Jenna Black - Nikki Glass 01 - Dark Descendant

Jenna Black – Nikki Glass 01 – Dark Descendant Tłumaczenie dla: Translations_Club Tłumacz: mary003 Korekta: sylwikr Korekta całości: noir16

JEDEN

Cały mój świat został rozbity pewnej zimnej, deszczowej, nieszczęsnej

nocy

na

początku

grudnia.

Wieczór

rozpoczął

się

przygnębiająco normalnie, randką w ciemno zorganizowaną przez moją siostrę, Steph. Kocham Steph na śmierć, wiem, że chciała jak najlepiej, ale jej zdolność wyboru właśnie takiego człowieka sprawia, że jest najmniej prawdopodobne, bym zgadzała się z legendą. Mój amant, Jim, był przystojny i wyraźnie uroczy, przynajmniej na zewnątrz. W książce Steph to czyniło go idealnym dla mnie. Drobne szczegóły, takie jak jego egocentryzm i skrywany brak szacunku dla kobiet, najwyraźniej uciekły z jej notatek. One nie uciekły, jednakże umknęły mi. Kiedy

mój

telefon

komórkowy

zadzwonił,

praktycznie

zanurkowałam do torebki, by go odnaleźć, modląc się do dzwonka, by dał mi wytchnienie od randki z piekła rodem. Wykonałam mentalny taniec szczęścia, kiedy spojrzałam na wyświetlacz i ukazała się nazwa Emmitt Cartwright. Udałam przed Jim’em zmartwioną najlepiej jak mogłam. - Tak mi przykro - powiedziałam, mając nadzieję, że nie słychać ulgi w moim głosie. - To klient. Muszę się nim zająć. Stwierdził, że wszystko jest w porządku i z wielkodusznością zabrał rękę z mojego ramienia. Jego twarz przekazywała jednak inną wiadomość

– coś na wzór tego, że nienawidził osób, które przerywały romantyczne kolacje dla czegoś tak beznadziejnego jak biznes. Biorąc pod uwagę niektóre poglądy, które wyraził w trakcie przekąski, nie zdziwiłabym się, gdyby był założycielem klubu „Kobieta należy do kuchni, najlepiej boso i w ciąży”. Zignorowałam dezaprobatę Jim’a, odebrałam komórkę i oddaliłam się od stolika. Zajęłam pozycję blisko tyłu restauracji, gdzie można było rozmawiać mając wrażenie prywatności. - Nikki Glass. - Powiedziałam. - Panna Glass. - Emmitt odrzekł ze słyszalną ulgą w głosie, że mnie namierzył. Starałam się przekonać go, by mówił do mnie Nikki, jednak miał oryginalny i staromodny zwyczaj powracania do „Miss Glass” gdy tylko go nie upominałam. To sprawiało, że brzmiał niemal jak dziadek, chociaż był młodszy ode mnie. - Mam nadzieję, że niczego nie przerwałem. Uśmiechnęłam się, zerknęłam w miejsce, gdzie Jim siedział przy stole ze skrzyżowanymi palcami, niecierpliwie stukając nimi w blat. 

Nic, od czego nie potrzebowałabym przerwy. - Zapewniłam -

Wszystko w porządku? Zawahał się chwilę. - Ja… Nie wiem. Uniosłam brwi, słysząc jego wahanie. Spotkałam się z nim osobiście tylko raz, ale to wystarczyło, by wywarł na mnie silne wrażenie. On nie był niezdecydowanym typem. Ten człowiek miał na czole praktycznie wytatuowane „osobnik alfa”. - Maggie do mnie dzwoniła. - Powiedział cicho.

Oparłam się o ścianę i przygryzłam swoją wargę, próbując dowiedzieć się czegoś więcej związanego z tym nowym zjawiskiem. Maggie była jego byłą dziewczyną i on oczywiście nie awansował jeszcze ponad nią. Początkowo zatrudnił mnie do śledzenia jej, po tym jak zostawiła go dla faceta należącego do podejrzanego kultu. Powiedział, że martwi się, iż kult może jej zaszkodzić. - Co miała do powiedzenia? - Zapytałam, rzeczywiście ciekawa. Miałam bardzo mało szczęścia w moich dotychczasowych badaniach. Maggie i inni członkowie tego tak zwanego kultu, mieszkali razem w ogromnej posiadłości w Arlington w stanie Virginia. Dyskretnymi pytaniami w sąsiedztwie upewniłam się tylko, że „trzymali się razem”. Naprawdę pomocne. Wszystko, co miałam ostatnio do pokazania w swoich obserwacjach, to były znane nazwy, garść zdjęć z nadzoru, ale byłam szczęśliwa, zdobywając chociaż to. - Powiedziała, że chce się wydostać. Ona chce, żebym ją wydostał. Zmarszczyłam brwi. Zdawało mi się, że Emmitt po tej przerwie nadal ma nadzieję, że do niego wróci, i zastanawiałam się, dlaczego on sobie jej nie odpuści. - Maggie zaklinuje bramę klinem, gdy będzie otwarta, a ja mam podjechać od tyłu i zabrać ją - Kontynuował. Ach. Teraz miałam cień świadomości, dlaczego nie jest gotowy rzucić się, by ją ratować. - Innymi słowy myśli, że ktoś może ją powstrzymać, więc chce zorganizować szybką, cichą ucieczkę. - Tak. Coś w tym stylu. Chciałbym, żebyś poszła ze mną. Chcę tam jeszcze jednego świadka, gdyby sprawy stały się… dziwne. Dobrze, tego się nie spodziewałam.

- Nie jestem pewna, czy będę mogła dużo pomóc. - Powiedziałam. Z nas dwojga, Emmitt był najbardziej postawnym człowiekiem, jakiego mogłam sobie wyobrazić. Ja miałam natomiast pięć i pół stopy, drobne kości, jak to kobieta. Każdy, kto nie byłby wystraszony przez Emmitta, nie rzuciłby na mnie drugi raz okiem. - Może powinieneś powiadomić policję. - I co miałbym im powiedzieć? Nie mam dowodów ani nic, Maggie nigdy nawet nie powiedziała, że jest zagrożona. Prawdopodobnie jestem paranoikiem, ale nie podoba mi się pomysł, że będę tam całkiem sam. To tak na wszelki wypadek. Ten kult wierzy w naprawdę dziwne rzeczy i nie sądzę, że mądrze jest spodziewać się, iż działają racjonalnie. Wszystko, czego nauczyłam się o kulcie, pochodziło od Emmitt’a, choć zawsze było niejasne, skąd dowiedział się tylu szczegółów. Wydaje się, że uważają się za wywodzących od bogów i innych nieśmiertelnych. Nigdy nie miałam wątpliwości, że taka praca była niebezpieczna, ale coś we mnie mówiło mi, by odrzucić propozycję Emmitt’a. Nie było to zadanie dla prywatnego detektywa. Przynajmniej nie dla tego prywatnego detektywa. - Zapłacę podwójnie i będziesz wolna. - Powiedział, brzmiał na naprawdę zdesperowanego. - Ale ja nie chcę kazać jej za długo czekać. Nie chcę dawać jej czasu na zmianę zdania. - Pieniądze nie mają znaczenia. - Zapewniłam go. - Ja po prostu nie myślę, że… - Proszę, wspomóż mnie, ok.? Nie mam nikogo, kogo mógłbym zapytać o to w tak krótkim czasie. Zerknęłam w stronę stolika, gdzie siedział Jim, wyrażając językiem swojego ciała, krzycząc wręcz, że obraża się na mnie coraz bardziej z powodu tej rozmowy. Kelner przyniósł nasze przystawki, w czasie gdy rozmawiałam. Mój żołądek nieszczęśliwie narzekał z powodu mojego

głodowania, ale nie zależało mi na spędzeniu kolejnej godziny z Jim’em, zgrzytając zębami, by nie powiedzieć mu, co o nim dokładnie myślę. Emmitt dawał mi doskonały pretekst, by skrócić wieczór - i chciał mi zapłacić. Postanowiłam zignorować mój instynkt i spotkać się z Emmitt’em przy bramie przed domem. Mam dwadzieścia pięć lat i słuchałam swojego instynktu całe życie. Powinnam wiedzieć lepiej, zanim go zignorowałam.

Nieco ponad pół godziny później mój instynkt nalegał jeszcze głośniej i krzyczał, że to jest zły pomysł. Niebo rozwarło się jak tylko wyszłam z restauracji i przez czas gdy zmierzałam do bramy w Arlington deszcz mieszał się ze śniegiem i ulice były bardzo śliskie. Wszystkie najgorsze chwile w moim życiu związane były z opadami deszczu, więc to była dla mnie kolejna wskazówka, by zawrócić. Moje wycieraczki skrzypiały i piszczały, starając się jak najlepiej oczyścić szybę z deszczu. Miałam zamiar wymienić je kilka miesięcy temu. Okolica była cicha i ciemna. Mnóstwo domów było postawionych daleko od drogi, co sprawiało, że były niemalże niewidoczne, a latarnie były nieliczne. Blisko centrum wciąż był odczuwalny dystans od wszelakiego zgiełku i wydawało mi się, że jestem jedyną osobą poza domem w taką pogodę.

Oczekiwałam, że Emmitt czeka na mnie w bramie, ale kiedy się zatrzymałam, nie widziałam jednak jego samochodu ani żadnych sygnałów jego obecności. Bramy stały otworem, jednak coś mnie zastanowiło, czy Emmitt nie stał się niecierpliwy i postanowił nie czekać na mnie. Zjechałam na pobocze, utrzymując samochód w rozruchu i kierując reflektory na bramę, a następnie odnalazłam swój telefon i zadzwoniłam do Emmitt’a. Nie było odpowiedzi. Chłód, który nie miał nic wspólnego z mroźną pogodą lub deszczem ze śniegiem, przeszedł po moich plecach. Wiedziałam, że ma swój telefon komórkowy ze sobą, ponieważ był to numer, z którego do mnie dzwonił. Więc dlaczego nie odpowiadał? - Cholera - Mruknęłam pod nosem. To nie był mój typ zleceń. Siedziałam tam dobre dziesięć minut, debatując, co robić i w międzyczasie usiłując skontaktować się z Emmitt’em. Deszcz zmienił się w deszcz ze śniegiem i zaspy powstawały na bramie. Gałęzie drzew obok drogi zwisały nisko, pokryte cienką warstwą lodu. Nie słyszałam żadnego dźwięku prócz stałych uderzeń kropli w szybę samochodu. Wreszcie wzięłam głęboki oddech i przygotowałam samochód do jazdy. Nie mogłam siedzieć na jałowym biegu na zawsze. Miałam do wyboru zawrócić i pojechać do domu, bądź wjechać przez bramę i upewnić się, że wszystko jest w porządku. Może to było technicznie wykroczenie, ale brama była otwarta jak na zaproszenie. Emmitt prawie na pewno poszedł beze mnie, a jeśli nie udało mu się odebrać telefonu, to był zły znak. - Pieprzyć to - Zadecydowałam i manewrowałam samochodem w dół podjazdu, opony starały się znaleźć przyczepność na oblodzonym asfalcie.

Postępowałam z lodem z szacunek na jaki zasługiwał, jechałam powoli i starałam się nie robić żadnych gwałtownych ruchów. Mimo to mój samochód pośliznął się, a ja złapałam mocno kierownicę, starając się utrzymać kontrolę. Cholerny podjazd wił się wśród drzew, które naturalnie wyrosły. Chciałam, by ktokolwiek, kto kształtował ten krajobraz, trzymał drzewa z daleka od drogi. Nie było tam dużo miejsca na cholerny błąd, jeśli straciłabym kontrolę nad pojazdem. Latarnie uliczne byłyby też miłym akcentem. Byłam napięta z nerwów, musiałam od czasu do czasu przypominać sobie, by oddychać. Z jazdą w śniegu mogłabym sobie poradzić,

ale

poślizg

był

moim

koszmarem.

Potem

zaczęłam

opracowywać drogę na innej krzywej, która była wprost zaprojektowana, by wysyłać wpadające w poślizg samochody na drzewa. Westchnęłam, gdy podjazd zaczął się wreszcie prostować, światła w domu były widoczne tylko w oddali. Chcąc znaleźć Emmitta, dodałam trochę więcej gazu niż to mieściło się w zdrowym rozsądku. Moim jedynym ostrzeżeniem był tylko przebłysk czegoś między drzewami z prawej strony. Potem, jakby on pojawił się znikąd, jakaś postać stała na środku drogi, zaledwie dwa metry od mojego samochodu. Z dźwiękiem alarmu w głowie, instynktownie nadepnęłam na hamulec. Gdybym miała pół sekundy, żeby to przemyśleć, pamiętałabym, że wciskanie gwałtownie hamulców na oblodzonej drodze to zły pomysł. Koło się zablokowało, a samochód wpadł w poślizg , obracając się w jedną stronę. Postać stojąca na drodze nie próbowała się z niej odsunąć. W ostatniej chwili podniósł głowę, a ja w blasku reflektorów zobaczyłam twarz Emmitt’a. Jego oczy spotkały moje, a ja nigdy nie zapomnę jego ust

wygiętych

w

małym

uśmiechu.

Następnie

samochód

uderzył

z

przyprawiającym mnie o mdłości dźwiękiem. Krzyczałam, mój samochód wirował, gdy poduszka powietrzna wystrzeliła mi w twarz. Uderzenie odrzuciło moją głowę w tył, w stronę zagłówka. Choć starałam się obrócić koła w przeciwnym kierunku, byłam tak zdezorientowana, że nie wiedziałam w którą stronę to było. W bocznym oknie widziałam drzewa stojące na mojej drodze. W skutek tego bok samochodu został roztrzaskany, szkło hartowane rozbiło się i poraniło moją twarz, gdy usiłowałam dłońmi zasłonić oczy. Drzwi samochodu zgniotły się od uderzenia, coś ostrego i twardego wbiło się w mój bok, ból był oślepiający. Nawet gdy moja głowa odwróciła się, samochód trzasnął w inne drzewo. Coś uderzyło mnie w drugą stronę głowy i wszystko skryło się w czerni.

DWA

Kiedy się ocknęłam, silnik był wyłączony, a poduszka powietrzna wystrzelona. Całe moje ciało było obolałe, a zimne powietrze i śnieg przedostający się przez okno zmroził mnie do szpiku kości. Z jękiem spojrzałam w dół, oceniając swoje obrażenia. Obraz rozmył mi się przed oczami, a żołądek szarpnął, gdy zauważyłam ogromne rozcięcie wzdłuż boku mojego ciała. Krew przesiąkała przez sweter, rozpływając się na szczycie moich spodni i pokrywając drzwi. Mój mózg pracował w zwolnionym tempie, głowa mi pulsowała. Podejrzewałam, że oprócz innych kontuzji miałam jeszcze wstrząśnienie mózgu. Drżąc z choroby i przerażenia, zmusiłam swoje palce do odpięcia pasów. Nie potrzebowałam diagnozy lekarza, by wiedzieć, że potrzebuję pomocy, ale gdy dotarłam do swojej komórki, okazało się, że również uległa awarii. Drzwi były zbyt zniszczone, by móc je otworzyć, więc musiałam się przeczołgać przez rozbite okno. Bolało tak bardzo, że zastanawiałam się, czy nie byłoby lepiej gdybym pozostała w bezruchu. Z pewnością ludzie w domu słyszeli wypadek. Ktoś pewnie przyjdzie sprawdzić, co się dzieje, a następnie wezwą karetkę. Do tego czasu przyszła mi do głowy genialna myśl, byłam już poza połową, więc grawitacja zrobiła swoje, zmuszając mnie do upadku na

ręce. Otarłam się, blokując uderzenie i walcząc o zachowanie świadomości. Nie mogłam być pewna, że ktoś w domu słyszał wypadek, a gdybym nie znalazła szybko schronienia przed zimnem i śniegiem, wykrwawiłabym się na śmierć. Wstałam, przełykając okrzyk bólu. Przycisnęłam dłonie do ciała, mając nadzieję na zatamowanie krwawienia, i pokuśtykałam z powrotem na drogę. Bez reflektorów ciemność

była dość uciążliwa, ale pobliskie

światło było na tyle silne, bym zobaczyła ciało Emmitta. Leżał po drugiej stronie drogi, wyrzucony przez siłę uderzenia. Nie ruszał się, a jego szyja nie była w najlepszym stanie, ale musiałam sprawdzić, co z nim i odkryłam, że się myliłam, jeszcze żył. Stopy rozjechały się pode mną, uderzyłam o oblodzoną jezdnię i przejechałam resztę drogi na rękach i kolanach, zostawiając za sobą ślady krwi. W oddali widać było trzy małe żółte światełka pochodzące od strony domu. Latarki, przyznałam z ulgą. Dobra. Ktoś z domu słyszał wypadek i pomoc była już w drodze. Już byłabym martwa, bo nie sądzę, że miałabym na tyle sił, by dotrzeć do domu na własną rękę. Stanęłam obok ciała Emmitta i niech to szlag na to co zobaczyłam. Jego szyja była oczywiście złamana, a szeroko otwarte oczy wpatrywały się we mnie. Szlochałam jak diabli, nie mogąc się powstrzymać. Padłam na kolana, trzymając się za bok, z którego sączyła się krew i płakałam niekontrolowanie, gdy promień latarki uderzył mnie w twarz. Światło wysłało kłujący ból w mojej głowie, przez co o mało nie zwymiotowałam. Obraz przede mną zacierał się przez łzy, podniosłam jedną dłoń, chcąc uchronić się przed światłem. Były trzy latarki, ale tylko jedna skupiona na mnie. Pozostałe dwie oświetlały zrujnowane ciało Emmitta.

- Aw, cholera – powiedział cicho męski głos. Jeden z mężczyzn ukląkł obok Emmitta. Poznałam go, to był Blake Porter, jeden z rzekomych kultystów, o których robiłam tak wspaniałą pracę. Był kwintesencją pięknego chłopca, gdyby nie jego blond włosy obcięte do samej głowy i smutek widniejący teraz na jego twarzy. Delikatnie musnął ręką twarz Emmitta. - Trzymaj swoje pieprzone ręce z dala od niego! – zawarczał jeden z pozostałych, który świecił mi prosto w oczy. Zrobił groźny ruch w kierunku Blake’a. Ciągle wirowało mi w głowie przez wstrząśnienie mózgu, utratę krwi, ale wszystko wokół mnie przybrało postać surrealizmu nie mającego nic wspólnego z moimi obrażeniami. Ci ludzie nie zachowywali się, jakby mieli pomóc. Nie było poczucia pilności czy szoku. Nikt nawet nie zapytał, czy wszystko ze mną w porządku. A człowiek, który przestrzegł Blake’a, by trzymał łapy przy sobie, brzmiał dobitnie ochronnie. Ale dlaczego kultyści – każdy z kultystów – czuł tak silną potrzebę ochraniana człowieka, który chciał zwabić jednego z nich w pułapkę? Czy oni w ogóle wiedzieli, kim był? Moje zęby klekotały, nogi i ręce niemal całkowicie mi zdrętwiały. Rana z boku mojego ciała była teraz niczym. Nie wiem, jak długo hipotermia będzie mnie zabijać, ale jeżeli miałabym zgadywać, obstawiłabym, że jestem już w połowie drogi do grobu. - Z-zadzwoń po karetkę - Zająknęłam, bo oczywiście żadnemu z tych szaleńców nie przyszło do głowy, by wezwać pomoc. - Zamknij się, ty pieprzona suko! - Ryknął Pan Zły, wciąż trzymając latarkę skierowaną prosto w moją twarz.

- Jamaal, nie! - Wrzasnął Blake, wyciągając rękę, ale było już za późno. Nie widziałam kopnięcia, dopóki nie poczułam buta na twarzy, a świat poszedł w ciemność.

Kiedy się obudziłam, pożałowałam tego. Mój bok nadal krzyczał z bólu. Byłam zmarznięta, przemoczona i oszołomiona. A teraz na dodatek czułam, że moja szczęka jest nie tylko złamana, ale i zmiażdżona. Wraz z otwarciem oczu poczułam smak krwi w ustach. Leżałam na drodze, przysypana śniegiem i przemoczona przez deszcz. Wszyscy trzej kultyści byli na ziemi. Patrzyłam na to, co działo się w zasięgu mojego wzroku. Mężczyzna, który mnie kopnął – Jamaal – był przetrzymywany przez trzeciego, którego poznałam jako Logana Fieldsa, człowieka, z którym zwiała Maggie. Trudno było uwierzyć, że Logan był zdolny do przetrzymywania o wiele silniej zbudowanego Jamaala, który był jeszcze większy i bardziej imponujący niż Emmitt. Nie miałam pojęcia, co Jamaal miał do mnie, ale cokolwiek to było, był zbyt silny. Jego twarz wykręcało dzikie szyderstwo, walczył z Loganem z całych sił, uderzając głową do przodu i tyłu, chłostając końcówkami swoich warkoczy twarz Logana. Logan jakoś się trzymał, mimo że jego twarz pokryta była sińcami i zadrapaniami, jego nogi przytrzymywały ich na ziemi. - Uspokój się Jamaal. - Powiedział Blake. Stał pomiędzy mną a dwoma walczącymi mężczyznami. Wyglądał na jeszcze mniej zdolnego powstrzymać go niż Logan. – Nie pomożesz Emmittowi, zachowując się jak wściekły pies.

To rozwścieczyło Jamaala jeszcze bardziej. Jego ryk brzmiał nieludzko, zostawiając za sobą dreszcz przebiegający przez moje plecy. Bez sensu, Logan zaśmiał się, mimo że walczył z Jamaalem, trzymając go za plecy – Nieźle powiedziane, stary. Blake spojrzał zakłopotany. – Przepraszam. Znów mój ociężały umysł walczył z nadaniem temu sensu. Dlaczego ci mężczyźni mówili o Emmittie jakby był ich przyjacielem? Był wrogiem. Zaczęłam się zastanawiać, czy to, co powiedział mi Emmitt, było prawdą. - Jamaal – Powiedział ostro Logan, starając się zwrócić jego uwagę. -

Nie chcę cię skrzywdzić, stary, ale jestem coraz bardziej

zmęczony tą cholerną grą sędziego. - Więc mnie zostaw! - Warknął w odpowiedzi Jamaal, wpatrzony we mnie z taką nienawiścią, że to niewiarygodne, że jeszcze nie zamieniłam się w kupkę dymu. - Dość! - Powiedział Logan, ale Jamaal nadal walczył. Logan westchnął, a potem... nie jestem pewna, co się stało. Może to przez kilka siniaków

na

mojej

głowie,

wstrząs

mózgu,

zimno

wywołujące

halucynacje, ale dla mnie wyglądało to tak, że Logan popchnął drugiego mężczyznę tak mocno, że przeleciał przez całą drogę i rozbił się o drzewo. Kiedy powiedziałam „przeleciał”, nie miałam na myśli potknięcia się – ale dosłownego latania w powietrzu z największą łatwością. Niemożliwe, oczywiście. Nawet jeżeli dorównywał mu siłą, nie da się rzucić drugim człowiekiem na tak dużą odległość. Sople lodu spadły z drzewa, gdy zadrżało od uderzenia. Jamaal upadł na ziemię wśród zawiłych korzeni, nie mogąc się podnieść.

Logan rzucił mi szybkie spojrzenie, jego twarz wyrażała niechęć, wolałam raczej to niż wściekłe spojrzenia Jamaala – wtedy zwrócił swoją uwagę z powrotem na Blake’a. - Zabierz ją do domu. Zostanę tu, dopóki Jamaal się nie ocknie. Postaram się go trochę uspokoić, gdy to zrobi. Blake spojrzał na Logana z powątpiewaniem. – Myślę, że właśnie zabiła jedyną osobę zdolną do uspokojenia go. Logan spojrzał ponuro. – Być może. Ale mam szansę, jeżeli tylko zabierzesz ją z jego oczu. Blake nie wyglądał na przekonanego. – Powodzenia. Starałam się zaprotestować. Potrzebowałam szpitala, a nie tego domu. Nie wiedziałam, jak bardzo byłam ranna, ale wiedziałam, że jest cholernie źle. Było, jeszcze zanim dostałam kopniaka prosto w twarz od Jamaala. Wątpiłam, by Blake słuchał moich protestów, nawet gdybym się na nie zdecydowała. Moja szczęka wykrzywiła się w agonii w momencie, gdy próbowałam się podnieść, drżałam tak gwałtownie, że nie byłam w stanie wydusić z siebie żadnego słowa. Blake przykucnął obok mnie, wsuwając jedną rękę za moje ramię, a drugą pod kolana. Z łatwością wstał na nogi, nie dokładając żadnych starań,

by

mnie

nie

trącić.

Nie

mogłam

powstrzymać

krzyku

spowodowanego bólem, ale on zdawał się to ignorować. Za nami Jamaal zaczynał jęczeć. - Cholera – stwierdzili zgodnie Blake i Logan. A potem Blake zaczął biec do domu, ślizgając się jak szalony, a ja pogrążona w swoim bólu nie myślałam o niczym innym niż o tym, jak bardzo chciałabym teraz zemdleć po raz trzeci.

Blake wniósł mnie do domu tylnym wejściem. Uderzył nogą drzwi, a chwilę później usłyszałam jego kroki. Włączyło się światło, otworzyły się drzwi. Byłam ledwo przytomna, moje ubrania były przesiąknięte krwią i topniejącym lodem. Czułam, że już nigdy nie będzie mi ciepło, że na pewno umrę, jeżeli nie dostanę się pod opiekę lekarza. Oczami zwężonymi z bólu zauważyłam kilku innych kultystów – włączając w to Maggie – stała w przedpokoju z zaniepokojoną miną. - Co się stało? – Jeden z nich zapytał w chwili, gdy Blake wszedł do środka. Potrząsnął głową – Emmitt nie żyje. Ktoś zadyszał, a Maggie zakryła usta, tłumiąc krzyk. Nawet w tym szoku – stanie półświadomym – byłam po raz kolejny świadoma, jak to wszystko wydawało się być dziwne. Wszyscy wydawali się znać Emmitta, a mimo, że Blake niósł poobijane i zakrwawione ciało kobiety, to nikt nie zainteresował się tym, by wezwać karetkę. Co było nie tak z tymi ludźmi? Mój wzrok wreszcie dostosował się do jasno oświetlonego korytarza, wchłaniając wszystko, co napotkałam na drodze. Mimo mojego wyraźnego sukcesu w badaniu kultu, przynajmniej udało mi się zidentyfikować i uzyskać zdjęcia każdego członka. Na tych zdjęciach, jedynym członkiem sekty posiadającym tatuaże był Blake, który miał wytatuowany

biceps

kreskówkowym

Amorem.

Gdy

zamrugałam,

pozbywając się wody z oczu, zobaczyłam, że każda osoba znajdująca się tutaj miała widoczny tatuaż albo na szyi, albo na twarzy. Nigdy nie widziałam takich tatuaży. Wyglądały jak hieroglify, pismo klinowe albo inne niezrozumiałe skrypty, do których opisania koloru nie potrafiłam nawet dopasować żadnego słowa. Tak naprawdę, to kolory zdawały zmieniać się co sekundę.

- Co mam z nią zrobić? - Zapytał Blake, wskazując mnie głową i wyginając szyderczo usta. Jego pytanie było skierowane do Andersona Kane’a, człowieka, który, jak mniemam ze swoich obserwacji, mimo swego frasobliwego zachowania był ich przywódcą; podejrzenie to było w tej chwili jak najbardziej uzasadnione. Anderson ledwo zaszczycił mnie spojrzeniem. – Zajmiemy się nią później – powiedział lekceważąco. – Umieść ją w piwnicy. Zaprotestowałam, lecz nikt mnie nie słuchał. O Boże. Ci faceci byli gotowi wrzucić mnie do jakiegoś pokoju i zostawić wykrwawiającą się na śmierć! Próbowałam znaleźć jakieś argumenty, które pozwolą mi przekonać Blake’a, by wezwał karetkę, ale nawet jeżeli mnie słyszał, to nie dał tego po sobie poznać. Niósł mnie po wąskich schodach do ogromnej piwnicy, a następnie wzdłuż korytarza przerywanego wieloma drzwiami, z których każde wyposażone były w wiele martwych zewnętrznych zamków. Żadne z nich nie były zamknięte, ale ich widok od razu przywołał mi na myśl bloki więzienne. Blake zatrzymał się przed pierwszymi drzwiami, otwierając je nogą, aby odsłonić niewielki, jałowy pokój z kamienną podłogą i jednym wąskim łóżkiem w rogu. W drugim rogu stała umywalka i klozet, ale poza tym pokój był pusty. Blake rzucił mnie bezceremonialnie na łóżko, a ja nie mogłam stłumić krzyku wywołanego przez

mój bok,

jak i zarówno głowę

pogrążoną w agonii. Bez słowa odwrócił się do mnie plecami i wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

Jęczałam w najgłębszej rozpaczy, słysząc zamykające się za nim śruby - i zorientowałam się, że nawet jeżeli nie zabiją mnie moje rany, jestem jeszcze w wielkich, wielkich kłopotach.

TRZY

Nie wiem, jak długo leżałam na tej pryczy, drżąc, krwawiąc, będąc pewna, że lada moment umrę. Nie straciłam ponownie przytomności, ale mój umysł nie pojmował wszystkiego. Podejrzewałam, że minęło o wiele więcej czasu, niż się spodziewałam. Wróciło wyczucie w moich dłoniach, nogach, co było ulgą. Już byłam przekonana, że nawet jeżeli przeżyję, to stracę kilka palców u rąk i nóg przez wcześniejsze odmrożenie. Ból w boku i w głowie trzymał się na stabilnym poziomie, dopóki leżałam nieruchomo. Dreszcze nie ustąpiły, ale od kiedy moje ubranie było mokre od potu, nie zaskoczyło mnie to zbytnio. Co się tam, do cholery, stało? Pamiętałam oświetloną przez moje reflektory twarz Emmitta, który stał na drodze mojego samochodu, uśmiechał się i nie zrobił najmniejszego uniku, by znaleźć się z dala od drogi. Dowody sugerowały na to, że chciał, bym go przejechała. Ale, do diabła, jeżeli planował samobójstwo, mógł znaleźć lepszy sposób! Po leżeniu na tym łóżku, kto wie jak długo mi to zajęło, w końcu zdecydowałam, że nie zniosę ani chwili dłużej mokrej tkaniny przylepiającej się do mojego ciała. Naprężyłam się, wyczekując bólu, i dołożyłam wszelkich starań, by znaleźć się w pozycji siedzącej.

To było łatwiejsze, niż się spodziewałam. Tak, bolało. Mój bok niemal krzyczał, a głowa pulsowała, cała sala obróciła się na chwilę do góry nogami, ale dało się to znieść. Spojrzałam w dół na zakrwawiony sweter i zmusiłam się, by przełknąć, powstrzymując się przed zwymiotowaniem. Może po tym wszystkim poruszanie się nie było całkiem trafionym pomysłem. Mieszany zapach krwi i mokrej wełny dał mojemu żołądkowi dodatkowy powód do buntu. Zamknęłam oczy i oddychałam przez usta, aż nudności ustąpiły. Krzywiąc się, złapałam za frędzle swetra i zaczęłam powoli, ostrożnie odlepiać go z mojej skóry. Te przylepione do rany były tak mokre, że wystarczyło je lekko zsunąć. Stłumiłam skowyt, mój żołądek wywrócił się ponownie. Nigdy nie szalałam za widokiem krwi, a przeważnie mojej własnej. Przeciągałam sweter przez głowę, zadając sobie tym niesamowitą torturę, gdyż każdy ruch mojej lewej ręki naciągał mój obolały bok. Mimo to zdecydowałam się trzymać mokrą wełnę z dala od mojej skóry. Wreszcie udało mi się go zdjąć, upuściłam go na podłogę. Siedziałam nieruchomo, dysząc ciężko z wysiłku. Każdy oddech sprawiał mi ból. Zmusiłam się, by otworzyć oczy i spojrzeć na ranę, zobaczyłam, jak było źle i że rana znowu zaczęła krwawić. Spodziewałam się zobaczyć głębokie, poszarpane rozcięcie, oparte na tym, jak bardzo bolało i jak bardzo krwawiłam. Rana, którą zobaczyłam, rozciągała się z dna mojej klatki piersiowej w dół do mojego biodra. Krew rozmazywała się wzdłuż całej jej długości, ale rana… Zamrugałam, myląc się. Ranę pokrywał czerwony szew, krawędzie były poszarpane, jak gdyby otaczało ją całe mnóstwo niewidzialnych szwów, zamykając ją. Co, do cholery?

Delikatnie dotknęłam krawędzi drżącą dłonią, na pewno musiałam zostać zszyta na górze, gdy straciłam przytomność. Ale nie widziałam ani nie czułam żadnych szwów. Poza tym, gdyby ktoś mnie zszył, na pewno by nie zostawił gotującego się swetra na mnie. Zadrżałam i postanowiłam pomyśleć o tym później. Nadal miałam do zdjęcia mokre ubrania. Spodnie zjechały o wiele łatwiej niż sweter. Ulgą było pozbycie się mokrych ubrań, ale wciąż drżałam z ochłodzenia, a nie było nic, czym mogłabym się przykryć. Cienkie łóżko namoczone krwią do niczego się nie nadawało. Pomyślałam, żeby zdjąć majtki i stanik, ale nie było mowy, żebym siedziała w tym pomieszczeniu nago. Już i tak złem było siedzenie tu w samej bieliźnie. Przynajmniej wybrałam czarny, satynowy dopasowany zestaw ustawiony przez Steph, która umówiła mnie z mężczyzną, z którym naprawdę chciałabym być w dobrych stosunkach. Pobożne życzenie, w najlepszym wydaniu. Randka z Jimem była tak dawno temu, że pamiętałam ją jak przez mgłę. Sprawdziłam zegarek, chcąc oszacować jak długo już tu byłam, ale szkiełko było całkowicie rozbite, a wskazówki połamane, przez co nie miały się jak ruszać. Rozejrzałam się po pokoju, zatrzymując się przy zlewie i marząc o tym, by ogrzać ręce. Zakładałam, że w tym lochu nie było czegoś takiego jak ciepła woda. Starałam się zdecydować, czy warte wysiłku było przeciągnięcie się na nogi, by nasłuchiwać kroków dobiegających z korytarza. Szybko rozejrzałam się dookoła, nie odnajdując nikogo pojawiającego się w magiczny

sposób.

Usiadłam,

złapałam

rozmoczoną

poduszkę

i

przycisnęłam ją mocno do mojej skóry, opierając ją o brzuch i klatkę piersiową. Nie była to zbyt dobra tarcza, ale to wszystko, co miałam.

Serce stanęło mi w gardle, gdy usłyszałam przekręcający się zamek i zobaczyłam, jak drzwi zaczynają się otwierać. Usiadłam tak prosto, jak tylko mi się udało, wychylając do przodu brodę, by wyglądać nieco odważniej, niż się czułam. Drzwi się otworzyły, a Anderson Kane wszedł do środka, zaraz za nim Blake, który jak zauważyłam zmienił ubrania na czyste i suche. Światło ujawniło opalizujący tatuaż obok lewego oka Blake’a. Kształt był nieco falisty i podobnie jak te, które widziałam u pozostałych kultystów, nie miałam go na swoich fotografiach. Blake przeniósł krzesło, stawiając je na przejściu przy drzwiach, jakby chciał zablokować moją ucieczkę. Ucieczka była bardzo kusząca, gdybym, do diabła, miała jakiekolwiek szanse na nią. Nawet gdybym jakimś cudem umknęła Blakowi i Andersonowi, mało prawdopodobne, bym uciekła pozostałym kultystom znajdującym się w domu. A nawet gdybym, biegnięcie po śniegu w samych majtkach i biustonoszu było wręcz samobójstwem. Anderson poprawiał krzesło, póki nie znalazło się wprost naprzeciwko mnie, a potem usiadł. Nic nie mówił, dokładnie i powoli zmierzał mnie wzrokiem. Nie wiedząc, co powiedzieć – nie miałam zamiaru powtarzać „wezwijcie karetkę”, bo znowu zostałoby to zignorowane – poszłam jego śladem. Na pierwszy rzut oka Anderson był mało pociągający. Średni wzrost, średnia budowa, średnio brązowe włosy. Nie wyglądał źle, na swój sposób jak słodka wanilia. Miał na sobie parę sztruksowych spodni, niebieską koszulkę Oxfordu, a jego włosy były kudłate i trochę za długie. Jego cień był mroczny, nie seksowny. Był typem faceta, którego mija się na ulicy, nie przyglądając się. Poza dziwnym tatuażem, rzecz jasna.

Był na szyi, tuż nad kołnierzykiem jego koszuli, ale wciąż nie mogłam określić jego koloru. Część wyglądała na srebrną, inna błyszczała czerwienią, ale gdy przechylił głowę na bok i odwrócił się, zieleń zamieniła się w czerwień, a ta znów w złoto. Zamrugałam kilka razy, próbując pozbyć się tego widoku. Tatuaż wyglądał bardziej jak hologram niż tusz, ale nigdy nie słyszałam o noszeniu hologramów. - Gapisz się – powiedział Anderson. Jego głos tak mnie zaskoczył, że omal nie spadłam na podłogę. Oderwałam wzrok od tatuażu, w którego rzeczywiście się wpatrywałam. Przełknęłam i przyciągnęłam poduszkę jeszcze bliżej siebie. Nie wiedziałam, jak zareagować na jego słowa, więc tego nie zrobiłam. – Czy jest jakiś konkretny powód, dla którego nie chcesz wezwać karetki? – zapytałam w zamian. Uniósł brew. – Myślę, że to oczywiste. Nie spodobało mi się brzmienie w jego głosie. Jego rozumowanie było dalekie od rzeczywistości, a ja wpadłam na swój własny – chciał mnie zabić – co było w najmniejszym stopniu pocieszające. - Miałam wypadek samochody, a następnie zostałam kopnięta w głowę – powiedziałam – Nawet jeżeli to oczywiste, nie łapię. Popraw mi humor i wyjaśnij. Przesunął się w głąb krzesła, wyglądając na zamyślonego. Blake prychnął, zwracając moją uwagę. Był pochylony przed zamkniętymi drzwiami, ręce skrzyżowane na piersi. Jego niebieskie oczy przeszyły mnie gniewnym spojrzeniem, było zimne, podczas gdy Jamaala było płonące.

- Granie głupiej nie sprawi, że dostaniesz w nagrodę ciasteczka – powiedział z przekąsem. Nigdy nie spotkałam żadnego ładnego chłopca, wyglądającego tak groźnie. Drwina zmieniła się w chytre i nieprzyjemne spojrzenie. – Opuszczenie poduszki może, tak sądzę. Krwisty rumieniec spłonął na moich policzkach. Wkurzało mnie, że pozwoliłam mu tak szybko do siebie dotrzeć, ale zdaje się, że nic nie mogłam na to poradzić. Opuściłam wzrok i dalej trzymałam poduszkę przy sobie. Anderson westchnął. – Proszę, wybacz Blakowi brak manier. Czasami po prostu nie może się powstrzymać, gdy tak piękna kobieta jest w pobliżu. Anderson siedział do Blake’a tyłem, więc nie mógł widzieć wyrazu jego twarzy, ani przez chwilę nie uwierzyłam, że nie słyszał jego złośliwego tonu. Flirt był ostatnią rzeczą, o której myślał Blake, a Anderson dobrze o tym wiedział. Poza tym, nie byłam jakoś porywająco piękna,

nawet

gdybym

nie

była

mokra,

posiniaczona,

brudna,

zakrwawiona. Byłam trochę jak Anderson, co nasuwa myśl – nie wygląda źle, ale całkiem nijako. - Więc nie masz pojęcia, dlaczego nie zadzwoniłem po karetkę? – Zapytał Anderson, wracając do tematu. Potrząsnęłam głową. – Zazwyczaj to właśnie ludzie robią, gdy zdarzy się wypadek i ktoś ucierpi. - Och, błagam! – powiedział Blake – Skończ te bzdury. - Spokojnie, Blake – powiedział Anderson niskim, uspokajającym głosem. – Zawsze jest możliwość, że mówi prawdę. - O tak, a to wszystko, kurwa, jest jednym, wielkim zbiegiem okoliczności.

- Blake – powiedział Anderson trochę bardziej wyzywająco, co pomogło Blakowi się zamknąć. Anderson uśmiechnął się do mnie, ale jakoś mnie to nie przekonało. – Nadal uważasz, że potrzebujesz karetki? Pytanie sprawiło, że przestało mi być zimno. Z mojego poczucia czasu wynika, że nie mogła minąć dłużej jak godzina od czasu, gdy poślizgnęłam się na drodze i krwawiłam, zostawiając po sobie ślad na lodzie. Teraz jeszcze odczuwałam ból i skutki pobicia, ale wydawało się, że rana jest prawie zamknięta i nie cierpiałam już tak bardzo z powodu utraty krwi. Wszystko to było oczywiście niemożliwe. Anderson nie czekał na moją odpowiedź. – Co robiłaś na naszym terenie? Nie było ciepła lub gniewu w jego głosie, a jednak był jakiś nacisk na pytanie. Spojrzał na mnie tak jak prawnik patrzy na świadka, pewny, że ten kłamie. Nie byłam pewna, co powiedzieć. Powodem była długa historia, która na pewno mu się nie spodoba. Plus, im więcej o tym myślałam, tym bardziej dziurawo to brzmiało, szczególnie jeśli przyjąć, że Emmitt kłamał, przynajmniej na temat części, którą mi opowiedział. - Byłam tu, bo miałam spotkać się z Emmittem – powiedziałam w końcu, decydując się na utrzymanie swojej odpowiedzi prostej, ale i prawdziwej. - Jak cholera, byłaś! – przeklął Blake – Hej Anderson, może powinieneś dać jej ręcznik lub coś innego, by to zakończyć. Zostanę tu i będę czuwać. – rzucił mi wstrętne spojrzenie. Jego spodnie były obcisłe, dzięki czemu od razu zrozumiałam, dlaczego Anderson sugerował mu, by wyszedł.

Anderson nie potrzebował widzieć Blake, by wiedzieć, o czym myślę. Uśmiechnął się łagodnie. - Jestem pewien, że poduszka wystarczy – Jego wzrok spotkał się z moim, nie dało się nie zauważyć zagrożenia w jego następnych słowach – Na razie. Moje wnętrzności zacisnęły się ze strachu, kiedy rozpoznawałam taktykę dobrego/złego gliniarza. Gdyby ktoś powiedział mi wieczorem, że Blake Porter będzie tym złym, z pewnością bym go wyśmiała. Był po prostu zbyt cholernie ładny, by być tak przerażający, jego skóra była gładka, nieskazitelna, z pewnością nigdy nie zarastała brzoskwiniowym meszkiem, i te jego pełne usta Amora. Ale teraz, z pewnością ostatnią rzeczą, jakiej chciałam, to znaleźć się z nim sam na sam. Niestety, moja historia brzmiała niewiarygodnie, nawet dla mnie, więc dlaczego oni mieliby w to wierzyć? - Dlaczego miałaś się tu spotkać z Emmittem? - Zapytał Anderson. Uznałam, że nieważne, jak dziwnie w tych okolicznościach brzmi moja historia, nie miałam innego wyjścia, by zacząć mówić i mieć nadzieję na najlepsze. Powoli, starając się nie zacinać, powiedziałam im edytowaną wersję, jak i dlaczego zatrudnił mnie Emmitt, pomijając wzmianki o szalonych kultystach. Twarz Andersona nie zdradzała niczego, ale Blake parsknął z niedowierzaniem i kilka razy przewrócił oczami. Kiedy wyjaśniłam, że Emmitt poprosił mnie, abym spotkała się z nim przed bramą, a ja znalazłam ją otwartą, mężczyźni zamilkli. Cisza była tak przytłaczająca, że miałam ochotę zapaść się pod łóżkiem i zniknąć. Zmusiłam się do mówienia, wracając do koszmaru, w którym widziałam Emmitta stojącego na drodze, z tym jego drwiącym uśmieszkiem.

- Więc chcesz powiedzieć, że to był wypadek? – Zapytał Anderson, gdy skończyłam mówić. Zamrugałam

oczami.

–

Oczywiście,

że

to

był

wypadek!

Przynajmniej z mojej strony. Myślisz, że miałam zamiar go przejechać? - Co masz na myśli, mówiąc „z twojej strony”? Byłam przez chwilę zaskoczona tym pytaniem. Myślałam, że to było jasne, gdy to wyjaśniałam. Mimo wszystkiego, co powiedział mi Emmitt, byłam teraz przekonana, że ci ludzie byli jego przyjaciółmi i na pewno szokiem dla nich było usłyszeć, że popełnił samobójstwo. Może nie chcieli słuchać i podświadomie się tego wypierali. - Mam na myśli to, że po prostu stanął na środku drogi, patrząc na mnie, uśmiechając się i czekając, aż go trafię. Nie wiem, czy mógłby się odsunąć, gdyby próbował, ale on nawet nie próbował. Wściekłe wycie wydobywało się spoza pokoju. Drzwi trzasnęły, otwierając się z taką siłą, że Blake, który stał przed nimi, odleciał. Ciężko uderzył o podłogę i przeklął. Jamaal wdarł się do pomieszczenia z tą samą furią, jaka towarzyszyła mu na drodze. Jeżeli miał jakiekolwiek uszkodzenia po szarpaninie z Loganem, niczego nie było teraz widać. Patrzył na mnie, jakby miał mnie zastrzelić samym wzrokiem. Lider czy nie, Anderson wywlekł się spomiędzy nas, zostawiając mnie na pastwę losu. Jeżeli Anderson był dobrym gliną, a Blake złym, to Jamaal zaliczał się do gliniarza psychola. Jestem sprawna fizycznie i dość wysportowana. Wiem też, że obrona nie była całkowicie bezużyteczna w walce. Ale nie

powstrzymałabym Jamaala, nawet bez swoich urazów. Nie zdążyłam nawet stanąć na nogi, a on już był przy mnie i ściskał mnie za gardło. Odrzuciłam poduszkę i próbowałam rozluźnić jego uścisk, kopiąc go, drapiąc paznokciami tak mocno jak tylko mogłam. Chciałam dobrać się do jego twarzy, ale jego ramiona zaciskały się na moich, nie pozwalając mi nic zrobić. Drapanie nie działało na niego, próbowałam odciągnąć jeden z jego palców i rzucić się na odciąganie innych, będąc gotowa na ich ewentualne złamanie. Moje wysiłki nie przeszkadzały mu zbytnio, wyciągnął mnie z łóżka, aż moje stopy zawisły w powietrzu. Przestałam starać się rozluźnić jego uścisk i ograniczyłam się do jego ramienia, starając się trochę na nim wyciągnąć, by mniej się dusić. To również był bezużyteczny wysiłek, jego ręka mocno ściskała moje gardło, całkowicie odcinając dopływ powietrza. Wciąż mocno trzymając mnie nad podłogą, obszedł łóżko, by rzucić mną o ścianę tak mocno, aż zobaczyłam gwiazdy. A może gwiazdy pojawiły się dlatego, że nie mogłam oddychać. Moje zmagania osłabiły się przez potrzebę dotlenienia mózgu. Anderson stanął obok Jamaala, jego jedyny wyraz wyrażał łagodny niepokój. Troszczył się o Jamaala, nie o mnie. - Nic nie powie, jeżeli będziesz ją dusił. Jamaal wyszczerzył zęby w dzikim uśmiechu. – To wstyd. – Przyciągnął mnie do siebie po to, by ponownie uderzyć mną o ścianę, aby pokazać, jak bardzo był załamany. Nie mogłam uwierzyć, że jeszcze nie zemdlałam z braku tlenu.

- Potrzebujemy od nich kilku odpowiedzi – Powiedział Anderson wciąż tym samym łagodnym tonem. - Możesz uzyskać je, kiedy z nią skończę! – Jamaal warknął, a wyraz twarzy Andersona stwardniał. - Wydaję ci rozkaz, Jamaal. Puść ją. W tej chwili. - Pieprz się! Po drugiej stronie pokoju Blake przeklął ponownie. Całe łagodne oblicze Andersona zniknęło w jednej sekundzie. Wyprostował plecy, jego oczy błysnęły gniewem, a twarz przybrała wyraz mówiący, że ktoś umarł albo miał umrzeć. - Zła odpowiedź. – powiedział Anderson, jego głos spadł o oktawę, co sprawiło, że z całych sił zagryzłam szczękę. Obraz przede mną rozmywał się, ale wiedziałam, że Anderson dotarł do Jamaala i walnął go w ramię, tuż u podstawy szyi. Nienawiść znikła z twarzy Jamaala, jak jego oczy się rozszerzyły, co wyglądało jak alarm, choć nie mogłam zrozumieć dlaczego. Wtedy nagle mnie puścił i krzyknął. Uderzyłam stopami o podłogę. Kolana mi się załamały, dławiłam się, kaszlałam, próbując wciągnąć powietrze do płuc. Jamaal również upadł, starając się uwolnić od uścisku Andersona. Anderson musiał być silniejszy, niż wyglądał, utrzymał swój uścisk na ramieniu Jamaala, klękając obok niego. Twarz Andersona była jak kamień, wszystkie emocje ulatniały się z niego, gdy Jamaal wciąż krzyczał z bólu. W tym momencie Anderson wyglądał niemal nieludzko jak lodowaty drapieżnik, który może zabić bez wahania, nie mając wyrzutów sumienia.

Blake pojawił się w zasięgu mojego wzroku. Poruszał się ostrożnie, ale nie patrzył przerażony lub zaskoczony tym, co robi Anderson. – Łatwo poszło, szefie – powiedział, krzywiąc się ze współczucia. – On po prostu stracił najlepszego przyjaciela. Wyraz twarzy Andersona był zimny, cień ludzkości zawitał w jego oczach, ale nie na długo. Krzyki Jamaala ustawały. Co takiego, do cholery, zrobił Anderson, że spowodował w nim tak silny ból? Jego uścisk nie wyglądał na tak silny. - Za chwilę zemdleje – powiedział Anderson, a chwilę później ciało Jamaala zrobiło się zwiotczałe. Anderson puścił jego ramię, nawet na jego kawowej skórze widziałam jaskrawoczerwony ślad dłoni w miejscu, w którym dotykał go Anderson. - Wybacz, przyjacielu – powiedział Anderson tak cicho, że ledwo było go słychać. Kamienna, zabójcza twarz zniknęła, a w jej miejsce pojawił się ludzki wyraz. Wstał i spojrzał na Blake’a. – Połóż go obok – powiedział – Następnie zgromadź wszystkich w moim gabinecie. Blake nie wyglądał na zadowolonego tym rozkazem, ale delikatnie podniósł bezwładne ciało Jamaala i wyniósł z pokoju. Anderson spojrzał w dół, na mnie. Nadal kaszlałam, ale krztuszenie ustało i powróciła ostrość widzenia. - Wrócę za kilka godzin – powiedział – Przemyśl uważnie swoją historię i czy chcesz ją zmienić. Chyba, że jesteś bardzo wykwalifikowaną aktorką, jestem pewien, że jeszcze się nie zaznajomiłaś z mocą, której użyłem przeciwko Jamaalowi. Jeśli nie spodoba mi się twoja odpowiedź, gdy wrócę, pozwolę ci doświadczyć jej na własnej skórze. Przełknęłam ślinę. To by było na tyle z dobrego gliniarza.

