Jasinda Wilder - Ever 3. Nasze forever

Dla Lindy, która się nie obudziła, i dla tych, którzy czekają i czuwają z miłością.

dziewczyna na plaży CARTER Zanurkowałem, przecinając gładko zimną błękitną toń. Po czterech mocnych ruchach żabką pod wodą, wynurzyłem się na powierzchnię i zaczerpnąłem powietrza. Moje mięśnie natychmiast przestawiły się na miarowego kraula i poniosły mnie w kierunku półwyspu. Na plecach miałem wodoszczelny plecaczek do nurkowania, w którym schowałem najpotrzebniejsze rzeczy: portfel, klucze, telefon, koszulkę i japonki. Utrzymywałem równe tempo, aż poczułem pod nogami piaszczyste dno. Wstałem, odgarnąłem włosy z twarzy i wygładziłem je ręką. Brodząc w wodzie, wyszedłem na brzeg – oddychałem ciężko, mięśnie mi drżały. O tak wczesnej porze moja plaża była pusta. Tak naprawdę to nie była moja plaża, bo nie była moją własnością, ale i tak traktowałem ją jak swoją. Mało kto tu przychodził, bo leżała na północnym skraju półwyspu. Miejsce było odludne, znajdowało się dobrych trzydzieści kilometrów od ruchliwego centrum Traverse City, na uboczu, poza nieustannym napływem osób zainteresowanych rozrzuconymi na półwyspie winnicami. Mnie to odpowiadało. Mogłem zostawić w samochodzie ręcznik i ubrania na zmianę, zamknąć auto, zostawić je obok poczty i popłynąć wpław na wyspę, na której mieszkałem. Miałem oczywiście łódź,

ale przy dobrej pogodzie wolałem pływać. Przesunąłem dłonią po mokrych włosach, wyciskając wodę, która spłynęła mi po piersi i plecach. Przeciągnąłem się, ziewnąłem i zamknąłem oczy, starając się rozluźnić ramiona. Skończyłem się przeciągać i wtedy ją zobaczyłem. Metr siedemdziesiąt wzrostu. Długie blond włosy z ciemnymi odrostami. Ciało, na widok którego zaschło mi w gardle. Odpowiednio zaokrąglone, jędrne i apetyczne. Dziewczyna miała na sobie dżinsowe szorty i pomarańczową górę od bikini. Dobry Boże, kto to? Nigdy wcześniej jej nie widziałem. Nie ma mowy, żebym zapomniał taką kobietę. To była bez dwóch zdań najpiękniejsza istota, jaką kiedykolwiek widziałem. Zamarłem, stojąc po uda w wodzie. Otwarcie się gapiłem. Musiałem się dowiedzieć, jak się nazywa. Musiałem usłyszeć jej głos. Na pewno był bardzo melodyjny, tworzył symfonię z jej ciałem. Poczułem instynktowną potrzebę, żeby znaleźć się bliżej. Nogi same poniosły mnie przez wodę w kierunku dziewczyny. Siedziała na plaży jakieś dziesięć metrów ode mnie, na rozłożonym ręczniku, z nosem w książce. Z tej odległości nie byłem w stanie odczytać tytułu, ale to nie miało znaczenia. Cała moja uwaga koncentrowała się na niej. Na jej zaplecionych w luźny warkocz włosach, które opadały na nagie ramię. Na jej ręce, która napinała się, gdy dziewczyna drapała się w kolano. Podniosła wzrok znad książki, zobaczyła mnie. Nasze oczy spotkały się na ułamek sekundy. W tym właśnie momencie coś we mnie zadrżało i zapłonęło. Jednak zaraz potem dziewczyna wróciła znów do książki. Niemal zbyt szybko. Zbyt intencjonalnie. Przeszedłem tuż obok niej. Dlaczego? Dlaczego nie potrafiłem zmusić się do rozmowy? Nie byłem w stanie zmusić swojego ciała do zatrzymania się. Minął już prawie rok. Powinienem się do tej pory pozbierać, ale najwyraźniej się nie pozbierałem. Nie byłem nawet w stanie wydusić z siebie zwykłego „cześć”. Moje nogi poniosły mnie do samochodu, nie odwróciłem się. Chciałem się odwrócić. Musiałem to zrobić. Jej skóra była jasna i

nieskazitelna; wyglądała na aksamitnie gładką, aż prosiła się, żeby ją dotknąć. Żebym ja ją dotknął. Wygrzebałem klucze z wodoszczelnej torby i otworzyłem mojego odrestaurowanego, dwukolorowego, czerwono-białego forda F-150 rocznik 68. Wytarłem się i pojechałem do winnicy, nie przestając myśleć o dziewczynie. O jej twarzy, na której malowała się… udręka. Wewnętrzna walka. Jakby sama plaża była dla niej źródłem cierpienia. To była absurdalna, bezsensowna myśl. Nie mogłem wiedzieć o niej takich rzeczy. Ale patrząc na nią, to właśnie zobaczyłem. I przez to wszystko jeszcze bardziej pragnąłem ją poznać. Co sprawiało jej taki ból? Jakim cudem plaża wywoływała w niej tak sprzeczne emocje? Musiałem przestać o niej myśleć i zabrać się do roboty: trzeba było zająć się winoroślami. Nie mogłem sobie pozwolić na myślenie o dziewczynach. Nie teraz. To miały być nasze najlepsze zbiory i wymagało to od nas pełnego skupienia. Jeśli ja i moi bracia mieliśmy się tu utrzymać, musieliśmy sprawić, żeby winnica zaczęła przynosić zyski. Mimo to, kiedy zabrałem się do pracy – kiedy przycinałem, plewiłem i podwiązywałem – nieustannie wracałem myślami do dziewczyny z plaży. Do jej ciężkich piersi podtrzymywanych przez pomarańczową tkaninę, która niemal nie radziła sobie z tym zadaniem. Biust wylewał się górą, a ja miałem cały czas przed oczami jego wypukłości. Podobnie było z jej długimi nogami, lśniącymi od olejku do opalania, eksponującymi napięte mięśnie. Jej oczy… dobry Boże, widziałem je tylko przelotnie, ale były chyba zielone. O głębokim odcieniu jadeitu. Napotkałem ich spojrzenie tylko na moment, ale pokazało mi ono tak wiele: ciekawość i inteligencję, żywiołowość, ból – potworny ból. Zastanawiałem się, czy jeszcze kiedyś ją zobaczę. Miałem nadzieję, że tak. Bałem się, że tak. Po długim dniu w winnicy zawlokłem się w końcu powoli do biura. Nie cierpiałem go i szedłem tam tylko wtedy, kiedy musiałem. Przekręciłem klamkę do gabinetu Kirka i pchnąłem drzwi, ale znów się zacięły. Odklinowałem je kopniakiem, a potem

otworzyłem i zamknąłem kilka razy, uświadamiając sobie, że były wypaczone, a framuga nabrzmiała. Niestety, mój brat miał już dla mnie kilka zadań. – Te cholerne drzwi doprowadzają mnie do szału, Carter – odezwał się Kirk, nie odwracając wzroku od ekranu komputera. – Mógłbyś je naprawić? – Spojrzał na mnie, żeby sprawdzić moją reakcję. Pokiwałem głową. – Świetnie. To zadanie numer jeden. Nie powinno ci zająć dużo czasu. Gotowy na zadanie numer dwa? – Kirk tak jak ja był wysoki i miał ciemne włosy i jasnoniebieskie oczy, tylko rysy trochę ostrzejsze. Miał trochę bardziej masywną klatkę piersiową i był kilka centymetrów niższy. Uniosłem brwi i usiadłem naprzeciwko niego. – Pamiętasz, że w zeszłym tygodniu byłem w Arizonie, prawda? Zwiedziłem kilka winnic w rejonie Sodony, żeby zobaczyć, jak są zorganizowani. W sali do degustacji mieli stoły zrobione ze starych beczek. Przytwierdzili po prostu do pustych beczek szklane blaty i tyle, ale efekt był zajebisty. Mamy co najmniej tuzin starych nieużywanych baryłek, tych, które zostały po poprzednim właścicielu, i tak sobie pomyślałem, że może mógłbyś zrobić nam kilka takich stolików do sali degustacyjnej. Co ty na to? Siadłem wygodniej i wyobraziłem sobie to, co opisywał. Beczki na wino były dębowe, a po opróżnieniu ich z zawartości na ściankach zostawały przebarwienia od cukru i taniny. Większość winnic wyprażała wnętrze beczki i używała jej ponownie. Niekiedy proces taki powtarzano wielokrotnie, ale z czasem beczka przestawała nadawać się do użycia. Można było wtedy ją sprzedać i przerobić. Meble z beczek po winie były bardzo modne, zwłaszcza w rejonach, w których nie brakowało winnic. Z łatwością mogłem zrobić takie stoły w jedno popołudnie, może dwa, ale w tym celu musiałem mieć najpierw szklane blaty. Kirk, Max, Tom i ja kupiliśmy winnicę trzy lata wcześniej, dokupując jeszcze dwa pola na południu. Kiedyś znajdowała się tu wytwórnia win, ale zbankrutowała, więc musieliśmy przesadzić na nowo dwanaście hektarów winogron typu Riesling, a szesnaście

obsadzić od zera. Ostatnie trzy lata poświęciliśmy pielęgnacji winorośli tak, by nadawała się do produkcji wina. Wymieniliśmy też przestarzały sprzęt i wybudowaliśmy zupełnie nową salę do degustacji. Do czasu powstania nowych zabudowań byliśmy zdani na sześćdziesięcioletni budynek, który kupiliśmy razem z ziemią; czuło się, że ma swoje lata. Każda para drzwi była wypaczona. Podłogi były albo z wypłowiałego, popękanego laminatu, albo z odkształconych, porysowanych desek. Dach przeciekał, okna okazały się nieszczelne, a łazienki i kuchnie beznadziejnie przestarzałe. Początkowo planowaliśmy wyremontować to miejsce, ale potem uznaliśmy, że to nie ma sensu. Tymczasem jednak dzieliłem czas między doglądanie winorośli i utrzymywanie starego budynku biurowego w takim stanie, żeby się nie zawalił. Nadzorowałem też budowę nowego i zajmowałem się wszystkim innym, co było do zrobienia. Jak dotąd wymieniłem większość drzwi, połowę okien, podłogę w trzech pomieszczeniach – a były to tylko najbardziej palące sprawy. Spośród nas czterech to ja byłem stolarzem i złotą rączką. Zacząłem w wieku czternastu lat, pracując w firmie budowlanej wujka, zaś mając dziewiętnaście byłem już zawodowym stolarzem. Przez kolejne cztery lata piąłem się w firmie coraz wyżej, aż w wieku dwudziestu trzech lat zostałem prawą ręką wuja Mike’a. Właśnie wtedy Kirk i Max przedstawili mi swój pomysł zakupu winnicy, która trafiła w ręce banku. W naszej rodzinie to Max znał się na winach, bo poznał fach w hrabstwie Napa, w samym sercu rejonu winiarskiego. Max był najstarszy – miał trzydzieści jeden lat, cztery lata więcej niż ja. Kirk był drugi pod względem starszeństwa, zajmował się stroną biznesową i rachunkami. Ja byłem budowlańcem i stolarzem, trzecim z kolei – miałem dwadzieścia siedem lat. Tom miał dwadzieścia pięć i był najmłodszy; nie miał jeszcze żadnych konkretnych umiejętności, ale bardzo dużo energii i uroku osobistego, przez co skończy zapewne jako twarz firmy – jako nasz rzecznik i marketingowiec. Kirk odchrząknął, sprowadzając mnie na ziemię. Uniosłem

kciuk, na co on klepnął obiema dłońmi w blat biurka. – No to znakomicie. Oczywiście z tymi stołami nie ma pośpiechu, bo i tak przez najbliższych kilka miesięcy nie mamy gdzie rozlewać wina, ale postaraj się, żeby wyglądały ekstra. Ostatnia sprawa to bar. Stwierdziliśmy z Maksem, że powinien stanowić centralną część sali do degustacji. Ma wyglądać odjazdowo. Niech będzie duży, masywny. Ręczna robota. Jesteś stolarzem, więc kwestię projektu zostawiam tobie, ale przesłałem ci mejlem kilka sugestii, żeby łatwiej ci było zacząć. Okej? Pokiwałem głową i wstałem. Wyciągnąłem z kieszeni komórkę i otworzyłem mejl od Kirka. – Carter, zaczekaj – zatrzymałem się, słysząc w głosie mojego brata dziwną nutę. – Jeszcze miesiąc, a będzie sierpień, i tak sobie… Wiem, że to był dla ciebie ciężki rok. Chciałem się chyba dowiedzieć, jak się trzymasz. Czy… czujesz się już trochę lepiej. Wiedziałem, o co mu chodzi. I wiedziałem też, ile kosztowało mojego brata, żeby zapytać mnie o to wprost. Ale nie miałem co odpowiedzieć. Spojrzałem mu tylko w oczy, starając się ze względu na niego wydobyć z siebie głos. Jednak z moich ust nie wyszło żadne słowo. W końcu westchnąłem tylko i pokręciłem głową, a potem odwróciłem się i zacząłem wychodzić. Zamykając za sobą drzwi, usłyszałem głos Kirka. Odwróciłem się i patrzyłem, jak pociera kciukiem czoło. – Minął już rok. Musisz się pozbierać. Potrzebujemy cię, braciszku. Potrzebujemy sto procent ciebie. – Jego głos był zrezygnowany, znużony, zmartwiony. Bardzo chciałem mu powiedzieć, że naprawdę się staram. Bardzo chciałem mu powiedzieć cokolwiek. Ale nie byłem w stanie. Odwróciłem się bez słowa, słysząc jego sfrustrowane westchnienie. Wyciągnąłem z pikapa narzędzia, zmierzyłem framugę, zapisałem sobie wymiary, a potem spędziłem kilka godzin w warsztacie, robiąc drzwi do gabinetu Kirka. Ostatecznie okazało się, że trzeba wymienić i framugę, i drzwi, więc wyjechałem z winnicy dopiero po ósmej wieczorem.

Udałem się w długą drogę powrotną do domu. Zaparkowałem na stałym miejscu pod pocztą, zamknąłem auto, zarzuciłem na plecy wodoszczelną torbę i poszedłem dalej piechotą. Nie chciało mi się jeszcze wracać. W domu było cicho i pusto. Samotnie. Po dopłynięciu na wyspę nie miałem nic do roboty, mogłem tylko zabijać czas, aż zrobię się wystarczająco zmęczony, żeby zasnąć. Przeszedłem się więc wokół budynku, licząc, że coś zajmie mi myśli. Doszedłem już niemal z powrotem na plażę, kiedy usłyszałem muzykę. Dobiegała z jednego z domków stojących frontem do plaży. Ten akurat od lat był pusty. Wiedziałem o tym, bo kiedy się tu sprowadziłem i szukałem sobie lokum poza winnicą, myślałem, żeby go kupić. Ale poinformowano mnie, że nie jest na sprzedaż. Ostatecznie znalazłem moją wyspę, która pod wieloma względami idealnie się dla mnie nadawała. Teraz w domku paliło się światło, a okna były otwarte. Drzwi wejściowe były uchylone, tylko siatka przeciw owadom była dokładnie zamknięta. Podchodząc bliżej, zwolniłem, aż w końcu całkiem się zatrzymałem. Ktoś grał na wiolonczeli z pełnym profesjonalizmem. Rozpoznałem dużą wprawę, bo Britt uwielbiała muzykę klasyczną. Wiecznie mnie ze sobą ciągała na koncerty: do gmachu Orkiestry Symfonicznej w Dallas, do San Francisco, Bostonu i Nowego Jorku. Jej ulubioną orkiestrą była Londyńska Orkiestra Filharmoniczna, na występy której kilkakrotnie mnie zabrała. Nigdy tak naprawdę nie rozumiałem tej muzyki. Nie było w niej słów – niczego konkretnego, czego można by się uchwycić. Tylko dźwięki, które jakoś nigdy nie były w stanie rozbudzić mojej wyobraźni. Jeden jedyny raz koncert naprawdę sprawił mi przyjemność, a był to występ Yo-Yo Ma z… nie pamiętałem, jak nazywała się orkiestra. Pamiętałem tylko, że byłem oczarowany grą Yo-Yo Ma na wiolonczeli. Przez cały koncert myślałem tylko o tym, żeby ta głupia orkiestra się uciszyła, bo chciałem posłuchać jego gry solo. To, co teraz słyszałem, brzmiało podobnie. Samotna

wiolonczela, niskie tony, drżące w poświacie zachodzącego słońca. Przysunąłem się bliżej siatkowych drzwi i zajrzałem do środka. To była ona. Dziewczyna z plaży. Siedziała przodem do mnie, trzymając między nogami wiolonczelę. Jej ręka przesuwała się w tę i z powrotem, ustawiając delikatnie smyczek pod różnymi kątami. Jej palce poruszały się po strunach w hipnotyzującym rytmie, przemieszczając się z przyprawiającą o zawrót głowy prędkością i precyzją. Melodię, którą grała, przepełniał… smutek. Ból. Jakby dziewczyna nadawała oprawę muzyczną cierpieniu i samotności. Oczy miała zamknięte. Stałem może dwa metry od niej, ale ona mnie nie widziała ani nie słyszała. Wpatrywałem się w nią przez siatkę, nie mogąc ruszyć się z miejsca. Mój Boże, z bliska była jeszcze piękniejsza, niż sobie wyobrażałem. Ale ból malujący się na jej twarzy… chwytał za serce. Jej gra, jej twarz, która rejestrowała każdą nową nutę, coraz bardziej wykrzywiona, coraz bliższa płaczu, sprawiały, że krwawiło mi serce. Patrząc na nią, miałem ochotę otworzyć siatkowe drzwi i wziąć ją w ramiona, położyć kres jej cierpieniu. Nie miałem jednak śmiałości nawet oddychać, żeby przypadkiem jej nie przerwać. Wiedziałem, że obserwując ją bez jej wiedzy, zachowuję się jak psychol, ale dopóki grała, nie byłem w stanie odejść. Jezu, ta muzyka. Gęsta, jakby płynna. Zamknąłem oczy i słuchałem, byłem niemal w stanie zobaczyć każdą nutę. Niskie dźwięki, głębokie, silne i męskie, przypominały złocistobrązowe wstęgi ciemnego, rozświetlonego słońcem złota, przesuwające się tuż obok mnie. Dźwięki pośrednie były niemal bursztynowe, jak żywica spływająca z pnia sosny. Wysokie nuty miały kolor unoszących się w powietrzu drobinek kurzu, widocznych w promieniach popołudniowego słońca. Nuty i barwy splatały się razem, przemieszczając się, skrząc i mieszając. Widziałem je jako stopione odcienie smutku. Muzyka ucichła, a ja otworzyłem oczy i spojrzałem na dziewczynę. Zwiesiła głowę i spuściła smyczek, który muskał teraz dywan przy jej prawej stopie. Dygotały jej ramiona, a

rozpuszczone, zmierzwione włosy drżały leciutko. Płakała. Tak bardzo chciałem do niej podejść. Tak bardzo chciałem ją pocieszyć. Ale nie mogłem. Moje stopy wrosły w ziemię, a głos uwiązł w gardle. Na moich oczach dziewczyna wyraźnie zesztywniała, napięła mięśnie i wyprostowała się; uniosła ramiona i głowę, a bezgłośne łzy ustały. Oczy miała nadal zamknięte, a na policzkach widniały ślady łez. Należało je scałować, otrzeć. Tak idealnie porcelanowa twarz nie powinna być naznaczona łzami. Szybkość, z jaką się opanowała, zasługiwała na podziw. Widać było, że odbywa wewnętrzną walkę i że nie chce się poddać. Że nie chce oddać władzy nad sobą swoim demonom. Odsunąłem się od drzwi, bo dziewczyna odetchnęła głęboko i złapała mocniej za smyczek. Czekałem, przyciśnięty plecami do ściany obok drzwi, a po chwili usłyszałem znów, jak z lekkim drżeniem struny wiolonczeli zaczynają – powoli i słodko – opowiadać o jaśniejszej przyszłości. Oderwałem siłą stopy od ziemi i zmusiłem je, żeby wyminęły drzwi. Żeby ruszyły w stronę plaży. W stronę wody. Ściągnąłem koszulkę i wcisnąłem ją razem z kluczykami, telefonem i portfelem do wodoszczelnej torby, którą założyłem na plecy. Wszedłem do chłodnego chlupoczącego jeziora, brnąc przez srebrzące się w świetle księżyca fale do czasu, aż znalazłem się po pierś w wodzie. Zanurkowałem i nadałem sobie mordercze tempo. Droga na wyspę mnie wykończy, ale o to chodziło. Chciałem być zmęczony, ogłupiały i bezwładny z wyczerpania. To zwykle powstrzymywało falę wspomnień. Pozwalało mi spać niemal bez koszmarów. Niemal. Przepłynąłem cztery kilometry w rekordowym czasie. Ledwie byłem w stanie wyjść na brzeg, ale mój umysł w dalszym ciągu pracował na przyspieszonych obrotach. Jednak na szczęście tym razem zaprzątały go myśli o dziewczynie. O wiolonczelistce. Wciąż miałem przed oczami malujący się na jej twarzy smutek, samotność. Ból i strach. Zastanawiałem się, co takiego sprowadziło ten naprawdę

palący ból na to wcielenie słodyczy i piękna? Musiałem się tego dowiedzieć. Ale być może nigdy nie będę w stanie tego zrobić, jeśli nie uda mi się zmusić do rozmowy. Lub do mówienia w ogóle. Od jedenastu miesięcy nie wydobyłem z siebie ani słowa. Ale dla niej być może znajdę w sobie siłę, żeby powiedzieć zwykłe „cześć”.

rzeźba Przez kilka dni nie widziałem jej na plaży. Skłamałbym, mówiąc, że się za nią nie rozglądałem, ale z drugiej strony to był tylko wykręt, bo wiedziałem, gdzie mieszka. Ale przecież tego nie mogłem jej powiedzieć. Gdybym, ot tak, zjawił się pod jej drzwiami, wyglądałoby to, jakbym ją śledził. Zwłaszcza że pewnie stanąłbym tylko jak wryty i poruszał ustami jak ryba wyciągnięta z wody, nie będąc w stanie wydobyć z siebie głosu. Tak więc płynąłem rano z wyspy na stały ląd i wypatrywałem jej na plaży, wieczorem zaś płynąłem z lądu na wyspę i dalej jej wypatrywałem. Nigdy więcej nie przeszedłem obok jej domu, uznając tę trasę za zakazaną. To nie miało sensu. Bez względu na to, jak bardzo podobała mi się ta dziewczyna, nie byłem gotowy na jakiekolwiek kontakty. Nigdy nie byłem szczególnie rozmowny. Zawsze czułem się lepiej z narzędziem w ręku i kawałkiem drewna na stole niż podczas spotkań z ludźmi. Britt udało się pokonać moją nieśmiałość, ale zajęło jej to wiele miesięcy. A nawet wtedy, kiedy doprowadziła już do tego, że umówiłem się z nią na randkę i zaczęliśmy się spotykać, nigdy nie byłem typem człowieka, który gadał, co mu ślina na język przyniesie. Britt żartowała, że może policzyć na palcach obu rąk słowa, które wypowiedziałem w ciągu dnia, i nie było to dalekie od prawdy. Spędziłem długi gorący dzień w warsztacie, pracując nad ogólnym kształtem baru. Kirk i Max chcieli coś dużego, imponującego i ręcznie robionego, i miałem zamiar im to dostarczyć. Zawlokłem kilka ogromnych dębowych kloców do warsztatu, w sumie z dziesięć metrów litego drewna. Planowałem zrobić trzy oddzielne elementy i ustawić je w bar w kształcie podkowy. Każda część byłaby ręcznie rzeźbiona z jednego kawałka drewna i każda byłaby inna, ale wszystkie trzy w jakiś sposób by się ze sobą łączyły. Nie miałem jeszcze konkretnych wzorów, ale właśnie na takiej zasadzie pracowałem. Miałem początkowy pomysł i pozwalałem, żeby drewno mówiło mi, co

mam dalej z nim zrobić. Musiało jednak minąć jeszcze wiele dni, zanim zabiorę się za jakikolwiek wzór. Teraz należało nadać gigantycznym kłodom jakiś kształt, który stanie się dla mnie punktem wyjścia do dalszej pracy. Pod koniec dnia byłem wyczerpany i cały w trocinach. Ociekałem potem i nie mogłem się już doczekać spokojnej, relaksującej drogi wpław do domu. Zaparkowałem wóz, rozebrałem się do kąpielówek, które miałem pod dżinsami, i schowałem rzeczy do torby. Byłem zaprzątnięty myślami o barze, planowaniem pracy na następny dzień, więc nie zwracałem uwagi na plażę. Omal się o nią nie potknąłem. Leżała na plecach, z rękami założonymi na brzuchu. Twarz przesłaniały jej duże czarne okulary przeciwsłoneczne, była ubrana w jednoczęściowy fioletowy strój. Na kocu obok jej głowy leżała rozłożona książka, a po drugiej stronie butelka wody. Zamarłem na jej widok, wbijając bose stopy w piasek z takim impetem, że posypał się na jej koc i udo. Dziewczyna zsunęła okulary i przeszyła mnie swoim jadeitowym spojrzeniem. Powinienem przeprosić. Uformowałem w głowie słowa, wymówiłem je nawet w myślach na głos. „Przepraszam”. Ale nie wydałem z siebie żadnego dźwięku. Moje usta rozchyliły się, ale nie byłem w stanie nic powiedzieć. Gapiłem się tylko na nią jak głupi i mrugałem oczami, oszołomiony jaskrawą zielenią jej oczu. Dziewczyna chyba czekała, aż się odezwę. Przesunęła okulary na czoło i patrzyła na mnie z lekko zmarszczonym czołem i ściągniętymi jasnoróżowymi ustami. Zacisnąłem pięści, pokręciłem głową, wbiegłem do wody i szybko zanurkowałem. Płynąłem pod wodą tak długo, jak byłem w stanie, robiąc mocne wykopy nogami i zagarniając z całych sił wodę rękami. Wynurzyłem się dopiero wtedy, gdy minąłem rzadko używaną żaglówkę pana Simmonsa, zakotwiczoną dobre trzydzieści metrów od brzegu. Rzuciłem szybkie spojrzenie w tamtą stronę i zobaczyłem, że dziewczyna stoi przy samej tafli jeziora i zasłania dłonią oczy. Szukała mnie? Zachowałem się jak cham i zrobiło mi się wstyd.

Przepłynąłem kawałek kraulem, a potem znów zanurkowałem, robiąc wcześniej głęboki wdech i płynąc pod wodą tak długo, aż poczułem palenie w płucach. Wynurzyłem się na powierzchnię i odetchnąłem, ustalając swoje położenie według sylwetki półwyspu i stałego lądu. Zanurzyłem się ponownie pod wodę. Kiedy tym razem się wynurzyłem, plaża była już tylko niewyraźną linią za moim plecami i nie dało się już zobaczyć dziewczyny. Dyszałem ciężko i trzęsły mi się ręce. Musiałem położyć się na plecach, żeby złapać oddech. Pracowałem nogami i nie przestając myśleć o dziewczynie, przesuwałem się w kierunku domu. Te oczy. O czym myślała? Jej twarz niczego nie zdradzała, może tylko ciekawość. Ale jak miałaby nie być ciekawa? Stanąłem przed nią jak debil po tym, jak obsypałem ją piaskiem. Ten strój. Mój Boże. Był jednoczęściowy, ale przylegał ciasno do jej ciała dokładnie tam, gdzie trzeba, miał mocno podcięty dół i głęboki dekolt, zaś po bokach małe wycięcia. Przewróciłem się na brzuch i popłynąłem gładkim kraulem, wyrzucając z głowy obraz jasnych włosów, zielonych oczu i bladej skóry. Kiedy dotarłem na wyspę, wygramoliłem się na pomost, słaby i roztrzęsiony, i omal nie zasnąłem w promieniach wieczornego słońca ogrzewających moją skórę. Podniosłem się dużym wysiłkiem woli i poszedłem do domu. Spłukałem pod prysznicem wodę z jeziora, a potem udałem się do warsztatu. Nie miałem siły, żeby tego wieczora pracować, ale zmusiłem się, żeby tam pójść i spojrzeć. Na rzeźbę. Na nią. Na Britt w ostatnim momencie jej życia. Stałem przed nią i wpatrywałem się w jej kształty, w zaciśnięte pięści. Od tego zacząłem, od jej dłoni. Od sposobu, w jaki przyciskała je do siebie, od ich drżenia. Jakby rozpaczliwie próbowała się czegoś uchwycić. Rzeźba nie miała jeszcze twarzy. Nie byłem w stanie zmusić się do tego, żeby wyrzeźbić to, co malowało się na niej tamtego dnia. A przynajmniej jeszcze nie teraz. Wyraźnie jednak widziałem wyraz jej twarzy. Potrafiłem sobie wyobrazić, w jaki sposób dłuto będzie przesuwać się po drewnie, odsłaniając oczy i usta. Rzeźba była już prawie gotowa. Musiałem dokończyć tylko nogi i stopy, a potem

zająć się twarzą. Może po skończeniu znajdę znów w sobie siłę, żeby przemówić. Zostawiłem ją tam – drewnianą Britt. Mimo że nie miała jeszcze twarzy, czułem, że na mnie patrzy. Tak jak patrzyła tamtej nocy. Zgasiłem światło i zamknąłem drzwi do pracowni, a potem wypiłem piwo i oglądałem telewizję, póki nie zrobiłem się na tyle śpiący, żeby móc zasnąć. Tydzień później dziewczyna była o świcie na plaży. Tym razem miała na sobie strój do biegania i nawet z odległości piętnastu metrów od brzegu było widać, że dała sobie niezły wycisk. Stała pochylona z rękami opartymi o kolana i dyszała ciężko. Opadający kucyk zasłaniał jej twarz. Podpłynąłem powoli do plaży, rozbryzgując głośno wodę, żeby uprzedzić ją o mojej obecności. Usłyszała mnie i wyprostowała się, kładąc ręce na biodrach. Jezu, te biodra. Odgarnąłem włosy do tyłu i zatrzymałem się trzy metry od niej. Fale obmywały mi łydki. Dziewczyna lśniła od potu, a każdy głęboki, chciwy wdech rozciągał biały materiał jej sportowego stanika. Spojrzałem jej w oczy, ale jej twarz miała znów ostrożny, neutralny wyraz. Dało się też jednak dostrzec ból. Nie fizyczny. Głębszy. Ten sam, który przenikał melodię graną tamtego wieczora na wiolonczeli. Przeszedłem obok, skinąwszy ręką – tym razem z uprzejmym uśmiechem. To już było coś. Jakaś komunikacja. No, prawie. Po przyjeździe do winnicy przez kilka godzin pomagałem chłopakom przy winogronach, a potem poszedłem do warsztatu i dokończyłem formowanie elementów baru. Myślałem o niej przez cały dzień, o jej ostrożnej, neutralnej minie, jakby cierpienie, które zobaczyłem podczas naszego pierwszego spotkania, zostało ujawnione przez przypadek, jakby było czymś, czego nie miała zamiaru mi pokazywać. Próbowałem przestać o niej myśleć, ale jej obraz wciąż powracał. Heblując drewno, zastanawiałem się, czy dziewczyna oczekiwała, że się odezwę, czy może uznała, że jestem niemową albo zwykłym gburem. Zastanawiałem się, co ją tu sprowadziło, skąd się tu wzięła tak nagle. Może przyjechała po

prostu na wakacje, żeby spędzić dwa czerwcowe tygodnie w samotności na odludnej plaży. Przede wszystkim jednak zastanawiałem się, dlaczego nie jestem w stanie przestać o niej myśleć. Następnego dnia padał deszcz, więc zamiast wyruszyć wpław, wziąłem łódź. Praca przy barze wymagała teraz użycia młotka i dłuta, którymi zacząłem nadawać charakter z grubsza prostokątnej bryle. Planowałem wyrzeźbić z przodu stylizowane winne pędy, tak aby cały front – widoczny zaraz po wejściu do sali degustacyjnej – wyglądał jak rząd widzianych z bliska winorośli, z dokładnie oddaną każdą kiścią i każdym gronem. To była mozolna, skrupulatna praca, więc zanim udało mi się posunąć ją na tyle, żeby móc powiedzieć: na dziś pas, zrobiłem się podenerwowany i niespokojny. Trochę się rozjaśniło, ale niebo dalej przesłaniały ołowiane chmury. Założyłem buty do biegania i ruszyłem przez półwysep w samych szortach i adidasach. Planowałem pobiec drogą wiodącą na północ od latarni morskiej, znajdującej się na samym końcu półwyspu, a następnie ściąć na południe z powrotem do winnicy – cała trasa miała jakieś osiem kilometrów. Biegłem jak w transie, nie widząc właściwie drogi. Nagle wyrosła przede mną ta dziewczyna. Utrzymywała mordercze tempo. Biegła na południe od latarni morskiej, jej stopy uderzały lekko o asfalt, kucyk podskakiwał, w oddali widać było pomarszczoną ciemnoniebieską powierzchnię jeziora. Dziewczyna miała maleńkiego iPoda przymocowanego do lewego ramienia, w uszach słuchawki. Była ubrana w czarne obcisłe szorty i zielony sportowy stanik. Ja zawsze biegałem w ciszy, dając się zahipnotyzować rytmicznemu dudnieniu stóp. Podbiegłem do niej tak, by znaleźć się z nią w jednej linii. Zerknęła na mnie lekko spłoszona, ale zaraz potem wbiła znów wzrok przed siebie. Zrównała się ze mną i biegliśmy obok siebie bez słowa. Po jakimś kilometrze pociągnęła nosem, otarła ręką czoło i przeciągnęła palcem pod oczami. Płakała? Zerknąłem na nią ukradkiem, ale zobaczyłem tylko pot. Zamrugałem, bo łzawiło mi oko, i znów na nią spojrzałem. Biegła ze spuszczoną głową i

mrugała mocno oczami, zaciskając zęby tak mocno, że jej żuchwa wyraźnie się wybrzuszyła. Słyszałem jej nierówny, charczący oddech. Wyprostowała się nagle, a choć w jej wilgotnych oczach widać było ból, to nie płynęły z nich łzy. Spojrzała na mnie, przetarła nasadą dłoni oczy i przyspieszyła. Zrównałem się z nią i biegłem dalej obok. Nie umiałem znaleźć w sobie słów, żeby spytać, co się stało. Nie znałem nawet jej imienia, ale mogłem przynajmniej biec obok niej. Patrzyłem prosto przed siebie, oddychałem miarowo i utrzymywałem między nami odległość co najmniej metra. Dziewczyna znów na mnie spojrzała, ale ja biegłem dalej. Wdech… krok, krok, wydech… krok, krok, wdech… krok, krok. Starałem się nie myśleć o odległości, która została mi do przebiegnięcia, ani o bolących łydkach. Miałem wręcz nadzieję, że dziewczyna trochę zwolni, bo tempo było zabójcze. Czułem, że płuca mi płoną, a do końca mojej trasy zostały jeszcze prawie trzy kilometry. Nie miałem oczywiście pojęcia, jak długo ona zamierza biec, ale w takim tempie nie mogło to być zbyt daleko. Chyba że miała tak dobrą formę, że będę musiał powiedzieć pas. Jej stopa natrafiła na kamień i została z tyłu. Dziewczyna zachwiała się, a ja szybkim ruchem złapałem ją tuż powyżej łokcia. Jej skóra była miękka, wilgotna i śliska od potu. Podtrzymałem ją i zanim puściłem, upewniłem się, że odzyskała równowagę i że nic jej się nie stało. – Dzięki – sapnęła. Pokiwałem tylko głową. Przebiegła jeszcze kawałek, a potem zerknęła na mnie kątem oka. – Nie… mówisz zbyt wiele, co? Pokręciłem głową. – Nie możesz czy nie chcesz? Wzruszyłem tylko ramionami. Zaczekała chwilę, aż stało się jasne, że na żadną inną odpowiedź nie może liczyć. Zmarszczyła brwi, prychnęła i przyspieszyła, żeby się ode mnie oddalić. Nie wiedziałem, co mam jej odpowiedzieć. I to, i to? Ani jedno, ani drugie? Nie byłem upośledzony pod względem fizycznym, tylko po prostu… nie byłem w stanie mówić. Doktor

Brayer, terapeutka, do której chodziłem przez kilka miesięcy po śmierci Britt, uważała, że zaniemówiłem na skutek stresu pourazowego. Twierdziła, że w końcu zacznę mówić – że muszę po prostu dojść do siebie, a to wymaga czasu. „Przepraszam”. Słowo napłynęło mi do gardła, ale tam zostało. Wściekły na siebie, puściłem dziewczynę przodem. Mniej więcej po kolejnym kilometrze skręciła w lewo, w kierunku plaży i swojego domu. Ja pobiegłem dalej, aż dotarłem z powrotem do winnicy. Dysząc ciężko, oparłem się o balustradę na ganku. Kiedy uspokoiłem wreszcie oddech, poszedłem między rzędami winorośli na wzgórze, z którego rozciągał się widok na zatokę. Zatrzymałem się tam i zapatrzyłem w pomarszczoną błękitną taflę jeziora, myśląc znów o dziewczynie. O płaczu, z którym walczyła, o tym, jak go przezwyciężyła i jak biegła dalej. Co było powodem jej łez? Jakie głęboko skrywane grzechy czy tragedie ją prześladowały? Chciałem to wiedzieć, chciałem ją od nich uwolnić. To było głupie pragnienie. Sam miałem własne tajemnice, własne duchy grzechoczące kośćmi trupów w szafie mojej przeszłości. Nie byłem w stanie wydusić z siebie zwykłego „cześć”, jak więc mogłem choćby myśleć o tym, żeby jej pomóc? A jednak dziwne pragnienie pozostało. – Jesteś dziś bardziej smętny niż zwykle – odezwał się za moimi plecami mój najmłodszy brat. Odwróciłem się i uniosłem brew. Tom podszedł do mnie i oparł się o słupek. – Przychodzisz tu i gapisz się na jezioro tylko wtedy, gdy coś cię gryzie. To znaczy ciebie zawsze coś gryzie, ale kiedy tu przychodzisz i się gapisz, to znaczy… że gryzie cię coś nowego. Przesunąłem czubkiem buta po mocno przystrzyżonej trawie. Tom za dobrze mnie znał. – Minął już rok, braciszku. Brakuje mi twojego głosu. Brakuje mi rozmów z tobą. Czy raczej tego, żebyś ty mówił do mnie. – Tom był z naszej czwórki najbardziej szczery: zawsze mówił, co mu leży na sercu, bez owijania w bawełnę. – A może po prostu… zaczniesz? Od czegoś prostego. Możesz na przykład powiedzieć: „Jak leci, Tom?” Nic więcej. Trzy słowa. I to do tego

bardzo proste. Parsknąłem i pokręciłem głową, słuchając jego paplaniny. – Nie? Nic? W takim razie wymów chociaż moje imię. Jedno słowo. Trzy litery. T-O-M. – Spiorunowałem go wzrokiem. – No dobra. W takim razie zagrajmy w dwadzieścia pytań. Jesteś taki smętny z powodu pracy? Pokręciłem głową. – Z powodu tego, co się wydarzyło? Te trzy słowa – „co się wydarzyło” – były kryptonimem oznaczającym śmierć Britt. Pokręciłem głową i odwróciłem się od niego. Nie cierpiałem tej jego gry. Tom wiecznie próbował zmusić mnie do mówienia. Usiłował żartem nakłonić mnie do przerwania milczenia, jakbym nie odzywał się z powodu zwykłego kaprysu. – Pojawił się … ktoś nowy? – Nie przytaknąłem, ale i nie zaprzeczyłem. Tom po swojemu zinterpretował mój brak odpowiedzi. – Tak! O cholera, Carter! Poznałeś kogoś? Serio? Kim ona jest? – Nagle umilkł i zmarszczył brwi. – Zaraz. Ale jak wy to robicie? Porozumiewacie się w języku migowym, czy jak? Odchyliłem głowę do tyłu i westchnąłem poirytowany, a następnie rzuciłem Tomowi mordercze spojrzenie, po czym ruszyłem przed siebie, jak najdalej od mojego okropnego brata, który miał oczywiście jak najlepsze intencje. Tom dogonił mnie i zastąpił drogę, zatrzymując mnie żartobliwym szturchnięciem. – Trafiłem, prawda? To dlatego jesteś taki smętny. Poznałeś kogoś, ale nie wiesz, jak się do niej odezwać. – Pokiwał głową z miną mędrca. – To się trzyma kupy. Zawsze byłeś najbardziej nieśmiałym i najbardziej introwertycznym człowiekiem, jakiego znałem, a po tym, jak… no wiesz. Jak wszystko się popieprzyło, doprowadziłeś swoją nieśmiałość i introwertyzm do perfekcji. „To nie takie proste” – chciałem mu powiedzieć. „Nic nie rozumiesz”. Bo jak mógł rozumieć? Tom był najmłodszy z naszej czwórki, jeszcze dzieciak. Zawsze był złotym chłopakiem. Szczęściarzem. Wszystko łatwo mu przychodziło. Nigdy nie doświadczył takiego cierpienia i poczucia winy, które sprawiały, że

dusza człowieka pogrążała się w milczeniu. Takiego bólu i samotności, które odbierały człowiekowi mowę, które wyniszczały go od środka. Które go zabijały. Nawet rozstania Toma odbywały się zawsze za obopólną zgodą, bezboleśnie. „Nasze drogi się rozeszły” – tłumaczył. „Nic takiego się nie stało. Dalej się przyjaźnimy”. Jak to w ogóle możliwe? Jak dużo zainwestowało się w drugą osobę, w relację, skoro po rozstaniu wszystko jest… w porządku? Jak można kogoś kochać i wciąż się przyjaźnić po zakończeniu związku? Nie mieściło mi się to w głowie, ale taki był Tom. On jakoś to potrafił. Klepnął mnie w ramię. – Wiem, że ciągle sobie żartuję, Carter. Ale serio, musisz wziąć się w garść. Nie mówię, żebyś zapomniał. Nie mówię, że nagle wszystko będzie w porządku. Mówię tylko, że musisz spróbować. Po prostu… spróbować. Britt by tego chciała. To mnie wkurzyło. Tom ledwie ją znał. Nie mógł wiedzieć, czego by chciała. Poza tym ona nie mogła już niczego chcieć. Wyświechtane przypisywanie uczuć komuś, kto od dawna nie żyje, nie było w żaden sposób pocieszające, niosło ze sobą tylko drwiącą pustkę wątpliwości i męczące pytanie „co by było, gdyby”. Zostawiłem go samego. Zostawiłem jego dobre intencje i kanapowe mądrości. „Strać najpierw połowę swojej duszy, to pogadamy” – miałem mu ochotę powiedzieć. „Bądź świadkiem śmierci ukochanej kobiety i dopiero potem przyjdź do mnie radzić, żebym spróbował wziąć się w garść” – chciałem rzucić. Zamiast tego wróciłem do domu. Łódź przecinała nieduże fale, w oddali słychać było nadchodzącą burzę. Poszedłem do warsztatu i spojrzałem na rzeźbę przedstawiającą Britt. „Spróbuj”. Trzymając w prawej dłoni nożyk modelarski, palcami lewej pogładziłem gładkie drewno czereśniowe, z którego miała powstać jej twarz. Zamknąłem oczy i ją zobaczyłem. Nigdy nie uwolnię się od tego wspomnienia. Britt leżała w wannie, ubrana w przesiąkniętą krwią koszulkę Stanford, jedna dłoń zwisała jej

bezwładnie z brzegu wanny, druga wyciągała się w moją stronę. Tak właśnie przedstawiłem ją na rzeźbie. Twarz miała przyciśniętą do brzegu wanny, kolana były podciągnięte. Nie było mnie w domu, kiedy to się stało. Prosiła mnie, żebym z nią został, ale mimo to wyszedłem, bo bardzo mi zależało na tym, żeby dokończyć remont kuchni klienta mieszkającego po drugiej stronie miasta. Kiedy kilka godzin później wróciłem do domu, było już za późno. Zawiozłem ją do szpitala, ale za późno. Za późno. Zmarła nad ranem. Lekarze mówili o poronieniu i sepsie. Powiedzieli, że gdybym przywiózł ją wcześniej, udałoby się ją uratować. Nożyk modelarski upadł z głośnym trzaskiem na podłogę, końcówka ostrza ułamała się. Podniosłem go, wymieniłem ostrze i ścisnąłem w dłoni narzędzie, czekając, aż przestanie mi się trząść ręka. Dałem się pochłonąć wspomnieniom, skupiając się na wyrazie malującym się na twarzy Britt. Na bólu w jej oczach, na przerażeniu. Na zwiotczałych ustach. Na idealnym nosie. Na śladach łez na policzkach. Przytknąłem ostrze do drewna i odciąłem poskręcaną strużynę. Potem następną. I następną. Każdy ruch noża sprawiał mi ból. Ale nie przestawałem rzeźbić. Płaski kawałek drewna zamienił się w wargi Britt, w jej policzki, w jej brodę. Obok ust pojawiły się dołeczki. Jej nos przecięły zmarszczki bólu. Kiedy dotarłem do oczu, przerwałem. Omal znów nie wypuściłem z rąk noża. Wpatrywałem się w miejsce, w którym miały się znaleźć jej oczy. Widziałem ją jak żywą. Nabrałem głęboko powietrza w płuca, wziąłem się w garść i zacząłem rzeźbić oczy. Kiedy skończyłem, spojrzałem na podobiznę mojej zmarłej żony, widząc ją w wyrzeźbionym kawałku drewna. Musiałem jeszcze go oszlifować, wypolerować i zabejcować, ale rzeźba była gotowa. Musiałem odwrócić wzrok. W jej oczach z jakiegoś powodu malował się wyrzut. Przez następne dwa dni zostałem w domu, cierpliwie wygładzając rzeźbę papierem ściernym, kawałek po kawałku, aż zrobiła się całkiem gładka. Potem ją wypolerowałem i

zabejcowałem. Kiedy bejca obeschła, nałożyłem drugą warstwę. A potem jeszcze jedną. Kirk, Max i Tom pytali w mejlach, czy jestem chory. Skłamałem i powiedziałem, że tak. Choć tak właściwie to nie do końca było kłamstwo. Bolało mnie serce. Pracując nad rzeźbą, czułem się chory. Wróciły wszystkie wspomnienia. Znów miałem wszystko przed oczami. Czułem się tak jak wtedy. Jak wtedy, gdy czekałem przez wiele godzin w szpitalu. Jak wtedy, gdy zobaczyłem poważną, zbolałą minę lekarza, który pokręcił lekko głową. „Bardzo mi przykro, panie Haven. Zrobiliśmy, co było w naszej mocy, ale czasem po prostu nie da się nic zrobić. Gdyby zjawiła się tu wcześniej, być może byłaby jakaś szansa”. W końcu nie zostało mi już nic do zrobienia. Stałem w pracowni, trzymając w rękach białą, złożoną w kostkę płachtę. „Przepraszam, Britt”. Chciałem powiedzieć to na głos. Nie byłem w stanie. „Przepraszam”. Nakryłem rzeźbę i Britt zniknęła. Nie zostałem uleczony, nie czułem się lepiej. Liczyłem, że ukończenie rzeźby przyniesie mi jakiegoś rodzaju… ulgę. Ale to była próżna i w gruncie rzeczy głupia nadzieja. Kawałek drewna nie mógł uleczyć mojej poharatanej duszy.

pierwsze słowa Minął miesiąc od naszego przypadkowego wspólnego biegania i od tego czasu jej nie widziałem. Zająłem się wykańczaniem baru. Zrobiłem już element frontowy i prawie skończyłem pierwszy bok. Po stronie, nad którą teraz pracowałem, miał się znaleźć rząd butelek poprzeplatanych poskręcanymi pędami winorośli. Butelki już wyrzeźbiłem, a winorośl była gotowa w jednej trzeciej. To był gorący dzień, grubo powyżej trzydziestu stopni – jasny i bezchmurny; skwarny, duszny i wilgotny. Mój warsztat w budynku winiarni nie był klimatyzowany, więc pracowałem przy otwartych drzwiach i oknach oraz przy włączonych wiatrakach. Nie miałem na sobie koszulki, byłem ubrany tylko w porozdzierane i poplamione wypłowiałe, krótkie spodenki, których postrzępione brzegi sięgały mi poniżej kolan. Byłem boso i rzeźbiłem z niezwykłą precyzją każdy wąs i każdy pęd winorośli. Słychać było tylko warkot silnika przejeżdżającego od czasu do czasu w oddali samochodu i skrobanie nożyka modelarskiego. Nagle usłyszałem chrzęst żwiru. Wyprostowałem się i otarłem nadgarstkiem spocone czoło. Ktoś zapukał z wahaniem do drzwi wejściowych. – Dzień dobry… – odezwał się od frontu kobiecy głos. Poza mną w winnicy nie było dziś nikogo. Kirk i Max pojechali kupić sprzęt do produkcji wina, a Tom pracował w domu nad folderem reklamowym planowanego na wiosnę przyszłego roku wielkiego otwarcia. Pomocnicy znajdowali się na przeciwnym krańcu winnicy, gdzie plewili chwasty, i nie byli w stanie nikogo usłyszeć. Odłożyłem nóż na stół i brodząc w strużynach, wyszedłem na zewnątrz i ruszyłem na przód budynku. To była ona. Wiolonczelistka z plaży. O Boże, musiałem w końcu się dowiedzieć, jak się nazywa. Stała na ganku i właśnie miała znów zapukać do drzwi. Obok schodów leżał stary rower z dziesięcioma przerzutkami, tylne koło jeszcze się kręciło. Dziewczyna była

ubrana w kuse niebieskie spodenki do biegania, pomarańczową koszulkę na ramiączkach i adidasy. Była zlana potem. Co ona robiła na rowerze tak daleko od domu? Z plaży do winnicy było prawie pięć kilometrów, a droga M-37 była stroma jak cholera. Jazda w takim upale musiała być męczarnią. Postawiłem stopę na schodku, na co dziewczyna odwróciła się gwałtownie. – To ty? – zapytała zaskoczona. Wzruszyłem ramionami. – No cóż, cieszę się, że kogoś zastałam. Muszę się napić. Kiedy wybierałam się na wycieczkę rowerową, nie wiedziałam, że jest tak gorąco i… – Zachwiała się i zaczęła osuwać na ziemię. Jednym susem pokonałem dwa ostatnie schodki i przytrzymałem ją w pasie. Po chwili jej obłędnie zielone oczy spoczęły na mnie. Zamrugała, przetarła twarz rękami, próbując dojść do siebie. – Boże, czy ja właśnie zemdlałam? – Pomasowała się po czole. – Tak! Nie do wiary, że właśnie straciłam przytomność. – Spojrzała na mnie. – Poczęstujesz mnie szklanką wody? Otworzyłem siatkowe drzwi, pchnąłem ciężkie drzwi główne i zaprowadziłem ją do kuchni. Czułem na sobie jej spojrzenie, wyczuwałem jej ciekawość. Znalazłem w lodówce butelkę wody i butelkę gatorade i podałem jej. Wzięła obie, odstawiła gatorade na blat i odkręciła wodę. Wypiła ją duszkiem, nie robiąc nawet przerwy na oddech. Odstawiła pustą butelkę, otworzyła gatorade i znów zaczęła pić, tym razem wolniej. – A tak w ogóle – wyciągnęła rękę – jestem Eden Eliot. – Uścisnąłem jej dłoń i uśmiechnąłem się. Wyciągnąłem z kieszeni wizytówkę i podałem jej. Odczytała ją na głos. – Carter Haven, Winnica Braci Haven. Pokiwałem głową. – No dobra, Carter. Jesteś niemową? Pokręciłem przecząco głową. – Czyli możesz mówić. Skinąłem potakująco. – Ale nie mówisz.

