James Patterson Alex Cross 12 Cross

JAMES PATTERSON

CROSS Z angielskiego przełoŜyła ANNA KOŁYSZKO

Dedykuję Palm Beach Day School, Shirley i dyrektorowi Jackowi Thompsonowi

Prolog Pańska godność? THOMPSON: Doktor Thompson z Kliniki Akademii Medycznej Berkshires. Ile strzałów pan słyszał? CROSS: DuŜo. THOMPSON: Pańska godność? CROSS: Alex Cross. THOMPSON: Ma pan trudności z oddychaniem? Coś pana boli? CROSS: Czuję ból w brzuchu. Wszędzie mi tam pluszcze. I brak mi tchu. THOMPSON: Wie pan, Ŝe został pan postrzelony? CROSS: Tak, dostałem dwa strzały. Czy Rzeźnik nie Ŝyje? Michael Sullivan? THOMPSON: Nie wiem. Kilka osób nie Ŝyje. Kochani, dajcie mi maskę tlenową Venturiego. Kroplówkę, dwa cewniki, na cito. Dwa litry soli fizjologicznej. Natychmiast! Zawieziemy pana do szpitala, panie Cross. Niech pan się trzyma. Czy pan mnie słyszy? Czy pan rozumie, co do niego mówię? CROSS: Powiedzcie dzieciom... Ŝe je kocham.

CZĘŚĆ PIERWSZA NIKT NIGDY NIE BĘDZIE CIĘ TAK KOCHAŁ JAK JA (1993) Rozdział 1 - Alex, jestem w ciąŜy. Po dziś dzień tamta noc stoi mi przed oczami. Wszystko widzę jak na dłoni, chociaŜ minęło tyle czasu, tyle lat, wiele się wydarzyło, przewinęło się mnóstwo straszliwych morderców, którzy dokonali tylu zabójstw wyjaśnionych bądź nie. Stałem w półmroku sypialni, czule obejmując Ŝonę w pasie, wsparty brodą na jej ramieniu. Miałem trzydzieści jeden lat, nigdy przedtem nie czułem się tak szczęśliwy. Nic nie mogło się równać z naszym szczęściem. Byliśmy razem: Maria, Damon, Jannie i ja. Była jesień roku 1993, chociaŜ dzisiaj wydaje mi się, Ŝe upłynęło milion lat. Minęła druga nad ranem, a biedna mała Jannie cierpiała na straszny krup. Nasza kochana córeczka nie spała prawie całą noc, tak samo jak kilka poprzednich, zresztą podobnie zarwała większość nocy swojego krótkiego Ŝycia. Maria kołysała ją łagodnie w ramionach, nucąc You Are So Beautiful, a ja obejmowałem Marię i bujałem się wraz z nią. Zerwałem się pierwszy, ale mimo Ŝe próbowałem wszelkich sztuczek, nie potrafiłem ululać Jannie do snu. Po godzinie Ŝona wstała i przejęła ode mnie dziecko. Z samego rana oboje szliśmy do cięŜkiej pracy. Mnie czekała sprawa zabójstwa. - Jesteś w ciąŜy? - spytałem Marię zza jej pleców. - Nie w porę, co? Pewno widzisz przed sobą tylko krup? Pluszaki? Stosy brudnych pieluch? Kolejne noce takie jak ta? - Zarwane noce nie bardzo mi słuŜą. Kiedy trzeba siedzieć do późna albo, ujmując rzecz inaczej, do świtu. Ale uwielbiam nasze Ŝycie, kochanie. I bardzo się cieszę, Ŝe będziemy mieli jeszcze jedno dziecko. Tuląc Marię w ramionach, włączyłem pozytywkę wiszącą nad łóŜeczkiem Janelle. Zaczęliśmy dreptać w miejscu, tańcząc do melodii Gershwina Someone to Watch Over Me. I wtedy uśmiechnęła się do mnie tym swoim na poły zawstydzonym, na poły figlarnym uśmiechem, w którym zakochałem się juŜ chyba pierwszego wieczoru. Poznaliśmy się na oddziale ratunkowym Szpitala Świętego Antoniego, na ostrym dyŜurze. Maria przywiozła gangstera, ofiarę strzelaniny, swojego klienta. Była oddaną pracownicą socjalną,

niezwykle opiekuńczą - a ja dla odmiany znienawidzonym stołecznym inspektorem od spraw zabójstw, przy czym ona nie do końca ufała policji. Inna sprawa, Ŝe ja teŜ. Przytuliłem Marię jeszcze mocniej. - PrzecieŜ wiesz, Ŝe jestem szczęśliwy. Cieszę się z twojej ciąŜy. Uczcijmy to. Pójdę po szampana. - Spodobała ci się rola tatusia, co? - śebyś wiedziała. ChociaŜ właściwie nie wiem dlaczego. - Lubisz dzieci wyjące w środku nocy? - To minie. Prawda, Janelle? Do ciebie mówię, młoda damo. Maria odwróciła się od płaczącego dziecka i pocałowała mnie namiętnie. Usta miała jak zawsze miękkie, zmysłowe, kuszące. Uwielbiałem jej pocałunki - zawsze i wszędzie. W końcu wywinęła się z moich objęć. - Wracaj do łóŜka, Alex. Nie ma sensu, Ŝebyśmy czuwali oboje. Prześpij się za mnie. Dopiero wtedy zauwaŜyłem w sypialni coś jeszcze i roześmiałem się, bo nie mogłem się powstrzymać. - Co cię tak śmieszy? - zapytała. Zobaczyła dopiero wówczas, kiedy pokazałem jej palcem. Na nogach trzech pluszaków, róŜnokolorowych dinozaurów Barneya, leŜały trzy jabłka, wszystkie nadgryzione dziecięcymi ząbkami. Naszym oczom ukazały się fantazje naszego małego Damona, który bawił się chwilę w pokoju swojej siostry Jannie. JuŜ stałem w progu, kiedy Maria posłała mi jeszcze jeden filuterny uśmiech. Puściła oko i szepnęła coś, czego nigdy nie zapomnę: - Kocham cię, Alex. Nikt nigdy nie będzie cię tak kochał jak ja. Rozdział 2 Sześćdziesiąt kilometrów na północ od Waszyngtonu, w Baltimore, dwóch aroganckich, długowłosych płatnych zabójców, blisko trzydziestoletnich zlekcewaŜyło napis WSTĘP TYLKO DLA CZŁONKÓW i wtargnęło do klubu świętego Franciszka na South High Street, nieopodal portu. Obaj byli uzbrojeni po zęby, które szczerzyli w uśmiechach niczym dwaj kabareciarze na scenie. W klubie znajdowało się tego wieczoru dwudziestu siedmiu capi i Ŝołnierzy. Grali w karty, pili grappę i kawę, oglądali w telewizji mecz koszykówki, w którym druŜyna Bullets z Waszyngtonu przegrywała z nowojorskimi Knicksami. Nagle na sali zapadła złowieszcza cisza.

Nikt nie wchodzi ot, tak sobie do klubu świętego Franciszka z AsyŜu, zwłaszcza niezaproszony i uzbrojony. Jeden z intruzów, niejaki Michael Sullivan, przywitał się chłodno od progu z ludźmi w środku. Kurde, dziwna sprawa, pomyślał. śeby tylu twardych makaroniarzy siedziało w jednym miejscu i ględziło nie wiadomo o czym. Jego kompan - lub compadre - Jimmy „Kapelusz” Galati rozglądał się po sali, łypiąc okiem spod wysłuŜonego czarnego kapelusza. Podobny nosił Squiggy w serialu Laveme & Shirley. Był to typowy klub dla męŜczyzn krzesła, stoły karciane, byle jaki bar, Italiańcy we wszystkich zakamarkach. - Co? śadnego komitetu powitalnego? śadnej orkiestry dętej? - zapytał Sullivan, który uwielbiał wszelkie starcia, zarówno słowne, jak i fizyczne. Odkąd on i Jimmy Kapelusz skończyli piętnaście lat i zwiali z domów rodzinnych na Brooklynie, zawsze występował z nim przeciwko reszcie świata. - Coście, psia mać, za jedni? - spytał szeregowy Ŝołnierz, który uniósł się jak para znad chybotliwego stolika do kart. Miał co najmniej metr dziewięćdziesiąt wzrostu, kruczoczarne włosy, sto kilo Ŝywej wagi i najwyraźniej ćwiczył na siłowni. - Poznaj Rzeźnika ze Sligo. Słyszałeś o kimś takim? - zagadnął Jimmy Kapelusz. Jesteśmy z Nowego Jorku. Słyszałeś o takim mieście? Rozdział 3 Nabzdyczony Ŝołnierz mafii nie zareagował, ale starszy męŜczyzna w czarnym garniturze i białej koszuli zapiętej pod szyję uniósł rękę w nieomal papieskim geście, po czym przemówił wolno i wyraźnie, z silnym akcentem. - Czemu zawdzięczamy ten zaszczyt? - spytał. - Oczywiście, Ŝe słyszeliśmy o Rzeźniku. Co panów sprowadza do Baltimore? Czym moŜemy słuŜyć? - Wpadliśmy tu tylko przejazdem - Michael Sullivan zwrócił się do starszego pana. Mamy niewielką robótkę na zlecenie pana Maggione z Waszyngtonu. Słyszeli panowie o panu Maggione? Tu i ówdzie goście pokiwali głowami. Ton rozmowy wskazywał na to, Ŝe sprawa jest doprawdy powaŜna. Dominie Maggione sprawował władzę nad nowojorską mafią, której wpływy obejmowały większą część Wschodniego WybrzeŜa i sięgały aŜ do Atlanty. Wszyscy obecni na sali wiedzieli, kim jest Dominie Maggione oraz Ŝe Rzeźnik uchodzi za jego najbardziej bezwzględnego zabójcę. Podobno załatwia ofiary za pomocą noŜy rzeźniczych, skalpeli i drewnianych młotków. O jednym z jego zabójstw dziennikarz

„Newsday” tak się wyraził: „Nie mógł tego dokonać Ŝaden człowiek”. Rzeźnik budził lęk nawet w kręgach mafii i policji. Dlatego zebranych zdumiały młody wiek zabójcy oraz jego wygląd amanta filmowego, długie blond włosy i olśniewające niebieskie oczy. - Pytam się, gdzie wasz szacunek? Często słyszę to słowo, ale jakoś go tu, w klubie, nie widzę - powiedział Jimmy Kapelusz, który podobnie jak Rzeźnik wsławił się odcinaniem dłoni i stóp swoim ofiarom. Wtem Ŝołnierz zerwał się i wykonał gwałtowny ruch, na co Rzeźnik błyskawicznie machnął ręką i odrąbał męŜczyźnie czubek nosa, a następnie płatek ucha. śołnierz złapał się za oba te miejsca i cofnął tak raptownie, Ŝe stracił równowagę i runął jak długi na drewnianą posadzkę. Rzeźnik machał noŜem jak szalony, najwyraźniej w jego reputacji nie było krztyny przesady. Przypominał sycylijskich zabójców starej daty, nawiasem mówiąc, sztuczek z noŜem nauczył go właśnie weteran mafii z południowego Brooklynu. Amputacje i miaŜdŜenie kości przychodziły mu bez trudu. Uczynił z nich swój znak firmowy, symbol swojego okrucieństwa. Jimmy Kapelusz wyciągnął pistolet półautomatyczny, kaliber.44. MęŜczyzna miał jeszcze drugą ksywę, Jimmy Ochroniarz, bo zawsze osłaniał Rzeźnika. Od lat. Michael Sullivan obszedł wolno salę. Przewrócił kopniakami kilka stolików karcianych, zgasił telewizor, wyrwał z gniazdka sznur ekspresu do kawy. Wydawało się, Ŝe zaraz ktoś zginie. Ale dlaczego? Dlaczego Dominie Maggione spuścił na nich ze smyczy swojego szaleńca? - Widzę, Ŝe czekacie na przedstawienie - powiedział. - Poznaję to po waszych oczach. Czuję to. No to nie mogę wam sprawić, psiakrew, zawodu. Nagle ukląkł na jedno kolano i pchnął noŜem rannego Ŝołnierza mafii leŜącego na podłodze. Przebił męŜczyźnie kolejno szyję, twarz i pierś, dopóki ten nie znieruchomiał. Nie sposób było policzyć ciosy, ale zadał ich chyba tuzin, moŜe więcej. Najdziwniejszy jednak gest zachował na koniec. Wstał i ukłonił się zebranym nad ciałem nieboszczyka. Jak gdyby uznał cały incydent za wielkie widowisko, wyłącznie spektakl. W końcu odwrócił się od zgromadzonych i ruszył nonszalancko do drzwi. Cienia strachu przed niczym ani przed nikim. Jeszcze tylko krzyknął przez ramię: - Miło was było poznać, panowie. I następnym razem proszę o więcej szacunku. Dla pana Maggione... jeśli juŜ nie dla mnie i dla Jimmy’ego Kapelusza. Jimmy uśmiechnął się do zebranych, uchylił kapelusza.

- Niezły jest, co? - rzekł. - A powiem wam, Ŝe jeszcze ciekawsze sztuczki wyczynia z piłą łańcuchową. Rozdział 4 Rzeźnik i Jimmy Kapelusz zaśmiewali się do rozpuku z wizyty w klubie świętego Franciszka z AsyŜu prawie przez całą drogę autostradą i - 95 do Waszyngtonu, gdzie za dzień lub dwa czekało ich parszywe zadanie. Maggione kazał im się zatrzymać w Baltimore i odstawić tam popis. Don podejrzewał, Ŝe kilku miejscowych capi go olewa. Rzeźnik uznał, Ŝe wykonał swoją robotę. Na tym między innymi polegała jego rosnąca reputacja - nie tylko doskonale zabijał, lecz równieŜ moŜna było zawsze na niego liczyć, jak na zawał serca u tłuściocha obŜerającego się jajkami na boczku. WjeŜdŜali do Waszyngtonu piękną widokową drogą prowadzącą obok pomnika Waszyngtona i innych waŜnych szpanerskich gmachów. - Mój kraju, to o grobie - zaśpiewał Jimmy Kapelusz, mocno fałszując. Sullivan parsknął śmiechem. - Kapitalny jesteś, koleś. Gdzieś ty się tego, do diaska, nauczył? Mój kraju, to o grobie? - W Szkole Parafialnej Świętego Patryka na Brooklynie w Nowym Jorku, gdzie wtłoczono mi do głowy podstawy, czyli nauczyłem się czytać, pisać i rachować, i gdzie poznałem tego szajbusa, Michaela Seana Sullivana. Dwadzieścia minut później zaparkowali pontiaca grand am i włączyli się w nocną defiladę młodzieŜy snującej się M Street w Georgetown. Banda rozwydrzonych studenciaków, a obok Jimmy i on, para genialnych zawodowych zabójców, pomyślał Sullivan. I kto sobie lepiej radzi w Ŝyciu? Kto spada na cztery łapy, a kto nie? - Nie myślałeś nigdy, Ŝeby iść na studia? - spytał Kapelusz. - Nie byłoby mnie stać na to, Ŝeby przestać zarabiać. Kiedy miałem osiemnaście lat, juŜ zgarniałem siedemdziesiąt pięć patoli. Poza tym uwielbiam swoją robotę! Zatrzymali się przed barem Charliego Malone’a, miejscową knajpą popularną wśród waszyngtońskich studentów z powodów kompletnie niezrozumiałych dla Sullivana. Ani Rzeźnik, ani Jimmy Kapelusz nie wyszli poza szkołę średnią, ale Sullivan wdał się w swobodną pogawędkę z dwiema studentkami, które na pewno miały mniej niŜ dwadzieścia lat. Sullivan duŜo czytał, a przy tym miał świetną pamięć, nie unikał więc rozmów z

kimkolwiek. Jego repertuar na dzisiejszy wieczór obejmował niedawne egzekucje amerykańskich Ŝołnierzy w Somalii, kilka najnowszych hitów filmowych, a nawet poezję romantyczną Blake’a i Yeatsa, tak lubianą przez dziewczyny tego pokroju. Pominąwszy wdzięk, Michael Sullivan był przystojny i na dodatek świadom swojej urody. Szczupły, a przy tym dobrze zbudowany, miał metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, długie blond włosy i zniewalający uśmiech. Wcale się więc nie zdziwił, kiedy dwudziestoletnia Marianne Riley z Burkittsville w stanie Maryland zaczęła ostentacyjnie robić do niego maślane oczy i dotykać go niby mimochodem, jak się zdarza co śmielszym pannom. Sullivan nachylił się do dziewczyny pachnącej łąką. - Marianne, Marianne... była kiedyś taka piosenka. BodajŜe z gatunku kalipso. Znasz ją? - Chyba jestem za młoda - odparła dziewczyna, ale puściła do niego oko. Miała przecudne zielone oczy, pełne czerwone usta i zgrabniutką kokardkę w kratę wpiętą we włosy. Sullivan od razu poznał, Ŝe jest flirciarą, lecz bynajmniej mu to nie przeszkadzało. On teŜ lubił podejmować róŜne gry. - Rozumiem. A na Yeatsa, Blake’a i Jamesa Joyce’a nie jesteś za młoda? - zaczął się droczyć z Marianne, obdarzając ją ujmującym, promiennym uśmiechem. Uniósł do ust jej dłoń i delikatnie pocałował. Następnie zsunął dziewczynę z barowego stołka i wykonał kilka swingujących kroków do utworu Stonesów, który leciał z szafy grającej. - Dokąd idziemy? - spytała. - Dokąd mnie zabierasz, mój panie? - Niedaleko - odparł Michael Sullivan. - Moja panno. - Niedaleko? - powtórzyła Marianne. - Co to znaczy? - Zobaczysz. Bez obaw. Zaufaj mi. Roześmiała się, cmoknęła go w policzek, znów się roześmiała. - Jak mogłabym się oprzeć temu twojemu zabójczemu spojrzeniu? Rozdział 5 Mariannę myślała, Ŝe wcale nie chce się opierać temu przystojnemu nowojorczykowi. Poza tym czuła się bezpieczniej w barze przy M Street. Co złego mogło ją tu spotkać? Jaki numer mógł jej wykręcić? Puścić w szafie grającej utwór boysbandu New Kids on the Block? - Nie podoba mi się Ŝycie w świetle reflektorów - powiedział, prowadząc ją w głąb baru.

- Masz się za drugiego Toma Cruise’a? Ten twój uśmiech zawsze działa? Zaskarbia ci wszystko, czego zapragniesz? - spytała. Powiedziała to jednak z uśmiechem, wyraźnie prowokując go do czynu. - Nie wiem, Mariannę, Mariannę. Czasem chyba toruje mi drogę. I pocałował ją w półmroku korytarza w głębi baru. Ujął ją tym pocałunkiem, nawet bardziej romantycznym, niŜby się spodziewała. Nie próbował jej przy tym obmacywać, choć nie miałaby nic przeciwko temu, ale wolała taki obrót spraw. - Fiu, fiu. Wypuściła powietrze, powachlowała się. Niby Ŝartem, chociaŜ niezupełnie. - Trochę tu gorąco, prawda? - odezwał się Sullivan, a na twarzy studentki znów zakwitł uśmiech. - Trochę tłoczno, co? - Wybacz, ale nigdzie z tobą nie idę. Nie jesteśmy nawet na randce. - Rozumiem - powiedział. - Ani przez chwilę nie pomyślałem, Ŝe ze mną wyjdziesz. SkądŜe znowu! - Jasne, bo za wielki z ciebie dŜentelmen. Pocałował ją jeszcze raz, tym razem bardziej zmysłowo. Marianne spodobało się, Ŝe chłopak nie daje łatwo za wygraną. ChociaŜ nie miało to większego znaczenia, bo i tak nigdzie z nim nie pójdzie. Nigdy tak nie postępowała, w kaŜdym razie dotąd jej się nie zdarzyło. - Muszę przyznać - pochwaliła - Ŝe nieźle całujesz. - Tobie równieŜ dobrze idzie - odwzajemnił komplement. - Fantastycznie całujesz. W Ŝyciu się tak nie całowałem - Ŝartował. Sullivan naparł na drzwi i nagle oboje zaczęli się kotłować w męskiej toalecie. Wtedy podszedł Jimmy Kapelusz, Ŝeby pilnować drzwi od zewnątrz. Zawsze osłaniał Rzeźnika. - Nie, nie, nie - jęczała Marianne, lecz nie mogła się powstrzymać od śmiechu. śeby facet dobierał się do niej w męskiej ubikacji? Śmiech na sali! Dziwne, a zarazem śmieszne. Studencki wybryk. - Naprawdę uwaŜasz, Ŝe wszystko moŜe ci ujść na sucho? - zapytała. - Owszem. Potrafię postawić na swoim. Nagle wyjął skalpel, przyłoŜył jej do gardła lśniące ostrze, i w okamgnieniu cała sytuacja uległa zmianie. - śebyś wiedziała, to wcale nie jest randka. Ale teraz ani słowa, Marianne, bo przysięgam na oczy matki, Ŝe będzie to twoje ostatnie słowo na tej ziemi.

Rozdział 6 - Na tym skalpelu juŜ jest krew - powiedział Rzeźnik chrapliwym szeptem, Ŝeby napędzić jej strachu. - Widzisz? Po czym dotknął się w kroku. - To ostrze cię tak nie skrzywdzi. - Zaczął wywijać jej skalpelem przed oczami. - To natomiast bardzo. MoŜe ci oszpecić piękną buźkę na całe Ŝycie. Ja nie Ŝartuję, koleŜanko. Rozpiął rozporek, przystawił Mariannę Riley skalpel do szyi, ale jej nie drasnął. Zadarł jej spódnicę, ściągnął niebieskie majtki. - Chyba widzisz, Ŝe nie chcę cię pociąć? - spytał. - Nie wiem. Ledwo zdobyła się na te dwa słowa. - Słowo honoru, Mariannę. Po czym wszedł w studentkę powoli, Ŝeby jej nie zabolało. Wiedział, Ŝe długo nie moŜe zabawić, ale Ŝal mu było opuszczać ciasne wnętrze jej ud. Psiakrew, juŜ nigdy więcej nie zobaczę Mariannę, Mariannę. Przynajmniej miała na tyle rozumu, Ŝeby nie krzyczeć ani nie kopać go kolanami i nie wprawiać w ruch paznokci. Kiedy skończył, pokazał jej kilka zdjęć, które nosił przy sobie. Chciał, Ŝeby zrozumiała swoją sytuację, Ŝeby nie było niedomówień. - Przyjrzyj się uwaŜnie tym zdjęciom, Mariannę. Sam je zrobiłem. I nie waŜ się pisnąć słówka o dzisiejszym wieczorze. Nikomu, zwłaszcza policji. Zrozumiałaś? Pokiwała głową, nie patrząc na niego. - Czekam na odpowiedź, panienko. Musisz na mnie spojrzeć, nawet jeśli ci to sprawia ból. - Zrozumiałam - powiedziała. - Nigdy nikomu nie powiem. - Patrz na mnie. Spotkali się wzrokiem. W jej oczach nastąpiła niesłychana zmiana. Teraz dojrzał w nich strach i nienawiść, co zawsze sprawiało mu przyjemność. Długo by o tym mówić dlaczego. Wiązało się to z dzieciństwem na Brooklynie, stosunkami z ojcem, które wolał zachować dla siebie. - Brawo. MoŜe się zdziwisz, ale przypadłaś mi do gustu. Zapadłaś w serce. śegnaj, Mariannę, Mariannę. Przed wyjściem z toalety przetrząsnął jej torebkę, wyjął portfel. - To moja polisa ubezpieczeniowa - powiedział. - I nikomu ani słowa. Otworzył drzwi i wyszedł. Rozdygotana Mariannę Riley osunęła się podłogę. Nigdy

nie zapomni tej sceny, a zwłaszcza makabrycznych zdjęć. Rozdział 7 - Kto to tak wcześnie wstał? Coś podobnego, nie wierzę własnym oczom. CzyŜby to Damon Cross? I Janelle Cross? Nana przychodziła w dni powszednie codziennie rano punktualnie o wpół do siódmej, Ŝeby zająć się dziećmi. Kiedy wkraczała kuchennymi drzwiami, karmiłem właśnie Damona owsianką, a Maria odbijała Jannie. Biedna, chora Jannie znów się zanosiła płaczem. - W dodatku dzieci nie spały pół nocy - powiedziałem babci, celując kopiastą łyŜką płatków owsianych do wykręcającej się buzi Damona. - PrzecieŜ Damon juŜ umie jeść sam - ofuknęła mnie, odkładając torbę na blat kuchenny. Najwyraźniej przyniosła gorące ciasteczka i - jedna wielka pychota! - dŜem brzoskwiniowy domowej roboty. Do tego zestaw ksiąŜek na cały dzień. Blueberries for Sal, The Gift of the Magi, Goodnight Moon. - Babcia twierdzi, Ŝe potrafisz jeść sam, kolego - zwróciłem się do Damona. - Czyli mnie nabierasz? - Damon, weź łyŜkę - poleciła Nana. Mój syn oczywiście posłuchał. Nikt nie śmie się sprzeciwiać babci. - Niech cię licho! - przekląłem ją i wziąłem ciastko. Chwalić Boga, gorące jak z pieca. Ugryzłem, niebo w gębie. - Niech Bóg cię błogosławi, dobra kobieto. - Babciu, Alex ostatnio nie słucha, co do niego mówię - wtrąciła Maria. - Zanadto jest zaprzątnięty śledztwami w sprawie zabójstw. Mówiłam mu, Ŝe Damon najczęściej je sam. Poza drobnymi wyjątkami, kiedy karmi ściany i sufit. Nana pokiwała głową. - Zawsze je sam. Chyba Ŝe chce się zagłodzić. Chciałbyś się zagłodzić, Damonku? Prawda, Ŝe nie, kochanie? Maria zaczęła szykować dokumenty do pracy. Poprzedniego dnia ślęczała nad nimi do północy w kuchni. Była pracownicą socjalną na rzecz miasta, klientelę miała spod ciemnej gwiazdy. Zdjęła fioletowy szal z wieszaka przy drzwiach kuchennych i ulubiony kapelusz pasujący do stroju utrzymanego głównie w tonacji czarno - granatowej. - Kocham cię, Damon. - Posłała całusa naszemu synkowi. - Kocham cię, Jannie. Mimo ostatniej nocy. - Ucałowała Jannie w oba policzki. Następnie złapała babcię, którą

równieŜ wycałowała. - I ciebie kocham. Babcia rozpromieniła się, jak gdyby ktoś ją przedstawił samemu Jezusowi Chrystusowi albo Matce Przenajświętszej. - Ja teŜ cię kocham, Mario. Jesteś cudem. - Mnie tu nie ma - odezwałem się ze swojego miejsca warowania przy kuchennych drzwiach. - My to juŜ wiemy - powiedziała Nana. Nie pozostawało mi nic innego, jak przed wyjściem do pracy wycałować i wyściskać całą rodzinę, zapewniając kolejno wszystkich o swojej miłości. Wypadło to zapewne ckliwie, ale przejmująco. Niech szlag trafi wszystkich, którzy uwaŜają, Ŝe zabieganej, udręczonej codziennością rodziny nie stać na zabawę i miłość. I jednego, i drugiego mieliśmy pod dostatkiem. - Pa, pa, kochamy was - Ŝegnałem się chórem wraz z Marią, bo razem wychodziliśmy z domu. Rozdział 8 Odwiozłem Marię, tak jak codziennie rano, do pracy na osiedlu mieszkaniowym Potomac Gardens. Znajdowało się o kwadrans drogi od Fourth Street, co dało nam trochę czasu sam na sam. Jechaliśmy czarnym porsche, który niezbicie dowodził, Ŝe przez ostatnie trzy lata prywatnej praktyki w charakterze psychoterapeuty zarobiłem trochę kasy, zanim przyjąłem cały etat w waszyngtońskiej policji. Maria jeździła białą toyotą corollą, którą niespecjalnie lubiłem, ale moja Ŝona miała do niej słabość. Kiedy tamtego ranka jechaliśmy razem G Street, Maria wydawała mi się nieobecna. - Nic ci nie jest? - spytałem. Roześmiała się i puściła oko. - Trochę jestem zmęczona. ZwaŜywszy na okoliczności, nawet nieźle się czuję. Myślałam właśnie o sprawie, w której udzielałam konsultacji z polecenia Marii Pugatch. W toalecie męskiej w barze przy M Street zgwałcono studentkę z Uniwersytetu George’a Washingtona. Spochmurniałem i pokiwałem głową. - Kolejna studentka? - Ona wszystkiemu przeczy, w ogóle niewiele mówi. Wytrzeszczyłem ze zdziwienia oczy.

- MoŜe znała gwałciciela? A moŜe wykorzystał ją wykładowca? - Alex, dziewczyna wszystkiemu zaprzecza. Zaklina się, Ŝe nie zna tego człowieka. - Wierzysz jej? - Raczej tak. Na ogół ufam ludziom. Wygląda mi na sympatyczną, wiarygodną dziewczynę. Nie chciałem wtykać nosa w sprawy Marii. Nie wtrącaliśmy się nawzajem do swoich prac, a w kaŜdym razie bardzo się staraliśmy. - Oczekujesz ode mnie pomocy? - spytałem. Maria potrząsnęła głową. - PrzecieŜ jesteś zajęty. Dziś jeszcze raz porozmawiam z Mariannę. MoŜe się trochę otworzy. Chwilę potem zajechałem pod osiedle Potomac Gardens na G Street, między Thirteenth a Penn. Maria zgłosiła się tam na ochotnika, zostawiwszy duŜo łatwiejszą i bardziej pewną posadę w Georgetown. Wzięła tę pracę chyba dlatego, Ŝe sama mieszkała w Gardens aŜ do osiemnastego roku Ŝycia, dopóki nie wyjechała na studia na Uniwersytecie Villanova. - Pocałuj mnie - poprosiła Maria. - Marzę o pocałunku. Ale prawdziwym, a nie Ŝadnym cmokaniu w policzek. Pocałuj mnie jak facet. Nachyliłem się, pocałowałem ją, raz i drugi. Trochę się poprzytulaliśmy na przednim siedzeniu. Nie odstępowała mnie myśl, jak bardzo kocham swoją Ŝonę i jakim jestem szczęściarzem, Ŝe ją mam. A co najwaŜniejsze, wiedziałem, Ŝe Maria czuje to samo do mnie. - Muszę juŜ biec - przerwała nasze pieszczoty i wyskoczyła z samochodu. Ale włoŜyła jeszcze głowę do środka. - Nie wiem, czy to po mnie widać, ale jestem szczęśliwa. Bardzo szczęśliwa. I znów puściła do mnie perskie oko. Patrzyłem, jak idzie do góry stromymi kamiennymi schodami apartamentowca, w którym pracowała. śal ścisnął mi serce, podobnie jak niemal codziennie rano. Ciekawe, czy się odwróci, Ŝeby sprawdzić, czy juŜ odjechałem. I rzeczywiście zobaczyła, Ŝe jeszcze tam stoję, uśmiechnęła się i pomachała jak szalona, w kaŜdym razie szaleńczo zakochana. Po czym zniknęła w środku. ChociaŜ powtarzaliśmy ten rytuał codziennie rano, nigdy mi się nie znudził. Zwłaszcza urzekało mnie perskie oko Marii. „Nikt nigdy nie będzie cię tak kochał jak ja”. Nie wątpiłem ani przez chwilę.

Rozdział 9 Byłem wtedy wziętym detektywem - stale w biegu, stale w akcji, stale na dobrym tropie. Zacząłem juŜ zatem zgarniać coś więcej niŜ tylko naleŜną mi dolę z co trudniejszych, prestiŜowych spraw. Ta ostatnia niestety do nich nie naleŜała.! Zdaniem policji waszyngtońskiej włoska mafia nigdy niej działała na terenie Waszyngtonu na większą skalę, zapewne na mocy umów zawartych z agencjami takimi jak FBI i CIA. Niedawno jednak pięć Rodzin spotkało się w Nowym Jorku i ustaliło, Ŝe zacznie robić interesy w Waszyngtonie, Baltimore i częściowo na obszarze Wirginii. Nic dziwnego, Ŝe bossowie miejscowego świata przestępczego nie przyjęli tej wiadomości z zachwytem, zwłaszcza Azjaci, którzy trzęśli handlem kokainą i heroiną. Przed tygodniem chiński suzeren narkotykowy nazwiskiem Jiang An - Lo zgładził dwóch emisariuszy włoskiej mafii. Zły krok. Podobno nowojorska mafia w odwecie wysłała swojego głównego płatnego zabójcę czy nawet całą ekipę, Ŝeby rozprawiła się z Jiangiem. Dowiedziałem się tego podczas godzinnej konferencji na komendzie głównej policji. Teraz jechałem z Johnem Sampsonem do biura Jianga An - Lo, bliźniaka u zbiegu Eighteenth i M Street w dzielnicy Northeast. Stanowiliśmy jedną z dwóch ekip śledczych przydzielonych do porannego nadzoru, który nazwaliśmy „Inwigilacją gnid”. Zaparkowaliśmy między Nineteenth a Twentieth i ustawiliśmy się na czatach. Jiang An - Lo mieszkał w spłowiałym Ŝółtym domu obłaŜącym z farby. Z zewnątrz prezentował się obskurnie. Na podwórku walały się sterty śmieci, jak gdyby wysypywały się z rogu obfitości. Większość okien była zabita deskami, dyktą albo blachą. Mimo to Jiang An - Lo cieszył się w narko - biznesie wielką estymą. Skuszeni ładną pogodą okoliczni mieszkańcy wybrali się na spacer bądź wylegli na ganki. - W czym siedzi banda Jianga? Ecstasy, heroina? - zapytał Sampson. - Dorzuć jeszcze PCP. Dystrybucja hula po całym Wschodnim WybrzeŜu, od Waszyngtonu przez Filadelfię i Atlantę po Nowy Jork. Zyski są niebagatelne, dlatego Włosi chcą przejąć interes. Co sądzisz o awansie Louisa Frencha do Biura? - Nie znam człowieka. Ale skoro dostał awans, widocznie nie nadaje się do tej roboty. Roześmiałem się z trafności dowcipu Sampsona, po czym obaj skuliliśmy się, Ŝeby czekać w przyczajeniu na ekipę zabójców mafii, którzy mieli zdjąć Jianga An - Lo. To znaczy jeśli dostaliśmy prawdziwe informacje. - Wiemy coś o tym zabójcy? - spytał Sampson.

- Podobno Irlandczyk - odparłem i spojrzałem na Johna w oczekiwaniu na jego reakcję. Sampson wytrzeszczył oczy, odwrócił się do mnie. - I pracuje dla mafii? Jak to moŜliwe? - Słyszałem, Ŝe jest dobry, a przy tym szurnięty. Ma ksywę „Rzeźnik”. Tymczasem na jezdnię M Street wszedł przygarbiony starszy pan. Spoglądał to w prawo, to w lewo. Zaciągał się powoli papierosem. Na przejściu spotkał białego kościstego męŜczyznę, który szedł z aluminiową laską zawieszoną przy łokciu. Obaj łazędzy przywitali się powaŜnym skinieniem głowy na środku jezdni. - Niezłe typy, nie ma co - skomentował Sampson z uśmiechem. - My teŜ kiedyś stworzymy taką parę. - MoŜe. Jeśli nam szczęście dopisze. I wtedy Jiang An - Lo postanowił ukazać się tego dnia publicznie po raz pierwszy. Rozdział 10 Jiang był tyczkowatym, Ŝeby nie powiedzieć wymizerowanym męŜczyzną. Miał rzadką czarną kozią bródkę, długą na co najmniej piętnaście centymetrów. Ów baron narkotykowy uchodził za człowieka przebiegłego, walecznego i okrutnego, często niepotrzebnie, ale najwyraźniej traktował wszystko jak jedną wielką, niebezpieczną grę. Wychował się na ulicach Szanghaju, stamtąd przeprowadził się do Hongkongu, następnie do Bagdadu, wreszcie do Waszyngtonu, gdzie trząsł kilkoma dzielnicami niczym chiński cesarz nowego świata. Rozejrzałem się po M Street, szukając zapowiedzi kłopotów. Dwaj ochroniarze Jianga byli w pogotowiu. Ciekawe, czy ktoś dał im cynk, a jeśli tak, to kto? CzyŜby ktoś z policji? Nie wykluczałem takiej ewentualności. Zastanawiałem się, jak dobry jest ten irlandzki zabójca. - Ochroniarze juŜ nas wypatrzyli? - zapytał Sampson. - Tak mi się zdaje, John. Jesteśmy tu głównie po to, Ŝeby odstraszać. - A zabójca teŜ nas widział? - JeŜeli tu jest. JeŜeli jest coś wart. JeŜeli naprawdę jest płatnym zabójcą, to pewnie teŜ nas widział. Kiedy Jiang An - Lo znajdował się w pół drogi do lśniącego czarnego mercedesa zaparkowanego na ulicy, w M Street skręcił inny samochód, buick lesabre. Przyspieszył z

rykiem silnika i piskiem opon palonych o krawęŜnik. W mgnieniu oka ochroniarze Jianga odwrócili się w stronę nadjeŜdŜającego samochodu. Wyciągnęli broń. Sampson i ja pchnęliśmy z impetem drzwi od środka. - śeby odstraszać... akurat - mruknął. Jiang zawahał się tylko chwilę. W paru susach, jakby usiłował biec w spódnicy do kostek, zawrócił w stronę szeregowca, z którego właśnie wyszedł. Całkiem słusznie uznał, Ŝe jeśli nie zawróci i będzie szedł do mercedesa, znajdzie się w niebezpieczeństwie. Wszyscy jednak źle ocenili sytuację. Jiang, ochroniarze, Sampson i ja. Strzały padły z drugiej strony ulicy, zza pleców dealera. Trzy donośne strzały z karabinu. Jiang padł na chodnik i znieruchomiał. Krew tryskała mu z boku głowy jak z kranu. Nie sądziłem, by mógł przeŜyć. Odwróciłem się i spojrzałem na dach kamieniczki połączonej dachami z drugą stroną M Street. Zobaczyłem blondyna, który zachował się przedziwnie, mianowicie wykonał głęboki ukłon w naszym kierunku. Nie wierzyłem własnym oczom. Ukłon? Następnie skoczył za ceglany gzyms i znikł nam z oczu. Ja i Sampson puściliśmy się biegiem przez M Street. Wskoczyliśmy do budynku. Pędem na górę, w mgnieniu oka pokonaliśmy cztery kondygnacje. Ale kiedy dotarliśmy na dach strzelca juŜ tam nie było. Ani Ŝywej duszy. CzyŜby Chińczyka załatwił właśnie Rzeźnik, ów irlandzki zabójca? Człowiek mafii przysłany z Nowego Jorku? Bo któŜby inny, do diabła? WciąŜ nie mogłem się otrząsnąć ze sceny, którą przed chwilą zobaczyłem. Zabójca wprawił mnie w zdumienie nie tylko dlatego, Ŝe tak łatwo zdjął Jianga An - Lo. Jeszcze bardziej zdziwił mnie ukłon po jego wyczynie. Rozdział 11 Rzeźnik bez trudu wmieszał się w snobistyczny tłum studentów na terenie Uniwersytetu George’a Washingtona. Miał na sobie dŜinsy i szary wymięty podkoszulek z napisem „Athletic Department”, a pod pachą wyświechtany egzemplarz powieści Isaaca Asimova. Przez całe przedpołudnie wysiadywał na kilku ławkach, zatopiony w lekturze Foundation, i oglądał róŜne; studentki, ale tak naprawdę śledził Marianne, Marianne. Fakt,

moŜe i dopadła go drobna obsesja. śeby miał tylko takie zmartwienia! Rzeczywiście spodobała mu się ta dziewczyna, dlatego obserwował ją dwadzieścia cztery godziny na dobę. Złamała mu serce, bo po ich rozstaniu rozpuściła język. Był tego pewien,: gdyŜ podsłuchał jej rozmowę z najlepszą przyjaciółką, Cindi,? o „doradczyni”, z którą spotkała się kilka dni wcześniej. Potem poszła na drugą sesję do „doradczyni”, mimo jego, Rzeźnika, wyraźnego zakazu i przestrogi. Błąd, Marianne. Po zajęciach z pompatycznej osiemnastowiecznej literatury o godzinie dwunastej Marianne, Marianne opuściła teren uniwersytetu, a on trop w trop za nią w grupie około dwudziestu studentów. Od razu zorientował się, Ŝe wraca na stancję. Świetny układ. MoŜe skończyła juŜ na ten dzień albo miała długie okienko między zajęciami. NiewaŜne. Złamała zasady i musi za to zapłacić. Kiedy juŜ będzie wiedział, dokąd dziewczyna idzie, tam spuści jej łomot. Jako magistrantka miała prawo mieszkać poza miasteczkiem uniwersyteckim. Razem z młodą Cindi wynajmował niewielką, trzypokojową stancję przy rogu ulic Thirty - ninth i Davis. Mieszkanie znajdowało się na trzecim piętrze. Wszedł tam bez większego kłopotu. Drzwi frontowe zamykały się na zwykły klucz. Śmieszne. Musiał zaczekać, postanowił się więc rozgościć. Zdjął buty, rozebrał się. Tak naprawdę nie chciał sobie zapaskudzić ciuchów krwią. Poczytał ksiąŜkę w oczekiwaniu na Marianne. Kiedy weszła do pokoju, chwycił ją oburącz od tyłu i przycisnął jej do szyi skalpel. - Witaj, Marianne, Marianne - wyszeptał. - Czy nie kazałem ci milczeć? - Nikomu nie powiedziałam - odparła. - Błagam. - Kłamiesz. PrzecieŜ cię uprzedzałem. Nawet ci, kurwa, pokazałem zdjęcia ku przestrodze. - Przysięgam, Ŝe nikomu nie powiedziałam. - Ja teŜ złoŜyłem wtedy przysięgę, Marianne. Przysiągłem na oczy matki. Jednym nagłym pociągnięciem ręki z lewej strony do prawej rozpłatał szyję studentce, a następnie wykonał ten sam ruch w drugą stronę. Kiedy wiła się na podłodze, dławiąc na śmierć, pstryknął jej kilka zdjęć. Mistrzowskie, bez dwóch zdań. Bo nigdy nie chciał zapomnieć Marianne, Marianne.

Rozdział 12 Nazajutrz wieczorem Rzeźnik nadał bawił w Waszyngtonie. Dokładnie wiedział, co sobie myśli Jimmy Kapelusz, lecz Jimmy za bardzo trząsł portkami i dbał o własną skórę, Ŝeby zapytać kumpla, czy ten wie, co robi. Lub dlaczego obaj nadal, sterczą w Waszyngtonie. A on wiedział. Jechał kradzionym chevy caprice z przyciemnianymi szybami przez dzielnicę Southeast, szukając konkretnego domu, bo planował kolejne zabójstwo, a wszystko przez Marianne, Marianne i jej długi język. Adres miał w głowie. Wydawało mu się, Ŝe są juŜ blisko. Jeszcze tylko stuknie jedną osobę i moŜe wiać z Jimmym z Waszyngtonu. Sprawa zamknięta. - Te ulice przypominają mi naszą dzielnicę - zapiszczą? Jimmy Kapelusz z siedzenia pasaŜera. Silił się na swobodny ton, jakby w ogóle nie przejmował się tym, Ŝe kręcą się pój Waszyngtonie tak długo po zastrzeleniu Chińczyka. - Ciekawe dlaczego? - spytał Rzeźnik ironicznie. Dokładnie wiedział, co Jimmy odpowie. Nietrudno mu było przejrzeć myśli kolegi. Szczerze mówiąc, przewidywalność; Jimmy’ego Kapelusza przewaŜnie działała na niego jak balsam. - Wszystko rozpada się w cholerę, i to na naszych oczach. Tak samo jak na Brooklynie. Dlatego przypomina mi nasze strony. Widzisz tych czarnuchów wystających na co drugim rogu? Kto tu zechce, do pioruna, mieszkać? W takim otoczeniu? Michael Sullivan uśmiechnął się, ale bez krztyny radości. Kapelusze bywają tępe, czasem wręcz irytujące. - Jak to kto? Politycy, Ŝeby posprzątać ten cały burdel. Niewiele by ich to kosztowało. - Och, Mikey, aleŜ ty masz, cholera, złote serce. MoŜe powinieneś się zająć polityką. Jimmy Kapelusz pokręcił głową i wyjrzał przez okno. Wiedział, Ŝe w rozmowie z Rzeźnikiem nie wolno przeciągać struny. - Nie zastanawiasz się, co my tu, u diabła, robimy? Nie uwaŜasz, Ŝe odbiło mi bardziej niŜ tym szczwanym lisom z Coney Island? MoŜe chcesz wyskoczyć z wozu, chłoptasiu? Prosto na Union Station, Ŝeby stamtąd złapać pociąg do Nowego Jorku? Rzeźnik zapytał go z uśmiechem, dlatego Kapelusz uznał, Ŝe moŜe się roześmiać. ChociaŜ z tym facetem nigdy nic nie wiadomo. Tylko w ostatnim roku Sullivan w jego obecności zatłukł ich dwóch wspólnych „kolegów”, jednego kijem baseballowym, drugiego kluczem francuskim. Nie wolno tracić czujności. - No więc co tu robimy? - spytał. - Skoro powinniśmy juŜ być w Nowym Jorku. Rzeźnik wzruszył ramionami.

- Szukam domu jednego gliniarza. Kapelusz przymknął oczy. - Chryste Panie, tylko nie gliniarza. Po co ci gliniarz? - Naciągnął sobie kapelusz na oczy. - Nie patrz na zło - mruknął. Rzeźnik wzruszył ramionami, ale go to rozbawiło. - Zaufaj mi. Czyja cię kiedyś wystawiłem? Czyja kiedyś przegiąłem? Obaj się roześmieli, bo Ŝart mu się udał. Czy Michael Sullivan kiedykolwiek przegiął? Lepiej byłoby zapytać, czy kiedykolwiek nie przegiął. Dwadzieścia minut szukali domu, o który chodziło Rzeźnikowi. W końcu znaleźli. Piętrowy domek, niedawno odmalowany, skrzynki z kwiatami w oknach. - Tu mieszka glina? Niezła chata. Ładnie sobie odpicował. - No. Ale wiesz, Jimmy, korci mnie, Ŝeby tam wejść i zrobić trochę dymu. MoŜe z pomocą piły. I cyknąć kilka fotek. Kapelusz się skrzywił. - UwaŜasz, Ŝe to taki świetny pomysł? Pytam powaŜnie. Rzeźnik wzruszył ramionami. - PrzecieŜ widzę, Ŝe pytasz powaŜnie. Czuję, jak mózg ci się przegrzewa od pracy w nadgodzinach. - Ten gliniarz jakoś się nazywa? - spytał Kapelusz. - ChociaŜ dla mnie to bez róŜnicy. - Właśnie, bez róŜnicy. Nazywa się Alex Cross. Rozdział 13 Rzeźnik zaparkował przecznicę dalej przy Fourth Street, wysiadł z auta i udał się szybkim krokiem do przytulnego domu, w którym gliniarz zajmował mieszkanie na parterze. Bez trudu znalazł właściwy adres. Mafia miała swoje powiązania z FBI. Obiegł budynek, starając się nie rzucać w oczy, chociaŜ specjalnie się nie przejmował. W takich dzielnicach ludzie nie opowiadają, co widzieli. Wszystko rozegra się teraz błyskawicznie. Powinni uporać się z tym w kilka sekund. A potem wrócą na Brooklyn, Ŝeby świętować ostatnią robotę i zgarnąć kasę. Przebiegł, przyczajony, przez gęsty klomb runianki japońskiej rosnącej wokół tylnego ganku, wyprostował się. Wszedł do domu kuchennymi drzwiami, które zajęczały jak ranne zwierzę. Jak dotąd łatwizna. Bez trudu dostał się do środka. Reszta teŜ pewno pójdzie jak po maśle. W kuchni nie było Ŝywej duszy.

CzyŜby nikogo nie zastał? I wtedy usłyszał płacz dziecka. Wyjął lugera, wymacał skalpel spoczywający w lewej kieszeni. Sytuacja rozwijała się po jego myśli. Przy bachorach ludzie tracą czujność. JuŜ zabijał takich kolesiów na Brooklynie i w Queens. Jednego frajera, który zakapował na mafię, pociął na kawałki w jego własnej kuchni, a potem załadował do lodówki jako przestrogę dla innych. Minął korytarzyk jak cień, bezszelestnie. Zajrzał do saloniku, a właściwie pokoju rodzinnego czy jak go tam, cholera, zwą. Takiego widoku się nie spodziewał. Wysoki, przystojny facet zmieniał dwu bachorom pieluchy. Robił to z nie lada wprawą. Sullivan znał się na tym, bo sam przed laty na Brooklynie musiał się zajmować trzema smarkaczami, swoimi braćmi. Zmienił wtedy stosy zafajdanych pieluch. - CzyŜbym miał przyjemność z panią domu? - spytał.; Facet - detektyw Alex Cross podniósł wzrok, lecz nie przestraszył się intruza. Nawet nie mrugnął okiem na widok Rzeźnika we własnym domu, chociaŜ powinien doznać wstrząsu, powinien się przerazić. Słowem, facet ma jaja ze spiŜu. Nieuzbrojony, przyłapany na zmienianiu pieluch, pokazał charakter, pokazał, ile jest wart. - Kim pan jest? - spytał inspektor Cross, zupełnie jakby panował nad sytuacją. Rzeźnik załoŜył ręce, schował pistolet przed dziećmi. Cholera, jak on lubi dzieci. Tylko dorośli robią problemy. Weźmy jego starego, jawny przykład sukinsyna. - Nie wiesz, po co tu jestem? Nie domyślasz się? - MoŜe i się domyślam. Pewno jesteś płatnym zabójcą z tamtej akcji. Ale dlaczego tutaj? W moim domu? Tak się nie godzi. Sullivan wzruszył ramionami. - Nie godzi? A kto decyduje o tym, co się godzi? Podobno jestem trochę szurnięty. Bo wciąŜ to słyszę od ludzi. Niewykluczone. A twoim zdaniem? Mówią na mnie Rzeźnik. Cross pokiwał głową. - Owszem, słyszałem. Nie zrób krzywdy moim dzieciom. Jestem tu z nimi sam. Ich matka wyszła. - Niby dlaczego miałbym skrzywdzić dzieci? Albo ciebie przy dzieciach? To nie w moim stylu. Wiesz co? Spadam. Mówiłem, Ŝe jestem szurnięty. Miałeś fart. Pa, pa, dzieciaki. Po czym złoŜył ukłon, taki sam jak po zastrzeleniu Jianga An - Lo. Następnie odwrócił się i wyszedł tą samą drogą, którą przyszedł. Niech ten cwany

inspektor łamie sobie głowę, o co tu chodzi. Bo w jego szaleństwie zawsze, w kaŜdym posunięciu, była jakaś metoda. Zawsze wiedział, co robi, po co i kiedy. Rozdział 14 Tamten wieczór z Rzeźnikiem wstrząsnął mną bardziej niŜ wszystkie moje wcześniejsze doświadczenia w słuŜbie policyjnej. Zabójca wtargnął pod mój dach. Znalazł się w salonie z moimi dziećmi. I jak miałem potraktować jego wizytę? Uznać za ostrzeŜenie? Ucieszyć się, Ŝe Ŝyję? Ale mnie szczęście spotkało! Zabójca oszczędził moją rodzinę. Ale po co w ogóle do mnie przyszedł? Nazajutrz przeŜyłem jeden ze swoich najgorszych dni w policji. Mojego domu pilnował patrol, a mnie wezwano na trzy róŜne spotkania w sprawie nieudanej akcji z Jiangiem An - Lo Po raz pierwszy za mojej kadencji zaczęto mówić o prze trzepaniu całego wydziału. Z powodu tych niezapowiedzianych spotkań, a takŜe dodatkowej papierkowej roboty i stałych obowiązków, wieczorem z opóźnieniem przyjechałem po Marię do Potomac Gardens Gryzło mnie sumienie. Jeszcze nie przywykłem do tego, Ŝe pracuje w takim otoczeniu, zwłaszcza o tej porze. A juŜ zapad zmrok. I znów była w ciąŜy. Dopiero kwadrans po siódmej dotarłem na miejsce. Tym razem Maria nie czekała jak zwykle przed budynkiem. Zaparkowałem, wysiadłem. Ruszyłem w kierunku jej biura mieszczącego się przy lokalu dozorcy na parterze. Zacząłem biec. Kiedy zobaczyłem Marię wychodzącą frontowymi drzwiami, wszystko nagle wydało mi się w porządku. Papiery dosłownie wylewały jej się z aktówki, której nie udało się zapiąć. Przed sobą niosła naręcze teczek, które nie zmieściły się do torby. Mimo Ŝe szła tak objuczona, pomachała mi i uśmiechnęła się na mój widok. Prawie nigdy nie gniewała się na mnie za Ŝadne uchybienia, a przecieŜ spóźniłem się ponad pół godziny. MoŜe zabrzmi to rubasznie albo staroświecko, ale podnieciłem się na jej widok. Zresztą jak zawsze. Zacząłem stawiać Marię i naszą rodzinę na pierwszym miejscu, przed pracą. Dobrze się czułem, kiedy złapałem równowagę i właściwie ustaliłem priorytety. Maria zawsze bardzo zmysłowo wołała mnie po imieniu. - Alex, Alex! - krzyknęła i pomachała jedną ręką. Podbiegłem i spotkaliśmy się tuŜ

przed budynkiem. Kilku okolicznych meneli siedzących na murku przed domem odwróciło się w naszą stronę i zaczęło z nas nabijać. - Witaj, ślicznotko - zawołałem. - Przepraszam za spóźnienie. - Nie szkodzi. Ja teŜ pracowałam. Ej, Reuben! Zazdrościsz, chicol - krzyknęła do jednego z chłopaków podpierających ścianę. Roześmiał się i odszczeknął: - PoboŜne Ŝyczenia, Mario. Chciałabyś mieć mnie zamiast niego. - Chyba w twoich marzeniach. Pocałowaliśmy się, starając się nie robić widowiska w jej miejscu pracy, na oczach meneli, ale pocałunek świadczył o naszym prawdziwym zaangaŜowaniu. Wziąłem od niej teczki i ruszyliśmy do samochodu. - Fajnie, Ŝe mi nosisz teczkę - zaŜartowała Maria. - Rozmarzyłam się, Alex. - Jak chcesz, mogę i ciebie wziąć na ręce. - Tęskniłam za tobą cały dzień. Chyba bardziej niŜ zwykle - powiedziała i znów się uśmiechnęła. Wtuliła twarz w moje ramię. - Tak bardzo cię kocham. Najpierw zawisła bezwładnie w moich ramionach, a dopiero potem usłyszałem strzały. Dwa niezbyt głośne pyknięcia w oddali. Nie widziałem strzelca ani Ŝadnego znaku. Nie wiedziałem nawet, skąd strzelano. - Och, Alex - szepnęła, po czym umilkła i znieruchomiała. Nie miałem pojęcia, czy oddycha. Zanim zdąŜyłem się zorientować w sytuacji, osunęła się na chodnik. Widziałem tylko, Ŝe dostała w pierś albo w brzuch Z powodu ciemności i szoku trudno mi to było ustalić. Próbowałem ją osłonić, ale kiedy zobaczyłem, Ŝe krew tryska jej z rany, złapałem ją na ręce i puściłem się biegiem. Cały byłem zbryzgany krwią. Chyba krzyczałem, ale ni wiem dokładnie, co działo się wówczas, gdy juŜ dotarło dc mnie, Ŝe Maria została postrzelona i Ŝe paskudnie to wygląda. TuŜ za mną biegło dwóch meneli, w tym Reuben. MoŜe chcieli pomóc. Ale nie sądziłem, by ktokolwiek mógł teraz pomóc Marii. Bałem się, Ŝe niosę martwą Ŝonę. Rozdział 15 Szpital Świętego Antoniego znajdował się nieopodal. Biegłem ile sił w nogach, a Maria zwisała mi cięŜko w ramionach. Serce mi waliło, krew dudniła w Ŝyłach, głośny huk rozrywał uszy, jakbym znalazł się na dnie lub w środku oceanu, którego fala zaraz zdruzgocze

nas oboje i zatopi na ulicach miasta. Nogi miałem jak z waty. Odmawiały mi posłuszeństwa, dlatego modliłem się, Ŝeby się nie potknąć. Wiedziałem jednak, Ŝe mogę się zatrzymać dopiero na oddziale ratunkowym. Odkąd Maria szepnęła mi na ucho moje imię, juŜ więcej się nie odezwała. Ogarnął mnie strach, moŜe teŜ szok, zacząłem widzieć tunelowo. Wszystko dookoła się rozmazało, straciło realny wymiar. Wiedziałem tylko, Ŝe biegnę. W końcu na Independence Avenue, niecałą przecznicę dalej, zobaczyłem błyszczący neon ODDZIAŁ RATUNKOWY Szpitala Świętego Antoniego. Musiałem przepuścić gęsty sznur sunących teraz szybko samochodów. Zacząłem wołać o pomoc. Widziałem szpitalnych sanitariuszy zbitych w gromadkę, zagadanych, ale Ŝaden jeszcze mnie nie zauwaŜył ani nie mógł usłyszeć przez uliczny zgiełk. Nie miałem wyboru, musiałem wedrzeć się na zatłoczoną jezdnię. Samochody uskakiwały i lawirowały wokół mnie, jakieś srebrne kombi nawet się zatrzymało. Za kierownicą siedział zdenerwowany ojciec, dzieci z tyłu za nim wyciągały szyje. Nikt nie zatrąbił klaksonem, moŜe kierowcy widzieli Marię w moich ramionach. A moŜe zadziałały strach i rozpacz malujące się na mojej twarzy. Przepuściły mnie kolejne auta. ZdąŜymy, powtarzałem sobie w myślach. Wyszeptałem Marii na ucho: - JuŜ widać Szpital Świętego Antoniego. Wszystko będzie dobrze, kochanie. Prawie jesteśmy na miejscu. Trzymaj się, zaraz będziemy w szpitalu. Kocham cię. Kiedy wbiegłem na chodnik, nagle Maria zamrugała i podniosła powieki. Spojrzała mi głęboko w oczy. Najpierw popatrzyła błędnym wzrokiem, lecz po chwili skupiła się na mojej twarzy. - Jak ja cię kocham, Alex - powiedziała i puściła do mm to swoje cudowne perskie oko. Zaraz jednak jej oczy zamknęły się po raz ostami i moja ukochana odeszła ode mnie na zawsze ChociaŜ nie odstępowałem jej na krok i ściskałem ją kurczowej w ramionach. Rozdział 16 Maria Simpson Cross umarła na moich rękach. Zwierzyłem się z tego tylko Sampsonowi i babci. Nie chciałem nikomu mówić o naszych ostatnich chwilach razem. Nie chciałem niczyjego współczucia ani wścibstwa. Nie chciałem zaspokajać niczyjego zapotrzebowania na

plotki, najświeŜsze sensacje przekazywane sobie półgłosem. W ciągu wielu miesięcy śledztwa ani razu nie zająknąłem się o tym, co zdarzyło się przed szpitalem. Wszystko rozegrało się wyłącznie między Marią a mną. Do spółki z Sampsonem przesłuchałem setki osób, ale Ŝadna nie doprowadziła nas na trop zabójcy. Wszystkie ślady nagle się urywały. Sprawdziliśmy szalonego zabójcę mafii, ale ustaliliśmy, Ŝe poprzedniego dnia wieczorem poleciał do Nowego Jorku. Wyglądało na to, Ŝe zaraz po opuszczeniu mojej kuchni wyjechał z Waszyngtonu. FBI przyszło z pomocą, bo zastrzelono Ŝonę gliniarza. Ale zabójcą nie był Rzeźnik. Nazajutrz po śmierci Ŝony o drugiej nad ranem chodziłem z pistoletem w kaburze po naszym salonie i nosiłem płaczącą Janelle na ręku. Nie mogłem się oprzeć wraŜeniu, Ŝe nasza mała córeczka płacze za mamą, która zginęła w nocy przed Szpitalem Świętego Antoniego, gdzie pół roku wcześniej Jannie przyszła na świat. Nagle łzy trysnęły mi z oczu. W jednej chwili dotarły do mnie zarówno rzeczywistość, jak i nierzeczywistość całej sytuacji. Nie radziłem sobie z tym wszystkim, zwłaszcza z małą córeczką na ręku, której nie potrafiłem uspokoić. - JuŜ dobrze, kochanie, juŜ dobrze - szeptałem swojej biednej córeczce udręczonej zdradzieckim krupem, która zapewne wolałaby być kołysana w ramionach mamy, a nie w moich. - JuŜ dobrze, Jannie, juŜ dobrze - powtarzałem, mając świadomość, Ŝe ją okłamuję. Jakie dobrze? - myślałem. PrzecieŜ twoja mama nie Ŝyje. I nigdy jej nie zobaczysz. Ja zresztą teŜ. Moja kochana, cudowna Maria, która nigdy nikogo nie skrzywdziła i którą kochałem nad Ŝycie. Tak okrutnie nam ją nagle zabrano, i to bez powodu. Sam Pan Bóg nie zdołałby mi tego wyjaśnić. Och, Mario, przemawiałem do niej, chodząc po pokoju; z dzieckiem na ręku, jak to się mogło stać? Jak ja podołam swoim obowiązkom? Jak je udźwignę bez ciebie? Nie uŜalam się nad sobą. Po prostu odchodzę od zmysłów. Wezmę się w garść, obiecuję. Ale jeszcze nie dzisiaj. Wiedziałem, Ŝe Maria mi nie odpowie, ale bardzo dodawało mi otuchy wyobraŜenie, Ŝe mogłaby się odezwać albo przynajmniej mnie usłyszeć. WciąŜ miałem w uszach jej głos, jego ton, wyraźne słowa. Alex, poradzisz sobie, bo bardzo kochasz nasze dzieci. - Jannie, moje ty biedactwo. Tak bardzo cię kocham - szepnąłem nad mokrą od potu, rozpaloną główką córki. I wtedy zobaczyłem Nanę.

