Jana Oliver Tom II Zakazane

JANA OLIVER

ŁOWCY DEMONÓW TOM II

ZAKAZANE  

FORBIDDEN

„Dla tych dwojga istniała tylko samotność, Dla niej na ziemi, a dla niego w niebie. I on zabiegał o nią pieszczotami, Zabiegał o nią słonecznym uśmiechem… ” „Pieśń Hiawatha’y” – Henry Wadsworth Longsfellow ROZDZIAŁ 1 2018 rok, Atlanta, stan Georgia Kawiarnia „Grounds Zero” przyrządzała najwspanialszą gorącą czekoladę w Atlancie, może nawet na całym świecie. Wyglądało na to, że Riley Blackthorne będzie musiała przebrnąć przez istny Armagedon, żeby się jej napić. - Koniec jest bliski! – Wołał jakiś mężczyzna do mijających go przechodniów. Stał w wejściu do lokalu, trzymając zrobiony w domu afisz, który głosił to samo, co jego twórca. Jednak zamiast postrzępionej brody i czarnej szaty miał na sobie spodnie khaki oraz czerwony T-shirt. - Musisz się na niego przygotować, panienko – powiedział, wciskając Riley broszurę przed nos ze znaczną gorliwością. Wyglądała ona dokładnie tak samo ja ta, którą dziewczyna schowała w kieszeni kurtki. Tak samo jak ta, którą dała jej anielica tuż przed tym, nim Blackthorne zgodziła się pracować dla Nieba, by ocalić życie swojego chłopaka, Simona. - Koniec jest bliski! – Zakrzyknął ponownie facet. - Czy nadal jest trochę czasu na gorącą czekoladę? – Spytała Łowczyni. Specjalista od końca świata zamrugał powiekami. - Och, możliwe, nie mam pojęcia. - O, to świetnie – odparła Riley – nienawidziłabym myśli o walce z siłami Piekła bez małego środka dopingującego. Podobne stwierdzenie zaowocowało zmarszczką zadumy. Darując sobie tłumaczenia, Łowczyni wcisnęła broszurę do kieszeni, po czym otworzyła drzwi kawiarni, podczas gdy mężczyzna dalej próbował namówić swoje audytorium do przygotowania się na najgorsze. „Grounds Zero” nie wyglądało ani trochę inaczej niż wtedy, kiedy Blackthorne odwiedziła je po raz ostatni. Zapach prażonych ziaren unosił się w powietrzu niczym aromat ciężkich perfum, natomiast maszyna do espresso cicho pomrukiwała. Klienci wystukiwali coś na klawiaturze swoich laptopów, ciesząc się drogą kawą i rozmawiając o wszystkim, co liczyło się w ich życiu. Tak jak każdego innego dnia. Poza tym, że… Wszystko stało się teraz naprawdę dziwaczne. Nawet kupno gorącej czekolady. Podobna czynność nie powinna nastręczać żadnych trudności: złożyć zamówienie, zapłacić za nie, otrzymać gorący napój. Zero kłopotu. Tymczasem dzisiaj sytuacja przedstawiała się zupełnie inaczej. Barista gapił się na Riley nawet wtedy, kiedy przygotowywał gorącą czekoladę, co okazało się nie mieć dobrych skutków, ponieważ o mały włos się nie oparzył. Być może odpowiadała za to niezliczona ilość wypalonych w jej jeansowej kurtce dziur oraz długie rozcięcie na rękawie,

spod którego wystawał podkoszulek. A może wpływał na to fakt, że jej włosy wyglądały, jakby osobiście rozmówiły się z płomieniami, mimo iż Blackthorne dwukrotnie umyła je szamponem i użyła sporej dawki odżywki. Zmieniła przynajmniej jeansy, w przeciwnym wypadku koleś wlepiałby spojrzenie w całą tę zaschniętą na nich krew. Krew, która wcale nie należała do Riley. – Widziałem cię w telewizji. Jesteś jedną z nich, prawda? – Spytał drżącym głosem, a jego brązowe oczy zrobiły się tak wielkie, że bez trudu przykryłyby większą część twarzy. W telewizji? Riley nie miała innego wyboru, niż potwierdzić. – Tak, jestem łowczynią demonów. I jedną z nielicznych szczęśliwców, którzy przeżyli wczorajszą jatkę. Facet postawił ceramiczny kubek na ladzie, rozlewając trochę brązowej boskości na boki, a także na spodek. Następnie odsunął się, zupełnie jakby jego młoda klientka posiadała wyrastające z czaszki rogi. - Bita śmietana? – Spytała, marszcząc czoło. Nawet, jeśli świat się właśnie kończył, gorąca czekolada powinna zostać przystrojona cudownym białym dressingiem, bo inaczej co w tym za sens? Mężczyzna zaczął ostrożnie dokładać dodatek do napoju, utrzymując spojrzenie bardziej na dziewczynie niż naczyniu. Część bitej śmietany dostała się tymczasem na samo dno. - Wiórki czekoladowe? – Spytała Blackthorne. - Eee… skończyły się – powiedział. To tylko jeden paskudny koleś. Nic wielkiego. Ale nie chodziło tylko o niego. Pozostali klienci nie spuszczali z łowczyni wzroku, podczas gdy ta kroczyła w stronę wolnej loży. Raz za razem zerkali na ulokowany wysoko na ścianie telewizor, po czym znowu gapili się na Riley, by porównać oba obrazy. Och, do licha. W CNN emitowano właśnie sceny z wczorajszej rzezi w zdumiewająco zachwycających kolorach: dobrze akcentowały płomienie wylewające się przez dach Świątyni i biegające wszędzie demony. I wreszcie pojawiła się ona: podświetlona przez szalejący pożar i klęcząca na chodniku w pobliżu rannego chłopaka. Płakała, trzymając Simona w ramionach. To był ten moment, kiedy odkryła, że jej ukochany umiera. O Boże, dłużej tego nie zniosę. Spodek w dłoniach Riley zaczął się trząść, rozlewając na boki kolejne cenne krople gorącej czekolady. Już i tak ciężko żyło się z tak przerażającymi wspomnieniami, ale teraz znalazły się one również w telewizji, gdzie zaakcentowano wszystkie niezaprzeczalne szczegóły. Dziewczyna przystanęła w pobliżu loży, kiedy na ekranie pojawiło się zdjęcie Simona. Musiała to być fotografia z zakończenia szkoły, ponieważ jasnoblond włosy okazały się krótsze, a mina chłopaka była śmiertelnie poważna. Adler zawsze zachowywał się w podobny sposób, chyba, że przebywali razem: wtedy pozwalał sobie na nieco luzu, zwłaszcza podczas całowania. Riley przymknęła powieki, rozpamiętując czas, który spędzili wspólnie przed spotkaniem rady Gildii. Całowali się, a chłopak przyznał, jak bardzo zależy mu na łowczyni. Potem demon próbował odebrać mu życie. Dziewczyna opadła na fotel stojący w loży i wciągnęła nozdrzami cenny aromat gorącej czekolady, używając go, jako sposobu na odpędzenie złych wspomnień. Podobny wysiłek spełznął na niczym, mimo iż nigdy wcześniej nie wydarzyło się nic podobnego. Zamiast tego umysł Riley podsunął wizerunek jej ukochanego Simona spoczywającego w szpitalnym łóżku. Wszędzie znajdowały się rurki, a jego oblicze było tak samo blade, jak prześcieradła. Ten chłopak tak wiele dla niej znaczył. Jego cicha, pocieszająca obecność naprawdę pomogła Blackthorne po śmierci jej ojca, Paula. Tak szybka utrata wybranka serca nie mieściła się w

pojęciu Riley i Niebo najwyraźniej podzielało tę opinię. Łowczyni nie mogła uczynić nic innego, niż zgodzić się na ich warunek: życie Simona za przysługę oddaną tym na górze. Naprawdę wielką przysługę. Jak na przykład powstrzymanie końca świata. – Czemu ja? – Wymamrotała dziewczyna. – Czemu nie ktoś inny? Czemu nie Simon? Był naprawdę religijny, przestrzegał wszystkich zasad. Stałby się idealną osobą do zażegnania groźby Armagedonu. To z nim mogło ułożyć się Niebo, kiedy został ranny. Zamiast niego wybrali mnie. Ku rozdrażnieniu Riley, gorąca czekolada zdążyła już wystygnąć na tyle, że przekroczyła krytyczną temperaturę oznaczającą zdatność do spożycia, mimo to łowczyni i tak wypiła. Skupiała się na zawartości kubka, uciekając wzrokiem od ekranu telewizora. Ktoś przeciągnął krzesło po podłodze, aby móc usiąść przy którymś stoliku, a Blackthorne zerwała się na ten dźwięk, spodziewając się niejako, że to horda demonów lada moment wpadnie do lokalu. Naczynie zadrżało w jej dłoniach, przypominając, jak blisko krawędzi się znalazła. Tyle niepowodzeń spotkało ją w tak krótkim przedziale czasu. Na tyle dużo, by sobie z nimi nie poradziła. Muszę odszukać tatę. To przynajmniej Riley mogła zrobić. Może. Przynajmniej znalazła coś, na czym mogła skupić uwagę. Było raczej mało prawdopodobne, że ciało legendarnego łowcy zostało przysypane pod gruzami Świątyni. Nie, gdy jakiś nekromanta włożył tyle wysiłku w jego wskrzeszenie. Tym właśnie zajmowali się ożywiacze zwłok: reanimowali zmarłych i sprzedawali ich bogatym ludziom jako darmowych służących. Właśnie teraz ktoś mógł ustawić się w kolejce do nabycia ciała mistrza łowców Paula Blackthorna, o ile nie został już przez kogoś kupiony. Jak to jest być martwym i przechadzać się po świcie, jakby nadal się żyło? Pomijając cały przerażający aspekt tej sprawy, musiało to być naprawdę dziwaczne. Czy tata łowczyni pamiętał swoją śmierć? Czy dysponował wspomnieniami z pogrzebu oraz chwili, gdy go pochowano? Zimny dreszcz przebiegł w dół kręgosłupa Riley. Dziewczyna musiała utrzymać się w grze. Znajdę go. Zabiorę go z powrotem do domu i wszystko się skończy. Jej spojrzenie powędrowało ponownie w stronę ekranu telewizora. Jakiś inny reporter streszczał właśnie wydarzenia wczorajszej nocy. Nie był daleki od prawdy: lokalni łowcy spotkali się w Świątyni usytuowanej w centrum Atlanty tak jak zawsze. W połowie spotkania zjawiła się horda demonów. I to właśnie wtedy zaczęła się jatka. – Naoczny świadek twierdzi, że w atak zamieszane były przynajmniej dwa rodzaje piekielnych stworów, co sprawiło, że łowcy zostali szybko zdziesiątkowani – powiedział dziennikarz. A może trzy rodzaje? Ale kto by je tam liczył? Riley odczuła przypływ złości. Łowcy nie zostali zdziesiątkowani. No, może nie do końca. Udało im się nawet zabić kilka demonów. Gdy dziewczyna sięgnęła z powrotem po kubek z gorącą czekoladą, jej dłonie nadal drżały. Działo się tak od wczoraj i nic na to nie pomagało. Łowczyni sączyła napój drobnymi łyczkami, wiedząc, że ludzie się jej przyglądają, rozmawiając na jej temat. Ktoś nawet zrobił jej zdjęcie aparatem w telefonie. O, Jezu. W tle nadal rozgłaszał wieści reporter CNN: - Pewnej części łowców udało się uciec z epicentrum rzezi, a wtedy natychmiast zaatakował ich demon wyższego poziomu. Demon wyższego poziomu okazał się Piątką: tą samą, która potrafiła robić głębokie dziury w ziemi, tworzyć mini tornada oraz sprawiać, że ziemia drżała. A wszystko po to, aby dopaść jednego łowcę.

Mnie. Gdyby nie Ori, wolny strzelec, ziemna bestia zabiłaby młodą łowczynię tak samo jak jej ojca. - Przesłuchaliśmy naocznego świadka, który upiera się, że wczorajszej nocy widział na miejscu zdarzenia anioły – kontynuował reporter. – Jest z nami doktor Osbourne, religioznawca z Uniwersytetu Santa Barbara, który będzie komentował nagrania przy pomocy połączenia satelitarnego z naszą ekipą. – Na ekranie pojawił się natychmiast poważny siwowłosy mężczyzna. – Jakie jest pana zdanie na temat tego niesamowitego wydarzenia, doktorze? - Analizowałem nagrania i stwierdzam, że wszystko, co na nim widać, to krąg niewyobrażalnie jasnego światła, który otacza łowców. Mam kolegów w Atlancie, którzy deklarują, że widywali w waszym mieście anioły. Według Biblii ukazywały się one między innymi Abrahamowi czy Jakubowi. Dwa z nich miały związek z wydarzeniami w Sodomie i Gomorze. W tym wypadku natomiast aktywnie chroniły łowców przed siłami Piekła. Powiedziałbym, że to biblijnie znaczący fakt. Mów mi jeszcze. Riley zatopiła dłoń w swojej kurierskiej torbie, wyławiając stamtąd długopis. Następnie zaczęła sporządzać listę na serwetce: 1. Znaleźć tatę 2. Przyskrzynić winnych zamętu z wodą święconą 3. Ocalić świat 4. Iść na zakupy 5. Zrobić pranie Kiedy łowczyni przyjrzała się bliżej wynikowi swojej pracy, stwierdziła, że pozycja numer trzy niekoniecznie pasuje do reszty, za to dwa ostatnie punkty nie powinny stwarzać żadnych trudności.  

ROZDZIAŁ 2 Czując łaskotanie w gardle, Denver Beck zakaszlał energicznie, starając się usunąć zalegający w płucach dym. Wysiłek ten nieco mu pomógł. Tymczasem w sporej odległości od chłopaka strażacy przemieszczali się wzdłuż ruin Świątyni, polewając wodą niewygasłe jeszcze zgliszcza oraz poszukując osmalonych zwłok, zakopanych gdzieś pod gruzowiskami utworzonymi ze zniszczonych cegieł oraz spalonego drewna. Ubiegłej nocy, powinienem był umrzeć. W przeszłości fakt ten nie miałby dla Becka żadnego znaczenia. Teraz jednak sytuacja się zmieniła. To strach o Riley wywiódł go na zewnątrz z kłębów dymu oraz płomieni. Po jego prawicy mistrz łowców – Angus Stewart – opierał się ciężko na swej lasce, wygrzewając się w promieniach późno popołudniowego słońca. Jego zazwyczaj czerwonawa twarz przyjęła odcień białej czupryny mężczyzny, wydając się niesamowicie wręcz blada na tle pokrytego krwią bandaża umieszczonego wzdłuż linii włosów. Wraz z Denverem stali w pobliżu jednej z licznych dziur pokrywających parking, a smród spalonego asfaltu unosił się ciężko w powietrzu. Beck schylił się, gapiąc w paszczę otchłani, którą ozdabiały poplątane kable oraz szczątki organiczne. Szczelina liczyła sobie dobre dziesięć stóp szerokości oraz przynajmniej trzy razy tyle głębokości. Wydobywała się z niej cienka kolumna pary wodnej. - Jakim cudem jakiś demon zdołał dokonać aż takich zniszczeń? – Spytał z łagodnym południowym akcentem. - Demon ziemny jedynie zamachał łapskami, a pojawiła się ta otchłań. Te potwory posiadają jakąś dziwną moc władania żywiołem ziemi oraz pogodą – odpowiedział Stewart, ujawniając swój rzadko już spotykany szkocki akcent. Nadal dało się go wychwycić, mimo iż mistrz mieszkał w Atlancie od dobrych dziesięciu lat. Gdy Den się prostował, rana, jaką demon zadał mu w udo, skurczyła się na znak protestu. Opatrunek przeciekał, a wydzielina wsiąkała w jego błękitne jeansy. Chłopak potrzebował kolejnej dawki aspiryny: temperatura ciała znacząco mu się podwyższyła i niewiele brakowało, aż młody łowca zacznie szczękać zębami. Przypominało to łagodny przypadek grypy z ranami po szponach, jako bonusem. Wszystko się teraz zmieniło. Beck wiedział, że anioły były prawdziwe, widywał je już przecież w różnych częściach Atlanty. Większość pełniła rolę służących, stając się najbardziej usłużną częścią niebiańskiej społeczności, która przybywała na Ziemię, robiąc to, czegokolwiek oczekiwał po nich Bóg. Den nie spotkał się jednak nigdy wcześniej z taką akurat formą wyższego bytu, która dzierżyłaby w dłoniach płonące miecze, jak miało to miejsce ubiegłej nocy. Chłopak pokręcił głową, nie mogąc pogodzić się z tym, jak straszny obrót obrały teraz sprawy. Anioły liczyły sobie co najmniej siedem stóp wzrostu, ubrane w rażącą oczy biel. Ich promieniujące alabastrem skrzydła otaczała szara poświata, a płomienne ostrza huknęły niczym letni grom, wypełniając nocne powietrze cierpkim smakiem ozonu. - Nigdy nie słyszałem, żeby wysłannicy Nieba przybyli, aby chronić łowców – powiedział Den ściszonym głosem, świadom obecności ekipy telewizyjnej stacjonującej po drugiej stronie parkingu. Dziennikarze kręcili się po całym mieście, starając się wykorzystać najbardziej chwytliwą historię w dziejach Atlanty od czasów Olimpiady w 1996 roku. – Czemu demony współpracują? Wygląda na to, że szykują się do wojny. - Tak właśnie jest. – Stewart przełknął gardłowo ślinę. – Czy to, że zobaczyłeś anioły, sprawiło, że zacząłeś wierzyć? Beck zamrugał powiekami w reakcji na to pytanie. Zacząłem?

Chłopak nie myślał zbyt wiele o Bogu i odkrył, że jego rozmówca również. - Może – przyznał. Stewart sapnął na znak zgody. - Miasto będzie oczekiwało działań. - Mistrz Harper zajmie się tą sprawą, prawda? – Spytał Den. Harper był najstarszym mistrzem wśród łowców, a zarazem nauczycielem Riley. Beck zgadzał się z teorią, że starzec zachowywał się jak istny wrzód na tyłku, ale znał się na swojej robocie, gdy za bardzo nie pochłaniał go alkohol. - Nie, nie z takim stanem żeber – odparł Stewart. – Muszę zająć się przywództwem. Po tym jak umarł Ethan, będę potrzebował twojej pomocy. Ethan był jednym z praktykantów Stewarta, ale nie udało mu się ujść z życiem z masakry w Świątyni. - A co z twoim drugim uczniem, Rollinsem? Gdzie się podziewa? - Zrezygnował. Nie umiał podołać takiej dawce dramaturgii. Szanuję jego wybór. – Mistrz zamilkł na moment, po czym dodał: – Cieszę się, że młody Simon przeżyje. To dobre wieści dla Riley. - Taaa – odpowiedział Beck, nie będąc pewnym, dokąd zmierzają te wywody. - On i Riley mieli się ku sobie, wiedziałeś o tym? Przed spotkaniem rady całowali się i trzymali za ręce. Nie wiedzieli, że ich widziałem. - Całowali? – Den poczuł dziwny ciężar w klatce piersiowej, zupełnie jakby ktoś położył mu głaz na sercu. To musiała być sprawka rany zadanej przez demona: one zawsze czyniły człowieka słabym. Nie byłoby dobrze, gdyby Beck zaczął myśleć o Riley, jako o kimś więcej niż małej córeczce Paula. - Nie wiedziałeś? – Spytał mistrz, zachowując się nad wyraz niewinnie. Den pokręcił głową. Zdawał sobie sprawę z tego, że jego podopieczna oraz Simon spędzali ze sobą czas: oboje uczyli się u Harpera i widywali się każdego dnia. Nie miał jednak pojęcia, że ich znajomość zaszła tak daleko. Dziewczyna liczyła sobie zaledwie siedemnaście lat, a teraz, po śmierci obojga jej rodziców Beck czuł się za nią odpowiedzialny. Mianował się czymś na kształt starszego brata. Czymś więcej. - Zdenerwowałeś się, młody – zauważył Stewart. Denver zrobił się spięty pod wpływem badawczego spojrzenia starszego kolegi. - Simon jest lepszym wyborem niż paru innych – odpowiedział. – Ale nie o nim powinna myśleć teraz Riley. Kiedy dzieciak lepiej się poczuje, pogadam z nim. Ostrzegę go. Uświadomię mu, że jeśli posunie się z Riley za daleko, odrąbię mu głowę. Mistrz popatrzył na niego pobłażliwym wzrokiem. - Pozwól im samodzielnie rozwiązać tę sprawę. Nie możesz trzymać małej w bańce mydlanej przez resztę jej życia. Chcesz się założyć? Tego właśnie chciałby Paul Blackthorne i jeśli Den miałby być ze sobą szczery, tylko przy takim obrocie spraw on sam zdołałby w nocy zasnąć. Teraz, gdy chłopak wpatrywał się w emanujący zniszczeniem krajobraz oraz zdewastowane budowle, jego umysł przepełnił się wspomnieniami z ubiegłej nocy. Zaczął myśleć o demonach oraz łowcach, którzy walczyli o przetrwanie. O Riley, która stała w samym środku płomieni, a on sam był bardzo bliski jej utraty. Beck wzdrygnął się, czując, jak lód wypełnia mu żyły. Stewart położył mu ciężką dłoń na ramieniu, płosząc młodego mężczyznę. - Wiem, że znalazłeś się wczoraj w samym środku piekła.

Wymagało to jaj z kamienia i jestem z ciebie cholernie dumny. Den unikał spojrzenia mistrza, czując się zakłopotany podobnym wyróżnieniem. Dłoń Szkota wycofała się. - Nie możesz dźwigać tego wszystkiego na swoich barkach. Stewart brzmiał całkiem jak Paul, co miało jednak sens: mistrz szkolił ojca Riley, który z kolei zajął się edukacją Becka. Z tego, co mówił Blackthorne, Stewart był jednym z najlepszych łowców demonów na świecie. I ten właśnie mężczyzna uważał, że Denver świetnie sobie poradził ubiegłej nocy. Po prostu jest miły. Jakby zdając sobie sprawę z tego, że trzeba zmienić temat, mistrz spytał: - Masz jakiś pomysł, kto wydobył Paula z grobu? Była to kolejna z kwestii, jaka ich przytłoczyła. Mimo iż ojciec Riley nie żył od dobrych dwóch tygodni, pojawił się na wczorajszym spotkaniu rady Gildii, zbudzony z wiecznego odpoczynku przez nekromantę. Blackthorne zmienił się teraz w chodzącego trupa, a wiążące się z jego wskrzeszeniem pieniądze gwarantowały, że wyszedł ze Świątyni w jednym kawałku. - Riley zrobiła wszystko, co mogła, żeby Paul dalej spoczywał pod ziemią – poskarżył się Beck. – Siedziała na czatach przez wszystkie te cholerne noce, upewniając się, że święty krąg otacza jego grób. A wtedy jakiś dupek wykradł go, gdy akurat mała nie mogła tam być. To koszmarne. - Czy Riley domyśla się, kto może za to odpowiadać? – Spytał Stewart. - Nie miałem okazji, by ją spytać. Nie było to do końca prawdą. Przycupnęli wspólnie w rodzinnym mauzoleum dziewczyny, ulokowanym na Cmentarzu Oakland do świtu, korzystając z ochronnej mocy poświęconej ziemi na wypadek, gdyby demony postanowiły ich śledzić. Riley tak bardzo martwiła się stanem Simona oraz innych łowców, że płakała przez sen. W tym momencie nie wydawało się ważne, kto wskrzesił Paula, dlatego też Denver mocno ją do siebie przytulił, dbając o jej bezpieczeństwo i dziękując Bogu za to, że przeżyła. Chłopak próbował zaszufladkować jakoś uczucia, które żywił względem młodej Blackthorne. Kiedy zostawił ją o poranku, dziewczyna nadal spała z zaschniętymi na policzkach łzami. Beck nie miał serca jej budzić. Stewart ponownie zmienił pozycję. Musiał cierpieć bardziej, niż dawał po sobie poznać. - Mogę pomóc, ale uwierz mi, że istnieje związek między atakiem demonów, a wskrzeszeniem Paula – stwierdził starszy z łowców. - Jak to możliwe? - Ciągle o tym rozmyślam. Czy Paul nie powinien raczej odejść z nekromantą, który wydobył go z grobu, niż składać krótką wizytę swoim starym kumplom? - Nie wiem – odparł Denver, przesuwając z niepokojem dłonią przez swoje blond włosy. – Ale wkrótce się tego dowiem. Odszukam nekromantę, który za to odpowiada, a wtedy wszyscy poznamy prawdę. Paul wróci do grobu albo zrobi to tamten czarodziej. Stewart lekko zesztywniał. - Uważaj. Nekromanci korzystają z czarnej magii i nie lubią, kiedy krzyżuje im się szyki. Beck nic nie odpowiedział. Nie interesowało go, co się z nim stanie. Paul Blackthorne wróci do miejsca swojego spoczynku bez względu na wszystko. Chłopak nie potrafił utrzymać przyjaciela przy życiu, ale mógł zadbać o jego świętą pamięć ze wszystkimi stosownymi honorami. Zrobi to dla córki dawnego towarzysza, choćby tylko po to, żeby jej umysł zaznał ukojenia. - Słyszałem, że Piątka przyszła po Riley – stwierdził mistrz. – Zastanawiam się czemu. Den nie znał odpowiedzi na to pytanie. Ziemne demony piątego poziomu były potężnymi sługusami Piekła, które potrafiły wywoływać trzęsienia ziemi oraz huragany z taką łatwością, z jaką oddychały. To właśnie Piątka zabiła Paula i młody łowca byłby w stanie założyć się o to,

że to ten sam stwór uwziął się na jego córkę w czasie bitwy. Den miał pewność, co do jednej kwestii: demony zdecydowanie za bardzo interesowały się Riley i przyzywały ją po imieniu. Piekielne pomioty rzadko kiedy uciekały się do podobnego rozwiązania. Może powinienem powiedzieć o tym Stewartowi. Może on będzie wiedział, co się tu wyprawia. Jednak gdyby tak się stało, długa lista problemów Riley znacząco by się wydłużyła. Zanim Beck zdołał podjąć jakąkolwiek decyzję, komórka mistrza zaczęła wibrować w kieszeni jego płaszcza. Mężczyzna wyłowił ją stamtąd, marszcząc czoło i przyjmując połączenie. – Stewart. Den skoncentrował zatem uwagę na rozciągającym się przed nim zapadlisku. Jeden z kolegów poinformował go, że demon powietrzny cisnął tam Riley. Nie potrafił jednak powiedzieć, czy dziewczyna zdołała uciec, ponieważ wokoło było za dużo dymu, by dało się dostrzec, co się dzieje. Czemu Piątka cię nie zabiła, dziewczyno? Istniała jedna możliwość, ale Beck nie zamierzał o tym myśleć. Riley nie sprzedałaby swojej duszy Piekłu, żeby przeżyć. A co gdyby wpadła do tej dziury i nigdy już stamtąd nie wyszła? Nim Denver zdołał przyznać się przed samym sobą do tego, jak bardzo dotknęłaby go owa strata, Stewart zakończył rozmowę. - To był Harper. Reprezentanci Gildii mają spotkać się za dwie godziny z burmistrzem. Musimy być na tym spotkaniu. - My? – Powiedział chłopak, tracąc samokontrolę. – Ja także? - Zdecydowanie. Masz z tym jakiś problem? Słysząc wyzwanie w głosie znajomego, Beck pokręcił głową. - Czy miasto nie może zaczekać, aż pogrzebiemy swoich zmarłych? Stewart parsknął pod nosem. - Oczywiście, że nie. Politycy nie przebierają w środkach, kiedy istnieje możliwość obarczenia winą jakiegoś innego biednego dupka.  

ROZDZIAŁ 3 Riley wiedziała, że znalezienie miejsca parkingowego w pobliżu targu Terminus nigdy nie należało do rzeczy łatwych, ale dziś sytuacja jeszcze się pogorszyła, jako że plac handlowy ulokowano niedaleko miejsca, w jakim rozegrała się wczorajsza tragedia. Jeżdżąc w tę i z powrotem przez całą wieczność, dziewczyna wreszcie wychwyciła spojrzeniem skuter, który wyjeżdżał z parkingu, pozostawiając za sobą gęstą błękitną chmurę oparów paliwa. Łowczyni poprowadziła swój wóz ku wolnej przestrzeni, obawiając się, że może potrącić stojący naprzeciwko stragan. Namiot wypełniono robionymi na drutach czapkami oraz szalami, z których większość posiadała logo sportowe Politechniki stanu Georgia oraz godło stanu Georgia. Właściciel, starszy, ciemnoskóry mężczyzna, przyglądał się nieufnym okiem poczynaniom Riley. Kiedy dziewczyna wyłączyła wreszcie silnik, koleś odprężył się i uniósł w górę kciuk na znak podziwu. Blackthorne odwzajemniła ten gest. Kiedy miasto dołączyło do stale się wydłużającej listy krajowych bankrutów, władze odpowiedzialne za planowanie przestrzenne wykorzystały każdy możliwy sposób na zarobienie pieniędzy. Sprzedały budynki szkół, opodatkowały papierosy, alkohol, żłobki, wodę święconą, naukę w domu: jednym słowem – prawie wszystko. Gdy parkingi opustoszały w związku z wysoką ceną paliwa, miasto zamieniło je w punkty handlu detalicznego, co oznaczało, że tam, gdzie stały kiedyś auta, powstało teraz wiele maleńkich sklepików. Każdy pojedynczy stragan pozostawał w obrębie poszczególnych miejsc parkingowych, zupełnie jak stoisko faceta z ręcznie robionymi czapkami i szalikami. Niektórzy handlarze dzierżawili więcej niż jedno miejsce i właśnie tak powstał sklep muzyczny przy ulicy Peachtree o nazwie „The Five Motors”. Riley wygramoliła się ze swojego wozu w dwa razy wolniejszym niż zazwyczaj tempie, dzierżąc w dłoni jeansową kurierską torbę. Dziewczyna czuła się tak, jakby na jej ciele wyżywała się armia sadystycznych mistrzów karate. Gdy łowczyni brała dziś rano prysznic, zaskoczyła ją ilość siniaków. Woda święcona działała jedynie na rany zadane przez demony, a zatem za kilka dni Blackthorne będzie przypominała patchwork utworzony z żółtych i brązowych plamek. Na szczęście większość obrażeń dawała się ukryć pod ubraniami. Lewe biodro szczególnie ją bolało dzięki uprzejmości Piątki oraz klamki w drzwiach Volvo. Riley kuśtykała po Parku Centennial, korzystając z szerokiej brukowanej ścieżki, by ochronić choć odrobinę bolące biodro. Kiedy dziewczyna była jeszcze dzieckiem, to miejsce służyło jedynie, jako park i to naprawdę wyjątkowy: z rozległymi, otwartymi zielonymi przestrzeniami. Uważano je za coś szczególnego w sercu wielkiego miasta. Mieściło się tu pięć fontann w kształcie obręczy olimpijskich, w których można było się bawić, a handlarze sprzedawali lody oraz inne wspaniałe żołądkowe rozkosze. Park nadal uznawano za cudowne miejsce, jednak wiele się tu teraz zmieniło. Wraz z upływem czasu sprzedawcy przenieśli się wraz z camperami na targ, odpowiadając za powstanie mniejszego miasta w większym. Targ Terminus, jak go nazywano, funkcjonował obecnie przez cały rok. Tuż przed tym, gdy Riley wkroczyła na jarmark, zatrzymała się na moment na chodniku, pozwalając ożyć wspomnieniom. Przymknąwszy powieki, dziewczyna mogłaby założyć się o to, że słyszy głos swojej matki, która sprzecza się właśnie z tatą o zakup kolejnej książki dotyczącej Wojny Secesyjnej. – Tęsknię za wami – wyszeptała łowczyni. Chciałabym, żebyście tu byli. Pomyślawszy to, Riley ponownie zagłębiła się w chaos panujący na targu. Oryginalnie planowano, by stragany z jedzeniem ulokować w jednej sekcji, te z rękodziełami w drugiej i tak dalej, i tak dalej. Plan zupełnie spalił na panewce, kiedy targowisko rozpełzło się we wszystkie możliwe strony. Plandeki namiotów miały wszystkie możliwe kolory,

począwszy od głębokiej czerni, a skończywszy na jaskrawej czerwieni. Część była gładka, druga część upstrzona proporczykami oraz chorągiewkami. Każdy stragan stosownie oświetlono, jako że otwierano je zazwyczaj po północy. Riley zatrzymała się przed kramem, w którym rozwieszono nad ogromnym drewnianym paleniskiem martwe zwierzę. Jakiś chłopak próbował właśnie przekręcić pieczeń, co w opinii dziewczyny wymagało stosownego spożytkowania przez niego całych pokładów energii, a jego mięśnie napinały się wraz z każdym kolejnym obrotem. Znak umieszczony na namiocie sugerował, że to wieprzowina, nigdy jednak nie można było mieć co do tego pewności. Czymkolwiek to było, wspaniale pachniało. Riley zaburczało w brzuchu, przypominając jej o tym, że nie zjadła zbyt wiele w ciągu dnia, pomijając gorącą czekoladę. Później. Nieco dalej jakiś facet sprzedawał używane meble: krzesła, stoły, komody. Część z nich była w gorszym stanie niż graty nabyte z trzeciej ręki, jakie zaśmiecały mieszkanie Blackthornów. – Riley? – Zawołał jakiś głos. Łowczyni odwróciła się, skądś znając ten głos. I to ciało. Odziany w czarny T-shirt, jeansy oraz stalowo-szary prochowiec, który sięgał do ziemi, mężczyzna liczył sobie ponad sześć stóp wzrostu, miał lśniące hebanowe włosy oraz bezdenne czarne oczy. Był prawdziwym ciachem. Najbardziej podobała się jednak Riley jego poza: mówiła całemu światu, by spytał go o numer telefonu i czekał na jego ruch. Co ja wyprawiam? Łowczyni naprawdę nie powinna oglądać się za innymi facetami, skoro umawiała się z Simonem, zwłaszcza, że ten przebywał aktualnie w szpitalu. Ej, patrzenie przecież nie boli… Nie oznaczało również zdrady. - Ori – zawołała. – Co ty tu robisz? - Nadal próbuję znaleźć odpowiedni miecz – odpowiedział. Riley uśmiechnęła się na ten komentarz. Za pierwszym razem, kiedy go spotkała, mężczyzna stał przed namiotem, w którym sprzedawano wszelkie ostro-zakończone obiekty. Ori dzierżył w dłoni miecz, przypominając bohatera z kart jakiegoś romansu. Nadal go przypomina. - Jak się czujesz po wczorajszym? – Spytał, koncentrując teraz na dziewczynie całą swoją uwagę. - W porządku. – Była to jej standardowa odpowiedź. Błyszczące ciemne oczy Oriego studiowały wyraz twarzy łowczyni. - Spróbuj jeszcze raz – powiedział łagodnie łowca. Riley skuliła ramiona. - Chcesz prawdy? Życie jest do bani. Mamy masę martwych łowców i, żeby nadać całej sytuacji jeszcze więcej smaczku, mój tata został wskrzeszony z grobu. Jej towarzysz wyglądał na zaskoczonego. - Przez kogo? - Nie mam pojęcia – odparła Blackthorne, unosząc ręce w geście obronnym. - Jest mi naprawdę przykro. – Ori zbliżył się do niej, sprawiając, że ciarki przebiegły jej po skórze. Dziewczyna nigdy nie zdoła chyba pojąć, czemu tak się działo, ale było to wspaniałe uczucie. Słowa łowcy zabrzmiały prawdziwie, co sprawiło, że Riley targnęły wyrzuty sumienia. Wiele wspomnień z wczorajszego wieczoru okazało się raczej mglistymi, poza jednym bardzo konkretnym: to Ori wyciągnął ją z krateru oraz odstraszył Piątkę, powodując, że ta się wycofała. Gdyby tak się nie stało, łowczyni leżałaby teraz na cmentarzu tuż obok rodziców. A przynajmniej obok jednego z nich. Czując się nieco dziwacznie, Riley zaczęła grzebać czubkiem buta w ziemi.

- Czy podziękowałam ci za… no cóż… ocalenie mi życia? - Nie, ale właśnie to zrobiłaś – odpowiedział mężczyzna, zupełnie jakby nie było w tym nic wielkiego. - Nie bądź taki skromny – zaprotestowała. – Ocaliłeś mnie. Jestem ci winna wdzięczność. W oczach łowcy zabłysł ogień. - Owszem. - Wiem, że to brzmi nieco dziwacznie, ale nie pamiętam, co wydarzyło się, gdy dotarłam do samochodu. Kolejną rzeczą, jaką pamiętam, jest cmentarz. - To się zdarza. Gdy umysł spotyka się z czymś zbyt trudnym do ogarnięcia, wyłącza się. - Chciałabym, żeby zasada ta obowiązywała również w przypadku koszmarów. Dłoń Oriego dotknęła ręki Riley. Okazała się gorąca, a ciepło promieniowało przez jego skórę. W geście tym nie było nic władczego, raczej sporo delikatności. - Niewielu praktykantów zmierzyłoby się z demonem ziemnym – powiedział mężczyzna. - Chciałam po prostu zatrzymać tę lawinę śmierci. - Co było aktem naprawdę wielkiej odwagi. Nie bądź taka skromna. Blackthorne poczuła, jak rumieniec wstępuje jej na policzki. Myśli, że jestem dzielna. Czy to nie cudowne? - Nie martw się, następnym razem zabiję tę Piątkę. – Teraz w głosie łowcy pojawiła się pewna szorstkość. - Czy sądzisz, że będzie jeszcze mnie śledził? Ori skinął z determinacją głową. - Liczę na to. A zatem nie zdziw się, jeśli odkryjesz, że dużo się za tobą włóczę. – To rzekłszy, seksownie się uśmiechnął. – Jedyna rzecz, jaką prześladuję, to piekielne pomioty. Riley nie zdołała powstrzymać uśmiechu. - Czemu nie dopadłeś go ubiegłej nocy? - Chciałem, żebyś uniknęła niebezpieczeństwa – odpowiedział. – Poza tym nie ujawniłbym się na oczach innych łowców. To byłby dla mnie koniec. - Wiem, że za nimi nie przepadasz, ale Gildii brakuje teraz ludzi. Założę się, że bez trudu znalazłbyś tu pracę. Jej towarzysz pokręcił głową. - Pracuję sam. Takiej właśnie odpowiedzi spodziewała się Riley, jako że Ori był myśliwym – wolnym strzelcem. Podobnych do niego nazywano Lancerami. Łowcy nie mogli ich znieść, ponieważ nie podporządkowywali się zasadom wprowadzonym przez Gildię. Myśliwi z Rzymu nie znosili ich, dlatego, że nie szanowali Watykanu. Lancerzy byli zdani wyłącznie na siebie i każdy z nich był swoim własnym mistrzem. Mierzyli się z demonami, gdy jakiś akurat wszedł im w drogę. Za kilka lat młoda Blackthorne, być może, mogłaby pójść w ślady Oriego. Łowcy i tak jej nie lubili, a zatem mogła równie dobrze działać samodzielnie. - Jak się miewa twój chłopak? – Spytał Ori. Łowczyni zamrugała powiekami. - Skąd wiesz, że ja i Simon się spotykamy? - Widziałem was tuż przed tym, zanim postanowiłaś skonfrontować się z Piątką. Nie płakałaś nad losem żadnego innego łowcy, a zatem uznałem, że coś jest na rzeczy. Riley nie mogła sprzeczać się z tak logicznym tokiem rozumowania. - Simon czuje się już o wiele lepiej. Przeżyje. Dzięki mnie i anielicy. Na tę myśl dziewczyna poczuła ciepło w klatce piersiowej.

Ori zatrzymał się w pobliżu straganu z książkami. Po chwili wahania sięgnął w kierunku wystawy i wybrał jakiś tomik w miękkiej okładce. Było to „Piekło” Dantego. Łowca przekartkował kilka stron, a na jego czole pojawiła się zmarszczka. - Koleś wszystko pomylił. Dziewiąty Krąg Piekieł nie jest lodowiskiem. – Mężczyzna ze wstrętem zatrzasnął książkę, odkładając ją na półkę. - Czy widywałeś już wcześniej anioły? – Spytała Blackthorne. - Wiele razy. - Och. – Być może spotkało to jedynie ją. Przez całe swoje życie dziewczyna widziała tylko jednego wysłannika Niebios. - Mówisz o tych z ubiegłej nocy, prawda? – Spytał Ori z ponurą miną. Kiedy jego towarzyszka przytaknęła, kontynuował: – To były… – urwał, szukając właściwego słowa – anioły bojowe. Minęło sporo czasu, nim ostatnim razem zostały rozmieszczone na polu bitwy. Rozmieszczone? Podobne sformułowania cechowały ludzi z wojska. Czyżby Ori służył w armii? Mężczyzna zapatrzył się przed siebie, marszcząc czoło, zupełnie jakby coś rozproszyło jego uwagę. - Lepiej już pójdę. Miło było cię ponownie spotkać, Riley – powiedział. Wyglądało na to, że łowca zapragnął nagle znaleźć się gdzieś indziej. Czyżby dziewczyna powiedziała coś głupiego? - Jeszcze raz… dzięki. Nie zapomnę tego, co dla mnie zrobiłeś. - Cała przyjemność po mojej stronie. Blackthorne przyglądała się, jak nowy przyjaciel mija rząd namiotów, a prochowiec powiewa za jego plecami. Kobiety odwracały się, patrząc, jak przechodzi obok nich. Ori miał w sobie ten specyficzny magnetyzm. Wiele pytań dotyczących tego faceta krążyło po głowie Riley, jednak żadne z nich nie nadawało się, by je zadać. Dziewczyna obiecała łowcy, że nie powie żadnemu ze swoich kolegów po fachu, iż przebywał w Atlancie, co było naprawdę dziwaczne, z racji tego, że mężczyzna znalazł się wczoraj w samym centrum wydarzeń. - Później się nad tym zastanowię. Najpierw musiała wyjaśnić dziwne zniknięcie swojego taty. Następnie zajmie się Panem Tajemniczym i Seksownym. Łowczyni skierowała się w kierunku „Dzwonka, Książki oraz Kija od Miotły”, czyli sklepiku należącego do czarownic. Znalezienie go nie okazało się zbyt trudne, ponieważ złote i srebrne gwiazdy rozlokowane na błękitnym płótnie skrzyły się w świetle popołudniowego słońca. Ku jej uldze, Ayden porządkowała kadzidełka po drugiej stronie lady. Wiedźma miała na sobie zwyczajowy strój w stylu Renn Faire, składający się z bluzki ze sznurowanym gorsetem, długiej spódnicy oraz ciężkiego szmaragdowego w odcieniu płaszcza ze względu na chłód styczniowego powietrza. Jej znakiem rozpoznawczym był duży tatuaż ze smokiem zaczynający się na wysokości karku, a ukryty za kurtyną rudo-brązowych włosów i biegnący w dół, by następnie skryć się w odmętach głębokiego dekoltu. Na tle zgiełku targowiska czarownica wydawała się nieśmiertelna – zupełnie jak królowa elfów. - Ayden? – Zawołała Riley, zatrzymując się kilka stóp od niej. Wiedźma spojrzała w górę, a następnie wybiegła spiesznie zza lady, gnając w stronę łowczyni niczym matka wypatrująca zaginionego dziecka. Uścisk nie okazał się krótkotrwały, ale sugerował, że osoba, która go zainicjowała, naprawdę cieszy się, że żyjesz. Dziewczyna odwzajemniła go z podobnym entuzjazmem. - O, bogini. Aleś mnie przestraszyła – powiedziała czarownica, wypuszczając Riley z objęć. - Wybacz. Moja komórka się upiekła, więc nie miałam twojego numeru. Teraz korzystam z aparatu telefonicznego taty. - A moją wizytówkę też zapodziałaś? – Skarciła ją Ayden.

- Eee… nie. – Kartonik leżał na dnie jej kurierskiej torby, zakopany gdzieś pod wszystkimi innymi przedmiotami. – Nie pomyślałam o tym. - Nie ma sprawy – uznała wiedźma. – Żyjesz. Tylko to się liczy. - Tata zniknął. Ktoś wydobył go ubiegłej nocy z grobu. Pojawił się w Świątyni, a potem… – Ramiona dziewczyny zaczęły się trząść. Ayden ponownie ją uścisnęła, tym razem jednak łzy łowczyni wsiąkły w ramię przyjaciółki. Kiedy obie kobiety się rozdzieliły, Riley zaczęła grzebać w swojej torbie w poszukiwaniu chusteczki. - Chodź. Jeden koleś niedaleko sprzedaje gorący jabłecznik. Myślę, że przyda się nam obu. Blackthorne wydmuchała nos, kierując się w ślad za wiedźmą wietrznymi ścieżkami biegnącymi przez jarmark. Stoisko sprzedawcy jabłecznika przypominało Riley turecki bazar. Czerwona tkanina, zapewne jedwabna, rozwieszona pod tradycyjnym płótnem i wyszyta złotymi nićmi. W rogu ulokowano wielki kocioł, wysyłający w powietrze niespotykany aromat. Sprzedawca był ciemnoskórym mężczyzną, którego pochodzenie wskazywało na Bliski Wschód, a sposób, w jaki uśmiechnął się do Ayden, świadczył o tym, że ta mu się podoba. Wiedźma odwzajemniła uśmiech, jednak nie tak żywiołowo jak tutejszy handlarz, odebrała napoje dla siebie i Riley, a następnie powiodła przyjaciółkę w odległy zakątek namiotu, z dala od innych bywalców. Usiadły na wielkich, pluszowych poduszkach w pobliżu grzejnika. Jabłecznik smakował wprost cudownie i już po pierwszym kęsie rozgrzał Blackthorne. Nie był może tak dobry jak gorąca czekolada, ale i tak pyszny. - Opowiedz mi, co stało się z twoim tatą – powiedziała Ayden. Łowczyni umieściła wielki kubek na swoich kolanach. - Musiałam iść na spotkanie rady, a zatem cmentarz wysłał na czuwanie jednego ze swoich wolontariuszy. Nekromanta wysłał przeciwko ochotnikowi wielkiego magicznego smoka, a jako że koleś miał fobię na punkcie tych gadów, przestraszył się i naruszył krąg. Służby cmentarne nie mają bladego pojęcia, kto może za to odpowiadać. - To zapewne Ozymandias, zwłaszcza, że go wkurzyłaś. Riley jęknęła. Kilka nocy wcześniej Ayden czuwała wraz z nią na cmentarzu przy grobie Paula, delektując się domowym winem produkcji czarownicy. Młoda łowczyni naprawdę się upiła, a więć kiedy Ozymandias, potworny nekromanta przypominający jednego z Upiorów z „Władcy Pierścieni” pojawił się jak zawsze, postanowiła mu się postawić. Dziewczyna była chroniona przez krąg, więc co niby mógł jej zrobić ten wstrętny czarnoksiężnik? Wykradł mego tatę, oto co zrobił. - Byłam taka głupia – przyznała Riley. - Nie zamierzam się sprzeczać. - Hej, to częściowo również twoja sprawka. Upiłam się twoim winkiem, które okazało się diabelsko mocne. - A ja winię twój niewyparzony język – odparowała wiedźma. – Tak czy inaczej, twój tata został wskrzeszony na najbliższy rok. Nie możesz zbyt wiele zrobić w tej kwestii. - Nie pozwolę mu pozostać poza grobem. - Nie myśl nawet o tym, że możesz kpić sobie z nekromanty, a potem wyjść z tego cało – skarciła ją czarownica. – Zwłaszcza, jeśli mamy do czynienia z Ozymandiasem. Nie rzucałam słów na wiatr, kiedy mówiłam ci, że ten koleś oddał się w ręce mroku. Po prostu zostaw tę sprawę, okej? Wcale nie okej. Riley zamilkła, żeby uniknąć sprzeczki. Ayden przyjęła jej milczenie za wyraz akceptacji, koncentrując uwagę na pozostałości jabłecznika w kubku. - Czy chcesz pogadać o tym, co stało się w Świątyni? – Spytała ściszonym głosem.

Łowczyni natychmiast pokręciła głową. Jak niby miała opisać, jaki to jest widok, oglądać rozdzieranych na strzępy i zjadanych ludzi? Jakie to uczucie myśleć, że spotka cię podobny los? Pocieszająca dłoń Ayden spoczęła na ramieniu dziewczyny. - Kiedy będziesz gotowa, wysłucham cię. - Nie jestem pewna, czy kiedykolwiek będę – przyznała Blackthorne. – To było zbyt… przerażające. - Czy z Beckiem wszystko w porządku? – Spytała przyjaciółka. - Został potraktowany szponami, ale żyje. Natomiast Simon… – Riley zasznurowała usta. Sama myśl o chłopaku napawała ją płaczem. - Przeżyje? – Zapytała wiedźma. Jej dłoń nadal spoczywała na barku łowczyni, niosąc ciepło i ukojenie. - Ja… tak. Myśleli, że mu się nie uda, ale sytuacja się zmieniła. Ayden zmarszczyła czoło, zupełnie jakby nie rozumiała słownej gimnastyki koleżanki. - Czy jest jeszcze coś, o czym chcesz mi powiedzieć? Dziewczyna nie mogła się powstrzymać. Ktoś przecież musiał poznać jej sekret. - Ach, no cóż, widzisz, zawarłam układ z aniołem i… Zmarszczka na czole czarownicy pogłębiła się. Kobieta spiesznie rozejrzała się na boki, by upewnić się, że nikt ich nie podsłuchuje i pochyliła się mocniej w kierunku znajomej. - Co masz na myśli, mówiąc układ? Riley opowiedziała jej o swojej umowie z Niebem. - O, bogini – wymamrotała Ayden – czy jesteś pewna, że to była anielica? Łowczyni przytaknęła. - Zaczęła świecić. A Simonowi się poprawiło. - Kiedy Piekło dowie się, że grasz w zespole Nieba, sprawy tylko się skomplikują – ostrzegła ją przyjaciółka. Riley parsknęła pod nosem. - Czy mogą być jeszcze bardziej skomplikowane? Piątka przyszła właśnie po mnie. Była tym samym demonem, który zabił mojego ojca i tym samym, który próbował dopaść mnie w bibliotece. - Co stało się, zanim zawarłaś układ z Niebem – powiedziała Ayden. – Och, bogini, wpadłaś w tarapaty, prawda? Czy powiedziałaś coś na ten temat Beckowi? - Nie. I nie zamierzam. Sama się z tym uporam. - Proszenie go o pomoc to nie przejaw słabości. - Nie ma mowy. Nie, jeśli idzie o Becka. Koniec dyskusji. *** Ayden towarzyszyła jej aż do stoiska wiedźm. - Spróbuj w namiocie Deaderów, który mieści się dwie alejki stąd – zasugerowała czarownica. – Być może tamtejszy handlarz słyszał coś o twoim tacie. - Mówiłaś przecież, że nie powinnam zbliżać się do nekromantów. Ayden uniosła swą kasztanową brew. - Wiem, że nie słuchasz moich mądrych rad, dlatego też mogę równie dobrze wskazać ci właściwy kierunek poszukiwań. - A co jeśli tamten facet o niczym nie wie? - Wtedy popytaj o nekromantów, którzy prześladowali cię na cmentarzu. Oczywiście nie wliczając w to Ozymandiasa. Nie zbliżaj się do tego gościa, zrozumiałaś? - Tak.

- Ale tak naprawdę, czy powiedziałaś to tylko po to, żeby mnie zadowolić? – Naciskała wiedźma. - Jeszcze nie wiem. Czarownica wywróciła oczami, po czym sięgnęła po coś leżącego na ladzie. Po uściśnięciu Riley podała jej plastikową torebkę wypełnioną ziołami. - Przyrządź sobie kubek z herbatą i dodaj je do wywaru. Łyżeczka powinna załatwić sprawę. Oczyszczą twój umysł i pozwolą ci uciec od koszmarów. Riley uśmiechnęła się. - Dzięki za wszystko, Ayden. Wiedźma wyrysowała w powietrzu między nimi jakiś symbol. Wyglądał jak któryś z arkanów. - Co to było? - Po prostu odganiałam komara – wyjaśniła czarownica. W styczniu? Ale z ciebie kłamczucha.  

ROZDZIAŁ 4 „Pałac Reanimacji”, jak go nazywano, nie prowadził zbyt intratnego biznesu. Cztery Deadery stały w rządku, gapiąc się w pustkę. Ich blade twarze miały szary odcień. Z tego, co słyszała Riley, jeśli traktowano ich ciała należycie, mogły pozostać poza grobem przez blisko rok. Jeśli zwłoki jej ojca byłyby w częściach po bitwie z Piątką, żaden nekromanta by ich nie chciał. Zamiast tego Paul Blackthorne zginął od trafienia pojedynczym odłamkiem szkła prosto w serce w czasie trwania rozpętanego przez bestię tornado. Nienaruszone ciało taty oznaczało możliwość potencjalnego wskrzeszenia. Ojciec Riley był jedyny w swoim rodzaju: żaden dotąd łowca nie znalazł się na rynku reanimacyjnym. Dziewczyna przekrzywiła głowę, studiując wzrokiem cztery osamotnione postaci: dwóch mężczyzn oraz dwie kobiety. Jeden z Deaderów liczył sobie prawie tyle lat, co łowczyni. W jednym momencie był trupem, a w drugim stał już we wnętrzu namiotu, podczas gdy ludzie decydowali, czy kupić go, czy też nie. To musi być prawdziwy koszmar. Rząd zniósł niewolnictwo w 1865 roku – ta data została wyryta w umyśle Riley dzięki ciągłym opowieściom ojca, nauczyciela historii, jednak zmarłych owa zasada niestety nie dotyczyła. Nagłaśniane w ostatnich czasach sprawy sądowe pokazały, że umarli nie mają żadnych praw, a zatem spory odłam w Kongresie postanowił zapełnić w jakiś sposób ową prawną dziurę. Inicjatywa ustawodawcza upadła jeszcze w trakcie rozpatrywania, stając się ofiarą świetnie opłacanego lobby nekromantów. W związku z tym ludzie pokroju jej taty byli wykradani z grobów oraz dostarczani tym, którzy mogli sobie pozwolić na ich kupno. Riley zaczerpnęła głęboki oddech, aby się uspokoić, po czym wkroczyła do wnętrza namiotu. Sprzedawca natychmiast do niej podszedł, nie zadając sobie przy tym ani krzty trudu. - Dzień dobry. W czym mogę pomóc? – Spytał. Brzmiało to tak, jakby sprzedawał modne podrabiane portfele, a nie martwych ludzi. - Mój tata został wskrzeszony ubiegłej nocy. Muszę się dowiedzieć, kto za to odpowiada. - Nekromanta powinien był zostawić notkę na grobie, o ile odbyło się to legalnie. - Niestety nie – odparła Blackthorne. – Nie dałam na to swego pozwolenia. - Ach… – rzekł handlarz, wycofując się i kierując w stronę składanego stolika, który służył za prowizoryczne biurko. Facet zaczął przeglądać liczne wizytówki, po czym wręczył Riley jedną z nich. - Skontaktuj się z tym facetem. Jest rzecznikiem nekromantów w Atlancie. Zajmuje się przypadkami wszystkich skarg odnośnie zabranych siłą zwłok. Wizytówka wyglądała znajomo. Spora ilość podobnych kartoników została pozostawiona tuż przed granicą kręgu chroniącego grób Paula Blackthornea. Spośród znanych dziewczynie nekromantów, Mortimer Alexander był najuprzejmiejszym i najmilszym w obyciu. Zapewniał, że nigdy nie wskrzesiłby zwłok bez pozwolenia rodziny. Jeśli tak właśnie przedstawiała się prawda, będzie najlepszą z dróg wiodących do odnalezienia taty Riley. Łowczyni gapiła się na adres widniejący na wizytówce. - Little Five Points? Sprzedawca jęknął. - Nekromanci lubią tę dzielnicę. Mówią, że jest tam skupisko magii czy coś w tym stylu. - I to prawda? Koleś wzruszył ramionami. - Jeśli Mort nie zdoła ci pomóc… – To rzekłszy, podał Blackthorne kolejny kartonik. Agencja Detektywistyczna Osób Zaginionych. Straciłeś ich, - my ich znajdziemy. - Podejmą się takiego przypadku? – Spytała łowczyni z powątpiewaniem w głosie. - Jasne. Na czyjejś śmierci zawsze można zarobić nieco kasy – zauważył mężczyzna.

Riley wybiegła z namiotu, zanim zdążyła go uderzyć. *** Ori śledził poczynania dziewczyny na targu ze swojego miejsca przy pięciu fontannach. Po ich rozmowie Riley zniknęła przy namiocie czarownic, gdzie bez wątpienia miała jakąś przyjaciółkę, co można było wywnioskować z energicznego powitania. Następnie obie kobiety udały się do straganu, gdzie serwowano napoje. Teraz łowczyni gawędziła z kimś przy stoisku, gdzie sprzedawano żywe zwłoki. Inni być może tego nie dostrzegali, ale Ori potrafił wyczuć, że mała Blackthorne cierpiała i w środku, i na zewnątrz. Nie było w tym nic dziwnego, biorąc pod uwagę śmierć jej ojca oraz wczorajszą bitwę. – Zbyt blisko – wymamrotał. Zanim łowca zorientował się, co się dzieje w Świątyni, o mały włos jej nie stracił. – To się więcej nie powtórzy. Ori postanowił, że odtąd będzie śledził każdy krok Riley. Jedynie kwestią czasu było, aż Piątka ponownie po nią przyjdzie, a mężczyzna już na to czekał. Przynajmniej jej chłopak zszedł im na jakiś czas z drogi. Kolejna komplikacja mniej. Ori podrapał w namyśle brodę. Demony wyższego poziomu zawsze poszukiwały dusz do zdobycia. Czemu bestia nie zawarła z małą Blackthorne umowy – życie za duszę? Dzięki temu Piątka mogłaby wykorzystać tę cenną zdobycz do wyhandlowania sobie układów z innymi stworami swego pokroju. Tak właśnie działało Piekło: niekończący się łańcuch wzajemnych zależności sięgających do samego Księcia Ciemności. Riley znowu była w ruchu. Ori śledził ją aż do samochodu dziewczyny, do którego ta wsiadła i odjechała. Demon ziemny nie pojawił się. Czasami łowca nie potrafił zrobić sobie przerwy, nawet, jeśli próbował. *** Nadzieja Riley na to, że może wślizgnąć się do szpitala, spędzić trochę czasu z Simonem, a potem wymknąć się tak, by nikt jej nie zobaczył, legła w gruzach. Jej tata zauważył kiedyś, że po każdym nieszczęściu potrzeba czasu na rozrachunek. Po tym jak dym w końcu się rozwieje, a ciała zostaną zabrane, ocaleli wraz z rodzinami muszą dojść do ładu z tym, co się wydarzyło. Popatrzeć na wszystko z innej perspektywy. Jako że Riley stanowiła jedną z tych, którzy przeżyli masakrę, bliscy jej chłopaka pragnęli poznać jej historię. Nim dziewczyna zorientowała się, co się święci, została zaciągnięta do prywatnej poczekalni przez klan Adlerów. Składał się on z dziesięciu osób, wszystkich wyglądających tak samo jak Simon – szczupłych i jasnowłosych. Ktoś wyszeptał: - Czy ona jest łowczynią demonów? Riley powoli się do tego przyzwyczajała. Rodzice chłopaka nie podnieśli się ze swoich miejsc, a ich twarze były blade i poznaczone zmarszczkami. Sprawiali wrażenie bardziej wyczerpanych, niż, gdy widziała ich dzisiejszego ranka. Pozostali zgromadzili się wokół tej dwójki, rozmawiając ściszonym głosem i rzucając ukradkowe spojrzenia pod adresem Blackthorne. Jedna z kobiet trzymała na rękach śpiące niemowlę. Pośrodku tej grupki znajdował się również jakiś brzdąc, który spacerował od jednej osoby do drugiej, prezentując swego pluszowego psiaka. Zwierzak miał wielkie niebieskie oczy, zupełnie jak malec. W trakcie swojej przechadzki otrzymał masę uścisków i pocałunków. Mnie też przydałoby się, by ktoś mnie przytulił. Uścisk Ayden przestał już działać. Kiedy brzdąc zatrzymał się przed Riley, ta uśmiechnęła się i

pogładziła go czule po włosach. - Wygląda zupełnie jak Simon – stwierdziła. - Tak, zupełnie jak on, kiedy był mały – odpowiedziała młoda kobieta. Była to Amy, jednak z sióstr chłopaka łowczyni. – Doprowadzał mnie do szaleństwa, włócząc się za mną po całym domu. – Jej dłoń chroniła widoczne już wybrzuszenie na brzuchu odzianym w błękitny trykot. - Chodź tutaj, synku – zachęciła go matka. Malec udał się w jej stronę, gaworząc i wymachując swą niewielkich rozmiarów zabawką. Pani Adler zwróciła się twarzą w stronę Riley. Miała ładną buzię. - Kiedy Simon po raz pierwszy wspomniał o łowcy imieniem Riley, pomyślałam, że jesteś chłopcem. Wydajesz się zbyt młoda na chwytanie demonów. - Wiele osób tak sądzi – odpowiedziała dziewczyna. - Przykro mi z powodu twojego ojca – dodała kobieta. – Musi ci go strasznie brakować. Łowczyni mogła jedynie przytaknąć. Wzięła pokaźny łyk wody ze swego plastikowego kubka. Nie pamiętała, jakim cudem znalazł się w jej dłoniach, ale trzymała go. Adlerowie nie naciskali jej do udzielania odpowiedzi, więc zaczęła porządkować myśli. Jak niby mam im powiedzieć, że wszystko poszło nie tak? Jak Riley mogła wspomnieć o tym, że demony przedarły się przez barierę ze święconej wody? Że przeprowadziły atak na łowców niczym świetnie wyszkolona armia? Miejmy to za sobą. - Ech… nie wiedzieliśmy, że coś takiego się wydarzy – zaczęła. Ojciec Simona wychylił się w przód na swoim krześle, marszcząc czoło. – Ja i Simon umówiliśmy się przed spotkaniem rady Gildii. On nałożył barierę… to znaczy krąg z wody święconej, którego używamy, żeby chronić się przed demonami. Następnie wyszliśmy na chwilę na zewnątrz. – W tej kwestii dziewczyna nie mogła zbyt wiele dodać. To jej chłopak wyszedł z inicjatywą udania się na tyły budynku. To on zaproponował sesję całowania, przytulania się i rozmawiania o przyszłości. Riley pamiętała, jakie to wspaniałe uczucie i jak bardzo nie chciała, żeby się skończyło. - Riley? – Zachęcił ją pan Adler. - Przepraszam. – Łowczyni przełknęła ślinę. – Wróciliśmy do Świątyni na radę Gildii. – Zawahała się. To właśnie wtedy opowiedziała kolegom po fachu o przekręcie z wodą święconą oraz o tym, że część partii produkcyjnej jest lewa. Adlerowie nie musieli o tym wiedzieć. – Nagle znikąd pojawiły się demony. - A jak doszło do pożaru? – Spytał ojciec jej chłopaka. - Rozpętały go demony ogniowe. Było ich tam naprawdę dużo. Oszalały. To Trójki przedarły się przez barierę z wody święconej. - Trójki? – Zapytała Amy, zakłopotana. - To są… – Jak niby Riley miała to wytłumaczyć? Z drugiej jednak strony Adlerowie stali się poniekąd częścią jej świata. – To demony trzeciego poziomu. Liczą sobie około cztery stopy wzrostu – powiedziała, nawiązując do ich wzrostu. – Są plątaniną szponów oraz zębów. Jedzą… dosłownie wszystko. Wszyscy wokoło wstrzymali oddech. - Czy to właśnie one skrzywdziły mego syna? – Dopytywał mężczyzna, a głos mu drżał. Riley przytaknęła. - Przedarły się przez barierę, a jeden z nich znalazł się między nami. Simon krzyknął, żebym uciekała, a wtedy bestia skoncentrowała się na nim. Gdyby nic nie powiedział… Wtedy stwór pognałby za mną. To byłoby o wiele lepsze rozwiązanie. O niebo lepsze niż przyglądanie się, jak Trójka wgryza

się w ciało chłopaka niczym drapieżny kot, rozdzierając jego wnętrze i atakując je szponami. Lepsze niż patrzenie, jak krew blondyna sika w powietrze, osiadając w nim czerwoną mgiełką. Łowczyni wzdrygnęła się na to wspomnienie, a kubek z wodą zadrżał jej w ręku. - Uderzyłam bestię krzesłem, a jeden z łowców wyniósł Simona na zewnątrz. Wydarzyło się nie tylko to. Riley pominęła opowieść o innych osobach zgromadzonych w Świątyni – o tych samych, które zostały spalone albo rozdarte na strzępy. O Ethanie, Mortonie, Collinsie… i wielu, wielu innych. Pan Adler delikatnie dotknął jej dłoni, wyrywając ją z mrocznych myśli. Dziewczyna spojrzała w oczy ojca swego chłopaka. Simon będzie wyglądał dokładnie tak samo za trzydzieści lat. Będzie przyjemnie się starzał, pod warunkiem, że dożyje tego momentu. - To nie twoja wina – powiedział łagodnie mężczyzna. Chciałabym w to wierzyć. - Lekarka Gildii powiedziała, że ktoś potraktował rany mego syna wodą święconą i tylko dlatego nie doszło do infekcji – odpowiedziała pani Adler. – Chirurdzy pozszywali wszystkie obrażenia i z tego, co nam powiedziano, Simon bardzo szybko zdrowieje. - To zasługa wody święconej. Użycie jej na obrażeniach chłopaka wymusił jeden z demonicznych pomiotów. - Lekarze nie potrafią wyjaśnić, jakim cudem jego mózg znowu pracuje – mówiła dalej matka blond przystojniaka. – Ojciec Harrison powiedział, że to cud. I to prawda. Rodzina jej chłopaka właśnie planowałaby pogrzeb, gdyby nie umowa zawarta przez Blackthorne z Niebem. - Ubiegłej nocy Simon był naprawdę dzielny. – Serce Riley napełniło się dumą. – Ani przez chwilę się nie poddał. - Brzmi całkiem jak nasz syn – odpowiedział pan Adler, uśmiechając się łagodnie do swojej żony, a w jego zmęczonych oczach zabłysły łzy. - To naprawdę cudowny facet – odparła łowczyni, po czym poczuła się głupio. Ci tutaj na pewno to wiedzieli. - Bardzo cię lubi – rzekł tata. – Ilekroć wypowiada twoje imię, uśmiecha się. Dziewczyna nic nie odpowiedziała. Gdyby dodała coś więcej, rozpłakałaby się, nie będąc pewną, czy kiedykolwiek zdoła przestać. Pełen energii brzdąc ponownie podjął swoją wędrówkę. Poklepał kolano Riley swą pulchną rączką. Blackthorne schyliła się i objęła dziecko, czując jego gorący oddech na swoim ramieniu. Łzy raz jeszcze uciekły spod jej powiek. Następnie każdy członek rodziny Adlerów zaczął ją przytulać. Wszyscy mówili, że się za nią modlą. Całkiem jakbym była jedną z nich. *** Pokój szpitalny Simona był mniej zagracony sprzętem medycznym, niż miało to miejsce tego ranka. Respirator zniknął, a zamiast niego pojawił się przewód tlenowy. Na falujących blond włosach chłopaka łowczyni wciąż widniały plamki zaschniętej krwi. Jego wspaniałe błękitne oczy pozostawały zamknięte, natomiast on sam oddychał ciężko, zupełnie jak tamtej nocy, gdy zasnął na cmentarzu. Tej samej nocy, gdy przytulał ją do siebie i pocieszał po zmarłym ojcu. Czy Niebo pozwoliłoby mu umrzeć, gdybym powiedziała „nie”? Od strony łóżka dobiegł uszu Blackthorne cichy jęk. Oba ramiona oraz dłonie Simona były zabandażowane. Wspomnienie jego próbującego odepchnąć od siebie siekające we wszystkie strony szpony powróciło, zanim Riley zdołała je powstrzymać.

Dziewczyna ostrożnie ujęła jedną z rąk Simona w swoją. Chłopak z wysiłkiem uniósł powieki. - Cześć – odpowiedziała. Jego spojrzenie w końcu zogniskowało się na twarzy łowczyni, a on sam sprawiał wrażenie mocno oszołomionego. - Woda? – Jęknął. Blackthorne myszkowała po pomieszczeniu, nim odnalazła wreszcie szklanicę z lodem stojącą na stoliku obok łóżka. Riley pamiętała to z okresu, gdy jej mama również chorowała, dlatego też zrobiła porządek z aparaturą elektroniczną, by pomóc Simonowi usiąść, po czym delikatnie umiejscowiła kostkę lodu w jego ustach. Chłopak ssał ją, a jego przekrwione oczy cały czas były wpatrzone w osobę łowczyni. Po trzech kolejnych porcjach, Adler odsunął łyżkę na bok, w związku z czym Riley odstawiła naczynie na stolik. - Riley – wyszeptał. - Przestraszyłeś mnie, kolego. Nie możesz mi tego więcej robić – odparła dziewczyna, odsuwając do tyłu zabłąkany kosmyk jasnych włosów, który odmówił jednak pozostania na miejscu. Zaschnięta krew była kiepskim produktem do stylizacji. - Żyjesz – odparł Simon. Zabrzmiało to tak, jakby nie był do końca pewien, co do tej kwestii. - Dzięki tobie – stwierdziła łowczyni. - Nie. Wargi blondyna wykrzywił grymas, po czym on sam wypuścił rękę Riley i ostrożnie odsunął koc. Była to trudna sztuka, zważywszy na grube bandaże. Chłopak nie miał na sobie koszuli nocnej, ale parę przewiązanych sznurkiem spodni. Blackthorne z wielkim trudem stłumiła okrzyk: klatka piersiowa oraz brzuch Adlera pokrywała kompozycja utworzona z opatrunków. - Swędzi – rzekł Simon, krzywiąc się i ostrożnie drapiąc miejsce przy taśmie opatrunkowej. - Mi to mówisz? – Powiedziała Riley z fałszywym uśmiechem na twarzy. Jej zaatakowane przez demona udo wciąż domagało się sporej ilości balsamu, by nie doprowadzić jej do szaleństwa. – To znaczy, że zdrowiejesz. Patrzenie na niego w takim stanie okazało się naprawdę bolesne. Simon został naznaczony na całe życie. Jak ja. - Zabiłaś tego demona – odparł tak po prostu, pozwalając ramionom opaść na posłanie, zupełnie jakby drapanie się do reszty pozbawiło go energii. – Ocaliłaś mi życie. - Nie podobało mi się, że mój chłopak o mały włos został skonsumowany. Simon wzdrygnął się na to wspomnienie. - Rany zadawane przez szpony tamtej bestii piekły jak ogień – powiedział, unikając wzroku łowczyni. – Myślałem, że… – Umilkł. Myślałeś, że zje cię żywcem. Zupełnie jak Trójka, jaka zaatakowała dziewczynę kilka tygodni wcześniej. Riley wciąż śniła o niej koszmary, nadal czuła, jak jej pazury wbijają się w jej udo oraz pamiętała jej nieświeży oddech. Blackthorne ponownie delikatnie uścisnęła rękę chłopaka, czekając na pytania, jakie na pewno padną. - Ilu…? – Wyszeptał Adler. Powinien znać prawdę. - Wiemy o śmierci trzynastu łowców. Więcej ciał leży zapewne pogrzebanych pod rumowiskiem. Kolejne cztery osoby są w kiepskim stanie. - Kto umarł? – Simon, ja… - Kto? – Zażądał odpowiedzi, koncentrując całą uwagę na osobie Riley.

Łowczyni podała mu nazwiska, a wraz z każdą wzmianką o nowej osobie, na jego obliczu odmalowywała się coraz większa żałość. Adler przymknął powieki, gdy dziewczyna opowiadała mu o Ethanie, czyli jednym z praktykantów. - Wydawał się taki szczęśliwy – wyszeptał blondyn. Ethan miał powody do szczęścia. Wraz z narzeczoną rozglądał się właśnie za mieszkaniem, a w lecie planowali ślub. A teraz nie żył. - Kto jeszcze? – Spytał Simon, a jego głos stał się tak cichy, że ledwo dało się go usłyszeć. - To już wszyscy. Obaj mistrzowie zostali ranni: Stewart doznał wstrząsu mózgu, a Harper ma kilka strzaskanych żeber. Zapadła cisza. Nie z rodzaju tych przyjemnych. Łowczyni zaoferowała Adlerowi kolejną porcję lodu, a ten go przyjął. Kiedy wyssał go do końca, zaczerpnął z trudem powietrze. - Musiałem źle nałożyć barierę z wody święconej. - Nie ma mowy. Zrobiłeś to jak należy. Demony nie powinny były przedostać się do środka. Ale zrobiły to. Riley mogła założyć się o to, że Simon nigdy nie pozbędzie się wyrzutów sumienia, mimo iż to nie jego należało winić za tę sytuację. Chłopak zawsze będzie się obwiniał. Ponownie zapadła cisza. Dziewczyna złapała go za rękę, zdając sobie sprawę z tego, że jej ukochany musi to wszystko przemyśleć. Wreszcie Adler zamknął oczy, co oznaczało, że pragnie zostać sam. Całując go w czoło, Riley wyszeptała: - Masz poczuć się lepiej, jasne? Żadnej odpowiedzi. Kiedy łowczyni dotarła do drzwi, zatrzymała się tam i obejrzała za siebie. Na bladym licu młodego łowcy błyszczała pojedyncza łza. Pasowała do tej lśniącej na policzku Riley.    

ROZDZIAŁ 5 Kiedy Beck był dzieciakiem, spędzał sporo czasu w gabinecie dyrektora liceum za przyłapanie na paleniu papierosów, bójki z chuliganami, grożenie nauczycielom oraz zniszczenie ciężarówki skinheada. W wojsku również spotkał się z musztrą, choć dotyczyła ona głównie jego skłonności do picia. Teraz, w wieku dwudziestu dwóch lat, chłopak wiedział, jak to jest zostać wezwanym do zapłaty za swoje grzechy. Przynajmniej tak właśnie Denver się teraz czuł. Gdy brnęli przez tłum reporterów zebranych przed wejściem do Atlanta City Hall , młody łowca rzucił spieszne spojrzenie Stewartowi. Wyraz twarzy mistrza sugerował, że ten podziela jego zdanie. Gildia zostanie pociągnięta do odpowiedzialności za niedawny kataklizm. Dziennikarze natychmiast ich oblegli, bombardując pytaniami niczym pociskami. Kiedy para łowców torowała sobie drogę w kierunku potężnego budynku, w którym stacjonowały władze miasta, Beck robił swobodne przejście Stewartowi, pamiętając, że noga mistrza daje mu się we znaki. Prawda wyglądała tak, że Denowi dolna kończyna przeszkadzała równie mocno, co przełożonemu, ale na jego korzyść przemawiał przynajmniej wiek. Gdy mężczyźni dotarli do szczytu schodów, odwrócili się praktycznie jednocześnie. Powitał ich zadziwiający widok: Mitchell Street została zalana ciężarówkami z przyczepionymi do nich talerzami satelitarnymi, a ich maszty sterczały ku górze niczym pnące się ku słońcu stokrotki. Po drugiej stronie ulicy, w parku, policja wydzieliła teren dla gapiów. Wszędzie witały patrzących transparenty z hasłami w stylu: „Przygotujcie się na spotkanie ze Stwórcą!”, jak głosił jeden z nich jaskrawo-czerwonymi literami, lub z cytatami z Biblii. Utworzono wreszcie grupę cywilów tytułującą się nazwą „Demony Mają Prawa” ze sztucznymi rogami na głowach. Jej członkowie dzierżyli nawet plastikowe widły w dłoniach oraz postarali się o ostro zakończone ogony. Ta część tłumu została oddzielona od reszty, zapewne dla ochrony przed stłuczeniem na kwaśne jabłko. - A zatem, co tu widzisz? – Spytał Stewart. - Zbiorowisko wariatów – odparł Beck kwaśno. - Część z nich to być może faktycznie wariaci. Przerażeni ludzie robią głupstwa, dzieciaku. Zapamiętaj to sobie na przyszłość. Den nic nie odpowiedział. Wiedział, że mistrz ma rację. Tak długo jak Gildia oddzielała mroczne paskudztwa od społeczeństwa, dobrzy obywatele Atlanty jakoś się z tym godzili. Tymczasem teraz zapowiadało się na to, że łowcy przygrywają bitwę, co doprowadzało mieszkańców do istnego szaleństwa. Do licha, to przeraża nawet mnie. Chłopak pochwycił wzrokiem jaskrawo-czerwone włosy falujące na ramionach jakiejś kobiety, zbudzone do życia podmuchem lekkiej bryzy. Z tak dużej odległości Beck nie potrafił dostrzec koloru oczu nieznajomej, ale mógłby się założyć, iż był on żywo-zielony i pasujący do odcienia jej bluzki. Dziewczyna stała tam niczym płonąca na tle monotonnego tłumu latarnia. Nagle za plecami łowców rozległ się nerwowy kaszel. Odpowiadał za niego poważny młody człowiek w garniturze. - Panowie? – Powiedział. – Chodźcie za mną. Rada miasta już czeka. Stewart machnął ręką w przód, sugerując Denverowi, by ten szedł przed siebie. - Polegaj na Macduffie i bądź pewien, że to on pierwszy zacznie płakać. - Czekaj, uspokój się, dzieciaku. - Co takiego? – Spytał młody wysłannik, wyraźnie zdziwiony. - Nieważne, chłopcze. Pokażesz nam drogę, prawda? - Tak, sir.

Gdy wkroczyli do wnętrza budynku, Beck wyraził na głos zaskoczenie związane z tym, że metalowe drzwi pozostały na swoim miejscu. - Muszą być warte fortunę. - Ostatnich trzech miejscowych, którzy próbowali je ukraść, zostało wysłanych w jednokierunkową podróż do Zagłębia Demonów – tłumaczył Stewart. – Wieści szybko się roznoszą. Wciąż szli przed siebie, co sprawiło, że noga Denvera zaczęła pulsować. Poprowadzono ich do jednej z mniejszych sal narad. Wystrój nie był zbyt wymyślny: stał tu jedynie długi stół, kilka wyściełanych foteli przeznaczonych dla członków rady oraz parę składanych krzeseł zarezerwowanych dla publiczności. Mistrz łowców opadł na jedno ze stojących na przedzie siedzeń, a na jego czoło wystąpił pot. - Wszystko gra? – Zapytał zaniepokojony Beck. - Nic, czego nie zdołałby naprawić kieliszeczek whisky – odpowiedział mężczyzna, po czym popatrzył towarzyszowi w oczy. – Trzymaj swój temperament na wodzy, zrozumiano? To mogło okazać się dosyć trudne. Beck był cholernie zmęczony i cierpiał na wstrętny ból głowy, do tego czuł się tak, jakby przez całą noc tańczył mosh . I to z demonami. Zachowaj spokój – nakazał mu jakiś głos we wnętrzu głowy. Należał on do Paula Blackthorna, który instruował go zupełnie jak wtedy, kiedy chłopak liczył sobie zaledwie szesnaście lat. Ezekiel Montgomery, burmistrz Atlanty, wkroczył na salę przez boczne drzwi. Polityk miał wyraźnie zarysowujący się brzuch. Towarzyszyło mu kilku członków rady miejskiej, paru asystentów oraz kilku gliniarzy. Funkcjonariusze rozlokowali się po obu stronach stołu, spoglądając w stronę audytorium, jakby spodziewali się nadejścia kłopotów. - Przyprowadzili wsparcie – wymamrotał Beck. Od strony jego towarzysza dobiegło go pogardliwe parsknięcie. - Nie wszyscy przyszli – zauważył Stewart. – Brakuje przewodniczącego rady. Zastanawiam się, czemu inni się nie zjawili. Kiedy członkowie władz mościli się wygodnie na swoich miejscach, Den usiadł obok mistrza i czekał na rozpoczęcie spotkania, dudniąc palcami w kolano, aby rozładować w ten sposób choć część napięcia. Gdy otarł czoło dłonią, ta okazała się wilgotna. Chłopak zamarzył o tym, by zrzucić z siebie skórzaną kurtkę, ale wtedy każdy ujrzałby ślady po pocie oraz to, jak bardzo od gorączki przykleił się do jego ciała podkoszulek. Beck przebrał się przed spotkaniem, próbując ciasno zabandażować lewe udo w jednoczesnym wysiłku utrzymania jeansów w czystości. Sposób, w jaki pulsowała mu noga, pozwalał snuć przypuszczenia, że opatrunek to jedynie strata czasu. Boże, czuję się gównianie. Za dwadzieścia cztery godziny powinien poczuć się lepiej. Do tej pory musi to jakoś znieść. - Który z was to Harper? – Spytał burmistrz, nie unosząc wzroku znad leżących przed nim papierów. Stewart przełknął głośno ślinę. - Nie mógł przyjść z powodu obrażeń. Jestem mistrz łowców Angus Stewart. Zostałem upoważniony do wypowiedzenia się w imieniu Gildii. - Czy możesz wstać, kiedy zabierasz głos? – Poprosił burmistrz. – To wszystkim nam wiele ułatwia. - Ale nie mi – wyjaśnił Szkot, pozostając na swoim miejscu. – Powiedz im czemu, chłopcze. Beck poderwał się z krzesła. - Ach, mistrz Stewart ma na myśli to, że jest ranny. Lepiej będzie, jeśli nadal będzie siedział. Przewodniczący władz miasta zmarszczył czoło, po czym spiesznie przytaknął głową. Denver skoncentrował całą swą uwagę na młodym mężczyźnie siedzącym tuż za Montgomerym.

Wyglądał jak każdy inny asystent, ale coś z nim było nie tak. Koleś unikał wzroku łowcy, ale skupiał się wyłącznie na swoim szefie. - A zatem kim jesteś? – Spytał burmistrz, obrzucając Becka wzrokiem z góry na dół, zupełnie jakby właśnie przyłapał go na włamaniu do swojego domu. - Denver Beck. Łowca podróżnik. - Panie Buck – zaczął Montgomery – nasze kondolencje z powodu strat, jakie poniosła Gildia. To tylko wybujałe słowa zastępujące stwierdzenie: „tak długo, jak to nie mój tyłek na tym cierpi, nic mnie to nie obchodzi”. - Nazywam się Beck – odpowiedział chłopak. Niechętnie dodał jeszcze: – I dziękuję. Członkini rady zasiadająca trzy siedzenia dalej od burmistrza zdobyła się na słaby uśmiech. Była Afro-amerykanką z karmelową skórą i jasnymi oczami. Na jej piersi nie widniała żadna plakietka z nazwiskiem, a zatem Denver nie miał pojęcia, kim jest. - Chciałbym wiedzieć, co zamierzacie zrobić z tymi demonami – zażądał odpowiedzi Montgomery. Młody mężczyzna popatrzył na Stewarta, który zachęcił go do mówienia ruchem dłoni. Czemu to ja zajmuję się całą tą rozmową? - Mistrz Harper dzwonił do Krajowej Siedziby Gildii, która wyśle nam nowego mistrza, abyśmy mogli szkolić kolejnych praktykantów. - I jak niby ma to rozwiązać ten nagły problem? – Spytała kobieta z rady. - Nie rozwiąże – przyznał Beck. – W najbliższym czasie planujemy ściągnąć tu innych łowców, by ci osiedlili się u nas w Atlancie. - Ilu was zaczynało? – Dopytywała Afro-amerykanka. Den zerknął spiesznie na Stewarta, który wyszeptał mu do ucha odpowiedź. - Pięćdziesięciu sześciu – odpowiedział Beck, czując się jak gadająca kukła. – Nie wszyscy są aktywni zawodowo. Na chwilę obecną dysponujemy około dwudziestoma łowcami, którzy są gotowi do pracy. Chłopak nigdy wcześniej nie czuł się tak niewłaściwą osobą na niewłaściwym miejscu. Skąd niby miał wiedzieć, jak obracać się w tym politycznym bajzlu? Nie głosował nawet w ostatnich wyborach. - A co z myśliwymi? Czemu nie mielibyśmy im pozwolić zająć się tą sprawą? – Spytał łysiejący członek rady. Wreszcie odezwał się Stewart: - Dziś rano rozmawiałem na ten temat z Arcybiskupem. Stanowisko Kościoła jest takie, że możemy sobie z tym poradzić. Asystent burmistrza wychylił się w przód i wyszeptał coś przełożonemu do ucha. Montgomery pokręcił głową, sprawiając, że mężczyzna powtórzył wcześniejsze słowa. Tym razem przewodniczący władz miasta przytaknął. - Z całym szacunkiem, ale nie zgodzę się z Arcybiskupem – odpowiedział burmistrz. – Gubernator jest w kontakcie z Watykanem, który oferuje nam możliwość wysłania tu swoich myśliwych. Sądzę, że powinniśmy przyjąć tę ofertę. Mięśnie szczęki Denvera napięły się, sprawiając, że on sam zaczął cedzić kolejne słowa: - Jestem pewien, że wielcy chłopcy są świetni w tym, co robią, ale nie znają Atlanty ani jej demonów. Tutejsze bestie różnią się od tych w Nowym Jorku czy Los Angeles… albo w Rzymie, jeśli o to chodzi. - A zatem twierdzicie, że wasza znajomość miasta będzie lepsza od fachowej wiedzy watykańskich ekspertów? – Spytała ciemnoskóra kobieta. Ta panienka zadawała mu właściwe pytanie i Beck dosłownie ją za to uwielbiał. - Tak, madame. Ubiegłej nocy zostaliśmy zaskoczeni, ale to nigdy więcej się nie powtórzy. - Jeśli ubiegła noc stanowiła przykład działania łowców, jesteśmy w wielkich tarapatach –

naciskał Montgomery. Jeden z członków rady przytaknął. - Zgadzam się. Powinniśmy zaprosić myśliwych do Atlanty. Oni załatwią za nas cała sprawę. - Łowcy dawali sobie radę z demonami tak długo, jak istniało nasze miasto – zaprotestowała kobieta. – Zwoływanie tutaj posiłków z zewnątrz jedynie pogorszy sytuację. Myśliwi nie pochodzą stąd i nie muszą spowiadać się ze swoich działań przed nikim poza Kościołem. - Musimy zostawić za sobą podobną krótkowzroczność – odpowiedział Montgomery. – Wielkie fabryki planują przenieść się do naszego miasta. Jeśli nie zgodzimy się na podobny transfer możliwie jak najszybciej, ewentualne przenosiny szlag trafi. – Burmistrz zaczął szeleścić leżącymi przed nim kartkami, wyraźnie podniecony. – Ten problem pojawił się z powodu Gildii. Łowcy otrzymali swoją szansę i zmarnowali ją. Trzeba nam profesjonalistów, a nie amatorów. Twarz Stewarta poczerwieniała na ten wyraźny afront. Mężczyzna otworzył usta, ale nie wypłynęły z nich żadne słowa. Beck był pewien, że jego towarzysz pragnie kogoś uderzyć. Po szybkim głosowaniu, które trwało może sekundę, zdecydowano się wezwać myśliwych. Tylko jedna osoba głosowała przeciwko: ciemnoskóra członkini rady do końca trzymała się swoich zasad. - Decyzja zapadła. – Burmistrz zakończył spotkanie, po czym podniósł się ze swojego miejsca. – Idźcie pochować swoich zmarłych i zróbcie miejsce dla innych, panowie – rzekł. Siedzący za nim asystent uśmiechnął się w obrzydliwy sposób, zupełnie jakby wygrał właśnie wielką bitwę. Denver przestał panować nad swoim temperamentem. Uczynił krok naprzód, zaciskając dłonie w pięści, jednak drogę zastawili mu spiesznie policjanci, którzy trzymali ręce na kaburach. - Nie, młody – powiedział stojący z tyłu Stewart. – Daruj sobie. Nie słuchają. *** Gdy utorowali sobie drogę przez tłum i znaleźli się wreszcie w ciężarówce, mistrz wyciągnął z kieszeni srebrną piersiówkę i wziął z niej pokaźny łyk. Następnie podał ja Beckowi, który uczynił to samo. Spływając w dół gardła, whisky zaczęła piec spalone podniebienie chłopaka. - Dzięki – powiedział Den, oddając flaszeczkę. Zjeżdżając z krawężnika, spytał: – Czemu pozwoliłeś mi wypowiadać się w imieniu Gildii? Jestem tylko podróżnikiem. Stary mistrz wziął kolejny łyk z piersiówki, po czym oblizał usta. - …który kiedyś zostanie mistrzem. Równie dobrze już teraz możesz nauczyć się, jak to wszystko działa. Sytuacja na pewno nie stanie się kiedyś prostsza, możesz być tego pewien. - Ale nie jestem… Tym, kim myślisz, że jestem. Stewart rzucił mu znaczące spojrzenie. - Paul Blackthorne trenował tylko najlepszych. Nie chciałbyś chyba kalać jego pamięci, prawda? Mistrz miał chłopaka w garści. Beck nie dopuściłby do rzucania kalumnii pod adresem przyjaciela. - Nie, proszę pana. - Świetnie. Po pierwsze, zawieź mnie do domu. Muszę się przespać. Odbierz mnie około dwudziestej i pojedziemy wspólnie do Harpera. Musimy znaleźć nowe miejsce spotkań, zająć się papierkową robotą związaną z polisami na życie i takie tam. - Ale skoro myśliwi mają przybyć do Atlanty… - To tylko kolejny powód do tego, aby zadbać o swoich.

