi werandy. Nagle zaczął się pocić. Oddychał z trudem. Właśnie przeżywał najgorszy w swym życiu koszmar, a jego koszmary były naprawdę straszne. Detektyw John Sampson patrzył prosto na niego! Czarny gigant był na werandzie. Czekał na niego. Siedział tam, zadowolony z siebie. Przyłapali go! Jezu. Zastawili na niego pułapkę. Wpadł w nią jak zwykły idiota. Ale hej, chwila. Zaraz! Coś w tej scenie było nie tak ... a może właśnie wszystko było jak najbardziej w porządku! Danny Bordeaux zamrugał oczami, a potem wytężył wzrok. Skoncentrował się. Sampson spał w wielkim, miękkim fotelu obok pianina. Stopy w skarpetach oparł na podnóżku. Broń w futerale leżała na małym stoliku obok, jakieś trzydzieści centymetrów od jego prawej ręki. Broń w futerale. Trzydzieści centymetrów. Hmmm. Tylko trzydzieści centymetrów, myślał zabójca. Danny Boudreaux trzymał za klamkę i nie ruszał się. W piersiach bolało go coś. jakby został tam uderzony. Co mam robić? Co robić? Co mam, do diabła, robić? … Nędzne trzydzieści centymetrów.

Jego myśli biegły z szybkością miliona mil na sekundę. Tak wiele myśli przelatywało mu przez głowę, że prawie go paraliżowały. Chciał załatwić Sampsona. Wpaść do środka i walnąć z wessona. Potem pobiec na górę, do rodzinki. To pragnienie paliło go, wypalało mu od środka mózg, smażyło fale jego myśli. Wytężył swój militarny umysł. Jakie było lepsze rozwiązanie? Logiką można podbić wszystko. Wiedział, co musi zrobić. Jeszcze wolniej niż przyszedł zaczął cofać się od drzwi werandy domu Crossów, Nie mógł uwierzyć, jak był blisko tego wielkiego i groźnego detektywa. Może mógł zrobić zadymę - rozwalić mózg temu wielkiemu osłu. Może jednak nie. Wielki osioł był naprawdę wielki. Nie, morderca nie chciał ryzykować. Czekało go jeszcze wiele zabawy, wiele gier. Nie powinien tak po prostu rujnować wszystkiego. Miał teraz zbyt wiele doświadczenia, aby partaczyć robotę. Stawał się coraz lepszy. Wtopił się w noc. Miał inne rzeczy do roboty, inne sprawy, którymi mógł się teraz zająć. Danny Boudreaux mógł poszaleć sobie po stolicy i bardzo mu się to podobało. Zasmakował w tym. Wiedział, że jeszcze przyjdzie czas na Crossa i jego głupią rodzinę. Już zapomniał, że zaledwie kilka minut temu wypłakiwał oczy. Nie brał lekarstwa już od siedmiu dni. Nie brał znienawidzonego, wstrętnego Depakote, tego cholernego środka regulującego jego stan psychiczny. Znowu miał na sobie swoją ulubioną bluzę. Szczęście i radość.

Rozdział 85 Obudziłem się z nieprzyjemnym dreszczem. Skóra piekła mnie, a serce walił" jak szalone. Zły sen? Coś piekielnego, rzeczywistego czy wyimaginowanego? W pokoju panowała ciemność, wszystkie światła były zgaszone. Chwilę trwało, zanim przypomniałem sobie, gdzie jestem. Potem już wiedziałem. Wiedziałem wszystko. Jestem w zespole, który ma z zadanie ochronić prezydenta - z tym że sam prezydent postanowił jeszcze bardziej utrudnić nam pracę. Podjął decyzję o wyjeździe z Waszyngtonu, chciał udowodnić, że nie boi się terrorystów ani żadnych szaleńców. Byłem w Nowym Jorku, w hotelu Waldorf-Astoria przy Park Avenue. Jack i Jill też byli w Nowym Jorku. Byli tak pewni siebie, że wysłali nam kartkę przywitanie. Wymacałem lampę na nocnym stoliku obok łóżka i znalazłem jej przełącznik. Zapaliłem światło i spojrzałem na budzik. Druga pięćdziesiąt pięć. - Po prostu wspaniałe - mruknąłem do siebie. - Lepiej być nie mogło. Pomyślałem, że mógłbym zadzwonić do dzieci w Waszyngtonie. Do Nany. Oczywiście nie chciałem tego zrobić, ale taki pomysł przemknął mi przez głowę. Potem przypomniałem sobie Christine Johnson. Mogłem zadzwonić do niej. Absolutnie! Wyobrażałem sobie, jakby to było rozmawiać z nią teraz przez telefon. W końcu wciągnąłem spodnie, wsunąłem stopy w podniszczone adidasy i włożyłem starą bluzę. Wyszedłem na korytarz. Musiałem na chwilę wyjść z hotelowego pokoju. Musiałem na trochę uwolnić się z własnej skóry.

Hotel Waldorf był jak uśpiony. W końcu to środek nocy. Tylko na korytarzu, którym szedłem, stali agenci służb specjalnych. Prezydencka obstawa pełniła nocną wartę. W większości byli to atletycznie zbudowani mężczyźni, którzy kojarzyli mi się z bardzo sprawnymi księgowymi. Do zadania w Nowym Jorku przydzielono tylko kilka kobiet. - Wybiera się pan na późny spacer po mieście, detektywie Cross? zapytała jedna z agentek, kiedy przechodziłem obok. Nazywała się Camilla Robinson. Była poważna i bardzo oddana swojej pracy, tak jak większość pracowników sił specjalnych. Wszyscy bardzo lubili prezydenta Thomasa Byrnesa, byli go to przyjąć kulę za niego. - Wiem tylko, że to moje myśli nie przestają spacerować - odparłem, zmuszając się do uśmiechu. - Pewnie zrobią jeszcze parę maratonów do rana. U was wszystko w porządku? Chcecie kawy albo czegoś innego? Camilla pokręciła przecząco głową, nie zmieniając poważnego wyrazu twarzy. Stróżami mogły być także kobiety. Spotkałem ich już sporo w swoim życiu. Pożegnałem przykładną agentkę i ruszyłem dalej. Kiedy tak szedłem korytarzami dziwnie cichego hotelu, kilka myśli nie dawało mi spokoju. Mój mózg znowu był przegrzany. Jednym nie pasującym elementem układanki było morderstwo Charlotte Kinsey. Mogło zostać popełnione przez kogoś innego niż Jack i Jill. Czy istniał trzeci morderca? Jeżeli tak, to dlaczego? Jak pasował do tej układanki? A może jest to o wiele bardziej złożony spisek? Tak jak Dallas i JFK? Los Angeles i RFK? Memphis i doktor King? Dokąd prowadził ten szalony i przygnębiający trop?

Lista możliwych spiskowców była niemożliwie długa, a ja i tak nie miałem szans dotarcia do większości podejrzanych. Grupa kryzysowa wiele mówiła o spiskach. Biuro Federalne miało na tym punkcie obsesję. Tak samo CIA ... Musieliśmy tylko pamiętać o jednym: trzydzieści lat po zamachach na braci Kennedych nikt nie był naprawdę przekonany, iż zagadki tych morderstw zostały rozwiązane. Im bardziej się zagłębiałem w teorie spisku, tym lepiej zdawałem sobie sprawę, iż dotarcie do samego sedna było niemal niemożliwe. Na pewno nikomu jeszcze się to nie udało. Rozmawiałem z wieloma osobami z archiwów zabójstw? oraz z centrum badań w Waszyngtonie. Wszyscy doszli dokładnie do tego samego wniosku. A raczej do końca ślepej uliczki. Dotarłem na korytarz dwudziestego pierwszego piętra, na którym znajdował się apartament prezydenta. Przez głowę przemknęła mi paraliżująca myśl, że może już leżały martwy w swojej sypialni; że Jack i Jill już uderzyli i zostawili kolejny wierszyk, który mieliśmy przeczytać nad ranem. - Wszystko w porządku? - spytałem agentów stojących przy drzwiach prezydenckiego apartamentu. Przyglądali mi się uważnie, tak jakby sami siebie pytali: „Co on tutaj robi?" - Jak dotąd, tak - odparł sztywno jeden z nich. - Żadnych problemów. W końcu dotarłem z powrotem do swego pokoju. Była prawie czwarta rano. Wśliznąłem się do środka, położyłem na łóżku i myślałem o tym, o czym rozmawiałem z Sampsonent poprzedniego wieczoru. Dowiedziałem

się od niego o zamordowaniu Sumnera Moore's. Jak się okazało, to nie Moore był mordercą dzieci ze szkoły Truth. Starałem się nie myśleć przez chwilę o żadnej ze spraw. Przysnąłem i spałem do szóstej, kiedy włączył się budzik z radiem. Miałem wrażenie, że to dzwonek alarmowy zadzwonił mi tuż przy głowie. Ogłuszyła mnie rockandrollowa muzyka. Stacja K-Rock w Nowym Jorku. Z głośnika mówił do mnie Howard Stern. Wiele lat temu pracował w Waszyngtonie. - Nasz prezydent jest w mieście. Jak daleko są Jack i Jill? - mówił Howard. Wszyscy już o tym wiedzieli. Korowód prezydencki ruszał przez Manhattan o jedenastej. Dyliżans był gotowy do drogi.

Rozdział 86 W Nowym Jorku miała tworzyć się historia. Nadszedł czas. Właśnie tak. Gra przestała być grą. Jack biegł spokojnym krokiem przez Central Park. Dochodziła szósta rano. Biegał tak prawie od piątej. Miał do przemyślenia wiele spraw. Dzień D wreszcie nadszedł. Nowy Jork stał się strefą wojny, a on nie potrafił wyobrazić sobie lepszego miejsca. Przyglądał

się

charakterystycznym

sylwetkom

wieżowców

Manhattanu na tle nieba. Biegł wzdłuż Piątej Alei, kierując się na południe. Ponad nierówną linią dachów niebo miało kolor węgla drzewnego, na który patrzy się przez cienki papier. Wielkie bałwany dymu kłębiły się nad budynkami z końca naszego wieku.

Prawdę mówiąc, wyglądało to zupełnie niesamowicie. Prawie pięknie. Zwykle nie mówił tak o Nowym Jorku. To tylko fasada, tak jak Jack i Jill, myślał. Kiedy biegł obok niebieskiego autobusu miejskiego jadącego Piątą Aleją, zastanawiał się, czy może zginąć w ciągu kilku następnych godzin. Musiał być na to przygotowany. Musiał być gotowy na wszystko. Kamikadze, pomyślał. Ostateczny plan był tak pewny, jak tylko mógł być. Nie wierzył, że cel przeżyje jego atak. Nikt nie mógłby. Oczywiście miało być więcej; zabitych. Przecież to wojna, a na wojnie zawsze giną ludzie. W końcu Jack wybiegł z parku przy skrzyżowaniu Piątej i Pięćdziesiątej Dziewiątej. Nadal pędził na południe, przyspieszając teraz kroku. Kilka chwil później wbiegł do oficjalnie wyglądającego atrakcyjnego holu hotelu Peninsula w West Fifties. Było dziesięć po szóstej. Hotel znajdował się jakieś dwadzieścia przecznic od Madison Square Garden, gdzie prezydent Bymes miał się pojawić dwadzieścia pięć po jedenastej. Do hotelu właśnie przyniesiono „New York Timesa". Zauważył nagłówek: wszyscy obawiają się morderczej pary, Jacka i Jill, przy okazji wizyty prezydenta. Był pod wrażeniem. Nawet „Times" pisał o nich. Potem zauważył Jill. Stała w holu. Była punktualna. Zawsze na czas. Przyszła do hotelu Peninsula zgodnie z planem. Zawsze zgodnie z planem. Miała na sobie srebrno-niebieski strój do joggingu, ale nie wyglądała na bardzo zmęczoną drogą z Waldorfa. Jack zastanawiał się, czy biegła czy tylko szła. Może nawet wezwała taksówkę.

Nie zdradził w żaden sposób, że ją poznaje. Wsiadł do czekającej windy i pojechał na swoje piętro. Sara miała przyjechać drugą windą. Otworzył drzwi swego pokoju, wszedł do środka i zaczekał na nią. Po chwili pukanie. Dokładnie według w planu. Mniej niż sześćdziesiąt sekund po nim. - Wyglądam strasznie - powiedziała. To były pierwsze słowa Sary tego dnia. Jakże typowe, jej brak wiary w siebie, niepewny głos, wrażliwość. Sara, biedna gąska. - Wcale nie - zapewnił ją. - Wyglądasz pięknie, bo jesteś piękna. Widział, że nie jest w najlepszej formie. Potworny stres kilku ostatnich godzin dawał o sobie znać. Na twarzy miała maskę zwątpienia i obawy. Starała się przykryć ją makijażem. Nałożyła za dużo pudru i za mocno wytuszowała rzęsy. Usta pomalowała jaskrawoczerwoną szminką. Jasne włosy spryskała lakierem, przez co wydawały się teraz bardzo kruche. - W Waldorfie już robi się gorąco - poinformowała go. - Uważają, że próba zamachu zostanie przeprowadzona właśnie dziś. Są na nią przygotowani, przynajmniej tak im się wydaje. Pięć tysięcy nowojorskich policjantów, plus agenci tajnych służb i FBI. Mają całą armię na swoje rozkazy. - Pozwólmy im myśleć, że są gotowi - powiedział Jack. - Już wkrótce się przekonamy, prawda? A teraz chodź do mnie. - Uśmiechnął się. Wcale nie wyglądasz strasznie. Nigdy w życiu. Wyglądasz oszałamiająco, Saro. Czy ja też mogę cię oszołomić?

- Teraz? - zaprotestowała słabo. Był to ledwie słyszalny szept. Bardzo cichy i niepewny. Nie potrafiła się oprzeć jego silnym ramionom. Nigdy nie mogła, i to była także część planu. Wszystko zostało przewidziane i właśnie dlatego nie mogło się nie udać. Zdjął podkoszulek, odsłaniając połyskujący od potu tors. Wszystkie kosmyki włosów miał posklejane od wilgoci. Przylgnął do Sary. Ona przytuliła się do niego. Serca obojga biły mocno. Jack i Jill. W Nowym Jorku. Tak blisko końca. Czuł, że jej puls przyspiesza, jak bicie serca zwierzęcia uciekającego przed myśliwymi. Nic nie mogła na to poradzić. Była teraz przerażona, naprawdę się bała. - Proszę, powiedz, że jeszcze się zobaczymy, nawet gdyby to miało być kłamstwo. Powiedz, że to jeszcze nie koniec, Sam. - To nie koniec, małpeczko. Jestem tak samo przerażony jak ty w tej chwili. To zupełnie normalne, że odczuwamy teraz strach. Jesteś zupełnie normalna. Oboje jesteśmy. - Za kilka godzin będziemy wyjeżdżać z Nowego Jorku. Jack i Jill będą już za nami - szepnęła. - Och, tak cię kocham, Sam. Kocham cię tak bardzo, tak strasznie. Rzeczywiście było strasznie. Bardziej przerażająco, niż Sara mogła to sobie wyobrazić. Bardziej, niż ktokolwiek mógł kiedykolwiek sobie wyobrazić. Historia nie była przeznaczona dla ogółu - nigdy tak nie było. Powoli i ostrożnie wyjął rugera zza elastycznego paska spodenek. Miał spocone dłonie. Wstrzymał oddech. Przyłożył broń do skroni Sary i strzelił pod niewielkim kątem w dół. Tylko jeden pocisk. Profesjonalna egzekucja.

Bez emocji. Prawie bez emocji. Ruger miał założony tłumik. Hałas w hotelowym pokoju był nie większy niż cichy trzask. Mocne uderzenie dziewięciomilimetrowej kuli wyrwało ją z jego rąk. Zadrżał nieświadomie, kiedy spojrzał na martwe ciało na hotelowym dywanie. - Teraz jest po wszystkim - powiedział. - Cierpienie twego życia skończy się, gorycz i ból minęły. Przepraszam cię, małpeczko. W prawą dłoń Jill włożył ostatnią wiadomość. Potem zacisnął ją w pięść, tak, że kartka zgniotła się. Po raz ostatni trzymał Sarę za rękę. I Jill spadła w dół, przypomniał sobie słowa dziecięcej rymowanki. Jack nie zamierzał spaść. Nastał dzień ostatecznego szaleństwa. W końcu nastał początek Jacka i Jill.

Rozdział 87 Gruby plik dokumentów zatytułowano Wizyta prezydenta Stanów Zjednoczonych. Nowy Jork, 16 i 17 grudnia. Było tego osiemdziesiąt dziewięć stron. Opisywano każdy najmniejszy punkt programu, od momentu, gdy prezydent wysiadł z samolotu Air Force One na lotnisku La Guardia, aż do chwili, kiedy ponownie miał wsiąść do samolotu około drugiej po południu i wrócić do Waszyngtonu. Dokumenty zawierały szkice wszystkich obiektów, jakie miał odwiedzić prezydent: lotnisko La Guardia, hotel Waldorf, Felt Forum w Madison Square Garden, trasy, którymi miał się poruszać, drogi alternatywne.

Dokumenty tajnych służb zawierały praktycznie wszystko: 10.55 Prezydent i pani Byrnes wsiadają do limuzyny. Uwaga: Prezydent i pani Byrnes przechodzą wzdłuż parady oficerów departamentu policji nowojorskiej w hotelu Waldorf-Astoria. 11.00 Korowód wyrusza z Waldorfa trasą (kod C) do Madison Square Garden, Felt Forum. Przyjazd zamknięty. Prasa nie dopuszczona. Moje myśli zajmowała układanka planu Jacka i Jill. Już niedługo prezydent miał opuścić Waldorf i przejechać kawalkadą limuzyn, otoczoną przez policyjne radiowozy i motocykle, do centrum miasta. Przez ostatnie trzy dni FBI, tajne służby i nowojorska policja współpracowały ze sobą, planując próbę złapania Jacka i Jill, gdyby rzeczywiście pojawili się w Madison Square Garden. Prawie tysiąc ubranych po cywilnemu agentów i detektywów miało być w środku podczas przemówienia prezydenta. Wszyscy mieliśmy jednak wątpliwości, czy tylu wystarczy. Jedna maniakalna myśl nie dawała mi spokoju przez cały ranek: Nikt nie zatrzyma kuli zamachowca. Nikt jej nie zatrzyma, oprócz jego ofiary. Co zamierzali zrobić Jack i Jill? Jak zamierzali to rozegrać? Wierzyłem, że będą w Madison Square Garden. Podejrzewałem, że planowali wykonać swoje zadanie z bliska. Musieli też zaplanować jakąś ucieczkę. Prezydenta i panią Byrnes odeskortowano do samochodu dokładnie za pięć jedenasta. Falanga kilkunastu agentów tajnych służb towarzyszyła im od ich apartamentu do pancernej limuzyny, czekającej w podziemnym

garażu hotelu. Szedłem tuż za główną grupą eskorty. Moja rola nie polegała na fizycznej ochronie prezydenta. Już wcześniej powiedziałem Jayowi Grayerowi, jak według mnie mordercy zamierzają przeprowadzić zamach. Ma to się odbyć z bliska. Ma być efektowne. I na pewno mordercy mają jakiś plan ucieczki. Tego dnia już nastąpiła pewna zmiana planów. Przy wejściu do hotelu nie

było

żadnego

kordonu

policjantów.

Żadnych

okazji

do

sfotografowania głowy państwa przed hotelem. Udało się przekonać prezydenta, żeby nie przechodził przez otwarty hol hotelu Waldorf po raz drugi. Patrzyłem, jak pani Byrnes i prezydent szli do limuzyny, która miała przewieźć ich trzy kilometry dalej. Trzymali się za ręce. Był to naprawdę wzruszający gest. Potwierdzał wszystko, co wiedziałem o Thomasie i Sally Byrnesach. Korowód ruszył dokładnie o czasie. Tajne służby nazywały to „oficjalnym korowodem". W sumie było dwadzieścia osiem samochodów. W sześciu z nich siedziały grupy kontratakowe. W jednym znajdowały się komputery

utrzymujące

łączność

z

agentami

informującymi

o

potencjalnych zagrożeniach prezydenta. Zastanawiałem się, czy Jack i Jill znają plan, a nawet może liczbę samochodów. Korowód limuzyn i wozów policyjnych wyjechał z hotelowego garażu. Pokrywy włazów głośno dzwoniły pod oponami. Trasa do audytorium rozpoczynała się od Park Avenue, potem biegła wzdłuż Czterdziestej Siódmej Alei, aż do Piątej. Jechałem razem z Donem Hamermanem, dwa samochody za prezydentem. Nawet Hamerman był tego ranka wyciszony, niemal

nieobecny. Jak dotąd, jeszcze nic się nie stało. Czy Jack i Jill mogli zmienić swoje plany? Czy właśnie tak mieli zamiar zatrzeć za sobą ślady? Czy mieli zamiar pojawić się znowu w chwili, gdy my zaczynalibyśmy już wątpić, że to kiedykolwiek nastąpi? Czy mieli zamiar zaskoczyć mnie i zaatakować korowód? Obserwowałem wszystko uważnie z okna samochodu. Cały ranek był dziwnym, pozacielesnym doświadczeniem. Ludzie stojący wzdłuż ulic krzyczeli entuzjastycznie, klaskali i pozdrawiali przejeżdżający obok nich korowód. Właśnie dlatego prezydent zdecydował, że nie może dłużej kryć się w Białym Domu. Wszyscy ludzie, nawet mieszkańcy Nowego Jorku, chcieli go zobaczyć. Jak dotąd był dobrym prezydentem, popularnym, odważnym. Kto chciał zabić Thomasa Byrnesa i dlaczego? Miał tylu potencjalnych wrogów. Ciągle wracałem myślami do listy sporządzonej przez prezydenta. Pani senator Glass, wiceprezydent Mahoney, kilku reakcjonistów w Kongresie, potężni ludzie mający powiązania z Wall Street. Prezydent powiedział, że próbuje zmienić system, ale system zawzięcie opiera się zmianom. System zawzięcie opiera się zmianom! Wycie policyjnych syren otaczało nas z wszystkich stron. Mój wzrok wędrował w tę i z powrotem wśród wiwatujących tłumów i jadącego sznura samochodów, prezydenckiego korowodu. Byłem częścią tych wydarzeń, ale jednocześnie czułem, że stoję trochę z boku. Przez cały czas myślałem o Dallas, o Johnie Kennedym, Robercie Kennedym i o doktorze Kingu. Tragedie przeszłości naszego

kraju. Nasza smutna historia. Nie mogłem oderwać wzroku od „dyliżansu". Wydawało mi się to niemożliwe, nie do pomyślenia, aby dwa z trzech największych zamachów pozostały tajemnicą dla większości z nas. Dwa z trzech największych morderstw tego stulecia nigdy nie zostały zadowalająco wyjaśnione. Garaż VIP-ów w podziemiach Madison Square Garden był betonowym bunkrem pomalowanym na biało. Zebrało się tam chyba ze stu agentów tajnych służb i policjantów. Wszyscy agenci mieli założone słuchawki łączące ich z centralną siecią komórkową tajnych służb. Patrzyłem, jak Thomas i Sally Byrnes powoli wysiadają z pancernej limuzyny. Przyjrzałem się oczom prezydenta. Wydawał się spokojny, pewny i skupiony. Może wiedział, co robi; może jego sposób jest jedynym możliwym w tej sytuacji. Znajdowałem się mniej niż trzy metry od prezydenta i jego żony. Każda sekunda wydawała się wiecznością. Na parkingu było zbyt wiele osób. Każda z nich mogła być mordercą. Prezydent i jego żona uśmiechali się, swobodnie rozmawiali z wpływowymi sympatykami z Nowego Jorku. Oboje byli w tym bardzo dobrzy. Rozumieli niezwykle ważną oficjalną rolę urzędu. Symbolizm i absolutna władza. Właśnie tacy teraz byli. Bardzo podobało mi się ich poczucie obowiązku. Nana nie miała racji. Byłem przekonany, że są uczciwymi ludźmi, starającymi się wypełniać swe zadania jak najlepiej. Wiedziałem, jakie to trudne. Zanim zacząłem pracować w Białym Domu, nie zdawałem sobie z tego sprawy.

