James Stephanie - Cena milosci

STEPHANIE JAMES

Cena miłości

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Adena była dwudziestoośmioletnią kobietą o turkusowych w oczach i raczej interesującej niż pięknej twarzy, obramowanej długimi do ramion ciemnoblond włosami. Ot, miła i atrakcyjna, ale zupełnie zwyczajna kobieta. Tylko wyjątkowo bystry obserwator dostrzegłby siłę charakteru i inteligencję na jej sympatycznej twarzy. Stała przy oknie skąpo oświetlonego gabinetu i bez­ myślnie patrzyła na Zatokę San Francisco. Od­ dalone światła wielkiego miasta połyskiwały w mroku jak fantastyczny naszyjnik olbrzyma. Z okna eleganckiego, położonego na skarpie domu rozciągał się widok na osiedle Sausalito, leżące na północnym krańcu mostu Golden Gate. Bardzo tu ładnie, ale w San Francisco też mi się podoba, pomyślała Adena i uśmiechnęła się do siebie. Z rozkoszą tam wrócę, jak tylko załatwię tę sprawę. Sprawa, z którą przyjechała do Sausalito, była wyjątkowo nieprzyjemna. Adena pragnęła po­ zbyć się kłopotu i czym prędzej wrócić do domu. Dopiero tam spokojnie zastanowi się nad wszyst­ kimi zmianami. Jeszcze tylko ta jedna rozmowa

7

z Holtem Sinclairem i można będzie przekreślić przeszłość grubą kreską, a potem zastanowić się nad przyszłościią. Adena tak głęboko zatonęła we własnych myślach, że nawet nie usłyszała, kiedy otworzyły się drzwi gabinetu - Czy panna West - zapytał mężczyzna, który wszedł do w pokoju. Zapalił światło i uważnie przyglądał się Adenie. Nazywam się Holt Sinclair. Podobno chciała się pani ze mną widzieć. Adena skinęła głową. Zupełnie inaczej wyob­ rażała sobie tego człowieka. Sądziła, że będzie znacznie starszy, tymczasem Holt Sinclair mógł mieć co najwyżej czterdzieści lat. Sprawiał wrażenie bezlitosnego twardziela. Świdrował ją wzro­ kiem, jakby chciał odgadnąć najskrytsze myśli dziewczyny. Adena poczuła się nieswojo. Szybko wytłumaczyła sobie, że miała okropny dzień, że to wcześ­ niejsze wydarzenia spowodowały jej zdenerwo­ wanie i że obecność tego mężczyzny nie ma z tym nic wspólnego Po raz. pierwszy też dziewczyna upiła w to. czy dobrze zrobiła, przyjeżdżając do Holta Sinclaira. Może ta rozmowa wcale nie była konieczna? Może on wcale nic chce, żeby ktokolwiek przed czymkolwiek go ostrzegał? Holt Sinclair wyglądał jak człowiek, który istot­ nie nic potrzebuje niczyjej pomocy. Miał prosty nos. ostro zarysowany podbródek i delikatne zmarszczki wokół ust i oczu. Na pewno nie był przystojny, za to określenie „doświadczony męż-

czyzna" doskonale do niego pasowało. Flanelo­ wa koszula i luźne spodnie pozwalały się domyś­ lać ukrytych pod ubraniem muskularnych ra­ mion i płaskiego brzucha. Krótko mówiąc, Holt Sinclair zrobił na Adenie duże wrażenie. Hola, skarciła samą siebie. Przyjechałaś tu w interesach i już nigdy więcej nie spotkasz tego człowieka, a więc do rzeczy. - Tak, to ja jestem Adena West - powiedziała. - Tyle wiem od mojej gospodyni. Proszę spo- Wskazał dziewczynie pomalowane na czerwono krzesełko. Sam usiadł w czarnym, skó­ rzanym fotelu za równie czerwonym jak krzesełko biurkiem. - Bardzo przepraszam, że nachodzę pana w domu - zaczęła Adena ale pańska sekretarka powiedziała mi, że nic zastanę pana w biurze. - A sprawa, z którą pani do mnie przyszła, nie może czekać? - dokończył za nią domyślnie. Raczej nic. Widzi pan, ja pracuję... - Adena zawahała się, ale jednak postanowiła nie infor­ mować Sinclaira o tym, że właśnie zrezygnowała Z pracy. Pracuję w Carrigan Labs. O! U konkurencji. Czyżby Brad Carrigan znalazł się W tak rozpaczliwej sytuacji, że próbuje mnie przekupić? - zakpił Sinclair. - Panie Sinclair - powiedziała Adena cicho. Pożałowała swojej decyzji. Należało pozostawić tego człowieka własnemu losowi. - Delikatnie mówiąc, mam za sobą bardzo

9

8

ciężki dzień. Nie przyjechałam tu po to, żeby wysłuchiwać niewyszukanych męskich żarcików. To znaczy, że nie występuje pani w roli łapówki. Szkoda. Coś mi mówi, że urozmaiciłaby pani mój szary i nudny dzień pracy. - Sinclair wstał zza biurka i podszedł do znajdującego się w rogu pokoju czarnego barku. - Ponieważ chce pani ze mną rozmawiać o mniej interesujących sprawach, może­ my przynajmniej przeprowadzić tę rozmowę w cywi­ lizowanych warunkach. - Nalał brandy do dwóch małych szklaneczek. Jedną z nich podał Adenie. Przyjęła ją bez namysłu, wiedząc, że odmowa przedłużyłaby niepotrzebnie jej pobyt w tym czarno-czerwonym gabinecie. Nie miała jednak zamiaru pić alkoholu. Postawiła szklaneczkę na stoliku. To znakomita brandy. Naprawdę - zachwa­ lał Sinclair. - Wierzę panu, ale nie przyjechałam tu na towarzyską pogawędkę. Jeżeli nie ma pan nic przeciwko temu, panic Sinclair... - Proszę mówić do mnie: Holt. - Dziękuję - odrzekła automatycznie, chociaż forma, w jakiej miała się zwracać do tego męż­ czyzny, była zupełnie nieistotna. Widzieli się przecież pierwszy i ostatni raz w życiu. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałabym wreszcie przejść do rzeczy. Od roku pracuję w Carrigan Labs jako księgowa i... - Czy Carrigan wie, że tu jesteś? - przerwał jej Holt.

- Nie. - Tak właśnie myślałem. Słucham dalej. - A więc jak mówiłam, od roku pracuję w tam­ tej firmie jako księgowa - ciągnęła. - Ostatnio pojawiły się dosyć dziwne wydatki, które budzą wątpliwości w normalnie funkcjonującym przed­ siębiorstwie... - Księgowy zawsze wypatrzy trudne do wyjaś­ nienia wydatki. - Sinclair uśmiechnął się krzywo. - Będę się streszczać, panie Sinclair. - Holt - poprawił ją. - O ile zdołałam się zorientować, te nadzwy­ czajne wydatki były przeznaczone na, nazwijmy to, „płacę" dla jednego z wysoko postawionych pracowników pańskiej firmy. - Adena spodzie­ wała się, że zaszokuje Sinclaira swoją rewelacją, on tymczasem wypił łyk brandy i najspokojniej w świecie czekał na dalszy ciąg opowiadania. - Ja... - dukała Adena, trochę zbita z tropu. - Właściwie nic mam na to żadnych konkretnych dowodów... Chyba rozumiesz. Żeby je zdobyć, należałoby przeprowadzić dokładne śledztwo, ale i tak było tego dosyć, żeby... żebym poszła do szefa na rozmowę. - Powiedziałaś o swoim odkryciu Bradowi Carriganowi? - Moim bezpośrednim przełożonym jest Jeff, a nie Brad. - Adena wciąż miała w pamięci tamtą niemiłą scenę. Zakończyła się ona nie tylko zwonieniem jej z pracy, ale także zerwaniem

10 znajomości, która miała szansę przerodzić się w trwały związek. Dziewczyna właściwie sama nie wiedziała, czy bardziej zdenerwowała ją nieuczci­ wość Jeffa w prowadzeniu interesów, czy też fakt, że wcześniej nie dostrzegła w nim tej podłej cechy. - Co na to Jeff Carrigan? - zapytał cicho Holt. Adena dopiero teraz poczuła, że jego ciepły głos wprawiają w drżenie. Nie wiadomo dlaczego przywiódł jej na myśl mroczne głębiny oceanu. Może zmęczony umysł w ten sposób sygnalizował niebezpieczeństwo? - Potwierdził... Nie chciałabym wdawać się w szczegóły. Proszę przyjąć do wiadomości, że Carrigan Labs wypłaciła jednemu z pracowników Sin Tech kilka tysięcy dolarów. O ile zdołałam się zorientować, osoba ta zatrudniona jest w dziale produkującym cienkie powłoki. Moim zdaniem, sprzedaje konkurencji pańskie tajemnice przemy­ słowe. Adena odetchnęła z ulgą. Najgorsze miała już za sobą. Przygnało ją tutaj silne poczucie obowią­ zku. Obowiązek wypełniła i wreszcie mogła spo­ kojnie wrócić do domu. Holt wpatrywał się w swoją szklankę, jakby w bursztynowej brandy szukał odpowiedzi na nurtujące go pytania. - Mówiłaś, że Brad Carrigan nic nie wie o two­ jej wizycie u mnie - odezwał się wreszcie, prze­ szywając dziewczynę ostrym jak szpilka spojrze­ niem. - Czy jego synowi także o tym nie mówiłaś?

11

- Też nie. - Rozumiem. Chciałbym jednak usłyszeć, jak młody Carrigan zareagował na postawione mu zarzuty. - Wolałabym o tym nie rozmawiać. - Trudno. W każdym razie po rozmowie z nim postanowiłaś przyjechać do ranie. - Holt ze zrozumieniem skinął głową. - Przyjechałam tu, ponieważ uważam, że masz prawo wiedzieć o istnieniu nieuczciwej konkuren­ cji. - Bardzo chwalebny uczynek. Naprawdę nie chcesz nawet spróbować brandy, Adeno? Dziewczyna popatrzyła na stojącą przed nią pełną szklankę. Z ociąganiem sięgnęła po trunek i posłusznie upiła łyczek z kryształowego naczynia. - Rozumiem, że księgowa rozmawiająca o fi­ nansach musi zachować trzeźwy umysł -skomen­ tował jej wstrzemięźliwość Holt. - Tym razem jednak nie ma się czego obawiać. Masz do czynienia z uczciwym facetem. - Jestem przekonana, że tak jest w istocie, ale chciałabym wreszcie wrócić do domu. Przykro mi, że nie zdołałam ustalić nazwiska zdrajcy, ale może i bez tego uda ci się zlikwidować przeciek. - Adena wstała szczęśliwa, że upiorny dzień, jeden z najgorszych w jej życiu, wreszcie dobiegł końca. Lekko szumiało jej w głowie. Pomyślała sobie, że nawet malutki łyczek alkoholu to dla niej tego wieczoru zbyt duża dawka.

13

- Nic martw się. - Holt także podniósł się z miejsca. Znam nazwisko człowieka, który sprzedaje tajemnice produkcji Sin Tech. - Co takiego? - Adenę po prostu zatkało. - Zapewniam cię, że mimo to cieszę się, że przekazałaś mi informację. Usiądź, proszę i napij się ze mną. Adena nic wierzyła własnym uszom. Tyle przy­ krych rzeczy się dziś wydarzyło, tyle poświęcenia kosztowała ją wizyta u Sinclaira, a on tymczasem spokojnie oświadcza, że o wszystkim wiedział. Usiadła i sięgnęła po szklankę z alkoholem. Tym razem pozwoliła sobie na potężny łyk bursztyno­ wego trunku. - Nie musisz wypijać wszystkiego na raz - za­ żartował Holt. - Wiedziałeś! - rzuciła Adena oskarżycielskim tonem. - Ty o wszystkim wiedziałeś! - Nasz zdrajca jest inżynierem. Pracuje w laboratorium, zajmującym się udoskonalaniem cienkich powłok lakierniczych -wyjaśnił Holt. - O d trzech miesięcy przekazuje informacje do Carrigan Labs. Naprawdę szybko odkryłaś całą sprawę. Moje gratulacje. Musisz być bardzo dobrą księgową. - Kiedy? Jak ci się udało trafić na jego ślad? - pytała Adena. - Przyłapałem go prawie zaraz, jak tylko za­ czął. Postanowiłem nie przerywać tego procede­ ru, dopóki nic zdobędę wystarczających dowo­ dów, żeby zwolnić tego człowieka. Oczywiście

natychmiast został odsunięty od wszystkich na­ prawdę ważnych badań. - A więc niepotrzebnie przyjechałam - uśmie­ chnęła się gorzko Adena. - Przepraszam, że zepsułam ci wieczór. - Ależ naprawdę jestem ci wdzięczny. - Sinc­ lair nie odrywał oczu od dziewczyny. - Bardzo chciałbym jakoś ci to okazać. - To nic wielkiego.- Adena zwietrzyła grożące jej niebezpieczeństwo. - Zrobiłam tylko to, co uważałam za słuszne. Teraz jednak chciałabym wrócić do domu. - Jadłaś obiad? - zapytał Holt, jakby odgadł, że wypita na pusty żołądek brandy mocno szumi w głowie gościa. - Nie miałam czasu. Najpierw przyjechałam tutaj. Chciałam jak najprędzej załatwić tę sprawę i o wszystkim zapomnieć. - Wyobrażam sobie. Czy po raz pierwszy robisz coś takiego? - Można to tak nazwać - odrzekła po chwili wahania, chociaż nie potrafiła zrozumieć, o co mu chodzi. - Pierwszy raz zawsze jest najtrudniejszy. - Holt ze zrozumieniem pokiwał głową. - Na dodatek okazało się, że twoje informacje wcale mnie nic zaskoczyły. Mimo to bardzo cię proszę, żebyś została i zjadła ze mną małe co nieco. Wprawdzie moja gospodyni już wyszła, ale ona zawsze zostawia mi takie porcje, że można by

15 14

nimi nakarmić pułk wojska. Zresztą po takiej ilości mocnego alkoholu nie powinnaś siadać za kierownicą. Holt wstał zza biurka i zanim Adena na dobre zorientowała się w sytuacji, już prowadził ją przez hol do dużej, nowocześnie urządzonej kuchni. Tutaj także dominowała czerwień, urozmaicona białym połyskiem podłogi i nielicznymi czarnymi drobiazgami. - To naprawdę bardzo miłe, panie Sinclair - broniła się Adena - ale ja nie mogę... - Bzdura. Nigdy nie bywam miły. Poza tym zapomniałaś chyba, że mówimy sobie po imieniu. - Holt puścił ramię dziewczyny i podszedł do piekarnika. - Co my tu mamy? - mruczał. - A, zapiekanka! To znaczy, że gdzieś jest schowana sałatka. - Otworzył lodówkę. - Tak właśnie myślałem uśmiechnął się. - Czy zechciałabyś podać talerze? Są w tamtej szafce. Adena znalazła talerze i posłusznie ustawiła je na czarnym kuchennym stole. Nie potrafiła zna­ leźć żadnego logicznego wykrętu, żadnego powo­ du na tyle istotnego, żeby wyjść z tego domu. Zdołała nawet przekonać samą siebie, że mała przekąska dobrze jej zrobi. - Najpierw coś zjemy, a potem dokończymy naszą rozmowę o interesach. - Holt usadowił się obok niej przy stole i nakładał zapiekankę. - Nie bardzo jest o czym rozmawiać. - Adena wzruszyła ramionami.

- Nic podobnego - uśmiechnął się z wyższoś­ cią Holt. - Musisz wierzyć w siebie, bo inaczej do niczego w tej branży nie dojdziesz. - Nie bardzo rozumiem, o czym ty mówisz. Mógłbyś rai wyjaśnić? - Nieważne. Porozmawiamy o tym po obie­ dzie. Nałóż sobie sałatki i opowiedz rai coś o sobie - poprosił Holt. - A po co? - Chciałem tylko okazać ci uprzejmość. - Rozumiem. No więc mieszkam w San Fran­ cisco, lubię dobre jedzenie i bardzo rzadko chodzę do kina. Wolę czytać książki. Wystarczy? A może chcesz się jeszcze dowiedzieć, spod jakiego jestem znaku i na kogo głosowałam w ostatnich wybo­ rach? - Widzę, że masz ostry język. - Przepraszam - Adena westchnęła ciężko. - Jestem u kresu sił. - Już ci mówiłem, że to rozumiem. Przestań się denerwować. Wszystko będzie dobrze - pocieszył ją Holt. - Co wolisz na deser: mus czekoladowy czy placek cytrynowy? - Twoja gospodyni bardzo o ciebie dba. - Nie ma innego wyjścia. Płacę jej tyle, że nie mogłaby inaczej. - Odnoszę wrażenie, że dostajesz to, za co płacisz. - Adena zdobyła się na taką samą chłod­ ną obojętność, jaką w tej sprawie zaprezentował gospodarz.

17 16

- Ja też tak uważam. W ogóle jestem szczęś­ ciarzem. Stać mnie na to, żeby zapłacić za wszyst­ ko, czego chcę albo potrzebuję pochwalił się. - Moje gratulacje - wymamrotała Adena z ustami pełnymi sałatki. - Dziękuję. No wiec, co wybierasz: ciasto czy mus czekoladowy? - Poproszę o ciasto. - Wreszcie trochę lepiej wyglądasz. - Holt przyglądał jej się zadowolony. - Nic wiedziałam, że wyglądałam jak wiedź­ ma. - Tym razem Adena trochę się rozzłościła. - Aż tak źle nic było. - Holt zaśmiał się donośnie. Wstał od stołu i zebrał talerze. - Chodź, zjemy deser w pokoju. - Nie czekając na Adenę, wziął talerzyki z ciastem i wyszedł z kuchni. Adena znów nie miała innego wyjścia, jak tylko podążyć za nim. Bardzo głupio się czuła. Zdawała sobie sprawę, że zachowuje się jak wierny piesek. Dopiero teraz przypomniała sobie o własnym psie. Miała na­ dzieję, że sąsiadka nie zapomniała wyprowadzić Maksa na spacer. - Z czego się śmiejesz? - zapytał Holt, ustawia­ jąc talerzyki na szklanym stoliku, stojącym przed wielką kanapą z czarnej skóry. - Właśnie sobie pomyślałam, że kiedy mój sznaucer plącze mi się pod nogami w nadziei na smaczny kąsek, czuje pewnie to samo co ja, idąc za tobą.

- Psy także mają swoją cenę - Holt zaśmiał się ciepło. - Tak jak wszystko i wszyscy na tym świecie. W przypadku psów jest to jedzenie. Coś mi się wydaje, że doprowadziłeś do perfekcji swój kapitalistyczny pogląd na świat. - A ja odnoszę wrażenie, że twój ogląd świata aż tak bardzo nie różni się od mojego. - Czy mógłbyś mi wytłumaczyć, co miało znaczyć to ostatnie zdanie? - zapytała Adena. - Tylko to, że twoja dzisiejsza wizyta w tym domu nic poszła na marne. - Jak to: nie poszła na marne? - Dziewczyna zaczęła coś podejrzewać. - Przecież już wiedziałeś o tym, przed czym chciałam cię ostrzec. - Musisz wiedzieć, że mimo to jestem ci bardzo wdzięczny - powiedział Holt, rozsiadając się wygodnie na kanapie. - Rozumiem. A jak bardzo postanowiłeś być mi wdzięczny? Adena czuła odrazę do samej siebie. Jak mogła robić z siebie taką idiotkę? Z jakiego powodu uznała za konieczne powia­ domić Sinclaira o istniejącym w jego przedsię­ biorstwie przecieku? Ten facet na pewno nie potrzebował jej pomocy. Adena nie miała wobec niego żadnych zobowiązań i naprawdę nie musia­ ła się fatygować, nawet gdyby się okazało, że Sinclair nic nie wie o przekupionym pracowniku. Holt Sinclair jest człowiekiem, który znakomicie potrafi się zatroszczyć o siebie i o swoje interesy.

10

Niestety, ta refleksja przyszła o kilka godzin na późno. Moja wdzięczność mogłaby sięgnąć dwóch tysięcy dolarów - powiedział Sinclair urzędowym tonera, chociaż wciąż przyglądał się dziewczynie zmrużonymi po kociemu oczami. - Dwa tysiące! - przeraziła się Adena. - Nic zapominaj, że już wcześniej wiedziałem o tym przecieku - tłumaczył Holt. - Dwa tysiące dolarów? Chcesz mi zapłacić za to, co ci powiedziałam? - Nic wiem, czego się spodziewałaś po swo­ im nowym zajęciu, ale musisz wiedzieć, że nie zrobisz dzięki niemu majątku. Przynajmniej nie od razu i nie na takich informacjach. Aha, przy okazji dam ci jeszcze dobrą radę. Najpierw ubi­ jaj interes, a potem dopiero mów, z czym przy­ chodzisz. - Nie do wiary! - Adcna zerwała się na równe nogi. - O co ci chodzi? Czyżby Carrigan dawał ci więcej za milczenie? Jeśli tak, to powiedz mi, ile. Nic chcę być od niego gorszy. Choćby po to, żeby utrzymać ten kontakt. Kiedyś może dostarczysz mi ważniejszych informacji. Kto wie? Holt także wstał z kanapy i Adena odruchowo cofnęła się o kilka kroków. Jak zahipnotyzowa­ na, nic mogła oderwać od niego wzroku. - A ile maksymalnie byłbyś skłonny zapropo­ nować? - wysyczała przez zaciśnięte zęby.

- To zależy. - Zrobił krok w kierunku dziew­ czyny. - Za ile mógłbym kupić twoją lojalność? - Niesłychane! Jesteś bezczelny! I pomyśleć, że czułam się w obowiązku cię ostrzec! - Jeśli uważasz, że dwa tysiące to za mało, możesz się ze mną potargować. Oczywiście, jeśli zapłacę ci dużo więcej, będę oczekiwał od ciebie dalszych usług. Coś mi mówi, że ta inwestycja może mi się opłacić... - Holt postąpił jeszcze jeden krok w jej kierunku. Adena zorientowała się, o co mu chodzi, o ułamek sekundy za późno. Wyciągnęła ręce, chcąc go od siebie odepchnąć. Na próżno. Mocne palce zacisnęły się na ramionach dziewczyny. - Zostaw mnie, do cholery! - syknęła, ale Holt zdusił protest gorącym pocałunkiem.

21

ROZDZIAŁ DRUGI

Holt całował Adenę, a ona stała sztywna, nieporuszona. Nic bała się. Nie znała Sinclaira, a mimo to czuła, że nie musi się go obawiać, że ten mężczyzna z wszelką pewnością dalej się nie posunie. Wydało jej się, że Holtowi chodzi tylko o to, żeby ją wypróbować, sprawdzić. Czuła na plecach silne dłonie, na ustach zaś zniewalający dotyk gorących warg. - Nie denerwuj się, skarbie - szeptał, prawie nie odrywając warg od jej ust. - Coś wymyślimy. Jestem rozsądnym facetem... - O, tak. To ja się wygłupiłam. Sądziłam, że mam obowiązek zawiadomić cię o tym... - Nie złość się. Przecież chcę ci zapłacić... - Dwa tysiące dolarów? - Za mało? Wydaje mi się, że to dobra oferta. - Jesteś niemożliwy! Czy mógłbyś mnie wresz­ cie puścić? Nie mamy o czym rozmawiać. - Ależ mamy. Założę się, że możesz mi dać znacznie więcej niż tylko jedną zdezaktualizowa­ ną informację. Zaintrygowałaś mnie, Adeno

West. Gotów jestem zapłacić za to, co mi sprawia przyjemność. Adena była rozżalona i wściekła na samą siebie. Nie chciała nawet dyskutować z tym indywiduum. Był taki sam jak Jeff. Nawet nie zadał sobie trudu, żeby się elegancko zachować. Holt Sinclair uważał, że może sobie kupić wszyst­ ko, czego dusza zapragnie. - Puść mnie, do diabła! - zawołała. Holt zupełnie nie zwracał uwagi na jej pro­ testy. Zdeterminowana, odepchnęła go od siebie z całej siły. Niestety, siły miała zbyt wątłe, żeby podołać temu potężnemu mężczyźnie, który właśnie się nad nią pochylał. Jeszcze raz moc­ no, namiętnie pocałował usta Adeny. Dziew­ czynie zaparło dech w piersi. Ręce, które przed chwilą odpychały napastnika, straciły resztki mocy, a myśl o tym, że Holt na pewno zorien­ tował się, jakie wywarł na niej wrażenie, do reszty ją obezwładniła. Zresztą bierność nie była w tej sytuacji najgorszym rozwiązaniem. Poczekam cierpliwie na zakończenie tego poka­ zu męskiej dominacji, postanowiła. Nie czekała długo. - Mam przeczucie, że bardzo dobrze by nam było razem - powiedział cicho Holt. Adena nawet nie chciała się do niego odzywać. Pragnęła jak najprędzej się stąd wydostać. Czekała tylko na sposobność.

23

22

- Nie dość się, skarbie - uśmiechnął się Holt. - Wszystko ci wynagrodzę. - Skończyłeś? - zapytała Adena. Własny lodo­ waty ton głosu zadziwił ją samą. - Czy mogę już wyjść? - Na pewno chcesz już uciekać? Jeszcze wcześ­ nie - przekomarzał się Holt. - Mamy jeszcze tyle spraw do omówienia. Adena zauważyła, że zimne spojrzenie szarych oczu stało się teraz cieplejsze. Po raz pierwszy tego dnia poczuła strach. Nadszedł najwyższy czas na opuszczenie domostwa Holta Sinclaira. - Być może - szepnęła obiecująco. - Ale może najpierw wypiszesz ten czek na dwa tysiące dola­ rów... - Oczywiście - zgodził się natychmiast. - Od razu lepiej się poczujesz, kiedy się przekonasz, że ja zawsze dotrzymuję słowa. Mój Boże, pomyślała Adena, patrząc za wy­ chodzącym z pokoju Sinclairem, ten facet na­ prawdę uważa, że wszystko na świecie da się kupić. Zupełnie nie rozumiem takich ludzi. No cóż, przynajmniej dostałam nauczkę. Teraz już wiem, że tacy twardziele jak Holt Sinclair sami sobie ze wszystkim radzą i nie potrzebują takich mięczaków z poczuciem odpowiedzialności, jak ja. Holt zniknął w swoim gabinecie, a Adena porwała z kanapy torebkę i wybiegła z domu. Wskoczyła do samochodu, jakby goniło ją stado

wygłodniałych wilków. Dopiero za kierownicą poczuła się bezpiecznie. W rekordowym tempie dotarła do mostu Golden Gate. Pomyślała sobie: jakie to szczęście, że takie koszmarne dni zdarzają się wyjątkowo rzadko. Uspokoiła się dopiero wtedy, kiedy wkładając klucz do zamka w drzwiach własnego mieszkania, usłyszała radosne poszczeki­ wanie Maksa. Otworzyła drzwi przygotowana na powitalny taniec stęsknionego sznaucera. - Och, Maks! - wykrzyknęła uszczęśliwiona Adena. - Nawet nie wiesz, jak dobrze wreszcie wrócić do domu, w którym czeka taki grzeczny i wspaniały facet jak ty. Podrapała psa za uchem, a ten poddał się pieszczocie szczęśliwy, że jego pani cała i zdrowa dotarła wreszcie do domu. - Poczekaj - poprosiła psa - zaraz ci wszystko opowiem. Miałam koszmarny dzień! Adena przeszła przez ukwiecony przedpokój i znalazła się w saloniku. Na podłodze leżał gruby, szary dywan, stanowiący tło dla biało-zielonego wystroju całego mieszkania. Dziewczyna zsunęła z nóg pantofle i z westchnieniem ulgi ułożyła się wygodnie na białej kanapie. - Nareszcie w domu - powiedziała do Maksa. - Mam nadzieję, że przez jakiś czas zniesiesz trochę gorszy gatunek psiego jedzenia. Na szczęście był to tylko żart. Wprawdzie Adena nic miała już pracy i powinna zatroszczyć się o stan swojego konta, ale zgromadzone oszczę-

24

dności na pewno wystarczą jej na kilka miesięcy. Przez ten czas znajdzie pracę i dzięki temu Maks nie będzie musiał jeść tych obrzydliwych suchych „psich przysmaków", których zresztą nie cierpi. W najgorszym wypadku można będzie sprzedać niewielki pakiet akcji. Na pewno nie będzie miała problemów że znalezieniem pracy. Adena była wykształconą i doświadczoną księgową, a takich zawsze potrzeba. Wzięła do ręki numer „Wall Street Journal" z zamiarem przejrzenia rubryki „praca". Po chwi­ li jednak doszła do wniosku, że zacznie szukać jutro. Dzień był zbyt męczący, żeby jeszcze za­ jmować się czymkolwiek. - Pewnie się ucieszysz, Maks - powiedziała zmęczonym głosem do psa. - Nic będziesz już musiał oglądać Jeffa Carrigana. Wiem, że za nim nie przepadasz. Ja zresztą też go dzisiaj znielubiłam. Ciekawe, czy bardzo będzie mi brakowało Jeffa? pomyślała. Powiedziałam mu, żeby nie ważył się więcej do mnie dzwonić, i wcale mi od tego serce nic pękło. Było mi tylko trochę przykro. Pociągał mnie jego swobodny styl bycia... Taki przystojny, dobrze wychowany mężczyzna... M iał szansę zająć ważne miejsce w moim życiu. Adena zamknęła oczy. Przypomniała sobie, jak Jeff zareagował na jej rewelacje o opłacaniu pracowników konkurencyj­ nej firmy. Uśmiechnął się wyniośle i, jak dziecku, zaczął jej tłumaczyć oczywiste dla niego prawdy.