 ROZDZIAŁ 6 Cmentarz Oakland. Było to ostatnie miejsce, w jakim pragnęła znaleźć się Riley, ale oto kuśtykała właśnie asfaltową ścieżką prowadzącą przez morze kości. Cmentarz ulokowano we wschodniej części miasta. Istniał od połowy dziewiętnastego wieku. Odkąd ludzie z epoki wiktoriańskiej zaczęli lubować się w projektowaniu podobnych miejsc, tworzyli je na wzór parków, a Oakland słynął z wielkich drzew magnolii oraz majestatycznych mauzoleów. Przez ostatnie kilka tygodni Riley spędzała tu prawie każdy wieczór, chowając się bezpiecznie we wnętrzu uświęconego kręgu utworzonego z wody święconej oraz świec, który bronił grobu jej ojca przed zakusami nekromantów. Tak długo jak nikt nie naruszył kręgu, zwłoki Paula Blackthorna pozostawały nietknięte. Po nadejściu pełni księżyca nikt już nie mógłby zaszkodzić jego świętemu odpoczynkowi. Niestety tata nie doczekał do pełni. – Powinnam tu być – warknęła do siebie dziewczyna, a jej oddech osiadł w powietrzu gęstą mgiełką, podczas gdy ona sama brnęła dalej między nagrobkami. Wówczas nic nie przestraszyłoby jej, zmuszając tym samym do naruszenia kręgu. Riley skręciła w lewo, kierując się ku rodzinnej części cmentarza. Powietrze było nieruchome, a światło księżyca osiadło na starych grobach niczym srebrna warstewka lodu. Pod każdą z płyt nagrobnych spoczywał ktoś, kto żył w tym mieście, spacerował jego ścieżkami. Teraz zaś jedyne, co posiadały te osoby, to trochę czerwonej gliny na własność. Kiedyś, kiedy jeszcze Blackthornowie mieli pieniądze – jeden z ich przodków pracował jako bankier – zbudowali to rodzinne mauzoleum. Było ono jednym z największych na całym cmentarzu. Umiejscowiono je na wysepce pomiędzy dwoma ścieżkami, wykorzystując czerwony kamień tak mocno, że przetrwał tornado. Zgodnie z wiktoriańską modą budowniczowie krypty naprawdę się postarali: zaopatrzyli budowlę w ciężkie drzwi z brązu, okna ze wstawionymi w nie witrażami oraz gargulce na dachu. Riley rozmyślała jednak o tym miejscu w kategoriach długich godzin spędzonych na pilnowaniu zwłok ojca. Wspominała ostatnią noc spędzoną z Beckiem tuż po tym, gdy wielu łowców oddało swoje życie. Dziewczyna zasnęła we wnętrzu krypty, skryta w ramionach Dena, bezpieczna na poświęconej ziemi. Nie sądziła, aby jej przyjaciel zmrużył oko. Pachniał dymem, krwią i słusznym gniewem. Denver Beck był bombą z opóźnionym zapłonem i Riley miała nadzieję, że nie znajdzie się obok, kiedy nastąpi eksplozja. Młoda łowczyni zatrzymała się przed wejściem do mauzoleum i zerknęła na gargulce. Ich dziwaczne lwie twarze spoglądały na nią w dół, zupełnie jakby uważały ją za intruza. Te stwory zawsze śmiertelnie ją przerażały. Jako że budynek pełen był zmarłych krewnych, groby rodziców dziewczyny znajdowały się w zachodniej części, zwrócone prosto ku kopule ratusza. Mimo iż myślenie o tym bardzo ją bolało, Riley uklękła przed mogiłą ojca. Nadal wyglądała ona okropnie, zupełnie jakby wielki kret wygrzebał się ze środka, odrzucając ziemię na wszystkie strony w desperackiej próbie ucieczki. Zniszczona trumna zniknęła. Najwidoczniej pracownicy cmentarza musieli ją usunąć. Blackthorne zaczerpnęła głęboki oddech, czując, jak chłodne powietrze wypełnia jej płuca i tym samym zmusza do kaszlu. W jej ustach nadal utrzymywał się smak sadzy. Mrugając powiekami, by odpędzić łzy, dziewczyna wyszeptała: - Przepraszam, tato. To nie miało tak być. Paul Blackthorne powinien żyć, uczyć córkę, jak zostać łowcą demonów, śmiać się z jej żartów i zabrać ją na pizzę. Nazywać ją śpiochem, kiedy wstała zbyt późno. Być przy niej. Tymczasem

pozostała po nim jedynie pusta dziura w ziemi, która pasowała do tej przeszywającej jej serce. Riley milczała przez jakiś czas, spychając wspomnienia do zakamarków swego umysłu, jak ktoś zwijający kłębek przędzy. Łowczyni nie chciała zapomnieć łagodnego głosu taty, jego twarzy, wiecznie roztrzepanych włosów. Tak długo jak dziewczyna będzie przechowywać owe wyobrażania, jej ojciec tak naprawdę nie odejdzie. Wtedy zaczęła rozmawiać z Paulem. Mimo iż jego ciało zaginęło, być może gdzieś tam mogła słuchać jej jego dusza. To nie tak, że Riley nie czuła się zżyta z matką, ale to tata był łowcą i to właśnie jemu mogła streścić wydarzenia z ostatnich czterdziestu czterech godzin. Łowczyni zdawała sobie sprawę z tego, że ojciec jej nie odpowie, ale owa jednostronna pogawędka i tak w pewnym sensie jej pomagała. - Widziałam, jak niektórzy z nich umierają – powiedziała, wzdrygając się. – Beckowi nic się nie stało, ale jest mocno poturbowany. Simon… – Zakaszlała. – Przeżyje, ale tylko dlatego… tylko dlatego, że… Wiatr westchnął w koronach drzew, zupełnie jakby Paul Blackthorne usłyszał, co mówiła córka, i serdecznie jej współczuł. Jego spokojny głos napłynął do umysłu dziewczyny: Wszystko będzie dobrze. Kiedy Riley była jeszcze dzieckiem, wierzyła mu. Teraz już nie. Wciąż rozmawiając z samą sobą, Blackthrone podniosła się z klęczek, otrzepała kolana i skierowała kroki w kierunku Dzwonnicy, gdzie mieściła się siedziba władz cmentarza oraz sklep z upominkami. Łowczyni zamierzała zaczekać tam na wolontariusza, który zawiódł ją i tatę w tak potworny sposób. Szybko dopadło ją zmęczenie, w związku z czym zatelefonowała do najlepszego przyjaciela. Nie miała ich zbyt wielu, a już na pewno nie takich jak Peter. Był bardziej wielkim bratem niż kumplem. Niestety, gdy ostatni raz rozmawiali, nie pożegnali się w miłej atmosferze. - Halo? – Zapytał Pete, a w jego głosie dawało wyczuć się wahanie. Riley zapomniała, że korzystała z komórki ojca, więc jej przyjaciel nie mógł znać tego numeru. – Cześć, Peter. To ja. - Cześć, gdzie jesteś? - Na cmentarzu. - Wciąż siedzisz na czatach? Pete nie znał prawdy. Ostatni raz gadali, gdy Riley przebywała w mieszkaniu Becka, następnego dnia o poranku po pożarze Świątyni. Zdenerwowany za to, że przyjaciółka o mało nie zginęła, chłopak rozłączył się, w związku z czym Blackthorne nie miała sposobności, żeby powiedzieć mu o tacie. - Nie, skończyłam z tym. I wtedy wyjaśniła mu dlaczego. - Straszne. Wykonałaś kawał dobrej roboty i… – Pete przeklął do słuchawki. – Tak mi przykro, Riley. - Tak, to straszne. Próbuję znaleźć tatę, ale żaden z nekromantów nie chce mówić. Po drugiej stronie ponownie zapadła cisza. - A co u ciebie? – Spytała dziewczyna, mając nadzieję na przyjemniejszą konwersację. - Niewiele. Mamy tu napiętą sytuację. Naprawdę powinienem już iść. - Ach, zgoda. Może uda nam się pogadać jutro. - Jasne. Powinno się udać. – To rzekłszy, chłopak się rozłączył. Chodziło mu o jej niedoszłą śmierć w Świątyni, czy może coś innego? Riley nie zdoła się tego dowiedzieć, zanim przyjaciel sam nie postanowi jej tego powiedzieć, na co niestety się nie zapowiadało. Dziewczyna uznała, iż należy to potraktować, jako kolejny potencjalny problem. Kwadrans później – Riley zerkała na zegarek co kilka minut – przybył wolontariusz. Okazał się młodszy, niż podejrzewała, licząc sobie najwyżej dwadzieścia pięć lat, i nosił okulary. Z

jego szczupłej sylwetki zwisał ciężki płaszcz. Kroczył ścieżką jak ktoś, kto został brutalnie napadnięty i nadal spodziewał się napadu. To właśnie on nie dopilnował zwłok ojca Blackthorne. Zaledwie ubiegłej nocy Riley z rozkoszą rzuciłaby go demonom na pożarcie, a dziś jej stan ani trochę się nie poprawił. Niestety, dziewczyna sama o mały włos dwukrotnie nie naruszyła kręgu, w ostatniej chwili rozszyfrowując sprytne sztuczki Ozymandiasa. Facet zatrzymał się w odległości dobrych dziesięciu stóp od miejsca, gdzie Riley siedziała na schodkach wiodących do siedziby władz cmentarza. Bez trudu dało się dostrzec wyraz dewastacji na jego rumianym obliczu. Koleś stanowił obraz nędzy i rozpaczy. Przez jakiś czas on i Riley jedynie gapili się na siebie, jako że nikt nie chciał odezwać się jako pierwszy. Wówczas rozległ się jakiś cichy pomruk, który sprawił, że chłopak podskoczył, rzucając podenerwowane spojrzenie w kierunku, z jakiego dobiegał szmer. Co zmusiło go do tego, by przyjść tu dziś wieczorem? To było zbyt bolesne. - Powiedz mi, co się stało. Młodzieniec skrzywił się. - Ja… Zrobiłem wszystko, jak powinienem. O Boże. Ten tutaj brzmiał zupełnie tak samo jak Blackthorne po katastrofie w bibliotece. Dziewczyna użyła dokładnie tych samych słów, kiedy Beck zażądał wyjaśnień. Wolontariusz wciąż przestępował z nogi na nogę, ale wreszcie łowczyni udało się nakłonić go, by usiadł obok niej na schodkach. Chłopek zrobił to z ogromną niechęcią, zupełnie jakby przebywanie obok niej było naprawdę bolesne. - Jak masz na imię? – Spytała Riley. - Richard. - Jestem Riley – powiedziała, próbując nadać brzmieniu swego głosu neutralny ton. Przychodziło jej to z ogromnym trudem, a ten tutaj musiał czuć się ani trochę lepiej. – Powiedz mi, co się stało. Młody mężczyzna westchnął, poprawiając skórzane rękawiczki, po czym odpowiedział: - Ustawiłem krąg jak zawsze. Nie spotkałem się z żadnymi problemami. Nekromanci przychodzili i odchodzili, i… – Którzy? – To mogło być istotne. Wolontariusz zastanowił się nad odpowiedzą. - Mortimer oraz ten koleś, który wkłada świecące ciuchy. Myślę, że nazywa się Lenny. - Ktoś jeszcze? Richard pokręcił głową. - Czytałem książkę, gdy nagle zerwał się wiatr. Zignorowałem to. Zdarza się to od czasu do czasu, zwłaszcza, kiedy jakiś nekromanta grzebie mi w głowie. Wtedy ziemia przed wejściem do kręgu zaczęła świecić niczym potok lawy. Była to naprawdę osobliwa mieszanka czerwieni oraz złota. - I? - Wtedy to coś wystrzeliło ku mnie ziemny pocisk – rzekł wolontariusz, rozrzucając szeroko ramiona. - To coś? Masz na myśli smoka? - Tak. Zawsze się ich obawiałem, nawet, kiedy byłem jeszcze mały. Rodzice kupili mi kiedyś pluszową podobiznę takiej bestii, myśląc, że jest urocza. Byłem pewien, że mnie zje, a zatem skryłem ją na dnie szafy. Riley spodziewała się, że młodzieniec będzie spychał winę na kogoś innego, tymczasem on brał ją w całości na siebie. - Czy wspominałeś komuś, że boisz się smoków? Na przykład któremuś z nekromantów? –

Spytała. To mogło udzielić Blackthorne jakiejś wskazówki. - Nie – odparł Richard. – Takich rzeczy nie rozpowiada się ludziom. Miał rację. - Jak wyglądała bestia? Chłopak potarł twarz, a jego palce wydawały z siebie chrobotliwy odgłos, gdy muskał zarost na swoim podbródku. - Był ogromny, liczył sobie co najmniej dwadzieścia stóp wzrostu. Jego łuski zmieniały barwę, gdy się poruszał. Widziałem odbijające się w nich płomienie. Był naprawdę przerażający. - Nie przyleciał przecież na cmentarz – powiedziała Riley bardziej do siebie niż swego rozmówcy. Jak miałby w zwyczaju smok. - Nie. Wyłonił się z ziemi. Powinnaś była zobaczyć jego szpony. Miały co najmniej trzy stopy długości. Bestia nie przestawała gapić się na mnie i syczeć. Słyszałem ją we wnętrzu umysłu, jak nakazywała mi naruszyć krąg, w przeciwnym razie usmaży mnie żywcem. - I zrobiłeś to? – Spytała dziewczyna, próbując wyzbyć się z głosu złości. - Nie! – Odparował Richard, kręcąc nieustannie głową. – Przymknąłem powieki i próbowałem myśleć o czymkolwiek innym niż ten przeklęty stwór. - A zatem jak zniszczono krąg? - Kiedy nie uczyniłem tego, co chciał potwór, ten stanął na tylnych łapskach i ryknął. – Odparł chłopak. – Widziałem, jak nagrobki rozpadają się na drobne elementy, a dach mauzoleum eksploduje. Potem ściana ognia naparła prosto na mnie. Richard zaczął się trząść, a zatem Riley z wahaniem położyła mu dłoń na ramieniu. Chyba go to uspokoiło. W pobliżu krypty nie było żadnych śladów zniszczeń. - To tylko iluzja – rzekła. Wolontariusz zaczerpnął głęboki oddech i kontynuował: - Kiedy płomienie dotarły do granicy kręgu, płomienie świec strzeliły ku górze. Zrobiło się tak gorąco, że uznałem, iż upiekę się żywcem. Zanurkowałem pod koc i próbowałem się schować, ale musiałem jakimś cudem potrącić którąś ze świeczek. Kiedy krąg został naruszony, nic nie mogło już powstrzymać nekromanty od wskrzeszenia ojca Riley. - A jak to wyglądało, kiedy mój tata… – zaczęła łowczyni, układając ręce na kolanach. Richard popatrzył w jej kierunku. - Błoto zaczęło strzelać we wszystkie strony, a potem rozległ się trzask pękającego drewna. Myślę, że było to wieko trumny. Następnie twój ojciec po prostu wyrósł spod ziemi. Starałem się go powstrzymać, ale pokręcił głową i odepchnął mnie na bok. - Czy on… coś powiedział? - Tak, i było to naprawdę przerażające. Twój tata podszedł do smoka, popatrzył na niego i rzekł: „To musiałeś być ty”. – Richard przełknął ślinę. – Potem stwór zwyczajnie rozpłynął się w powietrzu, zabierając ze sobą pana Blackthorna. - Ale nigdy nie widziałeś tego nekromanty? - Nie. - A co z wirującymi liśćmi? Był to znak firmowy Ozymandiasa. - Nie. Richard nareszcie się nie trząsł i wyglądało na to, jakby podzielenie się tą historią niejako uwolniło go od części traumy. - Naprawdę mi przykro – powiedział. – Czuję się z tym wręcz koszmarnie. Gdybym nie był tak

przerażony… Riley mogła obwinić tego chłopaka o wszystko albo mu odpuścić. Znienawidzenie go na resztę życia wcale by nie pomogło. No może odrobinkę, ale on nie musiał o tym wiedzieć. - Rozumiem. Sama prawie uległam numerowi pod tytułem „poświęćmy kociaka”. Pod wpływem jego zdumionego spojrzenia, Blackthorne opowiedziała wolontariuszowi o wspaniałym podstępie Ozymandiasa, który zagroził, że poderżnie gardło kociątku, jeśli dziewczyna nie przerwie kręgu. Na szczęście zwierzak nie istniał naprawdę, a stanowił jedynie kolejny fabrykat jego czarnej magii. - Wow. Słyszałem o nim. Czy sądzisz, że to on zabrał twojego tatę? – Być może. Na jakiś czas zapadła cisza. W końcu Richard przełknął ślinę i podniósł się z miejsca. - Dzięki za wysłuchanie. Bałem się, że będziesz zbyt wściekła, żeby ze mną gadać. – Młody człowiek pokręcił głową. – Pozwoliłem, by ciało twego ojca zostało ukradzione. Nie zasługuję na twoją wdzięczność. – To rzekłszy, pokuśtykał przed siebie ścieżką. Riley przyglądała mu się, nim nie skręcił w kierunku wejścia do budynku. Dziewczyna zastanawiała się, czy dzieciak kogokolwiek teraz pilnuje, czy też Paul Blackthorne był jego ostatnim zadaniem. „To musiałeś być ty”. Jej tata wiedział, kto go wskrzesił. Czy był to Ozymandias? - Nie, to nie pasuje – powiedziała do siebie łowczyni. Ozy pragnąłby, żeby to ona popełniła błąd, a nie cmentarny wolontariusz. Tak, by mógł tryumfować. Komórka Riley rozdzwoniła się w jej kurierskiej torbie. Blackthorne miała chęć to zignorować, ale mogła być to przecież Amy, która przekazałaby jej najświeższe wieści odnośnie Simona. Tymczasem był to Beck. Dziewczyna jęknęła. - Jesteś na poświęconej ziemi? – Spytał, nie zadając sobie trudu przywitania się. - Tak – powiedziała, choć nie byłoby to prawdą, gdyby minęła łukowato sklepione wejście na cmentarz. - Zostań tam. Nie miało to nic wspólnego z prośbą. - Wiesz, cieszę się, że nigdy nie miałam braci. - Czemu? – Spytał Den, wyraźnie zaciekawiony. - Gdyby zachowywali się podobnie do ciebie, uciekłabym z domu. - Śmiało. Upewnij się tylko, że trafisz do Fargo – odparował chłopak. Jezu, nigdy nie odpuszczasz, co? Beck uczepił się przeprowadzki do ciotki, odkąd dowiedział się, że Riley posiada krewną w północnej Dakocie. Nie przeszkadzało mu to, że ciotka nienawidziła jej ojca i tym samym znienawidziła jego córkę. Kiedy Denver coś sobie ubzdurał, było to tak samo nieusuwalne jak bryła zastygłego cementu. Pora zmienić temat. - Śpię dziś we własnym łóżku – zakomunikowała Riley, wiedząc, że to rozproszy jego uwagę. - Jestem pewien, że sąsiedzi będą naprawdę zachwyceni, kiedy ktoś przyrządzi z nich potrawę z grilla. Gadał bez sensu. - Nic nie powstrzyma paru demonów ogniowych od obrócenia twojego apartamentu w pierzynę, by mogła dorwać cię Piątka. Łowczyni zupełnie o tym nie pomyślała. Podobny pomysł wydawał się mocno nierealny, ale tak samo można było traktować atak na Świątynię. - Chcę iść do swojego mieszkania, Beck. Jestem wycieńczona, potrzebuję prysznica i wszystko mnie boli.

W domu otaczałyby ją przedmioty należące do ojca. Być może tam dziewczyna nie czułaby się taka samotna. - Słyszę, co mówisz, dziewczyno, i uwierz mi, że nie jest to najważniejsza rzecz na świecie. Denver ponownie robił jej wykład, zupełnie jakby znał odpowiedzi na wszystkie życiowe pytania. - Dobranoc, Beck. - Riley… – powiedział ostrzegawczym tonem. - Zrozumiałam – odparła łowczyni, rozłączając się. I planuję cię zignorować. *** Mimo iż Riley nie widziała nikogo, kiedy wsiadła do samochodu na cmentarzu, czuła się podenerwowana, gdy za jej wozem wyrósł motocykl. Śledził ją do najbliższego skrzyżowania, a potem zrównał się z drzwiczkami na wysokości kierowcy. Ech, do licha, a teraz, co znowu? Motocyklista uniósł szybkę w kasku. Ori. Mężczyzna opuścił szybkę i znowu odjechał do tyłu, nim nie przejechali przez skrzyżowanie. Posiadanie eskorty było dziwnym uczuciem, ale Riley musiała przyznać, że ten facet cudownie prezentował się na swojej maszynie. Wyglądał jak prawdziwy niegrzeczny chłopiec. Ten sam, o jakim sekretnie się marzy, a co, do którego doskonale rozumie się, że jest poza zasięgiem, ponieważ podobny związek nie miałby szans. Nie mogli chyba bardziej się od siebie różnić – świętoszek Simon ze swoimi nieskazitelnymi pocałunkami oraz Ori, który wzbudzał pierwotne emocje, jakich Blackthorne kompletnie nie rozumiała. Dziewczyna pokręciła głową. Koniec z tym. Simon jest dla mnie idealny. Nawet jej tata go lubił. Riley podejrzewała, że nie mogłaby powiedzieć tego samego o tym gorącym gościu na motorze. Gdy Blackthorne parkowała przed swoim mieszkaniem, Ori zatrzymał się na pustym miejscu parkingowym obok niej. - Mam nadzieję, że cię nie przestraszyłem – powiedział, zmierzając w kierunku jej wozu. - Troszkę. Nie jestem przyzwyczajona, że śledzą mnie faceci. - Jestem zaskoczony, słysząc coś takiego – odparł aksamitnym tonem. Riley poczuła, jak rumienią się jej policzki. Na szczęście parking nie był zbyt dobrze oświetlony, a zatem tajemniczy obrońca zapewne tego nie zauważył. - Tylko demony wszędzie za mną krążą. Ilu facetów byłoby w stanie znieść podobne stwierdzenie? Jedynie łowcy, a większość z nich nie była tak wspaniała jak Ori. - Och, świetnie – odparł nowy przyjaciel Blackthorne. – Muszę uporać się z tym problemem. - Wiesz, nie masz ze sobą łowieckiego worka ani niczego w tym stylu. Jak zabijasz piekielne bestie bez odpowiedniej broni lub święconej wody? Ori wskazał na sakwy. - Mam kilka pochowanych gadżetów. Ale nie nosisz ich zawsze przy sobie jak Beck. - A zatem tu mieszkasz? – Zapytał. Wyglądało na to, że pragnie zmienić temat. Włożył w to sporo wysiłku. Riley postanowiła pójść mu na rękę.

- Tak. Kiedyś był tu hotel. Teraz zamieniono go na apartamentowiec z masą obskurnych pokoi. Mężczyzna zagapił się na budynek. - Ma dach i cztery ściany, a tylko tego ci potrzeba, prawda? Nie. Nie było to wcale wszystkim, czego dziewczyna pragnęła. Kryło się tu coś więcej niż tylko miejsce do mieszkania. Jakimś cudem jej towarzysz znalazł się tuż obok niej. - Wybacz, nie chciałem cię zdenerwować – powiedział łagodnym tonem. Riley popatrzyła w jego ciemne oczy. - To nie twoja wina – odpowiedziała, wzruszając ramionami. – Po prostu jestem ogólnie zła. - Być może się to zmieni – odpowiedział, delikatnie odsuwając z twarzy dziewczyny zabłąkany kosmyk włosów. – Szczerze mówiąc, właśnie na to liczę. Jej policzki raz jeszcze zapłonęły gorącem. Co jest z tym facetem? Chwilę później Ori odjeżdżał już z parkingu. Najwyraźniej jego pomysł polegający na pilnowaniu Riley nie był równoznaczny z obozowaniem pod jej oknem. Zapewne to dobrze. W przeciwnym razie dziewczyna mogłaby ulec pokusie zaproszenia nowego znajomego do środka. *** Kiedy Riley otworzyła drzwi mieszkania, zaskrzypiały zawiasy. To miejsce wydawało się niewłaściwe: cierpiało na nieobecność taty. Odzież należąca do jej ojca nadal wisiała w szafie, elektryczna maszynka leżała w łazience, a wokoło walały się wszystkie jego książki. Jednak on sam zniknął. To dlatego łowczyni źle się tutaj czuła. Myślała, że odnajdzie tu ukojenie, ale dziwna pustka tylko wszystko spotęgowała. Nagle coś uderzyło ją w nogę na wysokości łydki, na co dziewczyna podskoczyła zaskoczona. Był to kot sąsiadki. - Cześć, Max. Riley uklękła, głaszcząc go, podczas gdy zwierzak zaczął się do niej łasić. Jego przednie łapy opierały się o tenisówki łowczyni, a pazurki zatapiały w materiał obuwia. Wąsy kocura łaskotały dziewczynę w rękę. Max był Maine Coonem , czyli masą kociowatości, która ważyła blisko dwadzieścia funtów. Należał do pani Litinsky i uważał chyba, że mieszkanie Blackthornów stanowiło jedynie przedłużenie jego własnego. - Wybacz, nie mogę cię dziś wieczorem wpuścić. W normalnej sytuacji Riley cieszyła się towarzystwem zwierzaka, teraz jednak marzyła wyłącznie o prysznicu i sporej dawce snu. Max spodziewał się masy ludzkiej uwagi, a dziewczyna nie czuła się na siłach, by mu ją poświęcić. Obdarzywszy kocura kolejną porcją drapania pod brodą, łowczyni udało się wślizgnąć do apartamentu bez zwierzęcego towarzysza. W korytarzu rozległo się błagalne miauczenie, jednak Blackthorne nie pozwoliła przejąć nad sobą kontroli poczuciu winy, jak to zwykle bywało. Riley upuściła torbę na używaną kanapę, dołączając do niej sekundę później. Czasomierz uruchomił się w salonie, dając pojedyncze światło, które rozjaśniło niewielkich rozmiarów przestrzeń. Jako że budynek był kiedyś hotelem, mieszkanie utworzono z dwóch oddzielnych pomieszczeń. Z beżowymi ścianami, dywanem oraz wiszącymi na ścianie puzzlami – efekt

końcowy emanował chłodem. Przynajmniej należy do mnie tak długo, jak będę płacić czynsz. Riley wstała z kanapy, ziewnęła, zerkając na automatyczną sekretarkę stojącą obok starego komputera. Światełko sugerujące nową wiadomość głosową mrugało na czerwono. Dziewczyna potrzebowała bodźca, by zmierzyć się z tym, cokolwiek żyło w tej maszynie, a zatem wyjęła z lodówki jogurt truskawkowy. Ostatni. Blackthorne sumiennie dodała przekąskę do listy zakupowej. Trzy pozycje wyżej od tych dołączonych przez Riley widniały ręczne zapiski jej taty. Serce jej się ścisnęło, zmuszając łowczynię do przełknięcia wielkiej guli w gardle. Nie miało to nic wspólnego ze zjedzonym dopiero co jogurtem. Był to jedynie kolejny dowód, że ktoś, kogo dziewczyna kochała, mieszkał w tym apartamencie. Riley opadła na krzesło stojące przed komputerem, uruchamiając automatyczną sekretarkę i zabierając się za umieszczanie deseru w buzi. Pięć wiadomości pochodziło od CDC – Consolidated Debt Company , gdzie pracowali ludzie tak upierdliwi jak zarazki. Paul Blackthorne zaciągnął u nich dług, by opłacić pobyt żony w szpitalu, a konkretnie te rachunki, jakich nie pokrywała Gildia. Teraz CDC oczekiwało zwrotu swoich pieniędzy. Pierwszy komunikat wydawał się nawet uprzejmy, ale każdy kolejny tracił sporo z owej sympatii. Ostatnia wiadomość została praktycznie wykrzyczana, a dzwoniący wrzeszczał na Riley, twierdząc, że ta musi ich spłacić, w przeciwnym razie wykopią zwłoki jej taty i sprzedadzą je, by odzyskać pożyczkę. Nagranie miało datę z wczorajszego ranka. – Za późno, koledzy – odpowiedziała łowczyni, przerywając swą krótkotrwałą przyjemność związaną z konsumpcją pysznego jogurtu. – Ktoś inny was wyręczył. Przez dosłownie ułamek sekundy Riley lubiła nekromantę, który nabił tych gości w butelkę. Kolejne wiadomości nie wymagały koncentrowania na nich swojej uwagi, co stanowiło swoiste błogosławieństwo. Gdy tylko dziewczyna uporała się z jogurtem, natychmiast ziewnęła. Kąpiel. Łóżko. Sen. W tej kolejności. Nie miała to być jednak dobra noc. Apartamentowce wytwarzają własny hałas i mimo iż dźwięki te nie odbiegały od normalności – na przykład ktoś na piętrze spuszczał wodę w toalecie oraz okazjonalnie rozlegał się płacz noworodka gdzieś w korytarzu – nieustannie budziły Blackthorne. - Dzięki, Chłopcze z Backwoods – warknęła łowczyni, używając przydomka, jakim tytułowała Becka, gdy ten działał jej na nerwy. Działo się to przez większą część czasu. To on zasiał w jej głowie pomysł, że demony mogą po nią przyjść, a zatem Riley nie robiła teraz niczego innego poza rozmyślaniem na ten temat, zapominając nawet o tym, że Ori czuwa gdzieś na czatach. Dziewczyna westchnęła, wstając z posłania i zmierzając w stronę okna, by po chwili odsunąć zasłony. Tarcza księżyca odbijała się od szyb stojących na parkingu aut, ale nie było widać ani śladu samozwańczego obrońcy. - Pilnujesz mnie, co? Jeśli tak właśnie było, mężczyzna zrobił się niewidzialny. Po bezskutecznym gapieniu się przez jakiś czas w próżnię, Riley pokuśtykała do łóżka, poprawiając poduszkę. - Być może powinnam wpuścić dziś Maxa. Kocur zwinąłby się w kłębek u jej boku i mruczeniem ukołysał do snu. Nagle od strony kredensu dobiegło jej uszu jakieś szuranie, a wówczas łowczyni przypomniała sobie, czemu zawołanie zwierzaka do środka nie było zbyt dobrym pomysłem. Odpowiadał za to współlokator Riley. Max obróciłby apartament w proch, starając się do niego dotrzeć. Kolejny dowód na istnienie ruchu, a przynajmniej znikomy po nim ślad.

- Słyszę cię – powiedziała po cichu Blackthorne. Dźwięk natychmiast ucichł, a minutę później rozległo się westchnienie. Istniało parę działań, jakie powinien podjąć łowca demonów: chwytać piekielne stwory, starannie prowadzić dokumentację z polowań, chronić społeczeństwo i zapobiegać poczynaniom Piekła mającym na celu zniszczenie świata. Na pewno nie powinien mieszkać z jednym z demonów. Był to potworek pierwszego poziomu demoniczności, nazywany złodziejem albo wroną, jak zwykli mówić o nim łowcy. Liczył sobie około trzy cale wzrostu, miał brązową skórę i nosił strój ninja. Taszczył nawet ze sobą torbę jak rasowy włamywacz. Nie stanowił zagrożenia, a cechowała go jedynie podatność na świecące przedmioty, takie jak monety czy biżuteria. Czasami Riley znajdowała podobne rzeczy ulokowane w dziwacznych miejscach w mieszkaniu, jak na przykład w szufladzie z zastawą stołową. Z reguły nie należały one do niej. Blackthorne schwytała i sprzedała tego demona handlarzowi, jednak ten spiesznie powrócił, niczym jeden z zaginionych psów, o jakich czyta się w gazetach – tych samych, które pokonują setki mil, by trafić do swego właściciela. Nie, żeby Riley była właścicielką „wrony”. Stanowiła ona jedno ze stworzeń Lucyfera. Dziewczyna nie miała nawet pewności, co do jego płci męskiej, ale w jej mniemaniu demony rodzaju żeńskiego lepiej by się ubierały. Łowczyni przekręciła się na bok, umościła sobie poduszkę i spróbowała wyciszyć umysł. Zamiast tego usłyszała cichy głosik gadającego do siebie złodziejaszka. Malec najprawdopodobniej liczył swoje zdobycze. Ty przynajmniej nie wszczynasz pożarów. Z tą myślą Riley odpłynęła w niespokojny sen.  

ROZDZIAŁ 7 Ranek okazał się tak samo okrutny jak tępy nóż przesuwający się w poprzek gardła. Ku rozdrażnieniu Riley głowa bolała ją równie mocno, co reszta ciała, zupełnie jakby dziewczyna przedawkowała wysokoprocentowe wino Ayden. Każdy, najmniejszy nawet odgłos przywodził jej na myśl trzaskające płomienie i szyderczy skrzekot demonów ogniowych. W rezultacie łowczyni spała naprawdę kiepsko i zrywała się ustawicznie ze snu z powodu okropnych koszmarów z udziałem fontann krwi oraz głośnych wrzasków. – Powinnam była napić się herbatki od Ayden – wymamrotała, całkowicie zapominając o cudownym lekarstwie aż do nadejścia ranka. Riley odczuwała rozdrażnienie na myśl o tym, że Chłopak z Backwoods mógł mieć rację: jeśli Piekło naprawdę pragnęło jej śmierci, nie interesowało go zapewne, ile osób wcześniej uśmierci, nie zważając nawet na osobę Oriego. Dziewczyna nigdy jednak nie przyznałaby się do tego przed Beckiem. Spowodowałoby to lawinę niechcianych „a nie mówiłem”. Blackthorne siedziała przy kuchennym stole, podpierając twarz na łokciach i gapiąc się na termo-obieg mikrofalówki, gdzie ustawiła ulubiony kubek swojego taty z napisem: „Głupota może wejść w krew”. Jeszcze czterdzieści sekund i pojawi się tam gorąca czekolada. Riley czuła się żałośnie, częściowo, dlatego, że się nie wyspała, ale głównie z powodu dzisiejszej daty. Została ona zaznaczona w kalendarzu kółeczkiem i dołączono do niej wielką literę D. Dziewczyna użyła tego oznaczenia, by wyróżnić dzień, kiedy jej ojciec będzie wreszcie wolny – czyli pełnię księżyca. Jeszcze tylko dziś i żaden nekromanta nie mógłby tknąć Paula Blackthorna. - Tak, udało się, co nie? – Wymamrotała do siebie. Wstała z krzesła i przewróciła kartkę kalendarza na luty, mimo iż brakowało do niego całego dnia. Byłaby w stanie uczynić dosłownie wszystko, żeby nie gapić się na literę D. Kiedy Riley wróciła do swego krzesła, by ponownie czuwać przy mikrofalówce, dźwięk telefonu wyrwał ją z tego jakże żałosnego stanu. Łowczyni przyjęła połączenie, nawet nie zerkając na wyświetlacz. - Riley? – Zapytał mocno wkurzony głos. - Dzień dobry, Beck – odpowiedziała, nie odrywając wzroku od kubka. Jeszcze trzydzieści sekund. Najpierw czekolada, potem owsianka. Być może Blackthorne pozwoli sobie na nieco ekstrawagancji i przyrządzi tosta. - Powiedziałem ci, żebyś została na cmentarzu, ale mnie nie posłuchałaś – rzekł oskarżycielskim tonem Den. – Siedziałem na zewnątrz przez całą noc, pilnując twego mieszkania. Tak oto się o tym dowiedziałem. - Chyba sobie żartujesz. Siedziałeś na tym ziąbie? Jakim idiotą musisz być? To dlatego Ori się nie pokazał. Nie chciałby, żeby Beck dowiedział się, że kręci się po okolicy. - Co ty sobie myślisz, dziewczyno? – Jej rozmówca zażądał odpowiedzi. - Myślę o tym, że moja woda już prawie się zagotowała oraz o tym, że nie mam ochoty z tobą więcej gadać, nie, jeśli będziesz zachowywał się jak jakiś pieprzony prześladowca. – To rzekłszy, Blackthorne się rozłączyła. Denver natychmiast odnowił połączenie, ale zignorowała go. - Chyba za to zapłacę – wymamrotała, ale teraz mogła myśleć jedynie o śniadaniu. Ding! - W samą porę. Gdy mieszała proszek z gorącą czekoladą w swoim kubku, uświadomiła sobie, że Beck nie zamierzał się tutaj pokazywać. Siedział na zewnątrz noc po nocy, pilnując jej domostwa

niczym czujny pies gończy. Gdyby kontynuował podobny rytuał, zrobiłby się na tyle zmęczony, że jakiś demon mógłby przyrządzić sobie z niego posiłek. Skoro Den tam przesiadywał, Ori miał zapewne spore trudności z wykonywaniem swojego zadania. - Ech, Jezu – stęknęła Riley. Czemu to wszystko było aż tak uciążliwe? Łowczyni musiała się ukryć, przynajmniej do czasu, aż Ori schwyta Piątkę. Każdy łowca miał bezpieczne schronienie na poświęconej ziemi na wypadek, gdyby demony postanowiły rozpocząć wojnę. Kiedy Paul po raz pierwszy wspomniał o tym córce, ta uznała, że brzmi jak prawdziwy paranoik. Po tym, co wydarzyło się w Świątyni, dziewczyna już tak nie myślała. Beck miał kryjówkę w kościele, gdzie dysponował łazienką oraz ogrzewaniem, co stanowiłoby spore udogodnienie względem rodzinnego sanktuarium Blackthornów, ulokowanego w mauzoleum. Poza tym, gdyby Riley znalazła miejsce, w jakim mogła się zatrzymać, być może sprawiłoby to, że Den wreszcie by się od niej odczepił. - Oczywiście dopóty, dopóki nie znajdzie sobie innego powodu do narzekań. Komórka łowczyni ponownie się rozdzwoniła, ale na wyświetlaczu nie widniały dane osobowe upierdliwego opiekuna. Był to za to ktoś, kogo dziewczyna nie mogła spławić. - Mała? – Spytał Szkot pełnym napięcia głosem. - Mistrz Stewart. Czemu do mnie telefonuje? - Słyszałem, że sprawiasz Beckowi kłopoty. A zatem postawmy sprawę jasno: po zachodzie słońca znajdziesz się na poświęconej ziemi, chyba, że powiem ci inaczej. - A czemu nie w ciągu dnia? Piątka przyszła po nią przecież późnym popołudniem. Chociaż nie, to mogło mieć miejsce tuż po zachodzie słońca. Łatwo było stracić poczucie czasu w bibliotece. - Bestie są silniejsze nocą. Być może wydaje ci się, że możesz radzić sobie sama, ale jeśli dowiem się o tym, że nie zastosowałaś się do moich poleceń, to będzie to bardzo, bardzo złe. - Tak, proszę pana. Stawię się w nocy na poświęconej ziemi. - Cieszę się, że to sobie wyjaśniliśmy. Życzę ci zatem miłego dnia. - To rzekłszy, Stewart się rozłączył. Riley upuściła telefon na stół, zupełnie jakby płonął żywym ogniem. - Jak uroczo, Beck. Przyprowadziłeś wsparcie – powiedziała do siebie, kręcąc głową. – Jesteś strasznym dupkiem. Nagle rozległa się cała seria walenia do drzwi. Łowczyni postanowiła to zignorować. Pani Litinsky nie pukała tak mocno, a stanowiła ona jedyną osobę, jaką Blackthorne chciała dziś rano oglądać. Cóż, przynajmniej do czasu, kiedy gorąca czekolada nie odejdzie już w zapomnienie. - Panno Blackthorne? – Zawołał jakiś głos z zewnątrz. Chwilę zajęło Riley jego rozpoznanie: należał do gościa z firmy ściągającej długi. - Odejdź – wymamrotała po cichu, nie przestając mieszać czekolady. Wszystkie niewielkie grudki już prawie zniknęły. Jeszcze kilka ruchów łyżką i… - Panno Blackthorne? Twój samochód stoi na parkingu, a zatem wiem, że tu jesteś. Cóż, ten idiota mógł chyba wiedzieć, co nieco na temat wskrzeszenia jej ojca. Łowczyni otworzyła zatem drzwi, nie zdejmując łańcucha. Koleś natychmiast wsunął wypolerowanego na glanc buta do środka mieszkania, aby uchronić się przed zatrzaśnięciem mu drzwi przed nosem. Miał na sobie czarny garnitur, białą koszulę, szary krawat i dzierżył w dłoniach czarną aktówkę. Na włosy nałożył sobie tyle żelu, że poszczególne kosmyki nie odstawały od całości, gdy się poruszał. Nadawało mu to wygląd jednej z lalek, jakimi Riley bawiła się w dzieciństwie. Facet podał łowczyni wizytówkę, ona zaś wzięła ją z jego rąk.

Archibald Lester, windykator - Czego chcesz? – Spytała. Jej gorąca czekolada stygła. - Sądzę, że powinno to być już dla panienki jasne – odpowiedział mężczyzna, unosząc na nią brew. To rzekłszy, wyciągnął ze swojej teczki gruby stos dokumentów. To nigdy nie oznaczało nic dobrego. - Jeśli powiesz mi, gdzie mogę znaleźć ciało twojego taty i gdzie ulokowano fundusze z jego wypłaty, załatwimy tę sprawę bez żadnych nieprzyjemności. Zamroczenie związane z zaspaniem Riley natychmiast zniknęło. - Myślisz, że sprzedałam zwłoki ojca? - Być może. Może nie. Nie interesuje mnie tak naprawdę, kto za to odpowiada, tak długo, jak otrzymamy należne nam pieniądze oraz zabezpieczenie. - Zabezpieczenie? - Ciało twego taty. Wnętrzności dziewczyny zacisnęły się w węzeł. - Nie ma mowy. – Łowczyni próbowała zamknąć drzwi, ale uniemożliwiał jej to but wścibskiego kolesia. - Nie pomagasz nam, panienko Blackthorne. Riley wystrzeliła ku niemu palcem. - Czemu nie pójdziecie poszukać nekromanty, który ukradł jego zwłoki i nie poprosicie go o zabezpieczenie? - Wolimy załatwić to z tobą. Nie korzystasz z czarów. Jeśli odmówisz współpracy, będę zmuszony złożyć doniesienie na policję. Dziewczyna zachichotała, uświadamiając to sobie dopiero po czasie. Potem zaśmiała się jeszcze raz. Nie należała do osób, które często to robiły, ale ta sytuacja wydawała się tak głupia, że aż sama się o to prosiła. Po wszystkim, co spotkało Blackthornów, ten tutaj martwił się pieniędzmi. Chichot nagle ustał. - Widziałam, jak tamtej nocy umierali ludzie. Czy myślisz, że interesują mnie cholerne pieniądze? - A powinny. To twój dług. - Nie, nieprawda. Mam siedemnaście lat, a zatem nie odpowiadam za nic, co zrobili moi rodzice. Nie macie żadnych podstaw do swoich roszczeń i dobrze o tym wiecie. Typek spiorunował dziewczynę spojrzeniem. - W takim razie zagramy troszkę nie fair. Zajmiemy polisę na życie twojego taty. Czy naprawdę mogą to zrobić? - Trudno – odpowiedziała Blackthorne. Już jej to nie obchodziło. - Pożałujesz tego – stwierdził windykator. - Osoby składające pretensje mogą ustawiać się na prawo – odparła Riley. Facet z CDC zabrał nogę dosłownie ułamek sekundy przed tym, nim łowczyni trzasnęła drzwiami. ***

Gdy Riley poszukiwała księdza Gildii, kościelna sekretarka użyła słów prowizoryczny oraz kostnica w tym samym zdaniu, wysyłając ją do zachodnio-centralnej części miasta. Po chwili poszukiwań dziewczyna zlokalizowała sklep muzyczny, którego wystawę nadal przystrajały wyblakłe od słońca plakaty, głoszące wydanie najnowszych albumów sprzed kilku ładnych lat. Teraz miejsce to stało się domem dla poległych pracowników Gildii, ponieważ żadna prawdziwa kostnica nie zgodziłaby się tknąć ich ciał, jeśli za śmierć odpowiadało cokolwiek o podłożu demonicznym. Był to kolejny durny przesąd, który zakładał, że zgon w wyniku kontaktu z piekielnym stworem mógł być zaraźliwy. Najwyraźniej jednak ojciec Harrison znalazł jakąś współczującą duszyczkę, która użyczyła Gildii tego miejsca, nim polegli nie zostaną pochowani. Osiem sosnowych trumien stało w równym rządku na środku sklepu, a ich wieka zostały opuszczone. Każda z nich miała dołączoną kartkę z nazwiskiem lokatora. Ta ósemka była zaledwie początkiem: nie wszystkie ciała zostały jeszcze zidentyfikowane przez koronera, a część zalegała nadal pod gruzami Świątyni. Niedaleko trumien stał łowca w wieku zbliżonym do ojca Riley. Tak nakazywała tradycja – członek Gildii musiał przebywać ze zmarłymi, nim ci nie zostaną pochowani. Simon zdecydował się spełnić ów obowiązek względem Paula Blackthorna. Dziewczyna nie znała dokładnych danych osobowych kolegi po fachu, jednak, gdy mężczyzna skinął jej ze smutkiem głową, zrozumiała, że nie jest jej wrogi. Odwzajemniła zatem ów gest. Ojciec Harrison próbował pocieszyć jakąś starszą kobietę. - Nie chciałam, żeby to robił – powiedziała staruszka pomiędzy poszczególnymi wybuchami płaczu. – Mówiłam mu, że to go zabije. Stojący obok niej mężczyzna, zapewne jej mąż, mamrotał coś uspokajającego, co jednak nijak nie działało. Nieznajoma tylko bardziej się rozpłakała. Kiedy para opuszczała budynek, Riley odsunęła się na bok, żeby zrobić im miejsce. Kaznodzieja Gildii dołączył do dziewczyny w progu. Liczył sobie około trzydziestki, posiadał brązowe włosy oraz tęczówki, ale dziś sprawiał wrażenie starszego, jako że pod oczami miał wielkie cienie. - To rodzice Ethana – tłumaczył. – Był ich jedynym synem. Kiedy łzy zaczęły wypływać spod jej powiek, łowczyni wyciągnęła chusteczki. Ksiądz milczał, podczas gdy ona próbowała wziąć się w garść. Zapewne tym właśnie zajmował się przez cały dzień. - Słyszałem o wskrzeszeniu twego taty – rzekł ojciec Harrison. – Bardzo mi przykro. - Tak, sądziłam już, że mi się uda. – Riley raz jeszcze wydmuchała nos, po czym schowała chusteczki do kieszeni i oparła się o ścianę budynku. – Wie ksiądz o problemie z wodą święconą? Kaznodzieja przytaknął. - Dzwonił do mnie Arcybiskup. Poinformował mnie, iż odkryłaś, że daty konsekracji były nieprawidłowe oraz że część partii produkcyjnej jest lewa. - Kupiłam parę fiolek od handlarza na targu, a potem zabrałam je ze sobą na spotkanie rady, byśmy przetestowali tę teorię. Zawartość kilku butelek nie zareagowała właściwie. - Przetestowali? Jak? – Spytał Harrison. On też opierał się teraz o ścianę budynku. - Włożyłam szpon demona do buteleczek. – Riley wyłowiła przedmiot spod koszuli, prezentując wszem i wobec trzycalową hebanową śmierć. Prawowity właściciel pazura, demon trzeciego poziomu zwany pożeraczem zostawił go w niezbyt miłych okolicznościach w udzie dziewczyny, jako pamiątkę po tym, iż próbował ją zabić. Beck zrobił z niego naszyjnik i teraz młoda Blackthorne nosiła go z perwersyjną dumą. Ksiądz nieco się pochylił, uważnie się mu przyglądając.

- Przeklęta rzecz, nieprawdaż? - Zdecydowanie – zgodziła się łowczyni i zabrała szpon. – Prawdziwa woda święcona kipiała, kiedy weszła z nim w kontakt. Trefna nie. Odkryłam jeszcze, że feralne buteleczki posiadają etykietki, z których bez trudu pod wpływem wilgoci schodzi tusz. To szybki sposób na stwierdzenie oryginalności produktu. Harrison przetarł twarz dłonią. - Słyszałem pogłoski o tym, że woda święcona nie działa tak jak, powinna, ale nigdy nie wpadłbym na to, że ktoś mógł ją podrabiać. - Przejrzałam etykietki na fiolkach, które Simon wykorzystał przy nakładaniu bariery i były w porządku. – Niestety kryło się w tym coś więcej. Łowczyni spuściła wzrok, nie chcąc patrzeć kaznodziei w twarz, gdy będzie się przed nim spowiadać. – Ale nie sprawdziłam ich zawartości. Być może, gdybym to uczyniła, ci łowcy nadal by żyli. Dziewczyna czekała na słowa potępienia. Zamiast tego rozległo się westchnienie. - To nie miałoby żadnego znaczenia, Riley – wymamrotał Harrison. – To nie twoja wina. W budynku pojawiła się masa demonów, prawda? Blackthorne uniosła wzrok. - Były dosłownie wszędzie. Nie dało się na nie patrzeć ze strachu. - Woda święcona traci swoją skuteczność w obliczu tak zorganizowanego i nasilonego zła, chyba, że poświęcił ją Papież. - A zatem gdyby pojawiły się jeden albo dwa z nich, mogłyby się nie przedostać? Kaznodzieja przytaknął. - Nawet gdyby woda, jakiej użył, Simon została sfałszowana, to działanie wcześniejszych i jeszcze wcześniejszych barier nie wygasłoby tak szybko, chyba, że zetknęłoby się z naprawdę skumulowanym złem. - Łowcy w to nie uwierzą. Uznając, że Simon popełnił błąd albo, że ja coś pomyliłam. - Albo, że to twój tata wpuścił demony do Świątyni. Riley natychmiast popatrzyła w górę. - To nieprawda! Starał się mnie ocalić, a nie wszystkich nas pozabijać. - Wiem – powiedział Harrison, łagodnie klepiąc ją po ramieniu. – Twój tata był człowiekiem honoru, co nie oznacza jednak, że inni nie chcieliby go oczernić. Albo na przykład ciebie. Musisz przygotować się na podobną możliwość, moje dziecko. - Już zaczęłam to robić – stwierdziła dziewczyna. – Naprawdę się przestraszyłam. Przez ułamek sekundy łowczyni odczuwała potrzebę, by opowiedzieć kaznodziei o umowie z Niebem. Wtedy jednak jej spojrzenie spoczęło na łowcy stojącym na straży obok trumien. Nie ośmieliłaby się tego uczynić, nie z tym człowiekiem obok nich. Facet mógłby ją podsłuchać, a potem rozpowiedzieć wszystkim wokoło o jej dziwnym wyznaniu, tak by żartowali z niej i brali ją za wariatkę. Mistrz Harper wykorzystałby to, jako pretekst, by wydalić Blackthorne z Gildii. Nie chcę, by Simon poznał prawdę. Chłopak uznałby, że jest jej coś winien, a nie tak pragnęła Riley ukształtować swoją przyszłość. Kiedyś wyzna ojcu Harrisonowi ów sekret. Ale nie dziś. Gdy dziewczyna opuściła sklep muzyczny kilka minut później, czuła się o wiele lepiej po rozmowie z księdzem i otrzymała dodatkowo jego pozwolenie na skorzystanie z kryjówki Becka oraz urządzenie w niej sobie miejsce do zamieszkania. Żadnych więcej zimnych nocy na cmentarzu. Jeden problem rozwiązany. Niestety, pozostawała jeszcze niezliczona ilość innych zmartwień. Pod wpływem impulsu Riley wyłowiła listę, jaką sporządziła w kawiarni i zaczęła się w nią wpatrywać. Nie mogła jeszcze skreślić żadnej z pozycji.

Jedyne, co mogła uczynić, to zrobić zakupy. Jeśli ojciec Harrison miał rację i skoncentrowane zło przełamywało barierę z wody święconej, to ani chłopak łowczyni, ani ona sama nie odpowiadali za śmierć pozostałych łowców. Była to znacząca ulga. Simon musi dowiedzieć się, że nic nie zawinił. Niestety, słowa księdza zaciążyły na umyśle Blackthorne. Skoro woda święcona nie jest dość silna, to jak powstrzymamy demony?    

ROZDZIAŁ 8 Riley wiedziała, że o tej godzinie powinna być już u Harpera, jednak użeranie się z mistrzem zajmowało pozycję numer pięć na skali negatywnych emocji zaczynającej się od jednego, a kończącej na dziesięciu. Uczucie było obopólne, w związku, z czym dziewczyna zrobiła zakupy, skreślając przynajmniej jeden podpunkt z listy, a teraz delektowała się kubkiem gorącej czekolady, siedząc w kawiarni i marnując czas na gapienie się w próżnię. Jeśli wystarczająco mocno wytężała wzrok, mogła usłyszeć dźwięk trzaskających płomieni. Albo jęki umierających. - Halo – zawołał jakiś głos. – Ziemia do Riley. Łowczyni popatrzyła w górę, zmuszona do tego niechcianą interwencją. Jej przyjaciółka baristka, Simi, miała na sobie tak krótką jeansową spódniczkę, że noszenie podobnego stroju powinno grozić kryminałem, czarne rajstopy i krwiście czerwony podkoszulek z napisem „Phreaks are phun” . Jej włosy stanowiły miszmasz błękitu i jaskrawego różu, jednak na dziewczynie takiej jak ona całość prezentowała się naprawdę korzystnie, ponieważ Simi urodziła się, jako po części Irlandka, po części rdzenna Amerykanka, Libanka oraz Chinka. Przyjaciółka nigdy nie wyjaśniła Riley, jak tak naprawdę całe to międzynarodowe DNA połączyło się w jej drobnym ciele, ale na pewno wyszło to z korzyścią dla światowej puli genowej. Baristka odsunęła dla siebie krzesło i usiadła na nim. Jej wykonana z pluszu torebka z podobizną wampira o wielkich fioletowych kłach upadła na stolik tuż przed nią. - Skąd się tutaj wzięłaś? Dziś nie pracujesz – wymamrotała pod nosem Blackthorne. - Szukam właśnie ciebie. Moim zdaniem przyszła pora na interwencję Simi. Riley jęknęła. Ostatnim razem, kiedy coś podobnego miało miejsce, czyli dwa lata temu, chodziło o Allana, wkrótce eks-chłopaka, który uderzył łowczynię w szczękę. To właśnie Simi doradziła dziewczynie, jak zaaplikować fluid, żeby zakryć tak wielkiego siniaka i uniknąć niewygodnych pytań kolegów ze szkoły, ale jednocześnie nie przesadzić z kosmetykiem, aby nie wyglądać przy tym jak zombie. - Nikt mnie dzisiaj nie uderzył – odparowała Riley. – Odejdź. Jestem zajęta morderczymi myślami, zgoda? - Nie zgoda. Idziesz ze mną – powiedziała Simi, zeskakując z krzesła tak szybko, że przestraszyło to kilku siedzących obok klientów. Być może działo się tak, dlatego, że ta oto osóbka żyła wyłącznie na kawie. - Zamierzam zrobić coś z tą żałosną fryzurą. - Moje włosy są w porządku. - Nie, są upieczone, wyprażone i zmaltretowane. Wymagają pomocy. Tak samo jak ty. – Baristka wychyliła się w przód, opierając o stolik. – Wiesz, że mam rację. Nie chcesz chyba, żeby twój chłopak-łowca zobaczył cię w takim stanie. - Już mnie taką widział. - A zatem zapewne modli się właśnie o to, by więcej cię w takim stanie nie oglądać. - Nie chcę… Niestety na tym właśnie polegał problem z przyjaciółką Riley – kula ziemska zatrzymywała się, zanim Simi nie osiągnie swoich celów, co działo się zazwyczaj w wyniku narzucania przez nią swojej woli. Łowczyni nie zaprzestała protestów nawet wtedy, gdy ciągnięto ją przez cały lokal, a potem wyprowadzono na ulicę. Blackthorne posłała przyjaciółce spojrzenie, które działało zazwyczaj na innych jej znajomych. Zero odpowiedzi. Najwyraźniej Simi okazała się na nie odporna, więc dziewczyna się poddała. - Gdzie idziemy? – Spytała. - Zobaczysz – odpowiedziała baristka.

Gdy dziewczęta torowały sobie drogę przez ulice miasta, Simi opowiadała o klubie, w jakim była ubiegłej nocy. Nazywano je „Decadent Vampire”. - Pozwól, że zgadnę. Noszą doczepiane kły i spoglądają na wszystkich spode łba – powiedziała łowczyni, przywołując w pamięci podobiznę swojego udającego krwiopijcę kolegi z klasy, który ślinił się i zakładał jedynie plisowane koszule. - Część z nich owszem. Ale nie wszyscy. To wymieszany tłumek. Naprawdę podobał mi się zespół, który grał tam ubiegłej nocy i… – Baristka zgubiła wątek, jako że coś wyraźnie rozproszyło jej uwagę. – O matko! Ciacho na godzinie drugiej. Riley nie była w nastroju, w związku, z czym nie zawracała sobie głowy zerkaniem na kolesia. Jaki to miało cel? Istniały ważniejsze rzeczy, którymi należało się martwić, niż jacyś przystojniacy. Przynajmniej w świecie Riley. - Idzie w tę stronę! – Zawołała Simi, poprawiając swoje różowe dredy. – Czy mogłabyś na przykład udać atak serca, żeby się tutaj zatrzymał i z nami pogadał? Blackthorne syknęła na przyjaciółkę. - Żartujesz? Nie ma mowy. - No weź. Zrobisz to dla mnie? Jest niesamowity. Łowczyni wreszcie popatrzyła na ów obiekt westchnień koleżanki, uśmiechając się. Był to odziany w strój bojowy Ori. Bez wątpienia zagrażał otoczeniu, o ile miało w sobie coś demonicznego. Simi będzie okropnie zazdrosna. Baristka w końcu zamilkła, gdy mężczyzna przystanął obok nich. To musiał być pierwszy raz, odkąd się spotkały. - Riley – powiedział łowca głosem mogącym stopić stal. - Ori – odpowiedziała ona. Jakimś trafem ten dzień nagle stał się lepszy. – Jak leci? Stojąca u jej boku Simi wytrzeszczyła oczy. - Znasz… tego faceta? – Spytała na jednym wdechu. - Jasne. Ja i Ori poznaliśmy się na targu. Próbował kupić miecz. - Ryzyko zawodowe. Kiedy zabijasz smoki, testujesz wiele mieczów – zażartował, kierując spojrzenie swoich bezdennych oczu na Simi, zgrywając niegrzecznego chłopca. Tak naprawdę w jego przypadku przychodziło to zupełnie naturalnie. - Boże, jesteś słodziutki – wypaplała baristka. Riley złapała się mentalnie za głowę. - Simi pracuje w kawiarni. Żyje na kofeinie. - Ach, to wiele tłumaczy - odpowiedział uprzejmie znajomy łowczyni. Nie wydawał się ani trochę zakłopotany tekstem baristki. – Miło mi cię poznać. - Naprawdę zabijasz smoki? – Spytała, wlepiając w niego wzrok. - Okazjonalnie. Ratuję też damy w potrzebie – odparł Ori, puszczając oczko Blackthorne. Po chwili namysłu Simi mogła rzucić się na tego faceta. Łowca musiał to wyczuć, ponieważ powiedział: - Muszę już iść. Miło było cię poznać, Simi. Do zobaczenia później, Riley. – To rzekłszy, odszedł, a prochowiec powiewał mu za plecami. Baristka chwyciła Riley za ramię. - Zataiłaś to przede mną, moja droga. Dawaj mi szczegóły, ale już! - Nie ma żadnych szczegółów. Ori jest w Atlancie w interesach i od czasu do czasu się widujemy. - Widujecie? Czy już cię pocałował? Co? - Proszę cię. Umawiam się z innym gościem. Czy myślisz, że jestem puszczalska, czy co? - Jeden pocałunek nie boli. To znaczy, zapewne eksplodowałabyś z ekstazy, ale, kurczę, to

byłoby warte zachodu. Niezbyt często ogląda się takich facetów. Simi miała rację. Ori okazał się mężczyzną z wyższej półki. Co równało się z tym, że nie pasował do Riley. - To prawda, ale nie zjawił się w Atlancie na tak długo. Gdy tylko upora się z robotą, wyniesie się stąd. Tymczasem Simon nigdzie się nie wybiera. Simi pociągnęła ją w bok. - Nie bądź głupia. Ten cały Ori musi cię lubić, w przeciwnym wypadku nie kręciłby się wokół ciebie przez cały czas. - Nic podobnego się nie stanie. - Jesteś zbyt drętwa, moja panno. Musisz od czasu do czasu pójść na żywioł. - Ty chodzisz na żywioł. Ja używam rozumu. Na szczęście ta bezsensowna dyskusja skończyła się, gdy łowczyni została wciągnięta do wnętrza salonu fryzjerskiego. Włosy fryzjerki miały nawet bardziej zwariowane kolory niż dredy Simi, co nie wpłynęło zbyt korzystanie na pewność siebie Blackthorne. Jednak po sporej dawce szamponu, masażu głowy oraz użyciu specjalnej odżywki, dziewczyna zaczęła się w końcu odprężać. Ta kobieta zdawała się wiedzieć, co robi: z wielką wprawą usuwała zniszczone kosmyki i nadawała fryzurze właściwy kształt, machając nożyczkami w powietrzu. - Przesadzasz z lokówką – powiedziała. – Nigdy jeszcze nie widziałam tak strasznie zmaltretowanych włosów. – Riley spostrzegła w lustrze, jak jej przyjaciółka wymachuje wściekle rękoma, próbując przerwać tę wymianę zdań. Niestety, fryzjerka nie dawała się tak łatwo sprawić. – Tak czy inaczej, coś ty z nimi zrobiła? Nim Blackthorne wymyśliła, jak uniknąć opowieści o tym, jakim cudem znalazła się w takim stanie, baristka chwyciła jedno z ramion stylistki i odciągnęła ją na bok, by porozmawiać na osobności. Kiedy pracownica zakładu wróciła na swoje miejsce, sprawiała wrażenie mocno skruszonej. - Wybacz, nie wiedziałam. Przywrócimy twoim włosom świetny wygląd i nie wezmę od ciebie ani grosza. - Ale… – zaczęła Riley. - Nie. Powinnam była zapamiętać się z telewizji. Nie martw się, kiedy skończę, będziesz wyglądać po prostu oszałamiająco. Zasługujesz na to, po tym, co dla nas zrobiłaś. Dwadzieścia trzy minuty później łowczyni wyszła z salonu bez spalonych końcówek oraz z fryzurą, która „się poruszała”, jak twierdziła fryzjerka. I taka była prawda. Tak, poruszała się, otóż to. Dziewczyna dyskutowała ze stylistką o przyzwoitym napiwku, ale Simi zażądała, że to ona zapłaci. - Lepiej? – Spytała przyjaciółka, świecąc niczym słońce w samo południe. Działo się tak zawsze, gdy udało się jej osiągnąć upragniony cel. Riley podjęła ponownie próbę skorzystania z piorunującego spojrzenia, ale nie wywołała ona zamierzonego skutku. - Tak. Blackthorne musiała przyznać, że nowe uczesanie, które ocaliło większość z długości, opierało się na wspaniałym cieniowaniu i prezentowało po prostu doskonale. Było nawet lepiej: kosmyki nie pachniały już przynajmniej spalenizną Świątyni. Już samo to wydawało się błogosławieństwem. Wkrótce siedziały wspólnie na schodkach Suntrust Building, wchłaniając w siebie promienie słońca niczym ludzkie baterie słoneczne. - Musisz pilnować cieniowania albo fryzura zacznie wyglądać okropnie – doradziła Simi, która właśnie szminkowała sobie usta jakąś ciemnopurpurową pomadką o nazwie „Bezimienny Grzech”. – Musisz prezentować się po prostu bosko, skoro podobasz się aż trzem facetom. - Trzem? Znajomość arytmetyki baristki zdecydowanie odbiegała od kompetencji Riley.

Simi zamknęła szminkę z głośnym kliknięciem, wrzucając ją ponownie do torebki z nietoperzem. - Słodki niebieskooki, blond łowca – powiedziała, unosząc jeden palec. Jej lakier do paznokci miał ciemnofioletowy odcień i skrzył się w promieniach słońca. – Umięśniony blond łowca, który kupuje ci kartki okolicznościowe to pozycja numer dwa – odparła baristka, odginając drugi palec. Następnie zrobiła to samo z trzecim. – No i ten wspaniały ciemnooki i ciemnowłosy typek z wypisanym na twarzy tekstem: „gdzie byłaś całe moje życie”? - Czytasz zdecydowanie za dużo romansów – odpowiedziała Blackthorne kwaśnym tonem. - Nie masz nawet pojęcia, jaką jesteś szczęściarą – dodała Simi. – Każdy z nich po prostu zwala z nóg. Ja na przykład dałabym się pokroić za tego mrocznego i niebezpiecznego. Jest niesamowity. - Wiem, że byś dała. Przyjaciółka łowczyni należała do konkretnych lasek. - Simon jest dla mnie idealny, dziękuję ci bardzo. - Jasne. To wiąże się z bezpieczeństwem i tak dalej, ale żaden facet tak naprawdę taki nie jest. Równie dobrze możesz czasami iść na całość. - Simon jest dla mnie idealny – sprzeczała się Riley. – Ori nie. To niestety skłaniało ją do myślenia w tym kierunku. - A co z Beckiem? – Spytała baristka, poruszając sugestywnie brwią. - Z Chłopcem z Backwoods? Zwariowałaś? Żylibyśmy w trójkę: ja, on i jego przerośnięte ego. To totalna porażka. Przyjaciółka łowczyni wybuchła śmiechem, jednak po upływie kilku sekund jej śnieżnobiały uśmiech zniknął. Dziewczyna ujęła dłoń Riley i uścisnęła ją. - Wiesz, masz naprawdę wspaniały i niebezpieczny zawód, ale nie chcę, żebyś zapomniała o tym, kim naprawdę jesteś. – Zrobiła ruch dłonią, wskazując na całą sylwetkę koleżanki. – Z nową fryzurą będziesz skopywała tyłki demonów i świetnie się przy tym prezentowała. Taka jest właśnie Riley Blackthorne. Gruda utknęła w przełyku łowczyni. - Dzięki. Dziewczęta uścisnęły się, a kiedy wreszcie się od siebie odsunęły, w oczach Simi lśniły łzy. - Nigdy więcej nie chcę oglądać żadnych twoich zdjęć w telewizji – zażądała. – Chyba, że dostaniesz jakąś nagrodę albo coś. - Nie dają ich łowcom demonów. - Jeszcze nie – powiedziała baristka, otaczając Riley ramieniem. – A teraz opowiedz mi, co słychać u twojego słodkookiego niebieskookiego chłopaka… *** Jak większość budynków w Atlancie, ten, w którym zamieszkiwał mistrz Harper, służył kiedyś innym celom. Dawny warsztat samochodowy zamienił się teraz w mieszkanie starego łowcy, mieszczące się w wiekowym betonowym bloku z dwuskrzydłowymi drzwiami, które prowadziły do dawnego pomieszczenia naprawczego. Harper wprowadził tu kilka usprawnień, tworząc sypialnię z dawnego biura, jednak wokoło walały się nadal stosy starych opon. Wszędzie zalegał smar, a cały budynek okupowały demony. Bez względu na to, jak bardzo Riley by się nie starała, czas spędzony ze starcem nie mijał przyjemnie. Mężczyzna z jakiegoś niewyjaśnionego powodu nienawidził jej ojca, był pijakiem i cechował się wybuchowym charakterem. Nie omieszkał bić swoich praktykantów, jeśli uznał, że nie spełniają jego oczekiwań i zazwyczaj zostawiał na ich ciele masę siniaków. Blackthorne nie widziała mistrza od czasów zajść w Świątyni. W jakim humorze mógł teraz

być? Jeśli Riley będzie mieć szczęście, pijany Harper będzie spał, a zatem dziewczyna zrobi szybki obchód i wydostanie się z tego piekła. Niestety, szczęście nie sprzyjało łowczyni. Starzec nie ucinał sobie drzemki, ale siedział w swoim biurze, wyciągnięty w starym fotelu, który psuł reputację używanych mebli. U jego boku nie stała butelka z alkoholem. Zamiast tego znajdowała się tam fiolka z pigułkami, do której przyczepiono czerwoną naklejkę głoszącą, że nie można stosować tych medykamentów w połączeniu z napojami wyskokowymi. Kto by pomyślał, że utrzymywanie tego starego człowieka trzeźwym, okaże się tak proste? Na obliczu Harpera malował się znajomy grymas, a na jego czole zalegała warstewka potu, mimo iż w pomieszczeniu panował chłód. Podłużna blizna, która biegła od lewego oka ku kącikowi ust była mocno zaciśnięta, jakby łowca cierpiał. Riley postanowiła trzymać się od niego na dystans: nawet wtedy, gdy mężczyzna miał dobry dzień, umiał być diabłem wcielonym. Stary telewizor grał cicho, ustawiony na kanał CNN, gdzie kolejna gaduła prezentowała swoją osobę na tle spalonych zgliszczy. Pokazywano właśnie ułożone wzdłuż ulicy, niczym czarne kokony, worki ze zwłokami. Mistrz wściekł się na Riley, wyłączając głos w odbiorniku. - Co ty tu robisz? - Przyniosłam panu jedzenie – odpowiedziała Blackthorne, układając reklamówkę z zakupami na biurku. Mimo iż na to nie zasługujesz. – Nie wiedziałam, na co będzie pan miał ochotę, więc kupiłam to, co dobrze wyglądało. Gdy łowczyni położyła torbę z logo McDonalda na oparciu fotela starca, ten popatrzył na nią tak, jakby mieściła w sobie bombę. Zapach musiał przemówić mu do rozumu, ponieważ dostał się do środka i zaczął grzebać w jej wnętrzu. Jako pierwszego wyłowił cheeseburgera. - Nic tu nie pasuje – powiedział Harper z buzią pełną burgera. – Demony nie współpracują. – Starzec uniósł wierzchnią bułkę, wyłowił stamtąd kiszonego ogórka i wrzucił go do kosza. – Każde piekielne stworzenie pragnie podlizać się Lucyferowi, a co za tym idzie, wykiwać inne sobie pokrewne stwory. Otóż to. – Kwaśny wyraz twarzy mistrza na moment zniknął. – Przyniosłaś mi może coś do picia? Dziewczyna zatopiła dłoń we wnętrzu torby z zakupami i podała mu zimną butelkę z napojem gazowanym, jedną z sześciu, jakie nabyła. Harper odkręcił wieko, po czym wziąwszy dwa spore łyki, odstawił ją na bok. Nie odezwał się ani słowem, nim nie uporał się z burgerem, zabierając się za frytki. Gdy w najlepsze się posilał, Riley zaniosła zakupy do małej kuchenki, którą ulokowano w tym samym pomieszczeniu, co sypialnię. Łóżko mistrza było rozesłane, a jego wygląd sugerował, że narobił w nim sporo bałaganu. Na podłoże leżały stosy książek, a ich tytuły sugerowały, że każda poszczególna pozycja miała coś wspólnego z Piekłem albo demonami. Wizja zwiniętego na posłaniu Harpera odrabiającego pracę domową po prostu nie mieściła się łowczyni w głowie. Na twarzy starca pojawił się krzywy uśmieszek, który wywołała zapewne nowa fryzura Riley. - Jesteś pewna, że użyta do nałożenia bariery woda święcona była dobra? – Spytał. Ten facet i tak już ją nienawidził, więc sytuacja nie mogła się za bardzo pogorszyć. - Sprawdziłam tylko etykietki, a nie zawartość fiolek. Ojciec Harrison powiedział, że to żadna różnica, ponieważ takie nagromadzenie demonów i tak pokonałoby przeszkodę. Riley spodziewała się furiackiego wybuchu. Zamiast tego mężczyzna zaczerpnął powietrze głęboko w płuca. - Ksiądz ma rację. Bez względu na to, jak starannie Adler przeprowadziłby cały rytuał, bylibyśmy ugotowani. Adler.

Mistrz zazwyczaj tytułował Simona przydomkiem „Świętoszek” ze względu na jego religijność. - To jednak nie tłumaczy, czemu twój staruszek pojawił się w Świątyni – odparł stary łowca, bacznie przyglądając się uczennicy. - Powiedział mi, że nadchodzą demony. Próbował nas ocalić. Uwaga Harpera natychmiast skoncentrowała się na ekranie telewizora. - A co z Adlerem? - Przeżyje. Spojrzenie starca ponownie powróciło do Riley. - Mówiłem ci, żebyś trzymała się z daleka od demona ziemnego. Czemu, do diabła, mnie nie posłuchałaś? - To była ta sama bestia, jaka zamordowała mego ojca. - Miałaś nadzieję na zemstę, co? – Zadrwił Harper. – Musiałaś po prostu podejść bliżej i mu się przedstawić? – Mężczyzna pokręcił głową. - Głupi ruch. To rozzłościło Riley. - Bestia powiedziała, że zabije wszystkich łowców, jeśli się nie poddam. Przekrwione oczy mistrza starannie badały jej oblicze. - I uwierzyłaś tej przeklętej kreaturze? – Zakpił. – Boże, jesteś strasznie naiwna. - Warto było zaryzykować – przyznała dziewczyna. – Po tym, co spotkało Simona… Harper opadł z powrotem na oparcie fotela, krzywiąc się z powodu połamanych żeber. - W przyszłości, słuchaj tego, co do ciebie mówię. - Tak, proszę pana – wymamrotała Blackthorne. – Czego po mnie oczekujesz, nim nie wydobrzejesz? Starzec zaczął pocierać grubymi palcami swój pokryty zarostem podbródek. - Zjawiaj się tu każdego ranka. Jeśli będą jakieś Jedynki do schwytania, zrób to. Znajdę coś, co pozwoli trzymać twój tyłek z daleka od tarapatów. W to akurat Riley nie wątpiła. – Mam cię dość jak na jeden dzień – odpowiedział Harper, uruchamiając głos w telewizorze za pomocą wiekowego pilota. – Znikaj. Gdyby tylko było to takie proste. *** Było już późne popołudnie, kiedy Beck doczłapał się do Zagłębia Demonów z w pełni wyposażoną łowiecką torbą. Przepełniała go chęć polowania i nie przejmował się tym, ile z demonów, jakie schwyta, będzie żywych, kiedy sprzeda je handlarzom. Jeśli piekielne bestie dadzą mu jakikolwiek powód, zabije je bez cienia namysłu, zwłaszcza po tym, co wydarzyło się w Świątyni. Denver zdawał sobie sprawę z tego, iż nie powinien pojawiać się w tej części miasta samodzielnie, ale czas uciekał. Kiedy myśliwi przybędą do Atlanty, zabiją każdego demona – i tego małego, i dużego. Jeśli chłopak planował zgromadzić odpowiednie fundusze, musiał uczynić to teraz albo nigdy. Istniały dwa słabe punkty planu „schwytaj tyle bestii, ile tylko się da”. Po pierwsze, jego zdrowie szwankowało, zwłaszcza biorąc pod uwagę dopiero gojącą się nogę. Po drugie – demony zniknęły. Chłopak łapał z reguły w Zagłębiu jednego albo dwa stwory jednej nocy, czasami udawało się nawet pochwycić pięć naraz. Dziś zdołał dostrzec jedynie kulawego kota i kilka osłabionych gołębi. Osobniki takie jak one znikały zazwyczaj, gdy wokoło kręciły się Trójki.

Zagłębiem nazywali łowcy dzielnicę Five Points, czyli północną część Atlanty, gdzie nigdy nie ustępowały wysypy piekielnych potworów. Nawet kasyno, które zbudowano tu kilka lat wcześniej, nie radziło sobie zbyt dobrze ze względu na kiepską sytuację ekonomiczną w kraju. Czas oraz opuszczenie tego rejonu przez ludzi sprawiły, że w chodnikach oraz na ulicach dzielnicy pojawiły się niezliczone dziury. Jako że Atlanty nie było stać na naprawienie szkód, obszar ten posłużył za nowy dom dla Trójek. Pożeracze wypełniły zapadliska i pochłaniały wszystko, co mogły przełknąć, nie pomijając nawet przewodów światłowodowych. Nie miało znaczenia, czy ich ofiarą padał bezdomny pies, szczur czy łowca. Jeśli cokolwiek wyglądało na jadalne, bestie trzeciego poziomu robiły sobie z tego ucztę. Beck wyrwał się raz jeszcze ze swoich rozmyślań: snucie marzeń w takim miejscu stanowiło bilet w jedną stronę do brzucha potwora. Chłopak zmarszczył nos na smród docierający od strony walających się wszędzie kontenerów. Aby uniknąć wyśrubowanych opłat narzuconych przez władze miasta, ludzie wywozili tu swoje śmieci i tu je porzucali. Jedyna korzyść wynikała z tego, że szczątki organiczne zastępowały ulubione rarytasy Trójek. Teraz nie było tu jednak żadnych demonów do odszukania. Na pewno nie w tym rejonie. Den słyszał pogłoski, że widywano coraz to nową bestię w każdej możliwej dzielnicy, ale jego zdaniem należało to włożyć między bajki. Piekielne pomioty prezentowały pewne konkretne schematy zachowania, a część opowieści wydawała się na tyle dziwaczna, że nie mogła być prawdą: jak na przykład Trójka włamująca się do sklepu z odzieżą, zjadająca kilka manekinów oraz ubrań. Pożeracze nie pogardziłyby żadnym posiłkiem, jednak z reguły nie psuły innym interesów, nawet z perspektywą rychłej przekąski. Gdy Beck kuśtykał ulicą zagraconą porzuconymi oponami, kawałkami betonu oraz niszczejącymi budynkami, pomyślał o Riley. Ostatnimi czasy robił to bardzo często. Martwiło go to, że nie widział dziś swej podopiecznej, zwłaszcza, że ich poranna rozmowa nie przebiegła zbyt pomyślnie. Chłopak uwielbiał z nią rozmawiać, nawet, jeśli z reguły opierało się to na wybuchach wściekłości. Jeden telefon chyba nie zaboli? Chodzi przecież tylko o to, żeby przekonać się, co u niej? Czy potrzebuje jakiejś pomocy? Tego właśnie oczekiwałby po nim Paul. Den zastanawiał się chwilę nad swoją decyzją, po czym uruchomił komórkę i wykonał połączenie. Być może któregoś dnia uda mu się wreszcie przekonać do SMS-ów. - Cześć, dziewczyno, jak się masz? – Zapytał, gdy tylko mała odebrała. - W porządku. Co tam? – Jej głos brzmiał neutralnie, zupełnie jakby ona sama nie szukała wcale pretekstu do kłótni. Być może sytuacja się cudem utrzyma. - Cóż, jutro po południu zaplanowanych jest kilka pogrzebów. Zastanawiałem się, czy mogłabyś odebrać mnie z mieszkania i zawieść na cmentarz. Ceremonia obrządku będzie w South-View. - Okej – odpowiedziała Riley. – Wiesz, jak się tam dostać? - Tak. – Beck był tam na pogrzebie innego łowcy mniej więcej rok temu. – Zjaw się koło trzynastej trzydzieści. Chłopak zbliżył komórkę do ucha, nie spuszczając oka z okolicy. To, że wydawała się ona uśpiona, nie oznaczało, że może porzucić czujność. To właśnie wtedy można było zostać czyjąś przekąską. - Jak twoja noga? Goi się? – Spytała dziewczyna. - Lepiej. A zatem co dziś porabiasz? – Dopytywał się Den, próbując nie brzmieć tak, jakby prowadził przesłuchanie. - Przyjaciółka zaciągnęła mnie do fryzjera, żebym podcięła włosy. Wyglądają teraz o wiele lepiej. Sprawdziłam, co u Harpera – odpowiedziała. Beck usłyszał odgłos trzaskających

drzwiczek od samochodu. – Nadal jest palantem, ale przynajmniej nie pije. Jestem teraz w dzielnicy Little Five Points. Zamierzam pogadać z Mortimerem i przekonać się, czy ma jakieś pomysły odnośnie taty. Beck już otworzył usta, aby powiedzieć małej Blackthorne, że to niezbyt dobry pomysł, ale szybko się zreflektował. Riley potrzebowała zajmować się czymś pożytecznym i nie myśleć o Simonie ani innych nieciekawych zagadnieniach. Poza tym, dziewczyna nie miała szans wpakować w nic szczególnie złego w Little Five Points. Było to terytorium wiedźm i nekromantów, co oznaczało, że demony z reguły trzymały się stamtąd z daleka. - To brzmi jak konkretny plan – powiedział chłopak. – Daj mi znać, jeśli dowiesz się czegoś nowego. Zapadła chwila ciszy, zupełnie jakby Riley spodziewała się jakiegoś wykładu i przeżyła szok, gdy się takowego nie doczekała. - A zatem gdzie jesteś? – Spytała. - W Zagłębiu. Jak na razie nie sprzyja mi szczęście. – Denver ponownie wykonał obrót wokół własnej osi. Żadnych zagrożeń. - Ktoś z tobą jest? Beck uśmiechnął się, słysząc zatroskanie w jej głosie. - Nie. Nic mi nie będzie. - Beck… – zaczęła dziewczyna, a zaniepokojenie stało się jeszcze bardziej wyczuwalne. – Nadal próbujesz dojść do siebie po ranach zadanych przez demony w Świątyni. Potrzebujesz jakiegoś wsparcia. - Nic mi nie jest, Riley. Nic się nie dzieje. Chyba spakuję swoje graty i wybiorę się do pubu, żeby pograć w bilard. Dawno tego nie robiłem. Odkąd umarł twój tata. Westchnienie ulgi z jej strony sprawiło, że uśmiech Dena się poszerzył. - Rywale skopią ci tyłek, Chłopcze z Backwoods – zażartowała Blackthorne. - Tak, bez wątpienia. Będziesz dziś w nocy na poświęconej ziemi, prawda? - Wiesz, że jestem na ciebie wściekła, że sprzedałeś mnie Stewartowi. Jestem ci za to winna coś wstrętnego. - Cieszę się, że mogłem pomóc, o ile zagwarantuje to twoje bezpieczeństwo. Beck raz jeszcze obrócił się wokół swojej osi. Poza przekradającym się obok stosu zniszczonych cegieł szczurem nie było tu niczego niepokojącego. Chłopak zauważył, że jego podopieczna nie odpowiedziała mu na pytanie. - Będziesz dziś w nocy na cmentarzu, racja? - Nie. - Do licha, dziewczyno, nie zmuszaj mnie, żebym znowu zadzwonił do Szkota. - Nie musisz. Zatrzymam się w Świętej Brygidzie, w twoim schronie. - Co? Och. Czemu wcześniej mi o tym nie powiedziałaś? – Marudził młody łowca. - Ponieważ znalazłbyś sobie inny powód, by się na mnie wyżywać. Miała rację. - Cóż, w takim razie w porządku – odparł Denver, ciesząc się, że nie musi pełnić ponownie warty pod jej mieszkaniem. Ubiegła noc nie minęła mu zbyt przyjemnie ze względu na gorączkę oraz uczucie, że wokoło spaceruje śmierć. - A teraz wyświadcz mi przysługę: wynoś się z Zagłębia! – Zażądała Riley. – I nie śmiej więcej się tam pokazywać, chyba, że będziesz miał ze sobą wsparcie. - Wszystko w porzą… - Jeśli sobie stąd zaraz nie pójdziesz, zatelefonuję do Stewarta.

Przysięgam – zagroziła Blackthorne. Chłopak uśmiechnął się, zaskoczony tym, z jaką łatwością obróciła Riley sprawy na swoją korzyść. Martwiła się o niego. - Tak, madame. Już sobie stąd idę. Przywitaj się ode mnie z Mortem. – Den zakończył połączenie, nim łowczyni zdołała się z nim pożegnać. Beck zawsze nienawidził tego słowa. Młody łowca poprawił ramiączko swojego marynarskiego worka i skierował kroki w stronę ciężarówki. - Czemu, do licha, nie pomyślałem o tym, żeby zatrzymała się w kościele? – Wymamrotał. – Było to oczywiste rozwiązanie wszystkich obecnych problemów. Stewart również na to nie wpadł. – Za dużo się dzieje. Nie mamy kontroli nad rozwojem wypadków, a to bardzo źle. Teraz jednak chłopak z radością poszedł za radą Riley: najlepszą terapią, jaką znał, była gra w bilard oraz chłodne piwo.    

ROZDZIAŁ 9 Little Five Points mieściło się we wschodniej części miasta, stanowiąc dziwną mieszaninę aptek , salonów tatuażu oraz sklepów z odzieżą w stylu retro. W odróżnieniu od Five Points, mieszkańcy jego usytuowanej bliżej centrum Atlanty kuzynki, dzielnicy Little Five Points wkładali na siebie bawełniane ubrania, uwielbiali zdrową żywność, nosili dredy i stroje Emo. Mówili o aurze, liniach geomantycznych oraz kosmicznej karmie. Riley uwielbiała tę część miasta. Przebywanie tutaj wyzwalało pozytywne emocje, zupełnie jakby pod ziemią przebiegały strumienie energii. W odróżnieniu od centrum Atlanty, konie były w L5P8 mile widziane. Można by pomyśleć, że żywienie tych zwierząt i zapewnienie im warunków stajennych okazywało się w jakimś sensie tańsze w eksploatacji. Oczywiście podobna idea miała swoje minusy i wokoło walały się ogromne placki końskiego łajna. Była to kwestia społecznego statusu: im więcej pieniędzy posiadała dana rodzina, tym częściej decydowała się na wymyślne przyozdabianie swoich karet. W telewizji emitowano nawet show nagrywane w całym kraju, a opisujące wybory środków transportu przez bogatych i sławnych. Patrząc na karetę bez dachu stojącą naprzeciwko Riley – białą ze złotymi akcentami – można by wywnioskować, że jej posiadacze naprawdę opływali w gotówkę. Złoto musiało być oczywiście wynikiem użycia farby, prawdziwy kruszec był zbyt cenny na to, by używać go do pomalowania środka transportu, ale efekt wyglądał praktycznie tak samo. Do powozu dołączono odzianego w uniform mężczyznę w niebieskim jedwabnym fraku, krótkich spodniach, białych pończochach oraz falbaniastej koszuli. Posiadał nawet buty z wielkimi mosiężnymi klamrami. To musi być strasznie krępujące. Nagle pojawiły się dwie młode dziewczyny. Stangret pomógł im usiąść na obitych w plusz siedzeniach, po czym umiejscowił ich pakunki we wnętrzu karety. Riley wczepiła palce w kierownicę w oczekiwaniu na rozwój wypadków. Było to pierwsze miejsce parkingowe, jakie znalazła w ciągu ostatnich dziesięciu minut i nie zamierzała pozwolić, aby przeszło jej koło nosa. W trakcie czekania, dziewczyna obrzuciła wzrokiem obie pasażerki. Musiały być w podobnym do niej wieku, jednak ich odzież bez wątpienia nie pochodziła z second-handu, a nagromadzenie kolorowych toreb spoczywających u ich stóp świadczyło o ogromnym doświadczeniu w kwestii robienia zakupów. Jedna z nich prezentowała właśnie przyjaciółce nową parę obuwia: wysokie na cztery cale szpilki z paskiem opasającym łydkę. Buty miały intensywnie pomarańczowy kolor. Riley nie przepadała za obuwiem na wysokim obcasie, ale i tak odczuła zazdrość. Jak wiele czasu minęło, odkąd mogła robić zakupy i nie martwić się o każdego centa? Nie od śmierci mamy. Leczenie raka pani Blackthorne pochłaniało każdego wolnego dolara, a kiedy środki finansowe się skończyły, tata dziewczyny wziął ogromną pożyczkę, aby opłacić szpitalne rachunki. Dla łowczyni oznaczało to dokładnie to samo, co brak nowych ubrań, nowych butów – przynajmniej do czasu, gdy stare przestawały pasować. Każdy cent był skrupulatnie gromadzony, a sytuacja nie zmieniła się po śmierci Paula. To nie fair. Riley skrzywiła się, czując, jak szybko opuszcza ją zazdrość. Nowe ciuchy i obuwie były na pewno miłe, ale łowczyni poświęciłaby dosłownie wszystko, aby odzyskać tatę i mamę. Kareta odjechała z parkingu, a zadbany czarny koń stukał kopytami o jezdnię, krocząc po ulicy, podczas gdy znawczynie mody dały się pochłonąć po-zakupowej ekstazie, wyciągając odzież z toreb i porównując ją. Blackthorne zajęła wolne miejsce parkingowe, wzdychając z

ulgą i ciesząc się, że wcześniejszy pokaz właśnie się skończył. Nie było dla Riley zaskoczeniem, że Enchanter’s Way różniła się od reszty tutejszych ulic. Po pierwsze, wejście do niej otwierał miedziany sklepiony łuk, który przyozdobiono godłem społeczności nekromantów: błyskawicą trafiającą w granitowy grobowiec. Pod spodem widniały słowa: Memento Mori – „Pamiętaj, że umrzesz.” Riley była mocno zaskoczona: nie z powodu wywołującego depresję łacińskiego motto, ale z racji tego, że miedź nadal pozostawała na swoim miejscu. Czemu ktoś jej nie ukradł? Jakikolwiek kawałek metalu, który można było pozyskać, zostawał sprzedawany. Wiedziona ciekawością dziewczyna dotknęła dłonią łuku i natychmiast pisnęła boleśnie, cofając rękę. Miedź okazała się niewyobrażalnie wprost gorąca, zupełnie jakby wyciągnięto ją z rozgrzanego pieca, mimo iż na opuszkach Riley nie pozostały ślady po oparzeniach. Dziwne uczucie swędzenia przebiegło w górę jej ramienia, sprawiając, że zadrżały jej mięśnie. Magia. Gdyby ktokolwiek spróbował ukraść metal, zacząłby wierzyć, że jego ciało ulega spaleniu aż do samych kości. Najwyraźniej magia nekromantów nie ograniczała się jedynie do kradzieży zwłok. Enchanter’s Way była pokryta brukiem, a wysuszony bluszcz wspinał się po murach brązowymi poskręcanymi wstążkami. Poszczególne drzwi rozciągały się po obu stronach ulicy, a na niektórych z nich widniała pieczęć nekromantów. Nieco z przodu, po prawej stronie mieściła się kafejka z oknami z barwionego szkła oraz menu przyczepionym do otwartych odrzwi . Trochę dalej znajdował się skorodowany szyld „Dzwonka, Książki oraz Miotły”. Riley zawsze zastanawiała się, gdzie ulokowano sklep wiedźm – macierzystą placówkę, z której wywodziło się stoisko na targu. Im mniejsza odległość dzieliła Riley od sklepu, tym lepiej się czuła, a swędzenie wywoływane przez magię przestało przebiegać jej po skórze. Czy to zasługa czarownic? Blackthorne kroczyła przed siebie, nim ulica nie zwęziła się na tyle, by solidny ceglany mur zagrodził jej przejście. Przyczepiono do niego w losowy sposób metalowe skrzynki pocztowe, które zawieszono na wysokości stopy nad ziemią, kończąc prawie na samym szczycie ściany. Bez wątpienia wyżej usytuowane skrytki wymagały tego, aby roznosiciel ulotek reklamowych wspiął się po murze. Na pewno goście od poczty muszą to uwielbiać. Każda skrzynka wyglądała inaczej. Tę, która należała do „Dzwonka, Książki oraz Miotły” przyozdobiono podobizną opalizującego duszka trzymającego miniaturową różdżkę, inna zaś przedstawiała wizerunek biało-czarnego kota z drewnianym ogonem i świecącymi żółtymi ślepiami. Riley rozmasowała skronie, aby złagodzić stale się nasilający ból głowy, po czym wzięła łyk wody z butelki. W każdej innej sytuacji dziewczyna cieszyłaby się owymi dziwactwami, dziś jednak nie była na to w humorze. Gasząc pragnienie płynem, obrzucała wzrokiem dwie bliźniacze aleje rozmieszczone po obu jej bokach. W prawo czy w lewo? Wizytówka Morta nie sugerowała żadnego kierunku. Blackthorne już zamierzała spytać o wskazówki w sklepie czarownic, kiedy nagle z lewej ulicznej odnogi wyszła martwa kobieta. Miała srebrne, zwinięte gładko powyżej kołnierza włosy, tunikę w odcieniu kości słoniowej oraz niebieskie eleganckie spodnie. Nieznajoma przystanęła, po czym poszła przed siebie, a jej czółenka skrzypiały o bruk. Otworzyła skrytkę pocztową z kołem ognistym usytuowaną na szczycie muru, wyjmując z niej zawartość. Gdy jednak odwracała się w tył, grube czasopismo wyślizgnęło jej się z dłoni i

upadło na kocie łby. Riley podniosła magazyn. Nosił on tytuł „Summoner’s Digest”, a przyczepiona do niego etykietka głosiła, że należy do Mortimera Alexandra. Znalazłam cię. Umarła kobieta spróbowała się uśmiechnąć, gdy łowczyni podawała jej zgubę, ale ów wysiłek spełznął na niczym, gdy mięśnie mimiczne odmówiły jej posłuszeństwa. W najlepszym razie Deaderzy byli dawnymi sobą jedynie połowicznie. Niektóre z cech ich osobowości przetrwały śmierć, ale okazywanie radości niestety do nich nie należało. Tata jest teraz właśnie taki. Dziewczyna odczekała kilka chwil, zanim poszła w ślad za nieznajomą, kierując się do jaskrawofioletowych drzwi usytuowanych prawie na samym końcu alejki. Na prawo od drzwi przymocowano dwie plakietki: tę z symbolem społeczności nekromantów oraz błyskawicą, a także drugą z napisem: „Mortimer Alexander, adwokat nekromantów w mieście Atlanta”. Przywoławszy resztki swojej odwagi, Riley zapukała. Wkrótce doczekała się odpowiedzi, a nieboszczka wyjrzała na nią zza progu. - Tak? - Jestem Riley Blackthorne. Muszę porozmawiać z Mortimerem na temat mojego taty – odparła, prezentując wizytówkę, jaką podarował jej facet z targu. Umarła gospodyni wpuściła łowczynię do środka. Teraz muszę tylko przekonać go, żeby mi pomógł. Powołując się na wygląd Morta – był niski, korpulentny, nosił trenczowy płaszcz oraz melonik – Riley zawsze wnioskowała, że nie miał żony i mieszkał z podstarzałą matką. Tymczasem miejsce to nie wyglądało tak, jakby królowała tu srebrnowłosa mamusia. Holik wyłożono białymi świecącymi kafelkami, postawiono w nim czarny ceramiczny stojak na parasole oraz staromodny drewniany wieszak. Wisiały na nim płaszcz oraz kapelusz należące do Mortimera. - Tędy – powiedziała kobieta, idąc bezgłośnie korytarzem ulokowanym po lewej. Zagłębiając się coraz bardziej we wnętrze mieszkania, Riley ostatecznie porzuciła wszystkie stereotypowe wyobrażenia. Dom nekromanty powinien być przystrojony symbolami arkanów widniejących na ścianach, wielkimi regałami z zajmującymi je starożytnymi, oprawionymi w skórę tomiszczami oraz co najmniej jednym czarnym kotem kręcącym się wokoło. Być może powinna się tu także znajdować różdżka oraz spiczasty kapelusz. Tymczasem nic z tych rzeczy nie charakteryzowało mieszkania Mortimera. Pomieszczenie, do jakiego weszły wraz z kobietą, okazało się całkowicie owalne, liczące sobie co najmniej dwadzieścia pięć stóp średnicy. Ceglane ściany zostały pobielone i kończyły się drewnianym sufitem z przymocowanymi do niego świetlikami, które rzucały poświatę na dramatyczny malunek nieba. Gdzieś w pobliżu szumiała woda, jednak Riley nie potrafiła zidentyfikować źródła. Przestrzeń wypełniał zapach dymu. Nie świeżego, jaki wydobywa się zazwyczaj z kominka, ale wiekowego, zupełnie jakby stanowił on część składową starych cegieł. Mogłabym tu zamieszkać. Wykonany z sekwoi piknikowy stół oraz dwie ławy stały na środku pomieszczenia pod oświetlonym niebem. Na prawej stronie blatu leżały pojemnik na atrament oraz czarne pióro – te w starodawnym stylu, jakie należało samodzielnie napełniać. Po lewej ułożono schludny stosik książek. Spieszne oględziny pozwoliły Riley stwierdzić, że Mort lubi C.S. Lewisa oraz pozycje z niemieckimi i łacińskimi tytułami. Jej towarzyszka podeszła do lady z ciemnego drewna, która okalała połowę pomieszczenia, napełniła czajnik wodą z kranu, po czym postawiła go na elektrycznej podstawce. Następnie wyszła. Riley zrozumiała aluzję, nie zmieniając pozycji. Stukała palcami o swą kurierską torbę, by spożytkować choć trochę z rozpierającej ją energii. Obok stołu dziewczyna zauważyła rozmazane ślady po kredzie oraz rdzawe plamki, które pokrywały drewnianą

posadzkę. Owe rdzawe punkciki przywodziły na myśl krew. Mort jest zapewne seryjnym zabójcą. Ci zawsze zachowywali się uprzejmie. - Riley? Łowczyni odwróciła się, gapiąc ze zdumieniem, jak Mortimer przenika jedną z ceglanych ścian. Znowu magia. Dziewczynie wcale nie podobał się taki żart, jednak potrzebowała jego pomocy. - Powinnaś zobaczyć swoją minę – powiedział z figlarnym uśmieszkiem. Mężczyzna miał na sobie świeżo wyprasowaną, białą koszulę oraz jasnoniebieskie jeansy. Nie tego spodziewała się Blackthorne. Mort sprawiał teraz wrażenie sporo szczuplejszego, zupełnie jakby trenczowy płaszcz dodawał mu z trzydzieści funtów wagi. - To wielka ulga móc oglądać cię w jednym kawałku – dodał. – Kiedy usłyszałem o tym, co się stało, obawiałem się, że umarłaś. - Też się tego obawiałam. – Żeby zmienić temat, łowczyni wskazała ręką dziwaczne meble. – Czemu trzymasz w środku domu stół do pikników? - Łatwo go przesunąć, kiedy chcę wykonać jakiś rytuał – tłumaczył nekromanta. – Ciężkie graty wymagają silnych pleców, a moi ludzie nie są aż tak krzepcy. Ludzie? - Masz na myśli Deaderów? Na twarzy Alexandra pojawił się brzydki grymas. - Wolę słowo „wskrzeszeni”. Deader to takie paskudne określenie. - Wybacz – powiedziała dziewczyna. Wzruszyła ramionami, jakby nie było to nic takiego, choć prawda przedstawiała się zupełnie inaczej. – Jestem tutaj z powodu taty. Został zbudzony z grobu bez mojego pozwolenia. - Słyszałem o tym. Plotki szybko roznoszą się w naszym światku. - A zatem wiesz, kto go zabrał. Mort pokręcił głową, po czym nakazał Riley, by usiadła. Dziewczyna rozgościła się na ławie, a wtedy jazgotliwy dźwięk wypełnił pomieszczenie, sprawiając, że podskoczyła. Chwilę później czuła się naprawdę głupio: to był czajnik. Nekromanta zajął się naczyniem, wracając do stołu z tacą zawierającą dwie chińskie filiżanki oraz pasujące do nich spodeczki oraz talerz z pysznymi łakociami. - Ciasteczko? – Spytał gospodarz, oferując przekąskę Blackthorne. Riley wzięła jedno ciastko, by nie zachować się nieuprzejmie, zastanawiając się, czy wszyscy mordercy oferowali swym ofiarom posiłek, nim się z nimi nie rozprawili. Łowczyni skubnęła łakocia. Potem odgryzła większy kęs. Przekąska okazała się pyszna: domowej roboty i ciągnąca się – najlepszego sortu. - Pyszne – powiedziała, nie przerywając konsumpcji. - To Emalee je robi. Przebywa w kuchni przez większość czasu, ponieważ jest raczej nieśmiała. Teraz pracuje nad strudlem. Mort ma piekących dla niego nieboszczyków? - A w kwestii mojego taty… – zaczęła łowczyni, żywiąc nadzieję, że wyniesie z tego spotkania coś więcej niż wyobrażenie nieżywej kobiety krzątającej się po kuchni w fartuchu. Mortimer nic nie odpowiedział, nim nie usiadł naprzeciwko Riley na ławie i nalał im herbaty. - Nie wiem, kto wskrzesił twojego ojca. Nikt nic na ten temat nie mówi, co jest bardzo dziwne, ponieważ gdybym to ja odpowiadał za rytuał wskrzeszenia, już obwieszczałbym to wokoło, przynajmniej swoich najbliższym kolegom po fachu. – Mort wziął łyka ze swej filiżanki. - Czy to mógł być Ozymandias? Mężczyzna wzdrygnął się na przywołane imię, sprawiając, że herbata rozlała mu się z

naczynia. - Być może. - Czemu zatem Pan Paskuda tak bardzo go pragnął? Podobne porównanie sprawiło, że na wargach nekromanty pojawił się delikatny uśmieszek. - Lord Ozymandias nie kłopocze się mówieniem nam, słabym śmiertelnikom, co zamierza. Zazwyczaj traktuje nas jak denerwujące szkodniki. Jest bardzo irytujący. Bardziej niż irytujący, jeśli kurczowy uścisk dłoni Morta na uszku filiżanki mógł coś sugerować. - Czemu nekromanta mógłby pragnąć mojego ojca? Czy to, dlatego, że potrafi chwytać demony? – Spytała dziewczyna. - Nie sądzę. Mistrzowie łowcy posiadają demoniczną wiedzę, która może zainteresować czarownika, który nie skupia się tylko na prostych zadaniach. - Huh? - Czarownika, który może wykorzystać wiedzę i doświadczenie mistrza do przywołania demona. - Wow. Nieźle. Wskrzeszacie też demony? Zwariowaliście? - Ja tego nie robię – odparł Mort wypranym z emocji głosem. – To niepewny kawałek chleba. W większości przypadków taki wskrzesiciel kończy, jako sługa piekielnego stwora, a nie odwrotnie. Riley wzdrygnęła się. - Ale Ozymandias nie podpada pod schemat? - Tak mówią plotki. – Mortimer podał łowczyni kolejne ciasteczko, a ta wzięła je tym razem bez chwili wahania. Z mąki owsianej. Z nutką cynamonu. Mniam. Nawet, jeśli przyrządziła je jakaś nieboszczka. - Jak przeprowadzacie rytuał wskrzeszenia? Nekromanta wydawał się starannie dobierać słowa: - Jeśli nie masz takiego poziomu jak Lord Ozymandias, zaklęcia wymagają przygotowań. On może tworzyć je na poczekaniu, ale nie przypomina przecież reszty z nas. - A zatem jak tworzycie takie zaklęcia? - Ja na przykład gromadzę rzeczy należące do zmarłego: włosy, ubrania, ulubioną książkę. Coś, na czym mogę się skupić. Jeśli nie mogę zdobyć jakiegoś przedmiotu, sprawa mocno się komplikuje. Następnie formuję rytualną inwokację i proszę, aby zmarły wstał z grobu i dołączył do żyjących. - Prosisz? Mort wyglądał na rozgoryczonego. - Cóż, ja akurat proszę. Większość z moich kolegów żąda od zmarłego posłuszeństwa, co moim zdaniem jest wyrazem wielkiej zniewagi. Szacunek bardzo liczył się dla tego człowieka. Riley oparła łokieć na stole, mocno zaintrygowana. - Czyli tylko ty legalnie wskrzeszasz zmarłych? - Dokładnie tak. Już sama strata bliskiej osoby jest bardzo przykra, a co dopiero pojawienie się kogoś chcącego wyrwać ją z grobu. Jak sama świetnie o tym wiesz, ból serca tym wywołany jest wręcz nieznośny. Pasja w głosie Alexandra powiedziała Riley, że to sprawa osobista. - Coś takiego przytrafiło się również tobie? Mortimer wbił spojrzenie w filiżankę. - Mojej żonie. Gdy umarła, liczyła sobie jedynie dwadzieścia pięć lat, a zaledwie po tygodniu służyła już, jako gosposia w domu bogaczy w Atlancie. Widywałem ją czasami na ulicy. –

Mężczyzna zaczerpnął emanujący udręką oddech. – Następnie ci ludzie wynieśli się do Nowego Jorku, a ja nie mogłem sobie pozwolić na udanie się w ślad za nimi. - Czy właściciel mojego taty też może to uczynić? – Spytała przerażona Blackthorne. - Transportowanie ożywionych zwłok po kraju nie jest zabronione, a przynajmniej jeszcze nie. Albo odsprzedanie ich komuś innemu. - Czy udało ci się odzyskać żonę? - Nie, zanim minął rok jej służby – odpowiedział nekromanta, a jego głos przepełniały emocje. – Gdy to nastąpiło, moja ukochana była jedynie… skorupą. Boże. Już dość okrutne było grzebanie kogoś, kogo się kochało, ale zobaczenie tej osoby ponownie wśród żywych i świadomość, że nic nie może się na to poradzić, nadawała terminowi „Piekło” nowe znaczenie. - Właśnie, dlatego zostałem nekromantą – przyznał Mort. – W przypadku twojego taty złożę raport do społeczności, informując o nieautoryzowanym wskrzeszeniu – powiedział. – Natomiast nieoficjalnie popytam tego i owego i zobaczę, czy ktokolwiek może coś wiedzieć o tym, kto wezwał Paula z grobu. - Czy jeśli odbiorę ojca temu, kto go kupił, to mogę ponownie położyć go w ziemi? - Złamać zaklęcie wskrzeszenia? – Mort zagwizdał. – To proszenie się o ogromne tarapaty. Mieliśmy magiczną… sprzeczkę kilka lat temu, gdy dwaj nekromanci zabawiali się zwłokami wskrzeszonymi przez rywala. To była naprawdę paskudna sprawa. - A zatem jedyne, co możesz uczynić, to zadawanie pytań? – Riley zażądała odpowiedzi, używając ostrzejszego tonu głosu, niż planowała. - To aż tyle, co mogę uczynić, Riley. Twój tata nie posiada żadnych obywatelskich praw – tłumaczył Mortimer. – Kiedy przyjdzie pora na to, żeby ponownie położył się w grobie, będziemy potrzebować nekromanty, który powołał go do życia, by cofnął zaklęcie. Jeśli ów nekromanta jest na ciebie zły… – Alexander rozłożył ręce. - Co stanie się, jeśli mój ojciec nie położy się ponownie w grobie po upływie roku? - Jego ciało zacznie rozkładać się, mimo iż nadal będzie przytomny. Tego nikt nie chciałby przeżyć – ani ty, ani on. Ciasteczka spoczywające w żołądku dziewczyny nie wydawały się już tak pyszne jak wcześniej. - Czyli twierdzisz, że mam przechlapane? - Nie – odpowiedział Mort, wzdychając. – Twierdzę, że nie masz zbyt wielu wyborów, ale nie powinno cię to powstrzymywać od szukania taty. Jeśli ktokolwiek, kto go kupił, ma w sobie dość współczucia, powinien pozwolić ci go widywać w przerwach w pracy. - Zupełnie jakby znajdował się w więzieniu albo coś takiego – powiedziała Blackthorne. Nie była to zbyt pocieszająca myśl. – Czy jest jakieś miejsce, gdzie handluje się żywymi zwłokami, wykluczając targ? - Tak – stwierdził gospodarz. Bawił się leżącym przed nim niedojedzonym ciastkiem. – Wybiorę się na vendue i dowiem się, czy tam jest. - Gdzie? - Na vendue. To francuskie słowo, które oznacza aukcję. Kolejna jest przewidziana na piątkową noc. - Chcę iść z tobą. Mężczyzna natychmiast pokręcił głową. - Nie będziesz tam mile widziana. - Nie obchodzi mnie to – odparła Riley, odsuwając na bok filiżankę z kawą. – Pragnę tam być. Brwi Mortimera złączyły się w jedną kreskę. - Moi koledzy po fachu są naprawdę nieprzyjemni. Nie spodoba im się zadawanie pytań.