Nic nie może się stać prezydentowi Byrnesowi ani Sally Byrnes, myślałem - tak jakby sama wola wystarczyła do zatrzymania kuli zamachowca, mogła zapobiec strasznym wydarzeniom tutaj, w garażu, czy na górze w zatłoczonym Felt Forum. Każda z tych osób mogła być Jackiem albo Jill, powtarzałem w myślach, obserwując tłum. Wyprowadźmy stąd prezydenta i jego żonę. Teraz! Ruszajmy. Centrum Kennedy'ego w Waszyngtonie. Zastrzelona studentka prawa, Charlotte Kinsey. W publicznym miejscu, tak po prostu. Ciągle wracałem myślami do tamtego morderstwa. Coś się tam musiało stać, coś, co mogłoby nam powiedzieć prawdę o Jacku i Jill. Nie pasowało to do schematu ich działania! Jaki więc był prawdziwy schemat? Ruszyliśmy na górą do zatłoczonego audytorium. Jeżeli Jack i Jill chcieli zginąć, to tutaj mogło im się udać. Bez trudu! Ciągłe jeszcze miałem wrażenie, że planowali uciec. Był to jedyny stały element wszystkich morderstw, jakie dotychczas popełnili. Nie miałem pojęcia, jak zamierzali to osiągnąć w centrum Madison Square Garden - jeżeli oczywiście wybrali je na miejsce swego ataku. Prawdziwi Jack i Jill - prezydent i pierwsza dama Stanów Zjednoczonych - przybyli. Dokładnie o czasie.

Rozdział 88 Kropla potu wolno spłynęła mi po nosie. Czułem, jakby pierś przygniótł mi ciągnik. Z wnętrza audytorium, dochodził grzmiący hałas, potęgując wrażenie zamieszania i chaosu. Kiedy weszliśmy do środka, stał się ogłuszający.

Prawie dziesięć tysięcy osób wypełniało audytorium w chwili, gdy pojawił się w nim prezydent. Razem z najbliższą ochroną ruszyłem w kierunku głównej sceny audytorium. Agenci tajnych służb, FBI, szeryfowie i nowojorscy policjanci rozstawieni byli wszędzie wokół prezydenta. Rozglądałem się w poszukiwaniu Kevina Hawkinsa. Miałem nadzieję zobaczyć przy nim Jill. Prezydent Byrnes ani na chwilę nie przestał się uśmiechać. Nie zawahał się, wchodząc do audytorium. Pamiętałem jego słowa: „Para szaleńców nie może paraliżować pracy rządu Stanów Zjednoczonych. Nie możemy na to pozwolić". W budynku było ciepło, ale czułem, że po mojej skórze spływa zimny pot - zimny jak wiatr wiejący od rzeki Hudson. Byliśmy niecałe trzydzieści metrów od wielkiego podium, na którym stało teraz wiele osobistości i znanych polityków, między innymi gubernator oraz burmistrz miasta. Ze wszystkich stron błyskały flesze aparatów. Jeden z mikrofonów na scenie piszczał nieznacznie. Poprawiłem pięcioramienną gwiazdę wpiętą w lewą klapę mojej marynarki. Gwiazda była dzisiejszym kodem. Jej kolor identyfikował mnie jako członka ochrony formowanej przez tajne służby. Gwiazda była zielona. Kolor nadziei? Jak dotąd, Jack i Jill dotrzymywali wszystkich swoich obietnic. Mogli znaleźć sposób na wniesienie broni do audytorium. W olbrzymim amfiteatrze było co najmniej tysiąc rewolwerów, a oprócz nich były również strzelby. Miała je policja i strażnicy.

Każdy z tych ludzi może być Jackiem albo Jill. Każdy z nich może być Kevinem Hawkinsem. Don Hamerman stał obok mnie, ale było za głośno, byśmy mogli rozmawiać normalnie. Co jakiś czas pochylaliśmy się ku sobie i krzyczeliśmy prosto do ucha tego drugiego. Nawet wtedy trudno było usłyszeć więcej niż pojedyncze słowa czy zwroty. - Za długo idzie do podium! - zawołał Hamerman. Przynajmniej wydawało mi się, że właśnie to powiedział. - Wiem. Mnie nie musisz tego mówić - odkrzyknąłem. - Obserwuj tłum - polecił. - Zaczną w popłochu uciekać, jeżeli zobaczą wyciągniętą broń. Prezydent za długo przebywa wśród tłumu. Czy chce zakpić sobie z morderców? Co on w ogóle chce w ten sposób udowodnić? Szef personelu miał rację. Prezydent prowokował Jacka i Jill. Istniała jednak szansa, że pułapka w zatłoczonej hali nie uda się. Nagle tłum zaczął uciekać w panice! Tłum się rozdzielił. - Zabić sukinsyna! Zabić go! - usłyszałem krzyki jakieś dwa rzędy przed sobą. Ruszyłem błyskawicznie, przepychając się i przeciskając między ludźmi. - Uważaj, ty chamie! - Jakaś kobieta odwróciła się i krzyknęła mi prosto w twarz. - Zabić go teraz! - dobiegło z przodu. - Przepuście mnie! - krzyknąłem tak głośno, jak tylko mogłem. Mężczyzna, który wywołał zamieszanie, miał blond włosy do ramion. Ubrany był w powyciąganą czarną bluzę i miał czarny plecak. Chwyciłem

go w tym samym momencie, kiedy ktoś inny złapał go z przeciwnej strony. Szybko obaliliśmy mężczyznę na ziemię. Uderzył głową w betonową podłogę. - Nowojorska policja! - krzyknął funkcjonariusz trzymający blondyna. - Policja, Waszyngton. Akcja Biały Dom - odkrzyknąłem. Przycisnąłem podejrzanego do podłogi. Policjant z Nowego Jorku przytknął mu broń do twarzy. Nie rozpoznawałem w nim Kevina Hawkinsa, ale nie byłem tego pewien. Nie mogliśmy podejmować żadnego ryzyka. Musieliśmy go obalić. Nie mieliśmy wyboru. - Zabić tego łajdaka! Zabić prezydenta! - blondyn nie przestawał krzyczeć. Był zupełnie szalony, tak jak wszystko wokół, nie tylko ten dupek na podłodze. - To boli! - wrzasnął do mnie i do drugiego policjanta. - Ranicie mnie w głowę! Szaleniec? Myślałem. Aktor? Dywersant?

Rozdział 89 Atak kamikadze! Miał nastąpić już za chwilę. Zabójca, który gotów był popełnić samobójstwo. Właśnie dlatego był nie do powstrzymania. Właśnie dlatego prezydent Byrnes był już właściwie chodzącym trupem. Kevin Hawkins nie miał żadnych problemów z dostaniem się na dogodną pozycję w hałaśliwym, zatłoczonym audytorium. Wykorzystał swą wyobraźnię i zdolności wizualne do stworzenia sobie niezwykłego przebrania. Był teraz wysoką brunetką ubraną w granatowe spodnium.

Niezbyt piękną, musiał to przyznać, ale dzięki temu mniej osób zwracało na niego uwagę. Hawkins miał również legitymację Federalnego Biura Śledczego, która była autentyczna. Wszystko było prawdziwe, nawet stempel i grubość papieru. Zgodnie z identyfikatorem, nazywał się Linda Cole i był agentką do zadań specjalnych z Nowego Jorku. Fotoreporter stał na miejscu Lindy Cole w szóstym rzędzie i obserwował tłum. Zdjęcie. Zdjęcie. Robił wiele fotografii w pamięci. Jedną po drugiej. Głównie zdjęcia swych przeciwników z FBI, tajnych służb, nowojorskiej policji. Ale prawdę mówiąc, nie wierzył, że w tej olbrzymiej sali ma jakichś prawdziwych przeciwników. Kamikadze. Kto mógł go powstrzymać? Nikt. Może jedynie Bóg. A może nawet nie on. Sama liczebność drużyny przeciwnej robiła na nim wrażenie. Naprawdę chcieli pomieszać szyki Jackowi i Jill dziś rano. I kto wie? Mogło im się udać dzięki przewadze liczebnej. Dziwniejsze rzeczy już się zdarzały. Hawkins jednak nie wierzył, że zdołają go powstrzymać. Ostatnią szansę zaprzepaścili, wpuszczając go do budynku - teraz nie mogli go złapać. Fotoreporter przeciwko FBI, tajnym służbom, szeryfom i nowojorskim gliniarzom. Według niego brzmiało to rozsądnie. Gra była fair. Ich skomplikowane przygotowania wydawały mu się śmieszne.

Czekał, aż pojawi się jego cel. Ich plan rozgrywki był podstawą jego gry. Wszystko, co teraz robili, każdy ich krok, został przewidziany i był niezbędny do tego, aby kamikadze mógł zacząć działać. Z głośników popłynęła melodia „She's a Grand Old Flag" i Hawkins zaczął klaskać, tak jak wszyscy dookoła. Jest przecież patriotą. Może nikt w to nie uwierzy po dzisiejszym dniu, ale on sam wiedział, że jest patriotą. Jednym z ostatnich prawdziwych patriotów.

Rozdział 90 Nikt nie powstrzyma kuli zamachowca. Czułem, jak w środku pali mnie ogień. Szybko szedłem przez tłum, wszędzie szukając Kevina Hawkinsa. Każdy mój nerw był maksymalnie napięty, aż do bólu. Prawą dłoń trzymałem na twardej kolbie mego glocka. Nie mogłem przestać myśleć, iż każdy z tych ludzi może być Jackiem albo Jill. Broń nie miała znaczenia w tym wielkim, hałaśliwym tłumie. Doszedłem do drugiego rzędu. Byłem na prawo od podium, wysokiego na jakieś trzy metry. Światło w audytorium przygasło, a może to tylko tak mi się zdawało. Przygasły światła w mojej głowie. W mojej duszy? Prezydent wchodził na szare metalowe stopnie. Uścisnął dłoń jeszcze jednego sympatyka. Poklepał po ramieniu innego. Wyglądało na to, że porzucił myśli o niebezpieczeństwie. Sally Byrnes szła po schodach przed swoim mężem. Wyraźnie widziałem jej twarz. Być może Jack i Jill też mogli ją widzieć. Agenci tajnych służb zajmowali całą wolną przestrzeń wokół sceny.

Właśnie wtedy to się stało. Byłem tak blisko prezydenta Byrnesa. Jack i Jill uderzyli ze straszliwą siłą. Wybuchła bomba. Potworny huk rozległ się w pobliżu sceny - może nawet na niej. Ochroniarze prezydenta zupełnie nie spodziewali się eksplozji. Nastąpiła wewnątrz kręgu ochrony. Chaos! Bomba zamiast strzałów! Audytorium sprawdzono dokładnie jeszcze dziś rano, myślałem biegnąc przed siebie. Zauważyłem, że moja dłoń krwawi. Pewnie rozciąłem ją podczas wcześniejszej szamotaniny z tamtym szaleńcem, ale może to przez wybuch bomby. Wszystko zaczęło się toczyć według najgorszego scenariusza, jaki tylko można było sobie wyobrazić. Pistolety i strzelby pojawiły się w tłumie. Nikt jeszcze nie wiedział, gdzie dokładnie wybuchła bomba ani jakie poczyniła szkody. Nikt nie wiedział, jaki miał być cel tej eksplozji. Na scenie i w pierwszych dwudziestu rzędach wszyscy przypadli do ziemi. Czarny, gęsty dym unosił się aż do sufitu, do szklanego dachu i stalowych wiązarów. Powietrze miało zapach palonych ludzkich włosów. Zewsząd dobiegały krzyki. Nie miałem pojęcia, ilu mieliśmy rannych. Nie widziałem prezydenta. Bomba została zdetonowana blisko podium. Bardzo blisko miejsca, w którym stał prezydent Byrnes wymieniając uściski dłoni i grzecznościowe uwagi jeszcze przed kilkoma sekundami. Odgłos wybuchu wciąż jeszcze wibrował w moich uszach. Jak szalony przepychałem się w kierunku sceny. Nie było sposobu na zorientowanie się, ilu ludzi zostało rannych lub zabitych przez bombę. Ciągle jeszcze nie widziałem prezydenta Byrnesa wśród dymu i ludzi,

którzy w panice starali się stąd wydostać. Kamerzyści telewizyjni przedzierali się w kierunku katastrofy. Wreszcie dostrzegłem grupę ciasno stojących agentów tajnych służb, otaczających prezydenta. Już go podnieśli. Thomas Byrnes żył, był bezpieczny Agenci zaczęli wycofywać się ze strefy zagrożenia. Byli żywą tarczą osłaniającą prezydenta. Wyglądało na to, że nie jest ranny. Wyciągnąłem glocka, dla bezpieczeństwa trzymałem go lufą do góry. „Policja!", krzyczałem. Wielu innych agentów tajnych służb i detektywów nowojorskiej policji robiło dokładnie to samo. Krzyczeliśmy do siebie. Nie chcieliśmy, żeby ktoś nas za strzelił, nie chcieliśmy też zastrzelić kogoś innego w tym potwornym zamieszaniu. Wiele osób w tłumie wrzeszczało histerycznie. Nie przestawałem przepychać się do wyjścia po stronie południowozachodniej, którym agenci wcześniej wyprowadzili prezydenta. Droga ewakuacji została opracowana wcześniej. Za świecącym na czerwono napisem exit ciągnął się długi betonowy tunel, prowadzący na parking przeznaczony dla specjalnych gości. Tam czekały już kuloodporne pancerne samochody. I co jeszcze mogło tam czekać? - zastanawiałem się. Jakiś głos w mojej głowie krzyczał; abym uważał. Poruszałem się tak szybko, jak tylko mogłem. Jack i Jill zawsze wyprzedzali nas o krok. Nie trafili w prezydenta! Dlaczego? Oni nie popełniali błędów. Byłem jakieś dziesięć metrów za prezydentem i jego ochroną, kiedy w końcu zrozumiałem coś, na co nikt dotąd nie wpadł.

- Zmieńcie drogę ewakuacji! - krzyknąłem najgłośniej jak mogłem. Zmieńcie drogę ewakuacji!

Rozdział 91 Nikt nie słyszał mojego krzyku. Sam ledwie słyszałem własny głos w tym zgiełku. W Madison Square Garden panowało zbyt wielkie zamieszanie. Ciągle pchałem się naprzód, desperacko starając się dogonić agentów tajnych służb, którzy przypominali teraz czarne kłębowisko. Dym z wybuchu rozpraszał światło. - Zmieńcie drogę ewakuacji! Zmieńcie drogę ewakuacji! - nie przestawałem krzyczeć. Weszliśmy do pomalowanego na biało betonowego tunelu. Każdy dźwięk odbijał się dziwacznym echem od ścian. Byłem tuż za ostatnim agentem tajnych służb. - Nie idźcie tędy! Zatrzymajcie prezydenta! - krzyczałem na próżno. W tunelu pełno było spóźnionych ważnych gości i członków ochrony. Pchaliśmy się przez falę ludzi zmierzających w przeciwnym kierunku. Teraz już było za późno na zmianę planu ewakuacji. Przeciskałem się coraz bliżej prezydenta i pani Byrnes. Z desperacją szukałem w tłumie twarzy Kevina Hawkinsa. Ciągle jeszcze istniała szansa, że go powstrzymamy. Na każdej twarzy, którą napotkałem, malował się szok. Oczy wszystkich były szeroko otwarte ze strachu i przyglądały się mojej twarzy. Nagle usłyszałem kilka głośnych wystrzałów w głębi tunelu!

Pięć strzałów eksplodowało wewnątrz ciasnego kręgu ludzi wokół prezydenta. Ktoś dostał się w perymetr ochrony. Poczułem, że staję się bezwładny, tak jakby to mnie trafiono. Pięć strzałów. Najpierw trzy szybkie, potem jeszcze dwa. Nie widziałem, co dzieje się przede mną, ale nagle usłyszałem dziwny głos. Przypominał przenikliwy jęk, lament. Pięć strzałów! Trzy, potem jeszcze dwa. Jęk dochodził z miejsca, w którym przedtem dostrzegłem prezydenta Byrnesa, od strony, w której rozległy się strzały zaledwie kilka sekund wcześniej. Całą swoją masą wepchnąłem się w tłum i przecisnąłem do epicentrum szaleństwa. Miałem wrażenie, że tonę w ruchomych piaskach, że na próżno staram się uwolnić. Przejście wydawało się niemal niemożliwe. Pięć strzałów. Co się stało tam, z przodu? Nagle zobaczyłem wszystko. Miałem potwornie spierzchnięte wargi. Oczy mi łzawiły. W bunkrowatym tunelu nagle zapadła kompletna cisza. Prezydent Thomas Byrnes leżał na szarej betonowej podłodze. Płynące z ran strumyki krwi barwiły jego białą koszulę. Jasnoczerwona krew sączyła się z rany po prawej stronie jego twarzy, choć rana mogła być też wysoko na szyi. Ze swego miejsca nie widziałem zbyt dobrze. Strzały. Styl egzekucji. Profesjonalny atak. Jack i Jill, to ta przeklęta para! To ich sposób albo bardzo podobny.

Brnąłem dalej, odpychając ludzi z drogi. Dostrzegłem Dona Hamermana, Jaya Grayera, a potem Sally Byrnes. Wszystko działo się w zwolnionym tempie. Sally Byrnes starała się zbliżyć do męża. Pierwsza dama chyba nie była ranna. Zastanawiałem się, czy nie była celem. Może celem Jill? Agenci tajnych służb starali się ją odciągnąć, ochronić. Trzymali ją z dala od męża, od jakiegokolwiek niebezpieczeństwa. Zauważyłem drugie ciało. Czułem, jakby ktoś uderzył mnie mocno w żołądek. Nikt nie przewidział takiej okropnej sceny. Niedaleko od prezydenta leżała kobieta. Została trafiona w prawe oko. Drugi pocisk przeszedł przez gardło. Była martwa. Obok jej ciała leżał półautomat. Morderczyni? Jill? Kim była ta kobieta? Powoli przeniosłem wzrok na nieruchomą postać Thomasa Byrnesa. Bałem się, że on też już nie żyje. Nie byłem pewien. Został trafiony co najmniej trzy razy. Patrzyłem, jak Sally Byrnes wreszcie dosięgła ciała swego męża. Nie powstrzymywała płaczu. Nie tylko ona płakała.

Rozdział 92 Jack

siedział

nieruchomo

i

spokojnie

obserwował

labirynt

samochodów, stojących zderzak przy zderzaku przed wjazdem do nowojorskiego tunelu Holland. Słyszał radioodbiorniki dudniące w wozach po obu stronach jego czarnego jeepa. Patrzył na zmieszane i

zmartwione twarze. Kobieta w zielonym lexusie płakała. W centrum miasta syreny wyły jak płaczki lamentujące nad czyimś grobem. Jack i Jill przybyli na wzgórze. Teraz już każdy wiedział po co, a przynajmniej im się wydawało, że wiedzieli. Nikt nie rozumiał powagi gry. Wyłączcie te wiadomości, miał ochotę powiedzieć tym wszystkim dobrym ludziom zbliżającym się do tunelu Holland. To, co się stało, nie ma nic wspólnego z wami. Naprawdę nie ma. Nigdy nie poznacie prawdy. Nikt jej nie pozna. I tak nie potrafilibyście jej znieść. Nie zrozumielibyście jej, nawet gdybym teraz zatrzymał się tu i wszystko wam wyjaśnił. Starał się nie myśleć

o Sarze

Rosen. Wjechał w długi,

klaustrofobiczny tunel, który wił się pod rzeką Hudson. Potem ruszył na południe w kierunku New Jersey, a następnie międzystanową 95 do Delware i dalej na południe. Sara należała do przeszłości, a przeszłość nie miała znaczenia, prócz tego, że była lekcją na przyszłość. Biedna Sara odeszła. Myślał o niej podczas obiadu w Country Cupboard, niedaleko wyjazdu z Talleyville. Było mu smutno z powodu Jill, a nie prezydenta Byrnesa. Sara warta była dziesięciu takich jak Thomas Byrnes. Wykonała wspaniałą robotę, niemal doskonałą, choć od początku była tylko narzędziem. Sara Rosen została wykorzystana. Była jego oczami i uszami wewnątrz Białego Domu. Była jego kochanką. Biedna małpeczka. Kiedy dojeżdżał do Waszyngtonu, około siódmej wieczorem, przyrzekł sobie, że już nigdy więcej nie będzie się rozczulał nad Sarą. Wiedział, że dotrzyma słowa. Umiał kontrolować własne myśli. Był

lepszy niż Kevin Hawkins, który rzeczywiście okazał się bardzo dobrym żołnierzem. Teraz już nie był Jackiem. Jack już nie istniał. Nie był również Samem Harrisonem. Sam Harrison był jedynie przykrywką, niezbędnym środkiem ostrożności, częścią złożonego planu. Sam Harrison również już nie istniał. Odtąd miał wieść proste i przeważnie uczciwe życie. Był już prawie w domu. Zakończył swoje niewykonalne zadanie. Mission: Impossible. Odniósł sukces. Wszystko poszło niemal idealnie. Był w domu. Wjechał na znajomy łuk drogi dojazdowej, na której walały się muszelki, małe kamyki i kilka zabawek dzieci. Jego mała córeczka wybiegła z domu. Wiatr potargał jej jasne włosy. Za nią wybiegła jego żona. Po jej policzkach płynęły łzy. On też płakał. Nie wstydził się tego. Już niczego się nie wstydził. Jezu, wojna wreszcie się skończyła. Wróg, zły wróg, został zabity. Dobrzy bohaterowie zwyciężyli i najcenniejsze życie na ziemi było bezpieczne na jakiś czas - na dłużej, dopóki żyły jego dzieci. Nikt nigdy miał się nie dowiedzieć, jak i dlaczego do tego doszło ani kto był za to odpowiedzialny. Tak jak w przypadku zamachu na JFK w Dallas. I na RFK w Los Angeles. I w aferze Watergate, i Whitewater, i w większości innych znaczących wydarzeń w naszej najnowszej historii. Tak naprawdę, nasza historia była

nie znana; uważnie chroniono ją przed prawdą. Taki był właśnie amerykański styl. - Tak bardzo cię kocham - szepnęła jego żona czule. - Jesteś moim bohaterem. Dokonałeś wielkiej i ważnej rzeczy. On także w to wierzył. Był o tym przekonany w głębi swego serca. Już nie był Jackiem. Jack nie istniał.