Znów przeczący ruch głową. – Nie odzywasz się tylko do mnie czy w ogóle? Zmarszczyłem brwi. Sytuacja była niezręczna. Nie tak to sobie wyobrażałem. Na schodach rozległy się czyjeś kroki, skrzypnęły siatkowe drzwi i do środka wszedł Tom z butelką wody Fiji w jednej ręce i szarą teczką w drugiej. Tom wyglądał jak my wszyscy: był wysoki, umięśniony i ciemnowłosy. Był jednak szczuplejszy i bardziej żylasty niż nasza trójka, a jego włosy były raczej brązowe niż czarne. Tom miał oprócz tego te same jasnoniebieskie oczy. Podał Eden rękę. – Thomas Haven. Widzę, że poznałaś mojego brata Cartera. – Tak, właśnie się sobie przedstawiliśmy – odpowiedziała. Tom spojrzał na mnie w szoku, a potem odwrócił się znów do Eden. – Przedstawił się? Na głos? Eden pokazała moją wizytówkę. – Nie. Użył tego. Tom pokiwał głową. – Aha. Bo to by było zaskoczenie. Eden znów mi się przyjrzała. – To co z tobą jest? Usiłowałem zdobyć się na jakieś wyjaśnienia, ale nic z tego nie wyszło. Tom westchnął. – Sprawa jest skomplikowana. – Zerknął na mnie błagalnym wzrokiem. Kiedy się nie odezwałem, pomasował się kciukiem po grzbiecie nosa. – Jestem już spóźniony na spotkanie z Maksem i Kirkiem, więc muszę lecieć. Zobaczymy się później. Powodzenia, Eden. – Powodzenia? W czym? Wskazał na mnie kciukiem. – Z nim. – Z tymi słowami wyszedł. „O rany, Tom. Dzięki za pomoc” – pomyślałem, odprowadzając go wściekłym wzrokiem.

Zapadła długa cisza i atmosfera zrobiła się jeszcze bardziej niezręczna. Stałem, zaciskając z frustracji pięści. Eden piła małymi łyczkami gatorade. Kiedy milczenie zrobiło się już nie do zniesienia, Eden odsunęła się od blatu, odstawiła pustą butelkę i pokiwała głową. – No dobra. Czuję się niezręcznie. Dzięki za picie. Pójdę już. Cześć. Zanim zdążyłem się ruszyć, była już za drzwiami i wsiadała na rower. Niedobrze. Dopiero co zemdlała na ganku. Nie mogłem pozwolić, żeby w tym skwarze wracała do domu rowerem. Jęknąłem. Nie będzie łatwo. Wziąłem szybko koszulę z warsztatu, wyciągnąłem z kieszeni kluczyki i ruszyłem autem za Eden. Udało jej się dość daleko odjechać. Nie zatrzymała się, kiedy zwolniłem i zacząłem jechać obok niej. Odwróciła się jednak do mnie. – Mogę ci w czymś pomóc? – W jej głosie pobrzmiewała irytacja. I słusznie. Skinąłem kciukiem na tył pikapa. Eden skrzywiła się tylko i dalej pedałowała, sapiąc i dysząc. Pot zalewał jej twarz. Przyspieszyłem, zastawiłem jej drogę autem i wyskoczyłem z wozu. Zahamowała i otarła czoło. – O co ci chodzi, Carter? Jeśli czegoś chcesz, to powiedz. Wyciągnąłem komórkę, otworzyłem notatnik i napisałem: „Pozwól mi zawieźć cię do domu”. Eden przeczytała to i pokręciła głową. – Nie. Nic mi nie jest. Ale dzięki. „Proszę. Jest za gorąco. Zemdlejesz i zrobisz sobie krzywdę”. – To jakiś absurd – stwierdziła, oddając mi telefon po odczytaniu wiadomości. – Przekazujemy sobie liściki jak w podstawówce. Nic mi nie będzie. – Nacisnęła na pedały i wyminęła mojego pikapa. Zaczęła się piąć pod górkę, męcząc się na stromym podjeździe. Patrzyłem, jak się oddala. Ogarnęła mnie panika. Nie mogłem jej pozwolić odjechać. Po prostu nie mogłem. Nie powinna jechać rowerem w taki upał, bez względu na stopień

nachylenia wzgórza. Głupotą było jej na to pozwolić. A poza tym… po prostu nie mogłem jej puścić. Jakiś wewnętrzny głos kazał mi znów ją dogonić. Dodałem gazu, wyminąłem rower i zatrzymałem się naprzeciwko niej na żwirowanym poboczu. Wysiadłem z samochodu i czekałem, aż dojedzie. Nacisnęła na hamulce i postawiła nogę na ziemi, zatrzymując się kilka kroków ode mnie. – Co jest, Carter? Czego ty chcesz? Przecież ci powiedziałam, że nic mi nie będzie. Naprawdę. Serio. Jestem twarda. Nie potrzebuję twojej pomocy. – Pot lał się z niej strumieniami, jej twarz była cała czerwona, kucyk się poluzował i włosy zaczęły się kleić do czoła i policzków. Z trudem łapała oddech. – A mówiąc szczerze, to całe twoje niegadanie jest dziwaczne. I trochę przerażające. Bez urazy. Pewnie masz swoje powody, żeby milczeć. Nie wiem, może przeżyłeś jakąś traumę czy coś. Ale ja mam wystarczająco dużo własnych kłopotów i nie mam ochoty zajmować się twoimi, okej? No to… na razie. Obejrzała się za siebie, żeby sprawdzić, czy nic nie jedzie, i zaczęła znów pedałować. „Nie. Nie. Zaczekaj” – zabrzmiało w mojej głowie. Wziąłem głęboki wdech i skoncentrowałem się. – Zaczekaj. – Mój głos był zachrypnięty i słaby od długiego nieużywania. Eden zahamowała i zeskoczyła z roweru. Odwróciła się do mnie. Pokazałem na swój samochód. – Pozwól. Proszę. – Byłem w stanie wydobyć z siebie tylko niewyraźny szept, ale mnie usłyszała. Patrzyła na mnie, jakby rozważała swoje możliwości. W końcu zsiadła z roweru i cofnęła się do mojego samochodu. – No dobra. – Zaczęła podnosić rower, żeby wrzucić go na pakę. Odebrałem go jej i sam ułożyłem na miejscu. Byłem pod wrażeniem, z jaką łatwością go podniosła, zwłaszcza że był to dwudziestoletni zardzewiały gruchot, ciężki jak cholera. Była naprawdę silna. – Dzięki – powiedziała, podchodząc do drzwi od strony pasażera i zerkając na mnie z drugiej strony samochodu. –

Dałabym radę, ale dzięki. Wzruszyłem tylko ramionami, wsiadłem do wozu i włączyłem klimatyzację. Eden ustawiła zimny nawiew na swoją twarz i przymknęła oczy. Obserwowałem ją kątem oka. Eden. Idealne imię dla tej dziewczyny. Powiedziała, że ma za dużo własnych problemów, żeby zajmować się moimi. Zastanawiałem się, co miała na myśli. Jakie miała kłopoty? Bo że miała, to było oczywiste – widziałem w jej oczach ból i cierpienie. Oparła się o rdzawoczerwony skórzany fotel i przetarła dłonią twarz, odgarniając niesforne włosy. – Dzięki, Carter. – Nie ma za co – zaskrzeczałem. Odchrząknąłem i powtórzyłem. – Nie ma za co. Słysząc mój głos, spojrzała na mnie z lekkim zdziwieniem. – Byłeś chory? Pokręciłem głową. – Nie. – No to o co chodzi? – Długo by opowiadać. – Mam czas. Wypuściłem z płuc powietrze. – Nie jest mi… łatwo o tym mówić. – Bolesne wspomnienia? Zerknąłem na nią z ukosa i uniosłem brew. – Tak. – Jak długo nie mówiłeś? – Rok. – I dzięki mnie po raz pierwszy od roku się odezwałeś? – Ta informacja sprawiła jej wyraźną przyjemność. – Tak. – Twój brat będzie mnie za to całować po rękach. – Pewnie tak. – Skręciłem w boczną drogę, która prowadziła na plażę, do jej domu. Uwielbiałem tę drogę. Była wąska, obsadzona drzewami. Przez liście przeświecało słońce, malując na ziemi światłocieniem chaotyczny wzór.

Widać było, że Eden intensywnie się nad czymś zastanawia. Pewnie nad tym, co takiego mogło odebrać człowiekowi głos na rok. Nie byłem pewny, czy kiedykolwiek będę w stanie opowiedzieć tę historię. Moi bracia wiedzieli, co się wydarzyło, ale tylko dlatego, że przy tym byli. Znaleźli mnie na podłodze obok wanny. Nigdy im nie powiedziałem, co się stało, bo od momentu znalezienia Britt nie wymówiłem ani słowa. Minąłem pocztę i skręciłem. Po prawej stronie połyskiwała jasno zatoka, a po lewej wzdłuż drogi ciągnęły się budynki mieszkalne. Zatrzymałem się przed starym żółtym domem Eden. Po raz pierwszy porządnie się mu przyjrzałem. Żółta farba prawie całkiem zblakła, a białe wykończenia odłaziły od ściany. Ganek się zapadał, a schodki były spróchniałe. Dach od dziesięciu lat prosił się o nowy gont i w czasie ulewy pewnie przeciekał. Moskitiery w oknach miały dziury. Gapiłem się na tę ruderę i zastanawiałem, dlaczego Eden tu mieszka. – Skąd wiedziałeś, gdzie mieszkam? – zapytała podejrzliwie, z nagłym lękiem w głosie. – Zo… zobaczyłem raz, jak wychodzisz z domu. Byłem na plaży. Spojrzała na mnie spod zmrużonych powiek. – Kłamiesz. Wrzuciłem luz i zaciągnąłem hamulec ręczny. – Masz rację. Przepraszam. Któregoś dnia poszedłem pobiegać. Usłyszałem, jak grasz na wiolonczeli. Zatrzymałem się, żeby posłuchać. Zobaczyłem cię przez otwarte drzwi. Nie chciałem ci przeszkadzać. – Boże, mój głos brzmiał tak, jakby każde słowo sprawiało mi ból; był ochrypły i urywany. Eden chyba tego nie zauważyła, a nawet jeśli, to dobrze się z tym kryła. – Co grałam? Wzruszyłem ramionami. – Nie znam się na muzyce klasycznej. Ale byłaś… pochłonięta. Muzyką. – Nie śledzisz mnie ani nic takiego, prawda?

Uśmiechnąłem się do niej z rozbawieniem. – Myślisz, że bym się przyznał, gdyby tak było? Roześmiała się. – Pewnie nie. Ale ponieważ zacząłeś normalnie mówić, to już mnie tak nie przerażasz, więc chyba wszystko w porządku. – Przysięgam, że cię nie śledzę. – Wyłączyłem silnik i wysiadłem. Zdjąłem z paki rower i oparłem go obok drzwi. Na podjeździe stał volkswagen passat, pod przechyloną wiatą. Potrząsnąłem za słupek, a cała wiata zachwiała się w posadach. – Wszystko się tu wali. Eden wzruszyła ramionami. – Tak. Ale dom jest mój. Nic więcej nie mam. – Mogę naprawić co trzeba. Eden pokręciła głową. – Nie. Nie trzeba. – Ale tym się zajmuję. – Remontem domów? – Budownictwem. Jestem stolarzem. – Pokazałem ręką dach. – Ten dach będzie przeciekać. Jej mina powiedziała mi, że już przecieka. – Taa. – Zaczęła bawić się ramiączkiem pomarańczowej koszulki. – Zdążyłam się o tym przekonać. – Bardzo ciekło? – Musiałam podstawić kilka wiaderek. – Ile? Nie odpowiedziała od razu. – Ze cztery? Uniosłem brew. – Pozwól mi naprawić dach. Eden westchnęła. – No dobrze. Jeśli tak ci zależy. Ale nie mogę ci dużo zapłacić. Parsknąłem tylko. – Nie chcę od ciebie pieniędzy. – W takim razie się nie zgadzam. – Skrzyżowała przed sobą

ręce, a w jej głosie zabrzmiała stanowczość. Odwróciłem wzrok od jej rąk, które podpierały jasne, krągłe piersi, ledwie mieszczące się pod koszulką i sportowym stanikiem. – Czemu? – Bo nie potrzebuję pomocy i nie potrzebuję litości. – Uparciuch z ciebie, co? – Nie. – Wydęła wargi. Roześmiałem się tylko. – Okej. Czyli wolisz mieć przeciekający dach? – Wskazałem na ganek i schody. – W którymś momencie to się pod tobą załamie i noga wpadnie ci do środka. Poważnie się pokaleczysz. – Podszedłem do domu i wsunąłem całą dłoń przez rozdartą moskitierę. – Nie możesz otwierać okien, bo będziesz miała w domu pełno robactwa. Ale skoro niepotrzebna ci pomoc, to twoja sprawa. – Będę uważać. – Nie umiałem nic na to odpowiedzieć. Eden zawahała się, a potem westchnęła. – Wejdziesz? Skinąłem głową. Weszła do domu, a ja poszedłem za nią. Zauważyłem, że w środku dom wymagał równie dużo pracy, co na zewnątrz. Eden sama już sporo zrobiła. Wyszorowała ściany i listwy przypodłogowe, które musiały być czarne od brudu, wymieniła stare meble i sprzęt. Ale z wiekowych blatów kuchennych odłaził laminat, podłoga w kuchni zapadała się w kilku miejscach, a parkiet w salonie i w sypialniach wymagał sporo uwagi, a może nawet całkowitej wymiany. Tapeta była ohydna i w niektórych miejscach odchodziła od ściany. – Nic nie mów – mruknęła Eden, wyciągając z lodówki dwie butelki wody. – Wiem. Dom przez długi czas stał pusty. Robię, co mogę, ale… – urwała. – Potrzebujesz pomocy – dokończyłem. – Tak. – Kilka lat temu chciałem kupić to miejsce – przyznałem. – Ale zdecydowałem się na coś bardziej… odludnego. Nie spytała, gdzie mieszkam. Oparliśmy się o kuchenne szafki i w milczeniu popijaliśmy wodę.

– To dlaczego się tu przeprowadziłaś? – zapytałem. – A dlaczego ty przez rok nie mówiłeś? – odparowała. Żadne z nas nie odpowiedziało na zadane mu pytanie, aż w końcu milczenie zrobiło się nie do zniesienia. Dokończyłem wodę i odstawiłem butelkę. – Dzięki za wodę. – Dzięki za podwiezienie. Otworzyłem siatkowe drzwi i pozwoliłem im zamknąć się za mną z trzaskiem. Kiedy otwierałem samochód, usłyszałem, że Eden mnie woła. Odwróciłem się do niej. – Naprawdę myślisz, że mógłbyś załatać mi dach? – Tak. – To może… może przydałaby mi się mała pomoc. – W takim razie do zobaczenia jutro rano. – Do zobaczenia. Pojechałem do winnicy i wróciłem do przerwanej pracy, odczuwając dziwną satysfakcję. Zacząłem mówić. Odbyłem pełną rozmowę. Reszta dnia minęła mi nie wiedzieć kiedy. Rzeźbiąc, układałem w myślach listę materiałów potrzebnych do naprawy dachu Eden. Planowałem, rozmyślałem o Eden i zastanawiałem się, co takiego jej się przydarzyło, oraz jak mam ją nakłonić, żeby mi o tym opowiedziała, bez konieczności mówienia o sobie. Zrobiło się ciemno. Moje zamyślenie przerwali Tom i Kirk, którzy weszli ze śmiechem do środka, poszturchując się nawzajem. Za nimi wlókł się Max z nosem w telefonie. Zatrzymali się w drzwiach i spojrzeli na bar. Nagle dotarło do mnie, że jest już po dwudziestej drugiej i że skończyłem cały front i większą część jednego boku. – O cholera, stary – odezwał się Kirk. – Coś niesamowitego. – Podszedł bliżej, żeby przyjrzeć się lepiej głównemu elementowi, na którym wyrzeźbione były pędy winorośli, a następnie przesunął się na bok, muskając palcami kontury butelek z winem. – A co będzie po drugiej stronie? Winogrona? Czas na niespodziankę. – Kieliszki do czerwonego wina.

Kiedy się odezwałem, Max pisał coś właśnie na telefonie. Wypuścił go z rąk, zaklął i schylił się, żeby podnieść z podłogi. Kirk i Tom wpatrywali się we mnie w osłupieniu. – O w mordę – zaśmiał się z niedowierzaniem Tom. – Ty mówisz. – No. Kirk i Max spojrzeli po sobie. – Powiedz coś jeszcze – poprosił Kirk. – Wal się – wyszczerzyłem się. – Cały Carter – skwitował Tom. Nagle zmrużył oczy i spojrzał na mnie podejrzliwie. – Czy to, że zacząłeś mówić, ma coś wspólnego z tą dziewczyną, która tu była? Nic nie odpowiedziałem, tylko się odwróciłem. Pozbierałem narzędzia i rzuciłem je na stół. – To znaczy, że ma! – Tom poklepał mnie po plecach. – Przeleciałeś ją? To dzięki temu mówisz? Odepchnąłem go. – Przestań, Tom. To nie tak. – Z dziewczyną? Jaką znów dziewczyną? – chciał wiedzieć Max. Choć był najstarszy, to jednocześnie najniższy. Miał budowę czołgu: potężnie umięśniony i przysadzisty, miał bicepsy wielkości moich ud i nogi jak pnie drzew. Tak jak my, miał niebieskie oczy i ciemne włosy, ale golił głowę niemal do samej skóry i nosił brodę. Kirk, Max i ja byliśmy raczej małomówni i skryci, jak tata, natomiast Tom wdał się bardziej w mamę – był gadatliwy, elokwentny i łatwo się ekscytował. Max zachowywał się jednak z największą rezerwą. Większość ludzi uważała go za gbura, ale trzeba go było lepiej poznać, żeby zrozumieć, że nie ma po prostu zbyt wiele do powiedzenia. Rzuciłem Tomowi wściekłe spojrzenie. – To tylko znajoma. Toma poniosła wyobraźnia. Słysząc to, Tom roześmiał się, ale zaraz potem się uspokoił. – Jeśli udało jej się to, co od roku nie udało się żadnemu z nas, i zmusiła cię do mówienia, to znaczy, że jest kimś wyjątkowym, i możesz sobie gadać, co chcesz. – Szturchnął mnie

łokciem. – Poza tym jest z niej niesamowita laska. Powinieneś się za nią zabrać, jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś. – Odwal się, Tom – warknąłem ostrzegawczo. Mój najmłodszy brat uniósł ręce. – Ja tylko mówię. Jeśli ty jej nie chcesz, to ja się za nią zabiorę. – Ani mi się, kurwa, waż. – Odwróciłem się do niego z wściekłością. Na samą myśl o tym, że miałby się „zabrać” za Eden, serce podeszło mi do gardła. Poczułem coś łudząco podobnego do zazdrości – Odpuść sobie. I od niej też się odwal. – Mój głos i moje ciało wyraźnie mówiły: „Ona jest moja”, co nie mogło umknąć żadnemu z moich braci. – Daj spokój, Carter, tylko się z tobą droczę. – Tom złapał mnie za rękę, ale mu się wyrwałem. – Tylko że to nie jest, kurwa, śmieszne. – Wyluzuj, braciszku. – Podszedł do mnie, a ja odepchnąłem go tak mocno, że aż się zatoczył. – Zaraz oberwiesz, Tommy – ostrzegł go Kirk. – Daj mu spokój. Koniec żartów. Tom puścił mnie i schował ręce do kieszeni. W dzieciństwie wystarczająco często doprowadzał mnie do szału, żeby wiedzieć, że to nie najmądrzejsza decyzja. Zresztą tylko on potrafił mnie doprowadzić do takiego stanu, jak to młodszy brat. Max zatrzymał mnie, kiedy zacząłem wychodzić z warsztatu. – Serio, braciszku, dobrze usłyszeć twój głos. Klepnąłem go w ramię i zostawiłem ich wszystkich, żeby mogli podziwiać bar. Przez całą drogę z winnicy na plażę czułem kłębiące się we mnie emocje. Kiedy stanąłem w spodenkach pływackich na zimnym piasku, mając nad sobą czarne niebo rozświetlone jasnym księżycem i miriadami lśniących srebrzyście gwiazd, poczułem, jak znikają zazdrość, złość i dezorientacja. Fale obmywały mi kostki, wokół mnie rozciągała się kojąca cisza. Nie powinienem był tak się wściekać na Toma. Wiedziałem przecież, że tylko się ze

mną droczy. Lubił sobie żartować i nie zawsze wiedział, kiedy przestać. Ale powiedział coś, co nie dawało mi spokoju. Nie miałem do Eden żadnych praw. Nie miałem prawa do zazdrości. Tylko że z jakiegoś powodu to ona wyrwała mnie z mojego milczenia. I niespecjalnie nawet musiała się starać. Wszedłem głębiej, brodząc tak długo, aż znalazłem się po pas w wodzie. Schyliłem się pod liną wyznaczającą kąpielisko. Miałem już zanurkować, kiedy usłyszałem wiolonczelę. Jej dźwięk był niewyraźny, dobiegał z oddali. Nad wodą przetoczyła się niska, smętna melodia. Stałem zasłuchany, czując, że robi mi się coraz zimniej. Smutek był niemal namacalny, mimo odległości gęsty i przenikliwy. Było w tej melodii coś takiego, co sprawiało, że miałem ochotę zawrócić na brzeg, przejść na drugą stronę ulicy, wkroczyć do rozpadającego się domu, wziąć Eden w ramiona i powiedzieć jej, że wszystko będzie dobrze. Tulić ją, aż przestanie się smucić. Wziąć w siebie jej smutek. Nawet dzisiaj, kiedy z całych sił starała się udawać, że nic jej nie jest, kiedy zachowywała się tak, jakby wcale nie potrzebowała pomocy, kiedy tłumiła w sobie wszelkie emocje, wyczuwałem w niej smutek. Mogła sobie udawać, ale ja wiedziałem, że coś jest nie tak. Nie wiedziałem tylko dlaczego. Dałem nura pod wodę, zanim nogi mnie zdradzą i poniosą znów na brzeg. Płynęło mi się długo i ciężko, było mi zimno. Wyczołgałem się na pomost, trzęsąc się i łapiąc z trudem oddech. Zawlokłem się do domu, wdzięczny za to, że mogłem się tak zmęczyć. Co jak co, ale nie miałem teraz czasu się angażować, nie miałem czasu brać udziału w dramatach Eden. Musiałem skupić się na winnicy. Skończyć bar. Skończyć nowy budynek. Zrobić stoły i położyć podłogi, wszystko oszlifować i wypolerować, a potem pomalować i zawiesić obrazy – dopieścić. Musiałem przygotować gabinety do użytku, zapewnić Kirkowi i Maksowi piękne miejsce do pracy. Nie mogłem sobie teraz pozwolić na to, żeby coś mnie rozpraszało. Nie mogłem dać sobie zawrócić w głowie, nawet tak pięknej dziewczynie jak Eden. A zwłaszcza

takiej, która miała ewidentne kłopoty. A mimo to, kiedy zasypiałem, wiedziałem, że z samego rana stawię się pod jej domem z autem wyładowanym dachówką. I wiedziałem, że się zaangażuję. Bo czy tego chciałem, czy nie, już zacząłem się angażować. Byłem idiotą.

życie od nowa; waga pocałunku EVER Mogłam zwinąć dłoń, ale nie mogłam jej zacisnąć. Mogłam poruszyć palcami, ale nie mogłam chwycić szklanki. Mogłam wymruczeć słowo lub dwa, czasem nawet trzy pod rząd, ale nie mogłam złożyć składnego zdania. Widziałam, słyszałam i czułam: zapachy, smaki, dotyk. Mogłam myśleć. To byłam ja. Ale… zmieniłam się. Eden zniknęła. Nikt nie wiedział, gdzie jest. Caden mówił, że miała wyłączony telefon, że uruchamiała się poczta głosowa, która w końcu się zapełniła. Od dwóch tygodni nikt nie miał żadnych wiadomości od mojej siostry. Zrezygnowała z nauki w Cranbrook. Z akademika zniknęły wszystkie jej rzeczy. Jej współlokatorka powiedziała, że nie zostawiła żadnych namiarów i nie mówiła, gdzie jedzie. Nic. Podczas jej ostatniej wizyty wyczułam, że to pożegnanie. Nie byłam w stanie się odezwać i zażądać, żeby mi powiedziała, gdzie i dlaczego jedzie. Nie byłam w stanie wydobyć z siebie żadnych słów. Ledwie wymawiałam jej imię. Czasem udawało mi się powtórzyć jakieś słowa jak papuga. Znałam je, słyszałam w myślach, ale moje usta nie chciały ich przetworzyć. Tęskniłam za Eden. Potrzebowałam jej, a ona zniknęła. Nie mogłam złapać piłeczki tenisowej, a co dopiero użyć długopisu albo pędzla. Być może nigdy nie będę już malować. Być może na resztę życia zostanę uwięziona w tym bezużytecznym ciele. Na tę myśl chciało mi się płakać, ale sobie na to nie pozwoliłam. Miałam swoje zasady. Płakałam dopiero po wyjściu Cadena. Kiedy zostawałam sama w łóżku. Nie chciałam, żeby widział moją rozpacz. Musiał mieć nadzieję, bo tylko jego nadzieja pozwalała mi jakoś przetrwać kolejny dzień, pozwalała mi przejść przez kolejną sesję terapeutyczną. Przez każdą wyczerpującą, bolesną godzinę, podczas której usiłowałam zacisnąć palce wokół piłki tenisowej. Poruszyć palcami u stóp i samodzielnie

wyprostować nogę. Powtórzyć jednosylabowe słowa: „Kot, płot, zlot. Żur, mur, wór. Bąk, pąk, rąk”. Powtarzałam je w kółko, aż drętwiał mi język, a wargi bolały od próby wymówienia ich w zrozumiały sposób. Odczuwałam cały ten ból i wysiłek, wyczerpanie najprostszymi czynnościami, mimo że w środku, w głowie, byłam sobą, Ever Eileen Monero, dziewczyną, którą byłam zawsze. Kobietą, w którą zamieniłam się przy Cadenie. Tyle że ona została uwięziona w milczeniu. Odniosłam tylko jedno zwycięstwo, jedną rzecz udało mi się zrobić: zdołałam powiedzieć Eden i Cade’owi, że ich kocham. To było ważne. Nie mogłam go spytać, co się dzieje. Nie mogłam z nim porozmawiać. To było chyba w tym wszystkim najgorsze. Caden cierpiał. Wiedziałam, że jego dziadkowie zmarli tuż przed tym, zanim wybudziłam się ze śpiączki. To musiało go dobić – biedny, kochany Cade. Tak dużo przeszedł. Miał za sobą prawdziwe piekło. Ale chodziło o coś więcej. Byłam tego pewna. Coś jeszcze zżerało go od środka. Czegoś mi nie mówił. Pewnie zresztą wielu rzeczy mi nie mówił. Może chciał mnie chronić. Zmusić, żebym skoncentrowała się na zdrowieniu. Ale twarz mojego ukochanego spowił dziwny mrok. Nienawidziłam go. Musiałam jakoś się go pozbyć. Przegnać jego demony, scałować niepokój i ból, które wyryły się głęboko na jego twarzy. Jeszcze wczoraj ich tam nie było. Lub przynajmniej tego dnia, który ja uważałam za wczoraj. Powiedziano mi, że spałam prawie dwa lata. W Wigilię miałam dwadzieścia lat. Pamiętałam pisk opon i uczucie nieważkości. A potem ciemność. Obudziłam się i oto miałam dwadzieścia dwa lata, prawie dwadzieścia trzy, i byłam uwięziona w bezużytecznym, słabym, chudym jak szczapa ciele. Zanikły mi mięśnie. Nie mogłam malować. Nie mogłam mówić. Sytuacja była potworna, nie do zniesienia. Nie mogłam nawet pocałować Cade’a. Nachylał się, dotykał

mnie wargami i wiedziałam, że rozpaczliwie pragnie poczuć jakąś reakcję z mojej strony, ale nie byłam w stanie zmusić swoich ust do posłuszeństwa. Starałam się. Tak bardzo się starałam. Ćwiczyłam, kiedy zostawałam sama. Próbowałam wydymać wargi. Raz za razem starałam się całować powietrze, tak aby móc pocałować Cadena, kiedy zjawi się następnego dnia o siódmej rano. Taki miałam cel. Chciałam odzyskać władzę w rękach, znów mówić i chodzić – to wszystko też było moim celem. I wiedziałam, że w końcu go osiągnę. Nie było innej możliwości. Ale zanim to nastąpi, musiałam po prostu pocałować Cadena. Dziś był dobry dzień. Przespałam całą noc i nie śniło mi się, że już nigdy nie będę chodzić, mówić, całować się z Cadenem, kochać się z nim. Te koszmary były najgorsze, budziłam się w samotności, po twarzy ciekły mi łzy, w gardle wiązł szloch. Czasem mi się śniło, że Caden ma mnie dość, że nie chce mu się już czekać, aż wydobrzeję. W tych snach zostawiał mnie bez słowa. Albo po prostu więcej się nie pojawiał. Znikał jak Eden, a ja zostawałam sama. Budziłam się wtedy z krzykiem, którego nie byłam w stanie z siebie wydobyć, spanikowana jak ptak, który wleciał przypadkiem do pomieszczenia i nie mogąc się z niego wydostać, obija się o okna i ściany. Dziś jednak obudziłam się, wiedząc, że nie miałam takich snów. Poczułam przypływ nadziei. Ćwiczyłam wydymanie ust, wyobrażałam sobie przywierające do moich wargi Cade’a i widziałam oczami wyobraźni, jak go całuję. Dam radę. Wiedziałam, że dam. Czułam, że dam. To stanie się dziś. Czekając na niego, oglądałam lokalne wiadomości. Cade zawsze przychodził punkt siódma. Dziś zjawił się dopiero wpół do ósmej. Wyglądał na wymizerowanego i wyczerpanego. Miał worki pod oczami. Był potwornie wychudzony. Smutny. Udręczony. Miał rozbiegany wzrok, patrzył na ściany, na łóżko, na stolik; rozglądał się i wyglądał przy tym tak, jakby widział coś, czego fizycznie tu nie było. Jakby wciąż na nowo widział ból, który wypełniał to pomieszczenie przez ostatnie półtora roku. Zauważyłam w jego oczach wspomnienia, cierpienie… i coś jeszcze.

Poczucie winy? Tak, właśnie to dostrzegałam w jego oczach, w jego ciele, w wyrazie ust i w niespokojnym spojrzeniu. Odsunęłam od siebie przeświadczenie, że Caden czuje się winny. Nie byłam w stanie tego zaakceptować. Nie umiałabym sobie z tym poradzić. Kochał mnie i był przy mnie. Tylko to się liczyło. Że tu był. Przysiadł na brzegu łóżka, jego udo otarło się o moje. Nachylił się i mnie objął. Rozpoczęłam walkę z własnym ciałem, napięłam mięśnie, ogromnym wysiłkiem woli uniosłam ręce. Dotknęłam go. Położyłam dłonie na jego ramionach; trzęsły się z wysiłku, który wkładałam w to, aby je tam pozostawić. Powinno mi to przychodzić z łatwością, ale nie przychodziło. Udało mi się trzymać go za ramiona przez niemal trzydzieści sekund i dopiero po tym czasie moje ręce opadły. Caden przylgnął czołem do mojego czoła, a ja poczułam na twarzy jego oddech. Pachniał cudownie, tak znajomo – wciągnęłam w płuca jego zapach, czerpiąc z niego siłę, czerpiąc siłę z jego bliskości. Cade odsunął się i pocałował mnie w czoło. Wyprostował się i złapał mnie za rękę leżącą na brzuchu. – Cześć, kochanie. – Znów się nachylił i cmoknął mnie w policzek. Boże, to było straszne. Buziak w policzek. To była niemal zniewaga. Dlaczego nie w usta? Czy on mnie już nie pragnął? Wiedziałam, że jestem chora. Że jestem zupełnie bezużyteczna. Chuda, blada, słaba. Że nie jestem w stanie normalnie rozmawiać ani w ogóle nic zrobić. Ale w dalszym ciągu byłam jego żoną. Cade mnie kochał. Tego byłam pewna. Tylko czy jeszcze mnie pożądał? Skupiłam się, skoncentrowałam. Uniosłam rękę, dotknęłam palcami jego policzka. Musnęłam lekki zarost nad jego górną wargą. Przesunęłam kciukiem wzdłuż miejsca, w którym łączyły się jego wargi. Patrzyłam na jego usta, które całowały mnie kiedyś z taką łatwością, z taką namiętnością. Jakby nie mógł się mną nasycić. Potrzebowałam tego. „Błagam” – chciałam krzyknąć.

„Pocałuj mnie! Kochaj mnie! Weź mnie w ramiona! Dotykaj mnie! Pokaż mi, kim dla ciebie jestem”. Próbowałam wypowiedzieć te słowa, ale zaczęłam się jąkać i zacinać. – P-po… Poca-łuj mmmm-nie. – Zmarszczyłam brwi z wysiłku i skupienia. – Pp-roszę. Caden przytrzymał moją dłoń przy swoim policzku i pocałował mój kciuk, którym dotykałam jego warg. Popatrzył mi w oczy, zawahał się. Miałam przez chwilę wrażenie, że zaraz się rozpłacze. Bardzo powoli zaczął się nachylać. Serce waliło mi jak oszalałe, a kiedy jego usta zetknęły się z moimi, miałam ochotę popłakać się ze szczęścia. Odsunęłam kciuk i poczułam szorstki zarost w kąciku jego ust. Cade smakował pastą do zębów, płynem do płukania ust i niewyraźnym aromatem kawy. Smakował sobą. Jego pocałunek był dokładnie taki, jak trzeba, tak piękny, tak ciepły, delikatny i cudowny, że z rozkoszy nie mogłam oddychać. W jakimś sensie miałam wrażenie, że całujemy się po raz pierwszy. Przypomniałam sobie to, co ćwiczyłam, i przylgnęłam do niego wargami. Cade wciągnął gwałtownie powietrze przez nos, zaskoczony. Nie oddychałam, ale całowałam go i to było lepsze niż oddychanie. Caden poruszył ustami. Poczułam, jak jego język wsuwa się między moje zęby i otworzyłam się na niego, poczułam, jak pieści moje zęby, dziąsła, wargi i język, poczułam, że mnie całuje tak, jakby podobnie jak ja umierał z tęsknoty za tym pocałunkiem. Minęła cała wieczność, zanim w końcu się odsunął. Cały się trząsł. – Cade? – Tylko tyle byłam w stanie z siebie wydobyć, ale on zrozumiał moje pytanie. – Nic mi nie jest. Ja tylko… tak bardzo potrzebowałem cię pocałować. Bardziej, niż jesteś w stanie sobie wyobrazić. Chyba nawet sam nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak bardzo. – Nie tak… bardzo… jak… – Musiałam urwać i skupić się na formowaniu słów, liter, dźwięków. – Ja. Nie tak bardzo jak ja. Cade przyciągnął mnie do piersi i przytulił mocno. Przestał

drżeć, ale czułam przepełniające go wzruszenie. – Opowiedz. Mi. – Byłam dumna z siebie, że tak łatwo to wypowiedziałam. – O czym? – O sobie. Wypuścił mnie z objęć, wstał i przeszedł nerwowym krokiem na drugą stronę pokoju. – Ale co konkretnie? – Co się… dzieje. – To miało być pytanie, ale zabrzmiało inaczej. – Nic. Wszystko. – Cade zatrzymał się przy oknie i spojrzał na widoczny za szybą piękny letni dzień. – Ja tylko… jest mi po prostu potwornie… trudno. Kocham cię. Tak strasznie za tobą tęskniłem. Nie wiedziałem, jak bez ciebie żyć. Byłaś dla mnie wszystkim i nagle cię straciłem. – Ale już jestem. Z powrotem. – Wiem. Wiem. – Odwrócił się znów do mnie. – Zdrowiejesz w oczach. Oddałaś mi pocałunek! To ogromna poprawa. – Poczułam, że Caden odcina się od buzujących w nim emocji i zmienia temat. Pozwoliłam mu na to. – Pocałuj mnie… jeszcze raz. Stanął nade mną i spojrzał na mnie z góry. Musnął kciukiem mój policzek, odgarnął włosy. Nie spuszczał ze mnie wzroku, a ja zobaczyłam w jego oczach, że mnie potrzebuje. Potrzebował mnie. Musiałam jakoś wrócić do normalności. Dla niego. Nachylił się i pocałował mnie delikatnie. Poczułam, że moje wargi drgają i odpowiadają, przyciskając się do jego ust. Pocałunek trwał tylko sekundę i po chwili Caden siedział znów obok mnie i tulił mnie do swojej piersi. Wyczuwałam policzkiem miarowe bicie jego serca. Byłam wniebowzięta, podekscytowana. Oddałam pocałunek. Słabo, ale on to poczuł. Cade doskonale zdawał sobie sprawę z tego, ile mnie to kosztowało. A ja zdawałam sobie sprawę, ile to dla niego znaczyło. Chciałam go przytulić. Objąć go tak jak kiedyś. Ale nie mogłam i to sprawiało mi ból.

Chodziło jednak o to, żeby stawiać sobie drobne, ale realistyczne cele. Wiedziałam o tym. Ale wcale nie było mi przez to łatwiej zaakceptować faktu, że coś równie prostego i zwyczajnego jak pocałowanie własnego męża może mnie aż tak bardzo podekscytować. Kiedy Caden w końcu mnie puścił, spojrzałam mu w oczy i znów zobaczyłam w nich burzę uczuć, ukrytą skrzętnie pod warstwą miłości i dumy. Nic z tego nie rozumiałam: co to oznaczało, skąd się wzięło. Chodziło o coś więcej niż o codzienne przyglądanie się mojej walce. Cade był zawsze dumny z każdego mojego osiągnięcia, chwalił wszystkie moje sukcesy, nawet najdrobniejsze. Jego uśmiech był szczery, a miłość prawdziwa. Ale… było coś jeszcze. Pod spodem czaił się jakiś ból i zagubienie, których źródła nie byłam w stanie dociec. Wypływały z poczucia winy. Tyle wiedziałam. Nie dało się tego ukryć. Ale z jakiego powodu? Na to pytanie nie umiałam znaleźć odpowiedzi. Czy czuł się winny z powodu wypadku? Przecież musiał wiedzieć, że wypadek to wypadek. Nic nie był w stanie poradzić. Nie miałam pojęcia, co Caden naprawdę czuje, bo sam z siebie nic nie mówił. A jeśli rzeczywiście widziałam i wyczuwałam w nim poczucie winy, to nie byłam pewna, czy chcę na razie wiedzieć, skąd się wzięło. Nie byłam pewna, czy poradziłabym sobie z tą wiedzą. Odepchnęłam od siebie te myśli, bo Caden poszedł ze mną na terapię. Podczas ćwiczeń nic nie mogło mnie dekoncentrować. Terapia wymagała mojego pełnego skupienia, pełnej koncentracji i pełnego nakładu sił. Caden stał obok mnie i trzymał mnie za rękę. Za każdym razem, kiedy czułam zniechęcenie lub frustrację, patrzyłam na niego i wiedziałam, że dam radę. Że nie mam wyjścia. Dla niego. Bo mnie potrzebował. Cade zawsze wydawał się taki silny, taki opanowany mimo wszystkich tragedii, które spotykały go w życiu. Ale teraz wydawał się… kruchy. Jakby wystarczył jeden mocniejszy powiew, żeby się załamał. Musiałam wydobrzeć. Musiałam odzyskać mowę, musiałam odzyskać władzę w ciele. Musiałam być w stanie dać mu oparcie, kochać go tak, jak

na to zasługiwał. Teraz jednak to ja go potrzebowałam. Zaplotłam więc palce wokół piłeczki tenisowej, ścisnęłam ją z całej siły, zgniotłam, wykorzystując do tego wszystkie mięśnie ręki. Pociłam się i drżałam z wysiłku, który musiałam włożyć w to, żeby zwyczajnie przytrzymać coś w ręce. Po jakiejś minucie moje palce same się rozplotły, a piłeczka potoczyła się po stole. Znieruchomiałam, oddychając ciężko, i skinęłam na Darrela, mojego terapeutę, który włożył mi piłeczkę z powrotem do ręki. Złapałam ją i maksymalnie się skoncentrowałam. Cade został ze mną przez kilka godzin, jak to robił codziennie. Około wpół do piątej poszedł do pracy. Czasem wpadał jeszcze później, śmierdząc potem, niechlujny i przystojny jak nigdy. Tego jednak wieczoru nie przyszedł po pracy. Siedziałam na łóżku i oglądałam You Can Dance. Pielęgniarka z nocnej zmiany, Lucy, przyniosła mi kolację i pomogła zjeść. Lucy, pani w średnim wieku, była przeuroczą siwiejącą kobietą z lekkim południowym akcentem. Kiedy uprzątała naczynia, potrąciła przypadkiem szafkę przy moim łóżku, z której wysunęła się dolna szuflada. Spojrzałam w dół i zobaczyłam coś, co wyglądało jak pudełko od butów. – Co… to? – spytałam, wbijając w nie wzrok. Lucy podążyła za moim spojrzeniem i zobaczyła pudełko. – To? To twoje listy. Nic z tego nie rozumiałam. – Listy? Pokiwała głową. – Od twojego wspaniałego chłopca. Przyniósł do domu opieki nasze stare listy? – Stare? Teraz Lucy nie zrozumiała. – Stare? Nie, kwiatuszku, były pisane od początku twojego pobytu u nas. Kiedy znajdowałaś się w śpiączce, twój chłopiec przychodził codziennie i czytał ci list. Zawsze nowy. Jeden, czasem dwa. Uzbierały się ich prawie dwa pudełka. Musiał napisać… rany boskie… setki listów.