Bez spojrzenia wstecz ruszył w stronę drzwi, zatrzaskując je za sobą. Po raz kolejny zamki kliknęły, zamykając się. Nie miałam wątpliwości. Byłam w wielkim gównie.

CZTERY

Gardło bolało za każdym razem, gdy przełykałam, ale poza tym nie czułam się już tak źle, jak się spodziewałam, po tym jak o mało nie zakrztusiłam się na śmierć. Zwłaszcza, że wcześniej zostałam poważnie ranna w wypadku samochodowym, a następnie kopnięta w twarz, potem mało nie zginęłam od ujawnienia się. Nadal uważasz, że potrzebujesz karetki? Głos Andersona rozniósł się echem w mojej głowie. Potarłam swoje posiniaczone gardło i usiadłam na skraju pryczy, próbując wchłonąć wszystko, co dzisiaj widziałam i usłyszałam. Emmitt pojawił się przed moim samochodem znikąd. Logan podniósł Jamaala i rzucił nim przez całą długość drogi, zostawiając go w oddali pod drzewami. Moja rana uszczelniła się dzięki niewidzialnym szwom. Anderson odcisnął płonący ślad na ramieniu Jamaala. Nigdy nie byłam bliżej tej całej historii z woo-woo1, ale wcześniej miałam tylko dziwne fantazje, wiedząc, że na pewno jest coś na rzeczy z tym woowoo.

1

Woo-woo (lub po prostu woo) oznacza idee uważane za irracjonalne, oparte na niezwykle wątłych dowodach lub odwołujące się do tajemniczych sił i mocy nadprzyrodzonych.

Miałam nadzieję, co do pierwszego, ale obstawiałam to drugie. Spojrzałam w dół na ranę z boku i byłam jedynie zaskoczona, widząc, że rana zamieniła się w podłużnego strupa. Wyobraziłam sobie muzykę Twilight Zone grającą w tle, potem próbowałam się otrząsnąć, zanim wpadłabym w histerię. Postanowiłam zrobić potężne oględziny sali. Zaczęłam oczywiście od drzwi, ale dźwięk zamykających się zamków i klikającej kłódki nie dawał żadnej iluzji. Podeszłam do zlewu, odkrywając, że to cudownie, że mam gorącą wodę. Podniosłam zakrwawiony sweter, wypłukałam tyle krwi, ile się dało, a następnie skorzystałam z myjki, by się wymyć. Byłam boleśnie świadoma tego, że Anderson miał wrócić i mnie przepytać. Zamierzałam opuścić rękawice, ale nie mogłam zapewnić go, że usłyszy to, co chciał usłyszeć. Gdybym myślała tylko o tym, jak pójdzie kolejne przesłuchanie, wpadłabym z pewnością w panikę. Zamiast tego zdjęłam prześcieradło z pryczy i opłukałam je w zlewie. Potem odwróciłam materac, odkrywając, że nie jest jednak mokry. Nie mając nic do zrobienia, niechętnie ustaliłam, że zostałam sam na sam ze swoimi myślami. Nie leżałam dłużej niż pięć minut, gdy usłyszałam kroki dobiegające z korytarza i uderzyło mnie zjadliwe poczucie terroru. Wstałam na nogi, serce waliło mi mocno, a adrenalina powoli wypełniała mój organizm, czekając na Andersona, który miał dotrzymać swoich gróźb. Gdy drzwi się otworzyły, to nie Anderson stał po ich drugiej stronie. Słowo, które po raz pierwszy przyszło mi do głowy, gdy Emmitt pokazał mi zdjęcie Maggie Burnham, to posąg. Oszacowałam jej wzrost na około pięć stóp i jedenaście cali, była zbudowana jak sportowiec. Miała

absolutnie wspaniałe, kręcone, kasztanowe włosy i piękną twarz w kształcie serca. Nie wyglądała dzisiaj najlepiej. Nie z tymi zaczerwionymi oczami i boleśnie opadającym ramieniem. Nie miałam pojęcia, jakie były prawdziwe relacje łączące ją z Emmittem, ale wyglądała na smutną. - Cześć – powiedziała, uśmiechając się słabo – Jestem Maggie. - Miło cię poznać – powiedziałam automatycznie, choć w myślach skrzywiłam się na niedobór słów do sytuacji. – Jestem Nikki Glass. Skinęła głową - Myślę, że to ci się przyda. Wyciągnęła pluszowy szlafrok, byłam tak szczęśliwa, że miałam ochotę ją przytulić. Biorąc pod uwagę, że była w żałobie po Emmittie i że jestem powodem jego śmierci, nie byłabym zaskoczona, gdyby mnie zaraz spoliczkowała. - Dzięki – powiedziałam, biorąc szlafrok z jej wyciągniętej ręki. Mój głos wyszedł trochę szorstko. Powiedziałam sobie, że to efekt Jamaala, a nie znak, że miałam zamiar się rozpłakać przez pierwszą oznakę dobroci, jaką mi okazano. Cynicznie nie mogłam nie pomyśleć, że jest „dobrym gliniarzem”, skoro Anderson zrezygnował już z tej roli. Maggie odwróciła się, gdy zdjęłam bieliznę i wślizgnęłam się do szlafroka. Normalnie umarłabym ze wstydu, ale w tych okolicznościach czułam się podatna na tyle, by docenić ten gest. Musiałam wziąć głęboki oddech, aby zachować kontrolę nad emocjami, zanim powiedziałam jej, że może się odwrócić. Spojrzała na obdarte łóżko i mokre prześcieradło oraz ubrania, które wcześniej zaniosłam do zlewu, by je osuszyć.

- Widzę, że chłopcy są w bojowym nastroju – skomentowała z dezaprobatą. O ile byłam w stanie wcześniej ustalić, była jedyną kobietą mieszkającą tutaj. Owinęłam dłonie wokół klatki piersiowej, przyciągając do siebie miły, ciepły i miękki w dotyku szlafrok. – Tak, cóż, wydaje im się, że zabiłam Emmitta celowo. – Ostatnie słowo wydałam jakby ze łkaniem, uderzył mnie ciężar jego brzmienia. Zabiłam kogoś. Nie, oczywiście, nie chciałam tego zrobić. Z mojej strony wyglądało to tak, jakby specjalnie się opierał, stał tam. Ale wciąż… On nie żył, a to była moja wina. Ku mojemu zdziwieniu, Maggie podeszła do mnie i uścisnęła mnie przyjaźnie. – Już dobrze. – powiedziała, a jej oczy zabłyszczały od łez. - Anderson powtórzył nam, co powiedziałaś. Chłopcy są rozdrażnieni i próbują znaleźć jakąś wielką teorię spiskową, ale ja ci wierzę. Musiałam przełknąć kilka razy, by powrócił mi głos. – Wierzysz? Dlaczego? Uśmiechnęła się smutno i wskazała na łóżko. – Może usiądziemy? Może to potrwać kilka minut. Siadłyśmy plecami do ściany. Zebrałam szlafrok dookoła nóg i owinęłam ramiona wokół nich. - Powiedziałaś Andersonowi, że Emmitt zatrudnił cię w celu sprawdzenia mnie – powiedziała Maggie. Potrząsnęłam głową. – Niezupełnie. Początkowo chciał, bym cię znalazła, a następnie poprosił mnie, bym dowiedziała się więcej o… hm..

– całą tą sprawę traktowałam jak tabu podczas rozmowy z Andersonem, więc nie chciałam niczego teraz chlapnąć. Maggie uśmiechnęła się do mnie, zaskakująco prawdziwy gest, oczywiście biorąc pod uwagę jej smutek. – Mogę się tylko domyślać, co ci powiedział. Twierdził, że upadłam już dawno temu z całą bandą głupców. W tym rzecz? Nie mogłam się powstrzymać, uśmiechnęłam się. – Tak, w zasadzie tak. - A wieczorem…? - Powiedział, że zadzwoniłaś do niego i powiedziałaś, żebyśmy byli gotowi. Miałam się z nim tu spotkać i być kimś w rodzaju świadka. – zmarszczyłam brwi, zdając sobie sprawę, jak słaba była ta historia. Mój umysł mówił nie, ale tak bardzo chciałam uciec od nieudanej randki, że przysłoniło to mój zdrowy rozsądek. Byłoby o wiele lepiej, gdybym powiedziała Jimowi, że mam spotkanie z klientem, a poszłabym prosto do domu. Dlaczego o tym nie pomyślałam? - Potem zaskoczył cię, stojąc w ciemności na środku drogi i nie miałaś jak go minąć ani zahamować. Skinęłam głową, znów nie będąc w stanie się odezwać. - Cholernie egoistyczny drań. – Powiedziała Maggie, wyraźnie kręcąc głową, pojedyncza łza spłynęła po jej policzku. Wyciągnęła rękę, wycierając ją ze złością. - Czy ty… czy wiesz, dlaczego to zrobił? – spytałam cicho, myśląc, że to nie mój interes. Westchnęła ciężko. – Był za stary. Stary i zmęczony. Wiedziałam o tym, ale był zbyt twardym facetem, by się do tego przyznać.

- Stary? – Zapytałam, całkowicie zdezorientowana. – Facet nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia pięć lat, w najgorszym przypadku. – prawdę mówiąc, byłam skłonniejsza stwierdzić, że miał coś około dwudziestu dwóch. Jej usta skręciły się w ironicznym uśmiechu. – Miał więcej niż dwadzieścia pięć, zaufaj mi. Gapiłam się. – Nawet jeżeli, to nie kwalifikuje go do „starości”. - Co jeżeli musisz odpaść przez ważniejsze rozkazy? - Nie wierzę w woo-woo. – powiedziałam bez wielkiego przekonania. Kolejny krzywy uśmiech. – Czasami warto zacząć. Obawiam się, że teraz siedzisz w tym głęboko i wciąż toniesz. Skrzywiłam się. Tak, to było coś, czego się obawiałam. - Gdzie się podziewa kamizelka ratunkowa, gdy jest potrzebna? zażartowałam dość słabo. Maggie sięgnęła do tylnej kieszeni dżinsów i wyciągnęła smukłą puderniczkę. – Jest coś, co myślę, że powinnaś zobaczyć. – powiedziała, otwierając ją i podając mi. Niepewnie wzięłam ją w dłoń. Nie chodziło o makijaż, więc domyśliłam się, że muszę się przyjrzeć, by to zobaczyć. Wstrzymałam oddech, otworzyłam ją szerzej i spojrzałam na siebie. Wyglądałam okropnie. Na mojej skroni widniała ogromna bryła, a moje prawe oko sczerniało. Całą lewą stronę mojej twarzy zdobił ogromny siniak spowodowany kopniakiem Jamaala, choć wyglądał na jakieś trzy dni. Ale oczywiście nie to chciała mi pokazać Maggie.

Nie, Maggie chciała mi pokazać opalizujący znak na czole. Przypominał półksiężyc ze strzałą przez środek. Otworzyłam usta, a moje oczy rozszerzyły się, gdy dotknęłam znaku, który najwyraźniej nie był tatuażem. - Co to, kurwa, jest? - Szepnęłam. - To glif. – Wyjaśniła Maggie, odwracając rękę, bym mogła zobaczyć taki sam znak u niej. Jej wyglądał jak stylizowana okrągła błyskawica. – Jest to linia, której jesteś potomkinią. - Linia? - Mój głos brzmiał głucho, gdy wciąż z uwagą patrzyłam w lustro. Glif nie schodził, nieważne, ile razy mrugałam czy próbowałam go zetrzeć. Kątem oka zauważyłam, jak Maggie przesunęła palcem po swoim. – Mój reprezentuje Zeusa – powiedziała. – Nigdy nie widziałam kogoś, kto by miał taki jak ty, ale Anderson powiedział, że to Artemida. Nie wiedziałam, że miała potomków – uchodziła za boginię dziewicę – ale ufam mu na słowo. - Artemida. – zabrzmiałam jak gwarek. Racjonalna część mojego umysłu chciała rzucić ręcznik, ukryć się gdzieś i poczekać, aż świat wróci do normalności. - Emmitt był z linii Hadesa. Jamaal to potomek Kali, byli związani ze sobą jak bracia, ponieważ oboje posiadają magię śmierci. Emmitt był jego mentorem, nauczył go kontroli, ale Jamaal ma jeszcze długą drogę do przebycia. Nikt oprócz Emmitta nie był w stanie go uspokoić, więc trudno powiedzieć, czy będzie w stanie zrobić to teraz. - Spotkałaś również Logana, prawda? – Nie czekała na moją odpowiedź. – Pochodzi od Tyr. – przekrzywiła głowę, patrząc na mnie. – Znasz Tyr?

Całkowicie zdrętwiała – i kompletnie nie rozumiejąca słowa z czegokolwiek, co przed chwilą powiedziała – pokręciłam głową. - Był starym germańskim bogiem wojny. Potomkowie wojny wyglądają na chorowitych, ale Logan jest jednym z najbardziej niefrasobliwych osób, jakie znam. Zapomniałabym o Blake’u. – Zrobiła minę świadczącą o tym, że Blake nie należał do jej ulubionych osób. – Jest potomkiem Erosa. Pomimo tego słodkiego tatuażu, nie ma w sobie nic anielskiego. Jest tak samo zabójczy jak Jamaal. Tylko nie jest w tym tak bardzo bezpośredni. Pamiętałam sposób, w jaki Blake na mnie spojrzał, gdy grał tego złego gliniarza. Tam było mnóstwo bezpośredniości. Maggie uścisnęła sympatycznie moje ramię. – Wiem, że to może być przytłaczające i pewnie nie wierzysz w połowę tego, co powiedziałam. Szybko ci to streszczę, a następnie zostawię cię, byś mogła sobie to przemyśleć. - Anderson i reszta są znani jako Liberi Deorum, co w łacinie oznacza Potomków Bogów. Dawno temu, gdy starożytni bogowie nadal żyli, mieli dzieci ze śmiertelnikami. Zanim Bóg opuścił ziemię, dali każdemu ze swoich dzieci pestki z Drzewa Życia. To ziarno uczyniło ich nieśmiertelnymi, a Liberi myśleli, że sami w sobie są bogami. Mieli jedno ograniczenie – o ile mi wiadomo – ich dzieci nie mogą być nieśmiertelne, ponieważ gdy Bóg odszedł, zabrał ze sobą Drzewo Życia. Liberi nie wiedzieli o tym, aż było za późno, wystarczy kropla ich krwi – innymi słowy, ich potomkowie i dzieci

mogą ukraść im nieśmiertelność,

zabijając ich. Wow. To było cholerne złudzenie. Musiałam przyznać, że dzieje się tu coś naprawdę dziwnego.

Ale dajcie spokój, dzieci Bogów? Serio? - Glif na czole oznacza, że jesteś Potomkinią Artemidy. – kontynuowała Maggie. – Kiedy zabiłaś Emmitta, ukradłaś mu również nieśmiertelność. Nie celowo, wiem. – dodała pospiesznie. - Więc jestem teraz nieśmiertelna? – Spytałam, starając się ukryć mój sceptyczny ton, co nie wyszło zbyt dobrze. - Wiem, że to brzmi szalenie. Ale tak, jesteś. - Aha. - Chłopaki, a zwłaszcza Jamaal myśli, że już wcześniej o tym wiedziałaś i celowo zaaranżowałaś wypadek Emmitta. Doskonała logika – jeśli kupiłeś w pierwszej kolejności wszystkie te szalone bzdury, o których nie wiedziałam. – Ale uważasz, że Emmitt popełnił samobójstwo, bo wiedział, że jestem Potomkinią Artemidy i byłam w stanie go naprawdę zabić? – Byłam świadoma swojego tonu, rozmawiałam z nią jak niebezpieczna psychopatka, ale nic nie mogłam na to poradzić. Maggie skinęła głową. – Nie wiem, w jaki sposób cię znalazł, ale musiał zobaczyć glify na twojej twarzy i postanowił to wykorzystać. - Ale glif pojawił się jakiś czas temu! – czyżbym złapała niespójność w jej historii? - Był tam przez cały czas, ale tylko Liberi mogą go zobaczyć. Niektóre rzeczy, o których mówiła, zaczęły nabierać sensu i zaczęłam się martwić o mój rozsądek. Być może ciosy w głowę oddziaływały na mózg bardziej, niż się spodziewałam. Maggie była najbliższa zostania moją sojuszniczką w tym wariatkowie, musiałam to wykorzystać na ile mogłam.

- To trochę zbyt dużo do ogarnięcia. – powiedziałam, bo nie chciałam przyznać, że jej wierzę. - Wiem – powiedziała z delikatnym uśmieszkiem. – Wszystko w porządku. Nie musisz udawać, że mi wierzysz. Nie czuję się urażona. Maggie była zdecydowanie najmilsza spośród kultystów. Nadszedł czas, aby sprawdzić, jak bardzo miła. - Dzięki za zrozumienie – powiedziałam. - Hej, tutaj, w tym testosteronie, dziewczęta muszą trzymać się razem. - Tak, jeżeli chodzi o to… - Przykro mi, ale nie mogę ci pomóc – powiedziała Maggie. -

Proszę,

Maggie.

Myślę,

że

Anderson

zamierza…

mnie

przesłuchać. I nie sądzę, by to przemawiało na moją korzyść. – nie musiałam wymuszać dreszczu, jaki przeze mnie przeszedł. Maggie uśmiechnęła się do mnie ciepło. – Wszystko będzie dobrze. Gdybym mogła, pozwoliłabym ci odejść, ale Anderson dał mi rozkaz, a nieposłuszeństwo nie jest najlepszym pomysłem. Przypomniałam sobie krzyki Jamaala i poczułam się trochę winna, prosząc Maggie, by przeciwstawiła się Andersonowi. Nie chciałam przestać pytać. - Maggie, ja… Ale to by było na tyle, wstała i spojrzała na mnie twardo. – Nie mogę, Nikki. Po prostu nie mogę. Przyniosę ci trochę czystej pościeli i niektóre kosmetyki, to wszystko, co mogę zrobić.

Zaczęła iść w kierunku drzwi, zsunęłam się z łóżka, zastanawiając się, czy udałoby mi się przebiec obok niej i uciec. Nie miałam zbyt dużo szans, ale mogłam spróbować. Spróbowałam, ale moja rana szarpnęła się w proteście. Wydaje się, że zrobiłam to zbyt szybko. Gdy ja oddychałam, próbując pokonać ból, Maggie była już za drzwiami, zamykając je.

PIĘĆ

Maggie przyniosła zaopatrzenie, które mi obiecała. Gdybym tylko potrafiła, schowałabym głowę w piasek i udawała, że nic się nie dzieje, może udałoby mi się przekształcić pryczę w coś komfortowego i zmusić się na krótki sen. Oczywiście, spanie było ostatnią rzeczą, o jakiej myślałam; myślałam tylko o powrocie Andersona, w celu „wypytania” mnie. Nie pokazał się. Może Maggie przekonała go, że mówiłam prawdę. A może po prostu myśli, że oczekiwanie na ból złamie mnie szybciej niż ból zadany bezpośrednio. Nieważne jaki był powód, nie pojawił się w ciągu tych długich nocnych godzin. Przez jakiś czas byłam pocieszana waleniem w drzwi przez Jamaala i krzyczeniem na całe gardło. Najwidoczniej Anderson i inni zamknęli go w jednym z tych pomieszczeń w piwnicy, a on najwidoczniej nie krępował się, by wszyscy wiedzieli, jak bardzo był z tego powodu niezadowolony. Za każdym razem, gdy słyszałam jego głos, automatycznie pocierałam gardło, które powinno być pokryte siniakami przez jego próby uduszenia mnie. Nie potrzebowałam lustra, by wiedzieć, że nie było tam żadnych siniaków.

Oczywiście, wszystko, co powiedziała Maggie, było bzdurą. Zgadza się? Nie było perfekcyjnie racjonalnego wytłumaczenia dla tego, co wydarzyło się zeszłej nocy. Cholera, gdybym tylko wiedziała, co się stało. Zamknięta w pokoju bez okien, z zepsutym zegarem, musiałam śledzić czas za pomocą swojego wewnętrznego zegara. Nieważne jak przestraszona i przerażona byłam, wraz z upływającymi godzinami, wyczerpanie dawało mi się coraz bardziej we znaki. Kiedy poduszka wydawała mi się zachęcająca, zmusiłam się do oblania twarzy zimną wodą. W pięć sekund pomogło mi to poczuć się ostrożniejszą. Nigdy świadomie nie położyłam się, by zasnąć, ale gdy drzwi zaczęły otwierać się z piskiem, momentalnie się przebudziłam. Moje serce od razu zareagowało jak na czerwony alarm, adrenalina waliła w moim organizmie. Skoczyłam na nogi, od razu się przebudzając. Mój bok nie protestował już z bólu, ale byłam zbyt zaniepokojona, by to mnie spowolniło. Jeden z kultystów Andersona stał w drzwiach, uśmiechając się, jakby moje przerażenie było najśmieszniejszą rzeczą na świecie. Nazywał się Jack Gillespie i wyglądał trochę jak przeszczepiony surfujący koleś. Jego kręcone, ciemne blond włosy były podszyte jaśniejszymi blond pasmami, co pewnie miało dać efekt rozjaśnienia, ale było tylko dziełem jakiegoś człowieka. Jego skóra była mocno opalona, jak skóra z rakiem, i zawsze, gdy go widziałam, miał na sobie podarte dżinsy i luźny t-shirt, bez względu czy było zimno. Otrząsnęłam się ze strachu i zwęziłam oczy, patrząc na niego. - Anderson wyznaczył wam jakieś zmiany, byście do mnie zaglądali? – zapytałam. Chyba nie było kultysty, który by u mnie już nie był, a jeden z mężczyzn Emmitta przeprowadził już na mnie „śledztwo”.

Jack uśmiechnął się słabo. – Gdyby Anderson kazał mi tu przyjść i z tobą porozmawiać, pewnie by mnie tu nie było. Nie jestem zbyt dobry w wykonywaniu rozkazów. Przetarłam oczy, teraz gdy pierwsza fala adrenaliny znikła, poczułam, jak bardzo byłam wyczerpana. Nie miałam pojęcia, ile już tu byłam, jak długo spałam, może sześć czy osiem godzin. Nie byłam w nastroju do dowcipnego przekomarzania się. - Będziesz się tak gapił na mnie jak na zwierzę w zoo, czy jest coś, czego chcesz? Pochylił się swobodnie pod framugą i skrzyżował ręce, jego napięta koszulka miło opinała się na klatce piersiowej. – Pójdę, jeżeli przerwałem twój piękny sen. Ale pomyślałem, że może wygodniej będzie ci we własnym łóżku. Moje serce skoczyło radośnie na samą myśl, lecz rozum podpowiadał, że to byłoby zbyt piękne, by było prawdziwe. - Więc, pozwalasz mi odejść? – zapytałam, nie próbując maskować swojego sceptycyzmu. - Mam zamiar zrobić coś lepszego. Zawiozę cię do domu, skoro twój samochód został odholowany. Nie znajdziesz zbyt dużo transportu publicznego w tym miejscu, nawet w dzień. Badałam jego słowa, próbując wykryć ukryte niuanse, ale nie mogłam niczego znaleźć. Wciąż jednak to wszystko było zbyt podejrzane. Anderson postanowił mnie uwolnić, byłam pewna, że miał tu być kilka godzin temu. Gdy pojawił się Jack, mój zegar biologiczny krzycząc z niewyjaśnionych przyczyn, powiedział mi, że jest albo środek nocy, albo bardzo wczesny ranek. Niestety, nie wiedziałam, jakiego rodzaju przyczyny to są.

- Dlaczego miałbyś to robić? – Zapytałam podejrzliwie. Uśmiech wrócił na jego twarz pełną mocą. – Ponieważ to sprawi, że Jamaal zesra się w gacie. – Potarł glif na swoim ramieniu. - Jestem z linii Lokiego, więc kłopoty mam we krwi. A Jamaal jest najłatwiejszym celem. Nie byłam ekspertką w mitologii, ale jeśli pamięć mnie nie myliła, Loki był norweskim bogiem i zarazem oszustem. Ale ponieważ nie kupiłam całych tych bzdur o bogach, nie kupiłam również wyjaśnienia Jacka. Mimo to zawiezienie mnie do domu brzmiało świetnie. - Miło z twojej strony, że dogryzasz komuś, komu właśnie zmarł najlepszy przyjaciel – powiedziałam, decydując, że nawet jeżeli pozwoli mi odejść, to i tak go nie polubię. - Nieprawdaż? – odpowiada niewzruszony. - Nie martwisz się o to, co zrobi Anderson, gdy się dowie? – Maggie może i była dla mnie sympatyczna, ale kategorycznie odmówiła mi pomocy, obawiając się reakcji Andersona. - Potomek Lokiego, pamiętasz? Mam tendencję, by nie niepokoić się o konsekwencje. Gdybym nie wkurwił Andersona przynajmniej raz w tygodniu, czułbym się, jakbym zhańbił mojego dawnego przodka. Spojrzałam na niego jak na szaleńca. Był bardziej szalony niż reszta wariatów znajdujących się tutaj. Wyprostował się i przesadnie wzruszył ramionami. - Hej, nie mój problem, jeśli wolisz zostać tu zamknięta. Rozgość się. Anderson przyjdzie rano i z tobą porozmawia, jestem pewien, że będzie niezły ubaw.

Poczułam się słabo na samo wspomnienie tego, silny węzeł zawiązał się wokół moich jelit. - Nie zamierzam zaglądać darowanemu koniowi w zęby. – Odpowiedziałam szybko, mając nadzieję, że nie wyglądam na tak przerażoną jak byłam. Nigdy nie myślałam o sobie jak o kurczącym się fiołku, ale bałam się, że za kilka godzin będę musiała sprawdzić swoją wytrzymałość więcej niż raz. Jack skinął głową energicznie. – Tak myślałem, że zrozumiesz moją stronę. – podszedł do mnie, podnosząc coś z podłogi. Trzymał coś, oferując mi, gdy zobaczyłam, że to mój plecak. A przynajmniej kiedyś nim był. Skóra

była

przesiąknięta,

przekształcając

się

w

prawie

czekoladowy brąz, stos cięć widniał w poprzek plecaka, jeden z pasków był urwany. Przez chwilę opłakiwałam swoją stratę – kochałam swoje plecaki, a ten był moim ulubionym – wzięłam go od Jacka. - Nie mogłem wydobyć kluczyków ze stacyjki twojego samochodu. – powiedział – ale dostałem się do reszty kluczy i udało mi się umieścić je w wewnętrznej przegródce. Sprawdziłam kieszeń i poczułam ulgę, widząc, że klucze od mieszkania przeżyły wypadek. Kusiło mnie, by sprawdzić resztę zawartości plecaka, ale zdecydowałam, że to może być niegrzeczne i Jack może zmienić zdanie. Nie wiem, dlaczego mi pomagał – jeśli naprawdę tak było – ale jeżeli miał zamiar zabrać mnie do domu, nie chciałam ryzykować wkurwienia go. - Gotowa? - Zapytał, idąc do drzwi. Bardziej niż gotowa, wybiegłam z celi, pędząc za nim przez korytarz.

Jack zawiózł mnie do domu w zaskakująco słodkim czarnym BMW. Przypasowałam go raczej do czerwonego sportowego wozu, ale może lubił być nieprzewidywalny. A może „pożyczył” samochód od kogoś innego. Nie chciałam ujawniać tego przed nim. Zegar na desce rozdzielczej poinformował mnie, że była czwarta nad ranem. Zwalczyłam ziewanie. Boże, byłam wyczerpana! Moje ciało było w śmiesznie dobrym stanie, zważywszy na nadużycia, jakie się względem niego podjęło, ale jeżeli naprawdę zostałam obdarzona nadprzyrodzoną zdolnością uleczania się – fakt, że nadal byłam w tarapatach, zdawał się temu zaprzeczać – musiałam spalić nadmiar energii, by to zrobić. Ledwo trzymałam głowę prosto. Ulica Arlington była o tej porze wyludniona, a Jack zdawał się dobrze spędzić czas przy Bethesdzie. Zdawał się nie rozważać limitu prędkości. To samo tyczyło się świateł i znaków stop. Póki nie chodziło o moje kości, nie byłam zaniepokojona. Dobrą wiadomością było to, że nie zostaliśmy zatrzymani przez policjantów i że Jack przez całą drogę był spokojny. Nie podskakiwałam z radości na spotkanie z policją, czy zetknięcie się z inną konwersacją mogącą przyprawić mnie o ból głowy. Złą wiadomością było to, że Jack nigdy nie zapytał, gdzie mieszkam. Pojechał prosto do mojej kamienicy, ledwo patrząc na znaki. Oczywisty wniosek, że gdybym nawet nie miała nic w portfelu i tak by do niego zajrzał. Moje prawo jazdy zawierało mój aktualny adres, a on najwyraźniej postanowił zrobić mi małą niespodziankę. Tak długo, jak wiedział, gdzie mieszkam – i jego szaleni przyjaciele również – mogliby się do mnie dostać. Uśmieszek, jaki mi posłał, gdy wysiadłam z samochodu, sprawił, że zapragnęłam mieć wystarczająco dużo energii, by go trzepnąć.

- Miej oczy dookoła siebie – powiedział tuż przed tym, jak zatrzasnęłam drzwi. Uśmiech i błysk jego oczu nie ukrywał nutki ostrzeżenia za tymi słowami. Chwilę później byłam bezpieczna w swoim własnym domu, mogłam odetchnąć z ulgą. Moje całe ciało domagało się snu, ale nie miałam na to czasu. Nie miałam złudzeń, że ludzie Nutso Central nie zamierzali mnie zostawić w spokoju, a to oznaczało, że musiałam podjąć przygotowania. Po pierwsze, musiałam wyjść z mieszkania, a przyznanie się do tego bardzo mnie bolało. Poczucie bezpieczeństwa, które poczułam, będąc w drzwiach, było niczym więcej jak iluzją, gdy Jack wiedział, gdzie mieszkam. Mógł mnie uwolnić za plecami Andersona, ale tak czy inaczej, wiedziałam, że nie zrobił tego z dobrego serca. Wiedziałam też, że nie utrzyma mojego adresu w tajemnicy. Poszłam do kuchni, zaopatrując się w dzbanek kawy – nie zamierzałam zasnąć – podczas gdy próbowałam przemyśleć to, gdzie mogę pójść. Światełko na mojej sekretarce migało, więc automatycznie je nacisnęłam. - Hej, Nikki – powiedziała zuchwale Steph. – Wiesz, że nienawidzę kiedy trzymasz mnie w niepewności. Jak poszło? Jęknęłam i podrapałam się w nos. Randka była tak piekielna, że miałam wrażenie, jakby działa się w całkiem innym życiu. Steph po każdej mojej zaaranżowanej randce domagała się pełnego raportu, jednak chwila nie była zbyt odpowiednia. W moim aktualnym stanie nie mogłabym tego ścierpieć. W odpowiedzi, maszyna pisnęła i przeniosła się do kolejnej wiadomości. Ponownie Steph. Cóż za niespodzianka.

- Jest północ, a ty jeszcze do mnie nie oddzwoniłaś. – skarciła – Obiecuję ci wybaczyć, że nie dzwonisz, ale tylko jeżeli jesteś w trakcie jakiegoś dzikiego i gorącego seksu. Parsknęłam, zarówno przez śmieszność pomysłu gorącego, jak i dzikiego seksu z Jimem, a prawdziwego powodu nie potrafiłam nazwać. - Chciałabym – mruknęłam. Krótko rozważyłam zamiar zatrzymania się u Steph, na chwilę, aż wszystko sobie uporządkuję. W przeciwieństwie do mnie, była gotowa zanurzyć się w swoim funduszu powierniczym, a poza tym jej dom był wystarczająco duży dla nas obu. Nie żeby mój był jakąś budą. Moi przybrani rodzice, Glassowie, założyli mi fundusz powierniczy w tym samym czasie co Steph. Kiedy nie chciałam z niego skorzystać, kupili to mieszkanie i zaproponowali mi, bym go wynajęła za śmiesznie niską cenę. Powinnam się nie zgodzić, ale zakochałam się w tym miejscu. Złagodziłam swoje wyrzuty sumienia, płacąc im trzy razy więcej, mimo że zapewniali, że nie potrzebują tylu pieniędzy. Pan Glass rozruszał firmę na skalę międzynarodową, gdy był jeszcze młody, więc miał kupę kasy. Wiem, że przeszkadzało mu, że nie chciałam skorzystać z funduszu – dorastał w biedzie i zawsze marzył o tym, by jego dzieci miały lepsze życie niż on. Ale tak jak kochałam moją rodzinę adopcyjną, nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że jestem jakimś natręctwem, które nie zasługuje na ich bogactwa. Bocząc się groźnie, spakowałam swoją torbę i zdecydowałam, że mimo iż Steph miała dużo miejsca, nie zatrzymam się u niej. Anderson i jego załoga bez trudu mogli mnie z nią powiązać i znaleźć mnie tam. Nie chciałam narażać jej na niebezpieczeństwo. Co oznaczało, że nie mogłam pozostać w domu Glassów, nawet jakby byli w trakcie rundki po całym

świecie, a ja miałabym całą posiadłość dla siebie. Jedynym wyjściem był hotel. Przed wyjazdem wzięłam długi, gorący prysznic. Potem stałam naprzeciwko dużego, zamglonego lustra, prezentując się w całej okazałości. Rana była teraz tylko słabo widoczną czerwoną linią. Nie mogłam nawet dojrzeć siniaka. Nie wiem, czy powinnam być wdzięczna, ale czułam się przerażona. Co gorsza, glif nadal istniał, mimo mojej ponownej próby zmycia i starcia go. Odchodząc, miałam tylko nadzieję, że wszystko było jakimś przerażająco realistycznym koszmarem. Słońce dopiero zaczynało wschodzić, gdy ostrożnie postawiłam stopę na zewnątrz mieszkania, ciągnąc za sobą torbę i trzymając ostrożnie swojego laptopa, spakowanego do plecaka. Wraz z laptopem, plecak zawierał moją specjalną trzydziestkę ósemkę i kilka opakowań amunicji. Nigdy nie musiałam używać go w mojej pracy, ale nie miałam zamiaru ryzykować, gdy nie czułam się bezpieczna. Posiadanie broni dawało mi poczucie bezpieczeństwa. Nie byłam dobrym strzelcem i nie byłam pewna, czy tak naprawdę byłabym w stanie pociągnąć za spust, gdyby przede mną stał człowiek, ale pocieszające było wiedzieć, że ma się wybór. Oczywiście, ponieważ wybierałam się do D.C. 2 – tam najlepiej mogłam zniknąć w tłumie – przewożenie broni było ryzykowne. Miałam zezwolenie z Maryland i Wirginii, ale coś takiego nie było dostępne dla cywilów w D.C. Mimo wiedzy o bałaganie, jaki mogłam wywołać, wychodzenie z domu bez broni nie wchodziło w grę.

2

Waszyngton, D.C., formalnie Dystrykt Kolumbii (ang. Washington, D.C. /ˈwɒʃɪŋtən ˌdiːˈsiː/, District of Columbia), potocznie nazywany Waszyngtonem, Dystryktem lub po prostu D.C.

Patrzyłam w górę i w dół ulicy, ale nie widziałam nikogo podejrzanego. Następnie udałam się do najbliższej stacji metra i pojechałam do Dupont Circle, gdzie czekał na mnie pokój w Holiday Inn. Fakt, że nikt w metrze ani w hotelu nie gapił się na mnie, sugeruje, że Maggie mówiła prawdę i nikt nie widziałam mojego glifu. Odmówiłam sobie spekulacji, że wszystkie te dziwactwa mogą być prawdą. Tak szybko jak się dało, choć oczywiście późno w moim interesie, znalazłam najbliższą strzelnicę, która oczywiście była poza granicami D.C. I dziękowałam za transport publiczny. Miałam wrażenie, że Anderson i jego walnięci ludzie mogliby mnie zmusić do użycia broni, czy tego chcę czy nie, nie zaszkodziło spróbować uaktualnić swoje strzeleckie zdolności z „ubogich” do „w porządku”. Wzięłam ze sobą nowy telefon komórkowy, aby zastąpić poprzedni, który został zniszczony w wypadku. Potem o dziesiątej pojawiłam się na strzelnicy, a moje nerwy były dość napięte, kofeina nie uchroniła mnie przed ziewaniem co pięć sekund. Były trzy strzelające osoby oprócz mnie – nawet poprzez zatyczki do uszu, dźwięk strzałów wprawiał mnie w nerwowość. Albo może kofeina. Albo fakt, że facet obok mnie strzelał z karabinu szturmowego, który brzmiał raczej jak armata. Pomyślałam, że to przez wyczerpanie, kofeinę, skakanie co chwilę ze strachu, gdy karabin odpalał, zaliczyłam jeden z moich najgorszych występów strzeleckich. Wymierzyłam do celu, biorąc kilka głębokich oddechów, w nadziei, że złagodzą moje nerwy. Facet od armaty wystrzelił, gdy naciskałam spust. Moja próba ponownie została udaremniona, gdy wraz z hałasem odskoczyłam na bok. Niemal się roześmiałam, gdy zobaczyłam, że mój nabój trafił w dziesiątkę. Może powinnam wziąć tarczę i skakać z radości aż do wyczerpania. Wzięłam jeszcze kilka głębokich oddechów, aby rozwiać

część adrenaliny, i strzeliłam ponownie. Tym razem moje ręce były stabilne. I ponownie trafiłam w dziesiątkę. Fart, pomyślałam. Nawet zły strzał mógł sporadycznie trafić w sam środek. To, że zrobiłam to dwa razy pod rząd, nie było niczym więcej jak dziwnym zbiegiem okoliczności. Opuściłam pistolet, dając chwilę moim napiętym barkom. Potem zajęłam stanowisko strzelca i ponownie nacisnęłam na spust. Przełknęłam skowyt, gdy zobaczyłam, że po raz trzeci trafiłam w dziesiątkę. Jeśli dwa razy z rzędu było dziwnym zbiegiem okoliczności, to czym było trzy? Opuściłam pistolet, tym razem przeszukując go w ramach znalezienia jakiegoś dziwnego gadżetu dołączonego do niego. Oczywiście, niczego takiego nie było. Nie byłam pewna, czy Maggie wspomniała o tym, że moja potomkini Artemida była grecką boginią polowania. Brzmi szalenie, prawda? Ale jeśli to było szalone, to wydawało się dziwnym zbiegiem okoliczności, że nagle stałam się strzelcem wyborowym. Trzy razy pod rząd było całkiem możliwym wynikiem, nawet na kogoś tak niedoświadczonego jak ja. Uniosłam trzęsące się ręce i wycelowałam ponownie. Nie byłam tym razem już tak zaskoczona, gdy uderzyłam w sam punkt. Eksperymentalnie strzeliłam jeszcze około dwudziestu razy. Próbowałam mierzyć do innych punktów niż dziesiątka. Nigdy nie będąc oburęczna,

strzeliłam lewą ręką.

zamkniętymi oczami.

Próbowałam nawet strzelać z

W cokolwiek bym nie celowała, nieważne jak beznadziejnej techniki bym użyła, w stu procentach celowałam w sam środek, obalając moją statystyczną sferę możliwości. Nie było wątpliwości, że jestem nadnaturalnie dobrym strzelcem. Oszołomiona, udałam się z powrotem do hotelu, przegapiając swój przystanek. Zdecydowałam, że resztę drogi pójdę pieszo, myślenie na świeżym powietrzu powinno mi dobrze zrobić. Jestem, ogólnie mówiąc, bardzo dobra w zaprzeczaniu, mimo dowodów piętrzących się przede mną na każdym kroku. Udało mi się nawet wmówić sobie, że wszystko, co zrobili ostatniej nocy, było jakąś sztuczką. Mimo wszystko mogłyby to być sztuczki, tylko jaką sztuczkę zastosowali na mnie? O wiele trudniej było wytłumaczyć glif na mojej twarzy albo sposób, w jaki moje ciało uzdrowiło się z dnia na dzień, oraz to, że nagle stałam się strzelcem wyborowym. Co ja mówię „znacznie trudniej?” To było niemożliwe do wytłumaczenia. Podobnie jak próbowałam wytłumaczyć sobie, że musi być jakieś racjonalne wytłumaczenie tego całego woowoo, ale oblałam. Nie wiem nawet w jakim punkcie byłam – wliczając w to ból głowy i histerię, w jaką popadałam – ale musiałam nauczyć się akceptować niezbyt korzystne prawdy w moim życiu, więc chciałabym w końcu znaleźć drogę, która pomoże mi rozwiązać tą jedną. Byłam zbyt osłupiała, by zwracać uwagę na to, co działo się wokół mnie, więc na początku nie zauważyłam czarnego Mercedesa z przyciemnionymi szybami, jadącego za mną. Nawet gdy samochód zaczął trąbić z oburzeniem, ledwo zarejestrowałam to swoim umysłem.

Wtedy Mercedes przyspieszył, oddalając się ode mnie i kierując się na coś, co byłoby parkingiem, gdyby nie było przeznaczone tylko dla straży pożarnej. Drzwi Mercedesa otworzyły się i wysiadł z niego mężczyzna w drogim,

szarym

garniturze.

błyskawicę na jego dłoni.

Zamarłam,

gdy

zobaczyłam

lśniącą

SZEŚĆ

Nie był jednym z ludzi Andersona. Był dla mnie zupełnie obcy, uśmiechnął się ciepło i wykrzywił usta, gdy patrzył na mnie z góry na dół, nie zrobił nic, by złagodzić moją natychmiastową i instynktowną niechęć. Wiele kobiet powiedziałoby, że jest przystojny. Obiektywnie przypuszczam, że był – wysoki, dobrze umięśniony, szczęka zmiękczona przez dołeczki, gdy się uśmiechał, piękne szaro-niebieskie oczy. Ale sposób, w jaki się nosił, przypominał mi aroganckiego egocentryka należącego do klubu dupków, którym przedstawiała mnie Steph wszystko zwinięte w jeden zestaw. Uważałam, starając się przejść obok niego, ale spojrzenie w jego oczach powiedziało mi, że nie miał zamiaru pozwolić mi go zignorować. Nie groził mi otwarcie, ale moje wnętrzności i tak krzyczały „niebezpieczeństwo, niebezpieczeństwo”. Zignorowałam moje instynkty zeszłej nocy i proszę, gdzie mnie to doprowadziło. - Czego chcesz? – warknęłam na przybysza. Zamrugał, co, podejrzewam, było zaskoczeniem. Założę się, że jego uśmiech zachwycał każdą kobietę, ale ja byłam stworzona do brzydkich rzeczy. Uśmiech zamigotał na chwilę, a następnie wrócił w pełnej okazałości, gdy zrobił krok w moim kierunku. – Nazywam się Alexis Colonomos – powiedział, wyciągając do mnie rękę.

Zamiast potrząsnąć nią, cofnęłam się do tyłu, starając się zachować między nami bezpieczną odległość. Nie miałam jednak pojęcia, jaka odległość może być bezpieczna. Pomimo mojego niedawnego sceptycyzmu, nie miałam wątpliwości, że Alexis Colonomos miał jakieś nadprzyrodzone moce. - Miło cię poznać – powiedziałam, nie brzmiąc tak, jak chciałam brzmieć. – Czego chcesz? Uśmiech mignął ponownie, oczy zwęziły się w czymś jakby gniewie, gdy opuścił swoją rękę. Kiedy z powrotem przybrał na swoją buźkę uśmiech, stracił część swojej mocy, a błysk w oku sugerował, że był człowiekiem przyzwyczajonym mieć to, czego chciał. - Chciałem się tylko przedstawić – powiedział, była w jego głosie pewna nutka, której wcześniej nie wykryłam. – I trochę porozmawiać – wskazał na otwarte drzwi Mercedesa. - Jeżeli myślisz, że wsiądę do samochodu z nieznajomym, to chyba jesteś szalony. – ponownie zrobiłam krok wstecz, przygotowana na odskoczenie, gdyby się na mnie rzucił. Nie zrobił tego, ale jego uśmiech stracił jeszcze więcej mocy, dopóki nie zaczął wyglądać szyderczo. – Jesteś Liberi – powiedział przez zaciśnięte zęby. Jakie były szanse, że on i Maggie użyli tego samego terminu do opisania tego, czym były najwyraźniej dziwne urojenia kultystów? – Nie mógłbym cię zranić, nawet gdybym mógł – wszystko w języku jego ciała mówiło, że bardzo tego chce. Osobiście, nie sądzę bym była niegrzeczna w stosunku do wrogości emitowanej od tego człowieka, ale to, czego byłam świadkiem ostatniej nocy, pokazało mi, że nie potrzeba wiele, by wkurzyć Liberiego, albo po prostu miałam do tego wrodzony talent.

- Nie możesz mnie zabić. – wyjaśniłam, choć czułam się śmiesznie, mówiąc to. To była jedna z rzeczy, w które o mało co bym uwierzyła, ale co innego zaakceptować to. – Ale to nie znaczy, że nie możesz mnie zranić. – Widziałam na to dość dużo dowodów ostatniej nocy. Uśmiechnął się szyderczo. – Tchórzostwo nie należy do Potomkini Artemidy. Chyba powinnam być tak znieważona nazwaniem mnie tchórzem, że powinnam od razu wejść do samochodu. – Jest różnica między tchórzostwem a ostrożnością. – powiedziałam mu. – Jeśli chcesz ze mną porozmawiać, proszę bardzo. Jeśli nie chcesz zrobić tego stojąc tu, na ulicy, to postaw mi kawę. Mogę cię na nią zabrać. Może najmądrzejszą rzeczą dla mnie było odwrócenie się i ucieknięcie. Atmosfera, jaka płynęła od tego człowieka, była nie inna jak nieprzyjazna. Ale nie wiedziałam, czego ode mnie chce i nie byłam pewna, czy ta niewiedza była błogością. Plus, nie miałam pojęcia, jak mnie znalazł. Nawet jeżeli był przyjacielem Andersona – nigdy nie widziałam go kręcącego się wokół niego – nie powinien być w stanie mnie zlokalizować, kiedy nie chodziłam w żadne z moich ulubionych miejsc. Oczywiście, mógł mnie znaleźć, a gdybym teraz uciekła, to pewnie następnym razem byłoby mniej przyjaźnie. Dlatego właśnie byłam przygotowana na wysłuchanie tego, co miał mi do powiedzenia. - Więc mogę ci kupić kawę? – spytał i wyglądał jakby sama ta myśl go zabolała. - Wspaniale. Co powiesz na to, byśmy tam poszli? – wskazałam na ogromną łyżkę, znajdującą się po przeciwnej stronie ulicy. To był żwawy biznes, mieli dobre i złe jedzenie i serwowali bezdenne filiżanki kawy.

Alexis spojrzał na knajpę i wykrzywił wargi w pogardzie. Ustaliłam, że jest jednym z facetów, którzy myślą, że takie miejsca są niczym innym jak slumsami, w których za filiżankę kawy nie płaci się więcej niż pięć dolców. – Zgoda – powiedział, po czym zatrzasnął drzwi Mercedesa mocniej niż to konieczne. Nienawidzę rozdrażnionych leszczy. Pilnowałam się, by utrzymać między nami wystarczająco dużo miejsca, gdy przechodziliśmy przez ulicę i udaliśmy się do knajpy. Prawdopodobnie nie będzie próbował niczego w biały dzień, ale ostrożności nigdy za wiele. Kiedy dotarliśmy, pchnął drzwi i przytrzymał je dla mnie. By dostać się do środka, musiałam przejść obok niego, a to mi się nie podobało. Przypomniałam sobie po raz kolejny, że nie spróbuje niczego na zatłoczonej ulicy. Jego twarz pociemniała, gdy zauważył moje wahanie, zanim mógł mieć na to wpływ. Kelnerka oczyściła stolik dla dwojga w chwili, gdy nas zobaczyła. Hostessa skierowała nas do stolika, wskazując nam go dłonią, a my zajęliśmy miejsca w milczeniu, podczas gdy kelnerka zebrała resztki jedzenia pozostawione przez poprzednich klientów. - Zaraz wracam – powiedziała, uśmiechając się, a następnie przeniosła załadowaną tacę do kuchni. O ile dobrze widziałam, była jeszcze tylko jedna kelnerka, co wyjaśniało, dlaczego obie poruszało się tak szybko i miały tak dzikie oczy. Wszędzie były okruchy, a blat wymazany był ketchupem, który ściekał z krawędzi na moje spodnie. Chwyciłam serwetkę z dozownika i zauważyłam, że Alexis obserwował każdy mój ruch. Jego wargi pozostały zaciśnięty z tym samym lekceważącym przekąsem, a jego ramiona skrzyżowane na piersi, jakby starał się zminimalizować kontakt z tym

miejscem.

Powiedzieć,

że

wyglądał

jakby

chciał

wyjść,

było

niedopowiedzeniem. Nikt inny nie był nawet w koszuli, sukience, a tym bardziej w garniturze z krawatem. Kelnerka wróciła i przetarła nasz stolik wilgotną szmatką, miała wredne spojrzenie i niezbyt była przy tym ostrożna. Kilka okruchów spadło ze stolika wprost na kolana Alexisa. Jego twarz poczerwieniała, a oczy iskrzyły, byłam pewna, że zaraz zrobi wielką scenę. Pohamował się jednak i usiadł, rzucając jej mroczne spojrzenie. To było na tyle, bym mogła się nie uśmiechnąć. Czy wspomniałam o tym, że ten facet obdzierał mnie w niewłaściwy sposób? - Co mogę podać? – zapytała kelnerka, wyciągając pióro i notatnik, nie utrzymując z nami kontaktu wzrokowego. - Dwie filiżanki kawy, poproszę – powiedziałam, bo bałam się, że jeżeli Alexis otworzy usta, zachowa się jak kompletny dupek. - Coś jeszcze? - To wszystko – powiedziałam, a Alexis nie zaprzeczył. Podejrzewałam, że wolałby umrzeć z głodu niż tu zjeść. Odeszła, zanim zdążyłam wypowiedzieć ostatnie słowo. Gdybym na własne oczy nie widziała, jak bardzo była przepracowana, to pomyślałabym, że jest niegrzeczna. Oparłam się w krześle i popatrzyłam groźnie na Liberiego siedzącego naprzeciwko mnie. Miałam wrażenie, że gdy wysiadł z samochodu, próbował mnie zauroczyć, lecz moja postawa zabiła ten plan. Może nie powinnam od samego początku być nastawiona tak bojowo, ale miałam prawo być w złym humorze po tym wszystkim, co się stało.