Rozdział 93 To nie był koniec! Kilka minut po dwunastej tajne służby otrzymały od nowojorskiej policji wiadomość o kolejnym morderstwie. Mieli powód, aby przypuszczać, że było ono związane z zamachem na prezydenta Byrnesa. Jay Grayer i ja pospieszyliśmy do hotelu Peninsula, który znajdował się niedaleko Piątej Alei w centrum miasta. Byliśmy zupełnie odrętwiali po przerażających przeżyciach tego ranka. Ciągle jeszcze nie mogliśmy uwierzyć, że ktoś strzelał do prezydenta. Zebraliśmy wszystko, co było wiadomo na temat najnowszego zabójstwa. Pokojówka hotelowa znalazła ciało w apartamencie na dwunastym piętrze. W pokoju była też wiadomość od Jacka i Jill. Ostatnia rymowanka? - Co mówią detektywi z nowojorskiego wydziału zabójstw? spytałem Jaya, kiedy jechaliśmy na miejsce zbrodni. - Jakieś szczegóły? - Według raportu wstępnego, znaleziona kobieta mogła być Jill. Jill została zamordowana albo popełniła samobójstwo. Są prawie pewni, że wiadomość jest autentyczna.

Przerażające tajemnice otaczały inne, jeszcze straszniejsze zagadki. Czy ta śmierć również należała do planu Jacka i Jill? Przypuszczałem, że tak. Na pewno pozostało jeszcze wiele warstw do odsłonięcia - tajemnica na tajemnicy - aż do samego jądra tego horroru. Wysiedliśmy z windy na piętrze, na którym popełniono zbrodnię. Nowojorscy policjanci byli wszędzie. Dostrzegłem medyków, członków grupy antyterrorystycznej w hełmach z osłonami na twarz, detektywów z kryminalnego. Istny dom wariatów. Bałem się, że mogło to mieć wpływ na zbieranie materiałów dowodowych. Wiedziałem, iż przy takiej liczbie osób trudno będzie uniknąć przecieków do prasy. - Co z prezydentem? - spytał jeden z detektywów kiedy wyszliśmy z windy. - Czy coś wiadomo? Jest nadzieja? - Jeszcze jest z nami. Na pewno jest nadzieja - powiedział Jay Grayer. Minąwszy grupę detektywów, weszliśmy do apartamentu. Tłoczyło się tam co najmniej kilkunastu policjantów i agentów FBI. Złowróżbne dźwięki policyjnych syren dobiegały z ulicy. Dzwony kościelne biły głośno w pobliskiej katedrze św. Patryka, na południe od Piątej Alei. Ciało jasnowłosej kobiety leżało na szarym pluszowym dywanie przy nie zasłanym podwójnym łóżku. Jej twarz, szyja i piersi były we krwi. Miała na sobie srebrno-niebieski strój do joggingu. Para okularów w drucianych oprawkach leżała przy jej firmowych butach Nike. Została zastrzelona w sposób przypominający egzekucję tak jak pierwsze ofiary Jacka i Jill. Jeden strzał, oddany z bliska. Bardzo profesjonalnie. Bardzo precyzyjnie.

Bez emocji. - Czy znalazła się na którejś z naszych list podejrzanych? - spytałem Grayera. Wiedzieliśmy, że zamordowana nazywała się Sara Rosen. Należała do personelu Białego Domu. Nie zdemaskowały jej dwie „dokładne" kontrole pracowników i jak dotąd był to najbardziej przerażający fakt. - Nic mi o tym nie wiadomo. Pracowała w biurze łączności Białego Domu. Wszyscy chwalili jej profesjonalizm i skuteczność. Ufano jej. Jezu, co za bałagan. To prawdziwa katastrofa, Alex. Ufano jej. Fragment lewej części twarzy kobiety został oderwany, tak jakby zrobiło to jakieś dzikie zwierzę. Jill wydawała się zaskoczona. Jej brwi wygięte były w łuki. W oczach nie było strachu. Ufała swemu mordercy. Czy to Jack pociągnął za spust? Zauważyłem smugi wokół rany, szare ślady. Strzał oddany został z bardzo bliska. To musiał być Jack. Profesjonalnie. Bez emocji. Kolejna egzekucja. Czy to naprawdę Jill? - myślałem pochylając się nad ciałem. Płatny morderca Kevin Hawkins zmarł w szpitalu St. Vincent's w centrum miasta. Wiedzieliśmy, że Hawkins przebrał się za agentkę FBI, aby dostać się do Madison Square Garden. Wykorzystał bombę z zapalnikiem uderzeniowym, by zwabić swój cel tam, gdzie chciał i kiedy chciał. Czekał w tunelu ewakuacyjnym, przebrany za kobietę, Udało się. Co łączyło Kevina Hawkinsa z Sarą Rosen? O co w tym wszystkim chodziło? - Zostawił wiadomość. Wygląda tak samo, jak pozostałe, - Jay Grayer podał mi kartkę papieru w plastikowym woreczku. - To ostatnia wola Jacka i Jill - powiedział.

- Doskonały zamach - mruknąłem bardziej do siebie niż do Grayera. Jack i Jill oboje giną w Nowym Jorku. Sprawa zamknięta, zgadza się? Agent tajnych służb spojrzał na mnie i pokręcił głową. - Ta sprawa nigdy nie zostanie zamknięta. W każdym razie nie za naszego życia. - Tylko żartowałem. Przeczytałem ostatnią wiadomość. Jack i Jill przybyli na wzgórze. Tam Jill dzieła dokonała. Wnet życie straciła I gra się skończyła, Choć martwa Jill rację miała. - Pieprz się, Jill - szepnąłem, stojąc nad jej ciałem. - Mam nadzieję, że smażysz się w piekle za to, co dzisiaj zrobiłaś. Mam nadzieję, że istnieje piekło tylko twoje i Jacka.

Rozdział 94 Chyba nigdzie wiadomość o zamachu na prezydenta nie wywołała takiego zamieszania co w Waszyngtonie. Thomasa Byrnesa kochano i nienawidzono, ale był on jednym z ludzi tego miasta, zwłaszcza teraz. Christine Johnson nie mogła otrząsnąć się z szoku, podobnie jak jej najbliżsi przyjaciele i większość osób, które znała. Nauczyciele oraz dzieci ze szkoły Truth byli kompletnie zdruzgotani tym, co się stało w Nowym Jorku. Było to przerażające i potwornie smutne, a zarazem wydawało się nierzeczywiste.

Po wiadomościach o zamachu wszystkie szkoły w Waszyngtonie odwołały popołudniowe lekcje. Wróciwszy do domu, Christine oglądała relacje telewizyjne z próby zamachu na prezydenta. Ciągle jeszcze nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Nikt nie mógł w to uwierzyć. Prezydent jeszcze żył. Żadnych innych informacji o jego stanie zdrowia na razie nie podano. Christine nie wiedziała na pewno, czy Alex Cross był w Madison Square Garden, ale przypuszczała, że tak. Martwiła Się o niego. Lubiła jego szczerość i wewnętrzną siłę, a zwłaszcza to, że potrafił współczuć i nie był niezniszczalny. Podobał się jej wygląd detektywa, to, co mówił i robił. Podobał jej się również sposób, w jaki Alex Cross wychowywał Damona. Patrząc na chłopca, jeszcze bardziej pragnęła mieć własne dzieci. Musiała porozmawiać o tym z George'em. Ona i George w ogóle powinni porozmawiać. George Johnson wrócił do domu przed siódmą wieczorem, godzinę czy dwie wcześniej niż zwykle. Ciężko pracował w zespole prawników. Miał trzydzieści siedem lat i gładką, atrakcyjną, młodą twarz. Był dobrym człowiekiem, choć trochę zbyt egocentrycznym i czasami wręcz dziecinnym. Christine kochała go, akceptowała jego dobre i złe cechy. Myślała o tym, przytulając go mocno zaraz za progiem frontowych drzwi. Nie wątpiła w to ani trochę. Ona i George spotkali się na uniwersytecie Howard i od tamtej pory byli razem. Wierzyła, że tak właśnie miało być i chciała, by tak zostało. - Ludzie wciąż jeszcze płaczą na ulicach - powiedział George.

Zrzucił wełnianą marynarkę Brooks Brothers i poluzował krawat, ale nie poszedł na górę, żeby się przebrać. Dziś nie postępował według swych zwyczajów. No i dobrze. - Nie głosowałem na prezydenta Byrnesa, ale ta sprawa naprawdę mnie walnęła, Chris. Co za straszne wydarzenie. - Miał łzy w oczach. Widząc je, Christine nie zdołała powstrzymać swoich. George zwykle nie ujawniał swych uczuć, zamykał je w sobie. Christine wzruszyło to okazanie emocji. Bardzo ją wzruszyło. - Ja sama płakałam kilka razy - zwierzyła się mężowi. - Znasz mnie. Głosowałam na prezydenta, ale nie o to chodzi. Mam wrażenie, że tracimy szacunek dla każdej instytucji, wszystkiego, co jest stałe. Przede wszystkim, nie szanujemy już ludzkiego życia. Widzę to nawet w oczach sześcioletnich dzieci. Zauważam to codziennie w szkole. George Johnson jeszcze raz mocno przytulił żonę. Christine delikatnie oparła głowę na jego ramieniu. Pachniała lekką, cytrusową wodą toaletową. Zwykle używała jej, gdy szła do szkoły. Tak bardzo kochał żonę. Była jedyna w swoim rodzaju. Nigdy nie spotkał podobnej do niej kobiety, nigdy nie spotkał drugiego takiego człowieka jak ona. Był niezwykle szczęśliwy, że to właśnie on ją miał, że to jego kochała i przytulała w taki sposób. - Wiesz, o czym mówię? - spytała. Pragnęła z nim dzisiaj porozmawiać, nie chciała, żeby gdzieś znikł, jak to robił zazwyczaj. - Tak, wiem. Każdy czuje się teraz podobnie, Chrissie. Nikt jednak nie wie, co zrobić, żeby to powstrzymać.

- Przygotuję nam coś do zjedzenia. Potem sprawdzimy, co mówią w CNN - powiedziała w końcu. - Jakaś część mnie nie ma ochoty na oglądanie wiadomości, ale inna część musi je obejrzeć. - Pomogę ci z jedzeniem - zaproponował George. Robił to bardzo rzadko. Żałowała, że nie jest taki częściej. Trzeba było narodowej tragedii, aby przyznał się do swoich uczuć. Wiedziała, że wielu mężczyzn tak właśnie się zachowuje. Istniały o wiele gorsze małżeństwa niż ich. Przyrządzili wegetariańską potrawę i otworzyli butelkę chardonnay. Kolację jedli przed telewizorem. Ledwie skończyli, zadzwonił dzwonek u drzwi. Dochodziła dziewiąta i nie spodziewali się nikogo, ale czasem odwiedzali ich sąsiedzi. CNN właśnie nadawało relację ze Szpitala Uniwersyteckiego w Nowym Jorku, dokąd zawieziono prezydenta. Alex Cross pojawił się wraz z detektywami, którzy byli obecni podczas strzelaniny, ale nie powiedział mediom zbyt wiele. Wyglądał na zdenerwowanego, zmęczonego, ale było w nim też coś szlachetnego. Christine nie wspomniała mężowi, iż zna tego detektywa. Nie wiedziała dlaczego. Nie powiedziała mu też, że Alex kiedyś późnym wieczorem odwiedził ją w domu. George wtedy przespał wszystko, ale taki już był. Jeszcze zanim podniósł się z kanapy, dzwonek zadzwonił po raz drugi. Potem trzeci. Ktokolwiek to był, nie zamierzał odejść. - Załatwię to, Chrissie - powiedział. - Nie mam pojęcia, kto mógł przyjść o tej porze, a ty? - Ja też nie.

- No dobra, już idę. - Christine uświadomiła sobie, że się uśmiecha. George Niecierpliwy wrócił. - Już idę, do diaska. Idę. Idę. Wytrzymaj jeszcze trochę. Idę powtarzał, ślizgając się w skarpetkach do drzwi wejściowych. Wyjrzał przez wizjer, a potem obejrzał się w stronę Christine z pytającym wyrazem twarzy. - To jakiś biały dzieciak.

Rozdział 95 Na błyszczącej pomalowanej na biało werandzie domu dyrektorki stał Danny Boudreaux. Miał na sobie za dużą zieloną pałatkę wojskową, która sprawiała, że wydawał się większy niż był, wyglądał bardziej imponująco. Morderca dzieci ze Szkoły im. Sojourner Truth we własnej osobie! Teraz święcił triumf. Ale nawet w supernastroju, w jakim teraz był, wiedział, że dzieje się z nim coś niedobrego. Nie czuł się zbyt dobrze. Ogarniało go coś w rodzaju przygnębienia, i to cholernie wielkiego przygnębienia. Jego mechanizm znowu się psuł. Lekarze nie potrafili określić, czy to psychoza dwubiegunowa czy psychoza maniakalno-depresyjna. Skoro oni nie umieli tego określić, to, do cholery, tym bardziej on nie mógł. Co z tego, że był trochę impulsywny, że miał spore huśtawki nastrojów, że nie pasował do społeczności? Lont został zapalony. Był gotów wybuchnąć. Kogo to obchodziło? Przestał przyjmować dawki Depakote. Przecież wszędzie powtarzają, „Po prostu powiedz nie", zgadza się? Nucił pod nosem piosenkę zespołu

Crash Test Dummies. Smutna i zła muzyka nie przestawała grać w jego głowie, tak jak na MTV. Jego „przycisk szaleństwa" chyba się zaciął - na stałe. Był zły na Jacka i Jill. Wściekły na Alexa Crossa. Wściekły na dyrektorkę szkoły Truth. Wściekły na chyba wszystkich na tej planecie. Był nawet zły na samego siebie. Był tak cholernie pochrzaniony. Zawsze był i zawsze miał być. Jestem przegrany, mała. Więc może mnie zabijesz? Gwałtownie wrócił do półrzeczywistości, kiedy czarny facet w koszuli w drobne prążki, spodniach od garnituru i żółtych szelkach otworzył drzwi. Hej, witamy na cyborgowych przedmieściach. Danny Boudreaux nie miał pojęcia, kim jest ten gość o okrągłej czarnej gębie. Spodziewał się wielkiej dyrektorki, pani Johnson, a może nawet samego Alexa Crossa, jeżeli, oczywiście, Cross nie pojechał do Nowego Jorku. Trzy razy widział Crossa i tę dyrektorkę razem. Domyślał się, że coś między nimi było. Nie wiedział, dlaczego tak go to wkurzało. Cross był dokładnie taki, jak prawdziwy ojciec Danny'ego. Cholerny ojczulek. Jeszcze jeden popieprzony gliniarz, który go zostawił, który uznał, że chłopiec jest wart tyle co psie gówno. Teraz Cross pewnie zabawiał się na boku z tą nauczycielką. Chwila moment, Danny Boudreaux nagle coś zrozumiał. Olśniło go. Ten fałszywy Kunta Kinte musi być jej mężem, nie? Pewnie, że tak. - Czy mogę ci w czymś pomóc? - spytał George Johnson.

Chłopak wyglądał dziwnie i był rozczochrany. George nie znał dostawcy gazet z tej dzielnicy, ale przypuszczał, że to właśnie on. Z jakiejś niewyjaśnionej przyczyny ten biały chłopiec przypomniał mu bardzo denerwujący film Dzieciaki, który oglądał razem z Christine. Chłopiec Wyglądał tak, jakby miał jakieś poważne problemy ze sobą. Według Danny'ego Boudreaux czarny mężczyzna wyglądał bardzo nieprzyjaźnie i wyniośle. Zwłaszcza jak na takiego beznadziejnego męża beznadziejnej nauczycielki. To go jeszcze bardziej wkurzyło. Teraz widział w dwunastu różnych odcieniach czerwieni. Znowu był na krawędzi. Czuł, że nadchodzi najgorszy z jego ataków szału. Huragan Daniel miał za chwilę uderzyć w Mitchelville. - Nieeeee! - prawie krzyknął. - Nie możesz mi pomóc, do cholery. Nie możesz pomóc nawet sobie. Danny Boudreaux nagle wyciągnął swój półautomat. George Johnson spojrzał na broń z niedowierzaniem. Szybko cofnął się od drzwi. Wyrzucił przed siebie ramiona, próbując się zasłonić. Boudreaux bez chwili wahania oddał dwa strzały. - Masz, ty głupi, czarny króliku! - wrzasnął z całych sił. Dwa pociski trafiły Georga Johnsona w pierś. Runął w tył, tak jakby ktoś uderzył go młotem. Ciężko padł na kremową marmurową podłogę. Był w agonii. Krew tryskała z dwóch ran w jego klatce piersiowej. Morderca wszedł do domu nauczycielki. Przeszedł ponad ciałem jej męża, jakby było nic niewarte. Nie czuł zupełnie nic. - Sam przejdę dalej, dziękuję - powiedział do martwego mężczyzny leżącego na podłodze. - Bardzo mi pan pomógł.

Na dźwięk strzałów Christine Johnson wstała z kanapy. Już zapomniał, że jest taka wysoka. Danny widział ją z przedpokoju. Ona również go widziała. Widziała też ciało swego męża. Teraz nie wyglądała na wszechwładną i potężną. Dokopał jej porządnie. Zasłużyła sobie na to. Obraziła go wtedy, podczas ich pierwszego spotkania, Pewnie nawet tego nie pamiętała. - Przypominasz mnie sobie? - zawołał do niej. - Pamiętasz, jak na mnie wrzeszczałaś, suko? W twojej szkole? Pamiętasz mnie? - O mój Boże. Och, George. O Boże, George - tylko tyle zdołała powiedzieć. Zadrżała, tłumiąc szloch. Wyglądała tak, jakby za chwilę miała upaść. Zauważył, że w telewizji mówili o tej pieprzonej parze, Jacku i Jill. Niech ich cholera. Zawsze starali się go pokonać. Nawet tutaj, nawet teraz! Danny Boudreaux widział, że nauczycielka bardzo chce stąd uciec. Nie miała jednak dokąd. Chyba że zamierzała wyskoczyć przez zamknięte okno na trawnik. Dłonią zasłoniła usta. Jej ręka była jak przyklejona do twarzy. Prawdopodobnie kobieta była w szoku. Kochana, kto w tych czasach nie jest? - Teraz już masz nie krzyczeć - ostrzegł ją cienkim, wrzaskliwym głosem. - Nie wydzieraj się na mnie więcej, bo ciebie też zastrzelę. Mogę to zrobić i zrobię. Rozwalę cię tak samo, jak tego przy drzwiach. Ruszył w jej stronę. Przed sobą trzymał smitha & wessona. Chciał, żeby zobaczyła, że zupełnie dobrze czuje się z bronią. Był ekspertem w tej dziedzinie - dzięki Akademii Theodora Roosevelta. Jego ręka trzęsła się nieznacznie. Ale co z tego? I tak nie mógł nie trafić z takiej odległości.

- Hej, pani Johnson - powiedział i wykrzywił twarz w najlepszym ze swoich groźnych uśmieszków. - To ja zabiłem Shanelle Green i Vernona Wheatleya. Wszyscy mnie szukają. A ty mnie znalazłaś. Gratulacje, laluniu. Świetna robota. Danny Boudreaux zaczął płakać. Nie pamiętał, dlaczego jest mu tak smutno. Wiedział tylko, że jest potwornie wściekły. Na wszystkich. Wszyscy tak cholernie nawalili tym razem. Dotąd nie było aż tak źle. Wcale nie był szczęśliwy ani wesoły. - Jestem mordercą ze szkoły Truth - powtórzył. - Lepiej w to uwierz. Rozumiesz? To prawdziwa historia. Straszna opowieść o nieszczęściu. Nawet mnie nie pamiętasz? Czy aż tak łatwo mnie zapomnieć? Ja na pewno pamiętam ciebie.

Rozdział 96 Spieszyłem się z powrotem do Waszyngtonu. Wyruszyłem o jedenastej w nocy. Morderca dzieci ze szkoły Truth znowu szalał. Już wcześniej przewidywałem, że w końcu wybuchnie, ale moja nieomylność nie gwarantowała żadnych nagród. Gdyby tylko udało mi się powstrzymać wybuch. Może nie przypadkiem zaatakował tej samej nocy, co Jack i Jill. Chciał być przecież lepszy od nich. Pragnął być ważny, sławny, chciał skupiać na sobie uwagę wszystkich. Nienawidził być Nikim. Podczas lotu wojskowym samolotem starałem się zająć myśli czymś innym. Byłem przygnębiony, nie mogłem zapomnieć o swoich zmorach. Przejrzałem najnowsze gazety, których pierwsze strony poświęcono

zamachowi na prezydenta Byrnesa w Nowym Jorku. Prezydent był w krytycznym stanie. Leżał w nowojorskim Szpitalu Uniwersyteckim przy Trzydziestej Trzeciej Wschodniej na Manhattanie. Pisano, że Jack i Jill nie żyją. Lekarze nie byli pewni, czy prezydent przeżyje tę noc. Byłem

odrętwiały,

zdezorientowany,

skołowany.

Czułem,

że

balansuję na śliskiej krawędzi szoku. Wszystko wyglądało coraz gorzej. Nie miałem pojęcia, czy sobie tym poradzę, ale nie dano mi wyboru. Morderca zażądał, abym to ja przyjechał. Twierdził, że jestem jego detektywem i że przez ostatnich kilka dni dzwonił do mnie do domu. Wóz policyjny miał czekać na mnie w bazie sił lotniczych w Andrews. Stamtąd miałem jechać do pobliskiego Mitchellville, gdzie Danny Boudreaux przetrzymywał Christine Johnson jako zakładniczkę. Jak dotąd, Boudreaux zamordował dwoje małych dzieci, swego kolegę ze szkoły, Sumnera Moore'a, oraz zastępczych rodziców. Był potwornie groźnym szaleńcem i sprawa wymagała znacznie większej uwagi, niż policja mogła jej poświęcić. Zgodnie z przyrzeczeniem, w Andrews czekał na mnie policyjny wóz. Ktoś zebrał dla mnie materiały na temat Danny'ego Boudreaux. Chłopiec był pod opieką psychiatry, odkąd skończył siedem lat. Cierpiał na poważne stany depresyjne. Podobno okrutnie torturował zwierzęta już jako siedmiolatek. Jego matka zmarła, gdy był jeszcze niemowlęciem, i chłopiec obarczał siebie winą za jej śmierć. Ojciec popełnił samobójstwo. Był w stanowej policji lennej w Wirginii. Jeszcze jeden policjant, zauważyłem. Pewnie w myślach chłopca doszło do czegoś w rodzaju przeniesienia.