Poczułam w oczach łzy. Cade nic mi nie powiedział. Nawet się o tym nie zająknął. – Co-dziennie? Listy? – Niech to szlag! Wkurzało mnie, że nie mogłam się normalnie wysłowić. Brzmiałam jak trzylatka, która dopiero uczy się mówić. Lucy pokiwała głową, schyliła się i wyciągnęła pudełko, a potem wysunęła górną szufladę i wyciągnęła drugie. Położyła je na łóżku przy moich nogach. Otworzyła oba pudełka, a z moich oczu popłynęły autentyczne łzy. W środku znajdowały się – dokładnie tak, jak powiedziała Lucy – setki listów. Cade pisał do mnie, kiedy byłam w śpiączce. Codziennie. Każdego dnia. – Czytał je? – spytałam. Lucy westchnęła, przyciągnęła sobie krzesło i usiadła. – Tak, skarbie. Przychodził do ciebie, zwykle po południu, czasem wieczorem. Siadał tu, gdzie ja. Zwykle zamykał drzwi, kiedy ci czytał. Czasem do ciebie mówił, ale wydaje mi się, że po jakimś czasie… że po jakimś czasie był w stanie tylko czytać te listy. – Czytać? Mnie? Pielęgniarka wyciągnęła z pudełka plik kopert. Był podzielony na cztery mniejsze kupki, z których każda składała się z trzech, czterech lub pięciu kopert. W kilku było więcej. – Chłopak jest zorganizowany, trzeba mu to przyznać. – Lucy wysunęła pierwszą kopertę: nie była zaklejona. Było na niej napisane moje imię, charakterystycznym drukowanym pismem Cade’a. – Wygląda na to, że posortował je tygodniami, a potem miesiącami. Znałam ten system. Pokazywał mi pudełka z listami, które pisałam do niego przez wszystkie te lata, kiedy ze sobą korespondowaliśmy, i wtedy też miał je tak uporządkowane. Lucy wyciągnęła z koperty złożoną kartkę papieru. Przebiegła oczami kilka pierwszych linijek, ale zaraz potem pokręciła głową. – Nie wydaje mi się, że powinnam ci to czytać, skarbie. Te listy są… bardzo osobiste. – Zastanawiała się przez chwilę,

starając się najwyraźniej wymyślić, w jaki sposób sama mogłabym je sobie przeczytać, skoro nie byłam w stanie utrzymać dłużej piłeczki tenisowej, o kartce papieru nie wspominając. – Może położę ci po prostu list na kolanach tak, żebyś widziała? Kiedy będę już mogła odwrócić go na drugą stronę, po prostu na mnie popatrz. Zmarszczyłam brwi. – Pacjenci? Lucy zamrugała, a potem machnęła ręką. – Zrobiłam już obchód. Mogę z tobą chwilę posiedzieć. – Wygładziła list na moich kolanach i usiadła. Kartka leżała pod dziwnym kątem i miałam ochotę po prostu wziąć ją do ręki. Mój mózg chciał, żebym zachowywała się normalnie, ale moje ciało nic sobie z tego nie robiło. Wypuściłam z poirytowaniem powietrze z płuc, a potem skupiłam się na słowach, nie zważając na dziwne ułożenie kartki. Ever, ukochana. Mam wrażenie, że minęła cała wieczność, odkąd ostatni raz w ten sposób do ciebie pisałem. Odkąd brałem do ręki pióro i przelewałem dla ciebie na kartkę papieru swoje myśli. Tyle się od tego czasu zmieniło. Wszystko się zmieniło. Nawet nie wiem, od czego zacząć. Spotkaliśmy się w realu (kiedy użyłaś po raz pierwszy tego sformułowania, nawet nie wiedziałem, co ono oznacza), zakochaliśmy się w sobie i wzięliśmy ślub. Boże, mam wrażenie, że to było w innym życiu. Nie mam pojęcia, kim był ten Cade, który był wtedy z tobą. Teraz jestem kimś innym. Czuję się… dziurawy. Mam kształt człowieka. Wyglądam jak ja. Ale jestem pusty. Nie potrafię udawać, że to przeczytasz, że mi odpiszesz. Przykro mi, ale po prostu nie potrafię. Leżysz w śpiączce i być może nigdy się nie obudzisz, a ja jestem zupełnie sam. Obiecałaś mi, Ever. Obiecałaś, że nigdy mnie nie opuścisz. Wiem, że nie chciałaś, że nie zrobiłaś tego specjalnie. Ale mimo wszystko to zrobiłaś, a ja znów czuję się odrętwiały, płynę siłą bezwładu przez życie, przez każdy dzień.

Tylko że teraz nie mam nawet ciebie, tylko twoje listy trzymają mnie przy życiu. Nie byłam w stanie dalej czytać. Moja głowa opadła do tyłu i uderzyłam się boleśnie o ścianę. Po policzkach potoczyły się łzy, zalała mnie fala współczucia dla mojego biednego męża. Poczułam, że czyjaś drobna ręka muska mi twarz. To Lucy ocierała mi łzy. – On cię kocha do szaleństwa, ten twój Caden. – Otarła mi drugi policzek. – Pracuję w domu opieki od dwudziestu pięciu lat, Ever. Wiele widziałam przez ten czas. Wielu pacjentów trafiło w te mury. Niektórzy odchodzą. Taki jest charakter tej pracy, ale wcale nie jest przez to łatwiej. Ale ten twój chłopak? Boże drogi, był ci tak oddany. Twoja siostra zresztą też. Przywoziła go codziennie, dopóki nie był w stanie przyjeżdżać sam. Masz szczęście, Ever. Znalazłaś miłość dobrego człowieka. Nie każdemu się to zdarza. Wytrwał przy tobie. Wiedziałam o tym. Doskonale o tym wiedziałam. Wróciłam znów uwagą do listu. Minęło pół roku. Jest lato, a ostatnim razem słyszałem twój głos na dzień przed Bożym Narodzeniem. Wtedy też po raz ostatni widziałem twój uśmiech i twoje oczy. Muszę podjąć jakieś decyzje. Kończyć szkołę? Zachować mieszkanie? Spakować twoje rzeczy? Schować sweter, który zostawiłaś na oparciu krzesła w kuchni? Bo jeszcze go nie schowałem. Odłożyć na miejsce buty, które stoją przy drzwiach? Włożyć wszystkie twoje rzeczy do kartonów, jakbyś umarła? Nie mogę. Wiem, że powinienem. Dobija mnie widok twoich rzeczy leżących tak, jak je zostawiłaś 23 grudnia. Patrzę na nie codziennie. Ale nie jestem w stanie zachowywać się tak, jakbyś miała już nigdy nie wrócić. Muszę mieć nadzieję, że wrócisz. Bo wrócisz, prawda? Obudzisz się. Wrócisz do mnie. Kochasz mnie i tylko się… zgubiłaś. Jesteś gdzieś tam i próbujesz wrócić. Jak Odyseusz, kiedy starał się wrócić do Penelopy. Nie umiem bez ciebie żyć, ale muszę spróbować. Prawda? Wściekłabyś się, gdybyś się obudziła, a ja bym się poddał i

przestałbym normalnie żyć. Skopałabyś mi tyłek. Muszę więc jakoś żyć dalej. Muszę się pozbierać i żyć. Nie wiem, jak to zrobię, ale zrobię. Dla ciebie. Dla NAS. Kocham cię, na zawsze i na wieki Cade Łzy ciekły mi po twarzy tak szybko, że Lucy nie nadążała z ich ścieraniem. Pociągnęłam nosem, a ona otarła mi twarz chusteczką higieniczną. Włożyła list do koperty i wyciągnęła następny. Ever, w niektóre dni łatwiej mi pisać, w inne trudniej. W niektóre moje myśli płyną jak woda i bez trudu zapełniam stronę czy dwie. W inne trudno mi sklecić choć jedno zdanie. Dziś jest właśnie jeden z takich dni. Dni, w które ciężko mi pisać. Nie wiem, co powiedzieć. Co napisać. Nie wiem nawet, co myśleć. Wiem tylko, że za tobą tęsknię. Potwornie. Nie byłam w stanie dłużej czytać. Odchyliłam głowę i starałam się oddychać przez łzy. Mój biedy Caden, tyle wycierpiał. – Starczy. Na razie – powiedziałam. Lucy pokiwała głową i odłożyła listy. Poklepała mnie po ramieniu. – Wyjdziesz stąd o własnych siłach, Ever. Wiem to na pewno. Już niedługo. Miałam taką nadzieję. Ze względu na samą siebie, ale przede wszystkim ze względu na Cade’a.

pytania bez odpowiedzi Miałam nowy cel. Odzyskać wystarczającą władzę w ciele i kontrolę nad małą motoryką, żeby móc samodzielnie czytać listy. Nie wiedziałam, jak długo jeszcze będę musiała zostać w domu opieki, ale wiedziałam, że kiedy w końcu stąd wyjdę, będę musiała być samodzielna. Caden nie powinien mnie niańczyć, zajmować się mną tak, jakbym była niepełnosprawna. W związku z tym pracowałam jeszcze intensywniej. Dawałam z siebie coraz więcej, ćwiczyłam coraz dłużej, tak że czasami aż płakałam z bólu i wyczerpania. Nauczyłam się trzymać piłeczkę tenisową. Mogłam ściskać ją w dłoni i mi nie wypadała. Następnym krokiem była izolacja palców – dotykanie piłeczki każdym palcem po kolei. Samo dotykanie. W życiu wszystko bierzemy za pewnik. Poważne sprawy, takie jak miłość najbliższych, pocałunki i możliwość przytulenia się. I drobne, takie jak umiejętność swobodnego rozprostowania palca. Mijały dni i zamieniały się w tygodnie. Z tego, co przekazał mi zespół lekarski dowodzony przez doktora Overtona, badania wykazały, że zapis moich fal mózgowych jest zupełnie w normie. Lekarze mówili o cudzie. Mój mózg nie został trwale uszkodzony. Najwyraźniej doznałam niegroźnego udaru, co w takich przypadkach jak mój zdarza się dość często. W przypadku wielu obrażeń mózgu skutkujących śpiączką pacjenci zostają najczęściej jednostronnie sparaliżowani po stronie wystąpienia wylewu. Ja wyszłam z tego z grubsza na czysto. Prawy kącik ust trochę mi opadał, ale było to praktycznie niezauważalne. Moja prawa dłoń była trochę słabsza od lewej i trudniej było ją nakłonić do tego, żeby wykonywała moje polecenia, ale lekarze twierdzili, że z czasem odzyskam pełną sprawność. Mówili, że mam ogromne szczęście. Caden w dalszym ciągu codziennie mnie odwiedzał i zostawał jak najdłużej mógł. Całował mnie na przywitanie i na pożegnanie, ale znów były to tylko niewinne, nic nie znaczące buziaki. Hamował się. Uciekał. Jakby mnie już nie pożądał.

Musiałam sobie powtarzać, że przeszedł przez prawdziwe piekło i że kiedyś wszystko wróci do normy. Kochał mnie. Pragnął mnie. Był tylko… zagubiony. I zdezorientowany. Może wcale nie chciał mnie odpychać. A może kryło się za tym coś więcej, coś mrocznego i strasznego? Jakaś tajemnica, która zżerała go jak rak? Dzień po dniu obserwowałam, jak więdnie, jak mizernieje, choć ja robiłam się coraz silniejsza. Z każdym mijającym dniem zyskiwałam coraz większą samodzielność. Potrafiłam teraz wyciągnąć sama list z koperty. Potrafiłam się sama ubrać, musiałam tylko siedzieć. Darrel pracował teraz ze mną nad wstawaniem, ale musiało minąć jeszcze wiele miesięcy, zanim zacznę chodzić. W międzyczasie doktor Overtone poinformował nas, że wkrótce będę mogła wrócić do domu. Ciągle miałam problemy z wymową, ale potrafiłam już skutecznie się komunikować. W ciągu ostatnich tygodni zrobiłam ogromne postępy, ale dumę i radość z tego, co udało mi się osiągnąć, przyćmiewał niepokój o Cade’a. Wyglądał jak cień, jak duch człowieka, którego znałam. Ucinał wszelkie próby rozmowy na ten temat. Mówił tylko, że moja śpiączka była dla niego naprawdę trudna, ale że cieszy się, że się obudziłam i że wszystko jest w porządku. Tylko że nie było. Przeczytałam jego listy. Czytałam dwa albo trzy pod rząd, potem robiłam sobie przerwę i czytałam dalej. Strasznie było dowiadywać się o jego rozpaczy, smutku i żalu. Z każdego listu wyzierała potworna desperacja, z listu na list coraz silniejsza. Im bliższe mojego wybudzenia były daty poszczególnych listów, tym trudniej było je czytać. Po przeczytaniu takich na przykład słów przez wiele godzin nie mogłam się uspokoić: Nie miałem pojęcia, jak bardzo cię kocham. Po prostu nie miałem. Pamiętasz nasze rozmowy o miłości, o tym, że jest dla nas WSZYSTKIM? Dla mnie rzeczywiście była wszystkim, Ever, wszystkim, co, kurwa, miałem. I ją straciłem. Straciłem ciebie. A

potrzebowałem jej znacznie bardziej, niż zdawałem sobie z tego sprawę wtedy, kiedy ją miałem, kiedy miałem ciebie. Czy po przebudzeniu w ogóle mnie rozpoznasz? Czy będziesz mnie dalej kochać? Nakręcałam się w swoim bólu. Listy Cadena doprowadzały mnie do płaczu, a widok tego, jak cierpi, tylko pogarszał sprawę. Nie byłam pewna, czy wie o listach. W końcu któregoś popołudnia poruszyłam ten temat. Leżeliśmy razem na łóżku, opierałam głowę o jego pierś. Była to dobrze znana pozycja, która dawała mi poczucie bezpieczeństwa, ale nie tego chciałam. Wiedziałam, że w domu opieki nie możemy liczyć na prywatność, ale mimo to chciałam mieć poczucie, że Caden mnie pożąda. Chciałam, żeby próbował mnie dotykać, żeby mnie całował, żeby zachowywał się tak, jakby usychał bez moich pocałunków, tak jak kiedyś. Ale on tylko tulił mnie do siebie zupełnie platonicznie. – Cade? – zaczęłam. – Hmm? – zamruczał nad moją głową. – Czytam twoje listy. – W dalszym ciągu musiałam myśleć o tym, co mówię, i wkładać wysiłek w normalną artykulację. – Znalazłam je w szafce obok łóżka. – Tak? – Cade starał się, żeby jego głos brzmiał zwyczajnie. – Na pewno nic ci nie jest? – Miałam wrażenie, że kłamię, zadając mu to pytanie. Wiedziałam, że coś mu doskwiera. To było widać. Nikt nie mógł pisać takich rzeczy i czuć się przy tym super. – Nie umiałem inaczej sobie radzić ze swoimi uczuciami. Mogłem tylko pisać te listy. – A teraz? – Teraz jesteś ze mną. I dochodzisz do siebie. – Gdyby wydarzyło się coś złego, gdyby coś było nie tak, to byś mi powiedział? Zawahał się chwilę. – Musisz skupić się na tym, żeby wyzdrowieć. Tylko to się teraz liczy. Powoli i z ogromnym wysiłkiem odsunęłam się od niego i

odwróciłam, żeby spojrzeć mu w oczy. W ich bursztynowym spojrzeniu malował się ból i zagubienie. – Nie okłamuj mnie, Cade. – Nie spuszczałam z niego wzroku. – Wolę znać prawdę, nawet tę najgorszą i najbardziej bolesną, niż żyć w kłamstwie. – Ever… – Caden zamknął oczy, zaciskając mocno powieki, i wciągnął zachłannie powietrze. – Kochasz mnie? Otworzył oczy i wreszcie zobaczyłam w nich ogień. – No jasne! Oczywiście, że cię kocham. Jak możesz w ogóle o to pytać? – Czasem po prostu… mam wrażenie… że nie mówisz mi wszystkiego. Może nie kłamiesz, ale… ukrywasz. Coś. – Wyciągnęłam rękę i dotknęłam jego kolana. – A ja… cię potrzebuję. Potrzebuję, żeby było jak dawniej. Chcę odzyskać nasze życie. Chcę odzyskać nas. Chcę… potrzebuję… miłości. Naszej miłości. Takiej jak kiedyś. Caden westchnął i wziął mnie za rękę. Widziałam, że się namyśla, że podejmuje jakiś wysiłek. – Ever, skarbie. Wiem, że… Wiem, że zachowywałem się ostatnio… dziwnie, ale… próbuję. – Co próbujesz? Poruszył się, jakby moje pytanie wprawiło go w zakłopotanie. – Mówiąc szczerze, sam nie wiem. Po prostu nie wiem. Jestem beznadziejny, Ev. Obudziłaś się, zdrowiejesz. Nie wiem, co się ze mną dzieje. To zabrzmiało jak wykręt. Może nawet jak kłamstwo. Ale dlaczego Cade miałby mnie okłamywać? Westchnęłam, bo zdałam sobie sprawę, że nic więcej z niego nie wyciągnę. Nie wiedziałam, jak sobie radzić z tym nowym, odmienionym Cadem. Czułam się tak, jakbym… jakbym w ogóle go nie znała. Jakbym się obudziła, a Cade, który mnie odwiedzał, przytulał i całował… był Cadem, którego nigdy nie poznałam, Cadem, który zastąpił tego, którego znałam przed wypadkiem.

Poczułam spływającą łzę, ale nie chciało mi się jej ocierać. Podobnie jak całej reszty. – Ev? Co się dzieje? Jak mógł w ogóle o to pytać? – Co… co się dzieje? Jezu, Cade. Wszystko. Nie jesteś… Nie wiem, kim jesteś. Nie jesteś taki jak kiedyś. Staram się, Cade. Robię wszystko, co mogę… żeby wyzdrowieć. Żeby być kobietą, którą znałeś. Przykro mi, że jeszcze mi się to nie udało, ale się uda. Wyzdrowieję. Jestem z tobą. I potrzebuję cię, ale ty nie jesteś… Mam wrażenie, że jesteś gdzieś daleko. Caden załkał, zsunął się z łóżka, podszedł do drzwi i otworzył je. Zatrzymał się przy nich i odwrócił do mnie. – Przepraszam, Ever. Ja… po prostu przepraszam. – I z tymi słowami wyszedł. Przeczytałam wszystkie listy. Czytałam całą noc. Miałam nadzieję, że mi powiedzą, co się stało z moim Cadem. Nie dały mi konkretnej odpowiedzi, ale zasugerowały w bardzo zawoalowany sposób, że coś się stało i że dawny Cade przestał istnieć. Coś go zniszczyło. Zabiło. Może po prostu było tego wszystkiego dla niego za dużo? Stracił mamę, potem tatę, a potem mnie i dziadków. Każdego by to przerosło, a jednak właśnie to go spotkało, jak więc miał pozostać sobą? Jak miało nie być widać skutków tak ogromnego cierpienia? Utwierdziłam się tylko przez to w przekonaniu, że muszę jak najszybciej wrócić do domu i być znów jego żoną, jego najlepszą przyjaciółką. Jego rodziną. Że muszę go wspierać. Bez względu na to, jak bardzo sama czułam się zagubiona, musiałam się nim zająć. Cade mnie potrzebował. Bez niego czułam chłód. Czułam się samotna. Tęskniłam za Eden. Pożyczyłam od Cade’a telefon i zadzwoniłam do niej. „Skrzynka abonenta jest pełna. Spróbuj później”. Gdzie ona była? Co robiła? Dlaczego wyjechała? Tak wiele pytań i żadnej odpowiedzi. Prześladowało mnie ostatnie zdanie z ostatniego listu Cade’a: Bez względu na wszystko – kocham cię. Nigdy nie przestanę

cię kochać. Nie wiem, czy po obudzeniu dalej będziesz mnie kochać. Czy potrafisz. Ale nawet jeśli nie, to ja będę cię kochać. Przez całą wieczność i jeszcze dłużej. Nawet jeśli nie zasługuję na twoją miłość. Dlaczego miałby nie zasługiwać na moją miłość? Nie rozumiałam tego. I nie chciałam zrozumieć. Kochałam go. Bezgranicznie. Potrzebowałam go. Ufałam mu. Pragnęłam go. Chciałam, żeby mnie całował z prawdziwym zaangażowaniem. Chciałam, żeby mnie całował, i żeby jego pocałunki stawały się coraz bardziej niecierpliwe, coraz bardziej namiętne. Ale kiedy mnie całował, jego usta ledwo mnie muskały i zaraz potem szybko się odsuwały. Nieznośnie niewinne cmoknięcie i po wszystkim. Zero pożądania, zero ognia. Co takiego zrobiłam, że straciłam jego pożądanie? Przestałam mu się podobać? Śpiączka w jakiś sposób mnie zmieniła? Widziałam się w lustrze. Wyglądałam mniej więcej tak samo. Jasne, byłam chudsza. Moje piersi skurczyły się razem z resztą ciała, ale w miarę odzyskiwania zdrowia to się będzie zmieniało. Zrobiłam się szczuplejsza w biodrach, ale to też się zmieni. Moje oczy pozostały w tym samym zielonym odcieniu. Skórę miałam oczywiście bledszą, ale mogłam się trochę opalić, jeśli Cade by sobie tego zażyczył. Powiedziano mi, że przed operacją zgolono mi włosy, ale już odrosły. Sięgały ramion i robiły się coraz dłuższe. Trzeba by było pewnie podciąć końcówki i być może zacząć znów regularnie je szczotkować, żeby zrobiły się lśniące i puszyste jak dawniej, ale przecież to też można z czasem osiągnąć. Dlaczego mnie nie chciał? Dlaczego uważał, że nie zasługuje na moją miłość? Mogłam się tylko domyślać. Przychodziły mi do głowy najróżniejsze myśli, ale odsuwałam je od siebie, zanim zdążyły się zadomowić. Nie mogłam stracić do niego zaufania. Nie mogłam zwątpić w naszą miłość, bo wyłącznie dzięki niej jakoś się trzymałam. Ale moje małżeństwo zdawało się walić na moich oczach. Po półtora roku w śpiączce i dwóch miesiącach

rekonwalescencji i terapii w domu opieki, w końcu wracałam do własnego domu. Cade przywiózł mi dżinsy, koszulkę i sandały. Ubrałam się na szpitalnym łóżku. Wykonywałam wszystkie ruchy, ale nie do końca wierzyłam, że naprawdę wracam do siebie. Miałam wrażenie, jakbym od zawsze była w szpitalu. Jeśli zaś chodzi o upływ czasu, to z mojej perspektywy byłam tu tylko dwa miesiące. Ale w rzeczywistości spędziłam tu prawie dwa lata. Straciłam dwa lata życia. To jednak nie miało większego znaczenia. Bo miałam wrażenie, że straciłam Cade’a, a Eden straciłam naprawdę. Nie wiedziałam nawet, dlaczego. Dlaczego moja siostra mnie zostawiła, kiedy najbardziej jej potrzebowałam? Nigdy w życiu bardziej jej nie potrzebowałam, a ona zniknęła. Caden robił się coraz bardziej mizerny, niknął w oczach, zaś łącząca mnie z nim więź – ta, która kiedyś wydawała się niewzruszona i niezniszczalna – została zerwana, zanikała, waliła się razem z człowiekiem, którego znałam i kochałam. Nagle zaczęłam płakać. Siedziałam po raz ostatni na szpitalnym łóżku i nie mogłam pohamować szlochu; trzęsłam się i łkałam, nie będąc w stanie ani oddychać, ani powstrzymać łez. – Ev? – Drzwi uchyliły się i do środka wszedł Cade. Usiadł obok mnie na łóżku. Nie byłam w stanie się odezwać. Odwróciłam się tylko do niego i wtuliłam twarz w jego pierś, tak bardzo pragnąc, żeby był taki, jakim go potrzebowałam. Objął mnie i przytulił. – Co się stało, kochanie? – Mówił cicho, z wahaniem. – Wszystko, Cade. Ja. Moje życie. My. Ty. Wszystko jest… nie takie. Jesteś… inny. Coś się stało, kiedy byłam w śpiączce, zmieniłeś się. Mam wrażenie… że już mnie nie kochasz. Nie tak jak kiedyś. Przestałeś mnie praktycznie całować. Wiem, że zmieniłam się podczas śpiączki, ale… nie sądziłam, że to będzie miało dla ciebie znaczenie. Myślałam, że… że będziesz mnie pragnął. Ale tak nie jest. I nie wiem, jak to zmienić. Jak cię odzyskać. – Im bardziej się denerwowałam, tym trudniej było mi mówić z sensem, wypowiadać słowa we właściwej kolejności.

Harowałam jak wół, żeby móc normalnie mówić, żeby móc normalnie używać rąk. Harowałam jak wół, żeby móc normalnie chodzić. Ale czasem to wszystko mnie przerastało. – Przepraszam, Cade. Przepraszam. – Jezu, Ev. Nie masz za co przepraszać. – W takim razie, co się z tobą dzieje? Wiem, że przeszedłeś przez prawdziwe piekło. Wiem, że straciłeś… wszystkich. Ale ja tu jestem. Wróciłam. I kocham cię. Potrzebuję cię. A tymczasem nawet kiedy jesteś fizycznie przy mnie, jesteś jakby… tysiące kilometrów stąd. Nie wiem, co takiego zrobiłam, co się stało. I nie obchodzi mnie to. Po prostu cię potrzebuję, jak nigdy. Cade znieruchomiał jak kamień i zrobił się równie zimny. – Ever… kiedy leżałaś w śpiączce… Zakryłam mu usta ręką. – Cicho. Nic nie mów. Nie zniosę niczego więcej. Nie obchodzi mnie to. Może powinno. Może któregoś dnia zacznie. Ale teraz zwyczajnie cię potrzebuję. Potrzebuję, żebyś mnie kochał. Żebyś mi mówił, że wszystko będzie dobrze. Żebyś kłamał, jeśli musisz, ale żebyś mówił, że wszystko będzie dobrze. Czuję się zagubiona, Cade. I nie mam innego drogowskazu, tylko ciebie. Cade zadrżał. – Jezu, Ever. Zawiodłem cię. Ty mnie tak bardzo potrzebujesz, a ja jestem w zupełnej rozsypce. – To mi pomóż. – Wtuliłam się w jego szyję. Przylgnęłam ustami do ciepłego zagłębienia za jego uchem. – Weź się w garść, Cade. Zrób to dla mnie. Błagam. – Spróbuję. Naprawdę cię kocham. Nigdy nie przestałem cię kochać. Ja tylko się… pogubiłem. Na moment. – Mówił tak, jakby próbował przekonać samego siebie do własnych słów równie mocno jak mnie. – Jestem przy tobie. I nigdzie się nie wybieram. Dam ci to, czego potrzebujesz. Obiecuję. Nie wypuściłam go z objęć. Szepnęłam mu do ucha: – Muszę wiedzieć, że… dalej jesteś moim mężem. Nie tylko moim najlepszym przyjacielem, moim wsparciem. Nie tylko moim

opiekunem. Muszę wiedzieć, że jesteś mężczyzną, którego poślubiłam. Muszę wiedzieć, że… mnie pragniesz. Nie potrafię bez tego żyć. Cade wciągnął głęboko powietrze w płuca, jego pierś rozszerzyła się. Zrobił wydech i objął mój policzek dużą, szorstką dłonią. Jego oczy przypominały płynny bursztyn – mokre od łez, których nie rozumiałam, od łez, które próbował hamować. Wyprostował się, nie spuszczając ze mnie wzroku. Poczucie winy i udręka zniknęły. Być może zostały tylko zamaskowane, ale na razie nie było ich widać. I w tej chwili nawet mnie nie obchodziło, gdzie się podziały. Wiedziałam, że zachowuję się jak egoistka. Ale potrzebowałam go. Nie potrafiłam się odnaleźć bez niego w tej nowej normalności, więc jeśli było trzeba, byłam gotowa na kłamstwa i wyparcie. Któregoś dnia zmierzę się z prawdą, jakakolwiek by ona była. Ale na razie nie byłam wystarczająco silna psychicznie, emocjonalnie i fizycznie, żeby przyjmować na siebie cokolwiek bolesnego, żeby narażać się na dalsze cierpienie. Cade zresztą też nie. Na razie musieliśmy trzymać się razem, byliśmy połączeni czasem i cierpieniem, związani kłamstwami opowiadanymi sobie nawzajem. Caden coś przede mną ukrywał. Wiedziałam o tym. Nie byłam aż tak głupia, żeby tego nie zauważyć. Ale wystarczająco głupia, żeby sobie wmawiać, że to nie ma znaczenia. Żeby sobie wmawiać, że mnie to nie obchodzi. Cade pogładził kciukiem mój policzek, skraj mojej brwi. Moją skroń. A potem przesunął palec i dotknął moich ust. Zamrugał – długo i powoli, niemal jak w zwolnionym tempie. Burza w jego oczach przygasła jeszcze bardziej, usunęła się głębiej w cień. Działo się to na moich oczach; patrzyłam, jak Cade sięga do ukrytych pokładów sił, z których posiadania chyba sam nie zdawał sobie sprawy. A potem… mnie pocałował. Pocałował mnie naprawdę i głęboko. Jego usta były ciepłe i wilgotne, smakowały kawą; początkowo nieśmiałe wargi zrobiły

się po chwili pożądliwe – silne i zachłanne. Zaplotłam palce na jego karku, przycisnęłam się do niego i odpowiedziałam na pocałunek całą sobą, wstrzymując oddech, ssąc i pieszcząc jego język. Oddychaliśmy razem, tuliliśmy się do siebie i całowaliśmy się tak, jakbyśmy robili to po raz pierwszy. Caden pierwszy się ode mnie odsunął, oparł się o mnie czołem. Oddychał ciężko, wpijając palce w moje ramiona. – Ever… – Zabrzmiało to jak modlitwa. – Cade. Ty i ja. Zawsze ty i ja. – Wiem. – Na pewno? Cade nie zmienił pozycji, pozostał z czołem przyciśniętym do mojego, jakby nie był w stanie się ruszyć. – Ever, ja tylko… bez względu na wszystko, kocham cię. Zawsze będę cię kochać. Zawsze będę cię potrzebować. Zawsze będę należeć wyłącznie do ciebie. Bez względu na wszystko. – Bez względu na wszystko. – Nigdy o tym nie zapominaj. W jego głosie zabrzmiało błaganie. – Nie zapomnę – powiedziałam. – Obiecuję. W drodze do domu zastanawiałam się w najgłębszych zakamarkach duszy, czy będę w stanie dotrzymać tej obietnicy.

bliżej Dni zamieniły się w tygodnie, a tygodnie w miesiące. Pod pewnymi względami czułam się tak, jakbyśmy cofnęli się z Cadenem do początku związku, tylko że takiego początku nigdy nie mieliśmy. Chodziliśmy na randki. Najprawdziwsze randki. Caden zabierał mnie na fizjoterapię i dopingował, kiedy uczyłam się chodzić, pisać, ubierać na stojąco i czesać; pomagał mi się malować i uczył mnie na nowo rysować. Był cierpliwy i troskliwy. Chodził ze mną na spacery: od bramy naszego bloku Royal Oak do skrzyżowania i z powrotem, sunąc obok mnie noga za nogą i trzymając mnie za rękę tak, jakbyśmy byli parą osiemdziesięcioletnich staruszków. Zabierał mnie na kolacje, obiady i śniadania. Zostawiał mnie na kilka godzin samą, kiedy szedł wieczorem do pracy, a ja oglądałam wtedy telewizję i chodziłam po mieszkaniu od ściany do ściany, powoli i niezdarnie. Straciłam też sztukę. Jej też musiałam się na nowo nauczyć. Ledwie byłam w stanie się podpisać. Głowa wiedziała, co robić, ale ciało nie. Nie mogłam nawet myśleć o malowaniu, bo to za bardzo bolało. Nie chciałam przechodzić obok pracowni. Miałam wrażenie, że straciłam kawałek własnej duszy, kawałek samej siebie. Kiedy Cade był w pracy, potrafiłam całymi godzinami płakać z frustracji i poczucia osamotnienia. Cade był kochany, troskliwy, przemiły. Przedkładał moje potrzeby nad własne. Pomagał mi brać prysznic. Pomagał mi się ubierać. Pomagał mi we wszystkim, z czym sobie nie radziłam, i nigdy się nie skarżył. Czasem mnie całował. Powoli i delikatnie; muskał moje usta lekko jak tchnienie wiatru. Jego dłonie nigdy jednak nie zapuszczały się na moje ciało. Jego pocałunki nigdy nie odzyskały dawnej namiętności. Wiedziałam, że się stara. Kochał mnie. Co do tego nie miałam wątpliwości. Ale kiedy próbowałam pogłębić pocałunek, wycofywał się, wyglądał na przestraszonego, a może na przygniecionego poczuciem winy lub zdezorientowanego. Sama nie wiem, może odczuwał wszystkie te rzeczy naraz. Może czuł

coś, czego nie rozumiałam i co trudno mi było sobie wyobrazić. Mówił, że nie chodzi o mnie; zapewniał mnie na okrągło, że mnie kocha, że nic się nie zmieniło. Któregoś razu powiedział, że nie chce się spieszyć. Ale po trzech miesiącach od powrotu do domu – po trzech miesiącach samotności, niepewności i mętliku w głowie – w końcu straciłam nad sobą panowanie. Siedzieliśmy na kanapie i oglądaliśmy nagrane wcześniej odcinki Gry o tron. Ręka Cade’a spoczywała na mojej nodze tuż powyżej kolana. Dotykała gołej skóry, bo miałam na sobie jego stary T-shirt – i nic poza tym. Cade musiał wiedzieć, że nie mam nic pod spodem, ale nawet nie próbował mnie dotknąć, nie próbował przesunąć palców wzdłuż mojego uda. Potrzebowałam tego. Potrzebowałam jego dotyku. Potrzebowałam potwierdzenia, że mnie kocha, że do niego należę, że wciąż jestem piękna. Że nie jestem sama. Bo mimo że zajmował się mną bez zarzutu i że był fizycznie w moim życiu, to wydawał się nieobecny, zdystansowany. Niedostępny. Przez ostatnie trzy miesiące straciłam cierpliwość do jego emocjonalnego chłodu i znajdowałam się na granicy wybuchu. Czułam się skołowana, urażona, wściekła. A oprócz tego zwyczajnie napalona. Byłam młodą kobietą, dochodziłam do zdrowia i miałam męża, który mi się niesamowicie podobał, w którym byłam zakochana do szaleństwa. On jednak nie podchwytywał żadnych sugestii, ani tych subtelnych, ani tych zupełnie jawnych. Myślałam, że przed wyjściem ze szpitala jasno zakomunikowałam swoje potrzeby. Teraz jednak, oglądając na ekranie przeżycia Daenerys, Sansy, Gregora i Robba, poczułam, że zaraz eksploduję. Że wszystko się we mnie gotuje. Nie byłam dłużej w stanie tego znieść. Wzięłam z kolan Cade’a pilota i wyłączyłam telewizor. – Ej! – zaprotestował mój mąż, odwracając się do mnie. – Ja już dłużej tak nie mogę, Cade. – Rzuciłam na bok pilota i odwróciłam się, zostawiając jedną nogę na podłodze, a drugą podwijając pod pośladki. – Zaraz zwariuję.

– O czym ty mówisz, Ev? – Caden zmarszczył skołowany brwi, ale zauważyłam też wyraźny strach. – O nas. O tobie. Jestem sama, Cade. Czuję się samotna. – Przecież tu jestem, Ev. Jestem z tobą. – Nie! Nie jesteś! – wrzasnęłam. – Twoje ciało owszem. Zachowujesz się tak, jakbyś ze mną był, ale jesteś… to, kim jesteś, kim byłeś… tego już nie ma. Jesteś… zimny. Zamknąłeś się w sobie. Cade odchylił głowę, jęknął i przetarł dłońmi twarz. – Chryste, Ever. Przecież się staram. A co, jeśli… a co, jeśli ten facet, którego kiedyś znałaś, już nie istnieje? – Bzdura. Twierdzisz, że mnie kochasz. Twierdzisz, że nigdy nie przestałeś. Ale odkąd się obudziłam, ani razu mnie nie dotknąłeś. – Nie doszłaś jeszcze w pełni do siebie, Ev… – zaczął Cade. – Doszłam na tyle, żeby się z tobą kochać – przerwałam mu. – Potrzebuję cię. Potrzebuję tego. Potrzebuję, żebyś dotykał mnie tak, jakbyś mnie pragnął. Pragniesz mnie? No, powiedz? Odpowiedział natychmiast, bez zastanowienia: – Tak! – To mi to pokaż! – Stanęłam przed nim i złapałam za brzeg koszulki, która sięgała mi do połowy uda. – Ever, kochanie… – Caden zmienił pozycję i rozłożył szerzej nogi. Oderwał wzrok od moich oczu i spojrzał na moją pierś, na moje nogi, a potem znów w oczy. – Nigdy nie sądziłam, że będę musiała cię o to błagać, Cade. Ale cię błagam. – Zaczęłam zdejmować koszulkę. Moje skrzyżowane ręce uniosły mi piersi, a kiedy pozbyłam się koszulki, mój biust opadł z powrotem na swoje miejsce. Przytyłam jakieś pięć kilo i wróciłam już prawie do swojej wagi sprzed wypadku, do zdrowych pięćdziesięciu pięciu kilogramów. Zaokrągliłam się tam, gdzie trzeba; wiedziałam, że Cade ubóstwiał kiedyś moje ciało. Że wiecznie było mu mnie mało. Teraz jego wzrok przesunął się po moim ciele. Zaczął od mojej twarzy, na której malowało się wzburzenie, a potem zsunął się na piersi.

Oblizał wargi. Zauważyłam, że się poruszył. Zauważyłam, że jego rozporek spęczniał. Cade przesunął wzrok na moje nogi, na miejsce, w którym łączyły się uda. Wzięłam wcześniej kąpiel i nawet specjalnie się ogoliłam. Cade lubił, jak byłam gładko wygolona. Przynajmniej kiedyś. Teraz nie wiedziałam już, co lubi. Podeszłam bliżej i stanęłam między jego kolanami. Jego uda otarły się o moje biodra, a moje cycki znalazły się na wysokości jego wzroku. – Dotykaj mnie. Jestem twoja. Weź mnie. Pokaż mi, że wciąż mnie pragniesz. Błagam. Błagam cię, Cade. – Jezu, Ever. – Caden pochylił głowę i dotknął wargami mojego brzucha, muskając po drodze żebra. – Przepraszam. Tak bardzo cię przepraszam. Żałuję, że nie mogę ci wyjaśnić, co się dzieje w mojej głowie, w moim sercu. Ale po prostu nie mogę. Jesteś taka piękna, Ev. Olśniewająca. Silna i odważna. Wsunęłam palce w jego długie, czarne, potargane włosy. Po wypadku zapuścił je i wiły się teraz wokół szyi i ramion. Rzadziej się golił, ale nie nosił brody, miał tylko kilkudniowy zarost, niechlujny i szorstki. Podobał mi się, ale wolałam mojego Cade’a – tego, który golił się na gładko i miał zmierzwioną, ale równo przyciętą fryzurę. – Nie chcę, żebyś mi cokolwiek wyjaśniał, Cade. Przynajmniej nie teraz. Jasne, mam tysiące pytań i nie rozumiem, co się z tobą stało, ale w tej chwili to nie ma znaczenia. Wiem, że potrzebujesz czegoś, czego nie mogę ci dać lub czego nie mam, i bardzo mi przykro z tego powodu. Ale w tej chwili jedyne, o czym jestem w stanie myśleć, to jak bardzo cię pragnę. Stoję przed tobą naga, Cadenie Connorze Monero, i proszę, żebyś pozwolił mi cokolwiek poczuć. Jesteś moim mężem. Błagam, błagam, błagam… bądź moim mężem. Bądź moim kochankiem. Jego dłonie przeniosły się z kolan na moje biodra, a palce wpiły się w ciało tuż poniżej kości biodrowych. Cade uniósł głowę i spojrzał na mnie spomiędzy moich piersi. – Jesteś prześliczna, Ev. Jesteś dla mnie wszystkim. Patrzyłam na niego z palcami wplecionymi w jego włosy.