Rozdział 17 Stała z załoŜonymi rękami w drzwiach korytarza prowadzącego do dwóch sypialni naszego mieszkania. Najwyraźniej obserwowała mnie od pewnego czasu. CzyŜbym mówił do siebie? Nie bardzo się kontrolowałem. - Obudziłem cię? - zapytałem szeptem całkowicie zbędnym przy głośnym płaczu dziecka. Nana zachowała spokój, w pełni nad sobą panowała. Została na noc, Ŝeby rano pomóc mi przy dzieciach, ale mimo wczesnej pory przeze mnie i przez Jannie juŜ była na nogach. - Nie spałam - wyznała. - Myślałam, Ŝe powinieneś razem z dziećmi przenieść się teraz do mnie na Fifth Street. Dom jest wystarczająco duŜy, pomieści nas wszystkich. Lepszego pomysłu nie znajdziemy. - Pomysłu na co? - spytałem trochę stropiony jej propozycją, tym bardziej Ŝe Jannie wyła mi do ucha. Nana się wyprostowała. - PrzecieŜ muszę ci pomóc przy dzieciach. To jasne jak słońce. I nie ma od tego odwołania. Chcę i muszę. - Babciu, poradzimy sobie - zapewniłem ją. - Damy sobie radę sami. Tylko chwilę potrwa, zanim się wezmę w garść. Puściła moje słowa mimo uszu i ciągnęła swoje. - Przyszłam tu dla ciebie i dla dzieci, Alex. Tak musi teraz być, bez gadania. Nie chcę nic więcej słyszeć na ten temat. Podeszła, objęła mnie chudymi rękami tak mocno, Ŝe nie sądziłbym, by było ją stać na tak silny uścisk. - Kocham cię nad Ŝycie, babciu. Marię teŜ kochałem. JuŜ za nią tęsknię. Dzieci teŜ kocham. Chyba teraz jeszcze bardziej. Oboje się popłakaliśmy. Ściśle rzecz biorąc, w małym, zagraconym saloniku zanosiliśmy się teraz płaczem wszyscy troje. Nana miała rację co do jednego - nie mogliśmy zostać w tym mieszkaniu. Za duŜo wspomnień wiązało się z Marią. - Daj mi Jannie - poprosiła, a właściwie zaŜądała. Westchnąłem i przekazałem córkę tej bojowej kobiecie o wzroście niewiele ponad metr pięćdziesiąt, która wychowała mnie od dziesiątego roku Ŝycia, odkąd zostałem sierotą. Nana zaczęła oklepywać Jannie plecy i masować kark, na co mała zdrowo beknęła. Parsknęliśmy śmiechem.

- Damie nie przystoi takie zachowanie, Janelle - szepnęła babcia. - Proszę cię, skończ juŜ te swoje ryki, słyszysz? Skończ ten płacz. Mała Jannie posłuchała babci, co otworzyło nowy rozdział naszego Ŝycia.

CZĘŚĆ DRUGA NIEROZWIĄZANA SPRAWA Rozdział 18 Moja teraźniejszość. Napisał do mnie psychopata Kyle Craig. AŜ coś się we mnie zagotowało. Jak mógł mi wysłać list? List przyszedł dziś do mojego domu na Fifth Street. Z tego co wiedziałem, Kyle siedział w więzieniu o zaostrzonym rygorze we Florence, w stanie Kolorado. Mimo to wyprowadził mnie tym listem z równowagi. Dosłownie zrobiło mi się niedobrze. Alex, bardzo się za Tobą stęskniłem, za naszymi regularnymi rozmowami i w ogóle, dlatego zebrało mi się na pisanie. Szczerze mówiąc, wciąŜ mnie to wkurza, Ŝe chociaŜ tak dalece nie dorównujesz mi inteligencją i wyobraźnią, złapałeś mnie i tu wsadziłeś. Okoliczności i ostateczny wynik mogłyby mi kazać uwierzyć w boską interwencję, ale tak mnie jeszcze nie otumaniło. W kaŜdym razie wiem, Ŝe jesteś (bez obrazy) zajętym chłoptasiem, dlatego Cię nie zatrzymuję. Chciałem Cię tylko zawiadomić, Ŝe nie przestaję o Tobie myśleć i mam nadzieję niedługo Cię zobaczyć. Masz to jak w banku. Najpierw zamierzam zabić na Twoich oczach babcię i dzieci. Nie mogę się doczekać, kiedy znów Was wszystkich zobaczę. Przysięgam, dotrzymam słowa. K. Przeczytałem list dwa razy, a potem podarłem go na strzępy i próbowałem zrobić dokładnie to, od czego tak mnie odwodził Kyle. Próbowałem wyrzucić go z pamięci. W kaŜdym razie dokładałem starań. Przedtem jednak zadzwoniłem do jego zakładu o zaostrzonym; rygorze w Kolorado, poinformowałem dyrekcję o tym liście, a przy okazji upewniłem się, Ŝe Kyle Craig nadal siedzi w izolatce. Rozdział 19 Była sobota, miałem wolne. Czekał mnie dzień z dala od zbrodni i kary. śadnych psychopatów na horyzoncie, a w kaŜdym razie jeszcze o nich nie wiedziałem.

W tamtym okresie jeździliśmy starą toyotą corolla, niegdyś naleŜącą do Marii. Pominąwszy oczywistą wartość pamiątkową i długowieczność, samochód nie przedstawiał dla mnie Ŝadnych szczególnych zalet. Ani nie miał prezencji, ani nie był zbyt funkcjonalny brudnobiały lakier na masce i klapie bagaŜnika upstrzony licznymi plamami jak po ospie. Na ostatnie urodziny dostałem od dzieci dwie naklejki na zderzak: NAWET JEŚLI JADĘ WOLNO, I TAK JESTEM PRZED TOBĄ i MIEJ LITOŚĆ, UKRADNIJ MI TEN WÓZ. TeŜ nie lubiły naszej corolli. Dlatego w ową piękną, słoneczną sobotę wybrałem się z Jannie, Damonem i małym Alexem, Ŝeby kupić samochód. Po drodze słuchaliśmy CD z nagraniem Overnight Celebrity w wykonaniu Twisty, a potem All Falls Down Kanye’a Westa. Dzieci przez cały czas się wygłupiały, podsuwając coraz bardziej szalone pomysły, jaki wóz powinniśmy kupić. Jannie marzył się range rover, o którym z wielu powodów nie mogło być mowy. Damon próbował mnie namówić na motocykl, którym mógłby jeździć dopiero za cztery lata, kiedy przekroczy osiemnastkę. Pomysł wydał mi się na tyle niedorzeczny, Ŝe nawet nie raczyłem skomentować. Chyba Ŝe odburknięcie uchodzi w tych czasach za odpowiedź. Mały Alex, nasz Ali, popierał wszystkie modele, bylebym kupił auto czerwone albo jaskrawoniebieskie. Mądry chłopak, moŜna by go posłuchać, pod warunkiem Ŝe wykluczymy „czerwony” oraz Jaskrawy”. Podjechaliśmy do salonu Mercedesa w Arlington w Wirginii, nieopodal naszego domu. Jannie z Damonem oglądali srebrny kabriolet CLK500, a ja z Alim sprawdzałem wygodne przednie siedzenie R350. Szukałem samochodu rodzinnego, dlatego miałem na względzie bezpieczeństwo, wygląd, wartość odsprzedaŜy. Serce i rozum. - Podoba mi się - pochwalił Ali. - Bo jest niebieski Piękny, akurat dla nas. - Masz świetny gust, kolego - pogratulowałem. - Samochód ma sześć miejsc, i to jakich. A spójrz na ten szklany dach Pewno ma z półtora metra. - Piękny - powtórzył Ali. - Wyciągnij nogi, młody człowieku. Zobacz, ile jest miejsca. To się nazywa samochód! Sprzedawczyni Laurie Berger nie odstępowała nas ani na krok, chociaŜ przyznam, Ŝe nie wtrącała się ani nie narzucała. Doceniałem jej takt. Chwała firmie Mercedes. - Ma pan jakieś pytania? - spytała. - MoŜe chciałby pan coś wiedzieć? - Właściwie to nie. Wystarczy usiąść w R trzysta pięćdziesiąt, Ŝeby zaraz chcieć go kupić.

- Co ułatwia mi zadanie. Mamy jeszcze jeden, w obsydianowej czerni, z popielatą tapicerką. R trzysta pięćdziesiąt, określa się mianem samochodu crossover, panie Cross. Bo łączy cechy kombi z samochodem sportowo - uŜytkowym. - Właśnie, łączy zalety obu - potwierdziłem i uśmiechnąłem się z sympatią. W tej samej chwili zadzwonił mój pager. Westchnąłem tak głośno, Ŝe ściągnąłem na siebie spojrzenia postronnych osób. Nie w sobotę! Nie podczas kupowania samochodu. Nie wtedy, kiedy siedzę w pięknym mercedesie R350. - O raju! - zawołał Ali, wytrzeszczając oczy. - Pager tatusia! - krzyknął głośno do Jannie i Damona na drugim końcu salonu. - Tacie dzwoni pager. - Zakapowałeś mnie, ty wstrętny mały donosicielu - powiedziałem i pocałowałem go w czubek głowy. Codziennie go tak całuję z pół tuzina razy. Roześmiał się, klepnął mnie w rękę, a potem zaniósł się jeszcze większym śmiechem. Zawsze chwytał moje Ŝarty. Nic dziwnego, Ŝe Ŝyliśmy w takiej komitywie. Tyle Ŝe wiadomość na pagerze zapewne nie wróŜyła nic w najmniejszym stopniu zabawnego. Od razu poznałem numer i zrozumiałem, Ŝe nie czeka mnie nic dobrego. Ned Mahoney z jednostki antyterrorystycznej? CzyŜby zapraszał mnie na grilla i tańce w Quantico? Niestety, chyba dzwonił po coś innego. Oddzwoniłem do Neda z komórki. - Cześć Ned, mówi Alex Cross. Dostałem twoją wiadomość. Z czym dzwonisz? Ned natychmiast przeszedł do rzeczy. - Znasz skrzyŜowanie Kentucky Avenue z Fifteenth w Southeast? - Jasne. To niedaleko mojego domu. Ale teraz jestem w Arlington z dzieciakami. Kupujemy nowe auto dla rodziny. Ned, potrafisz wymówić słowo „rodzina”? - Przyjedź natychmiast na róg Kentucky i Fifteenth. Potrzebna mi jest twoja pomoc, zwłaszcza znajomość okolicy. Więcej nie mogę powiedzieć przez telefon. Podał mi jeszcze kilka szczegółów, ale nie wszystkie. Dlaczego? Po co te tajemnice? O rany, o rany, o rany. - Natychmiast nie dam rady. Jestem z dzieciakami. - Przykro mi. Moi ludzie będą tam najpóźniej za dziesięć piętnaście minut. To nie Ŝarty, Alex. Rozpętało się istne piekło. Bez wątpienia. Bo co w przeciwnym razie robiłaby jednostka antyterrorystyczna FBI w centrum Waszyngtonu? I po co Ned Mahoney wzywałby mnie w sobotnie popołudnie? - Co się dzieje? - spytał Ali, wlepiając we mnie spojrzenie.

- Muszę jechać na grilla. Ale to chyba mnie tam będą przypiekać na ogniu, młody człowieku. Rozdział 20 Obiecałem Laurie Berger, Ŝe wkrótce zgłoszę się po R350, następnie odwiozłem dzieci do domu. Przez całą drogę milczały, przybite. Ja zresztą teŜ. Większość czasu jechałem za samochodem kombi z naklejką na zderzaku NAJPIERW IRAK, POTEM FRANCJA. Ostatnio bez przerwy widuję tę naklejkę w mieście. Z odtwarzacza leciały irytująco - ogłuszające dźwięki zespołu Hoobastank, zapanował chaos, zgodnie z faktyczną sytuacją. Byłem ojcem tych dzieci, a musiałem zostawić je z powodu pracy. Nie obchodziło ich, Ŝe muszę zarabiać na Ŝycie ani Ŝe czeka mnie trudne zadanie. Co się, do diabła, działo na rogu Kentucky i Fifteenth? Dlaczego musiało się to zdarzyć właśnie dzisiaj? Fatalna historia! - Dziękuję za fajną sobotę, tato - powiedziała Jannie, wysiadając z samochodu na Fifth Street. - Będę miała miłe wspomnienie. Jej nonszalancki ton i sarkazm powstrzymały mnie przed przeprosinami, z którymi nosiłem się w myślach prawie całą drogę o domu. - Do zobaczenia - poŜegnałem się tylko. I dodałem: - Kocham cie. Bo rzeczywiście bardzo ją kochałem. - Aha, do zobaczenia. Przy odrobinie szczęścia moŜe w przyszłym tygodniu - docięła mi znów Jannie i zasalutowała gniewnie. Jakby mi ktoś wbił dzidę w serce. - Przepraszam - powiedziałem w końcu. - Bardzo was przepraszam. Pojechałem w stronę Kentucky Avenue, gdzie miałem się spotkać z Nedem Mahoneyem i jego dziarską ekipą z jednostki antyterrorystycznej i poznać ową naglącą sprawę. Okazało się, Ŝe nie mogę dojechać nawet w pobliŜe skrzyŜowania. Policja stołeczna odcięła dziesięć przecznic od reszty miasta. Wyglądało to bardzo groźnie. W końcu wysiadłem i ruszyłem pieszo. - Co się tu dzieje? Słyszał pan coś? - zapytałem kręcącego: się tam męŜczyznę, w którym rozpoznałem sprzedawcę z miejscowej piekarni, gdzie kupowałem czasem pączki z marmoladą.; Oczywiście nie dla siebie, tylko dla dzieci. - Jak w psiarni - powiedział. - Rozejrzyj się, brachu. Nic, tylko gliny. Najwyraźniej nie podejrzewał, Ŝe pracowałem dawniej jako inspektor do spraw

zabójstw, a teraz przeszedłem do FBI Pokiwałem głową, chociaŜ trudno przywyknąć do takiej wrogości i wściekłości, choćby nawet czasami uzasadnionej. „Psy” „mendy”, jakkolwiek ludzie nas nazywają, naraŜamy dla nich Ŝycie. Najczęściej nie rozumieją, na czym polega nasza praca. Ani nie jesteśmy doskonali, ani za takich się nie uwaŜamy, alej robotę mamy cholernie niebezpieczną. Zakosztowałbyś choć przez chwilę mojej pracy, piekarzyno, chciałem powiedzieć facetowi, ale ugryzłem się w język. Poszedłem dalej, po raz kolejny przełknąwszy zniewagę, Ŝeby ponownie wcielić się w rolę walecznego rycerza. Przynajmniej wprawiłem się w bojowy nastrój, zanim w końcu wypatrzyłem Neda Mahoneya. Błysnąłem odznaką FBI Ŝeby mnie przepuszczono. WciąŜ nie wiedziałem, co się tam, do diabła, stało. Wiedziałem tylko, Ŝe niezidentyfikowani sprawcy zostali ujęci w laboratorium dealera, gdzie odbywały się produkcja i porcjowanie narkotyków. Nie brzmiało to tak źle, jak się z pozoru wydawało. Gdzie więc był haczyk? Bo gdzieś musiał się kryć. - Och, jak miło, Ŝe wpadłeś - ucieszył się na mój widok Mahoney. - Alex, za nic w świecie nie uwierzysz, co to za smród. - ZałoŜymy się? - zaproponowałem. - Dziesięć dolców, Ŝe w Ŝyciu nie widziałeś czegoś takiego. Wyciągaj forsę. Przybiliśmy zakład, a naprawdę zaleŜało mi, Ŝeby nie przegrać. Rozdział 21 Ned podrapał się w jedno - albo dwudniowy blond zarost na twarzy. Mówił bez przerwy, z typowym dla siebie oŜywieniem, nie dopuszczając nikogo do głosu. Nie mogłem oderwać oczu od jego podbródka. Ned ma jasną karnację i chyba cholernie mu imponuje, Ŝe teraz, po czterdziestce, moŜe wreszcie zapuścić coś na kształt brody. Naprawdę bardzo lubię Neda Mahoneya, chociaŜ bywa upierdliwy. Powtarzam, bardzo go lubię. - Grupa dobrze uzbrojonych facetów, chyba pół tuzina, zrobiła włam do laboratorium dealera - powiedział. - Napyli tali sobie jednak biedy, bo utknęli w środku. W laboratorium pracuje około tuzina miejscowych, którzy równieŜ wpadli w kocioł. Z nimi teŜ będziemy musieli się uporać. Ale... Podniosłem rękę, Ŝeby powstrzymać bezładny słowotok Neda. - Czy ludzie pracujący w laboratorium byli zatrudnienia przy pakowaniu narkotyków? Głównie kobiety, matki i babcie tak? Dealerzy lubią zatrudniać osoby, którym mogą bezpiecznie powierzyć swój produkt.

- JuŜ rozumiesz, dlaczego cię tu ściągnąłem? - spytał Mahoney z uśmiechem. W kaŜdym razie wyszczerzył zęby. W jego głosie pobrzmiewał sarkazm, jakim przed chwilą obdarzyła mnie w wymówkach Jannie. Kiedy mądrala ukrywa swoją bezradność wobec macho. - Czyli trzymacie w środku złodziei i dealerów narkotyków razem? To moŜe pozwólmy im się nawzajem powystrzelać? - Taka propozycja juŜ padła - odparł powaŜnie Mahoney. - Ale zaraz usłyszysz najlepsze, Alex. Powód, dla którego cię wezwałem. Dobrze uzbrojeni faceci, którzy zrobili skok na laboratorium to waszyngtońska jednostka specjalna SWAT. W dzisiejszym odcinku programu Wszystko się moŜe zdarzyć i zapewne się zdarzy! w roli czarnych charakterów występują twoi dawni kumple. Wisisz mi dziesięć dolców. Znów mnie zemdliło. Znałem wielu chłopaków ze SWAT - u. - Jesteś pewien? - Na stówę. Kilku krawęŜników usłyszało strzały w budynku. Weszli, Ŝeby sprawdzić. Jednego mundurowego postrzelili w brzuch. Chłopcy poznali facetów ze SWAT - u. Zacząłem kręcić głową, ale szyja nagle mi zdrętwiała. - Czyli jednostka antyterrorystyczna FBI stanęła do walki z miejscowym SWAT - em? - Na to wygląda, stary. Witaj w wariatkowie. Masz jakieś genialne pomysły? Owszem, pomyślałem: Wiej stąd, i to jak najszybciej. Wracaj do dzieci. Jest sobota. Masz wolne. Wręczyłem Nedowi dziesięć dolarów, które wygrał w zakładzie. Rozdział 22 Nie widziałem wyjścia z tej parszywej sytuacji, podobnie zresztą jak wszyscy inni. Właśnie dlatego Mahoney mnie wezwał, w nadziei Ŝe będę miał pomysł, jak go wyciągnąć z opresji. Nieszczęścia jednak, jak wiadomo, chodzą parami, zwłaszcza w słoneczne popołudnie, kiedy kaŜdy wolałby być wszędzie,; byle nie blisko strzelaniny, w której mogą zginąć ludzie. Pierwsza narada odbyła się w pobliskiej szkole podstawowej. Aula była wypchana po brzegi waszyngtońską policją, a ponadto agentami FBI, w tym zwierzchnikami jednostki antyterrorystycznej. Jednostka była gotowa wkroczyć, na co zanosiło się niebawem. Pod koniec narady kapitan Tim Moran, szef stołecznego oddziału SWAT, przedstawił

nam znane sobie fakty. Musiał być oczywiście bardzo pobudzony, ale udawał spokój i opanowanie. Znałem Morana z lat w słuŜbie w policji i szanowałem jego odwagę. Doceniałem teŜ prawość, tym bardziej w dniu, w którym musiał się liczyć z ewentualnością ataku na własnych ludzi. - Reasumując, naszym celem jest trzypiętrowy budynek, w którym brązową heroinę przerabia się na proszek i na kasę. W środku trzymamy co najmniej tuzin pracowników laboratorium narkotycznego, głównie kobiet. Znajdują się tam równieŜ dobrze uzbrojeni ochroniarze firmy, rozstawieni na co najmniej trzech kondygnacjach. Razem teŜ pewno tuzin. Ponadto jest sześciu członków SWAT - u, którzy usiłowali dokonać kradzieŜy i wpadli w kocioł. Najwyraźniej w ich posiadaniu pozostaje duŜa ilość heroiny i gotówki. Przyskrzynili ich na najwyŜszych piętrach dealerzy narkotyków, a takŜe ich personel oraz pół tuzina uzbrojonych straŜników, którzy zjawili się w trakcie napadu. Znaleźliśmy się w sytuacji patowej. Nawiązaliśmy wstępny kontakt z obiema stronami. śadna nie chce się poddać. Chyba uwaŜają, Ŝe nie mogą tu ani zyskać, ani stracić. Dlatego wszyscy się okopali. Tim Moran ciągnął opanowanym głosem. - PoniewaŜ w środku znajdują się członkowie SWAT - u, jednostka antyterrorystyczna musi przejąć inicjatywę. Stołeczna policja zdaje się na FBI. Kapitan Moran podsumował zwięźle i klarownie sytuację. Przekazanie inicjatywy FBI wymagało nie lada odwagi. Decyzja wydawała się jednak słuszna, jeŜeli ktoś miał wejść do środka, a moŜe teŜ strzelać do chłopców ze SWAT - u. Nawet źli gliniarze pozostają gliniarzami. Nikomu z nas nie uśmiechało się strzelać do kolegów. Ned Mahoney nachylił się do mnie. - I co robimy, Einsteinie? Antyterroryści wpadli jak śliwka w kompot. Widzisz, dlaczego cię tu ściągnąłem? - Widzę, ale wybacz, Ŝe nie pławię się w podziękowaniach. - Nie ma sprawy - uciął Mahoney i szturchnął mnie w ramię zawadiackim, koleŜeńskim gestem, na co obaj parsknęliśmy śmiechem. Rozdział 23 Weszło mu to w krew. Podczas kaŜdej wizyty w Waszyngtonie Rzeźnik miał nawyk; monitorowania rozmów stołecznej policji. Nigdy nie przegapił) tej sposobności. Co za nieziemski pierdolnik, pomyślał. SWAT przeciwko jednostce anty terrory stycznej. AŜ serce rośnie!

W ostatnich latach zmniejszał ilość pracy. Roboty mniej, za to więcej sobie liczył. Kilka duŜych zleceń rocznie, pominąwszy dodatkowe uprzejmości dla szefów. Na opłacenie rachunków wystarczyło aŜ nadto. Tyle Ŝe nowy don, Maggione junior, niej bardzo za nim przepadał. Szkopuł jednak w tym, Ŝe brakowało; mu frajdy, jaką czerpie się z pracy, przypływu adrenaliny,; wiecznej akcji. I oto znalazł się na balu policjantów! Śmiał się do siebie, kiedy parkował swojego range rovera dwanaście przecznic od miejsca potencjalnej jatki. W całej okolicy wrzało. Nawet pieszo dostał się jedynie na odległość kilku ulic od Kentucky Avenue. Po drodze do miejsca akcji doliczył się juŜ przeszło dwóch tuzinów zaparkowanych mikrobusów waszyngtońskiej policji i kilkudziesięciu radiowozów. Nagle zobaczył niebieskie wiatrówki FBI - chyba ściągnęli chłopców z jednostki antyterrorystycznej z Quantico. Cholera! Podobno nieźli z nich goście, jedni z najlepszych na świecie. Czyli jego poziom. Klawo, za nic nie przepuściłby takiej gratki, chociaŜ jego obecność tam niosła pewne ryzyko. Po chwili zauwaŜył kilka wozów stanowiska dowodzenia. A na terenie strefy zamkniętej, czyli w „oku cyklonu”, wydało mu się, Ŝe widzi dowódcę akcji. Wtem zobaczył męŜczyznę, na którego widok przystanął, a serce zabiło mu Ŝywiej. Z agentem FBI gadał facet ubrany po cywilnemu. Sullivan go znał. Nazywał się Alex Cross i coś go z nim łączyło. Po chwili dotarło do niego jeszcze jedno skojarzenie - Marianne, Marianne. Jedna z jego ulubionych ofiar i ulubiony zestaw fotografii. Sytuacja z kaŜdą chwilą stawała się coraz ciekawsza. Rozdział 24 Coraz wyraźniej widziałem, dlaczego Ned Mahoney mnie tam ściągnął. Szacowano, Ŝe w fabryce heroiny znajduje się ponad sto pięćdziesiąt kilogramów trucizny o wartości rynkowej siedmiu; milionów dolarów. Gliny przeciwko glinom. Jedni drugich trzymali w szachu. Usłyszałem, jak kapitan Moran mówi: - Kazałbym wam się wynieść w diabły, ale pracuję tam; i nie chcę was oglądać dzień w dzień. Nic dodać, nic ująć. Wyglądało na to, Ŝe nikt w środku nie chce się poddać - ani dealerzy, ani chłopcy ze SWAT - u. Nie wypuścili równieŜ pracowników laboratorium uwięzionych na trzecim

piętrze. Znaliśmy nazwiska i w przybliŜeniu wiek części personelu, który w większości stanowiły kobiety mające od piętnastu do osiemdziesięciu jeden lat. Okoliczni mieszkańcy, którzy nie mogli nigdzie indziej znaleźć zatrudnienia, głównie z powodu nieznajomości języka i braków w wykształceniu, a potrzebowali pracy. Wcale nie sprawdziłem się duŜo lepiej od innych, nie miałem Ŝadnych gotowych rozwiązań ani alternatywnego planu. MoŜe dlatego około godziny dziesiątej postanowiłem wyjść na spacer poza barierki. Chciałem przewietrzyć sobie mózg. MoŜe jeśli wyjdę: fizycznie poza zaklęty krąg, coś mi wpadnie do głowy. Wszędzie jednak kręciły się setki gapiów, w tym dziesiątki dziennikarzy i operatorów telewizji. Z rękami w kieszeniach przespacerowałem się M Street. Doszedłem na róg zatłoczonej ulicy, gdzie okoliczni mieszkańcy udzielali wypowiedzi ekipom telewizyjnym. Kiedy ich mijałem, zatopiony w myślach, usłyszałem słowa kobiety wstrząsanej rozdzierającym szlochem. - Tam siedzi bliska mi osoba. I nikt się nie przejmuje. Wszystkich to gówno obchodzi! Stanąłem, Ŝeby posłuchać wywiadu. Kobieta miała najwyŜej dwadzieścia lat i była w ciąŜy. Wyglądało na to, Ŝe zbliŜa się jej termin. Mogła urodzić jeszcze tego dnia. - Moja babcia ma siedemdziesiąt pięć lat. Zarabia, Ŝeby moje dzieci mogły chodzić do katolickiej szkoły. Ma na imię Rosario. Jest cudowną kobietą. Nie zasługuje na śmierć. Wysłuchałem jeszcze kilku takich wzruszających wywiadów, głównie z członkami rodzin pracowników laboratorium, lecz równieŜ z Ŝonami i dziećmi uwięzionych w środku dealerów. Jeden z chłopców miał zaledwie dwanaście lat. Wróciłem za barierki do strefy zamkniętej i zacząłem szukać Neda Mahoneya. Znalazłem go przy jednym z mikrobusów dowodzenia w gronie jakichś urzędników, kierowników i kapitana Morana. RozwaŜali odcięcie dopływu prądu do budynku. - Mam pomysł - oznajmiłem. - NajwyŜszy czas. Rozdział 25 Rzeźnik wciąŜ kręcił się pod barierkami policji w Waszyngtonie, chociaŜ wiedział, Ŝe nie powinien. Wiele godzin temu powinien wrócić do siebie do Marylandu. JednakŜe ten obłęd był wart ryzyka. Sullivan przedarł się przez tłum gapiów, czuł się jak dzieciak wpuszczony bez rodziców do wesołego miał teczka, przynajmniej zgodnie z jego wyobraŜeniami.

Kurde, na miejscu nawet sprzedawali lody i hot dogi. Ludziom oczy lśniły z podniecenia, a wszyscy czekali na imponującą akcję. On właśnie teŜ! Ciągnęło go do miejsc zbrodni jak nałogowca, co widocznie zawdzięczał takiemu a nie innemu dzieciństwu pod opieką swojego starego na Brooklynie. Kiedy był mały, ojciec zabiera go, Ŝeby obejrzał wszystkie poŜary i akcje policyjne, o których dowiedział się z nasłuchu przez krótkofalówkę. śadnych lepszych rozrywek z ojcem nie miewał, a i te zawdzięczał chybi tylko przekonaniu starego, Ŝe nie wyjdzie na takiego zboczeńca jeŜeli przywlecze ze sobą dzieciaka. Bo nie ulega wątpliwości, Ŝe jego ojciec był zboczeńcem! Uwielbiał oglądać trupy, w kaŜdych okolicznościach - czy to na chodniku, czy w rozbitym aucie, czy wynoszone z tlącego się budynku. Jego szurnięty stary był oryginalnym Rzeźnikiem ze Sligo, tyle Ŝe znacznie gorszym od niego. Teraz on, ma się rozumieć, był Rzeźnikiem, jednym z najbardziej poszukiwanych, a zarazem siejących największy postrach płatnych zabójców na świecie. Numer jeden, co nie? Stać go było na wszystko i rzeczywiście podjął ekstremalny plan. Z tych rozwaŜań wyrwał go czyjś głos przemawiający przez mikrofon do zakładników. Znów jego oczom ukazał się znajomy inspektor Alex Cross. Istne zrządzenie losu, najwyraźniej duchy przeszłości postanowiły wezwać Rzeźnika. Rozdział 26 Uznałem, Ŝe mój pomysł ma niewielkie szanse powodzenia i z pewnością jest od czapy, ale na pewno warto spróbować, bo moŜe komuś ocalić Ŝycie. Poza tym nikt dotąd nie wystąpił z lepszym. O północy zamontowaliśmy mikrofony za kordonem radiowozów i mikrobusów zaparkowanych po drugiej stronie Fifteenth. Stanowiły nie lada widok, toteŜ zaraz zaroiło się przy nich od kamer telewizyjnych. Przez godzinę zapraszałem członków rodziny, Ŝeby opowiadali do mikrofonu swoje historie. Prosiłem, Ŝeby przekonywali i błagali męŜczyzn w środku do złoŜenia broni i opuszczenia budynku, a przynajmniej wypuszczenia pracowników laboratorium. Mówcy podkreślali, Ŝe jeśli się nie poddadzą, wiele osób w środku zginie. Niektóre spośród tych publicznych opowieści dosłownie rozdzierały serce. Na moich oczach zapłakiwali siej przypadkowi widzowie. Najlepsze były anegdoty - ktoś przypominał ojcu o niedzielnym meczu piłki noŜnej, w którym miał sędziować, ktoś o ślubie za niecały tydzień, dziewczyna w ciąŜy, która niej

powinna wstawać z łóŜka, przyszła błagać chłopaka handlującego narkotykami. Oboje mieli po osiemnaście lat. Wreszcie doczekaliśmy się odpowiedzi. Nadeszła, kiedy dwunastoletnia dziewczynka opowiadała o swoim tacie, jednym z dealerów. W budynku rozległy się strzały! Kanonada trwała pięć minut, po czym ucichła. Nie mieliśmy pojęcia, co się stało. Wiedzieliśmy tylko jedno - słowa bliskich nie wzruszyły męŜczyzn w środku. Nikt nie wyszedł, nikt się nie poddał. - W porządku, Alex. - Ned wziął mnie na stronę. - MoŜe zyskaliśmy przynajmniej na czasie. MoŜe, ale przecieŜ nie o to chodziło. O wpół do drugiej kapitan Moran wyłączył mikrofony przed budynkiem. Widocznie ludzie w środku podjęli decyzję i nikt stamtąd nie wyjdzie. Kilka minut po drugiej „szychy” postanowiły, Ŝe najpierw do budynku wkroczy jednostka antyterrorystyczna FBI. Za nimi wejdą funkcjonariusze stołecznej policji, z pominięciem członków SWAT - u. Twarda decyzja, ale teraz w Waszyngtonie takie wyłącznie podejmowano, zapewne z powodu wzmoŜonej działalności terrorystów w ciągu ostatnich lat. Minęła era negocjatorów podczas sytuacji kryzysowych. Nie miałem pewności, które rozwiązanie wybieram, ale rozumiałem oba. Ned Mahoney i ja mieliśmy wejść z pierwszą jednostką. Zebraliśmy się na Fourteenth Street, tuŜ za oblęŜonym budynkiem. Większość chłopców chodziła nerwowo tam i z powrotem, rozmawiali ze sobą w skupieniu. - Kiepsko to wygląda - powiedział Ned. - Chłopaki ze SWAT - u znają nasz tok rozumowania. MoŜe nawet wiedzą, Ŝe wieczorem wchodzimy. - Znasz kogoś z tej ekipy w środku? - zapytałem. Ned pokręcił głową. - PrzewaŜnie nie zapraszają nas na swoje imprezy. Ludzie zza barierek zaczęli wykrzykiwać nazwiska. Płakali z radości, klaskali zapamiętale. I wtedy drzwi wejściowe znów się zamknęły. Exodus się skończył. Rozdział 27 WłoŜyliśmy ciemne kombinezony, wzięliśmy pełne uzbrojenie. Zarówno Ned, jak i ja mieliśmy pistolety maszynowe MP5J Nigdy nie dało się przewidzieć przebiegu nocnego

atakuj zwłaszcza gdy w środku siedzieli członkowie SWAT - u, a mieli ich zdjąć ludzie z jednostki antyterrorystycznej. Ned dostał w słuchawkach wiadomość, którą przekazał mnie. - Alex, wchodzimy. I kryj się, stary. Bo ci chłopcy nie są gorsi od nas. - Nawzajem. I wtedy stała się rzecz nieoczekiwana. W dodatku zaskakująco pozytywna. Otworzyły się drzwi wejściowe. Przez chwilę nic się nie działo. Co jest? Wreszcie w snop świateł reflektorów wymierzonych w budynek weszła starsza kobieta w laboratoryjnym fartuchu. Trzy mała ręce w górze i powtarzała: - Nie strzelajcie. Za nią szły kobiety w fartuchach, młode i stare, a z nim dwóch chłopców w wieku dwunastu, trzynastu lat. Rozdział 28 Uwolnienie jedenaściorga pracowników laboratorium powstrzymało atak jednostki antyterrorystycznej i otworzyło drogę do negocjacji. Zjawił się komendant policji w asyście dowódcy inspektorów śledczych i obaj podjęli rozmowę z kapitanem Moranem. Do rozmów włączyło się dwóch miejscowych pastorów. Mimo późnej pory ekipy telewizyjne nie przestawały filmować. Około trzeciej nad ranem dotarła do nas wiadomość, Ŝ§ jednak wchodzimy. Bez dalszej zwłoki. Zbiórka i czekać. O wpół do czwartej zapadła ostateczna decyzja. Dostaliśmy rozkaz natarcia. Kilka minut później biegłem z Nedem Mahoneyem w stronę bocznego wejścia do budynku, a za nami tuzin facetów z jednostki antyterrorystycznej. Ubranie ochronne ma tę zaletę, Ŝe moŜe powstrzymać śmiertelny lub groźny pocisk, lecz ma teŜ wadę, bo ogranicza ruchy, spowalnia tempo, wymusza urywany, płytki oddech. Snajperzy celowali do okien, starając się jak najbardziej powstrzymać opór ludzi pozostających w środku. Mahoney z upodobaniem mówił na to działanie: „pięć minut grozy i emocji”, ale mnie zawsze przechodziły ciarki. Przypominało mi to raczej „pięć minut bliŜej do nieba lub piekła”. Nie powinienem brać w tym udziału, ale uczestniczyłem z Nedem w kilku podobnych akcjach i nie mogłem odmówić. Ogłuszający wybuch rozerwał tylne drzwi.

Nagle zobaczyłem kłęby czarnego dymu i gruzy wszędzie dookoła. Wbiegliśmy do środka. Miałem nadzieję nie oberwać w głowę albo w inną odsłoniętą część ciała. Oby nikt tego wieczoru nie zginął. Ned i ja natychmiast zostaliśmy ostrzelani, chociaŜ nie wiedzieliśmy, kto otworzył ogień. Czy dealerzy, czy chłopcy ze SWAT - u, czy jedni i drudzy. W korytarzach ogłuszyła nas kanonada z karabinów maszynowych, potem huk granatów. W tym huku pięliśmy się krok po kroku na górę kręconymi schodami. Pod względem nagromadzenia broni budynek przypominał teraz fortecę i istniała obawa, Ŝe tego nie wytrzyma. W tym straszliwym hałasie trudno było jasno myśleć albo się skupić. - Ej, wy tam, fiuty! - - ktoś krzyknął nad nami. Po chwili rozległy się strzały. Błyskawice światła rozdzierały ciemności. Ned jęknął i zwalił się na schody. W pierwszej chwili nie zauwaŜyłem, gdzie dostał. Zaraz jednak zobaczyłem ranę w okolicy mostka. Nie wiedziałem, czy trafiła go kula, czy spadający gruz. Z rany tryskała krew. Zostałem przy nim, wezwałem pomoc przez radio. Wokół huki, krzyki, wycie kobiet i męŜczyzn. Chaos. Nedowi trzęsły się ręce. Nigdy przedtem nie widziałem strachu w jego oczach. Strzelanina w budynku potęgowała grozę i zamieszanie. Z twarzy odpłynęła mu krew. Nie wyglądał najlepiej. - Pomoc jest juŜ w drodze - pocieszyłem go. - Ned, trzymaj się. Słyszysz mnie? - Co za kretyn - odezwał się w końcu. - Sam w to wdepnąłem. - Czujesz ból? - Mogło być gorzej, ale i lepiej. PrzecieŜ ty teŜ oberwałeś - powiedział. Rozdział 29 - PrzeŜyję - zapewniłem Neda, trzymając go w ramionach na schodach. - Ja pewno teŜ. JuŜ po chwili przedarli się do nas ratownicy medyczni. Kiedy zdołali wymanewrować Neda z ciasnego zakrętu, strzelanina się skończyła. Tak jak zawsze powtarzał - pięć minut grozy i emocji. Zaczęły spływać raporty. Najnowszy z nich kapitan Tim Moran przekazał mi osobiście. Wkroczenie do fabryki heroiny przyniosło róŜne skutki. Większość z nas uwaŜała, Ŝe wkroczyliśmy za wcześnie, ale decyzja nie naleŜała do nas. Mieliśmy dwóch rannych

funkcjonariuszy stołecznej policji i dwóch z jednostki antyterrorystycznej. Ned pojechał do szpitala na operację. W budynku było sześć ofiar, w tym dwóch ludzi ze SWAT - u. Zginęła siedemnastoletnia matka dwojga dzieci. Nie wiadomo, dlaczego została, kiedy inni pracownicy laboratorium wyszli. Zginął równieŜ jej mąŜ. Miał szesnaście lat. Do domu trafiłem dopiero po szóstej rano. Padałem z nóg, zmęczony, skrajnie wyczerpany. Powrót o tak późnej lub raczej o tak wczesnej porze wydawał mi się nierealny. I wtedy dopiero się zaczęło. Nana nie spała i czekała w kuchni. Rozdział 30 Gdy tak siedziała przy grzance z herbatą, sprawiała wraŜenie kruchej staruszki, lecz intuicja podpowiadała mi co innego. Gorący napój parował, ona teŜ wyglądała, jakby coś się w niej gotowało. Jeszcze nie obudziła dzieci. W małym kuchennym telewizorze ustawionym na program z wiadomościami lokalnymi oglądała nocną akcję policyjną na rogu Kentucky i Fifteenth. Poczułem się jeszcze dziwniej, kiedy zobaczyłem tamte sceny u siebie w kuchni. Nana nie odrywała oczu od opatrunku na moim czole. - To tylko draśnięcie - uspokoiłem ją. - Nic wielkiego. Wszystko w porządku. - Przestań mnie denerwować, Alex. Nie rób ze mnie wariatki. Mam przed oczami trajektorię kuli, jeszcze kilka centymetrów, a rozwaliłaby ci czaszkę i osierociłbyś troje dzieci. Nie mają matki, nie mieliby ojca. CzyŜbym się myliła? o nie! Mam dość tego wszystkiego! Przeszło dziesięć lat Ŝyję w strachu. JuŜ dość! Naprawdę wystarczy, dłuŜej nie wytrzymam. Koniec! Odchodzę! Tak, słuch cię nie myli. Zostawiam ciebie i dzieci. Odchodzę! Podniosłem ręce w obronnym geście. - Babciu, byłem z dziećmi, kiedy wezwano mnie w nagłym trybie. Nie mogłem przewidzieć, co się zdarzy. I nijak nie mogłem temu zapobiec. - Odebrałeś telefon, Alex. I przyjąłeś zlecenie. Tak jak zawsze. Ty to nazywasz poświęceniem, słuŜbą. A ja obłędem i szaleństwem. - Nie mia - łem wyj - ścia. - Owszem, zawsze ma się wyjście, Alex. Właśnie do tego zmierzam. Mogłeś odmówić, skoro byłeś z dziećmi. Jak sądzisz, co by ci zrobili? Zwolnili z pracy za to, Ŝe masz Ŝycie osobiste? śe jesteś ojcem? A gdyby szczęśliwym zrządzeniem losu rzeczywiście cię

zwolnili, tym lepiej. - Nie wiem, co by zrobili, babciu. Pewnie w końcu by mnie wywalili. - I to jest takie straszne? Daj spokój! - zawołała i trzasnęła kubkiem o stół. Odchodzę! - Babciu, na miłość boską, nie bądź śmieszna. Padam z nóg. Postrzelili mnie. No, prawie. Pogadamy o tym później. Teraz muszę się przespać. Nagle Nana wstała i ruszyła w moim kierunku. Jej twarz pałała wściekłością, oczy zwęziły się w czarne paciorki. Od lat nie widziałem jej w takim stanie, moŜe nawet od dziecka, kiedy to zdarzało mi się ją rozjuszyć. - Śmieszna? Ty to nazywasz śmiesznością? Jak moŜesz tak do mnie mówić. Nana uderzyła mnie oburącz w pierś. Zabolało mnie, nie tyk cios, ile intencja, prawda zawarta w jej słowach. - Przepraszam - wybąkałem. - To ze zmęczenia. - Postaraj się o gosposię, nianię czy kogo tam sobie znajdziesz. Ty jesteś zmęczony? To ja jestem zmęczona. Mam juŜ serdecznie dosyć zamartwiania się o ciebie na śmierć! - Przepraszam, babciu. Co jeszcze mam ci powiedzieć? - Nic, Alex. Nic nie mów. Mam dosyć wysłuchiwania twoich usprawiedliwień. I wymaszerowała z pokoju. Odetchnąłem, rad, Ŝe awantura się skończyła, i usiadłem przy kuchennym stole wycieńczony, a na dodatek przygnębiony jak cholera. Ale to jeszcze nie był koniec! Po chwili Nana znów zjawiła się w kuchni. Przytaszczyła starą skórzaną walizę i niewielki neseser na kółkach. Minęła mnie, przemierzyła jadalnię i salonik i wyszła z domu, nie oglądając się za siebie. - Babciu! - zawołałem, próbując wstać i biec za nią. - Zaczekaj. Błagam cię, zaczekaj, pogadajmy. - Mam dosyć gadania z tobą! Kiedy doszedłem do drzwi, zobaczyłem przed domem porysowaną, poobijaną niebieską waszyngtońską taksówkę plującą z tyłu kłębami dymu i spalin. Jeden z licznych kuzynów babci, Abraham, jeździł taksówką. Z ganku dojrzałem jego staroświecką fryzurę afro. Nana wsiadła do obskurnego niebieskiego auta, które natychmiast ruszyło. I wtedy usłyszałem piskliwy głosik. - Dokąd babcia pojechała? Odwróciłem się i wziąłem na ręce Alego, który wyszedł za mną na ganek.

- Nie wiem, bratku. Chyba nas zostawiła. Zobaczyłem przeraŜenie w jego oczach. - Babcia nas zostawiła? Rozdział 31 Michael Sullivan obudził się nagle wstrząśnięty potwornym dreszczem. Od razu wiedział, Ŝe juŜ nie zaśnie. Znów śnił mu się ojciec, przeraŜający bydlak, bohater jego wszystkich koszmarów sennych. Kiedy był mały, stary latem zabierał go kilka razy w tygodniu do swojego sklepu rzeźnickiego. Michael chodził tam, odkąd skończył sześć lat, a przestał, kiedy miał jedenaście. Sklep zajmował cały parter piętrowej kamieniczki na rogu Quentin Road i East Thirty - sixth Street. KEVIN SULLIVAN, RZEŹNIK słynął z najlepszych wyrobów masarskich w całym Flatlands na Brooklynie, a takŜe z dogadzania podniebieniu nie tylko Irlandczyków, lecz równieŜ Włochów i Niemców. Na podłodze leŜała gruba warstwa trocin, codziennie zamiatana. Szyby w oknach kwaterowych witryn lśniły czystością! Kevin Sullivan miał swój znak firmowy - pokazawszy klientom wędliny, uśmiechał się i uniŜenie kłaniał. Tym ukłonem podbijał serca wszystkich. Michael, jego matka i trzej bracia znali jednak drugą, mroczną stronę ojca. Kevin Sullivan miał potęŜne bary i niezwykle silni ręce, zwłaszcza w oczach małego chłopca. Gdy pewnego razu złapał w kuchni szczura, zadusił szkodnika gołymi rękami. Synom powiedział, Ŝe to samo mógłby zrobić z nimi, zmiaŜdŜyć im kości na proch. Nie było tygodnia, Ŝeby gdzieś na kruchym, drobnym ciele matki nie zawitał fioletowy siniec. Nie to jednak było najgorsze. I nie to zbudziło owej nocy Sullivana, podobnie jak budziło go juŜ nieraz. Prawdziwy horror zaczął się, gdy pewnego wieczoru jako sześcioletni brzdąc sprzątał sklep po zamknięciu. Ojciec wezwał syna do kantorka, w którym stały biurko, szafka i łóŜko polowe. Ojciec siedział na łóŜku, Michaelowi kazał usiąść obok. - Siadaj tu, koło mnie, chłopcze. - Przepraszam, tato - zawołał natychmiast Michael, podejrzewając, Ŝe widocznie popełnił jakiś głupi błąd podczas wykonywania obowiązków. - JuŜ będę grzeczny. Zaraz się poprawię. - Siadaj! - krzyknął ojciec. - Masz za co przepraszać, ale nie o to chodzi. Teraz mnie wysłuchaj, i to uwaŜnie. - PołoŜył rękę na kolanie chłopca. - Chyba wiesz, Ŝe mógłbym cię skrzywdzić, co? - Wiem.

- I nie zawaham się - powiedział ojciec - jeŜeli komukolwiek piśniesz choć słówko. Ale o czym? - chciał zapytać Michael, lecz wiedział, Ŝe lepiej milczeć i nie przerywać ojcu. - Nikomu ani słowa. Ojciec ścisnął nogę syna, aŜ Michaelowi łzy stanęły w oczach. Następnie pochylił się nad chłopcem, pocałował go w usta i zrobił mu rzeczy, których Ŝaden ojciec nie powinien robić synowi. Rozdział 32 Ojciec od dawna nie Ŝył, ale ten ohydny bydlak stale prześladował Sullivana w myślach. Syn sięgał więc do wymyślnych sposobów, Ŝeby uciec od demonów dzieciństwa. Nazajutrz o czwartej po południu wybrał się na zakupy do Tysons Galleria w McLean w Wirginii. Szukał czegoś odpowiedniego, mianowicie odpowiedniej dziewczyny. Marzył mu się zabawa zwana „Grą w światła uliczne”. Światło czerwone, światło zielone. W ciągu pół godziny zaczepił w Gallerii kilka potencjalnych uczestniczek gry. Najpierw przed Saks Fifth Avenue, potem przed Neimanem Marcusem i Lillie Rubin. Stosował prostą taktykę, której nigdy nie zmieniał. Podchodził z uśmiechem i zagadywał: - Cześć, nazywam się Jeff Carter. Czy mógłbym pan zadać kilka pytań? Obiecuję nie zabrać duŜo czasu. Piąta czy szósta kobieta miała śliczną, niewinną twarz - twarz Madonny? - i w końcu, go wysłuchała. Poprzednie cztery teŜ potraktowały go miło. Jedna nawet próbowała flirtować, ale wszystkie odeszły. Czort z nimi. Lubi inteligentni osoby, a wiadomo, Ŝe kobiety ostroŜnie podchodzą do podrywa na ulicy - Jak brzmi stare porzekadło? „Nie podnoś z ulicy, bo nie wiesz, gdzie się obracało”. - Niezupełnie pytań - uściślił swoim uprzejmym głosem ekspedienta. - MoŜe ujmę to inaczej. JeŜeli powiem cokolwiek, co nie będzie ci odpowiadało, zamilknę i pójdę w swoją stronę, prawda, jakie to proste? Jak czerwone i zielone światło. - Dziwne - odparła czarnowłosa Madonna z Gallerii. Miała naprawdę piękną twarz i chyba nie gorsze ciało. Głos moŜe trochę zbyt monotonny, ale, kurczę, nikt nie jest doskonały. MoŜe poza nim samym. - To niewinna gra - wyjaśnił. - A tak nawiasem mówiąc, podobają mi się twoje botki. - Dzięki. Fajnie, Ŝe ci się podobają, bo mnie teŜ.

- I masz ładny uśmiech. Ale o tym chyba sama wiesz? Musisz wiedzieć. - Oj, uwaŜaj. śebyś nie przegiął. Oboje się roześmiali, wyraźnie przypadli sobie do gustu, jak uznał Sullivan w myślach. Gra juŜ się toczy. Wystarczy, Ŝe będzie unikał czerwonego światła. - Mogę dalej? - spytał. Zawsze trzeba je pytać o zgodę. Nieodmiennie przestrzegał tej zasady. I zawsze był uprzejmy. Wzruszyła ramionami, przewróciła sympatycznymi piwnymi oczami, przestąpiła z nogi na nogę. - Chyba tak. Jakoś dobrnęliśmy do tego miejsca, prawda? - Tysiąc dolarów - powiedział. Na tym etapie zawsze albo wygrywał, albo przegrywał. Teraz wszystko się rozstrzygnie. Uśmiech zniknął z twarzy Madonny, ale nie odeszła. Sullivanowi zaczęło walić serce. Wiedział, Ŝe ją zaintrygował, przeciągnął na swoją stronę. Wystarczyło dobić targu. - Bez Ŝadnych udziwnień, obiecuję - zapewnił ją szybko z całym swoim wdziękiem, chociaŜ uwaŜał, Ŝeby nie przesadzić. Madonna się nachmurzyła. - Obiecujesz, tak? - To tylko godzina - dodał. Cała sztuka, Ŝeby powiedzieć to we właściwy sposób. Propozycja musiała zabrzmieć jak nic wielkiego, nic groźnego, nic nadzwyczajnego. To tylko godzina. Tylko tysiąc dolarów. Dlaczego nie? Co cl szkodzi? - Czerwone światło - fuknęła dziewczyna, okręciła się na pięcie i odeszła, nie oglądając się za siebie. Widział, Ŝe nieźle się wkurzyła. Sullivan teŜ się zdenerwował, serce waliło mu jak młot, twardy młot czuł jeszcze gdzie indziej. Najchętniej chwyciłby Madonnę i udusił na środku centrum handlowego. Naprawdę chemie by ją sponiewierał. Ale podobała mu się wymyślona5 przez niego gierka w czerwone i zielone światło. Pół godziny później próbował szczęścia przed sklepem Victoria’s Secret w pobliskim Tysons Corner. Dotarł do kwestii „To tylko godzina” z melancholijną blondynką w podkoszulku z napisem „Dziewczyna z Jersey” i krótkich szortach. Miał jednak pecha, a przy tym nieźle się podjarał i zaczęło mu to juŜ doskwierać. Gdzie jego zdobycz, szybki numerek, przypływ adrenaliny? Podszedł do dziewczyny z kaskadą pięknych, lśniących rudych włosów. Zgrabna sylwetka, długie nogi, małe, jędrne piersi podskakujące w rytm jej rozmowy. Kiedy padły słowa „tylko godzina”, załoŜyła ręce na piersiach. Ale ten język ciała Rudej! Nie odeszła od

razu. Dostała rozdwojenia jaźni? Najwyraźniej. Uwielbiał tę cechę w kobietach. - Przez cały czas panujesz nad sytuacją. Ty wybierasz, czy w hotelu, czy u ciebie w domu. Cokolwiek ci odpowiadał Wszystko zaleŜy od ciebie. Spojrzała na niego w milczeniu, otaksowała go wzrokiem, po czym popatrzyli sobie prosto w oczy. Widział, Ŝe ta dziewczyna ufa własnej intuicji. „Wszystko zaleŜy od ciebie”. Poza tym albo bardzo chciała dostać ten tysiąc dolarów, albo był jej bardzo potrzebny. A przy tym była naprawdę urocza. W końcu odezwała się cicho, tak cicho, Ŝeby nikt nie usłyszał. - Masz gotówkę przy sobie? Wyjął zwitek banknotów studolarowych. - Same setki? - upewniła się. Pokazał. - Mogę cię spytać o imię? - poprosił. - Sherry. - Naprawdę tak masz na imię? - Czy to waŜne, Jeff. Idziemy. Zegar tyka. Twoja godzina juŜ się rozpoczęła. I poszli. Kiedy godzina, a właściwie półtorej godziny z Sherry dobiegło końca, Michael Sullivan nie musiał dawać Rudej Ŝadnych pieniędzy. Ani tysiąca dolarów, ani nawet jednego centa. Wystarczyło, Ŝe pokazał jej kolekcję fotografii... i przyniesiony ze sobą skalpel. Czerwone światło, zielone światło. Niesamowita gra. Rozdział 33 Dwa dni po swoim ostentacyjnym odejściu Nana wróciła, chwała Bogu i chórowi niebiańskiemu, którzy widocznie mieli nas w opiece. Cała rodzina ze mną na czele przekonała się, jak bardzo kochamy babcię i jak jest nam potrzebna. Ile codziennie robi dla nas drobnych, często niezauwaŜalnych rzeczy, które uchodzą bez podziękowania - słowem, jak jest nieodzowna i jak się dla nas poświęca. Inna sprawa, Ŝe na co dzień nie pozwalała nam zapomnieć o swoim wkładzie. Teraz okazało się po prostu, Ŝe jest jeszcze lepsza, niŜ jej się wydaje. Kiedy owego ranka wparadowała do kuchni, przyłapała Jannie na jedzeniu płatków kakaowych i przygadała jej, jak to ona: - Nazywam się Janelle Cross - powiedziała Nana. - I opycham się niezdrowym

Ŝarciem. Jannie uniosła ręce w geście poddania się, po czym wyrzuciła płatki do śmieci. Następnie popatrzyła babci w oczy i spytała: - JeŜeli jesteś pojazdem poruszającym się z prędkością światła, co się stanie, kiedy włączysz reflektory? Po

czym

uściskała

babcię,

zanim

ta

zdąŜyła

poszukać

rozwiązania

tej

nierozwiązywalnej zagadki. Ja teŜ ją uściskałem, ale przytomność umysłu kazała mi milczeć i zachować czujność. Kiedy wieczorem wróciłem do domu, Nana czekała na mnie w kuchni. Oho, pomyślałem, lecz ona, ku mojemu zaskoczeniu, objęła mnie i przytuliła. No, chodź - powiedziała. A kiedy juŜ trzymała mnie w objęciach, dodała: - Przepraszam cię, Alex. Nie miałam prawa tak uciekać i zostawiać cię na pastwę losu. Myliłam się. Zatęskniłam za tobą zaraz w taksówce Abrahama. - Miałaś prawo... - sprzeciwiłem się. Nana mi jednak przerwała. - Nie kłóć się ze mną. Przynajmniej raz zamilcz, kiedy twoje jest na wierzchu. Posłuchałem i się zamknąłem. Rozdział 34 Wielki świat - proszę, bardzo. W piątek rano, kilka minut po dziewiątej, siedziałem sam w niszy przed wejściem do gabinetu dyrektora Rona Bumsa na ósmym piętrze Hoover Building, w głównej siedzibie FBI. Zastępca dyrektora, Tony Woods, wystawił okrągłą, zwodniczo przypominającą cherubinka głowę z sekretariatu Burnsa. - Witaj, Alex, juŜ jesteś? Zapraszam. Świetnie się spisałeś na Kentucky Avenue. Szczególnie zwaŜywszy na okoliczności. Pan dyrektor chciałby z tobą na ten temat porozmawiać i mag jeszcze inne sprawy. Podobno Ned Mahoney dochodzi dal zdrowia. Świetnie się spisałem? Omal nie przypłaciłem akcji Ŝył ciem, pomyślałem, wchodząc za Woodsem do sekretariatu! Ned Mahoney został postrzelony w szyję. TeŜ mógł tam zginąć. Dyrektor Ron Burns czekał na mnie w swoim sanktuarium. Facet ma dziwny nawyk. Niby twardziel cięŜkiego kalibru, ale wdaje się w grzecznościową pogawędkę i pławi w uśmiechach zanim przejdzie do rzeczy. Taki zwyczaj obowiązuje w Waszyngtonie, zwłaszcza jeŜeli ktoś obraca się na co dzień, tak jak on, w kręgu wścibskich polityków. Podobnie jednak

jak wielu przedsiębiorcom z górnej półki Burnsowi te rozmówki idą nie najlepiej. Mimo wszystko przez dobre półtorej minuty gawędziliśmy o miejscowych osiągnięciach sportowych i o pogodzie, zanim przeszliśmy do prawdziwego powodu mojej wizyty. - Co tam ci leŜy na wątrobie? - spytał Burns. - Wiem od Tony’ego, Ŝe chciałeś się ze mną widzieć, rozumiem więc, Ŝe to nie jest wizyta czysto towarzyska. Ja zresztą teŜ mam kilka spraw do ciebie. Na początek nowe zlecenie. Trzeba złapać seryjnego zabójcę, który grasuje, o dziwo, w Maine i w Vermoncie. Pokiwałem głową i chciałem pozwolić Burnsowi się wygadać. Raptem jednak spiąłem się i straciłem pewność siebie. W końcu musiałem mu przerwać. - Panie dyrektorze, nie ma co owijać w bawełnę, moŜe od razu powiem wprost. Przyszedłem pana poinformować, Ŝe muszę odejść ze słuŜby. Bardzo to dla mnie trudne i Ŝenujące. Doceniam wszystko, co pan dla mnie zrobił, ale podjąłem taką decyzję dla dobra rodziny. Jest ostateczna. Nie zmienię juŜ zdania. - Cholera - zaklął Burns i rąbnął dłonią w biurko. - Niech to szlag trafi. Alex, dlaczego chcesz odejść właśnie teraz? PrzecieŜ to bez sensu. Dobrze wiesz, Ŝe jesteś na ścieŜce szybkiego awansu. Nie, nie ma mowy, nie puszczę cię. - Pan mnie nie moŜe zatrzymać - powiedziałem. - Proszę wybaczyć, ale wiem, Ŝe podjąłem słuszną decyzję. Przez ostatnie kilka dni przemyślałem ją bardzo dokładnie. Burns popatrzył mi w oczy i chyba dojrzał w nich determinację, bo wstał zza biurka. Podszedł do mnie z wyciągniętą ręką. - Popełniasz straszliwy błąd i przekreślasz sobie karierę, ale widzę, Ŝe nie ma co z tobą dyskutować. Alex, współpraca z tobą przyniosła mi wiele satysfakcji i nauki - powiedział, kiedy Ŝegnaliśmy się uściskiem dłoni. Jeszcze kilka minut prowadziliśmy niezręczną towarzyską rozmowę, po czym wstałem i wyszedłem. Stałem juŜ w progu, kiedy Burns zawołał za mną: - Mam nadzieję, Alex, Ŝe od czasu do czasu będę mógł liczyć na twoją pomoc? Roześmiałem się wbrew sobie, bo pytanie było typowe dla Burnsa, który nigdy nie dawał za wygraną. - W ostateczności moŜe pan na mnie liczyć. Ale na razie proszę dać mi odpocząć kilka miesięcy, co? - Kilka dni na pewno ci dam - zgodził się Burns, ale przynajmniej przy tych słowach puścił do mnie oko. Obydwaj się roześmialiśmy, a wtedy dotarła do mnie bolesna prawda - moja krótka, acz błyskotliwa kariera w FBI dobiegła końca.