Rozpoznałem ulicę Summer, gdy tylko zjechaliśmy z autostrady Johna Hansona. Detektyw z okręgu Prince Georges dosiadł się do mnie. Nazywał się Henry Fornier. Starał się streścić wszystko, co wiedziano na temat sytuacji w domu zakładniczki, choć okoliczności sprawy były zupełnie nietypowe. - Z tego, co wiemy, doktorze Cross, George Johnson został zastrzelony i prawdopodobnie leży martwy w domu. Chłopak nie pozwolił na zabranie ciała ani na jakąkolwiek pomoc medyczną - powiedział Fornier. - To straszny wariat, mówię panu. Prawdziwy mały sukinsyn. - Boudreaux był leczony psychiatrycznie ze względu na napady złości, depresję i cykle szału. Przyjmował Depakote. Założę się o wszystko, że przestał zażywać lekarstwo - odezwałem się. Głośno myślałem, starając się przygotować na to, co czekało mnie kilka przecznic stąd, na tej spokojnie wyglądającej ulicy. Było dla mnie bez znaczenia, że Boudreaux ma trzynaście lat. Popełnił już pięć morderstw. Właśnie to robił: zabijał. Był kolejnym potworem. Bardzo młodym i przerażającym monstrum. Dostrzegłem Sampsona, który był o pół głowy wyższy od pozostałych policjantów stojących w pewnej odległości od domu Johnsonów. Starałem się uważnie przyjrzeć wszystkiemu. Na miejscu było pełno policjantów, ale zauważyłem także żołnierzy w pełnym rynsztunku. Samochody i ciężarówki z numerami rządowymi stały wszędzie dookoła. Ruszyłem prosto do Sampsona. Na pewno wiedział to, co powinienem usłyszeć, poza tym umiał ze mną rozmawiać.

- Hej, kochasiu - powitał mnie z cieniem swego ironicznego uśmiechu. - Cieszę się, że wreszcie dotarłeś na naszą balangę. - Ja też się cieszę, że znowu cię widzę - odparłem. - Twój przyjaciel chce się z tobą zobaczyć. Chce mówić z doktorem Crossem. Masz cholernych przyjaciół, doktorku. - Pewnie - powiedziałem do Sampsona. On sam do nich należał. - Czy wstrzymują akcję tylko dlatego, że to dzieciak? Mam rację? Sampson skinął głową. - To jeszcze jeden morderca, Alex. Pamiętaj o tym. To tylko kolejny morderca.

Rozdział 97 Trzynastoletni morderca. Bardzo uważnie lustrowałem teren wokół posesji Johnsonów. Nawet niewielkie oddziały lokalnej policji stawały się coraz lepsze w przygotowywaniu akcji. Terror pojawiał się w spokojnych niegdyś miejscowościach, takich jak Ruby Ridge i Waco, a teraz również w Mitchellville. Nowoczesna granatowa furgonetka stała nieopodal. Przez otwarte tylne drzwi dostrzegłem monitory telewizyjne, doskonały sprzęt do obróbki dźwięku, telefony i stanowisko do pracy. Niedaleko, przy pochylonej przez wiatr wierzbie kucał technik trzymający mikrofon na wysięgniku. Mógł nim ściągać głosy nawet z odległości stu metrów. Plan rozmieszczenia ludzi oraz zdjęcia chłopca przypięto do tablicy opartej o wóz policyjny. Helikopter rzucał snopy światła na dachy domów

i korony drzew. Na naszych oczach rozgrywał się dramat, który przyciągał uwagę widzów. Tym razem miejscem akcji były przedmieścia. Trzynastoletni chłopiec, Danny Boudreaux. Kolejny okrutny morderca. - Kto z nim rozmawia? - spytałem Sampsona, podchodząc bliżej w stronę domu. Zauważyłem czarnego lexusa zaparkowanego na podjeździe. Samochód Georga Johnsona? - Kto jest negocjatorem? - Ściągnęli tu Paula Losiego, gdy tylko dowiedzieli się o sytuacji zakładniczki i o tym, jak źle wyglądają sprawy. Skinąłem głową. Odczułem nieznaczną ulgę. Wybór negocjatora był dobry. - W porządku. Losi jest twardy. Świetnie sobie radzi w trudnych sytuacjach. W jaki sposób chłopak się z nim porozumiewa? - Najpierw używali telefonów. Potem Boudreaux zażądał megafonu. Urządził nam pokaz napadu złości. Zagroził, że zastrzeli nauczycielkę i siebie. No i tak jak chciał, dostał swoją tubę. Teraz jej używa. Chociaż on i Paul Losi nie bardzo się ze sobą dogadują. - A Christine Johnson? Czy z nią wszystko w porządku? - Wygląda na to, że jak na razie nic jej nie jest. Zdołała zachować spokój. Sądzimy, że w jakiś sposób udało jej się utrzymać tego niegrzecznego chłopca pod kontrolą, ale nie wiemy, ile czasu to potrwa. Na pewno jest twarda.

Tyle sam wiedziałem. Ona jest nawet twardsza niż ty, tato. Miałem nadzieję, że Damon się mylił. Miałem nadzieję, że jest twardsza od nas wszystkich. Kiedy rozmawiałem z Sampsonem, podszedł do nas George Pittman. Szef detektywów był ostatnią osobą, którą chciałem teraz widzieć, naprawdę ostatnią. Ciągle jeszcze podejrzewałem, że to on zgłosił mnie „na ochotnika" do Białego Domu. Przełknąłem złość, która we mnie wzbierała; przełknąłem też dumę. - Snajperzy FBI są już na stanowiskach - poinformował nas Pittman. Problem w tym, że władze nie pozwalają strzelać. Ten mały łajdak już kilka razy wylazł nam na cel. Udało mi się zachować równowagę i spokój. Wiedziałem, że Pittman ciągle jeszcze trzyma lufę przy mojej głowie. Obaj o tym wiedzieliśmy. - Problem w tym, że morderca ma trzynaście lat. Ma też pewnie skłonności samobójcze - powiedziałem. Zgadywałem, ale byłem prawie pewien, że mam rację. Sam zapędził się w kozi róg, zamknął się w domu Johnsonów, a potem zaczął wołać „chodźcie tu i złapcie mnie". Pittman zmarszczył brwi. Jego twarz i gruba szyja poczerwieniały z gniewu. - Ten mały gnój sądzi, że pięć popełnionych przez niego morderstw to zabawa. Tak powiedział negocjatorowi. Śmiał się z tych zbrodni. Prosił, żeby sprowadzić mu ciebie. Może powinniśmy wykorzystać snajperów, jak sądzisz? - Pittman jeszcze raz zwrócił się do mnie. Sampson pokręcił głową.

- Nawet nie myśl o tym, żeby tam iść i zabawić się z tym Potwornym Denisem - powiedział. - Muszę lepiej go zrozumieć. Muszę z nim porozmawiać - mruknąłem i spojrzałem na dom Johnsonów. Na dole paliło się wiele lamp. Na piętrze było ciemno. - Rozumiesz go już za dobrze, do cholery. Zaprzeczasz temu, ale tak jest. Rozumiesz tych czubków tak dobrze, że sam niedługo przekroczysz granicę normalności. Słyszysz mnie? Rozumiesz? Wiedziałem, o co chodziło Sampsonowi. Dokładnie znałem swoje mocne i słabe strony. Przynajmniej tak było w większości wypadków. To jednak była wyjątkowa noc. Przerwał nam głos dobywający się z megafonu. Morderca ze Szkoły im. Sojourner Truth postanowił przemówić. - Hej! Hej, wy tam! Wy durnie! Nie zapomnieliście o czymś przypadkiem? Pamiętacie mnie jeszcze? Po raz pierwszy słyszałem głos Danny'ego Boudreaux. Brzmiał zupełnie dziecinnie. Nosowo, cienko, cholernie zwyczajnie. Trzynaście lat. - Wy sukinsyny, chcecie mnie wykiwać, co? - zapiszczał. - Sam znam odpowiedź. Chcecie mnie wykiwać! Zadarliście nie z tym, co trzeba. Paul Losi odezwał się przez megafon: - Spokojnie. Wcale tak nie jest, Danny To ty przecież kontrolujesz sytuację od samego początku. Sam o tym wiesz, Danny. Bądźmy szczerzy.

- Bzdura! - odpowiedział Danny ze złością. - Tak łgacie, że aż mi się chce rzygać, kiedy was słucham. Rzygam na ciebie, Losi. Ty też mnie cholernie wkurzasz, wiesz? - Powiedz mi, jaki masz problem. - Negocjator zachowywał spokój wobec żywiołu wściekłości. - Porozmawiaj ze mną, Danny. Ja chcę porozmawiać z tobą. Wiem, że możesz w to nie wierzyć, ale tak właśnie jest. - Wiem, ty dupku. To twoja praca. Masz mnie trzymać na linii. Problem w tym, że mnie oszukałeś. Okłamałeś mnie. Mówiłeś, że ci na mnie zależy. Kłamałeś! Teraz już nie jesteś w mojej drużynie. Nie chcę cię więcej słyszeć. Jak się do mnie odezwiesz, to zamorduję panią Johnson. To będzie twoja wina. Zabiję ją zaraz. Przysięgam na Boga, zrobię to. Pomimo tego, że wcześniej była dla mnie miła i zrobiła mi kanapkę z jajkiem. Bam! ... Bam! ... I nie żyje! Policjanci byli dosłownie wszędzie wokół domu Johnsonów. Zaczęli opuszczać osłony na twarze. Powoli szykowali się do akcji. Gdyby to zrobili, Christine Johnson prawdopodobnie zginęłaby. - Powiedz mi, o co ci chodzi? - ostrożnie spytał negocjator. - Mów do mnie. Znajdziemy jakieś rozwiązanie, Danny. Znajdziemy wyjście, które cię zadowoli. Jaki masz problem? Przez chwilę na trawniku i ulicy przed domem było dziwnie cicho. Słyszałem, jak wiatr szumi w wierzbach i choinkach. Potem Danny Boudreaux zaczął krzyczeć. - Jaki mam problem? Jaki mam problem? Jesteś beznadziejnym dupkiem, to część tego problemu ... Druga część to to, że ten facet jest

tutaj. Alex Cross tu jest, a ty mi nic nie powiedziałeś. Sam się o tym dowiedziałem z wiadomości w telewizji! Masz dokładnie trzydzieści sekund, detektywie Cross. Już dwadzieścia dziewięć, dwadzieścia osiem. Nie mogę się doczekać naszego spotkania, ty szczurze. Nie mogę się doczekać. Dwadzieścia siedem. Dwadzieścia sześć. Dwadzieścia pięć... Morderca dzieci ze szkoły Truth wydał mi rozkaz. Trzynastoletni chłopiec wzywał mnie do gry.

Rozdział 98 - Mówi Alex Cross - zawołałem do nastoletniego mordercy. Stałem przed oszronionym trawnikiem Johnsonów od strony ulicy. Nie potrzebowałem megafonu, żeby Danny Boudreaux mógł mnie słyszeć. Twój detektyw jest tutaj. Wszystko idzie zgodnie z twoim życzeniem. - Tu detektyw Cross - zawołałem raz jeszcze. - Masz rację, rzeczywiście tu jestem. Dopiero przyjechałem. Zjawiłem się dlatego, że chciałeś się ze mną zobaczyć. Traktujemy wszystko bardzo poważnie. Nikt się z tobą nie bawi. Nikt nie ma zamiaru tego robić. Przynajmniej na razie. Ale daj mi tylko szansę, a zabawię się z tobą tak, że w się nie pozbierasz. Pamiętałem biedną małą Shanelle Green. Pamiętałem siedmioletniego Vernona Wheatleya. Myślałem o Christine Johnson uwięzione we własnym domu przez młodocianego mordercę, który na jej oczach zastrzelił jej męża. Chciałem jedynie dostać szansę na zabawienie się z Dannym. Boudreaux nagle zaśmiał się prosto w megafon - był to wysoki, dziewczęcy chichot. Cholernie diabelski. Kilka osób w tłumie gapiów i

dziennikarzy zaśmiało się razem z nim. Dobrze było wiedzieć, że miał przyjaciół. - Najwyższy czas, detektywie Cross. Jak to miło, że zdołałeś mnie jakoś wcisnąć w swój napięty plan zajęć. Pani Johnson też tak uważa. Czekamy tu na ciebie... zapraszamy cię do środka. Urządzimy sobie imprezę? Chłopak publicznie wyzywał mnie i podważał mój autorytet. To on musiał być górą. Zapisywałem wszystko w pamięci, starałem się notować każdy jego ruch, a także ich sekwencje. Schizofrenia paranoidalna była prawdopodobną diagnozy, chociaż bardziej wyglądało mi to na psychozę maniakalno-depresyjną albo na psychozę dwubiegunową. Musiałem z nim porozmawiać, żeby się przekonać, jak jest naprawdę. Danny Boudreaux wydawał się dość konsekwentny. Wyglądało na to, że nadążał za wydarzeniami rzeczywistości. Zastanawiałem; się, czy znowu zaczął brać Depakote. Usłyszałem za sobą głos: - Alex, chodź tutaj, do cholery. Chcę z tobą pogadać. Alex, chodź tu. Odwróciłem się, musiałem to załatwić. Sampson patrzył na mnie ze złością; - Nie potrzebujemy jeszcze jednego zakładnika - powiedział bez ogródek. Był na mnie zły. Jego oczy pociemniały. Zmarszczył brwi. - Ten chłopak jest naprawdę pomylony. On jest niebezpiecznym wariatem, Alex. Jedyne czego chce, to zabić kogoś jeszcze. - Myślę, że nic mi się nie stanie - odparłem. - To mój gatunek. Gary Soneji Casanova, Danny Boudreaux. Poza tym, nie mam wyboru.

- Właśnie że masz wybór, kochasiu. Nie masz tylko zdrowego rozsądku. Spojrzałem na dom. Christine Johnson była tam sama z mordercą. Gdybym tam nie poszedł, zabiłby ją. Tak powiedział, a ja mu wierzyłem. Jaki zatem jaki miałem wybór? Poza tym, żaden dobry uczynek nie pozostaje bez kary, prawda? Pittman dał mi znak, że mogę iść. Teraz zależało to już tylko ode mnie. Od doktora - detektywa Crossa. Wziąłem głęboki oddech i ruszyłem po mokrej, gąbczastej trawie przed domem. Fotoreporterzy zaczęli robić zdjęcia. Błyski fleszy towarzyszyły mi aż do drzwi. Nagle wszystkie kamery telewizyjne zostały skierowane na mnie. Naprawdę interesował mnie Danny Boudreaux. Był w tej chwili niezwykle niebezpieczny. Miał melodię do zabijania. Pięć morderstw w ciągu ostatnich kilku tygodni. Teraz został przyparty do muru. A co gorsza, stało się to na jego własne życzenie. Wyciągnąłem rękę i chwyciłem za klamkę. Czułem się odrętwiały i trochę odcięty od wszystkiego, co działo się wokół mnie. Miałem ograniczone pole widzenia. Koncentrowałem się na białych drzwiach, na niczym więcej. - Otwarte - usłyszałem głos z wnętrza domu. Głos chłopca.

Trochę zachrypnięty.

Cichy i

delikatny bez

wzmacniającego go megafonu. Pchnąłem drzwi frontowe i wreszcie zobaczyłem mordercę ze szkoły Truth w całej jego szaleńczej chwale. Danny Boudreaux mierzył nie więcej niż sto pięćdziesiąt siedem, sto sześćdziesiąt centymetrów. Miał wąskie, lekko skośne oczy, duże uszy i

niestaranną fryzurę. Wyglądał dziwnie, bez wątpienia był wyrzutkiem, świrem. Wyczuwałem, że inne dzieci nie lubiły go za bardzo. Był samotnikiem przez całe swoje życie. Smitha & wessona wycelował prosto w moją pierś. - Akademia wojskowa - przypomniał mi. - Jestem świetnym strzelcem, detektywie Cross. Nie mam żadnych trudności w trafianiu do ludzkich celów.

Rozdział 99 Moje serce biło jak oszalałe. W głowie rozlegało się głośne brzęczenie, irytujące jak zakłócenia na kanale radiowym. Wcale nie czułem się jak policjant-bohater. Bałem się. Czułem się znacznie gorzej niż zwykle. Może dlatego, że morderca miał trzynaście lat. Danny Boudreaux umiał posługiwać się półautomatyczną bronią, którą zaciskał w dłoni i prędzej czy1 później zamierzał jej użyć. W tej chwili najważniejszą rzeczą na świecie było zabranie mu smitha & wessona. Skupiłem całą uwagę na obrazie przede mną: chudy, pryszczaty trzynastolatek z potężną, śmiercionośną bronią. Półautomat wycelowany był w moje serce. Chociaż ręka Danny'ego nie trzęsła się, sam chłopiec wyglądał tak, jakby był bardziej psychicznie i fizycznie wyczerpany, niż mi się wcześniej zdawało. Prawdopodobnie przechodził w stan dekompensacji. Przypuszczałem, że będzie się zachowywał coraz dziwniej. Jego niestabilny stan był

wyraźny i zarazem przerażający. Widać to było w jego oczach. Były rozbiegane jak małe ptaszki, które schwytano w szklaną bańkę. Nieznacznie się chwiał, stojąc w przedpokoju domu Johnsonów. Skierowaną we mnie bronią zakreślał małe kręgi. Miał na sobie dziwną bluzę z nadrukiem szczęście, radość. Jego krótkie włosy były kompletnie mokre od potu. Brzegi okularów, tuż przy oprawkach, miał zamglone. Za szkłami jego oczy były szkliste i wilgotne. Wyglądał na takiego, który mógł zabić dzieci ze szkoły Truth. Wątpiłem, by ktokolwiek kiedykolwiek lubił Danny'ego Boudreaux. Ja na pewno go nie lubiłem. Jego chude, żylaste ciało nagle wyprężyło się sztywno, na baczność. - Witam na pokładzie, detektywie Cross! - Witaj, Danny - przemówiłem do niego niskim głosem, starając się, aby nie zabrzmiał groźnie. - Chciałeś mnie widzieć, więc jestem. Trzymał się na dystans. Przypominał zwój nagich nerwów i niepojętej, powstrzymywanej agresji. Był marionetką bez prowadzącego. Nie można było przewidzieć, w którą stronę to się rozwinie. Na pewno cierpiał z powodu odstawienia przepisanych mu leków. Zauważałem u niego wszystkie symptomy: agresję, depresję, psychozę, hiperaktywność, degradację behawioralną. Trzynastolatek, morderca. Jak zabrać mu broń? Christine Johnson stała za chłopcem, w pokoju. Nie ruszała się. Wydawała się bardzo odległa i mała, pomimo swego wzrostu, tak jakby wtopiła się w tło. Była przerażona, smutna i zmęczona.

Na prawo od niej znajdował się wymyślnie rzeźbiony kominek, który wyglądał jak przeniesiony z wielkomiejskiego domu. Podczas pierwszej wizyty nie przyjrzałem się salonowi. Teraz zrobiłem to bardzo dokładnie. Szukałem jakiejś broni. Czegokolwiek, co mogłoby nam pomóc. George Johnson leżał na marmurowej podłodze w kolorze złamanej bieli. Christine albo chłopiec przykryli jego ciało czerwonym kocem. Sprawiał wrażenie, jakby położył się na chwilę, by się zdrzemnąć. - Christine, nic ci nie jest? - zawołałem do niej przez pokój. Chciała coś powiedzieć, ale powstrzymała się. - Nic jej nie jest, człowieku. Tęgi z niej kowboj. Wszystko z nią w porządku - szybko odpowiedział Boudreaux. Mówił niewyraźnie, połykając sylaby, tak że słowa brzmiały jak „nijejniest". - Jest w świetnej formie. To ja tutaj mam problemy. To o mnie chodzi. - Rozumiem, masz prawo być zmęczony, Danny - powiedziałem do niego. Podejrzewałem, że miał zawroty głowy, osłabioną zdolność koncentracji, stany lękowe. - Taak, właśnie. Co jeszcze masz do powiedzenia? Jakieś mądre zdanie na temat mojego zachowania? Trach! Niespodziewanie zamknął kopniakiem frontowe drzwi. Działał pod wpływem impulsu. Teraz już byłem pewien, że dołączyłem do imprezy. Chłopak ciągle uważał, by zachować między nami tę samą odległość - nie opuszczał lufy wycelowanego we mnie półautomatu. - Potrafię strzelać z tego gówna naprawdę nieźle - powiedział na wypadek, gdybym nie zrozumiał tego, co wcześniej starał się mi

udowodnić. To tylko potwierdziło moje podejrzenia co do ekstremalnej paranoi, podniecenia i nerwowości. Za bardzo skupiał się na tym, jak ja go widziałem i jak oceniałem jego umiejętności. Mylił mnie ze swym prawdziwym ojcem. Z policjantem, który zostawił jego i jego matkę. Dopiero w drodze do Mitchellville dowiedziałem się o tym związku, ale miał on sens. Pasował idealnie do tego, co chłopak robił. Starałem się nie zapominać, że ten nerwowy, chudy i żałosny wyrostek jest mordercą. Nietrudno było wzbudzić w sobie nienawiść do takiego diabła, A mimo to w jego historii było coś tragicznego i potwornie smutnego. Daniel Boudreaux był straszliwie samotny i dziwny. - Wierzę, że potrafisz bardzo dobrze strzelać - powiedziałem cicho. Wiedziałem, że właśnie to chciał usłyszeć. - Wierzę ci. Wierzę, że jesteś bezlitosnym mordercą. Wierzę, że jesteś młodym potworem i że prawdopodobnie nie ma już dla ciebie odwrotu. Jak mam zabrać twoją broń? Być może będę musiał cię zabić, zanim ty zabijesz mnie albo Christine Johnson.

Rozdział 100 Spojrzałem na słowa nadrukowane na jego bluzie, szczęście, radość. Już wiedziałem, skąd pochodziły. Nickelodeon. Telewizyjny program dla dzieci. Damon i Jannie uwielbiali to. W pewnym sensie, ja też. Nickelodeon był audycją rodzinną

i prawdopodobnie właśnie dlatego doprowadzał Daniela Boudreaux do furii. Uśmiechnął się do mnie! Miał ten szatański uśmiech szaleńca. Potem zaczął mówić, tak samo cicho, jak ja wcześniej. Doskonale naśladował mój niepokój o niego. Jego zmysły były wyostrzone. Znowu mnie przerażał. Sprawiał, że miałem ochotę podbiec i uderzyć go. Zgasić te jego żarówki. - Nie musisz szeptać. Nikt tutaj nie śpi. No, nikt poza George'em Odźwiernym. Zaśmiał się dziko.

