Jeffries Sabrina - 4 - Zaloty Gabriela

Jeffries Sabrina Diablęta z Hallstead Hall 04 Zaloty Gabriela

Gabriel Sharpe, rozmiłowany w koniach i wyścigach zaprzęgów ryzykant i lekkoduch, zagra tym razem o najwyższą stawkę – o małżeństwo, które zagwarantować ma jemu i jego rodzeństwu dostęp do fortuny po babce. Tymczasem jego wybranka, Virginia Waverly, wnuczka generała, marzy tylko o zemście za brata, który przed laty zginął, ścigając się z Gabrielem. Jedyne, czego pragnie, to pokonać Gabriela na torze w wyścigu zaprzęgów. Mężczyzna postanawia przekonać dumną i niedostępną pannę do małżeństwa. W tle zaś bracia i siostry Gabriela wraz z małżonkami nie ustają w próbach wyjaśnienia zagadki tragicznej śmierci rodziców. Dziecięce wspomnienia Gabriela rzucają na nią nowe światło i podsycają nadzieję na poznanie prawdy.

Drodzy Czytelnicy! Przez Gabriela - mojego wnuka - odchodzę od zmysłów. To z jego powodu zażądałam, pod groźbą wydziedziczenia, aby wszystkie moje wnuki w ciągu roku wstąpiły w związki małżeńskie. Najlepszy przyjaciel Gabriela zginął, ścigając się z nim zaprzęgiem, a niespełna siedem lat później ten lekkomyślny chłopak na tymże samym zdradzieckim torze sam złamał rękę z powodu ścigania się z jakimś innym głupcem! To właśnie wyprowadziło mnie z równowagi. I nic dziwnego - Gabriela zwą Aniołem Śmierci właśnie dlatego, że co i rusz uderza do niej w konkury. A teraz jeszcze siostra owego najlepszego przyjaciela, Virginia Waverly, ma kaprys, by pomścić brata, wygrywając z Gabrielem w wyścigu na tym samym torze. Gabe zaś, zamiast zignorować szalone wyzwanie dziewczyny, chce się o nią starać. Jestem przekonana, że stracił dla niej głowę. Przyznać należy, że to ładniutkie dziecko i z charakterem, lecz jej dziadek, generał Waverly, nigdy nie przystanie na ten mariaż. To zbyt uparty i zawzięty człowiek. Ów generał kawalerii miał czelność nazwać mnie diablicą! Żadnemu jeszcze mężczyźnie nie przepuściłam takiej zniewagi, nawet tak przystojnemu i, jak na swój wiek, żywotnemu. Zbaczam z głównego tematu, bowiem generał Waverly niepotrzebnie mnie rozprasza. Nie wiem, co myśleć o zainteresowaniu Gabriela zuchwałą panną Waverly. Chcę, że-

by się ożenił, jego jednak nadal gnębi poczucie winy za to, co przytrafiło się jej bratu. Nie ma pewności, czy panna nie pogorszy jeszcze tego stanu. Jedyną dla mnie pociechą jest to, że wydaje się ona równie zachwycona moim wnukiem jak on nią. Dopiero co wspólnie z generałem przyłapaliśmy ich dzisiaj na czymś, co bez wątpienia mogło być intymnym sam na sam! Panienka miała bardzo czerwone usta, a Gabe wyglądał, jakby ktoś właśnie wyszarpnął spod niego konia. Chłopak stanowczo nie potrafi się zachować przy przyzwoitych kobietach. Poza tym jestem już na to wszystko za stara. Jeśli te konkury nie zakończą się powodzeniem, będę chyba musiała uwiązać Gabriela w stodole, póki nie odzyska rozsądku. Życzcie mi powodzenia, drodzy przyjaciele! Z poważaniem, Hetty Plumtree

Prolog Ealing, kwiecień 1806 Wszyscy znów krzyczeli. Siedmioletni Gabriel Sharpe, trzeci syn markiza Stoneville, zakrył uszy, próbując przytłumić te dźwięki. Nienawidził krzyku - krzyk powodował, że ściskało go w żołądku, zwłaszcza kiedy matka wrzeszczała na ojca. Tym razem jednak krzyczała na jego starszego brata. Chłopiec słyszał to wyraźnie, ponieważ sypialnia Olivera znajdowała się pod pokojem do nauki. Nie mógł wprawdzie rozróżnić słów, ale brzmiały bardzo gniewnie. Dziwne, że matka napadła na Olivera - był wszak jej ulubieńcem. Cóż, przynajmniej w większości przypadków. Gabe'a nazywała „swoim najdroższym chłopcem". O jego braciach nigdy tak nie mówiła. Może dlatego, że byli już prawie dorośli? Gabe zmarszczył brwi. Powinien powiedzieć matce, że nie lubi, kiedy zwraca się do niego w ten sposób. Tyle tylko, że to lubił. Bo mówiła to zawsze wtedy, gdy dawała mu cytrynowe ciasteczka, za którymi przepadał. Trzasnęły drzwi. Krzyk ustał. Gabriel westchnął i poczuł ulgę. Może teraz będzie już dobrze. Skierował wzrok na książeczkę. Kazano mu przeczytać wierszyk, ale to była głupia historyjka o kogucie Robinie, który został zabity.

Tu spoczywa kogut Robin zimny i nie żyje. A jak skończył, ta książeczka zaraz wam odkryje*. Opowiadał o wszystkich stworzeniach, które czyniły coś dla martwego koguta Robina - o puchaczu, który go pogrzebał, i o byczku, który zaczął bić w dzwon. Jednak choć wierszyk wyjaśniał, jak umarł kogut Robin - wróbel zabił go strzałą z łuku - nigdzie nie było napisane, dlaczego to się stało. Po co wróbel miałby zabijać koguta? To w ogóle nie miało sensu. No i nie było tam koni. Gabe obejrzał przedtem wszystkie obrazki i wiedział to na pewno. Było mnóstwo ptaków i ryba, i mucha, a nawet chrząszcz. Ale żadnych koni. O wiele bardziej wolałby przeczytać historyjkę o koniach rywalizujących w gonitwie, lecz nikt nigdy nie napisał o tym historyjki dla dzieci. Znudzony wyjrzał przez okno i zobaczył matkę, która szybkim i stanowczym krokiem zmierzała do stajni. Czyżby wybierała się na piknik, żeby poskarżyć się ojcu na Olivera? Gabe z radością by to zobaczył. Oliver na ogół nie miewał kłopotów. Tymczasem Gabrielowi przydarzały się one ciągle. To dlatego siedział w tym beznadziejnym pokoju do nauki z idiotyczną książeczką, zamiast bawić się na pikniku. Nabroił i ojciec kazał mu zostać w domu. Może mu daruje, jeśli swój gniew przeleje teraz na Olivera. Gabe postanowił przekonać matkę, by go ze sobą zabrała. Spojrzał w głąb pokoju. Jego nauczyciel, pan Vir-

*Kto zabił koguta Robina - popularna angielska rymowanka dla dzieci, opublikowana po raz pierwszy w całości ok. 1770 r., funkcjonuje w kulturze jako archetyp morderstwa; przypisuje się jej wiele znaczeń, odnosząc do rozmaitych wydarzeń historycznych (przyp. tłum.).

gil, drzemał w fotelu. Chłopiec mógł się z łatwością wymknąć i dogonić matkę. Musiał się tylko pośpieszyć. Nie spuszczając wzroku z nauczyciela, przemknął koło jego fotela i zaczął się skradać w stronę drzwi. Gdy znalazł się na korytarzu, puścił się biegiem. Popędził schodami na dół, a potem to biegnąc, to się skradając, pokonał wyłożony boazerią hol na parterze i wypadł na podwórze. Tam ruszył galopem i po chwili był już w swoim najukochańszym miejscu na świecie, w stajni. Ubóstwiał zapach końskiego potu i szelest siana pod stopami na posadzce, a także sposób, w jaki rozmawiali ze sobą masztalerze. Stajnia była zaczarowanym miejscem, gdzie ludzie mówili cicho, nie podnosząc głosu. Żadnego krzyku, bo płoszył konie. Gabe rozejrzał się i westchnął. Boks z ulubioną klaczą matki był pusty. Zdążyła wyjechać. On jednak nie chciał wracać do pokoju szkolnego i do głupiej książeczki o kogucie Robinie. - Dzień dobry, paniczu - przywitał go masztalerz, Benny May. Wcześniej był dżokejem u dziadka Gabriela, kiedy Sharpe'owie wystawiali jeszcze konie w wyścigach. - Szuka panicz kogoś? Gabe nie miał najmniejszego zamiaru przyznawać się, że matki. Zamiast tego wypiął pierś do przodu i wetknął kciuki za pasek spodni, jak czynili to stajenni. - Przyszedłem zobaczyć, czy nie trzeba w czymś pomóc. Wygląda na to, że stajenni gdzieś poszli. - A jakże, na piknik. Już widzę, ilu tu ludzi przewinie się dziś po południu. Eleganckie damy i dżentelmeni. - Benny nie odrywał wzroku od końskiego kopyta. - Dlaczego nie jest panicz na pikniku? - Ojciec nie pozwolił mi tam iść, za karę. Wpuściłem Minervie pająka we włosy i nie zgodziłem się jej przeprosić. Benny wydał z siebie dziwny odgłos, który przeszedł w pokasływanie.

- Zatem kazał paniczowi zamiast na piknik, przyjść do stajni? Gabe wlepił wzrok w swoje buty. - Ach tak. Znowu wymknął się panicz panu Virgilowi, prawda? - Coś w tym rodzaju - wymamrotał Gabe. - Powinien panicz być milszy dla siostry. To miła dziewczynka. Gabe parsknął. - Skarży. A w ogóle to zajrzałem do Jacky'ego Boya. - Był to kucyk Gabriela. Ojciec podarował mu go na urodziny latem zeszłego roku. Od czasu do czasu bywa niespokojny. Surową twarz Benny'ego rozświetlił uśmiech. - Tak, czasem tak, paniczu. Ale zawsze uspokaja się przy paniczu, prawda? Gabe wzruszył ramionami, próbując nie okazać dumy z powodu tego komplementu. - Wiem, jak mu się przypodobać, wiem, co lubi. Czy może... trzeba go wyszczotkować? - No cóż, zabawne, że panicz pyta, bo sądzę, że właśnie tego mu potrzeba. - Mężczyzna ruchem głowy wskazał pomieszczenie z narzędziami. - Wie panicz, gdzie trzymamy zgrzebła. Gabe szybko znalazł co trzeba i wszedł do boksu. Jacky Boy obwąchał go w nadziei na kostkę cukru. - Przepraszam, staruszku - szepnął chłopiec. - Biegłem tu w wielkim pośpiechu. Nic ci nie przyniosłem. - Zaczął szczotkować sierść kucyka i Jacky Boy się uspokoił. Nie było lepszego na świecie zajęcia. Uspokajające ruchy zgrzebła, cichnący, rytmiczny oddech kucyka, jedwabistość sierści Jacky'ego Boya pod palcami... Gabe nigdy się tym nie nudził. Na zewnątrz boksu przychodzili i wychodzili ludzie, lecz w środku byli tylko Gabe i jego kucyk. Od czasu

do czasu zakłócał tę sielankę a to donośny głos jakiegoś dżentelmena domagającego się zmiany koni, a to stajenny tłumaczący się aroganckiej damie, że nie osiodłał jej konia dostatecznie szybko. Głównie jednak w stajni panowała cisza naruszana jedynie stukaniem młotka Benny'ego przybijającego kolejną podkowę. I ten dźwięk też ucichł, kiedy Benny został wezwany do pomocy przy wyprzęganiu koni w powozie, który właśnie nadjeżdżał. Przez kilka chwil Gabe znajdował się w stanie niebiańskiej błogości, sam na sam ze swoim kucykiem. Wtedy usłyszał odgłos kroków. - Jest tu kto? - rozległ się męski głos. - Potrzebuję konia. Chłopiec oparł się o drzwi boksu, mając nadzieję, że nie zostanie zauważony. Mężczyzna musiał go jednak usłyszeć, bo zawołał: - Hej, ty tam, chłopcze, potrzebuję konia. Został zdemaskowany. Mężczyzna podszedł bliżej, a wtedy Gabe powiedział:. - Przepraszam pana, sir, ale nie jestem stajennym. Zajmuję się tylko swoim kucykiem. Miał nadzieję, że mężczyzna go nie zauważy, schowanego za wejściem do boksu. - Ach, jesteś jednym z dzieci Sharpe'ów - rzekł mężczyzna. Gabe'a coś ścisnęło w żołądku. - Skąd... skąd pan wie? - Jedyne dzieci, które mogą mieć własne konie w tej stajni, to dzieciaki Sharpe'ów. - No tak. - Nie pomyślał o tym wcześniej. - Jesteś Gabriel, prawda? Gabe zdrętwiał, wystraszony przenikliwością nieznajomego. Jeśli ojciec się dowie... -Ja... ja...

- Lord Jarret jest na pikniku, a lord Oliver postanowi! w ogóle nie wychodzić z domu. Pozostaje tylko lord Gabriel, czyli ty, chłopcze. Głos mężczyzny był łagodny, nawet dobrotliwy. Nie miał protekcjonalnego tonu, jakim najczęściej zwracali się do dzieci dorośli. Może ten człowiek nie miał zamiaru wpędzać Gabriela w kłopoty? - Wiesz, gdzie podziali się stajenni? - zapytał mężczyzna z większej odległości. Gabe odetchnął z ulgą, że rozmowa zeszła na inny temat. - Wyszli na spotkanie powozu. - Zatem prawdopodobnie nie będą mieli nic przeciwko temu, że sam osiodłam sobie konia. - Przypuszczam, że nie. Oliver zawsze sam siodłał sobie wierzchowca. Podobnie czynił Jarret. Gabe nie mógł się doczekać, kiedy wreszcie dorośnie, by móc robić to samo. Wtedy nie będzie już musiał pytać ojca o zgodę na przejażdżkę. Mężczyzna wybrał konia z nieco oddalonego boksu, dlatego chłopiec zobaczył tylko jego cylinder. Kiedy wyjechał, Gabe zaczął się zastanawiać, czy nie powinien zapytać nieznajomego o nazwisko albo przynajmniej lepiej mu się przyjrzeć. Poczuł niespodziewany atak paniki. Co będzie, jeśli mężczyzna okaże się złodziejem koni, któremu Gabe tak po prostu pozwolił odjechać? Nie, znał przecież imię Gabriela i imiona jego braci. Musiał być dżentelmenem. Prawda? Benny wrócił do stajni i zanim Gabe zdołał się odezwać, zawołał: - Goście wracają z pikniku, paniczu. Lepiej niech panicz zmyka do domu, jeśli nie chce być przyłapany tutaj przez ojca. Gabriela znów dopadła panika. Jeśli się wyda, że kolejny raz wymknął się z pokoju szkolnego, ojciec posiniaczy mu całe plecy. Jeśli chodzi o naukę, był nader surowy.

Gabe pobiegł do domu co tchu. Nauczyciel nadal chrapał. Z westchnieniem ulgi chłopiec usadowił się w fotelu i zabrał do nudnej książki. Nie mógł się jednak skupić na martwym kogucie Robinie. Myślał o nieznajomym. Czy nie powinien powiedzieć czegoś Benny'emu? A co, jeżeli właśnie podniósł się krzyk o skradzionego konia? I co, jeżeli się szykują tarapaty? Jeszcze po obiedzie bał się o to. Bawił się z Minervą. Celia, kaszląca i chora, spała już, kiedy lokaj, niania i pan Virgil zjawili się, by ich zabrać. Babcia Plumtree, jak ze śmiertelną powagą oznajmił lokaj, wezwała Gabe'a i Minervę na rozmowę. Puls chłopca znacznie przyśpieszył. Mężczyzna w stajni jednak ukradł konia i jakimś cudem babcia dowiedziała się, że to jej wnuk mu na to pozwolił. Tylko po co wzywałaby Minervę? Lokaj zaprowadził ich do biblioteki. Kiedy Gabe zobaczył wewnątrz Olivera z mokrymi włosami i zaczerwienionymi oczami, ubranego inaczej niż wcześniej, zupełnie nie wiedział, co myśleć. Wtedy do biblioteki wszedł Jarret przyprowadzony przez innego służącego. - Gdzie są matka i ojciec? Twarz Olivera zastygła jak kamienna maska, a w oczach pojawiło się coś przerażającego. - Muszę wam o czymś powiedzieć, dzieci. - Babcia mówiła łagodniejszym tonem niż zazwyczaj. - Zdarzył się wypadek. - Głos jej się załamał i chrząknęła. Czyżby płakała? Babcia nie płakała nigdy. Ojciec mówił, że ma serce ze stali. - Wasi rodzice... Przerwała, a Oliver zachwiał się, jakby otrzymał cios. - Matka i ojciec nie żyją - dokończył za nią głosem, jakiego nikt jeszcze u niego nie słyszał.

W pierwszej chwili słowa te nie trafiły do Gabe'a. Nie żyją? Tak samo jak kogut Robin? Popatrzył szeroko otwartymi oczami na zebranych, czekając na wyjaśnienia. Babcia wytarła chusteczką oczy, po czym wyprostowała ramiona. - Wasza matka w domku myśliwskim przez pomyłkę wzięła waszego ojca za intruza. Zastrzeliła go. Kiedy zrozumiała swoją pomyłkę... zastrzeliła też siebie. Rozległ się płacz Minervy. Janet kręcił głową i powtarzał: - Nie, nie, to nie może być. Jak to możliwe? Oliver stanął przy oknie; drżały mu ramiona. A Gabe nie mógł przestać myśleć o głupim wierszyku: A potem wszystkie ptaszki w lament uderzyły, gdy nad Robinem nieszczęsnym, dzwony żałobne zabiły. Było zupełnie jak w wierszyku, poza dzwonem. Gabe nie wiedział, co robić. Babcia mówiła dalej: że nie wolno im z nikim o tym rozmawiać, bo i bez tego wybuchnie wielki skandal. Jej słowa nie miały jednak sensu. Dlaczego miałby chcieć z kimkolwiek o tym rozmawiać? Nie mógł jeszcze nawet uwierzyć, że coś tak strasznego się stało. Może to tylko zły sen. Zbudzi się, a ojciec znów tu będzie. - Czy babcia jest absolutnie pewna, że to naprawdę oni? - zapytał drżącym głosem. - Może to ktoś inny został zastrzelony. Babcia wyglądała na wstrząśniętą. - Jestem pewna. Widzieliśmy ich razem z Oliverem... - Umilkła, wstała i podeszła, by otoczyć ramionami jego i Minervę. - Tak mi przykro, moje skarby. Musicie być silni. Wiem, że to bardzo trudne. Minerva nadal szlochała. Babcia przytuliła ją mocniej.

Gabe pomyślał o ostatniej chwili, kiedy widział ojca wyjeżdżającego na piknik, i o matce spieszącej do stajni. Jak to możliwe, że oglądał ich wtedy po raz ostatni? Teraz już nigdy nie będzie mógł powiedzieć ojcu, że przeprasza za pająka we włosach Minervy. Ojciec umarł, myśląc, że Gabe jest złym chłopcem, który nie umie przepraszać. Wtedy dopiero w jego oczach wezbrały łzy. Nie mógł pozwolić, aby zobaczyli je Oliver i Jarret. Uznają, że jest głupim mazgajem. Wyskoczył zatem z biblioteki i nie słuchając wołania babci, pobiegł do stajni. Panowała tu cisza. Stajenni jedli kolację. Dobiegł do boksu Jacky'ego Boya, padł na posadzkę i wtedy dopiero zaczął płakać. To nie w porządku! Jak rodzice mogli nie żyć? Nie wiedział, jak długo tak leżał, szlochając. Następną rzeczą, jaka dotarła do jego świadomości, była obecność Jarreta, który wszedł do boksu i pochylił się nad Gabrielem. Położył mu rękę na ramieniu i powiedział: - Wstawaj, mały. Uszy do góry. - Nie mogę! Oni so... sobie poszli i ni... nigdy nie wrócą! - Wiem - rzekł Jarret drżącym głosem. - To nnie... w porządku. - Gabe popatrzył na niego w górę. - Innym dzieciom nie umierają rodzice. Dlaczego nasi umarli? Jarret przygryzł wargi. - Czasem zdarzają się wypadki. - To zu... zupełnie jak w tej głu... głupiej rymowance o kogucie Robinie. Nie... nie ma żadnego sensu. - Bo życie nie ma sensu. Wszystkim rządzi ślepy los i nikt nie potrafi wyjaśnić, dlaczego dzieje się to, co się dzieje. Jarret nie płakał, chociaż oczy mu pociemniały, a na twarzy miał dziwny wyraz, zupełnie jakby ktoś przydeptał mu ją ciężką stopą.

Gabe zawsze z rodzeństwa Jarreta lubił najbardziej, teraz jednak nie mógł znieść jego spokoju. Dlaczego brat się nie złości? - Musimy być silni - odezwał się Jarret. - Dlaczego? Dlaczego to takie ważne? Oni i tak będą martwi. A my i tak będziemy sami na świecie. - Lecz jeśli poddasz się złemu losowi, ciebie też pociągnie na dno. Nie możesz dać się mu zastraszyć. Kpij sobie z niego, każ mu iść do wszystkich diabłów. To jedyny sposób, by go pokonać. To nie życie nie miało sensu, lecz śmierć. Zabierała ludzi bez żadnej przyczyny. Matka nie powinna była strzelać do ojca, tak samo jak wróble nie powinny zabijać kogutów Robinów. Mimo to i tak wszyscy byli martwi. Śmierć mogła zabrać i jego, jeśliby tylko zechciała. Strach złapał go za gardło. Mógł umrzeć w każdej chwili. Zupełnie bez powodu. Jakże mógł ją powstrzymać? Zdawała się postępować jak łobuz bez zasad atakujący od tyłu i zadający ciosy poniżej pasa. Jeżeli przyjdzie po niego... A może Jarret miał słuszność. Nie można było zrobić niczego więcej, jak tylko spojrzeć jej prosto w oczy. Czy też w ogóle udawać, że się jej nie widzi. Gabe bawił się w swoim życiu z wieloma łobuzami bez zasad. Jedynym sposobem na nich było okazywanie, że się ich nie boi, oraz udawanie, iż nie sprawili mu żadnego bólu. Wtedy na ogół szli dokuczać komuś innemu i zostawiali go w spokoju. Pomyślał o matce i ojcu leżących gdzieś bez życia i łzy ponownie nabiegły mu do oczu. Wytarł je zdecydowanym ruchem i zagryzł dolną wargę. Może śmierć dopadnie go znienacka jak matkę i ojca, ale on nie ulegnie bez walki. Jeśli się o niego upomni, będzie go musiała ciągnąć na siłę, a on będzie kopał i wrzeszczał. Tak łatwo jej z nim nie pójdzie.

Rozdział I Eastcote, sierpień 1825 W miarę jak powóz zbliżał się do dworu Marsbury, Virginia Waverly z trudem powstrzymywała podniecenie. Bal! Nareszcie szła na bal. W końcu przydadzą się kroki walca, których nauczył ją kuzyn - Pierce Waverly, hrabia Devonmont. Przez chwilę pozwoliła, by jej wyobraźnia odmalowała uroczy obraz jej samej wirującej po sali z oficerem kawalerii. Albo może nawet z gospodarzem we własnej osobie, księciem Lyons! Czyż to nie wspaniałe? Wiedziała, co ludzie mówili o jego ojcu, którego przezywano „szalony książę", ale nigdy nie przykładała wagi do takich plotek. Życzyłaby sobie być ubrana w modniejszą suknię, na przykład taką z różowego grodenaplu - grubego jedwabiu, którą widziała w magazynie dla dam. Modne suknie były jednak kosztowne, dlatego musiała jej wystarczyć stara, z jedwabiu w szkocką kratę, kupiona, kiedy w modzie panował szał na strój szkocki. Teraz wolałaby mieć na sobie coś mniej się wyróżniającego. Każdemu wystarczy jeden rzut oka, by wiedzieć, jak bardzo jest uboga. - Widzę, że się martwisz - odezwał się Pierce. Była zaskoczona, że zauważył.

- Tylko trochę. Próbowałam zrobić z tej sukni coś modniejszego, dodając koronkowe obszycia, ale rękawy wciąż są za krótkie. Wygląda po prostu jak suknia z dziwacznymi rękawami, która wyszła z mody. - Nie, miałem raczej na myśli... - Na pewno ludzie nie będą mnie zbytnio za to winić. - Dumnie zadarła podbródek. - Chociaż wcale nie dbam o to, co myślą. Jestem jedyną znaną sobie dwudziestolatką, która nigdy jeszcze nie była na balu. Nawet córka farmera z sąsiedztwa już była na jednym, w Bath, a liczy dopiero osiemnaście wiosen. - Mówiłem raczej o... - A zatem nie pozwolę na to, aby suknia czy też moje niedoświadczenie na parkiecie zepsuły mi zabawę - oświadczyła stanowczo. - Będę jadła kawior, piła szampana i przez tę jedną noc spróbuję udawać bogatą. I nareszcie zatańczę z mężczyzną. Pierce wyglądał na urażonego. - Hejże, popatrz na mnie. Też jestem mężczyzną. - Cóż, oczywiście, ale moim kuzynem. To nie to samo. - Poza tym - powiedział - nie mówiłem bynajmniej o sukni. Chciałem zapytać raczej, czy cię nie martwi to, że natkniesz się na lorda Gabriela Sharpe'a? Zamrugała. - A czemu miałby tutaj być? Nie było go dziś na wyścigu. Parę lat wcześniej książę Lyons zapoczątkował tradycję rocznego wyścigu - Marsbury Stakes - odbywającego się na torze w jego posiadłości. W tym roku jej dziadek, a wujeczny dziadek Pierce'a, generał Isaac Waverly, wystawił czystej krwi rasowego ogiera ze swojej stajni. Niefortunnie Jeździec Widmo przegrał wyścig i tym samym puchar Marsbury. Dlatego właśnie Pierce towarzyszył jej na bal na zakończenie wyścigów, a nie dziadek. Kiepski występ Jeźdźca Widmo bardzo go rozczarował. Ją także, lecz nie na tyle, by nie chciała uczestniczyć w balu.

- Sharpe jest bliskim przyjacielem Lyonsa - wyjaśnił Pierce. - Prawdę mówiąc, był też na wyścigu w Turnham Green z Rogerem. Poczuła niemiły ucisk w brzuchu. - To niemożliwe! Byli tam wtedy jedynie lord Gabriel i jakiś człowiek o nazwisku Kinloch. - Markiz Kinloch, owszem. Taki był tytuł Lyonsa, zanim umarł jego ojciec, czym pozwolił mu wspiąć się do godności księcia. Zmarszczyła nos. - Nic dziwnego, że dziadek odmówił dziś obecności. Dlaczego mi nie powiedział? Ja też bym nie poszła. - Właśnie dlatego. Wuj Isaac chciał, żebyś choć raz się zabawiła. Przypuszczał, że Sharpe'a nie będzie, skoro nie wziął udziału w wyścigu. - Jednak będę musiała stanąć twarzą w twarz z księciem, który pozwolił Rogerowi ścigać się po tym okropnym torze w Turnham Green, mimo że wiedział o niebezpieczeństwie. Dlaczego nas w ogóle zaprosił? Czyżby nie zdawał sobie sprawy z tego, kim jesteśmy? - Może wyciąga do ciebie i wuja Isaaca oliwną gałązkę pokoju, pragnąc przeprosić za swój udział w śmierci Rogera? Dość skromny, prawdę mówiąc. Parsknęła pogardliwie. - Raczej późno, jeśli chcesz znać moje zdanie. - Daj spokój, nie możesz za to, co się stało, winić Lyonsa! Ani nawet Sharpe'a, jeśli idzie o ścisłość. Popatrzyła na Pierce'a ponuro. Sprzeczali się na ten temat wiele razy w ciągu siedmiu lat od czasu śmierci jej brata w niebezpiecznym wyścigu zaprzęgów. - Jego lordowska mość i Kinloch, czyli Lyons, wykorzystali to, że Roger był nietrzeźwy... - Tego nie wiesz... - Cóż, nikt tego nie wie na pewno, ponieważ lord Gabriel nie chce o tym mówić. Dziadunio jednak twierdzi,

że właśnie tak się to stało, a ja mu wierzę. Roger na trzeźwo nigdy by się nie zgodził na przejście przez ucho igielne z lordem Gabrielem. Tor nazywano „przejściem przez ucho igielne", ponieważ jego fragment przebiegał między rzędami głazów, czyniąc miejsce na jeden tylko powóz. Uczestnik wyścigu, który zostawał w tyle, musiał ściągnąć lejce i przepuścić rywala. Roger nie wstrzymał w porę koni i cisnęło nim na głaz. Zginął na miejscu. Od tamtej pory nienawidziła lorda Gabriela. - Mężczyźni robią najrozmaitsze głupoty, kiedy są pijani - rzekł Pierce. - Zwłaszcza gdy znajdują się w towarzystwie innych mężczyzn. - Czemu ty zawsze usprawiedliwiasz lorda Gabriela? Pierce popatrzył na nią skruszonym wzrokiem. Miał brązowe tęczówki w odcieniu oczu Jeźdźca Widmo. - Dlatego że chociaż to lekkomyślny szaleniec, który nadstawia karku za każdym razem, kiedy ma po temu okazję, nie jest wcielonym diabłem, jakim maluje go wuj Isaac. - Nigdy się z tym nie zgodzimy - powiedziała Virginia i jęła podciągać opadające rękawiczki. - Tylko dlatego, że jesteście uparci i nie da się z wami pertraktować. - To z pewnością cecha rodzinna. Roześmiał się. - Rzeczywiście. Virginia wyjrzała przez okno, próbując odzyskać wcześniejszy euforyczny nastrój, jednak na próżno. Bal okaże się klęską, jeśli pojawi się na nim lord Gabriel. - A przy okazji - ciągnął Pierce - jeśli Sharpe przyjdzie, mam nadzieję, że powstrzymasz się i nie przypomnisz wyzwania, jakie mu rzuciłaś półtora miesiąca temu. - Niby dlaczego powinnam?

- Bo to czyste szaleństwo! - Skupił na niej spojrzenie. - To do ciebie niepodobne, czynić coś tak nieodpowiedzialnego. Wiem, że nie miałaś zamiaru rzucać mu takiego wyzwania, byłaś tylko rozgniewana. Kontynuować to byłoby bezmyślnością, a ty taka przecież nie jesteś. Odwróciła wzrok. Czasami Pierce nie miał pojęcia, co działo się w jej duszy. Zarówno on, jak i dziadek - weteran - pragnęli widzieć w niej wzór gospodarskich cnót, które pozwoliłyby kwitnąć farmie i sprawiły, by zapragnęła tych samych rzeczy, których pragnęły wszystkie kobiety w jej wieku - domu i rodziny, nawet jeśli oznaczało to rodzinę tworzoną tylko z dziadkiem weteranem. Nie znaczyło to jednak, że nie pragnęła w ogóle żadnej z tych rzeczy. Ona jedynie... nie chciała płacić za nie ceny w postaci całej swojej duszy. Tej jej części, która cierpiała w potrzasku nieustającej pracy i odpowiedzialności, i tej, która pragnęła zatańczyć na balu. I prześcignąć samego lorda Gabriela Sharpe'a w powożeniu. Pierce mówił dalej mentorskim tonem: - Poza tym, jeśli wuj Isaac kiedykolwiek usłyszy, że rzuciłaś wyzwanie Sharpe'owi i chcesz się z nim ścigać na tym samym torze, który zabił Rogera, od razu położy temu kres. To była prawda. Weteran bywał nadopiekuńczy. Miała tylko trzy lata, kiedy odszedł z kawalerii, żeby zaopiekować się nią i Rogerem, ich rodzice bowiem - jego syn i synowa - stracili życie na morzu w katastrofie statku. - A jak się o tym dowie? - Virginia zatrzepotała rzęsami. - Z pewnością nie okażesz się okrutny do tego stopnia, by mu o tym powiedzieć. - Och, nie próbuj na mnie tych swoich sztuczek, drogie dziewczę. Może działają na wuja Isaaca, lecz nie na mnie.

- Nie jestem już dziewczęciem, chyba to zauważyłeś - odpowiedziała sucho. - Prawdę mówiąc, zauważyłem. Dlatego właśnie musisz przestać nękać lorda Gabriela. Dzisiejszy bal jest twoją szansą na zamążpójście. Kawalerowie na ogół się nie zachwycają, gdy panny rywalizują z mężczyznami w jakichś głupich wyścigach. - Nie śpieszę się do zamążpójścia - rzekła Virginia, częstując go tym samym kłamstwem, którym zwykła częstować dziadka. - Wolałabym jak najdłużej zostać z dziaduniem. - Virginio - powiedział cicho Pierce. - Nie bądź naiwna. On ma sześćdziesiąt dziewięć lat. Prawdopodobieństwo, że jeszcze długo pożyje... - Nie mów tak. - Sama myśl, że dziadek mógłby umrzeć, sprawiała, że zamierało w niej serce. - Cieszy się świetnym zdrowiem. Może dożyć setki. Na pewno jeden z naszych koni wygra w nadchodzących latach jakąś przyzwoitą nagrodę i powiększy mój skromny posag. - Zawsze możesz wyjść za mnie. Nie będziesz się nawet musiała przeprowadzać. Popatrzyła na niego z otwartymi ustami. Na skutek śmierci Rogera to Pierce miał odziedziczyć farmę Waverly. Nigdy dotąd jeszcze nie wspominał o małżeństwie. - A kto będzie spał w pokoju obok twojego - ja czy twoja kochanka? spytała. Skrzywił się niemiłosiernie. - Słuchaj uważnie. Porzucę kochankę. - Dla mnie? Nigdy w życiu tego nie zrobisz. - Zmarszczyła nos. Znam cię doskonale. - No cóż - przybrał poważniejszy ton. - No to nie będę jej trzymał przynajmniej w tym samym domu. Roześmiała się. - Oto Pierce Waverly, jakiego znam. Dlatego właśnie nigdy za ciebie nie wyjdę.

Wielka ulga na moment złagodziła rysy jego twarzy. - Dzięki Bogu. Jestem zbyt młody na małżeńskie kajdany. - Trzydzieści lat to nie żadna młodość. Gdybyś był koniem, puszczono by cię już na zieloną trawkę. - Na szczęście nim nie jestem - zripostował i posłał jej nieśmiały uśmiech, za którym szalały wszystkie niemądre panny na wydaniu. Wyprostowała się. - Patrz, jesteśmy już prawie na miejscu. Wydaje mi się, że widzę dwór! - Wygładziła spódnice i spojrzała na kuzyna. - Czy nie wyglądam za bardzo jak wiejska myszka? - W żadnym wypadku. Najwyżej jak miejska myszka... - Pierce! Roześmiał się. - Żartuję sobie, kaczuszko. Wyglądasz doskonale - oczy ci błyszczą, a policzki się rumienią. To dlatego zaproponowałem ci małżeństwo. - Nie zaproponowałeś mi małżeństwa. Zaproponowałeś wygodny dla siebie układ, żeby dostać ciasteczko oraz je zjeść. - Czyż nie taki był zawsze mój plan? Pokiwała nad nim głową. Był beznadziejnym przypadkiem. - Powinnam wierzyć, że nie znajduję się jeszcze w tak rozpaczliwym położeniu, bym musiała wychodzić za mąż dla wygody. - Kłopot z tobą jest taki, że nosisz głowę w chmurach. Pragniesz jakiegoś cholernego związku dusz z gruchającymi gołąbkami nad małżeńskim łożem. Zaskoczona, że w ogóle to w niej dostrzegł, odparła: - Myślę po prostu, że dwoje ludzi powinno się kochać, kiedy biorą ślub, to wszystko. - Cóż za obrzydliwy pomysł - mruknął.

Właśnie dlatego nie mogliby się nigdy pobrać. Pierce odczuwał wyraźną awersję do małżeństwa. Poza tym podobały mu się kobiety z szerokimi biodrami i jasnymi włosami, a ona nie miała ani jednego, ani drugiego. Lubił także niewiasty nieokiełznane. Cieszył się reputacją gwiazdora salonów po części zbudowaną przez skandale, a także gniew zatroskanych matek, których córki rozkochały się w jego mrocznej urodzie i diabelsko uwodzicielskim sposobie bycia. Poza tym właściwie był jej bratem. Spędzał na farmie Waverly niemal tyle samo czasu co w swojej posiadłości w Hertfordshire. Jako małżonek nie mieścił się w jej wyobraźni. Nie bardziej niż jego stangret. Powóz się zatrzymał, Pierce wysiadł, po czym pomógł jej w znalezieniu się na twardym gruncie. Zapatrzyła się, pełna podziwu, na słynny Marsbury House - trzy długie kamienne skrzydła osadzone między czterema kamiennymi wieżami pokrytymi kopułami z miedzi. Wnętrze było jeszcze bardziej okazałe, wypełnione marmurowymi kolumnami i rzeźbami. Kiedy służący prowadził ich do sali balowej, ukradkiem oglądała bogate boazerie, wielkie obrazy w pozłacanych ramach i jedwabne draperie. Boże jedyny, to nie był jej świat. Czyżby Pierce miał rację? Czy książę zaprosił ją dlatego tylko, że źle się czuł z powodu śmierci Rogera? Nie, to nie miało sensu. Przecież nie przyszedł nawet na pogrzeb. Tylko jaka jeszcze inna przyczyna mogła stać za tym zaproszeniem? Bal na zakończenie wyścigu w Marsbury to wydarzenie dla wybranych. Dziadek był wprawdzie trzecim synem hrabiego, lecz więcej czasu spędził na polach bitewnych niż na wytwornych przyjęciach. A ona, nie mając za sobą oficjalnego debiutu na balu, także nie należała do wyższych sfer.

Gdy weszli do sali balowej, Pierce poprowadził ją do zacisznego kąta, skąd mogli wytypować partnerów do tańca. Sala, w barwach złota i bieli, była obficie oświetlona gazowymi kandelabrami. Ciepłe światło sprawiło, że serce Virginii zabiło mocniej. A co, jeśli naprawdę spotka tutaj kogoś wyjątkowego? Czyż to nie byłoby cudowne? W końcu nie miałaby nic przeciwko temu, by znaleźć męża. Obawiała się jedynie, że ma nierozsądne wymagania. Kandydat musiałby zamieszkać na farmie Waverly do śmierci dziadka, posiadać własny majątek, a także nie przywiązywać wagi do faktu, że miała zamiar ścigać się z lordem Gabrielem. Wszystko naraz stanowiło dość wysoko postawioną poprzeczkę. Niespodziewanie twarz Pierce'a zmieniła wyraz. Pochylił się i wyszeptał: - Nie patrz teraz, ale Sharpe we własnej osobie stoi oparty o tamten filar. Rzecz jasna, spojrzała od razu, lecz natychmiast tego pożałowała. Lord Gabriel bowiem znacznie zmienił się od czasu, kiedy go ostatni raz widziała. Gdy w Turnham Green rzuciła mu wyzwanie, oślepiała ją wściekłość. On zaś pokryty był kurzem po gonitwie, którą właśnie wygrał z porucznikiem Chetwinem. Dziś jednak w każdym calu prezentował się jak Anioł Śmierci. Och, jakże nienawidziła tego przydomka! Ludzie nazwali tak Sharpe'a po śmierci Rogera, a on robił wszystko, by jeszcze bardziej na to zasłużyć. Ubierał się wyłącznie na czarno, nosił nawet czarne koszule i krawaty. Mówiono, że farbuje je sobie na zamówienie. Nawet swój faeton* pomalował na ten kolor i zaprzęgał do niego czarne niczym smoła konie.

*Faeton - sportowy, czterokołowy pojazd jedno- lub dwukonny z początku XIX w. (przyp. tłum.).

Prawdziwy Anioł Śmierci. Wykorzystał tragiczny dla Rogera wyścig, aby wzmocnić swoją reputację nieulękłe-go zawodnika. Powinien schować się ze wstydu i strachu w najodleglejszym krańcu rodzinnej posiadłości, a nie słuchać każdego głupca, który żądał, by się z nim ścigać. Jak śmiał pokazywać się w towarzystwie? Jak śmiał tak wyglądać? Chociaż, musiała to przyznać, pod każdym innym względem, poza ubiorem, przypominał anioła. Jego brązowe włosy ze złotymi pasemkami lśniły, jakby słońce przeczesało palcami ich gęste fale. A twarz zdawała się dziełem samego Michała Anioła - klasyczny nos, pełne włoskie usta i dumnie zarysowany podbródek. Mimo że teraz nie widziała jego oczu, już wcześniej zaobserwowała, jaki mają kolor. Były zielone jak mech, z brązowymi plamkami. Oburzyła się sama na siebie. Musiała zwariować. Miał oczy człowieka, który zabił jej brata. Zauważyła go jedynie z powodu szczerej nienawiści, wobec której tak grzesznie pociągający wygląd zdawał się zniewagą z jego strony. - Gapisz się na niego - wyszeptał Pierce. Boże jedyny, rzeczywiście. Jak lord Gabriel śmiał ją skłonić, by aż tak mu się przyglądała? - Chodź, zatańczymy. - Pierce podał jej ramię. Przyjęła je, wdzięczna za ocalenie przed sobą samą. Kiedy dołączyli do sznura licznych tancerzy, dostrzegła, że lord Gabriel ją zauważył. Otworzył szerzej oczy, po czym jego wzrok prześlizgnął się po jej figurze z nieprzyzwoitym zainteresowaniem. A ostatnią rzeczą, którą spostrzegła, kiedy Pierce zawirował z nią w tańcu, było to, że Anioł Śmierci patrzy jej prosto w oczy i się uśmiecha.

Lord Gabriel Sharpe przyglądał się pannie Virginii Waverly tańczącej na parkiecie z hrabią Devonmont. Dzięki Bogu, że przyszła. Jeśli miałby przetrwać cały ten cholerny bal bez osiągnięcia swojego celu, musiałby chyba wyrzucić na śmietnik swoją głowę. Na szczęście doskonale się przygotował na jej obecność. Jackson Pinter, śledczy z Bow Street, który pomagał jego rodzeństwu zbadać śmierć rodziców, zgromadził też całkiem sporo informacji na temat panny Waverly. A Gabe miał zamiar je wykorzystać z pożytkiem dla siebie. - To tutaj sunie twoja nemezis - odezwał się Maximilian Cale, książę Lyons. Lyons był członkiem klubu dżokejów i najbliższym przyjacielem Gabriela. Posiadał stajnię rasowych koni, której Gabe mu zazdrościł. Jeden z jego koni wygrał dwukrotnie Derby, a inny - Royal Ascot. Gabe w zeszłym miesiącu kupił potomka tego wierzchowca, kiedy wreszcie uciułał dość pieniędzy ze swoich wygranych. - Panna Waverly nie kwalifikuje się na nemezis - rzekł sucho. Lyons parsknął śmiechem. - Ponowiła już swoje wyzwanie? - Jeszcze nie miała okazji - powiedział Gabe, siląc się na nonszalancję. Plotka o cholernym wyzwaniu krążyła w towarzyskich kręgach nieprzerwanie od Turnham Green. Dzisiaj zamierzał ostatecznie zakończyć ten temat. - Z pewnością tego nie uczyni. - Lyons pociągnął łyk wina. Niemożliwe, by była tak samo porywcza jak jej brat. Gabe zdrętwiał. Minęło już siedem lat, a on wciąż nie mógł zapomnieć widoku Rogera leżącego na trawie ze złamanym karkiem. Gdyby... „Gdyby" było jednak zarezerwowane dla kapłanów i filozofów. Nie liczył ani na rozgrzeszenie, ani zrozumienie. Wszak nie mógł już zmienić tego, co raz się wydarzy-

lo. Mógł jednak złagodzić skutki zdarzeń, skoro już o nich wiedział. - Podejrzewam, że panna Waverly jest nie tyle porywcza, ile raczej uparta - Gabe podążał za nią wzrokiem, w miarę jak Devonmont prowadził ją w stronę wąskiego przejścia. - Przecież przyszła tu dzisiaj, czyż nie? Musiała się spodziewać, że i ja tutaj będę. - Jeśli znów wystąpi z wyzwaniem, przyjmiesz je? - Ależ skąd. - Miał dość ścigania się po torze Turnham Green. Lyons puścił do niego oko. - A co, obawiasz się, że ta gąska mogłaby cię pokonać? Gabe nie dawał się łatwo złapać na przynętę. - Bardziej się obawiam tego, że mi stratuje najlepszy zaprzęg koni. - Ponoć pokonała w powożeniu Letty Lade. To niemałe zwycięstwo. Gabe parsknął śmiechem. - Letty Late miała wtedy już prawie siedemdziesiąt lat. To cud, że nie wypadła z powozu. Zostaw pannę Waverly mnie. Od dzisiejszego wieczoru nie będzie już mowy o wyścigu. - Co zamierzasz zrobić? - Mam zamiar się z nią ożenić - odparł krótko. A co innego mu pozostało? Jej dziadek najwyraźniej zbytnio jej pobłażał, ten drań Devonmont zaś prawdopodobnie ją zachęcał, by została jego zabawką. Pannie Waverly potrzebny był mężczyzna, żeby wzięła się w garść. A skoro on był częściowo winien jej obecnemu położeniu, to może zostać tym mężczyzną. W miarę rozwoju sytuacji rozwiąże zaś także własny problem. Lyons popatrzył na niego z otwartymi ustami. - Ożenisz się z nią? A czemu, do diabła, miałbyś to robić? Gabe wzruszył ramionami.

- Babka zażądała od mojego rodzeństwa i ode mnie, żebyśmy wszyscy się pożenili. Pannie Waverly też potrzebny jest mąż. Dlaczego nie miałbym to być ja? - Ponieważ wini cię za śmierć Rogera? - Kiedy pojmie, że to, co się stało, było jedynie wypadkiem... Ucichł pod napływem wspomnień: obrazu Rogera wyciągającego go z łóżka na wyścig; Lyonsa, który aż pozieleniał, kiedy przyjechali na tor; własnej wściekłości, gdy dojeżdżał do głazów... Zaczęła w nim kipieć niespodziewana złość, którą z wysiłkiem pohamował. Zazwyczaj nie wpadał w gniew. Dawno temu pochował swoje uczucia w grobie tak głębokim, by nikt nigdy nie zdołał wydobyć ich na powierzchnię. A przynajmniej tak sądził. Od kiedy panna Waverly rzuciła mu wyzwanie, stał się zmienny w nastrojach i skłonny do niezrozumiałych wybuchów furii. Nie miało to najmniejszego sensu. Jakże jedno idiotyczne wyzwanie mogło zniszczyć jego lodowatą powłokę? A jednak zniszczyło. Od tamtej pory wszystko go złościło. Dziś jednak musiał powstrzymać złość, bo inaczej jego plan się nie powiedzie. Walczył zatem, by wepchnąć uczucia z powrotem do owego grobu, który z każdym dniem wydawał się jakiś płytszy. - Czemu nie znajdziesz kogoś bardziej skłonnego do zamążpójścia? spytał Lyons. Ponieważ brak skłonności dziwnie pociągał Gabe'a. Skoro musiał się ożenić, nie chciał pospolitej, przypochlebiającej się gąski z towarzystwa. Potrzebował żony z temperamentem. A kto mógł mieć więcej temperamentu niż kobieta na tyle odważna, by publicznie rzucić mężczyźnie wyzwanie? Ponadto po wszystkim, co usłyszał o pannie Waverly i smutnym życiu, jakie pędziła, nie powinien pozwolić jej

trwać w takim położeniu. Nie mógł jednak powiedzieć o tym Lyonsowi, książę bowiem nie zdołałby pojąć, że czyni tylko to, co uczynić należy. Przywołał na twarz swój zwyczajny uśmiech. - Znasz mnie. Zawsze interesują mnie wyzwania. Lyons popijał wino i nie wyglądał na przekonanego. - A zatem poślubienie właśnie siostry Rogera nie było pomysłem twojej babki? - Babka nie określiła, z kim się mamy ożenić, a jedynie, że musimy. Inaczej nikt z nas nie będzie dziedziczył. A przy okazji, to nie jest wiadomość do rozpowszechniania, zatem bardzo byłbym wdzięczny, gdybyś zachował ją dla siebie. - Przypuszczam, że pannie Waverly nie spodoba się fakt, iż jest tylko kluczem do spadku. Czy aż tak bardzo potrzebujesz tych pieniędzy? Oliver zdaje się dobrze zarządzać posiadłością, Jarret przekonał babkę, żeby oddała mu browar, a Minerva ma teraz męża, którego stać na to, by spełnić każdą jej zachciankę. Na pewno możesz polegać na każdym z nich, pożyczą ci pieniądze, jeśli chwilowo ci ich zabraknie. - Nie o to chodzi. Martwię się o Celię. - Ach, tak. Zupełnie o niej zapomniałem. Gabe spojrzał tam, gdzie tańczyła jego siostra. Tym razem z jakimś cudzoziemcem, dwukrotnie od niej starszym. Wyglądała na naburmuszoną. Zaledwie tydzień wcześniej powiedziała Gabrielowi, że nie ma zamiaru wychodzić za mąż tak długo, jak Gabe pozostanie kawalerem. - My dwoje powinniśmy się trzymać mocno - rzekła. - Babcia będzie się musiała poddać. Ma już troje z nas pożenionych i to powinno jej wystarczyć. Gabe zacisnął zęby. Babka nie będzie zadowolona, dopóki cała rodzina nie zacznie tańczyć tak, jak ona zagra. A póki będzie się opierał małżeństwu, Celia będzie mogła obarczać go winą, że wszystkim odmówiono pra-

wa do spadku. Z drugiej strony, to ona ucierpi najbardziej. O ile on miał i wdrażał stopniowo plan uzyskania niezależności materialnej, o tyle ona była skazana na tułaczkę po krewnych. Powiedziała, że nie potrzebuje mężczyzny, a tymczasem bez posagu, który by zrekompensował ciężar rodzinnego skandalu, nie miała żadnych szans na zamążpójście. Nie chciał ponosić za to odpowiedzialności. Jeśli Celia nie wyjdzie za mąż, kiedy Gabe założy na siebie małżeńskie kajdany, to przynajmniej nie będzie mogła go za to obwiniać. - Nie sądzę, byś szukał sobie żony - odezwał się Gabe, pełen nadziei. Lyons popatrzył na niego pytająco. - Chodzi o twoją uroczą siostrę? Nie jestem pewien, czy chcę mieć żonę, która umiałaby mnie ustrzelić z dwudziestu kroków. Gabe się uśmiechnął. - To, zdaje się, zastrzeżenie większości mężczyzn wobec Celii. Lyons znów skupił swoją uwagę na pannie Waverly, która sunęła po parkiecie. - Sądzę, że jest dość ładna. Chociaż może ciut niedoposażona... Niedoposażona? Skądże znowu. Gabriela nie pociągały nigdy kobiety z pośladkami niczym wypchane poduchy. Wyglądały, jakby się zaraz miały przewrócić. Lubił też piersi takie, które mógł wziąć do ust i które nie groziły uduszeniem. Gotów był się założyć, że panna Waverly miała pod tą odważną suknią zgrabne małe piersi i kształtne nieduże pośladki do pary. Była naprawdę diabelnie bliska ideałowi. Wyższa niż przeciętne kobiety, z kształtną sylwetką świadczącą o wielu godzinach spędzonych w siodle i na spacerach.

I jeszcze te jej piękne włosy, lśniąco czarne i ułożone w kompozycję piór, wstążek i upiętych loków, na których widok mężczyzn swędziały palce, by je uwolnić. No i jeszcze jej twarz - zuchwała i śliczna - od kształtnego podbródka po uniesione arystokratyczne brwi. Nie wspominając o oczach. W głębinie jej oczu niczym w chłodnym jeziorze można by było pławić się całymi dniami. Lyons wysuszył swój kieliszek i postawił na tacy przechodzącego właśnie służącego. - Jej nienawiść do ciebie będzie poważną przeszkodą w jej zdobyciu. Zwłaszcza że nieszczególnie dobrze idzie ci z kobietami. - Co? Ależ przecież świetnie mi idzie z kobietami. - Nie myślę o kobietach z kiepską reputacją i wesołych wdówkach, które biegają za tobą dlatego, że jesteś Aniołem Śmierci. Nie musisz nic robić, żeby się im podobać. Chcą się przekonać jedynie, czy w łóżku jesteś równie niebezpieczny jak na torze wyścigowym. - Lyons znowu popatrzył na pannę Waverly. - To jest natomiast kobieta przyzwoita, a takie wymagają finezji. Musisz być w stanie uczynić znacznie więcej, niż tylko zaciągnąć ją do łóżka. Musisz umieć z nią rozmawiać. Gabe się roześmiał. - Przecież doskonale umiem rozmawiać z kobietami. - Czy o czymś jeszcze prócz koni? I tego, jakie są piękne, gdy są nagie? - Wiem, jak przypodobać się kobiecie. Taniec się skończył i Gabe zauważył, że Devonmont sprowadza pannę Waverly z parkietu. Kiedy orkiestra zagrała przygrywkę do walca, Gabe uniósł brwi i popatrzył na Lyonsa. - Stawiam dziesięć funtów na to, że zatańczy tego walca ze mną. - Podnieś stawkę do dwudziestu, a wejdę w to.

Z szerokim uśmiechem Gabriel podąży! do panny Waverly. Kiedy był już blisko, jeszcze jeden mężczyzna począł zbliżać się do niej, lecz Gabe uporał się z nim jednym ostrzegawczym spojrzeniem. Bycie Aniołem Śmierci przynosiło wymierne korzyści. Virginia zdawała się nieświadoma tego, co właśnie się wydarzyło. Stopą wybijała rytm muzyki i roziskrzonymi oczami patrzyła na pary wychodzące na parkiet. Wyraźnie rwała się do tańca. Gabe zatoczył szeroki krąg, by podejść do niej od tyłu. - Dobry wieczór, panno Waverly. Znieruchomiała. - Zaskoczył mnie pan obecnością na tak nudnym wydarzeniu, lordzie Gabrielu - rzekła. - Mój świętej pamięci brat zawsze powtarzał, że nie przepada pan za balami. Przypuszczam, że nie oferują dostatecznie dużego niebezpieczeństwa i za rzadko są powodem zamętu. Zignorował zaczepny ton w jej słowach. - Każdy mężczyzna potrzebuje czasem wytchnienia od zamętu. I choć nie cierpię mdłego ponczu, nieszczerych uśmiechów i nieuniknionych plotek, uwielbiam tańczyć. Sprawi mi pani przyjemność, zaszczycając mnie tym tańcem. Zaczerpnęła szybko powietrza i odwróciła się do niego, aby przyszpilić go lodowatym spojrzeniem. - Prędzej zanurzyłabym się w kadzi z pijawkami. Ten zaskakujący obraz sprawił, że Gabe z trudem stłumił uśmiech. - Dzięki Bogu. - Kiedy zamrugała, nie rozumiejąc, dodał: - Już się martwiłem, że pani się zgodzi i będziemy musieli omówić bzdurne wyścigi zaprzęgów. Odwrócił się, jakby zamierzał odejść. Zawołała więc: - Proszę zaczekać! Och, złapała się na haczyk. Odwrócił się.

-Tak? - Dlaczego nie mielibyśmy omówić tego teraz? Rzucił porozumiewawcze spojrzenie osobom próbującym podsłuchać rozmowę pomiędzy niepoprawnym Aniołem Śmierci i niepoprawną kobietą, która zaproponowała mu wyścig. - Myślałem, że będzie pani wolała wykorzystać do tego prywatność, jaką zapewnić nam może walc, by dziadkowi nie doniesiono, co pani zamierza, jeśli jednak nie zależy pani na... - Och! - Rozejrzała się wokół niespokojnie. - Ma pan słuszność. - To pani wybór - powiedział obojętnie. - Może pani równie dobrze zapomnieć o całej sprawie, w którym to przypadku... - Nie, rzeczywiście. - Zadarła do góry podbródek i powiedziała z naciskiem: - Z przyjemnością z panem zatańczę, lordzie Gabrielu. - Doskonale. - Uśmiechnął się szeroko i poprowadził ją na parkiet. Rzucił triumfalne spojrzenie Lyonsowi. No proszę, podobno nie umie obchodzić się z kobietami. A co Lyons o tym w ogóle wie? To prawda, rzadko miał do czynienia z przyzwoitymi kobietami, ale na pewno potrafił skłonić jedną z nich do małżeństwa. Był wystarczająco pożądaną partią, pomimo atmosfery skandalu otaczającej jego rodzinę. Powszechnie uchodził też za przystojnego. A wkrótce miał odziedziczyć przyzwoity majątek. Przyznać należało, że panna Waverly była do niego uprzedzona, ale jej obecne położenie wyglądało na nader niepewne. Potrzebował jedynie pokazać się jej z dobrej strony, trochę ją zmiękczyć, a potem wskazać praktyczne korzyści płynące z ich małżeństwa. Czy to naprawdę takie trudne?

Rozdział II Kiedy lord Gabriel prowadził Virginię na parkiet, jej umysł błąkał się po podsuwanych przez wyobraźnię obrazach z dnia zawodów. W przeciwieństwie do brata ona nie będzie zbyt pijana, by wygrać. Dotrze do mety przed lordem Gabrielem, bo prześcignie go jeszcze przed głazami. Tłumy będą wiwatować i powtarzać: - Rodzina Waverly to zuchy! A jego przyjaciele będą sobie z niego kpić, że przegrał z kobietą. Pokaże mu, że nie onieśmiela jej ani jego czarny faeton, ani strój, ani reputacja. Skończy się pozowanie na Anioła Śmierci i Roger będzie mógł wreszcie odpoczywać w pokoju. A ona przestanie mieć wrażenie, że lord Gabriel depcze grób jej brata za każdym razem, kiedy bezmyślnie staje do kolejnych zawodów. - Wygląda pani dziś wieczór niezwykle uroczo - odezwał się Gabriel. Komplement ją zdezorientował. - Czy to ma jakiekolwiek znaczenie? - Mieli przecież rozmawiać o wyścigu. Zamrugał. - Powiedziałem tylko, że świetnie pani wygląda w tej sukni.

Wlepiła w niego spojrzenie. - Czy pan myśli, że nie zdaję sobie sprawy, iż moja suknia jest od trzech lat niemodna? Wiem, że rękawy wyglądają śmiesznie, lecz zrobiłam wszystko, co mogłam, żeby je przerobić i... - Panno Waverly! Próbuję panią komplementować! Na policzki wypłynął jej rumieniec. - Ach tak. - Zmrużyła oczy. - A dlaczego? - Ponieważ tak zwykle czyni dżentelmen, kiedy tańczy z damą odparł rozdrażniony. - Ale nie wtedy, kiedy ma przed sobą jedynego walca, aby porozmawiać o sprawie szczególnej wagi - odparowała. - Mieliśmy mówić o tym, kiedy przeprowadzić zawody. Nie mamy zbyt wiele czasu. - Och, na litość boską - mruknął pod nosem. - Myślał pan, że jeśli mnie zarzuci pochlebstwami, to zapomnę o wszystkim? W blasku kandelabrów jego oczy zdawały się jaśniejsze. Mniej przywodziły na myśl leśną zieleń, a bardziej wody oceanu. - Nie, miałem nadzieję przypomnieć pani o jej miejscu w świecie. - Czyli jakim? - Jest pani szanowaną osobą z towarzystwa. Taką, która uczęszcza na bale i jest poszukiwaną towarzyszką do tańca. - Dokończył głębszym tonem: - Nie osobą, którą spotkał ostracyzm, bo wywołała skandal, biorąc udział w wyścigu z mężczyzną. A niech to koń kopnie, był tak samo niemożliwy jak Pierce. - Zawody z panem to nic skandalicznego - odparła cierpko. Przeciwnicy ścigają się z panem cały czas. - Inne zasady stosują się do mężczyzn, a inne do kobiet, zwłaszcza niezamężnych, o czym pani doskonale

wie. Taki wyścig znacznie ograniczy pani widoki na małżeństwo. Czemu go to tak obchodzi? - Przypuszcza pan, że jeśli nie będę się z panem ścigać, lordowie i zamożni kupcy padną do moich stóp jak żebracy na odpuście? - To tego pani pragnie? Aby lord błagał panią o rękę? - Ależ skąd! - odparła, kiedy zręcznie obrócił ją w miejscu. Nie zaskoczyło ją zbytnio, że okazał się świetnym tancerzem. Prawdopodobnie był jednakowo dobry we wszystkim, co wiązało się ze stosunkami męsko-damskimi. - Pragnę zostać w domu i zajmować się dziadkiem aż do jego śmierci. Żaden lord na to nie pozwoli. Nawet gdybym znalazła takiego, który żebrałby o moją rękę. - Rozumiem. A co o tych planach myśli pani dziadek? - To już nie pańska sprawa. - Poczuła, że palą ją policzki. - Właśnie że moja. - Wziął głęboki oddech. - Z powodu śmierci Rogera straci pani dom, kiedy umrze generał. Farma Waverly przejdzie w ręce pani kuzyna. Chłód przeszedł jej po plecach. - Skąd pan o tym wie? - Wynająłem śledczego z Bow Street, aby przyjrzał się pani położeniu po tym, jak rzuciła mi pani wyzwanie. Popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. - Pan... pan... co pan zrobił? - Mówił mi, że to trudne położenie. Pani dziadek planował, że przepisze stadninę na Rogera i będzie mu pomagał ją prowadzić. Tymczasem Roger zginął. A kiedy pani skończyła szesnaście lat, generała zrzucił koń. Pani dziadek doznał poważnych obrażeń, tak że zajęło mu sporo czasu, zanim... - Jak pan śmiał! - syknęła. Grzebał w prywatnych sprawach jej rodziny! Ależ to upokarzające... - Dziadu-

nio czuje się doskonale. Wszyscy czujemy się doskonale, ty... arogancki bufonie! Uczyniła ruch, żeby się uwolnić z jego objęć, ale ścisnął jej dłoń i objął w pasie tak mocno, iż musiałaby zrobić z siebie widowisko, by się wyswobodzić. Tymczasem nie miała zamiaru upokarzać się przed nim i jego nadętymi przyjaciółmi, którzy zapewne zareagowaliby wybuchem śmiechu. Gabe pochylił się nad nią z dziwnie poważnym wyrazem twarzy. - Stadnina przeżywa trudności, a generał nie może sobie pozwolić, by dać pani wystarczający posag ani też wysłać na sezon przyjęć i balów. Niech więc pani nie udaje, że jej brak zainteresowania zamążpójściem jest jakimś wyjściem z tej sytuacji. Prawda jest taka, że pani położenie znacznie utrudnia znalezienie męża. Pani po prostu robi dobrą minę do złej gry. Pragnęła zapaść się pod parkiet. Nie, bardziej pragnęła go spoliczkować za tę beznamiętną tyradę na temat jej problemów. - Dzisiejszy bal jest pierwszym, w którym pani bierze udział - ciągnął. - I jest pani na nim tylko dlatego, że to ja przekonałem księcia, by zaprosił panią i jej rodzinę. Marzyła w tej chwili, by przebić mu serce sztyletem. - Powinnam była wiedzieć. Pragnie mnie pan upokorzyć przed przyjaciółmi w ramach zemsty za ośmieszenie pana moim wyzwaniem. - Och, na miłość boską. - Odetchnął ciężko. - Nawet jeśli zrobiła pani ze mnie pośmiewisko, co oczywiście nie jest prawdą, nie mam najmniejszej ochoty pani upokarzać. - Przyglądał się jej z góry. Wystarałem się o zaproszenie dla pani, aby złożyć jej pewną propozycję. Ponieważ obawiałem się, że generał Waverly nigdy nie pozwoli mi na wizytę u państwa, musiałem jakoś zaaranżować nasze spotkanie.

Jego wzrok wlepiony w nią był uporczywy, poważny... niepokojący. Napełnił ją dziwnym uczuciem czujności. - Propozycję związaną z zawodami? - spytała, słysząc gwałtowniejsze bicie swojego serca. - Nie, do licha! Nie interesuje mnie żaden wyścig! - Och! Wyszło szydło z worka! Nie sądziłam, że jest pan tchórzem. Coś zalśniło w jego oczach. - A ja nie sądziłem, że jest pani głupia. Ton jego głosu sprawił, że zadygotała. Bynajmniej nie ze strachu. Nie znała lorda Gabriela, kiedy przyjaźnił się z Rogerem. Brat uważał ją za zbyt młodą, aby przesiadywała z nim i z jego przyjaciółmi, nawet z arystokracji. Miała trzynaście lat. Poza tym młodzieńcy przebywali na ogół w szkole, a jeśli ich tam nie było, spotykali się w Londynie, zazwyczaj w jakiejś tawernie albo w miejskiej posiadłości należącej do babki Gabriela, pani Plumtree. Dlatego widziała go tylko jeden raz - na pogrzebie Rogera. Nawet wtedy ledwie rzuciła na niego okiem, ponieważ dziadek wyprosił go od razu, kiedy przyjechał. Niemniej ów rzut oka wystarczył, by go znienawidziła za to, że wygrał zawody, które tak tragicznie przegrał jej brat. Może jednak nie był taki, jak dotąd sądziła. - W porządku, nie tchórzem - wycofała się. - Nie rozumiem więc tego wahania. Zdaje się pan ścigać z każdym, kto pana wyzwie. - Nie z kobietami. - Jego wzrok ją palił. - Nie z siostrą Rogera. - Jakby to miało jakiekolwiek znaczenie - parsknęła. - Nigdy dotąd nie interesował się pan moją rodziną. - Tylko dlatego, że nie byłem świadomy pani istnienia. Bez względu na to, co pani o mnie myśli, Roger był moim najbliższym przyjacielem. Zależało mi na nim na tyle mocno, że nie życzę sobie ujrzeć, jak jego siostrę

rujnuje skandal. Chciałbym w to miejsce zaproponować coś innego. Nie domyślała się, co by to mogło być. - Chciałbym starać się o pani rękę - oświadczył. W pierwszej chwili była pewna, że się przesłyszała. Potem jednak wyczytała z jego twarzy oczekiwanie i zrozumiała, że mówił zupełnie poważnie. - Pan? Starać się o moją rękę? - wycedziła z tak wielką drwiną, na jaką tylko umiała się zdobyć. - To najbardziej bezczelne oświadczenie, jakie kiedykolwiek słyszałam. Nie wyglądał ani trochę na urażonego. - Niechże mnie pani wysłucha - rzekł i zakręcił nią po śliskim parkiecie. - To przeze mnie nie ma pani nikogo, kto by się zajął pani utrzymaniem. Gdyby żył Roger, odziedziczyłby farmę Waverly, a pani miałaby tam dom na zawsze. Skoro nie żyje, powtarzam, straci pani dach nad głową z chwilą śmierci generała. - A pan zaradzi temu, żeniąc się ze mną - dokończyła, nadal nie wierząc w szczerość jego propozycji. - To jedyna rzecz, jaką mogę zrobić. Nie oczekuję, że pani bez namysłu rzuci mi się na szyję. Uważam jednak, że może pani wziąć mnie pod uwagę jako konkurenta. - Patrzył na nią roziskrzonymi oczami pod ciepłym światłem gazowych żyrandoli. - Może kiedy mnie pani trochę pozna, odkryje, że nie jestem aż tak okropny. - Jak dotąd wiem o panu to, że jest pan arogancki, zarozumiały i nazbyt skłonny do pochopnego wydawania sądów. - Powiedziałem szczerą prawdę o pani położeniu. Proszę to przyznać. - Przekroczył pan granice - odparła chłodno. - Nie miał pan prawa. Zaklął w duchu. - Ja tylko próbuję pani pomóc.

Zalała ją fala upokorzenia. Jedyną rzeczą gorszą od oświadczyn najgorszego wroga była jego litość. - Nie potrzebuję pańskiej pomocy, sir. A już z pewnością nie potrzebuję, ani też nie chcę, pana za męża. Bezczelny bufon ani drgnął. - Tylko dlatego, że słyszała pani o mnie bzdurne plotki. Proszę dać mi szansę. Mogę sprawić pani niespodziankę. - Uśmiechnął się do niej czupurnie. - Pani brat bardzo mnie lubił. - Tak i przez tę swoją słabość zginął - odparowała. Po wyrazie jego twarzy znać było, jak bardzo wstrząsnęły nim te słowa. Zapragnęła je cofnąć. Lecz nagle ślad jego smutku znikł gdzieś, zastąpiony przez twardą determinację, która ją przestraszyła. - Właśnie dlatego się pani oświadczam, by to wynagrodzić małżeństwem - powiedział zimno, bez śladu emocji. - Gdyż jeśli nie znajdzie sobie pani męża, czeka panią ponura przyszłość. Jak można było wypowiedzieć aż taką okropność, choćby to była nawet prawda. Uniosła dumnie brodę. - Jestem zadowolona, mogąc mieszkać z dziadkiem. - Nie będzie żył wiecznie. A kiedy umrze... - Znajdę posadę towarzyszki jakiejś damy. Lord Gabriel ściągnął brwi. - I będzie pani znosić wszelkie jej kaprysy? - Jako pana żona będę poddana pańskim kaprysom. Dlaczego miałoby to być coś lepszego? - Dlatego że ja będę nosił w sercu to, co dla pani najlepsze. A pani chlebodawczyni nie. - Mogę zawsze jeszcze zostać guwernantką. - I zdać się na łaskę jakiejś matrony z końską twarzą i siedmiorgiem dzieci? Co w tym miałoby dawać zadowolenie kobiecie wykształconej i z dobrym pochodzeniem? - Błądził wzrokiem po jej twarzy. - A co, jeżeli

pani wybitna uroda rzuci panią na łaskę męża flirciarza albo rozpustnego syna? Zignorowała drugi zaskakujący komplement dotyczący jej wyglądu i popatrzyła na niego ponuro. - Pan uważa, że moralność każdego mężczyzny jest na pana poziomie. - Moje zasady moralne tego nie przewidują. Jednak zasady bardzo wielu mężczyzn - owszem. Nie zniósłbym, gdyby siostra Rogera padła ofiarą kogoś takiego. Znowu mówił o niej jako o siostrze Rogera. Czyżby rzeczywiście czuł się winien z powodu tego, co się wydarzyło? W dniu ich konfrontacji w Turnham Green okazał dość sporo skruchy, sądziła jednak, że czyni to tylko ze względu na swoją rodzinę. Nie chciał, by źle o nim myśleli. A teraz znów zdawał się żałować. Żachnęła się. To nie żal okazywał, lecz arogancję. Typową dla siebie. Sposób, w jaki obnosił się po mieście i śmiał ze śmierci, zupełnie jakby zgon Rogera nie dotknął go ani trochę, sprawiał, że zawrzała wściekłością. Poza tym oświadczyny nie pasowały do jego usposobienia. Choć nie bywała zbyt często w towarzystwie, słyszała, jak bracia Sharpe'owie wykorzystują kobiety. Dlaczego chciał się nagle ożenić? I dlaczego właśnie z nią? Ani przez chwilę nie uwierzyła w pragnienie zadośćuczynienia. Dotąd nie próbował uczynić nic prócz napisania paru listów do dziadka od razu po śmierci Rogera. Poza tym to byłby dość ekstremalny sposób zadośćuczynienia - przykuć się do kogoś na całe życie małżeńskimi kajdanami. Nie, musiał mieć głębszy, ukryty motyw. Nie domyślała się tylko jaki. Nie miało to jednak żadnego znaczenia, gdyż i tak by go nie poślubiła z żadnego powodu. - Chociaż pochlebia mi pańska chęć ulżenia mojej sytuacji, sir zaczęła zgryźliwym tonem - obawiam się jednak, że muszę odrzucić pańską ofertę. Jedyną rzeczą,

której od pana oczekuję, jest wyścig. Jeśli nie jest pan zainteresowany, nie widzę powodu, by kontynuować tę rozmowę. Lord Gabriel wyglądał na sfrustrowanego, co przyjęła z zadowoleniem. Dzięki Bogu taniec dobiegał końca. Odnajdzie Pier-ce'a i opuści to miejsce, skoro już wie, że zaproszenie jej tutaj było pułapką. - A jeśli zgodzę się na inny wyścig? - zapytał, kiedy przebrzmiały ostatnie nuty walca. - Nie na torze, który zabił pani brata, lecz na innym? Popatrzyła na niego zaskoczona. - Na wyścig zaprzęgów? - rzekła, pragnąc upewnić się, co miał na myśli. Odprowadził ją z parkietu i zamknął w dłoniach jej rękę. - Tylko między nami. Jeśli pani wygra, będę z panią walczył na Turnham Green, skoro tak pani mnie o to męczy. Ale jeżeli ja wygram, pozwoli mi pani starać się o jej rękę. Westchnęła głęboko. Tak czy inaczej, będzie miała swój wyścig w Turnham Green. Musi tylko wygrać w tym pierwszym. - Może pani nawet sama wybrać tor - rzekł. Krew zaczęła szybciej krążyć jej w żyłach. Jeśli wybierze tor, zyska jeszcze więcej szans na wygraną. A czyż nie byłoby to pyszne - pobić go dwukrotnie, zwłaszcza po jego butnej propozycji małżeństwa? - Jaki tylko mi się spodoba? - spytała. Skinął głową. - Może być nawet ten, na którym ścigała się pani z Letty Lade. Nie ma mowy. Ścigała się z lady Lade na farmie Waverly, gdzie państwo Lade przyjechali pokryć klacz jednym z ogierów dziadka. Urządziły sobie wyścig na torze długim jedynie na kilometr. Spodziewać się, że Anioł

Śmierci będzie rywalizował w tak nieciekawym miejscu, było niedorzecznością. Wpadł jej błyskawicznie do głowy inny pomysł. - A może w pobliżu Ealing, gdzie ścigaliście się z Rogerem? - I gdzie ona sama jeździła dwukołowym powozem setki razy. Roger zwykł ją tam zabierać, kiedy chciał poćwiczyć. Była jego przeciwniczką na treningach. Uniósł brwi. - Wie pani o tym miejscu? - Roger zawsze opowiadał o waszych zmaganiach - powiedziała lekkim tonem, zdobywając się na nonszalancję. - Złościło go, że nie mógł wygrywać z panem częściej. - Dosyć często mu się to udawało - rzekł lord Gabriel. - Tylko nie wtedy, kiedy się to liczyło. Byli w połowie drogi do rogu sali, gdzie stał Pierce z dwiema czarkami ponczu, przyglądając się im obojgu przymrużonymi oczami. Zignorowała go. - A więc, co ustalamy? Wyścig na torze w pobliżu Ealing? Wzrok lorda Gabriela przeszył ją z niepokojącą intensywnością. - Zgadza się pani na moje warunki? Dlaczegóżby nie? To bez znaczenia, że owe warunki groziły konkurami, miała bowiem zamiar wygrać. Jej konie świetnie znały ten tor. Lord mógł mieć szybki powóz, lecz ona także taki miała, a ponadto i tę przewagę, że była od niego mniejsza i lżejsza. - Zgadzam się. Na twarz wypłynął mu uśmiech. Zabrakło jej tchu. Doprawdy, to było irytujące, do jakiego stopnia potrafił być przystojny. - Doskonale - rzekł. - Zatem tor koło Ealing. Czy w najbliższy piątek nie będzie za wcześnie?