- Pragnę tam być – powtórzyła dziewczyna. Następnie spróbowała magicznego słowa: – Proszę. Mort westchnął. - Dobrze, jeśli tylko zdajesz sobie sprawę z tego, że nie będzie to miłe doświadczenie. Tylko wtedy, gdy nie odszukam taty. *** Gdy Riley kroczyła alejką, kierując się w stronę głównej ulicy, próbowała jakoś uporać się z buzującymi w niej emocjami. Czy dziewczyna naprawdę wierzyła, jak w trakcie rozmowy z Mortem, że wszystko jakoś się ułoży? Że ojciec będzie na nią czekał, gotowy na powrót do grobu? Jeśli łowczyni odnajdzie tatę, a nekromanta cofnie zaklęcie, będzie musiała ponownie go pogrzebać. Kolejny pogrzeb. O Boże. Gdy Blackthorne mijała skrzynki na listy, jakaś postać przyciągnęła jej uwagę – był to chłopiec malujący coś spray’em na ceglanej ścianie naprzeciwko. Dzieciak wyglądał na jakieś trzynaście lat, a gdy z głowy spadł mu kaptur, ukazały się loki w kolorze pszenicy, poprzetykane czarnymi pasemkami. Zapach mokrej farby wypełnił nozdrza dziewczyny, podczas gdy dzieciak robił zamaszyste ruchy, pozostawiając po sobie czerwone ślady. Gdy łowczyni podeszła bliżej, młodzieniec podskoczył zaskoczony i popatrzył na nią, spanikowany. Gdy chłopak uciekł, spray ściekł mu z palców, sunąc przed siebie po nierównym terenie i wślizgując się na czubki tenisówek Riley. Szkarłatna farba zaczęła zmieniać kolor, najpierw stając się jasnoczerwona, potem różowa, a na końcu biała. Spłynęła na podłoże po cegłach, zupełnie jakby ktoś wytarł ją gumową wycieraczką do szyb. Kiedy substancja zetknęła się z ziemią, zaszumiała, znikając w jaskrawej chmurze bladego pyłu. Kolejna porcja magii. Chwilę zajęło Blackthorne odgadnięcie, co dzieciak właściwie napisał, biorąc pod uwagę wszystkie błędy. Nekromanci są do bani. – Nie zamierzam się z tym sprzeczać.    

ROZDZIAŁ 10 – Schron, słodki schron – powiedziała Riley. Tkwiła w progu pomieszczenia ulokowanego w piwnicy katolickiego kościoła pod wezwaniem świętej Brygidy. Pokój nie wyglądał zbyt okazale, ale dziewczyna wcale się tego po nim nie spodziewała. Liczył sobie mniej więcej piętnaście na piętnaście stóp, stały tu dwa składane piętrowe łóżka, stół, para kuchennych krzeseł oraz obita miętowo zielonym materiałem sofa. Były tu także: mały telewizor, maleńka lodówka, mikrofalówka oraz szafki kuchenne ze zlewem. Za ścianą dziewczyna dostrzegła toaletę. Gdyby nie białe ściany i wiszący nad drzwiami krzyż, miejsce to przypominałoby bunkier. Po postawieniu kurierskiej torby na stole, Riley udała się do niewielkiej łazienki, żeby przebrać się w ulubioną piżamę: tę z ganiającymi się pandami. Strój był naprawdę dziwaczny, jednak kupiła go mama, a zatem wyzwalał dobre wspomnienia. Jeśli Beck to zobaczy… Ale tak się nie stanie – nie, nim coś pójdzie nie tak i chłopak będzie musiał się tu schronić. Jeśli dojdzie do podobnej sytuacji, piżama z pandami będzie ich najmniejszym zmartwieniem. Po umyciu twarzy oraz wyszczotkowaniu zębów, dziewczyna ułożyła na jednym z krzeseł poskładaną odzież. Powiew gorącego powietrza wydobywającego się z wywietrznika umiejscowionego w suficie zaszeleścił we włosach Blackthorne. Łowczyni spojrzała w tamtą stronę. – Za gorąco – powiedziała. Poszukiwanie termostatu okazało się bezowocne. Nie były to zbyt dobre wieści. Na cmentarzu panował ziąb, a tu skwar jak w piekarniku. Po upewnieniu się, że drzwi zostały odpowiednio zaryglowane, łowczyni wypróbowała niższe posłanie piętrowego łóżka. Test został zdany na piątkę. Wygrawszy zmaganie z poduszką o nadanie jej właściwego kształtu, dziewczyna położyła się na plecach i zagapiła na materac usytuowany powyżej. Ogrzewanie zostało wyłączone. A potem znowu włączone. I znowu wyłączone. Riley była cholernie zmęczona, jednak sen nie przebywał z nią chyba w tym samym pomieszczeniu. To nie centralne ogrzewanie utrzymywało ją w stanie przytomności, ale o tej porze dnia myśli najbardziej ją nękały. Blackthorne odtwarzała w swojej głowie głos ojca, po czym zrobiła to samo z głosem mamy. Następnie przypomniała sobie kilka szczegółów z rodzinnej historii. Wreszcie Riley usiadła na łóżku, a od czubka głowy do dolnej granicy górnego materaca dzieliły ją jedynie dwa cale. Najwyraźniej wysocy ludzie spali na górze. Łowczyni nie przyniosła sobie nic do czytania, myśląc, że prawie natychmiast zaśnie. Dla zabicia czasu, wyłowiła swój telefon i zabrała się za przeglądanie SMS-ów. Brandy, przyczyna jej kłopotów w nowej szkole, zastanawiała się, czy Blackthorne pojawi się w najbliższy piątek na zajęciach. Riley zignorowała jej wiadomość. Trzy SMS-y wysłała Simi, informując, iż „Gnarly Scalenes” będą mieć w marcu koncert i pytając, czy przyjaciółka nie chciałaby się na niego wybrać. Może. Nic od Petera. Dziewczyna powinna do niego napisać, ale co zawierałaby treść korespondencji? Tkwię w kościele, więc nie zjedzą mnie demony? To by nie podziałało, nie w przypadku kogoś, kto zawsze przy niej był. Zamiast tego Riley wybrała numer chłopaka. - Peter? Zapadła długotrwała cisza. - Co tam, Riley? – Spytał wreszcie.

Dziewczyna przetrawiła sobie jego ton: zmęczony i zdenerwowany. - Musiałam z kimś pogadać – powiedziała. – Sam wiesz. Ja też to wiem. Być może to wcale nie zadziała. Łowczyni opatuliła nogi kocem, opierając się na drewnianej ramie łóżka. Ta w odpowiedzi zaskrzypiała. Riley opowiedziała Peterowi o swojej nowej lokalizacji oraz o tym, jak tu jest: - Mistrz Stewart życzył sobie, żebym w nocy przebywała na poświęconej ziemi. Niepokoi się, że przyjdą po mnie demony. – Tak naprawdę jeden konkretny, ale przyjaciel nie musiał o tym wiedzieć. - Czy Beck jest tam z tobą? - Nie. Gra w bilard. A przynajmniej lepiej, żeby to właśnie robił. Zapadła cisza. Łowczyni próbowała przeczekać kolegę, ale w końcu się poddała. - Posłuchaj, Peter, jeśli nie masz ochoty ze mną gadać… – To nie tak. Po prostu… coś się u mnie stało. Riley zmieniła pozycję na posłaniu, wychwytując załamy ton jego głosu. - Co? - Mama i tata się rozwodzą. Minęło nieco czasu, nim ów komunikat dotarł do Blackthorne. - O, kurczę, Pete, tak mi przykro. Myślałam, że wspólnie uporali się ze śmiercią twego brata. - Nie. Nigdy już nie było między nimi tak samo. Zachowywali się, jakby prawda wyglądała inaczej, ale tata wreszcie nie wytrzymał. Zwyczajnie nie może już znieść nazistowskich praktyk mamy. Chłopak wcale nie przesadzał. Po nieszczęśliwym w skutkach wypadku Matta, opiekunka Petera zmieniła się w Strażnika, jak ją nazywał. Monitorowała ruchy wszystkich swoich dzieci, zupełnie jakby te zamieszkiwały w stanowym więzieniu. - Tak samo traktowała tatę – wyznał przyjaciel. – Gdy spóźniał się zaledwie kilka minut, wariowała i zasypywała go telefonami. - Sądziłam, że chodzą do specjalisty. - Tak. Ale to nie pomogło – wyjawił chłopak ze smutkiem. - Co się teraz dzieje? – Zapytała dziewczyna. - Mama chce wrócić do Illinois. Uważa, że Atlanta jest zbyt niebezpieczna dla jej dzieci. Tylko, jeśli pijesz i prowadzisz auto. Pełen udręki jęk wydobył się z telefonu: - Zakomunikowali nam te nowiny dziś wieczorem. Potem spytali, z kim chcielibyśmy mieszkać. Gdyby jej rodzice zadali Riley podobne pytanie, jakiej odpowiedzi by udzieliła? Bez względu na dokonany wybór, druga strona by cierpiała. - Boże, to straszne. - Zdecydowanie. Dawid odparł, że zostanie tutaj z tatą. Ja zmiękłem i stwierdziłem, że muszę się nad tym zastanowić. Mama była naprawdę załamana. Sądzę, iż wydawało się jej, że automatycznie ją wybiorę. - A co z bliźniętami? – Zapytała Riley, mając na myśli dwóch maleńkich braci przyjaciela. - Upiory zamieszkają z mamą bez względu na wszystko. Są zbyt małe, żeby mieszkać z tatą. – Po drugiej stronie rozległo się westchnienie. - A zatem co porabiasz jutro? - Muszę zobaczyć, co u Harpera, potem muszę wpaść do Simona i iść na pogrzeby. - A kim jest ten Simon? Chłopakiem, jakiego widziałem w telewizji? - Tak. Uczy się na łowcę. My… umawiamy się. - Super.

- To wydaje się właściwe, Pete. - Cóż, to zawsze coś. Ponownie zapadła niezręczna cisza. - Naprawdę przykro mi z twojego powodu. - Tak, mi też. Z wielu powodów. Dobranoc, Riley. Dziewczyna rozłączyła się. - Nie waż się ode mnie odsuwać, Peterze Kingu – wyszeptała. – Jesteś moim najlepszym przyjacielem. Bez ciebie nie dam rady. *** Ori oparł się o motocykl stojący po drugiej stronie ulicy niż kościół, krzyżując ramiona na piersi. Riley dobrze wybrała swoje schronienie: żaden demon nie ośmieliłby się wkroczyć na poświęconą ziemię bez zapłacenia najwyższej ceny. Ten kościół był stary i nawet z tego miejsca mężczyzna mógł wyczuć wszechobecną, czystą moc Stworzyciela, przenikającą przez jego skórę i przesiąkającą wszystko wokoło. Ori wchłonął ją w siebie niczym powiew ożywczej wiosny po wyjątkowo paskudnej zimie. - Jesteś uzależniony – powiedział szorstki głos. Mężczyzna nie zdołał ukryć wyrazu swego niezadowolenia z powodu tego, iż ktoś przerwał mu tak przyjemną chwilę. - Sartael – powiedział kwaśno. – Znowu się szlajasz? Emanujący kpiną chichot opuścił wargi stojącego obok niego anioła. Jeśli nie miałeś w sobie Bożego pierwiastka, śmiech ten był prawie niezauważalny, a stojąca tu istota wyglądała jak bezbarwny, wtapiający się w tło człowiek. Ktoś obdarzony łaską Pana widział jego prawdziwe oblicze: ciemne włosy, ogromne skrzydła oraz miecz przytroczony do jego pleców – z wystającą znad ramion rękojeścią. Ostrze pozostawało w tym momencie w uśpieniu, gdyby jednak wyciągnąć je z pochwy, zalśniłoby niczym pustynne słońce w samym środku dnia. Jak zawsze w oczach anioła skrywała się nuta szaleństwa. Zastanawiam się, czy niektórzy mówią to samo o mnie. - Nie lubię go w takiej postaci – powiedział Sartael, wskazując z odrazą w kierunku kościoła. - Wspominasz o tym przy każdej nadarzającej się okazji. - Czemu śmiertelnicy są takimi ignorantami? – Anioł pokręcił z odrazą głową. – Wydaje im się, że ich wiara jest zbudowana z cegieł oraz zaprawy murarskiej. Był to stary powód do sprzeczek między nimi, jeden z wielu. - Dla nich tak właśnie jest – rzekł Ori poważnie. – Śmiertelnicy potrzebują namacalnego dowodu na istnienie Stwórcy. - Łatwo jest zostać rozproszonym, kiedy nie żyje się wiecznie. – Sartael obdarzył kompana powłóczystym spojrzeniem. – Nie tylko śmiertelni mają ten problem. Masz zadanie do wykonania, a stoisz tutaj i gapisz się na starą kupę cegieł. - Przywołały mnie tu obowiązki – rzekł Ori, sztywniejąc pod wpływem owej nagany. - Czy ten samotny demon już zniknął? Nie słyszałem płaczu jego ofiar – złajał go Sartael. - Dziewczyna żyje i to właśnie ona jest kluczem do odszukania Piątki. - Ach, tak. Dzieciak Blackthorna. Oriemu nie podobało się to, że towarzysz wymienia jej imię, ale ukrył brzydki grymas. - Czy jest jakiś powód twojej tu obecności? Drugi anioł zwrócił się do niego twarzą. - Czas mija i jesteś potrzebny gdzieś indziej. Pora, żebyś przestał zaprzątać sobie głowę śmiertelnikami. - Czy to Jego polecenie?

- Nie oficjalnie. Tak czy inaczej, będzie pytał o twoje postępy, a ja będę musiał udzielić mu odpowiedzi. Nie mogę uwierzyć, że nie jesteś w stanie znaleźć jakiegoś pośledniego demona władającego pogodą. - Sądzę, że jest chroniony przez swojego demonicznego pana. - I któż miałby nim być? – Spytał Sartael, pochylając się bliżej w stronę kompana, a jego oczy lśniły wewnętrznym blaskiem. - Nie mam pojęcia. Ori oraz Sartael zawsze byli rywalami, a zatem podobna odpowiedź może być przykra w skutkach. - Ach, rozumiem. Używasz wymówek, żeby ukryć pod nimi brak jakichkolwiek postępów – rzekł drugi anioł, kiwając głową na znak zrozumienia. – Tak szczerze, to nie spodziewałem się po tobie takich oznak słabości. Ori postanowił wreszcie z tym skończyć, czując, jak wzrasta jego gniew. - A zatem, czy wiesz, kto kryje się za tym samotnym demonem? - To nie mój problem. Wiesz, czego się po tobie oczekuje. Załatw wreszcie tę sprawę. Pomylisz się, to czeka cię rozliczenie z twych poczynań. - Przyswoiłem sobie twoją radę – rzekł Ori lakonicznie i zwrócił się ponownie twarzą w kierunku kościoła. - I zignorowałeś ją, jestem pewien – odpowiedział Sartael. – Cóż, ale nie o moją śliczną główkę się tu rozchodzi. – Anioł machnął ręką i rozpłynął się w nocnym powietrzu. - Nie, nie o twoją – warknął pod nosem Ori. – Ale któregoś dnia będzie, i to ja będę dzierżył wtedy miecz.  

ROZDZIAŁ 11 Beck otworzył dwuskrzydłowe drewniane drzwi z płaskorzeźbą w postaci ognia, które prowadziły do „Armageddon Lounge”. Jak miał w zwyczaju, zatrzymał się na moment w progu i rozejrzał się po wnętrzu lokalu. Ciężko pozbyć się dawnych przyzwyczajeń, zwłaszcza, że najgorsze manto, jakiego chłopak kiedykolwiek doświadczył, spuścił mu zazdrosny mężuś właśnie w salonie gry w bilard. Ale nie w tym salonie. „Armageddon Lounge” było dla Denvera neutralnym terytorium i zależało mu, by tak pozostało. Z tego właśnie powodu zazwyczaj nie podrywał tu żadnych dziewcząt. Nie potrzebował kłopotów. Wystrój lokalu wydawał się gówniany, nawet jak na tę część miasta. Krzykliwe płomienie przyozdabiały większość ścian, z wyjątkiem jednej – odległej, przystrojonej czarnymi, popękanymi, lustrzanymi płytkami polerowanymi na wysoki połysk. W piekielnym ogniu kuliły się różne postaci – w większości nagie przedstawicielki płci żeńskiej, – ponieważ ktoś tak właśnie wyobrażał sobie koniec świata. Mniej luster, więcej krzyku. Tak przynajmniej zapatrywał się na to Denver Beck. Kiedy chłopak upewnił się, że nikt nie jest w nastroju do szukania zaczepki, skierował kroki w stronę baru z zamiarem rozkoszowania się pierwszym dzisiejszego wieczora piwem. Kilka lat temu coś podobnego nie miałoby miejsca: o tej porze młody łowca zaliczyłby przynajmniej sześciopak. To Paul Blackthorne wykorzenił podobny zwyczaj, gdy jego podopieczny dopiero zaczynał u niego praktykować. - Jest czas na picie oraz na chwytanie piekielnych stworów – doradził mu kiedyś mentor. – Zapomnisz o tym i skończysz, jako przekąska jakiegoś demona. – Gdy Den zaprotestował, twierdząc, że może robić i jedno, i drugie, mistrz skwitował to jednym pytaniem: – Czy alkohol warty jest, by za niego umrzeć? Odpowiedź wydawała się prosta: mimo iż Beck kochał momenty, gdy mógł opróżnić kilka dobrych piwek, zdecydowanie wolał pozostać na powierzchni ziemi, a nie pod nią. To właśnie tamtego wieczoru zaczął ograniczać alkohol. Nadal zdarzało mu się od czasu do czasu upić, ale nie działo się to tak często, jak wcześniej. Stwierdzenie, że upijanie się nie jest rozwiązaniem, było naprawdę przykre – napoje wyskokowe po prostu życzyły sobie, byś tak sądził. Zack, barman, powitał go szerokim uśmiechem. Był przysadzistym mężczyzną o piaskowych włosach, które przycięto tak, że wystawała spod nich opalona skóra. - Cześć, Beckster, jak leci? – Zawołał. - Dobrze – odpowiedział łowca, mimo iż stwierdzenie to mocno odbiegało od prawdy. Gdy tylko chłopak dotarł do baru, czekał już tam na niego Shiner Bock . Chłopak westchnął, wziął spory łyk trunku i ponownie westchnął. - Niezłe – odpowiedział, szczerząc się do Zacka. Im mniej Denver pił, tym bardziej cenił sobie dobre piwo. - Cicho tu dziś wieczorem – zauważył barman, opierając się łokciami o bar. – W sobotnie wieczory zazwyczaj mamy komplet. Wydaje mi się, że to z powodu tego, co wydarzyło się tamtej nocy w Świątyni. Miejscowi się boją. Łowca przytaknął ze zrozumieniem głową. W lokalu przebywało jedynie tuzin stałych bywalców. Beck znał większość z nich z imienia oraz nazwiska, mimo iż żaden nie trudnił się chwytaniem demonów. Jego koledzy po fachu kręcili się zapewne po ulicach, starając się przyskrzynić jednego albo dwa potwory.

I odchodząc z niczym. - Lenny był tu kilka minut temu – dodał Zack. – Powiedział, że przyjdzie jeszcze nieco później. Lenny – nekromanta. Należał on do tej grupy czarowników, którzy próbowali wydobyć ciało Paula z grobu, a zatem mógł posłużyć za dobre źródło informacji. - Słyszałem, że któregoś wieczora mieliście tu Czwórkę – zauważył chłopak, opierając się o bar. Zack parsknął śmiechem, wycierając wysoką szklanicę. - Oraz paru łowców. Jeden z nich połamał kij bilardowy i ani myślał za niego zapłacić. To naprawdę wkurzyło szefa. Dał mi pogadankę na temat tego, jakimi aroganckimi jesteście dupkami. - Miał rację – odpowiedział Denver, biorąc kolejny łyk. – Przynajmniej wtedy, kiedy tropimy jakiegoś demona. Jego znajomy ponownie parsknął pod nosem. - Szef powiedział, że łowcy przyprowadzili ze sobą dziewczynę. Pozwalacie teraz na takie rzeczy? - Tak. Świat się zmienia – rzekł Beck. - Mi to mówisz? – Ton głosu Zacka zmienił się, stając się teraz nieco przyciszony. – A zatem jak się miewasz po tamtej nocy? Denver zwrócił się do znajomego obliczem, doszukując się szczerej troski. - Oddycham – wyjaśnił. – A to lepiej niż niektórzy. - To na pewno. Kiedy usłyszałem o tym, co się stało, modliłem się za was chłopcy. - Miło z twojej strony. - Wygląda na to, że sytuacja robi się nieciekawa – zauważył Zack. – Dziś po południu był tu stały bywalec, który twierdził, że widział w centrum parę demonów. Dokładniej: na ulicy Peachtree. - Czy to jakiś wiarygodny typek? – Spytał młody łowca. - Tak, to gliniarz. Czyli część z tych zwariowanych historyjek może być prawdą. Korzystając z radaru, którego używali podświadomie wszyscy barmani, Zack udał się w kierunku jakiejś parki i napełnił jej szklanice, nim te zostały opróżnione. Dziewczyna była zbyt zwyczajna, by zawiesić na niej oko, ale ci dwoje bez wątpienia mieli się ku sobie. Beck był raz w podobnym stanie. Jego miłość nazywała się Louisa. Uczęszczali wspólnie do tej samej klasy w Sadlersville, ich rodzinnym mieście. Inne dzieciaki wiedziały, żeby nie wchodzić im w drogę: istnieli tylko Den i Lou, odkąd ci dwoje poznali się w dziewiątej klasie. Wtedy jednak Louisa zdecydowała, że zasługuje na kogoś lepszego niż żałosny facet z matką alkoholiczką. Denver wciąż pamiętał uczucie towarzyszące traktowaniu przez kogoś z góry ze względu na rodzinę. Z tego, co chłopak słyszał, Lou skakała później z kwiatka na kwiatek, nigdy nie znajdując tego, czego oczekiwała. Beck wymierzył sobie mentalnego kopniaka, wściekły na siebie za to, że użala się nad swą przeszłością. Podniósłszy kufel z piwem, zabrał go na tyły baru, gdzie ustawiono jeden czynny aktualnie stół do bilardu. Chłopak wybrał dla siebie kij i postanowił wyładować swoją frustrację na bilach. Jedna po drugiej wpadały one do kieszeni niczym sterowane pilotem maszyny, stanowiąc przedłużenie rąk oraz umysłu Denvera. Gdy mężczyzna rozpracował stół, co potrafił od trzynastego roku życia, ponownie ustawił bile we właściwej pozycji. Część złości wywołał Stewart, który nalegał, żeby Beck porozmawiał z prasą oraz władzami miasta w celu nauczenia się właściwego załatwiania podobnych spraw, nim stanie się mistrzem łowców. Chłopak zdawał sobie sprawę, że może się to zmienić w poważne zobowiązanie i to przy naprawdę niewielkim wysiłku z jego strony. Potem pojawiła się ta

lalunia o ognistych włosach, którą widział przed budynkiem ratusza. Denver nie czuł się zaskoczony, gdy okazała się reporterką i po prostu musiała z nim porozmawiać. Numer telefonu otrzymała dzięki uprzejmości Szkota. Beck skutecznie ją zwodził, jednak mistrz ostrzegł go, by zadbał o jak najlepsze relacje. Wiązało się to z pojęciem terytorializmu. – To niezbyt dobry pomysł – wymamrotał Den pod nosem. Chłopak zdawał sobie sprawę, jak działał jego umysł, gdy przed oczami pojawiała mu się ładna panienka: mówił rzeczy, jakich nie powinien, jednak w podobnej sytuacji owe rzeczy mogły pojawić się w gazecie, może nawet w Internecie. Wystarczyło palnąć jakieś głupstwo i mężczyzna zaprzepaściłby swoją szansę na zostanie mistrzem. Dwuskrzydłowe drzwi otworzyły się i przeszedł przez nie jakiś mężczyzna. Nowo przybyły okazał się nieco wyższy od Becka. Miał na sobie czarne jeansy oraz podkoszulek. Ramiona opinał mu szary prochowiec, który powiewał za nieznajomym niczym płaszcz za którymś z superbohaterów. Jego czarne jak smoła oczy oraz włosy przyjęły wyraz zadrzyj-ze-mną-nawłasne-ryzyko. Łowca? Zapewne nie. Myśliwy wolny strzelec? To możliwe. Facet powinien jednak mieć przy sobie jakąkolwiek broń, on natomiast zdawał się nie posiadać żadnej. Ich spojrzenia skrzyżowały się, by po chwili zmierzyli się wzrokiem, po czym koleś poszedł w kierunku baru. Uciął sobie krótką pogawędkę z Zackiem, który chwilę później podawał mu piwo. Mimo iż w okolicy znajdowało się kilka lokalnych barów, zawsze zjawiał się tu ktoś nowy. Umysł Becka zakpił z niego, twierdząc, że on sam popada w paranoję. Gdy nowoprzybyły wybrał narożny stolik umiejscowiony na przedzie lokalu, Den wrócił do gry. Kolejną osobą odwiedzającą „Armageddon Lounge” okazał się Lenny. Największym grzechem tego nekromanty było to, że ubierał się jak dziwka, której podarowano nieograniczoną żadnym limitem kartę kredytową. Dziś znajomy Denvera włożył na siebie jaskrawo-fioletową marynarkę, czarne skórzane spodnie i czarną falbaniastą koszulę. Lenny naprawdę potrzebował, by ubrał go ktoś dorosły. - Pozwól, że zamówię piwo – zawołał czarownik. Beck skinął głową, ustawiając bile we właściwej pozycji i zyskując na czasie, nim znajomy nie zjawi się przy stole. Kiedy mężczyzna wreszcie się zbliżył, łowca spytał: - Grasz na pieniądze, czy żeby poćwiczyć? Najlepiej ustalić zasady na samym początku gry. - Żeby poćwiczyć. Przynajmniej wtedy, kiedy mierzę się z tobą – odparł Lenny, zdejmując z siebie płaszcz i ostrożnie układając go na blacie. Jego koszula zalśniła srebrnymi nićmi. Beck pokręcił głową na ten widok, jednak znajomy zignorował go i wybrał sobie kij. Sprawdził jego wagę, pokrył kredą końcówkę i uczynił krok w przód. - Śmiało, rozbijaj – rzekł młody łowca. To i tak się nie liczyło. - A zatem, kim jest ten nowy typek? – Spytał ściszonym głosem Lenny, wykonując ruch głową w kierunku pana superbohatera siedzącego w rogu lokalu. Beck wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia. Chłopak czuł, że koleś przygląda mu się od momentu, gdy tylko pojawił się w barze. - Nie wygląda na nikogo stąd – stwierdził nekromanta. - Nie, zdecydowanie nie jest stąd. Czarownik pochylił się nad stołem i przygotował do wybicia bil, po czym ponownie się wyprostował, zupełnie jakby nawiedziła go jakaś myśl.

- Nie miałem nic wspólnego ze wskrzeszeniem Blackthorna – powiedział, a na jego czole lśniła warstewka potu. – Chciałem, żebyś o tym wiedział. - Gdybym uważał, że masz z tym coś wspólnego, bardzo byś teraz cierpiał – odpowiedział Denver. Nekromanta przytaknął i rozbił pulę. Gdy młody łowca okrążał stół, żeby wybrać cel do strzału, spytał: - Masz jakiś pomysł, kto może za to odpowiadać? Lenny oparł się o lustrzaną ścianę znajdującą się za ich plecami. - Nie. Ostrzegłem innych, żeby nie zabawiali się z trupem Blackthorna. Powiedziałem im, że rozedrzesz ich na strzępy, jeśli nie zastosują się do podobnych poleceń. Kości nekromanty pękają tak samo łatwo jak kogokolwiek innego. Nie, żebyś usłyszał to ode mnie. Beck szeroko się uśmiechnął. Spędził sporo czasu na budowaniu podobnej reputacji. - Ktoś wcale się tym nie przejął – odparł chłopak. - To na pewno – uznał Lenny. Denver upewnił się, że jego kolejny ruch nie strąci żadnej bili. - A co z Mortimerem? – Spytał. Nekromanta zachichotał, kręcąc głową. - Mort stosuje się tylko do wytycznych z podręcznika. Nie wskrzesiłby nikogo bez pisemnej zgody rodziny i to w… trzech kopiach. - A Christian? – Wypytywał łowca, przywołując imiona czarowników, jacy zjawiali się na grobie Paula przez kilka ostatnich tygodni. - Nie sądzę. Z tego, co słyszałem, zaklęcie było naprawdę paskudne. Christian nie ma na to dość jaj. - Kto zatem ma? Lenny popatrzył znajomemu w oczy, po czym spiesznie rozejrzał się wokoło po barze. Raz jeszcze się wyprostował, opierając na kiju do gry. - Tylko jeden znany mi nekromanta. Mężczyzna wrócił do oddawania strzału i oczywiście spudłował. - Czy ten dupek posiada jakieś imię? - Owszem, ale nie wypowiadam go na głos. Robi się interesująco. - Czemu miałby pragnąć Blackthorna? - Mawia się, że wasi mistrzowie dysponują tajemną wiedzą na temat wszystkich rodzajów demonów: w tym Archaniołów oraz Upadłych. Podobna wiedza może być niewiarygodnie wprost cenna, jeśli chce się ożywić którąś z powyższych istot. Beck zamrugał powiekami. - Sądziłem, że wasz rodzaj zajmuje się tylko zwłokami. Lenny obdarzył go kwaśnym spojrzeniem. - Magia może być wykorzystywana z różnych pobudek, ale większość z nas jest mądra na tyle, żeby trzymać się z daleka od ciemnej strony mocy. - Ale nie on. Jego towarzysz pokręcił głową i oparł swój kij o ścianę. - Jeszcze piwa? - Tak, dzięki. Lenny skierował się w stronę baru. Nekromanta nie mówił Denverowi wszystkiego, co wiedział, ale chłopakowi udało się wyciągnąć z niego więcej, niż się spodziewał. - Jesteś przerażony, prawda? – Wyszeptał. I nie miało to nic wspólnego z kiepską reputacją Becka.

*** Byli właśnie w trakcie trzeciej partyjki, kiedy Beck usłyszał, jak w barze zapada cisza. Chłopak stał aktualnie plecami do baru, jednak poczuł, jak zimny podmuch powietrza owiewa mu kark. Delikatne łaskotanie wypełniło kończyny łowcy, zamieniając się następnie w silne otępienie. No nie. Beck wziął łyk piwa, wykonując tym samym spieszny test. Mieszanka chmielu, zboża oraz alkoholu uderzyła mu do głowy bardziej niż powinna. Istniała tylko jedna rzecz, która mogła do tego stopnia wyostrzyć zmysły. Jego ulubiony salon gry w bilard odwiedził właśnie kolejny demon czwartego poziomu. Den ostrożnie odstawił trunek na bok, uważnie przeczesując wzrokiem pomieszczenie dzięki odbiciom w lustrzanych ścianach. Większość miejscowych stała nieruchomo z przeszklonymi oczami, nie włączając kolesia mającego na sobie strój superbohatera. Facet odchylał się do tyłu na swoim krześle i krzyżował ręce na karku, jakby nic go to wszystko nie obchodziło. A zatem co się tutaj dzieje? Kiedy głos zaczął szeptać do Dena, chłopak wyłowił wzrokiem źródło, stwierdzając, że stoi właśnie w drzwiach lokalu. „Ona” miała na sobie kozaki, skórzaną spódniczkę mini, która ledwie zasłaniała jej pośladki, czarny gorset oraz czerwoną kurtkę z imitacji futra. Jej brązowe włosy seksownie falowały, a ona sama wyglądała na niecałe szesnaście lat. Przynajmniej tak chciał demon, żeby myślała jego ofiara. Był to Mezmer. On i jego pobratymców funkcjonowali przydomkami: Jezebelsi, Kusiciele, Uwodziciele. Posiadali wiele odmian, ale wszystkie z nich wysysały z ciebie siłę życiową i odbierały ci duszę, jeśli tylko im na to pozwoliłeś. A gdyby tak się stało, dziękowałbyś im za każdą pojedynczą sekundę piekielnych tortur. Beck nie był odporny na tę siłę, w związku z czym niczym niepohamowane pragnienie wypełniło jego umysł, kierując się następnie na południe ciała. Chłopak słyszał, jak diablica przemawiała do niego, obiecując wszelakie rozkosze, jeśli tylko pozwoli jej wykonać swoje zadanie. Łaskotanie przybrało na sile, gdy demon rzucał swój czar, powoli chwytając w sidła wszystkich mężczyzn zgromadzonych w barze. Trzy przebywające w lokalu kobiety po prostu rozglądały się na boki, zaskoczone tym, co się tutaj działo. Jedna z nich potrząsnęła swoim ukochanym, ale ten nie zareagował. Były to dobre wieści. Gdyby stwór posiadał większe doświadczenie, wszyscy klienci znaleźliby się pod jego wpływem. Oznaczało to, że ten tutaj potworek był raczej młody i mniej potężny, ponieważ zarzuciwszy tak wielką sieć, szukał sposobu na powiększenie swojej mocy. Den zaczął nucić pod nosem, starając się wyrwać spod uroku, który zaczarował jego umysł. Podobna metoda podziałała, pozwalając ustąpić zawrotom głowy na dość długi okres czasu, by młody łowca ukląkł, udając, że zawiązuje sznurowadło. Zamiast tego ostrożnie odsunął suwak w łowieckim worku, który schował pod stołem do gry. Kiedy wstał z klęczek, nie odwracając wzroku od odbicia w lustrzanej ścianie, trzymał już w dłoniach fioletową sferę Babel oraz sferę z wodą święconą. Gdy Beck skierował się twarzą w stronę swej ofiary, demon natychmiast skoncentrował na nim uwagę. Chłopak nie mógł pokonać iluzji, nie zanim nie użył kuli Babel, ale nie miał wątpliwości, że to stworzenie Piekieł. Łowca zaczął nucić głośniej jedną z ulubionych piosenek Carrie Underwood. Jezebel zmarszczyła czoło, co było wyrazem rozdrażnienia. - Opierasz mi się – powiedziała. - Masz cholerną rację – odparł Beck. Powiedzenie tego na głos odwróciło uwagę mężczyzny na tyle, by diablica wysłała kolejną

porcję zaklęcia do jego umysłu. Tym razem użyła argumentów, które przyprawiłyby o rumieniec nawet prostytutkę. - Nie ma mowy – rzekł Denver, kręcąc głową, żeby rozjaśnić myśli. Chłopak zaczął śpiewać do siebie. Piosenka okazała się naprawdę smutna, opowiadała o utraconej miłości i wygrała z kuszącym urokiem demona. - Łowco – ostrzegła Jezebel, zbliżając się do Becka. – Chodź do nas… Mężczyzna odczekał do ostatniej chwili, po czym roztrzaskał fioletową kulę u stóp Czwórki. Szkło rozbiło się w drobny mak, uwalniając fontannę połyskliwych świateł oraz aromat cynamonu. Magia zgromadzona we wnętrzu sfery otoczyła demona i natychmiastowo doszło do transformacji. Dziewczęcy głos przechodził od chrapliwego do szorstkiego. Zarys jej sylwetki rozpłynął się, a postura skurczyła się. Jezebel robiła się coraz mniejsza i mniejsza, a po chwili zniknęły także jej ubrania. Pozostało tylko małe, przysadziste cielsko, które wyglądało, jakby umaczano je w błocie. Piekielnie czerwone ślepia gapiły się prosto na Becka, a zakończony strzałkowato ogon poruszał się w przód oraz w tył. Szpony były czarne i ostre. Otępienie na obliczach bywalców baru zmieniło się w szok. - O mój Boże, to demon! – Zawołał jeden, wycofując się. - Bez dwóch zdań. – Beck pochwycił spojrzeniem oblicze Zacka: barman kręcił z niepokojem głową. Chłopak wzruszył ramionami i skupił uwagę ponownie na piekielnym stworze. Ten obgryzał z zaniepokojeniem jeden ze swoich pazurów i piorunował mężczyznę wzrokiem. - Dobra robota, łowco – powiedział Lenny. - Dzięki – odparł Den, mile połechtany. – Ten tutaj nie ma dość mocy na coś takiego. Beck nie miał ze sobą odpowiedniego przechowalnika, żeby wsadzić tam stworzenie, jednak znajdzie sposób, żeby dostarczyć je do handlarza i odebrać swoje pieniądze. Nieźle się ułożyło: pograł trochę w bilard, napił się piwa i jeszcze zebrał czterysta dolców. Pomyśleć, że marnował czas w Zagłębiu, kiedy prawdziwa akcja działa się tutaj. Dziwaczny śmiech wydostał się z warg demona, a potem potwór zaczął się śmiać. Coś było nie tak. Czwórka powinna się wściekać za to, że ją schwytano, słać na lewo i prawo siarczyste wiązki przekleństw oraz oferować wszelkie możliwe profity za zwrócenie jej wolności. Zamiast tego, ta tutaj śmiała się, jakby Denver powiedział jakiś żart. - Co jest takie zabawne? – Zażądał odpowiedzi. - Eee, łowco… – powiedział Lenny, wskazując w kierunku wejścia do baru. Beck przeklął pod nosem. Kolejna postać stanęła w progu, odziana w skórzany strój, ze srebrnymi, krótko przystrzyżonymi włosami oraz lubująca się najwyraźniej w piercingu. W jej prawej dłoni spoczywał bat, a ona sama uśmiechała się szeroko, zupełnie jakby wygrała jakąś loterię. To właśnie, dlatego pierwsza z bestii powiedziała: „chodź do nas”. Tak naprawdę były dwa demony, a pierwszy okazał się słabszym i młodszym z tej dwójki. Uczył się arkanów sztuki od tego drugiego, który czekał na zewnątrz na wypadek kłopotów. Den stał się owym kłopotem. Starszy z potworów strzelił z bata, pozwalając ujawnić się ostro zakończonym zębom i sprawiając, że część bywalców baru przewaliła swoje krzesła i cofnęła się. - Czas na zabawę, łowco – zawołał stwór. Beck nie miał wyboru, musiał sięgnąć po sferę z wodą święconą. - Cofnij się, demonie. Nie chcesz, żebym tego użył. Ostry świst przeszył powietrze. Końcówka pejcza schwyciła kulę i strzaskała ją Denowi w dłoni. Przeklinając, mężczyzna wyłowił ze swojego worka stalową rurę. Łowca ocenił sytuację, która przedstawiała się koszmarnie. - Lenny, wyprowadź stąd pozostałych. - Ale mogę…

Beck pokręcił głową. - Nawet nie próbuj. Ten tutaj jest zbyt niebezpieczny. Po prostu się stąd wynoście. - Jeśli tego właśnie chcesz – wyszeptał nekromanta, po czym wycofał się w stronę pozostałych klientów baru, zachęcając ich, by udali się wraz z nim do tylnego wyjścia. Denver miał nadzieję, że uda mu się do nich dołączyć. - Czym ty, do licha, jesteś? – Zawołał jakiś mężczyzna, po czym uczynił krok w kierunku stwora. Po sposobie, w jaki się poruszał, Den mógł wywnioskować, że w jego krwiobiegu jest więcej alkoholu niż krwi. To czyniło go wspaniałym kąskiem dla demona. – To nasz bar i nie lubimy takich dziwakowatych… – Chwilę później facet klęczał już na kolanach, wczepiając się palcami w gardło, by móc oddychać. Tylko z tego powodu jeszcze nie wrzeszczał. - Przestań! – Zażądał Beck. Spojrzenie Mezmera natychmiast pofrunęło w jego stronę. – To sprawa między nami, demonie. Pozostali nie są warci twojej uwagi. Bestia uczyniła krok naprzód. - Łowco – powiedziała, obrzucając go wzrokiem. Wciągnęła powietrze w nozdrza i uśmiechnęła się. – Jesteś niczym – stwierdziła. - Och, ależ jestem czymś. Jestem łowcą podróżnikiem, nie jakimś tam uczniem. – Chłopak przerwał dla lepszego efektu. – Byłem partnerem Paula Blackthorna. Moja dusza pozwoliłaby ci na zdobycie kilku punktów u waszego szefa. - Blackthorna? – Syknął starszy demon, a w odpowiedzi wzdłuż całej długości pejcza pojawiły się ogniste płomienie. Najwyraźniej było to magiczne słowo. Mężczyzna zaczął wrzeszczeć, odzyskując widocznie zdolność oddychania. Dwóch jego kumpli pociągnęło go na tyły budynku. Beck koncentrował uwagę na niebezpieczniejszym z demonów. Gdy tak na niego patrzył, stwór porzucił kobiecą formę, zamieniając się w piekielny pomiot z beżową skórą, jaskrawoczerwonymi ślepiami, długimi szponami i ostro zakończonym ogonem. W odróżnieniu od słabszego kompana z jego głowy wyrastały rogi. O, cholera. Ta bestia była bliska osiągnięcia poziomu Arcydemona. Niektóre z nich dokonywały podobnych rzeczy, przesuwając się krok po kroku w piekielnej hierarchii, ścierając na proch swoich rywali. Te, które przeżywały ową batalię, okazywały się naprawdę paskudne. To, że potwór bez trudu ujawnił przed Beckiem swą prawdziwą formę, sugerowało, iż chłopak wpadł w poważne tarapaty. - Zabicie cię będzie dla mnie prawdziwą przyjemnością, łowco – powiedziała bestia, oblizując wargi. – Natomiast zdobycie twojej duszy… bezcenne. Den nie miał na tyle doświadczenia, żeby ujarzmić podobnego stwora i na chwilę obecną nie istniał w tym mieście łowca, który byłby do tego zdolny. Nie, żeby któryś z kolegów po fachu zdążył tu na czas. Mężczyzna poskromił swój strach, jak czynił wielokrotnie w czasie bitwy. - A zatem, demonie, będziesz tak tam sobie stał, wyglądając bardziej niż obleśnie, czy może sobie zatańczymy? Spomiędzy warg potwora wydobył się mrożący krew w żyłach śmiech. - Będziesz idealny dla moich uciech, łowco. Zastanawiam się, kto kupi ode mnie twoją duszę? Następnie stwór zaczął szeptać jakieś mroczne słowa. Beck nucił pod nosem, tym razem głośniej, po czym zaśpiewał na cały głos. Nie dało to żadnego efektu. Czuł, jak demon przedziera się przez jego umysł, poszukując słabości. Odkrywał ukryte lęki chłopaka, jego marzenia o przyszłości, która mogła nigdy nie nadejść. Bestia zaśmiała się, tym razem ciszej, wiedząc, że wywoła to większy efekt. - Przyszłość należy do ciebie. Ona może należeć do ciebie… – wymruczał.

Beck poczuł, jak jego wola rozpada się na kawałki, niczym chińska porcelana wystawiona na działanie zabójczego mrozu. Pozwolenie na to, by ten stwór go zabrał, byłoby takie proste. Czemu młody łowca miałby bawić się w bohatera? Nie był winien tym ludziom choćby uncji swojej krwi. Mógł zrealizować swoje sekretne marzenie. Na zawsze. - Nie – wycedził przed zaciśnięte zęby. Gdyby Piekło przejęło kontrolę nad Beckiem, wykorzystałoby go do zniszczenia Riley. Dziewczyna zaufałaby mu, co prowadziłoby do wiecznej służby albo śmierci. Resztką siły skoncentrowanej na wyrwaniu się spod władzy bestii, chłopak uderzył się stalową rurą w zranione udo, posyłając falę niewyobrażalnego wręcz bólu przez swoje ciało. Mimo iż cierpienie okazało się tak ogromne, że zmusiło Becka do płaczu, nie zadziałało na urok demona. - Twoja dusza, łowco – zachęciła go Czwórka. – Obiecaj mi ją, a spełnię twoje marzenia. Przyprowadzę ją do ciebie i stanie się twoja jeszcze tej nocy. Denver zdawał sobie sprawę z tego, że przepadł. Poczuł, jak stosowne słowa napływają mu na koniuszek języka i był gotowy oddać się na wieczność Piekłu. Ta sama deklaracja równałaby się zagładzie Riley. Boże, nie! Ponownie rozległ się śmiech, ale tym razem brzmiał jakoś inaczej. Nie pochodził on od starszego z demonów, ponieważ ten aktualnie syczał: najpierw cicho, potem naprawdę głośno niczym sfora dzikich psów. - Przeszkoda – warknął. – On należy do mnie! Kolejny głos przedarł się przed umysł Denvera. Łowca nie rozpoznawał go. Wydawał się należeć do mężczyzny i być bardzo, bardzo stary. Beck nie potrafił rozróżnić pojedynczych słów, jednak cokolwiek one znaczyły, wyzwoliły jego myśli, które rozerwały się niczym rozciągnięta do granic możliwości guma. Energia w czystej postaci odbiła się rykoszetem od stołu bilardowego, rozrzucając bile we wszystkie możliwe strony, podczas gdy w głowie Dena dudniło, jakby ktoś zdzielił go młotem. Po policzkach pociekły mu łzy. Kiedy łowca wreszcie otworzył oczy, spoglądał na niego zatroskany Lenny. - Wszystko gra? – Spytał nekromanta. Wokół chłopaka zgromadziło się wiele różnych twarzy, a na wszystkich malowała się troska. Niewyobrażalny ból powrócił. - Nie wiem – wymamrotał Den. – Co się stało? - Coś wystraszyło demony i wycofały się – powiedział Lenny. - Ktoś do mnie mówił. Brzmiało to naprawdę dziwacznie. Słyszałeś to, prawda? - Nie – przyznał nekromanta. – Przynajmniej jesteś cały. Cholera, myślałem, że odszedłeś do historii. Nie ty jeden. Beck przymknął na moment powieki, po czym się uśmiechnął. Może i nie rozumiał, jak to wszystko się odbyło, ale grunt, że jego dusza nadal do niego należała. Złą wiadomością było to, iż Piekło znało teraz jego największą słabość i bez wątpienia będzie używać jej względem niego przy każdej nadarzającej się ku temu sposobności. *** Kiedy barman oraz koleś w krzykliwym ubraniu doskoczyli do leżącego na ziemi mężczyzny, Ori wyślizgnął się przez dwuskrzydłowe drzwi w poszukiwaniu demonów. Normalnie nie wtrąciłby się w ich interesy, jednak starszy ze stworów przywołał imię Riley Blackthorne. A to już było sprawą Oriego. Poza tym dusza łowcy w rękach Piekła jedynie utrudniłaby mu

robotę. Znalezienie obu bestii nie zajęło mu dużo czasu – stały one na parkingu w chmurze siarczystego powietrza, kłócąc się. - Już prawie miałeś łowcę – powiedziała młodsza Czwórka w skomplikowanym języku, jakiego używały młode stwory, kiedy ujawniły swą prawdziwą formę. Jej część nadal wyzierała spod doczesnej powłoki młodej kobiety, stanowiąc koszmarne połączenie nagiego ciała, ubrań, obwisłych piersi oraz szponów. - Czemu wyszliśmy? – Potwór zażądał odpowiedzi. Starsza z bestii uniosła łapsko, domagając się ciszy i poruszyła nozdrzami, wciągając w nie powietrze. - Boska obecność – ucięła ostrzegawczo. Ori zatrzymał się mniej więcej dziesięć stóp od demonów, nie kłopocząc się ukazywaniem swej prawdziwej formy. Stwory wiedziały, kim jest, a zatem mógł wydobyć miecz szybciej, niż one mogły się choćby poruszyć. Dwa potwory odwróciły się do niego pyskami. Energia zaczęła promieniować przez skórę starszej z Czwórek. Sukub rzadko kiedy otrzymywał sposobność, żeby stać się aż tak potężny, jako że Arcydemony zabijały je, by mieć pewność, że nie będą z nimi współzawodniczyć. Świadczyło to o tym, że ten demon był naprawdę bezwzględny. - Tak myślałem, że cię wyczułem – warknął Mezmer. - Jestem zaskoczony, biorąc pod uwagę swąd siarki – powiedział Ori, machając dłonią, aby oczyścić powietrze. - Wtrąciłeś się, czemu? – Zażądał odpowiedzi młodszy stwór. Był to jedynie żałosny pionek, w przeciwnym razem łowca nie byłby w stanie wyrzucić go z umysłu. A także głupi, bowiem gdyby prawda przedstawiała się inaczej, nie postawiłby się tak otwarcie Boskości. Ori zdobył się na uprzejmy uśmiech, mimo iż jedyne, czego pragnął, to rozpłatanie tej dwójki na połowę za tę arogancję. - Kto nasłał was na łowcę? – Zażądał odpowiedzi. - Czemu chcesz widzieć? – Spytał młodszy stwór. Starsza z bestii warknęła pod adresem kompana, uderzając go w ucho i sprawiając, że ten zapiszczał ze strachu. - Pracujemy na chwałę Piekła – odpowiedział starszy demon, próbując odzyskać kontrolę nad rozmową. Za późno. Młodsza z Czwórek potwierdziła obawy Oriego: ktoś bez wątpienia obrał sobie za cel tamtego łowcę, mając przy tym nadzieję na dotarcie do Riley. Mężczyzna upewnił się, że jego spojrzenie krzyżuje się ze wzrokiem starszej z bestii. Ta skrzywiła się i spojrzała w bok. - Trzymajcie się z daleka od dzieciaka Blackthorna. Jeśli uda się wam przejąć kontrolę nad umysłem tej małej, zdepczę was jak karaluchy, którymi faktycznie jesteście. Starszy Mezmer syknął i cofnął się, czując moc gniewu Oriego. Młodszy zaczął protestować, jednak po kolejnej nauczce ze strony zwierzchnika, parka oddaliła się, przemieniając z powrotem w ludzkie formy. Mężczyzna przyglądał się Czwórkom w ciekawości, chcąc dowiedzieć się, czy pójdą po łowcę. Ku jego uldze nie uczyniły tego, zamiast tego obierając sobie za cel młodego człowieka na ulicy. Jego oczy zalśniły, gdy starszy z demonów położył mu dłoń na sercu i zaczął wysysać z jego ciała siłę witalną. Ori nie zamierzał przeszkadzać. Ta dwójka miała swoją robotę. On miał swoją. A moją jest dziewczyna.

ROZDZIAŁ 12 Dźwięk kościelnych dzwonów wyrwał Riley z jej realistycznych snów. Pobudka w nowym miejscu zawsze wydawała się dziwaczna, jednak dzwony wzywające wiernych na mszę okazały się wręcz surrealistyczne. Dziewczyna przetarła powieki, ziewając i siadając na posłaniu. Potem znowu ziewnęła. Dzwonnik nie przerywał swojej czynności, co skłoniło Blackthorne do pomyślenia o Simonie. Po krótkiej wyprawie do łazienki, Riley ponownie wślizgnęła się pod okrycie i zatelefonowała do jego siostry. Proszę, pozwól, żeby czuł się już lepiej. Tuż przed zaśnięciem łowczyni zmówiła za niego modlitwę, dołączając do niej prośby o odszukanie ojca oraz błaganie o to, by Peter pozostał w Atlancie. Lista modlitewna wydłużała się każdej kolejnej nocy. Ku jej uldze, wieści okazały się pomyślne: Simon czuł się coraz lepiej, mimo iż wciąż niewiele mówił. Istniała także realna szansa na to, by za dzień albo dwa wróci do domu. Amy powiedziała, że to cud. Nie myliła się, jednak miało to wiele wspólnego z faktem, że rany były pochodzenia demonicznego i potraktowano je świeżo pobłogosławioną przez ojca Harrisona wodą święconą. Dzięki interwencji księdza oraz Nieba, chłopak nie mógł zrobić nic innego niż tylko wyzdrowieć. Riley zakończyła rozmowę z szerokim uśmiechem na ustach. Gdy Simon wróci do domu, zacznie szybciej zdrowieć. Jego rodzina zdawała sobie z tego sprawę, a nawet jeśli nie, to jego dziewczyna na pewno. Gdy Blackthorne opuszczała kościół, powitało ją chłodne powietrze. Szyby kilku stojących wzdłuż ulicy samochodów pokrywała warstewka alabastrowego mrozu. Gdy łowczyni podeszła do własnego wozu z zamiarem otworzenia go, znalazła białą różę wetkniętą w klamkę drzwiczek od strony kierowcy. Łowczyni ostrożnie wyjęła ją, pamiętając o kolcach oraz delikatności kwiatu. Podarunek okazał się wprost niesamowity. Najbardziej zaskakujące wydawało się to, że ostry mróz nie zaszkodził roślinie. Musi tkwić tu dość krótko. Pierwsza myśl Riley dotyczyła Simona, ale ten przebywał przecież w szpitalu. Beck nie wyglądał na romantycznego typa. Pozostawał tylko… Ori? Czemu mężczyzna miałby ofiarowywać jej różę? Po szybkich oględzinach wokoło i niestwierdzeniu żadnego śladu po przystojniaku, dziewczyna zdecydowała się nie skupiać za bardzo na podobnym zagadnieniu, a po prostu cieszyć podarkiem. Może dzisiejszy dzień nie będzie aż tak bardzo do bani. Nie mając czasu na wyprawę do domu i zjedzenie płatków owsianych, Blackthorne udała się do najbliższego Fast-fooda i kupiła to, co jej ojciec nazywał „śmiercią w torebce”. Posiłek ten cechowała wysoka zawartość tłuszczów i węglowodanów. Gdy wkraczała do mieszkania Harpera, Riley kompletnie się już rozbudziła. Powitał ją aromat świeżej kawy, który wybijał się ponad zapachy dawnego warsztatu. Najwyraźniej mistrz czuł się na tyle dobrze, by użyć ekspresu. Wchodząc do jego biura, łowczyni przygotowała się na to, co nastąpi. Starzec lubił wrzeszczeć na nią choćby za to, że oddychała. Mężczyzna tym razem nie wrzasnął na swoją podopieczną, ledwo co zaszczycając ją pobieżnym spojrzeniem. Ku jej uldze okazało się, że Harper nadal był trzeźwy. Pomimo tej wyraźnej zmiany, Riley miała się stale na baczności, spędzając czas na sprzątaniu, zmywaniu naczyń, opróżnianiu koszy na śmieci. Żadna z tych rzeczy nijak nie łączyła się z chwytaniem demonów. Oczekiwało się, że uczeń zatroszczy się o swego mistrza, nawet, gdy ten był prawdziwym dupkiem. - Coś jeszcze? – Spytała, żywiąc nadzieję, że uda się jej wymknąć. Mężczyzna poruszył się niespokojnie w swoim fotelu, zupełnie jakby żadna z przyjmowanych

przez niego pozycji nie wydawała się wygodna i zapewne tak właśnie przedstawiała się prawda. - Zabierz puste opakowania po wodzie święconej na parking. Ciężarówka firmy recyklingowej odbierze je dziś rano. – Kolejna zmiana pozycji. – Chcę zapłaty za każde pojedyncze opakowanie. Potrzebuję pieniędzy, skoro nie mogę polować. - Czy nie powinniśmy zatrzymać lewych opakowań, jako dowodu? – Zapytała Riley. – Te, które ja miałam, uległy zniszczeniu w czasie pożaru. - Zatrzymaj pięć z nich. – Na czole Harpera pojawiła się zmarszczka. – Czemu Świętoszek nie wpadł na ślad afery, kiedy ostatnim razem przeprowadzał inwentaryzację? - Być może żadne z opakowań nie skrywało trefnej zawartości. Podmienione daty konsekracji pojawiły się w przeciągu ostatnich trzech tygodni. Mistrz syknął z obrzydzeniem. - Chciałbym znaleźć dupka, który się za tym kryje. Rzuciłbym go na pożarcie Trójce i przyglądał się, jak ta robi sobie z niego ucztę. Blackthorne wzdrygnęła się. Wiedziała już dokładnie, jak wyglądałaby podobna scenka. Harper wychwycił jej reakcję, jednak nie złajał jej, jak sądziła, że uczyni. - Twoje polecenie leży na biurku – powiedział starzec. – Chodzi o „wronę”. Łapałaś je już wcześniej, prawda? Dziewczyna przytaknęła. Piekielne stwory pierwszego poziomu demoniczności dzieliły się na dwa typy: złodziejaszków (czyli „wrony”), którzy wykradali różne przedmioty oraz demony biblioteczne, które zjadały książki i przeklinały jak szewc. Jeśli Riley miałaby zadecydować, co chce schwytać, jej wybór padłby na „wronę”. Potworki tego rodzaju nie były okrutne, po prostu cierpiały na obsesję posiadania. - Kiedy ją złapiesz, sprzedaj ją temu nowemu handlarzowi… Danowi Jakiemuś Tam – polecił mistrz. – Nie zbliżaj się do pedała, jasne? Pedał. Chodziło o Strażaka Jacka, jednego ze skupujących demony. Harper musiał faktycznie nie przepadać ze homoseksualistami. - Rozumiem. Gdzie mieści się siedziba tego Dana? Harper wskazał palcem biurko. - Jego adres znajduje się obok zlecenia. Blackthorne zignorowała dokumenty, czekając, aż przyjdzie na nie stosowna pora i skupiła się na przeniesieniu plastikowych fiolek z wodą święconą na parking. Po pierwszej turze postanowiła przewlec linę przez uszka w butelkach, by móc przetransportować jednorazowo większą ilość opakowań. Gdy krążyła tak w przód oraz w tył, zauważyła, że zgromadzony na ogrodzonym płotem placyku metal również zniknął. Sprzedał to, żeby opłacić rachunki. Fundusz Gildii wspomagający łowców niezdolnych do pracy nie był zbyt hojny. Przeliczywszy ponownie kolekcję plastiku, łowczyni oparła się o swój samochód i czekała. Jeśli tylko ilość fiolek zgadzała się z liczbą widniejącą w dokumentach, Harper nie miał powodu, by się na nią wściekać. Przynajmniej nie z tej przyczyny. Blackthorne usłyszała odgłos silnika ciężarówki, gdy jej kierowca zmniejszał obroty i wreszcie samochód zatrzymał się obok jej wozu, a hamulce zapiszczały na znak protestu. Na pace auta transportowego leżała wielka góra wszelakich plastikowych opakowań, które przytrzymywały w miejscu rozlokowane po czterech stronach wysokie drewniane sztachety. Kilku facetów wyskoczyło z auta. Riley podała im podkładkę pod dokumenty wraz z wymaganymi papierami. - Hej, widziałem cię w telewizji. Wiesz, w Świątyni – powiedział młodszy z mężczyzn, podczas gdy jego kompan sprawdzał liczbę butelek.

- Do diabła, to był okropny pożar. - A zatem, co dzieje się z tymi fiolkami, gdy już je zabierzecie? – Spytała Riley z zamiarem zmiany tematu, by uniknąć wspomnień przywołujących koszmary. Ku jej uldze rozmówca podchwycił wątek. - Z tymi? - Tak, z tymi – odpowiedziała łowczyni, wskazując opakowania. Nie było to chyba zbyt podchwytliwe pytanie. - Jadą do fabryki zajmującej się recyklingiem – powiedział drugi z mężczyzn, a w tonie jego głosu dawało się wyczuć ostrożność. - I co się wtedy dzieje? - Nie wiem. Nie interesuje mnie to – wyjaśnił. Odliczył pieniądze, po czym podał je Riley wraz z kopią dokumentów. Dziewczyna wskazała na papiery. - Podpiszesz je, prawda? - Nie muszę – odparł koleś, marszcząc czoło. - Proszę? – Zaszczebiotała Blackthorne, używając całego swego uroku osobistego. – Mistrz Harper będzie na mnie wściekły, jeśli nie zdobędę podpisu. Kolesie wymienili spojrzenia, a młodszy z nich nabazgrał coś na kartce, po czym oddał ją Riley. Parafka okazała się niemożliwa do rozszyfrowania. Dziewczyna wykrzyczała swoje podziękowania, jednak nie doczekała się żadnej odpowiedzi, jako że faceci od recyklingu opuszczali już parking w oparach dymu oraz przy akompaniamencie rzężenia zużytej skrzyni biegów. Gdy łowczyni porządkowała swoje dokumenty na podkładce, coś ją zaniepokoiło. Zagapiła się na boczne drzwiczki ciężarówki. Nie było na nich żadnego logo, żadnej informacji tekstowej, po prostu – nic. Wszystkie miejskie wozy posiadały oficjalne logo Atlanty, uosabiające feniksa unoszącego się znad płomieni. Kto zatem odebrał właśnie te fiolki? *** Beck nie lubił szpitali. Spędził w jednej z podobnych placówek sporo czasu, gdy służył w armii, a zatem wiedział, jak takie miejsca funkcjonowały. Pachniało to zbyt dziwacznie jak na jego gust, nie mówiąc już o sterylności. Tymczasem jednak krążył w tę i nazad, jak rozkazał mu mistrz Stewart, nie zamierzając najwyraźniej ani trochę mu ulżyć. Denver uważał, że podobna robota leżała w kompetencjach księdza, niestety to właśnie on chodził od piętra do piętra, rozmawiając z rannymi łowcami oraz ich rodzinami i zachowując się tak, jakby Piekło wcale nie wyrwało się spod kontroli. Czemu Stewart wydał Beckowi podobne polecenie, nie wiedział, jednak potrafił przyjmować rozkazy jak każdy dobry żołnierz. Chłopak celowo zostawił sobie Simona na sam koniec, częściowo dlatego, że czuł się winien, iż nie uchronił go od ran, a przede wszystkim dlatego, że młodzieniec umawiał się z Riley. Den nadal nie doszedł do ładu z emocjami towarzyszącymi podobnej sytuacji. Nie, żeby miał coś przeciwko Adlerowi, po prostu nie czuł się dobrze z taką świadomością. I tak jest lepszy od wielu innych, z jakimi mogłaby się spotykać. To zupełnie jak z Allanem Coś Tam Coś Tam, władczym chłoptasiem, z jakim dziewczyna randkowała kilka lat temu. Beck wiedział, że to jego należało za to winić. Riley mocno się w nim zadurzyła, kiedy wrócił z wojny. Każdy mógł to dostrzec. Chłopak nie miałby nic przeciwko temu, gdyby mała nie była córką Paula i nie liczyła sobie jedynie piętnastu lat. A zatem Denver odtrącił ją. I to porządnie. Żeby to sobie odbić, dziewczyna natychmiast zabrała

się za tego władczego typka – tego samego, który zmuszał ją do popełniania dla niego kradzieży. Ich znajomość trwała, zanim Allan jej nie uderzył. Ale w tym właśnie sęk, prawda? Simon będzie traktował Riley należycie. Nie będzie jej bił ani zmuszał do kradzieży. Ilekroć jednak Denver próbował to sobie wmówić, słowa zatrzymywały mu się w gardle. Czy to oznaczało, że był zazdrosny? Mężczyzna porzucił ten drażniący temat i wkroczył do pokoju Simona. Zobaczył, że pacjent nie śpi, ale ogląda coś w telewizji. Beck popatrzył na ekran, gdzie emitowano właśnie talkshow poświęcone temu, co wydarzyło się w Świątyni. Tak jak wtedy w telewizorze szalał pożar. Nie to powinieneś oglądać. - Simon. – Blondyn przytaknął słabo, gdy Den zbliżał się do jego łóżka. – Jak leci? – Spytał, starając się utrzymać pogawędkę. Tak właśnie zachowałby się ksiądz. Dzieciak wzruszył ramionami. - Słyszałem, że twoje rany szybko się goją. – Skinienie głową. Najwyraźniej to Beck powinien podtrzymywać konwersację. – Widziałem się z kilkoma innymi łowcami. Wygląda na to, że przeżyją, choć Barton będzie potrzebował kolejnej operacji nogi. - To dobrze – wymamrotał pacjent, unikając spojrzenia swego gościa. Denver nie przypuszczał, że Simon będzie cały radosny, ale musiał o tym pogadać, nim niedopowiedziane kwestie zjedzą go żywcem. Beck znał najlepiej owo uczucie. Spróbował zatem z innej strony. - Widziałeś anioły? Oblicze chłopaka posmutniało. - Nie. - Cóż, były naprawdę wspaniałe. Widziałem już przedstawicieli rasy służącej, ale te tutaj wydawały się naprawdę postawne. Wyglądały naprawdę bojowo. - Jackson mi o nich opowiadał – odpowiedział blondyn. – Mówił, że miały świetliste miecze i emanowała z nich wielka moc. - Powinieneś zobaczyć demony. Uciekały na sam ich widok. Zapadła cisza. Beck oparł się o balustradę łóżka. - Wiesz, że po bitwie przychodzi naprawdę ciężki czas – odparł. – Nie możesz uwierzyć w połowę tego, co się stało, a jakaś część ciebie wydaje się zbyt przerażona, żeby się z tym pogodzić. Musisz jedynie wiedzieć, że to wymaga czasu. Simon przełknął głośno ślinę. - Myślałem, że umrę. - Ja również. Spojrzenie praktykanta skrzyżowało się ze wzrokiem Becka. - Bałeś się? - Cholernie. - Ja nie powinienem. Wiedziałem przecież, że Bóg był przy mnie. - To nie uchroni cię przed lękiem. To naturalny odruch – tłumaczył Den. – Nie masz się czego wstydzić. - Widziałem w telewizji, że demony kręcą się teraz po całym mieście. - Kilka. Zachowują się dość dziwacznie, ale dorwiemy je, bez obaw. Na czole Simona pojawiła się zmarszczka. - Czemu Riley nie przyszła mnie znowu odwiedzić? – Zażądał odpowiedzi, a ton jego głosu stał się teraz bardziej szorstki.

Nie takiego pytania spodziewał się Beck. - Pomaga Harperowi i próbuje odszukać Paula. To na pewno angażuje cały jej czas. - To żadne wytłumaczenie. Powinna tu być. O Boże. - Dam jej znać, że chciałeś ją widzieć. Podobne słowa chyba uspokoiły pacjenta. Gdy ponownie się odezwał, jego głos brzmiał ciszej: - Obwinią mnie o wszystko. - Nikt nie będzie nikogo obwiniał – powiedział Denver. – Wciąż nie rozumiemy zbyt wielu rzeczy. Spojrzenie Simona powędrowało w jego kierunku. - Masz na myśli choćby to, czemu mistrz Blackthorne się tam pojawił? - Naprawdę mnie zaskoczył, to prawda – odparł Beck. – Spróbujemy to jakoś rozwikłać. Na czole chłopaka znowu wykwitła zmarszczka. - Co tu rozwikływać? Albo woda święcona była lewa, albo ktoś naruszył krąg i wpuścił demony do środka. - Riley wspominała, że woda święcona była bez zarzutów. Ufam jej w tej kwestii. Nikt nie zdołałby naruszyć kręgu. To doprowadziłoby go do śmierci. - Nie, jeśli już nie żył. Denver wyprostował się, zdając sobie sprawę z tego, że słowa, jakie wypłyną spomiędzy warg tego młodego człowieka będą potępiać Paula. Tego Beck by nie zniósł. - Lepiej już pójdę – powiedział. Simon przymknął powieki, a jego usta zamieniły się w wąską linię. - Myślę, że powinieneś – odpowiedział. Uważa, że to Paul nas sprzedał. Nie obiecywało to świetlanej przyszłości dla Riley oraz jej nowego chłopaka. Dziewczyna będzie bronić pamięci ojca bez względu na wszystko. Rzeczywiście wiesz, jak dobierać sobie partnerów, mała.    

ROZDZIAŁ 13 Peter wskoczył do jej samochodu, trzaskając za sobą drzwiczkami w chwili, kiedy Riley podjechała pod krawężnik w pobliżu „Grounds Zero”. Chłopak miał na sobie zwyczajne jeansy oraz sportową bluzę z wizerunkiem faceta unoszącego młot nad klawiaturą. Podpis głosił: „rozpoczyna się ładowanie”. Pete położył na podłodze swą torbę na laptopa, po czym zagapił się na przyjaciółkę. - Twoje włosy. Są jakieś inne. - Wymagały podcięcia. Nieźle zniszczyły się w pożarze. - Podobają mi się. Świetnie wyglądasz. – Przyjaciel podał jej termoizolacyjny kubek. – Gorąca czekolada z bitą śmietaną – zakomunikował, odgarniając własne brązowe kosmyki z twarzy. - Przyniosłeś mi gorącą czekoladę. Rządzi pan, panie King. - Wiem, ale masz doskonałe wyczucie czasu. Byłem tam zaledwie od kilku minut. - Przyjechałeś autobusem? – Spytała łowczyni. - Nie, David mnie podrzucił. Chciał tak samo jak ja wyrwać się z domu. Nic dziwnego. - Mam małe łowieckie zlecenie. Peter obrócił się w swoim siedzeniu z rozszerzonymi w szoku oczami. - Jaki to rodzaj demona? - To tylko jedna z niegroźnych Jedynek, niejaki „złodziejaszek”. Uznałam, że zechcesz zaczekać w samochodzie. - Czemu? To może być zabawne. Takiego przyjaciela Riley nie znała. Dawny Pete zawsze dbał o swoje bezpieczeństwo, by uniknąć aresztu domowego nałożonego przez Strażnika. Teraz, kiedy jego rodzice się rozwodzili, wyglądało na to, że postanowił nieco zaszaleć. Blackthorne posłała mu zaskoczone spojrzenie, wjeżdżając na skrzyżowanie. - Jesteś pewien? - Tak, póki nie będzie to Piątka. - Nie powinna. A przynajmniej nie w czasie dnia. Na następnym rozjeździe w środku całego zamieszania stał mężczyzna odziany w pomarańczową kamizelkę oraz białe rękawiczki. Wyglądał jak połączenie kamerdynera ze strażnikiem. Jako że większość miejskich świateł została rozkradziona przez złodziei, taki ktoś jak on stał się elementem nowego schematu, zwanego LŚ – Ludzkie Światła. Za nieco ponad pięć dolarów za godzinę otrzymywał przywilej stania na samym środku skrzyżowania, starając się nie zostać rozjechanym. Gdy dziewczyna czekała na swoją kolej, żeby ruszyć, spytała: - Czy sytuacja w domu choć trochę się poprawiła? Peter opadł na oparcie swojego siedzenia. - Nie. Mama nadal nas obwinia, a tata nie mówi zbyt wiele. - Z kim chcesz zamieszkać? - Z tatą. Z pewnością. Jest spoko. Ma zasady, niektóre są może i głupie, ale nie tak jak mamy. - Co stanie się, jeśli jej o tym powiesz? Peter pokręcił z desperacją głową. - Podejrzewam totalne załamanie. Jeśli wyznam jej prawdę, zapewne wytknie mi prosto w twarz śmierć Matthew. - Brzmi naprawdę koszmarnie, Pete. - I takie właśnie jest – wymamrotał przyjaciel. – Mama nie zachowuje się normalnie od narodzin bliźniaków.

Riley pamiętała dzień, kiedy kolega obwieścił, że jego matka jest w ciąży. Chłopak liczył sobie wówczas trzynaście lat i wydawał się obrzydzony faktem, że jego rodzice uprawiają seks. - Jest mi przykro z powodu upiorów – powiedział, używając określenia, jakim tytułował bliźnięta. – Nie rozumieją tego, co się dzieje, i dlatego zrobiły się strasznie grymaśne. Para upierdliwych trzylatków. Nic dziwnego, że kolega Riley pragnął wyrwać się z domu, nawet, jeśli chodziło o chwytanie „wrony”. - Cóż, na twoim miejscu powiedziałabym mamie prawdę i przeszła nad tym do porządku dziennego, Peter. Potrafię stwierdzić, że niszczy cię to od środka. Chłopak przytaknął, ale nic nie odpowiedział. Przynajmniej moi rodzice nigdy nie przestali się kochać. Po tym, jak odziana w rękawiczkę dłoń dała jej znak, Riley przebiła się przez skrzyżowanie i kontynuowała swoją podróż w kierunku sklepu jubilerskiego usytuowanego przy Poncey Islands. Sokole oczy Peta dostrzegły szyld, zanim zrobiła to sama dziewczyna. Blackthorne przystanęła na wysokości jubilera, jednego z tych nieśmiertelnych miejsc, które wyglądały, jakby znajdowały się w tej samej lokalizacji od dziesięcioleci. Gdy łowczyni wyłączyła silnik wozu i wyłowiła kurierską torbę, Pete chyba przemyślał swoją sytuację. - Czy to coś jest niebezpieczne? – Spytał. - No coś ty. Tym maleństwom chodzi tylko o kradzież. To dlatego nazywa się je „piekielnymi włamywaczami”. Zależy im jedynie na błyskotkach. - Jakich konkretnie? - Im bardziej błyszczących, tym lepiej. Pete zastanowił się nad dostępnymi opcjami. - Okej, zobaczę, o co w tym chodzi. Jeśli zacznie robić się dziwacznie, spadam. To było fair. Tuż przed tym, nim łowczyni zamknęła samochód, jej telefon zabrzęczał. Przyszła wiadomość tekstowa od Mortimera, która zapowiadała, że aukcja jak najbardziej się odbędzie i że jeśli Riley naprawdę chce się na niej pojawić, powinna mieć wolny jutrzejszy wieczór. Następnie Mort podał jej adres oraz właściwe wytyczne. Kolejny SMS przyszedł, zanim Blackthorne zdołała coś odpisać: „Jeśli przyjdziesz, nie wkładaj jeansów”. Po zachodzie słońca dziewczyna powinna znajdować się na poświęconej ziemi. Czy odważy się na podobne ryzyko? - Riley? – Zagadał ją Peter. – Coś nie tak? - Nie, po prostu staram się podjąć pewną decyzję. A co jeśli Piątka będzie ją tropić i również stawi się na aukcji? Wtedy jednak łowczyni przypomniała sobie, z kim będzie mieć tam do czynienia: będą to przecież nekromanci, którzy posługują się magią dla zabawy oraz zysku. Riley nie mogła sobie wyobrazić demona, który podejmie podobne ryzyko, skoro może poczekać na inny moment, kiedy jego ofiara będzie bez ochrony. Poza tym Ori będzie jej pilnował. Łowczyni szybko odpisała Mortowi, że będzie zgodnie z obietnicą. Blackthorne znalazła swego przyjaciela, jak ten przygląda się sklepowej wystawie. Leżało na niej pełno błyskotek. - W jaki sposób chwytasz te stworki? Riley wyłowiła plastikowy kubek i podała go Petowi. - Żartujesz, prawda? – Powiedział. – Chwytasz demony w kubki, na których widnieją podobizny tańczących niedźwiedzi? Dziewczyna zaadresowała mu miażdżące spojrzenie. - Widzisz ten brokat na dnie? Wrony nie potrafią mu się oprzeć. Peter odebrał z jej rąk kubek i porównał z nienagannie oszlifowanymi diamentami leżącymi

na wystawie. - Chcesz się założyć? A przyprowadziłam go ze sobą, bo…? Chłopak oddał Riley kubek. - Rodzice nie mogą się o tym dowiedzieć. Nigdy. - Jasne. Dziewczyna naparła na pancerne drzwi, rozglądając się za kimś, kto może tu zarządzać. Dokumenty mówiły, iż skargę wniósł mężczyzna nazywający się Abe Meyerson. W lokalu znajdowało się dwóch pracowników, jednak staruszek obok ekspozycji z zegarkami wydawał się najlepszym wyborem. Jego oblicze żłobiło kilka głębokich zmarszczek, a on sam liczył sobie co najmniej osiemdziesiąt lat, jeśli nie więcej. Zaczerpnąwszy głęboki oddech dla dodania sobie odwagi, Riley zrobiła profesjonalną minę w stylu „wiem, co robię” i zbliżyła się do szklanego kontuaru. - Pan Meyerson? – Zapytała. Stary dżentelmen przytaknął. – Jestem Riley Blackthorne i zjawiłam się tu po to, żeby uporać się z waszym złodziejskim problemem. Tata zawsze uczył ją, żeby nie używała słów „łowca demonów” w środku sklepu, chyba, że właściciel dał znać, że nie ma nic przeciwko temu, by jego klienci wiedzieli, co się dzieje. Na wypadek gdyby jubiler nie połączył ze sobą obu faktów, Riley podała mu papiery. Pan Meyerson wziął formularze z jej rąk, przysunął je sobie bliżej nosa, niż było to konieczne, po czym ponownie przytaknął. To rzekłszy, popatrzył na Blackthorne, mrużąc oczy. - Och, widzę, że wysyłają teraz młodzież! – Zawołał z dziarskim uśmiechem na ustach. Następnie zerknął na Petera. – Czy ty też jesteś łowcą? - Nie, proszę pana. Tylko się przyglądam, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu. - Jak dla mnie w porządku. Te małe złodziejaszki są częścią naszego biznesu, ale ten jest specyficzny. Ignoruje wszystko zrobione z metalu, a zamiast tego skupia się na luźnych kamieniach. Wydaje mi się, że coś z nim nie tak, jeśli rozumiecie, co mam na myśli – powiedział, stukając się sugestywnie w skroń. Niedobrze. Oznaczało to, że tę bestyjkę będzie trudniej schwytać. Riley pragnęła, żeby dla odmiany wszystko poszło jak należy, zwłaszcza, że przyglądał się jej Peter. - Jak długo już tu jest? – Spytała dziewczyna, nie pozwalając nieprzyjemnym wiadomościom się zniechęcić. - Tydzień. - Czy istnieje jakaś szczególna pora dnia, kiedy bestyjka dokonuje kradzieży? - Nie. Gdy tylko się jej spodoba. Blackthorne musiała przeszukać lokal cal po calu, zamiast czekać, aż „wrona” się ujawni. Ze względu na odbywające się tego popołudnia pogrzeby, naprawdę musiała się streszczać. Zaczerpnąwszy głęboki oddech, łowczyni wyrecytowała ostrzeżenia oraz środki zapobiegawcze związane z usuwaniem demona z miejsca publicznego. Pan Meyerson nie miał żadnych pytań, zapewne, dlatego że przechodził przez ten proceder wielokrotnie w ciągu ostatnich lat. Czytelnie podpisał formularz stwierdzający, że rozumie konsekwencje swoich działań. - Zostawię to tobie, moja droga – stwierdził. – Daj mi znać, kiedy będziesz czegoś potrzebowała. To powiedziawszy, staruszek poczłapał, żeby usiąść przy biurku, które wydawało się tak wiekowe jak on sam. Wkładając sobie szkło jubilerskie w oko, pochylił się nad zegarkiem i zaczął majstrować w nim śrubokrętem. Wytrawny łowca demonów. Riley wróciła do drzwi i zaczęła swą wycieczkę zaczynającą się od głównego pomieszczenia. Tej techniki nauczył ją tata podczas jednej z pierwszych lekcji

łowiectwa. Oceń swoje otoczenie. Szukaj ewidentnie ukrytych miejsc. - Co ty robisz? – Wyszeptał Peter. - Staram się ustalić, gdzie mógł skryć się trzycalowy demon. - Cóż, wszędzie – powiedział przyjaciel. – Nie wydaje mi się, żeby metoda na świecący kubek podziałała. Niestety, Pete miał rację. W budynku tak starym jak ten kryło się wiele zakamarków oraz szczelin. Zwyczajowa przynęta Riley wydawała się bezużyteczna w obliczu tylu kamieni szlachetnych, z których każdy świecił wewnętrznym blaskiem, wzmacnianym jeszcze przez specjalne górne światła zamontowane przy każdej ekspozycji. Blackthorne mogła zawsze naznaczyć wodą święconą wszystkie wyjścia oraz okna, żeby w ten sposób wykurzyć bestyjkę. Problem polegał na tym, że wtedy stworek zacząłby szaleć i rozniósłby to miejsce na strzępy. Riley już teraz posiadała reputację osoby, która demoluje biblioteki, nie musiała dokładać do tego spisu sklepów jubilerskich. Co zatem uczynię? Dziewczyna mogła zatelefonować do Becka, by zobaczyć, czy może on ma jakiś pomysł, ale wtedy wyszłoby na to, że nie potrafi poradzić sobie samodzielnie z taką jak ta drobnostką. Dzwonienie do Harpera również nie stanowiło dostępnej opcji. Kiedy łowczyni zastanawiała się nad następnym krokiem, Peter usadowił się na krześle stojącym w pobliżu ekspozycji z zegarkami. Wyciągnął laptopa i odpalił właśnie jakąś stronę z grami on-line. Riley zerknęła mu przez ramię. Chłopak oglądał właśnie podobizny smoków. Odtworzył jedną z fotografii w programie graficznym, a następnie powiększył jej rozmiar, tak by móc lepiej się jej przyglądać. Dzięki temu bestia wydawała się naprawdę ogromna na tle osiemnastocalowego ekranu. Spojrzenie łowczyni pobiegło w kierunku najbliższej szklanej półki. Problem polegał na tym, że wszystkie te świecidełka były mniej więcej w tym samym rozmiarze. Żadne z nich nie krzyczało: „świecę!”. To, czego potrzebowała dziewczyna, to gigantyczny kamień szlachetny. Smok Petera siedział teraz na wielkim kopcu uformowanym ze złota oraz biżuterii, a z jego nozdrzy wydobywał się dym. Bestia prezentowała się imponująco, ale nie tak przerażająco jak wysoki na dwadzieścia stóp stwór, który wykradł z grobu jej ojca. Pomysł, jaki zaświtał w głowie Riley wydawał się mocno zwariowany. Łowczyni szła o zakład, że wcześniej żaden kolega po fachu nie próbował podobnej sztuczki, ale skończyły się jej pomysły. Jeśli nie wcieli tego planu w życie, będzie musiała zatelefonować do Harpera i powiadomić go, iż nie potrafi uporać się z zadaniem. Nie ma mowy. Po czymś takim nie dałby mi żyć. Blackthorne ostrożnie podzieliła się swym szalonym pomysłem z jubilerem i ku jej zaskoczeniu otrzymała jego aprobatę. – To przecież nie zaboli – stwierdził pan Meyerson. Mężczyzna otworzył sejf, wracając z wielkim szmaragdem. Kamień miał co najmniej dwa karaty i przycięto go na kształt markizy, cokolwiek to oznaczało. Dziewczyna zrobiła mu zdjęcie telefonem, po czym wysłała je e-mailem do Petera, tłumacząc następnie, co planuje zrobić. Ku jej uldze, przyjaciel nie powiedział, że do reszty ześwirowała. Gdy jej kolega zajmował się wykonywaniem zadania, jubiler odniósł szmaragd do sejfu, po czym upewnił się, że nie ma w nim demona i zamknął go na szyfr. Na szczęście w sklepie nie przebywali teraz żadni klienci, więc był czas na zastawienie pułapki. Pan Meyerson wyłączył wszystkie światła, także te, które podświetlały ekspozycje. Nieco blasku wlewało się do wnętrza lokalu przez frontowe okna, ale nie tyle, żeby zniszczyć plan Riley. Peter ustawił swego laptopa na jednej z głównych szklanych wystaw, po czym wcisnął stosowny guzik i zdjęcie szmaragdu pojawiło się na wielkim ekranie. Chłopak zrobił coś z fotografią, dzięki czemu ta obracała się, świeciła i mieniła, zupełnie, jakby kamieniowi

wsadzono do środka flarę. Gdyby błyskotka mogła mówić, krzyczałaby: „ukradnij mnie!” – Myślisz, że to zadziała? – Wyszeptał Pete, kiedy się wycofali. - Lepiej, żeby podziałało – odpowiedziała Riley również szeptem. Jubiler oraz jego asystent przycupnęli koło frontowych drzwi, oglądając show. Wydawali się rozbawieni pułapką z użyciem zaawansowanej technologii. - Jeszcze nigdy nie widziałem czegoś takiego – rzekł staruszek. – Dzieciaki w tych czasach są takie mądre. Tylko, jeśli to zadziała. Czas mijał. Peter szturchnął przyjaciółkę łokciem. - A zacznie się coś dziać…, kiedy? Dziewczyna obdarzyła go karcącym spojrzeniem. - Cierpliwości, kolego. Wtedy Riley to usłyszała: stukot odzianych w buciki stópek demona przebiegających po szkle. Chwilę później „wrona” stała już sparaliżowana przed komputerem z pełną skarbów torbą spoczywającą u jej boku. Wyglądała dokładnie tak samo jak ta z apartamentu dziewczyny, licząc sobie mniej więcej trzy cale wzrostu, z tą drobną różnicą, że ta nie miała na głowie czarnej przepaski. W blasku bijącym od monitora Blackthorne widziała, jak maleńkie paluszki stworka kurczą się w nerwowym podekscytowaniu. O tak. Należy tylko do ciebie. Nie ruszaj się. Riley powoli podeszła do bestyjki, stawiając każdy krok najciszej jak się dało. Jeśli dziewczyna popełni błąd, potworek nie nabierze się już więcej na ten numer. Na moment przed tym, nim wrona rzuciła się na monitor, łowczyni zdołała ją pochwycić. Wrzuciła demona do transparentnego kubka i zakryła wlot dłonią. - Wieko! – Zawołała. Jej przyjaciel po prostu gapił się na spoczywające w jej rękach naczynie z rozszerzonymi w szoku oczami. – Peter! Potrzebuję wieka. Teraz! - Wybacz – odkrzyknął chłopak i pognał, żeby wykonać polecenie. Po chwili zamknęli kubek. - Wow. To naprawdę demon. Chodzi mi o to, że można zobaczyć ich obrazki w Internecie, ale… Stworek poderwał się na nogi, wskazał swoją torbę, po czym zaczął lamentować, ciągnąc się za ubranie, zupełnie jakby był w żałobie. - Co on wyprawia? - Świruje. Myśli, że planuję ukraść jego rzeczy. – Riley uniosła naczynko na wysokość nosa. – Spokojnie, przyniosę ci je. Nie odbiorę ci go – powiedziała. Pan Meyerson rozwiązał sznurek przepasający worek, a jego zawartość rozsypała się po szkle. - Popatrz tylko na to – powiedział zdumiony Peter. Było tu przynajmniej tuzin nieoprawionych w metal diamentów i szafirów, ale żadnego szmaragdu. Riley i jej przyjaciel wymyślili zatem wspaniałą przynętę. Stary jubiler oddzielił zdobycze pomarszczonym palcem. - To wszystkie kamienie. Reszta to po prostu szkiełka. Kto wie, skąd pochodzą – powiedział, prezentując bezzębny uśmiech. Blackthorne wrzuciła pozostałe bezwartościowe błyskotki z powrotem do worka i, z pomocą Peta, włożyła go do kubka, nie uwalniając przy tym potworka. „Wrona” wczepiła się palcami w swój dorobek życia, przyciągając go do piersi i wzdychając z ulgą. - Wow, ma obsesję – rzekł chłopak, gapiąc się na bestyjkę. - Bez dwóch zdań. Skasuj zdjęcie szmaragdu z monitora. Mały zapomniał o nim na chwilę, ale to nie potrwa wiecznie. - Zrobione – powiedział Peter, wciskając właściwy guzik.

Fotografia zniknęła, a na jej miejscu pojawiła się burza szalejąca nad Atlantą. - Świetna robota – odparł staruszek, rozpromieniając się pod morzem zmarszczek. – Genialna. Riley wyszczerzyła się w uśmiechu. - Dzięki. – Zerknęła w kierunku przyjaciela, unosząc do góry kciuk. – Kto wie, może to jest przyszłość polowań na demony. - Technika rządzi – odpowiedział Pete. Opuścili sklep z „wroną” siedzącą w kubku, podpisanymi dokumentami oraz dwoma darmowymi kuponami na lunch w ulokowanych w centrum miasta delikatesach należących do pana Meyersona. Mężczyzna obiecał im również, że nie zdradzi nikomu udziału w całej zabawie Petera. - Punkt dla łowcy – powiedziała Riley, czując się dla odmiany naprawdę wspaniale. Tak właśnie powinno być.  