- Więc, co chciałeś mi powiedzieć? – Zapytałam, gdy kelnerka umieściła dwie ceramiczne filiżanki na stole i napełniła je czarną kawą. Sięgnęła do fartucha i wyciągnęła garść śmietanki, stawiając je na środku stolika. Otworzyła usta – myślę, że chciała zapytać, czy nie potrzebujemy niczego więcej – ale zamknęła je ponownie, gdy tylko ujrzała wyraz twarzy Alexisa. Czekał z odpowiedzią, aż odejdzie. - Jesteś nowa w mieście. – powiedział, nie było to pytanie. Uniosłam brwi, biorąc łyk kawy. – Jestem? Skrzywił się na mnie, jego ciemne brwi tworzyły silne V. - Musisz być. Nie jesteś jedną z nas, nie jesteś też od Andersona. – wypowiedział nazwisko Andersona ze swoją lekką nutką szyderstwa. Popijałam kawę, chcąc uwierzyć w to wszystko, co mówiła Maggie, i bym uwierzyła jej zeszłej nocy, dzięki czemu mogłabym zadać kilka pytań. Było cholernie dużo rzeczy, o których nie wiedziałam. Na przykład nie miałam pojęcia, co Alexis mówił, kiedy odniósł się do „jednego z nas”. Nie miałam pojęcia, co by było, gdybym – gdybym nic – powiedziała mu coś o sobie. - Na wzgląd przez argumenty, powiedzmy, że jestem nowa. Co to dla ciebie oznacza? Pochylił się do przodu, opierając łokcie o stół, popychając z drogi swoją nietkniętą kawę. – Tak długo, jak ze mną rozmawiasz, masz ochronę. – powiedział groźnym szeptem, którego nie dało się pominąć nawet w głośnym barze – Potomkowie Artemidy są rzadcy, a zatem cenni dla nas, ale będziemy cię chronić tylko do tego czasu. Ach, doszliśmy do etapu z groźbami. Tak myślałam, że to nadejdzie. Może gdybym właśnie nie przeżyła swojej najstraszniejszej

nocy, bałabym się bardziej pogróżek. Może byłoby dla mnie lepiej, gdybym się bardziej bała. Schowałam dłonie pod stołem i uśmiechnęłam się szeroko – gdyby nie jego groźne spojrzenie, nie mogłabym liczyć na żadną wskazówkę. – Wiesz, co robiłam, zanim przyczaiłeś się na mnie? – zapytałam, utrzymując zrelaksowaną postawę, gdy dłonią otwierałam swój plecak. Lekko oparłam dłoń na 38. – Byłam na strzelnicy, poprawiałam swoje umiejętności. Okazuje się, że jestem bardzo dobrym strzelcem. Masz ochotę dostarczyć mi nowego celu? Nie miałam zamiaru do niego strzelać, a nawet wyjmować broni. Nie byłam nawet pewna, czy byłabym w stanie strzelić do człowieka, a tym bardziej z zimną krwią. I jak cholera byłam pewna, że nie zamierzam machać bronią w zatłoczonej knajpie. Przestępstwo i pobyt w więzieniu nie poprawią mojej sytuacji. Ale częścią bycia dobrym P.D 3., jest bycie dobrym aktorem. Byłam dobrym P.D. - Nie ośmieliłabyś się – warknął na mnie. Spojrzałam na niego niewinnie. – Nie? Skąd, do diabła, mógłbyś to wiedzieć? Nie znasz nawet mojego imienia, prawda? – nie widziałam żadnego powodu, by się przedstawiać, ale jeśli znał moje imię, nie sądziłam, by się z tym obnosił. – Mogę być łagodna jak słońce lub zmienić się w psychopatyczna sukę, dla twojej wiedzy. Pochyliłam się do przodu, aż siedziałam prawie nos w nos z nim, spotykając jego stalowe spojrzenie – Cofnij się, do cholery, albo za chwilę sam się przekonasz – powiedziałam i odbezpieczyłam broń, robiąc przy

3

P.I. - . Skrót/akronim/oznaczenie: (język potoczny, od lat 30. XX wieku) (jęz. ang.) private investigator – prywatny detektyw.

tym najmniej szumu jak tylko mogłam. W knajpie było głośno, ale nie tak bardzo, by Alexis nie mógł usłyszeć i nie rozpoznać tego dźwięku. Odniosłam wrażenie, że Alexis desperacko chciał rozłożyć się na mnie na stole, ale on po prostu siedział, wpatrując się we mnie. Wtedy jego wzrok odnalazł coś za moim ramieniem, a jego oczy rozszerzyły się. To była klasyczna technika rozproszenia, ale nie mogłam się powstrzymać, by nie zerknąć za ramię. Alexis nie próbował mnie oszukać. W drzwiach stał Blake, rzucając mi neutralne spojrzenie. Hostessa – która obsługiwała jakąś pięćdziesięcioletnią parę – patrzyła na niego słodkimi oczami, a praktycznie każda kobieta stanęła w miejscu, nie wspominając o kilku mężczyznach, rzucających mu ukradkowe spojrzenia. Nie ma to jak dobrze zbudowany śliczny chłopiec z nadprogramowymi hormonami. Blake zignorował wszystkich – nawet hostessę, która starała się skierować go do stolika – i zaczął iść w stronę naszego stolika. Złapałam mocniej pistolet, zabezpieczyłam go i przesunęłam się pod ścianę, mając obu mężczyzn na oku. Blake był nieznacznie mniej wrogo nastawiony niż Jamaal poprzedniej nocy, ledwo zwrócił na mnie uwagę. On i Alexis przepychali się wzrokiem w ciężkiej walce samców alfa. Mogłam praktycznie wyczuć zapach testosteronu w powietrzu, mimo że w knajpce czuć było boczek i kawę. Chciałam wydostać się spomiędzy nich, ale nie miałam gdzie uciec. Kiedy Blake podszedł do stolika, niedbale oparł się o moje siedzenie, nie spuszczając wzroku z Alexisa.

- Jest jedną z nas. – powiedział Blake, jego głos brzmiał jak wyzwanie, gdy mierzył go wzrokiem. – Powiedz Konstantinowi, by pilnował własnych spraw. Konstantin? Kim jest, do cholery, Konstantin? I co to za bzdura „jedna z nas”? Alexis uniósł brew. – Jeśli jest jedną z was, to dlaczego pozwalasz jej błąkać się po mieście bez opieki, nie zawiadamiając wcześniej Konstantina? - Wynoś się i zostaw ją w spokoju. Chciałam walnąć Blake’a za próbę ochrony „małej dziewczynki”, tylko, że nie byłam pewna, czy właśnie to mnie starał się chronić. To było raczej jak obrona terytorium. - Nie odpowiadam przed wami – odpowiedział Alexis - A jeśli ona naprawdę należy do Andersona, jestem pewien, że ani razu o tym nie wspomniała. - Dla przypomnienia – powiedziałam i zaczęłam się zastanawiać, czy zwrócenie na siebie uwagi było dobrym pomysłem – nie należę do nikogo, a zwłaszcza do was, dupki. Obaj mnie zignorowali. Blake wzruszył ramionami. – Anderson już zdecydował, że należy do niego. Przysłał mnie, bym ją sprowadził, więc to zrobię. Masz z tym problem, zachowaj to dla siebie. Nadal ledwo na mnie patrząc, Blake złapał mnie za rękę, nie oszczędzając mi siniaka. Oczywiście próbowałam go odepchnąć. Był jednak cholernie silny. Alexis pochylił się do przodu, kładąc obie dłonie na blacie, oczy praktycznie promieniały zagrożeniem. – Puść ją i wypierdalaj stąd, bo

pożałujesz. – warknął. – Konstantin chce rozmawiać z tą kobietę i tylko głupiec stanie mu na drodze. Blake puścił moje ramię i uśmiechnął się. On też się pochylił i położył dłonie na stole. Wepchnął się w moją osobistą przestrzeń, ale to samo zrobił Alexis. Jeśli to pójdzie znacznie dalej, ludzie w knajpie zauważą to i zadzwonią po policję. Rozważałam, w jaki sposób mogę doprowadzić do większego napięcia, gdy zauważyłam zmianę w powietrzu. Nagle zrobiło się o dziesięć stopni cieplej, a hałas i szmery stały się cichsze. Blake przesunął językiem po swoich zmysłowych ustach i choć nigdy zbytnio mnie do niego nie ciągnęło, poczułam szarpnięcie pożądania w moich intymnych miejscach. Mój puls przyspieszył, a oddech stał się szybszy. Powietrze nasycił zapach piżmowego seksu, zacisnęłam mocniej uda, kasując ból, który zbudował się we mnie bez żadnego ostrzeżenia. Naprzeciwko mnie oczy Alexisa pociemniały, a jego usta się otworzyły. Jego oddech spowolnił, a pot pojawił się na jego twarzy. Nie patrzył już na Blake’a ze złością, założę się, że musiał się trochę namęczyć tam pod stołem. - Nigdy nie zapominaj, kim jestem – powiedział przerażająco Blake, gdy pochylił się jeszcze bardziej w stronę Alexisa – Linia Zeusa może być potężna, ale nawet on był bezradny wobec Erosa. Jeśli nie chcesz, bym wyciągnął cię do kibla i pierdolił cię, aż będziesz krzyczał o łaskę, to lepiej idź do Konstantina i powiedz mu, że ona jest nasza. Kapujesz?

Cokolwiek Blake zrobił, wszystko ustało. Temperatura spadła, piżmowy zapach odleciał, a hałas wrócił do normy. Po drugiej stronie stołu Alexis odskoczył, uderzając plecami o oparcie, kiedy starał się zwiększyć dystans między sobą a Blakiem. Nie było już dzikiego pożądania w jego wzroku, który kilka chwil temu całkowicie zniknął. - Gdybyś spróbował, Konstantin miałby twoje jaja jako trofeum. – szepnął Alexis, ale mimo że miało

to brzmieć jak groźba, niewiele

podziałało, bo jego twarz była nadal blada, a oczy szeroko otwarte. Blake uśmiechnął się powoli. – Nie wpłynęłoby to na ciebie dobrze, prawda? Poza tym musiałbyś mu o wszystkim opowiedzieć, a nie widzę sensu, byś się do tego przyznawał. Gdy policzę do pięciu i nadal tu będziesz, pobawimy się inaczej, ale w męskiej toalecie, obiecuję. Alexis szybko opuścił knajpę, zanim Blake doszedł do dwóch. Nie chciałam zrobić nic innego, jak pójść za przykładem Alexisa, ale nie miałam żadnych złudzeń, co do tego, by Blake pozwolił mi odejść tak łatwo. Wsunął się na siedzenie naprzeciwko mnie. Skinął na kelnerkę, a ona przystała na to, przynosząc mu nową filiżankę kawy. - Naprawdę byś to zrobił? – Odważyłam się zapytać, nie wiedząc, czemu zależało mi na odpowiedzi. - Do diabła, tak. – odpowiedział z uśmiechem, dodając do swojego kubka nieprzyzwoitą ilość cukru. – Zawsze nienawidziłem świętości, bardziej niż skurywsyństwa. Pieprzyłbym go dotąd, aż jego głowa by nie wytrzymała. Jak diabli, na pewno nie lubiłam Alexisa, ale nie mogłam się oprzeć, że to, co Blake miał zamiar z nim zrobić, było złe. Moja twarz najwyraźniej zdradzała moje myśli.

- Och, błagam, tylko go nie żałuj. – powiedział Blake – Olimpijczycy traktują gwałt i tortury jak cholerną sztukę i jakoś nie jest mu z tym źle. Dopóki to nie on jest ofiarą, oczywiście. - Olimpijczycy? - Banda potomków greckich bogów. Wyobrażają sobie, że są jakimiś panami rasy. Uważają też, że to oni powinni kierować wszystkimi Liberi. – Uśmiechnął się do mnie sarkastycznie. – Nie wszyscy z nas widzą to w ten sposób. - A kim jest Konstantin? - Ich przywódcą. Sam siebie uznaje za króla, ale odmówiłem słuchania go, nawet gdy byłem Olimpijczykiem. Jestem jak diabli pewien, że teraz tym bardziej nie mam co liczyć na rozmowę. Mój umysł gotował się od niekończących się pytań. Osiadłam na jednym, będąc bardziej bezpośrednia. – Jak mnie znalazłeś? I jak on mnie znalazł? Blake odchylił się w fotelu. – Zgaduję, że znalazł cię, ponieważ Oracle miała wizję. Zanim zapytasz, wyjaśnię, że Oracle jest potomkinią Apolla i czasami widzi przyszłość. W większości jej wizje są niejasne i tak zagmatwane, że nie można ich zrozumieć, dopóki to już się nie stanie. Ale raz na jakiś czas widzi coś wyraźnie. Skinęłam głową, po raz milionowy przełykając swój sceptycyzm. – To nie wyjaśnia, w jaki sposób ty mnie znalazłeś. Uśmiechnął się i nie odpowiedział. Zdecydowanie był mniej wrogi niż wczoraj i nie było cienia złośliwości w jego oczach; chciał, bym zaczęła prosić go o wyjaśnienie mi tajemnicy. Niestety, nie zamierzałam dać mu tej satysfakcji.

- Dobrze – powiedziałam, starając się nie pokazać swojego dyskomfortu – Dlaczego mnie znalazłeś? - Anderson obiecał ci uzupełniającą rozmowę, pamiętasz? Miałam wrażenie, że mimo mojego wysiłku, by ukryć chłód, który przeze mnie przebiegł, poszło na marne. - Jack jedynie opóźnił nieuniknione, gdy zrobił swoją młodzieńczą sztuczkę i wykradł nam ciebie. – kontynuował Blake. – Zawiozę cię do domu. Będziesz tam bezpieczniejsza. To miejsce niedostępne dla Olimpijczyków. Kolejna rozmowa z Andersonem nie była na mojej liście rzeczy do zrobienia i nieważne jak bardzo mogłam nie lubić Alexisa, nie mogłam wyobrazić sobie „bezpieczeństwa” w domu Andersona. - Co jeśli zdecyduję się odrzucić tę hojną ofertę? - Wiem, że złapałaś krawędź mojej aury, gdy użyłem jej na Alexisie. – powiedział, wciągając powietrze, jakby wyczuwał moją słabość. – Efekt byłby cholernie intensywniejszy, gdybym skierował ją na ciebie. Poszłabyś za mną wszędzie, błagając mnie, bym cię pieprzył. Nie chciałbym tego zrobić, ale wspaniałomyślnie zaoferowałbym ci ssanie mojego fiuta podczas jazdy do domu. Spędziłabyś przyjemnie czas. – uśmiechnął się przyjemnie. Byłam chora i zmęczona byciem straszoną. Groźba przewróciła mój żołądek, ale zrobiłam wszystko, co mogłam, by nie pokazać tego na twarzy. – Grozisz ludziom gwałtem za każdym razem, gdy ci odmówią? - Nie przeczę, że to bardzo skuteczne. – odpowiedział swoim najnormalniejszym tonem – Jest to też mniej ostentacyjne, niż łapanie Cię i ciągnięcie, kopiącej i krzyczącej, aż do samych drzwi.

Nienawidziłam być zastraszana, ale nie miałam większego wyboru – na razie. – Dobra. – powiedziałam. – Chodźmy zobaczyć się z Andersonem. Blake studiował mnie długim, przenikliwym spojrzeniem. Miałam wrażenie, że wiedział, że nie jestem typem człowieka, który poddaje się tak łatwo. Posłałam mu swoje najniewinniejsze spojrzenie. Nie miałam zamiaru pojawić się w odległości dziesięciu mil od Andersona i jego ręki Zagłady, ale nie chciałam, aby Blake użył pretekstu do potraktowania mnie swoją unikalną mocą. Nigdy nie sądziłam, że seks może być tak skuteczną bronią. Nie wiem, czy to mój niewinny wygląd przekonał Blake’a, czy przeświadczenie o tym, że jest silniejszy. Niezależnie od powodu, wstał z miejsca, a ja byłam lekko zaskoczona, widząc, jak rzuca na stół dziesięć dolarów. Nie przemawiał do mnie jako hojny typ, ale nie tylko on płacił za swoje zamówienie – Alexis, zanim wyszedł, zostawił kelnerce solidny napiwek. Sięgnął po moje ramię, gdy wstałam, ale szybko odskoczyłam. - Łapy przy sobie – ostrzegłam. – Pójdę z tobą, ale jeśli mnie dotkniesz, nasza umowa zniknie. Posłał mi jeden ze swoich złośliwych uśmiechów. Moja groźba była nic nie znacząca, kiedy w dowolnej chwili mógł skorzystać ze swojej mocy, ale nie chciałam, by mnie dotykał. Ucieczka od niego byłaby o wiele trudniejsza, gdybym dodatkowo musiała się uwolnić z jego uścisku. Moja groźba może i nie miała podstaw, ale Blake nie próbował dotknąć mnie ponownie. Wyprowadził mnie z knajpy, w stronę ulicy K, przez cały czas skupiając na mnie wzrok. Miałam nadzieję, że nie zaparkował zbyt blisko, ponieważ potrzebowałam trochę czasu, aby wymyślić plan ucieczki. Pistolet był w moim plecaku, więc nawet gdybym dotarła do niego, nie mogłam machać nim na zatłoczonej ulicy. Szedł tak

blisko mnie, że musiałabym przyspieszyć i szybko się odkręcić. Co oznaczało, że potrzebowałam jakiegoś rozproszenia. Coś, co zajęłoby go na tak długo, aby dać mi sporą przewagę. Skanowałam ulice i chodniki dla czegoś, co może mi pomóc. Wreszcie ujrzałam dwóch czarnych mężczyzn opartych o ścianę i wpatrzonych w Blake’a. Byli duzi i imponujący oraz w odpowiednim wieku, by chcieć udowodnić swoją męskość. Było coś drapieżnego w ich oczach, gdy przyglądali się Blakowi. Tak jak mówiłam. Blake był ślicznym chłopcem, jego włosy były niedbale rozczochrane, ubranie oczywiście drogie. Klasyczny

„metroseksualny”

mężczyzna.

Dla

bigoteryjnego,

młodego punka „metroseksualny” oznaczało oczywiście „gej”. Pomimo sposobu, w jaki użył swojej aury na Alexisie, byłam pewna, że nie gustował w takim typie. Blake nie zdawał się zauważyć punków, nawet gdy jeden z nich gwizdał w jego kierunku, a drugi wykonywał niewidzialne pocałunki. Z języka ich ciała wyczytałam, że nie planowali zatrzymać się tylko na nękaniu Blake’a, chyba że był tak porywczy, by się w to zaangażować. Podejrzewałam, że byli szaleni, w sposób, którego teraz potrzebowałam. Spojrzałam prosto przed siebie, udając, że nie zwróciłam na nich uwagi. W oczach Blake tkwiło niebezpieczeństwo, gdy powiedział, że rozważa zatrzymanie się i nauczenie ich dobrych manier. Nie wiem, czy miał jeszcze jakieś moce oprócz pożądania, ale podejrzewałam, że był silniejszy od tych dwóch. Podejrzewałam, że zamierza kontrolować swój agresywny impuls, wiedząc, że jeżeli będę miała okazję, rzucę się do ucieczki. Postanowiłam pozostawić wybór w jego rękach. Kontrolując dokładnie swoje ruchy, czekałam tylko, aż będziemy kilka kroków od punków. Potem przerzuciłam plecak z ramienia i

zamachnęłam się najmocniej jak tylko potrafiłam, uderzając nim w Blake’a. Ponieważ nie chciałam opuścić mojego drogiego laptopa, włożyłam w uderzenie dość dużo energii. Blake mruknął zdziwiony, gdy poleciał do przodu, prosto na dwóch punków. Nie czekałam, by zobaczyć, co się stanie. Odwróciłam się i z powrotem założyłam plecak na ramię, a następnie pobiegłam. Za mną słychać było dużo krzyków, ale zignorowałam je, a moje ręce i nogi przebierały w maksymalnej prędkości. Prawdopodobnie powinnam zostawić plecak, który mnie spowolniał, ale był w nim mój portfel, laptop, pistolet, nie chciałam się z nimi rozstawać. Czmychnęłam w najbliższy róg, ukradkowo spoglądając za ramię. Jeden z punków uderzył pięścią Blake’a w usta, ale nie wyglądało jakby się tym przejął. Popchnął go wystarczająco mocno, by wylądował na chodniku, z dala od niego. Ciągle biegłam na najwyższych obrotach. Kilka metrów przede mną był garaż, a trochę dalej kolejna ulica. Jeśli Blakowi udało się uciec od punków, co podejrzewam, że wkrótce nastąpi, mógłby mnie niedługo dogonić. Jestem stosunkowo szybką biegaczką, ale mój krok był dość krótki. Schowałam się do garażu, mając nadzieję, że Blake do niego nie wbiegnie i podąży w stronę ulicy. Mój oddech szaleńczo powracał do normy, mięśnie w nogach piekły jak cholera. Aktywność w garażu nie była zbyt duża, ludzie starali się zapamiętać miejsca, w których zostawili swoje samochody. Kilku z nich spojrzało na mnie dziwnie, ale nikt nie wydawał się szczególnie zaniepokojony.

Mięśnie w nogach odmawiały posłuszeństwa, gdy zmuszałam je do przejścia przez rampę na drugi poziom. Ciągle miałam nadzieję, że Blake tu nie wpadnie, ale z moim ostatnim szczęściem nie byłam wcale tego taka pewna. Jeśli mnie znajdzie, wykorzysta przeciwko mnie swoją moc, aby zmusić mnie do posłuszeństwa, tuż pod nosem będzie niezliczona liczba świadków, ale nikt z nich nie będzie miał pojęcia co się dzieje. Ja z kolei potrzebowałabym swojej broni, co znaczyło, że musiałam uciec od potencjalnych świadków. Na drugim poziomie było już mniej samochodów, ale aktywność utrzymywała się jeszcze na takim poziomie, że nie śmiałam wyjąć broni. Moje tempo było szybsze niż energiczny spacer, gdy zmusiłam się, by wspiąć się na trzeci poziom. Było tam kilka samochodów, ale nie było ludzi. Wreszcie mogłam zwolnić, badałam swoje opcje, wciągając głęboko powietrze. Jeśli Blake przyszedł tu za mną, musiałam przesunąć się w jakiś róg, ale nie mógł być przypadkowy. Musiałam stanąć gdzieś, gdzie będę miała wszystko na oku. Po prawej stronie była winda, a po lewej klatka schodowa, a poza rampą istniały tylko te dwa sposoby dostania się tutaj. Jeśli Blake pobiegł za mną, musiał skorzystać z rampy, zbyt proste było przejście klatką schodową albo windą. Przeszłam niezdecydowana przez garaż, nogi kłuły mnie, jakby ważyły z dziesięć ton każda. Mogłabym przebiec milę, jakby było trzeba, ale plecak dodatkowo mnie obciążał. Kiedy dotarłam do grupy samochodów w pobliżu klatki schodowej, schyliłam się pomiędzy nimi i przedarłam się do przodu, aż znalazłam się między zderzakiem a ścianą.

Wtedy na spokojnie

otworzyłam plecak i wyjęłam broń. Jeśli Blake mnie znajdzie, będę

musiała się zmusić, by do niego strzelić. Nie chciałam go zastrzelić, ale nie sądziłam, bym miała zbyt dużo opcji. Nie mogłam ryzykować, że skorzysta ze swojej paskudnej mocy, na dodatek przeciwko mnie. Przykucnęłam w cieniu samochodu, czując, jak całe moje ciało niemal wibruje z napięcia. Dzień nie był szczególnie zimny, ale wbrew mojej spoconej skórze czułam w powietrzu lód. W końcu udało mi się złapać równy oddech, ale przez adrenalinę moje serce nadal biło szybciej. To było na tyle, bym nie jęczała, gdy w promieniach światła zobaczyłam sylwetkę Blake’a. Cholera! Dlaczego nie mógł pobiec dalej? Albo dlaczego nie zrezygnował z pościgu? Teoretycznie, powinnam mieć przewagę, bo mogłam być wszędzie, więc dlaczego tu był? Ostrożnie się przesunęłam, jeszcze bardziej zagłębiając się w cień. Ukryłam się za jednym z kół i nie miałam zamiaru fatygować się, by wyjrzeć z ciekawości, koło było dość wysokie, więc miałam ten komfort, że mogłam obserwować Blake’a spomiędzy zderzaka a pokrywy, gdy się zbliżał. Poruszał się powoli, wpatrując się w coś znajdującego się w jego dłoni. Na początku nie miałam pojęcia co robił, ale kiedy się zbliżał, widziałam, że patrzył na ekran telefonu. Nie sądziłam, by sprawdzał swoje e-maile lub przeglądał witryny sieciowe. Wypuściłam

w

myślach

strumień

przekleństw,

gdy

przypomniałam sobie Jacka wręczającego mi moją torbę. Portfel został zniszczony, ale kiedy wróciłam do domu, przeniosłam całą zawartość do plecaka. Dowody sugerują, że jest tam coś, co nie jest moje. Jak, powiedzmy, jakieś urządzenie lokalizujące. Zabawa skończona, ale mimo to uparcie pozostawałam na swoim miejscu. Blake był tak blisko, że mogłam zobaczyć cienką, gniewną linię jego warg i niebezpieczne natężenie w jego oczach. Stał na szczycie

rampy, kręcąc się w kółko, szukając mnie pomiędzy ekranem swojego telefonu a okolicą. Może mądrym rozwiązaniem było podniesienie się i strzelenie w momencie, gdy się odwrócił. Musiałam wziąć pod uwagę słowa Maggie, był nieśmiertelny i nie mogłam go zastrzelić. Zachęcałam się, by to zrobić, wyobrażając sobie siebie jako bohaterkę filmów akcji strzelającą gdzieś daleko, ale obraz ten był tak absurdalny, że mało brakowało, bym się zaśmiała. Mogłabym spędzić całe godziny na przekonywaniu siebie do strzelenia, a miałam tylko sekundy. Blake skończył się kręcić, zanim nawet zdążyłam użyć wstępnych argumentów. Myślałam, że nadajnik poprowadzi go prosto w moją stronę, ale on po prostu stał tam, nachmurzony, kręcąc głową z frustracji. Blake wcisnął przycisk w swoim telefonie, a potem umieścił go przy uchu. Zgadywałam, że dzwonił do Andersona, co zostało potwierdzone przez usłyszaną rozmowę. - Jest gdzieś tutaj – powiedział do telefonu. – Albo przynajmniej jej torba jest. Nadajnik nie może mi wskazać piętra, na którym się znajduje. Jack dał ci jej numer telefonu, tak? Cholera! Serce podskoczyło mi do gardła, gdy szybko chwyciłam plecak. Starałam się spieszyć, ale było to utrudnione przez konieczność trzymania pistoletu i zachowania ciszy. Gdybym tylko szarpnęła zamek, dźwięk zdradziłby mnie tak samo jak głupi telefon. Nie udało się. Nie zdążyłam nawet rozsunąć suwaka do połowy, a moja komórka już grała melodię George’a Thorogooda „Bad to the Bone”. To był żart

Steph, ale podobała mi się melodia.

A przynajmniej w normalnych

okolicznościach. Nie było sensu ukrywać się dalej, więc wstałam i mierzyłam do Blake’a , modląc się, żeby nikt nie przyszedł i nie było żadnych świadków. Byłabym w poważnych tarapatach, gdybym została przyłapana z bronią w ręku. Wyraz twarzy Blake’a był gdzieś między przekąsem a uśmiechem. Myślę, że przez słabe oświetlenie w pierwszej chwili nie zauważył broni. Kiedy to zrobił, uśmiech zniknął. Pół sekundy później ciepło przepełniło moje ciało. Moje sutki stwardniały aż do bólu, wilgoć zalała mój rdzeń, a oczy pokryły się mgłą. Efekt był niemal natychmiastowy. W jednym momencie patrzyłam na lufę broni, starając się dodać sobie odwagi, by pociągnąć za spust, a w drugiej chciałam rzucić pistolet na ziemię i zerwać z siebie wszystkie ubrania. Miałam tylko chwilę, by uświadomić sobie, co się dzieje, znalazłam się pod wpływem jego uroku, ale to wystarczyło. Miałam desperację, której potrzebowałam, aby mój palec nacisnął spust. Przypływ pożądania zniknął tak szybko jak zaczęłam, a mój wzrok znów wrócił do normy, gdy Blake przyciskał ręką krwawiącą ranę, spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami i upadł na podłogę garażu.

SIEDEM

Powiedzieć, że byłam w szoku przez to, co zrobiłam, było niedopowiedzeniem. Przez długą chwilę próbowałam złapać oddech, stałam i patrzyłam, z trudem mogąc uwierzyć w to, że do kogoś strzeliłam. Twarz Blake’a wykrzywiała się w bólu, a jego ręce były poplamione krwią, gdy próbował tamować wypływającą krew. Ręce mi drżały, gdy opuściłam dłoń, zamrugałam gwałtownie, by powstrzymać łzy. Nie mogłam sobie pozwolić na użalanie się. Trzydziestka ósemka nie była cichą bronią, więc ludzie na innych poziomach z pewnością słyszeli strzał. Może założyli, że to tylko psujący się samochód, ale nie mogłam na to liczyć. Złapałam plecak i wepchnęłam broń z powrotem do środka. W moim plecaku był nadajnik, ale nie miałam czasu, by to teraz sprawdzać, a wszelkie powody, by pozbyć się plecaka, były teraz na miejscu. Z sercem w gardle, obeszłam cały samochód, nie spuszczając wzroku z Blake’a. Jego twarz nadal wykręcała się z bólu, a jego skóra była blada, ale był przytomny. Miałam nadzieję, że nie umrze. - Przepraszam – powiedziałam kulawo, a następnie przekręciłam oczami. Jaka bohaterka filmów akcji przeprasza swojego wroga po tym, jak go rani? Jeśli miałam zamiar grać hardkorowo, zdecydowanie potrzebowałam praktyki.

Zarzuciłam plecak na ramię i otworzyłam drzwi klatki schodowej. Oczy Blake’a błyszczały, gdy patrzył na mnie, ale gdy próbował wstać, jego twarz stawała się jeszcze bardziej bledsza i pomyślałam, że może zemdleć. Ugryzłam się w język, aby zażegnać kolejne przeprosiny, a następnie weszłam do klatki schodowej, zatrzaskując za sobą drzwi. Echo rozbrzmiewało dookoła, zmuszając mnie do zachowania samokontroli, gdy

schodziłam

po

schodach,

które

tylko

przyciągały

uwagę.

Wystarczająco dużo ludzi już mnie ścigało, nie potrzebowałam, by dołączyła do nich policja. Pobiegłam do najbliższej stacji metra i wsiadłam do pierwszego pociągu, który przyjechał, nie troszcząc się, gdzie mnie to zaprowadzi, byle z dala od tego miejsca. Gdy pociąg ruszał, usiadłam i zaczęłam badać zawartość plecaka, upewniając się oczywiście, że pistolet pozostał bezpiecznie ukryty. W końcu znalazłam nadajnik. Jack wykonał imponującą robotę, ukrywając go. Przeszukałam wszystko jeszcze raz i już myślałam, żeby wyrzucić cały plecak, gdy go w końcu zauważyłam, mój portfel ważył trochę więcej niż powinien. Wyciągnęłam kilka pierwszych nici, a następnie znalazłam białe, prostokątne urządzenie o długości dwóch centymetrów, schowane w samym środku kieszonki. Wyrzuciłam nadajnik z pociągu – myśląc, że to zatrzyma na jakiś czas Andersona i jego ludzi– wysiadłam na następnym przystanku i zamówiłam taksówkę z powrotem do hotelu. W razie gdyby nadajnik pozwolił Blakowi dowiedzieć się, w którym hotelu przebywałam, postanowiłam wynieść się stamtąd najszybciej, jak się da. Moja komórka zadzwoniła, gdy się pakowałam. Sprawdziłam dzwoniącego: Steph. Jęknęłam. Nie było mowy, bym mogła z nią teraz

rozmawiać, bez jej próby dowiedzenia się, co jest nie tak i wyjaśnienia mojej sytuacji, co zabrzmi, jakbym była wariatką. Miałam zamiar z nią porozmawiać, ale nie w tej chwili. Zdecydowałam oddzwonić do niej za kilka godzin, wymeldowałam się z hotelu i w połowie drogi przez miasto znalazłam inny. Wzięłam gorącą kąpiel, mając nadzieję, że to uspokoi moje nerwy, ale nawet żaden środek na konie nie byłby teraz w stanie mi pomóc. Nie miałam pojęcia, co powinnam teraz zrobić. Widocznie zgłaszały się po mnie dwie frakcje Liberi, mające środki finansowe i magiczne, mogące naprawdę utrudnić moje życie.

Nie mogłam im

umknąć, chyba że postanowiłam uciec i zniknąć. Miałam wystarczająco dużo doświadczenia z ludźmi, którzy nie chcieli zostać odszukani, by określić swoją własną drogę, gdybym tego potrzebowała. Mogłabym zniknąć z DC i stworzyć swoją nową tożsamość w jakimś innym miejscu. Spędziłam całe swoje dzieciństwo, wędrując od jednego domu dziecka do drugiego, a tu, w rejonie Glassów w DC, przeżyłam swoją jedyną w życiu stabilność. Nie mogłam zmierzyć się z perspektywą zakopania swoich korzeni i opuszczenia wszystkiego i wszystkich, których kochałam. Nie, chyba że to była absolutnie ostatnia deska ratunku. Co oznacza, że będę musiała jakoś przekonać obie frakcje Liberi, by zostawiły mnie w spokoju. Szczerze mówiąc, poddałam się już uczuciu, że tonę, że życie, które zbudowałam, kończyło się. Nie miałam pojęcia, co zrobić, by Liberi się wycofali, a nawet jeśli… spójrzmy prawdzie w oczy, nie byłam już tą samą osobą co dwadzieścia cztery godziny temu. Uwierzyłam w te wszystkie nadprzyrodzone rzeczy. Stałam się nieśmiertelna i miałam nadnaturalne moce. Strzeliłam do człowieka. Z zimną krwią.

Musiałam przyznać, użalałam się nad sobą. Ale kto mówi, że nie mam prawa? Mój telefon zadzwonił ponownie, porzuciłam swoje żale, by sprawdzić, kto to. Przebiegł mnie nerwowy dreszcz, gdy zobaczyłam nazwisko Adersona Kane’a. Oczywiście, moim pierwszym instynktem było zignorowanie go, tak jak zignorowałam Steph. Przez cały czas ekstremalnie starałam się uniknąć rozmowy z nim. Ale rozpaczliwie potrzebowałam więcej informacji, a moje dostępne źródła były dość ograniczone. Anderson nie mógł mnie skrzywdzić przez telefon – przynajmniej miałam taką nadzieję – więc odpowiedziałam. Nie byłam pieprzonym gnojkiem. Trudno być, kiedy ma się tylko pięćdziesiąt – dwa4. Pomimo że nigdy nie należałam do osób, które trzeba poganiać, a ciągle byłam naciskana przez Liberi, zamiast odpowiedź radośnie lub przyjaźnie, powiedziałam obojętnie: - Jak Blake? Mój żołądek przekręcił się, gdy przypomniałam sobie Blake’a, chwytającego się za klatkę piersiową i mnie, strzelającą do drugiego człowieka. Dobrze, że Anderson nie widział mojej twarzy, tak, nie jest w stanie wiedzieć, jak bardzo blefuję, udając twardą dziewczynkę. Cholera, a może i tak wiedział. Milczał przez dłuższą chwilę, a ja zastanawiałam się, czy był bardziej zaskoczony, czy zły moją brawurą. - Wyzdrowieje – powiedział idealnie neutralnym głosem – Przypuszczam, że wysyłanie go było z mojej strony pomyłką. Ma wyjątkową zdolność zachodzenia ludziom pod skórę, ale on nadal uważa, że zabiłaś Emmitta z premedytacją. 4

Nie mam pojęcia o co chodzi, ale zdanie brzmi dokładnie tak: Hard to be, when you’re only five-two.

Uniosłam brew, on oczywiście nie mógł tego widzieć. - Mówisz, jakbyś już w to nie wierzył. Westchnął - i może to była moja wyobraźnia, ale wydawało mi się, że usłyszałam smutek w tym westchnieniu. – Nie wiem – przyznał. – Maggie jest przekonana, że Emmitt był już zmęczony i wykorzystał cię, a ja zaczynałem przyznawać jej rację. Potem jednak strzelasz do Blake’a. Muszę przyznać, że to wygląda bardziej jak intryga dokonana z zimną krwią niż jak niewinność. Skuliłam się na oskarżenie w jego głosie. Nie chciałam czuć się winna, strzelając do Blake’a, ale nie mogłam nic na to poradzić. Już zabiłam człowieka tamtej nocy, a fakt, że to był wypadek, nie zdziałał zbyt wiele, aby załagodzić moje sumienie. Nie mogłam przestać się zastanawiać…

Gdybym nie przyspieszyła, gdyby podjazd był prosty,

byłabym w stanie go wyminąć i uniknąć zderzenia? Nie sądziłam, że jechałam tak szybko, ale skoro poduszka powietrzna wystrzeliła, musiałam jechać szybciej, niż zdawałam sobie z tego sprawę. Próbowałam się rozzłościć, by przestać się obwiniać. – Co miałam zrobić? Pozwolić mu użyć na sobie tej swojej wstrętnej mocy, a następnie zaciągnąć mnie do ciebie po to, byś mógł mnie torturować? Sugerujesz, że tylko intrygant z zimną krwią zrobi wszystko, co w jego mocy, by tego uniknąć? Po drugiej stronie zapadło tak długie milczenie, że sądziłam, że już straciłam sygnał. - Przepraszam – powiedział w końcu, brzmiąc na szczerego. Czy tak było czy nie, było jedynie przypuszczeniem. – Nie sądzę, aby każdy z nas myślał w tej chwili tak racjonalnie jak ja. Emmitt był moim przyjacielem od długiego czasu, długiego. Powinienem… - Głos mu się załamał, odchrząknął.

Poczułam piekący ból w oczach przez cierpienie Andersona. Byłam tak szczególnie uczulona na czyjąś niedolę. Ale nie mogłam wesprzeć go duchowo i zamienić się z nim miejscem. Ukradłam mu przyjaciela na całe życie i wieczność. Gorzej, twierdziłam, że użył mnie, by popełnić samobójstwo. Gdybym była na miejscu Andersona, z pewnością sama siebie bym wychłostała. - Gdyby był na tyle zmęczony, by zakończyć swoje życie.. – kontynuował Anderson, a jego głos był już stabilniejszy – ..powinienem był to zauważyć. Powinienem być w stanie mu pomóc. Wolę wierzyć, że kłamiesz, niż przyznać, że byłem tak ślepy. Wzięłam głęboki, spokojny wdech, starając się zdystansować od bólu Andersona. Tak, mogłam zrozumieć jego żal po utracie przyjaciela oraz mogłam zrozumieć, dlaczego nie chciał uwierzyć, że Emmitt popełnił samobójstwo. Ale nie mogłam przebaczyć mu zastraszania i taktyki prowadzonej silną ręką. - Ale powody mojego zachowania nie mają dla ciebie większego znaczenia, tak? – zapytał Anderson, jakby czytał w moich myślach. – Potraktowałem cię, jakby twoja wina była przesądzona już ostatniej nocy - i za to cię przepraszam. Od teraz przypuszczam, że jesteś niewinna, aż do chwili udowodnienia winy. Ale jeśli naprawdę jesteś niewinna, musimy porozmawiać. Jest dużo rzeczy, o których nie wiesz. Oparłam się pokusie powiedzenia, że to duże niedopowiedzenie. – Jestem szczęśliwa, mogąc rozmawiać z tobą przez telefon tak długo, jak nie padnie mi bateria. - Osobiście byłoby lepiej. Zaśmiałam się. – Może dla ciebie.

-

Dla

ciebie

też.

Nikki,

nie

masz

pojęcia,

w

jakim

niebezpieczeństwie jesteś. Wiem, że nie masz skłonności uważać mnie za dobrego gościa, ale taki jestem. A przynajmniej w porównaniu z Konstantinem i resztą Olimpijczyków. Nie cofną się przed niczym, aby dostać cię w swoje ręce. Nie możesz walczyć z nimi na własną rękę i obiecuję ci, że nie spodobałoby ci się to, co by ci zrobili, gdyby cię pojmali. - Dlaczego chcą mnie pojmać? -Ponieważ

potomkowie

Artemidy

są

rzadkością.

Wbrew

powszechnemu przekonaniu nie była dosłowną boginią dziewicą, ale urodziła tylko jedno dziecko, a jej linia jest prawie wymarła. Była boginią łowów, a wiele z umiejętności, które posiadają jej potomkowie, byłyby przydatne Olimpijczykom. - Mów dalej – poprosiłam. – Udowodnij mi, że jesteś dobrym źródłem informacji. - Wierzę w przysłowie, że wraz z wielką mocą przychodzi odpowiedzialność. Olimpijczycy wierzą, że wraz z nią przychodzi wielki przywilej i żadnej odpowiedzialności. Z ich punktu widzenia są lepsi niż ktokolwiek inny, a i to jest naturalnym porządkiem wszechświata. Są wcielonymi egoistami, ale nieważne, jak bardzo tego nie popieram, to nie dlatego jestem im tak przeciwny. - Rozumiem, że Maggie wyjaśniła ci ostatniej nocy początki Deorum Liberi. - Tak – powiedziałam, przełykając ciężko. Mimo że wiedziałam, że to prawda, duża część mnie chciała wszystkiemu zaprzeczyć. - Więc wyjaśniła, że kto pochodzi od starożytnych bogów może ukraść nieśmiertelność Liberiego?

- Tak. -

Ponieważ

Potomkowie

potencjalnie

mogą

ukraść

ich

nieśmiertelność, Olimpijczycy widzą w nich zagrożenie, które musi zostać wyeliminowane. Przez wieki polują na Potomków. Generalnie, gdy znajdą rodzinę Potomka, zabijają wszystkich dorosłych i wszystkie dzieci powyżej piątego roku życia. Następnie wychowują najmłodsze dzieci, indoktrynując je swoimi przekonaniami. Jeśli dzieci wykazują oznaki „kwestionowania porządku”, zostają usunięte. Opadłam na łóżko, gdy wyobraziłam sobie słowa Andersona, nagle kolana zrobiły mi się strasznie chwiejne. - Przez usunięcie masz na myśli zamordowane. - Tak, pamiętaj, że jeśli chodzi o Olimpijczyków, są szczytem doskonałości, a wszyscy inni są zbędni. Nawet dzieci, które sami wychowali. - Dlaczego w ogóle wychowują te dzieci? Czemu nie… - zamilkłam, nie mogąc umieścić na końcu tego strasznego słowa. - Bo tyko śmiertelni Potomkowie mogą zabić Liberiego. Olimpijczycy nie mogą zabić swojego rywala, więc muszą utrzymywać domostwo, by ktoś za nich odwalał brudną robotę. To w taki sposób wychowują dzieci – z filozofią, że tylko oni są wystarczająco dobrzy, Olimpijczycy składają im w ofierze Liberi, dzięki czemu sami stają się nieśmiertelni. - A jeśli nadal nie widzisz w tym nic obrzydliwego, wiedz również, że tylko ci pochodzący od Greckich Bogów są uważani za godnych stania się Liberi. Jeśli Olimpijczycy znajdą rodzinę, wywodzącą się od jednego z pozostałych panteonów, nie pozostawiają żadnych ocalałych.

- Chcą, abyś do nich dołączyła, ponieważ wierzą, że mogą wykorzystać twoje umiejętności, które pomogą im wytropić i zabić więcej Potomków. Bez Potomka Artemidy w swoich szeregach, Olimpijczycy muszą polować, wykorzystując wyłącznie konwencjonalne środki. Stale poszukują nieznanych osób, z widocznymi glifami. Jeśli znajdą Potomka, wytępią rodzinę i przeszukując jej historię, znajdą wszystkich krewnych. Jeśli do nich dołączysz, będą używać twojej mocy, aby wytropić tych, których do tej pory nie udało im się znaleźć. - To się nigdy nie zdarzy – powiedziałam natychmiast. – Nie mam zamiaru pomagać im zabijać, a tym bardziej bezbronne dzieci! - Teraz tak myślisz – odpowiedział Anderson – Ale Olimpijczycy są bardzo dobrzy w… perswazji. Wracaj do domu. Będziesz o wiele bezpieczniejsza z nami, niż gdybyś zdała się tylko i wyłącznie na siebie. Zaśmiałam się krótko, a następnie przełknęłam, zanim mogłam popaść w histerię. – Żartujesz sobie ze mnie! Pozwalasz Jamaalowi praktycznie mnie udusić, sam groziłeś mi torturami, a potem wysłałeś Blake’a z jego obleśną mocą; i po tym wszystkim oczekujesz, że się po prostu poddam, bo twierdzisz, że są gorsi ludzie? - Zdaję sobie sprawę, że… - Nie zdajesz sobie z tego sprawy, do cholery! – ścisnęłam telefon tak

mocno,

że

niechcący

przerwałam

połączenie.

Potem

moja

podświadomość wpadła na nowy pomysł i wyłączyłam telefon. Może i mówił prawdę. Ale nie miałam możliwości przekonania się o tym. A nawet gdyby, nie widziałam żadnego powodu, dlaczego miałoby mi być lepiej w Centrum Psycholi. Jamaal dał mi jasno do zrozumienia, że zamierza uczynić wszystko, bym cierpiała, Blake bez wątpienia nienawidzi mnie po tym, co zrobiłam dziś rano.

Rany, wszędzie poznaję nowych przyjaciół. Położyłam się na łóżku i zamknęłam oczy, ściskając mostek nosa, gdzie ból głowy pozbawił mnie wszelkiego ruchu. Może nie byłam skłonna oddać się w ręce Andersona, ale nigdy nie byłam bliżej dowiedzenia się, co mam robić. Jako dziecko miałam smykałkę do wpadania w tarapaty. Był to dobry powód, bym została oddana do domu dziecka, aż w końcu trafiłam do Glassów. Nie mogłam winić innych rodzin zastępczych, że chcieli się mnie pozbyć. Byłam na dobrej drodze do tego, by się stać młodocianą przestępczynią, coraz bardziej zła i wściekła, za każdym razem, gdy kolejna rodzina rezygnowała ze mnie, moje zachowanie się pogarszało. Moimi największymi kłopotami była bliskość wstąpienia do więzienia dla młodocianych przestępców, ale nic nie równało się z tym, co przeżywałam teraz. Między wyczerpaniem fizycznym a poczuciem beznadziejności, która mnie teraz pokryła, zwinęłam się, przyciskając poduszkę do piersi. W krótkim czasie zapadłam w głęboki sen.

Sen był znajomy, miałam go już niezliczoną ilość razy na przestrzeni kilku lat. To było bardziej jak wspomnienie niż sen, choć tak naprawdę nie mogłam być pewna, ile z tego było wspomnieniem, a ile zostało ze sobą połączone przez moją podświadomość. Byłam strasznie młoda w tamtym czasie, ale w moich snach, a przynajmniej ostatnio pamięć była krystalicznie czysta. To był paskudny, deszczowy dzień, powietrze było tak gęste od wilgoci, że można było w niej niemal utonąć. Deszcz powinien sprawić, że będzie chłodniej, ale zamiast tego czułam się jakbyśmy szli przez łaźnię parową.

Nie wiem, gdzie byliśmy, oprócz tego, że to było gdzieś na Południu, z dala od domu. Moja mama niosła mojego brata, Billego, jego pulchne rączki owijały się wokół jej gęstych włosów, gdy jęczał i próbował ukryć się przed deszczem. Mama szeptała mu zapewniania, osłaniając jego twarz drugą ręką. Billy zaczął płakać, a ona puściła moją rękę. Ciągle się wyrywałam, chcąc jeszcze raz złapać ją za rękę, ale była zbyt zajęta Billym. Szliśmy ponad milę po tym, jak jechaliśmy śmierdzącym, zatłoczonym autobusem. Byłam głodna. Przesiąknięta. Bolały mnie nogi. Chciałam utulić się do snu w swoim przytulnym, wygodnym domowym łóżku. - Mamo! Weź mnie! – jęknęłam na pograniczu cierpliwości, w wieku czterech lat. – Bolą mnie stopy. - Cicho, kochanie. – powiedziała z roztargnieniem, schylając się nade mną, by odgarnąć mi włosy z czoła. Głupie dziecko krzyczało o wiele głośniej, gdy tylko uścisk się rozluźnił. Nienawidziłam go za to, mimo, że wiedziałam, że powinnam je kochać. – Już prawie jesteśmy na miejscu. Nie wiedziałam, co miało oznaczać „na miejscu” i nie widziałam niczego znajomego w tych zrujnowanych ulicach miast, więc wiedziałam, że „na miejscu” nie oznaczało domu, a dom był tylko „tam”, gdzie ja chciałam. - Chcę do domu! – krzyknęłam, tupiąc nogą. Potem zdecydowałam się sprawdzić, czy potrafię jęczeć tak samo jak mój brat. Gdybym była tak samo głośna jak on, może mama dałaby mi to, co chciałam. Zawsze wydawało się to działać w stosunku do głupiego Billego. Mama zamknęła oczy z bólu i zmęczenia, kiedy zaczęłam płakać, ale nie zabrała mnie do domu. Zamiast tego nadal brnęła przez deszcz. Próbowałam strajkować bardziej, ale mama chwyciła mnie za rękę i

pociągnęła za sobą. Poinformowała mnie, że jestem już na tyle duża, że sama potrafię chodzić. Wreszcie, gdy byłam pewna, że nie jestem w stanie zrobić kolejnego kroku, nawet z ciągnącą mnie mamą, wspięliśmy się na kamienne schody. Mama otworzyła drzwi, a ja podążyłam za nią do chłodnego, ciemnego pokoju. Wydawało się, że byliśmy w końcu „na miejscu”. Odgarnęłam mokre włosy z twarzy, gdy moje oczy dostosowały się do słabego oświetlenia, które zdawało się pochodzić ze świec. Para drzwi przed nami była otwarta, odsłaniając długi rząd ławek po obu stronach ścian. Deszcz sprawił, że niebo pociemniało, więc tylko najmniejszy blask przelatywał przez witraże, ale dyskretny reflektor oświetlał okropny posąg Chrystusa na krzyżu. Wzdrygnęłam się na powiew klimatyzacji. Sekundę temu zrobiłabym wszystko, byleby schronić się przed deszczem, ale nie podobał mi się ten kościół. Być może to było przeczucie. A może tylko przeżywałam w pamięci swoje wspomnienie/sen z mojej dorosłej perspektywy, wiedząc, co się wydarzy. Mama zaprowadziła mnie pod ołtarz, do ławek na samym środku kościoła. Było kilka starszych pań siedzących przy samym wejściu, ale oprócz nich byliśmy jedynymi osobami w tym miejscu. Nasze kroki odbijały się echem, mimo dywanu biegnącego przez środek kościoła. To właśnie wtedy zdałam sobie sprawę, że dziecko w końcu przestało płakać. Mama popchnęłam mnie w stronę ławki, a ja usiadłam z wdzięcznością, nieważne jak nieswojo czułam się w tym miejscu. Myślałam, że usiądzie obok mnie, ale nie zrobiła tego. Klęczała w przejściu, wciąż kołysząc Billego. Zaprotestował cicho, mając zamiar

krzyknąć jeszcze raz, ale po chwili wsadził kciuk w usta. Cichy odgłos deszczu, odbijający się od okna, wydawał się w tej chwili bardzo głośnym. Mama wypuściła Billego z rąk, lecz on był zbyt zajęty ssaniem kciuka, by narzekać. Pogłaskała wierzchem dłoni mój policzek, a wilgoć błysnęła w jej oczach. - Chcę, żebyś tu siedziała i zachowywała się jak grzeczna dziewczynka, Nikki. – powiedziała niskim szeptem, dźwięk ledwo dający się słyszeć przez padający deszcz. – Muszę pójść zmienić Billemu pieluchy. – kontynuowała, a jej oczy zalśniły jeszcze bardziej. – Zaraz wrócę, dobrze? Łzy pociekły z jej oczu po policzkach. Nie wiedziałam, dlaczego płacze, ale Billy i ja zatrzymaliśmy się. Wiedziałam, że to zły znak, ale nie wiedziałam, co robić. To mama miała mnie pocieszać, gdy płaczę, a nie odwrotnie. Zamieszania było więcej niż mogłam sobie z tym poradzić, więc skinęłam głową i nie zapytałam, dlaczego jest tak smutna. - Tak bardzo cię kocham, skarbie. – powiedziała, pochylając się do przodu i całując mnie czule w czoło. – Nigdy w to nie wątp. Nigdy. Kiedy się ode mnie odsunęła, łzy płynęły po jej policzkach. A na jej czole widniał opalizujący glif. Pogłaskała mnie po raz ostatni po mokrej plątaninie włosów i wstała. Owinęła ręce wokół Billego i pobiegła w dół ołtarza. Nigdy już jej nie widziałam.