Dawał jej zaledwie trzy dni na przygotowania, ale to powinno wystarczyć. - Oczywiście, o ile tylko spotkamy się po pierwszej, żeby dziadek myślał, iż jestem jak zwykle na popołudniowej przejażdżce. - Zwolniła kroku, kiedy zbliżali się do Pierce'a, i ściszyła głos do szeptu. - Proszę nie mówić nic mojemu kuzynowi. Pobiegnie z tym prosto do dziadka. Wyraz twarzy lorda Gabriela wskazywał na to, że się domyślił. - Czy to znaczy, że będziemy się ścigać w tajemnicy? Tylko my dwoje? Coś w lekkim uśmiechu lorda Gabriela powiedziało jej, że należy się mieć na baczności. I sprawiło, że serce zabiło jej odrobinę szybciej. Zmarszczyła się. - Cóż za dziwaczny pomysł. Musi tam być Pierce. Ktoś powinien pilnować, żeby pan nie oszukiwał. - Na litość boską... - Powiem mu o tym w ostatniej chwili. Udało się, kiedy mnie zawiózł do Turnham Green. - Uniosła podbródek. - Mogę go poprosić, o co mi się żywnie podoba. - Poza niedonoszeniem na panią do dziadka - zauważył oschle. Podejrzewam, że nawet pobłażanie Devonmonta dla pani kaprysów ma swoje granice. - Żadnej, która by mnie zatrzymała. - Jak dotąd. Lord Gabriel nie rozumiał przyjaźni łączącej ją z kuzynem. Była dla niego praktycznie jak siostra. Kiedy jednak Pierce ruszył ku nim, zniecierpliwiony czekaniem, Virginia zadała sobie pytanie, czy jego pobłażliwość istotnie nie ma granic. - Dobry wieczór, Sharpe - powiedział Pierce lodowatym tonem. Podał jej czarkę ponczu. - Mówiłaś, że chce ci się pić. - Rzeczywiście. Dziękuję.

Pierce zerknął na lorda. - Zaskoczy! mnie widok was tańczących razem, Sharpe, Twaiywszy, że Virginia pana nie lubi. - Wiele wody upłynęło - rzekł Gabriel z lekceważącym uśmiechem. Virginia popatrzyła na niego pytająco. Ów człowiek miał irytującą skłonność wierzenia w to, co mu odpowiadało. Zbliżył się do nich spacerowym krokiem jakiś dżentelmen, który wyglądał znajomo. Zarówno Pierce, jak i lord Gabriel wyprostowali się sztywno na jego widok. - No proszę, proszę - odezwał się przybysz i obrzucił ich zaciekawionym spojrzeniem. - Cóż za niespodzianka widzieć pana tutaj, Sharpe. Nie było pana dziś na zawodach. Lord Gabriel wzruszył ramionami. - Nie miałem po co przychodzić. Wiedziałem, że wygra klacz Jessupa. - Co pani na to, panno Waverly? - spytał nieznajomy obleśnie protekcjonalnym tonem. - Jakaż szkoda, że nie skonsultowaliście się państwo z Sharpem. Pani dziadek zaoszczędziłby sobie kłopotu i zatrzymał w stajni Jeźdźca Widmo. Virginia w jednej chwili poczuła niechęć do tego człowieka. - Przepraszam pana, ale nie wydaje mi się, abyśmy się znali. Pierce wystąpił, by przedstawić nieznajomego jako porucznika Chetwina. - Chetwin ścigał się zaprzęgiem z Sharpem w Turnham Green - dodał. - Ach tak, przypominam sobie. - Jeszcze jeden lekkomyślny łobuz, gotów uczynić wszystko dla dreszczyku emocji, nie zważając na to, kto na tym ucierpi. Była zaskoczona, że Pierce zna kogoś takiego. Nigdy o nim nie wspominał.

- Proszę mi zdradzić, panno Waverly - zapytał porucznik z uśmiechem wyższości. - Czy Sharpe wciąż unika zmierzenia się z panią w wyścigu? - Nie powinno to pana obchodzić, jak sądzę - rzekła zimno. To starło mu z oblicza uśmieszek. - Ja tylko się zastanawiałem, czy lęka się zmierzyć z panią tak samo, jak ze mną. Próbuję go przekonać do ponownego wyścigu w Turnham Green, ale bez skutku. Ostatnim razem musiałem obrazić jego matkę, aby go sprowokować do przejścia przez to igielne ucho. - No i pana pobiłem - wycedził lord Gabriel, a jego oczy zabłysły. Gdybym nie zawadził o głazy i nie rozbił faetonu za pierwszym razem, kiedy się ścigaliśmy, pobiłbym pana dwukrotnie. - Tak, lecz cała sztuka w tym, by nie uderzyć w te głazy, stary druhu. - Porucznik Chetwin uśmiechnął się szyderczo. - Czy zgodzi się pani ze mną, panno Waverly? Czyżby ten okropny człowiek nawiązywał do śmierci jej brata? - Wydaje mi się, że cała sztuka w tym, by wygrać, sir. A pan przegrał. Spojrzenie porucznika Chetwina stało się lodowate. - Tylko dlatego, że kamyk dostał się pod podkowę jednego z moich koni. Sharpe doskonale o tym wie. A także dlatego, że miałem na tyle rozumu, by wyhamować, zanim rzuciło mnie na głazy. Zamarła. Jakim trzeba być gburem, by tak deptać czyjąś żałobę? - To nie do przyjęcia, Chetwin. Widać nigdy pana nie nauczono, jak należy rozmawiać z damami - rzekł ponuro lord Gabriel. Chetwin obrzucił Virginię lekceważącym spojrzeniem. - Dama nie rzuca dżentelmenowi wyzwania do wyścigu, w którym nie ma najmniejszego zamiaru stanąć.

- Ależ ja mam zamiar się ścigać! - wypaliła porywczo. - Gdy tylko pokonam lorda Gabriela w piątek na torze w Ealing! Już w chwili gdy wymówiła te słowa, miała ochotę ugryźć się w język. - Proszę nam wybaczyć, panna Waverly zgodziła się podarować mi następny taniec - oświadczył lord Gabriel i pociągnął ją z powrotem na parkiet. Tym razem był to szkocki reel*. Całkiem na miejscu, ponieważ jej umysł także wirował. Lord Gabriel obronił ją przed gburowatym Chetwinem. A zanim sama się wygadała, utrzymał ich wyścig w sekrecie, choć mógł z łatwością odparować insynuacje porucznika, właśnie ów fakt wyjawiając. Było to dość dziwne, zważywszy jego zamiłowanie do aktorskich przedstawień. Otoczył ją ramieniem w pasie i powiedział: - Przykro mi, panno Waverly. Chetwin to prostak. - Trudno się nie zgodzić. Dlaczego tak bardzo pana nie znosi? W szczęce lorda Gabriela zadrgał mięsień. - Wygrałem z nim w obecności całego jego regimentu. W ten sposób upokorzyłem go przed podkomendnymi. Od tamtej pory mnie nienawidzi. Dlatego właśnie nie ustaje w wysiłkach skłonienia mnie do zawodów w Turnham Green. - To jednak nie tłumaczy jego zachowania wobec mnie - powiedziała jeszcze, zanim rozstali się w tańcu. Kiedy znów tańczyli razem, powiedział, wyraźnie akcentując każde słowo: - Przypomina mu pani tę klęskę. Dla niego to wystarczający powód, by pani nie lubić. Dlaczego pani zrobiła to, co

*Pochodzący ze Szkocji szybki taniec o dynamicznej melodii (przyp. red.).

zrobiła, skoro także mnie nienawidzi? - Jego oczy tak iskrzyły, jakby wyciągnął z jej uczynku fałszywe wnioski. - Jeżeli już ktoś ma prawo pana źle oceniać, lordzie Gabrielu, to tylko ja, a nie jakiś głupiec, po którym widać, że jedyną jego misją w życiu jest sprawianie ludziom kłopotów. Roześmiał się, po czym taniec rozdzielił ich znowu. Potem nic więcej już nie mówili, ale miała silne wrażenie, że coś między nimi się pojawiło. Zabrzmiały jej w głowie słowa porucznika: „Ostatnim razem musiałem obrazić jego matkę, żeby go sprowokować do przejścia przez igielne ucho". Czy naprawdę dlatego lord Gabriel ścigał się z tym złym człowiekiem, z powodu obraźliwych słów o matce? Rzecz jasna, to nie zmieniało o nim jej opinii. Jednakże... hmm... może ją nieco łagodziło, ponieważ jego rodzice zginęli w atmosferze skandalu. Słyszała wszystkie plotki, które przed laty krążyły 0 świętej pamięci lordzie i lady Stoneville. Oficjalna wersja wydarzeń głosiła, że lady Stoneville zabiła małżonka przez pomyłkę, a potem z żalu zastrzeliła siebie. Powstało także mnóstwo innych wersji - że ich najstarszy syn, obecny lord Stoneville, zamordował rodziców dla majątku albo że lady Stoneville zabiła małżonka z zazdrości, z powodu jego licznych miłostek. Nic dziwnego, że lord Gabriel czuł się zobowiązany do przyjęcia wyzwania tamtego człowieka. Zmarszczyła czoło. Jak mogła go usprawiedliwiać? Był lekkomyślnym głupcem bez poczucia przyzwoitości i aroganckim pyszałkiem, który uważał, że powinna mu być wdzięczna za propozycję małżeństwa. Ale także człowiekiem, który w przerażający sposób stracił rodziców, kiedy miał zaledwie siedem lat. I jakimś sposobem udawało mu się znajdować w dalszym życiu radość.

Popatrzyła na niego, gdy figura kolejnego tańca zaprowadziła ich ku innym partnerom. Kobieta, którą lord teraz obejmował, jaśniała z zachwytu, a on odwzajemniał się uśmiechem. Tak, zauważyła już, że niektóre kobiety sądziły, iż jest czarujący. Miał na to niezawodne sposoby. Za każdym razem, kiedy taniec zwracał ich sobie, uśmiechał się, i za każdym razem jej puls lekko przyśpieszał. Wyraźnie niedostatecznie przywykła do bywania w towarzystwie. A jej pulsowi brakowało dobrego gustu. Taniec wreszcie się skończył i lord Gabriel sprowadził ją z parkietu. - Skoro sekret wyszedł na jaw, co pani zrobi z kuzynem? - Proszę to zostawić mnie. Spotkam się z panem w umówionym miejscu o pierwszej trzydzieści. Proszę tylko się tam zjawić. Pierce mógł sobie wrzeszczeć do woli. Stanie w wyścigu z lordem Gabrielem i wygra - najpierw w Ealing, a potem w Turnham Green. A potem będzie go mogła, razem z jego urodziwą powierzchownością i reputacją nieokiełznanego, przegnać z głowy na dobre.

Rozdział III Hetty Plumtree siedziała w bibliotece Halstead Hall przynajmniej od godziny. Najmłodszy wnuk powinien dawno być w domu. Reszta rodziny wróciła z balu w Marsbury House już jakiś czas temu. Biorąc pod uwagę to, co od nich usłyszała, nie miała pojęcia, co myśleć o przedłużającej się nieobecności Gabe'a. Z drugiej strony jednak wnuk nigdy nie zachowywał się tak, jak tego od niego oczekiwano. Urwis miał w sobie żyłkę buntownika. - Nie trzeba było, babciu, na mnie czekać - odezwał się tuż obok jej ramienia. Podskoczyła, po czym zamierzyła się na niego laską. - Próbujesz przyprawić mnie o atak serca, że skradasz się do mnie w ten sposób? Którędy się tu dostałeś, diabelskie nasienie? Jej wnuk roześmiał się i wskazał na otwarte okno za nią. Pochylił się, by pocałować ją w policzek. Wyczuła bijący od niego zapach stajni. Musiał zatrzymać się tam, by wy-szczotkować swojego wierzchowca. To ją zaniepokoiło, ponieważ czynił tak zwykle wtedy, kiedy coś go gnębiło. - Gdzie byłeś? - spytała. - Wszyscy wrócili do domu już dawno temu. - Ostatnim razem nie wymagano ode mnie opowiadania się na temat wyjść i powrotów - wycedził i opadł na fotel stojący naprzeciwko niej. - Nie bądź niegrzeczny - zbeształa go.

Roześmiał się w odpowiedzi. To byt sposób Gabriela na życie. Udawał, że jego serce nie zostało już dwukrotnie w tak młodym życiu złamane - raz, kiedy zginęli rodzice, a drugi, kiedy zginął Roger Waverly. Gabe zwykł zalepiać te pęknięcia gipsem kilku żartów i uśmiechem lekkoducha, ale w ciągu ostatnich sześciu tygodni na gipsie pojawiła się rysa. On tego nie potrafił dostrzec, ona jednak tak. Kiedy jego serce zacznie znów krwawić, żadne dowcipy świata nie zdołają zatamować krwotoku. - Jak ci się udał bal? - zapytała, zastanawiając się, jak nawiązać do tematu, o którym naprawdę chciała porozmawiać. Jego uśmiech zbladł. - Przecież wie babcia doskonale. Jestem przekonany, że rodzina zdała już babci relację. Gdyby wreszcie wyłożył karty na stół... - Słyszałam, że tańczyłeś z panną Waverly. I to dwa razy. - Tańczyłem. - Nie myślisz chyba o tym, żeby przyjąć jej wyzwanie, prawda? - Właściwie to myślę się z nią ożenić. Hetty otworzyła szeroko usta i utkwiła w nim wzrok. - Mimo że cię tak nienawidzi? Czyżby mówił poważnie? - Dlaczego wszyscy wokół mi to powtarzają? - Dlatego, że to prawda. - Nie może mnie naprawdę nienawidzić, ponieważ mnie nie zna. Nienawidzi tego, że jej brat zginął w wyścigu ze mną, a to nie oznacza jeszcze, że nienawidzi mnie samego. - Skrzyżował ręce na piersiach. Skłoniłem ją, by ze mną zatańczyła, czyż nie? - A co zrobiłeś? Dałeś jej do zrozumienia, że przyjmiesz wyzwanie, jeśli z tobą zatańczy? - Kiedy wzruszył

ramionami, prychnęła gniewnie. - Tym, czego wy, młodzi mężczyźni, nie wiecie o kobietach, można napełnić cały ocean. Manipulowanie niewiastą na dłuższą metę zaprowadzi cię donikąd. - Babcia przecież nie przestaje nami manipulować - rzekł krótko. - To zupełnie co innego. Po cóż bowiem istnieją na świecie dziadkowie, jak nie po to, żeby dręczyć swoje wnuki? Patrząc na jego zaciśniętą szczękę i udręczony wzrok, poczuła, że pęka jej serce. Zawsze miała słabość do Gabriela, z tym jego otwartym usposobieniem, brakiem lęku i uśmiechem przeganiającym śmierć. Nigdy jednak nie umiała do niego trafić. - Nie tego dla ciebie chcę - powiedziała cicho. - Dla ciebie pragnę miłości i szczęścia. Nie kobiety, która uczyni ci z życia piekło. Te wypowiedziane wprost słowa dotknęły go. Zesztywniał. - A zatem nie powinna babcia występować ze swoim ultimatum. - Nie musisz wybierać takiej kobiety, która ma powody, by cię nienawidzić. - Dzięki mnie po śmierci dziadka utrzyma swoją pozycję. Umyśliłem sobie, że poślubienie jej to najmniejsza rzecz, jaką mogę zrobić. Obrzuciła go sceptycznym spojrzeniem. - A ona się zgadza? - Zgodzi się. Z czasem. - Gabrielu... - Dość już - powiedział i wstał. - Jeśli zdobędę żonę, nie będzie miała babcia powodu na mnie narzekać. - Musisz jeszcze dożyć do wesela, inaczej nie będzie się to liczyło wypaliła, kiedy odchodził. Odwrócił się i popatrzył na nią.

- Co babcia ma na myśli? - Jeśli planujesz się z nią ścigać... - Ach, babcia myśli, że się zabiję, przejeżdżając przez ucho igielne w Turnham Green. - Udało ci się trzykrotnie. Niczyje szczęście nie trwa wiecznie. - A jeśli złożę przysięgę, że nigdy już nie przejadę przez ucho igielne, ani ścigając się z panną Waverly, ani też z nikim innym? Co mi babcia wtedy zaoferuje? Zawahała się. Taka przysięga położyłaby kres jej największemu zmartwieniu - że gnając po tym zdradzieckim torze, zabije siebie łub kogoś innego. Każdy z tych scenariuszy postawiłby go poza zasięgiem rodziny już na zawsze. Z drugiej strony, układanie się z wnuczętami było ryzykowne. Podziałało na jej korzyść w przypadku Jarreta, ale z Gabrielem było zupełnie inaczej. - A czego byś chciał? - Chciałbym, by cofnęła babcia swoje ultimatum wobec... - To nigdy nie będzie miało miejsca! - przerwała mu. - Poza tym powiedziałeś, że chcesz poślubić pannę Waverly, aby jej pomóc. - Tak. Ale to nie dla siebie chciałbym cofnąć ultimatum. Chciałbym to zrobić dla Celii. Popatrzyła na niego uważnie. - Dlaczego? - Ma babcia już cztery pary. Zdaję sobie sprawę, że my dwoje się ociągamy, ale Celia ma dopiero dwadzieścia cztery lata. Niechże jej babcia pozwoli znaleźć sobie męża w stosownym czasie. Albo też w ogóle go nie szukać, jeśli tak zdecyduje. Nie chciałbym, żeby poślubiła jakiegoś łowcę posagów. Babcia też tego nie chce. Miała babcia szczęście z Minervą, lecz Celia... jest zupełnie inna. - Chodzi ci o to, że strzela z broni dla rozrywki? - Chodzi o to, że trwa w mocnym oporze przeciwko babci ultimatum. Znajdzie się babcia między młotem

a kowadłem. Nie chce babcia nas wydziedziczać. A już na pewno nie zechce tego uczynić, skoro wszyscy się podporządkowali, poza Celią. Miał słuszność, lecz nie zamierzała mu o tym mówić. - Zrobię, co będę musiała. Zacisnął usta. - W takim razie będę się ścigał, z kim tylko chcę i gdzie tylko chcę. - Pamiętaj, co powiedziałam. Jeśli umrzesz, zanim się ożenisz, nikt niczego nie dostanie. - Doprawdy? Ukarzesz, babciu, nieutulone w żalu po mnie rodzeństwo, tylko dlatego, że miałem czelność umrzeć i tym samym chytrze sprawić, byś nie ujrzała owoców swoich planów? Nie sądzę. W jego oczach pojawił się zuchwały błysk, ten sam, który znała świetnie z lat, kiedy był jeszcze chłopcem i wymykał się do stajni bez względu na to, jaką wymyśliła mu za to karę. - A poza tym nie słyszała babcia? Jestem Aniołem Śmierci, nie mogę umrzeć. Ciarki przeszły jej po plecach. Przeklęty głupiec. Wypowiadanie takich rzeczy było kuszeniem losu. Podszedł bliżej. - Poza tym zamierzam żyć choćby tylko dlatego, by zobaczyć, jak się babcia zmaga z Celią. Podejrzewam, że kiedy przyjdzie na nią kolej, pożałuje babcia, że kiedykolwiek wymyśliła taki plan. I proszę nie mówić, że nie ostrzegałem. Kiedy odwrócił się, by wyjść, rzuciła: - Zastanowię się nad tym. Zatrzymał się, żeby na nią popatrzeć. - Nie mówię, że przyjmę twoją propozycję. Ale przemyślę ją. - Lepiej niech się babcia zastanowi jak najszybciej - odparł. - Za trzy dni ścigam się z panną Waverly.

Po tych słowach wyszedł. Do diabła z tym chłopakiem! Zdawał się odziedziczyć wszystkie jej umiejętności manipulowania otoczeniem. Jeśli nie będzie dość ostrożna, gotów z tej bitwy wyjść jako zwycięzca. Podparła się laską, by wstać. Nie miała zamiaru poddawać się tylko z powodu pogróżek Gabriela. Kiedy kuśtykała do sypialni, zabrzmiały jej w głowie słowa wnuka: „Jestem Aniołem Śmierci - nie mogę umrzeć". Któż lepiej od niej wiedział, że śmierć może pochwycić człowieka w chwili, gdy ten się najmniej tego spodziewa. Nie mogła znieść myśli, że ktoś jeszcze, kogo kochała, mógłby wpaść w jej chciwe ręce. Generał Isaac Waverly siedział pochylony nad śniadaniem złożonym z jajek i bekonu, gdy jego cioteczny wnuk wszedł do pokoju. Bolejąc nad przegraną we wczorajszej gonitwie o puchar Marsbury, Isaac nawet nie podniósł głowy. Jeździec Widmo powinien był zwyciężyć - przegrał ledwie o długość pyska. Jak farma Waverly miała wygrzebać się z długów, skoro jej konie nie wygrywały? Stadniny prosperowały i padały wraz z przebiegiem karier ich koni wyścigowych, a on już przez dłuższy czas nie miał żadnego, który odniósłby spektakularne zwycięstwo. Z tego interesu wyciągał coraz mniej pieniędzy, a jego dzierżawcy z powodu ostatniej suszy ledwie wiązali koniec z końcem. Był to ciężki rok dla wszystkich właścicieli ziemskich, on zaś potrzebował pieniędzy, by odłożyć coś dla Virginii. Bał się ogromnie, że ze zbyt małym posagiem nie znajdzie sobie męża. Z powodu straconego sezonu towarzyskiego oraz nieumiejętności trzymania języka za zębami

potrzebowała wszelkiej pomocy, jakiej mógł jej udzielić. Poza tym był jej to winien. Dziewczyna zaniedbała swoją przyszłość, aby się nim zaopiekować, kiedy został ranny. Zasługiwała na więcej niż żywot opiekunki chorego starca. Popatrzył w górę na Pierce'a. - Jak było na balu? Czy nasze dziewczę z kimś tańczyło? Pierce nalał sobie filiżankę herbaty. - Można tak powiedzieć. - Z kimś, kogo znam? Cioteczny wnuk zawahał się, po czym zerknął na drzwi prowadzące do kuchni, skąd dochodził głos Virginii rozmawiającej radośnie ze służącymi. Isaaca nie dziwiło, że wnuczka czuła się tak samo dobrze w kuchni, jak i w salonie. W czasie długich miesięcy po jego wypadku jedynym jej towarzystwem poza Pierce'em stała się służba. Wszyscy ją uwielbiali. Kucharka natychmiast piekła ciasto imbirowe, kiedy Virginii nie dopisywał humor, gospodyni uzgadniała z nią jadłospisy i rachunki, stajenni dawali każdego wierzchowca, jakiego wybrała, nawet takiego, którego wyraźnie zakazywał dla niej siodłać. Dziewczyna miała energię matki i usposobienie ojca. Sprzeczali się o wszystko, gdy próbowała zaprowadzić porządek w gospodarstwie. - Z kim zatem tańczyła? - zapytał Pierce'a raz jeszcze. - Z Gabrielem Sharpe'em. Ogarnęło go złe przeczucie. - Po jakiego diabła miałaby tańczyć z tym aroganckim bękartem? Pierce się skrzywił. - Powinienem ci o czymś powiedzieć już miesiąc temu, kiedy się to stało. Pomyślałem jednak, że wuj ma dość kłopotów na głowie, a poza tym nie sądziłem, że

Virginia zechce pójść o krok dalej. Teraz nie jestem już tego taki pewien. - Pójść dalej w jakiej sprawie? - zapyta! starzec i krew zastygła mu w żyłach. W kilku treściwych słowach Pierce wyłożył dokładnie, co zamierzała uczynić jego zapalczywa wnuczka. Isaac wyskoczył zza stołu niczym bojowy rumak ugodzony pociskiem w zad. - Virginio Anno Waverly! - wrzasnął. - W tej chwili do mnie! Mała gaduła weszła do pokoju z tostem na talerzyku w jednej ręce i maselniczką w drugiej, z miną niewiniątka, która nie zmyliła go ani na chwilę. - Tak, dziaduniu? Zmarszczył brwi. - Pierce mówi, że zamierzasz stanąć do jakiegoś idiotycznego wyścigu z lordem Gabrielem Sharpe'em. Postawiła talerzyk i maselniczkę na stole, obrzucając kuzyna złowróżbnym spojrzeniem. - Poczekaj, nie wyhaftuję ci już żadnych kapci - syknęła do niego. Pierce popatrzył na nią chłodno znad filiżanki z herbatą. - Jeśli wyhaftujesz mi jeszcze jakieś kapcie, będę musiał wyhodować sobie dodatkowe stopy. - Doskonale wiesz, że potrzebujesz wyjątkowo dużo kapci - rzekła. Niszczysz je znacznie szybciej niż... - Nie obchodzą mnie żadne cholerne kapcie Pierce'a! -wykrzyknął Isaac. - Chcę wiedzieć, co cię opętało, żeby wyzywać Sharpe'a. To niepodobne do ciebie - robić coś tak głupiego! - Nie ma się o co martwić, bo to tylko krótki wyścig powozów na torze w Ealing, dziadku. Pamiętasz to miejsce - ani trochę nie jest niebezpieczne. - Wszelkie rodzaje wyścigów są niebezpieczne, młoda damo!

- Dziaduniu, proszę, usiądź - powiedziała zdecydowanym tonem, po czym podeszła do niego i ujęła pod ramię. - Wie dziadunio, że doktor kazał mu unikać gniewu. - To przestań mnie gniewać! - Odepchnął jej rękę. - Pierce mówi, że wyzwałaś tego człowieka na przejście przez ucho igielne. Co ty sobie w ogóle myślałaś? Policzki jej poczerwieniały. - Myślałam, że go pokonam, a on nareszcie przestanie puszyć się swoją wprawą w zabijaniu przeciwników. Isaac natychmiast opanował złość. Śmierć Rogera ugodziła boleśnie ich oboje, ale cięższa okazała się dla niej. Wyidealizowała brata i jego śmierć pokryła patyną cnót wielki pomnik, który wzniosła na jego cześć, jeszcze gdy była dzieckiem. Nie umiała myśleć przytomnie, kiedy chodziło o Rogera. - Och, gołąbeczko - westchnął Isaac. - Musisz przestać przejmować się Sharpem. Nie cierpię tego człowieka tak samo jak ty, ale... - Gdybyś go tylko zobaczył w zeszłym miesiącu na zawodach, chwalącego się, jak pokonał porucznika Chetwina! - Zwinęła dłonie w pięści. - W ogóle nie dba o to, że Roger stracił życie, gnając po tym samym torze! Ktoś musi mu pokazać, gdzie jego miejsce, nauczyć go pokory i poczucia... poczucia przyzwoitości! - I uważasz, że to twoja rola? - A czemuż by nie? - W jej głosie zabrzmiała błagalna nutka. - Wiesz, że potrafię. Sam mówiłeś, że umiem powozić karykielem* lepiej niż jakikolwiek mężczyzna. - Nie zamierzam patrzeć, jak ryzykujesz życiem i swoją przyszłością. Mógłbym dodać, że próbując prześcignąć tego mężczyznę, zniechęcisz wszystkich. Wkładaj kapelusz. Złożymy wizytę lordowi Gabrielowi. Zamierzasz

* Karykiel - lekki, dwukołowy powóz spacerowy, popularny w Europie w XIX w. (przyp. tłum.).

mu bowiem, moja droga, powiedzieć, że dostrzegłaś swoją omyłkę i odmawiasz stanięcia przeciwko niemu na torze. - Nie zrobię niczego podobnego! - wypaliła. - Nie zgadzam się, by sobie pomyślał, że jestem tchórzem! - A ja się nie zgadzam stracić przez cholernego głupca kolejne wnuczę! Zbladła. - Mnie nie stracisz, dziaduniu, przyrzekam. - Masz cholerną rację, nie stracę cię - rzekł, czując ukłucie trwogi w sercu. - Tego bym nie zniósł. Kiedy zmarła na zapalenie płuc jego żona, towarzysząca jemu i kawalerii na Półwyspie, było mu bardzo ciężko. Kiedy zginęli syn i synowa, a on wrócił do domu, by zająć się majątkiem, pełen goryczy po ich stracie, pragnął jedynie wpełznąć do jakiejś nory i pogrążyć się samotnie w żalu. Planował zrazu, że znajdzie jakichś krewnych, którzy zgodzą się wziąć do siebie Virginię i Rogera, póki nie ujrzał wnuczki - miała wtedy trzy latka i była niepocieszona. Popatrzyła na niego z drżącymi ustami i spytała: - Papa nie żyje? Gdy odpowiadał, coś uwięzło mu w gardle. - Papa nie żyje, gołąbeczko. Ale jest tu dziadzia. Wpatrzona w niego wielkimi, wypełnionymi łzami oczami, objęła drobnymi ramionkami jego nogę i powiedziała: - Dziadziu, zostań. W tamtej chwili w drobnych piąstkach zakleszczyła też jego serce. Został jej „dziaduniem", a ona stała się jego „gołąbeczką". Nie zamierzał stracić jeszcze i jej. - Wybijemy ci z głowy ów wyścig z Sharpem, a ja przysięgam przed Bogiem, że zamknę cię w pokoju na cztery spusty i nigdy nie wypuszczę.

Dziewczyna kłóciła się z nim na każdym etapie drogi. Protestowała, kiedy czekali na przyjazd powozu. Prosiła, kiedy skierowali się do Ealing. Kiedy jednak jej wysiłki poszły na marne i znajdowali się już godzinę drogi od Halstead Hall, zapadło złowieszcze milczenie. Zbliżali się do Halstead Hall, a Isaac popadł w zły humor wzmożony jeszcze widokiem zamożnego, robiącego ogromne wrażenie dworu. Wiedział zawsze, że Sharpe był bratem markiza z rodu tak starego jak sama Anglia. W rzeczywistości był to jeszcze jeden powód, dla którego nienawidził tego człowieka. Gdyby Sharpe nie wciągnął Rogera w beztroskie życie, chłopak bez wątpienia dzisiaj by żył. Roger ubóstwiał młodego lorda i gotów był uczynić niemal wszystko, żeby zrobić na przyjacielu wrażenie. Kiedy byli w szkole, Isaac nie martwił się tą przyjaźnią. To, że Roger pokazał się w wyższych sferach, mogło okazać się dla niego na dłuższą metę korzystne. On sam nie doszedłby do rangi generała, gdyby nie zawarł korzystnych przyjaźni, znał więc doskonale ich wartość. Nawet wyścigi go nie niepokoiły. Młodzieńcy to w końcu młodzieńcy. Potem jednak Roger zaczął spędzać cały czas w londyńskich tawernach, pijąc i grając. Wtedy Isaac zaczął się niepokoić. Widok Halstead Hall przywrócił złe wspomnienia. Nic dziwnego, że Roger wsiąkł w przyjaźń z Sharpem i synem księcia - jakże chłopaka miało nie uwieść takie bogactwo, podczas gdy sam żył skromnie? Isaac powinien był się wtrącić, kiedy jeszcze miał okazję. Nie należało czekać do pogrzebu z wyrzuceniem Sharpe'a ze swojej posiadłości. Tak czy inaczej nie pozwoli, by stała się kolejna tragedia. Było dość wcześnie, kiedy podjechali do masywnych drzwi wejściowych. Halstead Hall stanowiło jedną z wielu rezydencji wzniesionych przez Tudorów, przeznaczonych do zamieszkania przez króla. Zapewne sam monar-

cha byt właścicielem dworu, zanim podarowano go rodzinie Sharpe'ów dwieście lat temu. - Posłuchaj teraz uważnie - rzekł do Virginii, kiedy kamerdynerzy i stajenni podbiegali do ich powozu. - Pozwolisz, bym mówił tylko ja, póki nie przyjdzie do nas Sharpe. Wtedy poinformujesz go jedynie, że się rozmyśliłaś i nie staniesz z nim do zawodów. Na tym będzie koniec. Zrozumiałaś? - Ale, dziaduniu... - Tak będzie, Virginio. Kiedy skrzyżowała ręce na piersi w geście nieposłuszeństwa, westchnął. - Jeśli zrobisz, jak powiedziałem, obiecuję, że kupię ci nowe suknie. Będziemy mogli nawet pojechać do Londynu na jeden lub dwa bale. Jestem pewien, że Pierce zdoła wykłócić się dla nas o zaproszenia. Obiecując, nie miał zupełnie pojęcia, jakim cudem opłaci ich noclegi. A nie mogli przecież zatrzymać się w kawalerskiej kwaterze Pierce'a. Virginia zrobiła zbolałą minę, czując się dotknięta. - Gdybyśmy nawet mieli pieniądze na suknie i bale, to nie jestem jakąś pustą lalką, żeby mi to zawróciło w głowie. Tu chodzi o zasady. Westchnęła głęboko i popatrzyła za okno powozu. Do kroćset i niechże to wszyscy diabli porwą! Jego gołą-beczka doskonale wiedziała, jak uderzyć prosto do jego serca. Propozycja sukien zraniła jej dumę. Jeśli ta dziewczyna cokolwiek miała, był to ocean dumy. Otworzono im drzwi, by wysiedli. Podał służącemu nazwiska i oświadczył, że chcą widzieć się z lordem Gabrielem. Wprowadzono ich bramą n a dziedziniec, a stamtąd do wielkiej sali, która mogła onieśmielić niejednego człowieka. To był jednak świat, w którym Isaac się wychował. Świat, w którym pojęcie „dobre pochodzenie" służyło temu, by

pokazać świeżo wzbogaconym, gdzie ich miejsce. Tu ludzi oceniano po kroju kołnierzyka, a nie po charakterze. Nienawidził owego targowiska próżności i pustych obietnic. Cieszył się, że opuścił je jako młodzieniec, zostając oficerem i mogąc poświęcić życie czemuś naprawdę ważnemu. Przeżył bitwy pod Vimeiro i Roliea i niezliczoną ilość razy widział twarz zła. Utytułowana rodzina z gromadą potomstwa z piekła rodem nie była w stanie onieśmielić kogoś takiego. Nie był natomiast pewien Virginii. Wpatrywała się w dębową rzeźbioną boazerię, która zajmowała jedną ścianę sali, i na olbrzymie marmurowe kominki umieszczone na bocznej ścianie. - To tutaj naprawdę mieszka lord Gabriel? - wyszeptała, gdy kamerdyner wyszedł, przypuszczalnie by go przyprowadzić. - Tak, z tego, co mi wiadomo. - Issac zmarszczył brwi. - Z pewnością słyszałaś o jego rodzinie. - Tak, lecz nie zdawałam sobie sprawy... - Halstead Hall słynie w okolicy ze swojego ogromu - trzysta sześćdziesiąt pięć pokoi. Ma rozległe ogrody, a także jeden z największych labiryntów w Anglii. Ostatnio słyszałem, że w posiadłości jest siedemdziesięciu dzierżawców. - Słodki Boże - westchnęła. - Jego rodzina musi być niesamowicie bogata. - Dość bogata, by kupić sobie cokolwiek zapragnie, a także kogokolwiek zapragnie. Miej to na uwadze, kiedy drugi raz wpadnie ci do głowy takie głupstwo, jak stanąć z którymś z nich w wyścigach. Nie zatroszczył się, by ściszyć głos, nie zamierzał bowiem pozwolić Sharpe'om, by onieśmielali go bogactwem. - Chociaż słyszałem, że ich pieniądze pochodzą ze strony matki, a nie markiza. - Słyszał pan dobrze, sir. Moje wnuki dostają pieniądze ode mnie.

Rozejrzał się zaskoczony i ujrzał kobietę w swoim wieku schodzącą po bogato zdobionych schodach. Stawiała wolno kroki, co dodawało jej królewskiego dostojeństwa, które od razu zaskarbiło jego respekt. Dopiero gdy spojrzał na laskę w jej dłoni, zrozumiał, że dostojny krok dama zawdzięcza słabym nogom. Odruchowo pomasował ramię, które odmawiało mu posłuszeństwa, odkąd spadł z konia. Wiedział, jak to jest, kiedy zdradza człowieka jego własne ciało. Poczuł chwilowe współczucie dla damy. Zdusił je jednak z całą bezwzględnością. - Musi być pan generałem Waverly - odezwała się, kiedy podeszła do nich bliżej. - Hester Plumtree, babka... - Wiem, kim pani jest - przerwał jej ostro Isaac. Któż by nie znał Hetty Plumtree, słynnej z tego, że żelazną ręką kierowała imperium piwowarskim, wypychając z rynku inne browary zarządzane przez mężczyzn. Spodziewał się jednak matrony o twarzy potwora, z głosem harpii i sposobem bycia mężczyzny. Nie kruchej istoty o mlecznoróżowej cerze i z uśmiechem, który doprowadzić mógł do wrzenia krew starzejącego się mężczyzny. A niech to wszyscy diabli, właśnie pozwalał, by zawładnęła nim kobieta. - Przyjechaliśmy zobaczyć się z lordem Gabrielem -warknął. - Ta sprawa pani nie dotyczy, madam. Nie skrzywiła się, słysząc nieuprzejme słowa. - Nie jestem pewna, gdzie teraz przebywa. Skoro jednak służący zajęli się jego odszukaniem, może wypijemy po filiżance herbaty? Muszą państwo czuć się spragnieni po podróży. - Nie chcę żadnej herbaty - wyrzucił z siebie gniewnie mężczyzna, doskonale zdając sobie sprawę, że zachowuje się jak nieokrzesany stary głupiec. Nie mógł się jednak opanować.

- A ja z przyjemnością bym się napita - rzekła z promiennym uśmiechem Virginia. - Dziękuję. Teraz nagle dziewczynie zachciało się zachowywać jak dobrze urodzonej damie? Wpędzi go przedwcześnie do grobu. Pani Plumtree wezwała służącego, poleciła mu, by przyniósł im herbatę, i nakazała podać ją w bibliotece. - Tędy, proszę - wskazała korytarz. - Możemy przecież usiąść do rozmowy wygodnie. A ta sala jest nazbyt przestronna, nie sądzą państwo? Czuję się w niej tak, jakbym prowadziła wykład. Isaac nie wiedział, co odpowiedzieć. Czy swoją serdecznością próbowała się go pozbyć, uśpić ich czujność i wytrącić mu broń z ręki? To nie zadziała. Żadna babska zasadzka nie odbierze mu tego, w czym był najlepszy. Kiedy usadowili się w bibliotece, dama się odezwała: - Jak rozumiem, sprawa dotyczy wyścigu, który postanowili sobie urządzić mój wnuk i pańska wnuczka? - Już pani powiedziałem, że to nie pani zmartwienie. - Ależ właśnie moje. Tak samo jak pan, nie chcę, żeby stała im się jakaś krzywda. A ten tor w Turnham Green... - Turnham Green! - Dziadek popatrzył z wyrzutem na Virginię. Powiedziałaś, że będziecie się ścigać w Ealing! - W Ealing, dziaduniu, daję słowo! - To o czym w takim razie mówi ta dama? - Proszę mi wybaczyć, sir - wtrąciła pani Plumtree. - Musiałam źle zrozumieć wnuka. Teraz, jak o tym pomyślę, on nigdy właściwie nie powiedział, na jakim torze będą te wyścigi. Ja tylko przypuszczałam... - Zmrużyła oczy. - Widzę, że i on, i ja powinniśmy przeprowadzić jeszcze jedną rozmowę. - Nie ma znaczenia, jaki to tor. Oni w ogóle nie powinni się ścigać. - Tłumaczę dziadkowi, że to całkowicie bezpieczne.

- Bezpieczne! - ryknął Isaac. - Gnać zaprzęgiem po jakimś błotnistym torze, by prześcignąć człowieka znanego z lekkomyślności, który zrobi wszystko, żeby wygrać? - Mój wnuk nie pozwoli, by pańskiej wnuczce stała się jakaś krzywda, jeśli to właśnie pan insynuuje, sir - rzekła z kamiennym opanowaniem pani Plumtree. Ach. Nareszcie pojawiła się kobieta dragon. - Wybaczy pani, ale widziałem, jakiego bałaganu potrafi narobić pani wnuk. - Z pewnością na tak nieszkodliwym torze nie stanie się nikomu nic złego - odparowała. - To właśnie powtarzam cały czas dziadkowi - wtrąciła Virginia. Naprawdę, dziaduniu, nie stanie się... - Dość, dziewczyno - zbeształ ją. - Idź i poczekaj w sali obok. Porozmawiam sobie z panią Plumtree w cztery oczy. -Ale... - Już, Virginio! Sapnęła gniewnie, po czym wstała i wyszła. Kiedy się oddaliła, Isaac popatrzył ponuro na panią Plumtree. - Jak pani śmie zachęcać ją do tak szalonego pomysłu! Odpowiedziała mu stalowym wzrokiem. - Czyżby w przeszłości udawało się panu zdusić jej szalone pomysły? Osłupiał. - W przeszłości nie miewała żadnych szalonych pomysłów. Dopóki nie pojawił się pani wnuk, była odpowiedzialna, zrównoważona i... - Mój wnuk nie zmienił jej charakteru, sir. Może wydobył z niej tylko to, co już w niej drzemało. - Nie zna pani mojej wnuczki. - Znam młode kobiety. Sama mam dwie wnuczki, a przed nimi miałam córkę. Doskonale wiem, jak uparte bywają dziewczęta, zwłaszcza te z natury zapalczywe jak

pańska wnuczka. Jeśli będzie ją pan trzymał krótko, prawdopodobnie uczyni, co zechce, za pańskimi plecami. Kiedy pierwszy raz usłyszał pan, że zaproponowała mojemu wnukowi wyścig? Popatrzył na nią nienawistnie, rozzłoszczony, że zarzucono mu niekompetencję jako opiekunowi. - Dzisiaj. - A zaproponowała mu to przed miesiącem. To powinno panu coś powiedzieć. - Cóż, jeśli pani potrafi powstrzymać swojego cholernego wnuka przed robieniem głupstw w rodzaju ścigania się po fatalnym torze w Turnham Green... - Robię, co w mojej mocy - rzekła sucho. - Proszę jednak zważyć, że pan ma tylko jedną wnuczkę do pilnowania. Ja mam ich pięcioro. Nie mógł się z tym spierać. Do wszystkich diabłów, cóż by począł, gdyby w swoim zaawansowanym wieku musiał się stać opiekunem pięciorga dzieci? Sama myśl była nie do wytrzymania. - Poza tym - ciągnęła - ma już dwadzieścia siedem lat i jest dorosły. Nie zamierza słuchać tego, co ma do powiedzenia babcia. Isaac wyprostował się, żeby popatrzeć na nią z góry. - Może mu pani obniżyć pensję, odciąć od majątku. - Już groziłam podobnymi represjami. Jak dotąd nie zmieniło to jego zachowania. - Najwidoczniej, inaczej nie zgodziłby się bowiem stanąć z Virginią w szranki. Nie zwracając uwagi na postawę, którą przybrał umyślnie, by ją upokorzyć, starsza dama podniosła się z miejsca. - A pana wnuczka? Pańska taktyka nie zdaje się robić na niej najmniejszego wrażenia. Byli tak blisko siebie, że mógł zajrzeć w jej nieskazitelnie błękitne oczy i poczuć zapach wody różanej, którą się

perfumowała. Ta kobieta przyprawiała o szaleństwo. Była poruszająca. Od śmierci jego Lily, czyli od wielu długich lat, nigdy żadna kobieta nie wydała mu się poruszająca. Ta zaś... Przybrał sztywną postawę. - Co w takim razie pani proponuje? Mamy pozwolić im się pozabijać? - Och, proszę - rzekła cierpko. - Wy, mężczyźni, zawsze przesadzacie. Nie pozabijają się nawzajem. Jeżeli pan zezwoli na przeprowadzenie wyścigu, zachowa pan kontrolę nad tym, gdzie i kiedy się odbędzie. Możemy pojechać tam oboje i obserwować rozwój wypadków. Pańskiej wnuczce sprawi to przyjemność. Przestanie z panem wojować. Pościga się z moim wnukiem i to zaspokoi jej żądzę odwetu. Nie będzie się pan musiał niepokoić, że będą się nadal spotykać. - A jeżeli nie dam pozwolenia? - Znajdą sposób, by przeprowadzić wyścig potajemnie. Nie może pan wnuczki cały czas trzymać pod kluczem, wie pan o tym. Musiał przyznać, choć bardzo mu się to nie podobało, że jej słowa brzmiały roztropnie. Potrafił rozpoznać mistrza strategii, gdy się na niego natknął. - Zdaje mi się, madam, że ma pani wcale niezłe doświadczenie w manipulowaniu swoimi wnukami. Dziwię się, że nie są bardziej skłonni do współpracy. - Ja również - powiedziała po prostu. Zaśmiał się wbrew swojej woli. Na dźwięk jego śmiechu wzrok pani Plumtree złagodniał. - Prawdę mówiąc, przez parę ostatnich miesięcy zdołałam troje z nich doprowadzić do małżeństwa i ułożenia sobie życia. Okazali się ostatnio znacznie bardziej skłonni do współpracy niż zwykle.

- Musi mi pani udzielić lekcji, jak osiąga się taki cel -rzekł wesoło. - Będę zaszczycona. - W kącikach jej ust pojawił się nieśmiały uśmiech. Isaac nie mógł się powstrzymać, by nie pomyśleć, że są ładne. Wtedy się opamiętał. Cóż on najlepszego robi. To przecież babka Sharpe'a, na litość boską! Łobuzowi płazem uchodziła lekkomyślność, bowiem Isaac z łatwością mógł sobie wyobrazić Hester Plumtree powożącą zaprzęgiem po jakimś torze wyścigowym. Biada każdemu głupcowi, który by jej wszedł w drogę. - Muszę zająć się wnuczką - wymamrotał i odwrócił się. Powinien uciekać przed tą kobietą i jej machinacjami, zanim rozbije się o skały. Przyjazd tutaj był błędem. Mógł po prostu zamknąć w piątek dziewczynę na klucz. I zmusić Sharpe'a, żeby po nią przyjechał, jeśli chciał się ścigać. Wyszedł do sali obok. - Virginio, jedziemy do domu. Nikogo tam nie było. - Virginio! - zawołał. Ani śladu. - A niech to piekło pochłonie! Gdzie, u diabła, podziała się moja wnuczka?

Rozdział IV Virginia podążyła za szczegółowymi wskazówkami uprzejmego kamerdynera do stajni. Dwór był niewiarygodny. Kto mieszkał w takim miejscu? Nic dziwnego, że lord Gabriel był tak pewny siebie. Od narodzin wszystko podawano mu na srebrnej tacy. Cóż, ona ściągnie go na ziemię. Szkoda, że generał tak się uparł w sprawie wyścigu powozów. Czyżby nie chciał zobaczyć lorda Gabriela publicznie upokorzonego? Miała pewien plan. Gdyby udało jej się przyjrzeć koniom, które lord Gabriel zaprzęgał do swojego faetonu, zyskałaby amunicję w sporze z dziadkiem. Mogłaby szczegółowo wymienić ich słabości i mocne strony i dokładnie opowiedzieć, w jaki sposób je pokonać. W końcu mogła wybierać z całej stadniny. Wątpliwe, żeby lord Gabriel miał aż taki wybór. Nie zaszkodziłoby też obejrzeć jego powóz. Może udałoby się jej poprawić swój karykiel. Jeśli przekona dziadka, że nie przegra wyścigu, generał może ustąpić. Zbliżyła się do dużego budynku stajni, w którym musiało mieścić się kilkanaście wierzchowców. Stał blisko mniejszego, także wyglądającego na stajnię. Tylko w któ-

rym mogły być konie i faeton lorda? I jak miała pozyskać zaufanie stajennych, by pomogli jej obejrzeć zwierzęta? Nagle jeden ze stajennych wyszedł z większego budynku. Niósł wiadro. Ukryła się w jakichś drzwiach i przyglądała, a on tymczasem zawołał młodszego stajennego. Gdy chłopak przybiegł, tamten wręczył mu wiadro i powiedział: -To specjalna mieszanka, którą lord Gabriel zamówił dla nowej klaczy. Postaraj się, żeby zjadła wszystko. To pomoże jej na trawienie. Młodszy stajenny pośpieszył do drugiego budynku, by wkrótce potem pojawić się bez wiadra. Virginia zaczerpnęła oddechu. Nowa klacz lorda Gabriela musiała służyć do zaprzęgu. Mniejsza stajnia zdawała się spokojniejsza niż większa, może więc uda jej się niepostrzeżenie dostać do środka i rozejrzeć. Podkradła się do wejścia, a kiedy usłyszała zbliżające się w jej kierunku głosy, wskoczyła biegiem do środka. Tam zamarła. Ponieważ w wąskim przejściu stał lord Gabriel we własnej osobie. Trzymał w rękach wiadro z mieszanką i karmił z niego konia, którego widziała tylko chrapy wystające z boksu. Jego lordowska mość nie miał na sobie surduta ani krawata, a jedynie kamizelkę i koszulę z podwiniętymi rękawami odsłaniającymi piękne, muskularne przedramiona. Wstrzymała oddech. W koszuli, bryczesach i butach z cholewami wyglądał zdumiewająco - był smukły, zgrabny i przystojny. Zbyt przystojny, by jakakolwiek kobieta zdołała przy nim zachować równowagę. - Masz, masz, klaczko - przemawiał pieszczotliwie do zwierzęcia. Po tym poczujesz się lepiej. Kojące brzmienie jego głosu poruszyło coś w jej wnętrzu. Trudno było nie dać się oczarować mężczyźnie,

który z taką czułością traktował zwierzę. Zaczęła się zastanawiać, jaki by był wobec kobiety. Zaklęła w duchu. Nie była tego ani trochę ciekawa. Z pewnością nie! - I przestań wojować ze stajennymi, dobrze? - Lord Gabriel dalej przemawiał do klaczy. - Musisz zachować całą energię na zawody St. Leger Stakes*. Pobijesz wszystkich z kretesem, ślicznotko. Pognasz jak wiatr i zostawisz daleko w tyle te wszystkie głupie źrebaki. Zatem planował wziąć udział w St. Leger Stakes? Słodki Boże, generał też miał taki zamiar. Jeśli lord Gabriel ją tu przyłapie... Z sercem w gardle zaczęła się wycofywać. Wtedy zarżał tuż przy niej koń, a lord odwrócił głowę i ją dostrzegł. Odstawił wiadro i zbliżył się o parę kroków. Podniosła rąbek sukni, by uciec, ale dopadł ją w dwóch susach i chwycił za ramiona. - Hola, dokąd to? - zawołał i odwrócił ją twarzą do siebie. - Co pani tutaj robi, do jasnej cholery? -Ja... cóż.... otóż... dziadek postanowił pana odwiedzić, ale teraz rozmawia z pana babką, a ja... - Zaczęła gorączkowo myśleć. Usłyszałam, że mają państwo niesamowity labirynt, więc wyszłam go poszukać. Zgubiłam się jednak i tak się znalazłam tutaj. - Bo szukała pani labiryntu - powtórzył z niedowierzaniem. - Uwielbiam labirynty. - A zatem nie miało to nic wspólnego ze szpiegowaniem konkurencji? - Przeszył ją świdrującym wzrokiem. - Ależ skąd! Nie miałam pojęcia, że ma pan rasowego konia, którego zamierza pan... to znaczy miałam na myśli...

*St. Leger Stakes - prestiżowa gonitwa przeznaczona dla trzyletnich ogierów i klaczy, rozgrywana na torze Doncaster corocznie we wrześniu od 1776 r. po dziś dzień (przyp. tłum.).

- Podsłuchała pani, co mówiłem do klaczy - rzucił oskarżycielsko. W jakim celu, podstępna mała awanturnico? Och, teraz naprawdę znalazła się w tarapatach. W świecie wyścigów roiło się od podstępów. Od kiedy zakłady czyniono na podstawie wiedzy o koniu, specjalni informatorzy wślizgiwali się do stajni albo podglądali odbywające się w sekrecie treningi, by zdobyć informacje. Każdy zatem posiadacz rasowych zwierząt był podejrzliwy, jeśli do jego koni zbliżał się obcy, zwłaszcza przed tak ważnymi zawodami jak St. Leger Stakes. - To zupełny przypadek, przysięgam! - A teraz pani pobiegnie i opowie generałowi o rywalu! - Nie! - Widząc jego uniesione brwi, dodała: - Nie powiem ani słowa. Nigdy bym tego nie zrobiła. - Doprawdy? - Zsunął ręce na jej przedramiona. - Zgubiła się pani i postanowiła wejść do stajni całkiem sama, wiedząc, że będzie w niej kilku stajennych. - Mieszkam w stadninie. Cały czas chodzę do stajni sama. - Pani stajenni wiedzą doskonale, że nie wolno im tknąć wnuczki właściciela. A tutejsi pani nie znają. Jego uścisk wyprowadzał ją z równowagi. Trzymał ją zdecydowanie za blisko, co ją niepokoiło. Zwłaszcza że był ubrany tak niedbale. Czarna koszula pozostawała rozpięta pod szyją i odsłaniała ciemny meszek na torsie. - Ośmielam się twierdzić, że potraktowaliby mnie lepiej niż pan odparowała i podniosła podbródek. - Proszę mnie puścić. - Żeby mogła pani więcej wyszpiegować? - Droczył się z nią. - Nie szpiegowałam. - A zatem miała pani inne powody, by tu przyjść - powiedział, a jego głos stał się głębszy. - Może był powód bardziej... osobisty?

- Osobisty? - pisnęła. Omiatał ją coraz gorętszym spojrzeniem. - Może szukała pani mnie. Och, ależ zarozumialec. - Też coś! Dlaczego miałabym szukać pana akurat tutaj? - Ponieważ lokaje bez wątpienia powiedzieli pani, że często spędzam tu przedpołudnia. - Jego głos stał się ochrypły, a dłonie poruszały się w dół i w górę po jej przedramionach, rozgrzewając ją i sprawiając, że serce biło jej szybciej bez przyczyny. - Nie zapytałam lokaja... To znaczy zapytałam ich o staj... o labirynt, ale... - Na nieszczęście bąkała jak przyłapana pensjonarka. - Nie wiedziałam, że pan tutaj jest -skończyła nieprzekonująco. - Jest pan niedorzeczny. - Wnioskując z pani rumieńców, nie jestem aż tak niedorzeczny wyszeptał. Uniosła rękę do policzka. Czyżby się zarumieniła? Na Boga, tak. - Nie jestem jedną z ladacznic, które mdleją na każde pana słowo, wie pan. - Nie mdleją z powodu słów. - Objął ją w pasie i przyciągnął jeszcze bliżej. - A chociaż nie jest pani w najmniejszym stopniu ladacznicą, nie oznacza to jeszcze, że nie jest mnie pani ciekawa. Oddech wyrwał się jej spod kontroli i gorączkowo przyspieszył. Powinna spoliczkować lorda i odepchnąć. - To absurdalne. Jak mogłabym być ciekawa... lekko-ducha z taką reputacją? - Ponieważ chce się pani dowiedzieć, jak zdobyłem swoją reputację. I czy zasłużenie. I czy rzeczywiście doprowadzam kobiety do omdlenia w łożu. Otworzyła usta. Nie powinien opowiadać jej takich rzeczy. A ona zdecydowanie nie powinna pozwalać, by od tych rzeczy tak przyśpieszał jej puls i pociły się ręce. Co się z nią działo?

- Wie pani co? - wydyszał i pochylił nad nią głowę. -Dlaczego miałbym nie zaspokoić trochę pani ciekawości? Nakrył jej usta swoimi. Skamieniała na tak intymny atak. Był zatrważający. I nie do przyjęcia. Lecz jaki upajający. Jego wargi poruszały się z pewnością siebie mężczyzny, który całował wiele kobiet. Po plecach przeszedł jej w dół nagły dreszczyk, który rozkosznie rozlał się w jej wnętrzu. Czuła, że jej usta miękną, a krew gwałtowniej i szybciej krąży w żyłach. Bardzo niestosownie, nieprzyzwoicie. Tymczasem miała wrażenie, że to całkowicie słuszne. - Ach, awanturnica - wyszeptał. - Ma pani wspaniałe usta do całowania. Czyżby? Żaden mężczyzna jeszcze jej nie pocałował. - Lordzie Gabrielu, naprawdę nie sądzę... - Gabe - wyszeptał. - Przyjaciele mówią na mnie Gabe. - Nie jestem pańską przyjaciółką. - Słusznie. Jest pani kimś więcej... kimś bliższym. Proszę mi mówić Gabriel. Tak prawie nikt mnie nie nazywa. Albo jeszcze lepiej, mów do mnie: „mój drogi". Nikt jeszcze tak się do mnie nie zwracał, kochanie. - Zanim zdołała odpowiedzieć cokolwiek, znów ją pocałował. Tym razem jego usta były pewniejsze i gorętsze. Przytulił ją, zarumienioną, jeszcze mocniej i rozchylił wargi, zachęcając, by uchyliła swoje, i by mógł wsunąć pomiędzy nie język. Niech dobry Bóg ma w opiece jej duszę. Co to takiego? Nigdy nie wyobrażała sobie... To było wspaniałe. Głaskał jej język, by się połączył z jego językiem, po czym się z nim bawił. Och, jakże cudownie. Pochłaniał jej usta swoimi, a jego język wsuwał się do środka leniwymi, jedwabistymi liźnięciami, które sprawiały, że chciała, potrzebowała rzeczy, których nie

rozumiała. Zanim zdała sobie z tego sprawę, przycisnął ją do ścianki między dwoma boksami. Nie mogła oddychać ani myśleć. Położyła mu dłonie na piersi, zamierzając go odepchnąć, lecz palce, niczym mali zdrajcy, same zacisnęły się na brzegach jego kamizelki. W ciągu paru chwil cały świat zawęził się do tego jednego mężczyzny z ustami na jej ustach i dłońmi wędrującymi w górę i w dół jej pleców i talii, z kciukami pocierającymi spód jej piersi, przesuwającymi się po... Nieoczekiwany ostry ból w ramieniu sprawił, że krzyknęła mu prosto w usta i odepchnęła go. - Cóż za licho? - Jacky Boy! - zbeształ kucyka, który właśnie ją uszczypnął. - Nie ma mowy! Odwróciła głowę i popatrzyła na zwierzę, którego wargi podniosły się, odsłaniając wszystkie zęby. Jeśli można było powiedzieć o kucyku, że patrzy złowróżbnie, ten właśnie tak robił. Gabriel z wielką troską obejrzał jej ramię, Widząc, że uszczypnięcie nie przerwało nawet tkaniny, zwrócił się do kucyka. - Powinieneś być mądrzejszy, smarkaczu. Nie można tak po prostu gryźć dam. Kucyk trącił Gabriela pyskiem, po czym wsunął się między nich dwoje, jakby chciał ich rozdzielić. Powstrzymując się od śmiechu, Virginia odsunęła się na bezpieczną odległość. Gabriel nazwał wprawdzie kuca „smarkaczem", lecz staruszek wyraźnie miał najlepsze lata już za sobą. I zdecydowanie był przywiązany do swojego pana. Dzięki niech będą niebiosom. Virginia była bliska uczynienia nie wiadomo czego. - Bardzo mi przykro - rzekł Gabriel. - Jacky Boy to mój pierwszy wierzchowiec i ma skłonność traktować mnie zaborczo. Jest zazdrosny o wszystkich, którym poświęcam więcej uwagi. Już okazuje niezadowolenie, że

przyjechała tu Flying Jane, dlatego powetował to sobie na pani. - Nie ma powodu być o mnie zazdrosny - odparła. Oczy Gabriela pociemniały, gdy znów podszedł bliżej. - Z całą pewnością ma. - Przesunął wzrokiem po jej ciele z takim żarem, że znów zaczęła szybciej oddychać. - Będzie się jednak musiał przyzwyczaić. Wyznanie, że mieliby przed sobą jakiś rodzaj przyszłości we dwoje, zaniepokoiło ją. Odskoczyła, przerażona, że posunęła się z nim tak daleko. - Nie, nie - rzekła, kręcąc głową. - Nie będę się wiązać z mordercą swojego brata. Jego twarz skamieniała, lecz oczy płonęły żarem, który ją parzył. - Czy nie znudził ci się jeszcze ten spór, Virginio? -Wyglądał tak, jakby każdą drobiną woli powstrzymywał się od jej uduszenia. - Nie zamordowałem twojego brata. Morderstwo jest wtedy, kiedy jest zamiar. A to, co się stało, było tragicznym wypadkiem... - Który pan spowodował, bo wykorzystał to, że Roger był pijany odparowała. - Zbyt pijany, by wiedzieć, co robi. - Kiedy się ścigaliśmy, był całkowicie trzeźwy. - Dziadek mówi co innego. - Pani dziadka tam nie było. Musi przypisać komuś winę, wini więc mnie. To jednak nie oznacza, że ma po temu powód. - On... on nie ma powodu, by na ten temat kłamać. - Ludzie czasami sami się oszukują. - Znów się do niej zbliżał. - To lepsze, niż stanąć twarzą w twarz z prawdą, że pani brat... - Co, do kroćset, tutaj się wyprawia? - Od wejścia dobiegł ich głos generała. Gabriel znieruchomiał. - Dzień dobry, generale - powiedział. - Pańska wnuczka i ja rozmawiamy właśnie o wyścigu.

Kiedy dziadek wszedł w głąb stajni, dodała pośpiesznie: - Zajrzałam tu, żeby się przekonać, czy uda mi się rzucić okiem na powóz i konie Gabriela, to znaczy lorda Gabriela, dziaduniu, a zamiast tego zastałam jego lordowską mość we własnej osobie. Mogła już teraz wyznać prawdę. Przynajmniej Gabriel nie będzie się upierał przy myśli, że przyszła do stajni szukać właśnie jego. Czy, co gorsza, by szpiegować jego klacz szlachetnej krwi przed St. Leger Stakes. - Nie masz tu nic do szukania, na dodatek sama - wycedził generał. - Jego lordowska mość powiedział mi to samo. Właśnie miał mnie odprowadzić. Z wyrazem twarzy wskazującym na niedowierzanie dziadek zerkał to na nią, to na Gabriela. Modliła się, żeby nie odgadł, iż kłamała. I że przed chwilą całowała się do utraty zmysłów. W tej samej chwili do pomieszczenia wkroczyła pani Plumtree. Jej wzrok zdawał się odgadywać więcej niż wzrok weterana, bowiem na dłużej zatrzymała spojrzenie na - prawdopodobnie zaczerwienionych ustach Virginii, aż ta spuściła oczy. - No proszę, czyż to nie urocze - rzekła. - Potajemna schadzka właśnie się rozpoczęła. Generał wyprostował się sztywno i obrzucił panią Plumtree nienawistnym spojrzeniem. Potem popatrzył ponuro na Gabriela. - Dobrze. Oto, jak się to odbędzie. Wy oboje będziecie mieć swój wyścig w piątek. Pani Plumtree i ja udamy się tam także, aby dopilnować, czy wszystko przebiega bezpiecznie i zgodnie z regułami. Potem zaś... - Wszyscy przyjedziemy do Halstead Hall na obiad -wtrąciła się pani Plumtree. - Co pan na to, generale? Czy nie będzie to miłe zakończenie dnia?

- Tak! - ryknął. - Oraz miły sposób na zakończenie kontaktów między naszymi rodzinami. Virginia wstrzymała oddech. Nie ośmieliła się ujawnić, że po tym wyścigu albo będzie się ścigać z Gabrielem w Turnham Green, albo zgodzi się na konkury. Gdyby weteran o tym usłyszał, zaryglowałby ją w pokoju, a klucz wyrzucił. - To doskonały plan jak dla mnie - powiedział Gabriel. - Tak - zgodziła się. Po ukończonym wyścigu znajdą z Gabrielem sposób, by dyskretnie załatwić resztę. - Doskonale. - Generał wyciągnął rękę. - Chodź, dziecko, wracamy do domu. Przyjęła jego ramię, nie ośmielając się patrzeć na lorda w obawie przed tym, co mogłaby wyczytać w jego oczach. I jakie wyzwoliłoby to w niej odczucia. - Panno Waverly! - zawołał za nią. Zatrzymała się, by spojrzeć za siebie. - Tak? - Naprawdę myślę to, co powiedziałem o Jackym Boyu. Miał wszelkie powody, by się rozzłościć. Również dlatego, że wie, iż się nie poddaję. Przełknęła z trudem. Nie poczuła się aż tak przerażona jego przypomnieniem jak powinna. A niech go zaraza! - Naleganie nie zawsze wystarcza, sir - odparła, po czym odeszła z dziadkiem. Kiedy zbliżyli się do większej stajni, gdzie stał już przygotowany ich powóz, dziadek spytał: - O czym on mówił? - Rozmawialiśmy o metodach treningu, jakie stosuje jego lordowska mość - skłamała. - Dałam mu kilka wskazówek. - Nie sądzę, żeby Sharpe potrzebował twoich wskazówek - żachnął się generał.

O nie, wiedział dokładnie, co robi - zarówno z końmi, jak i z kobietami. Tym bardziej szkoda. - Czy coś dzieje się między tobą a Sharpem, o czym mi nie mówisz? spytał generał. Wstrzymała oddech. - Czemu dziadunio zadaje takie pytanie? - Zwrócono mi uwagę, że młode kobiety czasami są inne niż się na pozór wydaje. Boże, tak mocno nie życzyła sobie, by dostrzegł, jak część jej duszy beztrosko uradowała się z pocałunku Gabriela. - Zawsze będę twoją gołąbeczką, dziaduniu. Nie musisz się o to martwić. Szczęśliwie to go zadowoliło. - Tak właśnie myślałem. Kiedy zbliżali się do domu, coś jej się przypomniało. - Dziaduniu, czy Roger był pijany, kiedy się ścigał z lordem Gabrielem? Weteran skamieniał. - Czemu o to pytasz? - Z powodu czegoś, co powiedział lord Gabriel. - Roger był na pewno pijany, kiedy przyjął wyzwanie. Zabrakło jej tchu. - A więc lord Gabriel był na pewno tym, który rzucił wyzwanie? Dziadek patrzył ponuro przed siebie. - Musiał być. Inaczej już dawniej całą winę zwaliłby na Rogera. Przemyślała raz jeszcze to wszystko, co mówił Gabriel. Nie wspomniał o tym, kto kogo wyzwał. W sposób oczywisty jednak kłamał na temat stanu trzeźwości Rogera. - A zatem mój brat nie był trzeźwy, kiedy się ścigał. Zapadła długa cisza. Potem generał wyrzucił z siebie ciche przekleństwo. - Tego nie wiem.

- Co to znaczy? - To się działo po wielu godzinach. Ścigali się w południe. Poczuła w żołądku ołowianą kulę. - Sądziłam, że lord Gabriel zaproponował mu wyścig po nocnej pijatyce. Pili całą noc i cały ranek. A potem od razu pojechali na tor. - Niezupełnie. Jej świat się zachwiał. Dotąd wierzyła, że... To co w takim razie się stało? - Dlaczego miałoby to mieć jakieś znaczenie? - spytał szybko dziadek. - Czy nie wystarczy, że przekonał Rogera do wyścigu, kiedy chłopak był pijany, a potem wyciągnął go na ten piekielnie niebezpieczny tor na pewną śmierć? - Pewnie wystarczy - potaknęła cicho. Chociaż nie było to całkiem zgodne z prawdą. Zawsze zakładała, że Gabriel umyślnie sprowokował Rogera do upicia się, by potem móc go pokonać. Jeśli jednak moment, w którym Roger przystał na wyścig, i czas samego wyścigu dzieliły długie godziny... Otrząsnęła się. Nie, generał miał słuszność. Gabriel i tak wykorzystał Rogera. Jej brat nigdy nie zgodziłby się na coś podobnego, gdyby był trzeźwy. Powtarzała to sobie przez całą drogę do farmy Waverly.

Rozdział V Gabe nie wiedział, co niepokoiło go bardziej - czy to, że babka o mało się nie dowiedziała, iż kupił nowego rasowego konia, którego trzymał w ukryciu, czy że niewiele brakowało, by przyłapała go na pocałunku z Virginią. Prawdopodobnie to drugie. Reputacja sprawnego kochanka to jedno, a uczynienie własnej babki świadkiem tego talentu - to coś zupełnie innego. Zwłaszcza że pocałunek niezmiernie wytrącił go z równowagi. Virginia Waverly miała piekielnie słodkie usta. Chciałby w nich plądrować dłużej. Położyć ją na słomie i odkryć sekrety ukryte pod tą niemodną suknią z żółtego i białego muślinu, która nadawała jej wygląd cytrynowego cukierka. Porównanie właściwe, ponieważ chciałby odwinąć go z papierka, smakować i zaspokoić swój apetyt przez delektowanie się nią całą. - Okłamałeś mnie - rzekła babka bez próżnych wstępów. Jej słowa rozwiały rozkoszną fantazję. Próbując skupić się nad tym, co miała na myśli, Gabe poszedł po wiadro z mieszanką, zostawione przed boksem Flying Jane. Musiał babkę wyprowadzić stąd, zanim zauważy nową klacz. Żywiła zdecydowaną niechęć do jego wyścigów.

- Na jaki temat? - spytał. - Powiedziałeś, że ty i panna Waverly zamierzacie ścigać się po torze w Turnham Green, podczas gdy naprawdę planowaliście spokojny wyścig w Ealing. Ach, o to chodziło. Miał nadzieję, że niepokój o jego zdrowie skłoni ją do odstąpienia od ultimatum wobec Celii. Chociaż mogło mu się jeszcze udać. - Nie skłamałem. - Wziął surdut i podszedł do drzwi stajni, gdzie babka stała. - Panna Waverly i ja ścigamy się teraz o rozstrzygnięcie, czy wyścig przez igielne ucho w ogóle się odbędzie. Jeśli wygram ja, wówczas pozwoli mi starać się o nią. W przeciwnym wypadku będziemy się ścigać w Turnham Green. Babka prychnęła. - Wiesz doskonale, że wygrasz. Wzruszył ramionami i wyszedł ze stajni. Oddał wiadro pierwszemu stajennemu, który po nie podbiegł. - Wyścigi są nieprzewidywalne. - Obrzucił ją spojrzeniem. - I nie jest powiedziane, że nic mi się nie stanie w Ealing. Kobieta przewróciła oczami. - Jeśli coś sobie zrobisz na tak prostym torze, to będziesz zasługiwał na to, by przegrać. Zatem zaczekam, aby zobaczyć, kto wygra, a potem postanowię, czy chcę zwolnić Celię z mojego żądania. - Jak babci wygodniej. - Skierował się do dworu, dostosowując krok do jej utykania. - Z panny Waverly zrobiła się całkiem ładna dziewczyna. Nic dziwnego, jej matka była prawdziwą pięknością. - Znała babcia jej matkę? - Zginęła mniej więcej w tym samym czasie co twoja. Swojego czasu wpadł jej w oko twój ojciec, ale Prudence dała sobie z tym radę. Lewis wprost olśnił twoją matkę,

biedactwo. Od pierwszego ich spotkania nikt inny już się dla niej nie liczył. Nie miała zamiaru pozwolić, by dostała go jakakolwiek inna kobieta. - Szkoda, że ojciec nie myślał podobnie - wyrwało się Gabrielowi. W przeciwieństwie do Olivera on nie winił ojca za wszelkie małżeńskie kłopoty rodziców. Niemniej jego miłostki sprawiały, że matce było bardzo trudno przymykać oczy na inne problemy. Babka popatrzyła na niego uważnie. - To dość gorzkie oświadczenie z twoich ust. Mężczyzny, w którego łóżku zawsze gości jakaś kobieta. Zazgrzytał zębami. Od czasu do czasu zabawiał się z wdową czy dziewczyną z gospody, ale większość czasu spędzał w stajni. Nie był wcale takim donżuanem, za jakiego go miała. Nie dorównywał z pewnością ojcu ani nawet starszym braciom. - Przynajmniej wierzę w uczciwość małżeńską, czego nie można było powiedzieć o tacie - rzekł. - Mam szczery zamiar zachowywać się lepiej w moim małżeństwie. - Zakładając, że panna Waverly zgodzi się wyjść za ciebie. Błysnął zarozumiałym uśmiechem. - Czy babcia kiedykolwiek widziała, bym nie zdobył kobiety, której pragnąłem? - Kobiety, które zdobywałeś, nie liczą się. Można je kupić. Wątpię, czy panna Waverly odda się tak łatwo. - I dzięki Bogu - rzekł chłodno. - Bowiem dostanę od babci pieniądze, dopiero kiedy Celia wyjdzie za mąż, co nigdy nie nastąpi. Weszli do domu i skierowali się do salonu. - Co zrobisz, jeśli ożenisz się z panną Waverly, a ja odetnę cię od pieniędzy? - zapytała ostrożnie. - Mam pewne możliwości - odparł wymijająco. - Jakiego rodzaju? Czy mają one coś wspólnego z nową rasową klaczą, którą przede mną ukrywasz? Zmartwiał. Piekielna babka i jej bystre oko.