ROZDZIAŁ 14 Była już prawie trzynasta trzydzieści, kiedy Riley podstawiła swój wóz pod dom Becka w Cabbagetown. Miejsce to nie różniło się za bardzo od sąsiednich posesji, z tą różnicą, że było lepiej utrzymane. Kondygnacja budynku oraz ogrodzenie były śnieżnobiałe, a fasada w przyjemnym odcieniu jasnej zieleni. Dziewczyna bez trudu mogła sobie wyobrazić Denvera na drabinie, jak maluje ściany odpowiednią farbą. Jak on znajduje na to czas? Łowczyni nadal zalegała z praniem. Beck siedział na ganku w drewnianym bujanym krześle, odziany w czarny garnitur. Ponury wyraz jego twarzy sugerował, że brakuje mu tylko shotguna oraz czegoś do wypełnienia każdej z luf i będzie w pełni usatysfakcjonowany. Riley po raz pierwszy usłyszała o nowym dzieciaku z południowej Georgii podczas kolacji, gdy jej tata opowiadał rodzinie o mądrym szesnastolatku, który uczęszczał na prowadzone przez niego lekcje historii i przyciąganych przez niego kłopotach. „Ma potencjał leminga” – takimi właśnie słowami opisał Paul Blackthorne Denvera Becka. Teraz ojciec dziewczyny nie żył, a ów kłopotliwy młodzieniec postanowił samodzielnie opiekować się Riley, by ta nie zmieniła się w „zdziczałe dziecko”. Był to plan z góry skazany na niepowodzenie. Gdy łowczyni parkowała swój wóz na podjeździe, Den podniósł się z bujanego krzesła z wyraźnym trudem. Dziewczyna nie sądziła, aby odpowiadały za to jego rany: woda święcona powinna już zacząć działać. To, co go trapiło, było o wiele głębsze i prawie permanentne. Sama Riley posiadała kilka podobnych blizn. Beck wsiadł do jej samochodu, układając łowiecki worek na tylnym siedzeniu, zapiął pas, nie wysiliwszy się nawet na zwykłe „cześć”. Całkiem jakby oczekiwał, że podopieczna będzie wozić mu tyłek po mieście. Może nie chce być sam. Riley i tak zadała frapujące ją pytanie: - Czy istnieje jakiś powód, dla którego podwożę cię na pogrzeb? – Spytała. - Nie potrzebuję biletu. – Pod wpływem jej zdziwionego spojrzenia, dodał: – Po mszy jedziemy do „Six Feet Under” na stypę. Nie chcę stracić swojej ciężarówki, jeśli gliny zatrzymają mnie w drodze powrotnej do domu. Kolejna tradycja łowców: pogrzeb swoich zmarłych, a potem upij się na umór. Istniało wiele podobnych obrządków, które zdaniem Riley wykształciły się z czasem. Wszystko, co stanowiło wymówkę, żeby się napić, było automatycznie akceptowane przez każdego kolegę po fachu. - Odwiozę cię do domu po stypie – zaoferowała się Blackthorne, zjeżdżając na Memorial Drive. - Nie, przejdę się. To niedaleko. - I tak możesz zostać aresztowany za pijaństwo – powiedziała dziewczyna. – Odwiozę cię. Chłopak obrzucił ją powłóczystym spojrzeniem. - Nie idziesz z nami do baru. Jesteś za młoda. - Sprzedają tam przecież gazowane napoje. Poza tym to jedyne słuszne rozwiązanie: byłam w Świątyni, kiedy zginęli ci wszyscy ludzie. Chcę być na organizowanej dla nich stypie. Beck zignorował ją. Cisza trwała dłużej niż należało, aż wreszcie Riley pękła. Musiała z kimś pogadać, a Denver stanowił jedyną opcję. - Wczoraj odwiedził mnie koleś z firmy windykacyjnej. Poinformował mnie, że zajmą

polisę na życie taty, skoro nie mogą zabrać jego ciała. Den parsknął pod nosem. - Nie martw się, nie uda im się. Łatwo ci mówić. Ponownie zrobiło się bardzo cicho. Łowczyni o mały włos nie włączyła radia, ale muzyka, jaką lubiła, jedynie dałaby jej towarzyszowi powód do drwiny. - Złapałam dziś „wronę”. W sklepie jubilerskim – odparła, uznając, że to bezpieczny temat. - Wszystko poszło jak trzeba? - Naprawdę dobrze. – Riley już miała opowiedzieć Beckowi, jak udało jej się osiągnąć łowiecki sukces, ale potem zmieniła zdanie. Przejechali wspólnie przez cztery skrzyżowania, kiedy młody mężczyzna w końcu się poddał. - Widzisz się dziś z Simonem? - Nie, dziś wieczór planuję zrobić sobie wolne. - Dobrze. Pytał o ciebie. Minie trochę czasu, zanim pogodzi się z tym, co się wydarzyło. - To tak, jak my wszyscy. Dziewczyna usłyszała, jak jej towarzysz chrząka z uznaniem. Przyszła pora na przyjemniejsze tematy. - Mort próbuje pomóc mi znaleźć tatę. - Czy wie, kto go zabrał? – Wypytywał Beck. - Nie. Uważa, że to dziwne, że nikt nic nie mówi. Mam tylko nadzieję, że to nie Ozymandias. Ayden twierdzi, że zajmuje się czarną magią. Chłopak wyglądał na zadumanego. - To musi być ten facet, o którym wspominał Lenny. Złożę mu wizytę. - Nie przypomina Morta i innych nekromantów. Jest demoniczny. - Demoniczność jeszcze zniosę – rzekł Denver. - Idę z tobą. - Nie ma mowy, więc nawet o tym nie myśl – odparł. Czemu musimy o wszystko walczyć? Czemu nie pozwolisz mi podejmować samodzielnych decyzji? Jakby w odpowiedzi na powstałe między nimi napięcie, Den zaczął przetrząsać zawartość swojej łowieckiej torby. Z tego, co zdołała zobaczyć Riley, nie wymagała ona jego uwagi, ale najwyraźniej mężczyzna musiał skupić się na czymkolwiek innym niż rozmowa. To taki odruch nerwowy. Ona sama posiadała kilka. Wreszcie Beck przestał interesować się workiem. - Wczoraj w pubie pojawiły się dwa Mezmery. - Co? – Spytała Blackthorne, rzucając mu spieszne spojrzenie przed wlepieniem wzroku w nić autostrady. – Dorwałeś je? - Nie – odparł. – Przyskrzyniłem pierwszego, ale nim udało mi się zabezpieczyć cel, pojawił się drugi. Był… czymś, z czym samodzielnie nigdy bym sobie nie poradził. Łowczyni podjechała do znaku stopu, wciskając mocno hamulce. - Beck! Nic ci nie jest, prawda? – Chłopak przytaknął. – Jak udało ci się uciec? Jej pasażer wzruszył ramionami. - Tak naprawdę to nie wiem. Ktoś zaingerował, a potem stwory po prostu odeszły. - Mówiłeś o tym Stewartowi? – Spytała Riley, o wiele bardziej zaniepokojona, ponieważ nie otrzymała konkretnej odpowiedzi. - Jeszcze nie. Zrobię to, kiedy wszystko się ułoży. Dziewczyna podejrzewała, że kryło się za tym coś jeszcze. A co gdyby bestia dorwała jego duszę? Czy potrafiłaby mu to wyznać?

Coś w jej klatce piersiowej zacisnęło się w węzeł. - Beck… – zaczęła drżącym głosem. - Nie chcę o tym rozmawiać – uciął młody mężczyzna. – Już po wszystkim i nadal jestem w jednym kawałku. Ale mogłeś nie być. *** Beck planował, co zrobić w chwili, kiedy ceremonia pogrzebowa dobiegła końca. Kiedy Riley podjechała na parking przed pubem, wyskoczył z samochodu, mając nadzieję, że uda mu się uniknąć konfrontacji. - Dzięki, dziewczyno. Zadzwoń, gdy dotrzesz do kościoła, żebym wiedział, że jesteś bezpieczna. Nie było jednak szans, żeby Den otrzymał możliwość zignorowania miny Riley. Znał ją bardzo dobrze: oznaczała opór, więc nie czuł się zaskoczony, kiedy łowczyni wyłączyła silnik samochodu, rozpięła pas i wysiadła z auta. Beck przyglądał się, jak przechodzi przez ulicę, kierując się w stronę pubu; jej włosy podskakiwały, a obuwie stukało o asfalt. Nie powinno cię tu być. Nie groziło jej żadne niebezpieczeństwo, jednak takie imprezy zostały przeznaczone tylko dla facetów. - Upijemy się, będziemy przeklinać i opowiadać wiele wojennych historyjek – zawołał chłopak. – O to właśnie w tym chodzi. Łowczyni zatrzymała się w progu „Six Feet Under Pub and Fish House”. - Wiem. Tata mi o tym opowiadał. - To nie jest miejsce dla… dziewczyny. - Ale jest dla łowcy – powiedziała, pozwalając Denowi stać w miejscu niczym rasowy idiota. - Czemu o wszystko się ze mną kłócisz? – Warknął. Nie miał innego wyboru, niż jej ustąpić. Wyciągnięcie jej stąd za włosy sprawiłoby, że zarówno Beck, jak i jego podopieczna wyglądaliby po prostu głupio. Chłopak odszukał Riley przy barze, jak zamawiała szklankę z Pepsi. Tak jak podejrzewał, barman lustrował ją wzrokiem z góry na dół. - Jesteś tu nowa – powiedział facet, stawiając teraz na urok osobisty. - Uhm – odpowiedziała Blackthorne, układając na kontuarze banknot pięciodolarowy i rozglądając się na boki. – Gdzie są łowcy? - Ach, zjawiłaś się tutaj z tego powodu? Są na górze, na dachu – odparł mężczyzna, wskazując w stronę krzeseł ulokowanych w pobliżu wejścia do lokalu. Postawił na barze szklankę i wydał Riley resztę. Kiedy Den do niej podszedł, dziewczyna wzięła swoje naczynie i udała się w kierunku schodów, udając, że jej opiekun w ogóle nie istnieje. - Hej, człowieku – zawołał barman. – Słyszałem o Świątyni. Przykro mi. - To była prawdziwa jatka, to na pewno – odparł Beck. – Podziękuj szefowi za kwiaty. To naprawdę wiele znaczyło dla rodzin ofiar. - Podziękuję. – Mężczyzna zaczął porządkować szklanki, przyglądając się, jak Riley wdrapuje się po schodach. – Naprawdę niezła. - Nawet o tym nie myśl – ostrzegł Denver. - Och, wybacz – rzekł facet, unosząc ręce w obronnym geście. – Nie miałem pojęcia, że jest zajęta. Beck pojął, że zachował się jak palant.

- Nie, to nie twoja wina. Ja… cóż… ona jest łowczynią. To córka Paula. - Sądziłem, że to jakaś fanka czy coś podobnego. Dzięki za sprowadzenie mnie na ziemię. – To rzekłszy, koleś ponownie przeszedł do wykonywania zawodu: – To co zawsze? - Tak. Wezmę cały dzbanek i możesz otwierać rachunek. - Jasna sprawa. *** Ta część „Six Feet Under”, która mieściła się na dachu, była rozplanowana na otwartej przestrzeni, a zatem Riley upewniła się, by usiąść w pobliżu grzejnika. Dziewczyna wybrała puste krzesło stojące przy końcu drewnianego stołu. Stoły były trzy, połączone ze sobą krawędziami, aby pomieścić dzięki temu wszystkich łowców. Kiedy łowczyni zajmowała swoje miejsce, wszystkie głowy odwróciły się w jej kierunku. Na kilku obliczach wykwitły zmarszczki. Blackthorne cieszyła się, że nie wszystkich denerwowała jej obecność. - Cześć, Riley – zawołał Jackson. Pił kawę zamiast piwa, zapewne ze względu na odniesione rany. - Jak leci? – Zapytała. - Nie najgorzej. Boli jak cholera, ale lekarz powiedział, że nie potrzebuję przeszczepu, więc nie zamierzam się skarżyć. - To naprawdę świetne nowiny. - Amen. Gdzie Den? - Tutaj! – Krzyknął Denver, podchodząc do nich. Postawił dzbanek oraz półkwartówkę piwa na stole w pobliżu szklanki Riley. Zaadresowawszy jej leniwy uśmieszek, powiedział: – Nawet nie próbuj tego mieszać, słyszysz? Łowczyni popatrzyła na niego nienawistnie, co było kompletną stratą czasu. Wszyscy zebrani milczeli, pomijając Dena, który wziął pokaźny łyk złocistego trunku. - Boże, uwielbiam to. – To powiedziawszy, zerknął na pozostałych. – Co się dzieje, chłopcy? McGuire wykonał ruch głową pod adresem Riley. Liczył sobie lekko ponad czterdzieści lat, był wysoki, miał wąskie biodra i cienkie włosy sięgające na wysokość ramion. Jeśli głębokie zmarszczki żłobiące jego twarz pojawiły się na niej z jakiegoś powodu, to na pewno odpowiadała za to wiecznie niezadowolona mina. - Praktykanci zawsze pojawiają się na takich imprezach. Jak niby inaczej mogliby się czegoś nauczyć? – Spytał Beck. - Ale ona jest… - Łowczynią – dopowiedział Jackson. - Nie wedle moich standardów – sprzeczał się McGuire. - Możesz wściekać się do woli, ale widziałem, jak ta mała załatwiła Trójkę składanym krzesłem – powiedział Jackson. – Właśnie grzebalibyśmy Simona, gdyby jej tam nie było, więc myślę, że powinieneś po prostu odpuścić. - Jasne. Najpierw ona, potem pojawią się inne. Będziemy rekrutować każdego, komu zamarzy się zostanie łowcą – poskarżył się McGuire. - Moim zdaniem im nas więcej, tym lepiej – uznał Beck. Kłopotliwy mężczyzna wstał od stołu. - Z całym szacunkiem dla zmarłych, ale nie jestem w stanie tu być, skoro ona jest. – McGuire odstawił resztkę swojego piwa i skierował kroki w stronę schodów. Blackthorne pokręciła głową. Kolejny wróg. Zupełnie jakbym nie miała ich już wystarczającej ilości. Jeden z łowców uderzył z entuzjazmem pięścią w dłoń. - Świetna zamiana. McGuire to palant. – Mężczyzna obdarzył dziewczynę stuwatowym

uśmiechem. – A tak na marginesie, jestem Lex Reynolds. Miło nam mieć cię wśród nas, panienko. Łowczyni skinęła w odpowiedzi głową. Reynolds miał gęstą brodę oraz włosy sięgające lekko poniżej ramion. Wyglądał niczym surfer. Był umięśniony i posiadał złocistą opaleniznę. Nie sprawiał wrażenia grzecznego staruszka, to na pewno. Łowca wstał z miejsca, unosząc szklanicę. Beck szturchnął Riley w bok, w związku z czym dziewczyna dołączyła do pozostałych. - Spoczywajcie w pokoju, chłopcy – zawołał Reynolds, a potem wszyscy wznieśli toast. – Trzymajcie dla nas otwarte Bramy Niebios, a przyniesiemy wam piwo. - Amen! – Zawołało paru łowców. Krzesła zaskrzypiały o podłogę, gdy zebrani wrócili na swoje miejsca. - Collins wisiał mi dwadzieścia dolców – zakomunikować Jackson. – Już nigdy ich nie odzyskam, co nie? - Dwadzieścia? Mi był winny pięćdziesiąt – zawołał inny łowca. - Wszyscy zostaliście wyrolowani – zaśmiał się Beck. – Założę się, że Collins właśnie się z was śmieje. - Boże, jak mi go brakuje. Był strasznie zabawny – zakomunikował Reynolds. – Pamiętacie, jak śledził Czwórkę na Politechnice stanu Georgia tuż po tym, jak został łowcą podróżnikiem? - Nie znam tej historii – stwierdził ktoś. Był to starszy mężczyzna z pokaźnymi wąsami. - Cóż, tamta Czwórka karmiła się chłopcami niczym cukierkami. A Collins otrzymał zlecenie. Udał się do tamtej paniusi, która zaoferowała mu niezły numerek, więc wylał na nią sporą ilość wody święconej. Jackson zachichotał. Najwyraźniej wiedział, jak potoczy się ta historia. - Widzicie… ona nie była demonem – zaśmiał się Reynolds. – Była policyjnym tajniakiem. Collins dostał niezły wycisk. - Brzmi całkiem jak ja – zażartował Beck. Łowca imieniem Thomas opowiedział historię na temat Mortona chwytającego Trójkę w dziale mięsnym w markecie. Ktoś przywołał anegdotkę dotyczącą Stewarta przyprowadzającego kozę do Zagłębia Demonów. To właśnie wtedy Riley zorientowała się, że w towarzystwie nie przebywa żaden z mistrzów. Gdy dziewczyna spytała o to Den odpowiedział: - Faceci mogą mówić, cokolwiek się im spodoba, nie obawiając się, że wpadną w ten sposób w tarapaty. Dzięki temu wyładowują napięcie. Blackthorne umościła się ponownie na krześle, pozwalając, by pochłonęły ją różnorakie historie. Nie chodziło jedynie o pamięć o zmarłych, ale uczczenie tych, którzy nadal żyli. Jej koledzy po fachu naprawdę utożsamiali się z grupą i dziewczyna poczuła dumę z racji tego, że była jedną z nich. To właśnie, dlatego tata się tym zajmował. Praca ta nie polegała jedynie na chwytaniu piekielnych stworzeń i otrzymywaniu za nie zapłaty. Chodziło o stanie się elementem tego światka. Ja niestety nigdy nie zostanę jedną z nich. Riley nie posiadała odpowiedniego sprzętu i to czyniło całą różnicę. Nawet, jeśli udałoby jej się dojść do rangi mistrza, nigdy nie byłaby traktowana na równi z pozostałymi. Wiedziona depresją, dziewczyna dopiła swój napój i podniosła się z miejsca. Wszyscy automatycznie spojrzeli w jej kierunku. - Chyba nie wychodzisz, prawda? – Spytał Jackson. – Noc jeszcze młoda. - Muszę się trochę przespać – przyznała łowczyni, zastanawiając się, czy nie mogło być to

uznane za przejaw słabości. Było to jednak lepsze wytłumaczenie, niż konieczność przebywania na poświęconej ziemi po zmroku. - Dobranoc, panno Riley – zawołał ktoś, choć dziewczyna nie miała pewności, kto dokładnie. Blackthorne odkrzyknęła własne pożegnanie, po czym skierowała kroki w stronę schodów. Beck szybko do niej dołączył, idąc w ślad za Riley do samochodu. - Myślałem, że miałaś odwieźć mnie do domu – zagaił. - Zmieniłam zdanie. - Miło mi to słyszeć. – Chłopak zawahał się, a potem dodał: – Potrzebuję jutro twojej pomocy. Czy będziesz w domu koło południa? - Pomocy z czym? - Z czymś. Okej, bądź sobie tajemniczy. - Będę w domu. - Świetnie. Przyniosę żarcie z grilla. - Podoba mi się taka opcja. Wspólnie dotarli do samochodu łowczyni. Kiedy Riley wyciągała kluczyki, chłopak rzekł: - Zadzwoń do mnie, gdy dotrzesz do kościoła. - Czemu to robisz? – Dziewczyna zażądała odpowiedzi, odwracając się na szpilkach, żeby zwrócić się do Denvera twarzą. - Co? - Zachowujesz się, jakbyś był wiele starszy ode mnie. Jak prawdziwy pryk. - Nie rozumiesz – odparł łowca, przeczesując włosy dłonią. - Czego nie rozumiem, Beck? Że miałeś koszmarne dzieciństwo? Że nie możesz zmienić tego, co się stało, a zatem próbujesz kontrolować każdą godzinę mojego życia? Rysy jego twarzy skamieniały. - Tak, częściowo chodzi właśnie o to. Kiedy byłem mały, sam musiałem się o siebie troszczyć. Znam to uczucie. - Będziesz to kontynuował, a staniesz się taki jak Harper: samotny, stary koleś, który bije innych i piekli się na wszystko wokoło. - Nie rozumiesz – powtórzył Denver. - No to wyjaśnij mi, czemu musisz tak postępować. Podaj choć jeden dobry powód. - Ponieważ… – Młody mężczyzna opadł plecami na karoserię auta. - Nie umiem inaczej. Wreszcie prawda. Wyraz jego twarzy świadczył o tym, że Riley wyrwała mu to wyznanie prosto z serca. Dziewczyna stanęła obok Becka, krzyżując ramiona na piersiach. - Obiecasz mi, że przestaniesz zachowywać się, jakbyś był o wiele starszy? Mężczyzna spojrzał jej w oczy. - Zadzwonisz do swojej ciotki? No i znowu się zaczyna. - W Fargo wcale nie będę bezpieczniejsza. Jeśli demony pragną mnie dorwać i tak mnie znajdą. Den położył jej rękę na barku. - Proszę – błagał. Riley zagapiła się na niego. Chłopak nie przepadał za tym słowem. W jego ustach oznaczało akt desperacji. Kiedy łowczyni nic nie odpowiedziała, Beck cofnął dłoń w geście obronnym. - Muszę po prostu wiedzieć, że ktoś się tobą zaopiekuje, jeśli… coś mi się stanie. Nie powiedziawszy już ani słowa więcej, kompan dziewczyny wrócił z powrotem do pubu. W

ostatniej chwili obejrzał się jeszcze przez ramię. Tym razem jego emocje nie były zamaskowane i Riley bez trudu mogła je odszyfrować. Strach. O siebie oraz o nią. Czego mi nie mówisz? Co naprawdę wydarzyło się w salonie gry w bilard?    

ROZDZIAŁ 15 Odnalezienie Simona zajęło Riley nieco czasu, jako że chłopaka zabrano z Oddziału Intensywnej Terapii. Kiedy dziewczyna zbliżała się do jego pokoju, w korytarzu minął ją jakiś mężczyzna. Nie należał do szpitalnego personelu, a zatem łowczyni uznała, że być może jest księdzem, ale nie miał na szyi koloratki. To zapewne przyjaciel rodziny. Riley zatrzymała się przed wejściem do pomieszczenia, przygotowując się na to, co nastąpi. Sprawy nie powinny przybrać takiego obrotu. Blackthorne naprawdę powinna cieszyć się na spotkanie ze swoim chłopakiem, ale coś się między nimi nie układało. Jestem przewrażliwiona. Simon musi być zwyczajnie przerażony jak reszta z nas. Wyjdzie z tego. Dziewczyna ostrożnie wsunęła głowę za drzwi, odszukując go w stojącym najbliżej drzwi łóżku. Zasłonka została zaciągnięta, by oddzielić Simona od współlokatora, który oglądał właśnie telewizję. Adler gapił się w próżnię. Jego dłonie ściskały różaniec, a twarz wydawała się równie blada jak ostatniego razu, gdy Riley go widziała. Łowczyni podeszła z boku do jego posłania, położyła kurierską torbę na krześle i czekała, aż chłopak zauważy jej obecność. Kiedy wreszcie się to stało, na jego twarzy wykwitła zmarszczka, zupełnie jakby on sam nie cieszył się, że ją widzi. - Gdzie się podziewałaś? – Zażądał odpowiedzi, krzywiąc się. – Wydzwaniałem do ciebie do domu ciągle i ciągle, a ty nie odbierałaś. Czy zbywasz mnie z jakiegoś konkretnego powodu? Riley policzyła po cichu do dziesięciu, żeby nie udzieliła się jej jego złość. Jest po prostu sfrustrowany. Musi sobie ulżyć. - Nie mieszkam już w domu – tłumaczyła dziewczyna. – Dzwoń na komórkę. – Wtedy łowczyni przypomniała sobie, czemu podobna metoda by nie poskutkowała. – Dam ci swój nowy numer. Moja komórka się usmażyła, więc korzystam z telefonu taty. Blackthorne spodziewała się, że to udobrucha chłopaka. Niestety, nie podziałało. - Dlaczego nie było cię dziś rano? - Byłam zajęta. Musiałam zaopiekować się naszym mistrzem, złapać „wronę”, zaliczyć ceremonię pogrzebową oraz pojawić się na stypie. Nie zostało mi wiele czasu na siedzenie w domu i czekanie na twój telefon, Simonie. - Stypa? – Spytał. – Czemu tam poszłaś? Bo jestem łowczynią? - Nie zaczynaj – powiedziała Riley. – Musiałam słuchać już narzekania McGuira odnośnie tego, że jestem członkinią Gildii. Nie muszę ponownie tego wysłuchiwać. Simon odwrócił wzrok, ale nie wydusił z siebie choćby słowa przeprosin. - Słuchaj, jestem strasznie zmęczona, więc zachowuję się trochę jędzowato – odparła Blackthorne, próbując uratować tę rozmowę. – Zacznijmy od nowa, okej? Kiedy chłopak nie odpowiedział, dziewczyna wsunęła dłoń między boczne poręcze w łóżku i dotknęła jego ręki. Simon wzdrygnął się i cofnął dłoń. - Co się z tobą dzieje? – Spytała. - Myślałem, że będzie to oczywiste – odpowiedział, krzywiąc się pod jej adresem. Nie, w przeciwnym razie bym o to nie pytała. - Słuchaj, trzymaj się. Niedługo stąd wyjdziesz. Wrócisz do pracy i być może za kilka tygodni wybierzemy się do kina na jakiś film czy coś w tym stylu. Spędzimy więcej czasu razem. Byłabym zachwycona. Naprawdę potrzebuję teraz twojej siły. - Randka? – Odparł Adler, a kłykcie pobielały mu od ściskania różańca. – Jak możesz w ogóle o tym myśleć? Jak możesz być tak znieczulona na to, co dzieje się w mieście?

Riley nie potrafiła już powstrzymywać gniewu. - Doskonale wiem, co się dzieje, Simonie. Wiem o tym lepiej niż ktokolwiek inny, ale… - Właśnie uświadomiłem sobie, jak płytka jesteś – odpowiedział chłopak, gapiąc się na nią tak, jakby poznał właśnie jakiś jej mroczny sekret. – Czy ci zmarli łowcy cokolwiek dla ciebie znaczyli? - Słuchaj – rzekła Riley, starając się kontrolować głos na tyle, żeby nie przeszkadzać współlokatorowi. – Nie wciskaj mi tu bajeczki w stylu „nic cię to nie obchodzi”. Nie jestem znieczulona. Chcę jedynie naprowadzić naszą znajomość na właściwe tory. - Nie tego świadectwo mi dajesz – odparł Adler, machając dłonią, by ją odprawić. – Musimy dowiedzieć się, co stało się w Świątyni. Musimy odkryć, kto nas zdradził. Zdradził? Riley zmusiła się, by brzmieć spokojnie, mimo iż emocje wprost w niej kipiały. - Nikt nas nie zdradził, Simonie. Wiesz to tak samo dobrze jak ja. - Tak? – Spytał, a w oczach rozbłysnął mu dziwny ogień. – To bitwa o dusze nas wszystkich, Riley. Nic nie jest takim, jakim się wydaje. Nie możemy ufać nikomu, zanim nie dowiemy się, co się wydarzyło. Dziewczyna poddała się. Była zbyt zmęczona na cały ten dramatyzm. - A zatem zajmij się tym. Muszę iść. Kiedy łowczyni złożyła pocałunek na jego policzku, mięśnie szczęki Simona napięły się. - Nie zrezygnuję z ciebie – powiedziała. - A ja nie zrezygnuję, nim nie odkryję prawdy. *** Zamiast udać się do kościelnej piwnicy i wysłuchiwać, jak piec odstawia dziwny taniec polegający na nieustannym włączaniu się i wyłączaniu, Riley usiadła na kamiennych schodkach prowadzących do frontowego wejścia do budynku. Było już po zmroku, a ulice ożyły od samochodów oraz pieszych zmierzających do domu po pracy. Na chwilę obecną Piątka wydawała się niewielkim zagrożeniem. Bardziej martwiły dziewczynę relacje między nią i Simonem. Możliwość utraty ukochanego zaciążyła łowczyni na sercu. - Niebo nie może być aż tak okrutne – wyszeptała. Łagodny powiew wiatru sprawił, że Riley otuliła się ciaśniej płaszczem. Usłyszała ciche kroki tuż przed tym, nim go zobaczyła. Ori. Mężczyzna usadowił się obok niej na schodkach, mając na sobie czarną, skórzaną kurtkę oraz jeansy. Znajomy nie odzywał się przez dłuższy czas, całkiem jakby szanował jej potrzebę milczenia. Blackthorne zrozumiała, że musi coś powiedzieć. - Nie widziałam, żebyś śledził mnie w drodze ze szpitala – powiedziała, spoglądając na Oriego. - Jestem bardzo dobry w tym, co robię – odpowiedział. – Coś się stało, prawda? - Chodzi raczej o to, co się nie stało. – Zaniepokojona dziewczyna zaczęła miętosić w palcach ramiączko swojej torby. Wtedy zorientowała się, co robi, i przestała. To był idiotyczny nawyk. – Mój chłopak zaczął wariować. Wiem, że jest bardzo chory i w ogóle, ale… – Ale? – Zagaił Ori. - Simon się zmienił. Zawsze zachowywał się słodko i uprzejmie. Teraz jest nieprzyjemny, nawet dla mnie. Zupełnie jakbym to ja była przyczyną tego, że został zaatakowany. - A czy ty sądzisz, że to twoja wina? Riley potarła w zadumie twarz. - Być może. Co jeśli Piątka przyprowadziła tamte demony tylko po to, żeby się do mnie

dostać? Co jeśli to ja jestem przyczyną śmierci tych wszystkich ludzi? Mężczyzna położył jej dłoń na ramieniu, ściskając je w pocieszającym geście. - Gdyby Piątka naprawdę chciała cię wtedy dopaść, zaczekałaby na stosowny moment, żeby cię zabić. Nie musiałaby organizować ataku na Świątynię. Riley zapatrzyła się w oblicze znajomego, odnajdując na nim jedynie współczucie. Potrzebowała aktualnie właśnie takiego wsparcia. Simon bez wątpienia nie ofiarowywał jej niczego podobnego. - Naprawdę w to wierzysz? Ori przytaknął. - Demony nie zachowują się normalnie. Coś albo ktoś wymusza na nich groteskowe zachowanie. - Lucyfer? - Nie. To nie w jego stylu. Książę Ciemności lubi, kiedy na górze panuje porządek. - Ale kto… – Dziewczyna darowała sobie ten temat, zbyt zmęczona na to, żeby próbować to rozgryźć. Stewart wraz z innymi zajmą się tą sprawą. Ona musiała martwić się o chłopaka oraz tatę. – Myślałam, że wiara Simona pozwoli mu przez to wszystko przejść. Chodzi mi o to, że jest bardzo religijny. Sądziłam, że razem się z tym uporamy, ale on nie idzie naprzód, a jedynie się cofa. - Podczas gdy ty brniesz przed siebie? Riley przytaknęła. - Tak właśnie robię, kiedy coś idzie nie tak. Gdybym zwolniła, nie poradziłabym sobie ze swym porąbanym życiem, więc jestem w ciągłym ruchu, wierząc, że wszystko jakoś się ułoży. Ale nigdy się tak nie dzieje. Ori otoczył ją ramieniem, przyciągając bliżej do siebie i pozwalając, by ułożyła mu głowę na barku. Łowczyni wciągnęła w nozdrza rześki aromat jego ciała. - Simon ma przed sobą samotną walkę – powiedział mężczyzna. – Jeśli jest aż takim kretynem, żeby cię odtrącić, to jego strata. Po prostu jeszcze z niego nie rezygnuj. - Mam nadzieję, że zmieni sposób myślenia. Naprawdę go lubię. - A zatem to szczęśliwy chłopak. Riley wyprostowała się, czując się niekomfortowo ze świadomością, jak bardzo zbliżyła się do Oriego w tak krótkim odstępie czasu. Wiedziała tak niewiele na temat tego człowieka i mogła założyć się o to, że gdy schwyta Piątkę, odejdzie. - Czy spoglądasz kiedyś za siebie i żałujesz tego, co zrobiłeś? – Spytała. Mężczyzna zagapił się w przestrzeń, nim odpowiedział: - Nie – rzekł, kręcąc głową. – Nie mam takiego luksusu. – To powiedziawszy, wstał i popatrzył na łowczynię z uśmiechem. – I ty też nie, Riley Blackthorne. *** Doświadczenie Oriego pozwalało szybko zlokalizować demona, zwłaszcza, gdy ten żywił się praktycznie wszystkim. Jedyne, co trzeba było uczynić, to nastawić uszu w poszukiwaniu warkotu i iść w tamtym kierunku. Mężczyzna odszukał już dwa podobne stwory, mocno zaawansowane wiekiem i o wiele bardziej zdziczałe od młodszych przedstawicieli swego rodzaju, ale nie okazały się zbyt pomocne. Ori porzucił ich zakrwawione cielska w mroku panującym w miejscu, jakie łowcy nazywali Zagłębiem Demonów. Teraz odnalazł kolejną bestię, dość młodą, która nie doczekała się jeszcze drugiego rzędu zębów. Potwór był okrągły i bardzo duży. Sprawiał wrażenie prawie bezbronnego, ale za kilka miesięcy jego ciało zeszczupleje, a on sam zamieni się w maszynę do zabijania. Trójka właśnie upolowała sobie wielkiego szczura. Po głowie gryzonia nie pozostał już choćby

ślad, jednak ten demon, w odróżnieniu od większości przedstawicieli swojego gatunku, nie wydawał się łapczywy, a delektował się posiłkiem. Ori zajął spiesznie pozycję w odległości około pięciu stóp od stwora. Następnie pozwolił mu ujrzeć swą prawdziwą postać: skrzydła, miecz oraz wszystko inne. Bestia pisnęła i odskoczyła do tyłu w wyrazie przerażenia, przyciągając swoją zakrwawioną zdobycz do piersi. Czarna sierść zjeżyła mu się jak u jeżozwierza. Trójka natychmiast rozejrzała się na boki, uświadamiając sobie, że nie ma gdzie uciec. - Piekielny pomiocie – powiedział Ori. – Wiesz, kim jestem. – Potwór ze wstrętem okazywał swój strach. – I wiesz, czego chcę. Demon zaczął się trząść. Stwory zwane pożeraczami albo Trójkami, jak celnie określali je poskramiacze sługusów Piekła, nie były specjalnie inteligentne i ich umysły skupiały się głównie na zdobywaniu pożywienia. Ten tutaj wydawał się na tyle rozumny, by wiedzieć, że jeśli nakieruje Oriego na swojego pobratymca, będzie to oznaczało jego śmierć. Zwłaszcza, jeśli ów pobratymiec władał pogodą i bez problemu zabijał mistrza łowców. - Gdzie jest ten przeklęty demon nazywany Aastringiem? – Zażądał odpowiedzi mężczyzna. Bestia zmarszczyła pysk w czymś, co można by uznać za proces myślowy, po czym ostrożnie wyciągnęła przed siebie szczura. Może próbowała kupić sobie z jego pomocą własne życie? Ori westchnął i pokręcił głową. - Nie, nie tego chcę. – To rzekłszy, uczynił zdecydowany krok w przód. Wywołało to reakcję, jakiej oczekiwał: Trójka skuliła się w strachu. - Odpowiedz mi, żałosne stworzenie – zażądał wyjaśnień, wkładając moc w ten rozkaz. Potwór zaczął bełkotać w piekielnym języku. Większość z jego skarg dotyczyła narzekań odnośnie traktowania go przez swoich pobratymców, jednak na koniec bestia podała Oriemu strzępki informacji. - Dziękuję. Ciesz się posiłkiem. Nareszcie pojawiły się jakiekolwiek sugestie odnośnie Piątki, jaka uśmierciła mistrza Blackthorna. Mężczyzna wykręcił się na pięcie i udał się pieszo w dół alei. Wiedział, jak szukać demona: bestia skrywała się w najbliższej dziurze. Chwilę później stał na samym środku ulicy, która wyglądała jak pole bitwy. To nie on odpowiadał za ten krajobraz, a przynajmniej jeszcze nie. Jego cel znajdował się bardzo blisko. Ori go wyczuwał. Docierała do niego jego moc. - Pokaż mi się, Aastringu – krzyknął. Moment później wzniósł się do góry, by uniknąć płomieni, które zostały skierowane na ziemię, w miejsce, w którym wcześniej stał. Wykręcił się za siebie w powietrzu, rozkładając skrzydła, gotowy do walki. Ogień zniknął, pozostawiając po sobie krater wyżłobiony w dymiącym asfalcie. Gdyby Ori spóźnił się choć o ułamek sekundy, byłby teraz jedynie kupką płonących piór. - Jesteś przebiegły – powiedział. – A teraz przestań ukrywać się, jak jakieś głupiutkie dziecko. W powietrzu rozbrzmiał mrożący krew w żyłach, okrutny śmiech, jednak demon się nie zmaterializował. - Wojna nadchodzi, dziecię Absolutu – odpowiedział. – Po czyjej stronie się opowiesz? Wtedy Piątka zniknęła, a moc świadcząca o jego obecności rozpłynęła się w chłodzie nocy. Ori wciąż unosił się w powietrzu, lustrując wzrokiem okolicę i próbując wybadać, czy to przypadkiem nie podstęp. - Tchórz – warknął pod nosem. Opadł na ziemię, składając skrzydła i stając stopami na piasku. Demony zawsze mówiły o wojnie. Pragnęły jej. Zupełnie jakby miały jakiekolwiek szanse na wygraną z siłami Nieba. Tym razem jednak bestia powiedziała prawdę. - Wojna się zbliża.

ROZDZIAŁ 16 Jedynym powodem, dla którego Beck wstał tak wcześnie, było to, że siedział właśnie w loży ulokowanej niedaleko okien restauracji. O siódmej rano zadzwoniła do niego reporterka o czerwonych włosach i z wielką słodyczą, a zarazem stanowczością poinformowała go, że nie uda mu się wymigać od spotkania. Ich rozmowa musiała odbyć się tego ranka. Denver wreszcie zgodził się na jej ofertę, chcąc mieć ją w końcu z głowy. Kiedy dziennikarka go wypatrzyła, uśmiechnęła się ciepło. - Dzień dobry, panie Beck. – Miała trudny do zidentyfikowania akcent. Może włoski albo francuski? - Madame – powiedział wślizgując się do loży naprzeciwko niej. Chłopak ogolił się, włożył najlepszą odzież, ale nadal czuł się niekomfortowo. Nie istniał żaden powód, by rozmawiać z tą paniusią, zwłaszcza po wczorajszej stypie. Beck nie upił się, ale był tego bliski i teraz ciało kazało mu płacić za wczorajszą barową rozrzutność. Reporterka podała mu wypielęgnowaną dłoń przez długość stolika. - Jestem Justine Armando – rzekła. – Chciałabym pomówić z panem o Atlancie i jej demonach. – Jej bezkresne zielone oczy przyciągnęły jego spojrzenie. Chłopak potrząsnął delikatnie jej ręką i zmusił się do odprężenia. Jego rozmówczyni robiła piorunujące wrażenie i po sposobie, w jaki mówiła, można by odnieść wrażenie, że piekielne stworzenia są urocze. Dziewczyna wyglądała jak modelka, a nie zwykła dziennikarka, ale to zapewne przemawiało na jej korzyść. Jej oliwkowa cera lśniła w promieniach porannego słońca wpadających przez okna, co również podkreślało płomienną czerwień jej włosów. Den zaczął się zastanawiać, czy specjalnie nie wybrała tego miejsca na wywiad. Spostrzegł również, że nie miała obrączki. Kiedy kelnerka nalewała mu kawy, mężczyzna postanowił skupić myśli jedynie na interesach. - Co mogę dla pani zrobić, madame? - Proszę, mów mi Justine. Nie jestem stara ani siwa – odparła, a w jej zielonych tęczówkach pojawił się specyficzny błysk. - Dobrze, a zatem Justine. Co chciałabyś wiedzieć? - Chciałabym, żebyś opowiedział mi swoje losy, jako łowcy demonów z Atlanty. Mistrz Stewart mówił mi, że jesteś jednym z najlepszych w swoim fachu, a zatem postanowiłam przeprowadzić z tobą wywiad. Ta mała naprawdę umiała pociągać za odpowiednie sznurki. Beck ponownie wziął łyk kawy, żeby zyskać w ten sposób na czasie i zinterpretować sygnały, jakie mu wysyłano. Zazwyczaj, jeśli druga osoba milczy, ta pierwsza próbuje jakoś zapełnić ciszę, a wtedy ta druga zyskuje jakąś wiedzę. Reporterka była profesjonalistką: ona również zaczęła sączyć swoją herbatę i czekała, aż jej rozmówca zabierze głos. - Dla kogo piszesz? – Spytał chłopak. - Jestem wolnym strzelcem. Sprzedaję swoje historie gazetom na całym świecie – odpowiedziała dziennikarka. - To musi być miła praca. - Ma kilka zalet – odpowiedziała, uruchamiając dyktafon, który położyła obok notesu i złotego długopisu. Następnie uśmiechnęła się, wskazując na urządzenie. – Możemy zaczynać? - Tak, madame. Miejmy to już za sobą. Nie, żeby przeszkadzało mu jej towarzystwo. - Prześledziłam twoje losy, Denverze Becku – odparła Justine. – Urodziłeś się w Sadlersville, w stanie Georgia, a potem przeniosłeś się do Atlanty. Następnie służyłeś w wojsku. Otrzymałeś

medale za męstwo w Afganistanie. - Tak, madame. – Tyle Den miał do dodania, jeśli idzie o tą tematykę. - Czemu chciałeś zostać łowcą demonów? – Spytała dziennikarka. - Ze względu na Paula Blackthorna – odparł chłopak. – On dał mi przyszłość. Beck zdawał sobie sprawę, iż mogło to zabrzmieć nieco tandetnie, ale tak właśnie przedstawiała się prawda. - Paul niedawno zmarł. Byłeś przy nim, kiedy to się stało – powiedziała reporterka, a później jej głos nabrzmiał łagodniejszego brzmienia: – Rozumiem, że jego zwłoki zostały wskrzeszone i Blackthorne zjawił się w Świątyni tej nocy, kiedy zaatakowały was demony. - Tak, madame. Kobieta odłożyła długopis i obdarzyła chłopaka błagalnym spojrzeniem. - Naprawdę potrzebuję czegoś więcej niż tylko: „tak, madame”, panie Beck. - Wystarczy Beck. Tak nazywają mnie miejscowi. - Cóż, dobrze, niech będzie tylko Beck… Mężczyzna otworzył już usta z zamiarem powiedzenia dziennikarce, że źle go zrozumiała, ale wtedy spostrzegł, że kąciki jej warg unoszą się w uśmiechu. Bawiła się z nim jak marionetką. - Bawisz się ze mną – powiedział. - Owszem. Czemu zatem nie powiesz mi o tym, co stało się w Świątyni, bym mogła opowiedzieć o tym światu? - Sądzę, że świat już to wie. - Ale nie słyszał twojej wersji – powiedziała dziewczyna, opierając się łokciami o blat. – Wiem, że to świetna opowieść. - Skąd? - Umiem to stwierdzić, jedynie na ciebie patrząc. Nie jesteś taki jak inni. Ma rację. Beck zamówił sobie kolejną filiżankę kawy, po czym zdał dziennikarce sprawozdanie z tego, co pamiętał odnośnie ataku demonów, zostawiając dla siebie szczegóły, o których opinia publiczna nie musiała wiedzieć. Justine słuchała go intensywnie, sporządzając notatki. Dopiero, kiedy mężczyzna skończył snuć swoją opowieść, zaczęła zadawać mu pytania. - Jakim cudem demony przedarły się przez barierę z wody święconej? - Sądzę, że to dlatego, że było ich za dużo. Reporterka zdawała się akceptować podobne tłumaczenie. - Czy wierzysz w Armagedon, Beck? - Jeszcze kilka dni temu odpowiedziałbym, że nie, ale gdy zobaczyłem tamte anioły… - Czyli naprawdę się pojawiły? – Widząc jego zaskoczone spojrzenie, dziennikarka dodała: – Fotografie oraz nagrania nie pokazują ich zbyt szczegółowo. Jedynie krąg jasnego światła. - Stały wewnątrz tego światła. To na pewno były anioły. Justine wyglądała, jakby intensywnie nad czymś myślała. - Czy sądzisz, że łowcy będą mieć więcej szczęścia w walce z demonami? - Nie jestem pewien – odparł chłopak, pamiętając, że jego słowa zostaną uwiecznione na taśmie. – Znamy miasto lepiej od nich i, z tego, co słyszałem, kiedy pojawią się myśliwi, stwory się ujawnią. - To oznacza dla ciebie więcej pracy – stwierdziła Justine. Den pokręcił głową. - Zejdziemy na drugi plan. Jesteśmy miejscowymi prostakami. Nie mamy ani pieniędzy, ani odpowiedniego sprzętu. - Ale wy również możecie zabijać demony, jeśli zajdą stosowne okoliczności. – Beck przytaknął. – Czy teraz można je tak traktować?

- Jasne, że tak. Denver nie otrzymał oficjalnych wytycznych z Krajowej Siedziby Gildii, ale nic go to nie obchodziło. Wszystko groźniejsze od stwora ogniowego stanowiło uczciwe wyzwanie. Jeśli chłopak mógł schwytać bestię – świetnie. Jeśli ta podejmie walkę, zginie. Tak czy siak Beck dostanie swoją zapłatę. - Za godzinę mam umówione spotkanie z burmistrzem – tłumaczyła Justine. – Chcę usłyszeć jego wersję, a wtedy, jeśli będę mieć jeszcze jakieś pytania, ponownie się z tobą spotkam. Den jęknął. - Cała gadka burmistrza nie ma ani krzty sensu. Dziewczyna wyszczerzyła się w uśmiechu, ukazując rząd idealnie białych zębów. - Czy mogę się na to powołać? - Lepiej nie – odpowiedział, kręcąc głową. Mężczyzna oczywiście uruchomił swą niewyparzoną gębę. Kobieta przesunęła w jego stronę po blacie wizytówkę. Jej dane osobowe zostały wyszczególnione za pomocą kursywy, a tuż pod nimi widniał numer komórki. - Będziemy w kontakcie, Beck. Jestem pewna, że będę jeszcze miała do ciebie kilka pytań. Chłopak popatrzył w jej bezdenne zielone oczy i zdecydował, że nie było tak źle, jak sądził. Właściwie można by to uznać za bardzo miły początek dnia. - Jasne, Justine. Kiedy kobieta wyszła wolnym krokiem z restauracji, Beck schował kartonik w kieszeni kurtki i poprosił o kolejną kawę. - Nie było źle. *** By utrzymać swoje myśli z daleka od zagadnienia Simona i jego infantylnego zachowania, Riley zaczęła przekopywać się przez stos rachunków, których ilość zdążyła się chyba zwiększyć przez dzisiejszą noc. Robienie opłat przypominało chodzenie na zakupy i nastawianie prania – nie miało końca. Z pomocą Becka dziewczyna opłaciła już czynsz oraz kilka innych miesięcznych zobowiązań, jednak gotówka zapewne skończy się jej do końca tygodnia. Ta niechciana myśl sprawiła, że jej spojrzenie skierowało się w stronę leżącej koło drzwi łowieckiej torby. Nadal widniały na niej ślady szpon, zdobyte podczas ostatniej przygody. - Już tam byłaś, Riley. Już to przerabiałaś – wymamrotała do siebie, drapiąc się po świeżo zagojonych ranach przez materiał jeansów. Zamiast tego łowczyni sporządziła listę zaległości, aby móc nadać im rangi pilności. Już prawie dokonała tej sztuki, kiedy rozległo się dudnienie do drzwi mieszkania. Było około południa. Kiedy otworzyła drzwi, Beck stał w progu apartamentu, trzymając w dłoniach wielką torbę z „Mama Z’s”, czyli swej ulubionej knajpy w stylu steak house. - Tak jak obiecałem, przyniosłem ci lunch – powiedział. Nozdrza Riley powitały pikantny aromat barbecue. - Mmm – wymamrotała, a do ust natychmiast napłynęła jej ślina. Kiedy dziewczyna nakrywała do stołu, czekała na zwyczajową Świętą Inkwizycję Becka w stylu: „czy dzwoniłaś do swojej ciotki w Fargo”? Nie przydarzyło się jednak nic podobnego. Zamiast tego chłopak rzucił skórzaną kurtkę na kanapę i skierował kroki w stronę łazienki. Po chwili rozległ się odgłos odkręcanej wody, a za moment mężczyzna wrócił i wypakowywał już jedzenie z torby, układając kanapki oraz sałatki coleslaw na talerzach, które łowczyni wyciągnęła z kuchennej szafki.

Den zauważył w końcu stosik rachunków. - Jak stoisz z pieniędzmi? Riley wywróciła oczami. - Uregulowałam już abonament za komórkę, płatności za gaz, wodę i prąd oraz czynsz. Kolejne rachunki pojawią się za około tydzień i wtedy będę spłukana. Peter zna jakieś miejsce, w którym mogę sprzedać parę swoich starych płyt CD. Beck przytaknął i skupił się na jedzeniu, zupełnie jakby nie jadł śniadania. Może faktycznie nie jadł. - Jak długo zostałeś wczoraj na stypie? – Spytała Blackthorne. - Do około pierwszej w nocy. Musiałem wstać wcześnie, żeby porozmawiać z pewną reporterką. - I jak poszło? - Jakoś – odparł chłopak. Zamiast psuć coś, co zapowiadało się na wspaniałą ucztę, rozmową, która mogłaby nie spodobać się Riley, dziewczyna skupiła się na własnej kanapce, delektując się jej cudownym smakiem. W „Mama Z’s” serwowali najlepsze barbecue na świecie. Mniej więcej w połowie lunchu jej komórka zabrzęczała, oznajmiając nadejście nowej wiadomości tekstowej. Łowczyni wytarła ręce i sprawdziła skrzyknę odbiorczą. Na jej twarzy pojawił się uśmiech. - Tak! – Ucieszyła się. – Simon jest już w domu. Wypuścili go ze szpitala. - To dobre nowiny – powiedział Beck. – Na pewno szybko wyzdrowieje. - Nareszcie stamtąd wyszedł. Jej gość sapnął pod nosem na znak zrozumienia. - Widziałaś się z nim ubiegłej nocy? – Kiedy przytaknęła, dodał: – I jak było? - Jakoś – odparła dziewczyna, przywołując wcześniejszą odpowiedź Dena odnośnie wywiadu z dziennikarką. - Nie za dobrze? – Riley pokręciła głową. – Przykro mi. – Chłopak otarł usta serwetką, zmiął ją i położył na środku talerza. – Mam nadzieję, że jedzenie smakowało ci na tyle, byś w czymś mi pomogła. No i się zaczyna. Zamierza wykorzystać posiłek, żeby wywołać we mnie poczucie winy. Wiem to. - Stewart chce, żebym wypełnił dokumenty dla Krajowej Siedziby Gildii. – Pod wpływem zaskoczonego spojrzenia Blackthorne, dodał: – Chodzi o zmarłych łowców. Muszę uporać się z tymi formularzami, żeby ich rodziny mogły otrzymać pieniądze z polis na życie. - Och. – Nagle stało się jasne, czemu Beck nie chciał robić tego samodzielnie. Po tym jak dziewczyna uprzątnęła ze stołu, usiadła ponownie na swoim krześle. Den położył przed nią stosik tekturowych teczek. Na każdej z nich były wypisane dane osobowe konkretnego łowcy. - Ile stron mają te dokumenty? – Spytała. - Formularz ma tylko dwie strony, reszta to akta. Riley zagapiła się na pierwszy folder, uznając za błogosławieństwo fakt, iż nie rozpoznawała widniejącego na nim nazwiska. Treść formularza okazała się stosunkowo prosta: zawierała zawiadomienie kierowane do Krajowej Siedziby Gildii Łowców, a informujące o tym, iż jeden z jej członków umarł. Następnie pojawiała się prośba odnośnie wypłacenia polisy na życie dla wymienionych poniżej beneficjentów. Riley otworzyła teczkę i znalazła w niej fotografię zmarłego. Zrobiono ją, gdy mężczyzna został członkiem Gildii, co według dokumentów nastąpiło sześć lat temu. Blackthorne nie kojarzyła tego człowieka. Jej gość otworzył folder i westchnął boleśnie. Znał tych ludzi: zapewne polował z niektórymi z nich, a ze wszystkimi od czasu do czasu się upijał.

Riley prześlizgnęła spojrzeniem po leżącym przed nią dokumencie. Russell Brody liczył sobie czterdzieści trzy lata, czyli był w wieku podobnym do jej ojca, kiedy ten umarł. Miał żonę i dwoje dzieci. Dziewczyna zmusiła się do podniesienia długopisu i zaczęła wypełniać formularz, mimo iż sprawiało jej to prawie fizyczny ból. Rodzina tego człowieka potrzebowała pieniędzy, a zatem ktoś musiał to zrobić. Riley przechodziła od sekcji do sekcji, wpisując dane osobowe, adres, numer ubezpieczenia, datę urodzenia, stopień w Gildii, numer karty członkowskiej oraz wypełniając najtrudniejszą do zapełnienia rubrykę: sposób, w jaki zginął denat. - Ach, co mam wpisać, jako powód śmierci? – Spytała. - Atak demonów – odpowiedział Beck. – Urzędnicy z Krajowej Siedziby dołączą raport koronera, kiedy tylko zostanie im przesłany, więc nie musisz zamieszczać nic więcej. - Atak demonów – powtórzyła Riley, kończąc zabawę z pierwszą teczką, a potem sięgając po drugą i otwierając ją. Tego łowcy również nie znała. Podobnie było z dwoma kolejnymi. Den zrobił to celowo. Blackthorne chciała mu podziękować, ale mógłby nie odebrać tego tak jak trzeba. Kiedy Riley wypełniła pięć kolejnych formularzy, odsunęła je na bok i przeciągnęła się. Beck nadal męczył się z drugim plikiem dokumentów, pochylając się nad nimi niczym gnom. Kiedy zapisywał każde pojedyncze słowo, robił to powoli, stawiając literki z wyraźnym wysiłkiem. Zupełnie jakby musiał bardzo intensywnie się nad tym namyślać. - Jesteś o wiele wolniejszy ode mnie, a ja już skończyłam – powiedziała, z niezadowoloną miną. - Robię, co mogę – odparował chłopak. - Ściemniasz. Denver uniósł na Riley wzrok, natychmiast przechodząc do samoobrony: - Nie jestem w tym dobry, jasne? Ale nie próbuj nawet mówić, że jestem głupi. Skąd mu się to wzięło? Młody mężczyzna położył długopis na blacie. - Wybacz, jestem zmęczony i nie stanowię dziś zbyt miłego towarzysza. Blackthorne zwalczyła pokusę, by powiedzieć mu, że nie jest miłym towarzyszem przez większość czasu. - Jakiego czułego punktu dotknęłam? – Spytała Riley, chcąc to wiedzieć na przyszłość. Den skrzywił się. - Nie piszę ani nie czytam zbyt dobrze. Nikt nigdy nie pokazał mi, jak to się robi, a przynajmniej nie w domu. Nauczyciele starali się nadrobić moje braki w edukacji, ale ta sztuka niestety się im nie udawała, ponieważ ich nie słuchałem. - Słuchałeś mojego taty. - Wiedział, jak do mnie podejść. Nikt inny tego nie potrafił. W końcu dotarło do Riley, czemu Beck poprosił ją o pomoc. - Stewart nic o tym nie wie, prawda? - Nie – przyznał młody mężczyzna, kręcąc głową. – Nie ośmielę się wyznać mu prawdy, nie, jeśli chcę zostać mistrzem. Właśnie dlatego przyszedłem do ciebie. Denver odstawił swoje męskie ego na bok, wierząc, że dziewczyna nie będzie sobie z niego żartować. Fakt ten naprawdę poprawił Riley samopoczucie. - To właśnie dlatego nie piszesz SMS-ów, prawda? - Tak. – Beck spojrzał w dół na leżący przed nim formularz. – I tak idzie mi lepiej niż kiedykolwiek wcześniej. Pobyt w armii bardzo mi pomógł. Po prostu nie przychodzi mi to z łatwością.

- Poruszasz się po mieście bez żadnych drogowskazów. Widziałam, jak to robisz. - Znam Atlantę – powiedział chłopak, wreszcie spoglądając Blackthorne w oczy. – Nie muszę wyczytywać informacji ze znaków, żeby dotrzeć tam, gdzie chcę. Dopiero, kiedy jestem zmuszony do robienia czegoś nowego, spotyka mnie kłopot. - Tak jak w przypadku tych formularzy. – Beck przytaknął. – Nieźle ci idzie – powiedziała Riley pokrzepiająco. – Twoje pismo jest o wiele schludniejsze niż większości facetów. Poza tym wpisujesz informacje w odpowiednie rubryki. - Patrzyłem, jak ty to robisz. Stąd to wiem. Dziewczyna nie ośmieliła się z niego żartować. To mocno by go zdenerwowało. Blackthorne rozłożyła ręce. - Hej, ja akurat miałam sporo szczęścia. Oboje rodzice byli nauczycielami. Przyszło mi to naturalnie. - Ja miałem… – Chłopak urwał, ale jego rozmówczyni doskonale orientowała się, o czym myślał. Matkę alkoholiczkę, której nie obchodziło, co z ciebie wyrośnie. - Czytasz książki? - Czasami. Te przeznaczone dla dzieci – odpowiedział młody łowca. – Wypożyczam je z biblioteki, dzięki temu miejscowi nie znają prawdy. A to sprawia, że nikt się z ciebie nie nabija. - Jak zatem zapoznałeś się z Podręcznikiem Łowców? – Spytała zaintrygowana dziewczyna. - Nie zapoznałem. Twój tata go przeczytał. Oznaczało to, że wszystkie te godziny, które Paul Blackthorne spędzał z Beckiem nie były poświęcone jedynie chwytaniu demonów i włóczeniu się wspólnie po mieście. Tata uczył go pisać i czytać. Riley zawsze kochała swego ojca, ale teraz jej uczucie do niego jeszcze się powiększyło. - A jak zaliczyłeś egzamin na podróżnika? – Spytała. - Nie oszukiwałem – odparł automatycznie chłopak. - Hej? – Powiedziała łowczyni, uderzając pięściami w stół. – Czy ja coś takiego mówiłam? Denver wzruszył lekko ramionami. - Znałem wszystkie odpowiedzi. Nie mogłem jedynie sprawnie czytać poleceń, więc Paul zapoznał mnie z nimi na wszelki wypadek. Co było mądrym zabiegiem, jako że cała pula pytań była podana do wiadomości publicznej, żeby zwiększyć ilość zdających. - Ja bym nie dała rady. - Z czym? - Z zapamiętaniem wszystkich poleceń. To musiało być naprawdę trudne. Może i nie umiesz sprawnie czytać oraz pisać, ale jesteś mądry w innych kwestiach. - Nie byłbym tego taki pewien. Ale ja jestem. To właśnie z tego powodu jej ojciec inwestował w niego aż tyle wysiłku. Moja kolej. Nagle w umyśle łowczyni zaświtała pewna myśl. - Czy masz komputer? – Zapytała. Młody mężczyzna skinął głową. – Mój kumpel Peter posiada program, który zamienia tekst na mowę. Mógłbyś słuchać rzeczy ze strony internetowej i czytać je jednocześnie. Artykuły z gazety i wszystkie tym podobne rzeczy. - Brzmi świetnie. Jest bardzo drogi? - Nie wydaje mi się. Spytam go o to. – Beck natychmiast się spiął.

- Oczywiście bez mówienia Petowi, po co chcę to wiedzieć. - Dzięki. – Denver ponownie popatrzył na leżący przed nim formularz, a potem raz jeszcze uniósł na nią wzrok. – Naprawdę. Kolejna teczka ze stosu była poświęcona Ethanowi. Riley wzięła ją do rąk. - Ja się nią zajmę, jeśli chcesz – zaoferował się jej towarzysz. Dziewczyna pokręciła głową, czując, jak pod powieki cisną się jej łzy. Otworzyła folder, przyglądając się zdjęciu praktykanta. Nie był jeszcze stary, a teraz odszedł. Gdyby sprawy potoczyły się inaczej, Beck wypełniałby właśnie dokumenty Simona. A może nawet jej. Riley powędrowała do łazienki, żeby odszukać chusteczki higieniczne. Wytarła oczy, ponownie wracając do stołu. Denver odłożył kolejną teczkę na stos tych już gotowych do wysyłki. - Zostało tylko parę – powiedział. Blackthorne potrafiła wyczuć, że cała ta sytuacja raniła go równie mocno jak ją samą. Łowczyni przytaknęła, wracając do pracy. Nie przerwała jej, nim nie dotarła praktycznie do końca stosu, wczytując się aktualnie w wypisany drobnym druczkiem na drugiej stronie zapis. Pod danymi osobowymi beneficjenta znajdowało się miejsce na podpis oraz adres, pod który można było bezpośrednio wysłać czek. - Beck? - Hmm? – Odparł chłopak, nie unosząc wzroku znad dokumentów, które z wielkim trudem wypełniał. - Czemu nie podpisałam formularza taty? Młody mężczyzna nadal na nią nie patrzył, mimo iż przestał pisać. - Beck? Denver odłożył długopis, po czym odchylił się w kuchennym krześle z pełnym napięcia wyrazem twarzy. - Ja go podpisałem. - Czemu? - Ponieważ to ja dziedziczę wszystkie pieniądze. - Nie jestem dziedziczką taty? – Spytała Riley, kompletnie tym faktem wstrząśnięta. - Gdyby Paul zostawił ci swoje oszczędności, wierzyciele mogliby je przejąć. Skoro to ja je dostałem, nie mogą ich tknąć. Nie martw się, poproszę Strażaka Jacka, żeby zorientował się, jak ci je przekazać. - Czemu miałbyś to uczynić? To twoje pieniądze. Możesz kupić sobie za nie nową ciężarówkę. Nikt nie mógłby powiedzieć na ciebie złego słowa. Na obliczu Dena odmalowało się cierpienie. - Jak możesz w ogóle myśleć, że ja… - Już nie wiem, co myśleć. Nic nie jest takie, jakie sądziłam, że będzie. Myślałam, że zdobędę licencję, a potem ja i tata będziemy razem przez cały czas i… Riley zeskoczyła z krzesła, stając koło wielkiego okna – tego samego, jakie wychodziło na parking. Tam, poniżej, ktoś niósł właśnie zakupy w stronę wejścia do budynku. Nie szło mu to zbyt sprawnie, zwłaszcza, że jego pudel pragnął obsikać oponę każdego mijanego samochodu. Beck znalazł się tuż za plecami łowczyni. - Nie zatrzymam ani centa z tych pieniędzy, dziewczyno. Należą do ciebie. Twój tata chciał, żeby tak to się właśnie odbyło. Przysięgam. - Nie ufał mi. - Nie, nie ufał wierzycielom. Nie mógł pozwolić na to, żebyś straciła jedyną rzecz, jaką po sobie pozostawił. Den z wahaniem otoczył ramieniem barki Riley i przyciągnął ją do siebie. Dziewczyna czuła, jak jego ciałem wstrząsają dreszcze.

- Nie pozwolę ci głodować – wyszeptał. – Zrobię wszystko, co trzeba, żeby tak się nie stało. Przysiągłem to na grobie twojego ojca. Jej tata mu ufał. Czemu ja nie umiem? Stali tak kilka minut, jedynie wyglądając przez okno, a żadne z nich nie powiedziało już ani słowa. Wreszcie Beck odsunął się od podopiecznej, wracając do stołu oraz papierkowej roboty. Riley zmusiła się, by do niego dołączyć. Próbowali uporać się z resztą folderów w całkowitej ciszy. Kiedy skończyli, chłopak schował teczki w swym marynarskim worku, podniósł kurtkę i podziękował dziewczynie za pomoc. Blackthorne zamknęła za nim drzwi, czując, że naprawdę pragnie coś powiedzieć, tylko nie jest pewna, co dokładnie. Dopiero po jakimś czasie odnalazła wetkniętą pod stos rachunków, grubą białą kopertę. Włożono do niej banknoty dwudziestodolarowe, które Riley posegregowała w studolarowe stosiki. Było ich dziesięć. Tysiąc dolców. Beck musiał ją tam wsadzić, gdy ona poszła po chusteczki. Łowczyni zwiesiła w desperacji głowę. Praktycznie oskarżyła przyjaciela o kradzież jej pieniędzy, podczas gdy ta koperta już na nią czekała. Den nie powiedział na jej temat choćby słowa. Riley pamiętała, jak stał przy oknie, zatopiony w myślach. Wspominała, jak bardzo bolało go to, że nie potrafi pisać ani czytać. To, że jej tata ufał, iż uczyni właściwą rzecz. Denver Beck był mężczyzną trudnym do polubienia, a jeszcze trudniejszym do zrozumienia. Jednak dane przez niego słowo znaczyło tyle, co złoto. Czemu nie umiem tego zaakceptować?    

ROZDZIAŁ 17 – Co jest z tym miejscem? – Wymamrotała Riley, mijając Cmentarz Oakland, a potem przecinając jedną z bocznych uliczek w poszukiwaniu miejsca parkingowego. – Czemu spędzam tu większość czasu? Wszechświat nie miał dla niej żadnej odpowiedzi, a zatem wciąż krążyła wokoło po pobliskich alejkach. Dziś był pierwszy dzień po powrocie do szkoły od czasu kataklizmu w Świątyni. Jej koledzy z klasy będą chcieli zapewne wiedzieć, jak się to wszystko odbyło, zasypując ją milionem pytań, zwłaszcza, że Blackthorne uczestniczyła bezpośrednio we wszystkich wydarzeniach. Rozmowa na ten temat nie sprawiała, że problem znikał: działo się wręcz przeciwnie – piekielne wizje okazały się zbyt świeże w jej umyśle i za każdym razem, kiedy Riley myślała na ten temat, jedynie mocniej w nią wsiąkały. Jeśli uda się jej spławić dziś znajomych ze szkoły, to być może ci zainteresują się czymś innym i dadzą jej chwilowo spokój. Byle tylko nie miało to nic wspólnego ze mną. Szkoły organizowały podobne wycieczki edukacyjne trzy razy do roku, przypisując różne klasy na inne terminy. Dziś będzie tu zapewne co najmniej dwusetka dzieciaków, a przecież system szkolnictwa zrezygnował z autobusów. Mimo iż wizyty uczniów z konkretnych placówek zostały zaplanowane w półgodzinnych odstępach czasu, nie zmniejszyło to ilości ludzkich sylwetek ciągnących w kierunku wejścia do Oakland niczym hordy dobrze ubranych zombie. Riley znalazła wreszcie miejsce parkingowe ulokowane trzy budynki dalej niż cmentarz. Gdy zbliżyła się do ceglanego łuku otwierającego wejście na stare cmentarzysko, jej uwagę przykuła znajoma twarz. - Peter? – Wymamrotała do siebie. Jej najlepszy przyjaciel stał obok głównej bramy, uważnie przyglądając się sznurkowi mijających go uczniów. Jego twarz rozpromieniła się, gdy tylko zobaczył dziewczynę, machając do niej na powitanie. - Hej! – Zawołał, gdy do niej dołączył. – Obawiałem się, że darujesz sobie tę wyprawę. - Nie ma mowy. Pani Haggerty oszalałaby ze wściekłości, a nie potrzeba mi zostawać w szkole po lekcjach. Pete podał Blackthorne pewien pakunek. - To ponowny wydruk badań twojego taty odnośnie wody święconej. Tym razem przeczytałem całość. Twój ojciec był niesamowity. - Tak, był – odpowiedziała, zabierając podarek. – Być może wpadłam na jakiś ślad. – Riley opowiedziała przyjacielowi o nieoznakowanej ciężarówce, gdzie zbierano odzyskane buteleczki z wodą święconą. – Być może gdybym prześledziła poczynania tych ludzi, odkryłabym, kto kradnie fiolki i ponownie je napełnia. - Brzmi jak konkretny plan – powiedział Pete, przytakując. – Daj znać, jeśli będziesz potrzebować kogoś, kto będzie cię wspierał. Świetnie. - Trzymam cię za słowo. We dwójkę przeszli pod ceglanym łukiem, kierując się na cmentarz. –Myślałam, że pojawisz się tutaj jutro. - Zostałem przeniesiony do twojej klasy – odpowiedział Peter, promieniejąc. Gdy Riley zwolniła, wreszcie stając, idący za nią uczeń przeklął, jako że mało na nią nie wpadł. - Wybacz – powiedziała, po czym odwróciła się raz jeszcze w kierunku przyjaciela. – Czy to znaczy, że zhakowałeś… Chłopak zakrył jej dłonią usta.

- Jak miałem ci właśnie powiedzieć, cieszę się, że nasi zwierzchnicy z departamentu edukacji zadecydowali, iż będę uczęszczał do twojej klasy. – Kolega zabrał rękę i puścił przyjaciółce oczko. – Wyobraź sobie tylko moje zaskoczenie. Zaskoczenie. Jasne. Petowi jakimś cudem udało się dostać do bazy, w której przechowywano dane osobowe uczniów i przenieść się do klasy Riley. Gdyby go złapano, zostałby zawieszony i odesłany do mrocznego Illinois wraz z niemożliwą do odczepienia się od niego matką. - Oszalałeś? - Jasne. Nie było to zbyt trudne, kiedy odkryłem, że muszę przenieść też dwie albo trzy inne osoby, żeby ukryć swój fortel. Chodzi wyłącznie o kamuflaż. - Przeniosłeś też inne osoby do naszej klasy? - Jasne. – Peter uśmiechnął się, bardzo z siebie zadowolony. – To było łatwiejsze, niż sądziłem. - Ale… Ktoś zastąpił im drogę, blokując przejście. O, Jezu. Całkiem jakby życie nie było już wystarczająco absurdalne, przeszkodę stanowił kolega z klasy Riley, którego największą życiową aspiracją wydawało się zostanie wampirem, a który miał kruczoczarne włosy oraz alabastrową skórę. Dziś chłopak włożył na siebie czarny surdut oraz krwiście czerwony podkoszulek z dekoracyjną koronką oraz kołnierzykiem. Na jego szyi znajdowała się kamea, do której przymocowana była twarz przystrojona kłami. Chyba żartujesz. - Nadal żyyyjessssz – wycedził, zerkając na Blackthorne i marszcząc ciemne brwi. To sztuczne, ostro zakończone kły odpowiadały zapewne za jego wadę wymowy. - Tak, żyję. A chodzi ci o? – Spytała dziewczyna, wściekła, że im przeszkodził. - Nie zostaniemy unicestwieni – odpowiedział. Tym razem naprawdę zaseplenił, rozsiewając wokoło odrobinę śliny. Ohyda. - Czy możesz się przesunąć? Fałszywy wampir nie wykonał polecenia, ale nadal zerkał na Riley spode łba, ujawniając swe plastikowe kły. Łowczyni wyminęła go bokiem, kręcąc głową. Gdy znaleźli się już w sporej odległości od zabawnego typka, Peter spytał: - Ech, co to miało być? - To nasz kolega, który pragnie zostać wampirem. Pije czerwone napoje gazowane i przez cały czas używa górnolotnie brzmiącego „my”. Jest nieszkodliwy. Po prostu go ignoruj. Pete wskazał głową w kierunku cmentarza. - Raczej ciężko będzie tego dokonać – powiedział. Dziwny dzieciak przemieszczał się między nagrobkami, chowając się za drzewami i większymi monumentami. Następnie wyglądał zza kamiennych obelisków oraz aniołów. - Co ten koleś ma przeciwko tobie? – Spytał przyjaciel Blackthorne. - Myśli, że poluję na wampiry. Powiedziałam mu, że chwytam wyłącznie demony, ale on mi nie wierzy. Cierpi chyba na syndrom konieczności zostania ofiarą. Pete posłał jej zafrasowane spojrzenie. - Popraw mnie, jeśli się mylę, ale to nie pasuje do wampirów. Nie bawią się w bycie czyimiś ofiarami. - Jemu to powiedz. - A jak on ma na imię? Riley wzruszyła ramionami. - Bałam się zapytać.

Kątem oka łowczyni spostrzegła, jak jej wampirzy prześladowca wygląda znad nagrobka. Jego twarz była cała umazana brudem, łącznie ze sztucznymi zębami. Czemu ja? *** Posiadanie rodzica, który uwielbiał zagadnienie Wojny Secesyjnej, oznaczało, że Riley była w tej części Cmentarza Oakland więcej razy, niż mogłaby zliczyć. Jej tata zawsze znalazł wymówkę, żeby udać się do sekcji z nagrobkami konfederatów, gdy odwiedzali wspólnie rodzinne mauzoleum. - Wkrótce zakwitną wszystkie kwiaty – powiedziała Riley z tęsknotą. – Jest tu wtedy naprawdę pięknie. Peter zapatrzył się na rząd białych płyt nagrobnych. - Wow. Popatrz tylko na te wszystkie nagrobki. Wyglądają surrealistycznie. - Nigdy tu nie byłeś? Chłopak pokręcił głową. - Naprawdę budzą respekt. Tylko przez pierwszych kilka razów. Po latach słuchania opowieści Paula odnośnie wojny, jego córka umiała podać liczby ofiar śmiertelnych z większych bitew. Dziewczyna oparła się impulsowi uświadomienia w tej kwestii swego przyjaciela. Równe rządki jasnych nagrobków mówiły same za siebie. Pete jednak bardzo lubował się w liczbach. - Ile jest tutaj grobów? – Spytał, spoglądając w jej kierunku. - Prawie siedem tysięcy, ale leżą tu też sojusznicy Unii. - Wiedziałem, że było sporo ofiar, ale tak naprawdę fakt ten nie dociera do twej świadomości, nim nie zobaczysz tego osobiście – powiedział Peter, roztaczając przez nimi dłonią. Jazgotliwy dźwięk przeszył powietrze, gdy pani Haggerty dmuchnęła w gwizdek. Uczniowie jej klasy zebrali się pod jedną z antycznych magnolii. - Zaczniemy za minutę albo dwie – rzekła nauczycielka, podając stos papierów stojącemu najbliżej podopiecznemu. – Rozdaj to. Proszę o wypełnienie wszystkich rubryk przed końcem zajęć. – Polecenie to wywołało falę powszechnych jęków. – Wiem, ale przynajmniej nie pada, prawda? Mogło być gorzej. – Podczas gdy kartki wędrowały wokoło, pani Haggerty zawołała: – Riley, jesteś tu? Wezwana, dziewczyna pomachała dłonią z samego końca tłumu, zastanawiając się, o co chodzi. - Och, świetnie. Miło widzieć, że nadal jesteś z nami. Bardzo mi przykro z powodu wydarzeń tamtej nocy, kochanie. Blackthorne mogła jedynie przytaknąć. Wiele osób skoncentrowało teraz uwagę na jej osobie, co wprawiało ją w zakłopotanie. Nauczycielka ponownie zajęła się grupą. - Dziś rano doszły mnie słuchy, że mamy w klasie nowych uczniów. Muszę zobaczyć wasze dokumenty transferowe, moi drodzy, więc proszę, żebyście wystąpili z szeregu. Peter rozpromienił się w uśmiechu i zgodnie z poleceniem skierował kroki w stronę nauczycielki. - Hej, Riley – powiedziała Brandy, sunąc w jej kierunku. Brunetka miała na sobie czarne jeansy, kurtkę oraz obłędnie różowy podkoszulek. Kółko wzajemnej adoracji towarzyszyło dziewczynie, trzymając się na dystans od liderki i śmiejąc się z wiadomości tekstowej w telefonie jednej z nich.

- Brandy – odpowiedziała Blackthorne, testując obecne relacje między nimi. Gdy Riley po raz pierwszy dołączyła do tej klasy, Brandy zrobiła wszystko, co w jej mocy, żeby dziewczyna poczuła się jak u siebie. Założywszy oczywiście, że owa dziewczyna lubi przekłute opony oraz zamazane szyby. - Kim jest ten nowy? – Spytała rywalka. - To mój przyjaciel, Peter. Dopiero co go przenieśli. - Wygląda jak kujon. - Jest mądry, ale bardzo fajny. Daj mu szansę. Zaczniesz się na nim wyżywać, a wejdę na ciebie tak szybko, że nawet nie zorientujesz się, co się stało. Przyjaciel łowczyni wrócił na swoje miejsce, podając Riley potwierdzenie przydzielenia do tej klasy. Kiedy zauważył, że koleżanka nie jest sama, postarał się o uprzejmy uśmiech. - Cześć, jestem Peter. - To jest Brandy – odpowiedziała Blackthorne, bardziej ostrzegając Peta, niż przedstawiając mu nową znajomą. - Och – odparł on, a mina mu zrzedła. – To ty zniszczyłaś Riley samochód… dwukrotnie. Brunetka zamrugała powiekami. Najwyraźniej nie spodobało jej się, że wyglądający na kujona dzieciak ma cięty język. - Po prostu igrałam z jej umysłem – odparła dziewczyna. - Ja też robię to przez cały czas, z taką różnicą, że nie przekłuwam jej opon. - Teraz już między nami okej – dodała jeszcze Brandy, posyłając Riley znaczące spojrzenie. Nim nie zdecydujesz, że tak nie będzie. - Dobra, moi mili – zawołała nauczycielka. – Zajmijcie się rozwiązywaniem zadania i oddajcie mi je za godzinę. Do dzieła! Pete zerknął na przyjaciółkę. - Czemu nie opowiesz mi o tej statuetce lwa – powiedział, wskazując masywną wapienną rzeźbę. Dziewczyna posłusznie wypełniła jego polecenie, kierując się do metalowego płotka, który oddzielał resztę świata od Lwa z Atlanty. Kilka sekund później dołączyła do nich Brandy. - Ech, muszę napisać o tym w swojej pracy. Mogę posłuchać? Riley usłyszała stłumiony chichot kumpla. - Jasne. Chyba nie masz z tym problemu, co Riley? – Spytał z niewinną minką. - Żadnego. Uwielbiam bawić się w przewodnika. Łowczyni przekopała się przez pokłady pamięci i przywołała wiedzę na temat historii tego pomnika, którą wielokrotnie przybliżał jej tata. - Nazywają go Lwem z Atlanty albo Lwem Konfederatów. Strzeże grobów bezimiennych żołnierzy. Powstał w Szwajcarii. Umierający lew jest symbolem odwagi. Leży na fladze Konfederatów. - Praktycznie da się poczuć jego cierpienie – odparł Peter, teraz nieco cichszym głosem. – Jest naprawdę mroczny. - Całe to miejsce takie jest – odrzekła Riley. - Nie rozumiem, czemu cały ten metal nadal tu jest – powiedziała Brandy, wskazując na płot. – To znaczy, czemu go nie ukradli? - Nie mam pojęcia – rzekła Blackthorne. To było dobre pytanie. Brandy zaczerpnęła głęboki oddech. - Przykro mi z powodu tamtej nocy – powiedziała. – To musiało być straszne.

Riley popatrzyła na nią w szoku. Nie spodziewała się, że ta panienka może przejmować się czymkolwiek innym niż jej własny światek. - Widziałam w gazecie zdjęcie twoje i tego słodkiego chłopaka, który został tak strasznie ranny – dodała rywalka łowczyni. – Przeżyje? - Tak. - To świetnie. – Nastąpiła pauza, a po niej: – Czy gwiazdy „Demonlandu” wciąż zamierzają przyjechać do miasta? Demony chyba ich nie wystraszyły, prawda? A jednak. Oto ujawniła się prawdziwa Brandy, która oczekiwała, że Riley zdobędzie dla niej autograf ulubionej gwiazdy telewizyjnego show, kiedy ekipa filmowa pojawi się w mieście. - Nie słyszałam o niczym podobnym. Szczerze mówiąc, przez pożar w Świątyni Blackthorne zupełnie zapomniała o chcących współpracować z Gildią aktorach. - Cóż, pamiętaj po prostu, że chcę autograf Jessa Storma. A zdjęcie byłoby czymś wspaniałym – odpowiedziała Brandy. - Jeśli show faktycznie będzie kręcone w naszym mieście, zdobędę je – odparła łowczyni. Była to cena pokoju między obiema dziewczynami, a Riley zamierzała zapłacić ją za spokój od rywalki oraz jej bandy. Naprawdę nie potrzebowała już żadnych nieprzyjemności ze strony kolegów z klasy. Nagle ktoś zawołał ją po imieniu, na co jej ciałem wstrząsnął dreszcz. Ten głos wydawał się znajomy i to wcale nie w przyjemny sposób. Łowczyni odwróciła się, gapiąc przed siebie z niedowierzaniem. - Allan? – Spytała, gdy chłopak zaczął się do niej zbliżać. Peter jęknął. Przyjaciel Riley znał opowieść dotyczącą ich znajomości: to, że koleżanka umawiała się z Allanem i przestała, gdy ten uderzył ją w twarz za to, że nie chciała ukraść dla niego komputera. Minęły dwa lata, odkąd ta dwójka widziała się po raz ostatni. Eks miłość Riley urosła i to nie tylko w górę, ale również wszerz. Młodzieniec miał sylwetkę footballisty, a jego brązowe oczy dosłownie przykuwały wzrok. Arogancki uśmieszek najwyraźniej stanowił nieodłączny element jego warg. To przynajmniej się nie zmieniło. Kiedy chłopak podszedł bliżej, szczęka zabolała Riley tak, jakby Allan dopiero co ją uderzył. Łowczyni zwalczyła chęć, by ją dotknąć. - Miałem nadzieję, że cię znajdę – powiedział, zupełnie jakby nie wydarzyło się między nimi nic niestosownego. – Słyszałem o twoim ojcu. Nawet cienia współczucia wywołanego śmiercią jej taty. Oczywiście, po incydencie z damskim boksem Paul złożył wizytę jego rodzicom, ostrzegając, że jeśli syn jeszcze kiedyś się do niej zbliży, wniesie oskarżenie. No i proszę, dupku. Niestety, ojca Riley już nie było. - Riley – zaczął Peter. Dziewczyna wyczuwała emanującą z jego głosu troskę. Przyjaciel sądził, że koleżanka powtórzy swój błąd, ponownie ulegając tej urokliwej, kłamliwej buźce. - Nic mi nie jest – odpowiedziała. Naprawdę. Teraz łowczyni znała już sztuczki Allana. Skierowała zatem całą swoją uwagę pod adresem eks. - Co ty tu robisz? - Przyszedłem zapoznać się z nową klasą. – To rzekłszy, wskazał ruchem głowy osobę pani Haggerty. – Zostałem przeniesiony. Sprawa z dokumentami powinna zostać załatwiona w

przeciągu tygodnia. Przeniesiony? - O, Boże – powiedział Peter. Przeniosłeś go do naszej klasy!? Gdyby Blackthorne cokolwiek powiedziała, wyszedłby na jaw udział Peta w całym tym zamieszaniu. Dlatego też dziewczyna zwalczyła pokusę, układając ręce na biodrach i robiąc surową minę. - Trzymaj się ode mnie z daleka. Jasne? Nie chcę, żebyś wchodził mi w drogę. - Czemu? Randkujesz teraz z tym kujonem? Riley ułożyła dłoń na ramieniu przyjaciela, nim ten zdołał zareagować. Gdyby rzucił się na Allana, dostałby niezły łomot. - Nie. Z kimś innym – odpowiedziała, mimo iż ten potwór tak naprawdę nie musiał o tym wiedzieć. - Zostawmy przeszłość za sobą. – Wielkolud uśmiechnął się łobuzersko. – Jesteś teraz o wiele ładniejsza. Seksowna. Cieszę się, że znowu będziemy razem. - Nic podobnego się nie stanie, więc nawet o tym nie myśl. – Łowczyni wykręciła się na pięcie, odchodząc. Peter poszedł za nią. Za jej plecami Allan krzyknął: - Do potem, kochanie! Dziewczyna upewniła się, że oddala się możliwie jak najdalej od natręta. Kiedy spojrzała przez ramię, zobaczyła, że jej eks rozmawia z Brandy. Blackthorne wyłowiła komórkę i wysłała koleżance z klasy SMS-a o treści: „Toksyczny typ. Nie zbliżaj się do niego albo pożałujesz.” Chwilę później rywalka spojrzała na ekranik swej komórki, przeczytała wiadomość i wróciła do pogawędki z Allanem. - Nie zamierza posłuchać. To wielki błąd. – Łowczyni skoncentrowała teraz uwagę na osobie Petera, posyłając mu laserowe spojrzenie. – Co ty sobie myślałeś? - Boże, przepraszam. Zobaczyłem jedynie imię i pierwszą literę nazwiska. Nie miałem pojęcia, że to on. Riley naprawdę chciała zacząć wrzeszczeć, choćby tylko po to, żeby rozładować napięcie. Nie przyniosłoby jej to jednak żadnych korzyści. Nawet gdyby Pete ponownie go przeniósł, Allan i tak wiedziałby, że jego eks uczęszcza do szkoły w starej kawiarni Starbucks przy Czternastej Ulicy. Prześladowałby ją bez względu na wszystko. - Dam sobie radę. Chce mnie tylko przestraszyć – powiedziała do siebie, starając się uspokoić i mając nadzieję, że jej były nie zamierza naprawić niedociągnięcia sprzed dwóch lat na pewnym parkingu. Pete popatrzył w stronę jej eks. - Jakoś mnie to nie przekonuje, Riley. Towarzyszy mi uczucie z rodzaju: „pożałujesz za to”. Może powinnaś porozmawiać z Beckiem i poprosić, żeby zajął się tym typkiem. - Co? – Warknęła łowczyni. – Nie ma mowy. Sama poradzę sobie z Allanem. - Tak jak ostatnim razem? Peter miał rację. - Jeśli sytuacja zrobi się nieprzyjemna, wypuszczę na niego Becka. - Świetnie. Czasami człowiek potrzebuje wsparcia i wydaje mi się, że to jeden z takich momentów. - Żadnych więcej przenosin, jasne? - Przysięgam. - Chyba, że uda ci się wysłać Allana na przykład do… Algierii.

- Zastanawiam się, czy to w ogóle możliwe. – Namyślał się na głos Pete. Tymczasem Brandy uśmiechała się szeroko, gawędząc z byłym Riley. Mam nadzieję, że twoi rodzice mają dobre ubezpieczenie zdrowotne, dziewczyno. *** Rodzinny dom Simona był wielki, dwupiętrowy i pokryty brzoskwiniowym tynkiem. W każdym z okien wisiały zasłony, a doniczki pełne bratków stały na schodach wiodących do głównego wejścia. Jakimś cudem rośliny przetrwały zimowe mrozy. Riley poprawiła włosy oraz odzież, którą dobrała dopiero za piątym razem. W końcu udało jej się wygrzebać z dna szafy czarną jeansową kurtkę, która wydawała się odpowiednia na ten moment. Dziewczyna zapomniała o jej istnieniu do chwili, kiedy błękitna marynarka uległa spaleniu, poszatkowaniu i obsikaniu przez demona. Poza tym czerń lepiej ukrywała plamy. Łowczyni spotkała już rodziców Simona, a zatem nie powinno być to dla niej wielkim wyczynem. A jednak takim jest. Riley po raz pierwszy odwiedzała ich dom i był to również pierwszy raz, gdy miała zobaczyć się ze swoim chłopakiem od czasu jego wyjścia ze szpitala. Czy teraz, kiedy Adler wrócił do siebie, będzie czuł się choć trochę lepiej? Musi. Dziewczyna wyobraziła sobie, jaką osobą był blond przystojniak przed pożarem, czyli zanim został tak dotkliwie ranny. Ciepły uśmiech, kochające pocałunki. Tego właśnie pragnęła Riley bardziej niż czegokolwiek innego. Pani Adler otworzyła jej drzwi, mając na sobie spodnie od dresu oraz znoszony podkoszulek z podobizną Bon Jovi. Jej jasne włosy zostały związane w kucyk, a na jej czole błyszczał pot. Łowczyni zdołała pochwycić jej oceniające spojrzenie. - Gotowa na spotkanie z jasnowłosym chłopcem? – Spytała gospodyni. - Jeśli to nie problem? - Jasne, że nie. Simon miał już kilku gości, ale bez wątpienia potrzebuje towarzystwa. – To rzekłszy, kobieta zaprosiła Riley do wnętrza domu ruchem dłoni. Przedsionek został wyłożony ceramicznymi płytkami, a wzdłuż ścian wisiały rodzinne fotografie. W przypadku rodziny tak licznej jak Adlerów istniała potrzeba wykorzystania każdej wolnej ściennej przestrzeni. Blackthorne szła w ślad za kobietą przez pomieszczenie wyglądające jak salon do małego pokoiku ulokowanego na tyłach budynku. Gra cieni nadawała mu wygląd lochu. Był tu plazmowy telewizor oraz krzesła, z których, gdy się na nich usiądzie, już nigdy się nie wstanie. Simon spoczywał na skórzanej sofie. - Masz gościa – zawołała jego mama. Powiedziawszy to, zostawiła Riley w progu i skierowała kroki ku przedniej części domu. Dziewczyna podeszła do kanapy i usiadła obok swego chłopaka, stawiając kurierską torbę na ziemi. Simon miał na sobie spodnie od dresu oraz podkoszulek z długim rękawem. Drewniany krzyżyk, jaki zawsze nosił na piersiach, zniknął. Czyżby spłonął w pożarze w Świątyni? Zamiast tego Adler trzymał w dłoniach różaniec, który przekładał z ręki do ręki niczym sznurek paciorków. - Riley – powiedział, jakby jej imię nic dla niego nie znaczyło. Żadnego: „cieszę się, że cię widzę” ani nic personalnego. Po prostu płaskie, pozbawione sensu słowo.

- A zatem, jak się masz? – Spytała łowczyni, próbując rozszyfrować, gdzie błądziły teraz myśli blondyna. Jeśli chłopak nadal miał tak paskudny humor jak ubiegłego wieczoru, to Blackthorne mogła niewiele dla niego zrobić. - Jestem w domu. – Raz jeszcze ton jego głosu wydał się Riley płaski, zupełnie jakby wcale się to dla niego nie liczyło. Dziewczyna chwyciła jedną z jego dłoni i uścisnęła ją. - Simonie, no dalej. Co się z tobą dzieje? Pogadaj ze mną. Ciemnoniebieskie oczy pochwyciły jej spojrzenie. - Nie jestem do końca pewien, co się dzieje. - Masz problemy ze snem? – Skinienie głową. – Koszmary? Adler sprawiał wrażenie zaskoczonego, że łowczyni o tym wie. - Widzę demony oraz krew i czuję dotyk płomieni… – Nieustannie przesuwał koraliki różańca w palcach. – Tata mówił, że niedługo poczuję się lepiej. Że to tylko reakcja mego mózgu na to, co się stało. - Ma rację. Jak twoje obrażenia? - Już prawie się zagoiły. Lekarze nie mają pojęcia, co o tym myśleć. Nigdy nie widzieli czegoś podobnego. Założę się, że nie. Chyba, że anioły dzwonią od czasu do czasu do szpitala. Simon mocniej ścisnął rękę Riley, po czym zwolnił uścisk. - Wiedziałem, że umieram. Czułem to. Nie bałem się, po prostu przepełniał mnie smutek – powiedział. – Sądziłem, że już nigdy cię nie zobaczę. - Cóż, już wkrótce wyzdrowiejesz i razem schwytamy część z tych demonów. Damy im niezłą lekcję. Riley spodziewała się odpowiedzi w stylu: „No jasne, że tak, skopiemy im tyłki”. Zamiast tego jej rozmówca milczał. Różaniec nadal przesuwał się w palcach chłopaka, a jego błękitne oczy spoglądały w próżnię. - Ocaliłeś mnie – powiedziała dziewczyna. – Demon rzucił się na ciebie, zamiast na mnie. Nigdy ci tego nie zapomnę. - Zrobiłem wszystko jak należy – odparł Adler, marszcząc czoło. – Piekielne stwory nie powinny były przedostać się przez barierę. - Oczywiście, że zrobiłeś wszystko, jak należy. Nikt cię o nic nie obwinia. Chłopak wcale jej nie słuchał. - Utworzyłem krąg z wody, kierując go w jedną stronę, a potem w następną. Nie było żadnych luk. Bestie nie powinny mieć szans na dopadnięcie nas. - Ojciec Harrison mówi, że było ich za dużo i po prostu okazały się silniejsze od trwałości bariery. - Nie! – Odpowiedział Simon, kręcąc energicznie głową. – Demony nie mogą pokonać Boga. - Ale sam mówiłeś mi przecież, że woda święcona absorbuje zło. Kiedy jest go za dużo… - Kiedy ci coś takiego mówiłem? – Spytał chłopak, skonfundowany. - Przy stoisku z wodą święconą na targu. - Nie, to niemożliwe. Skoro demony mogą zniszczyć potęgę Pana to, jaki to wszystko ma sens? – Kłócił się blondyn. – Wykonujemy jego świętą misję, a on pozwala nam zostać rozdartymi na kawałki. – Chłopak zaczerpnął powietrze, zupełnie jakby zaatakowało go bolesne wspomnienie. Riley wiedziała, o czym myśli: o szponach rozdzierających jego ciało i nieświeżym oddechu owiewającym mu twarz. O świadomości, że wkrótce umrze. Gdy Adler zaczął się trząść, łowczyni próbowała go przytrzymać, ale ją odtrącił. Po tym

wszystkim przestał z nią rozmawiać, unikając jej wzroku. Nie wiedząc, co więcej zrobić, dziewczyna pocałowała Simona w policzek i pozostawiła go w ciemnościach. Chłopak musiał samodzielnie znaleźć swoje odpowiedzi. Po prostu nie zatrać samego siebie, gdy będziesz to robił.  