Obudziłam się, próbując nabrać tchu. Śniłam o moim porzuceniu z milion razy. Szczegóły były to tu, to tam trochę zróżnicowane, co sprawiało, że zastanawiałam się, ile tak naprawdę z tego pamiętam, ale nigdy przedtem moja matka nie posiadała glifu na czole.

Powoli usiadłam, moje myśli były mgliste i niejasne. Jasne południowe

światło

słoneczne

zniknęło

w

niebieskim

zmroku,

pozostawiając mnie w cieniu. Wciąż rozklekotana, dotarłam do lampki i włączyłam ją, mrużąc oczy z nagłej jasności. Oczywiście, to nie miało sensu, aby śnić o tym, że moja matka miała glif na czole, po tym, co stało się w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin, a nawet i dłużej. Na pewno to nie było nic innego, jak moja własna sugestia. A co jeśli się mylę? Anderson powiedział, że Olimpijczycy ścigali rodziny potomków i ich zabijali. Co jeżeli moje dziedzictwo zawdzięczam rodzinie po stronie matki? A co jeżeli wiedziała, że Olimpijczycy przyjdą i po nią? Czy to wyjaśnia opuszczenie mnie? Jechaliśmy autobusem dzień i noc – jeśli moja pamięć była dokładna – co oznaczało, że musieliśmy oddalić się o setki kilometrów od domu, zanim opuściła mnie w kościele. Kiedy w końcu zdałam sobie sprawę, że nie wróci, a starsza pani z kościoła wezwała policję, byłam tak rozhisteryzowana, że nie byłam nawet w stanie powiedzieć im swojego imienia, a tym bardziej mojej mamy. Nie byłam w stanie powiedzieć im, gdzie mieszkam. Mama uczyła mnie naszego adresu i numeru telefonu, ale nie mogłam sobie przypomnieć. W końcu uspokoiłam się na tyle, by przypomnieć sobie adres, ale to była tylko nazwa ulicy, żadnego miasta czy państwa. Nazwa ulicy była dość powszechna – Main czy Broad albo coś w tym rodzaju – w końcu policji udało się wydusić ze mnie adres, ale miasto się nie zgadzało, więc nic to nie dało. Mama nie tylko mnie opuściła, ale zerwała ze mną wszelkie więzi. Zostałam znaleziona tak daleko od osób, z którymi się wychowywałam, że nikt nie był w stanie mnie rozpoznać, a ja byłam zbyt mała, by

zastanawiać się nad tym, jak miała na imię „Mama”. Nie było sposobu, by ktoś mnie mógł rozpoznać albo skojarzył w jakiś sposób z moją matką. A jeśli ktoś na nią polował, jeśli ją znalazł, to nigdy nie mógł znaleźć mnie. Najprawdopodobniej, tylko przez moje pobożne życzenie taki scenariusz uformował się w mojej głowie. Po tym wszystkim mama nie opuściła Billego w kościele. Może uważała, że stara kobieta siedząca w ławce z przodu nie pozwoli jej zostawić samej czteroletniej dziewczynki i płaczącego chłopca. A może wywiozła Billego gdzieś indziej, zacierając za sobą wszelkie ślady. - A może cię po prostu porzuciła, bo jesteś, do cholery, chodzącymi kłopotami. – mruknęłam, zła na siebie przez głupią fantazję. Dziwne to było, moja matka na pewno nie wiedziała niczego o Olimpijczykach. Nie mogłam pojąć, dlaczego była tak zdesperowana, aby się mnie pozbyć – nie stałam się wcielonym diabłem, dopóki nie zaczęłam mieszkać w domu dziecka – nie brakuje kobiet, które w ten sposób pozbywają się swoich dzieci. Nie było powodu, by sądzić, że moja matka nie była jedną z nich.

OSIEM

Czułam się jeszcze bardziej zmęczona niż przed drzemką. Zaparzyłam ogromny dzban kawy i dodałam do niego ogromną ilość śmietanki. Następnie wzięłam kolejny prysznic, mając nadzieję, że to pomoże pozbyć mi się myśli. Ale nie pomogło. Niechętnie

włączyłam

z

powrotem

telefon

i

sprawdziłam

wiadomości. Tak jak się spodziewałam, Anderson próbował dodzwonić się kilka razy, choć nie zostawił żadnych wiadomości głosowych. Również, zgodnie z oczekiwaniem, miałam kilka wiadomości od Steph, która zastanawiała się, gdzie do cholery się podziewam i czemu nie oddzwaniam. Jej trzecia wiadomość ujawniła przeobrażenie troski w obsesyjne martwienie się. - Nikki. Rozmawiałam z Jimem i powiedział, że zostawiłaś go wieczorem. Nikt nie ma żadnych wieści od ciebie. Proszę, oddzwoń do mnie, jak tylko to odsłuchasz. Jeśli nie, mam zamiar zadzwonić na policję. Zadzwoń. Skrzywiłam się w poczuciu winy, gdy usłyszałam drżenie w głosie mojej siostry. Nie było tak, że nie zamierzałam oddzwonić, a po moim tajemniczym wyjściu z restauracji nie mogłam winić Steph, że się martwi. Nie wpadałam codziennie w jakieś tarapaty, ale mój zawód niósł ze sobą pewne ryzyko. Prawdopodobnie miała teraz w głowie najgorszy

scenariusz. Modliłam się do Boga, by z tego zmartwienia nie zadzwoniła jeszcze do Glassów. Na pewno nie chciała przerywać ich rejsu, dopóki nie będzie pewna, że coś jest nie tak. Przynajmniej miałam taką nadzieję. Wiedząc, że nie mogę dłużej zwlekać, założyłam swoje majtki dużej dziewczynki i oddzwoniłam do Steph. Odpowiedziała już po pierwszym dzwonku, jakby siedziała nad telefonem, czekając, aż zadzwonię. Może i czekała. - Dzięki Bogu! – powiedziała na powitanie, po czym natychmiast wybuchła płaczem. Zalała mnie kolejna fala winy, nawet gdy byłam chwilowo poirytowana płaczem. Co

jej

melodramatem.

Steph

wybuchła

spazmatycznym

było prawdopodobnie lepsze od mojego stoickiego

podejścia, ale wciąż mnie denerwowało. Na wiele sposobów, to cud, że Steph i ja jesteśmy ze sobą tak blisko, skoro jesteśmy przeciwnymi biegunami. Steph jest prawdziwą blond bombą, sprawia, że każdy chromosom Y dostaje ślinotoku na jej widok. Jak cholera, jest pewna siebie, a wszyscy zdają się ją lubić. Zawsze należała

do

popularnych

grup

w

szkołach

–

naturalnie,

była

cheerleaderką – ale była miła dla wszystkich, nawet dla osób, na które inne cheerleaderki patrzyły z góry. Steph mogła być obciążona ciągłym byciem popularną, ale na szczęście jej kręgosłup był ze stali. Żadna ilość presji nie sprawiała, że stawała się okrutna dla ludzi, którzy byli poza jej kręgami znajomych. Niech Bóg ma w opiece ludzi, którzy byli okrutni dla jej adoptowanej siostry, nawet gdy ta siostra była dumna z tego, że jest outsiderką. - Przepraszam, że cię zmartwiłam. – powiedziałam Steph, która walczyła o powstrzymanie łez. Jeszcze nie wiedziałam, co mam zamiar jej

powiedzieć – gdyby tylko przyśniło mi się idealnie wyjaśnienie – a tak, szybko musiałam coś wymyślić. - Nic mi nie jest. – kontynuowałam. – Naprawdę. Żadnych zadrapań. Ale zeszłej nocy miałam wypadek samochodowy. - Co? – wrzasnęła, przez co musiałam trzymać telefon z dala od ucha. - Nic mi nie jest! – powtórzyłam. – Samochód trafił do swojego niebiańskiego raju, ale nie jestem ranna, więc proszę, nie denerwuj się. - Nie denerwuj się? Żartujesz, prawda? Proszę, proszę, proszę, niech nie dzwoni jeszcze do Glassów. Pani Glass była nadopiekuńcza jak kura, matkowała mi tak samo jak Steph. Poradziłabym sobie ze Steph – ale nie mogę znieść myśli o konieczności wzywania i późniejszego uspokajania Pani Glass. - Skoro miałaś wypadek ostatniej nocy.. – kontynuowała Steph, a w jej głosie było słychać sączący się gniew –..to dlaczego dowiaduję się o tym dopiero teraz? Dlaczego nie odpowiedziałaś na żaden z moich telefonów? Wiedziałaś, że chcę wiedzieć, jak ci poszło i musiałaś wiedzieć, że będę zmartwiona, gdy nie będziesz oddzwaniać. Westchnęłam i marzyłam o przełożeniu tej rozmowy na później. Nie mogłam jej winić, że jest na mnie zła. Jeśli sytuacja byłaby odwrotna, ja również byłabym wściekła. - Przepraszam. – powiedziałam ponownie. – Nie jestem ranna, ale byłam w dość dużym szoku. Nie byłam sobą i po prostu nie myślałam. Mój telefon był przez cały dzień wyłączony i dopiero teraz zauważyłam, że dzwoniłaś. - Jadłaś coś? Mrugnęłam i potrząsnęłam głową, błędnie to rozumiejąc.

- Hę? - Spotkajmy się w Angelo o siódmej. Rozmowa telefoniczna nic nie da, dzieciaku. Jęknęłam, myśląc, że powinnam wypić więcej kawy przed zaczęciem rozmowy. Gdybym była w pełni rozbudzona, powinnam się spodziewać, że Steph nie zaprzestanie tylko na rozmowie telefonicznej. Angelo był jej ulubioną włoską restauracją, prawdziwa parada dobrego jedzenia i przeciętnego wina. Moje ciało było zbyt zmieszane, bym mogła czuć głód, ale wiedziałam, że kontrolowałam się na tyle, by nie chcieć przyjść na kolację. - Jestem naprawdę... – zaczęłam. - Bądź tam o siódmej, albo zadzwonię do mamy i powiem, że rozbiłaś samochód. - Ty suko! – krzyknęłam. – Nie waż się! Wiedziałam, że Pani Glass w końcu się o nim dowie, ale im więcej czasu minie, zanim o tym usłyszy, tym mniejsza szansa, że wpadnie w histerię. - Pokaż się na kolacji, to nie zadzwonię. – powiedziała Steph, wyraźnie z siebie zadowolona. – Jesteś mi winna przysługę przez zastraszanie mnie przez całe życie. Próbowałam poskładać argumenty. Nie było możliwości, by w czasie spotkania udało mi się ukryć przed Steph, że nic się nie stało, a ja na dodatek nadal nie wymyśliłam niczego przekonującego. Ale jak już wspomniałam, Steph jest dość twarda pod swoim zwodniczo słodkim wyglądem. Jeśli chciała porozmawiać ze mną osobiście, nic nie jest w stanie tego zmienić. A jeśli się nie pojawię, naprawdę zadzwoni do swojej mamy i naśle ją na mnie.

- Dobra – powiedziałam, z łaską w głosie. – Do zobaczenia o siódmej.

Już miałam pominąć kolację, mimo szantażu Steph. Nie podobał mi się pomysł, że mogłabym zaprowadzić Alexisa prosto do niej, nie chciałam widzieć go w pobliżu mojej siostry. Jednak Blake powiedział mi, że wizje Oracle spełniają się bardzo rzadko, więc pomyślałam, że dwa razy w ciągu dnia to już za dużo. Pomyślałam, że jeżeli się nie pojawię, Steph na sto procent mnie wsypie. Poza tym nie mogę jej wiecznie unikać. Pchnęłam drzwi Angelo o 19.15, czując zapach czosnku, pomidorów, ślinka od razu podeszła mi do gardła. Szybki rzut oka wokół drobnych stolików upewnił mnie w tym, o czym już wiedziałam: Steph jeszcze nie przyszła. Mimo ciągłych starań i szkoleń prowadzonych przez Panią Glass, jest biologicznie zaprojektowana do spóźniania się. Miała również szósty zmysł, co do tego, o której się pojawię. Nawet kiedy specjalnie starałam się spóźnić, żeby mogła przyjść przede mną, zawsze udawało jej się spóźnić. Hostessa zaprowadziła mnie do znajdującego się z tyłu lokalu stolika dla dwóch osób. W środku nie wolno było już palić, ale mury musiały wchłaniać smród papierosów przez dobre kilka lat, bo w powietrzu mogłam jeszcze poczuć ich odór. A może to było dlatego, że przyjeżdżam tu już od dawna i wiem, że stara część knajpy była dla palących.

Steph miała swoje wielkie wejście około piętnastu minut po mnie, przebiegła przez drzwi, skanując salę z niepokojem, bojąc się, że się rozmyśliłam. Pomachałam jej, widząc, że odetchnęła z ulgą. Glassowie zarobili swoją fortunę, kiedy Steph była jeszcze bardzo młoda, tak że wyrosła w przeczuciu, że wszystko da się kupić. Miała na sobie idealnie dopasowane szare spodnie i luksusowy czerwony sweterek z kaszmiru, który przylgnął do jej bezbłędnej figury. Jej ekwipunek kończył się czarnym, falującym płaszczem i parą obcasów, na których z pewnością złamałabym sobie kark, gdybym musiała je założyć. Jak zwykle, każdy mężczyzna w wieku powyżej dwunastu lat posłał jej co najmniej dwa oceniające spojrzenia, gdy przebijała się przez stoły w moim kierunku. Powiedziałam sobie, że nie jestem zazdrosna, ale to było kłamstwo. Była tak cholernie… doskonała. Gdyby tylko była suką, mogłabym nienawidzić jej tak, jak na to zasługuje… Steph uśmiechnęła się złośliwie, dając mi do zrozumienia, że doskonale zdaje sobie sprawę, o czym właśnie myślałam. Przerzuciła swój płaszcz przez krzesło, po czym usiadła naprzeciwko mnie, patrząc na mnie przenikliwie. Zmusiłam każdą uncję woli, by nie odwrócić wzroku. Steph rozparła się na krześle i skrzyżowała ramiona. – Coś się stało – powiedziała władczo. – Coś innego niż wypadek samochodowy. Co się dzieje? Świetnie. Nawet nie zdążyłam otworzyć ust, a Steph już wiedziała. Uważałam, starając się zamydlić jej oczy. Gdy byłam w pracy, ludzie zdawali się wierzyć w każdy pretekst, jaki wymyślałam, ale Steph i jej rodzice znali mnie zbyt dobrze, więc rzadko kiedy udawało mi się wcisnąć im jakieś kłamstwo.

- Tak – przyznałam. – Sporo się dzieje. Ale nie mogę o tym mówić. – Nie, jeżeli nie chcę zostać wtrącona do wariatkowa. Steph rozprostowała ręce i zaczęła walić w stół swoimi doskonale utrzymanymi paznokciami. - Zrozum, Steph. Nie mogę o tym mówić. Nie będę cię w to wciągać. – A przynajmniej nie jeszcze bardziej. Kontynuowała stukanie palcami i patrzyła na mnie, nie mówiąc ani słowa. Rozpoznawałam powoli jej taktykę: miała nadzieję, że jej milczenie spowoduje, że w końcu coś chlapnę. To była taktyka, którą podpatrzyła u swojej mamy i może w normalnych warunkach by zadziałała. Kelnerka przerwała naszą ciszę, przyjmując nasze zamówienia. Nie musiałyśmy zaglądać do menu, by wiedzieć, co się w nim znajduje. - Masz jakieś kłopoty? – Zapytała Steph, gdy kelnerka była poza zasięgiem słuchu. - Nie mogę… - Odpowiedz. Tak, słyszałam cię. Nie pytam o szczegóły. Chcę tylko wiedzieć, czy jesteś w tarapatach, czy jest coś, w czym mogę ci pomóc. Moje gardło zacisnęło się mocno. Były czasy, kiedy Steph podsłuchiwała dla mnie samo piekło, ale była jedną z najmilszych osób, jakie kiedykolwiek znałam. Mogła obrażać się na mnie za wtargnięcie do jej rodziny, gdy miała trzynaście lat i była jedynaczką, ale teraz nie robi nic innego, jak wspiera mnie, nawet gdy miałam kłopoty, dąsałam się i byłam ponura. - Dzięki, Steph. – powiedziałam głosem trochę gburowatym. – Ale nie możesz nic zrobić. – Zmusiłam się do uśmiechu. – Z wyjątkiem zaprzestania ustawiania mnie na randki z takimi dupkami.

Przez chwilę myślałam, że zamierza odeprzeć moją próbę zmiany tematu. Potem osunęła się na krześle w geście porażki. - Co jest nie tak z Jimem? – Pytała, choć nie to pytanie chciała zadać. – Jest miły, przystojny, odniósł sukces, no i jest singlem. Przekręciłam oczami. Jednym z powodów, dla których lubię Steph, jest jej zdolność niedostrzegania wad. Dlatego powinnam była wiedzieć lepiej, zanim dałam się namówić na tą ustawioną randkę. - Szczerze uważasz, że to miły facet? – zapytałam. – Rozmawiałaś z nim kiedykolwiek? Spojrzała zirytowana. – Oczywiście, że z nim rozmawiałam. Nie ustawiłabym cię z kimś, jeśli nie wiedziałabym, że jest wystarczająco dobry. Powstrzymałam ciętą ripostę, zdając sobie sprawę, że Jim nie pokazał się Steph z tej samej strony co mi. Po tym wszystkim, Steph szarpała seksistowską ideę feminizmu, sądząc, że przez wykorzystanie swojej kobiecości mogłabym uzyskać pożądaną reakcję. Była piękna i wkładała zbyt wiele wysiłku i czasu na utrzymanie się w takiej formie. Z natury była dość słodka, dlatego ludzie, którzy jej nie znają, myślą, że jest również słaba i uległa. A ponieważ nie miała zahamowań do korzystania z funduszu powierniczego, nigdy nie musiała uzależniać swojej kariery od kilku mężczyzn, którzy z pewnością cieszyliby się jej uwagą. - Problem jest w tobie – powiedziałam Steph. – Lubisz wszystkich. Ja jestem trochę bardziej oszczędna. Roześmiała się. – Delikatnie mówiąc. - Nigdy więcej randek w ciemno, dobrze? Nigdy nie byłam w tym dobra. - Nigdy nie dałaś temu szansy.

- Proszę, Steph. – powiedziałam, nagle czując się znów wyczerpana. – Nie chcę z tobą walczyć. Steph pochyliła się nad stołem i ścisnęłam moją dłoń, uśmiechając się delikatnie. – Nie walczymy. Próbują dać mądrą radę swojej młodszej siostrze. Rada mogłaby być naprawdę przekonująca, gdyby życie miłosne Steph było sukcesem, większym sukcesem niż moje własne. Piękno i bogactwo przyciąga wielu ludzi, nie wszyscy z nich są dobrzy. Nie wspominając już o ludziach, którzy myśleli, że skoro jest miła, ładna, no i jest blondynką, to nie będzie robiła żadnych problemów i będzie znosiła wszystkie durne zachowania. Drzwi od razu zamykały się przed takimi facetami, waląc ich jeszcze po tyłku. - Od kiedy dawanie mi rad jest produktywnym wykorzystaniem czasu? – Zapytałam, uśmiechając się ironicznie. - Słusznie. Reszta

posiłku

minęła

znacznie

relaksująco.

Steph

i

ja

trzymałyśmy się z dala od wrażliwych tematów i cieszyłyśmy się posiłkiem. Steph opowiedziała o swoim nadchodzącym projekcie charytatywnym, obiedzie i aukcji wspieranej przez American Cancer Society, wymuszając na mnie obietnicę, że się pojawię. Steph może i nie jest skora do pracy, ale udziela się aktywnie w akcjach charytatywnych bardziej niż jakakolwiek osoba, którą znam. Sprawy nie szły źle, aż do momentu gdy popijałyśmy kawę i dojadałyśmy resztki sernika. Telefon Steph zadzwonił, a ona zmarszczyła brwi w irytacji. - Powinnam wyłączyć to cholerstwo. – wymamrotała, ale wiedziałam, że nie może tego zrobić. Wielka aukcja była za mniej niż dwa

tygodnie, a ona musiała być dostępna dla zarządzania kryzysowego, w razie gdyby coś się stało. Uśmiechnęłam się i wzięłam łyk swojej czarnej kawy. – Nie przeszkadza mi to. – zapewniłam ją. – To może być ważne. Przyznała mi skinieniem rację, a następnie wyjęła telefon ze swojej malutkiej designerskiej torebki. Spojrzała na ID dzwoniącego i zmarszczyła brwi. - Nie mam pojęcia, kto to. – powiedziała, ale odebrała połączenie. Skrzywiła się na to, co powiedział jej rozmówca. Nie wiem, co mnie tak przeraziło w jej odpowiedzi, ale sprawiło, że włosy na karku stanęły mi dęba. - Kim jesteś? – Zapytała Steph, jej głos był napięty, co brzmiało jak alarm. Nasz wzrok spotkał się nad stołem, a szczypanie na moim karku zamieniło się w chłód strachu. Steph zniżyła telefon i przykryła głośnik dłonią. – Mówi, że ma na imię Alexis i chce z tobą rozmawiać. Zacisnęłam tak mocno dłoń, że to cud, że nie połamałam filiżanki. Jak ten drań śmiał wciągnąć w to moją siostrę? Nawet bez rozmowy z nim, wiedziałam, że decyzja zadzwonienia do Steph była dla mnie ostrzeżeniem. Przez cały czas używałam telefonu w celach służbowych – więc gdyby znał moją tożsamość – którą oczywiście znał – nie miałby żadnych problemów ze znalezieniem mojego numeru. Z wściekłością odstawiłam filiżankę, wylewając z niej kawę, ale to już mnie w tej chwili nie obchodziło. Sięgnęłam po telefon, ignorując zaalarmowany i zaciekawiony wyraz twarzy Steph. Nie było miejsca, w którym mogłam porozmawiać prywatnie, ale wstałam od stołu i odeszłam kilka kroków. Byłam boleśnie świadoma wzroku Steph, podążającego za

mną, starałam się uspokoić na tyle, by móc rozmawiać. Ostatnią rzeczą, jakiej chciałam, to to, by Alexis wiedział, że dostał to, czego chciał. - Czego chcesz? – zapytałam i mimo wielkich starań nie dało się przegapić furii w moim głosie. - Nie udało nam się skończyć rozmowy. – powiedział i mogłam usłyszeć, jak bardzo ucieszyła go moja reakcja. - Skończyłam, zanim jeszcze pokazał się Blake. - Ale ja nie, a tylko to się liczy. Nie mieszkasz w rezydencji Andersona, więc nie jesteś z nim w porozumieniu. Próbowałem być miły, ale jak się okazało, bycie miłym wcale ci nie służy. - Spotkajmy się jutro o dwunastej w południe w holu hotelu Sofitel. Konstantin chce skorzystać z twoich usług. Jeśli będziesz współpracować, zostaniesz hojnie nagrodzona. Wątpię, byś kiedykolwiek miała klienta, który może zapłacić tak dużą sumę. - Ale nie popełnij błędu, Nikki Glass: zrobisz, co mówimy, dzięki czemu zdobędziesz nagrodę pieniężną, albo nie unikniesz skutków odmowy. Czy to jasne? Chciałam przejść przez linię telefoniczną i zabić go dokładnie tam, gdzie w tej chwili był. Tamtego dnia, gdy strzeliłam do Blake’a, czułam się źle, mimo, że Blake był palantem. Teraz nie wahałabym się ani przez sekundę, aby strzelić do Alexisa. I na pewno nie czułabym się z tego powodu źle. Nie mogłam się powstrzymać i szybko spojrzałam przez ramię na Steph. Żuła gumę ze zmartwienia, gdy patrzyła na mnie. Jeśli Alexis lub jeden z jego kumpli dotkną jej choćby palcem… Musiałam zbyt długo zwlekać, bo Alexis odezwał się ponownie.

- Twoja siostra jest naprawdę piękną kobietą. – powiedział swoim znudzonym głosem. – Jestem pewien, że Konstantin byłby zachwycony, mogąc ją poznać. Może być trochę słaba przy jego kobiecie, ale jestem pewien, że nadal zachowa swoją atrakcyjność, a kiedy się nią znudzi, przekaże ją mnie. Krew gotowała się w moich żyłach, zagryzłam nieco język, nie chcąc dać mu więcej satysfakcji, niż już to zrobiłam. - Zobaczymy się jutro w południe? – Zapytał, z powrotem korzystając ze swojego miłego, przyjaznego tonu, jak gdyby właśnie nie groził mi tak obrzydliwie i źle. - Tak – powiedziałam przez zaciśnięte zęby, bo cóż innego mogłabym zrobić? Nie miałam zbyt jasnego obrazu, do czego Alexis i Olimpijczycy byli zdolni, ale wiedziałam, że mieli więcej możliwości i więcej siły niż ja. Byłam głupia, sądząc, że jestem w stanie sama ochronić Steph. - Wiedziałem, że podejmiesz słuszną decyzję. Czekam na ponowną pogawędkę z tobą, bez odbioru. Na szczęście dla mnie, odłożył słuchawkę, zanim powiedziałam jedną z najbardziej jadowitych rzeczy, jaka przyszła mi do głowy.

DZIEWIĘĆ

Stałam z telefonem przy uchu, odwrócona plecami do Steph, na długo po tym, jak Alexis się rozłączył. Potrzebowałam czasu, aby odzyskać nad sobą kontrolę, by stłumić toksyczne połączenie gniewu i strachu, które przewracało moje jelita. Chciałam, by ziemia się otworzyła i pochłonęła każdego Liberi. Z wyjątkiem mnie, oczywiście. W końcu, gdy nie mogłam już stać tak dłużej, odwróciłam się do Steph. Co, do cholery, miałam jej powiedzieć? Nie mogę udawać, że nic się nie stało, ale nie mogłam wyznać jej prawdy. Wiedziałam też, że nie było mowy o tym, by Steph wypuściła mnie bez jakiegokolwiek wytłumaczenia. Wróciłam do stolika i usiadłam, z powrotem wręczając Steph telefon. Wzięła go ode mnie w milczeniu, schowała do torby, nie patrząc. Musiało to od niej wymagać dużej kontroli, ale udało jej się mnie nie oceniać i dać mi chwilę, bym wzięła się w garść. Oczywiście widziała, że nie byłam jeszcze gotowa rozmawiać. Problemem było, że nigdy nie będę gotowa. Zazwyczaj szybko wstawałam na nogi – cecha ważna dla P.D. – ale nie potrafiłam myśleć wystarczająco szybko, by nadążyć za tym bałaganem. - Ja.. przepraszam za to. – powiedziałam, upewniając się, że to bezpieczne miejsce na rozmowę.

Steph podniosła swoje delikatnie zaokrąglone brwi. – Zamierzasz mi powiedzieć, kto to był? I dlaczego dzwonił do mnie, skoro chciał rozmawiać z tobą? Steph chwilami lubiła grać zepsutą, bogatą dziewczynkę, ale pod tym wszystkim była dość miękka. Widziałam w jej oczach, że założyła już szereg domysłów - w tym, że jest teraz w subtelnym zagrożeniu. Nie chciałam jej straszyć, ale lepiej będzie, jeżeli powiem jej coś, co sprawi, że będzie ostrożniejsza. Alexis oczywiście widział Steph i wiedział, że jesteśmy teraz razem. Byłam cholernie pewna, że nikt mnie nie śledził, więc albo ktoś podążał za Steph, albo wizja Oracle była bardziej wiarygodna, niż zapewniał mnie Blake. - To był mój niedoszły klient. – wyznałam jej coś zbliżonego do prawdy. – Odrzuciłam jego ofertę, ale on nie bierze tego pod uwagę. - Dzwoniłaś na policję? Przełknęłam ochotę zaśmiania się. Jakoś nie sądzę, by policja mogła zrobić cokolwiek przeciwko Liberi. - Nie zrobił nic, co by ich zainteresowało. – Powiedziałam prawdę, nawet jeżeli to nie było powodem, dla którego nie wezwałam glin. Steph zmarszczyła brwi i przygryzła wargę. – Możesz zgłosić go jako prześladowcę, co nie? Oddaliłam to machnięciem ręki. – Jest jak wrzód na dupie, ale technicznie rzecz biorąc, nie prześladuje mnie. Pochyliła się do przodu, opierając ręce na stoliku, zniżając głos. – Wiem, że nie mówisz mi wszystkiego, Nikki. Dawaj. Wyduś to z siebie! - Już ci mówiłam, że nie mogę. Gniew błysnął w jej oczach. – Ten człowiek mi groził, prawda? Dlatego zadzwonił do mnie zamiast do ciebie, tak?

Skrzywiłam się, co odrzuciło moją możliwość blefowania jako drogę wyjścia. - Jeśli ktoś mi grozi, chyba mam prawo wiedzieć co się dzieje? Przetarłam oczy, gdy ból głowy powrócił. – To skomplikowane, Steph. Proszę, zaufaj mi, mam powody, dla których nie mówię ci nic więcej. – Zmusiłam się, by oderwać dłoń od głowy i spotkałam rozgniewane spojrzenie mojej siostry. – Nie pozwolę, by cokolwiek ci się stało. Bez względu na to, co się stanie. Potrząsnęła głową i spojrzała na mnie zniesmaczona. – To nie jest wystarczająco dobre. - Przykro mi, ale to najlepsze, co mogę zrobić. Steph spojrzała na mnie, ale pozostałam niewzruszona. Nie byłam w stanie powiedzieć jej prawdy, a szczerze mówiąc, nie wiem, czy prawda przyniosłaby jej coś dobrego. Nie wiedziałam zbyt dużo o Liberi, o tym, co mogą zrobić, ale nawet jeśli prawdą była połowa tego, co wiedziałam, Steph nie była dla nich żadnych wyzwaniem. Cholera, ja nie byłam dla nich żadnym wyzwaniem, mimo że jestem jedną z nich. Odprowadziłam Steph do samochodu pod pretekstem bycia w kontakcie, podczas gdy w rzeczywistości szukałam czającego się gdzieś Liberi. Nie dostrzegłam nikogo, ani nie widziałam żadnych tajemniczych samochodów jadących za Steph, gdy ta opuszczała parking. Wróciłam do hotelu, wciąż rozmyślając nad tym, jak zdołam ochronić Steph. Szkoda, że nie miałam zielonego pojęcia, jak się do tego zabrać.

Dobrze przespana noc nie pomogła mi rozwiązać moich problemów,

choć

czułam

się

świeższa

i

nastawiona

bardziej

optymistycznie, gdy obudziłam się następnego ranka. Wszystko, co wiedziałam, to to, że Liberi byli niebezpieczni, ale nie wiedziałam nic o ich mocy, działali w ukryciu, starali się jak najlepiej skomponować z ludzkością. Mieli pewnie ograniczenia w swych działaniach, a to sugeruje, że powinnam być stosunkowo bezpieczna, gdy się spotkamy w miejscu publicznym. Nie, żebym czekała z jakąś wielką niecierpliwością, ale może gdy porozmawiam z nim jeszcze raz i będę znać szczegóły tego, co ode mnie chce, to będę mogła ułożyć jakiś plan. Wyłączyłam na noc telefon, a gdy go rano włączyłam, miałam kilka połączeń od Andersona. Miałam do niego oddzwonić i powiedzieć mu o moim dzisiejszym spotkaniu z Alexisem, ale stwierdziłam, że to niezbyt najlepszy pomysł. Nie było powodów, by ufać Andersonowi i jego ludziom bardziej niż Alexisowi. Choć może korzystniej byłoby mieć go po swojej stronie, aby nie musieć walczyć samej, ale na razie chciałam stanąć twarzą w twarz z jednym problemem. Przyjechałam do hotelu Sofitel na godzinę przed spotkaniem z Alexisem. Oczywiście, nie dlatego, że tak bardzo zależało mi na spotkaniu, chciałam mieć więcej korzyści. Nigdy tu wcześniej nie byłam, ale wiedziałam, że to jeden z najbardziej luksusowych hoteli w DC. Oczywiście, Alexis wywarł wrażenie na mnie jako człowiek nalegający, by mieć wszystko co najlepsze. Jestem pewna, że Alexis wybrał to miejsce z uwagi na pełen przepychu wystrój, a jeśli nie, to szukał miejsca idealnie nadającego się do nadzoru, gdyby się postarał, mógłby jednak wybrać lepiej. Hol był duży, ale nie było tam za wielu zacisznych zakątków, które byłyby

przytulne. Były też rzędy prostokątnych filarów, znacznie ograniczające widoczność, zwłaszcza dla kogoś, kto wchodzi przednimi drzwiami. Usiadłam na niezbyt wygodnej kanapie znajdującej się w dziedzińcu. Znajdowała się w rogu, dzięki czemu filar osłaniał mnie z pola widzenia. Alexis musiałby przejść długim korytarzem obok windy, by zauważyć moją obecność. Potem udawałam, że mi coś spadło – nie, żeby ktoś zwracał na mnie szczególną uwagę - umieściłam małą szpiegowską kamerę pod nogami krzesła znajdującego się naprzeciwko mnie. Aparat dawał mi wspaniałe widoki na hol prowadzący do recepcji. Siadając po raz kolejny w swoim zacisznym miejscu, otworzyłam laptopa i udawałam, że pracuję, gdy tak naprawdę sprawdzałam widok z aparatu.

Obserwowałam

każdego

człowieka,

bez

konieczności

podnoszenia głowy znad mojego laptopa. Nie widziałam nikogo, kto by przemknął na moim ekranie, to był czas dla mnie, abym wycofała się do innego pomieszczenia, aby założyć kolejny aparat szpiegowski tuż obok mojej aktualnej pozycji, więc mogłam utrzymać swój nadzór. Ale ostrożnie, pomyślałam, nie widząc, by ktokolwiek wpadł w moją zasadzkę. Dokładnie w południe Alexis wszedł przez przednie drzwi hotelowe. Nie był sam, chociaż nie poznałam jego wysokiego towarzysza o oliwkowej skórze i schludnej, czarnej brodzie. Nie mogłam powiedzieć zbyt dużo na podstawie ziarnistego nadzoru wideo, ale wyglądało na to, że jego strój był drogi i podobnie jak Alexis nosił się jako człowiek przyzwyczajony do władzy. Konstantin, jak mniemam? Zatrzymali się w połowie holu, stojąc tam z przejawami zniecierpliwienia. Jeszcze kilka kroków i mogli mnie zobaczyć, ale, jak sądzę, uważali, że to mój obowiązek, bym do nich podeszła. Nie włożyli żadnego wysiłku, by spojrzeć w moją stronę.

Obserwowałam ich przez dobre pięć minut. Ich język ciała zdradzał coraz większe oznaki zniecierpliwienia, wciąż czekając na mnie. Nie widziałam, by ktoś po nich wszedł – nikt również nie kręcił się wokół nich – zamknęłam laptopa i włożyłam go z powrotem do plecaka. Potem wzięłam głęboki oddech i weszłam do przedniej części holu, gdzie mogli mnie już zobaczyć. - Och! – powiedziałam z udawanym zdziwieniem, gdy Alexis mnie dostrzegł. – Stoisz tu od jakiegoś czasu? Czekałam tam. – wskazałam palcem na część wypoczynkową. Alexis zmrużył oczy. Musiałam oprzeć się pokusie, by nie spojrzeć na kamerę szpiegowską, po którą będę musiała później wrócić. Była tak niepozorna, że wątpiłam w to, by Alexis mógł ją zauważyć, chyba że sama zwróciłam na to jego uwagę. - Ty musisz być Panią Glass. – powiedział towarzysz Alexisa, gdy podeszłam bliżej. Nie wyglądał szczególnie dobrze, w tradycyjnym sensie tego słowa, ale dymiło się od niego mocą i podejrzewałam, że kobiety padały mu do stóp. Nie widziałam żadnego glifu na jego ciele, ale być może ukrywały go ubrania, albo nawet i broda. Jego śródziemnomorskie, ciemne włosy odznaczały się lekką szarością przy skroniach, a w kącikach oczu zaczynały się zmarszczki. U innego człowieka mogłoby to wyglądać śmiesznie, ale nie na nim. Jego uśmiech był ciepły, gdy wyciągał w moją stronę rękę, ale nie mogłam przegapić zagrożenia w jego oczach. Powiedziały mi, że nie był człowiekiem, z którym chciałabym zadrzeć - i byłam skłonna im uwierzyć. - Jestem Konstantine. – powiedział, gdy niechętnie ścisnęłam jego dłoń. Nic dziwnego, jego uścisk był miażdżący, oddałam tyle, ile mogłam, przypominając sobie, bym nie próbowała z nim zadzierać. – To naprawdę przyjemność cię poznać.

Uwolniłam dłoń i musiałam oprzeć się pokusie, by potrzeć swoje obolałe palce. Drapieżny błysk w jego oczach powiedział mi, że był bardzo dobrze świadomy swojej siły, a miażdżący uchwyt nie był żadnym przypadkiem. Nienawidziłam znęcania się nad kimś z taką pasją, więc musiałam włożyć trochę siły woli, aby utrzymać się przed pójściem do ofensywy. Nie byłam w stanie walczyć, jeszcze nie, więc na razie byłam zdecydowana ochłodzić moje już i tak wrogie nastawienie. - Alexis był natarczywy, więc zgodziłam się na spotkanie. – powiedziałam, co wyszło dyplomatyczniej, niż chciałam. Twarz Konstantina okazywała skruchę, ale byłam pewna, że było to jedynie powierzchowne. – Przepraszam za drakońską taktykę, ale rozumiem, że Anderson próbował zaszczuć cię przeciwko nam. Myślę, że sprawiedliwie będzie, gdy będziemy mogli użyć własnych argumentów, co byłoby trudne, gdybyś odmówiła spotkania się z nami. Och, tak, dobrze. Musiał mnie zmusić do spotkania z nim, bo jedynie to było sprawiedliwe. Byłam pewna, że powinnam zachowywać się grzecznie, ale to nie znaczyło, że miałam się przed nim rozłożyć i pokazać mu swój brzuch. – Zaszczułeś mnie o wiele bardziej, niż kiedykolwiek Anderson mógł to zrobić. Czy ktoś ci powiedział, że grożenie czyjejś rodzinie nie wpływa dobrze na relacje? Konstantin strzelił szybkie spojrzenie w stronę Alexisa. Nie brakowało w

nim hańby. Alexis

odwrócił wzrok.

– Ponownie

przepraszam. Alexis bywa czasami porywczy. Zanim zaczął ci grozić, powinien był wyjaśnić to ze mną. Odbyliśmy długą rozmowę i zapewnił mnie, że nic takiego się nie powtórzy. Alexis napiął ramiona na słowa nagany, a jego wzrok został przypięty do podłogi. Wszystko to było bardzo przekonujące, ale trudno było uwierzyć w to, że Konstantin miał problem z tym, co zrobił Alexis.

Może i wolałby, żeby Alexis próbował nawiązać ze mną kontakt w inny sposób niż przez uciekanie się do gróźb, ale zagrożenie przyszłoby w końcu w ten, czy w inny sposób. A jeśli Konstantinowi było naprawdę przykro, powiedziałby to na samym początku. - Więc odwołujesz groźby? Uśmiechnął się do mnie protekcjonalnie, choć jego głos pozostawał całkowicie przyjemny. – Mój przyjaciel groził twojej siostrze, gdybyś się dziś nie zjawiła. Jesteś tutaj, więc groźba jest nieważna. Zastanawiałam się, czy myślał, że był subtelny. Niektórzy ludzie byli dobrymi kłamcami, mogą odpowiadać na pytania w nielogiczny sposób i sprawią, że uwierzysz we wszystko, co ci powiedzą. Konstantin nie był jednym z nich. - Więc, gdybym w tej chwili wyszła, nie byłoby problemu? – zapytałam, mimo że znałam odpowiedź. - To byłaby twoja i moja strata czasu. – powiedział. – Możemy porozmawiać przy obiedzie jak cywilizowani ludzie. Wskazał w kierunku, jak domniemam restauracji, ale nie poruszyłam się. Nie chciałam spędzić chwili dłużej niż to konieczne w towarzystwie tych ludzi i byłam pewna jak cholera, że nie chcę zjeść z nimi obiadu. -

Mam

bardzo

napięte

popołudnie.

–

Powiedziałam

Konstantinowi, wciąż starając się brzmieć dyplomatycznie. – Nie mam czasu na ekstrawagancki obiad. Dlaczego nie usiądziemy tam.. – kontynuowałam, wskazując zakątek, w którym wcześniej siedziałam. – … i od razu przejdziemy do rzeczy.

Konstantin został wyraźnie zaskoczony moją odmową. Zgaduję, że był zaskoczony, że nie zrobiłam tego, co chciał. Przerwał dłuższą chwilę milczenia, zanim ponownie przemówił. - Widzę, że ty i Alexis starliście się ze sobą. – powiedział z ironicznym uśmiechem, nie patrząc na niego. Może i rzeczywiście starał się stworzyć pewnego rodzaju relacje oparte na wspólnym humorze, ale próba była zbyt nieskuteczna. Pod tym niepozornym zdaniem kryła się aura okrucieństwa. - Tak, nie sądzę, byśmy wysyłali do siebie listy na Boże Narodzenie. – powiedziałam. Alexis nie powiedział nic, stał z boku i patrzył na mnie, krzyżując ręce na piersi. - Wtedy

być może byłoby najlepiej, gdybyśmy ze sobą

porozmawiali na osobności. – powiedział Konstantin. Nie czekając na moją

odpowiedź,

skierował

się

ku

kanapie

w

rogu

w

części

wypoczynkowej. Zgadłam, że miałam podążyć za nim. Czułam piorunujące spojrzenie Alexisa, w momencie gdy się od niego odwróciłam. Nie wypowiedział żadnego protestu, ale wiedziałam, że jest wkurzony, w dużym stopniu przez to, że został pominięty w rozmowie. Nie spodobała mu się nagana Konstantina, nieważne, że była nieszczera. Kolejny powód, by mnie nienawidzić. Ostrożnie usiadłam na skraju kanapy, nie widząc nic, tylko zrelaksowanego króla Liberi Deorum, rozwalonego w fotelu, jakby był właścicielem całego miejsca. Wiedziałam, że nim był. Nie wiedziałam zbyt dużo o tym człowieku, nie znałam nawet jego nazwiska. Nie, żebym chciała wiedzieć coś więcej.

- Więc o co chodzi, że tak desperacko chciałeś ze mną porozmawiać? – spytałam, starając się uwolnić z pleców część napięcia. Byliśmy w miejscu publicznym. Konstantin nie mógłby mnie tu zaatakować. Mimo to nie mogłam odrzucić chęci kontroli, co było powodem zamontowania mojego nadzoru pod siedzeniem. Było zbyt cholernie dużo rzeczy, o których nie wiedziałam, a jedynymi osobami, które mogą mi udzielić informacji, są ludzie, z którymi nie chcę rozmawiać. – Alexis sugerował, że chcesz mnie zatrudnić na coś? Konstantin skinął głową. – Tak. Jako Potomkini Artemidy, twoje umiejętności są dla nas cennym nabytkiem. Zastanawiałam się, czy jego „nas” nie oznacza „my” jako całości Olimpijczyków. – Mów dalej. – powiedziałam. Nie było mowy, bym dla niego pracowała, ale dobrze dla naszej dyplomacji będzie, jeżeli go wysłucham. - My, Olimpijczycy, pełnimy funkcję jakby kogoś w rodzaju policji Deorum Liberi. Często musimy tropić ludzi, którzy nie chcą być znalezieni. Zazwyczaj używamy prywatnych detektywów, aby pomogli nam zlokalizować zbiegów, ale nawet wykwalifikowani prywatni detektywi mają swoje ograniczenia, zwłaszcza biorąc pod uwagę poziom tajności, jakiego potrzebujemy. Ty jednak byłabyś idealna na to stanowisko. Jesteś nie tylko potomkinią Artemidy, ale doświadczonym prywatnym

detektywem.

Mogłabyś

nieskończenie

ułatwić

nam

wyśledzenie naszych uciekinierów. Wszystko to zabrzmiało strasznie… łagodnie. Oczywiście, nawet jeżeli to, co powiedział mi Anderson o Olimpijczykach, było prawdą, byli niewątpliwie bohaterami swoich opowieści. To, co ja mogę uważać za bezwzględną rzeź niewiniątek, oni mogą uważać za niezbędną ochronę swoich ludzi. Mimo to nie uważałam, by Konstantin w to wierzył. Mógł

rozpocząć swoją krucjatę przeciwko Potomkom pod pretekstem ochrony Liberi, ale te dnie były niczym innym, jak cieszeniem się z władzy. Może wyczytałam to z tonu jego głosu i języka jego ciała, ale jego słowa nie były poczuciem własnej sprawiedliwości lub przekonania, że tak powinno być, jeśli naprawdę w to wierzył. - Co by się stało z jednym z tych „uciekinierów”, gdybym go znalazła? – zapytałam. - Będą potraktowani w odpowiedni sposób. - Czy radzenie sobie z nimi w „odpowiedni” sposób polega na zabijaniu ich przez przypadek? - To zależy od okoliczności. Jednak twoim zadaniem byłoby ich znaleźć, nie troszcz się o sens tych zdań, nieważne, jakby miały nie brzmieć. Może przyjęcie pracy mogłoby pozwolić mi uspokoić swoje sumienie. Jakby fakt, że nie zabijałabym ich bezpośrednio, tylko dostarczałabym ich Olimpijczykom, mógłby sprawić, że poczułabym się lepiej. - Nagrody, które odbierzesz, jeżeli zgodzisz się z nami współpracować, są pokaźne. – powiedział Konstantin. – Jesteśmy bogatsi niż wiele krajów i potrafimy być hojni. Dostaniesz 7 cyfrowe wynagrodzenie, plus premię za sukces. Możesz żyć jak królowa. – Brzmiał bardziej jak pasjonat tego argumentu niż „to dla dobra sprawy”. Wzruszyłam ramionami. – Pieniądze mnie nie skuszą. Zaśmiał się, jakbym właśnie opowiedziała mu najśmieszniejszy żart na świecie. – Och, Nikki, pieniądze kuszą wszystkich. I właśnie tak usłyszałam dość. Wysłuchałam tego, co miał do powiedzenia, i nie było cienia wątpliwości w moim umyśle, że nie

chciałam mieć z nim i

jego Olimpijczykami nic wspólnego. Czas

dyplomacji się skończył. – Pozwól mi powtórzyć: nie chcę twoich pieniędzy. Grzeczne pozory Konstantina słabły, aż przestały całkowicie istnieć. – Być może nie rozumiesz. Jestem królem Deorum Liberi. Zdaję sobie sprawę, że od niedawna jesteś Liberi, ale to nie zwalnia cię od naszych praw. Jesteś Liberi, a więc odpowiadasz przede mną. Parsknęłam cicho. – Większość Liberi, jakich znam, nie odpowiada przed tobą. Poruszył się całkowicie niewidocznie, pozbywając się resztki swojej pseudo – przyjacielskiej osobowości. Ciemność w jego oczach mówiła o władzy i śmiertelnym niebezpieczeństwie. – Mam układ z Andersonem i jego ludźmi. Traktat ten nie obejmuje ciebie. Pochylił się ku mnie na kanapie, i to było wszystko, co mogłam zrobić, by się nie wzdrygnąć. Jego gniew był tak ostentacyjny jak Alexisa, tyle że bardziej kontrolowany. - Nie popełnij błędu, Nikki. – powiedział, jego spokojny, niewzruszony głos był sprzeczny z furią, która od niego promieniowała. – Przedstawiłem ci wybór, ale konsekwencje dokonania niewłaściwego leżą poza twoją wyobraźnią. Przełknęłam ślinę, nienawidząc się za to, że nie potrafiłam ukryć strachu. – Myślałam, że nie zamierzasz mi grozić. Wzruszył ramionami i z powrotem usiadł, odpędzając wszystkie ułamki gniewu w zaledwie sekundę. Pozory wróciły, ale już dostałam jasny obraz tego, co znajduje się przede mną. – Bycie miłym popłaca, jeśli to możliwe. – Uśmiechnął się szeroko, co przeraziło mnie równie bardzo jak jego spojrzenie. – Ale dobry król, aby zapewnić dobrobyt ludu, musi

czasami iść na kompromis. Ważne dla naszych ludzie jest znalezienie zbiegów, a więc nie jestem w stanie przyjąć odmowy. Sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyciągnął duży kawałek papieru. – W tym dokumencie są nazwiska trzech najbardziej poszukiwanych osób. – Starał się przekazać mi papier, ale odmówiłam jego przyjęcia. Chwycił mój nadgarstek w miażdżącym uścisku i zmusił mnie, bym go chwyciła, uśmiechając się przyjemnie przez cały ten czas. - Wiem, że trudno je zlokalizować. – kontynuował, wciąż trzymając mój nadgarstek tak mocno, że mogłam poczuć jak moje kości skrobią o siebie nawzajem. – Będę wspaniałomyślny i dam ci tydzień, abyś znalazła jednego uciekiniera. To może być jeden z tej listy, ale w końcu będziesz musiała znaleźć wszystkich. Gdy znajdziesz pierwszego, zadzwonisz do Alexisa, podając mu informacje, a on wyśle oddział, który potwierdzi, czy mówisz prawdę. Po znalezieniu pierwszego zapłacę ci milion dolarów. – Uśmiechnął się i puścił mój nadgarstek. – Gdyby to nie była zbyt duża zachęta, musisz wiedzieć, że Alexis bardzo polubił twoją siostrę. - Jeśli odmówisz albo nawalisz, przystanę na to, by Alexis zrobił z nią co tylko będzie chciał. Puść wodze fantazji. Nie zabije jej, myślę. Pozwoli jej żyć, byś mogła widzieć jaką nędzną ruiną się przez ciebie stała. Jeśli to cię nie zmotywuje.. wtedy będziemy bardziej twórczy. Chodziłem po tej ziemi przez wiele wieków, moja droga. Zapewniam cię, że jeżeli chodzi o okrucieństwo, widziałam każdą formę, jaką możesz sobie tylko wyobrazić, i nie ma nic, przed czym miałbym skrupuły. Jego wzrok wwiercał się we mnie, a ja siedziałam na miejscu, zbyt przerażona, by cokolwiek powiedzieć.