Upajał się swoim szaleństwem,

swymi

nieodpowiednimi słowami. Był prawdziwie niebezpiecznym psychopatą. Danny był przerażającym mordercą pomimo tego, że miał dopiero trzynaście lat, - Nic ci nie jest? - jeszcze raz zapytałem Christine. - Nie. Właściwie nic - szepnęła. - Zamknijcie się, do cholery! - wrzasnął Boudreaux. Wycelował broń w Christine, a potem znowu we mnie. - Kiedy coś mówię, to nie ma żartów. Zdałem sobie sprawę, że nie zdołam odebrać chłopcu broni. Musiałem spróbować czegoś innego. Danny wyglądał tak, jakby za chwilę miał wybuchnąć: Eksplozja była bardzo blisko. Postanowiłem od razu zacząć działać. Skoncentrowałem się na chłopcu, starałem się wyłapać jego słabości. Obserwowałem go, udając, że tego nie robię. Wolno i zdecydowanie

przeszedłem kilka kroków w kierunku okna w pokoju. Stał tam stary afrykański stołek do dojenia krów. Spojrzałem na zewnątrz, na szereg policjantów na trawniku przed domem. Wciąż zachowywali dystans. Widziałem specjalne tarcze i maski z pleksiglasu, specjalne mundury, kamizelki kuloodporne, wszędzie broń. Jezu, co za scena. I wszystko za sprawą jednego szalonego chłopaka. - Lepiej nic nie kombinuj - powiedział patrząc na mnie. Już wykombinowałem, Danny. Już wykonałem ruch. Zrobione! Czy ty tego nie widzisz? Może nie jesteś taki sprytny, jak ci się zdaje, łazęgo? - Dlaczego nie? - spytałem. Nie odpowiedział mi. Chciał nas zastrzelić, co innego mógł zrobić? Miałem powód, aby podejść bliżej okna. Zamierzałem ustawić się dokładnie naprzeciw Christine. Zrobiłem to. Już wykonałem swój ruch. Boudreaux chyba nic nie zauważył. - Co o mnie teraz myślisz? - warknął. - Jak wypadam w porównaniu z tymi dupkami, Jackiem i Jill? Jestem lepszy od Gary'ego Soneji? Mnie możesz powiedzieć prawdę. Nie zranisz moich uczuć, bo ja nie mam żadnych uczuć. - Powiem ci prawdę - odezwałem się - skoro chcesz ją usłyszeć. Nigdy nie imponowali mi żadni mordercy i ty też mi nie imponujesz. Pod żadnym względem. Jego usta wykrzywiły się. - Tak? No to powiem, że ty też nie zrobiłeś na mnie wrażenia, doktorku. Ale to ja mam broń, nie?

Danny Boudreaux patrzył na mnie długo i intensywnie. Miałem wrażenie, że za szkłami okularów jego oczy zezowały. Źrenice były bardzo małe. Wyglądał tak, jakby chciał mnie zastrzelić od razu. Serce waliło mi jak szalone. Spojrzałem na Christine Johnson. - Muszę cię zabić. Wiesz o tym - powiedział. Tylko to miało dla niego sens. Nagle zaczął mówić znudzonym tonem. Było to cholernie niepokojące. - Ty i Christine musicie odejść. Obejrzał się na nią. Jego oczy były jak dwie czarne dziury. - Ty czarna suko! Podstępna, fałszywa suko. Objechałaś mnie wtedy, w tej swojej szkółce. Jak śmiałaś potraktować mnie z takim lekceważeniem?! - znowu zaczął się miotać. - To nieprawda - powiedziała Christine. Mówiła spokojnie. - Starałam się tylko ochronić dzieci na dziedzińcu szkolnym. To nie miało nic wspólnego z tobą. Nie miałam pojęcia, kim jesteś. Skąd mogłam wiedzieć? Tupnął

głośno

nogą

w

czarnym

bucie.

Był

rozdrażniony,

zniecierpliwiony, zawzięty. Mały, złośliwy buc. - Nie gadaj tego, co sam wiem! I tak nie masz pojęcia, o czym myślę! Nie możesz wejść do środka mojej głowy! Nikt nie może. - Dlaczego sądzisz, że musisz kogoś zabić? - spytałem. Spojrzał na mnie z wściekłością. Wycelował broń. - Nie próbuj podejść mnie tym psychologicznym gównem! Nawet o tym nie myśl. - Nie zrobiłbym tego. - Pokręciłem głową. - Nikt nie lubi kłamstw ani ludzi, którzy stosują tanie chwyty. Ja tak nie robię.

Nagle chłopak machnął bronią w kierunku Christine. - Muszę zabijać ludzi, ponieważ ... to robię. - Roześmiał się znowu. Rechotał i świszczał jak pomyleniec. Christine Johnson wyczuła, na co się zanosiło. Wiedziała, że coś trzeba zrobić, aby Danny Boudreaux nie wybuchł. Chłopak znowu odwrócił się do mnie. Zakręcił biodrami, miałem wrażenie, że za chwilę zacznie się wdzięczyć. On obserwuje siebie, kiedy się tak zachowuje, uświadomiłem sobie. Uwielbia to. - Chciałeś mnie wykiwać - powiedział Danny. - Stąd ten spokojny głos. Odwal się ode mnie, nie jesteś taki wszechpotężny, wielki i groźny. Widzę cię na wylot. - Masz rację - odparłem - ale niezupełną. Mówiłem w taki sposób... naprawdę miękko... żeby odwrócić twoją uwagę od tego, co naprawdę chciałem zrobić. Przegrałeś własną grę. Przegrałeś! Ty mały wariacie. Ty pochrzaniony sukinsynu.

Rozdział 101 - Nie możesz zastrzelić nas obojga - powiedziałem do Boudreaux. Mówiłem pewnym, mocnym głosem. Odwróciłem się też bokiem do niego. W ten sposób byłem mniejszym celem. Zrobiłem jeszcze jeden krok w kierunku mojej strony pokoju, zwiększając odległość pomiędzy Christine a mną. - O czym ty, do cholery, mówisz, Cross? O co ci chodzi? Mów do mnie, Cross! Słyszysz? Żądam, żebyś mi to wyjaśnił!

Nie odpowiedziałem. Chciałem, żeby sam się wszystkiego domyślił. Wiedziałem, że znajdzie odpowiedź. Był bystrym, niegrzecznym chłopcem. Daniel Boudreaux spojrzał na mnie, a potem szybko odwrócił się do Christine. Zrozumiał. Wreszcie dostrzegł pułapkę, którą niepostrzeżenie zastawiłem. Jego oczy wpiły się we mnie. Wiedział, co zrobiłem. Jedno z nas dopadłoby go, gdyby strzelił do drugiego. Już nie mógł mieć swego finału w blasku chwały. - Ty głupi frajerze - ryknął do mnie. Jego głos brzmiał nisko i groźnie. - Ty dostaniesz pierwszy! Podniósł smiths & wessona. Patrzyłem na niego ponad lufą pistoletu. - Mów do mnie, świnio! - Wystarczy! - krzyknęła nagle Christine z drugiego końca pokoju. Była niewiarygodnie opanowana jak na tak straszne okoliczności. - Dość już zabijania - powiedziała do Boudreaux. Danny zaczynał panikować. Jego oczy błyszczały, głowa obracała się wokół osi. - Nie, jeszcze nie zabiłem wystarczająco dużo tych pieprzonych, bezużytecznych robotów. Dopiero się rozkręcam! - Skóra jego twarzy ciasno opinała kości policzkowe. Wycelował teraz broń w Christine. Trzymał ją w sztywno wyciągniętych przed siebie rękach. Jego ciało trzęsło się i lekko przechylało w lewo. - Danny! - zawołałem i ruszyłem na niego.

Zawahał się przez moment. Potem poderwał pistolet i wystrzelił. Rozległ się ogłuszający huk. Strzelił do Christine! Ona starała się odsunąć z drogi. Nie widziałem, czy jej się udało. Nie zatrzymałem się. Przez cały czas szedłem ku niemu, a potem skoczyłem. Danny Boudreaux odwrócił się z półautomatem w moją stronę. Jego oczy były pełne nienawiści. Ciało trzęsło się z wściekłości, strachu, desperacji. Może jednak zdoła zastrzelić nas oboje. Nie wierzył, że potrafię poruszać się szybciej niż on. Mylił się. Byłem już w promieniu jego wyciągniętej ręki z bronią. Runąłem na niego z taką siłą, jakby był dorosłym mężczyzną, uzbrojonym i niebezpiecznym. Uderzyłem w niego całym ciałem. Podobało mi się to. Danny Boudreaux i ja padliśmy na podłogę. Byliśmy jak plątanina wyrzucanych rąk i kopiących nóg. Rewolwer znowu wystrzelił. Nie poczułem żadnego oślepiającego bólu, ale w ustach miałem smak krwi. Chłopiec wydał z siebie piskliwy jęk. Płakał! Wyrwałem mu z ręki broń. Próbował mnie ugryźć, podrapać. Potem ryknął. Miał nagły atak, prawdopodobnie w wyniku odstawienia leku. Jego mózg szwankował. Chłopiec młócił rękami i nogami. Biodrami poruszał w tył i wprzód, tak jakby ujeżdżał moją nogę. Przewrócił oczami, pokazując białka, i nagle jego ciało stało się bezwładne. Z ust wydobywała mu się piana. Jego ramiona i nogi jeszcze przez chwilę się szarpały.

Prawdopodobnie stracił na

moment

przytomność. Przez cały czas majaczył, krztusił się i wydawał gardłowe dźwięki.

Przewróciłem go na bok. Jego wargi stały się ciemnosine. Oczy wreszcie wyglądały znowu normalnie. Mrugał nimi szybko. Atak zakończył się równie niespodziewanie, jak zaczął. Danny leżał bez sił na podłodze, biedny dziki chłopiec. Policjanci usłyszeli strzały. Wpadli do pokoju. Wszędzie widziałem strzelby i rewolwery. Salon wypełniały krzyki i trzeszczące komunikaty z krótkofalówek. Christine Johnson podeszła do swego męża. Obok niej było też kilku lekarzy. Kiedy ponownie otworzyłem oczy, Christine klęczała obok mnie. Chyba nie była ranna. - Nic ci nie jest, Alex? - zapytała zachrypniętym szeptem. Ciągle jeszcze trzymałem Daniela Boudreaux. Miałem wrażenie, że chłopak nie wiedział, co się wokół niego działo. Jego ciało pokrywał zimny, oleisty pot. Morderca dzieci ze Szkoły im. Sojourner Truth wyglądał teraz jak smutny, zagubiony i przestraszony dzieciak. Trzynaście lat. Pięć morderstw. Może nawet więcej. - Epilepsja? - spytała Christine. Przytaknąłem. - Tak sądzę. Może za dużo wrażeń. Danny Boudreaux starał się coś powiedzieć, ale nie słyszałem jego słów. Mamrotał ciągle, plując białą pianą. - Co powiedziałeś? O co chodzi? - spytałem go. Miałem zachrypnięty głos, bolało mnie gardło. Sam też się trząsłem i byłem mokry od potu. Odpowiedział mi cichym szeptem, tak jakby w jego ciele nie było już prawie nikogo.

- Boję się - rzekł. - Nie wiem, gdzie jestem. Zawsze tak bardzo się boję. Pokiwałem głową, patrząc w małą, przerażającą twarz zwróconą w moją stronę. - Wiem - odparłem. Wiem, co teraz czujesz. Była to najstraszniejsza rzecz na świecie.

Rozdział 102 Pogromca smoków nadal żył, ale ile życia jeszcze mu pozostało? Dlaczego zawsze tak ryzykowałem? Lekarzu, wylecz siebie. Zostałem w domu Johnsonów przez ponad godzinę, aż do chwili, kiedy zabrano stamtąd chłopca i ciało Georga Johnsona. Chciałem zadać Christine kilka pytań. Potrzebowałem informacji do raportu. Potem zadzwoniłem do domu i przez chwilę rozmawiałem z Naną. Prosiłem ją, żeby się położyła. Byłem bezpieczny i w zasadzie nie mi się nie stało. Przynajmniej na razie. - Kocham cię, Alex - powiedziała do słuchawki. Wydawała mi się równie zmęczona i wykończona jak ja. - Ja też cię kocham, starowinko - odpowiedziałem. To była chyba noc cudów, moja babcia pozwoliła, żebym to ja miał ostatnie słowo. Tłum gapiów i dziennikarzy, który zebrał się przy Summer Street, wreszcie zaczął się rozchodzić. Nawet najbardziej wytrwali reporterzy i fotografowie w końcu sobie poszli. Jedna z sióstr Christine Johnson przyjechała, żeby pomóc jej przetrwać najtrudniejszy okres. Zanim sani

wyszedłem, mocno przytuliłem do siebie Christine. Ciągle drżała. Straciła tak wiele. Oboje przeżyliśmy noc w piekle. - Nic nie czuję. Wszystko wydaje się takie nierealne - powiedziała mi. - Wiem, że to nie koszmarny sen, a jednocześnie nie mogę przestać myśleć, że tak właśnie jest. Sampson odwiózł mnie do domu o pierwszej nad ranem. Czułem, jakby moje oczy były pozbawione powiek. Myśli wciąż pędziły z prędkością tysiąca kilometrów na godzinę, w głowie nie ustawał hałas. Miałem wrażenie, że przegrzały mi się obwody. Dokąd zmierza nasz świat? Garry Soneji. Bun. Dusiciel ze wzgórz. Koresh. McVeigh. To wszystko nie miało końca. Kiedyś zapytano Ghandiego, co sądzi na temat zachodniej cywilizacji. Odpowiedział: „Myślę, że to mógłby być dobry pomysł". Nigdy nie płakałem. Nie mogłem. Wiem, że wielu policjantów ma ten sam problem. Czasami bardzo chciałem zapłakać, wyrzucić Wszystko z siebie, uwolnić swój strach i jad, który mnie drążył, ale to nie było łatwe. Coś w środku blokowało się. Usiadłem na schodach. Właśnie miałem iść do sypialni, ale nie dałem rady. Próbowałem płakać i nie mogłem. Myślałem o mojej żonie, Marii, która zginęła zastrzelona z przejeżdżającego samochodu już kilka lat temu. Maria i ja świetnie się dogadywaliśmy. Było nam wspaniale. Wiedziałem, jak piękna bywa miłość - to najpiękniejsza rzecz, jaką w swoim życiu zrobiłem - ale teraz znowu byłem sam. Ryzykowałem życiem. Wszystkim wkoło mówiłem, że nic mi nie jest, że ze mną wszystko w porządku, ale to nie była prawda.

Nie mam pojęcia, jak długo siedziałem tak w ciemnościach sam na sam z myślami. Może dziesięć minut, a może znacznie dłużej. W domu panowała znajoma cisza, z którą zwykle czułem się tak dobrze. Tej nocy nie potrafiłem jednak znaleźć spokoju. Wsłuchiwałem się w dźwięki, które znałem od lat. Jeszcze jako mały chłopiec mieszkałem tutaj z Naną. Zastanawiałem się wtedy, kim będę w przyszłości. Teraz już znałem odpowiedź na to pytanie. Byłem ekspertem w sprawach seryjnych morderców. Dostawały mi się największe i najstraszniejsze dochodzenia. Byłem pogromcą smoków. W końcu dźwignąłem się ze schodów i ruszyłem do sypialni. Zatrzymałem się przy pokoju Damona i Jannie. Oboje mocno spali. Uwielbiałem na nich patrzeć. Byli tacy ufni i niewinni. Moje dzieci. Mogłem przyglądać im się bez końca, nawet w takie potworne noce jak ta. Nie zliczyłbym, ile razy zaglądałem do nich i stałem w drzwiach. Dzięki nim jakoś sobie radziłem. To oni trzymali mnie przy życiu w niektóre noce. Spali w swoich zabawnych przeciwsłonecznych okularach w kształcie serc. Wiele dzieci nosiło podobne. Bardzo mi się podobały. Poczułem wzruszenie. Usiadłem na brzegu łóżka Jannie. Cicho zdjąłem buty i ostrożnie postawiłem je na podłodze, starając się nie obudzić dzieci. Wyciągnąłem się między ich łóżkami. Słuchałem, jak trzeszczą moje kości. Chciałem być blisko dzieci, zostać z nimi, zapewnić nam wszystkim bezpieczeństwo. Chyba nie wymagałem zbyt wiele od życia. Zasłużyłem chociaż na tyle po tym, co przeżyłem. Delikatnie pocałowałem nogawkę piżamy Jannie.

Ostrożnie położyłem dłoń na chłodnej nodze Damona. Zamknąłem oczy i starałem się usunąć z myśli chaos i sceny morderstw. Nie mogłem. Potwory były wszędzie tej nocy. Otaczały mnie ze wszystkich stron. Było ich tak wiele. Jeden za drugim. Młode i stare, wszystkie, jakie tylko można było sobie wyobrazić. Skąd te potwory brały się w Ameryce? Co je tworzyło? Leżałem pomiędzy moimi dziećmi. Wreszcie mogłem zasnąć. Na kilka godzin. Mogłem zapomnieć o rzeczy najstraszniejszej ze wszystkich, o przyczynie mego żalu i przygnębienia. Wiadomość otrzymałem, zanim jeszcze opuściłem dom Johnsonów. Prezydent Thomas Byrnes zmarł nad ranem.

Rozdział 103 Delikatnie głaskałem kotkę Rosie. Drzwi z kuchni do ogrodu były otwarte. Za nimi stał Sampson. Spojrzałem na niego krzywo. Stał w lodowatym deszczu. Wyglądał jak wielki, czarny głaz. - Koszmar trwa - powiedział do mnie. Proste zdanie oznajmujące. Straszne. - Tak, nie kończy się? Ale może ja mam to gdzieś. - Aha. I może w tym roku Bulletsi wygrają ligę NBA, drużyna Orioles zdobędzie mistrzostwo świata, a szaleni Redskinsi zdobędą Superpuchar. Nigdy nie wiadomo. Od długiej nocy w domu Johnsonów i od jeszcze dłuższego ranka w Nowym Jorku minął już cały dzień. Wystarczająco dużo czasu na odpoczynek i na porządne wyżalenie się. Poprzedniego dnia odbyło się

zaprzysiężenie prezydenta Edwarda Mahoneya. Tak nakazywało prawo, ale mnie wydało się to nieuczciwe. Miałem na sobie spodnie ogrodniczki i biały podkoszulek. Bose stopy trzymałem na chłodnej podłodze pokrytej linoleum. Piłem parującą kawę z kubka. Odzyskiwałem siły. Nie zmyłem swoich wąsów, jak moja Jannie nazywała golenie. Znowu czułem się prawie człowiekiem. Jeszcze nie poprosiłem Sampsona, żeby wszedł do środka. - Dzień dobry, kochasiu - John nie dawał za wygraną. Jego górna warga uniosła się, odsłaniając zęby. Uśmiech miał potwornie radosny. W końcu nie wytrzymałem i uśmiechnąłem się do mojego przyjaciela i nemezis. Było już po dziewiątej, a ja dopiero wstałem. Późno jak na mnie. Według zasad Nany takie zachowanie było niedopuszczalne. Ciągle jeszcze nie spałem najlepiej, trwałem w szoku, ryzykowałem utratą resztek rozumu, miotałem się, czułem się podle. Ale też o wiele lepiej niż przedtem. Wyglądałem już dobrze. - Nie przywitasz się ze mną? - spytał Sampson, udając, że jest tym urażony. - Dzień dobry, John. Nie chcę nic o tym słyszeć - powiedziałem. Wszystko mi jedno, z czym przychodzisz w ten deszczowy i pochmurny poranek, - To pierwsza mądra rzecz, jaką powiedziałeś od wielu lat - stwierdził Sampson - ale ja i tak ci nie wierzę. Ty zawsze chcesz wiedzieć wszystko, Alex. Dlatego czytasz co rano cztery gazety.

- Ja też nie chcę nic wiedzieć - wtrąciła się Nana krzątająca się po kuchni. Była na nogach już od kilku godzin. - Nie muszę wiedzieć. Już cię tu nie ma, zmykaj. Idź, usmaż sobie lody. Przewietrz się porządnie, mój Johnny. - Mamy czas na śniadanie? - spytałem go w końcu. - Nie bardzo - powiedział, nie przestając się uśmiechać - ale i tak możemy zjeść. Kto by się oparł takiemu żarciu? - To on cię zaprosił, nie ja - ostrzegła go Nana. Żartowała. Kochała Sampsona, jakby był jej własnym synem albo moim starszym bratem. Przyrządziła nam jajecznicę, domowe kiełbaski, własnej roboty frytki i tosty. Gotowała świetnie i potrafiłaby nakarmić wszystkich waszyngtońskich Redskinsów na obozie treningowym. Dla Nany nie byłby to żaden problem. Sampson zaczekał, aż skończymy jeść, i dopiero potem wrócił do tego, z czym przyszedł. Do swej małej, mrocznej tajemnicy. Niektórzy uznaliby to za dziwne, ale kiedy życie wypełniają ci morderstwa i inne tragedie, musisz się nauczyć wyznaczać czas tylko dla siebie. Morderstwa i tak nie uciekną. Ludzie nagłe nie przestaną zabijać. - Twój agent Grayer dzwonił do mnie jakiś czas temu - powiedział Sampson nalewając sobie trzeci kubek kawy. - Mówił, żeby dać ci parę dni wolnego, że sami sobie z tym poradzą. - To brzmi dość podejrzanie, już mnie straszysz. Z czym sobie poradzą? Skończyłem ostatnią połówkę cynamonowego tostu ze wspaniałego domowego chleba. Miał prawdziwie niebiański smak. Nana opowiadała,

że kiedy była w niebie, ukradła parę przepisów. Mogłem w to uwierzyć. Jej potrawy były najlepszym dowodem. Sampson spojrzał na zegarek, starą Bulowę, którą dostał od swego ojca na czternaste urodziny - Mniej więcej teraz zaczynają przeszukiwać biuro Jill w Białym Domu. Potem jadą do jej mieszkania przy Dwudziestej Czwartej Alei. Chcesz do nich dołączyć? Jako mój gość? Załatwiłem ci przepustkę dla gościa, tak na wszelki wypadek. Oczywiście, chciałem tam iść. Musiałem. Chciałem wiedzieć wszystko o Jill, Sampson miał rację, że tak właśnie będzie. - Jesteś diabłem - syknęła Nana do Sampsona. - Dziękuję, Nana. - Rozjaśnił się. Zaświecił oczami i pokazał swoje tysiąc zębów. - To dla mnie wielki komplement, naprawdę.