- Dlaczego uważa babcia, że ją ukrywam? - Stoi w starej stajni, gdzie od lat był tylko Jacky Boy. Mam nadzieję, że nie wymyśliłeś przypadkiem, iż wystawisz ją w wyścigach. Twój ojciec był zmuszony się ożenić właśnie dlatego, że jego ojciec... - Wiem, babciu, wiem. Słyszałem już ten wykład. Mnóstwo razy. Ich dziadek ze strony ojca wariował na punkcie koni. Na swoje nieszczęście miał też do nich pecha, i do tych, co je szkolili. Utopił setki tysięcy funtów w stajniach i rasowych wierzchowcach, z których żaden nigdy nie wygrał dla niego pieniędzy. Z tego właśnie powodu Gabe nie chciał, by babka się dowiedziała, że planował mieć własną stajnię rasowych koni. Nigdy by nie uwierzyła w powodzenie tego przedsięwzięcia. Tymczasem on miał lepsze niż dziadek oko do koni, a ponadto sam potrafił każdego wyszkolić, jak również znaleźć właściwego dżokeja. Babka jednak uważała, że wyścigi to sport dla hazardzistów, a hazard był dla niej marnotrawieniem dóbr. Właściwie nic go to nie obchodziło. Żądaniem małżeństwa zrujnowała całe jego dotychczasowe życie. Nie miał zamiaru pozwolić, by zmarnowała mu przyszłość i wyścigi. To była jego polisa ubezpieczeniowa, w razie gdyby Celia postanowiła jednak nie wyjść za mąż. - Co zatem zamierzasz zrobić z tym rasowym koniem? - To już nie babci zmartwienie - powiedział, kiedy przystanęli przed wejściem do salonu. - To mój koń. Kupiłem go z pieniędzy, które zebrałem z zakładów podczas wyścigów powozów. Co z nim zrobię, to moja sprawa. Weszła do salonu. - Nie, jeżeli korzystasz ze stajni Olivera... - A po co tym razem Gabriel korzysta z mojej stajni? -zapytał siedzący w fotelu Oliver. Gabe aż podskoczył na jego widok i reszty rodziny zebranej w salonie. Nie było jedynie pasierba Jarreta,

George'a, który bawił w odwiedzinach u rodziny w Burton, oraz męża Minervy, Gilesa, prawdopodobnie z powodu jakiejś sprawy sądowej w mieście. Stawił się jednak Jackson Pinter, śledczy z Bow Street. A niech to licho, zupełnie zapomniał, że zaprosił Pintera i rodzeństwo, by się zebrali w salonie Halstead Hall w południe. Jego rozmowa z babką zyskała publiczność. - Kupiłem konia i trzymam go w starej stajni - wyjaśnił, szykując się do odparcia ataku. - Zajmuję się Flying Jane osobiście. Jeśli to jednak kłopot... - Nie mówię, że to kłopot - odparł Oliver. - To nie taki sobie zwykły koń - wypaliła babka. - Gabriel kupił rasowego konia wyścigowego. - Doskonale - odezwał się Jarret. Kiedy Gabe otworzył usta ze zdziwienia, Jarret puścił do niego oko. - Najwyższy czas, by stajnie Halstead Hall wykorzystać do czegoś więcej niż trzymanie naszych paru koni do zaprzęgu i pod wierzch. Jest tam mnóstwo miejsca. Babka wyglądała, jakby miała za chwilę wybuchnąć. - Tobie łatwo jest tak mówić. Nie ty je utrzymujesz. - Nie - powiedział ostro Oliver. - Są moje. Stale babcia o tym zapomina. Posiadłość jest na dobrej drodze, by na siebie zarobić. Zatem nie ma babcia głosu w sprawie tego, na co pozwolę w swojej stajni. Oliver także się z nim zgadzał? Gabe nie mógł w to uwierzyć. Babka wyglądała na bardzo speszoną. Popatrzyła gniewnie na Olivera, a potem na niego. Widzieć, że nie wie, co rzec, to była wielka uciecha. Gabe skorzystał z tego faktu, żeby pospieszyć z wyjaśnieniem. - Sam płacę za wyżywienie klaczy i za pracę stajennych. Nie wykorzystuję Olivera w niczym prócz miejsca w stajni, którego, jak zauważył Jarret, jest dość.

- Naprawdę planujesz wystawić klacz w wyścigach? -spytała żona Jarreta, Annabel. Gabe się zawahał. Skoro jednak wszyscy podeszli do tego rozsądnie... - Przygotowuję ją do St. Leger Stakes - przyznał. - Straciłeś rozum - mruknęła babka. - Ale z jaką fantazją - wtrąciła Minerva, a jej zielone oczy zabłysły. Nie mogę się doczekać, by zobaczyć, co wyjdzie z tej nowej przygody. - Przestańcie go zachęcać - wysyczała starsza pani. - To daremny trud. - Przynajmniej nie musimy się martwić, że się zabije, bo nie on będzie startował w gonitwach - zauważyła Celia. - Jasne, że nie - odparł Gabe, uradowany, że rodzeństwo przyjęło jego pomysł tak dobrze. - Będę musiał znaleźć dżokeja. - Znam świetnego dżokeja, który szuka pracy. - Pośpieszył z pomocą Jarret. - Ja też - dodał, ku zaskoczeniu Gabriela, Pinter. - Wszyscy oszaleliście - powiedziała babka. - Każde z osobna. W odruchu współczucia dla niej Gabriel otoczył ją ramieniem. - Spokojnie, babciu. Ja też czynię starania, by się ożenić. Czy to nie dosyć? Oczy Minervy zapłonęły. - Kogoś sobie wybrałeś? - Wybrałem. Celia uczyniła gwałtowny ruch, który przeszył go poczuciem winy. Choć między nim a młodszą siostrą były trzy lata różnicy, a tylko dwa między nim a starszą, on i Celia zawsze pozostawali bliżsi sobie duchem. Minerva matkowała im obojgu, kiedy Oliver i Jarret wyjechali do szkoły, dlatego

on i Celia trzymali się razem. To on nauczył ją strzelać. Ona zaś kłamała, kryjąc go, kiedy wymykał się na wyścigi. Teraz jej wzrok, w którym wyczytał żal, że została zdradzona, ugodził go w serce. Jednakże plan, żeby trwali razem mocno w sprzeciwie wobec babki, nie miał szans powodzenia, dlatego Gabe musiał spróbować to rozegrać po swojemu. Jeśli zrobi to jak należy, może wygrać dla niej wolność. - Kogo zamierzasz poślubić? - spytała Annabel. - Czy to ktoś, kogo znamy? - dopytywała się Minerva. - Dajże spokój, chłopie - wtrącił Jarret. - Powiedz, kto to taki. - To panna Waverly - oznajmiła babka. W salonie zapanowała niewiarygodna cisza. Przerwał ją okrzyk Minervy: - Przecież ona cię nienawidzi! - Ależ wcale nie - odparł. Dała mu wszak tego dowód w stajni. Wszyscy zaczęli mówić jednocześnie. - To dopiero daremny trud - mruknął Oliver. - Czy ona wie, że masz zamiar się z nią ożenić? - spytał Jarret. - A co z jej dziadkiem? - chciała wiedzieć Minerva. - Nigdy się nie zgodzi na ten ślub. Celia siedziała, uśmiechając się znacząco, widocznie mniej zmartwiona teraz, kiedy już wiedziała, kim ma być przyszła małżonka Gabriela. Odpowiedziała za niego babka, czym go zaskoczyła: - Panna Waverly jest doskonale poinformowana o zamiarach Gabe'a, i w moim przekonaniu nie wydaje się aż tak przeciwna temu pomysłowi, jak próbuje okazać. Była tutaj właśnie, by umówić się na wyścig z waszym bratem. Mam nadzieję, że wszyscy tam będziecie. Moglibyśmy jej pokazać, że nie jesteśmy potworami, jakie stworzyła jej wyobraźnia po śmierci Rogera.

Wywołało to nową rundę pytań, na które Gabe odpowiadał, choć powstrzymał się od wspomnienia stawki, o jaką miał toczyć się wyścig. Kiedy zaczął tłumaczyć rodzeństwu fatalną sytuację finansową rodziny Waverly, Celia zwróciła się do śledczego z Bow Street: - Zauważyłam, że i pan maczał w tym palce. Pinter zamrugał, wyraźnie zbity z tropu jej atakiem. - Przepraszam? - zapytał niskim, matowym głosem. - Właśnie, powinien pan. - Wstała i podeszła, by popatrzeć na niego z góry. Podparła się dłońmi pod boki. - To pan przypuszczalnie podsunął tę kobietę Gabrielowi. Będzie pan zadowolony, dopiero kiedy wszystkich nas pan wepchnie w nieszczęście małżeńskiego stanu. Źrenice Pintera zwęziły się i zamierzał pośpieszyć z ostrą ripostą, kiedy odezwał się Oliver: - Ależ Celio. Ja nie jestem nieszczęśliwy. I o ile mi wiadomo, Jarret także nie. - Ja też nie - wtrąciła Minerva. - To nie dotyczy was wszystkich! - zakrzyknęła Celia. - To dotyczy mojej przyszłości! Jeśli jeszcze Gabe się ożeni, to będzie oznaczać, że ja... - ucichła i westchnęła żałośnie. - Och, nigdy tego nie pojmiecie. Myślałam, że Gabe mnie rozumie, ale i on siedzi u babci w kieszeni. I znów napadła na Pintera z płonącym spojrzeniem. - A pan, sir, powinien się wstydzić, że się zaprzedał babci ciałem i duszą. Pinter wstał i zmarszczył czarne brwi. - A pani, młoda damo, powinna się wstydzić, że aż tak się opiera jej woli. Ostrożnie, bo gdy kąsa się rękę, która karmi, można połamać sobie zęby. Celia spurpurowiała i podniosła ku niemu twarz. - Nie pańska rzecz pouczać mnie, sir. Górował nad nią wyprostowany. - Ja jedynie zauważyłem, że babci leży na sercu pani dobro, czego pani nie jest w stanie pojąć.

- Ponieważ w przeciwieństwie do pana, któremu babcia płaci za popieranie wszystkiego, co powie lub zrobi, ja widzę, że się myli. Jeśli więc pan uważa, że stanę tutaj, by wysłuchać dyscyplinującego wykładu babci... - Celio! - zawołał Gabe, widząc błyski w oczach Pin-tera. Ów człowiek miał swoją ciemną stronę, którą doskonale ukrywał. Jeżeli Celia nie zaprzestanie swoich prowokacji, któregoś dnia gotów się odkryć. - Pan Pinter przebył długą drogę na moją prośbę, więc byłbym wdzięczny, jeśli potraktujesz go grzecznie. Popatrzyła na Gabe'a, a potem na Pintera. - Jeśli muszę - powiedziała chłodno, po czym odwróciła się i podeszła do swojego fotela. Wzrok Pintera podążał za nią z rodzajem zainteresowania, który dał Gabrielowi do myślenia. Czyżby ten mężczyzna pożądał Celii? Nie, sama myśl była absurdalna. Nieustannie się spierali. A Gabe wiedział doskonale, jak bardzo Celia tym człowiekiem gardziła. Tak samo, jak Virginia gardzi nim...? Odepchnął od siebie niepokojącą myśl i zajął miejsce. - Pinter, poprosiłem pana tutaj, żeby opowiedzieć wszystko, co wiem o dniu, w którym zginęli rodzice. Wszyscy nastawili ucha. - O co ci chodzi? - zapytał Oliver. Gabe wziął głęboki oddech. Nie było tak łatwo, jak się spodziewał. Jednak gdy ich krewny, Desmond Plumtree, wyznał, że widział człowieka jadącego w stronę myśliwskiego domku po tym, jak usłyszał, że rodzice zostali zastrzeleni, Gabe znów zaczął zastanawiać się nad człowiekiem, którego tamtego dnia spotkał. - Pobiegłem do stajni wkrótce po tym, jak matka wyszła z domu. Opowiedział o spotkaniu z tamtym człowiekiem, tak jak je zapamiętał, po czym dodał:

- Pamiętacie, jak Desmond mówił, że koń, którego wtedy widział, był czarny, miał białą strzałkę na łbie, a na lewej nodze białą skarpetkę? Jestem teraz przekonany, że obcy w stajni tamtego dnia wybrał takiego właśnie konia. Oliver pochylił się do przodu, a jego ciemne oczy wyrażały wzburzenie. - Desmond mówił o tym dwa miesiące temu. Dlaczego wtedy o niczym nie wspomniałeś? A skoro już przy tym jesteśmy, czemu nie powiedziałeś nam o tym człowieku przed laty? - Ponieważ aż do tego roku, kiedy przyznałeś się do sprzeczki z matką - odparł Gabe - nikt z nas nie podejrzewał, że wersja wydarzeń babci nie była dokładna. Nie miałem żadnego powodu przypuszczać, że człowiek, którego widziałem, mógł mieć cokolwiek wspólnego ze śmiercią rodziców. Oliver opadł na fotel ze stłumionym przekleństwem. Żona wzięła go za rękę. Jej ciąża zaczynała już być widoczna i nad kobietą unosiła się aura łagodnej słodyczy, która zdawała się koić ponury nastrój Olivera. Z jakiegoś powodu Gabe poczuł ukłucie zazdrości. Nikt nigdy nie śpieszył, by koić jego złe nastroje. - Wtedy ty i Jarret wpadliście na pomysł, że to Desmond mógł ich zabić. Nadal nie miałem powodu przypuszczać, że ten obcy mógł wchodzić w rachubę. Nawet kiedy Desmond opowiedział o jeźdźcu, który zmierzał wprost do miejsca zbrodni, wciąż nie widziałem związku. Nieznajomy był dla mnie miły. Nie wydawał się wzburzony ani też nie zdradził, że kogoś szuka. Uważałem za czysty zbieg okoliczności, że przejeżdżał koło miejsca zbrodni. - Tyle że nigdy nikomu nie powiedział o tym, co widział - zauważył Jarret.

- Tak, zastanawiałem się nad tym. A czy wy, jeśli natknęlibyście się na dwa trupy, opowiadalibyście o tym każdemu? Nie obawialibyście się, że możecie zostać powiązani z ich śmiercią, nawet gdybyście nic nie zrobili? A przecież zakładamy tylko, że nieznajomy wszedł do środka i ich znalazł. W salonie zapanowała cisza. Przerwała ją Minerva: - Jeśli uważałeś, że obecność tego człowieka nie ma związku ze sprawą, dlaczego teraz nam o tym mówisz? Gabe przeczesał włosy palcami. - Ponieważ w naszych wysiłkach dotarcia do prawdy nie doszliśmy do niczego. Minęły dwa miesiące, a Pinter zgubił trop przy Bennym Mayu, naszym dawnym masztalerzu. - Nie straciłem tropu - poprawił go Pinter. - Po prostu nie mogę go znaleźć. - Kiedy Jarret wysłał pana, żeby go odszukał, znalazł się z łatwością rzekł Gabe. - Nie wydaje wam się dziwne, że parę miesięcy potem, jak wyznał, iż matka prosiła, by nie wspominał ojcu, dokąd się wybrała tamtego dnia, po prostu zniknął na dobre? - Nie zniknął - rzekł beznamiętnie Pinter. - Wyjechał odwiedzić przyjaciela koło Manchesteru. Tak twierdzi jego rodzina. - Tyle że nie mają od niego żadnych wiadomości. - Benny nie może napisać do nich listu - wtrąciła babka. - Jest niepiśmienny. - To prawda - potwierdził Gabe. - Tylko że wyjazd Pintera do Manchesteru w zeszłym tygodniu też niczego nie przyniósł. - Dlatego że pojechał tam inną drogą - rzekł Pinter. - Kiedy natrafiłem na jego ślad w Manchesterze, byłem zaledwie parę dni za nim. Musiał jednak zboczyć z drogi, by zatrzymać się dodatkowo w pobliżu Woburn, bo tam dopiero go zgubiłem. Nie wrócił też do rodziny.

- Co wydało mi się niepokojące - wtrącił Gabriel. - Możliwe, że nie chce, byśmy go odnaleźli. Może wie coś jeszcze. Może on także widział mężczyznę i go rozpoznał. - A ty sam go nie rozpoznałeś? - spytała Annabel. - Nie widziałem jego twarzy. Ukryłem się w boksie, bo bałem się kłopotów. Słyszałem tylko jego głos. Za mało, by się domyślić, kto to. Byłem za mały i nie poznałem nikogo z gości. - Nie mamy nawet pewności, czy to był gość - zauważył Jarret. - Musiał być - odparł Oliver. - Nikt inny nie byłby na tyle zuchwały, żeby wejść i ukraść konia. Poza tym Gabe mówi, że znał nasze imiona i zgadł, kim jest Gabe. To nie koniokrad. - Gdybyśmy znaleźli Benny'ego, wiedzielibyśmy, czy konia w ogóle zwrócono do stajni i kto go oddał - powiedziała Minerva. - Dlatego właśnie nie podnosiłem tego tematu aż do dziś - rzekł Gabe. - Wiedziałem, że nie ruszymy dalej bez rozmowy z nim. Miałem nadzieję, że wróci i poda nam nazwisko tego człowieka. - Wstał i zaczął się przechadzać. - Za długo go nie ma. Zacząłem się martwić o Benny'ego. Jeśli coś widział lub wie i dotarł do tamtego... - Potrząsnął głową. - Mam złe przeczucia w związku z jego zniknięciem. Zdawało się, że im głębiej drążyli wokół śmierci rodziców, tym brudniejsze sprawy odsłaniali. Czasami Gabe zastanawiał się, czy nie popełniają błędu, podejmując próbę dotarcia do sedna. Wszak minęło dziewiętnaście lat. Nic nie zwróci im matki i ojca. Z drugiej zaś strony... Jeżeli było to morderstwo, to rodzice zasługiwali, aby sprawiedliwości stało się zadość. A ich oprawca zasługiwał na potępienie ze strony tych wszystkich, których osierocił. - Czy nie wydaje się komuś, że owym człowiekiem mógł być kapitan Rawdon? - odezwał się Jarret. - Ra-

zem z żoną wyjechali tamtego wieczoru dość pośpiesznie. Przypuszczaliśmy, że wiązało się to z incydentem z Oliverem, ale mogło się w tym kryć coś mroczniejszego. Jeśli jego żona zdradzała go z ojcem... - Nie zdradzała - wtrącił Pinter. Wszyscy popatrzyli na niego w osłupieniu. - Musiała - rzekł Olivier. - Matka powiedziała przecież „już go masz". Cóż innego mogło to znaczyć? - Nie wątpię, że wasza matka była przekonana, iż wasz ojciec zdradzał ją z panią Rawdon, zwłaszcza biorąc pod uwagę jego wcześniejsze wyczyny - rzekł Pinter. - Nie oznacza to jednak, że tak było. Kilka dni temu przesłuchałem służącego ojca. Twierdzi, że znał wszelkie jego tajemnice, i że pani Rawdon nie była jego kochanką. To zrobiło wrażenie na wszystkich. - Służący mógł kłamać - zauważył Jarret. - Mógł, ale nie sądzę, by kłamał. Nie jest już nigdzie na służbie i dostał trochę pieniędzy po matce. Nie ma zatem nic do stracenia. - O Boże - rzekł ochrypłym głosem Oliver. - Jeśli to prawda, to czemu ta kobieta uwodziła mnie? Pinter wzruszył ramionami. - Bo miała sposobność. Może starała się uwieść pańskiego ojca i jej się nie udało. Spróbowała więc, jak jej pójdzie z synem. A może po prostu nie lubiła pańskiej matki. Oliver zadrżał. - Nie mogę w to uwierzyć. - Spojrzał na Pintera. - Zatem jeśli matka zabiła ojca w gniewie o panią Rawdon, nie miała po temu żadnego powodu? Winna była tylko jej zazdrość? - Obawiam się, że tak. Nadal chciałbym porozmawiać z państwem Rawdon, lecz kapitana na kilka lat wysłano do Indii. Natychmiast po wzmiance o jego przyjaźni z rodzicami napisałem do niego i jego przełożonych list z wieloma pytaniami, ale upłyną miesiące, nim otrzy-

mam odpowiedź. Poza tym na piśmie mogą nie zechcieć przyznać, że państwa matka miała skłonności do używania przemocy. - Matka nie zabiła ojca - rzekła z uporem Minerva. - Giles jest tego absolutnie pewny. A przynajmniej nie w taki sposób, jak pierwotnie przypuszczaliśmy. - Przecież nie rozstrzygnęliśmy tego całkowicie - powiedział Pinter zafrasowany. - Ponadto, jeżeli człowiek, którego widział państwa krewny, to naprawdę kapitan Rawdon, nie był to zabójca. Desmond wyraźnie zaznaczył, że tajemniczy mężczyzna przybył w okolice domku myśliwskiego po zabójstwie. - Wróciliśmy zatem do tego, że musimy się dowiedzieć, co on widział i po co w ogóle tam pojechał - powiedział z naciskiem Gabriel. - W porządku - przytaknął Oliver. - Oto, co zrobimy. Pinter, niech pan jedzie i znajdzie resztę stajennych, tych, z którymi przeprowadził pan pierwsze rozmowy, i tych, którzy niczego podobno nie widzieli. Niech powiedzą, czy nie pamiętają konia i kto go zwrócił. Proszę ich spytać o kontakty z Bennym. Niektórzy mogą się z nim widywać od czasu do czasu. - Doskonale - rzekł Pinter. - Jeśli pan sobie życzy, mogę porozmawiać jeszcze raz z rodziną Benny'ego, by dowiedzieć się, czy nie znają kogoś, kto może mieć wiadomość o miejscu jego pobytu. Jeśli to nic nie da, znów wybiorę się do Manchesteru. - Wszystko, co pan może jeszcze uczynić, będzie pomocne - rzekł Oliver. - Proszę dać mi znać, kiedy będzie się pan wybierał do Manchesteru powiedział Gabe. - Pojadę z panem. Nie opuszczało go bowiem dręczące uczucie, że Benny mógł mieć klucz do tego, co się wydarzyło. Póki nie porozmawia z tym człowiekiem i nie przekona się osobiście, że Benny naprawdę nic nie wie, nie zaśnie spokojnie.

Rozdział VI Okropny dzień na wyścig - odezwał się dziadek Virginii w drodze do Ealing. Dziewczyna wyjrzała przez okno powozu na grożące deszczem ciemne niebo i zmarszczyła brwi. Jej konie, wysłane na tor kilka godzin wcześniej, biegały jak demony, ale przy dobrej pogodzie. Niepogoda mogła wszystko zepsuć, zwłaszcza gdyby zerwał się wiatr. Konie go nie lubiły. - Czy to aura wprawiła cię w kiepski nastrój? - spytał Pierce. Gdyby nie wyścig, wróciłby do domu wczoraj. Potrzebowano go w jego posiadłości. - Oczywiście - skłamała. Zły nastrój zaczął się w dniu, w którym wyszła ze stajni w Halstead Hall. Nie mogła wyrzucić tego przeklętego Gabriela z myśli. Cały czas czuła napór jego twardego ciała. Jego mięśnie sprawiały, że kobieta miała ochotę do niego przylgnąć i tak pozostać. Równie doskonała fizyczność musiała pchać do przestępstwa. A sposób, w jaki całował? Czysty raj. Nie mogła przestać myśleć o jego gorących wargach i sprytnym języku penetrującym jej usta. Na policzki wypłynął jej rumieniec. Słodki Boże, była tak samo grzeszna jak on. Nie chciała, aby ten człowiek

pocałował ją jeszcze raz. Był okropny. Obrzydliwy. Nikczemny. Niestety, walka słabła wraz z upływającym dniem. Od kiedy weteran zasiał wątpliwość na temat tego, co zdarzyło się w Turnham Green, Virginia nie powróciła do równowagi. Jeżeli nawet Gabriel nie był jedynym winnym śmierci Rogera, nadal pozostawał bezczelnym pyszałkiem spodziewającym się po niej, że będzie skakała z radości na propozycję małżeństwa. Nie znosiła, kiedy mężczyźni myśleli, że wiedzą najlepiej, co jest dla niej dobre i jak to osiągnąć. Gdy dojechali na tor, gotowała się już ze złości. Niech tylko Gabriel spróbuje ją dziś pocałować! Już ona mu powie, co o tym myśli - nie owijając w bawełnę - że nie zalicza się do idiotek, które piękna muskulatura, wspaniałe zielone oczy i pewny siebie uśmiech powalają na kolana. Nic z tych rzeczy. Nagle dostrzegła go na torze, ubranego w charakterystyczną czerń i lśniące buty z cholewami. Poczuła, że coś podskoczyło jej w żołądku. Oby sczezł. Dlaczego działał na nią w taki sposób? - Pamiętaj, co mówiłem o lekkim trzymaniu pysków. Niedobrze jest je zatrzeć - powiedział dziadek, kiedy stanęli koło jej karykiela. - Tak, dziaduniu, wiem. Mam w tym wprawę. - I mocno ściągaj wodze zewnętrznemu koniowi na zakrętach, inaczej wywróci ci zaprzęg. - A może po prostu zdać się na końskie łby i sprawdzić, czy same nie wygrają tego wyścigu? - powiedziała. Drgnął zaskoczony, po czym zmarszczył brwi. - To poważna sprawa, dziewczyno. Poklepała go po ręce. - Dobrze to rozumiem. Czas jednak, żeby się dziadunio zdał na moją głowę i zobaczył, czy coś potrafię. - To mi się nie podoba - zaczął gderać. - Ani trochę.

- Sądzi dziadunio, że nie zdołam wygrać? Popatrzył na nią przeciągle. - Jeżeli ktokolwiek może pokonać Sharpe'a, to właśnie ty. -Ale... - Ale ty nie masz jego lekkomyślnego podejścia. To właśnie może utrudnić ci wygraną. Ty jesteś zdrowa na umyśle, on zaś nie. Zdusiła w ustach gorącą ripostę. Jak to się stało, że dziadek nigdy nie poznał jej prawdziwego ja? Nie zawsze zachowywała się trzeźwo, czasami bywała wręcz lekkomyślna. Albo przynajmniej o tym marzyła, choć miała po temu niewiele okazji. Jedna nadarzała się właśnie teraz i Virginia miała zamiar dobrze ją wykorzystać. - On nie jest niezwyciężony i zamierzam tego dowieść. Generał się rozejrzał. - Jest tu tłum ludzi. Sądzisz, że sobie z tym poradzisz? W ślad za nim wyjrzała przez okno powozu. Dobry Boże, miał rację. Po obu stronach toru stali ciasno gapie, którzy teraz wychylali się, by zobaczyć, jak będzie wysiadała z powozu. - Rozumiem, że jest tutaj rodzina lorda Gabriela, ale skąd się wzięli pozostali? - Żartujesz? - wtrącił Pierce. - Wystarczyło, by Che-twin szepnął słówko tu i tam, i zjechała się połowa socje-ty. Socjeta niczego nie kocha bardziej od skandalicznego, pikantnego wyścigu. Przez chwilę zabrakło jej ducha. Chciała upokorzyć Gabriela przed jego przyjaciółmi, ale pragnęła też uczciwego wyścigu zaprzęgów. Przy takiej widowni, gdzie nie było nawet barierek, by powstrzymać tłum, wyścig mógł okazać się nie taki prosty. Nagle poczuła, że ręka dziadka ściska jej ramię. - Idź i dopiecz mu do żywego, gołąbeczko.

Dodało jej to odwagi. - Dopiekę. Nie ma obawy. Pierce wyskoczył, by podać jej ramię, gdy wysiadała, po czym pochylił się i pocałował ją w czoło. - Ruszaj pobić Sharpe'a, bo postawiłem na ciebie dwadzieścia funtów. Roześmiała się i zauważyła rozgniewany wzrok Gabriela skierowany na Pierce'a. Czyżby usłyszał, o czym mówili? Przecież na pewno nie spodziewał się, że jej kuzyn będzie stawiał na niego. Gdy dziadek i Pierce odjechali na linię mety, gdzie mieli na nią czekać, podeszła do swojego karykiela ustawionego na prawo od faetonu Gabriela. Wsiadła i przyjęła lejce od masztalerza. Gabriel spojrzał na nią i dotknął palcami kapelusza. - Nie jest za późno, by się poddać - powiedział z uśmiechem, który wyprowadził ją z równowagi. - Och, czyżby chciał pan się poddać? - zapytała pogodnie. - Przyjmę to z wielką radością. To starło z jego twarzy zuchwały uśmiech. Ścisnął w dłoniach lejce i popatrzył na nią z błyskiem w oku. - Niechaj wygra lepszy. - To jasne, że wygra lepsza - odparła. - Brawo! - zawołał kobiecy głos. Virginia odwróciła się i ujrzała kobietę stojącą w grupie rodziny jej rywala. Była to lady Minerva, która niedawno wyszła za mąż i była obecna na wyścigu w dniu, w którym Virginia rzuciła Gabrielowi wyzwanie. Jakże się teraz nazywała? Ach tak, pani Gilesowa Masters. - Życzę szczęścia, panno Waverly - zawołała pani Masters. - Jeśli wygra pani z moim bratem, podaruję pani cały zbiór swoich powieści. - Dzięki, Minervo. Zaoferowałaś właśnie mojej rywalce zachętę do przegrania - wtrącił żartobliwie Gabriel, niedotknięty wcale tym, że jego siostra wspiera konkurencję.

- Uważaj, braciszku - zripostowała - bo cię umieszczę w następnej książce. Zapytaj Olivera, jak to jest. - Wreszcie będziesz miała godnego bohatera - przekomarzał się Gabriel. - Skąd pewność, że cię uczynię bohaterem? - odcięła się z uśmieszkiem satysfakcji pani Masters. Virginia przysłuchiwała się docinkom rodzeństwa z uczuciem zazdrości. Zapomniała już, jak dobrze było mieć brata. Pierce był świetnym przyjacielem, rzecz jasna, lecz to nie to samo. Posiadanie rodzeństwa, połączonego więzami krwi, rozumiejącego nawet to, czego nikt inny nie pojmuje, było czymś szczególnym. Odebrał jej to właśnie Gabriel, przypomniała sobie, i za to musi wziąć na nim odwet. Przed zaprzęgami pojawił się książę Lyons. Lord Gabriel wyjaśnił, że nie tylko jest on członkiem klubu dżokejów, ale także starego klubu powożących - Four in Hand. Dzięki temu jak nikt inny nadawał się do tego, by wyłożyć uczestnikom zasady wyścigu. Jego towarzysze z klubu dżokejów mieli odegrać rolę sędziów, jeżeli nie będzie miała nic przeciwko temu. Rzecz jasna, nie miała. Mężczyźni ci mogli być przyjaciółmi Gabriela, ale byli także dżentelmenami stosującymi się do powszechnie znanego nienaruszalnego kodeksu honorowego. Nie posunęliby się do nieuczciwego sędziowania. - Zasada pierwsza - zaczął książę. - Nie będzie prób spychania zaprzęgu rywala z drogi pod groźbą przegrania wyścigu. Zupełnie jakby kiedykolwiek posunęła się do czegoś podobnego. Nie była taka jak niektórzy głupi arystokraci skłonni ryzykować zdrowiem i życiem bliźniego, by tylko wygrać. - Zasada druga. Powożący muszą mieć gołe głowy. Nie chcemy, by porwany wiatrem kapelusz spłoszył konie.

Gabriel rzucił kapelusz do jednego ze swoich braci, ona także zdjęła swój. Uwielbiała czuć, jak wiatr targa jej włosy. - Zasada numer trzy. Nie wolno zacinać batem koni z zaprzęgu rywala. Będzie to równoznaczne z przegraną. Czyżby ludzie rzeczywiście robili takie rzeczy? Wielkie nieba, to przecież nawet więcej niż nieuczciwa gra. - Zasada czwarta. Wypadnięcie z powozu traktowane jest na równi z przegraniem zawodów. Utrata koła traktowana jest na równi z przegraniem zawodów. Zderzenie się koni... - Traktowane jest na równi z przegraniem zawodów -dokończył podenerwowany Gabriel. - Kończ wreszcie, Lyons. Książę uśmiechnął się do niego w odpowiedzi. - Doskonale. Starter z klubu dżokejów da chorągiewką sygnał do rozpoczęcia zawodów. - Popatrzył na Virginię. - Jest pani gotowa, madam? - Oczywiście. Zauważyła, że nie zapytał o to samo Gabriela, którego zachowanie zmieniło się niepokojąco. Wydawał się odległy, skupiony i zimny. Istne wcielenie Anioła Śmierci. Zadrżała i skierowała uwagę na tor. Książę dał znak starterowi, który wystąpił i podniósł chorągiewkę. - Gotowi! - zakrzyknął. Virginia napięła się i zacisnęła ręce na lejcach. Starter opuścił chorągiewkę i ruszyli. Tor miał trzy i pół kilometra długości i był doskonałą próbą dla pary koni. Po kilkuset metrach równej drogi przebiegał po pochyłości pod zboczem wzgórza, po czym przechodził ponownie na równy teren dopiero paręset metrów przed metą. A zatem tylko jego część, na spadku, mogła stanowić trudność. Jako osoba rzucająca wyzwanie na starcie otrzymała mniej korzystną pozycję. Gdyby biegli łeb w łeb, Gabriel znalazłby się po we-

wnętrznej. Musiała zatem go minąć, zanim dojadą do wzniesienia, aby zająć pozycję po wewnętrznej. Wiatr wiał jednak tak mocno, że puściły jej szpilki do włosów, a konie się zdenerwowały i ciągnęły, szarpiąc. Z wysiłku powściągania ich rozbolały ją ramiona. Rzut oka na Gabriela przekonał ją, że rywal jest rozluźniony. Uwagę ograniczył jedynie do drogi przed nim i pary koni. Zdawał się w ogóle nie dostrzegać ludzi stojących zbyt blisko po obu stronach toru. Wkrótce zrobiło się tak wąsko, że zaprzęgi z najwyższą trudnością zdołałyby się pomieścić obok siebie. Co będzie, jeśli uderzą w kogoś z tłumu? Ta obawa jej nie opuszczała. Było całkowicie inaczej niż wtedy, kiedy ścigała się z Rogerem albo masztalerzami. Konie zdały się wyczuć wahanie, bo nie nabrały zwykłej pełnej prędkości. Widoczne było, że zaprzęg Gabriela bardziej nawykł do tłumów. Widziała, jak z błyskiem w oczach i ze lśniącymi grzbietami jego konie napierają na uprząż. Gabriel wyprzedził ją o całą długość konia. Zacisnęła zęby. Nie mogła pozwolić mu wygrać! Pogoniła swój zaprzęg świstem bata i okrzykiem, próbując nie zwracać uwagi na gapiów. I zaczęła go doganiać. Tak! Mogła tego dokonać. Mogła z nim wygrać. Podniecona wychyliła się z siedzenia. Dreszcz emocji rozgrzał jej krew. Musiała wygrać. Musiała! Oba dwukonne zaprzęgi gnały po torze, kopyta wyskakiwały wysoko w powietrze, łby koni nisko się pochylały. Wysunęła się nieco do przodu; nawet drażniący oczy kurz nie mógł jej powstrzymać. Zbliżali się już na nieszczęście do zbocza, a jej nie udawało się go prześcignąć na dobre, by zająć pozycję po wewnętrznej. Wysunęła się do przodu jedynie o połowę długości zaprzęgu. Poganiała konie, ale nie przyśpieszyły wystarczająco. Kiedy dotarli do odcinka pod wzgórzem, nadal znajdowała się na dotychczasowej pozycji.

Po jej prawej stronie ludzie tłoczyli się bardzo blisko. Gabriel zaś po swojej lewej miał tylko puste zbocze. Była już w połowie drogi wokół wzgórza i skupiła się, by luźno utrzymać lejce, kiedy jeden z gapiów wypadł na jej tor popchnięty przez innych. Miała zaledwie sekundę między wyborem, czy skręcić w tłum, czy na Gabriela. Z nadzieją, że widział, co się stało, i powstrzyma zaprzęg, by ją wpuścić na swój tor, wybrała to drugie. Tymczasem on wjechał powozem na pochyłość. Kiedy mijała przewróconego mężczyznę, powóz Gabriela pędził przechylony na bok tuż obok niej. Jeśli faeton się przewróci, zabije ich oboje! Z przekleństwem na ustach zwolniła, modląc się, by utrzymać konie, kiedy jego powóz runie na bok, pociągając ze sobą Gabriela i jego zwierzęta. Tymczasem powóz się nie przewrócił. Jakimś cudem zdołał utrzymać prędkość i wjechać płynnie na drogę... Niestety daleko przed nią. Podziw dla jego brawurowej jazdy gwałtownie przerodził się w złość. Co on sobie myślał, ryzykując taki wypadek! Ten człowiek był szalony! Niebezpieczny i nieostrożny, zasługiwał na jeszcze tysiąc epitetów, z których żaden nie był pochlebny! Popędziła konie do biegu, który każdego innego zostawiłby w tumanie kurzu z tyłu, ale Gabriel wydawał się mieć po swojej stronie niebiosa, jego konie bowiem pędziły szybciej niż wiatr. Dojeżdżając do mety, był na prowadzeniu o metr albo nawet więcej. Wygrał, bezczelny typ! I omal się przy tym nie zabił! Kipiąc słusznym gniewem, ściągnęła lejce, zeskoczyła na dół i rzuciła je stajennym, którzy właśnie podbiegali. Potem energicznym krokiem ruszyła do faetonu Gabriela. Zignorowała dziadka i Pierce'a, którzy się do niej zbliżali, i podeszła prosto do lorda.

- Postradał pan zmysły? Tylko pan może zamienić bezpieczny i nudny tor w śmiertelną pułapkę! Zamrugał, po czym wzruszył ramionami. - Wszak jestem Aniołem Śmierci. Czego się pani spodziewała? O, tego już było za wiele! Zdzieliła go mocno dłonią w twarz. - Spodziewałam się, że ma pan odrobinę szacunku dla ludzkiego życia! - Krew nadal mocno szumiała jej w uszach. - Mógł pan zabić nas oboje, nie mówiąc już o koniach! Z mrocznym błyskiem w oczach rozcierał policzek. - Przecież nie zabiłem! - Tylko dlatego, że sprzyja panu sam diabeł! Popatrzył na nią. - Także dlatego, że umiem powozić zaprzęgiem. Złości się pani, bo wygrałem. O, przebrała się miara. - Złoszczę się, bo podjął pan wielkie ryzyko! Gdyby faeton zsunął się przy tej prędkości ze zbocza, skręciłby pan sobie kark! Uniósł brwi. - Zatem bała się pani o mnie? Tylko diabeł, zepsuty do szpiku kości, mógł to tak zrozumieć. - Bałam się o siebie i swoje konie. Nie dbam ani trochę, czy zechce pan się zabić w wyścigu, ale byłabym wdzięczna, gdyby nie zabijał pan mnie! To wreszcie przełamało jego rezerwę i twarz zapłonęła mu gniewem. - Nie zaryzykowałbym, gdybym myślał, że stanie się pani krzywda. Prawdę mówiąc, nie myślałem w ogóle, nie miałem na to czasu. Pani zboczyła i ja zboczyłem. Kiedy zdałem sobie sprawę, że jadę po pochyłości, uznałem, że trzeba to wykorzystać i rozegrać jak najlepiej.

To tylko trochę ulżyło jej złości. - Powinien pan wstrzymać konie. Jednak tego nie czyni pan nigdy, prawda? - wypaliła, myśląc o Rogerze. - Nie zniósłby pan przegranej. - Nie zniósłbym. - Stali tak blisko, że ich nosy prawie się stykały. Wygrana była bowiem jedyną możliwością, bym się mógł do pani zalecać. Nie miałem zatem wyboru. Tłum przybliżał się, by nie uronić ani jednego smakowitego słowa, a tymczasem jej odebrało mowę. Tak bardzo pragnął starać się o jej rękę? Czyżby? - Zalecać się? - spytał dziadek. - Zalecać się! - wykrzyknął, wtórując mu, Pierce. Słodki Boże, zupełnie o nich zapomniała. Zatajenie treści prawdziwego zakładu przed rodziną, jak i połową londyńskich plotkarzy, nie na wiele się zdało. W tym miejscu cały klan Sharpe'ów wyrósł obok nich i otoczył ciasno, niczym widzowie ring bokserski. - Taki był zakład - wyjaśniła pani Plumtree weteranowi. - Jeśliby wygrała ona, miał ścigać się z nią w Turnham Green. A jeśliby wygrał on, miała zgodzić się na konkury. - A pani zataiła przede mną taką informację? - syknął gniewnie generał. - Podczas pańskiej wizyty jeszcze sama jej nie znałam -odparła kobieta. - Nie dbam o to, jak się ułożyli - wypalił weteran. - Pani wnuk nie będzie starał się o moją wnuczkę! Gabriel popatrzył ponuro na Virginię. - Zamierza się pani wycofać z zakładu? Wyprostowała ramiona. - Jasne, że nie - odparła, nie zwracając uwagi na ryk wściekłości dziadka. - Tyle że staranie się o mnie niewiele panu da, jeśli nadal pan będzie urządzał takie widowiska. Nigdy nie wyjdę za człowieka tak lekkomyślnego. Na ustach Gabriela pojawił się smutny uśmiech.

- Nigdy nie mów nigdy, kochanie. General, słysząc, jak lord nazwał jego wnuczkę, wsunął się między nich. - Nie dbam o to, o co założyła się z panem moja wnuczka, sir. Nie zezwalam na te konkury. - Proszę ich zostawić, generale Waverly - rzekła dobitnie pani Plumtree. - Trzeba pozwolić im samym to załatwić. Odwrócił się i popatrzył na nią z wściekłością. - To samo mówiła pani wcześniej. Przekonała mnie pani, że to powinno położyć kres ich znajomości. Tymczasem doskonale pani wiedziała, że tak się nie stanie. Jest pani szatańską manipulantką, wcieloną diablicą z.... - Proszę uważać, sir - uciął Gabriel. - Obraża pan moją babcię. - A pan próbuje uwieść mi wnuczkę! - Dziadku! - zawołała Virginia i rumieniec zalał jej twarz. - Dosyć! - Do boju wkroczył markiz Stoneville i wszyscy ucichli. Lord Stoneville podszedł i stanął między generałem i Gabrielem. - To zrozumiałe, że nastroje w takiej chwili są gorące. Zanim więc wszyscy zaczniemy publicznie rzucać na siebie oskarżenia, najlepiej będzie, jeśli zainteresowane strony zapoznają się z faktami. - Rozejrzał się po otaczającym ich tłumie. - A takie rozmowy należy prowadzić prywatnie. - Uśmiechnął się do weterana. - Generale, będzie pan łaskaw towarzyszyć pannie Waverly do Halstead Hall, bo babcia kazała przygotować doskonały poczęstunek dla pana i pańskiej rodziny. Po drodze może pan wypytać młodą damę o wszystko, co związane z umową, którą zawarła z moim bratem. Markiz zwrócił się następnie do Gabriela, a jego wzrok stał się chłodny.

- W tym czasie ty, bracie, pojedziesz ze mną i wytłumaczysz, dlaczego ułożyłeś się z godną szacunku damą bez powiadomienia o tym jej rodziny. - Rzucił spojrzenie pani Plumtree. - A babcia opowie, dlaczego zachowała rzecz całą w tajemnicy przed obiema rodzinami. Pani Plumtree tylko westchnęła. Generał popatrzył na markiza. - Uczynię, jak pan powiedział, sir, lecz wyłącznie dlatego, żeby nie dostarczać rozrywki pańskim przyjaciołom. Chodźmy, Virginio. Złapał ją za rękę i pociągnął do powozu. Kiedy tylko znaleźli się z dala od cudzych uszu, rzekł: - Jesteś w tarapatach, młoda damo. Chciała spytać: „Dlaczego? Ponieważ wreszcie zrobiłam coś, co zaspokoiło tylko moje potrzeby?". To by jednak zraniło uczucia dziadka, a nadal niczego by nie zrozumiał. W chwili kiedy wraz z Pierce'em ruszyli do Halstead Hall, weteran zaczął kazanie. - Co ty sobie właściwie myślałaś, zakładając się z dżentelmenem tak znanym ze skandali? Chyba postradałaś rozum. - Zmarszczył brwi. Naprawdę się zgodziłaś, żeby ten dureń się do ciebie zalecał w przypadku wygranej? - Zgodziłam się - odpowiedziała, poprawiając uczesanie. - Tylko że... - A ty - ciągnął dziadek, kierując swój gniew na Pierce'a - o wszystkim wiedziałeś? - Dziadku, to nie jest... - zaczęła. - Oczywiście, że nie wiedziałem - żachnął się Pierce. - Musiała to zrobić, kiedy tańczyła z Sharpem na balu. - Wysłałem ją tam z tobą, myśląc, że będziesz miał na nią oko. Tymczasem wmieszała się w zakład, który niechybnie zakończy się skandalem, a to zrujnuje jej szanse na zamążpójście i na...

- Dziadku! - zakrzyknęła Virginia. Zwróciła wreszcie na siebie uwagę. - Co? Zdołasz powiedzieć coś, co wyciągnie cię z kłopotów? - Poważnie wątpię w to, że lord Gabriel szczerze pragnie mnie poślubić. - Kiedy już obaj słuchali jej z uwagą, dodała: Prawdopodobnie zamierza starać się o kobietę, której rodzinie zaszkodził, by zyskać większą sympatię ludzi. - Wszyscy już i tak dość go lubią - zgrzytnął zębami weteran. - Tylko ty i ja go obwiniamy. Miał słuszność. - Cóż, może ma jakiś inny ukryty motyw, który nie przyszedł nam jeszcze do głowy. A może naprawdę chce zadośćuczynić za to, co zrobił Rogerowi. Taki powód podaje, a ja zaczynam wierzyć, że naprawdę tak myśli. Pierce zmarszczył brwi, a jego wzrok jął się przenosić to na nią, to na dziadka, z niepokojącą intensywnością. Dziwne, że nie rwał się tym razem jak zwykle do wygłaszania opinii. - Powiem ci, czego on chce - rzekł generał. - Chce ci zniszczyć reputację. Widziałem, jak na ciebie patrzy, jakby chciał przeniknąć wzrokiem ubranie. - Och, na litość boską - żachnęła się. - Wcale nie. Przynajmniej nie wtedy, kiedy dookoła było tylu ludzi. Tamtego dnia w stajni z całą pewnością patrzył na nią z dużą dozą pożądania. A jego pocałunki... Nie, nie miała zamiaru myśleć o nich znowu, na pewno nie przy siedzącym obok generale, czyhającym na każdy rumieniec. Musiała jednak czegoś nie dopatrzeć, bo dziadek obrzucił ją nagle pochmurnym wzrokiem. - Nie mów mi, że ci się spodobał. - Ależ nic podobnego. - To była prawda. W większej mierze. Niektórym kobietom może podobać się jego nonszalancki sposób zachowania, ale nie mnie.

Pociągająca była dla niej widoczna troska o nią i jej rodzinę. Nie wspominając o jego uśmiechu rodem z piekieł i sposobie, w jaki jego pocałunki zdawały się rozgrzewać każdy haust powietrza, który wchodził do jej płuc, a także... Słodki Boże, musiała zatrzymać to szaleństwo! - Nie jestem aż tak płytka - powiedziała, częściowo jako ostrzeżenie dla siebie samej. - Nie omdlewam na widok olśniewająco przystojnej powierzchowności i pięknej muskulatury, a także zapierającej dech w piersiach umiejętności powożenia zaprzęgiem.... - przerwała, widząc, że dziadek bliski jest apopleksji. - Naprawdę nie. - A nie robi na tobie wrażenia, że podjął takie ryzyko na torze za marną szansę starania się o twoją rękę? -spytał prowokująco generał. - Nie! No cóż... niezupełnie. Przypuszczam, że niektóre kobiety na pewno... czy raczej mogłyby uznać to za szalenie romantyczne, że ktoś omal się nie zabił tylko za sposobność starania się o ich rękę, ale... - On ma ukryty powód - wtrącił Pierce. Virginia aż się wzdrygnęła. Do tej pory kuzyn zachowywał milczenie. - Co masz na myśli? - Tylko to, co powiedziałem. Jestem w posiadaniu pewnej informacji, ale z drugiej ręki, dlatego nie miałem zamiaru o niczym wspominać. Skoro jednak wyraźnie tracisz dla tego bękarta głowę... - Jaki ukryty motyw? - zażądała odpowiedzi. - Potrzebuje pieniędzy - powiedział cierpko Pierce. Wpatrzyła się w niego, zmieszana. - Przecież ode mnie żadnych nie dostanie. Wiesz o tym. - Nie od ciebie - mroczne spojrzenie Pierce'a zatrzymało się na niej. Od babki. Nie dostanie spadku, jeśli się nie ożeni.

- O czym ty mówisz? - spytał generał. Kuzyn popatrzył chłodno. - Jego babka przedstawiła jemu i jego rodzeństwu ultimatum: albo wszyscy znajdą małżonków przed końcem stycznia, albo odetnie ich od spadku. Virginia wlepiła wzrok w Pierce'a i próbowała pojąć to, co właśnie usłyszała. Ta cała historia, wyścig i konkury, to wszystko tylko po to, żeby Gabriel dostał swój spadek? Pękało jej serce. Czyli nie była to próba zadośćuczynienia jej straty. Ani nawet zwyczajne zauroczenie... Nie, nigdy wcześniej o tym nie pomyślała. A może jednak? W oczach zapiekły ją łzy. Ze wszystkich sił walczyła, by je powstrzymać. - Jesteś pewien? - Powinna dostrzec to wcześniej. Wiedziała, że coś zamierzał, a jego początkowa propozycja była chłodna i pozbawiona uczuć, płynąca bardziej z wyrachowania niż z namiętności. Czemu w ogóle ta wiadomość tak ją zaskoczyła? Pasowała przecież do wszystkiego, co o nim wiedziała. Niemniej jednak zabolała. - Kto ci powiedział o spadku? - Chetwin. Spłynęła na nią dziwna ulga. - Porucznik Chetwin? On nie znosi Gabe'a, lorda Gabriela. Próbuje tylko mu zaszkodzić, jak zwykle. - Możliwe - rzekł Pierce. - Nie sądzę jednak. Chetwin powiedział, że wie to z pewnego źródła, od kogoś, kto jakiś czas temu podsłuchał rozmowę dwóch braci Sharpe'ów przy kartach. A czy zauważyłaś może, że troje z rodzeństwa wzięło ślub w ciągu zaledwie kilku miesięcy? Po latach, kiedy nie okazywali zainteresowania małżeństwem? - Może wszyscy akurat w tym samym czasie poznali właściwe osoby.

- Sama powiedziałaś, że sądzisz, iż ma ukryty motyw -zauważył dziadek. Pokiwała głową, czując, że coś ją dławi w gardle. To nie powinno jej dotknąć. Wszyscy wiedzieli, że lord Gabriel to straszny kobieciarz, a tacy nie decydują się na małżeństwo bez powodu. Jednak zaczęła poważnie myśleć, że jest wobec niego niesprawiedliwa. Czyżby tak bardzo myliła się w osądzie? A jego pocałunki... Dość rozmyślania o pocałunkach! Całował setki kobiet. Najpewniej nic to dla niego nie znaczy. Co czyniło ją jeszcze bardziej żałosną, bo dla niej coś oznaczały. Głupia. Idiotka. Ręce na kolanach zwinęły jej się w pięści. Jakim sposobem podszedł ją tak łatwo? Oto, co przychodzi z poddania się dzikim namiętnościom. Nic dobrego. Weteran wyjrzał przez okno. - Prawie dojechaliśmy. Co chcesz zrobić? Jeśli sobie życzysz, możemy pojechać prosto do Waverly. Bardzo pragnęła skorzystać z tej sugestii, uciec daleko i zapomnieć, że kiedykolwiek spotkała Gabriela Sharpe'a. Ale nie mogła. - Nie, to byłoby niegrzeczne. Poza tym chciałabym ustalić prawdę. Bez obrazy, Pierce. - Nie obrażam się - rzekł kuzyn. - Wiem, że w to nie uwierzysz, póki nie będziesz miała twardych dowodów. - Och, wierzę ci - powiedziała, starając się mówić obojętnym tonem. Chcę jednak, by on wiedział, że ja wiem. Zrozumie wtedy, dlaczego nigdy nie przyjmę jego oświadczyn. - Zapomnij o oświadczynach - burknął weteran. - Nie musisz w ogóle rozmawiać z tym łobuzem. Możemy po prostu wracać do domu.

- Rzuciłam mu wyzwanie - rzekła. - Gdybym była mężczyzną i tego nie dotrzymała, mógłbyś mnie wyzwać na pojedynek. Dlaczego miałoby być inaczej tylko dlatego, że jestem kobietą? Ujrzała na twarzy dziadka mieszane uczucia. - Zatem zamierzasz pozwolić mu się do siebie zalecać? - spytał. - Niech się dziadunio nie martwi, nie potrwa to długo. Zakończę to tak, że nie będzie niewywiązania się z zakładu. Sprawi, że będzie się wił. Pożałuje, że udawał troskę o nią i jej rodzinę. Wyciągnie z niego drania i powali go na kolana. - Do końca dzisiejszego obiadu lord Gabriel zmieni zdanie na temat zalotów. Już ja się o to postaram. - Ton jej głosu stwardniał. - Prędzej piekło wystygnie, niż pozwolę mu się poślubić tylko po to, by dorwał się do spadku.

Rozdział VII Gabe nie wiedział, czemu jest tak rozdrażniony w czasie drogi do Halstead Hall. Wygrany wyścig sprawiał zwykle, że czuł się jak król. Reakcja Virginii na jego zwycięstwo wyprowadziła go z równowagi. - Miała słuszność, wiesz o tym - powiedział Oliver ze swojego miejsca obok Gabriela, a naprzeciwko Marii i babki. - W czym miała słuszność? - burknął Gabe. Nie musiał się upewniać, o kim mowa. - Na temat ryzyka, które podjąłeś na tym torze. Mogłeś ją zabić, a nawet was oboje. Niech to piorun strzeli! Jej zarzuty przeciw temu to jeszcze pół biedy. Jednak brat, który go za to ganił, to było coś zupełnie innego. - Nie zaplanowałem jazdy po pochyłości, na litość boską. To nie ja zboczyłem. - Nie możesz jej za to winić. Mogła uczynić albo to, albo wjechać w tłum. Wybrnęła z opałów doskonale i nie wpadła w panikę. Wielu mężczyzn by sobie tak dobrze nie poradziło. Gabrielowi nie trzeba było tego mówić. Od początku wyścigu pokazała, że doskonale powozi. Ze znawstwem panowała nad dwójką koni, potrafiła wycisnąć z nich co

najlepsze i okazała się nad podziw odważna, czego nie spodziewał się po wychuchanej młodej damie. - Ona podjęła decyzję, a ja zrobiłem to, co trzeba, by wygrać. Jak zawsze. - Powinieneś był wstrzymać konie. Gabe popatrzył posępnie na brata. - A to dlaczego? Panowałem nad sytuacją w każdej chwili. - Naprawdę? Twój faeton zbliżył się tak bardzo do jej powozu, że niemal się o niego otarł. Nic nie odpowiedział. Oliver miał słuszność. Kiedy poczuł, że faeton traci równowagę, przeżył chwilę grozy. Sama myśl o tym, że mógłby spowodować wypadek, w którym stałaby się jej krzywda... Zadrżał, po czym sam się za to zganił. Zawsze wychodził z takich sytuacji, patrząc śmierci prosto w twarz i nie pozwalając, by niepokoiła go choćby myśl o niej. To, że dzisiejszy wyścig ściągnął na niego strach przed śmiercią, czyli że ona obudziła w nim taki strach zaniepokoiło go. Unikał zbliżenia się do kogokolwiek poza rodziną dlatego, że nie chciał żyć w lęku. Kochanka, żona czy dzieci sprawiały, iż człowiek zaczynał się bać - że je straci, że coś mu je odbierze, że umrze i zostawi je na pastwę losu. W chwili gdy okazujesz słabość, śmierć podkrada się, by zwyciężyć. Wystarczyło popatrzeć, jak przyszła po jego rodzinę. Matka zamordowała ojca ogarnięta paniką na myśl, że jego kochanka być może zdeprawowała ich syna. A potem znów wpadła w panikę, że będzie musiała żyć bez niego, i zabiła siebie. Przynajmniej tak zawsze uważał. Teraz już nie był tego taki pewny. Nie był niczego pewny w ciągu ostatnich paru miesięcy. A to wygasiło w nim dawny żar. Zmarszczył czoło. Nie, do cholery! Nie pozwoli, żeby go to przerażało. Zdecydowanie nie zamierzał pozwolić

Virginii, by zasiała mu w umyśle strach, bredząc o jego jakoby głupich postępkach. - Życie nie jest warte tego, by je przeżyć bez ryzyka -powiedział, chociaż po raz pierwszy te słowa zabrzmiały nieco pusto. - Nawet panna Waverly to pojmuje, bo przecież nie rzuciłaby mi wyzwania. - Możliwe, ale jeśli nie zaczniesz być ostrożny, zmarnujesz szansę jej zdobycia - zauważył Oliver. - Straciła w wyścigu brata. Nie zaryzykuje małżeństwa z człowiekiem, którego może stracić w podobny sposób, zakład czy nie zakład. Gabe skrzyżował ręce na piersiach. - Czy to kazanie na temat wywołania skandalu przez przyjęcie jej wyzwania? I fragment dla babci, bo zachowała to w tajemnicy przed rodziną? Oliver zaśmiał się smutno. - Prawienie kazań babci mija się z celem. Nigdy przedtem mnie nie słuchała i nie wyobrażam sobie, żeby się to kiedykolwiek zmieniło. - Słucham, ilekroć mówisz z sensem - odezwała się starsza pani. - Słucha mnie babcia, ilekroć się z nią zgadzam -sprostował dobrodusznie Oliver. - Gabe nie czyni nawet tego. - Jego wzrok napotkał spojrzenie Gabriela. - W tym jednak przypadku, zważywszy nadzwyczajne podstępy, których sam musiałem użyć, by zdobyć żonę, prawienie ci kazań na temat tego zakładu byłoby przyganianiem garnkowi przez kocioł. - W rzeczy samej - wtrąciła Maria. Zdumiony Oliver uniósł brwi z powodu zachowania żony i powiedział: - Poza tym, Gabrielu, wygląda na to, że potrzebne ci będzie wszelkie wsparcie, byś mógł zdobyć pannę Waverly. Oświadczyła przecież, że nigdy nie poślubi człowieka tak lekkomyślnego jak ty.

- Może sobie mówić, co chce, ale wcale tak nie myśli -odparował Gabe. - Widziałem wyraz jej twarzy, kiedy wytknąłem, że musiałem wygrać, aby móc się starać o jej rękę. Sprawiło jej to przyjemność, czy gotowa jest to przyznać, czy też nie. Kobiety uwielbiają, kiedy mężczyźni ryzykują dla nich życiem. - Kobiety lubią mężczyzn, którzy dokonują mądrych wyborów żachnęła się Maria. - Nie takich, co pakują się w ryzykowne położenie z powodu własnego szaleństwa. Kobieta może chwilowo dać się uwieść romantykowi, lecz w końcu wybierze mężczyznę racjonalnego. - Kobiety w ogóle nie wiedzą, czego chcą - odparował rozdrażniony, że Maria może mieć słuszność. - Przynajmniej póki tego nie zdobędą. Oliver trącił żonę łokciem. - Idzie na pewną zgubę. - Rzeczywiście. - Maria popatrzyła na Gabriela. - A czy ona wie, że chcesz się żenić dla spadku? Gabe zdrętwiał. - Nie. I wolałbym, aby tak zostało, póki jej nie przekonam, żeby zapomniała o wypadku brata i zechciała mnie poznać. - Jeśli się dowie, zanim jej powiesz, stracisz u niej szanse - zauważyła Maria. - Bzdura - wtrąciła babka. - Kobieta potrzebuje męża. Na pewno pomyśli rozsądnie, kiedy stanie przed okazją złapania tak zamożnego. - Chcę, żeby na razie nie dowiedziała się o pieniądzach - rzekł Gabe. Potrzebuję więcej sposobności do udowodnienia jej tego, co wiem: że mnie lubi na tyle, by za mnie wyjść. Jeśli uda mi się sprawić, żeby przestała myśleć głową, a zaczęła myśleć swoją... - Tak? - zapytała Maria, a jej oczy zabłysły wesoło. - Czym mianowicie? Gabe popatrzył na nią ponuro.

- Chodzi o to, że wiem, iż potrafię uczynić ją powolniejszą, jeśli będę miał okazję. Jeśli dostanie taką szansę. Zagrożeniem byt tutaj generał Waverly. Jeśli nie pozwoli Virginii na wywiązanie się z warunków zakładu, Gabriel będzie musiał o to zawalczyć. Mógł jedynie mieć nadzieję, że Virginia umie sobie radzić z dziadkiem. Kiedy dojechali do domu, powiedziano im, że państwo Waverly i Devonmont już czekają na nich w wielkiej sali. Gabe odciągnął rodzeństwo na bok i powtórzył dobitnie to, co już powiedział babce, Oliverowi i Marii - że nie chce ani jednej wzmianki o ultimatum. Zgodzili się na to, choć Celia dość niechętnie. Teraz musiał się martwić tylko o generała. Na szczęście na początku spotkania wyglądał na spokojniejszego niż poprzednio. Nie na długo wprawdzie, bo jeden rzut oka na Gabriela sprawił, że się naburmuszył, ale raczej nie nakazał wnuczce rezygnacji z zakładu. A Virginia wyglądała... Gabrielowi zabrakło tchu w piersiach. Virginia wyglądała niczym bogini z najśmielszych erotycznych snów. Włosy nadal miała w nieładzie po wyścigu, policzki zarumienione, a w jej oczach pojawił się błysk, który powinien mu dać do myślenia, gdyby go nie zahipnotyzował. W granatowej sukni podróżnej uosabiała wszystko, czego mężczyźnie potrzeba w łożu. Jedno było pewne - nie będzie miał kłopotu ze skonsumowaniem małżeństwa. Na samą myśl o tym, że Virginia dostanie się w jego ręce, a on pokaże jej, jak zaspokaja się męskie i kobiece żądze, wyschło mu w gardle. Będą stanowić doskonałą parę. Wkrótce ją o tym przekona. Weszli do salonu na kieliszek wina przed obiadem. Po raz pierwszy był zadowolony z oznak zamożności, które babka wymogła na Oliverze. Kryształowe kieliszki

może były tu i ówdzie porysowane, a tapicerka na fotelach może i była stara i cokolwiek wytarta, ale i kryształ, i tkanina okazały się pierwszorzędnego gatunku. Wino także było doskonałej jakości. Jeśli kiedykolwiek zależało mu na zrobieniu dobrego wrażenia, to właśnie teraz. Kiedy zasiedli wygodnie z kieliszkami wina, babka oficjalnie dokonała prezentacji rodziny. Byli tam wszyscy poza małżonkiem Minervy, który musiał zostać w sądzie. Potem rodzeństwo wprost zarzuciło Virginię pytaniami. - A więc, panno Waverly, założyliście się z moim bratem. Przypuszczam, że będzie pani chciała się z zakładu wywiązać? zapytał Jarret. - Oczywiście. - Virginia upiła łyk wina z zagadkowym wyrazem twarzy. - Kobiety nie są mniej honorowe od mężczyzn. - Popatrzyła na Annabel. - Zgodzi się pani ze mną, pani Jarret? Jak rozumiem, państwo także poznali się dzięki zakładowi. Annabel się uśmiechnęła. - Tak istotnie było. Chociaż ja wówczas wygrałam i nie musiałam rozważać odstąpienia od zakładu. - O, coś jednak do mnie przegrałaś. - Uśmiech Jarreta sugerował, że rzecz była bardziej pikantna niż to, czego świadkiem był Gabriel. Jego podejrzenie potwierdziło pełne przygany spojrzenie, które Annabel rzuciła mężowi. - Zapłaciłam, więc zgadzam się z panią, panno Waverly. - Prawdę mówiąc, nie mogę się doczekać - rzekła Virginia. - Po moim pierwszym balu niczego tak nie pragnę, jak pójść na następny. To obudziło czujność Gabriela. - Co ma pani na myśli? - Wszak jest to część konkurów, czyż nie? Zazwyczaj nie jestem zapraszana, ale skoro się rozejdzie, że jest pan konkurentem do mojej ręki, pewna jestem, iż dostanę wiele zaproszeń. A pan będzie chciał przedstawić

mnie przyjaciołom. Jakież miejsce jest do tego lepsze niż bal? Przyjaźni ludzie, błyskotliwe konwersacje... Cóż, nawet poncz smakuje cudownie. Podstępna panna umyślnie powtarzała wyliczankę tego, czego nie znosił na balach. Bracia i siostry roześmiali się serdecznie, podczas gdy on jęknął. Tylko im mogło się to wydać zabawne. Jej dziadek także zdawał się rozbawiony, podobnie jak kuzyn. Obaj wyglądali na uradowanych. - Sezon w Londynie się kończy - zauważył Gabe. - Wątpię, żeby w najbliższych miesiącach organizowano tam jeszcze jakieś bale. - Może nie w Londynie. - Oczy Minervy zalśniły zdradziecko. Przyjęcia na wsi natomiast zaczną się w najlepsze wraz z rozpoczęciem sezonu na polowania. W tym tylko miesiącu zaproszeni jesteśmy na jedno w Ealing i dwa w Acton. - A panna Langston zaprosiła nas na bal w Richmond z okazji swoich urodzin - dodała usłużnie Celia. - Nie zapomnijmy o lady Kirkwood i jej balu szkolnym inaugurującym jesienny semestr - dorzucił Oliver. - Obiecałem jej, że wszyscy tam będziemy. Gabe jednym haustem wychylił do dna kieliszek wina. A niech to piorun strzeli. Wyglądało na to, że miał przed sobą tygodnie najgorszego koszmaru. - Cóż, zatem byłbym rad, mogąc pani towarzyszyć, panno Waverly skłamał przez zaciśnięte zęby. - Jeżeli tylko pani dziadek zgodzi się służyć za przyzwoitkę. - Skoro on miał cierpieć, niechaj generał cierpi razem z nim. - Bzdura - wtrąciła się babka. - Każde z nas będzie uszczęśliwione, służąc pani za przyzwoitkę. Zapewne. - Nie będzie wam przeszkadzała godzina jazdy do Waverly Farm i z powrotem? - spytał Gabe. - Nawet we wczesnych godzinach porannych?

- Oczywiście, że nie - powiedziała z olśniewającym uśmiechem Celia. - Uwielbiam takie przejażdżki. Wszyscy uwielbiamy. Cudownie. Teraz będzie musiał pójść na te wszystkie bale z Virginią i swoją rodziną. Nie o tym myślał. Snuł wizje pikników w lesie z przyzwoitką w osobie służącej, którą zawsze można namówić, by zostawiła go na chwilę z przyszłą małżonką. Albo długie, podniecające przejażdżki po opustoszałych wiejskich pastwiskach w pobliżu Waverly Farm. - Nie chciałabym sprawiać kłopotu pana siostrom -powiedziała gładko Virginia. - Jestem pewna, że dziadunio będzie szczęśliwy, mogąc uczestniczyć we wszystkich tych wydarzeniach. Może nie w zimie, kiedy pogoda daje się we znaki starym ranom, ale wiosną... - Wiosną? - wtrącił Gabe. - Mam nadzieję, że wiosną nie będziemy już narzeczonymi. - Gdy spostrzegł, jak to zabrzmiało, dodał pośpiesznie: - I gdy dojdziemy do porozumienia... - Och, na pewno pan nie wierzy, że to się stanie tak szybko. - Jej niewinny uśmiech nie zwiódł go ani na chwilę. - Powiedział pan, że powinnam go poznać, a ja się z tym całkowicie zgadzam. Najlepszą sposobnością do tego są długie konkury. - Długie konkury - powtórzył, czując, że serce tonie mu w żołądku. - Mój świętej pamięci syn zalecał się do żony dwa lata - wyjaśnił generał Waverly ze złośliwym błyskiem w oku. - Nie chciałbym, żeby moja wnuczka się spieszyła. Jak uważasz, Pierce? W sercu Gabriela narastała trwoga, gdy Devonmont poczęstował go uśmiechem. - Och, tak - potaknął i podniósł kieliszek, by się napić. - Dwa lata to w sam raz.

- Chwileczkę, Pierce - Virginia jęła go strofować. - Zachowujecie się z dziadkiem dziwacznie. Dwa lata to stanowczo za długo. Gabe odetchnął. - Też tak sądzę. - Już rok to wystarczająco długo. - Spojrzała ukradkiem na Gabriela znad krawędzi kieliszka. - Chociaż przypuszczam, że można to skrócić do sześciu miesięcy. Słysząc jęk brata, Celia parsknęła śmiechem. -1 co powiesz, Gabe? Panna Waverly chce konkurów, które potrwają co najmniej do lutego. Stłumił przekleństwo. Wredna siostrzyczka postanowiła urządzić sobie zabawę jego kosztem. - Nie ma przecież pośpiechu, prawda? - Virginia poczęstowała go jednym ze swoich słodkich uśmiechów, które robiły na nim ogromne wrażenie. - Jakże mogę rozważnie postanowić o całym swoim życiu w tak krótkim czasie? O Boże, czyżby dowiedziała się o żądaniu babki? Nie, nie miała jak. - Nie ma pośpiechu - wymamrotał i wstał, aby nalać sobie jeszcze wina. - Ponadto - dodała nieoczekiwanie pewnym tonem - ten czas przyda się panu, by przygotować się do przeprowadzki. Gabriel omal nie wypuścił kieliszka z rąk. - Do przeprowadzki? - Zakładam, że jeśli się pobierzemy, przyjedzie pan do Waverly Farm, by zamieszkać ze mną i z dziadkiem. Nie myśli pan chyba mieszkać ze mną tutaj. - Prawdę mówiąc, mam zamiar posiadać własny dom -rzekł i jął się przechadzać przed kominkiem. - Kto wobec tego zaopiekuje się dziadkiem? Potrzebuje mnie do prowadzenia gospodarstwa.

- Nie dam sobie bez niej rady - potwierdzi! radośnie weteran. Spojrzała na Gabriela z fałszywym bólem. - Wybaczy pan niedelikatność, ale w sytuacji, kiedy pan nie ma profesji, a mój posag jest skromny, cóż... nie rozumiem, jak możemy sobie pozwolić na kupno domu. Wzrok wszystkich zebranych zwrócił się ku Gabrielowi. A niech to szlag! Wiedział, że mają uciechę z tej niewiarygodnie prostackiej rozmowy. Bo która szlachetnie urodzona i dobrze wychowana dama podnosi temat przyszłych dochodów narzeczonego przy towarzyskiej konwersacji? Babka nie wydała się jednak w najmniejszym stopniu dotknięta. - Zapewniam panią, panno Waverly, że mój wnuk będzie w stanie panią utrzymać. - Och, nigdy w to nie wątpiłam. - Oczy Wirginii zalśniły podejrzliwością. - Dama jednak winna być praktyczna. Wiem, że mężczyźni tacy jak lord Gabriel potrzebują żon, które coś wnoszą do małżeństwa. Ponieważ ja nie mogę, muszę uczynić wszystko, by jakoś poprawić naszą pozycję. Jej zachowanie obudziło w nim czujność. Nie okazywała skruchy ani żalu. Do tego mówiła o ich przyszłym związku, jakby naprawdę zamierzała się nań zgodzić - całkowity zwrot w porównaniu z tym, co okazała wcześniej tego dnia. Założyłby się, że ta przemowa w ogóle nie była w jej stylu. A jeśli naprawdę usłyszała o ultimatum babki? Tylko kiedy? Na pewno nie przed balem, inaczej już rzuciłaby mu to w twarz. Poza tym sprawa nie była znana ogółowi, jedynie kilku najbliższym przyjaciołom. - Nie podoba mi się, że ożenek ze mną zmieni status materialny jego lordowskiej mości - ciągnęła, jeszcze bardziej wzbudzając jego nieufność. - Będzie pan musiał zrezygnować ze swoich pokojów w mieście, nie mówiąc

już o członkostwie w klubach. Ośmielam się także twierdzić, że po ślubie skończą się wyścigi zaprzęgów. Żywię jednak nadzieję, że nasz związek zrekompensuje te wszystkie niedogodności. - Musi mi pani uwierzyć, panno Waverly. Chłopak ma perspektywy powtórzyła z uporem babka. - Ach! A jakież by one mogły być? - Wzrok Wirginii napotkał jego spojrzenie. Było w nim wyzwanie. - Nie policzy się kurcząt, zanim się nie wylęgną, prawda? Muszę myśleć praktycznie. Zdrętwiał. Wiedziała. Nie wiadomo od kogo, ale musiała usłyszeć o ultimatum babki. Wyraźnie śpieszyła się, by odrzucić oświadczyny. Do tej pory jedynie się z nim drażniła. Podszedł do niej. - Panno Waverly, wygląda na to, że czekanie na obiad potrwa jeszcze trochę. Może zechciałaby pani obejrzeć nasz labirynt? Zdaje się, że bardzo panią interesował w czasie ostatniej wizyty. Z miłą chęcią panią oprowadzę. - Cudownie - odparła. Wyglądała, jakby szykowała się do kolejnej potyczki. - Będziemy mogli porozmawiać o naszej przyszłości. O tak. Zdecydowanie wiedziała. - Może ja też powinienem się przejść - odezwał się dziadek. - Nie ma potrzeby - wtrąciła babka. - Labirynt jest niedaleko. Nie zaszkodzi, jak młodzi przejdą się chwilkę przed obiadem. To pomaga na trawienie. - Obrzuciła Gabriela długim, srogim spojrzeniem. - A mój wnuk dobrze wie, że jeśli zachowa się niestosownie, będzie musiał się przede mną tłumaczyć. - Nic mi się nie stanie, dziadku - dodała Virginia, wsuwając dłoń pod ramię Gabriela. - To nie potrwa długo. Nie powinno. Gabe zamierzał przypomnieć jej wszystkie powody, dla których potrzebowała małżeństwa, i te,

dla których był do tego małżeństwa doskonałym kandydatem. Jej duma może przez chwilę czuć się urażona, ale skoro Virginia tak podkreśla, że jest kobietą praktyczną, nie zaprzeczy, iż jego oferta będzie równie korzystna dla niej, jak dla niego. Bóg mu świadkiem, że nie pozwoli jej na uniki. Wygrał zakład, i to uczciwie, więc była mu winna konkury. Musiał w końcu pomyśleć też o Celii. Powinien się ożenić. Oboje zachowali milczenie, idąc przez hol do bocznego wyjścia. Wszędzie kręciła się służba, a Gabe nie chciał, by ktokolwiek podsłuchał ich rozmowę. W chwili gdy znaleźli się w ogrodzie odezwał się cicho: - Rozumiem, że dowiedziała się pani o ultimatum mojej babki. - Ultimatum? - spytała z udawaną niewinnością. Złość zawrzała w nim jeszcze bardziej. - Nie odgrywaj naiwnej, Virginio. To do ciebie nie pasuje. Gdy znaleźli się w labiryncie, poprowadził ją korytarzem wśród równo przyciętych wysokich krzewów w miejsce dobrze ukryte przed ciekawskimi uszami. - A skąd pan wie, co do mnie pasuje? - wypaliła. - Ledwo mnie pan zna. I pewnie dlatego wybrał mnie pan do swojego spisku. Do stu piorunów! - Skąd się pani dowiedziała o żądaniu babki? Od jak dawna pani wie? Zadarła dumnie podbródek. - Pierce dopiero co powiedział mi w powozie. Zdaje się, że usłyszał o tym od znajomego, który podsłuchał rozmowę panów w gospodzie przy kartach. Całkiem już zapomniał o dyskusji, która odbyła się w miejscu publicznym. - Działa pani przy błędnych założeniach. Wybrałem panią na żonę, ponieważ skrzywdziłem pani rodzinę

powiedział dobitnie, rozzłoszczony, że stawia się go w złym świetle. Proszę mi wierzyć, jest wiele kobiet, które z radością poślubią syna markiza. Mógłbym znaleźć sobie taką choćby na ostatnim balu, bez narażenia się na ryzyko ścigania się z panią. Gdy tylko wypowiedział te słowa, zaraz ich pożałował. Wzmianka o innych kobietach rozpaliła w niej jeszcze większy gniew. Wyrwała rękę spod jego ramienia i wycedziła: - To niech pan idzie i ją znajdzie. Nie potrzeba mi pańskich spisków. Odwróciła się, by odejść, ale zastąpił jej drogę. Na Boga, musiał ją skłonić, by go wysłuchała, nawet jeśli miałaby to być ostatnia rozmowa! - To nie żaden spisek, lecz rozpaczliwe położenie. I tak, miałem nadzieję, że mi pani w nim dopomoże. Nie chodzi o mnie, lecz o moją siostrę. Dostrzegł na jej twarzy przezierającą przez złość ciekawość. - O pana siostrę? - Nie wiem, jak wiele z żądania babki pani usłyszała. Wszyscy musimy zmienić stan cywilny do końca roku albo nic nie dostaniemy. Zatem jeśli choćby jedno się nie ożeni lub nie wyjdzie za mąż, pozostali także stracą majątek. Troje najstarszych ma całkiem dobrą sytuację, więc o nich się nie martwię. Ja posiadam dostateczny do utrzymania się dochód z wyścigów. Natomiast Celia... - Przeczesał palcami włosy. - Zasługuje na więcej niż życie bez pensa przy duszy tylko dlatego, że jest zbyt uparta, by się poddać. Jeśli to ja się nie ożenię, użyje mojej odmowy jako wymówki, by też odmówić. Jeśli zaś się ożenię, nie będzie chciała zostać jedyną, która blokuje pieniądze wszystkim innym. Uczyni, co trzeba. Virginia popatrzyła na niego ponuro.