Konstantin sięgnął do mnie i poklepał mnie po ramieniu. Byłam zbyt zmrożona, by zareagować. Linie jego twarzy złagodniały, posłał mi coś, co wyglądało jak smutny uśmiech. Inne pozory, nie bardziej przekonujące od poprzednich. - To nie musi tak być. – powiedział cicho. – Możesz przyłączyć się do nas i pracować w duchu współpracy. Nikomu nie musi stać się krzywda. Jesteś Liberi Deorum, Nikki Glass, będziesz żyła wiecznie. Twoim wyborem jest, czy to życie będzie pełne przyjemności i przywilejów, czy bólu i walki. Wciąż nie mogłam mówić, nie wiedziałam, co mogłabym powiedzieć w obliczu tak rażącego diabła. Słowa by nie robił krzywdy Steph, ale poza tym w żaden sposób nie zasugerowałam, że będę z nim współpracować. Wszystko już powiedział. Milczałam, gdy Konstantin wstał, skierował się w stronę drzwi, dając znak Alexisowi, by podążył za nim.

DZIESIĘĆ

Siedziałam w holu hotelu, dobre pół godziny po tym, jak Konstantin i Alexis wyszli, próbując wziąć się w garść i pomyśleć jasno. Nie miałam dużo szczęścia. Co miałam teraz zrobić? Nie mogłam pozwolić, by Alexis skrzywdził Steph. A jednak nie mogłam żyć, tropiąc ludzi z listy Konstantina po to, by on mógł ich zabić. Oczywiście, była też opcja, że Anderson kłamał. Może ludzie z listy Konstantina byli źli, uciekali przed wymiarem sprawiedliwości, jak to powiedział. Tak naprawdę, nie wierzyłam w to – groźby, które wysyłali w stronę Steph, pomogły mi przekonać się o ich władczej i silnej naturze – ale trzymałam się niezwykłych możliwości. Wreszcie się zebrałam, by stąd wyjść. Wyciągnęłam swój aparat szpiegowski spod fotela, opuściłam Sofitel, skupiając się na wszystkich oznakach, mogących świadczyć o tym, że jestem śledzona. Byłam pewna, że Konstantin był przekonany o tym, że mam nóż na gardle i dlatego nie tracił czasu na wysłanie za mną ogona, ale nigdy nie można być zbyt pewnym. Wróciłam do hotelu dłuższą, okrężną drogą i udałam się prosto do swojego pokoju, w celu przeprowadzenia małego szpiegostwa. Nie zgadzałam się z żadnymi wymaganiami Konstantina – na pewno mogę znaleźć jakieś wyjście z tego całego bałaganu, bez narażana Steph – ale

pomyślałam, że nie zaszkodzi zobaczyć co mogę wyszperać na temat ludzi, których kazał mi znaleźć. Dał mi niewiele, bym mogła przejść dalej. Zaledwie nazwiska i daty urodzenia. W normalnych okolicznościach nie zgodziłabym się szukać kogoś, mając tak niewiele informacji. Ale to nie były normalne okoliczności.

A

poza

tym

wszyscy

uważali,

że

miałam

jakąś

nadprzyrodzoną zdolność polowania. Dowody, które świadczyły o tym, że byłam wyśmienitym strzelcem, były śmieszne i nie miałam pojęcia, jak mogą się przełożyć na znalezienie kogoś. Może gdybym raz spróbowała, odblokowałabym zdolności, o których nie miałam pojęcia. Zaczęłam od pierwszej osoby z listy: Joseph Swift. Urodzony 15 marca 1955 w Madison, Wl5. Tak nazywało się początkowe miejsce moich poszukiwań, choć oczywiste było, że Joseph Swift nie znajduje się już w Madison, bo Olimpijczycy już dawno by go tam znaleźli i to bez mojej pomocy. Nie potrzebowałam żadnych nadprzyrodzonych zdolności, by dowiedzieć się czegoś więcej o Swifcie, nie, kiedy lokalna prasa rozkoszowała się makabryczną historią. Swift miał całkiem zwyczajne dzieciństwo. Jego rodzice należeli do klasy robotniczej, ale stale pracowali. Był wzorowym uczniem, gwiazdą szkolnej drużyny futbolowej.

Dostał się na studia, a jego przyszłość

wyglądała nieznośnie promiennie. Aż do wiosny ostatniego roku szkoły średniej. Zaledwie kilka dni po jego osiemnastych urodzinach, w domu Josepha Swifta wydarzyło się coś, co zostało opisane jako nieudana próba włamania. Kilku zamaskowanych mężczyzn włamało się do domu około 5

Skrót od stanu Wisconsin. Madison jest jego stolicą.

północy. Według Josepha wszyscy domownicy byli w łóżkach, a wszystkie światła były pogaszone. On jednak miał problemy ze snem i zszedł na dół po szklankę wody. Był w kuchni, pijąc wodę, gdy usłyszał, zaskoczony, krzyk ojca, a potem krzyk matki. Joseph pobiegł na pomoc rodzicom, nie mając pojęcia, co się dzieje. Kiedy był w połowie schodów, jego ośmioletnia siostra wybiegła z sypialni, ścigana przez jednego z zamaskowanych intruzów. Dziewczynka została zasztyletowana na oczach Josepha. Kiedy zobaczył dwóch zamaskowanych

mężczyzn,

wychodzących

z

pokoju

rodziców

z

zakrwawionymi nożami, ratował swoje życie. Udało mu się uciec, ale cała jego rodzina została zamordowana. Przeczytałam kilka artykułów o morderstwie. Każdy przedstawiał zamaskowanych ludzi jako włamywaczy i że ojciec Josepha nakrył ich na gorącym uczynku. Te teorie były zbyt bezsensowne. „Włamywacze” brzmiało jak wyrafinowana załoga, ale Swiftowie nie byli tak zamożni, by opłacało im się ich okradać. Plus, który profesjonalny i szanujący się włamywacz włamałby się do domu, wiedząc, że w środku znajduje się czworo ludzi? Mniejszym ryzykiem było czekanie, aż dom stanie się pusty. Trudno było w tym widzieć coś innego niż morderstwo, z premedytacją zaplanowane przez Olimpijczyków, w celu pozbycia się Potomków. Po tym wydarzeniu, Joseph zapadł się pod ziemię i dlatego Olimpijczycy potrzebowali mojej pomocy w znalezieniu go. Spróbowałam zlokalizować innych członków jego wielopokoleniowej rodziny, myśląc, że może zdecydował się żyć z nimi, ale nie tylko nie mogłam znaleźć żadnego śladu jego obecności, więcej, natknęłam się na więcej dowodów świadczących o ich zlikwidowaniu. Nie znalazłam żadnych oznak życia

rodziny od strony jego ojca. Była jedna ciotka od strony matki, która przeżyła do 1963 roku, kiedy to zmarła z przyczyn naturalnych, a kilka kuzynów, również od strony matki – wydawali się żyć – albo nadal żyć – długo i zwyczajnie. Ale im bardziej zagłębiałam się w rodzinę ojca, tym więcej odkryłam niewyjaśnionych zgonów. Wypadki samochodowe. Pożary domów. Tajemnicze zaginięcia. Wszystko to doprowadziło mnie do wniosku, że boska krew Josepha przybyła od strony ojca i że Olimpijczykom udało się wyeliminować wszystkich, jeden po drugim. Nigdy

nie

miałam

zamiaru

przeprowadzić

większego,

poważniejszego śledztwa na temat lokalizacji Swifta, wiedziałam już wszystko co chciałam wiedzieć. Nie było już żadnych wątpliwości: jeśli znajdę Josepha Swifta, będzie martwy. A jeśli miał jakieś dzieci, one też umrą lub zostaną porwane i indoktrynowane przez Olimpijczyków. Nie mogłam tego zrobić. Nawet nie mogłabym go uratować. I nieważne, jak straszne były groźby Konstantina, miałam pewność, że moja siostra zgodziłaby się z moją decyzją. Będę musiała znaleźć jakiś inny sposób, by ją chronić. Niechętnie się do tego przyznaję, ale będę potrzebowała pomocy. I była tylko jedna osoba, która była mi jej w stanie udzielić. Być może kopałam jeszcze większą dziurę, zarówno pod sobą, jak i pod Steph. Może Anderson był okrutny i bezwzględny jak Konstantin. Ale był tylko jeden sposób, by się o tym dowiedzieć. Znalazłam w sobie odwagę i podniosłam słuchawkę, by zadzwonić do Andersona. Nie mogłam zapomnieć wrogości, jaką on, Blake i Jamaal okazali mi tamtej nocy, a myśl bycia na ich łasce sprawiała, że chciałam ukryć się pod łóżkiem. Ale szczerze mówiąc, nie widziałam żadnej innej opcji, oprócz rezygnacji z całego mojego życia i zniknięcia, co jeszcze nie gwarantowało Steph bezpieczeństwa. Możliwością było, że przez

zadzwonienie do Andersona, oddawałam się na pastwę wroga. Było też możliwe, że pogorszyłam swoją sytuację i już nigdy nie będziemy mogli pracować razem. Ale musiałam spróbować. Serce zaczęło bić mi szybciej, a dłonie pociły się, gdy czekałam, aż Anderson odbierze. Może moje wnętrzności próbowały mnie ostrzec? A może była to po prostu naturalna reakcja strachu, spowodowana tym, co przeszłam w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin? Nie mogłam powiedzieć. Gdy już myślałam, że moja rozmowa będzie musiała się ograniczyć do poczty głosowej, Anderson w końcu odebrał. - Nikki, - powiedział witająco. Zgadywałam, że miał identyfikator rozmówcy. – Co za miła niespodzianka. – Jego głos był suchy, ale nie wydawał się być rozdrażniony. Zdecydowałam się wziąć to za dobry znak. – Czemu zawdzięczam tą przyjemność? Zastanawiałam się nad tym, ile powinnam mu powiedzieć o swojej obecnej sytuacji, w końcu zdecydowałam, że całkowite odsłonienie się może lepiej wpłynąć na pomoc, której potrzebowałam. – Spotkałam dzisiaj Konstantina. Mruknął cicho. – Moje kondolencje. Uśmiechnęłam się, zdziwiona tym. – Tak, nie jestem jego największą fanką. - Ani ja. - Tak myślałam. - Niech zgadnę, czego od ciebie chciał: poprosił cię, byś wykorzystała swoje unikalne zdolności, aby znaleźć dla niego ludzi.

Nie było to imponującym przypuszczeniem, zważywszy, że przewidział je dużo wcześniej. –Nie był jakoś szczególnie zaangażowany w proszenie. Anderson westchnął. – Nie, oczywiście, że nie. Konstantin uważa, że każdy powinien spełniać jego zachcianki. Nadal próbuje cię zwabić albo ci grozić? - Gdyby mi nie groził, nie spotkałabym się dzisiaj z nim. – Moje serce ścisnęło się ze strachu na myśl o Steph. – Groził, że pozwoli Alexisowi… skrzywdzić moją siostrę, jeżeli nie zrobię tego, czego chce. Anderson wahał się przez chwilę, zanim odpowiedział. – Nie wiedziałem, że masz siostrę. – Powiedział. – Jeśli jeszcze żyje, to tylko dlatego, że Konstantin uważa, że może ją wykorzystać, by móc kontrolować ciebie. Nie pozwoli innej Potomkini – nawet Artemidy – przetrwać, gdy może zabrać jej nieśmiertelność i ofiarować jednemu ze swoich pupilów. Nie będzie chciał cię zniszczyć, tak długo, jak będziesz przydatna, ale twoja siostra… - Steph i ja nie jesteśmy spokrewnione. – Wyjaśniłam. – Jestem adoptowana. - Ach. Dobra. W przeciwnym razie wszyscy członkowie twojej rodziny byliby w niebezpieczeństwie. Tak, już się o tym przekonałam. Ale skoro Konstantin używał Steph przeciwko mnie, nie miałam wątpliwości, że jeśli chciałby złamać mnie jeszcze bardziej, zacząłby grozić moim rodzicom adopcyjnym,. Mogę jedynie podziękować moich kochanym gwiazdom, że byli poza krajem i poza jego zasięgiem, a przynajmniej na razie. - Jeśli zrobię to, co chce Konstantin, zabije każdego, kogo dla niego znajdę. Prawda?

- Tak. Jego czystki rodzin Potomków są zawsze jak najbardziej szczegółowe, ale czasami zdarza się, że ktoś prześlizgnie się przez palce. Podejrzewam, że szczegółowo bada genealogie wszystkich rodzin, które kiedykolwiek zidentyfikował i ma szeroką listę osób, które chciałby znaleźć. - Podał mi trzy nazwiska. - Zaufaj mi, to nie jest nawet wierzchołek góry lodowej. Woli przedstawić ci krótką listę i spróbować cię uśpić do poczucia zadowolenia, niż byś domyśliła się, że będzie wywierał na tobie nacisk, dopóki nie będziesz śledziła dla niego setek ludzi, po to, by mógł ich zabić. Skrzywiłam się. – Setki? - Przynajmniej. Olimpijczycy działają już od dłuższego czasu. Konstantin jest ich liderem od XV wieku. Czułam się oszołomiona tą koncepcją. W końcu zaakceptowałam fakt, że Liberi byli nieśmiertelni, ale wciąż trudno mi było zaakceptować fakt, że rozmawiałam z mężczyzną, który żył na długo przed tym, jak Kolumb odkrył Amerykę. - Był zdecydowany niszczyć potomków nawet wtedy, choć oczywiście było to o wiele trudniejsze, aż do czasów naszego współczesnego transportu nagrań komputerowych. Ale tylko pomyśl – jeżeli tylko któremuś Potomkowi udało się uciec, to, jak myślisz, ilu jego członków biega teraz po świecie od piętnastego wieku? Wiedziałam, o co mu chodzi. Po raz kolejny przekonałam się, że nie mogę zgodzić się na rozkazy Konstantina, bez względu na ryzyko. Wypuściłam powietrze z frustracją. – Słuchaj, potrzebuję twojej pomocy.

- Och, teraz? – Powiedział, a w jego głosie nie brakowało wyrachowania. - Ciągle próbujesz mnie przekonać, że jesteś tym dobrym, – powiedziałam. – Jeżeli to prawda, to nie pozwolisz Konstantinowi skrzywdzić niewinną kobietę, prawda? Myślał o tym przez długą chwilę, zanim odpowiedział. – Nienawidzę brzmieć wyrachowanie. Ale nie mogę zapomnieć, że jesteś kobietą, która zabiła Emmitta i strzeliła do Blake’a. Nie jestem stu procentowo pewny, że ty jesteś jedną z tych dobrych. Jestem pewien, że twoja siostra jest piękną kobietą i że nie zasługuje na wszystkie groźby Konstantina. Ale dlaczego miałbym się dla niej wychylać, gdy ty byłaś tak strasznie… nieuczynna? - Bo powinieneś to zrobić. – Przełknęłam kawałek złości, która się we mnie uformowała. Miał rację, a ja dobrze o tym wiedziałam. Nie był nawet w pełni przekonany, że nie zabiłam Emmitta celowo, więc nie było żadnego szczególnego powodu, by mógł okazać mi łaskę. To nie znaczy, że musiałam się do tego przyznawać. - Myślę, że dość jasno pokazałaś swój punkt widzenia, ja natomiast… nie jestem pewien. - Więc to tak? Nie padłam ci do stóp, by powiedzieć, jak bardzo cię uwielbiam, po tym, jak mnie torturowałeś, a więc do diabła ze mną? I do diabła ze Steph? Jeśli tak uważasz, to po cholerę jasną dzwoniłeś do mnie z miliard razy? - Nie powiedziałem, byś szła do diabła – odpowiedział spokojnie, przez co czułam się jak uspakajane dziecko w czasie napadu histerii. – Wyjaśniłem, czemu nie zamierzam pomóc twojej siostrze, chyba że dasz mi coś w zamian.

Głupotą z mojej strony było myśleć, że Anderson będzie chciał pomóc mi z powodu swojego dobrego serca. Do dupy, nie mogłam nawet mu powiedzieć, gdzie może sobie to, do diabła, wsadzić. - Czego chcesz? – Zapytałam przez zaciśnięte zęby. - Chcę, byś znalazła kogoś również dla mnie, ale przyrzekam, że nie do niecnych celów. Szkoda, że nie wiedziałam, czego były warte obietnice Andersona. Ale też nie miałam mnóstwa opcji. - Kogo? – Spytałam, starając się nie brzmieć na tak przezorną, jak się czułam. – I dlaczego? I proszę, tylko nie próbuj kręcić tak jak Konstantin. - Nie będę. Ale to raczej długa historia. Może powinnaś przyjść do domu, gdzie będziemy mogli osobiście porozmawiać. Zrobię obiad i będziemy mogli przeprowadzić cywilizowaną rozmowę. -

Możemy

mieć

cywilizowaną

rozmowę

gdziekolwiek,

–

odpowiedziałam, nie bardzo pragnąc ponownie postawić swoją stopę w jego rezydencji. Miejsce to nie bardzo kojarzyło mi się z

ciepłymi

wspomnieniami. – Jeśli chcesz, aby to był obiad, wybierz restaurację. Zawahał się chwilę, zanim odpowiedział. – Jeśli dojdziemy do porozumienia i będę miał ochraniać twoją siostrę, będziesz musiała tu zamieszkać. Mój… układ z Konstantinem jest taki, że nie szkodzi ludziom, którzy mieszkają pod moim dachem, lub rodzinom tych, którzy u mnie mieszkają. To nie jest idealny układ i nie zawaha się go złamać, jeżeli będzie widział choćby cień szansy na to, ale sprawi, że twoja siostra będzie miała solidną ochronę. Jak zwykle. gdy rozmawiałam z tym Liberi, miałam milion pytań. Jednak wszystkie były zagłuszone przez moje oburzenie.

- Chcesz, bym z tobą zamieszkała? – Krzyknęłam. - Oszalałeś? - Być może, – odpowiedział sucho. – Oferuję ci moją ochronę, co nie jest moim ulubionym pomysłem, ale to mój dom i moje zasady. - Przynajmniej przyjdź na obiad. Obiecuję, że będziesz bezpieczna, nawet jeżeli nie możemy się zgodzić co do jednej rzeczy. Potrząsnęłam głową, oczywiście nie mógł tego widzieć. – Dlaczego miałabym ci wierzyć, że w chwili gdy pokażę ci się na oczy, nie wpakujesz mnie do tej samej piwnicy? - Prosisz mnie o pomoc. Co znaczy, że choć trochę mi ufasz? Czas to sprawdzić. Nie byłam w stanie chronić Steph na własną rękę. Pewnie, mogłam ją ostrzec o swoich problemach, o tym, że mój klient jej groził i mogła znajdować się w niebezpieczeństwie. Ale nie mogłam jej ostrzec bez konieczności wyjaśnienia jej zagrożenia. Nigdy by mi nie uwierzyła, gdybym powiedziała jej prawdę. Jeśli jej wyjaśnię zagrożenie, pomijając całe nadprzyrodzone rzeczy, będzie nalegała na pójście na policję. Nawet jeżeli był sposób na pokonanie tych przeszkód, kto powiedział, że zwykły człowiek będzie w stanie ją ochronić? Nie miałam pojęcia, do czego był zdolny Konstantin i reszta jego ludzi. Ale wiedziałam o Andersonie. - Dobrze, – powiedziałam niechętnie. – Przyjadę. Ale lepiej mi obiecaj, że nie dopuścisz, by Blake czy Jamaal znaleźli się blisko mnie. Jeżeli zobaczę któregoś z nich, nasza umowa zniknie. Łapiesz? To oczywiście była pusta groźba. Już dawno ustaliliśmy, że potrzebowałam jego pomocy, co sprawiało, że nie miałam zbyt dużego pola do negocjacji. Ale Anderson nie robił z tego problemu. - Upewnię się, że nic ci nie zrobią. – Obiecał.

To nie sprawiło, że poczułam się lepiej. Anderson może być przywódcą swojego ludu, ale jak do tej pory nie okazali się być zbyt posłuszni. - Godzina siódma ci odpowiada? – Zapytał Anderson. – Czy potrzebujesz więcej czasu? Im wcześniej będziemy mieć to za sobą, tym lepiej. – Będę o siódmej. - Liczę na to. Szkoda, że nie podzielałam jego entuzjazmu.

JEDENAŚCIE

Stając się nieśmiertelną, zostałam uwięziona między dwiema walczącymi ze sobą frakcjami Liberi i nie miałam nawet czasu na poradzenie sobie z przyziemnymi zadaniami, takimi jak posiadanie samochodu. Podejrzewałam, że w najbliższym czasie niewiele się to zmieni. Samochód został odholowany, ale nie miałam pojęcia przez kogo, gdzie, ani jak Anderson wyjaśnił wypadek. Musiał jakoś to wytłumaczyć, prawda? Wszędzie była krew – zarówno moja, jak i Emmitta – i nie wyobrażam sobie, by go odholowano bez żadnych pytań. Gdybym myślała, że istnieją jakieś szanse załatwienia tego na spokojnie drogą prawną, poinformowałabym o wypadku moją firmę ubezpieczeniową. Mogliby nawet zwrócić mi koszty za wynajęcie samochodu. Jednak zdecydowałam, że na razie zignoruję całą sprawę. Wynajęłam nowego srebrnego Taurusa, a następnie skierowałam się do rezydencji Andersona w Arlington. Wynajęcie samochodu zabrało mniej czasu, niż myślałam, więc byłam trochę za wcześnie. Cieplejsza pogoda utrzymująca się przez kilka ostatnich dni sprawiła, że cały lód stopniał, ale nie mogłam powstrzymać chłodu spływającego po moich plecach, kiedy ujrzałam żelazną bramę na czele podjazdu. Duża część mnie pragnęła zawrócić i po prostu pojechać do domu.

Udawałam, że nic takiego się nie stało. Udawałam, że Steph nie była w niebezpieczeństwie, a ja byłam po prostu zwykłą kobietą. Odepchnęłam

niepokój.

Opuściłam

szybę

i

nacisnęłam

przycisk

domofonu. Nie byłam pewna co powiedzieć, ale najwyraźniej cisza była wystarczająco dobra. Chwilę po tym, jak nacisnęłam przycisk, usłyszałam słabe brzęczenie, a brama zaczęła się otwierać. Wytarłam spocone dłonie o spodnie, gdy czekałam, aż brama otworzy się wystarczająco szeroko, bym mogła wjechać. Widoczność na podjeździe była o wiele lepsza, niż gdy jechałam nim ostatnim razem. Mimo to jechałam jak niedowidząca babcia, mocno trzymając kierownicę rękoma. Moje tętno podskoczyło, gdy próbowałam zwalczyć atakujące mnie wspomnienia. Kiedy wyszłam z ostatniego zakrętu i znalazłam się na prostej, zwolniłam przy krawężniku. Wszystko tamtej nocy działo się tak szybko, że nie byłam teraz w stanie stwierdzić, w którym dokładnie miejscu Emmitt pojawił się na środku drogi, ani gdzie leżało jego ciało, gdy go potrąciłam. Moje światła oświetlały ubytki drzew w kilku miejscach przy drodze – tych, w które uderzyłam. Mój żołądek szarpnął, a na chwilę poczułam się jakbym była w dwóch czasach na raz. Mogłabym przysiąc, że poczułam krew i spaloną gumę. Poczekałam, aż samochód całkowicie się zatrzyma, potem oparłam głowę o kierownicę i zamknęłam oczy, zmuszając się, by wziąć kilka głębokich wdechów. Głowa mi wirowała, a skóra była wilgotna od potu. Zastanawiałam się, czy właśnie przechodziłam prawdziwy napad paniki. Oczywiście, musiałam sobie poradzić z grozą tamtej nocy i chciałam móc powiedzieć wszystko Steph. Jednak żadne jej magiczne słowo nie sprawiłoby, że będzie lepiej, ale wygadanie się mogło złagodzić tkwiącą we mnie presję.

Po jakimś czasie moje tętno spadło do zbliżonej normalności, a ja nie czułam się już jakbym miała zemdleć. Ostrożnie podniosłam głowę, spodziewając się poniekąd śniegu z deszczem odbijającego się od przedniej szyby. Ale nie, niebo było czyste. To należało do przeszłości, a przynajmniej na razie. Wypuściłam powietrze, zostawiłam samochód na podjeździe, by udać się do domu. Zaparkowałam na okrągłym podjeździe otoczonym fontanną, a następnie wysiadłam z samochodu, moje nogi były jeszcze trochę chwiejne przez panikę. Jak już wspomniałam, dom był wystarczająco duży, by można było go nazwać dworem, nie byłabym zaskoczona, gdyby okazało się, że został odnowiony z czasów wojennych. Drzwi były oprawione serią kolumn, a weranda była większa od niektórych domów, w których mieszkałam. Na jednej połowie ganku gromada eleganckich mebli ogrodowych tworzyła przytulny kącik wypoczynkowy. Na drugiej połowie stała biała huśtawka z baldachimem i kilka roślin doniczkowych, wszystkie takiej odmiany, by mogły przetrwać zimę w Wirginii. Anderson czekał na mnie na huśtawce, jedną nogę zawinął pod siebie, a drugą położył na podłogę werandy, wprawiając huśtawkę w niewielki ruch. Ubrany był w wytarte dżinsy, niebieską marynarską bluzkę i tenisówki, z pewnością pamiętające lepsze dni. Luźny, wygodny strój wydawał się niemal nie na miejscu z majestatycznym pałacem w tle. Wstał, poruszając się powoli, jakby nie chciał mnie przestraszyć. Muszę przyznać, że czułam się niezwykle nieufna. Gdyby wykonał jakiś podejrzany ruch, w mgnieniu oka znalazłabym się w swoim samochodzie. Ale trzymał się na dystans, a nawet jako środek zapobiegawczy trzymał ręce schowane głęboko w kieszeniach. - Co się tam stało? – Zapytał, wskazując w stronę podjazdu.

Poczułam wypływający na moją twarz rumieniec, gdy zdałam sobie sprawę, że przez cały czas tu siedział i obserwował mój napad paniki. Gdybym chciała, żeby Anderson myślał o mnie jak o twardej lasce, z którą lepiej nie zadzierać, to nie byłby najlepszy sposób. Oblizałam usta, a potem wykonałam żałośnie nerwowy gest. – Nie mogłam powstrzymać… wspomnień. – powiedziałam, bo musiałam coś powiedzieć. Może widziałam to co chciałam zobaczyć, ale wydawało mi się, że postawa Andersona zmiękła. - Wejdź do środka. – Skinął, kierując się w stronę drzwi. – Na zewnątrz jest trochę chłodno. W tym momencie byłam chętna, by to zrobić. Gdybym była już w środku, nie mogłabym patrzeć na miejsce, w którym zabiłam Emmitta, albo przynajmniej będę potrafiła trzymać swoje wspomnienia z dala od tego. Z pośpiechu zapomniałam o swojej ostrożności, gdy Anderson przetrzymał dla mnie drzwi. Na szczęście, w środku nie było wściekłego tłumu Liberi, czekającego tylko, by na mnie skoczyć albo aż ja wejdę w nich ślepo, bez cienia walki. Przedsionek był wszystkim, czego można się spodziewać po ogromnej rezydencji. Podłoga wyłożona była wzorzystym, zielonym marmurem, a ściany zdobiły obrazy olejne, które równie dobrze mogły być dziełami wielkich mistrzów – nie jestem na tyle miłośniczką sztuki, by móc odróżnić oryginał od imitacji. Był nawet kryształowy żyrandol, wyglądający jak ten z Upiora w Operze. Jeżeli Anderson był wyniośle dumny z powodu swojego domu, nie okazał tego. Ledwo wydawał się na niego patrzeć albo zauważać moją reakcję, gdy prowadził mnie przez eleganckie pomieszczenia do ogromnej, najnowocześniejszej kuchni.

Pokoje, które po drodze minęliśmy, były formalne, nieskazitelnie czyste, jakby bardziej były przeznaczone na pokaz niż do codziennego użytku. Kuchnia to inna historia. Była tak duża i świetnie wyposażona, jak każdy inny pokój, który widziałam, ale nie brakowało w niej oznak życia. W zlewie było kilka brudnych kubków. Obok tostera leżało kilka okruchów. Wejście do spiżarni zapchane było pudełkami, puszkami, torbami. W powietrzu można było wyczuć zapachy przypraw, zobaczyłam ogromną, wypełnioną czymś i gotującą się na piecu kadź. Nie mogłam być pewna, ale przypominało mi to chili. Mój żołądek zaburczał z aprobatą, a ślinka podeszła mi do gardła. Kto by pomyślał, że lider tak potężnych, nieśmiertelnych mężczyzn gotował na obiad chili, jak zwykły, samotny facet? Założę się, że takie jedzenie nigdy nie przekroczyło ust ani Konstantina, ani Alexisa. Na jednym krańcu kuchni znajdował się poranny zakamarek, z trzech stron otoczony oknami wychodzącymi na tylny trawnik. Stolik zajmował znaczną jego część; Anderson rozłożył na nim komplet naczyń. Na środku stała butelka wina. - Usiądź, proszę. – powiedział Anderson. Byłam pozytywnie zdziwiona, gdy nie próbował przytrzymać dla mnie krzesła. Zarówno Konstantin, jak i Alexis byli tak nadętymi sztywniakami, że nie sposób było nie docenić luźnych manier Andersona. Usiadłam w chwili, gdy Anderson mieszał w garnku na kuchence. - Mam nadzieję, że lubisz chili, – powiedział. – To chyba jedyna rzecz, którą potrafię przygotować tak, by komuś innemu oprócz mnie przeszło to przez usta. – Spojrzał na mnie przez ramię, posyłając mi nazbyt skromny uśmiech.

- Chili jest znakomite. – Zapewniłam go. – Mogę w czymś pomóc? – Powiedziałam, w porę przypominając sobie o manierach. Sama siebie zaskoczyłam tym pytaniem. Nigdy, od czasu gdy spotkałam go po raz pierwszy, albo gdy uważałam go za wroga lub przynajmniej antagonistę, moja baczność nie spadła tak szybko w ciągu kilku minut jak teraz. - Nie, nie. – Odpowiedział. – Jedną z zalet chili jest to, że wszystko co muszę zrobić, to jedynie zgarnąć ją do miski. Ściśle jednoosobowa praca. Wyjął miski z szafki i hojnie napełnił je chili. Następnie podszedł do piekarnika i wyjął paczkę owiniętą folią, która okazała się być chlebem z mąki kukurydzianej. Położył miski i chleb na talerzach i zaniósł je do zakątka, a następnie usiadł. Chili pachniało niebiańsko. - Bez obaw. – Powiedział Anderson, jedna strona jego ust zwijała się w ironicznym uśmieszku. – Nie przygotowałem chleba, więc bezpiecznie można go jeść. Posiłek był zaskakująco przyjemny. Nie rozmawialiśmy o Olimpijczykach czy o śmierci Emmitta albo o tym, czego ode mnie chciał. Zamiast tego rozmawialiśmy o różnych pierdołach, co przypominało mi trochę pierwszą randkę. Dowiedzieliśmy się, że oboje jesteśmy fanami Redskinów6, a ja niemal poczułam ukłucie zazdrości, gdy odkryłam, ile miał biletów. Jeżeli chodzi o filmy, miał typowe męskie upodobanie – kino dobrej akcji, wszystko bzdurnie złe –nie wykazywał jednak śladów seksizmu, które mogłam zaobserwować u Konstantina i Alexisa. Nie robił nawet min, gdy przyznałam, że lubię romanse. W przeciwieństwie do Jima, randki z piekła rodem, Anderson wykazywał zainteresowanie tym, co mówiłam i nie próbował nakierować rozmowy na swoją osobę. 6

Washington Redskins – zawodowy zespół futbolu amerykańskiego z siedzibą w miejscowości Landover w stanie Maryland, w pobliżu Waszyngtonu.

Jeśli to rzeczywiście była by pierwsza randka i nic by się wcześniej nie wydarzyło, powiedziałabym, że dobrze spędziłam czas. Szkoda, że to nie była pierwsza randka. Obserwując „kult” Andersona, zanim jeszcze dołączyłam do grona Liberi, zauważyłam, że mimo iż był przywódcą, miał wybitnie wyluzowany sposób bycia. Tego dnia miałam na to dużo dowodów. Ciągle musiałam przypominać sobie, że jest niebezpieczny i nie można mu ufać. Musiałam się nawet zmusić, by przypomnieć sobie co zrobił Jamaalowi i to, że mi groził. Ale trudno było to pogodzić z człowiekiem, który siedział naprzeciwko mnie, uśmiechając się przyjaźnie i rozmawiając ze mną. Faszerowałam się chili i chlebem, który był równie pikantny. Poniekąd spodziewałam się tego po chili, ale chleb mnie zaskoczył, bo nie zauważyłam jalapenos 7 zanim nie wsadziłam jednego w usta. Dobrze, że lubię pikantne jedzenie, choć wolałabym zapić to zimnym piwem, a nie czerwonym winem o temperaturze pokojowej. Jestem pewna, że wino było dobre, ale moje kubki smakowe płonęły za bardzo. Kiedy nie mogłam zjeść już więcej, Anderson zaparzył kocioł kawy, którą podał życzliwie z odrobiną Bailey’s. Gdy wrócił do stołu, jego twarz była poważna, a towarzyska mina znikła, co miało znaczyć, że czas przejść do interesów. Siła mojego żalu mnie zaskoczyła. Nie spiesząc się położyć kres zabawie, popijałam w milczeniu kawę, czekając, aż on zacznie. Nie musiałam czekać długo. - Twoja siostra i każdy na kim ci zależy będzie w wielkim niebezpieczeństwie, bez względu na to, co zrobisz. – Zaczął, a znaczenie jego wypowiedzi sprawiło, że się wzdrygnęłam. W jego głosie nie było współczucia, ale starał się złagodzić słowa, by nie brzmiały tak 7

Jalapeño[1] – odmiana papryki o niewielkich owocach, ceniona ze względu na ostry smak. Dojrzałe owoce osiągają rozmiar od 5 do 9 cm i mają czerwoną albo częściej zieloną barwę.

negatywnie. – Uważam, że żadne z nas nie wyniesie z tego nic dobrego, jeżeli złożę obietnice, których nie mogę dotrzymać. Przynajmniej był szczery. – Więc, jeżeli nie możesz ochronić Steph, jaki jest sens, że tu przyjechałam? - Nie mówię, że nie mogę jej ochronić. Mówię tylko, że nawet jeśli to zrobię, zawsze będzie pewne ryzyko. Konstantin i ja zgodziliśmy się tolerować siebie nawzajem w imię wyraźnych korzyści, ale w każdej chwili może zdecydować, że nasz rozejm stwarza tylko więcej problemów, jak ten, więc może go złamać. To dlatego wszyscy z nas żyją w tym domu. Nie mamy żadnych Potomków, do których możemy wrócić czy zadzwonić, co znaczy, że nie możemy zabić żadnego z ludzi Konstantina. Jeśli zdecyduje się przerwać rozejm, zrobi to poprzez swoich pupilów, którzy

nas

zaatakują,

najprawdopodobniej

a

nawet

niektórzy

z

jeżeli nas

wygramy

umrą,

bitwę,

zwiększając

to siłę

Olimpijczyków. Zmarszczyłam brwi, myśląc o tym. – Dlaczego więc zawarł z tobą rozejm? Anderson uśmiechnął się, a w jego oczach zauważyłam błysk bezwzględności, który zazwyczaj był dobrze ukryty pod przyjazną postawą. – Tajemnica handlowa. Postanowiłam nie naciskać. – Dobra. Więc masz chwiejny rozejm z Olimpijczykami i nie możesz obiecać, że zdołasz ochronić Steph. - Krótko mówiąc. Ale mogę obiecać, że będzie bezpieczniejsza niż teraz. Nawet jeżeli zgodzisz się polować na ludzi z listy Konstantina, to nie gwarantuje jej bezpieczeństwa. Jeśli kiedykolwiek nie będziesz chciała wypełnić jego rozkazów, znowu zacznie ci grozić. Nie wyobrażam sobie, byś po pięciu minutach rozmowy z nim nie wiedziała, że mówię prawdę.

Niestety, miał rację. Konstantin próbował brzmieć, jakbyśmy zostali najlepszymi kumplami, gdybym dla niego pracowała. Gdy po raz pierwszy go zobaczyłam, widziałam w nim jedynie tyrana i wiedziałam, że jest typem faceta, który lubi używać swoich mięśni pod byle pretekstem. Zmusiłam się, by stłumić dreszcz na myśl o Konstantinie wyładowującym swoją złość na Steph. Były czasy, gdy stosunkowo szybko stawałam się zazdrosna o swoją siostrę. Urodziła się piękna i ujmująca, i na dodatek w zamożnej rodzinie, która pałała do niej miłością. Jasne, jak każdy normalny człowiek miała bolesne przeżycia, ale nigdy nie spotkało jej nic naprawdę złego. Nigdy nie została porzucona przez matkę, bądź nie została przekazana do domu dziecka, nigdy nie grożono jej poprawczakiem. Minusem tego pozłacanego życia było to, że nigdy nie musiała wybudować w sobie ochronnego pancerza, tak jak ja musiałam. Inaczej jest, jeżeli zdaje się sobie sprawę, że istnieje na tym świecie okropieństwo i że jest ono skierowane na nas. Moja młodość zaszczepiła mnie przeciwko najgorszym rzeczom, jakie mógł zaoferować świat. Zataczałam się przez stres związany z tą nocą, ale przynajmniej wiedziałam, jak sobie z tym radzić. Steph nie dałaby sobie z tym rady. Nawet niewielka dawka przemocy będzie dla jej organizmu szokiem. Boję się, że jeżeli Alexis dostanie ją w swoje łapy, nie będzie musiał się dużo natrudzić, żeby ją złamać. - Najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić dla swojej siostry... powiedział cicho Anderson. - …jest sprzymierzenie się ze mną. Nie jestem tyranem jak Konstantin, a moi ludzi robią to co może sprawić, że świat stanie się lepszy. Zepchnęłam swoje obawy o Steph na bok i skupiłam się na Andersonie, spotykając jego wzrok. Może to tylko moja wyobraźnia, ale

myślę, że zobaczyłam coś ciepłego i rozsądnego w tych brązowych oczach. Spojrzenie, które chciałam odebrać jako zwykłe. Ale gdy był teraz przyjazny i nie groził mi, widziałam jego drugą naturę. Chciałam mu zaufać, choćby dlatego, że uczyniłoby to moje życie łatwiejszym, ale nie mogłam sobie pozwolić zapomnieć, jak mało o nim wiem. - Więc, Ręko Zagłady, to co zrobiłeś Jamaalowi nie było czymś despotycznym? – Zwątpiłam, obserwując jego twarz w nadziei, że jego ekspresja ujawni więcej skrywanych emocji. Bez powodzenia. - Ręko Zagłady? – Spytał z lekkim uśmieszkiem. – Nigdy nie słyszałem, by ktoś mnie tak wcześniej nazywał. - Myślisz, że to zabawne? Jego uśmiech znikł, zastąpiony przez prawie smutny wyraz. – Nie. Nie, to nie jest w ogóle śmieszne. – Westchnął i sięgnął po filiżankę kawy, która była prawie pusta. Myślał, że zyska na czasie, wypijając kilka ostatnich kropli. - Przypuszczam, że mam swoje własne chwile okrucieństwa. – Przyznał, wpatrując się w swoją pustą filiżankę. Wydawał się sam na tym złapać, wtedy ostrożnie odstawił filiżankę na stół i spojrzał na mnie raz jeszcze. – Delikatne zbesztanie niezbyt działa na Liberi, zwłaszcza na kogoś takiego jak Jamaal. Wiem, nie widziałaś żadnych dowodów na poparcie tego, ale ma dobre serce. Chce kontrolować swoją ciemną stronę, ale nie zawsze jest w stanie, zwłaszcza bez pomocy Emmitta. Kiedy traci się kontrolę, muszą być tego konsekwencje. - Więc to był specjalny zabieg serwowany dla Jamaala? – Instynkt powiedział mi, że odpowiedź brzmi nie.

- Nie każę krzywdzić moich ludzi na bieżąco, jeżeli o to pytasz. Ale jestem ich przywódcą i oczekuję, że będą mnie słuchać, gdy wydaję rozkazy. – Pochylił się do przodu, patrząc na mnie intensywnie. – Zrozum to, Nikki: jesteś nowa wśród Liberi, ale reszta z moich ludzi nie. Bycie nieśmiertelnym i posiadanie mocy zmieni cię wraz z upływem czasu, zniszczy cię, jeśli na to pozwolisz. Jeśli pozwolę moim ludziom ignorować moje rozkazy, równie dobrze ryzykuję utratą ich. Nie od razu, ale z czasem, gdy uznają, że mogą robić co chcą, nie ponosząc za to żadnych konsekwencji, z roku na rok, rok, rok. Są ze mną, bo nie chcą iść tą drogą i wierzą, że mogę temu zapobiec. - A co powstrzymuje ciebie? Karałeś siebie, gdy byłeś złym chłopcem? Pomyślałam, że moje sarkastyczne pytanie może go wkurwić, ale Anderson tylko się uśmiechnął. – Kontrola i równowaga są na właściwym miejscu. Nie

najdokładniejsza

odpowiedź

na

świecie,

ale

to

było

najwyraźniej wszystko, czym musiałam się zadowolić. - W porządku. Powiedzmy, że zgadzam się z tym, że nie jesteś tyranem i że stanie się twoim sprzymierzeńcem będzie najlepszym sposobem na ochronienie mojej rodziny. Co musiałabym zrobić, by się przyłączyć? - Po pierwsze: powinnaś zamieszkać w domu, ponieważ takie są warunki mojej umowy z Konstantinem. Każdy Liberi, który tu mieszka, jest uważany za jednego z moich. Nie miałam zamiaru przenosić się do rezydencji na stałe. Kocham swoje mieszkanie i nie było mowy, bym je opuściła. Kochałam również swoją wolność, a dzielenie domu z Andersonem i jego stadem Liberi będzie jak życie w koszarach. Pięknych koszarach, ale jednak koszarach.

Jednak już ustaliłam, że potrzebowałam pomocy Andersona, a jeśli tymczasowe zamieszkanie w rezydencji Andersona było tym co musiałam zrobić, miałam zamiar przygotować się na to, a przynajmniej na jakiś czas. Chciałabym traktować to jak nieokreślony pobyt w hotelu. Niestety, Anderson mówił o dwóch warunkach, które musiałam spełnić, by móc liczyć na jego pomoc. - A po drugie… - Powiedziałam za niego. - .. miałam dla ciebie kogoś znaleźć. Kto? I dlaczego? Kącik jego oka się napiął, co wyglądało jakby cierpiał. – Ma na imię Emma Poindexter. – Powiedział. Przełknął ciężko, a potem wziął głęboki wdech i wypuścił go wolno. – Zaginęła już prawie dziesięć lat temu. I chcę, byś ją znalazła, bo to moja żona.

DWANAŚCIE

Usiadłam, oszołomiona, w milczeniu przy kuchennym stole Andersona. Nie wiem, dlaczego byłam tak zaskoczona. Nie był zabójczo seksowny, ale z pewnością był atrakcyjny, no i miał pieniądze i władzę. Dlaczego miałabym zakładać, że

facet taki jak on jest samotny?

Szczególnie, że był starszy o stulecia? - Twoja żona, – powtórzyłam, gdy udało mi się odzyskać głos. Spojrzałam na jego lewą dłoń, ale nie nosił obrączki. Przynajmniej nie mogłam ominąć tak oczywistej rzeczy. Skinął głową. – Jest Liberi, pochodzi od Nyks – Greckiej bogini nocy. – Poprawił się na fotelu, nie spuszczając ze mnie wzroku. – Konstantin i ja nie prowadzimy teraz ze sobą otwartej wojny, ale nie zawsze tak było. Nienawidzi mnie bardziej, niż mogą to wyrazić jakiekolwiek słowa. By mnie ukarać za kuszenie niektórych z jego Olimpijczyków, porwał Emmę. Anderson zamknął oczy. Jego pięści były mocno zaciśnięte na kolanach, a ramiona mocno szczepione ze sobą. Czułam bardzo kobiece pragnienie, by go pocieszyć, ale udało mi się opanować pokusę. Nie znałam go wystarczająco dobrze, bym mogła oferować pociechę. Kiedy otworzył oczy, wokół nich były czerwone ślady, jakby płakał, mimo że nie widziałam żadnych łez. – Twierdzi, że ją pochował. Żywcem.

Nie mogłam pohamować westchnienia, które ze mnie uciekło. – Ale ona jest Liberi… - szepnęłam. - Tak. Jest Liberi. Jeśli mówi prawdę, jeśli żaden z pupilów jej nie zabił, to znaczy, że jest pod tą ziemią już dziesięć lat, nie mogąc uciec, inaczej jak przez śmierć. Zamrugał gwałtownie, jakby starał się zażegnać łzy. Jego głos był stabilny, gdy się ponownie odezwał, ale można było słyszeć lekki, chrapliwy ton. – Widzisz Nikki, wiem, jak to jest, gdy jako broni przeciwko tobie używa się osoby, którą kochasz. Zrobię wszystko, co w swojej mocy, by ochronić twoją rodzinę, jeżeli ty zrobisz wszystko, co w twojej mocy, by znaleźć Emmę. Szczerze mówiąc, nie potrzeba było gróźb czy ultimatum, bym zajęła się tą sprawą. Jak mogłabym nie pomóc komuś, kto tak strasznie cierpiał? Nawet jeżeli Emma byłaby skończoną suką, to i tak byłoby mi jej szkoda, nie znałam jej, ale wyobrażałam sobie ją jako niewinną ofiarę demona równie mściwego. Jako P.D. specjalizowałam się w lokalizowaniu i poszukiwaniu – w zasadzie odnajdując ludzi, którzy nie chcieli być znalezieni. Ale to nie będzie typowe poszukiwanie. Żadne z narzędzi, których używałam do znalezienia zaginionych osób – takich jak szperanie w Internecie, wywiady z ludźmi, którzy mogli coś słyszeć – nie pomogą mi znaleźć kogoś, kto został żywcem zakopany i tkwi w ziemi już dziesięć lat. Każdy wydawał się zakładać, że miałam jakieś nadprzyrodzone myśliwskie moce, ale poza moja nagłą poprawą umiejętności strzelania nie widziałam żadnych ich oznak. - Pomożesz mi, Nikki? – Zapytał Anderson, a apel w jego głosie sprawił, że coś zakłuło w mojej klatce piersiowej. Nie ufałam mu na tyle,

by wierzyć, że powiedział mi wszystko i miałam wrażenie, że jest to jedynie kawałek historii, ale wierzyłam, że to go bolało. Bardzo. - Tak,- powiedziałam, bo cóż innego mogłam powiedzieć? Nawet jeżeli nie potrzebowałabym pomocy, wątpiłam, bym mogła mu odmówić. Nieważne, że nie miałam zielonego pojęcia, jak na tym wyjdę. – Jeżeli pomożesz mi ochronić rodzinę, zrobię, co mogę, by odnaleźć Emmę. - Dziękuję, – powiedział, a potem wydobył z siebie głośne westchnienie. – Żyłem tak długo bez nadziei, że zapomniałem jakie to uczucie. Węzeł w mojej piersi zawiązał się jeszcze mocniej. Nienawidziłam dawać mu nadziei, gdy szanse na odnalezienie Emmy były tak nikłe. Anderson

uśmiechnął

się

słabo.

–

Nie

martw

się.

W

przeciwieństwie do Konstantina nie jestem skłonny do nierealistycznych oczekiwań. Wiem, że może mnie okłamywać i że ona może nie żyć. Wiem również, że twoje umiejętności mogą nie wystarczyć, by ją znaleźć i że nawet jeżeli byśmy ją znaleźli, po tym, co przeszła, mogłaby mieć nieodwracalne uszczerbki. Anderson otrząsnął się ze smutku. Rozłożył się wygodniej, a jego dłonie wreszcie opadły zrelaksowane na kolana. Zastanawiałam się, czy to przez to, że zaciskał je tak mocno, widniały na nich ślady gwoździ. - Będziesz musiała wprowadzić się najszybciej jak się da. – powiedział. – Jeżeli Konstantin dowie się o naszym porozumieniu, zanim tu zamieszkasz, ogłosi sezon polowań na ciebie za otwarty. Nie spieszyło mi się do tego, by się tu zakwaterować i nie podobało mi się to, że Anderson próbował mnie poganiać. Jednak pomysł zostania w hotelu na noc nie był zbyt dobry, a ja wciąż nie czułam się na tyle bezpiecznie, by jechać do domu. Musiałam się gdzieś zatrzymać.

Poza tym przypomniałam sobie, że uważałam tą rezydencję za ultra-luksusowy hotel. To było tylko tymczasowe, póki nie znajdę lepszego sposobu na chronienie Steph. - Kiedykolwiek chcesz. Skinął głową energicznie. – Dobrze. Otworzę dla ciebie jedną z sypialń. - Dzięki. A co z Jamaalem? I Blakiem? Uniósł brew. – A co z nimi? – Gdyby nie wyglądał na naprawdę zaskoczonego moim pytaniem, pomyślałabym, że rżnie głupka. - Pewnie zauważyłeś, że nie bardzo mnie lubią. Jak odbiorą to, że zamieszkam pod twoim dachem? Anderson wzruszył ramionami. – Ich uczucia nie wchodzą w tej chwili w grę. To mój dom i zapraszam kogo zechcę. – Jego głos się nasilił i posłał mi smutny uśmiech. – Znów zachowuję się jak despota, huh? Uśmiechnęłam się. – Nie chciałam tego powiedzieć. Przyznał mi rację skinieniem. – Blake może i cię nie lubi, ale zrozumie.