25

Ten świat opiera się na konkurencji, skarbie - oświadczył. - Ci z Sin Tech też mogą stosować wszystkie chwyty. Jeśli im się uda. - Tak nie wolno, Jeff - protestowała oburzo­ na, jak naiwna pensjonarka. - To zwykła kra­ dzież! - Tylko interesy - poprawił ją. - Czy twój ojciec wic o tym? Wiemy o tym tylko on, ja i jeszcze kilka osób. Gratuluję, skarbie. Trafiłaś do bardzo ekskluzywnego klubu - zażartował. - Na nasze szczęście jesteś już prawic członkiem rodziny. Wtedy Adenie puściły nerwy. Zawołała, że nie zamierza brać udziału w jego machlojkach, a Jeff spokojnie czekał, aż dziewczyna się wykrzyczy. Potem polecił jej wrócić do siebie i nie zajmować się poważnymi sprawami, przerastającymi moż­ liwości intelektualne przeciętnej kobiety. Adena wreszcie zrozumiała, że Jeff nawet nie ma zamiaru zaprzestać przekupywania pracowników konku­ rencyjnych firm, a od niej oczekuje przymykania oczu na dziwne zapisy w księgach rachunkowych. Obecne i przyszłe. Zrozumiawszy to, oświadczyła mu z godnością, żeby już nigdy więcej do niej nic dzwonił. Wyraz zdziwienia na twarzy Jeffa spra­ wił Adenie ogromną satysfakcję. Natychmiast poszła do swego gabinetu, napisała podanie o zwolnienie i wyszła z biura. I na tym należało poprzestać, pomyślała, roz­ łożona wygodnie na kanapie we własnym salo-

26

niku. Co mnie napadło, żeby jechać do tego całego Sinclaira? Skąd to nagłe poczucie lojalno­ ści wobec obcego faceta? Mogłam się domyślać, że on wcale nie potrzebuje mojej pomocy. Chciał mi zapłacić! Też coś! - Tacy właśnie są mężczyźni - westchnęła i wstała z kanapy. - Nie mówię o tobie, Maks - uspokoiła psa. - Chodźmy spać. Jutro będzie lepiej. Podczas porannego spaceru z Maksem Adena kupiła gazety. Czuła się wspaniale i gotowa była choćby zaraz zacząć nowe życie. A swoją drogą, to zabawne, myślała, jak jeden dzień może zmie­ nić wszystkie nasze plany. Otworzyła szafkę. Przez chwilę zastanawiała się, która z jej ulubionych herbat najlepiej nadaje się na taki wyjątkowy poranek. Nie mogła prze­ cież przeglądać ogłoszeń, popijając przy tym aromatyczną herbatę o delikatnym smaku. Taka lektura wymaga czegoś znacznie mocniejszego. O, tak, English Breakfast będzie idealna. Adena wyparzyła śliczny dzbanuszek z chińskiej po­ rcelany, odmierzyła solidną porcję herbacianych liści i zalała je wrzątkiem. Herbatę zawsze trak­ towała bardzo poważnie. Zadzwonił telefon. Dziewczyna skrzywiła się, ale podniosła słuchawkę i natychmiast tego poża­ łowała.

27

- Gdzie ty się, u diabła, podziewasz? Już po dziesiątej! - Czyżbyś nie dostał mojego podania o zwol­ nienie? - Oczywiście, że dostałem, ale zaraz podarłem. Oboje dobrze wiemy, że napisałaś je w złości. Muszę ci się przyznać, że po dobrze wychowanej księgowej nic spodziewałem się takiego tempera­ mentu - Jeff Carrigan zdobył się na żart. - Przykro mi, Jeff - Adena nie była usposobio­ na do żartów. Wczorajszy dzień oprócz tem­ peramentu ujawnił jej jeszcze kilka własnych, nic znanych dotąd cech. - Moja rezygnacja była jak najbardziej serio. Nic mam zamiaru pracować dla ludzi, którzy żądają ode mnie fałszowania ksiąg rachunkowych. Zaniepokojony ostrym tonem głosu swojej pani Maks czujnie uniósł głowę. Dobry Maks, pomyślała Adena. Jedyny facet na świecie, który zawsze stanic w mojej obronie. - Uspokój się, skarbie. Słyszę, że jeszcze nie doszłaś do siebie. Weź tydzień urlopu. Umówmy się, że od dzisiaj. Załatwię wszystko w kadrach. Za kilka dni wrócisz do pracy i nikt się nie zorientuje... - Zegnam cię, Jeff. - Ach, jeszcze coś, kochanie -dodał, jakby nie usłyszał chłodnego pożegnania. - Udało mi się zdobyć dwa bilety na ten nowy show. Szkoda, żeby się zmarnowały. Może ty masz jakiś pomysł?

28

- Oddaj je do biura rzeczy znalezionych. Adena rzuciła słuchawkę. Natychmiast porwała ją z powrotem i nakręciła numer działu personal­ nego Carrigan Labs. Nic mogła dopuścić do tego, żeby Jeff wmotał ją w swoje ciemne sprawki, a skoro podarł jej rezygnacje... W dziale personalnym Adena złożyła oficjalną rezygnację. Umotywowała ją „przyczynami oso­ bistymi". Carol Walters, szefowa działu kadr, wcale nie uważała postępku Adeny za nierozsąd­ ny i obiecała natychmiast załatwić formalnie rozwiązanie stosunku pracy. Po tej rozmowie Adena z pasją zabrała się do przeglądania gazet. Zakreśliła kilka interesujących ją propozycji i je­ szcze tego samego dnia wysłała swoje oferty. Przez dwa kolejne dni Adena zastanawiała się nad propozycją Jeffa Carrigana. Oczywiście, nie nad tą częścią, która dotyczyła powrotu do Carrigan Labs, ale nad tą dotyczącą wakacji. Może rzeczywiście powinna pojechać na krótki urlop. Powiedzmy, na tydzień. Ona sobie odpocz­ nie, a przez ten czas poczta przyniesie odpowiedzi na oferty i po powrocie będzie się można poważ­ nie zabrać do szukania nowej pracy. Przygotowując kolację także o tym myślała. Teraz talerz z kanapkami stał na stoliku, a roz­ parta na kanapie Adena oglądała wieczorny dziennik telewizyjny. - Jak sądzisz, Maks? - zapytała psa. - Mog-

29

libyśmy sobie pojechać w jakieś miłe, spokojne miejsce. Koleżanka ?. księgowości opowiadała mi o ślicznej, starej gospodzie w jednym z mias­ teczek, powstałych w okresie gorączki złota. Miałbyś ochotę pojechać tam ze mną? Maks, duszą i sercem mieszczuch, dokładnie rozważał propozycję swojej pani. Nic zdążył jednak udzielić jasnej odpowiedzi, bo przeszko­ dziło mu w tym brzęczenie dzwonka domofonu. Adena westchnęła. Odłożyła obrus, który dla zabicia czasu ozdabiała haftem, i podeszła do drzwi. Zupełnie nic miała ochoty na przyjmowa­ nie gości. - Słucham? - powiedziała do głośnika. - Adena? Tu Holt Sinclair. Dziewczyna puściła guzik, jakby poraził ją prąd. Holt Sinclair? Skąd on się tu wziął? myślała przestraszona. Z niewiadomych powodów głos Sinclaira wywołał u niej tak silne emocje, że sama przed sobą bała się do tego przyznać. - Po co przyjechałeś? - powiedziała wreszcie do głośnika. - Jestem zaskoczony gorącym powitaniem - zakpił Holt. - Czy mogłabyś mnie wpuścić? - Po co przyjechałeś? - powtórzyła. - Chcę z tobą porozmawiać. - Aleja nie chcę. O ile dobrze pamiętam, panie Sinclair, nie mamy ze sobą o czym rozmawiać. Zresztą jestem teraz zajęta. Czy mogłabym prosić, żeby pan sobie poszedł?

30 - Nie jesteś sama? - zapytał ponury głos po chwili milczenia. Tak się składa. - Adena uśmiechnęła się do drzemiącego przed telewizorem Maksa. Mara nadzieję, że nie jest to Jeff Carrigan. - Nie. Jeśli tak bardzo to pana interesuje, on ma na imię Maks. Życzę dobrej nocy, panie Sinclair. - Maks? Ciekawe imię. Nie tracisz czasu. - Słucham? - zapytała Adena, coraz bardziej rozeźlona. - Chciałem tylko powiedzieć, że jesteś bardzo szybka. Jak na młodą kobietę, która przed trzema dniami zerwała poważnie zapowiadający się zwią­ zek... - A ty skąd o tym wiesz? - Wpuść mnie, to ci powiem. Zresztą wiem o tobie znacznie więcej. Nie musisz się obawiać. Nie zrobię krzywdy Maksowi. Przyszedłem po to, żeby cię przeprosić. - Nic ma potrzeby... - Adeno, proszę. Popełniłem błąd. Poza tym jest okropna mgła i strasznie mi zimno - dodał płaczliwie. Adena poczuła, że zaraz zmięknie. Ten jego głos... - No dobrze - poddała się. - Możesz wejść na chwilę. Ale musisz mi obiecać, że nie będziesz sprawiał trudności, kiedy poproszę cię, żebys wyszedł. Jasne?

31 - Tak jest, proszę pani. Dziewczyna uśmiechnęła się mimo woli. Holt Sinclair był najwyraźniej odporny na upokorzenia. Chwilę później Holt wniósł do biało-zielonego mieszkania aurę męskości, ostro kontrastującą z wybitnie kobiecym wystrojem wnętrza. Mgła skropliła się na czarnych włosach mężczyzny. Wyglądały tak, jakby były oprószone siwizną. Maks podbiegł do gościa. Czuł się w obowiąz­ ku sprawdzić, kto odwiedził jego panią i czego można się po nim spodziewać. Wpatrywał się w obcego, ale zanim Adena zdołała się odezwać, Holt uśmiechnął się i pogłaskał psa po głowie. - Cześć, Maks - przywitał się. Adena podniosła oczy ku niebu. Nie spodzie­ wała się, że jej kłamstewko tak szybko się wyda. - Daj kurtkę - powiedziała, a Holt posłusznie zdjął z siebie okrycie. - Napijesz się herbaty? - Bardzo chętnie. - Holt z zainteresowaniem oglądał pokój. - Coś mi się wydaje, że mój dekorator za żadne skarby świata nie dogadałby się z twoim. Czy dlatego trzymasz w domu Maksa, że jego szara sierść dobrze się komponuje z kolorem dywanu? - Skądże. Dopasowałam kolor dywanu do sierści Maksa. Co też ci przyszło do głowy? Gdyby Maks mógł cię zrozumieć, na pewno poczułby się obrażony. To nie moja wina, że urządzał ci mieszkanie jakiś minimalista, uwiel­ biający dramatyczne efekty.

32

- Powiedział mi, że to będzie dom prawdziwe­ go mężczyzny - uśmiechnął się Holt. - Zresztą po namyśle stwierdzam, że nasi dekoratorzy jednak by się ze sobą dogadali. Nie wiem, czy kiedykol­ wiek widziałem bardziej kobiecy pokój. Pewnie projektowała go kobieta. - Siadaj - poleciła mu Adena, nie chcąc kon­ tynuować tego nieco ryzykownego tematu. - Przyniosę drugą filiżankę. - Obserwowała spod oka, jak Holt rozsiada się na białej kanapie, jak wyłącza telewizor, zupełnie tak, jakby był we własnym domu. - Jesteś głodny? - zapytała widząc że łakomym spojrzeniem wpatruje się w talerz z kanapkami. - Umieram z głodu - przyznał. - Ale co to za jedzenie? - Mam dziś ochotę na herbatę West Country. Może być? -zapytała takim tonem, że nawet ktoś tak bezczelny jak Holt Sinclair nic śmiałby za­ protestować. - Oczywiście - zapewnił i wziął sobie malutką kanapkę z krewetką. Ale to wskazał stojący na stoliku talerz - mógłbym opróżnić w ciągu pół­ torej minuty. W ten sposób pozbawiłbyś mnie kolacji! - To ma być kolacja? - Nie spodziewałam się gości. - Szkoda, że cię nie uprzedziłem. Mogłabyś zrobić jeszcze kilka kanapek? Adena z trudem powściągnęła swój ostry język.

33

Pomaszerowała do kuchni i przygotowała trzy duże kanapki z krewetkami. Ustawiła na tacy malowaną w różyczki filiżankę z cieniutkiej po­ rcelany i talerz z kanapkami. Kiedy wróciła do pokoju, zastała warującego u stóp gościa Maksa. Psisko zlizywało z dłoni Holta resztki pasty kawiorowej. - Przekupujesz mojego psa! - zawołała obu­ rzona. - Próbuję. Może lepiej mi pójdzie z nim niż z jego właścicielką. - Holt prawie natychmiast zrozumiał, że palnął głupstwo. - Przepraszam cię, Adeno. To był głupi żart. - Wcale nie żartowałeś. - Dziewczyna po­ stawiła na stoliku tacę. - Naprawdę chciałeś mi zapłacić. Nalała do filiżanek herbatę, po czym usiadła na fotelu naprzeciw nieproszonego gościa. Nie chciała ryzykować sąsiedztwa na kanapie. Holt przyjrzał się jej badawczo. Tak samo, jak tamtego wieczoru, kiedy przyszła go ostrzec przed nieuczciwym pracownikiem. Najwyraźniej do­ szedł do wniosku, że zmiana tematu będzie w tym wypadku najlepszym wyjściem z sytuacji. - Co to? - zapytał, biorąc w palce tamborek z rozpiętym na nim zielonym materiałem. - W przyszłości to coś stanie się obrusem - objaśniła Adena. - W przyszłości? - Pracuję nad tym haftem od roku - przyznała

34 się niechętnie. - Wykończenie roboty zajmie mi pewnie następny rok. Całkiem nieźle - roześmiał się Holt. - To twoje hobby bardzo pasuje do tego pokoju, do Maksa i do dobrej herbaty. - Holt! - Wiem, wiem, czekasz na przeprosiny - wes­ tchnął. - No więc, przepraszam cię. Skąd miałem wiedzieć, że nie przyjechałaś do mnie po to, żeby zarobić parę dolarów. Zrozum, że taki wniosek sam się nasunął... - Czyżby? - Proszę cię, przestań. Skąd mogłem wiedzieć, że porzuciłaś pracę i narzeczonego, a dopiero potem przyjechałaś do mnie? - No właśnie - przypomniała - miałeś mi powiedzieć, kto ci wszystko o mnie opowiedział. - Zadzwoniłem do twojego biura. Powiedzieli mi, że zrezygnowałaś z pracy. A historię twojego zerwania z narzeczonym opowiedziała mi ze szczegółami szefowa twojego działu. Ona z kolei dowiedziała się o tym od sekretarki Jeffa Carrigana - oznajmił tryumfalnie Holt. - Biorąc pod uwagę tak doskonały przepływ informacji, należy się chyba spodziewać, że Carrigan Labs i Sin Tech wkrótce się połączą - za­ uważyła Adena. - Teraz wiem, jak bardzo się pomyliłem. - Holt udał, że nie dosłyszał uwagi dziewczyny. - Zachowałem się okropnie. Nie miałem pojęcia,

35

że przyjechałaś do mnie, spaliwszy przedtem za sobą wszystkie mosty. Podziwiam cię za to, że taką właśnie wybrałaś kolejność. Przyznaję, że obraziłem cię, proponując parę tysięcy dolarów za przekazaną mi informację. Przecież ty przez tę sprawę zrezygnowałaś z dobrej pracy i z mężczyz­ ny, który mógłby się tobą zaopiekować... - Może nie zdajesz sobie sprawy, ale te twoje przeprosiny brzmią jak obelga - przerwała mu Adena. - Przepraszam. Będę wyrażał się ściśle. Przyje­ chałem po to, żeby zaproponować ci jedyne rozwiązanie, rekompensujące to, co straciłaś, odchodząc z Carrigan Labs. Proponuję ci pracę w Sin Tech i mężczyznę, który otoczy cię opieką. Ja jestem tym mężczyzną.

37

ROZDZIAŁ TRZECI

Adena zaniemówiła z wrażenia. Zaskoczona wpatrywała się w zadowolonego z siebie mężczyz­ nę, siedzącego na jej własnej kanapie. - Czy zaproponowałeś mi to całkiem serio? - zapytała wreszcie. - Wszystko co mówię, mówię poważnie. - Zapamiętam to sobie - obiecała Adena, chociaż pomyślała, że tego mężczyzny pod żad­ nym pozorem nie należy traktować poważnie. - Jesteś niezwykle szlachetny. - Bardzo mi przykro, że nie zdobyłem się na taką szlachetność trzy dni temu. Zrobiłbym to, gdybyś jasno powiedziała, o co ci chodzi. - To rzeczywiście była moja wina. Sam powie­ działeś, że jestem nowa w tej branży. -Zauważyła, że Holt stracił poprzednią pewność siebie i za­ stanawia się, czy Adena mówi poważnie, czy też sobie z niego żartuje. - Może jeszcze filiżankę herbaty? - zapytała uprzejmie. - Poproszę. - To bardzo droga herbata. Pewnie to zauwa­ żyłeś - ciągnęła Adena towarzyską pogawędkę.

- Kupuję ją w takim sympatycznym sklepiku niedaleko Union Square. Mają tam ogromny wybór... - Adeno... - A na dodatek właściciel jest bardzo miły. On oczywiście wie, że jestem stałą klientką, więc pewnie dzięki temu tak dobrze mnie obsługuje. Zresztą płacę trochę drożej za... - Adeno! - Trochę drożej płacę za swoje ulubione mie­ szanki. Wierzę w to przysłowie: jaka płaca, taka praca. Ty chyba też? Holt zrobił się purpurowy, oczy mu błysz­ czały... Najwyraźniej dopiero teraz zrozumiał, że dziewczyna kpi sobie z niego. - Całkowicie się z tobą zgadzam - odrzekł jedwabistym głosem. - Czyżbyś chciała mi w ten sposób dać do zrozumienia, że za mało ci za­ proponowałem? - Nie przesadzaj. W końcu prawie się nie znamy. Zresztą nie z mojej winy. - Gdybyś się wtedy nie obraziła, zaoszczędzili­ byśmy sobie trochę czasu i mnóstwa nieporozu­ mień. - Musisz mi wybaczyć. Byłam bardzo zdener­ wowana. - Skończ wreszcie te kpiny! Przyjechałem tu po to, żeby wszystko naprawić. Mogłabyś przy­ najmniej przestać mnie wyśmiewać. Przeprosiłem cię przecież! Z czego ty się, do diabła, śmiejesz?

39

Czyżbyś naprawdę uważał, że można kupić Oczywiście, że z ciebie. Przecież nikogo miłość? innego tu nie ma. Tamtego wieczoru byłam - Wszystko ma swoją cenę. Zresztą ja wcale w paskudnym humorze. Nie potrafiłam zauwa­ nie chcę kupować miłości. żyć, jak śmieszna była ta cała sytuacja. Dopiero - A co? Chcesz zatrudnić nową pomoc domo­ teraz mogę to w pełni docenić. Ile kobiet kupiłeś wą? A może będę przechowywana na wszelki sobie w ciągu ostatniego półrocza? Sześć? Osiem? wypadek jako czwarta do brydża? A może po­ Czy włączysz mnie do haremu? Chyba rozumiesz, trzebujesz prywatnego buchaltera? że bez Maksa nigdzie się nie ruszę. Jego także - Z radością zademonstruję, jaką rolę wy­ będziesz musiał wziąć na utrzymanie. Do tego znaczyłem ci w moim życiu! dochodzi jeszcze spora suma, jaką co miesiąc - O, nic! - Adena zauważyła, że się irytował. wydaję na herbatę i jedzenie. Obawiam się, że Dobrze mu tak, pomyślała. Uczciwie sobie na to będę jednym z droższych okazów w twojej kolek­ zasłużył. - Najuprzejmiej dziękuję. Wprawdzie cji... rzeczywiście szukam pracy, ale nie mam zamiaru A niech cię diabli porwą! , Zaproponowałem przyjmować twojej propozycji. Za drogo by mnie to kosztowało. ci pracę i... - Jesteś na mnie zła. Oświadczyłeś się przy okazji - przypomniała - A ty jesteś bardzo spostrzegawczy. mu. - Dlatego, że stawiam sprawę uczciwie?-Holt Wcale nic o to chodziło! był rozczarowany. A jak byś to nazwał? Pragnę ci oświadczyć, że twoja propozycja Przepraszam cię. Rozumiem, ze zabrzmiało jest pozbawiona romantyzmu, niedelikatna i nieto zbyt obcesowo, ale fakt pozostaje faktem. Chcę interesująca. cię mieć i gotów jestem zapłacić za to każdą cenę. - Oczywiście, że jest niedelikatna, ale na pew­ Całe poczucie humoru opuściło Adenę na skutek tego szczerego wyznania. no interesująca. Za to mogę ręczyć. A roman­ - Skąd wiesz, że właśnie mnie chcesz mieć? tyzm? Nic wyobrażam sobie bardziej romantycz­ zapytała, rumieniąc się z hamowanej furii. nej sytuacji niż ta, w której dwoje ludzi od pierwszego wejrzenia zaczyna się sobą intereso­ Sam powiedziałeś, że spędziliśmy ze sobą zaled­ wać. wie jeden wieczór. - Naprawdę uważasz, że to, co nas spotkało, To mi zupełnie wystarczy. -Holt uśmiechnął się rozbrajająco.

40

można nazwać miłością od pierwszego wejrzenia? - zapytała z niedowierzaniem Adena. - Zainteresowaniem od pierwszego wejrzenia - poprawił ją Holt. - I nie próbuj udawać cnotliwej panienki z powieści dla grzecznych dziewczynek. Wiem, że tamtego wieczoru, cho­ ciaż przez chwilę, czułaś dokładnie to samo co ja. W przeciwnym wypadku nie zostałabyś na kolacji i na pewno nie poddałabyś się moim uściskom bez walki. Chyba postradałeś zmysły! Po prostu mnie obrażasz. Niczemu się nie poddawałam. Chcia­ łam tylko jak najspokojniej przetrwać niemiłe chwile. Przez moment sądziła, że się zagalopowała. Holt spojrzał na mą badawczo, ale zaraz potem uśmiechnął się i wziął z talerza drugą kanapkę. - Chyba właśnie nadeszła chwila, w której powinienem cię wziąć w ramiona i całować tak długo, aż zabraknie ci sił, żeby mi czegokolwiek odmówić. - Holt! - Adena odruchowo wtuliła się w swój fotel. Po raz pierwszy w życiu poczuła się jak delikatna, zupełnie bezbronna istota. - Co się stało? - Holt nawet się nie poruszył. - Czyżby i ta scena była dla ciebie za mało romantyczna? Na pewno nie możesz mi zarzucić, że jest nieciekawa... - Kpisz ze mnie. - Adena odetchnęła, zro­ zumiawszy, że on tylko żartuje.

41

- Troszeczkę - uśmiechnął się do niej. - No tak, chyba nie powinnam ci była mówić, że tamten pocałunek był dla mnie niemiłym przeżyciem. Zachowałam się niegrzecznie - zre­ flektowała się. - Nawet bardzo niegrzecznie. Na szczęście stać mnie na wyrozumiałość. Moim zdaniem, nie doszłaś jeszcze do siebie po przeżyciu, jakim było zerwanie z Jeffem Carriganem - tłumaczył jej Holt współczująco. - Sama przed sobą musiałaś udawać, że mi się opierasz. Na pewno okropnie byś się czuła, gdybyś poddała się pieszczotom innego mężczyzny zaledwie w kilka godzin po odprawieniu Carrigana. A, właśnie. Zapomnia­ łem cię zapytać, jak biedaczysko przyjął tę wiado­ mość. Adena wpatrywała się w Holta zdumiona. Nawet nic podejrzewała tego człowieka o podob­ ną przenikliwość. Tymczasem on od niechcenia, bez specjalnego wysiłku odkrywa nagą prawdę. I oczywiście ma rację. Wcale nie musiała zostawać u niego na kolacji. Najgorsze ze wszystkiego było wspomnienie uczuć, jakie zawładnęły nią wtedy, kiedy Holt trzymał ją w ramionach. Nie ma co się oszukiwać. Czuła najzwyklejszy w świecie pociąg fizyczny do obcego mężczyzny. I to zaraz po tym, jak rozstała się z Jeffem. - Wydaje mi się, ze on nie wierzy w nasze zerwanie - powiedziała Adena. - Gdyby się tu jednak zjawił, to dasz mu do

43

- W tej chwili nie jestem do wzięcia - powie­ działa. - Właściwie powinnam chyba powiedzieć, zrozumienia, że wszystko skończone? - zapytał że w ogóle nie jestem do wzięcia. Holt, jakby rzucał komuś wyzwanie. Nawet drze­ - Później o tym porozmawiamy. - Patrzył jej miący u jego stóp Maks niespokojnie zastrzygł przez chwilę prosto w oczy, jakby coś ważył uchem, chociaż nie uznał sytuacji za wystar­ w myślach. - Wydaje mi się, że powinniśmy czająco poważną, aby warto było otwierać oczy. - To nie twoje zmartwienie - odcięła się Adezmienić temat. - Zanim tak się zirytuję, że poszczuję na ciebie na. Maksa? -zażartowała Adena, szczerze zdumiona - Chciałem się tylko upewnić, czy nic usychasz domyślnością swego gościa. z tęsknoty za nim. - Po wyrazie twarzy Holta Nic. Holt podrapał Maksa za uchem. - Nie można było poznać, że już się upewnił. chcę cię stawiać w niezręcznej sytuacji. Mogłabyś - Umówmy się, że wpadniesz do ranie za pół mi jeszcze powiedzieć coś, czego później będziesz roku. Przekonamy się wtedy, czy udało mi się żałowała. samej uporać z problemem Jeffa. - Nic bądź śmieszny, Holt. Mnie nie można - W zasadzie jestem bardzo cierpliwy, ale nie kupić. Nie jestem bombonierką. aż do tego stopnia. Czy mogę jeszcze prosić - Przecież widzę. - Znów się uśmiechnął. -Nie o herbatę? - wyciągnął przed siebie pustą filiżanmożna się tobą nasycić. Ale mieliśmy zmienić - Możesz sam sobie nalać - mruknęła Adena, temat. - Nie wydaje mi się, żebyśmy mieli wiele zła na siebie i na cały świat. wspólnych tematów do rozmowy. - Pewnie, że mogę, ale lubię patrzeć, jak ty to - Czyżby. A twoje zamiłowanie do sztuki? robisz. - Co takiego? - Dopiero teraz zauważyła, że - Masz wtedy wrażenie, że jestem na swoim miejscu? - Adena poddała się prawie bez walki. Holt patrzy na kopię impresjonistycznego obra­ - Wcale nie - uśmiechnął się czarująco. - Po zu, wiszącą za jej plecami. prostu lubię na ciebie patrzeć. Jesteś taka kobieca - Pasuje do ciebie i do tego pokoju. Wszystko i dobrze wychowana... Daj mi szansę, Adeno pasuje: kolory, światło i ta delikatność... - roze­ - nagle zmienił ton głosu. - Obiecuję, że nie będę jrzał się po pokoju. - Pewnie nawet nie masz cię poganiał. pojęcia, że dla mężczyzny to wszystko jest bardzo Adena spojrzała na niego ukradkiem. Po raz ponętne. pierwszy zaczęli rozmawiać poważnie.