– W takim razie mi to okaż. – Przyciągnęłam jego twarz do biustu; jego usta napotkały gorące ciało, język wysunął się i zaczął lizać różową krągłość prawej piersi, tuż poniżej sutka. Nadal mu się przyglądałam i mojej uwadze nie umknął ból malujący się na jego twarzy, niewyjaśnione poczucie winy i smutek. Zacisnęłam mocno powieki i odepchnęłam od siebie wszelkie myśli, strach, ciekawość i chęć, żeby się dowiedzieć, skąd to wszystko się brało. Odcięłam się od swoich myśli i skoncentrowałam wyłącznie na odczuwaniu. Na dotyku, na ustach, które w końcu – dzięki Ci, Panie Boże – zamknęły się na mojej stwardniałej brodawce i zaczęły pieścić ją językiem, na dłoniach, które zaciskały się na moich biodrach i obejmowały od tyłu pośladki. Gdybym chciała za dużo myśleć, zaczęłabym zadawać pytania, a on wtedy wyznałby prawdę i wszystko by się skończyło. A ja potrzebowałam najpierw tego. Nie mogłam zmierzyć się z prawdą, dopóki nie poczuję choć raz tego wszystkiego. Miałam wrażenie, jakbym w jakiś sposób go okradała. Zmuszała go do czegoś. Wiedziałam, że jestem głupia. Ale mimo to nie powstrzymałam go, tylko zachęcałam cichymi jękami, czując jego język, który wysunął się i zaczął pieścić mój lewy sutek, czując wargi, które zacisnęły się wokół mojej piersi, czując dłonie, które ugniatały mnie, błądziły po moim ciele, brały mnie w posiadanie. Cade jęknął i wypuścił z ust moją brodawkę, po czym opadł na kanapę, dysząc ciężko. – Jezu, Ev. Nie byłam pewna, co chce przez to powiedzieć i mało mnie to interesowało. Złapałam go za ręce i pociągnęłam do góry. Wstał i spojrzał na mnie. – Wypowiedz moje imię, Cade. – Ever. Wsunęłam dłonie pod jego cienki biały podkoszulek. Ściągnęłam go i rzuciłam gdzieś na bok. Dotknęłam jego piersi i

brzucha. Jego ramion. Odszukałam guzik przy dżinsach i rozpięłam go jednym szarpnięciem, odszukałam zamek i zsunęłam go na dół. Poczułam sprężystą twardość przesłoniętą czarnymi bawełnianymi bokserkami. Jego dłonie spoczywały na moich biodrach, a kiedy ściągnęłam z niego spodnie, palce zacisnęły się mocniej. Nie spuszczałam z niego wzroku, obserwowałam każdą zmianę na jego twarzy. Wsunęłam palce za gumkę i znieruchomiałam, a potem odciągnęłam bokserki od ciała i zsunęłam je ze wzwiedzionego członka. Majtki opadły na podłogę, Cade stał przede mną nagi. Ręce mu się trzęsły, a wzrok podążał za moim spojrzeniem. Caden miał trudny do rozszyfrowania wyraz twarzy, na której mieniły się najróżniejsze emocje. Pożądanie na szczęście dominowało. Mój mąż mnie pragnął. Ale się hamował, a ja nie miałam odwagi dociekać dlaczego. Uniosłam brodę, a on nachylił się i pocałował mnie. Tak jak miało to często miejsce w ostatnim czasie, pocałunek był powolny i delikatny. Nie taki, jakiego chciałam. Wspięłam się na palce i przylgnęłam do jego warg, popuszczając cugli pożądaniu. Położyłam dłoń na jego twarzy i przytrzymałam ją. Drugą rękę wsunęłam między nas i zacisnęłam palce wokół jego członka. Początkowo tylko go dotknęłam. Poczułam w dłoni gruby gorący wzwód, nabrzmiały i sztywny, odstający od brzucha. Wystarczyło, że przesunęłam dłoń wzdłuż jego długości, żeby wydobyć jęk z ust mojego męża. – Ever… – Cade. – Odsunęłam się i popatrzyłam mu w oczy. – Nie masz pojęcia, jak cudownie jest poczuć twoje dłonie na moim ciele. – Należę do ciebie, Cade – szepnęłam z ustami przy jego brodzie. – Jestem twoja. Weź mnie. – Pieściłam jego członek, gładząc go i przesuwając dłoń tam i z powrotem, napawając się jego delikatnością, twardością i żarem. Caden pochylił się i pocałował mnie w szyję, w zagłębienie u jej podstawy, tuż powyżej mostka. Między piersiami. Uklęknął. Jego dłonie gładziły tył moich ud, a ja zaczęłam drżeć w

niecierpliwym wyczekiwaniu. Pozwoliłam głowie opaść do tyłu, czując, że jego usta natrafiły na moją kość biodrową, na zagłębienie w miejscu, gdzie biodro łączyło się z udem. Na gładką skórę mojego łona. Jego dłonie złapały mnie od tyłu za kolana, a usta przesunęły się pocałunkami na drugą stronę, do drugiej kości biodrowej. Ręce nacisnęły lekko na moje nogi, a ja ochoczo je rozstawiłam. Tutaj. Tak, proszę. Właśnie tutaj. Poczułam jego oddech na wrażliwej części swojego ciała i zaczęłam dygotać. Jęknęłam. Wsunęłam dłonie w jego włosy i przyciągnęłam do siebie jego twarz. – Proszę, Cade. Proszę. – Byłam gotowa błagać, bo dobrze pamiętałam, do czego potrafił mnie doprowadzić wyłącznie swoimi ustami. Jego język przesunął się badawczo po moich wargach sromowych. Wstrzymałam oddech. Usta przylgnęły do mojej dziurki, a język wsunął się do środka. Jęknęłam z ulgi, czując, jak przetacza się przeze mnie fala czystej rozkoszy. Po kilku sekundach zaczęły mi drżeć kolana i niewiele brakowało, żeby ugięły się pode mną nogi. Cade wyczuł to i podnosząc się z podłogi, przytrzymał mnie. Kręciło mi się w głowie, straciłam orientację. Wiedziałam tylko, że jego ręce są silne i że ziemia usunęła mi się nagle spod nóg, kiedy Cade położył mnie na łóżku i stanął nade mną. – Dokończ. – Nie wiedziałam, co mówię, i nie obchodziło mnie to. Caden uklęknął między moimi nogami i nachylił się. Pocałował mnie w szyję, objął swoimi dużymi, szorstkimi dłońmi moje piersi. Jęknęłam. Zsunął ręce wzdłuż mojego ciała i złapał mnie za biodra, a jego palce wsunęły się między moje nogi i przeniosły wyżej, muskając wrażliwe wnętrza ud, dotykając mnie. Jęknęłam. Caden włożył we mnie jeden palec, a mnie odebrało dech. Zwinął ten palec, na co zareagowałam głośniejszym jękiem. – Chcę krzyczeć z rozkoszy, Cade. – Wyprężyłam plecy i

zamknęłam oczy, zaciskając palce na poduszce nad głową. Caden wsunął drugi palec i wziął w usta mój sutek. Unosiłam się na fali rozkoszy, czując żar płynący moim krwiobiegiem. Wiedziałam, że wydaję z siebie jakieś dźwięki, ale nie słyszałam nic poza szumem krwi w uszach i dudnieniem własnego serca. W jakiś sposób to wszystko było dla mnie nowością. Jak za pierwszym razem. Każda komórka mojego ciała była dostrojona do dotyku Cade’a, jedynej znajomej rzeczy w moim wszechświecie. Jedynej rzeczy, której potrzebowałam. Jego wargi powędrowały do mojej łechtaczki, obsypując mnie po drodze delikatnymi, wilgotnymi pocałunkami. Caden wsunął w usta twardy kłębek zakończeń nerwowych i zaczął go pieścić językiem, jednocześnie poruszając we mnie palcami. Zrobił to, czego zażądałam, i doprowadził mnie do krzyku. Eksplodowałam. Wyprężyłam całe ciało i dałam głośny wyraz mojej ekstazie. Mój brzuch dygotał, głowa obracała się spazmatycznie, a dłonie zaciskały się na ciele Cade’a. Cade. Cade. Mój kochanek. Przylgnęłam do niego, przyciągnęłam go do siebie i objęłam obiema rękami za szyję, wypowiadając w kółko zdyszanym szeptem jego imię. Poczułam, że jego twardy członek ociera się o moje udo. Rozchyliłam nogi i zaplotłam kostki na jego udach. Byłam ciasna i mokra. W tym właśnie momencie, tuż przed tym, zanim we mnie wszedł, zanim mnie spenetrował, poczułam każdy dzień mojej półtorarocznej śpiączki, poczułam każdą sekundę jego nieobecności w moim ciele. Poczułam każdy najmniejszy wycinek czasu, kiedy jego nie było przy mnie, kiedy mnie nie było przy nim. Czując jego członek przy mojej cipce, przysunęłam wargi do jego ucha i szepnęłam: – Kocham cię. Bez względu na wszystko. Na zawsze i na wieki. – To była moja mantra. Wiedziałam, że bez względu na to, co się stanie w ciągu najbliższych miesięcy, te słowa będą moim

pocieszeniem, będą dodawać mi sił. Na zawsze i na wieki. – Przysięgasz? Obiecujesz? Na zawsze i na wieki? Bez względu na wszystko? – W jego głosie brzmiała tak wielka desperacja i taki strach, że wtuliłam twarz w jego szyję i wysunęłam biodra, biorąc w swój wilgotny miękki żar jego nabrzmiały, twardy penis. – Tak, Cade. Przysięgam. Przysięgałam, kiedy za ciebie wychodziłam, i mówiłam szczerze. Na zawsze. – Wypowiadałam słowa cicho, szybko i bez wahania. Cade poruszał się razem ze mną. W pewnej chwili wydawało mi się, że słyszę stłumiony szloch, który ucichł jednak równie szybko, jak się pojawił. – Kocham cię, Ever. To… mój dom. Ty. Ja. To mój jedyny dom. Czułam go w sobie, czułam, jak mnie przenika, dopełnia. Nasze ciała poruszały się w idealnej harmonii, jak zawsze. Czas przestał istnieć. Byłam z nim w każdej wspólnie spędzonej chwili, ciało przyciśnięte do ciała, oddychając w żywym milczeniu naszej miłości, w czułym zapamiętaniu splecionych ciał; byłam z nim w chwili, w której kochaliśmy się po raz pierwszy w mojej pracowni w Cranbrook. Byłam z nim w pracowni w naszym obecnym mieszkaniu – w pomieszczeniu, do którego nie miałam jeszcze odwagi wejść – kiedy posuwał mnie opartą o ścianę, zgiętą wpół, wbijając się we mnie mocno, tak jak lubiłam, przyglądając się nam w lustrze. Byłam z nim w naszej sypialni, podczas niekończącej się parady wieczorów, których było tyle, że mogły zapewnić wspomnienia na całe życie, ale przy tym w dziwny sposób wydawały się niewystarczające. Byłam z nim w przestrzeni wieczności. Caden wbił pięść w poduszkę przy mojej głowie i spojrzał na mnie. Jego bursztynowe oczy płonęły i wpatrywały się we mnie intensywnie, rozświetlone wpadającą przez okno poświatą księżyca. Zaczął się we mnie poruszać. Trzymałam go mocno i pozwoliłam mu na to. Poddałam się jego ruchom. Leżałam nieruchomo i wpatrywałam się w niego, w jego duszę wyzierającą

z tych pięknych oczu. Pozwoliłam mu kochać się ze mną tak, jak go o to prosiłam. W pewnej chwili, kiedy nie byłam już dłużej w stanie trwać w bezruchu, przycisnęłam do niego biodra, aby uzupełnić jego pchnięcia. Przylgnęłam wargami do jego grdyki, a potem zacisnęłam zęby na jego ramieniu i wpiłam się w plecy. Kiedy Cade zaczął słabnąć i tracić oddech, wsunęłam dłonie w jego rozczochrane czarne włosy i zaatakowałam jego usta namiętnym pocałunkiem. Zaczęliśmy jednocześnie szczytować – Caden z jękiem, ja z krzykiem. Dyszeliśmy ciężko, targani odpływającymi falami orgazmu, który pozostawił nas leżących bezwładnie w pościeli. Zsunęliśmy się z siebie i przytuliliśmy, spełnieni: ułożyłam głowę na jego ramieniu i ocierając się lekko piersiami o jego tors, zarzuciłam nogę na jego udo. Dopiero kiedy poczułam senność i zaczęłam myśleć praktycznie. – Cade… ja nie… nie… – Czułam się otępiała i zamroczona sennością. – Czy my… się zabezpieczyliśmy? Cade wciągnął z sykiem powietrze i zadrżał. – Pieprzę to, Ever. Naprawdę. Nie rozumiałam, dlaczego zareagował tak ostro. – Wszystko w porządku, Cade… – Nie, Ev. Nie jest w porządku. – Mówił przygaszonym, wyzutym z emocji głosem, który wskazywał, że zmagał się z czymś bolesnym i próbował się jakoś opanować. – Dlaczego? – Bałam się usłyszeć odpowiedź. – Przecież jeśli zajdę w ciążę… – Nie zajdziesz. – W jego głosie brzmiała dziwna pewność. – Skąd wiesz? Caden zaczął nagle płakać. – Nie każ mi tego mówić. – Miałam wrażenie, że nawet nie mówi do mnie. – Od dwóch lat staram się o tym nie myśleć. – O czym, Cade? – Wyprostowałam się, nie przejmując się nawet tym, żeby zakryć piersi kołdrą. – Co ty przede mną

ukrywasz? – Czy przed wypadkiem wiedziałaś… – urwał i przełknął z trudem ślinę. Miał zamknięte oczy i zbolały, wykrzywiony wyraz twarz. – Wiedziałaś, że jesteś… że jesteś… w ciąży? – Ledwie był w stanie wypowiedzieć te słowa. Poczułam się tak, jakbym dostała pięścią w brzuch. – Byłam… w ciąży? Pokiwał głową. – Tak. W ósmym albo dziesiątym tygodniu. Opadłam na poduszki i uderzyłam się o zagłówek. Ale nawet nie zarejestrowałam bólu. – Byłam w ciąży? – Nie mogłam oddychać. – Naprawdę? Cade zwinął dłoń w pięść i przycisnął ją do nosa. – Tak. Nie wiedziałaś? – Nie, nie miałam pojęcia! – Poderwałam się gwałtownie i wsunęłam ręce we włosy, ciągnąc tak mocno, że aż zabolało. – Przecież bym ci powiedziała. Cade zapadł się w sobie. Każdy mięsień jego ciała był napięty, ramiona przygarbione, oczy zamknięte, pięści zaciśnięte, a brwi zmarszczone. Wyglądał tak, jakby ktoś go właśnie okładał, jakby przyjmował fizyczne ciosy. – Po wypadku… stra… straciłam? Straciłam dziecko? – Patrzyłam na niego, choć wzrok mi się zamazywał od łez, oczy piekły od soli, a w piersi czułam bolesny ucisk i walące jak oszalałe serce. Cade pokiwał tylko głową. – Straciłam dziecko. Nawet nie wiedziałam, że jestem w ciąży. Jak… jak to się mogło stać? Miałam przecież wkładkę domaciczną. – Dopiero co wymieniłaś na nową. – Cade z trudem wydobywał z siebie ochrypły szept. – Lekarka mówiła… mówiła, że to wtedy występuje największe ryzyko zajścia w ciążę. Istnieje minimalna szansa, że tak będzie, ale czasem się zdarza. W dalszym ciągu na mnie nie patrzył. – Ale to jeszcze nie wszystko, prawda? – Usiadłam po

turecku na łóżku, widząc, że Caden jeszcze bardziej zamyka się w sobie. Pokiwał głową. Patrzyłam na niego i czekałam. Wyprostował się i zaczął powoli oddychać przez nos. W jego oczach malowała się udręka. – Podczas wypadku… poroniłaś. Potwornie… krwawiłaś. Wszystko było zakrwawione. Ty. Ja. Samochód. Śnieg. Kurwa… – Caden zasłonił ręką oczy i zmusił się do tego, żeby mówić dalej. – Miałaś naprawdę duży krwotok. Musieli… Musieli przeprowadzić histerektomię, żeby go zatrzymać. – Histerektomię? – Nie rozumiałam, co on do mnie mówi. Nie chciałam zrozumieć. – O czym ty mówisz? – Miałaś histerektomię, Ev. Wiesz, co to znaczy. Błagam, psiakrew, nie każ mi tego tłumaczyć. Złapałam go za rękę. – Nie. Nie. Cade, nie. – Zakręciło mi się w głowie. Po radości i rozkoszy, które odczuwałam jeszcze przed chwilą, nie pozostało nawet wspomnienie. Zostały wymazane, wykasowane. Nie chciałam wierzyć w to, co słyszę. – Kłamiesz. Okłamali cię. To jakaś pomyłka. – Zacisnęłam ręce na brzuchu. Na łonie. Cade spuścił głowę, zadrżały mu ramiona. – Nie, Ever. Jezu, myślisz, że chętnie ci o tym mówię? Myślisz, że okłamywałbym cię w takiej sprawie? – Mówił takim głosem, jakby ktoś podrzynał mu gardło. – Nie jesteś już w stanie zajść w ciążę, Ever. Wbiłam palce w brzuch, jakbym mogła wyrwać z ciała tę potworną prawdę, zmienić ją siłą woli. – Nie. Nie. – Zaczęłam się kołysać. – Nie mów tak. Nie mów tak! Aż do tej pory nie zdawałam sobie sprawy, co tak naprawdę oznacza możliwość zajścia w ciężę. Nie rozumiałam, co to oznacza dla mnie. Wyszłam za Cade’a, bo go kochałam, bo tworzyliśmy idealną parę. Byliśmy dla siebie stworzeni, należeliśmy do siebie, zawsze tak było i zawsze będzie. Gdzieś tam z tyłu głowy kołatała

się myśl o „założeniu rodziny”. Któregoś dnia miały pojawić się dzieci, bo taka jest naturalna kolej rzeczy. Któregoś dnia mieliśmy być na to gotowi. Tak myślałam. Pamiętałam, że pojawiały mi się takie myśli. Pamiętałam, że na kilka tygodni przed wypadkiem miewałam czasem mdłości. Częściej byłam głodna. Miałam dziwne wahania nastroju. Ale nie zastanawiałam się nad tym, co to może oznaczać. Nie miałam pojęcia. Byłam w ciąży i nie miałam o tym pojęcia. Nosiłam dziecko Cade’a i nie miałam o tym pojęcia. A teraz… teraz już nigdy nie będę mogła zrobić tego świadomie. Nigdy nie będę matką. Nigdy nie urodzę Cade’owi dziecka. Zauważyłam, że nie mam okresu, ale zrzuciłam to po prostu na karb wypadku, przebytej traumy i związanego z tym stresu. Zerwałam się z łóżka, poszłam do łazienki i zatrzasnęłam za sobą drzwi nogą. Oparłam się o ścianę i osunęłam na podłogę. Pod pośladkami i nogami czułam zimne kafelki. Nieraz w życiu płakałam. Nieraz byłam załamana. Nieraz szlochałam do całkowitego wyczerpania. Ale nigdy w życiu nie płakałam tak, jak teraz na podłodze w łazience. Naga, samotna, wyziębiona. Opłakiwałam to, czego nigdy nie będę mogła mieć, czego nigdy nie będę mogła dać Cadenowi. W którymś momencie mój mąż wszedł do środka i usiadł obok mnie. Objął mnie i przytulił bez słowa. Nie próbował mnie pocieszyć, bo wiedział, że nigdy nie będzie dobrze. Co dziwne i może trochę niesprawiedliwe, w tym momencie najgłębszej rozpaczy poczułam, że Cade jest mi bliższy niż kiedykolwiek wcześniej.

skakanie z pomostu EDEN Siedziałam na pustej plaży, rozkoszując się samotnością. Poszłam na plażę wcześnie, zaraz po śniadaniu. Jeszcze przed ósmą. Było już ciepło, a zapowiadało się, że będzie wręcz upalnie. Wzięłam ze sobą mocno sfatygowany egzemplarz mojego ulubionego romansu i butelkę wody. Dom znajdował się w odległości niedługiego spaceru, na wypadek gdyby zrobiło mi się gorąco, gdybym miała dość plażowania lub potrzebowała zamknąć się w czerech ścianach i spuścić żaluzje. Dopóki nikogo nie było w pobliżu, mogłam się nie przejmować i zwyczajnie opalać. Byłam sama. Cieszyłam się, że nie ma tutaj nikogo, kto mógłby zobaczyć łzy, które zaczęły płynąć, kiedy przypomniałam sobie, co nosiłam w środku i jaką tragedię to dla mnie oznaczało. Rozłożyłam się wygodnie i otworzyłam książkę. Pochłonęła mnie lektura mojej ulubionej sceny. Czytałam ją już co najmniej kilka razy, ale nigdy mi się nie nudziła. Stanowiła dla mnie jakiegoś rodzaju pociechę. Skończyłam rozdział, podniosłam głowę i popatrzyłam na pofalowaną powierzchnię wschodniego ramienia zatoki Grand Traverse, na złoty piasek, na słońce wstające nad horyzontem. Wokół panowała cisza i spokój. Nagle go zobaczyłam. Pojawił się nie wiadomo skąd. Stał po uda w wodzie, metr osiemdziesiąt wzrostu, szczupły i żylasty, wyposażony w tak wyraźnie zarysowane mięśnie, że równie dobrze mogły zostać wyrzeźbione dłutem. Włosy miał kruczoczarne, gęste, ociekające wodą. Przeciągnął się, a ja nie mogłam się powstrzymać i jawnie się gapiłam. Nie byłam w stanie oderwać wzroku od jego długich, wyprężonych bicepsów, od mięśni brzucha, które napinały się i falowały. Nie był wielki, nie był zwalistą bestią. Ale widać było, że ma niesamowitą kondycję. Oddychał ciężko, a jego pierś unosiła się i opadała, kiedy wciągał

powietrze głęboko w płuca, a potem je wypuszczał, machając ramionami. Musiał przypłynąć z daleka, ale skąd? W oddali było zakotwiczonych kilka żaglówek, ale znajdowały się tam od wielu dni i nie zauważyłam, żeby ktoś z nich schodził. Kilka kilometrów dalej znajdowała się niewielka wyspa, ale przecież nie mógł przypłynąć z aż tak daleka. On po prostu się zmaterializował. Dosłownie. Apetyczne uosobienie męskiej urody. Jego twarz… dobry Boże, miał idealne rysy, układające się w obraz, od którego nie mogłam oderwać wzroku. Kiedy nasze oczy się spotkały, poczułam się tak, jakby coś mną wstrząsnęło, jakby poraził mnie prąd. Siłą odwróciłam wzrok i wróciłam do książki, ale nie widziałam zapisanych na stronie słów. Migotały i rozmazywały się, podczas gdy ja starałam się za wszelką cenę nie podnieść znów głowy, żeby nie napotkać jego wzroku. Jego oczy były jasnoniebieskie, tak jasne, że wyglądały jak rozświetlone słońcem okruchy błękitnego lodu. Zniewalały mnie, mimo że w dalszym ciągu koncentrowałam się na książce. A przynajmniej udawałam, że to robię. W rzeczywistości obserwowałam go kątem oka, kiedy wychodził z wody na piasek. Był, mówiąc wprost, dziełem sztuki. Od stóp do głów. Jasna cholera. Jak mogłam w ogóle coś takiego pomyśleć? Co się ze mną działo? Wbiłam paznokcie w udo. Rozpaczliwie chciałam podnieść głowę, zobaczyć, czy on na mnie patrzy. A co, jeśli do mnie podejdzie? Jeśli się odezwie? Kiedy tu jechałam, zatrzymałam się na stacji Speedway, żeby zatankować. Poszłam kupić gatorade i coś do jedzenia, a sprzedawca zapytał mnie znudzonym tonem, zupełnie bez zainteresowania, jak się mam. Zrobił to nawykowo, raczej w ramach powitania niż dlatego, że rzeczywiście obchodziła go moja odpowiedź. – Jestem w ciąży – odparowałam i podałam mu kartę kredytową. Popatrzył na mnie skołowany i przeciągnął kartę przez

czytnik. – Aaa-ha. Gratulacje – powiedział, oddając mi kartę. Wzięłam ją, zabrałam rzeczy i wyszłam zawstydzona. Rzuciłam to bez zastanowienia, zupełnie nieznajomej osobie. Potrzeba, żeby powiedzieć o tym komukolwiek, była zbyt duża. Ale powinnam mu była tak naprawdę odpowiedzieć: „Nie ma czego gratulować. Należałoby raczej powiedzieć: »I co ty, kurwa, narobiłaś, głupia dziwko?«”. Na to zasługiwałam. A co, jeśli ten piękny jak anioł mężczyzna podejdzie do mnie, a ja znów wyskoczę z czymś takim? Chyba zapadłabym się wtedy pod ziemię. Po prostu bym się zapadła. Ścisnęłam więc mocno książkę w dłoni i złapałam się za udo, modląc się, żeby się nie zatrzymał i nie zaczął ze mną rozmawiać, ale licząc jednocześnie, i desperacko pragnąc, żeby to zrobił. Bo – jasna cholera – facet był boski. Kiedy mnie mijał, zwolnił i już myślałam, że przystanie, ale tego nie zrobił. Odzyskał równowagę i poszedł dalej, poza zasięg mojego wzroku. Kilka minut później usłyszałam – i poczułam – wibrujący w brzuchu chrapliwy warkot silnika. To on? Zastanawiałam się, jakiego rodzaju maszyna wydawała z siebie taki dźwięk i prawie się odwróciłam. Ale co, jeśli on też patrzy? Zobaczyłby, że się oglądam i może wtedy by jednak podszedł zagadać, a mój niesforny język wpakowałby mnie w kłopoty. Wyobraziłam sobie klasyczny samochód, coś niskiego i eleganckiego. Smukłego, ale z mocą – jak jego właściciel. Facet poruszał się lekkim, drapieżnym, ale pełnym gracji krokiem, w związku z tym jeździł pewnie takim samym autem, maszyną, która pomrukiwała leniwie. Zastanawiałam się, jaki ma głos. Niski? Zachrypnięty? Melodyjny? Wsparłam się na łokciach i popatrzyłam w niebo. Skoro mężczyzna już odjechał, mogłam się zrelaksować. Wybrałam takie miejsce, którego nie było widać z drogi, więc przewróciłam się na brzuch, rozpięłam stanik i pozwoliłam, żeby słońce przyprażyło mi plecy. Wysmarowałam się oczywiście grubą warstwą kremu do opalania. Może zbyt duża ilość słońca nie była

wskazana. Dla mnie… i dla dziecka. Nie wiedziałam jeszcze, co zrobię. W książkach, filmach i telewizji ludzie rozprawiali niefrasobliwie o „opcjach”. O tym, czy „zostawić”, czy „usunąć”. Nie należało rzucać, ot tak, tego rodzaju sformułowaniami. Przynajmniej moim zdaniem. Zachować ciążę? Zostać matką? Samotną, bez wykształcenia, bez rodziny? Nie chciałam i nie mogłam o nic prosić Cade’a. Musiał zajmować się Ever. Trudno było przewidzieć, jak szybko będzie dochodzić do siebie, jak szybko będzie zdrowieć. O ile w ogóle wyzdrowieje. Doktor Overton mówił, że być może nigdy nie odzyska pełnej sprawności. Może robić postępy, ale w pewnym momencie po prostu… się zatrzymać. Nie odzyskać do końca mowy, władzy w ciele. Trudno było przewidzieć, jak będzie. A nawet jeśli odzyska w pełni zdrowie, upłynie dużo czasu, zanim będzie w stanie wrócić do normalnego życia. A właściwie nawet nie „wrócić”. Będzie musiała raczej zacząć je od nowa. Będzie musiała nauczyć się chodzić. Używać rąk. Wykształcić na nowo drobną motorykę. Nauczyć się pisać, rysować, malować. Jezu, jej malarstwo. To było całe jej życie. Jak sobie bez tego poradzi? Zwłaszcza, jeśli się dowie o mnie i Cadenie. Miałam świadomość, że kiedyś to nastąpi. Po wyjeździe wyłączyłam komórkę. Numer był nadal aktywny, podłączony na wypadek, gdybym kiedyś go potrzebowała, ale nie uruchamiałam aparatu. Nie było zresztą nikogo, z kim chciałabym rozmawiać. Wyjechałam niecały tydzień temu. Dokładnie pięć dni temu. Cade pewnie już się czegoś domyślał, bo dotąd codziennie bywałam u Ever. Nie opuściłam ani jednego dnia przez wszystkie osiemnaście miesięcy jej śpiączki. A teraz tak po prostu… zniknęłam? Postąpiłam okrutnie. W stosunku do niego, ale przede wszystkim w stosunku do Ever. Zniknąć, ot tak, bez słowa wyjaśnienia? Ale nie wiedziałam, jak inaczej sobie z tym poradzić. Każde inne rozwiązanie oznaczałoby nieuchronnie wyznanie prawdy, a ja nie mogłam – i nie chciałam – zrobić tego Cade’owi. A zwłaszcza Ever. Nie teraz. Więc w ten oto sposób wylądowałam tutaj. Sama. Na plaży.

Przez kilka pierwszych dni sprzątałam dom. Tom – pan Callahan, który opiekował się budynkiem – ściągnął z mebli pokrowce, odkręcił wodę i podłączył prąd, ale nic poza tym. Wszystko było pokryte grubą warstwą kurzu. W niektórych szafkach leżały dziesięcioletnie konserwy. Wyrzuciłam wszystko, pościerałam kurze, poodkurzałam, wyszorowałam zlewy i toalety, a także lustra i blaty. Umyłam podłogi i okna. W Traverse City kupiłam kilka tanich obrazów, żeby w domu zrobiło się bardziej przytulnie. Wymieniłam dwudziestoletnią kanapę na coś nowszego. Kupiłam nową pościel, ręczniki, naczynia, garnki i sztućce. Zrobiłam zapasy zdrowego jedzenia. Żadnych śmieci – z wyjątkiem kilku smakołyków w ramach nagrody za odżywianie się zdrowiej niż zwykle – i żadnej kofeiny. To nie było łatwe. Zero napojów energetycznych, zero kawy. Dobrze, że byłam sama, bo bez porannego zastrzyku kofeiny robiłam się nie do zniesienia. Zero alkoholu. To było najgorsze. Nie miałam nic, co pomogłoby mi się rozluźnić. Co pomogłoby mi zapomnieć. Zostałam sama ze swoimi bezlitosnymi myślami… bez chwili wytchnienia. Dużo biegałam. W okolicy nie było siłowni, a przynajmniej nigdzie blisko, więc biegałam. Zaczynałam od trzech kilometrów z samego rana. Kończyłam serią pompek i brzuszków. Nie mogłam przytyć. Nie teraz. Zauważyłam, że częściej jestem głodna, z wyjątkiem przedpołudnia, kiedy dokuczały mi mdłości. Około dziesiątej lub jedenastej zwykle wymiotowałam kilka razy, a potem jadłam słone krakersy – trik, który wyczytałam gdzieś w Internecie. Mdłości mijały i przez resztę dnia czułam się dobrze. Grałam też na Apollu. Bez wytchnienia. Nie miałam nic innego do roboty, skoro rzuciłam naukę. Pracowałam nad swoją solówką. Przez pierwsze trzy dni zagrałam wszystkie suity Bacha. A potem zaczęłam od początku. Nie odważyłam się jeszcze zabrać instrumentu na plażę, ale wiedziałam, że to zrobię. Kiedyś. To była plaża mamy. I jej wiolonczela. Musiałam tam dla niej zagrać. Żeby uczcić jej pamięć. Od dawna już nie myślałam o mamie. Robiłam to celowo – w ten sposób pozwalałam ranom się zabliźnić. Pół roku po jej śmierci

utleniłam włosy, żeby wyglądać jak ona, i już je tak zostawiłam, weszło mi to w nawyk. Chciałam w ten sposób o niej pamiętać. Poza tym podobało mi się, że odróżniam się od Ever. Moja siostra zawsze była ode mnie ładniejsza i szczuplejsza, miała lśniące czarne włosy, chudsze biodra, smukłą talię, delikatne ramiona. Od kilku lat miałam prawdziwą obsesję odchudzania. Organicznie potrzebowałam siłowni. Potrzebowałam morderczego treningu. Tu już nie chodziło o mamę. A teraz w jej rodzinnym domu po raz pierwszy od wielu lat zaczęłam o niej myśleć. Zaczęłam za nią tęsknić. Zaczęłam jej potrzebować. Zaczęłam się zastanawiać, co by powiedziała, gdyby się dowiedziała, jakiego narobiłam bałaganu. Zbeształaby mnie? Nakrzyczałaby na mnie? Przestałaby się do mnie odzywać? Nie miałam pojęcia, jak wywiązywałaby się z roli rodzica w ciągu ostatnich lat. Do dnia swojej śmierci była niezbyt zrównoważoną osobą. To po niej odziedziczyłam temperament, Ever wdała się raczej w tatę, była bardziej refleksyjna, cicha i spokojna. Mama wściekała się czasem na mnie i na Ever. Często sprawiałyśmy kłopoty i zamieniałyśmy się rolami. Mama miewała tego dość i krzyczała na nas. Kiedy wpadała w furię, wiedziałyśmy, że przesadziłyśmy. Kiedy natomiast przestawała krzyczeć i zapadało przerażające milczenie, wiedziałyśmy, że grubo przeholowałyśmy. Czy teraz, kiedy byłam już dorosła, palnęłaby mi kazanie na temat mojej obecnej sytuacji? A może okazałaby wsparcie? Byłaby mną rozczarowana. Tyle wiedziałam na pewno. Kiedy już uznałam, że słońce wystarczająco mnie przypiekło, zapięłam górę od stroju, ściągnęłam szorty, wstałam i poszłam do wody. Zamoczyłam najpierw stopy, potem weszłam po kostki i kolana, aż w końcu po uda. Jeszcze przez kilka kroków woda sięgała mi do ud. Doszłam do liny oznaczającej kąpielisko i przeszłam pod nią. Woda sięgała mi już do pasa, aż w pewnym momencie obmyła mi piersi. W końcu zanurkowałam i zanurzyłam się w zimne odmęty. Zeszłam jak najniżej i płynęłam wzdłuż dna tak długo, aż ciśnienie zatkało mi uszy, a zimno stało się nie do zniesienia.

Pozwoliłam ciału unieść się wyżej i wypłynęłam na powierzchnię. Zobaczyłam w oddali drewnianą platformę, unoszącą się lekko na łagodnych falach. Pomost. Ciągle tam był. Pamiętałam, że kiedy byłam mała, wydawało mi się, że jest strasznie daleko. Uważałam, że aby dopłynąć tam wpław, trzeba być naprawdę dużym, odważnym i śmiałym. Teraz uświadomiłam sobie, że pomost znajduje się najwyżej sześć metrów od granicy kąpieliska. Tutaj jednak woda mnie już zakrywała i płynąc niechlujnym kraulem, poczułam chwilowy przypływ absurdalnej paniki. Oczywiście chodziłam na baseny, ale w jeziorze nie pływałam od… wielu lat. Ostatni raz robiłam to, kiedy byłam tu z mamą – czyli grubo ponad dziesięć lat temu. Ile konkretnie? Aby zająć czymś myśli, zaczęłam liczyć. Mama umarła, kiedy miałam trzynaście lat, prawie czternaście. Przyjechaliśmy tu… dwa lata przed jej śmiercią. Teraz miałam dwadzieścia dwa lata. Czyli mniej więcej dziesięć lat temu. Akurat kiedy dokonałam obliczeń, dopłynęłam do pomostu. Okrążyłam go w poszukiwaniu drabinki. Złapałam się metalowej poręczy, kopiąc nogami w ciemnej wodzie. Pływanie w otwartym zbiorniku wodnym różniło się od pływania w basenie. Na basenie, jeśli człowiek zasłabł, mógł zawsze podpłynąć do brzegu i wyjść. W jeziorze nie było takiej możliwości. Jeśli zapuściło się za daleko, nie było wyjścia, nie było łatwego ratunku. W zasadzie nie odczuwałam teraz tego rodzaju lęku; chodziło raczej o samą możliwość, o świadomość, że coś takiego może się zdarzyć. Machnęłam jeszcze raz nogami i podciągnęłam się na drabince, wychodząc na pomost. Położyłam się na plecach i spojrzałam w niebo. Poranne powietrze chłodziło mokrą skórę, ale słońce szybko mnie rozgrzało. Z tym pomostem wiązało się jedno wspomnienie. Byłam tu z mamą. Ever leżała na plaży i się opalała. Nie lubiła aż tak bardzo pływać. Więc mama przypłynęła tu ze mną, złapała się drabinki i zaczekała, aż wejdę na pomost. Wdrapała się za mną i usiadła obok na rozkołysanej platformie. Plaża wydawała się strasznie daleko, wiele kilometrów stąd. Z trudem łapałam oddech po pływaniu;

byłam szczęśliwa, podekscytowana i trochę przestraszona. Chciałam wskoczyć z pomostu do wody. Dzień wcześniej też przypłynęłyśmy tu z mamą, ale wtedy stchórzyłam. Leżałyśmy obok siebie na rozkołysanym pomoście i obserwowałyśmy przesuwające się nad naszymi głowami chmury. W końcu zrobiło się nam gorąco. Mama podniosła się, odgarnęła włosy i obciągnęła dół stroju. Pamiętam, że pomyślałam wtedy, że jest piękna. Że mam nadzieję, że kiedy dorosnę, też będę taka piękna: będę miała jej długie blond włosy, zielone oczy, wysokie kości policzkowe i swobodny, uroczy uśmiech. Mama spojrzała na mnie, uśmiechnęła się, puściła do mnie oko i skoczyła na główkę, idealnie przecinając taflę wody. Stanęłam sztywna z przerażenia i wpatrywałam się w niebieską wodę, która wzburzyła się i zawirowała. Zaczęłam wyobrażać sobie wszystko, co może czyhać w głębinach; że zanurzam się zbyt głęboko i że nie jestem w stanie wystarczająco szybko wypłynąć na powierzchnię. Mama unosiła się w miejscu i czekała na mnie. Podeszłam niepewnie do krawędzi pomostu i spojrzałam w dół. – Przestań się zastanawiać, tylko skacz, Edie! – zaśmiała się mama. – Nie ma się czego bać. Jestem przy tobie, kochanie. Miałam jedenaście lat. Byłam o wiele za duża na to, żeby bać się skoczyć z głupiego pomostu. Zamknęłam oczy i skoczyłam. Na nogi, wymachując bezładnie rękami. W jednej chwili pochłonęła mnie ciemność i lodowata woda. Stłumiłam przypływ paniki i wypłynęłam na powierzchnię. Poczułam na twarzy powiew i wciągnęłam głęboko powietrze w płuca, krztusząc się i śmiejąc. Mama śmiała się razem ze mną. Przybiła mi piątkę, a potem wyszłyśmy znów na pomost i skoczyłyśmy razem tak, że zakołysałyśmy całym pomostem. Zaczęłyśmy skakać raz za razem, śmiejąc się i bawiąc w to, która skoczy dalej. W końcu, zwabiona naszym śmiechem, przypłynęła do nas Ever. Udawała dzielną, kiedy wdrapała się na górę i wyjrzała zza krawędzi pomostu, tak samo jak ja wcześniej, ale wiedziałam, że się boi. Pamiętałam, jak bardzo podziwiałam ją za to, że tak po prostu skoczyła, bez wahania, pomimo strachu. Tego dnia, widząc,

jak Ever robi z pozorną łatwością to, czego ja tak się bałam, postanowiłam sobie, że nigdy nie dam sparaliżować się strachowi. Po tym incydencie zawsze robiłam wszystko pierwsza. Zawsze pierwsza czegoś próbowałam, niezależnie od tego, jak bardzo się bałam. Być może zrobiłam się zanadto impulsywna i podejmowałam ryzyko wyłącznie po to, żeby strach nie mógł być górą. Teraz leżałam na tym samym pomoście, sparaliżowana strachem. Cały czas się bałam. Byłam przerażona. Tak bardzo, że ledwie mogłam oddychać. Bałam się życia. Bałam się tego, co ze mną będzie. Jasne, nie byłam już nastolatką. Ale byłam o wiele za młoda i zupełnie nieprzygotowana na to, żeby zostać matką. Matką. Mamusią. Ja. Eden Irene Eliot, samotna matka. Nie wiedziałam, czego sama chcę w życiu, a co dopiero, czego chcę dla dziecka. Nie miałam pojęcia, jak być rodzicem. Poza tym… nigdy w życiu nie byłam zakochana. Wstałam, zacisnęłam pięści i nabrałam powietrza w płuca. Odepchnęłam od siebie przerażenie. Ugięłam kolana i skoczyłam, jak wtedy z mamą, tak dawno temu. Kiedy dopływałam do brzegu, znajdowałam się już na skraju załamania. Zarzuciłam na siebie koszulę, wsunęłam nogi w japonki, pozbierałam rzeczy i wróciłam szybko do domu. Bo to był dom. Czułam się tu jak w domu. A co, jeśli… A co, jeśli to jedyny dom, jaki kiedykolwiek będę miała? A co, jeśli urodzę dziecko i będę wychowywać je samotnie tu, na półwyspie? A co, jeśli nigdy nie wrócę? Czy byłabym do tego zdolna? Czy mogłabym na zawsze zerwać kontakt z Ever? Tak naprawdę tylko ona się dla mnie liczyła. I oczywiście Cade, ale on oznaczał komplikacje, na które nie byłam gotowa. Przynajmniej na razie. Musiałam usunąć go ze swoich myśli, ze swojego serca. Siedziałam na kanapie, mokra po kąpieli w jeziorze i spocona po biegu do domu; oddychałam głęboko, żeby powstrzymać rozdzierający płacz. Nie mogłam stracić nad sobą panowania. Nie stracę. Takie było w tej chwili moje życie. Mieszkałam sama, w tym domu.

Nie kochałam Cade’a. Ale niewiele brakowało. Niewiele brakowało, a bym się w nim zakochała. Widziałam, co się święci, czułam, że moje serce wyciąga do niego ręce i próbuje się go uczepić. Ale on mnie nie kochał i nigdy nie byłby w stanie mnie pokochać. Nawet gdyby Ever się nie obudziła, cokolwiek by nas połączyło, opierałoby się na złych podstawach. Nie mogłam do tego dopuścić. Chciałam dla siebie czegoś więcej. Jego wyjazd do Wyoming wypadł w idealnym momencie. Ostatni seks omal nie doprowadził mnie do zguby. Ale Caden wyjechał i mogłam się zdystansować, wiedząc, że to koniec. Że to musi być koniec. Nie mogliśmy sobie dłużej tego robić. Jemu to nie pomagało, a ja miałam tylko przez to mętlik w głowie. Stałam na krawędzi przepaści i w ostatnim momencie się cofnęłam. Oderwałam się od Cadena, odepchnęłam go. Było to potwornie bolesne, ale i tak lepsze niż kochanie go przez resztę życia ze świadomością, że nigdy nie odwzajemni mojej miłości. A potem… Potem dowiedziałam się, że jestem w ciąży i wszystko się zmieniło. Nie miałam pojęcia, co ze mną będzie. Nie miałam nikogo. Wykreśliłam ojca ze swojego życia, choć gnojek był tak uparty, że nadal opłacał mi czesne i mieszkanie oraz dawał na utrzymanie. Nie wiedziałam, dlaczego to robi, i pewnie nigdy się nie dowiem. Nie odwiedzał nas, nie dzwonił, nie starał się w żaden sposób naprawić łączących nas relacji, ale płacił za studia i przysyłał co miesiąc pieniądze. Większość z nich udało mi się w ciągu ostatnich lat zaoszczędzić. Odłożyłam wystarczająco dużo, żeby oszczędnie żyjąc, utrzymać się od biedy przez rok. Oszczędzałam, żeby po studiach kupić sobie mieszkanie, tylko że teraz nigdy tego nie zrobię. Kiedy Ever zapadła w śpiączkę, tata pokrywał rachunki za szpital do czasu, kiedy została umieszczona w domu opieki i przeszła na utrzymanie państwa. Miał pewnie superubezpieczenie, które pokrywało dużą część płatności, ale i tak musiało go to kosztować fortunę. Wydaje mi się, że zapłacił też za leczenie Cade’a. Nie wiem, czy Cade miał tego świadomość. Ale nie był dla mnie wsparciem. Sama nigdy nie

poprosiłabym go o pieniądze. Nie zadzwoniłabym do niego. Nie powiedziałabym mu, co się stało. Ever i Cade’owi też nie mogłam powiedzieć. Mama od dawna nie żyła, podobnie jak jej rodzice i rodzice taty. Byłam więc sama. I umierałam ze strachu. Nie miałam żadnego planu, dysponowałam ograniczoną kwotą pieniędzy, nie miałam pracy ani dyplomu. Ani przyjaciół, ani rodziny. Poczułam, że znów zbiera mi się na płacz i zerwałam się z kanapy. Wyciągnęłam z futerału Apolla i usiadłam na krześle na środku salonu. Zaczęłam grać. Grałam i grałam. Aż skóra na palcach popękała mi do krwi, aż od trzymania smyczka zdrętwiały mi nadgarstki, aż zęby bolały mnie od zaciskania. Nie wiedziałam nawet, co gram, wiedziałam tylko, że nic poza grą się nie liczy, że tylko w ten sposób mogę odegnać strach i całkowicie się nie załamać. Kiedy opuściłam w końcu smyczek, przyszło mi coś do głowy: mierzenie się co dzień ze swoim lękiem i przeżywanie każdego kolejnego dnia przypominało skakanie z pomostu, kiedy byłam mała. Już przez samo to, że budziłam się rano, stawiałam czoło swojemu lękowi. Już przez samo to, że oddychałam, okazywałam silną wolę. Już to, że nie zalewałam się nieustannie łzami, oznaczało podjęcie wysiłku. Jedyne, co mi pozostało, to stawiać codziennie czoło mojemu strachowi, skakać z pomostu i liczyć na to, że uda mi się dopłynąć do brzegu.