Jamaal

będzie

potrzebował

łagodnego

potraktowania,

porozmawiam z nim, jak odjedziesz. Wyrażę się jasno, że ma postępować z tobą miło. - Mimo że nadal uważa, że celowo zabiłam Emmitta? Anderson zmarszczył czoło. – Będę musiał to przemyśleć, jeżeli nadal w to wierzy. Byłoby strasznym trudem dla Potomka nie związanego z Olimpijczykami dowiedzieć się, że w ogóle istniejemy, a tym bardziej zrozumieć własne

dziedzictwo

zaaranżować śmierć jednego z nas.

i

naszą

wrażliwość,

a

następnie

- Kto powiedział, że nie jest związana z Olimpijczykami? – Oboje trochę podskoczyliśmy na głos dobiegający z korytarza. Adrenalina podskoczyła w moim ciele, gdy odwróciłam się, znajdując Jamaala idącego niedbale w naszym kierunku. Wyglądał dzisiaj bardziej rozsądnie. Jego oczy wciąż iskrzyły się gniewem, ale nie wyglądał już na tak stukniętego. To nie czyniło go ani trochę mniej niebezpiecznym. W skali męskiego piękna, ocenianego przez Nikki Glass, Jamaal punktował najbardziej wśród wszystkich Liberi, których spotkałam. Wysoki, barczysty, z budową i urokiem atlety. Nosił długie do ramion, splecione w warkoczyki włosy, spięte na końcówkach koralikami, tworzące eleganckie kontury tuż przy jego czaszce. Wysokie kości policzkowe, długie rzęsy, pełne, zmysłowe usta z całą jego twarzą tworzyły dzieło sztuki. Nigdy nie widziałam go uśmiechającego się, ale podejrzewam, że efekt byłby powalający. Oczywiście, uważałabym go za dużo bardziej atrakcyjnego, gdyby nie patrzył na mnie z takim obrzydzeniem. Przynajmniej nie patrzył na mnie jak na morderczynię. Anderson odsunął krzesło, obserwując uważnie Jamaala, choć nie wstał. - Myślałem, że jasno się wyraziłem, by mi nie przeszkadzano, – powiedział, mimo że jego głos był łagodny, w jego słowach można było wychwycić niebezpieczne sugestie. Jamaal nie podszedł bliżej, ale i nie wyszedł. – Jak dla mnie brzmiało, jakbyś skończył. - Podsłuchiwałeś? – Zapytał Anderson, unosząc żartobliwie brew. – Za długo trzymasz się Jacka.

Jamaal skrzywił się z niesmakiem. – Cios poniżej pasa, szefie. Zgadłam, że Jamaal i Jack nie byli najlepszymi przyjaciółmi, co miało sens. Jack był spryciarzem, a Jamaal, z tego, co widziałam, nie wiedział co to poczucie humoru. - Mówię, co widzę. – powiedział Anderson nieskruszony. – Jak długo podsłuchiwałeś? Jamaal skulił ramiona jak małe dziecko karcone przez ojca. – Wystarczająco długo, by myśleć, że nadszedł czas, by was poinformować, że tu jestem. Wybacz. -

Przeszedł spojrzeniem do mnie, wyraz jego

twarzy nie był cieplejszy, niż gdy kiedykolwiek na mnie patrzył. – Moje pytanie brzmi: Kto powiedział, że nie pracuje dla Olimpijczyków? Konstantin zaśmieje się na śmierć, jeżeli przyjmiemy z otwartymi ramionami jego mordującego szpiega! - Gdybym miała wybór… - powiedziałam to samo, co wcześniej Andersonowi. -… nie chciałabym mieć nic wspólnego z żadnym z was. Chcę, by moje życie wróciło. - Skoro tak mówisz, – przeciwdziałał Jamaal. – Tanie gadanie. - Dzieci… - zbeształ nas Anderson, przybierając cierpiący wyraz twarzy. Postanowiłam nie odpowiadać na docinki Jamaala, więc i on ustąpił. Anderson z aprobatą skinął głową. - Jeśli się okaże, że jest szpiegiem pracującym dla Konstantina – powiedział Anderson – zajmiemy się tym, gdy będziemy mieć dowody. – Spojrzenie, które mi posłał, mówiło, że on „sobie z tym poradzi”. Może i dawać mi różne przywileje, ale to nie znaczy, że był przekonany o mojej niewinności.

Byłam zbyt uparta, by spuścić wzrok, choć trudno było mu patrzeć w oczy, gdy ich wyraz był tak nie znoszący sprzeciwu. Najwyraźniej zadowolony z tego, co zobaczył, zwrócił się do Jamaala. - Chcę, byś udowodnił mi, że potrafisz panować nad swoim temperamentem bez pomocy Emmitta. Nikki jest teraz pod moją opieką i nie chcę, by ktokolwiek z moich ludzi jej groził czy ją nękał. Jamaal uniósł uparcie podbródek, a jego spojrzenie wyrażało bunt, choć nie zaprzeczył. Przynajmniej nie głośno. Anderson najwyraźniej odczytał wyraz jego twarzy w ten sam sposób co ja. - Nie chcę cię stracić. – powiedział – Ale nie będzie dla ciebie miejsca pod tym dachem, jeżeli nie zaakceptujesz mojej władzy. Skuliłam się, życząc sobie być gdziekolwiek indziej, byle nie tutaj. Nagły ból na twarzy Jamaala był nie do zniesienia. Wciąż miał żal do swojego przyjaciela, wciąż był na mnie wściekły, a Anderson właśnie ukazał groźbę, która sprawiała, że dusza pogrążała się w bólu. Oczywiście nie lubiłam Jamaala. Ale mogłam wczuć się w jego sytuację. Nie byłam pewna, jaka relacja łączyła go z Emmittem- czyżby byli czymś więcej niż tylko przyjaciółmi? Cierpiał męczarnie po jego utracie. Wiedziałam, jak to jest udawać, gdy w środku skręca nas z bólu. Spędziłam lata, robiąc to po tym, jak moja matka mnie zostawiła. Podejrzewałam, że Jamaal czuje się równie opuszczony, a to, że Anderson groził mu, jeżeli mnie skrzywdzi, musiało być dla niego ciosem prosto w serce. - Więc – powiedział Anderson, gdy Jamaal stał zdruzgotany – zamierzasz zaakceptować to, że Nikki zostaje w moim domu? Czy mamy problem?

Jamaal spojrzał na mnie z nienawiścią. – Nie ma problemu. – odparł. – Dopóki nie zmienisz zdania, mogę zaakceptować jej obecność. Jęknęłam wewnętrznie. Miałam zostać w tym samym domu, co ten facet? To znaczy, że będę musiała regularnie stawać z nim twarzą w twarz, co wydawało się przepisem na katastrofę. Ale to tylko na chwilę, wmawiałam sobie. Po prostu, dopóki nie znajdę innego sposobu na ochronienie Steph. Jeżeli cierpienie z powodu wrogości Jamaala było ceną, jaką miałam zapłacić za jej ochronienie, to byłam na to gotowa. Ale podejrzewałam, że sprawy między mną a Jamaalem nie zostały jeszcze wyjaśnione, bez względu na to, co nakazał Anderson, czy co niechętnie obiecał Jamaal.

TRZYNAŚCIE Po kolacji wróciłam do hotelu i spakowałam swoje skromne rzeczy. Nie miałam ich zbyt dużo, ale nie byłam zbyt chętna wracać do domu, by pakować walizkę. Nie zdziwiłabym się, gdyby Konstantin go obserwował, a nie byłam na tyle głupia, by zignorować ostrzeżenia Andersona. Potrzebowałam stabilnej ochrony, by nie wpaść na Konstantina ani na Alexisa. Anderson obiecał zadzwonić do Konstantina i wprowadzić mnie do „rejestru” osób znajdujących się pod ochroną, jak tylko przyjadę do rezydencji. Zanim wyjechałam, zadzwoniłam do Steph, by wiedziała, że nie zamierzam pojawić się w domu przynajmniej w ciągu najbliższych kilku dni. Oczywiście próbowała wycisnąć ze mnie szczegóły, ale nie było żadnego sposobu, by mogła się czegoś dowiedzieć. Powiedziałam jej to samo, co ubiegłego wieczora na kolacji, niezadowolony klient nie dawał mi spokoju. Nie była zadowolona, ale przyjęła taki obrót sprawy, za co byłam ogromnie wdzięczna. Była prawie jedenasta, gdy zatrzymałam się przed bramą rezydencji. Los postanowił zaśmiać się prosto w moją twarz, zsyłając deszcz na ulice Arlington w chwili, gdy brama się przede mną otwierała. Ścisnęłam mocniej kierownicę i przełknęłam strach formujący się w moim gardle. Nie chciałabym powtórki z wieczoru, gdy zaatakował mnie napad paniki. Wzięłam głęboki oddech i wcisnęłam gaz, z trudem utrzymując koncentrację na posterunku.

Gdy parkowałam po raz kolejny w zatoczce, byłam mile zaskoczona. Maggie czekała na mnie pod daszkiem werandy. Była zdecydowanie najmilsza spośród Liberi, jakich do tej pory poznałam, nie można jej nie lubić. Deszcz lał nieubłaganie, gdy wysiadłam z samochodu i otworzyłam bagażnik. Nie było jakoś strasznie zimno, ale deszcz niósł ze sobą spory wiatr, przez co zapragnęłam znaleźć się w grubszym płaszczu. Maggie mogła przebywać bezpiecznie pod suchym daszkiem, ale podeszła do mnie i wzięła ode mnie walizkę, pomagając mi się zabrać. Walizka nie była szczególnie ciężka, była mała, lekka i miała doczepiane kółka, była tylko w pewnej części zapakowana, ale wciąż zaskakiwało mnie to, z jaką łatwością Maggie wyjęła ją z bagażnika i taszczyła przede mną. Zatrzasnęłam bagażnik i pobiegłam za nią, chętna schować się przed deszczem. Złapałam za torbę, gdy znalazłam się na werandzie. - Pozwól, że to wezmę, – powiedziałam. – Nie musisz nosić moich torb. Uśmiechnęła się do mnie. – Anderson umieścił cię na trzecim piętrze. Uwierz mi, nie chcesz ciągnąć walizki aż tam. Położyłam rękę na uchwycie walizki i delikatnie szarpnęłam, ale nie odpuściła. Przewróciłam oczami. – Daj spokój, mam tu teraz mieszkać, prawda? Więc nie traktuj mnie jak gościa, którego bagaże trzeba taszczyć. - Nie rozumiesz, – powiedziała Maggie, wciąż uśmiechając się do mnie z pewnym błyskiem w oku. Wyrwała rączkę walizki z mojego uścisku, po czym podniosła ją jedną ręką wysoko nad moją głową, jakby nie ważyła więcej niż woreczek foliowy. – Jestem potomkinią Zeusa, przez linię Heraklesa. Nie mam żadnej mocy związanej z burzą, ale jestem strasznie silna. – Tak, widziałam to. – Mogę przenieść rzeczy,

których mężczyźni nie mogą, choć obraza męskiej dumy jest jak zwykle podstawowym przeciwwskazaniem. Powiedziała to delikatnie, a w jej postawie była pewna zmiana, czego przyczyny szukałam w przeczuciu, że ktoś nas podsłuchuje. Myślę, że trudno było być silną kobietą w domu pełnym nadprzyrodzonych samców alfa, z których większość pochodzi z czasów, gdzie uważano kobiety za słabszą płeć. Podążyłam za Maggie wielkimi schodami, podziwiając po drodze oryginalnie wyglądającą reprodukcję Skrzydlatego Zwycięstwa, czując się jakbym znalazła się w muzeum. Gdy dotarłyśmy do drugiego piętra, Maggie wskazała ręką w kierunku długiego korytarza, prowadzącego do prawej strony domu. - To skrzydło wschodnie należące do Andersona. Pierwsze drzwi po lewej to jego biuro, możesz tam wchodzić kiedy chcesz, tak długo, jak drzwi są otwarte. Jeśli są zamknięte, lepiej zapukaj, albo

go

rozwścieczysz. Reszta skrzydła jest niedostępna, chyba że jesteś zaproszona lub wyniknie jakiś alarm. Informacja ta naturalnie postawiła mnie na alarm, zastanawiając mnie, co też Anderson może tam ukrywać, ale może po prostu za dużo naoglądałam się Pięknej i Bestii. Jasno się wyraził, że to jego dom, więc to normalnie, że ma swoja osobistą przestrzeń, nawet jeżeli mieszkał z bandą Liberi. - Zachodnie skrzydło mieści apartamenty Jamaala, Blake’a i Logana, – kontynuowała Maggie, wskazując na lewo, a następnie wchodząc na kolejne schody. – Jack, Leo i ja mamy pokoje na trzecim piętrze.

- Nie spotkałam jeszcze Leo, – powiedziałam. Zaczęłam uważać go za odludka, bo nawet w trakcie śledztwa zleconego przez Emmitta rzadko wyłapywałam go wzrokiem. - Nie jest zbyt towarzyski, – powiedziała Maggie. – Jest potomkiem Hermesa, który był bogiem handlu. Jeśli nie przypomni mu się o posiłku czy spaniu, jest gotów spędzić każdą sekundę dnia siedząc przy swoim komputerze i badając rynek. Dokuczamy mu w związku z tym, ale pieniądze, które dla nas zarabia, bardzo nam się przydają. Dobrze mu samemu ze sobą, a my to akceptujemy. -

A

kogo

potomkiem

jest

Anderson?

–

Zapytałam.

–

Opowiedziałaś mi o każdym, ale nie o nim. - To dlatego, że nie wiem. To bardzo tajemniczy temat. Nikt nie widział jego glifu, a on nie mówi nic na ten temat. - Jakieś pomysły dlaczego? - Nie, – odparła wesoło Maggie. – Jeśli chcesz sprawdzić, czy uda ci się wyciągnąć z niego tajemnicę, dalej. Moją jedyną odpowiedzią było lekkie parsknięcie. Jeśli Anderson nie powiedział tego swoim najbliższym przyjaciołom, byłam pewna, że nie było nawet sensu go o to pytać. Wreszcie dotarłyśmy do trzeciego piętra i Maggie poprowadziła mnie przez kolejny długi korytarz. Nawet przy ośmiu lub dziewięciu osobach, mieszkających w rezydencji, pozostawało jeszcze sporo miejsca. Kurz pokrywał meble w wielu pokojach na piętrze. „Pokój gościnny” przydzielony mi przez Andersona zawierał naprawdę hojny pakiet, z ogromną sypialnią, luksusową łazienką oraz przytulnym salonem w komplecie, z prostokątnym stołem przylegającym

do ściany i mogącym służyć zarówno za biurko, jak i za zwykły stół. Było tu, cholera, o wiele ładniej i bardziej komfortowo niż w moim hotelu. - Chcesz trochę czasu na rozpakowanie się i odświeżenie? – Zapytała Maggie

– Czy

chcesz

odbyć swoje pierwsze,

wielkie

oprowadzanie? Stłumiłam ziewanie. Nie miałam zbyt spokojnego snu, jak zawsze, a wielkie łoże z baldachimem wręcz krzyczało do mnie. Miałam jednak wątpliwości, czy uda mi się spać spokojnie, gruntownie nie badając wcześniej otoczenia. - Zwiedzajmy. – powiedziałam. – Najwyżej walnę się na łóżko, gdybym nie wytrzymywała już dłużej. - W porządku. Za mną! Zwiedzanie trwało większą część godziny, co sprawiło, że miałam ochotę wyciągnąć mapę, gdy wciąż chodziłyśmy. Miałam rację co do pochodzenia domu – to była kiedyś plantacja. Co oznaczało, że była ogromna, a pokoi było miliard, co znaczyło, że była też służba i klatki schodowe w każdym miejscu. Połączenie klasycznej plantacji z latami doświadczeń i remontów, miało się wrażenie jakby się było w labiryncie. A może to tylko moje zmęczenie sprawiało, ze wszystko wydawało się tak zagmatwane. Podczas powrotu do pokoju odnalezienie drogi do drzwi nie odbyło się bez małej pomocy, a ja byłam już strasznie obolała i zmęczona. Zamknęłam zarówno drzwi do mojego apartamentu, jak i drzwi do mojej sypialni, zanim pozwoliłam sobie zwinąć się w łóżku i wpaść w błogi, głęboki sen.

Gdy się obudziłam, było jeszcze ciemno. Nocna lampka świeciła blado przez otwarte drzwi łazienki, a cyfrowy zegar przy łóżku rzucał mało światła, poza tym w pokoju było nieznośnie ciemno. Byłam przyzwyczajona do świateł miasta skradających się przez moje zasłony i do dźwięku przejeżdżających samochodów o każdej porze dnia i nocy. Tu, w willi Andersona, czułam się odcięta od ludzi, jakbym była poza swoim żywiołem. Nie wiedziałam, co mnie obudziło, ale dreszcz niepokoju spływał po moich plecach, jakby coś było nie w porządku. Leżałam nieruchomo i wpatrywałam się w ciemność, sprawdzając, co jest nie tak. Kiedy nic nie wychwyciłam moim radarem zagrożeń, prawie pozwoliłam zamknąć się oczom ponownie. Wciąż byłam śmiertelnie zmęczona. Ale było coś niepokojącego w spaniu w obcym pokoju, zwłaszcza gdy jest częścią wielkiej, przedwojennej posiadłości zamieszkałej przez istoty nadprzyrodzone, nie mogłam tak po prostu pozbyć się uczucia niepokoju. Stłumiłam ziewanie i usiadłam, pragnąc, by pokój nie był tak mroczny. Zaczęłam sięgać do nocnej lampki, a następnie zamarłam, gdy dostrzegłam jakiś ciemny kształt w ciemnościach. Człowiek cień nie zbliżał się do mnie, czego oczekiwałam, tylko leżał tuz obok mnie, podpierając głowę na ramieniu. Nie mogłam rozpoznać w mroku jego twarzy, więc nie mogłam stwierdzić kim jest. Aż do momentu, w którym się poruszył i mogłam usłyszeć charakterystyczne brzdękanie koralików od warkoczy. Skowycząc ze strachu, próbowałam zrzucić się z łóżka, próbując sięgnąć lampy. Pomyślałam, że Jamaal znał układ pokoju lepiej ode mnie, a ja będę miała większe szanse dostania się do drzwi, gdy będę mogła zobaczyć gdzie idę. Jamaal był jednak szybszy ode mnie, zanim mogłam

złapać za lampkę, chwycił mnie za ramię i z powrotem pociągnął na łóżko. Próbowałam dźgnąć go łokciem, ale moje ruchy były dość ograniczone przez prześcieradła owinięte wokół moich nóg. Mój cios chybił, a chwilę później zostałam przyszpilona, z rękami znajdującymi się nad moją głową. Jamaal był duży i silny, więc moje zmagania pozostawały bezużyteczne. Rozważałam krzyczenie o pomoc, ale szybko z tego zrezygnowałam. Wątpiłam, by ktoś był wystarczająco blisko, by mnie usłyszeć, a i wątpiłam, by ktoś był chętny obronienia mnie przed Jamaalem, który był jednym z nich. - Jak tu wszedłeś? - Wydyszałam – Zamknęłam drzwi. Dobra, to chyba było dość głupie pytanie, jeżeli spojrzeć na okoliczności. To, jak się tu dostał, miało teraz akurat najmniejsze znaczenie. Ale chyba nie byłam gotowa zmierzyć się z pytaniem, co zamierza mi zrobić? – więc zignorowałam to na rzecz czegoś trywialnego. Jamaal zaśmiał się humorzaście, ale przynajmniej nie wykazywał jeszcze chęci zranienia mnie. Jeszcze. - Blokada nie jest na tyle silna, a ściany na tyle grube, by mogły utrzymać Śmierć na zewnątrz, – wyszeptał, jego usta były tak blisko mojego ucha, że mogłam poczuć na nim jego oddech. Końce kilku z jego warkoczy znalazły drogę przez kołnierz mojej flanelowej koszuli nocnej i łaskotały mnie w szyję. - Mówisz dosłownie czy w przenośni? Czułam jego lekkie szarpnięcie, spowodowane zaskoczeniem. Zgadywałam, że spodziewał się, że na jego słowa skulę się ze strachu, z pewnością część mnie była przerażona. Ale inna część miała już dość zastraszania i gróźb, co pozwoliło mi utrzymać strach, nie ujawniając go.

Ręka Jamaala zacisnęła się wokół mojego nadgarstka w bolesnym uścisku. - Myślisz, że skoro nie mogę cię zabić, nie mogę sprawić, że będziesz cierpiała? Parsknęłam. – Nie jestem idiotką. Ale zrobisz to, co zrobisz, bez względu na to co powiem, więc równie dobrze mogę mówić co myślę. Nie próbowałam już walczyć z jego uściskiem. Jaki byłby tego sens? – Słusznie, – powiedział do mojego ucha. Jego oddech pachniał lekką wonią cygara. Jako nieśmiertelny nie musiał przynajmniej przejmować się rakiem płuc. – Również zamierzam mówić co myślę. Myślę, że kłamiesz i jesteś mordującym szpiegiem, pracującym dla Olimpijczyków. – Podkręcony uścisk na moim nadgarstku potwierdził jego słowa, musiałam zacisnąć zęby, by stłumić skowyt bólu. - Myślę, że zamordowałaś mojego przyjaciela i że masz zamiar naciągnąć Andersona na znalezienie Emmy po to, byś mogła uzbierać jak najwięcej informacji dla swojego szefa. I myślę, że Anderson jest zbyt zdesperowany, by w to wierzyć. - Czy kiedykolwiek rozważyłeś to, że to ty możesz być tym, który się myli? – Zapytałam głosem tak napiętym, że nie mógł przegapić faktu, że wiłam się z bólu. Zaskoczył mnie poprzez poluzowanie uścisku. - Będę cię obserwować, – kontynuował, nie zważając na moje pytanie. – Jeśli zobaczę choćby najmniejszą oznakę, że sobie z nami pogrywasz, nawet sam diabeł ci nie pomoże. Zszedł ze mnie i zerwał się na nogi w jednym płynnym ruchu. Mój mózg przestrzegał mnie, bym nie ruszała się z miejsca, obawiając się, że każdy ruch może go sprowokować, ale nie mogłam leżeć jak Pani Uległa.

Połknęłam bryłę strachu zalegającą w gardle, ostrożnie się obróciłam i wsparłam łokciami. Jamaal nie rzucił się na mnie, ale i nie odszedł. - Mówiłem dosłownie, – powiedział, a ja przez chwilę nie miałam pojęcia, o czym on mówi. – Zamek mnie nie zatrzyma. Jeśli robisz nas w chuja, nie będzie miejsca, w którym będziesz mogła się przede mną ukryć. Jeśli wyniesiesz się stąd do wschodu słońca, pozwolę ci odejść bez względu na to, czy zabiłaś Emmitta. Ale jeśli zostaniesz i dowiem się, że pracujesz dla Konstantina… Zanim mogłam coś odpowiedzieć, odszedł. Ledwo mogłam wyłowić jego cień w mrocznym pokoju, ale byłam pewna, że przeszedł przez drzwi, nie zadając sobie nawet trudu otworzenia ich.

CZTERNAŚCIE

Po wyjściu Jamaala, wstałam i zapaliłam światło. Nigdy nie byłabym w stanie zasnąć, nie zbadawszy wcześniej każdego zakamarka pokoju i upewniwszy się, że jestem sama. Wcale nie pocieszała mnie świadomość, że drzwi od mojego pokoju i apartamentu były zamknięte. Chciałam wierzyć w to, że wizyta Jamaala była tylko moim snem, ale wiedziałam, że to nieprawda. Gdyby mógł przejść przez zamknięte drzwi, równie dobrze mógłby uciec z piwnicy w noc, kiedy zginął Emmitt, a słyszałam jego krzyki i walenie w drzwi. Jasne, jeśli przeszedłby przez drzwi, pozostałoby mu ponowne spotkanie z Ręką Zagłady, więc nie dziwię się, że wybrał inny rodzaj protestu. Podjęłam się kolejnej próby zaśnięcia, która nie zdała egzaminu. Ciemność była zbyt uciążliwa, a moje obawy zbyt przytłaczające. Jamaal groził, że mnie skrzywdzi, jeżeli spróbuję przechytrzyć Andersona, było oczywiste, że będzie szukał najmniejszego pretekstu do potępienia mnie.

Co jeśli nie uda mi się znaleźć Emmy? Po tym

wszystkim, jak do tej pory nie udało mi się znaleźć żadnych oznak nadprzyrodzonej mocy polowania i nawet nie wiedziałam, od czego zacząć w sprawie Emmy. Czy Jamaal brak postępów odbierze jako dowód zdrady?

Odepchnęłam kołdrę i wstałam z łóżka, włączając światło. Sen był niemożliwy, bez względu na to, że dzięki niemu mogłam uciec od mojej sytuacji. Była prawie piąta rano, więc przynajmniej udało mi się osiągnąć kilka solidnych godzin snu, zanim obudził mnie Jamaal. Mam tendencję do bycia rannym ptaszkiem, więc próbowałam wmówić sobie, że nie było sensu wstawać w środku nocy, chociaż mój organizm wołał o więcej odpoczynku. Część mnie zaczęła podejrzewać, że powinnam rzucić to wszystko i uciec. Wcześniej powiedziałam sobie, że to wszystko zniknie, jeżeli tylko nie będę się poddawać. Niestety, było tego zbyt dużo. Od wypadku nie spędziłam nocy w domu, myślałam tak mało o pracy, że nawet nie sprawdziłam wiadomości. Musiałam odesłać swoich klientów na listę rzeczy do zrobienia w inny dzień. Łatwiej było się z tym zmierzyć, niż zaplanować, co zrobić z resztą swojego życia. Doszłam do wniosku, że potrzebuję mocno zaparzonej kawy, zanim będę w stanie podjąć decyzje odmieniające moje życie. Gdybym naprawdę czuła się, jakbym mieszkała w pałacu, nie wahałabym się zejść na dół w samej koszuli. Ale bez względu na to, jaki był mój domniemany status, bardziej czułam się jak niemile widziany gość w dużym B&B, co znaczyło, że nie mogłam się nigdzie pokazać, zanim nie będę ubrana i wykąpana. Zrobiłam tylko dwie błędne tury, zanim znalazłam drogę do kuchni. Kawa nie sprawiła, że wszystkie moje problemy magicznie zniknęły, ale była ciepła, smaczna, no i miała kofeinę. A to miało znaczenie.

Resztę

porannych

godzin

spędziłam

na

przeprowadzeniu

podstawowego śledztwa internetowego na temat Emmy Poindexter z Arlington w stanie Wirginii. Sądzę, że większość tego, co znalazłam, było istną fikcją. W zależności od sposobu życia, myślę, że mogła mieć dziesiątki fałszywych tożsamości. Z których żadna nie mówiła wiele o tym, jaka była naprawdę. Wciąż tkwiłam na samym początku. Około ósmej ktoś zapukał do drzwi. Odpowiedziałam ostrożnie, mając nadzieję, że to Maggie, ponieważ jak do tej pory była jedyną Liberi, którą mogłam powiedzieć, że lubiłam. Okazało się, że zamiast niej w drzwiach stał Blake, chyba najmniej lubiany przeze mnie Liberi Andersona. Jamaal był wrogo nastawiony, ale przynajmniej rozumiałam skąd ta postawa. Blake wydawał się nieco służalczy. Pewnie się skrzywiłam, ale nawet jeżeli, Blake zignorował to i uniósł kopertę. - Anderson chciał, bym ci to dał, – powiedział – Wierzę, że to był pretekst do dania sobie buzi i pogodzenia się. Tym razem byłam pewna, że się skrzywiłam. – Prędzej dam buzi żmii. – Wzięłam kopertę z jego dłoni. Blake zaśmiał się i uniósł ręce w kapitulacji. – Bez obaw. To była tylko metafora. Nie wydawał się szczególnie oburzony tym, że wczoraj do niego strzeliłam, ale nie wierzę, że spłynęło to po nim z taką łatwością. - Jak twoja rana? – zapytałam. Nie wiem, dlaczego próbowałam go rozwścieczyć, ale starałam się przypomnieć mu, że nie jestem osobą, z którą może zadzierać.

Dotknął swojej klatki piersiowej w miejscu, w którym uderzył go pocisk. – Jeszcze trochę boli, ale nie jest źle. Jestem wzruszony twoją troską. Powiedział to, uśmiechając się z aprobatą na swój dobór słów, jakby nie był tym urażony, w co nie wierzyłam. Byłam pewna, że był wściekły na siebie za to, że tak łatwo mi na to pozwolił. Mimo to nie mogłam oprzeć się poczuciu winy z powodu tego, co zrobiłam i nie potrafiłam przejść koło tego tak obojętnie, jak chciałam. - Naprawdę mi przykro, – powiedziałam, co sprawiło, że poczułam się jak palant. Blake machnął dłonią na moje przeprosiny. – Jak zauważył Anderson, mogłem się tego spodziewać. Gdybym pominął wzmiankę o samochodzie, może mógłbym cię przekonać, byś poszła ze mną dobrowolnie, bez tak ostrego zagrania. Na chwilę zabrakło mi słów. To nie była reakcja, jakiej spodziewałam się od niego usłyszeć. - Alexis wydobywa ze mnie największe okrucieństwa,

–

kontynuował Blake. – Kiedy zobaczyłem was siedzących razem, zacząłem się zastanawiać, czy Jamaal ma rację, a ty rzeczywiście jesteś wtyczką. To nie były przeprosiny, ale było całkiem blisko. – A teraz zmieniłeś zdanie? - Nie wiem, co z tobą zrobić, – powiedział z orzeźwiającą uczciwością. – Ale jeśli jest szansa, że to, co mówisz jest prawdą i możesz znaleźć Emmę, to jestem skłonny dać ci przywilej wątpliwości. - Brzmi, jakbyś nie chciał, żeby Anderson ją odzyskał. – Zbyt późno zorientowałam się, że zabrzmiało to oskarżycielsko, jak gdybym

uważała, że on i Emma byli kochankami, podczas gdy naprawdę oznaczało to dla mnie nowe informacje. Zawahał się, ale nie odpowiedział na mój przypadkowy sposób rozumowania. – Anderson nie jest nawet bliski otrząśnięcia się z niej. A im dłużej jej nie ma, tym bardziej świętsze zachowuje o niej zdanie. - To znaczy, że nie była święta w prawdziwym życiu? - Powiedzmy, że była nieco apodyktyczna. I to były dawne czasy, gdy byli razem szczęśliwi. W końcu przestali nawet dzielić ze sobą łóżko. Ale wiesz, jak mówią - abstynencja sprawia, że serce staje się czulsze. Blake wskazał kopertę, której jeszcze nie pofatygowałam się otworzyć. – Jest tam pełna dokumentacja dotycząca bieżącej tożsamości Emmy. Jest też zarys planu bezpieczeństwa Andersona dla twojej siostry. Zatrudnił prywatną agencję ochrony, z którą kiedyś współpracowaliśmy, a reszta z nas będzie starała się pomóc, jak tylko czas nam na to pozwoli. Będzie bezpieczna tak jak będziemy w stanie jej to zapewnić i nigdy się nie dowie o swoich aniołach stróżach. - Aniołach, huh? – Zapytałam, marszcząc czoło. Słowo to nie kojarzyło mi się z żadnym Liberi, którego spotkałam. Blake tylko się roześmiał.

W ciągu najbliższych kilku dni wiele godzin spędziłam przykuta do swojego komputera, szukając czegoś, co może okazać się przydatne. Myślałam, że skoro moje nie nadprzyrodzone zdolności pomagały mi do tej pory odnajdywać ludzi, to może nadprzyrodzone również wniosą coś do tej sprawy. Miałam stworzyć Andersonowi listę wszystkich Olimpijczyków i wszystkich Potomków pracujących dla nich. Lista była długa i

zatrważająca, ale zaczęłam robić metodyczne poszukiwania każdego z nich. Konstantin mógł pochować Emmę wszędzie, w tym w miejscach leżących całe mile od cywilizacji, ale instynkt podpowiadał mi, że chciał mieć do niej łatwiejszy dostęp. Co oznaczało, że najprawdopodobniej przebywała na jednej z jego nieruchomości albo u jednego z jego wielu lizusów. W

programie

telewizyjnym

przedstawiającym

prywatnych

detektywów praca zawsze wygląda tak ekscytująco i jest pełna akcji. Rzeczywistość jest nieco inna. Buszowanie w bazie danych w celu znalezienia nieruchomości, które należą do jednej z około trzydziestu osób – wielu z nich miało wiele tożsamości zmieniających się na przestrzeni lat – było antytezą ekscytacji. Lista nieruchomości wzrosła do przygnębiająco długiej, choć teoretycznie robiłam postępy, to czułam się, jakbym biegała w miejscu. Nawet jeśli zidentyfikuję odpowiednią nieruchomość, to jak znajdę tam Emmę? Jeśli jestem nadprzyrodzonym tropicielem, moc sama wyczuje odpowiednią chwilę do ujawnienia się. W sobotnie popołudnie postanowiłam zrobić sobie przerwę i wyjść na chwilę z rezydencji. Właściwie, to nie była o tyle moja decyzja, jak Steph. Jej aukcja charytatywna była w środę i dzwoniła, by mi o niej przypomnieć. Potem zapytała w czym przyjdę, a kiedy nie odpowiedziałam wystarczająco szybko, oznajmiła, że idziemy na zakupy. Mogłabym się z nią wykłócać. Mimo, że Steph ma kręgosłup ze stali, ja również potrafię być równie uparta. Jedną z rzeczy, której nauczyłam się jako P.D. było to, że praca bywa naprawdę ciężka. Raz na jakiś czas mózg potrzebował zrobić sobie przerwę, albo zaczniesz tęsknić za rzeczami, które są na wyciągnięcie ręki. Więc dałam się namówić.

Ulubionym sklepem Steph był Saks w Chevy Chase, a że nie miałam zbyt dużo pieniędzy jako P.D., mogłabym kupić tam zaledwie jednego buta. Wierzcie mi, gdyby ktokolwiek przekonał mnie kiedyś do wykorzystania funduszu powierniczego, to na pewno nie ze względu na markowe ubrania. Z szacunku dla mojego budżetu udałyśmy się do sklepów i butików w Georgetown. Jak każda normalna dziewczyna lubiłam zakupy, a na przestrzeni lat przebyłam ze Steph niezliczoną ilość wycieczek, ale nic nie było do lubienia w widoku mojej pięknej siostry przymierzającej ubrania, podczas gdy ja czułam się przy niej jak brzydkie kaczątko. Wiem, nie jestem brzydka. Ale nie byłam też Steph. Zazwyczaj odwalałam całkiem dobrą robotę, wtykając swoją zazdrość w sam róg umysłu, gdzie mogłam ją zignorować. Ale stres spowodowany ostatnimi wydarzeniami i moje nieustające obawy o przyszłość, uniemożliwiły mi zapanowanie nad moją chorobliwą zazdrością. Zwłaszcza gdy Steph wyszła z garderoby w oszołamiającej, ognisto czerwonej sukience, przylegającej idealnie do jej ciała, nawet nie wyglądając przy tym zdzirowato. Przysięgam, że gdyby teleportować ją na czerwony dywan, z pewnością by nie zauważyła, że znajduje się w niewłaściwym miejscu. Miałam kilka czarnych myśli w tamtym czasie i nie mogłam nie porównać naszych odbić w lustrze. Steph, wysoka, wyrafinowana blondynka, ubrana w sukienkę, która przykuwała oko każdej osoby znajdującej się w pomieszczeniu. Ja, niska, średniego wyglądu, w czarnej sukni przeznaczonej nad morze. Oczywiście był jeszcze glif, który tylko ja widziałam. Glif oznaczał, że musiałam zrezygnować nawet ze stwarzania pozorów normalnego życia, które starałam się stworzyć. Potem poszłyśmy na kawę. Próbowałam dostrzec prywatną załogę bezpieczeństwa Andersona, ale nie udało mi się zobaczyć nikogo idącego

za nami. Może myśleli, że Steph była wystarczająco bezpieczna ze mną. A może byli naprawdę tak dobrzy w stwarzaniu pozorów. Znałam typowe sztuczki tajnej obserwacji, ale mimo że wiedziałam czego szukać, nie byłam w stanie nikogo dostrzec. - Więc – powiedziała Steph, gdy usiadłyśmy w przytulnym kącie z naszymi kawami– co się dzieje z twoim prześladującym klientem? Zgaduję, że skoro nadal nie mieszkasz w domu, to nadal jesteś w gównianym nastroju, a on nadal przysparza ci wielu kłopotów. Skrzywiłam się i wzięłam łyk kawy, paląc sobie przy tym język. Myślałam, że udało mi się lepiej ukryć swój nastrój. Prawdopodobnie, gdyby to był ktoś inny niż Steph, udałoby mi się go okłamać. - Tak, – przyznałam, bo nie było powodów, by kłamać. – Sytuacja jest nadal skomplikowana. – Posłałam jej nieśmiały uśmiech. – Ale nadal nie mogę o tym mówić. - Nie uważasz, że opowiedzenie o tym może pomóc? Uśmiechnęłam się teraz z całą okazałością, wątpiąc, by Steph nie czuła się, jakby przejechał po niej pociąg, gdybym o wszystkim jej opowiedziała. – Nie, nigdy nie brałam takiej możliwości pod uwagę. Przewróciła oczyma. – Ktokolwiek powiedział: ‘żaden człowiek nie jest wyspą’ nie spotkał nigdy ciebie. Odrzuciłam pragnienie, by przejść do defensywy, ale było ciężko. Gdyby jako dziecko przeszła przez to co ja, zrozumiałaby, dlaczego wyrobiłam w sobie nawyk nie paplania o swoich problemach. Uczysz się mówić o swoich problemach, gdy w pobliżu nie jest dostępne żadne życzliwe ucho. Moi rodzice zastępczy nie byli okropni. Nikt mnie nie molestował ani nie bił, przynajmniej nie poza okazjonalnym laniem. Ale do momentu gdy w wieku jedenastu lat nie zamieszkałam z Glassami, nie

zaznałam żadnego prawdziwego ciepła. Moja wina. Byłam dziewczynką z piekła rodem. Jednak gdy już miałam coś ciepłego, miłą rodzinę, usiadłam na tyłku i pilnowałam się. Steph sięgnęła do mnie i delikatnie położyła mi dłoń na ramieniu. – Przepraszam. Nie chciałam cię zranić. Byłam po prostu rozdrażniona. Dałam z siebie wszystko, aby nie stać się posępną. – Wiem. Mam zły humor i nie jestem dzisiaj duszą towarzystwa. - Pocieszyłabym cię, gdybym powiedziała ci, że właśnie poznałam nowego faceta? Byłam pewna, że na samą taką myśl moje oczy zaczęły błyszczeć. Oprócz całej mojej zazdrości o Steph, naprawdę, naprawdę ją kochałam. Chciałam widzieć ją szczęśliwą i choć do tej pory nigdy jeszcze nie wykazała dobrego gustu w doborze ludzi, miałam nadzieję, że kiedyś spotka Pana W Porządku . - Och, tak, opowiedz! – Namawiałam ją. Jej oczy błyszczały, gdy się do mnie uśmiechała. Była dumna z siebie, mogąc przegonić czarne, burzowe chmury, krążące nade mną już jakiś czas. - To tylko początek. – ostrzegła. – Być może, mówiąc ‘ poznałam’, trochę wyolbrzymiłam. Poznałam go kilka dni temu i byliśmy dokładnie na jednej randce. - Mam wrażenie, że właśnie zostałam wpuszczona w kant. – Mruknęłam, ale nie mogłam już być tak nachmurzona jak wcześniej. Wolałam mówić o miłości Steph niż o moim ‘prześladowcy’. - Gdzie i jak się poznaliście? Szczegóły, proszę. - Znasz tą małą piekarnią na rogu obok mojego domu?

Skinęłam. To był rodzaj miejsca, w którym nie odważyłabym się postawić stopy, w obawie przed poddaniem się więcej niż jednemu syndromowi. - Cóż, wyrobiłam w sobie nawyk zachodzenia tam każdego ranka. Zabieram laptopa i sprawdzam wiadomości. Panuje tam miła atmosfera, a pachnie niebiańsko. W przeciwieństwie do mnie Steph mogła smakować różnych tortów, ciastek, bułek, cukierków, nie martwiąc się obżarstwem. Jeszcze jeden powód, by jej nienawidzić. - Cóż, Blake przyszedł odebrać tort, zaczęliśmy rozmawiać i… Steph zmarszczyła brwi, patrząc, jak moja twarz blednie – Co się stało? - Proszę, powiedz mi tylko, że nie nazywa się Blake Porter. - Znasz go? – Spytała, wyglądając na zmieszaną i przestraszoną. – O Boże, interesujesz się nim? - Blakiem? – Zapytałam z komicznym piskiem. – Heloł, nie! – Krew, która odpłynęła z mojej twarzy w chwili, gdy Steph wypowiedziała jego imię, natychmiast powróciła, ogrzewając moje policzki wściekłością, którą próbowałam z całych sił stłumić. – Zabiję go, – mruknęłam pod nosem, wiedząc oczywiście, że fizycznie jest to niemożliwe. Strzelanie do niego jeszcze kilka razy może mieć wpływ terapeutyczny. Nic dziwnego, że ostatnio był dla mnie taki miły – musi mieć niezły ubaw, przychodząc do mnie z gałązką oliwną, a potajemnie wbijając mi nóż w plecy. - Co się dzieje? – Zapytała Steph, potrząsając głową. – To nie jest facet, który cię prześladuje, prawda? Proszę, powiedz mi, że mój gust nie jest aż tak tragiczny. Przez ułamek sekundy miałam ochotę skłamać i przyznać Steph rację. Blake był niedoszłym klientem, sprawiającym, że moje życie

stawało się nieszczęśliwe i który pośrednio jej groził. Oparłam się pokusie, ale nie ze względu na jakąkolwiek dobrą wolę co do Blake’a. Nie chciałam uśpić czujności Steph, co by mogło nastąpić,

gdyby znała

tożsamość złego faceta. - Nie, to nie on, – powiedziałam przez zaciśnięte zęby. – Ale niesie ze sobą złe historie. Zawiódł w całym tym biznesie. - Musisz mi powiedzieć coś więcej niż tylko to. - Nie mogę, – powtórzyłam po raz miliardowy. Miała dość słuchania tego, a ja również miałam dość powtarzania tego. - Dobra. – Odparła Steph, z hukiem umieszczając swoją filiżankę na stole. – Jeżeli nie zamierzasz mi powiedzieć, dlaczego tak uważasz, to nie ma powodu, dla którego nie mogłabym spotkać się z nim raz jeszcze. - Proszę cię tylko o to, byś zaufała mi w tej sprawie. Założyła ramiona na pierś. – Mam dość, Nikki. Lubię Blake’a i będzie to trwać, mimo twoich tajemniczych ostrzeżeń, które na niego rzuciłaś, zanim nawet zdążyliśmy dać sobie szansę. Z frustracji chciałam kopnąć stół. Niemal zechciałam, by Steph była moja biologiczną siostrą. Wtedy miałabym dobry powód, by jej powiedzieć wszystko, czego dowiedziałam się o Potomkach Liberi. Ale to byłoby samolubne z mojej strony. Gdybym mogła cofnąć się do czasów, gdy żyłam w błogiej niewiedzy, zrobiłabym to w mgnieniu oka, a nieśmiertelność byłaby przeklęta. Nie zamierzałam niszczyć idealnego świata Steph, nawet gdyby była jakaś szansa na to, że mi uwierzy. - Nie jest taki, jak się wydaje, Steph. – powiedziałam, wiedząc, że wciąż brzmię zbyt ogólnikowo, aby móc ją przekonać. – Tak jak Alexis dzwonił do ciebie, by dostać się do mnie, Blake próbuje cię uwieść za to,

że.. coś zrobiłam. – Już prawie powiedziałam ‘strzeliłam’, co sprawiłoby, że wyszłabym na naprawdę popieprzoną. Steph odepchnęła krzesło z głośnym szurnięciem. – Wiesz, Nikki, świat naprawdę nie kręci się tylko wokół ciebie, bez względu na to, co myślisz. Gapiłam się na nią, zszokowana jej oskarżeniem. Nie uważałam, że wszystko kręci się wokół mnie. Co ona, do cholery, wygadywała? - Nie zamierzam robić czegoś tylko dlatego, że ty tak mówisz. Jestem dorosła i potrafię samodzielnie podejmować decyzje. Nie powiesz mi, co jest nie tak z Blakiem? Dowiem się sama. - Steph, to nie… - Przestań, dobrze? Nie wiem, co próbujesz zademonstrować tymi ciągłymi tajemnicami i zagrożeniami, ale nie gram już w tą grę. Mam śmiertelnie dość traktowania mnie jak pustą blondynę, która nie potrafi znieść prawdy. Masz dwie możliwości: mówisz prawdę, albo zjeżdżaj. Nie było niczego, co mogłam powiedzieć, by to naprawić. Nie mogłam jej wyjaśnić kim był Blake, co mógł zrobić i co chce zrobić. A jeśli nie mogłam tego wytłumaczyć, Steph mogła zignorować wszelkie ostrzeżenia, które jej posyłałam. - Staram się tylko być ostrożną, Steph. – powiedziałam, choć jej mina mówiła, że nie chce już dłużej tego słuchać. Steph potrząsnęła głową i podniosła torbę z zakupami. – Wiem, że myślisz, że mam proste, sielankowe życie i ktoś silniejszy, bardziej światowy, jak ty, musi dbać o mnie. Przykro mi, że zanim stałaś się częścią naszej rodziny miałaś tak gówniane dzieciństwo, ale tylko dlatego, że nie przeszłam przez tego rodzaju piekło, nie sprawia, że masz prawo

uważać mnie za słabeusza. Nie chcę i nie potrzebuję twojej ochrony, ani niczego takiego. Rzucając mi ostatnie wrogie spojrzenie, Steph udała się do drzwi, zostawiając mnie siedzącą przy stoliku w poczuciu kompletnej nędzy.

PIĘTNAŚCIE

Wróciłam z powrotem do rezydencji pełna oszołomienia. Nigdy wcześniej nie widziałam, żeby Steph była tak wściekła. I to, co powiedziała… Wszędzie, gdzie się pojawiłam, niosłam ze sobą obciążający mnie bagaż. Jak mogłoby być inaczej po tym, co przeszłam w dzieciństwie? Nigdy jednak nie zdawałam sobie sprawy, jak to wpłynęło na Steph. Przyznaję, w pewnym momencie byłam o nią zazdrosna, ale myślałam, że udało mi się to ukryć. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że może mieć do mnie jakieś chore pretensje. Steph została idealną starszą siostrą od razu po tym, gdy przeprowadziłam się do Glassów. Byłam nadąsana i nie zachowywałam się zbyt dobrze podczas pierwszego roku, gdyż byłam pewna, że Glassowie są tylko tymczasowi, jak wszystkie moje poprzednie rodziny zastępcze. Nigdy nie walczyłyśmy – była idealna, ale nie doskonała, a gdy się tam wprowadziłam, jej świętość nie godziła się na moje zachowanie. Ale nigdy nie wydawała się żywić żadnego realnego oburzenia. Jej słowa oznaczają, że przez cały ten czas patrzyłam na nią przez różowe okulary? Głęboko w środku nienawidzi mnie za przywłaszczenie uwagi jej rodziców? Z pewnością nie uważała mnie za egocentryczkę. Uważała? Byłam samowystarczalna, ale to nie to samo. Byłam prawie o tym przekonana.

Rozmyślałam o tym, dopóki nie dotarłam do bramy dworu. Gdy czekałam, aż się otworzy, przełknęłam swoje zranione uczucia i wezwałam swoje uzasadnione oburzenie. Nie byłam w stanie przekonać Steph, że Blake był do niczego, ale pewne jak cholera, że mogłam zmusić go, by pożałował całego bałaganu z moją siostrą. Weszłam do domu jak wystrzelony pocisk. Przeskakiwałam po dwa schodki na raz, praktycznie biegłam sprintem po pistolet do mojego pokoju. Nie chciałam go zostawiać, ale martwiłam się tym, co mogłaby powiedzieć Steph, gdyby go zobaczyła. Fizyczne uczucie ulgi spłynęło po mnie w chwili, gdy moja dłoń zawinęła się wokół kolby pistoletu i uniosłam go z obłędną radością. Z łomotem ruszyłam po schodach na drugie piętro, wściekła bardziej niż kiedykolwiek w swoim życiu. Nie byłam tak wściekła nawet wtedy, gdy Alexis groził Steph. Inna sprawa gdy zły facet wysyła pogróżki, a inna gdy czyni to rzekomo dobry. Kiedy Maggie zabrała mnie na przechadzkę po domu, byłyśmy tylko w pokojach publicznych, więc nie wiedziałam, który z pokoi w skrzydle zachodnim należy do Blake’a. Co znaczy, że nie miałam nawet możliwości sprawdzenia, czy jest w domu. To nie powstrzymało mnie jednak od marszu do drugich drzwi po lewej i walenia w nie. Nie pytajcie mnie, dlaczego wybrałam te wyjątkowe drzwi – po prostu tak się stało. - Blake, ty sukinsynu! – Krzyknęłam. – Otwieraj drzwi!- Czułabym się jak idiotka, gdyby okazało się, że to nie jego pokój, ale adrenalina w moim ciele i instynkt sprawiły, że zignorowałam wszelkie obawy. Gdy drzwi się otworzyły, rzuciłam się do przodu, blokując je ciałem, tak by Blake nie mógł ich zatrzasnąć. Cofnął się zaskoczony, gdy celowałam pistoletem prosto w jego czoło. Jego oczy się rozszerzyły, a dłonie były uniesione, jakby chciał mi pokazać, że nie jest uzbrojony.

Gdybym tylko wyczuła najmniejszy skrawek jego aury wykorzystanej przeciwko mnie, byłabym w pełni gotowa do strzelenia, ale Blake nie był idiotą. Już ustaliliśmy, że byłam w stanie pociągnąć za spust szybciej, niż byłby w stanie umieścić mnie pod sobą. - Trzymaj się z dala od mojej siostry, do diabła! – Nakazałam, choć ręce drżały mi z wściekłości, ani na moment nie spuściłam swojego celu z oczu. - Wyluzuj, Nikki, – powiedział. – Byłem po prostu… - Byłeś co? –Przerwałam mu. – Bierzesz stronę Alexisa i zaczynasz jej grozić, by mieć mnie pod kontrolą? - Nie groziłem jej! – Warknął, opuszczając ręce w dół ciała. – Pilnowałam jej, ale mnie zauważyła. Kobiety tak mają i dobrze wiesz, że nie jestem w stanie tego kontrolować. - Zabrałeś ją na randkę. – Wciąż trzymałam pistolet wycelowany prosto w jego czoło. - Nie spałem z nią, jeżeli to cię tak wkurza. Zaprosiłem ją, bo moja przykrywka została złamana i pomyślałem, że w ten sposób mogę ją chronić bez konieczności ukrywania się. Brzmiał doskonale szczerze, ale jak mogłam mu wierzyć? Widziałam, jak wcześniej użył bezlitośnie swojej aury, a myśl, że mógłby użyć jej wobec Steph, wywracała zawartość mojego żołądka. - Nie wierzę ci, – powiedziałam, przesuwając pistolet z jego czoła na krocze. Jego oczy rozszerzyły się jeszcze bardziej, gdy przełykał ślinę. Ucieszyło mnie, że mniej bał się eksplodowania swojego mózgu niż postrzelenia w miejscu bardzo strategicznym.