42

45 44

- Nie projektowałam mieszkania z myślą o mężczyznach - zaprotestowała Adena. Własna reakcja na niecodzienny komplement wcale się jej nie spodobała. - Wiem, ale efekt i tak pozostaje ten sam. Już od progu poczułem się tu jak dawno oczekiwany gość. Tak jakby wszystko w tym pokoju na mnie czekało. - Otoczyłeś się masywnymi, prawdziwie męs­ kimi meblami i dlatego odrobina puszystości tak bardzo na ciebie działa. - Tak myślisz? Uważasz, że moje mieszkanie jest prawdziwie męskie? Nadzwyczajne! Wiem, że pożałuję tego pytania, ale muszę ci je zadać. Co w tym takiego fascynującego? - Bardzo się cieszę, że tak ostro zareagowałaś na wystrój mojego mieszkania. Jesteś na dobrej drodze. A teraz pomogę ci zebrać filiżanki. Holt wstał z kanapy, wziął tacę z zastawą i zaniósł ją do kuchni. Adena mogła tylko podążyć za nim. - Wiesz, Holt, wydaje mi się, że powinieneś już iść - powiedziała, chociaż zupełnie nie wiedziała, jak mogłaby go zmusić do opuszczenia jej domu. - Powiedziałeś wszystko, co miałeś do powiedze­ nia i nawet dostałeś odpowiedź. Nie utrudniaj mi życia, bardzo cię proszę. - Poczekaj, tylko zmyję filiżanki. Założę się, że porcelany nie wkładasz do zmywarki. Mam rację? - Masz, ale nie musisz ich zmywać. Sama to zrobię, jak już sobie pójdziesz.

_ Nawet o tym nie myśl. Bardzo mi zależy na tym, żeby zrobić na tobie dobre wrażenie - roze­ śmiał się głośno. Wlał do zlewu kilka kropel płynu do zmywania i puścił gorącą wodę. Zachowywał się tak, jakby codziennie zmywał naczynia w tej kuchni. - Twoja pomoc domowa nie ma zbyt wiele roboty - mruknęła Adena Przecież nie mogę go siłą wyciągnąć z kuchni, pomyślała. - Ach, byłbym zapomniał -zaczął, zanurzając filiżankę w pachnącej piance. - Miałem cię zapy­ lać, jak do tego doszło, że odkryłaś to przekupst­ wo. Możesz mi coś o tym powiedzieć? Rachunko­ wość czasami robi na mnie wrażenie czarnej magii. Adena przyglądała się z niepokojem, jak ob­ chodzi się z delikatną porcelaną. Robił to wyjątkowo ostrożnie. Chwilę po tym uległa czarowi, jaki Holt na nią rzucił. Uznała, że opowiadanie o pracy nie może jej zaszkodzić. Holt skończył zmywać, a Adena wciąż jeszcze tłumaczyła mu zawiłości księgowania i bilansów. W tym stanie łatwo dała się zaprowadzić z po­ wrotem do pokoju i nie protestowała, kiedy Holt nalał dwa kieliszki sherry ze stojącej na stoliku karafki. Wzięła od niego kieliszek i usiadła na białej kanapie, wciąż tłumacząc mu, na czym polega rachunkowość. - To bardzo interesujące - Holt kiwał głową. - Co za kombinacja rozumu i delikatności. Nie można ci się oprzeć!

46

- Skąd ci przyszło do głowy, że jestem delikat­ na? - Zauważyłem to od razu, kiedy tylko wszed­ łem do swojego gabinetu. Z taką niecierpliwością czekałaś wtedy na mnie - powiedział cicho. - Od razu powiedziałem sobie, że kupuję to, co mi zechcesz sprzedać. - Czy zawsze patrzysz na świat w kategoriach transakcji handlowych? - Adena pokręciła głową. - Jestem praktycznym człowiekiem. - Ciekawe, gdzie się tego nauczyłeś? - Nie wiadomo dlaczego Holt nagle zaczął ją inte­ resować. - W różnych szkołach - odrzekł jakby zbity z tropu. Zachowywał się tak, jakby pytanie dziewczyny dotknęło nie całkiem zabliźnionej rany. - Opowiedz mi o tym - poprosiła. Wiedziała, że nie powinna nalegać, ale czuła także wewnętrz­ ną potrzebę zaspokojenia ciekawości. - Najprościej byłoby powiedzieć, że wszyst­ kiego nauczyłem się w małym miasteczku, w któ­ rym się urodziłem. - Holt pociągnął łyk sherry. - Były tylko dwa sposoby wyrwania się stamtąd: zdobyć wykształcenie albo zaciągnąć się do wojs­ ka. Wybrałem wojsko, bo wydawało rai się, że to mniej kosztowna metoda. Oczywiście, myliłem się. Dzięki armii udało mi się wyjechać z miastecz­ ka. Dotarłem nawet do Azji. Tam nauczyłem się, że wszystko, także ludzkie życie, można sprzedać

47

i kupić. Udało mi się przeżyć i nie zwariować, co właściwie należałoby uznać za sukces... Po po­ wrocie kupiłem sobie wykształcenie. Gdybym miał więcej rozumu, kupiłbym je wcześniej. Zro­ biłem także kolejny, niezbyt rozsądny krok. Mia­ nowicie kupiłem żonę. - Żonę! - Tak. - Holt uśmiechnął się krzywo i skinął głową. -Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że żona to zakup ratalny. Nie wiedziałem też, że mężczyzna musi spłacać raty zarówno w dobrych, jak i w złych czasach. - Odeszła? - Bez namysłu. Mówiąc szczerze, nie mam nawet do niej pretensji, bo w końcu wyszło mi to na dobre. Bardzo długo nie mogłem znaleźć pracy. Wtedy właśnie doszedłem do wniosku, że nie mam zamiaru spędzić całego życia na łasce i niełasce obcych ludzi. Pracując dla kogoś, nigdy nie osiągnąłbym niezależności, nie uzyskał kont­ roli nad własnym życiem. - Teraz stać cię na wszystko, czego zaprag­ niesz - mruknęła Adena. - Prawie - uśmiechnął się do niej znacząco. - Rozumiem, że nie uważasz siebie za cynika, tylko za człowieka interesu. - Naprawdę sądzisz, że jestem cyniczny? - za­ pytał Holt, udając zdziwienie. - Oczywiście. - To dlatego, że ty patrzysz na życie przez

49 4 8

różowe okulary. Jak ten impresjonista, który namalował twój obraz. Wolisz jasne, radosne barwy. - Może masz rację - zgodziła się Adena. Pomyślała, że Holt chyba odgadł prawdę. Ona chciałaby ,żeby jej mężczyznę ,tak samo jak ją samą, oburzyły machlojki Carriganów.Jeffa także próbowała dopasować do ideału mężczzyzny, który sama sobie stworzyła. Pewnie właśnie w tym tkwił błąd. - Nie ma sprawy - szepnął Holt.- Ja mogę sobie pozwolić na urzeczywistnienie twoich złudzeń. Powiedz mi tylko czego pragniesz. - Myślisz, że to takie proste? - Spróbujmy. Powiedz mi, czego byś chciała, a ja ci powiem, czy ci mogę to dać. - A gdybym cię poprosiła o uczciwe prowadzenie interesów? - spytała.- O prowadzenie firmy bez łapówek, bez szpiegostwa gospodarczego? - Musisz wiedzieć - Holt uśmiechnął się szeroko i rozparł na białych poduszkach kanapy - że nigdy w całej swojej karierze nie dałem ani nie wziąłem żadnej łapowki. - Nie wierzę! Nawet się nie zdziwiłeś ,kiedy ci powiedziałam, że przekupiono jednego z twoich pracowników. Zachowałeś się tak, jakby to było normalne. -Ta forma zdobywania informacji jest dość powszechna, ale to nie oznacza, że ja także

z niej korzystam. Nie denerwuję się, kiedy zdarza mi się dowiedzieć o czymś takim. Jestem doświad­ czonym człowiekiem i nie ulegam gwałtownym reakcjom. - Bez wahania zaproponowałeś mi łapówkę! - przypomniała mu Adena. - To zupełnie co innego. Chciałem kupić cie­ bie, a nic informacje. Musiałem zastosować naj­ prostszy sposób pozyskania twojej przychylności. Ponieważ sądziłem, że przyjechałaś po to, żeby sprzedać rai informację, wyciągnąłem logiczny wniosek, że od tej strony najłatwiej będzie cię podejść. Nie miałem zamiaru kupować od ciebie żadnych tajemnic Carrigan Labs. - I ja mam w to uwierzyć? - Czyżby fakt, że nadal chcę cię kupić, chociaż już wiem, że nic pracujesz u Carrigana, nic dla ciebie nic znaczył? Nie przyszło ci do głowy, że gdybym naprawdę chciał wydostać z Carrigan Labs ważne sekrety techniczne, przekupiłbym kogoś zajmującego wyższe stanowisko niż twoje? No to mamy jedną iluzję, która pozostaje nie­ tknięta. Ja prowadzę interesy uczciwie. Co tam jeszcze masz na tej swojej liście? - To nie jest lista zakupów - upomniała go Adena. - Zresztą ty i tak na wszystko znajdziesz odpowiedź. Jesteś taki cholernie cyniczny! - Więc spróbuj mnie zmienić - zaproponował. - Ty naprawdę zwariowałeś! - Skądże. Uważam, że mam pragmatyczny _

50

stosunek do życia, ale chętnie pozwolę ci go zmienić. - Chcesz mnie wykołować. - Adena ze wszyst­ kich sił broniła się przed ogarniającym ją zaintere­ sowaniem. Holt rzucił jej nie lada wyzwanie. - Teraz ty jesteś cyniczna - uśmiechnął się do niej. - Między cynizmem a ostrożnością jest ogro­ mna różnica. - Daj się zaprosić na kolację. - Holt patrzył dziewczynie prosto w oczy. - Obiecuję, że i w re­ stauracji, i potem zachowam się bez zarzutu. Być może jestem cynikiem, ale czasami potrafię po­ stępować jak dżentelmen. Oczywiście tylko wte­ dy, kiedy jest to konieczne. Adena wiedziała, że nie powinna nawet za­ stanawiać się nad przyjęciem zaproszenia, tym­ czasem propozycja Holta już ją nęciła. - Mam nadzieję, że nie oprzesz się pokusie zrobienia wyłomu w moim cynizmie. Proponuję ci spędzenie ze mną jednego wieczoru. Bez żad­ nych zobowiązań i bez podtekstów. Zwykły, sympatyczny wieczór we dwoje. Co ty na to? Adena przygryzła wargę. Była wściekła na siebie za to, że w ogóle bierze pod uwagę moż­ liwość przyjęcia tej propozycji. Nie zdążyła się zdobyć na stanowczą odmowę, kiedy Holt wziął ją za rękę. - Proszę cię, Adeno - błagał aksamitnym szeptem, któremu dziewczyna rzeczywiście nie

51

potrafiła się oprzeć. - Żadnych zobowiązań. Słowo honoru. Pozwól się zaprosić na kolację. - A co po kolacji? - Po kolacji przywiozę cię do domu i zostawię pod drzwiami. Jeśli tak sobie zażyczysz. Adena czuła ciepło jego dłoni. Stali obok siebie, ale Holt wcale nie wymusił na dziewczynie tego pocałunku. To ona sama, nie wiedzieć jakim cudem, zbliżyła wargi do jego ust, kiedy się nad nią pochylił. A kiedy się odsunął, zdała sobie sprawę z tego, że jeszcze jej mało. Jedna wspólna kolacja, pomyślała. Przecież to nic zdrożnego. Nie stanie mi się żadna krzywda. Zgodzę się, jeśli obieca, że bez dyskusji odwiezie mnie potem do domu. - Nie musisz się mnie obawiać - powiedział Holt cicho, jakby odgadł myśli dziewczyny. -Przyznaję, że bardzo cię pragnę, ale chcę zagrać w tę grę zgodnie z regułami, które ty ustalisz. Nie jestem już nierozważnym młokosem, któremu tylko jedno w głowie. - Czyżby? - wydukała Adena. Zrozumiała, że stoi zbyt blisko płonącego we wnętrzu tego męż­ czyzny żaru. Powinnam trzymać go na dystans, pomyślała. Przytłacza mnie ta jego wysublimowa­ na męskość. Nie potrafię nawet logicznie myśleć. Samą siłą woli przyciąga mnie do siebie... - Oczywiście - roześmiał się Holt. - Mam trzydzieści osiem lat. Mężczyźni w tym wieku na ogół potrafią już docenić więcej niż tylko jeden

aspekt związku z kobietą. Skorzystaj z okazji, skarbie. Sprawie, że zapomnisz o Carriganie i obiecuję, że zachowani się jak dżentelmen. - A jeśli, mimo wszystko, nie dostaniesz tego, na czym ci najbardziej zależy? - Zaryzykuję. - Bo nic liczysz się z możliwością przegranej - dokończyła za niego Adena. - Zaryzykuję - powtórzył Holt. - Przecież zjedzenie z tobą kolacji w jakimś eleganckim lokalu samo w sobie będzie dla mnie miłym przeżyciem. Nie mogę dać się wciągnąć w żadną niebezpieczną sytuację, upomniała Adena samą siebie. On ze mną flirtuje. Co z tego, kiedy czuję, że mięknę jak wosk. Boże, dopomóż! Tak bardzo chcę iść z nim na tę kolację! Tak bardzo chcę, że zaraz uwierzę we wszystko, co mi obieca. - Zgoda - powiedziała. - Dziękuję - wyszeptał. Tym razem ich pocałunek był czymś więcej niż tylko delikatnym muśnięciem warg, ale Adeny to nie przeraziło. Poddała się, myśląc sobie, jak by to było przyjemnie wtulić się w tego mężczyznę i zapomnieć o całym świecie. Zadrżała, a on to poczuł. Odsunęła się od niego. Holt nic tylko się nie sprzeciwił, ale sam także cofnął się o krok. - Przyjadę po ciebie o siódmej - powiedział. - Gdybyś miała wątpliwości, powiedz sobie, że jestem ci winien kolację w przyzwoitej restauracji.

53

Tylko tyle mogę zrobić, skoro nawet pracy nie chcesz ode mnie przyjąć. Holt wyszedł, a Maks długo jeszcze stał przy drzwiach i machał ogonem. Adena natomiast odniosła przedziwne wrażenie, że z jej mieszkania zniknął nagle jakiś niesłychanie ważny element.

55

ROZDZIAŁ CZWARTY

Punktualnie o siódmej przed dom zajechało ferrari Holta. Metalizowany lakier samochodu doskonale komponował się z czarną w złote wzory suknią Adeny. - Pięknie wyglądasz - westchnął Holt na wi­ dok wieczorowej sukni z długimi rękawami i du­ żym dekoltem. - Zawsze na pierwszej randce staram się zrobić dobre wrażenie - zażartowała Adena. Sądziła, że żart obroni ją przed pożądliwym spojrzeniem szarych oczu Holta. - Dziękuję. - Holt ostrożnie zamknął drzwi przed nosem pełnego nadziei Maksa i szarmanc­ ko poprowadził Adenę do czekającego przed domem auta. - Za dobre wrażenie? - Za to, że nasze dzisiejsze spotkanie nazwałaś pierwszą randką. Naprawdę chcę, żeby nasz romans przebiegał według twoich wyobrażeń, skarbie. - Mam rozumieć, że dasz mi wszystko, co zechcę? uśmiechnęła się do niego. - Czyżbyś

doszedł do wniosku, że można mnie kupić za dobre zachowanie? Na to też mogę sobie pozwolić. Przez jakiś czas. Holt przekręcił kluczyk w stacyjce i ferrari z piskiem opon ruszyło przed siebie. Przejechali most Golden Gate, minęli główną ulicę Sausalito i znaleźli się tuż przy plaży. Tam właśnie znajdowały się najelegantsze butiki i najwytworniejsze restauracje. - Ty także wiesz, jak zrobić na kobiecie dobre wrażenie - powiedziała Adena, kiedy na pięknie nakrytym stole pojawił się fantastycznie udekoro­ wany koktajl z krewetek. - Ale uważaj. Ja rzadko kiedy pozwalam panom zamawiać dla mnie po­ trawy. - Bardzo ci jestem wdzięczny, że dziś po­ stanowiłaś oddać się całkowicie w moje ręce. Obiecuję, że następnym razem zapytam cię o zda­ nie, zanim ułożę menu. - Czy jeśli znajdę w karcie coś naprawdę interesującego, będę mogła to sobie zamówić? - Próbujesz mi chyba dać do zrozumienia, że jestem apodyktyczny. - Holt zaśmiał się cicho. - Uważam, że masz do tego predyspozycje - zgodziła się Adena. - W trwałym związku trzeba by cię mocno trzymać w ryzach, żebyś nie wszedł człowiekowi na głowę. - Wydaje mi się, że potrafię się przystosować - oświadczył skromnie.

56

- Większości ludzi tak się wydaje i niestety, wielu z nich zupełnie tego nie potrafi. Najmniej podatni na przystosowanie są ci, którzy przyzwyczaili się chadzać własnymi drogami. - Pijesz do mnie? - domyślił się Holt. - Ja tylko próbuję cię ostrzec. - Czy ty się mnie boisz? - zapytał, wpatrując się uważnie w stojący na stole kieliszek z białym winem. - Skądże. Gdybym się bała, nie przyjęłabym twojego zaproszenia - zapewniła go Adena, cho­ ciaż w głębi duszy dobrze wiedziała, że nie jest to stuprocentowa prawda. - A mimo to postanowiłaś trzymać mnie na dystans. - Oczywiście - potwierdziła z uśmiechem na ustach. - Przecież obiecałem ci, że zachowam się jak dżentelmen - przypomniał Holt. - Wobec tego musisz się zastanowić, czy na pewno mnie chcesz kontrolować? - Czyżbyś dawał mi do zrozumienia, że to mnie grozi dziś szaleństwo z pożądania? - W każdym razie miło sobie wyobrazić coś takiego. Adena roześmiała się głośno. Nie wypiła nawet odrobiny wina, a już czuła lekki zawrót w głowie. - Czy cały swój wolny czas poświęcasz na nakłanianie kobiet do tego, żeby głupiały na twoim punkcie? - zapytała.

- Skądże. Możesz mi wierzyć lub nie, ale ja naprawdę mam trochę inne zainteresowania. - Na przykład? - Na przykład, kiedy tylko mogę, jadę na ryby. - Zajęcie dla prawdziwego mężczyzny - po­ chwaliła zupełnie serio Adena. - Dużo radości sprawia mi też malowanie. - Malowanie?- zdziwiła się.-Czym malujesz? - Akwarelami. - Akwarelami? Niemożliwe! Ty lubisz coś tak delikatnego jak akwarele? - zawołała. - Gdzie one są? Nie widziałam u ciebie żadnych obrazów. - Nie pasują do wystroju wnętrza. Zazwyczaj po prostu rzucam je w kąt i tam leżą. Jestem marnym malarzem. Właściwie to jestem okro­ pnym malarzem, ale czasami ogarnia mnie wielka chęć, żeby wziąć do ręki pędzel i poeksperymentować. - Do głowy by mi nie przyszło... - mruknęła pod nosem Adena. Wyznanie Holta wniosło w ten wieczór trochę ciepła, jakby zbliżyło ich do siebie. Odkrył przed nią delikatną część swojej natury, dzięki czemu mogli się wreszcie zająć czymś innym niż dokuczaniem sobie nawzajem. Ten mężczyzna coraz bardziej ją zaciekawiał, więc Adena skorzystała z okazji i zasypała go mnóstwem bardzo osobistych pytań. - Zawsze na pierwszej randce zadajesz tyle pytań? - zażartował Holt, kiedy przytuleni do siebie tańczyli na parkiecie.

- A co? Nie lubisz gadatliwych kobiet? - Znam niewielu ludzi, którzy chcieliby poznać tyle szczegółów na raz. Jutro ja zadaję pytania. - Czy w ten subtelny sposób dajesz mi do zrozumienia, że jutro także zabierasz mnie na kolację? - zapytała Adena i uśmiechnęła się do niego. Nie zaprotestowała, kiedy mocniej ją do siebie przytulił. - Czy Maks pozwoli ci wychodzić z domu przez kolejne dwa dni? - Musimy go zapytać. On nie lubi, kiedy późno wracam. Istotnie, kiedy kilka godzin później Holt od­ wiózł dziewczynę do domu, w zaspanych oczach Maksa widać było żal. Upewnił się, że oboje są cali i zdrowi, po czym znów ułożył się do snu, zadowolony z dobrze spełnionego obowiązku. - A to leń - szepnął Holt. Nalał sobie kieliszek sherry i usiadł na białej kanapie. - Zawsze tak się zachowuje późnym wieczorem? - Ostrzegałam cię przecież - usprawiedliwiła psa Adena. Tym razem także nie zaprotestowała przeciwko swobodzie, z jaką gość poruszał się po jej domu. - W każdym razie dobrze wiedzieć, że ktoś się tobą opiekuje, kiedy mnie tu nie ma - zauważył filozoficznie Holt. - Sznaucery są bardzo oddane i w razie potrze­ by potrafią obronić swego właściciela. - Adena usiadła obok Holta na kanapie. Ale nie za blisko.

59 - Wspaniała cecha u mężczyzny i u psa - po­ wiedział Holt. - Całkowicie się z tobą zgadzam - odrzekła Adena. - Ja też mogę być oddany. I umiałbym cię obronić - szepnął Holt i musnął palcami włosy dziewczyny. - Jestem także zaradny, mądry, dowcipny i hoj... - Nie wymawiaj tego słowa, bo każę ci wyjść, zanim skończysz sherry! - Dlaczego tak się obawiasz mojej hojności? - zapytał, a zaraz potem ostrożnie pocałował Adenę w szyję. - Obawiam się, że twoje prezenty nie byłyby ofiarowane bezinteresownie - powiedziała Adena poważnie, chociaż bardzo cicho. - A ty chcesz zachować niezależność? - Po prostu nie chcę, żebyś się poczuł oszuka­ ny, a tak właśnie mogłoby się zdarzyć, gdybym przyjęła coś od ciebie i nie dała ci wszystkiego, co spodziewałeś się za to dostać - oświadczyła, rozpaczliwie próbując rozwiać romantyczną mgłę, która otaczała ich tego wieczora. - Rzeczywiście nie lubię, kiedy się mnie oszu­ kuje. Oczekuję ekwiwalentu... -Holt pieścił war­ gami delikatną skórę za uchem dziewczyny. Adena poruszyła się niespokojnie. Instynkt podpowiadał jej, że powinna położyć tamę tym ekscesom, ale Holt przytrzymał jej twarz w swo­ ich dłoniach.