Zostałem bez pracy. Rozdział 35 Nie bardzo lubię oglądać się za siebie, patrzeć na róŜne fazy mojego Ŝycia z Ŝalem, zresztą słuŜbę w FBI na ogół bardzo sobie chwaliłem, a na dłuŜszą metę przysporzyła mi teŜ cennych doświadczeń. Wiele się nauczyłem, sporo osiągnąłem - na przykład zatrzymałem zboczeńca z mafii rosyjskiej o pseudonimie Wilk. Dorobiłem się kilku przyjaciół, chociaŜby szefa jednostki antyterrorystycznej, moŜe nawet dyrektora, co pewnie mi się kiedyś przyda. Dlatego nie sądziłem, Ŝe poczuję tak niesłychaną ulgę, kiedy tego ranka wyniosłem z gmachu FBI pudło ze swoimi drobiazgami. Zupełnie jakby ktoś zdjął mi z barków co najmniej pięćdziesiąt kilo, choć przedtem nie zdawałem sobie sprawy, Ŝe dźwigam takie brzemię. Nie miałem pewności, czy podjąłem właściwą decyzję, ale tak mi się zdawało. Koniec z potworami, czy to w ludzkiej skórze, czy nie, cieszyłem się w duchu. Koniec z wszelkimi potworami. Kiedy wracałem do domu, nareszcie wolny jak ptak, dochodziło południe. Otworzyłem okna i słuchałem No Woman, No Cry Boba Marleya. Z radia płynęły na cały regulator krzepiące słowa, Ŝe „wszystko będzie dobrze”. Śpiewałem do wtóru. Nie wiedziałem, jaki będzie mój następny krok, ani jak się potoczy reszta dnia, ale czułem skrzydła u ramion. Przypadła mi do gustu perspektywa obijania się przez jakiś czas. Uznałem, Ŝe i w tej dziedzinie mógłbym osiągnąć niezłe wyniki. Powinienem zadbać jeszcze tylko o jedno, dopóki humor mi dopisuje. Podjechałem do salonu Mercedesa, odszukałem ekspedientkę Laurie Berger. Odbyłem jazdę próbną R3 50. Na autostradzie samochód okazał się jeszcze wygodniejszy niŜ w salonie. Spodobało mi się jego przyspieszenie, automatyczna, dwustrefowa klimatyzacja, która uszczęśliwi wszystkich, nawet babcię. Co najwaŜniejsze, juŜ czas, Ŝeby nasza rodzina przesiadła się ze starego samochodu Marii. Zlikwidowałem lokatę na koncie w banku, kupiłem R350 i nie posiadałem się z radości. Po powrocie do domu na stole kuchennym znalazłem kartkę od Nany. Była adresowana do Jannie i Damona, ale i tak przeczytałem. Wyjdźcie pobawić się trochę na powietrzu. W szybkowarze jest pyszny kurczak w winie. Nakryjcie do stołu. I zabierzcie się przed obiadem do lekcji. Damon ma dzisiaj próbę chóru. Pamiętaj, młody człowieku, Ŝeby oddychać przeponą. Razem z ciocią Tią idziemy z

Alim do zoo. CO ZA FRAJDA! Pamiętajcie, Ŝe nawet kiedy babci nie ma w domu, to i tak ma na Was oko! Uśmiechnąłem się. Kobieta, która niegdyś ocaliła mnie, tera ratowała Ŝycie moim dzieciom. Nastawiłem się na to, Ŝe wyjdę z Alim, ale przecieŜ w najbliŜszej przyszłości będę miał mnóstwo wolnego czasu. Odgrzałem więc resztkę pieczeni i zrobiłem kanapkę z sałatką coleslaw, a potem, nie wiadomo dlaczego, zrobiłem sobie praŜoną kukurydzę. Dlaczego? A dlaczego nie! Właściwie nie przepadam za praŜoną kukurydzą, ale nagle zamarzyła mi się gorąca przekąska z masełkiem. Pełna wolność, stać mnie nawet na głupi krok. Zjadłem popcorn, a potem przez dwie godziny grałem na pianinie - Duke’a Ellingtona, Jelly Rolla Mortona, Ala Greena. Przeczytałem kilka rozdziałów ksiąŜki Cień wiatru. OdwaŜyłem się na jeszcze jedno niewyobraŜalne posunięcie, mianowicie uciąłem sobie drzemkę w środku dnia. Przed zaśnięciem pomyślałem jeszcze raz o Marii, o naszych najlepszych chwilach, o miodowym miesiącu w Sandy Lane na Barbadosie. PrzeŜyliśmy tam raj na ziemi. Do tej pory za nią tęskniłem, zapragnąłem mieć ją przy sobie i podzielić się najnowszymi wiadomościami. Do wieczora telefon nie zadzwonił ani razu. Zdałem swój pager i cytując Nanę - co za frajda! Babcia wróciła do domu z Alim, po nich przyszła Jannie, na końcu Damon. PoniewaŜ przychodzili osobno, miałem okazję trzy razy pochwalić się nowym samochodem, trzy razy usłyszeć pochwały i aplauz. CóŜ za piękny dzień! Wieczorem

przy

obiedzie

delektowaliśmy

się

pysznym

kurczakiem

babci

przyrządzonym na sposób francuski, ale najwaŜniejszą wiadomość zachowałem na koniec posiłku, kiedy podano lody dyniowe i kawę z mlekiem. Jannie i Damon chcieli zaraz po obiedzie prysnąć, ale zatrzymałem wszystkich przy stole. Jannie chciała wracać do lektury. Zaczytywała się ostatnio w Eragonie. Niby nic złego, ale nie mogłem pojąć, dlaczego dzieci muszą czytać jedną ksiąŜkę tyle razy. - Co znowu? - zapytała, przewracając oczami, jak gdyby z góry znała odpowiedź. - Chciałbym coś ogłosić - powiedziałem nie tylko do niej, lecz równieŜ do wszystkich. Dzieci popatrzyły po sobie, Jannie i Damon unieśli brwi i pokiwali głowami. Wszyscy sądzili, Ŝe wiedzą, co zaraz usłyszą - Ŝe zapowiadam swój wyjazd na kolejne śledztwo w sprawie zabójstwa, moŜe nawet seryjnego. Niewykluczone, Ŝe jak zwykle jeszcze tego samego dnia.

- Nigdzie nie jadę - powiedziałem z promiennym uśmiechem. - Wprost przeciwnie. Wieczorem wybieram się z Damonem na próbę chóru. Mam ochotę posłuchać radosnych dźwięków. Chciałbym się przekonać, jak mój syn radzi sobie ostatnio z oddychaniem przeponą. - Chcesz iść ze mną na próbę? - zapytał Damon. - A co, jakiś morderca zawitał do naszego chóru? Specjalnie się ociągałem, wodziłem wzrokiem po ich twarzach. Widziałem, Ŝe nikt nie ma pojęcia, jaką sensację chowam w zanadrzu. Nawet nasza łebska, wszechwiedząca babcia jeszcze się nie domyśliła. W końcu Jannie spojrzała na Alego. - Ali, kaŜ mu powiedzieć. Niech juŜ wreszcie powie. - Tato, przestań nas dręczyć, tylko powiedz - poprosił mój syn, który mimo młodego wieku juŜ umiał zręcznie manipulować. - Zanim Janelle oszaleje. - No, dobrze juŜ, dobrze. Muszę się wam przyznać, Ŝe od dzisiaj jestem bezrobotny, czyli zostaliśmy praktycznie bez środków do Ŝycia. No, moŜe nie jest aŜ tak źle. W kaŜdym razie dziś rano zrezygnowałem z pracy w FBI. Przez cały dzień tylko się obijałem. A wieczorem wybieram się na próbę „Cantante Domino”. Babcia i dzieci wszczęli szalony aplauz. - Bez środków do Ŝycia, bez środków do Ŝycia - zaczęły skandować dzieci. I wiecie co? Fajnie to brzmiało. Podobnie jak zaklęcie „koniec z wszelkimi potworami”. Rozdział 36 Kolejny rozdział tej historii brzmiał następująco. John Sampson był wówczas gwiazdorem waszyngtońskiej policji. Odkąd Alex odszedł ze słuŜby i przeniósł się do FBI, reputacja Sampsona wzrosła, chociaŜ juŜ przedtem była wysoka, bo z róŜnych powodów cieszył się duŜym szacunkiem. O dziwo jednak Sampsona w ogóle to nie obchodziło. Aprobata kolegów niewiele znaczyła dla tego Wielkoluda. Co najwyŜej schlebiało mu uznanie w oczach Alexa, a i to nie zawsze. Najnowsza sprawa stanowiła nie lada wyzwanie. MoŜe dlatego, Ŝe Sampson nienawidził kiepskiego aktora, którego próbował zdjąć ze sceny. Rzeczony łotr, Gino „Makaroniarz” Giametti, trzymał łapę na klubach striptizowych oraz salonach masaŜu na całym wybrzeŜu aŜ po Fort Lauderdale i Miami. Jego druga specjalizacja polegała na

obsłudze zboczeńców, którzy szukali podlotków, czasem wręcz niedojrzałych dziewczynek. Giamettiego równieŜ trawiła obsesja zwana kompleksem Lolity. - Capo - mruknął pod nosem Sampson, jadąc ulicą Giamettiego w bogatej waszyngtońskiej dzielnicy Kalorama. Tego zaszczytnego tytułu uŜywał capitano, czyli kapitan mafii. Gino Giametti przez wiele lat cięŜko pracował. Jako jeden z pierwszych mafiosów zorientował się, Ŝe moŜna zarobić niezłą kasę na sprowadzaniu pięknych młodych dziewcząt z dawnego bloku sowieckiego, zwłaszcza z Rosji, Polski i Czechosłowacji. Wyspecjalizował się w tej dziedzinie i dlatego Sampson chciał mu się teraz dobrać do tyłka. śałował jedynie, Ŝe w tej akcji nie towarzyszy mu Alex. Pójdzie jak z płatka. Po północy zajechał

pod dom Giamettiego. Mafioso nie mieszkał zbyt

ekstrawagancko, ale ze wszelkimi wygodami. Mafia umiała zadbać o swoich ludzi. Sampson spojrzał w lusterko wsteczne i zobaczył dwa samochody stające tuŜ za nim. Odezwał się do mikrofonu wystającego mu z kołnierzyka koszuli. - Dobry wieczór, panowie. Czuję przez skórę, Ŝe zapowiada się piękna noc. Obudźmy zatem Makaroniarza. Rozdział 37 W tym okresie partnerem Sampsona był dwudziestoośmioletni inspektor Marion Handler, niewiele ustępujący wzrostem swemu koledze. Nie mógł się jednak równać z Alexem Crossem. Mieszkał z biuściastą, niezbyt rozgarniętą cheerleaderką waszyngtońskiej druŜyny Redskins i próbował wyrobić sobie nazwisko w wydziale zabójstw. - Jestem szybki i skuteczny, brachu - chwalił się Sampsonowi bez krztyny poczucia humoru i pokory. Towarzystwo tak zadufanego w sobie kolegi męczyło i przygnębiało Sampsona. Facet był po prostu durniem, a co gorsza arogantem, który afiszował się z nierzadko popełnianymi błędami logicznymi. - Przejmuję dowodzenie - oznajmił Handler, kiedy dotarli na ganek przy wejściu do domu Giamettiego. Czterech innych inspektorów, w tym jeden z taranem, stało juŜ pod drzwiami. Obejrzeli się na Sampsona, czekając na rozkaz. - Chcesz przejąć dowodzenie? Nie ma sprawy. Proszę bardzo - powiedział Sampson. Pierwszy do środka, pierwszy do kostnicy. - Po czym rzucił w stronę inspektora z taranem: Do dzieła! Pierwszy wchodzi inspektor Handler.

Po dwóch potęŜnych uderzeniach tarana drzwi pękły. Zaczął wyć alarm, inspektorzy wpadli do środka. Sampson ogarnął spojrzeniem mroczną kuchnię. Nigdzie Ŝywej duszy. Wszędzie nowy sprzęt. Na podłodze rozrzucone płyty CD i odtwarzacz iPod. Czyli w domu są dzieci. - Giametti jest na dole - rzucił Sampson do ekipy. - Bo juŜ nie sypia z Ŝoną. Funkcjonariusze zbiegli stromymi drewnianymi schodami po drugiej stronie kuchni. Od wejścia nie minęło dwadzieścia sekund. W suterenie przyskoczyli do pierwszych drzwi. - Stołeczna policja! Ręce do góry. Giametti, wyłaź - zagrzmiał Marion Handler. Makaroniarz natychmiast się zerwał. Przykucnął w pozycji obronnej za królewskim łoŜem. Niski, kudłaty męŜczyzna z brzuszkiem, dobrze po czterdziestce. Miał zaspane oczy, był otumaniony snem, a moŜe nawet naćpany. Ale John Sampson nie dał się zwieść wyglądowi. Facet zabijał z zimną krwią. I dopuszczał się gorszych ekscesów. W łóŜku leŜała piękna, młoda, naga dziewczyna z długimi blond włosami i jasną, alabastrową cerą. Próbowała zasłonić drobne piersi i ogolone łono. Sampson znał jej nazwisko. Wiedział, Ŝe Paulina Sroka pochodzi z Polski, Ŝe ją zastanie u Giamettiego i Ŝe mafioso podobno kocha się na zabój w tej blond piękności, którą pół roku temu sprowadził z Europy. Wedle zeznań informatorów Sampsona Makaroniarz zabił jej przyjaciółkę, kiedy odmówiła odbycia z nim seksu analnego. - Nie bój się. - Sampson uspokoił Paulinę. - Jesteśmy z waszyngtońskiej policji. Nie jesteś w Ŝadnych tarapatach. Tylko on jest. - Gęba na kłódkę! - krzyknął Giametti w stronę speszonej, wystraszonej dziewczyny. Nie waŜ się pisnąć słówka psom! Ani słowa, Paulie, ostrzegam! Sampson zareagował szybciej, niŜ moŜna by się spodziewać. Rzucił Giamettiego na podłogę, a potem skuł go jak byka na rodeo. Ani słowa! - wrzeszczał Giametti, chociaŜ twarz miał wciśniętą w dywan. - Paulie, słyszysz? Ostrzegam cię. Nie gadaj z nimi! Dziewczyna, całkiem zagubiona, z Ŝałosną miną, siedziała w skotłowanej pościeli i usiłowała się zasłonić męską koszulą, którą podali jej policjanci. W końcu przemówiła bardzo cicho. - Kazał mi spełniać wszystkie swoje Ŝądania. Sam teŜ mi robił róŜne złe rzeczy. Rozumie pan? Musiałam robić wszystko, co tylko moŜna sobie wyobrazić. Ledwo chodzę... mam czternaście lat. Sampson zwrócił się do Handlera. - Marion, przejmujesz dowodzenie. Zabierz stąd to ścierwo. Brzydzę się nawet go

tknąć. Rozdział 38 Nie minęła godzina, a Gino Giametti był juŜ polany tłuszczem, przyrumieniony i ugotowany na amen w jaskrawym świetle sali przesłuchań numer jeden na pierwszym komisariacie. Sampson nie odrywał oczu od tego obrzydliwego gangstera, który miał irytujący nawyk nieustannego drapania się w głowę, prawie do krwi. Sam nawet tego nie zauwaŜał. Do tej pory przesłuchanie prowadził Marion Handler, który wstępnie przepytał mafiosa, lecz Giametti nie bardzo się przed nim otworzył. Sampson siedział i obserwował obu męŜczyzn. Jak dotąd Giametti był górą. Był znacznie bardziej cwany, niŜ wyglądał. - Obudziłem się, patrzę, a tu Paulie śpi w moim łóŜku. Bo spała, tak samo jak wtedy, kiedy wdarliście się do mojego domu. I co? Ma własną sypialnię na górze. Ale to wystraszone dziecko. Czasem teŜ stuknięte. Prowadzi nam dom i pomaga Ŝonie. Chcieliśmy ją umieścić w najlepszej szkole w okolicy. Ale najpierw musiała się nauczyć angielskiego. Chcieliśmy okazać temu dziecku serce, no więc nie rozumiem, dlaczego wypruwacie mi teraz flaki. W końcu Sampson wychylił się w stronę przesłuchiwanego. Miał juŜ dosyć jego pierdolenia na tę noc. - Ktoś ci kiedyś mówił, Ŝe nadajesz się na błazna? - spytał. Nawiasem mówiąc, Marion, mógłbyś gościa przywołać do porządku. - I owszem - potwierdził Giametti z głupim uśmieszkiem. - Dwa razy w Ŝyciu usłyszałem taki tekst. A wie pan od kogo? Chyba teŜ od gliniarzy. - Paulina juŜ nam zeznała, Ŝe przy niej zabiłeś jej przyjaciółkę, Alexe. Miała szesnaście lat, a ty ją udusiłeś. Giametti rąbnął pięścią w stół. - Świrnięta dziwka. ŁŜe jak suka. Zagroziliście, Ŝe ją odeślecie do domu? śe deportujecie ją do Polski? Bo tego boi się najbardziej. Sampson pokręcił głową. - Przeciwnie. Obiecałem, Ŝe w miarę moŜliwości pomoŜemy jej zostać w Stanach. Zapiszemy do najlepszej szkoły. Udzielimy wszelkiej pomocy. - Ta suka kłamie, to wariatka. Powtarzam wam, Ŝe ta ślicznotka jest zdrowo stuknięta. Sampson pokiwał głową.

- Kłamie? A Roberto Galio teŜ kłamie? Na jego oczach zabiłeś Alexe i włoŜyłeś jej ciało do bagaŜnika lincolna. Wymyślił to sobie? - Oczywiście! Wciska wam kit, to kompletne farmazony. Wszyscy to wiemy, pan, ja, Bobby Galio. Co to, do diabła, za Alexa? Wyimaginowana przyjaciółka Paulie? Sampson wzruszył rozłoŜystymi ramionami. - Skąd mam wiedzieć, czy Galio rzeczywiście wciska nam kit? - Bo nic takiego się nie wydarzyło. Podejrzewam, Ŝe Bobby Galio zawarł z wami układ. - Chcesz powiedzieć, Ŝe wszystko wyglądało inaczej? śe Galio nie widział tego na własne oczy? Ale Paulina wiedziała. Tak? Giametti spochmurniał, potrząsnął głową. - Pan mnie ma za durnia, panie Sampson? Nie jestem głupi. Sampson rozłoŜył ręce, wskazując salę przesłuchań, małą dobrze oświetloną. - Ale trafiłeś tutaj. Giametti pomyślał chwilę i wskazał Handlera. - Powiedz Młodemu, Ŝeby się przeszedł po nabrzeŜu.. Chciałbym pogadać z panem sam na sam. W cztery oczy, Wielkoludzie. Sampson obejrzał się na Mariona Handlera. Tamten wzruszył ramionami, przewrócił oczami. - Marion, zrób sobie przerwę, co? Handler nie przyjął tego najlepiej, ale wstał i wyszedł z sali przesłuchań. Po drodze narobił sporo hałasu, jak pokorny licealista, którego właśnie wyrzucono z klasy. Kiedy Sampson został sam z Giamettim, nie odezwał się słowem. Nadal przyglądał się mafiosowi, próbując zajrzeć temu łajdakowi do duszy. Wiedział tylko, Ŝe facet jest mordercą. Musiał teŜ wiedzieć, Ŝe siedzi po szyję w gównie. Paulina Sroka miała czternaście lat. - Silny, milczący typ? - zagadnął Giametti z uśmieszkiem. - Na takiego się pan kreuje, Wielkoludzie? Sampson nie odpowiadał. Siedzieli w milczeniu dobrych kilka minut. W końcu Giametti zaczął mówić cichym, powaŜnym głosem. - Chyba wie pan, Ŝe to wszystko brednie? Nie znaleziono narzędzia zbrodni ani ciała. Nie stuknąłem Ŝadnej Poleczki, Ŝadnej Alexy. I moŜe mi pan wierzyć, Ŝe Paulie to szurnięta dziwka. Niby młoda, ale nie takie znowu niewiniątko. Puszczała się juŜ w starym kraju. Wiedział pan? W końcu jednak Sampson przemówił.

- Powiem ci, co wiem i co mogę udowodnić. Uprawiałeś pod swoim dachem seks z czternastolatką. Giametti pokręcił głową. - Jaką tam czternastolatką! To mała kurewka. Ale mam dla pana coś, czym moŜemy pohandlować. Chodzi o pana kumpla Alexa Crossa. Czy pan mnie słucha? Panie inspektorze wiem, kto zabił jego Ŝonę. I wiem, gdzie teraz przebywa. Rozdział 39 John Sampson wysiadł powoli z samochodu i poszedł znajomą kamienną dróŜką, a następnie po schodach do domu Crossa na Fifth Street. Przy drzwiach zawahał się, usiłując zebrać myśli, Ŝeby się uspokoić. Nie czekało go łatwe zadanie, czego nikt nie wiedział lepiej niŜ on. Znał szczegóły zabójstwa Marii Cross, których nie znał nawet Alex. W końcu zdecydował się nacisnąć dzwonek. Pewno naciskał go przedtem tysiąc razy, ale nigdy nie czuł się tak parszywie jak teraz. Z tej wizyty nie moŜe wyniknąć nic dobrego. MoŜe nawet zakończy się ich wieloletnia przyjaźń. Zdziwił się, kiedy drzwi otworzyła Nana. Starsza pani miała na sobie niebieską podomkę w kwiaty, w której wyglądała jeszcze drobniej niŜ zwykle. Przypominała starego ptaka, którego powinno się otaczać czcią. I wszyscy w tym domu oddawali jej cześć, nawet on. - John, z czym przychodzisz? AŜ boję się zapytać. Ale, wchodź, wchodź. Wystraszysz wszystkich sąsiadów. - Babciu, oni juŜ się boją - powiedział Sampson i spróbował się uśmiechnąć. PrzecieŜ jesteśmy w Southeast. - John, nawet się nie waŜ tak Ŝartować. Co cię do nas sprowadza? Sampson nagle poczuł się znów jak podrostek, przygwoŜdŜony słynnym surowym spojrzeniem Nany. Od razu naszło go wspomnienie. Przypomniał sobie, jak w ogólniaku przyłapano go z Alexem na kradzieŜy płyt u Grady’ego. Albo kiedy jarali zioło za Liceum Ogólnokształcącym Johna Carrolla i złapał ich wicedyrektor, a babcia musiała przyjść do szkoły, Ŝeby ich zwolniono. - Muszę pogadać z Alexem w waŜnej sprawie, babciu - powiedział. - Musisz go obudzić.

- Niby z jakiej racji? - zapytała, przytupując nogą. - Jest kwadrans po trzeciej rano. Alex juŜ nie jest na słuŜbie. Dlaczego nie moŜecie zostawić go w spokoju? Zwłaszcza ty, Johnie Sampsonie. Powinieneś mieć więcej oleju w głowie i nie nachodzić nas w środku nocy z prośbą o pomoc. Sampson na ogół nie kłócił się z babcią, ale tym razem jej nie usłuchał. - Niestety, to sprawa niecierpiąca zwłoki. I tym razem to nie Alex ma pomóc mnie, a ja jemu. Z tymi słowy minął Nanę i wparował nieproszony do domu Crossa. Rozdział 40 Dochodziła czwarta nad ranem, kiedy jechałem z Sampsonem jego samochodem do pierwszego komisariatu. Byłem rozbudzony, wręcz rozkręcony. Nerwy miałem napięte jak postronki. Po tylu latach znalazł się zabójca Marii? CzyŜby zamajaczyła choćby najbardziej nikła moŜliwość, Ŝeby po przeszło dziesięciu latach schwytać drania, który zastrzelił moją Ŝonę? Wydało mi się to nierealne. Wtedy wałkowałem sprawę przez rok i właściwie nigdy nie zaprzestałem ścigania zabójcy. A teraz nagle mielibyśmy go znaleźć? Czy to moŜliwe? Po przyjeździe na komisariat przy Fourth Street weszliśmy prędko, bez słowa, do środka. Nocny dyŜur na komisariacie przypomina ostry dyŜur w szpitalu. Nigdy nie wiadomo, czego się spodziewać. Tym razem teŜ nie miałem pojęcia, ale mogłem się doczekać rozmowy z Giamettim. W środku powitała nas nienaturalna cisza, ale sytuacja w okamgnieniu uległa zmianie. Kiedy znaleźliśmy się na dołku, zarówno Sampson, jak i ja zorientowaliśmy się, Ŝe coś jest nie tak. Wokół zebrało się pół tuzina oficerów śledczych i mundurowych funkcjonariuszy. Wszyscy byli zanadto czujni i zdenerwowani jak na tę porę dnia. Coś mi tu śmierdziało. ZauwaŜył nas Marion Handler, nowy partner Sampsona, podbiegł do Johna. Mnie całkowicie zlekcewaŜył, czym mu się tylko odpłaciłem. Rozmawiałem z nim kilka razy przedtem uwaŜałem go za pajaca. Nie miałem pojęcia, jak John znosi jego towarzystwo. MoŜe widział w nim coś, co mnie umknęło, albo moŜe w końcu Sampson złagodniał. - Nie uwierzysz, jaka chryja. To przechodzi ludzkie pojęcie - powiedział Handler. Ktoś stuknął Giamettiego. Nie ściemniam, Sampson. LeŜy teraz martwy w swojej celi. Ktoś go tu dopadł. Zdrętwiałem, kiedy Handler zaprowadził nas do ostatniej celi na dołku. Nie wierzyłem

własnym uszom. Najpierw wpadliśmy na trop zabójcy Marii, a teraz facet został zamordowany? W dodatku tutaj? - Miał nawet izolatkę - powiedział Handler Sampsonowi. - Jak oni mogli go tu dopaść pod naszym nosem? Sampson i ja puściliśmy jego pytanie mimo uszu. Weszliśmy do ostatniej celi na prawo. Dwóch kryminologów uwijało się nad ciałem, ale to, co najwaŜniejsze, widać było na pierwszy rzut oka. Ktoś wepchnął Gino Giamettiemu szpikulec do lodu w nos. Chyba najpierw tym samym szpikulcem wyłupił mu oczy. - Nie patrz na zło - wyrecytował Sampson grobowym głosem. - To musi być mafia. Rozdział 41 Wiedziałem, Ŝe po powrocie do domu juŜ nie zmruŜę oka. TeŜ mi nowina! Dzieci były w szkole, Nana wyszła, w domu panowała cisza jak w rodzinnym grobie. Na lodówce Nana powiesiła wycinek z gazety opatrzony nagłówkiem do kolekcji zbieranych przez nią gaf dziennikarskich: OFIARA I SPRAWCA STRZELANINY W SĄDZIE DLA NIELETNICH. Nawet śmieszne, ale jakoś nie chciało mi się śmiać, nawet z dziennikarzy. Pograłem na werandzie na pianinie, wypiłem kieliszek czerwonego wina, ale w niczym nie znajdowałem ukojenia. Widziałem przed oczyma twarz Marii, słyszałem jej głos. Zastanawiałem się, dlaczego mimo upływu czasu nagle znów przypominamy sobie zmarłych bliskich z taką wyrazistością? OŜyły we mnie na nowo wspomnienia Marii i wspólnie spędzonych chwil. Wreszcie około wpół do jedenastej poszedłem do siebie na górę. PrzeŜyłem wiele takich dni i nocy. Utulę się i zasnę sam. Nie ma o co kruszyć kopii. PołoŜyłem się, zamknąłem oczy, chociaŜ nie wierzyłem, nim sen przyjdzie. Bylebym odpoczął. Od wyjścia z komisariatu na Fourth Street nie przestawałem myśleć o Marii. Przepływały mi przez głowę obrazy z naszego wspólnego Ŝycia, kiedy dzieci były małe chwile zarówno dobre, jak i złe, a nie tylko wybrane ckliwe migawki. Spiąłem się, myśląc o niej, aŜ wreszcie rozjaśniło mi się w głowie - marzyłem o tym, Ŝeby znów nadać sens swojemu Ŝyciu. Proste? Tylko czy mnie na to stać? Czy zdołam otworzyć nowy rozdział? MoŜe. Istniał ktoś, na kim zaleŜało mi na tyle, Ŝe mógłbym się zmienić. CzyŜbym znów się łudził? W końcu zapadłem w niespokojny sen, ale nic mi się nie śniło, do czego zdąŜyłem juŜ przywyknąć.

Rozdział 42 Wystarczyło otworzyć ten nowy rozdział. OdwaŜyć się na kilka mądrych posunięć. Pozbyłem się starego auta Marii i kupiłem nowy, lepszy samochód. NiemoŜliwe, Ŝeby inne zmiany wymagały ode mnie większego trudu? No to dlaczego wciąŜ mi się nie udawało? To mój wielki dzień, powtarzałem sobie w duchu przez cały najbliŜszy piątek. Dlatego wybrałem restaurację New Heights na Calvert Street w Woodley Park. New Heights często wybierano na waŜne randki. Umówiłem się tam z doktor Kaylą Coles po pracy. Jak na nią nawet dość wcześnie, bo o dziewiątej wieczór. Usiadłem przy zarezerwowanym dla nas stoliku, głównie ze strachu, Ŝeby go nie zwolnili, na wypadek gdyby Kayla miała się spóźnić. I rzeczywiście, spóźniła się kwadrans. Nie miałem jej za złe, bo tak ucieszył mnie jej widok. Jest piękną kobietą, ma promienny uśmiech, a co najwaŜniejsze, lubię przebywać w jej towarzystwie. Nigdy nie brakuje nam tematów do rozmów. Czego nie moŜna powiedzieć o wielu znajomych parach. - O rany - zawołałem i puściłem oko, kiedy wmaszerowała na salę. Była w pantoflach na płaskim obcasie, chyba dlatego, Ŝe ma metr siedemdziesiąt osiem wzrostu, a moŜe dlatego, Ŝe jest za rozsądna, Ŝeby męczyć się na szpilkach. - Dlaczego „o rany”? Sam świetnie wyglądasz, Alex, dodatku co za widok! Uwielbiam tę restaurację. Zamówiłem stolik pod oknem, skąd rozciągał się zapierający dech w piersiach widok na park Rock Creek. Tak samo olśniewający był widok Kayli wystrojonej w biały jedwabny Ŝakiet, beŜową kamizelkę, długie czarne spodnie przepasane piękną złotą szarfą spływającą z boku. Zamówiliśmy butelkę wina Pinot Noir, wykwintny obiad, z rewelacyjnym pasztetem z czarnej fasoli i koziego sera, który zjedliśmy na przystawkę. Potem Kayla wzięła rybę, palię alpejską, ja zaś antrykot wołowy z pieprzem, a na deser słodko - gorzie kruche ciasto pralinowo - czekoladowe. Urzekała nas sceneria - przed wejściem drzewa wiśni kwitnące na jesieni, na ścianach ciekawe obrazy miejscowych twórców, wyborny zapach kopru i pieczonego czosnku unoszący się na sali, wszędzie dookoła świece. Głównie jednak patrzyłem na Kaylę, najbardziej w jej piękne, mądre piwne oczy. Po obiedzie przeszliśmy się mostem Duke’a Ellingtona na skrzyŜowanie ulic Adamsa Morgana i Columbia Road. Po drodze wstąpiliśmy do jednego z moich ulubionych sklepów w Waszyngtonie, Crooked Beat Records, gdzie u Neila Bectona, jednego z właścicieli, a zarazem mojego starego znajomego, który niegdyś pisywał do „Washington Post”, kupiłem

jej płyty Alexa Chiltona i Coltrane’a. W końcu dotarliśmy do Kabani Village, kilka kroków od głównej ulicy. Popijając koktajl mojito, przez godzinę oglądaliśmy warsztaty teatralne. W drodze powrotnej do samochodu trzymaliśmy się za ręce i gadaliśmy jak najęci. Nagle Kayla pocałowała mnie... w policzek. Nie wiedziałem, jak to potraktować. - Dziękuję za uroczy wieczór - powiedziała. - Był wspaniały, Alex. Tak jak ty. - Miło było, prawda? - podchwyciłem, jeszcze odurzony jej siostrzanym pocałunkiem. Uśmiechnęła się. - W Ŝyciu nie widziałam cię tak wyluzowanego. Lepszego komplementu nie mogła mi chyba powiedzieć. Wynagrodziła mi poniekąd ten nędzny pocałunek. Poniekąd. Zaraz jednak pocałowała mnie w usta. Podjąłem wyzwanie. Od razu poczułem się lepiej. Tak bardzo, Ŝe resztę nocy spędziłem w jej mieszkaniu na Capitol Hill. Przez kilka godzin wydawało mi się, Ŝe moje Ŝycie znów nabiera rumieńców. Rozdział 43 Rzeźnik zawsze uwaŜał, Ŝe Wenecja jest w gruncie rzeczy mocno przereklamowana. Zwłaszcza jednak dzisiaj, wobec ustawicznego zalewu turystów, szczególnie fali nadętych, beznadziejnie naiwnych Amerykanów, kaŜdy choć z odrobiną oleju w głowie przyznałby mu rację. A moŜe nie, bo większość jego znajomych to kompletni imbecyle. Przekonał się o tym, kiedy w wieku piętnastu lat wałęsał się po ulicach Brooklynu, bo trzeci lub czwarty raz uciekł z domu jako gówniarz, trudny dzieciak, ofiara okoliczności, a moŜe najzwyczajniej - urodzony psychopata. Przyjechał do Wenecji samochodem i zaparkował na Piazzale Roma. Kiedy podszedł do taksówki wodnej, którą zamierzał dotrzeć do celu, zauwaŜył podniecenie, moŜe nawet szacunek dla Wenecji, malujące się niemal na wszystkich twarzach. Matoły i owce. Nikt z nich nigdy nie pomyślał samodzielnie ani nie doszedł do własnego wniosku bez pomocy kretyńskiego przewodnika. Nawet on jednak musiał przyznać, Ŝe skupisko starych willi zapadających się w mokradła moŜe być intrygujące dla oka, w odpowiednim świetle, zwłaszcza z daleka. Kiedy wsiadł do taksówki wodnej, jego myśli zaprzątała juŜ tylko czekająca go robota - Martin i Marcia Harrisowie. Przynajmniej pod takim nazwiskiem znali ich niczego niepodejrzewający sąsiedzi i

przyjaciele z Madison w stanie Wisconsin. Zresztą niewaŜne, kim ci ludzie naprawdę są, chociaŜ Sullivanowi nie była obca ich toŜsamość. WaŜniejsze, Ŝe ucieleśniali sto tysięcy dolarów juŜ zdeponowane na jego koncie w Szwajcarii, plus wydatki, tylko za dwa dni pracy. Uchodził za jednego z najlepszych płatnych zabójców na świecie, bo jaka płaca, taka praca, moŜe za wyjątkiem restauracji w Los Angeles. Trochę się zdziwił, Ŝe wynajmuje go młody John Maggione, ale ucieszył się, Ŝe znów ma zajęcie. Taksówka wodna przybiła do Rio di San Moisè, odnogi Grand Canal, i Sullivan, minąwszy wąskie sklepiki oraz muzea, wyszedł na przestronny plac Świętego Marka. Pozostawał w kontakcie radiotelefonicznym z wywiadowcą, od którego dowiedział się, Ŝe Harrisowie spacerują po placu, napawając się bez pośpiechu widokami. Dochodziła jedenasta wieczór, ciekawe, jakie mają dalsze plany. Odwiedzić kilka klubów? Zjeść późną kolację u Ciprianiego? Napić się w barze Harry’ego? I wtedy ich zobaczył. MęŜczyzna szedł w trenczu burberry, kobieta w kaszmirowym wiązanym swetrze z egzemplarzem Miasta spadających aniołów Johna Berendta pod pachą. Szedł za nimi, kryjąc się w rozbawionym, gwarnym tłumie. Dbał o to, Ŝeby nie wyróŜniać się strojem - spodnie khaki, sportowa bluza, miękki kapelusz przeciwdeszczowy. Mógł to ubranie zrzucić w jednej chwili, pod nim miał zaś brązowy tweedowy garnitur, koszulę z krawatem i beret. Natychmiast mógł się zmienić w profesora. To przebranie naleŜało do jego ulubionych strojów roboczych w Europie. Harrisowie nie odeszli daleko od placu Świętego Marka. W końcu skręcili w Calle 13 Martiri. Sullivan juŜ wiedział, Ŝe zatrzymali się w hotelu Bauera, czyli wracali do siebie. - AleŜ mi ułatwiacie sprawę - mruknął do siebie pod nosem. Po chwili jednak pomyślał - błąd. Rozdział 44 Nie odstępował Martina i Marcii Harris, która trzymała męŜa pod rękę, krocząc ciemną, wąską, typowo wenecką uliczką. Para weszła do hotelu Bauera. Sullivan zastanawiał się, dlaczego młody John Maggione chce ich uśmiercić, chociaŜ nie bardzo go to obchodziło. Chwilę później siedział na hotelowym tarasie naprzeciwko nich. Miłe miejsce, przytulne jak staroświecki fotel, z widokiem na kanał i Chiesa delia Salute. Rzeźnik zamówił whisky Bushmills, ale upił tylko łyk lub dwa, Ŝeby się rozluźnić. W kieszeni spodni miał schowany skalpel, którego dotykał, obserwując Harrisów. Co za gołąbeczki, pomyślał, kiedy pocałowali się namiętnie w barze. No, weźcie juŜ

ten pokój. Martin Harris jakby czytał w myślach Rzeźnika; zapłacił i para opuściła tłoczny, lecz wyciszony taras. Sullivan ruszył za nimi. Bauer był pałacem w weneckim stylu, bardziej przypominał prywatną rezydencję niŜ hotel, gdzie nie spojrzeć - ociekał zbytkiem i luksusem. Na pewno doceniłaby to miejsce jego Ŝona Caitlin, ale nie mógł jej tu przywieźć ani nigdy więcej; sam się pokazać. Powrót uniemoŜliwiało mu to, co zaraz się tutaj wydarzy, mianowicie niewyobraŜalny dramat, bo Rzeźnik właśnie specjalizował się w niewyobraŜalnych dramatach. Wiedział, Ŝe w Bauerze znajduje się dziewięćdziesiąt siedem pokojów gościnnych, a Harrisowie zajmują apartament na drugim piętrze - Poszedł za nimi schodami wyściełanymi dywanem i natychmiast pomyślał: błąd. Ale czyj, mój czy ich? Cofnął się ze schodów. Przez ten pośpiech wszystko zepsuł! Harrisowie bowiem czekali na niego, oboje z wyciągniętą bronią, na twarzy Martina widział złośliwy uśmieszek. Najprawdopodobniej chcieli go zwabić do swojego pokoju, Ŝeby tam zlikwidować. Zasadzka... zastawiona przez dwoje profesjonalistów. Nawet niezła robota. Osiem w skali od jednego do dziesięciu. Ale kto mu to zrobił? Kto wystawił go na śmierć w Wenecji? A jeszcze ciekawsze dlaczego? Dlaczego namierzono go właśnie teraz? Inna sprawa, Ŝe straciło to dla niego znaczenie w półmroku hotelowego korytarza, kiedy dwoje ludzi mierzyło do niego z pistoletów. Na szczęście Harrisowie juŜ wcześniej popełnili kilka błędów. Za łatwo dali się śledzić, wykazali pełną beztroskę i łatwowierność, za bardzo oddawali się romantycznemu uniesieniu, przynajmniej w jego sceptycznym widzeniu świata, jak na parę będącą dwadzieścia lat po ślubie, nawet przebywającą na urlopie w Wenecji. Dlatego Rzeźnik wchodził po schodach z wyciągniętym Pistoletem, a kiedy zobaczył ich z bronią na wierzchu, natychmiast wystrzelił. Nie zawahał się nawet pół sekundy. Jak przystało na męską szowinistyczną świnię najpierw zdjął faceta, w jego ocenie groźniejszego przeciwnika. Trafił Martina Harrisa w twarz, roztrzaskał mu nos i górną wargę. Śmierć na miejscu. Głowa odskoczyła mu do tyłu, spadł blond tupecik. Wtedy Sullivan rzucił się na ziemię niczym tygrys i przeturlał w lewo, dlatego strzał Marcii Harris chybił o niecałe pół metra. Oddał kolejny strzał, który ugodził Marcie w szyję, następny w falującą pierś. I trzeci

w serce. ChociaŜ był pewien, Ŝe leŜą martwi w korytarzu jak półtusze w rzeźni, nie wybiegł z hotelu. Wyjął z kieszeni skalpel, po czym zaczął chlastać im twarze i szyje. Gdyby miał czas, pokiereszowałby im jeszcze oczy i usta, Ŝeby zostawić po sobie pamiątkę. Następnie pstryknął ofiarom, niedoszłym zabójcom, pół tuzina zdjęć do swojej cennej kolekcji. Pewnego pięknego dnia pokaŜe te zdjęcia człowiekowi, który zlecił jego nieudane zabójstwo i który juŜ teraz mógł się poŜegnać z Ŝyciem. Był to młody John Maggione, don we własnej osobie. Rozdział 45 Michael Sullivan na ogół przemyśliwał gruntownie wszystkie sprawy nie tylko związane z robotą. Jego nawyk dotyczył równieŜ rodziny, szczegółów jej Ŝycia, miejsca zamieszkania i informacji o niej wydostających się na zewnątrz. Nigdy nie opuszczały go teŜ wspomnienia ze sklepu rzeźnickiego ojca we Flatlands: markiza w białe pasy z pomarańczowo - biało - zieloną flagą Irlandii, oślepiająca biel w środku, głośna elektryczna maszyna do mielenia mięsa, od której po włączeniu cały dom drŜał w posadach. Na swoje nowe Ŝycie z dala od Brooklynu wybrał zamoŜne, zamieszkane głównie przez białych hrabstwo Montgomery w stanie Maryland. Konkretnie - miasto Potomac. Około trzeciej po południu, kiedy wrócił z Europy, przejechał z prędkością czterdziestu kilometrów na godzinę Potomac Village, grzecznie czekając na irytująco długim świetle na rogu River i Falls Road. Zyskał czas do przemyśleń lub wręcz obsesyjnych roztrząsali, które sprawiały mu tyle przyjemności. Kto wydał na niego zlecenie? CzyŜby Maggione? I co to znaczyło dla niego i jego rodziny? Czy moŜe teraz bezpiecznie wrócić do domu? Jeden z wizerunków lub kamuflaŜy, które starannie wybrał dla swojej rodziny, przedstawiał mieszczańską cyganerię. Ironia takiego stylu Ŝycia nie przestawała go bawić masło bez tłuszczu, ambitna stacja radiowa zawsze nastawiona w modnej terenówce jego Ŝony, no i te osobliwe specjały do jedzenia, na przykład mufmki z oliwkami i kiełkami pszenicy. Nieprzerwane radości Ŝycia japiszonów niezmiennie śmieszyły i dziwiły Rzeźnika. Trzej jego synowie chodzili do szkoły prywatnej Landor, gdzie kolegowali się na ogół

z dobrze wychowanymi, ale często zmanierowanymi dziećmi zamoŜnych ludzi. W hrabstwie Montgomery duŜo było bogatych lekarzy, którzy pracowali w Narodowym Instytucie Zdrowia, w Amerykańskiej Agencji do spraw śywności i Leków oraz w Klinice Medycznej Marynarki Wojennej Bethesda. Teraz jechał do hrabstwa Hunt, snobistycznej okolicy, w której mieszkał, a która chełpiła się elitarnością: hrabstwo Hunt, jak sama nazwa wskazuje, to raj dla myśliwych. Wreszcie jego oczom ukazał się dom, jego ukochany dom, kupiony w roku 2002 za półtora miliona. Sześć duŜych sypialni, cztery i pół łazienki, podgrzewany basen, sauna, suterena przerobiona na pokój telewizyjny. Ostatnio Caitlin i chłopcy nie mogli się oderwać od radia satelitarnego Sirius. Kochana Caitlin, miłość jego Ŝycia, która od pewnego czasu zatrudniała psychologa i bioenergoterapeutę opłacanych z jego podejrzanych zleceń w dziedzinie, by tak rzec, myślistwa. Sullivan zadzwonił z komórki, dlatego wszyscy wylegli na trawnik przed dom, Ŝeby go przywitać - machali jak szczęśliwa rodzina, za którą się uwaŜali. Nie mieli pojęcia, Ŝe stanowią jego zasłonę dymną, jego kamuflaŜ. Bo chyba do tego sprowadzała się ich rola. Wyskoczył z cadillaca uśmiechnięty, jakby grał w reklamie hamburgerów, i zanucił swoją ulubioną melodyjkę, stary przebój zespołu Shep and the Limelites: Daddy’s Home. „Tatuś wrócił, tatuś wrócił i zostanie juŜ z nami”. Na co Caitlin z dziećmi zaśpiewali chórem: „Nie będziemy juŜ tęsknić dniami i nocami”. Co za Ŝycie, prawda? Tyle Ŝe ktoś właśnie chciał mu je odebrać. No i wiecznie pętała go przeszłość, dzieciństwo na Brooklynie, ojciec wariat, jego zmora i napawający grozą kantor na zapleczu. Starał się jednak teraz o tym nie myśleć. Znów wrócił do domu, znów mu się udało, ukłonił się więc zamaszyście rodzinie, która oczywiście entuzjastycznie przywitała swojego powracającego bohatera. Sam równieŜ uwaŜał się za bohatera.

CZĘŚĆ TRZECIA TERAPIA Rozdział 46 - Alex! zaczekaj! Co słychać? Wieki cię nie widziałam. Świetnie wyglądasz. Pomachałem w biegu drobnej, ślicznej Malinie Freeman, ale się nie zatrzymałem. Malina podobnie jak ja była w tej dzielnicy niejako „na wyposaŜeniu”. Mieliśmy mniej więcej tyle samo lat, teraz była właścicielką kiosku z gazetami, w którym oboje kiedyś wydawaliśmy kieszonkowe na słodycze i napoje. KrąŜyła plotka, Ŝe mnie lubi. Ja teŜ zawsze bardzo ją lubiłem. Dotarłem piechotą na Fifth Street, jakby moje człapiące nogi znały drogę na pamięć. Widoki tylko migały mi przed oczami. Przed Seward Square, trzymając się prawej, okrąŜyłem plac duŜym łukiem. Logicznie rzecz biorąc, nadkładałem drogi, ale nie logika była tu najwaŜniejsza. W tamtym okresie zbulwersowała mnie wiadomość o zabójstwie Marii. Unikałem więc kwadratu ulic, w którym do niego doszło, a jednocześnie próbowałem sobie usilnie przypomnieć Marię sprzed tego koszmaru. Codziennie równieŜ starałem się odnaleźć jej zabójcę, skoro wypłynął znów na powierzchnię. Skręciłem w Seventh, w kierunku National Mail, przyspieszając kroku. Kiedy dotarłem do swojego budynku przy Indiana Avenue, nabrałem powietrza w płuca, Ŝeby starczyło mi na cztery piętra, po dwa schody naraz. Mój nowy gabinet był przerobiony z pracowni, stanowił jedno duŜe pomieszczenie z niewielką łazienką i z wnęką kuchenną. Przez półokrągłe okna w kącie w wieŜyczce wpadało duŜo światła z dworu. Tam właśnie ustawiłem dwa wygodne fotele i małą kozetkę do sesji terapeutycznych. Sama obecność tam wprawiła mnie w ekscytację. Powiesiłem tabliczkę z nazwiskiem i czekałem na pierwszego pacjenta. Na biurku piętrzyły się trzy stosy teczek, dwa z FBI i jeden ze stołecznej policji. Większość akt dotyczyła doradztwa. Kilka przestępstw do wykrycia? Sporadyczny trup? Taką sytuację spodziewałem się zastać. W pierwszej teczce znalazłem seryjne zabójstwo w Georgii. Media ochrzciły sprawcę mianem „północnego gościa”. Zginęło juŜ trzech Murzynów, a okresy między kolejnymi

zabójstwami skracały się. Sprawa w sam raz dla mnie, pominąwszy odległość tysiąca kilometrów dzielącą Waszyngton od Atlanty. OdłoŜyłem teczkę na bok. Następny przypadek trafił się bliŜej domu. W sali wykładowej znaleziono ciała dwojga profesorów historii Uniwersytetu Maryland, których najprawdopodobniej łączył romans. Zwłoki wisiały zaczepione na belkach u sufitu. Miejscowa policja miała podejrzanego, ale chciała sporządzić profil sprawcy, zanim posunie się dalej. Przed odłoŜeniem teczki na biurko przykleiłem Ŝółtą karteczkę. śółty oznaczał „moŜe”. Rozległo się pukanie do drzwi.. - Proszę - krzyknąłem i natychmiast ogarnęła mnie podejrzliwość. Bo przecieŜ paranoja nie odstępuje mnie na co dzień. Jakimi słowy poŜegnała mnie Nana, kiedy wychodziłem z domu? Postaraj się, Ŝeby cię nie zastrzelili. Rozdział 47 Przyzwyczajenie drugą naturą człowieka. Nie byli to jednak ani Kyle Craig, ani Ŝaden psychotyczny wariat z mojej przeszłości. Przyszła moja pierwsza pacjentka. Stała w progu, jak gdyby bała się wejść. Miała grymas na twarzy, rękę zaciśniętą na gałce drzwi, i chwytała oddech, próbując jednocześnie zachować godność. - Dorobi się pan tu niedługo windy? - zapytała, sapiąc. - Przepraszam - powiedziałem. - Domyślam się, Ŝe pani Kim Stafford. Alex Cross, bardzo mi miło. Zapraszam. Napije się pani kawy albo wody? Wreszcie zjawiła się w moim gabinecie pierwsza pacjentka, odkąd znów otworzyłem praktykę. Była kobietką przy kości, bodajŜe pod trzydziestkę, chociaŜ wyglądała bardziej na osobę pod czterdziestkę. Ubrana bardzo porządnie, bo w ciemną spódnicę i białą bluzkę, z wyglądu staroświecką, ale elegancką. Na szyi miała zawiązaną niebiesko - lawendową jedwabną apaszkę. - Nagrała mi pani wiadomość, Ŝe skierował panią do mnie Robert Hatfield - zagaiłem. - Pracowałem z nim kiedyś w policji. To pani znajomy? - Niezupełnie. No dobra, czyli nie jest znajomą Hatfielda. Czekałem, aŜ Ŝe powie coś jeszcze, ale na próŜno. Stała na środku gabinetu, jak gdyby podziwiała jego wystrój. - MoŜe usiądziemy tutaj - zaproponowałem. Czekała, aŜ usiądę pierwszy.