- Mówię prawdę, – powiedział trochę rozpaczliwie. – Gdybym był typem

faceta

żerującego

na

niewinnych

ludziach,

zostałbym

z

Olimpijczykami, a nie z Andersonem. Z jakiegoś powodu jego słowa wydawały się mieć cień prawdy, zrobiłam maleńki kroczek do tyłu. Nadal mierzyłam pistoletem w jego klejnoty, ale nie czułam się, jakbym była bliska pociągnięcia za spust. - Nie chcę cię w jej pobliżu. - Jestem jednym z niewielu ludzi, których Alexis się obawia. Widziałaś, jak zareagował na mnie w barze. Nie kręci się nawet w promieniu stu metrów od miejsca mojego pobytu. Potrząsnęłam głową. – Mam pozwolić na to, byś ją uwodził tak długo, póki Alexis będzie trzymał się z daleka? Blake przewrócił oczami. – Nie zamierzam jej uwieść. Nie pozwolę na to, by sprawy posunęły się dalej niż mały, niewinny flirt. - Dlaczego nie? Czyżbyś nie lubił kobiet? – Nie mogłam sobie wyobrazić, że byli ludzie, którzy nie chcieli wskoczyć do łóżka Steph. Ku mojemu zdziwieniu Blake się zarumienił. – Tak, lubię kobiety. Spójrz, są jakieś szanse na to, że będziemy mogli porozmawiać bez grożenia mi bronią? Robisz się prawie tak samo szalona jak Jamaal, a to trochę przestarzałe. A niech to! Działałam jak Jamaal, gdyby się tak zastanowić. Byłam zła i posługiwałam się groźbami. To nie jest osoba, którą chciałam być, ale już tkwiłam w tym jedną nogą. – Co cię powstrzyma od użycia swojej aury, gdy opuszczę broń? - Fakt, że gdybym to zrobił, Anderson ‘podniósłby na mnie rękę’ . Nie jest zbyt przychylny konfliktom.

Znowu był w tym cień prawdy. Plus nie mogłam przez całą wieczność trzymać go na muszce. Niechętnie zabezpieczyłam broń i opuściłam dłoń. Blake westchnął z ulgą. – Wyjaśnijmy coś: groziłem ci wtedy na obiedzie, ale jakoś nie po drodze mi do tego. Chciałem wykorzystać swoją aurę, by obniżyć twój opór przed pójściem ze mną, ale nigdy bym z niej nie skorzystał. Mogę to zrobić wobec Alexisa, nie mając przy tym żadnych wyrzutów sumienia, ale tylko dlatego, że wiem, do czego jest zdolny. Szerzące się nadużycia władzy to działka Olimpijczyków. Nie byłam pewna, czy mu wierzyć, czy nie, ale przynajmniej mnie nie atakował. - Skoro lubisz kobiety, to czemu nie jesteś zainteresowany Steph? Po raz kolejny się zarumienił. To było prawie słodkie. Z naciskiem na „prawie”. - Nigdy nie powiedziałem, że nie jestem zainteresowany. To jest po prostu… - Odchrząknął i spojrzał na podłogę. – Jako potomek Erosa mam pewne.. umiejętności. Jeśli kobieta dozna z nimi zbyt wiele kontaktu, będzie jej ciężko zadowolić się zwykłym mężczyzną. Gapiłam się na niego. – Słyszałam wcześniej, że ludzie chwalili swoje zdolności seksualne, ale to przewyższa wszystko. - To nie przechwałki i gdybym tylko mógł, to bym to kontrolował. Gdybym był Olimpijczykiem, nie przeszkadzałoby mi, że kobieta przez całe swoje życie nie jest w stanie doznać satysfakcji z innym mężczyzną, tak długo, jakbym to ja korzystał. Ale nie jestem Olimpijczykiem i mi to przeszkadza. Jeśli chodzi o seks, zawsze będę typem facetem na jedną noc. Nie ma w tym nic, czym można by się chwalić.

Nigdy nie pomyślałam, że facet, który spotyka się ze Steph tylko na jedną noc przyniesie mi taką ulgę. – Jeśli zdecydujesz się zrobić ze Steph to na jedną noc, będziemy musieli odbyć tą rozmowę jeszcze raz. A może przez przypadek pociągnę za spust. Kapujesz? Blake posłał mi zszokowane spojrzenie niewiniątka. – Rozumiem. Co powiesz na to, żebyś ty i twoja broń odwrócili się i wyszli z mojego mieszkania? W tym momencie byłam szczęśliwa mogąc wypełnić jego polecenie.

SZESNAŚCIE

Kilka przeszukiwaniu

następnych Internetu,

dni

spędziłam

lokalizowaniu

dzieląc

każdej

czas

na

nieruchomości

Olimpijczyków położonej w odległości krótkiej przejażdżki i na robieniu postępów jako zwiadowca. Stare dobre Google Maps pozwoliło mi na satelitarny podgląd, dzięki czemu wyeliminowałam nieruchomości nie wyglądające jak dogodne miejsce pochówku. Oczywiście wiedziałam, że Emma została pochowana pod czyjąś piwnicą, ale pomyślałam, że dobrze będzie postarać się wcześniej sprawdzić miejsca ze znaczną ilością ziemi jako pierwsze. Wykonałam serię strzałów z jadącego samochodu, licząc na ujawnienie się X ilości nadprzyrodzonych mocy, ale bez większego powodzenia. Starałam się nie przejmować, co mogłoby stać się mi - i Steph - gdybym wkrótce nie dokonała żadnego udowodnionego postępu. Jamaal nie był najbardziej towarzyskim Liberi Andersona, więc nie trafiałam na niego zbyt często. Ale za każdym razem, gdy się tak działo, wyraz jego twarzy ciemniał, stając się bardziej oskarżycielski. I trochę mniej zdrowy na umyśle. Pewnego dnia, gdy wróciłam do rezydencji po kojonej rundzie bezowocnej serii strzałów, zauważyłam, że rośliny doniczkowe na werandzie wyglądają na obdarte i przerośnięte. Mając nadzieję, że praca fizyczna pomoże zlikwidować kołowrotek w moim mózgu i pomoże mi się

na tyle zrelaksować, bym mogła improwizować w ogrodzie. Wszystko, byle uciec od poczucia próżności coraz bardziej mnie ogarniającego. Zaczęłam od wyrywania uschłych liści, których trochę było. Niedługo potem wyszła Maggie, dołączając do mnie. Bez słowa klęknęła obok mnie, skubiąc liście przy moim boku. Kiedy na nią spojrzałam, zauważyłam błysk łez w jej oczach. - Maggie? Wszystko w porządku? Pociągnęła nosem i skinęła głową, uśmiechając się słabo. – Tak. Tyle, że te rośliny są tutaj, odkąd Emmitt był jeszcze dzieckiem. Potężny macho, nieżyjący Potomek bogów, którym był, miał w zwyczaju rozmawiać z nimi, jakby myślał, że kiedykolwiek mu odpowiedzą. To wyjaśnia, dlaczego teraz, kiedy Emmitt nie żyje, wyglądają na tak bardzo obdarte. – Powinnam trzymać ręce z dala od nich? – Zapytałam, obawiając się, że ktoś może poczuć się obrażony na myśl, że morderca Emmitta dotyka jego ukochanych kwiatów. - Emmitt chciałby, żeby ktoś o nie dbał. – Taka była jej reakcja, więc kontynuowałyśmy wyrywanie. Było kilka roślin wymagających

przycięcia i

para,

która

potrzebowała przesadzenia. Być może powinnam wykorzystać swój czas bardziej produktywnie, ale cieszyłam się spokojem, jaki dostarczało mi babranie się w błocie. Udawałam, że nie widzę, gdy Maggie przecierała swoje oczy. W tylnym rogu znajdowała się pewna roślina, która wyglądała na całkiem martwą. Wyciągnęłam doniczkę z rogu, a potem spojrzałam na Maggie, wzdychającą z przerażeniem. - Och! – Powiedziała. – Powinnyśmy wnieść ją do środka tamtej nocy, zanim zaczął padać deszcz ze śniegiem. Zgaduję, że Emmitt był zbyt

zajęty zabijaniem się, by o to zadbać, – powiedziała, a jej oczy znów zrobiły się całe mokre i błyszczące. Wpakowałam ją do worka, nie uznając jej już za roślinę. – Może to tylko sen zimowy i ożyje na wiosnę. – Sięgnęłam po nożyce i zaczęłam wycinanie, mając nadzieję na znalezienie czegoś zielonego i żyjącego w samym jej rdzeniu. Mieliśmy tak naprawdę tylko jedną mroźną noc, więc zawsze była szansa… Maggie pokręciła głową. – To noc kwitnięcia jaśminów. Nie są wycinane zimą w Wirginii. Ten był Emmy. Anderson nie będzie zadowolony, widząc, że obumarła. Nie było na niej śladów życia, ale wciąż z uporem cięłam, aż usunęłam na tyle dużo martwych liści, aż byłam w stanie zobaczyć ziemię. W błocie znajdowało się coś błyszczącego i z nieznanych powodów zaczęłam w niej dłubać. Powiedziałam sobie, że to prawdopodobnie kawałek miki 8, ale mój paznokieć otarł się o coś, co z pewnością nie było miką. Dłubałam palcem w

ziemi,

aż

wyciągnęłam

srebrne

pasmo

usiane

księżycowymi

kamieniami, które wyglądały jak diamenty. - Patrz, co znalazłam, – powiedziałam, odgarniając z niektórych brud i kładąc pierścień na dłoni, by pokazać go Maggie. - Gdzie to znalazłaś? – Zapytała, było coś dziwnego w jej głosie. - Był w błocie. Co? Wiesz, co to jest? Skinęła głową. Nie podobał mi się sposób, w jaki na mnie patrzyła, jakby uważała mnie za najgorszą szumowinę. – To obrączka Emmy.

8

Miki (łyszczyki) – grupa minerałów zaliczana do gromady krzemianów. Nazwa "mika" pochodzi od łac. mica = ziarno lub micare = błyszczeć.

Wzdrygnęłam się, mimo że nie było zimno. Znalezienie pierścienia Emmy podczas jej poszukiwań musiało być jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności, prawda? Po prostu miałam ochotę na przycinanie roślin, tak po prostu natknęłam się na obumarły jaśmin i uparłam się na wycinanie go, mimo że wiedziałam, że był całkowicie zwiędły. To możliwe. Ale co jeśli to nie był zbieg okoliczności? Co jeżeli to znak, że moje nadprzyrodzone moce właśnie się ujawniały? Maggie wciąż patrzyła na mnie dziwnie. Jej zwykle przyjazna twarz była teraz nie do odgadnięcia, a w jej wzroku widniało podejrzenie. - Anderson i Emma mieli problemy małżeńskie, – powiedziała, z ostrożnością w głosie, której wcześniej nie odnotowałam. – Ale Emma nigdy by nie zdjęła obrączki. Nosiła ją w dniu, w którym zniknęła. Przełknęłam ślinę, zdając sobie sprawę, że znalezienie przeze mnie pierścienia może zostać odebrane bardzo źle, zwłaszcza przez ludzi, którzy nie do końca mi ufają. - Nie mogłabyś mieć tej obrączki, – kontynuowała Maggie. – Nie, chyba, że masz dostęp do Emmy. - Daj spokój, Maggie, – powiedziałam. – Byłaś ze mną przez cały ten czas. Widziałaś, jak go znalazłam. - Widziałam, jak wywiercasz palcem dziurę w ziemi. To nie to samo. - Gdybym pracowała dla Olimpijczyków, to po co miałabym udawać, że znalazłam pierścień, skoro wiedziałabym, że Emma miała go na sobie, gdy ją uprowadzono? -

Po to, by wykorzystać go jako dowód postępu. „Hej, nie

znalazłam Emmy, ale znalazłam jej pierścionek”. - Naprawdę myślisz, że jestem tak głupia?

Przygryzła wargę i potrząsnęła głową, choć mogłam powiedzieć, że nie była do końca przekonana. Jeśli ktoś taki jak Maggie, która jako jedyna od samego początku postanowiła mi uwierzyć, odbiera znalezienie pierścionka jako moją winę, nie chcę wiedzieć, jak może to odebrać ktoś taki jak Jamaal. - Maggie, przysięgam ci, że znalazłam go w błocie. Powiedziałaś, że to kwiatek Emmy. Może przesadzała go w dzień swojego zniknięcia i zgubiła pierścionek w ziemi. Zdaniem Andersona nikt nie był pewien, kiedy Emma została pojmana. Najwyraźniej podirytowana, szybko wybiegła po tym, jak ona i Anderson się spierali i mogły minąć godziny, nim ktoś się zorientował, że nie ma jej w domu ani na terenie posiadłości. – Może była wkurzona na Andersona i ukryła pierścień, by móc udawać, że go rzuciła albo zostawiła – bez konieczności faktycznego rzucania go. - To nie brzmi na coś w stylu Emmy, – powiedziała Maggie. – Być może stało się dokładnie jak mówisz. Ale mogło stać się coś innego. - Nie jestem jedną z Olimpijczyków. Posłała mi grzeczne spojrzenie pełne sceptycyzmu. Była najbliższa w tym domu określenia jej przeze mnie swoim przyjacielem i do dupy byłoby ją stracić z powodu czegoś takiego. - Zamierzasz powiedzieć o tym Andersonowi? – Zapytałam. – Nie zrobiłam nic złego, ale moja praca będzie o wiele bardziej trudniejsza, jeśli znowu zaczną się te wszystkie podejrzenia. Skrzyżowała ramiona na piersi. – Naprawdę powinnam mu powiedzieć. Ma prawo wiedzieć. Jestem pewna, że chciałby go z powrotem.

- Nie pytam, czy będziesz go trzymać w niewiedzy przez wieczność, – zapewniłam ją. – Potrzebuję trochę więcej czasu, by znaleźć Emmę, a nie będę w stanie tego zrobić, jeżeli po tym wszystkim Anderson uzna mnie za szpiega. - Ile? To było pytanie za milion dolarów, prawda? Miałam odebrać znalezienie pierścienia jako dobry znak? Nie miałam pojęcia. Co wiedziałam, to to, że Maggie nie będzie trzymać buzi na kłódkę przez całą wieczność. - Daj mi tydzień, – powiedziałam, zastanawiając się, czy tykanie zegara uczyni zadanie o wiele trudniejszym. – Jeśli nie znajdę jej w ciągu tygodnia, sama porozmawiam z Andersonem. Maggie przemyślała to przez minutę, a następnie skinęła głową. – Niech będzie. Masz tydzień. Odliczamy. Tik tak, tik tak, tik tak.

Mimo

zbliżającego

się

szybkimi

krokami

terminu

środowego wieczoru, niezbyt chętnie przygotowywałam się na aukcję charytatywną Steph. Miałam nikłą nadzieję, że nasza sprzeczka pozwoli mi jej uniknąć, ale nie. Steph zadzwoniła i poinformowała mnie w sposób nie budzący wątpliwości, że mam się zjawić. Zdawało się, że postanowiła udawać, że nasza sprzeczka nigdy się nie odbyła, a ja byłam szczęśliwa, mogąc pójść w jej ślady. Założyłam nijaką małą czarną, którą kupiłam na naszej wyprawie do centrum handlowego i parę szpilek, przez które zaledwie po piętnastu minutach moje stopy były strasznie obolałe. Pamiętając wspaniałą czerwoną sukienkę Steph, wiedziałam, że resztę wieczoru spędzę jako

jedna z najbrzydszych sióstr przyrodnich w bajkach. Musiałam spróbować trzymać się na uboczu, bo nie czułam się zbytnio jak Mała Miss. Wyszłam z domu około szóstej trzydzieści, aby przejść prosto do części poprzedzającej koktajl. To miała być najbardziej bolesna część wieczoru – nie byłam wielką fanką mieszania się z nadętymi bogaczami. Wiedziałam jednak, że Steph chciałaby mnie tam widzieć i muszę zrobić wszystko, by załagodzić sytuację. Nawet stać na wysokich obcasach, pić koktajle i rozmawiać z ludźmi, z którymi nie miałam nic wspólnego. Miejski klub, który gościł aukcję Steph, przypominał mi trochę rezydencję Andersona, gdyby tylko jego głównym zadaniem było uniknięcie wzroku przypadkowych przechodniów. Była nawet brama – która zazwyczaj pozostawała otwarta i była bardziej zdobiona – i sztuczny las wznoszący się przez całą długość podjazdu. „Las” był tak dobrze wypielęgnowany jak ten w rezydencji, pozbawiony zarostów i chwastów, które towarzyszyły jemu naturalnemu wzrostowi. Podjazd był jednak dużo prostszy i wyposażony był w latarnie, dzięki czemu można było z łatwością się po nim przemieszczać. Skrawek lasu nie był zbyt duży, ustępował miejsca pola golfowemu. Nastąpiło apogeum zimna, a do tego było już strasznie ciemno, nawet dla fanatycznych golfistów, więc przynajmniej nie spotkałam na swojej drodze wózków golfowych, które musiałabym omijać. Parkowanie przebiegłoby sprawnie, gdybym tylko podjechała pod sam klub, ale zdecydowałam się zaparkować w jednej z zewnętrznych części. To oznaczało niewygodny spacer w moich szpilkach, ale do czasu nie skończenia się nocy, ostatnią rzeczą, jaką chciałam zrobić, to czekać na kogoś, abym mogła mu oddać swój samochód.

Świecący się tłum zaczął napierać do środka, gdy udałam się do baru znajdującego się w salonie. Moje oczy natychmiast odnalazły Steph w ognisto czerwonej sukni. Ze swoimi blond, upiętymi do góry włosami i z długim brylantowym naszyjnikiem na szyi, ozdobionym perłą, wyglądała jeszcze bardziej olśniewająco niż zwykle. Stojąc tuż obok Steph, z dłonią spoczywającą na jej plecach, znajdował się Blake. Musiałam przyznać, wyglądał wystarczająco dobrze w swoim czarnym garniturze, by mieć ochotę go schrupać, idealny Ken i idealna Barbie. Ani trochę nie podobał mi się sposób, w jaki ją dotykał. Mimo jego obietnicy o tym, że będzie zachowywał się jak dżentelmen, byłam

zbyt

świadoma

złych

zamiarów

czających

pod

tą

całą

powierzchnią. Był niebezpiecznym typem, który używał seksu jako broni. Czy to zaskoczenie, że nie chciałam widzieć go w pobliżu mojej siostry? Steph dostrzegła mnie, gdy wpatrywałam się w Blake’a diabelskim wzrokiem. Starałam się opanować, gdy zaczęła iść w moją stronę, z Blakiem podążającym przy jej boku. Zatrzymała się tuż przede mną, uśmiechając się olśniewająco, a ja zastanawiałam się, czy myślała o tym, że chciałam wystawić ją do wiatru. To smutne, to nie byłby pierwszy raz, gdybym tak zrobiła. Czy wspomniałam, jak bardzo nienawidzę takich sytuacji? - Wyglądasz wspaniale! – Powiedziała Steph, ściskając mnie przyjaźnie. Była na tyle zajęta ściskaniem mnie, że nie zauważyła, jak Blake przewrócił oczami na jej słowa. Steph przestała mnie ściskać, po czym spojrzała między mną a Blakiem. Jego mina była grzecznościowo bezstronna. Nie wiedziałam, co może zdradzać moja twarz. Miałam tylko nadzieję, że zażenowanie, które wcześniej się na niej malowało, teraz osłabło. Żałosna była niewiedza o własnym wyglądzie, a to, że inni wiedzą, było prawie nie do zniesienia.

- Rozumiem, że się znacie, – powiedziała Steph, unosząc brwi. Mogłabym przysiąc, że zauważyłam iskry ciekawości w jej oczach i że Blake pewnie nie wymyślił jeszcze żadnej historyjki o tym, jak się poznaliśmy. Co było dobre, ponieważ nie miałam pojęcia, jaka to mogłaby być historyjka i prawdopodobnie spaliłabym w chwili, gdy otworzyłabym usta. - Znamy się, – powiedział sucho Blake i wyciągnął do mnie rękę w geście powitania. To było jak wyzwanie, więc w ogóle się nie wahałam. Oczywiście, potem podniósł moją dłoń do ust i pocałował moje kłykcie. To byłoby na tyle, bym nie wyrwała ręki z jego uścisku i nie zrobiła sceny. - Czarujące, – mruknęłam pod nosem, a on zaśmiał się cicho, wiedząc, że dałam się złapać. Steph patrzyła w tę i z powrotem między nami, nie mając wątpliwości, że ktoś z nas wyjaśni jej, skąd się znamy. Wiedziała oczywiście, że nie lubię Blake’a, ale Blake nie dawał jej jasnych dowodów na to, co do mnie czuje. Żadnych sygnałów, które ona mogłaby odczytać. Blake przetrzymał moją dłoń nieco dłużej niż to konieczne i Steph zakręciła swoją dłoń wokół niego, zmuszając go, by mnie puścił. Jej działanie mogło zdawać się subtelne, ale nie miałam żadnych wątpliwości, że zrobiła to dlatego, że wyglądałam nieswojo. - Musimy jeszcze przywitać kilka osobistości, – powiedziała, a ja byłam szczęśliwa, że odchodzi i zabiera ze sobą Blake’a. Miałam nadzieję, że moje spojrzenie pozwoliło domyśleć się Blakowi, że nakarmię go jego własnymi jajami, jeżeli skrzywdzi moją siostrę. Na jego twarzy nie było jednak małego uśmieszku, gdy mnie opuszczali, by wtopić się w tłum.

Poszłam do baru i zamówiłam sobie lampkę białego wina, a potem znalazłam wygodni kącik w cieniu dużej rośliny doniczkowej, gdzie mogłabym pobyć sama, nie przyciągając zbyt wiele uwagi. Tak, grałam rolę samotnej kobiety na przyjęciu i to nie był zbyt niepokojący fakt. Dla przypomnienia, stanie nadętym, samotnie w rogu klubu, patrząc na napuszonych Plugawych Bogaczy w swoich sukniach od projektantów i w ostentacyjnej biżuterii, to nie mój sposób spędzania czasu. Pomogło mi trochę wino, ale po tym, jak skończyłam pierwszy kieliszek, nie odważyłam się wziąć kolejnego. Jestem trochę słaba, jeżeli chodzi o picie, a musiałam prowadzić, gdy wieczór pełen gier i zabaw się skończy. Steph i Blake, młodzi i przystojni, byli wśród starszej publiczności parą dość rzucającą się w oczy. Steph przemykała jak niespokojny koliber, upewniając się, że rozmawiała z każdym, uśmiechnięta i pełna życia. Blake trzymał się blisko niej i byłam zadowolona, widząc, że mimo społecznego udzielania się, większość swojego czasu spędził na skanowaniu tłumu w wykryciu ewentualnego zagrożenia. Chciałam porównać listę gości z listą Olimpijczyków, którą wręczył mi Anderson, tylko dlatego, że nie zidentyfikowano żadnych Olimpijczyków, nie oznacza, że się nie pokazali. Po tym wszystkim Konstantin wyraził się jasno, że Olimpijczycy mają wystarczająco dużo pieniędzy, by się nimi ogrzewać. Ktoś z taką ilością gotówki na pewno znajdzie sposób, by znaleźć się na liście gości. Więc tak bardzo, jak nie lubiłam Blake’a, musiałam niechętnie przyznać, że byłam zadowolona z jego obecności. Część koktajlowa trwała tylko godzinę, ale czułam się, jakby to była wieczność. Ból stóp mnie niemal zabijał i na dodatek strasznie się nudziłam. Nie czekałam z utęsknieniem na obiad i część aukcyjną, ale przynajmniej wtedy będę mogła usiąść.

Kiedy była już prawie ósma, stado bogaczy ruszyło do jadalni. Jak na przekór, miejsca zostały przydzielone, więc musiałam albo tułać się między stolikami w poszukiwaniu swojego miejsca, albo czekać w kolejce i

poprosić

miłego

człowieka

o

sprawdzenie

mojego

miejsca.

Zdecydowałam się na spacer. Steph wiedziała, jak bardzo cieszą mnie takie rzeczy. Wiedziała również, że nie lubię mieszać się z ludźmi tego typu. Zgadywałam, że była równie taktowna co zwykle i posadziła mnie przy swoim stoliku. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, skanując je w poszukiwaniu czerwonej sukienki, która w tym tłumie świeciłaby jak latarnia, ale nie widziałam jej. Na początku nawet się nie niepokoiłam. Nie była gościem, tylko za to odpowiadała. Pomyślałam, że doglądała ostatnich szczegółów lub po prostu rozmawiała z maruderami, którzy jeszcze nie przybyli do jadalni. Ale gdy siedzenia przy stołach wypełniły się, a ja wciąż jej nigdzie nie widziałam, poczułam się zaalarmowana. Z przodu znalazłam stolik należący do Steph i Blake’a, a naprzeciwko nich znajdowała się karta z moim imieniem. Nadal nie było ani jej, ani Blake’a. Albo i Blake’a. Może to znaczyło, że wymknęli się na szybki rozpoznanie, nie sądzę. Steph nie była osobą lubiącą rządzić innymi, ale włożyła w to wydarzenie dużo czasu i energii i na pewno nie poszłaby gdzieś, wiedząc, że zostało jej tak mało czasu. Chyba że Blake użył na niej swojej paskudnej mocy, to była myśl, której nawet nie chciałam rozważać. Mówiłam sobie, że jestem paranoiczką i że jestem nadopiekuńcza, wymknęłam się z jadalni w stronę baru i salonu. Było tam jeszcze kilka osób ignorujących sygnał, że zaraz rozpocznie się kolacja. Ale nie było Steph. Miałam zamiar przesłuchać wszystkich pracowników, aby

zobaczyć, czy są w stanie podać mi jej ostatnią lokalizację, ale właśnie zadzwoniła moja komórka, wysyłając dreszcz przez moje plecy. To prawda, połączenie może być całkowicie nieszkodliwe, od nikogo ważnego. Ale w głębi serca czułam, że to coś złego. Moje przeczucie potwierdziło się, gdy wyjęłam komórkę i zobaczyłam ID: Alexis. Jakie były szanse, że po tajemniczym zniknięciu Steph, Alexis dzwoni do mnie chwilę później i że te dwa zdarzenia nie były ze sobą powiązane? Modliłam się o cud, gdy niechętnie odebrałam. - Czego chcesz? – Zapytałam szorstkim głosem i ze strachem, którego nie potrafiłam ukryć. Alexis roześmiał się. – Co się stało Nikki? Jesteś jakaś spięta. - Nie jestem w nastroju do żartów. Czego chcesz? - Zrób dokładnie to, co ci powiem, a obiecuję, że drogiej Steph nie stanie się żadna krzywda. Przełknęłam okrzyk bólu, gdy potwierdziły się moje najgorsze przypuszczenia. – Nie możesz zranić Steph! – Powiedziałam. – Jest moją rodziną i jesteśmy pod ochroną Andersona. Alexis ponownie się zaśmiał. – Powiedział ci, że to tak działa? Albo czy to tylko twoje życzenie? - On i Konstantin mają umowę! – Och, proszę Boże, niech to będzie prawdą, niech nie będę w kompletnej dupie. - Umowę, która nie obejmuje Stephanie. Ona tak naprawdę nie jest twoją rodziną. - Jest moją siostrą! - Ale jesteś adoptowana. Nie jesteście spokrewnione. Szczegóły techniczne, które mam zamiar wykorzystać. Ponieważ postanowiłaś

ubiegać się o azyl u Andersona, nie możemy cię dotknąć. Ale ze Stephanie to już uczciwa gra. - Pozwól jej odejść, ty draniu! Ona nie ma z tym nic wspólnego. - Będę szczęśliwy, mogąc pozwolić jej odejść. W tym scenariuszu nikomu nie musi stać się krzywda. Przyjdź do mnie, zrzeknij się ochrony Andersona, a ona odejdzie nietknięta i pełna dobrego humoru. Jakie były szanse, że mogłam zaufać Alexisowi na słowo? Nikłe i żadne. Problemem było, że nie widziałam dla siebie żadnej alternatywy. - Skąd mam wiedzieć, że naprawdę masz Steph?- Zapytałam. Wiedziałam gdzieś głęboko w środku siebie, że mówi prawdę, przynajmniej co do tego. Ale zyskanie na czasie wydawało się lepszą alternatywą, niż poddanie się. Na drugim końcu linii słychać było odgłosy szamotaniny. Wtedy usłyszałam w tle głos Alexisa, mówiącego: - Niech twoja siostra wie, że nic ci nie jest. Całe moje ciało się napięło, gdy przygotowywałam się na przerażony głos mojej siostry. Steph zrobiła coś najgorszego, chroniła mnie tak samo, jak ja starałam się chronić ją. Wiedziałam, że tam była, wiedziałam, że Alexis nie kłamał, mimo że nie wydała z siebie żadnego dźwięku. Mojego gardło naprężyło się, gdy zrozumiałam, co robi: utrzymuje język za zębami w nadziei, że nie da Alexisowi żadnego dowodu na to, że ją miał, by powstrzymać mnie przed pójściem po nią. Poczułam łzy w oczach. - Nie pozwolę mu zranić cię, – powiedziałam słowami brzmiącymi tak pusto. Nawet nie wierzyłam w to, że mogłam ją ochronić przed Alexisem. Dlaczego myślałam, że ona może w to wierzyć?

Alexisowi nie spodobał się jej upór. Usłyszałam głośnie klapnięcie, a Steph mimowolnie westchnęła z szoku i bólu. - Lepiej naucz się robić to, co ci każą, – warknął Alexis w tle. Steph nic już nie powiedziała, chociaż jej westchnienie ją zdradziło. Przeklinałam samą siebie za dowód, którego wymagałam od Alexisa. - Wierzę ci! – krzyknęłam do telefonu, mając nadzieję, że mój głos był na tyle donośny, by dotrzeć do Alexisa. Wciąż w tle słychać było odgłosy szamotaniny, gdy jego głos wrócił do linii. – Masz trzydzieści minut, aby dostać się do 28 Hillsboro Road w DC. Drzwi będą otwarte, więc śmiało możesz wchodzić. Przyjdziesz, a twoja siostra odejdzie. Jeśli nie dotrzesz tu w ciągu trzydziestu minut, przedstawienie rozpocznie się bez ciebie. Poznałam adres z mojej listy posiadłości Olimpijczyków. Leżała w Woodley Park i jeśli pamięć mnie nie myliła, była na sprzedaż. Obliczyłam w głowie odległość, walcząc z uczuciem terroru. – To za mało, – powiedziałam. Może gdybym prowadziła jak wariat i łapała wszystkie zielone światła, ale.. - Będzie musiało ci wystarczyć. - Proszę, – powiedziałam, nienawidząc się za żebranie, ale dla dobra Steph musiałam to zrobić. – Samo dojście do samochodu zajmie mi dziesięć minut. Daj mi czterdzieści na samo dostanie się tam. – Już spieszyłam się w kierunku wyjścia. – Jestem już w drodze. Proszę, nie krzywdź jej.

- Dobrze, – odpowiedział z niemal zmysłowym mruczeniem. – Będę dzisiaj hojny. Masz czterdzieści minut. Liczę na nasze ponowne spotkanie. Zakończyłam połączenie, zanim mogłam mu powiedzieć coś naprawdę szczerego.

SIEDEMNAŚCIE

Czterdzieści minut dawało mi ogromną szansę na dotarcie na spotkanie w określonym czasie, ale nadal mało brakowało, by wszystko poszło w cholerę. W chwili gdy minęłam frontowe drzwi, wyślizgnęłam się ze szpilek mimo zimnej temperatury i pobiegłam w stronę samochodu. Chciałam biec szybciej, a zdjęcie ich pomogło mi w tym, nawet jeżeli skończyło się to szeregiem kamyków utkwionych w moich stopach. W miarę możliwości częściej biegłam po trawie niż po podjeździe. To był długi sprint, czyniący mój strach bez wątpienia jeszcze większym. Zimne powietrze paliło mnie w płuca i żądliło moją nagą skórę ramion. Nie zatrzymałam się nawet, by odebrać swój płaszcz, a mała czarna sukienka nie była dostosowana do biegu w takim zimnie. Gdzie, do diabła, był Blake? Zastanawiałam się z opóźnieniem. Przez cały ten wieczór był przyklejony do Steph niczym klej. Jak mógł pozwolić Alexisowi sprzątnąć ją sobie sprzed nosa? Moje wnętrzności ponownie zacisnęły się ze strachu. Czyżby Blake ją wydał? Kazał jej pójść ze sobą, by oddalić ją od tłumu i przekazać w ręce Alexisa? Odepchnęłam od siebie tę myśl. Na razie to nie miało znaczenia. Liczyło się dotarcie do tego cholernego domu, zanim Alexis wdroży swój plan w życie i zajmie się Steph, co nastąpi niedługo. Podczas biegu żwir pociął moje stopy, a z każdym oddechem na tym mroźnym powietrzu

tworzyła się wokół mnie chmurka. Byłam tak skoncentrowana na swoim ostatecznym celu, że nie od razu zauważyłam, że wszystkie cztery latarnie zgasły, a księżyc wsunął się za brzeg chmur, pogrążając wszystko w ciemności. Zatrzymałam się, gdy moje stopy uderzyły o asfalt. To był klub miejski, a nie jakiś zaniedbany miejski parking. Jeśli nawet jedna latarnia się spaliła, powinni to naprawić w ciągu niecałej godziny. Spalenie się wszystkich czterech w tym samym czasie wydawało się niemal niemożliwe. Poczułam na karku jeżące się włoski, ale zdecydowałam, że nie miałam czasu na bycie ostrożną. Zbyt zdyszana do podjęcia kolejnego sprintu, zaczęłam iść szybkim marszem do mojego srebrnego, wynajętego samochodu, który znajdował się w tylnym rogu posiadłości. W połowie drogi wpadłam na coś w rodzaju niewidzialnej ściany. Uderzyłam w to coś całą siłą, odbijając się z rykoszetem. Zamachnęłam się ramionami, w celu utrzymania równowagi, a buty, które niosłam w swojej lewej ręce, wystrzeliły gdzieś w powietrze. Uderzenie sprawiło, że z moich płuc uleciało całe powietrze, a moje nogi zbyt drżały, by móc mnie utrzymać. Rozłożyłam się nieelegancko na asfalcie, moja sukienka uniosła się zatrważająco w górę ud, tworząc spódnicę. Zamortyzowałam upadek, podpierając się dłońmi, do reszty dziurawiąc i wprawiając w krwawienie swoją skórę przez kamyki. Kiedy spojrzałam w górę, by zobaczyć, w co uderzyłam, ciało Jamaala wydawało się wyłaniać z powietrza. Zbyt późno rozpoznałam niepowtarzalnie

proporcjonalne

właściwości

charakteryzujące moją niewidzialną ścianę.

krwi

i

kości,

Jamaal uśmiechnął się do mnie pełen szyderstwa. – Wybierasz się gdzieś? Starałam się złapać w płuca trochę powietrza, ale nie doszłam jeszcze do siebie i mogłam jedynie na niego patrzeć, błagając wzrokiem, by zszedł mi z drogi. - Nie powinnaś nas robić w chuja, Nikki – powiedział z coraz większym uśmiechem. Nie miałam oczywiście pojęcia, o co mu chodzi. Nie obchodziło mnie to teraz, nie kiedy Steph była w niebezpieczeństwie. Wreszcie moje płuca wypełniły się na tyle sporą ilością powietrza, abym mogła wydobyć z siebie kilka słów. – Możemy załatwić to później, – wydyszałam – Moja siostra ma kłopoty. Prychnął, oddech ziejącego z nozdrzy ogniem smoka tworzył biały obłok dymu na tle zimnego powietrza. – To nie ty decydujesz, kiedy to załatwimy. Dotarł do mnie, przewróciłam się gwałtownie na lewą stronę, byle uniknąć jego dotyku, zdzierając więcej skóry z ramion. Moja sukienka rozdarła się na tyle, by upaść na ziemię i dać mi więcej swobody poruszania się i by udało mi się wstać na nogi. - Alexis ma mają siostrę! – Spróbowałam ponownie, choć nie miałam większych nadziei na zrozumienie ze strony Jamaala. Może on i Blake tkwili w tym razem, Blake przekazał Steph Alexisowi, a Jamaal miał opóźnić moją próbę dotarcia do niej i dać czas Alexisowi na… Nie chciałam myśleć o tym, co mógłby zrobić Steph, gdybym nie dotarła na czas. – Proszę Jamaal! – Powiedziałam szlochając, ale jak widać widok kobiecych łez w ogóle na niego nie działał. – Pozwól mi odejść!

- Myślisz, że uwierzę w choćby jedno słowo wypływające z ust takiej oszustki jak ty? – Zapytał. – Nie możesz powiedzieć nic, co mogłoby ci pomóc. Z powodu mojego zawodu sporo czasu spędziłam na uczeniu się samoobrony. Jednak wiedziałam, że nie uda mi się obronić przed kimś takim jak Jamaal, a przynajmniej nie na długo. Gdybym była zwykłym człowiekiem w zwykłej sytuacji, być może byłabym w stanie zatrzymać go na nieco dłużej, ale nie mogłam w tej sytuacji sobie na to pozwolić. Musiałam dostać się do samochodu, a on stał na mojej drodze. - Nie mam na to czasu, – mruknęłam pod nosem, gdy moje serce gorączkowo biło między moimi żebrami. Nie miałam nadziei, że zdołam dorównać Jamaalowi w bezpośredniej walce. To znaczyło, że musiałam spróbować z nim porozmawiać. Ale jak mogłam przekonać na wpół oszalałego śmiercionośnego Potomka bogów uważającego mnie za wroga? Podniosłam ręce w geście, który miał oznaczać kapitulację, mając nadzieję, że Jamaal cofnie się o krok. – Słuchaj, nie mam pojęcia, o co mnie w tej chwili obwiniasz, ale.. - Słyszałem twoją rozmowę z Maggie, – odparł, idąc w moim kierunku, napinając mięśnie do gotowości skoku, wpatrując się we mnie wzrokiem praktycznie iskrzącym nienawiścią. Zajęło mi chwilę, aby domyślić się, o czym mówi. Kiedy to zrozumiałam, moje oczy się zwęziły. Mówił o dniu, w którym znalazłam pierścień Emmy. Przypuszczam, że nas podsłuchiwał. Tego dnia domyśliłam się, że Jamaal dojdzie do najgorszych wniosków, i jak widać nie myliłam się. Cofnęłam się na jego podejście, ale zmusiłam się, by nie biec, mimo niebezpiecznej intensywności w jego aurze.

Jego usta wykrzywiły się szyderczo, ukazując rząd białych zębów. – Cieszę się, że Maggie nie powiedziała Andersonowi. Cieszy mnie, że zostawiła cię mnie. - Wiem, że w to nie uwierzysz, ale pierścionek był w ziemi, tak jak mówiłam. Potrząsnął głową, wprawiając swoje koraliki w grzechotanie. – Prawdą jest, że twój szef Konstantin wysłał cię, abyś zabiła Emmitta, a następnie kazał ci nas szpiegować. Dostałaś się do Andersona, mówiąc mu, że znajdziesz Emmę, ale nigdy tak naprawdę nie miałaś zamiaru jej znaleźć, co? Mimo zimna poczułam pot na swojej skórze. Każda chwila, jaką marnowałam na stanie tu i rozmawianie z Jamaalem, przemawiała na moją niekorzyść w wyścigu z czasem. Gdybym tylko pomyślała o tym, żeby zabrać broń. - Przysięgam, że zrobię, co w mojej mocy, żeby znaleźć Emmę, – powiedziałam. – Ale teraz muszę pomóc swojej siostrze. Ona jest niewinna, Jamaal, cokolwiek byś nie myślał o mnie. Proszę, pozwól mi do niej pójść, zanim Alexis ją skrzywdzi. Jamaal odwrócił głowę na bok i splunął, jakby w jego ustach znajdowało się coś nieprzyjemnego. – Nie próbuj sprzedać mi tego gówna! Blake jest z nią, więc Alexis nie pojawi się obok nich, nawet w promieniu stu metrów. Myślisz, że możesz nas okłamywać, zabić jednego z nas, a ja tak po prostu pozwolę ci odejść? W końcu nadrobię to wszystko. Jestem zmęczony czekaniem na swoją zemstę. Chciałam krzyczeć ze swojej ogromnej frustracji. W oddali zawył silnik samochodu, a reflektory skierowały się prosto na podjazd w kierunku bramy. To miejsce było zbyt daleko od klubu, by ktoś mógł

usłyszeć mój krzyk, ale może gdy samochód zbliży się do nas, będę w stanie zwrócić na siebie uwagę kierowcy. Nabrałam powietrza do płuc, przygotowując się do wypuszczenia najdłuższego, najgłośniejszego, najbardziej mrożącego krew w żyłach w historii świata krzyku. Opony zapiszczały, gdy rozpędzony samochód pędził do przodu z prędkością, której nie powstydziłby się sam kierowca NASCAR. Zanim udało mi się wydobyć z siebie jakikolwiek dźwięk, Jamaal uderzył mnie pięścią w twarz. Przebywał na wyciągnięcie ręki, gdy zaledwie sekundy dzieliły mnie przed zwróceniem uwagi samochodu na siebie, ale chwila nieuwagi była wszystkim, czego potrzebował. Jego uderzenie podniosło mnie z nóg i wyrzuciło do tyłu. Ból eksplodował w mojej głowie, sprawiając, że zobaczyłam fajerwerki, a nogi zamieniły się w galaretę. Uderzyłam plecami o jeden z zaparkowanych samochodów, powstrzymując moją drugą próbę wymuszenia krzyku przez ulotnienie się powietrza z moich płuc. Krzyk prawdopodobnie i tak by nic nie zdziałał, tak więc usiadłam na dupie, próbując pozbyć się fajerwerków sprzed oczu. Samochód, który próbowałam zatrzymać, odjechał tak szybko, że oczekiwałam huku wywołanego przekroczeniem bariery dźwięku. Wstałam na równe nogi, przygotowując się na uniknięcie kolejnego ciosu Jamaala. Moja głowa odpłynęła po pierwszym uderzeniu, ale moja desperacja pomogła mi zachować świadomość. Gdybym odpłynęła, Jamaal złapałby mnie w mgnieniu oka, a ja nigdy nie uratowałabym Steph. Coś spłynęło z mojej górnej wargi. Otarłam to wierzchem dłoni. Krew. Na ten moment byłam zadowolona z ciemności, w przeciwnym razie miałabym kolejny zawrót głowy.

Jamaal uśmiechał się jak szaleniec – którym w tym momencie był już w znacznym stopniu. Gdy zamykał dzielącą nas przestrzeń, zaciskał niebezpiecznie obie dłonie w pięści. Podszedł do mnie ponownie, prawą pięść kierując w stronę mojego nosa. Niestety, nie byłam przygotowana do kontynuacji z lewej strony, która dosięgła moich jelit. Zawisając na chwilę w powietrzu, upadłam po raz kolejny na ziemię. Zachowałam wystarczającą świadomość, by się przetoczyć, tym razem unikając kopniaka serwowanego w moją twarz przez Jamaala. Pchnęłam się mocno na kolana, skanując parking i próbując odzyskać równowagę. Mój samochód był zaledwie kilka metrów dalej. Skoczyłam na równe nogi i rzuciłam się biegiem w jego stronę, ale Jamaal złapał mnie w talii, zanim zdążyłam zrobić zaledwie dwa kroki. Pomimo mojej duszności udało mi się wykonać słabą imitację krzyku, spowodowanego frustracją, gdy po raz kolejny zostałam złapana. Kopałam na ślepo, na szczęście trafiając Jamaala w nos, wywołując przy tym obrzydliwe chrupnięcie. Wchłonął ból ze stoickim spokojem, ale przynajmniej rozproszyłam go na tyle, bym mogła się uwolnić. Zdążyłam dotrzeć do samochodu, zanim zdałam sobie sprawę z fatalnego błędu w moim planie. Moją torbę, która posiadała pasy na broń, miałam jeszcze podczas biegu, ale upuściłam ją w czasie walki. Były w niej moje kluczyki. Krew nadal sączyła się z mojego nosa, gdy odwróciłam się w stronę Jamaala. Jego nos wyglądał jeszcze gorzej niż mój, ale nie widziałam żadnych oznak, jakoby to mu przeszkadzało. Wyciągnął skądś nóż – z buta, może? – i wymachiwał nim w rzadkim świetle promieni księżyca, przysłoniętego przez chmury.

Przełknęłam ślinę, czując w gardle smak krwi. Wszystko mnie bolało, przez bijatykę, przez bosy bieg i przez zadrapania skóry, których nabawiłam się, gdy przewróciłam się na asfalcie. Moja sukienka była w strzępach, wyglądając najprawdopodobniej nieprzyzwoicie. Jamaal stanął między mną a torbą, a ja byłam tak zmęczona i wyczerpana, że nie miałam już pojęcia, jak zatrzymać go na trochę dłużej. Ale musiałam. Jakoś. Jamaal nie miał zamiaru pozwolić mi odejść. Już dawno temu obrał na mój temat swoje własne zdanie, mówiące o tym, że jestem zdrajcą i że kłamałam, mówiąc o Steph. Co znaczyło, że jeżeli chciałam dostać się do samochodu i odjechać, musiałam go zamordować. Pomyślałam, że odbyłam tę walkę, jakbym była kimś więcej niż człowiekiem. Być może dzięki temu zniosłam swoje obrażenia dużo lepiej niż kiedyś, nie musząc się martwić, że będę miała trwałe uszkodzenia, nie miałam teraz najmniejszej wątpliwości, że byłam nieśmiertelna. A może teraz te zdolności mi pomogą. Jeśli Jamaal się do mnie zbliży, będę skończona, nawet gdyby nie miał noża. Nie mogłam mu na to pozwolić. Zaczęłam rzucać szybkie spojrzenia w lewo i prawo, sugerując Jamaalowi, że właśnie jestem w trakcie wybierania drogi ucieczki. Jakbym nie wiedziała, że nie uda mi się uciec. Obeszłam tyłem samochód dookoła, dając sobie więcej przestrzeni. Potem zrobiłam zmyłkę w lewo. Jamaal uważał mnie za nikogo innego, jak za słabowitą ludzką kobietę. Niezbyt mądrze. Kiedy wykonałam swoją zmyłkę, rzucił się do przodu, gotowy na przechwycenie mnie, gdybym naprawdę zamierzała uciec.

Wykorzystałam jego chwilę nieuwagi i rzuciłam się do przodu, nie zważając na palący ból, gdy moja skóra po raz pierwszy zetknęła się z szorstkim asfaltem. Zacisnęłam mocno dłoń na butach, kiedy udawałam, że szukam drogi ucieczki. Przewróciłam się na plecy. Zmyłka nie dała mi zbyt wiele czasu. Nie spodziewałam się tego. Jamaal już zorientował się o swoim błędzie i stał teraz odwrócony twarzą do mnie. Wahałam się przez ułamek sekundy, przerażona tym, co miałam zamiar zrobić. Chodziło tu o Steph, a więc to było konieczne. Skrzywiłam się w oczekiwaniu, wycelowałam i rzuciłam butem prosto w twarz Jamaala z taką siłą, na ile mogłam sobie tylko pozwolić. Obstawiłam, że mój rzut będzie równie celny jak moje strzały. Opłaciło się. Nic dziwnego, że Jamaal nie spodziewał się broni w postaci rzuconego buta i zrobił tylko niezbyt pewną próbę uniknięcia go. Ale mój nadprzyrodzony cel mógłby zrobić niebezpieczną broń z wielu zwykłych rzeczy, a obcasy były modnie spiczaste. 3-calowy obcas trafił prosto w oko Jamaala, wbijając się w nie. Krzyczał, dźwięk pełen bólu i wściekłości. Nawet facet tak twardy jako on nie był w stanie zachować spokoju, gdy jego oko zdawało się ślepnąć. Upadł, boleśnie wyszarpując but z zakrwawionego oka i ciskając go jak najdalej. Przycisnął dłoń do rany i pochylał się, aż prawie dotykał czołem asfaltu, nie mogąc stłumić swojego pełnego udręki jęku. Szlochając z bólu, ze strachu i grozy, pokuśtykałam do swojej torby, aby wydostać z niej kluczyki. Jamaal nadal tkwił pochylony, gdy wdrapałam się na siedzenie kierowcy i uruchomiłam silnik. Mój żołądek

domagał się chwilki na opróżnienie swojej zawartości, ale dziesięć minut temu zabrakło mi już jakichkolwiek dodatkowych sekund i musiałam przełknąć, by powstrzymać odruch wymiotny. Starając się nie patrzeć na Jamaala i na to, co mu zrobiłam, wcisnęłam pedał do samej podłogi i odjechałam z parkingu na najwyższych obrotach.