ucieczka przed prawdą Któregoś wieczoru kilka godzin przed zachodem słońca leżałam na plaży. Na zachodzie, nad horyzontem wisiała pomarańczowa kula słońca. Ciało miałam pokryte lśniącą warstewką potu i szykowałam się właśnie do krótkiej kąpieli w jeziorze przed powrotem do domu. Usłyszałam warkot jego samochodu. W oddali trzasnęły drzwi, a potem na kilka minut zapadła cisza. Po chwili dobiegł mnie dźwięk kroków szurających po piasku. Udawałam obojętność i leżałam z zamkniętymi oczami, przesłoniętymi okularami przeciwsłonecznymi; zaplotłam na brzuchu ręce i skrzyżowałam nogi w kostkach. Cieszyłam się, że mam na sobie jednoczęściowy strój – zaczęłam się powoli zaokrąglać, na razie tylko odrobinę. Stwierdziłam, że może mnie nie zauważył. Przeszedł tuż obok. Poczułam na nodze fontannę ciepłego piasku, a zaraz potem dało się słyszeć ostry syk. Otworzyłam oczy i poczułam nagle, że mam pustkę w głowie. Stał nade mną: ciemna sylwetka na tle słońca. Znajdował się tak blisko, że czułam jego zapach. Zapach trocin i potu. Zsunęłam okulary, żeby lepiej się mu przyjrzeć. Z nosa i skroni spływał mu pot, który pokrywał też jego długie, umięśnione ręce. Nie miał na sobie koszuli, na plecach nosił tylko wodoszczelną torbę do nurkowania. Jego umięśniony brzuch lśnił, a kąpielówki opadły wystarczająco nisko, żeby było widać wyraźnie zarysowane mięśnie ukośne. Miałam wielką ochotę się oblizać. Jasna cholera, facet był boski. A ten zapach! Uderzał do głowy. Widziałam na jego ciele trociny przyklejone do spoconego torsu i przedramion. Zastanawiałam się, co takiego robił, że był cały w wiórach. Chciałabym zobaczyć go przy pracy. Wyobraziłam sobie, jak nachyla się nad stołem i hebluje kawałek drewna długimi, powolnymi ruchami, od których mięśnie na jego plecach falują, a ręce na przemian napinają się i rozluźniają. Obrzucił mnie spojrzeniem swoich jasnoniebieskich oczu. Widział mnie, co do tego nie było wątpliwości. I podobało mu się to, co widział. Tego byłam pewna. Otworzył usta, a ja czekałam w

napięciu na dźwięk jego głosu. Na pewno będzie to niski, głęboki pomruk, jak odgłos silnika w jego samochodzie. Być może zaproponuje mi, żebym poszła z nim popływać. Być może dowiem się, gdzie mieszka. Ale on nagle pokręcił głową, zamknął usta ze słyszalnym kłapnięciem i ruszył w kierunku jeziora. Biegnąc do wody, zaciskał po bokach pięści. Co to, do cholery, miało być? Miał zamiar coś powiedzieć. To było widać. A potem nagle… uciekł. Przestraszyłam go? Nie potrafiłam sobie wyobrazić, co takiego mogłam zrobić. Patrzyłam, jak wchodzi po pas do wody, a potem nurkuje i znika. Po prostu… znika. Wpatrywałam się w jezioro, spodziewając się, że wynurzy się kilka metrów dalej, może koło pomostu albo łodzi. Ale się nie wynurzył. Zanurkował i zniknął. Wstałam i poszłam na sam brzeg, mrużąc oczy, bo raziło mnie odbijające się od wody słońce. Przeszukiwałam wzrokiem pomarańczowo-diamentową taflę w poszukiwaniu pływaka. Gdzie on się podział? To wszystko wyglądało coraz bardziej tajemniczo. Mężczyzna nic nie mówił, pojawiał się i znikał na plaży. Nie umiałam w żaden sposób sobie tego wyjaśnić, no, chyba że zmierzał wpław gdzieś daleko, w miejsce znajdujące się poza zasięgiem wzroku. To było naprawdę dziwne i sprawiało, że gość stawał się jeszcze bardziej zagadkowy. A może był po prostu nieśmiały? Może chciał się do mnie odezwać, ale nie umiał się przełamać? Szybko jednak odrzuciłam tę myśl. Nie wyglądał na nieśmiałego. Jego postawa i język ciała wskazywały na mężczyznę, który zna swoją wartość i czuje się dobrze we własnej skórze. Poruszał się z wdziękiem, był wysportowany i świadomy własnego ciała. Ale mimo to najwyraźniej nie chciał lub nie mógł się do mnie odezwać. Może był niemową? Ale sposób, w jaki przed chwilą otworzył usta, wskazywał raczej, że mógł mówić, ale tego nie robił. Z jakiegoś bliżej nieznanego powodu. Weszłam do wody, zanurkowałam i popłynęłam na pomost, spłukując w cudownie zimnej wodzie pot i chłodząc rozgrzaną

skórę. Starałam się przestać myśleć o tajemniczym mężczyźnie. To nie było jednak takie proste. Wciąż czułam w nozdrzach jego zapach – uwodzicielską mieszaninę potu i trocin, męską, seksową i upojną. Ale myślenie o nim nie miało sensu. Nawet gdyby zebrał się na odwagę i się do mnie odezwał, do niczego by nie doszło. Nie mogłam już długo ukrywać… swojego stanu, w którymś momencie musiałabym wyznać prawdę, a on by wtedy zniknął. Nikt nie będzie tracić czasu na kogoś takiego jak ja. Niedługo zostanę samotną matką. I trudno mi będzie wyjaśnić, w jaki sposób do tego doszło. „A gdzie tatuś?” – będą pytać ludzie. Jak tu im wytłumaczyć, że ojciec dziecka to mąż mojej siostry bliźniaczki? I że zaszłam w ciążę, kiedy moja siostra była w śpiączce, z której najprawdopodobniej miała się nie obudzić? Boże, za każdym razem, kiedy o tym myślałam, brzmiało to coraz gorzej. Skoczyłam z pomostu do wody i popłynęłam na brzeg. Pozbierałam rzeczy: książkę, koc i butelkę z wodą. Pobiegłam do domu, potykając się o kamienie i krzywiąc się, bo żwir wbijał mi się w stopy. Ledwie wbiegłam do domu, wybuchnęłam płaczem. Co ja najlepszego zrobiłam? Nie miałam pojęcia, jak to naprawić. Jak kiedykolwiek spojrzeć w oczy siostrze i Cadenowi? Czy mam po prostu stanąć któregoś dnia pod ich drzwiami z czarnowłosym dzieckiem o piwnych oczach? „Cześć, siostrzyczko, poznaj swojego siostrzeńca. A tak na marginesie, tatusiem jest Cade. Juhu”. Lepiej, że zniknęłam z ich życia. Jasne, na pewno się zastanawiali, gdzie jestem. Być może nawet przyjadą i będą mnie szukać. Ever w końcu wpadnie na to, żeby tu sprawdzić. Pewnie będę musiała się wyprowadzić. Znaleźć pracę i opiekunkę do dziecka. Znaleźć mieszkanie. Może będę mogła uczyć w domu gry na wiolonczeli i w ten sposób nie będę musiała szukać niani. Jasna cholera. Nie miałam zielonego pojęcia o niemowlętach. Nigdy nawet nie trzymałam dziecka na rękach. Nie miałam

znajomych z dziećmi. Nie miałam siostrzeńców, siostrzenic ani kuzynostwa. Najbliższy kontakt z niemowlęciem miałam w dniu, w którym moja nauczycielka historii muzyki klasycznej po urodzeniu dziecka przyniosła na kampus dziwne, różowe, gaworzące stworzenie. Patrzyłam z przerażeniem i fascynacją zarazem, jak trzymała dziecko w ramionach, przemawiała do niego pieszczotliwie, wydając przy tym dziwne dźwięki, łaskocząc je pod bródką, strojąc do niego miny i mówiąc piskliwym głosem. Pamiętam czas, kiedy profesor Ennis zaczęła mieć wielki brzuch. Ledwie była w stanie przejść z jednego końca sali na drugi. A przedtem była bardzo dynamiczna. Chodziła podczas wykładu po sali, wymachiwała rękami i zamaszyście gestykulowała. Pod koniec ciąży musiała siedzieć, a jej brzuch był tak gigantyczny, że wyglądało to tak, jakby mógł ją przeważyć. Potem zaś pojawiła się po miesiącu zwolnienia, żeby pokazać nam dziecko. Wszyscy się zachwycali, a jedna ze starszych studentek, która miała już własne dzieci, zapytała o przebieg porodu, dzięki czemu wszyscy poznaliśmy przerażające szczegóły, o których nikt z nas nie miał ochoty słuchać. Mnie czekało to samo, za nieco ponad pół roku. Co miałam zrobić? Jak miałam zostać matką? Nie umiałam zmieniać pieluszek. Nie wiedziałam nawet, w jaki sposób trzyma się dziecko. Byłam zupełnie nieprzygotowana. Wyciągnęłam z futerału Apollo i przeciągnęłam smyczkiem po strunach, szlochając z przerażenia. Instrument wydał fałszywy, piskliwy dźwięk, więc spróbowałam jeszcze raz. Tym razem zagrałam czysto i skoncentrowałam się na muzyce, na wibrującej nucie. Wydobyłam kolejną. I kolejną. Ułożyłam smyczek poziomo i przekrzywiłam go, żeby dosięgnąć struny D. Nagle się okazało, że gram wstęp do mojej solówki. Dałam się ponieść grze. Muzyka osuszyła moje łzy i pogrzebała strach i poczucie winy pod warstwą idealnej melodii. Była jedyną rzeczą, którą potrafiłam robić dobrze. Była jedynym źródłem pocieszenia. Zagrałam całą solówkę, starając się nie myśleć o Ever i Cadenie nawet wtedy, kiedy grałam poświęcone im partie. To była tylko muzyka, nuty na

papierze, dźwięki w moim sercu. W końcu uspokoiłam się na tyle, że mogłam iść spać, ale kiedy zasnęłam, śniło mi się piwnookie dziecko i Ever. W jej zielonych oczach malowały się niezrozumienie i żal oraz poczucie zdrady i krzywdy. Obudziłam się z płaczem, co po takich snach często mi się zdarzało. Plaża była moją ostoją. Jakimś cudem zawsze na nią trafiałam. Wcześnie rano po bieganiu przystawałam tam i podziwiałam wschód słońca. Późnym wieczorem odkładałam Apolla i z obolałymi opuszkami palców i mętlikiem w głowie szłam na plażę, nad którą iskrzyły się gwiazdy, niczym miliony diamentów rozrzuconych na czarnej filcowej płachcie. Księżyc odbijał się na pomarszczonej tafli jeziora, fale pluskały delikatnie, a ja odnajdowałam namiastkę spokoju. Było wcześnie rano, ledwie po szóstej. Na wodzie malował się świt, a ja przebiegłam już pięć kilometrów. Nienawidziłam biegać, ale tylko w ten sposób mogłam zachować formę i zająć czymś myśli. Tak więc właśnie robiłam – pokonywałam co rano pięć kilometrów. Może w przyszłym tygodniu spróbuję przebiec siedem. Zamierzałam biegać tak długo, póki będzie mi na to pozwalał brzuch. Oddychałam ciężko, skórę miałam śliską od potu, a w głowie zaczęły kiełkować strach i panika. Wyprostowałam się, spojrzałam na jezioro i wtedy go zobaczyłam, boga jeziora. Pojawił się znikąd, tak jak ostatnim razem. Stał po pas w wodzie, która spływała mu też po szczupłym, umięśnionym ciele, włosy miał mokre i czarne jak noc, odgarnięte do tyłu. Stałam i patrzyłam na niego, gdy wychodził na brzeg. Zatrzymał się dziesięć kroków ode mnie. Poczułam na sobie jego spojrzenie, poczułam jego obecność przetaczającą się jak impuls elektryczny przez moje żyły. Jego oczy – błękitne jak lód, jasne jak zimowe niebo – przeszywały mnie nieprzeniknionym spojrzeniem. Zaczęłam niemądrze żałować, że jestem w stroju do biegania, cała spocona i zadyszana. Głupi stanik sportowy był za ciasny. Poczułam, że mężczyzna zerka na moje piersi i szybko odwraca wzrok, a potem powtarza to

samo z moimi biodrami ubranymi w obcisłe spodenki. Czując na swoim ciele jego wzrok, uznałam, że robi mi się gorąco. Wiedziałam, że mu się podobam. On też mi się podobał, i to jeszcze jak. Był piękny. Nie odwróciłam się, bo uznałam, że się przywita. Że poda mi rękę albo coś. Cokolwiek. Że zechce zagadać, mimo że, chcąc nie chcąc, będę musiała odprawić go z kwitkiem. Ale nic takiego nie zrobił. Uśmiechnął się tylko w uprzejmy, dość chłodny sposób. Nerwowo i z przymusem. A potem wyminął mnie, otarł ściekające po twarzy kropelki i zacisnął pięści. Odwróciłam się za nim. Cholera, miał niesamowity tyłek, rysujący się wyraźnie pod mokrym materiałem kąpielówek, jędrny i okrągły. Otrząsnęłam się, nakazując sobie skończyć z tymi idiotyzmami. Nie miałam czasu zaprzątać sobie głowy takimi myślami. Ale mimowolnie i tak odprowadziłam go wzrokiem. Szedł szybko, jakby był zły. To na mnie się wściekł? Znajdowałam się na publicznej plaży, więc miałam prawo na niej być. Nie rozumiałam jego reakcji. Gapił się, zachowywał się tak, jakby miał zamiar się odezwać, a potem po prostu sobie poszedł. Może był nieśmiały? Ale taki facet? Z takim ciałem? Niemożliwe, żeby był wstydliwy. Faceci, którzy tak wyglądali, byli zarozumiali i aroganccy. Pewni siebie. A nie tacy… jak on. Jakby bał się powiedzieć zwykłe „cześć”. Zniknął za budynkiem, a chwilę później dał się słyszeć ten sam chrapliwy pomruk co wcześniej. Popatrzyłam na drogę dojazdową do M-37. Zobaczyłam klasycznego pikapa, choć spodziewałam się ujrzeć sportowe auto. Nie znałam się na samochodach, ani na klasycznych, ani na żadnych innych, ale wiedziałam, że jego auto jest sexy. Męskie, mocne, ale nie pretensjonalne, nie przesadzone. Pasowało do niego. Wróciłam do siebie i przez resztę dnia zajmowałam się domem. Był w kiepskim stanie. Wielu rzeczy nie mogłam zrobić sama: z braku narzędzi, umiejętności lub pieniędzy na naprawę,

musiałam więc się do nich przyzwyczaić. Na przykład do cieknącego dachu albo farby odłażącej z elewacji. Do podłóg, które w niektórych miejscach się zapadały, a w innych wybrzuszały. Do moskitier, które wymagały wymiany. Mogłam jednak zedrzeć tapety i pomalować ściany. Może od tego zacznę. Albo nie. Następnego dnia padało, więc zostałam w domu i czytałam. Oczywiście przywiozłam ze sobą karton ulubionych książek, a także czytnik Kindle, na który zgrałam ze sto powieści. Było lato i chciałam jak najdłużej udawać, że jestem na wakacjach. Starałam się ignorować fakt, że walący się domek na plaży na odludnym półwyspie to mój nowy dom. To nie były wakacje. Nic z tych rzeczy. To było życie. Mogłam jednak udawać. Siedzieć na plaży i czytać. Biegać, pływać, grać na wiolonczeli. Leżałam zwinięta na kanapie z powieścią erotyczną w ręce, kiedy nagle poczułam, że coś kapie mi na głowę. Po chwili znowu. Podniosłam wzrok i zaklęłam. Na suficie widniała wielka ciemna plama. Kolejny przeciek. Fantastycznie. To już czwarty. Rzuciłam książkę na stolik – kilka lat starszy ode mnie – i wygrzebałam z szafki starą plastikową miskę. Postawiłam ją na kanapie w miejscu, w którym ciekło. Miałam już jedno wiadro na kuchennym stole, a drugie w łazience obok ustępu. Kolejne znajdowało się w jednej z sypialni, tej bliżej garderoby. Bóg raczy wiedzieć, co tu się będzie działo w zimie. Dach się pewnie całkiem zapadnie. Najprawdopodobniej w nocy. Zostanę pogrzebana pod śniegiem i nigdy się nie obudzę. Może to by było najprostsze wyjście. Pokręciłam głową na tę czarną myśl. Nie byłam tchórzem. No dobra, byłam. Wolałam uciec, niż stawić czoło konsekwencjom swojego postępowania. Ale tłumaczyłam sobie, że nie zrobiłam tego wyłącznie ze względu na siebie. Kiedyś może wrócę. Kiedy Ever będzie silniejsza, fizycznie i psychicznie. Kiedy nie będzie już taka bezradna. Może wtedy łatwiej będzie mi wyznać prawdę. A może nie. Późnym popołudniem przestało padać, więc przebrałam się w

strój do biegania, bo potrzebowałam oderwać się od własnych myśli. Założyłam słuchawki, nastawiłam iPoda tak, żeby odtwarzał w kółko moją playlistę, składającą się głównie z elektronicznej muzyki tanecznej, która miała szybki rytm i niewiele słów. Było parno i gorąco, po deszczu powietrze było gęste od wilgoci. Pobiegłam na północ, w stronę latarni morskiej, nadając sobie mordercze tempo. Na końcu półwyspu, na parkingu przed latarnią skręciłam na południe. Po prawej stronie miałam jezioro, które od czasu do czasu chowało się za drzewami. Sapałam i pociłam się, a ponieważ moja playlista już mi się znudziła, nacisnęłam kilka razy przycisk „dalej”, aż w słuchawkach usłyszałam nieznaną melodię. Nie przypominałam sobie, żebym nagrywała tę piosenkę – szybki i radosny utwór country, który słyszałam już raz czy dwa razy. Nie byłam fanką country i rzadko słuchałam tego typu muzyki, więc obecność What Was I Thinking Dierksa Bentleya na moim iPodzie była trochę dziwna. Piosenka była jednak przyjemna, a poza tym pomogła mi przyspieszyć i utrzymać tempo. Skąd się wzięła? Nie mogłam sobie przypomnieć. Żaden z chłopaków, z którymi się spotykałam, nie słuchał country. Nigdy nie wymieniałam się muzyką z Cadenem. Od Ever? To też nie było w jej guście. Skąd się wziął ten utwór? I dlaczego znów zabrnęłam w myślenie o Cadzie i Ever? Zacisnęłam pięści i zaczęłam mocniej pracować rękami, żeby moje nogi też przyspieszyły, żeby zwiększyć tempo, żeby palenie w mięśniach i dudnienie w uszach oderwały mnie od moich myśli. Nie podziałało. Znów wróciłam myślami do Cade’a. Wyglądał na takiego, który mógłby lubić muzykę country. W końcu pochodził z Wyoming. Był prawdziwym kowbojem, mieszkał na ranczu, gdzie hodowano konie. Ale nigdy nie rozmawialiśmy ze sobą o muzyce. Grałam kilka razy przy nim na Apollu, i na tym koniec. Nie miałam pojęcia, jakiej słucha muzyki. Oglądał filmy o Jamesie Bondzie, bo jego tata je lubił. Tyle wiedziałam. Co poza tym? Niewiele. Jego mama zmarła na raka. Jego tata był tak pogrążony w rozpaczy, że zmarł z powodu złamanego serca, zwanego inaczej

zawałem. Jego dziadkowie zmarli ze starości. Cade był artystą. Spędziłam z nim kilka miesięcy i nic więcej o nim nie wiedziałam. Nie znałam jego ulubionego koloru. Nie znałam jego ulubionego zespołu. Nosiłam jego dziecko i nic o nim nie wiedziałam. Cholera. Ale ze mnie idiotka. Poszłam pobiegać, żeby o tym nie myśleć i proszę, znów do tego wracałam. Walcząc ze łzami, skoncentrowałam się na rytmie muzyki dobiegającym ze słuchawek, na piosence Three Days Grace Misery Loves Company. To była idealna piosenka do ćwiczeń, szybka i energiczna, pozwalała moim stopom pokonywać kolejne kilometry. Nie byłam jednak w stanie uciec od swoich myśli. Rzeczywistość nie zawsze wydawała mi się realna. W dalszym ciągu miewałam poranne mdłości i dziwne wahania nastrojów, ale nic poza tym. Brzuch tylko leciutko mi się zarysował, nawet nie na tyle, żebym musiała przestać biegać w obcisłych spodenkach i staniku sportowym. Nie czułam, że naprawdę jestem w ciąży. Ale wiedziałam, że jestem. Widziałam wyniki testów – i to kilku – i wszystkie pokazywały to samo. Od kilku miesięcy nie miałam okresu. Tak więc byłam w ciąży. Taka była prawda, nieunikniona i niezaprzeczalna. Ale na co dzień czasami o tym zapominałam. Może wystarczy wziąć coś na zgagę i mdłości miną? Może dostanę okres? Może nastrój sam mi się wyrówna? Może to tylko stres? Ale wiedziałam, że tak się nie stanie. Naprawdę byłam w ciąży z własnym szwagrem. W chwili, kiedy ta właśnie myśl rozbrzmiała w mojej głowie, poczułam obok siebie czyjąś obecność. Obejrzałam się. To był on – wysoki, silny, opalony, muskularny. Biegł obok mnie. Jak zawsze bez koszuli. Jego klatka piersiowa napinała się i falowała w rytmie pracujących rąk. Biegł szybko, cały spocony. Miał na sobie tylko niebieskie spodenki, które pasowały do koloru jego oczu, i wysłużone buty do biegania New Balance. Nie miał ani iPoda, ani słuchawek, nic nie wskazywało też na to, aby kiedykolwiek nosił koszulę. Jego opalenizna nie miała przerw, cała skóra – od czoła

po biodra – była równomiernie opalona. Cholera. Skąd on się tu wziął? Walczyłam z płaczem, walczyłam z potwornym szlochem, który usiłował wydobyć się z mojej piersi, kiedy po raz kolejny uświadomiłam sobie swoją sytuację. A wtedy pojawił się on – tajemniczy i seksowny nieznajomy, który nie odzywał się do mnie ani słowem i zawsze pojawiał się w najgorszym możliwym momencie. Dyszałam ciężko, byłam spocona i chciało mi się płakać, włosy miałam rozczochrane i przyklejone do policzków, czoła i szyi, blada skóra zrobiła się czerwona. A on wyglądał idealnie. Szczupły i silny, gęste ciemne włosy, ciało lśniące pięknie od potu. Jakby przez całe życie był ubrany wyłącznie w krótkie spodenki i pocił się w nieskończoność, i w nieskończoność uprawiał sport. Odwróciłam się, usiłując zapanować nad emocjami i udawać, że wcale nie znajduję się na skraju załamania; że wcale nie mam ochoty stanąć na poboczu M-37 i zalać się łzami. Poczułam na sobie jego wzrok. Jakby doskonale zdawał sobie sprawę z szalejącej we mnie burzy uczuć. Poczułam, że po policzku spływa mi samotna łza, więc ją starłam. Potem pojawiła się kolejna i kolejna, i oto zaczęłam płakać naprawdę. Stłumiłam szloch i przyspieszyłam, bo nie chciałam, żeby bóg z plaży patrzył na mnie tym swoim wszystkowiedzącym wzrokiem. Już wcześniej biegłam na sto procent swoich możliwości, ale musiałam się oddalić. Nie chciałam, żeby widział mnie w takim stanie. Nie chciałam o nim myśleć. W moim życiu nie było dla niego miejsca. Powinnam być sama. Nie zasługiwałam na przyjaźń ani nawet na towarzystwo. Zasługiwałam wyłącznie na rozpacz. Facet mnie dogonił. Niech go szlag. I w dalszym ciągu nic nie mówił. Nie zapytał, co się dzieje, nie okazał współczucia, zrozumienia, nic. Po prostu biegł obok, zachowując między nami stosowną odległość. Nie widać było po nim wysiłku, jakby nic sobie nie robił z tego obłędnego tempa, w przeciwieństwie do mnie. Wiedziałam, że nie wytrzymam długo takiej prędkości, a zostały mi jeszcze trzy kilometry. Ale biegłam dalej, to już nie był jogging, tylko sprint, mięśnie nóg płonęły, pokonując kolejne

odcinki drogi, w płucach, które starały się za wszelką cenę dostarczyć mi tlen, czułam żywy ogień. Łzy też pozostały. Musiałam je ocierać, na próżno starając się je ukryć przed bogiem z plaży. Moja stopa natrafiła na kamień i straciłam równowagę. Poczułam, że lecę i przygotowałam się na bolesny upadek. Do którego nie doszło. Duża, silna, szorstka dłoń złapała mnie za lewą rękę tuż powyżej łokcia i podtrzymała, kiedy robiłam kilka niezdarnych kroków, powoli odzyskując równowagę. Serce waliło mi w piersi, adrenalina sprawiała, że krew dudniła w uszach. Zerknęłam na boga z plaży. – Dzięki – wysapałam. Skinął tylko głową i biegł dalej. Zerknęłam na niego kątem oka. – Nie mówisz… zbyt wiele, co? – zagaiłam niezgrabnie, bo nic innego nie przyszło mi do głowy. Pokręcił tylko głową i biegł dalej. – Nie możesz czy nie chcesz? – spytałam, ulegając własnej ciekawości. Wzruszył tylko wymijająco ramionami. Czekałam, sądząc, że może zastanawia się nad odpowiedzią albo próbuje złapać oddech, ale nic nie powiedział. Po prostu biegł. Nagle mnie to zirytowało. Jeśli byłby niemową, to czy nie użyłby języka migowego, nie spróbował się ze mną w jakiś sposób skomunikować? Wydawało się, że jest mną zainteresowany – jego pech – ale skoro tak było, to okazywał to w naprawdę dziwny sposób. Nie potrafiłam go rozgryźć i chyba nie było sensu próbować. Bo kiedy tylko pozna prawdę, weźmie nogi za pas. Jakimś cudem znalazłam w sobie siłę, żeby przyspieszyć i zostawić go z tyłu. Biegłam w napięciu, czekając, aż mnie dogoni, zacznie się tłumaczyć, przepraszać, cokolwiek. Ale… nic z tych rzeczy. Pozwolił mi pobiec przodem i stopniowo zwiększać dystans między nami. Chcąc nie chcąc, poczułam rozczarowanie.

rdza Po tym incydencie zmieniłam plan dnia. Biegałam wieczorem, zwykle bardzo późno. Unikałam plaży o wschodzie i zachodzie słońca, bo miałam wrażenie, że o tej porze spotykam go tam najczęściej. Nie widziałam go przez miesiąc. W ciągu tego miesiąca zdążyłam się zaokrąglić. Zrobił mi się co prawda tylko mały brzuszek, lekko wypukły, taki, który można by wytłumaczyć nietrzymaniem diety i brakiem ćwiczeń. Podczas treningów musiałam jednak nosić już koszulki zakrywające brzuch. Biegałam w bluzkach na ramiączkach, a pływałam w moim fioletowym jednoczęściowym kostiumie. Zastanawiałam się, kiedy będę musiała przerwać bieganie. Oraz czy bieganie w ogóle było rozsądne w moim stanie. Kilka dni przed przyjazdem w te strony byłam oczywiście u lekarza, w szpitalu w Traverse City. Zbadał mnie i powiedział, że wszystko „jest w normie”, cokolwiek to znaczyło. Dał mi receptę na jakieś tabletki dla kobiet w ciąży i kazał się zdrowo odżywiać oraz odstawić kawę i alkohol. Czyli to, co wiedziałam z telewizji. Zawsze uważałam na to, co jem, folgowałam sobie tylko czasami. Piłam jednak alkohol – przynajmniej wcześniej – a żeby zrekompensować jakoś kaloryczne trunki, nie jadłam czerwonego mięsa i w miarę możliwości ograniczałam spożycie sera. A więc wykluczenie alkoholu i kofeiny z diety nie było dla mnie aż tak trudne, jak musiało zapewne być dla niektórych kobiet. Alkoholu brakowało mi wyłącznie dlatego, że rozpaczliwie szukałam zapomnienia, choćby chwilowego. Zamiast tego biegałam i grałam na Apollu. Ale to nie było to samo. Ale teraz, kiedy zaczął mi rosnąć brzuch, wiedziałam, że dni ośmiokilometrowych biegów są policzone. Był środek lata i było potwornie gorąco. Za gorąco na bieganie, nawet dla mnie. Zamiast tego spacerowałam, byle tylko wyjść na powietrze, uciec od zapadającego się dachu, odłażącej tapety i zbutwiałych schodków na ganku. Uciec od własnych myśli, co nigdy się nie udawało, choć warto było próbować.

Któregoś dnia w pochmurne, ale parne i gorące popołudnie przechodziłam obok sterty starych gratów na poboczu. W większości były to śmieci – stare pudło telewizora z anteną, karton pełen potłuczonych naczyń i dziurawych, poplamionych tłuszczem garnków i patelni, stara miotła i zapleśniały mop. Rower stacjonarny bez pedału, czarny worek na śmieci pełen pluszowych maskotek i starych ubrań. Moją uwagę przykuł jednak rower – grat starszy ode mnie. Stwierdziłam, że kiedyś musiał być czerwony, ale teraz był głównie koloru rdzy. Wygrzebałam go ze sterty śmieci i sprawdziłam kciukiem cienkie, przyduże opony. Nie były przebite. Rower miał łańcuch i przerzutki, odrapane, ale poza tym całkiem dobre siodełko, hamulce i kierownicę. Zauważyłam, że obok domu przy kwiatowej rabacie klęczy tęga kobieta w luźnym kapeluszu ogrodniczym. – Przepraszam – zawołałam. Odwróciła się do mnie. – Czy mogę go zabrać? – Pokazałam na rower. – Ależ bierz, skarbie – odpowiedziała, machając. – Dziękuję! Wróciłam do domu i obejrzałam dokładniej rower. Hamulce były poluzowane, ale sprawne, łańcuch trzeba było nasmarować, ale poza tym, że był stary, nic mu nie dolegało. Może dzięki temu rowerowi uda mi się ćwiczyć o kilka tygodni dłużej, zanim zrobię się tak wielka, że nie będę w stanie podnieść się z kanapy. Następnego dnia świeciło piękne słońce, niebo było bezchmurne i niebieskie, na dworze skwar. Byłam niespokojna, podenerwowana. Nawet Apollo nie był w stanie rozwiać lęku przed macierzyństwem, paniki, jaką budziła coraz bardziej widoczna ciąża. Co powiem, kiedy będzie już widać, że jestem w ciąży? Na razie nie musiałam odpowiadać na pytania ciekawskich. Oczywiście rzadko kiedy opuszczałam półwysep. Robiłam zakupy w uroczym małym przybytku, który łączył funkcje baru, restauracji, delikatesów, stacji benzynowej i sklepu spożywczego i znajdował się jakieś dziesięć minut na południe od mojego domu. Było to jedyne miejsce w odległości pół godziny jazdy od końca półwyspu, na którym mieszkałam, w którym można było coś zjeść

lub kupić, a kobieta, która pracowała zwykle za barem, zdążyła się zorientować, że nie lubię wdawać się w pogaduszki. Nabijała na kasę moje zakupy, przeciągała kartę przez czytnik i pozwalała mi wyjść, nie folgując ciekawości, która w tak małych miasteczkach jak to była czymś typowym. Dzięki Bogu, chociaż tyle. Około osiemnastego tygodnia – za niecałe dwa miesiące – miałam mieć USG. Do tego czasu wolałam nie zapuszczać się zbyt daleko na południe. Im bardziej w głąb lądu i bliżej miasta, tym więcej ludzi, a co za tym idzie ciekawości, spojrzeń i pytań. „A gdzie mąż? W którym jesteś miesiącu? Chłopiec czy dziewczynka? Wybrałaś już imię?” Nie mogłam odpowiedzieć na żadne z tych pytań. No, może tylko na to o miesiąc: to był już prawie jedenasty tydzień. Niedługo zacznie się drugi trymestr. Przeczytałam oczywiście W oczekiwaniu na dziecko. Wiedziałam już więc, czego mniej więcej się spodziewać, ale prawdę mówiąc, niewiele mi to pomogło. Dobrze było wiedzieć, że w drugim trymestrze powinny minąć poranne mdłości, ale czytanie o bólu pleców, powiększających się piersiach i nieustającym parciu na pęcherz… jakoś mnie nie pocieszało. O samym porodzie nie byłam nawet w stanie myśleć. Ani o tym, co zrobię, kiedy już pojawi się dziecko. Wiedziałam, że powinnam coś zaplanować, spróbować dostosować życie do nowej rzeczywistości, ale nie potrafiłam. Jedyne, na co było mnie stać, to próbować jakoś przetrwać i liczyć na to, że wszystko samo się ułoży. To było głupie podejście i na dłuższą metę na pewno źle się dla mnie skończy, ale byłam przerażona, samotna, skołowana i przytłoczona poczuciem winy. I zwyczajnie nie wiedziałam, co robić. W końcu moje chaotyczne rozmyślania zmusiły mnie do wyjścia z domu. Wsiadłam na stary rower, który ocaliłam ze śmietnika, i popedałowałam w kierunku M-37. Początkowo nie było tak źle. Gorąco, ale do zniesienia. Ale potem dojechałam do M-37, gdzie nie było dających cień drzew i zaczęły się podjazdy, upał zaś narastał. Początkowo zamierzałam pojechać do sklepu, zjeść obiad w restauracji i wrócić. Ale nie byłam jeszcze nawet w

połowie drogi, kiedy zaczęło do mnie docierać, że być może popełniłam błąd, wybierając się gdzieś tego dnia na rowerze. Z nieba lał się żar, a słońce świeciło niemiłosiernie nad moją głową. Wzgórza wznosiły się i opadały, każde kolejne bardziej zabójcze od poprzedniego, zwłaszcza jeśli człowiek jechał na południe. Zwykle biegałam na północ, na sam skraj półwyspu, a potem zawracałam. Tam było w przeważającej mierze płasko. Ale im bardziej na południe, tym bardziej pofalowany robił się teren i pewnie dlatego było tu tyle winnic. Winogrona lubiły wzgórza, lubiły też wysokie temperatury, ale ciężarna Eden nie bardzo. Nie zabrałam ze sobą wody, bo nie miałam gdzie włożyć butelki. Byłam zlana potem, a pedałowanie przychodziło mi z coraz większym trudem. Wzgórza zdawały się ciągnąć w nieskończoność. Każde naciśnięcie na pedały wydawało się małym zwycięstwem. Otarłam nadgarstkiem czoło, dysząc ciężko, i spojrzałam przed siebie. Kolejny stromy podjazd. Byłam tak daleko od domu, że zawracając, skazywałabym się na jeszcze większy wysiłek. Musiałam gdzieś się czegoś napić. Usta miałam wyschnięte i odnosiłam wrażenie, że zaraz mi popękają. W głowie mi się kręciło, powieki mi opadały, a nogi były jak z galarety. Musiałam gdzieś odpocząć. Ale w zasięgu wzroku nie było nic widać. Tylko hektary drzewek wiśniowych i rzędy winorośli. Od czasu do czasu jakaś ścieżka przecinająca winnicę albo sad, czasem jakaś szopa na narzędzia. Ale żadnego domu. Skupiłam się na białej linii namalowanej z boku drogi i starałam się utrzymywać na niej przednie koło. I pedałować, pedałować, pedałować. Nie myśleć o podjeździe. Nie myśleć o bolących nogach, o paleniu w płucach, o szczypiącym w oczy pocie. Tylko pedałować i mieć nadzieję, że dojadę gdzieś, gdzie będę mogła odpocząć i czegoś się napić. Nie myśleć o kilometrach, które będę musiała pokonać, żeby wrócić do domu. „To nie może być dobre dla dziecka”. Odsunęłam od siebie tę myśl i jechałam dalej. W końcu zobaczyłam stary, biały, drewniany dom z dużym gankiem, a za

nim na wysokim pagórku szkielet nowego budynku, z którego będzie rozciągał się widok na zatokę Grand Traverse i na jakieś sto hektarów winorośli dokoła. Winnica i prawdziwa wytwórnia win. Co oznaczało ludzi i klimatyzację. I miejmy nadzieję, że wodę. Skręciłam i zjechałam żwirowaną ścieżką pod sam ganek. Zatrzymałam się chwiejnie, zeskoczyłam z roweru i rzuciłam go na ziemię. Tylne koło obracało się powoli. Wokół panowała cisza, skądś dobiegał tylko szum wentylatora. Pokonałam cztery stopnie wiodące na ganek i zapukałam do drzwi. Nikt mi nie odpowiedział, nie rozległy się żadne kroki. Jeśli nikogo tu nie będzie, chyba się rozpłaczę. Nie widziałam żadnego samochodu, nie widziałam nikogo na plantacji. Ale nie miałam zamiaru płakać. To tylko burza hormonów. Za jakieś dwa-trzy kilometry na pewno znajdzie się inna winnica. Dam radę tyle przejechać. A przynajmniej taką miałam nadzieję. – Dzień dobry! – zawołałam wystarczająco głośno, żeby ktoś, kto był w środku, mógł mnie usłyszeć. Na schodach za moimi plecami usłyszałam kroki i odwróciłam się zaskoczona. Nagle zaschło mi w ustach. To był on, bóg z plaży. Znów nie miał na sobie koszuli i był cały spocony, tym jednak razem był pokryty trocinami i małymi strużynami drewna, które przykleiły się do jego rąk, torsu i włosów. Był boso, a na sobie miał spodenki khaki, długie i luźne, wiszące nisko na szczupłych biodrach. Cholera, dlaczego on musiał być taki seksowny? Powinien zacząć nosić koszulę, choćby po to, żebym przestała się na niego gapić, co było nie na miejscu. To znaczy przyjemnie było na niego popatrzeć, a patrzenie jeszcze nikomu nie zaszkodziło. Ostatecznie przecież i tak do niczego nie dojdzie. On natomiast oczywiście znów widział mnie w spodenkach do ćwiczeń i koszulce na ramiączkach, spoconą, zasapaną i na granicy omdlenia. – To ty? – zapytałam. Zaczęłam głupio się tłumaczyć i mówić o wycieczce rowerowej i upale, kiedy nagle świat się zachybotał, zakręcił i przechylił, a zaraz potem poczułam, że przytrzymuje mnie coś ciepłego, śliskiego i ciepłego. Nieznajomy

stał nade mną i wpatrywał się we mnie swoimi niebieskimi oczami, tak jasnymi, że niemal bezbarwnymi – malowała się w nich jednak serdeczna troska. To on mnie trzymał. Jezu, ależ był silny. Obejmował mnie jedną ręką za ramiona i bez trudu podtrzymywał. Miał też refleks. Nawet nie zauważyłam, kiedy się przy mnie znalazł, a przecież stał na dole schodów, kilka kroków dalej. Miał idealne kości policzkowe. Kręciło mi się w głowie i gapiłam się na te kości policzkowe. Były wysokie i wydatne, miałam ochotę pogładzić je palcami. Miałam ochotę choć przez chwilę zostać tak w jego ramionach. Zamrugałam, żeby odpędzić zawroty głowy i stanęłam prosto, ocierając pot z twarzy i starając się jednocześnie wymazać z głowy głupie myśli. Nie było sensu myśleć o tym mężczyźnie w ten sposób. Kimkolwiek był, w moim życiu nie było dla niego miejsca. Bo gdy tylko zwietrzy ciągnący się kilometrami pociąg wyładowany moim życiowym bagażem, ucieknie gdzie pieprz rośnie. I dobrze, bo nie chciałam obarczać nikogo swoimi problemami. Nagle się zawstydziłam. – Boże, czy ja właśnie zemdlałam? Tak? Nie do wiary, że właśnie straciłam przytomność. – Nieznajomy odsunął się ode mnie, widząc, że doszłam już do siebie. – Poczęstujesz mnie szklanką wody? Nie odpowiedział, co na tym etapie już mnie nie dziwiło. Wpuścił mnie do środka, do kuchni, która wyglądała tak, jakby od 1966 roku nic się w niej nie zmieniło. W oknach wisiały białe koronkowe firanki, zawieszone na mosiężnych drążkach i zapadających się pod ich ciężarem haczykach. W rogu stała zielona lodówka wielkości mojego samochodu. Jedynym sprzętem kuchennym w zasięgu wzroku był wiekowy toster na dwie kromki chleba, który wyglądał tak, jakby został wyjęty żywcem z Dzielnego małego Tostera. Bóg z plaży podał mi butelkę wody i butelkę gatorade. Pewnie chciał, żebym wybrała, co wolę, ale wzięłam obie i wypiłam wodę tak szybko, że rozbolały mnie zęby i głowa. Potem

otworzyłam gatorade i zaczęłam pić spokojniej. Mężczyzna sączył niebieską gatorade i przyglądał mi się. W końcu sytuacja zrobiła się nie do wytrzymania. Wyciągnęłam rękę i się przedstawiłam. Uścisnął mi dłoń z uprzejmym uśmiechem, a ja przez ułamek sekundy myślałam, że może złamie śluby milczenia i powie, jak się nazywa, ale tego nie zrobił. Zamiast tego wręczył mi wizytówkę. Był to zwykły biały kartonik z czarnym napisem. Odczytałam go na głos: – Carter Haven, Winnica Braci Haven. – Na wizytówce znajdował się jeszcze adres mejlowy, adres winnicy i słowo „stolarz”. Nie było na niej numeru telefonu, przez co doszłam do wniosku, że nie mówi od dłuższego czasu. Na końcu języka miałam pytanie – pytanie, którego nie wypadało zadawać wprost. Ale zadałam je mimo to. – No dobra, Carter. Jesteś niemową? Pokręcił głową i nie wyglądał na urażonego, choć takiej właśnie reakcji się spodziewałam. – Czyli możesz mówić? Zmrużył oczy i zacisnął usta. Pokiwał głową. – Ale nie mówisz. Tym razem pokręcił głową. Miał niewzruszony wyraz twarzy, a kiedy zapytałam, czy nie odzywa się tylko do mnie, nie miał nawet na tyle przyzwoitości, żeby się zawstydzić. Był wyraźnie zdenerwowany, ale nie miałam pojęcia, czy stresowały go moje pytania, czy raczej samo to, że nie mówił. Skrzypnęły drzwi i trzasnęła moskitiera. Do środka weszła młodsza wersja Cartera. Chłopak nie był tak dobrze zbudowany jak Carter i miał trochę jaśniejsze włosy, ale widać było, że jest z nim spokrewniony. – Thomas Haven – przedstawił się, podając mi rękę. Miał dźwięczny, niezbyt niski głos, a jego uśmiech był szczery i serdeczny. – Widzę, że poznałaś mojego brata Cartera. Uścisnęłam jego dłoń, zastanawiając się, czy Carter miałby podobny głos. – Tak, właśnie się sobie przedstawiliśmy.

Thomas miał tak zszokowaną minę, że wyglądał tak, jakby miał zaraz zemdleć. Może nawet był odrobinę zazdrosny. – Przedstawił się? Na głos? A zatem nie chodziło tylko o mnie. Na twarzy Cartera odmalowała się panika, przynajmniej na tyle, na ile pozwalał na to kamienny wyraz jego twarzy. Wskazałam na wizytówkę. – Nie. Użył tego. Na te słowa Thomasowi niemal ulżyło. – Aha. Bo to by było zaskoczenie. Chciałam spytać dlaczego, ale tego nie zrobiłam. Spojrzałam na Cartera, myśląc, że może obecność jego brata otworzy mu usta. – To co z tobą jest? Oboje z Thomasem zamarliśmy wyczekująco, ale Carter nadal milczał jak zaklęty. Thomas nie wydawał się tym zaskoczony. – Sprawa jest skomplikowana – powiedział z westchnieniem, po czym wyszedł, wymawiając się spotkaniem z dwoma innymi mężczyznami, którzy musieli być ich braćmi. W drzwiach odwrócił się jeszcze i powiedział: – Powodzenia, Eden. – Powodzenia? W czym? – chciałam wiedzieć. Wskazał kciukiem Cartera. – Z nim. – Z tymi słowami wyszedł, a ja znów zostałam sama z Carterem. Carter wydawał się jeszcze bardziej zamknięty w sobie niż zwykle. Był też jednak wkurzony: na przemian to zamykał, to otwierał dłonie i miał zaciśnięte zęby, a jego szczęki wyglądały jak kawałek granitu. Dopiłam gatorade i stwierdziłam, że mam dość. – No dobra. Czuję się niezręcznie. – Podeszłam do drzwi, bo chciałam znaleźć się jak najdalej od tajemniczego, przejmującego i pięknego Cartera Havena. – Pójdę już. Cześć. Niemal wybiegłam na dwór, wskoczyłam na rower i zaczęłam pedałować ile sił w nogach. Upał nie zelżał, ale krótki odpoczynek i woda pozwoliły mi odzyskać częściowo siły, więc

naciskałam mocno na pedały. Ujechałam może z kilometr, kiedy usłyszałam za swoimi plecami charakterystyczny lwi pomruk silnika jego samochodu. Nie zatrzymałam się ani nie zwolniłam. Choć facet był cholernie seksowny i tajemniczy, a jego milczenie intrygujące, nie było dla niego miejsca w moim życiu, więc naprawdę nie było sensu zawracać sobie nim głowy. Jemu nie wyszłoby to na dobre, a dla mnie stanowiłoby tylko niepotrzebną pokusę – niepotrzebnie tylko łudziłabym się, że mogę mieć coś, czego mieć nie mogłam. Pedałowałam więc dalej. Tylko że on zwolnił tuż obok mnie. – Mogę ci w czymś pomóc? – zapytałam. Pokazał kciukiem pakę samochodu. Chciał mnie podwieźć. Ale ja miałam już dość tej zabawy. Tracił tylko czas, nie mogłam pozwolić mu sądzić, że ma u mnie jakiekolwiek szanse. Zignorowałam go i jechałam dalej. Nagle Carter mnie wyprzedził i zatrzymał wóz przede mną, wzbijając tuman kurzu. Wysiadł z auta i stanął przede mną ze skrzyżowanymi rękami. W końcu założył koszulę. Co prawda niewiele to dało, bo i tak opinała się na jego spoconym brzuchu i masywnych bicepsach. Jeśli już, to maskując jego szczupłe ciało, podkreśliła jego siłę. Ciekawy paradoks. Carter stał przede mną bez słowa, a ja straciłam cierpliwość. – O co ci chodzi, Carter? – Bawiłam się hamulcem, wcale nie chcąc, żeby Carter mnie tu zostawił, wcale nie chcąc wracać rowerem do domu, ale wiedząc, że tak będzie dla nas obojga najlepiej. – Jeśli czegoś chcesz, to powiedz. Zamiast odpowiedzieć, zrobił coś, czego w ogóle się nie spodziewałam. Napisał mi wiadomość na telefonie: „Pozwól mi zawieźć cię do domu”. Miał komórkę? Po co, skoro nie mówił? Może wysyłał esemesy. Poza tym miał też adres mejla na wizytówce. Odmówiłam, a on znów coś napisał. Całkiem mnie to zirytowało. Co za dziecinada? Skoro chciał ze mną porozmawiać, to powinien po prostu to zrobić. – To jakiś absurd – stwierdziłam. – Przekazujemy sobie liściki jak w podstawówce. Nic mi nie będzie. – Nacisnęłam na

pedał, żeby ruszyć pod górkę i pojechać do domu. Ale on znów mnie wyprzedził, znów się przede mną zatrzymał i zatarasował mi drogę. Straciłam cierpliwość. – Co jest, Carter? Czego ty chcesz? Przecież ci powiedziałam, że nic mi nie będzie. Naprawdę. Serio. Jestem twarda. Nie potrzebuję twojej pomocy. A mówiąc szczerze, to całe twoje niegadanie jest dziwaczne. I trochę przerażające. Bez urazy, pewnie masz swoje powody, żeby milczeć. – Odgarnęłam z oczu spocone włosy. – Nie wiem, może przeżyłeś jakąś traumę czy coś. Ale ja mam wystarczająco dużo własnych kłopotów i nie mam ochoty zajmować się twoimi, okej? No to… na razie. Nie czekałam na jego odpowiedź. Ruszyłam, uznając, że dzięki mojej obcesowej odpowiedzi pozbyłam się go raz na zawsze. Tyle że nie do końca zadziałała ona tak, jak myślałam. – Zaczekaj – odezwał się. Mój Boże. Jego głos był zachrypnięty i słaby od nieużywania, dokładnie tak szorstki i idealnie niedoskonały jak on cały. No to już po mnie.

pociągnięcia pędzlem i wrak CADEN Za wyjątkiem kilku miesięcy szczęścia, którego zaznałem z Ever przed wypadkiem, moje życie wydawało mi się jednym długim pasmem cierpienia. Na rozum wiedziałem, że to nieprawda. Mama zmarła, kiedy miałem czternaście lat i do tego momentu życie było cudowne. Rodzice mnie kochali. Dziadkowie mnie kochali. Wakacje spędzałem na ranczu, a w domu zajmowałem się sztuką. Przeżyłem czternaście szczęśliwych lat. Obecnie miałem prawie dwadzieścia trzy. Co oznaczało, że miałem za sobą niecałe dziesięć lat piekła. Ale nigdy nie cierpiałem tak bardzo jak teraz. Ever mnie potrzebowała. Nie chciała zmierzyć się z prawdą, którą dostrzegała w moich oczach. Wiedziałem, że widzi moje poczucie winy. Kilka razy omal nie wyznałem jej prawdy. Ale ostatecznie zawsze tchórzyłem. Usprawiedliwiałem się tym, że Ever potrzebuje jeszcze czasu na to, żeby wyzdrowieć, dojść do siebie, odzyskać siebie i swoje życie. Mijały więc kolejne miesiące, podczas których wyrzuty sumienia zżerały mnie żywcem. Kochałem ją równie mocno jak zawsze, ale kłamstwa, poczucie winy i bolesna świadomość, że zdradziłem żonę, położyły się cieniem na mojej miłości. W nocy sypiałem po kilka godzin. Budziłem się męczony koszmarami, targany poczuciem winy. Budziłem się i patrzyłem na Ever, która spała obok, tuląc się, obejmując mnie swoją śliczną, delikatną ręką, oddychając cicho w ciemności. Miałem ochotę ją obudzić i powiedzieć, że powinna mnie zostawić, że powinna znaleźć sobie kogoś, kto będzie zasługiwał na taki ideał jak ona. Chciałem jej wyznać prawdę i zrzucić z serca tajemnicę, pozbyć się ciążącego mi grzechu, który zżerał mnie od środka – gnił, zatruwał, kaził. Nie mogłem jeść. Pracowałem, szedłem na siłownię, starałem się walczyć z demonami. Walczyłem, ale przegrywałem. Czułem się słaby. Czułem się tak, jakby życie przeciekało mi

między palcami; tęskniłem za nim. Ever zdrowiała z dnia na dzień. Już normalnie mówiła, samodzielnie się poruszała. Sama się ubierała i sama jadła. Nie była już niepełnosprawna. Nie musiałem się nią aż tak bardzo opiekować. Od czasu do czasu potrzebowała mojej pomocy, ale ogólnie robiła niesamowite postępy. Co oznaczało, że wielkimi krokami nadchodził dzień prawdy. A to z kolei oznaczało, że wielkimi krokami nadchodził dzień, w którym miałem ją stracić. Wyznam jej prawdę i odejdę. Ever będzie zrozpaczona, ale to było lepsze niż życie w tej sieci kłamstw, w którą się zaplątałem. Ever kochała się ze mną namiętnie. Całowała mnie tak, jakby tonęła i jakbym był jej powietrzem. Kiedyś faktycznie nim byłem, ale wiedziałem, że nie mogę już dłużej. Oddawałem pocałunki, bo wiedziałem, że ona ich potrzebuje, poza tym nie potrafiłem inaczej. Ale miałem przy tym wrażenie, że każdy pocałunek wpuszcza w nią jad mojej winy. Jakby Ever była w stanie wyczuć prawdę na moich wargach. Jakby całując mnie, pieszcząc, tuląc, kochając się ze mną i patrząc na mnie – wiedziała. Jakby odgadywała prawdę o moim potwornym grzechu i konfrontowała się ze mną, zanim sam byłem w stanie jej go wyznać. Właśnie taki koszmar budził mnie co noc. „Caden” – mówiła w nim Ever. Jej usta się nie poruszały, ale słyszałem jej słowa rozbrzmiewające w mojej głowie jak dzwon. W jej oczach malował się smutek, złość, niezrozumienie i zagubienie. „Co ty zrobiłeś? Dlaczego? Dlaczego ona? Dlaczego nie potrafiłeś na mnie zaczekać? Dlaczego nie potrafiłeś uwierzyć, że wrócę? Dlaczego ona?” A ja nie umiałem jej na to odpowiedzieć. Mogłem tylko przeprosić, ale przeprosiny były bezużyteczne. Równie bezcelowe jak składane na pogrzebie kondolencje. „Bardzo mi przykro z powodu twojej straty” – mówili ludzie, jakby w ten sposób można było złagodzić ból. Na tej samej zasadzie słowa: „Bardzo mi przykro, Ever” nie mogły w żaden sposób zapobiec cierpieniu, kiedy się dowie, co zrobiłem. Któregoś dnia, cztery miesiące po wybudzeniu się ze

śpiączki, Ever podeszła do mnie, kiedy szykowałem obiad. – Chcę znów malować – oznajmiła. Od powrotu do domu ani razu nie spojrzała na swoje obrazy. Ani razu nie weszła do pracowni, nie próbowała rysować, nie wspominała o sztuce. Podejrzewałem, że było to dla niej zbyt bolesne. To była pewnie dla niej największa strata. Gdyby miała swoje malarstwo, zniosłaby pewnie każdy ból. Ale bez tego nie umiała sobie radzić. Wydawało mi się, że nie miała odwagi wejść do pracowni i zmierzyć się z utratą jedynej rzeczy, dzięki której była naprawdę sobą. Odłożyłem na kuchenkę drewnianą łyżkę i odwróciłem się. Ever trzymała się jedną ręką framugi drzwi kuchennych, a drugą miętosiła brzeg koszulki. Wpatrywała się we mnie, czekając na moją reakcję. Podszedłem do niej i objąłem ją. Jej włosy pachniały szamponem kokosowym – inaczej niż przywykłem. W dalszym jednak ciągu używała waniliowego balsamu do ciała, który i teraz dało się wyczuć. Ten zapach, słodki, waniliowy aromat mleczka, mógł mnie zniszczyć. Wcisnąłem twarz w jej szyję i wciągnąłem w płuca jej zapach. Przeniósł mnie on w przeszłość, dwa lata wstecz, do chwili, kiedy Ever otworzyła drzwi swojej pracowni i wpuściła mnie do środka, ja zaś pocałowałem ją i wyczułem na jej skórze dokładnie ten sam zapach, unoszący się falami uwodzicielskiej słodyczy. Przeniosłem się też w przeszłość do czasu, kiedy leżała w śpiączce. Stawałem wtedy przy jej toaletce i brałem do ręki balsam. Wieczko było otwarte. Naciskałem lekko na pojemnik, tylko tyle, aby zapach kosmetyku mógł dotrzeć do mojego nosa, abym mógł umierać z tęsknoty. A teraz znów czułem ten zapach, ona zaś naprawdę tu była, ale ja wszystko zniszczyłem. Tyle że ona jeszcze o tym nie wiedziała. Zrobiłem znów wdech, szukając odwagi w jej zapachu i w obejmujących mnie ramionach – ufnych, niewinnych i spragnionych. – Chcesz znów malować? Pokiwała głową.