ROZDZIAŁ 18 Dotarcie z domu Simona do starego teatru w Buckhead zajęło Riley mniej czasu, niż sądziła. Gdy dojechała na miejsce, było już po zmroku i jasne światła dużego namiotu stały się łatwe do dostrzeżenia. Łowczyni zlokalizowała miejsce parkingowe ulokowane na północ od budynku, parkując tuż obok Mercedesa z przyciemnianymi szybami. Następnie siedziała w aucie, starając się zebrać na odwagę do zrobienia kolejnego kroku. Co jeśli jej tata pojawi się tu dzisiejszego wieczoru? Czy Riley zdoła znieść ponowną z nim konfrontację? Pożegnanie się z Paulem, gdy ten leżał w trumnie, było jednym, ale zupełnie innym doświadczeniem będzie dla dziewczyny przyglądanie się, jak tata przechadza się wokoło, zupełnie jakby nie umarł. Ojciec pamiętał swą córkę w Świątyni, ale co jeśli te wspomnienia już odeszły? Co jeśli… Klucze zabrzęczały, dłonie Blackthorne zadrżały, a serce przyspieszyło rytm do niewyobrażalnej wprost prędkości. Wizje całkowicie pochłonęły łowczynię, która z każdym oddechem nabierała powietrze w płuca z większą trudnością niż wcześniej. Atak paniki. Riley cierpiała na nie, gdy umarła jej mama, sądząc jednak, że już z nich wyrosła. Zmusiła się do przywołania w pamięci obrazu figlujących ze sobą szczeniąt oraz uroczych dni na plaży – wszystko, by nie myśleć tylko o Simonie, demonach i wskrzeszonym z grobu tacie. Następnie zaczęła nucić. Słowa, jakie wypływały z jej ust, były kompletnie bezsensowne, jako że dziewczyna nie mogła przypomnieć sobie w tej chwili żadnej piosenki, ale ta metoda wydawała się działać. Wreszcie jej serce zwolniło swój bieg, a ona sama zdołała zaczerpnąć głęboki, oczyszczający oddech. Gdy łowczyni spojrzała w dół, jej dłonie już nie drżały. – Nie rób tego więcej, okej? – Wymamrotała, zupełnie jakby jej ciało dla odmiany ją słuchało. – To nie pomaga. Gdy Blackthorne wysiadła z samochodu, nagle zamarła. Czy Ori kręcił się gdzieś w pobliżu? Dziewczyna zapatrzyła się w przestrzeń i szybko dostrzegła sylwetkę przyjaciela opierającego się o swój lśniący czarny motor. Mężczyzna krzyżował ramiona na swej szerokiej klatce piersiowej. Mój osobisty ochroniarz. Super. Założę się, że Brandy chciałaby takiego mieć. Teraz łowczyni nie miała już żadnych wymówek, żeby nie pójść na aukcję. Zebrała się w sobie i skierowała się w stronę wejścia do teatru. Mort już tam na nią czekał, ubrany w jasnobrązowy płaszcz nekromanty, tym razem jednak zrezygnował z typowego dla siebie melonika. Jesionka kończyła się na wysokości wypolerowanych na połysk butów i sprawiała wrażenie, jakby miała w sobie jakąś energię. Zupełnie jakby magia wsiąkła w materiał. Dzięki temu Mortimer wyglądał mistycznie, co zapewne było jego celem. - To nie będzie łatwe dla żadnego z nas – ostrzegł Riley. - Wiem. Co jeśli taty tu nie ma? – Spytała. - Wtedy popytam wokoło i dowiem się, czy ktoś słyszał, kto go wskrzesił. Pozwól mi się tym zająć. Blackthorne zawahała się. - Jak tam jest? Jeśli aukcja wyglądała jak nieco większy namiot dla Deaderów z targu, to nie będzie tak źle. Nekromanta zastanowił się nad odpowiedzią. - To coś pomiędzy pokazem mody, rzymskim handlem niewolnikami, a sztuką teatralną. - Nie żartujesz, prawda? - Nie. Jeśli jesteś kupcem, to dla ciebie wspaniała imprezka. Jeśli straciłeś kogoś bliskiego, to piekielnie przykre doświadczenie. Riley zaczerpnęła głęboki oddech.

- Czy nie wchodzi przypadkiem w grę horda żywiących się ludźmi demonów? Mort sprawiał wrażenie zaskoczonego, a potem pokręcił głową. - A zatem to wykonalne. *** Stary namiot, w którym mieścił się teatr, został wyposażony w usytuowane po bokach reflektory oraz informację, że miejsce to wynajęto na prywatną imprezę. Wyraz „prywatna” wydawał się być słowemkluczem. Żeby dostać się do środka, należało stanąć w jednej jedynej kolejce, stąpając po rampie wiszącej na czerwonych jedwabnych linach, jakie można było znaleźć w popularnych barach w centrum miasta. Stojący przy wejściu dwaj mężczyźni wyglądali niczym rasowi bramkarze. Kobieta na czele kolejki została odprawiona ruchem ręki. Kiedy zaprotestowała, w progu zjawił się trzeci, odziany w czarny garnitur koleś, który popchnął ją za plecy w kierunku parkingu. Złapał ją mocno za ramię i gdy szli tak przed siebie, powiedział jej coś do ucha. Oczy nieznajomej rozszerzyły się w szoku. Kobieta pokręciła głową i pognała w mrok nocy, zapewne przerażona tym, co usłyszała. Riley posłała pytające spojrzenie swemu towarzyszowi. - Szukała zapewne swego ukochanego – tłumaczył Mort. – Zarząd potrafi wyłapać taką osobę z odległości mili. - Niby jak to stwierdzili? - Jej odzież nie była kosztowna, a ona sama wyglądała na skrępowaną. – Nekromanta wskazał ruchem głowy rządek pewnych siebie osobistości. – Ci tutaj natomiast myślą, że mają świat u swoich stóp. Oto różnica. Riley spojrzała w dół na swoje czarne eleganckie spodnie oraz lekko zniszczone buty. Dziewczyna włożyła na siebie najlepsze ubrania. - Czemu zatem mieliby mnie wpuścić? - Bo jesteś ze mną – odpowiedział Mortimer, jednak w jego głosie kryła się dziwna niepewność. Najwyraźniej czarownicy nie mieli zapisanego w swoim DNA oczekiwania w kolejkach, ponieważ Mort nie ustawił się w rządku, tylko przeszedł prosto przez drzwi, zupełnie jakby był tu właścicielem. Gdy tylko ochroniarze go dostrzegli, unieśli wzrok. Ten potężniejszy wzrostem zaprosił ich do przodu. Od strony pięknie wystrojonych dało się słyszeć jęki, nikt jednak nie odważył się otwarcie sprzeciwić mięśniakom. Jak tu bowiem pozwolić sobie na drażnienie kogoś, kto może cisnąć ci w głowę magiczny pocisk? - Dobry wieczór, Nekromanto – powiedział uprzejmie większy z goryli. To rzekłszy, popatrzył na Riley. – A twoja towarzyszka to…? - Uczennica – odpowiedział Mort. – Jesteśmy tutaj dla interesu całej Społeczności. Świetny fortel. Blackthorne faktycznie była uczennicą, ale nie żadnego z czarowników. Goryl uniósł jedną z gęstych brwi. Odwrócił się za siebie, przykładając dłoń do ucha i najwyraźniej rozmawiając z kimś przez maleńki mikrofon. Gdy ponownie wykręcił się w ich stronę, był aż przesadnie czarujący w obyciu. - Zawsze jesteś tu mile widziany, Adwokacie. - Dziękuję. Wielkoludy rozsunęły się, pozwalając Riley oraz jej opiekunowi przejść przez połyskliwą kotarę, która oddzielała prawdziwy świat od tego obscenicznego. Gdy znaleźli się wreszcie w środku, dziewczyna wypuściła z ulgą powietrze z płuc. To samo uczynił również Mort. Nie myślał, że mnie wpuszczą. Dopiero teraz w głowie Blackthorne zaświtało, jak wiele ryzykował dla niej nekromanta. Bez

wątpienia przyprowadzenie tutaj córki jednego ze wskrzeszonych nie stanowiło rutynowego działania, nawet, jeśli odpowiadał za to sam Adwokat. - Dzięki – wymamrotała łowczyni. Mortimer udawał, że jej nie słyszy. W lobby nie panował tłok, jednak znajdując się w nim można było odnieść takie właśnie wrażenie. Chwilę zajęło dziewczynie odkrycie, czemu tak się działo: każda ze zgromadzonych tu osób zachowywała się tak, jakby ich wnętrze okazywało się ważniejsze niż fizyczna powłoka. Zupełnie jakby ego każdego z klientów zapełniało samodzielnie każdą wolną przestrzeń. Podstarzałe, nienagannie ubrane kobiety stały przy przenośnym barku, prowadząc pogawędkę. W świetle zawieszonych przy suficie reflektorów jaśniały niczym wróżki w letnią noc. Za podobny efekt odpowiadała biżuteria. Była tak ciężka, że dla każdej innej osoby noszenie jej okazałoby się nie lada wyczynem. Kolejną grupkę tworzyły młodsze kobiety w wyzywających sukienkach, sandałach na koturnie oraz ze spływającymi kaskadami włosami. Sączyły szampana z kryształowych kieliszków, które dzierżyły w swych wypielęgnowanych dłoniach i śmiały się z czegoś piskliwie. Riley szła o zakład, że ich nóg nie pokrywały blizny po szponach demona ani nie musiały się martwić, czy uda się im opłacić rachunek za gaz za ten miesiąc. Czemu im przychodziło to z taką łatwością, podczas gdy ona musiała walczyć o każdego centa? Czemu łowczyni była sierotą, a one miały wszystko? Nikt nie ośmieliłby się wykraść któregoś z ojców tych księżniczek. Ich grobom zapewniono by fachowe czuwanie oraz armię uzbrojonych strażników, czuwających, by nic się nie stało. Riley odepchnęła na bok ogarniającą ją złość. Wściekłość nie zdołałaby nijak poprawić jej sytuacji. Nawet gdyby powiedziała którejś z tych paniusi, jak się czuje i jakie uczucie towarzyszy świadomości, że jakiś nekromanta odbiera ci tatę, na nic by się to nie zdało. Blackthorne wiodła po prostu inne życie i żadna ilość zazdrości nie mogła tego zmienić. W drugiej części lobby zgromadził się wianuszek mężczyzn. Ich wiek był bardzo zróżnicowany. Część miała na sobie garnitury i krawaty, a część ubrała się raczej zwyczajnie. Wokoło dały się słyszeć takie słowa jak „metryczny tonaż brutto” czy „FOB ”. Ku zaskoczeniu łowczyni, niektórzy z młodszych facetów rzucali jej ukradkowe spojrzenia. - Ile pieniędzy trzeba mieć, żeby można było się tu dostać? – Wyszeptała Blackthorne. - Więcej niż ja albo ty kiedykolwiek zobaczymy. Kapuję. Mort poprowadził ją w kierunku wypolerowanych na wysoki połysk drewnianych schodków, gdzie odziany w czerwony frak lokaj witał przybyłych. Mosiężne poręcze i ozdobne kryształowe kinkiety wiodły gości na drugi poziom konstrukcji. Mortimer chwycił Riley za ramię moment przed tym, nim ta dotarła do szczytu schodów. - Nie rób niczego głupiego, w przeciwnym wypadku oboje wpadniemy w tarapaty. Gdy tylko dziewczyna znalazła się na drugim piętrze, zrozumiała, czemu nekromanta ją przestrzegł. Zgromadzili się tu jedynie nekromanci, a ich obszerne szaty przyjmowały odcień od bieli do czerni. Większość z nich okazała się być mężczyznami, ale było tu również kilka kobiet. Jedna z nich włożyła na siebie karminową szatę, co sprawiło, że wyróżniała się z tłumu niczym jaskrawo upierzony rudzik w stadzie gołębi. Jeden z czarowników zauważył Morta, uśmiechnął się, a potem podszedł do niego, żeby się przywitać. Gdy tylko spostrzegł Riley, jego uśmiech przybladł. - Miło cię widzieć, Sebastianie – powiedział ciepło Mortimer, pokonując kilka ostatnich schodków, zupełnie jakby nie zauważył reakcji mężczyzny. – To Riley Blackthorne. - Och… – Sebastian popatrzył na dziewczynę, a potem skierował spojrzenie na przyjaciela, całkiem jakby nie wiedział, co powiedzieć. Był starszy od towarzysza łowczyni, zapewne sporo po czterdziestce, a na jego głowie

błyszczała okrągła łysina. Riley postanowiła postawić na urok osobisty. - Miło mi pana poznać, proszę pana. Znajomy Mortimera zmarszczył czoło, po czym pokręcił głową. - Stąpasz po cienkim lodzie, mój przyjacielu – powiedział, zwracając się do Morta. - Riley poprosiła Społeczność o pomoc. Jako Adwokat, muszę jej asystować. - Przyprowadzając ją tutaj? – Odparował czarownik. – Oszalałeś? - Jej ojciec został nielegalnie wskrzeszony – odpowiedział Mortimer. – Moim zdaniem należy uporać się z tą sprawą po cichu, zanim jakiś reporter zainteresuje się tym tematem. Nazwisko Blackthorne jest teraz bardzo pilnie śledzone. Już i tak blade oblicze Sebastiana stało się o odcień jaśniejsze. - Ale on tu dziś jest! – Wysyczał. – Nie rozumiesz tego, czy jak? Najstarszy nie będzie tolerował takiego naruszenia. Blady i pocący się nekromanta musiał mówić o Ozymandiasie i tym razem nie było ochronnego kręgu oddzielającego dziewczynę od tego potwora. Na przedramieniu Riley pojawiła się gęsia skórka, a tuż po niej łowczyni poczuła magiczne ukłucie. - Nekromanta Alexander? – Zapytał ktoś gładkim głosem. Mort odwrócił się za siebie i nisko ukłonił. - Lord Ozymandias. Miło cię widzieć. Mężczyzna zachichotał. - Jakoś nie chce mi się w to wierzyć. Dziewczyna zaczerpnęła głęboki oddech. Mogła albo stchórzyć, albo stanąć twarzą w twarz z tym dupkiem. Jeśli to on wykradł jej tatę, Blackthorne nie zamierzała pozwolić, by ten potwór robił, co tylko mu się podoba tylko dlatego, że jest najpotężniejszym ze wskrzesicieli. Łowczyni wykręciła się w kierunku nekromanty, który terroryzował ją w czasie czuwania przy zwłokach Paula. Ozymandias miał na sobie zwyczajowy czarny płaszcz, ale dębowa laska gdzieś zniknęła. Dziwny tatuaż na czole jaśniał delikatnym blaskiem, zupełnie jakby był radioaktywny. Teraz, gdy Riley znalazła się tak blisko czarownika, zauważyła, że jego oczy są blado zielone i posiadają dziwne brązowe plamki. Nic mi nie zrobi, nie przy tych wszystkich świadkach. Na takim przynajmniej przypuszczeniu postanowiła bazować. Dziewczyna skinęła pod jego adresem, próbując kontrolować swój strach. - Czy jest panna trzeźwa dzisiejszego wieczora, panno Blackthorne, czy też mogę się spodziewać kolejnego popisu szczeniackiej buńczuczności? – Spytał. - Nie piłam dziś warzonego przez wiedźmy wina – odpowiedziała. - Jestem sobą. - I nie ma z nami żadnej małej czarownicy, która mogłaby cię chronić. Jesteś strasznie głupia. Mort ostrożnie przełknął ślinę. - Lordzie, panna Blackthorne szuka swojego ojca. - Słyszałem, że znów stąpa po ziemi. - Czy wydobyłeś go z grobu, jak powiedziałeś? – Zażądała odpowiedzi Riley. Wszyscy wokoło wstrzymali oddechy. Ups. Ozymandias znalazł się nagle bliżej łowczyni, mimo iż ona sama mogłaby przysiąc, że się nie poruszył. - Straszna z ciebie ignorantka. – Tatuaż na jego czole zajaśniał jeszcze intensywniej. – Społeczność nigdy nie pozwoliłaby ci zostać uczennicą. Pasujesz tylko do tych szumowin z Gildii.

Ty… Jak on mógł obrażać łowców? Wszystko, co robili ci czarownicy, to okradanie grobów i noszenie głupich szat. Gdy Blackthorne otworzyła usta, żeby coś odpowiedzieć, dotykająca jej ramienia drżąca dłoń Morta zmusiła ją do milczenia. - Myślę, że przyszła już pora, żebyśmy zajęli nasze miejsca. Do zobaczenia, Lordzie Ozymandiasie. Wielki Pan wszystkiego, co związane z nekromantami, skinął uprzejmie głową, jednak w jego oczach malowała się pogarda. Poczekaj, aż zostanę mistrzem, dupku. Nauczę cię manier. Gdy wkraczali wspólnie do teatru, schodząc w dół po rampie, Mortimer warknął: - Której części „nie rób niczego głupiego” nie zrozumiałaś? - Nikt nie obraża łowców, nawet Jego Potworność – odpowiedziała. - Czasami skromność może utrzymać się przy życiu. - Ozymandias mnie tu nie dorwie. Za dużo świadków. - Którzy powiedzą, że nic nie widzieli. - Ty nie. Mort popatrzył na Riley znacząco. - Nie, jeśli umrę. Wyraz twarzy nekromanty powiedział dziewczynie, że jej znajomy mówi całkiem poważnie. Łowczyni wciąż kipiała gniewem, kiedy dotarli do swojego rzędu, ale przynajmniej jej towarzysz rozluźnił śmiercionośny uścisk na jej ramieniu. Teraz nie musieli już robić nic więcej niż usiąść w obitych pluszem fotelach. Za moment podbiegła do nich odziana w ekstremalnie krótką sukienkę oraz szpilki kelnerka z koktajlami. Riley zastanawiała się, jakim cudem schodziła i wchodziła po schodach bez upadku. Dziewczyna podała Mortowi jakąś karteczkę. Mężczyzna popatrzył na nią i schował pod swoją szatę. - Szampan? Kanapki? – Spytała przesłodzonym głosem, który brzmiał tak, jakby go ją wyuczono. - Nie, dziękuję – odparł Mortimer. - A dla ciebie? – Zapytała kobieta łowczynię. - Nie, dzięki. Mort wyciągnął banknot dziesięciodolarowy i położył go na jej tacy. - Nic nam nie trzeba. Nie musisz ponownie do nas podchodzić. - Okej, dzięki! – To rzekłszy, dziewczyna odeszła. Blackthorne wykorzystała tę sposobność, żeby się rozejrzeć. Nikt nie siedział blisko nich i nawet przyjaciel Mortimera, Sebastian, celowo trzymał się na dystans. Łowczyni nie zawracała sobie głowy próbą lokalizacji Ozymandiasa. Wcielony diabeł nadal był w pobliżu, o czym świadczyła gęsia skórka na jej przedramionach. Nagle uszu Riley dobiegł odgłos związany z zajmowaniem przez kogoś miejsca za nią i jej przyjacielem. To była kobieta w karminowej szacie. Miała falowane ciemne włosy, które sięgały jej na wysokość ramion oraz sugerujące częsty śmiech zmarszczki pod oczami. Takie, jakie zdobywało się wówczas, gdy ktoś opowiedział naprawdę dobry żart, nie paląc puenty. Nekromantka wychyliła się w przód, układając Mortowi dłonie na ramionach. - Przyprowadziłeś na aukcję córkę wskrzeszonego? Jestem pod wrażeniem. Co zrobisz na bis? Przyjaciel Riley wyraźnie się odprężył. - Jeszcze nie wiem. – Mężczyzna uśmiechnąć się z satysfakcją, po czym przypomniał sobie, że nie jest sam z kobietą. – Riley, to lady Torin. Jedna z członkiń naszej starszyzny. - Miło mi cię poznać – odpowiedziała nekromantka. – Przykro mi z powodu twojego ojca.

Mam nadzieję, że Mortimer go dla ciebie odszuka. Łowczyni studiowała wyraz twarzy kobiety. Ta nie wyglądała tak, jakby rzucała słowa na wiatr tylko po to, by być uprzejmą. Po sposobie, w jaki trzymała ręce na ramionach Morta, można było wywnioskować, iż jest z niego zadowolona. A może w jakimś sensie dawała mu błogosławieństwo, mówiąc kolegom po fachu, że popiera jego działania i wejście z nim w konflikt będzie oznaczało sprzeciwienie się również jej samej? - Dziękuję – odparła Riley. Bez względu na twoje intencje. - Bądź ostrożny, drogi Mortimerze. Wpływasz na nieznane wody. Lady Torin ponownie umościła się w swoim siedzeniu, poprawiając szatę. Kiedy podeszła do niej kelnerka od koktajlów, zamówiła szkocką. - Czy wszyscy nekromanci tu przychodzą? – Wyszeptała Riley do ucha swego kompana. - Nie nazywaj nas tak! – Błagał Mort. – A przynajmniej nie wtedy, kiedy oni mogą cię usłyszeć. Uwierz mi, nie chcesz, żeby któryś z nas rzucił na ciebie zaklęcie. - Okej, no więc to samo pytanie tylko ze słowem „wskrzesiciele”. Mężczyzna pokręcił głową. - Możesz przyjść tu jedynie wtedy, kiedy wystawiasz wskrzeszonego na aukcji. - A zatem ona… – zaczęła Riley, uświadamiając sobie, że owa ona słyszy zapewne każde jej słowo. - …ma kogoś do zaoferowania. Lady Torin nie lubi tej szopki ani trochę bardziej niż ja – odparł Mort. - Jak zostać lordem albo lady w waszej Społeczności? - Ta ranga jest nadawana wedle magicznych zdolności. Nie powiedziało to Blackthorne zbyt wiele. Zapewne w tym rzecz. Łowcy byli bardzo ostrożni w dyskutowaniu o swoich sprawach. Jako że Mortimer oraz jego podopieczna usiedli w przednim rzędzie na balkonie, dziewczyna wykorzystała to, jako sposobność, żeby zobaczyć, kto siedzi poniżej. Nie było tam nikogo. Miejsce to przypominało bardziej klub niż teatr. Stoły stały w wyraźnych odstępach od siebie, okryte białymi obrusami. Na każdym z nich chłodziła się butelka z szampanem. Odziany w garnitur kelner zbliżył się do jednego ze stolików i zastąpił puste naczynie kolejnym, pełnym. - Szampan? Gdy Riley zerknęła ponownie na Morta, ten wyglądał na poważnie zawstydzonego. - Organizatorzy aukcji potrafią dotrzeć do tych, którzy posiadają pieniądze – tłumaczył. – Każda aukcja jest tematyczna. Dziś dominuje tematyka… gotycka. To i tak lepiej niż ostatnio, kiedy licytatorzy robili ukłon w kierunku Hawajów. To już była prawdziwa przesada. Dziewczyna jęknęła pod nosem. Lepiej, żeby nie była to kompletna głupota albo się stąd wynoszę. Umiejscowione nad ich głowami reflektory zapaliły się i zgasły kilkakrotnie, po czym zapadła ciemność. Tłum ucichł, zupełnie jakby brał właśnie udział w jakimś popularnym broadwayowskim show. Pojedyncza wiązka światła podświetliła scenę, a konkretniej stojącego na niej, odzianego w garnitur mężczyznę z czarną satynową peleryną. - Dobry wieczór, panowie i panie – powiedział głębokim, rezonującym głosem, uśmiechając się sztucznie, tak jak kelnerka. – Zapraszamy na drugą aukcję po nowym roku. – Facet zrobił kilka kroków, a światło podążyło za nim. – Dziś wieczorem mamy do obejrzenia wspaniałą kolekcję. Nie wahajcie się korzystać z napojów orzeźwiających. Pamiętajcie o tym, że niewielka część dzisiejszych zysków ze sprzedaży zostanie przeznaczona na cele charytatywne. A teraz, bez zbędnych opóźnień, cieszmy się show – powiedział facet, wskazując ręką na centralną część sceny.

Światło przybladło, a chwilę później zapadły całkowite ciemności. Następnie z cichym mechanicznym jazgotem zaczęła unosić się kurtyna. W powietrzu rozległy się złowieszcze dźwięki organów, które sprawiły, że łowczyni zaczęła zgrzytać tylnymi zębami. Kiedy jej oczy przyzwyczaiły się do mroku, zaczęły wyłapywać różne szczegóły. Księżyc w pełni wisiał nad sceną niczym wielkie srebrne oko. Nagie gałęzie sękatego dębu oplatały nagrobki, które wyrastały z morza mgły niczym zniszczone trzonowce. Gdzieś w oddali zawył wilk, na co Riley wzdrygnęła się na całym ciele. Mort ciężko westchnął. - Przykro mi, że to zobaczysz – powiedział. Mgła rozdzieliła się przed największą tablicą nagrobną, a tuż znad powierzchni sceny wyłoniła się ludzka głowa wyglądająca zupełnie niczym przerośnięta pieczarka. Mężczyzna wstawał powoli, nim jego sylwetka nie stała się całkowicie widoczna. Facet był w wieku zbliżonym do ojca dziewczyny. W prawej dłoni trzymał czaszkę. Koleś zamrugał wściekle powiekami w reakcji na jasne światło. Po pełnej niezręczności ciszy, zaczął powoli recytować swym chrapliwym głosem. - Matko… biedny Yorick – jęknął Mort. - Znałem go… dobrze… – powiedział umarlak, błędnie cytując Szekspira. Jego czoło przyozdobiła zmarszczka, zupełnie jakby on sam wysilał każdą komórkę mózgową, do przywołania konkretnych słów. – Był członkiem… nieskończonego… Żart! Ha! Ha! – To zawoławszy, wyrzucił czaszkę w powietrze, zerkając nerwowo w kierunku stojących najbliżej stołów. Ktoś wybuchnął śmiechem, a biedny facet to usłyszał. Mistrz ceremonii przeszedł po scenie. - To, panie i panowie, jest Herbert. We wcześniejszym życiu pracował, jako audytor w urzędzie skarbowym. Jego największą zaletą jest znajomość stawek podatkowych. Jeśli zamierzacie zaoszczędzić kilka milionów dolarów na rzecz państwa, to jest wskrzeszony właśnie dla was. – Gospodarz imprezy zamilkł, a potem krzyknął: – Czy mogę przyjąć pierwszą ofertę? - Dziesięć tysięcy – zawołał ktoś. - Jedenaście – odpowiedział ktoś prawie natychmiast. Naprawdę kupują tego gościa. Riley zdawała sobie sprawę, że ta chwila kiedyś nadejdzie, ale patrzenie na tego człowieka okazało się zbyt trudnym doświadczeniem. Gdy dziewczyna poczuła mdłości, chwyciła się obiema rękoma za brzuch. - Łazienka? – Błagała. Mort wskazał jej właściwy kierunek, a ona pognała po schodach. Gdy minęła drzwi damskiej toalety, wciąż dobiegały jej uszu odgłosy licytacji. - Osiemnaście tysięcy! Żołądek Riley postanowił się jednak wstrzymać, a zatem dziewczyna zwilżyła buzię zimną wodą i pozwoliła jej obeschnąć w powietrzu. Gdy przyglądała się swej twarzy w lustrze, uderzyła w nią przerażająca myśl. Pod jakim sloganem reklamowym będą sprzedawać jej ojca? Posiądź na własność legendarnego łowcę demonów! Poznaj tajemnice Piekła. Czy zainspiruje ich wiedza Paula odnośnie Wojny Secesyjnej, a może zrobią z niego prywatnego guwernera dla swoich dzieci? Rozległo się brzmienie organów oraz grzmot. W ślad za nimi poszły oklaski. Licytacja Herberta właśnie się zakończyła. Riley wróciła na swoje miejsce, przepraszając Morta, że nadepnęła mu na palce. Końcowa kwota została wyświetlona czerwonymi diodami na jednym z nagrobków. Osiemdziesiąt pięć tysięcy dolarów.

Na śmierci zawsze można zarobić pieniądze. Facet z namiotu Deaderów miał rację. - Kto z was bierze pieniądze? – Ironizowała Blackthorne. – Wy? Mortimer pokręcił głową. - Rodzina nieboszczyka otrzyma osiemdziesiąt pięć procent z tej kwoty, która jest wolna od podatku. - I oni się na coś takiego zgadzają? Jak ktoś mógłby w ogóle tak postąpić? - Herbert chciał, żeby rozegrano to w taki właśnie sposób – lady Torin odezwała się z tyłu chłodnym głosem. – Pragnął zapewnić żonie oraz dzieciom możliwie najwyższe zabezpieczenie finansowe, nawet po swojej śmierci. - To po to jest polisa na życie – sprzeczała się Riley. - Owszem, ale Herbert oczekiwał dodatkowych profitów. Liczyłam na to, że jego sprzedaż odbędzie się na prywatności. To o wiele bardziej honorowa metoda. - A co stanie się za rok? Skończy w kontenerze na śmieci? Nekromantka zbliżyła się tak bardzo, że dziewczyna mogła wyczuć zapach whisky. - Moi ludzie nie kończą w kontenerach, panno Blackthorne. Moim ludziom okazuje się szacunek, na jaki zasłużyli. Nie ośmielaj się oskarżać mnie o to, że mi nie zależy, zrozumiałaś? Riley przytaknęła tępo. - Przepraszam, ja… - Musiałaś postradać zmysły, w przeciwnym wypadku byś się tak nie stawiała. - Hej, czemu? Już obraziłam Ozymandiasa. Czemu by nie iść na całość? Co jest dzisiaj z mą niewyparzoną gębą? Dziewczyna spięła się, czekając na magiczny atak. Być może skończy z futrzastym ogonem. Łowczyni mogłaby prawie założyć się o to, iż nie będzie on miał tej samej barwy co jej włosy. Zamiast tego rozległ się chichot. - Lubisz niebezpieczne życie. Kolejnym wskrzeszonym okazał się młody mężczyzna, o kilka lat starszy niż Blackthorne. Trzymał w rękach miecz, zupełnie jakby nie miał pojęcia, jak go używać i kroczył po scenie, mylnie cytując Szekspira. Został sprzedany za pięć tysięcy ze względu na umiejętności ogrodnicze. Gdy licytacja stanęła na siódmym Deaderze, dziewczyna zamarzyła o tym, by być pełnoletnia. Wszystko, co zawierało alkohol, świetnie by się teraz sprawdziło. Trzech kolejnych wskrzeszonych weszło na scenę i wszyscy prezentowali odmienne talenty. Riley wierciła się z niecierpliwości. - Czy mój tata w ogóle tu jest? – Spytała. – Jej czoło przecięła zmarszczka, kiedy Mort pokręcił głową. – Skąd to wiesz? - Prowadzący pokazał mi listę licytacyjną – odpowiedział nekromanta. - Czemu zatem, do chole…? – Łowczyni policzyła po cichu do pięciu. – Czemu kazałeś mi przez to przechodzić? - Ponieważ musisz wiedzieć, na co się porywasz. Obecna propozycja, gospodyni domowa w średnim wieku, która przedstawiała swoją interpretację pieśni operowej z „Upiora w Operze”, a która wystraszyła Riley na śmierć, spodobała się o wiele mniej od pozostałych. Na szczęście prowadzący ogłosił przerwę. - I co teraz? – Zapytała dziewczyna, gdy wraz z Mortem opuszczali balkon. - Teraz przyszła pora na to, bym zadał kilka pytań.  

ROZDZIAŁ 19 Nekromanci nie trzymali się z bogaczami, ale mieli własne pomieszczenie pełne kanapek oraz odzianych w garnitury służących roznoszących napoje na srebrnych tacach. Mortimer torował sobie drogę przez tłumek, a Riley szła w ślad za nim. Zdawała sobie sprawę, że każdy się na nią gapi. Łatwo było wyłowić ją spośród zgromadzonych, ponieważ jako jedyna poza obsługą nie miała na sobie szaty. Wkrótce podszedł do nich Lenny. - Panno Riley – powiedział. Jego zwyczajowy połyskliwy frak zniknął, ukryty pod jasnoszarym płaszczem. Jego policzki okazały się mocno zarumienione, zapewne za sprawką szklanicy po koktajlu, jaką mężczyzna trzymał w jednej dłoni oraz pustym naczyniem spoczywającym w drugiej. – Jak leci? Lenny był naprawdę nieszkodliwy, a zatem pożarcie go żywcem nie przyniosłoby łowczyni żadnych korzyści. Poza tym, ten człowiek przyjaźnił się z Beckiem. - Nie za dobrze, Lenny. Czułabym się lepiej, gdybym mogła odnaleźć tatę. - Ech, słyszałem o tej sytuacji. Przykro mi, dziewczyno. Miałem trzech czekających w kolejce klientów i na pewno otrzymałabyś pieniądze. Ostrzegałem cię, że sprawy mogą przybrać przykry obrót. Ostrzegałeś. - Masz może jakiś pomysł, kto mógł go zabrać? Lenny zwęził oczy, po czym oznajmił, odrobinę za głośno, że musi uzupełnić drinka. Dziewczyna przyglądała się, jak zmierza w stronę baru. – Pozwól, że ja będę pytał – doradził Mort. Riley samodzielnie doszła do kilku wniosków. - Facet, który to zrobił, ma wielką moc. To nie Lenny, prawda? - Prawda. Skorzystanie z tak potężnej iluzji wymaga czegoś więcej niż umiejętności podrzędnego nekromanty. - A ty gdzie figurujesz na skali między początkującym a Mrocznym Lordem? – Spytała łowczyni. Jej towarzysz nic nie odpowiedział, wyglądając nagle na zakłopotanego. - Mortimer pokonał już trzy czwarte drogi do osiągnięcia tego celu – powiedziała lady Torin, gdy do nich dołączyła. Trzymała talerz pełen serowych przekąsek oraz krakersów. – Oczywiście, nigdy by się do tego nie przyznał. Lubi udawać nieszkodliwego. Mort skinął uprzejmie głową, spoglądając kobiecie w oczy odrobinę dłużej, niż było to konieczne. Czy tych dwoje coś ze sobą łączyło? Całkiem jakby zorientował się, iż pokazuje zbyt wiele emocji, nekromanta udał się w kierunku kolejnego kolegi po fachu, który został przyłapany z rękoma pełnymi jedzenia oraz picia, a który nie miał gdzie uciec. Riley skoncentrowała uwagę na nowej towarzyszce. - A jak jest z tobą? Jak daleka jesteś od zostania Mrocznym Lordem? Wargi Torin wygięły się w uśmieszku. - Jestem mniej więcej w siedmiu ósmych drogi. Tylko, że ja nazywałabym się Mroczną Damą. - A Ozymandias? Spojrzenie kobiety spotkało się ze wzrokiem Riley. - On już nawet nie widnieje na tej skali. Wow. - Kto twoim zdaniem zabrał mojego tatę? – Spytała dziewczyna. - Ktoś z wiedzą na poziomie Mortimera albo wyższym – odparła dama. – Mort popełnia tym samym znaczący błąd. Zadaje pytania każdemu nekromancie, zamiast skupić się na tych o wyższych umiejętnościach.

- Ale ktoś z tych mniej zdolnych kolesi może coś wiedzieć. - Wskrzesiciel niższego poziomu nie będzie bratał się z kimś usytuowanym wyżej od siebie w łańcuchu pokarmowym. - Z powodu szacunku? – Zapytała Riley, zaciekawiona. - Z powodu strachu. – Torin uporała się z krakersem. Blackthorne oraz jej towarzyszka przesłuchały pięciu nekromantów, nim ponownie rozbłysły światła i przyszła pora na to, żeby wracać do teatru. Dziewczyna nie dowiedziała się kompletnie niczego. Mort wkrótce do nich dołączył i wyraz jego twarzy sugerował, że jemu nie poszło lepiej niż im. - Równie dobrze możesz wracać do domu – uznał. – Pogadam jeszcze z innymi, ale większość jest zbyt przestraszona, żeby cokolwiek powiedzieć. - Dzięki i tak – odpowiedziała łowczyni, czując, jak nadzieja opuszcza jej serce. Mort oraz lady Torin zaczęli gawędzić ściszonymi głosami, a zatem Riley weszła po schodach. Jej humor był prawie tak samo mroczny jak szata członka starszyzny. Ozymandias stał koło frontowych drzwi, zupełnie jakby na nią czekał. W pobliżu nie kręcił się nikt więcej, nie licząc goryli pilnujących wejścia od zewnątrz. Jedyny sposób na to, by dostać się do samochodu uwzględniał wyminięcie potwora. Dziewczyna przystanęła, spoglądając w dziwaczne oczy czarownika. - Jeśli zabrałeś mego tatę, po prostu mi to powiedz. Muszę wiedzieć, gdzie jest. Ozymandias popatrzył na nią z litością. - Przestań zmuszać Mortimera do szukania twego ojca. Wyrządzisz mu krzywdę, jeśli nadal będziesz się wtrącać. Czy o to właśnie ci chodzi? - Nie. Pragnę tylko tego, co moje. Nekromanta uniósł siwą brew. - To zupełnie jak ja. – To rzekłszy, raz jeszcze skierował kroki w stronę teatru, ale magia nadal tańczyła na skórze łowczyni. Jak to możliwe? Blackthorne przeszła przez drzwi, minęła ochroniarzy i wkroczyła w mrok nocy. Na parkingu zastała ją kobieta, którą wcześniej odprawiono z kwitkiem, a która właśnie mierzyła dziewczynę wzrokiem, osamotniona i z dłońmi wypełnionymi chusteczkami higienicznymi. Czy była żoną Herberta? Czy żałowała jego decyzji o udzieleniu pomocy rodzinie poprzez zapłacenie najwyższej możliwej ceny? Blackthorne dopiero co doszła do swojego samochodu, kiedy zabrzęczał jej telefon. To był Mort. „Zaczekaj na mnie. Mam pewien pomysł.” Ziewnąwszy kilkakrotnie, łowczyni ujrzała nekromantę, który gnał w jej stronę. Płaszcz powiewał mu za plecami. Gdy mężczyzna dołączył do Riley, obejrzał się ostrożnie za siebie. - Waham się, czy ci to powiedzieć, ale istnieje inna metoda na znalezienie twego taty – powiedział. – Jest ryzykowna, ale może się opłacić. Fala nadziei przemknęła przez ciało dziewczyny, a ona sama natychmiast się wyprostowała. - Śmiało. - Pewne zaklęcie przywoła duszę twego ojca – tłumaczył Mortimer. – Jeśli Paul się pojawi, będzie nam mógł powiedzieć, kto go zabrał i gdzie się znajduje, zakładając, że zdoła nam udzielić podobnej informacji. Nareszcie dokądś zmierzamy. - Czy możesz wykorzystać to zaklęcie? - Mogę… – zaczął mężczyzna, – ale nie zrobię tego. – To postawiłoby mnie po złej stronie Społeczności. Już i tak igram z ogniem. - Co oni by ci zrobili? – Spytała łowczyni.

Mort oparł się o samochód, najwyraźniej nie przejmując się tym, iż jego płaszcz może zostać pobrudzony. - Społeczność nie załatwia wewnętrznych problemów, wykopując kogoś ze swoich szeregów. Zapewne zostałbym znaleziony martwy, jako kupka popiołów. Nikt nie wymierzyłby mi klapsa w rękę, jeśli o to chodzi. - Och. – Sytuacja stała się poważna. – Okej, kto jeszcze może zlokalizować mego tatę? - Każdy, kto praktykuje magię. – Ich spojrzenia się spotkały. – Jak na przykład wiedźma. Ale nie słyszałaś tego ode mnie. - Jezu, znam jedną z nich – powiedziała Riley, rozpromieniając się na twarzy. - Tak właśnie sądziłem. Większość łowców zna jakąś czarownicę. - Co zatem może powstrzymać Społeczność przed zamienieniem mojej przyjaciółki w kupkę popiołu, jeśli postanowi wejść jej w drogę? - We wszystkich tych kadzidełkach oraz amuletach w stylu New Age wiedźmy kumulują potężną magię, która ma je chronić. Ostatnia wojna, jaką z nimi rozegraliśmy, zakończyła się remisem, więc niechętnie wejdziemy z nimi w kolejny konflikt. Nasze relacje nadal nie układają się zbyt pomyślnie. Riley zobaczyła, że coś jest na rzeczy, kiedy Ozymandias zaczął straszyć Ayden, a ona odpłaciła mu pięknym za nadobne. - Okej, Mort, zajmę się tym – powiedziała. Pamiętając o ostrzeżeniu Lorda, dodała: – Już dość dla mnie zrobiłeś. - Po prostu bądź ostrożna – rzekł czarownik. – Ktokolwiek zabrał twego ojca, nie będzie zadowolony, że wściubiasz nos w nie swoje sprawy, zwłaszcza, jeśli planujesz skorzystać z magii czarownic. Sprawy mogą przybrać naprawdę nieprzyjemny obrót. – Mężczyzna popatrzył w kierunku teatru. – A jeśli to Ozymandias… To rzekłszy, Mortimer zawrócił w stronę aukcji. Teraz przyszła pora na to, żeby Riley wzięła sprawy w swoje ręce. Dziewczyna wysłała spieszną wiadomość tekstową do swojej przyjaciółki, Ayden, zwracając się do niej z nietypową prośbą. Musiała czekać, jak wiedźma zareaguje na jej plan. Gdy łowczyni zamierzała otworzyć swój samochód, uświadomiła sobie, że ktoś stoi obok. Chwilę przed tym, nim pojęła, że to Ori, wydała z siebie okrzyk zaskoczenia. Potem poczuła się naprawdę głupio. - Wow, ostrzegaj, jak idziesz, okej? Oszałamiająca biała róża powędrowała w jej stronę. - Czy to może posłużyć za przeprosiny? – Spytał przyjaciel. Dziewczyna gapiła się na podarek. Czemu on to robił? - Skąd to masz? Są naprawdę drogie. Blackthorne wiedziała to stąd, że kupiła jedną na rocznicę śmierci mamy, żeby położyć kwiat na jej grobie, co stanowiło równowartość dwutygodniowej czekoladowej przyjemności. - Mam swoje źródła – odparł Ori. Riley przyjęła różę i wciągnęła w nozdrza jej niepowtarzalny zapach. Aromat ten okazał się tak niepowtarzalny, jak w przypadku wcześniejszego kwiatu. - Gdzie teraz? – Spytał mężczyzna, opierając się o karoserię samochodu. – Na zakupy? Do kawiarni? Każda z tych możliwości wydawała się wspaniała, ale… – Sądzę, że pora wracać do kościoła. - Nie masz powodu tam iść. Pilnuję cię. - Liczysz po prostu, że Piątka wykona wreszcie pod moim adresem jakiś ruch. - To też, ale przede wszystkim lubię twoje towarzystwo. Ten facet naprawdę wiedział, co powiedzieć. - Dzięki, ale jestem zmęczona. To był długi dzień.

- Jak chcesz. – Ori wyprostował się. – Czy będziesz miała coś przeciwko, jeśli z tobą pojadę? - A co z twoim motorem? - Wrócę po niego. - Nie boisz się, że ktoś go ukradnie? - Nie – odparł. – Nikt go nie tknie. Mężczyzna sprawiał wrażenie bardzo pewnego siebie, poza tym Riley nie miała nic przeciwko jego towarzystwu. Ori zaczekał, aż dziewczyna otworzy drzwiczki po stronie pasażera, a dopiero potem wślizgnął się do auta. Łowczyni ułożyła różę między nimi, uważając, aby nie uszkodzić żadnego z płatków. Jakaś część niej czuła się winna, że przyjęła ten podarek – umawiała się przecież z kimś innym. Kwiat był jednak naprawdę śliczny i miał taki oczyszczający zapach. Poza tym… to chyba nic takiego? Kiedy Riley wyjechała na ulicę, popatrzyła na swego towarzysza i zmarszczyła czoło. - Zapnij pas, kolego. - Jestem pewien, że jesteś dobrym kierowcą – odpowiedział. - To się nie liczy. Miasto potrzebuje pieniędzy, więc gliniarze chętnie wystawiają mandaty. Tobie oraz mi, że ci na coś takiego pozwoliłam. Mamrocząc coś pod nosem, Ori zaczął szamotać się z pasem, zapinając go z cichym kliknięciem. - Nie zmęczyłeś się jeszcze śledzeniem mnie? – Spytała łowczyni, jadąc do południowej części Atlanty. - Nie. Wiedziesz interesujące życie. Dziś na przykład poszłaś na lekcje na cmentarz, odwiedziłaś swego rannego chłopaka, a potem udałaś się do teatru i zadawałaś się z nekromantami. Nie ma w tym nic nudnego. - Faktycznie mnie śledziłeś. Wszędzie. Riley uznałaby ten fakt za lekko przerażający, gdyby jej nowy przyjaciel nie poszukiwał faktycznie Piątki. - Sądziłam tylko, że ziemny demon może próbować mnie dorwać wyłącznie w nocy. - Jest wtedy silniejszy, zgadza się, ale ja nie lubię marnować żadnej okazji. – To rzekłszy, ciemnowłosy przystojniak odwrócił się w kierunku łowczyni. – A zatem jak tam było u nekromantów? Blackthorne opowiedziała mu, jak koszmarnym było to dla niej przeżyciem. Zdradziła, że nie znalazła tam taty i martwiła się, że już nigdy go nie zobaczy. Łzy napłynęły jej do oczu, więc ledwo słyszalnie przeklęła. Kiedy odpędzała słone krople, poczuła rękę Oriego na swoim ramieniu, która ogrzewała ją przez materiał kurtki. Tego właśnie oczekiwała od Simona. Co jest takiego w tym facecie? Czemu czuję się zupełnie inaczej, kiedy przebywam w jego towarzystwie? Gdy przyjaciel cofnął dłoń, dziewczyna natychmiast tego pożałowała. Jej pasażer lekko się zarumienił, a temperatura we wnętrzu samochodu spadła chyba o co najmniej stopień. - Myślałem, że wpadłem wczoraj w nocy na ślad Piątki, ale niestety na marne – przyznał się Ori. - Jaki ślad? - Przekonałem pożeracza, żeby powiedział mi, gdzie kryje się ta przebiegła bestia. Biedna Trójka próbowała przekupić mnie do połowy zjedzonym szczurem. To było naprawdę patetyczne. – Mężczyzna westchnął. – Na moje nieszczęście ktoś inny powiadomił Piątkę o tym, że nadchodzę i stwór ukrył się, nim zdołałem go wytropić. - Czemu ktoś miałby to robić? – Spytała zaskoczona Blackthorne. - Piekło ma swoich informatorów, tak samo jak Niebo.

- A zatem nadal jestem celem? – Chciała wiedzieć Riley, a jej mina spochmurniała. - Obawiam się, że tak.    

ROZDZIAŁ 20 Zazwyczaj, kiedy Beck polował nocą, następnego dnia spał do południa, ale teraz dwa poranki z rzędu musiał wcześnie wygramolić się z łóżka. Była to zdecydowanie zbyt wczesna pora jak na jego gust. Teraz, gdy stał przed wejściem do ratusza miasta Atlanty, stłumił ziewnięcie, zakrywając usta dłonią, co przyciągnęło zdezorientowane spojrzenie Szkota. Bandaż na czole mistrza zniknął, zastąpiony przez rządek transparentnych plastrów przykrywających gojącą się ranę. Stewart miał na sobie kilt, co wydawało się lekko dziwaczne, być może jednak istniała niepisana zasada odnośnie tego, co powinien ubierać mistrz, kiedy spotykał się z myśliwymi. Beck wybrał natomiast czystą parę jeansów i błękitną koszulę, do których dołączył skórzaną kurtkę. Bez swej łowieckiej torby chłopak czuł się nagi, jednak Szkot nalegał, aby zostawić ją w ciężarówce. Z miejsca, w którym stali, roztaczał się wspaniały widok na ulokowaną w dole ulicę. Jezdnia sama w sobie była pusta, jednak na chodnikach po obu jej stronach gromadzili się ludzie pragnący zobaczyć chłopaków z Watykanu. Sytuacja ta przypominała Denverowi dzień po ataku na Świątynię. Transparenty powróciły, a jedna z grup demonstrantów głosiła, iż Atlantę spotkał taki a nie inny los z powodu nagromadzenia w niej gejów oraz ateistów. Z ust Becka wydobyło się kolejne ziewnięcie i tym razem nie udało mu się go stłumić. - Późno się wczoraj położyłeś? – Spytał Stewart. - Polowałem na demona ogniowego w pobliżu stacji Lenox. Podpalał kontenery. Chłopak próbował przekonać stwora, żeby ten zdradził mu, gdzie przebywa mordercza Piątka. Bez rezultatu. Den zaniósł potworka do Strażaka Jacka i sprzedał go. Przynajmniej ta część wieczoru zakończyła się sukcesem. Beck ponownie zapatrzył się na jeden z transparentów. - Zastanawiam się, czy Jack wie, że jest jednym z powodów, dla których miasto zostało opętane przez siły Piekła. Mistrz wskazał na jeden z afiszów. Był to wielki znak wypisany drukowanymi literami oraz otoczony po bokach krwiście czerwonymi płomieniami. - „Zabijcie każdego demona. Uczyńcie Amerykę bezpieczną dla naszych dzieci.” – Mężczyzna pokręcił z desperacją głową. - I tak właśnie się stanie, jeśli zabijemy wszystkie piekielne pomioty? – Spytał Den. Wiedział, że jest to z góry skazane na niepowodzenie, jako że Lucyfer dysponował niekończącymi się orszakami swoich sług. Niemniej jednak ten sposób myślenia zasługiwał na głębsze przemyślenie. - Bez demonów równowaga zostanie zaburzona – powiedział Szkot z goryczą. – Powiem ci, jak to wszystko działa, kiedy będziesz już gotowy, żeby zostać mistrzem. - Czyli za rok – odpowiedział Beck. Przynajmniej. Stewart zerknął na niego kątem oka. - Rzekłbym, że nieco szybciej. - A zatem jak będzie wyglądało to spotkanie? - Przed kamerami wszystko będzie jak najbardziej przyjacielskie – odparł starszy mężczyzna. – Ale za kulisami sytuacja mocno się skomplikuje. Watykan wie, jak najlepiej wykorzystywać swoje atuty. To owoc całych wieków praktyki. - Brzmisz tak, jakbyś dobrze ich znał. - Owszem, chłopcze. Moja rodzina chwyta demony od blisko ośmiu setek lat. To myśliwi są przyczyną owej tradycji. Beck popatrzył na towarzysza, skonfundowany.

- Co takiego? - To rozmowa na dłuższą posiadówkę przy whisky. – Stewart przeniósł ciężar ciała z jednej nogi na drugą. – Chcę, żebyś polował z Riley przy każdej nadarzającej się ku temu sposobności. Mimo iż szanuję mistrza Harpera, to nie aprobuję jego metod. - Nie ma szans, żeby Harper mi na to pozwolił. - Tak długo, jak będzie otrzymywał pieniądze, będzie zadowolony. Denver wątpił, aby to była prawda, ale zdecydował, że nie będzie się z tym sprzeczał. Gdyby chodzili razem na polowania, chłopak mógłby mieć ciągle oko na córkę Paula. Być może udałoby mu się uchronić ją od ponownego cierpienia. - Tak, podoba mi się ten pomysł – stwierdził, jednak powodowały nim zdecydowanie inne pobudki niż mistrzem. Gdzieś w oddali zawyły syreny. Odgłos ucichł, kiedy dwa radiowozy policyjne skręciły w ulicę Mitchell, a ich światła błyszczały, jakby jechały na czele jakiejś parady. Tuż za nimi pojawiły się cztery lśniące vany, a razem z nimi biała limuzyna. Wszystkie czarne vany były identyczne jak reszta, a na ich bokach widniał papieski herb. - Skąd wzięli takie wozy? – Spytał Beck. - Przewieźli je liniami lotniczymi z Nowego Jorku. Dla tych ludzi pieniądze nie stanowią problemu. Odwrotnie niż dla nas. Samochód jadący na czele zatrzymał się przed frontowym wejściem do budynku, a pozostałe ustawiły się za nim w rzędzie. Rozbłysły flary, a przypadkowi gapie naparli na barykady. Ktoś płakał. Drzwi pierwszego z vanów otworzyły się i wyskoczyło z niego dwóch mężczyzn – każdy po jednej stronie wozu. Obaj byli ubrani na czarno w militarne uniformy oraz wojskowe obuwie. W dłoniach dzierżyli specjalne karabiny szturmowe. Bacznie rozglądali się wokoło, po czym skinęli na swoich towarzyszy. Pięciu kolejnych facetów wysiadło z auta, trwając w pełnej gotowości bojowej. Kiedy pierwszy pojazd się opróżnił, trzeci z kolei poszedł w jego ślady. To samo stało się z czwartym. - Bardzo mądrze – przyznał Beck, będąc pod sporym wrażeniem. Ci goście nie wciskali się w obiektywy kamer, ale lustrowali wzrokiem okolicę, szukając potencjalnego źródła kłopotów – czy to ludzkiego, czy demonicznego. Stanowili istną mieszankę kulturową: byli tu biali, czarni, Azjaci oraz Latynosi. Jedna rzecz musiała być pewna na sto procent: wszyscy byli wyznania rzymskokatolickiego, ponieważ stanowiło to bezwzględny wymóg zawodowy. Dopiero, gdy sytuacja została uznana za bezpieczną, otworzyły się drzwiczki drugiego vana. Wysiadł stamtąd pewien mężczyzna. Był wyższy od Becka, licząc sobie ponad sześć stóp i dwa cale wzrostu. Miał oliwkową cerę oraz kozią bródkę. Atramentowo czarne włosy kończyły się na wysokości kołnierza. Facet założył wojskowy golf z pagonami oraz wojskowe spodnie, dołączając do całości ciężkie obuwie. Przez jego talię przewieszał się pas z pistoletem. Na jego lewej piersi widniało godło łowców: święty Jerzy zabijający smoka. - Czy to szef? – Spytał Beck. - Tak. To Elias Salvatore, kapitan drużyny – odpowiedział Stewart. – Ma trzydzieści dwa lata i jest najmłodszym zwierzchnikiem, jakiego kiedykolwiek zatrudniono. – Kolejny człowiek wyłonił się z wnętrza vana. – A to porucznik Maarten Amundson, drugi pod względem rangi. Den przyglądał się krytycznie myśliwemu, starając się rozszyfrować mowę jego ciała. Mężczyzna był starszy i bardziej korpulentny niż jego zwierzchnik. - Ten koleś nie przepada za swoim kapitanem. Ani odrobinkę. - Po czym to wnioskujesz? – Spytał Stewart, mocno zaintrygowany. - Świadczy o tym sposób, w jaki na niego patrzy. Nie kieruje nim szacunek, ale coś innego. Mistrz łowców skinął głową na znak aprobaty tej teorii. - Amundson uważał, że zostanie najważniejszą osobistością w grupie, więc fakt, że Salvatore

zajął jego stanowisko, ani trochę go nie cieszy. Co jeszcze widzisz, chłopcze? - Ci ludzie są świetnie wyszkoleni. Zachowują czujność, zupełnie jakby spodziewali się ataku. Nie sądzę, że chodzi tylko o kamery telewizyjne. - Owszem. Kilka lat temu w Paryżu zostali zaatakowani przez parę Arcydemonów. Pięciu z nich zginęło, a oni nigdy nie zapominają o takim poniżeniu. Sprawiają też wrażenie bardzo zmęczonych. Myślę, że nie chodzi o ciężki lot, ale coś znacznie poważniejszego. Za bardzo się ich eksploatuje. Takie jest moje zdanie. Mistrz miał rację: Beck widział, jak zachowywali się myśliwi. Nadal byli śmiertelnie niebezpieczni, ale nie w szczytowej kondycji. - Gdyby byli łowcami, uznałbym, że potrzebują nieco odpoczynku. Upić się, wyspać i w ten sposób zregenerować swoje siły. Stewart zachichotał: - Cóż, nic takiego na pewno się nie stanie, a powodem jest osoba siedząca w limuzynie. Beck nawet nie zauważył pojazdu, zanim mistrz go mu nie wskazał. Jakby na znak jeden z myśliwych skierował kroki w kierunku białego wozu i otworzył tylne drzwi. Wysiadł stamtąd ksiądz. Był zaawansowany wiekiem, około sześćdziesiątki. Jego ciemne włosy przetykały nitki siwizny, a spojrzenie było niezwykle przenikliwe. Miał na sobie sutannę. Kiedy duchowny podszedł bliżej, w szeregach myśliwych pojawiło się zauważalne napięcie, całkiem jakby wilk znalazł się właśnie w samym środku stada owiec. - Nie mogą znieść tego faceta – zauważył Den. - Nie przypomina ani odrobinę naszego ojca Harrisona. To jeden z watykańskich księży – ojciec Rosetti. Jest tutaj, aby pilnować swoich podwładnych, by ci zachowywali się stosownie do sytuacji i nie wprawiali w zakłopotanie Stolicy Apostolskiej. Ten człowiek słynie ze swojej nadgorliwości. Nawet Rzym tak uważa. Beck odwrócił się w stronę Stewarta, wyraźnie zaskoczony ogromem wiedzy Szkota. - Skąd to wszystko wiesz? - Mam informatorów. To tu, to tam. Przywilej ten wiąże się z byciem mistrzem łowców. Ten stopień otwiera wszystkie rodzaje drzwi. Kapitan oraz jego porucznik mieli zaplanowaną konferencję prasową z burmistrzem, gubernatorem oraz kilkoma członkami rady miasta. Wszyscy wręcz rwali się do pokazania publicznie z chłopcami z Watykanu. Następnie myśliwi planowali spotkać się z mężczyznami, którzy mogli zamienić Atlantę w strefę wojny. Ku zaskoczeniu Becka, kapitan wykonał pierwszy ruch, mijając burmistrza oraz gubernatora i kierując się od razu w stronę starego łowcy. - Wielki mistrz Stewart. To wielka przyjemność móc pana spotkać. Zawsze chciałem dostąpić tej przyjemności. - Kapitanie Salvatore, witamy w Atlancie. Wielki mistrz? Den nigdy wcześniej nie słyszał tego tytułu. Przy okazji musiał spytać Szkota, co to znaczyło. Do diabła, było tyle kwestii, jakie chciał wiedzieć, skoro cały jego system myślenia legł w gruzach. - Wierzę, że wiele lat temu poznałeś mego ojca – powiedział Salvatore. - Tak, dobrze to pamiętam – odparł Stewart. – To było w Genoi. Twój ojciec zabił tamtego dnia Arcydemona, a ty dopiero co się urodziłeś. Wypiliśmy butelkę wódki, żeby uczcić ten fakt. - Tata wspominał to bardzo ciepło. – Oblicze kapitana posmutniało. – Myśliwym jest naprawdę przykro z powodu waszych ludzi. - Dziękujemy za kondolencje. – Szkot skierował spojrzenie w stronę swego kompana i wskazał

go ręką. – To Denver Beck, jeden z łowców podróżników. Będzie waszym informatorem, jeśli idzie o Atlantę. Zna miasto i jego demony lepiej niż ktokolwiek inny. Poruszony podobnym komplementem, Beck uścisnął dłoń Salvatore, mrucząc pod nosem słowa powitania. Ksiądz nie wyglądał na zbyt zadowolonego. Czy działo się tak dlatego, ponieważ kapitan zbyt przyjaźnie odnosił się do starych, dobrych chłopców? Ojciec Rosetti powiedział coś po włosku i to sprawiło, że przywódca oddziału zesztywniał niczym pies na smyczy. Salvatore zripostował kapłana, na co na czole tego ostatniego pojawiła się głęboka zmarszczka. - Panowie pozwolą, że się pożegnam – rzekł lider myśliwych. Skoncentrował raz jeszcze uwagę na podium, gdzie burmistrz, nigdy nietracący okazji ponownie uścisnął jego dłoń, wiedząc, że to wywoła lawinę błysków fleszy. - Obywatele Atlanty będą spać spokojnie, wiedząc, że są tu watykańscy Myśliwi – wyrecytował Montgomery. Den zacisnął zęby. To śmieszne, że owi obywatele od tylu lat sypiali całkiem nieźle dzięki zasłudze łowców. Podczas gdy główny zwierzchnik władz miasta dalej proklamował bezsensowne wyuczone teksty, Beck popatrzył w stronę tłumu stojącego na ulicy. To zabawne, jak ciężko oprzeć się pokusie poszukiwania w grupie ludzi znajomych twarzy. Chłopak natychmiast pochwycił wzrokiem czerwone włosy. Justine pomachała do niego i uśmiechnęła się. Denver zwalczył pragnienie odmachania jej. Nagle wszystko się skończyło: myśliwi ponownie wsiedli do vanów i konwój odjechał. Stewart nie ruszył się z miejsca. - Taka mała porada, dzieciaku. Bądź bardzo ostrożny w relacjach z myśliwymi. Nie są z natury zbyt paskudni, ale staną się tacy, jeśli uznają, że ktoś próbuje zrobić z nich głupków. Beck przytaknął na znak zrozumienia. - Czego po mnie oczekujesz? - Po prostu powstrzymuj ich przed spaleniem miasta do gołej ziemi. Tylko o to cię proszę. Przez chwilę młody mężczyzna sądził, że mistrz robi mu bałagan w głowie. Potem dostrzegł wyraz jego twarzy. O, Boże, mówi poważnie. *** - Sądzę, że podobne działanie kwalifikowałoby się w większości cywilizowanych krajów, jako tortury – jęknął Peter. Garbił się na siedzeniu pasażera w wozie Riley, gapiąc się z trwogą na drugą stronę ulicy, gdzie kolesie od recyklingu pakowali buteleczki z wodą święconą na tył ciężarówki. Łowczyni spiorunowała go wzrokiem. - Pamiętasz katastrofę z przenosinami Allana? – Odpowiedziała. - Jesteś mi to winien. - Wiem. Myślałem po prostu, że będzie to nieco bardziej ekscytujące. Blackthorne ponownie wzięła duży łyk swego napoju. - Wiem, to straszne nudy, ale muszę dowiedzieć się, jak to wszystko funkcjonuje. W którymś miejscu tego łańcucha znajduje się przerwa. To właśnie z tego powodu śledzili tę konkretną furgonetkę przez całe miasto od ostatnich dwóch godzin. - Jesteś pewna, że ci kolesie od lewej wody nie kupują nowych butelek? – Spytał przyjaciel łowczyni. - Nie wydaje mi się. Zwłaszcza, jeśli idzie o stempel podatkowy. Te opakowania są specjalnie

przygotowane i nie można kupić ich od nikogo poza miastem. Pete obrzucił ją pełnym zaskoczenia spojrzeniem. - Skąd to wiesz? - Weszłam na stronę ratusza i sprawdziłam. Taka, a nie inna odpowiedź zaowocowała pełnym szacunku skinieniem głową. Jakiekolwiek działanie angażujące przeszukiwanie Internetu było zdaniem Petera właściwym krokiem. - Czy po tym wszystkim możemy coś zjeść? - Jasne. Riley nie była głodna, ale jej przyjaciel zdawał się pochłaniać dziennie równowartość swojej wagi. Bez wątpienia miał inną przemianę materii. Dziewczyna zastanawiała się, jak jego tata da radę zaopatrzyć dom w dostateczną ilość żywności, mając pod opieką dwóch dorastających chłopaków. Znudzona, Blackthorne sprawdziła wyświetlacz komórki tylko po to, żeby się czymś zająć. Nadal żadnego znaku życia od Simona. Dziewczyna ustawiła dźwięki na maksymalną głośność, by przypadkiem nie przegapić jego telefonu, ale podobny zabieg poskutkowałby tylko wtedy, gdyby chłopak zadał sobie, choć trochę wysiłku. - Z nikim nie rozmawia – burknęła Riley. - Twój facet? – Spytał Peter. - Tak. Za bardzo pochłaniają go własne problemy. - Być może nie dajesz mu dość czasu, żeby się pozbierał – rzekł Pete. – Potrafisz być niecierpliwa, wiesz? Jakkolwiek nieprzyjemnie to brzmiało, przyjaciel łowczyni miał rację: Blackthorne spodziewała się, że sprawy będą toczyć się szybciej niż w normalnym świecie. Być może za mocno naciskała na Simona. Chłopak przyznał, że nie przeżył jak dotąd poważnych prób, tymczasem teraz czekał go dotkliwy upadek. Adler potrzebował czasu, żeby się z tym jakoś uporać. Ale jego mama oczekuje, że nakłonię go do rozmowy. Riley wysłała Simonowi SMS-a o treści: „Myślę o tobie!” Jeśli jasnowłosy przystojniak odpisze, dziewczyna na moment odpuści. Jeśli nie… Czas płynął w najlepsze, a na wyświetlaczu nie pojawiała się żadna odpowiedź. Łowczyni jęknęła. Milczący Simon prosił się dziś po południu o jej wizytę. Riley nie zamierzała pozwolić mu na to, żeby zawładnęła nim depresja. Przyszła pora na to, żeby zrobić krok w przód, nawet, jeśli młody łowca był rozbity bądź przerażony. Możemy wspólnie się z tym uporać. - Och, no i nareszcie – powiedział Peter z przesadną gorliwością. Kiedy furgonetka włączyła się do ruchu, dziewczyna trzymała się od niej na odległość dwóch samochodów. Ze względu na ogromne rozmiary pojazdu śledzenie go było banalnie proste. - Ile razy się jak dotąd zatrzymaliśmy? – Spytała Blackthorne. - Cztery. Nie, pięć – odparł Pete, opierając się na notatkach z zeszytu. - Naczepa jest już załadowana. Albo pojadą do fabryki, albo… Ale ciężarówka nie pojechała wcale w stronę Celestial Supplies. Zamiast tego Riley oraz jej przyjaciel śledzili pojazd prosto do wielkiego ceglanego magazynu ulokowanego obok East Point. - Co tu się dzieje? – Dopytywała łowczyni, parkując swoje auto po drugiej stronie ulicy. – To nie jest fabryka produkująca wodę święconą. Ta mieści się w Doraville. - To chyba jakieś centrum recyklingu – rzekł chłopak, odpinając pas. – Pójdę się rozejrzeć. Nim Riley zdołała zaprotestować, jej przyjaciel wysiadł z wozu i przechodził spiesznym

krokiem przez ulicę. To strata czasu. Nawet tata nie potrafił tego rozszyfrować, a był o wiele mądrzejszy niż ja. Nagle komórka Blackthorne zabrzęczała. Przyszła wiadomość od Petera: „Cel osiągnięty”. Dziewczyna wywróciła oczami. Przynajmniej jej najlepszy kumpel świetnie się bawił. Potem pojawiła się kolejna wiadomość: „Wchodzę do środka”. „Nie!” – odpisała łowczyni. „Nic mi nie będzie. Czekaj w pogotowiu.” To było piętnaście długich minut. Riley chciała nadać koledze kolejny komunikat tekstowy, ale mogło to zniszczyć rezultat jego działań. Każda upływająca minuta wyzwalała w niej coraz większe obawy. - Nie powinnam przyprowadzać go ze sobą. Pete wpadnie w tarapaty, a jego ojciec odejdzie od zmysłów i… Każdy możliwy scenariusz kończył się albo uszczerbkiem na zdrowiu przyjaciela, albo odesłaniem go do Illinois. Kiedy chłopak zbliżał się do samochodu, ani trochę się nie spiesząc, na jego obliczu widniał zadowolony wyraz, co oznaczało, iż czegoś się dowiedział. Gdy tylko wsiadł do auta, Riley wypaliła: - Jesteś szalony, wiesz? Nie powinieneś iść tam na własną rękę. Kto wie, co mogli ci zrobić. - Szalony? I mówi to osoba, która żyje z chwytania demonów? - Nie chodzi o mnie! – Odparowała dziewczyna. – Dobra, koniec tematu. Czego się dowiedziałeś? - Powiedziałem strażnikowi, że muszę napisać referat do szkoły. Próbowałem wyglądać jak kujon, żeby gostek myślał, iż nie stanowię żadnego zagrożenia. Udawanie kujona w przypadku Petera nie było szczególnie trudne. - I? - To miejsce to jedyny oficjalny punkt recyklingu butelek po wodzie święconej. Gromadzą je, zrywają etykietki oraz stemple podatkowe, czyszczą, a następnie ładują na ciężarówki i dostarczają do Celestial Supplies, żeby ponownie je napełnić. W momencie, gdy przykleją na nie nowe nalepki oraz ostemplują fiolki, wysyłają je do dystrybutora. - A zatem ktoś je stąd wykrada? - Tego jeszcze nie wiem. Strażnik twierdzi, że liczą każdą buteleczkę, jaka tu dociera oraz jaka opuszcza fabrykę. Jeśli jednak ktoś znalazł sposób, żeby wykraść kilka sztuk, nim zostaną oczyszczone i oznakowane, musi jedynie nakleić nowe etykiety i napełnić je fałszywą wodą. - Tak długo jak nowa etykietka posiada oryginalny numer seryjny, który pasuje do stempla, taki towar sprawia wrażenie oryginalnego. – To rzekłszy, Riley natychmiast pokręciła głową. – Ale musieliby jeszcze fałszować dokumentację, żeby jakoś ukryć przekręt z brakującymi fiolkami. - To właśnie słaby punkt tej teorii – przyznał Pete. – Nie mogę sobie wyobrazić, że szmuglują opakowania w ciągu dnia, więc musimy poobserwować ich nocą. - Przyjechałbyś tu ze mną? - Jasne. Chłopak złączył dłonie i strzelił kostkami w palcach. – Na wszystko pomogą rozwiązania techniczne. Znajdę jakiś sposób. Przyjaciel Riley odkrywał w sobie nowe pokłady pewności siebie. - Jesteś super, wiesz? - Może i tak, ale jestem też głodny. - Postawię ci lunch, co ty na to? – Kolega już otworzył usta, żeby zaprotestować, ale łowczyni weszła mu w słowo: – Mam pieniądze. – To rzekłszy, Blackthorne opowiedziała mu, jak weszła w posiadanie tak dużej kwoty.

- Beck zostawił ci tysiąc dolarów? – Spytał mocno zaskoczony Peter. – A ty myślisz, że jest dupkiem, ponieważ…? – Chłopak ponaglił przyjaciółkę ruchem dłoni, aby ta dokończyła zaczęte przez niego zdanie. - Nie zaczynaj. Towarzysz Riley sprawdził coś na swoim telefonie. - Cztery i trzy dziesiąte mili stąd jest wietnamska restauracja. Mam ochotę na pho. - Nie ma jak makaron, stary.    

ROZDZIAŁ 21 Mimo iż Beck oraz Stewart zostali „zaproszeni” na spotkanie z myśliwymi w Westin, wciąż tkwili na korytarzu, kompletnie zignorowani. Im dłużej Den czekał, tym bardziej wkurzony się czuł. Kiedy wyszło na jaw, iż łowcy nie zostaną w najbliższym czasie zaprowadzeni do wysłanników z Watykanu, Stewart nakłonił miłą pogawędką dziewczynę z recepcji do znalezienia im dwóch krzeseł. Dał jej napiwek za obsługę, po czym usadowił się w jednym z siedzeń. - Sir… – zaczął Beck. Szkot nakłonił go ruchem dłoni do zajęcia miejsca w drugim krześle. - Nie pozwól im prowadzić tej psychologicznej gry, chłopcze. Wszystko jest celowym zabiegiem. Damy im jeszcze pięć minut i dopiero się stąd wyniesiemy. A potem zadzwonię do Arcybiskupa. Łowcy już podnosili się z siedzeń, kiedy jeden z myśliwych pojawił się w korytarzu i zaprosił ich ruchem ręki do środka. Według kryteriów Becka pomieszczenie hotelowe wydawało się bardzo duże, zupełnie jakby utworzono je z trzech innych pokojów. Wielka kuchnia mieściła się na prawo, niewielka łazienka na lewo, a na wprost znajdowała się rozległa otwarta przestrzeń. Stały tam stół do konferencji oraz sześć krzeseł. Zapach świeżo palonej kawy uderzył w nozdrza Denvera, przypominając mu o tym, że wypił dziś o kilka kubków za mało. Obok ekspresu do kawy ustawiono talerz z pączkami. Okazało się, że myśliwi lubią te z polewą i odrobiną lukru. Na wyściełanych krzesłach siedzieli trzej mężczyźni: kapitan Elias Salvatore, porucznik Amundson oraz ksiądz. Za ich plecami znajdowało się ogromne okno, pozwalające spoglądać na Atlantę z lotu ptaka. Stał tam kolejny myśliwy, który nie spoglądał na gości, ale na rozciągające się poniżej miasto. W ręku trzymał karabin. Zachowują czujność, to na pewno. Salvatore podniósł się z krzesła. - Wielki Mistrzu Stewartcie, proszę nam wybaczyć to opóźnienie. Ton jego głosu zasugerował Beckowi, że on również nie jest tym zachwycony. - Nie ma problemu, kapitanie – odrzekł Stewart, wybierając miejsce przy końcu stołu, obok zwierzchnika watykańskich poskromicieli demonów. Kapłan popatrzył na gości spode łba, po czym wlepił spojrzenie ciemnych oczu w leżące przed nim dokumenty. - Panowie, to jest ojciec Rosetti, a to mój zastępca, porucznik Amundson – powiedział kapitan, nie wiedząc, że Szkot zapoznał już Becka ze wszystkimi szczegółami. Amundson skinął głową, ale kaznodzieja celowo ignorował łowców. To natychmiast zagrało na nerwach chłopakowi. Denver rozumiał, że jego nieznaczącą osobę można odprawiać z kwitkiem, ale Stewart zasługiwał na szacunek. Na szczęście nowy przewodniczący Gildii zdawał się nie zauważać jawnego afrontu, jakby właśnie tego się spodziewał. Spięty, Beck usiadł obok niego, co zmuszało go do zajmowania miejsca na lewo od księdza. - Reprezentuję stanowisko mistrza Harpera – tłumaczył Szkot. – Przyszliśmy tu, aby udzielić wam każdej możliwej pomocy. Duchowny nie uniósł nawet wzroku, ale otworzył wypchaną papierami teczkę. - Rozpoczęliśmy śledztwo odnośnie wydarzeń w Świątyni – powiedział z mocno zaznaczonym obcym akcentem. – Skupiamy się głównie na tym, jaką rolę odgrywali w tej tragedii Paul Blackthorne oraz jego córka. – Stewart zmarszczył czoło, ale nic nie odpowiedział. – Powiedzcie nam, co wydarzyło się tamtej nocy. Szkot złożył raport z tamtych wydarzeń, a Beck wyczuwał napięcie w jego głosie. Przez cały ten czas ojciec Rosetti sporządzał notatki.

- Kim jest nekromanta, który wskrzesił jej ojca? – Spytał ksiądz. Stary mistrz popatrzył na Denvera. - Jeszcze nie wiemy – odpowiedział on. – Wskrzesiciele nie chcą gadać. Kaznodzieja znowu coś zanotował. Den uznał za interesujące, że ojciec Rosetti o wszystko pytał, podczas gdy Salvatore i jego porucznik przyglądali się wszystkiemu z boku. Oznaczało to, że tak naprawdę to on tu szefował, a nie kapitan. Ciekawe, co na to Salvatore. - Czy jesteście przekonani, że woda święcona, której używano podczas spotkania, była skuteczna? Szkot zawahał się na moment, po czym skinął głową. - Tak. - Nie miałem pojęcia, że Gildia przyjmuje w swoje szeregi kobiety – stwierdził kaznodzieja. - To niedawno wprowadzona zmiana – przyznał Stewart. - Ta dziewczyna…, jaka ona jest? - Nie rozumiem pytania – odpowiedział mistrz. - Czy jest godna zaufania? - Zdecydowanie – odparł Szkot, a w jego głosie odmalowała się lekka irytacja. – Gildia zajmuje się badaniem tego problemu. Wywieram też nacisk na Arcybiskupa. To zajmie trochę czasu, ale odkryjemy źródło pojawienia się tamtych butelek. - Nie jest to w tej chwili ważne – skwitował to duchowny. - A właśnie, że jest bardzo ważne. Zwykli ludzie muszą ufać w to, że woda święcona zdoła ochronić ich domostwa. Kaznodzieja odłożył długopis. - Im bliżej przyglądam się tej sprawie, tym bardziej wyłania mi się w centrum tego problemu jedna postać – Riley Blackthorne. Dokumenty jej ojca sugerują, iż odkrył jedynie to, że coś jest nie tak, tymczasem jego córeczka głosi, że woda jest feralna. Teraz wtrącił się Beck: - Riley sprawdziła butelki. Zawartość części z nich nie reagowała jak należy. Ksiądz popatrzył na chłopaka, po czym przewrócił stronę. - Tak, i w tym właśnie celu użyła szpon demona. Symbol Piekieł. Skąd wiesz o pazurze? Kto ci powiedział? - A czemu nie? Pochodził on od Trójki, jaką Riley schwytała. Samodzielnie. Rosetti uniósł brew. - Nie wmówicie mi, że tak młody dzieciak samodzielnie schwycił piekielną bestię. O co tu chodzi? Na razie rozmawiamy jedynie o Riley, a nie o tym jak powstrzymać demony. Najwyraźniej Stewart rozumował podobnie. - A zatem jaki jest prawdziwy powód waszej wizyty w Atlancie, ojcze? – Zażądał odpowiedzi mistrz. Duchowny raz jeszcze odłożył długopis. - Jesteśmy tutaj, żeby uporać się z problemem demonów w waszym mieście. Nie możemy pozwolić, by Lucyfer wzmacniał swoją pozycję na Ziemi. W związku z tym, jeśli odkryjemy, że ktokolwiek stoi w tej bitwie po stronie naszego wroga, to zaaresztujemy i przesłuchamy tę osobę. Dotyczy to również córki Paula Blackthorna. - Chwileczkę… – zaczął Den. - Spokojnie, chłopcze – powiedział Stewart. Następnie znowu zwrócił się do kaznodziei: – Czemu jesteś nią tak bardzo zainteresowany, ojcze? - Czasami istnieje pewne ogniwo, jakaś konkretna osoba, jaką Piekło wykorzystuje do realizacji swoich planów. Zazwyczaj jest to osoba młoda, na którą łatwo wpłynąć. W tym

konkretnie przypadku być może funkcję tę pełni Riley Blackthorne, zwłaszcza, że znajdowała się w Świątyni w noc ataku. - Ona nie ma z tym nic wspólnego – rzekł Stewart. - Tak czy inaczej, musimy z nią o tym porozmawiać. - Nie, jeśli jej mistrz się na to nie zgodzi – powiedział Szkot, kreśląc linię na piasku. - Zgoda mistrza Harpera nie ma tu wiele do rzeczy. I tak pomówimy z tą pannicą – odparł ksiądz, z kamiennym wyrazem twarzy. - Nie, jeśli Harper nie wyrazi na to zgody – powiedział raz jeszcze Szkot. – Nie rzucamy naszych ludzi wilkom na pożarcie. Kaznodzieja wyraźnie się spiął. - Utrudnia pan nasze dochodzenia, mistrzu Stewart. Będę musiał złożyć oficjalną skargę do burmistrza oraz… Krajowej Siedziby Gildii. - Pan mnie nie rozumie, ojcze. Przyszliśmy tutaj, żeby zaoferować wam nasze wsparcie, a nie po to, żeby pozwolić wam zrobić z jednego z nas kozła ofiarnego. - Wasz sprzeciw został odnotowany – odrzekł duchowny. Ze wzburzeniem zebrał swoje dokumenty. – Nie mamy zatem o czym rozmawiać. Była to najdotkliwsza odprawa, jaką Beck kiedykolwiek słyszał. - Wiecie – dodał Szkot, a jego głos stał się bardziej szorstki – coś się tu święci i błędem byłoby zakładanie, że jedynie Piekło macza w tym palce. Kaznodzieja przyglądał się staremu łowcy z grobową miną. - Takich właśnie słów spodziewałbym się po łowcy. No dalej, mistrzu Stewart, obaj wiemy, kto strzeże waszego rodzaju, wobec kogo jesteście lojalni. Stało się to oczywiste tamtej nocy. - Nie w tym rzecz i świetnie o tym wiecie – odparował Szkot. – Nie pozwolimy na zniszczenie tego miasta tylko po to, żeby uszczęśliwić waszego szefa. Kapłan zjeżył się. - Mowa o istocie zła, mistrzu Stewart, a nie o wyświadczaniu uprzejmości Jego Świątobliwości. - Tak długo jak raczycie o tym pamiętać. Skinąwszy spiesznie głową kapitanowi, stary łowca podniósł się z krzesła i opuścił pomieszczenie. Beck poszedł w ślad za nim. Amundson zajął pozycję w pobliżu drzwi. Mistrz przeszedł bez najmniejszej szkody, ale Den został celowo uderzony przez myśliwego, wpadając na framugę. Młody łowca wykręcił się na pięcie, gotowy postawić się temu dupkowi, ale nie otrzymał na to sposobności, ponieważ laska Stewarta wystrzeliła między nich. - Odsuń się, chłopcze! Denver uczynił krok w tył, przeklinając głośno na utratę przez siebie samokontroli. Szkot zagapił się na tryumfujące oblicze Amundsona. - Innym razem, myśliwy. Bądź pewien, że kiedy nadejdzie stosowny moment, będę bardzo szczęśliwy, mogąc wypuścić na ciebie tego chłopaka. Beck był nabuzowany przez całą drogę korytarzem, pragnąc coś rozwalić. Próbował się uspokoić, ale złość wciąż go nie opuszczała. Szykowało się starcie z wysłannikami Watykanu, – które zapowiadało się na krwawą jatkę – a on miał znaleźć się w samym jego środku. Gdy czekali na windę, Szkot zatelefonował do mistrza Riley i przekazał mu nowiny. - Tak. Zgadzam się. – To rzekłszy, rozłączył się, wciąż ze zdenerwowaniem wypisanym na twarzy. - Sir… – zaczął Denver. – Harper chyba nie zamierza jej im oddać? - Na pewno nie bez walki. – Dzwonek w windzie zabrzęczał, obwieszczając jej przyjazd. – Jedźmy do mnie. Przyszła pora na to, żebyś dowiedział się, co tu się naprawdę święci. ***

Podczas gdy Beck czekał, aż mistrz wysiądzie z furgonetki, przyjrzał się należącemu do starca domowi. Budynek liczył sobie trzy piętra. Był wymyślny w pewien staromodny sposób i pomalowany na rozmaite odcienie błękitu. Na jego przedzie znajdowała się nawet wieżyczka. Gospodarz poprowadził chłopaka do pomieszczenia usytuowanego na tyłach domu. Den od razu polubił to miejsce. Dało się tu poczuć domową atmosferę. Tworzyły ją ogromy kominek oraz ręcznie robione okrycia na oparcia krzeseł. Stewart zajął pozycję koło wielkiego barku, studiując wzrokiem bogatą kolekcję wszelkich alkoholi. Butelki zajmowały trzy półki. Z tego, co Beck zdołał wyczytać z etykietek, większość z nich zawierała whisky. - Masz jakiś ulubiony? – Zapytał gospodarz, zerkając na gościa przez ramię. - Nie, proszę pana. Nigdy nie miałem przyjemności kosztowania zbyt wielu rodzajów whisky, pomijając tę, którą pędził mój dziadek. Stewart położył dłoń na jednej z karafek, a potem wybrał kolejną. - Aberlour a’bunadh, jak sądzę. Tobie na pewno nie spodobałby się póki, co posmak torfu. - Torfu? - Dzięki temu szkocka smakuje lekko dymem. Z czasem wypracujemy w tobie sentyment do tego typu whisky. Mistrz wypełnił trunkiem pokaźnych rozmiarów szklanicę, po czym wlał coś dla siebie z innej butelki. - Siadaj, chłopcze – powiedział, przekazując mu naczynie z alkoholem. Den rozgościł się na czerwonym wyściełanym krześle stojącym obok kominka. Gdy jego gospodarz wybrał dla siebie takie samo siedzenie na wprost niego, chłopak powąchał whisky. Nienajgorsza. - Slàinte mhath! – Wyrecytował Szkot. Beck nie miał pojęcia, co powiedział, ale i tak się uśmiechnął, wznosząc szklanicę. Już po pierwszym łyku stwierdził, że alkohol bardzo mu smakuje, co oznaczało, że kosztował więcej, niż młody łowca mógł zapłacić. - Dobra? – Spytał mistrz, biorąc ogromnego łyka z własnego naczynia. Den przytaknął. - Naprawdę wysublimowana. Szkot postawił lewą stopę na tureckim dywanie. Znowu pociągnął obficie ze szklanicy, oblizując usta w wyrazie ewidentnej rozkoszy. Mężczyzna nie spieszył z wyjaśnieniami, mimo iż to on zainicjował to spotkanie. Beck uzmysłowił sobie, że to on musi zagaić dyskusję. - Paul mówił mi, że twoja rodzina chwyta demony praktycznie od zawsze. - Nie byliśmy pierwszymi łowcami, ale jednymi z najlepszych – odparł Stewart. – Blackthornowie mogli poszczycić się dokładnie tym samym, nim nie wyjechali do Ameryki i skupili się bardziej na zarabianiu pieniędzy niż chwytaniu piekielnych bestii. Na szczęście Paul przywrócił świetność ich nazwisku. - Już wyobrażam sobie, jak wziął się do roboty – odpowiedział Denver, mając nadzieję, iż usłyszy coś więcej na temat swojego mentora. - Paul musiał kontynuować rodzinną tradycję tylko, że on nie widział tego w taki sposób. W przeszłości jego rodzina wysyłała swoich potomków do Szkocji, gdzie ich trenowano. - Nigdy mi o tym nie wspominał. – Istniało jednak wiele kwestii, o których Blackthorne nie powiedział swemu uczniowi. – O co zatem chodzi z tym przydomkiem „wielki mistrz”? Nigdy przedtem o nim nie słyszałem. - To tytuł, jakiego używamy w Europie. Oznacza, że jestem jednym z najstarszych mistrzów. Założę się, że kryje się za tym coś więcej.

- To skomplikowało początkowo moje relacje z Harperem, gdy tu przyjechałem – wyznał Szkot. – Dziesięć lat temu ten biedny starzec ledwo radził sobie na własną rękę z paroma innymi mistrzami zamieszkującymi Atlantę. To były paskudne typki. Brali łapówki za ochronę. Jeśli im nie zapłaciłeś, uwalniali demona ogniowego, który palił twój dom do gołej ziemi. - Co? – Krzyknął Beck, przerażony. – To straszne. - Owszem – rzekł Stewart, przytakując smutno głową. – Jeden z mistrzów przyszedł po Harpera i pociął mu twarz. To stąd wzięła się ta jego paskudna blizna. Kiedy on zdrowiał, Krajowa Siedziba Gildii zwróciła się do mnie z prośbą o posprzątanie tego bałaganu. - A zatem w taki sposób został mistrzem seniorem? Dzięki temu, że wykopałeś pozostałych? - W przeważającej większości – tak. Sprawy wyszły na jaw, a Harper nie był zbyt zadowolony, kiedy się pojawiłem. Czuł się tak, jakby Krajowa Siedziba nie dała mu dość czasu na uporanie się z problemami. - A teraz jak się między wami układa? – Spytał Beck. - Nauczyliśmy się tolerować się nawzajem – rzekł Szkot z krzywym uśmieszkiem. – Próbowałem zrekrutować Paula, kiedy po raz pierwszy zjawiłem się w mieście, ale on odprawił mnie z kwitkiem. Potem jednak mógł zapomnieć o pracy, jako nauczyciel i zechciał mnie wysłuchać. Starzec podniósł się niespiesznie z krzesła, by uzupełnić drinka. - Masz chęć na jeszcze? - Spytał – Jeszcze nie, dzięki. Młody łowca nie miał szans dotrzymać tempa mistrzowi. Mężczyzna założył korek na karafkę, po czym wrócił na swoje miejsce. - W tamtych czasach Kościół radził sobie z większością demonów. Księża odprawiali nad nimi egzorcyzmy. Niektórzy zaczęli na nie polować, w przeważającej większości dla sportu. Biskupi zachęcali tych ludzi głównie dlatego, że ci faceci mogli być używani jako tania armia, gdyby Watykan tego potrzebował. – Szkot pociągnął ze szklanicy. – Wraz z upływem czasu – kontynuował Stewart – myśliwi zyskiwali reputację naprawdę bezwzględnych. Jeden z moich przodków, Malcolm Stewart, wszedł w spór z jednym z tamtych ludzi. Poszło bodajże o ziemię. Myśliwy twierdził, że rodzina Malcoma konspirowała z Piekłem, a zatem lokalny biskup wydał polecenie rozwiązania tego problemu. - Rozwiązać? Ale jak? – Spytał Den. Podejrzewał, że modlitwa nie miała z tym wiele wspólnego. To byli przecież Szkoci: zamieniali dyskusje na śmiercionośną stal. - Nad ranem grupa myśliwych pojawiła się w domu mego przodka, wycinając w pień każdego, kogo zdołała znaleźć. Zarąbali ich na śmierć, nawet dzieci. Malcolma natomiast spalili na stosie, zaklinając się, iż był czarownikiem. - Słodki Jezu – odparł Beck, czując, jak zalewa go fala mdłości. - Owszem – odrzekł Stewart. – Syn Malcolma, Euan, miał wielkie szczęście, że akurat tamtego dnia przebywał w Edynburgu. Zdając sobie sprawę, że będzie następny do odstrzału, wpadł na wspaniały pomysł. Rozkazał swojej rodzinie chwytać demony i zanosić je do księży w możliwie jak największej ilości i w jak najkrótszym odstępie czasu. - Mądre – odpowiedział Denver, rozgryzając ten plan. – Stewartowie nie mogli pracować dla Lucyfera, skoro polowali na jego sługusów. Szkot przytaknął. - Euan był przebiegły. Po tym jak schwytał jakiegoś demona, zostawiał na miejscu kilka monet. Wieści natychmiast się rozeszły. Przyjemniej można było otrzymać niewielką zapłatę za bestię, niż pozwolić myśliwym na spalenie twego domu i wycięcie w pień twojej rodziny. Den nie zdołał powstrzymać uśmiechu. - Naprawdę mądre.

- Owszem. To właśnie z tego powodu łowcy stali się tak popularni. To właśnie dlatego w naszej rodzinie ktoś zawsze zajmował się chwytaniem demonów, mimo iż część była wyznania protestanckiego. Beck wrócił do początku tej opowieści: - Co stało się z myśliwym, który przewodził tamtej akcji? Na obliczu starca wykwitł diabelski uśmiech. - Rozpłynął się w powietrzu niedługo po masakrze. Znaleziono go na wrzosowisku. Czterej mężczyźni przez ponad godzinę gromadzili jego szczątki do spalenia. - I bardzo słusznie – powiedział Denver. Chłopak wziął kolejny łyk whisky, zaskoczony tym, jak potoczyły się sprawy. Stewart nie dzieliłby się z nim podobną wiedzą, nim Beck nie zostałby mistrzem. Podobna świadomość wywołała uczucie ogromnej dumy. - To właśnie, dlatego myśliwi tak nas nienawidzą – rzekł gospodarz. – Sytuacja nie zmieniła się od blisko ośmiu wieków. Ba, wręcz pogorszyła się, kiedy Watykan postanowił objąć nad wszystkim pieczę. Nagle zadzwoniła komórka Dena. Młody mężczyzna przeklął, wściekły, że ktoś mu przeszkadza, po czym przyjął połączenie. - Tak? - Tu Justine – powiedział aksamitny głos. Beck nie zadawał sobie trudu skrywania uśmiechu. - Co słychać? - Naprawdę nieźle, dziękuję. Czy możemy się dziś wieczorem spotkać? Chłopak popatrzył na Stewarta i odpowiedział: - Jestem nieco zajęty. - Chcę skończyć artykuł i mam do ciebie jeszcze kilka pytań. Beck w końcu się poddał. W głosie dziennikarki pojawił się tryumfalny ton, gdy ustalali miejsce i czas spotkania. Po tym jak Den zakończył rozmowę, Szkot zaadresował mu wymowne spojrzenie. - Jeszcze whisky? - Tak. Myślę, że będzie mi potrzebna.    

ROZDZIAŁ 22 Któryś z młodszych braci Simona powitał Riley w progu, ale który dokładnie, dziewczyna nie potrafiłaby powiedzieć. Zupełnie jak jego starszy brat miał ciemnoniebieskie oczy oraz jasne włosy tak charakterystyczne dla klanu Adlerów. Dzieciak poinformował gościa, że „zrzęda” zaszyła się w swoim legowisku i nikt nie może przez to oglądać telewizji. - Czy przychodzili tu inni łowcy? – Spytała Blackthorne. Być może im udało się dotrzeć do Simona i pomóc mu skierować się ponownie na właściwe tory. - Kilku. Dopiero co minęłaś się z jednym gościem, ale nie sądzę, by był łowcą – powiedział chłopiec. - Kto to taki? – Spytała zaciekawiona Riley. Dzieciak wzruszył ramionami. - Odwiedził go również w szpitalu. Wolałbym, żeby w ogóle do niego nie przychodził, ponieważ po spotkaniu z nim mój brat zrobił się jeszcze bardziej dziwaczny. - Jak wyglądał ten facet? Kolejne wzruszenie ramionami. Może to McGuire. Przez niego każdy robi się zrzędliwy. - A zatem Simon nadal nie jest sobą? – Dopytywała dziewczyna. Młodzieniec ponuro pokręcił głową. - Przyszła więc pora, by to zmienić. - Powodzenia – powiedział młodszy z Adlerów, znikając w kuchni i okupując lodówkę. Blackthorne dała sobie chwilkę, by przejrzeć się w ustawionym w korytarzu lustrze. Dziewczyna spędziła więcej czasu niż zazwyczaj na robieniu makijażu i układaniu włosów. Włożyła także na siebie najładniejszy sweter, jaki miała. Był jasnoniebieski i świetnie komponował się z odcieniem jej cery. Riley zatrzymała się raz jeszcze przed wejściem do pokoju zajmowanego przez Simona, w nietypowy dla siebie sposób podenerwowana. Proszę, niech czuje się już lepiej. Łowczyni oddałaby dosłownie wszystko, by ujrzeć znowu ten promienny uśmiech, który powiedziałby jej, że wszystko gra. Ku swojej uldze, Blackthorne zobaczyła, że w pomieszczeniu pali się światło, a zasłony zostały rozsunięte. Niestety, na obliczu Simona uwidoczniła się zmarszczka, gdy tylko Riley minęła próg pokoju. Na kolanach chłopaka leżała Biblia. Jej stronice oddzielały zakładki, które wyszczególniały poszczególne sekcje. Na stoliku obok Adlera spoczywały różaniec, niezjedzona kanapka oraz puszka napoju gazowanego. Ciało Simona okrywał czerwony koc, a jego frędzle dotykały przykrytej dywanem podłogi. Zapewne było to rękodzieło jego matki. - Cześć, Simon – powiedziała Riley. – Przyniosłam ci ciasteczka z kawiarni. Uznałam, że możesz mieć na nie ochotę. – Łowczyni położyła zawiniątko na kanapie obok chłopaka. Ten zignorował podarunek, a w jego błękitnych oczach zajaśniały ogniki sugerujące irytację. - Co się dzieje? – Zażądał odpowiedzi. – Nikt mi nic nie mówi. Chcę wiedzieć, jakie działania podjęła Gildia. To by było na tyle, jeśli idzie o miłe i ciepłe powitanie w stylu: „cześć, bardzo mi ciebie brakowało”. Łowczyni poddała się i wytoczyła nowe działa. - Wraz z Beckiem wypełniliśmy papiery zmarłych łowców, dzięki czemu możliwe będzie wypłacenie pieniędzy z ich polis na życie. Harper zdrowieje. Zastanawia się, kiedy wrócisz do pracy. Och. Poza tym przybyli dziś do miasta myśliwi. Z tego powodu w centrum zrobiły się paskudne korki. – Blackthorne urwała w tym momencie, ciekawa jego reakcji, ale Simon ją ubiegł: - Nie o to pytałem – warknął jej chłopak. – Chcę wiedzieć, jakim cudem demony przedarły się

przez barierę z wody święconej. Życzę sobie, byś odpowiedziała mi, co planuje w tej kwestii nasza Gildia. No i znowu to samo. Riley próbowała już wcześniej przybliżyć mu tę kwestię i niestety się jej nie udało. Jeszcze raz. - Ojciec Harrison uważa, że było ich za dużo i że ich liczebność sprawiła, że przedarły się do środka. Już się to zdarzało. - Mi też to mówił. Nie kupuję tej bajeczki. Nie wierzy własnemu księdzu? - Widziałeś je, napierały na barierę, nim ta w końcu nie ustąpiła. - Nic takiego nie widziałem. Zobaczyłem, jak roją się wokoło. Ujrzałem, jak zabijają naszych i… – Chłopak popatrzył na spoczywającą na jego kolanach Biblię, a ręce mu drżały. Dziewczyna znała to uczucie. Czyżby jej ukochany doświadczał również ataków paniki? Jego błękitne oczy spotkały się ze spojrzeniem łowczyni. Nie było w nich żadnej czułości, jak zdarzało się to w przeszłości. - Czemu Piątka po ciebie przyszła? – Spytał przyciszonym głosem. Śmiertelne rany Simona uniemożliwiły mu zobaczenie, jak ziemny demon mierzy się z Riley. Kto zatem mu o tym opowiedział? - Nie wiem – odpowiedziała dziewczyna. – To ta sama bestia, jaka zamordowała mojego ojca i zniszczyła bibliotekę. Musi mieć hopla na punkcie Blackthornów. Nastała długotrwała cisza, podczas której Adler poruszył się niewygodnie w krześle, a na jego policzki wstąpił rumieniec. Przechylił się na bok w swoim krześle, sięgając po półlitrową butelkę z wodą, jednak nie wziął z niej ani łyka. Kiedy wreszcie się odezwał, ton jego głosu był wręcz toksyczny, a on sam rzucał oskarżenia: - Lucyfer wysłał po ciebie swoje diabły. Co ty takiego zrobiłaś, Riley? - Co? – Odparowała łowczyni. – Nic nie zrobiłam. Poza tym, że ocaliłam ci życie. - Kłamiesz. Piekło ma na ciebie oko. W przeciwnym wypadku, jaki cel miałaby wizyta twego ojca w Świątyni? - Hola, hola, co ty wygadujesz? Mój tata nie ma nic wspólnego z Piekłem. - Paul Blackthorne został wskrzeszony przy pomocny czarnej magii. Temu nie możesz zaprzeczyć. Prowadził badania na temat wody święconej. Czemu? Czyżby szukał sposobu na przełamanie bariery dla swego przeklętego pana? Czy ojciec zdradził ci, jak tego dokonać? Dziewczyna zagapiła się na Simona, porażona jadem, który wypływał z jego ust. - Oskarżasz mojego tatę o śmierć tamtych łowców? Jak śmiesz? – Nabrała powietrze w płuca. – Nie wiem nawet, czy wydostał się z pożaru. Adler zakpił: - A jakie to ma znaczenie? Jest trupem, czy już o tym zapomniałaś? Riley otworzyła buzię, sparaliżowana podobnymi kalumniami. - Co z tobą nie tak? Nigdy wcześniej się tak nie zachowywałeś. Zależało ci na ludziach. Teraz jesteś zwyczajnie… podły. - Widzę rzeczy takimi, jakimi naprawdę są. Weźmy twój przypadek – rzekł chłopak, zaciskając mocno dłonie na butelce z wodą. – Jeśli sprzedałaś duszę Lucyferowi, po prostu to przyznaj. Sprzedałam duszę? Dziewczyna wycelowała w niego palec. - Wiesz, wiele zniosę, ale czy ty w ogóle się słuchasz? Jesteś totalnym paranoikiem. - On mówił mi, że tak powiesz. - Kto z tobą rozmawiał? McGuire?