60

- Adeno... - wyszeptał. Zadrżała, a on zrozumiał to jako przyzwolenie i mocno, namiętnie pocałował rozchylone usta dziewczyny. Tym razem wcale się go nie bała. Czuła, że Holt całkowicie panuje nad sobą. Mogła bez obaw poddać się delikatnemu pod­ nieceniu, jakie ten pocałunek w niej obudził. Zresztą, cóż może być złego w zwyczajnym poca­ łunku na dobranoc, pomyślała. Wyciągnęła rękę i zagłębiła palce w czarnych włosach Holta. Już w restauracji miała na to ogromną ochotę. - Adeno, moja słodka, pozwól mi ogrzać się przy tobie. Tak dobrze trzymać cię w ramionach. Tak bardzo cię pragnę... Przesunął dłonią po udzie dziewczyny. Cienki materiał czarno-złotej sukni nie mógł chronić jej ciała przed pieszczotą. Adena mocniej wtuliła się w ramiona mężczyzny. Zamknęła oczy. Niech się dzieje co chce, pomyślała. Palce Holta przesunęły się wyżej i znalazły nie osłoniętą stanikiem, lekko okrytą jedwabistą materią, ciepłą okrągłość. Pieś­ cił jej piersi, a dziewczyna coraz mocniej się do niego tuliła. - Holt... Och, Holt... - jęczała. - Co się stało, kochanie? - szepnął rozbawio­ ny, kiedy dotarło do niego wreszcie, że Adena także go pragnie. - Nie podoba ci się to? - Za... Trochę za szybko. - Nie miała siły niczego mu zabronić, a dłoń Holta tymczasem niepokojąco zbliżyła się do zapięcia sukni. Mate-

riał właściwie sam spadł, odsłaniając nagie ramio­ na i drobne piersi. - Wcale nie za szybko, skarbie. - Pochylił się nad nią. - Już wtedy nie było za wcześnie. Jesteśmy sobie przeznaczeni. Zrozumiałem to w chwili, w której ujrzałem cię po raz pierwszy. - Ułożył dziewczynę na kanapie. Wieczorowe pantofle same zsunęły się na szary dywan. - Za­ ufaj mi, kochanie. - Holt okrywał pocałunkami szyję i piersi Adeny. - Zaopiekuję się tobą. Wszystkim się zajmę. Adena miała wielką ochotę uwierzyć słowom tego mężczyzny, zaufać mu i zapomnieć o bożym świecie. Ale z głębi świadomości dobiegło do niej ostrzegawcze wołanie: on uważa, że wszystko i każdego można kupić! On nie wie, co to miłość! On cię tylko pożąda! Jak możesz myśleć o tym, żeby się oddać w ręce Holta Sinclaira? - Wierzę ci - powiedziała z trudem. Jej palce błądziły pod marynarką Holta. - Wierzę, że ty dobrze wiesz, czego chcesz. Ja tylko siebie nie jestem pewna. - Pozwól mi zostać na noc. Przed świtem będziesz pewna wszystkiego - obiecywał, a jego oczy lśniły pożądaniem. Zanim Adena zdołała choćby pisnąć, zrzucił z siebie marynarkę i wgniótł dziewczynę w podu­ szki kanapy. Adena jakby zapomniała o swoich obiekcjach. Ona także była pobudzona do granic wytrzymałości. Drżącymi palcami rozpinała guzi-

63 62

ki śnieżnobiałej koszuli Holta i myślała sobie, że podniecanie tego właśnie mężczyzny sprawia jej niewysłowioną przyjemność. - O Boże! Adeno,tak bardzo cię pragnę! -jęknął Holt. Ściągnął resztę czarno- złotej sukni z bioder dziewczyny.- Zobazysz, jak nam będzie dobrze. Pozwol...Nie pożałujesz. Przysięgam. - Nie poganiaj mnie - błagała Adena, czując, że nie ma dość sił, aby przeciwstawić się rwącemu prądowi, który ją porwał i niósł na oślep w nieznane - Obiecałeś ,że nie będziesz mnie ponaglał. Leżała prawie naga. Malutki, koronkowy trój-. kącik i złoty naszyjnik ze smoczymi skrzydłami były jedynym strojem Adeny. -ćzy wiesz - Holt dotknął palcem naszyjnika -że wyglądasz w tym jak niewolnica? Bardzo podniecająco. - Nachylił się nad dziewczyną i musnął ustami złote skrzydła. - Przyznaj się że ty także mnie pragniesz, niewolnico - wyszeptał - Tyle chyba możesz mi dać? _ T y przecież wiesz... - oddychała ciężko ledwo mogła mówić. - Przecież wiesz, że cię pragnę. Wiem, ale chcę to od ciebie usłyszeć . - A co mi za to dasz? - zdobyła się na kpinę

Wszystko, co zechcesz - obiecał. - Powiedz tylko, czego sobie życzysz. Jeśli to w mojej mocy, na pewno wszystko dostaniesz. Chcę tylko usłyszeć że mnie pragniesz! - Za nic na świecie ci tego nic powiem - wy­ deptała. - Za nic! - Adeno! - zawołał Holt. Gyby spojrzenie mogło zabijać, padłaby trupem. Na szczęście nie ogło i dziewczyna uśmiechnęła się do niego przepraszająco. - Nie ma na świecie takiej rzeczy, którą mógłbyś mi dać za to wyznanie - pogłaskała go po zmierzwionych włosach - ale chętnie powiem ci to za darmo. Nigdy w życiu żadnego mężczyzny nie l g n ę ł a m tak bardzo, jak ciebie w tej chwili. Holt jakby chciał coś powiedzieć, ale rozmyślił się , i znów pochylił się nad nagą dziewczyną. Adena czule pogłaskała go po plecach. Czyżbym się w nim zakochała? pomyślała. Może właśnie dlatego straciłam zdrowy rozsądek i panowanie nad emocjami? Ta myśl przeraziła ją i sprowadzi­ ła z powrotem z obłoków na ziemię. Dziewczyna zdała sobie nagle sprawę z tego, że jest naga i że tuli do siebie zupełnie obcego mężczyznę. - Co ci się stało, Adeno? Nie odpychaj mnie teraz! Chcę cię mieć całą! Musze! Jego błagania o mało nie przywiodły dziewczyny do zguby. Przed ostatecznym poddaniem się uchronił ją tylko paniczny strach. Potrzebowała więcej czasu, musiała wszystko sobie spokojnie

64

przemyśleć, a tymczasem wydarzenia nabrały zawrotnego tempa... - Proszę cię, Holt. Obiecałeś, że nic będziesz mnie ponaglał. Potrzebuję czasu... - Pragnę cię, kochanie, i ty mnie pragniesz. Sama mi to powiedziałaś. Naprawdę nie możesz mi zaufać? - Jeszcze za wcześnie... - wyszeptała. Holt przylgnął do niej całym ciałem. Chciał, żeby poczuła jego silę. Zupełnie niepotrzebnie, bo oboje dobrze wiedzieli, że gdyby chciał ją teraz posiąść, z radością by mu się oddała. Adena czekała na jego decyzję. Minęło kilka chwil, zanim Holt podniósł się powoli i z ogromną trudnością usiadł na kanapie. Adena leżała obok niego. Wpatrywała się w zbolałą twarz mężczyzny. - Dziękuję ci - powiedziała. - Za to, że okazałem się dżentelmenem? Nic ma mi za co dziękować. Czuję się jak kompletny głupiec. Popatrzył na nagą Adenę, a ona znów za­ drżała, bo pod jego spojrzeniem czuła się bardzo delikatna i zupełnie bezbronna. Pospiesznie wsu­ nęła się w czarno-złotą suknię, ale wciąż czuła wpatrzone w siebie szare oczy. Kiedy wreszcie doprowadzili do ładu swoje ubrania, Holt przytulił dziewczynę i ze ściśniętym gardłem powiedział: - Jutro wieczorem. Czekaj na mnie około szóstej. Dobrze?

- Dobrze - zgodziła się, bo choćby nawet chciała, nie mogła już mu odmówić. - Nie chcę wracać dziś do domu. - Wiem. - A mimo to zaraz mnie stąd wyrzucisz? - zapytał i to ironiczne pytanie złagodziło nieco napięcie. - Dlaczego Maks mi się tak przygląda? Rzeczywiście, Maks niecierpliwie dreptał w miejscu i nic spuszczał oczu z Holta. - Chciałby odprowadzić cię do drzwi i już nie może się doczekać, kiedy mu na to pozwolimy - wyjaśniła Adena. - Zawsze wiem, kiedy ponoszę klęskę - wes­ tchnął Holt i raz jeszcze mocno pocałował Adenę. - Jutro wieczorem. Nie zapomnij. Pojedziemy do chińskiej dzielnicy... - A może lepiej zjedzmy kolację u mnie? - zaproponowała Adena. Wcale tego nie chciała, ale zdanie samo wymknęło się jej z ust. Tak bardzo pragnęła mieć tego mężczyznę w swoim domu. Jej jasne, pełne wdzięku pokoje także potrzebowały obecności Holta. - Przyniosę butelkę dobrego wina - zobowią­ zał się Holt, jakby się bał, że dziewczyna zaraz wycofa propozycję. - Dobranoc, Adeno. Drzwi zamknęły się za nim cicho. Adena i Maks zostali sami. Oboje w milczeniu wpat­ rywali się w zamknięte drzwi. - Wiesz, Maks, on myśli, że może mnie kupić. Pies podszedł do swojej pani, jakby chciał ją

67

66

Adena wzięła prysznic, przebrała się w nocną pocieszyć i zapewnić poczucie bezpieczeństwa. koszulę, pogasiła światła i wskoczyła do łóżka, Adena pieszczotliwie podrapała go za uchem. p tuliła się do poduszki. Wspominała, chwila Muszę go nauczyć, że nie wszystko da się chwili, przebieg spotkania z Holtem. Na kupić, piesku. Są rzeczy, które można tylko dostać początku przekomarzali się, potem rozmawiali za darmo. Czy myślisz, że on potrafi to zrozumieć? o głupstwach, a wreszcie o sprawach poważnych Wierne, poczciwe oczy Maksa zdawały się i o tyra. do jakich przedsiębiorstw wysłała Adena potwierdzać ciche nadzieje Adeny. swoje oferty pracy. Lubisz go, prawda, piesku? -uśmiechnęła się No właśnie, przypomniała sobie, muszę wresz­ do Maksa. - Coś mi się wydaje, że ty już podjąłeś cie zająć się szukaniem pracy. W przeciwnym decyzję. Czy dlatego, że nie musis2 widywać Jeffa wypadku nie ma mowy o dobrej posadzie. Nie i bardzo się z tego powodu cieszysz? przyjmę przecież pierwszej z brzegu propozycji, Adena dopiero teraz zauważyła, że ulotniło się jaka mi się trafi. gdzieś zakłopotanie, jakie odczuwała na myśl Potem przypomniała sobie, że jeszcze niedaw­ o nawiązaniu nowego romansu wkrótce po ze­ no marzyła o wakacjach w górach Sierra Newada. rwaniu poprzedniego. Jeff zupełnie do mnie nie Dziwnym trafem ten pomysł przestał jej się podo­ pasował, myślała. Może w głębi duszy wiedziałam bać Nie bardzo wiedziała, jak nazwać to, co to już wcześniej? Może dlatego zerwanie tamtej właśnie zaczęło się dziać pomiędzy nią a Holtem znajomości przyszło mi bez trudu? Nie umiała­ Sinclairem, wiedziała tylko, że za nic nie chciała­ bym tak łatwo odejść od Holta. Nawet gdyby się by z tego zrezygnować. Przynajmniej jeszcze nie okazało, że on nie pasuje do mojego ideału teraz mężczyzny. Śmieszne. Spędziłam z nim tylko trzy Do pokoju cichutko przydreptał Maks. Ziew­ wieczory, a na dodatek dwa pierwsze trudno nął i ułożył się na dywanie w nogach łóżka swojej byłoby nazwać przyjemnymi. Mimo to wiele już pani. o sobie wiemy. Mam całkowitą pewność, że nie - Mam nadzieję, Maks, że ty wiesz, co robię, powinnam angażować się w związek z Holtem bo ja wcale nie jestem tego pewna. Sinclairem. Chyba że... Chyba że on w końcu Maks milczał, ale Adena znała go wystar­ nauczy się kochać, nauczy się wierzyć w miłość. czająco dobrze, żeby wiedzieć, że brak zainteresoMoże potrafi pojąć, że prawdziwej przyjaźni wania oznaczał u sznaucera pozytywną ocenę i prawdziwej miłości nie można kupić za żadne człowieka. Doskonale pamiętała, jak jej ulubieskarby świata.

niec warczał na Jeffa za każdym razem ,kiedy ten ROZDZIAŁ PIĄTY pojawiał się w ich mieszkaniu. Zastanawiała się, skąd Maks wiedział ,że Jeff Carrigan nie nadaje Adena kończyła dekorowanie półmiska z sałatsię na męża swojej pani. ką, kiedy zadzwonił domofon. Holt wcześnie - Holt zresztą też się nie nadaje - powiedziała przyszedł, pomyślała. Dobrze, że wszystko przyAdena do milczącego psa. - On nawet nic nie wie gotowałam zawczasu. o miłości. Mogę się założyć, że małżeństwo nie jest Wytarła umazane majonezem palce. Po drodze największym marzeniem jego życia. do przedpokoju włożyła welwetową spodniczkę Westchnęła ciężko. Była absolutnie pewna, że koloru starego wina, która znakomicie pasowała związek z Holtem Sinclairem może być oparty do .romantycznej białej bluzki ze stójką i mnostwyłącznie na jednej zasadzie: wsystko albo nic. wem koronkowych falbanek. Przeczuwała, że wprawdzie dzisiaj wykazał wiele Nastroszony i gotowy do boju Maks czekał na cierpliwości, ale wcześniej czy później zażąda od swoją panią w przedpokoju. Dzięki temu Adena niej wszystkiego. zorientowała się, że stojący za drzwiami człowiek - I co ja wtedy zrobię?- przestraszyła się. nie nazywa się Holt Sinclair. Nie chciała myśleć. Wtuliła twarz w poduszkę i prawie natychmiast zasnęła. - Kto tam? -zapytała Adena. - Otwórz Adeno - powiedział Jeff Carrigan. - Musimy porozmawiać.

71

twie. Nie sprzedałam mu żadnych informacji. Zrobiłam tylko to, co w tej sytuacji zrobiłby Wcale nie miała ochoty wpuszczać go do każdy przyzwoity człowiek. domu. Postanowiła, że otworzy drzwi tylko po to, - Mnie nie musisz oszukiwać! - krzyczał Jeff. żeby dać Jeffowi należytą odprawę. Zanim jednak - Nie myśl sobie, że nie doniesiono mi o wszystzdołała choćby otworzyć usta, nieproszony gość kim! Ktoś cię z nim wczoraj widział! Jakie jeszcze wepchnął się do środka. Był wściekły i śmierdział informacje mu sprzedałaś? Jakimi tajemnicami alkoholem. Carriganów zapłaciłaś za przywilej zostania ko- Co ty sobie myślisz? - wrzasnął, podchodząc chanką Sanclaira? do dziewczyny. - Co to za gierki? - Zrozum, do jasnej cholery, że nie sprzedaję - Uspokój się. - Adena nawet nic podejrzewa­ żadnych informacji! Powiedziałam mu o tym, że ła Jeffa o laki temperament. - Co się z tobą dzieje? przekupujesz jego pracowników, ponieważ uznaI przestań wrzeszczeć, bo sąsiedzi się zbiegną. łam, że Sinclair ma prawo o tym wiedzieć, ale nie Dopiero ostrzegawcze warczenie Maksa prze­ wzięłam za to ani centa. Zresztą nawet gdybym rwało ordynarny monolog Jeffa. Pies, którego chciała, i tak nic by mi z tego me przyszło, głupcze. On i beze mnie dowiedział się, kto przodkowie od pokoleń byli psami obronnymi, przekazuje ci dane Sin Tech. gotował się już do skoku. - Ni cholery nie wiedział!Następnego dnia po - Leżeć, Maks! - poleciła Adena. Gdyby nie jej twoim odejściu nasz człowiek przestał błyskawiczna reakcja, pies na pewno już dopadł­ dostarczać informacje. by Jeffa. Nie skoczył wprawdzie, ale wciąż stal na - Tylko dlatego, że Holt postanowił wreszcie sztywnych nogach i warczał. z tym skończyć. Powiedział mu, że czekał tylko na - Uspokój tego cholernego psa! - wrzasnął ostateczny dowód przeciwko temu „waszemu człowiekowi". Jeff. - Zresztą on i tak ci nie pomoże. - Teraz już się nie dziwię,że nie miałaś zamia- Przestań się wydzierać i wynoś się stąd. ru wrócić do pracy! Spaliłaś za sobą mosty, bo Powiedziałam ci wyraźnie, że między nami wszys­ wiedziałaś, że Sinclair zaproponuje ci dużo lepsze warunki! To ci się nie uda! Ja ci pokażę, co to tko skończone. znaczy odejść ode mnie do kogoś, kto więcej płaci! - Poszłaś odsprzedać Sinclairowi informacje! Założę się, że on nie jest na tyle głupi, żeby się - Kłamstwo! Dałam ci szansę. Prosiłam, żebyś zerwał kontakt z tym przekupionym człowiekiem w Sin Tech. Kiedy mi oświadczyłeś, że tego nie zrobisz, poczułam się w obowiązku zawiadomić Sinclaira o tym, co dzieje się w jego przedsiębiors-

73

z tobą żenić. Korzystaj z okazji i bierz, co ci wpadnie w ręce, bo Sinclair nie żeni się ze swoimi kochankami. - Jeff - krzyknęła Adena. Cofała się przed rozwścieczonym napastnikiem, ale Carngan do­ padł ją i chwycił za rękę. - Nie! - zawołała. Ten jeden dźwięk wystarczył, żeby warczący groźnie Maks ruszył do akcji. Zacisnął szczęki wokół nogi napastnika w tej samej chwili, w któ­ rej otworzyły się drzwi wejściowe. - Co tu się, u diabła... - rozległ się głos Holta, a zaraz potem przeraźliwy wrzask Jeffa. Dziew­ czyna domyśliła się, że niezawodny Maks przy­ szedł jej z pomocą. Uścisk męskiej ręki osłabł, a sekundę później jakaś niewidzialna siła ode­ rwała szalejącego Carrigana od Adeny. Trzymaj się od niej z daleka, bo inaczej rozedrę cię na strzępy - zawołał Holt, ciągnąc wierzgającego Carrigana do wyjścia. Maks war­ czał wściekle, jakby w ten sposób chciał poprzeć Holta. - Ona jest moja - dodał Holt, wypchnąw­ szy intruza za próg. - Jeśli jeszcze raz dotkniesz jej choćby małym palcem, zniszczę nie tylko ciebie, ale i twoje Carrigan Labs. Zrozumiałeś? Wszyst­ ko, co moje, jest pod ścisłą ochroną. Nie zapomi­ naj o tym, bo drogo zapłacisz za brak pamięci! - Możesz sobie ją wziąć, Sinclair - syczał Jeff. Opanował się trochę i przeraziła go sytuacja, jaką sam sprowokował. - To tania dziwka, pazerna na

wszystko, co jej wpadnie w łapki. Jeśli lubisz takie kobiety, to twoja sprawa. Ja osobiście bardzo się cieszę, że wyszło szydło z worka, zanim zdążyłem się z nią ożenić. - Wynoś się stąd, Carrigan! Maks stanął za Holtem i warknął ostrzegaw­ czo. Obaj tworzyli niezłą parę. Widocznie Jeff Carrigan również to zauważył, bo odwrócił się na pięcie i wybiegł na ulicę. Holt natychmiast za­ trzasnął za nim drzwi, co bardzo ucieszyło Mak­ sa. Wreszcie mógł podreptać do swojej pani, która cała drżąca opierała się o ścianę. - Jeśli spodziewacie się pochwał - zaczęła Adena zaskoczona podobieństwem dumnie pod­ niesionego psiego pyska i zadowolonej z siebie twarzy mężczyzny - to muszę was rozczarować. Nienawidzę scen. - Zaraz potem uklękła na dywanie i przytuliła do siebie sznaucera. - Och, Maks! Kto cię nauczył tak niegrzecznie się za­ chowywać? - To wrodzona umiejętność u samców tego gatunku - powiedział Holt. On też ukląkł i oto­ czył dziewczynę ramionami. - Mój Boże, Adeno! Kiedy zobaczyłem, jak ten gnojek cię szarpie, miałem ochotę go zabić. Skąd on się tu w ogóle wziął? Adena wtuliła twarz w ramię Holta. Dopiero teraz mogła naprawdę odetchnąć. Mocne ramio­ na i spokój Holta dawały poczucie bezpieczeńst­ wa w świecie, któremu nagle zachciało się oszaleć.

75

- Dowiedział się, że się z tobą spotykam. Uważa, że sprzedałam ci informacje o tej wtyczce w Sin Tech i że sprzedaję ci również inne tajem­ nice Carrigan Labs. On... on... - Adena nie potrafiła powtórzyć oskarżeń Jeffa. - Co ci jeszcze powiedział? - zapytał cicho Holt, gładząc dziewczynę po głowie. - Nieważne - spróbowała się uśmiechnąć, ale nie bardzo jej się to udało. - Myślę, że trochę za dużo wypił. Mówił wiele rzeczy, których lepiej w ogóle nic powtarzać. Muszę uczciwie przyznać, że chociaż naprawdę nie lubię scen, to tym razem bardzo się ucieszyłam, kiedy przyszedłeś. - Nie należało go wpuszczać do domu - po­ wiedział Holt stanowczym tonem. - Wcale go nie zapraszałam do środka - za­ protestowała, czując, że za chwilę usłyszy cały wykład. - Otworzyłam drzwi jak normalna, dob­ rze wychowana osoba, a on wtoczył się do środka, nie pytając nikogo o pozwolenie. Holt podniósł się z klęczek i pomógł wstać dziewczynie. Maks wciąż ją obwąchiwał, spraw­ dzając, czy aby na pewno jego pani nic złego się nie stało. Adena uznała, że w tej sytuacji znacznie łatwiej porozumie się z psem niż z mężczyzną. - Dobry pies. Bardzo jestem z ciebie dumna - poklepała Maksa po szarym łbie. - Ty zresztą nigdy nie przepadałeś za Jeffem. Czy przypad­ kiem nic skorzystałeś z okazji, żeby go wreszcie wyrzucić z domu?

- To nie są żarty, Adeno. - Holt przytulił dziewczynę. - Daj mi słowo, że już nigdy nie dojdzie do żadnych kontaktów pomiędzy tobą a Carriganem. - To ci mogę obiecać. Intuicja podpowiada mi, że Jeff również nie ma ochoty się ze mną spotykać. - Mówię poważnie, Adeno. Obiecaj, że nic otworzysz mu drzwi, nie będziesz rozmawiać z nim przez telefon ani w żaden inny sposób nie dopuścisz go do siebie. - Nie martw się. Na pewno nie będę się z nim kontaktować. Obiecuję. Możesz mi wierzyć. - Adena zaczęła się niecierpliwić. - Czy ty aby nie zapomniałeś, że jestem tylko niewinną ofiarą obrzydliwego zajścia? Wolałabym, żebyś mi okazał więcej współczucia, a w zamian oszczędził pouczeń. - Ty głuptasie. - Holt mocniej przygarnął dziewczynę. - Nie widzisz, że obaj z Maksem wciąż jeszcze jesteśmy pod wpływem dużej dawki adrenaliny? Powrót do stanu, jak ty to nazywasz, dobrego wychowania zajmie nam jeszcze kilka minut. W końcu przed chwilą wspólnymi siłami obroniliśmy naszą własność. - Własność! To już do tego doszło! - Adena udała oburzenie. - I to ma być dobre wychowa­ nie? Dowiedz się, że nie broniłeś własności, tylko wybawiłeś z opresji bezbronną kobietę. - Niech i tak będzie, skarbie - zgodził się Holt.

77 76

Tak zaborczo tulił ją do siebie, że nikt przy drowych zmysłach nie uwierzyłby w jego słowa. - Bezbronna kobieta bardzo ci za to dziękuje. - Adcna delikatnie, ale stanowczo odsunęła go od siebie. - Maks zaraz dostanie wspaniałą kość z mięskiem, a ty dobrą domową kolację. - Czego więcej potrzeba mężczyźnie do szczęścia? - westchnął melodramatycznie Holt. - Czy z winem nic się nie stało? - zapytała Adena. - Skądże. Chyba nie przypuszczasz, że roz­ waliłbym łeb Carrigana butelką Chardonnay ro­ cznik siedemdziesiąt dziewięć. - Holt podniósł opakowaną w biały papier butelkę, która naj­ spokojniej w świecie stała sobie w przedpokoju. - Bardzo się cieszę, że nawet w trudnych sytuacjach życiowych potrafisz zachować przyto­ mność umysłu - pochwaliła z przekąsem Adena, po czym wróciła do kuchni dokończyć dekorowa­ nie sałatki. Holt także wszedł do kuchni. Postawił na blacie butelkę z winem, a potem usiadł na krzeseł­ ku i obserwował krzątającą się dziewczynę. - Wspaniale pachnie - pociągnął nosem. - Powinno. - Adena czuła wpatrzone w siebie szare oczy. - Może napijemy się po kieliszku sherry przed kolacją? - zaproponował Holt. Ostatnim razem piliśmy sherry po kolacji

- przypomniała mu Adena. Uśmiechnęła się do Maksa, który właśnie wszedł do kuchni i rozłożył się u nóg gościa. - Sherry to uniwersalny napój. - Holt wyszedł, a po chwili wrócił z dwoma napełnionymi al­ koholem kryształowymi kieliszkami. - Myślisz, że to uspokoi nadmierną aktywność twojej adrenaliny? - zażartowała i umoczyła usta w alkoholu. Pomyślała sobie, że to picie w kuchni podczas przyrządzania posiłku jest takie natural­ ne. Jakby znali się z Holtem od bardzo dawna, jakby... tworzyli rodzinę. - Nic ma lepszego lekarstwa na nadmiar ad­ renaliny niż sherry - odparował Holt. - Nie sądzisz, że Maksowi też powinienem dać łyczek? - Maks nigdy w życiu nie miał w pysku ani kropli alkoholu - oświadczyła surowo Adena. - No to najwyższy czas, żeby spróbował. A właśnie, ile on ma lat? - Dwa i pół. Holt! Co ty wyprawiasz? - Adena w porę zauważyła, że Holt nalał odrobinę sherry na spodek i postawił go przed zaciekawionym psem. - Nie bądź taka nadopiekuńcza, kochanie. Najwyższy czas, żeby kawaler wydoroślał. - Przysięgam, że jeśli zrobisz z mojego psa pijaka, to... - Bzdura. Maks ma klasę. Zobacz. Już wie, jak się pije sherry. - Czy ty kiedykolwiek w życiu miałeś jakiegoś zwierzaka? - zapytała Adena, popatrując to na

79 78

- Adeno - Holt nagle spoważniał. - Co jeszcze chłepczącego alkohol psa, to znów na zadowolopowiedział ci Carrigan? nego z siebie mężczyznę. - Wolałabym o tyra zapomnieć. Już ci mówi­ - Nie. Wyobraź sobie, że nigdy nie miałem łam. Był pijany i wygadywał głupstwa, których żadnego zwierzaka. W domu dziecka nie porano pewnie będzie się wstydził. zwalano nam trzymać zwierząt, a potem nie - Powiedział ci, że mi się sprzedałaś, czy tak? miałem czasu na... - Siadamy do stołu? - Wychowałeś się w domu dziecka? - zapytała - Adeno... - nalegał Holt. zdumiona Adena. - Zanieś tę tacę do pokoju. Nie proś, Maks. - Co w tym dziwnego? - zapytał rozbawiony. Nie dostaniesz więcej sherry. Widzę, że już się -To się czasami zdarza. Sierocińce istnieją i dzieci uspokoiłeś. wychowują się w nich na ludzi. Holt wziął z rąk dziewczyny srebrną tacę. - Wiem, ale... Chyba nigdy w życiu nie spo­ Zastanawiał się nad czymś, a po chwili jego tkałam nikogo, kto wychował się w domu dziecka. stężała twarz rozpogodziła się. Adena domyśliła - Od czasów Dickensa trochę się tam zmieniło się, że postanowił pozwolić jej na zmianę tematu. - Co to? - zapytał, przyglądając się ułożonym - uśmiechnął się Holt. na tacy warzywom. - Już nie dają sierotom owsianki? - Adena - Cukinia i marchew w sosie orzechowym spróbowała dostroić się do kpiarskiego tonu - powiedziała dumna ze swojej sztuki kulinarnej Holta, który najwyraźniej nie miał ochoty opo­ dziewczyna. - Będzie jeszcze suflet z krabów wiedzieć jej poważnie o swoim dzieciństwie. i sałatka z buraków, cykorii i avocado. Są jakieś - Czasami dają takie kleiste płatki owsiane, ale uwagi? za to dużo. Adena zrozumiała, że ten nieśmieszny żart to - Niech diabli porwą kleistą owsiankę!. Przy­ koniec rozmowy o sierocińcach. Nie mogła jed­ nak powstrzymać się od myślenia na ten temat. niosę wino. Spróbowała sobie wyobrazić, jak czuje się mały W ten sposób wieczór, który tak paskudnie się człowiek, żyjący wśród obcych, którzy z pewnoś­ zaczął, przekształcił się w przyjemne, niemal cią nic poświęcają mu zbyt wiele uwagi ani nie rodzinne i bardzo romantyczne spotkanie. Adena darzą go miłością. Teraz stało się dla niej jasne, podawała kawę i deser czekoladowy, kiedy za­ gdzie i kiedy Holt dowiedział się, że miłość można świtało jej w głowie, że chyba się zakochała sobie kupić tak samo, jak wszystko inne. w Holcie Sinclairze.