- Dobry Boże, jest pan jeszcze gorszy, niż myślałam. Chce mnie pan zmusić do małżeństwa, żeby zmusić do małżeństwa siostrę. - Nie, do cholery! - Wziął głęboki oddech, wypuścił powietrze, po czym spróbował się uspokoić. - Nie chcę nikogo do niczego zmuszać. Gdyby to tylko ode mnie zależało, robiłbym dalej to, co zawsze: ścigałbym się, z kim tylko bym chciał, żył z wygranych i starał się dorobić przyzwoitej hodowli koni wyścigowych. - Popatrzył na nią. Nie mam jednak wyboru. Nie ma go też Celia. Jeśli chodzi o ścisłość, pani nie ma go także. Chce pani wiecznie mieszkać z dziadkiem w przytulnym dworku na farmie, lecz oboje wiemy, że tak nie będzie. Nasz związek to jedyna droga, którą odnalazłem, byśmy wszyscy byli szczęśliwi. Przyjrzała mu się sceptycznie. - Nie dba pan zatem o pieniądze? - Jasne, że dbam o pieniądze, nie jestem idiotą. Wiem, że spadek pozwoli mi osiągnąć marzenia znacznie szybciej, niż gdybym żył wyłącznie z własnych zarobków. Jeśli jednak Celia będzie już zamężna i urządzona, będę mógł wysłać babkę do diabła. - Bóg wiedział, że marzył, by tak zrobić. - A zatem - prychnęła - powinnam porzucić wolność, abyście pan i pańska siostra mogli się cieszyć owocami pracy babki. Miał już tego dość! - Zdaje się pani zapominać, że także cieszyłaby się tymi owocami. Jeśli zdobędę spadek, będzie pani miała pieniądze, by pomóc dziadkowi na starość, odbudować Waverly Farm i przywrócić tamtemu miejscu dawną świetność, a nawet żeby żyć jak królowa, jeśli tego sobie pani zażyczy. Popatrzyła na niego z otwartymi ustami. Widać wcześniej nie dotarło do niej, że jeśli za niego wyjdzie, jego zdobycz będzie też jej zdobyczą.

Po chwili przybrała jednak surowy wyraz twarzy. - Tak będzie, jeśli pana siostra wyjdzie za mąż. A co się stanie, jeśli nie zachowa się zgodnie z oczekiwaniami? Jeżeli zaprze się i odmówi? Wówczas wyląduję uwiązana przy mężu, który utracił wszelkie perspektywy. Popatrzył na nią i popchnął lekko, zmuszając do wycofania się w głąb ślepej alejki. - Jak na kobietę rozgniewaną, że mógłbym się z nią ożenić, by zyskać dostęp do spadku, wydaje się pani okropnie zainteresowana moimi perspektywami. Parę chwil temu narobiła pani o nie sporo krzyku. - Tylko dlatego, że chciałam pana sprowokować. Wie pan o tym. Wiedział. Ponieważ gdy chodziło o niego, Virginia nie była bynajmniej praktyczna. Praktyczne kobiety nie wyzywają mężczyzn na wyścigi zaprzęgów w przypływie złości. Praktyczne kobiety nie zadzierają nosa, kiedy objawia się im propozycja doskonałego małżeństwa Robią tak romantyczki. Czyli ona jest romantyczką. Boże, powinien był zrozumieć to wcześniej. Podkreślanie na każdym kroku praktycznych zalet ich związku doprowadzi go donikąd. W niej kipiały uczucia. Musiał obrać inną taktykę. - A czy pani wie, dlaczego chciała mnie sprowokować? - Bo byłam na pana wściekła, że jest pan aroganckim, kłamliwym... - Bo nie podoba się pani pomysł wyjścia za mnie dla pieniędzy. Bo chce mnie pani poślubić z innych powodów. Kiedy jej policzki się zaróżowiły, wiedział, że odgadł. Wyprostowała ramiona. - Proszę dać spokój. Nie chcę, żeby się pan ze mną żenił dla żadnego... Podniósł rękę i ujął ją pod podbródek.

- Pani mnie pożąda. I chce pani, bym też jej pożądał. Na twarzy Virginii pojawił się wyraz paniki. - To najbzdurniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek usłyszałam. - Czyżby? Skończył się czas na rozmowę. Zamiast mówić, pocałował ją. Przez chwilę stała sztywna i nieruchoma, jak źrebak, który chce bryknąć. Potem jednak jej usta zmiękły, a ciało się poddało. Już wiedział, że wybrał dobrze. Virginia bowiem była bardziej podobna do niego, niż chciałaby to okazać. Była podatna na dotyk i smak, a nie na słowa i argumenty. Bardzo mu to odpowiadało. Jego krew płynąca szybciej po wyścigu i sprzeczce zawrzała namiętnością, by dotknąć i posmakować jej znowu. Wsunął język między jej delikatne wargi, by się w niej zagłębić. Boże, w miękkim wnętrzu jej ust pragnął się zatracić na zawsze. Odpowiedziała zgodnie, splatając język z jego językiem i wczepiając palce w jego surdut. Była kobietą, której pragnął. Smukłe ciało, gładka skóra i gardłowy śmiech z pewnością były przedmiotem zazdrości innych kobiet. To leśna nimfa, której udała się misja doprowadzenia go do szaleństwa. Nagle odsunęła usta. - Nie może pan wygrać naszego sporu, tak po prostu całując mnie do utraty zmysłów. - Mogę spróbować - wymruczał w jej dumny mały podbródek. Wiesz przecież, że nie chodzi tylko o pieniądze. Za każdym razem, kiedy cię widzę, rozpalasz mi krew w żyłach i potrafię myśleć tylko o tym, jak bardzo chcę cię wziąć do łóżka. W chwili kiedy cała stężała, już wiedział, że przemówił zbyt otwarcie, nic jednak nie mógł na to poradzić. Lepszy był w czynach niż w przemowach.

- Żyje pan czystym złudzeniem, jeżeli sądzi, że ja... -zaczęła. Pocałował ją ponownie. Tym razem pociągnął ją mocno w swoje ramiona. Rozluźniła się dopiero po kilku chwilach, lecz gdy wreszcie miał ją chętną, obsypał pocałunkami jej szyję pokrytą jedwabistą skórą o zapachu kwiatu pomarańczy i migdałów, który sprawiał, że pragnął delektować się nią całą. - Chciałabym... - wyszeptała - żebyś przestał być... taki nieprzyzwoity. - Nie, wcale tego nie chcesz - rzekł i pocałował ją jeszcze raz. Na Boga, ależ była słodka. Przycisnęła się do niego całym ciałem, przywarła mocno, doprowadzając do obłąkańczego podniecenia. Powiódł rękami po jej gorsecie i szczupłej kibici do zaskakująco kształtnych bioder, a potem w górę ku piersiom, których tak bardzo chciał dotknąć. Przyszły mu na myśl ostrzeżenia Lyonsa o tym, jak należy traktować przyzwoite damy, jednak jego dłonie zdawały się mieć własną wolę i powędrowały wyżej, by ścisnąć idealnie małe piersi. Najbardziej na świecie pragnął zedrzeć z niej ubranie i ssać jej sutki, dopóki nie zaczęłaby jęczeć i roztapiać się w jego ramionach. To jednak byłoby szaleństwem. Każdy mógł ich przyłapać. Dobrze, wyszeptało coś w jego umyśle. Wtedy zostałaby skompromitowana i mógłby się z nią ożenić od razu. Jeśli ktokolwiek ich tutaj znajdzie, to go zabije. Nie dbał o nic. Tak długo, jak pozwalała mu się dotykać, będzie to robił. Bowiem niektóre rzeczy warte są tego, by dla nich umrzeć.

Rozdział VIII Virginia nie dowierzała, że Gabriel trzyma w rękach jej piersi. To było szokujące i skandaliczne! Przepyszne. Jakże coś tak skandalicznego mogło sprawiać taką przyjemność? Nie dość, że ją pocałował, to teraz swoimi nieprzyzwoitymi pieszczotami przyprawił ją o pomieszanie zmysłów. To nie była czysta gra. Oszukiwał. A ona mu na to pozwalała. Była głupia. Powinna go powstrzymać. I zaraz powstrzyma, za parę minut. Aż zrozumie, czemu tego nie chce. Popchnął ją pod sam żywopłot, przykleił się do niej całym ciałem, i raz po raz zagłębiał się we wnętrzu jej ust. Przycięte gałązki kłuły ją przez suknię, a drażniący zapach jego ciała wdzierał się w jej zmysły. Świadoma była tylko odczuć, które w niej wzbudzał - rozgrzania, pożądania i poruszenia. Jakże przyjemnie. Zwłaszcza kiedy ugniatał jej piersi, a kciukami pocierał przez suknię sutki. Trudno było powiedzieć, gdzie kończy się jego przyśpieszony oddech, a zaczyna jej. Słodki Boże, wzbudzał w niej dzikie instynkty! Musiała chyba w nim wzbudzać takie same odczucia. Przyciśnięta wyczuwała bowiem w jego spodniach powiększające się stwardnienie. Wychowana w stadninie

dokładnie wiedziała, co oznaczało. Powinien być to dla niej znak ostrzegawczy do powstrzymania dalszego szaleństwa, a tymczasem odbierała to jako oznakę triumfu. Mówił prawdę o tym, jak bardzo jej pożądał. Przy pocałunku znikał gdzieś chłodny i daleki lord, a to mile łaskotało jej kobiecą próżność. Gdy jednak odpiął guzik stanika sukni, drgnęła i złapała go za rękę. - Nie wolno ci - wyszeptała i popatrzyła na jego opaloną dłoń nadal pieszczącą jej pierś. - To niestosowne. Spojrzał na nią oczami, w których zaiskrzyły wesołe błyski. - Pomyślałem dokładnie to samo słowo. Niestosowne. Okropny człowiek, że się z niej wyśmiewa. - I lekkomyślne - mruknęła, aby przegonić ze świadomości fakt, że odpiął już dwa następne guziki. - Jesteś niebywale lekkomyślny. Umierała tymczasem z pragnienia, by poczuć dotyk jego palców na nagim ciele. Równie dobrze mógł zadrzeć jej spódnice i ją zbrukać. - A czego się spodziewasz po człowieku takim jak ja? -Musnął pocałunkiem jej skroń. - Lekkomyślność jest moim powołaniem. Poza tym uwielbiasz to, że jestem lekkomyślny. - Ależ skąd! - odparła, co było kłamstwem. Dotyk jego dłoni wsuwającej się pod gorset był cudowny. Sprawiał, że czuła się jak prawdziwa kobieta. Jego kobieta. Och, postradała zmysły. Pocałował jej ucho. - Uwielbiasz to, ponieważ ty także masz w sobie ukrytą lekkomyślność. Jej serce przyśpieszyło. Dlaczego tylko on jedyny zauważył, że jej namiętności są tak nieodpowiedzialne? - Nie mów mi, że poranny wyścig nie wzbudził w tobie podniecenia. Był niczym mały diabełek, który przysiadł

jej na ramieniu i podszeptywał straszliwą prawdę. - Widziałem to na twojej twarzy. - Przed tym czy po tym, jak niemal się zabiłeś? - wykrztusiła. O Boże, dostał się pod gorset i pieścił sutek tylko przez koszulę. Ogarnęło ją pragnienie zerwania z siebie ubrania. Ręka na jej piersi znieruchomiała. - Naprawdę niepokoiłaś się o mnie. Co ona takiego powiedziała? A tak. Powinna sformułować to inaczej. - Chciałam powiedzieć: jak niemal nas zabiłeś. - Nie zaprzeczaj, martwiłaś się o mnie. - Zgniatał jej sutek między palcami, sprawiając, że zmiękły jej kolana. Dlaczego jeszcze go nie powstrzymała? Ponieważ miała nadzieję, że nigdy nie przestanie. Jego oddech stał się ciężki, czuła to na policzku. - Nikt poza moją rodziną nigdy się o mnie nie martwił. Wszyscy uważają, że jestem niezwyciężony. Coś w jego głosie sprawiło, że zapragnęła utulić go w ramionach i ukoić. Zamiast tego wysunęła się z jego objęć i popatrzyła na niego. - To dlatego, że uważasz się za niezwyciężonego, ty głuchy na wszystko głupcze. - Mówiąc szczerze, nie obchodzi mnie, czy to prawda. Słowa te przeniknęły ją chłodem. - Dlaczego zatem chcesz się żenić, skoro z góry zamierzasz uczynić z żony wdowę? Przez jego twarz przemknęło jakieś uczucie, które szybko zamaskował. - Powiedziałem ci już. Ponieważ Celia... - O tak, potrzebuje tego twoja siostra. - Nie wiedziała, czy ma podziwiać jego lojalność wobec rodziny, czy też nienawidzić aroganckiego założenia, że jego plan jest

doskonały dla każdego. -1 nie obchodzi cię, jaką skrzywdzisz po drodze kobietę. Westchnął. - Nie mam zamiaru cię krzywdzić. Ja potrzebuję żony, ty potrzebujesz męża. Dlaczego po prostu nie moglibyśmy się pobrać? Te słowa głęboko ją uraziły. - Nie chcę męża, który żeni się z litości, znając moje położenie. Czy też dlatego, by siostra dostała spadek. Przesunął ręką po jej piersi, łagodnie i delikatnie. - Czy w tym dostrzegasz litość? Czy może czujesz żądzę pieniędzy? Kiedy z trudem zaczerpnęła oddechu, dodał: - Miałem siedem miesięcy na szukanie żony, kochanie, lecz ciebie pierwszą wziąłem pod uwagę. Chcesz wiedzieć dlaczego? Na Boga, jeszcze jak. - Rozgrzewasz mi krew. Nie umiem inaczej tego opisać. Nie jestem poetą, nie potrafię prawić wyszukanych komplementów, a Bóg jeden wie, jak mało mam do zaoferowania prócz udziału w spadku. Lecz obiecuję, że przynajmniej w sypialni mogę dać ci szczęście. Może niewiele to warte, ale ludzie pobierali się już z błahszych powodów. - Wolałabym wyjść za mąż z mniej błahych przyczyn. - Masz innego, lepszego konkurenta? - zapytał, nadal ją głaszcząc, co nie pozwalało jej się skupić. Znał odpowiedź. - Pozwól, bym ci pokazał, jak może być nam razem dobrze wyszeptał. - Potrzebuję tylko okazji. Pocałował ją znowu, tak słodko, że aż poczuła na szyi ciarki. A jeżeli miał słuszność? A jeżeli to wystarczyło do udanego małżeństwa? Bóg jeden wiedział, że i on rozgrzewał jej krew. Gdyby nie jego obłąkana pasja pakowania się w niebezpieczeństwo i jej poczucie, że będąc

z Gabrielem, w jakimś sensie zdradza Rogera, mogłaby sobie wyobrazić ich wspólne życie. Przez chwilę poddała się rozkoszom, którymi ją otulał. Pachniał koniem, wyprawioną skórą i winem. Jego pocałunki oszałamiały. Powiódł ustami wzdłuż linii jej twarzy ku szyi i jął ssać miejsce, w którym wyczuł puls, po czym przesunął się niżej w stronę piersi, aż jęknęła i wygięła w łuk, chwytając go mocno za ramiona. Wspaniale umięśnione, krzepkie ramiona. Nic dziwnego, że kobiety tak się na niego rzucały. Był niczym rumak szlachetnej krwi pomiędzy końmi do zaprzęgu, smukły i imponujący. Jego mistrzowskie pieszczoty sprawiły, że poczuła się jak klacz w rui, gotowa stratować wszystko, byle dostać się do ogiera na sąsiednim padoku. Żaden jeszcze mężczyzna nie wywołał w niej takich dzikich uczuć. Zatopiła się w nich, pławiąc się w doznaniach... - Virginio! - dotarł do niej ostry głos, który przedarł się jak przez mgłę. Ogarnęła ją panika. - Przestań - syknęła. - Musisz przestać. - Bądź cicho, a sobie pójdzie. - Virginio! - zabrzmiał ponownie głos, tym razem bliżej. - To Pierce - rzekła i odepchnęła Gabriela. Stał, mrugając, podczas gdy ona zapinała suknię. Słodki Boże, była rozpięta już do połowy! - Nie odejdzie, póki nas nie znajdzie. Kiedy na wpół otumaniony Gabriel znów wyciągnął do niej ręce, uderzyła go po dłoniach. - Chcesz mnie zrujnować? Przeczesał palcami włosy, po czym spojrzał na wylot ślepej alejki. - Przecież to, że chcę się z tobą ożenić, nie zniszczy ci reputacji.

Wlepiła w niego spojrzenie. A więc to był jego plan skompromitować ją i w ten sposób sprawić, by doszło do tego małżeństwa. A ona prawie mu na to pozwoliła! Obróciła się na pięcie i pomaszerowała energicznie do wyjścia z labiryntu. - Nie zdobędzie mnie pan w taki sposób, sir. Pobiegł za nią. - Masz na sukni liście i gałązki. - Zaczął je strzepywać. - Nie rób tego! - warknęła i znów klepnęła go w dłonie. - Do licha, Sharpe, gdzieś zniknął z moją kuzynką? -zaryczał Pierce z bardzo bliska. Po czym zapadła straszna cisza, a po niej rozległo się pytanie: - Co wy, u diabła, robicie? Gabriel wcale nie pospieszył się z odsunięciem rąk od jej sukni. - Zwiedzamy sobie labirynt, Devonmont. Podniosła wzrok i zobaczyła Pierce'a stojącego u wylotu alejki. Przyglądał się Virginii i Gabrielowi z wielką podejrzliwością. Poczuła gorąco na policzkach i przyszło jej do głowy, że musi mieć potargane włosy. Jak mogła być taka głupia? - Pierce, czy to nie wspaniały labirynt? Podziwiałam właśnie, jak przycięte są te krzewy - skłamała. - Z rękami Sharpe'a na plecach? - zauważył kąśliwie Pierce. Zaczęły ją palić policzki. Niechby się za to dostało przynajmniej Gabrielowi. - Nie bądź niegrzeczny, Pierce. Lord Gabriel pomaga mi otrzepać suknię z liści. - Nie założyłbym się o to - rzekł surowo Pierce i skierował wzrok na Gabriela. Ten zaś odpowiedział spojrzeniem o wiele za poważnym. - Przyłapałeś nas, Devonmont. Przyznaję się. Sądzę, że nic już nie powstrzyma wesela.

- Nie ma potrzeby tak dramatyzować - odparł kuzyn. - Mężczyźnie wolno chyba skraść całusa bez zakuwania się w małżeńskie kajdany, nieprawdaż? - Całkowicie się zgadzam - potaknęła pośpiesznie Virginia. - Nie robiliśmy wszak niczego skandalicznego. -Popatrzyła na Gabriela i zmarszczyła brwi. - Wcale niczego takiego nie robiliśmy. Gabriel spoglądał to na Pierce'a, to na nią. - W porządku, kochanie. Jestem niezmiernie rad, że to wyjaśniłem. - Oczywiście, że pan wyjaśnił - wycedził Pierce. - Ma pan już tę swoją małą fortunkę, która na pana czeka. Twarz Gabriela zapłonęła gniewem. - To nie pana interes, ale właśnie wyjaśniałem pana kuzynce, że nie zamierzam poślubiać jej dla spadku. - Ależ to jest mój interes - rzekł Pierce. - Jesteśmy rodziną. Virginia zasługuje na kogoś lepszego niż pan i dlatego to ja zamierzam się z nią ożenić. Przez chwilę i ona, i Gabriel patrzyli na niego bez słów. Pierwsza odzyskała głos Virginia. - Wielkie nieba, o czym ty w ogóle mówisz? Pierce wzruszył ramionami. - Możesz mieć przecież więcej konkurentów. Rzucam na ring swój kapelusz. - Po moim trupie - warknął Gabriel i ruszył na Pierce'a. - Przestań! - złapała go za ramię. - Nie widzisz, że tylko próbuje cię sprowokować? - Ależ nic podobnego - rzekł jej kuzyn. - Mówię poważnie. Jestem daleko bardziej stosownym dla ciebie mężem niż ten bawidamek. Rzucił Gabrielowi lekceważące spojrzenie. - To ja odziedziczę twój dom, więc skoro chcesz wyjść za mąż dla spadku, powinnaś wyjść raczej za mnie.

- Nie wyjdę za mąż dla niczyjego spadku - rzekła rozdrażniona. - Zatem wyjdź za mąż z miłości - chłodny ton głosu Pierce'a zadawał kłam sentymentalnym słowom. - Kocham cię, kuzynko. Dlatego powinienem dostać taką samą szansę jak on. Omal nie wybuchła śmiechem. Pierce jej nie kochał. Jeśli ona nosiła głowę w chmurach, jak często powtarzał, on swoją trzymał nisko przy ziemi. Wyznanie Pierce'a zdało się wywrzeć dość dziwny wpływ na Gabriela, który wyglądał na gotowego do małżeńskiej niewoli. Ciekawe. Martwił się, bo nie chciał stracić przyszłej fortuny? Czy może dlatego, że nie chciał stracić narzeczonej? Musiała się tego dowiedzieć. Może powinna podchwycić tę farsę? - Szczerze mnie kochasz, kuzynie? Kiedy wzrok Pierce'a napotkał jej wzrok w milczącym ostrzeżeniu, poczuła zadowolenie, że zdała się na instynkt. - Oczywiście, że tak. Cenię twoją inteligencję, ducha i dobre serce. Sharpe zaś chce tylko wskoczyć ci do łóżka. - A pan nie? - odciął się Gabriel. - No i co z tego? Czyż to nie jest rzecz normalna u zakochanego mężczyzny? Gabe skrzywił się z bólu tak, że aż musiała powstrzymać chichot. Widocznie jednak poważnie przyjął oświadczenie kuzyna. - Nie rozumie pan znaczenia słowa „miłość", Devonmont. Znam doskonale pańską reputację, jak także pańska kuzynka. Ciągnie się za panem sznur kochanek dłuższy niż ten labirynt. Jeśli ona pana poślubi, zawsze będzie grała drugie skrzypce. - A pan zamierza pozostać żonie wierny? - Pierce obrzucił Gabriela miażdżącym spojrzeniem. - Kiedy dorwie się pan do pieniędzy babki, każdej nocy będzie się pan zabawiał w tawernach.

- Nie wie pan nic o tym, co zamierzam zrobić z pieniędzmi babki odgryzł się Gabriel. -1 nic pan nie wie o mnie. Pierce podszedł bliżej. - Wiem, że jestem dla niej najlepszym kandydatem na męża. - Jest pan jej krewnym, na litość boską! - Dalekim. Poza tym prawo nie zabrania małżeństw między krewnymi. - Popatrzył na Gabriela badawczo. - Zauważyłem, że pan nie złożył jej jeszcze żadnej deklaracji uczuć. Gabrielowi zadrgał nerwowo mięsień w szczęce. Była to cała odpowiedź, jakiej potrzebowali ona i Pierce. Nie oczekiwała przy tym, że Gabriel powie, iż ją kocha. Przecież zaledwie się poznali. Nie chciała także, by kłamał. Stanowiłoby to dowód, że ożenić się chce dla pieniędzy, jak zdawał się myśleć Pierce. Jakaś jej cząstka doznała jednak rozczarowania. Co w zasadzie było bardzo dziwne. Nie kochała go przecież. Dlaczego zatem chciała, by on kochał ją? Pierce podał jej ramię. - Chodź, moja droga. Wuj Isaac wysłał mnie, bym cię przyprowadził na obiad. Ruszyła w stronę kuzyna, gdy Gabriel ryknął: - Ani mi się waż z nim iść! Zatrzymała się i popatrzyła na niego zaskoczona. - Słucham? - zapytała lodowatym tonem. - Nie zdawałam sobie sprawy, że ma pan prawo wydawać mi rozkazy. Pierce pokręcił z politowaniem głową. - Ani grama dżentelmeńskiej uprzejmości. - Niech pan się do tego nie wtrąca! - krzyknął Gabe, po czym przeniósł gniewny wzrok na Virginię. - Ty i ja zawarliśmy układ. Wygrałem wyścig, a razem z nim także prawo starania się o twoją rękę. - Tak, lecz nie było mowy w naszym układzie o wykluczeniu innych konkurentów. Dziękuję panu bardzo ser-

decznie za oprowadzenie po labiryncie, teraz jednak, kiedy mój kuzyn zadeklarował swoje zamiary, sądzę, że powinnam dać mu się odprowadzić na obiad. Wydaje mi się, że uczciwie postąpię, dając panom tyle samo czasu. Powstrzymała się od uśmiechu, widząc wściekłość malującą się na twarzy Gabriela, i przyjęła ramię Pierce'a. Zanim odeszli, Pierce rzucił: - Potrzeba panu też kilku minut, przyjacielu, na doprowadzenie się do jako takiego wyglądu. - Wzrok Pierce'a powędrował w dół do lędźwi Gabriela, na co lordowi wyrwało się przekleństwo. Virginia zaczerwieniła się mocno, gdy Pierce dodał: - Jeśli pójdzie pan tak na obiad i zauważy to generał, nie tylko nie będzie żadnego wesela, ale jutro o świcie pójdą w ruch pistolety. Co nie zakończy się dla pana dobrze. Odeszli razem, zostawiając Gabriela, by to przetrawił. - Czasami jesteś bardzo niedobry - powiedziała Virginia, gdy znaleźli się poza zasięgiem słuchu Gabriela. - Zrobił ci coś więcej ponad całowanie? - zapytał ostro kuzyn. Przełknęła z trudem. Istniały rzeczy, które dama musiała zachować dla siebie. - Nic takiego. - Rzuciła mu spojrzenie z ukosa. - Musisz mi powiedzieć, co knujesz. Wiemy oboje, że nie chcesz się ze mną żenić, a już na pewno nie kochasz mnie do szaleństwa. - Może nie do szaleństwa, lecz kocham. Uniosła brwi. - Kocham całą swoją rodzinę - wyjaśnił szybko i usta wygiął mu diabelski uśmieszek. - Czyli, innymi słowami, kochasz mnie jak swoją matkę. Wzruszył ramionami. - To chyba lepiej, niż gdybym miał cię kochać jak swojego psa.

- Jeśli musisz, prowadź sobie dalej te słowne gierki, ale powiedz mi przynajmniej, w co grasz. Ściszył głos do szeptu: - Popatrz za siebie. Zrobiła to i zobaczyła Gabriela wychodzącego z labiryntu z zaciśniętymi pięściami i z oczami rzucającymi błyskawice w kierunku Pierce'a, który zapytał: - Idzie za nami? - Jak pies biegnący za odebraną mu kością. Pierce obrzucił ją długim spojrzeniem. - Nie jak mężczyzna, który nie chce stracić kobiety, której pożąda? - To zupełnie to samo. - Nie, wcale nie. - Pierce popatrzył na dwór Halstead. - Żeby Sharpe zyskał dostęp do spadku, wystarczy byle kobieta. Teraz jest rozdrażniony, bo widzi, że to, co uważał za łatwą zdobycz, wyślizguje mu się z rąk. Jeżeli dba tylko o pieniądze, pójdzie do innej. On nie ma czasu, by toczyć walkę z konkurentami. - A jeżeli nie pójdzie do innej? - To będzie oznaczało, że pragnie właśnie ciebie. - A czy to cokolwiek lepszego? Tak czy inaczej mnie nie kocha. - Kuzyneczko, miłość dla człowieka takiego jak Sharpe to teatr. Najlepsze, czego możesz się po nim spodziewać, to pożądanie. Obiecuję, że przynajmniej w sypialni mogę dać ci szczęście... Może niewiele to warte, ale ludzie pobierali się z błahszych powodów. - Jak dla mnie to za mało. Pierce obrzucił ją pełnym współczucia spojrzeniem. - Zatem musisz poszukać sobie męża gdzie indziej, drogie dziecko. Albo przystać na rodzaj miłości, jaką ja oferuję, i zgodzić się na moje konkury. - To znaczy na udawane konkury.

Popatrzył jej w oczy z powagą. - Nieudawane. Jeżeli jedynym sposobem, by ci pomóc, jest się z tobą ożenić, jestem skłonny złożyć z siebie ofiarę na małżeńskim ołtarzu. - Dziękuję, ale sądzę, że poradzę sobie bez ofiarnego baranka. Weszli do domu, milcząc, a Gabriel podążał za nimi jak za łowną zwierzyną. Pierce zerknął na niego, nadal posępnego, i powiedział: - Moje drogie dziecko, istnieje możliwość, że Sharpe będzie dla ciebie dobrym mężem, ale raczej nikła. Póki nie poznam jego prawdziwych intencji, pokażemy mu, że ma konkurencję. Wtedy, jeśli będzie nalegał, mogę raz jeszcze wystawić na próbę jego uczciwość. Obrzuciła go zdziwionym spojrzeniem. - Dlaczego chciałbyś mu pomóc? - Nie jemu. Chcę pomóc tobie. Małżeństwo to jedyny sposób, żeby zapewnić ci przyszłość. - Przyjrzał się jej uważnie. - A on ci się podoba, przyznaj. Zarumieniła się i przeniosła wzrok na salę. - Uważam, że jest arogancki i zbyt pewny siebie. - Mimo to ci się podoba. Przygryzła wargi. Pierce może nie zawsze wiedział, o czym myślała, czasami jednak miewał słuszność - W tej chwili - rzekła cicho - podoba mi się pomysł zostania guwernantką. Jeśli będę musiała zmagać się z zaborczością i wygórowanymi żądaniami, to niech raczej pochodzą od istot wystarczająco małych, by je wysłać do ich pokojów. Pierce się roześmiał. - Chciałbym zobaczyć, jak wysyłasz Sharpe'a do pokoju. Zrobię to tylko wtedy, kiedy będę chciała tam pójść razem z nim. Wielkie nieba, skąd wzięła się taka myśl? Oto, co przychodziło z pozwalania diabłom, takim jak Gabriel,

by ją całowali i obmacywali. Zasiał w jej duszy niepokój i najbardziej niemądre myśli i fantazje. Może jednak Pierce miał słuszność. Jeśli chciała wziąć pod uwagę Gabriela jako męża, czego jeszcze nie była wcale pewna, nie zawadziło dać mu trochę konkurencji. A nawet jeśli nie zamierzała go poślubiać, to konkurencja stałaby się rozkosznym sposobem, by go trochę pomęczyć. W tej chwili wydało jej się to bardzo pociągające. - Co powiemy dziadkowi? - zapytała. - Prawdę. To, że także staram się o twoją rękę. - Nie uwierzy ci. - Nie byłbym taki pewien. - Wyraz jego twarzy zdradzał pełną powagę. - Przełknie raczej wszystko inne niż to, że odbierze cię mu Sharpe, tak jak odebrał Rogera. Dotknął istotnej rzeczy. Weteran nigdy tego Gabrielowi nie wybaczył. Nadal nie była pewna, czy ona sama wybaczy. - Pierce, a czy ty wiesz w ogóle, co tam wtedy naprawdę się zdarzyło? - O co ci chodzi? - Czy w dniu wyścigu Roger był pijany? I czy to on rzucił wyzwanie, czy Sharpe? Twarz Pierce'a zmieniła się, jakby opadła na nią zasłona. - Powinnaś zapytać o to Sharpe'a. - Uważasz, że mi powie? - To jedyny sposób, by się dowiedzieć. To prawda. Część jej jednak bała się usłyszeć prawdę. Jeżeli bowiem dziadek nie mylił się co do Gabriela, a ona pozwoliła się całować i pieścić takiemu draniowi... Słodki Boże, nigdy tego nie zniesie.

Rozdział IX Weszli do jadalni, gdzie zastali wszystkich przy stole. Pierce odprowadził ją do krzesła obok siebie. - Gdzie mój brat? - zapytał lord Jarret, kiedy usiedli. - Rozstali się, a Virginia samotnie przechadzała się po labiryncie skłamał Pierce. - Dlatego skorzystałem ze sposobności i wyznałem jej swoje pragnienie starania się o jej rękę. W jadalni rozległy się westchnienia i okrzyki. Virginia spojrzała ukradkiem na dziadka, który wydawał się zdumiony. Potem jednak uśmiechnął się szeroko. Ojej. Nie chciała wzniecać w nim płonnych nadziei. - To dość nieoczekiwany zwrot akcji, prawda? - spytała siostra Gabriela, pani Masters. - Bardzo nieoczekiwany - odezwał się od drzwi Gabe. Wkroczył do jadalni powoli, spacerowym krokiem. Źrenice mu się zwęziły, gdy dostrzegł, że Virginia siedzi koło Pierce'a. - Widocznie Devonmonta nie zadowala to, że dostanie Waverly. Chce też dostać panią Waverly. - Przynajmniej chce też panią - odparowała Virginia. - Pan zaś chce tylko swojego spadku. Zmarszczył się, a rodzeństwo wydało z siebie chóralny jęk. - Wie pani o tym? - spytała pani Plumtree.

- Tak, i to nie dzięki państwu. - Położyła rękę na dłoni Pierce'a, delektując się tym, jak się spiął na ten widok Gabriel. - Na szczęście mój kuzyn słyszał pogłoski i był uprzejmy mnie poinformować, kiedy do państwa jechaliśmy. - Uprzejmy? - Gabriel zajął miejsce naprzeciwko niej. Oczy mu płonęły. - Mnie się wydaje, że złapał okazję, żeby mi panią sprzątnąć sprzed nosa. Pani Stoneville gestem poleciła lokajowi, by nalał zupę. - Przykro nam z powodu nieporozumienia w sprawie oczekiwań babci - rzekła pani Masters i popatrzyła surowo na brata. - Chcieliśmy państwu powiedzieć, lecz Gabriel był temu przeciwny. Myślę, że jest bardzo zakłopotany. Bardzo się zakochał i wiedział, że źle odczyta pani jego intencje, gdy się pani o tym dowie. Zakochany, też coś! Gabriel chciał mieć ją tylko w łóżku. - Kłamali państwo zatem dla niego. - Niezupełnie - odezwał się lord Jarret. - Raczej... pozostawiliśmy na boku część prawdy. - Bardzo istotną część prawdy, czy nie tak powinien pan powiedzieć? - Virginia wzięła do ręki łyżkę i obrzuciła ich miażdżącym spojrzeniem. A widząc ich zakłopotane miny, dodała: - Dla mnie prawdomówność małżonka jest istotna w związku. - Gabe, ogólnie biorąc, jest szczery - upierała się pani Masters. Czasem bywa to przyczyną jego klęski. - Dlatego że przeważnie nie dba o to, co myślą o nim inni - dodała lady Celia. To przywiodło Virginii na myśl ich rozmowę. Co takiego powiedział, gdy mu zarzuciła, że uważa się za niezwyciężonego? Mówiąc szczerze, nie obchodzi mnie, czy to prawda. Od tych drażliwych słów zabolało ją serce. Jakże mogła pozwolić, by ją oszukiwał? Uganiał się za nią dla celu zgoła innego, niż deklarował, a ona nie mogła - nie powinna - mu tego darować.

- Potrafi być też uparty. Pamiętacie incydent z nauczycielem w czasie Bożego Narodzenia? - Pani Masters zjadła nieco zupy i popatrzyła na lorda Jarreta. - Skradziony pudding śliwkowy? - Och, na litość boską - burknął Gabriel, który uporał się z fantazyjnie zawiniętą serwetką i położył ją sobie na kolanach. Lady Celia nagle pobladła, co wzbudziło zainteresowanie Virginii. - Gabe miał wtedy... ile? Osiem lat? - kontynuowała bezlitośnie pani Masters. - Musiał tyle mieć - rzekł lord Jarret - bo to były nasze pierwsze święta po tym, jak matka i ojciec... - przerwał. - Kucharz babci zostawił na parapecie pudding świąteczny, który w całości wyparował. - Gabe szaleńczo uwielbiał śliwkowy pudding i wszyscy o tym wiedzieli - mówiła dalej pani Masters. - Dlatego, kiedy znikł, guwerner, pan Virgil, poszedł na strych, gdzie Gabe miał sekretną kryjówkę. Znalazł tam Gabriela, a wokół ślady po puddingu. - Jednak chłopiec odmówił przyznania się do tego, że go ukradł i zjadł - rzekł lord Jarret. - Nie zaprzeczył, bo to byłoby kłamstwo, ale i też się nie przyznał. Pan Virgil zażądał przyznania się do winy, lecz Gabe w ogóle mu nie odpowiadał. - Mam nadzieję, że guwerner doskonale znał się na użyciu trzciny wtrącił generał, mieszając zupę łyżką. - Należy ostro postępować z takimi chłopcami. Virginia ukryła uśmiech. Przy swoich wybuchach gniewu dziadek nigdy nie zbił trzciną ani jej, ani Rogera, choć często się odgrażał. - Papa by pewnie wytłukł prawdę z Gabriela trzcinką - rzekła pani Masters. - Ale pan Virgil był łagodnym nauczycielem i zrobił mu tylko wykład o grzechu kradzieży. Przytoczył wersety z Biblii. Przywołał nawet zjawy na-

szych zmarłych rodziców i rzekł, że przyglądają się z nieba rozczarowani jego postępowaniem. - Co tylko sprawiło, że Gabe się zaparł - rzekł lord Jarret. - Odmówił piśnięcia choćby słóweczka. Virginia świetnie go rozumiała. Jej niania zwykła próbować na niej tej metody, co zawsze ją doprowadzało do złości. Uważała, że jeśli jej rodzice życzyliby sobie, aby zachowywała się grzecznie, nie powinni byli odchodzić. Śmierć nie była dla niej pojęciem zrozumiałym. Czuła się po prostu porzucona. Bez wątpienia on czuł się podobnie. Wezbrało w niej niechciane współczucie. Jadła dalej, zamyślona. Czasami zapominała, że mieli wspólne doświadczenie śmierci obojga rodziców. Był trochę starszy od niej, gdy stracił swoich, co w sumie sprawiało, że ta strata wydawała się w jego przypadku straszniejsza. Ona swoich rodziców właściwie nie pamiętała. - Guwerner zapowiedział nawet, że Gabriel nie zejdzie na obiad, póki się nie przyzna - ciągnęła pani Masters. - Wytrzymał całą Wigilię i następny dzień - podjęła wątek babka. Uparty głuptas odmówił przyznania się do czegokolwiek, jak również nie chciał na ten temat skłamać. Dopiero jego nieobecność na Wigilii sprawiła, że dowiedziałam się o sprawie. Pan Virgil nic mi nie powiedział, obawiając się, że go zwolnię, bo nie daje sobie rady z Gabrielem. - A kiedy babcia się dowiedziała - dodał lord Jarret - wyjaśniła Gabrielowi, że popełnił zły uczynek i pieniądze, które dostał na święta, powinien przeznaczyć na nowy pudding śliwkowy w cukierni w Ealing. A na końcu obiła go trzcinką za kradzież. Nie było więcej mowy o przyznaniu się. Babcia zdawała sobie sprawę, że niczego z Gabriela nie wyciśnie. - To dlatego, że tego nie zrobił - powiedział cichy głos z drugiego końca stołu.

Wszyscy skierowali spojrzenia na lady Celię. - Celio - odezwał się Gabriel półgłosem. - To już nie ma znaczenia. - A skądże znowu, właśnie że ma - rzekła zapalczywie. - Wszyscy przez lata mieli o tobie fałszywe mniemanie i ja już dłużej tego nie zniosę. - Popatrzyła na babkę. - Gabe nie tknął tego puddingu. Dlatego nie mógł się przyznać, że to zrobił. To ja ukradłam go i zjadłam. Wszyscy przy stole byli równie zaskoczeni co Virginia. - Ale ślady... - zaczęła pani Plumtree. - Zrobił je dla niepoznaki - rzekła lady Celia. - Przez przypadek znalazł mnie z tym puddingiem w kuchni. Pochłonęłam więcej niż połowę. Byłam głodna. Nie zdawałam sobie sprawy, że miał być podany na świąteczny obiad. - Miałaś niecałe pięć lat - zauważyła dobrodusznie pani Masters. - Kiedy mnie przyłapał, zaczął mnie łajać, a ja się rozpłakałam. - Lady Celia rzuciła ponure spojrzenie na Virginię. - Gabe nie mógł znieść widoku płaczących dziewczynek. Virginia popatrzyła na Gabriela. Siedział ze wzrokiem utkwionymi w zupie, zaczerwieniony po uszy. Zaczęło jej świtać, że choć uwielbiał się znajdować w centrum uwagi podczas wyścigów, w domu wcale tego nie lubił. Jego wyraźne zażenowanie chwyciło ją za serce. - Usłyszał, że nadchodzi kucharz - opowiadała dalej Celia. - Chwycił mnie za rękę, złapał to, co zostało z puddingu, i uciekliśmy. Pani Plumtree popatrzyła na wnuka. - A dlaczego jej tam nie zostawiłeś? Kucharz by się rozgniewał, ale zawsze miał słabość do Celii... - Celia o tym nie wiedziała - rzekł cicho. - Kiedy ją zbeształem, zapytała, czy babcia odejdzie, bo ona jest niedobrą dziewczynką? Zapewniłem ją, że nie, że babcia

nigdy nas nie opuści. A potem... Po prostu dałem się ponieść instynktowi. Zabrałem ją stamtąd, a resztą puddin-gu wymazałem strych. Nie chciał skłamać i powiedzieć, że go zjadł. Ani też powiedzieć cokolwiek, co mogłoby sprowokować pytanie, kto naprawdę skradł deser. W gardle Virginii uwięzły łzy. - O Boże - powiedziała pani Plumtree, wzruszona. - Celia, dziecko, nie miałam pojęcia. Bałaś się, że mogłabym odejść? - Myślałam wtedy, że mama i papa umarli, bo byliśmy niedobrymi dziećmi - wyznała lady Celia. - Okropność! Ja to rozumiem - odezwała się Virginia. - Roger zwykł mawiać, że mama i papa nas zostawili, bo byliśmy niegrzeczni. - Przecież powtarzałem smarkaczowi, że to nieprawda - burknął generał. - Dzieci przeżywają wszystko głęboko w sercach, nawet gdy im się mówi, że to nierozsądne - rzekła pani Plumtree. - Ciężko jest dziecku, które wcześnie traci rodzica. Weteran spojrzał na panią Plumtree z zamyśleniem. - Tak, rzeczywiście - przyznał łagodniejszym tonem. Ku zdumieniu Virginii, pani Plumtree opuściła wzrok i zajęła się posiłkiem. Zapadła niewygodna cisza. Wówczas pani Masters rozejrzała się po obecnych i rzekła: - Cóż, ta historia przybrała nieoczekiwany obrót. Zrobiło się mroczno i popadliśmy w przygnębienie. Dlatego teraz przytoczę zabawniejsze zdarzenie o Gabrielu. Oliverze, może pamiętasz, jak... Opowiedziała historyjkę o tym, jak Gabe przez przypadek strzelił i zrobił dziurę w łodzi, którą z braćmi płynęli na polowanie. Wszyscy wraz ze strzelbami skąpali się w rzece. Virginia jednak nie przestawała myśleć o Gabrielu, który pośpieszył na pomoc małej siostrzycz-

ce. Za każdym razem, kiedy uważała, że odgadła już, kim on jest, dowiadywała się, iż nadal nie ma o tym pojęcia. Czy człowiek, który tak dbał o rodzinę, mógł być do cna zły? I czy lady Celia rozumie, jak on się poświęca, by miała jakąś przyszłość? Naturalnie, założenie, że siostrze będzie najlepiej w małżeństwie, zakrawało na okropną arogancję z jego strony, jednak starał się czynić to, co uważał za słuszne. Wielu braci nie uczyniłoby tego, jeśli oznaczałoby to ożenek, na który nie mieli ochoty. Przyglądała mu się, z jaką wielką radością przysłuchuje się opowieści siostry, wyraźnie pragnąc zapomnieć o poprzedniej smutnej historii. Nie wiedziała już, co ma o nim myśleć. A to nie chciał wyznać prawdy o motywach kryjących się za chęcią poślubienia jej, a to znów nie chciał skłamać w sprawie uczuć do niej. A przecież mógł kłamać. Mógł całkowicie zaprzeczyć plotce o spadku. Rodzina wyraźnie gotowa była zachować tę sprawę dla siebie. Mógł nawet podczas ich dwóch krótkich spotkań wysilić się na bzdurę, że się w niej zakochał. Oczywiście, nie uwierzyłaby mu, lecz przecież mógł próbować. Kto by mu także zabronił skłamać przed Pierce'm, gdy miał po temu okazję, choćby po to tylko, by zachować twarz. Kiedy jednak Pierce zapytał wprost, czy on ją kocha, wymigał się przed odpowiedzią. Siostra Gabriela pewnie miała rację. Był szczery, nawet gdy obracało się to przeciwko niemu. To jednak zdawało się jego jedyną zaletą. Poza tym był lekkomyślny i nieokiełznany, gotowy podjąć największe ryzyko, aby wygrać wyścig. Odpowiadał też zapewne za śmierć Rogera, chociaż jej wyobrażenie o tym, co się wydarzyło, stawało się z każdym urywkiem informacji coraz bardziej mgliste. Mimo to podobał się jej.

Zmarszczyła się nad talerzem. Czy to kiedykolwiek wystarczyło do dobrego małżeństwa? Czy podobał się jej na tyle, by zaryzykowała, że ujrzy jego śmierć na torze wyścigowym? Czy podobał jej się na tyle, żeby mu wybaczyła śmierć brata? Tego nie wiedziała. Hetty odmówiła deseru. Słodycze przyprawiały ją ostatnio o bóle gastryczne, a to było ostatnie, czego by sobie teraz życzyła. Zwłaszcza przy obiedzie z udziałem gości. Biszkopt w winie z kremem pomarańczowym, który wraz z Marią wybrały na dzisiejszy obiad, zdawał się sprawiać wszystkim przyjemność. Obiad wypadł pomyślnie, a panna Waverly wyglądała nawet na mniej zagniewaną na Gabriela. Tymczasem on przedzierzgnął się w Gabe'a żartownisia, beztroskiego wesołka, który niczym się nie przejmował. To był jego sposób na skrywanie uczuć, dla niego równie niszczących jak dla jego braci. Od chwili śmierci rodziców Oliver zamknął w sobie wszystko, co czuł, dusił uczucia tak gruntownie, że kiedy one wreszcie wybuchły, był już emocjonalnym wrakiem. Jarret odrzucił uczucia jako nieprzydatne do jego celów i przedzierzgnął się w zimne analityczne stworzenie, które najzupełniej szczerze nie dbało o nic ani o nikogo. Dzięki Bogu, że wreszcie poznał kobietę, przy której poczuł się na tyle bezpiecznie, by odkryć w sobie człowieka umiejącego się o kogoś zatroszczyć. Gabriel zaś ruszył na wojnę z uczuciami. Nie dusił ich w sobie ani nie odrzucał. Rodzice umarli? Dobrze, będzie zatem prowokował śmierć, aby i jego zabrała. Drwił z udręki, śmiał się z niebezpieczeństwa i nigdy nie kalku-

lował kosztów działania. Chciał zyskać nad śmiercią przewagę, by mu się poddała. Był to tylko jeden ze sposobów unikania bólu. Jeden z wielu na nierozdrapywanie ran. Śmierć Rogera wszystko jeszcze pogorszyła, dodała bowiem cierpienie, które kipiało tuż pod powierzchnią. Niemądry chłopak myślał, że załata to cierpienie ślubem z panną Waverly. Z właściwą sobie beztroską ruszył do akcji i popędził za wybranką z zapałem, jaki wywoływało w nim każde wyzwanie czy rywalizacja. Zdołał już zapędzić się dość daleko, gdy pojawił się ten jej piekielny kuzyn. Hetty jednak nie obawiała się o lorda Devonmonta. Panna Waverly wyraźnie wolała Gabriela, dzięki Bogu. Hetty martwiło to, że nie jest w stanie powiedzieć, co Gabe właściwie czuje do panny Waverly. A jeśli ona nie była w stanie tego odgadnąć, to jakże mogła to uczynić Virginia? Młode damy lubią wiedzieć, na czym stoją, gdy w grę wchodzi mężczyzna. Zwłaszcza kiedy czeka następny konkurent. Maria wstała od stołu. - Drogie panie, przejdźmy może do salonu i zostawmy panów przy porto i cygarach. - Oczywiście - zawtórowała jej Hetty, rada, że Maria tak łatwo przejęła obyczaje angielskich wyższych sfer. Choć Amerykanka, chętnie się ich uczyła, a Hetty z radością pełniła funkcję nauczycielki. Panie podniosły się w pośpiechu, by czym prędzej zająć się rozmową o niemowlętach i ich niańczeniu, o modzie i wszystkich tych rzeczach, które nudziły mężczyzn. W obecności dwóch dam oczekujących dziecka Hetty także pragnęła rozmawiać na te tematy. Już dość długo czekała na prawnuki. Jak zwykle jednak przez swój utykający krok znalazła się w drzwiach ostatnia. Dogonił ją generał.

- Mogę zamienić z panią słowo na osobności, pani Plumtree? Kobiety przystanęły, by się za nią obejrzeć, lecz ona dała im gestem znak, by nie czekały. Kiedy hol opustoszał, wlepiła w mężczyznę pełne oczekiwania spojrzenie. On zaś zerknął w stronę otwartych drzwi jadalni, ujął ją pod rękę i poprowadził do biblioteki. - Po co to wszystko? - zapytała, gdy tylko tam weszli. - Gratuluję pani, madam - rzucił zapalczywie generał. - Bardzo mądrze to pani rozegrała. Nie wiedziała, o czym mowa. - Dziękuję, myślę, że całkiem dobrze poszło. Zupa mogłaby być wprawdzie cieplejsza, ale w sumie.... - Nie mówię o obiedzie, do cholery! Mówię o tej historyjce z dzieciństwa lorda Gabriela. Wiem, że pani to zaplanowała, by zmiękczyć serce Virginii. Ma pani smykałkę do takich rzeczy. - Nie mam nic wspólnego z tym, co się zdarzyło w czasie obiadu. - Doprawdy? - zapytał sceptycznie. - Ledwie moja wnuczka przypomniała sobie, jaki naprawdę jest pani wnuk, co wszyscy mogli obserwować, a tu pani wnuczka opowiada chwytającą za serce historyjkę, po której Virginii znów zamieszało w głowie zadurzenie. Mam wierzyć, że nie miała pani nic z tym wspólnego? Wzruszyła ramionami. - Nawet gdybym zachęcała Celię do przywołania tego zdarzenia z dawnych lat, toby mnie nie posłuchała. Zawsze robi tylko to, na co sama ma ochotę. W tym wypadku zapragnęła odmalować brata w bardziej korzystnym świetle. A ponieważ nikt z nas, łącznie ze mną, nie miał pojęcia, że Celia zamieszana była w tamto zdarzenie, nie mogłam przecież tego zaplanować.

Mówiąc szczerze, był podejrzliwym starym głupcem. Gdyby nie był przy tym tak przystojnym starym głupcem, kazałaby go już 01iverowi wyrzucić. Sprawiało jej przyjemność patrzenie na postawnego mężczyznę, mimo że niemal dorównywał jej wiekiem. Wnuki zwykły się zachowywać tak, jakby już stała nad grobem, co dalekie było od prawdy. Zwłaszcza gdy przebywała w pobliżu generała. Sprawiał, że znów czuła się jak młoda dziewczyna, co było warte nawet użerania się z jego głupimi podejrzeniami. Popatrzył na nią niepewnie. - Czy przysięgnie pani, że tego nie zaplanowała? - Nie, choć szczerze żałuję - rzekła. - Wszak zrobiło to na panu takie wrażenie. Nie była pewna, jak przyjmie jej uwagę. Wyraz jego twarzy pozostał enigmatyczny. Nagle jednak twarz mu pojaśniała i się uśmiechnął. Miał niebywale sympatyczny uśmiech. Kąciki oczu marszczyły mu się w bardzo pociągający sposób, choć z jego twarzy nie znikały zadowolenie i pewność siebie. - Czyżby aż tak bardzo pragnęła pani zrobić na mnie wrażenie? zapytał niskim, ochrypłym głosem człowieka, który wypił w życiu wiele whisky, wypalił mnóstwo cygar i uwiódł w młodości niemało ładnych dziewcząt. Jej małżonek nieboszczyk, Josiah, był właśnie takim mężczyzną, i nadal dotkliwie jej go brakowało. Nie żył jednak od dwudziestu jeden lat. Nie zaszkodzi mu, jeśli ona zgodzi się na mały flirt. Nie chciała jednak, by generał wiedział, co jej chodzi po głowie. Nic nie szkodziło potrzymać go jeszcze w niepewności. - Zawsze pragnę zrobić wrażenie na gościach - powiedziała niefrasobliwie. - Nigdy nie wiadomo, kiedy się na coś przydadzą.

Samozadowolenie zniknęło z jego uśmiechu, lecz pewność siebie pozostała. - A w jaki to sposób mógłbym się pani na coś przydać, Hetty? Uniosła brwi. - Nie dałam przyzwolenia, by zwracał się pan do mnie po imieniu, sir. - Ale je pani da, prawda? - Podszedł bliżej i stanął, górując nad nią. Wiele czasu minęło, od kiedy po raz ostatni próbował obrazić ją przystojny mężczyzna. Dlatego ten bezczelny brak obycia odebrała jako coś... ożywczego. - Przypuszczam, że bym mogła... Isaacu - powiedziała miłym, jedwabistym tonem. Postanowiła wypróbować grunt. - Zwłaszcza skoro niebawem będziemy spowinowaceni przez małżeństwo naszych wnucząt. Zmarszczył brwi. - Nie byłbym tego nadto pewien, madam. - Powiedziałeś przecież, że twoja wnuczka jest zadurzona w moim wnuku. - Może odrobinę. Nie jest jednak głupia. Pozna się na nim w odpowiednim czasie. Teraz z kolei ona się zachmurzyła. - Mój wnuk nie jest takim diabłem, jakiego z niego robisz. Wycierpiał się z powodu śmierci Rogera więcej, niż ci się wydaje. - I dobrze mu tak - wypalił generał. - Zgadzam się, że to było lekkomyślne ze strony Gabriela, by ścigać się po tym torze. Oboje jednak dobrze wiemy, że młodzieńcy robią, co im się podoba. A twój wnuk też ponosi częściową winę za ten wypadek. Jego błękitne oczy błysnęły. - Okazuje się, że i ty, i ja będziemy musieli pogodzić się z brakiem zgody w tej materii.

Chciała spierać się dalej, lecz jej rozmówca miał już swoje zdanie i nic równie trywialnego jak prawda nie mogło go odmienić. - Proszę cię jedynie o to, by twoja niemądra opinia nie przeszkodziła twej wnuczce w dobrym zamążpójściu. - Czyżby to miało być dobre zamążpójście? - A sądzisz, że wydanie jej za kuzyna będzie lepsze? Popatrzył na nią poważnie. - Prawdę mówiąc, tak myślę. - A zatem jest pan ślepy, Sir. Każdy widzi, że się nie darzą miłością. Przynajmniej nie romantyczną. - Nic pani o nich nie wie. - Wiem tylko, że bez względu na to, jak wygodne by było to małżeństwo, nie będzie mądrym wyjściem, skoro nie są zakochani. - Małżeństwo moje i mojej żony było zaaranżowane -rzekł porywczo generał. - A mimo to pokochałem ją z głębi serca. Nie rozumiem, dlaczego im nie miałoby się udać to samo. Lubią się dostatecznie, a poza tym byłoby to praktyczne wyjście ze względów majątkowych. - To dlaczego żadne z nich nie wyszło z tym wcześniej? Zaczerwienił się. - Lord Gabriel zmobilizował trochę Pierce'a, to wszystko. - I nie martwi cię reputacja owego Pierce'a jako rozwiązłego nicponia? - Nie tak bardzo jak reputacja twojego wnuka. Pierce nie skrzywdzi Virginii, tego jestem pewien. A nie mogę powiedzieć tego samego o lordzie Gabrielu. Westchnęła. Był zanadto uparty. I miał klapki na oczach. - Myślisz, że nie rozumiem, co czujesz, ale jesteś w błędzie. Martwisz się o wnuczkę. Starzejesz się też z każdym rokiem i lękasz, że jeśli nadal będzie zwlekała z zamążpójściem, nie znajdzie nikogo i zostanie całkiem sama.

- Trudno jest samotnej kobiecie - zgodził się. - Samotnemu mężczyźnie także. Jego wzrok napotkał jej spojrzenie. Nie mówili już o wnukach i oboje o tym wiedzieli. Przełknęła z trudem. Już dawno żaden mężczyzna nie czytał w jej myślach. Zapomniała, jak bardzo bywało to ekscytujące. Chrząknęła i popatrzyła w stronę salonu. - Jak sądzisz, dlaczego wymyśliłam takie ultimatum? Moje wnuki gotowe były nigdy nikogo nie poślubić. - Na pewno miałaś słuszność. Ja zrobiłbym to samo. Nie rozumiem jednak, dlaczego tak się upierasz, żeby zmienili stan cywilny absolutnie wszyscy i to w ciągu zaledwie roku. Masz już trzy małżeństwa i dwoje dzieci w drodze, czemu zmuszać do tego jeszcze dwoje młodszych? Sama sobie zadawała to pytanie. Czyżby była tak samo uparta jak jej wnuki? Pomyślała o Gabrielu rzucającym się w każde niebezpieczeństwo, aby tylko nie czuć bólu po tym, co stracił. I o Celii, która słabo pamiętała rodziców, lecz usilnie starała się nie być do nich w najmniejszym stopniu podobna. Dla babki nie było tajemnicą, dlaczego dziewczyna uwielbiała strzelać. Celia całe życie wierzyła, że matka zabiła ojca, bo niewprawnie posługiwała się bronią. Postanowiła zatem nauczyć się strzelać, aby udowodnić całemu światu, że ród Sharpe'ów radzi sobie z bronią. Celia nie chciała się przyznać, że strzelanie odstraszało mężczyzn. I że jej się to podobało. Nie chciała zakochać się w uwodzicielu jak jej matka. Nie chciała ryzykować, że porzuci ją ktoś, kogo pokocha. Hetty wzięła głęboki oddech. - Wszystkie inne sposoby zawiodły. Potrzebują miłości, i to wszyscy, ale rozpaczliwie się jej boją. Jeśli dam im więcej czasu, to się nie zmieni. Moja jedyna nadzieja w tym, że kiedy zacznie palić im się grunt pod nogami,

uczynią próbę odnalezienia miłości, zamiast się przed nią kryć. Parsknął śmiechem. - Ech, wy, kobiety, ze swoim romantyzmem... To nie ma nic wspólnego z miłością. Lepiej by było, żebyś spokojnie zaczekała, pozwalając działać matce naturze. - Matka natura to kapryśna i zapominalska suka - prychnęła. Potrzebuje pomocnej dłoni. A ja próbuję ją zapędzić do pracy dla dobra wnuków. Nie mrugnął nawet, słysząc tak grubiańskie słowa. - Co za brednie. Robisz to dla własnego dobra, żeby wszystko się rozstrzygnęło, nim utracisz nad tym kontrolę. A mnie krytykujesz za ośmielanie Pierce'a do starania się o moją wnuczkę. Sama nie jesteś lepsza. Popatrzyła na niego ponuro. - Nie możesz tego zrozumieć. W przeciwieństwie do moich wnuków twoja wnuczka pragnie wyjść za mąż. Jedynie okoliczności powstrzymują ją od tego. Nie masz też do przekazania wielkiego majątku, który wymaga zarządzania przez odpowiedzialnych spadkobierców. Kiedy zesztywniał, pożałowała ostrych słów. Jedyna rzecz, której nigdy nie wolno uczynić kobiecie, to wystawienie na próbę męskiej dumy. Męska duma to rzecz równie drażliwa jak kobieca próżność. - To prawda - rzekł chłodno. - Gdybym miał majątek, Virginia byłaby już mężatką i pozostawałaby poza zasięgiem twojego wnuka. Skoro jednak nie mam majątku, a ona nie jest mężatką, mogę coś ci obiecać. Pochylił się ku niej blisko. - Prędzej oddam jej rękę Pierce'owi, niż pozwolę, by zmuszono ją do małżeństwa tylko po to, żeby ciebie zadowolić. Może i nie mam wielkiej fortuny, lecz mam wpływ na wnuczkę. Zamierzam go teraz użyć, aby zachęcić ją do ślubu z kuzynem. W taki czy inny sposób postaram się, żeby nigdy nie poślubiła tego twojego piekielnego wnuka.

Odwrócił się na pięcie i oddalił. - Jeszcze zobaczymy, generale - wymruczała, kiedy ujrzała, że zawraca do jadalni. - Bo ja się postaram, by go poślubiła. A jeśli sądzisz, że twoje nierozsądne uprzedzenie temu przeszkodzi, to będziesz miał kolejne zmartwienie.

Rozdział X Gorąco - jakże gorąco. Pot spływał mu po plecach. Południe w środku lata to nie była dobra pora na wyścigi zaprzęgów, ale Gabe umiał temu sprostać. Pomimo całonocnej pijatyki, którą teraz boleśnie odczuwał w żołądku, popędził konie do galopu. Musi. Pobić. Rogera. Te słowa jak refren brzęczały mu w uszach. Musi. Wygrać. Inaczej Roger i Lyons nie pozwolą mu z tym żyć. Nawet w stanie przepicia podkradła się do niego podstępnie cholerna gorączka wyścigu i zaćmiła mu zmysły tak, że jeszcze zwiększył prędkość. Nie obejrzał się za siebie, by sprawdzić, jak daleko jest Roger, ale czuł, że ma go tuż-tuż za sobą. Głazy zaczęły zacieśniać tor, a powietrze wokół nich drżało z gorąca, sprawiając, że wyglądały jak przywidzenie. Były jednak prawdziwe, a Gabe zamierzał dotrzeć do nich jako pierwszy. Ha! Pędził pierwszy i był dobrze z przodu, kiedy wjechał między... Rozległ się za nim krzyk, a potem straszliwy trzask drewna rozbijającego się o skałę i koński kwik. Spojrzał w tył i ujrzał Rogera uderzającego o ziemię. Gorączkowy pęd zamienił się w powodujący mdłości gwałtowny przechył. Rozpaczliwie ściągnął cugle. Z całej

siły. Musiał do Rogera! Konie jednak pędziły dalej. Nie mógł zawrócić. A teraz jeszcze zamajaczył przed nim jakiś dziwny głaz, a on pędził wprost na niego i nie umiał się zatrzymać, nie mógł... Gabe obudził się zlany zimnym potem. Jak zwykle. Leżał, patrząc w sufit, z bijącym sercem i dłońmi zaciskającymi się na prześcieradle. Walczył, by uspokoić rozpaczliwy oddech, i siłą oderwał ręce od materiału. Usiadł, oparł stopy o podłogę i zapatrzył się w okno na nadchodzący świt. Serce mocno tłukło mu się w piersi. Z całej mocy walczył o spokój. Już prawie dwa lata nie miał tego snu. Czemu, do diabła, powrócił? Kiedy odzyskał jasność myślenia, wiedział już, czemu. Z powodu wczorajszego wyścigu. Z jej powodu. Cholerna Virginia Waverly ściągnęła to wszystko z powrotem. Musiał kompletnie zgłupieć, żeby brać ją pod uwagę jako przyszłą żonę. Chciał jej pomóc, a to tylko ożywiło przeszłość. Wstał i podszedł do okna. Otworzył je, by wpuścić chłodne nocne powietrze. Wdychał je głęboko, by chłód odpędził od niego resztki snu. Babka miała rację. To, że musiał się ożenić, nie znaczyło, że powinien wybrać akurat siostrę Rogera. Mógł pójść na pierwszy lepszy durny bal i znaleźć tam dość kobiet, które konkury syna markiza uważałyby za szczęście i honor. Poza tym Virginia bynajmniej nie pragnęła jego pomocy. O nie, wolała tego głupca, Devonmonta. Zmarszczył brwi. Hrabia uważał, że może wkroczyć i wszystko załatwić dzięki ożenkowi. Widocznie ona myślała tak samo. Szczerze mnie kochasz, kuzynie? Devonmont nie rozpoznałby miłości, nawet gdyby ta polizała go w twarz. Jakże Virginia mogła zakochać się w takich flakach z olejem? Jak to możliwe, że w ogóle

wzięta pod uwagę małżeństwo z tak pozbawionym sumienia, otoczonym kurtyzanami durniem? Utytułowanym durniem, który miał odziedziczyć jeszcze jej dom rodzinny. Jęknął. To prawda, że wydawało się to rozsądne, jeśli spojrzeć z tej perspektywy. Z wierzchu Devonmont miał z pewnością więcej do zaoferowania Virginii niż Gabe. Łączyły ich więzy rodzinne. Majątek Devonmonta nie zależał od powodzenia ultimatum babki, a nad hrabią nie wisiała atmosfera rodzinnego skandalu. Nie brał także udziału w wypadku, który zabił brata Virginii. Jednak kobieta z jej namiętnością nie mogła przecież, do cholery, zaznać szczęścia przy Devonmoncie! Bękart nie był w stanie zdobyć się na wierność - wielce prawdopodobne, że nawet noc poślubną spędziłby poza domem na jakiejś popijawie. Poza tym - to jego pragnęła, Gabriela, nie Devonmonta. Gabe oparł się o parapet na wspomnienie, jak łagodnie na niego popatrzyła, gdy Celia przyznała się, że skradła pudding. Jakże słodko zmiękła mu w ramionach, kiedy ją całował i pieścił, i... Niech to szlag! Nie mógł jej pozwolić wyjść za Devonmonta. Miał obowiązek uratować ją i jej rodzinę - o to wszak chodziło w jego konkurach i to się nie zmieniło. Równie dobrze to on mógł się roztrzaskać na torze. Gdyby tak się stało, Roger także zrobiłby wszystko dla zadośćuczynienia. Był to winien przyjacielowi. Nagle zabrzmiały mu w głowie słowa Devonmonta: Ja cenię twoją inteligencję, ducha i dobre serce. Sharpe zaś chce tylko wskoczyć ci do łóżka. Nie dlatego to robił! Nie miało to nic wspólnego z tym, jak rozgrzewała mu krew i sprawiała, że się śmiał, ani z jej cierpkimi uwagami i troską o jego bezpieczeństwo, które zachwiały nim i sprawiły, że chciał...

Z przekleństwem odwrócił się od okna. Nie, niczego od niej nie chciał. Spełniał obowiązek i tyle. Nieważne, że tego nie doceniała. Jakimś cudem musiał ją przekonać, że stanowi lepszą partię od Devonmonta. Co takiego powiedział Lyons? To kobieta przyzwoita, a takie wymagają finezji. Musisz być w stanie uczynić znacznie więcej, niż tylko zaciągnąć ją do łóżka. Musisz umieć z nią rozmawiać. Próbował, do jasnej cholery. Potem próbował ją całować. Ani jedno, ani drugie nie podziałało. Z ulgą pojechała wczoraj do domu, nie rzucając mu na pożegnanie nawet spojrzenia. Potrzebował innego planu. Popatrzył raz jeszcze przez okno na wschodzące słońce. Było zbyt wcześnie na wizytę. Ale przecież Virginia mieszkała na farmie. Konie należało nakarmić i przegonić, a stajnie wyczyścić. Bez wątpienia miała swoje obowiązki. Do chwili, kiedy się ubierze i wyjedzie do Waverly, upłynie trochę czasu. Mógłby zastać domowników przy śniadaniu. Nie był pewien, co mógłby zrobić potem, lecz po drodze wymyśli coś specjalnego. Nie potrafił tak po prostu czekać w domu w nadziei, że coś się wydarzy. Devonmont już zyskiwał przewagę tym, że tam się zatrzymał. Gabe pośpieszył do umywalki. Jedyne, czego nie wolno mu uczynić, to spartaczyć sprawy, tak jak w labiryncie. Nie wolno dopuścić do całowania i pieszczenia. Zwłaszcza do pieszczenia. Lyons mógł mieć słuszność - przyzwoite damy zdawały się lubić jeszcze inne formy zalotów. Musiał się tylko pomodlić, żeby nie miała na sobie jednej z tych plisowanych sukien ze stanikiem zasłaniającym cały przód, które sprawiały, że w wyobraźni rozpinał guziczek po guziczku, by ją rozpakować jak świąteczny prezent... Jęknął, kiedy spodnie zrobiły się niewygodnie ciasne. Co, do stu piorunów, było z nim nie tak? To przyzwoita kobieta. Poradzi sobie i z tego rodzaju niewiastą. Może

powinien zerwać dla niej trochę kwiatów w ogrodzie. Kobiety lubią kwiaty. Wybierze te ładne fioletowe - jest ich dużo. A więcej to zawsze lepiej niż mniej. Gabe ubrał się i wyszedł, zanim obudził się ktokolwiek z rodziny. Do Waverly Farm wyjechał z kwiatami w ręku. I co teraz? Miał wątpliwości, czy bukiet zatuszuje wszystkie jego grzechy. Musiał jej pokazać, że nie jest tylko człowiekiem, w którym widziała mordercę swego brata. Ze nie jest lekkomyślnym głupcem o samobójczych skłonnościach, czy też typkiem łasym na pieniądze, pragnącym jedynie dobrać się do spadku. Musiał jej pokazać, że potrafi być dżentelmenem. I że będzie odpowiedzialnym mężem. Tylko jak to zrobić? Kiedy zbliżał się do Waverly Farm, dopadły go wspomnienia. A to z pogrzebu, kiedy ściskało mu się serce na myśl, że ujrzy Rogera składanego do grobu na cmentarzu. A to z wizyty w domu, gdzie zastał generała pałającego żądzą zemsty. Gabe nie zdołał wypowiedzieć ani jednego słowa, kiedy został wyrzucony i odprowadzony przez dwóch lokajów o surowych twarzach. Zadrżał. To samo mogło się wydarzyć dzisiaj. Waverly wyraźnie mu nie przebaczył. Gabe nie był nawet pewien, czy przebaczyła mu Virginia. Jednak musiał spróbować naprawić stosunki między rodzinami. Tak należało. A ona była do tego kluczem. Kiedy zajechał przed dworek, przestał się martwić, że wybrał zbyt wczesną godzinę. Z padoku za stajniami dochodził gwar. Okrążył budynki i zastał pstry tłum gapiów zebrany za płotem padoku. Z przejęciem przyglądali się generałowi zbliżającemu się właśnie do konia, który wyrywał się stajennemu i wierzgał. Czyżby stary oszalał? Mógł zostać stratowany. Czemu wszyscy tylko się przyglądają, na Boga! Waverly ma prawie siedemdziesiąt lat!