Kiedy wreszcie się zdecydowała, ledwo przycupnęła na brzegu krzesła. Skubała nerwowo węzeł apaszki. Drugą rękę zacisnęła w pięść. - Szukam pomocy, Ŝeby kogoś zrozumieć - powiedziała. - Kogoś, kto czasem wpada w gniew. - Czy to ktoś bliski? Znieruchomiała. - Nie podam panu jego nazwiska. - Rozumiem. Nazwisko mnie nie interesuje - uspokoiłem ją. - Pytam tylko, czy to pani krewny. - Narzeczony. Pokiwałem głową. - Od dawna są państwo zaręczeni, jeśli wolno spytać? - Od czterech lat - powiedziała. - Chciałby, - Ŝebym schudła przed ślubem. Zapewne nawyk kazał mi od razu zacząć tworzyć w myślach profil owego narzeczonego. Za wszystko w tym związku obarczał ją winą. Sam nie brał odpowiedzialności za swoje czyny, a jej tuszę wykorzystał jako moŜliwość odwrotu. - Kim, czy mogłaby mi pani opowiedzieć trochę o tych jego napadach gniewu? - No bo on... Urwała, jakby dla zebrania myśli, chociaŜ wiedziałem, Ŝe powstrzymuje ją wstyd, a nie brak jasności. W kącikach oczu stanęły jej zły. - Czy zastosował wobec pani przemoc fizyczną? - spytałem. - Nie - odpowiedziała trochę zbyt prędko. - Nie przemoc. Tyle Ŝe... A właściwie to tak. Chyba tak. Głos zadrŜał, a słowa utkwiły jej w gardle. Rozwiązała tylko apaszkę i opuściła na kolana. Moim oczom ukazał się okropny obraz. Z daleka widać było sińce. Tworzyły pręgi biegnące wokół szyi. Widywałem juŜ wcześniej takie ślady. Zwykle u denatów. Rozdział 48 Musiałem sobie przypomnieć, Ŝe zamknąłem rozdział zabójstw, a teraz prowadzę sesję terapeutyczną. - Kim, skąd te ślady na szyi? Proszę mi opowiedzieć wszystko, co pani moŜe. AŜ się skrzywiła z bólu, kiedy zawiązywała apaszkę. - Jeśli komórka zadzwoni, będę musiała odebrać. On sądzi, Ŝe jestem u mamy -

powiedziała. I spojrzała na mnie z przeraŜeniem w oczach, które pozwoliło mi zrozumieć, Ŝe za wcześnie wypytywać ją o konkretne akty przemocy. Nadal nie patrząc na mnie, rozpięła rękaw bluzki. Nie zrozumiałem jej intencji, dopóki nie zobaczyłem czerwonej rany powyŜej nadgarstka. Dopiero zaczęła się goić. - To ślad po oparzeniu? - spytałem. - On pali cygara - odparła. Zatkało mnie. Zwłaszcza ta jej beznamiętna odpowiedź. - Dzwoniła pani na policję? Roześmiała się z goryczą. - Nie. Zasłoniła ręką usta, odwróciła wzrok. Najwyraźniej facet zastraszył ją tak skutecznie, Ŝe osłaniała go niezaleŜnie od okoliczności. W jej torbie zaćwierkała komórka. Kobieta bez słowa wyjęła telefon, sprawdziła numer i odebrała. - Cześć, kochanie. Co tam? - Mówiła cicho i swobodnie, brzmiała wiarygodnie. - Nie. Mama wyszła po mleko. Jasne, Ŝe mówię prawdę. Pozdrowię ją od ciebie. Zaintrygowany obserwowałem twarz Kim. Grała nie tylko dla niego, lecz równieŜ dla siebie. Bo chyba właśnie ta umiejętność pozwoliła jej przetrwać. Kiedy się rozłączyła, obdarzyła mnie całkiem niewinnym uśmiechem, jak gdyby ta rozmowa w ogóle się nie odbyła. Wytrzymała w tej pozie zaledwie kilka sekund. Chwilę potem nagle się rozpadła. Cichy jęk przeszedł w szloch, który wstrząsnął jej ciałem. Kiwała się naprzód, trzymając się za brzuch. - To mnie przerasta - wydusiła z siebie. - Przepraszam, nie mogę, nie mogę... tu być. Kiedy komórka zadzwoniła po raz drugi, Kim podskoczyła na fotelu. Podczas wizyty u mnie najgorzej znosiła te kontrolujące telefony, bo musiała balansować między przyznaniem a wyparciem. Otarła twarz, jak gdyby wygląd mógł tu coś zmienić, i odebrała telefon tym samym cichym głosem. - Cześć, kochanie. Nie, myłam ręce. Przepraszam, kochanie, Ŝe musiałeś chwilę czekać. Słyszałem, Ŝe facet w słuchawce krzyczy, a Kim tylko kiwała cierpliwie głową i słuchała. W końcu podniosła palec w moją stronę i wyszła na korytarz. Przerzuciłem w tym czasie kilka notesów, Ŝeby się uspokoić. Kiedy wróciła,

próbowałem podać jej namiary na kilka schronisk w okolicy, ale odmówiła. - Muszę juŜ iść - oznajmiła nagle. Drugi telefon najwyraźniej zasznurował jej usta. Ile jestem panu winna? - Uznajmy to za wstępną konsultację. Zapłaci mi pani przy drugiej wizycie. - Nie chcę litości. Zresztą nie sądzę, Ŝe będę tu mogła wrócić. Ile jestem winna? Odpowiedziałem niechętnie. - Zwykle liczę sobie około stu dolarów za godzinę, ale stawka się waha. Wystarczy pięćdziesiąt. Odliczyła całą sumę, głównie w banknotach pięcio - i jedno - dolarowych, które przypuszczalnie ciułała przez dłuŜszy czas. I wyszła. Moja pierwsza sesja dobiegła końca. Rozdział 49 Błąd. PowaŜny. Szef mafii w New Jersey i były płatny zabójca nazwiskiem Benny „Goodman” Fontana pogwizdywał skoczną melodyjkę Franka Sinatry, podchodząc do swojego granatowego lincolna od strony pasaŜera. Z promiennym uśmiechem, którego nie powstydziłby się ten wielki amant estrady, otworzył drzwi na ościeŜ. Z samochodu wysiadła pulchna blondynka, która wyciągnęła długie nogi, jak gdyby starała się o przyjęcie do zespołu rewii tanecznej Rockettes. Była uczestniczka konkursu Miss Universe miała dwadzieścia sześć lat i szczyciła się najlepszymi częściami, jakie są tylko dostępne na rynku. Wydawała się teŜ trochę zbyt szykowna i zmysłowa jak na dziewczynę mafiosa, musiał więc nieźle sypnąć groszem. Benny, szczwany twardziel, Ŝadną miarą nie mógł uchodzić za gwiazdora filmowego, chyba Ŝe pokroju tego, który gra Tony’ego Soprano. Rzeźnik patrzył, średnio rozbawiony, ze swojego samochodu zaparkowanego pół przecznicy dalej. Podejrzewał, Ŝe blondyna kasuje Benny’ego po pięć stów za godzinę albo dwa patole za noc, kiedy jego Ŝona wyjedzie do córki oddelegowanej na studia do Marymount Manhattan. Michael Sullivan spojrzał na zegarek. Siódma pięćdziesiąt dwie. To jego zapłata za Wenecję. Powiedzmy, Ŝe zaliczka. Pierwsza z kilku wiadomości, które zamierzał wysłać. Kwadrans po ósmej wziął teczkę z tylnego siedzenia, wysiadł, przeszedł na drugą stronę ulicy, stanął w cieniu klonu i wiązów. Nie musiał długo czekać. Niebawem z bloku mieszkalnego wyszła kobieta o niebieskich włosach otulona futrem. Sullivan z miłym

uśmiechem przytrzymał jej drzwi, po czym wszedł do środka. Niewiele się tu zmieniło od ostatniego razu. Apartament 4C utrzymywano w Rodzinie od lat, odkąd w Waszyngtonie otworzyły się dla mafii nowe moŜliwości. Tutaj schronienie mógł znaleźć kaŜdy, kto szukał odosobnienia z dowolnych powodów. Rzeźnik teŜ raz i drugi z niego korzystał, wykonując robotę dla Benny’ego Fontany. Było to zanim młody John Maggione przejął schedę po ojcu i zaczął odsuwać Rzeźnika. Nie zmienił się nawet tani koreański zamek przy drzwiach wejściowych - albo przynajmniej ten był bardzo podobny. Kolejny błąd. Sullivan włamał się z pomocą szydła za trzy dolary ze swojego domowego warsztatu. OdłoŜył narzędzie do walizki, wyjął pistolet i specjalistyczny skalpel chirurgiczny. Salon tonął w ciemnościach. Snopy światła wylewały się z obu stron - z kuchni po lewej i z sypialni po prawej. Natarczywe chrząkanie Benny’ego podpowiedziało Sullivanowi, Ŝe jest dalej niŜ w pół drogi do celu. Szybko przemierzył salon wyściełany dywanem, podszedł do drzwi sypialni, zajrzał. Miss Universe siedziała na górze - nic dziwnego odwrócona do niego zgrabnymi plecami. - O tak, maleńka. Tak lubię - wysapał Benny i dodał: - zaraz ci wsadzę palec w... Szczęknął tłumik Sullivana, ale tylko raz. Strzelił niegdysiejszej uczestniczce konkursu Miss Universe w tył fryzury, aŜ krew i mózg kobiety obryzgały Benny’emu Fontanie tors i twarz. Mafioso ryknął, jakby sam dostał kulkę. Wyślizgnął się spod ciała martwej dziewczyny, stoczył z łóŜka na przeciwną stronę od stolika nocnego, na którym leŜał jego pistolet. Rzeźnik się roześmiał. Niby obowiązywały go szacunek wobec szefa mafii i powaga wobec nieboszczki, ale tego wieczoru Fontana nawalił prawie na całej linii. Sypał się, dlatego Sullivan postanowił wyhaczyć najpierw właśnie jego. - Cześć, Benny. Jak leci? - spytał Rzeźnik, zapalając światło u sufitu. - Musimy pogadać o Wenecji. - Wyjął skalpel ze specjalnym ostrzem do cięcia mięśni. - Ściśle rzecz biorąc, chodzi mi o wiadomość pana Maggione ode mnie. Mógłbyś ją przekazać? Zabawisz się w posłańca? A tak na marginesie, słyszałeś kiedyś o amputacji techniką Syme’a? Tak specjaliści nazywają odcięcie stopy. Rozdział 50 Michael Sullivan nie mógł wrócić prosto do domu, do rodziny w Marylandzie, po tym, co właśnie zrobił Benny’emu Fontanie i jego dziewczynie. Był zanadto zdenerwowany, wszystko się w nim gotowało. Znów osaczyły go mroŜące krew w Ŝyłach wspomnienia ze

sklepu jego starego na Brooklynie, trociny w wielkiej kartonowej beczce, terakota na podłodze z białą fugą, ręczne piły, noŜe do oddzielania kości, Ŝelazne haki w chłodni. Przez jakiś czas wałęsał się po Georgetown, szukając szczęścia, jeśli mu się trafi. Prawdę mówiąc, gustował w wymuskanych kobietach. Lubił zwłaszcza prawniczki, absolwentki zarządzania, profesorskie bibliotekarki, przepadał za okularami, zapinanymi bluzkami, tradycyjnymi fryzurami. I za opanowaniem tych kobiet. Odczuwał frajdę, kiedy udało mu się wytrącić je trochę z równowagi, a sam upuścił trochę pary, rozładował stres, obalając wszelkie zasady tego kretyńskiego społeczeństwa. Georgetown idealnie nadawało się do takich podrywów. Co druga kobitka na ulicy była trochę spięta. Inna sprawa, Ŝe o tak Późnej porze nie miał większego wyboru. Ale po co mu wybór, zadowoli się jedną. MoŜe juŜ nawet ją wypatrzył. W kaŜdym razie tak mu się zdawało. Kobieta o wyglądzie pani prokurator szła wystrojona w elegancki tweedowy kostium. Wystukiwała obcasami rytm na chodniku: to tu, i tu, to tu, i tu. Natomiast jego buty Nike’a nie hałasowały. Sullivan w zakapturzonej bluzie przypominał raczej zapaleńca, który biega późno wieczorem dla zdrowia po okolicy. Gdyby ktoś wyjrzał przez okno, zobaczyłby taki właśnie obrazek. Nikt jednak nie patrzył, zwłaszcza panna Tweedy. Piękny z niej „Ptaszek Tweedy”, pomyślał z uśmiechem. Błąd. Jej błąd. Szła Ŝwawo wielkomiejskim krokiem, ściskając pod pachą skórzaną torebkę i teczkę niczym klucz do kodu Leonarda da Vinci, trzymała się zewnętrznej strony chodnika. Całkiem roztropnie jak na kobietę idącą samotnie w nocy po mieście. Jedyny błąd, Ŝe się nie rozglądała, nie sprawdzała okolicy. Nie zauwaŜyła biegacza, który dosłownie deptał jej po piętach. A błąd moŜe zabić, prawda? Sullivan trzymał się w cieniu panny Tweedy, kiedy przechodziła pod latarnią. Niezłe cycki i fajna dupa, pomyślał. Brak obrączki na palcu. Jeszcze pół przecznicy stukała miarowo obcasami po chodniku, po czym zwolniła przed ładną, dziewiętnastowieczną kamieniczką. Niestety, w środku pewnie okaleczono budynek, przerabiając na małe mieszkania. Kobieta wyjęła klucze z torebki, zanim podeszła do drzwi. Sullivan wyliczył, kiedy powinien podejść. Sięgnął do kieszeni, wyjął jakiś świstek. Kwit z pralni? Mniejsza o to. Kiedy włoŜyła klucz do drzwi, ale jeszcze ich nie otworzyła, zawołał z całą Ŝyczliwością:

- Przepraszam, czy to pani wypadło? Rozdział 51 Niegłupi ten „Ptaszek Tweedy” - mądrze ją matka wychowała. Kobieta natychmiast się zorientowała, Ŝe coś jest nie tak, ale niewiele mogła juŜ zrobić. Sullivan wpadł szybko na ganek, zanim zdąŜyła zamknąć szklane drzwi i znaleźć się bezpiecznie w środku. W świetle stylizowanej latarni gazowej na ścianie holu wejściowego dojrzał strach w pięknych niebieskich oczach dziewczyny. W tymŜe świetle błysnęło równieŜ ostrze skalpela w jego ręce wyciągniętej ku jej twarzy. Chciał, Ŝeby zobaczyła ostrze, Ŝeby skupiła się bardziej na narzędziu niŜ na nim. Znał doskonale ten mechanizm. Blisko 90 procent zaatakowanych ludzi pamięta szczegóły dotyczące narzędzia zbrodni, a nie wywijającej nim osoby. Tweedy zdobyła się tylko na niezręczne potknięcie, zanim wszedł za nią na korytarz. Michael Sullivan stanął tyłem do ulicy, zasłaniając sobą widok, na wypadek gdyby przypadkiem ktoś tamtędy przechodził. W jednej ręce trzymał skalpel, drugą wyrwał kobiecie klucze. - Ani słowa - zagroził, przykładając ostrze do jej ust. - I zapamiętaj, ja nie znieczulam. Nawet nie dezynfekuję osławioną betadyną. Tnę i juŜ. Stanęła na palcach, kiedy cofnęła się i oparła o bogato rzeźbiony słup schodów. - Masz. - Pchnęła elegancką torebkę w jego stronę. - Bierz. I zostaw mnie. - Nie ma mowy. Nie chodzi mi o twoją kasę. A teraz posłuchaj mnie. Słuchasz? - Tak. - Mieszkasz sama? - zapytał. Osiągnął zamierzony efekt. Jej zawahanie uznał za odpowiedź. - Nie. Zbyt długo jednak zwlekała z odpowiedzią. Na ścianie wisiały trzy skrytki pocztowe. Tylko przy numerze dwa widniało jedno nazwisko: L. Brandt. - Idziemy na górę, panno Brandt. - Nie jestem... - Owszem, jesteś. Nie kłam mi tu. I ruszaj się, pókim cierpliwy. Nie minęło dwadzieścia sekund, a znaleźli się w jej mieszkaniu na pierwszym piętrze.

Salon podobnie jak jego właścicielka był schludny i uładzony. Na ścianach wisiały czarno białe zdjęcia całującej się pary. Obok plakaty z filmów Bezsenność w Seattle oraz Oficer i dŜentelmen. Czyli trafiła mu się romantyczka. Podobnie jak Sullivan, w kaŜdym razie sam uwaŜał się za romantyka. Kiedy ją podniósł, zesztywniała jak kłoda. Była naprawdę drobna, zaniósł ją więc pod pachą do sypialni i rzucił na łóŜko, na którym leŜała bez ruchu. - Piękna z ciebie dziewczyna - pochwalił. - Po prostu śliczna. Luksusowa lalka. A teraz, za pozwoleniem, chciałbym rozpakować prezent. Skalpelem odciął guziki drogiego tweedowego kostiumu. L. Brandt ukazała się jego oczom w całej krasie. Oklapła, jakby uszło z niej powietrze, ale przynajmniej nie musiał jej przypominać, Ŝeby milczała. Ściągnął z niej czarną koronkową bieliznę, stanik i majtki. No, no, w dzień powszedni. Nie włoŜyła rajstop, a nogi miała świetne, zgrabne, lekko opalone. Paznokcie nóg pomalowane na jaskrawoczerwony kolor. Kiedy próbowała zamykać oczy, dawał jej w twarz, Ŝeby na niego patrzyła. - Masz mi dotrzymywać kroku, L. Brandt. Jego uwagę przykuła szminka na nocnym stoliku. - Umaluj się. I poperfumuj. Sama coś wybierz. Usłuchała. Wiedziała, Ŝe nie ma wyjścia. Trzymał kutasa jedną ręką, skalpel drugą - tego widoku nigdy, przenigdy nie zapomni. Wszedł w nią na siłę. - Masz się ze mną bawić - zaŜądał. - Jeśli musisz, udawaj. Na pewno robiłaś to juŜ wcześniej. Starała się, wygięła w łuk miednicę, raz czy drugi jęknęła, ale odwracała od niego wzrok. - A teraz spójrz na mnie - zakomenderował. - No, spójrz. Masz na mnie patrzeć. O tak. I doszedł. Skończyło się dla nich obojga. - Pogadajmy chwilę, zanim wyjdę - powiedział. - Bo moŜesz mi nie wierzyć, ale zamierzam wyjść. Nie wyrządzę ci krzywdy. Nic więcej ci juŜ nie zrobię. Podniósł z podłogi jej torebkę. W środku znalazł to, czego szukał - prawo jazdy i czarny notes adresowy. Obejrzał dokument w świetle lampki nocnej. - Aha, Lisa. Bardzo korzystne zdjęcie jak na urzędowe. Oczywiście w rzeczywistości jesteś znacznie ładniejsza. A teraz pokaŜę ci kilka swoich zdjęć. Przyniósł tylko cztery, za to ulubione. RozłoŜył je na dłoni. Lisę znów sparaliŜował

strach. Ogarnęło ją bardzo dziwne poczucie, Ŝe jeŜeli zastygnie w kompletnym bezruchu, napastnik moŜe jej nie zauwaŜy. Pokazywał jej po jednym zdjęciu. - Te wszystkie osoby spotkałem dwa razy. Ty i ja spotkaliśmy się oczywiście raz. Nasze drugie spotkanie zaleŜy całkowicie od ciebie. Kumasz? Jasno się wyraŜam? - Tak. Wstał i obszedł łóŜko z jej strony, dał jej kilka sekund na przemyślenie jego słów. Zakryła się prześcieradłem. - Naprawdę mnie rozumiesz, Liso? WyobraŜam sobie, Ŝe trudno ci się teraz skupić. - Nikomu nie powiem. Przyrzekam - szepnęła. - Doskonale. Wierzę ci - powiedział. - Ale na wszelki wypadek zabiorę ten notes. Podniósł notes z adresami. Otworzył na literze B. - Kogo my tu mamy? Tom i Lois Brandt. Mamusia i tatuś? Vero Beach na Florydzie. Tam jest podobno bardzo ładnie. WybrzeŜe Skarbów. - O BoŜe, błagam - poprosiła. - Liso, wszystko zaleŜy od ciebie - powtórzył. - Skoro juŜ prosisz, Ŝal by mi było, gdybyś miała skończyć tak jak te inne osoby ze zdjęć. No wiesz, poćwiartowana na kawałki, pozszywana. Cokolwiek by mi wtedy fantazja podyktowała. Podniósł prześcieradło, jeszcze raz jej się przyjrzał. - W twoim wypadku kawałki byłyby piękne, ale to tylko kawałki. Z tymi słowy wyszedł i zostawił Lisę Brandt sparaliŜowaną myśleniem o nim. Rozdział 52 - Dlatego nie noszę krawatów. John Sampson szarpnął dławiący go węzeł na szyi i zdarł ten cholerny krawat. Rzucił go do śmieci razem z pojemnikiem z resztką kawy. Natychmiast poŜałował, Ŝe wyrzucił kawę. Razem z Billie siedział pół nocy przy małej Djakacie, którą nękała grypa. Chyba tylko cięŜarówka kawy postawiłaby go teraz na nogi. Kiedy zadzwonił telefon na jego biurku, nie miał ochoty z nikim o niczym rozmawiać. - Tak, słucham? W słuchawce rozległ się kobiecy głos. - Inspektor Sampson? - Słucham. Przy telefonie.

- Mówi inspektor Angela Susan Anton z wydziału przestępstw seksualnych przydzielona do drugiego komisariatu. - Rozumiem. Czekał, aŜ rozmówczyni wyłuszczy sprawę. - Dzwonię z nadzieją, Ŝe wciągnę pana do pewnej trudnej sprawy, panie inspektorze. Mamy kilka powaŜnych, lecz urywających się tropów. Sampson wyłowił z kosza pojemnik z kawą. Brawo! Na szczęście nie upadł do góry dnem. - Co to za sprawa? - Gwałt. Dokonano go wczoraj wieczorem w Georgetown. Kobiecie udzielono pomocy w Klinice Medycznej Uniwersytetu Georgetown, ale mówi tylko, Ŝe została zaatakowana. Nie chce ustalić toŜsamości napastnika. Nie chce nam podać rysopisu. Spędziłam z nią cały ranek i nic nie wskórałam. W Ŝyciu nie widziałam takiego przypadku, panie inspektorze. Ta kobieta jest niebywale zastraszona. Sampson przytrzymał ramieniem telefon przy uchu i nagryzmolił coś na tabliczce, na której u góry widniał napis: „Notaty Taty”, prezent od Billie na dzień ojca. - Rozumiem, ale zastanawiam się, dlaczego dzwoni pani właśnie do mnie. Wypił kolejny łyk podłej kawy, która raptem wydała mu się całkiem znośna. Anton odpowiedziała dopiero po chwili. - O ile wiem, Alex Cross to pański przyjaciel. Sampson odłoŜył długopis, odchylił się w krześle. - Teraz rozumiem. - Miałam nadzieję, Ŝe pan... - Wszystko jasne, pani inspektor. Pani chce, Ŝebym załatwił pani pomoc kolegi? - Nie - odpowiedziała skwapliwie. - Rakeem Powell twierdzi, Ŝe razem tworzycie niezrównaną ekipę przy przestępstwach seryjnych. Szczerze powiem, Ŝe chciałabym was obu zaprosić do tej sprawy. Sampson milczał, czekając, czy kobieta poprzestanie na tym, czy wydusi z siebie coś jeszcze. - Wczoraj wieczorem i dziś rano nagrałam się doktorowi Crossowi, ale chyba kaŜdy marzy o odrobinie wolnego czasu, zwłaszcza ktoś, kto przeszedł na wolny zawód. - Święte słowa, kaŜdy lubi być panem siebie - odparł. - Alex jest duŜym chłopcem. Sam się o siebie troszczy i podejmuje decyzje. MoŜe spróbuje pani się jednak do niego dodzwonić?

- Panie inspektorze, nasz psychopata jest wyjątkowym zwyrodnialcem. Nie stać mnie na to, Ŝeby marnować czyjkolwiek czas, swój zresztą teŜ. Jeśli więc nastąpiłam panu na odcisk, niech pan sobie daruje te bajery i odpowie wprost, czy mi pan pomoŜe, czy nie. Sampson uśmiechnął się, poznawszy jej ton. - Skoro tak to pani ujmuje, zgadzam się. Ale nie mogę odpowiadać za Alexa. Zobaczę, co się da zrobić. - Świetnie, dziękuję. Natychmiast wysyłam akta. Chyba Ŝe woli się pan po nie do mnie pofatygować? - Chwileczkę, akta w liczbie mnogiej? - Pan nie nadąŜa, panie inspektorze? Ośmieliłam się zadzwonić ze względu na pańskie i doktora Crossa doświadczenia z seryjnymi przestępstwami. Sampson podrapał się słuchawką w skroń. - Chyba rzeczywiście nie nadąŜam. Czy mówimy równieŜ o zabójstwie? - Nie o seryjnych zabójstwach - powiedziała Anton - lecz o seryjnych gwałtach. Rozdział 53 - To nie Ŝadna konsultacja - zapowiedziałem Sampsonowi - lecz przysługa. I to osobiście dla ciebie, John. Sampson uniósł znacząco brwi. - Innymi słowy, obiecałeś Nanie i dzieciom, Ŝe nigdy więcej nie podejmiesz pracy w terenie. Zbyłem go machnięciem ręki. - Nikomu niczego nie obiecywałem. Po prostu prowadź i staraj się nikogo nie potrącić. A w kaŜdym razie nikogo z lubianych przez nas osób. Udaliśmy się do McLean w stanie Wirginia, Ŝeby przesłuchać Lisę Brandt, która opuściła swoje mieszkanie w Georgetown i zamieszkała z koleŜanką na wsi. Trzymałem jej akta na kolanach razem z trzema teczkami innych zgwałconych kobiet, które nie chciały pomóc w śledztwie mającym na celu ukrócenie poczynań gwałciciela, w dodatku seryjnego. Po raz pierwszy miałem okazję przejrzeć papiery, ale szybko zgodziłem się z wnioskiem pierwszego śledczego. Ataków dokonał jeden sprawca, z całą pewnością psychopata. Wszystkie pozostałe przy Ŝyciu ofiary naleŜały do jednego typu - były białymi kobietami po dwudziestce lub po trzydziestce, samotnymi, mieszkającymi w okolicy Georgetown. Wszystkie coś osiągnęły w Ŝyciu zawodowym, jedna była prawniczką, druga

biegłą księgową. Lisa Brandt była architektem. Wszystkie odznaczały się inteligencją i ambicjami. śadna nie chciała powiedzieć słowa przeciwko napastnikowi ani na jego temat. Sprawca najwyraźniej był szczwanym, wyrachowanym potworem, który umiał zaszczepić śmiertelny strach w sercach swoich ofiar. I to nie raz, a cztery razy. Lub więcej. Bo przecieŜ nie moŜna było wykluczyć, Ŝe istnieją inne ofiary, zanadto przeraŜone, Ŝeby w ogóle zgłosić napaść. - Jesteśmy na miejscu - rzekł Sampson. - Tu się ukrywa Lisa Brandt. Rozdział 54 Kiedy minęliśmy wysoki Ŝywopłot rosnący wzdłuŜ długiego, półokrągłego podjazdu wysypanego tłuczonymi muszlami, podniosłem wzrok znad sterty akt. Znaleźliśmy się przed okazałą klasycystyczną rezydencją z sięgającymi pierwszego piętra białymi kolumnami przed domem, który wyglądał jak podmiejska forteca. Zrozumiałem, dlaczego Lisa Brandt właśnie tutaj postanowiła szukać bezpieczeństwa i schronienia. Drzwi otworzyła nam jej koleŜanka, Nancy Goodes, która wyszła przed dom, Ŝeby zamienić z nami słowo na osobności. Była drobną blondynką, mniej więcej rówieśniczką pani Brandt, która wedle naszej dokumentacji miała dwadzieścia dziewięć lat. - Nie muszę panom mówić, Ŝe Lisa przeszła piekło - powiedziała szeptem całkiem przecieŜ zbędnym na ganku. - Czy mogliby się panowie streszczać z tym przesłuchaniem? Albo najlepiej zrezygnować. W ogóle nie rozumiem, dlaczego ona musi jeszcze gadać z policją. Mogą mi to panowie wytłumaczyć? KoleŜanka Lisy obejmowała się ciasno rękami, najwyraźniej czuła się nieswojo, lecz jednocześnie usiłowała być dobrym adwokatem. Sampson i ja szanowaliśmy jej postawę, ale kierowały nami inne względy. - Postaramy się nie zabawić długo - powiedziałem. - Ale gwałciciel nadal pozostaje na wolności. - Tylko nie próbujcie wpędzać jej w poczucie winy. Nawet się nie waŜcie. Przemierzyliśmy za panią Goodes wykładany marmurami hol. Szerokie schody po prawej stronie powielały łuk Ŝyrandola wiszącego u sufitu. Z lewego skrzydła dobiegł mnie gwar dzieci, wyraźnie niepasujący do formalnego wystroju domu. Zachodziłem w głowę, gdzie ci ludzie trzymają bałagan. Pani Goodes westchnęła, po czym zaprowadziła nas do saloniku, w którym siedziała

Lisa Brandt. Była drobna, ale śliczna, mimo niesprzyjających okoliczności. Wyraźnie starała się w doborze stroju zachować normalność, bo miała na sobie dŜinsy i prąŜkowaną sportową koszulę, ale z przygarbionej sylwetki i z wyrazu twarzy oczu wyczytałem coś więcej. Nie wiedziała, czy kiedykolwiek otrząśnie się z obecnego cierpienia. Przedstawiliśmy się, zaprosiła nas, Ŝebyśmy usiedli. Lisa nawet zmusiła się do uprzejmego uśmiechu, ale zaraz odwróciła wzrok. - Piękne kwiaty - pochwaliłem, wskazując wazon ze świeŜo ściętym rododendronem stojący na stoliku do kawy. Łatwo mi to przyszło, bo roślina naprawdę była piękna, a zupełnie nie wiedziałem, od czego zacząć. - Ach. - Spojrzała błędnym wzrokiem. - Nancy bardzo się stara. Mieszka na wsi, zajmuje się dziećmi. Zawsze chciała być matką. Sampson zwrócił się do niej serdecznie. - Pani Liso, chciałbym panią zapewnić, Ŝe bardzo pani współczujemy. Wiem, Ŝe rozmawiała juŜ pani z wieloma osobami. Postaramy się jak najmniej wracać do niekoniecznych szczegółów. Jak dotąd nie ma pani zastrzeŜeń? Lisa utkwiła wzrok w kącie pokoju. - Nie mam. Dziękuję. - O ile mi wiadomo, dostała pani niezbędne środki zapobiegawcze, ale wolała nie zostawiać materiału o charakterze dowodu rzeczowego podczas badania w szpitalu. Woli teŜ pani na razie nie podawać rysopisu napastnika. Zgadza się? - Ani teraz, ani nigdy - uściśliła. Kręciła bez przerwy głową, jak gdyby ustawicznie powtarzała „nie, nie, nie”. - Nie ma pani obowiązku mówić - zapewniłem ją. - Nie przyjechaliśmy, Ŝeby wyciągać od pani informacje, których nie chce pani udzielić. - Skoro juŜ to ustaliliśmy - przejął pałeczkę Sampson - chciałbym przedstawić pani kilka naszych załoŜeń. Po pierwsze, nie znała pani napastnika. Po drugie, czymś panią zastraszył, Ŝeby nie próbowała go pani zidentyfikować ani o nim mówić. Pani Liso, czy moŜe pani potwierdzić te załoŜenia? Nie odzywała się. Próbowałem coś wyczytać z wyrazu jej twarzy i mowy ciała, ale bez skutku. Nie odpowiedziała na pytanie Sampsona, spróbowałem zatem z innej beczki. - Czy nie nasunęło się pani nic od poprzedniej rozmowy z oficerami śledczymi? MoŜe chciałaby pani coś dodać? - Nawet drobny szczegół mógłby nam pomóc w śledztwie - powiedział Sampson - i pozwolić na ujęcie gwałciciela.

- Nie chcę Ŝadnego śledztwa w swojej sprawie - wybuchnęła. - Czy wybór nie naleŜy do mnie? - Niestety, nie - odparł Sampson najcichszym głosem, jaki u niego słyszałem. - Dlaczego? Pytanie zabrzmiało w ustach Lisy bardziej jak błaganie. Starannie dobierałem teraz słowa. - Jesteśmy prawie pewni, Ŝe to, co się przydarzyło pani, nie było odosobnionym przypadkiem. RównieŜ inne kobiety. Wtedy coś w niej pękło. Z jej piersi wyrwał się szloch, całkiem się posypała. Skuliła się, zaczęła łkać, zasłaniając rękami usta. - Przepraszam - wyjęczała. - Nie mogę. Bardzo mi przykro. Do pokoju wbiegła Nancy Goodes. Widocznie podsłuchiwała pod drzwiami. Uklękła przed Lisa, objęła ją, zaczęła kojąco szeptać. - Przepraszam - powtórzyła Lisa Brandt. - Nie musisz przepraszać, kochanie. Nic się nie stało. Wyrzuć to z siebie - poradziła Nancy Goodes. Sampson połoŜył wizytówkę na stoliku do kawy. - Nie musi nas pani odprowadzać - powiedział. Nancy, nie odwracając się od szlochającej przyjaciółki, odpowiedziała: - Idźcie. I juŜ nie wracajcie. Zostawcie Lisę w spokoju. Rozdział 55 Rzeźnik miał zlecenie - dostał zadanie za sześciocyfrową zapłatę. Próbował za wszelką cenę nie myśleć o młodym Johnie Maggione i o katuszach, jakie chciał mu zadać. Obserwował starszego, elegancko ubranego pana z młodą dziewczyną uwieszoną jego ramienia. Z „cizią”, jak mawiano na nie dawniej tu, w Londynie. Facet musiał mieć sześćdziesiątkę na karku, a dziewczyna najwyŜej dwadzieścia pięć lat. Dziwna para. Przyciągająca uwagę, z czym moŜe być problem. Rzeźnik obserwował, jak czekają przed snobistycznym hotelem Claridges, aŜ słuŜba podstawi męŜczyźnie jego prywatny samochód. Podjechał tak samo jak poprzedniego wieczoru i potem znów o dziesiątej rano. Jak dotąd para nie popełniła Ŝadnych powaŜnych błędów. Brakowało mu punktu zaczepienia.

Szofer był jednocześnie ochroniarzem i robił wraŜenie. Nie sposób mu było odmówić profesjonalizmu. Pozostawał tylko jeden szkopuł - dziewczyna najwyraźniej nie Ŝyczyła sobie jego obecności. JuŜ poprzedniego wieczoru próbowała, najwyraźniej bezskutecznie, namówić starszego pana, Ŝeby zwolnił szofera, kiedy wybrali się na przyjęcie do Saatchi Gallery. Ciekawe, jak jej pójdzie dzisiaj. Rzeźnik zaparkował w odległości kilku samochodów za lśniącym czarnym mercedesem CL65. Merc był szybki, miał ponad sześćset koni mechanicznych, których i tak nie moŜna było wykorzystać na zatłoczonych ulicach Londynu. Rzeźnik przyjął powrót do pracy z lekką paranoją, zresztą nie bez powodu, ale robotę załatwił mu przyzwoity kontakt z okolicy Bostonu. Ufał mu, przynajmniej dopóki trzymał go w szachu. No i przydałaby mu się sześciocyfrową wypłata. MoŜliwy przełom nastąpił dopiero w Long Acre niedaleko stacji metra Covent Garden. Dziewczyna wyskoczyła na światłach z samochodu i ruszyła przed siebie, starszy pan podąŜył w jej ślady. Michael Sullivan natychmiast się zatrzymał i najzwyczajniej porzucił samochód. W agencji wynajmu i tak go nie wytropią. Klasyczny ruch, na który nie powaŜy się większość osób, ale on miał większe zmartwienia na głowie niŜ porzucenie auta w centrum Londynu. Kto by się przejmował takimi błahostkami. Uznał, Ŝe szofer - ochroniarz nie zostawi mercedesa za dwieście tysięcy dolarów, dlatego zyskał kilka minut, zanim tamten ich dogoni. Na ulicach wokół placu Covent Garden roiło się od przechodniów. Wypatrzył głowy pary, która śmiała się, zapewne z „ucieczki” od swojego ochroniarza. Ruszył za nimi James Street. Rozmawiali beztrosko i się zaśmiewali. Błąd, wielki błąd. Zobaczył przed sobą ogromną halę handlową z przeszklonym dachem. Wokół grupy komediantów ulicznych przebranych za białe marmurowe posągi, którzy poruszali się tylko wtedy, kiedy ktoś im rzucił monetę, zebrał się tłum gapiów. Wtem znalazł się tuŜ za śledzoną parą. Uznał, Ŝe to właściwy moment i strzelił z beretty z tłumikiem. Oddal dwa strzały w serce. Dziewczyna osunęła się, jakby ktoś wyciągnął jej chodnik spod nóg. Nie miał pojęcia, kim była, kto ją chciał zabić ani dlaczego. Zresztą w ogóle go to nie obchodziło. - Zawał! Ktoś dostał zawału! - krzyknął, wypuścił z ręki pistolet, odwrócił się i zniknął w gęstniejącej ciŜbie. Ruszył Neal Street, minął kilka pubów z wiktoriańskimi

fasadami i znalazł swój porzucony samochód tam, gdzie go zostawił. Co za miła niespodzianka! Bezpieczniej było przenocować w Londynie, a rano wróci samolotem do Waszyngtonu. Łatwy zarobek jak zawsze, a w kaŜdym razie przed fuszerką w Wenecji, którą musiał dopiero przetrawić. Rozdział 56 Tamtego wieczoru po ostatniej sesji terapeutycznej umówiłem się z Johnem w siłowni Roxy’ego na mały sparring. Powoli budowałem sobie praktykę. Po raz pierwszy od ładnych kilku lat odczuwałem tylko radość i satysfakcję. Coraz częściej myślałem nieśmiało o normalności, chociaŜ nie do końca rozumiałem, co się pod tym określeniem kryje. - Łokcie przy sobie - wezwał mnie Sampson - bo ci rozwalę łeb. Przyciągnąłem łokcie, lecz nie na wiele to się zdało. Ten wielkolud zaskoczył mnie solidnym prawym prostym, który sprawił mi nieziemski ból. Zakołysałem się i nadziałem na jego otwartą dłoń, ale ręka zabolała mnie bardziej niŜ jego. Niby ciągnąłem pojedynek, ale myślami błądziłem poza ringiem. Nie minęło dwadzieścia minut, kiedy podniosłem rękawice, bo czułem ból w ramionach. - Techniczny nokaut - wycedziłem przez ochraniacz na szczękę. - Chodźmy się napić. Skończyło się na czerwonym napoju energetycznym pitym z butelki na chodniku przed klubem Roxy’ego. Niezupełnie o to mi chodziło, ale mniejsza. - Albo coraz lepiej mi idzie - zagaił Sampson - albo cała para dziś z ciebie uszła. I jak? - Wcale nie idzie ci lepiej - uciąłem śmiertelnie powaŜnie. - WciąŜ myślisz o wczorajszym dniu, co? Obaj czuliśmy się parszywie po trudnym przesłuchaniu Lisy Brandt. Warto cisnąć świadka, jeśli odnosi to jakiś skutek. Gorzej, jeśli człowiek ciśnie, a niczego się nie dowie. - śebyś wiedział - potwierdziłem. Sampson osunął się po ścianie i usiadł obok mnie na chodniku. - Alex, musisz przestać się zamartwiać. - Fajne hasło - pochwaliłem. - Sądziłem, Ŝe juŜ zaczyna ci się dobrze układać - powiedział.

- Owszem - potwierdziłem. - W pracy dobrze, nawet lepiej, niŜ sądziłem. - No to w czym problem? Klęska urodzaju? Co cię gryzie, stary? Miałem na to dwie odpowiedzi, długą i krótką. Wybrałem krótką. - Maria. Chwycił w lot, o czym mówię i dlaczego. - Wczorajszy dzień ci ją przypomniał? - Aha. Dziwne, ale tak - powiedziałem. - Pamiętasz okres, w którym zginęła? Wtedy teŜ rozpracowywała seryjnego gwałciciela. Przypominasz sobie? Sampson zmruŜył oczy. - Rzeczywiście. Roztarłem obolałe pięści. - Jakbym po raz drugi przeŜywał rozłąkę. Dosłownie wszystko przypomina mi Marię. Wszystko przywołuje jej zabójstwo. Zupełnie jakbym się znalazł w czyśćcu. Nie mam pojęcia, co z tym zrobić. Sampson czekał, aŜ skończę. Zwykle wie, kiedy powinien spuentować, a kiedy lepiej się zamknąć. Teraz nie miał nic więcej do dodania. Westchnąłem głęboko, wstaliśmy, ruszyliśmy przed siebie. - Dowiedziałeś się czegoś nowego na temat zabójcy Marii? - spytałem. - Czy Giametti leciał z nami w kulki? - Alex, odpuść juŜ sobie, co? - John, gdybym mógł, przecieŜ bym odpuścił. MoŜe to jest właśnie mój sposób. Przez pół przecznicy wpatrywał się w swoje buty. W końcu odburknął: - JeŜeli dowiem się czegoś na temat jej zabójcy, ciebie pierwszego powiadomię. Rozdział 57 Odkąd Michael Sullivan skończył czternaście lub piętnaście lat, juŜ nie pozwolił sobie srać na głowę. Cała rodzina wiedziała, Ŝe jego dziadek James ma broń i Ŝe trzymają w dolnej szufladzie komody w sypialni. Pewnego czerwcowego popołudnia, po końcu roku szkolnego, Sullivan włamał się do dziadka i ukradł mu pistolet. Do wieczora krąŜył po okolicy z pistoletem zatkniętym za pasek, schowanym pod luźną koszulą. Nie musiał obnosić się z bronią przed nikim, ale spodobało mu się samo jej posiadanie, i to bardzo. Pistolet odmienił jego Ŝycie. Michael z twardego gówniarza zmienił się w niepokonanego. Włóczył się do ósmej wieczorem, a potem ruszył na Quentin Road do sklepu ojca. Na

miejsce dotarł tuŜ przed zamknięciem. Z radia w czyimś aucie nieopodal leciał znienawidzony przez niego kawałek Eltona Johna Crocodile Rock. AŜ go korciło, Ŝeby zastrzelić człowieka, który puszcza taki szajs. Drzwi frontowe do sklepu mięsnego ojca były otwarte, a kiedy chłopak wkroczył do środka, ojciec nie podniósł nawet wzroku, chociaŜ musiał widzieć syna przechodzącego za oknem. Pod drzwiami jak zwykle leŜał stos egzemplarzy „Irish Echo”, panowały ład i porządek. Wszystko ładnie, pięknie, a jednocześnie taki pierdolnik. - Czego chcesz? - warknął ojciec. Zamiatał szczotką ze skrobaczką, która słuŜyła do usuwania tłuszczu z fug między kafelkami na podłodze. Sullivan nienawidził takiej harówy. - MoŜemy pogadać? - spytał ojca. - Pieprz się. Zarabiam na Ŝycie. - Coś podobnego! Zarabiasz sprzątaniem podłogi? I po tych słowach błyskawicznie wyprowadził cios. Wtedy po raz pierwszy uderzył ojca - pistoletem - w skroń nad prawym okiem. Następnie wymierzył drugą fangę w nos, aŜ rosły męŜczyzna padł w trociny i w obrzynki mięsa. Zaczął jęczeć oraz pluć trocinami i szczeciną. - Widzisz, jak mogę cię skrzywdzić? - Michael Sullivan pochylił się nad leŜącym na podłodze ojcem. - Pamiętasz tę kwestię, Kevin? Bo ja tak. Do końca Ŝycia nie zapomnę. - Nie mów do mnie po imieniu, ty śmieciu. Ponownie uderzył ojca kolbą pistoletu. Następnie kopnął w jądra, aŜ ten zawył z bólu. Sullivan rozejrzał się z bezbrzeŜną pogardą po sklepie. Kopnął stragan z chlebem sodowym McNamary, Ŝeby się wyładować. Następnie przyłoŜył ojcu pistolet do głowy i odciągnął kurek. - Błagam - jęknął ojciec, robiąc wielkie oczy ze strachu i trwogi, bo raptem pojął, na kogo wyrósł jego syn. - Nie, Michael, nie rób tego. Sullivan pociągnął za spust... rozległ się głośny szczęk metalu o metal. Lecz nie ogłuszający wybuch. Nie padł strzał, od którego rozprysnąłby się mózg. Zapadła cisza jak w kościele. - Jeszcze nie teraz - powiedział ojcu. - Ale pewnego pięknego dnia, kiedy najmniej będziesz się spodziewał i nie będziesz chciał umrzeć, zabiję cię. A przygotuj się na cięŜką śmierć, Kevin. MoŜesz zapomnieć o takiej pukawce. Po tych słowach wyszedł i zyskał miano Rzeźnika ze Sligo. W osiemnastym roku Ŝycia, trzy dni przed BoŜym Narodzeniem, wrócił i zabił ojca. Zgodnie z obietnicą nie zastrzelił go, lecz zabił noŜem do oddzielania kości. Na pamiątkę pstryknął kilka zdjęć

polaroidem. Rozdział 58 Michael Sullivan, wychodząc na dwór w Marylandzie, gdzie teraz mieszkał, zarzucił na ramię kij baseballowy. Nie byle jaki, bo markowy, firmy Louisville Slugger, a dokładnie kij druŜyny Yankees 1986. Pal diabli wartość kolekcjonerską, miał zamiar wykorzystać ten solidny kawał jesionu. - Dobra - zawołał Sullivan w stronę górki miotacza. - Sprawdzimy, co jesteś wart, bohaterze. JuŜ się trzęsę na twój widok. Zobaczymy, czym mnie dziś uraczysz. Trudno było uwierzyć, Ŝe Mike junior tak bardzo wyrósł i stać go na tak płynny, dobry zamach przed narzutem. Robił teŜ mistrzowskie zwody. Sullivan rozpoznawał je, bo sam nauczył chłopaka tej sztuczki. Nie miał jednak zamiaru stosować wobec najstarszego syna taryfy ulgowej. Chłopak gotów by się obrazić. Wytrzymał narzut o cenny ułamek sekundy, po czym wziął silny zamach i rąbnął z satysfakcjonującym trzaskiem pałki. Wyobraził sobie, Ŝe piłka to głowa młodego Johna Maggione. - Poooszła! - ryknął. Ruszył pędem w obieg dla zabawy, tymczasem jego najmłodszy syn Seamus zaczął przełazić przez łańcuch wokół boiska, Ŝeby odzyskać piłkę, która umoŜliwiła obiegnięcie wszystkich baz. - Fajny rzut, tato! - odkrzyknął, podnosząc zdradziecką piłkę z miejsca, gdzie upadła. - Tato, powinniśmy juŜ iść. - Jego średni syn, Jimmy, juŜ zdjął rękawicę i maskę łapacza. - Pamiętasz, Ŝe wyjeŜdŜamy z domu wpół do siódmej? Podniecenie ojca udzieliło się Jimmy’emu. Sullivan kupił im bilety na koncert Vertigo Tour zespołu U2 w sali Ist Mariner Arena w Baltimore. Zapowiadał się kapitalny wieczór, jedyna okazja rodzinna, jaką potrafił znieść. W drodze na koncert śpiewał do wtóru radia, aŜ chłopcy zaczęli utyskiwać i wyśmiewać go z tylnego siedzenia. - Sami słyszycie - powiedziała Caitlin. - Wasz tata uwaŜa się za drugiego Bono, a śpiewa raczej jak... Ringo Starr? - Matka po prostu mi zazdrości - skomentował Sullivan ze śmiechem. - W waszych i moich Ŝyłach płynie prawdziwa irlandzka krew. A w jej tylko sycylijska. - W takim razie mam jedno pytanie, jaką kuchnię wolicie, irlandzką czy włoską? I po sprawie.

Chłopcy zanieśli się śmiechem, przybili mamie piątkę. - Mamo, a co tam leŜy? - zapytał Seamus. Caitlin spojrzała i wyciągnęła z przedniego siedzenia mały, srebrny telefon komórkowy z klapką. Na jego widok Sullivanowi aŜ coś podjechało do gardła. Komórka naleŜała do Benny’ego Fontany. Sullivan zabrał ją Benny’emu pamiętnego wieczoru, kiedy go odwiedził, i od tamtej pory jej szukał. I co tu mówić o błędach! A błędy mogą człowieka zabić. Nic jednak nie dał po sobie poznać. - To musi być telefon Steve’a Bowena - skłamał. - Czyj? - spytała Caitlin. - Steve’a Bowena. Mojego klienta. Odwoziłem go na lotnisko, kiedy bawił w Waszyngtonie. Caitlin zrobiła zdziwioną minę. - Ciekawe, dlaczego nie próbował go odzyskać? Bo nie istnieje. - Pewnie dlatego, Ŝe wyjechał do Londynu - improwizował dalej Sullivan. - WłóŜ do schowka. Kiedy juŜ miał w ręku ten telefon, wiedział, co zamierza z nim zrobić. Nie mógł się wprost doczekać. Dowiózł rodzinę jak najbliŜej sali koncertowej, zatrzymał się przy krawęŜniku. - Z dostawą na miejsce. Pozwolicie, Ŝe zaparkuję powóz i spotkamy się w środku. Szybko znalazł parking z wolnymi miejscami. Wjechał na górną kondygnację, Ŝeby mieć zapewniony spokój i dobry sygnał. PoŜądany numer znajdował się w ksiąŜce adresowej telefonu. Wybrał go. Powinno się udać. Byle tylko skurwiel odebrał. I byle miał w telefonie prezentację numeru. Młody John Maggione odebrał osobiście. - Kto mówi? - spytał juŜ od początku wytrącony z równowagi. Bingo! Synalek. Znienawidzili się, odkąd stary Maggione zlecił Sullivanowi kilka robót. - Zgadnij, Młody. - Nie mam, kurwa, pojęcia. Skąd znasz mój numer? Kimkolwiek jesteś, juŜ nie Ŝyjesz. - Czyli coś nas łączy. Sullivanowi podskoczyła adrenalina. Nic go teraz nie mogło powstrzymać. Nie miał sobie równych, kiedy wyznaczył cel i dąŜył do jego realizacji. - Zgadza się, Młody. Myśliwy staje się zwierzyną. Michael Sullivan z tej strony. Pamiętasz mnie? I wiesz co? Jesteś następny na mojej liście.

- Rzeźnik? To ty, śmieciu? I tak miałem cię zabić, ale teraz kaŜę ci zapłacić za to, co zrobiłeś Benny’emu. Pokiereszuję cię na cacy, ty palancie. - Co zrobiłem Benny’emu, to pryszcz w porównaniu z tym, co zrobię tobie. Przepiłuję cię na pół rzeźnicką piłą. Jedną połowę wyślę twojej matce, drugą Ŝonie. Zmuszę Connie, Ŝeby obejrzała resztki twoich zwłok, zanim przelecę ją na oczach twoich dzieci. I co ty na to? Maggione wybuchnął. - JuŜ po tobie! Po tobie, jak amen w pacierzu! A wraz z tobą zginie wszystko, co w Ŝyciu kochałeś. Idę po ciebie, Sullivan. - Aha, zapisz sobie numer. Zatrzasnął telefon, spojrzał na zegarek. Dobrze mu zrobiła ta rozmowa z Maggione. Za dziesięć ósma. Nawet nie spóźni się na pierwszy numer U2. Rozdział 59 Właśnie skończyłem ostatnią tego dnia sesję i przeglądałem stare akta sprawy Marii, gdy ktoś raptem zapukał do drzwi gabinetu. Ciekawe kto? Otworzyłem. W korytarzu stał Sampson. Pod pachą trzymał karton piwa Corona, śmiesznie mały w porównaniu z jego potęŜną sylwetką. Coś się szykowało. - Wybacz - powiedziałem - ale nie toleruję picia w pracy. - Jasne. Rozumiem. W takim razie zmywam się wraz ze swoimi wyimaginowanymi przyjaciółmi. - Widzę jednak, Ŝe bardzo ci jest potrzebna terapia, dlatego zrobię dla ciebie wyjątek. Kiedy go wpuściłem, podał mi zimne piwo. Naprawdę coś musiało być na rzeczy. Sampson nigdy wcześniej nie odwiedził mnie w gabinecie. - Ładnie się urządziłeś - pochwalił. - Ale chyba jestem ci winien paprotkę czy coś w tym stylu. - Błagam, tylko nie obdaruj mnie przypadkiem jakimś obrazem. Po upływie pół minuty z odtwarzacza CD lecieli wybrani przez niego Commodorsi, a on sam rozwalił się na kozetce. Pod jego cielskiem wyglądała bardziej jak fotel. Zanim zdąŜyłem otworzyć usta, zaskoczył mnie. - Znasz Kim Stafford? Łyknąłem piwa, Ŝeby zatuszować swoją reakcję. Kim była moją ostatnią pacjentką tego dnia. Widocznie Sampson spotkał ją, kiedy wychodziła, ale nie miałem pojęcia, skąd ją zna.

- Dlaczego pytasz? - Bo jestem oficerem śledczym... a właśnie ją widziałem pod twoimi drzwiami. Trudno jej nie zauwaŜyć. To dziewczyna Jasona Stemple’a. - Jasona Stemple’a? Powiedział to tak, jakbym koniecznie powinien go znać. Nawet poniekąd znałem, tyle Ŝe nie z nazwiska. Ucieszyłem się, Ŝe Kim wróciła na kolejne sesje, ale za nic nie chciała mi zdradzić toŜsamości narzeczonego, chociaŜ przemoc w jej domu wyraźnie się nasiliła. - Pracuje w szóstym komisariacie - dodał Sampson. - Chyba wstąpił do słuŜby juŜ po twoim odejściu. - W szóstym komisariacie? Chcesz powiedzieć, Ŝe jest gliną? - Owszem. ChociaŜ nie zazdroszczę mu tego rewiru. Ostatnio bywa tam gorąco. Myśli zakłębiły mi się pod czaszką, aŜ mnie zemdliło. Jason Stemple jest gliniarzem? - Jak moja sprawa z Georgetown? - zapytałem, chyba Ŝeby zmienić temat. - Nic nowego - odparł, podchwytując nowy wątek. - Przepytałem trzy z czterech znanych ofiar i nadal tkwię w martwym punkcie. - śadna nie zeznaje? Po takich przeŜyciach? AŜ trudno uwierzyć. Co o tym sądzisz, John? - No właśnie. Kobieta, którą dziś przesłuchiwałem, jest kapitanem w wojsku. Przyznała, Ŝe gwałciciel groził jej rodzinie. Ale sprawiała wraŜenie, jakby mówiąc to, i tak za wiele juŜ powiedziała. Dopiliśmy piwo w milczeniu. Myślałem na przemian o sprawie Sampsona oraz o Kim Stafford i jej narzeczonym policjancie. Sampson dopił resztkę corony, wyprostował się w krześle, podał mi następne piwo. - Czeka mnie jeszcze jedno przesłuchanie - - powiedział. - Zgwałconej adwokatki. Kolejna szansa na jakiś przełom. No tak, zaczyna się. - W poniedziałek po południu? Okręciłem się na krześle, Ŝeby sprawdzić w swoim terminarzu. LeŜał otwarty. - Cholera, zarobiony jestem. Otworzyłem drugie piwo. Przez drewniane Ŝaluzje wpadł długi promień światła. Spojrzałem na Sampsona, który przyglądał mi się intensywnie. „Człowiek Góra”, jak nazywałem go czasami w myślach. Albo „Podwójny John”. - W poniedziałek o której? - zapytałem w końcu.

- O trzeciej. Wstąpię po ciebie, złotko. - Stuknął się ze mną butelką. - Niepotrzebnie wydałem przez ciebie siedem dolców. - Jak to? - Bo kupiłem tuzin piw - wyjaśnił. - Kupiłbym sześciopak, gdybym sądził, Ŝe pójdzie mi tak łatwo. Rozdział 60 Poniedziałek, trzecia po południu. Nie powinienem tu być, ale jestem. O ile zdąŜyłem się zorientować, kancelaria prawna Smith, Curtis i Brennan specjalizowała się w dziedziczonych fortunach. Luksusowa poczekalnia wykładana boazerią z egzemplarzami pism „Golf Digest”, „Town & Country” i „Forbes” na stolikach świadczyła dobitnie o tym, Ŝe klienci tej kancelarii nie pochodzą z mojej dzielnicy. Mena Sunderland była tu młodszą wspólniczką, a zarazem trzecią pod względem chronologii znaną nam ofiarą seryjnego gwałtu. Zupełnie jakby wtopiła się w swój gabinet. Miała na sobie szary elegancki kostium i biła od niego pełna wdzięku powściągliwość, którą przypisuje się wychowaniu na Południu. Kobieta zaprowadziła nas do małej sali konferencyjnej. Zanim przystąpiła do rozmowy, zaciągnęła na przeszklonej ścianie drewniane wertikale. - Obawiam się, Ŝe tracą panowie czas - powiedziała. - Nie mam nic nowego do dodania. JuŜ mówiłam tamtemu panu inspektorowi. I to kilka razy. Sampson podsunął jej kartkę. - Ciekawe, czy to pani pomoŜe. - Co to takiego? - Szkic oświadczenia prasowego. JeŜeli jakakolwiek informacja ujrzy przedwcześnie światło dzienne, to koniec. Przeglądała oświadczenie, a ja tłumaczyłem: - Śledztwo wchodzi zatem w agresywną fazę, skoro Ŝadna ze znanych ofiar nie chce pomóc w rozpoznaniu sprawcy ani zeznawać przeciwko niemu. - Naprawdę? - zainteresowała się, podnosząc wzrok znad biurka. Sampson juŜ chciał odpowiedzieć, ale nagle coś mnie tknęło, dlatego mu przerwałem. Rozkasłałem się. Sposób cokolwiek niezręczny, ale zdał egzamin. - Przepraszam, czy mógłbym prosić o szklankę wody? - spytałem Menę Sunderland. Kiedy wyszła, zwróciłem się do Sampsona.