81 80 - Maks pewnie nigdy nie próbował ani kawy, ani deseru czekoladowego - zapytał domyślnie Holt. Adena tylko skinęła głową. - Ma dość nowych doświadczeń jak na jeden dzień - zdecy­ dował Holt. - Nie podzielisz się z nim deserem? - Nic jestem aż tak wspaniałomyślny - mru­ czał Holt z ustami pełnymi czekoladowego sma­ kołyku. . W milczeniu zjedli deser, wypili kawę, a kiedy Adena zaczęła się zastanawiać, czy Holt spróbuje ją pocałować, on objął ją ramieniem tak po prostu, jakby robił to codziennie przez ostatnie pięćdziesiąt sześć lat. - Pachniesz czekoladą - szepnął, zbliżając wargi do ust dziewczyny. - Lubisz czekoladę? - Uwielbiam. Musnął wargami jej usta. Siedzieli przy płoną­ cym kominku, patrzyli w ogień i rozmawiali o różnych przyjemnych głupstwach. Adena z wy­ siłkiem odpędzała od siebie myśl o tym, że wyglądają jak szczęśliwe, doskonale dobrane ma­ łżeństwo. Nie bardzo jej się to udało. Myśl wracała jak natrętna mucha. Kiedy Holt zaczął delikatnie pieścić wargami płatek ucha Adeny, dziewczyna nie zrobiła nic, aby go powstrzymać. - Wiesz, kochanie - szepnął Holt. - Kiedy wszedłem dziś do ciebie i zobaczyłem tę potworną scenę, gotów byłem zamordować Carrigana. Jak

tylko pomyślę, ze obcy mężczyzna mógłby cię choćby dotknąć, dostaję szału. Coś takiego zdarza mi się po raz pierwszy w życiu. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę z tego, jak bardzo cię pragnę Czy to co mi wczoraj powiedziałaś, było prawdą? - Nie wiem, o co ci chodzi. - O to że ty mnie także pragniesz. - Tak - westchnęła. A cóż innego mogła mu powiedzieć, skoro i wtedy, i teraz czuła to samo. - Tak się bałem, że zmienisz zdanie... To, że zaprosiłam cię na kolację, do niczego cię nie upoważnia. - Naprawdę? - Czubkiem języka dotknął nosa dziewczyny. - Przecież zapraszając mnie tutaj, dobrze wiedziałaś, jak się to skończy. - Nie chcesz mnie chyba do niczego zmuszać? - zapytała z lękiem. - Nie - powiedział Holt, ale Adeny do głosu nie dopuścił. Zamknął jej usta gorącym pocałunkiem. Adena podniosła dłonie ,chcąc odepchnąć od siebie natręta, ale kiedy poczuła pod palcami twarde muskularne ramiona ,zamiast odepchnąć ,przytuliła go do siebie. - Och ,Holt - westchęła, obsypując pocałunkami jego twarz. - Jeszcze raz powiedz mi, jak bardzo mnie pragniesz - poprosił. - Ja chcę, muszę to usłyszeć...

82 Znów ją pocałował, a ona poddała mu się bez najmniejszego oporu. Myśli o „dobranym małżeństwie" sprawiły, że była teraz bezbronna i zda­ na na łaskę i niełaskę Holta. Bardzo cię pragnę, Holt - wyszeptała. Ko­ cham cię, dodała w myślach. Po prostu się w tobie zakochałam. Wyszeptane wyznanie wystarczyło, żeby Holt, bez obawy, że zostanie odepchnięty, całował bezbronną dziewczynę. Powoli, jakby jedynym jego celem było nieskończone przedłużanie roz­ koszy, rozpiął malutkie guziczki jej wieczorowej bluzki. Adena aż jęknęła, kiedy jego gorące palce dotknęły nagiej piersi. Wsunęła dłoń we włosy Holta. Chciała przytulić go do siebie mocno, chciała mieć go blisko, jak najbliżej siebie. - Tak bardzo cię pragnę, moja słodka - szeptał Holt. - Jesteś stworzona dla mnie. Zsunął z niej bluzkę, spódnicę i nawet ozdobny pas nie przysporzył mu zbyt wielu kłopotów. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki znikały kolejne elementy garderoby i odsłaniały coraz większe fragmenty nagiego ciała dziewczy­ ny. Jedynie lekkie drżenie palców Holta zdradza­ ło, jak bardzo jest podekscytowany. W końcu wziął ją na ręce. Tak jak i poprzedniego wieczoru miała teraz na sobie jedynie złoty naszyjnik ze smoczymi skrzydłami i tak jak poprzedniego wieczoru Holt pomyślał sobie, że oto trzyma w rękach łup, swoją niewolnicę.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

- Jesteś piękna - wyszeptał Holt. Ostrożnie, jak gdyby niósł kruchy klejnot, położył Adenę na puszystym dywanie. Sam ukląkł przy niej i drżącymi z niecierpliwości rękami zdejmował z siebie ubranie. Dziewczyna wpatrywała się w niego pełna podziwu. Miał bardzo piękne ciało, a ona kochała go i pragnęła bez miary. Płonący na kominku ogień oświetlał ich nagie postacie. Adena bez słowa otworzyła ramiona, a Holt rzucił się w nie, jak spragniony człowiek, któremu po wielu spędzo­ nych na pustyni dniach udało się trafić do źródełka z krystalicznie czystą wodą. - Czy naprawdę mnie chcesz? - zapytał raz jeszcze. - Och, Holt, nie dręcz mnie dłużej - prosiła. - Jeszcze tylko troszeczkę, moje kochanie - obiecał, obsypując pocałunkami jędrne piersi i płaski brzuch Adeny. - Proszę cię - szeptała. - Nie mecz mnie, bo zwariuję. - O to mi właśnie chodzi. Chcę, żebyś mnie pragnęła tak, jak ja pragnę ciebie.

Wreszcie uznał, że czas nadszedł. Tulili się do _ siebie, pędzili w szalonym tempie aż do gwiazd, aż do świetlistej nieskończoności. Minęło sporo czasu, zanim Adena na tyle wróciła do sił, że mogła przesunąć palcem po mokrym od potu torsie kochanka. - Chyba nie jesteś tak okrutna, żeby mnie łaskotać, kiedy nie mam w sobie za grosz siły. Holt otworzył oczy i uśmiechnął się do niej. - Pamiętaj, że kiedyś wreszcie dojdę do siebie. Po chwili jednak rozleniwiony uśmiech zniknął z jego twarzy. Holt oparł się na łokciu i popatrzył na Adenę. - Moja ty piękna - wyszeptał. Sprawiał wrażenie człowieka, który próbuje znaleźć odpowiednie do sytuacji słowa i któremu zupełnie się to nie udaje. - Teraz należysz do mnie. - Naprawdę jesteś moja. Bóg mi świadkiem, że nigdy w życiu żadnej kobiety nie pragnąłem tak bardzo jak ciebie. Obawiam się, że następnym razem może być jeszcze gorzej. - Dlaczego? - zdziwiła się Adena. - Bo teraz już wiem, czego się mogę spodziewać. - A czego się możesz spodziewać? _ Zatraciłem się w twoich ramionach, kocha­ nie - Nachylił się i pocałował ją w nos. - N i e wolno ci się ze mnie śmiać, słodka czarownico. - Nawet mi to nie przyszło do głowy. - I ja mam w to uwierzyć? Zapamiętaj sobie

tylko, że choćbyś mnie nie wiem jak dręczyła, to i tak należys z do mnie. Jesteś moją niewolnicą. W dzisiejszych czasach nie wolno mieć nie­ wolników, panie Sinclair - pouczyła go Adena. - W dwudziestym wieku związki kobiety i męż­ czyzny opierają się na partnerstwie. - Jeśli tak sobie życzysz, kochanie. - Znów ją pocałował w nos. - Jestem wspaniałomyślny. Pozwalam ci wierzyć, w co tylko zechcesz. Pod warunkiem, że nie zapomnisz, jaka jest prawda. - Mówisz o swojej prawdzie? - Adeno, słodka wiedźmo, przestań sobie ze mnie żartować i popatrz na mnie - poprosił. - Dzisiaj oddałaś mi się cała. Byłaś mi prze­ znaczona i wreszcie należysz do mnie. Od tej chwili mam prawo dbać o ciebie i opiekować się tobą. Czy zrozumiałaś, o co mi chodzi? - Prosisz, żebym się zgodziła na romans? - Nasz romans już się zaczął. Ja chciałbym, żebyś zechciała należeć do mnie. - To się nazywa wykorzystywanie sytuacji. - Adena nic miała ochoty na żadne poważne rozmowy. - Wiem, ale ostrzegałem cię, że jestem człowie­ kiem praktycznym. Dla mnie to bardzo odpowie­ dnia okazja. - Z takim człowiekiem interesu jak ty trzeba bardzo uważać. Może powinnam najpierw prze­ czytać kontrakt - roześmiała się Adena. - Sam powiedziałeś, że nie potrafię się targować.

87

- Zadzwonię do ciebie - obiecał Holt. - Zo­ baczę, czy uda mi się wyrwać na obiad. Za to kolację na pewno zjemy u mnie. Możesz zabrać ze opinię. sobą Maksa. Nie będziesz musiała się spieszyć do - A to dlaczego? domu. - Widzisz, kochanie, dałaś mi dziś wszystko, No tak, pomyślała Adena. On chce, żebym co miałaś, i nawet nie sprawdziłaś, czy ja okażę ci zaczęła zostawać u niego na noc. Jak mnie choć równic wielką hojność - pouczył ją Holt. raz do tego namówi, to wkrótce po tym zupełnie - Nie miałam wyboru. się tam przeprowadzę. On też chyba o tym wie - Chyba nic mówisz tego poważnie? i dlatego proponuje mi takie rozwiązanie. - Nic. - Tym razem ja przyniosę wino - powiedziała - To dobrze, bo już się bałem. - Pocałował Adena. Nic miała zamiaru dzielić się z kochan­ dziewczynę w ramię. - Teraz powiedz mi to, a potem przez całą noc pozwolę ci ze mnie żartować. kiem swoimi wątpliwościami. - Co mam ci powiedzieć? - zapytała z niewin­ Holt pocałował ją i zbiegł po schodach do ną miną, chociaż dobrze wiedziała, o co Holtowi czekającego na niego ferrari. chodzi. Wiedziała też, że powie mu to bez waha­ - Mam nadzieję, że ty wiesz, co robię - powie­ nia. Kochanemu mężczyźnie niczego nie umiała­ działa Adena do Maksa, zamknąwszy drzwi - b o by odmówić. ja wcale nie jestem tego pewna. - Chcę to usłyszeć, proszę... Wróciła do łóżka. Tak dobrze było jej po raz - Jestem twoja, kochanie. Jeśli koniecznie mu­ pierwszy w życiu. Teraz już wiem, myślała, że sisz usłyszeć te słowa, to je wypowiem. Należę do Holta Sinclaira można nauczyć miłości. Właści­ ciebie. Ale pamiętaj, że takie więzy łączą obie wie nawet nie trzeba go uczyć. Wystarczy trochę strony. treningu. Życie przyzwyczaiło go do traktowania - Niczego na świecie nie pragnę bardziej niż wszystkiego, nawet uczuć, jak transakcji handlo­ tego, żebyś bardzo, bardzo mocno się do mnie wych. Jednak dzisiejszy wieczór przekonał mnie, przywiązała. - Holt uśmiechnął się i znów przytu­ że potrafię zmienić to jego nastawienie. Zresztą lił do siebie dziewczynę. i tak nie mam wyjścia. Przecież wpadłam po uszy. Rozstali się nad ranem, chociaż Holt bardzo Około jedenastej przyniesiono ogromny bukiet narzekał, że w ogóle musi jechać do domu. Adena żółtych, cudownie pachnących róż. i Maks odprowadzili go do drzwi.

86

- Dzisiejszy wieczór w pełni potwierdził moją

g£

Adena wiedziała, ze tylko Holt mógł przysłać jej taki wspaniały bukiet. Ustawiła go na małym stoliku obok kanapy i poszukała kartki. Znalazła, ale znalazła też małe pudełeczko, którego w pier­ wszej chwili nie zauważyła. Zamarła. Radość z przepięknych kwiatów ulotniła się w jednej chwili. Dlaczego mi to zrobił? myślała zrozpaczona dziewczyna. I to po takiej nocy! Nie powinien mi płacić błyskotkami. Potraktował mnie jak panien­ kę która dobrze się spisała i zasłużyła sobie na nagrodę. A może to pierścionek? Adena chwyciła się tej myśli jak ostatniej deski ratunku. Może to pierścionek, który ma oznaczać coś w rodzaju zaręczyn? Tak, taki prezent mogłabym przyjąć... Niestety, gołym okiem dało się zauważyć, że pudełko jest duże i że w środku nie znajdzie pierścionka. Zresztą pierścionków zaręczyno­ wych nie daje się przez posłańców. Adena patrzyła na białe pudełko i dosłownie czuła, jak ulatują ciepłe wspomnienia poprzed­ niego wieczoru, jak zamarzają i spadają na nią lodowatym deszczem. Drżącymi z emocji palcami otworzyła pudełeczko. Wewnątrz znalazła złoty naszyjnik. Był to wyjątkowo piękny, delikatny klejnot z trzema diamentami na środku. Na srebrnej karcie wewnątrz pudełka Holt napisał: „Dla tej, która teraz należy do mnie". Adena zmięła w dłoni nieszczęsną kartkę i odwróciła się do Maksa.

- Jak on mógł mi coś takiego zrobić? - zapyta­ ła zrozpaczona. - Potraktował mnie jak kosztow­ ną prostytutkę. Mojej miłości nie można kupić, Maks... Pies położył łeb na kolanach swojej pani, a jego wielkie oczy wyrażały współczucie. Wczoraj mógł jej pomóc bez trudu. Z agresją obcych pies z łatwością sobie poradzi. Ale co mógłby zrobić teraz? Teraz nawet nie rozumiał, dlaczego jego pani jest smutna. Na szczęście rozpacz Adeny nie trwała długo. W kilka chwil zmieniła się w równie jak ból wielką wściekłość. Trzymała pudełko z daleka od siebie, jakby w środku zamiast złotego cacka była bom­ ba zegarowa. Wrzuciła do środka pomiętą kartkę od Holta i zatrzasnęła wieczko. - Jak on śmiał! - powiedziała do zdezorien­ towanego psa. - Jak on śmiał! Niech sobie nie myśli, że puszczę mu to płazem! Znalazła w książce telefonicznej numer firmy, która dostarczyła jej przeklęte pudełko i poleciła natychmiast przysłać do swego domu posłańca. Trzy razy wyrzucała kartkę, zanim wreszcie udało jej się zamknąć wściekłość i upokorzenie w jed­ nym zgrabnym zdaniu. „Sądziłam, że stać cię na mnie, ale ten drobiazg dowodzi, że się myliłam", napisała. Zapakowała pudełko, dołączyła liścik i oddała posłańcowi, który akurat się pojawił. - Najwyższy czas - powiedziała Adena do Maksa - żebyśmy oboje wreszcie pojechali na

91

- Owszem! Jedziemy z Maksem na wieś. Nale­ wakacje. Nie martw się, Maks. Spodoba ci się na ży nam się odrobina spokoju. wsi - Chyba o czymś zapomniałaś. - Holt wszedł Pakowanie zajęło jej niecałe dwie godziny. do mieszkania i zamknął za sobą drzwi. Maks niezawodnie wyczuł, co się święci, i cierp- Nie martw się o... o tę błyskotkę, którą mi liwie warował obok walizki , patrząc, jak jego pani rano przysłałeś. To nie należy do mnie. wydzwania do różnych ludzi. W sprawie wakacji - Czyżby? A wydawało mi się, że będzie dos­ Adena także miała pecha. W większości hotelików wymienionych w ulotce biura podroży nie konale pasowała do kogoś, kto należy do mnie. było już wolnych miejsc. W końcu jednak udało Ale jeśli nie... Tam, skąd ją wziąłem, jest tego jej się dodzwonić do gospody, w której przed więcej. kilkoma godzinami ktoś odwołał rezerwację. Na - Więcej! Więcej! - wybuchnęła Adena. - Jak dodatek nie mieli nic przeciwko temu, żeby śmiesz mnie obrażać! przywiozła ze sobą psa. - Niewiele kobiet na świecie uznałoby ofiaro­ - Załatwione Maks - powiedziała Adena. wanie tego drobiazgu za zniewagę. Ale jeśli trzy - Jedziemy. Powiem tylko pani Harrison, że diamenty to, twoim zdaniem, za mało, mogę wyjeżdżamy na kilka dni i w drogę. wymienić ten naszyjnik na inny. Podeszła do drzwi i w tej samej chwili rozległ się Adena nie potrafiła znaleźć odpowiedniego dzwonek domofonu. Zaciekawiony Maks nastasłowa i tylko dlatego z całej siły uderzyła Holta wił uszy. Adena patrzyła to na drzwi, to na psa. w twarz. Już wiedziała, kogo się spodziewać. - Nie musisz niczego wymieniać! -krzyknęła. - Ależ ty masz tupet, Sinclair! - krzyknęła. - Któraś z twoich z kochanek na pewno z radoś­ patrząc w oczy gościowi. - Jak śmiesz tu przycią przyjmie ten prezent. Moja cena za wczorajsze chodzić! usługi jest o całe niebo wyższa, Sinclair! Holt trzymał w rekach nieszczęsne białe pudeł- Jaka? ko i w milczeniu przyglądał się bladej z gniewu - Szkoda gadać! - miotała się Adena. -I tak dziewczynie. Dopiero po chwil, zauważył stojącą cię na to nie stać! przy drzwiach walizkę. - Pytałem: jaka? - Holt chwycił dziewczynę za - Wybierasz się dokądś? - zapytał, a ton jego ramiona. głosu powiedział Adenie, jak bardzo Holt jest na - Ty głupcze! - W turkusowych oczach Adeny nią zły. zakręciły się łzy. Nic czuła już nic poza bezmier-

93

nym smutkiem i upokorzeniem. -Ty kompletny idioto! Niepotrzebnie tracisz pieniądze na złoto i diamenty! Naprawdę nie rozumiesz? Wszystko to, co wczoraj dostałeś, dałam ci za darmo! Gratis! Bezpłatnie! Za nic ! Ale ty koniecznie musiałeś mi za to zapłacić... zniewagą. - Jaką zniewagą? O czym ty mówisz, dziewczyno? - Mówię o tym cholernym naszyjniku! O tym

jej twarz w połę swojej marynarki, dzięki czemu wreszcie zamilkła. - Do jasnej cholery! Zrozum wreszcie ,dziewczyno, że to był tylko prezent i że nie miał nic wspólnego z zapłatą za cokolwiek. Kupiłem ten naszyjnik, ponieważ chciałem ci coś dać. To był najzwyklejszy w świecie prezent. Nic innego. Tylko podarunek. Nie ma takiego prawa, które zabraniałoby mężczyźnie dawać kobiecie prezennaszyjniku, który trzymasz w rękach! O tym, ty. Oprócz naszyjnika mieli ci także dostarczyć róże .. - Holt rozejrzał się po pokoju. Od razu zauważył który przysłałeś mi dziś rano, żebym poczuła się stojący na stoliku bukiet. - Róż nie wyrzuciłaś. Dlaczego? Dlaczego przyjmujesz róże, a z powodu jak prostytutka! Jak kosztowna utrzymanka! naszyjnika się obrażasz? - Zwariowałaś? - Holt stracił pewność siebie. - Dlatego! - krzyknęła Adena w połę marynarki - To był prezent... - No to następnym razem przyślę ci tyle róż, że \ - Ależ oczywiście! I zapewne kupiłeś go u tego będzie można kupić za nie dwa naszyjniki - uśmiechnął się Holt. - Dostaniesz strasznie dużo samego jubilera, u którego zwykle kupujesz prekwiatów. zenty dla swoich kochanek! Tylko, że ja od- Przestań się wygłupiać! - syknęła Adena. mawiam przyjmowania prezentów za świadczone To ty się wygłupiasz. Dzisiaj rano byłem taki usługi! Zrozumiałeś Holt? Na świecie jest kilka szczęśliwy. Czułem się jak zdobywca, jak bohater, rzeczy, których nie można kupić za pieniądze. Ja jak pan wszelkiego stworzenia... Co w tym dziwwłaśnie jestem jedną z nich! nego, że chciałem dać coś kobiecie, która - O mój Boże! - jęknął Holt. - Nie do podarowała mi cały świat? To musiał być prezent. wiary! Przestań wreszcie na mnie krzyczeć i poNaprawdę nie potrafisz tego zrozumieć? słuchaj. - Holt pogłaskał dziewczynę po głowie. - Jeśli prezent pochodzi od ciebie, to bardzo - Nie chcę i nie muszę cię słuchać! Możesz trudno odróżnić prezent od zapłaty. sobie myśleć , co chcesz, a ja i tak nie jestem twoją własnością! I nie będę twoją własnością , choćbyś mi kupił wszystkie wysadzane diamentami złote naszyjniki świata! Holt przygarnął dziewczynę do siebie, wcisnął

95

94

- Tym razem naprawdę przesadziłaś, skarbie -tłumaczył jej jak dziecku. - Zupełnie niczego nie zrozumiałaś. Posłuchaj, kochanie. Dawanie ci pięknych rzeczy sprawia mi przyjemność. Nie traktuj, proszę, tych upominków jak zapłaty. I bardzo cię proszę - Holt uśmiechnął się do niej ciepło - żebyś nigdy więcej nie odsyłała mi prezentów, które ci daję. Dzisiaj przeżyłem praw­ dziwy szok. Jeszcze do tej pory się nie pozbiera­ łem. Bogu dzięki, że musiałem przejechać parę kilometrów, zanim cię zobaczyłem. Miałem tro­ chę czasu, żeby ochłonąć. - Bardzo cię proszę, Holt, nie dawaj mi żad­ nych naszyjników - powiedziała Adena. - Na­ prawdę nie chcę od ciebie ani złota, ani diamentów, ani żadnych innych kosztowności. Nie chcę i już! - Daj spokój, Adeno. - Holt przyglądał jej się z niedowierzaniem. - To naturalne, że mężczyzna daje prezenty kobiecie, którą... - przerwał na moment, jakby się zastanawiał, jakiego słowa powinien użyć. - Kobiecie, której pragnie, która do niego należy. Nie możesz odmawiać mi tej przyjemności. - A właśnie, że mogę. Nie ufam ci, Holt. Nie potrafię uwierzyć w to, że dostrzegasz różnicę pomiędzy spłatą zobowiązania a wręczeniem po­ darunku. Dlatego proszę, żebyś nigdy więcej nie dawał mi takich kosztownych prezentów. - Nie bądź śmieszna, Adeno! Nigdy się nie zgodzę...

"

Zadzwonił telefon i nic pozwolił mu dokończyć zdania. Holt niechętnie wypuścił Adenę z objęć. Dziewczyna porozmawiała z kimś przez chwilę, po czym odłożyła słuchawkę na widełki. - Moje plany wyjazdowe będą chyba musiały poczekać - powiedziała. - Odpowiedziano na moją ofertę. Dziś po południu mam przyjść na rozmowę w sprawie pracy. - Co to za przedsiębiorstwo? - zapytał rzeczo­ wo Holt. - To dobra firma - oświadczył, kiedy podała mu nazwę. - Powinnaś pójść na tę roz­ mowę. - Chyba tak - zgodziła się Adena. Pewnie dlatego jest taki zadowolony, że jednak nie wyja­ dę, pomyślała ponuro. Zamiast awantury, która jeszcze przed chwilą wisiała w powietrzu, w pokoju panowała teraz nerwowa atmosfera, jaka zwykle towarzyszy wszystkim rozmowom dotyczącym zmiany pracy. - Wezmę Maksa na spacer, a ty spokojnie przygotuj się do wyjścia - zaproponował Holt. - Przecież musisz wracać do biura - zaprotes­ towała Adena. - Najpierw wyprowadzę Maksa. Niczym się nie przejmuj, skarbie. - Holt próbował dodać jej odwagi. - Powalisz ich na kolana. Chodź, Maks. Gdzie jest twoja smycz? - Ej, Holt. - Słucham? - Holt znalazł smycz i właśnie przypinał ją do psiej obroży.

- Spacery z psem w mieście obwarowane są pewnymi przepisami... - Jakimi? - Holt przyglądał się ze zdziwieniem plastikowej łopatce i torbie, które wręczyła mu Adena - Zgadnij. - Mam to... - Dobrej zabawy!

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Adena ubrała się w zielony kostium z lodenu, wyszczotkowała włosy i już była gotowa do wyjścia. Maksa i Holta wciąż jeszcze nie było. Gdzie oni się podziewają? myślała podenerwowa­ na. Uśmiechnęła się, wyobraziwszy sobie, jak Holt dokładnie sprząta psie kupy. Nie mogła już dłużej czekać. Napisała na kartce, żeby Holt wziął sobie klucze od pani Harrison, wetknęła kartkę w drzwi i popędziła na przystanek autobusowy. Holt miał rację, pomyślała, jadąc autobusem do centrum miasta. Ta firma naprawdę jest warta zachodu. Mogłabym mówić o szczęściu, gdyby udało mi się dostać tę pracę za pierwszym podejś­ ciem. Wysiadła przy Pine Street, obok budynku giełdy Pacific Coast. Przez całą drogę nie mogła myśleć o niczym innym, tylko o Holcie. Obawiała się, że nie potrafi się skupić podczas rozmowy i z pracy będą nici. Na szczęście, kiedy tylko znalazła się wewnątrz budynku, zawodowa solid­ ność wzięła górę nad wrodzonym sentymentali­ zmem. Adena pozbierała się i już spokojna, pewna siebie weszła do działu personalnego.