- To nie ma znaczenia. Jedyne, o czym mogę teraz myśleć, to twoje słowa przed spotkaniem rady. - A co ja takiego mówiłam? Dziewczyna pamiętała jedynie pocałunki. - Powiedziałaś, że to część twego chytrego planu. Teraz myślę, że to prawda. Uważam, iż Lucyfer niszczy łowców od środka, używając ciebie oraz twego ojca, jako swojej broni. Blackthorne tylko wtedy żartowała. Nie chodziło jej o nic innego niż o zakochanie się w tym facecie. Tymczasem on ranił jej serce, depcząc je pod stopami. Riley chwyciła leżącą na kanapie torbę z ciasteczkami. - Zatrzymam je. Zapewne zechcesz odprawić nad nimi jakiś egzorcyzm czy coś w tym stylu. Kiedy zdecydujesz, że wracasz do bycia dawnym Simonem, zadzwoń. Blondyn pokręcił głową na znak rezygnacji. - Tamtego Simona już nie ma. Moje oczy otworzyły się na czekającą nas bitwę. Albo sprzedałaś swoją duszę, albo jesteś… – Chłopak zaczerpnął drżący oddech, a spomiędzy jego warg wypłynął świstliwy charkot. – Muszę znać prawdę. Sekundę później Riley była cała mokra, ponieważ Adler oblał ją wodą z butelki. Łowczyni poderwała się z sofy, zaskoczona, a ciecz spływała jej z twarzy, klatki piersiowej oraz dłoni. Płyn łaskotał skórę w znajomy sposób. - To woda święcona! Młodzieniec testował swoją dziewczynę, żeby przekonać się, czy ta nie była demonem. W jego oczach natychmiast pojawił się bezdenny smutek, zupełnie jakby Simon zdał sobie sprawę, iż przekroczył granicę, zza której nie będzie już odwrotu, ale nie zamierzał przyznać się do błędu. - Lepiej będzie, jeśli od teraz nie będziemy się spotykali. Nie mogę być z kimś, komu nie ufam. - Co takiego? Zrywa ze mną? Nie może mi tego zrobić. Ocaliłam mu życie. Być może, jeśli Blackthorne powie mu o Marthcie oraz zawartym z nią układzie, ukochany zmieni zdanie. Nigdy mi nie uwierzy. Adler odprawił ją ruchem dłoni. - Musisz już iść, Riley. Nie jesteś tu już mile widziana. Łzy wyrwały się jej spod powiek, a ona sama nie kłopotała się ocieraniem ich z już i tak mokrych policzków. Upuściła torebkę z ciasteczkami, gnając przez dom w stronę wyjścia. Demony zabiły tamtej nocy nie tylko łowców. Zniszczyły również przyszłość łowczyni z chłopakiem, którego kochała. *** Beck opróżniał właśnie drugi kubek kawy, starając się wydusić ze Szkota jak najwięcej informacji przed mającym się odbyć za godzinę wywiadem z Justine. Zostało mu do zadania jedno ostatnie pytanie, nim stary mistrz wyjdzie z lokalu. To samo pytanie, jakie nurtowało Denvera od chwili spotkania z myśliwymi. - Co miał na myśli ksiądz? – Spytał chłopak. – Kto strzeże naszego rodzaju? Stewart zachowywał przez dłuższy czas ciszę. Wreszcie przytaknął do samego siebie. - Powinieneś to wiedzieć. – Szkot wziął dużego łyka swojej whisky. – To kolejna lekcja historii – powiedział. Znowu zatopił wargi w alkoholu, zupełnie jakby przygotowywał się na przekazanie złych wiadomości. – Niektóre anioły nie były zbyt zachwycone, kiedy stworzono człowieka, ponieważ nie podobała im się rywalizacja z rodzajem ludzkim o względy Pana.

Lucyfer na przykład odmówił klęknięcia przed czymś zrobionym z gliny. Beck potaknął zachęcająco, licząc na to, że Stewart będzie kontynuował swą opowieść. - Bogu nie spodobało się, że ktoś stawia mu wyzwanie, w związku z czym wygnał Lucyfera oraz wszystkie boskie istoty, które sprzeciwiały się powstaniu człowieka. Słyszałem, że była ich, co najmniej jedna trzecia całego anielskiego rodzaju. Inni mawiają, że wygnano dwie setki aniołów, a jeszcze inni wierzą, że całe miliony. Den gwizdnął pod nosem. - To całkiem sporo upadłych. - Tak. Demony ujawniły się po raz pierwszy, kiedy Adam i Ewa sięgnęli po owoc z Drzewa Poznania Dobra i Zła. Początkowo ich liczba nie była zbyt onieśmielająca, ale gdy ludzkość przeniosła się do miast, automatycznie wzrosła. Ich istnienie ma pewien cel. Stanowi część Bożego planu. – Stewart wiercił się na swoim siedzeniu, zbierając myśli. – Na samym początku Bóg powiedział Lucyferowi: „Jeśli uważasz, że ludzie są tak okropni, przetestuj ich dla mnie, oddzielając ziarno od plew. Znajdź tych, których wiara jest nienaruszalna”. Uczynił dawnego archanioła swoim przeciwnikiem, szatanem. Zadanie Księcia Ciemności polega na sprawdzaniu naszej miłości do Pana, niczym oskarżyciel w sądzie, a narzędziem, jakim się posługuje, są demony. Beck nabrał powietrze głęboko w płuca, żeby oczyścić umysł. Podobne wynurzenia musiały powstać, jako wynik przedawkowania whisky. Stewart nie mówił chyba, że działania Lucyfera były uzasadnione, prawda? - Ale on jest Diabłem. - I tu się mylisz – powiedział Szkot. – Owszem, istnieje Diabeł, który jest cholernie zły, ale Lucyfer jest w pewnym sensie sterowany przez… Boga. Denver skupił się na chwilę na swojej kawie, próbując przemyśleć całą sytuację. Te dziwne teorie wprawiały go w zakłopotanie i powodowały, że w głowie buzowało mu bardziej niż po wypiciu whisky. - Co zatem miał na myśli ksiądz? Raz jeszcze zapadła długotrwała cisza, a Stewart zagapił się w ogień. - Nawet Harper tego nie wie i lepiej, żeby inni również się nie dowiedzieli. - Nie wie, czego? – Spytał Beck, a jego cierpliwość wyraźnie się kończyła. Czy ten człowiek udzieli mi w końcu odpowiedzi? - Piekło nie chciało, żebyśmy umarli tamtej nocy. - Nie wierzę – odparował Den. - To element Wielkiej Gry, który wpływa na równomierny rozkład sił. Piekło wykonuje jakiś ruch, Niebo odpowiada kontratakiem. Cała sytuacja powtarza się od wieków. Cały szkopuł w tym, by zbyt mocno nie przeciągać struny, w przeciwnym wypadku dojdzie do wojny. - Ale… Szkot uniósł dłoń, prosząc o ciszę. - Ani Bóg, ani Lucyfer nie pragną Armagedonu. Zdają sobie sprawę z tego, że to wszystko skomplikuje i równowaga zostanie całkowicie zaburzona. Teraz kilku Archaniołów oraz Upadłych gotuje się do walki. Napięcie jest wyraźnie odczuwalne, zwłaszcza w Piekle. Beck przeczesał z frustracją włosy. - Bardzo cię szanuję, ale nie ma szans, bym uwierzył, że to nie Piekło próbowało nas wtedy zniszczyć. Szkot skrzyżował wzrok z chłopakiem, a na jego obliczu gościła posępna mina. - Tamte anioły… te same, które ocaliły nam wtedy życie. Kto je twoim zdaniem przysłał? Co za głupie pytanie. - Niebo, oczywiście. Komu jeszcze zależałoby na ratowaniu nam tyłków? - Nie, chłopcze – odpowiedział Stewart, mówiąc prawie szeptem. – Te wojownicze anioły

zostały przysłane przez samego Księcia Ciemności. Przysięgam to na cześć nazwiska Stewart. Ten staruszek mówi poważnie. Naprawdę uważa, że Piekło nas uratowało. Umysł młodego łowcy borykał się z oczywistym pytaniem: Jeśli to byli podwładni Lucyfera, to, kto przysłał demony?    

ROZDZIAŁ 23 Korzystając z jakiegoś wewnętrznego autopilota, Riley odkryła, iż dotarła już do Świętej Brygidy. Zaparkowała auto i wyłączyła silnik. Ponownie wydmuchała nos, a potem opuściła osłonę przeciwsłoneczną z zamontowanym w niej lusterkiem. Tusz do rzęs spływał pionowymi strugami w dół jej twarzy. Blackthorne zaklęła siarczyście, starając się zetrzeć możliwie jak najwięcej mazi za pomocą chusteczki higienicznej. Na szczęście kosmetyk trzymał się z dala od jej swetra. Nie, żeby Riley kiedykolwiek go jeszcze założyła. Za bardzo przypominał jej o nim. – Byłam straszną kretynką. Łowczyni marzyła o wspólnej przyszłości z Simonem: jak to będzie, gdy się pobiorą, ile dzieci będą mieć. Dziewczyna zakochała się w nim na zabój, a teraz wszystkie marzenia prysły, zmyte przez jego irracjonalną paranoję oraz zawartość buteleczki z wodą święconą. – Ty zadufany w sobie hipokryto. Jak mogłeś mi to zrobić? Adlerowi naprawdę na niej zależało, Riley była tego pewna. Czuła to, gdy przebywali razem, tymczasem teraz on odtrącił ich związek, jakby zupełnie się dla niego nie liczył. Kiedy łowczyni znalazła się wreszcie w kościelnej piwnicy, usiadła na stole. Od teraz to było tylko jej życie. Gdy Ori zabije Piątkę, nie będzie musiała spędzać go na poświęconej ziemi, jednak tak naprawdę niewiele się zmieni. Riley nigdy nie znajdzie chłopaka, który zrozumie, czym się zajmuje i jakie ma powinności. Beck miał rację: trzymanie Piekła w ryzach wymagało poniesienia wielkich kosztów, Blackthorne natomiast będzie spłacała ten dług aż do śmierci. Dwie bliźniacze róże stały w szklance umieszczonej na środku stołu: ta, którą Riley znalazła w samochodzie, oraz ta, którą Ori podarował jej ubiegłego wieczoru. Łowczyni przyciągnęła naczynie bliżej do siebie, aby wciągnąć w nozdrza niepowtarzalny zapach kwiatów. Aromat nadal był trwały. Różana woń jakby lekko ją uspokoiła. Dziewczyna przymknęła powieki i próbowała sobie przypomnieć Simona sprzed wypadku, jednak wspomnienia te okazały się zbyt bolesne. Wyświetlacz w komórce Riley nagle rozbłysł. Jeśli Pan Nieomylny zamierzał ją przeprosić, to… To był Beck. - Tak, co chcesz? – Warknęła. - Otrzymałem telefon od Simona. Koleś zachowuje się jak wariat, twierdząc, że pomagasz siłom Piekła. Co się dzieje? – Łowca zażądał odpowiedzi. O, nie. Blackthorne nie życzyła sobie, aby Denver wiedział, że jej życie legło w gruzach. Mężczyzna nie czekał na odpowiedź: - Oto nasz układ, dziewczyno. Mam teraz o wiele za dużo na głowie. Nie potrzebuję dziecięcych scen rozpaczy. Dziecięcych scen rozpaczy? - Jeeej, jakiś ty uczuciowy. - Problemy twojego chłopaka nie są moimi problemami. Trzymaj się od niego z daleka. Niby jak? Mamy tego samego mistrza. Zupełnie jakby Beck przewidział jej tok myślenia, dodał: - Być może przyszła pora, żeby zatelefonować do ciotki. Riley rozłączyła się. Łowca na szczęście nie oddzwonił. *** Riley ponownie rozpłakała się nad umywalką, krztusząc się od łez. Czuła się raczej tak, jakby

stała nad trumną Simona, zrywając z nim wszelki kontakt. Wtedy naszły ją wątpliwości: mroczne i podstępne niczym koszmary, które nie dają ci chwili wytchnienia. Może to moja wina. Być może dziewczyna zrobiła coś inaczej niż zawsze i… – Przestań! – Wrzasnęła do swego odbicia w lustrze. – W niczym nie zawiniłaś. Uczyniłaś to, co słuszne. Ocaliłaś mu życie. I na zawsze go straciłaś. Łowczyni wczołgała się do łóżka z zapchanym od płaczu nosem. Wstrętne słowa eks-chłopaka uderzały w jej świadomość niczym pociski. Jak to się stało, że tak szybko się od niej odwrócił? Komórka Blackthorne zawibrowała na blacie stołu, wpadając pod wpływem drgań na szklaną wazę do ponczu. Riley zignorowała ją. Telefon zadzwonił ponownie kilka minut później. Dziewczyna odwróciła twarz w kierunku ściany, nie będąc zdolną do rozmowy z kimkolwiek bez konieczności kompletnego się rozklejenia. Po chwili przyszedł SMS. A potem następny. Może było to coś bardzo ważnego. Może coś przytrafiło się Beckowi. Okazało się, że to Peter. Końcowa wiadomość głosiła: „Zadzwoń do mnie natychmiast! Muszę z kimś pogadać!” Brzmiało to dość złowieszczo, zatem łowczyni wybrała numer przyjaciela. - Peter? Co się dzieje? - Poczekaj. Rozległ się odgłos przebiegających po drewnianej podłodze stóp, a potem otwierających się i zamykających drzwi. - Okej. Jestem na zewnątrz. – Jego głos był tak samo szorstki jak Riley, zupełnie jakby chłopak płakał. Pete nigdy się tak nie zachowywał, co napełniło dziewczynę przerażeniem. - Co się stało? – Spytała. - Wreszcie powiedziałem mamie, że nie jadę z nią i Upiorami do Illinois. Łowczyni skrzywiła się, wdrapując ponownie na piętrowe łóżko. - Mama kompletnie się rozkleiła. Sporo płakała i oskarżyła tatę o wypranie mózgu Davidowi oraz mi. Zaliczyli koszmarną kłótnię. Atmosfera przypominała tę panującą w czasie nuklearnej wojny. - Brzmi paskudnie. - Tak. Może się pomyliłem? Może powinienem z nią wyjechać i… Przyjaciel Blackthorne wydawał się totalnie zagubiony. - A gdzie twoim zdaniem powinieneś być? – Spytała. Zapadła długotrwała cisza. - Z tatą. Gdy z nim mieszkam, mam o wiele więcej luzu. - A zatem podjąłeś właściwą decyzję. Twoja mama musi się z tym pogodzić, a ty nie możesz jej w tym pomóc. - Tata powiedział dokładnie to samo. Chce, żebym z nim został. Zapewnił mnie, że wreszcie zacznę uczyć się na własnych błędach. - Cóż, jeśli w niczym mnie nie przypominasz, twoje błędy będą owocować odlotowymi konsekwencjami. Pete westchnął ciężko do telefonu. - To ta część, kiedy powinnaś zapewnić mnie, że wszystko świetnie się ułoży – odparł. - Nie ma mowy. Nie po tym, co spotkało mnie z Simonem i… – Tym razem to Riley westchnęła. – On… to znaczy my zerwaliśmy dziś po południu. - Sądziłem, że świetnie się dogadujecie?

- Owszem, ale potem mój eks stracił rozum. Dziewczyna przedstawiła kumplowi mrożące krew w żyłach szczegóły, nie pomijając oskarżenia: „zaprzedałaś duszę Piekłu”. - Do licha – rzekł Peter. – Czyżby coś krążyło w wodzie? Najpierw moja mama wariuje, a potem twój… były. - Wygląda na to, że tylko my pozostaliśmy normalni – odparła Blackthorne. - I zawsze tacy byliśmy – zgodził się przyjaciel. – Nie przejmuj się, któregoś dnia poznasz świetnego faceta, który nie okaże się dupkiem. Myśli łowczyni popłynęły ku Oriemu, ale dziewczyna szybko się opamiętała. Dwie róże nie oznaczały kogoś, kto nie złamie jej serca. - Masz się tam trzymać, jasne? – Zachęciła kumpla. – Twoja mama poczuje się lepiej, kiedy będzie ze swoją rodziną. Być może bliscy zdołają jej pomóc. - Tata też na to liczy. Zadzwoń do mnie rano, okej? – Poprosił Pete. – Mój wujek przyjeżdża do nas z firmą przeprowadzkową i będę pomagał mamie się pakować. Będę potrzebował nieco normalności, ponieważ jestem pewien, że Strażnik będzie się starał wzbudzić we mnie poczucie winy. - Zadzwonię. Nie martw się, postępujesz słusznie, Peter. - Czemu zatem tak bardzo mnie to boli? – Wymamrotał chłopak. *** Beck pchnął drzwi wiodące do „Armageddon Lounge”, standardowo rozejrzał się na boki, po czym skierował kroki w kierunku baru. Jeśli miał porozmawiać z prasą, musiało się to odbyć na jego terenie. W pojednawczym geście postawił dzban z wodą święconą o objętości całej kwarty na ladzie. - Czy to jest to, o czym myślę? – Spytał Zack, osuszając dłoń ręcznikiem. - Jasne. Wyrysuj za pomocą jej linie przed wszystkimi wejściami do lokalu. Dzięki temu stworzenia Piekieł będą trzymać się stąd z daleka. Jeśli będziesz potrzebował więcej – przyniosę. Den nie lubił niepotrzebnych kosztów, ale nie chciał zmieniać knajpy. Nie, kiedy już się w niej zadomowił. Zack przytaknął z podzięką i spytał: - „Shiner Bock’a”? - Napój gazowany – odpowiedział Beck. Podobne zamówienie sprawiło, że barman uniósł na niego brew. - Wypiłem dziś sporo whisky i nie muszę dokładać do tego jeszcze piwa. - Zostaniesz abstynentem, a będziemy musieli zamykać. - Ha, ha – odparł młody łowca pochylając się na barze i czekając na zamówienie. – Co twój szef powiedział na to, co stało się tamtego wieczora? - Sporo przeklinał. Gadał coś na temat zabraniania łowcom wstępu do lokalu. - To nie nasza wina, że zjawiły się tu demony. Może twój przełożony powinien pomyśleć nad zmianą nazwy, co? - Zasugerowałem mu to samo. To – tu Zack stuknął palcem naczynie z wodą święconą – pomoże ukoić jego nerwy. Beck zapłacił za swój napój i zabrał go do loży. Wolny stół do bilardu przyzywał chłopaka, ale ten go zignorował. Paru stałych klientów skinęło pod jego adresem głową, a on odwzajemnił ten gest. Wydawali się nie mieć nic przeciwko obecności Becka w knajpie. Młody łowca wciąż nie zdołał rozpracować tego, co stało się wtedy w kontekście tamtych Czwórek. Powinien powiedzieć o nich Stewartowi, gdy uporają się już z innymi problemami. Być może między

sobą zrozumieją to, co się wówczas wydarzyło. Mężczyzna sączył chłodny napój, głęboko zatopiony w myślach. Szanował starego mistrza, ale jego teoria odnośnie tego, że to Piekło uratowało tyłki członków Gildii była mocno przesadzona. Szkot odparł, że dalsza część opowieści musiała poczekać, co oznaczało, że Beck nie miał pojęcia, kto przysłał stwory do Świątyni. To musiało być Piekło. Staruszek musiał uderzyć się w głowę mocniej, niż przypuszczaliśmy. Przynajmniej związek Riley i Simona dobiegł końca. Beck brzydko ją potraktował, ale miał teraz na głowie o wiele poważniejsze sprawy niż kłopoty małej z eks. Młody mężczyzna jęknął. To żadna wymówka. Pamiętał, jak czuł się po tym, gdy porzuciła go Louisa. Teraz Blackthorne przeżywała to samo, a on zachowywał się jak głaz. Przykro mi, mała. Być może gdyby udało mu się wysłać ją na jakiś czas do ciotki, Simon wróciłby do siebie. Nie, żeby pomogło mu to ją odzyskać: kiedy odtrąciłeś któregoś z Blackthornów, jesteś skreślony na całe życie. Adler dostał swoje pięć minut i przekreślił najlepszą dziewczynę, jaką kiedykolwiek spotkał i spotka. - Co za palant – wymamrotał Denver do siebie. – Ja nigdy bym tak nie postąpił. Tak, tak, zupełnie jakbym miał na to jakiekolwiek szansę. Podwójne drzwi wiodące do baru otworzyły się, a wtedy wszystkie myśli chłopaka poświęcone Riley natychmiast się rozwiały. - Ech, do licha – powiedział do siebie. Justine rozglądała się po pomieszczeniu, a kiedy jej wzrok spoczął na osobie Becka, w jej oczach pojawiły się radosne ogniki. Reporterka uśmiechnęła się tak, jakby faktycznie chciała tu przyjść. Gdy zmierzała w stronę loży, stawiając długie, pewne kroki, uwaga wszystkich mężczyzn w barze skupiła się na jej sylwetce. Nie trudno było zgadnąć dlaczego: dziennikarka miała na sobie parę jasnych obcisłych jeansów, kremowy sweterek, który opinał jej piersi, czarne kozaki oraz długi do kostek czarny skórzany płaszcz, który odchylał się na boki, gdy się poruszała. Nieźle. Den wstał z miejsca. - Justine. - Dobry wieczór, Beck – powiedziała. Pamiętając o dobrych manierach, łowca pomógł jej zdjąć płaszcz, ciesząc oczy widokiem tylnej części jej ciała, która okazała się tak samo przyjemna do oglądania jak ta przednia. Po ułożeniu okrycia na ławie, reporterka położyła na blacie stolika swoją komórkę. Beck zreflektował się, iż powinien kupić jej drinka. - Na co masz ochotę? - Na coś owocowego – odpowiedziała. – Z alkoholem. Den nie był do końca pewien, co mogłoby to być, ale i tak udał się w kierunku baru, żeby złożyć zamówienie. - Kim jest ta ślicznotka? – Zapytał Zack, mówiąc na tyle cicho, aby osoba, o którą pytał, go nie usłyszała. - To dziennikarka. - Nieeezła – stwierdził barman, po czym umiejscowił plaster pomarańczy na krawędzi wysokiej szklanki i przesunął ją w stronę Dena. Ten zapłacił za drinka, zauważając ponuro, że im więcej w napoju alkoholowym owoców, tym

więcej on kosztuje. Kiedy zmierzał w kierunku loży, Justine posłała mu uśmiech, który powaliłby słabszego faceta na kolana. - Dziękuję ci – powiedziała. Upiła odrobinę drinka z naczynia, skinęła głową na znak aprobaty, po czym wyjęła notes, długopis oraz dyktafon. Owe narzędzia tortur sprowadziły łowcę na ziemię. - A zatem… co chcesz wiedzieć? - Rozmawiałam z kilkoma twoimi kolegami po fachu – powiedziała. – Czy to prawda, że zostałeś w Świątyni dłużej od pozostałych? Że ocaliłeś życie paru osób? Nieprzyjemne napięcie oznaczające niezręczność przebiegło po ramionach Becka. - Niezupełnie. Inni ludzie nie musieli uważać, że był w jakimś sensie lepszy od pozostałych członków Gildii. - Zrobiłem tylko to, co musiałem. - Niektórzy nazwaliby cię bohaterem. Chłopak zmarszczył czoło. - Nie, nie tędy droga – odpowiedział z większą pewnością w głosie, niż było konieczne. – Wiem, jacy są bohaterowie. Walczyłem u ich boku na wojnie. Nie należę do tej grupy. Justine zwiesiła głowę na znak ustępstwa. - A zatem nie użyję tego terminu w swoim artykule. - Dziękuję. – Beck pozwolił samemu sobie na odprężenie się. – Wybacz. Drażliwy temat. - Nie, rozumiem. – Dziewczyna wzięła pokaźny łyk ze swojej szklanicy. – Dlaczego twoim zdaniem demony zachowują się w taki sposób? - Być może Lucyfer testuje nasze linie obrony. Robi to praktycznie od zawsze. – To miało większy sens niż zwariowane uwagi Stewarta odnośnie gry rozgrywanej między Piekłem a Niebem. - Spotkałeś się z myśliwymi. Jakie wrażenie na tobie wywarli? Den zrobił unik, wyczuwając pułapkę. - To profesjonaliści – rzekł. To była bezpieczna odpowiedź. - I to wszystko? – Naciskała Justine, uśmiechając się na widok jego zakłopotania. - Tak. - Mają imponujące osiągnięcia. - I niezłe ciała – powiedział młody mężczyzna, nim zdołał ugryźć się w język. - Czy mogę to zacytować? – Spytała reporterka, trzymając długopis nad notesem. Nie istniała bezpieczna odpowiedź na to pytanie, w związku z czym Beck zdecydował się na stanowczy krok. - Śmiało. Justine ponownie wzięła pokaźny łyk przez słomkę. Den złapał się na tym, iż przygląda jej się zdecydowanie wnikliwiej niż powinien. Równie dobrze mogę o to spytać. - Nie potrafię rozszyfrować twojego akcentu. Skąd pochodzisz? - Urodziłam się we Włoszech, dorastałam w Irlandii, Francji, a następnie Ameryce. Zwiedziłam cały świat, więc stanowię istną mieszankę kulturową. Moi irlandzcy przyjaciele mawiają, że brzmię jak Amerykanka. Moi amerykańscy przyjaciele twierdzą natomiast, że mój umysł nie potrafi się chyba zdecydować, kim jestem. – Na ustach dziennikarki wykwitł szeroki uśmiech. – A ty? - Stary, dobry mieszkaniec Georgii – odpowiedział Denver. – Mieszkałem tutaj i na Środkowym Wschodzie . To tyle.

- Przynajmniej wiesz, kim jesteś. – Justine popatrzyła na podkładkę do notowania, a potem ponownie uniosła wzrok. – Córka mistrza Blackthorna jest teraz łowczynią. Czy nie przeszkadza ci obecność kobiety w Gildii? Jasne, że tak. Denver służył z kobietami w wojsku i wiedział, że potrafią wytrzymać tyle samo, co mężczyźni. Nie przeszkadzało mu, że jakaś przedstawicielka płci pięknej marzy o zostaniu łowcą. Problem pojawiał się, gdy chodziło o Riley. - Nieszczególnie – skłamał. Reporterka przyglądała mu się wyjątkowo wnikliwie. - Musiałeś sporo namyślić się nad tą odpowiedzią. - Riley jest jeszcze młoda i nie chciałbym, aby coś się jej stało. To akurat nie było kłamstwo. - Czy wy dwoje…? – Spytała Justine, delikatnie unosząc brew. Niech licho weźmie twoje wścibstwo. - Nie, nic między nami nie ma. Riley jest za młoda. - A zatem wolisz… starsze kobiety? – Spytała dziennikarka. Ta delikatna aluzja ledwo dotarła do umysłu Becka, więc o mały włos jej nie wyłapał. Być może chodziło tu o coś więcej, niż przypuszczał. – Lubię kobiety, które wiedzą, co robią – powiedział. Justine zaczęła wodzić palcami w górę i w dół po swojej szklance w sposób, który sprawiał, że buzowało mu w głowie. - Gapisz się na mnie – odparła, a w kącikach jej ust pojawił się uśmiech. - Cieszę oczy widokiem – stwierdził chłopak. - Ja tak samo. Niezbyt często to mówię. Beck niechętnie zmusił swój umysł do pracy. - Czy możesz mi powiedzieć, co planują myśliwi? – Kiedy Justine nic nie odpowiedziała, dodał: – No, weź. Ja odpowiadam na wszystkie twoje pytania. - To prawda – odparła dziennikarka. Sięgnęła w kierunku dyktafonu, wyłączając go. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, łowca skinął głową na znak zrozumienia. To nie mogło zostać uwiecznione na taśmie. - Zaczynają od zwiedzenia najbardziej newralgicznych punktów miasta. - A zatem Zagłębie Demonów – powiedział do siebie Beck. – To właśnie tam lubią kręcić się pożeracze. - Gdzie jest owo Zagłębie? – Spytała Justine. - Tym terminem określamy Five Points. Jest tam sporo zapadlisk oraz opuszczonych budynków. Trójki dosłownie je uwielbiają. – Beck wychylił się w przód, odsuwając na bok swój gazowany napój. – A co zamierzają zrobić po tych oględzinach? - Kiedy zapoznają się z rodzajami demonów i ich lokalizacjami, zaczną je eliminować. - A co jeśli miejscowi wejdą im w drogę? Dziennikarka wzruszyła ramionami. - Będą próbować zminimalizować straty, ale czasem nie da się ich uniknąć. - A kim jest ten ojciec Rosetti? – Spytał Denver. – Czy wszyscy księża z Rzymu to takie ciasno poglądowe dupki? Justine uniosła rudą brew. - Ojciec Rosetti był kiedyś egzorcystą służącym w Watykanie. I nie, inni księża nie są tak zatwardziali w swoich poglądach jak on. Jego zachowanie mnie zaskoczyło, ponieważ zazwyczaj pozostaje w Rzymie, a jego drużyna pracuje samodzielnie. - Dlaczego zatem pojawił się w Atlancie? - Zadałam mu to samo pytanie, ale nie otrzymałam żadnej odpowiedzi.

Drzwi do lokalu otworzyły się i weszło przez nie czterech mężczyzn, bez przeszkód mijając barierę z wody święconej. A zatem to nie demony. Po hałasie, jaki robili, można by wywnioskować, że wcześniej dobrze już sobie popili. Czoło Becka przecięła zmarszczka. Ci goście nie zaliczali się do stałych klientów, a zatem nie mogli wiedzieć, by nie wchodzić mu w drogę. Jako że Den przebywał u boku najatrakcyjniejszej kobiety w knajpie, sytuacja mogła potoczyć się niezbyt korzystnie. Zwłaszcza, że było ich czterech. Młody łowca pochwycił wzrok Justine. - Musimy iść. Teraz. Ku jego uldze, reporterka nie sprzeczała się z nim, ale pozbierała swoje rzeczy. Kiedy dotarli do drzwi, jeden z typków zawołał ze swojego miejsca przy barze: - Ej, gdzie się wybierasz, kochanie? Wracaj. Postawię ci piwo. Dziennikarka nie przerwała marszu, a Den szedł tuż za nią. Gdy dotarli do jego furgonetki, chłopak postawił na jej dachu łowiecką torbę. - Wybacz tamto – powiedział, nie odrywając wzroku od wejścia do lokalu. Kwartet nadal pozostawał w środku. Widocznie głód alkoholu okazał się silniejszy niż chęć gonienia za ofiarą. - Jestem do tego przyzwyczajona – powiedziała Justine, przebiegając dłonią po kalkomaniach z podobiznami demona przyklejonych do karoserii ciężarówki. – Co one oznaczają? - Każdy łowca dostaje jedną taką naklejkę, gdy schwyta Trójkę. Dziewczyna policzyła zdobycze Becka. - Imponujące. Piekło musi cię nienawidzić. Denver zachichotał. - Wypełniam tylko swoje obowiązki. Czy mogę gdzieś cię podwieźć? Justine odwróciła się w jego stronę i dało się teraz wyczuć zapach jej perfum. Miały w sobie jakąś kwiatową nutę. Gdy dziennikarka pochyliła się w jego stronę i pocałowała go, krew chłopaka zawrzała. Mężczyzna nie potrzebował ciosu stalową rurą prosto w głowę, aby zrozumieć, jaki obrót mogły przybrać wydarzenia tego wieczoru. Czemu nie? Wszystko, czym do tej pory się zajmował, wiązało się z troską o córkę Paula i pracą przez długie godziny na spłatę jej rachunków, a wszystko, co za to otrzymywał, to ciągłe przejawy wrogości ze strony Riley. Zasługuję na nieco rozrywki. - Zastanawiam się – zaczęła reporterka, przesuwając dłonią przez jego włosy – jak by to było móc porozmawiać z tobą o czymś innym niż… demony. Den nie wahał się ani chwili: przyciągnął Justine mocno do siebie i cieszył bliskością jej ciała. Było ono lepsze w dotyku nawet od swego wyglądu. - Nie mam nic przeciwko takiej rozmowie, o ile nie zostanie nagrana. - Nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła – wymruczała dziennikarka.    

ROZDZIAŁ 24 To, że matka byłego chłopaka dzwoni do ciebie o siódmej nad ranem i prosi o spotkanie po mszy, nigdy nie jest dobrym znakiem. Mimo iż Riley nadal dochodziła do siebie po koszmarnym zerwaniu, nie miała serca zbywać pani Adler. Zamiast jednak spotykać się z kobietą przed kościołem po ceremonii, Blackthorne ustaliła, że zobaczą się w „Ground’s Zero”. Dziewczyna potrzebowała jedzenia, a zdawała sobie sprawę z tego, że stanie na schodach przed świątynią i uświadamianie matki swojego eks, jakim zwariowanym na punkcie religii świrem jest jej syn, nie wyjdzie nikomu na dobre. Riley zamówiła bułkę z łososiem i kremowym serkiem, zaniosła ją do loży i zaczęła konsumować bez większego entuzjazmu. Pożywienie nie smakowało już dobrze i mimo iż ta kawiarnia przyrządzała najlepszą na świecie gorącą czekoladę, dziewczyna nie wzięła dla siebie choćby filiżanki, jako że przywołałoby to zbyt wiele wspomnień dotyczących Simona. Choćby tych związanych z wieczorem, kiedy chłopak powiedział, że chciałby się z nią umawiać. Łowczyni przymknęła powieki, próbując wyrzucić z myśli tamten moment, ale bezskutecznie. Wciąż słyszała jego łagodny głos, czuła gładzące ją dłonie. Nadal pamiętała, jakie to wspaniałe uczucie, kiedy ktoś się o ciebie troszczy. - Riley? Dziewczyna odkryła obecność stojącej obok pani Adler. Kobieta miała na sobie purpurową sukienkę, w takim samym odcieniu płaszcz oraz kapelusz i mimo iż prezentowała się w tym stroju naprawdę ładnie, nie zdołał on zatrzeć ciemnych cieni pod jej zmęczonymi błękitnymi oczami. - Przepraszam za spóźnienie – powiedziała matka Simona, wślizgując się do loży i układając torebkę na siedzenie obok niej. – Musiałam porozmawiać po mszy z ojcem Harrisonem. Cały ból odtrącenia związany z dniem wcześniej uderzył w Blackthorne niczym fala uderzeniowa. Dziewczyna zagryzła dolną wargę, nie chcąc dawać na głos upustu swojej złości i oznajmiać światu, jak bardzo krwawiło jej serce. Jak mogłaś pozwolić mu zrobić mi coś takiego? Czemu nie przekonałaś go, że się myli? Że popełnił błąd? Riley poczuła cisnące się pod powieki łzy, w związku z czym otarła je wierzchem dłoni. - Czemu Simon się tak zachowuje? – Powiedziała łamiącym się głosem. – Zawsze był taki miły. To dlatego tak strasznie go polubiłam. – I dlatego się w nim zakochałam. – A teraz jest… - Zagubiony – powiedziała pani Adler, spuszczając wzrok ku swym splecionym dłoniom. – Ojciec Harrison szuka dla nas terapeuty zaznajomionego z urazem post-traumatycznym. Być może człowiek ten pomoże memu synowi jakoś się z tym uporać. W głosie kobiety dało się słyszeć jedynie cień nadziei. - Nie uważa pani, że wyzdrowieje? – Spytała Riley, zanim zdołała się przed tym powstrzymać. Pani Adler zasznurowała usta, z trudem wyławiając chusteczkę ze swojej torebki. Po tym jak wytarła oczy, wzięła głęboki oddech. - Simon zawsze różnił się od innych dzieci, traktując świat wokół siebie z ogromną powagą. Kiedy cię poznał, zaczął… – Matka ekschłopaka łowczyni szukała właściwego słowa. - Być radośniejszy? – Zasugerowała dziewczyna. Pani Adler uśmiechnęła się do niej słabo. - Dokładnie. Uśmiechał się i opowiadał o tobie podczas kolacji. Nigdy wcześniej nie wspominał o żadnych dziewczynach. To właśnie na tej podstawie stwierdziliśmy, że byłaś dla niego idealna. - Już nie – powiedziała Blackthorne, czując, jak po raz kolejny atakują ją łzy. – Simon uważa teraz, że jestem wcielonym złem i stanowię element piekielnego spisku. – Łowczyni

pociągnęła nosem, wydmuchując go. – Myślałam, że trzeba mu czasu, żeby jakoś to wszystko przeanalizować i wówczas poczuje się lepiej. Tymczasem sytuacja tylko się pogorszyła. Pani Adler sięgnęła przez stolik, delikatnie ujmując dłoń Riley w swoją i czyniąc dokładnie to samo co jej syn pierwszego wieczoru, kiedy on i Blackthorne zaczęli się umawiać. Skóra kobiety okazała się chłodna mimo kontaktu z kubkiem z kawą oraz jego rozgrzewającą zawartością. - Nie wiedzieliśmy, co Simon zrobił ci wczoraj wieczorem. Nie powiedział nam tego. Wtedy jednak w naszym domu pojawili się jacyś mężczyźni. Jeden z nich był księdzem, co pozwoliło mi wnioskować, że być może przysłał ich ojciec Harrison. – Pani Adler cofnęła rękę. – Ci ludzie przyjechali z Watykanu. Mój syn do nich zadzwonił. Powiedział im, że… ty i twój ojciec jesteście przyczyną śmierci wszystkich tych łowców. - Sprowadził na mnie myśliwych? – Pisnęła Riley. Głowy klientów kawiarni zwróciły się w ich stronę. Dziewczyna ściszyła głos, ale gniew nadal dawał się w nim usłyszeć: - Jak mógł mi to zrobić? Co z nim nie tak? Matka jej eks pokręciła głową. W jej oczach zalśniła kolejna porcja łez. Nie wrzeszcz na mamę tego psychopaty. To nie jej wina. Łowczyni bardzo powoli policzyła do dziesięciu. Zanim się odezwała, upewniła się, że jej głos nie drży: - Mój ojciec nie miał nic wspólnego ze zniszczeniem bariery. Tak samo ja. Demony zwyczajnie nas zdziesiątkowały. Nic więcej. - Wiem – przyznała pani Adler, – ale mój syn ma na tym punkcie fioła. Czuje potrzebę obwiniania wszystkich, byle nie Boga. Stanowiło to dobre podsumowania całej tej chorej sytuacji. - Czy myśliwi mu uwierzyli? – Spytała Riley. Proszę, powiedz, iż mają go za świra. - Nie jestem pewna – powiedziała matka Simona. – Uznałam, że musisz o tym widzieć. Blackthorne mruknęła podziękowanie, ale jej umysł nadal wrzeszczał: zadzwonił po myśliwych! Były to wiele gorsze wieści zarówno dla niej jak i dla Gildii. Łowczyni ponownie wróciła do rzeczywistości, kiedy pani Adler wstała z loży, ściskając w dłoniach torebkę. W jej zasmuconych oczach stały łzy. – Tak mi przykro, Riley. – Kobieta głośno przełknęła ślinę. – Proszę, módl się o Simona. O to, by ujrzał ścieżkę prawdy i znowu był sobą. Dziewczyna przyglądała się, jak matka jej byłego toruje sobie drogę przez kawiarnię. W każdym jej kroku uwidaczniała się troska. Ale już się o niego modliłam. I wtedy wszystko poszło źle. *** Justine już nie spała i brała właśnie prysznic, kiedy Beck w pełni oprzytomniał. Trochę czasu zajęło mu uświadomienie sobie, iż znajduje się w hotelowym pokoju w Westin. Nie pamiętał, żeby spał szczególnie długo ubiegłego wieczoru, ale wcale mu to nie przeszkadzało. Nie martwił się również, że dziennikarka zadawała mu masę pytań odnośnie Atlanty, demonów oraz handlarzy. Niektóre dziewczyny tak robiły. Znaczyło to, iż są zainteresowane czymś więcej niż tylko zawartością twoich spodni. Chłopak wydostał się z posłania i poszedł do toalety. Na szczęście oddzielono ją od prysznica i do jego uszu docierał odgłos płynącej wody. Den skierował kroki w stronę umywalki, spryskując twarz czystą cieczą. Jego wargi wygięły się w łobuzerskim uśmieszku. Justine

zrobiła mu na szyi malinkę. Jesteś żywym ogniem, to na pewno. Mężczyzna ubrał się. Kończył właśnie wiązać buty, kiedy dziennikarka weszła do pokoju, odziana jedynie w wielki biały ręcznik. Nadal miała wilgotne włosy. Podeszła do Becka, ujmując jego szczękę w swoje maleńkie dłonie. Następnie pocałowała go, smakując pastą do zębów. Chłopak pozwolił swym ramionom otoczyć jej talię i przyciągnąć bliżej do siebie. - Już wychodzisz? – Powiedziała z naganą w głosie. - Muszę. Mam spotkanie z mistrzem Stewartem. - Spotkamy się dziś wieczorem? – Wyszeptała po tym, jak wymienili kolejny pocałunek. Den mógłby spotykać się z nią, gdy tylko zapragnie, ale nie mógł przyznać tego na głos. Musiał myśleć o swojej dumie. - Może. - A zatem najpierw demony, później ja? – Drażniła się z nim, opadając obok niego na łóżko. - Tak. Nie… Ech, do licha, nie wiem. Den ponownie pocałował reporterkę. Wreszcie się od niej odsunął, ale wymagało to naprawdę silnej woli. Chwyciwszy zwisającą z krzesła kurtkę, chłopak udał się w stronę drzwi. - Beck? – Mężczyzna odwrócił się na dźwięk jej powabnego głosu. Justine leżała zwinięta na łóżku, wysyłając mu zapraszające sygnały, których on nie ośmieliłby się przyjąć. – Jeśli będziesz rozmawiał z Eliasem Salvatore, nie wspominaj mu, że ze mną byłeś. - Czemu? – Spytał z ciekawości. - Elias i ja byliśmy kiedyś kochankami – odparła dziewczyna zgodnie z prawdą. – Jest bardzo zazdrosny. Sytuacja może zrobić się dla ciebie nieco nieprzyjemna, kiedy się o nas dowie. Spałem z kobietą najwyższego myśliwego? Część niego była poruszona, ale inna część wcale nie cieszyła się na tę nowinę. Nie mając o tym pojęcia, Beck zrobił rzecz, przed którą przestrzegał go Stewart: sprawił, że łowca demonów wyszedł na palanta. *** Uczniowie wylali się ze „Starbucksa”, nawołując się wzajemnie i wskakując do swoich pojazdów. - To dziwne uczucie nie musieć jechać prosto do domu i meldować się Strażnikowi – powiedział Peter do Riley, gdy zmierzali wspólnie do jej wozu po zakończeniu lekcji. Dziewczyna otworzyła drzwiczki po stronie kierowcy, ciskając kurierską torbę na przednie siedzenie. - Przyzwyczaisz się. - Dzwoniłem dziś do urzędu miasta, żeby odkryć, kto odbiera puste butelki ze święconą wodą, na wypadek gdyby strażnik w fabryce recyklingu kłamał. - Miałeś szczęście? – Spytała łowczyni. Pete oparł się o bok auta. - Zostałem spławiony. Sekretarka poinformowała mnie, że nie może wyjawić mi takich informacji, ponieważ ktoś mógłby zechcieć sabotować transport. - Czemu ktoś miałby chcieć sabotować transport z pustymi fiolkami? – Spytała Riley. - Powiedziałem to samo, ale nie podłapała wątku. - Niedobrze – burknęła Blackthorne. - Nie martw się, znajdziemy jakiś sposób, żeby się tego dowiedzieć. Będę mógł ci teraz bardziej pomagać, skoro nie jestem przykuty do pokoju.

Łowczyni zaadresowała swemu przyjacielowi wymowne spojrzenie. - Myślisz, że sobie poradzisz? - Zdecydowanie. Czuję się tak, jakby właśnie zwolniono mnie z dożywocia. Obawiam się tylko, czy ci ludzie nie uświadomią sobie, że popełnili błąd. - Nic takiego się nie stanie. – Nie tobie. – A zatem, co robisz dziś wieczorem? - Dom zamieni się w strefę wojny. Planowałem iść do biblioteki i zacząć odrabiać pracę domową. A ty? - Nie, ja wybieram się do wiedźm – wyznała Riley. – Jedna z moich przyjaciółek spróbuje przywołać ducha mojego ojca i być może w ten sposób odkryjemy, kto go wykradł. - Wow. Czy mogę pójść z tobą? – Spytał Pete z szerokim uśmiechem na twarzy. - To może być nieco dziwaczne – uprzedziła go przyjaciółka. - Całkiem nieźle radzę sobie z dziwactwami. No dalej, mogę? Potrzebuję małej dawki adrenaliny. - Nie jestem pewna, Peter. Jeśli coś pójdzie nie tak… – Może dziewczyna postępowała samolubnie, ale naprawdę chciała, żeby kumpel jej towarzyszył. Mimo to musiał wiedzieć, w co się pakuje. – Kiedy mówiłam dziwaczne, nie kłamałam. Chłopak zastanawiał się nad czymś przez chwilę, po czym wyłowił swoją komórkę. - Muszę powiedzieć tacie, gdzie się wybieram. To część naszej umowy. A zatem, o której i gdzie? Co powie Ayden, jeśli Riley weźmie go ze sobą? Łowczyni wreszcie uległa namowom. - Little Five Points i… – wyłowiła własną komórkę – sądzę, że skończymy koło ósmej. - Podrzucisz mnie do domu? Kiedy przytaknęła, chłopak odszedł kilka kroków dalej i zatelefonował do ojca. Podczas gdy próbował wyperswadować swoje stanowisko, które nie obejmowało uświadamiania rodzica, iż wybiera się do prawdziwej wiedźmy, Riley wykorzystała ten moment, jako okazję do sprawdzenia wiadomości tekstowych w telefonie. Podczas lekcji słyszała dźwięk przychodzącego SMS-a, ale wiedziała, iż nie należało go czytać. Pani Haggerty nie przepadała za nowoczesną technologią. Komunikat nadał Ori: „Spotkasz się ze mną na targu o dziewiątej wieczorem?” Palce Blackthorne wystukały odpowiedź, nim ona sama zdołała się nad tym namyślić: „Tak.” Peter uniósł do góry kciuk. - Możemy iść – ogłosił, podchodząc do przyjaciółki. – Tata powiedział, że lepiej bym nie został aresztowany, w przeciwnym wypadku skończę w Illinois w jednym łóżku z bliźniakami. - Straszna groźba – powiedziała Riley. - Zdecydowanie. Upiory słyną z moczenia materaców.  

ROZDZIAŁ 25 Riley sądziła, że będzie musiała intensywnie się tłumaczyć z obecności Petera, ale Ayden jedynie uniosła brew, gdy łowczyni ich sobie przedstawiała. – Świetny tatuaż z feniksem – powiedział Pete, podziwiając barwne dzieło sztuki, które biegło w dół szyi wiedźmy pomiędzy dekolt. W odróżnieniu od Simona, chłopak pozwolił sobie spuścić wzrok. Feniks? - Co się stało z tatuażem smoka? – Spytała Blackthorne. - Zmieniłam go – odpowiedziała czarownica, nadal uważnie przyglądając się Petowi, zupełnie jakby prześwietlała jego duszę. – To proste, kiedy posługujesz się magią. – Ayden skoncentrowała całą swoją uwagę na łowczyni. – Jesteś pewna odnośnie tego przywoływania? - Tak. Być może w ten sposób uzyskam odpowiedzi na kilka pytań. Jeśli to nie zadziała, skończą mi się dostępne opcje. - A zatem do dzieła. – Wiedźma przeprowadziła ich przez wnętrze „Dzwonka, Książki i Kija od Miotły”, gdzie minęli wystawy kryształów, sfer oraz wszelakich metafizycznych rekwizytów. W sklepie pachniało kadzidłem. Ciężko było określić, który zapach jest najintensywniejszy, a zatem wszystkie te aromaty mieszały się w nosie. Gdy dotarli na zaplecze, czarownica obładowała ich pudłami ze świecami oraz innymi akcesoriami. Peter dostał do niesienia miecz, co wyjątkowo go ucieszyło. - Czy jest prawdziwy? – Spytał, mocno ściskając rękojeść. - Posiadanie repliki nie miałoby sensu – wyjaśniła Ayden, zanurzając głowę głęboko do wnętrza szafy. Wyjęła stamtąd jedwabną pelerynę w odcieniu królewskiego fioletu. Przerzuciła ją sobie przez ramię, prowadząc przyjaciół w kierunku tylnych drzwi. Gdy wyszli wspólnie z budynku, przewodniczka przełączyła przycisk włączający oświetlenie wokół dużego dziedzińca. - Czy znasz Mortimera Alexandra? – Spytała Riley, gdy jej oczy przyzwyczaiły się do oślepiającego blasku. – Mieszka dalej wzdłuż tej ulicy. Jest adwokatem nekromantów. - Słyszałam o nim – odpowiedziała wiedźma. – Czarownice i nekromanci nie zawiązują relacji społecznych. - Ze względu na magiczną wojnę? Ayden obrzuciła przyjaciółkę bacznym spojrzeniem. - Jak się o tym dowiedziałaś? - Mort mi o tym wspominał. Mówił, że była między wami zła krew. - I nadal tak jest. Niektórzy nekromanci wydają się naprawdę uczciwi, ale ich przywódcy trzymają głowy wysoko w górze. Niektóre wiedźmy również. Peter zdążył już w tym czasie zawędrować daleko w przód i stał teraz sparaliżowany przed kręgiem utworzonym z kamieni. Ich liczba wynosiła dwanaście: były stare, śnieżnobiałe i sterczały mniej więcej na dwie stopy w górę z typowej w stanie Georgia czerwonej gliny. Cały krąg liczył sobie około trzydzieści stóp średnicy, a na jego środku znajdowały się kamienne palenisko oraz ołtarz. - To nierealne – powiedział do siebie. – Jak w jakimś filmie albo coś. Podczas gdy Ayden rozkładała potrzebne akcesoria, Riley wykorzystała ten moment na rozejrzenie się po dziedzińcu. Okna w usytuowanym na lewo budynku zostały zamurowane. Jego dach był zbyt spadzisty, aby ktokolwiek zdołał się tam wdrapać i przyglądać procederom wiedźm. Budynki na prawo oraz z przodu posiadały okna. Nie były to prywatne sklepowe witryny, ale i tak wyglądały lepiej niż w większej części miasta. Zbudowany z cegły, a wysoki na około sześć stóp mur otaczał cały dziedziniec. Trzy czwarte tej ściany pokrywało ogromne

malowidło. Riley podeszła do najbliższej partii muru, przypatrując się rysunkom. Na pierwszy rzut oka przypominały zwykły leśny krajobraz, ale wtedy dziewczyna zauważyła postacie ludzkie. - Wróżki! – Krzyknęła. – Jest ich tu chyba z milion! Były tu wysokie, okazałe duszki zasiadające na wspaniałych rumakach z rozwianymi srebrnymi grzywami oraz maleńkie wróżki wyglądające spod kapeluszy muchomorów oraz liści. Niektóre dzierżyły w dłoniach miecze, inne kielichy mszalne wypełnione złocistym nektarem. Gdziekolwiek nie zerknęła łowczyni, spoglądała na nią jakaś malutka twarzyczka. Każda różniła się od innej. Następnie krajobraz zmienił się w błotnistą, trawiastą łąkę. Wkrótce Riley odszukała duszki wśród traw oraz trzcin, mimo iż wyglądały inaczej od tych z lasu. Podszedł do niej Peter i przyjaciółka zaprezentowała mu swoje odkrycie. - Czyż nie są wspaniałe? - Myślisz, że naprawdę istnieją? - Owszem – odpowiedziała Ayden, układając czarę oraz rytualny nóż na ołtarzu. - Widziałaś je? – Zapytała Blackthorne. - Jasne – odparła wiedźma takim samym tonem, jak odpowiedziałaby Riley, gdyby spytano ją, czy kiedykolwiek natknęła się na furgonetkę UPS. –Nie wierzę. Są jedynie wytworem wyobraźni. Czarownica uniosła brew. - Tak jak demony? - Och. Być może mistyczny świat liczył sobie więcej przedstawicieli, niż dziewczyna sobie uświadamiała. „Sen nocy letniej” był jedną z jej ulubionych sztuk autorstwa Szekspira, głównie z powodu wróżek. - Czy są fajne? To znaczy tak fajne jak Oberon i Titania? Ayden nic nie odpowiedziała, nim palenisko nie zapłonęło, a filary ognia nie strzeliły w powietrze. - Wróżki bardzo nas przypominają. Mogą być aroganckie i mściwe albo miłe i pomocne, o ile mają dobry humor. Problem polega na tym, iż nigdy nie wiadomo, w jakim są nastroju, nim nie jest za późno. - Czy zobaczymy dziś jakieś? – Spytał Peter z nadzieją w głosie. - Niestety. Gdybyśmy byli na wsi, to być może tak. - Kto jest autorem tego malowidła? – Spytała łowczyni, wodząc opuszkiem palca po pokrytym ilustracjami murze. Malunki wyglądały jak żywe. - Ja, oraz kilka innych w moim kręgu. - Twoim kręgu? - Jestem Najwyższą Kapłanką – odparła wiedźma. Nigdy mi o tym nie wspominałaś. - A zatem, co się tutaj stanie? – Spytał Pete, gdy wraz z przyjaciółką udali się, by dołączyć do czarownicy we wnętrzu kręgu. - Aktywuję krąg i wezwę duszę Paula Blackthorna. - Czyli nic wielkiego, tak? - Krąg może się ożywić. Peter zastanawiał się przez moment nad tym określeniem. - Zdefiniuj, proszę słowo „ożywić”. Ayden nie przerywała przygotowań, stawiając na ziemi zieloną świecę, a następnie umiejscawiając kolejną, tyle, że zieloną w odległości dziesięciu stóp od pierwszej.

- Wszystko zależy od tego, jakiej magii aktywującej użyję. - A zatem coś może się nam stać? - Być może, ale jeśli pozostaniecie we wnętrzu kręgu, wszystko powinno być okej. - Powinno… – Chłopak zmarszczył czoło. – Czy gdybyś była mną, zostałabyś czy uciekła? - Zależy od poziomu twego wrodzonego wariactwa – powiedziała wiedźma, wstając z ziemi i otrzepując dłonie z kurzu. – Jeśli nie przeszkadza ci oglądanie różnych okropieństw, to mogę cię zapewnić, że pozostanie się opłaci. Jeśli jednak przeszkadza, radziłabym ci poczekać we wnętrzu budynku. Jest otoczony magiczną barierą, więc będziesz bezpieczny. - Otoczony magiczną barierą… – wymamrotał do siebie Pete. - Peter, nie musisz tego robić – powiedziała Riley. Chłopak ściągnął w namyśle mięśnie twarzy. - Muszę. Wchodzę w to. - A zatem zabierajmy się do pracy – powiedziała Ayden. – Najpierw oddam cześć czterem żywiołom, podpalając przypisane im świece. – Czarownica poprawiła ustawienie dwóch białych cienkich świeczek ustawionych na ołtarzu. – A potem zapalę te, które reprezentują Boga i Boginię. - Czy potem przychodzi pora na rytualną ofiarę? – Zażartował przyjaciel łowczyni. - Zgłaszasz się na ochotnika? – Spytała Ayden. Pete natychmiast się uciszył. Czarownica odwróciła się za siebie i zrobiła kwaśną minę pod adresem usytuowanego za ich plecami budynku, jakby czegoś zapomniała. - Czy któreś z was może wyłączyć światła? Przełącznik znajduje się tuż za drzwiami. Riley zajęła się tym problemem. Gdy wróciła do kręgu, jej zdenerwowanie osiągnęło możliwie najwyższy poziom. Jej najlepszy na świecie przyjaciel był tu razem z nią. Co jeśli coś pójdzie nie tak? Co jeśli Peter zostanie ranny? - Wszystko będzie okej – zapewniła siebie samą w duchu, kierując się w stronę kamiennego kręgu. – Musi. Ayden miała teraz na sobie jedwabną pelerynę, a kasztanowe włosy spływały jej z ramion. Zostały spięte obręczą ze srebra z delikatnymi liśćmi. Płynnym ruchem, wypracowanym na podstawie wieloletniej praktyki czarownica wydobyła miecz z pochwy, unosząc go z czcią w stronę nieba niczym starożytna królowa z opowieści o królu Arturze. Blask ognia powlókł krawędź ostrza cienką złocistą linią. Czarownica wróciła do wcześniejszej pozycji, kierując koniuszek miecza w kierunku żółtej świecy stojącej w jednym z czterech rogów. Czystym głosem zawołała: - Wzywam jeden z czterech żywiołów, żywioł powietrza. Chroń tych, którzy przebywają we wnętrzu kręgu przed wszelakim złem. Riley zamrugała powiekami, kiedy świeca się zapaliła. Jej przyjaciółka czarownica wcale nie użyła zapałki. Nie mogła tego uczynić ze względu na trzymaną w rękach broń. Jakim cudem…? Peter uniósł brwi, mówiąc bezgłośnie: „super!” Może dobrze się stało, że łowczyni wzięła go ze sobą. Przyjaciel nie sprawiał wrażenia tak szczęśliwego od dłuższego czasu. Wiedźma zwróciła się ku południu oraz ku czerwonej świecy. - Wzywam jeden z czterech żywiołów, żywioł ognia. Strzeż nas i ogrzewaj w naszej podróży. – Płomień rozbłysł. Gdy Ayden skończyła inwokację z wykorzystaniem dwóch kolejnych świeczek, na skórach wszystkich zebranych pojawiło się dziwne uczucie mrowienia, zupełnie jakby ktoś zamknął ich we wnętrzu pola siłowego. Riley wiedziała, jak to działa. Takie samo zastosowanie miał

krąg chroniący grób jej taty na cmentarzu. Czarownica ostrożnie ułożyła miecz na ołtarzu, po czym zapaliła dwie ostatnie białe świece za pomocą zapałki, wywołując bóstwa czystym głosem. Gdyby Simon się tu znajdował, nie potrafiłby ukryć swojego zdenerwowania. Uniósłszy ramiona ku niebu, Ayden poprosiła o ochronę, mądrość oraz wiedzę. Następnie zaprosiła ruchem dłoni Petera oraz Riley bliżej do siebie. Zbliżywszy się do ołtarza, łowczyni zaryzykowała spieszne spojrzenie w stronę usytuowanego nad nimi okna. Wyglądała z niego białowłosa dama, która opierała łokcie na parapecie. - Lubi sobie popatrzeć – wytłumaczyła czarownica. - Czy jest wiedźmą? - Nie, jest po prostu ciekawa, jakie kłopoty na siebie sprowadzimy. Znając Ayden, nie będzie żadnych. Przyjaciółka łowczyni bardzo poważnie traktowała swoją profesję. - Teraz wywołam ducha. Chcę, żebyś zwizualizowała sobie swojego ojca. Staraj się przypomnieć sobie jakieś szczęśliwe chwile z jego udziałem. W ten sposób będzie łatwiej go zwabić. Riley uciekła myślami do jednego z ostatnich momentów, jakie razem spędzili. Siedzieli właśnie w samochodzie po nadzwyczajnej radzie Gildii. Rozmawiali o wspólnym wieczornym seansie filmowym tylko we dwoje. Nie było to może najlepsze wspomnienie, ale najsilniejsze. Poczucie straty ponownie przepełniło dziewczynę, ale ta odsunęła je od siebie, skupiając się jedynie na głosie i uśmiechu Paula. Rozpamiętywała, jak wspaniale było cieszyć się jego towarzystwem i jak bardzo jej go brakowało. Podczas gdy Riley zatrzymywała to wspomnienie w swoim sercu, Ayden coś zanuciła. W powietrzu rozniósł się zapach ziół, a potem wiedźma raz jeszcze zaśpiewała. Powietrze jakby się poruszyło, a dziwne rozbłyski zatańczyły na twarzy oraz dłoniach czarownicy. - Prosimy ducha Paula Blackthorna, aby do nas przybył – zawołała wiedźma. – Prosimy, by objawił się swemu jedynemu dziecku, aby to wiedziało, że jest bezpieczny. Uczucie pieczenia przybrało na sile, stając się wręcz nieprzyjemne. Łowczyni uniosła powieki, odkrywając, że kamienny krąg lśni żywą bielą. Oczy Petera były wielkie od podekscytowania, a wargi rozwarły się. - Riley? – Zawołał jakiś głos. Rozprzestrzenił się w jej umyśle niczym łagodny powiew wiatru. - Tato? – Zawołała dziewczyna. Paul Blackthrone wyłonił się dosłownie z nicości, zupełnie jakby wyszedł z dziury w powietrzu. Nie miał na sobie garnituru, w którym go pochowano, ale kurtkę z logo Politechniki stanu Georgia, jeansy oraz bluzę, – czyli tą samą odzież, w jakiej zginął. - Witamy cię, duchu Paula Blackthorna – powiedziała Ayden uroczystym tonem. – Bardzo nam cię brakuje. Mężczyzna skinął głową, po czym skierował spojrzenie smutnych, brązowych oczu prosto na swoją córkę, która aktualnie drżała na całym ciele. - Tęsknię za tobą, Riley – powiedział, a jego głos brzmiał ciężko i sucho. Dziewczyna czuła się tak źle jak w momencie, kiedy Beck pojawił się w progu jej mieszkania, komunikując, że została sierotą. - Chciałabym cię odzyskać, tato. Muszę wiedzieć, kto cię zabrał. Czy to był Ozymandias? Żadnej odpowiedzi. Może mnie nie rozumie. - Zostaliśmy oskarżeni o przerwanie bariery w Świątyni. Myśliwi zjawili się w mieście. Musisz

wyznać im prawdę. - Jeszcze nie – odpowiedział. - Czy jest coś, co możesz nam powiedzieć? – Zachęciła go czarownica. Spojrzenie Paula pobiegło na moment w stronę wiedźmy, ponownie koncentrując się na córce. - Kocham cię, Riley. Jesteś silniejsza, niż ci się wydaje. Przepraszam cię za to, co się stało i za to, co jeszcze nastąpi. To moja wina. To rzekłszy, duch Paula Blackthorna zaczął się rozwiewać. - Zaczekaj! Nie odchodź! – Wrzasnęła łowczyni. Zostawia mnie po tym wszystkim, przez co przeszłam? Ayden ponownie zanuciła i obraz zaczął się stabilizować. Powietrze za plecami ojca Riley zawrzało, zmieniając się w mieszaninę kipiącej czerwieni oraz złota. A wtedy coś się w nim zmaterializowało. Był to górujący nad nimi smok, liczący sobie co najmniej dwadzieścia stóp wysokości. Zapewne to właśnie on pojawił się wtedy na cmentarzu. - O, mój Boże. – Wiedźma chwyciła dziewczynę za ramię, robiąc to samo z barkiem Petera. – Nie ruszajcie się. Nie przerwijcie kręgu! Ktoś wrzasnął w szoku, a białowłosa dama przyglądająca się całemu pokazowi zatrzasnęła okno, zupełnie jakby pojedyncza szyba stanowiła ochronę przed takim okropieństwem. - Czy możesz zmusić go do odejścia? – Wyszeptała łowczyni. Ayden nic nie odpowiedziała, mamrocząc coś do siebie na jednym wdechu. Riley wychwyciła słowo „ochrona” więcej niż raz. Gardłowy warkot wydobył się z bezdennej gardzieli bestii, która posłała strużki opalizującego ognia w mrok nocy. - Przestań! – Wrzasnął potwór, a czarownica natychmiast umilkła. Wiedźma wlepiła wzrok w stwora. - Czego szukasz, smoku? – Spytała, a jej głos stał się szorstki i donośny. Bestia zignorowała ją, zaś błyszczące ślepia nadal koncentrowały swoją uwagę na osobie łowczyni. - Córko Blackthorna - powiedziało stworzenie. – Nie zawiedź nas. - Kim jesteś? – Zażądała odpowiedzi dziewczyna. – Czemu zabrałeś mego tatę? Stwór otoczył łapskami rozmytą sylwetkę ojca Riley. - Żeby chronić go przed tymi, którzy użyliby jego wiedzy dla własnych korzyści. - Kocham cię, Pumpkin - zawołał Paul. – Wkrótce się zobaczymy. Wizja rozpłynęła się z głośnym trzaskiem pioruna, który rozległ się w całej dzielnicy, szarpiąc oknami i uruchamiając alarmy w samochodach. - To już była lekka przesada – wymamrotała Ayden, puszczając ramię przyjaciółki. - Ech… do licha! – Krzyknęła dziewczyna. – Niczego się nie dowiedzieliśmy! Blackthorne poniosła klęskę. Znowu. Wyglądało na to, że jej życie przypominało jakąś klątwę. Riley poczuła nadchodzący atak paniki, ale nie potrafiła go powstrzymać. Jej płuca ścisnęły się, a ona sama zaczęła się trząść. Wlepiała wzrok w to miejsce na dziedzińcu, gdzie zniknął jej tata. Jej znajomi szeptali do siebie, ale dziewczyna nie rozumiała, o czym mówią. Ciemność zakradała się z kącików jej oczu niczym zmrok zapadający w lesie. Jej kolejny oddech stał się piskliwy, a Riley walczyła z trudem o utrzymanie powietrza w płucach. Kolejna próba zaczerpnięcia tlenu okazała się o wiele trudniejsza i łowczyni opadła na kolana. - Riley? – To był Peter. Znajdował się teraz tuż obok niej, trzymając ją za rękę. Jego palce drżały. – Pamiętasz pierwszy dzień, kiedy spotkaliśmy się w szkole? Gdy nie miałaś ołówka i ci jeden pożyczyłem?

Przypominasz sobie, który to był? Czemu mnie o to pyta? Mój tata nie żyje, tamten stwór go zabrał, a ja muszę powstrzymać Armagedon i… - No dalej, Riley, musisz to pamiętać. To łatwe. Nie dawałaś mi o to spokoju przez długie lata. Nagle dziewczyna odkryła, co zamierza przyjaciel: próbował przywołać dobre wspomnienie, żeby uwolnić ją od strachu, który wyżywał się na niej niczym w pełni zaopatrzony w oręż wojownik. - Był na nim Gollum – wydyszała Blackthorne, spoglądając kumplowi w oczy. Pete uśmiechnął się mimo zatroskania. - Jasne. Powiedziałaś mi wtedy, że facet, który posiada ołówek z „Władcą Pierścieni” będzie twoim przyjacielem do grobowej deski. Między urywanymi oddechami, łowczyni starała się odwzajemnić jego uśmiech. - Boję się, Peter. Boże, tak bardzo się boję. - Ja też – wyszeptał, otaczając ją ramionami i przytulając do siebie. A jednak Riley nie straciła wszystkiego. Nadal miała przyjaciół. Czasami stanowili oni jedyną rzecz, jaka pozwalała ci dalej żyć. Oddech dziewczyny uspokoił się, co nie uszło uwadze jej kolegi, który natychmiast poluźnił uścisk. – Obiecałaś mi różne dziwactwa – powiedział. I dostarczyłam ci je. Pete wypuścił łowczynię z objęć dopiero wtedy, gdy jej oddech całkowicie się ustabilizował. - Dzięki. Chłopak przytaknął, ale nie odrzekł nic, co jeszcze bardziej skomplikowałoby dla Riley całą sytuację. Wiedźma westchnęła z ulgą, odwracając się w kierunku miejsca, z którego wyłonił się smok. Gapiła się tam przez jakiś czas, nie poruszywszy się ani o cal. - Ach, Ayden? – Spytał Pete. - Daj mi chwilkę – powiedziała. Wciągnęła powietrze w nozdrza, zupełnie jakby próbowała zidentyfikować jego zapach, po czym wypuściła je kilka sekund później. – Mój werdykt brzmi, że to nie nekromanta. - Co? To musi być któryś z nich – wypaplała Riley, podrywając się na nogi. Czarownica wykręciła się w ich stronę, zakłopotana. - Tego właśnie należałoby się spodziewać, ale nie w tym przypadku. Wyczuwam coś starszego, bardziej… pierwotną magię. Czarnoksięstwo autorstwa nekromantów jest bardzo charakterystyczne. To zaś jest zaklęcie, z jakim nigdy wcześniej się nie spotkałam. - Co oznacza, że? – Spytała Riley. - Co oznacza, że do gry dołączył kolejny gracz. Pamiętaj, co powiedział smok: twój ojciec został wskrzeszony, by go chronić. - Ale przed czym? - Chyba kim – poprawił ją automatycznie Peter. Kiedy przyjaciółka posłała mu mordercze spojrzenie, wzruszył ramionami na znak przeprosin. - Ozymandias to mój ulubiony kandydat – odpowiedziała czarownica. – Kto jednak miałby wystarczającą moc, aby przeciwstawić się Najstarszemu Nekromancie? Blackthorne nie miała pojęcia. - Nie chcę wkładać kija w mrowisko – zaczął Pete, – ale czy jesteś pewna, że to był twój tata? - Musiał nim być – powiedziała dziewczyna. Nazwał mnie Pumpkin. Zawsze nienawidziłam tego określenia, ale on uważał, że jest słodkie. Ayden nadal sprawiała wrażenie zadumanej. Marszczyła czoło. - A zatem jakie płynie stąd dla nas przesłanie?

- Że smoki są cholernie przerażające, nawet jeśli są tylko wytworem magii? – Zgadywał chłopak. Wiedźma rozpogodziła się. - Zaczynam cię lubić, Peterze Kingu. Młodzieniec rozpromienił się w odpowiedzi. - Nie zawiedź nas – powiedziała Riley. – Cokolwiek powinnam zrobić, lepiej żebym tego nie zaprzepaściła. Łowczyni oraz czarownica wymieniły znaczące spojrzenia. Później dziewczyna pokręciła głową. Nie ma mowy, by powiedziała kumplowi o umowie zawartej z Niebem. Jego życie i tak wydawało się zbyt skomplikowane, by składać jeszcze na jego barki troskę o koniec świata. Zapadła cisza, w czasie, której Ayden uwolniła magię oraz dezaktywowała krąg. Przyjaciele pomogli jej pakować akcesoria, które odnieśli z powrotem do sklepu. Gdy czarownica porozkładała wszystkie przedmioty, otworzyła frontowe drzwi budynku. Cała grupa stanęła w progu, nie wiedząc, co powiedzieć. Peter pociągnął nosem. - Jedzenie… wracam za chwilę. – Nie czekając na odpowiedź, pognał alejką w stronę kafeterii. - Zjada tyle, że można by pomyśleć, że jutro nie nadejdzie – zaobserwowała Blackthorne. I może mieć rację. - Jest dobrym przyjacielem – rzekła Ayden. – Wyznaj mu prawdę. Ma do odegrania swoją rolę. Łowczyni zagapiła się na rudowłosą kobietę. - A to, co? Przepowiednia? - Po prostu wiem pewne rzeczy. – Wiedźma popatrzyła w drugą stronę, zwracając spojrzenie w kierunku domu Morta. – Powinnaś porozmawiać dziś wieczorem z tym nekromantą. To nie była jedynie sugestia. - Myślisz, że wie, co się dzieje? - Na pewno poczuł magię. Jestem ciekawa, jaka jest jego teoria odnośnie tego, skąd ona pochodzi. Gosposia Mortimera wprowadziła Riley do budynku bez słowa komentarza, zupełnie jakby spodziewano się jej wizyty, prowadząc ją do okrągłego pomieszczenia, w którym pachniało drzewnym dymem. Wskrzesiciel siedział przy biurku, otoczony książkami niczym słowną fortecą. Obok niego stał talerz ze struclą. Mężczyzna podniósł się z krzesła. - Co to, do licha, było? – Zażądał odpowiedzi. Ten wieczór wydawał się tak odrealniony, przerażający, iż Riley nie zdołała się powstrzymać i wybuchła śmiechem. Co więcej mogła uczynić? Kiedy odzyskała samokontrolę, powiedziała: - Nie mam pojęcia. Moja przyjaciółka czarownica również. Mort opadł ponownie na ławę, zaciskając palce w wyrazie namysłu. - To, co czułem, to stara magia. Tak stara, że wskrzesiciele nie mają dla niej określenia. Opowiedz mi, co się wydarzyło. Dziewczyna usiadła naprzeciwko niego przy stole. - Cóż, pojawił się smok – zaczęła i tym samym streściła całą historię. Mortimer ani razu jej nie przerwał. – Skończyły mi się dostępne opcje. Nekromanta pokiwał ze współczuciem głową. - Ozymandias wyznaczył nagrodę za twojego tatę, ale nikt się po nią nie zgłosił. - Wszyscy pragną mego ojca – odparła Riley z goryczą. - Na to wygląda. Firma windykacyjna wytoczyła Społeczności sprawę sądową, twierdząc, iż uniemożliwiliśmy im ponowne wejście w posiadanie kluczowego dla nich atutu – pana Paula Blackthorna.

Najwyraźniej jesteś im winna pieniądze – rzekł Mort. Łowczyni jęknęła. - Wystosowałem magiczne zaproszenie. Jeśli z jakiegoś powodu któryś z nekromantów straci kontrolę nad duszą twego taty, zaprosiłem ją, by się tu schroniła. Riley zagapiła się na przyjaciela. - Twierdzisz, że mój tata może się uwolnić? - Czasami tak się dzieje, ale tym razem osoba, jaka wskrzesiła go z grobu, wydaje się naprawdę potężna, więc wątpię, aby dopisało nam szczęście. A jeśli to nie był nekromanta… Dziewczyna zagapiła się na swoje dłonie. Miała brud pod paznokciami. Zapewne pojawił się tam, gdy przeszła przez atak paniki na dziedzińcu. - A co jeśli nigdy go nie odnajdę? – Spytała. - Wtedy należy mieć nadzieję, że minie rok, a Paul spocznie w spokoju w swoim grobie. Nie takiej odpowiedzi pragnęła łowczyni. Nie: chciała, żeby porywacz zwłok jej taty wykrwawił się na śmierć i cierpiał tak bardzo, jak ona sama. Podziękowawszy Mortowi za pomoc, Riley wróciła tam, skąd nadeszła. Za jej plecami nekromanta mamrotał coś pod nosem, tonąc w książkach. Nie zamierzał się poddać, bez względu na to, co powiedział. Ja również. *** Przyjaciele czekali na nią przed wejściem do sklepu czarownic. Peter podał jej papierową torebkę. - Jedzenie. Potrzebujesz go. Zrobisz się jeszcze chudsza niż teraz i możesz zająć się modelingiem w Nowym Jorku. - Dzięki – wymamrotała Riley. Otworzyła opakowanie, znajdując w jego wnętrzu kanapkę z indykiem oraz gigantyczne czekoladowe ciastko. Mniam. – Dzięki – powtórzyła, tym razem z większym entuzjazmem. Ayden dotknęła leciutko jej ramienia. - Co powiedział nekromanta? - Nie ma pojęcia, kto to był. - Tak właśnie sądziłam. Uważam, że lepiej, byś pamiętała słowa swego ojca: jesteś silniejsza, niż ci się wydawało. Moim zdaniem to ważne. Dusze nie kłamią. Wiedźma pominęła kolejną kwestię, o jakiej wspominał Paul: „wkrótce się zobaczymy”. Jako że nie zapowiadało się na to, by Riley miała uratować go z rąk tego, kto go zabrał, mogło to oznaczać tylko jedno: To może być ostatnie ciasteczko, jakie jem.  

ROZDZIAŁ 26 Racjonalna część Riley wiedziała, że powinna być teraz w kościele, ale dziewczyna miała dość chowania się jak małe, przerażone dziecko. Wszyscy osiągali kiedyś swój punkt krytyczny, a ona właśnie go minęła. Jeśli Ori mówił prawdę, jej kręcenie się po okolicy mogło wywabić Piątkę, a wtedy on zdołałby ją zabić. I wtedy będę wolna. Dziewczyna usłyszała, jak ktoś woła ją po imieniu i spostrzegła, jak myśliwy - wolny strzelec kroczy przez otwartą przestrzeń na skraju targu. Nie można było dyskutować z oczywistym faktem: Ori był po prostu wspaniały i to pod tyloma względami, iż nie wiedziało się nawet, od czego zacząć. Simon uchodził za przystojniaka, ale nowy znajomy Riley tworzył nową definicję tego słowa. Sama myśl o byłym chłopaku sprawiała, że Blackthorne czuła się tak, jakby ktoś wsuwał jej igły pod paznokcie. To właśnie Adler powinien jej teraz towarzyszyć, śmiać się z nią i po prostu tu być. Ale tak nie jest. Kiedy Ori do niej podszedł, dziewczyna wymamrotała słowa powitania, starając się brzmieć optymistycznie. Mężczyzna przyglądał jej się przez moment, zupełnie jakby próbował zajrzeć pod jej maskę. - Dziś wieczorem zajmowałaś się czymś w Little Five Points. Czymś bardzo głośnym. I magicznym. Już prawie sądziłem, że to Piątka. - Moja przyjaciółka wiedźma przywołała ducha mojego ojca. Sądziłam, że w ten sposób dowiemy się, kto go wykradł. – Dziewczyna poruszyła ramionami. – Niestety, z marnym skutkiem. Nic nam nie zdradził. - Bardzo mi przykro – rzekł Ori. – Wiem, jak bardzo za nim tęsknisz. - Ta cała sytuacja to jeden wielki błąd. Obiecałam, że jego ciało będzie bezpieczne w grobie. Nie udało mi się dotrzymać tej obietnicy. Przyrzekłam, że odszukam jego zwłoki. I to również spartaczyłam. - Cóż, nie ty jedna popełniasz błędy – przyznał mężczyzna, a jego głos brzmiał teraz jakby mroczniej. – Piątka gdzieś się chowa. Czeka. - A zatem ktoś naprawdę jej pomaga? – Zapytała Blackthorne, szczerze zaciekawiona. - Piekło słynie z posiadania wielu sojuszników. Arcydemony zawiązują pakty z demonami niższego szczebla, gromadząc dusze oraz moc. Piątka mogła mieć dług u kogoś innego, kto pragnął śmierci Paula i teraz kryje jego zabójcę. - Świetnie. Broszura ani słowem nie wspominała o tym całym handlu duszami. - Wydaje mi się, że martwi cię dziś wieczorem coś więcej niż tylko twój ojciec. Czy masz jeszcze jakieś zmartwienia? Równie dobrze mogę to wyjawić. - Zerwałam ze swoim chłopakiem. Pod wpływem impulsu, Riley opowiedziała Oriemu całą historię, nie zapominając o części z wodą święconą. Mężczyzna zasępił się. - Paul nie wyrządziłby szkody swoim kolegom. To nie leżało w jego charakterze. W twoim również nie. Łowczyni odczuła radość na myśl, że ktoś wreszcie wierzył w jej tatę. I w nią. Zwolniła kroku, wreszcie się zatrzymując. - Dziękuję. To wiele dla mnie znaczy. Ku jej zaskoczeniu, Ori ujął jej twarz w obie dłonie i ostrożnie złożył pocałunek na jej czole. Subtelne muśnięcie jego warg wlało żar w żyły Blackthorne.

- Zniszczę to dziecię Piekieł, a wtedy już nigdy nie będziesz musiała się obawiać – zadeklarował, a jego czarne jak noc oczy znajdowały się zaledwie o cale od jej własnych. - Zrobiłbyś to dla mnie? – Wyszeptała. - Dla ciebie… i twojego ojca – powiedział, cofając dłonie. Nim Riley zdołała namyślić się nad jakąkolwiek odpowiedzią, ktoś inny zawołał ją po imieniu. Dziewczyna poznałaby ten głos dosłownie wszędzie. - O, nie! Co on tu robi? Znajoma postać kroczyła w ich stronę, a nieprzyjemny grymas na czole Becka wróżył kłopoty. Dziewczyna nienawidziła myśli, że musi powiedzieć to na głos, ale… - To partner mojego taty. I zapewniam cię, że wścieknie się, kiedy odkryje, że ze mną jesteś. Nie zrozumie tego. - To już jego problem – powiedział Ori. – Nigdzie się nie wybieram. Riley jęknęła. Zaczerpnęła głęboki oddech i czekała, aż łowca do nich dołączy. - Beck. Błagam, nie rób scen, okej? Ta niepisana prośba niestety na nic się nie zdała. - Co ty wyprawiasz, dziewczyno? – Denver zażądał wyjaśnień. – Słońce już zaszło. Czemu nie jesteś w kościele? Chłopak zatrzymał się niedaleko od swej podopiecznej. Jego dłoń zaciskała się na ramiączku marynarskiego worka. Łowczyni widziała, jak pobielały mu kłykcie. Cała uwaga Becka skoncentrowała się na Orim. - Zaraz, zaraz. Znam tę twarz. Byłeś tamtej nocy w „Armageddon Lounge”. Ori kręci się po knajpach z bilardem? Nie wyglądał na taki typ faceta. - Pamiętam cię – odpowiedział towarzysz Blackthorne. – Grałeś z nekromantą. Pozwalałeś mu wygrać. Młody łowca parsknął. - Kim jesteś? Co robisz z Riley? - Beck! – Krzyknęła dziewczyna. To już było niegrzeczne. Ori zbliżył się do łowczyni, jakby w pewnym sensie do niego należała. Jego dłoń delikatnie dotknęła jej łokieć, ściskając go w pocieszającym geście. - Zadałem ci pytanie – powiedział Den. - Nazywam się Ori i umówiłem się z nią dziś wieczorem na randkę. Skąd bierze się całe to twoje przejęcie? Randkę? Młody łowca zamrugał kilkakrotnie powiekami, następnie zwężając oczy. - To ja jestem facetem, z którym musisz się liczyć, jeśli sądzisz, że będziesz się z nią spotykał. - Nie mówiłaś mi, że masz brata – powiedział Ori, spoglądając na dziewczynę. Kiedy do niej mrugnął, walczyła z całych sił, aby się nie uśmiechnąć. - Posłuchaj, palancie – warknął Beck. – Nie wiem, do czego prowadzą twoje gierki, ale nie będziesz w nie z nią grał. - Hej! – Zawołała Riley, występując do przodu i machając palcami przed nosem obrońcy. – Nie jestem niewidzialna. Jeśli zechcę się z kimś umówić, zrobię to, a ty nie masz w tej kwestii nic do powiedzenia. Den zaperzył się. - Zupełnie jakbyś znała się na męskich charakterach. Twój pierwszy chłopak cię wykorzystywał, a ostatni okazał się zadufanym w sobie palantem. - A ty gdzie figurujesz na ten skali? – Chciał wiedzieć Ori.

Łowczyni o mały włos nie zakrztusiła się ze śmiechu. Ramiona Becka napięły się, jakby on sam planował rzucić się w wir walki. - A zatem, jak brzmi twoja historyjka? Dobry nastrój kompana Riley prysnął. - Jestem myśliwym wolnym strzelcem. Dziewczyna była zaskoczona, iż jej znajomy pozwolił, by się to wydało. - Widzisz – Den uśmiechnął się z sarkazmem – ludzie twego pokroju nie są tu mile widziani, chyba, że zdecydujesz się wstąpić do Gildii i zająć dla odmiany uczciwą pracą. - Jesteś bardzo zadziorny jak na kogoś, kto o mały włos nie stracił duszy w łapskach Mezmera w salonie gry w bilarda. Twarz Denvera pobielała. - Posłuchaj, ty sukin… - Czy ci o tym wspominał? – Uciął Ori. – Na pewno nie. Mi też byłoby wstyd. Dziewczyna skuliła się w sobie. - Wystarczy, chłopcy – odparła, pociągając towarzysza za ramię. - Dziewczyno… – rzekł młody łowca, a jego głos przypominał cichy warkot. Riley ponownie wkroczyła między nich, mimo iż było to niebezpieczne miejsce ze względu na cały ten unoszący się w powietrzu testosteron. - Nie interesuje mnie, co myślisz, Beck, więc po prostu zostaw mnie w spokoju. Przyszła pora na to, bym podejmowała samodzielne decyzje. - A zatem nie biegnij do mnie z płaczem, kiedy sytuacja stanie się nieprzyjemna – odpowiedział chłopak. - Zgoda. Blackthorne wykręciła się na pięcie i odeszła z Orim u swego boku. Za ich plecami Beck przeklinał połowicznie po angielsku, a połowicznie w języku demonów. - Zabawny gostek. Myślisz, że na nas patrzy? – Wyszeptał myśliwy. - Och, na pewno. Ori otoczył ramieniem talię łowczyni i przyciągnął ją tak mocno do siebie, że zderzyli się ze sobą biodrami. - Świetnie. Mam nadzieję, że ma dobry widok. - Jesteś diabłem wcielonym – odparła Riley, szczerząc się do niego w uśmiechu. - Nie widziałaś nawet połowy moich możliwości – odparł mężczyzna. *** Kiedy adrenalina po spotkaniu z aniołem stróżem przestała krążyć w żyłach Riley, dziewczyna odkryła, że jest strasznie zmęczona. To był długi i bezowocny dzień. Jedyny pozytywny jego aspekt kroczył właśnie u jej boku. Dziewczyna dobrze czuła się w jego towarzystwie, zupełnie jak miało to miejsce w przypadku Simona. Nie była pewna, co to znaczy. Nagle jej towarzysz, zwolnił, a potem zatrzymał się i rozejrzał wokoło. - Czy Beck nas śledzi? – Spytała Blackthorne. Ori pokręcił głową. - Czy to Piątka? Czy mogła tu po mnie przyjść? Oczywiście, że tak. Przebywanie na targu nic nie znaczyło dla tak silnego demona. - Nie – wymamrotał mężczyzna ledwo słyszalnym tonem, po czym raz jeszcze ruszył z miejsca, tym razem szybciej, zmuszając dziewczynę, by dotrzymywała mu kroku. Co go tak przestraszyło? Kiedy skręcili za róg na ulicę, na której łowczyni zaparkowała swoje auto, ktoś uderzył w nią z tyłu całym ciałem. Gdy Blackthorne się obejrzała, nikogo nie zobaczyła. Kimkolwiek był ten,

kto w nią trafił, rozpłynął się w powietrzu. Riley poczuła ostre ukłucie w lewej ręce. –Auć – powiedziała, potrząsając kończyną dla złagodzenia dyskomfortu. Wydawało się, że dłoń nijak nie ucierpiała, a jednak wciąż kuła. Po sposobie, w jakim rozprzestrzeniał się ból, można by spodziewać się sporych rozmiarów szramy. Ori przeklął w języku demonów. - Nic mi nie jest – odparła łowczyni, rozmasowując obolałe miejsce. To jedynie pogorszyło całą sprawę. - Daj mi zobaczyć. – Mężczyzna ujął jej dłoń, co natychmiast złagodziło ból. - Wow, jak to… – Mówiąc to, Riley popatrzyła na niego, a wtedy całe powietrze uciekło z jej płuc. Przyjaciel lśnił ostrym, pulsującym blaskiem. Dziewczyna może i by to zignorowała, ale wielkie skrzydła na jego plecach przeważyły szalę. Chłopak złożył je na łopatkach. Były śnieżnobiałe, a każde pojedyncze pióro wytwarzało własne światło. Podczas gdy Riley stała tam w szoku, jakaś kobieta przeszła obok nich, niosąc w rękach kosz, nucąc do siebie i jakby nie zauważając, że facet, z którym Blackthorne umówiła się na randkę, świeci niczym supernowa. Trzymam za rękę anioła? Mam nieczyste myśli odnośnie jednego z wysłanników Nieba? - Jesteś… Ori pokręcił głową na znak protestu. - Nie tutaj – powiedział. Machnął dłonią i sceneria natychmiast się zmieniła. *** Riley odkryła, iż stoi po kolana w zielonym dywanie utworzonym z trawy, a jej źdźbła wyginają się w delikatnym podmuchu wiatru. Pomiędzy poszczególnymi kłosami znajdowały się dzwoneczki, a nieco dalej białe pierzaste twory. Owe twory poruszyły się. - Owce? – Zapytała dziewczyna, zaskoczona. Co jakiś czas któraś z nich unosiła wełnistą głowę, czyniła kilka kroków naprzód, po czym ponownie zabierała się za konsumpcję trawy. Na targu nie sprzedawano owiec, a już na pewno nie było tam takiej trawy czy błękitnego nieba. - Co to jest? Jakiś zapach zaatakował nozdrza Riley, która natychmiast go zidentyfikowała. Arbuz. Dziewczyna odszukała Oriego pod rozłożystym dębem, który musiał liczyć sobie co najmniej sto lat. Jego skrzydła stały się teraz niewidoczne. Na ziemi leżał ciemnoniebieski koc piknikowy, na którym ustawiono wiklinowy kosz. Na okryciu ułożono talerz z chińskiej porcelany z umiejscowionymi na nim kawałkami arbuza. Czarne pestki pokrywały licznie czerwony miąższ. - Uznałem, iż potrzeba nam prywatności – tłumaczył towarzysz Riley. To wszystko wyglądało niesamowicie wręcz realistycznie. - Gdzie się znajdujemy? Jak się tu dostaliśmy? - Potraktuj to, jako prezent ode mnie. Ori zaprosił ją bliżej ruchem dłoni. Piknik z aniołem? Umysł łowczyni wreszcie skończył się formatować, a ona sama zrobiła się podejrzliwa. - Nie pojawiłeś się tu chyba, żeby zmusić mnie do powstrzymania końca świata, prawda? - Nie. – Uśmiechnął się.