Gabe podjechał do płotu, zeskoczył z konia i rzucił się w przód z zamiarem wyciągnięcia generała z padoku. Ktoś jednak złapał go za ramię. Obrzucił tę osobę mrocznym spojrzeniem i ku swojemu zdumieniu stwierdził, że to Virginia. Ubrana była w brązową poranną suknię z bawełny indyjskiej i gładki biały fartuch. - Co tutaj robisz? - zapytała. - Próbuję uratować ci dziadka! - odparł i strząsnął z siebie jej rękę. Roześmiała się i złapała go znowu. - Ależ on nie potrzebuje pomocy. Popatrz tylko. Podążył za jej wzrokiem. Generał odebrał lejce od masztalerza. Polecił mu odejść, po czym zbliżył się do ogiera, mówiąc do niego cichym głosem. Koń natychmiast przestał rżeć, chociaż nadal niespokojnie tańczył. Mężczyzna podszedł jeszcze bliżej i jął głaskać go po szyi, cały czas coś do niego szepcząc. - Co, u diabła, on robi? - spytał Gabe. - Czy słyszałeś kiedyś o człowieku nazwiskiem Daniel Sullivan? zapytała Virginia. - Nasz masztalerz kilka razy o nim wspominał. Czy to nie ten, którego nazywano „zaklinaczem koni"? Zmarszczyła się. - To głupi przydomek, który nadali mu ludzie, widząc, że szeptał do koni. Tymczasem to nie szept działał, lecz jego metody przyuczania. Sullivan stał się legendą w kołach hodowców koni przed dwudziestoma laty. Był w stanie uspokajać i szkolić te, które uważano za nieokiełznane. Niektórzy uważali, że nauczył się swoich sposobów od Cyganów, jednak nikt nie był tego pewien. - Myślałem, że nikomu nie zdradził swoich metod. - Przyjaźnili się z dziadkiem. Zanim umarł, nauczył go paru swoich sztuczek. Resztę dziadek dopracował sam.

Gabe w zdumieniu patrzył, jak koń, którego on uznałby za nie do ujeżdżenia, uspokoił się na tyle, że pozwolił włożyć sobie na grzbiet siodło. - Od czasu do czasu, kiedy trafiają się konie, z którymi nikt nie może sobie poradzić - ciągnęła Virginia - ludzie przyprowadzają je do dziadka. Robi, co potrafi, żeby na coś się przydały. Z tym tutaj pracował od kilku tygodni. A głupi masztalerz nie słuchał, kiedy dziadek mu tłumaczył, jak ma postępować ze zwierzęciem, więc musiał wkroczyć osobiście. - Westchnęła. - Niestety, oznacza to zapewne, że dziadek zwolni masztalerza, a my nie bardzo możemy sobie pozwolić na stratę kolejnego. W tej chwili Gabe zrozumiał, jak zbliżyć się do Virgi-nii, żeby ujrzała go z dobrej strony. Waverly podał stajennemu uździenicę ogiera i polecił go odprowadzić, po czym odwrócił się, by udzielić reprymendy masztalerzowi. Młody człowiek spierał się z nim, a potem wrócił do stajni. Kiedy po paru minutach wyszedł stamtąd ze swoimi przyborami, Gabe przywołał na twarz uśmiech. Teraz nadarzała się okazja. Generał patrzył za młodzieńcem, póki nie opuścił terenu gospodarstwa, a potem poszukał wzrokiem wnuczki. Znieruchomiał, gdy dostrzegł Gabriela. Jego ponury wyraz twarzy jeszcze bardziej sposępniał. - Dość wcześnie jak na wizytę, czyż nie, Sharpe? -rzekł ponuro. - Państwo zdają się już od dawna na nogach. - To hodowla koni, gdzie wszyscy pracują. - Waverly otworzył bramę na padok. Miał sztywne ramię. - Brak nam czasu, żeby się przewracać z boku na bok w pościeli, jak czynicie to wy, w Londynie. Mamy więcej pracy, niż możemy przerobić. - Widzę. I jeśli mi pan pozwoli, z największą przyjemnością pomogę. General zmierzył go czujnym spojrzeniem.

- O czym pan mówi? - Wygląda na to, że właśnie rozstał się pan z masztalerzem. Pragnę zaoferować pomoc w stajni. Waverly wbił w niego wzrok, a potem popatrzył na wnuczkę. - Czy to twój pomysł? - Ależ skąd. - Spojrzała na Gabriela z trudnym do odczytania wyrazem twarzy. - Ale to dobre rozwiązanie. Generał się zaśmiał, po czym dokładniej obejrzał Gabriela. - Zniszczy pan sobie to modne ubranie. - Nie dbam o to. - No myślę. Ma pan dość pieniędzy, żeby pozwolić sobie na kupowanie co tydzień modniejszej czarnej koszuli. Gabe zignorował tę uszczypliwość. - Zdaję sobie sprawę, że mnie pan nie lubi, ale moja propozycja jest szczera. Czemu pan z niej nie skorzysta? Może mnie pan zamęczyć pracą na śmierć, po czym wyrzucić ze swojej ziemi. Jest to sposób na ukaranie mnie za to, co zrobiłem Rogerowi. Waverly wzdrygnął się, po czym rozejrzał. - Nie chcę pana za nic karać. Nie chcę mieć z panem nic wspólnego. - A zatem będę się tylko zalecał do pańskiej wnuczki. Będę przyjeżdżał codziennie, siedział w salonie, jak każdy inny konkurent, zabierał ją na konne przejażdżki i... - Do diabła, nie będzie pan! Ona z panem nigdzie nie będzie jeździć. - Dziadku - wtrąciła się Virginia. - Ja się zgodziłam... - Ach, ten przeklęty zakład - burknął. - Młode damy nie powinny zakładać się z dżentelmenami. - Jeśli jednak się zakładają, to powinny te zakłady honorować, nie sądzi pan? - rzekł Gabe. - Jeśli zgodzi się pan na moją pomoc, uznam to za część zalotów.

- Moglibyśmy skorzystać - namawiała dziadka Virginia. - W tym miesiącu straciliśmy już dwóch masztalerzy, a jeśli lord Danville przyprowadzi klacz do pokrycia... - W porządku, do stu piorunów! - Generał przyszpilił Gabriela lodowatym spojrzeniem. - Niech sobie pan tylko nie wyobraża, że będzie spędzał ten czas na przejażdżkach i popisywaniu się przed nią. Są tu konie, które trzeba nakarmić, wyszczotkować... - Wiem, jak się karmi i szczotkuje konie. Robiłem to wiele razy. - A czyścił pan stajnie z końskiego łajna? Jest z tym bardzo dużo roboty. - To także mogę robić. Generał obrzucił go sceptycznym spojrzeniem. - Chciałbym zobaczyć paniczyka strojnisia, jak sprząta stajnię. Nie wytrzyma pan nawet jednego dnia. - Proszę mnie wypróbować. Nigdy nie wywoził łajna ze stajni, bowiem masztalerze mu na to nie pozwalali. Wiedział jednak doskonale, jak to się robi. Inne prace w stajni także nie były mu obce. Waverly skrzyżował ramiona na piersi. - Powiem panu coś, Sharpe. Przyjeżdżaj pan tutaj codziennie o tej samej godzinie i pracuj do zmierzchu, robiąc, co tylko panu każę, a pod koniec tygodnia pozwolę ci zabrać wnuczkę na przejażdżkę. Ze mną. A potem zobaczymy. Gabe skinął głową. Było to więcej, niż się spodziewał. Kiedy generał odszedł, Virginia zapytała: - Jesteś pewien, że tego chcesz? - Nie zaoferowałbym się, gdybym nie był. Nagle przypomniał sobie o kwiatach i odwrócił się, by je wyjąć z sakwy przy siodle. Wyglądały na przywiędłe. - To dla mnie? - zapytała. Odwrócił się szybko. - No cóż... Miały być dla ciebie, ale...

- Uwielbiam lawendę - Virginia z trudem powstrzymywała uśmiech i sama sięgnęła za jego plecy po kwiaty. - Skąd wiedziałeś? Zanurzyła twarz w drobnych kwiatkach. Zaschło mu w gardle. Wyglądała nader pociągająco, nawet w zwykłej sukni i fartuchu. - A gdzie twój kuzyn? - zapytał, aby oddalić myśli od wyobrażenia, że ściąga z niej suknię, a ją samą kładzie na wonnej lawendzie. Jej śmiech sprawił, że coś ścisnęło go w piersi. - Oszalałeś? Pierce nie wstaje nigdy przed dwunastą. -Rzuciła mu nieśmiałe spojrzenie znad kwiatów. - Dziwię się, że ty jesteś tu tak wcześnie. - Zawsze wcześnie wstaję. Nie mogę spać do późna. - Naprawdę? Dlaczego? Od strony ogrodzenia rozległ się ryk: - Idzie pan, Sharpe, czy nie? Skłonił się jej i podążył za generałem. Nie będzie łatwo, ale zniesie wszystko tak długo, jak trzeba. Pochodzi z rodu Sharpe'ow i żaden gburowaty generał kawalerii nie przeszkodzi mu dostać tego, czego zapragnął.

Rozdział XI Pięć dni później Virginia stała w oknie pokoju śniadaniowego, wyglądając na podjazd. Śpieszyła się z jedzeniem śniadania. Dochodziła ósma. Każdego dnia spodziewała się, że nie ujrzy więcej Gabriela, i każdego dnia pojawiał się z punktualnością opłacanego pracownika. Spędzali na osobności niewiele czasu - starali się o to jej ojciec i kuzyn. Widywała go głównie wtedy, gdy w południe wynosiła pracownikom kanapki. I jeśli nawet mieli chwilę dla siebie, nie podejmował prób, by ją pocałować. Choć i tak tego nie chciała. A to, że zdarzało jej się od czasu do czasu pomyśleć o jego pocałunkach i zastanowić się, czy naprawdę były tak zachwycające, jak je zapamiętała, niczego w gruncie rzeczy nie oznaczało. Z ciekawością przysłuchiwała się, kiedy rozmawiali z dziadkiem w czasie posiłku o trenowaniu koni, lecz nie było to równoznaczne z poddawaniem się czarowi Gabe'a. Wcale nie. Po prostu czasami męczyła ją domowa praca. Tylko dlatego wychodziła przyglądać się, kiedy trenowali wierzchowca szlachetnej krwi albo poskramiali klacz w rui. Gabriel zdawał się bardziej interesować końmi niż nią. Choć przecież miał się do niej zalecać. Wprawdzie sobie tego nie życzyła, lecz jeśli ktoś obiecuje, że coś zrobi, powinien to robić.

Spostrzegła go na końcu podjazdu i serce podskoczyło jej do gardła. Dobry Boże, wyglądał fantastycznie. Trzymał się w siodle lepiej niż ktokolwiek inny. Jazda konna była dla niego czymś tak naturalnym jak oddychanie. Jeździec i zwierzę poruszali się, jakby byli jedną istotą. Ich mięśnie i ścięgna napinały się równocześnie. Od patrzenia zaschło jej w gardle. - Znowu się zjawił, tak? - Usłyszała za sobą aksamitny głos. Przycisnęła rękę do serca. - Pierce! Nie podkradaj się do mnie w ten sposób. Co w ogóle robisz tutaj tak wcześnie? Nawet dziadek jeszcze nie zszedł na dół. Zbliżył się do niej i stanął przy kredensie. - Mówiłem ci wczoraj, że jadę dziś do domu. - Nie uwierzyłam. Jeszcze nigdy nie wstałeś skoro świt. - Ogólnie biorąc, stawiam sobie za punkt honoru spędzanie nocy na innych zajęciach niż spanie - odparł i puścił do niej oko. - Niestety, mój rządca nie robi tego samego. Jeżeli nie zajadę tam, zanim uda się na wieczorny spoczynek, nie dowiem się, jaka to paląca potrzeba nie pozwala mu zaczekać na mnie jeszcze jeden tydzień. Rządca istotnie słał coraz pilniejsze wiadomości. Wiedziała, że Pierce zlekceważył je tylko z jej powodu oraz dlatego, że przebywał tu Gabriel. Dłużej jednak nie mógł zwlekać. Nałożył sobie na talerz tost z serem i usiadł. -1 co? Jak rozumiem, Sharpe znów się tutaj pokazał? Nie zdołała ukryć rumieńca. - Nie mam pojęcia - powiedziała beztrosko. Zmierzył ją pytającym spojrzeniem. - No pewnie, stanęłaś przy oknie punktualnie o ósmej, aby obejrzeć sobie sianokosy. - Podziwiałam tylko kwitnące słoneczniki.

- Jak przypuszczam, dlatego właśnie sama w ostatnich dniach wyglądasz kwitnąco - rzekł z drwiącym uśmiechem. - To dlatego, że stroi się dla ciebie w najlepsze sukienki - rzekł pogodnie dziadek, wchodząc do pokoju. - O tak - wycedził z diabelskim błyskiem w oku Pierce. - To wszystko dla mnie. Czyż to nie słodkie? Popatrzyła na niego ponuro, po czym poprawiła na sobie koronkową pelerynkę. Podeszła do kredensu i nałożyła dziadkowi dwie kiełbaski i kromkę chleba. Inaczej w ogóle nie tknąłby śniadania. - Tak się składa, że lubię tę suknię, to wszystko. Lubiła ją głównie dlatego, że dobrze podkreślała jej figurę i przybrana była strojnymi kokardami, które sprawiały, że czuła się piękniejsza. To, że ją włożyła, a także fakt, iż wczoraj wdziała wydekoltowaną suknię ze strojnymi rękawami, nie miało nic wspólnego z kimkolwiek. Z całą pewnością nie z pełnymi podziwu gorącymi spojrzeniami Gabriela rzucanymi jej za plecami dziadka. Skądże znowu. - Cóż, możesz być pewien, że to z radości, iż tutaj jesteś - rzekł dziadek, całkowicie nieświadomy ukrytej ironii Pierce'a. - Cały dom obstawiła lawendą, żeby ci ładnie pachniało. Śmiech Pierce'a skończył się atakiem kaszlu. Virginia podeszła, by nalać kuzynowi herbaty. - Uwielbiam zapach lawendy. Nie ma to nic wspólnego z Pierce'em ani z nikim innym. Dziadek mrugnął do ciotecznego wnuka. - Skoro tak twierdzisz. My zaś prawie się dusimy od tego zapachu. Kuzyn obrzucił ją figlarnym spojrzeniem. - Prawdę mówiąc, wuju, według mnie bierze ją od... - Nazbierałam w ogrodzie - powiedziała szybko. Trzymała filiżankę dokładnie nad jego kolanami i zaczęła nalewać do niej wrzątek. Prawda, kuzynie?

Popatrzył na nią szeroko otwartymi oczami. Jedno drgnienie jej ręki, a jego noce stałyby się zdecydowanie mniej rozrywkowe. - Naturalnie. - Uważaj, by nie ogołocić ogrodu do cna - rzekł dziadek. - Wiem, że używasz tego zielska do nalewek i takich tam. Jak będziesz je tak rwała, to ci się skończą długo przed zimą. - O tak, kuzynko, musisz być ostrożna - zawtórował Pierce, a w oczach zamigotały mu wesołe błyski. Obrzuciła go kolejnym lodowatym spojrzeniem. Postawiła na stole filiżankę i zabrała się do nalewania mleka. - Na mnie pora - rzekł dziadek. Zatrzymał się tylko, by wychylić do dna szklankę mleka, którą mu podała wnuczka, po czym skierował się do drzwi. - Dzisiaj będę ćwiczył Jeźdźca Widmo, żeby zobaczyć, czy da się go przygotować na wyścigi St. Leger Stakes. Muszę to zrobić, póki Sharpe nie plącze mi się pod nogami. - Nie plącze się pod nogami? - powtórzył pytająco Pierce. Starszy pan się uśmiechnął. - Każę mu znów czyścić stajnie z łajna. - Dziadku! - zaprotestowała Virginia. - Czy nie dosyć, że kazałeś mu to zrobić pierwszego dnia? Z pewnością zniszczył sobie ubranie. Pobiegła przynieść dziadkowi płaszcz, bo lokaja nigdzie nie było widać. - Nie moja wina, że chłopak nie umie się stosownie ubrać. I nie moja wina, jeśli się przeziębi, bo ściąga to swoje cholerne ubranie do pracy. Pomogła mu włożyć płaszcz. - Dlaczego miałby się przeziębić? To lato, na miłość boską. Nie możesz mieć do niego pretensji, że zdejmuje surdut.

- Nie ma powodu, żeby chodził obnażony do pasa. Przeziębi się na śmierć, jeśli będzie tak paradował. To bardzo niezdrowe, powiadam. Dziadek ruszył w stronę drzwi. Gabriel w stajni chodził nagi do pasa? Z pewnością dziadek nie chciał przez to powiedzieć, że nie miał na sobie nawet koszuli. - Może zamknęłabyś buzię, kuzynko - odezwał się sucho Pierce. Zaraz wpadnie ci tam mucha. Kiedy generał wyszedł, Virginia naskoczyła na Pierce'a. - Chcę, żebyś przestał sprawiać wrażenie, że naprawdę zamierzasz się ze mną ożenić. - Ależ ja naprawdę mam taki zamiar. Pod warunkiem że nie uciekniesz wpierw z Sharpe'em o nagim torsie, przyozdobiona wszystkimi bukietami lawendy, które ci tutaj znosi. - Skąd wiesz o lawendzie? - Nie obrażaj mojej inteligencji. Widziałem pewnego ranka, jak ci ją wręczał. Robi to codziennie, prawda? Nie mogła powstrzymać lekkiego uśmiechu. - Tak. Tylko dziadunio nic o tym nie wie, a ty mu nie powiesz. - Jestem wstrząśnięty, że sam się tego nie domyślił. Kwiaty przecież pochodzą właśnie z rodzaju najnudniejszych na świecie podarunków, które tylko tacy mężczyźni jak Sharpe mogą wciąż jeszcze uznawać za romantyczne. - Wcale nie są nudne! Przeklęła w duchu swój nazbyt prędki język. Nic jednak nie mogła na to poradzić. Nikt do tej pory nie przynosił jej kwiatów. Wydawało jej się to nad wyraz słodkie. Pierce obrzucił ją uważnym spojrzeniem, nalewając sobie jeszcze herbaty. - Naturalnie zgłoszenie się tutaj do pomocy jest ogromnie oryginalne. Szczerze powiem, że nie spodziewałem się po nim, iż wytrzyma tak długo.

- Ja też nie - przyznała. - Co nie znaczy, że mnie to w ogóle obchodzi. - Skoro cię nie obchodzi, co tutaj robi to? - Kuzyn wskazał ręką talerz cytrynowych ciasteczek stojący na kredensie. - Słyszałem, jak Sharpe pierwszego dnia powiedział kucharce, że uwielbia cytrynowe ciasteczka. I od tamtej pory zawsze zjawiają się w tym miejscu, kiedy on albo wuj Isaac przychodzą na herbatę. Podniosła wysoko głowę. - Pewnie kucharka chce sprawić, by się poczuł jak w domu. - Kucharka nie piecze cytrynowych ciasteczek nawet dla mnie, chociaż jestem jej ulubieńcem, moja droga. A poza tym to ty zarządzasz, co ma gotować. - Opróżnił do dna filiżankę, po czym ją odstawił. - Bądź ostrożna, kuzynko - powiedział miękko. - Sharpe to nie piesek, którego można zwabić, by cię pokochał za cytrynowe ciasteczka. Upewnij się, że jest naprawdę tym, kogo chcesz. - Nie próbuję go zwabić. Nie prosiłam też, aby pracował w stadninie. Sam wybrał sobie taki los. Dla mnie. Aby się starać o moją rękę. Wiele by dała za to, żeby nie przeszywał jej dreszczyk za każdym razem, kiedy o tym myślała. Rozległo się stukanie do drzwi. - Milordzie, pana powóz jest gotów. - Dziękuję, James. - Pierce dokończył tost, po czym okrążył stół. Przyjedziesz się ze mną zobaczyć? - Oczywiście. - Wzięła go pod rękę i poszli do sieni. - Będę za tobą tęskniła, wiesz przecież. - Mam taką nadzieję. Wszak jestem twoim narzeczonym. - Och, daj spokój. Mógłbyś, proszę, skończyć z tą bzdurą? Wybuchnął śmiechem. - Skończę, kiedy ty przestaniesz się na to złościć.

Wyszli na podjazd, gdzie zastali Gabriela wracającego z łąki, na którą wyprowadził parę koni. Widocznie opróżnia! stajnie przed wyczyszczeniem ich z końskiego nawozu. Przystaną!. - Czyżbyś wyjeżdżał, Devonmont? - Jego ton wskazywał na to, że się ucieszył. - Wzywają mnie obowiązki. - Pierce obrócił się ku Virginii. - Co mi przypomina, że zapomniałem powiedzieć wujowi, iż przejrzałem wszystkie księgi rachunkowe. Są w porządku. Jest jednak kilka źle wypełnionych konosamentów. No i powinien przycisnąć sąsiada o pieniądze. Bliźni nie bliźni, ale uiścić opłatę za trenowanie konia musi. - Znasz dziadka, żal mu tego człowieka. Pierce pokręcił głową. - Nie ma sensu pomagać mu w rachunkach, skoro i tak ignoruje moje rady. - Wiem, ale naprawdę bardzo je ceni. Szczerze. -Wspięła się na palce i pocałowała go w policzek. - Podobnie jak ja. Pierce rzucił spojrzenie w bok, tam gdzie stał Gabriel, po czym wycedził: - Przyszłemu narzeczonemu należy ładniej podziękować. Bez ostrzeżenia pochwycił jej głowę w dłonie i mocno pocałował w usta. Nie był to nieśmiały czy przelotny pocałunek. Na nieszczęście przywarł do jej warg na dłużej. - Niech pan posłucha - wtrącił się ponuro Gabriel. - Nie może pan jej robić czegoś takiego. Pierce odsunął się i porozumiewawczo mrugnął do Virginii. - Krewnym wolno się całować. Gabe podszedł bliżej. - To nie był braterski pocałunek - odparował.

- Virginia nie ma nic przeciwko temu. - Oczy Pierce'a zalśniły psotnie. - Prawda, najdroższa? Nie wiedziała, jak się zachować. Pierce nigdy przedtem nie całował jej w usta. Spodziewała się, że wywrze to na niej większe wrażenie. W końcu słynął wśród kobiet ze swych talentów. Tymczasem było dziwnie i niezręcznie, jakby naprawdę pocałowała w usta brata. - Tak? Nie masz nic przeciwko temu? - syknął Gabriel. - Ja... Nie. Naturalnie, że nie. - Nie chciała, by lord pobił jej kuzyna za wyimaginowane splamienie jej honoru. - Rozumiem. - Gabriel odwrócił się i pomaszerował do stajni. Kiedy znalazł się zbyt daleko, żeby usłyszeć jej słowa, poczęstowała Pierce'a szturchańcem. - I po co to było? - Ot tak, dla zabawy. Westchnęła ciężko. - To teraz pomyśli sobie, że ty i ja robiliśmy rzeczy, których wcale nie robiliśmy. A jeszcze jest służba... - ...Która doskonale wie, że niczego między nami nie ma, moja mała kaczuszko. Nigdy nie zawadzi, żeby mężczyzna poczuł się zazdrosny. Nie możesz pozwolić mu myśleć, że jesteś łatwą zdobyczą, bo tak podrzucasz mu cytrynowe ciasteczka, stroisz się w najlepsze sukienki i wyglądasz za nim przez okno. - Mów ciszej - syknęła. - Nie ma pojęcia, że to wszystko robię. - W takim razie jest ślepy. - Ujął ją pod brodę. - On już chce się z tobą ożenić. Nie musisz tak ciężko pracować nad tym, żeby go przekonać, iż to doskonały pomysł. - Wcale nie pracuję. A ożenić chce się wyłącznie dla spadku. - Może tak. - Pierce zerknął w stronę stodoły. - A może nie. Niespodziewanie spoważniał. - Posłu-

chaj uważnie. Jeśli cokolwiek się zdarzy, kiedy mnie nie będzie, wyślij tylko liścik do Hertfordshire, a natychmiast się zjawię. - Wiem. Jesteś skarbem. - Skrzyżowała ręce na piersiach. - Bardzo niegrzecznym skarbem, lecz przypuszczam, że to normalne przy twoim trybie życia, które prowadzisz w Londynie. - Pocałunek nie zrobił na tobie najmniejszego wrażenia, prawda? Zamrugała. - Był... przyjemny. Zaśmiał się ironicznie. - Ach, przyjemny, tak? Wiesz doskonale, jak powalić mężczyznę na kolana. Uważaj na siebie, dobrze? - Dam sobie radę. Jednak kiedy odjechał, jej uśmiech znikł. Nie mogła przestać myśleć o wyrazie twarzy Gabriela, kiedy rzekł „rozumiem" w taki sposób, jakby go zdradziła. Przecież tego nie zrobiła. Niemniej jednak... Rozejrzała się i spostrzegła, że cała służba gdzieś zniknęła. Dziadek był na zewnątrz z Jeźdźcem Widmo, pewnie na pastwisku, a dwóch stajennych prawdopodobnie poszło tam razem z nim. Co oznaczało, że Gabriel pozostał w stajni sam. Może powinna porozmawiać z nim o kuzynie? Chcesz tylko zobaczyć, czy Gabriel rzeczywiście pracuje tam z nagim torsem - zgromiło ją sumienie. Głupie sumienie i w dodatku pozostające w wielkim błędzie. Ciężko przełknęła ślinę, kiedy znalazła się w ogrodzie kuchennym, który przylegał do bocznego wyjścia ze stajni. Bardzo uważała, by nie zdradzić się żadnym dźwiękiem, że wślizgnęła się do środka. Zatrzymała się przy drabinie prowadzącej na stryszek z sianem. Może przed rozmową lepiej wpierw mu się przyjrzeć, jak pra-

cuje? W końcu dziadek nie miał pewności, czy się uczciwie przykłada, a wszyscy wiedzieli, że płaci mu za robotę jak każdemu innemu. - Sama w to nie wierzysz - rzekło sumienie. - Chcesz go tylko podglądnąć. Weszła szybko po drabinie, a potem przeczołgała się po sianie, aż go zobaczyła. Wstrzymała oddech. Dobry Boże, Gabriel był do połowy rozebrany. Nie miał na sobie dosłownie nic od pasa w górę. Atakował słomę widłami z taką zaciekłością, jakby miał do czynienia w wrogiem na polu walki. Półnagi, w czarnych spodniach z koźlej skóry i w długich butach, przedstawiał widok nie do zapomnienia. Wyraźnie zarysowane mięśnie ramion napinały się z każdym ruchem wideł. Każde brutalne dźgnięcie uwidaczniało się na plecach, których mięśnie poruszały się w iście cudownym tańcu. Nigdy wcześniej nie widziała nagich pleców mężczyzny, ale wątpiła, by wszyscy mieli je tak doskonałe jak te tutaj. Wtedy pochylił się, żeby podnieść coś, co wypadło do słomy. Luźne spodnie napięły mu się na pośladkach. Westchnęła głośno. Kiedy znieruchomiał, zatkała ręką usta. Jeśli ją przyłapie... Wyprostował się, a ona westchnęła z ulgą. Nie usłyszał jej. Znów się pochylił i tym razem skorzystała z okazji, aby podziwiać jego doskonałe pośladki. Czy powinny wyglądać na takie... hm... twarde? Kiedy wrócił do wygarniania łajna, nie potrafiła rozstrzygnąć, co podobało jej się bardziej - obserwowanie go pochylonego, czy też pracującego widłami. Nie zaskoczyło jej wcale, że tak piękne miał ciało. Nie przewidziała jedynie, że gdy to ujrzy, poczuje coś tak szczególnego. Obserwując jego błyszczącą od potu skórę, nie mogła myśleć o niczym innym jak tylko o tym, jak bardzo pragnie dotknąć jego mięśni. Co było przecież niedorzeczne.

Po kilku chwilach leżenia w zachwycie na sianie zapragnęła zobaczyć jeszcze więcej. Obróć się, obróć - nuciła w duchu. Kiedy to uczynił, żeby złapać taczki, i popchnął je w stronę bocznych drzwi, zagryzła wargi, by głośno nie westchnąć. Niech Pan zmiłuje się nad jej duszą. Jak to możliwe, by być wyrzeźbionym w tak wyszukany sposób? Był nieznacznie owłosiony między piersiami oraz koło pępka, reszta ciała jednak była jak wyrzeźbiona z dębowego drewna. Kaskada mięśni na brzuchu nadawała sylwetce sprężystości, a zarazem twardości. Zabrakło jej tchu. Była rada, że na chwilę wyszedł ze stajni. Mogła przynajmniej głęboko odetchnąć. Powinna zejść po drabinie i zaczekać na niego na dole, żeby się nie zorientował, iż go podglądała. A jeśli ją przyłapie? Nie, zaczeka, aż Gabriel zajmie się wygarnianiem podściółki. Wtedy ukradkiem dostanie się na dół i pokaże się mu, jakby dopiero co weszła do środka. Powinno się udać. A jeśli przypadkiem on... - Dobrze się bawisz, prawda? Z piskiem zerwała się na równe nogi i wykonała półobrót. Ku jej wielkiemu zawstydzeniu Gabriel stał parę kroków od niej. Sądząc z ponurego wyrazu twarzy i zmarszczonych brwi, był wściekły.

Rozdział XII Gabe nie mógł w to uwierzyć. Po tym wszystkim, przez co przeszedł w tym tygodniu, teraz jeszcze miała czelność go szpiegować! Nie dość jej było, że radośnie pocałowała kuzyna, kiedy on stał obok i wrzał z wściekłości. A teraz przypuszczalnie przyszła tutaj, aby się upewnić, czy polecenia jej cholernego dziadka są dokładnie wypełniane. Przynajmniej miała tyle przyzwoitości, żeby wyglądać na zażenowaną. Gorący rumieniec spłynął z jej policzków na szyję. - Ja... ja.... - wydukała. - Podglądałaś mnie. Znowu. - Skrzyżował ręce na piersi. Sprawdzasz, czy się nie obijam? Czy może dziadek kazał ci złożyć sprawozdanie z moich postępów? Fakt, że zmusił mnie, bym harował jak jakiś przeklęty stajenny, to jeszcze za mało? - Chciałam z tobą porozmawiać, to wszystko - wyznała. Zmrużył oczy. - O czym? Zagryzła dolną wargę. - Na temat Pierce'a. To przelało czarę jego gniewu. Zaraz mu wyjaśni, jak bardzo z kuzynem do siebie pasują, więc on może sobie iść do diabła.

- Co z nim? Otrzepała spódnicę, unikając patrzenia mu w oczy, co wzmogło jego podejrzenia. - Mój kuzyn i ja nie jesteśmy... to znaczy... my... nigdy. .. Zaczerpnęła głęboko tchu i zaczęła od nowa. - Był to pierwszy i jedyny raz, kiedy mnie pocałował w taki sposób. Nie chciałam, byś odniósł wrażenie, że łączą nas... - ...stosunki intymne? - dokończył uszczypliwie. Zarumieniła się jeszcze mocniej. - Właśnie. Chciałam, abyś wiedział, że niezależnie od tego, co Pierce sugeruje, nie łączy nas przyjaźń... tego rodzaju. Wpatrywał się w nią przez dłuższą chwilę, próbując zrozumieć. A zatem nie odrzucała jego konkurów? Czuła się zażenowana posądzeniem o stosunki intymne z kuzynem? - Jesteś przekonana, że on o tym wie? - spytał, nie wiedząc, co ma zrobić. - Z pewnością! - Odetchnęła ciężko. - Zrobił to tylko po to, żeby cię rozgniewać. Z powodu zaskoczenia nie wiedziałam, co powiedzieć, kiedy spytałeś, czy naprawdę nie miałam nic przeciwko temu. Kiedy zaświtało mu w głowie, co to znaczy, gniew zaczął blednąc. - Wiesz, to największa wada Pierce'a - kontynuowała. - Nie wie, kiedy przestać. Zdaje się rozkoszować... - Będzie dla ciebie kiepskim mężem - przerwał Gabe. Nie pośpieszyła, by zaprzeczyć. - Z jakiego powodu tak twierdzisz? Skorzystał z okazji. - Devonmont uważa, że mu się należysz. Zamrugała. - To jakiś absurd. - Daj spokój, kochanie. Widzę, jak się troszczysz o wszystko. Na tobie opiera się cały dom. Tylko dzięki

tobie wszyscy tu chodzą dobrze nakarmieni. Gdyby nie ty, leniwa kucharka weterana dawałaby ludziom codziennie suchy chleb z baraniną. A oni musieliby to znieść, bo generała nie stać na przyzwoitszą kucharkę. Otworzyła szeroko oczy. - Nie wierzę, że to zauważyłeś. - Nie jestem ślepy - rzekł szybko. - Doskonale widzę, jak się rzeczy mają. Kiedy wyjeżdżasz do miasteczka na zakupy, obie służące spędzają cały czas na flirtowaniu z waszym roztargnionym lokajem, a gospodyni pociąga whisky do samego twojego powrotu. - Kiedy popatrzyła na niego, wyraźnie wstrząśnięta, dodał: - Ale gdy tu jesteś, wszyscy robią, co do nich należy, i nawet wyglądają tak, jakby byli z tego zadowoleni. - Pewnie boją się, że ich zwolnię. - Wiedzą, że nie możecie sobie na to pozwolić - parsknął. - To nie dlatego. - Szukał w głowie właściwych słów. Zdało mu się to nagle bardzo ważne, żeby zrozumiała, ile jest warta. - Po prostu jesteś zniewalająco radosna. To było całkowite zaskoczenie także dla niego. Do tej pory postrzegał ją jako osobę, która za obrazę uważała samo jego istnienie. Tutaj, w Waverly Farm, była szczęśliwą istotą, pracowicie się krzątającą, biegającą w tę i z powrotem, z góry na dół, kojącą rozedrgane nerwy i budującą zapał wszędzie tam, gdzie się pojawiła. - Któż nie chciałby cię uszczęśliwić? - wykrztusił. - Ty... Cóż, sprawiasz, że oni wszyscy czują się jakoś... znajdują w sobie siłę, by być lepszymi niż są w istocie. -Na niego działała tak samo, lecz prędzej połknąłby proch strzelniczy, niż się do tego przyznał. - Radzisz sobie ze swoimi ludźmi, wychodzi ci to doskonale. Devonmont tego nie widzi ani też o to nie dba. Nie zauważa, że to, co dzieje się w tym domu, to twoja zasługa. Patrzyła na niego teraz tak zbita z tropu, że aż go to rozgniewało. Jakże mogła nie wiedzieć o sobie takich

rzeczy? Jakże oni wszyscy mogli pozwolić, by tego nie rozumiała? - Devonmont nie zauważa, że kiedy nie ma cię w pobliżu, twój dziadek wpada w posępniejszy nastrój. Hrabia jest samolubnym protekcjonalnym durniem i w ogóle na ciebie nie zasługuje. Wybacz mi język, ale to szczera prawda. Jej przenikliwy wzrok sprawił, że Gabe poczuł się niezręcznie. Wsunął kciuki za pasek od spodni w geście lekceważenia, który miał jej pokazać, że nie był zupełnym idiotą, na jakiego zapewne w jej oczach wyglądał. Wtedy jej wzrok ześlizgnął się powoli z jego torsu ku brzuchowi... zatrzymał się na spodniach... i powrócił szybko do twarzy. Nowy rumieniec, który nasycił jej policzki, zaskoczył go. Nieoczekiwanie ujrzał fakt śledzenia go z ukrycia w zupełnie nowym świetle. A niech to jasna cholera. Czyż nie mogła mu się przyglądać z zupełnie innego powodu? Sama myśl o dziewiczej ciekawości Virginii obserwującej go obnażonego do pasa zagotowała mu krew. Dumnie zadarła podbródek. - Mówisz te wszystkie rzeczy o kuzynie, bo chcesz mnie mieć dla siebie. Taka była przeklęta prawda. A co więcej, podejrzewał teraz, że czuła to samo. - Mówię tak, bo tak właśnie jest. Zasługujesz na coś lepszego. - Czyli, jak sądzę, na ciebie. - Zasługujesz na mężczyznę, który wie, kim jesteś. A kim jesteś? Kobietą, która bardzo potrzebuje kogoś, kto dla odmiany zatroszczyłby się o nią. Kto będzie miał na względzie jej marzenia, pragnienia i potrzeby. - Przesunął powoli wzrokiem po jej figurze, a krew zawrzała mu mocniej, gdy zobaczył, jak ją to poruszyło. - Kogoś, kto może ci dać to, czego pragniesz najbardziej.

Zaczęła szybciej oddychać. - Nie wiesz, czego pragnę najbardziej. - Och, myślę, że wiem. - Przysunął się bliżej, nie posiadając się z radości, że policzki zapłonęły jej jeszcze mocniej. - Przyznaj się, nie przyszłaś tu tylko po to, żeby porozmawiać. Na jej twarzy pojawił się wyraz popłochu. - Ależ oczywiście, że tak! To znaczy nie wiem, jak inaczej mogłabym... - Nie odgrywaj przede mną obrażonego niewiniątka, kochanie. Uśmiechnął się do niej znacząco. - Niewinne młode damy nie kryją się w sianie, by podglądać przy pracy na wpół nagich mężczyzn. Otworzyła usta. Kiedy je zamknęła, a w oczach zapłonął jej gniew, Gabe zrozumiał, że przesadził. Nie spodziewał się jednak tego, co nastąpiło potem. Popchnęła go tak gwałtownie, że aż przewrócił się na siano. - A niewinni dżentelmeni nie pracują na wpół obnażeni na farmie, gdzie mogą się zawieruszyć młode niewinne damy. Odwróciła się, żeby odejść, lecz podniósł się na kolana i pociągnął ją do siebie. Padła na siano obok niego. Kiedy sapnęła z oburzenia, pochylił się i ją pocałował. Przestraszył się, że źle ją zrozumiał. Jednak w miarę trwania pocałunku zmiękła pod nim i w końcu objęła go ramionami za szyję. Rozum podpowiadał mu, że powinien być delikatny. Spędził jednak kilka dni na patrzeniu na nią z daleka, skrywając żądzę, by znów jej dotknąć i pokazać, że między nimi jest coś znacznie potężniejszego niż jakiś głupi zakład. A teraz, kiedy dostał po temu okazję, nie był w stanie być ani delikatny, ani spokojny. Kiedy rozchylił jej usta swoimi, uniósł się i na wpół się na niej położył. Dzięki Bogu odwzajemniła pocałunek. Splotła swój język z jego językiem z dostatecznym zapa-

lem, by zapłonęli oboje. Wybuchło w nim pożądanie. Palił się, by posiąść ją natychmiast, by podnieść jej spódnicę i położyć kres długim dniom żądzy. Zachował jednak na tyle rozumu, by wiedzieć, że nie byłoby to mądre. Zamiast tego położył dłoń na jej piersi. A ona mu na to pozwoliła. W dzikim pragnieniu dotknięcia jej nagiej skóry rozluźnił jedwabną tasiemkę pelerynki wokół szyi Virginii, po czym zaczął rozplątywać kokardki, które, jak mniemał, zapinały suknię z przodu. Dopiero po paru sekundach zrozumiał, że nie zauważył haftek i pętelek, które były właściwym zapięciem. Wkrótce uporał się z nimi, po czym pociągnął w dół stanik. - Słodki Boże - wyszeptała mu w usta, kiedy głaskał jej pierś. - Słodka Virginia. - Niezaspokojony samym dotykaniem, rozwiązał jej koszulę i obnażył pierś, by ją zobaczyć. Jej skóra pokryła się rumieńcem, ale Virginia nie uczyniła żadnego ruchu, by go powstrzymać, przyjrzał się więc dokładnie swojej zdobyczy. Miała biust dokładnie tak cudowny, jak sobie wyobrażał, sterczący i delikatny, o doskonałym kształcie z różowymi sutkami błagającymi wprost, by je possać. A on niczego więcej nie pragnął, jak odpowiedzieć na to wezwanie. Kiedy zamknął usta na jej piersi, zanurzyła mu dłonie we włosach. - Gabrielu... nie powinieneś... nie powinniśmy... Zamknął w dłoni drugą pierś i uniósł głowę, by popatrzeć na jej zarumienioną twarz. - Po to właśnie tu przyszłaś, lisico. Przyznaj się. - Nie! Ja... ja po prostu przyszłam porozmawiać. Zataczając kręgi językiem wokół jej sutka, zadrżał z radości, kiedy usłyszał ciężki oddech wydobywający się z jej gardła. - I ukryłaś się w sianie, ponieważ...

- Ja... czegoś szukałam, to wszystko. Czegoś, co zgubiłam, kiedy tutaj przyszłam... żeby na ciebie poczekać, aż skończysz pracę. Wybuchnął śmiechem. Była jak otwarta księga. Bezwstydnie pogłaskał jej pierś, rozkoszując się cichym okrzykiem zachwytu, który wyrwał się z jej ust. - A czego dokładnie szukałaś? - Pewnego drobiazgu z mojej biżuterii... Tak... Medalionu. Musiałam go zgubić w tym sianie. Jego ręce ześlizgnęły się po jego szyi i jęła konwulsyjnie ugniatać mu ramiona. - Znalazłaś to, czego szukałaś? - wydyszał chrapliwie. Przymknęła powieki. - Ja... ja... nie... - To skandal. Muszę więc pomóc ci poszukać. Otworzyła szybko oczy. - Nie! To znaczy... - Kto wie, gdzie się podział? - Gabe odpiął więcej haftek i pętelek, aż całkiem rozpiął jej suknię. - Może wsunął ci się pod ubranie. Zamrugała. - Wątpię. - Może tutaj - wymruczał, sunąc dłonią po jej tułowiu w dół do miejsca między nogami. - A może tu. - Pogłaskał ją przez koszulę i pantalony. Jak się zachowa wobec tak oczywistej napaści? Czy się oburzy? Wobec owego słabego wyjaśnienia, dlaczego go obserwowała, pokładał nadzieję w jej ciekawości. Virginia miotała się między szokiem a fascynacją. Umierała z tęsknoty za jego dotykiem od chwili, kiedy go zobaczyła półnagiego, ale nie chciała, by dotykał właśnie tej części jej ciała. Wtedy pogłaskał ją tam znowu, a ona pojęła, że była to dokładnie ta część, która najbardziej pragnęła jego pieszczoty.

- Ojej! Wielkie nieba! To jest... Och! Och! - Znalazłaś, czego szukałaś? - Na twarz wypłynął mu uśmiech samozadowolenia. Nie zdobyła się na choćby najlżejszy protest. Bowiem to, co robił, sprawiało, że odchodziła od zmysłów. Nic nie mogło się z tym równać. To zrozumiałe, że wszyscy tak pilnowali przyzwoitych kobiet, by trzymały się jak najdalej od rozpustników. Bowiem każda wyrzuciłaby przyzwoitość przez okno, gdyby wiedziała, jakie to uczucie pozwolić dotykać się w taki sposób. A teraz poluźnił jej pantalony i wsuwał rękę pod koszulę... - A to? - odezwał się ochrypłym głosem. - Czy tego także szukałaś? Och, słodki Boże. Gdy jego ręka błądząca w jej pantalonach spoczęła nagle na kępce włosów, z jej ust wyrwał się jęk. - Potraktuję to jako „tak" - wymruczał. Zdecydowane tak! Wbiła palce w szerokie nagie ramiona Gabe'a, rozkoszując się jedwabistością jego skóry opinającej stalowe mięśnie i ścięgna. Wtedy wsunął palec w szparkę między jej nogami, a ona niemalże wyskoczyła ze skóry. Sprawił, że zaczęła się wić pod jego dotykiem. I zapragnęła, by robił to jeszcze... i jeszcze... Powiodła dłońmi po jego nagiej piersi, która była tak twarda, na jaką wyglądała. Nie mogła się powstrzymać przed dotykaniem go. Był tak cudownie umięśniony. Zaczął głośniej oddychać. - Muszę ci się przyjrzeć - zamruczał. Nie była już w stanie myśleć. - To znaczy? - Tobie. Temu, co masz pod ubraniem. - W jego oczach błyszczało dzikie pożądanie, które wywołało u niej dreszcz. - Jak inaczej znajdę to, czego szukasz?

Zsuwał się już w dół jej ciała. Naprawdę powinna położyć kres farsie z zagubionym medalionem. - Nie sądzę, żeby trzeba było... Dotykał już jej tam ustami. - Gabrielu! Wsunął język do jej wnętrza. -Gabrielu... - zajęczała. - Co... jak... Och... ojej... Jesteś grzeszny. Ogromnie grzeszny. Zaczął wyczyniać językiem takie rzeczy, które nauczyły ją nowego znaczenia słowa „grzeszny". Wielkie nieba. Kto by przypuszczał... Skąd mogła wiedzieć... Ciało jej płonęło. Używał ust, zębów i języka, by podniecić ją w zdumiewający sposób. Była to najwspanialsza rzecz, jaką kiedykolwiek czuła. Niczym galop pod górę na silnym rumaku, mknięcie na szczyt, ściganie się, napięcie... A na koniec skok ze stromej skały. Krzyknęła. Po czym krzyknęła znowu, kiedy pomknęła w wody oceanu, którego fale roztrzaskały się nad nią. Rozbijały się o nią całą wieczność, aż wreszcie się uspokoiły, a on oderwał od niej usta. Kiedy leżała, ciężko dysząc, wycisnął pocałunek na jej udzie. - Znaleźliśmy to, jak sądzę - powiedział gardłowym głosem. Westchnęła przeciągle. - Też tak myślę. Nie była dokładnie pewna, co takiego odnalazła, pragnęła jednak odnaleźć to znowu, kiedykolwiek nadarzy się po temu okazja. A on wyraźnie pragnął pomóc w poszukiwaniach, bo przyglądał się jej rozjarzonym spojrzeniem, pod którym jej wnętrzności zamieniały się w galaretę. - Nie miało to nic wspólnego z medalionem - rzekł i powiódł kciukiem po jej dolnej wardze.

Pocałowała go w palec. - Nie miało. Uniósł brwi. - Chciałaś po prostu zobaczyć mnie bez koszuli. - Doprawdy, to irytujące, że myślisz tylko o sobie -rzekła nadąsana. - A ja jestem szczęśliwy, że ty też. - Głos zmienił mu się w ochrypłe mruczenie. - Ośmielę się stwierdzić, że inaczej nie doszlibyśmy do tego, do czego doszliśmy. Poza tym sama myśl, że patrzysz na mnie półnagiego, jakoś niepohamowanie mnie podnieca. - Naprawdę? - Sama zobacz. - Pochwycił jej rękę i przyłożył do swoich spodni. - W parze z tym, co właśnie robiliśmy... Wstrzymał oddech, kiedy jej ręka musnęła pokaźne wybrzuszenie w spodniach. A kiedy je potarła, wymamrotał ciche przekleństwo, które sprawiło jej nadzwyczajną przyjemność. Nagle przestał być tak wyniosły. - Co powiedziałeś? - zapytała. Teraz nadeszła jej kolej na samozadowolenie. Przymknął powieki. - Jesteś małą lisicą igrającą z... - Z jękiem przycisnął się do jej ręki. O tak, kochanie. Dotykaj mnie właśnie tak. Właśnie tutaj... Boże ... - Sharpe! - odezwał się na zewnątrz stajni jakiś głos. W panice oderwała rękę od spodni Gabriela. - Dziadek! Nie może nas tak zastać. Gabriel popatrzył na nią nieprzytomnie. Potrząsnęła nim. - Jeśli znajdzie nas tutaj, nie będzie wesela ani pojedynku. Będzie tylko twoje piękne ciało nabite na widły. Przez twarz przemknął mu leniwy uśmieszek. - Uważasz, że jestem piękny? - Gabrielu!

- Och, już dobrze. - Wstał i otrzepał z siana tors i spodnie. - Sharpe! - znów rozległ się głos dziadka, tym razem znacznie bliżej. Gdzieś się podział, ty diable? Gorączkowo jęła zapinać suknię. - Naprawdę musimy przestać spotykać się tam, gdzie inni mogą nas nakryć, kochanie - powiedział Gabriel, narzucając na nią pelerynkę. To zawsze psuje nastrój. Zgromiła go surowym spojrzeniem. Kiedy zaskrzypiały wrota na dole, wyszeptał: - Zostań tu. Po czym poszedł po widły, które przechowywane były zawsze na stryszku. Zdążył w samą porę, bo dziadek właśnie wkroczył do stajni. Wtuliła się w siano, modląc się, by jej nie zauważył. Pomogło zapewne to, że Gabriel rzucił na nią parę garści słomy. - Tak, generale! - odkrzyknął Gabriel. - Życzy pan sobie czegoś? Zapadła krótka cisza, w czasie której umarła ze sto razy w obawie, że dziadek odgadł jej obecność. - Co, u diabła, pan tutaj robi? Gabriel przerzucił z brzegu trochę siana. - To, co mi pan kazał. - Nie słyszał pan, jak wołałem? - Przepraszam, nie słyszałem. Tutaj słabo dochodzą głosy z zewnątrz. - Potrzebna mi pańska pomoc przy cholernej klaczy, którą właśnie przyprowadził lord Danville. Najpierw powiedział, że przyjedzie jutro, po czym pojawił się tu dziś ze swoim piekielnym koniem, oczekując, że wszystko rzucę i zacznę ją rozpieszczać. Stajenni są z Jeźdźcem Widmo i nie mam nikogo innego. Pójdzie pan teraz ze mną. I niech coś pan na siebie założy, bo nie chcę, żeby moja wnuczka oglądała pana w tym stanie.

- Trochę za późno - mruknął pod nosem Gabriel, przemykając kolo niej, by odstawić widły na miejsce, po czym zszedł w dół po drabinie. Wstrzymała oddech, czekając, aż wyjdą. - Co pan wie o koniach arabskich? - spytał dziadek. Słyszała Gabriela, który prawdopodobnie zbierał swoje ubranie. - Słyszałem, że miewają humory. - Tylko wtedy, kiedy się je źle prowadzi. Z natury są dobrze ułożone. Roger zwykł mawiać, że arab ma takie humory jak jego właściciel, lecz prawdopodobnie można tak powiedzieć o większości koni. Opuścili stajnię, lecz słychać było ich rozmowę jeszcze przez jakiś czas. Virginia leżała bez ruchu, poruszona wzmianką o Rogerze. Zupełnie o nim zapomniała. Schwytana przez swoje głupie żądze i słodkie słówka Gabriela pozwoliła, by brat całkiem wyleciał jej z głowy. - Bardzo mi przykro, Rogerze - wyszeptała, po czym usiadła. Jednak nie przyniosło to ulgi. Kiedy wstała i doprowadziła do porządku ubranie, nadal miotała się w myślach pomiędzy obroną Gabriela i obwinianiem siebie za zdradę zadaną świętej pamięci brata. Po kilku chwilach zrozumiała jedną rzecz. Nadeszła pora, by wreszcie się dowiedzieć, co dokładnie działo się tamtej nocy przed fatalnym wyścigiem i co stało się rano w dzień tragicznego wydarzenia. Nigdy nie zazna spokoju przy Gabrielu, jeśli nie będzie tego pewna. Był tylko jeden sposób, by zdobyć te informacje. Zapyta Gabriela. Nieistotne, jak bardzo będzie to dla niego i dla niej niezręczne. Musiała poznać prawdę. Bez niej nie zrobi ani kroku dalej.

Rozdział XIII Późnym popołudniem następnego dnia Virginia szła do stajni z kamiennym dzbanem ale*, mając nadzieję, że zobaczy Gabriela przed jego wyjazdem do Halstead Hall. Od czasu spotkania na sianie nie udało im się ani chwili spędzić sam na sam. Generał lub któryś z masztalerzy zawsze przebywali w pobliżu. Gdy teraz weszła do stajni, dziadek wraz z innymi siedzieli na ławce i czyścili buty, a Gabriel przebierał gwoździe. Podniósł na nią wzrok. Ciepły uśmiech, który rozjaśnił mu twarz, wywołał w niej dreszczyk po czubki palców u stóp. Ponieważ ostatnią noc spędziła, przeżywając wciąż na nowo każdą chwilę ich namiętnego interludium w stajni, zdołała się zdobyć jedynie na to, by nie spiec raka, kiedy wzrokiem omiótł jej całą sylwetkę. Zupełnie jakby widział ją przez ubranie. Teraz przynajmniej rozumiała, co miał na myśli dziadek. I teraz dopiero mogła sobie z łatwością wyobrazić, jak by to było poślubić Gabriela i móc robić rzeczy, które robili wczoraj, ilekroć przyszłaby im na to ochota. Dokładnie dlatego musiała z nim porozmawiać. Z każdym spędzonym blisko niego dniem opuszczała gardę.

* Ale - angielski gatunek piwa (przyp. tłum.).

Podeszła, by wręczyć mu kufel ale. Musnął ręką jej palce, kiedy go od niej odbierał. Znaczący wyraz jego spojrzenia powiedział jej, że uczynił to umyślnie. Tym razem nie powstrzymała rumieńca. Kiedy odpowiedział na to mrugnięciem, wstrzymała oddech. Tętno znacznie jej przyspieszyło, a w brzuchu coś zabawnie zaczęło ją łaskotać, sprawiając, że trudno jej było zebrać myśli. Jeśli nie zachowa ostrożności, dziadek wszystkiego się domyśli. - Przepyszne ale. - Gabriel popijał je powoli i tak zmysłowo, że niemal usłyszała w ciele szum szybciej krążącej krwi. - Warzycie je państwo na miejscu, w Waverly Farm? - Niestety nie. - Ukradkiem zerknęła na generała, ten jednak szczęśliwie nie zwracał uwagi na sposób, w jaki Gabriel na nią patrzył. - Czyniłam wprawdzie próby warzenia piwa w domu, lecz bez oszałamiającego rezultatu. - Smakowało jak pomyje - wtrącił Hob, jeden z masztalerzy. Poczęstowała go gniewnym grymasem, chociaż miał zupełną słuszność. - Może moja bratowa mogłaby dopomóc w tym względzie pospieszył z pomocą Gabriel. - Jest zawodową piwowarką. - Jeżeli miałaby jakiś prosty przepis, który zdołałabym opanować, byłabym niezmiernie wdzięczna - odrzekła Virginia. - My także - dodał Hob. Gabriel obrzucił masztalerza złym spojrzeniem. - O tak, z pewnością, ponieważ nie dość już, że panna Waverly zapewnia wam dobre wyżywienie i doskonałe maści na wszystko, to jeszcze powinna was poić świetnym piwem, tak? Hob tylko wzruszył ramionami, lecz Virginia uśmiechnęła się ciepło do Gabriela. Nieoczekiwana obrona głęboko ją wzruszyła.

Zwróciła jednak także uwagę generała. Popatrzył spod przymrużonych powiek na nią i na lorda, po czym rzekł: - To jak Sharpe, myślisz, że jutro mógłbyś przyjechać tu wcześniej niż zwykle? Gabriel zesztywniał. - Dlaczego? - Jutro jest targ w Langsford. Zawiozę tam na sprzedaż parę rocznych koni, tak że i ja, i masztalerze będziemy mieć pełne ręce roboty. Nie wyjedziemy przed dziewiątą, lecz chciałbym skorzystać z pomocy wcześniej, przy przygotowaniach. - Bardzo mi przykro, ale nie mogę. Generał rozparł się na ławce. Wyglądał na uradowanego. - Powinienem był wiedzieć. Wy wszyscy, paniczykowie, bawicie się świetnie w piątkowe noce na mieście. Gracie i pijecie. Ciężko wam potem w sobotę wstać. - Mam inny powód. - Głos Gabriela zabrzmiał rozdrażnieniem. Prawdę mówiąc, w ogóle nie zamierzałem przyjeżdżać tutaj jutro. - Ach, nareszcie się zmęczyłeś, bratku, ciężką robotą? Chce pan zakończyć tę awanturę? - Ależ nic podobnego. - Gabriel dopił piwo, marszcząc brwi. - Mam po prostu wcześniejsze zobowiązania. - To niech pan wpadnie na trochę przedtem. - Dziaduniu, jego lordowska mość nie jest dziadunia służącym, żeby mu rozkazywać - przywołała go do porządku Virginia. - Przyjechałbym, gdybym mógł - zapewnił Gabriel. - Tyle że umówione spotkanie odbędzie się bardzo wcześnie. Dziadek zmierzył go podejrzliwym spojrzeniem. - Wszelkie poranne zobowiązania mężczyzny na ogół związane bywają z kobietą. Na twarzy Gabriela pojawił się gniew.

- Akurat tak się składa, że będzie to spotkanie z mężczyzną. Musimy rozstrzygnąć zakład. Kiedy Virginia pojęła, jakiego rodzaju musiał to być zakład, zbladła. - Znów się ścigasz - rzekła oskarżycielsko. Gabriel wyciągnął do niej rękę z pustym kuflem. - I co z tego, jeśli nawet? - spytał. Wzięła od niego naczynie, a ich spojrzenia się spotkały. Nie okazał ani jednym gestem, że jej odczucia w tym względzie mają na niego jakikolwiek wpływ. Jego charakter nie zmienił się zasadniczo. Nadal pozostawał Aniołem Śmierci, tak samo lekkomyślnym jak zawsze. Miała tego po dziurki w nosie. Najwyższy czas ustalić, jakiego rodzaju człowiekiem jest naprawdę. Zwróciła się do generała. - Powiedziałeś, dziaduniu, że jeśli lord Gabriel przepracuje u nas tydzień, zezwolisz nam na wspólną konną przejażdżkę. Chciałabym skorzystać z tego teraz. Generał parsknął niczym koń cierpiący na kolkę. - Powiedziałem też, że ja muszę z wami pojechać. Teraz nie zostawię gospodarstwa samego, kiedy lord Danville wpada tu co chwila, sprawdzać, co się dzieje z jego klaczą. - Zabiorę zatem Hoba. Powinien wystarczyć jako przyzwoitka. - Ależ, gołąbeczko... - Jest nam to dziadzio winien - wwierciła się w niego spojrzeniem. Okazałam się cierpliwa, ale zasłużyłam, by spędzić nieco czasu z konkurentem do mej ręki. To najmniejsza rzecz, jaką możesz nagrodzić jego ciężką całotygodniową pracę. Generał popatrzył surowo na wnuczkę, a potem na Gabriela. - Dobrze zatem, niech tak będzie - burknął wreszcie. - Tylko niezbyt długo. Do zachodu słońca została godzi-

na, a ty nie powinnaś przebywać z mężczyzną po zmroku. - Popatrzył na Hoba. - Ty zaś nie pozwól żadnemu z nich oddalić się nawet na minutę poza zasięg wzroku, słyszysz mnie dobrze? Wkrótce Gabriel podał jej rękę, pomagając wsiąść do karykiela, a Hob zajął miejsce dla służby z tyłu. Virginia z przyzwyczajenia chwyciła za lejce, ponieważ karykiel należał do niej, a Gabriel się nie odezwał. Choć od Hoba oddzielała ich składana buda, potrzebna jej była prywatność większa niż ta, którą mógł zapewnić powóz. - Pojedziemy w miejsce, gdzie będziemy mogli porozmawiać oświadczyła. Kiedy jego oczy pociemniały i przesunęły się po jej ciele, pożałowała, że powiedziała to w taki sposób. Nie chciała, żeby zrozumiał ją opacznie. Pragnęła zapomnieć się w jego ramionach, lecz nie mogła tego uczynić. Przynajmniej dopóki nie wyjaśni paru spraw. Ujechała może kilometr, po czym zboczyła z drogi i skręciła w zakurzone koleiny kończące się niewielką polanką. Zanim zatrzymała się na dobre, lord zeskoczył na ziemię, by pomóc jej zsiąść. Jego ręce spoczęły nieco dłużej na jej talii, niż to było konieczne, powodując dreszczyk podniecenia w brzuchu, które zdusiła bezlitośnie. Rzuciła mu spojrzenie pełne przygany i podeszła do tyłu powozu. - Hob, jeśli mógłbyś przejechać się z zaprzęgiem trochę po tej drodze, byłabym ci bardzo wdzięczna. Hob zeskoczył i z zaciśniętymi szczękami spoglądał to na nią, to na Gabriela. - Pan powiedział, że mam nie spuszczać z państwa oka. Kazał też... - Może powinnam powiedzieć gospodyni, że potajemnie spotykasz się w stajni z Molly? Nie bez powodu poprosiła właśnie o Hoba. Bynajmniej nie chodziło o to, że z obu masztalerzy był mniej bystry.

Cała surowość chłopaka gdzieś uleciała. - Proszę, panienko, gospodyni zwolni Molly, na pewno, i... - W takim razie poćwicz konie przez, powiedzmy, pół godziny. Hob wahał się dłuższą chwilę. Potem z westchnieniem skinął głową i wskoczył na miejsce powożącego. Po jego odjeździe Gabriel powiedział przeciągle: - To była istna perełka szantażu. Skąd dowiedziałaś się o nim i Molly? - Dziewczyna przychodzi wieczorem dokładać drew do kominka i ma siano na włosach. Ponieważ drugi masztalerz ma narzeczoną w miasteczku, zostaje Hob. Nie jestem słodką idiotką, za jaką uważa mnie służba. - Wiem o tym aż nazbyt dobrze - rzekł ochryple. Wyciągnął do niej ramiona, lecz się odsunęła. - Nie, nic z tego. Nie pakuję się w tę kabałę dlatego, żebyś teraz zamglił mi umysł pocałunkami. Muszę dowiedzieć się wszystkiego o wyścigu, który ma się odbyć jutro. Wyrwało mu się ciche przekleństwo. Przez chwilę bała się, że nic jej nie powie. Potem jednak we właściwy sobie nonszalancki sposób wsadził ręce do kieszeni. Uwielbiała to i zarazem nienawidziła. - Skoro musisz... Założył się ze mną człowiek o nazwisku Wheaton. Idzie o sto funtów, więc się zgodziłem. - Pewnie, że się zgodziłeś - powiedziała z goryczą. - Pieniądze zawsze liczą się dla ciebie najbardziej. Na twarzy pojawił mu się wyraz gniewu. - Mogą okazać się ważne także dla ciebie. Jeśli Celia się uprze i nie wyjdzie za mąż, pieniądze, które wygrywam na wyścigach, będą stanowić nasze utrzymanie. Jeśli jutro wygram, sto funtów wystarczy mi na opłacenie dżokeja dla Flying Jane i wpisowego na wyścigi St. Leger Stakes. A jeśli tam zdobędę nagrodę, to...

- Jeśli, jeśli, jeśli. Zbyt dużo tych „jeśli". - Co masz mi do zaproponowania innego? Posadę masztalerza w stajni swojego dziadka? - Oczywiście, że nie. Czy babcia nie może ci pomóc z Flying Jane? Roześmiał się sucho i jąi przechadzać po polance. - Ona nie pochwala wyścigów koni szlachetnej krwi. Boi się, że pójdę w ślady swojego dziadka, starego markiza, głupca, który stracił tysiące funtów w tej rywalizacji. Wiem, że mogę odnieść sukces, ale ona nie chce mi uwierzyć. Virginia widziała, jak wielką mu to sprawiło przykrość. Nie przyszło jej do głowy, że poza zdobyciem dostępu do spadku mógł mieć jeszcze inny plan na życie. Wspomniał wprawdzie, że chce zbudować stajnię wyścigową, lecz nie potraktowała tego zbyt poważnie. Teraz, gdy zrozumiała, że naprawdę ma taki plan, i kiedy poznała go lepiej, zaczynało to mieć jakiś sens. - Twoja babka zachowuje się nierozsądnie. Zatrzymał się, żeby na nią popatrzeć. Zarumieniła się. - Widziałam, jaki jesteś do koni. Masz dar rozpoznawania ich mocnych stron. Nawet generał to przyznał. - Babka by się upierała, że wygrywanie wyścigów wymaga czegoś więcej, niż tylko wybrania odpowiedniego konia. - I miałaby słuszność. Nie mniej ważny jest trening. W tym także jesteś dobry. Jeżeli zajmiesz się gonitwami na poważnie, to śmiem twierdzić, że wielu poważnych właścicieli zmusisz do tego, by próbowali z tobą wygrać. -Uśmiechnęła się słabo. - Dziękuję. - Na jego twarzy pojawił się wyraz zdecydowania. Rozumiesz zatem, dlaczego muszę wziąć udział w jutrzejszym wyścigu zaprzęgów. Honorarium opłaci gonitwę rasowych koni, gdzie są prawdziwe pieniądze. - Kiedy nic na to nie odpowiedziała, dodał:

- Wiem, że zaczynam skromnie z jedyną Flying Jane, ale jeżeli dobrze mi pójdzie, pewnego dnia będę miał całą stajnię rasowych koni wyścigowych. Może nawet mógłbym posiadać własną stadninę. Oderwał od niej wzrok. - Taką mam przynajmniej nadzieję. Dostrzegała już, ile znaczył dla niego ten plan. Miał jednak poważne słabości, z których Gabe musiał sobie zdać sprawę. - Potrzebujesz zatem wielu wyścigów zaprzęgów i wielu zakładów. Wysokich zakładów. A to oznacza niebezpieczną rywalizację. W jednej chwili stał się czujny. - Im bardziej niebezpieczny wyścig, tym wyższe są zakłady. Wiesz o tym doskonale. Poczuła ucisk w sercu. - Na którym niebezpiecznym torze będziesz się ścigał z panem Wheatonem? - Z lordem Wheatonem. Nie jest wcale taki niebezpieczny. Daję ci na to słowo. I nawet nie jest to wyścig zaprzęgów. To tylko koń przeciwko koniowi. - Świetnie wiesz, że takie mogą być równie niebezpieczne, o ile nie bardziej. A na jakim torze? - Prawdopodobnie nie słyszałaś o nim. - Na jakim torze? - nalegała. W zaciśniętej szczęce zadrgał mu mięsień. - Wzdłuż strumienia w posiadłości Lyonsa w Eastcote. Zaniepokoiła się nie na żarty. - Ten z przeszkodami? Zamrugał, wyraźnie zdumiony, że o nim słyszała. - To tylko dwie przeszkody, niespecjalnie trudne. - Niespecjalnie! Pamiętam, że dziadek coś o tym mówił. Czy to nie przy jednej z nich Lyons złamał sobie nogę? Gabriel zesztywniał. - Tylko dlatego, że jego umiejętności nie są warte ćwierci pensa.

- O mój Boże - wyszeptała. Z obawy o Gabriela zakręciło jej się w głowie. - Jesteś kompletnie stuknięty. - Nie bardziej od ciebie. - Najeżył się, po czym dodał: - Ścigałaś się zaledwie z Letty Lade, a nie zawahałaś się rywalizować ze mną. Od kiedy jesteś przeciwniczką zawodów? - Od kiedy wiem, jak się ścigasz - odparła. - Widziałam najlepiej, jak podejmujesz ryzyko, którego nikt o zdrowych zmysłach by nie podjął. - Zamierzasz udzielać mi lekcji na temat rozsądku? -Pochylił się nad nią. - To ty chciałaś się ścigać w Turnham Green, mimo że ryzykowałaś swoją przyszłością. - Tak, bo miałam już po uszy patrzenia, jak budujesz sobie opinię ryzykanta, bazując na śmierci mojego brata. Na jego twarzy pojawił się wyraz najpierw wstrząsu, a potem bólu. Nie dało się jednak cofnąć wypowiedzianych słów. A teraz, kiedy już padły, nie mogła ich zostawić bez wyjaśnienia. Zaczęła ciężko oddychać, walcząc ze łzami. - Malujesz faeton na czarno, obnosisz się po mieście w czarnym ubraniu i... - Nigdzie się nie obnoszę, kochanie - powiedział głucho. - Jak śmiesz stroić sobie z tego żarty! Mówisz o zarabianiu pieniędzy na niebezpiecznych wyścigach. Oboje wiemy, że nikt by się z tobą nie zakładał, gdyby nie śmierć mojego brata! - Ściszyła głos do szeptu. Gdyby nie Roger, nie byłoby Anioła Śmierci. - Do stu piorunów, Anioł Śmierci nie był moim pomysłem! - Niemal wypluł z siebie te słowa. Kiedy zatrzepotała rzęsami zszokowana taką gwałtownością, dodał: - Wymyślił to pewien głupiec i miał to być żart. Patrzyła na niego bez słowa. - Żart? Śmierć jej brata ktoś potraktował jak żart? Widząc jej reakcję, mówił dalej cichym, umęczonym głosem:

- Po wypadku Rogera ubierałem się na czarno na znak żałoby po nim. A ponieważ Roger nie był dla mnie rodziną, Chetwin to skomentował i powiedział, że ubrałem się tak, ponieważ śmierć jest moją stałą towarzyszką. Wytknął mi, że każdy, z kim miałem styczność, umierał - moi rodzice, Roger... wszyscy. - Zaczął przechadzać się po polance z twarzą zmienioną bólem. - Chetwin miał, rzecz jasna, słuszność. Śmierć stała się moją wierną towarzyszką. Nie było więc zaskoczeniem, że inni także zaczęli mnie nazywać Aniołem Śmierci. -Dokończył zdławionym głosem: - W końcu pasowałem do roli. W tej chwili pojęła, że widziała wszystko ze złej strony. Anioł Śmierci nie był wyrazem jego egocentryzmu. Stanowił klątwę nałożoną na niego przez ludzi, których nie obchodziło jego cierpienie. - Och, Gabrielu - wyszeptała. Zdawał się nie słyszeć, pogrążony w przeszłości. - Miałem do wyboru albo pozwolić się zastraszyć szyderstwami, albo pokazać wszystkim, że się nie lękam ani ich, ani śmierci. - Odwrócił się do niej. Jego spojrzenie wyrażało taki ból, że pękało jej serce. - A zatem, owszem, pomalowałem faeton na czarno i ubrałem się cały na czarno i pozwoliłem się nazywać, jak im się podobało, aby tylko zostawiono mnie w spokoju. - Zaczął się śmiać jak szalony. - Rzecz jasna, nie zostawiono. Każdy głupiec, który choć trochę powoził, pragnął się ze mną ścigać. Najpierw odmawiałem. Przez rok prawie odpowiadałem odmownie na każde wyzwanie, aż stawki tak wzrosły, że trudno je było zignorować. - Znów zaczął się przechadzać. Wreszcie zaświtało mi w głowie, że te pieniądze mogą stać się moim zbawieniem. Jeśli zarobiłbym dość, by zrobić to, o czym naprawdę marzyłem, a czego babka nigdy by mi zrobić nie pozwoliła, mógłbym się całkowicie uwolnić od społeczeństwa.

Zatem tego pragnął? Zarobić tyle, aby się przed wszystkimi ukryć? - Nigdy nie zamierzałem być Aniołem Śmierci - zapewnił ją żarliwie. - Skoro jednak się nim stałem, zamierzałem sprawić, by mi za to płacono. Bezbronny w swojej męce napotkał wzrokiem jej spojrzenie i ściszył głos do drżącego szeptu. - Wmówiłem sobie, że w ten sposób czczę pamięć Rogera. Ilekroć wygrywałem, robiłem to dla niego, chcąc zadośćuczynić za to, że on już nie będzie się ścigał, choć bardzo to kochał. Przypuszczam jednak, że ty widzisz w tym raczej pretekst do robienia tego, co kocham. - Roger naprawdę lubił wyścigi - rzekła cicho. - To nie był taki znów kiepski sposób, by czcić jego pamięć. Wzrok Gabriela wyrażał poczucie winy zmieszane z gniewem. - Nie wierzysz w to szczerze. - Wierzę, że jego śmierć zadała ci ból większy, niż myślałam. - Stało się oczywiste, że nie byli z dziadkiem jedynymi cierpiącymi po stracie Rogera. - Minęło siedem lat, Gabrielu. Najwyższy czas zostawić to za sobą. Zanim jednak będziesz w stanie to uczynić, zanim oboje będziemy w stanie, musisz powiedzieć mi całą prawdę. Stężał. Virginia zebrała się na odwagę. - Znam wersję dziadka z drugiej ręki, a także plotki, lecz nigdy nie słyszałam prawdy z twoich ust. Dlaczego mi nie powiesz, co naprawdę zaszło tej nocy, kiedy się założyliście, i w dniu, kiedy Roger zginął? Z jego oczu znikł wyraz nadziei, a pojawiła się pustka. Virginia pragnęła wyciągnąć go z miejsca, w które uciekł, ale nie potrafiła. Ten Gabriel, zimny i nieruchomy, był Aniołem Śmierci. Lecz ona nie zgadzała się na to, by ją onieśmielał.

- Powiedz mi prawdę. Kto się z kim pierwszy założył, ty z Rogerem czy Roger z tobą? - Nie chcesz usłyszeć prawdy - rzekł dziwnie odległym głosem. Szukasz tylko powodu, by odrzucić moje konkury. - Do tego nie potrzebuję powodu. Jest mi potrzebny powód do ich przyjęcia. - Na twoje pytanie nie ma zadowalającej cię odpowiedzi - rzucił. Jeśli powiem, że to ja, będziesz na mnie wściekła. Jeśli powiem, że on, będziesz zła na niego, po czym zaczniesz mnie nienawidzić za zniszczenie idealnego wizerunku brata. - To nieprawda - oświadczyła stanowczo. - W głębi serca wiesz, że tak będzie. Nie ma tu dla mnie wygranej. Podszedł bliżej. - Jeśli te konkury mają się powieść, pozostaje ci tylko jeden wybór: zostawić przeszłość za sobą. Musimy położyć kres rozprawianiu o tym, co się zdarzyło tamtej nocy, po czyjej stronie leżała wina i co można było zrobić inaczej. Pokręciła głową. - To nie jest jedyne wyjście. - Jedyne, które jest dla mnie do przyjęcia. - Gabrielu... - Nie będę rozmawiał o tamtej nocy! - krzyknął. - Ani teraz, ani nigdy! A jeśli się z tym nie zgadzasz, nie zostawiasz mi innego wyboru, jak tylko wycofać się ze starania o twoją rękę. Tydzień wcześniej odparłaby, żeby zabierał się ze swoimi konkurami z powrotem do domu. Tydzień wcześniej nie znała go jednak tak dobrze jak teraz. Tak, mógł być brawurowy i nieokiełznany, lecz potrafił być także odpowiedzialny. Przykładał się do pracy, łatwo się dopasował do życia w stadninie, gdy zaczął pracować dla generała. Sprawił, że zapragnęła wspólnej z nim przy-

szłości. Prawdziwej przyszłości, a nie tej zależnej od Pierce'a albo od tego, jak długo będzie żył dziadek. Przede wszystkim Gabriel rozumiał ją jak nikt inny. Przemawiał wprost do niepokoju, który czuła. I choć umysł ostrzegał ją, że powinien to być ostatni powód przyjęcia oświadczyn, jej serce i ciało mówiły coś zupełnie odwrotnego. Gdybyż jeszcze dowiódł, że jest przykry i ma lodowate serce, jak wcześniej zakładała. Tymczasem na farmie pracował niezmordowanie, nie domagając się, by doceniono jego dokonania. Żartował z masztalerzami i śmiał się w obliczu irytacji generała. Teraz dopiero dostrzegła, że była to tylko maska, jego metoda na ukrycie głębokiego bólu tkwiącego w duszy. Niestety, ów ból mógłby zatruć ich oboje, gdyby trwał dłużej. - Nie wiem, czy będę mogła pogodzić się z twoją odmową powiedziała. - Nie wiem nawet, czy powinnam. - Doskonale. - Usztywnił ramiona, jakby szykował się na cios. Oświadczam niniejszym, że wywiązałaś się z zakładu. Nie musisz ciągnąć tego dalej. Kiedy odwrócił się, żeby odejść, zawołała: - Daj mi przynajmniej czas do namysłu. Zatrzymał się. - Nie zamierzam zmienić zdania. Może nie teraz. Jeśli jednak dojrzałby do tego, żeby jej zaufać i wpuścić ją do swego serca... Jego serca? Czy tego właśnie pragnęła? Jego serca? Jeśli tak, to chyba oszalała. Zaryglował je na dobre już w dalekiej przeszłości. Przeniesienie go w przyszłość wymagałoby wysiłku Herkulesa. A to mogłoby złamać z kolei jej serce. Szansa, by mieć go dla siebie, mogłaby okazać się warta ryzyka. Gdybyż tylko zdołała zbadać jego tajemnice. Ale teraz nie wiedziała, czy zdoła.