99 zawsze bardzo Adenę męczyły, chociaż w tym konkretnym przypadku naprawdę nie mogła na­ Po kilku pierwszych minutach rozmowy dziew­ rzekać. Bardzo szybko okazało się, że posada po czyna zorientowała się, że proponowana jej posa­ da byłaby tym, o czym od dawna marzyła. Ona prostu na nią czeka. idealnie nadawała się do tej pracy, a praca - dla - Moim zdaniem pani doskonale nadaje się do niej. Na dodatek pracownik, z którym rozmawia­ tej pracy - powiedział uśmiechnięty Olson. ła, sprawiał takie wrażenie, jakby jemu także - Mnie z kolei bardzo odpowiada zakres obo­ zależało na zatrudnieniu Adeny. Dziewczyna była wiązków związany z tym stanowiskiem - odrzek­ w siódmym niebie. Zapomniała nawet o nie­ ła szczerze Adena. - Pańska firma ma wspaniały przyjemnym przedpołudniu. program rozwoju, a księgowość wewnętrzna za­ - Pójdziemy teraz na górę, panno West - po­ wsze ranie interesowała. Bardzo bym chciała wiedział kadrowiec. - Przedstawię panią panu spróbować swoich sił w tej właśnie dziedzinie. Olsonowi. Jest szefem działu rozliczeń i to on - Znakomicie, znakomicie. Wobec tego chyba będzie pani przełożonym, jeśli zdecydujemy się doszliśmy do porozumienia. Zaraz zadzwonię do panią u nas zatrudnić. Thorntona. To ten człowiek, który panią tu - Ach, panna West! - powitał ją Harvey Olson przyprowadził - wyjaśnił Olson konspiracyjnym szeptem. - Tylko kadry mają prawo składania z taką życzliwością, jakby wszyscy od dawna jej tu kandydatowi oficjalnej oferty. Chyba pani rozu­ oczekiwali. - Dzisiaj rano trafiła na moje biurko mie... Nie chciałbym wkraczać w niczyje kom­ pani oferta. Z dokumentów wynika, że byłaby petencje, ale, między nami mówiąc... pani idealną kandydatką na wakującą posadę. - Porozmawiaj sobie z panną West, a potem - Zapewne zechcą dopełnić jakichś formalno­ przyślij ją do mnie - poinformował Olsona kad­ ści. - Adena uśmiechnęła się. - Muszą pewnie rowiec i wyszedł. sprawdzić moje referencje. - Spodziewam się, że chciałaby mi pani zadać - To chyba nie będzie konieczne - oświadczył mnóstwo pytań - zaczął Olson, uśmiechając się Olson. - Dostaliśmy już referencje od niezwykle jowialnie. - Proszę się nie krępować. szanowanej osoby. Adena rzeczywiście miała wiele pytań. Musiała - Przepraszam, ale nie rozumiem... tylko uważać, żeby przypadkiem nie palnąć jakie­ - Nie ma się czego wstydzić - roześmiał się goś głupstwa. Bardzo zależało jej na tym, żeby Olson. - Może pani być dumna z tego, że ktoś taki Olson uznał ją za inteligentną i pełną zapału jak Holt Sinclair osobiście rekomenduje panią do idealną kandydatkę do pracy. Takie spotkania

98

101 mu zapłaciła. Już wiem! Odwrócimy role! Będzie wściekły! Wpadnie w ślepą furię! Może 100 pracy u nas. Pan Sinclair nigdy by czegoś takiego wreszcie coś do niego dotrze. nic zrobił, gdyby nic był absolutnie pewien, że jest Resztę formalności ,związanych z przyjęciem pani odpowiednią osobą na to stanowisko. Nasz do pracy, Adena wypełniła bez poprzedniego szef bardzo sobie ceni opinię pana Sinclaira. entuzjazmu. Na szczęście nikt nie zauważył zmia- Czy to znaczy, że Holt Sinclair prosił, żeby ny w jej zachowaniu. Dostała oficjalną propozycję przyjęto mnie do pracy? - zapytała Adena. Przed pracy i obiecała, że w ciągu tygodnia da wiążącą cbwilą szczęśliwa, teraz czuła, że pogrąża się odpowiedź. w otchłań rozpaczy. Wyszła na ulicę zdecydowana. Postanowiła - Ależ skąd! On tylko zadzwonił do naszego dać solidną nauczkę Holtowi. Natychmiast prezesa, któremu ja podlegam, bo dowiedział się, skierowała się do ekskluzywnego sklepu jubilerskiego że szukamy pracownika. Powiedział, że zna ko­ przy Union Square. Wiedziała, że musi wydać goś, kto doskonale nadawałby się do tej pracy. majątek, żeby jej plan naprawdę się powiódł.Zresztą i tak będzie to wydatek na niby, bo Holt się wścieknie Niebawem nadeszła do nas pani oferta i w ten i nawet nie weźmie do ręki "prezentu". Adena z sposób doszło do dzisiejszego spotkania. ogromną satysfkcją wyobraziła sobie, jak Holt - Rozumiem. Nie miałam pojęcia...- Dopiero krzyczy na nią, jak żąda, żeby natychmiast zabrała teraz Adena przypomniała sobie, że powiedziała ten przeklęty "upominek". Teraz wiedziała na pewno, Holtowi, do jakich firm wysłała oferty. Zro­ że to najlepszy i może jedyny sposób pokazania mu, zumiała także, skąd to zadowolenie na twarzy jak ona czuła się dziś rano. Jeśli choć na chwilę Holta, kiedy powiedziała mu rano, dokąd idzie na znajdzie się w mojej skórze, myślała zadowolona z siebie, może wreszcie przestanie mnie obrażać rozmowę. Przyszła jej do głowy straszna myśl, że wciąż nowymi podarunkami. Holt po raz kolejny spróbował ją kupić. Tym razem „prezentem" miała być atrakcyjna praca. Ledwo rozejrzała się w gablotach,kiedy Jak on śmiał? pomyślała i natychmiast powrócił wpadł jej w oko zegarek. Adena uznała, że znalazła odpowiednią broń do walki z Holtem. poranny gniew. Co trzeba zrobić, żeby dać nau­ Długo oglądała wybrany przez siebie ,ręcznie czkę mężczyźnie, przyzwyczajonemu kupować zrobiony z osiemnastokaratowego złota szwajwszystkich i wszystko, na co tylko przyjdzie mu ochota? Czy w ogóle da się wbić w ten ograniczo­ ny mózg, że mnie nie można kupić ani za złoto, ani za dobrą pracę? Cholerny facet! A swoją drogą, ciekawe, jak. by się poczuł, gdybym ja też

103 102

carski zegarek. Kwarcowy napęd umieszczono w cieniutkiej kopercie tak idealnie, że prawie przekraczało to ludzką wyobraźnię. Jednym sło­ wem: sama doskonałość. Adena bez wahania wypisała czek, opiewający na całą sumę, jaką aktualnie miała na koncie. Na szczęście, pomyślała, nie zdążą tego czeku zrealizować. A swoją drogą, bardzo bym chciała dać mu takie cudo naprawdę. Niestety, pewnie nigdy w życiu nie będzie mnie na to stać. Podała czek sprzedawcy i powiedziała, dokąd ma wysłać ze­ garek. Holt powinien dostać prezent w biurze i to jak najszybciej. Adena szybko skalkulowała, że Sinclair odeśle zegarek następnego dnia rano i wobec tego nie dojdzie do realizacji horrendalnie wysokiego czeku, który dziewczyna przed chwilą podpisała. Jutro sobota, a więc cała intryga finansowa znajdzie szczęśliwe zakończenie w po­ niedziałek rano. Dopiero w autobusie Adena trochę ochłonęła. Zrobiło jej się nieprzyjemnie, kiedy wyobraziła sobie, jak Holt się na nią rozzłości. No cóż, gra jest warta świeczki, pocieszyła się szybko. Naj­ ważniejsze, żeby wyciągnął z tej lekcji właściwe wnioski. Chciałabym, żeby zrozumiał, jak nie­ przyjemnie się człowiek czuje, kiedy ktoś próbuje go kupić. Może pojmie, że za przysługę płaci się tylko utrzymankom lub żigolakom. Liścik, który dołączyłam do zegarka, powinien mu ułatwić zrozumienie lekcji. Zaraz, jak to było? Aha: „Dla

Holta z podziękowaniem za pomoc w znalezieniu pracy i za wspaniałe chwile przy kominku". Dobrze to wymyśliłam! Każdy by się obraził za coś takiego. Szkoda, że nie wysłałam mu do tego kwiatów. Rozpromieniona i zadowolona z siebie weszła do domu. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę z tego że Maks nie przybiegł jej powitać. Niemoż­ liwe, żeby do tej pory nie wrócili ze spaceru, pomyślała przestraszona. W porządku. Wrócili i znów wyszli, odetchnęła zauważywszy kartkę papieru leżącą obok wazonu z różami. „Maks ma się dobrze - pisał Holt. - Zabrałem go do Sausalito, gdzie obaj niecierpliwie oczeku­ jemy Twojego przyjazdu. Mam nadzieję, że nie zapomniałaś o kolacji, na którą oboje z Maksem zostaliście zaproszeni. Po kolacji musimy się jeszcze pokazać na przyjęciu, wiec bądź tak miła i włóż na siebie coś odpowiedniego. Przyjadę po Ciebie prosto z pracy. Około piątej. P.S. Gdybyś sama na to nie wpadła, pragnę cię poinformować, że zatrzymałem Maksa w roli gwaranta Twojego dobrego zachowania. P.S. Wydaje mi się, że zakochał się w pudlicy z sąsiedztwa. Przypomnij mi, żebym ci o tym opowiedział. Twój Holt" Adena zmięła kartkę. Była wściekła, przestra­ szona i... chciało jej się śmiać. Ten głupek porwał

105

c e j s pokojnie .Odetchnęła z ulgą.Właśnie wtedy Holt zadzwonił do drzwi. Otworzyła mu i w tej s a m e j chwil i z r o z u m i a ł a, ż e d o s t a r c z o no p r z e s y ł kę adresatow i z g o d n ie z p l a n e m . H o l t s t ał oparty o futrynę, dzięki czemu od razu dało się z a u w a ż y ć na jego przegubie elegancki złoty zegarek. Adena nie wierzyła własnym oczom. - Jest piękny - zachwycał się Holt. - To najpiękniejszy prezent, jaki w życiu dostałem. Wyobraź sobie, że to w ogóle jeden z nielicznych prezentów, jakie kiedykolwiek mi ofiarowano. Zykle ja obdarowuję ludzi. Mnie dają podarunki bardzo rzadko. - Podoba ci się? - Adena z trudem oderwała wzrok od zegarka. - Mam tylko jedno zastrzeżenie. - Holt wszedł Zrobiło się późno i Adena zajęła się przygoto­ do mieszkania. -Szkoda, że nie kazałaś na nim waniami do wieczornego wyjścia. Wybrała po­ wygrawerować jakiegoś napisu. Musimy to nawiewną suknię z zielonego jedwabiu, na którym prawić. - Ujął twarz dziewczyny w dłonie ręcznie wymalowano złote l i ś c i e . D o tego złote pantofle i złoty naszyjnik ze smoczymi skrzyd­ i pocałował ją w usta. łami. Gotowa do wyjścia Adena nie miała już nic - Holt... - próbowała coś powiedzieć, ale nie więcej do roboty, więc nerwowo przemierzała tam dopuścił jej do głosu. i z powrotem swój biało-zielony pokój. Zaczęła -Dziękuję ci kochanie. Będę go bardzo szanował. nawet wątpić, czy Holt w ogóle się pojawi. Nie - Holt... - Adena wciąż jeszcze chciała mu coś mogła zrozumieć, dlaczego nie przyjechał do niej tłumaczyć. - Ja go kupiłam, bo... zaraz po otrzymaniu zegarka. Powinien był cho­ - Wiem, skarbie. Dostałem także liścik. Pewciaż zadzwonić i zrobić jej awanturę przez telefon. nie nie powinienem przyjmować od ciebie tak Jedynym rozsądnym wytłumaczeniem tej sytuacji kosztownego prezentu, ale jak mógłbym zrobić ci było to, że Holt do tej pory nie dostał zegarka coś takiego, skoro mnie samemu tyle radości czyli że dzisiejszy wieczór przebiegnie mniej wię-

Maksa, pomyślała. Pewnie uważa, że to bardzo sprytne. Zobaczymy, kto się będzie śmiał ostatni. Zaraz powinni mu dostarczyć zegarek. Resztę popołudnia Adena spędziła w gotowo­ ści bojowej. Dosłownie podskakiwała jak oparzo­ na za każdym razem, kiedy zadzwonił telefon. Holt się nie odezwał. Zaczęła już nawet podejrzewać, że posłaniec od jubilera nic zdążył do biura. Wreszcie doszła do wniosku, że Holt nie zadzwoni, a cała scena odbędzie się tutaj, kiedy po nią przyjedzie. Muszę się przygotować, myślała. Trzeba będzie udawać, że nie stało się nic nad­ zwyczajnego, że obdarowywanie mężczyzny ko­ sztownym zegarkiem w zamian za jego usługi jest wrodzoną potrzebą wszystkich kobiet świata.

106

sprawiło wybieranie naszyjnika. Żadna kobieta nie dałaby takiego prezentu mężczyźnie, na któ­ rym jej nic zależy. Wydałaś majątek na ten drobiazg! - Mówiąc szczerze... - Adena miała nadzieję, że tym razem wreszcie uda jej się wyjaśnić sytua­ cję. - Ale skoro dostałaś nową pracę, mam na­ dzieję, że cię to nie zrujnuje. Jestem zbyt za­ chwycony tym wspaniałym prezentera, żeby ci tłumaczyć, że nic powinnaś wydawać na mnie tyle pieniędzy. Adenie zakręciło się w głowie. Wykosztowała się na „lekcję", a tymczasem Holt zupełnie opacz­ nie ją zrozumiał. Uznał, że dostał zegarek dlatego, że Adenie na nim zależy. - Cieszę się, że zrozumiałaś moje postępowa­ nie. Teraz już wiesz, że mój prezent dla ciebie w żadnym sensie nic był zniewagą - ciągnął Holt, uszczęśliwiony jak małe dziecko. - No wiesz, ja... - Porozmawiamy sobie o tym jeszcze podczas kolacji. Niestety, tylko Maks zje sobie dzisiaj domowe jedzonko mojej gospodyni. Przez to wieczorne przyjęcie musimy zjeść kolację na mieś­ cie. Chodź, kochanie. Bardzo jestem ciekaw, jak ci poszło w nowej firmie. Z liściku, który dołączy­ łaś do zegarka, domyśliłem się, że zostałaś przyję­ ta. Zagadał ją całkowicie. Adena zrezygnowała

z prostowania interpretacji, jaką Holt zastosował do otrzymanego prezentu. Pozwoliła się wsadzić do srebrzystego ferrari i zawieźć na kolację do eleganckiej restauracji w centrum miasta. - Holt - odezwała się, kiedy już siedzieli przy zacisznym stoliku, nakrytym dla dwóch osób. Postanowiła wyjaśnić przynajmniej niektóre sprawy. - Nic powinieneś był prosić swojego przyjaciela, żeby przyjął mnie do pracy... - Bzdura. Kiedy rai powiedziałaś, że wysłałaś im swoją ofertę, zadzwoniłem, żeby sprawdzić, jakie warunki proponują. Pogadałem sobie chwi­ lę z Calem Mastersem. Powiedziałem mu tylko, że znam kogoś, kto doskonale nadawałby się do tej pracy. Nic więcej nie zrobiłem. - Czy ty nic rozumiesz, że nie należało... - Przecież i tak wysłałaś im swoją ofertę - stwierdził. - Ja tylko troszkę przyspieszyłem bieg wypadków. Dajmy temu wreszcie spokój. Najważniejsze, że znalazłaś pracę. Teraz mi po­ wiedz, kiedy postanowiłaś kupić mi ten zegarek? Holt był szczęśliwy jak dziecko. Dopiero teraz na dobre dotarło do Adeny, że robienie prezen­ tów mężczyźnie, który nie dostał ich w życiu wiele, nie było najlepszym sposobem udzielenia lekcji dobrych obyczajów. Holt był tak zafas­ cynowany samym faktem otrzymania upominku, że w ogóle nie pojął jego znaczenia. - Pomysł przyszedł rai do głowy od razu, kiedy tylko zorientowałam się, że maczałeś palce

w sprawie mojego zatrudnienia

wyjaśniła spo-

kojnie. - To miłe, że poczułaś się zobowiązana wyrazić mi wdzięczność, ale, mówiąc szczerze, najbardziej spodobała mi się ta część twojego listu, w której sugerujesz, że to, co przydarzyło nam się wczoraj przy kominku, miało dla ciebie szczegól­ ne znaczenie. - Pochylił się nad stolikiem. - Bo dla mnie także wczorajszy wieczór bardzo wiele zna­ czył. Wybierając ten zegarek czułaś się pewnie tak samo jak ja, kiedy kupowałem ci naszyjnik. O mój Boże! pomyślała Adena. I co ja mam teraz zrobić? Jak mam mu powiedzieć, że źle mnie zrozumiał? Mam mu oświadczyć, że powinien zwrócić ten zegarek, bo w przeciwnym razie doprowadzi mnie do ruiny? Chyba będę musiała sprzedać akcje! Albo przyjąć tę pracę, którą Holt mi załatwił! A wszystko przez to, że nie mogę się zdobyć na odwagę, żeby powiedzieć mu prawdę! Jedli kolację, rozmawiali i z każdą chwilą powiedzenie Holtowi prawdy o złotym zegarku wydawało się Adenie coraz mniej możliwe. Pre­ zent sprawił mu ogromną radość. Holt zaczął się już nawet zastanawiać nad tym, jaki napis każe wygrawerować na kopercie. Adena musiała przy­ znać się sama przed sobą, że wpadła we własne sidła. Należy to wreszcie przyjąć do wiadomości i nie wpadać w panikę, pomyślała. Zegarek rzeczywiście kosztował mnie majątek, ale przecież nie zbankrutuję. W końcu mam trochę oszczęd-

nosci. Wystarczy na zapłacenie czynszu i na życie przez miesiąc. Z głodu w każdym razie nie umrę. A skoro już mowa o pokazowych lekcjach, to muszę sobie zapamiętać, żeby nigdy nie dawać nikomu prezentów, na które mnie nic stać. Nie miała serca pozbawiać Holta tak wielkiej, bez skrępowania manifestowanej radości. Nie potrafiła się przyznać do tego, że kupiła zegarek po to, żeby dać mu nauczkę, a nie po to, żeby sprawić radość. Kochała go. Coraz bardziej. Pogodziwszy się z losem, Adena pozwoliła sobie na jeszcze jeden kieliszek wspaniałego wina, które podano do kolacji. Wino pochodziło z Kalifornii, z krainy, w której panowała kiedyś gorączka złota, z krainy, do której Adena miała pojechać na krótki wypoczynek. - A niech to diabli! - zaklęła. - Co się stało, skarbie? - zaniepokoił się Holt. - Nie odwołałam rezerwacji! Ta praca i... ten zegarek tak mnie pochłonęły, że zapomniałam zadzwonić do gospody i odwołać swój przyjazd! - O to nie musisz się martwić. Zauważyłem kartkę z numerem obok telefonu i zadzwoniłem tam, zanim wyjechaliśmy z Maksem do Sausalito. - Dziękuję - odrzekła lodowatym tonem. - A skoro już poruszyłeś temat mojego psa... - A, właśnie! Miałem ci opowiedzieć o tej pudlicy. Biedny Maks! Mogę sobie wyobrazić, jak on się czuje. - Może zamówić dla niej jakąś soczystą kość

110 - zaproponowała Adena, ale Holt nawet nie zauważył, że powiedziała to z ironią. - Muszę mu to podpowiedzieć. To co, może­ my już iść? - zapytał. - Chciałbym jak najszybciej wrócić do domu. Dopiero potem zacznie się prawdziwie przyjemny wieczór. Przez całą drogę Adena zastanawiała się, jak ma powiedzieć Holtowi, że nie spędzi z nim nocy w Sausalito. Dojechali do lususowego hotelu Nob Hill's, a ona niczego nie wymyśliła. Uznała więc, że po tak męczącym dniu należy jej się odrobina przyjemności. Bez namysłu wzięła kieliszek szam­ pana, który jej podano. - Kochanie, chciałbym ci przedstawić Johna Rawlinsa - powiedział Holt na widok eleganc­ kiego starszego pana, przeciskającego się przez tłum w ich kierunku. - John jest klientem Sim Tech. Adena uśmiechnęła się do siwego pana Rawlin­ sa, a potem już musiała się uśmiechać do wielu innych kobiet i mężczyzn, którzy podchodzili do niej i do Holta. Piła trzecią lampkę szampana i myślała, że zadziwiająco dobrze czuje się wśród tych obcych ludzi, kiedy na horyzoncie pojawiła się szałowa blondynka, odziana w suknię ze srebrnej lamy. - Holt, kochanie! - zawołała radośnie. -Jak to miło znów cię zobaczyć! Miałam nadzieję, że uda ci się wpaść tutaj... Przedstaw mi, proszę, swoją przyjaciółkę.

- Adena West - Holt dokonał prezentacji. - A to Charlotta Michaels. Prowadzi firmę, która współpracuje z Sin Tech. Adcna miała już na końcu języka jakąś złośliwą uwagę, ale jakimś cudem powstrzymała się przed jej wygłoszeniem. - Witam panią - zwróciła się do Charlotty zlodowatą uprzejmością. - Czym zajmuje się pani firma? - Sprzedaję surowce, których Holt używa do produkcji swoich wyrobów - poinformowała piękna Charlotta. - Jakie to wspaniałe, Holt! - zawołała na widok złotego zegarka. - Sama też takie oglądałam. To chyba nowy model. Robią także śliczne damskie zegarki. - Doskonała technologia - zgodził się męż­ czyzna, z którym Holt rozmawiał przed pojawie­ niem się Charlotty. - To niesłychane, co Szwaj­ carzy potrafią zrobić z ciekłymi kryształami. - Ten zegarek jest prezentem od Adeny - po­ chwalił się Holt. Odsunął mankiet, żeby umoż­ liwić zainteresowanym podziwianie dzieła zegar­ mistrzowskiej sztuki. - Prawda, że jest piękny? - Twoja przyjaciółka ci go dała? - zapytała z niedowierzaniem Charlotta, patrząc podejrzli­ wie na Adenę. - Czym sobie zasłużyłeś na taki prezent? - za­ pytał John Rawlins. Adena nie mogła sobie wybaczyć tego, co zrobiła. Można to było oczywiście zwalić na karb

koszmarnego dnia. jaki miała za sobą. albo na to, że wypiła za dużo szampana... Można było wymyślić dwa tysiące innych wyjaśnień jej postępku, ale żadne z nich nie usprawiedliwiało odpowiedzi na niewinne pytanie Rawlinsa. - To prezent zaręczynowy - oświadczyła Adena wszystkim, którzy chcieli się dowiedzieć, z ja­ kiej to okazji dziewczyna daje mężczyźnie taki niezwykły podarunek.

ROZDZIAŁ ÓSMY

W samochodzie panowała grobowa cisza. Ade­ na siedziała obok Holta i myślała o losie, o prze­ znaczeniu i o tym, jak niektórzy ludzie potrafią się publicznie ośmieszyć. Otulająca miasto mgła po­ tęgowała jeszcze wrażenie dziewczyny, że oto wbrew swojej woli i z własnej winy znalazła się w pułapce. - Holt - wydusiła Adena przez ściśnięte gard­ ło. - Słucham cię - powiedział grzecznie, ale oschle, jakby dawał do zrozumienia, że te dwa słowa są wyrazem jego niesłychanej łaskawości. - Przepraszam cię. Zupełnie nie wiem, co mnie napadło. Miałam dziś ciężki dzień i chyba trochę za dużo wypiłam... Na chwilę straciłam panowa­ nie nad sytuacją. Ja... Ja naprawdę nie wiem, co mnie podkusiło, żeby to powiedzieć... - Czyżby? - Holt wpatrywał się w jezdnię, jakby na całym świecie nie istniało nic ważniejsze­ go niż uważne prowadzenie samochodu. - Przecież cię przeprosiłam - rozzłościła się Adena. - Zresztą to nie była wyłącznie moja wina!

'

- A czyja? - Mogłeś się po prostu roześmiać i wtedy cała ta afera rozeszłaby się po kościach. Wszyscy uznaliby moje oświadczenie za żart. Po co im powiedziałeś, że to prawda? - Wydawało mi się, że to było jedyne wyjście z sytuacji. - O mój Boże! - Adena zupełnie się załamała. Z najdrobniejszymi szczegółami pamiętała wszys­ tko, co stało się zaraz po tym, jak Holt wybrał to .jedyne wyjście z sytuacji". Wszyscy jej gratulo­ wali, uśmiechali się, pytali, kiedy odbędzie się ślub... Do końca życia zapamięta to koszmarne przyjęcie. - Czyżbyś chciała mi powiedzieć- Holt uśmie­ chnął się lekko, ale ani na chwilę nie spojrzał na dziewczynę - że dałaś mi ten zegarek, bo miałaś taki kaprys? Bez żadnego istotnego powodu? - Oczywiście, że miałam powód! - Adena postanowiła, że tym razem wreszcie powie praw­ dę i wyjaśni nieporozumienie związane z kosztow­ nym prezentem. - Taki sam, jak miałem wręczając naszyjnik - mruknął Holt, zanim dziewczyna zdołała zreali­ zować swoje postanowienie. - Tylko mi nie wmawiaj, że ten naszyjnik miał być prezentem zaręczynowym. - Adena zaczęła podejrzewać intrygę. ~ Sam wiesz najlepiej, że kiedy go kupowałeś, nawet nic pomyślałeś o żad­ nych zaręczynach.

- Nie pomyślałem - zgodził się Holt. - Ale wtedy nic wiedziałem, jak bardzo ci na mnie zależy. - Mnie? Zależy? - N i e krępuj się, skarbie. Śmiało możesz się do tego przyznać. Zresztą już się przyznałaś - znaczą­ co spojrzał na lśniący w mroku zegarek. - Skoro wiem, co do mnie czujesz, możemy się pobrać. - Możemy się pobrać? Oszalałeś? Taką decy­ zję podejmuje się tylko wtedy, kiedy... kiedy ludzie bardzo się kochają i... - Jeśli się nie pobierzemy, to i tak zamiesz­ kamy razem. Oboje dobrze o tym wiemy. Ja pragnę ciebie, a ty mnie i... - Wyciągasz błędne wnioski! - Czy to ma znaczyć, że podarowałaś mi ten zegarek, bo miałaś taki chwilowy kaprys? - Holt wreszcie na nią spojrzał. Pułapka się zatrzasnęła, pomyślała Adena. Nie potrafię zdobyć się na szczerość. Nie powiem mu, dlaczego naprawdę dostał ode mnie ten zegarek. Kocham go i nic odbiorę mu radości, jaką mu niechcący sprawiłam. Ile razy w życiu dostał prezent? Przecież jest sierotą! Sara musiał sobie radzić ze światem, w którym wszystko ma swoją cenę. Temu człowiekowi pewnie nikt nigdy nicze­ go nie dał. - Oczywiście, że nie - Adena ostatecznie się poddała. - Chciałam ci dać ten zegarek i cieszę się, że ci się spodobał. .