- Skąd mam wiedzieć, że nie jesteś demonem igrającym z mym umysłem? - Nie możesz tego wiedzieć – wyjaśnił anioł. – Ale musisz mi zaufać. – Rozpromienił się i znowu zachęcił ją do podejścia. – No dalej, arbuz jest naprawdę przepyszny. Riley jęknęła pod nosem, wspinając się po wzgórzu. Zatrzymała się na skraju koca, krzyżując ramiona na piersi. Wciąż nie kupowała tej bajeczki. - Czemu aż do teraz nie widziałam twej… anielskości? - Ponieważ nie przyszła na to jeszcze stosowna pora – wyjaśnił Ori. – Niestety, inne Boże Stworzenie uznało, że zabawnie będzie zmienić obrót spraw na samym środku rynku. – Nieprzyjemna nutka w jego głosie sugerowała, że wcale go to nie uszczęśliwiło. - Twoim zdaniem zostałam uderzona przez anioła? Skinienie głową. Ori zrobił gest w kierunku talerza z arbuzem. - Jak sądzę, twój ulubiony owoc. Uklęknął koło kosza piknikowego i wyjął butelkę czerwonego wina, a w ślad za nią dwa kryształowe kieliszki. Następnie wyłowił tackę z sercem, pokrojonymi na części brzoskwiniami oraz winogronami. - Jak ty to robisz? – Spytała łowczyni. Oblicze Oriego pojaśniało. - Boże Stworzenia dysponują niewielką mocą tworzenia – rzekł, jakby nie było to nic znaczącego. Blackthorne jeszcze raz rozejrzała się wokoło, wciągając w nozdrza świeże powietrze. - To nie jest nic niewielkiego, Ori. To niesamowite! Wreszcie dziewczyna dała się ponieść urokowi tej chwili. Co innego miała do stracenia? Tonięcie we łzach w kościelnej świątyni zdążyło się jej już znudzić. Poza tym zapach arbuza naprawdę do niej przemawiał. Ori karmił ją pokrojonymi brzoskwiniami z ręki, następnie uraczył ją winem i arbuzem. Oboje zaśmiali się, kiedy sok zaczął spływać w dół po brodzie Riley. Owoc smakował wybornie, lepiej niż kiedykolwiek przedtem. - Czemu czuję się zupełnie inaczej, kiedy z tobą przebywam? – Zapytała rozmarzona łowczyni. – Czy to z powodu tego, kim jesteś? - Dokładnie tak. Ori sprawiał wrażenie zrelaksowanego, zupełnie odwrotnie niż na rynku. - A zatem jesteś moim aniołem stróżem czy czymś takim? To by dopiero był czad. - Nie. - Och – odparła, szczerze zawiedziona. – A jednak powstrzymałeś Piątkę przed zabiciem mnie. - Nie przyszła jeszcze twoja pora – odpowiedział anioł lakonicznie. Co oznaczało, że dokładnie wiedział, kiedy owa pora nadejdzie. Blackthorne nie potrafiła zdobyć się na zadanie tego pytania. - Czym zatem zajmujesz się jako anioł? - To znaczy poza ofiarowywaniem róż ładnym dziewczynom? – Spytał. - Tak, poza tym. - Odpowiadam za rozwiązywanie problemów. Rozstrzygam trudne sytuacje. - Jak… – zapytała Riley, ponaglając go ruchem dłoni do podania jej szerszych informacji. - Jak na przykład kwestia ziemnego demona, który zabił twojego ojca. To rozszalała bestia, działająca samodzielnie. Musi zostać unicestwiona. - A zatem to jest twoje główne zajęcie przez większość czasu? – Chciała wiedzieć Blackthorne,

sięgając po kolejną porcję arbuza. - Powiedziałem ci, że jestem myśliwym – rzekł Ori. – Nie kłamałem. - Po prostu odrobinę zafałszowałeś prawdę. Nie wspomniałeś na przykład, że posiadasz skrzydła. - Nie chciałem cię przestraszyć – powiedział łagodnym tonem. - Zawsze szwendasz się po salonach gry w bilard? – Zapytała łowczyni. - Niekoniecznie. Miałem szczęście, że zjawiłem się tam tego wieczoru, w przeciwnym wypadku Mezmer zabrałby duszę twojego przyjaciela. Riley znieruchomiała. - Mało brakowało? - Owszem. Bestia już prawie go złamała. Upewniłem się, że nic podobnego się nie wydarzy. Dziewczyna wypuściła powietrze z płuc z wyraźną ulgą. - Nie byłam pewna, czy nic mu się nie stało. Beck nie chciał nic powiedzieć na ten temat. Męska duma i tak dalej. - Sam jest sobie panem. Męska duma i tak dalej. Łowczyni przekrzywiła na bok głowę. - Czemu go ocaliłeś? - Ponieważ jest dla ciebie ważny, a to czyni go ważnym również dla mnie. Riley otworzyła usta, żeby zaprotestować, ale wtedy uświadomiła sobie, że to nie ma sensu. - Lubię Becka. Przynajmniej wtedy, kiedy nie zachowuje się jak dupek. - Tak właśnie sądziłem – rzekł Ori, po czym wrzucił sobie winogrono do buzi. – Poza tym straciłaś już zbyt wiele bliskich ci osób. - Jak na przykład tatę – powiedziała Blackthorne. – Czy wiesz, kto go wskrzesił? - Nie, nie wiem. To, że Boże Stworzenia nie wiedzą wszystkiego, może cię szokować. - Oczywiście. To by było za proste. Ori otoczył ją ramieniem, przyciągając bliżej do siebie. Dziewczyna nie potrafiła stwierdzić, czy naprawdę tego pragnie, ale i tak się do niego przytuliła. Doświadczenie z Allanem nauczyło ją, że odbijanie sobie nieudanych związków nie jest mądrym wyjściem. A chwila słabości u boku anioła? To wykraczało poza skalę „złych pomysłów”. - Nie zgadzam się – powiedział Ori. Delikatnie zadarł palcem jej podbródek. Jego oczy powiedziały łowczyni, co zamierza. Wtedy ją pocałował, nie czekając na jej werdykt w tej sprawie. Zupełnie jak arbuz, wino oraz wszystko, co ich otaczało, pocałunek okazał się czymś o wiele więcej niż powinien. Każdy nerw w ciele Riley zadrżał, zupełnie jakby ktoś napakował pieszczotę Simona sterydami. Gdy zrobili to jeszcze raz, pocałunek pogłębił się. Jestestwo łowczyni zaczęło mruczeć, jakby ktoś rozpalił w nim dziwny, erotyczny ogień. Dziewczyna wydostała się z objęć Oriego, czując zawroty głowy. - Za dużo wina – powiedziała, mimo iż wypiła tylko jedną szklankę. Jej towarzysz uprzejmie nie zaprzeczył. Oparł się plecami o drzewo, podkulając jedną nogę. Przypominał niegrzecznego chłopka z czarnymi włosami spływającymi z ramion i tymi pewnymi siebie, ciemnymi oczami. Weź się w garść, dziewczyno. - Czemu to robisz? To znaczy, spędzasz ze mną czas. Mógłbyś równie dobrze mnie śledzić, a ja nigdy nie odkryłabym twojej obecności. - Kiedy z tobą jestem, czuję, że żyję. Riley cicho parsknęła. - Jesteś aniołem. Widujesz Boga i inne podobne do ciebie istoty. Ja jestem… tylko sobą. - Jesteś Riley Anorą Blackthorne – odpowiedział jej przyjaciel, zupełnie jakby rozwiewał

wszystkie jej wątpliwości. – Zasługujesz na lepsze, niż cię spotyka. Myśli dziewczyny pobiegły natychmiast ku Simonowi oraz temu, iż lepiej czuł się ze swoim różańcem niż z nią. A Beck? Nieustanne utrapienie w jej życiu. Co ci dwaj powiedzieliby na to, gdyby dowiedzieli się, że łowczyni spotyka się z prawdziwym aniołem? Riley poczuła, że ktoś delikatnie dotyka jej ramienia. - Żaden z nich nie może poznać prawdy. - Okej, to już trochę zwariowane – odpowiedziała. – Wiesz, o czym myślę. - Tylko wtedy, kiedy za każdą z wypowiedzi kryje się wiele emocji. Ori raz jeszcze znalazł się blisko niej, spoglądając jej w oczy, a jego wargi ledwo, co dotykały jej policzka. - Jeszcze jeden pocałunek – powiedział – i zabiorę cię do domu. Wspólnie delektowali się tym momentem, a kiedy pieszczota dobiegła końca, Riley poczuła, iż serce wali jej jak młot. Niesamowite. - Niesamowite? – Powiedział jej towarzysz z łobuzerskim uśmieszkiem na ustach. Znowu czytał jej w myślach. - Przestań – poskarżyła się Blackthorne. - Przyzwyczaisz się. - Zgoda, jeśli ja też będę mogła czytać w twojej głowie. - Być może jest to możliwe. Przekonajmy się. Anioł przyciągnął ją bliżej do siebie. Jego skóra okazała się ciepła, wręcz parząca. Na początku Riley nic nie słyszała, ale potem cichy dotyk skrzydeł musnął jej umysł. Cześć, Riley. Dziewczyna odsunęła się instynktownie, mrugając ze zdumienia powiekami. - Słyszałam cię! Ori przytaknął, usatysfakcjonowany. - Mówi się, że jeśli śmiertelnik może usłyszeć myśli anioła, oznacza to, iż zostali sobie przeznaczeni. Przeznaczeni? Jej towarzysz raz jeszcze ją do siebie przyciągnął, przykładając czoło do jej własnego. Dziewczyna słyszała go tak wyraźnie, jakby wypowiadał każde słowo na głos: Będziesz przyczyną mego upadku, Riley Blackthorne. Łowczyni poddała się kolejnej pieszczocie, tej samej, która zdawała się dotknąć ją do żywego i sprawić, że kwiat jej uczuć rozwinął swe płatki ku słońcu. Po raz pierwszy dzikie, nieokiełznane możliwości zaczęły się formować w jej umyśle. - Dobranoc, Riley – powiedział Ori. Nagle dziewczyna stała ponownie obok swojego auta nieopodal rynku z kluczykami w dłoniach. Po jej towarzyszu nie pozostał choćby ślad, ale na jej ustach nadal błąkał się smak jego pocałunku. Riley wciąż czuła dotyk opuszków jego palców na swojej twarzy oraz ciepło w podbrzuszu. Potem wszystko rozpłynęło się w nicość niczym sen. Nawet smak arbuza na koniuszku jej języka. O ile cokolwiek z tych rzeczy kiedykolwiek istniało. *** Beck czuł się jak idiota. Siedział w swojej furgonetce przez ostatnią godzinę, puszczając wciąż i od nowa piosenkę Carrie Underwood, nim ta nie zaczęła działać mu wreszcie na nerwy. Było już przed jedenastą, a córka Paula nadal nie znajdowała się w kościele.

– Gdzie ty, do licha, jesteś? – Warknął. – Jeśli… Chłopak zazgrzytał zębami, próbując nie myśleć o tym, co mogło wydarzyć się między tym podejrzanym typkiem, a małą dziewczynką jego zmarłego partnera. W jednej chwili Denver czuł, że postępuje właściwie, by w następnej odnosić wrażenie, że jest przeklętym prześladowcą. Riley nie była już dzieckiem, mimo iż się tak zachowywała. Młody łowca nie potraktował jej właściwie, kiedy powiedział, że wszyscy jej byli faceci okazali się palantami. Między Allanem i Simonem pojawiło się kilku, którzy traktowali ją z należytym szacunkiem. Jednak gdzieś głęboko w swoim sercu Beck czuł, że Ori jest złym wyborem. Podczas trwającego godzinę oczekiwania, młody mężczyzna doszedł do jednej konkluzji: tracił zmysły, kiedy chodziło o córkę Paula. Był zazdrosny. Nie mógł temu zaprzeczyć. Gdy widział, że jakiś facet otacza ją ramieniem, marzył o tym, by rozedrzeć go na strzępy. Muszę nad tym zapanować. Nie mogę iść dalej tą drogą. Beck odetchnął z ulgą, kiedy samochód należący do Riley podjechał do krawężnika, a ona sama wysiadła z jego wnętrza. Dziewczyna miała dziwny wyraz twarzy i nie zwracała uwagi na to, co dzieje się wokoło niej, a zatem Den śledził ją, nim nie weszła do kościoła, zamykając za sobą drzwi świątyni. Teraz przynajmniej łowca wiedział, że nic jej nie grozi. Łowca uruchomił silnik swojej ciężarówki, po prostu w niej siedząc. Po chwili namysłu, odjechał w kierunku Westin. Justine mogła coś wiedzieć na temat tego całego Oriego, poza tym roztaczała wokół siebie własny czar, ten sam, który mógł pomóc Beckowi zapomnieć o dziewczynie, której nigdy nie będzie mieć. *** Ori odnalazł swoje nemezis na starym cmentarzu obok grobu mistrza łowców. Ziemia została już wrzucona z powrotem do dziury, ale pozostawała spulchniona, tworząc szczeliny na krawędziach, w miejscu gdzie spotykała się z twardym gruntem. Skrzydlaty posłaniec nie ukrywał swojego nadejścia, ale wylądował prosto przed Sartaelem, z rozwiniętymi skrzydłami i gotowy do bitwy. - W co ty grasz? – Krzyknął, zaciskając dłonie w pięści. – Czemu mnie zdradziłeś? O mały włos wszystkiego nie zniszczyłeś. Drugi z aniołów oglądał ten wybuch wściekłości z chłodnym wyrachowaniem. - Dobrze wiesz, czemu. Ori rozluźnił ręce i zwinął skrzydła w przejawie niepokoju. - Ten frywolny demon przyjdzie po nią, a wtedy go zabiję. Taki właśnie był mój plan od samego początku. Sartael zmierzył go chłodnym spojrzeniem. - Już to wszystko słyszałem. On nie jest zadowolony z twoich postępów. Jeśli nie robi to na tobie wrażenia, to jesteś głupcem. - Porozmawiam z Nim… - To nie jest konieczne. Tym razem musisz wykorzystać swoje specjalne talenty. Ori przyglądał się swemu wrogi, niepewny, czy może mu zaufać. - Czy to Jego rozkaz? - Śmiesz to kwestionować? – Uderzając skrzydłami, Sartael wzniósł się w niebiosa, sprawiając, że rozkładające się liście zawirowały pod nim w małej trąbie powietrznej. – Jeśli nie osiągniesz sukcesu, ja to zrobię. I obiecuję, że nie spodobają ci się konsekwencje.    

ROZDZIAŁ 27 Podczas gdy w telewizorze Harpera emitowano poranne wiadomości, Riley pracowała nad rachunkami. To zmusiło ją do siedzenia w niewygodnej pozycji polegającej na zwracaniu się do starca plecami, ale ten nie był zbyt skory do pozostawiania na jej skórze siniaków, ponieważ żebra nadal dawały mu się we znaki. - Skończyłaś? – Spytał ściszając dźwięk. - Tak. Zliczając wynagrodzenie za schwytane demony, pieniądze z funduszu niezdolności do pracy oraz zyski ze sprzedaży złomu, zarobił pan tysiąc dwieście osiemdziesiąt siedem dolarów, które powinny być dostępne w ciągu najbliższych trzech tygodni. – Łowczyni odwróciła się w jego kierunku, skrzypiąc obrotowym krzesłem. – Czy to wystarczy? Harper niespiesznie skinął głową. - To nawet lepszy wynik, niż sądziłem. Dzięki temu będę mógł w następnym tygodniu zabrać ciebie i Świętoszka na łowy. A póki co, polujesz z Beckiem. Polowanie u boku Becka? W przeszłości pomysł ten bardzo spodobałby się Riley, ale po wydarzeniach ubiegłej nocy dziewczyna nie była pewna, czy chce przebywać w jego towarzystwie. - Okej – odpowiedziała. Nie mogła udzielić innej odpowiedzi. Drzwi wejściowe od magazynu otworzyły się, zmuszając Blackthorne do wciągnięcia powietrza głęboko w płuca i zatrzymanie go tam. Czy to myśliwi? Co zrobiłby stary mistrz, gdyby wysłannicy Watykanu zjawili się tu bez zapowiedzi? - Dzień dobry, mistrzu Harperze – powiedział Simon, wkraczając powoli do biura. Riley zauważyła, że nie zadał sobie trudu witania się z nią. - Świętoszek. Jak się masz? – Zawołał starzec. - Lepiej. - Simon – rzekła łowczyni. Dopiero wówczas jego krystalicznie błękitne oczy zwróciły się w jej stronę. - Riley. – Jego głos brzmiał tak lodowato, jakby ktoś opróżnił tacę pełną kostek lodu na jej plecach. Kolejna porcja scenek. Czyli to, czego nie chcę. Dziewczyna podniosła się z krzesła i pozwoliła swemu eks na zajęcie swojego miejsca. Jego twarz okazała się równie blada jak jasnoblond włosy. Chłopak trzymał jedną dłoń na podbrzuszu, zupełnie jakby oczekiwał, że jego jelita w dowolnym momencie wypadną na podłogę. Już sam fakt, że wstał z łóżka i poruszał o własnych siłach, był oszałamiający. Niebo naprawdę wywiązało się ze swojej obietnicy, mimo iż pojawiły się niechciane konsekwencje. - Jesteś pewien, że czujesz się na tyle dobrze, by tu być? – Spytał Harper, podnosząc się fotela. - Tak myślę. Uznałem, że mógłbym się zająć papierkową robotą. - Daj mu zatem raporty – powiedział starzec do Riley, kierując kroki w stronę łazienki. Blackthorne umiejscowiła stos papierzysk przed Adlerem. - Jeszcze do tego nie doszłam. Chłopak skinął głową. Następnie podniósł długopis i zabrał się za wypełnianie reportów zgonu łowców. W chwili, kiedy Riley usłyszała, jak drzwi od łazienki się zatrzaskują, uklękła obok Simona, by móc swobodnie patrzeć mu w oczy. - Nasłałeś na mnie myśliwych – oskarżyła go, starając się mówić możliwie jak najciszej. Adler zagapił się na nią intensywnie, a jego tęczówki przypominały dwa zabójcze lasery. - Jeśli jesteś niewinna, nie ma problemu – rzekł płaskim tonem. - Jak mogłeś w ogóle tak postąpić? Myślałam, że coś dla siebie znaczyliśmy, Simon.

- Owszem, nim nie pokazałaś, jaka jesteś naprawdę. - Nie zmieniłam się – wyjaśniła Blackthorne. – To tylko ty tak uważasz. - Nie próbuj mnie obwiniać – odparował blondyn. – Wiem, kim jesteś i dla kogo pracujesz. - A niby, po czym możesz to stwierdzić? – Zażądała odpowiedzi. – Mam jakąś bliznę na czole czy coś takiego? - Po prostu to wiem – odparł, mimo iż ton jego głosu był już nieco mniej pewny. – Nie tylko ja na to wpadłem. On mówił mi o… Kiedy Harper wszedł do pomieszczenia, Riley wstała z klęczek. - Jeśli nic już więcej panu nie potrzeba… – powiedziała, pragnąc trzymać się na dystans od zimnokrwistego potwora, który siedział przy biurku. Tym razem nie chodziło wcale o starca. Stary mistrz odprawił ją machnięciem dłoni. - Miej włączony telefon. Jeśli ktoś zadzwoni, będę chciał, abyś się tym zajęła. Opuszczając budynek, Blackthorne słyszała, jak mężczyźni rozmawiają. Mogła się założyć, że Simon nie omieszka opowiedzieć Harperowi o jej „umowie z Piekłem”. A ten uwierzy w każde pojedyncze słowo. *** Chcąc zabić jakoś czas przed lekcjami, Riley opadła na swoje łóżko, gapiąc się w sufit. Udało się jej wykreślić jedną z pozycji z listy „rzeczy do zrobienia”, a mianowicie zakupy. Naprawdę ważne kwestie nadal nie zostały załatwione, wisząc jej nad głową niczym jakaś antyczna klątwa. Mimo iż lokator z góry odkurzał właśnie podłogę i na dole rozlegał się odgłos dudnienia wywołany uderzaniem odkurzacza w meble, miło było położyć się na własnym posłaniu. Domowe odgłosy uspokajały Riley. Ból w klatce piersiowej nadal ją nękał, a widok jaśniejącego chwałą i okrucieństwem Simona tylko go pogorszył. Chłopak naprawdę uważał, że jego eks stanowiła wcielone zło. Może Niebo nie uzdrowiło go tak skutecznie, jak sądziło. Może niedotlenienie mózgu poczyniło nieodwracalne szkody. Niemniej jednak Blackthorne wiedziała z wcześniejszych doświadczeń, że ta strata zmniejszy się z czasem do postaci zaciśniętego mocno węzła, ale nigdy na dobre nie da o sobie zapomnieć. Dziewczyna nadal nosiła w sobie piętno po Allanie oraz Becku, kiedy ten ostatni odprawił ją z kwitkiem kilka lat temu. Simon jednak będzie jej największym koszmarem. Odkurzanie wreszcie się zakończyło i zapadła względna cisza. Riley przymknęła powieki i przez jeden krótki moment mogła przysiąc, że czuje na języku smak arbuza, a delikatny łopot skrzydeł w umyśle kołysał ją do snu. Pukanie do drzwi zbudziło ją ze snu dla dorosłych zawierającego seksownego anioła, zero odzieży oraz wymagające wysiłku ćwiczenie sprawnościowe w pozycji horyzontalnej. - Och, wow – odparła Blackthrone, wachlując się ręką. Dobrze się złożyło, że przebywała właśnie w domu. Podobny sen w kościele byłby zapewne śmiertelnym grzechem. Rozległa się kolejna partia łomotania do drzwi. - Panno Blackthorne? – Zawołał kobiecy głos z dziwacznym akcentem. Riley odprężyła się. Nie byli to myśliwi, ponieważ nie posiadali w swych szeregach ani jednej kobiety. Być może uznali, że sprawdzanie jej nie jest warte zachodu. I zapewne od dziś zacznę codziennie wygrywać na loterii. Dziewczyna podniosła się z posłania i ostrożnie otworzyła drzwi, nie zdejmując łańcucha. Jej gość okazał się od niej wyższy, licząc sobie zapewne co najmniej pięć stóp i dziewięć cali. Nieznajoma stanowiła pełen pakiet osobistego uroku: ślicznie wyrzeźbiony nos, pięknie

sklepione brwi, grube kosmyki spływające z jej ramion w burzy rudych loków. Jej garsonka musiała zostać wykonana na zamówienie, ponieważ wspaniale przylegała do ciała. Uszyto ją z zielonego tweedu. Miała asymetryczny kołnierzyk, natomiast spodnie kończyły się w idealnym miejscu, by odsłonić czarne szpilki. Lakier do paznokci pasował do odcienia włosów. Co gorsza, żywo zielone oczy nie były produktem szkieł kontaktowych. Riley automatycznie jej nie polubiła, co stanowiło natychmiastową reakcję jednej kobiety na drugą, gdy ta druga wyglądała do tego stopnia atrakcyjnie. Zwłaszcza, że łowczyni otworzyła drzwi, mając na sobie poplamione i podarte jasne jeansy oraz podkoszulek, który został potraktowany siuśkami demona. - Panna Blackthorne? – Spytała nieznajoma. Jej spojrzenie prześlizgnęło się po odzieży dziewczyny, ale na jej szczęście paniusia nie dała nic po sobie poznać. - Jeśli przychodzisz z firmy windykacyjnej, nie zawracaj sobie głowy. Mój tata już dawno odszedł, a ja nie mam pojęcia, kto go zabrał. - Nie jestem z żadnej firmy windykacyjnej – odpowiedziała kobieta. Jakiś kwiatowy zapach rozniósł się po mieszkaniu, kiedy lalunia podała Riley swą wizytówkę starannie wypielęgnowaną dłonią. – Jestem Justine Armando. – Powiedziała to w taki sposób, jakby każdy na tym świecie miał obowiązek natychmiast je rozpoznać. Dziewczyna przyjrzała się kartonikowi z napisem: „dziennikarz wolny strzelec”. - Nie rozmawiam z prasą – odparła automatycznie. Była to jedna z pierwszych lekcji, jakie przyswajał sobie umysł praktykanta: rozmowa z dziennikarzami stanowiła wielką pomyłkę. - Rozumiem. Beck jednak powiedział, że nie będziesz mieć nic przeciwko – odparła Justine. Nie brzmiało to wcale w stylu „Chłopca z Backwoods”. - Wątpię. - Wręcz przeciwnie. Tak się składa, że już intensywnie go… przesłuchałam – dodała reporterka. Słowa „przesłuchałam” oraz „intensywnie” zostały zaakcentowane, zupełnie jakby dziennikarka, używając ich, myślała zupełnie coś innego. Riley raz jeszcze przyjrzała się swemu gościowi, oceniając jego atuty. - Połechtałaś mu ego, co? Wargi panny Armando wygięły się w rozumiejącym uśmieszku. Och, Jezu. Zabawiasz się z dziennikarką? No daj spokój, Beck. To po prostu złe. - Uznałam, że mądrze będzie usłyszeć twoją wersję wydarzeń dotyczących polowań z mężczyznami – tłumaczyła Justine. – To nie może być dla ciebie szczególnie łatwe. Mimo iż Blackthorne bardzo pragnęła podzielić się z tą paniusią swoją opowieścią, zdawała sobie sprawę, że jeśli zacznie rozmawiać z prasą, Harper śmiertelnie się na nią wścieknie. Dziewczyna nie potrzebowała kolejnych nieprzyjemności. - Wybacz, ale nie mogę tego zrobić. Nie, nim nie zaaprobuje tego mój mistrz – wyjaśniła łowczyni, zatrzaskując jej przed nosem drzwi, nim kompletnie nie straciła nad sobą panowania. Dziennikarka ponownie zastukała, wołając Riley po imieniu, ale ta ją zignorowała, upewniając się jeszcze dwukrotnie, że łańcuch od zasuwki został zaciągnięty. Dziewczyna zwinęła się w kłębek na posłaniu, starając się nie wyobrażać sobie, jak „Chłopak z Backwoods” oraz ta lalunia robią to samo co ona i anioł w jej snach. Zaczęła uderzać nasadą dłoni w czoło, mając nadzieję, że to odpędzi nieprzyjemną wizję. Niestety, wysiłek spełzł na niczym. Wręcz przeciwnie – obrazy stały się jeszcze bardziej graficzne. - Euuuuuuuuu! – Powiedziała łowczyni, wykrzywiając buzię w grymasie. – La, la, la, la, la, la…

Jeśli ze sobą sypiali, istniał tylko jeden powód, dla którego ta paniusia wybrała Becka na swojego kochanka. Ten patykowaty rudzielec wykorzystywał Denvera do rozwoju swej kariery. - No słuchaj, popatrz tylko na nią. Nie jest w twoim typie. Nie, żeby Riley orientowała się w preferencjach Becka, jednak wydawało jej się, że powinna to być osoba, która lubi country i spędza całe noce w „Armageddon Lounde”, grając w bilard. Nie była to Paniusia Mocna Ósemka. Wreszcie łowczyni odpłynęła w niespokojny sen. Kilka sekund później, a może tylko tak się jej wydawało, ktoś zaczął dudnić do drzwi. Dziewczyna usiadła wyprostowana, adresując wyjściu z apartamentu mordercze spojrzenie. Wyglądało na to, że na budynku, w którym mieszkała, powieszono neon, który głosił: „Riley próbuje spać. Odwiedź ją teraz!” - Jeśli to znowu ta patyczkowata lalunia… Tym razem byli to sami mężczyźni. Dwóch z nich miało na sobie wojskowe uniformy, broń osobistą oraz specjalne naszywki na piersiach ukazujące śmiałka zabijającego smoka. Za nimi stał ksiądz, odziany od stóp do głów w czerń niczym wiekowy kruk. Nie był to ojciec Harrison. Telefon Simona do myśliwych właśnie przyniósł skutki. - Panna Blackthorne? – Spytał jeden z nieznajomych, a jego akcent był tak wyczuwalny, że ciężko przychodziło jego zrozumienie. Zdumiewał wzrostem, miał typowe dla rasy nordyckiej jasne włosy i sprawiał wrażenie naprawdę przerażającego. – Jesteśmy myśliwymi i działamy z upoważnienia Watykanu. Tutaj mamy Atlantę, żywiła nadzieję Riley, mimo iż w progu jej mieszkania znajdowało się swoiste zaprzeczenie tej teorii. - Mogę porozmawiać z wami jedynie w obecności mojego mistrza. Była to doskonała odpowiedź, usprawiedliwiająca wszystko, na co dziewczyna nie miała ochoty. - Reguły nas nie dotyczą – rzekł mężczyzna władczym tonem. - Ale mnie tak. - Dysponujemy prawem zatrzymania cię do celów przesłuchania – odpowiedział facet, a jego głos zabarwił się ostrzegawczo. – Skorzystamy z tej możliwości, jeśli zajdzie podobna potrzeba. Tylko tego mi teraz trzeba. - To z powodu Simona Adlera, prawda? Tego, co powiedział na mój temat? Ksiądz przytaknął. - Pan Adler ma wątpliwości odnośnie twojej lojalności. – To powiedziawszy, duchowny podszedł bliżej do drzwi. Być może uważał, że w ten sposób uda mu się przekonać Riley do współpracy. - Czy powiedział wam o tym, że się umawialiśmy? - Stwierdził, że zmusiłaś go do wejścia w związek. - Zmu… siłam? – Wypaplała łowczyni. To jej eks poprosił ją o chodzenie, a nie w drugą stronę. - Musimy porozmawiać o tej sytuacji, panno Blackthorne – odparł kaznodzieja. – Proszę wpuścić nas do środka. - Nie mam pojęcia, co jeszcze powiedział wam Simon, ale nie przerwałam bariery. Nie zrobił tego również mój ojciec, który nie żyje i został wskrzeszony, a wspominam o tym na wypadek, gdybyście jeszcze o tym nie słyszeli. Nie mam pojęcia, czemu demony przybyły do Świątyni, a za godzinę rozpoczynam lekcje – wyrzuciła z siebie Riley na jednym oddechu. – Tylko takie informacje możecie uzyskać z mojej strony, nim nie zaangażujecie do rozmowy mego mistrza. - Te zarzuty są bardzo poważne. Zostałaś oskarżona o pracę dla Lucyfera – odpowiedział ksiądz.

- Nic podobnego. A teraz… miłego popołudnia – powiedziała dziewczyna, zatrzaskując drzwi. Wielki blondyn uderzył dłonią w drewno, naprężając łańcuch. Przy odrobinie wysiłku mógłby go zerwać, a wtedy myśliwi dostaliby się do środka. Owładnięta paniką Riley chwyciła leżącą na stoliku do kawy komórkę. - Trzymajcie się z daleka albo wezmę gliny – ostrzegła, wymachując telefonem niczym bronią. - Wpuść nas, a twoje drzwi będą w jednym kawałku – odparł wielkolud. Nie dysponując inną możliwością, łowczyni wybrała numer Harpera, zakładając, że starzec nienawidzi myśliwych bardziej od niej. Kiedy rozległ się odgłos oczekiwania na połączenie, ksiądz oraz postawny blondyn przeprowadzili spieszną i gwałtowną dyskusję w języku, jakiego Blackthorne zupełnie nie rozumiała. Gdy zgłosił się mistrz, dziewczyna przybliżyła mu całą sytuację na jednym wdechu. - Co mam zrobić? – Spytała, krzyżując palce wolnej ręki za plecami, aby myśliwi nie zdołali jego zobaczyć. Błagam, nie każ mi tego uczynić. - Daj mi porozmawiać z księdzem – zażądał Harper. Riley podała komórkę ojcu Rosetti przez szczelinę między ścianą a drzwiami. Nastąpiła szybka wymiana zdań, a potem telefon wrócił w jej posiadanie. - Proszę pana? – Spytała dziewczyna, nadal krzyżując palce. - Nie będziesz z nimi rozmawiać, nim się nie zjawię. Jeśli cię aresztują, zadzwoń do mnie, a zajmiemy się tą sprawą – rzekł starzec. – Nie myśl sobie, że to cię nie dotyczy. Jeśli pracujesz dla Piekła, osobiście cię zabiję. Komórka zamilkła. Cudownie. Duchowny wydał polecenie wielkoludowi, a ten wycofał się. - I tak z nami porozmawiasz – powiedział kaznodzieja, obdarzając Riley słabym uśmiechem. Jeśli miało to zadziałać pokrzepiająco, wywołało odwrotny rezultat. - Gildia nie pozwoli wam mnie tknąć – rzekła łowczyni z pewnością siebie. - Ależ tak, jeśli tylko znajdziemy jakiś dowód twojej winy. Natychmiast cię nam wydadzą, żeby oczyścić swoje imię. Lepiej będzie już teraz zająć się twoim przypadkiem. W odróżnieniu od Boga, nasze miłosierdzie nie trwa wiecznie. - Nic nie zrobiłam – naciskała Blackthorne. – Idźcie stąd i zostawcie mnie w spokoju. Riley zatrzasnęła drzwi, po czym oparła się o nie plecami, czując mdłości. Na schodach rozległ się odgłos stukotu ciężkiego obuwia, a po nim nastała cisza. Potrzebują kozła ofiarnego i ja nim jestem. Następnym razem nie uda mi się ich spławić.    

ROZDZIAŁ 28 Wielki niebieski namiot ulokowany na obrzeżach Targu Terminus wydawał się nieodpowiednim miejscem na spotkanie łowców, ale według Jacksona nikt inny w mieście nie wynająłby im lokalu. - Nie można ich winić – powiedział mężczyzna, siadając obok Riley w składanym krześle. Jego ramię nadal pozostawało zabandażowane, jednak on sam wydawał się móc poruszać nim bez większego bólu. - Czy chciałbyś, żebym nałożyła barierę z wody święconej? – Spytała dziewczyna. Z reguły należało to do obowiązków Simona, ale Blackthorne wątpiła, że chłopak zdołałby temu podołać. - Ktoś już to robi. Łowczyni wiedziała nawet dlaczego. - Nie ufasz, że zrobię to prawidłowo – powiedziała, zraniona bardziej, niż mogłaby przyznać. - Jeśli o mnie chodzi, mogłabyś nałożyć barierę, ale Stewart zasugerował, żeby uczynił to podróżnik. W ten sposób, jeśli cokolwiek się wydarzy, nikt nie będzie mógł cię obwinić. - Czy zawsze już tak będzie? Nikt mi nie ufa, tak? – Zażądała odpowiedzi dziewczyna. - Szczerze powiedziawszy, nie mam pojęcia – odpowiedział Jackson. – Przecież nic nie zrobiliśmy z barierą. - Wiem o tym. Czasami łatwiej zaakceptować kłamstwo niż prawdę. Łowca próbował poprawić Riley samopoczucie, w odróżnieniu od innych kolegów po fachu, którzy ciągle patrzyli na nią spode łba, mamrocząc pod nosem nazwisko Blackthorne, zupełnie jakby była to jakaś klątwa. Dupki. Jak mogli w ogóle wierzyć, że to ona wpuściła demony? Jedyne, co uczynił jej ojciec, to ochrona swojej córki. Kiedy Jackson udał się na przód namiotu, łowczyni zerknęła w kierunku swojego mistrza. Harper nie pisnął choćby słówka odnośnie jej dzisiejszego do niego telefonu, zupełnie jakby myśliwi składali codzienne wizyty każdemu uczniowi. Świadczyło to o tym, iż zdaniem starca podopieczna zasługiwała na ich gniew. Tak samo uważał Simon, który siedział obok mistrza, szeroko się uśmiechając. Kiedy któryś z łowców się z nim przywitał, on jedynie skinął głową, jako że jego umysł dalej snuł mroczne teorie konspiracyjne. Czemu wszystko jest teraz takie niesprawiedliwe? Ktoś zawołał Becka po imieniu, a chwilę później on sam pojawił się w wejściu do namiotu. Mężczyzna wyglądał, jakby nie spał od dobrych kilku dni. Założę się, że to nie z powodu polowania na demony. Denver wybrał miejsce koło Riley, stawiając na ziemi swą łowiecką torbę. - Dziewczyno. Do nozdrzy łowczyni dotarło coś kwiatowego, co sprawiło, że Blackthorne zareagowała praktycznie natychmiast. - Jak tam twoja reportereczka? Beck posłał jej spłoszone spojrzenie. - Co masz na myśli? Dziewczyna przesadnie pociągnęła nosem. - No, dziennikarka, ta z rudymi włosami. O ile nie obudziła się w tobie wewnętrzna kobieta, to pachniesz zupełnie jak tamta lalunia. – Kiedy chłopak zaczął protestować, Riley skwitowała to machnięciem ręką. – Zjawiła się dziś po południu u mnie w mieszkaniu, dlatego pamiętam aromat jej perfum. - Rozmawiałaś z nią? – Spytał Den, nagle zaniepokojony.

- A powinnam? - W żadnym razie. Wszystko musi odbywać się w obecności Harpera albo Stewarta. A zatem lalunia kłamie jak profesjonalistka. - Jako że zawsze dajesz mi porady, pozwól, że ja coś doradzę tobie: Ona się z tobą zabawia. Okłamała mnie, mówiąc, że nie miałeś nic przeciwko temu, żeby ze mną porozmawiała. - Tak właśnie postępuje prasa – powiedział Beck, mimo iż zmarszczka przecinająca jego czoło świadczyła, że wcale nie spodobały mu się podobne wieści. – Myślałem, że to wiesz. - Wiem wiele rzeczy, Beck, a ona nie jest w twoim typie. - Twoim zdaniem nie jestem dla niej dość dobry? – Spytał chłopak, a jego głos stał się bardziej szorstki. - Nie. Mówię, że ona nie jest z tej samej ligi, co ty. Grymas zdenerwowania wstąpił na oblicze Becka. Riley doskonale pojmowała, co teraz nastąpi. - Dzwoniłaś już do Fargo? - Nie, ponieważ byłam zbyt zajęta niszczeniem Gildii i zdeprawowania duszy Simona. Bycie złą to praca na cały etat. Den parsknął. Zwrócił głowę w kierunku miejsca ulokowanego po drugiej stronie namiotu, gdzie siedział były chłopak Riley. - Już nie musisz się z nim zadawać. Bez wątpienia się od ciebie odizolował. Nie trwało to zbyt długo, prawda? Auć. Dziewczyna zdawała sobie sprawę, iż powinna wycofać się, nim zabrnie za daleko, ale nie umiała powstrzymać się od chęci riposty. - Nie będę już mieszkać w kościele – ogłosiła. – Ori się mną zajmie. Nie dopuści, żeby cokolwiek mi się przytrafiło. Dorwie tę Piątkę, zobaczysz. Natychmiast dobiegło jej uszu parsknięcie wyrażające odrazę. - Gówno… prawda. Przystojniaczki jego pokroju zupełnie nie znają się na demonach. Tylko się przechwalają. Riley wychyliła się w kierunku ulubionego partnera jej ojca, mając ogromną ochotę wycelować jego niesamowitą arogancję prosto w jego serce. - To Ori ocalił mnie przez Piątką w Świątyni. - Co takiego? – Sapnął Denver. - Słyszałeś. – Dziewczyna odczekała trzy sekundy, nim wymierzyła cios nożem między żebra Becka. – Był przy mnie, kiedy naprawdę go potrzebowałam. A ty gdzie się wtedy podziewałeś, Beck? Młody mężczyzna otworzył z zaskoczenia usta. Wyczucie czasu Jacksona okazało się idealne, ponieważ chwilę później poprosił o ciszę. Kiedy łowcy mościli się w swoich siedzeniach, Den wciąż wpatrywał się w Riley z niekrytym zdumieniem. - Otwieram obrady – powiedział Jackson, machając rękoma, żeby przyciągnąć uwagę zgromadzonych. – W pożarze Świątyni straciliśmy młotek, więc będziemy musieli poradzić sobie inaczej. Mistrzowie poprosili mnie, bym odgrywał rolę przewodniczącego, nim nie przeprowadzimy nowych wyborów. Czy nikomu to nie przeszkadza? Zebrani mruknęli na znak zgody. - Świetnie. Po pierwsze, Pritchard jest ostatnią osobą, jaka przebywa jeszcze w szpitalu. Nasz towarzysz zostanie wypisany za kilka dni, ale kończy z chwytaniem demonów. Ma to swoje plusy i minusy, ale przynajmniej żyje. - Dzięki Bogu – zawołał ktoś.

Blackthorne pamiętała, że osobie tej na imię Remmers albo podobnie. Był jedynym Afroamerykaninem w Gildii w Atlancie. - Zgadzam się – rzekł ktoś inny. - Kolejne pogrzeby odbędą się w innej lokalizacji, dlatego potrzebuję ochotników, którzy zajęliby się obrządkiem. – Dłonie wystrzeliły w górę, a Jackson zanotował nazwiska ich właścicieli. – Dzięki, ludzie. Mistrzu Stewarcie, czy chciałbyś złożyć raport ze spotkania z myśliwymi? Szkot podniósł się z krzesła, podpierając się ciężko na swojej lasce. - Tak jak przypuszczaliśmy, planują robić wszystko na własną rękę. Doradzam zejście im z drogi. Zabiją parę demonów, a potem wyjadą, jeśli będziemy mieć szczęście. - A jeśli nie będziemy? – Spytał Jackson. - Wtedy sytuacja może zrobić się naprawdę nieprzyjemna. Nie chcę żadnych utarczek, dlatego proszę o niewchodzenie im w drogę. Wycofajcie się i czekajcie na swoją porę. - Czyli mamy im pozwolić robić, co im się żywnie spodoba? – Krzyknął ktoś. Na twarzy Szkota pojawił się chytry uśmieszek. - Nie, nie mówię niczego podobnego. Jeśli będziecie mieć z nimi jakiś problem, zadzwońcie do mnie albo Becka. Wtedy go rozwiążemy. - Jakieś wieści od Arcybiskupa odnośnie wody święconej? – Spytał Jackson. - Jeszcze nie. Sprawdza swoje źródła, ale według władz miasta nie jest to żaden problem. Riley ugryzła się w język. Nie było sensu wspominać pozostałym, że prowadziła własne dochodzenie, a przynajmniej nie do czasu, niż sama ogarnie ten bałagan. Wtedy będzie szczęśliwa, mogąc wyłożyć kawę na ławę. - Czy masz coś do dodania, Harper? – Spytał Jackson. Serce Blackthorne zaczęło walić. Co jeśli powie im o myśliwych? Co jeśli zażąda wyrzucenia mnie z Gildii? Stary łowca pokręcił jednak głową. - Jeszcze nie. Co? Harper otrzymał idealną sposobność na zrujnowanie kariery swojej podopiecznej i zrezygnował z niej. Co on kombinuje? - A zatem zajmijmy się innymi sprawami – kontynuował Jackson. – Wygląda na to, że mamy w mieście więcej dziennikarzy niż demonów, więc bądźcie ostrożni, co opowiadacie miejscowym. Musimy umocnić swoją pozycję. - Lepiej powiedz o tym Beckowi – zawołał jakiś łowca. Riley nie rozpoznawała jego głosu. Denver wiercił się niespokojnie na siedzeniu. - Wiem, jak sobie z nimi poradzić. - Właśnie zauważyliśmy – ktoś zripostował. Ludzie wokoło zaczęli żartować i po wnętrzu namiotu rozniósł się śmiech. Nawet oni uważają, że z nią sypiasz. Jackson zaszeleścił papierami. - Krajowa Siedziba Gildii wystosowała prośbę do łowców z całego kraju, aby ci przybyli do Atlanty w możliwie najkrótszym terminie i zasilili nasze szeregi. Próbują zmobilizować dla nas mistrzów. Minie jednak nieco czasu, zanim to nastąpi. - A co z tym telewizyjnym show? – Spytał Reynolds. – Nadal planują tu przybyć? - Nie słyszałem żadnych pogłosek temu zaprzeczających – odpowiedział Jackson. – Porozmawiajmy teraz o tym, co wydarzyło się tamtego wieczoru – dodał nowy

przewodniczący, tworząc podwaliny pod dyskusję między łowcami. Pojawiły się rozmaite teorie. Jedna z nich głosiła, że działanie wody święconej zostało zneutralizowane przez skumulowane zło, druga, że należało za to winić podrabiany towar. Wreszcie trzecia teza, która musiała paść, zakładała, że ktoś celowo zniszczył barierę. - Riley? – Odezwał się tymczasowy przewodniczący i spoglądał prosto na dziewczynę. – Czy możesz zdradzić nam, co twój ojciec powiedział ci tamtej nocy? Łowczyni wstała z miejsca, wyraźnie podenerwowana. Uwaga wszystkich zebranych skoncentrowała się na jej osobie. - Powiedział, że powinnam uciekać. Że oni się zbliżają. Że jest ich za dużo. - Paul znajdował się we wnętrzu bariery, prawda? – Spytał Jackson. - Tak, był tuż za mną. Z tyłu rozgorzała dyskusja, a Riley opadła na swoje siedzenie. - Mówiłem wam, że to zrobił! – Wrzeszczał McGuire. Harper podniósł się z miejsca, przyciskając dłoń do obolałych żeber. - Nie to widziałem. Bariera jeszcze istniała, kiedy Blackthorne rozmawiał ze swoim dzieciakiem. Nie opadła, nim nie została zdominowana liczebnie przez demony. Harper nie obwinia mego taty? Łowczyni musiała chyba śnić. - Jaką masz zatem teorię na ten temat? – Spytał starca Szkot. - Taką samą jak twoja – za dużo zła w jednym miejscu – odpowiedział mistrz, opadając ponownie na krzesło. Simon natomiast zerwał się ze swojego, przyciągając uwagę wszystkich zgromadzonych. - Jak możecie… – Chłopak urwał na moment, aby z trudem zaczerpnąć oddech. – Jak możecie wierzyć, że święta esencja samego Boga została zniszczona? - Nie, zniszczona, a zneutralizowana – odpowiedział Stewart. - Nie dla mnie – odparował Adler. – Albo sądzi się, że Niebo ma wystarczającą moc, żeby zniszczyć zło, albo uważa się, że Lucyfer wygra tę wojnę. Nie istnieją półśrodki. Cisza, która zapadła we wnętrzu namiotu, stała się uciążliwa. Nikt nie chciał rzucać wyzwania chłopakowi, który tak wiele przeszedł. Osobą, która zabrała wreszcie głos, był Harper: - Nikt nie twierdzi, że Niebo nie może skopać Piekłu tyłka. Mówiliśmy, że woda święcona spełniła swoje zadanie, ale osłabła w obliczu aż tak skumulowanego zła. - Nie zgadzam się z takim tłumaczeniem – odpowiedział Simon, adresując Riley mordercze spojrzenie i opadając ponownie na krzesło. – Ktoś pomagał tamtej nocy siłom Piekła. To jedyne wyjście. Blackthorne ponownie zerwała się z miejsca, chcąc powiedzieć swemu eks, jak bardzo pomylił się odnośnie jej i jej ojca. Pragnęła wykrzyczeć mu w twarz, jak bardzo ją zranił i że blizna po tak zadanym ciosie nigdy się nie zagoi. - Czy chciałabyś coś powiedzieć, mała? – Spytał Stewart. Złość sprawiła, że Riley zauważalnie się trzęsła i przeklęła się w duchu za tę słabość. - Mój tata kochał pracę w Gildii – zaprotestowała. – Nie zrobiłby niczego, co mogłoby ci zaszkodzić, Simonie. Albo komukolwiek z was. - A zatem jeśli to nie Paul – zawołał McGuire – to może ty, dziewczyno? Czy ty przerwałaś barierę? Dziewczyna wykręciła się w stronę oskarżyciela. - I dać się praktycznie pożreć demonowi? Czy ja wyglądam na głupią? - Może Piekło powiedziało, że cię wypuści. Słynie z wiążących umów. - Twierdzisz tak na podstawie własnych doświadczeń, McGuire? – Odparowała łowczyni. - Riley, to łowca podróżnik, a ty… – ostrzegł ją Beck.

- Wiem. Jestem tylko pieprzoną uczennicą – odparowała dziewczyna. – Jestem już zmęczona tym, że ludzie mnie o wszystko oskarżają. Mam dość kłamstw, chorych żarcików i temu podobnych. Powinnam… Zrezygnować. To słowo uwięzło Riley na języku. Gdyby wypowiedziała je na głos, wszystko dobiegłoby końca. Żadnych więcej szykan, wytykania palcami. Dziewczyna mogłaby zostać po prostu Riley Blackthorne – uczennicą liceum, entuzjastką gorącej czekolady, a nie kandydatką na łowczynię. Po prostu powiedz im, że z tym kończysz. Zagryzła dolną wargę od środka, czując smak krwi. Jeśli to uczynię, wygrają. Kolejna kobieta w Gildii będzie to znosić ze zdwojoną siłą. - Ale się nie poddam – powiedziała, gapiąc się prosto na McGuire’a. – Jestem łowczynią, która pochodzi z rodziny z łowieckimi tradycjami. Poza tym Blackthornowie nie rezygnują. - To im dogadałaś, siostro – zawołał Remmers. Cała wściekłość uleciała z Riley. Dziewczyna opadła na krzesło, składając dłonie na kolanach, aby nikt nie zobaczył, jak bardzo się jej trzęsą. Mięśnie zacisnęły się jej w węzeł, a tępy ból głowy pulsował tuż za oczodołami. Harper wstał z siedzenia. - Jeśli walczymy ze sobą nawzajem, nie pokonamy demonów – powiedział. Następnie posłał McGuire’owi oraz jego towarzyszom sugestywne spojrzenie. – I tak dla przypomnienia, jeśli ktokolwiek postanowi wydalić bachora Blackthorna z Gildii, to będę to ja, zrozumiano? Tłum zaczął mamrotać między sobą. Najwyraźniej przesłanie dotarło do adresatów. - Okej, a zatem kolejna sprawa – powiedział Jackson, najwyraźniej bardzo szczęśliwy, że ta sprawa się zakończyła. – Czy ktoś zna jakiś kościół, gdzie możemy się spotykać? - Świątynia była kościołem – zaprotestował ktoś. – I faktycznie na wiele się to zdało. - To miejsce nie było już uświęcone – odpowiedział Stewart. – Od wielu lat nie odprawiano tam mszy. - Moglibyśmy spotykać się na cmentarzu – zasugerował Den. Riley jęknęła. To dopiero plan. - Jeszcze się nad tym zastanowimy – odparł Jackson. – Spotkajmy się wszyscy w piątek o dwudziestej. Przeprowadzimy wybory i spróbujemy wrócić do dawnego rytmu. - Umawiamy się tutaj? – Zawołał Remmers. - Jasne – rzekł tymczasowy przewodniczący. – Popatrzcie na to z tej strony: przynajmniej czynsz jest niski. Riley odczekała, aż Beck zajmie się ożywioną dyskusją z mistrzem Stewartem, by wykorzystać to, jako drogę ucieczki. Było to przejawem tchórzostwa, zupełnie jakby dziewczyna nie miała w sobie dość odwagi, by się z nim zmierzyć. Wychodziła właśnie z namiotu, kiedy usłyszała, że ktoś woła ją po imieniu. Harper. - Proszę pana? – Zapytała łowczyni, odwracając się w jego kierunku. W chwili, gdy starzec wyszedł z prowizorycznej sali narad, podał jej skrawek papieru. - Potrzebuję jedzenia. Podrzuć je do mojego mieszkania. Musimy dziś wieczorem… porozmawiać. - Ale jestem zobowiązana do przebywania wieczorami na poświęconej ziemi. - To nie zajmie dużo czasu. W końcu Ori będzie mnie pilnował. - Czemu nie powiedział im pan o…

- Później – odpowiedział mistrz, natychmiast kończąc tę dyskusję. - A teraz zmywaj się stąd, bachorze. Zafrapowana zachowaniem starca, Riley przyglądała się liście i zmierzała w kierunku auta. W spisie nie widniała żadna nietypowa rzecz, jedynie żywność oraz kilka akcesoriów, których kupno mogło poczekać do jutrzejszego poranka. Oznaczało to, iż mistrz pragnął porozmawiać o myśliwych oraz ich zainteresowaniu córką Paula Blackthorna. Wcisnąwszy listę do kieszeni, łowczyni rozmasowała skronie, aby złagodzić ból, który zaatakował ją w chwili, gdy wyładowała się na Becku. Poczucie winy. To właśnie odczuwała dziewczyna. Naprawdę silne poczucie winy. Riley zachowała się podle i dziecinnie, tak samo nieprzyjemnie jak Simon względem niej. Blackthorne poznała skutki takiego postępowania na własnej skórze. Czemu mu to zrobiłam? Czemu potraktowałam Becka w taki sposób? Odpowiedź nasunęła się sama i ani trochę nie spodobała się dziewczynie: patykowata lalunia. To Justine Armando wyzwoliła w niej owo uczucie. Nie była to zazdrość, a już na pewno nie w normalnej postaci. Działo się tak, dlatego, ponieważ reporterka nie pasowała do Denvera, który cechował się prostolinijnością, bezpośredniością oraz prawdomównością. Był tym właśnie facetem, który zawsze cię osłoni. Dziennikareczka szukała poklasku i ewidentnie zależało jej na pieniądzach. Poza tym zdumiewała urodą. Nic dziwnego, że Beck na to poleciał. Ona cię zrani, Chłopcze z Backwoods. Pod całą tą swoją wyluzowaną pozą, Denver Beck cechował się ewidentnym brakiem pewności siebie i Justine wykorzystywała ten fakt do realizacji własnych celów. Kiedy paniusia w końcu go odtrąci, nie będzie umiał sobie z tym poradzić. Nie, w obliczu doświadczeń chłopaka z przygodnymi romansami. Taki zimny prysznic odciśnie na nim swoje piętno. Riley znała to okropne uczucie i mimo iż Beck bardzo ją denerwował, nie chciała oglądać jego cierpienia. Jest na to o wiele za dobry.    

ROZDZIAŁ 29 Kiedy ból głowy nie ustąpił, Riley poddała się łaknieniu idealnie poprawiającej humor czekolady. Gdy tylko otworzyła drzwi wiodące do „Grounds Zero”, została natychmiast otoczona kokonem utworzonym z aromatu świeżo zaparzonej kawy. W lokalu kręciło się więcej gości niż dotychczas. Dziewczyna zauważyła, że część stałych klientów nosi plakietki z nazwiskami. Najwyraźniej w mieście odbywał się konwent stolarzy. Jakaś para opuszczała właśnie lożę, w jakiej zazwyczaj zasiadała Blackthorne i gdy tylko to nastąpiło, łowczyni pospieszyła, żeby zająć wolną przestrzeń swoim płaszczem. Następnie stanęła w kolejce za dwoma podstarzałymi stolarzami, którzy omawiali kwestię szlifierki orbitalnej. Simi stała przy kontuarze, szeroko uśmiechając się do Riley. Dzisiejszego wieczoru włosy baristki były intensywnie pomarańczowe z czarnymi pasemkami. - Niezłe – powiedziała łowczyni. – Założę się, że każdy dostrzega cię ze sporej odległości. - I taki był plan – odpowiedziała Simi. – To co zawsze? Riley przytaknęła. Jej przyjaciółka zawsze upewniała się, że gorąca czekolada, którą zamawiała dziewczyna, była przystrojona bitą śmietaną oraz czekoladowymi wiórkami. Niestety, przypominało jej to o Simonie, ale łaknienie musiało zostać zaspokojone. - A zatem, gdzie podziewa się twój chłopak? Ten z niesamowitymi błękitnymi oczami? – Spytała, baristka. – Jest naprawdę niezły. - Simon to już historia. - Uuu. Niedobrze. A co z łowcą? Po tym, co mu powiedziałam? - Też historia. Simi zaadresowała Blackthorne zafrapowane spojrzenie. - Zmieniasz tych facetów, jak ja filtry w ekspresie, dziewczyno. Lepiej zwolnij. Kiedy Riley pomyślała o Orim, upewniła się, by ukryć uśmiech. Baristka postawiła filiżankę z gorącą czekoladą na ladzie i wbiła opłatę na kasie. Łowczyni automatycznie wrzuciła trochę drobnych do słoika na napiwki. W ten sposób mogła liczyć na dolewkę, jeśli takiej zapragnie. Podróż w kierunku stolika nie była prosta, zważywszy na wszystkich biorących udział w konwencji ludzi, jednak Riley zdołała niczego nie rozlać i rozgościła się w loży. Czekając na to, aż ciecz nieco ostygnie, skubała czekoladowe wiórki. Zasługuję na to. Coś zabrzęczało w torbie dziewczyny, a dźwięk ten był ledwo słyszalny w gwarze panującym w zatłoczonej kawiarni. Blackthorne wyłowiła swoją komórkę, kliknęła na nową wiadomość tekstową i natychmiast się uśmiechnęła. Ori. Tęsknię za tobą. Zobaczymy się później? Łowczyni odpisała „tak”, nim zdołała się przed tym powstrzymać. Niby jak mogło jej to zaszkodzić? Może przyjaciel planował zabrać ją na kolejny anielski piknik? W odróżnieniu od Marthy nie oczekiwał, że ocali świat albo coś podobnego. Gdy dziewczyna wpatrywała się w ekran, tekst stopniowo z niego znikał, aż wreszcie zupełnie przestał istnieć. Jak on to robi? To zapewne magia aniołów. Riley nie podejrzewała nawet, by Ori posiadał telefon, ale wysyłanie SMS-ów dla kogoś takiego jak on nie stanowiło zapewne większego problemu. Podobnie sprawianie, by wiadomości znikały. Łowczyni położyła komórkę na blacie i zanurzyła usta w gorącym napoju. Bita śmietana

uformowała białe wąsiki nad jej górną wargą, przywołując natychmiast dobre wspomnienia. Spotkania w kawiarni stanowiły tradycję rodzinną Blackthornów. Riley zawsze zamawiała gorącą czekoladę, a jej tata kawę, którą pił jednak z prawdziwego kubka, jako że nienawidził tych papierowych. Teraz, gdy jego córka sączyła ciepły płyn, mogła praktycznie wyobrazić sobie jego rozczochrane brązowe włosy, zmarszczki wokół oczu świadczące o częstym śmianiu się, nieśmiały uśmiech Paula. Ta loża była jego ulubioną, jako że znajdowała się z tyłu i panowała tu względna cisza. Riley nie dzieliłaby tego miejsca z nikim, nawet z Orim. Dziewczyna przymknęła powieki, pozwalając szumowi docierającemu z otoczenia ucichnąć, a zamiast niego usłyszała cichy stukot łyżki o ceramiczny kubek, gdy jej ojciec mieszał kawę. Łowczyni czuła zapach jego wody po goleniu, słyszała, jak opowiada o tym, jak minął mu dzień, mówi o mamie lub czymkolwiek innym. To nie miało znaczenia. Riley wyczuwała obecność ojca, co znacznie poprawiło jej samopoczucie. Tak długo, jak mogła zatrzymać w sobie owo wyobrażenie, Paul zawsze będzie częścią niej, nawet, jeśli został służącym jakiegoś bogatego skurczybyka. Ustawiona naprzeciwko Blackthorne ławka zaskrzypiała, a ona sama usłyszała, jak ktoś woła ją po imieniu. Dziewczyna uniosła powieki. Jej serce pragnęło wierzyć w cuda. To był Beck. Łowczyni szybko rozejrzała się wokoło, uświadamiając sobie, że nie mogą się przesiąść, ponieważ w lokalu panował prawdziwy ścisk. Chłopak ściągnął z głowy daszek z logo „Atlanta Braves”, położył go na blacie, po czym przeciągnął dłonią po włosach, aby je w ten sposób przygładzić. Jego kosmyki były teraz nieco dłuższe i Den dobrze wyglądał w takiej fryzurze. Przez ułamek sekundy Riley dostrzegła coś w jego oczach, ale czymkolwiek się to wydawało, zniknęło, gdy tylko młody mężczyzna zrozumiał, że odkrywa się bardziej, niż by chciał. - Uznałem, że cię tu znajdę. – To powiedziawszy, skinął z aprobatą głową. – Ślicznie dziś wyglądasz. Podoba mi się twoja nowa fryzura. Dziewczyna nie spodziewała się komplementu, w związku z czym walczyła z rumieńcem. Po prostu nałożyła na twarz podkład, nic wielkiego. - Dzięki. - To dla niego, prawda? – Spytał Beck, a jego głos zabarwił się czymś niebezpiecznym. Łowczyni doskonale pojmowała, kogo przyjaciel ma na myśli, jednak zdecydowała się udawać głupią. - Masz na myśli Harpera? Nie ma mowy. – Podobne wyznanie zaowocowało zaciekawionym spojrzeniem Denvera. – Jadę do niego, gdy tylko skończę pić czekoladę. Mistrz chce ze mną pogadać. - O? Riley rzuciła mentalnie monetą i tym razem Beck wygrał. Opowiedziała mu o Simonie i jego konszachtach z myśliwymi oraz o tym, że wykwalifikowani wysłannicy Watykanu pojawili się dziś po południu u niej w mieszkaniu. - Mały dupek – powiedział młody łowca, kręcąc głową. – Zrób, cokolwiek poleci ci Harper. Nie pozwoli, by myśliwi cię skrzywdzili. Bez względu na wszystko. - Cieszę się, że jesteś tego taki pewien. Ja nie jestem. - Pogadam z Simonem – zaoferował się Den. – Dam mu znać, że zachował się jak dupek. - Nie, nie przejmuj się tym. To nic nie da. Beck zdjął wieczko z kubka, po czym wymieszał jego zawartość małym mieszadłem. Wyglądało to na kawę bez śmietanki. - Ta rzecz kosztuje tu dwa razy tyle, co w „Stop-and-Rob”. Nie kapuję tego. I nie skapujesz. - Co ty tu robisz, Beck? - Wybiegłaś ze spotkania rady. Nie skończyłem jeszcze z tobą rozmawiać.

Brzmiało to prawdziwie, ale w jego przypadku nigdy nie można było tego do końca stwierdzić. W jednej chwili chłopak naprawdę przejmował się losem podopiecznej, dając jej pieniądze na życie, by w kolejnej traktować ją jak bezmózgiego dzieciaka. Powinieneś się na mnie wściekać. Czemu nie wrzeszczysz? Coś takiego Riley potrafiła znieść. Tymczasem młody łowca wydawał się zasmucony. Wręcz zagubiony. - Musisz przestać się o mnie zamartwiać – powiedziała. – Dobrze sobie radzę. - A zatem idzie ci lepiej niż mi – wymamrotał. – Naprawdę tęsknię za Paulem. Bezwzględna uczciwość Denvera zbiła dziewczynę z tropu. Zamrugała powiekami, odganiając łzy, które formowały się w kącikach jej oczu. - Wciąż budzę się z przekonaniem, że kiedy wstanę, tata będzie w kuchni – przyznała. – Zawsze robił mi śniadania. W ten sposób dawał mi znać, jak bardzo mu na mnie zależy. Tak myślę. Beck zaczerpnął drżący oddech, zupełnie jakby coś mocno zakuło go od środka. - Brakuje mi polowań z Paulem. Zawsze zachowywał się naprawdę klawo. Nigdy na mnie nie krzyczał. Cóż, właściwie to tylko raz. - A co takiego zrobiłeś? – Spytała Riley, mocno zaciekawiona. - Ściąłem się z policjantem – powiedział, wzruszając ramionami, jakby nie było to nic wielkiego. – Paul wymienił z dziesięć powodów, dla których powinien się na mnie wściekać. Twierdził, że mam problem z szanowaniem autorytetów. - Ugh. Den popatrzył znacząco na łowczynię. - Masz problem z tym samym, mała, inaczej nie robiłabyś mi ciągle na złość. No i znowu to samo. Właśnie teraz, kiedy Riley udało się zajrzeć pod ten ochronny pancerz, on ją odepchnął. - Dziewczyno? – Naciskał. - Mam na imię Riley – odparowała. – Naucz się go. Używaj go! Nozdrza chłopaka poruszyły się. Łowca nigdy nie radził sobie ze znoszeniem jawnych ataków na siebie. - Popytałem nieco w okolicy i wygląda na to, że nikt nie zna tego całego Oriego. - Ori to Lancer. – I anioł. – Koniec historii. - Jest jakiś zbyt uczynny – powiedział Denver, marszcząc w namyśle czoło. – Faceci mają to w zwyczaju, kiedy zależy im na numerku z panienką. - On taki nie jest. Beck wychylił się w przód, nawiązując z Blackthorne bezpośredni kontakt wzrokowy. - Zrozum, Riley, wszyscy jesteśmy tacy sami. Widzimy śliczną, młodą dziewczynę i przychodzi nam do głowy wyłącznie jedna myśl. To tylko kwestia wciśnięcia właściwych guzików, zanim uda się nam pozbawić ją ubrań. - Mówisz o sobie i reportereczce? Chłopak uśmiechnął się obrzydliwie w ramach odpowiedzi. Riley poczuła, jak na jej policzkach wykwita rumieniec. - Ona zamierza cię wykiwać, nie widzisz tego? - A ten cały Ori jest może inny? - Tak, owszem. - A zatem to pieprzony święty – wymamrotał Beck, cofając się. Zmęczona tą potyczką słowną, łowczyni wyszła z loży i udała się w stronę lady. - Dolewka? – Spytała Simi, gdy dziewczyna się do niej zbliżyła. - Zmuś go, żeby sobie poszedł. Miała zdecydowanie dość Becka jak na jeden wieczór.

Kiedy baristka wręczyła łowczyni kubek, kiwnęła głową w stronę loży. - On naprawdę cię lubi. - Beck? Nie ma mowy. Skąd się jej wziął ten pomysł? - Ależ tak. Mogę to stwierdzić po sposobie, w jaki na ciebie patrzy. - Jeśli nawet tak, czemu zachowuje się jak skończony palant? – Spytała Riley. - Niektórzy faceci nie potrafią inaczej. Łowczyni nie kupowała tego argumentu. Nie była zaskoczona, kiedy gdy tylko wróciła do loży, Denver natychmiast zaczął rozmowę w punkcie, na którym skończył. - Musisz być ostrożna. Ten gość może być Mezmerem. Są bardzo sprytne. Riley pokręciła głową. - Ori nie jest demonem. Postawił się Piątce. - No i? Bestia niższego poziomu cofnie się przed silniejszym od siebie. - Siedział ze mną na schodkach przed kościołem, Beck. Nie jest demonem. – Blackthorne zdawała sobie sprawę, że ten problem nie ma nic wspólnego z Orim. – Wściekasz się, ponieważ Czwórka nie zamieszała mu w głowie jak tobie. Zmarszczka na czole chłopaka pogłębiła się. - Owszem i bardzo chcę się dowiedzieć, z jakiego powodu. Nim to nie nastąpi, nie chcę, byś się z nim spotykała. Musisz wykreślić go ze swojego życia. - Mydlisz mi oczy, pragnąc, bym poczuła się ważna. To nie działa. Oblicze Becka stało się purpurowe. - Zadzwoń do swojej ciotki albo ja to zrobię. - Nie masz jej numeru. Den uśmiechnął się szeroko. W nieprzyjemny sposób. Potem wskazał palcem na komórkę Riley. - Już mam. Szczęka dziewczyny dosłownie opadła. Jej przyjaciel musiał przeszukać książkę adresową, kiedy ona stała przy ladzie. - Jak śmiałeś? – Warknęła, starając się z całych sił nie krzyczeć. Zebrani w lokalu ludzie już się na nich gapili. - Obiecałem Paulowi, że zadbam o twoje bezpieczeństwo – powiedział. – Jeśli to oznacza odtransportowanie twojej pupci z dala od tego miasta, by jakiś umiejący wciskać bajer frajer jej nie przeleciał, to tak właśnie się stanie. Porażona groźbą czającą się w głosie Becka, Riley wyszła z loży. To był nowy aspekt osobowości młodego łowcy, który szczerze ją przerażał. Chwyciwszy komórkę oraz napój, dziewczyna zaczęła torować sobie drogę przez wnętrze kawiarni. Kiedy gnała w kierunku samochodu, krzyknął do niej uliczny sprzedawca, ale ona go zignorowała. Jak najprędzej chciała się stąd wynieść. Beck dogonił ją bez najmniejszego trudu. Łowczyni nie odważyła się na niego spojrzeć. Może, jeśli nie zwróci na niego uwagi, ten zostawi ją w spokoju. - Czekaj – rzekł chłopak, chwytając ją za ramię. Riley uwolniła swój bark, nie przerywając marszu. Zatrzymała się dopiero koło wozu, stwierdzając, że Den nadal za nią idzie. Nie mogła trafić kluczykiem w zamek, ponieważ jej dłonie okropnie drżały. Osaczona, oparła się plecami o drzwiczki. W pewnej odległości od Blackthorne znajdował się podpierający swój motocykl Ori, który wydawał się być w gotowości, starając się odkryć, czy łowca stanowi zagrożenie. Dziewczyna pokręciła głową, na co mężczyzna przytaknął, nie tracąc czujności. Nieświadom tego, że Riley ma wsparcie, Denver zatrzymał się kilka stóp od niej.

- Riley, proszę, posłuchaj mnie. - Czemu mi to robisz? Przerażasz mnie, Beck. Chłopak cofnął się, zupełnie jakby przyjaciółka uderzyła go w twarz. Wyraźnie opadł z sił. - Nie mam pojęcia, czemu się tak zachowuję. Dzieje się tu zbyt wiele rzeczy, których nie rozumiem. – Blackthorne czekała, wiedząc, że nastąpi ciąg dalszy. Młody łowca uniósł wzrok, a jego spojrzenie stało się błagalne. – Nie potrafiłbym zmierzyć się z utratą ciebie, Riley. Jesteś wszystkim, co zostało mi na tym świecie. Znowu ta brutalna szczerość. Beck zdjął z siebie kolejne elementy pancerza, tym razem eksponując swoje serce. - Ori nie jest złym gościem – powiedziała łowczyni ze znużeniem. Mężczyzna otworzył usta z zamiarem wszczęcia sprzeczki, ale wreszcie pokręcił głową, mocując się z samym sobą. - To może być prawda, ale nie oznacza to, że cię nie skrzywdzi. - To nadal mój wybór – odpowiedziała. – Taki sam jak dla ciebie Justine. - Wiem – przyznał Den. Cofnął się o kilka kroków, odwracając do Riley plecami. – Wybacz, że między nami się nie ułożyło. Co takiego? - Beck, ja… - Nie. Koniec tematu. Po prostu na siebie uważaj, dziewczyno. Kiedy odchodził, jego ramiona opadły, zupełnie jakby on sam otrzymał dotkliwy cios. Zniknął gdzieś apodyktyczny zawadiaka, arogancki człowiek, który myślał, że świat może tańczyć, jak mu zagra. W jego miejscu pojawił się ktoś, kogo Riley ledwo znała. *** Było już późno wieczorem, kiedy Beck wkroczył do Zagłębia Demonów w poszukiwaniu myśliwych. Rozmawiał już ze swoim przyjacielem, Ike, starym weteranem wojennym, który tu mieszkał i dowiedział się, że drużyna przeczesywała teren. W powietrzu roznosiły się odgłosy wystrzałów z broni, co oznaczało, że chłopcy z Watykanu znudzili się już robieniem zwiadów i redukowali populację demonów w Atlancie jeden po drugim. Denver przeciskał się ciemnymi alejkami, wlepiając wzrok w otoczenie. Koncentracja przychodziła mu z wyraźnym trudem. Nieustannie rozmyślał o tym, co wydarzyło się dziś wieczorem między nim a córką Paula. Rozpamiętywał ostre słowa, które ze sobą wymienili. Bez względu na to, co młody łowca zrobił, Riley tylko się od niego odsuwała. Beck wiedział, że tak mocne jej naciskanie nie jest mądrym rozwiązaniem, ale nie umiał się przed tym powstrzymać. Za bardzo mu na niej zależało. Nie okłamał jej. Bał się stracić ją z powodu jakiegoś piekielnego potwora. Albo kogokolwiek innego. – Przerąbane. Jednak z tego, co widział, nie był w stanie zrobić nic więcej, niż wchodzić z nią w ciągłe konflikty. Poza tym młody łowca miał własne problemy. Jeden z nich stanowił Elias Salvatore. Jeśli Beck miał szczęście, nikt nie powiedział myśliwemu, że chłopak sypia z jego eksdziewczyną. Jeśli jednak tak się stało, Den mógł jedynie żywić nadzieję, że wysłannicy Watykanu nie dopiszą go do listy swoich celów. Mężczyzna mógł już prawie zobaczyć nagłówek z gazety o treści: „Podróżnik ginie w tragicznym wypadku w Zagłębiu Demonów. Watykan wysyła formalne kondolencje”. To by dopiero było przerąbane. Chłopak natknął się na myśliwych na Broad Street. Było ich sześciu i każdy miał na sobie

mundur komandosa. Pozostali musieli kręcić się po okolicznych uliczkach. Biorąc pod uwagę pięć futrzastych ciał leżących na jezdni, nie próżnowali. Pojedynczy strzał w głowę Trójki załatwiał sprawę, jako że pociski zostały poświęcone i wymoczone w wodzie święconej, którą konsekrował sam Papież. Tysiąc pięćset dolarów wykrwawiało się właśnie na chodniku i żaden łowca nie mógł liczyć, że dostanie choć część tych pieniędzy. - Co za cholerna strata – wymamrotał do siebie Beck. Den spodziewał się, że ktoś natychmiast się do niego przyczepi, ale tymczasem odesłano go ruchem ręki na bok. Kapitan Salvatore stał obok jednego z zaawansowanych technicznie vanów. Rozkładał na przenośnym stoliku jakąś mapę, rozmawiając ze swoim bezpośrednim podwładnym. - Dobry wieczór – powiedział uprzejmie Beck. Tym samym uzyskał skinienie głową ze strony kapitana oraz mordercze spojrzenie od jego zastępcy. - Co ty tu robisz? – Chciał wiedzieć Amundson. Chłopak postawił swój łowiecki worek obok furgonetki. - Miałem chęć przyjrzeć się, jak pracują duzi chłopcy. Zastępca kapitana otworzył już usta, zapewne po to, by kazać mu iść w diabły, ale jego przełożony machnął na to ręką. - W porządku, poruczniku. Idź sprawdzić, jak radzą sobie Chavez oraz Rimsky. Niezadowolona mina Amundsona świadczyła o tym, że wcale nie spodobało mu się to polecenie. Mimo to usłuchał Salvatore, idąc przed siebie ulicą, dzierżąc karabin w dłoniach. Elias ostrożnie złożył mapę. - Jeśli ich nie wymordujemy, zjedzą więcej twoich ludzi. - Myślałem, że już się z tym uporaliście. Ma to chyba coś wspólnego z mnichami i długimi godzinami modlitw. Słyszałem, że demony zwyczajnie zniknęły. - Bo zniknęły – potwierdził Salvatore, spoglądając Beckowi w oczy. – A potem znowu się pojawią i zaczną zabijać. Piekło jest niezłe w recyklingu. Den nie był pewien, czy facet się wydurnia, czy nie. - Żartujesz, prawda? Kapitan pokręcił głową. - Jeśli je wybijemy, nie będą nas już więcej niepokoić. - To tak nie działa – sprzeczał się łowca. – Myśliwi zabijają demony od wieków, a jednak ciągle się pojawiają. Może Lucyfer bierze je w obrót tak czy siak. Żywe albo martwe. Kapitan wziął tę teorię pod rozwagę. - To by było przesrane, nieprawdaż? Beck uśmiechnął się. Może ten gość nie jest aż takim młotkiem, jak się wydaje. - A zatem, po co tu przyszedłeś, Beck? Nie chodzi ci na pewno o to, by przyjrzeć się naszej pracy. Bingo. - Jestem tu z powodu Riley Blackthorne. Słyszałem, że jeden z praktykantów opowiedział wam zmyśloną bajeczkę odnośnie jej współpracy z Piekłem. To kłamstwo. - To oczywiste, że tak mówisz – odpowiedział Salvatore. – Nie zwróciłbyś się przeciwko mężczyźnie, który cię szkolił ani jego córce. Denver zaperzył się, przenosząc ciężar ciała z jednej nogi na drugą. - Uczyniłbym to w ułamku sekundy, gdyby faktycznie bratali się z Piekłem. Tamtego wieczoru widziałem zbyt wielu naszych rozdzieranych na strzępy ludzi, by puścić coś takiego płazem. Salvatore ostrożnie skinął głową. Gdzieś w tle rozległ się wystrzał z karabinu, a tuż po nim gardłowy skowyt.

- No i kolejny gryzie ziemię – wymamrotał pod nosem Beck. - Jesteś pewien, że Blackthornowie są czyści? – Spytał kapitan. Den przytaknął. - Paul był bardzo prawy. Jego córka jest taka sama. - Wielki mistrz Stewart twierdzi to samo. Skoro Riley nie jest przyczyną opanowania miasta przez demony, to kto? - Nie wiem. Bestie zmieniły taktykę, stały się odporniejsze. Zachowują się naprawdę dziwacznie. - To nie pierwszy raz – odpowiedział Salvatore. – W Moskwie w dziewięćdziesiątym trzecim… Nagle ziemia zatrzęsła się im pod stopami. Nastąpiła chwila ciszy, po czym wszystko znowu się powtórzyło. Alarmy samochodowe natychmiast na to zareagowały, wyjąc niczym elektroniczne wilki. - To Piątka – stwierdził Beck, czując, jak gardło zaciska mu się w węzeł. Chłopak chwycił swą łowiecką torbę, rozglądając się wokoło. W okolicy rozległy się krzyki, a myśliwi zaczęli biec w kierunku swojego zwierzchnika. Salvatore podszedł do vana i odsunął boczne drzwi. - Gdzie to jest, Corsini? Ciemnoskóry mężczyzna wystawił głowę z pojazdu, trzymając w ręku jakiś elektroniczny sprzęt. - Na południe stąd, kapitanie, blisko dwa kilometry od tego miejsca. Dwa kilometry. To w pobliżu domu Harpera. Beck wykręcił się na pięcie i pognał sprintem wzdłuż ulicy, a łowiecka torba obijała mu bok. Słyszał, że stojący za jego plecami Salvatore woła go po imieniu, ale nie zatrzymywał się, zupełnie jakby zależało od tego jego życie. Bo zależy.    

ROZDZIAŁ 30 Ku uldze Riley, żadni myśliwi nie czekali na nią pod mieszkaniem mistrza. Harper był w swoim biurze, siedząc w fotelu z przymkniętymi powiekami. Telewizor został wyłączony. Zdarzyło się to chyba pierwszy raz. Dziewczyna postawiła torbę z zakupami na jego biurku. - Znalazłam zupę, o której mówił pan, że ją lubi. Zero odpowiedzi. Dziewczyna potraktowała to, jako sugestię i zaczęła wyjmować jedzenie z reklamówki. Kiedy wróciła do gabinetu, oczy starca były już otwarte. Blackthorne spodziewała się podłego uśmieszku, ale nic z tego. To wywołało jej podenerwowanie. Co jeśli przekreśliła swoją karierę edukacyjną u Harpera ze względu na zarzuty Simona? Nie istniał sposób, żeby Riley udowodniła swoją niewinność. Mistrz wybrał jednak ten tor dyskusji, jakiego zupełnie się nie spodziewała. - Świętoszek będzie problemem – rzekł mężczyzna mrocznym tonem. – Nie ufam ci ani odrobinę, ale nie będę uczył kogoś, kto współpracuje z myśliwymi. Z jakiegoś irracjonalnego powodu Riley odczuła potrzebę bronienia swojego eks. - Simon jest teraz naprawdę zagubiony i… - Nie usprawiedliwiaj go! – Wrzasnął starzec, a jego głos odbijał się echem od krokwi. – Wydał cię, wezwał myśliwych. Co on sobie, do diabła, myślał? - Nie myślał. I w tym cały problem. Harper mruknął na znak zgody. - Ten jego kryzys wiary to wrzód na moim tyłku – powiedział. - Nie mogę powiedzieć o sobie nic innego. Kolejny pomruk. - Porozmawiam z nim o tym z samego rana. Wtedy możliwie jak najszybciej udamy się na polowanie. Schwytamy Trójkę i przekonamy się, czy uda się nam naprowadzić Świętoszka na właściwe tory. Nie chcę go stracić. - Myśli pan, że Simon zdoła to znieść po tym, przez co przeszedł? - Spytała dziewczyna z powątpiewaniem. - Musi albo jest skończony. To prosta zasada. – Mistrz obrzucił podopieczną powłóczystym spojrzeniem. – Wtedy przyjdzie twoja kolej. Łowczyni domyślała się, co nadchodzi. Czy potrafiła jeszcze stanąć twarzą w twarz z jednym z tych śliniących się potworów? - Już to wcześniej widziałem – wyznał Harper. – Zanim Świętoszek rozwiąże swój spór z Bogiem, będzie obwiniał wszystko i wszystkich. - Byle tylko nie oskarżał mojego ojca. - Blackthorne wiedział, co nadchodzi i cię nie ostrzegł. Na czole dziewczyny wykwitła zmarszczka, a ona sama ułożyła ręce na biodrach. - Ach tak, dał mi mniej więcej pięć sekund na wydostanie się ze śmiertelnej pułapki. Gdyby naprawdę życzył wam wszystkim śmierci, upewniłby się, że przebywam z dala od tego budynku. Na twarzy Harpera pojawiła się posępna mina. Ta dziwna sprzeczność faktów najwyraźniej nie dawała mu spokoju. - Rozmawiałem z ojcem Rosettim po tym, jak myśliwi opuścili twoje mieszkanie. Chłopcy z Watykanu nie zamierzają zaprzestać swojego dochodzenia, próbując dowiedzieć się, co mogą znaleźć na ciebie i twego ojca. Jeśli naprawdę współpracujesz z Piekłem, narazisz na szwank dobre imię Gildii z Atlanty, rozumiesz? – Rzekł władczym tonem. Riley wzdrygnęła się na tę myśl. Nie lubiła sporej ilości mężczyzn z Gildii, ale zniszczenie tej instytucji spowodowałoby, że wszyscy ci ludzie straciliby pracę, a miasto znalazłoby się w

śmiertelnym niebezpieczeństwie. - Rozumiem. Starzec westchnął. - Stewart uważa, że dzieje się tu coś jeszcze. Nie kupuję większości z tych mistycznych bzdur, ale Szkot zazwyczaj wie, o czym mówi. Zjednoczymy się z nim i przekonamy, co możemy zrobić, żeby jakoś uspokoić sytuację. Chcę, żeby myśliwi wynieśli się z Atlanty najszybciej jak to możliwe, dla dobra nas wszystkich. Była to najdłuższa rozmowa, jaką kiedykolwiek odbyli. Jako że dla odmiany mistrz zdawał się słuchać swej podopiecznej, dziewczyna zdecydowała, iż może to być dobry moment na opowiedzenie mu o bezowocnym śledzeniu ciężarówki z firmy recyklingowej. Mężczyzna mógł mieć odnośnie tego jakieś sugestie. - Zajmowałam się problemem z wodą święconą. – Spojrzenie Harpera zwróciło się w jej stronę. Jego oczy nie były dla odmiany przekrwione. Łowczyni opowiedziała mu o nieoznakowanej ciężarówce oraz o tym, że kierowcy nie czuli się zbyt szczęśliwi z powodu jej pytań. – Sprawdzałam tamtą fabrykę – wyznała Riley, ostrożnie ukrywając udział Petera w śledztwie. – Butelki są tam pozbawiane etykietek i czyszczone, a potem odsyłane do miejsca, gdzie produkuje się wodę. Moim zdaniem ktoś je po drodze wykrada. Starzec zmarszczył brwi, jednak nie powiedział niczego uszczypliwego. - Możesz mieć rację – rzekł. – Wcześniej odbywało się to tak, że miasto wysyłało własną ciężarówkę do zbiórki opakowań, a ja musiałem czekać na czek. Teraz władze zawiązały umowę z firmą recyklingową, która odbiera fiolki, a ja od razu otrzymuję zapłatę w gotówce. - Kiedy się to zmieniło? - Około trzy tygodnie temu. - To właśnie wtedy coś dziwnego stało się z datami konsekracji. Riley mówiła to na podstawie dokumentów, które wypełniała. Gdy wcześniejsi uczniowie Harpera uzupełniali formularze, wszystkie fiolki potwierdzały datę wyświęcenia swojej zawartości. - Gdybym ja chciała wykraść trochę pustych opakowań, upewniłabym się, że posiadają znak podatkowy – zastanawiała się na głos Blackthorne. – Następnie podpisałabym umowę z miastem, by móc je gromadzić, przeszmuglowałabym kilka sztuk na boku przed oddaniem reszty do fabryki recyklingu, fałszując dokumenty, po czym nikt nie zorientowałby się, że czegoś brakuje. Później napełniłabym je fałszywą wodą, sprzedając butelki jakby nigdy nic. Mistrz popatrzył ponuro na dziewczynę. - Jesteś pokręcona, bachorze. Riley nie mogła się z tym sprzeczać. - Powinniśmy zatem pomówić z dystrybutorem i spytać się, czy brakuje jakiś fiolek. - To może nie być takie łatwe. „Celestial” może mieć czyste sumienie, ale ktoś albo kradnie od nich z fabryki, albo zdobywa ich butelki w inny sposób. Może też zawsze kupować nowe. - Ale muszą mieć przecież znak podatkowy. - Nie widzę powodu, dla którego ktoś z miasta nie sprzedawałby ich pod stołem. Riley nawet o tym nie pomyślała. - I kto tu jest pokręcony? – Powiedziała. Sekundę po tym, jak słowa te wypłynęły spomiędzy jej warg, dziewczyna zorientowała się, do kogo mówi. Harper jednak nie wyglądał na wściekłego. - Sprzedawca wody święconej z targu również w tym siedzi, przysięgam. - Musimy przejąć kontrolę nad sytuacją. Za dużo zwaliło się nam na głowy – powiedział mistrz. – Porozmawiam ze Stewartem i… Ziemia zatrzęsła się, a wstrząs był tak delikatny, iż Blackthorne mogła praktycznie uwierzyć, że go sobie wymyśliła.

Harper usiadł wyprostowany w swoim krześle, odpychając od siebie podnóżek i czekając w pogotowiu. Dziewczyna wstrzymała oddech. Proszę, Boże, nie tutaj. Kolejny wstrząs nastąpił prawie natychmiastowo, wstrząsając naczyniami w kuchni. Riley musiała złapać się biurka dla utrzymania równowagi, podczas gdy leżące na blacie rzeczy zaczęły podskakiwać i upadły na ziemię. - Ech, do diaska – powiedział starzec, podrywając się z fotela. – Nie ośmieliłby się chyba… Podmuch gwałtownego wiatru uderzył we frontową część budynku, tłukąc szyby w dwóch wejściowych drzwiach. - Na podłogę! – Wrzasnął mężczyzna. Sekundę później drzwi eksplodowały, przekształcając drewno w śmiertelne drzazgi. Ledwo Blackthorne opadła na ziemię, a szczątki organiczne przeleciały przez pomieszczenie, sprawiając, że drewniane odłamki wbiły się głęboko w tylne ściany gabinetu niczym wyszczerbione strzały. Potem ktoś się roześmiał. Gardłowo, mrożąc krew w żyłach i bez wątpienia demonicznie. Ziemny demon przybył po córkę Paula. Gdzie jest Ori? Wirująca fala przebiegła przez podłogę, powodując, że resztka szkła w oknie zadrżała, pękając. Kurz osiadł w powietrzu duszącą mgłą. - Do szybu! – Krzyknął Harper, po czym złapał Riley za ramię i wyciągnął ją z tego, co pozostało po biurze. Kolejny wstrząs przygniótł ich do posadzki. Mistrz poderwał się z trudem z ziemi ze względu na swoje obrażenia. Nad ich głowami metalowe wsporniki zaskrzypiały na znak protestu, a spoiny zaczęły odpuszczać. - Pomóż mi! – Krzyknął starzec, drapiąc coś palcami. Przez wirujący tuman kurzu Riley dostrzegła, że Harper próbuje zerwać kawałek sklejki, którą wyłożono spory odcinek garażowej podłogi. Zwracając się plecami do wiatru oraz burzy utworzonej z kurzu, łowczyni zaczęła grzebać w szczelinie uformowanej między betonem a drewnem, starając się unieść kawałek wypaczonej okładziny. Dokonanie tej sztuki wydawało się wprost niemożliwe ze względu na panującą wokoło zawieję, ale z niewyobrażalnym wysiłkiem udało się im odsunąć sklejkę na bok. Krzywiąc się z bólu, mistrz pchnął Riley do szybu. Pachniało tam benzyną oraz brudnymi ścierkami. - Zakryj głowę! – Zawył mężczyzna. Ponad nimi budynek zaczął wykręcać się na bok na fundamentach, a betonowe bloki uderzyły o siebie nawzajem, upadając na ziemię. Łowczyni zaprosiła Harpera ruchem ręki, by ten do niej dołączył, ale starzec pokręcił głową. - Zostań tam! Trzymając w dłoniach swą łowiecką torbę, mistrz dźwignął się z podłoża, po czym zaczął przeciskać się przez opadający na posadzkę kurz, wyczołgując się na zewnątrz przez dziurę ziejącą w bocznej ścianie budynku. Co on wyprawia? Demon rozedrze go na strzępy. Inni łowcy na pewno przyjdą im z ratunkiem, a może nawet uczynią to myśliwi. Harper nie zdoła samodzielnie poskromić Piątki. Nauczyciel kazał Blackthorne tu zostać. To właśnie powinna zrobić dziewczyna. Nienawidziła go. Nienawidziła za to, jak traktował ją i jej tatę. Pamiętała siniaki, jakimi przyozdobił jej ciało, każdą pojedynczą szykanę. Ale to mój mistrz. Piszcząc z bólu, łowczyni wygramoliła się z szybu, po czym pognała, by dołączyć do Harpera.

W momencie, kiedy wydostała się ze zrujnowanego budynku, wiatr ucichł, a wokoło zapadła złowróżebna cisza, która dudniła jej w uszach. Riley znalazła swego mistrza na parkingu, stojącego w odległości trzydziestu stóp od górującej nad nim Piątki. Mężczyzna pilnował swego rannego boku, a jego twarz pokrywała warstwa kurzu, co przywodziło na myśl górnika z kopalni węgla. To był dokładnie ten sam demon, co w Świątyni. Bestia przerażała wzrostem, miała czarną skórę, która napinała się na mocno umięśnionym torsie i szerokich barkach. Mięśnie odznaczały się także na jej przypominającej byczy kark szyi. Stwór posiadał rogi, które sterczały ku górze z ostro zakończonymi końcówkami. W jego wnętrznościach kotłowały się karmazynowe płomienie. Demon przyglądał się dziewczynie przenikliwymi, wściekle czerwonymi ślepiami. - Córka Blackthorna – zawył. Harper odwrócił się za siebie, piorunując podopieczną morderczym wzrokiem. - Zabieraj się stąd! Dziewczyna pokręciła głową, stając u boku starca. Ta bestia uśmierciła jej ojca i łowczyni nie zamierzała się przed nią chować. Nie pytając nawet o pozwolenie, sięgnęła ku łowieckiej torbie, która zwisała z ramienia jej nauczyciela, po czym wyjęła z niej dwie sfery uziemiające. Kiedy podała jedną z nich mistrzowi, ten przyglądał się jej uważnie przez chwilę, po czym skinął głową, a blizna na jego twarzy wyraźnie odznaczyła się na skórze. - Wiesz, co robić? – Zaskrzeczał. - Tak. Strach Riley był tak rzeczywisty, iż ona sama mogłaby przysiąc, że wylewał się przez powłokę jej ciała niczym woda cieknąca z kranu. Harper skinął głową w bok, sugerując podopiecznej, że powinna udać się na prawo. Gdy zrobiła kilka pierwszych kroków, usłyszała, jak demon chichocze z rozbawienia. Gdzie jest anioł? Albo Beck? Albo ci pieprzeni myśliwi? Czemu musimy się z nim mierzyć tylko we dwójkę? - Teraz! – Krzyknął starzec, jednak wydał to polecenie nieco za późno. Ściana powietrza uderzyła w nich niczym młot pneumatyczny, sprawiając, że Blackthorne odleciała do tyłu. Przekręcając się na bok, przytuliła do siebie sferę, by ta nie uległa roztrzaskaniu. Grad oraz deszcz napierały na jej ciało jak igły, a wiatr przybrał niewyobrażalną wręcz siłę, co spowodowało, iż nie istniał sposób, żeby przeciwstawić się atakowi. Przez lejące się z nieba strugi dziewczyna ujrzała, jak Harper odzyskuje równowagę. Mężczyzna nie zaczekał na swoją uczennicę, ale cisnął sferę w kierunku starego, zdezelowanego płotu. Większa jego część nadal była metalowa, co sprawiło, że kula zyskała przyczepność, wysyłając swą błękitną magię w stronę demona. Błyskawica spadła nagle z nieba, trafiając w ziemię tuż obok stóp Riley. Łowczyni wrzasnęła i odskoczyła do tyłu, jako że spalona ziemia dostała się jej do nosa. Dziewczyna wyrzuciła swoją sferę, kierując ją na ogrodzenie na prawo od Piątki. Wiatr niespodziewanie zmienił kierunek, teraz wiejąc Blackthorne w plecy. Podmuch obalił ją na podłoże, po czym zaczął pchać w kierunku demona. Riley ślizgała się na brzuchu, a żwir wbijał się w jej dłonie oraz kolana. Ujrzała rozprostowaną rękę bestii, która przyciągała ją do siebie. Pazury potwora strzeliły ku górze z jego dłoni, będąc w stanie nadziać na siebie dziewczynę tuż przed tym, nim piekielne monstrum rozpłatałoby ją na pół. - Umieraj, sukinsynu! – Krzyknął Harper, posyłając w kierunku Piątki kolejną sferę. Kula rozprysła się złociście, eksplodując z przeraźliwym łoskotem pod stopami demona. Bestia zawyła i zaczęła wić się w agonii. Wiatr, który popychał łowczynię, nagle ucichł. Dziewczyna poderwała się z ziemi, odczuwając niewyobrażalną wręcz radość. Pod stopami

Piątki, magia rozpierzchła się po podłożu, oddzielając potwora od źródła jego mocy. Demon otrząsnął się i wzniósł wyżej w powietrze. Machnął łapą, wyjąc z bólu, po czym w ziemi powstała głęboka szczelina. Złocista magia spłynęła do jej środka. Z wyraźnym wysiłkiem bestia zasklepiła zapadlisko, skrywając w nim moc płynącą ze złocistej sfery. Riley i Harper ponieśli klęskę. Wściekły do granic wytrzymałości, demon zwrócił swoje płonące ślepia w kierunku starca. - Umieraj, łowco – syknął, po czym poruszył nadgarstkiem i silny podmuch wiatru zepchnął mężczyznę w kierunku zdemolowanego budynku, obracając nim, co i rusz po żwirze. Kiedy Harper zatrzymał się wreszcie na napotkanym po drodze gruzowisku, nie poruszał się. Gdzieś w tle rozległ się odgłos syren, jednak policja nie zdoła dotrzeć tu na czas, nie wspominając już o możliwości poskromienia ziemnej bestii. Nie było tu ani myśliwych, ani anioła, ani Becka. Zapowiadało się na to, że ojciec łowczyni miał rację: już wkrótce znowu się zobaczą. Dziewczyna zyska przynajmniej sposobność, żeby zapewnić rodzica, iż uczyniła wszystko, co w jej mocy. Demon skoncentrował płonące ślepia na osobie Riley. - Córko Blackthorna – zawołał. – Nadeszła twoja pora. Czując, że jej dłonie panicznie drżą, łowczyni uzbroiła się w dwie kule z wodą święconą. Nie mogły za bardzo zaszkodzić potworowi, ale przynajmniej dziewczyna stawi mu jakiś opór. Nie umrę, nie wiedząc, z jakiego powodu. - Czy chodzi o koniec świata? – Spytała. Piątka ryknęła tak głośno jak silnik odrzutowca. Dźwięk ten napełnił Blackthorne takim przerażeniem, że jej ciało zupełnie zdębiało, a sfery wypadły jej z dłoni, roztrzaskując się obok jej stóp. Pragnienie utrzymania pozycji stojącej opuściło ciało Riley, która opadła na kolana. - Czemu? – Zażądała odpowiedzi. – Powiedz mi czemu! - Stanęłaś mi na drodze – odparł demon. Z wyraźnym wysiłkiem łowczyni zmusiła się do poparzenia na bestię, która znajdowała się teraz zdecydowanie bliżej niej. Czuła buchający od niej żar, a smród siarki dusił łowczynię. - Lepiej ja się tym zajmę – powiedział jakiś głos. Ori? Anioł stał kilka stóp na lewo, odziany w srebrną zbroję, jaka zdawała się wydzielać własne światło. Ponad jego ramionami rozpinały się skrzydła. Zaśmiawszy się gardłowo bardziej z pragnienia zemsty niż radości, przyjaciel dziewczyny wydobył miecz z pochwy zawieszonej na wysokości talii. Ostrze ożyło, oblewając się intensywnie białymi płomieniami, które strzeliły ku górze w mroku nocy. - O mój Boże – wyszeptała Riley. Łowczyni poderwała się na nogi, biegnąc w kierunku swojego mistrza, podczas gdy Ori oraz Piątka stanęli przeciwko sobie. Harper nadal oddychał. Mimo okropnych przeżyć Blackthorne uśmiechnęła się do siebie. Starzec był taki sam jak ona – zabicie go wydawało się praktycznie niemożliwe. *** Piątka zaśmiała się wzgardliwie, wznosząc wyżej w powietrze i gromadząc siły. Wokół niej zawirowało tornado. - Rzucasz mi wyzwanie, Boska Istoto? Twoje kości pękają tak samo łatwo jak kości śmiertelników. - Rób swoje, demonie. Bestia rozciągnęła wargi w uśmiechu, ukazując ostro zakończone zębiska oraz buchające z jej wnętrza płomienie.