Rozdział 104 Pojechaliśmy do mieszkania Sary Rosen czarnym nissanem Sampsona. Gorące śniadanie Nany wreszcie ściągnęło mnie z powrotem do rzeczywistego świata. Czułem się częściowo przywrócony do życia. Fizycznie, nie emocjonalnie. Byłem bardzo zaintrygowany wizytą w domu Jill. Jej biuro w Białym Domu też chciałem zobaczyć, ale wiedziałem, że to może poczekać dzień albo dwa. Ale jej dom. Jako detektyw i jako psycholog nie mogłem się temu oprzeć. Sara Rosen mieszkała w dziesięciopiętrowym budynku na rogu ulic Dwudziestej Czwartej i K. Dom miał portiernię i „kapitana", który

uważnie przyjrzał się naszym policyjnym legitymacjom, a potem niechętnie pozwolił nam wejść. Korytarz był całkiem miło urządzony. Z wykładziną, mnóstwem dużych roślin w donicach. Nie był to budynek, w jakim można znaleźć mordercę. Ale przecież właśnie tu mieszkała Jill, prawda? Jej mieszkanie dokładnie odpowiadało temu, co wiedzieliśmy o Sarze Rosen. Była jedynaczką, córką pułkownika armii i nauczycielki języka angielskiego. Dorastała w Aberdeen, w Maryland. Potem studiowała w Hollins College w Wirginii. Jej głównymi przedmiotami były historia i angielski.

Studia

ukończyła

z

wyróżnieniem.

Do

Waszyngtonu

przyjechała szesnaście lat temu, w wieku dwudziestu jeden lat. Nigdy nie wyszła za mąż, chociaż miała wielu bliskich przyjaciół. Niektórzy pracownicy biur prasowych i łączności w Białym Domu nazywali ją „seksowną starą panną". Jej mieszkanie mieściło się na piątym piętrze. Było jasne, z widokiem na wewnętrzny dziedziniec. W środku już pracowali agenci FBI. Stereo cicho grało muzykę Chopina. Atmosfera była luźna, prawie przyjemna, a nawet beztroska. W końcu sprawa została już zamknięta. Spędziliśmy z Sampsonem kilka godzin w towarzystwie techników, którzy szukali w mieszkaniu czegoś, co dałoby FBI pojęcie, kim była Sara Rosen. Mieszkała tutaj Jill. Kim byłaś, Jill? Jak to się stało, że zaplątałaś się w taką historię? Co to było, Jill? Powiedz nam. Przecież chcesz nam to powiedzieć, samotna

dziewczyno. Mieszkanie miało jedną sypialnię z bokówką. Przeszukano w nim każdy centymetr kwadratowy. Kobieta, która tu mieszkała, pomogła w zamordowaniu prezydenta Thomasa Byrnesa. Bokówki używano jako pomieszczenia do montażu filmów. Dom ten miał teraz historyczne znaczenie. Odtąd ludzie mieli pokazywać go palcami, mówiąc, „To tutaj mieszkała Jill". Sara kupiła bezosobowo wyglądające meble w stylu klubu country. Przypominały wyposażenie mieszkań średniozamożnych rodzin. Sofa i fotel miały tapicerkę z czesanej bawełny. Metki z nazwami lokalnych sklepów: Mistrz Wnętrz, Dom Kolonialny w Arlington. Spokojne, zimne kolory w każdym pomieszczeniu. Wiele rzeczy w mieszkaniu Jill miało barwę kości słoniowej. Dywan był lodowego niebieskiego koloru, z wzorem. Sosnowa szafa była lekko podniszczona. Na ścianach wisiały oprawione w ramki karty świąteczne i listy od dostojników z Białego Domu: obecnego sekretarza prasowego, szefa personelu, a nawet krótki list od Nancy Reagan. Nie było żadnych zdjęć „wrogów", o których wspomniał mi prezydent Byrnes. Sara Rosen potajemnie sypiała z gwiazdorami. Czy Jack był dla niej gwiazdą? Czy Kevin Hawkins naprawdę był Jackiem? Wytłumacz nam to, Jill. Wiem, że chcesz z nami rozmawiać. Powiedz nam, co się naprawdę stało. Daj jakąś wskazówkę. Na małym biurku z żaluzjowym zamknięciem leżała korespondencja z fundacji Heritage oraz z Instytutu Cato. Obie organizacje skupiały konserwatystów. Było tam również sporo numerów pism takich jak „U.S. News & World Report", „Southern Living", „Gourmet".

Zauważyłem też ulotki o przyszłych odczytach poezji w Chapters przy ulicy K oraz w oddziałach księgarni Polityka i Proza w całym Waszyngtonie. Czy Jill była poetką? Na ścianie nad biurkiem przyklejono wycięty z książki wiersz. Jak strasznie - być - Kimś! Jak nudno być kimś, prawda? Jak

niedyskretnie

żabim

oznajmiać

swe

miano

skrzekiem

podziwiającym bagnom. * Emily Dickinson Emily Dickinson miała najwyraźniej takie samo zdanie o znanych osobach, co Jack i Jill. Ściany bokówki i sypialni zajmowały półki z książkami. W zasadzie to regały były ścianami. Fantastyka, powieści, poezja. Klasyka i literatura popularna. Jill lubiła czytać. Była samotną kobietą, „seksowną starą panną". Kim byłaś, Jill? Kim byłaś, Saro Rosen? Jeden z dowodów świadczył o poczuciu humoru. W przedpokoju wisiał oprawiony w ramki znak: graj na akordeonie, trafisz na afisz. Kim była Sara-Jill? Czy komuś naprawdę na niej zależało? Dlaczego pomogła popełnić tak straszne zbrodnie? Czy było warto? Umrzeć tak samotnie? Kto cię zabił, Jill? Czy zrobił to Jack?

*

Fragment

Iłłakowiczówny

wiersza

Emily

Dickinson

w

tłum.

Kazimiery

Gdybym znalazł chociaż jeden prawdziwy element układanki, tylko jeden, reszta sama by trafiła na swoje miejsce i w końcu moglibyśmy wszystko zrozumieć. Chciałem wierzyć, że to możliwe. Przejrzałem rzeczy w szafach Jill. Wisiały tam głównie klasyczne kostiumy w ciemnych kolorach z metkami od Brooks Brothers i Ann Taylor. Pantofle na niskich obcasach, buty do biegania, płaskie mokasyny. W garderobie było też kilka strojów do uprawiania biegów i ćwiczeń. Niewiele wieczorowych sukni. Kim byłaś, Saro? Szukałem jakiejś fałszywej ścianki, podwójnego dna, czegokolwiek, w czym mogła trzymać prywatne zapiski, coś, co pomogłoby nam zamknąć tą sprawę raz na zawsze albo otworzyć ją na nowo. No dalej, Saro. Wpuść nas do swego świata tajemnic. Powiedz, kim naprawdę byłaś. Dla kogo pracowałaś, Jill? Kim byłaś, Saro? Tylko seksowną starą panną? Chcesz, żebyśmy się dowiedzieli. Wiem, że tak jest. Wciąż jeszcze jesteś w tym mieszkaniu. Czuję to. Gdzie nie spojrzą, widzę, jak bardzo byłaś samotna. Chcesz nam coś przekazać. Co to takiego, Saro? Może jeszcze jeden wiersz? Tylko jeden. Sampson podszedł do mnie. Stałem przy oknie sypialni i patrzyłem na wewnętrzny dziedziniec. Myślałem o możliwościach, jakie jeszcze kryły się w tej sprawie. - I jak tam? Już wszystko rozgryzłeś? Rozwikłałaś tajemnicą, kochasiu? - Jeszcze nie. Ale czuję, że coś w tym jest. Jeśli posiedzę tu jeszcze dwa dni, może coś będę wiedział.

Sampson jąknął na samą myśl o spędzeniu dwóch dni w tym mieszkaniu. Mnie też nie podobało się to zbytnio, ale wiedziałem, że tu wrócę. Sara Rosen zostawiła nam coś, za co mieliśmy ją pamiętać. Byłem tego prawie pewien. Jill poetka.

Rozdział 105 Może i byłem uparty w sprawach morderstw. Wcześnie rano następnego dnia wróciłem sam do mieszkania Sary Rosen. Byłem tam już o ósmej, długo przed tym, zanim zjawili się inni. Łaziłem po całym mieszkaniu, podjadając wafle z otwartego pudełka Nutri-Grain. Coś nie dawało mi ciągle spokoju. Seksowna stara panna i jej mgliste życie. Szósty zmysł detektywa. Intuicja psychologa. Przez prawie godzinę siedziałem skulony przy oknie wychodzącym na ulicą K. Gapiłem się na plakat na przystanku autobusowym. Reklamował „Escade", perfumy Calvina Kleina. Modelka na plakacie wydawała się strasznie smutna i samotna. Tak jak Jill? Ktoś napisał w komiksowym dymku nad jej głową: „Czy ktoś mnie nakarmi?" Czym żyła Sara Rosen? - myślałem, wpatrując się w niebo ponad Waszyngtonem. Jaką miała tajemnicę? Co doprowadziło ją do tych szaleńczych prześladowań sławnych ludzi - albo do tego, co robiła, zanim została zamordowana w hotelu Peninsula? Zginęła w Nowym Jorku. Co łączyło ją z Jackiem? Jaka była prawda? Jaki sekret nie został jeszcze odkryty? Chciałem znać całą historię. Zacząłem od olbrzymiej kolekcji książek, która

dominowała w każdym pomieszczeniu tego mieszkania, nawet w kuchni. Sara była nienasyconym czytelnikiem. Gromadziła dzieła literatury pięknej i książki historyczne, większość autorów amerykańskich. Sara intelektualistka; Sara mądrala. Dyplomacja Henrego Kissingera. Special Trust Roberta McFarlanda. Caveat Alexandra Haiga. Kissinger Waltera Daviesa, książki Annie Proulx, ale także Roberta Ludluma i Johna Grishama. Poezje Emily Dickinson, Sylvii Plath, Anne Sexton. Tomik zatytułowany Kobieta samotna. Otwierałem po kolei każdą książkę. Wszędzie było ich pełno. Może kilka tysięcy. Wiele książek do przejrzenia. W niektórych pomiędzy strony powkładane były ręcznie pisane notatki. Zapiski Sary. Czytałem każdy z nich. Mijały godziny. Zapomniałem o jedzeniu. Zupełnie nie miałem do tego głowy. W biografii Napoleona i Józefiny Sara Rosen napisała: „N. uważał inteligencję u kobiet za cechę anormalną. Publicznie gładził piersi J. Wszarz. Ale J. i tak dostawała to, co chciała. Zdzira". Jill poetka. Jill miłośniczka książek. Kobieta tajemnic i fantazji. Enigma. Morderczyni. W bokówce znalazłem mnóstwo kaset wideo. Po kolei otwierałem każde pudełko. Kolekcja filmów Sary Rosen zawierała znane romanse, sensacje, melodramaty. Książę przypływów, Bez wyjścia, W sieci, trzy części Ojca chrzestnego, Przeminęło z wiatrem, Oficer i gentelman. Lubiła także starsze filmy, zwłaszcza mroczne i tajemnicze ekranizacje powieści Raymonda Chandlera oraz kryminały Hitchcocka.

Otwierałem każdą kasetę, rząd po rzędzie, każde pudełko. Uważałem, że ma to olbrzymie znaczenie, zwłaszcza w przypadku kogoś tak porządnego i poukładanego, jak Sara. Gdyby był tu Sampson, nie przestawałby narzekać. Nazwałby mnie większym wariatem od Jacka i Jill. Wziąłem pudełko z Osławioną Hitchcocka. Nie pamiętałem tego filmu, ale na pudełku wypisano nazwisko jednego z ulubionych aktorów tego reżysera, Cary Granta. Wewnątrz była nieoznaczona kaseta. Nie wyglądała jak inne filmy. Interesujące. Wsunąłem ją do odtwarzacza wideo. Czwarta czy piąta nieoznaczona kaseta, którą sprawdzałem. Nie był to film Osławiona. Oglądałem sfilmowane morderstwo senatora Daniela Fitzpatricka. Była to pierwotna, nie zmontowana wersja, znacznie dłuższa od tej, którą przesłano do CNN. Dodatkowe fragmenty wydały mi się jeszcze bardziej przerażające i obrazowe niż to, co pokazano w wiadomościach. Słuchanie głosu senatora, w którym brzmiał strach, było wstrząsającym przeżyciem. Błagał morderców, by go nie zabijali, potem zaczął płakać, szlochał głośno. Tę część wycięto z taśmy przesłanej CNN. Była za mocna. Brutalna poza wszelkim wyobrażeniem. Przedstawiała Jacka i Jill w najgorszym świetle. Byli bezlitosnymi mordercami. Żadnego współczucia, żadnych emocji, żadnych ludzkich uczuć. Gwałtownie wcisnąłem pauzę! Następne ujęcie zaczynało się od zbliżenia twarzy senatora, potem szybko następowało przejście do pełnego obrazu, może nawet pełniejszego, niż był w początkowych zamiarach. Film pokazywał, jak Jack oddaje drugi strzał do senatora Fitzpatricka.

Mordercą nie był Kevin Hawkins! Nagle przyszło mi do głowy, że Jill zostawiła tę taśmę celowo, aby ktoś ją znalazł. Czy podejrzewała, że może zostać zdradzona? Czy to była jej zemsta? Jedyne, o czym mogłem w tej chwili myśleć, to to, że Jill dołożyła Jackowi prosto z piekła. Przyglądałem się zatrzymanemu obrazowi, na którym był prawdziwy Jack. Miał krótkie włosy koloru piasku. Był przystojnym mężczyzną pod czterdziestkę. Kiedy pociągał za spust, jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. - Jack - szepnąłem. - W końcu cię znaleźliśmy.

Rozdział 106 FBI, tajne służby i waszyngtońska policja razem zorganizowały bardzo ważne polowanie na jednego człowieka. Wszyscy bardzo chcieli dostać chociaż kawałek tego drania. To była największa sprawa o zabójstwo: zamordowany został prezydent. Prawdziwy morderca wciąż przebywał na wolności. Ciągle jeszcze żył; przynajmniej miałem taką nadzieję. I tak było! Wcześnie rano, 20 grudnia, obserwowałem Jacka przez lornetkę. Nie mogłem oderwać wzroku od zabójcy i mistrza gry w jednej osobie. Chciałem go zdjąć. Chciałem go mieć tylko dla siebie. Musieliśmy jednak zaczekać. Taki był plan Jaya Grayera. To był jego dzień, jego teatr, jego plan działania.

Jack właśnie wyszedł z dwupiętrowego domu w stylu kolonialnym. Podszedł do czerwonego forda bronco, który stał na półkolistym podjeździe. Już wiedzieliśmy, kim jest i gdzie mieszka, wiedzieliśmy o nim prawie wszystko. Teraz o wiele lepiej rozumieliśmy Jacka i Jill. Wszyscy mieliśmy bardzo szeroko otwarte oczy. - Oto i Jack. Nasz chłopak - powiedział do mnie Grayer. - Nie wygląda jak morderca, co? Ale swoją robotę wykonał. Zrobił to, co musiał. Jest katem tamtych ludzi, również Jill. Jack szedł obok małego chłopca i dziewczynki. Bardzo fajne dzieciaki. Alix i Artie. Na przejażdżką wybierały się również dwa psy: Owczarz i Spryciarz, dziesięcioletni czarny retriever i rozbrykany, młody owczarek collie. Dzieci Jacka. Psy Jacka. Miły domek Jacka na przedmieściach. Jack i Jill przybyli na wzgórze .... zabić prezydenta. A potem Jack zamordował swoją partnerkę i kochankę, Jill. Zastrzelił Sarę Rosen z zimną krwią. Wydawało mu się, że ma wszystko z głowy, jest wolny i czysty. Jack opracował prawie doskonały plan. Ale teraz mieliśmy go na oku. Patrzyłem na Jacka. Wszyscy to robiliśmy. Wyglądał na idealnego tatusia z przedmieść Waszyngtonu. Miał na sobie granatową kurtkę z kapturem, rozpiętą pomimo zimna. Pod spodem widać było flanelową niebieską koszulę w kratę i dżinsowe ogrodniczki. Na nogach miał wysokie brązowe buty i szare wełniane skarpety.

Jego włosy były krótko przystrzyżone, w stylu wojskowym. Miały brązowy kolor. Był bardzo przystojny. Miał trzydzieści dziewięć lat. Morderca prezydenta. Zabójca wielu politycznych wrogów. Spiskowiec. .. Zdrajca klasy światowej. Łajdak bez serca. Można by go uznać za idealnego amerykańskiego zabójcę, pomyślałem, patrząc, jak dyryguje swoją posłuszną drużyną złożoną z dzieci i psów. Był prawie idealnym zamachowcem. Był mężem i ojcem. Tak prostolinijnym, jak tylko można sobie wyobrazić. Wyglądał tak, że podejrzenia absolutnie nie mogły paść na niego. Miał nawet alibi, ale nie mogło mu pomóc, bo my mieliśmy nagranie, jak strzelał do senatora Fitzpatricka. Szakal naszego wieku, naszego kraju, naszego naiwnego i bardzo niebezpiecznego stylu życia. Zastanawiałem się, czy Jack oglądał transmisję z pogrzebu prezydenta w telewizji, czy może brał udział w uroczystościach, tak jak ja. - To dopiero cholerny sukinsyn, nie sądzisz? - powiedział Jay Grayer. Siedział obok mnie na przednim siedzeniu nieoznakowanego samochodu. Dotąd nie miałem okazji usłyszeć, jak Jay przeklina. Chciał zdjąć Jacka. Chciał tego bardzo. Właśnie to zamierzaliśmy zrobić. Miał to być pamiętny ranek dla nas wszystkich. Niedługo miało być już po wszystkim. - Za chwilę ruszamy za Jackiem - powiedział Grayer do nadajnika, który trzymał w dłoni. - Jeżeli ktokolwiek straci go z oczu, to może sobie jechać dalej. Wszystko mi jedno dokąd.

- Nie zgubimy go. Myślę, że nawet nie będzie uciekał - odezwałem się. - Nasz Jack jest przywiązany do domu. Jest tatuśkiem. Zakorzenił się w tutejszej społeczności. Żyliśmy w naprawdę dziwnym kraju. Tylu morderców. Tyle potworów. Tylu uczciwych ludzi, których ci pierwsi wybierali sobie na ofiary. - Pewnie masz rację, Alex. Nie mylisz się. Ja jeszcze go nie rozumiem, ale wydaje mi się, że masz rację. Przyskrzyniliśmy go. Tylko że co my tak w ogóle mamy? Dlaczego Jack miałby uciekać? Dlaczego to zrobił? - Dla pieniędzy - powiedziałem jaka była moja teoria na ten temat. Wystarczy zainkasować forsę. To upraszcza wszystko inne. Trochę polityki, jakiś powód i dużo pieniędzy. Ideologia i korzyści finansowe. Trudno to przebić w takich sprzedajnych czasach, w jakich przyszło nam żyć. - Tak myślisz? - Tak myślę. Założę się, że to prawda. Jack ma zdecydowane poglądy na niektóre sprawy, a główny jest taki, że on i jego rodzina zasługują na lepsze życie. Dlatego właśnie sądzę, że w grę wchodziły pieniądze. Myślę, że obraca się wśród ludzi, którzy mają dużo forsy i władzę, choć tej ostatniej nie tyle, ile by chcieli. Ford bronco ruszył. Jechaliśmy za nim w bezpiecznej odległości. Jack prowadził ostrożnie, w wozie były przecież jego najcenniejsze skarby. Na pewno imponował swoim dzieciom, może nawet psom, a bez wątpienia zazdrościli mu sąsiedzi.

Jack Szakal. Czy to Sara Rosen wymyśliła ich pseudonimy? Zastanawiałem się, jaka była ostatnia myśl Jill, kiedy kochanek przyłożył jej lufę do głowy. Czy spodziewała się tego? Czy wiedziała, że ją zdradzi? Czy właśnie dlatego zostawiła kasetę w swoim mieszkaniu? Jay chciał porozmawiać, może po prostu musiał czymś zająć myśli. - Zabiera dzieciaki do szkoły. Jego życie wróciło do normy. Nie stało się nic, co mogłoby to zmienić. Po prostu zaplanował morderstwo i pomógł w egzekucji prezydenta. Tylko tyle. Nic wielkiego. Życie toczy się dalej. - Z tego, co wiem z jego akt wojskowych, był doskonałym żołnierzem. Z wojska odszedł jako pułkownik. Honorowe odejście. Brał udział w operacji Pustynna Burza - powiedziałem do Jaya. - Jack, bohater wojenny. Jestem pod wrażeniem. Tak mi ten gość imponuje, że aż nie potrafię tego wyrazić. Może powiem mu o tym, kiedy go zdejmiemy. Jack był bohaterem wojennym, oficjalnie. Jack był patriotą, nieoficjalnie. Pamiętałem napis na Grobie Nieznanego Żołnierza na cmentarzu w Arlington. „Tutaj spoczywa w chwale amerykański żołnierz znany tylko Bogu". Miałem wrażenie, że Jack właśnie tak myślał o sobie. Żołnierzbohater znany tylko Bogu. Pewnie wierzył, że udało mu się uniknąć odpowiedzialności za tak wiele morderstw - jak w sprawiedliwej wojnie. Był w błędzie. Już niedługo miał się o tym przekonać.

Odwiózł dzieci do szkoły Bayard-Wellington. Było to wspaniałe miejsce: mury z polnego kamienia i całe kilometry pokrytych szronem trawników. Bardzo chciałbym, żeby Damon i Jannie mogli chodzić do takiej szkoły. Była to placówka, w jakiej powinna uczyć Christine Johnson. Mógłbym się wyprowadzić z Waszyngtonu, myślałem, patrząc, jak Jack całuje swoje dzieci na pożegnanie. Dlaczego więc tego nie robiłem? Dlaczego nie zabierałem Damona i Jannie z Piątej Ulicy? Dlaczego nie robiłem dla mych dzieci tego, co ten zgniły łajdak robił dla swoich? Jay Grayer znowu zaczął mówić do nadajnika. - Jack odjeżdża teraz od szkoły Bayard-Wellington. Skręca z powrotem na główną drogę. Boże, jak pięknie w tym Jackville, co? Zdejmiemy go na światłach przed nami! Jest jeden warunek: bierzemy go żywego! Będziemy mieli tam cztery wozy. Jest nas czterech, żeby go zdjąć. Bierzemy go żywego. - Masz prawo zachować milczenie - powiedziałem. - O czym ty, do diabła, mówisz? - Jay Grayer odwrócił się do mnie. - Tylko odwalam robotę. On i tak nie ma żadnych praw. Pójdzie na dno. Grayer uśmiechnął się chytrze. Obaj wiedzieliśmy, dlaczego. Teraz zaczynała się interesująca część naszego zadania. Jedyna dobra strona całego dochodzenia. - Będziemy sławni, co? No to ruszamy. Zgarniamy tego sukinsyna.

- Bez dwóch zdań. Sam chcę odbyć z nim długą, miłą pogawędkę. Chcę skopać mu tyłek. Zacząć przy tych światłach i nie przestać aż do Waszyngtonu. Niedługo miałem spotkać prawdziwego Jacka.