– Muszę chociaż spróbować. Ale ostrzegam. Przeżyję zapewne załamanie nerwowe. Po prostu… uprzedzam. Wziąłem jej twarz w swoje dłonie, uniosłem jej brodę i spojrzałem w błyszczące zielone oczy, w których malował się strach. Starałem się emanować spokojem, siłą i miłością. Starałem się ukryć poczucie winy, co wymagało ode mnie codziennie ogromnego wysiłku. – Jeśli się załamiesz, będę przy tobie. – To właśnie chciałam usłyszeć. – Jej oczy lśniły ufnością. Najpotworniejsze w moich wyrzutach sumienia było to, że wciąż jej potrzebowałem, wciąż ją kochałem, wciąż pragnąłem jej równie mocno jak zawsze. A może nawet bardziej. Zamierzałem brać tyle, ile Ever zechce mi dać do czasu, aż pozna prawdę. Jej ufność była może bezzasadna, ale zamierzałem dać z siebie wszystko i wspierać ją tak długo, jak będę mógł. Nie zostało mi dużo czasu. Wkrótce wszystko się zmieni. Wiedziałem o tym i byłem pewny, że ona też o tym wie. Ever wspięła się na palce i pocałowała mnie. Jej usta przylgnęły do moich delikatnie, ale zachłannie. Oddałem jej pocałunek, bo nie byłem w stanie postąpić inaczej. Odsunęła się, a ja poszedłem za nią pod zamknięte drzwi pracowni. Zastanawiałem się, czy ma świadomość, że widziałem, jak staje tu czasem późnym wieczorem z ręką na klamce, roztrzęsiona. Nie był to więc dla mnie nowy widok. Ever zatrzymała się pod drzwiami i złapała za klamkę. Trzęsły jej się ramiona. Stanąłem za nią i objąłem ją w pasie. Pocałowałem ją w kark. – A co, jeśli straciłam to na zawsze, Cade? – To nie był nawet szept. To był… cień głosu, wyrwany gdzieś z głębi niej. – Nauczyłaś się od nowa chodzić. Nauczyłaś się od nowa mówić. Potrafisz już sama jeść, ubierać się, pisać. Dasz radę. – Póki wciąż przy niej byłem, musiałem dać jej nadzieję, musiałem dać jej wszystko, co tylko mogłem. Nawet niełatwą prawdę. – Pewnie będzie ci cholernie ciężko. Będziesz chciała się poddać. Ale tego nie zrobisz, bo jesteś zbyt silna i zbyt odważna, żeby się

poddać. Malowanie masz we krwi, Ev. Urodziłaś się, żeby malować. A jeśli jakimś cudem nie będziesz mogła malować, to znajdziesz inny sposób, żeby tworzyć. – Boję się. – Oparła się o mnie całym ciężarem ciała. Zaplotłem ramiona na jej piersi i brzuchu i pocałowałem ją za uchem. – Dasz radę. Na razie wejdź tylko do środka, dobrze, Ev? – Krok po kroku? Parsknąłem. – Krok po kroku. Przekręciła klamkę i pchnęła lekko drzwi. Otworzyły się cicho, uderzyły o ścianę i zatrzymały. Pracownia wyglądała dokładnie tak, jak ją zostawiła. Nie śmiałem niczego w niej tknąć. Na sztalugach znajdował się niedokończony obraz – przypominał w stylu Georgię O’Keefe. Przedstawiał widzianą z bliska gerberę, która była w niemal nienaturalnie intensywnym odcieniu pomarańczowego, a każdy płatek został przedstawiony nieprawdopodobnie szczegółowo. Większą część obrazu zajmował środek kwiatu, pomarańczowo-czerwony okrąg, na którym każdy maleńki pręcik wyglądał tak delikatnie i realistycznie, że chciało się go dotknąć. Trzeba było dokończyć tylko brzegi obrazu, zewnętrzne płatki. Ever weszła do pracowni i spojrzała na sztalugi, na obraz. Podeszła do niego jak w transie, szurając nogami, wyciągnęła rękę i dotknęła płótna. Musnęła palcem środek obrazu, jej paznokieć zachrobotał o zaschniętą farbę olejną. – Pamiętam, jak to malowałam. Próbowałam uchwycić ducha Georgii O’Keefe, ale zrobić to w moim własnym stylu. – I doskonale ci wyszło. Ever stała nieruchomo, z dłonią przyłożoną do płótna, jakby w milczącym pożegnaniu. Po długiej chwili ciszy odezwała się z wahaniem, nabożnym szeptem: – Ten obraz jest jak ja. Przerwany. Niedokończony. Nawet gdybym mogła go skończyć, nie byłby już taki sam, jak gdybym skończyła go wtedy. – Ever, musisz wiedzieć…

– Jestem już inną osobą, Cade. – Opuściła dłoń i zacisnęła palce w pięść. – Kochałem osobę, którą byłaś wtedy, i kocham osobę, którą jesteś teraz. – To przynajmniej była czysta, nieupiększona prawda. – Problem w tym, że sama nie wiem, kim jestem. Coś straciłam. Straciłam jakąś część siebie i nie wiem ani co to za część, ani jak ją odzyskać. I wiem, że mnie kochasz. – Odwróciła się do mnie i odgarnęła mi włosy z twarzy. – Ja też cię kocham. Ale… to nie wystarczy. To, że mnie kochasz, mnie nie uleczy. I… do cholery… – Zacisnęła mocno powieki i westchnęła, tłumiąc cichy szloch. – Ty też nie jesteś taki sam. Jesteś w rozsypce, Cade. Wszystko… wszystko się sypie. Nie znałem jej od tej strony, nie znałem jej przejmującej, rozdzierającej rozpaczy. Nie wiedziałem, jak ją pocieszyć. – Wiem. – Tylko tyle byłem w stanie powiedzieć. Tylko tyle potrafiłem z siebie wydobyć. – Przepraszam. Ever. Cholernie cię przepraszam. – Za co? „Za to, że cię zdradziłem”. – Za to, że jestem w rozsypce, kiedy ty potrzebujesz mnie w całości. – Nie byłem w stanie tego z siebie wydusić; prawda uwięzła mi w gardle. – Za… za… za wszystko. Wpatrywała się we mnie, a w jej oczach malowała się świadomość. Wiedziała. Nie wiedziała, co się wydarzyło, ale wiedziała, że jest coś, o czym powinna wiedzieć, że coś przed nią ukrywam. Po chwili spojrzałem jej w oczy. Błagałem ją milcząco, żeby zażądała ode mnie prawdy, żeby zmieszała mnie z błotem tak, jak na to zasługiwałem. Ona jednak tylko objęła moją twarz drżącymi dłońmi, przyciągnęła do siebie moje usta i pocałowała mnie. W pewnym sensie pocałunek ten wydał mi się wampiryczny, jakby wysysała ze mnie całą siłę, całą odwagę. Oddałem je bez oporu. Mogła wyciągnąć ze mnie wszystko, porzucić mnie bezwładnego i bez życia, jeśli tylko dzięki temu sama miałaby żyć i być szczęśliwa. Oderwała się bez tchu od moich ust i odsunęła. Zaczęła

czegoś szukać. Znalazła miękką ze starości, zachlapaną farbami białą koszulę na guziki, która wisiała na oparciu krzesła. Wzięła ją i obejrzała. Wspomnienia odmalowały się w przygarbieniu jej ramion. Stałem, patrzyłem i czekałem. Odwiesiła koszulę na miejsce i zaczęła z siebie ściągać zieloną bluzkę z dekoltem w szpic. Poskładała ją i położyła na krześle. Nawet na mnie nie spojrzała. Tu już nie chodziło o mnie; ja byłem tylko niemym świadkiem tego, co się działo. Jej palce drżały, kiedy zaczęła rozpinać dżinsy, które położyła następnie porządnie na bluzce. Kiedy tak stała w szarych bawełnianych majtkach i zielonym jedwabnym staniku, wydawała się mi piękniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. Była piękna dzięki odwadze. Dzięki swojemu uporowi promieniała. Próba odzyskania tego, co zostało jej tak niesprawiedliwie odebrane, wymagała odwagi, na którą mnie nigdy nie byłoby stać. Ever znieruchomiała na chwilę, żeby złapać oddech, żeby zapanować nad nerwami. Po chwili sięgnęła do tyłu, rozpięła stanik i zawiesiła go na rogu krzesła. Stała do mnie tyłem, a widok nagiej płaszczyzny jej pleców zapierał mi dech w piersiach. Patrzyłem na nią, pragnąc, aby ten widok zapadł mi głęboko w pamięć. Ta chwila, ten obraz, to była dla mnie świętość. Ever obnażyła się fizycznie, odsłoniła emocjonalnie, stawiła czoło swoim największym lękom i zrobiła to sama. Stwierdziłem, że przestała już pewnie nawet zdawać sobie sprawę z mojej obecności, i w pewnym sensie tak powinno być. Będzie musiała nauczyć się żyć beze mnie. Ściągnęła majtki i odłożyła je na krzesło. Stała naga w swojej pracowni, z zimna pokrywając się gęsią skórką. Pożerałem jej nagie ciało wzrokiem, odciskałem tę chwilę głęboko w sercu. Kiedy wszystko się zawali, będę potrzebował czegoś, czego będę mógł się uchwycić. W końcu Ever wsunęła ręce w rękawy koszuli, zapięła ją drżącymi palcami, wygładziła przód, naciągając ją na biodra, jakby chciała przyciągnąć rzeczywistość, jakby chciała sobie powiedzieć, że naprawdę to robi, że może. Stałem oparty plecami o ścianę obok

drzwi i zagrzewałem ją w duchu do działania. Ever wzięła z tacy przy sztaludze cienkopis i podpisała się starannie w prawym dolnym rogu obrazu z gerberą, pod spodem zaś zrobiła dopisek: „Przerwany”. Westchnęła głęboko, a potem zdjęła płótno ze sztalugi, zaniosła je na drugą stronę pokoju i położyła na podłodze razem ze stosem skończonych obrazów. Zrozumiałem, że uznała obraz za skończony i zdałem sobie sprawę z symbolicznego wymiaru jej decyzji. To był jej ulubiony rozmiar do pracy, miała całą stertę takich płócien, już naciągniętych. Wybrała jedno z nich, ustawiła je na sztalugach, wycisnęła na paletę świeże farby w podstawowych barwach. Wybrała pędzel. Trzymała paletę w jednej dłoni, a pędzel w drugiej, zwisającej luźno wzdłuż ciała. Jej piersi falowały w ciężkim oddechu – denerwowała się i bała się zacząć. Niemal słyszałem jej myśli: „A co, jeśli nie dam rady? A co, jeśli zapomniałam, jak to się robi?” Stała długi czas nieruchomo, w milczeniu, wpatrując się w czyste płótno. Zacząłem już myśleć, że ją sparaliżowało. Nagle skinęła głową, a potem odłożyła pędzel i wybrała inny – gruby i gęsty, do nakładania tła. Zanurzyła sam jego koniec w czarnej farbie. Ręka jej drżała, gdy przeciągała pędzel przez środek płótna. Zostawiła gruby, rozmazany ślad, ostrą czarną linię na białym tle. Po dłuższej przerwie rozpłaszczyła pędzel i zaczęła rozmazywać farbę. Z każdym pociągnięciem pędzla nabierała coraz większej pewności siebie i wkrótce całe płótno było czarne, a ona zapełniała pojedyncze białe skrawki, które jeszcze jej zostały. Nie miałem pojęcia, co maluje, i nie miałem odwagi pytać. To była intymna chwila, należąca wyłącznie do niej, ja miałem tylko zaszczyt być jej świadkiem. Skrzyżowałem przed sobą ramiona i stałem w milczeniu, starając się nawet nie oddychać zbyt głośno. Ever odłożyła czarny pędzel na tacę i wzięła ten, który wybrała na samym początku, średniej grubości, zwężający się u góry. Nabrała białej farby i namalowała poziomy łuk, dobrała więcej farby i namalowała jego lustrzane odbicie. Powoli zaczęła

wypełniać przestrzeń między nimi, mieszając czerń i biel w taki sposób, że wydawała się tworzyć wręcz piksele, jakby czerń przechodziła w biel. Dopiero kiedy się odsunęła, zrozumiałem, co maluje: otwierające się oko. – Chwila, w której się obudziłaś – odezwałem się. Pokiwała tylko głową. – Nie zapomniałaś. Odłożyła pędzel i paletę, odwróciła się w miejscu i spojrzała na mnie. Zawahała się, a potem rzuciła mi się w ramiona. Płakała długo i rozpaczliwie. – Nie zapomniałam. – W jej głosie dało się słyszeć ulgę. – Ale nie jest tak samo. Nawet to się zmieniło. Nie… nie jestem pewna, czy potrafię to wyjaśnić. Nie patrzę już w ten sam sposób. Kiedy myślę o tym, żeby coś namalować, nawet obrazy w mojej głowie wyglądają inaczej niż przedtem. Przedtem. Jej życie dzieliło się na przed i po. Dla mnie to jednak nie było takie proste. Było przed i po, ale było też całe bezwzględne i piekielne pomiędzy. W trakcie. To właśnie ten czas – w trakcie – mnie zniszczył. Przeżyłem stratę rodziców i dziadków. Być może przeżyłbym stratę Ever, gdyby umarła. Ale nie umarła. Straciłem ją, choć nie do końca. To jednak nie cierpienie związane z jej stratą, to nie potworna pustka czy nawet niepewność, czy Ever kiedykolwiek się obudzi, mnie zniszczyły; zniszczyły mnie wybory, których dokonałem. Zniszczyło mnie to, że stałem się ślepy, straciłem nadzieję i ją zdradziłem. A ona się obudziła. Nie byłem w stanie cofnąć moich czynów, one się już nie odstaną. I nawet teraz nie byłem pewny, czy w tamtym czasie mógłbym postąpić inaczej. To nie zmieniało jednak faktu, co to dla mnie teraz oznaczało. To nie zmieniało faktu, że kiedy Ever się o tym dowie, to ją zniszczy. I do końca pogrąży wrak, który ze mnie pozostał.

sztuka naśladująca życie W ciągu następnych tygodni Ever rzadko kiedy wychodziła z pracowni. Niewiele spała, niewiele jadła. Malowała. Zapełniała płótno za płótnem i wysyłała mnie po nowe, bo sama nie miała jeszcze siły ich naciągać. Malowała bez wytchnienia. A z tego, co widziałem, dokonała prawidłowej oceny: zmieniła się pod względem artystycznym. Odzyskała już niemal w pełni władzę w dłoniach, potrafiła używać najcieńszego pędzelka i malować delikatne kreski i cieniutkie jak włos linie. Nie chodziło o zmianę umiejętności, ale raczej – jak sama to ujęła – o zmianę sposobu patrzenia. Malowała chaotycznie, szybkimi, mocnymi pociągnięciami pędzla. Ciemne kolory, niewiele bieli. Wcześniej miała lekki styl. Nawet kiedy tematyka była ciężka lub mroczna, jej udawało się przedstawić ją w jasny, żywy sposób. Namalowała kiedyś kruka – widziałem ten obraz, bo przeglądałem jej stare prace, kiedy ona jeszcze spała. Namalowała go na tydzień czy dwa przed wypadkiem, a ja wstałem akurat wcześniej. Kruk wyglądał tak realistycznie, że spodziewałem się niemal, że wyskoczy z obrazu. Jego oczy jak paciorki lśniły, a w piórach połyskiwało słońce. Obraz oddawał nieodłącznie związany z krukiem strach, przebłysk odwiecznego zła w jego oczach, złowróżbne omeny w jego drapieżnej sylwetce i czarnych piórach. A mimo to widać było wyraźnie, że to dzieło Ever, że jest ono przesycone jej pięknym stylem. Ale teraz jej obrazy stały się… niemal ponure. Namalowała lampę, tę, która stała na stoliku nocnym przy naszym łóżku. To była zwykła lampa, srebrna i nowoczesna, zapalana przez pociągnięcie łańcuszka, z białym abażurem w kształcie trapezu. Na obrazie światło się świeciło, a lampę spowijał cień. Po wewnętrznej stronie abażuru widać było zarys ćmy. Wyraźnie dało się wyczuć, że to pułapka. Ćma została uchwycona w ruchu, kiedy obijała się o abażur. Światło ją przyciągało, ale jednocześnie parzyła ją gorąca żarówka. Nie potrafiła odlecieć, nie potrafiła się oprzeć.

Namalowała martwą naturę przedstawiającą misę owoców, ale jabłko było obite, płaskie z jednej strony. Obraz był zgodny z rzeczywistością, stanowił wierną kopię owocu, który znajdował się na paterze w jadalni. A jednak wydawał się ponury. Niebo za oknem w tle było szare i zachmurzone. Banan był upstrzony czarnymi plamkami, wydawał się miękki. Namalowała też z pamięci mnie, z moich oczu wyzierała udręka. Moją twarz pokrywał cień zarostu, a czoło naznaczone było zmarszczkami. Ale moje oczy… Boże! Jeśli wyglądałem choć w połowie tak jak na tym obrazie, to oznaczało, że Ever zdawała sobie sprawę ze wszystkich moich tajemnic i że miała świadomość tego, jak bardzo mnie przytłaczają. Na tym portrecie wyglądałem staro. Byłem zmęczony. Uświadomiłem sobie nagle, że odkąd Ever się obudziła – a może nawet wcześniej – nie tknąłem ołówka ani pióra. Kiedy więc ona była w pracowni i walczyła ze swoimi demonami, próbując odnaleźć samą siebie na kolejnych mrocznych płótnach, wyciągnąłem swój szkicownik i piórnik i usiadłem przy stole, kładąc przed sobą czystą kartkę. Narysowałem Ever w tamtej chwili kompletnej bezbronności, kiedy stała do mnie tyłem, a jej nagie plecy były obrócone lekko w lewo, barki zaś garbiły się ze strachu. Rysując, zastanawiałem się, czy pozwoliła sobie wtedy na łzy. Prywatne. Ukradkowe. Mój rysunek w żaden sposób nie złagodził wewnętrznych męczarni. Spróbowałem ponownie i jeszcze raz naszkicowałem Ever. Tym razem narysowałem ją z profilu. Ale w miarę rysowania zacząłem zdawać sobie sprawę, że przedstawiam Ever na szpitalnym łóżku. Miała zamknięte oczy, a dłonie leżały nieruchomo na pościeli. Rysowałem dalej i czułem niemal zapach środków antyseptycznych i szpitala. Mijały godziny, dłoń mi zdrętwiała, a kartki w moim szkicowniku zapełniły się – jedna po drugiej – portretami Ever. Podczas terapii, kiedy mocowała się z ołówkiem. Sama dłoń trzymająca niezdarnie ołówek. Kilkanaście rysunków, z których żaden nie stłumił mojego bólu.

W końcu narysowałem Eden. Same oczy i kosmyk włosów przy policzku, zarys ust. W chwili, kiedy wychodziłem z tego właśnie mieszkania. W chwili, kiedy wiedziałem, że tak czy inaczej to koniec. W jej oczach malowała się zarówno ulga, jak i smutek, a także niewyobrażalny ból. Patrząc na rysunek, nie dało się poznać, że to Eden. Trzeba było to wiedzieć. Zamknąłem szkicownik i siedziałem nieruchomo przy stole. W głowie mi dudniło, oczy mnie piekły, ręka zdrętwiała. W mieszkaniu panowała cisza. Zastanawiałem się, co maluje Ever. Zastanawiałem się, gdzie jest Eden. Dlaczego wyjechała. Zastanawiałem się, dlaczego to wszystko musiało się stać i dlaczego nad moim życiem ciąży klątwa.

pokaz slajdów Spała na podłodze w pracowni. Zapomniała umyć pędzle, więc zrobiłem to za nią i odłożyłem je na miejsce. Skończony obraz schnął na sztalugach. Dwa lecące obok siebie gołębie. Same kontury wypełnione punkcikami w kolorze kości słoniowej. Ptaki miały rozpostarte skrzydła, wzbijały się w górę, w stronę słońca. Jeden z nich rzucał na ziemię cień. Drugi nie. Ever zapisała się na zajęcia w Cranbrook i trzy razy w tygodniu chodziła na wykłady. Znalazła pracę jako recepcjonistka w gabinecie fizjoterapeutycznym, od poniedziałku do piątku. Budowała nową rzeczywistość. Ja pracowałem dalej w UPS, ale znalazłem też drugą pracę jako dozorca w miejscowym gimnazjum. Oboje tworzyliśmy, wstawaliśmy rano, jedliśmy razem śniadanie i kolację, jeśli pozwalał nam na to plan dnia. Z zewnątrz wyglądaliśmy jak zwykłe młode małżeństwo, zaprzątnięte normalnym życiem. Z zewnątrz nie było jednak widać wyrastającej między nami przepaści. Czy to przeze mnie? Czy to moje poczucie winy ją odpychało? A może działo się tak przez fakt, że była go świadoma, ale oboje zgodnie udawaliśmy, że ono nie istnieje? Trudno powiedzieć. Dni przesuwały się niemal jak slajdy na pokazie. Uprawialiśmy nawet seks, tuląc się do siebie w półmroku sypialni, ocierając się o siebie bezdźwięcznie spoconymi ciałami. Ona mówiła mi, że mnie kocha, a ja powtarzałem to samo. I oboje mówiliśmy szczerze. Ale wcale nas to do siebie nie zbliżało. Któregoś wieczoru z łazienki dobiegł mnie jej płacz. Czas zastygł i rozciągnął się w nieskończoność; płynął; minuty zamieniały się w godziny, godziny w dni, dni w tygodnie… tygodnie w miesiące. I nic się nie zmieniało. Ukrywałem prawdę, bo nie miałem

odwagi jej wyznać, za bardzo się bałem, że jeszcze bardziej skrzywdzę Ever. A ona? Malowała mroczne, poruszające obrazy, zaliczała zajęcia i wydawała się nabierać dystansu, jakby znów uczyła się być sobą – znów albo na nowo – i jakby zadawała sobie pytanie, czy jestem jeszcze częścią osoby, którą się staje. Czułem, że nadchodzi koniec.

historia opowiedziana, historia ukryta CARTER Kiedy następnego dnia rano przyjechałem o wpół do ósmej do Eden, grała na wiolonczeli. Zaparkowałem, przytroczyłem pas z narzędziami i stanąłem na zbutwiałym ganku, słuchając muzyki dobiegającej zza siatkowych drzwi. Eden była pochylona nad instrumentem, jasne włosy spływały na ramię, kołysząc się w rytm ruchów jej ciała. Grała jakąś tęskną melodię, powolną i wysoką w tonacji, niekończące się tremolo, które z jednego natychmiast przechodziło w drugie. Twarz miała napiętą, oczy zamknięte, usta zaciśnięte. Czoło i kąciki oczu były naznaczone zmarszczkami bólu. Zastanawiałem się, co go spowodowało i w jaki sposób mogę jej ulżyć. Zaraz potem otrząsnąłem się z tej myśli. Nie mogłem tego zrobić, zresztą ona pewnie i tak by tego sobie nie życzyła. Kiedy przestała grać i oparła smyczek o kolano, chrząknąłem. Zerwała się gwałtownie z głuchym okrzykiem. – Jasna cholera, Carter! – Przycisnęła dłoń do piersi i roześmiała się. – Ale mnie przestraszyłeś! – Za kim tęsknisz? – Nie mogłem się powstrzymać od zadania tego pytania. Eden nagle zamknęła się w sobie. Przybrała pozornie obojętny wyraz twarzy. – Za siostrą. Chyba myślała, że spytam o coś jeszcze, ale tego nie zrobiłem. – Pięknie grałaś. – Dzięki – odpowiedziała. Wstała, a ja zobaczyłem, że ma na sobie tylko biały T-shirt ze szkarłatnym napisem „CRANBROOK 1932”. Koszulka była w jej rozmiarze, co oznaczało, że miałem niczym nieskrępowany widok na wszystko od pasa w dół. Eden miała też na sobie wysoko

wycięte czerwone bokserki. Widziałem ją w bikini, ale z jakiegoś względu ten widok był inny. Bardziej intymny. Eden miała długie nogi, wyraźnie umięśnione, silne, seksowne, doskonałe. Jej pośladki tworzyły jędrną, perfekcyjną, okrągłą wypukłość, a biodra były hojnie, uwodzicielsko zaokrąglone. Stanął mi od samego patrzenia na nią, więc musiałem siłą oderwać od niej oczy. Wbiłem wzrok w deski, na których stałem. Starałem się patrzeć wszędzie, tylko nie na nią, bo nie zasługiwała na tego rodzaju lubieżne spojrzenie, poza tym ja też nie byłem tego rodzaju facetem. – Wezmę… wezmę się do roboty. Zacznę naprawiać dach. – Odwróciłem się i zszedłem o stopień niżej. – Chcesz kawy? Cofnąłem się i odwróciłem do niej. Spojrzenie jej w oczy stanowiło dla mnie prawdziwe wyzwanie. Bo Eden nie miała na sobie stanika, a jej sutki były wyraźnie widoczne pod cienką białą bawełną. – Pewnie – powiedziałem, ale nie otworzyłem drzwi. Eden zrobiła to za mnie i wpuściła mnie do środka. Mimowolnie zerknąłem na jej piersi. Przyłapała mnie na tym, nagle zszokowana świadomością, że nie jest ubrana. – O cholera! Przepraszam, nie… nie spodziewałam się ciebie. Wiem, że mówiłeś, że dziś przyjdziesz, ale… – Skrzyżowała przed sobą ręce i złapała się za ramiona. – Daj mi chwilę. Tylko coś na siebie założę. Stałem w kuchni, oceniając, co jest do zrobienia w środku i starając się nie zaglądać do sypialni, bo choć Eden przymknęła drzwi, to nie zamknęła ich do końca. Przez szparę widziałem, że naciąga spodnie do jogi, a potem zdejmuje koszulkę, żeby założyć stanik. Założyła znów T-shirt i odwróciła się, zauważając przez uchylone drzwi mój wzrok. Wiedziała, że na nią patrzyłem. Kiedy weszła do kuchni, atmosfera była napięta. Ustawiła czysty kubek na tacce ekspresu marki Keurig i włożyła świeżą kapsułkę. Po chwili miałem kubek kawy – czarnej i parującej. Eden nalała też sobie, dodając absurdalną ilość zabielacza o smaku orzecha laskowego. Po wymieszaniu kawa miała prawie taki sam

kolor jak jej skóra – odcień przełamanej bieli. Zauważyła, że zerkam na jej kawę. Musiałem się przy tym skrzywić, bo zaplotła obronnym gestem dłonie wokół kubka i spiorunowała mnie wzrokiem. – Nic nie mów. Jestem dziewczyną. Lubię kawę z dużą ilością śmietanki, okej? Parsknąłem lekko. – Możesz pić taką kawę, na jaką masz ochotę. Co nie oznacza, że nie będę się z tego śmiał. – Burak. – Droczyła się ze mną, w jej oczach widać było rozbawienie. – Baba. To nawet nie jest kawa, tylko mleko. – Wyszczerzyłem się znad swojego kubka. – To, że nie da się postawić łyżki w mojej kawie, wcale nie oznacza, że jestem babą. – Oparła się obok mnie o kuchenny blat, muskając mnie lekko łokciem. Nie odsunąłem się i ona też nie. Piliśmy kawę w milczeniu, ale było ono życzliwe i swobodne, całe wcześniejsze napięcie zniknęło. – Czyli chcesz położyć nowy dach? – zapytała, zerkając na mnie. – To chyba dużo pracy dla jednej osoby? Wzruszyłem ramionami. – Nic nie szkodzi. Nie przeszkadza mi to. – Dopiłem kawę i odstawiłem kubek. – Dach zresztą nie jest duży. Napisałem wcześniej esemesa do kumpla mojego brata, Jima, właściciela firmy dekarskiej. Właśnie przyjechał z kontenerem na stary gont. Eden przeparkowała swój samochód, a Jim ustawił w jego miejsce kontener. Potem weszliśmy obaj na drabinę i obejrzeliśmy dach. – Pomóc ci? – zapytał. Był ode mnie o kilka lat starszy. Nosił brodę i był mocno zbudowany. Pokręciłem głową. – Nie trzeba. Robię to w ramach przysługi dla znajomej. Jim omal nie spadł z drabiny. – Cholera, chłopie! Ty mówisz!

Pokiwałem głową, a Jim odwrócił się i spojrzał na Eden, która przyniosła sobie odkurzacz i sprzątała właśnie tylne siedzenie swojego samochodu. Stała pochylona przy aucie. Jego wzrok zatrzymał się na jej tyłku. Odrobinę za długo. Miałem wielką ochotę kazać mu przestać się gapić albo wręcz zrzucić go z drabiny. Odwrócił się znów do mnie i skinął głową. Spojrzał na mnie znacząco. – Przysługa dla znajomej, co? – Mrugnął. – Ale wiesz co, moi chłopcy mają teraz inną robotę, więc mogę ci poświęcić kilka godzin. – Nie musisz. Zszedł z drabiny i powiedział: – Nie muszę, ale co mi szkodzi. Dzień jest piękny, a do tego mamy fantastyczne okoliczności przyrody. – I nie mówił tylko o połyskującym w oddali jeziorze. Wziął z paki narzędzie do podważania dachówek i wszedł z powrotem na drabinę. Pracowaliśmy w milczeniu, przerywanym od czasu do czasu telefonem Jima. Usunęliśmy stary gont w kilka godzin. Jim pomógł mi też zdjąć większą część starej papy. Jego telefon znów zadzwonił. Jim słuchał rozmówcy z rosnącym niepokojem. – Wybacz, Carter. Muszę lecieć. Jeden z moich nowych pracowników spadł z drabiny. – Coś mu się stało? Jim wzruszył ramionami. – Nie, nic mu nie będzie. Ale narobił bajzlu, upuszczając dachówki. Cholerni nowi. – Zniknął w tumanie kurzu, wyrzucając kołami fontanny żwiru. Szczerze mówiąc, trochę mi ulżyło, że pojechał. Fajnie, że mi pomógł i zredukował do połowy czas demontażu gontu, ale jego wzrok zbyt często uciekał do Eden, która przez cały ranek sprzątała i myła samochód. Nie powinienem być zaborczy ani zazdrosny, ale byłem. Kiedy zszedłem na dół, żeby pozbierać odłamki dachówek,

które nie trafiły do kontenera, Eden wyszła z domu, niosąc dwa papierowe talerze z kanapkami i dwie cole. Siedliśmy obok siebie na ganku, zwieszając nogi. Jedliśmy przez chwilę w milczeniu, ale w pewnym momencie Eden spojrzała na mnie. – Twój kolega lubi sobie… popatrzeć. Skrzywiłem się. – Przepraszam. To dekarz. – Jakby to wszystko wyjaśniało. Uśmiechnęła się do mnie szeroko. – Aha. – Rzuciła mi przebiegłe, sarkastycznie spojrzenie. – A stolarze nigdy się nie gapią, prawda? – Nie. Roześmiała się. – No tak. Jasne. – Ale tak serio. Przepraszam, jeśli cię speszył. – Postanowiłem postawić na szczerość. – Za siebie też przepraszam, skoro już o tym mowa. Rano powinienem był uszanować twoją prywatność. – Złożyłem papierowy talerz na cztery części i wbiłem wzrok w ziemię między swoimi stopami. Eden odłożyła talerz i wyjęła mi z rąk mój. Nasze palce się zetknęły. Szturchnęła mnie lekko ramieniem. – Ej, tylko się z tobą przekomarzałam. Nic nie szkodzi. Zresztą sama nie zamknęłam drzwi. Pokręciłem głową. – Ale i tak powinienem był zachować się jak dżentelmen. Tak więc… przepraszam. – Strzepnąłem z dżinsów okruszki i wstałem. – No dobra, czas wracać do roboty. Eden podniosła się razem ze mną i zatrzymała mnie, dotykając lekko mojego boku. – Carter, słuchaj, ja… – urwała, jakby zastanawiała się, co powiedzieć, po czym zaczęła jeszcze raz: – Jesteś dżentelmenem. I dzięki za dach. Wzruszyłem tylko ramionami, bo nie miała pojęcia, jak daleko mi było do dżentelmena. Podobnie jak Jim, przez cały ranek rzucałem jej ukradkowe spojrzenia, kiedy sprzątała swój

samochód, tylko robiłem to dużo dyskretniej. Jim był typem, który przerywał po prostu pracę i gapił się, póki sam się nie opamiętał. Ja jednak w przeciwieństwie do niego dokładnie pamiętałem, jak wyglądała rano Eden, ubrana jedynie w koszulkę i bokserki. I zastanawiałem się, jakby to było, budzić się codziennie rano obok niej. Musiałem co chwila odpędzać od siebie takie myśli. Wdrapałem się z powrotem na drabinę. Zabrałem się za pozostałą papę i znajdujące się pod spodem drewniane klepki, aż odsłoniłem szkielet i izolację. Okazało się, że izolacja też nadaje się do wymiany. Wysłałem Jimowi esemesa, żeby przysłał mi pracownika, który pomoże mi zająć się tematem. Pod wieczór dach miał nową izolację i został przykryty plandeką. Następnego dnia można było kłaść dachówkę. Kiedy zszedłem na dół, Eden znów na mnie czekała. – Izolacja jest droga. Pokiwałem głową. – Zgadza się. Tania nie jest. – Mówiłam ci, że nie stać mnie na…. – Ale ja cię o nic nie proszę. – Carter. Serio. Jak dużo będzie kosztować ta izolacja? Wzruszyłem ramionami. – Parę tysiaków. – Przez „parę” rozumiałem prawie pięć, ale ona nie musiała o tym wiedzieć. – Carter. – Najwyraźniej Eden bez trudu wyczuła kłamstwo. Położyłem drabinę na ziemi obok domu i wrzuciłem narzędzia na tył samochodu. – Eden. Wszystko gra. – Nie potrzebuję zapomogi. – To nie jest zapomoga. – To w takim razie co? – Życzliwość. Zmarszczyła czoło, zacisnęła zęby i spojrzała na mnie z rozdrażnieniem. – Życzliwość nie polega na naprawie dachu wartej kilka

tysięcy dolarów. – Oczywiście, że tak. Poza tym to wcale nie tak dużo. – Dlaczego to dla mnie robisz? – Podeszła za mną do samochodu i stanęła zaraz za moimi plecami. Czułem targające nią emocje. – Dlaczego tak bardzo ci to przeszkadza? – Odwróciłem się i zostałem przygwożdżony w miejscu zaciekłym spojrzeniem jej zielonych oczu. – Bo… Bo nic z tego nie rozumiem. Bo nie masz powodu, żeby mi, ot tak, pomagać. I nie chcę mieć względem ciebie długu wdzięczności. Westchnąłem. – Nie masz żadnego długu. A pomagam ci dlatego, że tego potrzebujesz, a ja akurat potrafię ci pomóc. I dlatego, że cię lubię. Jesteś interesującą osobą. Zatkało ją na chwilę, ale szybko się otrząsnęła. – Carter, przecież mnie nawet nie znasz. Nie możesz mnie lubić. – W jej oczach malowały się sprzeczne emocje i ból. Nabrałem głęboko powietrza w płuca, po czym wypuściłem je i postawiłem wszystko na jedną kartę. – Chcesz mi zapłacić za dach? To chodź ze mną na kolację. Zamrugała z niedowierzaniem. – Mam iść z tobą na kolację? To znaczy na randkę? Ale… ja… kiedy? – Nagle odwróciła się gwałtownie, jakby coś ją ugryzło, i pokręciła przecząco głową. – Zresztą nieważne. Nie mogę. – Nie możesz? Masz inne plany? Pokręciła znów głową, potrząsając w słońcu jasnymi włosami. – Nie, ja tylko… nie powinnam. – Zrobiła krok w tył i przygarbiła się, jakby szykowała się na przyjęcie ciosu. To była dziwna reakcja. – Nie powinnaś? Dlaczego? – Nie odpowiedziała. Dotarło do mnie, że walczy z jakimiś głęboko ukrytymi uczuciami, z czymś, czego nie potrafiła wyjaśnić i czego nie chciała mi pokazać.

– Słuchaj, to tylko kolacja. Bez zobowiązań. Bez oczekiwań. Nie idziemy na randkę, tylko na kolację. Jak dwójka przyjaciół. Odwróciła się do mnie. Oczy miała suche, ale kotłowała się w nich cała masa emocji. – Carter, ja nie… to znaczy… – Zamrugała mocno i spojrzała mi w oczy. – A jesteśmy nimi? To znaczy przyjaciółmi? – Dzięki tobie zacząłem mówić. To według mnie oznacza, że jesteśmy. Pokiwała głową. – No dobrze. Jesteśmy przyjaciółmi. – Wyciągnęła rękę. Roześmiałem się i uścisnąłem ją. Jej dłoń zatopiła się w mojej. Była delikatna i drobna, ale w jej uścisku czuć było siłę. – No to chodź. Jestem głodny. – Pociągnąłem ją w stronę samochodu. Stawiła opór. – Czekaj. Muszę iść po torebkę. – Pociągnąłem mocniej, otworzyłem drzwi i usadziłem ją w środku. Zachowywała się tak, jakby chciała się jeszcze opierać, ale nie była w stanie. – Nie musisz – odparłem. – Jedziemy tylko do Grilla, tu niedaleko. Ja płacę. Niczego nie potrzebujesz. Spojrzała na mnie, wciąż tocząc wewnętrzną walkę. – Skoro ty płacisz, to znaczy, że to randka. – To był chyba dla niej problem. – W takim razie ugotuj coś dla mnie jutro, żeby się zrewanżować. Zmarszczyła brwi. – To już zupełnie beznadziejny pomysł. Nie umiem gotować. Westchnąłem. – Słuchaj, Eden. To będzie randka wyłącznie wtedy, jeśli sama tak uznasz. W przeciwnym razie nią nie będzie. Przez rok nie mówiłem, a lubię z tobą rozmawiać. Przestań zachowywać się tak, jakby chodziło o nie wiadomo co. Pokiwała głową. Zamknąłem drzwi, ale zanim to zrobiłem, zdążyłem usłyszeć, jak szepcze pod nosem: – Ale chodzi o nie wiadomo co.

Około dziesiątej rano ściągnąłem koszulkę i gdzieś ją rzuciłem. Podniosłem ją teraz z trawnika i powąchałem. Skrzywiłem się, bo śmierdziała. Na szczęście zawsze miałem w samochodzie świeżą, a także dezodorant. Otworzyłem drzwi od strony kierowcy i wziąłem z podłogi moją torbę. Wygrzebałem z niej zapasowy T-shirt i dezodorant. Kiedy już jako tako wyglądałem, poczułem na sobie zaciekawione spojrzenie Eden. – O co chodzi? – spytałem. – Widziałam cię z tą torbą. Pojawiasz się z nią na plaży. I nie mogę dojść, gdzie znikasz i dlaczego. Wsiadłem do środka i odpaliłem silnik. – Pięć kilometrów od brzegu jest wysepka. Mam tam dom. Kiedy tylko się da, zamiast płynąć łódką, ruszam wpław. – Pływasz codziennie pięć kilometrów w jedną stronę? Dla przyjemności? Wzruszyłem ramionami. – Tak. To dobre ćwiczenie, poza tym lubię pływać. – Dziesięć kilometrów dziennie. I do tego biegasz? Roześmiałem się. – Nie. Biegam tylko wtedy, kiedy nie mogę pływać. Inaczej to by było samobójstwo. – A co robisz w zimie? – Biegam. Podnoszę ciężary. Nie jestem morsem, jeśli o to pytasz. Zaśmiała się w odpowiedzi. – To dobrze, bo to by było dziwne. Zawsze wyglądała pięknie, ale kiedy przestawała się mieć na baczności i się spinać, była po prostu zachwycająca. Zmieniliśmy temat i z tego, jakim szaleństwem jest pływanie w zimie, przeszliśmy płynnie do tego, jak wyglądają zimy na półwyspie. W restauracji Julie, kelnerka, zaprowadziła nas do stolika i zapytała, czego się napijemy. – Ja poproszę tylko wodę z cytryną – powiedziała Eden. Zawahałem się. Julie była niska i krągła, tuż po trzydziestce.

Miała kasztanowate włosy. Pracowała tu od wielu lat i znała mnie z czasów, kiedy mówiłem. Jeśli się odezwę, dozna szoku. Zacznie mi zadawać pytania, na które nie będę umiał odpowiedzieć. – A dla ciebie to co zwykle, Carter? – zapytała. Zwykle zamawiałem kufel piwa z małego lokalnego browaru, ale tym razem chciałem zamówić wino, żeby Eden trochę się rozluźniła. Spojrzałem na nią. – Masz ochotę na wino? Albo na piwo? Julie rozdziawiła usta i wybałuszyła na mnie oczy. Eden pokręciła głową. – Nie, ja… nie. Dziękuję. Woda wystarczy. Ale jeśli ty masz ochotę, to się nie krępuj. Odwróciłem się do Julie. – W takim razie cola. – Carter – odezwała się z niedowierzaniem kelnerka. – Ty… ty mówisz. Wzruszyłem tylko ramionami, co w ostatnim czasie było moją typową reakcją. – Tak. Chyba w końcu miałem coś do powiedzenia. Julie skinęła głową, wiedząc, że kryje się za tym coś więcej, ale ponieważ była profesjonalistką, nie zadawała więcej pytań. Zerknęła z namysłem na Eden i poszła przygotować nasze napoje. – Nie pijesz alkoholu? – spytałem. Eden pokręciła głową, bawiąc się kawałkiem taśmy przytrzymującej sztućce w serwetce. – Nie. Na razie nie. Kolejna tajemnicza odpowiedź, w której kryła się jakaś zawoalowana sugestia. Mimo wielkiej chęci, postanowiłem nie ciągnąć jej za język i pokiwałem tylko głową. – Jadłaś tu kiedyś? – Nie, tylko w barze. Ale robię zakupy w sklepie – parsknęła. – Nie wiem, co bym bez niego zrobiła. To by było strasznie upierdliwe, gdybym za każdym razem, kiedy czegoś potrzebuję, musiała jeździć do miasta. Pokiwałem głową.