- Lepiej jej nie mówić, Ŝe wszystko zaleŜy od niej. - Dobra, chyba masz rację. - Sampson pokiwał głową i dodał: - Ale jeŜeli zapyta... - Zostaw to mnie. Mam co do niej pewne przeczucie - wtrąciłem. Takim słynnym „przeczuciom” w duŜej mierze zawdzięczałem swoją reputację, co nieznaczyło, Ŝe Sampson musi w nie wierzyć. Gdyby sytuacja pozwalała na dłuŜszą dyskusję, miałbym zmartwienie, ale po chwili Mena Sunderland wróciła. Przyniosła dwie butelki wody artezyjskiej Fiji i dwie szklanki. Nawet zdobyła się na uśmiech. Pijąc wodę, zauwaŜyłem, Ŝe Sampson usiadł głębiej w krześle. Dał mi znak, Ŝe mam przejąć inicjatywę. - Pani Meno - powiedziałem - chcielibyśmy ustalić kompromis. Między tym, o czym pani moŜe nam swobodnie opowiedzieć, a tym, czego chcemy się dowiedzieć. - To znaczy? - spytała. - To znaczy, Ŝe nie musimy koniecznie mieć rysopisu człowieka, Ŝeby go złapać. Jej milczenie przyjąłem za zielone światło, chociaŜ na razie niepewne. - Chciałbym pani zadać kilka pytań. Wszystkie wymagają odpowiedzi „tak” lub „nie”. Proszę odpowiedzieć jednym słowem albo potrząsnąć tylko głową. JeŜeli którekolwiek z pytań wyda się pani niezręczne, moŜe je pani pominąć. Lekki uśmiech zaigrał na jej ustach. Wiedziała, Ŝe obrałem najłatwiejszy sposób. Ale chciałem jej zapewnić jak najdalej idący komfort psychiczny. ZałoŜyła długi kosmyk blond włosów za ucho. - Proszę bardzo. Spróbujmy. - Czy owego wieczoru podczas napadu sprawca posłuŜył się konkretnymi groźbami, Ŝeby nie mówiła pani nic po jego odejściu? Najpierw pokiwała tylko głową, lecz natychmiast zwerbalizowała odpowiedź. - Tak. Raptem wróciła mi nadzieja. - Groził innym osobom z pani kręgu? Krewnym, przyjaciołom, bliskim? - Tak. - Czy kontaktował się z panią od tamtej pory? Albo dawał o sobie znać? - Nie. Raz mi się zdawało, Ŝe widziałam go na ulicy. Ale to chyba nie był on. - Czy wyraŜał swoje groźby pozawerbalnie? Czy uŜył czegoś jeszcze, Ŝeby zapewnić sobie milczenie z pani strony? - Tak. Najwyraźniej wpadłem na właściwy trop. Mena Sunderland wbiła na chwilę wzrok w

kolana, lecz zaraz podniosła go na mnie. Napięcie w jej twarzy ustąpiło miejsca determinacji. - Bardzo panią proszę, to bardzo waŜne. - Zabrał mi mój komputer kieszonkowy BlackBerry - powiedziała. Urwała na chwilę, ale podjęła wątek. - Miałam w nim wszystkie informacje osobiste. Adresy, namiary. Moich znajomych, rodziny w Westchester. - Rozumiem. Istotnie rozumiałem. Pasowało co do joty do mojego wstępnego profilu zwyrodnialca. Policzyłem w myślach do dziesięciu. Kiedy doszedłem do ośmiu, Mena odezwała się ponownie. - Pokazał mi zdjęcia - powiedziała. - Słucham? Jakie zdjęcia? - Fotografie zabitych przez siebie osób. W kaŜdym razie tak mówił. Zabitych i... Znowu urwała, po czym z wyraźnym trudem dokończyła. - Okaleczonych. Chwalił się, Ŝe uŜywał pił rzeźniczych, skalpeli chirurgicznych. - Pani Meno, czy moŜe mi pani opowiedzieć o tych zdjęciach? - Kazał mi obejrzeć cały plik, ale pamiętam tylko pierwsze. W Ŝyciu nie widziałam nic gorszego. Widziałem, Ŝe wrócił do niej obraz horroru, bo oczy jej zaszły mgłą. Zmobilizowała się jednak i przemówiła. - Miała ręce... - zaczęła mówić, ale urwała. - Jakie miała ręce, Meno? - Odrąbane. Obie. Ale na tym zdjęciu jeszcze Ŝyła. Widać było, Ŝe krzyczy. - Jej głos przeszedł w szept. Od razu wyczułem, Ŝe zbliŜamy się do granicy ryzyka. - Mówił o niej Beverly. Jakby byli zaprzyjaźnieni. - Dobrze - powiedziałem cicho. - MoŜemy przestać, jeśli pani woli. - Chciałabym przerwać - przyznała. - Ale jeszcze jedno. - Słucham. - Ten skalpel, którym wtedy wywijał... była juŜ na nim czyjaś krew. Rozdział 61 Ogromny krok naprzód, a zarazem fatalna wiadomość. W kaŜdym razie mogła się taką okazać. JeŜeli Mena Sunderland się nie myliła - bo dlaczego miałaby się mylić? - nie

szukaliśmy juŜ tylko seryjnego gwałciciela, lecz seryjnego zabójcy. Nagle przypomniało mi się zabójstwo Marii i tamten seryjny gwałt. Usiłowałem wyrzucić Marię z głowy, Ŝeby zajmować się jedną sprawą naraz. Z pamięci zapisałem wszystko zaraz po przesłuchaniu Meny, kiedy Sampson odwoził mnie do domu. On sporządzał notatki na bieŜąco, ale czasem przelewanie takich informacji na papier pomaga mi uporządkować w myślach sprawę. Sylwetka gwałciciela rysowała mi się coraz wyraźniej. Zaufanie od pierwszego wraŜenia - chyba właśnie na nim opiera się bestseller Błysk! Potęga przeczucia Malcolma Gladwella. Opisane przez Menę fotografie, upiorne pamiątki, często się oczywiście przewijały u seryjnych sprawców. Zdjęcia podnosiły przestępcę na duchu, kiedy wpadał w depresję. A podczas kolejnych przeraŜających akcji gwałciciel uŜywał tych pamiątek, Ŝeby wywoływać paraliŜujący strach u swoich ofiar. Kiedy jechaliśmy przez Southeast, w końcu Sampson przerwał milczenie. - Alex, chciałbym oficjalnie cię prosić o zajęcie się tą sprawą - zaproponował. - Włącz się. Przystąp ze mną do pracy. MoŜesz wejść jako konsultant albo pod dowolną nazwą. - Sądziłem, Ŝe się zirytujesz, bo przejąłem inicjatywę - powiedziałem, taksując go wzrokiem. Wzruszył ramionami. - Coś ty! Nie podwaŜam wyników. Zresztą i tak juŜ się włączyłeś. Równie dobrze mógłbyś coś zarobić. Nie wywiniesz się tak łatwo z tego, nawet gdybyś chciał. Pokiwałem głową, zasępiłem się, ale tylko dlatego, Ŝe miał rację. JuŜ rozdzwonił mi się w głowie znajomy alarm ostrzegawczy. WciąŜ bezwiednie krąŜyłem myślami wokół tej sprawy. Właśnie takie podejście przyniosło mi sukces w zawodzie, ale teŜ przesądzało o mojej nieumiejętności nieangaŜowania się w śledztwo. - I co ja powiem Nanie? - zapytałem, bo nie umiałem chyba jaśniej wyrazić zgody. - Powiedz, Ŝe ta sprawa nie moŜe się bez ciebie obejść. śe Sampson nie moŜe się bez ciebie obyć. - Skręcił w Fifth Street, naszym oczom ukazał się mój dom. - Szybko coś wymyśl, bo Nana natychmiast wyczuje pismo nosem. Zobaczy to w twoich oczach. - Wejdziesz? - Nie dam się w to wrobić. Zostawił samochód na biegu, kiedy zatrzymał się pod domem. - No to idę - powiedziałem. - śycz mi powodzenia z Naną. - Oj,

stary,

niebezpieczeństwami.

nikt

nie twierdził, Ŝe praca w policji

nie jest

najeŜona

Rozdział 62 Tego wieczoru pracowałem nad sprawą w gabinecie na strychu. W końcu jednak praca mnie znuŜyła. Zszedłem na dół, wziąłem klucze. Ostatnio często wyskakiwałem na nocne przejaŜdŜki swoim nowym mercedesem. Prowadziło się go jak marzenie, a siedziało wygodniej niŜ w naszych fotelach w salonie. Wystarczyło włączyć CD, rozsiąść się wygodnie i odpręŜyć. Coś cudownego! Kiedy w końcu połoŜyłem się do łóŜka, wróciłem w myślach do nadal odwiedzanego przeze mnie raz na jakiś czas sanktuarium pamięci, mianowicie do naszego miesiąca miodowego z Marią. Spędziłem wtedy chyba najlepsze dziesięć dni swojego Ŝycia. Wszystko stanęło mi przed oczami jak Ŝywe. Słońce zachodzi tuŜ pod palmami za błękitną linię horyzontu widocznego z balkonu naszego hotelu. Puste miejsce w łóŜku obok mnie jest jeszcze ciepłe, bo przed chwilą leŜała tu Maria. Stoi teraz przed lustrem. Jest piękna. Ma na sobie tylko moją koszulę, rozpiętą z przodu, szykuje się do obiadu. Zawsze narzeka, Ŝe ma za chude nogi, ale mnie się wydają długie i samotne. Podniecam się na ich widok... i na widok jej całej w lustrze. Patrzę, jak spina z tyłu klamrą lśniące czarne włosy. Odsłania długą szyję. BoŜe, jak ja ją uwielbiam. - Zrób tak jeszcze raz - proszę. Powtarza gest bez słowa. Kiedy przekrzywia głowę, Ŝeby zapiąć kolczyk, spotykamy się w lustrze spojrzeniami. - Kocham cię, Alex. - Odwraca się do mnie. - Nikt nigdy nie będzie cię tak kochał jak ja. W tym zwarciu spojrzeń wydaje misie, Ŝe widzę, co Maria czuje. śe czujemy się oboje niesłychanie blisko. Wyciągam rękę w jej stronę i mówię... Rozdział 63 Coś ze szczerego serca. Ale nie mogłem sobie przypomnieć, co to było. Usiadłem, sam w łóŜku, wyrwany z tego miejsca pół we śnie, pół na jawie. Moja pamięć potknęła się o białą plamę, jakby trafiła na dziurę w ziemi, której tam przedtem nie

było. Szczegóły naszej podróŜy poślubnej na Barbados zawsze pamiętałem bardzo wyraźnie. Dlaczego teraz nie mogłem sobie przypomnieć, co odpowiedziałem Marii? Zegar obok mnie wskazywał piętnaście po drugiej. Całkiem się rozbudziłem. Błagam cię, BoŜe, nie mam nic więcej. Tylko te wspomnienia mi zostały. Nie odbieraj mi ich. Zapaliłem światło. Nie chciałem za nic w świecie zostać teraz w łóŜku. Wyszedłem na korytarz, rozwaŜając, czy nie zejść na dół i nie pograć na fortepianie. U szczytu schodów przystanąłem z ręką na poręczy. Zatrzymał mnie cichy, chrapliwy oddech Alego. Stanąłem na progu pokoju swojego synka i przyglądałem się śpiącemu. Wyglądał jak mały tłumoczek zakryty kołdrą, wystawała tylko bosa stopa. Jego posapujący oddech przypominał ciche chrapanie. Lampka nocna z postaciami z kreskówki Blues Clues oświetlała mu twarz. Brwi miał ściągnięte, jakby tonął w myślach, zupełnie jak ja, kiedy wpadnę w zadumę. Kiedy wszedłem pod kołdrę, wtulił się do mnie, włoŜył głowę w zagłębienie mojej ręki. - Cześć, tato - powiedział, na wpół rozbudzony. - Cześć, kochanie - odparłem szeptem. - Śpij. - Miałeś zły sen? Uśmiechnąłem się. IleŜ to razy ja zadałem mu to pytanie? Teraz wróciło do mnie niczym okruch mnie samego. UŜywał moich sformułowań. Odwzajemniłem mu się słowami Marii. - Kocham cię, Ali. Nikt nigdy nie będzie cię tak kochał jak ja. Zastygł w bezruchu, chyba od razu zasnął. LeŜałem z ręką na jego ramieniu, dopóki jego oddech nie wpadł w poprzedni kojący rytm. A ja znów wróciłem myślami do Marii. Rozdział 64 Zawsze najsilniejsze wspomnienia o ojcu nachodziły Michaela Sullivana w obecności jego synów. Oślepiająco biały sklep rzeźniczy, chłodnia na zapleczu, handlarz, który przychodził co tydzień po msze, zapachy irlandzkiego sera carigaline i kaszanki. - Dawaj, dawaj - usłyszał Sullivan, co natychmiast przeniosło go w teraźniejszość. Na

boisko baseballowe w pobliŜu jego domu w Marylandzie. Po chwili rozległ się okrzyk: - Ten koleś nie umie rzucać! To fajtłapa! Zakuty łeb! Seamus i Jimmy uwielbiali takie komentarze podczas rodzinnych meczów baseballowych. Michael junior grał natomiast w skupieniu. Sullivan dojrzał koncentrację w przenikliwie niebieskich oczach najstarszego syna. Chciał za wszelką cenę wyautować staruszka po trzech nieudanych próbach. Jego syn zebrał się w sobie i splunął. Ostry, podkręcony curveball, a moŜe i mocny fastball. Sullivan, wykonawszy rzut, wypuścił powietrze, po czym usłyszał plask, kiedy piłka za jego plecami pacnęła w rękawicę łapacza, czyli Jimmy’ego. Sukinsyn nieźle podgrzał atmosferę! Nad pustym boiskiem Amerykańskiej Ligi MłodzieŜowej, na którym trenowali, rozpętało się istne pandemonium. Łapacz Jimmy obiegł ojca, chwytając piłkę w powietrzu. Tylko Michael junior zachował zimną krew. Pozwolił sobie na lekki uśmiech, ale nie opuścił górki miotacza, nie wiwatował z braćmi. Tylko spojrzał spode łba na staruszka, którego nigdy przedtem nie wyautował po trzech nieudanych strike’ach. Spuścił głowę, ponownie gotów do zamachu... ale zastygł w bezruchu. - Co to jest? - spytał, podnosząc wzrok na ojca. Sullivan spojrzał w dół i zobaczył, Ŝe coś sunie do góry, w stronę jego torsu. Czerwona plamka światła laserowego. Padł na ziemię obok bazy domowej. Rozdział 65 Zabytkowy kij Louisville Slugger pękł mu w ręce, zanim upadł na ziemię. Sullivan usłyszał metaliczny szczęk pocisku, który odbił się od backstopu. Ktoś do niego strzelał! Ludzie Maggione? KtóŜby inny? - Chłopcy, do boksu! Biegiem, biegiem! - krzyknął. Synom nie trzeba było tego powtarzać. Michael junior chwycił młodszego brata za rękę. Wszyscy trzej pędzili do kryjówki; te skurczybyki miały tyle pary w nogach, jakby ukradły komuś portfel. Rzeźnik biegł co tchu w przeciwnym kierunku, bo chciał odciągnąć ogień jak najdalej od synów. Poza tym broń zostawił w aucie!

Jego opancerzony humvee stał zaparkowany co najmniej pięćdziesiąt metrów dalej. Sullivan puścił się moŜliwie najkrótszą drogą, Ŝeby tam dobiec. Kolejna kula dosłownie gwizdnęła mu koło brody. Strzały padały z lasu na lewo od boiska, z dala od drogi. Ale Sullivan się nie rozglądał, bo uznał, Ŝe na to nie pora. Dobiegł do samochodu, otworzył drzwi od strony pasaŜera, dał nura do środka. Zaraz potem usłyszał wybuch rozpryskującego się szkła. Trzymał się nisko, twarz wtulił w dywanik podłogowy, sięgnął pod siedzenie kierowcy. Schowana tam beretta świadczyła o złamaniu obietnicy złoŜonej Caitlin. Dopiero kiedy włoŜył magazynek, odwaŜył się wychylić głowę. Z lasu wyszło dwóch męŜczyzn, ani chybi cwaniaczki Maggione. Musieli dostać zlecenie, Ŝeby go zabić, a moŜe i jego dzieci. Otworzył drzwi od strony kierowcy, rzucił się na Ŝwir. OdwaŜył się na spojrzenie pod samochodem, zobaczył parę nóg sunących w jego stronę przyczajonym biegiem. Nie miał czasu dobrze się zastanowić ani niczego zaplanować. Strzelił dwa razy pod podwoziem. Człowiek Maggione zawył, kiedy nad kostką wykwitła mu czerwona plama. Padł cięŜko na ziemię, a Rzeźnik powtórzył strzał w podwójnie zdumioną twarz menela. Ze strony tego świńskiego pomiotu juŜ nie padł strzał, ani jedno słowo więcej, nie przemknęła Ŝadna myśl. Ale to najmniejsze zmartwienie. - Tato, tato, ratunku! W chrapliwym głosie Mike’a, który wzywał go z drugiej strony parku, brzmiała trwoga. Sullivan zerwał się i zobaczył, Ŝe drugi napastnik kieruje się do boksu dla zawodników znajdującego się moŜe siedemdziesiąt metrów dalej. Podniósł pistolet, ale zawahał się, bo wiedział, Ŝe musiałby strzelać w stronę synów. Wskoczył do samochodu i wrzucił bieg. Rozdział 66 Wcisnął gaz do dechy, jakby od tego zaleŜało Ŝycie jego synów. I chyba się nie mylił. Maggione naleŜał do tchórzy gotowych człowiekowi zabić całą rodzinę. Wystawił przez okno berettę, próbując namierzyć drania. MoŜe spudłować o włos. Trudno ocenić szanse. Ryzyk fizyk!

Napastnik pędził sprintem przez pole, naprawdę wyciągał nogi. Sullivan zgadywał, Ŝe za młodu musiał być nie lada wyczynowcem. Chyba nawet nie tak dawno temu. Michael junior patrzył ze schodków prowadzących w dół do boksu dla zawodników. Umiał trzeźwo myśleć, chociaŜ niekoniecznie musiało mu się to w tej sytuacji przydać. - Michael, kryj się! - krzyknął ojciec. - Kryj się, i to zaraz! Napastnik wiedział, Ŝe Sullivan depcze mu po piętach. W końcu stanął i odwrócił się, Ŝeby oddać strzał. Błąd! MoŜe go kosztować Ŝycie. Wybałuszył oczy, tuŜ zanim grill samochodu trafił go w pierś z prędkością co najmniej osiemdziesięciu kilometrów na godzinę. Pojazd nie zwolnił, dopóki nie przejechał napastnika, a potem nie wbił go w łańcuch boksu. - Chłopcy, wszystko w porządku?! - zawołał Sullivan, nie odrywając wzroku od wroga, który nie ruszał się i wyglądał, jakby go trzeba było zeskrobywać z płotu. - U nas dobrze, tato - powiedział Michael junior drŜącym głosem, chociaŜ panował nad emocjami. Sullivan obszedł wóz, Ŝeby zobaczyć tego łajdaka lub raczej to, co z niego zostało. Tylko dlatego trzymał się na nogach, Ŝe uwiązł w swoistej Ŝelaznej pułapce. Jedynie głowa kiwała mu się leniwie na bok. Zupełnie jakby rozglądał się wokół jednym z dwojga oczu niezalanym krwią. Sullivan podniósł z ziemi drzazgi Louisville Sluggera. Wziął zamach raz i drugi, a potem znów i znów, punktując kaŜde uderzenie jednym wykrzyczanym słowem. - Raz. - Na. - Zawsze. - Odpierdol. - Się. - Od. - Mojej. - Rodziny! Przy ostatnim uderzeniu Sullivan rozpędził się i chybił. W uwięzionym napastniku pozostawił wielki krater. Od razu przypomniał sobie, gdzie się znajduje. Wskoczył do wozu i cofnął w stronę chłopców, którzy stali i patrzyli jak gromada upiorów na czyimś pogrzebie. Kiedy wsiedli do środka, Ŝaden się nie odezwał, lecz teŜ nie

zapłakał. - Nie bójcie się, chłopcy - uspokoił ich. - - JuŜ po wszystkim. Załatwię sprawę, jak trzeba. Słyszycie? Przysięgam na oczy mojej matki nieboszczki! I z pewnością dotrzyma słowa. Skoro podnieśli rękę na Rzeźnika i jego rodzinę, spotka ich z jego strony zemsta. Mafię. I młodego Johna Maggione. Rozdział 67 Na kolejną sesję Kim Stafford przyszła w okularach przeciwsłonecznych. Wyglądała jak uciekinierka. Omal nie zemdlałem. Poraziła mnie świadomość, Ŝe w tej sprawie zachodzi konflikt interesów moich dwóch zawodowych światów. Odkąd dowiedziałem się, kim jest narzeczony Kim, trudniej mi było uszanować jej prośbę o pełną dyskrecję. Za wszelką cenę chciałem stawić czoło temu parszywcowi. - Kim - zapytałem w pewnej chwili na początku sesji - czy Sam trzyma w domu broń? Umówiliśmy się, Ŝe będziemy uŜywali imienia Sam podczas naszych sesji. Było to równieŜ imię buldoga, który pogryzł Kim we wczesnym dzieciństwie. - Tak, trzyma pistolet w szafce nocnej - potwierdziła. Usiłowałem nie okazywać swojego przejęcia, ale natychmiast w głowie zadzwonił mi głośno sygnał alarmowy. - Czy kiedykolwiek celował w ciebie albo groził, Ŝe go uŜyje? - Tylko raz - powiedziała, skubiąc spódnicę. - JuŜ dość dawno temu. Gdybym sądziła, Ŝe mówi powaŜnie, na pewno bym go rzuciła. - Kim, chciałbym omówić z tobą plan kryzysowy. - Jak to? - Musimy ustalić środki zapobiegawcze - wyjaśniłem. - powinnaś odłoŜyć pieniądze, zawsze mieć spakowaną walizkę, przemyśleć, dokąd moŜesz się udać w awaryjnej sytuacji, gdybyś była zmuszona nagle uciekać. Właściwie nie wiem, dlaczego akurat wtedy zdjęła okulary, ale najwyraźniej postanowiła pokazać mi podbite oko. - Nie mogę, panie doktorze - powiedziała. - JeŜeli przygotuję plan, to z niego skorzystam. A wtedy on juŜ na pewno mnie zabije. Po ostatniej sesji tego dnia sprawdziłem przed wyjściem pocztę głosową. Czekała tylko jedna wiadomość, od Kayli. - Cześć, to ja. Nie spadnij z krzesła, bo babcia pozwoliła mi dziś wieczorem ugotować

dla nas wszystkich obiad. W swojej kuchni! Gdybym nie umierała ze strachu, powiedziałabym, Ŝe nie mogę się doczekać. Zostało mi jeszcze kilka wizyt domowych, zanim pojadę do sklepu. A potem chyba zastrzelę się na parkingu. Jeśli się nie zastrzelę, do zobaczenia w domu o szóstej. To znaczy w twoim domu. Odebrałem tę wiadomość o szóstej. Usiłowałem zapomnieć o trudnej sesji z Kim Stafford, ale nie do końca mi się udało. Miałem nadzieję, Ŝe nic złego jej się nie stanie, chociaŜ nie byłem pewien, czy jednak nie powinienem wkroczyć. Zanim dotarłem na Fifth Street i wpadłem zdyszany do domu, Kayla juŜ się okopała w kuchni. Miała na sobie ulubiony fartuch Nany i wkładała antrykot wołowy do piekarnika. Siedziała wyprostowana przy kuchennym stole nad nietkniętym kieliszkiem białego wina. Ciekawy widok. Dzieci biegały po kuchni jak szalone, widocznie chciały sprawdzić, jak długo babcia usiedzi bez ruchu. - Jak ci minął dzień, tato? - spytała Jannie. - Co dobrego się zdarzyło? Oboje uśmiechnęliśmy się od ucha do ucha. Często lubiliśmy przy obiedzie zadać sobie takie pytanie. Ten rytuał powtarzał się od lat. Przypomniały mi się Kim Stafford i sprawa o gwałt w Georgetown, a takŜe reakcja Nany, kiedy się tego zadania podjąłem. Myśl o babci natychmiast przywróciła mnie do teraźniejszości i odpowiedziałem na pytanie Jannie. - Co dobrego? Właśnie teraz jest ta chwila. Kiedy siedzę z wami przy stole. Rozdział 68 Sprawy nabrały rozpędu. Rzeźnik nienawidził plaŜy, nienawidził piasku, zapachu słonej wody, zapchanych ulic dojazdowych, wszystkiego, co wiązało się z wizytą na zafajdanym wybrzeŜu. Niech sobie Caitlin do woli wyjeŜdŜa latem z chłopcami na Cape May. I niech się wypcha. Bo to nie dla niego. Zatem wyłącznie sprawy słuŜbowe ściągnęły go nad morze, zwłaszcza tak daleko, bo aŜ do South Jersey. Musiał wziąć odwet na młodym Johnie Maggione. Obaj zapałali do siebie nienawiścią, kiedy stary Maggione powołał tego „irlandzkiego świra” na swojego ulubionego płatnego zabójcę. Potem Sullivan dostał rozkaz, Ŝeby zdjąć jednego z kolesiów Młodego, i wykonał to zadanie z typowym dla siebie entuzjazmem. Pociął Rica Marinacciego na kawałki.

Młody John Maggione ostatnio prawie się nie pokazywał - czemu trudno się dziwić dlatego Rzeźnik zmienił nieco plany. Skoro nie moŜe go na razie skrócić o głowę, zacznie od innej części ciała. Ta część nazywała się Dante Ricci. Dante był najmłodszym nabytkiem w syndykacie Maggione, ulubieńcem dona. Boss traktował go jak syna. śartowano, Ŝe młody John Maggione nie pozwala asystentowi podetrzeć sobie tyłka, Ŝeby nie zasięgnąć przedtem rady Dantego. Sullivan tuŜ przed zmierzchem dotarł do Mantoloking w stanie New Jersey. Kiedy jechał przez Barnegat Bay, ocean w oddali majaczył fioletową łuną - piękny, jeŜeli ktoś lubi takie pocztówkowe obrazki. Sullivan zamknął okna, Ŝeby ochronić się przed słoną bryzą. JuŜ nie mógł się doczekać, kiedy zrobi swoje i wyniesie się stąd w diabły. Miasto leŜało na drogim pasie ziemi o szerokości niewiele ponad półtora kilometra. Bez trudu znalazł dom Ricciego na Ocean Avenue. Minął bramę wjazdową, zaparkował na ulicy i wrócił piechotą trzysta metrów. Najwyraźniej Ricciemu powodziło się niezgorzej. Dom był utrzymany w ostentacyjnym kolonialnym stylu - miał trzy kondygnacje, zadbane brązowe cedrowe gonty, stał nad samym oceanem. GaraŜ na cztery pojazdy, domek gościnny, wanna zamontowana na wydmach. Lekko licząc, sześć baniek. Takimi błyszczącymi cackami współczesne cwaniaczki mamiły swoje Ŝony, Ŝeby odwrócić ich uwagę od kradzieŜy i zabójstw uprawianych na co dzień. Niewątpliwie Dante Ricci był zabójcą. Zabijanie szło mu najlepiej. Jasna cholera, był nowym, a nawet lepszym Rzeźnikiem. Sullivan nie bardzo widział od frontu rozkład mieszkania. WyobraŜał sobie, Ŝe większość okien wychodzi z tyłu na ocean. Ale plaŜa nie zapewni mu najlepszej osłony. Pozostaje zasadzić się tam, gdzie jest, i czekać. śaden problem. Miał wszystkie cechy niezbędne do wykonywania swojej roboty, w tym cierpliwość. Przez głowę przemknęło mu celtyckie powiedzonko dziadka Jamesa. Coimhéad feargjhear nafoighde - czy podobne cholerstwo. StrzeŜ się gniewu cierpliwego człowieka. Święte słowa, pomyślał Michael Sullivan, nastawiając się na czekanie, zastygły w bezruchu w zapadającym zmroku. Święte słowa.

Rozdział 69 Chwilę zabrało mu zorientowanie się w rezydencji nad oceanem i jej otoczeniu. W środku nie zauwaŜył większej krzątaniny, ale stwierdził, Ŝe rodzina jest w domu. Dante, dwoje małych dzieci i młoda, gorąca - przynajmniej z tej odległości - Ŝona, ładna włoska blondyneczka. Nigdzie nie wypatrzył gości ani ochroniarzy. Zwłaszcza nikogo z Rodziny, tej przez duŜe R. Innymi słowy, siła ognia w domu ogranicza się do tego, co Dante Ricci ma pod ręką. Nie sądził, Ŝeby mogło się to równać dziewięciomilimetrowemu pistoletowi maszynowemu, który Sullivan miał w kaburze przy boku. Ani jego skalpelowi. Mimo chłodu na dworze Sullivan spływał potem pod kurtką, aŜ wilgoć przesiąknęła mu przez podkoszulek w miejscu, w którym gnat dotykał jego ciała. Bryza znad oceanu teŜ nie pozwoliła mu ochłonąć. Jedynie cierpliwość trzymała go w ryzach. Albo, jak sam uwaŜał, profesjonalizm. Obie te cechy z całą pewnością odziedziczył po ojcu, oryginalnym Rzeźniku, bo kto jak kto, ale ojciec zawsze był cierpliwym łotrem. W końcu podszedł do domu na plaŜy. Minął lśniącego czarnego jaguara zaparkowanego na miejscu brukowanym kremową cegłą i wszedł na jeden z pustych placów w garaŜu, gdzie biały jaguar stykał się nosem z czarnym. Jak rany, czyŜby Dante miał aŜ taką skłonność do ostentacji? Po chwili znalazł w garaŜu przedmiot godny uwagi. Z ławki warsztatu w głębi wziął młot z krótkim trzonkiem. ZwaŜył w ręce, przyda się. W sam raz dla niego. Ładna zabawka. Jezu, jak on lubi narzędzia. Zupełnie jak jego stary. Będzie musiał wziąć zamach z lewej, jeśli chce mieć pistolet w pogotowiu, ale pole raŜenia i tak miał wielkości przedniej szyby jaguara. Stanął w rozkroku, zarzucił sobie młotek na ramię i spuścił go na szybę. Natychmiast zawyła przenikliwie syrena alarmowa. Tak to właśnie zaplanował. Sullivan w okamgnieniu wyskoczył przed dom, znalazł się mniej więcej w pół drogi do ulicy. Schował się za dorodnym czerwonym dębem, który zupełnie tu nie pasował... podobnie jak on. Palec trzymał na cynglu, ale nie. Jeszcze nie teraz. Niech Dante pomyśli, Ŝe to jakiś chłystek, włamywacz z Jersey. Niech zacznie biegać i przeklinać. Chwilę później otworzyły się z impetem drzwi z siatki, rąbnęły o ścianę domu. Rozbłysły dwa rzędy latarni. Sullivan zmruŜył oczy przed zalewem światła. Widział jednak Dantego na ganku... z pistoletem w ręce. W spodenkach kąpielowych i w klapkach. Muskularny, w dobrej formie,

ale co z tego? Skurczybyk był zbyt pewny siebie. Błąd. - Kto tam, do diaska?! - krzyknął osiłek w ciemność. - Pytam się, kto tam? Szuraj mi stąd, gówniarzu! Sullivan się uśmiechnął. To ma być ochroniarz Młodego? Nowy Rzeźnik? Ten nagi pajac w domu na plaŜy? W kąpielówkach i klapkach? - Cześć, to tylko ja, Mike Sullivan! - odkrzyknął. Rzeźnik wyszedł zza drzewa, złoŜył półukłon, a następnie puścił serię po ganku wejściowym, zanim Dante zdąŜył się zorientować. Bo niby czemu miałby się zorientować? Kto miałby czelność napadać człowieka mafii w jego domu? Kto byłby tak szalony? - Tyle na początek! - ryknął Rzeźnik, kiedy pół tuzina kul trafiło Dantego Ricciego w brzuch i tors. Mafioso osunął się na kolana, wytrzeszczył oczy na Rzeźnika i padł na twarz. Sullivan, z palcem na cynglu, przejechał ogniem po obu jaguarach w garaŜu i na podjeździe. Sypnęło się szkło. WzdłuŜ kosztownych ram ukazały się równe rzędy dziur. Bardzo poprawiło mu to humor. Kiedy przestał strzelać, usłyszał krzyki dobiegające z domu na plaŜy. Kobiet, dzieci. Dwiema szybkimi, kontrolowanymi seriami zmiótł latarnie na ganku. Dopiero wtedy podszedł pod dom, wymacując w kieszeni skalpel. Kiedy znalazł się bliŜej, od razu zobaczył, Ŝe Dante Ricci leŜy martwy jak zdechła, wzdęta makrela wyrzucona przez morze na brzeg. Odwrócił jeszcze ciało i kilkanaście razy ciachnął twarz nieboszczyka lśniącym ostrzem. - Bez urazy, Dante. Ale nie jesteś nowym mną. Szykował się do odejścia. Dante Ricci juŜ się dowiedział, czego trzeba, a niebawem wiadomość dotrze teŜ do młodego Maggione. I wtedy usłyszał kobiecy głos dobiegający z ganku. - Ty sukinsynu, zabiłeś go! Zabiłeś mojego Dantego! Odwrócił się i zobaczył Ŝonę Dantego stojącą z pistoletem w ręku. Była to drobna, piękna tleniona blondynka, niewiele ponad metr pięćdziesiąt wzrostu. Strzelała po omacku przed siebie. Nie umiała się posługiwać bronią, nawet nie trzymała pistoletu prawidłowo. Ale w jej Ŝyłach płynęła gorąca krew rodziny Maggione. - Cecilio, wracaj do domu! - krzyknął Sullivan. - Bo ci odstrzelę głowę! - Ty szmato, ty skurwysynu, zabiłeś mi męŜa! Zeszła z ganku, ruszyła przez ogród. Co za durna gęś! Płakała, bełkotała, ale szła wprost na niego. - Zabiję cię, ty skurwielu. Kolejnym strzałem roztrzaskała betonową wanienkę dla ptaków o krok w prawo od

Sullivana. Płacz Cecilii przeszedł w zawodzenie. Bardziej przypominał zwierzęcy skowyt niŜ ludzki szloch. I wtedy coś w niej pękło, ruszyła na podjazd. ZdąŜyła oddać jeszcze jeden strzał, zanim Sullivan wpakował jej dwie kule w pierś. Padła na miejscu, jakby po zderzeniu z murem osunęła się, i leŜała w Ŝałosnych drgawkach. Ulubioną kuzynkę Maggione Sullivan równieŜ pociął. Czyli zostawił dwie wiadomości. We własnym samochodzie od razu poczuł się lepiej, zadowolony z siebie. Z ochotą przyjął długi powrót do domu. Na autostradzie otworzył okna i puścił głośno muzykę, wyśpiewując co tchu w płucach słowa Bono jak swoje własne. Rozdział 70 Następny dzień mógłbym opatrzyć etykietą „Co ja sobie, do diabła, myślałem?”. Zjawiłem się w szóstym komisariacie, w którym pracował Jason Stemple, i usiłowałem zasięgnąć języka na jego temat. Nie wiedziałem, jak się zachowam, kiedy go znajdę, ale na tyle martwiłem się sytuacją Kim Stafford, Ŝe musiałem czegoś spróbować. Nie miałem Ŝadnych dokumentów uwierzytelniających ani odznaki, ale wielu waszyngtońskich gliniarzy mnie znało. Najwyraźniej jednak nie sierŜant w recepcji. Czekałem po cywilnej stronie szklanego przepierzenia dłuŜej, niŜbym chciał. Ale co tam. Czytałem zawieszony na ścianie wykaz dorocznych nagród za ograniczenie liczby przestępstw, kiedy wreszcie sierŜant poinformował mnie, Ŝe dostałem zgodę kapitana na wejście, i brzęczykiem otworzył mi drzwi. Za nimi czekał na mnie umundurowany funkcjonariusz. - Pułaski, zaprowadzisz pana... - tu sierŜant spojrzał na mój podpis w księdze wejść ...Crossa do szatni. Szuka Stemple’a. ChociaŜ wydaje mi się, Ŝe juŜ wyszedł. Ruszyłem za funkcjonariuszem przez gwarny korytarz. Po drodze łowiłem strzępy rozmów policjantów. Pułaski otworzył pchnięciem cięŜkie wahadłowe drzwi do szatni. Uderzył mnie znajomy zapach potu i środków odkaŜających. - Stemple, masz gościa. Młody męŜczyzna pod trzydziestkę, mniej więcej mojego wzrostu, tyle Ŝe mocniej zbudowany, obejrzał się za siebie. Stał sam przy wysłuŜonych zielonych szafkach i wkładał koszulkę druŜyny Washington Nationals. Wokół stało kilku policjantów po słuŜbie, krytykowało i wyśmiewało nasz system sądownictwa, który rzeczywiście ostatnio zakrawał

na kpinę. Podszedłem do Stemple’a, który wkładał zegarek i nie zwracał na mnie uwagi. - Moglibyśmy zamienić słowo? - zapytałem. Siliłem się na uprzejmość, a wcale nie przychodziło mi to łatwo wobec faceta, który bije swoją dziewczynę. - Na temat? Stemple nawet na mnie nie spojrzał. Ściszyłem głos. - Chciałbym pogadać o... Kim Stafford. Niezbyt przyjazna postawa faceta natychmiast przerodziła się w czystą nienawiść. Zakołysał się na piętach, otaksował mnie wzrokiem od góry do dołu, jakbym był menelem, który włamał mu się do domu. - Co pan tu w ogóle robi? Jest pan gliną? - Do niedawna byłem gliną, a teraz jestem terapeutą. Pracuję z Kim. Jego oczy rozpalił błysk. Dotarła do niego prawda, która wyraźnie nie przypadła mu do gustu. Podobnie jak mnie, bo oto stał przede mną dobrze zbudowany samiec, który bił kobiety i czasami je przypalał. - Zrobiłem swoje i zmywam się stąd. Niech pan się nie waŜy tknąć Kim, jeŜeli panu Ŝycie miłe. Zrozumiano? W bezpośredniej konfrontacji moja profesjonalna opinia na temat Stemple’a brzmiała - szmaciarz. PoniewaŜ ruszył do wyjścia, rzuciłem za nim na odchodnym: - Bijesz ją, Stemple. Przypalałeś ją papierosem. W szatni zapadło milczenie, ale nikt nie skoczył, Ŝeby mi przypakować w obronie Stemple’a. Wszyscy tylko patrzyli. Kilku kiwało głowami, jak gdyby nawet wiedzieli o Stemple’u i Kim. Odwrócił się z wolna do mnie i się nadął. - Nie zaczynaj ze mną, dupku! Kim ty, do cholery, jesteś? Pieprzysz się z nią? - Nic podobnego - wyjaśniłem. Przyszedłem z tobą pogadać. Jeśli masz odrobinę oleju w głowie, powinieneś mnie wysłuchać. Wtedy Stemple wyprowadził pierwszy cios. Uchyliłem się, dlatego chybił, choć niewiele brakowało. Naprawdę ponosił go temperament, a przy tym miał krzepę. Na to tylko czekałem, moŜe wręcz prosiłem się o taki ruch. Zrobiłem zwód w lewo, po czym zaserwowałem mu haka w brzuch. Uszło z niego trochę powietrza. W odpowiedzi chwycił mnie oburącz w pasie, po czym cisnął na szafki. Metal aŜ zadzwonił pod moim cięŜarem. Ból przeszył mi plecy. Miałem nadzieję, Ŝe facet nic mi jeszcze nie złamał.

Kiedy odzyskałem równowagę, odrzuciłem go na ścianę. Potykając się, rozluźnił uchwyt. Wziął ponownie zamach. Tym razem trafił mnie mocno w szczękę. Odpłaciłem mu potęŜnym prawym prostym w brodę, a zaraz potem podkręcanym lewym sierpowym, który wylądował tuŜ nad jego łukiem brwiowym. Jeden za mnie, drugi za Kim Stafford. Następnie wymierzyłem mu prawy prosty w policzek. Stemple okręcił się na pięcie i, ku mojemu zdziwieniu, osunął się na podłogę. Prawe oko juŜ mu się przymykało. Ręce mnie świerzbiały. Chętnie dołoŜyłbym jeszcze temu draniowi, temu tchórzowi. W ogóle nie powinienem się wdawać w bójkę, ale stało się. I teraz czułem zawód, Ŝe facet się nie podnosi. - Podobnie traktujesz Kim? Jak cię wkurzy, puszczasz pięści w ruch? - Jęknął, ale nie skomentował słowem. - posłuchaj, Stemple. Chcesz, Ŝebym zachował wszystko dla siebie i nie puścił pary twoim przełoŜonym? Dopilnuj, Ŝeby się to nigdy więcej nie powtórzyło. Nie waŜ się jej tknąć palcem. Ani cygarem. Rozumiemy się? Nie ruszył się, co wziąłem za dobrą monetę. W pół drogi do drzwi zaczepił mnie jeden z policjantów. - Niezły jesteś - pochwalił. Rozdział 71 Gdyby

Nana

pracowała

nad

sprawą

z

Georgetown

w

swoim

własnym

niepowtarzalnym stylu, powiedziałaby, Ŝe „dusi się na wolnym ogniu”. Razem z Sampsonem wrzuciliśmy garść ciekawych składników do garnka i daliśmy większy ogień, Ŝeby doprowadzić do wrzenia. Czekaliśmy teraz, aŜ coś się upichci. Patrzyłem na rosłego męŜczyznę po drugiej stronie stołu zawalonego aktami. - Jeszcze nie widziałem, Ŝeby tak ogromna ilość informacji przyniosła tak mizerne rezultaty - powiedziałem zrzędliwie. - Rozumiesz teraz, z czym się borykam - odparł, ściskając gumową piłkę antystresową w garści. AŜ dziw, Ŝe nie rozpadła się jeszcze na milion kawałków. - Facet działa ostroŜnie, wydaje się dość cwany i bardzo okrutny. UŜywa potęŜnej broni w postaci pamiątkowych zdjęć, którymi zastrasza kobiety. W nader osobisty sposób. Stwierdzam, na wypadek gdybyś sam dotąd na to nie wpadł - dodałem. Myślałem po prostu na głos. Czasem mi to pomaga. Ostatnio wyrobiłem sobie nawyk chodzenia po pokoju. W ciągu czternastu godzin

przemierzyłem chyba dziesięć kilometrów po dywanie, a wszystko w sali konferencyjnej drugiego komisariatu, w którym się zaszyliśmy. Trochę mnie rozbolały nogi, ale w ten sposób utrzymywałem aktywność mózgu. W połączeniu z silnymi pastylkami na gardło Altoids o smaku kwaśnych jabłek. Zaczęliśmy rano od podsumowania ostatnich czterech lat w raportach ogólnych o stanie przestępstw w poszukiwaniu ewentualnie powiązanych ze sobą spraw - szukaliśmy najmniejszego bodaj ogniwa. W świetle obecnego stanu wiedzy na temat sprawcy przeglądaliśmy akta zaginionych kobiet, sprawy o gwałt, a zwłaszcza zabójstwo, w którym doszło do okaleczenia. Najpierw w Georgetown, potem na terenie całego dystryktu Kolumbii. Dla poprawy nastroju słuchaliśmy w radiu audycji Elliot in the Morning, lecz ani Elliot, ani Diane nie mogli poprawić nam humoru, choć na ogół byli w tym niezrównani. śeby nic nie umknęło naszej uwagi, zdecydowaliśmy się na drugi krok i sprawdziliśmy wszystkie nierozwiązane sprawy o zabójstwo. Dostaliśmy zatem wykaz potencjalnych recydywistów, równie wielki, co mało obiecujący. Zdarzyło się jednak coś dobrego. Mena Sunderland zgodziła się na drugą rozmowę z nami, w której podała nawet kilka szczegółów rysopisu swojego gwałciciela. Był białym męŜczyzną, w jej ocenie po czterdziestce. Z tego co zdołaliśmy wyciągnąć od Meny, był przystojny, co z trudem przyznała. - Tak jak Kevin Costner jest przystojny na starszego męŜczyznę. Dla nas był to jednak nadzwyczaj waŜny trop. Atrakcyjni napastnicy są jeszcze groźniejsi. Miałem nadzieję, Ŝe niedługo, zwłaszcza po naszej obietnicy przydzielenia jej ochrony, Mena zechce powiedzieć więcej. Bo dotychczasowe dane nie pozwalały nam sporządzić wiarygodnego policyjnego rysopisu. Kiedy stworzymy jego podobiznę, która nie będzie pasowała do dwunastu tysięcy podobnych twarzy na ulicach Georgetown, Sampson i ja zamierzaliśmy ją jak najszerzej rozpowszechnić. Sampson odchylił się w krześle, wyciągnął długie nogi. - A moŜe byśmy się tak przespali i rano przejrzeli resztę? Padam z nóg. Na te słowa wbiegła Betsey Hall, znacznie bardziej rozbudzona niŜ większość z nas. Betsey była naszym nowym oficerem śledczym, gorliwa, lecz nieplącząca się pod nogami. - Ofiar szukacie jedynie wśród kobiet, prawda? - zapytała. - A dlaczego pytasz? - zainteresował się Sampson. - Słyszeliście o Bennym Fontanie? śaden z nas nie słyszał. - śołnierz mafijny średniej rangi, chyba zastępca szefa w ich hierarchii. Nie Ŝyje powiedziała Betsey. - Zginął dwa tygodnie temu w swoim mieszkaniu w Kalorama Park. Tej

nocy Lisa Brandt padła ofiarą gwałtu w Georgetown. - I co? - zapytał Sampson. Słyszałem w jego głosie to samo znuŜone zniecierpliwienie, które i ja odczuwałem. - I to. Betsey otworzyła teczkę, rozłoŜyła na stole pół tuzina czarno - białych fotografii. Przedstawiały martwego białego męŜczyznę, około pięćdziesiątki, leŜącego na plecach w salonie. Obie stopy - wyraźnie niedawno - miał odrąbane w kostkach. Nagle zmęczenie całkiem odeszło. Dostałem zastrzyk adrenaliny. - Chryste - mruknął Sampson. Obaj zerwaliśmy się na równe nogi i zaczęliśmy uwaŜnie oglądać te upiorne fotografie, wracając do kaŜdej po kilka razy. - Z raportu lekarza sądowego wynika, Ŝe stopy amputowano Fontanie przed śmiercią dodała Betsey. - Przypuszczalnie narzędziami chirurgicznymi. Zapewne skalpelem i piłą. przybrała minę pełną nadziei, moŜna by rzec naiwną. - Czy waszym zdaniem mógł to być ten sam sprawca? - Musiałbym mieć więcej danych. Czy moglibyśmy zdobyć klucze do tego mieszkania? - zapytałem. Wyjęła komplet kluczy z kieszeni i pomachała nimi z dumą przed moim nosem. - Tak sądziłam, Ŝe mnie o nie poprosicie. Rozdział 72 - Cholera, Alex. Seria gwałtów, seria zabójstw, a teraz jeszcze powiązanie z mafią? Sampson rąbnął pięścią w dach samochodu. - - To nie moŜe być zbieg okoliczności. Nie ma mowy! - Coś moŜe być na rzeczy... jeśli to ten sam facet - zastrzegłem się. - Sprawdzimy na miejscu. Nie zapędzajmy się zawczasu. Inna sprawa, Ŝe John bardzo trzymał się w karbach. Nasz podejrzany coraz bardziej wyglądał na sadystycznego potwora z bardzo brzydkim, charakterystycznym nawykiem. MoŜe szukaliśmy go nie tyle w niewłaściwym miejscu, ile w niedostatecznej liczbie miejsc. - JeŜeli nasze podejrzenia się potwierdzą - ciągnął Sampson - nie obdzwaniaj jeszcze dzisiaj starych kumpli, co? Chciałbym mieć trochę czasu, zanim chłopcy ze słuŜb federalnych wejdą na pokład. JeŜeli zabójstwo Fontany dotyczyło mafii, FBI przypuszczalnie juŜ o tym wiedziało.

Ale gwałty nadal pozostawały wyłącznie w gestii miejscowej stołecznej policji. - Nie wiadomo, czy na pewno przejęliby sprawę - powiedziałem. - Jasne, jasne. - Sampson pstryknął palcami i wskazał na mnie. - Zapomniałem. Kiedy odchodziłeś z FBI, wymazałeś wszystko z pamięci, tak jak tytułowi Faceci w czerni. W takim razie przypomnę ci - przejmą sprawę. Oni uwielbiają takie sprawy. My odwalamy czarną robotę, a potem federalni zgarniają wszystkie nagrody. Spojrzałem na niego z ukosa. - Czy kiedy pracowałem w FBI, Ŝałowałeś kiedykolwiek, Ŝe zająłem się sprawą? Czy ja tak postępowałem? - Nawet jeŜeli, to się nie przejmuj - uspokoił mnie. - Gdyby warto było o tym mówić, na pewno poruszyłbym temat. PrzecieŜ, do cholery, ani razu nie rozpanoszyłeś się w Ŝadnej z moich spraw! Podjechałem pod blok mieszkalny z Ŝółtej cegły naprzeciwko parku Kalorama. Niezła lokalizacja; z pewnością zabójstwo Fontany musiało stanowić nie lada wstrząs dla mieszkańców domu, jeśli nie całej okolicy. W odległości mniej więcej trzech kilometrów stąd, niedługo po śmierci Benny’ego Fontany, została napadnięta Lisa Brandt. Spędziliśmy godzinę w środku, Ŝeby z pomocą zdjęć z miejsca zbrodni i plam krwi pozostałych na dywanie spróbować odtworzyć przebieg wydarzeń. Nie znaleźliśmy dowodów powiązań z innymi napadami, ale od czegoś trzeba było zacząć. Stamtąd pojechaliśmy na południowy zachód do Georgetown, najsensowniejszą drogą do dzielnicy Lisy Brandt. Dochodziła północ. Nikt z nas nie miał ochoty przerywać pracy, dlatego przemierzyliśmy całą trasę związaną ze sprawą, odwiedzając w porządku chronologicznym kaŜde ze znanych nam miejsc gwałtu. Wszystkie znajdowały się w niewielkich odległościach od siebie. O wpół do trzeciej nad ranem siedzieliśmy w loŜy kawiarni całodobowej. RozłoŜyliśmy na stoliku akta sprawy i przeglądaliśmy je, zbyt nakręceni, Ŝeby przestać, zbyt zmęczeni, Ŝeby rozjechać się do domów. Właściwie po raz pierwszy miałem okazję przewertować akta Benny’ego Fontany. Kilka razy przeczytałem sprawozdania policyjne i raporty lekarza sądowego. Teraz sprawdzałem wykaz przedmiotów zabezpieczonych w mieszkaniu. Za czwartym czy piątym razem moją uwagę przykuł jeden szczegół - oddarty róg białej foliowanej koperty. Znaleziono go pod kanapą, niecały metr od ciała Fontany. Niemal u jego stóp, a właściwie kikutów. Wyprostowałem się. Na takie przełomowe chwile czeka się przy kaŜdej nierozwiązanej sprawie.

- Musimy dokądś pojechać. - Popieram. Do domu - podchwycił Sampson. Wezwałem kelnerkę, która przysypiała na kontuarze. - Mam waŜne pytanie. Czy gdzieś tu w pobliŜu jest nocna apteka? Sampson był zanadto zmęczony, Ŝeby się spierać. Opuścił wraz ze mną kawiarnię, skręciliśmy za róg, minęliśmy kilka przecznic i doszliśmy do jaskrawo oświetlonej drogerii Walgreens. W środku wystarczył mi jeden rzut oka, Ŝebym znalazł to, czego szukałem. - Mena Sunderland twierdziła, Ŝe zdjęcia były robione polaroidem. Rozdarłem pudełko z filmem. - Najpierw trzeba zapłacić - zawołał sprzedawca. Nie zwracałem na niego uwagi. Sampson kręcił głową. - Alex, co ty, do diabła, wyprawiasz? - Przypomnij sobie wykaz przedmiotów z miejsca zabójstwa Fontany - powiedziałem. - Znalazł się tam strzęp białej foliowanej koperty. - Wyjąłem nową kopertę z pudełka, oddarłem róg, podniosłem. - Takiej jak ta. Na twarzy Sampsona wykwitł uśmiech. - Okaleczywszy Benny’ego Fontanę, pstryknął mu zdjęcia. John, to jest ten sam facet. Rozdział 73 Pracowałem do późna w nocy, ale nazajutrz wieczorem zostałem uziemiony. Nana jak co tydzień wyszła na lekcję czytania do schroniska prowadzonego przez Pierwszych Baptystów na Fourth Street, zostałem więc w domu z dziećmi. Nie ma dla mnie przyjemniejszych chwil. Szkoda, Ŝe tak trudno mi dla nich wygospodarować czas. Tego wieczoru zabawiłem się w szefa kuchni. Ugotowałem dzieciom ulubioną zupę fasolową, do tego sałatkę Cobba i przyniosłem świeŜy chleb cheddarowy z piekarni obok mojej pracy. Zupa smakowała nie gorzej od babcinych. Czasem wydaje mi się, Ŝe Nana ma dwie wersje wszystkich przepisów - jedną w głowie, a drugą, którą podaje mnie, tyle Ŝe pomija jeden tajemniczy składnik. To jej sekret, który niewiele się chyba zmienił przez ostatnie pół wieku. Po jedzeniu zafundowałem dzieciakom na dole od dawna obiecywaną sesję z gruszką bokserską. Jannie i Damon na przemian walili w skórę, natomiast Ali jeździł cięŜarówkami po całej suterenie, twierdząc, Ŝe to autostrada międzystanowa i - 95! Następnie przenieśliśmy się na górę, Ŝeby udzielić maleniu lekcji pływania. Tak,

pływania. Wymyśliła to Jannie, zainspirowana odmową Alego pójścia do kąpieli. Inna sprawa, Ŝe potem jeszcze trudniej go było wyciągnąć z wanny. Stracił rozeznanie i marudził za kaŜdym razem, kiedy musiał iść do mycia, jakby miał uczulenie na czystość. Nie sądziłem, Ŝe pomysł Jannie wypali, dopóki nie zobaczyłem, jak działa. - Ali, oddychaj! - instruowała go z boku. - Oddychaj, mały. Damon trzymał ręce pod brzuchem Alego, który leŜał na wodzie, puszczał bańki i chlapał rękami. Wyglądało to komicznie, ale nie odwaŜyłem się roześmiać ze względu na Jannie. Siedząc na sedesie, obserwowałem wszystko z bezpiecznej odległości, czyli na sucho. - Podnieś go na chwilę - poprosiła Jannie. Damon postawił mojego syna w wannie. Ali mrugał i prychał, wypluwając wodę, aŜ oczy błyszczały mu z emocji. - Umiem pływać! - ogłosił. - Jeszcze nie - przyhamowała go oschłym tonem Jannie. - Ale niedługo będziesz, braciszku. Ona i Damon byli przemoknięci do suchej nitki, ale kto by się przejmował. Zabawa była przednia. Jannie klęczała w kałuŜy wody, a Damon wstał i rzucił mi wymowne konspiracyjne spojrzenie najstarszego z rodzeństwa mówiące: „Prawda, Ŝe są stuknięci”? Kiedy zadzwonił telefon, oboje rzucili się do drzwi. - Ja odbiorę! - krzyknęli chórem. - Ja odbiorę - uciąłem, zastępując im drogę. - Oboje ociekacie wodą. I Ŝadnego pływania do mojego powrotu. - No to chodź, Ali, umyjemy ci głowę - rozległo się za moimi plecami, kiedy wychodziłem z łazienki. Co za roztropna dziewczyna. Rzuciłem się na korytarz, Ŝeby odebrać, zanim włączy się automatyczna sekretarka. - Tu rodzina Crossów, pływalnia YMCA - powiedziałem głośno, Ŝeby dzieci usłyszały. Rozdział 74 - Czy mówię z panem Alexem Crossem? - Przy telefonie. ChociaŜ potwierdziłem, sam nie poznałem, z kim rozmawiam. Wiedziałem tylko, Ŝe z kobietą. - Mówi Annie Falk.

- Annie - powtórzyłem speszony. - Witaj, co u ciebie? Byliśmy znajomymi, bo trudno mówić o przyjaźni. Jej syn uczył się o klasę lub dwie wyŜej od Damona. Annie pracowała na oddziale ratunkowym Szpitala Świętego Antoniego. - Alex, dzwonię ze szpitala... Nagle coś mi zaświtało w głowie, serce mi zatrzepotało. - Chodzi o Nanę? - Nie, nie o Nanę - uspokoiła mnie. - Nie wiedziałam, do kogo zadzwonić. Właśnie trafiła na oddział ratunkowy naszego szpitala Kayla Coles. - Kayla? - spytałem, właściwie krzyknąłem. - Co się dzieje? Wszystko w porządku? - Nie wiem, Alex. Jeszcze nie wiadomo. Ale nie wygląda to róŜowo. Nie oczekiwałem takiej odpowiedzi, w kaŜdym razie nie taką chciałem usłyszeć. - Annie, powiesz mi w końcu, co się stało? - Trudno dokładnie powiedzieć. Z całą pewnością ktoś na nią napadł. - Ale kto?! - wykrzyczałem do słuchawki zdjęty strachem, jak gdybym z góry znał odpowiedź na to pytanie. Damon wyszedł na korytarz i patrzył teraz na mnie przeraŜonym wzrokiem. Zbyt wiele razy widziałem u niego trwogę na twarzy. - Mogę ci tylko powiedzieć, Ŝe została dwa razy dźgnięta noŜem. Dwa razy, Alex. Ale Ŝyje. Dźgnięta? W głowie mi huczało, ale powstrzymałem emocje. WaŜne, Ŝe Ŝyje. - Alex, nie powinnam udzielać takich informacji przez telefon. Musisz jak najszybciej przyjechać do szpitala. MoŜesz zaraz przyjechać? - JuŜ jadę. Rozdział 75 Babcia nadal prowadziła zajęcia, ale natychmiast zadzwoniłem po naszą sąsiadkę, Naomi Harris, Ŝeby została z dziećmi. Wskoczyłem do samochodu i pojechałem na sygnale do szpitala. Niewiele pamiętam ponad to, Ŝe dotarłem tam migiem, bo przez całą drogę myślałem tylko o Kayli. Kiedy podjechałem pod oddział ratunkowy, jej samochód stał zaparkowany pod wejściową markizą. Drzwi od strony kierowcy otwarte. Mijając wóz, zajrzałem do środka. ZauwaŜyłem

krew na przednim siedzeniu. Chryste Panie, sama tu przyjechała. W kaŜdym razie zdołała od niego uciec. W poczekalni panował ścisk jak zwykle u świętego Antoniego. Przy recepcji stała kolejka opuszczonych, zaniedbanych ludzi. Ranni, ich krewni i przyjaciele. Tutaj stwierdzono zgon Marii. - Proszę pana, tu nie wolno... ZdąŜyłem jednak wpaść na salę zabiegową, zanim drzwi się zamknęły. W środku zorientowałem się, Ŝe mają wyjątkowo gorący wieczór. Ratownicy medyczni pchali wózki, lekarze, Pielęgniarki i pacjenci uwijali się dookoła. Na kozetce leŜał młody człowiek z raną na przedziałku w głowie, z której krew spływała mu na czoło. - Czy ja umrę? - pytał, zaczepiając wszystkich przechodniów. - Nie, nic ci nie będzie - powiedziałem, bo nikt nie zwracał na niego uwagi. Wszystko będzie dobrze, synu. Ale gdzie jest Kayla? Wszystko działo się za szybko. Nie mogłem znaleźć nikogo, kto udzieliłby mi informacji. Po chwili usłyszałem, Ŝe ktoś mnie woła. - Alex, tutaj! Z drugiej strony korytarza machała do mnie Annie. Podbiegłem, złapała mnie za rękę i wciągnęła na zabiegówkę w izbie przyjęć - pomieszczenie z dwoma łóŜkami odgrodzone zieloną plastikową zasłoną. Wokół łóŜka stało kilka osób z personelu medycznego. Wymachiwali rękami, wielu w zakrwawionych rękawicach. Inni pracownicy szpitala wchodzili i wychodzili, przepychając się obok, jakby mnie w ogóle nie było. Czyli Kayla Ŝyła. Najwyraźniej walczyli o to, Ŝeby jej stan się ustabilizował, bo dopiero wtedy będą ją mogli zabrać na operację. Wyciągnąłem szyję, chcąc jak najwięcej zobaczyć, i rzeczywiście dostrzegłem Kaylę. Usta i nos miała zakryte maską. Ktoś rozciął juŜ koszulę i właśnie podniósł zakrwawione tampony z jej brzucha. Lekarka prowadząca, kobieta po trzydziestce, orzekła: - Rana kłuta w brzuch, uszkodzenie śledziony niewiadomego pochodzenia. Na sali mieszały się róŜne głosy, z których usiłowałem wyłowić sensowne wypowiedzi, ale wszystko mi się zlewało. - Ciśnienie siedemdziesiąt, puls sto dwadzieścia, oddech trzydzieści - czterdzieści.

- Proszę o ssak. - Wyjdzie z tego? - spytałem. Czułem się jak w środku złego snu, w którym nikt mnie nie słyszy. - Alex... - Annie połoŜyła mi rękę na ramieniu. - Nie przeszkadzaj lekarzom. Jeszcze niewiele wiadomo. Jak coś się wyjaśni, natychmiast cię zawiadomię. Zorientowałem się, Ŝe przecisnąłem się zbyt blisko łóŜka Kayli. BoŜe, tak się przejąłem, Ŝe z trudem sam oddychałem. - Dzwońcie na szóste piętro, powiedzcie, Ŝe jesteśmy gotowi - rzuciła lekarka, która najwyraźniej sprawowała tu władzę. - Brzuch chirurgiczny. - To znaczy, Ŝe ma twardy brzuch, nie odbywa się trawienie - szepnęła mi na ucho Annie. - Dobra, prędzej. Popychano mnie bez Ŝadnych ceregieli ze wszystkich stron. - Z drogi. Proszę stąd wyjść. Pacjentka jest w cięŜkim stanie. MoŜe umrzeć. Usunąłem się, Ŝeby mogli wywieźć Kaylę z łóŜkiem na korytarz. Oczy miała nadal zamknięte. Czy wiedziała, Ŝe przyszedłem? Kto jej to zrobił? Szedłem tuŜ za lekarzami, ale sanitariusze błyskawicznie załadowali Kaylę do windy i zasunęły się metalowe drzwi. Zostałem z Annie. Wskazała drugą windę. - Jeśli chcesz, mogę cię zabrać do poczekalni na górze. Wierz mi, Ŝe wszyscy ta stają na głowie, Ŝeby ją ratować. Wiedzą, Ŝe Kayla jest lekarką. I wszyscy wiedzą, Ŝe jest aniołem. Rozdział 76 Pacjentka jest w cięŜkim stanie. MoŜe umrzeć... Wszyscy wiedzą, Ŝe jest aniołem. Trzy godziny spędziłem w poczekalni sam, pozbawiony jakiejkolwiek wiadomości o Kayli. Po głowie krąŜyły mi niepokojące, ironiczne myśli - u świętego Antoniego urodziło się dwoje moich dzieci, ale teŜ stwierdzono zgon Marii. A teraz trafiła tu Kayla. Po chwili znów podeszła do mnie Annie Falk, uklękła na jedno kolano i odezwała się cichym, powaŜnym głosem, który wystraszył mnie jak nic na świecie. - Chodź, Alex, prędko. Zabiorę cię do Kayli. JuŜ opuściła OIOM. Na sali pooperacyjnej w pierwszej chwili uznałem, Ŝe jeszcze się nie obudziła, ale kiedy podszedłem, poruszyła się. Otworzyła oczy i zobaczyła mnie. Natychmiast mnie poznała. - Alex? - szepnęła.