Rozdział 107 Nikt jak dotąd nie odkrył, jaki był plan zamachu. Nikt z nas nie był nawet blisko wykrycia tego spisku. Nikt nie potrafił rozwiązać tajemnicy Jacka i Jill, zanim nie stało się najgorsze. Może teraz mieliśmy szansę na odkrycie prawdy. Ponowne spojrzenie na sprawę Jacka i Jill. Byliśmy niecałe sto metrów od miejsca, w którym zamierzaliśmy aresztować Jacka. Właśnie zjeżdżał ze wzgórza w stronę skrzyżowania. Sceneria była bardzo malownicza, tak jak w wysokobudżetowych produkcjach filmowych. Światło zmieniło się na czerwone i Jack zatrzymał się - był obywatelem przestrzegającym prawa. Przecież nie miał się czego bać. Był wolnym człowiekiem. Jay Grayer i ja zatrzymaliśmy się za jego modnym samochodem. Na zderzaku bronco dostrzegłem nalepkę: „D.A.R.E. trzymaj dzieci z dala od narkotyków". Kryptonimem naszej akcji była „pułapka". Mieliśmy cztery wozy w pierwszym planie. W odwodzie było kolejnych dziesięć samochodów i dwa helikoptery. Nie widziałem możliwości ucieczki z takiej zasadzki. Moje myśli wybiegły już daleko naprzód. Myślałem o konsekwencjach schwytania zamachowca i jeszcze większych niespodziankach, które miały się wydarzyć niebawem.

Miało być trudniej, o wiele trudniej. - Zdejmujemy go na trzy - powiedział Jay Grayer do nadajnika. Był teraz bardzo spokojny. Profesjonalista, w każdym calu. Bardzo odpowiadała mi współpraca z nim. Nie był przeczulony na punkcie własnego ego; był po prostu dobry w tym, co robił. - Bierzemy go bardzo spokojnie - rzekłem. Pułapka została zastawiona. Byłem jednym z sześciu, którzy wyskoczyli z samochodów otaczających wóz Jacka na niewinnie wyglądającym skrzyżowaniu lokalnych dróg. Udział w tej akcji był dla mnie zaszczytem. Na światłach stały oprócz nas jeszcze dwa inne samochody. Szara honda i saab. Ich kierowcy pewnie uznali nas za zupełnych szaleńców. Tak to musiało wyglądać, a w rzeczywistości było jeszcze gorzej. Kierowca forda bronco zabił prezydenta. To tak, jakbyśmy mieli aresztować Lee Harveya Oswalda, Shirana Shirana, Johna Wilkesa Bootha. Tak po prostu, na zwyczajnym skrzyżowaniu w Maryland. Byłem tam! Cieszyłem się, że mogę brać w tym udział. Zapłaciłbym wiele, żeby dostać się tutaj. Dopadłem do drzwi od strony pasażera, a agent tajnych służb szarpnięciem otworzył drzwi po stronie kierowcy. Obaj byliśmy najszybsi. A może po prostu najbardziej chcieliśmy dopaść Jacka. Jack odwrócił się w moją stronę - patrzył prosto w lufę mojego glocka. W tym momencie na pewno bardzo dokładnie przyjrzał się śmierci. W stylu egzekucji!

Bardzo profesjonalnie! - Nie ruszaj się. Nawet nie oddychaj za głęboko. Nie przesuwaj się ani o milimetr - powiedziałem do niego. - Nie chcę mieć wymówki, żeby cię rozwalić, więc mi jej nie dawaj. Nie spodziewał się nas. Poznałem to po szoku, w jakim zastygła jego twarz. Wierzył, że wszystkie morderstwa uszły mu na sucho. Myślał, że wrócił do domu jako wolny człowiek. Tym razem jednak się mylił. Jack wreszcie popełnił pierwszy błąd. - Tajne służby. Jest pan aresztowany. Ma pan prawo zachować milczenie i to chyba naprawdę dobry pomysł! - warknął jeden z agentów. Miał zaczerwienioną z gniewu twarz. Był wściekły na tego mężczyznę, który zamordował prezydenta Thomasa Byrnesa. Jack spojrzał na agenta tajnych służb, a potem znowu na mnie. Poznał mnie. Wiedział, kim jestem. Co jeszcze wiedział? Na początku był zaskoczony, ale później uspokoił się. Zadziwiająco szybko odzyskał równowagę i chłodny spokój. Jest śmiertelnie spokojny, pomyślałem. Nie powinienem się dziwić. To był prawdziwy Jack. To był zabójca prezydenta. - Bardzo dobrze - powiedział w końcu. Chwalił nas za dobrą robotę, za profesjonalizm. Sukinsyn z aprobatą kiwał głową. - Jestem z was dumny. Doskonale wypełniliście swoje zadanie. Krew zawrzała we mnie, ale pamiętałem, jakie mieliśmy rozkazy: zdjąć go jak najspokojniej. To miała być zasadzka bez szamotaniny. Jack powoli wysiadł z błyszczącego czerwonego forda. Obie ręce trzymał wysoko w górze. Nie stawiał oporu; nie chciał zostać zastrzelony.

Nagle jeden z agentów uderzył go. Prawym sierpem przywalił prosto w szczękę mordercy. Nie mogłem uwierzyć, że to zrobił, ale cieszyłem się z tego. Głowa Jacka gwałtownie poleciała w tył i morderca jak kamień padł na ulicę. Jack był bystry. Został na dole. Był inteligentny. Nie sprowokował agenta do tego uderzenia, nie dał mu żadnego powodu poza tym, że z zimną krwią zamordował prezydenta. Pokręcił głową i pomasował szczękę, ciągle siedząc na ziemi. - Ile wiecie? - zapytał patrząc na nas. Nie odpowiedzieliśmy mu. Nikt nie powiedział nawet słowa. Teraz przyszła kolej na naszą grę. Mieliśmy dla Jacka parę niespodzianek.

Rozdział 108 Aresztowanie Jacka było zaledwie początkiem. Wiedzieliśmy, że jest on tylko jednym z elementów układanki, którą staraliśmy się złożyć do kupy. Mieliśmy Jacka, ale pozostała do załatwienia druga istotna sprawa. Kiedy jechaliśmy z powrotem do jego domu na ulicę Oxford, myślami byłem bardzo daleko, tak jakbym obserwował samego siebie we śnie. Pamiętałem kilka spotkań, które odbyłem z Thomasem Byrnesem. Powiedział nam, żebyśmy niczego nie żałowali, ale w rzeczywistym świecie nie było to łatwe. Prezydent nie żył, a ja już zawsze miałem czuć się po części odpowiedzialny za jego śmierć, chociaż nie byłem. Nie

myślałem

tylko

o

zamordowaniu

prezydenta.

Był

też

trzynastoletni Danny Boudreaux. Między tymi dwiema sprawami istniał jakiś niepokojący związek. Wyczuwałem to od samego początku. Morderstwa popełniane z niespotykaną dotąd brutalnością.

Dziwna, paraliżująca choroba szerzyła się na całym świecie, a zwłaszcza tu, w Ameryce. Widziałem zbyt wiele. Nie potrafiłem powstrzymać tego koszmaru. Nikt nie wiedział, jak to zrobić. Wreszcie byliśmy na początku tej okropnej tajemnicy. Tu się wszystko zaczęło. W tym domu, który właśnie wyłaniał się zza zakrętu. Jay Grayer sięgnął po nadajnik. - Doktor Cross i ja wejdziemy frontowymi drzwiami. Reszta ma nas osłaniać. Żadnej strzelaniny. Nawet w odpowiedzi na ich strzały, o ile będzie to możliwe. Czy wszyscy rozumieją? Agenci potwierdzili. Nasza zasadzka jeszcze się nie skończyła. Grayer zatrzymał czarnego sedana przy chodniku prowadzącym do frontowych drzwi domu. - Gotowy na jeszcze jedną gównianą burzę? - spytał mnie. - Nie masz nic przeciwko temu, jak rozgrywamy sprawę, Alex? - Nie mam i nie będę miał - powiedziałem. - Dzięki, że wzięliście mnie ze sobą. Chciałem przy tym być. - Bez ciebie w ogóle by nas tutaj nie było. Załatwmy to do końca. Wysiedliśmy z wozu i ruszyliśmy chodnikiem wyłożonym czerwoną kostką. Szliśmy równo, noga w nogę. Wielki, biały dom w stylu kolonialnym i wszystko wokół wyglądało niewinnie i sympatycznie. Dom miał dużą, starą werandę podpartą kolumnami. Na niej równo ustawiono rowery dzieci. Wszystko tu było takie poukładane. Czy to tylko przykrywka? Na pewno tak.

Jay Grayer zadzwonił do drzwi. Miałem wrażenie, że w melodyjce słyszę: Jack i Jill przybyli na wzgórze ... Przecież Jack i Jill właśnie tutaj powstali. Dokładnie w tym domu. Drzwi otworzyła nam kobieta ubrana w sukienkę w czerwoną kratę. Wyglądała, jakby wyszła wprost z katalogu J. Crew. Na drzwiach wisiał świąteczny wieniec symbolizujący cierniową koronę Jezusa. Wokół niego opleciono szeroką czerwoną wstęgę. Oto nasza Jill, pomyślałem. Wreszcie mieliśmy prawdziwą Jill.

Rozdział 109 - Alex, Jay. Mój Boże, co się stało? O co chodzi? Nie mówcie, że przyszliście z wizytą towarzyską? Jeanne Sterling stała w drzwiach swego domu. Za nią widziałem wypolerowane dębowe schody. Wysoka sterta zapakowanych prezentów gwiazdkowych leżała obok stolika i półtorametrowego lustra w korytarzu. To był dom Jill. Inspektora generalnego JIIIA, Czystej Jeanne. - Co się stało? Właśnie zaparzyłam kawę. Proszę, wejdźcie. - Mówiła tak, jakbyśmy byli jej sąsiadami z tej samej ulicy. Wizyta towarzyska, tak? Uśmiechnęła się, ale przy jej wielkich zębach bardziej przypominało to grymas. Co się stało? Czy ktoś z dzielnicy walnął komuś w zderzak? Właśnie zaparzyłam świeżą kawę. Taka sama dobra jak w biurze. Pogadajmy chwilę. - Może być kawa - powiedział Jay. W końcu mógł porozmawiać chwilę z mistrzynią kamuflażu.

Weszliśmy do domu, w którym mieszkała z trojgiem dzieci i z mężem. Z Jackiem. W oczy rzucały się szczegóły - wszystko było ważne, znaczące. Wszystko było dowodem. Jasne kolory i bogaty wystrój wnętrz świadczył o „amerykańskim" stylu, ale różne drobiazgi i ozdoby mówiły o „podróżach po świecie". Francuskie rytownictwo. Flamandzkie tkaniny. Chińska porcelana. Jill podróżniczka. Jill mistrzyni szpiegostwa. W klasycznych powieściach grozy często pojawiał się pewien zwrot, który według mnie nie miał zbyt wiele sensu - cherchez la femme. Szukaj kobiety.

Ja

miałem

własną

zasadę

przy

rozwiązywaniu

wielu

współczesnych tajemnic -cherchez l 'argent. Szukaj pieniędzy. Nie wierzyłem, że Jeanne Sterling i jej mąż działali samodzielnie. Według mnie takie twierdzenie było równie nieprawdziwe, jak to, że Jack i Jill byli prześladowcami sławnych ludzi. Aldrich Ames podobno otrzymał dwa i pół miliona za wystawienie kilkunastu amerykańskich agentów. Ile dostali Sterlingowie za pozbycie się kłopotliwego prezydenta Stanów Zjednoczonych? Człowieka, który sam jeden sprzeciwiał się całemu systemowi? I kto im zapłacił? Szukaj pieniędzy. Może Jeanne powiedziałaby nam to, gdybyśmy jej odrobinę wykręcili rękę. Miałem na to wielką ochotę. Kto zyskał najwięcej po zamordowaniu prezydenta Thomasa Byrnesa? Wiceprezydent, obecnie już zaprzysiężony prezydent? Wall Street? Mafia? CIA? Musiałem o to zapytać Jeanne. Może nad dymiącymi kubkami z kawą. Może właśnie o tym mogliśmy pogadać.

Gospodyni zaprosiła nas do kuchni. Była spokojna i opanowana. Zauważyłem stylowe meble, tradycyjny sposób dekoracji wnętrz, idealny porządek pomimo trójki dzieci w domu. Już wiedziałem, jak Jeanne i jej mąż mogli sobie pozwolić na wspaniały dom w Chevy Chase. Szukaj pieniędzy. - Coś macie, prawda? - spytała Jeanne, odwracając się w naszą stronę. - Nie mam pojęcia, co to może być. Co się stało? Powiedzcie mi w końcu. - Wesoło zatarła dłonie. Wspaniałe przedstawienie. Doskonała aktorka. - Rzeczywiście coś mamy - powiedziałem w końcu. - Dowiedzieliśmy się kilku interesujących rzeczy o Jacku. Jego zdjęliśmy najpierw. Teraz przyszła kolej na ciebie. - To wspaniała wiadomość - stwierdziła Jeanne Sterling. - Muszę wiedzieć wszystko. Mówcie. W końcu Kevin Hawkins był jednym z naszych. Weszliśmy do dużej kuchni, którą pamiętałem z mojej pierwszej wizyty w tym domu. Ściany były wyłożone glazurą. Kuchenne meble, wykonane z litego drewna, wyglądały na dość drogie. Pięć okien wychodziło na taras i kort tenisowy. - Aresztowaliśmy twego męża, Bretta, pod zarzutem zamordowania prezydenta. - Głos Grayera brzmiał spokojnie i chłodno. - Chwilowo został umieszczony w więzieniu. Przyszliśmy tutaj, aby aresztować ciebie. - Cholernie trudno jest kontrolować każdy najmniejszy nawet szczegół, prawda? Wystarczył jeden maleńki poślizg - powiedziałem do Jeanne. - Sara popełniła błąd. Chyba zakochała się w twoim mężu.

Wiedziałaś o tym? Przecież musiałaś wiedzieć, że Sara i Brett mieli romans? - O czym ty mówisz, Alex? O co tu chodzi, Jay? Nic z tego nie rozumiem. - Ależ rozumiesz, Jeanne. Sara Rosen zatrzymała w swoim mieszkaniu kopię kasety z nagranym morderstwem senatora Fitzpatricka. Na filmie jest twój mąż. Ona go kochała, biedna stara panna. Może właśnie na to liczyłaś. Musiałaś przynajmniej coś podejrzewać? Znaleźliśmy nawet częściowy odcisk jego palca w mieszkaniu Sary Rosen w Foggy Bottom. Pewnie znajdziemy ich więcej teraz, skoro już wiemy, czego szukamy. Jej oczy pociemniały i zwęziły się. Wyczułem, że pewnie nie wiedziała wszystkiego o bliskich stosunkach swego męża z Sarą Rosen. Wiedziała o Sarze, oczywiście. Przez ostatnie kilka dni zdołaliśmy się dowiedzieć, że Sara była szpiegiem Agencji w Białym Domu. Była kretem CIA przez osiem lat. Właśnie dzięki Agencji Jack ją znalazł i wiedział, że pozostanie lojalna. Sara Rosen była idealną Jill. Wierzyła w „ich sprawę", przynajmniej na tyle, ile jej powiedziano. Była zwolenniczką skrajnie prawicowych poglądów. Thomas Byrnes chciał przeprowadzić wielkie zmiany w Pentagonie i w CIA. Potężne ugrupowania uznały, że zmiany te mogą zniszczyć kraj. Dlatego postanowiono zniszczyć prezydenta Byrnesa. Tak narodzili się Jack i Jill, - To będzie gorsze niż sprawa Aldricha Amesa, wiesz? - powiedział Jay Grayer. - O wiele gorsze.

Jeanne Sterling powoli skinęła głową. - Tak, przypuszczam, że tak. - Przenosiła wzrok z Grayera na mnie i z powrotem. - Pewnie jesteście dumni z tego, że bierzecie udział w niszczeniu jednej z niewielu, bardzo niewielu, przewag Stanów Zjednoczonych nad resztą świata. Nasza Sieć wywiadowcza była najlepsza na świecie. I w mojej opinii, ciągle jeszcze taka jest. Prezydent był głupim amatorem, który chciał zlikwidować wywiad i armię. W imię czego? Zmian dla ludu? Przecież to kpina, beznadziejny i niebezpieczny żart. Thomas Byrnes był sprzedawcą samochodów z Detroit! Nie miał żadnego interesu w podejmowaniu decyzji, jakie mu powierzono. Większość prezydentów przed nim rozumiała to. Mam gdzieś, co sądzicie na nasz temat. Mój mąż i ja jesteśmy patriotami. Rozumiecie? Rozumiecie to, panowie? Jay Grayer pozwolił jej skończyć i dopiero po chwili sam zaczął mówić. - Ty i twój mąż jesteście obrzydliwymi zdrajcami. Oboje jesteście mordercami. Rozumiesz? Masz rację co do jednego, jestem dumny z tego, że mogę cię aresztować. To wspaniałe uczucie. Naprawdę, Jeanne. Nagle w kuchni rozbłysło jasne światło. Błysk wystrzału. Ogłuszający huk rozległ się w najmniej spodziewanym momencie, ciało Jaya Grayera wygięło się w łuk. Opadł na kuchenną ladę, przewracając rząd drewnianych stołków. Jeanne Sterling trafiła go. Miała broń schowaną w sukience. Strzeliła przez kieszeń. Może widziała, jak zbliżamy się do jej domu. A może zawsze trzymała broń w pobliżu. Była przecież Jill.

Jeanne obróciła się nieznacznie i skierowała broń w moją stronę. Zdążyłem schować się za kuchennym barkiem. I tak strzeliła z półautomatu. Rozległ się kolejny ogłuszający huk. Błysk światła. I jeszcze jeden strzał. Strzelała wycofując się z kuchni. Potem zaczęła uciekać. Suknia powiewała za nią jak peleryna. Błyskawicznie podbiegłem do miejsca, gdzie upadł Jay Grayer. Został trafiony wysoko w pierś, blisko obojczyka. Jego twarz stała się szara. Był przytomny. - Dopadnij ją, Alex. Zgarnij ją żywą - wysapał. - Musimy ich mieć. Oni wiedzą wszystko. Bardzo ostrożnie, ale szybko sprawdzałem dom Sterlingów. Nie zabij jej. Ona zna prawdę. Tym razem musimy wyciągnąć to z niej. Ona wie, dlaczego prezydent został zamordowany i na czyje zlecenie. Ona wie! Nagle przez frontowe drzwi wpadł agent tajnych służb. Drugi był tuż za nim. Dwóch innych nadeszło od strony kuchni. Wszyscy mieli wyciągniętą broń. Na twarzach dostrzegłem szok i niepokój. - Co się tu, do cholery, stało? - krzyknął jeden z nich. - Jeanne Sterling ma broń. Musimy wziąć ją żywą. Musimy wziąć ją żywą! Usłyszałem hałas dochodzący od strony korytarza. Właściwie dwa dźwięki. Zrozumiałem, co się działo, i serce podskoczyło mi do gardła. Ktoś włączył silnik. Brama garażu zaczęła się podnosić. Jill uciekała.

Rozdział 110 Miałem wrażenie, że serce wyskoczy mi z piersi, ale po chwili uspokoiło się. Bierzemy ją żywą bez względu na wszystko! Ona jest nawet ważniejsza niż Jack. Drzwi do garażu znajdowały się w małym korytarzyku obok salonu. Pokój skąpany był w świetle porannego słońca. Wziąłem głęboki wdech i ostrożnie otworzyłem drzwi, tak jakby za chwilę miały wybuchnąć. Wszystko było możliwe, wiedziałem o tym. Teraz wszystko mogło się zdarzyć. To był dom pełen wrednych sztuczek. Z domu do garażu prowadził ciemny i wąski korytarzyk. Przejście długości mniej więcej metra. Szedłem nisko pochylony. Dotarłem do zamkniętych drzwi. - Bierz ją żywą. To bardzo ważne. Gwałtownie

otworzyłem

drugie

drzwi

i

wyskoczyłem

do

pomieszczenia, które, jak przypuszczałem, było garażem. Nie myliłem się. W tej samej chwili usłyszałem trzy głośne trzaski. Strzały! W tak ograniczonej przestrzeni hałas był przerażający. Dzięki Bogu, żaden z pocisków nie trafił mnie. Zauważyłem, że Jeanne Sterling wychyla się z okna samochodu. W dłoni ściskała półautomat. Wyjrzałem raz jeszcze. Bierz ją żywą! krzyczał głos w mojej głowie, kiedy starałem znaleźć sobie jakąś osłonę. W samochodzie zauważyłem coś jeszcze. Jeanne wzięła ze sobą najmłodszą córeczkę. Trzyletnią Karon. Używała dziecka jako tarczy.

Wiedziała, że nie będziemy do niej strzelać, gdy będzie miała ze sobą dziecko. Dziewczynka głośno krzyczała. Była przerażona. Jak Jeanne Sterling mogła tak postąpić z własną córką? Przykucnąłem za kanistrami z benzyną w ciemnym, ciasnym kącie. Starałem się myśleć jasno. Zamknąłem na chwilę oczy. Najwyżej na pół sekundy. Wciągnąłem zimne powietrze zmieszane ze spalinami. Starałem się myśleć jak najprościej. Podjąłem decyzję i miałem nadzieję, że była właściwa. Kiedy ponownie się podniosłem, strzeliłem. Wycelowałem daleko od dziewczynki. Ale strzeliłem. Potem znowu przykucnąłem, chowając się za kanistry. Wiedziałem, że nikogo nie trafiłem. Mój strzał był jedynie ostrzeżeniem. Ostatnim ostrzeżeniem. Andrew Klauk miał rację, kiedy rozmawialiśmy w ogrodzie Sterlingów. „Duch" CIA powiedział wtedy wszystko, co było mi teraz potrzebne - w tej grze nie ma żadnych zasad. - Jeanne, rzuć broń! - zawołałem. - Narażasz swoje dziecko na niebezpieczeństwo. Żadnej odpowiedzi. Tylko przerażająca cisza. Jeanne Sterling zrobiłaby wszystko, żeby tylko uciec. Zamordowała prezydenta. Zleciła to morderstwo, pomogła zaplanować każdy etap. Czy naprawdę była zdolna poświęcić własne dziecko? W imię czego? Pieniędzy? Sprawy, w którą ona i jej mąż wierzyli? Jaka sprawa warta była życia prezydenta? Albo własnego dziecka? Bierz ją żywą. Nawet jeżeli zasługuje na to, aby zginąć tu, w tym garażu. W egzekucji. Znowu strzeliłem. Tym razem wycelowałem w

szybę po stronie kierowcy, daleko na prawo. Szkło rozsypało się po całym garażu. Jego fragmenty odbiły się od sufitu i spadły na ziemię jak deszcz. Hałas był ogłuszający. Karon szlochała. Widziałem Jeanne Sterling przez mozaikę pobitego szkła. Miała krew z jednej strony twarzy. Wyglądała na zdumioną i wystraszoną. Jedną rzeczą było zaplanowanie morderstwa, a zupełnie inną wystawianie się na strzały. Nie chciała zostać ranna. Nie chciała poczuć, jak śmiercionośny pocisk przecina jej skórę. Zrobiłem trzy kroki w kierunku volvo. Chwyciłem klamkę drzwi samochodu i otworzyłem je szarpnięciem. Przez cały czas trzymałem nisko głowę. Zęby zaciskałem tak mocno, że aż mnie bolały. Chwyciłem ręką jasne włosy Jeanne Sterling i uderzyłem ją. Walnąłem raz, mocno. Tak jak wcześniej tamten agent przyłożył jej mężowi. Prawa strona jej twarzy zachrzęściła w zetknięciu z moją pięścią. Jeanne Sterling opadła na kierownicę. Pewnie miała porcelanową szczękę. Jeanne była morderczynią, ale nie pięściarzem. Znokautowało ją pierwsze uderzenie. Mieliśmy ją. Żywą. Wreszcie mieliśmy Jacka i Jill. Ich mała córeczka płakała na przednim siedzeniu. Nie była ranna. Matka też nie. Mieliśmy Jacka, a teraz również Jill. Może wreszcie mogliśmy poznać prawdę. Nic może, na pewno ją poznamy! Chwyciłem dziewczynkę i przytuliłem mocno do siebie. Chciałem wymazać wszystko z jej pamięci. Nie chciałem, żeby to zapamiętała. Powtarzałem:

- Już w porządku, już wszystko dobrze. Już po wszystkim. Jednak to nie był jeszcze koniec. Wątpiłem, czy koniec kiedykolwiek nadejdzie. Nie dla dzieci Sterlingów, nie dla moich własnych dzieci. Nie dla żadnego z nas. Już nie istniały żadne zasady.