– W pełni się z tobą zgadzam. – No to co tu dają dobrego? – Wszystko. Ja jednak zwykle zamawiam burgera. Julie przyniosła nasze napoje i przyjęła zamówienie: dwa burgery. Kiedy się oddaliła, Eden odetchnęła głęboko i spojrzała na mnie. – Chciałam ci podziękować za… – Przestań mi ciągle dziękować – przerwałem jej. – To zaczyna się robić irytujące. – Uśmiechnąłem się, obracając swoje słowa w żart. Choć nie do końca nim były. – Nie dałeś mi skończyć. Chciałam powiedzieć, że dziękuję za to… że nie jesteś wścibski. – Wścibski? Rozwinęła serwetkę i zaczęła się bawić sztućcami, wsuwając ostrze noża między ząbki widelca i próbując ustawić sztućce pionowo. Nie patrzyła na mnie. – Tak. Wścibski. Miałeś wiele okazji, żeby próbować dopytywać się o różne rzeczy. Ale tego nie zrobiłeś. Doceniam to. – Aha. No cóż, chyba każdy z nas ma jakąś historię. – Ty też. – To nie było pytanie, raczej logiczny wniosek. – Zgadza się. – Napiłem się coli. Zapadła długa cisza – niezręczna i pełna napięcia. Byłem pewny, że każde z nas myśli o swojej przeszłości, o historiach, które zachowuje tylko dla siebie. – Byłem żonaty – wypaliłem nagle. Eden z zaskoczenia upuściła sztućce na stół. – Byłeś? – W jej zielonych oczach malowało się współczucie i ciekawość. Zamieszałem rurką colę, grzechocząc kostkami lodu o szklankę. – Tak. Byłem. – Poczułem, że słowa same wypływają mi z ust i że nie jestem już ich w stanie zatrzymać. Nie wiedziałem, dlaczego opowiadam o swoim największym, najpotworniejszym bólu kobiecie, którą ledwo znam. A jednak to właśnie robiłem. – Byliśmy małżeństwem tylko przez rok. Moja żona była w ciąży.

Poroniła. Eden wpatrywała się niepewnie w moje oczy. – O Boże… Carter. Tak mi przykro. – Znalazłem ją. W… w wannie. – Jezu Chryste. Dlaczego jej o tym mówiłem? Czułem ucisk w piersi, bolało mnie serce, piekły oczy. Zamrugałem i zacisnąłem dłonie. – Byłem w pracy. Żona mówiła mi wcześniej, że kiepsko się czuje. Prosiła, żebym wziął sobie wolne. Ale ja chciałem skończyć zlecenie: robiłem kuchnię dla takiego jednego bogatego gościa. Wszystko było już prawie gotowe i chciałem skończyć, zanim dziecko przyjdzie na świat. Zostało mi tylko kilka miesięcy pracy, byłem po prostu… zafiksowany. Na tej kuchni. Na tym, żeby ją skończyć. Wyszedłem rano do pracy, chociaż wiedziałem, że powinienem zostać w domu, z Britt. Ale nie zostałem. Wróciłem późno. Po siódmej. W zasadzie bliżej ósmej. W domu było cicho. Zbyt cicho. Wiesz, o czym mówię? Kiedy nagle po prostu wiesz, że coś jest nie tak? Eden skinęła głową. – Wiem – odpowiedziała zachrypniętym głosem. – To była właśnie taka cisza. – Zawahałem się, oblizałem wargi i przełknąłem z trudem ślinę. – Brittany kochała muzykę. W ciągu dnia zawsze gdzieś coś grało. I-pod, wieża, radio w samochodzie. Telewizor. Albo sama śpiewała. Kiedy więc po powrocie z pracy w domu było… ciemno i cicho, wiedziałem. Wiedziałem, że coś się stało. Zawołałem ją, ale nie odpowiedziała. Ale nagle… nagle ją usłyszałem. Jej szept. Wołała mnie. Pobiegłem na górę do łazienki. Leżała w wannie. Brała… brała kąpiel. Ale… dostała krwotoku. Wykrwawiała się w samotności od wielu godzin. Krwawiła tak bardzo, że nie miała siły się podnieść. Nie mogła do mnie zadzwonić. Nie mogła wezwać pomocy. – O cholera – szepnęła drżącym głosem Eden. Moja dłoń leżała płasko na stole, przyciśnięta do blatu tak, jakbym chciał się podnieść. Eden wyciągnęła rękę i nakryła moją swoją drobną silną dłonią. Zacisnąłem pięść, a Eden splotła ze mną swoje palce. W prostym, kojącym, serdecznym geście. – Krew… była wszędzie. Britt próbowała wyjść. Na ścianach

były odciski jej dłoni. Na wannie też. Złapała się wieszaka na ręczniki i złamała go, kiedy starała się na nim podciągnąć. A mnie… mnie nie było w domu. – Moja pierś unosiła się i opadała w rytmie głębokich wdechów i wydechów. Za wszelką cenę starałem się nad sobą panować. Eden pokręciła głową. – Dobry Boże, Carter. Poczucie winy, które od roku zżerało mnie żywcem, w końcu zostało wyrażone na głos. Moja tajemnica, mój grzech, moja wina. – Gdybym tam był… gdybym został w domu, tak jak mnie prosiła… to mógłbym… to ona wciąż by żyła. – Nie możesz się winić… – Owszem, mogę – wszedłem jej w słowo, przerywając cichym, ale pełnym napięcia głosem. – Lekarz sam mi to powiedział. Że gdybym przywiózł ją do szpitala wcześniej, to najprawdopodobniej udałoby im się ją uratować. Ale mnie nie było w domu. Byłem w pracy. – I wtedy przestałeś mówić? Pokręciłem głową. – Następnego dnia. – Zdrapałem paznokciem brud z palca wskazującego. – Po prostu… nie byłem w stanie. Bóg jeden wie, że próbowałem. Nigdy nie powiedziałem nikomu o tym, co się stało. Nie wiem nawet, dlaczego tobie to mówię. – Cieszę się, że to zrobiłeś. Musiałeś to z siebie wyrzucić. Przeczesałem palcami włosy. – Rany, ale dół, co? Przepraszam. Eden w dalszym ciągu trzymała mnie za rękę. – Nie ma za co. Umówmy się, że u mnie też nie jest wesoło. Julie przyniosła jedzenie, więc oboje zamilkliśmy. Byłem pewny, że kelnerka wyczuwa wiszące w powietrzu emocje, ale nic nie powiedziała. Zaczęliśmy jeść w milczeniu, ale tym razem cisza nam nie przeszkadzała. Po jedzeniu przeprosiłem Eden i poszedłem do toalety. Ponieważ znajdowała się tuż za ścianą, przypadkiem podsłuchałem kawałek rozmowy między Julie i Eden.

– To naprawdę niesamowite – mówiła Julie. – Dlaczego? – Po tym, co się stało, po prostu przestał mówić. Po prostu… zamilkł. Po śmierci Britt nie odezwał się ani słowem, do nikogo, niezależnie od sytuacji. Przez kilka pierwszych tygodni nie było z nim żadnego kontaktu. Zapadł się w sobie. W końcu zaczął przynajmniej reagować, kiedy ktoś coś do niego mówił, nawet jeśli nie używał przy tym słów. – Julie okręciła tacę wokół własnej osi, robiła to bezwiednie. – Taka tragedia. To był jeden z najbardziej uroczych, najbardziej uprzejmych mężczyzn, jakich znałam, a po śmierci Britt po prostu zamknął się w sobie. Stał się samotnikiem. – W dalszym ciągu jest uroczy i uprzejmy – odezwała się dziwnie stanowczym tonem Eden. – Cóż, moja droga, nie wiem, jak to zrobiłaś, ale zdziałałaś prawdziwe cuda. – Ale ja nic nie zrobiłam – sprzeciwiła się Eden. – Naprawdę. Nic. Wyszedłem zza rogu, celowo głośno szurając nogami. Obie kobiety poderwały głowy i obejrzały się na mnie. Wręczyłem Julie pieniądze za kolację ze sporym napiwkiem. Eden wstała, pomachała Julie na pożegnanie i poszła za mną do samochodu. – Słyszałeś, że o tobie rozmawiamy, prawda? – powiedziała, gdy ruszyliśmy na północ. Wzruszyłem ramionami. – Tak. Ludzie gadają. Nic nie szkodzi. Popatrzyła na mnie z niepokojem. – Nic jej nie powiedziałam. To znaczy nie powtórzyłam nic z tego, co mi powiedziałeś. Spytała, jak to zrobiłam, że zacząłeś mówić, a ja powiedziałam tylko, że nie wiem. – Wszystko w porządku, Eden. – Po prostu nie chcę, żebyś myślał, że o tobie rozmawiam. – To nie jest żadna tajemnica. – Ale to sprawa prywatna. – Pociągnęła za pas, poluzowała go, a potem opuściła na miejsce. – No tak. – Czułem się dziwnie wyczerpany. Nie byłem już

dłużej w stanie prowadzić rozmowy. Najwyraźniej jednak Eden wcale nie przeszkadzała cisza podczas jazdy, co naprawdę doceniałem. Zajechałem pod jej dom i nie gasząc silnika, odprowadziłem ją do drzwi. – Dziękuję za kolację – powiedziała, unikając mojego wzroku. – Żaden problem. – Mówienie przychodziło mi z trudem, jakby opowiedzenie Eden mojej historii pozbawiło mnie słów. Nie wiedziałem, co ona takiego w sobie ma, że mnie otwiera, że wszystko ze mnie wyciąga. W dalszym ciągu byłem też oszołomiony nawrotem bólu i poczucia winy, które zalały mnie wraz z nową falą wspomnień o śmierci Britt. Cofnąłem się i rzucając Eden spojrzenie, zacząłem schodzić z ganku. Zatrzymała mnie, dotykając lekko mojego łokcia. – Dobrze się czujesz? Wzruszyłem ramionami. – Bez większych zmian. Wyglądała tak, jakby starała się znaleźć właściwe słowa. – Poczucie winy jest do dupy. Nie to spodziewałem się usłyszeć. – Zgadza się. – Spodziewałem się, że rzuci jakimś wyświechtanym frazesem w stylu: „To nie twoja wina”. Ludziom wydawało się, że to właśnie potrzebowałem usłyszeć. To była moja wina. Mogłem temu zapobiec, mogłem ją uratować, gdybym tylko wrócił wcześniej z pracy. Nic nie mogło zmienić tej niepodważalnej prawdy, nic nie mogło umniejszyć mojego cierpienia. Tylko czas mógł uleczyć moje rany. Chciałem ją spytać, co wie o poczuciu winy, co takiego się stało, że w jej oczach malował się taki ból. Ale nie zrobiłem tego. Zamiast tego pomachałem jej i powiedziałem: – Do jutra. Uśmiechnęła się niewyraźnie i skinęła lekko ręką. Stała na ganku i patrzyła, jak odjeżdżam. Zastanawiałem się, czy tylko mi

się wydawało, czy naprawdę zobaczyłem w jej oczach żal.

cisza brzemienna w skutki Mimo wszystko wypracowaliśmy sobie pewien rytm. Zjawiałem się u niej z samego rana z samochodem wyładowanym materiałami. Zacząłem pływać na półwysep łodzią, żeby zaoszczędzić czas, a także dlatego, że remont był męczący, choć oczywiście dawał mi też mnóstwo satysfakcji. Eden czekała już ubrana, z zaparzoną kawą. Siadaliśmy na ganku i rozmawialiśmy, popijając kawę. Za naszymi plecami wschodziło słońce. Unikaliśmy jednak poważnych rozmów. Nigdy nie zmuszałem jej do zwierzeń, ani ona mnie. Rozmawialiśmy o muzyce, o filmach, o książkach. O naszych ulubionych zespołach, aktorach i aktorkach. Nawet przy Britt nie byłem tak otwarty, tak rozmowny, ale Eden miała w sobie coś, co sprawiało, że mówienie przychodziło mi z łatwością. Po wypiciu kawy zabierałem się do pracy. Naprawa dachu zajęła mi trzy dni, potem zabrałem się za ganek. Znałem się na dekarstwie, ale go nie lubiłem. Ale budowa nowego ganku to była zupełnie inna sprawa. Zdemontowałem starą, zbutwiałą konstrukcję i w ciągu jednego dnia stworzyłem szkielet nowej. Następnego dnia go skończyłem, a następnie oszlifowałem i pomalowałem. Po całym dniu pracy jedliśmy razem kolację, zwykle w Grillu. W ciągu tygodnia udało mi się odmalować całą zewnętrzną elewację, ale zauważyłem, że Eden coraz mniej chętnie wychodzi z domu. Była zamknięta w sobie, trudno się było domyślić, co się z nią dzieje, trudno ją było rozszyfrować. Zawsze, kiedy spędzaliśmy razem czas, wydawała się toczyć wewnętrzną walkę. Jakby miała ochotę przebywać w moim towarzystwie, ale jednocześnie wciąż wyszukiwała powody, żeby tego nie robić. Nie potrafiłem tego zrozumieć, ale nie chciałem pytać. Pracowałem więc dalej, ale sam też zadawałem sobie pytanie, dlaczego robię coś takiego dla kogoś, kogo ledwie znam. Eden też mnie często o to pytała, ale nie umiałem jej nic na to odpowiedzieć. Wiedziałem tylko, że nie miewa żadnych gości. Że nie

odbiera żadnych telefonów. Że nie dostaje żadnych listów. Że nigdy nie wychodzi z domu, chyba że ze mną albo na plażę, albo żeby pobiegać. Grała na wiolonczeli, czytała książki i od czasu do czasu rozmawiała ze mną… i nic poza tym. Chyba nigdy nie słyszałem, żeby wyjechała gdzieś poza półwysep albo zapuściła się na południe od Grilla. Coś mi mówiło, że się ukrywa, ale przed czym? Przed kim? Bardzo chciałem się tego dowiedzieć. W miarę upływu czasu zacząłem też zauważać, że zmienia się fizycznie. Zaczęła nosić coraz luźniejsze i coraz bardziej konserwatywne ubrania. Zniknęły elastyczne spodenki i sportowe staniki. Zniknęło bikini. Któregoś dnia poszliśmy popływać, a ona dopiero tuż przed wejściem do wody zdjęła luźną sukienkę, ale nawet wtedy odwracała się ode mnie do czasu, aż woda całkiem jej nie zakryła. Miałem wrażenie, że… z jakiegoś powodu wstydzi się swojego ciała. Tylko nie miałem pojęcia dlaczego. Dlaczego tak oszałamiająco piękna kobieta miałaby się czuć skrępowana? I dlaczego tak nagle? Dla mnie przynajmniej transformacja była bardzo wyraźna. Ale w dalszym ciągu o nic jej nie pytałem. Ona szanowała moją prywatność, więc i ja zamierzałem uszanować jej. Martwiłem się jednak o nią. Była taka delikatna. Widać było, że stara się udawać samowystarczalną, ale w najlepszym razie była to tylko kiepska poza. Kiedy dom Eden został już wyremontowany z zewnątrz, zainteresowałem się środkiem. Podłogi wymagały pilnej wymiany. Zacząłem więc od łazienki i jednej z sypialni. Zerwałem starą, wytartą wykładzinę w sypialni i odrapany, odłażący laminat w łazience. Zostawiłem w sypialni stare, porysowane, odkształcone deski, które znajdowały się pod wykładziną, natomiast w łazience położyłem kafelki, malutkie niebieskoszare i błękitne kwadraty układające się w skomplikowany wzór. Eden siedziała na kanapie i czytała książkę – grubą, wymiętą powieść o miłości, którą mama nazwałaby romansem historycznym – oraz przyglądała się, jak pracuję.

– Ty naprawdę zwariowałeś, Carter. Podniosłem głowę znad podłogi w łazience, gdzie kładłem właśnie silikon wokół wanny. – Czemu? – Ten cały remont. To czyste szaleństwo. Naprawdę musisz przestać. – Zaznaczyła palcem wskazującym czytaną stronę. – Ile już wydałeś na materiały? Wróciłem do uszczelniania, dokonując w myślach obliczeń. – Wcale nie tak dużo, jak myślisz. Budujemy z braćmi pomieszczenie do degustacji win, więc dużo materiałów wziąłem stamtąd. Ja się nie przejmuję. – A ja tak. Cały czas mnie zbywasz i mówisz, że nie ma się czym przejmować. Ale już prawie od dwóch tygodni pracujesz tu dzień w dzień przez wiele godzin, a ja nawet nie wiem dlaczego. Nie… nie mogę ci zapłacić. I nie mogę być… to znaczy, to niemożliwe, żeby… Jezu. Między tobą i mną nie będzie tak, jakbyś chciał. Nie odpowiedziałem od razu, tylko skończyłem najpierw uszczelnianie. Wstałem, otrzepałem kolana i umyłem w zlewie ręce, a potem usiadłem obok Eden na kanapie. Zdrapałem z dłoni odrobinę zaschniętej fugi. – Naprawdę nie potrafię ci odpowiedzieć, dlaczego to robię. Po prostu trzeba to zrobić. Nie możesz żyć w domu, w którym wszystko się rozpada i przecieka. Dach zawaliłby się przy pierwszych większych opadach śniegu. Izolacja była spleśniała. To niezdrowe i niebezpieczne. Podłogi są w równie złym stanie. Wydaje mi się, że część farb, których użyto do malowania ścian, jest na bazie ołowiu. To też jest bardzo groźne dla zdrowia. – Spojrzałem na nią i zobaczyłem na jej twarzy strach i niepokój. – To znaczy, jeśli nie będziesz jeść farby, wszystko będzie w porządku. Ale dom trzeba odmalować – westchnąłem. – Słuchaj, lubię robić takie rzeczy. Tym się zajmuję. Jestem stolarzem i budowlańcem. Od zawsze tym się zajmowałem. Więc tak naprawdę dla mnie to nawet nie jest praca. I nie chcę, żebyś mi płaciła. Wystarczającą zapłatą jest dla mnie to, że spędzasz ze mną

czas. – Ale to wszystko, Carter. – Eden zmieniła pozycję i podwinęła pod siebie nogi. – Nie chcę, żebyś źle mnie… zrozumiał. – Powiodła ręką między nami. – Ja nie mogę… Nie jestem… Powstrzymałem ją uniesioną dłonią. – W porządku. Nie musisz nawet nic mówić. – Ale nie spytasz dlaczego? Wzruszyłem ramionami. – Nie. To twoja sprawa. Jeśli sama nie chcesz mi powiedzieć, to ja nie będę się dopytywał. Co nie oznacza, że przestanę ci pomagać i zostawię w połowie remontu. Eden jęknęła i opuściła ciężko głowę na oparcie. – Niech to szlag, Carter. Nie możesz remontować mi domu. Nie i już. Poradzę sobie. – Ale już sobie nie radzisz. – Spojrzałem jej w oczy i przytrzymałem jej wzrok. – Nie wiem, przed kim się ukrywasz i dlaczego, to zresztą nie moja sprawa. Ale się ukrywasz. Potrzebujesz pomocy. A ja mogę ci pomóc w taki właśnie sposób. Dlaczego to robię, to już moja sprawa. – Nie ukrywam się – zaprotestowała Eden. Prychnąłem tylko sarkastycznie. – Nie sądziłem, że kłamiesz. Eden spuściła głowę i pociągnęła nosem. – Powinieneś już iść. Westchnąłem sfrustrowany. – Przepraszam, Eden. Nie chciałem… – Nie jestem na ciebie zła. Jestem tylko… zmęczona. I nie najlepiej się czuję. – Spojrzała na mnie i potarła się palcem pod okiem. – Nic mi nie jest. Naprawdę. Muszę tylko odpocząć. Nie spałam zbyt dobrze. Wyglądała blado i miała podkrążone oczy. Patrzyłem na nią, mając przed oczami Britt, przypominając sobie podobne słowa. – Może powinienem zostać jeszcze trochę – powiedziałem. Eden zrobiła wielkie oczy.

– O cholera. Nie, to nie to. Nic mi nie jest, przysięgam. Jestem tylko zmęczona. Zrobię sobie herbaty i poczytam w łóżku. Wstałem i poszedłem do kuchni. Pamiętałem, że widziałem gdzieś w szafce opakowanie rumianku. Nastawiłem wodę i znalazłem czysty kubek i torebkę herbaty. – Idź się położyć – nakazałem. – Carter, nie musisz… – Po prostu się połóż. Proszę. Eden zawahała się, na jej twarzy rozczulenie walczyło z przerażeniem. Po chwili zniknęła w sypialni. Usłyszałem, że zamyka za sobą drzwi, a potem zapadła cisza, bo pewnie się przebierała. Otworzyła znów drzwi i stanęła w rozciągniętych spodniach dresowych i luźnym podkoszulku. Woda się zagotowała, więc zalałem herbatę, Eden zaś w tym czasie zabrała książkę i poszła znów do sypialni. Poszedłem za nią z kubkiem parującej herbaty. – Carter, nie musisz się mną opiekować. Sama potrafię się sobą zająć. – Przysiadła na brzegu łóżka, podwijając pod siebie nogę. Postawiłem kubek na szafce. – Zrobiłem ci herbatę. Trudno to uznać za opiekę. – Włożyłem ręce do kieszeni dżinsów. – Poza tym każdy powinien mieć kogoś, kto się nim zaopiekuje. – A tobą kto się opiekuje? – Bracia, jeśli mi czegoś trzeba. – Machnąłem ręką, kończąc temat, bo nie chciałem rozmawiać o sobie. – No dobrze, dziękuję. Za herbatę i za wszystko inne. – Wzięła do rąk kubek i patrzyła na mnie, dmuchając na gorący płyn. – Nie ma za co. Widzimy się jutro. Zmarszczyła brwi. – Może zrobisz sobie dzień wolnego? Na pewno masz inne rzeczy, którymi musisz się zająć. – Już masz mnie dosyć? – zażartowałem. – Nie! – niemal krzyknęła w proteście. Opanowała się i

spróbowała jeszcze raz, tym razem ciszej. – Nie. Ja tylko… potrzebuję… przestrzeni. Nie miała mnie dosyć, ale potrzebowała przestrzeni. Nawet nie starałem się tego zrozumieć. Pokiwałem tylko głową. – W porządku. – Zrobiło mi się trochę przykro, co było głupie. Odsunąłem od siebie to uczucie, pomachałem na pożegnanie i skierowałem się do drzwi. – W takim razie do zobaczenia za dzień lub dwa. Najwyraźniej zachowywałem się zbyt beztrosko, bo Eden westchnęła tylko z rezygnacją. – Czekaj. Jesteś dla mnie naprawdę dobry. Zbyt dobry. Mam przez to mętlik w głowie. Wiem, że gadam bez sensu, ale ja po prostu pewnych rzeczy nie mogę… To znaczy, moje życie jest… – Opadła na łóżko i jęknęła, zakrywając dłonią twarz. – Nawet w moich uszach to brzmi bez sensu. Pewnie myślisz, że jestem wariatką. – Nie – powiedziałem. – Nie umiesz tego wyjaśnić, ale jakaś część ciebie chciałaby to zrobić. Rozumiem. Nie musisz mi nic tłumaczyć. – Ale zasługujesz na wyjaśnienia, których po prostu nie jestem w stanie ci udzielić. – Mówiąc, wbijała oczy w sufit. – Na nic nie zasługuję. Nie zawracaj sobie tym głowy. Pamiętaj po prostu… że jeśli kiedykolwiek będziesz miała ochotę pogadać, to… jestem tu. Wysłucham cię i nie będę oceniać. – Nie składaj obietnic, których nie będziesz mógł dotrzymać. – Jej głos był twardy i zimny. Kolejna enigmatyczna odpowiedź, której nie rozumiałem. – Nie składam. – Nie znasz mnie. – Ale chciałbym cię poznać. – Nie powinienem był tego mówić, ale powiedziałem. – I tylko o to mi chodzi, Eden. – Gdybyś mnie znał, zmieniłbyś zdanie. – Odwróciła się do mnie tyłem, ale zanim to zrobiła, udało mi się dostrzec na jej twarzy wyraz udręki. Zawahałem się. Ewidentnie chciała się mnie pozbyć, żeby

móc się wypłakać w samotności, ale z tego samego powodu nie chciałem zostawiać jej samej. Stałem i patrzyłem na jej plecy, na przygarbione w obronnej pozie ramiona, na falę jasnych włosów z ciemnymi odrostami. Eden była teraz taka malutka, taka nieszczęśliwa, tak strasznie bezbronna. Samotna. Przestraszona. Usiadłem na brzegu łóżka, przy jej stopach. – Eden. Nie jesteś sama. – Jestem. I powinnam być. – To niemądre. Nikt nie powinien być sam. Zaczęła się trząść na całym ciele. – Ja powinnam. – Dlaczego? – No i proszę. Jednak zapytałem. Pokręciła tylko głową, milcząco odmawiając odpowiedzi. – Idź sobie, Carter. Tracisz tylko czas. – Ale to mój czas i mogę z nim robić, co chcę – oznajmiłem. – Postanowiłem potracić go tutaj. Nie dotykałem jej w żaden sposób, choć bardzo chciałem. Chciałem położyć dłoń na jej łydce, na stopie, na ramieniu. Zaoferować jej niewinny dotyk pocieszenia. Nie mogłem odejść, a powinienem. Wiedziałem, że powinienem. Nie dało się zaprzeczyć, że dziewczyna miała problemy. Kryła w sobie ogromne pokłady cierpienia, poczucia winy, żalu i udręki. Wysunąłem rękę i objąłem ją za kostkę. Kiedy dotknąłem jej skóry, drgnęła i odsunęła się. – Nie rób tego, Carter. Po prostu nie rób. Znęcasz się nad sobą i nade mną. Po prostu sobie idź. Bardzo cię proszę. I nie wracaj. – Eden… – Proszę, Carter. – Desperacja nigdy nie wydawała się tak bolesna. Podniosłem się powoli z łóżka. Wyszedłem z pokoju, ale odwróciłem się w drzwiach. Trzęsły się jej ramiona i słychać było wydobywający się z jej piersi szloch. Zamknąłem oczy, pragnąc wymazać z świadomości odgłos jej płaczu, choć wiedziałem, że nie będzie to możliwe. Chciałem odejść, ale po prostu nie

potrafiłem. Eden wzdrygała się wyraźnie na dźwięk każdego kroku, który robiłem, zawróciwszy do niedużej sypialni. Kiedy usiadłem znów na łóżku, przysunęła się bliżej ściany, oddalając się ode mnie. Przycisnęła kolana do piersi i drżała na całym ciele, starając się pohamować płacz. Bezskutecznie. Usiadłem przy niej, opierając kolano jednej nogi o łóżko, a stopę drugiej pozostawiając na podłodze, zwrócony częściowo do Eden. – Nie zostawię cię w takim stanie. Nie mogę i po prostu tego nie zrobię. – I tak nie możesz nic zrobić. – Nie próbuję. – W takim razie czego ode mnie chcesz? – W dalszym ciągu walczyła ze łzami. – Niczego od ciebie nie chcę. Chcę być po prostu przy tobie. – Dlaczego? – To krótkie pytanie zabrzmiało jak wyszeptane drżącym głosem błaganie. – Jesteś zbyt piękna, żeby tak się smucić. Eden nic na to nie odpowiedziała, tylko starała się dalej w milczeniu zapanować nad płaczem. Po kilku minutach odwróciła się do mnie. Ująłem ją pod brodę i skierowałem jej udręczone jadeitowe oczy na mnie. – Zdecydowałeś się jeszcze bardziej mi to wszystko utrudnić, co? – uśmiechnęła się do mnie ze smutkiem. – Co takiego ci utrudniam? – Staram się ciebie odepchnąć. Dla twojego własnego dobra. – Zamknęła oczy, westchnęła głęboko i usiadła prosto. – Pieprzyć to. I tak się w końcu dowiesz, więc równie dobrze mogę ci powiedzieć i mieć to za sobą. – Czego się dowiem? – spytałem, ale Eden tylko pokręciła głową. – Słuchaj i nie przerywaj. Bardzo cię proszę. – Skrzyżowała ręce na brzuchu, pochyliła się i wbiła wzrok w łóżko. – Miałeś rację. Ukrywam się.

Długa, pełna napięcia cisza. Podniosła na mnie wzrok. – Jestem w ciąży. Po pierwszym szoku szybko zacząłem łączyć fakty. – Jesteś… – Tak. Dlatego się tu przeniosłam. – Jesteś w ciąży? Gdzie jest… – Na tym właśnie polega cała trudność. – Eden wbiła pięści w pościel i wykrzywiła boleśnie twarz. – Dwa lata temu w Wigilię moja siostra i jej mąż mieli wypadek samochodowy. Bardzo poważny. Siostra otarła się o śmierć. Za… zapadła w śpiączkę. Lekarze uważali, że się nie obudzi. – Urwała, z trudem łapiąc oddech, z trudem nad sobą panując. – Jesteśmy bliźniaczkami. Wspominałam o tym? Jednojajowymi. Boże, nie dam rady. Cholera, cholera, cholera. – Zrobiła głęboki wdech i wypuściła powietrze z płuc, wstrząsana potężnym dreszczem. – Była w śpiączce przez półtora roku. Lekarze sugerowali nawet Cade’owi, jej mężowi, żeby przekazał jej organy. Żeby pozwolił jej umrzeć. Cade… mój Boże, ten człowiek przeszedł przez prawdziwe piekło. Chyba nie da się tego opowiedzieć słowami. Sam też został ranny w wypadku. Dopiero po wielu miesiącach fizjoterapii zaczął znów chodzić. Nie… miał nikogo. Moja siostra była jego jedyną rodziną. Rodzice, dziadkowie… nie miał nikogo. Tylko ją. I mnie. Nie podobało mi się, dokąd to wszystko zmierzało. Nie podobał mi się jej zrezygnowany głos, nienawiść do samej siebie w jej oczach. – Nasz tata, on… właściwie nie ma go w naszym życiu, ale nasza historia nie gra tu roli. Tego, co zrobiłam, czego się dopuściłam, nie da się w żaden sposób usprawiedliwić ani wytłumaczyć. Byłam po prostu… Straciłam siostrę. Bliźniaczkę. Najlepszą przyjaciółkę, jedyną bliską osobę, jedyną osobę, której naprawdę na mnie zależało. Miała… nigdy nie wrócić, choć nie umarła. Nie wyobrażasz sobie nawet, co człowiek wtedy czuje. A Cade… Mój Boże, był kompletnie załamany. Oboje byliśmy w totalnej rozsypce. I jakoś samo… samo tak wyszło. Oboje

próbowaliśmy… próbowaliśmy temu zapobiec. Ale… cholera. To nie tak, że go uwiodłam. Po prostu… on strasznie cierpiał i ja też, i… – Cade jest ojcem dziecka. Pokiwała głową. – Tak. – Mówiła cichutkim głosem, właściwie nie był to nawet szept, tylko udręczone westchnienie potwierdzenia. – O cholera. – Zgadza się – przyznała z gorzkim śmiechem. – I co się stało dalej? – chciałem wiedzieć. Eden nie hamowała już płaczu, po policzkach płynęły jej ciche łzy. Nie próbowała ich nawet ocierać. Siedziała tylko ze skrzyżowanymi nogami na łóżku, zaplatając dłonie na brzuchu. – Obudziła się. – Wie? – Nie. – Eden wbiła paznokcie w twarz i zaczęła przesuwać je po skórze z taką siłą, że przytrzymałem ją za nadgarstki, żeby nie zrobiła sobie krzywdy. – Obudziła się. Nie wie. On też nie. Jak miałabym im powiedzieć? Jak mieliby sobie z tym poradzić? Moja siostra być może nigdy nie dojdzie w pełni do siebie, Carter. Ona ma tylko jego, a on tylko ją. Potrzebują siebie nawzajem. Wszywszystko spieprzyłam. Przespałam się z mężem mojej siostry bliźniaczki. Kiedy ona leżała w śpiączce. – Wyrwała mi ręce, objęła się za kolana i zaczęła szlochać. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Jak zareagować. Co myśleć. – Ale ty też jesteś ich rodziną. – Już nie. – Więc tak po prostu… wyjechałaś? Bez słowa? – Tak! – wrzasnęła Eden. – Nie mogłam im powiedzieć! Bałam się! Dalej się boję! Jestem przerażona, Carter. A nie wiesz jeszcze najgorszego. O Boże. Jest coś więcej? – Co jest najgorsze? – Kiedy doszło do wypadku, moja siostra była w ciąży. Poroniła. Między innymi dlatego była tak bliska śmierci. Straciła

dziecko i żeby… żeby ją ratować, żeby zatamować krwawienie, musieli usunąć jej macicę. Nigdy nie będzie mogła mieć dzieci. Ja noszę dziecko jej męża, a ona nigdy nie będzie mogła mieć własnych. – Eden zupełnie przestała nad sobą panować i zaczęła szlochać tak rozpaczliwie, że nie była w stanie oddychać. W naturalnym odruchu złapałem ją za ramiona i przyciągnąłem do siebie. Tylko tyle mogłem zrobić. Zaczęła się wyrywać. – Nie. Nie! Nie zasługuję na to. Nie powinieneś tu być. Powinieneś wyjść. – Szloch zamienił się w hiperwentylację. Nie wypuściłem jej jednak z objęć: trzymałem ją delikatnie, ale stanowczo. – Eden. Oddychaj. Oddychaj. – Wciągnęła powietrze głęboko w płuca, a potem zrobiła to jeszcze raz. – Dobrze. A teraz spójrz na mnie. Zwróciła na mnie spojrzenie swoich mokrych, czerwonych oczu. – Dlaczego sobie jeszcze nie poszedłeś? – Nie mam zamiaru wychodzić. – Czemu? – Bo jestem tu, gdzie chcę być. Wyswobodziła się z moich objęć i wstała z łóżka. – Jestem w ciąży, Carter. Czy ty naprawdę uważasz, że między nami może do czegokolwiek dojść? Nie odpowiadałem przez dłuższą chwilę. – Jestem twoim przyjacielem, Eden. Byłem nim wcześniej i jestem nadal. Być może sądziłem… – urwałem, pokręciłem głową i zacząłem jeszcze raz. – Nie. Słuchaj, nie kierują mną żadne ukryte motywy. Jestem tu dlatego, że nie powinnaś przechodzić przez to wszystko sama. Bez względu na to, co się stało, bez względu na błędy, które popełniłaś, nie powinnaś cierpieć w samotności. – Powinnam. Zdradziłam moją siostrę bliźniaczkę. Ona jest częścią mnie. A ja ją zdradziłam. Jestem beznadziejną, straszną, potworną osobą.

Wstałem i stanąłem naprzeciwko niej. – Nie jesteś. Spojrzała mi w oczy. – Jak możesz w ogóle na mnie patrzeć? Jak możesz tu stać i udawać, że nie czujesz do mnie obrzydzenia? – Powiedziałem ci wcześniej, że nie będę cię osądzał i tego nie zrobię. – Odwróciłem się, szukając właściwych słów. – Chcesz wiedzieć, co o tym myślę? Tak naprawdę? – Stanąłem znów przodem do niej. – To była cholernie popieprzona sytuacja, sytuacja bez wyjścia. I nie sądzę, że ktokolwiek, a już na pewno nie ja, ma prawo oceniać podjęte przez ciebie decyzje. Chcesz znać prawdę? To zadam ci pytanie: a co, gdyby ona się nie obudziła? Czy to w dalszym ciągu byłaby zdrada? Eden odwróciła się ode mnie, uciekając przed moim wzrokiem. – Nie wiem. – Byłaś zazdrosna? Zrobiłaś to dlatego, że… sam nie wiem… chciałaś się zemścić? – Nie! – Odwróciła się do mnie gwałtownie. – Byłam zagubiona! I samotna! On też! Tylko w ten sposób potrafiliśmy się pocieszyć. – Jej wściekłość i oburzenie nagle zniknęły; opadła z sił, znów przytłoczona poczuciem winy. – Ale… byłam zazdrosna. Nie o Cadena. Tylko… w dzieciństwie Eden zawsze była ode mnie lepsza. Bardziej towarzyska. Wszyscy ją lubili. Nawiązywanie przyjaźni przychodziło jej bez wysiłku. Była taka… jaką ja chciałam być. Jaką starałam się być. Mogła jeść wszystko, co chciała, i dalej była chuda, a ja musiałam wiecznie być na diecie i ciągle ćwiczyć, żeby nie przytyć. Zawsze… zawsze jej zazdrościłam. Tak ogólnie w życiu. Ale nie poszłam z Cadem do łóżka z zazdrości. Przysięgam, że nie. Ale kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży i że ona się obudziła, to świadomość, że przez całe życie hodowałam w sobie tę zazdrość… tylko pogorszyła sprawę. Sprawiła, że zaczęłam… mieć wątpliwości. Bo może faktycznie zrobiłam to, żeby się na niej odegrać? Ale… ja kocham Ever. Naprawdę. Przysięgam, że ją kocham!

– Mnie nie musisz przekonywać, Eden. – Nie wrócę. Nie mogę. Tak będzie najlepiej. – Słuchaj, może nie powinienem tego mówić, ale… Cade, Caden czy jak tam się on nazywa, też ponosi częściową odpowiedzialność. – Zrobiłem z wahaniem krok w jej stronę. Dotknąłem jej ręki. Drgnęła i odsunęła ją. – Nie rób tego, Carter. Bez względu na to, co czujemy, nic z tego nie będzie. Więc po prostu tego nie rób. – A co czujesz? – To nie ma znaczenia. I nigdy nie będzie miało. Pokiwałem z westchnieniem głową. – No dobrze, tak czy inaczej jestem tutaj. Jestem twoim przyjacielem. I nigdzie się nie wybieram. – Wyciągnąłem do niej niepewnie ręce. – Mogę cię przytulić? Zwyczajnie, jak przyjaciel. Pociągnęła nosem, a potem się roześmiała. – W sumie byłoby miło. Parsknąłem i przytuliłem ją. Bardzo uważałem na to, jak ją trzymam, jak stoję i gdzie kładę dłonie. Byliśmy tylko przyjaciółmi. Objąłem ją i odwróciłem głowę na bok, odsuwając się od jej włosów. Idealnie do mnie pasowała, jej głowa mieściła się dokładnie pod moją brodą. Jej włosy pachniały szamponem cytrusowym, czułem też zapach balsamu do ciała. Wiśni lub lawendy. Delikatny, ale egzotyczny. Mimo że miałem ochotę rozkoszować się jej zapachem, tylko ją trzymałem. To był zwykły uścisk, nic więcej. Stałem w pewnej odległości, żeby nie miała wątpliwości co do moich intencji. Zrobiła długi wydech, drżący i roztrzęsiony, i odsunęła się. – Dziękuję. Wyciągnąłem rękę i odgarnąłem jej z oka kosmyk włosów. Zrobiłem to odruchowo i nie miałem już jak tego cofnąć. Eden drgnęła, ale nie odsunęła się. Opuściłem rękę i wcisnąłem pięści do kieszeni. – Nie ma za co. – To znaczy za… za to, że mnie wysłuchałeś. Że mnie nie

oceniałeś. Że jesteś moim przyjacielem, choć na to nie zasługuję. – Powiedziała to tak, jakby w to wierzyła. – Eden. Każdy zasługuje na przyjaźń i zrozumienie. I właśnie to ci oferuję. – Jesteś kochany. – Ty też. Pokręciła głową. – Nie, nie jestem, ale po prostu uznajmy, że w tej kwestii się nie zgadzamy. Spojrzała na okno, za którym zrobiło się ciemno. – Powinieneś wracać do domu. Robi się późno. Ale nie wybierasz się wpław, prawda? Roześmiałem się. – Nie, nie. Mam łódź. Poza tym jeśli będzie trzeba, zawsze mogę przenocować w winnicy. – To dobrze. – Jestem przy tobie, Eden. Jeśli będziesz czegokolwiek potrzebować, po prostu daj znać. Pokiwała głową. – Dobrze. A teraz już idź. Naprawdę. Nic mi nie jest. – „Ciągle powtarzasz to słowo. Ale wydaje mi się, że nie do końca wiesz, co ono znaczy” – zacytowałem. Eden roześmiała się z autentycznym rozbawieniem. – „Niewyobrażalne!” – odpowiedziała, wykrzywiając przesadnie usta i starając się zabrzmieć jak Vizzini. Uśmiechnąłem się szeroko. – Gdybyś nie znała tego cytatu, musiałbym się poważnie zastanowić, czy na pewno chcę się z tobą przyjaźnić. – W takim razie cieszę się, że go znam. – Ja też – odpowiedziałem. I w ten sposób atmosfera znów zrobiła się poważna. Eden wpatrywała się we mnie, a ja zastanawiałem się, o czym myśli. Może lepiej, że nie wiedziałem. Włosy znów opadły jej na oczy, a ja znów miałem ochotę je odgarnąć. Ale tego nie zrobiłem. Zamiast tego znów ją objąłem.

Przytuliła się do mnie ze śmiechem, odpowiadając na uścisk. Objęła mnie w pasie i położyła dłonie na moich łopatkach. – Potrafisz się przytulać. – Ty też. Odepchnęła mnie od siebie. – Idź już. Wyszedłem i odjechałem bez oglądania się za siebie. Czułem jednak, że Eden stoi w drzwiach i odprowadza mnie wzrokiem. Dotarłem do domu i dopiero wtedy dopuściłem do siebie falę potwornego wyczerpania. Eden była w ciąży. To wyjaśniało jej transformację, a także huśtawkę nastrojów. Poza tym między nami coś zaiskrzyło. Oboje zdawaliśmy sobie z tego sprawę. Ale, jak sama powiedziała, nic z tego nie będzie. Zresztą fakt, że zacząłem znów mówić, nie oznaczał, że otrząsnąłem się po śmierci Britt i po tym, co się wydarzyło. Było właściwie wręcz przeciwnie – wszystko wróciło do mnie ze zdwojoną mocą przez to, że opowiedziałem o tym Eden. Starałem się ze wszystkich sił to od siebie odsuwać, ignorować, tłumić i zachowywać się tak, jakby wszystko było w porządku, ale prawda była taka, że nie było. Tęskniłem za Britt. Tęskniłem za nią codziennie. I codziennie dopadały mnie wyrzuty sumienia z powodu tego, że nie było mnie wtedy przy niej. Teraz zaś, przez to wszystko, co działo się z Eden, czułem się jeszcze bardziej winny. Uczucie do Eden zbyt łatwo we mnie kiełkowało. Jakbym w jakimś sensie próbował nią zastąpić Britt. Poszedłem do pracowni i odsłoniłem rzeźbę żony. „Przepraszam” – chciałem powiedzieć. „Tak bardzo bym chciał, żebyś tu była” – chciałem powiedzieć. Ale nie byłem w stanie wydobyć z siebie głosu. Nie byłem w stanie mówić do rzeźby. To nie była ona. Miałem wcześniej nadzieję, że dzięki podobiźnie Britt uzyskam jakieś odpowiedzi, ale jedyne, co dostałem, to milczenie i cierpienie. Bez względu na to, co czułem do Eden, między nami nie mogło do niczego dojść. Mogłem być jej przyjacielem, bo

obiecałem, że nim będę. I miałem zamiar dotrzymać obietnicy. Ale prawda była taka, że chciałem więcej. Chciałem, żeby ona czuła do mnie to, co ja do niej czułem. Ale nie mogła… lub nie chciała sobie na to pozwolić. Nawet gdyby czuła to samo, absolutnie nie brała pod uwagę możliwości, że coś mogłoby z tego wyjść. Sytuacja wyglądała zupełnie beznadziejnie. Ale ponieważ obrałem już taki, a nie inny kurs, zamierzałem się go trzymać.

imię Po trzech tygodniach dom Eden był skończony. Moi bracia skarżyli się na moją nieobecność, ale bar był zrobiony, budowa sali degustacyjnej posuwała się naprzód, a winorośle miały się dobrze. Przeżyją kilka tygodni beze mnie. Tak sobie przynajmniej wmawiałem. Wymieniłem parkiet, bo deski były tak zniszczone, że do niczego się już nie nadawały. Zostawiłem jednak trochę starego drewna, bo miałem kilka pomysłów na jego wykorzystanie. W jego miejsce położyłem ciemne drewno czereśniowe, zabejcowałem je aż do uzyskania koloru gęstej brandy i polakierowałem tak, że lśniło jak szkło. Zdarłem ze ścian tapetę i starą farbę, a Eden wybrała nową w kolorze kości słoniowej. Pomagała mi malować, ale pozwalałem jej na to tylko wtedy, gdy okna i drzwi były otwarte na oścież i wszystkie opary miały którędy uciekać. Blaty kuchenne wymieniłem na wypolerowaną płytę, dopasowaną kolorystycznie do podłogi w łazience, a na ścianach położyłem resztę kafelków z łazienki. Szafki były w przyzwoitym stanie, więc oszlifowałem je tylko i pomalowałem na jasnoniebiesko, żeby pasowały do kafelków w łazience i na ścianie w kuchni. Otynkowałem na nowo sufit, bo stary był pełen zacieków. Wymieniłem nawet zlew w kuchni i lustro w łazience, a także ustęp. Kiedy skończyłem, jedyną starą rzeczą, jaką pozostała w domu, były meble kuchenne, ale nawet one zmieniły się nie do poznania. Na koniec chciałem jeszcze wymienić moskitiery w oknach i w drzwiach wejściowych. Same moskitiery nie nastręczały problemów, ale kiedy wymontowałem stare siatkowe drzwi, okazało się, że główne drzwi są równie przestarzałe i wysłużone jak reszta domu, więc zabrałem Eden do hipermarketu budowlanego Home Depot przy South Airport Road, gdzie wybrała sobie nowe drzwi wejściowe. Kazałem jej też wybrać drzwi burzowe, choć początkowo się sprzeciwiała i mówiła, że dodatkowe koszty są niepotrzebne.