- Witaj - powiedziałem i serdecznie ująłem jej dłoń w swoje. Przez chwilę patrzyła na mnie zagubiona, potem zamknęła oczy. Łzy popłynęły jej ciurkiem po policzkach, omal sam się nie rozpłakałem, ale pohamowałem się w obawie, Ŝe mogę ją wystraszyć. - JuŜ dobrze - powiedziałem. - Wrócisz do zdrowia. - Tak się... bałam - wyjąkała jak mała dziewczynka. Nigdy przedtem mnie tak nie rozrzewniła. - Nic dziwnego - stwierdziłem i przystawiłem sobie krzesło, nie wypuszczając jej dłoni z rąk. - Naprawdę sama tu przyjechałaś? Uśmiechnęła się, chociaŜ patrzyła błędnym wzrokiem. - Wiem, ile się u nas czeka na karetkę. - Kto ci to zrobił? - spytałem. - Wiesz kto? W odpowiedzi zamknęła oczy. Wolną rękę zacisnąłem w pięść. Wiedziała, kto ją zaatakował, ale bała się powiedzieć? Napastnik kazał jej trzymać język za zębami? Przez chwilę siedzieliśmy cicho - dopóki nie zdecydowała się powiedzieć czegoś więcej. Nie miałem zamiaru nalegać, tak jak nastawałem na biedną Menę Sunderland. - Byłam z wizytą domową - powiedziała, nie otwierając oczu. - Wezwała mnie siostra tego człowieka. To narkoman. Próbował sam się odtruwać w domu. Kiedy przyjechałam na miejsce, niemal odchodził od zmysłów. Nie wiem, za kogo mnie wziął. Dźgnął mnie... Głos jej zanikł. Pogłaskałem ją po głowie, przyłoŜyłem rękę do jej policzka. ChociaŜ nieraz przekonałem się na własne oczy, jak kruche jest ludzkie Ŝycie, nie sposób się do tego przyzwyczaić. Sprawa zresztą wygląda całkiem inaczej, kiedy uderza w znajomą osobę, kogoś nam bliskiego. - Zostaniesz ze mną, Alex, dopóki nie zasnę? Nie odchodź. Znów tym samym głosem małej dziewczynki. Nigdy wcześniej nie sprawiła na mnie wraŜenia tak bezbronnej, jak wtedy na sali pooperacyjnej. Omal mi serce nie pękło, zwłaszcza Ŝe tragedia dosięgła jej, kiedy próbowała nieść pomóc. - Oczywiście - przyrzekłem. - Będę przy tobie. Nie ruszę się stąd na krok. Rozdział 77 - Jak wiesz, przez chwilę miałem depresję. - Trwała ponad dziesięć lat. Trudno to nazwać chwilą, Alex. Siedziałem naprzeciwko swojej ulubionej lekarki, osobistej psychoterapeutki, Adele

Finały. Raz na jakiś czas gra rolę mojej mentorki. To ona namówiła mnie, Ŝebym ponownie otworzył prywatną praktykę, a nawet skierowała do mnie kilkoro pacjentów. Lubiła ich nazywać królikami doświadczalnymi. - Adele, muszę ci opowiedzieć kilka rzeczy, które nie dają mi spokoju. MoŜe to zabrać kilka godzin. - Jasne. Wzruszyła ramionami. Jest szatynką po czterdziestce, ale mam wraŜenie, Ŝe odkąd ją znam, w ogóle się nie postarzała. Teraz nie ma męŜa i nawet raz na jakiś czas zastanawiam się, czy nie powinniśmy stworzyć związku, ale zaraz odsuwam od siebie taką myśl. Stanowilibyśmy zbyt szaloną parę. - Oczywiście jeŜeli skrócisz kilka godzin ględzenia do pięćdziesięciu minut - dodała, jak zwykle roztropnie, tonem, jaki najlepiej na mnie działa. - Nie ma problemu. Pokiwała głową. - No to do dzieła. Włączam zegar. JuŜ tyka. Zacząłem opowiadać, co spotkało Kaylę i co w związku z tym czuję. Powiedziałem teŜ, Ŝe Kayla pojechała do rodziców w Karolinie Północnej, Ŝeby dojść do siebie. - Nie widzę w tym swojej winy. Czyli nie czuję się odpowiedzialny za atak na Kaylę. W kaŜdym razie nie bezpośrednio. Adele, mimo profesjonalizmu, nie umiała się powstrzymać i uniesieniem brwi zdradziła, co myśli. - A niebezpośrednio? Pokiwałem głową. - Owszem, czuję coś w rodzaju poczucia winy, jakbym mógł coś zrobić, Ŝeby do tego nie dopuścić. - Na przykład? Uśmiechnąłem się. Adele równieŜ. - ChociaŜby zlikwidować wszystkie przestępstwa w całym Waszyngtonie - odparłem. - I znów chowasz się za poczuciem humoru. - śebyś wiedziała, ale nie to jest najgorsze. ChociaŜ staram się zachować racjonalność, poczuwam się do winy, Ŝe nie ochroniłem Kayli. Wiem, Adele, Ŝe dla ciebie brzmi to śmiesznie. śe tak myślę i Ŝe mówię to na głos. Ale tak czuję. - Opowiedz mi więcej o ochronie, którą mógłbyś roztoczyć nad Kaylą Coles. Chciałabym to usłyszeć. - Nie naciskaj. Zresztą chyba nawet nie uŜyłem słowa „ochrona”. - UŜyłeś. Poza tym chciałabym, Ŝebyś się wygadał. Zapowiedziałeś, Ŝe chcesz mi

wszystko powiedzieć. To jest chyba waŜniejsze, niŜ myślisz. - Nie mogłem nic zrobić, Ŝeby jej pomóc. Zadowolona? - Coraz bardziej - przyznała Adele, lecz czekała na dalsze zwierzenia. - Wszystko zaczęło się tamtego wieczoru z Marią. Mimo Ŝe byłem na miejscu, ukochana kobieta umarła na moich rękach. Nie mogłem jej ocalić. Nie mogłem nic zrobić. I nawet nie złapałem tego sukinsyna, który ją zabił. Adele się nie odezwała. - Wiesz, co jest najgorsze? Do dziś się zastanawiam, czy ta kula nie była przeznaczona dla mnie. Maria wpadła w moje ramiona... i wtedy dosięgła ją kula. Długo siedzieliśmy w ciszy, długo nawet jak na nas, a mieliśmy wprawę w wytrzymywaniu milczenia. Nigdy nie złoŜyłem takiego wyznania ani Adele, ani nikomu innemu. - Zamierzam jakoś zmienić swoje Ŝycie. Dalej milczała. Mądra i silna, właśnie takich psychoterapeutów lubię. I na takiego sam chciałbym wyrosnąć, kiedy w końcu dojrzeję. - Nie wierzysz mi? - spytałem. Wreszcie się odezwała. - Chcę ci wierzyć, Alex. Jasne, Ŝe ci wierzę. A ty? Wierzysz sam sobie? UwaŜasz, Ŝe zmiana w ogóle jest moŜliwa? I Ŝe cię na nią stać? - Tak - odparłem. - Wierzę, Ŝe mogę się zmienić. Ale wciąŜ coś mnie otumania. Roześmiała się. Ja za nią. - Nie mogę uwierzyć, Ŝe płacę za takie brednie - powiedziałem na koniec. - Ja teŜ nie - podchwyciła Adele. - Ale twój czas się skończył. Rozdział 78 Po południu poszedłem do kościoła świętego Antoniego, do świętego Toniego, jak mówiłem od dzieciństwa, które spędziłem nieopodal w otaczanym nie mniejszą czcią domu Nany. Kościół znajduje się przecznicę od szpitala, w którym umarła Maria. Swoją duchową więź przeniosłem z lekarza naczelnego na naczelnego ordynatora świata. Najpierw sądziłem, Ŝe to awans, lecz potem uznałem, Ŝe niekoniecznie. Ukląkłem przed ołtarzem i wciągnąłem w płuca przesłodzoną woń kadzidła oraz znajome sceny narodzin i ukrzyŜowania, Ŝeby odwaliły brudną robotę. Najbardziej uderza mnie w pięknych kościołach to, Ŝe powstały na ogół z projektów ludzi natchnionych wiarą w coś większego i waŜniejszego od nich samych. Tak właśnie sam staram się Ŝyć. Spojrzałem

na ołtarz i westchnąłem. Owszem, prosta sprawa, wierzę w Boga. Trochę mnie natomiast dziwi lub zastanawia przez swą arogancję załoŜenie, Ŝe Pan Bóg myśli tak samo jak my albo Ŝe ma duŜą, serdeczną ludzką twarz, jest biały, brązowy, czarny, Ŝółty, zielony lub dowolnego koloru, albo Ŝe w dzień i w nocy czy w ogóle kiedykolwiek wysłuchuje naszych modłów. Siedząc w pierwszej ławce, odmówiłem jednak kilka modlitw za Kaylę, a prosiłem nie tylko o to, Ŝeby się wylizała z ran, lecz Ŝeby ozdrowiała w znacznie głębszym sensie. Ludzie róŜnie reagują na zagraŜające Ŝyciu ataki na siebie i swoje rodziny. Sam to przeŜyłem. Teraz równieŜ poznała to, niestety, Kayla. W tym rozmodlonym nastroju poświęciłem teŜ kilka bardzo osobistych słów Marii, o której ostatnio tyle myślałem. Nawet z nią porozmawiałem, cokolwiek to znaczy. Wyraziłem nadzieję, Ŝe pochwala mój sposób wychowywania dzieci, o czym dawniej często rozmawialiśmy. Pomodliłem się teŜ za Nanę i jej kruche zdrowie, odmówiłem modlitwę za dzieci, a nawet kilka słów za Rosie, naszą kotkę, która ostatnio przechodziła cięŜkie przeziębienie, a bałem się, czy nie zapalenie płuc. Nie pozwól, Ŝeby nasza kotka odeszła. Jeszcze nie teraz. Rosie teŜ jest porządnym stworzeniem. Rozdział 79 Rzeźnik zawitał do Georgetown, Ŝeby upuścić trochę pary. W przeciwnym razie mógłby zanadto nabuzowany wrócić do Caitlin i dzieci, do normalnego Ŝycia. JuŜ dawno odkrył, Ŝe mu to podwójne Ŝycie odpowiada. Bo komu, do diabła, by nie odpowiadało? MoŜe by tak znów dziś zagrać w czerwone i zielone światło? Wojna z młodym Maggione bardzo go ostatnio stresowała. Przecznica 3000 Q Street, którą teraz Ŝwawo kroczył, była pięknie otoczona drzewami. Dominowały na niej eleganckie kamieniczki i okazałe wille. Była to dzielnica zamoŜnych ludzi, a zaparkowane samochody świadczyły o statusie społecznym i guście mieszkańców - kilka mercedesów, range rover, bmw, aston martin, ze dwa nowe, lśniące bentleye. Ruch pieszych ograniczał się właściwie do wchodzenia do domów lub wychodzenia z nich. Sullivanowi absolutnie to wystarczało. Miał na uszach słuchawki i słuchał ulubionego szkockiego zespołu Franz Ferdinand. W końcu jednak wyłączył muzykę i spowaŜniał. W kamienicy na rogu Thirty - first i Q Street szykowano wystawne przyjęcie. Pod dom podjechała furgonetka dostawcza z napisem: „Georgetown Valet”, z której wynoszono

drogie artykuły spoŜywcze. Ogrodnik sprawdzał imitacje latarni gazowych przed domem. Światła zamrugały bez zarzutu. I wtedy usłyszał stukot szpilek nadchodzącej kobiety. Ten miły sercu, wręcz odurzający dźwięk dobiegał z naprzeciwka, z klinkierowego chodnika, który wił się po dzielnicy niczym leŜący na stole naszyjnik. W końcu oczom Sullivana ukazała się postać - zgrabna kobieta z długimi czarnymi włosami do połowy pleców. Irlandzkiego pochodzenia tak samo jak on? Piękna dziewczyna? Z tyłu trudno było ocenić. Ale rozpoczął pogoń. Wkrótce dowie się o niej wszystkiego, czego zechce. Czuł, Ŝe juŜ panuje nad jej losem, Ŝe dziewczyna naleŜy do niego, czyli do Rzeźnika, do jego potęŜnego alter ego, a moŜe nawet do pierwszego „ja”. ZbliŜając się coraz bardziej do czarnowłosej kobiety, spoglądał w wąskie zaułki za co większymi domami i w zagajniki, wypatrując dobrego miejsca. Wtem ujrzał przed sobą sklep. Jedyny w całej dzielnicy. Jakby zagubiony w tym otoczeniu. SARAH’S MARKET, głosił szyld. Piękna brunetka właśnie weszła do sklepu. - Przeciwności losu pokonane - mruknął pod nosem Rzeźnik, po czym uśmiechnął się i wyobraził sobie, Ŝe podkręca zbójeckiego wąsa. Uwielbiał takie zabawy, ryzykowną i prowokacyjną grę w kotka i myszkę, w której to on ustanawia zasady. Uśmiech natychmiast znikł mu z twarzy, kiedy zobaczył w sklepie coś, co absolutnie mu się nie spodobało. Na stojaku leŜały gazety, na wierzchu „Washington Post”. Nagle przypomniał sobie, Ŝe gdzieś w okolicy mieszka Bob Woodward, który wsławił się ujawnieniem afery Watergate. Ale nie to było najgorsze. Problemów nastręczała twarz Rzeźnika, w kaŜdym razie przybliŜony szkic, odręczny rysunek, na którym wypadł całkiem, całkiem. Znajdował się nad wiadomościami dnia, gdzie absolutnie nie powinien się znaleźć. - Mój BoŜe, jestem sławny. Rozdział 80 Nie było mu jednak do śmiechu. Prędko zawrócił do samochodu zaparkowanego na Q Street. Nic gorszego nie mogło mu się przytrafić. Ostatnio pech go nie odstępował. Michael Sullivan usiadł za kierownicą cadillaca i spokojnie rozwaŜył swoją niefortunną sytuację. Przebiegł w myślach potencjalnych „podejrzanych”, wytypował kobietę, która musiała nagadać o nim niestworzonych rzeczy. MoŜe nawet podać policji jego rysopis. Ciekawe, Ŝe

atak przyszedł z obu stron naraz. Jednocześnie dobierają mu się do skóry waszyngtońska policja i mafia. Co robić, co robić? Najpierw przyszło mu do głowy rozwiązanie częściowe, satysfakcjonujące, nader emocjonujące, bo zakrawało na nową zabawę. Kolejne posunięcie w grze. Stołeczna policja, dysponując w swoim mniemaniu jego podobizną, moŜe napytać mu biedy, ale moŜe teŜ z powodu nadmiernego zadufania wykonać fałszywy ruch. Błąd. Ich błąd. Zwłaszcza jeŜeli on, zgodnie z zamiarem, przypuści odpowiedni kontratak. Co zatem musi przedsięwziąć dla samoobrony? Pierwszy krok przywiódł go na Wisconsin Avenue, na wysokości Blues Alley, w pobliŜe znajomego zakładu. Przyjął go tam fryzjer imieniem Rudy. Sullivan zdecydował się na strzyŜenie i golenie. Zawsze na fotelu czuł odpręŜenie i przyjemność, a jednocześnie ciekawość, jak będzie potem wyglądał i czy spodoba mu się jego nowa twarz. Dziesięć, dwanaście minut później było po wszystkim. Proszę zdjąć opatrunki, doktorze Frankenstein. Niski, krępy fryzjer wyraźnie był zadowolony z siebie. JeŜeli schrzaniłeś robotę, juŜ nie Ŝyjesz. Ja nie Ŝartuję, Rudy, pomyślał Rzeźnik. Potnę cię na wstąŜki twoją własną brzytwą. I zobaczymy, co o tym napiszą w „Washington Post”. Ale chwila! - Całkiem nieźle. Nawet mi się podoba. Chyba trochę przypominam Bono. - Tego od Sonny i Cher? - spytał tępy Rudy. - Bo ja wiem? Chyba jest pan przystojniejszy. Ale pewno wie pan, Ŝe on nie Ŝyje? - Mniejsza o to - powiedział Sullivan, zapłacił, zostawił fryzjerowi napiwek i wyszedł z zakładu. Stamtąd pojechał na Kapitol. Zawsze lubił tamtą okolicę, czerpał z niej natchnienie. Większość ludzi na myśl o Kapitolu widzi piękne schody i tarasy zachodniej fasady. Tymczasem od wschodu za Kapitolem oraz gmachami Sądu NajwyŜszego i Biblioteki Kongresu znajduje się tętniąca Ŝyciem, dobrze mu znana dzielnica mieszkaniowa. JuŜ tu kiedyś byłem. Minął park Lincolna, skąd rozciągał się widok na kopułę Kapitolu, zupełnie wyjątkowy teraz, w porze spadających liści. Wypalił papierosa i zrewidował swój plan przed dość osobliwym pomnikiem Emancypacji, który przedstawia niewolnika zrywającego łańcuchy, podczas gdy Lincoln

czyta Proklamację Emancypacji. Lincoln, prawie pod kaŜdym względem dobry człowiek. A ja? Bardzo zły. Ciekawe, jak do tego doszło - zastanowił się. Wkrótce potem włamywał się do domu na C Street. Czuł przez skórę, Ŝe to ta suka go wydała. Czuł to całym sobą. Niebawem się przekona. Mena Sunderland siedziała w ukochanej, małej kuchni. Miała na sobie dŜinsy, śnieŜnobiały podkoszulek, wysłuŜone saboty i gotowała danie z makaronu na jedną osobę, popijając czerwone wino. Śliczna jak obrazek, pomyślał. - Tęskniłaś za mną, Meno? Bo ja za tobą tęskniłem. I wiesz co? Omal nie zapomniałem, jaka jesteś śliczna. JuŜ cię jednak nie zapomnę, ślicznotko. Tym razem przyniosłem aparat, Ŝeby ci pstryknąć zdjęcie. W końcu trafisz do mojej mistrzowskiej kolekcji zdjęć. Bez dwóch zdań! I ciachnął ją skalpelem po raz pierwszy. Rozdział 81 Modliłem się jeszcze w kościele, kiedy zadzwoniła moja komórka. Jakiś kłopot w pobliŜu Kapitolu. Odmówiłem krótki pacierz za osobę w niebezpieczeństwie, a takŜe drugi, Ŝebyśmy jak najprędzej złapali poszukiwanego zabójcę - gwałciciela. I wybiegłem z kościoła. Razem z Sampsonem ruszyliśmy do dzielnicy za Kapitolem jego wozem z syreną i światłami na dachu. Kiedy dotarliśmy na miejsce, juŜ wszędzie wisiała Ŝółta taśma otaczająca miejsca zbrodni. CóŜ za dramatyczna sceneria na tyłach waŜnych gmachów państwowych, pomyślałem, kiedy wbiegałem z Sampsonem po schodach ganku kamieniczki, po cztery stopnie naraz. Czy ten człowiek celowo urządza dla nas przedstawienie? Czy to zwykły zbieg okoliczności? Usłyszałem wycie alarmu samochodowego, obejrzałem się za siebie. CóŜ za dziwny widok - policja, dziennikarze, gęstniejący tłum gapiów. Na twarzach wielu osób malował się strach. Pomyślałem, jakieŜ to swojskie piętno naszych czasów, strach, potworny strach, który ogarnął nasz kraj, a moŜe nawet cały świat. Niestety, wewnątrz budynku było tylko gorzej. W środku zapanowali juŜ inspektorzy do spraw zabójstw i technicy kryminalistyczni, wszyscy z posępnymi minami, ale Sampsona wpuszczono. Wbrew zastrzeŜeniom sierŜanta wciągnął i mnie. Weszliśmy do kuchni.

Makabryczne miejsce zbrodni. Warsztat zabójcy. Zobaczyłem nieszczęsną Menę Sunderland. LeŜała na czerwono - brązowych kafelkach posadzki w kuchni. Białka oczu miała na wierzchu, jakby utkwiła wzrok w jednym punkcie sufitu. Moją uwagę najpierw jednak przykuło co innego. CóŜ za bydlak z tego zabójcy! W jej szyi tkwił nóŜ do krojenia mięsa, który sterczał niczym śmiertelny znak. Twarz pokryta licznymi ranami, głębokimi, wskazującymi na niepotrzebnie zajadły atak. Sprawca zdarł z dziewczyny biały podkoszulek. DŜinsy i majtki zsunął do kostek, ale nie ściągnął do końca. Jeden jasnoniebieski sabot tkwił jeszcze na nodze, drugi leŜał w kałuŜy krwi przewrócony na bok. Sampson spojrzał na mnie. - Alex, powiedz, co z tego rozumiesz. - Na razie niewiele. Chyba nawet jej nie zgwałcił - powiedziałem. - Dlaczego? PrzecieŜ zdjął jej spodnie. Ukląkłem nad ciałem Meny. - Wnioskuję z charakteru ran. Tyle krwi, taka jatka. Za bardzo był na nią wściekły. Zakazał jej rozmawiać z nami, a ona nie posłuchała. Podejrzewam, Ŝe o to chodzi. John. Niewykluczone, Ŝe zginęła przez nas. Sampson się Ŝachnął. - Alex, przecieŜ zabroniliśmy jej tu wracać. Proponowaliśmy ochronę, nadzór. Co więcej mogliśmy zrobić? Potrząsnąłem głową. - MoŜe zostawić ją w spokoju. Schwytać zabójcę, zanim ją dopadnie. Cokolwiek, John... byle nie to. Rozdział 82 Teraz więc prowadziliśmy śledztwo nie tylko w sprawie Meny Sunderland, lecz równieŜ w imię jej pamięci - przynajmniej tak sobie tłumaczyłem w duchu. Mówiłem sobie, Ŝe robię to dla Marii Cross, Meny Sunderland i wielu innych. Przez kolejne trzy dni pracowałem z Sampsonem za dnia, a nocami obchodziłem z nim ulice. Nasza nocna zmiana trwała zwykle od dziesiątej wieczór do drugiej nad ranem. Dołączaliśmy do patrolu policyjnego krąŜącego po Georgetown i Foggy Bortom, dzielnicach, w których dokonał napadów zabójca - gwałciciel. Wszyscy działali z duŜym

zaangaŜowaniem, ale nikomu nie zaleŜało na dorwaniu przestępcy bardziej niŜ mnie. Starałem się jednak mimo tak intensywnego śledztwa zachować dystans i spokój. Dbałem o to, Ŝeby prawie codziennie wieczorem zjeść kolację z Naną i z dziećmi. Odwiedziłem Kaylę Coles w Karolinie Północnej. Wracała do zdrowia. Przeprowadziłem równieŜ pół tuzina sesji z pacjentami, w tym z Kim Stafford, która zaczęła przychodzić do mnie dwa razy w tygodniu i chyba nawet poczyniła postępy. Jej narzeczony nie zająknął się przed nią słowem o naszej „rozmowie”. Rano obowiązkowo piłem kawę w Starbucks w moim budynku albo w Au Bon Pain na rogu ulic Indiana i Sixth. Z Au Bon Pain miałem pewien kłopot, bo za bardzo mi smakowały ich ciastka, dlatego wolałem obchodzić tę cukiernię z daleka. Kim była moją ulubioną pacjentką. Terapeuci zwykle miewają ulubionych klientów, choć nie zawsze się do tego przed sobą przyznają. - Pamięta pan, jak mówiłam, Ŝe Jason nie jest taki zły? - zapytała pewnego ranka po pierwszym kwadransie naszej sesji. Pamiętałem, tak samo jak pamiętałem sytuację, w której mu zresetowałem mózg w komisariacie. - A jednak przekonałam się, panie doktorze, Ŝe jest zwykłym, najnormalniejszym śmieciem. Przyznaję, Ŝe zabrało mi to sporo dłuŜej, niŜ powinno. Pokiwałem głową w oczekiwaniu na dalsze wyznania. Dokładnie wiedziałem, co chcę od niej usłyszeć. - Wyprowadziłam się od niego. Zaczekałam, aŜ wyjdzie do pracy, i uciekłam. Powiedzieć panu prawdę? Umieram teraz ze strachu. Ale nie mogłam postąpić inaczej. Wstała, podeszła do okna wychodzącego na plac Sądowy. Widać teŜ było stamtąd gmach sądu okręgowego. - Od dawna jest pan Ŝonaty? - zapytała, patrząc na obrączkę, którą nadal nosiłem na lewej ręce. - Kiedyś byłem, ale juŜ nie jestem. Opowiedziałem jej o Marii i o wydarzeniach sprzed dziesięciu lat. Podałem jej skróconą wersję, okrojoną z sentymentów. - Bardzo mi przykro - powiedziała, kiedy skończyłem. W oczach stanęły jej łzy, całkiem niepoŜądany skutek mojego zwierzenia. Tego ranka posunęliśmy się wyraźnie naprzód, pokonaliśmy kilka trudnych przeszkód. I wtedy stało się coś dziwnego, Kim Stafford uścisnęła mi rękę. - Dobry z pana człowiek. Do widzenia, doktorze Cross. Pomyślałem, Ŝe być moŜe straciłem oto pacjentkę - w dodatku pierwszą - bo odniosłem sukces w pracy.

Rozdział 83 Wydarzenia tamtego wieczoru przyprawiły mnie o wstrząs. Wieczór zaczął się całkiem nieźle, aŜ tu nagle wszystko się zawaliło. Zaprosiłem Nanę i dzieci na wyjątkową kolację do Kinkead’s w pobliŜu Białego Domu na Pennsylvania Avenue, naszej ulubionej restauracji w Waszyngtonie. Do naszego stolika podszedł wielki jazzman Hilton Fenton i opowiedział zabawną anegdotę o aktorze Morganie Freemanie. W końcu wstałem i powlokłem się drewnianymi schodami do swojego gabinetu na strychu, przeklinając pod nosem wszystkie kolejne stopnie. Nastawiłem Sama Cooke’a, na początek mój ulubiony przebój You Send Me. Następnie zasiadłem nad archiwalnymi aktami stołecznej policji z okresu zabójstwa Marii, a były to setki stron. Szukałem nierozwiązanych przypadków gwałtu z tamtego okresu, zwłaszcza takich, które zdarzyły się w Southeast albo w okolicy. Pracowałem intensywnie, słuchając muzyki, gdy wtem, spojrzawszy na zegarek, stwierdziłem ze zdziwieniem, Ŝe jest dziesięć po trzeciej. Znalazłem ciekawe informacje w aktach sprawy o seryjny gwałt, która toczyła się mniej więcej w czasie, kiedy zginęła Maria. Gwałty zaczęły się kilka tygodni wcześniej, a skończyły po zabójstwie Marii. I nigdy potem się nie powtórzyły. CzyŜby gwałciciel tylko wtedy odwiedził Waszyngton? Jeszcze ciekawsze, Ŝe Ŝadna z ofiar nie rozpoznała sprawcy. Wszystkie dostały pomoc medyczną, ale nie chciały rozmawiać z policją o tym, co je spotkało. Nie miałem w ręku Ŝadnych konkretów, ale pogrąŜyłem się w dalszej lekturze. Przejrzałem kilka kolejnych raportów i nadal nie trafiłem na Ŝadne próby ustalenia toŜsamości przez ofiary. CzyŜby to tylko zbieg okoliczności? NiemoŜliwe. Czytałem dalej. W pewnej chwili przeŜyłem wstrząs na widok notatki inspektora Hightowera. Nazwisko i dalsze dane. Maria Cross. Pracownik społeczny w Potomac Gardens. Inspektor Alvin Hightower, którego wówczas spotkałem przelotnie, a który chyba juŜ teraz nie Ŝył, napisał raport w sprawie gwałtu studentki Uniwersytetu George’a Washingtona. Atak nastąpił w barze na M Street. Kontynuowałem lekturę, wstrzymując niemal oddech. Przypomniała mi się rozmowa z Marią kilka dni przed jej śmiercią. Opowiadała mi o sprawie, którą się właśnie zajmowała, sprawie zgwałconej dziewczyny.

Zgodnie z raportem inspektora studentka podała pracownicy społecznej, niejakiej Marii Cross, przybliŜony opis gwałciciela. Sprawcą miał być biały męŜczyzna, metr osiemdziesiąt kilka wzrostu, być moŜe z Nowego Jorku. Kiedy skończył z dziewczyną, złoŜył jej półukłon. Ręce zaczęły mi się trząść, przewróciłem stronę i sprawdziłem datę wstępnego raportu. Zgadzało się - powstał w przeddzień śmierci Marii. A gwałciciel? Rzeźnik. Poszukiwany przez nas zabójca z mafii. Przypomniał mi się jego ukłon na dachu, jego niewytłumaczalna wizyta w moim domu. Rzeźnik. Głowę daję, Ŝe to on.

CZĘŚĆ CZWARTA POGROMCA SMOKÓW Rozdział 84 Nana odebrała telefon w kuchni, gdzie cała rodzina zebrała się, Ŝeby przygotować kolację. KaŜdy miał swoje zadanie, od obierania ziemniaków przez zrobienie sałatki cesarskiej po nakrycie stołu srebrnymi sztućcami. Zawsze zastygałem na dźwięk telefonu. Ciekawe, co tym razem? CzyŜby Sampson znalazł coś na Rzeźnika? Nana jednak mówiła spokojnie do słuchawki. - Witaj, kochanie, co u ciebie? Jak ty się czujesz? Och, to świetnie. JuŜ ci go daję. Kroi warzywa z takim zapałem, jakby pracował w japońskiej sieci Benihana. śebyś wiedziała, nieźle mu idzie. Na pewno dostanie jeszcze większy zastrzyk energii, kiedy usłyszy twój głos. Wiedziałem, Ŝe to musi być Kayla, dlatego poszedłem odebrać w salonie. Po drodze zastanawiałem się, kiedy dorobiliśmy się telefonu prawie w kaŜdym pokoju, nie mówiąc o komórkach, które Damon i Jannie nosili do szkoły. - Co u ciebie, skarbie? - Zaraz po podniesieniu słuchawki uderzyłem w imitację słodziutkiego głosu Nany. - Tak, dostałem. MoŜesz powiesić w kuchni - dodałem na uŜytek podsłuchującej czeredki dzieciaków, które skręcały się Ze śmiechu. - Cześć, Kayla! Pa, Kayla! - zawołały chórem. - Pa, Kayla - dodała babcia. - Kochamy cię. Wracaj szybko do zdrowia. Oboje usłyszeliśmy trzask odkładanej słuchawki i dopiero wtedy Kayla powiedziała: - Wszystko idzie dobrze. Pacjentka spisuje się bez zarzutu. JuŜ prawie zregenerowałam siły i jestem gotowa znów skopać komuś tyłek. Uśmiechnąłem się i poczułem ciepło rozlewające się we mnie na dźwięk jej głosu, mimo Ŝe dobiegał z tak daleka. - Miło słyszeć twój głos, tym milej, Ŝe masz siłę skopać komuś tyłek. - Twój teŜ, Alex. I dzieci, i babci. Przepraszam, Ŝe się nie odzywałam w zeszłym tygodniu. Mój tata źle się czuł, ale teŜ juŜ wraca do zdrowia. No i znasz mnie. Pracowałam społecznie w okolicy. Chyba wiesz, Ŝe nie znoszę, kiedy mi płacą. Urwała, ale zagadałem ciszę idiotycznymi pytaniami na temat jej rodziców i Ŝycia w Karolinie Północnej, skąd oboje pochodziliśmy. W tym czasie zdąŜyłem się otrząsnąć z szoku

spowodowanego nieoczekiwanym telefonem od Kayli i zacząłem się zachowywać bardziej naturalnie. - Powiedz, jak się naprawdę czujesz - poprosiłem. - Wracasz do zdrowia? - Tak. I poukładałam sobie wszystko w głowie. Miałam czas na refleksję i zrozumienie potrzeby zmian. Uznałam, Ŝe... moŜe nie powinnam wracać do Waszyngtonu, ale chciałam najpierw z tobą o tym porozmawiać. Poczułem w środku szarpnięcie jakby windą, która nagle urwała się w wieŜowcu. Liczyłem się z takim obrotem spraw, a mimo to cios mnie ogłuszył. Kayla mówiła dalej. - Tyle jest tu do zrobienia. Oczywiście czeka mnóstwo chorych. JuŜ zapomniałam, jak tu się miło i normalnie Ŝyje. Przepraszam, nie chcę przez to powiedzieć... źle to ujęłam. Przerwałem jej Ŝartobliwym komentarzem. - Plączesz się w zeznaniach. Wy, naukowcy, potraficie nieźle zamącić sprawę. Kayla westchnęła. - Alex, uwaŜasz, Ŝe się mylę? Rozumiesz, co do ciebie mówię? Jasne, Ŝe rozumiesz. Chciałem powiedzieć Kayli, Ŝe drastycznie się myli, Ŝe powinna natychmiast wracać do Waszyngtonu, ale nie mogłem się na to zdobyć. Dlaczego? - Mogę ci odpowiedzieć tylko w jeden sposób. Sama najlepiej wiesz, co jest dla ciebie dobre. Nie chciałbym wywierać na ciebie wpływu. Zresztą nawet bym nie mógł. Nie wiem, czy jasno się wyraŜam. - Owszem. Przynajmniej jesteś szczery - powiedziała. - Będę musiała się zastanowić, co jest dla mnie najlepsze. Taki mam charakter. Podobnie zresztą jak ty. Rozmawialiśmy jeszcze chwilę, a kiedy w końcu się rozłączyliśmy, ogarnął mnie dziwny strach. Chyba ją straciłem, prawda? Co się ze mną dzieje? Dlaczego jej nie powiedziałem, Ŝe jest mi potrzebna? Nie błagałem, Ŝeby wróciła do Waszyngtonu, kiedy tylko będzie mogła? Dlaczego nie wyznałem, Ŝe ją kocham? Po kolacji wróciłem do gabinetu na strych, do swojej nory, swojej kryjówki, i próbowałem się zatracić w kolejnych dokumentach z okresu śmierci Marii. Niewiele myślałem o Kayli. Myślałem tylko o Marii, o tym, Ŝe tęsknię za nią tak, jak nie tęskniłem od lat, zastanawiałem się, jak by wyglądało nasze Ŝycie, gdyby nie zginęła. Około pierwszej nad ranem wreszcie zszedłem na palcach na dół. Znów wślizgnąłem się do pokoju Alego. Cicho jak myszka połoŜyłem się obok swojego kochanego, śniącego syna. PołoŜyłem mały palec na rączce małego Alexa i cicho poprosiłem:

- PomóŜ mi, synku. Rozdział 85 Sprawy toczyły się teraz szybko... na dobre czy na złe. Michael Sullivan od lat nie Ŝył w takim napięciu. Fakt, Ŝe ta nerwówka dosyć mu odpowiadała. Odzyskał wigor jak za dawnych lat. Nigdy w Ŝyciu nie czuł większej wściekłości ani większego skupienia. Ubolewał tylko, Ŝe za mało się dzieje, kaŜde działanie dodałoby mu animuszu. Nie mógł dłuŜej usiedzieć bezczynnie w motelu, nie mógł bez przerwy oglądać starych odcinków Prawa i porządku ani grać w piłkę noŜną czy w baseball z synami. Ciągnęły go łowy, brakowało mu aktywności, marzył o uderzeniu adrenaliny. Błąd. Zawitał więc znowu do Waszyngtonu, choć nie powinien, mimo nowej krótkiej fryzury i srebrno - niebieskiej bluzy z kapturem druŜyny Georgetown Hoyas, w której wyglądał jak frajer lansujący się na japiszona, zasługujący na fangę w nos i kopniaka w głowę, kiedy juŜ będzie leŜał na ziemi. Co on, cholera, poradzi, Ŝe tak mu się podobają tamtejsze kobitki o mistrzowskich jędrnych tyłeczkach. Właśnie skończył czytać Miasteczka Johna Updike’a i zastanawiał się, czy ten stary ramol jest chociaŜ w połowie tak jurny jak niektórzy jego bohaterowie. Czy to nie ten jurny satyr napisał równieŜ Couples? Poza tym siedemdziesięcioiluśletni pisarz nadal pisze o seksie, jakby był nastolatkiem dorastającym na farmie w Pensylwanii, który pieprzy wszystko, co ma dwie, trzy albo cztery nogi. Cholera, moŜe jednak umknął mu sens ksiąŜki. Albo Updike’owi? Czy to moŜliwe, Ŝe facet sam nie czai, o czym pisze? W kaŜdym razie podobały mu się odstawione kobitki z Georgetown. Fajnie pachniały, fajnie wyglądały, fajnie gadały. Kobiety z Georgetown, niezły tytuł ksiąŜki, mógłby ją napisać chociaŜby Johnny U. Chryste, bawiły go własne przemyślenia. W drodze samochodem z Marylandu słuchał zespołu U2. Kiedy Bono wył o tym, Ŝe chciałby spędzić trochę czasu w głowie ukochanej, Sullivan zastanowił się, czy - pominąwszy ckliwy irlandzki romantyzm - to naprawdę taki dobry pomysł. Czy Caitlin powinna mu zaglądać do głowy? Co to, to nie. A on do jej głowy? TeŜ nie. Bo nie chciał znaleźć się w próŜni. O, właśnie, gdzie on się teraz znajduje? Aha, na Thirty - first Street. DojeŜdŜał do Blues Alley, opustoszałej o tej porze, w przeciwieństwie do wieczoru, kiedy w tej części miasta otwierano kluby i ściągały tu tłumy.

Słuchał Jamesa McMurtry’ego i zespołu Heartless Bastards. Tak mu się spodobała ta płyta, Ŝe jeszcze przez kilka minut nie opuszczał zaparkowanego samochodu. W końcu wysiadł, wyciągnął nogi i odetchnął trochę zanieczyszczonym miejskim powietrzem. Czy jestem gotów, czy nie, idę. Postanowił pójść na skróty w stronę Wisconsin Avenue, Ŝeby obejrzeć tam sobie panie, moŜe zwabi którąś do ciemnego zaułka. A potem? Co mu się, do cholery, będzie podobało. PrzecieŜ to on jest Michael Sullivan, Rzeźnik ze Sligo, wariat, jakiego ten świat, wirująca kula gazów i kamieni, nie widział. Jak brzmiała jego ulubiona kwestia? Trzy na cztery głosy w mojej głowie kaŜą mi iść na całość. Wejście do zaułka przy Thirty - first Street było skąpane w przyćmionej Ŝółtej łunie oświetlającej włoską knajpkę zwaną Ristorante Piccolo. DuŜo lokali na M Street, ulicy równoległej do tego zakamarka, miało tu swoje kuchenne wejścia. Minął tylne drzwi do befsztykami, następnie do francuskiego bistra, a dalej do obskurnej hamburgerowni plującej dymem. ZauwaŜył, Ŝe z przeciwka nadchodzi jakiś facet, za nim dwóch. Co jest, do diabła? Co tu się dzieje? Chyba jednak wiedział. Trafił na ślepy zaułek. Ktoś w końcu uprzedził go o krok, zamiast on jego. Skórzane płaszcze. Waleczne osiłki. Z całą pewnością nie byli to studenci z Georgetown, którzy obrali skrót, Ŝeby wstąpić na kawałek chabaniny do pobliskiej befsztykami. Odwrócił się w stronę Thirty - first i tam zobaczył jeszcze dwóch facetów. Błąd. I to duŜy. W dodatku jego. Nie docenił młodego Johna Maggione. Rozdział 86 - Przysyła nas pan Maggione - zawołał jeden z twardzieli maszerujących dumnie i zdecydowanie ku Michaelowi Sullivanowi od strony Wisconsin. Menele przyspieszyli kroku, osaczyli go. Koniec z tajemniczością i domysłami, nie mówiąc o tym, Ŝe dwóch drabów juŜ miało na wierzchu zwisające u boków pistolety, a Rzeźnik nie był uzbrojony, jeśli nie liczyć skalpela chirurgicznego w bucie. Za cholerą nie załatwi czterech, mając tylko skalpel. Chyba nawet pistolet na niewiele by się zdał. Co mu pozostawało?

Pstryknąć im zdjęcie? - Chyba źle się wyraziłem, Rzeźniku. Pan Maggione wcale nie chce cię widzieć powiedział starszy. - Po prostu chce, Ŝebyś zniknął z powierzchni ziemi. Im prędzej, tym lepiej. Choćby dzisiaj. Mógłbyś to zrobić dla pana Maggione? Nie wątpię. Potem znajdziemy twoją Ŝonę, trójkę dzieci i im teŜ pomoŜemy zniknąć. W głowie Michaela Sullivana kłębiły się teraz wszystkie moŜliwości. MoŜe jednego, tego kłapiącego dziobem, da radę zdjąć przynajmniej tyle. Zamknąłby mu tę jego ohydną gębę raz na zawsze. I na dokładkę potem go pokiereszował. Ale co z pozostałymi trzema? Przy odrobinie szczęścia mógłby załatwić jeszcze dwóch. JeŜeli podejdzie do nich na tyle blisko, Ŝeby ich ciachnąć, chociaŜ mała szansa. MoŜe są głupi, ale na pewno nie tak bardzo. Jak więc się z nimi rozprawić? Nie zamierzał poddać się bez walki. - Masz jaja, Ŝeby samemu mnie zdjąć? - zawołał do rezolutnego. - Co, przydupasie? UŜył mafijnego określenia na głupka, który tylko komuś słuŜy. Próbował facetowi zaleźć za skórę. Cholera, teraz mógłby chwycić się wszystkiego. I tak za chwilę zginie, chociaŜ nie jest jeszcze gotów na śmierć. Płatny zabójca skrzywił się w grymasie. - Nie ma problemu. Mógłbym cię zdjąć. Ale wiesz, kto jest dzisiaj przydupasem? Dam ci podpowiedz. Chyba podcierałeś mu dziś rano tyłek. Rzeźnik włoŜył rękę do kieszeni bluzy i jej stamtąd nie wyjmował. Rezolutny natychmiast zareagował, podniósł wolną rękę. Pozostali stanęli. Wszyscy mieli broń na wierzchu, ale Ŝaden nie chciał ryzykować zbliŜenia się do legendarnego Rzeźnika. Rezolutny skinął gestem na męŜczyznę za Sullivanem, Ŝeby przesunął się w prawo, przy czym sam wraz z czwartym przesunął się w lewo. W ten sposób oczyścił im linię strzału. Niegłupie. - Ech, ty idioto. Tym razem popłynąłeś, co? Powiedz mi, myślałeś kiedykolwiek, Ŝe tak skończysz? Sullivan musiał się roześmiać. - Wiesz co? Nigdy nie myślałem o końcu. I nadal nie myślę. - A jednak. Zaraz wszystko się dla ciebie skończy. Oglądaj sobie ten film, dopóki nie zgasną światła! Sullivan nie miał najmniejszych wątpliwości, Ŝe facet mówi prawdę, ale wtedy usłyszał coś, w co trudno mu było uwierzyć.

Zza pleców dobiegł go dźwięk, który kazał mu się obejrzeć. Rzeźnik musiał sprawdzić, czy słuch go nie myli, czy aby nikt okrutnie z niego nie zakpił. U wyłom zaułka rozległ się krzyk - najwyraźniej zdarzył się niewyobraŜalny cud. Albo to był najszczęśliwszy dzień w jego Ŝyciu. Albo jedno i drugie. Nadciągnęła kawaleria! Oto, kto przybył, Ŝeby ocalić mu skórę. Rozdział 87 - Policja stołeczna! Rzucić broń. Migiem! Tu policja. Broń na ziemię. Sullivan zobaczył gliniarzy, którzy wyglądali mu na inspektorów, dwóch gorliwych Murzynów w cywilnych ubraniach. Zaszli od tyłu bandytów z mafii, którzy stali u wyłom Thirty - first Street, zdezorientowani, i nie wiedzieli, co robić dalej. On teŜ nie wiedział. Tak czy owak, psy w tym miejscu stanowią niesłychany widok, pomyślał Sullivan. CzyŜby naleŜeli do sił rzuconych na Georgetown, Ŝeby złapać gwałciciela, czyli jego? Cholera, głowę by dał, Ŝe tak, a jeśli się nie myli, to na razie z pewnością on jeden w tej uliczce się zorientował. Jeden z gliniarzy juŜ wzywał posiłki. Na co dwaj Ŝołnierze mafii stojący przy Wisconsin obrócili się na pięcie i... odeszli. Inspektorzy wyciągnęli broń, ale jak mieli zareagować? No właśnie, jak? Sullivan omal nie parsknął śmiechem, po czym teŜ się odwrócił i ruszył w stronę ulicy Wisconsin. Puścił się sprintem, biegnąc co tchu w stronę zatłoczonej ulicy. Jak na wariata przystało, wpadł w obłąkańczy śmiech. Postanowił po prostu bezczelnie uciec, nie zatrzymywać się. Tak jak za dawnych czasów na Brooklynie, kiedy jako dzieciak wygrywał w ten sposób zabawy. Pędź, Mikey, pędź. Jeśli ci Ŝycie miłe. Co mogli zrobić gliniarze ze stołecznej? Strzelić mu w plecy? Niby za co? Za próbę ucieczki? Jemu, potencjalnej ofierze czterech uzbrojonych facetów w zaułku? Gliniarze krzyczeli, grozili mu, ale mogli tylko patrzeć, jak ucieka. JuŜ od lat, a moŜe nigdy w Ŝyciu, nie widział nic śmieszniejszego. Kawaleria przybyła mu z pomocą. Wielki błąd. Ich błąd.

Rozdział 88 Kiedy po południu dotarłem z Sampsonem do komisariatu przy Wisconsin, przez drzwi do budynku przewinęło się pół tuzina wbiegających i wybiegających mundurowych. Inspektor Michael Wright wreszcie zrozumiał, Ŝe mógł wraz z partnerem ująć gwałciciela z Georgetown, czyli przegapił bodaj najbardziej łakomy kąsek w swojej karierze. Teraz trzymali za kratkami dwóch ludzi, którzy mogli wiedzieć, o co tu chodzi. Ktoś tylko musiał nimi dobrze potrząsnąć. Wszedłem wraz z Sampsonem za kuloodporną ściankę trzymetrowej wysokości i ruszyłem w kierunku pokojów przesłuchań mieszczących się za boksami oficerów śledczych. Znajomy widok - zniszczone, zawalone papierzyskami biurka, stare komputery i telefony z poprzedniej epoki, wielkie pudła wypełnione po brzegi. Zanim weszliśmy do pokoju przesłuchań, Wright poinformował nas, Ŝe Ŝaden z dwóch męŜczyzn nie zaczął jeszcze mówić. Obaj mieli przy sobie beretty, był pewien, Ŝe są wynajętymi zabójcami. - Dobrej zabawy - Ŝyczył nam Wright, kiedy wchodziłem do środka z Johnem. Sampson odezwał się pierwszy. - Inspektor John Sampson. A to doktor Alex Cross. Doktor Cross jest psychologiem kryminalnym zaangaŜowanym do śledztwa, które prowadzę w sprawie serii gwałtów w okolicy Georgetown. śaden z nich nie odezwał się słowem, nawet nie rzucił dowcipu dla przełamania lodów. Byli muskularnymi typami po trzydziestce, mieli głupawe uśmieszki przylepione na stałe do twarzy. Sampson zadał jeszcze kilka pytań, a potem juŜ tylko siedzieliśmy w milczeniu po obu stronach stołu. W końcu do drzwi zapukała i weszła do środka sekretarka. Wręczyła Sampsonowi kilka faksów, jeszcze ciepłych, prosto z maszyny. Przeczytał i pokazał mnie. - Nie przypuszczałem, Ŝe mafia działa w Waszyngtonie - odezwał się Sampson. Najwidoczniej się myliłem. Obaj jesteście Ŝołnierzami mafii. Czy któryś z was ma coś do powiedzenia na temat przebiegu zdarzeń w tamtym zaułku? śaden nie miał. Z draŜniącym zadufaniem ignorowali nasze pytania, wręcz udawali, Ŝe nas tam w ogóle nie ma. - Panie doktorze, moŜe rozpracujemy sprawę bez pomocy tych panów, co? - zapytał

mnie Sampson. - MoŜemy spróbować. Właśnie czytam, Ŝe John „Grabarz” Antonelli i Joseph „śyleta” Lanugello pracują dla Johna Maggione z Nowego Jorku. Ściśle rzecz biorąc, dla młodego Maggione. Bo ojciec kilka lat temu zatrudnił w Waszyngtonie niejakiego Michaela Sullivana, zwanego równieŜ Rzeźnikiem. Pamiętasz go, John? - Jasne. Zdjął chińskiego dealera narkotyków. W tym samym czasie zginęła twoja Ŝona Maria. Pan Sullivan jest teraz podejrzany w tamtej sprawie. - Rzeczony Michael „Rzeźnik” Sullivan jest równieŜ podejrzany o serię gwałtów w Georgetown i co najmniej jedno zabójstwo związane z tymi gwałtami. Czy to Sullivana osaczyliście w Blues Alley? - spytałem Ŝołnierzy mafii. Nie pisnęli ani słowa. Twardziele, nie ma co. W końcu Sampson wstał, podrapał się w brodę. - Dobra, w takim razie ani Grabarz, ani śyleta nie będą nam juŜ potrzebni. Co z nimi zrobimy? Czekaj, mam pomysł. Spodoba ci się, Alex - powiedział Sampson, chichocząc pod nosem. Wskazał gestem Ŝołnierzowi mafii, Ŝeby wstał. - Tutaj juŜ skończyliśmy. Proszę za mną, panowie. - Dokąd? - Lanugello wreszcie przerwał milczenie. - Jeszcze nie usłyszeliśmy zarzutów. - Idziemy. Mam dla was niespodziankę. - Sampson szedł pierwszy, oni za nim, ja zamykałem pochód. Nie przypadło im to do gustu, Ŝe obstawiam tyły. Widocznie uznali, Ŝe mogę Ŝywić do nich urazę za to, co spotkało Marię. MoŜe i mieli rację. Sampson dał znak straŜnikowi na końcu korytarza, który otworzył celę z klucza. Na dołku siedziało juŜ kilku więźniów w oczekiwaniu na zarzuty prokuratorskie. Wszyscy oprócz jednego byli czarni. John wprowadził Ŝołnierzy mafii do środka. - Posiedzicie tutaj. Jak zmienicie zdanie i zechcecie gadać - powiedział Sampson do facetów z mafii - zawołajcie nas. JeŜeli jeszcze zastaniecie doktora Crossa i mnie w budynku. Bo jeśli nie, zajrzymy do was jutro rano. Na wszelki wypadek Ŝyczymy wam dobrej nocy. Sampson postukał kilka razy odznaką o kraty celi. - Ci panowie są podejrzani o serię gwałtów - oznajmił pozostałym więźniom. Gwałcili czarne kobiety w Southeast. Ale uwaŜajcie, bo to twardziele z Nowego Jorku. Wyszliśmy, a straŜnik zatrzasnął za nami drzwi.

Rozdział 89 O czwartej nad ranem w zimny, słotny dzień obaj młodsi synowie wypłakiwali sobie oczy na tylnym siedzeniu auta. Caitlin chlipała z przodu. Sullivan zwalił całą winę na młodego Maggione i cosa nostrę za cały ten straszliwy, okropny bałagan. Kiedyś Maggione za to odpowie, Sullivan juŜ nie mógł się doczekać dnia zapłaty. Podobnie jak jego skalpel i piła rzeźnicza. O wpół do trzeciej rano zapakował rodzinę do samochodu i czmychnął z domu dziesięć kilometrów pod Wheeling w Wirginii Zachodniej. W ciągu dwóch tygodni juŜ drugi raz się przeprowadzali, ale nie miał wyjścia. Obiecał chłopcom, Ŝe kiedyś wrócą do Marylandu, chociaŜ wiedział, Ŝe to nieprawda. Nigdy nie wrócą. JuŜ dostał ofertę kupna domu. A pieniądze były mu potrzebne do realizacji planu ucieczki. Teraz więc uciekali całą rodziną, Ŝeby ratować skórę. Kiedy opuścili swój dom w dzikiej Wirginii Zachodniej, jak ją nazywał, podejrzewał, Ŝe mafia moŜe go znów dopaść, Ŝe moŜe czyhać tuŜ za zakrętem. Minął jednak pierwszy, następnie drugi zakręt i spokojnie wyjechał z miasta. JuŜ wkrótce śpiewali piosenki Rolling Stonesów i ZZ Top, w tym dwudziestominutową wersję Legs, aŜ Ŝona zaprotestowała, Ŝe dość juŜ tego ciągłego wycia świadczącego o nadmiarze testosteronu. Po drodze wstąpili do baru Denny’ego na śniadanie, potem do McDonalda na drugą przerwę toaletową i juŜ o trzeciej po południu jechali przez nieznane sobie tereny. Na szczęście Sullivan nie zostawił Ŝadnych śladów, po których mogliby go wytropić zabójcy mafii. śadnych okruszków chleba jak w bajce o Jasiu i Małgosi. Najciekawsze, Ŝe ani on, ani nikt z jego rodziny nie bawili wcześniej w tej okolicy. Zapuścili się więc teraz na dziewicze tereny, nie mieli korzeni ani Ŝadnych powiązań. Wjechał na podjazd kolonialnego domu wiktoriańskiego ze stromym dachem, parą wieŜyczek i nawet witraŜowymi oknami. - Cacko, nie dom! - zapiał entuzjastycznie Sullivan, pławiąc się w obłudnych uśmiechach. - Oto nasza wymarzona Floryda, dzieci! - Bardzo śmieszne, tato. Przestań - poprosił Mike junior z tylnego siedzenia, na którym wszyscy trzej jego synowie siedzieli z ponurymi minami i nosami zwieszonymi na kwintę. Owszem, to była Floryda, ale w stanie Massachusetts. Caitlin z synami aŜ jęknęli, słysząc jego kolejny głupi Ŝart. Małe miasteczko liczące sobie poniŜej tysiąca mieszkańców, leŜące wysoko w górach Berkshire. Zapierające dech w piersiach górskie widoki. No i na

podjeździe nie czyhali na nich Ŝołnierze mafii. Czego więcej pragnąć? - Czy moŜna sobie wymarzyć lepsze miejsce? - dopytywał Sullivan dzieci, kiedy zaczęły się rozpakowywać. Dlaczego zatem Caitlin rozpłakała się, kiedy pokazał jej nowy salon z przepięknym widokiem na wielki, groźny szczyt Greylock i rzekę Hoosic? Dlaczego ją okłamywał, kiedy mówił: - Wszystko będzie dobrze, królowo, światłości mojego Ŝycia. MoŜe dlatego, Ŝe podobnie jak ona nie wierzył we własne słowa. Wiedział, Ŝe i on, i jego rodzina zostaną kiedyś zamordowani, moŜe właśnie w tym domu. Chyba Ŝe wymyśli, i to szybko, jakieś drastyczne posunięcie. Ale jakie? Czym mógłby powstrzymać mafię? Czy moŜna zabić całą mafię? Rozdział 90 Dwa dni później Rzeźnik znów uciekał. Tym razem sam, w pojedynkę. Opracował plan i ruszył na południe do Nowego Jorku. Był spięty, a mimo to śpiewał na głos razem ze Springsteenem, Dylanem, the Band, Pink Floydami. Przez cztery godziny jazdy na południe nic tylko złote przeboje. Niechętnie zostawił Caitlin z chłopcami w Massachusetts, ale uznał, Ŝe na razie są tam chyba bezpieczni. W kaŜdym razie zadbał o ich bezpieczeństwo najlepiej, jak umiał. Bardziej niŜ ojciec zadbał o niego, matkę i braci. W końcu około północy zjechał z autostrady West Side Highway, po czym ruszył prosto do Morningside Apartments na West 107 th. Zatrzymywał się tam juŜ wcześniej, dlatego wiedział, Ŝe to wymarzone miejsce dla niego. Dogodna lokalizacja, zwaŜywszy na to, Ŝe na dwóch pobliskich stacjach krzyŜowały się cztery róŜne linie metra. Pamiętał, Ŝe w pokojach nie ma klimatyzacji, ale kto by się tym przejmował w listopadzie. Przespał noc jak dziecię w łonie matki. Kiedy wstał o siódmej, zlany potem, natychmiast skupił się na jednej myśli: jak odpłacić młodemu Maggione. Albo jeszcze lepiej: jak zadbać o dobór naturalny i przetrwanie najsilniejszego. O dziewiątej rano pojechał metrem sprawdzić kilka miejsc zabójstw, których miał zamiar dokonać w najbliŜszej przyszłości. Sporządził taką „listą Ŝyczeń”, na której figurowało kilkanaście osób. Ciekawe, czy ktokolwiek z nich, w większości męŜczyzn, bo znalazły się w tym gronie tylko dwie kobiety, miał przeczucie, Ŝe czeka go rychła śmierć, Ŝe wyłącznie od niego, Rzeźnika, zaleŜy, kto przeŜyje, a kto zginie, kiedy i gdzie.