116

- Będę go strzegł jak skarbu - obiecał Holt. - Ale nie chciałabym, żebyś czuł się do czego­ kolwiek zobowiązany. Wcale nie miałam zamiaru nakłaniać cię do małżeństwa. - Przecież wiem. Teraz jednak, kiedy już za­ częliśmy o tym mówić, nie widzę żadnych prze­ ciwwskazań. Naprawdę uważam, że powinniśmy się pobrać. Bardzo cię pragnę, Adeno - dodał zmysłowym szeptem. - Tak czy inaczej, chciał­ bym mieć cię przy sobie. Najrozsądniejszym wyjściem z tej sytuacji jest małżeństwo. - Ale... - Nie martw się, kochanie. Ja się tym zajmę. Adenie kręciło się w głowie od nadmiaru szampana i nie potrafiła znaleźć słów, które przekonałyby Holta, że nie ma racji. Zresztą w końcu ona także go kochała i udawanie, że nie ma ochoty na małżeństwo, byłoby oszukiwaniem samej siebie. A jednak, myślała, co to będzie za związek? Przecież ten człowiek nic nic wie o miło­ ści. On uważa, że miłość można kupić i otwarcie mówi, że tylko mnie pragnie. Pragnie, a nie kocha. Na pewno nawet nie pomyślałby o mał­ żeństwie, gdybym nie popełniła tej koszmarnej gafy. Adena dopiero teraz zrozumiała, o co napraw­ dę chodzi. Pojęła, że Holt taktownie zgodził się zapłacić cenę, jakiej zażądała za oddanie mu siebie. Tylko takie wyjaśnienie miało sens. Holt jej pragnął, a ponieważ przywykł płacić za speł-

nianie swoich pragnień, chciał zapłacić także za spełnienie tego. Nie przyjęłam naszyjnika, myś­ lała przerażona, a potem dość obcesowo dałam mu do zrozumienia, że chętnie przyjęłabym ob­ rączkę. Każdy w tej sytuacji uznałby, że takie są moje warunki! Adena tak się zamyśliła, że dopie­ ro na moście Golden Gate zdała sobie sprawę z tego, gdzie się znajduje. - Dokąd jedziemy? - zawołała. - Do domu. Już późno, a sama wiesz najlepiej, że Maks nic lubi, kiedy późno wracasz. - Pojedźmy do mnie, Holt - poprosiła Ade­ na. - Nie mam zamiaru spędzić tej nocy z tobą. - Dlaczego? Przecież jesteśmy zaręczeni. - Przestań się wygłupiać. Nawet nie poprosiłeś mnie o rękę. - Miałem wrażenie, że to ty mnie o to prosiłaś. - A ty się zgodziłeś - szepnęła, jakby do siebie. -Więc to o to chodzi! Miałam rację... Proszę cię, Holt - jęknęła Adena. - Muszę chwilę pomyśleć. - Możesz myśleć w domu. - Tak, ale w swoim. - W naszym - poprawił ją Holt. Ani na chwilę nie zwolnił tempa jazdy. - Myślisz, że ze mną pójdzie ci tak łatwo, jak z Maksem? - wciąż próbowała protestować. - Już mi się udało. - No dobrze. Wpadnę do ciebie na chwilę, zabiorę psa, a potem odwieziesz nas do domu

118

- oświadczyła Adena z iście królewską pewnością

prezent

siebie.

szklankę z sherry. - Nie ma za co. To znaczy... - To najwspanialszy zegarek, jaki widziałem. - Pocałował dziewczynę prosto w usta. - Wciąż nic mogę uwierzyć w to, że dostałem od ciebie taki cudowny upominek. Nikt nigdy niczego podob­ nego mi nie podarował. - Och, Holt. - Adena wreszcie poddała się jego uściskom. - Naprawdę tak bardzo ci się podoba? - Chodź, kochanie, pokażę ci, jak bardzo. - Holt przytulił ją mocno do siebie, a jego palce niecierpliwie szukały zapięcia jedwabnej sukni. Adena zadrżała. Zamknęła oczy i pozwoliła, aby Holt zsunął z jej ramion delikatny materiał. On mnie pragnie, myślała, i chce się ze mną ożenić. Czego więcej mogłabym oczekiwać od mężczyzny, który nic wie, co to miłość? - Czy ty naprawdę chcesz się ze mną ożenić? - zapytała i zaraz ugryzła się w język. Pytanie było głupie i zupełnie nie na miejscu. Jakby spraw­ dzała, czy warunki kapitulacji zostaną potrak­ towane poważnie. - Tak - wyszeptał prosto do jej ucha. - Chcę się z tobą ożenić. Przez cały wieczór tak bardzo cię pragnąłem - wyszeptał Holt, pieszcząc pierś dzie­ wczyny. - Podczas kolacji i na tym nudnym przyjęciu i przez całą drogę do domu. Wciąż powtarzałem sobie, że ty także mnie pragniesz. Za każdym razem, kiedy spoglądałem na zegarek,

Nie odezwali się więcej do siebie. W milczeniu dojechali do Sausalito, milcząc Holt zaparkował samochód i pomógł dziewczynie z niego wysiąść. Dopiero Maks przerwał ich milczenie. Witał się z obojgiem, radośnie kręcił krótkim ogonkiem i skakał do góry ze szczęścia. - Cieszę się, że na nas czekałeś, Maks powie­ dział Holt do psa. - Wypijesz kropelkę sherry? - Nie tylko uprowadziłeś mojego psa, ale jeszcze go przekupiłeś! - rozżaliła się Adena. Wszyscy troje weszli do salonu. Holt wyjął Z barku butelkę, nalał sherry do dwóch szklane­ czek i odrobinkę na spodek. - Dziś mamy niezwykłą okazję - powiedział. - Nie możesz mieć nic przeciwko temu, żeby Maks także spełnił toast. Musisz wiedzieć, Maks, że żenię się z twoją panią. Cieszysz się, piesku? Maks nic nic odpowiedział, za to z widoczną przyjemnością wylizał ze spodeczka całą sherry. - Widzisz? On się cieszy - uśmiechnął się Holt. Usiadł na kanapie i pociągnął za sobą nadąsaną dziewczynę. - Holt, to naprawdę bardzo poważna decyzja - Adena próbowała mu coś wytłumaczyć. - Musi­ my porozmawiać, a przede wszystkim ja muszę sobie wszystko przemyśleć. Mam wrażenie, że poniosła mnie jakaś wielka fala... - Jeszcze nic miałem okazji podziękować ci za

szepnął Holt. Postawił na stoliku

121

120

myślałem sobie: „Ona też mnie chce. Gdyby ranie nie chciała, nie dałaby mi takiego prezentu". - Ja też cię pragnę, Holt, ale naprawdę nie musisz się ze mną żenić. - Adena zarzuciła mu ręce na szyję. Patrzyła w szare, płonące oczy Holta. -Nie miałam zamiaru zmuszać cię do tego. Musisz mi uwierzyć. Bardzo cię proszę. - Do niczego mnie nie zmuszasz. Zresztą dawno minęły te czasy, kiedy ktokolwiek mógł mnie do czegoś zmusić - uspokoił ją Holt. - Chciałam ci tylko powiedzieć... - Wiem, co mi chciałaś powiedzieć, ale teraz już na to za późno. Już się zdecydowałaś. Chyba nie chcesz się wycofać? - Holt uśmiechnął się do niej czule. - Gdybyś mi teraz oświadczyła, że nie chcesz wyjść za mnie za mąż, poczułbym się tak samo, jak gdybyś odebrała mi ten zegarek. - Nie mam zamiaru niczego ci odbierać - mru­ knęła dziewczyna niepewnie. - Wiem - wyszeptał Holt. -I mam nadzieję, że w sprawie naszego małżeństwa również nie zmie­ nisz zdania. Tak bardzo cię pragnę... - Ale małżeństwo... -jęknęła. - Małżeństwo to jedyny sposób, żeby cię na­ mówić na zamieszkanie ze mną. Doskonale rozu­ miem, że nie odpowiada ci długotrwały romans. Nie byłabyś szczęśliwa i na pewno nie zrezyg­ nowałabyś z własnego mieszkania -tłumaczył jej jak małej dziewczynce. - I wciąż czymś byś się martwiła. Nie chcę cię na to narażać. Wiem, że

potrzebujesz formalnego zabezpieczenia. A ja bardzo ciebie pragnę, kochanie, i muszę mieć pewność, że zawsze będziesz moja. Adena zrozumiała, że znalazła się w sytuacji bez wyjścia. Holt wmówił sobie, że małżeństwo jest warunkiem jej oddania. Bez wahania chciał za­ płacić tę wygórowaną cenę, a Adena nie potrafiła przekonać go, że nie ma racji. Mogła jedynie spróbować zapanować nad biegiem wydarzeń. Dla ich wspólnego dobra. On teraz chce się żenić, myślała, bo bardzo, ale to bardzo mnie pragnie. Ale co będzie potem? Kiedy trochę ochłonie, kiedy sobie wszystko przemyśli, na pewno dojdzie do wniosku, że obejdzie się bez ślubu. - Wyjdę za ciebie, Holt. - Adena mocno się do niego przytuliła. - Mam nadzieję - zaśmiał się cicho. - Po tym, co się wydarzyło wczoraj wieczorem, po ofiaro­ waniu mi tego wspaniałego prezentu... - Ale uważam, że powinniśmy dać sobie tro­ chę czasu - przerwała mu stanowczo. - Trochę, to znaczy: ile? - Holt zamarł. - Nie wiem. Kilka tygodni, może miesięcy. To naprawdę poważna decyzja, Holt. Oboje musimy mieć całkowitą pewność... - spojrzała mu prosto w oczy. O, tak, pomyślała. Nareszcie mi się udało. Wreszcie zaczął traktować poważnie to, co do niego mówię. - Przez ten czas będziesz mieszkała sama? - zapytał, wietrząc podstęp. -I będziesz się ze mną

123 122

spotykała tylko wtedy, kiedy zechcesz? Z trudem wciśniesz mnie w tygodniowy plan zajęć? - No wiesz... Powinniśmy się lepiej poznać. Zafundujemy sobie takie staroświeckie narzeczeństwo. - Nie! - Nie? - Adena odsunęła się od niego. Po­ spiesznie włożyła suknię. - No to teraz mnie posłuchaj! Już ci mówiłam, że miałam dość mę­ czący dzień. Jestem u kresu sił. Nic będziesz mi tu rozkazywał ani dyktował warunków, na jakich oprzemy ten... ten związek! Jestem w fatalnej formie, ale i tak nie dam się namówić na coś, co skomplikuje nasze życie. I to tylko dlatego, że właśnie dzisiaj masz na mnie ochotę! - Chodź do mnie, skarbie - Holt uśmiechnął się uwodzicielsko. - Sprawię, że i ty nabierzesz ochoty na mnie. - Nie, Holt! Nie dam się namówić na małżeńs­ two ani zaciągnąć do łóżka, dopóki nie ustalimy sobie, o co w tym wszystkim chodzi. - Uspokój się, kochanie. - Holt wstał z kanapy i wziął na ręce zdenerwowaną dziewczynę. - Sama powiedziałaś, że masz dzisiaj zły dzień. Za to ja czuję się doskonale. Odpocznij sobie. Ja podejmę decyzję za siebie i za ciebie . - Nic ma mowy! Puść mnie, do diabła! - Puszczę cię dopiero wtedy, kiedy podziękuję ci za zegarek. Holt niósł ją długim, pełnym luster koryta-

rzem. Adena widziała swoje odbicie: półnaga, w jednym tylko pantofelku, wyglądała w jego ramionach jak dopiero co zdobyta niewolnica. Weszli do sypialni i Holt ostrożnie położył dziew­ czynę na łóżku. Natychmiast usiadła, chcąc uwol­ nić się z jego objęć. - Nie patrz tak na mnie, skarbie. - Holt szybko rozpiął koszulę. -Wszystko będzie dobrze. Napra­ wdę. Ty pragniesz mnie, a ja ciebie. To takie proste. Obiecałem przecież, że dam ci wszystko, czego tylko zapragniesz, a ty dziś jasno i wyraźnie powiedziałaś, zechcesz małżeństwa. Jeśli ślub ułatwi ci zostanie ze mną, to masz go u mnie jak w banku. - Chcesz powiedzieć, że się sprzedałam! - za­ wołała zrozpaczona. - Nie wkładaj mi w usta czegoś, czego nie powiedziałem. Przecież mówiłem już, że mnie takie rozwiązanie też odpowiada. - Holt uporał się ze swoim ubraniem. Stał obok łóżka zupełnie nagi i pożądliwym wzrokiem przyglądał się dzie­ wczynie. - Nie odpychaj mnie, kochanie. Tak bardzo cię pragnę. Chciała mu odmówić, ale nic mogła. Nie potrafiła tego zrobić, tak jak wcześniej nie umiała wyjaśnić nieporozumienia związanego z zegar­ kiem. Widocznie tak to jest, kiedy się kogoś kocha, pomyślała. - Czy poszedłbyś sobie, gdybym cię teraz o to poprosiła? - zapytała cicho. Holt zawahał się. Patrzył na nią jak zranione

124

zwierze i Adena poczuła ból, jakby sama sobie zrobiła krzywdę. - Och, Holt! - objęła go za szyję. - Ty idioto! Nie domyślasz się, że nigdy bym cię o coś takiego nic poprosiła? Holt odetchnął z wyraźną ulgą. W jednej chwili znalazł się na łóżku i mocno przytulił do siebie Adenę. - Nic chcę nigdy więcej słyszeć podobnych bzdur! Chcę, żebyśmy się pobrali jeszcze w tym tygodniu. Możemy pojechać do Reno. - W tym tygodniu? Po co ten pośpiech? - Żebyś nie mogła zadawać głupich pytań. - Holt ponownie zdjął z Adeny jedwabną suknię. - Nie będę - szepnęła. - Obiecuję. - Oczywiście, że nic. Jako moja żona nie będziesz mi mogła niczego odmówić. - Masz bardzo staroświeckie poglądy na mał­ żeństwo. - Cieszę się, że to zauważyłaś. - Holt pocało­ wał dziewczynę w ramię. - Szczególnie kiedy weźmie się pod uwagę fakt, że jeszcze parę godzin temu w ogóle nie wiedziałeś, że będziesz miał żonę - zakończyła Adena. - Jak tylko powiedziałaś o tym na przyjęciu, zrozumiałem, że małżeństwo będzie dla nas naj­ lepszym rozwiązaniem. Oboje dostaniemy to, czego pragniemy - powiedział Holt, pieszcząc nagie ciało dziewczyny.

125

- Wydawało mi się, że zadowala cię to, co dostałeś wczoraj - wyszeptała Adena. Chcę, żebyś już nigdy nie mogła odrzucić ani moich prezentów, ani mnie. Chcę, żebyś swobodnie mogła przyjmować ode mnie wszystko, co mogę ci dać. I chcę, żebyś była moja. Tylko moja. - Uważasz, że to uczciwa transakcja? - Nawet bardzo. Ciekawe, jak długo będzie tak uważał, pomyś­ lała Adena. Ciekawe, ile zapłaci żonie, kiedy zechce się jej pozbyć. Ponure myśli pierzchły pod dotknięciem dłoni i ust Holta. Adena nie chciała już więcej myśleć o przyszłości. Chciała cieszyć się Holtem i swoją miłością do niego, chciała dać mu wszystko, czegokolwiek od niej zażąda. Postano­ wiła, że Holt dostanie taką żonę, na jaką sobie zasłużył i może za jakiś czas wreszcie zrozumie, że może tej żonie dać coś więcej niż tylko złoto i drogie kamienie. Postanowiła nauczyć go koHolt pogłaskał ją po głowie i dopiero wtedy dziewczyna zauważyła, że nie zdjął zegarka. Za­ skoczona dotknęła palcem złotej bransoletki - Piękny, prawda? -zapytał Holt. - Prawie tak piękny jak kobieta, od której go dostałem. - Naszyjnik, który dostałam od ciebie, także jest piękny - uśmiechnęła się Adena. - Tak mi przykro, Holt. Naprawdę niepotrzebnie się zde­ nerwowałam, ale myślałam... - Wiem, co pomyślałaś, kochanie. Na przy

126

szłość zapamiętaj sobie, że jeśli ci coś daję, to znaczy, że chciałem ci to dać. Umówmy się, że ten naszyjnik to prezent zaręczynowy - dodał z uśmiechem. O, tak, pomyślała Adena, tak właśnie powin­ nam potraktować ten naszyjnik. Jako prezent zaręczynowy. Zresztą teraz, kiedy on tak się cieszy zegarkiem, i tak nie mogłabym nie przyjąć prezentu od niego. - Powiedz mi, jak bardzo mnie pragniesz - poprosił Holt, pieszcząc delikatną skórę na udach dziewczyny. - Przyznaj się, dlaczego dałaś mi ten zegarek. Adena zamarła z przerażenia. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę z tego, że on chce tylko potwierdzenia przyczyny, którą już dawno od­ gadł. - Ja także ciebie pragnę - wyszeptała. - Twój dotyk sprawia, że moje ciało drży ze szczęścia. Nie powinnam ci na to pozwolić, ale chyba już niczego nie potrafię ci odmówić. Nawet gdybyś nie chciał się ze mną ożenić. - Dobrze. Tak właśnie powinno być. Ty także doprowadzasz mnie do wrzenia i nie potrafiłbym ci odmówić niczego. Gdybyś zechciała, dałbym ci cały świat. Przytul mnie - szeptał. - Przytul mnie i nigdy ode mnie nie odchodź! Adena przywarła do niego całym ciałem i na jedną krótką chwilę oboje stali się jednością.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Obudziło Adenę znajome dotknięcie czegoś zimnego i wilgotnego. Otworzyła oczy i uśmiech­ nęła się do Maksa, który, jak co dzień, zapraszał ją na poranny spacer. Ostrożnie wstała z łóżka. Nie chciała budzić Holta. Maks, jak przystało na dobrze wychowanego sznaucera, czekał cierpliwie, aż jego pani się ubierze. Jedwabna wieczorowa suknia nie stano­ wiła dostatecznej ochrony przed poranną mgłą, wobec czego dziewczyna wyszukała w szafie krótki, męski kożuszek. Sięgał jej prawie do kolan i był dosyć ciężki, ale stanowił doskonałą ochronę przed chłodem. - No dobrze - powiedziała Adena, otwiera­ jąc Maksowi kuchenne drzwi. - Musisz sobie dzisiaj sam radzić. Nie wiem, gdzie jest twoja smycz i nie mam ochoty szukać toreb w cudzej kuchni. Postaraj się załatwić wszystko dyskret­ nie. Maks wyskoczył jak z procy, szczęśliwy, że tym razem obejdzie się bez smyczy i związanych z nią ograniczeń. Dookoła było tyle uroczych miejsc,

128

które należało zbadać i obwąchać. Nie miał chwili do stracenia. Adena podążyła za swoim pupilkiem. Miała nadzieję, że żadnemu z sąsiadów nic będzie się chciało wstawać tak wcześnie w sobotę. Głupio by się czuła, gdyby ktoś zobaczył ją w męskim kożuchu i wieczorowych pantoflach. Chłodne powietrze poranka otrzeźwiło ją na tyle, że mogła się już spokojnie zastanowić nad przebiegiem wczorajszej rozmowy z Holtem. Miała niejasne przeczucie, że sprytnie wciągnięto ją nie tylko do łóżka, ale także w zaręczyny, których wcale nie chciała. Niepotrzebnie wypiłam tyle szampana, pomyślała. Trudno, teraz już za późno na żale. Zbieg okoliczności i fascynacja nową miłością postawiły mnie w niełatwej sytuacji. Oczywiście, że chcę poślubić Holta, ale nie chcę, żeby stało się to w taki głupi sposób. Nie chcę, żeby uważał, iż ślub jest ceną, jaką musi za mnie zapłacić. 1 co ja mu teraz powiem? On uznał, że wszystko zostało uzgodnione. - Chodź,Maks !Wracamy!-zawołała.-Nogi mi strasznie zmarzły. Sznaucer niechętnie przydreptał do swojej pa­ ni. Adena pieszczotliwie poklepała go po grzbie­ cie i zawróciła w stronę domu Holta. Maks pierwszy zauważył stojącego obok samochodu mężczyznę. Pobiegł do niego w radosnych pod­ skokach, a Holt opuścił rękę, którą właśnie miał otworzyć drzwiczki swojego ferrari, i podrapał

psa za uchem. Szare oczy mężczyzny nie mogły oderwać się od Adeny. Było w nich widać ból, który w miarę jak dziewczyna zbliżała się do samochodu, powoli zmieniał się w bezmierną ulgę. - Myślałem, że odjechaliście - powiedział Holt nienaturalnie obojętnym głosem. Z całych sił chwycił Adenę za rękę. - Chciałeś nas gonić? - zapytała. Patrzyła to na samochód, to na kluczyki, które Holt trzymał w dłoni. - Chciałem przywieźć cię z powrotem do domu. - Ani ja, ani Maks nigdy nie wyjeżdżamy przed śniadaniem. - Zapamiętam to sobie - powiedział Holt. Niecałą godzinę później siedzieli w kuchni przy śniadaniu, które tym razem przygotowała Adena. - Muszę z tobą porozmawiać o powrocie do domu - odezwała się dziewczyna. - Nie bardzo pamiętam, co się wczoraj wydarzyło. Chciałabym ci jednak uświadomić, że się do ciebie nie prze­ prowadzę. Jeśli więc naprawdę masz zamiar się ze mną ożenić... - Mam zamiar. - Wobec tego postanowiłam, że przez jakiś czas będziemy po prostu zaręczeni. Trochę to staroświeckie, ale uważam, że nie musimy się z niczym spieszyć. Nie chciałabym podejmować tak poważnej decyzji pod wpływem... - Żądzy -Holt usłużnie podsunął dziewczynie właściwe słowo.

130

- No właśnie. Cieszę się, że rozumiesz moje obiekcje. Czy to coś zmieni - zapytał Holt po chwili namysłu - jeśli zapewnię cię, że nie podejmowa­ łem decyzji pod wpływem nastroju chwili? Ja naprawdę dokładnie wiem, czego chcę od życia. - Nie. - Nie ufasz mi? - Dobrze wiem, że ty zawsze płacisz za to, czego chcesz. Wiele razy powtarzałeś mi też, że jesteś wspaniałomyślny i niezwykle hojny. - Adeno... -zaczął Holt, ale ona nic pozwoliła mu dokończyć zdania. - Ja mówię poważnie, Holt. Wczoraj wszystko tak się dziwnie pomieszało i żadne z nas nie panowało nad sytuacją, ale dzisiaj... - Dzisiaj zdążyłaś sobie wszystko przemyśleć. Mam rację? - Obiecaj mi, że w tej sprawie podporząd­ kujesz się mojej woli. - Adena wyzywająco pod­ niosła głowę. - Ustalmy sobie najpierw, na co właściwie mam się zgodzić - powiedział Holt po chwili namysłu. - Żądasz ode mnie zgody na platoniczne narzeczeństwo bez scen erotycznych. Kiedy to twoje narzeczeństwo się skończy, wyjdziesz za mnie za mąż, tak jak mi wczoraj obiecałaś. - Tak - Adena sztywno skinęła głową. - Oczy­ wiście pod warunkiem, że nadal będziesz chciał się ze mną ożenić.

131

- Przez tydzień na pewno nie zmienię zdania. To nie w moim stylu. - Przez tydzień? - Ustaliliśmy wczoraj, że pobierzemy się w przyszłą sobotę - przypomniał jej Holt. - Tydzień to za mało, żeby się przekonać, czy rzeczywiście do siebie pasujemy! -I stanowczo za krótko, żeby się nauczyć miłości, dodała w myś­ lach. - Przez cały ten tydzień nawet cię nie dotknę - obiecał Holt. - Dwa tygodnie - targowała się Adena. - Szybko się uczysz. Dobrze, wygrałaś. Niech będą dwa tygodnie. O mój Boże! westchnęła Adena. Znów mu się wydaje, że dobija targu. Czy naprawdę nie da się nic na to poradzić? Spróbuję. Może przez dwa tygodnie uda mi się choć trochę go zmienić. Mimo porannej wymiany zdań, sobota i nie­ dziela upłynęły im bardzo przyjemnie. Zrobili zakupy, pomyszkowali po eleganckich butikach wzdłuż falochronu w Sausalito, a potem poszli na spacer do lasu. Zarówno w sobotę, jak i w nie­ dzielę wieczorem Holt bez protestów odwoził Adenę do domu. Wypijał tam szklaneczkę sherry, po czym grzecznie wychodził. Poprawne stosunki miedzy nimi jakby same się ułożyły. Holt przyjeż­ dżał na kolację, a potem siadali przy kominku i omawiali wydarzenia minionego dnia. Adena zwykle wtedy haftowała obrus, a Maks drzemał,

132 zwinięty w kłębek u jej stóp. W środę wieczorem, kiedy Adena, haftując kolejny kwiatek, myślała o tym, jak dobrze tak siedzieć razem przy ko­ minku, Holt niespodziewanie zadał jej pytanie. - Czy przyjęłaś tę propozycję pracy, dzięki której dostałem zegarek? - Jeszcze nie. - A masz zamiar to zrobić? Nie. - Dlaczego? - Spróbuj się domyślić - odrzekła obojętnie, chociaż dłonie drżały jej z emocji. - Gdyby nie moje wstawiennictwo, przyjęła­ byś tę pracę, tak? - Tak. - Wiesz, że jesteś nieznośna i uparta jak osioł? - zapytał Holt. - Pewnie nawet nie zdajesz sobie Z tego sprawy. Mogłabyś się wreszcie nauczyć, jak się przyjmuje moje prezenty. Chcę ci we wszyst­ kim pomagać i chcę ci dawać ładne przedmioty. - Wiem, Holt - Adena patrzyła mu prosto w oczy - ale to naprawdę nie jest konieczne. - Nie chcesz nic ode mnie. Rozumiem. Mał­ żeństwa też nie chcesz. - Przyzwyczaiłeś się do kupowania wszyst­ kiego i nawet życie uważasz za ciąg przeróżnych transakcji kupna-sprzedaży. Trochę mnie to prze­ raża. - Nie rozumiem, dlaczego. - Trudno to wytłumaczyć. Może dlatego, że

133

boję się, co się stanie, kiedy dojdziesz do wniosku, że zapłaciłeś wygórowaną cenę za marny towar. - Czyżbyś chciała mnie oszukać? - zapytał kpiąco. - Ciekawe, co byś zrobił, gdybyś poczuł się oszukany? - wyszeptała Adena, zaciskając palce na tamborku. - Gdybym się zorientował, że mnie oszuku­ jesz... - zacisnął zęby. - Wtedy nie ręczę za siebie. - Wściekłbyś się - westchnęła Adena. Zmusiła się do uśmiechu. - Tak właśnie myślałam. A ty mnie pytasz, czego się boję. - Rozumiem - Holt uśmiechnął się do niej ciepło - że to tylko teoretyczna dyskusja. - Oczywiście - zapewniła go ochoczo. - Wobec tego proponuję, żebyśmy zmienili temat. Dyskusje teoretyczne rzadko kiedy prowa­ dzą do rozsądnych wniosków. - Jak sobie życzysz - zgodziła się Adena. Oczami wyobraźni widziała swoje życie z męż­ czyzną, który do nikogo nie ma zaufania, ponie­ waż uważa, że każdego można kupić. W czwartek około jedenastej zadzwoniła sek­ retarka Holta. Adena słyszała jej głos po raz pierwszy. Wytłumaczyła sobie, że Holt po prostu ma dwie sekretarki i akurat z tą dotąd nie miała okazji rozmawiać. - Dzwonię w imieniu pana Sinclaira - powie­ działa sekretarka, upewniwszy się, że rozmawia

s

134

z właściwą osobą. - Prosił, żebym zapytała, czy mogłaby pani zjeść dziś obiad z nim i z jego gościem. - Raczej tak. - Adena była trochę zdziwiona, chociaż zadowolona z propozycji. Zapisała nazwę restauracji, w której mieli się spotkać. - Gościem pana Sinclaira będzie dziś pan Rawlins - dodała sekretarka. - Dziękuję pani - powiedziała Adena. - Proszę przekazać Holtowi, że będę punktualnie. Adena odłożyła słuchawkę i zaczęła się ubie­ rać. Włożyła garsonkę z ciemnego kaszmiru, pożegnała się z Maksem i pobiegła na przystanek autobusowy. Uznała, że o tej porze nie warto jechać do centrum samochodem, zwłaszcza jeśli autobus dojeżdża dokładnie tam, gdzie ona musi wysiąść. Dobrze znała lokal, w którym Holt się z nią umówił. Czarno ubrani kelnerzy, białe obrusy na stołach i wystrój z epoki wiktoriańskiej sprawiały, że w restauracji panowała taka atmo­ sfera, jak w męskim klubie z wiekowymi tradyc­ jami. Za to jedzenie mich tam znakomite. Przyjechała kilka minut przed czasem. Powoli weszła do restauracyjnego holu, rozejrzała się wokół i... o mało nie zderzyła się z kimś bardzo dobrze znanym. - Jeff! - zawołała i obronnym ruchem uniosła dłonie. - Co ty tu robisz? - Dopiero co zjadłem obiad. - Chwycił ją za rękę. Uśmiechnął się do niej swoim chłopięcym

uśmiechem, który kiedyś tak bardzo Adenę po­ ciągał. - Ale skąd ty się tu wzięłaś? Czekasz na kogoś? - Tak, czekam - odrzekła, nic wiadomo dla­ czego skrępowana. - Pozwól, że zgadnę. - Jeff skrzywił się złoś­ liwie. - Umówiłaś się z Holtem Sinclairem. Mam rację? - Owszem, zgadłeś. - Adena cofnęła się o krok. Nic wiedziała, czego może się spodziewać po Jeffie. - Nie bój się - uspokoił ją Jeff. - Dziś jestem w dobrej formie. Chyba powinienem cię prze­ prosić za tamtą awanturę. Na swoje usprawied­ liwienie mogę powiedzieć tylko tyle, że trochę za dużo wtedy wypiłem, a na domiar złego straciłem najważniejszą kobietę w moim życiu. - Proszę cię, Jeff, nie mówmy już o tym. - Adena była potwornie zakłopotana. - Mnie też jest przykro z powodu tego całego zajścia. To jedna z tych rzeczy, o których trzeba szybko zapomnieć. - O incydencie mogę zapomnieć - szepnął Jeff, znów się do niej zbliżając - ale o tobie nigdy. - Proszę cię, Jeff... - Adena nic więcej nie mogła zrobić, bo za plecami miała ogromną donicę z palmą i o ucieczce nie mogło być mowy. - Wszystko zepsułem, prawda? - Jeff uśmiech­ nął się smutno. - To od początku nic miało sensu-powiedzia-