W drodze powrotnej Eden popadła w milczącą zadumę. Zerknąłem na nią i ściszyłem radio. – Dam dolara za twoje myśli. Parsknęła i rzuciła mi rozbawione spojrzenie. – A nie jednego centa? – Nie, uznałem, że twoje myśli są warte więcej niż cent. – No proszę. Aż dziewięćdziesiąt dziewięć centów więcej? Pokiwałem głową. – Co najmniej. Dałbym pewnie za nie nawet dwa dolce. – Skręciłem w lewo w Garfield, żeby dojechać do Center Road, skąd mieliśmy już prostą drogę na półwysep. – Ale serio. Widzę, że intensywnie myślisz. Co się dzieje? Uchyliła okno i przymknęła oczy, pozwalając, żeby wiatr mierzwił jej włosy. – Nawet jeśli nie policzysz mi nic za robociznę, same materiały potrzebne do remontu musiały kosztować cię majątek. – Eden – zacząłem. – Mówiłem ci przecież… – Ale ja się nie wykłócam. Zastanawiam się tylko, jakim cudem cię na to stać. Przepraszam za wścibstwo, ale po prostu nie rozumiem. To znaczy, gdybyś chciał sprzedać ten dom, to inna sprawa. Ale należy do mnie i mojej siostry. To był dom letniskowy moich rodziców. Więc… nie robisz tego dla zysku. Od początku mówiłam, że nie mogę ci zapłacić, więc nie robisz tego w ramach pracy. Nie pytam już nawet dlaczego. Pytam: jak? Westchnąłem. – Moi rodzice są zamożni, a i ja, i moi bracia zarabiamy od czasu, kiedy byliśmy nastolatkami. Kiedy miałem czternaście lat, zacząłem pracować w firmie wujka. Wujek jest budowlańcem i to on nauczył mnie wszystkiego, co wiem. Przez jedenaście lat budowałem z nim domy, jestem współwłaścicielem jego firmy, a oprócz tego mam jedną czwartą udziałów w winnicy. – Nie znam się oczywiście na produkcji wina, ale skoro nie macie jeszcze sali do degustacji, to w jaki sposób zarabiacie? – zapytała. – Od trzech lat sprzedajemy winogrona, to po pierwsze. Nie

są jeszcze wystarczająco dobre, żeby robić z nich wino, ale to w dalszym ciągu wartościowy produkt, a my mamy dużo winorośli. Poza tym kupujemy winogrona z innych plantacji i robimy z nich wino, które sprzedajemy. Nie prowadzimy jeszcze szeroko zakrojonej dystrybucji, ale wino Braci Haven można już kupić w Michigan, Ohio i Indianie. Kirk pracuje teraz nad Illinois i Wisconsin i liczymy na to, że kiedy nasze winogrona zaczną się nadawać do produkcji wina, a powinno to nastąpić tej jesieni, będziemy już obecni na obu wybrzeżach. Zjechałem na szerokie pobocze z punktem widokowym, z którego rozciągała się panorama na winnicę Chateau Grand Traverse, na pomarszczone, lśniące w słońcu wschodnie ramię zatoki i na półwysep Leelenau w oddali. To było przepiękne miejsce, uwielbiane przez turystów. W szczycie sezonu zawsze było tu pełno samochodów wyładowanych ludźmi robiącymi zdjęcia telefonami i aparatami. – Sprzedaję też od czasu do czasu rzeźby, ale to raczej hobbystycznie. – Rzeźby? – zapytała Eden. Wysiadła z auta, oparła się o drzwi i spojrzała na zatokę. – Tak. Z drewna. – Muszą być niezłe, skoro je sprzedajesz. Wzruszyłem ramionami. – Pewnie tak. W mieście jest galeria sztuki, do której oddaję je w komis. – Czyli chcesz przez to powiedzieć, że finansowo radzisz sobie nieźle. Pokiwałem głową. – Dokładnie. Ale nie tylko to: ponieważ pracuję w branży, mogę tanio kupować materiały. Pochodzę z półwyspu i znam wszystkich z branży budowlanej w promieniu stu pięćdziesięciu kilometrów. W zamian za pomoc przy różnych pracach wszędzie dostaję zniżki. Przestań się więc martwić. Ten remont sprawia mi przyjemność, nie cierpię na tym finansowo, a przy okazji mogę spędzić trochę czasu z piękną, zabawną kobietą. Żyć nie umierać.

– Na widok jej miny uśmiech zamarł mi na ustach. – Nie jestem ani piękna, ani zabawna, Carter. – Zaczęła wiercić stopą w ziemi. – Moim zdaniem jesteś. – Już o tym rozmawialiśmy – szepnęła. – Wiem. Co nie zmienia zdania, jakie o tobie mam. Jesteśmy tylko przyjaciółmi. Ale to nie oznacza, że jestem ślepy i nie dostrzegam tego, co mam przed oczami. Jesteś utalentowana, inteligenta i piękna. I owszem, być może jesteś odrobinę niepozbierana i masz trochę problemów, ale to cię nie definiuje. A przynajmniej nie powinno. – Trochę problemów? – W jej głosie pobrzmiewało niedowierzanie. – Tak to nazywasz? – Wskazała na swój brzuch, który już odrobinę odstawał. Westchnąłem. – No dobra, sytuacja jest popieprzona. Ale twoje życie na tym się nie kończy. Wiem, to wszystko jest pewnie trochę bardziej skomplikowane, ale to nie jesteś cała ty. Schrzaniłaś sprawę. Każdemu to się zdarza. – Odwróciłem się i stanąłem naprzeciwko niej. Spojrzałem jej w oczy, żeby widziała, że mówię szczerze. – Jesteś dobrym człowiekiem, Eden. Musisz przestać źle o sobie myśleć. – Nie wiem jak – powiedziała słabo, uciekając przed moim wzrokiem i spoglądając znów na zatokę. W jej oczach lśniły łzy. – Każdy kolejny dzień w coraz bardziej namacalny sposób przypomina mi o tym, co zrobiłam. Nie wiem, jak postąpię, Carter. Nie wiem, jak wychować dziecko. Jak być matką. – Małymi kroczkami, Eden. Oto jak. Decyzja po decyzji. – Oparłem się o samochód obok niej, ale nie za blisko. Pokręciła głową, a na jej policzek wymknęła się łza. – Łatwo ci mówić. – Spuściła głowę i zakryła twarz dłońmi. – Nie umiałam… Nie umiałam i nie chciałam nawet myśleć o aborcji. To nie wchodziło w rachubę. Ale… ja nawet nie chcę być matką. Nie teraz. Może nigdy. Czy to nie straszne? Boję się, że znienawidzę to dziecko. Wiem, że tak się stanie. Przez tę ciążę całe

moje życie wywróciło się do góry nogami. Miałam skończyć Cranbrook i zostać zawodową wiolonczelistką. Najpierw chciałam się zatrudnić w orkiestrze symfonicznej w Detroit. Jak mama. Mam już umówione przesłuchanie. To znaczy… miałam. – Głos jej się załamał na ostatnim słowie i musiała odetchnąć głęboko, żeby mówić dalej. – Potem chciałam grać w jakimś bardziej egzotycznym miejscu. Może w orkiestrze symfonicznej w Sydney. Albo w Londynie. – Britt uwielbiała Londyńską Orkiestrę Filharmoniczną. Uczyła muzyki w ósmej klasie. Pochodziła z bogatej rodziny. Jej tata jest właścicielem dużej firmy technologicznej czy czegoś w tym rodzaju. – Niełatwo mi było mówić o Britt. Musiałem siłą wydobywać z siebie słowa. – Uczyła, bo to kochała. Ale jej pasją była muzyka. Grała na skrzypcach. Była dobra, naprawdę dobra, ale miała problem z występami publicznymi. Nawet uczenie przychodziło jej z trudem, ale zapanowała nad tremą, bo uwielbiała swoich uczniów. Ale orkiestra, pełna sala ludzi… to ją przerastało. Próbowała oczywiście z tym walczyć. Ale nie była w stanie tego przezwyciężyć. Eden uśmiechnęła się do mnie smutno. – Musiała być niesamowitą osobą. Pokiwałem głową, bo ciężko mi było wydobyć z siebie głos. – By… była. Samo jakoś tak wyszło, że podczas rozmowy przysuwaliśmy się coraz bliżej siebie, aż w końcu zetknęliśmy się łokciami. Eden oparła się o mnie i położyła głowę na moim ramieniu. – Nie ma nic gorszego niż stracić osobę, którą się kocha – stwierdziła. – Ty straciłaś mamę? Poczułem, że kiwa głową. – Tak. Jak miałam trzynaście lat. W wypadku samochodowym. – Przykro mi. – Mnie też. Była wspaniała. Też była wiolonczelistką, do czasu urodzenia mnie i Ever grała w orkiestrze symfonicznej w

Detroit. Była też malarką, jak Ever. Była piękna. Radosna. – Tęsknisz za nią. – To było głupie i oczywiste stwierdzenie, ale nie wiedziałem, co innego powiedzieć. – Tak. To znaczy ciężko mi ją sobie przypomnieć. Mam konkretne wspomnienia z dzieciństwa. Jak szłam z nią do parku. Jak przyjeżdżaliśmy tu na wakacje. Tego typu rzeczy. Odeszła tak nagle. Gdybym wiedziała, że ją stracę, starałabym się więcej zapamiętać. Poczułem dławienie w gardle. – Boże, nienawidzę tego uczucia. – Spojrzałem w niebo, jakbym dzięki temu mógł się pozbyć pieczenia w oczach i ucisku w gardle. – Mnie to też nie daje spokoju. Gdybym wiedział, mnóstwo rzeczy zrobiłbym inaczej. Do… doceniałbym ją. To, co robiła, jaka była. – Bierzemy wszystko za pewnik, dopóki tego nie stracimy. Mogłem tylko pokiwać głową na zgodę. Na pobocze wtoczyły się dwa kampery. Eden zaczęła kaszleć od spalin diesla, więc skinąłem kciukiem na drogę. – Jedźmy. – Otworzyłem jej drzwi, a potem zamknąłem je za nią. Droga powrotna upłynęła nam w milczeniu, słychać było tylko wiatr wpadający przez otwarte okno i muzykę country ze ściszonego radia. Żadne z nas nie miało ochoty na rozmowę, pogrążone we własnych wspomnieniach. Kiedy stanęliśmy pod jej domem, otworzyła drzwi i znieruchomiała na chwilę. – Dzięki, Carter. – Nie ma za co. Usłyszałem w radiu znajomy refren i pogłośniłem. To było One Day You Will Lady Antebellum. Eden siedziała z jedną nogą poza samochodem, a drugą w środku i słuchała. Pod koniec piosenki pociągała nosem i podrygiwała stopą w rytm melodii. Zwróciła na mnie spojrzenie swoich zielonych oczu. – Niech cię szlag, Carter. Mam już dość płakania, ostatnio chyba nic innego nie robię. – Przysunęła się i objęła mnie za szyję.

Przytuliłem ją, znów walcząc z chęcią, żeby ją powąchać. – Przepraszam – powiedziałem. – Myślałem, że przyda ci się odrobina optymizmu. Po chwili wyswobodziła się z moich objęć, wysiadła z auta, pomachała i zamknęła drzwi. – Cześć. Patrzyłem, jak wchodzi do środka, i zastanawiałem się, jakim cudem znajdę wymówkę, żeby się z nią widywać, skoro dom został wyremontowany. Zaledwie w ciągu kilku tygodni spotkania z nią stały się nieodłączną częścią mojego dnia. Pojechałem do niedużej przystani po przeciwnej stronie półwyspu, zaparkowałem i zamknąłem narzędzia w samochodzie. Droga do domu zajmowała mi zwykle trochę ponad dwadzieścia minut, jeśli płynąłem szybko. Dziś nie miałem ochoty na przebywanie w cichym i pustym domu, więc płynąłem powoli. Przybiłem do pomostu i przywiązałem łódź, ale zostałem na dworze. Siadłem na dziobie i patrzyłem na zachód słońca, po raz kolejny zastanawiając się, w co ja się wpakowałem. Zastanawiając się, czy Britt zaaprobowałaby Eden. To była dziwna myśl, bo gdyby Britt była w stanie wypowiedzieć się w tej kwestii, w moim życiu nie byłoby Eden. Zastanawiałem się, jak długo będę w stanie wmawiać sobie, że darzę Eden wyłącznie przyjacielskimi uczuciami i jak długo Eden będzie wmawiać sobie to samo. Wiedziałem, że nie mogę w żaden sposób zmienić jej sytuacji i nie miałem wcale ochoty brać na siebie roli ojca nieswojego dziecka. Strata Britt była wystarczająco tragiczna sama w sobie, ale świadomość, że straciłem jednocześnie dziecko, omal mnie nie zabiła. Starałem się nie myśleć o tym zbyt często, ale to właśnie zaprzątało mi myśli, kiedy siedziałem na łodzi i oglądałem zachód słońca. Britt była w szesnastym tygodniu ciąży, kiedy zmarła. Niecały tydzień później mieliśmy mieć USG i poznać płeć dziecka. Chłopca postanowiliśmy nazwać Brett, a dziewczynkę Irene. A co, jeśli między Eden i mną mogłoby do czegoś dojść? W przyszłości. Kiedy jej stan emocjonalny w ogóle pozwoliłby jej

wziąć coś takiego pod uwagę. Teraz nie pozwalał, było na to za wcześnie. Zdawałem sobie z tego sprawę i szanowałem to. Ale czy kiedyś w ogóle będzie na to gotowa? I czy ja, gdyby przyszło co do czego, byłbym w stanie zaakceptować ją z całym jej bagażem? Czy byłbym w stanie zaakceptować jej dziecko? Napięte stosunki między nią i siostrą, o jej mężu nawet nie wspominając? Nie byłem pewny. Nie miałem jak odpowiedzieć na te pytania. Już samo dopuszczenie do siebie takiej możliwości wiązało się z potencjalnym zranieniem. Eden być może nigdy nie będzie gotowa na związek ze mną lub nie będzie mogła ze mną być. I może nigdy nie będzie chciała. Być może uczepiła się mnie tylko dlatego, że stanowiłem jedyne źródło pocieszenia w jej życiu? Już raz tak zrobiła z Cadenem. Dlaczego w moim przypadku miałoby być inaczej? Byłem na siebie zły, bo ostatnia myśl zabrzmiała osądzająco. Ale taka była prawda. Rozumiałem, jak mogło dojść do sytuacji z Cadenem. Po śmierci Britt rozpaczliwie potrzebowałem jakiejkolwiek ulgi w cierpieniu. Przez kilka tygodni z rzędu upijałem się do nieprzytomności. A gdyby Britt miała siostrę, która wygląda dokładnie tak samo – która ma podobne nawyki i cechy charakteru – to czy nie czułbym pokusy, żeby szukać pocieszenia u kogoś, kto wydaje się tak dobrze znany? Pewnie tak. Dopóki człowiek nie straci kogoś, kto był ogromnie ważną, niezbędną częścią jego życia, nie jest w stanie zrozumieć, z jakim cierpieniem i rozpaczą się to wiąże, nie potrafi zrozumieć, że perspektywa każdego dnia po prostu go wtedy przerasta. Każdy oddech boli. Każda sekunda, każda godzina cierpienia ciągnie się w nieskończoność. Mozna zrobić wtedy wszystko, żeby tylko przestało boleć. Żeby uciec od męczarni, od rozdzierającego wnętrzności bólu, od pustki ziejącej w miejscu zarezerwowanym dla ukochanej osoby. A jeśli ktoś lub coś jest w stanie przynieść choć chwilowe pocieszenie, człowiek godzi się na to, byle tylko móc przez moment odetchnąć. A gdy do tego wszystkiego

dochodzą wyrzuty sumienia, sytuacja robi się jeszcze gorsza. Więc tak, rozumiałem ją. Ale rozumieć, mieć świadomość, jak do tego doszło, i nie oceniać – to jedna sprawa. Zupełnie inną kwestią była natomiast gotowość na to, żeby zgodzić się na czyjeś życiowe komplikacje we własnym życiu. Nie byłem pewny, czy jestem na to gotowy. Boże, skoro ja miałem aż taki mętlik w głowie, to przez co musiała przechodzić Eden? Zostałem kilka dni w domu, polerując i wykańczając dwie rzeźby, które czekały na swoją kolej. Jedną z nich było naturalnej wielkości popiersie konia arabskiego, na które trzeba było nałożyć kilka warstw bejcy, a drugą rzeźba zamówiona przez jedną ze znajomych Maksa. Duży kawałek wyrzuconego przez morze drewna, który znalazła na wakacjach w Meksyku. Przysłała go mi i poprosiła, żebym „coś z tego zrobił”. Chodziło zasadniczo o to, żeby zrobić coś ładnego z kawałka starego drewna. Ciekawe wyzwanie, które sprawiło mi dużo frajdy. Kłoda miała prawie pięć metrów długości i metr czy półtora metra grubości. Była poskręcana i sękata, ale jednocześnie gładka jak szkło od nieustającej pieszczoty oceanu. Najpierw przez wiele dni przyglądałem się drewnu i dopiero potem zabrałem się do pracy, ale nawet wtedy polegała ona zasadniczo na stopniowym odkrywaniu tego, co mnie dalej czeka. Niekiedy zaczynałem od pomysłu i wyszukiwałem kawałek drewna, który pasował do wymyślonego przeze mnie projektu. Zwykle jednak pozwalałem, żeby prowadziło mnie drewno. Ta kłoda podpadała pod tę właśnie kategorię. Pracowałem za pomocą pojedynczych uderzeń dłuta, tu coś oskrobałem, tam coś wydłubałem, centymetr po centymetrze, kawałek po kawałku, zestrugując drewno, wsłuchując się w to, co miały mi do powiedzenia słoje, skręty i sęki. Rzeźba była w pewnym sensie abstrakcyjna. Przypominała trochę kobietę, która wyciąga w górę ramiona, wykręca w tańcu plecy, splata ze sobą ręce i palce. Przynajmniej ja to tak widziałem. Wiedziałem, że Sharon, przyjaciółka Maksa, będzie zachwycona i

że pewnie zapłaci mi tyle, ile zażądam. W dalszym ciągu musiałem skończyć bar do sali degustacyjnej, a także skontrolować stan prac nad samą salą. Ale… nie chciałem jeszcze do tego wracać. Gdybym pojechał do winnicy, bracia zaczęliby zadawać mi pytania, chcieliby ze mną rozmawiać. I oczywiście zapytaliby też o Eden, a na to nie byłem gotowy. Nie mogłem udzielić im żadnych odpowiedzi. Nawet gdybym powiedział prawdę – „jesteśmy tylko przyjaciółmi” – to domyśliliby się całej reszty. Taka była wada tego, że człowiek zna się ze swoimi braćmi jak łyse konie – że oni znają go na wylot i potrafią z miejsca wyczuć wszystkie kłamstwa i niedomówienia. Tak więc dla zabicia czasu rozpocząłem nowy projekt. Przygotowałem stos starych desek podłogowych z domu Eden i zabrałem się do roboty. Deski były różnej długości, niektóre połamały się podczas zrywania z posadzki, inne pozostały nienaruszone. Dopasowałem sześć najszerszych kawałków i połączyłem je żelaznymi obręczami, które zostały mi z innego projektu. Później ułożyłem pozostałe kawałki jak puzzle, wykorzystując zarówno nienaruszone deski, jak i te połamane, inne zaś rozłupując, żeby móc wypełnić mniejszymi elementami dziury, a na koniec znów połączyłem wszystko obręczami. W ten sposób powstała pionowa ściana boczna, którą połączyłem z dołem klinem i krótkimi śrubami do drewna. Powtórzyłem czynność kilka razy, aż uzyskałem cztery ściany boczne i wieko. Konstrukcja pirackiej skrzyni zajęła mi większą część dnia, a to była najłatwiejsza część zadania. Zamierzałem sztucznie postarzyć drewno, co nie było trudne, ale pracochłonne. Najpierw wybieliłem je, żeby pozbyć się lakieru i uzyskać niemal zupełnie jasną barwę, a potem użyłem siarczanu żelaza, żeby osiągnąć efekt podniszczonego, poszarzałego drewna. Deski same w sobie były już porysowane, podziurawione i odkształcone od wielu lat użytkowania, więc musiałem tylko w niektórych miejscach podkreślić ten efekt, a na koniec dodać jeszcze jedną warstwę szarej bejcy. Kiedy skończyłem, skrzynia wyglądała tak, jakby została wydobyta z jakiegoś podwodnego wraku. Podobała mi się i

miałem nadzieję, że Eden też się spodoba. Zataszczyłem ją na łódź i po dotarciu na półwysep pojechałem z nią do Eden. Zjawiłem się przed południem, w kolejny piękny, bezchmurny dzień. Słońce dopiero zaczęło się wychylać znad linii drzew na wschodzie, rzucając na piasek rozszczepione cienie i smugi słońca. Eden siedziała na plaży z wiolonczelą. Podłożyła sobie koc i przyniosła kuchenne krzesło. Wiedziałem, że usłyszała mój samochód, ale nie przerwała gry. Tym razem rozpoznałem melodię. Grała ją już wcześniej. Słyszałem ją po raz pierwszy tego dnia, kiedy stałem pod jej drzwiami i słuchałem, choć ona nie miała pojęcia o mojej obecności. Potem słyszałem ją jeszcze raz. Teraz Eden siedziała przodem do jeziora i pochylona nad wiolonczelą przesuwała powoli smyczek po strunach, wydobywając z nich poruszającą, smętną melodię. Zdjąłem buty i skarpetki, podwinąłem dżinsy i podszedłem do niej. Usiadłem na piasku kilka kroków dalej, trochę z tyłu, żeby jej nie rozpraszać. Wiedziałem wystarczająco dużo na temat muzyki klasycznej, żeby po kilku minutach zorientować się, że gra jakiegoś rodzaju suitę, zbiór połączonych w całość melodii. Nie znałem jednak tego utworu. Był piękny, ale ogromnie smutny. Eden zrobiła przerwę między kolejnymi fragmentami, odetchnęła kilka razy głęboko, wypuściła powoli powietrze z płuc, wyprostowała się i zaczęła znów grać. Miała rozpuszczone włosy – jasne fale lśniły w słońcu, kołysząc się przy każdym ruchu nad jej ramionami. Miała czarne odrosty i patrząc na nią, zastanawiałem się, jak by wyglądała, gdyby wróciła do naturalnego koloru. Stwierdziłem, że byłaby jeszcze piękniejsza niż teraz. Blond był ładny, ale naturalna czerń byłaby… powalająca. Zamknąłem oczy i wsłuchałem się w muzykę, czując, jak spowija mnie swoją magią. W koronach drzew zaszumiał wiatr, woda w jeziorze pluskała delikatnie, podnoszące się słońce ogrzewało powietrze złotym światłem, a Eden grała. Ale nagle… urwała. Usłyszałem fałszywą nutę, zgrzyt smyczka na strunach. Usłyszałem głuchy okrzyk wydobywający

się z jej ust, stłumiony szloch i pociągnięcie nosem. Otworzyłem oczy. Dygotały jej ramiona, końcówka smyczka muskała koc, wiolonczela stała wsparta o ramię Eden. Podniosłem się, podszedłem do niej i usiadłem na tyle blisko, żeby zauważyła moją obecność. Dotknąłem lekko jej kolana i nic nie mówiłem. Eden płakała przez chwilę, a potem wciągnęła z drżeniem powietrze w płuca i siłą pohamowała łzy. Spojrzała na mnie nieśmiało i otarła oczy. – Cześć – wymamrotała. – Przepraszam. Ja… – Nie przepraszaj. Jeśli masz ochotę pogadać, to chętnie cię wysłucham. Nie odpowiedziała od razu. Zamiast tego zamknęła oczy, skoncentrowała się, opanowała i zaczęła znowu grać. Tym razem rozpoznałem dobrze znany początek utworu Bacha, który słyszałem w wykonaniu kilku solistów i orkiestr. Eden zagrała go oczywiście po mistrzowsku, ale w jej grze widać było różnicę. Ten utwór grała tak, jakby chciała się wycofać emocjonalnie, jakby chciała się uspokoić, odepchnąć uczucia, które zalały ją, kiedy grała solówkę. Po wykonaniu wstępu pozwoliła wiolonczeli zamilknąć, zaczekała, aż przebrzmi ostatnia nuta, a potem odłożyła instrument do futerału, schowała smyczek i zamknęła wieko. Dopiero wtedy na mnie popatrzyła. – Właściwie nie ma o czym mówić. Mam po prostu… zmienne nastroje. Czuję chyba wszystko, co się da. – Położyła rękę na brzuchu, który z każdym dniem robił się coraz okrąglejszy. – Dziś rano poczułam kopanie dziecka. – Po raz pierwszy? Pokiwała głową. – Tak. To… było dziwne. Trochę straszne. I… niesamowite. Wszystko stało się nagle bardziej realne. Naprawdę będę miała dziecko. W moim brzuchu naprawdę rośnie człowiek. Nie wiedziałem, co powiedzieć, więc odczekałem chwilę, a potem zapytałem: – Jak się nazywa utwór, który grałaś na początku? Eden pochyliła głowę.

– To była solówka, którą sama skomponowałam. Na razie składa się z czterech części. Jedna jest dla mojej mamy, jedna dla taty, jedna dla Ever, a jedna dla Cadena. – Sama to skomponowałaś? – Nie powinno mnie to dziwić, ale zdziwiło. – To… było przepiękne, Eden. Ale bardzo smutne. W niektórych momentach dało się wyczuć… Sam nie wiem. Tęsknotę? Tragedię? Pokiwała głową. – Dzięki. Tak, załapałeś się na części zadedykowane Ever i Cadenowi. Skomponowałam je, kiedy Ever była w śpiączce. – Masz zamiar dopisać dalsze części? Wzruszyła ramionami. – Może kiedyś. – Położyła obie ręce na brzuchu. – Dla niego albo dla niej. – Kiedy poznasz płeć? Zawahała się. – Za godzinę. – Za godzinę? W mieście? Pokiwała głową. – Tak. U doktor Abernathy. Na Siódmej ulicy… tak mi się wydaje. Wstałem i podałem jej rękę. – W takim razie lepiej się zbierajmy. Podniosła się, ale nie puściła od razu mojej dłoni, wyraźnie skołowana. – My? – Tak. My. Puściła moją rękę i złapała się za nos. – Carter. Nie możesz ze mną jechać na USG. – Wolisz jechać sama? To ważny moment, Eden. Powiew wiatru zasłonił jej oczy włosami. Odgarnęła je. – Wiem, że to ważne, tylko… Schyliłem się i złapałem za uchwyt pokrowca z wiolonczelą. Eden spojrzała na mnie nerwowo i poszła za mną, kiedy ruszyłem z ogromnym futerałem przez ulicę do jej domu.

– Powinieneś wiedzieć, że nikomu nie pozwalam dotykać mojej wiolonczeli. Postawiłem futerał w kącie, w którym zawsze go trzymała. – A co? Jest stara? Pokiwała głową. – Bardzo. I… należała do mojej mamy. To… najbardziej wyjątkowa rzecz, jaką posiadam. Tylko ja mogę jej dotykać, tylko ja mogę ją nosić. – Przepraszam, nie wiedziałem. Chciałem tylko pomóc. Uśmiechnęła się. – A ja ci pozwoliłam. Ufam ci, Carter. Przynajmniej na tyle, na ile jestem w stanie komukolwiek zaufać. Ale skoro pozwoliłam ci nieść moją wiolonczelę, to znaczy, że bardzo ci ufam. Pewnie bardziej, niż powinnam. – Zabrała z kuchennej szafki torebkę. – Dlaczego chcesz ze mną jechać? – Bo nie musisz przechodzić przez to sama. Dlatego. – Ale nie mogę… – Odsunęła się ode mnie, kiedy zrobiłem krok w jej stronę. – Nieważne, czy jesteśmy przyjaciółmi, czy czymś więcej. To nie ma znaczenia. O nic cię nie proszę, Eden. Jestem tu. Jestem… przy tobie. Chcę ci pomóc. Lubię cię i chcę być przy tobie. W jakiejkolwiek roli będziesz mnie potrzebować. – Zamknęła oczy i zamarła. Stanąłem kilka centymetrów od niej i odgarnąłem jej z twarzy zabłąkany kosmyk włosów. Na ułamek sekundy przytuliła policzek do mojej dłoni, ale zaraz potem drgnęła i odwróciła się. – Nie, Carter. Nie. Nie mogę. Odsunąłem się, klnąc na siebie w duchu. – Przepraszam. – No właśnie, przepraszasz. – Spojrzała na mnie ze złością, której nie spodziewałem się zobaczyć w jej oczach. – Jest ci mnie żal. Nic poza tym. Mówiłam ci, że nie potrzebuję łaski i że nie chcę litości. To mój bajzel i moje popieprzone życie i nie chcę, żeby ktokolwiek próbował je za mnie naprawiać. I powtarzam, że nie mogę zrobić tego, czego ode mnie chcesz, i być dla ciebie tym,

kim chcesz, żebym była. Nie mogę sobie na to… pozwolić. Na ciebie. Na to, co jest między nami. Wyremontowałeś mi dom. Kosztowało cię to wiele tygodni pracy i wiele tysięcy dolarów. Zrobiłeś dla mnie tak dużo, a ja nie mam co ci dać w zamian. Być może nigdy nie będę miała. A ty mimo wszystko ciągle przychodzisz i mówisz, że możemy być tylko przyjaciółmi, że ci to nie przeszkadza. A ja, cholera, jestem samotna, więc się na to zgadzam. Ale potem robisz coś jeszcze. Dotykasz moich włosów. Mojej twarzy. I patrzysz na mnie tymi swoimi obłędnymi niebieskimi oczami z całym tym durnym współczuciem, jakbym… jakbym coś dla ciebie znaczyła. – Urwała, żeby zaczerpnąć powietrza, ale zaraz potem mówiła dalej: – Nie mogę się na to zgodzić, Carter. Nie zasługuję na to. Mówiłam ci to nie raz, nie dwa. Ale ty… nalegasz. A teraz chcesz ze mną jechać na USG? Udawać mojego męża? Założę się, że weźmiesz mnie nawet za rękę. Posłuchaj: tylko niepotrzebnie torturujesz mnie czymś, czego nie mogę mieć. Uwierz, że nie chciałbyś ze mną być. Masz za sobą własny koszmar i zasługujesz na szczęście. – Jej głos załamał się na ostatnim słowie. – A ze mną nigdy go nie zaznasz. Jedyne, co cię ze mną czeka, to kłopoty. – Za czterdzieści minut masz USG. – Podszedłem do drzwi i przytrzymałem je. Wyciągnąłem do niej rękę. – Idziesz? Gapiła się na mnie z rozdziawioną buzią. – Czy ty nie słyszałeś, co ja ci właśnie powiedziałam? – Słyszałem. – Pozwoliłem drzwiom się zamknąć i opuściłem rękę. – I mimo to decyduję się z tobą jechać. To moja sprawa. Jeśli chcę walczyć z wiatrakami, to mój wybór. – Walczyć z wiatrakami? – Don Kichot. Moja mama uczy literatury. – Wzruszyłem ramionami. – To oznacza, że powtarza się w kółko tę samą głupią rzecz. Jeśli między nami nigdy nie będzie nic poza przyjaźnią, to niech tak zostanie. Jeśli czuję do ciebie coś więcej, to mój problem. Nie mogę tak po prostu cię zostawić i tego nie zrobię. Potrzebujesz przyjaciela, więc jestem. I wiesz co? Ja też potrzebuję przyjaciela. I padło na ciebie.

– Masz braci. Masz do dyspozycji… pewnie każdego mieszkańca półwyspu. Wzruszyłem ramionami. – Ale żaden z nich nie jest tobą. – Skoro chcesz się przyjaźnić z tak popieprzoną osobą jak ja, to coś musi być z tobą nie tak. Westchnąłem. – Eden, po prostu chodźmy. – Ruszyłem do samochodu i nawet już nie sprawdzałem, czy idzie za mną. Ale szła, trochę z tyłu, z torebką na ramieniu, przygnębiona, ze wzrokiem wbitym w ziemię. Czekałem na nią od strony pasażera, przytrzymując jej drzwi. Stanęła na stopniu i spojrzała przypadkiem na tył samochodu, gdzie leżała skrzynia, którą dla niej zrobiłem. – Co to? – W jej głosie zabrzmiała ciekawość. Podążyłem za jej wzrokiem. – O cholera! Zupełnie zapomniałem! Zrobiłem to dla ciebie. – Zostawiłem jej drzwi otwarte i poszedłem odblokować tylną klapę. Przyciągnąłem do siebie kufer. – Wykorzystałem stare deski z twojej podłogi. To tylko skrzynia. Chyba nazwałbym ją piracką. Pomyślałem, że mogłabyś ustawić ją w nogach łóżka. Eden wysiadła i podeszła do mnie. Pogładziła szorstkie, postarzone drewno. – Piękna. Ale jak ci się udało uzyskać taki… stary wygląd? Wzruszyłem ramionami. – Drewno można postarzyć na wiele sposobów. Kiepski byłby ze mnie stolarz, gdybym nie znał choć kilku z nich. Eden znów pogładziła dłonią skrzynię i popatrzyła na mnie. – Jest przepiękna. Naprawdę zrobiłeś ją dla mnie? Skinąłem głową. – Oczywiście. To twoje drewno, ja złożyłem je tylko do kupy. – Dziękuję. Bardzo mi się podoba. Zaniosłem skrzynię do domu. Eden przytrzymała mi drzwi. Postawiłem ją na podłodze w nogach łóżka, a ona natychmiast

zaczęła grzebać w szafce z bielizną pościelową. Wróciła z czymś, co wyglądało jak ręcznie wydziergana narzuta wykonana z jasnoniebieskiej włóczki. Eden złożyła ją w długi, wąski prostokąt i ułożyła na skrzyni. – Doskonale – pochwaliłem. – A teraz chodź, bo się spóźnisz. Wróciła znów ze mną do wozu, ale zatrzymała się z jedną nogą na stopniu, a drugą na ziemi. – Carter, nie musisz ze mną jechać. Poradzę sobie. – Wiem. A teraz już chodźmy. – Popchnąłem ją delikatnie w kierunku samochodu, a ona weszła do środka. Uśmiechnąłem się do niej lekko i siadłem za kierownicą. Po uruchomieniu silnika nacisnąłem na pedał gazu, a samochód wydał z siebie głuchy pomruk. Jeśli na drodze nie było problemów, wyjazd z półwyspu zajmował około dwudziestu–dwudziestu pięciu minut, a na dojazd na południe miasta, gdzie znajdowała się większość firm i instytucji niezwiązanych z turystyką, potrzeba było kolejnych dziesięciu czy piętnastu. Przez całe czterdzieści pięć minut jazdy Eden milczała. Mogłem dotrzeć na miejsce szybciej, ale jechałem ostrożniej niż zwykle. Sam zresztą też milczałem, myśląc o pierwszym – i jedynym – USG, na którym byliśmy z Britt. Dzień był wtedy podobny, słoneczny i bezchmurny, ciepły, ale z wyraźnym wiatrem z zachodu. Britt siedziała tam, gdzie teraz Eden, i też patrzyła przez okno na zatokę i winnice, równie zestresowana co Eden. Ja również milczałem, bo nie wiedziałem, czego się spodziewać po badaniu. Britt wyjaśniła mi, że chodzi tylko o różnego rodzaju pomiary, które pokażą, czy dziecko jest zdrowe i czy dobrze się rozwija. Ale i tak byłem zdenerwowany, ona zresztą też. Dłoń Eden leżała na czerwonym skórzanym fotelu między nami. Kusiło mnie, żeby ją uścisnąć, ale tego nie zrobiłem. Kusiło mnie, żeby włączyć radio, ale tego nie zrobiłem. Po prostu jechałem, trzymając kierownicę jedną ręką, a drugą bawiąc się gałką na dźwigni skrzyni biegów. Gabinet ginekologiczno-położniczy wyglądał jak każdy inny:

cicha, gustownie urządzona poczekalnia z krzesłami wzdłuż ścian, na środku stolik zarzucony czasopismami o macierzyństwie i rodzicielstwie, wśród których zagubiło się jedno stare wydanie „Time’a” i egzemplarz „US Weekly” z zeszłej jesieni. Eden podeszła do rozsuwanego okienka i zgłosiła się w recepcji, a potem usiadła. Zająłem miejsce obok niej i zacząłem przeglądać „Time’a”, podczas gdy ona wypełniała jakieś papiery. Po drugiej stronie sali siedziała młoda kobieta i obracała nerwowo telefon w dłoniach. Miała ogromny brzuch – wydawał się zbyt wielki jak na tak drobną osobę. Spojrzała na nas i uśmiechnęła się. – Który tydzień? – zapytała pogodnym, przyjacielskim głosem. Eden wydawała się przestraszona tym, że ktokolwiek się do niej odzywa. – Yyy… siedemnasty. Jutro zacznie się osiemnasty. A pani? – Trzydziesty. Mam ciążę wysokiego ryzyka, więc od pierwszego trymestru muszę co dwa tygodnie robić USG. Przy pierwszym dziecku miałam wewnątrzmaciczne zahamowanie wzrostu płodu, więc tym razem wszystko dokładnie monitorują. Dzisiaj mam amniopunkcję. Eden najwyraźniej nie wiedziała, jak zareagować na cały ten zalew informacji. – Aha. Rozumiem. No cóż… Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze. – Na razie mały ma się świetnie – oznajmiła kobieta i pogłaskała się po brzuchu wielkości arbuza. – Wszystko jest w normie, ale w dalszym ciągu jest odwrócony, więc jeśli sam nie zmieni pozycji, będę musiała mieć cesarkę. Ale ponieważ poród Nicky był ciężki, raczej mi to nie przeszkadza. Koleżanka urodziła jedno dziecko naturalnie, a drugie przez cesarskie cięcie i mówiła, że cesarka jest dużo łatwiejsza. – Nachyliła się i dodała konspiracyjnym szeptem: – Nie trzeba na przykład czekać sześciu tygodni, żeby znów móc to robić. Eden zarumieniła się i wymamrotała:

– Aha, ja… my… aha. No tak. To chyba… dobrze. Rozmówczyni w końcu zauważyła niepewność, z jaką odpowiadała Eden. – To pani pierwsze dziecko? – Tak. – To pewnie jest pani bardzo zestresowana, co? A ja tu gadam i gadam i pewnie denerwuję panią jeszcze bardziej. „Nie masz, babo, pojęcia, jak bardzo” – pomyślałem, ale nic nie powiedziałem, a ona nawijała dalej, niczego nieświadoma: – Będzie dobrze. Oczywiście ból jest potworny, nawet ze znieczuleniem, ale niech mi pani wierzy, że warto. Kiedy bierze się po raz pierwszy dzieciątko na ręce, o wszystkim się zapomina. A potem… naprawdę nic, absolutnie nic nie może się równać z tym uczuciem. Niemowlęta są takie maleńkie, takie doskonałe i… ach, mój Boże, to po prostu coś cudownego. Z każdym jej słowem Eden robiła coraz większe oczy i po chwili wyglądała tak, jakby miała zaraz zwymiotować lub rzucić się do ucieczki. Zacisnęła dłonie na podłokietnikach tak mocno, że zbielały jej kłykcie. Nakryłem jej dłoń swoją, a ona spojrzała na mnie, przekręciła ją wnętrzem do góry, przycisnęła wnętrza naszych dłoni i zacisnęła z boku palce. Ścisnęła mnie tak mocno jak przed chwilą krzesło. Gaduła otworzyła usta, żeby wypuścić z nich kolejną salwę przerażających szczegółów, ale na szczęście zostało nam to oszczędzone. Drzwi otworzyły się i pielęgniarka zawołała Eden. – Powodzenia! – rzuciła więc tylko młoda kobieta. – I wzajemnie – odpowiedziała Eden, a kiedy zamknęły się za nami drzwi, wymruczała: – Jezu, to się nazywa zarzucić kogoś informacjami. Roześmiałem się. – Babka była faktycznie trochę… wylewna. Eden spojrzała na mnie z niedowierzaniem. – Wylewna? Ona była w ekstazie! Jak można tak się cieszyć z tego, że będzie trzeba wycisnąć arbuza przez pochwę? To nienormalne. – Zaczęła mówić piskliwym głosem, naśladując

kobietę z poczekalni: – „To po prostu coś cudownego!” Jezu. Zaraz się chyba porzygam ze zdenerwowania, a teraz zaczęłam na dodatek się martwić niewłaściwym ułożeniem dziecka i cesarskim cięciem. Pielęgniarka pogłaskała Eden po ręce. – Wszystko będzie w porządku, zobaczy pani. Proszę się rozluźnić. Najpierw panią zważę, dobrze? Eden weszła na wagę i odgoniła mnie machnięciem ręki. – Nie patrz. Parsknąłem, ale odwróciłem się. Pielęgniarka była skołowana. – No, chyba nie martwi się pani tym, że zobaczy, ile pani waży? – Oczywiście założyła, że jesteśmy parą i że to ja jestem ojcem dziecka. – To niemądre. – On nie… – zaczęła Eden, ale urwała. – Po prostu tego nie lubię. Schowałem ręce do kieszeni i wpatrywałem się w plakat na ścianie do czasu, aż pielęgniarka powiedziała, że możemy przejść do gabinetu na USG. – Proszę się położyć i leżeć spokojnie – poinstruowała. – Zaraz przyjdzie Lisa i zrobi pani USG. – Czy… czy muszę się przebrać albo coś? Pielęgniarka pokręciła głową. – Nie trzeba. To standardowe USG. Pani doktor podwinie tylko pani koszulkę i będzie przesuwać głowicą po brzuchu. Nic strasznego. – Wyszła z wesołym uśmiechem i zamknęła za sobą drzwi. Eden wypuściła z drżeniem powietrze z płuc, a potem ułożyła się niepewnie na stole do badań i pogładziła się po brzuchu. – To tylko USG. Dlaczego tak się denerwuję? – Spojrzała na mnie wielkimi, przerażonymi oczami. Wziąłem ją za rękę. – A dlaczego miałabyś się nie denerwować? To normalne. Ale jestem przy tobie. Wszystko będzie dobrze.

Tym razem Eden splotła nasze dłonie. – Dziękuję, Carter. Gdyby cię tu nie było, chyba bym zemdlała. Ścisnąłem jej rękę i uśmiechnąłem się. – Jestem przy tobie. I będę na każdym etapie. Eden spojrzała w sufit i westchnęła. – Boże, dlaczego ciągle przez ciebie beczę? Przysięgam, że zwykle nie płaczę aż tyle. – Próbowała się do mnie uśmiechnąć, ale nie do końca jej to wyszło. – Zrzuć to po prostu na karb hormonów ciążowych, okej? – zażartowałem. Eden parsknęła i pociągnęła nosem. – Do pewnego stopnia to pewnie ich wina. Ale chodzi też o… całą resztę. O Ever. Cadena. O cały ten bajzel. – Każdy bajzel można posprzątać, Eden. – Nie mój. – Nawet twój. Rozmowę przerwało wejście lekarki, szczupłej kobiety w średnim wieku. Miała brązowe włosy, lekko siwiejące na skroniach, i miły uśmiech. – Jak się masz, Eden? Jestem Lisa. – Dzień dobry. W porządku. Lisa usiadła na obrotowym fotelu i przejechała przez cały gabinet, żeby znaleźć się przy ultrasonografie. Spojrzała na Eden. – W porządku, mówisz? Wyglądasz na lekko zestresowaną. Mam rację? – Eden pokiwała tylko głową. – To zupełnie normalne. Ale zmierzymy tylko kilka rzeczy, upewnimy się, że dziecko dobrze się rozwija i oczywiście ustalimy płeć, pod warunkiem, że on czy ona odpowiednio się ułoży. Złap po prostu tatusia za rękę i wszystko będzie dobrze. Eden nie sprostowała błędnego założenia i ja też tego nie zrobiłem. Rozumiałem zresztą, dlaczego tak postąpiła. Wyjaśnienia byłyby dużo trudniejsze niż przytaknięcie niewłaściwym założeniom. Tak było łatwiej i nie miałem jej tego za złe. Lisa wycisnęła na głowicę trochę niebieskiego żelu, a

następnie rozsmarowała go przy jej użyciu na brzuchu Eden. – Na początku jest trochę zimny, ale się rozgrzeje. – Zaczęła wodzić głowicą, wykręcać ją, przesuwać z jednej strony brzucha na drugą. – Zobaczmy… aha. Tu jest nasz dzidziuś. Widzicie? Oboje z Eden spojrzeliśmy na czarno-biały obraz na ekranie. Początkowo wyglądał niewyraźnie, ale po chwili zaczęły się wyłaniać konkretne kształty. Zobaczyłem zarys głowy, nogi, ręki. Lisa nacisnęła jakiś przycisk i zaczęła przesuwać głowicę, starając się znaleźć właściwy kąt. – Na razie wszystko wygląda w porządku. Dziecko jest już ułożone głową w dół, to dobrze. Dziesięć paluszków u rąk, dziesięć u nóg. Tu mamy serce, bije miarowo, ale do tego wrócimy za chwilę. Płucka. I… no, przesuń się odrobinę, co? – Lisa wydawała się mówić częściowo do siebie, częściowo do ekranu, częściowo do dziecka i częściowo do nas. Przesunęła głowicę na szczyt brzucha Eden, przytrzymała ją pionowo, a następnie zaczęła opuszczać powoli na jedną stronę, a potem na drugą, zmieniając odrobinę obraz na ekranie. W końcu znalazła pożądany kąt. – Aha! Mam cię! Nacisnęła kilka przycisków, a z urządzenia wysunęło się kilka zrzutów z ekranu. – Udało mi się znaleźć dobre ujęcie z profilu. – Spojrzała najpierw na mnie, potem na Eden i znów na mnie. – No to jak? Chcecie znać płeć czy to ma być niespodzianka? Eden zamrugała kilka razy oczami. – Proszę mi powiedzieć. – Spojrzała na mnie z przerażeniem. – To znaczy nam. Proszę nam powiedzieć. Lisa nie zwróciła uwagi na to małe zamieszanie z zaimkami. Wskazała palcem ekran. – Widzicie? To dziewczynka! Bez cienia wątpliwości. – Stuknęła jeszcze parę razy w klawiaturę i znów wydrukowała kilka zdjęć. Eden zaczęła płakać. – Dziewczynka… – Macie już imię? – spytała Lisa, wodząc głowicą po

brzuchu, przyciskając klawisze i przesuwając w dół ekran, żeby zmienić jakieś ustawienia, a następnie wracając znów do czarnobiałego obrazu, sprawdzając różne wymiary. Eden milczała dłuższą chwilę. Nie pytałem jej wcześniej, czy zastanawiała się już nad imieniem. Z jakiegoś powodu uznałem, że nie. W końcu odezwała się ledwie słyszalnym szeptem: – Nie… Nie. – I ścisnęła moją dłoń tak mocno, że aż zabolało. ciąg dalszy nastąpi…:) Wkrótce Jasinda Wilder seria EVER tom 4 i ostatni Forever i JEDEN DZIEŃ