O dziewiątej wieczorem pojechał na Brooklyn, na swoje dawne tereny. Do dzielnicy młodego Maggione, do jego rewiru w Carroll Gardens. Zatęsknił za swoim starym kumplem Jimmym Kapeluszem, uznając w duchu, Ŝe pewno stary Maggione go sprzątnął. W kaŜdym razie ktoś go stuknął, a potem usunął ciało, jakby Jimmy nigdy się nie narodził. Rzeźnik zawsze podejrzewał o to starego Maggione, zatem miał jeszcze jeden rachunek do uregulowania. Narastał w nim straszliwy, niejasny gniew. MoŜe wywoływał go ojciec, oryginalny Rzeźnik ze Sligo, irlandzki bydlak, który zniszczył mu Ŝycie przed jego dziesiątymi urodzinami. Skręcił w ulicę Maggione i uśmiechnął się do siebie. PotęŜny don nadal mieszkał jak średnio wzięty hydraulik albo miejscowy elektryk, w bliźniaku z Ŝółtej cegły. Co dziwniejsze, nie widać było straŜy wystawionych na ulicy. Albo więc Młody powaŜnie go nie doceniał, albo jego ludzie tak cholernie dobrze kryli się przed ludzkim wzrokiem. A moŜe juŜ jakiś snajper trzyma go na muszce. Za chwilę dostanie strzał w czoło i poŜegna się z Ŝyciem. Napięcie go dobijało. Musiał sprawdzić, co się dzieje w środku. Nacisnął klakson, raz, drugi, trzeci, i nic. Nie dostał kulki w głowę. I po raz pierwszy dopuścił myśl: a nuŜ wygram tę walkę? Odkrył pierwszą tajemnicę - młody Maggione wyprowadził się z tego domu razem z rodziną. Czyli on teŜ ucieka. Po czym powstrzymał takie rozumowanie jednym słowem - błąd. Od tej chwili nie mógł sobie pozwolić na ani jeden błąd, ani jeden fałszywy krok. Jedna pomyłka i zginie. Prosta sprawa. Koniec pieśni. Rozdział 91 Mimo późnej pory zdecydowałem się na przejaŜdŜkę R350. Zakochałem się w tym wozie. Dzieci równieŜ. Nawet Nana, chwalić Boga, go polubiła. Znów moje myśli powędrowały ku Marii. Rozpamiętywałem długie śledztwo w sprawie jej zabójstwa zakończone fiaskiem. Myśli kłębiły mi się pod czaszką, usiłowałem przywołać jej obraz, odtworzyć w głowie jej głos. Po powrocie do domu próbowałem zasnąć, ale bez skutku. W końcu zszedłem na dół i zacząłem po raz kolejny oglądać Z pamiętnika wściekłej Ŝony. Zaśmiewałem się jak wariat przed migającym ekranem telewizora. Film Tylera Perry’ego idealnie pasował do mojego

stanu ducha. O dziewiątej rano zadzwoniłem do dyrektora Tony’ego Woodsa. Chowając dumę do kieszeni, poprosiłem go o pomoc w sprawie o gwałt i zabójstwo. Musiałem ustalić, czy FBI ma coś na płatnego zabójcę zwanego Rzeźnikiem, co mogłoby pomóc Sampsonowi i mnie. MoŜe dysponowali jakimiś poufnymi danymi. - Spodziewaliśmy się twojego telefonu, Alex. Dyrektor Burns chemie znów podejmie z tobą współpracę. Szukasz konsultacji? Tylko tyle? Daj znać, czego ci trzeba i gdzie, zwłaszcza teraz, skoro bierzesz nowe sprawy. - Kto powiedział, Ŝe biorę sprawy? Chodzi o wyjątkową sytuację - sprostowałem. Rzeźnik przypuszczalnie zamordował przed laty moją Ŝonę. Tej jednej sprawy nie chciałbym pozostawić nierozwiązanej. - Rozumiem. Postaramy się pomóc. Zapewnię ci wszystko, czego tylko będziesz potrzebował. Tony zaproponował, Ŝebym korzystał z gabinetu agenta, który wyjechał z Waszyngtonu. Ponadto zaoferował pomoc w gromadzeniu i analizowaniu materiałów ich specjalistki Monnie Donnelley. - JuŜ z nią rozmawiałem - powiedziałem. - Mówiła nam. Ale dopiero teraz wydaliśmy jej oficjalnie zgodę. Przez kilka dni niemal mieszkałem w gmachu FBI. Okazało się, Ŝe mają tam całkiem sporo materiałów na temat Michaela Sullivana, Rzeźnika. Jego akta zawierały dziesiątki fotografii. Tyle Ŝe wszystkie liczyły sobie od pięciu do siedmiu lat, a ostatnio wszelki ślad po Sullivanie zaginął. Gdzie on zniknął? Sprawdziłem, Ŝe wychował się w dzielnicy Brooklynu zwanej Flatlands. Jego ojciec pracował tam jako rzeźnik. Dostałem nawet namiary na dawnych kolegów Sullivana z okresu, gdy przebywał w Nowym Jorku. śyciorys Sullivana mnie zdumiał. AŜ do dziesiątej klasy chodził do szkół katolickich, a uczył się nieźle, chociaŜ nie bardzo się przykładał do nauki. Na tym etapie zakończył edukację. Związał się z mafią i naleŜał do grona nielicznych Amerykanów niewłoskiego pochodzenia, którzy przeniknęli do jej struktur. Nie był traktowany na równi z zaprzysięŜonymi członkami, ale pobierał wysokie wynagrodzenie. JuŜ kiedy skończył dwadzieścia lat, miewał sześciocyfrowe zarobki i stał się najemnym zabójcą starego Johna Maggione. Jego syn jednak, obecny don, nigdy nie aprobował Sullivana. I wtedy stało się coś dziwnego i niepokojącego dla wszystkich zainteresowanych. Rozniosła się wieść, Ŝe Michael Sullivan torturuje i okalecza ciała ofiar. śe zamordował księdza i świeckiego pracownika szkoły oskarŜonych o molestowanie chłopców w jego

dawnej podstawówce, jeszcze kilka razy sam wymierzył sprawiedliwość. Poszła plotka, Ŝe zamordował własnego ojca, który pewnego dnia zniknął ze sklepu i którego ciała nigdy nie odnaleziono. Następnie zniknął całkiem z monitora radaru FBI. Monnie Donnelley zgodziła się z moim przypuszczeniem, Ŝe Sullivan mógł się stać informatorem kogoś z Biura. MoŜe więc chronią go FBI albo policja nowojorska. Wysnułem nawet domysł, Ŝe moŜe został objęty programem ochrony świadków. Czy taki właśnie los spotkał zabójcę Marii? CzyŜby został czyjąś wtyka? Czy FBI chroni Rzeźnika? Rozdział 92 Młody John Maggione był człowiekiem dumnym, moŜe za bardzo lubił się popisywać i cechowała go zbytnia pewność siebie, ale był nie w ciemię bity i na ogół nie postępował nieroztropnie. Śledził sytuację obłąkanego zabójcy, w dodatku Irlandczyka, zwanego Rzeźnikiem, z którego usług korzystał niegdyś jego ojciec. Ale nawet jego stuknięty staruszek próbował skasować Michaela Sullivana, kiedy zrozumiał, jaki to niebezpieczny i nieprzewidywalny człowiek. Teraz trzeba było dokonać dzieła i uporać się z gościem raz na zawsze. Maggione wiedział, Ŝe Sullivan nadal hula na wolności. Podjął wyjątkowe środki ostroŜności, a więc przeprowadził swoją rodzinę z południowego Brooklynu. Zamieszkali na osiedlu strzeŜonym w Mineola na Long Island. Przebywał tam z nimi. Ceglany kolonialny dom Maggione stał w cichym zaułku nad oceanem. NaleŜała do niego mała przystań na kanale z motorówką Cecilia Theresa nazwaną na cześć jego zmarłej pierworodnej córki. ChociaŜ miejsce jego pobytu było dobrze znane, pilnie strzeŜono bram osiedla, a Maggione podwoił swoją ochronę. Ufał w bezpieczeństwo swojej rodziny. W końcu Rzeźnik działa w pojedynkę. Realistycznie rzecz biorąc, ile moŜe wyrządzić szkód? To znaczy - ile jeszcze? Młody Maggione wybierał się późnym rankiem do pracy, ale po drodze miał wstąpić do klubu na Brooklynie. Musiał za wszelką cenę dbać o pozory. Był zresztą pewien, Ŝe panuje nad sytuacją. Zapewniali go o tym jego ludzie - wkrótce Sullivan poŜegna się z Ŝyciem, podobnie jak jego rodzina. O jedenastej rano Maggione pływał na osiedlowym basenie. Przepłynął go juŜ

trzydzieści razy i zamierzał przepłynąć jeszcze pięćdziesiąt. Zadzwoniła komórka, którą zostawił na leŜaku. PoniewaŜ w pobliŜu nie było nikogo, wyszedł z wody i odebrał. - Tak, słucham. - Cześć, Maggione - przywitał go męski głos. - Kto, do pioruna? - zapytał, chociaŜ juŜ dobrze wiedział. - Michael Sullivan we własnej osobie, szefie. Ma czelność skurwiel, co? Maggione nie mógł się ze nadziwić, Ŝe ten szaleniec znów do niego dzwoni. - Musimy pogadać - powiedział najemnikowi mafii. - PrzecieŜ gadamy. I do czego to doszło? Nasłałeś na mnie zabójców. Najpierw we Włoszech. Potem podeszli pod mój dom w Marylandzie. Strzelali do moich dzieci. A teraz zaczęli mnie szukać w Waszyngtonie. Jesteś odbezpieczonym granatem, Młody! To ciebie trzeba unieszkodliwić! - Posłuchaj, Sullivan... - Nie, to ty posłuchaj, pieprzony dupku. Ty mnie posłuchaj, śmieciu. Lada moment w twojej fortecy zjawi się przesyłka. Masz za swoje, szefie. Idę po ciebie! Nie powstrzymasz mnie. Nic i nikt mnie nie powstrzyma. Jestem szurnięty, prawda? Zapamiętaj to sobie. Jestem najbardziej szurniętym łajdakiem, jakiego poznałeś. I o jakim słyszałeś. Jeszcze się spotkamy. Po tych słowach Rzeźnik się rozłączył. Młody Maggione włoŜył szlafrok i wyszedł przed dom. Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Stał tam posłaniec firmy kurierskiej FedEx. Mogło to oznaczać, Ŝe ten pieprznięty skurwiel Sullivan obserwuje jego dom nawet teraz. Czy to moŜliwe? Czy wierzyć jego pogróŜkom? - Vincent! Mario! Ruszcie tyłki! - zawołał swoich ochroniarzy, którzy z kanapkami w rękach wybiegli z kuchni. Kazał jednemu z nich otworzyć pakiet w altanie nad basenem. Po chwili nerwowego oczekiwania ochroniarz zawołał. - To zdjęcia, panie Maggione. Ale nie są to wcale miłe chwile uwiecznione na fotkach. Rozdział 93 - Chyba go znaleźliśmy, skarbie. Emily Corro właśnie skończyła poranną sesję terapeutyczną ze mną i poszła do szkoły, w której wykładała. Miałem nadzieję, Ŝe wyraźnie się dowartościowała. A teraz

rozmawiałem przez komórkę z Sampsonem. Wielki John rzadko się emocjonował, czyli musiało wyniknąć coś naprawdę waŜnego. I rzeczywiście. Po południu razem z Wielkoludem pojechałem do Flatlands. Odnaleźliśmy knajpę Tommy’ego McGoeya. W środku nienaganny bar świecił pustkami. Tylko na końcu wypolerowanego mahoniowego kontuaru siedział rosły irlandzki barman i mniejszy, przysadzisty facet po czterdziestce. Nazywał się Anthony Mullino i był plastykiem z Manhattanu, który niegdyś przyjaźnił się z Michaelem Sullivanem. Usiedliśmy po obu stronach Mullina, biorąc go w dwa ognie. - Jak przytulnie - powiedział z uśmiechem. - Hej, ludzie, przecieŜ wam nie ucieknę. Nie zapominajcie, Ŝe przyszedłem tu z własnej woli. Cholera, dwaj moi wujowie są gliniarzami tutaj, na Crooklynie. MoŜecie sprawdzić. - JuŜ sprawdziliśmy - zapewnił go Sampson. - Jeden przeszedł na emeryturę i mieszka w Myrtle Beach, a drugi jest zawieszony w czynnościach. - No to wychodzi pół na pół. I tak niezły wynik. Plasuję się w czołówce. Sampson i ja się przedstawiliśmy. Mullino od początku sądził, Ŝe zna skądś Johna, ale nie mógł sobie przypomnieć skąd. Twierdził, Ŝe śledził sprawę szefa mafii rosyjskiej zwanego Wilkiem, którą prowadziłem swego czasu w FBI, a która toczyła się tutaj, w Nowym Jorku. - Czytałem teŜ o panu w jakimś piśmie - powiedział. - Co to było za pismo? - „Esquire” - odparłem. - Ale sam nie czytałem tego artykułu. Mullino złapał dowcip i zarechotał chrapliwie, jakby się rozkasłał. - Skąd wiedzieliście o mnie i o Sullym? PrzecieŜ minął szmat czasu. Dzisiaj to juŜ zamierzchła przeszłość. Sampson uchylił mu nieco rąbka tajemnicy. śe FBI załoŜyło podsłuch w klubie, do którego często chodził młody John Maggione. Wiedzieliśmy, Ŝe Maggione zlecił stuknięcie Sullivana przypuszczalnie z powodu nietypowych metod pracy Rzeźnika, za co ten wziął odwet. - Biuro zasięgało języka w Bay Parkway. I wypłynęło twoje nazwisko. Mullino nawet nie czekał, aŜ Sampson skończy. ZauwaŜyłem, Ŝe bez przerwy gestykuluje. - Zgadza się, w klubie w Bensonhurst. Byliście tam? W starej włoskiej dzielnicy. Stoją tam prawie same piętrowe domki ze sklepami na parterze. ChociaŜ lata ich świetności minęły, nadal prezentują się nie najgorzej. Sully i ja wychowaliśmy się w tamtej okolicy. Ale nie

bardzo rozumiem, czego ode mnie chcecie. Nie widziałem Mike’a od lat. - W aktach FBI figurujesz jako jego przyjaciel - wyjaśniłem. Mullino pokręcił głową. - Przyjaźniliśmy się jako szczeniaki, ale od tamtej pory duŜo wody upłynęło. - Przyjaźniliście się jeszcze po dwudziestce. I Mike nadal utrzymuje z tobą kontakt powiedziałem. - Taką dostałem informację. - A, chodzi o kartki świąteczne - rzekł Mullino ze śmiechem. - Ciekawa historia. Sully to skomplikowany facet, kompletnie nieprzewidywalny. Czasami przysyła mi kartkę na BoŜe Narodzenie. No i co z tego? Mam przez to kłopoty? Chyba nie z tego powodu? - Panie Mullino, wiemy, Ŝe nie ma pan powiązań z mafią - przyznał Sampson. - Miło słyszeć, bo faktycznie nigdy nie miałem. Szczerze mówiąc, mam juŜ dosyć, Ŝe tak nas, Włochów, obrzucacie błotem. Bada Bing to jedna wielka bzdura. Jasne, Ŝe niektórzy tak mówią. A wiecie dlaczego? Bo to leci w telewizji! - Proszę nam opowiedzieć o Michaelu Sullivanie - poprosiłem. - Ciekawi nas wszystko. Nawet wspomnienia z dawnych lat. Anthony Mullino zamówił u Tommy’ego McGoeya kolejną wodę mineralną. I wtedy się rozgadał. - Opowiem wam dziwną historię. W podstawówce ochraniałem Mikeya. Chodziliśmy do Niepokalanego Poczęcia, czyli do Irlandzkich Braci Chrześcijańskich. W naszej dzielnicy trzeba było mieć nie lada poczucie humoru, Ŝeby co drugi dzień nie wdawać się w bójkę. Sullivan nie miał. Umierał ze strachu, Ŝeby mu ktoś nie wybił przednich zębów. Bo uwaŜał, Ŝe pewnego pięknego dnia moŜe zostać gwiazdorem filmowym. Klnę się na Boga, Ŝe to prawda. Verdad, co nie? Jego stary i jego matka przed spaniem odkładali sztuczne szczęki do szklanek z wodą przy łóŜku. Mullino dodał, Ŝe Sullivan zmienił się w szkole średniej. - Stał się twardy, podstępny jak wąŜ. A przy tym wyrobił sobie niezłe poczucie humoru, przynajmniej jak na Irlandczyka. Nachylił się nad kontuarem, ściszył głos. - W dziewiątej klasie zabił człowieka. Facet nazywał się Nick Fratello i pracował w sklepie z gazetami i zakładami bukmacherskimi. Wiecznie dręczył Mikeya, przypieprzał się bez powodu. W końcu Sully po prostu zabił go noŜem do rozcinania pudeł! Wtedy zwrócił na siebie uwagę mafii, zwłaszcza Johna Maggione. To znaczy mówię o starym Maggione. Sully zaczął przesiadywać w klubie w Bensonhurst. Nikt nie wiedział, czym się właściwie zajmuje. Nawet ja. Ale nagle kieszenie zaczęły mu się urywać od kasiory. Kiedy miał siedemnaście, moŜe osiemnaście lat, kupił sobie pontiaca grand am. W tamtych czasach to była wypasiona

fura. Młody Maggione zawsze nienawidził Mike’a za to, Ŝe cieszy się szacunkiem jego starego. Mullino patrzył to na Sampsona, to na mnie. Wykonał pytający gest - i co jeszcze mógłbym wam powiedzieć? Mogę juŜ iść? - Kiedy ostatnio widział pan Michaela Sullivana? - zapytał Sampson. - Ostatnio? - Mullino oparł się w krześle, odegrał komedię, Ŝe niby próbuje odświeŜyć pamięć. Potem znów zaczął gestykulować. - Chyba na ślubie Kate Gargan w Bay Ridge. Sześć, moŜe siedem lat temu. W kaŜdym razie to spotkanie pamiętam. ChociaŜ rozumiem, Ŝe macie całe moje Ŝycie nagrane na wideo? - Niewykluczone, panie Mullino. Gdzie teraz przebywa Michael Sullivan? Skąd przysyłał panu kartki świąteczne? Mullino wzruszył ramionami, podniósł ręce do góry, jak gdyby rozmowa zaczęła go juŜ draŜnić. - Nie było ich znów tak wiele. Chyba z Nowego Jorku. Z Manhattanu. Oczywiście bez adresu zwrotnego. MoŜe od was się dowiem, gdzie Sully ostatnio bawi? - Jest tutaj, na Brooklynie, panie Mullino - powiedziałem. - Widział go pan dwa dni temu wieczorem w Chesterfield Lounge na Flatbush Avenue. I pokazałem mu jego zdjęcie z Michaelem Sullivanem. Mullino wzruszył ramionami i się uśmiechnął. Wielkie rzeczy! No to przyłapaliśmy go na kłamstwie. - Kiedyś był moim przyjacielem. Zadzwonił, chciał pogadać. I co, miałem go odprawić z kwitkiem? Nie byłby to najlepszy pomysł. Dlaczego go wtedy nie złapaliście? - Mieliśmy pecha - powiedziałem. - Oficerowie śledczy nie wiedzieli, jak teraz wygląda. śe ostrzygł się na łyso, przybrał wygląd punka z lat siedemdziesiątych. Muszę więc ponowić swoje pytanie - gdzie teraz przebywa Sully? Rozdział 94 Michael Sullivan dobrze wiedział, Ŝe oto gwałci uświęcone czasem tradycje oraz niepisane prawa Rodziny. AŜ za dobrze znał konsekwencje takiego postępowania. Ale to oni zaczęli, prawda? Napadli na niego pierwsi, w dodatku na oczach jego dzieci. Teraz miał zamiar wyrównać rachunki, nawet jeŜeli przypłaci to Ŝyciem. Tak czy owak, jazda będzie jak cholera. O wpół do jedenastej w sobotę rano jechał furgonetką kurierską UPS, którą ukradł dwadzieścia minut wcześniej. Najpierw FedEx, teraz UPS, przynajmniej jako porywacz

opowiadał się przeciwko monopolowi. Kierowca siedział z tyłu i starał nie stracić przytomności mimo podciętego gardła. Na desce rozdzielczej leŜało zdjęcie jego dziewczyny lub Ŝony, niemal tak samo szpetnej jak umierający kurier. Rzeźnik nic sobie nie robił z tego przypadkowego morderstwa. Nie czuł nic do tego obcego faceta, a nawiasem mówiąc, wszyscy byli mu obcy, zwykle nawet jego rodzina. - Ej tam, dobrze się czujesz? - zawołał, przekrzykując łoskot furgonetki. Cisza. Brak odpowiedzi z tyłu. - Tak myślałem, brachu. Ale nie przejmuj się, poczta zawsze musi dotrzeć na miejsce. Czy to deszcz, czy śnieg, zawierucha czy śmierć. Rzeźnik podjechał wielką brązową furgonetką pod średniej wielkości wiejski dom w Roslyn. Zdjął dwie wielkie skrzynie z metalowej półki za fotelem kierowcy. Ruszył Ŝwawo do drzwi. Spieszył się, jak zawsze spieszą się pokazywani w telewizji dostawcy tej firmy w brązowych kombinezonach, nawet wesoło pogwizdywał. Nacisnął dzwonek. Odczekał, nie przestając pogwizdywać. Świetnie mi idzie, pomyślał. Usłyszał przez domofon męski głos. - Kto tam? - UPS. Przesyłka. - Proszę zostawić. - Pan musi podpisać. - PrzecieŜ mówię wyraźnie, proszę zostawić. Podpis to nie problem. Niech pan zostawi. śegnam. - Bardzo mi przykro, ale nie mogę. Po prostu wypełniam obowiązki. JuŜ nie usłyszał słowa przez domofon. Minęło pół minuty, potem następne piętnaście sekund. Być moŜe trzeba przejść do planu B. W końcu jednak na progu stanął potęŜny męŜczyzna w czarnej bluzie Nike. Fizycznie imponujący, nic zresztą dziwnego, skoro za młodu uprawiał futbol amerykański, grał w druŜynie nowojorskich Jets i Dolphins z Miami. - Ma pan kłopoty ze słuchem? - zapytał. - PrzecieŜ kazałem panu zostawić przesyłkę na ganku. Capisce? - Nie, proszę pana. Zresztą jestem z pochodzenia Irlandczykiem. Nie mogłem zostawić takich cennych paczek bez podpisu. Rzeźnik podsunął byłemu futboliście elektroniczny notes, w którym ten z wściekłością

podpisał się markerem. Sprawdził - Paul Mosconi, Ŝołnierz mafii, a przy okazji mąŜ młodszej siostry Johna Maggione. Bardzo to było niezgodne z prawem, ale czy rzeczywiście obowiązywały jeszcze jakieś zasady? W mafii, rządzie, kościele, całym tym porąbanym społeczeństwie? - Osobiście nic do ciebie nie mam - powiedział Rzeźnik. Pach. Pach. Pach. - JuŜ po tobie, Paulu Mosconi. Teraz szef naprawdę się na mnie wkurzy. A tak nawiasem mówiąc, sam kiedyś kibicowałem Jetsom. ChociaŜ dzisiaj sercem jestem przy Nowej Anglii. Z tymi słowy nachylił się i ciachnął męŜczyźnie raz i drugi twarz skalpelem. Następnie rozpłatał mu szyję na krzyŜ na wysokości jabłka Adama. Do salonu zajrzała brunetka w papilotach na głowie i uderzyła w krzyk: - Pauli, o BoŜe! Och, Pauli! Nie, nie, nie! Rzeźnik złoŜył szarmancki półukłon zdezorientowanej wdowie. - Pozdrowienia dla brata. Jemu to zawdzięczasz. To nie ja zabiłem Pauliego, ale twój starszy brat. - JuŜ się odwrócił, ale jeszcze okręcił się na pięcie. - Moje kondolencje. I ponowił ukłon. Rozdział 95 MoŜliwe, Ŝe dotarłem do celu. Do końca długiej, krętej drogi po zabójstwie Marii. Razem z Sampsonem pojechaliśmy autostradą Long Island do Northern State, aŜ na czubek Long Island. Trzymaliśmy się Route 27, aŜ odnaleźliśmy miasteczko Montauk, które dotąd znałem jedynie z nazwy i z lektur. Tam właśnie według Anthony’ego Mullino skrył się Michael Sullivan z rodziną. Podobno wprowadzili się tam dzisiaj. Dom znaleźliśmy po dwudziestu minutach przeszukiwań nieznanych bocznych dróg. Kiedy dotarliśmy pod wskazany adres, na niewielkim trawniku przed domem dwaj chłopcy rzucali sobie piłkę futbolową. Obaj blondyni, na oko mogli być pochodzenia irlandzkiego. Nieźle wysportowani, zwłaszcza najmniejszy. Obecność dzieci bardzo nam jednak komplikowała sprawę. - Sądzisz, Ŝe jest w domu? - zapytał Sampson, kiedy zgasił silnik. Staliśmy co najmniej sto metrów od domu, poza zasięgiem wzroku mieszkańców, z zachowaniem

wszelkiej ostroŜności. - Mullino twierdzi, Ŝe Rzeźnik ostatnio często się przeprowadza. Twierdzi, Ŝe na pewno tu jest. Wiek dzieci się zgadza. Mają jeszcze starszego brata, Michaela juniora. ZmruŜyłem oczy, Ŝeby lepiej widzieć. - Samochód na podjeździe ma tablice z Marylandu. - To chyba nie przypadek. Sullivan ponoć mieszkał w Marylandzie, zanim ostatnio zdecydował się znów na ucieczkę. Nic dziwnego, Ŝe trzymał się Waszyngtonu. To wyjaśnia tamtejsze gwałty. Wszystko zaczyna się układać w spójną całość. - Dzieci nas jeszcze nie zauwaŜyły. Miejmy nadzieję, Ŝe Sullivan teŜ nie. I niech tak zostanie, John. Odjechaliśmy, Sampson zaparkował dwie ulice dalej, wyjęliśmy z bagaŜnika karabiny i pistolety. Ukryliśmy się w lesie za rzędem skromnych domków, chociaŜ z pięknym widokiem na ocean. Dom Sullivanów stał pogrąŜony w ciemnościach. Nie widzieliśmy nikogo z dorosłych. JeŜeli nawet Caitlin albo Michael byli w domu, nie podchodzili do okien. Nic dziwnego. Poza tym Sullivan cieszył się sławą strzelca wyborowego. Usiadłem oparty plecami o drzewo, kuląc się z zimna, z karabinem na kolanach. Zacząłem się zastanawiać, jak zdjąć Sullivana, nie krzywdząc nikogo z jego rodziny. Czy to w ogóle moŜliwe? Po chwili wróciłem myślami do Marii. CzyŜbym wreszcie był bliski rozwiązania zagadki jej zabójstwa? Jeszcze nic pewnego, ale wszystko na to wskazywało. A moŜe to tylko poboŜne Ŝyczenia? Wyjąłem portfel, wyciągnąłem z plastikowej przegródki stare zdjęcie. Nie było dnia, Ŝebym za nią nie tęsknił. W mojej pamięci Maria zawsze będzie miała trzydzieści lat. Przerwane młode Ŝycie! Teraz to ona przyprowadziła mnie tutaj. W przeciwnym razie po co Sampson i ja zasadzilibyśmy się sami na Rzeźnika? Bo nie chcieliśmy, Ŝeby ktokolwiek wiedział, jak zamierzamy się z nim rozprawić. Rozdział 96 Rzeźnik dostał białej gorączki, co nie wróŜyło nic dobrego liczbie ludności na świecie. Z kaŜdą chwilą, dosłownie z kaŜdą sekundą jego irytacja rosła. Cholera, jak on nienawidzi Johna Maggione. Na szczęście był trochę rozkojarzony. Dawna dzielnica bardzo się zmieniła w oczach

Sullivana. Nigdy jej nie lubił, a teraz jeszcze bardziej go odpychała. Kiedy szedł Avenue P i potem skręcił w lewo w Bay Parkway, poczuł swoiste déjà vu. Nadal podobno znajdowało się tu główne centrum handlowe Bensonhurst. Cała dzielnica domów z czerwonej cegły ze sklepami na parterze - makaroniarskie knajpki, piekarnie, delikatesy. Królestwo makaroniarzy. Pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają. Znów stanęły mu przed oczami migawki ze sklepu mięsnego ojca - zawsze ta olśniewająca biel, białe emaliowane drzwi chłodni, w środku haki z ćwiartkami wołowiny, Ŝarówki w metalowych klatkach pod sufitem, wszędzie noŜe, tasaki i piły. Ojciec stał z ręką pod fartuchem i czekał na syna, Ŝeby mu zadać cios. Skręcił w prawo w Eighty - first Street. Oto i on. Wcale nie stary sklep mięsny, coś lepszego. Zemsta najlepiej smakuje na gorąco, aŜ parzy w usta! Wypatrzył lincolna Maggione zaparkowanego za klubem. Miał rejestrację ACF3069. To prawie na pewno bryka Młodego. Błąd? Ale czyj? - zastanowił się, idąc Eighty - first. CzyŜby ten skurwiel Młody, w całej swojej arogancji, chodził sobie swobodnie, bez przeszkód? Czy to moŜliwe, Ŝe się nie bał Rzeźnika? śe nawet teraz nie nabrał do niego szacunku? A moŜe zastawił na niego pułapkę? Albo po trosze i jedno, i drugie. Arogancja i podstęp. Symbole współczesnego świata. Sullivan stanął przed Dunkin Donuts na rogu New Utrecht i Eighty - sixth. Wypił czarną kawę, zjadł bajgla sezamowego zakalcowatego i bez smaku. MoŜe takim gównem zadowalają się tam w Ameryce Środkowej, ale co taki zakalcowaty bajgiel robi na Brooklynie? Usiadł przy stoliku i obserwował światła samochodów przejeŜdŜających ulicą New Utrecht. W głowie juŜ zarysował mu się plan, Ŝeby wejść do klubu na Eighty - first i zacząć grzać. ChociaŜ nie był to Ŝaden plan, lecz miła sercu szalona fantazja. Prawdziwy plan teŜ zdąŜył mu się wykluć w głowie. Młody Maggione juŜ nie Ŝyje, a moŜe jeszcze gorzej. Sullivan uśmiechnął się do własnej myśli, po czym sprawdził, czy nikt mu się nie przygląda, nie bierze go za wariata. Nikt się nie przyglądał. Ale wariatem był bez dwóch zdań. Wypił jeszcze łyk kawy. Szczerze mówiąc, kawę mieli nawet niezłą. Za to bajgiel do wyrzucenia.

Rozdział 97 Dwadzieścia minut później zajął stanowisko. I co najdziwniejsze, powtórzył atak komandosów ze swojego dzieciństwa. Wówczas razem z Jimmym Kapeluszem i Tonym Mullino wdrapywali się po chybotliwych schodach przeciwpoŜarowych na Seventy - eighth, przebiegali po pokrytych papą dachach na sąsiedni budynek klubu. W biały dzień. Bez cienia strachu. „Wpadali”, by tak rzec, do znajomej Tony’ego w budynku sąsiadującym z klubem. Panna nazywała się Annette Bucci. Była gorącą Włoszką, która puszczała się z chłopakami, wówczas trzynasto - i czternastolatkami. Oglądali Szczęśliwe dni i Laverne & Shirley, kiedy zupełnie im odbiło, palili papierosy i zioło, popijali wódkę ojca i pieprzyli się jak koty. Nie musieli uŜywać gum, bo Annette zapewniła ich, Ŝe nie moŜe mieć dzieci, dlatego czuli się tamtego lata trzema najszczęśliwszymi gówniarzami w całej dzielnicy. Obecna eskapada była duŜo łatwiejsza, bo zapadł juŜ zmrok, a na niebie stał księŜyc bliski pełni. Oczywiście nie przyszedł się tu pieprzyć z Annette Bucci. Miał do załatwienia z młodym Maggione bardzo powaŜną, niedokończoną sprawę, zapewne sięgającą czasów starego Maggione, który stuknął jego kumpla Jimmy’ego Kapelusza. Bo co się mogło stać z Jimmym? Szykował więc zemstę, tak słodką, Ŝe Rzeźnik juŜ ją prawie czuł na końcu języka. Dosłownie widział umierającego młodego Maggione. JeŜeli jego wieczorny plan wypali, ludzie latami będą sobie opowiadali o tym w tej dzielnicy. No i, ma się rozumieć, zostaną zdjęcia! Napalony jak diabli, pędził po starych dachach z nadzieją, Ŝe nikt z górnych pięter go nie usłyszy i nie wyjdzie sprawdzić, a tym bardziej nie wezwie glin. W końcu dobiegł do kamieniczki przylegającej do siedziby klubu. Chyba nikt go nie zauwaŜył. Przycupnął na dachu, Ŝeby trochę ochłonąć. Serce przestało mu tak walić, ale gniew go nie opuszczał. Na Maggione? Na ojca? A co to, cholera, za róŜnica? Gdy tak siedział, zastanowił się, czy nie jest to przypadkiem krok samobójczy. MoŜe w pewnym sensie. Wyznawał teorię, Ŝe palacze muszą mieć skłonności samobójcze, podobnie zresztą jak idioci, którzy piją lub jeŜdŜą na złamanie karku, a juŜ na pewno motocykliści. A ktoś, kto zabił rodzonego ojca i nakarmił nim rybki w Sheepshead Bay? Ukryty samobójca, co nie? Bo weźmy choćby takiego młodego Johna Maggione. Przez całe Ŝycie był śmieciem.

Podniósł rękę na Rzeźnika. A teraz proszę, co się z nim stanie. JeŜeli plan wypali. Rozdział 98 Zasadzka. Czekamy. Kręcimy młynki kciukami. Zupełnie jak za dawnych czasów, chociaŜ tym razem sprawa mniej śmierdziała. Siedziałem z Sampsonem niecałe sto metrów od domu w Montauk, na South Fork na Long Island, i coraz bardziej podniecała mnie myśl, Ŝe niebawem zdejmiemy Rzeźnika. Coś jednak nie dawało mi spokoju. MoŜe nawet wiedziałem co. Nikt nigdy nie schwytał tego zabójcy. Nikt się nawet do niego nie zbliŜył. Dlaczego zatem sądziłem, Ŝe właśnie nam się uda? PoniewaŜ byłem Pogromcą Smoków i pokonałem innych zabójców? PoniewaŜ niegdyś byłem Pogromcą Smoków? Bo w Ŝyciu wygrywa sprawiedliwość, a zabójcy powinni zostać schwytani, zwłaszcza morderca mojej Ŝony? Cholera, przecieŜ wiem, Ŝe nie ma sprawiedliwości na świecie. Przekonałem się o tym z chwilą, kiedy Maria osunęła się w moich ramionach i umarła. - Twoim zdaniem on tu nie wróci? - zapytał Sampson. - O tym myślisz, słodziutki? UwaŜasz, Ŝe znów dał nogę? Dawno go tu nie ma? - Niezupełnie. Nie wiem, czy Sullivan się zjawi, czy nie. MoŜe się zjawi. Ale coś mnie nurtuje, tylko nie wiem co. Czuję, Ŝe ktoś nas wystawił. Sampson skrzywił twarz w grymasie. - Wystawił? Niby kto? - Niestety, nie znam odpowiedzi. Na Ŝadne z tych uzasadnionych pytań. Po prostu nękało mnie takie przeczucie, chociaŜ tylko przeczucie. Słynąłem z tych przeczuć, które często mnie nie myliły, lecz czasem jednak tak. Kiedy słońce zaczęło zachodzić i zapanował chłód, obserwowałem dwóch szalonych rybaków nad oceanem. Widzieliśmy brzeg z lasu. Mieli na sobie nieprzemakalne wadery po pachy. O tej porze roku pewno łowili skalniki. Torby z przynętą i osęki przywiązali sobie do pasa, a jeden przymocował dziwaczną lampę górniczą do czapki baseballowej druŜyny Red Sox. Wiał duŜy wiatr, a podobno im bardziej duje, tym lepiej biorą ryby, w kaŜdym razie tak słyszałem. Przyszło mi do głowy, Ŝe Sampson i ja równieŜ przypominamy rybaków, bo próbujemy złowić bezsensowne zło, które czai się w głębinie. Kiedy patrzyłem na te z pozoru

niewinne zajęcia nad oceanem, jeden z rybaków potknął się i wpadł pod falę, po czym wygramolił się, próbując odzyskać godność. Woda musiała być lodowata. Oby nic podobnego nie przydarzyło się Sampsonowi i mnie. Nie powinniśmy tam sterczeć, ale sterczeliśmy. Byliśmy jak na widelcu, prawda? Przy czym Rzeźnik naleŜał do najlepszych zabójców, z którymi kiedykolwiek się zetknęliśmy. MoŜe nawet był najlepszy. Rozdział 99 Sprawa była prosta, o czym świadczyły podstawowe składniki zabójstwa w wykonaniu profesjonalisty. Tym razem był to pojemnik z wysokooktanową benzyną, propan, laska dynamitu w charakterze zapłonu. Nic trudnego dla wytrawnego sprawcy. Tylko czy plan wypali? To było zawsze pytanie za sto punktów. Rzeźnik uznał to za dobry Ŝart - jak figiel, który Tony Mullino i Jimmy Kapelusz chcieli mu spłatać dawnymi laty, jeszcze w dzieciństwie. śeby potem mieć z czego porechotać. Jak choćby wyłupić jakiemuś palantowi oko petardą „czerwona wiśnia”. Całe Ŝycie postrzegał jako nieprzerwane pasmo dowcipów, gagów, aktów zemsty za niegdysiejsze winy. Taki właśnie los spotkał jego ojca, bo Sullivan musiał zabić tego szurniętego skurwiela. Nie lubił wracać do tego myślą, toteŜ nie wracał, po prostu zamknął ten rozdział. Ale j; pewnego wieczoru, dawno temu na Brooklynie, pociął Kevina Sullivana, oryginalnego Rzeźnika ze Sligo, na kawałki, po czym nakarmił nim rybki w zatoce. Plotki nie mijały się z prawdą. Towarzyszyli mu wtedy na łodzi Jimmy Kapelusz i Tony Mullino, bo im ufał. Dzisiaj było podobnie pod jednym względem - przyświecała mu Ŝądza zemsty. Cholera, od dwudziestu lat nienawidzi młodego Maggione. Zszedł schodami przeciwpoŜarowymi z dachu budynku sąsiadującego z klubem. Kiedy się znalazł na ulicy, dobiegły go szorstkie głosy męŜczyzn w klubie. Oglądali mecz futbolowy Jetsów i Pittsburgha na kanale ESPN. MoŜe właśnie ten mecz zajmował wszystkich w ów słotny niedzielny wieczór. „Bollinger się cofa. Bollinger przed linią ataku”. Sam teŜ znajduje się przed linią ataku, pomyślał. Idealna osłona na całą rozgrywkę, byle z niej nie rezygnował. Jak on nienawidził tych wszystkich łajdaków w klubie. Od zawsze. Po dziś dzień nie wpuścili go do swojego zaklętego kręgu. Zawsze pozostawał wyrzutkiem.

Zostawił swoją bardzo wybuchową bombę przy drewnianym płocie w zaułku wychodzącym na ulicę. Zobaczył dwóch Ŝołnierzy Maggione ustawionych z obu stron. Opierali się o maskę czarnego escalade. On ich widział, ale oni jego nie, bo stał w ciemnym zaułku. Cofnął się, schował za kontenerem na śmieci cuchnącym gnijącą rybą. Nad jego głową przetoczył się huk odrzutowca American Airlines zmierzającego na lotnisko LaGuardia, który wstrząsnął niebem niczym grzmot. Idealnie wpasował mu się w czasie. Huk samolotu był niczym w porównaniu z ogłuszającym wybuchem tylnej ściany klubu. Zaraz potem rozległy się krzyki i przekleństwa ze środka. I ogień! Chryste Panie! Buchnęły płomienie w nieokiełznanym tańcu. Drzwi kuchenne otworzyły się z impetem i wypadło z nich dwóch Ŝołnierzy, osobistych ochroniarzy Maggione, tuląc w uścisku szefa, jak członkowie słuŜby bezpieczeństwa, którzy chronią, nie przymierzając, prezydenta Stanów Zjednoczonych i odstawiają go pod osłoną do kryjówki. Obaj krwawili i kasłali od dymu, ale nie ustawali, biegli ku lincolnowi szefa. Rękawami koszuli usiłowali odegnać dym sprzed oczu. Sullivan wyszedł zza kontenera i krzyknął: - Ej tam, dupki! Szlag by was trafił. Oddał cztery strzały. Ochroniarze runęli, jeden obok drugiego, na chodnik. JuŜ nie Ŝyli, zanim upadli na beton. Na jednym paliła się jeszcze sportowa marynarka w kratę. Podbiegł do młodego Maggione, który miał poranioną i osmaloną twarz. Przystawił mu lufę do policzka. - Pamiętam cię jeszcze jako gówniarza, Młody. Byłeś wtedy znerwicowanym, rozpuszczonym bachorem. I nic się nie zmieniło, co? Wskakuj do wozu, bo cię zastrzelę tu, w ciemnym zaułku, jak psa. Strzelę między oczy, a potem ci je wytnę i wepchnę do uszu. Wskakuj, zanim się rozmyślę! I wtedy pokazał młodemu Maggione skalpel. - Wskakuj, zanim go puszczę w ruch. Rozdział 100 Sullivan powiózł Dona jego samochodem przez znajome ulice Brooklynu - Aleją New Utrecht, potem Eighty - sixth Street - i upajał się kaŜdą chwilą. - Dla mnie to podróŜ sentymentalna - wyznał po drodze. - I kto powiedział, Ŝe nie da

się wrócić w rodzinne strony? Wiesz, kto to powiedział, Młody? Czytujesz w ogóle ksiąŜki? A powinieneś. Ale teraz juŜ za późno. Podjechał pod Dunkin Donuts na Eighty - sixth i przesadził Maggione do wynajętego forda taurusa, kompletnego grata, którego przynajmniej nikt nie zauwaŜy na ulicy. Tam skuł Młodemu ręce policyjnymi kajdankami. - Co ty sobie, do diabła, wyobraŜasz? - burknął Maggione, kiedy ciasne kajdanki wbiły mu się w nadgarstki. Sullivan nie bardzo zrozumiał, czego dotyczy pytanie Młodego - zmiany samochodów, ataku bombowego, następnej półgodziny? - JuŜ nie pamiętasz? Ty zacząłeś pierwszy. Sam rozpętałeś piekło. No to wiedz, Ŝe teraz ja je zakończę. Powinienem cię załatwić, kiedy byliśmy dzieciakami. Don spurpurowiał na twarzy, zupełnie jakby zaraz miał dostać zawału. - Oszalałeś! Rozum ci odebrało! - krzyczał, kiedy wyjeŜdŜali z parkingu. Sullivan omal nie zatrzymał się na środku ulicy. CzyŜby Młody naprawdę wrzeszczał na niego jak na słuŜącego? - EjŜe, facet, nie mam zamiaru omawiać z tobą stanu mojego zdrowia psychicznego. Jestem płatnym zabójcą, czyli z natury rzeczy muszę mieć trochę świra. Chyba powinienem, co nie? Jak dotąd zabiłem pięćdziesiąt osiem osób. - Siekasz ludzi na kawałki - powiedział Maggione. - Działasz jak chory człowiek, pomyleniec. Pamiętasz, Ŝe zabiłeś mojego przyjaciela? - Wykonuję tylko sumiennie zlecenia. MoŜe jak na czyjś gust działam zanadto profesjonalnie. Ale pozostańmy przy tej kwestii o siekaniu ciał na kawałki. - Co ty wygadujesz? Chyba aŜ takim wariatem nie jesteś. Nikt nie jest. Zdumiewające, jak pracował bądź nie pracował umysł Maggione. Aczkolwiek Młody sam zabija z zimną krwią, dlatego Rzeźnik musi uwaŜać. Od teraz Ŝadnych błędów. - Postawmy sprawę jasno - powiedział Michael Sullivan. - Jedziemy nad znaną mi przystań na rzece Hudson. Na miejscu pstryknę ci kilka artystycznych fotek dla twoich kumpli. Chciałbym im w ten sposób dać wyraźną przestrogę, Ŝe mają zostawić mnie i moją rodzinę w spokoju. Sullivan przyłoŜył palec do ust. - Tylko nie komentuj - dodał. - Bo juŜ mi cię trochę Ŝal, Młody, a wolałbym się nie rozklejać. - Gówno mnie obchodzi, co czujesz, aaa - zawył Maggione, kiedy Sullivan wraził mu w brzuch nóŜ spręŜynowy po rękojeść, a potem go powoli wyciągnął.

- To tak na początek - powiedział dziwnym, chrapliwym szeptem. - Właśnie się rozgrzewam. - Następnie zgiął się w swoim firmowym półukłonie. - Taki ze mnie wariat. Rozdział 101 Wróciłem razem z Sampsonem do jego samochodu, w którym czekaliśmy na powrót Rzeźnika do domu w Montauk. Zaczęliśmy juŜ dosłownie liczyć minuty. Prędzej czy później musi wrócić, chociaŜ na razie nic się nie działo. Obaj byliśmy zmęczeni, zziębnięci, a teŜ, prawdę powiedziawszy, zawiedzeni. O wpół do ósmej dostawca przywiózł pizzę Papa John. Lecz ani śladu Rzeźnika lub wytchnienia czy choćby pizzy dla nas. - Pogadajmy o czymś - zaproponował Sampson. - śeby nie myśleć o jedzeniu. I o zimnie. - Kiedy odmraŜam tu sobie kuper, przez cały czas myślę o Marii - wyznałem, kiedy na naszych oczach długowłosy dostawca pizzy wszedł do domu i wyszedł. Przemknęło mi przez głowę, Ŝe Sullivan mógł wykorzystać dostawę pizzy, Ŝeby przekazać Ŝonie wiadomość. CzyŜby? Nie mogliśmy temu zapobiec. Ale czy tak rzeczywiście zrobił? - Wcale się nie dziwię, słodziutki - powiedział Sampson. - Wydarzenia ostatnich kilku miesięcy rozgrzebały dawne wspomnienia. Wydawało mi się, Ŝe juŜ mam za sobą czas Ŝałoby. Ale terapeutka nie podziela mojego zdania. - Miałeś wtedy na głowie dwoje małych dzieci. MoŜe byłeś zanadto zajęty, Ŝeby pogrąŜyć się w Ŝałobie na tyle, na ile potrzebowałeś. Pamiętam, jak czasem wpadałem do ciebie w nocy. Wydawało mi się, Ŝe w ogóle nie sypiasz. Prowadziłeś śledztwa w sprawie zabójstw, a jednocześnie usiłowałeś być ojcem. Pamiętasz paraliŜ Bella? - A, rzeczywiście. Przypomniałeś mi. Po śmierci Marii przyplątał mi się Ŝenujący tik twarzy. Neurolog ze Szpitala Johna Hopkinsa powiedział, Ŝe albo przejdzie mi zaraz, albo dopiero po latach. Utrzymywał się niewiele ponad dwa tygodnie, ale bardzo mi pomógł w pracy. Popędził kota niejednemu sprawcy, którego musiałem przesłuchiwać w celi. - Bardzo chciałeś dopaść zabójcę Marii. Potem dostałeś obsesji na punkcie innych morderców. Właśnie wtedy obudził się w tobie fenomenalny detektyw. Bo wtedy wyrobiłeś sobie tę niesłychaną koncentrację, która pozwoliła ci zostać Pogromcą Smoków. Poczułem się jak w konfesjonale, jakby John Sampson był moim powiernikiem. PrzecieŜ to nie nowina.

- Nie chciałem stale o niej myśleć, chyba dlatego rzuciłem się w wir innych spraw. Zająłem się dziećmi, pracą. - Ale czy odprawiłeś Ŝałobę do końca, Alex? Czy naprawdę uporałeś się ze wszystkim? Zamknąłeś ten rozdział Ŝycia? - Szczerze? Nie wiem, John. Sam próbuję się dowiedzieć. - A jeŜeli tym razem nie złapiemy Sullivana? Jeśli nam się wymknie? Albo juŜ się wymknął? - Chyba poradzę sobie z pamięcią o Marii. JuŜ tak dawno odeszła. - Przerwałem, zaczerpnąłem tchu. - Nie przypisuję sobie Ŝadnej winy. Nie mogłem zrobić nic więcej, kiedy ją zastrzelono. - No tak - powiedział Sampson. - No tak - powtórzyłem. - Ale nie jesteś do końca pewien? Nie mówisz tego z pełnym przekonaniem. - W stu procentach nie jestem. - Roześmiałem się. - MoŜe gdybyśmy go złapali dziś wieczorem. MoŜe gdybym rozwalił mu łeb. I naprawdę wyrównał z nim rachunki. - Po to tu jesteśmy, prawda, słodziutki? śeby rozwalić mu łeb. Ktoś zapukał w boczne okno samochodu. Sięgnąłem po pistolet. Rozdział 102 - Co on tu, do diabła, robi? - zapytał Sampson. Przy samochodzie z mojej strony stał Tony Mullino. Co on robił w Montauk? Opuściłem powoli okno w nadziei, Ŝe poznam odpowiedź, a moŜe kilka odpowiedzi. - Mógłbym być Sullym - powiedział, przekrzywiając nieco głowę. - I wtedy obaj byście juŜ nie Ŝyli. - Nie, to ty byś nie Ŝył - sprostował Sampson. Uśmiechnął się do Mullina i pokazał mu glocka. - Od dwóch minut widziałem, Ŝe nadchodzisz. Alex zresztą teŜ. Wcale go nie widziałem, ale miło było słyszeć, Ŝe Sampson nadal osłania mi kark, Ŝe w ogóle ktoś mnie osłania, bo chyba ostatnio straciłem nieco ostrość widzenia, a wtedy człowiek moŜe dostać kulkę. Albo skończyć jeszcze gorzej. Mullino zacierał ręce. - Zimno dziś jak skurwysyn. - Odczekał, powtórzył. - Mówię, Ŝe kurewski ziąb, moŜna zamarznąć na kość. - Wskakuj - zaproponowałem. - Chodź do nas.

- Przyrzekasz, Ŝe nie strzelisz nam w plecy? - upewnił się Sampson. Mullino podniósł ręce do góry. Na jego twarzy odmalowały się zdziwienie albo niepokój. Czasem trudno było poznać jego nastrój. - Nie mam nawet gnata przy sobie, chłopcy. Nigdy nie noszę broni. - MoŜe powinieneś, skoro masz takich przyjaciół - przygadał mu Sampson. - Przemyśl to, brachu. - Przemyślę, brachu - odparował Mullino i roześmiał się szyderczo. Od razu przypomniałem sobie, kim jest. Otworzył drzwi auta, usiadł na tylnym siedzeniu. Pytanie jeszcze nie doczekało się odpowiedzi - po co się tu zjawił i czego chciał? - Sullivan nie przyjedzie? - spytałem, kiedy zamknął drzwi przed zimnem. - śebyś wiedział - odparł Mullino. - Bo i nie miał zamiaru. - Ostrzegłeś go? - spytałem. Przyglądałem mu się w lusterku wstecznym. ZmruŜył oczy, przybrał bardzo zdenerwowaną, wyraźnie nieswoja minę. Wyczułem, Ŝe coś jest nie tak. - Nie musiałem go ostrzegać. Sully moŜe polegać na sobie, doskonale umie o siebie zadbać - odparł cicho, niemal szeptem. - WyobraŜam sobie - powiedziałam. - Co się w takim razie stało, Anthony? - zapytał Sampson. - Gdzie jest teraz twój kolega? I po co tu przyjechałeś? Głos Mullina zabrzmiał jak spod wody. Nie dosłyszałem. Podobnie zresztą jak Sampson. - Powtórz głośniej - poprosił, odwracając się. - Słyszysz? Wiesz, jak to działa? Musisz mówić głośniej. - Zabił dziś młodego Johna Maggione - oznajmił Mullino. - Najpierw go porwał, a potem pokroił na kawałki. Od dawna się na to zanosiło. W samochodzie zapadła kompletna cisza. Chyba Ŝadna informacja nie zaskoczyłaby mnie bardziej. JuŜ wcześniej czułem, Ŝe nas wystawiono, i moje przeczucia się potwierdziły. - Skąd wiesz? - zapytałem w końcu. - Mieszkam w tej samej dzielnicy. Brooklyn to mała wiocha. Zawsze tak było. Poza tym Sully zaraz potem do mnie zadzwonił, bo chciał się pochwalić. Sampson odwrócił się, Ŝeby spojrzeć mu w oczy. - Czyli Sullivan nie przyjedzie po rodzinę? Nie boi się o nich? Nadal patrzyłem na Tony’ego Mullino w lusterku wstecznym. Sądziłem, Ŝe domyśle się, co powie teraz.

- To nie jest jego rodzina - powiedział. - On nawet nie zna tych ludzi. - Kto w takim razie jest teraz w domu? - Nie wiem. Ktoś, kogo obsadzono w tej roli. Rodzina przypominająca rodzinę Sully’ego. - Pracujesz u niego? - spytałem Mullina. - Nie. Ale się przyjaźnimy. To ja się bałem, Ŝe pokiereszują mi twarz w szkole, nie on. Sully zawsze mnie chronił. Dlatego mu pomogłem. I pomógłbym jeszcze raz. Cholera, pomogłem mu zabić jego szurniętego starego. - A dlaczego pofatygowałeś się do nas? - zapytałem. - Na to akurat łatwo odpowiedzieć. Bo mi kazał. - Po co? - spytałem. - Jego musiałbyś spytać. MoŜe dlatego, Ŝe po kaŜdej udanej robocie składa ten swój ukłon. Bo chyba wiecie, Ŝe się potem kłania. Wierz mi, wolałbyś takiego ukłonu nie widzieć. - JuŜ raz widziałem - powiedziałem. Mullino otworzył tylne drzwi samochodu, skinął nam głową i zniknął w oddali. Podobnie jak Rzeźnik. Rozdział 103 Jak brzmi to stare, a moŜe nowe przysłowie: „śycie przecieka nam przez palce, kiedy snujemy zapamiętale plany”? Wieczorem wróciłem do Waszyngtonu, bo chciałem się zobaczyć z dziećmi, liczyłem się z babcią, a poza tym czekali na mnie pacjenci umówieni na wizyty. Nana zawsze kładła mi do głowy, Ŝe muszę pomagać bliźnim. Twierdzi, Ŝe to moje przekleństwo, i chyba ma rację. Wyraźnie widziałem twarz Michaela Sullivana, jego półukłon i aŜ mnie skręcało, Ŝe nadal chodzi na wolności. Według FBI mafia juŜ wyznaczyła nagrodę w wysokości miliona dolarów za jego głowę i kolejny milion za jego rodzinę. Nie opuszczało mnie jednak podejrzenie, Ŝe facet moŜe pracować dla FBI albo jako informator dla policji i Ŝe chroni go jedna z tych słuŜb, chociaŜ nie miałem pewności i moŜe nigdy jej nie uzyskam. Któregoś wieczoru po ucieczce Sullivana, kiedy dzieci chodziły jeszcze do szkoły, siedziałem na werandzie i grałem Jannie i Damonowi rock and rolla na pianinie. Grałem prawie do dziesiątej. A potem opowiedziałem dzieciom o ich mamie. NajwyŜszy czas.

Rozdział 104 Nie wiem, dlaczego poczułem wewnętrzną potrzebę opowiedzenia im o Marii właśnie teraz, ale chciałem, Ŝeby dzieci dowiedziały się o niej czegoś więcej. MoŜe pragnąłem, Ŝeby zamknęły ten rozdział w Ŝyciu, skoro ja nie potrafię. Nigdy nie okłamywałem dzieci na temat mamy, ale ukrywałem pewne fakty i... nieprawda, skłamałem w jednej sprawie. Powiedziałem Damonowi i Jannie, Ŝe nie byłem z Marią, kiedy ją zastrzelono, ale dojechałem do Szpitala Świętego Antoniego zanim umarła i zdąŜyliśmy pod koniec zamienić kilka słów. Po prostu nie chciałem opowiadać im szczegółów, których nie potrafiłem usunąć z głowy - z jakim odgłosem kule powaliły Marię, z jakim świstem wciągnęła powietrze, kiedy ją postrzelono, jak osunęła się z moich ramion na chodnik. I ten niezapomniany widok, gdy krew tryskała jej z piersi, a do mnie dotarło, Ŝe to śmiertelne rany. Mimo upływu ponad dziesięciu lat pamiętałem całą scenę wyraźnie jak zły sen. - Ostatnio wspominam waszą mamę - powiedziałem im na werandzie. - Pewno juŜ wiecie, Ŝe duŜo o niej myślę. Dzieci obsiadły mnie ciasno, podejrzewając, Ŝe mam im coś waŜnego do powiedzenia. - Pod wieloma względami była wyjątkową osobą. Miała bystre oczy, z których zawsze biła szczerość. Potrafiła słuchać, jak potrafią, przynajmniej moim zdaniem, tylko dobrzy ludzie. Uwielbiała się uśmiechać i prowokować uśmiech u innych. Zawsze mawiała: „Mam szczyptę smutku i szczyptę radości, co wolisz?”. Sama prawie zawsze wybierała szczyptę radości. - Prawie zawsze? - spytała Jannie. - Prawie zawsze. Rusz głową, Janelle, bo masz ją nie od parady. PrzecieŜ wybrała mnie. Mogła mieć tylu fajnych chłopców, a wybrała takiego mruka, takiego ponuraka. Janelle i Damon uśmiechnęli się, a Damon spytał: - Myślisz o mamie, bo wrócił jej zabójca? Dlaczego akurat teraz o niej rozmawiamy? - Po trosze dlatego, Day. Ale teŜ ostatnio zrozumiałem, Ŝe mam z nią niezałatwioną sprawę. I z waszą dwójką. Dlatego rozmawiamy. Damon i Janelle słuchali w milczeniu, a ja ciągnąłem monolog. W końcu się zamknąłem. Chyba po raz pierwszy zobaczyli mnie płaczącego za Marią. - Bardzo ją kochałem, tak bardzo, jakby była częścią mnie. I chyba nadal kocham. Wiem, Ŝe tak. - Przez nas? - spytał Damon. - Trochę z naszej winy, prawda? - Jak to, kochanie? Nie bardzo rozumiem - powiedziałem do Damona.

- Bo ci ją przypominamy? Codziennie ci ją przypominamy, co rano patrzysz na nas i pamiętasz, Ŝe jej nie ma, prawda? Pokręciłem głową. - MoŜe jest w tym odrobina prawdy. Ale wierz mi, to przypomnienie jest dobre, najlepsze. Czekali, aŜ powiem coś jeszcze, nie odrywając ode mnie oczu, jak gdybym nagle miał im uciec. - DuŜo się w naszym Ŝyciu dzieje - powiedziałem. - Urodził się Ali. Babcia się starzeje. Ja znów przyjmuję pacjentów. - Lubisz być psychologiem? - spytał Damon. - Na razie lubię. - Na razie. Cały ty! - zawołała Jannie. Parsknąłem śmiechem, ale nie doszukiwałem się w komentarzu córki komplementu. Bywałem łasy na komplementy, ale na wszystko jest czas, a teraz na to nie był. Przypomniałem sobie lekturę autobiografii Billa Clintona. Kiedy przyznał się do krzywdy wyrządzonej Ŝonie i córce, nie mógł się powstrzymać, Ŝeby nie szukać przebaczenia lub wręcz Ŝyczliwości ze strony czytelników. Po prostu nie mógł się oprzeć, widocznie miał tak wielką potrzebę miłości. MoŜe właśnie stąd bierze się jego wszelka empatia i współczucie. I zdobyłem się na najtrudniejsze - opowiedziałem Jannie i Damonowi, jak naprawdę wyglądały ostatnie chwile Marii. Opowiedziałem dzieciom całą prawdę. Wyjawiłem im prawie wszystkie szczegóły na temat śmierci Marii, jej zabójstwa, wyznałem, Ŝe rozegrało się to na moich oczach, Ŝe byłem z ich mamą, kiedy umierała, czułem jej ostatnie tchnienie, słyszałem ostatnie słowa. Kiedy skończyłem i poczułem, Ŝe głos więźnie mi w gardle, Jannie szepnęła: - Patrz na rzekę, tato, przyjrzyj się, jak płynie. Rzeka to prawda. Tak brzmiała moja mantra dla dzieci, kiedy były małe i brakowało im mamy. Brałem je na spacer nad Anacostinę albo nad Potomac, kazałem patrzeć na wodę, i mówiłem: - Patrzcie na rzekę... rzeka to prawda. JuŜ bardziej się do prawdy nie zbliŜymy. Rozdział 105 Mój nastrój w tamtym okresie wahał się między ekscytacją a draŜliwością, w kaŜdym razie Ŝyłem w duŜym pobudzeniu. Upatrywałem w tym zarówno dobrych, jak i złych stron. Niemal codziennie o wpół do szóstej rano jadłem śniadanie z Naną. Potem biegłem do biura,

przebierałem się i juŜ o wpół do siódmej zaczynałem pierwszą sesję. W poniedziałki i czwartki pierwsza zjawiała się u mnie Kim Stafford. Zawsze trudno mi było powstrzymać emocje, kto wie, czy trochę nie wyszedłem z wprawy. Z drugiej strony u wielu kolegów zawsze raziło mnie kliniczne podejście, zbytni chłód i dystans. Jak pacjenci lub inni ludzie mają to interpretować? NiewaŜne, Ŝe jestem drętwy jak kłoda, w końcu jestem terapeutą. Musiałem wykonywać swój zawód wedle własnej miary, czasami z Ŝyczliwością, sercem i współczuciem, a nie tylko empatią. Musiałem łamać zasady, działać nietuzinkowo. Tak jak wtedy, kiedy pobiłem tego bydlaka Jasona Stemple’a w komisariacie. W moim mniemaniu to jest właśnie profesjonalizm. Potem miałem okienko do południa, postanowiłem więc zajrzeć do Monnie Donnelley w Quantico. Próbowała weryfikować moją teorię na temat Rzeźnika. Ledwo się przywitałem, Monnie wyskoczyła z rewelacją: - Alex, mam coś dla ciebie. Chyba ci się spodoba. W kaŜdym razie potwierdza twoją teorię. Powiedziała, Ŝe z pomocą moich notatek odnalazła wiadomość o Ŝonie Sullivana przez Ŝołnierza mafii, który trafił do programu ochrony świadków i mieszka teraz w Myrtle Beach w południowej Kalifornii. - Poszłam wytyczonym przez ciebie tropem, miałeś rację. Doprowadził mnie do faceta, który był obecny na ślubie Sullivana, jak się domyślasz, bardzo skromnym. Do Anthony’ego Multino, kolesia z Brooklynu, o którym mi opowiadałeś. Sullivan zdecydowanie nie dopuszczał zbyt wielu osób do swojego Ŝycia osobistego. Nie zaprosił nawet rodzonej matki, a ojciec, jak wiesz, juŜ nie Ŝył. - Wiem, bo zginął z rąk synalka i jego kolegów. I czego dowiedziałaś się o Ŝonie Sullivana? - Ciekawych rzeczy, w dodatku zupełnie nieoczekiwanych. Pochodzi z Colts Neck w stanie New Jersey, zanim poznała Sullivana, pracowała jako nauczycielka nauczania początkowego. Co ty na to? Salvatore Pistelli, facet z programu ochrony świadków, twierdzi, Ŝe była urocza. Podobno Sullivan szukał dobrej matki dla swoich dzieci. Wzruszające, co? Nasz psychopata ma słabość na punkcie Ŝony. Przed ślubem nazywała się Caitlin Haney, a jej rodzina nadal mieszka w Colts Neck. Tego samego dnia załoŜyliśmy podsłuch w domu rodziców Caitlin Sullivan. I drugi w domu jej siostry zamieszkałej w Toms River, w stanie New Jersey, a takŜe kolejny u brata, dentysty z Ridgewood.