Podeszła do niego i położyła mu rękę na ramieniu. - Wróć do nas w poniedziałek. Będę miała czas, by się zastanowić. Dobrze? Popatrzył na jej rękę, a potem zajrzał w twarz. W jego oczach nadzieja mieszała się z czujnością. - Jesteś ogromnie upartą kobietą. - Dziwne to słowa, bo pochodzą od człowieka, który swój upór doprowadził do ostateczności. Wyraz jego twarzy złagodniał. - To prawda. Zerknęła w górę na niebo. - Skoro mowa o nieuleczalnym uporze, lepiej wracajmy na farmę, bo inaczej dziadek wygna cię z niej na zawsze. Kiedy ruszyła, Gabriel objął ją rękami w pasie i przytulił w cudownym pocałunku. Na chwilę się mu poddała. Cudownie było znaleźć się znowu w ramionach mężczyzny i tak łatwo zapomnieć, że jego pragnienie intymności nie wykraczało poza granice ciała. Dopiero kiedy zaczęła się chwiać, puścił ją. - Właśnie - rzekł. - Będziesz teraz miała co rozważać. Podążył w stronę drogi pewnym krokiem, zupełnie jakby chwilę wcześniej jej nie całował, doprowadzając niemal do utraty świadomości. Boże, zmiłuj się. Ten mężczyzna zawładnął nią już do tego stopnia, że nie wiedziała, czyja racja jest na wierzchu. Jedynym sposobem, by wyjść z tego z nietkniętym sercem, było zmobilizowanie wszystkich sił obronnych. Obawiała się jednak, że na to było już za późno.

Rozdział XIV Był jeszcze wczesny ranek, gdy Gabe opuszczał Mars-bury House. Lyons zaprosił jego i Wheatona, by zostali na śniadaniu. Choć Gabe zdawał sobie sprawę, że okaże się przez to gburem, odmówił. Nie mógł znieść więcej żartów księcia. Stało się bowiem coś niezgłębionego, niczym boski wyrok. Przegrał. A nie pamiętał już, kiedy ostatni raz dał się pokonać. W czasie wyścigu zranił się, choć nie było to nic poważnego. Jechał tuż za Wheatonem. Znaleźli się pod drzewem. Gałąź, którą odgiął w biegu Wheaton, uderzyła w głowę Gabriela i to z taką siłą, że przecięła skórę. Rana była płytka, ale wyglądała zatrważająco z zaschniętą we włosach krwią. Babka i siostry uderzą z pewnością w lament na ten widok. Tymczasem rana nie obchodziła go tyle, ile fakt utraty stu funtów. Niech to szlag. Za te pieniądze opłaciłby udział Flying Jane w gonitwie St. Leger Stakes. W głowie zadźwięczał mu głos Virginii: Jeśli, jeśli, jeśli. Zbyt dużo tych „jeśli". Piekielna baba. To przez nią przegrał. Zazwyczaj przed gonitwą spływał na niego chłodny spokój, który pozwalał mu skupić się na wygranej i na unikaniu niebezpieczeństw. Dziś jednak ów spokój go opuścił prze-

gnany przez myśli, które kłębiły się w jego głowie od wczorajszego spotkania z Virginią. Spał źle. Przez pół nocy nie mógł sobie darować pomysłu uderzenia do niej w konkury, drugie pół zaś rozmyślał o tym, że go obwiniała za zbudowanie reputacji na śmierci Rogera. Nie wyobrażał sobie wcześniej, że mogła tak na to patrzeć. Pielęgnowanie wizerunku Anioła Śmierci nie leżało nigdy w jego zamiarach. Kiedy jednak te słowa padły z jej ust, czuł się przymuszony odeprzeć oskarżenie. Chwilę potem odgrzebywała z grobu sprawy, które on zagrzebał przed wieloma laty. Z ust wyrwało mu się przekleństwo. Czemu nie mogła zostawić śmierci Rogera w przeszłości? I jak, do stu piorunów, miał ją powstrzymać od zadawania tych cholernych pytań? Nie mógł wyznać tego, co chciała wiedzieć. Jeżeli kiedykolwiek wyjawi prawdę, Virginia nie będzie chciała mieć z nim więcej do czynienia. I dlaczego w ogóle miałby się tak obnażać przed nią, przed jej dziadkiem czy kimkolwiek innym? Było, minęło. Co jednak, jeśli nie przekona Virginii, by to zrozumiała? Co się stanie, jeśli odmówi mu swej ręki? Wtedy znajdzie sobie jakąś inną chętną. Jęknął i puścił konia kłusem. Nie chciał żadnej innej. Nie chciał fałszywie skromnej panny z towarzystwa, która chichocze za plecami adoratora i mówi jedno, kiedy myśli drugie. Chciał słonecznej z natury bystrej panny, która dba o wszystkich z radością rozweselającą dusze nawet najbardziej zgorzkniałej służby. Pragnął kobiety, której pełne otuchy słowa uspokajały, dodawały hartu ducha dziadkowi, a w Gabrielu wywoływały tęsknotę, by posmakować jej znowu, mieć ją w ramionach wzdychającą z rozkoszy. Musiał przyznać i to, że z powodu silnego pożądania nie potrafił myśleć jasno. Wiedział teraz dokładnie, jak

czują się ogiery, które zwęszą klacz w rui. W poprzednim tygodniu jedynym jego marzeniem było zobaczyć jej uśmiech. Wówczas krew zaczynała się w nim gotować. A myśl o tym, jak mu się oddała... Nie, nie mógł na to pozwolić. Musiał ją przekonać, że przeszłość nic nie znaczy. Że mogą zacząć na nowo. Nie uda mu się to jednak, jeśli będzie ścigał się z każdym durniem, który tego zapragnie. Zmarszczył się na wspomnienie słów Olivera: Straciła w wyścigu brata. Nie zaryzykuje małżeństwa z człowiekiem, którego może stracić w podobny sposób, zakład czy nie zakład.. A niech to wszystko szlag trafi. Martwiła się o niego, co było niepojęte. Nie mógł jednak zerwać z wyścigami do czasu zamążpójścia Celii. Co się stanie, jeśli i on, i rodzeństwo utracą prawo do spadku? Potrzebne mu były pieniądze, a nie znał innego sposobu zarabiania poza wyścigami. Chyba że połączy siły z weteranem. Mógłby zostać kimś, kim przed śmiercią był dla niego Roger - prawą ręką. Westchnął. W tej chwili były to tylko zamiary. Poza tym nie poświęci czasu i energii na stadninę, którą odziedziczy Devonmont. Potrzebował swoich dochodów. A to oznaczało wyścigi. Dojechał do miejsca, gdzie skręcało się do Ealing, i zatrzymał konia. Powinien wrócić do domu. Wtedy jednak będzie musiał przyznać się piekielnej rodzince, że przegrał wyścig. Będzie musiał znosić drwiny braci. I była jeszcze rana na głowie. Mógłby spróbować się wślizgnąć i nie zdejmować kapelusza tak długo, jak się da. Rodzina jednak zawsze grasowała w najmniej prawdopodobnych miejscach. Odmowa zdjęcia kapelusza byłaby przyjęta jako coś podejrzanego. A ostatnią rzeczą, jakiej teraz pragnął, była gromada kobiet użalających się nad jego

raną. Poza tym generał potrzebował pomocy, żeby zawieźć konie na targ. Może jeszcze nie jest za późno? Wolał pomóc starszemu panu, niż mieć do czynienia z pytaniami rodziny o wyścig. Weteran najpewniej w ogóle nie poruszy tego tematu, zbytnio zaprzątnięty, jak zwykle, własnymi troskami. Virginia także nie będzie miała sposobności, by go wypytywać, bowiem postanowił się trzymać blisko generała i zwierząt. Poza tym na dworze nie będzie zmuszony do zdjęcia kapelusza. I zobaczy Virginię. Rzecz jasna, jego chęć udania się do Waverly Farm nie miała nic z tym wspólnego. Spotkają się przy okazji. Skierował wierzchowca w stronę Waverly Farm i cicho się zaśmiał. „Przy okazji", dobre sobie. Powinien lepiej się pilnować. Zaczynał tracić zmysły. To nie mogło się powieść. Jeżeli Virginia się tego domyśli, owinie go sobie wokół palca i zacznie go namawiać, by porzucił wyścigi. Mimo wszystko nie umiał uciszyć mocno bijącego serca, kiedy po półgodzinie zbliżał się do posiadłości. Dom i obejście wyglądały na puste. Nikogo nie było w stajni. Generała także nigdzie nie widział. A niech to szlag, minęli się. Może jednak złapie ich jeszcze po drodze. Ktoś ze służby może wiedzieć, którędy pojechali. Zsiadł z konia, uwiązał go i podszedł do drzwi. Zapukał. Żadnej odpowiedzi. Zapukał jeszcze raz i już miał odejść, kiedy z domu dobiegł stłumiony głos. W drzwiach nie pojawiła się służąca ani lokaj. Była to Virginia. Wstrzymał oddech. Miała rozpuszczone na ramiona włosy, a na sobie jedynie koszulę nocną i bawełniany szlafrok. Najwyraźniej ją obudził. Przetarła oczy, zaspana. - Myślałam, że masz dziś wyścig.

- Miałem. Już się skończył. - Tak szybko? - Szybko? Już po dziewiątej, kochanie, a my ścigaliśmy się o świcie. - Och. Położyłam się dopiero parę godzin temu. Molly zachorowała. Dlatego nie pojechałam na targ. Ktoś musiał tu zostać, żeby się nią opiekować. - Zamrugała. - Czekaj, już po dziewiątej? Muszę dać jej kleik jęczmienny. Przy gorączce potrzebuje go jak najwięcej. -Skierowała się do kuchni. Wszedł i zamknął za sobą drzwi, a potem ruszył za nią. - Nie ma tu nikogo, kto by ci pomógł? - Dziadunio musiał wziąć wszystkich na targ. Molly i ja także miałyśmy pojechać. Skoro jednak zostałyśmy, potrzebował do pomocy wszystkich pozostałych. - Wetknęła mu do ręki szklankę. - Potrzymaj. Patrzył, jak napełniała ją octem. A kiedy chciała mu ją zabrać, mruknął: - Sam zaniosę. Kiwnęła głową, wzięła miskę z kleikiem i jęła się wspinać po schodach dla służby. Poszedł za nią. Pokój Molly znajdował się na samej górze. Był mały, ale schludny, z przytulnym dywanikiem na podłodze i porządną komodą. Okna były otwarte, co pozwalało lepiej znieść letni upał. Molly spała, głośno chrapiąc. Virginia postawiła miskę na stoliku obok jej łóżka, po czym przyłożyła dłoń do czoła kobiety. - Dzięki Bogu, gorączka opadła. Nie będę jej budzić. Zostawię jej kleik. Wzięła od niego szklankę i zaczęła skrapiać octem wnętrze pokoju. - Co robisz? - zapytał. - Doktor Buchanan twierdzi, że to odświeża powietrze. - Wezwałaś do Molly doktora?

- Nie, na to jeszcze za wcześnie. Podejrzewam, że to tylko gorączka. Jeśli ktoś u nas zachoruje, zaglądam do „Medycyny domowej" doktora Buchanana. Jest tam wiele bardzo cennych porad. Gabe próbował wyobrazić sobie jedną z mizdrzących się dam z towarzystwa przy studiowaniu książki medycznej, lecz nie mógł. Jedyną publikacją czytaną przez ten rodzaj panien był „Magazyn dla dam". Virginia postawiła do połowy opróżnioną szklankę octu na komodzie i wyszli. Kiedy szedł za nią po schodach, powiedziała: - Nie powinno cię tutaj być. - Ale jestem - odparł. - Mogę równie dobrze na chwilę zostać. Zaczęło do niego docierać, że nareszcie jest z nią sam na sam. Molly przez najbliższych kilka godzin nie wydobrzeje, a skoro wszyscy inni wyjechali, nadarza mu się sposobność, by ją zdobyć. Giles zdobył Minervę, idąc z nią na kompromis. Dlaczego jemu nie mogłoby się udać to samo? - Mógłbym ci pomóc przy Molly - powiedział, gdy Virginia skierowała się do frontowej sieni. - Nie potrzebuję pomocy przy Molly. - Tak bardzo się spieszyła, by dotrzeć do drzwi, że musiał ją złapać za ramię. - To pomogę, w czym tylko będziesz chciała - nalegał. - Jedyna rzecz, której teraz potrzebuję, to pójść do łóżka. Zarumieniła się. - To znaczy... miałam na myśli, że potrzebuję snu. Ujął ją pod podbródek. - Mógłbym ci pomóc zasnąć - rzekł przeciągle. Oczy jej pociemniały, przybierając barwę błękitu wzburzonego jeziora. Podniosła ręce, żeby go odepchnąć. - Gabrielu... Pocałował ją. Jakże mógłby się oprzeć? Świeża, prosto z łóżka wyglądała namiętnie niczym tancerka z francu-

skiej opery, a zarazem niewinnie w bieli płótna i koronki. Pragnął jej... Przez krótką chwilę stała sztywno w jego ramionach. Potem powoli objęła go w pasie i słodko się poddała. Jej usta rozchyliły się, a on wsunął w nie język, rozkoszując się miękkim ciepłem i drżąc z pragnienia, by uczynić ją swoją. Nie mógł utrzymać rąk w jednym miejscu z powodu tak cudownej kobiecości w ich zasięgu. Kiedy jednak wsunął je pod koszulę, by ścisnąć jej pierś, odepchnęła go. Miała szeroko otwarte oczy, ale nie wyglądała na przestraszoną. - Powinieneś już iść. - Wcale nie chcesz, żebym poszedł. Przyśpieszonym oddechem dała mu znać, że miał słuszność. - Niemądrze byłoby z twojej strony zostać. - Od kiedy zawsze wiesz, co jest mądre? Pokręciła głową. - Jeszcze niczego nie postanowiłam w twojej sprawie. - A zatem pozwól, bym ci w tym dopomógł - wyszeptał i znów ją pociągnął w swoje ramiona. Tym razem ich pocałunki stały się dłuższe, gorętsze, oboje ciężko dyszeli. Przywarła mocniej do jego ciała. Udało mu się nie dotknąć jej tam, gdzie pragnął. Wtem owinęła ramiona wokół szyi Gabe'a i zdjęła mu kapelusz, by zanurzyć dłonie w jego włosach. Cofnęła je z okrzykiem przerażenia. - Co to? - Wymacała palcami skaleczenie na głowie. - Jesteś ranny! A niech to, całkiem o tym zapomniał. - Nic takiego, to tylko małe skaleczenie. - Krwawisz! - Złapała go za ramię i pociągnęła korytarzem do kuchni. - Słowo daję, Virginio, to nic.

- Siadaj - zakomenderowała. - To nie jest błaha sprawa. - Kiedy się wahał, dodała bardziej stanowczo: - Siadaj, zanim cię do tego zmuszę. Roześmiał się głośno, a ona skarciła go surowym spojrzeniem. Opadł na krzesło. - Nie miałem pojęcia, że potrafisz być tak apodyktyczna. - A mam inne wyjście przy takich głupcach jak ty i dziadek? - Nalała trochę wody z dzbana na szmatkę. - Nic takiego, dobre sobie. Wy, mężczyźni, zawsze to powtarzacie, kiedy zabawiacie się łamaniem sobie kości. -Zrzędząc, podeszła, by obmyć ranę. - Wygląda, jakbyś w środku miał dużą drzazgę. Musimy ją usunąć. Coś ty robił, wjechałeś na drzewo? - Można tak powiedzieć. - Bawiło go to, że narobiła koło niego tyle szumu. Do chwili kiedy zaczęła dłubać mu w głowie czubkiem noża. - Boże wszechmogący - syknął, wstrzymując oddech. - Nie mogłabyś robić tego mniej energicznie? - Staram się pomóc. - Zdaje się, że świetnie się przy tym bawisz. - Nie bardziej niż ty, ryzykując życie dla paru marnych funtów. Usłyszał brzęknięcie, kiedy wrzuciła coś do miseczki. Zajrzał do środka i zobaczył pokaźną drzazgę. - A ty twierdziłeś, że to nie będzie niebezpieczne -mruknęła, grzebiąc dalej w skaleczeniu. - Każdy twój wyścig jest niebezpieczny, tylko tak umiesz się ścigać. Ośmielę się rzec, że twoja matka z pewnością dostawała szału, kiedy byłeś dzieckiem, bo wiecznie się z czymś zderzałeś albo bawiłeś się ostrymi przedmiotami. - Odsunęła się, aby ocenić ranę. - Dobry Boże, czy ty wiesz, jak to blisko oka? - Nie tak znów blisko - zaprotestował.

- Rana nie przestaje krwawić, więc muszę ją czymś polać. Rozbierz się do pasa. - Przepraszam? Biegła już do skrzynki ustawionej w rogu kuchni. - Nie chcę ci zniszczyć ubrania. - Jej rzeczowy ton jasno wskazywał, że miała na myśli naprawdę to i tylko to. Z westchnieniem rozwiązał krawat, po czym wstał, aby zdjąć frak do konnej jazdy, kamizelkę i koszulę. Tymczasem przekopywała zawartość skrzynki. - Cud, że nie urwałeś sobie ucha, chociaż może byłoby dobrze, bo zmusiło by cię to do zastanowienia się dwa razy, zanim dasz się zabić z powodu nowego, bezsensownego zakładu. - Przerwała i popatrzyła na niego ponuro. - Czy warto umierać dla stu funtów? Z zachmurzoną twarzą rzucił ubranie na stół. - Prawdę mówiąc, nie wygrałem. Otworzyła szeroko oczy. - Przecież ty nie przegrywasz nigdy. - Nie przypominaj - burknął i opadł na krzesło. - Co się stało? - Jak to, co się stało? Po prostu mnie prześcignął. -Przepadłby, gdyby jej teraz powiedział, że to dlatego, iż o niej myślał. Jeśli jednak spodziewał się, że porażka wzbudzi w niej współczucie, to bardzo się mylił. - To stawia sprawy w jeszcze gorszym świetle. - Wydobyła ze skrzynki zakorkowaną buteleczkę i podeszła do niego. - Straciłeś sto funtów, ryzykując życiem, i w dodatku masz na głowie ranę, która nadal może cię zabić. - Nie bądź śmieszna. Nie umrę przecież od takiego draśnięcia. - Małe draśnięcie, rzeczywiście. - Polała mu ranę jakimś płynem. - Oj! - syknął. - Cóż to, u diabła, jest?

- Spirytus winny, żeby zatrzymać krwawienie. Potrzymaj to tutaj. Przycisnęła mu szmatkę do głowy i położyła na niej jego dłoń. - Pójdę po opatrunek. Chwycił ją za ramię. - Absolutnie nie. Stanę się pośmiewiskiem Londynu. Zabandażuj, jeśli musisz, ale... - Przypuszczam, że bandaż będzie wyglądał bardziej pociągająco. - W jej oczach pojawiły się gniewne błyski. - Zatem teraz będę musiała biec po czarne płótno, żeby owinąć twoją głupią głowę tak, by pasowała do twojego czarnego... - Przerwała. - Chwileczkę. - Zlustrowała go spojrzeniem, po czym przeniosła je na stos ubrań na stole. Kiedy podniosła wzrok, by popatrzeć mu w oczy, gniew ustąpił miejsca zaskoczeniu. - Nie ubrałeś się dzisiaj na czarno!

Rozdział XV Virginia nie mogła uwierzyć, że wcześniej tego nie zauważyła. Teraz jednak stwierdziła to z całą pewnością. Miał na sobie jasne spodnie z koźlej skóry, a na stole leżał czekoladowo-brązowy frak do konnej jazdy, kamizelka, biała lniana koszula i śnieżnobiały krawat. - Co się stało z twoją czarną koszulą? - zapytała. Wyglądał na zażenowanego. - Znudziła mi się. Poczuła, że coś dusi ją w gardle. - A reszta czarnych ubrań? One też ci się znudziły? Wzruszył ramionami. - Doszedłem do wniosku, że czas od nich odpocząć, to wszystko. Chodziło o coś więcej i oboje o tym wiedzieli. Przestał ubierać się na czarno z powodu tego, co mu wczoraj powiedziała. Nie mogła w to uwierzyć. Zdobył się na tak wielką zmianę tylko dla niej. Jeśli potrafił to uczynić po tylu latach, może mógłby z czasem zrobić jeszcze więcej? Może mógłby nawet pewnego dnia wpuścić ją do swojego skołatanego serca? Starając się odzyskać panowanie nad uczuciami, wykrztusiła:

- Dobrze wyglądasz w brązach. Virginia nie mogła się oprzeć reakcji na jego bliskość. Już dwa dni minęły od chwili, kiedy przyłapał ją w stajni. Dwa dni, od kiedy oplótł ją swoim czarem. A czuła, jakby to była wieczność. I ledwie sekunda. - Dobrze wyglądasz w bieli - odpowiedział. Dobry Boże, kompletnie zapomniała, jak niestosownie jest ubrana. Wyciągnął rękę i rozwiązał jej szlafrok, rozsunął jego poły i zrzucił jej z ramion. Szlafrok opadł bezładnie na podłogę. Została w samej koszuli. Zwiewnej i na wpół przezroczystej. Nie mogła mu na to pozwolić. Przyrzekła sobie nie oddawać mu się, dopóki nie zechce ujawnić swoich tajemnic. Tymczasem oto, gdzie była, na wpół naga, z nim, z rozgrzaną krwią, bijącym mocno sercem i tęskniącym do niego ciałem... Nie! Musiała oddalić się od niego, żeby złapać trochę powietrza. - Pójdę po bandaże. Myślę, że mam nadające się płótno. - Podniosła szlafrok i pobiegła do drzwi. Jeśli zyska chwilę na zebranie myśli, na włożenie na siebie czegoś odpowiedniego, tak że nie będzie się czuła obnażona... - Virginio, zaczekaj! - zawołał, lecz nie zwróciła na niego uwagi i ruszyła pędem na górę po schodach. W sypialni walczyła o odzyskanie równowagi. Szlafrok nadal ściskała w ręce. Jeśli nie zachowałaby ostrożności, mogła właśnie... - Uciekasz ode mnie, kochanie? - spytał tuż za jej plecami. Odwróciła się, by ujrzeć go w otwartych drzwiach. Nie spodziewała się, że za nią pójdzie. - Co tutaj robisz? Kiedy wszedł i zamknął za sobą drzwi, przeszył ją dreszcz zarówno strachu, jak i podniecenia. Obnażony

od pasa w górę wyglądał grzesznie i niebezpiecznie. Przepysznie niebezpiecznie. - Nie powinieneś wchodzić do mojej sypialni - rzekła, siląc się na stanowczy ton. Rozejrzał się. - Nie jest taka, jakiej się spodziewałem. Podążyła za jego wzrokiem w stronę łóżka z narzutą z czerwonego adamaszku, którą uszyła z tkaniny należącej do jej zmarłej matki, i ku tapecie w złociste ornamenty, którą własnoręcznie kładła. Była dumna ze swojej sypialni. - Dlaczego nie? - spytała, gotowa się bronić. - Po tygodniu przyglądania ci się na farmie myślałem, że twój pokój będzie skromniejszy i praktyczniejszy. - Roześmiał się. - Powinienem się domyślić. Jesteś na wskroś romantyczna, zupełnie jak ten wyszukany dywan, na którym stoisz. Prychnęła gniewnie. - Jeśli nie podoba ci się mój pokój... - Ależ podoba mi się. Pasuje do ciebie. Świątynia panny Virginii Waverly. Na zewnątrz doskonała gospodyni prowadząca dom. W głębi duszy zaś zuchwała czarodziejka, która zmusza mężczyzn do rywalizacji w wyścigach i szpieguje ich po stajniach. - Tembr jego głosu się zmienił. - A także namawia ich do buntu. - Z błyskiem żądzy w oczach odsunął się od drzwi. - Któż wie, że pod surowym płótnem i wykrochmalonym fartuchem kryje się tak wiele aksamitu i koronki? Przełknęła z trudem. Dlaczego to on musi być tym mężczyzną, który to dostrzegł? Który naprawdę ją zrozumiał? - A twierdzisz, że nie jesteś poetą. - Pewnie dopiero ty wydobyłaś ze mnie poezję. - Rozpoczął wzrokiem powolne, intymne badanie jej zbyt skąpo osłoniętego ciała, sprawiając, że krew zawrzała w niej z pożądania. - W taki sam sposób, w jaki ja wydobyłem z ciebie lekkomyślność.

- To już jest nazbyt lekkomyślne, nawet dla mnie -rzekła w słabej próbie protestu. - Wątpię. Przyszedłem tylko powiedzieć, że niepotrzebny mi już bandaż. - Usiadł na najbliższym krześle i poklepał się w głowę. - Sama zobacz. Podeszła do niego ostrożnie i obejrzała jego głowę. Odgarnęła pukiel włosów, żeby widzieć dokładniej. Miał rację. Rana przestała krwawić i powoli zasychała. Chwycił jej rękę i podniósł do ust. Nie spuszczając z niej oczu, pocałował wierzch jej dłoni tak delikatnie, że wstrzymała oddech. A potem odwrócił dłoń i pocałował jej wnętrze. I nadgarstek. Jej puls przyśpieszył jak szalony. - Przestań - szepnęła i wyszarpnęła rękę, po czym odwróciła się, by odejść. Złapał ją w pasie i posadził na kolanach. - Co ty sobie wyobrażasz? - powiedziała ochrypłym głosem, próbując wyrwać się z jego uścisku. - Nie powinieneś... - Chcesz poznać prawdziwy powód mojej przegranej w dzisiejszym wyścigu? - zamruczał jej do ucha. Znieruchomiała z sercem w gardle. Odwrócona tyłem nie mogła widzieć jego twarzy, ale mogła poczuć jego podniecenie pod pośladkami. Było co najmniej równe jej pożądaniu. Sięgnął, by rozpiąć jej koszulę. Nie opierała się, nawet gdy rozsunął tkaninę, by wydobyć jej piersi. - Przegrałem, bo moja koncentracja się gdzieś rozproszyła. Myślami byłem gdzie indziej. - Nakrył dłonią jedną z piersi. - Przy tobie. Myślałem o tym, jak bardzo cię pragnę. Jak bardzo chciałbym być tutaj z tobą. Ogarnęło ją głębokie pożądanie, któremu nie sposób było zaprzeczyć. Zapragnęła go tutaj i teraz, zapragnęła wejrzeć w jego duszę.

Pieścił jej piersi, aż z jej ust wyrwało się westchnienie rozkoszy. - A zatem - wydyszała - winisz... mnie za swoją... porażkę. - Coś w tym rodzaju. Chociaż gdybyś stała na końcu toru ubrana tak jak teraz, przysięgam, że bym wygrał. Poczuła prawdziwie kobiecą satysfakcję. Próbowała sobie powtarzać, że to sprawdzone słowa wytrawnego uwodziciela, lecz już w to nie wierzyła. Nie wierzyła, bo dzień wcześniej widziała jego ból. Gabriel miał wiele twarzy, lecz twarz nieszczerego pochlebcy nie była jedną z nich. Przykrył jej piersi obiema dłońmi i pocierał brodawki, aż poczuła łaskotanie i podniecenie. Nie przydarzyło jej się wcześniej nic równie cudownego i chociaż nie mogła pofolgować ani sobie, ani jemu, pragnęła tego bardzo. Aż za bardzo. Powoli podciągnął jej koszulę aż do ud, by móc wsunąć pod nią rękę. Przy uchu poczuła jego coraz gorętszy oddech. - Nie nosisz pantalonów. Zaczerwieniła się. - Nie kiedy śpię. - Muszę zatem częściej przyłapywać cię w koszuli nocnej. - Jego ręka odszukała miejsce między nogami, które było wilgotne, gorące i spragnione. Potarł je w przepyszny sposób. Kiedy wsunął w nią palec, jęknęła cicho. Było pod każdym względem tak cudownie, jak wtedy w stajni, kiedy używał języka. - Próbuje mnie pan uwieść, sir? - wyszeptała. - Oczywiście. Czy to działa? Jasne, że działało. Był diabelnie dobry w tych rzeczach. - Naturalnie, że nie. Jego ochrypły chichot sprawił, że serce podskoczyło jej w piersi. - Zatem muszę się bardziej postarać.

Jego dotyk był tak poruszający... Jedną ręką pieścił jej pierś, a drugą pocierał ją na dole. Miał talent do uwodzenia, wprost diaboliczny. - Nie powinieneś... Nie możemy... - Możemy i to zrobimy. - Rozchylonymi wargami wycisnął gorący pocałunek na jej szyi. - Przecież w końcu i tak zamierzasz wyjść za mnie. Kogo to obchodzi, że skonsumujemy małżeństwo przed ślubem? Spięła się. - Nie wyraziłam jeszcze zgody na ślub. - Nie, bo się uparłaś. - Pocierał jej wnętrze coraz głębiej, sprawiał, że zaczęła się wić i pragnąć jeszcze więcej. - Dlatego muszę uciec się do swojej taktyki. - Bo chcesz zyskać dostęp do majątku - rzuciła oskarżycielsko, chociaż już w to nie wierzyła. Zatrzymał się. - Jeżeli tylko ta obawa powstrzymuje cię od wyjścia za mnie, mogę natychmiast rozwiązać ten problem. Zrzeknę się majątku. Jeżeli się ożenię, babka i tak będzie zadowolona i nie odetnie od pieniędzy mojego rodzeństwa. Powiem jej po prostu, żeby moją część dała im. Wstrząśnięta odwróciła się, by spojrzeć mu w oczy. Dla niej oddałby nawet majątek? - Chyba żartujesz. Wyraz powagi i szczerości, jaki malował się na jego twarzy, wstrząsnął nią do głębi. - Pieniądze nic dla mnie nie znaczą. - Nawet jeśli umożliwiłyby ci spełnienie marzeń? - Spełnię marzenia i bez nich. Coś zakłuło ją w sercu. - Masz na myśli ściganie się za pieniądze? - Bez spadku będę musiał się ścigać. - W takim razie wolę, żebyś zachował spadek. - Ostrożnie, skarbie - wyszeptał. - Bo pomyślę, że chcesz za mnie wyjść dla pieniędzy.

Rozzłoszczona klepnęła go w pierś. - A z jakiego innego powodu miałabym cię poślubić, nieznośny łobuzie? Tajemniczy uśmiech zaigrał mu na ustach. - A z takiego. Pocałował ją żarliwie i głęboko. I cały czas tam na dole doprowadzał ją do stanu wrzenia. Oderwała usta od jego warg, by zaczerpnąć tchu. Tyle że nie była w stanie. Oparł ją plecami o swe ramię i pochylił się, by possać jej pierś, podczas gdy dłonią nadal ją pieścił. Zdawał się zgadywać, czego jej trzeba, nim sama to wiedziała. - Pragnę cię, skarbie - wymruczał. - Chcę się z tobą kochać. Pozwolisz? Rozsądna kobieta rzekłaby „nie". Kiedy raz mu się odda, nie będzie już odwrotu. Będą się musieli pobrać. A on nadal wiele ukrywał. A jednak przestał się dla niej ubierać na czarno. Był skłonny zrzec się majątku. To więcej, niż się spodziewała. A jedyna alternatywa odesłanie Gabriela i wstrzymanie konkurów do czasu, kiedy stanie się go bardziej pewna - nie przemawiała do niej. Nie wytrzyma już dłużej kurateli dziadka i obecności Gabe'a - tak bliskiego, a nieosiągalnego. Zmęczyło ją dawanie z siebie wszystkiego, bez brania w zamian czegokolwiek dla siebie. Znużyła ją niekończąca się tęsknota za własnym domem i rodziną, za mężem. To, co oferował Gabriel, nie było może doskonałe, lecz czy cokolwiek takie było? Część jej duszy miała pewność, że on kiedyś wpuści ją do swojego świata. Popatrzyła w jego nieprzytomne oczy. - Dobrze. Z pomrukiem zadowolenia postawił ją na podłodze, żeby zdjąć buty i rzucić je na bok. Potem wstał, by ściągnąć koszulę z jej ramion. Zsunęła się po jej ciele, czyniąc ją zupełnie nagą.

Jego oczy, ciemne, pożądliwe i pełne uwielbienia, wtopiły się w Virginię. - Jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem. - Wiem, że obracasz się wyłącznie wśród pięknych kobiet wyszeptała rozdarta pomiędzy chęcią uwierzenia mu a obawą, iż brakuje jej urody, by utrzymać przy sobie takiego uwodziciela. Roześmiał się. - W przeciwieństwie do obiegowej opinii, obracam się głównie wśród koni i mężczyzn, którzy się ścigają. Trzymam się od tak zwanego towarzystwa jak najdalej. Kobiety, które tam poznałem, były albo nudne, albo głupie, albo też jedno i drugie. Ty taka nie jesteś. A kobiety spoza towarzystwa? - Zwykłeś pewnie sypiać z takimi, które mają... - popatrzyła w dół na swój biust i przełknęła z trudem. - Obfitsze... hm... kształty. Zmarszczył się i przyciągnął ją bliżej siebie. - Nie waż mi się lekceważyć swoich kształtów. Są doskonałe. Ty jesteś doskonała. - Pochylił głowę, by pocałować każdą z piersi po kolei. - Leżę nocami, nie śpiąc i marząc o tych pięknościach. Ośmielę się twierdzić, że kiedy się pobierzemy i zostaniesz przedstawiona w towarzystwie, nie będę w tym osamotniony. Połowa eleganckich dżentelmenów będzie mi zazdrościła żony, a druga połowa spróbuje ją uwieść. - Och, nie wygaduj głupstw. - Stawał się nieprzyzwoity, a ona to uwielbiała. - Mówię poważnie. - Podniósł ręce, by pogładzić jej włosy. - Dzięki Bogu, że nie miałaś jeszcze prawdziwego sezonu, bo inaczej ktoś inny już by mi cię sprzątnął sprzed nosa. Nie mogła się powstrzymać, by sobie z niego nie zażartować.

- Może ktoś jeszcze mnie sprzątnie. - O nie, straciłaś już na to szanse, moja lisiczko. Teraz będziesz należała tylko do mnie. Wyłącznie do mnie. Przypomniał jej się zarzut Pierce'a, który padł tamtego dnia w labiryncie: Kiedy dorwie się pan do pieniędzy babki, każdej nocy będzie się pan zabawiał w tawernach. Gabriel właściwie wcale temu nie zaprzeczył. - A ty? - spytała cicho. - Będziesz należał do mnie i tylko do mnie? Cierpienie przemknęło mu po twarzy. - Niewierność mojego ojca zniszczyła matkę i prawdopodobnie stała się przyczyną śmierci obojga. Obiecuję ci, że nigdy nie będę względem ciebie nieuczciwy. Nie narażę cię na coś takiego. Słowa te zostały wypowiedziane niczym przysięga. Były bliskie słowom miłości, które już usłyszała. Własnych uczuć nie była jeszcze do końca pewna. Niemniej przyjemnie jej było, że tak bardzo mu zależało. Westchnęła głęboko. - Kiedy ja zobaczę ciebie nagiego? Zamrugał, po czym błyskawicznie zdjął resztę ubrania. Potem zrobił krok do tyłu i znieruchomiał z pewnym siebie uśmiechem. - Zadowolona? Kiedy jego członek się uniósł, wstrzymała oddech. Zadowolona? Raczej zafascynowana. Któż mógł przypuszczać, że ta jego rzecz będzie aż tak imponująca? Poświęciła wcześniej trochę czasu, myśląc o tym, i oglądała wyposażenie wielu ogierów. Ogiery i mężczyźni nie byli jednak pod tym względem aż tak podobni, jak wcześniej sądziła. - Czy to boli, kiedy wystaje tak jak teraz? - spytała. - Nie. Przynajmniej nie wtedy, kiedy jestem nagi. Jest to trochę niewygodne w ubraniu. - Mogę go dotknąć? - zapytała. - O Boże, pewnie - zachrypiał.

Wyciągnęła rękę i objęta nią jego męskość. Był interesujący. Gładki i twardy przypominał obciągniętą skórą rękojeść. Tylko większą, sporo większą. I rósł jeszcze, gdy go głaskała. - Nie daje się we znaki w czasie konnej jazdy? - Nie zawsze - odparł. - Jak duży się robi? - Wystarczająco duży - wychrypiał. - To nie jest odpo... Następną rzeczą, którą sobie uświadomiła, było znalezienie się w pozycji leżącej na łóżku. Gabe zaś leżał na niej. Wzrokiem pełnym pożądania wpatrywał się w jej twarz. - Mężczyzna nie jest w stanie wytrzymać bez końca takiego przekomarzania się, Virginio. - Ja tylko byłam ciekawa... - Wiem - przerwał, po czym zmusił się do uśmiechu. - Ale jeszcze trochę twojej ciekawości, a ta rzecz by się skończyła, zanim by się w ogóle zaczęła. - O czym ty mówisz? Wsunął kolano między jej uda, rozsuwając je tak, że mógł między nimi uklęknąć. - Zaufaj mi po prostu, kiedy powiem, że muszę znaleźć się w środku. Teraz. Widocznie mężczyźni mieli jednak jedną cechę wspólną z ogierami. Niecierpliwość. Ona sama też czuła lekkie zniecierpliwienie. Zaczął ją całować, szorstko i dziko. Było to tak pyszne, że prawie całkiem zapomniała, że jest naga i że on jest nagi, i że za chwilę odbierze jej dziewictwo. Coś większego od palca naparło na nią. A więc naprawdę zaraz to zrobi. Naprawdę pozwoliła mu uczynić ją swoją. Powinna odczuwać panikę. Powinna się bać. Zamiast tego ogarnęło ją cudowne podniecenie.

To właśnie za tym tęskniła, za tym lekkomyślnym czynem, za zespoleniem cielesnym z mężczyzną, który sprawił, że poczuła się jak prawdziwa kobieta. Oderwał od niej usta, by wyszeptać: - Sądzę, że nie muszę ci mówić o bólu. - Nie. - Zatopiła palce w jego włosach, ostrożnie, by nie dotknąć rany. - Dobrze - wydyszał. - Bo ja czuję się zdumiewająco cudownie. Lepiej, niż sobie wyobrażałem. Popatrzyła na jego twarz. - Czy naprawdę leżałeś w łóżku i myślałeś o moim... hm... łonie? Wsuwał się do środka centymetr po centymetrze, aż krople potu wystąpiły mu na czoło. - Skarbie, gdybyś wiedziała, jak często, policzkowałabyś mnie, dopóki nie odpadłaby mi skóra. To wyznanie sprawiło jej przyjemność. Wyobraziła sobie, że jest mu dłużna podobne wyznanie. - Ja... też myślałam o tobie. Żar zalał mu policzki. - W taki sam sposób? - Nie, głuptasie. - Uniosła się pod nim w poszukiwaniu wygodniejszej pozycji. Wsunął się w nią głębiej. Wstrzymała oddech. - Kiedy zobaczyłam cię rozebranego do pasa w stajni... Wybuchnął stłumionym śmiechem. - Miałem słuszność. W głębi duszy jesteś uwodzicielką. Powinna się poczuć obrażona, ale nie była. - To całkiem... możliwe. - Trzymaj się. Bo zaraz zostaniesz nią naprawdę. -Po tych słowach wsunął się w nią cały. Wydała cichy okrzyk, lecz bardziej z powodu zaskoczenia niż bólu. Poczuła ukłucie, nic więcej. - Wszystko dobrze?

- Chyba tak - odrzekła, zbyt zażenowana, by przyznać, że czuje się świetnie. Był ucisk i pewna niewygoda, ale nic z tych rzeczy, których się spodziewała. - Jesteś gotowa na więcej, moja przyszła żono? - spytał ochryple. Boże, ależ był silny. - Och, tak! - Dzięki Bogu - wydyszał. Zaczął się z niej wysuwać i wsuwać w powolnych i lekkich pchnięciach. Najpierw było całkiem znośnie. Potem pochylił się i pocałował ją. Instynkt nakazał jej podciągnąć kolana, kiedy pchnął głębiej. Przeszyło ją uczucie silnej rozkoszy. - Och! - wykrzyknęła. - Och, Gabrielu! Roześmiał się ochryple. - Podoba ci się, prawda? - Z rozmysłem zatopił członek znów głęboko, by wywołać to samo uczucie co przedtem. Znów krzyknęła, po czym spłonęła rumieńcem. - Boże dopomóż... Pewnie jestem... lubieżna. - Nie. - Uszczypnął zębami jej policzek. - Jesteś kobietą w męce pożądania. Na szczęście. Bo ja pożądam cię każdej nocy i każdego dnia. - Ja też - wyznała. Poczuła się bardziej swobodnie, gdy wpadli w stały rytm, i przesunęła dłońmi po napiętych mięśniach jego ramion. - Czuję, że jesteś taki twardy... Roześmiał się w odpowiedzi. - Mam nadzieję. A ja czuję, że jesteś jak jedwab. Słodki, gorący jedwab. Położyła mu dłonie na piersi, rozkoszując się grą jego mięśni pod palcami. Czy to źle, że jej się to spodobało? Uszczypnął jej sutek, wywołując dreszcz, któremu zawtórował drugi dreszcz pochodzący z dołu. Dreszcze splotły się ze sobą, sprawiając, że czuła coraz większe po-

żądanie, pulsowanie i drżenie pod jego cudownymi pchnięciami. Słodki Boże, to już było coś poza żądzą. To był on i ona, połączeni, zmierzający ku przyszłości. Wpatrywała się w niego i czuła, że serce jej pęka i otwiera się, by go do siebie wpuścić. Kiedy dostrzegł to w jej spojrzeniu, szepnął: - Pamiętaj, że należysz do mnie... Tylko do mnie... - A ty do mnie i tylko do mnie - zawtórowała. - Na zawsze. Otworzył szeroko oczy, lecz jej słowa zdały się zepchnąć go poza granicę, bowiem zanurzył się w niej głęboko tylko jeszcze raz, po czym równocześnie eksplodowali. Jego ciało napełniło jej ciało swoją esencją, a ona zadrżała tak potężnie, że uczepiła się go mocno, jakby miotało nią trzęsienie ziemi. Wysunął się z niej, lecz jego zapach, smak i dotyk wypełniały ją do głębi. Z jękiem opadł na jej ciało. Wtedy właśnie pojęła, że go pokochała. Jej nieokiełznany, nieutemperowany lord był jedynym mężczyzną, który wejrzał w jej duszę. Był to także jedyny człowiek, który znalazł się dostatecznie blisko, aby móc ją zranić. Teraz pozostawało jej tylko modlić się do Boga, by Gabe nigdy tego nie uczynił.

Rozdział XVI Gabe leżał obok Virginii, odpoczywając, i paniczny lęk ściskał mu serce. Na zawsze. Jak to się stało, że nie pomyślał o tym w ten sposób, dopóki tego nie wypowiedziała? Był tak skupiony na zapewnieniu sobie tego, czego pragnął - zapewnieniu sobie Virginii - że nie zatrzymał się, by pomyśleć, co dostaje. Zonę. Na zawsze. Kogoś zależnego od siebie na wieki. Kogoś, kto potrzebował go bardziej niż ktokolwiek inny. Odwrócił się na bok, żeby na nią popatrzeć, i zobaczył wymazane krwią uda. To tylko wzmogło lęk. Posiadł swoją przyszłą żonę i teraz już stał się za nią odpowiedzialny. Na zawsze. Nie rozważał nigdy posiadania na zawsze, ponieważ śmierć mogła zakończyć owo „zawsze" w czasie jednego uderzenia serca. Prześlizgiwał się koło śmierci tak wiele razy, że pojęcie przyszłości nic dla niego nie znaczyło. Teraz musiało zacząć. Dlaczego zatem chcesz się żenić, skoro z góry zamierzasz uczynić z żony wdowę? Zignorował te słowa, kiedy je wypowiedziała, ale teraz już nie mógł.

Zmieniało się wszystko. Nie mógł wygrywać wyścigów, jeśli miał się bać, że zginie i pozostawi po sobie wdowę. Wystarczyło popatrzeć na to, co wydarzyło się dziś rano. Przeszył go lodowaty dreszcz. Jak utrzyma żonę bez dostępu do dziedzictwa i bez możliwości startu w wyścigach? Virginia wpatrywała się w niego z drżącym uśmiechem. Poczuł kleszczowy ucisk w piersi. Boże poratuj, co będzie, jeśli nie zdoła się nią zaopiekować? Było zbyt późno, żeby się nad tym zastanawiać. Teraz już, żeby ocalić jej reputację, musiał się z nią ożenić. - Dobrze się czujesz? - spytał. - Rozkosznie. Ufność w jej spojrzeniu sprawiła, że zaschło mu w gardle. Jego niepokój musiał stać się widoczny, bowiem radość Virginii nagle zbladła. - Ty za to nie wyglądasz zbyt dobrze. Zmusił się do uśmiechu. - Martwię się, że zadałem ci dziś za dużo bólu. Rozluźniła się. - Nie zadałeś. Ukrył obawę pod żartem. - Ponieważ może nam się zdarzyć zrobić to znowu, spróbuję się poprawić. Wyrwał jej się z piersi śmiech. - Jeżeli poprawisz się jeszcze trochę, to chyba umrę z rozkoszy. - Śmierć z rozkoszy? Mogę ci to załatwić. W końcu jestem Aniołem Śmierci, nie zapominaj. W chwili kiedy w jej oczach pojawił się smutek, pożałował, że nie ugryzł się w język. - A kim ja w takim razie będę? - spytała całkiem poważnie. - Panią Aniołową Śmierci? - Pewnie, że nie. - Przekręcił się na plecy i wpatrzył się w głęboką czerwień baldachimu jej łóżka. - To tylko głupi przydomek, którego mam nadzieję wkrótce się pozbyć.

- Jak, jeśli zamierzasz nadal się ścigać? Widocznie nie tylko on się nad tym zastanawiał. - Coś wymyślę. Stanowczo powinien zmienić plany na przyszłość, jeśli nie zamierzał pozwolić, by się o niego zamartwiała czy też choćby żywiła niemądrą obawę, że zostanie wdową. Zmienił temat. - Kiedy najwcześniej będziemy mogli wziąć ślub? Czy mam poprosić generała o twoją rękę, kiedy wróci z targu? - Na Boga, nie! - Tym razem to ona wpadła w popłoch. Usiadła i przykryła się kołdrą. - Jeżeli cię tu znajdzie i poweźmie najmniejsze podejrzenie, że znaleźliśmy się w domu sami, nadzieje cię na swoją kawaleryjską szablę. - Nie boisz się, że Molly może mu powiedzieć? - Musiałaby się obudzić i cię tu znaleźć, co jest raczej nieprawdopodobne. Gorączka może jej spadła, lecz Molly mocno śpi. Nie zbudzi się jeszcze przez kilka godzin. A nawet jeżeli, to nie wstanie z łóżka, jeśli nie będzie musiała. Raczej wykorzysta okazję. Bóg sam wie, że nie mamy tu wiele sposobności do wypoczynku. - O tak, widziałem, jak ciężko pracujecie. Jeszcze jeden powód, dla którego powinniśmy jak najwcześniej się pobrać. Mógłbym się wtedy tu wprowadzić i pomagać. - Już pomagasz. - Obrzuciła go zaciekawionym spojrzeniem. - I skąd taki pęd do małżeństwa? Masz jeszcze kilka miesięcy do terminu wyznaczonego przez babkę. - Jeśli uważasz, że będę czekał długie miesiące, patrząc na ciebie z ukrycia i nie mogąc zrobić nic więcej poza dotknięciem twojej ręki, to chyba straciłaś rozum. -Usiadł, by otoczyć ją ramieniem. - Zamierzam ogłosić cię moją małżonką. Nie chcę dłużej czekać. Westchnęła zatroskana. - Ja także nie. Musisz mi jednak dać szansę, bym mogła delikatnie przygotować na to dziadka. Będzie twierdził, że żenisz się ze mną wyłącznie dla odzyskania swojej fortuny.

- A ty mu powiesz, że się jej zrzekam. Właśnie dla ciebie. - Nie bądź śmieszny. To było urocze, ale nie chcę, żebyś wyczyniał dla mnie takie głupie rzeczy. Te pieniądze będą nam potrzebne. Rzuciła mu szybkie spojrzenie. - A także pomogą utrzymać cię z dala od wyścigów. Nie odezwał się. Miała słuszność, choć tylko w przypadku, gdy jeszcze Celia wyjdzie za mąż, co nie było pewne. - Muszę zatem przekonać dziadunia, że jesteś mnie godzien, nawet jeśli myślisz o majątku. Poza tym on nadal żywi głupie przekonanie, że Pierce i ja zamierzamy się pobrać. Ostrze zazdrości, które przeszyło mu serce, było dla niego zaskoczeniem. - Sądzę, że Devonmont żywi takie samo głupie przekonanie. Roześmiała się. - Mój kuzyn nie ma złudzeń co do wyniku konkurów, uwierz mi. Pocałowała Gabe'a w policzek. - Choć to bardzo słodkie, że jesteś zazdrosny. - Słodkie? - burknął. - Jeżeli jeszcze raz cię pocałuje, jak wtedy, gdy wyjeżdżał, spuszczę mu lanie, które na pewno nie będzie słodkie. - Pierce by wykorzystał to lanie. Dostaje zdecydowanie za wiele. - Jej oczy zalśniły. - Podobnie jak ty. -1 dlatego właśnie powinnaś wyjść za mnie jak najprędzej. Zanim wpakuję się w poważne kłopoty. - Brzmi to bardzo nęcąco - rzekła sucho. - Muszę mieć jednak czas, by przygotować dziadka. - Ile czasu? - Przynajmniej kilka dni. - Dam ci dzień. - Gabrielu! - Mówię poważnie. Kiedy przyjadę tutaj w poniedziałek, to po to, by się oświadczyć. A jeśli nie powiesz „tak",

przerzucę cię przez ramię i odjadę w siną dal na wiernym wierzchowcu. Zachichotała. - Wówczas generał naprawdę mógłby rzucić się za tobą w pościg ze swoją kawaleryjską szablą. - Najpierw będzie musiał mnie złapać. Jestem bardzo szybki w jeździe wierzchem. Popatrzyła na niego namiętnie. - Z wyjątkiem chwil, kiedy myślisz o mnie. Jak dzisiaj. Uśmiechnął się ponuro. - Nie zapominasz nigdy niczego, co ci mówię, prawda? - Nie, jeżeli to coś równie miłego. Pochyliła się, by go pocałować. Przytrzymał jej głowę, żeby przedłużyć tę chwilę. Po paru zaledwie sekundach, gdy pocałunek stał się gorętszy, Gabriel ku swojemu zaskoczeniu poczuł, że znów twardnieje. Boże, szalał już za nią bezwolnie niczym rozgrzany ogier za klaczą. Musiał bardziej zważać na to, co robi, bo inaczej straci dla niej głowę zupełnie jak jego bracia dla swoich żon. A to mógłby być poważny błąd. W przeciwieństwie do braci, jeśli nie dostanie spadku, nie będzie miał innego sposobu na życie niż wyścigi. Nie mógł zatem pozwolić sobie na to, by jej obawy były w stanie zmienić jego plany. Trudno jednak było pozostać niewzruszonym, kiedy jedyna kobieta, jaka kiedykolwiek rozpaliła jego krew i umysł, podniecała go do szaleństwa. - A co do oferty, by zrobić to znowu... - wyszeptała z uśmiechem czarodziejki. - Nie jesteś za bardzo obolała? - zapytał, wypełniając sobie dłoń jej piersią. - Może byśmy to sprawdzili? To wystarczyło, żeby położył ją na plecy. Miał zamiar wypędzić teraz z jej głowy wspomnienie nieprzyjemnej defloracji. Może nie był w stanie dać jej szczęścia we

wszelkich innych okolicznościach, lecz na pewno potrafił to robić w sypialni. Użył zatem całego swojego doświadczenia z kobietami, aby oszalała z pożądania. Kiedy ponownie zagłębił się w jej ciele, miał pewność, że o to go błaga, że odpowiada na każde jego pchnięcie kołysaniem doskonałego drobnego ciała, tak jak powinna to czynić namiętna żona. Zmusił się wreszcie, by zaczekać do jej orgazmu, zanim pozwolił sobie na takie samo spełnienie. Było równie cudownie jak za pierwszym razem. A nawet lepiej, bo nie musiał się martwić, że sprawi jej ból. Po wszystkim oboje zapadli w drzemkę, bo żadne z nich nie spało zbyt wiele poprzedniej nocy. Zdawało się, że minęło zaledwie kilka chwil, kiedy ktoś zaczął go szarpać. - Gabrielu, musisz stąd natychmiast iść! Panika w głosie Virginii obudziła go do końca. - Co takiego? - Spaliśmy za długo. Już prawie zmierzch. Dziadek przyjedzie lada chwila, a jeśli zobaczy twojego konia przed domem... - Racja. - Gabe zmusił leniwe członki do ruchu i wstał z łóżka. Rzuciła mu spodnie. - Musisz się ubierać! - Zamierzałem pojechać do domu nago - zażartował, łapiąc spodnie. - Nie ma czasu na żarty - powiedziała z niecierpliwością w głosie. Gabrielu, proszę! - Dobrze, już dobrze! - W pośpiechu jął wciągać ubranie. - Kiedy jednak będziemy po ślubie, skarbie, nie dam się nigdy wyrwać z twoich ramion. To w końcu sprawiło, że się uśmiechnęła. - Spodziewam się. Przyciągnął ją do siebie na mocny, szybki pocałunek, a kiedy go odepchnęła, zaczął się śpieszyć jeszcze bardziej.

Zbeształa go. - Jeżeli dasz się zamordować generałowi z powodu takich głupstw jak całowanie, nigdy ci nie wybaczę! Zafrasowana wyglądała tak prześlicznie, że pocałował ją znowu. - Gabrielu! - zaprotestowała. Puścił do niej oko, niewzruszony. - O mnie się nie martw, lisiczko. Zawsze przechytrzę śmierć. Zajmuję się tym na co dzień i zrobiłem to więcej razy, niż da się policzyć. Jej niepokój wzrósł. - Oznacza to tylko, że twoje szczęście może się skończyć lada dzień! Ciarki przeszły mu po plecach. To samo przez całe lata mawiała babka i jak dotąd nic takiego się nie zdarzyło. Niemniej, kiedy skończył się ubierać i zbiegł w dół po schodach, nie mógł odpędzić złego przeczucia. To jednak go nie powstrzymało przed przytuleniem Virginii na pożegnalny pocałunek. - Zrobię, jak powiedziałem - wyszeptał, zerkając po raz ostatni na jej poczerwieniałe usta i skąpo odzianą figurę. - Będę tutaj w poniedziałek, choćby rozpętało się piekło albo nadszedł potop. Postaraj się, by generał został o tym uprzedzony. - Obiecuję. - Dotknęła jego głowy tam, gdzie znajdowała się rana. Zadbaj o nią, dobrze? I nie rób sobie już krzywdy. Pokrzepiony tym, że nie poprosiła go znowu, by się nie ścigał, skinął głową. Po paru chwilach był już w drodze do Halstead Hall. Kilka kilometrów za farmą przeżył chwilę grozy. Zobaczył przed sobą powóz, ale na szczęście zdążył skręcić między drzewa. Dzięki Bogu, że to uczynił, kiedy bowiem powóz przejechał, Gabe rozpoznał, że należy on do generała.

Gdyby dziadek Virginii zobaczył go na drodze, zgadłby od razu, co to oznacza. Gabriel bardzo pragnął ożenić się z jego wnuczką choćby zaraz, ale rozumiał doskonale jej potrzebę pozyskania błogosławieństwa generała. Poza tym nie warto było robić sobie z niego wroga. Całkiem możliwe, że przez jakiś czas będą musieli żyć ze wspólnej kieszeni, przynajmniej do czasu, aż Gabriel uzyska spadek. O ile uzyska. Ta myśl ustąpiła myśli o ich przyszłości i o tym, jak ją zorganizować, na czym Gabrielowi minęła reszta drogi do Halstead Hall. Był tak zamyślony, że nie zauważył wrzawy ani krzyków, które się podniosły, kiedy zbliżył się do stajni. Oprzytomniał dopiero, gdy w długich susach podbiegł do niego Jarret z twarzą ściągniętą zmartwieniem. - Gdzieś ty, u diabła, był? - zapytał zrzędzącym tonem, kiedy Gabe zsiadał z konia. To wzbudziło czujność Gabriela. - A coś się stało? - Ostatnią rzeczą o tobie, którą usłyszeliśmy od stajennych, było to, że pojechałeś ścigać się z Wheatonem w posiadłości Lyonsa. - W głosie Jarreta brzmiało zdenerwowanie. - Kiedy więc Pinter przyjechał ze swoją wiadomością... - Jaką wiadomością? - spytał ostro Gabe. Jarret zignorował go. - Pojechałem po ciebie do Lyonsa, lecz on powiedział, że wyjechałeś wiele godzin temu, w dodatku z raną na głowie. Przeczesywaliśmy okolicę, przypuszczając już, żeś wpadł gdzieś w jaką dziurę, bo osłabłeś z upływu krwi. - Och, na litość boską - przerwał mu szybko Gabe. - To przecież tylko draśnięcie, nic więcej. Na te słowa nadszedł Oliver. - Lyons powiedział co innego. Wysłałem ludzi, żeby cię szukali.

- Sprawdziliśmy nawet wszystkie gospody w Ealing -dodał Jarret. - No cóż, przyjechałem - uciął Gabe. Nie miał zamiaru mówić, gdzie był. - Mógłby mi ktoś łaskawie powiedzieć, jaka jest ta cholerna wiadomość od Pintera? - Znaleziono Benny'ego Maya. Gabe wlepił wzrok w Jarreta. - Świetnie. Kiedy Pinter z nim porozmawia? - Obawiam się, że to niemożliwe - rzekł Oliver. - Benny jest martwy. Gabe z trudem wciągnął powietrze, po czym odwrócił się i wlepił wzrok w stajnię. W jego głowie kołatało się milion myśli. Raz jeszcze ktoś, kogo znał, stracił życie. I choć wiedział, że nie miało to z nim nic wspólnego, poczuł się winny. - Jak to się stało? - spytał głucho. Jarret i Oliver wymienili spojrzenia. Potem Jarret powiedział łagodniejszym już tonem: - Nie wiemy na pewno. Coś jednak wskazuje, że to jakaś ciemna sprawka. - Konstabl z Woburn pamiętał, że Pinter pytał o Benny'ego parę tygodni temu - wyjaśnił Oliver. - Kiedy więc znaleziono w pobliskim lesie mężczyznę odpowiadającego mu wzrostem i kolorem włosów, wysłał Pinterowi wiadomość. Trzyma ciało, póki Pinter nie przyjedzie, by go rozpoznać. Gabe przeniósł wzrok z powrotem na braci. - Ja też chcę tam być. - Też pomyśleliśmy, że mógłbyś pojechać - powiedział Jarret. - Oliver nie zdoła teraz opuścić posiadłości, ale ty i ja możemy towarzyszyć Pinterowi. Jest w biurze. Mamy tam zajechać, kiedy będziesz gotów do drogi. - Będę gotów za chwilę. Gabe podążył do domu. Dopiero kiedy wszedł do sypialni, zaświtało mu w głowie, że w żaden sposób nie mo-

że pojechać do Woburn i być świadkiem w rozpoznaniu, bo przecież nie zdążą zrobić tego w niedzielę, tak by móc wrócić do domu w poniedziałek. Nie zdoła się pokazać w Waverly Farm. Najwcześniej będzie mógł dojechać tam we wtorek. Niech to piorun strzeli. No cóż, nic nie mógł na to poradzić. Nie zamierzał przegapić śledztwa w sprawie Benny'ego. Jeśli to było morderstwo, mogło znaczyć, że za śmiercią rodziców istotnie kryło się coś więcej. A także że stracił szansę, by się dowiedzieć, kim był tajemniczy człowiek w stajni. Musiał wysłać wiadomość do Virginii. Korytarzem przechodziła właśnie Annabel, co podsunęło mu pomysł. - Annabel, czy mógłbym cię prosić o przysługę? - spytał. - Naturalnie. - Oto, czego potrzebuję...

Rozdział XVII Jak było w kościele? - zapytał generał Virginię, kiedy ta weszła do jadalni. Czekając na jej powrót, czytał gazetę, lecz kiedy pojawiła się w domu, dał znak lokajowi, by podano obiad. Usiadła i zdjęła rękawiczki. - W kościele? W porządku. Generał nie uczęszczał na msze. Nie pojawił się w świątyni od czasu śmierci Rogera, zapewne winiąc o nią Boga. Rozumiała jego rozterkę, lecz sama nie czuła się dostatecznie odważna, by zostawać w domu. Ludzie już dość opowiadali o nich i o ich kłopotach w gospodarstwie, po co jeszcze całe miasteczko uznać miałoby ich za bezbożników. Zwłaszcza że czuła się jak bezbożnica, siedząc w kościele i drżąc, że w każdej chwili może na nią spaść grom z jasnego nieba. Po tym, co wczorajszego dnia wyczyniała z Gabrielem, musiała być szalona, by pokazywać się w domu bożym. Mimo to nie potrafiła żałować swojego upadku. Skoro ona i Gabriel mieli się pobrać, to, co zrobili, nie było aż tak okropne, prawda? Chciała powiedzieć dziadkowi, że zamierza poślubić Gabriela. Ale jak, na Boga, miała to zrobić? Lokaj przyniósł coniedzielną pieczeń z rzepą. Jedząc, prowadzili lekką pogawędkę. Musiał być jakiś sposób,

żeby napomknąć o Gabrielu bez przyprawiania dziadka o atak złości. - Przy okazji - powiedział generał, kiedy uporał się z dużą porcją kremu agrestowego. - Jeden z rocznych koni sprzedał się wczoraj za wysoką cenę. Jeśli więc chciałabyś sprawić sobie parę nowych sukienek, to stać nas na to. Nie mogę pozwolić, żebyś wyglądała niegu-stownie, skoro wychodzisz za Pierce'a. Serce jej zamarło. - Nie wychodzę za Pierce'a. Generał wstał i przemierzył jadalnię, by nalać sobie kieliszek brandy. - Jasne, że wychodzisz. To doskonały mariaż. Poślubisz Pierce'a, on odziedziczy stadninę i oboje możecie mieszkać tutaj i razem ją prowadzić... - Pierce? Prowadzić stadninę? - Żachnęła się. - Nie odróżnia rodzajów podków, a jedyne zwierzę, jakim się interesuje, to sztuka mięsa, którą zjada na niedzielny obiad. Przez twarz generała przemknął wyraz strapienia. - Niemniej będziesz miała przy nim dom, nawet jeśli zamieszkacie w posiadłości Hertfordshire. - Ma dziadunio na myśli ten, którego nie jest w stanie utrzymać, mieszkając w nim sam? Zastanawiała się często, dlaczego tak jest. Miało to coś wspólnego z jej ciotką, a matką Pierce'a, lecz nie była tego pewna. Wyraźnie unikał domu dzieciństwa. Wywiązywał się wobec niego z obowiązku, ale nic ponadto. - W takim razie zostaniecie tutaj, a ktoś inny będzie prowadził stadninę - rzekł, wyraźnie wyprowadzony z równowagi, generał. Nieważne, gdzie zamieszkacie, bylebyście byli razem. - Zmierzył ją długim spojrzeniem. - Bylebyś była zabezpieczona. - Nie mogę go poślubić - rzekła cicho Virginia. - Jest dla mnie jak brat. To się nie uda.

- Uda się, jeśli się postarasz. - Teraz w głosie generała zabrzmiała nutka rozpaczy. - Dalejże, gołąbeczko, on aż się pali, żeby się z tobą ożenić. Przeklęty Pierce i jego głupoty. - Pierce pali się do tego małżeństwa tak samo jak ja, dziadku. Popatrzył jej w oczy. - To dlaczego się oświadczył? - Żeby rozzłościć lorda Gabriela, oto dlaczego. Zna dziadunio Pierce'a, uwielbia żarty. - Powiadam ci, że się mylisz. Pierce nigdy by... - Proszę pana - rzucił od drzwi lokaj. - Jest tu gość do panny Waverly. Spojrzała zaskoczona na służącego. Generał się nastroszył. - Kto to taki? - Lady Jarretowa Sharpe. - Przeklęci Sharpe'owie. Teraz wszyscy na nas napadają. - Wysuszył do końca kieliszek brandy. - Przypuszczam, że przywiozła ze sobą całą zgraję? - Nie, proszę pana. Tylko lokaja. - Zaproś ją do środka - rzekła Virginia w tym samym czasie, gdy starzec wypalił: - Powiedz, że panna Waverly jest niedysponowana. Virginia zerwała się na równe nogi. - Niech mi się dziadunio nie waży tak jej mówić! Co się z dziaduniem dzieje! Mam żyć odcięta od wszelkiego towarzystwa? Na obliczu generała odmalowało się poczucie winy. - Oczywiście, że nie. Dziś jednak niedziela, poza tym jest dość wcześnie. Dopiero skończyliśmy jeść. To nie wypada. Prychnęła. - Tak jakby się dziadunio kiedykolwiek przejmował tym, co wypada, a co nie wypada. Przyjechała zapewne dać

mi wskazówki dotyczące domowego warzenia piwa. Lord Gabriel obiecał, że poprosi swoją bratową, by mi w tym pomogła, a ona widocznie wykonała prośbę szwagra. - I zyskał jeszcze jednego sojusznika, który się wstawi za nim w znanej sprawie - burknął generał. - Oto dlaczego ona tutaj jest. Ma poprawić jego notowania. Ta wizyta jest bezprzedmiotowa, skoro wychodzisz za Pierce'a. Prawdę mówiąc, Virginia podejrzewała, że kobieta przybyła tutaj z zupełnie innego powodu. To było podobne do Gabriela, przesłać wiadomość przez jedną ze swoich krewnych. Musiała być to jednak wiadomość dyskretna, niezamężne damy bowiem nie mogły otrzymywać listów od dżentelmenów, których nie aprobowały ich rodziny. - Niezależnie od powodu wizyty mam prawo do towarzyskiej pogawędki, z kim chcę i kiedy mam na to ochotę. - Spojrzała na dziadka z góry. - Chyba że dziadunio zdecydował, iż będzie mnie tu trzymał jak więźnia. - Nie bądź dziecinna - zbeształ ją. - Ja tylko uważam, że nic dobrego nie wyniknie z twojego bratania się z Sharpe'ami. Lokaj czekał, co wyniknie z ich sprzeczki. Virginia zwróciła się do niego i rzekła: - Zaprowadź, proszę, lady Jarretową do salonu. I powiedz kucharce, żeby przyniesiono herbatę i ciasteczka cytrynowe. Gdy lokaj wyszedł, podążyła za nim. - Dziadunio nie musi się do nas fatygować. Nasza rozmowa z pewnością dziadunia znudzi. Skupił na niej spojrzenie. - Jeśli sądzisz, że zostawię cię samą z kimkolwiek od Sharpe'ow, to chyba straciłaś rozum. Zmusiła się, by wzruszyć ramionami. - Zrobisz, jak ci wygodnie, tylko proszę potem nie mówić, że nie ostrzegałam, kiedy zaczniemy rozmawiać o warzeniu piwa.

Generał nalał sobie jeszcze jeden kieliszek brandy, a ona stłumiła uśmiech. Po dwóch kieliszkach dziadek nie będzie w stanie długo wysiedzieć z otwartymi oczami. Będą mogły porozmawiać, podczas gdy on zdrzemnie się w swoim ulubionym fotelu. Po paru chwilach wbiegła lekko do salonu z uśmiechem na twarzy. - Ależ miło widzieć panią znowu, milady - rzekła i wyciągnęła ręce w geście powitania. Zanim lady Jarretowa zdążyła je uścisnąć, rozległ się głos generała: - Lady Sharpe. - Wykonał ukłon, po czym spytał: - Co panią sprowadza w niedzielę taki szmat drogi do Waverly Farm? Jeśli nawet lady Jarretowa dostrzegła w głosie dziadka przyganę dotyczącą czasu wizyty, nie dała tego po sobie poznać. - Po pierwsze, mam do przekazania wiadomość dla obojga z państwa. Mój małżonek i Gabriel zostali wezwani z powodu rodzinnych spraw wczoraj późnym wieczorem, zatem mój szwagier nie będzie mógł jutro przyjechać, by pomóc w stadninie. Podczas gdy Virginia usiłowała ukryć rozczarowanie, generał wymamrotał: - Nie dziwi mnie to. Tego rodzaju człowieka musiał wreszcie znudzić taki rodzaj pracy. Błysk niezadowolenia zagościł przelotnie w oczach lady Jarretowej, zanim go odpędziła uśmiechem. - Prawdę mówiąc, chciał, bym przekazała, że będzie tutaj we wtorek rano. Do tego czasu panowie powinni wszystko załatwić. - Zatem dobrze - rzekł generał. - Przekazała pani wiadomość. Jestem pewien, że nie może się pani doczekać powrotu do domu...

- Ależ skąd, jest jeszcze jeden cel mojej wizyty. Gabriel rzeki, że pańska wnuczka chciałaby otrzymać poradę w sprawie domowego warzenia piwa. Przyjechałam, żeby z nią o tym porozmawiać. - Widzi dziadunio? - Virginia wskazała gestem najbliższy fotel. Proszę rozsiąść się wygodnie, milady. - Przed zamążpójściem byłam zwyczajną panną i dziwnie się czuję, gdy nazywa się mnie milady. Wolałabym, żeby zwracała się pani do mnie po prostu Annabel. - Więc proszę do mnie mówić Virginio. - Po ukradkowym spojrzeniu w stronę dziadka, dodała: - Wkrótce możemy zostać rodziną. - Po moim trupie - warknął generał. - Przepraszam? - zamrugała Annabel. Generał zasiadł w środkowym fotelu, uniemożliwiając Virginii i Annabel zajęcie miejsc obok siebie. Jeśli Annabel miała jakąś prywatną wiadomość dla niej od Gabriela, Virginia musiałaby dokonać cudu, aby odebrać ją tak, żeby nie zobaczył tego generał. - Proszę, wybacz grubiaństwo mego dziadka. - Virginia uraczyła generała surowym spojrzeniem. - On nie aprobuje lorda Gabriela jako kandydata na mojego męża i czyni wszystko, aby cię rozzłościć. A przy okazji mnie. Annabel roześmiała się i usiadła w fotelu obok generała. - Będzie musiał bardziej się postarać. Mieszkam z panią Plumtree, która doprowadziła do mistrzostwa misterną sztukę denerwowania konkurentów i ich rodzin. Starała się rzucać kłody pod nogi panu Mastersowi, kiedy zalecał się do lady Minervy. Generał jakby się wyprostował. - To dlatego, że ma na tyle roztropności, by wiedzieć, iż mężczyźnie potrzeba więcej niż gładkiego oblicza i giętkiego języka, aby zdobyć damę. - O tak, musi mieć posiadłość w Hertfordshire - wypaliła Virginia, kiedy zasiadła naprzeciwko Annabel. Po-

nieważ wyraz twarzy gościa zdradzał, że nie rozumie tej uwagi, dodała: - Dziadek chce, bym poślubiła kuzyna. - Nie dla pieniędzy - zaprotestował generał. - Nie? Nie podał mi dziadunio żadnego innego powodu. - Lord Gabriel to lekkoduch! - Pierce jest taki sam. I także ma gładkie oblicze i giętki język. - Zależy mu na tobie - syknął generał. - Podobnie jak mojemu szwagrowi - wtrąciła Annabel. - Powinien pan usłyszeć, jak on mówi o Virginii. Nazywa ją energicznym marszałkiem pańskiej farmy. Mówi, że pana nieudolny personel maszeruje na jej rozkaz jak doborowy regiment i czyni to z uśmiechem na ustach i w podskokach. Virginia zadrżała. - Naprawdę tak mówi? Generał wstał z fotela. - Nie zamierzam mu pozwalać na posługiwanie się panią do wypluwania jego próżnych pochlebstw, lady Sharpe. Annabel zamrugała. - To nie są próżne pochlebstwa, zapewniam pana, sir. Dla niego były, pomyślała z żalem Virginia. - Proszę, niech mnie dziadunio nie zawstydza. - Posłużyła się łagodnym tonem, który zwykle uciszał jego szybki gniew. - Nie chciałabym, żeby moja przyjaciółka pomyślała, iż jesteśmy niegrzeczni wobec gości. Stał z posępnym wyrazem twarzy. - To nie jest twoja przyjaciółka, jeśli przybyła w jego imieniu. Annabel uśmiechnęła się słodko do generała. - Naprawdę, sir, chciałabym pomóc pańskiej wnuczce w warzeniu piwa. Jeśli pan na to zezwoli, rzecz jasna. Zawsze byłam zdania, że to ważne dla każdego domu mieć przyzwoite ale do posiłku.