Rozdział 111 Jeszcze tego dnia, kiedy ujęto Jeanne i Bretta Sterlingów, w wiadomościach wszystkich sieci telewizyjnych mówiono głównie o tej sprawie. CNN przeprowadziła ze mną krótki wywiad, ale starałem się unikać reporterów. Wróciłem do domu i nie wychodziłem stamtąd. O dziewiątej prezydent Edward Mahoney przedstawił oświadczenie. Jack i Jill chcieli, aby Mahoney był prezydentem, myślałem, patrząc, jak zwraca się do milionów ludzi na całym świecie. Może był zamieszany w aferę; może nie. Ktoś jednak chciał, aby to on był prezydentem, a nie Thomas Byrnes. Byrnes zawadzał Mahoneyowi. Wiedziałem o nim tylko tyle, że razem z dwoma Kubańczykami dorobił się majątku na kablach. Potem Mahoney został popularnym gubernatorem Florydy. Pamiętałem, że za jego kampanią kryły się wielkie pieniądze. Szukaj pieniędzy. Oglądałem wiadomości razem z Naną i dziećmi. Relacje coraz bardziej przypominały cyrk z trzema arenami. Damon i Janelle wiedzieli za dużo, abym teraz nagle zabronił im oglądać wiadomości. Z ich perspektywy byłem bohaterem. Byli ze mnie dumni i może nawet

postanowili słuchać mnie od czasu do czasu. Chociaż nie należało oczekiwać zbyt wiele. Jannie i kotka Rosie siedziały przy mnie na kanapie. Na ekranie cały czas pokazywano migawki z zamachu i późniejszego ujęcia Jacka i Jill. Za każdym razem, kiedy pojawiałem się w jakiejś sekwencji, Jannie całowała mnie w policzek. - Podoba ci się twój tato? - spytałem po jednym z najgłośniejszych buziaków. - Bardzo, bardzo - odparła Jaśnie. - Uwielbiam oglądać cię w telewizji. Rosie też. Jesteś przystojny i ładnie mówisz. Jesteś moim bo-hate-rem. - A co ty na to, Damon? - Chciałem poznać zdanie jego królewskiej mości. Damon uśmiechnął się od ucha do ucha. Nie potrafił się powstrzymać. - Całkiem nieźle - przyznał. - Tak mi jest przyjemnie w środku. - To dobrze - powiedziałem do mojej pociechy. - Może masz ochotę mnie uściskać? Miał. Wiedziałem, że Damon jest ze mną szczęśliwy. I to było dla mnie bardzo ważne. - A ty, matko naszej rodziny? - spytałem na koniec Nanę. Siedziała w swoim ulubionym fotelu. Ciasno zaplotła ramiona, z uwagą oglądając relacje z przerażających wydarzeń. Od czasu do czasu komentowała to, co pojawiło się na ekranie. - Ostatnio trochę za rzadko widuję tę rodzinę - pożaliła się. - Chyba zgadzam się z Damonem i Jannie. Tylko nie rozumiem, dlaczego ten facet

z tajnych służb przypisuje sobie większość zasług. To przecież na jego służbie prezydent został zastrzelony. - Może to była służba nas wszystkich - powiedziałem. Nana wzruszyła ramionami. - W każdym razie, tak jak zawsze, jestem z ciebie dumna, Alex. Ale nie ma to nic wspólnego z twoimi bohaterskimi wyczynami. Jestem dumna z tego, jaki jesteś. - Dziękuję - rzekłem. - Nikt nie mógłby powiedzieć mi nic milszego. - Wiem. - Nana zawsze musiała mieć ostatnie słowo. Spojrzała na mnie i uśmiechnęła się. - Jak myślisz, po co to powiedziałam? Niewiele czasu spędziłem w domu w ciągu ostatniego miesiąca. Wszyscy tęskniliśmy za rodzinnymi wieczorami. Byliśmy głodni swego towarzystwa. Nie mogłem ruszyć się nigdzie bez jednego z dzieci mocno uczepionego mojej ręki albo nogi. Nawet kotka Rosie wczuła się w atmosferę. Była teraz częścią naszej rodziny i wszyscy cieszyliśmy się, że trafiła właśnie do naszego domu. Nie przeszkadzało mi to ciągłe zainteresowanie. Cieszyłem się każdą minutą spędzoną w domu. Bardzo tęskniłem za moją rodziną. Przez chwilę żałowałem, że Maria nie może być teraz z nami, ale poza tym czułem się dobrze. Całkiem nieźle. Nasze życie znowu wracało do normalności. Przyrzekłem sobie, że tym razem już nic jej nie zakłóci. Następnego ranka odprowadziłem Damona do szkoły. Zaczynała już wyglądać tak jak dawniej. Niewinność miała krótką pamięć. Wstąpiłem do biura Christine Johnson, ale jeszcze nie wróciła do pracy. Nikt nie wiedział, kiedy zamierza powrócić do szkoły, ale wszyscy tęsknili za nią

jak za lekarstwem na grypę. Mnie też jej brakowało. Było w niej coś niezwykłego. Miałem nadzieję, że jakoś daje sobie radę. Do domu wróciłem za kwadrans dziewiąta. Nasz dom na Piątej Ulicy wydał mi się dziwnie cichy i spokojny. Właściwie było to nawet miłe. Nastawiłem płytę Billie Holidaya: The Legacy 1933-1958. Jedną z moich ulubionych. Mniej więcej o dziewiątej zadzwonił telefon. Diabelski wynalazek. To był Jay Grayer. Nie miałem pojęcia, dlaczego dzwonił do mnie do domu. I nie chciałem znać przyczyny. - Alex, musisz przyjechać do więzienia Lorton - powiedział z przejęciem. - Proszę, przyjedź jak najszybciej.

Rozdział 112 Przekroczyłem chyba wszystkie ograniczenia prędkości, jadąc do federalnego więzienia w Wirginii. Moja głowa wirowała, tak jakby za chwilę miała odpaść wybijając przednią szybę. Detektyw z wydziału zabójstw powinien wierzyć, że jest twardy i zniesie niemal wszystko, ale prędzej czy później okazuje się, iż wcale tak nie jest. Nikt nie potrafi znieść wszystkiego. Nie była to moja pierwsza wizyta w więzieniu Lorton. Porywacz i seryjny morderca Gary Soneji był tam trzymany w części o zaostrzonym rygorze. Do Lorton dojechałem około dziesiątej rano. Było dość chłodno, niebo miało piękny odcień błękitu. Kilku reporterów stało na parkingu i trawnikach. - Co pan wie, detektywie Cross? - spytał jeden z nich. - Mamy piękny ranek - powiedziałem. - Możecie mnie cytować.

Waśnie tu przetrzymywano Sterlingów. Rząd postanowił, że pozostaną w tym więzieniu aż do procesu, w którym będą odpowiadać za zamordowanie Thomasa Byrnesa. Alex, musisz przyjechać do więzienia Lorton. Proszę, przyjedź jak najszybciej. Jay Grayer czekał na mnie na czwartym piętrze budynku więziennego. Towarzyszył mu dyrektor Marion Campbell. Obaj byli bladzi jak stiukowe ściany tej instytucji. - Cholera, Alex - jęknął doktor Campbell, kiedy mnie zauważył. Znaliśmy się. Mocno uścisnąłem jego dłoń. - Pójdźmy na górę powiedział. Na piątym piętrze, przy sali przesłuchań było sporo policjantów i personelu więzienia. Grayer i ja weszliśmy do środka za dyrektorem i jego najbliższymi współpracownikami. Serce miałem w gardle. Musieliśmy nałożyć niebieskie chirurgiczne maski i przezroczyste plastikowe rękawiczki. Mieliśmy kłopoty z oddychaniem, nawet bez tych masek. - O cholera - mruknąłem, kiedy weszliśmy do pomieszczenia. Jeanne i Brett Sterlingowie nie żyli. - A niech to szlag - powtórzyłem w materiał chirurgicznej maski. Brett Sterling był dobrze zbudowany i wyglądał potężnie nawet po śmierci. Mogłem go sobie wyobrazić jako kochanka Sary Rosen. Zauważyłem, że miał brudne stopy. Pewnie chodził boso po celi przez całą noc. Czy czekał, aż po niego przyjdą? Kto dostał się do Lorton i zrobił to? Czy Brett został zamordowany? Co się tu, na Boga, stało? Jak mogło do tego dojść w federalnym więzieniu?

Jeanne Sterling miała bladą, ziemistą skórę. Nie była w najlepszej formie. Znacznie lepiej wyglądała w swoich szarych i niebieskich kostiumach niż nago. Nad jej czarnymi włosami łonowymi znajdował się dość wydatny, miękki brzuch. Na nogach dostrzegłem żylaki. Tuż przed śmiercią albo w chwili gdy umierała, jej nos zaczął krwawić. Nie wyglądało na to, aby którekolwiek ze Sterlingów bardzo cierpiało. Czy to miała być wskazówka dla nas? Oboje zostali znalezieni w swoich celach podczas rutynowego sprawdzania cel przez strażnika o godzinie piątej rano. Zmarli mniej więcej w tym samym czasie. Zgodnie z planem? Bez wątpienia tak. Ale czyj był to plan? Jack i Jill zostali zabrani do więzienia Lorton ... i co się z nimi tutaj stało? Co wydarzyło się tu zeszłej nocy? … Kto zabił Jacka i Jill? - Oboje zostali dokładnie sprawdzeni, kiedy ich tu przywieziono powiedział Campbell. - To mogło być wspólne samobójstwo, ale nawet w tym ktoś musiał im pomóc. Ktoś dostarczył im truciznę między szóstą zeszłego wieczoru a dzisiejszym rankiem. Ktoś dostał się do ich cel. Doktor Marion Campbell spojrzał prosto na mnie. Jego oczy były bardzo zaczerwienione i zmęczone. - Pod jej prawym palcem wskazującym znaleźliśmy śladowe ilości skóry i krwi: musiała z kimś walczyć. Jeanne Sterling starała się obronić. Została zamordowana; takie jest moje zdanie. Ona nie chciała umrzeć, Alex. Zamknąłem oczy na sekundę lub dwie. Nie pomogło. Nic się nie zmieniło, kiedy je otworzyłem. Jeanne i Brett Sterlingowie nadal leżeli nadzy i martwi na dwóch stołach z nierdzewnej stali.

Wykonano na nich egzekucję. Profesjonalnie. Bez emocji. To właśnie była najdziwniejsza rzecz - tak jakby Jack i Jill zostali zamordowani przez Jacka i Jill. Czy to jeden z „duchów" zabił Sterlingów? Obawiałem się, że nigdy się tego nie dowiemy. Prawda nie była nam przeznaczona. Nie byliśmy wystarczająco ważni, aby ją poznać. Odkryto nam tylko jedną rzecz, podstawową: nie istnieją już żadne zasady. Przynajmniej według niektórych ludzi.

Rozdział 113 Zawsze chciałem mieć wszystko ładnie poukładane w pudełku i przewiązane wstążką. Chciałem być mistrzem rozwiązywania ciemnych zagadek, niepokonanym pogromcą smoków. Ale tak się nie układało zresztą; pewnie wcale by mnie to nie bawiło. Dwa i pół dnia spędziłem domu Sterlingów. Pracowałem razem z agentami tajnych służb i FBI. Jay Grayer i Kyle Craig obaj zjawili się w domu w Chevy Chase. Miałem cień nadziei, że Jeanne Sterling zostawiła nam jakąś wskazówkę - coś, co pozwoliłoby wziąć odwet na jej mordercach. Tak na wszelki wypadek. Sądziłem, że była zdolna zrobić coś wrednego i mściwego - ostatni i brudny numer! W jej domu nic nie znaleźliśmy. Jeżeli zostawiła cokolwiek, ktoś musiał dostać się do domu przed nami. Nie mogłem wykluczyć takiej możliwości. Trzeciego dnia, późnym popołudniem, rozmawiałem z Kylem Craigiem w kuchni. Obaj byliśmy zupełnie wykończeni. Otworzyliśmy po

butelce piwa Bretta Sterlinga i ucięliśmy sobie pogawędkę o życiu, śmierci i nieskończoności. - Słyszałeś kiedyś określenie - zbyt wielu podejrzanych? - spytałem go. Powoli sączyliśmy piwo, siedząc w cichej kuchni Sterlingów. - Może nie dokładnie tak sformułowane, ale rozumiem, jak odnieść je do naszej sprawy. Mamy scenariusze, które wskazują na CIA, na wojsko, może na jakieś wielkie interesy, a nawet na prezydenta Mahoneya. Historia rzadko kreślona jest w liniach prostych. Skinąłem głową. Zgadzałem się z tym, co powiedział. Tak jak zawsze, szybko wszystko łapał. - Trzydzieści pięć lat po zabójstwie Kennedy'ego jedyną rzeczą, którą wiadomo na ten temat, jest to, że istniał jakiś spisek - rzekłem. - Nijak nie dało się pogodzić dowodów - analiz balistycznych i medycznych - z tym, że w Dallas mógł być tylko jeden strzelec stwierdził Kyle. - I znowu mamy ten sam problem - zbyt wielu logicznych podejrzanych. Aż do dziś nikomu nie udało się wykluczyć możliwości zamieszania w całą sprawę Lyndona Johnsona, wojska, „czarnej operacji" CIA, mafii czy dawnego szefa twojego biura. Istnieje tyle zbieżnych elementów z tym, co dzieje się teraz, Kyle. Nie możemy nawet wykluczyć możliwości zamachu stanu, który miał na celu usunięcie z urzędu tego, kto chciał za bardzo zamieszać, i zastąpienie go kimś bardziej przychylnym - przedtem Johnsonem, teraz Mahoneyem - czekającym z boku na odpowiedni moment. CIA i armia

były wściekłe na JFK i na Thomasa Byrnesa. System zawzięcie opiera się wszelkim zmianom. - Pamiętaj o tym, Alex - powiedział Kyle, patrząc na mnie. - System zawzięcie opiera się zmianom i tym, którzy sprawiają zbyt wiele kłopotów. Zmarszczyłem brwi, ale przytaknąłem. - Będę o tym pamiętał. Dzięki za pomoc. Kyle wyciągnął do mnie dłoń. Uścisnąłem ją. - Zbyt wielu podejrzanych - powiedziałem. - Czy to także była część planu? Czy taki jest ich sposób na zatuszowanie sprawy? Nie byłbym zdziwiony, gdyby tak było. Już nic mnie nie dziwi. Jadę do domu zobaczyć się z dzieciakami - stwierdziłem w końcu. - Sam nie wymyśliłbym nic lepszego. - Kyle uśmiechnął się, machając do mnie ręką, co oznaczało, żebym już sobie poszedł.

Rozdział 114 Wróciłem do domu i bawiłem się z dziećmi - starałem się poświęcić im całą uwagę. Jednak co jakiś czas migała mi przed oczami twarz Thomasa Byrnesa. Widziałem też Shanelle Green i Vernona Wheatleya, a nawet biednego George'a Johnsona, męża Christine. Widziałem ciała Jeanne i Bretta Sterlingów leżące na metalowych stołach w więzieniu Lorton. Przez następnych kilka dni pracowałem po kilka godzin w kuchni u św.

Antoniego.

Byłem

tam

„Panem

od

Masła

Orzechowego".

Rozdawałem orzechowe masło i galaretkę, a od czasu do czasu nawet

dobre rady tym, którym wiodło się gorzej lub lepiej niż mnie. Naprawdę podobała mi się ta praca. Dostawałem w niej o wiele więcej, niż sam dawałem. Trudno mi było skoncentrować się na czymkolwiek. Byłem tam, ale moje myśli wędrowały w zupełnie inne miejsca. Pojęcie gry bez zasad utkwiło mi w gardle jak ość. Krztusiłem się nią. Rzeczywiście, było zbyt wielu podejrzanych, których trzeba było sprawdzić, aby rozwiązać zagadkę morderstwa Thomasa Byrnesa. Istniały pewne ograniczenia. Gliniarz z Waszyngtonu niewiele mógł zrobić w takiej sprawie. Już po wszystkim, powtarzałem sobie, wszystko skończone, prócz tego, co zawsze będziesz nosił w sobie. Pewnego wieczoru - dość późno - siedziałem na werandzie. Drapałem kotkę Rosie w kark, a ona mruczała słodko. Myślałem o grze na pianinie, ale nie miałem na to ochoty. Ani na Billiego Smitha, ani na Gershwina, ani na Oscara Petersona. Potwory, furie, demony szalały w mojej głowie. Pojawiały się we wszystkich kształtach, rozmiarach i rodzajach, ale wszystkie były ludzkimi monstrami. Była to Boska komedia Dantego, wszystkie dziewięć kręgów, a my wszyscy mieszkaliśmy tu razem. Wreszcie usiadłem do pianina. Zagrałem „Star Dust", a potem „Body and Soul" i chwilę potem zagubiłem się w tych wspaniałych dźwiękach. Nie rozmyślałem na temat telefonu, który miałem na początku tygodnia. Zostałem dyscyplinarnie zawieszony przez waszyngtońskie władze policyjne. Za to, że uderzyłem swego zwierzchnika, George'a Pittmana. Tak, zrobiłem to. Byłem winny stawianych mi zarzutów. I co z tego? I co teraz?

Usłyszałem pukanie do drzwi werandy. Raz i potem drugi. Nie spodziewałem się nikogo i nie pragnąłem towarzystwa. Miałem nadzieję, że to nie Sampson. Było już za późno na jakiekolwiek odwiedziny. Chwyciłem broń. Odruch. Siła przyzwyczajenia. Potworny zwyczaj, kiedy o nim przez chwilę pomyśleć - a ja pomyślałem. Wstałem od pianina i poszedłem zobaczyć, kto przyszedł. Po tych wszystkich strasznych wydarzeniach niemal spodziewałem się zobaczyć Gary'ego Soneji. Może postanowił wyrównać rachunki, spróbować szczęścia. Otworzyłem drzwi - i uśmiechnąłem się. Nie, ja się rozjaśniłem. Jakiś promień światła wszedł, czy raczej wrócił, do moich myśli. Co za miła niespodzianka. W jednej chwili poczułem się o wiele lepiej. Pamiętałem słowa Damona: „Ona jest nawet twardsza niż ty, tato”. - Witaj Christine. Jak się masz? Cieszę się, że to ty - szepnąłem. - A nie kto? - spytała. - A nie wszyscy inni - odpadem. Wziąłem ją za rękę i weszliśmy do domu przy Piątej Ulicy, w którym wciąż jeszcze obowiązywały pewne zasady i bezpieczni, a pogromca smoków żył i miewał się całkiem dobrze.

Rozdział 115 To naprawdę nigdy się nie kończy. Okrutny, potworny koszmar. Była Wigilia. Na kominku wisiały skarpety. Damon, Jannie i ja już prawie kończyliśmy ubierać choinkę - pozostało tylko zawiesić długie łańcuchy z popcornu i łańcuch z żurawin.

Zadzwonił telefon. Podniosłem słuchawkę. Nat King Cole śpiewał kolędy. - Dlaczego halo? Toż to doktor-detektyw Cross we własnej osobie. To dla mnie zaszczyt. Nie musiałem pytać, kto dzwonił - rozpoznałem głos. Jego dźwięk prześladował mnie w koszmarach sennych już od lat. - Dawno nie rozmawialiśmy - powiedział Gary Soneji. - Stęskniłem się za tobą, doktorze Cross. A ty za mną tęskniłeś? Kilka lat temu, w Waszyngtonie, wodził nas za nos podczas poszukiwań, które ciągnęły się miesiącami. Ze wszystkich morderców, jakich znałem, Soneji był najbardziej inteligentny. Udało mu się nawet nabrać niektórych z nas na to, że cierpiał na rozdwojenie osobowości. Dwukrotnie uciekał z więzienia. - Myślałem o tobie - przyznałem po chwili. - Chciałem życzyć tobie i twojej rodzince wesołych świąt. Nie zareagowałem. Czekałem. Dzieci wyczuły, że coś jest nie tak. Przyglądały mi się, dopóki nie dałem im znać, by skończyły ubieranie choinki. - Aha, mam jeszcze coś, doktorze Cross - szepnął Soneji po dłuższej przerwie. Wiedziałem, że nie dzwonił tylko po to, aby złożyć mi życzenia. - O co chodzi, Gary? Co to takiego? - Dobrze ci z nią? Musiałem o to zapytać. Muszę wiedzieć. Podoba ci się? Wstrzymałem oddech. Wiedział o Christine, cholera!

- Bo widzisz, to ja zostawiłem małą Rosie twojej rodzince. Miły gest, nie uważasz? Teraz, kiedy będziesz patrzył na tą ślicznotkę, to pomyśl sobie, że Gary jest w moim domu! Gary jest naprawdę blisko! Bo jestem, wiesz? Dobrej zabawy w nowym roku. Wkrótce się zobaczymy. Gary Soneji rozłączył się. Usłyszałem ciche kliknięcie. Po chwili ja też odłożyłem słuchawkę. Wróciłem do wspaniałej choinki, do Jannie i Damona, i do kolęd Nat King Cole'a. Do następnego razu.