136 ła Adena. Z całego serca pragnęła, żeby ta niesmaczna scena jak najprędzej się skończyła. Nie miała ochoty, żeby Holt był jej świadkiem. - Nic, to ja wszystko popsułem. Mieliśmy ze sobą tyle wspólnego... Pamiętasz, jak czasami przychodziliśmy tutaj na obiad? - Jeff nie zamie­ rzał ustąpić. - Będzie mi tego bardzo brakowało. - Nic mam ochoty o tym rozmawiać - oświad­ czyła oschle Adena. - Wiem, że nie masz na to ochoty - Jeff uśmiechnął się przewrotnie. - Na pewno nie masz ochoty na rozmowę o nas. W końcu przecież udało ci się spaść na cztery łapy. - Już dość, Jeff. Bardzo cię przepraszam, ale... - Nie dostanę nawet pożegnalnego całusa? - Jeff niebezpiecznie zbliżył się do dziewczyny. - Żegnam cię - powiedziała ozięble. Niedawne zakłopotanie przerodziło się we wściekłość. I jesz­ cze ta palma za plecami... - Żegnaj, Adeno - uśmiechnął się Jeff. Adena zauważyła jego wściekłe i zadowolone z siebie spojrzenie. Uchyliła się o ułamek sekundy za późno. Jeff przyciągnął ją do siebie, mocno pocałował i zaraz puścił. - Dziękuję za wszystko, kochanie - powiedział głośno. Wyjął z kieszeni białą kopertę i wsunął ją w rękę zaszokowanej dziewczyny. Odwrócił się i odszedł szybko, zanim Adena zdążyła choćby pomyśleć o jakiejś odpowiednio obraźliwej od-

137

powiedzi. Ze wstrętem spojrzała na wychodzące­ go z restauracji Jeffa. Była tak zajęta tym wido­ kiem, że nawet nie zwróciła uwagi na dwóch mężczyzn, z którymi minął się jej były narzeczo­ ny. Dopiero kiedy Jeff im się ukłonił, zdała sobie sprawę z tego, że to Holt z Johnem Rawlinsem, i zrozumiała, że obaj na pewno widzieli końcowy akord odegranej przez Jeffa sceny. Wreszcie dota­ rło do niej, o co chodziło młodemu Carriganowi. Lodowate spojrzenie stalowych oczu Holta spra­ wiło, że miała ochotę uciekać ile sił w nogach. Poczuła w dłoni kopertę i doszła do wniosku, że sama umożliwiła Jeffowi dokonanie straszliwej zemsty. Bezradnie patrzyła, jak Holt zbliża się do niej zagniewany i smutny. Zatrzymał się obok Adeny. Bez słowa wyciągnął rękę, a dziewczyna w mil­ czeniu podała mu kompromitującą białą kopertę. Holt otworzył ją, wyjął ze środka pisany ręką Jeffa Ust i... czek. Przeczytał list, obejrzał wypisa­ ną na czeku sumę i oddał to wszystko Adenie. Drżącymi rękami wzięła kompromitujące ją pa­ piery. „Rób swoje, kochanie. Pobierzemy się, jak tylko to wszystko się skończy", pisał Jeff. Czek opiewał na pięćset dolarów. Adena podniosła oczy na Holta. Czekała na jego reakcję. Ona w tej sprawie nie miała nic do powiedzenia. Nie miała również wątpliwości, co Holt sobie myśli. Na pewno uznał ją za płatnego

138

wysłannika Carriganów i teraz zrobi dokładnie to, czego chciał Jeff. - Przepraszam cię, John. Zaraz wrócę powie­ dział Holt do Rawlinsa. Wziął Adenę pod ramię i odprowadził do drzwi. Kiedy znaleźli się na ulicy, zatrzymał pierwszą przejeżdżającą taksów­ kę. Otworzył drzwi i pomógł dziewczynie wsiąść do samochodu. - Jedź do domu - polecił lodowatym głosem. - Przyjadę do ciebie za kilka godzin. Muszę przedtem załatwić parę spraw. Nic musisz się tak bardzo bać. Do rękoczynów nie dojdzie. Stać mnie na bardziej wyrafinowaną zemstę.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

W ciągu całego długiego popołudnia Adena ze trzy razy stawała przed otwartą szafą, zastana­ wiając się, czy natychmiastowy wyjazd nic byłby najlepszym wyjściem z sytuacji. W jej głowie, jak zepsuta pozytywka, dźwięczały słowa Holta o wy­ rafinowanej zemście. Przecież jestem niewinna, do jasnej cholery! powtarzała sobie co chwila. Wciąż miała przed oczami twarz rozgniewanego Holta. Adena nic wiedziała, jak ma mu wytłumaczyć scenę, której był naocznym świadkiem. Za każdym razem, kiedy wymyśliła coś rozsądnego, powtarzała to sobie głośno i dopiero wtedy okazywało się, że wyjaśnienie było wprawdzie rozsądne, ale zupeł­ nie nieprzekonywające. Rozłożony na dywanie Maks z wielkim niepo­ kojem obserwował swoją panią. - Czy tym razem też mnie obronisz? - zapytała Adena sznaucera. Przykucnęła przy nim i po­ drapała psa za uchem. Czy posłuchasz rozkazu, jeśli poszczuję cię na Holta? Maks zachował milczenie godne filozofa, wo-

140 bec czego dziewczyna wstała i podeszła do barku, na którym stała karafka z sherry. Tyle razy Holt nalewał nam alkohol z tej karafki, pomyślała. Lubił czuć się tutaj jak u siebie w domu. Nie, teraz nie mogę pić. Muszę być zupełnie trzeźwa. Zmu­ szę Holta, żeby mnie wysłuchał. Opowiem mu po prostu, jak doszło do tego spotkania, a jeśli mi nie uwierzy, to niech sobie idzie do diabła! Mam w końcu swoją godność. Jeśli nie zechce przyjąć do wiadomości prawdy, to trudno. Sam będzie sobie winien. Najgorsze, że nie tylko sobie. Naj­ smutniejsze w tej głupiej historii jest to, że ko­ cham Holta i że bardzo mi zależy na jego zaufaniu. Zaufanie to przecież pierwszy krok do miłości. Jeślibym je zdobyła... Przekonam go! Nie mam innego wyjścia. Ba, ale jak to zrobić. Jak mam przekonać człowieka, święcie wierzące­ go w przekupność ludzi, o tym, że mnie się nie da przekupić? Adena zacisnęła zęby. Stanęła przy oknie i wy­ glądała na ulicę. Niestety, w tej sytuacji trudno nawet myśleć o zdobywaniu zaufania, pomyślała. Holt miał przecież w rękach ewidentny dowód zdrady. O, tak. Jeff musiał się starannie przygoto­ wać do odegrania tej sceny. Dziewczyna stwierdziła, że nie wytrzyma w bezczynności ani jednej chwili dłużej. Poszła do kuchni przygotować herbatę. Rytuał parzenia herbaty okazał się zadziwiająco skutecznym le­ kiem uspokajającym. Adena mogła wreszcie po-

ważnie zastanowić się nad tym, jak sobie poradzić z niewesołą sytuacją, w którą została wmanew­ rowana. Usiadła wygodnie w fotelu i małymi łyczkami popijała gorący napar. Będę spokojna i pełna godności, postanowiła. Nie pozwolę się wyprowadzić z równowagi. W końcu nie mam nic na swoim sumieniu. A kiedy Holtowi złość przejdzie, zacznę od po­ czątku zdobywać sobie jego zaufanie. Chociaż wątpię, żeby kiedykolwiek udało mi się osiągnąć sukces.

Drgnęła, usłyszawszy, że ktoś dzwoni do drzwi. Drżącymi rękami postawiła na stoliku filiżankę z nie dopitą herbatą i powoli wstała z fotela. Maks także się podniósł, ale on machaniem krótkiego ogonka witał niewidocznego jeszcze gościa. Dziewczyna z ociąganiem podążyła za psem. Nagle wydało jej się, że nigdy, przenigdy, za żadne skarby świata nie uda jej się rozplatać tej potwor­ nie zagmatwanej intrygi i że Holt na pewno jej nie uwierzy. Muszę chociaż spróbować, pomyślała. Za bar­ dzo go kocham, żeby zrezygnować. Będę walczyć o swoje szczęście. Jeśli mi się nie uda, to trudno. Otworzyła drzwi. Holt stał na progu taki sam jak zawsze: poważny, twardy i pewny siebie. Nie mam szans, pomyślała przerażona Adena. Skąd mi przyszło do głowy, że w ogóle uda mi się kiedyś zdobyć jego zaufanie? Człowiek, który postrzega świat w kategoriach kupna i sprzedaży, musi się

143

142 w takiej sytuacji jak dzisiejsza poczuć oszukany. Nie ma innej możliwości. - Ja nic złego nie zrobiłam - oświadczyła zanim Holt zdążył wejść do mieszkania. - Nie pracuję ani dla Carrigana, ani dla jego firmy. - Przecież wiem - oznajmił spokojnie Holt i jak gdyby nigdy nic wszedł do przedpokoju. Pieszczo­ tliwie poklepał Maksa po grzbiecie, po czym skierował się prosto do barku. - Od razu, jak tylko was zobaczyłem, zorientowałem się, o co chodzi. Drzwi mieszkania zamknęły się same pod ciężarem ciała Adeny. Musiała się o coś oprzeć, żeby nie upaść. - Nie uwierzyłeś w to... Nie uwierzyłeś, że szpiegowałam cię dla Carrigana? - wyszeptała. Holt rozsiadł się wygodnie na kanapie. Uśmie­ chnął się jak typowy, zadowolony z siebie męż­ czyzna, którego po ciężkiej pracy czeka zasłużony odpoczynek. - Oszalałaś? Na jakiej podstawie miałbym sądzić, że dla nich pracujesz? Znam cię bardzo dobrze, Adeno West, i, mówiąc między nami, ty się w ogóle nie nadajesz na szpiega. Wprawdzie w odpowiednich warunkach potrafisz zwodzić jak mało kto, ale to jeszcze nie znaczy, że masz żyłkę do interesu... Hej! Co się dzieje? - Kochasz mnie! Ty mnie kochasz! Powiedz to, Holt! Proszę! - Adena dosłownie przemknęła przez pokój. Rzuciła się Holtowi na szyję, za­ grażając kryształowej szklaneczce sherry.

1

- Moje ty biedne kochanie. - Holt odstawił szklankę na stolik i mocno przytulił do siebie dziewczynę. - Zakochałem się w tobie już pierw­ szego wieczoru, wtedy, kiedy przyszłaś mi powie­ dzieć o tym moim pracowniku, którego Carrigan przekupił. Nie uwierzę, jeśli mi powiesz, że nicze­ go się nie domyśliłaś. - Nie wiedziałam! Nawet nie śmiałam ma­ rzyć... - Skąd wobec tego teraz taka domyślność? - Mężczyzna, który widział tamtą scenę w re­ stauracji, który miał w ręku ten ohydny list i czek, a mimo to uwierzył w niewinność kobiety, musi ją kochać - wyszeptała Adena, patrząc Holtowi prosto w oczy. - Tym bardziej że ten mężczyzna przypadkiem zna swoją kobietę i dobrze wie, że ona nigdy go nie zdradzi - dokończył Holt, gładząc dziewczynę po głowie. - A skąd ty wiesz, że ja cię kocham? - A kochasz mnie? - zapytał Holt. - Tak. Och, tak bardzo cię kocham! - W tur­ kusowych oczach Adeny zabłysły łzy. - Miałem nadzieję, że tak będzie, kiedy okaza­ ło się, że nie potrafisz mi odebrać mojego pięk­ nego zegarka. - Holt zaśmiał się cicho. - Co takiego? - Adena nie wierzyła własnym uszom. - Co ty wygadujesz, Sinclair? - Przecież dobrze wiem, dlaczego podarowa­ łaś mi ten zegarek - mruknął Holt. - Wściekłaś

145

łaś pewnie, że przyjadę do ciebie z awanturą. Wtedy pozwoliłabyś, żebym się wykrzyczał... się, kiedy dowiedziałaś się, że to ja załatwiłem - Miałam nadzieję, że ten zegarek będzie dla pracę. Nawet teraz potrafię sobie wyobrazić, jak ciebie takim samym policzkiem, jakim dla mnie maszerujesz do najdroższego jubilera w mieście był naszyjnik - powiedziała cicho Adena. - Chcia­ i każesz mu wysłać mi złoty zegarek. Mógłbym łam, żebyś wiedział, jak to jest, kiedy się płaci przysiąc, że paczuszka, którą mi przyniesiono, przyjacielowi za coś, co nie ma ceny. jeszcze pachniała urażoną kobiecą dumą. - Wiedziałem! - ucieszył się Holt. - Jeśli cię to - Niesamowite - westchnęła Adena. - Wie­ pocieszy, kochanie, zrozumiałem twoją lekcję działeś. Ty od początku wszystko wiedziałeś... w tej samej chwili, w której zobaczyłem zegarek. - Niestety, tak. Całe popołudnie myślałem, co Dopiero wtedy dotarło do mnie, co sobie pomyś­ mam z tym fantem zrobić. Zrozumiałem, że lałaś, kiedy przyniesiono ci naszyjnik. Wiedzia­ niechcący obraziłem cię tego dnia aż dwa razy i że łem, że zorientowałaś się już, jaką odegrałem rolę chciałaś mi dać nauczkę na przyszłość. w sprawie twojej pracy, i zrozumiałem, że znalaz­ - Dlaczego udawałeś, że nic nie rozumiesz? łem się w strasznych tarapatach. Jesteś wstrętnym, przebiegłym oszustem, Sinclair! - Całkiem niezłe - skrzywiła się Adena. - Mo­ Gdybym cię tak bardzo nie kochała, kazałabym ci głeś mi chociaż dać satysfakcję i przyznać się, że teraz, natychmiast, oddać ten zegarek. A właśnie, zrozumiałaś lekcję. dlaczego wtedy uznałeś, że tego od ciebie nie - O tym także myślałem. Rozważałem moż­ zażądam? liwość odegrania roli obrażonego mężczyzny, - Zaryzykowałem- przyznał Holt.- Chciałem a po otrzymaniu reprymendy - skruszonego sprawdzić, czy potrafisz mi sprawić przykrość. grzesznika. Potem jednak pomyślałem, że mogę Wiedziałem, że gdybyś nic do mnie nie czuła, nie uniknąć awantury i jednocześnie sprawdzić, co kochałabyś się ze mną tak wspaniale. Jesteś zbyt naprawdę do mnie czujesz. W końcu zdecydowa­ uczciwa. Nigdy nie oddałabyś się bez reszty łem, że to drugie rozwiązanie będzie o niebo mężczyźnie, do którego czujesz wyłącznie pociąg lepsze, i przyjąłem twój wspaniały prezent. fizyczny. Takiego żaru chyba żadna kobieta na - Moje zachowanie musiało cię nieźle ubawić. świecie nie potrafi udawać. - Adena westchnęła ciężko. - Ależ skąd - zapewnił ją szybko Holt. -Praw­ - Wystawiłeś na próbę moje dobre serce! - za­ dziwy prezent dałaś mi dopiero wtedy, kiedy protestowała Adena, usiłując ukryć uśmiech. - Nie miałem innego wyjścia - bronił się Holt. - Wiedziałem, że chciałaś mi dać nauczkę. Sądzi­

144

146

okazało się, że nie potrafisz zażądać ode ronie zwrotu zegarka. Nie bój się. Dobrze wiem, że takiego prezentu nie kupiłbym nawet za wszystkie kłejnoty świata. Naprawdę, kochanie, bardzo cenię ten zegarek, ponieważ przypomina mi chwi­ lę, w której dałaś rai nadzieję, że może kiedyś, w przyszłości uda ci się mnie pokochać. - Tak bardzo byłeś mnie pewien? - Powiedzmy - Holt uśmiechnął się z wyższoś­ cią człowieka, którego trudne życie nauczyło wiele o ludzkiej naturze - że byłem pewien zupełnie innej i zupełnie prostej prawdy. Widzisz, skarbie, żadna księgowa bez pracy nie pozwoliła­ by sobie na taki kosztowny rewanż. Chyba że ta bezrobotna księgowa żywiłaby do swojej ofiary jakieś pozytywne, głębokie uczucia. - Dobrze, dobrze. - Adena przytuliła się moc­ no do swego mądrego mężczyzny. - Powiedz mi jeszcze, co sobie pomyślałeś, kiedy na przyjęciu złożyłam to okropne oświadczenie o naszych zaręczynach. - A jak sądzisz? Okazja była tak niezwykła, że musiałem ją wykorzystać. -Holt był zadowolony z siebie. - T a k długo cię dręczyłem, aż, chcąc nie chcąc, zgodziłaś się wyjść za mnie za mąż. - Można by pomyśleć, że sam na to wpadłeś. - I byłoby to zgodne z prawdą. Co ja na to poradzę, że los obdarzył mnie umiejętnością korzystania z najlepszych okazji? - To znaczy, że chcesz zatrzymać zegarek?

147

- Oczywiście. - Pocałował dziewczynę w ucho. - Jest symbolem twojego oddania. Ale jeśli chcesz, żebym zwrócił ci pieniądze, które musiałaś wyłożyć, to z największą radością... - O, nie - przerwała mu Adena. - To ma być prezent ode mnie. Zresztą pokryłam już debet na koncie. Muszę przyznać, że przeżyłam koszmarne chwile, zastanawiając się, jak mam to zrobić. - Czy to dlatego tak dużo piłaś tamtego wie­ czoru? - zapytał Holt. - Nawet to musiałeś zauważyć - mruknęła Adena. - To był dobry dzień. Wszystko pracowało na moją korzyść. Przez cały wieczór byłaś speszona i zupełnie wytrącona z równowagi. - Oszukałeś mnie! - zawołała Adena. - I to jak - potwierdził Holt. - No to kupiłam sobie ciebie za złoty zegarek i dwie miłosne noce. Nie tak drogo. - Zawsze będziesz miała u mnie rabat- obiecał Holt. - Nie wiem, na ile szwajcarskich zegarków będę sobie mogła pozwolić - ostrzegła go Adena. - Nie kupisz mnie nawet za tysiąc zegarków, kochanie. Mnie możesz kupić tylko za miłość. Daj mi swoją miłość, namiętność i swoją uczci­ wość, a przekonasz się, że ja też jestem uczciwym kupcem. - Czy za ten kapitał dostanę towar najwyższej jakości? - zapytała z filuternym uśmiechem.

149

148

- Jestem łagodny, wierny i udomowiony. - Jak Maks - ucieszyła się Adena. - No właśnie. - Jeszcze pół godziny temu wcale cię nie podejrzewałam o łagodność - wyznała Adena. - Kiedy wpakowałeś mnie do taksówki i mówiłeś o rewanżu... - Jak mogłaś choćby przez chwilę przypusz­ czać, że chcę się mścić na tobie? - Holt spoważniał w mgnieniu oka. - Chciałem nauczyć rozumu tego głupka Carrigana! Mój Boże! Gdybym tylko pomyślał, że boisz się spotkania ze mną! Adeno - powiedział - przysięgam ci, że nigdy cię nie skrzywdzę. - Nawet jeśli pomyślisz, że cię oszukuję? - Nigdy czegoś takiego nie zrobisz. A co do teoretycznych rozważań, to już ci mówiłem, że one nigdy do niczego dobrego nie prowadzą. Proponuję, żebyśmy zmienili temat. - Dobrze. O czym chcesz porozmawiać? - Na przykład o tym, gdzie spędzimy nasz miesiąc miodowy. - Przedtem jednak chciałabym cię jeszcze o coś spytać... - Gdzie weźmiemy ślub? Moglibyśmy poje­ chać do Reno, a potem... - Chciałabym cię zapytać, co zrobiłeś Jeffowi. - Adena nie zapomniała morderczego wzroku Holta i była ciekawa, jaka kara dotknęła jej prześladowcę.

- Tak bardzo cię obchodzi? - On nie, ale jestem ciekawa, jak wygląda zemsta Holta Sinclaira. Przez kilka godzin za­ stanawiałam się nad tym, co mi zrobisz, jak tu przyjedziesz. Teraz wreszcie chciałabym się do­ wiedzieć, jak potraktowałeś prawdziwego wino­ wajcę. . , _ skoro tak, to mogę a powiedzieć. Kiedy trochę ochłonąłem, przypomniałem sobie, że na­ sze spotkanie zawdzięczam wyłącznie Carriganowi.

- Ależ ty jesteś wspaniałomyślny! - Od początku ci to powtarzam. Dopadłem go w jego własnym biurze w Carrigan Labs. Dałem mu do zrozumienia, że jeśli jeszcze raz się do ciebie zbliży, zaszargam opinię i jemu, i jego ojcu tak że ludzie biznesu w San Francisco i okolicach nawet nie spojrzą w kierunku ich firmy. - Jakim cudem? - Zapomniałaś, że przekupił mojego pracow­ nika i że ja mam na to dowody? Zresztą obaj Carriganowie mają na sumieniu więcej podob­ nych wyczynów. Powiedziałem mu, że jeśli zacznę węszyć, to mogą wyjść na jaw jeszcze inne przedsięwzięcia, które nie wszyscy pochwalają. Ten twój Jeff dobrze wie, że nie rzucam słów na wiatr. - Powiedz mi jeszcze, jak mu się udało do­ prowadzić do tego kompromitującego spotkania - Najpierw kazał swojej sekretarce zadzwonić

150 do mojej i wypytać ją dokładnie o moje plany na dzisiaj. Potem nakłonił tę dziewczynę, żeby za­ dzwoniła do ciebie i zorganizowała mu to „przy­ padkowe" spotkanie. - A niech to gęś kopnie. - Adena była wściek­ ła. Z powodu własnej głupoty znalazła się w wyją­ tkowo niezręcznej sytuacji. - No to co, możemy już wrócić do bardziej zajmującego tematu? zapytał Holt. - Chodzi ci o miesiąc miodowy? - Może jest jakieś miejsce, które szczególnie chciałabyś odwiedzić? Skoro mnie o to zapytałeś... Od kilku dni usiłuję się wybrać do małej gospody w złotonoś­ nych górach, więc... Jak sobie życzysz - mruknął Holt z miną łaskawcy. Wyciągnął rękę po stojącą na stole szklaneczkę z sherry. Co, u diabła! - zawołał. - Co ci się stało? - zaniepokoiła się Adena. - Mnie nic, ale ten pijak Maks wypił moją sherry! Był wieczór. Adena i Holt wzięli ślub tego dnia rano, a po południu rozpakowali walizki w przy­ tulnym pokoiku małej gospody w złotonośnych górach. Potem usiedli przy kominku i wznieśli toast za swoje małżeńskie szczęście. Adena leżała w łóżku, zwisającym z sufitu na czterech długich łańcuchach. Łóżko kołysało się jak okręt na spokojnym morzu. Adena jednak nic

spała. Rozkochanymi oczami patrzyła na zbliża­ jącego się do niej męża. Bez słowa wyciągnęła do niego rękę. Holt pocałował ją i nic wypuszczając ze swojej dłoni, położył się obok. Łóżko zakołysało się pod ciężarem jego ciała. - Tak bardzo cię kocham, Adeno - wyszeptał aż sam się boję. Boisz się mnie? Dlaczego? Przecież wiesz, że cię kocham! Wiem, ale wciąż się obawiam, że znów popełnię jakiś błąd westchnął ciężko. - Doszło do tego, że w noc poślubną leżę w małżeńskim łożu i boję się dać własnej żonie prezent ślubny. - Jaki znów prezent? Holt spojrzał podejrzliwie na Adenę. Nachylił się i ze stojącej na podłodze torby wyciągnął białe pudełeczko. Podał je dziewczynie, a ona uśmiech­ nęła się do niego czule. Chyba bardzo lubisz, kiedy noszę złote na­ szyjniki - powiedziała, zapinając na szyi delikat­ ny, złoty łańcuszek, który znalazła w pudełku. - W złotych naszyjnikach jesteś jeszcze bar­ dziej pociągająca niż bez nich - zażartował. Adena jednak wyczuła, że pod pozorami kpin ukrywa obawę i oczekiwanie. Nie wiedział, jak tym razem zostanie potraktowany jego prezent. To jest bardzo piękne, Holt - powiedziała szczerze. Dziękuję ci, kochany. To ja ci dziękuję, kochanie. - Holt odetchnął z ulgą. Mocno przytulił do siebie żonę.

152 Adena o nic nie musiała pytać. Wiedziała, że on dziękuje jej za to, że zechciała wreszcie coś od niego przyjąć. Teraz już wiedziała, że Holt wprawdzie zawsze płaci za to, co dostaje od życia, ale poza tym lubi dawać ukochanej kobiecie piękne przedmioty. Leżeli przytuleni do siebie. Czuli, jak narasta w nich coraz gorętsza namiętność. - Tak dawno cię nie miałem - westchnął Holt, głaszcząc wyciągnięte obok niego ciało żony. - To nie moja wina. - Wiem. Od kilku dni mnie prowokujesz. - Za to ty jesteś taki silny i szlachetny... Prawdziwy bohater - dokuczała mu pieszczotliwie. - Ale niezbyt mądry, co? Może niepotrzebnie dotrzymywałem danego ci słowa? Może należało po prostu wziąć, co swoje, a nie bawić się w staroświeckie narzeczeństwo aż do dzisiaj? - pytał Holt, zsuwając z ramion żony koronkową nocną koszulę. - Nie myśl sobie, że nie jestem ci za to wdzięczna... - Udowodnij. I udowodniła. Spowiła swoją miłością siebie i swego męża, i kołyszące się małżeńskie łoże. Całowała i pieściła Holta, a za wszystko, co mu dawała, dostawała tyle samo pieszczot i czułości. Wreszcie ucichło wzburzone morze, po którym płynął ich niezwykły okręt. Fale uspokoiły się, a kołysanie znów stało się delikatne i usypiające. Adena poczuła, że Holt dotyka złotego łań-

cuszka na jej szyi. Z trudem otworzyła ciężkie powieki. - Jest dokładnie tak, jak ci powiedziałem - wyszeptał, uśmiechając się z czułością. - W złotym naszyjniku wyglądasz jeszcze piękniej niż zwykle. - To wina twojej pirackiej duszy. - Adena wtuliła się w ramię męża. - Mam przeczucie, że w poprzednim wcieleniu twoją ulubioną rozryw­ ką było kupowanie niewolnic. - Na całym świecie jest tylko jedna, której oddałbym wszystko. Wreszcie udało mi się ją zdobyć i już nic więcej mi do szczęścia nie brakuje. - Niestety, uszczęśliwienie tej jednej niewol­ nicy będzie cię bardzo drogo kosztowało - ostrze­ gła Adena. - Co cię uczyni szczęśliwą, kochanie? - Cała twoja miłość, twoja namiętność i cały ty. - Poślubiłaś wyjątkowo wspaniałomyślnego i hojnego mężczyznę, Adeno. - Holt pochylił się nad nią i delikatnie ją pocałował. Adena objęła go mocno za szyję. Dobrze wiedziała, że tego jedynego skarbu, na którym jej naprawdę zależało, nigdy w ich życiu nie zabrak­ nie. Wiedziała, że miłości męża zawsze będzie miała pod dostatkiem.