- Dziadek lubi gorzkie ale - wtrąciła Virginia. - Trudno takie znaleźć w tej okolicy. Mają tu głównie łagodne. Zazwyczaj jeździliśmy po nie do Londynu, lecz w tych dniach jesteśmy bardzo zajęci i pomyślałam, że miło byłoby zrobić je samodzielnie. Nieprawdaż, dziadku? Mężczyzna zerkał to na Virginię, to na Annabel. - Przypuszczam, że tak. - Opadł z powrotem na fotel i skrzyżował ręce na piersiach. - No, to zaczynajmy. - Jeśli chciałabyś uwarzyć gorzkie - powiedziała Annabel - musisz znaleźć właściwy chmiel. Podano herbatę i ciasteczka, więc obie kobiety rozmawiały dalej, racząc się poczęstunkiem. Przez następne pół godziny mówiły o piwie - czyli na temat, który interesował Virginię. Ponieważ jednak bardziej zajmowało ją to, by generał zapadł w drzemkę i żeby mogły choć przez chwilę porozmawiać same, zadawała dziwnie niedorzeczne pytania. Annabel widocznie zrozumiała, o co Virginii chodzi, bo jęła opisywać proces warzenia niezwykle rozwlekle, w sposób zdolny uśpić każdego, a co dopiero starego weterana, który właśnie wypił dwa kieliszki brandy. Po chwili głowa generała zaczęła opadać na pierś. Gdy tylko Virginia to spostrzegła, spojrzała wymownie na Annabel. Ta zerknęła na weterana, po czym kiwnęła głową na znak, że zrozumiała. Jeszcze przez parę chwil rozmawiały o chmielu i prażeniu, a także o korzyści stosowania słodu zamiast jęczmienia. Gdy generał zaczął pochrapywać, Annabel rzekła: - Zapisałam kilka wskazówek, które, mam nadzieję, okażą się przydatne. Zawierają receptury i tym podobne. -Rzuciła Virginii znaczące spojrzenie. - Musisz jednak przeczytać je wszystkie. Wyjaśniają wiele. Gabriel wysłał jej jednak prywatną wiadomość. Nie spuszczając wzroku z generała, Annabel wyjęła złożoną kartkę. Pochyliła się, by wręczyć ją Virginii, któ-

ra uniosła się lekko, by po nią sięgnąć. To wystarczyło, by wyrwać dziadka z drzemki. Gdy spostrzegł złożoną kartkę, wyrwał ją z rąk gościa. - A to co takiego? - spytał surowo. - To receptury - odparła Virginia i serce podeszło jej do gardła. Rozłożył papier i przejrzał zapiski. Na jego twarzy pojawił się niewinny uśmiech. - Och, rzeczywiście receptury piwa. Virginia obrzuciła Annabel pytającym spojrzeniem, ale ta z wyraźnym zaniepokojeniem nie odrywała oczu od generała. Dziadek podał kartkę Virginii, lecz cofnął się, bo przyszło mu do głowy, żeby obejrzeć drugą stronę. Jego twarz się zachmurzyła. Zwrócił się do Annabel: - Pora, by pani już wyszła, lady Sharpe. Kiedy Annabel wstała, Virginia sięgnęła po papier, na który generał spoglądał ponurym wzrokiem. - Dziadku, jak rozumiem, to do mnie. - W rzeczy samej. Porozmawiamy, gdy lady Sharpe wyjdzie. Schował kartkę do kieszeni, po czym podszedł do drzwi, by zawołać lokaja. Annabel podeszła i uścisnęła rękę Virginii. - Jestem pewna, że wkrótce się zobaczymy. - Ja również - odpowiedziała Virginia, akcentując to wyraźnie na użytek dziadka. Umierała z ciekawości, by się dowiedzieć, jak brzmi wiadomość. Jeśli myślał, że uda mu się zachować ją dla siebie, to chyba dostał pomieszania zmysłów. Gdy lokaj wszedł, generał polecił mu odprowadzić lady Sharpe. Jednak zatrzymał zmierzającą do drzwi Annabel. - Mam wiadomość dla szwagra - rzekł. - Niech mu pani powie, że jeśli pokaże się w mojej posiadłości we wtorek rano, zastrzelę go. Czy to jasne? Kobieta szeroko otworzyła oczy.

- Nawet bardzo, sir. W tej samej chwili, kiedy zniknęła za drzwiami, Virginia zaatakowała generała. - Czy dziadunio już kompletnie postradał zmysły? Dlaczego mu grozi w taki sposób? Nie zrobił niczego, by na to zasłużyć. Generał wyciągnął list i przeczytał na głos: - Najdroższa Virginio - zerknął na nią. - Czy ten piekielnik uważa, że może do ciebie zwracać się po imieniu? Kiedy to się zaczęło? Nie chciała mu odpowiadać, kiedy był rozgniewany. Skrzyżowała tylko ręce na piersiach i popatrzyła złowrogo. Czytał dalej z zachmurzoną twarzą. - Wybacz, że nie dotrzymałem obietnicy. A kiedy to zdążył ci czegoś naobiecywać, młoda damo? Walczyła, by się nie zarumienić. - Pojechaliśmy na przejażdżkę w piątek, pamiętasz? Generał obrzucił ją chłodnym spojrzeniem, po czym wrócił do listu. Skoro jednak powiedziałaś, że potrzebujesz więcej czasu, by przekonać dziadka do moich konkurów, to masz go teraz. - Zgodziłaś się wyjść za tego ladaco? Wyprostowała się dumnie. -Tak. - Za tego durnia nie wyjdziesz! Zmusiła się, by pozostać spokojna, i sięgnęła po logiczne argumenty. - Widział dziadunio, jak ciężko pracował przez cały tydzień. Proszę to przyznać, doskonale udowodnił, że nie jest delikatnym, leniwym arystokratą, za jakiego dziadunio go uważał. - Udowodnił jedynie, że potrafi zagrać rolę, jeśli mu na czymś zależy. Zrobi wszystko, by dobrać się do swojej fortuny.

Virginia zapłonęła gniewem. - Zaproponował, że porzuci tę fortunę, jeśli zgodzę się za niego wyjść. Generał się żachnął. - Jak powiedziałem, uczyni wszystko, żeby dostać, czego chce: będzie kłamać, kręcić... - Czy tak trudno uwierzyć, że mężczyzna może mnie zechcieć? - W gardle zaczęły dławić ją łzy; wezbrał w niej żal z powodu tylu lat niedoceniania. - Czy to naprawdę nie sposób pojąć? Dziadek popatrzył na nią tak, jakby ktoś kopnął go w brzuch. - Nie... - Podszedł bliżej. - Nie to chciałem... - Ale tak właśnie to zabrzmiało. - Łzy popłynęły jej po policzkach. Nie może sobie dziadunio wyobrazić, że arystokrata z jego pozycją z zamożnej rodziny szczerze mnie pragnie. To dlatego tak bardzo opowiadał się dziadunio za oświadczynami Pierce'a. Jakiż inny mężczyzna może mnie zechcieć bez mnóstwa pieniędzy, które mogłyby go zwabić? - Och, gołąbeczko, skądże znowu! - Złapał ją za ramiona i przytulił. Wcale tak nie jest. To tylko dlatego, że jesteś dla mnie takim skarbem, tak się o ciebie martwię. Chcę, żebyś znalazła człowieka, który na ciebie zasługuje. Człowieka z dobrym charakterem. - On jest człowiekiem z dobrym charakterem - wyszeptała. - A ty nie dałeś mu żadnej szansy. - Jak możesz tak mówić, skoro zabił Rogera? Podniosła ku niemu zalaną łzami twarz. - To był wypadek, dziadku, i dobrze o tym wiesz. On głęboko żałuje tego, co się stało. - Jakim trzeba być człowiekiem, żeby postawić przyjaciela przed ryzykiem śmierci? - Tego dziadunio nie wie na pewno, kto kogo wyzwał. - A właśnie, że wiem.

Lodowata pewność w głosie dziadka zmroziła jej krew. - A skąd? - Wysunęła się z jego objęć. - Przecież dziadunia tam nie było. Zerknął w bok. - Mimo to wiem, co się zdarzyło. Na jedno wychodzi. - Co dziadek wie o tej nocy? Zesztywniał. - Wiem dosyć. Musisz mi zaufać. - Rozumiem. - Wezbrał w niej gniew. - Dziadunio nie będzie o tym rozmawiał, on nie będzie o tym rozmawiał i obaj oczekujecie, że gładko przełknę tę bzdurę i po prostu wybiorę między wami, czy nie tak? Starszy pan milczał. - Doskonale. No cóż, a mnie się wydaje, że jeśli nie usłyszę tego, co dziadunio wie, to dlatego, iż chroni pamięć Rogera. Po co byłoby ukrywać prawdę, gdyby oznaczała ona winę lorda Gabriela. Podniosła wysoko podbródek. - A z tego, co już wiem o jego charakterze, on ukrywa prawdę zapewne z tego samego powodu, aby chronić pamięć Rogera. A to świadczy o nim dobrze, nie źle. - Tam, do licha, dziewczyno, nie to chciałem... - Śmiało, proszę mnie poprawić, jeśli odniosłam mylne wrażenie. Wymamrotał przekleństwo. - Dlaczego mi nie wierzysz, kiedy mówię, że prawda jest bardziej zawikłana, niż ci się wydaje? To nie jest taki człowiek, jakim się wydaje. - Tylko jeszcze nie dał mi dziadunio na to żadnego dowodu. Wyciągnęła rękę. - Poproszę o swój list. Zawahał się, po czym wręczył jej papier. Prędko przesunęła po nim wzrokiem. Część, której generał nie przeczytał na głos, brzmiała: Odliczam godziny do naszego spotkania, ukochana. Podpisano: Twój Gabriel.

Z sercem wezbranym miłością wsunęła list w kieszeń fartucha, żeby przeczytać go znowu, kiedy będzie sama. Nie napisał ani jednego słowa o miłości, lecz nie oczekiwała tego. To nie miało znaczenia. Oferował jej to, czego dziadek jej wzbraniał - przyszłość z ukochanym mężczyzną. Nawet jeśli jej miłość nie zostałaby odwzajemniona, i tak będzie jej lepiej niż u boku Pierce'a. Jeśli kuzyn był w ogóle szczery, w co wątpiła. Poza tym wierzyła, że z czasem Gabriel ją pokocha i poczuje się na tyle pewnie, by wyznać jej swoje tajemnice. Musiała w to wierzyć, ponieważ oddała się już Gabrielowi, a myśl o przyszłości bez niego zdawała się zbyt straszna, by to w ogóle rozważać. Kiedy odwróciła się w stronę drzwi, generał rzekł: - Mówiłem poważnie, gołąbeczko. Jeśli on przyjedzie tutaj we wtorek rano, naprawdę go zastrzelę. Nie odpowiedziała, ponieważ nie miało to żadnego znaczenia. Gabriel nigdy by się nie uląkł takiej groźby. Tak czy inaczej, znajdzie sposób na to, żeby mogli być razem. Jeśli ona nie znajdzie go pierwsza. Gabe, Jarret i Pinter skorzystali z pozwolenia, by wziąć udział w autopsji, która odbyła się w małym pomieszczeniu na piętrze w biurze koronera przy George Street. Gabe zastanawiał się, czy nie lepiej by było, gdyby im tego oszczędzono. W powietrzu unosiły się opary śmierci wzmocnione jeszcze letnią spiekotą i widokiem ciała Benny'ego. Gabe zadrżał. W autopsji Rogera także uczestniczył, ale wtedy starał się nie przyglądać przyjacielowi. Poza tym był świadkiem i trwało to naprawdę krótko. Teraz zaś musiał obejrzeć Benny'ego, który leżał spuchnięty na stole i był praktycznie nie do rozpoznania. Ale nie ist-

niał inny sposób zrozumienia tego, co koroner mówił o obrażeniach zmarłego. Gabe nie oglądał dotąd zwłok w stanie rozkładu i miał nadzieję, że nie będzie musiał robić tego nigdy więcej. Dodawały bowiem nowego znaczenia słowom „patrzeć śmierci w twarz". Zaczynał rozumieć, dlaczego Virginia była na niego taka zła z powodu Anioła Śmierci. Swoją postawą gloryfikował śmierć. Tymczasem nie było niczego wzniosłego w ciele człowieka powoli rozkładającego się w dusznym upale w biurze koronera. Podobnie jak niczego godnego podziwu nie było w ryzykowaniu życiem i całością członków w próżnej potyczce ze śmiercią. Jeśli przychodzi po człowieka, nie da się jej powstrzymać. Benny był na to dowodem Autopsja trwała szczęśliwie niezbyt długo. Koroner łatwo ustalił, że mężczyzna zmarł w wyniku postrzału w klatkę piersiową. Kula ugrzęzła mu między żebrami. Miejscowe władze opóźniły autopsję w nadziei, że Pinter będzie w stanie rozpoznać ciało. Szczęśliwie, pomimo stanu rozkładu, zdołał wywiązać się z tego zadania. Kiedy przepytywał Benny'ego kilka miesięcy wcześniej, zauważył niezwykły sygnet, który mężczyzna nosił na pamiątkę jednej z nielicznych gonitw, jakie wygrał jako dżokej. U nieboszczyka zauważył taki sam sygnet. To, że Benny nadal miał go na palcu, wydało się Gabrielowi dziwne. Skoro morderca go nie ukradł, nie był to napad rabunkowy. Poza potwierdzeniem przyczyny zgonu autopsja wiele więcej nie dała. Nie dało się ustalić z całą pewnością, czy strzał nie był przypadkowy, oddany na przykład przez Bogu ducha winnego myśliwego. Paru świadków zeznało, że Benny'ego widziano w mieście dwa i pół tygodnia przed śmiercią, ale bez towarzystwa kogokolwiek. Nikt też nie miał pojęcia, po co Benny przyjechał do miasta.

Zatrzymał się na jedną noc w gospodzie, gdzie powiedział tylko, że jest w drodze do domu. Po autopsji Pinter przekonał konstabla, by pokazano im miejsce, w którym ciało znalazł chłopiec zbierający w lesie chrust. Wyjaśnił, że chciałby się upewnić, czy w pośpiechu nie przeoczono przypadkiem żadnego istotnego śladu. Po kilku chwilach przedzierania się przez chaszcze konstabl zatrzymał się na małej polance, którą wcześniej zaznaczył tyczką. Gdyby nie wiedzieli, że leżało tam martwe ciało, teraz by się tego nie domyślili. Pinter popatrzył po zebranych. - Na pewno Benny nie wszedł sam tak głęboko w las -powiedział do konstabla. - Słońce ledwo przedziera się tu przez korony drzew. Jaki miałby powód, by tu wchodzić? - Może polował? - wyraził przypuszczenie konstabl. - Benny nigdy nie polował - rzekł Gabe. - To był człowiek całe życie oddany tylko koniom. Strzelanie zostawiał innym. I po co miałby polować, skoro wybrał się z wizytą do przyjaciela? Jarret zatoczył krąg wokół miejsca, w którym stali. Ukląkł, by podnieść coś z ziemi, po czym pokazał im strzęp materiału. - Zaczepił się o coś ostrego. Jest poplamiony krwią i pasuje do ubrania, które miał na sobie Benny. Zupełnie jakby go tutaj zawleczono już po śmierci. - Jeśli tak, to niemożliwe, żeby został postrzelony przypadkowo rzekł Pinter. - W najlepszym razie ktoś próbował ukryć ciało. A w najgorszym, zamordował go. Gabriel poczuł mrożący lęk. - Pinter, uważa pan, że mogło to mieć coś wspólnego ze śmiercią matki i ojca? Może Benny coś wtedy widział, a morderca dowiedział się o tym? - Wówczas zabiłby go wcześniej - odrzekł Pinter. - Minęło dziewiętnaście lat.

- Chyba że się przestraszy! naszej ciekawości. Pinter wziąi głęboki oddech. - Szczerze mówiąc, nie wiem, co myśleć. Dziwne, że Benny postanowił wyjechać z domu po mojej z nim rozmowie, i dziwne, że zginął od strzału. Może to jednak tylko seria zbiegów okoliczności. Potrzebujemy więcej informacji. - Ktoś musi wiedzieć, dlaczego wybrał się do Manchesteru - odezwał się Jarret. - Jeśli żaden z mieszkańców miasta, to przynajmniej ktoś z rodziny Benny'ego. Jeden z nas powinien zostać w mieście i popytać. Ja nie mogę, jutro mam w browarze ważne spotkanie. A pan, panie Pinter? - Mam wolny tydzień przed powrotem do Londynu. - Tak czy inaczej, trzeba wysłać do Mayów list - rzekł Jarret. - Muszą przyjechać i odebrać ciało. Do ich przyjazdu może pan porozmawiać z miejscowymi, a potem wypytać Mayów, gdy się zjawią. - Jeśli zostanie mi trochę czasu, pojadę do Manchesteru - oświadczył Pinter. - Teraz, gdy chodzi o zabójstwo, ludzie, z którymi mówiłem, mogą być bardziej skorzy do udzielenia informacji. Warto spróbować. - Wspaniały pomysł. - Jarret zerknął na Gabriela. - A ty? Zostaniesz? - Nie mogę. Obiecałem coś Virginii. - Co takiego? - Ze jutro rano oficjalnie poproszę dziadka o jej rękę. Jeśli teraz wyjedziemy, dotrę do domu wystarczająco wcześnie, by nazajutrz zjawić się tam bladym świtem. - Zatem powinniśmy już jechać - rzekł z szerokim uśmiechem Jarret. Da sobie pan radę sam, prawda, Pinter? - Z pewnością. - Proszę nas zawiadomić, czego się pan dowiedział. -Gabe myślał o wyjeździe z niechęcią, lecz zamierzał do-

trzymać obietnicy złożonej Virginii bez względu na wszystko. Niemniej na myśl o podróży do domu z Jarretem przeszły mu ciarki po plecach. Brat podczas autopsji obserwował go z troską, a Gabe nie był w nastroju, by znosić to jeszcze przez kolejnych kilka godzin. Gdy tylko ruszyli, Jarret zapytał: - Widziałeś kiedyś sekcję zwłok? - Tylko Rogera - rzekł cierpko Gabriel. - Dzisiejsza musiała być dla ciebie równie trudna, zważywszy na twoją dawną przyjaźń z Bennym. To było stanowczo za mało powiedziane. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu, wolałbym o tym nie mówić. Muszę się wyspać. Nie spałem wiele w tej hałaśliwej gospodzie, a jutro wcześnie wstaję. Jarret pokiwał głową. - To znakomity pomysł dla nas obu. Dzięki Bogu. Gabe oparł się wygodnie i zamknął oczy, jednak sen nie nadchodził. Trudno było wymazać z wyobraźni widok rozdętego ciała Benny'ego. Jego smród przykleił się do niego. Zastanawiał się, czy inni go wyczują i czy zobaczą strach czający się w jego duszy. Bowiem po raz pierwszy w życiu Gabriel naprawdę poczuł się Aniołem Śmierci. Nie podobało mu się to uczucie.

Rozdział XVIII Virginia od wczoraj nie rozmawiała z dziadkiem. Trzymali się od siebie z daleka, jakby zawarli jakąś umowę. Nawet posiłki zabierała do pokoju, a on nie oponował. Szczęśliwie nie oponował także przeciwko temu, by napisała do Pierce'a. Po rozmowie z generałem wysłała kuzynowi ekspresową wiadomość brzmiącą krótko: Potrzebuję Cię. Musiała raz na zawsze wyjaśnić dziadkowi sytuację. Niepoważny kpiarz obudził jego nadzieje i teraz powinien je rozwiać. Jednak Pierce mógł otrzymać tę wiadomość dopiero dzisiaj i nie był w stanie zjawić się na farmie wcześniej niż nazajutrz. W miarę jak zapadał zmrok, czuła coraz większy niepokój. Należało coś wymyślić przed pojawieniem się Gabriela. Czy generał rzeczywiście powita go z bronią w ręku? A jeśli tak, to czy rzeczywiście jej użyje? Nie umiała sobie tego wyobrazić, jednak nie potrafiła sobie też wyobrazić, by weteran się poddał. Ani że uczyniłby to Gabriel, nawet gdyby patrzył w wylot lufy. Był równie uparty jak weteran i jeszcze bardziej lekkomyślny. Lepiej nie myśleć, do czego każdy z nich mógł się posunąć podczas konfrontacji.

Jak general mógł być aż tak ślepy? Czy nie dostrzegał, jak wielkie zainteresowanie przejawiał Gabriel hodowlą koni? Wprawdzie by jej nie odziedziczył, co oznaczało, że oboje będą musieli się kiedyś stąd wyprowadzić, lecz to mogło trwać jeszcze wiele lat, a w tym czasie Gabe byłby dla nich wielką pomocą. O ile tylko nie zginie w jakimś wyścigu. Odpędziła tę myśl natychmiast. Roztrząsanie jej mogłoby obudzić wątpliwości, a zdecydowała dać im już spokój. Chciała poślubić Gabriela bez względu na to, czy będzie się ścigał, czy też nie. Musiała go ostrzec, zanim generał zrobi coś głupiego. Annabel powinna mu powiedzieć o groźbie generała, ale to nie powstrzyma Gabriela od przyjazdu. Może uda się jej wymknąć o wpół do ósmej i wyjechać mu naprzeciw... Rozległo się pukanie do drzwi. Zamarła. - Kto tam? - Molly, panienko. Generał chce z panienką pomówić w gabinecie. Westchnęła. Powinna wiedzieć, że nie uda się jej unikać go bez końca. - Powiedz mu, że zaraz zejdę. Kiedy Virginia weszła do gabinetu, zastała dziadka siedzącego przy biurku z głową schowaną w dłoniach. Wyglądał na zmęczonego, a kiedy na nią spojrzał, w jego oczach błysnął niezwyczajny dla niego wyraz beznadziei. - Zamknij drzwi i usiądź, gołąbeczko. Miękkość jego głosu zaalarmowała Virginię. Uczyniła, o co prosił. Nie zaczął od razu. Patrzył w punkt gdzieś za nią, jakby przyglądał się duchowi. - Dziadku? Wyprostował się. Jego wzrok wreszcie na niej spoczął. - Myślałem o tym i myślałem, ale nie widzę innego wyjścia. Wczoraj miałaś słuszność. Chociaż bardzo mi się to nie podoba, nie mogę niczego przed tobą ukrywać,

skoro pozwalasz, by ten łobuz, Sharpe, wwiercił się w twoje serce. Przełknęła z trudem. - A co ukryłeś, dziadku? - Zapytałaś, skąd wiem, co zdarzyło się tamtej nocy. Cóż, powiem ci. - Wziął głęboki oddech, a na jego twarzy odmalowała się udręka. Twój brat przyjechał do domu i rozmawiał ze mną, nim wrócił zmierzyć się z Sharpem. Osłupiała. - Wiedział dziadek, że Roger jechał się ścigać, i nie próbował go zatrzymać? - Nie! - Weteran sięgnął po nóż do otwierania listów i jął obracać go w dłoniach. - Nie mówił o szczegółach. Wszedł i zapytał: - Jeśli dżentelmen godzi się na zakład, kiedy ma w czubie, czy istnieje jakiś godny sposób, żeby się od tego wymówić? Czy musi dotrzymać słowa? Myślałem, że ma na myśli jakiś zakład karciany i to, że stawiał więcej, niż mógł sobie pozwolić. I nie chciałem, by trwał w przekonaniu, że można tak po prostu coś postawić, a potem to odwołać, wymawiając się nietrzeźwością. To by było nieuczciwe i niehonorowe. - Ból zaostrzył wyraz pomarszczonej twarzy. - Powiedziałem mu więc, że tylko prostak wycofuje się z zakładu. Jeśli nie wytrzymuje się picia, nie powinno się grać. Należy się wywiązać i spłacić długi. Jej myśli zawirowały. Mogła sobie z łatwością wyobrazić, co Roger pomyślał, słysząc takie słowa z ust wielkiego generała kawalerii. Brat zawsze chciał zrobić dobre wrażenie na ich dziadku - bohaterze wojennym. Był niepocieszony, że jego włóczenie się po mieście z synem markiza i synem księcia nie spełniało tego zadania. Musiał wziąć sobie radę generała do serca, lecz uchylił się od wyjaśnienia całej historii. Po co miał ryzykować kolejną sprzeczkę?

Wtedy było wiele nieporozumień między Rogerem i dziadkiem na temat grania, picia i przesiadywania do późna w nocy. Jakże mogła o tym zapomnieć? Rozczulała się nad bratem, za którym bardzo tęskniła i z którego uczyniła świętego. A przecież on nigdy nie był święty. Był po prostu sierotą i walczył o swoje miejsce na świecie z dziadkiem, którego rozczarował. Wzrok generała ponownie spoczął na niej. - Przysięgam, że nie miałem pojęcia, iż mówi o szaleńczo ryzykownym wyścigu, w którym może się zabić. Inaczej nigdy bym... - Nie zrobiłeś nic złego, dziadku - odezwała się cicho Virginia. - Nie mogłeś przecież wiedzieć. Przez te wszystkie lata chował głęboko poczucie winy. Gabriel powiedział: Potrzebuje kogoś winić, dlatego wini mnie. Nie oznacza to jednak, że ma po temu powód. Miał słuszność. - Powinienem był go przycisnąć - rzekł generał. - Powinienem był go zmusić, żeby mi powiedział, o co chodzi. -Ścisnął w dłoni nóż do otwierania listów. - Zamiast tego zapytałem, ile jest winien i komu. Jego głos stwardniał. - Tylko to mnie obchodziło, pieniądze. Kiedy odpowiedział, że niewiele i że nie muszę się martwić, dałem spokój. Prawdę mówiąc, poczułem ulgę. Pomyślałem, że to dobry znak, iż poczucie odpowiedzialności zwycięża w nim nad lekkomyślnością. Westchnął ciężko. - Dlaczego nie naciskałem? Gdyby powiedział, że chodzi o wyścig w Turnham Green między nim a lordem Gabrielem... - Nie wolno ci się zadręczać, dziadku. - Sięgnęła przez biurko, żeby odebrać mu nóż do otwierania listów, po czym wzięła jego dłonie w swoje. - Próbowałeś tylko go nauczyć, jak należy postępować. - Czyżby? - W oczach miał wyraz powstrzymywanej od dawna skruchy. - Czy też poczułem się zażenowany

tym, że mój wnuk mógłby wydać się mniejszy, niż był, przed swoimi przyjaciółmi z wyższych sfer? Wstał i zaczął się przechadzać. - Ostatnie słowa, jakie ode mnie usłyszał, mówiły, że powinien być mężczyzną. Jakiż to potwór wysyła na śmierć własnego wnuka tylko dlatego, że nie chce się wstydzić przed bandą durniów? Podniosła się i stanęła przy nim. - Ależ dziadunio wcale nie wysłał go na śmierć. Dał mu tylko radę, jedyną, jaką można było dać, nie znając wszystkich faktów. To nie była wcale wina dziadunia, tylko jego. Dziadek odwrócił się i złapał ją za ramiona. - Teraz już rozumiesz? Wiem, że Sharpe wykorzystał to, że twój brat był pijany, żeby go styranizować, by przyjął ryzykowny zakład. - Równie dobrze mógł to zrobić Roger. - To dlaczego twój brat powiedział „jeśli dżentelmen zgadza się na zakład". To oznacza przyjęcie wyzwania. Sharpe wystąpił z wyzwaniem, a Roger je przyjął. Inaczej po cóż by potem żałował? Mężczyźni żałują rzeczy, do których zostają zmuszeni, a nie tych, które robią sami. - To nieprawda, dziadku. Mężczyźni żałują wielu rzeczy, które robią, kiedy są pijani. Wiesz o tym równie dobrze jak ja. Niemniej „jeśli dżentelmen godzi się na zakład" zdecydowanie brzmiało tak, jakby Roger jedynie przyjął wyzwanie... - Rzecz w tym, że dobry człowiek nie wciąga pijanego przyjaciela w coś, co może go zabić - rzekł dziadek. - Nie wiesz, czy to on go wciągnął. - Wiem. Wiem to w głębi serca. Popatrzyła na niego smutno. W głębi jego serca. Zranionego poczuciem winy, przepełnionego żalem serca, które nie doszło do głosu tamtej nocy. Gabriel miał

słuszność - pora odesłać przeszłość na wieczny odpoczynek. Sprawiła dosyć bólu. Kłopot w tym, że żaden z mężczyzn nie mógł się jej pozbyć. Przeżuwali wciąż tę samą starą sprawę i zamartwiali się na śmierć. I dopóki prawda o tym, co się stało, pozostanie tajemnicą i nie przestaną się obwiniać, dopóty to się nie skończy. Ktoś musiał położyć temu kres. Ktoś musiał oczyścić atmosferę. Wyglądało na to, że tym kimś mogła być właśnie ona. - A co będzie, jeśli dowiesz się o Gabrielu jakichś okropności? Co, jeśli prawda tylko wszystko pogorszy? Nie, nie mogła w to uwierzyć. Gabriel, którego poznała, nikogo by nie tyranizował. To nie leżało w jego naturze. Był dobrym człowiekiem; miała co do tego pewność, tak samo jak co do tego, że go kochała. Pozostawało zatem tylko jedno wyjście. Nie mogła czekać do poranka, by wydarzyło się coś tragicznego. Jeśli wymknie się dziś wieczór, może pojechać do Halstead Hall i złapać tam Gabriela. Przy pełni księżyca nie powinna mieć w drodze żadnych kłopotów. Musiała mu wbić do głowy, jak ważne jest to, by był z dziadkiem szczery. To jedyny sposób naprawienia stosunków między nimi, jedyna droga, by zdobyć zgodę dziadka na małżeństwo. Formalnie jej nie potrzebowała, ale szczerze pragnęła. A kiedy porozmawia z Gabrielem, może uda mu się przekonać panią Plumtree, by przyjechała tu razem z nim. Generał nie ośmieli się strzelić do Gabriela w obecności tej damy. Zdawał się ją lubić. Tak, ten plan mógł zadziałać. Gabe patrzył martwym wzrokiem przez okno powozu, gdy skręcili na podjazd w Halstead Hall. Bratu udało się

jakoś zasnąć, ale on nie mógł. Na nieszczęście miał przed sobą jeszcze długą noc. Pomimo późnej pory rodzina będzie chciała wysłuchać opowieści o Bennym. A jeszcze zanim Jarret uda się na spoczynek z małżonką, Gabriel musi dowiedzieć się od Annabel, czy jej wizyta zakończyła się sukcesem. Żałował, że nie może pojechać prosto do Waverly Farm i potajemnie spotkać się z Vir-ginią. Wślizgnąć się do domu i nie zostać odkrytym było niemożliwością. A konfrontacja w nocy z generałem to ostatnia rzecz, która mu była potrzebna. Samo to jednak, że miał ochotę zaryzykować, świadczyło wymownie, jak dalece się zakochał. Kiedy to się stało? Przez lata spał z wieloma kobietami, żadna jednak nie wkradła się do jego myśli tak, by w nich pozostać. Za żadną też nie tęsknił aż tak bardzo, duszą i ciałem. Pójście do łóżka z Virginią rozpaliło pragnienie, które nasilało się, im dłużej pozostawał z dala od niej. Zwłaszcza po dniu spędzonym tak blisko śmierci. Sprawiła, że pragnął życia, we wszystkich jego barwach i w pełnej krasie. Powóz zatrzymał się przed wejściem do dworu, co zbudziło Jarreta. Kiedy wysiedli, jeden ze stajennych podszedł do Gabriela. - Milordzie, proszę rzucić okiem na Flying Jane. Gabe poczuł serce w żołądku. - Dlaczego? Stajenny posłał ukradkowe spojrzenie Jarretowi i szepnął: - Musi pan naprawdę sam to zobaczyć. - Chcesz, żebym z tobą poszedł? - spytał brat. - Nie, Annabel pewnie już na ciebie czeka. Babka zresztą także. Wysłali wcześniej gońca, żeby uprzedził rodzinę o ich przyjeździe. Wkrótce przyjdę. Idąc za stajennym, dopytywał: - Koń zachorował?

- Nie, milordzie. Ma pan gościa, ale ona nie chce, by ktokolwiek się dowiedział, że tu jest, prócz pana. To było całe przygotowanie, które otrzymał Gabe, nim wszedł do starej stajni i zobaczył tam Virginię. Wstrząs, a zarazem zachwyt zatrzymał go w miejscu. Jak się tutaj dostała? Dlaczego przyjechała? Skąd, do diabła, wiedziała, jak bardzo za nią tęsknił? Wtedy odwróciła się do niego i wszystko przestało go obchodzić. Ledwie zauważył, że stajenny wyszedł i zamknął drzwi. Widział tylko ją i jej uśmiech witający go w domu. Podskoczył i ujął w dłonie jej twarz, by pocałować ją mocnym, niecierpliwym pocałunkiem, który odwzajemniła z równą pasją. Myślał wcześniej, że jej potrzebuje i że za nią tęskni? On był jej spragniony w sposób, w jaki człowiek w lochu pragnie światła. Była bowiem jego światłem. Była ciepłem, pięknem i słodyczą. Wszystkim, czego potrzebował, by wygnać z pamięci to, co widział w Woburn. Wyswobodziła się z jego objęć. - Gabrielu, musimy porozmawiać. - Nie teraz. - Powiódł ustami po jej szyi pachnącej lawendą i polizał ją językiem. - Gdybyś wiedziała, przez co dzisiaj przeszedłem... Obraz Benny'ego znów stanął mu przed oczami, ukrył go jednak pod pożądaniem, które wzbierało w innej części ciała. Kiedy odwiązywał tasiemki sukni, jej oddech stał się ciężki i gorący. - Myślałam, że podróżowałeś w sprawach rodzinnych -wydyszała mu w policzek. - O tak, lecz w tragicznych rodzinnych sprawach. Opowiem ci później, teraz bowiem ogromnie cię pragnę. Tęskniłem za tobą. Nie masz pojęcia, jak bardzo. - Ja też za tobą tęskniłam. Tylko że stajenny...

- Już poszedł. Nie wróci tutaj. - Zsunął suknię z jej ramion. - Nikt poza tym nie wie, że tu jesteś. - Dobrze - zgodziła się z nieśmiałym uśmiechem. -Zacisnęła dłonie na jego surducie i zdjęła go, a potem zaczęła odpinać guziki jego kamizelki. Odsłonił jej suknię na tyle, by obnażyć jedną pierś. - Dostałaś moją wiadomość - wyszeptał, zanim zamknął w ustach słodki, delikatny sutek. Otworzyła usta, a rozkosz przeniknęła każdą jej żyłkę, każde ścięgno i kość. Należała do niego. Będzie jego na zawsze. I nagle „na zawsze" przestało tak przerażać jak wcześniej. - Przyjechałam... - Przytrzymała jego głowę przy piersi. - Jestem tu dlatego... Dziadek straszy, że jeśli jutro się pokażesz, to cię zastrzeli. - Zatem uciekniemy - oparł ją o najbliższą ścianę. - Jeszcze dziś wieczór. Tylko najpierw... Rozpiął spodnie. A kiedy ją podsadził i rozłożył jej nogi, by objęła go nimi w pasie, otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. Wiedział, że nie powinien jej brać jak jakiejś ulicznej dziewki. Jednak potrzeba wygnania z duszy chłodu, ogrzania się ciepłem Virginii była tak potężna, że nie mógł się powstrzymać. - Wybacz, skarbie, ale dziś nie zdołam poruszać się powoli i delikatnie. - Odszukał dłonią rozcięcie jej pantalonów. Była śliska i gorąca, tak samo podniecona jak on. Członek stwardniał mu jeszcze bardziej. - Muszę wziąć cię teraz, już. Pozwolisz? Na jej twarzy także błysnęło pożądanie i zobaczył, jak uśmiecha się swoim zuchwałym uśmiechem, który tak uwielbiał. - Przecież właśnie pozwalam. - Dzięki Bogu - wysapał, po czym wszedł w nią jednym głębokim pchnięciem.

- Gabrielu - wyszeptała mu w usta. - Och, mój słodki... To zdumiewające. „Zdumiewające" - to było właściwe słowo. Z jedwabistymi udami opasującymi go w biodrach i delikatnymi ramionami ściskającymi mu szyję była życiem w najbardziej dosłownym sensie - odpowiedzią na lodowaty chłód śmierci. Wsuwał się w nią pchnięciami, które, jak się obawiał, były zbyt brutalne. Kiedy jednak poddawała mu się, wiedział, że jest dobrze. Była istnym cudem - jego przyszła żona. - Słodka Virginio - wyszeptał. - Ujarzmiłaś mnie zupełnie. - Naprawdę? - Nie widzisz, jak opanowałaś mój umysł? Z jakiego innego powodu brałbym cię tutaj jak jakieś dzikie zwierzę? - Ja... lubię, kiedy jesteś taki dziki - wyszeptała. - Przynajmniej kiedy my... wiesz sam. - Potarła biustem jego odziany w kamizelkę tors. Żałował, że jej nie zdjął. I że nie zdjął koszuli. I jej sukni. To później. Jeżeli uciekną jeszcze dzisiaj, będą mogli kochać się w powozie przez całą drogę do Gretna Green. Teraz instynkt podpowiedział mu, że powinien doprowadzić ją do utraty zmysłów. A może sam pragnął utraty zmysłów dla siebie, żeby uwolniła go z jego ciała. Próbował opóźnić spełnienie, lecz okazało się to niemożliwe. Była taka wspaniała, że pragnął aż za bardzo. W tej pozycji nie mógł pieścić jej palcami, ale jej jęki powiedziały mu, że coś czuła. A kiedy zmienił kąt, by pocierać z każdym pchnięciem także jej guziczek, wbiła mu w plecy paznokcie. - O, tak. - Zacisnęła nogi wokół jego bioder. - Och, Gabrielu... Proszę... Och, proszę... Chcę... Chcę... - Cokolwiek chcesz... jest twoje. - Wsuwał się w nią coraz szybciej, co powiodło go na samą krawędź.

Podążyła tam za nim z okrzykiem, który stłumił pocałunkiem. A kiedy drżała i dygotała, słyszał nadal: - Chcę... chcę... On także chciał. Och, jak bardzo. Dużo bardziej, niż mu się wcześniej zdawało. Pragnął, by poznała każdy najciemniejszy zakamarek jego serca i każdą cząstkę pogrzebanej w nim przeszłości. Chciał, żeby poznała prawdziwego Gabriela. Niespodziewana myśl przestraszyła go. Jeśli podda się temu pragnieniu, może ją stracić. Nieoczekiwanie tym, czego pragnął najbardziej na świecie, było nie stracić jej.

Rozdział XIX Virginii zakręciło się w głowie. Stówa „kocham cię" miała już na koniuszku języka, lecz coś ją powstrzymało. Nie mogła znieść tego, że mógłby nie odwzajemnić jej uczuć. Może będzie łatwiej, kiedy stanie się jej mężem. Kiedy Gabriel opuścił ramiona, wyglądał na zażenowanego. - Nie zamierzałem być taki niedelikatny - powiedział, zapinając spodnie. - Teraz pewnie myślisz, że jestem lubieżnikiem. - Jeśli tak, to uwielbiam to - odrzekła lekko. - Dzięki Bogu, że istnieją na świecie lubieżnicy. Zdumiały go te słowa. Błysnął zębami w uśmiechu, który zawsze przyprawiał ją o dreszcz. - Podobało ci się, prawda? Odgarnęła mu z czoła kosmyk włosów. - Niezmiernie. Chociaż mnie zaskoczyłeś. - Wiem. Ja tylko... - odwrócił ją, żeby zapiąć jej suknię. Potrzebowałem na chwilę zapomnieć o tym, co dzisiaj widziałem. - Co to było? - Śmierć. Przechyliła się, żeby na niego popatrzeć. Okrutne słowo wywołało gęsią skórkę.

- Co to znaczy? - Pojechaliśmy z Jarretem na północ, aby być świadkami autopsji. Od tamtej historii z Rogerem nie widziałem... - Byłeś na oględzinach zwłok Rogera? Zesztywniał. - Naturalnie. Poniósł śmierć, ścigając się ze mną. Na takie rzeczy są procedury. Wszyscy obecni musieli odpowiedzieć na pytania i złożyć oficjalne zeznania. Zjawił się tam także twój dziadek oraz inni świadkowie. Czy to oznaczało, że Gabriel był przesłuchiwany publicznie na temat tego, jak doszło do wyścigu? Czy weteran słyszał zeznania? Jeśli tak, powinien wiedzieć, kto pierwszy rzucił wyzwanie, a zachowywał się, jakby nie miał o tym pojęcia. Z drugiej strony, nikt inny nie wspomniał, że słyszał prawdę. Gabriel mówił dalej, wyraźnie chcąc zostawić temat za sobą. - Ta autopsja była całkowicie inna. Benny został znaleziony w lesie i leżał tam jakiś czas. Zadrżała. Mogła sobie wyobrazić, jak strasznie musiał wyglądać. - To był twój przyjaciel? - Można tak powiedzieć. Był masztalerzem w Halstead Hall w czasie, kiedy zginęli rodzice. W kilku zwięzłych słowach wyjaśnił, że on i rodzeństwo zlecili dochodzenie w sprawie śmierci rodziców. Nie mówili o tym nikomu, gdyż najpierw woleli sami poznać prawdę. Dlatego nie pozwolił Annabel odsłonić przed generałem powodu swojego nagłego wyjazdu. Opowiedział Virginii o ich próbach przesłuchania masztalerza i w jaki sposób doprowadziło to do prawdopodobnego morderstwa. - Nigdy jeszcze nie widziałem tego oblicza śmierci. Po przeleżeniu w lesie przez kilka tygodni ciało Benny'ego było.... Było...

- Nie do poznania? - dokończyła cicho za niego. Pokiwał głową. - Nie widziałem go dziewiętnaście lat. Kiedy zginęli rodzice, babka zabrała nas do miasta, a Oliver zamknął posiadłość na cztery spusty, więc zwolnił prawie całą służbę. Nie poznałbym go jednak, nawet gdybym od tamtego czasu widywał go codziennie... Jego twarz... Westchnął z drżeniem. - Niełatwo było na nią patrzeć. Byliśmy w stanie rozpoznać go tylko po sygnecie. - Przykro mi, że musiałeś przejść przez coś takiego. - A mnie nie. Ten obraz wzbudził we mnie przekonanie, że nie chcę umierać. - Utkwił w niej puste spojrzenie. - Nie chcę znaleźć się w ziemi i gnić tam, zanim przyjdzie na mnie czas. Nie wiem jednak, jak się przed tym ustrzec. Jeśli Celia nie wyjdzie za mąż, wyścigi będą dla mnie jedynym źródłem utrzymania. A jeśli pozwolę, żeby lęk przed śmiercią uczynił mnie ostrożnym, nie będę mógł wygrywać. Wzruszyło ją to, że podzielił się z nią swoimi obawami. - Na pewno możesz zarobić pieniądze jakoś inaczej. Mógłbyś przyprowadzić Flying Jane do Waverly. Jeśli dałoby się przekonać dziadka albo któregoś z twoich braci, by pożyczyli ci pieniądze na pierwszy wyścig... Żachnął się. - Twój dziadek nigdy nie da mi pieniędzy, dobrze o tym wiesz. A moi bracia nie mają zbyt wiele, by wkładać w tak ryzykowną inwestycję. Nie czułbym się dobrze, prosząc ich o to. - Przecież byłoby to tylko ten jeden raz. I jeśli Flying Jane wygra, otrzymają pieniądze z powrotem, razem z procentem. - Jak sama rzekłaś w zeszłym tygodniu, za dużo jest tych „jeśli". Uśmiechnął się smutno i założył jej kosmyk włosów za ucho.

- Ale coś w tym jest. Tymczasem mógłbyś pomóc dziadkowi w wystawianiu jego koni na gonitwy i w prowadzeniu stadniny. - Po to, żeby po śmierci generała wszystko odziedziczył Pierce. Z czym zostaniemy? Przełknęła z trudem. - Przynajmniej będziesz żył. Poza tym, czemu jesteś taki pewien, że Celia nie wyjdzie za mąż? - Poznałaś wszak moją siostrę, prawda? - rzekł sucho. - Jest bardzo ładna. - Nie chodzi o jej urodę. To nie o nią się martwię. Martwię się o jej brak woli do zamążpójścia. - Zdaje się chętna, by cię wspomagać. - Pogłaskała go po policzku. Jestem pewna, że zrobi, co trzeba, gdy nadejdzie czas. Nie mnóż sobie zmartwień, Gabrielu. Wszystko się ułoży. - Słoneczna optymistka jak zwykle. Taka jesteś, prawda? - Przycisnął jej dłoń do ust. - Założyłaś nawet, że twój dziadek pozwoli mi zbliżyć się do was na mniej niż kilometr. Powiedział już nawet, że mnie zastrzeli. Nie masz ochoty na ucieczkę? - spytał z nutą nadziei w głosie. - Moglibyśmy wyjechać już dziś wieczór. - Wolałabym, żebyś przedtem doszedł z nim do porozumienia. Odsunął się od niej i podniósł z podłogi surdut. - A jak, do pioruna, mam to uczynić? - Musi poznać prawdę o nocy, kiedy założyliście się z Rogerem. Musi usłyszeć ją od ciebie. Zacisnął szczęki. - To znaczy, że ty musisz usłyszeć ją ode mnie - wycedził. - Nie poddasz się. - To nieprawda - odparła ze spokojem. - Moje serce czuje, że jesteś dobrym człowiekiem. Jednak dziadek musi mieć pewność, że taki jesteś. I uwierzyć, że jesteś

ranie godny, a to zakłada poznanie prawdy. W przeciwnym razie on nigdy... Drzwi do stajni się otworzyły. - Dobry Boże, Gabe. Czy przyjdziesz wreszcie... -Lord Jarret stanął jak wryty, spoglądając to na Virginię, to na brata. - Wybacz. Przypuszczałem, że dopieszczasz swoją klaczkę. - Spoczął wzrokiem na surducie w ręku Gabriela. - Nie miałem zamiaru... hm... przerywać. Annabel spieszno z tobą porozmawiać i sądziłem, że sprawa jest pilna. Zostawiam was zatem samych... cokolwiek robicie. - Nie ma potrzeby. - Gabriel narzucił surdut. - Virginia i ja rozmawialiśmy o ucieczce. Wygląda na to, że jej dziadek jest przeciwny małżeństwu i poprzysiągł mi krwawą zemstę. Postanowiliśmy więc pozbyć się tego kłopotu i udać się do Gretna Green. - Gabrielu. - Uciekał od wszystkiego, od prawdy, od przeszłości. Musiał się wreszcie zatrzymać. - Wiesz doskonale, że nie wyraziłam zgody... - Jeśli planujecie wspólną ucieczkę - rzekł lord Jarret - lepiej wejdźcie do domu. Musi to usłyszeć babka. Gabriel objął Virginię w pasie i poprowadził do wyjścia. - Posłuchaj... - zaczęła. - Ile może nam to zająć czasu? - spytał brata Gabriel, umyślnie ją ignorując. Idąc przez dziedziniec, jęli omawiać szczegóły ucieczki. A niech go licho. Dlaczego nie słucha? Weszli do domu i skierowali się do salonu, kiedy natknęli się w holu na babkę. - Co, u diabła, zabrało ci tyle... Och. - Pani Plumtree zobaczyła Virginię i się uśmiechnęła. - Dobry wieczór, panno Waverly. Annabel powiedziała nam, że pani dziadek zagroził zastrzeleniem mojego wnuka, jeśli jutro

ośmieli się pojechać do Waverly i oświadczyć. Przyjechała pani ostrzec Gabriela? - W rzeczy samej... - Uciekniemy, babciu - wtrącił Gabriel. - Wiem, że nie jest babcia przychylna ucieczkom, ale... - Ależ nic podobnego, chłopcze, pociągnijcie to dalej i ucieknijcie rzekła pogodnie pani Plumtree. - Tylko zalegalizujcie. Niech wam dadzą coś koniecznie na piśmie. Żadnych szkockich nonsensów w stylu, że wystarczy tylko słowo. - Oczywiście - zgodził się Gabriel. - Tylko że ja nie chcę - odezwała się Virginia. - Co mogę zrobić, żeby pomóc? - kontynuowała pani Plumtree. - Jeśli generał choć trochę podobny jest do mnie, za kilka godzin zacznie poszukiwania. Musicie być daleko, zanim odkryje, że panna Waverly zniknęła na dobre. Prawdopodobnie przyjedzie najpierw tutaj, a my go tu zatrzymamy, co da wam trochę więcej czasu. W Virginii zaczęła narastać złość. - Naprawdę nie sądzę... Przerwał jej lord Jarret: - Faeton nie będzie zbyt wygodny na tę podróż, ale za to szybszy. Moglibyście wziąć mój powóz, tyle że stangret nie odpoczął jeszcze po podróży. Zresztą ty, Gabrielu, także. - Dość tego, posłuchajcie wszyscy! - krzyknęła Virginia. - Ja nie chcę uciekać! Gabriel wymamrotał pod nosem przekleństwo i ścisnął mocniej Virginię w pasie. - Nie chce pani poślubić mojego wnuka? - spytała pani Plumtree i umyślnie zatrzymała wzrok na ich intymnym uścisku. Virginia się zaczerwieniła. - To jasne, że chcę. Pragnę to jednak uczynić jak należy. Z błogosławieństwem dziadka.

Pani Plumtree skrzywiła się z dezaprobatą. - Biorąc pod uwagę to, co pani dziadek powiedział mi po naszym obiedzie, najprawdopodobniej nigdy go nie da. Wyraził się dosłownie tak: W taki czy inny sposób postaram się, żeby nigdy nie poślubiła tego twojego diabelnego wnuczka. A jeśli teraz jeszcze mówi, że zastrzeli Gabriela, nie wygląda na to, że zmienił zdanie. - Ma pani cholerną słuszność, że nie zmieniłem zdania! - zakrzyknął ktoś od drzwi. Słodki Boże, stał w nich weteran, a za nim kamerdyner. - Przepraszam panią - rzekł kamerdyner. - Generał Waverly nie zechciał poczekać... - W porządku, Johnie - rzekła pani Plumtree. Virginia popatrzyła na dziadka zatroskana. Wyglądał na zmęczonego. - Co tutaj robisz, dziaduniu? Podszedł do niej. - Po naszej rozmowie nie mogłem usnąć. Poszedłem do twojej sypialni z myślą, żeby porozmawiać jeszcze, lecz ciebie tam nie było. Obrzucił Gabriela morderczym spojrzeniem. - Jak przekonałeś moją wnuczkę, żeby uczyniła coś tak diabelnie głupiego jak przyjazd tutaj po nocy? Coś mogło się jej stać. Mogła zostać napadnięta albo zabłądzić po ciemku... - Nie miał z tym nic wspólnego - przerwała mu Virginia. Przyjechałam do niego, bo rano groziłeś, że go zastrzelisz. - Przyjechała ostrzec Gabriela - rzekła starsza dama z błyskiem w oku. - Nie może jej pan za to winić. To tylko dobrze o niej świadczy. Generał przeniósł swój gniew na panią Plumtree. - Świadczy to tylko, kobieto, o twoich intrygach. Nie winię Virginii. Winię panią i pani cholerną rodzinę za wtrącanie się w nie swoje sprawy. - Odwrócił się do lorda Jarreta. - Następnym razem, kiedy pośle pan

do mojego domu małżonkę, żeby za moimi plecami przekazywała liściki, niech się pan przygotuje na kłopoty. - Nie wysyłałem żony do pana domu - zaprotestował lord Jarret. - Ja to zrobiłem. - Gabriel mocniej przytulił Virginię. - Chciałem, by Virginia wiedziała, że wrócę, aby ją czym prędzej poślubić. - Dla ciebie, chłopcze, to jest panna Waverly. Poślubisz ją po moim trupie. - Generał wyciągnął rękę. - Chodź, Virginio, wracamy do domu. Virginia popatrzyła na Gabriela i szepnęła: - Powiedz im. Powiedz teraz. Zesztywniał, po czym burknął. - To nie czas po temu. - Lepszego nie będzie. Tego wieczoru, kiedy tańczyliśmy walca, rzekłeś, że chcesz zadośćuczynić mojej rodzinie. To twoja szansa. On musi to usłyszeć. Widziała, że Gabe się wycofuje, próbuje schować niczym żółw do swojej skorupy, mimo to nalegała dalej: - Powiedz, żeby zrozumiał. - Nie będę tutaj tego roztrząsał! - Czego nie będziesz roztrząsał? - zaciekawiła się pani Plumtree. - W takim razie wracam do domu z dziadkiem. - Virginia wyrwała się z uścisku Gabriela i odsunęła o parę kroków. - Musisz wybierać. Powiedz mu prawdę albo ujrzysz, jak wychodzę. Nie wiedziała, czy zdoła to wytrzymać, ale musiała spróbować. Jego odmowa zmierzenia się z przeszłością mogła zatruć ich miłość. Ucieczka niczego by nie rozwiązała. Coś zamigotało w jego oczach. Gniew. A także żal. - Nie proś mnie o to. Dlaczego był aż tak uparty? Odwróciła się bez słowa i podeszła do dziadka.

- Na litość boską, Virginio. Proś mnie o wszystko, tylko nie o to! Ból kryjący się za tymi słowami sprawił, że serce ścisnęło się jej w piersi, ale nie przystanęła. - Nie mogę powiedzieć ci prawdy - próbował dalej. - Nie chcesz tego uczynić. - Nie mogę. Ponieważ nie wiem, jaka ona jest. Zatrzymała się. Nie mając pewności, czy dobrze usłyszała, odwróciła się do niego. - Co to znaczy? Pozostali, choć nie wiedzieli, o czym mowa, wstrzymali oddech, razem z Virginią czekając na odpowiedź. Przeczesał ręką włosy. - Bo tak naprawdę nie wiem, co zdarzyło się tamtej nocy. Byłem tak pijany, że niczego nie pamiętam. - W kompletnej ciszy, która nagle zapadła, słychać było jego oddech. - Wszyscy zawsze przypuszczali, że nie chciałem mówić, by ukryć swoją winę albo by chronić pamięć Rogera. Prawda jest jednak taka, że zupełnie nie wiem, kto kogo wyzwał. I nigdy tego nie wiedziałem. Próbowała zebrać myśli. - Jak to możliwe? Zaśmiał się chrapliwie. - Nie masz pojęcia, co my wtedy z Rogerem wyprawialiśmy. Wieczory spędzaliśmy, osuszając całe beczki piwa. - Jak czyni to wielu młodych ludzi - pośpieszył z pomocą lord Jarret. Gabriel ofuknął brata. - Aż tak, żeby kompletnie nie pamiętać, jak spowodowali śmierć najlepszego przyjaciela? - Popatrzył na Virginię hardo. - Mówisz, że twój dziadek musi się dowiedzieć, iż jestem dobrym człowiekiem. Aja tego nie wiem. Wszystko, co pamiętam, to że Roger pokłócił się z Lyonsem - ciągnął zduszonym głosem. - Książę wyszedł, a my upiliśmy się do nieprzytomności. Nie wiem, jak wyszli-

śmy z tawerny ani też jak dotarliśmy do domu. Tym bardziej nie pamiętam, kto wyskoczy! z tym piekielnym zakładem! - Wzburzony, zaczął chodzić tam i z powrotem. - Mam lukę w pamięci od chwili, kiedy zaczęliśmy tęgo pić, do chwili, gdy obudziłem się rano i zobaczyłem Rogera stojącego przed moim łóżkiem i mówiącego: „Co, przyjacielu, robimy to, czy nie?". - Nie zapytałeś go nawet, o czym mowa? - wyszeptała. - Ależ oczywiście, że zapytałem! - odpowiedział, zwracając się do niej z taką złością, że w odruchu obronnym aż się cofnęła. Zauważył to i zbladł. Po chwili zaczął mówić dalej, tym razem głosem beznamiętnym, który przerażał bardziej niż wcześniejsza złość. - Odrzekł: „No, wiesz, ścigamy się". Potem przybrał wyraz twarzy, który przybierał zawsze, kiedy czuł, że jest górą, i dodał: „Nie pamiętasz naszego zakładu". Czy mogłem się do tego przyznać? Ależ skąd! Nigdy bym się nie przyznał przed Rogerem, że przeholowałem z piciem. I że nie mam zielonego pojęcia, o czym on w ogóle mówi. Wyszedłbym na głupca. Na widok jego bólu zaczęło jej pękać serce. Odwrócił od niej wzrok. - Wystarczyło mi, że się założyliśmy. Wszak każdy dżentelmen wie, że jeśli się uczyni zakład, czy to na trzeźwo, czy też nie, należy się z niego wywiązać. Przypomniała sobie słowa generała i zerknęła na niego ukradkiem. On jednak zdawał się pochłonięty bez reszty opowieścią Gabriela. - I tak po prostu wyszedłeś z nim jak smarkaty głupiec? - spytał dziadek. - W rzeczy samej, jak smarkaty głupiec. Powiedział: „To cóż, załatwmy to. Tym razem wygram, Sharpe". A ja zwlokłem się z pościeli i poszedłem osiodłać konia. Nie obchodziło mnie, gdzie mieliśmy się ścigać, ani też, co

mnie spotka na torze. Obchodziło mnie tylko to, że muszę wygrać. W jego głosie zabrzmiała gorycz. - Zawsze zależało mu, żeby z tobą wygrać - rzekł cicho lord Jarret. Przypomniała sobie, że to prawda. Rywalizacja nie była jednostronna. Roger wracał do domu i ogłaszał, że Gabriel rzucił urok na jego konie albo że wygrał z nim w karty, bo miał po swojej stronie diabła. Ona sama powiedziała Gabrielowi przed wyścigiem coś podobnego. Zagryzła wargi. Wzrok Gabriela zdawał się pogrążony w przeszłości, jakby widział to wszystko od nowa. - Kiedy stało się już jasne, dokąd jedziemy, miałem chwilę otrzeźwienia. Wiedziałem, jak niebezpieczny jest tor w Turnham Green. Widziałem wielu poturbowanych uczestników wyścigów. Przełknął z trudem. - Wyciągnęliśmy już jednak z łóżka Lyonsa, żeby nam sędziował. Byłem daleki od tego, by się wycofać przed nimi obydwoma. Lepiej już dać się zabić, niż zrobić coś takiego, prawda? - Jego głos stał się lodowaty i obcy. - Lepiej zabić najlepszego przyjaciela. - Przecież go nie zabiłeś, Gabrielu - odezwała się cicho, nie będąc w stanie więcej wytrzymać. - Jesteś pewna? - W jego oczach błysnęło coś niepokojącego. - Bo ja nie. Twój dziadek mówi, że go upiłem i zmusiłem do tego, by pojechał w tym wyścigu. To całkiem możliwe. Mogłem go do tego nakłonić. Mogłem nazwać go tchórzem. A może nawet czymś mu zagroziłem. Nigdy się tego nie dowiemy. Podszedł do niej z wyrazem twarzy tak martwym i zimnym jak jego głos. - Jednak jedno wiemy na pewno. Byłem zbyt dumny, ażeby się przyznać, że niczego nie pamiętam. Okazałem się zbyt uparty, by się wycofać albo przynajmniej dać wygrać najlepszemu przyjacielowi. Ponieważ kiedy się ściga-

lem, musiałem wygrać, nawet jeśli to oznaczało... - Zabrakło mu tchu. - Proszę, oto mój prawdziwy charakter. Generał ma słuszność, Virginio. Nie zasługuję na ciebie. - Nie mogę w to uwierzyć - wyszeptała. Wlepił w nią wzrok. - Nie możesz? To czemu tak mocno naciskałaś, żebym obnażył duszę? I nie mów, że to na użytek twojego dziadka. Oboje doskonale wiemy, że to było dla ciebie. To ty musiałaś się dowiedzieć, czy jestem dobrym człowiekiem. Nie byłaś tego nigdy całkiem pewna. I to miała być prawda? Czyżby istotnie prawda zawiodła ich w to straszliwe miejsce? Dyszał ciężko. - Nie jest ważne, kto wymyślił ten zakład. Twój brat nie żyje, byłem bowiem zbyt głupi na to, żeby powstrzymać wyścig, i zbyt łasy na chwałę zwycięstwa. Czy naprawdę myślałaś, że kiedykolwiek zdołasz o tym zapomnieć albo mi to przebaczyć? Przez chwilę stanął jej przed oczami obraz nienaturalnie nieruchomego Rogera leżącego w sypialni. Gabriel mógł powstrzymać wyścig, ale tego nie uczynił. Przecież Roger mógł zrobić to samo. Skoro jednak nie zdawał sobie sprawy, że Gabriel nic nie pamięta... - Tak właśnie myślałem - rzekł lodowatym tonem, kiedy nie odpowiedziała. - Przynajmniej teraz, kiedy znasz fakty, możesz mnie nienawidzić z właściwego powodu. Odepchnął ją lekko i skierował się do drzwi. - Zaczekaj! - W głowie kręciło się jej od wszystkiego, co wyznał. Dokąd idziesz? Zatrzymał się w drzwiach, ale nie chciał na nią patrzeć. - Tam, dokąd idę zawsze, by zapomnieć to, co pamiętam. - Spojrzał na generała. - Proszę powiedzieć Devonmontowi, żeby o nią dbał.

Wyszedł. - Gabrielu! - Ruszyła za nim, lecz weteran złapał ją za ramię. - Puść mnie! - zaprotestowała, wyrywając się. - Przyprowadzę go - zaoferował lord Jarret i wybiegł z pokoju. - Zostaw, gołąbeczko - rzekł generał. - Powiedziałem ci, co tamtej nocy rzekł Roger. Twój brat wyraźnie nie chciał tego wyścigu. Zmusił go do niego lord Gabriel. - To do niego niepodobne - zaprotestowała pani Plumtree. Virginia potaknęła. Gabriel, którego znała, nigdy nikogo do niczego by nie zmuszał. Może i nie była pewna, co się zdarzyło tamtej nocy, jednak wiedziała jedno - Gabriel nie ponosił winy większej niż Roger. Pani Plumtree popatrzyła ponuro na generała. - Wymyślił sobie pan, że Gabe jest potworem, na podstawie zaledwie paru słów usłyszanych od wnuka. Doskonale pan wiedział, że kłamał. Tak pana zaślepia gniew, że nie potrafi się pan wydostać poza swoje uprzedzenie. - A co z pani uprzedzeniem? - odparł weteran. - To był tylko wypadek - rzekła pani Plumtree. - Tragiczny, głupi wypadek. Gabriel nie czyhał na życie pańskiego wnuka. Zachował się, jak wielu młodych ludzi, to prawda. Ale to Roger wyciągnął go z łóżka i zawiózł na tor wyścigowy. Proszę pomyśleć i o tym, oskarżając mojego wnuka. Słowa pani Plumtree zastanowiły mężczyznę. Miała słuszność. Jeśli można było wierzyć Gabrielowi - a Virginia wiedziała w głębi serca, że nie kłamał - to Roger był stroną, która bardziej parła do wyścigu. Co ważniejsze, wydarzyło się to siedem lat temu. I bez względu na to, co myślał Gabriel, nie zmieniało faktu, że Virginia go kochała. Nie zasługuję na ciebie.

Była głupia, pozwalając mu myśleć choć przez chwilę, że nie był jej wart. Wierzyć, że nie był wart tego, by go kochać. - Muszę porozmawiać z Gabrielem. W tej samej chwili wrócił lord Jarret. - Obawiam się, że wyjechał. Kiedy wszedłem do stajni, siodłał konia i powiedział, żebym go zostawił w spokoju. Próbowałem z nim porozmawiać, ale on odjechał. - Dokąd? - spytała Virginia. - Tego nie wiem - rzekł lord Jarret. W jego wzroku odczytała współczucie. - Z czasem wróci - uspokoiła wszystkich pani Plum-tree. - Zawsze wraca. - Robił takie rzeczy już przedtem? - spytała Virginia. - Parę razy, zawsze kiedy dopadały go wspomnienia o śmierci Rogera. Jedzie, Bóg raczy wiedzieć dokąd, i zawsze następna wiadomość, która o nim przychodzi, jest taka, że znów zgodził się na jakiś nonsensowny wyścig. Straciła go. Pozwoliła, żeby wyszedł, nienawidząc samego siebie, i teraz go utraciła. Nawet nie zdążyła wyznać mu miłości! - Dlaczego ma taką obsesję na punkcie wyścigów? Powiada, że to dla pieniędzy, lecz przysięgłabym, że kryje się za tym coś jeszcze. Na twarzy pani Plumtree odmalował się smutek. - To jego sposób na obronę przed lękiem, że mógłby skończyć tak jak Roger i jego rodzice. Umrzeć przedwcześnie. Me chcę znaleźć się w ziemi i gnić tam, zanim przyjdzie na mnie czas. Nie wiem jednak, jak się przed tym ustrzec. Było w tym jeszcze coś. Coś, co uszło jej uwadze. Coś więcej. - Jedźmy do domu - powiedział łagodnie generał. - Nie mamy tu po co siedzieć. Jeśli chcesz porozmawiać z tym człowiekiem, przywiozę cię tu jutro. Teraz jednak musisz iść spać.

- Nie wyjdę stąd - oświadczyła stanowczo. - Przynajmniej dopóki nie wróci Gabriel. - Generał ma słuszność, potrzeba pani snu - zaskoczyła ją pani Plumtree. - Może się pani przespać tutaj. Miejsca jest dość. Weteran wlepił wzrok w starszą damę. - Jeśli ona zostaje, ja zostaję także. Pani Plumtree odwzajemniła spojrzenie generała, na co się zarumienił. - Oczywiście, zaraz przygotujemy sypialnie. Ośmielę się rzec, że nie tylko pańskiej wnuczce potrzeba snu. - Dobrze. Zostaniemy tu na noc. Jeśli jednak on nie wróci do rana... - Będziemy się zastanawiać nad tym dopiero wówczas, jeśli tak się zdarzy - przerwała z naciskiem pani Plumtree. Zerknęła na lorda Jarreta. Kiwnął głową. - Znajdę go, panno Waverly, proszę się nie obawiać. - Dziękuję - powiedziała przez zaciśnięte gardło. Byli tacy dobrzy. Lord Jarret wrócił właśnie z długiej podróży. Poszukiwanie brata z pewnością było ostatnią rzeczą, na którą miałby ochotę. Gdy lord Jarret wyszedł, pani Plumtree poprowadziła ich w głąb domu. - Halstead Hall ma apartament, z którego mogą państwo skorzystać. Został zbudowany specjalnie na przyjęcie księcia i jego małżonki w siedemnastym wieku. Virginia nie słuchała, gdyż przypomniały jej się słowa Gabriela. Proszę powiedzieć Devonmontowi, żeby o nią dbał. Miał zamiar odwrócić się do niej plecami po wszystkim, co wcześniej sobie powiedzieli i czym zaczęli dla siebie być. Jak mógł? Oszołomiona z bólu weszła do okazałego apartamentu, który składał się z dwóch sypialni i salonu tak wielkie-

go jak jadalnia w Waverly Farm. Pani Plumtree wezwała służbę, która w błyskawicznym tempie uporała się z rozpaleniem ognia i usunięciem pokrowców z mebli. Wkrótce Virginia i weteran zostali sami. Gdy nie poszła do sypialni, dziadek podszedł do niej z zatroskaną miną i rzekł: - Idź do łóżka, gołąbeczko. Jestem pewien, że ten huncwot wkrótce wróci. Potrząsnęła głową. - Nie zasnę, dopóki nie będę pewna, że nic mu nie grozi. - Nic mu nie będzie - rzekł generał lekko wyprowadzony z równowagi. - Poza tym może to i dobrze. Pod jego nieobecność będziesz mogła rozważyć możliwość małżeństwa z kuzynem. - Nie mam najmniejszego zamiaru wychodzić za Pierce'a! zakrzyknęła. - Zakochałam się w Gabrielu! Generał zamrugał. - Zakochałaś się? Prawie go nie znasz. Z pewnością nie jesteś aż tak niemądra, żeby uwierzyć, iż małżeństwo da się zbudować na paru całusach, pochlebstwie i czułych słówkach. - To takie niemądre pragnąć czuć się godną pożądania kobietą, a nie kółkiem w maszynie na farmie? - wyrzuciła z siebie. Weteran wyglądał na porażonego. Westchnęła drżąco. - Nie może dziadunio zrozumieć? Gabriel widzi mnie całą nie tylko cechy, które sprawdzają się w codziennej pracy. Widzi kobietę, która chce, by uważano ją za piękną, która pragnie tańczyć i dostawać kwiaty i czuć coś ponad ulgę, że spłoszony źrebak nie stratował grządki rzepy. - Ściszyła głos. Przynajmniej tak było, póki go nie zmusiłam, by opowiedział o tym, co się stało. Teraz widzi tylko swoją winę. I uważa, że ja także. Czyżby szykował się do nowego wyścigu w swojej wiecznej potyczce ze śmiercią?

Oszukuję śmierć. Oto, co robię. Nagle zrozumiała. Powiedział tak niby w żartach, jednak nie był to żart. Wyjaśniał bowiem wszystko - ściganie się, lekkomyślność, chwile, gdy się wycofywał i przedzierzgał w zimnego, zatrważającego człowieka, o którym myślała jak o prawdziwym Aniele Śmierci. Zaczęła się modlić o sposobność, by mu to wyjaśnić. Dopóki on tego nie pojmie, nie będą mogli się pobrać. A tej myśli nie mogła znieść.

Rozdział XX Muszę. Pobić. Rogera. Gabriela prześladował refren ze snu. Jak również obraz Rogera leżącego ze złamanym karkiem i Lyonsa biegnącego do nich, kiedy Gabriel walczył, by zatrzymać konie. Pociągnął łyk piwa. Musiał zetrzeć ten obraz z wyobraźni. Musiał znaleźć doskonały stan błogosławionej nieświadomości, chłodny spokój, który odczuwał podczas każdego wyścigu. Zazwyczaj nie poszukiwał go w piciu, lecz dziś wieczorem miał zamiar wypędzić z głowy wspomnienia, choćby miało to znaczyć, że wypije połowę zapasów alkoholu w Londynie. Zaśmiał się gorzko. Nie opuszczała go ironia. - Cholernie trudno cię było znaleźć - odezwał się za nim Jarret. - Od kilku godzin włóczę się po szynkach. Niech to diabli. - No to mnie znalazłeś. I teraz możesz sobie iść. Pociągnął kilka łyków piwa. Żeby rozmawiać z bratem, musiał się upić jeszcze bardziej. Jarret odstawił jego kufel na bok. - Przecież nauczyłeś się już, że to ci nie pomaga. Prawda, lecz dziś ogarnęła go rozpacz. Przysunął kufel z powrotem. - Zamów sobie własne piwo. Albo, jeszcze lepiej, zabieraj się stąd.

- Powinieneś był zostać i dokończyć sprawę. Virginia chciała, żebyś został. - Tak, powiedziałbym nawet, że poprosiła, bym nie wychodził. - Po co w ogóle rozmawiał z Jarretem? To niczego nie zmieni. - Nie dałeś jej szansy. Zaklął w duchu. Widział malującą się na jej twarzy rozterkę i szok, kiedy powiedział prawdę. Może mu wybaczyła, a może nie. Nie mógł zostać, by się tego dowiedzieć. Wyjście oznaczało, że nie musiał patrzeć na to, jak gaśnie światełko w jej oczach, gdy pojmowała, kim on naprawdę jest. - To nie miałoby żadnego znaczenia. - Oczywiście, że miałoby znaczenie, bo ona cię kocha. Słowa przebiły się przez nieświadomość i skrzesały maleńką iskierkę nadziei w bryle lodu, w którą zamieniło się serce Gabriela. - Powiedziała ci to? Jarret milczał przez chwilę. - Nie musiała. Zobaczyłem to w jej oczach. - Ujrzałeś, co chciałeś zobaczyć. Ja widziałem kobietę, która wreszcie usłyszała prawdę, o którą się dobijała, i jej nie polubiła. Podniósł kufel, żeby się napić, lecz był pusty. Wyciągnął rękę do najbliższej dziewki. - Jeszcze jeden! Pośpieszyła go napełnić. - Nie dałeś pannie Waverly szansy oswoić się z prawdą - syknął Jarret. - Czego się spodziewałeś? - Spodziewałem się... Czego? Że kiedy odkryje przed nią duszę, ucichnie jego ból? To było naiwne. Ból nigdy się nie skończy - nawet gdyby mu przebaczyła to, co się zdarzyło. Jej brat nadal będzie martwy. A on pozostanie lekkomyślnym draniem, który wpędził go do grobu.

- Otrzymałem dokładnie to, czego się spodziewałem -skłamał. - Zatem zamierzasz ją ukarać za chwilowe wahanie, porzucając ją? dopytywał się dalej Jarret. - Ukarać? - Gabriel popatrzył na niego z urazą. - Wyświadczam jej przysługę. Byłem głupcem, rojąc sobie, że moglibyśmy się pobrać. Tymczasem w przeszłości jest zbyt wiele dzielących nas rzeczy. - Zdaje się chętna, żeby się z tym uporać. - W takim razie głupio myśli. Zasługuje na mężczyznę, który będzie jej wart. Ja nim nie jestem. Złapał oburącz kufel, który przed nim postawiono. Nie chciał czuć. Zazwyczaj szło tak łatwo - znajdował wyścig, w którym mógł wziąć udział i stawał się Aniołem Śmierci. Dlaczego nie mógł już tego robić? Wszystko, czego pragnął w tej chwili, to utonąć w nieświadomości, zapaść się w niej niczym w grobie... - Jednak panna Waverly w swoim aktualnym położeniu raczej nie znajdzie godniejszego kandydata, prawda? -zauważył chłodno Jarret. - Ma kuzyna - powiedział, choć na samą myśl o tym rozwiązaniu świerzbiała go ręka. Najchętniej by go stłukł. - On się z nią ożeni. - Virginia nie chce Devonmonta. Bóg raczy wiedzieć czemu, ale ona woli ciebie. Sądząc po tym, jak słowa te przyśpieszyły Gabrielowi puls, nie wypił jeszcze dostatecznie dużo. - Sama nie wie, czego chce. Tak czy inaczej, będzie jej z nim lepiej niż ze mną. - Ależ z ciebie cholerny tchórz! - huknął Jarret. Gabriel zaklął, czując gniew. Gdzie się podziała nieświadomość? - Uważaj, bracie. Ostatni człowiek, który tak mnie nazwał, połknął własne zęby, bo mu je wybiłem.