- Powinniśmy was zniszczyć w dniu końca świata. Ori westchnął. Stwory pokroju jego przeciwnika zawsze zachowywały się w taki sposób, mówiąc o piekielnym ogniu oraz karze. Anioł nie rozumiał, czemu Lucyfer je tolerował. - Pogwałciłeś założenia Odwiecznej Przysięgi. Wiesz, jaka czeka cię za to kara, Astaringu. Z gardzieli Piątki buchnęły płomienie, jako że ktoś użył jej prawdziwego imienia. - Powinienem pożywić się na twoich zwłokach, Boska Istoto, a później zniszczyć dziecko Blackthorna. - Nie dziś wieczorem – odparł Ori, wznosząc w górę ostrze miecza. - I już nigdy więcej. Rycząc zajadle i tak głośno, że nawet Niebo mogłoby go usłyszeć, anioł rzucił się w wir walki. Gwałtowny wicher pochwycił go w połowie drogi, jednak Ori wykorzystał go do obrócenia się w powietrzu, umiejscawiając ostrze na wysokości lewego ramienia potwora. Ten wrzasnął boleśnie, atakując anioła szponami. Jeden z nich wyżłobił ślad w jego skrzydle, zatapiając się głęboko w pióra oraz ścięgna. Sekundę przed tym nim kolejny pazur zdołał go trafić, Ori wymknął się z zasięgu ciosu. Nagły prąd zstępujący pociągnął go w stronę ziemi. Jego skrzydła jakoś mu się oparły, jednak to ranne nie miało w sobie dość siły, żeby wytrzymać napór powietrznej masy. Kiedy anioł walczył o odzyskanie równowagi, demon stworzył nad jego głową rzęsistą ulewę, która namoczyła mu pióra i przyciągała w kierunku czerwonej gliny oraz żwiru. Ori zdołał uciec przed zgnieceniem szponiastą dolną kończyną bestii. Pokonanie demona władającego pogodą nie powinno stanowić żadnego problemu dla Boskiej Istoty, ale ten potwór posiadał wręcz niespotykaną moc. - Kto ci pomaga? – Wydyszał anioł. – Podaj mi imię swojego pana! - Powinienem wyjawić ci je dopiero wtedy, kiedy będziesz wyziewał ducha – obiecał piekielny stwór. Z nieba spadła błyskawica, która trafiła w ostrze miecza Oriego, który pod wpływem podmuchu odleciał w tył, nie wypuszczając jednak z rąk ostrza. Zamiast tego skumulował w sobie energię burzy, gromadząc wiatr, deszcz oraz pioruny i formując je w jeden zmasowany atak. Posłał go w kierunku demona, oddając mu całą moc, jaką w sobie zdeponował. Podczas gdy stwór próbował przeciwstawić się żywiołom, Ori zatopił miecz głęboko w jego pierś. Rozciął jego żebra, uwalniając wreszcie czarne jak smoła i gorące serce. Oczy Piątki rozszerzyły się ze strachu. - Nagroda… – załkał demon. – Mogę obiecać ci nagrodę. - Nagrodą jest twoja śmierć – powiedział anioł. Ori wydobył ostrze z piersi bestii, po czym opadł na kolana zaledwie kilka stóp od swojej ofiary. Piekielny pomiot szeptał coś pod nosem, zapewne gromadząc siłę i starając się jakoś uleczyć. Otoczka w postaci energii, jaka skumulowała się wokół Piątki, powiększyła się. Wydając ostatni oddech, stwór oddał ową moc, jako falę przyboju, która przetoczyła się przez parking niczym podmuch huraganu. Ori wykrzyczał ostrzeżenie, ale było już za późno. *** Riley obudziła się w czyichś ramionach, a delikatny głos powtarzał jej, iż jest bezpieczna i demon nie żyje. Dziewczyna zamrugała powiekami, próbując odzyskać ostrość widzenia. Nie podziałało. Wszystko było rozmyte, jakby patrzyła przez mgłę.

- Leż nieruchomo – powiedział Ori. Delikatnie ułożył jeden palec nad prawym okiem łowczyni, po czym uczynił to samo z lewym, a po jej twarzy przebiegło mrowienie. Blackthorne ponownie zamrugała powiekami, nie mając już żadnych trudności z ostrością. Następnie anioł ujął jej dłonie w swoje i dokonał tego samego cudu. Żwir wbijający się w jej ręce zniknął, a rany zasklepiły się. Ori powtórzył całą kurację z jej kolanami. - To naprawdę anielska magia – odpowiedziała Riley, próbując się uśmiechnąć. - Lepiej, żeby tak było. Dziewczyna zmusiła się do przyjęcia pozycji siedzącej. - Jesteś ranny! Jedno ze skrzydeł Oriego krwawiło, a spomiędzy pierza wyłaniała się krwiście czerwona plama. - Rana już się goi. Niczym się nie martw – powiedział. Podczas gdy łowczyni na niego spoglądała, skrzydło zrastało się, a pióra wracały na właściwe miejsce. - Wow – odparła. Istniało tylko jedno słowo, które pasowało do sytuacji. Riley odwróciła się i popatrzyła w stronę miejsca, gdzie spoczywał demon. Znajdował się tam teraz jedynie dymiący krater. – Proszę, powiedz mi, że nie żyje. - Martwy i pogrzebany, jak obiecałem. – Ori urwał, zupełnie jakby jego przyjaciółka mogła usłyszeć coś, czego nie powinna. – Na mnie już pora. To twój mistrz uśmiercił bestię. Rozumiesz? - Czemu miałabym kłamać? - Tak będzie najlepiej. Twoi znajomi nie mogą dowiedzieć się o moich poczynaniach. - A kiedy ponownie się zobaczymy? - Dziś wieczorem na cmentarzu. Przyjdziesz do mnie, gdy będziesz mogła. - Ale co z… Anioł przyłożył palec do środka jej czoła, a wtedy białe światło sprawiło, że Riley zemdlała.    

ROZDZIAŁ 31 Ktoś trzymał Riley w objęciach, mówił do niej po imieniu. Głos tej osoby sugerował ogromne zatroskanie, wręcz desperację. - Ori? – Spytała dziewczyna. Kiedy uniosła powieki, uświadomiła sobie, że to nie anioł. Po wyrazie twarzy znajdującego się obok mężczyzny mogła wnioskować, że ten nie cieszy się z tytułowania go cudzym imieniem. Zwłaszcza tym. - Beck – powiedziała Blackthorne. Całe zatroskanie natychmiast zniknęło z jego oblicza. - Dzięki Bogu – odparł chłopak. – Kiedy poczułem wstrząs, uznałem, że już po tobie. Jeszcze nie. - Jak się ma Harper? - Jest mega wkurzony. Wyzdrowieje. – Den rozejrzał się wokoło. - To dopiero musiał być pokaz. Wybacz, że nie zdążyłem na czas. Dziewczyna przełknęła ślinę, po czym się skrzywiła. Czuła, jakby w buzi miała masę brudu. - Woda? – Zaskrzeczała. Młody łowca ułożył Riley plecami na ziemi, po czym zaczął grzebać w swoim marynarskim worku. Po chwili łowczyni leżała ponownie w jego objęciach, chłonąc w siebie chłodny płyn. To było wspaniałe doznanie. Dziewczyna próbowała usiąść w pozycji wyprostowanej, ujmując butelkę z cieczą w obie dłonie. - Powoli – ostrzegł Beck. Riley przytaknęła, ale mimo wszystko usiadła. Ręce jej mrowiły. Przyjrzała się jednej z nich, która okazała się zaróżowiona, ale nie było na niej ani śladu po gorącym żwirze. Nie ma co do tego wątpliwości. Anioły są niesamowite. Łowczyni upiła jeszcze trochę wody, aby przeczyścić gardło. - Harper pognał za bestią – powiedziała. – Kazał mi schować się w szybie umiejscowionym we wnętrzu budynku. - Ale tam nie zostałaś, prawda? Blackthorne pokręciła głową. - Musiałam mu pomóc. Beck westchnął ze szczerą udręką. - Cóż, żyjesz i udało ci się zakończyć problem tego dupka. Chciałbym tu być, żeby pozbawić go tej marnej egzystencji – wyznał. Dziewczyna widziała, że chodzi o coś więcej niż jedynie zaliczenie Piątki, Den liczył na odwet za śmierć jej ojca. - Gdybyś tu był, na pewno dałbyś mu radę, wiem to – rzekła. Mężczyzna przytaknął, mówiąc w ten sposób, że bardzo sobie ceni taki gest. Po chwili uklękła obok Riley paranormalna lekarka. - Co powiesz na to, żeby jeszcze trochę tu poleżeć, podczas gdy ja będę cię badać? – Spytała kobieta. Łowczyni wykonała polecenie, mimo iż nie podejrzewała, by miała cokolwiek złamane. Odpowiadała na pytania, podczas gdy pani doktor ją badała. Wreszcie wydawała się usatysfakcjonowana, stwierdzając, że Blackthorne nie odniosła żadnych poważniejszych obrażeń. - Moim zdaniem mądrze zrobisz, jeśli na wszelki wypadek pojedziesz jeszcze do szpitala. Riley pokręciła głową. - Nic mi nie jest. - Twój wybór. – Kobieta spakowała swoją apteczkę i odeszła.

Dziewczyna odetchnęła z ulgą i ponownie usiadła wyprostowana. Beck znajdował się w pobliżu pozostałości po budynku i rozmawiał właśnie z Jacksonem oraz paroma innymi łowcami. Wokoło kręcili się strażacy, a nawet paru policjantów. Riley popatrzyła w kierunku dymiącej połaci ziemi, gdzie wcześniej przebywała Piątka. Ori powiedział, że pozbędzie się bestii i tak właśnie uczynił. Dotrzymał raz danego słowa. Czemu jednak czekał tak długo, żeby się ujawnić? Łowczyni usłyszała głos Harpera, ostry i emanujący sarkazmem. Mężczyzna również siedział już o własnych siłach, przykładając do czoła woreczek z lodem i warcząc na lekarkę, która właśnie go oglądała. Jesteś po prostu starym, upierdliwym zrzędą, prawda? Gdy przyszła stosowna pora, mistrz obronił swą podopieczną. Czegoś takiego się nie spodziewała. Kiedy Blackthorne wstała, zakręciło się jej w głowie, a zatem odczekała, żeby odzyskać równowagę, po czym przemierzyła upstrzony szczątkami organicznymi parking, kierując się do Harpera. Ten popatrzył na nią przekrwionymi oczami. - Bachorze – powiedział. - Mistrzu Harper – rzekła dziewczyna. Jego lekarka próbowała tej samej sztuczki z „powinieneś iść do szpitala”, ale odniosła sromotną porażkę. Kiedy kobieta odeszła i zostali wreszcie sami, mistrz popatrzył na swoją uczennicę. - Gdzie zatem, do diabła, podziewa się demon? – Spytał tak cicho, że jedynie ona mogła go usłyszeć. Łowczyni uklękła obok starca. - Nie żyje – odpowiedziała. – To pan ją uśmiercił. Proszę, nie pytaj tylko jak. Jego czoło przecięła zmarszczka. - Nic podobnego nie pamiętam. Pora zmienić temat. - Mógł pan pozwolić, by ten stwór rozerwał mnie na strzępy, ale pan tego nie zrobił. Czemu? - Mógłbym zadać ci to samo pytanie. Riley odczuwała zbyt duże zmęczenie, aby myśleć nad formułowaniem rozważnych wypowiedzi. - Jest pan moim mistrzem. Nie pozwoliłabym żadnemu pomiotowi Piekła zabić drugiego łowcę, nawet, jeśli ten zachowuje się jak kompletny dupek. Starzec przyglądał się jej przez jakiś czas, po czym wyszczerzył zęby w uśmiechu. - A ty jesteś pyskatą jędzą, ale zarazem moją uczennicą. Nie potrzeba mi reputacji, że pozwalam swoim ludziom ginąć, jako że nie umiem ich ochronić. I to jest fair. Mężczyzna powoli skierował twarz w stronę gruzowiska i jego uśmiech natychmiast przygasł. Dziewczyna podążyła za jego wzrokiem. Tylna ściana nadal stała, natomiast przednia część budynku stanowiła jedynie betonowe zawalisko oraz stos powykręcanych we wszystkie strony metali. Znad kilku gruzowisk strzelała ku nieboskłonowi para wodna. Papiery unosiły się na delikatnym wietrze, a nogi krzesła stojącego wcześniej w gabinecie zwracały się ku niebu niczym łapy przewróconego na plecy żółwia. - Cholera, naprawdę lubiłem to miejsce – wymamrotał. Jak ktoś może lubić stary, śmierdzący garaż? - Mój ojciec był mechanikiem – powiedział starzec, zupełnie jakby czytał swej uczennicy w myślach. – Miałem w zwyczaju kręcić się koło niego i patrzeć, jak naprawia auta. Umiał

przywrócić do stanu używalności dosłownie wszystko. - A zatem to miejsce ci o nim przypominało? – Spytała zaintrygowana łowczyni. - Owszem. - Był łowcą? Skinienie głową. - Zginął, próbując okiełznać Arcydemona, kiedy liczyłem sobie szesnaście lat. – Starzec z trudem przełknął ślinę. Ponownie popatrzył na Riley, a w tych jego antycznych oczach pojawił się błysk arogancji. – To właśnie dlatego poszedłem w jego ślady. Harper kogoś stracił i cierpiał z tego powodu. Jego podopieczna nigdy by na to nie wpadła. - Riley? – Zawołał Beck. Dziewczyna przywitała jego ingerencję z niebywałą ulgą. Prowadzenie normalnej rozmowy z mistrzem wydawało się dziwaczne i w każdej chwili Blackthorne spodziewała się, że czar pogawędki minie, kiedy mężczyzna zrobi jej jakiś przykry przytyk. Riley podniosła się z kucek. Kiedy straciła równowagę, Denver złapał ją za łokieć. Oboje odwrócili się za siebie, gdy cztery czarne vany wjechały na parking jeden za drugim, zatrzymując się i rozsypując wokoło żwir. - Trochę długo im to zajęło – wymamrotał do siebie Beck. Jeden z myśliwych natychmiast wysiadł z pojazdu. Jego ruchy świadczyły o tym, że był tu głównodowodzącym. Rozkazał swoim ludziom przegrupować się, a sam udał się w kierunku dwójki przyjaciół. - Kto to? – Spytała łowczyni. - Elias Salvatore. To ich kapitan. Uważaj, co im odpowiadasz. To było zrozumiałe. Przynajmniej nie zjawił się z nimi również ksiądz. - Następnym razem daj nam znać, gdzie się udajesz – warknął Salvatore, najwyraźniej adresując swój gniew do Dena. – Zjawilibyśmy się tu zdecydowanie wcześniej. – W tym samym momencie mężczyzna skoncentrował swoją uwagę na osobie Blackthorne. – Nic ci nie jest? – Przytaknęła. – A zatem, co się tutaj wydarzyło? - To był demon ziemny – odpowiedział jej mistrz, spoglądając w górę na przywódcę myśliwych z głęboką bruzdą na czole. - Uziemiony? - Martwy – wyjaśnił Harper. Starzec wymienił spojrzenie ze swoją uczennicą. Bez względu na to, co się naprawdę stało, chłopcy z Watykanu nie byli po ich stronie. Kapitan wykonał gest ręką pod adresem dwóch swoich podwładnych. - Sprawdźcie krater. – To rzekłszy, zwrócił się ponownie do starca: – Czy oprócz niego pojawiły się jeszcze jakieś demony? Harper zaprzeczył ruchem głowy. - Już i tak ten jeden wystarczył. - Moje uznanie, mistrzu Harper – rzekł kapitan, zwieszając z szacunkiem głowę. – Piątki są bardzo trudne do uśmiercenia. Starzec odkaszlnął kolejną porcję kurzu. - Zauważyłem. Salvatore przemierzył parking, aby połączyć się ze swoimi ludźmi zgromadzonymi koło dymiącej jamy i wszczynając żarliwą dyskusję w języku, który brzmiał jak włoski. Wnioskując po żywej gestykulacji, musieli mocno nad czymś debatować. Harper upuścił woreczek z lodem i wyciągnął do Riley rękę. - Pomóż mi wstać z tej cholernej ziemi. Kiedy wraz z Beckiem pomogli mu stanąć o własnych siłach, mężczyzna pokuśtykał w stronę gruzowiska ze zwieszonymi ramionami. Jego chód był nierówny. Wkrótce podszedł do niego

Jackson i zaczęli cicho ze sobą dyskutować. Następnie Harper wskazał na coś palcem. Drugi łowca zaczął wpatrywać się w tamtym kierunku. - A gdzie, do licha, podziewał się twój cudowny chłopiec? – Spytał Beck. – Czemu nie było go przy tobie, by dbać o twoje bezpieczeństwo? Łowczyni nie zamierzała chwycić przynęty. - Nieważne – wymamrotała. Nie interesowało jej, co myśli Beck. Nie miała najmniejszych wątpliwości, że to anioł uśmiercił demona. *** Było już przed jedenastą, kiedy Beck dotarł w końcu do domu Stewarta. Harper nie zgodził się na pozostawienie swojej kolekcji zardzewiałego metalu bez opieki, zatem zapakowali ją do furgonetki i ulokowali w garażu Denvera. Pozostała część zbiorów starca została wsadzona do innej ciężarówki, która odjechała w kierunku magazynu. Udało im się przynajmniej ocalić segregatory oraz prywatne nagrania mistrza, mimo iż jego osobiste pamiątki odeszły przeważnie do historii. Chłopak, ogromnie wyczerpany, opadł na krzesło, które zajmował ostatnim razem. - Szkockiej? – Spytał Stewart. - Tak, ale nie za dużo. Młody łowca nie czuł potrzeby upijania się. Musiał uporządkować swoje uczucia. Gdy zobaczył leżącą na parkingu Riley, był pewien, że dziewczyna nie żyje. Pobiegł do niej, modląc się do Boga, co, do którego istnienia nie miał całkowitej pewności, o cud. Następnie tulił jej ciało w swoich ramionach. Kiedy jej delikatny oddech owiał mu twarz, Den o mały włos nie rozpłakał się na oczach jej samej oraz wszystkich ich kolegów po fachu. - Chłopcze? Beck otrząsnął się ze swoich myśli. Zapełniona do połowy szklanica z bursztynową cieczą stała na blacie obok jego krzesła. Mężczyzna pociągnął z niej pokaźny łyk trunku. - Nie wyglądasz zbyt dobrze – stwierdził Stewart, moszcząc się na jednym z siedzeń. – Co się dzieje? Den pokręcił głową. Nie był gotowy, żeby o tym rozmawiać. - Gdzie wreszcie udał się Harper? - Jest na piętrze, w łóżku. - Nie, nie jestem – odparł stary łowca. Doczłapał się do pomieszczenia, wybierając miejsce w pobliżu kominka. Po sposobie, w jakim zasiadł w krześle, można było wywnioskować, że bardzo cierpi. - Czego chciałbyś się napić? – Spytał Szkot. Beck odnotował, że gospodarz nie zaproponował starcowi alkoholu. Harper zaczął grzebać w kieszeni, wyciągając z niej buteleczkę z pigułkami. - Wody. Denver spełnił jego wolę, mimo iż znalezienie szklanki w kuchennych szafkach zajęło mu nieco czasu. Gdy wszyscy spoczywali ponownie w swoich siedzeniach, zapatrzyli się jednomyślnie w swoje napoje. Żaden z nich nie chciał zaczął rozmowy odnośnie tego, co wydarzyło się dziś wieczorem. Nie mam wyboru. - Jak zabiłeś Piątkę? – Spytał Beck. Mistrz pokręcił głową. - Nie zabiłem. Ostatnia rzecz, jaką pamiętam, to to, że toczę się po parkingu niczym kula do

kręgli. Ta bestia nadal poczynała sobie w najlepsze, kiedy straciłem przytomność. - Ale jak… - Czy Riley wie, jak pokonać ziemnego demona? – Zapytał Stewart. Zarówno Harper jak i Beck jednocześnie pokręcili głowami. – W takim razie wygląda na to, że mamy tu małą tajemnicę, panowie. Znowu zapadła cisza. Nie miało to być proste, jednak Den uświadomił sobie, że przyszła pora na to, żeby rozjaśnić pewne kwestie. - Chyba wiem, kto poskromił Piątkę. Spojrzenia obu mistrzów skoncentrowały się na jego osobie. - To Lancer, który ma na imię Ori. Kręci się sporo obok Riley. Dziewczyna zdradziła mi, że to właśnie on obronił ją wtedy w Świątyni przed Piątką. Może to on ją dziś zabił. - Czemu moja uczennica nic mi o tym nie wspomniała? – Spytał starzec. Beck wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia. To arogancki dupek i myślę, że chodzi mu o coś więcej niż tylko zabijanie demonów. - Co oznacza, że twoja o nim opinia może być lekko wypaczona – odpowiedział Stewart z lekkim uśmiechem na ustach. - Tak, być może – przyznał Den. – Po prostu im powiedz. Jeśli coś takiego przekreśli twoje szanse na zostanie mistrzem, niech się tak stanie. – Ten facet zjawił się kilka wieczorów temu w „Armageddon Lounge”. Pojawiły się tam wtedy dwie Czwórki, które działały, jako drużyna. Starsza z nich przedarła się przez moje myślowe bariery. Kolejna rzecz, jaką pamiętam, to to, że demony uciekały z lokalu, jakby ktoś podpalił im ogony. Kiedy Stewart jęknął, Beck przewidział jego kolejne pytanie: - Moja dusza nadal należy do mnie. Ale ten cały Ori siedział tam sobie w najlepsze, kiedy się to wydarzyło. Czwórki najwyraźniej zupełnie go nie wzruszały. - Czemu wcześniej o tym nie wspomniałeś? – Zażądał odpowiedzi Szkot. - Za dużo się działo. Poza tym nie byłem dumny z tego, że o mały włos nie zostałem pokonany. Taka jest prawda. Mistrz wziął pokaźny łyk whisky. - Następnym razem powiedz mi o czymś takim, słyszysz? – Powiedział z naganą w głosie. - Tak, proszę pana. - Czy te demony widziały, że ten gość to Lancer? – Spytał Harper. - Nie sądzę – odpowiedział Denver. – Nie zachowywały się tak, jakby zdawały sobie sprawę z jego obecności. - Zjawiają się dwie Czwórki, a facet nic sobie z tego nie robi? To niewłaściwa postawa – powiedział mistrz Riley. – Wolni strzelcy zawsze polują na jakiekolwiek źródło zarobku. - To samo z dzisiejszym wieczorem. Gdyby uśmiercił Piątkę, powinien zaczekać na miejscu zdarzenia, żeby upewnić się, że otrzymał zapłatę za jej śmierć – powiedział Beck. Po to, żebym źle wypadł w oczach Riley. Twarz Stewarta sugerowała napięcie. - Odsuń emocje na bok, chłopcze, i przy ocenie tego typka zdaj się na instynkt. Co o nim sądzisz? Den próbował sprostać zadaniu, ale okazało się to naprawdę trudne. Zbyt wiele uczuć związanych z córką Paula kłębiło się teraz w jego wnętrzu. - Ten facet jest naprawdę ułożony, ale coś w nim nie gra. I nie mówię tego jedynie ze względu na… Riley. - Czy to może być kolejna Czwórka? – Zasugerował Harper. – Czy to dlatego Mezmery go zignorowały?

- Nie wydaje mi się. Ziemny demon nie ustąpiłby przed Czwórką – wymamrotał pod nosem Szkot. - Riley mówiła, że przebywał na poświęconej ziemi. Nie jest demonem – dodał chłopak. Stewart wyprostował się w swoim krześle, zupełnie jakby nagle coś sobie uświadomił. - Czy mała Blackthorne zostanie dziś wieczorem w kościele? - Nie, jest w domu, skoro Piątka nie żyje – odparł Beck. - Zadzwoń do niej i ją tutaj sprowadź. - Ale… - Po prostu to zrób – rozkazał mu Szkot, a w jego głosie pojawiła się nietypowa dla niego szorstkość. Kiedy młody łowca wybierał numer dziewczyny, dostrzegł, że mistrzowie wymieniają wymowne spojrzenia. - Co ty sobie myślisz, Angus? – Zapytał Harper. Stewart spiesznie pokręcił głową. Oznaczało to, iż nie chce o tym rozmawiać w towarzystwie Denvera. Dźwięk oczekiwania na połączenie zmienił się w pocztę głosową. To samo było z telefonem domowym Riley. - Nie odbiera. - Znajdź ją i tu przyprowadź. - Muszę podać jej jakiś powód. - Nie potrzebuje żadnego – rzekł Szkot. – Mała zatrzyma się tutaj, zanim nie odkryjemy, kim jest ten cały Ori. - Co się dzieje, proszę pana? – Spytał chłopak. – Czemu jest pan aż tak zaniepokojony? - To po prostu paranoja starego Szkota. Do roboty, dzieciaku. Beck odstawił szklanicę z whisky, zmierzając w stronę frontowych drzwi. Za plecami usłyszał ściszone głosy: Stewart właśnie opowiadał Harperowi, czemu popada w przesadę. Den nie był w stanie wychwycić odpowiednich słów, ale jakaś część niego wcale tego nie chciała.  

ROZDZIAŁ 32 Zgodnie z obietnicą, Ori opierał się o murowaną bramę z czerwonej cegły prowadzącą na cmentarz, krzyżując ramiona na klatce piersiowej. Wyglądał dokładnie tak samo, jak wtedy, kiedy Riley zobaczyła go po raz pierwszy: jego włosy były związane w kucyk, a on sam miał na sobie skórzaną kurtkę. Skrzydła zostały ukryte, tak, że nic nie przemawiało za tym, by przyjaciel Blackthorne otrzymywał polecenia z Nieba. Wydawał się po prostu przystojnym facetem kręcącym się koło cmentarza. I czekającym na mnie. Wydawało się to naiwne, ale tuż po tym, jak łowczyni zatelefonowała do Petera, żeby powiadomić go, że nic jej nie jest na wypadek, gdyby CNN zechciało zająć się zajściem w domu Harpera, wykąpała się i ponownie zrobiła makijaż. Założyła na siebie najlepszą parę jeansów oraz ulubioną koszulkę. Próbowała sobie wmówić, że tak wypadało, choć czuła coś zupełnie innego. Kiedy dziewczyna wysiadła z samochodu, przesunęła palcem po ustach, wspominając pocałunki Oriego oraz to, jakie doznania im towarzyszyły. Były prawdziwe. Być może Simi miała rację: czasem trzeba iść na żywioł, nawet, jeśli dotyczy do anioła. Kiedy Riley kroczyła w stronę cmentarza, wszystko poza jej przyjacielem rozmyło się. Powitał ją jego uśmiech. Blackthorne postanowiła go odwzajemnić. - Riley. – Jego wargi rozciągnęły się jeszcze szerzej, a on sam splótł palce z jej własnymi. Jego dłonie okazały się ciepłe, mimo iż nie nosił rękawiczek. - Nie byłam pewna, czy cię tu zastanę – powiedziała łowczyni, po czym szybko tego pożałowała. Brzmiała jak desperatka. – To znaczy, chodzi mi o to, że pewnie masz lepsze rzeczy do roboty, skoro Piątka już nie żyje. - Nie mam teraz innych zadań poza tobą. Jakby w celu zapewnienia Riley, że to prawda, anioł otoczył ramieniem jej talię i przyciągnął ją bliżej do siebie. Dziewczyna zawahała się przez sekundę, po czym skuliła się u jego boku i powędrowali wspólnie w kierunku cmentarza. Liście rozwiewały się na ich drodze. Kiedy mijali pustą stróżówkę, podmuch wiatru naparł na plecy Blackthorne, smagając jej twarz włosami. Ori zatrzymał się i skierował spojrzenie w kierunku głównej bramy, marszcząc czoło. - Co to jest? – Zapytała dziewczyna, idąc w jego ślady. Dziwne zatroskanie pojawiło się na moment na obliczu anioła, ale szybko zniknęło. - Ktoś po prostu próbuje powiedzieć mi, jak mam wykonywać swoją pracę. To nic takiego. - Nie sądziłam, że anioły coś takiego dotyczy. - Byłabyś zdziwiona. Ori uścisnął jej dłoń i na nowo podjęli marsz, jednak łowczyni wyczuwała napięcie przyjaciela. Nie był przecież spięty, kiedy się spotkali. - Nie wiem, jak mam ci dziękować – wyznała. – Dziwnie jest nie musieć się już więcej zamartwiać. - Ciesz się swoją wolnością, zasłużyłaś na nią – powiedział. - To była wspaniała bitwa. Żałuję tylko, że zostałeś ranny – odparła Blackthorne. - To część mojej pracy – odpowiedział Ori. Unikał wzrokiem sylwetki Riley, zupełnie jakby pochłaniały go własne myśli. – Powinienem cię lepiej pilnować. Naprawdę przykro mi, że coś mnie… zatrzymało. Anioł zamilkł, zupełnie jakby wyczerpał ten temat. Jedyny sposób, żeby dowiedzieć się więcej na temat tego faceta, to zadawanie pytań. Łowczyni zdecydowała, że zacznie od jednego z prostszych: - Czym anioły zajmują się przez cały dzień?

Ori ponownie skoncentrował się na jej osobie. - Boskie Istoty otrzymują rozmaite zadania – odpowiedział. – Na przykład tu, na cmentarzu zatrudniony jest anielski stróż, który pilnuje, żeby wszystko odbywało się jak należy. Dzieje się tak w większości miejsc. – Mówisz o Marthcie? – Spytała Riley, zaskoczona. - Znam ją pod innym imieniem, ale owszem, to ona. Nie zastanawiałaś się nigdy nad tym, czemu cały ten metal nadal się tu znajduje? – Ori wskazał ruchem ręki całą przestrzeń cmentarza. – To właśnie ona upewnia się, że nikt go nie wykradnie. - A więc to dlatego. – Blackthorne popatrzyła w nadziei na swojego przyjaciela. – Jedyne, co zdradziła mi Martha, to to, że mam powstrzymać Armagedon. Czy masz jakiś pomysł, jak mam tego dokonać? - Gdybym to wiedział, powiedziałbym ci. - A to niespodzianka – wymamrotała do siebie dziewczyna. – Martha zapomniała tylko wspomnieć, że mój chłopak oszaleje. - Czy pozwoliłabyś mu umrzeć, gdybyś wiedziała, co się między wami wydarzy? – Spytał Ori. - Ech… nie – odpowiedziała łowczyni. – Simon ma kochającą rodzinę. Pogodzę się z tym, co mi zrobił. Za kilka stuleci. - Może szybciej – obiecał jej anioł. Zbłąkany kosmyk włosów opadł mu na twarz, nadając Oriemu wygląd niegrzecznego chłopca. Coś załaskotało Riley w klatce piersiowej. Jest naprawdę seksowny. I jest tu ze mną. Nawet, jeśli miało to trwać jedynie chwilę. Dziewczyna uświadomiła sobie, iż przyjaciel zapewne czyta jej w myślach, więc zmieniła temat. - Jak jest w Niebie? Mężczyzna przyłożył palec do jej warg. - Za dużo pytań. – To rzekłszy, delikatnie pogładził ją w policzek. Kiedy przyciągnął ją do pocałunku, świat Riley skurczył się jedynie do miejsca, w jakim spotykały się ich ciała. Gdy pieszczota dobiegła końca, dziewczyna mogłaby przysiąc, że ujrzała wieczność w jego ciemnych oczach. - Czemu to robisz? – Wyszeptała. - Całuję cię? – Spytał, odgarniając kosmyk włosów Blackthorne. – Ponieważ chcę. I uważam, że jesteś niesamowita. Niesamowita? Łowczyni cofnęła się o krok, mimo iż przyszło jej to z większym trudem, niż sądziła. - Zdenerwowałaś się. Czy moje pocałunki aż tak ci się nie podobają? – Drażnił się z nią Ori. - Nie, chodzi tylko o to, że… - Myślisz, że nie jesteś warta czyjejś miłości. - Nie, chodzi tylko o to, że nie mam zbyt dobrych wspomnień. - I dlatego winisz mnie za postępki innych? – Spytał chłodniejszym tonem. – Zawsze byłem z tobą uczciwy. - Ale tylko dlatego, że niewiele mi powiedziałeś. - A zatem, jeśli zdradzę ci, jak działa kosmos…, jeśli powiem, że anioł może doczekać, aż gwiazda zmieni się w supernową i wyjawię ci, że byłem tam, gdy to wszystko powstawało, obdarzysz mnie większym zaufaniem? Riley pokręciła na to głową. - Wtedy uznam, że kłamiesz. - Dokładnie. Zaakceptuj to, że lubię spędzać z tobą czas. Zrozum, że gdy z tobą jestem, widzę

Niebo w twoich oczach. - Ciężko w to uwierzyć. - Wiem. Dotarli właśnie do rodzinnego mauzoleum Blackthornów. Ich wzajemne relacje nieco się pokomplikowały, więc dziewczyna spytała: - Gdzie idziemy dziś wieczorem? Na kolejny piknik? To by było super. - Dziś wieczorem zostaniemy tutaj. Ori machnął dłonią i na jego komendę drzwi samoistnie się otworzyły. Najwyraźniej nie potrzebuje się kluczy, gdy jest się aniołem. Łowczyni minęła próg krypty i wstrzymała oddech. Jej wnętrze oświetlała niezliczona ilość świec, co nadawało jej wygląd jakiejś katedry. Odbicia płomieni tańczyły na barwionym szkle, tworząc kalejdoskop krwistej czerwieni, królewskiego błękitu oraz złotej żółci. Ori wyszedł naprzód i skierował kroki w stronę niszy ulokowanej na tyłach mauzoleum. Riley zawahała się. Coś było nie tak, choć nie miało to najmniejszego sensu. Anioł ocalił jej przecież życie i pracował dla Nieba. Skoro nie można było zaufać komuś takiemu jak on, to wszystko traciło sens. Przyjaciel przyglądał się łowczyni tymi bezdennymi oczyma. - Chciałbym, żebyś nie wiedziała, kim jestem. To zdecydowanie zmieniłoby nasze relacje. - Nie, to nie tak. Ale tak właśnie było. Ori spotkał zapewne samego Boga, polerował mu tron albo coś podobnego. Przypominało to fabułę jednej z książek, które Blackthorne czytała w dzieciństwie: jakaś dziewczyna spotykała nieśmiertelnego kolesia, zakochiwali się w sobie, a potem wszystko szło nie tak, by na końcu owa dwójka mogła ocalić się wzajemnie od nieubłaganego przeznaczenia. Romanse zawsze kończyły się szczęśliwie, ale Riley wiedziała, że to dalekie od prawdy. Prawdziwe życie nigdy nie miało sielankowych zakończeń. Wzdychając, dziewczyna zamknęła ciężkie drzwi z brązu, czując się skonfliktowana z własnymi emocjami. Za jej plecami rozległ się szelest. Łowczyni odwróciła się i nie mogła powstrzymać jęku. Kurtka oraz podkoszulek Oriego zniknęły, a na ich miejscu znajdowała się naga, umięśniona klatka piersiowa. Tuż za nim rozpinały się w powietrzu białe skrzydła. Nie były w pełnej okazałości, jako że mauzoleum nie miało dostatecznych rozmiarów, by je pomieścić, ale i tak prezentowały się wspaniale. Dowody na to, że anioł poniósł jakieś szkody w bitwie, nie istniały. Jak urzeczona Riley podeszła w jego stronę. Każde pojedyncze pióro emanowało własnym blaskiem, gdy padło na nie światło świec. Łowczyni ostrożnie przebiegła palcem po jednym z nich. W dotyku było jak jedwab. Pociągając ją w kierunku podłogi, Ori ułożył głowę dziewczyny na swoim ramieniu, otaczając ją skrzydłem w ochronnym geście. Na zewnątrz wiatr szalał wokół budynku, a liście stukały o metalowe drzwi. Jedyne, co słyszała Blackthorne, to bijące do rytmu serca anioła jej własne serce. - Mógłbym tu zostać na zawsze – powiedział. - Ale tego nie zrobisz – odpowiedziała Riley. Ori zadarł jej podbródek do góry, spoglądając głęboko w oczy. - Może tak. Łowczyni pragnęła, aby przyjaciel ją pocałował i by robił to, aż wszystko inne przestanie się liczyć. Gdy jego wargi musnęły w końcu jej własne, przypominało to smagnięcie skrzydła gołębia. Kolejna pieszczota okazała się bardziej intensywna. W podbrzuszu Riley wybuchł pożar. Czuła, jak palce anioła gładzą jej kark, delikatnie muskając płatek ucha, podczas gdy on sam przybliża się do niej, żeby złożyć pocałunek na jej policzku.

Mimo iż dziewczyna czuła się wprost wspaniale, było jej gorąco. - Twoje skrzydła są naprawdę ciepłe – powiedziała. Przyjaciel pomógł jej zdjąć płaszcz. Blackthorne odnosiła wrażenie, iż jest przed nim naga, wyeksponowana dla jego spojrzenia pod wieloma kątami, czego nie rozumiała. Pożar szalejący w jej łonie przybrał na sile. Ująwszy jej dłoń, Ori ułożył ją na swojej nagiej klatce piersiowej. Dziewczyna czuła, jak serce anioła bije pod jej opuszkami. - Rozgrzewasz moją krew – wyszeptał. – Minęło sporo czasu, odkąd coś podobnego się wydarzyło. Gdy ich wargi raz jeszcze się złączyły, Riley złapała się na tym, iż przywiera do niego całym ciałem, oczekując, że Ori jej dotknie. Następnie odsunęła się od niego, kręcąc głową. - To… wariactwo. Takie rzeczy zdarzają się tylko w książkach. - Jesteś tego pewna? – Spytał, otulając ją raz jeszcze tymi wspaniałymi skrzydłami. - Anioły nie mogą, to jak… - Oczywiście, że możemy – wyszeptał jej do ucha Ori. Pod wpływem jego zachęty, Blackthorne wsunęła palce w jego ciemne satynowe włosy i uwolniła je z kucyka. Ciepło kumulujące się w jej podbrzuszu skierowało się w dół. Nie namyślając się za wiele, dziewczyna pocałowała anioła w ucho. On zamruczał na znak aprobaty, przyciągając ją bliżej do siebie. Ori ponownie ją pocałował, tym razem porządniej, a jego język musnął jej własny. Riley zorientowała się, że jego palce zatrzymują się na wysokości górnej krawędzi jej koszuli. Anioł popatrzył jej głęboko w oczy, szukając w nich pozwolenia. Kiedy łowczyni nie zaprotestowała, uporał się z pierwszym zapięciem. Następnie kierował się w dół, guzik po guziku. Gdy ostatnia bariera zniknęła, Ori odsunął połę jej koszuli na bok, wodząc opuszkami po koronce okrywającej prawą pierś Blackthorne. Ta natychmiast zamruczała. Doznania okazały się praktycznie niemożliwe do zniesienia. To nie był Simon albo któryś z chłopaków ze szkoły. To działo się naprawdę. I za szybko. Wydając z siebie jęk, Riley oswobodziła się z ramion anioła. Potrzebowała czasu, aby sobie to wszystko przemyśleć. Żeby oczyścić umysł. - Nie jestem pewna, czy jestem… na to gotowa – powiedziała. To był wielki krok, nawet ze śmiertelnikiem. Blackthorne nie mogła stanowić jedynej kobiety, z jaką Ori się kochał, nie przez te wszystkie lata. A co jeśli się nią znudzi? - To nie ma znaczenia. Jestem z tobą teraz – uspokajał ją przyjaciel. – Moim obowiązkiem jest cię chronić, Riley, i najlepiej będzie, jeśli zrobię to w swoich ramionach. Jego czułość ukoiła strach dziewczyny, która ponownie ułożyła się w jego objęciach. Pozwolenie mu na uprawianie z nią seksu będzie takie proste. Jak w moim śnie. Ori odsunął delikatnie z jej twarzy zbłąkany kosmyk włosów. - To twój wybór. Znowu czytał jej w myślach. Miał rację: to był jej wybór. - Ja nigdy… – Wiem. Dowiedział się, że jestem dziewicą? Czy jest coś, o czym nie ma pojęcia? - Jak zaskarbić sobie twoje zaufanie – odpowiedział. Następnie czule pocałował ją w czoło. – Masz w sobie tyle smutku jak na tak młodą osobę. Riley umościła się w zagłębieniu jego skrzydła, czując jego oddech na twarzy niczym delikatną bryzę. Na zewnątrz, wiatr szeleścił wyschłymi liśćmi na nagrobkach. - Powiedz mi, czego pragniesz – zachęcił anioł. Dziewczyna była na krawędzi. Liczyła sobie siedemnaście lat i nie uważała się już za dziecko.

Mogła z nim być, ale co się później wydarzy? - Postanowisz o naszej przyszłości, Riley. Oddaję ci siebie: ciało oraz duszę. Kolejny pocałunek Oriego okazał się zaskakująco czuły. Jak pieszczota kochanka. - Powiedz mi, czego pragniesz – powtórzył anioł. Ostatnie wątpliwości wywietrzały Blackthorne z głowy. - Ciebie – wyszeptała. – Pragnę ciebie. - A zatem jestem twój, Riley Anoro Blackthorne, a ty będziesz moja. Ori zakrzywił skrzydło, unosząc twarz i ciało dziewczyny, by mogły płonąć tuż przy jego własnych. Czysta żądza rozlała się między nimi. Otoczyła łowczynię. Zdominowała jej świadomość. Kochaj mnie. Na zawsze. Nic innego się nie liczyło. *** Riley obudziła się jakiś czas później, otulona skrzydłem, które wydawało się cieplejsze od jakiegokolwiek koca. Kiedy przekręciła się w stronę Oriego, ten również się poruszył, wbijając spojrzenie swych czarnych oczu w twarz dziewczyny. - Wyglądasz na zadowoloną – powiedział. - Bo jestem. Czy czuła się inaczej? Nie. Poza ciekłym żarem, który płynął jej żyłami, łowczyni wcale się nie zmieniła. Inne dziewczęta opowiadały jej, jak wyglądał ich pierwszy raz, ale to przeżycie zdecydowanie różniło się od ich opowieści. Nie było niepewności i niezręczności. Ori urodził się kochankiem i teraz należał do Riley. - Chcę, żeby to trwało wiecznie – powiedziała dziewczyna, przesuwając opuszkiem palca po pełnych wargach anioła. Następnie westchnęła. – Ale to przecież szmat czasu, a ja nie skończyłam nawet szkoły. Ori zachichotał. - Za bardzo się zamartwiasz, Riley Anoro, moje mężne światło . Dziewczyna przytuliła się do jego ciała, pamiętając, iż oboje są nadzy. Pod nimi leżało jakieś miękkie posłanie. Przypominało śpiwór, tylko z lepszego materiału i o wiele wygodniejszy. I znowu anielska magia. Ori pochylił się nad łowczynią, wycałowując sobie ścieżkę z jej czoła w kierunku nosa. - Zaraz nadejdzie ranek. Nie zmarnujmy nocy na rozmowę. - A co stanie się z nami o poranku? Za odpowiedź anioła posłużył zapierający dech w piersiach pocałunek.    

ROZDZIAŁ 33 Kiedy Riley obudziła się po raz kolejny, leżała w pełni ubrana na podłodze mauzoleum. Wygodny śpiwór zniknął, tak samo jak świece oraz anioł. Przez kilka sekund dziewczyna zastanawiała się nad tym, czy jej się to przypadkiem jedynie nie przyśniło. Żaden sen nie może być tak dobry. Wtedy Blackthorne zauważyła różę. Krwiście czerwoną i leżącą tuż obok niej. Riley powąchała kwiat, który, zupełnie jak Ori, pachniał niebiańsko. Po upływie pewnego czasu, łowczyni zmieniła wreszcie pozycję na siedzącą. Gdzie podziewał się jej kochanek? Gdy się od niej oddalał, targały nią wątpliwości. Blackthorne pragnęła, żeby anioł był tuż obok niej, tuląc do siebie i zapewniając, że podjęła właściwą decyzję. Jak długo może to jeszcze potrwać? Co powie Niebo, jeśli się o nich dowie? Riley wciągnęła na siebie kurtkę, a następnie rozczesała palcami włosy. Szybkie zerknięcie w kieszonkowe lusterko zaowocowało westchnieniem ulgi. Makijaż dziewczyny nie był rozmazany. Kiedy łowczyni nakładała ponownie na wargi błyszczyk, rozpamiętywała każdą chwilę spędzoną z Orim, ale ta wydawała się zbyt magiczna na to, by uchwycić ją we wspomnieniach. Wczorajszy wieczór nie przebiegał tak, jak Blackthorne sądziła. Nie czuła żadnego bólu, a kiedy podzieliła się z kochankiem obawami, iż może zajść w ciążę, on zapewnił ją, że to niemożliwe – nie z nim. Mimo to coś stale dręczyło Riley niczym uporczywa pluskwa, mimo iż dziewczyna nie potrafiła tego rozszyfrować. Wreszcie poddała się i pchnęła drzwi od mauzoleum, otwierając je. Odnalazła swojego kochanka w niedalekiej odległości od krypty. Jego skrzydła zostały ciasno złożone na plecach, co stanowiło świetny wyznacznik nastroju Oriego. Coś było nie tak. - Ori? – Zawołała Blackthorne. Anioł odwrócił się w jej stronę z tak smutną miną, że mało brakowało, a by się rozpłakał. Przywołał łowczynię ruchem ręki, kiedy jednak spytała, co się dzieje, zwyczajnie ją uciszył. - Ciesz się chwilą – powiedział, splatając ich palce. We dwójkę zwrócili się twarzami na wschód. Słońce dopiero wstawało nad horyzontem, a jego promienie sprawiały, że skrzydła anioła lśniły, zupełnie jakby absorbowały światło. - Zawsze uwielbiałem słońce – powiedział. – Przypomina mi o Niebie. – W tym momencie jego ciałem wstrząsnął dreszcz. - Ori, co się dzieje? Kochanek znowu zwrócił się twarzą w kierunku Riley, ujmując obie jej dłonie w swoje własne. Jego oblicze odzwierciedlało teraz jeszcze większy smutek. - Masz decyzję do podjęcia, droga Riley. Będzie najcięższym wyborem w twoim życiu i bardzo mi przykro, że to na ciebie spadło. Dziewczyna nie kryła przerażenia. - O czym ty mówisz? Anioł zawahał się. - Musisz mi się oddać. Jeśli to uczynisz, będę mógł zadbać o twoje bezpieczeństwo tak długo, jak żyjesz. Przez jedną krótką sekundę Riley mogłaby przysiąc, że ziemia się zatrzęsła, ale było to jedynie jej ciało. - Ja wypełniłem część swego zobowiązania, będąc z tobą – tłumaczył. – Złożyłem swoją przyszłość w twoich dłoniach, Riley. Nie myśl sobie, że podjęcie takiej decyzji przyszło mi z łatwością. W przeszłości, anioł, który spał ze śmiertelniczką zostawał ukarany. - Ukarany? Ale czy Bogu nie chodzi przypadkiem o miłość? – Spytała łowczyni. – To znaczy, czy nie chciałby, abyśmy byli razem?

- Istnieją pewne zasady. – Ori puścił jej dłonie. – Twoja dusza jest stawką w grze, jak my to nazywamy. Stało się to w chwili, kiedy zawiązałaś umowę z Niebem. Twój wybór nie przeszedł bez echa w niższych królestwach. - To nie ma sensu – odparła Blackthorne, cofając się o krok od kochanka. – Demony zawsze wołały mnie po imieniu. Twierdzisz zatem, że przez to, że doszłam do porozumienia z Niebem, ściga mnie teraz całe Piekło? - Nie całe, a jedynie ci, którzy są naprawdę ambitni. Łowczyni popatrzyła z troską na ścieżkę wiodącą do mauzoleum, wyraźnie zakłopotana. Nie spodziewała się czegoś takiego, nie po wspólnie spędzonej z aniołem nocy. Po chwili zwróciła się twarzą do swego kochanka. - Jaką decyzję mam niby podjąć? Ori westchnął ciężko, nadal wyglądając na zafrapowanego. - Fundamentalną miarą wartości śmiertelnika jest jego dusza. Twoja jest bardzo potężna, Riley. To właśnie, dlatego musisz mi ją obiecać. Dzięki temu Piekło dowie się, że mamy układ: trwały i prawdziwy. Tylko wtedy będziesz bezpieczna. Chodzi mu o moją duszę? - Tak – powiedział anioł, czytając jej w myślach. – Nie posiadasz niczego równie wartościowego jak ona. Ori znajdował się teraz w odległości kilku stóp od kochanki. Jego skrzydła zniknęły, a on sam wyglądał jak każda śmiertelna osoba. Sprawiał wrażenie nieszkodliwego, jeśli nie wiedziało się, co ma w środku. Dziewczyna zawahała się, jako że zaatakowało ją tyle pytań naraz. Czemu anioł miałby pragnąć mojej duszy? Martha jej nie chciała. – To było co innego – odpowiedział jej kochanek. - Ale to nie ma sensu. Twierdzisz, że szuka mnie całe Piekło, ale Piątka starała się zabić mnie, zanim zawiązałam pakt z Niebem. - Temu zbuntowanemu demonowi nie zależało na twojej duszy, Riley. Życzył sobie jedynie śmierci twojej i twojego ojca. - Czemu? Anioł podszedł bliżej, wyciągając do łowczyni dłoń. - Proszę, zaufaj mi. Robię to tylko po to, aby utrzymać cię przy życiu. Brzmiał bardzo szczerze, a mimo to Blackthorne cofnęła się o krok. – Zaufałam ci. Spałam z tobą, pamiętasz? Riley ofiarowała swemu pierwszemu kochankowi coś bardzo dla siebie ważnego – własne dziewictwo. Mogła podzielić się nim jedynie raz. Czyżby Ori miał o niej na tyle niskie mniemanie, że uważał, iż to nic nie znaczy? Coś się w niej zagotowało. Blackthorne nie była pewna, czym to dokładnie jest, ale przypominało rozżarzony węgiel zalegający w jej podbrzuszu. Czuła już coś podobnego – wtedy, na parkingu – gdy Allan uderzył ją w twarz. - A co ta obietnica duszy znaczy dla mnie? – Spytała. - Oznacza, że będziemy ze sobą związani. - To raczej wymijająca odpowiedź – wymamrotała pod nosem. – Jesteś w nich bardzo dobry. Czy ten talent przychodzi wraz z posiadaniem skrzydeł? Na czole Oriego wykwitła zmarszczka. - To najlepsze rozwiązanie dla nas obojga. Jestem jedyną osobą, jaka cię nie skrzywdziła. - Do czasu – odparła Blackthorne, zaskoczona drzemiącą w jej głosie goryczą. Co ją powodowało? Być może fakt, że większość mężczyzn ją dotąd okłamywała. Anioł zaczął chodzić w tę i z powrotem przed wejściem do mauzoleum. Jego ruchy emanowały spontanicznością, co odzwierciedlało buzujące w nim emocje.

- Zabiłem dla ciebie demona, Riley. Ocaliłem ci życie więcej razy, niż masz pojęcie. Co jeszcze mam uczynić, żeby zdobyć twoje zaufanie? Zalegający w podbrzuszu dziewczyny węgiel jarzył się jak rozgrzany do czerwoności piec. Łowczyni poczuła spływające w dół twarzy łzy, które otarła wierzchem dłoni. - Powiedz mi prawdę. Z iloma śmiertelniczkami już byłeś? Czy jestem pierwsza, a może zaliczyłaś setki albo tysiące? - To dla twojego własnego bezpieczeństwa – odpowiedział jej kochanek. – Nie masz nawet pojęcia, jak wielkie niebezpieczeństwo grozi ci zarówno ze strony Nieba, jak i Piekła. - Czyli Bóg również planuje się na mnie odegrać? – Zapytała Riley. – Jeśli to się wydarzy, jak niby mam powstrzymać koniec świata? Wy tam powinniście naprawdę dopracować swoją wersję wydarzeń. - Jeśli mi się oprzesz, zjawią się inni i będą o wiele gorsi, niż możesz sobie wyobrazić. Proszę, Riley, jestem twoją jedyną nadzieją – nakłaniał ją Ori. - Nie mogą dostać mojej duszy, zanim jej im nie oddam – powiedziała dziewczyna, krzyżując ramiona na piersiach. - Och, Riley – wymruczał pod nosem – istnieje tyle sposobów na to, żebyś straciła duszę i niektóre z nich są naprawdę szlachetne. - Kłamiesz. Czemu miałabym ci wierzyć? Skrzydła Oriego znowu stały się widzialne. Anioł kulił je na plecach, emanując złością. - Zacznij wreszcie myśleć, dziewczyno! – Krzyknął, zaciskając dłoń w pięść. – Jestem twoją ostatnią szansą! Nie opieraj mi się! - Och, kochanie, chyba go zdenerwowałaś – powiedział ktoś wyjątkowo przymilnym głosem. – To nigdy nie wróży nic dobrego. Riley odwróciła się z zaskoczeniem, spostrzegając opierającą się o jeden z nagrobków postać, odzianą w czarną koszulę oraz eleganckie czarne spodnie. Jej hebanowe, sięgające do ramion włosy lśniły srebrzyście. Jej oczy były bezkresne i błękitne. Ori spłoszył się, po czym schylił aż do ziemi. - Mój Panie, nie spodziewałem się cię tu zobaczyć. Mój Panie? Nowo przybyły zaśmiał się pod adresem anioła. - Oczywiście, że się nie spodziewałeś. Nikt się nie spodziewa. Jego chłodne spojrzenie ponownie skoncentrowało się na osobie Riley. Kryła się w nich głębia, jakiej dziewczyna nigdy wcześniej nie doświadczyła. - Kim jesteś? – Wyszeptała. - Jego szefem – odpowiedział mężczyzna, wykonując ruch głową pod adresem Oriego. Dziwna postać nie była ani trochę bliska wyobrażeniu łowczyni odnośnie Boga. Nowoprzybyły wyprostował się. - Sama do tego dojdziesz, córko Blackthorna. Jesteś bardzo mądrą dziewczyną. Córko Blackthorna. Takim właśnie imieniem tytułowały ją demony. Może Niebo również korzystało z tego przydomka. Znajdowali się na poświęconej ziemi, nie było zatem możliwości, żeby obcowała teraz z piekielnymi pomiotami. Ori nazwał nieznajomego „swoim Panem”, co oznaczało, że był on co najmniej aniołem. - Masz rację – odparła postać. Świetnie. Pan Nowa Osobistość również potrafił czytać dziewczynie w myślach. - Dam ci dużą podpowiedź – rzekł przybysz. Coś rozbłysło w powietrzu, a po chwili koło nieznajomego pojawiły się karmazynowe drzwi. Powietrze kipiało wewnątrz portalu, unoszone przez niewidzialne prądy. Coś zbliżyło się do

progu prowizorycznego przejścia do innego wymiaru, uderzając w niego i chichocząc. To coś było owalne, czarno-białe niczym piłka do footballu i liczyło sobie około trzy stopy wzrostu. Miało dwie stopy zwieńczone pazurami oraz wystające z czubka głowy rogi. Jego ręce kończyły się szponami. W chwili, kiedy zjawa postawiła nogi na poświęconej ziemi, wyłaniając się z portalu, pisnęła i zniknęła w kłębach czarnego, gryzącego dymu. Niezapomniany zapach siarki uderzył Riley w nozdrza. Nowoprzybyły wywrócił oczami, pstrykając palcami, a portal natychmiast zniknął. - Demony są takie głupie. - O Boże, jesteś… – zaczęła łowczyni. – …Nim? - Tak, w rzeczy samej. Jestem Lucyfer – powiedział gość. – Zdziwiłabyś się, ilu śmiertelników nalega na używanie słowa na „S”. Albo na „D”. – Pan Piekieł pokręcił z obrzydzeniem głową. – Nie lubię tych przydomków. Jestem Posłańcem Światła, Księciem Ciemności, Władcą Upadłych oraz Przeciwnikiem. Nie akceptuję żadnych zamienników. Ech, do licha. - To typowa reakcja – odpowiedział Lucyfer. - Nie może cię tu być! – Zaprotestowała Riley. – To poświęcona ziemia. To musi być jakaś sztuczka. - Poświęcona ziemia jest zabójcza dla moich demonów, ale nie szkodzi nikomu, kto został zrodzony ze Światłości. Upadli mogą poruszać się po niej z taką łatwością jak ty, dziecko. Najwyraźniej była to kolejna kwestia, o której ktoś zapomniał jej powiedzieć. Bez zbędnych ceremonii, Lucyfer podszedł do jednego ze swoich aniołów, bacznie mu się przypatrując. - Jak leci, Ori? - Mój Panie, wypełniam swoje zadania, jak mi poleciłeś – wymamrotał Upadły. – Błagam cię jednak o jeszcze trochę czasu. - Zadania? A jak one brzmiały? – Spytał jego zwierzchnik. – Odśwież mi pamięć. Ori z trudem przełknął ślinę. Jego skrzydła nie były już śnieżnobiałe, ale na krańcach stały się poszarzałe. - Zniszczyć raz na zawsze zdziczałego demona, co też uczyniłem. - I? - Miałem zdobyć duszę tej oto dziewczyny na każdy z możliwych sposobów. - A co do mojego drugiego polecenia – rzekł Książę Ciemności. – Zauważyłem, że nie zdołałeś go wypełnić. Tracisz wprawę? – Kiedy Upadły nic nie odpowiedział, Lucyfer podszedł bliżej: – A może istnieje inny powód? - Okłamałeś mnie – krzyknęła Riley, pokazując anioła palcem. – Mówiłeś, że mnie kochasz. Pożar szalejący w podbrzuszu łowczyni przybrał na sile i dotarł aż do jej klatki piersiowej, grożąc spaleniem serca. - Mówiłem, że jesteś mi bliska i to nie jest kłamstwo – odparł Ori, zbliżając się do niej o krok. - Racja. Spróbuj jeszcze raz – parsknęła dziewczyna. – Zwyczajnie mu się podlizujesz. - Oprócz bycia jednym z najbardziej aroganckich z moich sługów – zaczął Lucyfer – Ori wykazuje się niebywałym wprost talentem w uwodzeniu śmiertelników. Kobiet, mężczyzn, to nie ma znaczenia. Wszyscy są dla niego tacy sami. - Mój Panie, proszę – zaczął Upadły, zupełnie jakby ujawnienie jego grzeszków przed Blackthorne wpędzało go w zakłopotanie. - Tak, zgadzam się, że ta sytuacja jest dla ciebie inna – zakpił Książę Ciemności. – Ale ta mała nadal znajduje się w niebezpieczeństwie, jeśli nie dokończysz tego, co zacząłeś. Łowczyni pokręciła głową. - „Nie” dla oddania mu duszy – odpowiedziała. – Oraz „nie” dla wszystkiego innego. - Mój sługa nie kłamał – wyjaśnił Lucyfer. – Twoja dusza jest teraz w grze. Możesz winić za to

Niebo. Oferujemy ci ochronę. Jeśli nie oddasz duszy Oriemu, inni będą jej poszukiwać i użyją wszystkich dostępnych środków, aby ją zdobyć. - Możesz chyba powiedzieć im, żeby się wypchali, racja? - Mogę, ale to żadna gwarancja. Demonom oraz Upadłym wolno popełniać własne błędy. Tak jak na przykład memu słudze, Oriemu. – Książę Ciemności położył dłoń na ramieniu sługi, sprawiając, że ten się skrzywił. – Ale później zajmiemy się tą kwestią. - Czemu chodzi o mnie? – Riley zażądała odpowiedzi. W oczach Lucyfera pojawił się błysk wściekłości. - Nie próbuj sądzić, że jesteś centrum wszechświata, córko Blackthorna. Chodzi o ważniejsze kwestie niż twoje żałosne życie. - No wiesz, już mnie to wszystko nie obchodzi. Zrobiłam jeden dobry uczynek i teraz wszystko… - Diabli wzięli? – Dokończył za nią Lucyfer. – Często tak się dzieje. - To rodzinna tradycja – rzekł z goryczą Ori. Książę popatrzył na swego poddanego z naganą, marszcząc czoło. - Uważaj, mój sługo. - Co masz na myśli, mówiąc „rodzinna tradycja”? – Zażądała odpowiedzi łowczyni. - Czemu twoim zdaniem twój ojciec żył tak długo? – Spytał Upadły. - Miał szczęście? Złowieszczy uśmieszek na jego twarzy przyprawił dziewczynę o mdłości. - Mój tata był doskonałym łowcą – odpowiedziała. – Jednym z najlepszych. - Był dobry, ale nie niezwyciężony. Kiedy Arcydemon prawie wyrwał mu serce, Paul Blackthorne błagał o życie. Jak mógłbym zignorować tak wzruszającą prośbę? - Nie, mylisz się. Mój ojciec zabił tego stwora. To w ten sposób został mistrzem. - Owszem, uczynił to, ale najpierw zawiązaliśmy umowę – powiedział Ori. – Od tamtej chwili żaden demon nie mógł wyrządzić mu krzywdy. W zamian za to Paul miał pozostać przy życiu, zanim zostaniesz mistrzynią. To były wyłącznie kłamstwa. Do takich właśnie sztuczek uciekały się te monstra: do tego stopnia zaciemniały prawdę, że w końcu nie dało się odróżnić dnia od nocy. Lucyfer schylił się ku ziemi, podnosząc z niej zwiędły liść i przyglądając mu się tak, jakby nigdy wcześniej nie widział niczego podobnego. - Twój ojciec bał się, że zostaniesz sierotą – tłumaczył. – Naprawdę szczytny gest, który kosztował go duszę. – Książę Ciemności dmuchnął, a liść stał się ponownie zielony, od łodygi aż po blaszkę liściową. W chwili, kiedy opuścił jego rękę, zamienił się w martwą materię organiczną, która opadła na podłoże. Ori miał coś dodać, ale jego szef nakazał mu milczenie. W każdym kłamstwie kryło się ziarno prawdy. Ojciec Riley faktycznie zmienił się po tym, jak schwytał Arcydemona. Zrobił się cichszy. Od tego momentu nie okazywał żadnego strachu przed jakimikolwiek demonami. - Już rozumiesz. Owszem, rozumiała. Jej tata, człowiek, którego łowczyni tak bardzo kochała, zaprzedał się Piekłu, by zadbać o jedyne dziecko. - Zawrę z tobą taki sam układ – zachęcał Upadły. – Żaden demon już nigdy cię nie skrzywdzi. Wspaniale spędzisz swoje życie, a po śmierci czeka na ciebie jedynie niewielka zapłata. Jasne, już w to wierzę. - A co z tobą? Dostaniesz jakąś nagrodę czy coś? – Zakpiła dziewczyna. Ori unikał jej spojrzenia, a zatem Lucyfer wyręczył go w odpowiedzi: - Jeśli nie zdobędzie twojej duszy, jego moc osłabnie. Siła oraz status znaczą w Piekle

dosłownie wszystko. Zupełnie jak w Niebie. Mój sługa będzie cierpieć za swój błąd. Gdyby Riley zgodziła się na ten układ, mogłaby śmiało polować na demony bez groźby jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu. Żaden łowca nie zdołałby jej dorównać. Dziewczyna zapewne nawet nie tęskniłaby za swoją duszą. Istniał tylko jeden podstawowy problem: - Skoro to taka wspaniała oferta, to, czemu mój tata nie żyje? Książę Ciemności wzruszył ramionami. - Wypadki chodzą po ludziach. Łowczyni poprawiła torbę na swoim ramieniu, zdobywając się na ostatni akt odwagi. Było to naprawdę niczym w obliczu jawiącego się przed nią zła. - Cóż, ta Blackthorne nie zamierza się w to bawić – powiedziała do Oriego. – Zdobyłeś mnie raz i już więcej się to nie powtórzy. Zabieram się stąd. Trzęsąc się tak bardzo, że prawie nie mogła chodzić, dziewczyna wykręciła się plecami do dwóch upadłych aniołów. To szaleństwo. Ile kroków postawi, zanim ją zabiją? Pięć? Dziesięć? A może pozwolą jej sądzić, że jest już bezpieczna, a potem rozedrą ją na strzępy? Rzucą ją demonom na pożarcie? - Riley, zaczekaj! – Krzyknął Ori. – Twoja dusza musi należeć do mnie. Jeśli dogadasz się z kimkolwiek innym, wtedy… - Dość! – Rozkazał Lucyfer. Jęk protestu rozniósł się w powietrzu, a tuż po nim nastała kompletna cisza. Kiedy łowczyni zaryzykowała spojrzenie przez ramię, jej kochanek zniknął. Książę Ciemności opierał się o podstawę jakiegoś monumentu z maniakalnym uśmiechem na ustach. Riley zerknęła na cokół, a następnie na pomnik. Tworzyła go podobizna anioła, mającego na siebie parę jasnoniebieskich jeansów, a jego naga klatka piersiowa była wyeksponowana na widok publiczny. Skrzydła rozkładały się za jego plecami, a obie pięści zwracały się ku niebu w wyrazie wściekłości. Ori. Wykuty z marmuru. Lucyfer przełknął ślinę, raz jeszcze przyciągając wzrok łowczyni. - Wyznaczyłem memu słudze tylko jedno zadanie: zabić zdziczałego demona. - Ale on twierdził, że wydano mu dwa polecenia. - W rzeczy samej. Ori popełnił błąd, ufając komuś innemu, kto go okłamał. Temu, kto powiedział mu coś, co on sam pragnął usłyszeć. Podobna rewelacja trafiła Blackthorne niczym obuchem. - Czyli Ori nie miał wcale się ze mną przespać i odebrać mi duszę? - Spytała. - Nie. – Na obliczu Lucyfera pojawiło się napięcie. – Ori nie wiedział, że został wykorzystany, a teraz płaci za to cenę. Tak samo jak ty. - Czy to ty zwróciłeś Simona przeciwko mnie? - To robota innych, nie moja. Aczkolwiek, zaowocowało to tym, że wpadłaś w objęcia mego sługi, co było mi na rękę. Kawałek po kawałku, puzzle zaczęły tworzyć jedną układankę. Riley była prowadzona niczym owca w stadzie, nie mając o tym bladego pojęcia. - Czy testujesz też anioły? - To moja praca – powiedział Książę Ciemności z powagą w głosie. Wyraz jego twarzy odzwierciedlał teraz determinację. – Jeśli zgodzisz się na nasze warunki, mogę zapewnić ci kilka gwarantów. - Nie dostaniecie mojej duszy. To po prostu nie wchodzi w grę, bez względu na to, co mi zrobicie.

Lucyfer wzruszył ramionami. - Obecnie jesteś bardziej przydatna, jako wolna agentka, mimo iż narazi cię to na ogromne niebezpieczeństwo. – Książę Ciemności zerknął na wykonaną z brązu statuę. – Jeśli chcesz być bezpieczna, będziesz mi winna sporą przysługę. Gdy uwolnię Oriego, nie będzie wspominał cię z miłością i czułością, nie po takiej hańbie. Mój sługa ma swoją dumę, jeden z siedmiu grzechów głównych, a jego reputacja w Piekle została zniszczona. – Lucyfer zrobił znaczącą minę. – I kogo najpierw zechce zniszczyć? Może twego uroczego przyjaciela, Petera? A może tego denerwującego łowcę, który tak często wymawia moje imię na daremno? Wiesz, tego, który kocha muzykę country? Beck. - Dodam nawet coś ekstra – rzekł jeszcze Książę Ciemności. – Zrobisz, co zechcę, a ja spełnię jedno twoje życzenie. Aha, nie mogę przywrócić umarłego do życia, więc nie zawracaj sobie tym głowy. To przypomniało łowczyni o jej tacie i jego ofierze. - Kto wskrzesił mojego ojca? Ozymandias? Lucyfer parsknął z pogardą. - Ten amator od czarnej magii? Na pewno nie. - A zatem kto? - Ja, oczywiście – rzekł Władca Upadłych, rozpromieniając się. – Któż inny mógłby być smokiem? Odpowiedź znajdowała się przed Riley przez cały ten czas. Nawet myśliwi mieli na swoich naszywkach smoka, jako symbol walki dobra ze złem. - Czemu wydobyłeś go z grobu? - Żeby trzymać go z dala od osób, jakie mogłyby użyć jego wiedzy przeciwko nam. - Gdzie on jest… Książę zbył to pytanie machnięciem ręki. - To mamy umowę, czy nie? – Spytał stanowczym tonem. Wola walki opuściła ciało dziewczyny. - Czego po mnie oczekujesz? - Wypełnienia pewnego niewielkiego zadania, gdy przyjdzie stosowny czas – odpowiedział Lucyfer. Nagle opuściła go cała wcześniejsza wesołość. – Zawiedź mnie – rzekł, wcelowują palec wskazujący w marmurową podobiznę Oriego – a uwolnię tego żądnego zemsty anioła. Uwierz mi, gdy mówię, że jego okrucieństwo jest znane w niższych królestwach. Życie moich przyjaciół. Atlanta. To właśnie te wartości wchodziły teraz w grę. Nie chodziło już wyłącznie o Riley oraz jej tatę. - „Nie” dla duszy. „Tak” dla umowy. W błękitnych oczach Księcia Ciemności pojawiły się radosne ogniki. – Świetnie. Nie obawiaj się, ten układ równoważy ten, który zawarłaś z Niebem i może utrzymać cię przy życiu. Chwilę później Lucyfer zniknął w rozbłysku oślepiającego światła, któremu towarzyszył donośny grzmot. Łowczyni osunęła się na najbliższy nagrobek. Jej spojrzenie prześlizgnęło się masochistycznie od nagich palców u stóp aż do przystojnej twarzy kipiącego wściekłością anioła, który tak podle ją zdradził. Niech Bóg raczy jej pomóc, ale Blackthorne nadal jedynie połowicznie wierzyła słowom Oriego, który zapewniał ją, iż pragnął ją tylko ochronić. Ile, z tego, co powiedział jej Książę Ciemności, było kłamstwem, a ile prawdą? I dlaczego Niebo nie ostrzegło jej, kiedy znalazła się w niebezpieczeństwie? Riley zaszła za daleko, by móc się teraz wycofać. Nie, kiedy przespała się z Upadłym i zawarła układ z samym Lucyferem. Im dłużej dziewczyna się nad tym zastanawiała, tym bardziej przekonywała się, że Władca Piekieł poddawał ją tym wszystkim testom, aby zyskać pewność, że łowczyni je obleje. Jak bowiem

inaczej mógłby zmusić ją do zawarcia z nim paktu? Harper miał rację, Blackthorne była pokręcona. – Tak jak mój ojciec.  

ROZDZIAŁ 34 Riley siedziała na drewnianym bujanym krześle stojącym na ganku domostwa Becka, próbując zebrać się na odwagę. To było ironiczne, że przyszła po pomoc akurat do niego, ale nie miała, gdzie się udać. Chłopak przebywał poza domem, ale jeśli ilość nieodebranych połączeń z jego strony mogła posłużyć za wskazówkę, to Den bez wątpienia próbował odnaleźć dziewczynę, przynajmniej przed wybiciem czwartej nad ranem. Również wszystkie wiadomości głosowe traktowały o tym samym: trzymaj się z daleka od Oriego. - Za późno. Blackthorne nie słyszała, żeby ktokolwiek do niej dzwonił, ale mogła założyć się, że Upadły upewnił się, że nikt nie będzie zawracał jej głowy, nim z nią nie skończy. Beck odebrał po pierwszym sygnale, sprawiając wrażenie mocno zaspanego. - Riley? Próbowałem się do ciebie dodzwonić przez całą noc. Gdzie byłaś? - Na cmentarzu. W mauzoleum. - Nie było cię tam. Zaglądałem. Schodziłem całe to przeklęte miejsce wszerz i wzdłuż. Kolejny popis anielskiej magii w wykonaniu Oriego. - To już nieważne – powiedziała łowczyni. – Jestem u ciebie w domu, na ganku. – Dziewczyna zamrugała powiekami, odganiając łzy i zdobywając się na bolesne wyznanie: – Potrzebuję twojej pomocy, Beck. Coś się wydarzyło. Kiedy chłopak spytał, co jest nie tak, łowczyni odmówiła odpowiedzi. Nie istniała możliwość, aby wyznała mu to wszystko przez telefon. Den podał jej kod do alarmu oraz poinstruował, gdzie znaleźć zapasowe klucze. - Przyjadę najszybciej, jak się da – powiedział, po czym się rozłączył. Kiedy Blackthorne znalazła się we wnętrzu budynku i wyłączyła alarm, zatrzymała się w progu. Jeśli sprawy potoczą się tak, jak przewidywała, to może być jej ostatnia wizyta w tym domu. Poranne słońce przesączało się przez frontowe okno, tworząc świetlne rozbłyski na drewnianej posadzce. W środku pachniało pieczonym kurczakiem. Zapewne wziętym na wynos. Riley udała się w kierunku kanapy, na której zwinęła się w kłębek i naciągnęła na siebie pleciony koc, mimo iż było jej gorąco. Okrycie wydzielało delikatny aromat sosny, co natychmiast przypomniało dziewczynie o wodzie po goleniu przyjaciela. Łowczyni przykryła się nim aż pod samą brodę. Ze wszystkich ludzi, do których mogła się zwrócić, gdy coś potoczyło się nie tak, jak trzeba, uciekła do Denvera Becka, mimo iż wiedziała, że te wieści najbardziej go zranią. Od tej chwili nic nie będzie już takie samo. Riley popełniła kardynalny błąd, a teraz musiała znaleźć sposób, żeby jakoś to przetrwać. Przez cały ten czas młody mężczyzna tak naprawdę się o nią troszczył. - Ostrzegł mnie. Czemu go nie posłuchałam? Ponieważ Ori użył wszystkich właściwych słów. Dziewczyna zacisnęła z frustracji zęby. Obwinienie za wszystko anielskiej magii przyszłoby jej bez większego wysiłku, ale nie byłoby to właściwym działaniem. Riley tak bardzo pragnęła, żeby ktoś ją pokochał, a nie sprzeciwiał się jej na każdym kroku, że weszła prosto w pułapkę Upadłego. Łowczyni mogła oskarżać anioła o to, co się stało – i Ori faktycznie odpowiadał za wiele jej błędów, – ale byłoby to okłamywanie samej siebie. Blackthorne zachowała się dokładnie tak samo, kiedy Beck wrócił z armii i ją zignorował. Zaowocowało to epizodem z udziałem Allana. Czemu to sobie robię? Jestem głupia, czy jak? Dlaczego tak bardzo liczyło się dla niej, żeby ktoś ją kochał i się o nią troszczył? Riley nie

wywodziła się przecież z rozbitej rodziny. Rodzice darzyli ją miłością i dziewczyna znała to uczucie. To właśnie ten fakt sprawił, że pożądała go jeszcze mocniej. Minuty wlokły się niczym ukryte za płytami podłogowymi i skradające się myszy. Wreszcie Den wjedzie na podjazd, a łowczyni wyjawi mu, co się wydarzyło. Cóż, nie wszystko. Chłopak nie musiał wiedzieć, że jego przyjaciółka zawarła pakt z Lucyferem, aby utrzymać go przy życiu oraz że jej ojciec zaprzedał duszę Piekłu. Riley poprawiła ułożenie koca, wysyłając w powietrze kolejną falę aromatu pachnącej lasem wody po goleniu. Istniał pewien zasadniczy powód, dla którego Blackthorne oddała się Oriemu i nie było już sensu temu zaprzeczać. Byłam zazdrosna. To nowa dziewczyna Becka sprawiła, że łowczyni dała się ponieść emocjom, gdy tylko reporterka zastukała do jej drzwi. Od tego momentu każdą jej decyzję zabarwiała zazdrość. Zdrada Simona otworzyła ranę, ale Justine wlała na nią kwas. Teraz potwornie cierpię i nie mogę nikogo za to obwinić. Riley usłyszała, że ktoś trzaska drzwiczkami od furgonetki, a po chwili na schodach przed budynkiem rozległ się odgłos dudniących o stopnie ciężkich butów. Serce dziewczyny ścisnęło się, kiedy uświadomiła sobie, co zaraz nadejdzie. Beck minął próg i znalazł się u jej boku, czyniąc przy tym jedynie kilka kroków. Chłopak upuścił na ziemię swą łowiecką torbę, a po chwili klęczał obok swej podopiecznej z obliczem przepełnionym troską. - Co się dzieje? Jesteś chora? Powinienem zadzwonić po Carmelę? - Wydyszał. - Nie. Znienawidzi mnie, kiedy dowie się, co narobiłam. - Riley? Powiedz mi, co się stało. Jesteś strasznie blada. – Den sięgnął dłonią ku jej policzkowi i delikatnie go pogłaskał. Czułość, jaka kryła się w tym geście, popchnęła dziewczynę na skraj załamania. Łzy trysnęły spod jej powiek, a ciało zaczęło się trząść. Mężczyzna przytulił ją do siebie, co jeszcze bardziej wszystko skomplikowało. Ori wykradł jej tyle cennych rzeczy, a przyjaźń Becka stanowiła jedną z nich. Łowczyni usłyszała, jak chłopak mruczy jej do ucha, zapewniając, że wszystko będzie dobrze. Nie, wszystko tylko się skomplikuje. W końcu, kiedy Blackthorne nie miała już więcej łez, odsunęła się od Denvera. Ten nadal przed nią klęczał. Riley trzymała w dłoni naręcze chusteczek, nie pamiętając, jak się tam znalazły. Wydmuchała nos, otarła słone krople, po czym przełknęła głośno ślinę. - Ori… Rysy chłopaka natychmiast skamieniały. - Ten dupek? Czy wyrządził ci jakąś krzywdę, dziewczyno? – Kiedy Blackthorne nic nie odpowiedziała, rzekł jeszcze dobitniej: – Czy zmusił cię do… – Młody mężczyzna zamilkł, a w jego oczach pojawiło się przerażenie. Łowczyni pokręciła głową, śmiejąc się gorzko. - Nie. Nie zmusił mnie. Sama mu to ofiarowałam. Den nabrał powietrze w usta z głośnym świstem. To uzmysłowiło Riley, iż się nie myliła. Jej przyjaciel znienawidzi ją za to do końca życia. - O, Boże – wymamrotał do siebie. – Pozwoliłaś mu… Czemu, do diabła, to zrobiłaś? Przecież mówiłem ci, że to zły człowiek. Dziewczyna nie potrafiła spojrzeć rozmówcy w oczy. - Zapewniał mnie, że jestem wyjątkowa. Twierdził, że mnie kocha. – Teraz, wypowiadając te słowa na głos, Riley mogła przekonać się, jak tandetnie brzmiały. – Mówił…

- Byłaś jedną z tych kobiet, z jakimi zawsze chciał być. Wszyscy mężczyźni stosują podobne argumenty, kiedy zależy im na seksie. A my w nie wierzymy. - Do licha! – Krzyknął Den, zrywając się na nogi. Jego nagłe zachowanie przeraziło łowczynię, sprawiając, że skuliła się na sofie. – Czemu on? Czemu nie… ktoś, komu na tobie zależy? Ktoś taki jak ty. Riley nigdy nie brała pod uwagę tego, że Beck mógłby interesować się nią w taki sposób. Wyraz jego twarzy świadczył jednak o czymś innym. Była to zbyt późno zdobyta wiedza. - A zatem, czemu, do diaska, tu przyszłaś? Jesteś w ciąży? – Syknął chłopka. Jestem? Czyżby Ori okłamał ją również w tej kwestii? - To nie jest główny problem. Beck opadł na ustawione naprzeciwko kanapy krzesło, zupełnie jakby w jego kończynach nie było już siły na to, by utrzymywać go w pozycji stojącej. - Czemu więc do mnie przybiegłaś? - Popełniłam błąd, zdaję sobie z tego sprawę, ale chodzi o coś jeszcze. Potrzebuję twojej pomocy, ponieważ… Ori nie jest człowiekiem. Jest aniołem. - Anioły nie pieprzą się ze śmiertelniczkami, dziewczyno. Twój gach znowu cię okłamał. Blackthorne skrzywiła się na wulgarność jego wypowiedzi oraz kryjącą się za nią czystą furię. – Pokazał mi skrzydła. Denver parsknął pod nosem. - Założę się, że nie tylko to ci pokazał. – Na jego czole pojawiła się głęboka zmarszczka. – Czemu anioł miałby cię pragnąć? Riley pytała o to samą siebie setki razy, ale nareszcie znała odpowiedź: - Ponieważ jestem córką Paula Blackthorna. Ponieważ chciał mojej duszy. Tak, by mieć dwie do kolekcji. - Anioły nie chcą ludzkich dusz. Jedynie demony uciekają się do takich… Dziewczyna doskonale rozpoznała moment, kiedy Beck odkrył prawdę. - Słodki Jezu, on jest Upadłym? – Spytał chłopak. – Jak mogłaś być tak głupia? Łowczyni poczuła w końcu gniew. - Popełniłam błąd, jasne? Zaufałam mu. Zachowujesz się tak samo, jeśli wierzysz we wszystko, co odpowiada ci patykowata lalunia. - Trzymaj Justine z dala od tego – odpowiedział młody mężczyzna, purpurowiejąc na twarzy. - Spytaj samego siebie, czemu ta paniusia cię pragnie. Czy dzieje się tak, dlatego, że jesteś świetny w łóżku, a może kierują nią inne motywy? Jesteś pewien, że nie zależy jej również na twojej duszy? Beck sięgnął po marynarski worek, zerwał się z krzesła i wydał z siebie pełen dzikości warkot. - Nie będę słuchał wykładu z ust głupiutkiej dziewczyny, która zabawia się z demonami – krzyknął. – Zawsze sądziłem, że różnisz się od innych młodych kobiet. Byłem pieprzonym kretynem. Denver znalazł się za drzwiami, stawiając jedynie kilka kroków. Kilka sekund później silnik jego furgonetki zbudził się do życia. Riley podeszła do okna, zdając sobie sprawę, iż jest to ostatni raz, kiedy widzi przyjaciela. Musiała wyjechać do Fargo i to natychmiast. Zostawić Atlantę, Denvera Becka, Gildię oraz przyjaciół daleko za sobą. Opony ciężarówki zapiszczały, gdy chłopak wciskał pedał gazu, a pojazd wytoczył się na ulicę. Kiedy młody łowca oddalał się od domu, rozmawiał z kimś przez komórkę. Wykonywał gesty w kierunku budynku.

Zapewne opowiadał właśnie Stewartowi, jak strasznie Riley nabroiła. Jej błąd, jej WIELKI błąd, zaczynał zbierać swoje żniwo niczym szalejące wokoło tsunami. Blackthorne mogła zapomnieć o swojej licencji. Nie istniała szansa, żeby ktoś, kto spał z Upadłym, był członkiem Gildii. Beck śmiertelnie ją znienawidził. To bolało Riley zdecydowanie najbardziej. Pieprz się, Ori, wszystko zniszczyłeś. A ja ci na to pozwoliłam. *** Riley pochylała się nad umywalką stojącą w małej łazience Becka, spryskując sobie twarz zimną wodą. Bez względu na to, czego by nie zrobiła, czuła, że płonie od środka, a rozżarzony węgielek ulokowany w podbrzuszu wysyłał fale gorąca do każdej pojedynczej komórki jej ciała. Czy działo się tak dlatego, ponieważ przespała się z Upadłym? Czy to się kiedyś skończy? Dziewczyna popatrzyła na swoje lustrzane odbicie. Na jej czole widniał pot, a twarz wydawała się zaczerwieniona mimo spryskania jej chłodną wodą. Boże, wyglądam staro. Całkiem jakby noc spędzona u boku Oriego zaowocowała trzema dekadami dla jej powierzchowności. Ciemne cienie pod oczami łowczyni stały się teraz lepiej widoczne, a cera zrobiła się przezroczysta, ale wcale nie w dobry sposób. Riley pociągnęła za srebrny kosmyk wystający z jej skroni. Miała dopiero siedemnaście lat. Jakim cudem dorobiła się siwych włosów? Dziewczyna wyrwała pasemko, po czym spuściła je w zlewie, gapiąc się na nie ze szczerym obrzydzeniem. Ostry, dudniący odgłos sprawił, że Blackthorne się wyprostowała. Ktoś walił w okno łazienki. Nie mógł to być Ori. On zmaterializowałby się dosłownie znikąd, porywając ją i zabierając do miejsca, w którym mógłby się nad nią znęcać. Jak na przykład Piekło, gdzie żyją te tępe, wyglądające jak piłka do footballu demony. Dudnienie nie ustawało i było teraz bardziej desperackie. Nagle Riley wydało się, że słyszy znajomy piskliwy głosik. Odsunęła zatem zasłonkę i nie mogła ukryć swego zaskoczenia. „Wrona” zamieszkująca jej mieszkanie mocno gestykulowała łapkami, podskakując na okiennym parapecie. - Co ty tu robisz? Potworek coś zaskrzeczał. - Uspokój się. Co starasz się mi powiedzieć? - Myyyyyyyyy… śliwi! – Wrzasnęła bestyjka. - Gdzie? - Tutaj! – Wrzasnęła „wrona”. – Idą po ciebie! O mój Boże. Riley wybiegła z łazienki, chwytając kurierską torbę, po czym pognała w stronę tylnych drzwi. Kilka sekund później siedziała już w swoim samochodzie i jechała z zawrotną prędkością tylną alejką. Gdy zwalniała, żeby skręcić w główną ulicę, dostrzegła czarnego vana wjeżdżającego na podjazd Becka. A potem kolejnego. Boczne drzwi pojazdów otworzyły się i wylali się z ich wnętrza uzbrojeni mężczyźni, którzy pobiegli ku tylnemu oraz przedniemu wejściu do budynku w zgrabnym szyku. Jakim cudem dowiedzieli się o Orim? Jak odkryli, że tu byłam? Odpowiedź uderzyła w Riley niczym trafiająca w czoło cegła. Kiedy Beck opuszczał dom, rozmawiał przez telefon. Nie zadzwonił najwyraźniej do mistrza Stewarta, ale powiadomił myśliwych, gdzie znajduje się jego podopieczna, ponieważ ta wybrała Upadłego, a nie jego. Dłonie łowczyni trzęsły się tak bardzo, że dziewczyna praktycznie nie mogła prowadzić.

Wielka gula urosła w jej gardle, ale Blackthorne zmusiła się, by ją przełknąć. Den zapewnił ją, że zawsze będzie o nią dbał, szanując pamięć Paula, ale kiedy jego męskie ego ucierpiało, pięknie się jej odpłacił. Wtedy zadzwonił jej telefon. To był on. Riley próbowała go zignorować, ale odczuwała zbyt dużą wściekłość. - Riley? – Powiedział Beck, kiedy przyjęła połączenie. – Ja… - Sprzedałeś mnie, podły dupku! – Wrzasnęła dziewczyna. – Nie jesteś ani trochę lepszy od Simona oraz tego pieprzonego anioła! Powinnam wiedzieć, że mnie wydasz. - Co ty… Łowczyni wcisnęła czerwoną słuchawkę, rozłączając się. Kiedy sekundę później jej telefon ponownie zadzwonił, wyłączyła go i wrzuciła do torby. Znając jej szczęście, myśliwi zdołają ją w ten sposób wytropić. Kto wie, z jakiej technologii korzystał Watykan. Kilka chwil później ciałem Riley wstrząsnęły dreszcze, zmuszając ją do wjazdu na pusty parking i oparcia głowy na kierownicy. Tym razem płuca nie odmówiły jej posłuszeństwa i nie przestały pompować tak potrzebnego dziewczynie powietrza. Zamiast tego wręcz się rozszerzyły. Wściekłość wzmocniła w łowczyni pragnienie przetrwania. Blackthorne postanowiła sobie, że nikt więcej jej już nie skrzywdzi. Nigdy. Ale gdzie mogłaby się ukryć? W mieszkaniu? Nie, myśliwi na pewno je obstawili. Riley nie odważyłaby się również pojechać do któregoś z mistrzów, bowiem naraziłoby to na szwank dobre imię Gildii. To samo tyczyło się Ayden oraz czarownic. Peter także nie stanowił dostępnej opcji ze względu na problemy z tatą. Blackthorne musiała zniknąć i nabrać wysłanników z Watykanu, iż opuściła miasto, zanim naprawdę tego nie uczyni. Istniała tylko jedna osoba, jaka mogła jej pomóc, pod warunkiem że zgodziłaby się podjąć podobne ryzyko.  

ROZDZIAŁ 35 Dotarcie do Little Five Points zajęło Riley jedynie kilka minut. O wiele dłużej trwało zlokalizowanie wolnego miejsca parkingowego. Wreszcie dziewczyna odstawiła auto pod sklep ze zdrową żywnością, który mieścił się z dala od głównej ulicy. Być może w ten sposób łowczyni zyska na czasie, kiedy wysłannicy Watykanu będą nawiązywać współpracę z lokalnymi gliniarzami. Czy to objaw paranoi? Wydawało się, że każdy w Atlancie próbował ją dorwać. Cóż, pomijając oczywiście Piątkę, a to dlatego że Ori ją zabił. Ale czy na pewno? Wszystko, w co Riley wierzyła, wymknęło jej się z rąk. Sądziła, że Simon będzie dla niej idealnym chłopakiem, że czeka ich wspólna przyszłość. Niestety, związek ten spłonął wraz ze Świątynią. Blackthorne mogłaby się założyć, że Beck zawsze przy niej będzie. A jednak nie. Jedyne, czego łowczyni mogła być pewna, to to, że jej ojciec nie żyje, a ona sama spała z Upadłym. Pozostałe kwestie to tylko dym i lustra. Riley pognała Enchanter’s Way, mijając kawiarnię, sklep czarownic, po czym skręciła w lewo w alejkę, która prowadziła do domu Morta. Odwracała się za siebie, co kilka kroków, by przekonać się, czy nikt jej nie śledzi. Zapukawszy do drzwi rezydencji nekromanty, zaczęła poprawiać ramiączko kurierskiej torby. A co jeśli mnie nie wpuści? Wtedy Blackthorne nie będzie miała gdzie się udać. Drzwi powoli się uchyliły. Dziewczyna spodziewała się zobaczyć gosposię Mortimera. Zamiast tego w progu stał on sam. - Cześć, Riley. – Jego uśmiech wydawał się szczery. – Miło cię widzieć. – Wskrzesiciel zmarszczył czoło. – Nic ci nie jest? - Ja… – Łowczyni rozejrzała się nerwowo na boki. W dowolnej chwili uzbrojeni goście mogli wbiec tu aleją i aresztować ją. – Jestem w wielkich tarapatach. Ścigają mnie myśliwi. Mort uniósł brwi. Przez chwilę Riley była pewna, że trzaśnie jej drzwiami przed nosem, ale ku jej zaskoczeniu zaprosił ją ruchem ręki do wnętrza budynku. - A zatem lepiej, jeśli wejdziesz. – Mężczyzna zatrzasnął wrota, ryglując zamek. – Co się stało? Blackthorne nie mogła wyjawić przyjacielowi wszystkiego, ale powinna przedstawić mu skróconą wersję wydarzeń. Zasługiwał na to, skoro zamierzał pomóc zbiegowi. Łowczyni wyrzuciła z siebie potok słów: - Upadły anioł chce ukraść moją duszę, jestem winna Niebu wielką przysługę, a myśliwi pragną mnie aresztować, ponieważ uważają, że współpracuję z Lucyferem. Muszę gdzieś się ukryć, zanim nie uda mi się jakoś tego rozpracować. - To wszystko? – Spytał nekromanta, uśmiechając się. Riley zagapiła się na niego. Jakim cudem przyjaciel mógł być aż tak spokojny? - Na jakim etapie poszukiwań są myśliwi? – Zapytał Mortimer. - Zrobili nalot na dom Becka. Mogą przybyć również i tutaj. - Nie uda im się – stwierdził wskrzesiciel. – Nie znajdą cię, nawet, jeśli wkroczą do środka budynku. Magia przynosi czasem korzyści, przekonasz się. - Wpuszczając mnie, możesz ściągnąć na siebie wielkie tarapaty – ostrzegła go dziewczyna. - Na pewno. Gdzie zaparkowałaś auto? – Łowczyni podała mu lokalizację pojazdu. – Daj mi kluczyki. Ukryję wóz. Riley podała Mortowi pęk kluczy wraz z opisem samochodu, zdając sobie sprawę, iż musi mu zwyczajnie zaufać. Nekromanta wskazał jej owalny pokój ulokowany na końcu korytarza.

- Poproszę swoją gosposię, żeby przyniosła ci coś do jedzenia. Wyglądasz na głodną. - Dzięki. Naprawdę to doceniam. Nie miałam gdzie pójść – wyznała Riley. - Nie mam zbyt częstej przyjemności odgrywania dobrego gościa. To nawet zabawne. Nie, jeśli aresztują cię myśliwi. Mortimer otworzył frontowe drzwi, po czym obrzucił łowczynię wzrokiem. - Powiedział, że przyjdziesz. Zanim Blackthorne zdołała zapytać, o kim mowa, wskrzesiciel już sobie poszedł. Dziewczyna kroczyła korytarzem, a każdy poszczególny krok wydawał się być długi na milę. Zapach drewnianego dymu połaskotał ją w nozdrza, kiedy Riley upuszczała swoją kurierską torbę na piknikową ławę. Następnie głęboko westchnęła. Odpowiedział jej dziwaczny dźwięk zbliżony do szelestu wyschłych na wiór liści. Natychmiast przypomniało jej to o iluzji Ozymandiasa z cmentarza. Czyżby Mort również ją sprzedał? Wtedy łowczyni spostrzegła niezręcznie podnoszącą się ze stojącego w rogu krzesła postać. Wyglądała jak strach na wróble w garniturze i czerwonym krawacie. Nieznajomy powoli przemieścił się do jaśniej oświetlonej części pomieszczenia, a niesforny kosmyk włosów opadł mu na czoło w dziwnie znajomy sposób. - Pumpkin – powiedziała postać. - Tatuś? – Załkała dziewczyna. Riley wpadła w objęcia swego ojca, o mały włos nie obalając go na ziemię. Gdy się obejmowali, do nozdrzy dziewczyny dotarł aromat drzewa cedrowego oraz pomarańczy. - Moja śliczna córeczka – wymamrotał Paul, mocno ją przytulając. - Tak bardzo za tobą tęskniłem. - Wszystko poszło na nie tak, tato. Popełniłam tyle błędów. - Wszystko będzie dobrze – zapewnił ją. – Razem się z tym… uporamy. Nie zawiodę cię. Riley była ponownie ze swoim ojcem. Cały świat mógł ich teraz ścigać, ale zupełnie się to nie liczyło. Gdy łzy łowczyni wsiąkały w marynarkę Paula Blackthorne, ona sama złożyła sobie samej ostatnią obietnicę: Przysięgam, że Piekło nie dostanie tego człowieka. Nawet, gdyby miało to oznaczać, że zajmę jego miejsce.