Moje nadzieje wzrosły. MoŜe w końcu zamkniemy tę sprawę i złapiemy Rzeźnika. MoŜe znów go zobaczę i wtedy sam złoŜę mu półukłon. Rozdział 106 Odkąd Michael Sullivan zamieszkał w Massachusetts, uŜywał nazwiska Michael Morrissey zapoŜyczonego od śmiecia, którego wypatroszył i poćwiartował na początku swojej kariery płatnego zabójcy. Caitlin i chłopcy zachowali imiona, lecz równieŜ przybrali nazwisko Morrissey. Musieli wbić sobie do głowy, Ŝe przez ostatnie lata mieszkali w Dublinie, gdzie ich tata pracował jako doradca irlandzkich przedsiębiorstw, które prowadziły interesy z Ameryką. A teraz zajął się doradztwem w Bostonie. To akurat się zgadzało, bo Rzeźnik właśnie dostał pracę dzięki pomocy dawnego kolegi w południowym Bostonie. Oczywiście pracę płatnego zabójcy. Rano wyszedł z domu nad rzeką Hoosic o przyzwoitej porze, mianowicie o dziewiątej rano. Pojechał swoim lexusem na zachód, w stronę Massachusetts Turnpike. Narzędzia pracy wiózł w bagaŜniku - broń, piłę rzeźniczą, pistolet na gwoździe. Nie włączył muzyki, bo chciał trochę powspominać. Ostatnio duŜo myślał o swoich wczesnych ofiarach: oczywiście o ojcu, o kilku zleceniach starego Maggione i o pewnym księdzu nazwiskiem Francis X. Conley. Ojciec Frank X. latami zabawiał się z chłopcami w parafii. Plotkowała na ten temat cała dzielnica, a opowieści okraszano mnóstwem zboczonych, ohydnych szczegółów. Sullivan nie mógł uwierzyć, Ŝe rodzice, wiedząc, co się dzieje, nie wkroczyli, Ŝeby przeszkodzić kapłanowi. Kiedy w wieku dziewiętnastu lat pracował dla Maggione, pewnego razu zobaczył księdza na przystani, gdzie Conley trzymał motorówkę na wyprawy rybackie. Czasem w nagrodę brał na taką wycieczkę któregoś z ministrantów. Tego wiosennego dnia dobry księŜulo zszedł na przystań, Ŝeby przygotować łódkę do sezonu. Przeglądał silnik, kiedy Sullivan wszedł z Jimmym Kapeluszem na pokład. - Pochwalony - przywitał się Jimmy z figlarnym uśmiechem. - MoŜe byśmy się tak dziś wybrali na przejaŜdŜkę? Trochę połowili? Ksiądz spojrzał na dwóch wyrostków spode łba. Nachmurzył się, kiedy ich poznał. - Nie sądzę, chłopcy. Łódka jeszcze nie jest gotowa do zwodowania. Kapelusz tylko się roześmiał i powtórzył: - Gotowa do „wzwodowania”... aha, kapuję. Na to wkroczył Sullivan.

- Owszem, jest gotowa, ojczulku. Wypływamy w morski rejs. Znasz tę szantę Frankiego Forda Sea Cruise? Wypływamy we trzech. Odbili od brzegu, a potem juŜ ślad zaginął po ojcu Franku X. - Panie, świeć nad jego nieśmiertelną duszą w piekle - Ŝartował Jimmy Kapelusz w drodze powrotnej. Rano w drodze do roboty Sullivan przypomniał sobie stary przebój Frankiego Forda i jak Ŝałosny klecha błagał go o Ŝycie, a potem o śmierć, zanim rzucił go na poŜarcie rekinom. Przede wszystkim jednak przypomniał sobie swoje rozwaŜania czy właśnie zrobił dobry uczynek i czy w ogóle go stać na dobre uczynki. Czy mógłby zrobić coś dobrego w Ŝyciu? Czy jest na wskroś przesiąknięty złem? Rozdział 107 W końcu dotarł do Stockbridge przy granicy stanów Massachusetts i Nowy Jork. Z pomocą nawigacji satelitarnej znalazł właściwy dom. Był gotów na najgorsze, gotów znów wcielić się w Rzeźnika, Ŝeby zarobić na chleb. Do diabła z dobrymi uczynkami i dobrymi myślami, cokolwiek miały mu udowodnić. Znalazł dom, w jego ocenie bardzo rustykalny, bardzo gustowny. Stał nad spokojnym stawem w środku lasu pełnego klonów, wiązów i sosen. Na podjeździe zaparkowane było czarne porsche targa, które przypominało współczesną rzeźbę. Rzeźnik dostał informację, Ŝe zastanie tam czterdziesto - jednoletnią kobietę nazwiskiem Melinda Steiner, która podobno jeździ bajeranckim czerwonym mercedesem kabrioletem. Ciekawe, do kogo naleŜy to czarne porsche? Sullivan zaparkował w bocznej uliczce za kępą sosen i przez dwadzieścia minut obserwował dom. ZauwaŜył między innymi, Ŝe drzwi do garaŜu są zamknięte. MoŜe więc w środku rzeczywiście stoi piękny czerwony mercedes kabriolet. Do kogo zatem naleŜy czarne porsche? Dbając, Ŝeby się nie wychylać spoza osłony grubych gałęzi, przyłoŜył do oczu niemiecką lornetkę. Obejrzał kolejno wszystkie okna wychodzące na wschód i na południe. W kuchni nie było nikogo. Ciemne okna, nikt się nie krząta. Ciemny salon teŜ wyglądał na opustoszały. Ale chyba ktoś jest w domu? W końcu znalazł ich w naroŜnym pokoju na piętrze. Przypuszczalnie w głównej sypialni.

Melinda Steiner, zdrobniale Mel, bawiła na górze. Z jakimś blondasem, chyba po czterdziestce, zapewne właścicielem porsche. Za duŜo tu błędów do oszacowania, powiedział sobie w duchu. Jeden wielki syf. Mógłby jeszcze dorzucić do rachunku, Ŝe oto podwaja mu się stawka siedemdziesiąt pięć tysięcy dolarów za robotę, bo jeszcze nigdy nie stuknął dwóch osób w cenie jednej. Ruszył w kierunku wiejskiej rezydencji z pistoletem w jednej ręce, skrzynką z narzędziami w drugiej. Czuł się dość pewny siebie. Dobra robota, dobry dzień, dobre Ŝycie. Rozdział 108 Niewiele rzeczy w Ŝyciu moŜe się równać z uczuciem pewności siebie towarzyszącym dobrze wykonywanej pracy. Michael Sullivan myślał nad prawdziwością tego stwierdzenia, podkradając się do domu. Miał świadomość, jak rozległa połać ziemi okala ten biały kolonialny dom, przeszło hektar odosobnionych lasów i pól. Za domem zobaczył kort tenisowy, który wyglądał mu na ziemny, ale zielony. MoŜe to był Har - Tru, ulubiona nawierzchnia wytrawnych tenisistów w Marylandzie? Skupił się jednak na pracy, na czekającej go robocie i jej dwóch elementach. Miał zabić kobietę nazwiskiem Melinda Steiner i jej kochanka, skoro mu stanął na drodze. No i samemu nie dać się zabić. śadnych błędów. Powoli otworzył drewniane drzwi wejściowe do domu, niezamknięte na klucz. Na prowincji ludzie rzadko zamykają domy. Błąd. Był prawie pewien, Ŝe na górze teŜ nie napotka oporu. Nigdy jednak nie wiadomo, dlatego nie ma co się sadzić, trzeba zachować czujność, nie ma co zgrywać bohatera, Mikey. Przypomniał sobie poraŜkę w Wenecji. AleŜ tam była jatka, o mały włos nie poległ. Cosa nostra będzie go teraz wszędzie szukała i kiedyś znajdzie. MoŜe więc właśnie dzisiaj? Tutaj? Robotę nadał mu dawny kolega, ale przecieŜ mafia mogła bez trudu do niego dotrzeć. I wystawić Rzeźnika. ChociaŜ nie sądził. Nie dzisiaj. Drzwi wejściowe nie były zamknięte. Zamknęliby, gdyby chcieli zastawić na niego wiarygodnie wyglądającą pułapkę.

Para w sypialni wyglądała zupełnie normalnie, za bardzo zajęta sobą, a nie wierzył, Ŝe ktokolwiek, moŜe poza nim samym, jest na tyle szczwany, Ŝeby stworzyć tak perfidną pułapkę z wykorzystaniem własnych wdzięków. Para na górze waliła się na całego, nie miał co do tego Ŝadnych wątpliwości. Kiedy wchodził po schodach, słyszał miłe odgłosy pieprzenia. Jęk spręŜyn, łoskot zagłówka o ścianę. Nie moŜna teŜ wykluczyć, Ŝe wszystko leciało z magnetofonu. Rzeźnik jednak w to wątpił, a intuicja prawie nigdy go nie zawodziła. Dość powiedzieć, Ŝe dotąd utrzymała go przy Ŝyciu, a przy tym pozwoliła uśmiercić wiele osób. Rozdział 109 Kiedy wszedł na górę, bicie serca przyspieszyło, jęki i inne hałasy dobiegające z sypialni się nasiliły, a on uśmiechnął się bezwiednie. Naszła go dziwna myśl. Przypomniał sobie scenę z filmu BezdroŜa, która w swoim czasie kompletnie go rozłoŜyła. NiŜszy z dwóch bohaterów, pijaczek, miał odzyskać portfel swojego koleŜki i w tym celu musiał się zakraść do sypialni, w której para tłustych bydlaków gziła się jak świnie w korycie. Scena była niesamowita, śmieszna i całkiem nieoczekiwana, zupełnie jak ta. Przynajmniej tak sądził. Skręcił za róg i zajrzał do sypialni. Niespodzianka - pomyślał - juŜ nie Ŝyjecie. JednakŜe zarówno kobieta, jak i męŜczyzna mieli się całkiem nieźle. Dobrze zbudowani, wysportowani, fajne, jędrne tyłki. Razem wyglądali bardzo seksownie. I oboje się uśmiechali. Wyraźnie jest im ze sobą dobrze, chwała im za to. MoŜe się nawet kochają. Najwyraźniej lubią seks, który zapewnia dobrą gimnastykę. Blondas wchodził głęboko, co chyba odpowiadało Melindzie. Rzeźnik sam się podniecił. Melinda miała na sobie białe podkolanówki, które rajcowały Sullivana. Ciekawe, czy włoŜyła je dla partnera, czy dla siebie? Po chwili podglądania odchrząknął. Spokój! Proszę o chwilę uwagi w tym pierdolniku. Kopulująca para odskoczyła od siebie, co nie było takie łatwe, zwaŜywszy na ten korkociąg, w którym jeszcze kilka sekund temu trwali skręceni. - No, no, co za gołąbeczki! - powiedział i uśmiechnął się serdecznie, jak gdyby prowadził badania na temat związków pozamałŜeńskich albo coś w tym rodzaju. - Ale się

napaliliście. Nie mogę wyjść z podziwu. Spodobali mu się oboje, zwłaszcza Mel. Bo teŜ i kapitalnie wyglądała jak na swój wiek. Świetna sylwetka i twarz, urocza, pomyślał. Spodobało mu się nawet to, Ŝe nie zasłoniła się, tylko patrzyła teraz na niego hardym wzrokiem mówiącym: „Co ty tu, do cholery, robisz? To mój dom, mój romans, a nie twój zasrany interes, kimkolwiek, do diabła, jesteś. Spadaj!”. - Melinda Steiner, zgadza się? - spytał, mierząc do niej z pistoletu, ale bez zbędnej groźby zawartej w tym geście. Po co ją straszyć, po co przeraŜać bardziej, niŜ trzeba? Nie miał tym dwojgu nic za złe. Nie naleŜeli do mafii, nie przyszli zastrzelić jego ani jego rodziny. - Owszem, nazywam się Melinda Steiner. A pan? Kim pan jest i czego pan tu chce? Zdecydowanie była zadziorna, chociaŜ nie przesadnie. Cholera, przecieŜ to był jej dom, miała prawo wiedzieć, co on w nim robi. Wszedł szybkim krokiem do pokoju i... Pach! Pach! Zastrzelił blondasa dwiema kulami w szyję i czoło. Facet spadł z łóŜka na indyjski chodnik na podłodze. Odpowiedź na to, czy warto utrzymywać tęŜyznę, fizyczną, Ŝeby Ŝyć dłuŜej. Melinda westchnęła. - O BoŜe! Ale nie zaczęła krzyczeć, czyli z facetem musiał ją łączyć głównie seks. Widocznie pieprzyli się, ale nie kochali, nic z tych rzeczy. Kiedy teraz Sullivan na nią patrzył, uznał, Ŝe moŜe blondas w ogóle jej się nie podobał. - Zuch dziewczyna. Melindo, widzę, Ŝe szybko myślisz. Facet nie poczuł ani krztyny bólu, przysięgam. - To był mój architekt - powiedziała i dodała prędko: - Nie wiem, dlaczego to panu mówię. - Bo jesteś zdenerwowana. Kto by nie był? Pewno juŜ się domyśliłaś, Ŝe przyszedłem zabić ciebie, a nie twojego byłego kochanka. Stał teraz trzy kroki od kobiety, wycelował pistolet w jej serce. Ona jednak wyraźnie panowała nad sobą, co mu bardzo zaimponowało. Była w jego typie. MoŜe powinna zostać szefową mafii. MoŜe zarekomenduje ją do tej pracy. Naprawdę mu się spodobała, a jednocześnie przemknęło mu przez głowę, Ŝe nie bardzo mu się podobał jej mąŜ. Rzeźnik usiadł na łóŜku, ale nadal mierzył w lewą pierś

kobiety. - Mel, posłuchaj. Twój mąŜ przysłał mnie tu, Ŝebym cię zabił. Zapłacił mi siedemdziesiąt pięć tysięcy dolarów - powiedział. - Zupełnie teraz improwizuję, ale chciałbym wiedzieć, czy masz dostęp do własnych pieniędzy? MoŜe zawarlibyśmy układ? Widzisz taką moŜliwość? - Owszem - odparła. - Widzę. Oszczędna w słowach. Dobili targu w dwie minuty, jego stawka wzrosła czterokrotnie. DuŜo wariatów chodzi po tym świecie. Nic dziwnego, Ŝe serial Gotowe na wszystko cieszy się taką popularnością. Rozdział 110 Od kilku lat nie byłem z Sampsonem w Massachusetts. Ostatnio, kiedy ścigał tam obłąkanego zabójcę, niejakiego pana Smitha, w sprawie opatrzonej kryptonimem „Kotek i myszka”. Smith był chyba najsprytniejszy ze wszystkich psychopatów, których do tej pory tropiliśmy. Omal mnie nie zabił. Nie mieliśmy więc najweselszych wspomnień, kiedy jechaliśmy samochodem Sampsona z Waszyngtonu w stronę gór Berkshires. Po drodze zatrzymaliśmy się na przepyszny obiad i miłe pogaduchy w restauracji mojego kuzyna, Jimmy’ego Parkera, o nazwie Red Hat w Irvington w stanie Nowy Jork. Niebo w gębie! Reszta podróŜy przebiegła wyłącznie w słuŜbowym nastroju. Jechaliśmy sami, bez obstawy. Nadal nie wiedziałem, co zrobię, kiedy znajdę Rzeźnika. JeŜeli go znajdziemy, jeŜeli jeszcze nie uciekł. Słuchaliśmy starych kawałków Lauryn Hill i Erykah Badu. Nie rozmawialiśmy o Michaelu Sullivanie, dopóki nie zjechaliśmy z Connecticut Turnpike i nie znaleźliśmy się w Massachusetts. - Co my tu robimy, John? Wreszcie przerwałem uporczywe milczenie. - Ścigamy złoczyńcę, jak zawsze - odparł. - Nic się nie zmieniło, prawda? To morderca, gwałciciel. Ty jesteś Pogromcą Smoków, a ja ci towarzyszę. - Jedziemy tylko we dwóch? Bez zawiadamiania miejscowej policji? Bez udziału FBI? PrzecieŜ wiesz, Ŝe przekroczyliśmy granicę stanu. Sampson pokiwał głową. - Uznałem, Ŝe sprawa jest tym razem osobista. CzyŜbym się mylił? Poza tym facet zasługuje na śmierć, mówię to na wypadek, gdyby miało do czegoś dojść, co wcale nie jest wykluczone.

- Masz rację, sprawa jest osobista. Nigdy nie miałem bardziej osobistej. Narastało to we mnie przez lata. Musi się skończyć. Ale... - śadnych „ale”. Musimy go unieszkodliwić, Alex. Przejechaliśmy kilka kilometrów w milczeniu. Ale chciałem omówić rzecz z Sampsonem bardziej szczegółowo. Trzeba było ustalić jakieś zasady. - JeŜeli go zastaniemy, ja go nie zdejmuję. Nie naleŜę do samozwańczej straŜy obywatelskiej, John. - Wiem - odparł Sampson. - Jak nikt na świecie wiem, kim jesteś, Alex. Zobaczymy. MoŜe go nie zastaniemy. O drugiej znaleźliśmy się we Florydzie w stanie Massachusetts i zaczęliśmy szukać domu, w którym mieliśmy nadzieję w końcu dorwać Michaela Sullivana. Czułem narastające we mnie napięcie. W pół godziny odszukaliśmy dom wzniesiony na zboczu góry z widokiem na rzekę. Obserwowaliśmy go, wyglądał na opustoszały. CzyŜby znów ktoś dał cynk Sullivanovi? I skoro tak, to kto? FBI? Czy rzeczywiście trafił do programu ochrony świadków? Czy FBI osłaniało mu tyłek? Czy to oni uprzedzili go o naszej akcji? Podjechaliśmy do miasta, zjedliśmy obiad u Denny’ego. Niewiele rozmawialiśmy przy jajecznicy na pomidorach, co odbiegało od naszych zwyczajów. - Wszystko w porządku? - spytał mnie w końcu Sampson, kiedy podano kawę. - Lepiej się poczuję, kiedy go juŜ złapiemy. Ale masz rację, to się musi skończyć. - No to do roboty. Wróciliśmy pod dom. Po piątej na podjazd wjechało duŜe kombi i zaparkowało przed samym wejściem. Czy to on? Rzeźnik? Z tyłu wysypało się trzech chłopców, a za nimi zza kierownicy wysiadła piękna brunetka. Widać było, Ŝe ma świetny kontakt z synami. Powygłupiali się chwilę na trawniku i wbiegli do domu. Miałem przy sobie zdjęcie Caitlin Sullivan, ale nie musiałem go nawet wyjmować. - To na pewno ona - powiedziałem Sampsonowi. - Tym razem trafiliśmy pod właściwy adres. To Caitlin i synowie Rzeźnika. - ZauwaŜy nas, jeŜeli zostaniemy - ostrzegł Sampson. - To nie film Policjanci, a facet nie jest tępym młotem, który tylko czeka, aŜ go złapią. - Właśnie na to liczę - rzekłem. Rozdział 111 Michael Sullivan wcale nie znajdował się w pobliŜu swojego domu na zachodzie

Massachusetts. O wpół do ósmej wszedł do wielkiego, kilkunastopokojowego domu w Wellesley, bogatej dzielnicy na przedmieściach Bostonu. Szedł kilka kroków za Melindą Steiner, która miała długie nogi i uroczy tyłeczek. Melinda zdawała sobie sprawę ze swoich wdzięków. Umiała zachować subtelność, a jednocześnie prowokować, kołysząc biodrami. W jednym z pokojów paliło się światło, a w szerokim frontowym korytarzu wisiały trzy okazałe Ŝyrandole, niewątpliwie za sprawą Melindy albo jej dekoratora. - Kochanie, juŜ jestem! - zawołała Melinda, rzucając głośno torbę podróŜną na wypolerowaną posadzkę. W jej głosie nie brzmiała złowróŜbna nuta. Ani krztyny strachu, przestrogi lub nerwów. Ot, zwykła Ŝonina radość. Niezła laska, pomyślał Sullivan. Dobrze, Ŝe nie jest moją Ŝoną. Z pokoju, w którym grał telewizor, nie dobiegły słowa powitania. Nikt nawet nie pisnął. - Kochanie! - zawołała jeszcze raz. - Jesteś tam? Kochanie? Wróciłam ze wsi. Jerry? Skurwiel na pewno nie moŜe się nadziwić. Kochanie, wróciłam! Kochanie, jeszcze Ŝyję! Wreszcie w progu stanął znuŜony męŜczyzna w wymiętej prąŜkowanej koszuli, w bokserkach i neonowoniebieskich kapciach. TeŜ niezły aktor, pogratulować. Wyszedł, jak gdyby nigdy nic. Dopóki nie zobaczył Rzeźnika kroczącego trop w trop za jego ukochaną Ŝoną, którą właśnie usiłował zamordować w ich wiejskiej posiadłości. - Witaj. A kto to taki, Mel? Co tu się dzieje? - zapytał Jerry na widok Sullivana w korytarzu. Rzeźnik juŜ przedtem trzymał broń w pogotowiu i teraz wycelował do faceta w bieliźnie, a dokładnie w jądra, lecz po chwili podniósł pistolet na wysokość serca, jeŜeli ten podstępny skurwiel w ogóle je posiada. śeby zabijać własną Ŝonę? CóŜ to za zimny skurwysyn? - Zmiana planów - oznajmił Sullivan. - Co ja poradzę? To się zdarza. Jerry podniósł ręce do góry bez pytania. Od razu się rozbudził, i to naprawdę błyskawicznie. - O czym pan mówi? O co chodzi, Mel? Co ten męŜczyzna robi w naszym domu? Kto to jest? Klasyczna kwestia i kapitalnie podana. Nadeszła pora, Ŝeby Melinda wypowiedziała

swoją kwestię. Postanowiła ją wykrzyczeć. - On mnie miał zabić! Jerry, ty Ŝałosny wypierdku, opłaciłeś moje zabójstwo! Nie dość, Ŝe jesteś śmieciem, to w dodatku tchórzem. Ale przebiłam cenę, Ŝeby załatwił ciebie. Tak to wygląda, kochanie. Chyba moŜna by powiedzieć, Ŝe wynająłeś kije - samobije powiedziała i roześmiała się ze swojego Ŝartu. Nikt poza nią nie podchwycił Ŝartu, ani Jerry, ani Sullivan. MoŜe i był śmieszny, ale w tej sytuacji nie skłaniał do śmiechu. A moŜe źle go podała, zbyt dobitnie, zbyt prawdziwie. MąŜ wskoczył z powrotem do pokoju telewizyjnego i próbował zamknąć za sobą drzwi, ale nie miał szans. Rzeźnik natychmiast wetknął obutą w bucior nogę w drzwi i je zaklinował. Następnie wsadził ramię i wszedł za Jerrym. Jerry, przedsiębiorca budowlany, był wysokim, zaŜywnym łysiejącym facetem o wyglądzie dyrektora. W pokoju śmierdziało jego potem i cygarem tlącym się w popielniczce przy kanapie. Na chodniku leŜał kij golfowy putter i piłki. Macho, który wynajął płatnego zabójcę do zamordowania Ŝony, ćwiczył, Ŝeby pokazać, Ŝe ma pewną rękę w golfie. - Zapłacę ci więcej niŜ ona! - zawył. - Dam ci dwa razy więcej niŜ ta suka! Przysięgam na Boga. Płacę od ręki. Robi się coraz ciekawiej, pomyślał Sullivan. Nadawało nowy sens takim teleturniejom jak Vabank albo Idź na całość. - Ty ostatnia szujo! - warknęła Melinda od progu na męŜa. Podbiegła i uderzyła go w twarz. Sullivan nadal uwaŜał, Ŝe pod pewnymi względami fajna z niej kobitka, ale pod innymi nie za bardzo. Jeszcze raz spojrzał na męŜa, a potem na Melindę. Dobrana para, nie ma co. - Zgadzam się z Melindą - powiedział. - Ale Jerry teŜ ma poniekąd rację, Mel. MoŜe powinniśmy się zabawić w małą licytację, co? Przestańcie się juŜ bić i wyzywać, porozmawiajmy jak dorośli. Rozdział 112 Po dwóch godzinach licytacja dobiegła końca i Michael Sullivan wracał swoim lexusem Massachusetts Turnpike. Jechał całkiem szybko, droga była gładka jak pupcia niemowlaka, a moŜe po prostu humor mu dopisywał. Pozostawało dopracować kilka szczegółów, ale robota została wykonana. W końcu

wytargował trzysta pięćdziesiąt tysięcy, a wszystko przelano telegraficznie na jego konto w Union Banku w Szwajcarii. Prawdę powiedziawszy, od dłuŜszego czasu jego sytuacja finansowa dawno nie była tak dobra, chociaŜ przypuszczalnie spalił swój bostoński kontakt na dalsze zlecenia. MoŜe znów będzie musiał się przeprowadzić z rodziną. A moŜe czas przejść na swoje i otworzyć własny interes, o czym ostatnio duŜo myślał. Chyba mu się opłaci - trzysta pięćdziesiąt tysięcy za dzień roboty. Jerry Steiner wygrał licytację, ale potem Rzeźnik i tak stuknął tego durnego, pyszałkowatego łajdaka. Z Melindą sprawa miała się całkiem inaczej. Spodobała mu się, dlatego nie chciał jej skrzywdzić. Ale jakie miał wyjście? Zostawić ją, Ŝeby kłapała dziobem? Dlatego wpakował jej bezboleśnie kulkę w tył głowy. Następnie pstryknął kilka zdjęć, Ŝeby uwiecznić piękną buźkę w swojej kolekcji. Kiedy wyjechał zza ostatniego zakrętu, podśpiewywał ulubioną balladę Stonesów Wild Horses. Na wzgórzu stał jego dom, dokładnie tam, gdzie go zostawił. Ale... co to takiego, do cholery? Błąd? Tylko czyj? Kiedy wjechał na ostami załomek drogi, zgasił światła. Skręcił w ślepy zaułek, z którego miał lepszy widok na dom i cały teren. Cholera, coś ostatnio nie moŜe odpocząć. Nie moŜe się oderwać od przeszłości, choćby uciekał jak najdalej. Natychmiast zobaczył facetów w granatowym samochodzie, chyba dodge’u, który stał z grillem wymierzonym w stronę domu jak armata. W środku siedziało dwóch męŜczyzn. Niewątpliwie na niego czekali. Błąd. Ich błąd! Ale kim, do cholery, są ci faceci, których musi teraz zabić? Rozdział 113 Czy to waŜne? JuŜ nie Ŝyją, i to nie Ŝyją za nic, bo spieprzyli robotę. Dwa Ŝywe trupy obserwują jego dom, bo przyjechali zabić jego i jego rodzinę. Sullivan woził w bagaŜniku trzyletniego winchestera, którego zawsze czyścił, oliwił i trzymał w pogotowiu. Otworzył bagaŜnik, wyjął karabin. Naładował wydrąŜonymi pociskami.

Właściwie nie miał drygu snajpera wojskowego, ale był wystarczająco dobry w te klocki. Zajął pozycję w lesie między dwiema wysokimi, rozłoŜystymi choinkami, które dawały mu dodatkową osłonę z góry. Spojrzał przez noktowizor. Wskazywał środek tarczy, a nie całe miejsce akcji, tak jak wolał. Właściwie Jimmy Kapelusz nauczył go być znakomitym strzelcem. Sam nauczył się tego w Fort Bragg w Karolinie Północnej, zanim niechlubnie zwolniono go z wojska. Zrównał środek tarczy z głową kierowcy, po czym lekko dotknął cyngla. Bułka z masłem, Ŝaden problem. Następnie wycelował w głowę męŜczyzny siedzącego po stronie pasaŜera. Kimkolwiek byli, juŜ po nich. Kiedy się to wszystko skończy, musi zabrać rodzinę i spieprzać stąd jak najprędzej. śadnych powrotów do przeszłości. Popełnił błąd, co nie? Musieli się skontaktować z jakimś jego dawnym znajomym. MoŜe z rodziną Caitlin w New Jersey. Widocznie ktoś podsłuchał jego rozmowę telefoniczną. Idzie o zakład, Ŝe tak to się odbyło. Błąd, błąd, błąd. A Caitlin nie przestanie ich popełniać, prawda? Dlatego Caitlin musi odejść. Nie chciał zbyt wiele o tym myśleć, ale teŜ juŜ nie widział jej przyszłości. Chyba Ŝe zwieje sam. Czeka go mnóstwo decyzji. A nie ma zbyt wiele czasu. Wziął na muszkę głowę kierowcy. Planował dwa strzały... obaj męŜczyźni w samochodzie juŜ nie Ŝyją, choć jeszcze o tym nie wiedzą. Powoli wypuścił powietrze, aŜ się kompletnie uspokoił. Opanował oddech - oddychał teraz wolno, miarowo, ufnie, wolno, miarowo, ufnie. Pociągnął za spust, usłyszał ostry, miły dla ucha trzask. Po chwili pociągnął jeszcze raz. Następnie trzeci i czwarty. Powinno wystarczyć. Skoro skończył zabijać, musi brać nogi za pas i wiać, natychmiast. Z Caitlin i chłopcami albo nie. Tylko najpierw musi się dowiedzieć, kogo zabił, a moŜe cyknąć trupom kilka zdjęć. Rozdział 114 Patrzyłem wraz z Sampsonem, jak Rzeźnik podchodzi do samochodu. Skradał się czujnie, chociaŜ brakowało mu chyba wprawy, którą się tak chełpił. Podbiegł szybko,

przywarł w kucki w pozycji strzeleckiej, gotów dać odpór, jeśli trzeba. Zaraz miał odkryć, Ŝe zastrzelił stos upozowanych jak manekiny ubrań i poduszek z miejscowego supermarketu. Sampson i ja przycupnęliśmy w lesie niecałe trzydzieści metrów od samochodu, który Sullivan właśnie ostrzelał z zaskoczenia. No więc kto lepiej rozegrał sprawę? Rzeźnik czy my? - Decyduj, Alex, co teraz robimy - szepnął Sampson, ledwie otwierając usta. - Nie zabijaj go, John - poprosiłem, dotykając ręki Sampsona. - Chyba Ŝe będziemy musieli. Wystarczy, Ŝe go złapiemy. - Decyduj - powtórzył Sampson. I wtedy, mówiąc oględnie, sprawa się rypła. Rzeźnik nagle obrócił się na pięcie i chodu, tyle Ŝe nie w naszą, a w przeciwną stronę! Co jest, cholera? Co się dzieje? Naprzeciwko Sullivana, po drugiej stronie od nas, ciągnął się na wschód gęsty las. Facet nie zwracał juŜ na nas uwagi. Strzelił szybko dwa razy i z oddali dobiegł mnie czyjś jęk. Przed oczami mignął mi męŜczyzna w czerni, który zaraz przypadł do ziemi. Kto to taki? Potem z lasu na północy wybiegło jeszcze pięciu męŜczyzn. Z tego, co zdołałem wypatrzyć, mieli krótką broń palną, karabiny samopowtarzalne, pistolet maszynowy Uzi. Co to za ludzie? Jakby w odpowiedzi na moje pytanie jeden krzyknął: - FBI. Rzuć broń! FBI! Nie kupowałem tego. - Mafia! - powiedziałem Sampsonowi. - Jesteś pewien? - Tak. Potem juŜ wszyscy zaczęli ostrzeliwać wszystkich, jak na ulicach Bagdadu, a nie na wsi w Massachusetts. Rozdział 115 Zabójcy mafii, jeśli dobrze ich oszacowałem, strzelali równieŜ do nas. Sampson i ja odpowiadaliśmy ogniem. Podobnie jak Rzeźnik. Trafiłem faceta w skórzanym płaszczu - tego, który strzelał z uzi, mój pierwszy cel. Strzelec okręcił się i upadł na ziemię, a potem uniósł do góry uzi, Ŝeby jeszcze strzelić. Dostał w pierś, siła pocisku powaliła go na ziemię. Ale to nie od mojej kuli upadł. MoŜe Sampsona?

A moŜe zastrzelił go Sullivan? Ciemności utrudniały widoczność. Pociski śmigały we wszystkie strony, ołowiane kulki waliły w drzewa, odbijały się rykoszetem od skał. Zapanował kompletny chaos i zamęt, od którego włos jeŜył się na głowie, urągający śmierci obłęd rozgrywany w zupełnych ciemnościach. Zbiry z mafii rozstawiły się w rozproszonym szyku, usiłując zachować między sobą odległości, które utrudnią nam obronę. Sullivan uskoczył w lewo i ukrył się w cieniu drzew. Ja z Sampsonem schowaliśmy się za cherlawymi choinkami. Bałem się, Ŝe zginę, nie sposób było wykluczyć takiej moŜliwości. Zbyt duŜo strzałów padło zbyt blisko mnie. Znajdo wałem się w strefie śmierci. Zupełnie jakbym uzbrojony po zęby stanął naprzeciwko plutonu egzekucyjnego. śołnierz mafii puścił serię w stronę Rzeźnika. Nie miałem pewności, ale wydawało mi się, Ŝe go nie trafił. I rzeczywiście, bo po chwili Sullivan wyskoczył i strzelił do napastnika, który czmychnął do lasu. Strzelec krzyknął i zamilkł. Do tej pory doliczyłem się trzech zabitych Ŝołnierzy mafii. Sampson i ja jeszcze nie oberwaliśmy, ale nie do nas tu przede wszystkim celowano. Co teraz? Kto zdecyduje się na następny krok? Sullivan? John czy ja? I wtedy stało się coś nieoczekiwanego. Usłyszałem głos dziecka. Mały chłopiec zawołał cienkim głosikiem: - Tato, tato, gdzie jesteś? Rozdział 116 Odwróciłem głowę i spojrzałem w kierunku domu na wzgórzu. Po schodach zbiegało dwóch synów Sullivana. Byli boso i w piŜamach. - Wracajcie! - krzyknął Sullivan. - Do domu, ale juŜ! Do domu! I wtedy z domu wybiegła Caitlin Sullivan w szlafroku, próbując złapać najmłodszego syna. Porwała go w ramiona. Wrzeszczała na obu synów, Ŝeby wracali. Tymczasem kule świstały juŜ wszędzie, głośne wybuchy niosły się echem w noc. Rozbłyski wystrzałów oświetlały drzewa, skały, ciała leŜące na trawie. Sullivan krzyczał: - Wracajcie do domu! Caitlin, zabierz ich stąd! Chłopcy nie słuchali, lecz biegli przez

trawnik do ojca. Jeden z Ŝołnierzy mafii wycelował do biegnących postaci, strzeliłem mu w kark. Okręcił się, upadł i juŜ nie wstał. Właśnie ocaliłem Ŝycie synom Sullivana, pomyślałem. Ciekawe, co to oznacza? śe wyrównaliśmy rachunki za jego wizytę w moim domu, kiedy nikogo nie zabił? śe powinienem teraz zastrzelić Caitlin Sullivan w odwecie za Marię? śadne wyjście nie wydawało mi się zbyt sensowne na tym ciemnym, zbryzganym krwią trawniku. Kolejny Ŝołnierz ratował się ucieczką zygzakiem, wpadł do lasu. Rzucił się w krzaki. Ostatni stał jeszcze na otwartym polu. Patrzył na Sullivana, obaj strzelili w tym samym czasie. śołnierz mafii okręcił się i upadł, a krew trysnęła mu z wielkiej dziury w twarzy. Na placu boju został jedynie Sullivan. Odwrócił się do Sampsona i do mnie. Rozdział 117 Sytuacja patowa, przynajmniej na chwilę. Na kilka sekund? A co potem? Zorientowałem się, Ŝe samochód Sampsona przestał osłaniać mnie przed Sullivanem. Jego synowie teŜ juŜ nie biegli w jego stronę. Caitlin Sullivan otuliła dwóch młodszych ramionami. Starszy stał przy niej z opiekuńczą miną. Bardzo przypominał ojca. Modliłem się w duchu, Ŝeby nie włączył się do akcji. - Nazywam się Alex Cross - powiedziałem Sullivanowi. - Byłeś raz u mnie w domu. A potem zabiłeś moją Ŝonę. W tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym trzecim w Waszyngtonie. - Wiem, kim jesteś - odkrzyknął Sullivan. - Nie zabiłem twojej Ŝony. Wiem, kogo zabijam. I rzucił się biegiem w stronę lasu. Wycelowałem mu prosto w plecy, ale nie pociągnąłem za spust. Nie mogłem. Nie w plecy. Nie na oczach jego Ŝony i dzieci, zresztą nie mógłbym w Ŝadnych okolicznościach. - Uciekaj, tato! - zawołał jeden z chłopców, kiedy puściliśmy się z Sampsonem w pogoń za jego ojcem. - Alex, to morderca - krzyknął Sampson, kiedy pędziliśmy po nierównym terenie porosłym wysoką trawą, sterczącymi kamieniami i korzeniami. - Nie okazuj teraz litości temu potworowi. Dobrze wiesz, Ŝe musimy go sprzątnąć. Nie musiał mi przypominać. Nie stać mnie było na taką lekkomyślność. Ale nie strzeliłem, chociaŜ mogłem. Nie zabiłem Michaela Sullivana, kiedy miałem

okazję. Las tonął w ciemnościach, lecz w poświacie księŜyca dojrzałem cieniste sylwetki i trochę szczegółów. MoŜe zobaczymy Sullivana, ale wtedy i on nas zobaczy. Sytuacja patowa trwała. Tej nocy jeden z nas zginie. Wiedziałem o tym, ale miałem nadzieję, Ŝe to nie będę ja. Musiało się to jednak skończyć. Za długo narastało. Ciekawe, dokąd Sullivan biegnie - czy ma plan ucieczki, czy improwizuje. Nie widzieliśmy go, odkąd dopadł linii lasu. MoŜe pędził przed siebie, a moŜe skręcił w bok. Czy znał las wystarczająco dobrze? Czy on nas teraz obserwuje? Składa się do strzału? Zaraz wyskoczy zza drzewa? W końcu zobaczyłem ruch. Ktoś mignął mi przed oczami. To musiał być Sullivan! Chyba Ŝe ostami Ŝołnierz mafii. Ktokolwiek to był, nie strzeliłem. Zasłaniało go za duŜo konarów, gałęzi, drzew. Zziajany z trudem łapałem oddech. Trzymałem formę, czyli musiał mnie zŜerać stres. Goniłem skurwysyna, który zabił Marię. Nienawidziłem go ponad dziesięć lat i przez ten czas czekałem na ten dzień. Nawet się modliłem, by wreszcie nadszedł. Ale nie oddałem strzału, kiedy mogłem. - Gdzie on jest? - Sampson stanął przy mnie. śaden z nas nie widział Rzeźnika. Przestaliśmy słyszeć odgłos jego kroków. I wtedy dobiegł nas ryk silnika. Silnik w lesie? Co to moŜe być? Chwilę potem rozbłysły światła reflektorów. Para płonących oczu wymierzonych prosto w nas. Samochód nadjeŜdŜał szybko. Za kierownicą siedział Sullivan lub ktoś inny i mknął dobrze znaną kierowcy trasą. - Strzelaj! - krzyknął Sampson. - Alex, strzelaj! Rozdział 118 Sullivan przypuszczalnie ukrył samochód w lesie na taką właśnie awaryjną sytuację. ZłoŜyłem się i strzeliłem raz, drugi, trzeci w okno od strony kierowcy. Ale Rzeźnik wciąŜ nadjeŜdŜał! Raptem ciemny sedan zwolnił. CzyŜbym trafił kierowcę? Podbiegłem, potknąłem się o kamień, zakląłem siarczyście. Nie myślałem, co robić, ale Ŝe to się musi skończyć. I wtedy zobaczyłem Sullivana siedzącego prosto w samochodzie, a on zobaczył mnie.

Wydało mi się, Ŝe widzę, jak wykrzywia usta w grymasie, jednocześnie podnosząc pistolet. Uchyliłem się przed pociskiem. Powtórzył strzał, ale zdąŜyłem umknąć przeciwnikowi z pola widzenia. Samochód znów ruszył z głośnym rykiem. Kiedy mnie mijał, skoczyłem na bagaŜnik. Chwyciłem się boków i trzymałem mocno z twarzą wtuloną w zimny metal. - Alex! - usłyszałem krzyk Sampsona za plecami. - Skacz! Nie było mowy! Sullivan dodał gazu, ale wokół było za duŜo drzew i kamieni, Ŝeby mógł jechać naprawdę szybko. Samochód podskoczył na kamieniu, przednie koła poderwały się do góry. Odrzuciło mnie do tyłu, ale się utrzymałem. I wtedy Sullivan ostro zahamował. Spojrzałem w górę. Odwrócił się. Przez ułamek sekundy patrzyliśmy sobie w oczy oddaleni najwyŜej o półtora metra. Widziałem krew rozmazaną na jego policzku. Był ranny, moŜe nawet od mojej kuli przez szybę. Znów podniósł pistolet i strzelił, kiedy zeskakiwałem z samochodu. Przypadłem do ziemi i się przeturlałem. Zerwałem się na kolana. Wycelowałem w samochód. Strzeliłem dwa razy przez boczne okno. Krzyczałem do Sullivana, Rzeźnika, kimkolwiek, do cholery, był. Chciałem go własnoręcznie zabić. To się musi skończyć. Tu i teraz. Któryś z nas zginie. Któryś przeŜyje. Rozdział 119 Strzeliłem jeszcze raz do potwora, który zabił moją Ŝonę i tyle innych osób, najczęściej w niewyobraŜalny sposób, posługując się rzeźniczymi młotkami, piłami, noŜami. Michaelu Rzeźniku Sullivanie, giń. Giń, skurwielu. Zasługujesz na śmierć jak nikt inny na tej ziemi. Wysiadał z samochodu. Co się dzieje? Co on robi? Zaczął kuśtykać w kierunku Ŝony i trzech synów. Krew ściekała mu po koszuli, przesiąkała na wylot, kapała na spodnie i buty. W końcu padł na trawnik obok swojej rodziny,

tuląc najbliŜszych do siebie. Sampson i ja podbiegliśmy bez pośpiechu, zaskoczeni rozwojem wypadków, niepewni, co zrobić teraz. Widziałem strugi krwi na chłopcach, na Caitlin Sullivan. Krwi ojca i męŜa, Rzeźnika. Kiedy podszedłem, wyglądał jak odurzony, jakby zaraz miał zemdleć, a moŜe nawet umrzeć. I wtedy odezwał się do mnie: - To dobra kobieta. Do tej pory nie wie, co ja robię. I chłopcy są dobrzy. Zabierz ich stąd, z dala od mafii. Nadal chciałem go zabić, bo bałem się, Ŝe przeŜyje, ale opuściłem broń. Nie umiałem celować do jego Ŝony ani dzieci. Sullivan roześmiał się i nagle wymierzył w głowę Ŝony. Poderwał ją z ziemi. - OdłóŜ broń, Cross, bo ją zabiję. Bez namysłu. Zabiję ją i chłopców. To dla mnie Ŝaden problem. Taki juŜ jestem. Na twarzy Caitlin Sullivan odmalowały się nie tyle zdumienie czy wstrząs, ile straszliwy smutek i rozczarowanie człowiekiem, którego zapewne kochała, moŜe nadal, a w kaŜdym razie wcześniej. Najmłodszy syn krzyczał na ojca, aŜ serce się krajało. - Nie, tato, nie! Nie rób mamie krzywdy! Tatusiu, błagam! - OdłóŜcie broń! - wrzeszczał Sullivan. Co mogłem zrobić? Nie miałem wyjścia. Nie w moim rozumowaniu, nie w moim systemie wartości. Opuściłem glocka. Wtedy Sullivan złoŜył ukłon. A następnie oddal strzał. Poczułem twarde uderzenie w pierś, aŜ wybuch poderwał mnie z ziemi. Na chwilę stanąłem dosłownie na palcach. W tańcu? Lewitacji? Śmierci? Usłyszałem drugi wybuch, a potem juŜ nic. Wiedziałem, Ŝe umieram, Ŝe nie zobaczę juŜ swojej rodziny i Ŝe mogę za to winić tylko siebie. Nieraz mnie ostrzegano. Nie usłuchałem. Mój czas Pogromcy Smoków dobiegł końca. Rozdział 120 Myliłem się. Nie zginąłem owej nocy pod domem Rzeźnika, chociaŜ nie mogę powiedzieć, Ŝe łatwo się wywinąłem. Dostałem paskudny postrzał, toteŜ przeleŜałem miesiąc w Szpitalu Ogólnym Massachusetts w Bostonie. Kiedy Michael Sullivan złoŜył ukłon, Sampson oddał dwa strzały

w jego pierś. Zginął na miejscu, pod swoim domem. Nie Ŝałuję. Nie mam litości dla Rzeźnika. Co znaczy, Ŝe chyba nie zmieniłem się tak bardzo, jak bym chciał, Ŝe nadal jestem Pogromcą Smoków. Ostatnio prawie codziennie rano po przyjęciu swoich pacjentów sam odbywam sesję z Adele Finały. Świetnie się mną zajmuje. Pewnego dnia opowiem jej o strzelaninie w domu Sullivana, o tym, jak chciałem zaznać smaku zemsty lub sprawiedliwości, lecz nie zaznałem. Adele twierdzi, Ŝe rozumie, ale nie współczuje ani Sullivanowi, ani mnie. Oboje widzimy wyraźne powiązania między Rzeźnikiem a mną. Po czym jeden z nas ginie na oczach rodziny. - Powiedział mi, Ŝe to nie on zabił Marię - wyznałem Adele. - I co z tego? PrzecieŜ wiesz, Alex, Ŝe był kłamcą i psychopatą. Mordercą i sadystą. Skończonym śmieciem. - To prawda. Ale chyba mu wierzę. Po prostu jeszcze nie wiem, co to oznacza. Kolejna zagadka do rozwiązania. Podczas kolejnej sesji rozmawiamy o mojej podróŜy do Wake Forrest w Karolinie Północnej na północ od Raleigh. Pojechałem naszym nowym mercedesem R350. Wybrałem się z wizytą do Kayli Coles, Ŝeby z nią porozmawiać, patrząc jej w oczy. Zastałem ją w świetnej formie, zarówno fizycznej, jak i psychicznej. Zdradziła mi, Ŝe Ŝycie tam odpowiada jej bardziej, niŜ sądziła. Postanowiła zostać w Raleigh. - Naprawdę jest tu komu pomagać - wyznała. - A Ŝyje mi się znacznie lepiej niŜ w Waszyngtonie. Pomieszkaj tu trochę, to się przekonasz. Po chwili milczenia Adele spytała: - Czy to jawne zaproszenie? - Niewykluczone. Ale wiedziała, Ŝe go nie przyjmę. - Bo? - Bo? Bo... nazywam się Alex Cross - uciąłem. - I to się nie zmieni, prawda? Tak tylko pytam. Nie jako terapeutka, lecz jako koleŜanka. - Nie wiem. Chciałbym coś zmienić w Ŝyciu. Po to tu jestem. Poza tym lubię z tobą gadać. No dobrze, odpowiedź brzmi: „nie”, bo aŜ tak bardzo się nie zmienię. - Bo nazywasz się Alex Cross? - Tak. - No dobrze - odparła Adele. - Mamy od czego zacząć. Ale wiedz, Alex... - Tak? - śe ja teŜ lubię z tobą gadać. Jesteś wyjątkowym człowiekiem.

Rozdział 121 Kolejna zagadka do rozwiązania. Tamtej wiosny pewnego wieczoru spacerowałem z Sampsonem Fifth Street. Szliśmy sobie z baterią piw w szarych torbach. Sampson miał na nosie okulary przeciwsłoneczne Wayfarera i stary kapelusz Kangola, którego nie widziałem od lat na jego wielkiej łepetynie. Minęliśmy stare, szalowane drewnem domki, które tu stały od naszego dzieciństwa i niewiele się do dzisiaj zmieniły, chociaŜ Waszyngton zmienił się bardzo, na lepsze i na gorsze, a czasem na nie wiadomo jakie. - Martwiłem się o ciebie, kiedy leŜałeś w szpitalu - powiedział. - Sam się martwiłem. JuŜ zacząłem nabierać akcentu z Massachusetts. Podłapałem to ich rozlazłe „a”. No i cholerną poprawność polityczną. - Muszę z tobą o czymś porozmawiać. DuŜo ostatnio myślę. - Słucham. Fajny wieczór na pogaduchy. - Trochę mi trudno zacząć. To się stało kilka miesięcy po śmierci Marii - ciągnął Sampson. - Pamiętasz naszego kolegę z okolicy Clyde’a Willsa? - Oczywiście. Przemytnik narkotyków z wygórowanymi ambicjami. Dopóki go nie zabili i nie wrzucili do kubła na śmieci za restauracją Popeyes Chicken, jeśli dobrze pamiętam. - Owszem. Wills był informatorem Rakeema Powella, kiedy ten pracował jako inspektor śledczy w komisariacie numer sto trzy. - Wcale mnie nie dziwi, Ŝe Wills grał na obie strony. Do czego zmierzasz? - No właśnie, słodziutki. Clyde Wills dowiedział się czegoś o Marii... to znaczy kto mógł ją zabić - ciągnął Sampson. Nie odezwałem się, ale mróz przeszedł mi po krzyŜu. Szedłem dalej, tyle Ŝe na nieco chwiejnych nogach. - Czyli nie Michael Sullivan? - zapytałem. - Rzeźnik mówił prawdę? - W tamtym okresie miał wspólnika - powiedział Sampson. - Osiłka ze swoich starych kątów na Brooklynie, nazwiskiem James Kapelusz Galati. I to Galati zastrzelił Marię. Sullivana tam nie było. Niewykluczone, Ŝe Galati dostał zlecenie od Rzeźnika. A moŜe zastrzelił ją ze względu na ciebie. Nie odezwałem się. Szczerze mówiąc, nie było mnie na to stać. Zresztą chciałem wysłuchać Sampsona do końca. Patrzył przed siebie, nie zwalniając kroku i nie spoglądając na mnie.

- Prowadziłem razem z Rakeemem śledztwo. Pracowaliśmy nad sprawą kilka tygodni, Alex. Przykładaliśmy się do roboty. Nawet pojechaliśmy na Brooklyn. Ale nie znaleźliśmy niezbitych dowodów na Galatiego, chociaŜ wiedzieliśmy, Ŝe to on. Opowiadał o tej akcji kumplom z Nowego Jorku. Galati wyszkolił się na snajpera w wojsku w Fort Bragg. - Właśnie w wojsku poznałeś Anthony’ego Mullino, prawda? Stamtąd cię pamiętał? Sampson pokiwał głową. - Od tamtej pory nosiłem w sobie tę wiadomość. Nawet teraz z trudem przechodzi mi przez gardło. Alex, zabiliśmy gada. Pewnego wieczoru na Brooklynie wraz z Rakeemem zabiłem Jimmy’ego Galati. Nie umiałem ci tego powiedzieć, aŜ do teraz. JuŜ wtedy próbowałem. Potem znów chciałem, kiedy wznowiliśmy poszukiwania Sullivana. Ale nie mogłem. - Sullivan był okrutnym zabójcą - powiedziałem. - Dobrze, Ŝe go wyeliminowaliśmy. śaden z nas nie odezwał się juŜ słowem. Szliśmy jeszcze chwilę, po czym Sampson skręcił i ruszył w swoją stronę, chyba do domu, ulicami, na których wychowaliśmy się razem. Czyli załatwił zabójcę Marii za mnie. Zrobił to, co uznał za stosowne, ale wiedział, Ŝe nie mógłbym z tym Ŝyć. Dlatego mi o tym nie powiedział, nawet wtedy, kiedy ścigaliśmy Sullivana. Nie zrozumiałem tej ostatniej części, ale nie wszystko trzeba rozumieć. MoŜe zapytam o to Johna kiedy indziej. Tamtej nocy po powrocie do domu nie zmruŜyłem oka i nie myślałem jasno. W końcu połoŜyłem się i przytuliłem do Alego. Spał beztrosko jak aniołek. LeŜałem, myślałem o tym, co Sampson właśnie mi powiedział, i o tym, jak bardzo go kocham, niezaleŜnie od tego, co zrobił. A potem myślałem o Marii i o mojej miłości do niej. Tak bardzo mi pomogłaś, szeptałem do jej wspomnienia. Nauczyłaś mnie nie Ŝywić urazy do świata. Nauczyłaś wierzyć w miłość, wierzyć w jej istnienie, chociaŜ tak trudno na nią trafić. PomóŜ mi więc teraz, Mario... muszę otrząsnąć się z ciebie, kochanie. Wiesz, o co mi chodzi. Muszę się z ciebie otrząsnąć, Ŝeby rozpocząć nowe Ŝycie. Wtem usłyszałem głos w ciemnościach, który mnie zaskoczył, bo myślami błądziłem gdzie indziej, z dala od teraźniejszości. - Tatusiu, dobrze się czujesz? Przytuliłem Alego. - Teraz juŜ dobrze. Jasne, Ŝe dobrze. Dziękuję, Ŝe pytasz. Kocham cię, synku. - Ja teŜ cię kocham, tato. Jestem twoim małym męŜczyzną - powiedział. No właśnie. Jakie to proste!

EPILOG URODZINY Rozdział 122 Tak się zaczęło moje nowe Ŝycie, a moŜe tak się toczy, od jednej historii do drugiej. Dzisiaj akurat dobrze mnie traktuje, bo świętujemy urodziny Nany, chociaŜ nie chce nam powiedzieć, ile lat jej stuknęło, nawet nie chce wyjawić, które dziesięciolecie. Myślałby kto, Ŝe doŜyła wieku, w którym człowiek lubi chwalić się swoją długowiecznością, ale gdzie tam. W kaŜdym razie to z pewnością jej wieczór, zresztą twierdzi, Ŝe będzie obchodziła urodziny cały tydzień i dlatego moŜe robić, co tylko zechce. Tak samo jak we wszystkie dni w roku, myślę sobie, ale nie zdradzam się z tym przemyśleniem. Jej Wysokość Ŝyczy sobie, Ŝeby chłopcy przygotowali kolację, a zatem razem z Damonem i Alim jedziemy nowym mercedesem na zakupy i wykorzystujemy sporą część jego pojemności załadunkowej liczącej blisko dwa i pół tysiąca litrów. Potem przez pół dnia smaŜymy dwa rodzaje kurczaka, sami pieczemy biszkopty, gotujemy kukurydzę w kolbach, fasolę jaś, auszpik z pomidorów. O siódmej wydajemy kolację, do niej pyszne bordeaux, nawet dzieci dostają po łyku. - Sto lat! - Ŝyczę Nanie, wznosząc kieliszek. - A ja mam własne toasty - odpowiada ona i wstaje z krzesła. - Rozglądam się teraz przy stole i muszę powiedzieć, Ŝe kocham naszą rodzinę bardziej niŜ kiedykolwiek. Jestem z was dumna i czuję się szczęśliwa. Zwłaszcza w moim wieku. Ilekolwiek mam lat, bo na pewno nie sto. - Brawo, brawo - wiwatujemy wszyscy i klaszczemy w ręce jak nakręcane małpki z czynelami. - Zdrowie Alego, który sam juŜ czyta ksiąŜki i po mistrzowsku sznuruje buty - dodaje Nana. - Zdrowie Alego! - podchwytuję. - I Ŝeby zawsze tak sznurował buty. - Przed Damonem rysuje się tyle wspaniałych moŜliwości. Jest ładnym chłopcem, pięknie śpiewa, świetnie się uczy, jeśli się tylko przyłoŜy. Kocham cię, Damon. - Ja teŜ cię kocham, babciu. Zapomniałaś o NBA - mówi Damon. - O, wcale nie zapomniałam o koszykówce - powiedziała Nana. - Masz słabą lewą

rękę, dlatego musisz trenować jak szatan, jeŜeli marzy ci się awans. A moja Janelle teŜ jest świetną uczennicą, ale nie uczy się ani dla mnie, ani dla taty, lecz dla siebie. Z dumą przyznaję, Ŝe jest panią siebie. Po czym Nana usiadła, co nas wszystkich trochę zaskoczyło, zwłaszcza mnie, bo nie doczekałem się najmniejszej wzmianki. Nawet nie wiedziałem, Ŝe jestem u niej w niełasce. Po chwili jednak zerwała się z chytrym uśmieszkiem na drobnej, kanciastej twarzy. - Byłabym o kimś zapomniała. Alex przeszedł w tym roku największe zmiany ze wszystkich, a wiadomo, z jakim trudem mu przychodzą. Wrócił do prywatnej praktyki i poświęca się dla bliźnich. Pracuje teŜ w kuchni u świętego Antoniego, chociaŜ do mojej kuchni niełatwo go ściągnąć. - A kto przygotował ten obiad? - Wszyscy spisaliście się na medal. Jestem dumna z naszej rodziny, chociaŜ wiem, Ŝe się powtarzam. Alex, bardzo jestem z ciebie dumna. Pozostajesz dla mnie zagadką, ale teŜ nieustającym źródłem radości. Zresztą jak zawsze. Niech Bóg ma w opiece Crossów. - Niech Bóg ma w opiece Crossów! - powtórzyliśmy chórem. Wieczorem połoŜyłem Alego, jak zawsze ostatnio tuliłem go do snu, i poleŜałem z nim chwilę w łóŜku. PrzeŜył pełen emocji dzień, toteŜ natychmiast zasnął. I wtedy zadzwonił natarczywie telefon. Zerwałem się jak na alarm, wybiegłem na korytarz. Podniosłem słuchawkę z rozchybotanej podstawki. - Rezydencja rodzinna Crossów - powiedziałem zgodnie z duchem dnia. - Zdarzyło się zabójstwo - powiedział głos w słuchawce. AŜ coś mnie ścisnęło w dołku. Po chwili wahania spytałem: - Ale dlaczego pan z tym dzwoni do mnie? - Bo pan się nazywa doktor Cross, a ja jestem zabójcą.