- Owszem, jesteś pierwszy do bitki. Czujesz się najszczęśliwszy, gdy stajesz do wyścigu z każdym głupcem, który ci rzuci wyzwanie. Ale broń Panie Boże, byś przyznał, że pragniesz Virginii. A może nawet ją kochasz. Najłatwiej jest podwinąć ogon i zwiać. Gabriel stężał. - Wcale nie łatwiej, tylko lepiej dla niej. Nie mogę jej dać, czego jej trzeba. - Odszkodowania za wyścig z bratem? Wcale tego nie oczekuje. Chce, żebyś otworzył przed nią serce i zaufał jej. A to cię przeraża jak diabli. Gabe wysuszył duszkiem pół kufla, usiłując zignorować prawdę w tych słowach. - Wierz mi, ja to rozumiem - kontynuował Jarret. - Byłem w podobnym położeniu. Podobnie jak Oliver i Minerva. Wszyscy przez ostatnich dziewiętnaście lat opancerzyliśmy swoje serca, bo wiedzieliśmy, jakie to straszne uczucie, gdy zostawia nas ktoś, kogo kochaliśmy najbardziej na świecie. To w nas zbudowało nieufność. Tymczasem, jeśli nie oddasz komuś serca, żyjesz tylko w połowie. Kochać i być kochanym warte jest wszelkiego ryzyka. Słowa brata dzwoniły Gabrielowi w głowie, zmagając się ze skutkami działania wypitego piwa. - Skończyłeś? - warknął. - Bo to nie twoja sprawa. Weteran z Devonmontem sporządzili staranny plan dotyczący jej przyszłości, a ja nie będę stał im na drodze. - Świetnie - powiedział Jarret lodowato i wstał. - Powinienem wspomnieć o jeszcze jednej rzeczy. Czy twoja chęć oddania jej Devonmontowi oznacza, że źle zrozumiałem sytuację między wami, którą przerwałem swoim wejściem do stajni? Przypuszczałem, że właśnie wtedy... Gabe zamarł. - No, ale to chyba niemożliwe - mówił dalej Jarret. - Bowiem odebranie jej dziewictwa i pozostawienie sa-

mej z konsekwencjami byłoby stokroć gorsze niż wszystko, co kiedykolwiek zrobiłeś Rogerowi. Wystrzeliwszy ostatnią kulę, Jarret wyszedł. Gabe odsunął na bok piwo i wylał z siebie strumień przekleństw. Dlaczego o tym zapomniał? Zrujnował reputację Virginii. Jarret miał słuszność - nie mógł jej teraz zostawić z tym samej. Devonmont może i jest pobłażliwy, jak twierdziła Virginia, jednak takiej rzeczy nie umiałby znieść. Żaden mężczyzna nie mógłby. Uwiódł ją dwukrotnie. To oznaczało, że musi się z nią ożenić. Jeśli Virginia będzie chciała za niego wyjść. Wlepił wzrok w kufel. Pomimo optymistycznych obserwacji Jarreta nie był tego pewien. Jeśli miała czas przemyśleć jego wyznania, może nie zechcieć nadal się z nim zadawać. Kto mógłby ją winić? Nie potrafił wyznać jednej jedynej rzeczy, którą pragnęła wiedzieć - co tamtej nocy zdarzyło się między nim a Rogerem. Zasługiwała, by to dostać, a on nie potrafił jej tego dać. A może jednak? Jego umysł zaczął pracować gorączkowo, rozważając możliwości. Siedem lat starał się unikać prawdy w obawie przed tym, czego może się dowiedzieć. A jeśli jednak mógłby coś odnaleźć? Ktoś musiał słyszeć rozmowę jego i Rogera. Obecni tamtej nocy w tawernie świadkowie zapewne wszystko słyszeli, lecz ich opowieść wymieszała się z plotkami i teraz nikt już nie wiedział, jaka była prawda. Jeśli zdołałby się od kogoś dowiedzieć, co wówczas się zdarzyło, Virginia i jej dziadek dostaliby swoją prawdę. Gabriel rzucił na stół pieniądze i wyszedł z tawerny. Udał się na spacer po ulicach - chciał oczyścić umysł i pomyśleć. Kto był w tawernie, kiedy przyszli on, Roger i Lyons? Musiał tam być ktoś, kto ich słyszał. Wiadomo, że ani on,

ani jego kompani nie pili nigdy w milczeniu. Może gdyby wróci! w tamto miejsce, pobudziłoby to jego pamięć. Spędzi! kilka godzin, wałęsając się po szynkach. Wszedł także do tawerny, w której był tamtego wieczoru. Sama obecność nie wskrzesiła jednak niczego z cmentarzyska wspomnień. Zaczął więc rozpytywać. Porzucił dumę. Pragnął jedynie prawdy, nawet gdyby połowa towarzystwa zaczęła plotkować o jego nowej obsesji poznania faktów. Nieszczęśliwie od śmierci Rogera tawerna parę razy przechodziła z rąk do rąk, dlatego obecny właściciel mógł jedynie zaprowadzić go do poprzednich. Pytał stałych bywalców i służbę, ale nikt nie miał pojęcia, o czym mówił. Wyszedł przepytać służbę w drugiej tawernie, a potem w kolejnych. Poszukiwał właściwie cieni ludzi, którzy mogliby znać kogoś, kto znał kogoś, kto mógłby być w tamtym miejscu tamtej nocy. W miarę jak trzeźwiał, coraz bardziej zdawał sobie sprawę, jak daremne są jego poszukiwania. Nikt nie pamiętał pary podchmielonych głupców zakładających się o coś siedem lat temu. Jeden jedyny człowiek, który twierdził, że tam był, miał bardzo niewiele do powiedzenia. Najwyraźniej ludzie spędzający długie wieczorne godziny w tawernach nie stanowili najlepszego źródła informacji. Trunek marynował im mózgi. Gdy wreszcie dopadł ówczesnego właściciela tawerny, tylko po to, by usłyszeć, że nie ma on pojęcia o żadnym zakładzie, Gabe przysiadł w jego nowym szynku, by zastanowić się, co czynić dalej. Zamierzał właśnie zamówić posiłek, bo od wielu godzin nic nie jad!, kiedy ktoś usiadł naprzeciwko. Chetwin, niech go szlag! Ostatnia osoba, jaką by chciał zobaczyć tego wieczoru. - Słyszałem, że rozpytuje pan w mieście o noc, kiedy założyliście się z Rogerem - powiedział mężczyzna.

Choć Gabrielowi nie spodobało się, że jego poszukiwania zostały zauważone przez takiego chłystka jak Chetwin, nie dał po sobie nic poznać. - Pomyślałem, że to interesujące, zwłaszcza w świetle pana starań o rękę panny Waverly. Gabe zmarszczył się, lecz nie złapał przynęty. - Wszyscy o tym mówią. Wygrał pan prawo zalecania się do niej, więc czekamy, by zobaczyć, czy zostanie pan przyjęty. - Chetwin zawołał, by przyniesiono mu kufel. - Zgaduję, że pana pytania o to, co zdarzyło się tamtej nocy, mają coś wspólnego z ową panną. - Nie mam na to czasu - wycedził Gabe i wstał. - Nie pamięta pan, prawda? To go zatrzymało. - Proszę nie mówić głupstw. Dlaczego miałbym nie pamiętać? - Ponieważ mieliście nieźle w czubie, z tego, co słyszałem. Gdyby pan pamiętał - ciągnął Chetwin - dlaczego miałby szukać kogoś, kto mógł być świadkiem? Jedyny powód poszukiwania świadka jest taki, że ma pan w pamięci lukę. Gabriel popatrzył na Chetwina z góry. - O co panu chodzi? - Chodzi mi o to, że najwyraźniej odczuł pan pilną potrzebę wyjaśnienia całej historii pannie Waverly. Zawsze przypuszczałem, że wie, co się wydarzyło, od dziadka lub nawet od samego Rogera, lecz możliwe, że tak nie jest. Chce więc poznać całą historię, zanim zgodzi się na ślub. - Chetwin uśmiechnął się zadowolony z siebie. - Przypadkiem znam kogoś, kto zna odpowiedź. Choć puls Gabriela znacznie przyśpieszył, zdobył się na obojętne wzruszenie ramion. - Czyżby? Kto by to mógł być? - Powiem panu, ale pod jednym warunkiem. Ze obaj staniemy do wyścigu w Turnham Green.

Gabriel zaśmiał się, rozczarowany. - Nie zamierzam poddać się pańskiej próbie zmuszenia mnie do rewanżu. Nic pan nie wie, a ja nie będę się z panem ścigał. Kiedy odwróci! się, by wyjść, Chetwin rzekł: - Wiem, że Lyons pokłóci! się z Waverlym i wyszedł z tawerny, zanim się założyliście. Gabriel znieruchomiał. Coś takiego mógł wiedzieć tylko ktoś, kto tam był lub kto rozmawiał z naocznym świadkiem. Pomału odwrócił się do Chetwina. - Jeśli przez te wszystkie lata znał pan prawdę, czemu dotąd jej pan nie wyjawił? - Nie powiedziałem, że znam prawdę, lecz tylko, że znam kogoś, kto ją zna. - Twarz Chetwina pociemniała. - Któregoś wieczoru, kiedy snuliśmy z przyjaciółmi przypuszczenia na temat tego, kto kogo wyzwał, pewien człowiek powiedział, że powinienem milczeć, skoro nie znam wszystkich faktów. Wygadał się o Lyonsie i sprzeczce. Kiedy zrozumiałem, że zna prawdę, próbowałem go skłonić, by powiedział więcej, lecz odmówił. Rzekł, że rodziny nie zasługują na to, by być tematem plotek ludzi mojego pokroju. Gabe przeszukiwał pamięć, zastanawiając się, kim mógł być jego tajemniczy obrońca, jednak nic nie przychodziło mu do głowy. Pamiętał kłótnię z Lyonsem, lecz nie przypominał sobie obecności żadnego z ich przyjaciół. Musiał to być ktoś obcy. Tylko jaki człowiek, znający Chetwina, nie znał jego, Gabriela? Gabe zbliżył twarz do twarzy Chetwina. - Powiesz mi, kto to był, albo wybiję to z ciebie pięścią. - Wtedy nigdy się nie dowiesz, prawda? - zaszydził mężczyzna. Gabe wyprostował się, walcząc o zachowanie spokoju.

- Mógłbym przepytać wszystkich pana przyjaciół... - Ten człowiek nie jest moim przyjacielem. Myślałem, że wyraziłem się jasno. To tylko ktoś, z kim raz rozmawiałem w tawernie. - Chetwin oparł się wygodnie, zadowolony z siebie i bezczelny jak zwykle. Zatem oto, co proponuję. Jutro staniemy do wyścigu na torze Turnham Green. Stawką będzie trzysta funtów. Kto wygra, bierze pieniądze, a niezależnie od tego, kto zwycięży, podam panu nazwisko. Nagroda z pewnością dostateczna, by pana skusić. Trzysta funtów było sporą sumą. Gdyby wygrał, mógłby poślubić Virginię, będąc w znacznie pewniejszej sytuacji finansowej niż teraz. Gdyby jednak przegrał, znalazłby się w tarapatach. W każdym przypadku mógłby dać jej i weteranowi ich upragnioną prawdę. Rzecz jasna, istniała możliwość, że Chetwin kłamał. Nie czyniło to jednak żadnej różnicy. Gabriel nie miał wyboru. Poza tym raz już wygrał z Chetwinem i był w stanie pokonać go ponownie. Byłby to ostatni wyścig Gabriela na torze Turnham Green. Gdyby Virginia dowiedziała się, że choć przez chwilę rozważał taką możliwość, skróciłaby go o głowę. Mogłaby nawet od razu zgodzić się na ślub, lecz sprawa pozostałaby nierozwiązana. - Mam własny warunek - rzekł Gabe. - Wyścig musi pozostać tajemnicą znaną tylko nam dwóm. Pan ściąga któregoś ze swoich przyjaciół na świadka, a ja poproszę Lyonsa. Nikogo więcej. Kiedy będziemy z panną Waverly po ślubie, może pan opowiadać o wyniku, komu tylko pan chce, lecz nie wcześniej. Zgoda? Chetwin nie wyglądał na uszczęśliwionego, ale kiwnął głową. - W porządku - rzekł Gabriel. - Zatem będzie pan miał swój wyścig.

Rozdział XXI Rano we wtorek Celia przemknęła przez dziedziniec i skierowała się do najodleglejszego zakątka posiadłości na północnym wschodzie. W oddali słyszała myśliwych - w sobotę rozpoczął się sezon polowań na dzikie ptactwo. Mogła poćwiczyć strzelanie do celu bez żadnych wymądrzających się świadków. Podczas wizyty weterana i panny Waverly wszyscy na szczęście o niej zapomnieli. Zbliżał się termin corocznego przyjęcia w posiadłości, podczas którego miały się odbyć zawody strzeleckie. Chciała zatem się przygotować. Westchnęła. Biedna panna Waverly. Chociaż Celia bardzo nie chciała, by Gabe się żenił i w ten sposób przynaglał do małżeństwa także ją, nie pragnęła także być świadkiem cierpienia Virginii. Zdawała się przyzwoitą osobą, a cała sprawa związana ze śmiercią jej brata była nadzwyczaj smutna. Celia okrążyła stajnie i prawie zderzyła się z Gabrielem, który wraz z młodym Willym, stajennym, wyprowadzał właśnie faeton i konie. - Gabe! Co ty wyrabiasz? - zawołała, chowając strzelbę za plecami. Wszyscy się o ciebie zamartwiają. Babka strasznie zbeształa Jarreta, kiedy wrócił z Londynu sam. - Powinna mu powiedzieć, że generał i Virginia są tutaj

nadal? Może nie. Mogłoby go to wystraszyć, a już wygląda! jak upiór. - Musisz pójść porozmawiać z babką... - Później. Jeśli nie masz nic przeciwko, wolałbym, abyś nie wspominała nikomu, że mnie widziałaś. Przynajmniej jeszcze przez parę godzin, to wszystko. Popatrzyła na faeton, potem na niego i zaświtało jej coś w głowie. - Wyjeżdżasz się z kimś pościgać, prawda? Wymamrotał przekleństwo pod nosem. Po czym jego wzrok przesunął się nieco na lewo. Zmrużył oczy. - A ty wybierasz się postrzelać, prawda? - Dlaczego tak sądzisz? - Widzę przecież strzelbę, którą bez powodzenia chowasz za plecami - rzekł przeciągle. - Myślałem, że babka zakazała ci ćwiczeń w strzelaniu. - Jeśli się nie dowie, nie poczuje się urażona. Nie powiesz jej, prawda? - Jeśli dotrzymasz mojej tajemnicy, ja dotrzymam twojej. - Przerwał, jakby coś rozważał, po czym rzekł: - Właściwie... - Odwrócił się do Willy'ego, dając mu gestem do zrozumienia, że ma wyjąć coś z kieszeni. Stajenny sięgnął po kopertę i wręczył ją Gabrielowi, który utkwił w niej wzrok, po czym podniósł go, by popatrzeć na Celię. - Jeśli cokolwiek mi się stanie, chciałbym, byś dała to pannie Waverly. Zrobisz to dla mnie? Po plecach przeszły jej ciarki. - Gdzie się ścigasz, Gabe? - spytała. Uniósł brwi. - A gdzie będziesz strzelać? Zagryzła wargę. Dotrzymanie tajemnicy okazało się nieoczekiwanie bardzo nierozsądne. Wyciągnął do niej rękę z kopertą, lecz kiedy po nią sięgnęła, nie puścił jej.

- Obiecaj, że nie zajrzysz do środka. Ani też nikomu nie pokażesz, chyba że coś mi się stanie. Zawahała się. Jeśli chciała się dowiedzieć, co się dzieje, lepiej było zrobić, o co prosił. Skrzyżowała palce za plecami, na wszelki wypadek. - Obiecuję. Oddał jej kopertę. Włożyła ją do kieszeni fartucha. Patrzyła, jak Gabe wskoczył do faetonu, po czym popędził konie do kłusa. Kiedy odjechał, znikając jej z oczu, zwróciła się do Willy'ego. - Wiesz, dokąd pojechał? - Nie, panienko, nic nie powiedział. Wyjęła kopertę i przyjrzała się jej. To było do Gabriela niepodobne, zostawiać liściki przed wyścigiem. Zawsze uważał, że wygra, i to bez draśnięcia. Właśnie to wpędziło go w kłopoty. Ostatnio jednak się zmienił. Stał się bardziej markotny i cierpki. Nie ubierał się już na czarno. Łącznie z rewelacjami ostatniego wieczoru wszystko to zdawało się świadczyć o poważnych kłopotach brata. Jarret zdawał się uważać, że Gabriel znalazł się na rozdrożu. Przypuszczał nawet, że się zakochał, a opinię tę podzielała też żona Jarreta. Na przekór temu, co reszta rodziny myślała o Celii, dziewczyna wierzyła w miłość. Właśnie dlatego nie chciała wyjść za mąż dla kaprysu babki. Zupełnie znikąd zadźwięczały jej w uszach słowa pana Pintera sprzed tygodnia: Ja jedynie zauważyłem, że babci leży na sercu pani dobro, czego pani nie jest w stanie pojąć. Co on w ogóle o tym wiedział? Śledczy z Bow Street nie miał w sobie ani grama namiętności. Zawsze zajmował się tylko pracą. Nie umiał zrozumieć, jak to jest, gdy chce się rzeczy, której z zasady odmawia się kobiecie - pewności, że nikt jej nie zrani, chyba że sama na to pozwoli; cudownego dreszczyku, gdy wysyła się kulę prosto

do celu, szalonej radości, kiedy pobije się gromadę niemądrych, nadętych mężczyzn uważających się za coś lepszego od kobiet. Mogłaby zacząć tolerować pana Pinte-ra, gdyby człowiek ów miał choć odrobinę uczuć... Z ust wymknęło jej się przekleństwo. Nie miało znaczenia, czy był zdolny do miłości, czy też nie. Pracował dla babki, to wszystko. Nie miało to z nią nic wspólnego. Skierowała uwagę ponownie na kopertę. Zabolało ją, kiedy Gabriel podporządkował się żądaniu babki i postanowił starać się o pannę Waverly. Nie miało to jednak znaczenia, jeśli prawdziwie ją kochał, na co list zdawał się wskazywać. Koperta wraz ze wszystkim, co mogła oznaczać, paliła ją w rękę i napełniała niepokojem. Jeśli coś mi się stanie... Westchnęła. To za wiele, by spokojnie oddać się strzelaniu. Odwróciła się i poszła z powrotem do domu. Isaac przechadzał się po salonie i zastanawiał, czy powinien obudzić Virginię. Dopiero koło czwartej nad ranem przekonał ją, by się położyła do łóżka. Dzięki Bogu jeszcze spała. On jednak chciał wracać. Rezydencja, w której gościł, zbyt przypominała mu dzieciństwo w Hertfordshire. W posiadłości, która przypadła teraz Pierce'owi jako dziedzicowi tytułu. Rozległo się ciche pukanie do drzwi. Przypuszczając, że to służba, podszedł, by je otworzyć. Stała za nimi Hetty z wazonem świeżo ściętych kwiatów. Wyglądała na znękaną i bladą, lecz nadal była piękna. - Mogę wejść? - Oczywiście. - Jak ona się czuje? - spytała. - Śpi. Zastanawiałem się, czy jej nie zbudzić. Muszę być na farmie. Jakieś wieści o lordzie Gabrielu?

- Niestety, nie. - Hetty podeszła do stołu i postawiła wazon. Przyniosłam trochę lawendy z ogrodu. Gabe powiedział, że to jej ulubione kwiatki, i pomyślałam, że sprawią jej przyjemność. Sporo czasu mi zajęło, nim zebrałam bukiet, bo ktoś powycinał je jak wściekły. Widzi we mnie kobietę, która pragnie tańczyć i dostawać kwiaty. Jęknął. - Ależ ze mnie stary głupiec. Zamrugała. - A czemuż to? - Myślałem, że wkłada wszędzie do wazonów naszą lawendę. Pokręcił głową. - Miałem idiotyczny pomysł, że jeśli zajmę twojego wnuka pracą w stajni, nie będzie miał kiedy się do niej zalecać. Tymczasem robił to pod moim nosem. Widziałem tylko to, co chciałem widzieć. Hetty zajęła się układaniem kwiatów. - Często tak czynimy. Popatrzył na nią ponuro. - Ty nie. Powiedziałaś, że ma namiętną naturę, lecz ja tego nie zauważyłem. Jest taka odpowiedzialna, że zapomniałem, iż może mieć inne potrzeby, potrzeby kobiety. - Głos mu zadrżał. - Zauważył to twój wnuk. Zbyt późno. Przypomniał sobie Sharpe'a ujmującego się za nią w rozmowie z Hobem, zwracającego uwagę na jej strój, dziękującego jej za kanapki... zachowującego się jak dżentelmen. Gdyby uczciwie przyjrzał się postępowaniu Gabriela w ciągu tego tygodnia, musiałby przyznać, że Sharpe zachowywał się zawsze jak dżentelmen. W rzeczy samej - nawet lepiej. Ani razu nie poskarżył się na czyszczenie boksów w stajni ani też nie podszedł do tej pracy lekceważąco. Przejawiał szczere zainteresowanie tym, jak Isaac ćwiczy konie. Podał także parę własnych sposobów dotyczących żywienia koni wyścigowych.

Musiał być zatem albo niezwykle wytrawnym aktorem, albo dżentelmenem. Isaac tak długo uważał go za tego pierwszego, że trudno mu było uwierzyć w to drugie. Ostatni wieczór wstrząsnął jego sposobem postrzegania Gabriela. - Wiem, że nie chcesz tego słyszeć, Isaacu - powiedziała łagodnie jednak sądzę, że do siebie pasują. Virginia ma w sobie dość ognia, żeby podtrzymywać jego zainteresowanie, a on posiada dość rozsądku, by posłuchać jej rad. Mogą stworzyć udany mariaż, gdybyś zechciał na to pozwolić. Lepszy niż z lordem Devonmontem, że ośmielę się zauważyć. Nie mogę wyjść za Pierce 'a, skoro kocham Gabriela! A niech to piekło pochłonie. I zaraza. - Wyjaśniła w oczywisty sposób ostatniego wieczoru, że nigdy nie poślubi Pierce'a. To jeszcze jedna rzecz, w której okazałem się kompletnym ślepcem. Czyżby naprawdę wierzył, że tych dwoje mogłoby stworzyć parę? Miał nadzieję, że mogliby, lecz gdzieś w głębi duszy wiedział doskonale, że zachowują się względem siebie jak rodzeństwo, a nie kochankowie. Tak bardzo życzył sobie tego małżeństwa, że zignorował własny instynkt. Zdawał się postępować tak cały czas ze swoją gołą-beczką. - Zwykłem wydawać komendy, czynię to nawet w odniesieniu do wnuczki, a ona całkiem dobrze to znosi. Jednak masz słuszność, miłość nie jest czymś, co może zaistnieć na rozkaz, choćby samego generała. - Virginia kocha Gabriela? - spytała Hetty drżącym głosem. - Mówi, że kocha. Sądzi jednak, że poczucie winy nie pozwala mu odwzajemnić jej miłości. - Może tak być. - Kobieta westchnęła. - Bardzo mi przykro z powodu tego, co powiedziałam wieczorem o kłamstwach Rogera. Nie zamierzałam sugerować...

- Nie, to absolutna prawda. - Zaczerpnął powietrza. - Miałem dość czasu, by to przemyśleć. Virginia stawiała Rogera zawsze na piedestale, a i ja sam pielęgnowałem jego pamięć jak jakiegoś świętego. Roger uwielbiał hazard i picie. Okłamywał mnie przy tym co do jednego i drugiego. Sprawiał trudności i wiedziałem o tym. Jednak nie mogłem nic na to poradzić, więc po jego śmierci łatwiej było po prostu... Przełknął z trudem. Ciężko było to powiedzieć, zwłaszcza jej. - Obarczyć winą Gabriela - podsunęła cicho. Kiwnął głową. Zwięźle powtórzył to, co rzekł Virginii o rozmowie z wnukiem tamtej nocy. - Roger nie powiedział niczego takiego, że został w coś wciągnięty lub do czegoś zmuszony. To dośpiewałem sobie już sam. Tymczasem ty miałaś słuszność. Już samo to, że Roger ściągnął na wyścig twojego wnuka, zdradza, kto był za ten wyścig odpowiedzialny. Próbowałem sobie wmówić, że Sharpe kłamał, gdyby jednak miał kłamać, czyż nie powiedziałby po prostu, że to Roger rzucił mu wyzwanie? I dlaczego miałby się przyznawać, że się upił? - Dlaczego powiedział, że nie zasłużył na Virginię? -podsunęła Hetty. - Bo nie zasłużył - odgryzł się generał. Kiedy spostrzegł, że się skuliła w sobie, dodał: - Bo w mojej ocenie nikt na nią nie zasługuje. Na usta Hetty wypłynął lekki uśmiech. - Być może masz słuszność. Niemniej nadal będę twierdzić, że Gabe okaże się dla niej dobrym mężem. Sharpe ożeniony z jego wnuczką. Ubolewał na samą myśl, lecz skoro tak bardzo go pragnęła... Westchnął. - Każdy dowódca orientuje się, kiedy zostaje bez broni i kiedy wyprowadzi się go w pole. Między tobą i Virginią... - rzucił pani Plumtree poważne spojrzenie. - Wiesz, że ja tylko pragnę jej szczęścia.

- Wiem. Także tego pragnę. Dla obojga. - Podeszła bliżej. - Dziękuję, Isaacu, że przyjąłeś to z taką otwartością. Wyprostowała się i stanęła na palcach, żeby pocałować go w policzek. Zanim zdołała się wycofać, złapał ją za podbródek i pocałował w usta. Kiedy odsunął głowę, zobaczył jej szeroko otwarte, wlepione w siebie oczy i różowy rumieniec młodości na bladych jak papier policzkach. We wzroku tym było zarówno zaskoczenie, jak i świadomość. Objął ją w pasie, żeby przytrzymać w miejscu, po czym pocałował ją bardziej starannie. Zmiękła tak, jak się spodziewał. Hetty była wystarczająco stara, by wiedzieć, jak stacza się bitwy - bynajmniej nie słowne. Jeszcze nigdy poddający się nie smakował tak słodko. Pukanie do drzwi sprawiło, że uwolnił ją z żalem. Zwłaszcza że zanim poszła otworzyć, lekko się do niego uśmiechnęła. Do środka wpadła Celia. - Babciu, szukałam babci wszędzie! Właśnie widziałam Gabriela... - Wrócił? - spytała Virginia, wychodząc z sypialni. Wyglądała na oszołomioną. Miała na sobie ubranie z poprzedniego dnia, bardzo wymięte, jakby w nim spała. - Jest tutaj? - Już nie. Nie mogłam go zatrzymać. Pojechał dokądś na wyścig, dał mi jednak to, żebym ci przekazała. - Wyciągnęła zapieczętowaną kopertę, lecz gdy Virginia podbiegła, żeby ją wziąć, dodała: Powinnam uprzedzić, że poprosił, bym ci jej nie wręczała, chyba że coś mu się stanie. Hetty jęknęła, a z twarzy Virginii odpłynęła krew. - Nigdy wcześniej dla nikogo nie zostawiał listu - rzekła Celia. Wiedząc, co to może oznaczać, pomyślałam, że lepiej jednak do niego zajrzeć. Może napisał w nim, gdzie się ściga.

Kiedy Virginia w pośpiechu rozdzierała kopertę, Isaac zaklął w duchu. Sharpe nie ułatwiał mu w tej właśnie chwili przebaczenia. Virginia podniosła na niego wzrok. Wyglądała tak, jakby za chwilę miała zemdleć. Starsza dama wzięła od niej list i przeczytała na głos. Najdroższa Virginio Jeśli czytasz te słowa, to zdarzyło się coś, co było nie do pomyślenia. Przegrałem wyścig i życie. Nie zniósłbym tego, że zostawiam Cię w niepewności, jak do tego doszło, dlatego piszę, by to wyjaśnić. Chetwin twierdzi, ze zna kogoś, kto może powiedzieć, co się zdarzyło siedem lat temu. Nie wyjawi mi jednak jego nazwiska, jeśli nie stanę z nim w Turnham Green, na co się zgodziłem. Nie wiń za to siebie. Czynię to, żebyś dokładnie wiedziała, za jakiego pokroju mężczyznę miałaś wyjść za mąż. Dopilnuj, żeby Chetwin dotrzymał warunków zakładu - poda mi (lub mojemu pełnomocnikowi, w razie gdybym nie przeżył) nazwisko tej osoby, niezależnie od tego, kto wygra. Jeśli nareszcie poznasz prawdę, moje życie nie pójdzie na marne. Pragnę tylko być tam z Tobą i sam Ci tę prawdę przekazać. Uczyniłbym wszystko, żebyś wreszcie odnalazła spokój. - Wszystko, tylko nie wyścig w Turnham Green - rzekła z goryczą Virginia. Spojrzała na dziadka. - Musimy go powstrzymać. Jeśli coś mu się stanie... - głos jej się załamał. - Oczywiście. - Generał zwrócił się do lady Celii. - Jak dawno wyjechał? - Piętnaście minut temu, czy coś koło tego. Zerknął na Hetty.

- Powinniśmy pojechać moim gigiem . Posiałem już, by go szykowano. Jednak tylko troje z nas się w nim zmieści. - Ja zostanę - zaproponowała Celia. Isaac skinął głową. - Jeśli wyjedziemy zaraz, powinniśmy dotrzeć do Turnham Green, zanim rozpocznie się wyścig. Nie zaczną go wszak natychmiast po przybyciu na miejsce. - Zwracając się do Virginii, dodał: - A jeśli nawet nam się nie uda, moja droga, to pamiętaj, że chłopak ściga się tam już trzeci raz. Z całą pewnością wyjdzie z tego znów bez draśnięcia. - Z całą pewnością nie. Po wyścigu będzie miał ze mną do czynienia. A z tego starcia nie wyjdzie bez draśnięcia, zapewniam. Z mocno bijącym sercem i potem obficie zraszającym czoło, Gabe stał, czekając na Chetwina. Lyons spojrzał na zegarek kieszonkowy i zmarszczył brwi. - Dziesięć minut spóźnienia. - Prowadzi grę - warknął Gabriel. - Próbuje mnie wytrącić z równowagi, to wszystko. Co gorsza, to działało. Nigdy przedtem żaden wyścig aż tyle dla niego nie znaczył. Martwiło go to. Oznaczało, że nie mógł osiągnąć tego stanu zimnego opanowania, który był niezbędny do zwycięstwa. Popatrzył na koniec toru na duże głazy. Ostatnio, kiedy się tu dwa razy ścigał, przybył tak liczny tum, że wspomnienie wyścigu z Rogerem zbladło wobec atmosfery

*Gig - lekki jedno- lub dwukonny powozik dwukołowy, używany w XIX i na początku XX w., głównie w Anglii (przyp. tłum.).

widowiska. Inna pora dnia i inna pora roku. Nie było też Lyonsa. Wyjechał za granicę na wyścigi z Chetwinem. Dzisiejszy dzień przypominał tamten sprzed siedmiu lat. Lato. Południe. Żadnych widzów, jedynie Lyons. I skutki całej nocy spędzonej na piciu. Wszystko dokładnie tak samo. Wstrząsnął nim dreszcz. Nie powinno robić to na nim wrażenia, ale robiło. - Jesteś pewien, że tego chcesz? - spytał Lyons. I to też było inne - Lyons nie zapytał go o nic podobnego przed wyścigiem z Rogerem. Przed laty wszyscy oni byli o wiele głupsi. - Nie mam wyboru. To jedyny sposób, żeby się dowiedzieć. - Zawsze myślałem, że wiesz i że zachowujesz milczenie tylko dlatego, że nie chcesz szargać jego pamięci. Nie wiedział, czy ma się śmiać, czy płakać. Wszyscy ludzie przypisywali mu tak szlachetne motywy działania, gdy tymczasem... - Przykro mi, że nie przepytałem dobrze was obu -rzekł Lyons. Kiedy tu przyjechałem, na wpół spałem. To był po prostu jeszcze jeden wyścig i nie obchodziło mnie to, kto rzucił wyzwanie. - Głos mu drżał. - Przez długie lata myślałem, że gdybym dobrze was wypytał, gdybym coś powiedział... Jednak rzecz jasna, nic nie powiedziałem, ty też nie, no i oto skutek. Gabriela przeszył chłód. Nigdy wcześniej nie przyszło mu na myśl, że Lyons także mógł mieć poczucie winy. Zaskakujące więc było, że przyszedł dzisiaj. - Tym razem zadośćuczynię mojemu sumieniu i zapytam znowu kontynuował Lyons. - Czy jesteś pewien, że chcesz to zrobić? Zanim Gabe zdołał udzielić odpowiedzi, dobiegł ich tętent kopyt. Odwrócił się, by dostrzec Chetwina powożącego zaprzęgiem. Z tyłu siedział żołnierz. Przez chwi-

lę Gabe zastanawiał się, czy to nie wspomniany przez Chetwina człowiek. Tylko że ów tajemniczy informator nie był przecież jego przyjacielem. Chetwin zatrzymał konie przy zaprzęgu Gabriela. - Spóźnił się pan - przywitał go Gabe. Drugi mężczyzna zeskoczył na ziemię i stanął obok Lyonsa. Pewny siebie uśmieszek Chetwina potwierdził jego podejrzenia. - Martwił się pan, że się nie pokażę? - I straci pan okazję zrobienia z siebie durnia? - Gabriel wziął cugle do ręki. - To diabelnie do pana niepodobne. To przegoniło uśmiech z twarzy Chetwina. - Zobaczymy, kto jest naprawdę durniem, kiedy wyścig się skończy i ja go wygram. - Proszę pamiętać tylko, co ustaliliśmy - wycedził Gabriel. - Jest to ostatni raz, kiedy wyzywa mnie pan na wyścig w tym miejscu, niezależnie od tego, co stanie się dziś z pana zaprzęgiem, czy pod podkowę konia dostanie się kamień, czy złamie się oś, czy jakiekolwiek inne okoliczności uniemożliwią panu zwycięstwo. To Chetwina rozzłościło. - Uważaj, Sharpe, bo się rozmyślę i nigdy nie poznasz tego nazwiska. Gabe zacisnął zęby. Drażnienie się z Chetwinem nie było wcale zabawne, skoro ów człowiek miał coś, czego Gabriel pragnął. - Czy mam odczytać zasady, żebyśmy mogli wreszcie zacząć? wtrącił się Lyons. - Znamy je - rzekł Gabe. Lyons kiwnął głową i wziął chorągiewkę. Stanął między zaprzęgami. Wówczas Gabe znów usłyszał za sobą tętent końskich kopyt. Spojrzał ponuro na Chetwina.

- Co za licho, powiedział pan, że nikt prócz nas się nie dowie! - To nie moi przyjaciele, przysięgam - odparował mężczyzna. Gabe uniósł się na koźle i popatrzył w tył. Zaklął. Babka. Celia musiała złamać obietnicę. Po chwili jednak aż podskoczyło mu serce. Nie tylko babka. Virginia też. Na jej widok jego puls przyśpieszył. Przyjechała, żeby go powstrzymać. Zależało jej na nim, nawet po tym, co od niego usłyszała. To sprawiło, że poczuł obowiązek, by się ścigać. Niezależnie od tego, jak bardzo się o niego martwiła, zasługiwała na prawdę. Teraz był już pewien, że wygra. Dla niej. Wyłącznie dla niej - Opuść tę cholerną chorągiewkę, Lyons!

Rozdział XXII Gdy gig się zatrzymał, Virginia usłyszała słowa Gabriela. Wyskoczyła i ruszyła biegiem, krzycząc do księcia: - Jeśli opuści pan chorągiewkę, Wasza Książęca Mość, wsadzę ją panu do gardła! Lyons zamrugał, bez wątpienia nieprzyzwyczajony, by kobiety używały wobec niego przemocy. Po czym uśmiechnął się i zadowolony z siebie podniósł chorągiewkę wyżej. W mgnieniu oka Virginia dopadła Gabriela. - Nie ośmielisz się biec w tym wyścigu, Gabrielu Sharpe. Bo przysięgam, że nie wyjdę za ciebie za mąż. - Lyons, cholerny tchórzu! - wysyczał Chetwin. - Jeśli nie opuści pan chorągiewki, pojadę bez niego i oświadczę, że oddał zwycięstwo walkowerem. - Dziadku! - zawołała Virginia. Patrzyła Gabrielowi prosto w oczy, a generał pośpieszył, by stanąć przed zaprzęgiem Chetwina i chwycić za uprząż konia. - Z drogi, do cholery! - wrzasnął Chetwin. - Dopiero kiedy moja wnuczka załatwi to, po co przyjechała - rzekł starszy pan. Bez trudu panował nad zaprzęgiem.

Gabriel popatrzy! na Chetwina. - Proszę mi dać parę minut, dobrze? Będziemy mieć swój wyścig. Proszę tylko pozwolić mi z nią porozmawiać. - Zeskoczył z powozu, złapał ją za ramię i odprowadził kawałek na bok. - Virginio, kochanie - zaczął. - Jak śmiesz mówić do mnie „kochanie"! - zawołała. - Nie możesz jechać w tym wyścigu. Położę się przed zaprzęgiem, a nie pozwolę. Poruszyło go to. - Nie wszystko rozumiesz... - Właśnie, że rozumiem. Przeczytałam list, który mi zostawiłeś. - Jeśli przeczytałaś - zaczął cierpliwym tonem, takim, którym przemawia się do dzieci - to wiesz dobrze, że to jedyna droga, by poznać prawdę. - Nie obchodzi mnie żadna prawda. Nie obchodzi mnie ani co się stało tamtej nocy, ani następnego dnia czy też w ciągu minionych lat. Wiem, że jesteś dobrym człowiekiem, Gabrielu, szlachetnym człowiekiem. Głos jej się załamał. - I ja się w tym człowieku zakochałam. Wyraz nagłego szczęścia na jego twarzy dał jej do zrozumienia, że czekał wyłącznie na to, by usłyszeć te słowa. Jednak na jego ustach pojawił się smutny uśmiech. - Zatem powinnaś tym bardziej zrozumieć, dlaczego muszę dziś ścigać się z Chetwinem. Przełknęła rozczarowanie. - Dlaczego? - Nie mogę się przecież z tobą ożenić, nie wiedząc, czy mam prawo do twojej miłości. Wiem, że teraz nie przywiązujesz wagi do przeszłości, lecz będzie to zatruwało naszą wspólną drogę, bez względu na to, co czujesz w tej chwili. Robię to dla nas. - Nie - rzekła i złapała go za ramiona. - Robisz to dla siebie.

Patrzył na nią. Widziała, jak wycofuje się w głąb siebie, zmienia w lodowatą zimną, czujną istotę... Nie tym razem, na Boga. - Posłuchaj - rzekła szybko. - Powiedziałeś mi, że grasz Anioła Śmierci, bo wymyśliłeś sobie, że ten przydomek ci się opłaci. Twoja babcia wyznała, że godzisz się na niego, bo to twój sposób na zwalczenie lęków. Oboje wiemy, że jest w tym coś jeszcze. Stężał i zanurzył się jeszcze głębiej w lodowatą obojętność, która przerażała ją znacznie bardziej niż jakikolwiek wyścig, w którym kiedykolwiek mógłby stanąć. Przynajmniej jednak jeszcze jej nie umknął. - Nie wiem, o czym mówisz. Sam to powiedziałeś: Oszukuję śmierć, oto, co robię. Wbiła palce w jego ramiona zdecydowana, żeby ją zrozumiał. - Ty myślisz, że w jakiś sposób oszukałeś śmierć tamtego dnia z Rogerem. Myślisz, że śmierć powinna była wtedy zabrać ciebie, a nie jego. Kiedy w szczęce zagrał mu mięsień, wiedziała, że trafiła celnie. Bezlitośnie wykorzystała zatem swoją przewagę. - Od tamtej pory wyzywałeś śmierć raz po raz, pewien, że któregoś dnia przyjdzie po ciebie. Wyobraziłeś sobie, że to mogłoby nawet nastąpić w czasie, który ty wybierzesz, prawda? Czego jednak nie umiałeś przyjąć, to tego, że czasami ludzie umierają tak po prostu. Kończą życie w chwilach namiętności, jak twoi rodzice, albo znajdują się w złym miejscu i o złym czasie, jak twój przyjaciel Benny. Lub też biorą udział w szalonych wyścigach, jak Roger. W jego wzroku zapłonął gniew. Był lepszy niż obojętność. - Nic nie rozumiesz. Gdybym tylko... - Nie miało to z tobą nic wspólnego! - wykrzyknęła. - I nieważne, że nie odwołałeś wyścigu. On także go nie

odwołał. Ani Lyons. Ale też ani ty, ani Lyons nie zmuszaliście go, by startował. Żaden z was nie zmuszał go do podjęcia tego ryzyka i niepowstrzymania się w porę. - Przełknęła ciężko, widząc, że będzie musiała odsłonić swoje czułe miejsca, jeśli miała zamiar wygrać. - Nie powinnam była nigdy cię o to obwiniać. Nie miałam prawa. Byłam zagniewana i cierpiałam. Tęskniłam za bratem. Teraz jednak zrozumiałam, że on po prostu stanął do wyścigu i to była droga, którą sam wybrał. Zawsze wybierał sam. - Ujęła jego twarz w dłonie. Chcesz wierzyć, że masz nad śmiercią jakiś rodzaj władzy i że za każdym razem, kiedy się ścigasz i uchodzisz z życiem, to jakbyś ją oszukiwał, pozbawiając należnej nagrody. Prawda jednak jest taka, że to śmierć trzymała cię w swoim uścisku przez siedem długich lat. Gabe nie chciał brać do serca jej słów, lecz wpadły już zbyt głęboko, by mu się to udało. Czuł się zepsuty do cna. Nie był w stanie oderwać wzroku od jej oczu wypełnionych rozpaczą. Gdybyż tylko mógł znaleźć schronienie w błogiej nieświadomości, która przez ostatnich siedem lat pozwalała mu pozostać przy zdrowych zmysłach... To jednak stawało się coraz mniej możliwe od chwili, kiedy ją poznał. Za każdym razem, gdy z nią był, zalewało go jej ciepło bez względu na to, jak mocno z tym walczył. Nadal to robiła, jego energiczna czarodziejka, nadal walczyła. - Ubranie, faeton i niekończące się wyścigi były twoim tańcem ze śmiercią. Jeśli będziesz się ich trzymał, wreszcie umrzesz. Tylko że niczego przez to nie wygrasz. Sądzisz, że siedem lat temu zasłużyłeś na to, by wygrać miejsce w grobie zamiast Rogera. Jej słowa zadzwoniły mu potężnie w uszach. Boże, to była prawda. Ileż to razy pragnął, by to on nie przeżył tamtego dnia?

Ból, którego cały czas unikał, ogarniał go całego, zadawał mu cios za ciosem. Aż wreszcie Gabe przyznał się do prawdy, która zwyciężyła jego duszę na siedem długich lat. - To powinienem być ja. - Łzy dusiły go w gardle. - Nie można tak umierać bez nikogo, kto się o ciebie zatroszczy. To nie w porządku, że zginął. Nie zasłużył... - Żaden z was nie zasłużył. - Ścisnęła go mocno, bardzo mocno. - Bóg widzi, że chciałabym, byście wtedy obaj zdrowo i szczęśliwie wrócili do domu, ale nie wróciliście. Skoro tak, nie ma nic złego w radości, że nadal tu jesteś, ze mną, że żyjesz. Bóg jeden wie, jak bardzo się cieszę, że jesteś. - Jak możesz tak mówić? - powiedział ochryple. - Roger leży w grobie, podczas gdy ja muszę teraz przeżyć życie. - Roger by ci tego nie żałował. Ja także nie. Uzdrawiające słowa trafiły prosto do jego serca i zasiały ziarno nadziei. Odgarnęła mu z czoła kosmyk włosów. - Nie możesz nic uczynić, by zmienić przeszłość, Gabrielu. Z pewnością nie zmieni jej zdobycie prawdy od Chetwina ani też ciągłe ściganie się po tym torze, ani nawet ożenek ze mną jako swojego rodzaju zadośćuczynienie. To nie dyshonor oddać pole śmierci. To nie jest bitwa, którą da się wygrać. Nadszedł czas, byś się z tym pogodził. Ziarno nadziei zakiełkowało i zakwitło. Po śmierci Rogera tłukł głową w mur przeszłości, i po co? Żeby rozbolała go głowa. Może nadszedł czas, by wziąć miłość, którą mu ofiarowała. Bez zastrzeżeń i bez skruchy. - W porządku. Znieruchomiała. - Co w porządku? - W porządku, nie będę się ścigał z Chetwinem. - Kiedy oparła się o niego w przypływie ulgi, podniósł jej ręce

do ust i ucałował. - W końcu nie mogę pozwolić, by dla jakiegoś głupiego wyścigu odmówiła mi swojej ręki kobieta, którą kocham. W jej oczach zalśniły łzy. - Ty... ty mnie kochasz? Serce uwięzło mu w gardle na dobre. - Ponad życie. Bóg jedynie raczy wiedzieć, dlaczego ty kochasz mnie, takiego piekielnika, lecz wiem, dlaczego ja kocham ciebie. Jesteś moją pochodnią w ciemnościach, kompasem na morzu w nocy. Kiedy jestem z tobą, nie chcę tańczyć ze śmiercią. Chcę tańczyć z życiem. Chcę tańczyć z tobą. I cokolwiek będę musiał za to oddać, pragnę spędzić resztę życia z tobą, starając się na ciebie zasłużyć. Rozpłakała się. Szlochając, przywarła do niego. Nie wiedział, co robić, zdał się więc na instynkt. Podniósł jej zalaną łzami twarz i pocałował długim, czułym pocałunkiem, którym spróbował okazać, jak bardzo ją kocha. Odsunął się i uśmiechnął do niej, mając nadzieję, że powstrzyma jej łzy. - Zatem jeśli nie chcesz, bym się ścigał z Chetwinem, nie będę się z nim ścigał. - Wziął ją za podbródek, gdy z całej mocy starała się odzyskać władzę nad uczuciami. - W końcu ostatnią rzeczą, jakiej pragnę, jest to, byś się rzucała pod moje konie. - Ja też - wykrztusiła. - Nie mam co do tego wątpliwości. Widzę oczami wyobraźni, jak stoisz pomiędzy głazami i nas prowokujesz, żebyśmy cię stratowali. - O tym nie pomyślałam - powiedziała pogodniej. - Choć to dobry pomysł. Zaśmiał się i pocałował ją znowu. Po czym wziął za rękę i poprowadził w miejsce, gdzie tam i z powrotem przechadzał się Lyons, a Chetwin stał i patrzył spode łba. Kiedy zatrzymali się przy zaprzęgach, syknął:

- I cóż? Jest pan gotów? - Wybaczy pan, przyjacielu. Wyścig skończony. - Dzięki Bogu - rzeki Lyons i odwrócił się w stronę rodziny Gabriela. - Nie może pan tego zrobić - upierał się Chetwin. - Z całą pewnością mogę - wycedził Gabriel. - Rozmyśliłem się. Chetwin zmarszczył czoło. - W takim razie przysięgam, że nigdy nie usłyszy pan prawdy. Gabe popatrzył na Virginię, która nie odrywała od niego wzroku pełnego miłości. - To nie ma znaczenia. Już mam wszystko, czego pragnąłem. - Trzysta funtów też? - zadrwił Chetwin. - To też nie ma znaczenia? Gabriel uniósł brwi i zapytał Virginię: - Kochanie? Mam się ścigać dla trzystu funtów? - Absolutnie nie - powiedziała oschle. - Obejdziemy się bez nich. - Nie będzie wyścigu ani dziś, ani nigdy - rzekł Gabriel. - Anioł Śmierci odszedł w stan spoczynku. Zarobił za to całus w policzek od Virginii. - Bzdura! - splunął Chetwin. - Wróci pan, kiedy w kieszeni zrobi się pusto i będzie panu potrzebna forsa na tę pana klacz szlachetnej krwi. - Nie rozumiem dlaczego - odezwała się babka i wkroczyła na plac boju. - Mam szczery zamiar zainwestować w konie wyścigowe wnuka. Nie mogę się wprost doczekać, kiedy podwoję zainwestowane pieniądze. Gabriel otworzył usta i lekko się zaczerwienił. - Rozmawialiśmy o tym po drodze z generałem. Ręczy, że masz smykałkę do ćwiczenia koni i z jego pomocą mógłbyś z powodzeniem wystawiać je w wyścigach. Jestem skłonna przeznaczyć co nieco, by się przekonać, czy to

prawda. - Podniosła z dumą głowę. - Rzecz jasna, skromną sumę, która jednak powinna wystarczyć na wpisowe. - Dziękuję bardzo, babciu - rzekł Gabe, powstrzymując się od uśmiechu. Od czasu do czasu babka potrafiła złagodnieć. Szczególnie gdy szło o wnuki. Odgłos zbliżającego się zaprzęgu odwrócił ich uwagę. Wszyscy spojrzeli w stronę, skąd nadjeżdżał Devonmont i lady Celia w jego powozie z wizerunkiem tygrysa umieszczonym z tyłu. - Pierce! - zawołała Virginia, biegnąc na przywitanie. - Co ty tutaj robisz? Kiedy wysiadł i pomógł wysiąść Celii, dał Virginii całusa w policzek. - Dotarłem do Waverly Farm późno wieczorem. Myślałem, że już śpicie, nie martwiłem się więc aż do dzisiejszego ranka, kiedy się obudziłem i nie znalazłem w domu nikogo prócz służby. Powiedziano mi, że oboje jesteście w Halstead Hall, pojechałem więc tam za wami. Lady Celia pokazała mi list, który napisał Sharpe. Przybyłem natychmiast. - A to czemu? - Gabriel podszedł i pewnym siebie gestem objął Virginię w pasie. - Miał pan nadzieję, że złamię sobie kark i zajmie pan przy Virginii wolne miejsce? - Miałem nadzieję pana powstrzymać. - Skierował groźne spojrzenie na Chetwina. - Wierzę, że porucznik doskonale wie dlaczego. Chetwin zrobił wojowniczą minę. - Nie mam pojęcia, o czym pan mówi. - Nie? - wypalił ostro Devonmont. - Nie przypomina sobie pan rozmowy przed laty, kiedy naplótł pan mnóstwo głupstw o lordzie Gabrielu i Rogerze, i o tym, co zdarzyło się przed ich wyścigiem? Gabe wstrzymał oddech. - To pan jest tajemniczym świadkiem Chetwina? Virginia zdrętwiała.

- Byłeś tam, kiedy się zakładali, Pierce? - Nie - rzekł. - Byłem w Waverly Farm. Kiedy Roger przyjechał tam zawiany, zanim porozmawiał z wujem, przyszedł do mnie. Wszystko mi opowiedział. - I nigdy nie wspomniałeś o tym ani słowem? - zakrzyknęła. - Jak mogłeś? - Dopóki nie przeczytałem listu Sharpe'a i dopóki lady Celia nie wyjaśniła mi jego znaczenia, przypuszczałem, że lord Gabriel dokładnie pamięta, co się zdarzyło. - Ale ja tego nie wiedziałam! - rzekła rozgoryczona z powodu takiej zdrady. - Dziadek też nie. Dlaczego nic nie mówiłeś? Rozumiałeś przecież, jakie to dla nas ważne! - Dlatego właśnie, jeśli sobie przypominasz, poradziłem ci, byś zapytała o to Sharpe'a - odparował Devonmont. - Skąd mogłem wiedzieć, że nie pamięta? Zakładałem, że trzyma rzecz dla siebie z tego samego powodu, dla którego ja nigdy nic nie mówiłem bo chciałem chronić ciebie i wuja Isaaca przed poznaniem Rogera z najgorszej strony. Kiedy Gabrielowi zaświtało w głowie, co to oznacza, spłynęła na niego ulga tak potężna, że zaczął dygotać. - A zatem ja nie... Nie byłem tym, który... - Nie - potwierdził Devonmont. - Roger powiedział mi wtedy, że to on zaproponował zakład. Widocznie zabolało go coś, co powiedział w sprzeczce Lyons, i kiedy wziął pan stronę Lyonsa, rzucił panu wyzwanie. Lyons westchnął i stanął za Gabrielem. - Pamiętam to. Skarżył się, że generał nie pozwolił mu wziąć udziału w jakimś konnym wyścigu w roli dżokeja. Wyraził się, że na stare lata weteran robi się tchórzliwy. Powiedziałem, że człowiek, który onieśmielił samego Bonapartego, ma więcej odwagi niż my trzej razem wzięci. Nie zgodził się z tym, zwłaszcza gdy Sharpe wziął moją stronę. Kiedy Roger zaczął mnie za to atakować, uznałem, że mam dość, i poszedłem do domu.

- Poczuł się zmuszony zademonstrować odwagę przez rzucenie Sharpe'owi wyzwania, by stanąć na najbardziej niebezpiecznym torze w Londynie - rzekł Devonmont. - Przeklęty głupiec - mruknął weteran. Devonmont popatrzył na Gabe'a. - Powiedział, że najpierw się pan uchylił. Był z tego bardzo dumny, zdawał się sądzić, że to daje mu nad panem przewagę. Wyjaśniłem mu, że jest głupcem, bo na tym torze można złamać kark i przynajmniej pan miał na tyle rozsądku, żeby to pojąć. Poradziłem, by jeśli to tylko będzie możliwe, dał sobie z tym spokój, a honor niech w tym przypadku schowa do kieszeni. - Wtedy przyszedł do mnie - odezwał się głucho generał. - A ja dałem mu radę wręcz przeciwną, Pierce. Virginia rzuciła weteranowi zatroskane spojrzenie. - Nie wiedział dziadunio, co właściwie mu doradza. To nie dziadunia wina. - Popatrzyła na wszystkich roziskrzonym wzrokiem. - To nie była niczyja wina. Ani Gabriela, ani Pierce'a, ani też księcia. Roger zwykł sam dokonywać wyborów. Tym razem wybrał najgorzej. - Choć to wszystko jest niezmiernie zajmujące - wtrącił Chetwin - nie zmienia faktu, że Sharpe zgodził się na wyścig ze mną, a teraz próbuje się wycofać. - Podszedł do Gabriela. - Ma pan ostatnią szansę, Sharpe. Jeśli nie stanie pan ze mną w wyścigu, postaram się, żeby wszyscy w Londynie się dowiedzieli, jaki z pana tchórz. Za wycofanie się z rywalizacji zbrukam pana nazwisko w całym mieście. - To pan zaproponował zakład? - wtrącił generał Waverly. - Bowiem brzmi to dla mnie bardziej jak szantaż. Jeśli Sharpe nie zgodziłby się ścigać, pan odmówiłby mu informacji, której każdy inny przyzwoity człowiek bez wahania by mu udzielił. - Dokończył ostrzejszym tonem: - To nie dyshonor dla dżentelmena odmówić poddania się szantażowi.

Zbliżył się do Chetwina. - Tak się składa, że znam pana przełożonego i z radością opowiem mu o pana dzisiejszym postępku. To człowiek honoru. Nie będzie pobłażał komuś, kto żeruje na żałobie innego człowieka honoru. Naprawdę życzy pan sobie narazić na szwank przyszłość w wojsku w zamian za to, by raz przejść przez igielne ucho? Chetwin zbladł jak chusta, generał jednak jeszcze nie skończył. - Lepiej zatem, bym nigdy więcej nie usłyszał ani słówka o tym incydencie. Moja wnuczka ma zamiar poślubić tego człowieka, a ja nie pozwolę, by reputację jej męża szargał taki łajdak jak pan. Zrozumiano, żołnierzu? Gabe musiał wbić palce w dłoń, by nie wybuchnąć śmiechem. Chetwin wyglądał tak, jakby zaraz miał narobić w portki. - Tak jest, panie generale - wykrztusił w końcu. Po czym zabrał swojego towarzysza i pośpieszył do zaprzęgu. - Widocznie Chetwin ma jednak odrobinę rozsądku - rzekł przeciągle Gabriel, patrząc za odjeżdżającym śpiesznie porucznikiem. - Na pewno więcej od ciebie - wypaliła gniewnie babka. - Nie mogę uwierzyć, że zamierzałeś znowu przejechać przez igielne ucho razem z tym piekielnym... - Hetty - odezwał się generał, powstrzymując jej tyradę. - Już po wszystkim. W końcu doszedł do rozumu, zostaw więc człowieka w spokoju. To wstrząsnęło Gabrielem bardziej niż wszystko, co generał powiedział wcześniej Chetwinowi. Zwłaszcza że zamiast cisnąć w niego ciętą ripostą, babka obrzuciła go tylko łagodnym spojrzeniem i rzekła: - Spodziewam się, że dość już wycierpiał. Gabe popatrzył na Virginię, która stała z otwartymi ustami, nie odrywając wzroku od dziadka. Szepnął:

- Wygląda na to, że nie tylko ja zakochałem się w kimś z rodziny Waverly. Wsunął jej rękę pod swoje ramię i podszedł prosto do generała. - Dziękuję, że pan wkroczył, sir. Nie obchodzi mnie zbytnio, co mówi o mnie Chetwin, jednak doceniam, że zdusił to pan w zarodku. Wzrok generała przybrał surowy wyraz. - Spraw, bym tego nie żałował. - Przeniósł wzrok na Virginię. Spraw, by była szczęśliwa. Inaczej zrobię, co obiecałem: zastrzelę cię. - Podał ramię starszej damie. - A teraz moglibyśmy udać się w jakieś bardziej przyjemne miejsce? - Doskonały pomysł - podchwycił Devonmont, pomagając Celii wsiąść do swojego powozu. - Zaraz przyjdziemy - rzucił Gabe i odciągnął Virginię na bok. - Jest jedna rzecz, którą chciałbym wyjaśnić, kochanie. Popatrzyła na niego miękkim spojrzeniem, które rozgrzewało mu krew w żyłach. -Tak? - Powiedziałaś wcześniej, że żenię się z tobą, aby odpokutować. Nieprawda. Nie myślę tak ani trochę. Nagły wyraz bezbronności na jej twarzy zranił go w serce. - To ty powiedziałeś przecież, że chcesz się ze mną ożenić w ramach zadośćuczynienia i żeby ocalić mnie przed smutną przyszłością. - Mówiłem mnóstwo niemądrych rzeczy - przyznał. - I może właśnie tak to się zaczęło. - Wziął w dłonie jej ręce. - Ten powód konkurów znikł od razu, kiedy cię pocałowałem. Od razu, kiedy zrozumiałem, że jesteś dla mnie światłem w ciemnościach i jedyną kobietą, którą mógłbym poślubić. - Kiedy w jej oczach zalśniły łzy, dodał: - Jesteś moją nagrodą. Bóg jedyny raczy wiedzieć,

za co, lecz nie będę tego dociekał. Zamierzam ją po prostu odebrać i podziękować Mu, że mi pozwolił ją wygrać. Przytulił Virginię i wycisnął czuły pocałunek na jej wargach. - Albowiem ze wszystkich nagród, które w życiu wygrałem, ty jesteś bez wątpienia największą.

Epilog Ealing, koniec września 1825 Niech żyje bohater zwycięzca! Taki okrzyk przywitał Virginię i jej małżonka któregoś tygodnia, gdy schodzili po stopniach powozu w Halstead Hall, a rodzina Sharpe'ow błyskawicznie ich otoczyła, by pogratulować Gabrielowi i Flying Jane wygranej w Doncaster. Virginia uśmiechnęła się, gdy Gabriel wzniósł w górę złoty puchar, wzbudzając radość braci, którzy gratulowali mu, poklepując się wzajemnie po plecach, jakby to oni sami pognali na grzbiecie konia po zwycięstwo. Tylko Celia z całego rodzeństwa wzięła udział w wyścigu. Bracia nie chcieli pozostawiać żon, którym ze względu na stan nie wypadało już pokazywać się w towarzystwie. Pani Masters postanowiła pozostać w Londynie u boku męża, który w tej chwili nie mógł porzucić swojej prawniczej praktyki. Teraz jednak wszyscy byli znów razem, wyraźnie podnieceni dobrą wiadomością. - „Times" napisał, że to była świetna gonitwa - rzekł Gabrielowi Stoneville. - Cytuję: - „Flying Jane frunęła do mety...". - A nie mówiłem, że ten dżokej przysporzy ci dumy -wtrącił Jarret.

- I miałeś świętą rację - potwierdził Gabriel. - Dzięki niemu mam już dwóch kupców na Flying Jane. - Nie sprzedasz jej, prawda? - spytała Annabel. - Nigdy w życiu. Virginia się uśmiechnęła. - Generał chce ją pokryć Jeźdźcem Widmo. Jakiś powóz wtoczył się na podjazd i zatrzymał za ich powozem. - Skoro mowa o Jeźdźcu Widmo - rzekł Gabriel - oto kolejny bohater zwycięzca. Rozległy się ponownie wiwaty, a z powozu wysiadł weteran i podał rękę pani Plumtree. Potem ukazał się na stopniach Pierce i pomógł wyjść lady Celii. Gabriel i generał postanowili wystawić lepszego z dwóch wierzchowców w gonitwie St. Leger Stakes, którym po próbach okazał się Jeździec Widmo. Potem oba konie pobiegły w następnym wyścigu po złoty puchar, w którym Jeździec Widmo jako zwycięzca St. Leger Stakes musiał dźwigać dodatkowy ciężar. Jak spodziewał się Gabriel, ów dodatkowy ciężar dał przewagę Flying Jane, która wygrała złoto. Weteran i Gabriel celebrowali sukces przez całą drogę powrotną z Doncaster. - No i co teraz babcia myśli o wyścigach rasowych koni? - zawołał Jarret, gdy Hetty wsparła się na ramieniu generała. - Miały dziś szczęście, ot co - rzekła oschle. - Nie słuchajcie. - Generał poklepał ją po ręce. - Wygrała dziś w dwóch gonitwach sto funtów. - Babcia grała na wyścigach? - wykrzyknęła Minerva. - Oby cudom nie było końca! - Cicho sza! - burknęła pani Plumtree. - Isaac powiedział, że jeśli nic nie postawię, będę potem żałowała. O włos nie dostałam ataku serca, patrząc, jak się ścigają. W drugiej gonitwie mało brakowało.

- Tak napisali w gazetach - uśmiechnął się Oliver. - Przypuszczam, że się babcia cieszy, iż posłuchała Isaaca. Dwa rumieńce, które ukazały się na bladych policzkach pani Plumtree, zdradziły, że nie miała zamiaru użyć przy wszystkich imienia generała. Virginia się zaśmiała. Dziadek i starsza dama ostatnio bardzo się do siebie zbliżyli. Razem z Gabrielem zaczęli się nawet zastanawiać, czy nie zakończy się to małżeństwem. Pani Plumtree nie przestawała twierdzić, że za stara jest na takie niedorzeczności, jednak ostatnio siła jej protestu jakby nieco osłabła. - A co pan sądzi o wyścigu, Devonmont? - spytał Jarret, kiedy wszyscy zbliżali się do bramy. Pierce wzruszył ramionami. - Dla mnie jeden wyścig jest podobny do drugiego. -Popatrzył ukradkiem na Gabriela, po czym wsunął sobie pod ramię rękę Celii. Dzięki Bogu, lady Celia cały czas mnie zabawiała. Widząc zaskoczoną minę Gabriela, Virginia szepnęła: - Wiesz doskonale, że chce cię tylko sprowokować. Nie może sprawić, abyś był zazdrosny o mnie, ale próbuje cię wyprowadzić z równowagi, ażebyś zaczął być zazdrosny o Celię. Twoja siostra jest za mądra, by zakochać się w Devonmoncie. Powinieneś ją znać. - Mam nadzieję, że masz słuszność - burknął Gabriel. Przeszli już przez dziedziniec, kiedy ich uszu dobiegł tętent zbliżającego się konia i w bramie pojawił się pan Pinter. Zatrzymał się na widok całej rodziny. - Czyżbym przeszkadzał? - Znalazł wzrokiem Pierce'a i lady Celię i przybrał surową minę. Wystąpił Oliver. - Ależ skądże znowu. Przyjechali do domu entuzjaści wyścigów i udajemy się celebrować. Będziemy radzi, jeśli się pan przyłączy.

- Dziękuję, najpierw jednak powinienem państwu przekazać wieści. Virginia poczuła dreszczyk, który przeszył ciało jej małżonka. Opowiedział jej o śledztwie w sprawie śmierci rodziców, jednak niewiele się w nim zdarzyło w ciągu ostatnich miesięcy. Pan Pinter był zajęty polowaniem na rozmaitych dawnych służących oraz odtworzeniem drogi Benny'ego Maya w Manchesterze. - Czy to dotyczy śmierci Benny'ego? - spytał Gabriel. - Nie, tę sprawę nadal rozwiązuję - odparł Pinter. - Teraz wybieram się znów do Manchesteru. - W takim razie, jakie ma pan wieści? - spytał Jarret. - Kiedy rozpoczęliśmy dochodzenie, poprosiłem konstabla o możliwość zbadania broni użytej do zabicia obojga państwa rodziców. Rzekł, że schowano ją gdzieś w magazynie w mieście i jakiś czas potrwa, nim ją odszuka. Odszukał ją właśnie wczoraj i obejrzał. - Pan Pinter zrobił pauzę, by się upewnić, że wszyscy go uważnie słuchają. Wiem już na pewno, że państwa matka nie zabiła państwa ojca. - Jak to możliwe? - spytał gorączkowo Gabriel. - Ponieważ to nie ta broń ich zabiła. Nigdy z niej nie strzelano. Została zdjęta ze ściany, na której wisiała, i położona obok ciał, by wyglądało tak, jakby właśnie ona została użyta. Morderca widać nie zdawał sobie sprawy z tego, że to tylko ozdoba. Nareszcie Sharpe'owie mieli potwierdzenie, że ich rodziców zamordowano. Przez wiele długich lat żyli z czymś, co uważali za rodzinną tragedię. Wspólnie znosili wstyd, budowali sobie wokół niej życie, na co dzień borykając się z bolesną świadomością, że ich matka zabiła ojca. Dowiedzieć się, że wcale tak nie było, oznaczało ogromną przemianę. - Jest pan pewien? - spytał z drżeniem w głosie Oliver. - Tak.

- Czemu zatem tamten konstabl nie zauważył, że z niej nigdy nie strzelano? - spytał Gabriel. Pinter popatrzył na niego z ukosa. - Konstable nie są szkoleni w takich sprawach, to po prostu zwykli obywatele, którzy przez rok stoją na straży porządku. Nie ulega wątpliwości, że tamten nie miał doświadczenia z bronią. Możliwe, że nawet w ogóle się jej nie przyjrzał, bo państwa babcia zapłaciła mu, by milczał na temat wydarzeń tragicznego wieczoru. Kiedy mu opowiedziała, co zaszło, mógł wziąć jej relację za prawdę. Pani Plumtree spąsowiała. - Nie powinnam była się wtrącać. Ale w owym czasie zdawało się oczywiste, kto kogo zabił, i chciałam jedynie osłaniać rodzinę. - Dla mnie też to było oczywiste - rzekł Oliver. - To pierwszy twardy dowód na to, że mama nie strzelała! Wszyscy zaczęli mówić jednocześnie, zadając pytania Pinterowi, rozważając poprzednie teorie i wyznając sobie wzajemnie, kto czego był dotąd pewien. Oliver wprowadził ich do dworu, aby mogli swobodniej porozmawiać. Po pewnym czasie, kiedy doszli do wniosku, że pan Pinter powinien dalej prowadzić śledztwo, dyskusja powróciła do wyścigów i wygranych. - Co zamierzasz zrobić ze złotym pucharem? - spytał Gabriela Oliver. - Przetopisz go i kupisz za niego kolejnego konia? - Ugryź się w język, braciszku - rzekł Gabriel. - Stanie na poczesnym miejscu w Waverly Farm, póki nie kupimy sobie z Virginią własnej stadniny. Własna stadnina. Słowa te zabrzmiały przyjemnie dla ucha Virginii. Kto by pomyślał, że będzie siedziała wśród ludzi, których kiedyś nienawidziła, przy boku człowieka, którego uważała niegdyś za wroga? Teraz nie wyobrażała sobie życia bez niego. Lubiła też myśleć, że Rogerowi by się to podobało.

- Podtrzymuję ofertę - rzekł Pierce. - Jeśli zechcielibyście wydzierżawić i prowadzić stadninę, kiedy przejdzie na mnie, z radością przystanę na długą dzierżawę. - Dziękujemy - rzekł Gabriel i ścisnął dłoń Virginii. - Wolelibyśmy jednak mieć własną. Jeśli oczywiście będziemy sobie mogli na nią pozwolić. - Czemu nie, jeśli dostaniecie spadek po pani Plum-tree? - zapytał pan Masters. Adwokat przyjechał z Londynu na prośbę żony. Gabriel prychnął. - Jeżeli ktoś, kogo nie znam, nie planuje oświadczyć się Celii, wątpię, czy ktokolwiek z nas coś odziedziczy. Wzrok wszystkich spoczął na Celii. - No proszę. Chcecie przez to powiedzieć, że nie potrafię znaleźć sobie męża? - spytała. - Z pewnością nikt niczego takiego nie mówi - pośpieszyła z zapewnieniem Virginia. - Właśnie że to mówią. Gabriel tak mówi. - Celia popatrzyła na niego gniewnie. - Myślisz, że nie potrafię znaleźć sobie męża. Myślisz, że nikt się ze mną nie ożeni! Gabriel wzruszył ramionami. - Do końca roku pozostały cztery miesiące i nie widzę nikogo u twoich drzwi poza Devonmontem. Virginia uważa, że jesteś zbyt mądra, by się w nim zakochać. Pierce uniósł brwi ze zdziwienia. A Gabriel kontynuował: - Powiedz, jeśli masz kogoś jeszcze w odwodzie. Ja nie będę pozostawał w nadziei, że pojawi się tu rój konkurentów. Robię własne plany na przyszłość, bo babcia zdaje się zdecydowana podtrzymać swoje ultimatum. Celia wstała i wzięła się pod boki. Popatrzyła uważnie na resztę rodziny. - Tak wszyscy myślicie? Że nie jestem zdolna znaleźć męża? Że nikt nigdy mi się nie oświadczy?

Kobiety zaczęły po cichu ją pocieszać, a mężczyźni stali niczym spłoszone jelenie, poza Gabrielem, który wpatrywał się w siostrę z zaczepnym uśmiechem, oraz panem Pinterem, przyglądającym się Pierce'owi z wyrazem rozterki. Celia spurpurowiała. - Do diabła z wami wszystkimi. Będę miała męża do Bożego Narodzenia! Zobaczycie! - krzyknęła Celia i wybiegła z salonu. Virginia pobiegła za nią, lecz zdołała dotrzeć tylko do schodów, kiedy dogonił ją Gabriel. - Zostaw ją samą, kochanie. - Nie rozumiesz. Teraz jest przekonana, że wszyscy ją mają za pannę nie do wydania. - Doskonale. - Gabrielu! To okrutne. - Nie, Celia jest przekorna. Kiedy babka oświadczyła, że musimy pozawierać małżeństwa, żeby dziedziczyć, zaparła się mocno i oświadczyła, iż nigdy nie wyjdzie za mąż. Ktoś musiał ją popchnąć w drugim kierunku. Teraz, kiedy ma wyzwanie, zabije się, a postara się mu sprostać. Jeśli powiedziała, że wyjdzie za mąż przed Bożym Narodzeniem, to mogę ci zaręczyć, że tak się stanie. Virginia popatrzyła na Gabriela. Jego babka słynęła z podobnych manipulacji, nigdy jeszcze nie dostrzegła jednak tej cechy w mężu. - Czy pieniądze aż tyle dla ciebie znaczą? - Nie, ale moja siostra znaczy. - Pociągnął Virginię w swoje ramiona i ściszył głos do szeptu. - Babka cały czas miała słuszność co do jednego: żadne z nas nie poszukałoby miłości, gdyby nas do tego nie popchnęła. A teraz, kiedy wiem, czym jest miłość, pragnę jej także dla Celii. Na te słowa jej serce poszybowało. Musiała jednak dowiedzieć się jeszcze jednej rzeczy.

- Czy będziesz kiedyś żałował wyścigów zaprzęgów, najdroższy? Popatrzył na nią z powagą. - Mam rzec prawdę? Nie będę. Wyścigi są dla młodych i głupich. Dla tych, którzy nie mają nic do stracenia. -Musnął jej wargi pocałunkiem. - Mam teraz stanowczo za wiele do zaryzykowania w czymś tak nierozważnym. Przyglądać się, z tobą przy boku, własnej klaczy na torze, to wystarczające dla mnie emocje. Śmierć nareszcie go wypuściła. - Jak na człowieka, który powiedział kiedyś, że nie uczył się prawić komplementów, nad wyraz dobrze wiesz, jak sprawić przyjemność damie. Uśmiechnął się do niej uwodzicielskim uśmiechem, który uwielbiała. - Doprawdy? Tamtego wieczoru, kiedy się spotkaliśmy, Lyons mnie oświecił, że nie potrafię się zachować przy przyzwoitych kobietach. - Bo nie potrafisz - zażartowała. - Ale przy kobietach, które wyzywają mężczyzn na wyścigi i hodują w sobie sekretną żądzę, by być kochane przez lubieżnika? - Zarzuciła mu ręce na szyję i stanęła na palcach, by wyszeptać mu do ucha: - Przy takich kobietach, najdroższy, jesteś doskonały. Pocałował ją w odpowiedzi żarliwym, słodkim i przeciągłym pocałunkiem. Przyjęła go z całą nierozwagą i pragnieniem duszy. Bowiem, o czym wie każda mądra kobieta, czasem jedyną drogą do prawdziwego szczęścia jest poślubić nieokiełznanego dżentelmena.