OSIEMNAŚCIE

Drżały mi dłonie, a zęby szczękały o siebie, gdy jechałam, próbując usunąć gulę w moim jelicie. Ile czasu kosztował mnie Jamaal? Wydawało się, że wieczność, ale moje poczucie czasu było całkowicie jebnięte. Moje całe ciało pulsowało od obicia, a mój żołądek nadal próbował wszcząć bunt. Gdy rzucałam w Jamaala butem, moim jedynym przeznaczeniem było całkowite wypadnięcie jego oka, ale nawet pomimo mojego strachu o Steph, cała drżałam na samą tę myśl. - On jest Liberi, Nikki, – powiedziałam sobie, zaciskając zęby, mając nadzieję, że w ten sposób zatrzymam ich grzechotanie. – Wyleczy się. Przynajmniej taką miałam nadzieję. Wszyscy, których znałam, mogli się uzdrawiać, nie pozostawiając przy tym żadnego śladu. Gula w moim gardle wzrosła, a ja robiłam wszystko, byle się jej pozbyć. Zrobiłam, co powinnam. Poza tym, kto wiedział, co zamierzał zrobić mi Jamaal, gdyby tylko się do mnie dostał? Podejrzewam, że to byłoby coś gorszego od kilku ciosów, mocniejszego od dźgnięcia mnie nożem, którym przede mną wywijał. Nie mógł mnie zabić, ale wiedziałam, że nie jestem odporna na ból. Jak już mówiłam, mam bardzo wrażliwe serce. Nieważne, ile wmawiałam sobie, że Jamaal na to zasłużył, nie mogłam oprzeć się

wrażeniu, że potraktowałam go bardzo okropnie. Dlatego zadzwoniłam do Andersona, gdy tylko wjechałam na prostą ulicę, starając się zachować prędkość, która nie zainspiruje policji do zatrzymania mnie. Jeżeli po wypadku samochodowym moja rana zagoiła się bez żadnej pomocy, Jamaal będzie bez oka i pogrążony w bólu przez kilka godzin, a ja nie chciałam zostawiać go samego w tym stanie na parkingu. Oprócz litości dla jego bólu, nie chciałam tam żadnych kręcących się przechodniów, którzy mogliby być nim zaciekawieni. Nie byłam w stanie sobie wyobrazić, że pozbycie się oka poprawi jego psychikę. Anderson odebrał już po pierwszym dzwonku. – Nikki! Gdzie jesteś? Zamrugałam, zdziwiona jego przestraszonym głosem. – Na drodze, – powiedziałam. – Alexis… - Ma twoją siostrę. Wiem. Właśnie odebrałem telefon od Blake’a. Gniew zaćmił mój strach, przeistaczając wszystko w ogień. – Gdzie, do kurwy, on był? – Krzyknęłam. – Miał ją chronić. – Nie mogłam powstrzymać szlochu i musiałam mrugnąć oczyma, by pozbyć się łez rozmazujących widok przede mną. Nie mogłam pozwolić sobie na łzy, nie teraz. - Wyjaśnię później, – powiedział szorstko Anderson. – Wiesz, gdzie ją zabrał? Wypaliłam adres. Jeśli ktoś z ludzi Andersona był bliżej niż ja, to może będzie mógł dostać się tam na czas i uratować Steph. - A gdzie ty jesteś? – Zapytał. - Nadal w Chevy Chase, ale będę tak szybko, jak tylko mogę. Na drugim końcu linii zaległa cisza, jakby Anderson był zaskoczony moją odpowiedzią. Ale znowu, jeżeli rozmawiał z Blakiem,

wiedział, kiedy Steph zniknęła i musiał się zastanawiać, czemu jeszcze nie jestem w połowie drogi. - Jamaal mnie opóźnił, – powiedziałam nie dbając o to, że wyjdę na skarżypytę. – Powinieneś wysłać kogoś do klubu, by go odebrał. Nie jest w tej chwili w zbyt dobrym stanie. - Oddzwonię później, – powiedział Anderson, przerywając nagle rozmowę. Skrzywiłam się do telefonu. Dlaczego się rozłączył? Nawet w tych kilku słowach byłam w stanie usłyszeć wściekłość w jego głosie, ale to na Jamaala był zły, nie na mnie. Racja? Zamknęłam telefon i rzuciłam go na boczne siedzenie. Nie miało znaczenia, dlaczego Anderson był zły albo czemu przerwał połączenie. Był w rezydencji, zbyt daleko, by pomóc. Kłócić się o walkę z Jamaalem będę później. Telefon zadzwonił kilka razy, gdy pędziłam ulicami miasta, przeklinając każde czerwone światło, przez które

nie mogłam sobie

pozwolić przejechać w obawie przed zatrzymaniem przez policję. Zignorowałam to, bo przy prędkości, z jaką jechałam, musiałam całą swoją uwagę skupić na drodze. Nie pomogłabym Steph rozbijając samochód albo dając się złapać glinom. Minuty mijały i choć próbowałam, to nie mogłam nie zerkać na zegar na desce rozdzielczej za każdym razem, gdy mogłam mu poświęcić uwagę. Zaszlochałam, gdy termin Alexisa nadszedł, a później minął, myśląc, że przez to, ile czasu zajęła mi ucieczka od Jamaala, nie sposób było pojawić się na czas. Modliłam się, by Alexis wstrzymał się trochę, dał mi bonus czasowy, zdając sobie sprawę, jak nierozsądny był jego termin. Weszłam w ostatni zakręt dobre dziesięć minut po terminie. Ulica była spokojna i zaciszna – przez co oczywiście była idealnym miejscem

dla Alexisa. Nie było żadnego parkingu, ale nie miałam zamiaru przejmować się teraz formalnościami. Gdy „przecięłam” ostatnią wąską uliczkę, drzwi do domu po drugiej stronie ulicy na terenie, który Alexis wyznaczył jako spotkanie, otworzyły się. Zamrugałam zdziwiona, gdy Alexis cały podjarany biegł ze stałą prędkością, przeskakując ozdobne barierki werandy, kierując się w dół ulicy, jakby goniło go samo piekło. Być może naoglądałam się zbyt wiele filmów, ale pierwsze, co przyszło mi do głowy, to to, że umieścił tam bombę i uciekł, by uniknąć wybuchu. Zatrzasnęłam samochód i zdecydowałam, że nie obchodzi mnie, dlaczego Alexis uciekał. Martwiłam się jedynie o Steph. Rany na moich stopach były na tyle powierzchowne, że zdołały się już uzdrowić, ale nadal były otwarte i krwawiące. Wyskoczyłam z samochodu i rzuciłam się w stronę schodów. Alexis zostawił otwarte drzwi, gdy uciekał, więc wpadłam do środka, nie zatrzymując się ani na chwilę, by rozważyć możliwość zasadzki. - Steph! – Krzyknęłam, zdesperowana, by usłyszeć jej głos, by wiedzieć że żyje i nic jej nie jest. - Tutaj! – Odpowiedział głos, który z całą pewnością nie należał do Steph. Przeszedł mnie dreszcz, gdy szłam w stronę głosu Blake’a. Znalazłam ich na podłodze, skierowanych tyłem do wejścia. Dom był na sprzedaż i był całkowicie pusty, ale podejrzewam, że pokój ten służył za biuro - oparte na biurku i szafce przymocowanej do ściany. Blake klęczał na podłodze, opierając ochronnie Steph o siebie i trzymając jej głowę na swoich kolanach. Jej elegancko spięte włosy były teraz przemoczone, rozczochrane, opadały na jej twarz jak welon. Była

naga, a Blake starał się owinąć ją swoim podartym ubraniem, nadając jej skromności. Jej ramiona drżały w cichym szlochu. Stałam w drzwiach, trzymając dłoń na ustach, aby stłumić swój płacz. Ona żyje, mówiłam sobie w kółko, ale jej nagość i łzy przypominały mi różnicę między żyje a ma się dobrze. - Och, Steph – wyszeptałam, czując, jak łamie mi się serce. Blake podciągnął ją delikatnie w ramiona, kołysząc ją, gdy trzymała głowę opartą o jego pierś. Gdy na mnie spojrzał, jego oczy otoczone były czerwienią, jego ewidentny niepokój wprawił mnie w kolejny szok. Dwa razy mnie przestudiował, zanim po raz kolejny spojrzał mi w oczy. Z pewnością wyglądałam jakbym została przeciągnięta za samochodem po żwirze, czułam się naga w miejscach, w których powinno znajdować się ubranie, ale nie mogłam się tym teraz przejmować. - Zabiję go, – warknęłam, nie wiedząc, czy mówię o Alexisie, czy o Jamaalu. Być może o obu. Przypomniałam sobie ucieczkę Alexisa, a moja złość wzrosła dwukrotnie. – Pozwoliłeś uciec Alexisowi. I gdzie, do cholery, byłeś? Miałeś ją chronić! Wzdrygnął się na złośliwość w moim tonie, ale szybko odpowiedział. – Ktoś wylał na mnie cały kieliszek czerwonego wina, – powiedział. – Poszedłem do toalety, żeby się umyć. Była tuż na zewnątrz… - jego głos stopniowo zanikał, przysunął Steph jeszcze bliżej siebie. – Nie czekałem zbyt długo, musiałem za nim podążyć. Szukałem cię przez jakiś czas, ale nie było czasu. Wyraz jego oczu stwardniał. – Jeśli chcesz wiedzieć, dlaczego drań uciekł, naprawdę miałem zostawić Steph samą i zacząć go gonić?

Westchnęłam szorstko,

chcąc

cofnąć

moje życie.

–

Nie.

Oczywiście, że nie. Starałam się wejść dalej do pokoju, choć widok cierpiącej Steph był nie do zniesienia. Blake odsunął jej włosy z dala od twarzy, a ból we mnie stał się jeszcze mocniejszy. Zatoczyłam się i omal nie upadłam. Bił ją. Bardzo. Jej oczy były całe poczerniałe, a warga była rozdarta i spuchnięta. Kilka siniaków widniało na jej szyi, gdzie Alexis musiał ją dusić. Jak na jeden raz było tego zbyt wiele. Pobicie przez Jamaala. Horror z wypadnięciem jego oka. Stała pompa adrenaliny w moim organizmie, gdy przegrałam wyścig z czasem. Straszne, obrzydliwe objawienie tego, co ten drań zrobił mojej siostrze. Pokój obrócił się wokół mnie, następnie przekoziołkował, a mój mózg kompletnie się wyłączył. Ugięły się pode mną nogi i upadłam na wykładzinę. Nie zemdlałam, ale było to coś zbliżonego. - Nikki – zachrypiała Steph. Walczyłam, aby pozbyć się szarej mgły otaczającej mój umysł. Rozpadnięcie się na kawałki byłoby łatwym wyjściem, nigdy nie byłam tego tak bliska. Połknęłam ogromny, sprawiający mi ból guzek w gardle i zamrugałam, by powstrzymać łzy. Steph wyciągnęła do mnie rękę, a ja przetaczałam się w jej stronę na kolanach, aż byłam wystarczająco blisko dotknięcia jej. Jej palce zacisnęły się wokół moich z zaskakującą solidnością. - Dobrze się czujesz? – Zapytała. Jej głos był szorstki i chrapliwy, coś jakby krzyk, płacz albo jakby bliski śmierci. Moja szczęka zadrżała, gdy patrzyłam na jej skołataną twarz , na łzy, które spływały po jej policzkach.

– Czy dobrze się czuję? –

Zwalczyłam histeryczny śmiech. Po tym wszystkim, co przeszła, Steph martwiła się o mnie? Pociągnęła nosem i zamrugała oczyma. – Wyglądasz jakby ktoś przepchnął cię przez niszczarkę papieru. Przez chwilę zapomniałam o tym, że musiałam wyglądać jak wrak. Ale ja wyleczę się w ciągu kilku godzin, a Steph… - Ze mną dobrze, – zapewniłam ją łamiącym się głosem, z trudem powstrzymując łzy. - Nieprawda. I masz sporo do wyjaśnienia. Nawet w oczywistym niebezpieczeństwie oraz z jej wyniszczonym głosem udało jej się wypowiedzieć to w tonie polecenia. Zastanawiałam się, czy Alexis objawił przed Steph swoją nadprzyrodzoną naturę, podczas gdy on… Zatrzymałam się przez dokończeniem, mimo że pytanie zawisło w mojej głowie. Jeśli jego groźby były jakąś wskazówką o tym, że nigdy nie miał zamiaru jej zabić, a pozostawić przy życiu po to, bym ja cierpiała bardziej. Był aroganckim draniem i mógł pomyśleć, że Steph będzie zbyt przerażona i zszokowana tym, co mógł przed nią ujawnić. - Zajmijmy się najpierw tobą, – powiedział łagodnie Blake, gdy cisza trwała zbyt długo. – Później ci wszystko wyjaśnimy. - Wezwałeś pogotowie? – Zapytałam Blake’a. - Nie! – On i Steph odpowiedzieli w tym samym czasie. Rozumiałam, czemu Blake się sprzeciwiał – martwił się, że policja zajmie się sprawą Liberi – ale jeśli myślał, że pozwolę mu nie oddać Steph pod opiekę, której potrzebowała, był w ogromnym błędzie. Ścisnęłam jej dłoń trochę mocniej.

- Potrzebujesz pomocy, moja droga, – powiedziałam, ale Steph potrząsnęła głową. - Żadnych lekarzy, – powiedziała stanowczo. Zmusiła swoje napuchnięte oczy do otwarcia na tyle szeroko, bym mogła spotkać jej stanowczy wzrok. – Nie zrobił mi niczego, co nie uleczy się po jakimś czasie. Poszczucie go policją sprawi, że ich jedynie zabije. Nie wiem, kim był, ale na pewno nie był człowiekiem. A niech to. To znaczyło, że Alexis rozlał już część mleka. Chciałam udawać, że nie miałam pojęcia, o czym mówi, aby trzymać ją z daleko od wiedzy, jak bardzo niebezpieczny może być Alexis. Chciałam nakłonić ją do pójścia do szpitala, porozmawiania z policją, aby przeprowadzić wszystkie normalne rzeczy w sprawie ofiar gwałtu. Ale byłam zbyt wyczerpana, by ją do tego zmusić. Mogę jej coś powiedzieć, ale to i tak jej nie przekona. - Zabierzemy ją do domu, – powiedział Blake. – Będzie tam bezpieczna. Byłam zbyt przygnębiona i dręczona wyrzutami sumienia, by się kłócić. Pomogliśmy założyć Steph coś, co przypominało resztki jej sukni, a Blake dał jej swoją marynarkę, by mogła się okryć. Aportowałam

swój

samochód

z

nielegalnego

parkingu

i

zatrzymałam go tuż przy drzwiach, by Blake mógł przenieść Steph i umieścić ją na tylnym siedzeniu. - Mogę chodzić, – słyszałam, jak narzeka Steph, gdy Blake ją wniósł. Zgadywałam, że kiedy indziej zamierzał wrócić po swój samochód. - Ale opiekowanie się tobą czyni mnie mniej bezużytecznym, – powiedział.

Spojrzałam na jego twarz we wstecznym lusterku, a następnie musiałam uciekać przed jego surowym spojrzeniem. Nie mógł znać Steph zbyt dobrze, ale mimo moich wcześniejszych podejrzeń, wydawało się oczywistym, że rzeczywiście o nią dbał. Czuł się prawie tak samo winny jak ja.

DZIEWIĘTNAŚCIE

Kierowałam z powrotem, jadąc do rezydencji w pełnym oszołomieniu. Steph leżała zwinięta na tylnym siedzeniu, trzymając głowę na kolanach Blake’a, który ją głaskał i próbował uspokoić. Jej łzy wyschły już dawno temu, ale wiedziałam, że z czasem przyjdzie ich więcej. Rany Alexisa zadane jej psychice były o wiele gorsze niż ból fizyczny, jak cholera chciałam być nadal śmiertelna, bo wtedy mogłabym w pełni cieszyć się zabiciem go. Blake zadzwonił do Andersona, gdy byliśmy w drodze, podając mu najnowsze doniesienia. Oczywiście, nie słyszałam nic z tego, co Anderson powiedział przez telefon, ale przysięgam, że mogłam odczuć jego gniew. Nie byłam pewna, na kogo był zły i czy mnie to obchodziło. Zrobiłam wszystko, by oderwać się od nierealnego poczucia odrętwienia, lecz nie byłam gotowa poradzić sobie z własnymi emocjami, które wciąż mnie nękały. Kiedy dotarliśmy do domu, Blake znów nalegał na przeniesienie Steph, pomimo jej protestów zapewniających, że może chodzić. Może czuł się lepiej, gdy zachowywał się szarmancko, nie mogłam nie zauważyć, jak się do niego przysunęła, zarzuciła swoje ramię przez jego szyję i oparła głowę tuż pod jego brodą. Wydawało się, że potrzebowała komfortu. A on może robił to dla jej dobra. Pognałam pierwsza, przytrzymując dla niego drzwi, wtedy on wszedł do środka i stanął jak wryty.

Anderson czekał tam na nas, nie był jednak sam. Obok niego stał Jamaal z dokładnie zabandażowanym okiem. Domyślałam się, że jest nieźle wkurzony po tym, co mu zrobiłam. Zamiast tego, spojrzał na Steph jak na poobijaną figurę, gdy przytuliła się do klatki piersiowej Blake’a, i spuścił głowę w geście czegoś, co, do cholery, wyglądało jak wstyd. Czułam gotującą się we mnie wściekłość, widząc, co Alexis zrobił mojej siostrze. Musiałam zrobić wszystko, by powstrzymać się i nie rzucić się na Jamaala w celu wydrapania jego drugiego oka. - Zabierz ją na górę – nakazał Anderson Blakowi, na co on skinął głową i ruszył w stronę wielkich schodów. – Ty nie – powiedział Anderson, gdy zaczęłam iść za Blakiem. - Ale… - spojrzenie Andersona sprawiło, że zaprzestałam wszelkich protestów. Nie chciałam stracić Steph z oczu, ale część mnie wiedziała, że emocjonalne zamieszanie może zrobić jej więcej szkód niż pożytku. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała, to martwienie się o moje samopoczucie, a była wystarczająco zbyt troskliwa, by to zrobić. Zacisnęłam dłonie w pięści, stojąc i patrząc, jak Blake zabiera Steph na górę. Powoli odwróciłam się do Andersona i Jamaala. Jamaal wciąż stał z pochyloną głową, kuląc ramiona, jakby próbował stać się mniejszy. Może czuł, że się mu przyglądam, bo podniósł głowę i przez chwilę nasz wzrok się spotkał. Z zabandażowanym okiem wyglądał naprawdę ponuro. Otworzył usta, by coś powiedzieć, potem pokręcił głową i znów wpatrywał się w podłogę. - Brak słów – wydawało mi się, że słyszałam, jak mówi pod nosem. Jedno mogę przyznać, Jamaal nie nadaje się na aktora. Wątpiłam, by jego żal był udawany, skoro jego życie od niego zależało, wiedziałam to, co widziałam, a mianowicie, że był autentyczny. Był przekonany, że

każde słowo pochodzące z moich ust było kłamstwem, dlatego nie sądził, że zatrzymanie mnie skrzywdzi kogoś innego oprócz mnie. Teraz gdy stanął w obliczu prawdy, jego złe zamiary gasły. Może i było mu przykro za to, co zrobił, ale nie zrobił Steph nic dobrego, więc mnie to nie obchodziło. - Jutro rano o dziewiątej – powiedział Anderson do Jamaala swoim zimny głosem, – przeprowadzimy sondę w celu ustalenia twojej kary. – Jamaal skinął głową w geście akceptacji, nie patrząc nawet w górę. – Noc spędzisz na dole. – W jednej z cel, jak mniemam. – Idź. Już. Jamaal skłonił się do pasa, wciąż zachowując wzrok wbity w podłogę, wycofał się z pokoju i odszedł. To był najbardziej uległy gest, jaki w życiu widziałam, więc zaczęłam się zastanawiać, jakiego rodzaju kara może go czekać. Mimo, że w małym stopniu jestem częścią wesołej kadry Andersona, wciąż nie wiem o nich wszystkiego. Gdy tylko Jamaal odszedł, Anderson odwrócił się do mnie z ponurą miną. Czyżby Jamaal powiedział mu o pierścionku? Również stanę przed sądem? Na tą chwilę nie wydawało mi się, by mnie to obchodziło. Anderson obejrzał mnie z góry do dołu, oceniając wszystkie szkody. Cięcia i starcia, których nabawiłam się, tocząc się po asfalcie, były na dobrej drodze do uzdrowienia, ale kilka głębszych siniaków wciąż utrzymywało się w dobrej formie. Głowa bolała mnie zaciekle, ale podejrzewam, że większą przyczyną było bycie w ciągłym stresie, a nie prawdziwy uraz fizyczny. Anderson pokręcił głową. – Nigdy bym nie pomyślał, że to zrobi – powiedział. – Wiedziałem, że nadal cię podejrzewa, wiedziałem również, że jest niezrównoważony, ale… - Jego głos stopniowo zanikł, po raz

pierwszy, odkąd go poznałam, zobaczyłam na jego twarzy prawdziwą niepewność. Westchnęłam. – To nie twoja wina – powiedziałam, mimo całej mojej złości na wszystkich Liberi, zdałam sobie sprawę, że naprawdę tak uważam. Może gdybym opowiedziała mu o nocnej wizycie Jamaala, to udałoby się zażegnać dzisiejszą katastrofę. Bycie cicho wydawało mi się kwestią honorową, ale miałam o wiele więcej dowodów niż Anderson na to, że Jamaal wymknął się spod kontroli. Steph ucierpiała dlatego, że zamiast coś zrobić, ja siedziałam cicho. - Co zamierzasz z nim zrobić? – zapytałam, krzyżując ramiona i drżąc z zimna. Pomimo swojego udawanego spokoju, wiedziałam, że odpowiedź Andersona będzie bezwzględna. Nieważne, jak zła byłam na Jamaala, nie byłam pewna, czy chcę zobaczyć tą bezlitosną stronę. - Zdecydujemy jutro. – W jego głosie nie było żadnych wskazówek, stąd wiedziałam, że temat został uznany za zamknięty. - A jego oko… - Przełknęłam ślinę, przypominając sobie, co zrobiłam. – Wyleczy się? Anderson spojrzał na mnie ze zdziwieniem. – Nie mów mi, że ci go szkoda! Logika podpowiadała mi, że nie powinno tak być. Nigdy nie chciałam być tak krwiożercza, by cieszyć się czyimś bólem, bez względu na to, co ten ktoś zrobił, ale to nie znaczy, że powinnam czuć żal. A jednak nie mogłam nie być świadoma głębokiej rzeki pełnej bólu biegnącej pod wrogością Jamaala. Potrzebował winić kogoś za śmierć Emmitta, a ja byłam oczywistą kandydatką. Aż za dobrze wiedziałam, jak to jest próbować odciążyć się z bólu, winiąc kogoś innego. Wystarczy zapytać kilka nieszczęsnych rodzin zastępczych, które utknęły ze mną, zanim przygarnęli mnie Glassowie.

Spojrzałam na drzwi, za którymi zniknął Jamaal. – Jaki był, zanim umarł Emmitt? – zapytałam, nie odpowiadając na pytanie Andersona. Anderson westchnął i przeczesał swoje i tak już rozczochrane włosy. – Nie taki – mruknął, potwierdzając to, co już wiedziałam. – Zawsze był spięty, ale Emmittowi udawało się go uspokoić. Emmitt miał wielowiekowe

doświadczenie,

zajmując

się

skutkami

swojej

śmiercionośnej magii, a Jamaal tkwił w tym zaledwie kilka dekad. Nie jest łatwo to opanować. Mimo sytuacji, nie mogłam powstrzymać ciekawości. Widziałam na własne oczy, co potrafili zrobić Maggie i Blake, i byłam pewna, że widziałam, jak Jamaal przeszedł przez zamknięte drzwi, ale poza tym miałam bardzo mało okazji do zrozumienia umiejętności mojego koleżki Liberi. – Magii śmierci? Anderson skinął głową. – To bardzo.. ciemna moc, szczególnie jeśli chodzi o Jamaala. Może zabić ludzi, nie dotykając ich, a moc praktycznie posiada swój własny umysł. Chce być wykorzystywana i walką jest opanowanie jej. Emmitt miał jedną z tych mocy, ale nauczył się ją opanowywać. Uczył Jamaala swoich technik i udawało mu się być coraz bardziej stabilnym. – Zacisnął szczękę. – Potem drań postanowił umrzeć, nie dokończając swojej pracy. Nie znałam Emmitta zbyt dobrze, a większość tego, co wiedziałam, i tak było fikcją. Wydawał się być całkiem miłym facetem, a przynajmniej z pozoru. Ale zwykle mili ludzie nie opuszczają ludzi, którzy ich potrzebują. - Szkoda, że nie możemy przywrócić go z martwych i dać go pod sąd – powiedziałam, a Anderson uśmiechnął się przelotnie.

- Rzeczywiście. - Uśmiech znikł, zanim miał okazję w pełni się uformować. – Powinnaś oczyścić siebie i swoje rany. Jutrzejszy dzień zaczyna się bardzo wcześnie. - Słuchaj, nie wiem, czy Jamaal ci powiedział… - Że znalazłaś pierścionek Emmy? Więc, powiedział. – Hm, tak. Anderson spotkał mój wzrok. – Jeśli powiesz, że znalazłaś obrączkę w ziemi, uwierzę ci na słowo. Na razie. Nie byłam pewna, czy mówiąc, że mi wierzy, zapewnił mi bezpieczeństwo, ale kiedy powiedział „na razie”, przynajmniej nie groziła mi Ręka Zagłady. – Znalazłam go w ziemi – powiedziałam, patrząc mu prosto w oczy. – Przysięgam. Patrzył na mnie przez dłuższy czas, ale nie odwróciłam wzroku. Wreszcie skinął głową. – W porządku. Skończmy rozmowę. Zrozumiałam odprawę kryjącą się pod jego słowami. Nie bardzo chciałam być sama ze swoimi myślami, ale skierowałam się ku górze. Wzięłam prysznic i przebrałam się, unikając przy tym spojrzenia na swoje odbicie lustrzane, a następnie udałam się na poszukiwania Steph. Nie zdziwiłam się, gdy znalazłam ją w apartamencie Blake’a. Był w swoim salonie, popijając bursztynową ciesz i przemierzając pokój w tę i z powrotem. Drzwi sypialni były uchylone, ale światła w środku były zgaszone. Zatrzymał się, gdy mnie zobaczył, kładąc palec na ustach, by mnie uciszyć. – Śpi- szepnął. Chciałam do niej pójść, aby rzucić na nią okiem i zapewnić siebie, że z nią wszystko w porządku. Ale oczywiście nie było z nią w porządku,

udało jej się chwilowo zapomnieć o nieszczęściu, uciekając w sen, więc nie chciałam jej budzić. - Ty również powinieneś się przespać – powiedział Blake wciąż tym samym miękkim szeptem. – Wyglądasz, jakbyś miała zaraz umrzeć. Tak się czułam. Uzdrawianie pobierało ze mnie zbyt dużo energii i przez to czułam się, jakbym nie spała już ze trzy dni. – Dbaj o nią – powiedziałam, zaskoczona tym, że czułam spokój, zostawiając ją w jego rękach. Zaledwie kilka godzin wcześniej nie byłabym w stanie powiedzieć, że mu ufam - i natychmiast bym go odesłała. Nie udało mu się jej ochronić, ale zrobił dla niej więcej niż ja. Kto wie, o ile gorzej by było, gdyby Blake się nie pokazał? Mając nadzieję, że udało się jej znaleźć zapomnienie we śnie, a przynajmniej na chwilę, udałam się z powrotem do swojego pokoju i padłam w ubraniach na łóżko.

Często miewałam złe noce w swoim życiu, ale ta była najgorsza. Mimo, że byłam strasznie wyczerpana, to nie mogłam zasnąć. Ledwo udało mi się zamknąć oczy. Zamiast tego leżałam w ciemności na plecach, katalogując grzechy z przeszłości i myśląc o tym, jakiego pecha musiała mieć Steph, natrafiając na tak durną siostrę adopcyjną. Leżałam i przekręcałam się z boku na bok w poczuciu winy, zdając sobie sprawę, że to nie pierwszy raz, gdy ktoś oberwał z powodu mojego nawyku do nie paplania jęzorem. Biorąc pod uwagę, jak beznadziejnie wszystko ostatnio szło, a dokładniej, odkąd postanowiłam trzymać gębę na kłódkę, pewnie myślicie, że teraz wiem lepiej. Miałam osiem lat i byłam już w ósmej rodzinie zastępczej. Garcia mieli dwunastoletniego syna Dave’a, który był takim samym uosobieniem

problemów jak ja, i gdyby tylko mogli, pewnie by mnie „naprawili”. Rzecz w tym, że „nie naprawili” Dave’a tak bardzo, jak oczekiwali. Pan

Garcia

był

zapaleńcem

broni,

ale

za

to

bardzo

odpowiedzialnym. Trzymał pistolety bezpiecznie zamknięte, amunicję trzymał zabezpieczoną w innym miejscu i oba klucze również ukryte. Dave był zafascynowany tą przeklętą bronią i pewnego letniego dnia, kiedy Pan Garcia był w pracy, odkrył, gdzie ukrywa klucze. Był z siebie bardzo dumny i podekscytowany, mogąc bez konsekwencji potrzymać pistolety. Pokazał mi je i pozwolił mi nawet jeden potrzymać. Zabawa z bronią miała odwołać się do mojej dzikiej natury i oczywiście miałam Dave’a za starszego i mądrzejszego. Prawdę mówiąc, nigdy nie rozważałam nawet opowiadania o nim. Miesiąc później Dave zabrał ze szkoły kilku swoich przyjaciół. Byłam na zakupach z Panią Garcią.

Pan Garcia miał mieć na oku

chłopaków, ale był zbyt stary, by stale przeprowadzać nadzór. Siedział rozłożony w salonie i oglądał mecz baseballowy, podczas gdy chłopcy grali w gry wideo w pokoju Dave’a. Dave coraz częściej skradał się do skrytki z bronią. Chcąc zaimponować swoim przyjaciołom, trzymał jeden pistolet w szafce swojej komody. Jestem pewna, że myślał, że nie jest naładowany lub że wystrzelił wszystkie naboje, gdy ostatnim razem go wykradł i ćwiczył strzelanie w lesie. Jeden z jego przyjaciół na własnej skórze przekonał się o tym, że w lufie była jedna kula. Pistolet wypadł z dłoni Dave’a, a on do końca życia, będzie miał na sumieniu śmierć swojego przyjaciela. Dave opowiedział później o wszystkim, a kiedy Garciowie dowiedzieli się, że wiedziałam o broni, nie mogli się doczekać, by się mnie pozbyć. Nie mogli uwierzyć w winę Dave’a, ich ciało i krew. Więc zamiast

tego, zgonili całą winę na mnie. Nigdy się z tym nie pogodziłam, byłam zła i rozgoryczona, gdy mnie pakowali. Powinnam wynieść z tego lekcję. Nie, śmierć nie była moją winą, ale i tak czułam się źle z tym, że Garciowie mnie winili. Nawet jeśli to była życiowa lekcja, mogłam wyciągnąć odpowiednie wnioski, gdybym tylko zdołała otworzyć oczy. Nie byłam winna śmierci, ale mogłam jej zapobiec. Teraz było za późno, bym mogła coś zrobić: powinnam była powiedzieć Andersonowi prawdę o zagrożeniu ze strony Jamaala. Ale nawet patrząc wstecz z najlepszej perspektywy, nie jest się w stanie zmienić przeszłości.

DWADZIEŚCIA

Udało mi się uciąć niespokojną drzemkę w ciągu tych najmroczniejszych nocnych godzin, ale jak tylko słońce wyjrzało zza horyzontu, natychmiast wstałam z łóżka. Byłam zmęczona, przygnębiona, na granicy migreny, ale wiedziałam, że nie uda mi się już zasnąć. Zaryzykowałam pójście do kuchni i zrobiłam sobie dzbanek kawy, a następnie nalałam obficie dwa kubki i wzięłam je z powrotem na górę, do swojego apartamentu. Z sądem o dziewiątej, wiedziałam, że reszta klanu Andersona wstanie wcześniej niż zwykle, a ja nie chciałam natknąć się na nikogo z nich. Gdybym tylko mogła uniknąć sądzenia, zrobiłabym to w mgnieniu oka. Byłam wkurzona na Jamaala, musiałam pozbawić go oka, żyłam przez to, jak i przez to, co stało się Steph, w poczuciu winy. Pewnie wciąż uważał mnie za szpiega – zranienie Steph udowodniło, że to Konstantin był draniem, a nie to, że byłam z nim sprzymierzona – ale naprawdę wątpiłam, by Jamaal ponownie zaatakował mnie bez powodu. Nie byłam jednym z ludzi Andersona, bez względu na to, co twierdził Konstantin. A przeniesienie się do rezydencji nawet nie uratowało Steph. Nie było dla mnie żadnego powodu, by podążyć za ekipą Andersona i wziąć udział w sądzie. Może powinnam się po prostu spakować i pójść do domu. Ale Jamaal był karany w moim imieniu, więc gdy nadeszła godzina dziewiąta, udałam się do biura Andersona.

Anderson wniósł kilka dodatkowych krzeseł, a swoje meble porozstawiał pod ścianami. Jamaal siedział odwrócony plecami do ściany na składanym, metalowym krześle, a reszta krzeseł została ustawiona w półkole wokół niego. Na środku, tuż przy Jamaalu, siedział Anderson, jego krzesło było większe i bardziej komfortowe od reszty, wyglądało niemal jak tron. Pozostali zasiedli wokół niego i było tylko jedno wolne miejsce między Maggie a Blakiem. Widocznie przybyłam jako ostatnia. Włóczyłam nogami, kierując się do wolnego miejsca. Nikt nic nie mówił, napięcie w sali było tak wielkie, że mogłam poczuć je na własnej skórze. Jamaal siedział ze spuszczoną głową, rękoma splecionymi na kolanach, obraz skruchy. Jego oko nie było już zabandażowane, ale gojenie jeszcze się nie zakończyło. Skóra dookoła oka była spuchnięta i posiniaczona, ale samo oko zdawało się regenerować. Odetchnęłam z ulgą. Tak jak mówiłam, mam miękkie serce. - Gdzie Steph? – Szepnęłam do Blake’a, gdy zajęłam miejsce. Nie podobał mi się pomysł pozostawienia jej samej, choć jej uczestnictwo w sądzie również nie było najlepszym pomysłem. - Nadal śpi – odpowiedział równie cicho. – Wzięła Valium, więc będzie nieprzytomna jeszcze przez jakiś czas. Chciałam zapytać, skąd Steph wzięła Valium – nie wydawało się, żeby Liberi mieli jej w pobliżu – ale Anderson zwołał sąd i zaczął przemówienie. Poprosił mnie, bym opowiedziała dokładnie wszystko, co stało się ostatniej nocy, i zaczęłam się wiercić. Głupstwo, być może było po fakcie i wszyscy już o tym wiedzieli, ale nie chciałam tam siedzieć i publicznie oskarżać Jamaala. Chyba jeszcze nie przezwyciężyłam strachu do paplania jęzorem.

- Czy to naprawdę konieczne? – Zapytałam. – Wszyscy wiemy, co się stało. - Konieczne – powiedział Anderson ucinającym głosem, co powiedziało mi, że nie pozwala na kwestionowanie jego rozkazów. I to by było na tyle po jego miłej i niefrasobliwej postawie. Tego ranka był prawdziwym samcem alfa – przywódczy, ponury, straszny. Rozmyślałam nad taktownym wytłumaczeniem całej sytuacji, ale ku mojemu zdziwieniu, Jamaal uratował mnie z mojej nędzy. - Schrzaniłem – powiedział cicho. Podniósł głowę i spojrzał nam prosto w oczy, jednemu po drugim. To nie był gest sprzeciwu, ale ten należący do odpowiedzialności. - Wmówiłem sobie, że Nikki pracuje dla Konstantina i postanowiłem dać jej nauczkę - kontynuował. Jego spojrzenie było pełne cierpienia, a jego głos był zniżony, gdy stwierdzał fakty. – Pomyślałem, że wpadnie w moją zasadzkę, bo podczas aukcji będę miał wystarczająco dużo czasu, by zrobić to, co zamierzałem i chciałem zrobić, nie obawiając się, że ktoś mi przerwie. Czekałem przy jej samochodzie, a kiedy przybiegła na parking, zaskoczyłem ją. Próbowałam mi wytłumaczyć, że Alexis ma jej siostrę, ale nie chciałem słuchać. Ponownie sobie wmówiłem, że kłamie i nie pozwoliłem jej odejść. Udało jej się mnie pokonać. – Czy było zrozumienie w jego głosie, gdy to wszystko mówił? Trudno mi uwierzyć, że potrafił zrozumieć, że o mało co pozbawiłabym go oka. - Mój atak ją opóźnił i nie była w stanie dostać się do swojej siostry na czas. Przeze mnie Alexis skrzywdził niewinną kobietę. – Jego głos nie był już tak równy, a słowa wydobywały się z jego gardła z lekką chrypką. –

Nie ma żadnego usprawiedliwienia dla tego, co zrobiłem, i chętnie przyjmę każdą karę, na jaką tylko uważasz, że zasługuję. Po przemowie Jamaala nastąpiła długa, napięta cisza. Spojrzałam na innych Liberi, starając się odczytać coś z ich twarzy. Kilka osób – a konkretnie Maggie i Jack – patrzyli na Jamaala z wyrazami sympatii. Logan i Leo wyglądali neutralnie, jakby w ogóle nie obchodziło ich to, co stanie się z Jamaalem. Blake zabijał go wzrokiem, a Anderson wyglądał zimno i zabójczo. - Naruszyłeś nasze zaufanie – powiedział Anderson, brzmiąc tak ciepło jak góra lodowa. – Nie posłuchałeś moich bezpośrednich rozkazów i zraniłeś kogoś, kto był pod moją opieką. Spakuj walizki. Masz wynieść się do południa. Jamaalowi opadła szczęka, a jego twarz przybrała szarawy odcień. – Nie – wyszeptał, nie w odmowie, ale w przerażeniu. – Proszę. – Chwycił mocno krzesło, tak jakby próbował uratować swoje życie, a jego kostki pobielały. – Tylko nie to. Z sympatii, poczułam ucisk w gardle. Cholera, zbyt łatwo poszło mi wczucie się w jego sytuację! Zostawałam wyrzucana z domów tyle razy, by znać to obrzydliwe uczucie. Większość z domów, z których zostałam wyrzucona, nie traktowałam jak domy, tylko jak postój. Jamaal może i nie mieć dobrych stosunków z resztą ludzi Andersona i trzymał się na uboczu, ale to naprawdę był jego dom. Co zrobi, jeżeli nie będzie już częścią załogi Andersona? Jego boski przodek nie był Grekiem, więc nie będzie mógł stać się Olimpijczykiem, nawet jeżeli by chciał. A jeśli strata Emmitta pogorszyła tylko efekty śmiercionośnej magii, którą w sobie trzyma, nie mogę sobie wyobrazić, co się stanie, gdy zostanie oddzielony od swoich przyjaciół i domu.

- Może zasługuje na kolejną szansę – powiedział Jack, przerywając ciszę. Co mnie zaskoczyło – oraz wszystkich innych - to jego reakcja. Jack wydawał się chwytać swoje figlarskie dziedzictwo z wielkim apetytem, nigdy nie widziałam go, by był tak poważny jak w tej chwili. Oczywiście, Jamaal ze swoim nieistniejącym poczuciem humoru był ulubionym celem Jacka. Żarty niekiedy bywały dość ostre, ale chodziło tylko o zabawę, a nie o niechęć do niego. - Miał już swoje szanse – odpowiedział szyderczo Blake. – Udowodnił, że nie może nad sobą zapanować – albo nie chce – nie ma tutaj dla niego miejsca. - Na pewno wyniósł z tego lekcję – powiedziała cicho Maggie, a ja odetchnęłam z ulgą, że nie byłam jedyną osobą o tak miękkim sercu. - Za późno! – Krzyknął Blake. W sądzie każdy miał prawo wyrazić swoje zdanie, ale zdaje się, że Anderson zamierzał położyć temu kres. - Podnieście rękę. Ilu z was jest za tym, by dać kolejną szansą Jamaalowi? Maggie, Jack i ja podnieśliśmy dłonie w tym samym czasie. Zostałam obrzucona kilkoma zaskoczonymi spojrzeniami – w tym szyderczym spojrzeniem Blake’a – ale byłam pewna daniu Jamaalowi kolejnej szansy i wiedziałam, że tak należy postąpić. Nie sądziłam, by zemdlał z wdzięczności co do mojej osoby ani, że nagle przestanie uważać mnie za szpiega Konstantina.

Być może później będę musiała ubolewać nad swoją decyzją, ale nie mogłam rzucić go na pożarcie wilkom. Steph mogła zostać zraniona i mogła to być też jego wina, ale z pewnością nie o to mu chodziło. Nie miałam żadnej gwarancji, że Steph nie zostanie skrzywdzona, gdyby nasza randka potrwała nieco krócej. Blake, Logan i Leo nie podnieśli rąk, mimo współczującego spojrzenia ze strony Leo. Pozostało nam blokowanie, mimo, że nie miałam pewności, jak bardzo liczą się nasze opinie. Anderson wyraził się jasno: jego dom, jego zasady. Anderson myślał przez dłuższą chwilę, po czym skinął głową. – Ze wzgląd na Nikki, jako poszkodowaną, jestem gotów dać ci jeszcze jedną szansę, więc dam ci wybór. Możesz spakować walizki i odejść. Albo poddawać się egzekucja raz dziennie przez następne trzy dni. Wszyscy Liberi wstrzymali oddech i skrzywili się, a w oczach Jamaala zobaczyłam błysk strachu. Niemniej jednak, nie zawahał się przy swojej odpowiedzi. - Przystanę na wszystko, jeżeli pozwolisz mi zostać. Nie byłam pewna, co to wszystko dokładnie znaczy. Oczywiście Liberi nie mogą umrzeć, więc nie rozmawialiśmy o prawdziwej egzekucji. (Nie wspominając o tym, że prawdziwą egzekucję wykonuje się tylko raz). Ale coś w tym wszystkim sprawiło, że po ciałach Liberi przeszły dreszcze. Anderson skinął głową po królewsku. – Logan wykona egzekucję – kontynuował. – Zostawię mu wybór co do metod. – Zerknął na swój zegarek. – Spotkamy się o zachodzie słońca na polanie. Obecność obowiązkowa. – Posłał mi znaczące spojrzenie, domyślając się, że nie będę chętna bycia świadkiem tego, co ma się wydarzyć. – Jamaal,

pozostaniesz na dole, aż zadanie będzie w pełni wykonane. Nie przechodź przez drzwi, albo wylecisz. Jasne? Jamaal zadarł wysoko brodę. – Jasne. Anderson wstał z krzesła, wciąż powodując arktyczne zimno. – Wyjdźcie, wszyscy – powiedział i odwrócił się od nas, i ruszył w stronę biurka, które zostało przesunięte w sam róg. Myślę, że każdy z nas rozmyślał nad zaproponowaniem mu pomocy w przywróceniu ładu pokojowi, ale wiedzieliśmy też swoje. Kiedy wychodziłyśmy z pokoju, posłałam Maggie znaczące spojrzenie, a ona zrozumiała o co mi chodzi, i podążyła za mną do mojego apartamentu. - Nie chcę wchodzić w to na ślepo - powiedziałam jej, jak tylko zamknęła za sobą drzwi. – Jamaal nie może umrzeć, więc co stanowi egzekucję? I dlaczego wszyscy są tym tak przerażeni? Maggie wzdrygnęła się i opadła na kanapę, owijając wokół siebie ramiona z zimna. – To nieprawda, że nie może umrzeć – powiedziała. – Po prostu nie zostawimy go martwego. Dołączyłam do niej na kanapę, czując podobny chłód. – Huh? - Jeśli mamy zadanych dużo poważnych ran, umieramy. Nasze ciała jednak zaczną się regenerować i leczyć rany, a my ożyjemy, więc to nic trwałego. Ale śmierć zachodzi. - Nigdy nie miałam żadnej poważnej rany, ale z tego, co słyszałam, to straszne przeżycie. To nie ma nic wspólnego z bólem przy ranie czy uzdrowieniem, choć to może zależeć od przyczyny śmierci, ale śmierć

sama

w

sobie

to

nieprzyjemne

doświadczenie.

Nawet

dla

nieśmiertelnego, więc chcesz uniknąć jej za wszelką cenę. Przetrawię tę informację później. Chyba zbytnim okrucieństwem nie byłoby zabicie Alexisa, wbijając mu kołek, gdybym dostała go w swoje ręce. Ale przynajmniej na razie to pocieszające, mimo, że również makabryczne i fantazyjne.

DWADZIEŚCIA JEDEN

Sprawdzałam co kilka godzin, co u Steph, aż Valium przestało działać, dzięki czemu przestała już spać i była świadoma. Musiałam przyznać, że Blake naprawdę dobrze się nią opiekował. Jej twarz i gardło były jeszcze posiniaczone, ale przyłożenie lodu zmniejszyło obrzęk. Na stoliku nocnym stała butelka Advilu 9, obok radosnych kwiatów wysyłanych pacjentom do szpitala. Blake dał jej swój za duży t-shirt oraz szorty, które pewnie by opadły, jakby tylko spróbowała wstać. Gdy weszłam, była oparta o łóżko, otoczona kopcem poduszek, i popijała z kubka gorącą czekoladę. Blake, nadal w roli Anioła Stróża, siedział obok niej na łóżku, jego ręka przesuwała się powoli po kołdrze w górę i w dół, sprawiając, że dzięki temu była spokojna. Oboje się odwrócili, gdy zapukałam do drzwi sypialni, ale Blake posłał mi tylko przelotne spojrzenie, zanim z powrotem zwrócił całą swoją uwagę na swoją pacjentkę. Steph owinęła dłonie wokół kubka, jakby były zimne, a następnie uniosła głowę do góry, by na mnie spojrzeć, i przechyliła ją na bok. Nie było możliwości, by mogła przegapić, jak moje urazy zniknęły tak z dnia na dzień. Nie wyglądała na całkowicie zszokowaną, więc podejrzewałam, 9

Inaczej Ibuprofenum.

że Blake wyznał jej wszystkie sekrety, którymi ja nie chciałam się podzielić. Jeszcze jedna rzecz, bym czuła się winna, chociaż szczerze, gdybym mogła się przenieść do przeszłości, zapewne podjęłabym taką samą decyzję. - Jak się czujesz? – Spytałam, choć to bardzo głupie pytanie. Podniosła jedno ramię, niezdecydowanie nim wzruszając. – Żeby powiedzieć prawdę, muszę przyznać, że jestem trochę odrętwiała. Przypuszczam, że długo to nie potrwa, ale muszę to zaakceptować. Jej płytki głos idealnie odzwierciedlał to, co powiedziała, chciałam modlić się do Boga, by być w stanie ją uratować. Podjęłam tysiące złych decyzji, przez co wciągnęłam ją w tą sprawę, i nie mogłam nie przywoływać w pamięci i ubolewać nad każdą z nich. - A ty? – Zapytała Steph. – Ostatniej nocy wyglądałaś dość chwiejnie. - Już mi lepiej – odpowiedziałam zgodnie z prawdą, jeżeli odwołujemy się tylko do moich urazów fizycznych. Emocjonalne rany pozostawiły mnie w stanie dalekim od dobrego. Steph odstawiła swój kubek na stolik nocny, a następnie lekko dotknęła Blake’a po plecach. – Dasz nam kilka minut? Po wyrazie twarzy Blake’a mogłam zgadywać, że nie chciał opuszczać jej boku, ale westchnął i skinął głową. – Będę na zewnątrz, jeśli byś czegoś potrzebowała – powiedział. – Tylko daj znać. Udało jej się wymusić mały uśmiech. – Dam. Blake pochylił się nad nią i tak jak ojciec pociesza małą dziewczynkę, tak on pocałował ją w czoło, zanim opuścił pokój, ale z pewnością nie żywił do niej ojcowskich uczuć. Czuł się tak winny przez to,

co spotkało Steph ostatniej nocy, czy jego działanie było bardziej oddane i tworzyło silne przywiązanie? - Chodź i usiądź, Nikki – skinęła Steph. Do tej pory nie zdawałam sobie sprawy, że stałam tuż obok drzwi, jakbym była w każdej chwili gotowa do ucieczki. To było prawie niemożliwe, zmierzyć się z moją siostrą i patrzeć na to, co jej się stało z mojej winy. Potrzebowała każdej uncji wsparcia, więc poddałam się i usiadłam na łóżku w miejscu, w którym wcześniej siedział Blake. Wyciągnęła dłoń i chwyciła moją, posyłając mi lekki, pocieszający uścisk. - Przeżyję – powiedziała cicho, gdy mocniej ścisnęła moją dłoń. – Wiesz to, prawda? Moje gardło tak bardzo mnie ściskało, że nie byłam w stanie nic powiedzieć i gdybym tylko się nie pilnowała, od razu wybuchła bym płaczem. Steph nie powinna mnie pocieszać po tym, co jej się stało. Powinnam być na tyle silna, aby ukryć swój własny ból i poczucie winy, powinnam poradzić sobie z tym na własną rękę, zamiast jeszcze ją tym obciążać. - Nie jestem tak słaba, jak myślisz, Nikki – powiedziała, gdy wciąż nie mogłam zmusić się do odpowiedzenia. – Przez chwilę było ostro, ale obiecuję się otrząsnąć. Złapałam oddech, poluzowując gardło na tyle, by móc coś powiedzieć. –Tak mi przykro… Steph potrząsnęła głową. – Nie mogłaś nic zrobić. Ten dziwak, Alexis, nigdy nie pozwoliłby mi odejść. Wiesz to, prawda? Faktycznie, nie pomyślałam o tym, co by zrobił, gdybym dostała się tam na czas. Podejrzenia Steph były jak najbardziej słuszne. Alexis nie był kimś, kogo możecie nazwać honorowym typem, więc oczekiwanie od

niego, by dotrzymał słowa, było tylko moim własnym życzeniem. Chyba nie wyglądałam na zbyt przekonaną, bo po chwili Steph nadal kontynuowała. - Blake powiedział, że Alexis chce, byś wytropiła kilku niewinnych ludzi po to, by mógł ich wybić. Choćby przez moment pomyślałaś, że chciałabym, żebyś to zrobiła? Przetarłam oczy, wycierając z nich łzy, które się w nich zebrały, chcąc móc tak łatwo wytrzeć ból spowodowany wyczerpaniem. Oczywiście, Blake powiedział już dużo. I był bardzo przekonujący. – Nie, oczywiście, że nie. - Chciałabym złapać ciebie i Blake i walić was o wasze głowy. Wychłostanie was działałoby mi jednak na nerwy. Ludziom przydarzają się złe rzeczy, a nawet jeżeli będziesz miała szklaną kulę, to i tak nie zawsze uda ci się ich powstrzymać. Po prostu poradź sobie z tym i idź naprzód, bo powiem ci, że to, że jesteś nieszczęśliwa, ani na jotę mi nie pomaga. Wzdrygnęłam się na jej gniewny ton. Odrętwienie zdawało się być już historią. – Czego ode mnie oczekujesz? Mam się uśmiechać, jakby nic się nie wydarzyło? Nie jestem wystarczająco dobrą aktorką, bym mogła tego dokonać. - Nie – odpowiedziała z przesadną cierpliwością. – Chcę, byś przestała tracić czas i energię, żyć w poczuciu winy i zaczęła zastanawiać się, jak dorwać sukinsyna, który mi to zrobił! Nie było niczego innego, czego bym bardziej pragnęła. Problem jednak tkwił w tym, jak można „dorwać” kogoś, kto jest nieśmiertelny? W przeciwieństwie

do

Olimpijczyków,

Anderson

nie

indoktrynował

Potomków, siedząc i czekając na okazję, by zabić jakiegoś Liberi.

Wpadłam na pewien pomysł, zanim jeszcze udało mi się dokończyć myśl. – Lista – mruknęłam, nie zdając sobie sprawy z tego, że powiedziałam to na głos. - Huh? - Konstantin dał mi listę Potomków, których miałam znaleźć. Może gdyby udało mi się znaleźć jednego z nich, mogłabym zabić Alexisa. – Co za słodka ironia, gdyby dzięki liście, którą dali mi Olimpijczycy, mogłabym zabić Alexisa! Cieszyła mnie myśl zgniecenia mu buźki, zanim… - Chwileczkę – przerwała mi Steph, zanim moje myśli zagalopowały zbyt daleko. – Twój plan to dopadnięcie przypadkowego cywila, który prawdopodobnie nie ma pojęcia, że Liberi istnieją… dokładnie? Masz nadzieję, że ten morderczy maniak będzie szczęśliwy, mogąc zabić dla ciebie Alexisa? Czy może pomyślałaś o porwaniu go i zmuszeniu do zabicia Alexisa? A może zrobisz mu to samo, co ten typek Emmitt zrobił tobie, a mianowicie jakąś sztuczkę, by go zabił? Cholera. Jak na mój gust, Steph zadała zbyt dużo strategicznych pytań. Zmarszczyłam brwi. – Wpadłam na ten pomysł zaledwie pięć sekund temu. Daj mi trochę czasu na dopracowanie szczegółów. Poza tym, niby jak inaczej Alexis ma zapłacić za to, co zrobił? Nie ma innego sposobu, by go zabić. - Kto mówi, że masz go zabić? Blake powiedział mi, że szukasz kobiety, którą porwali Olimpijczycy i ukryli jakieś dziesięć lat temu. Dlaczego nie odpłacisz im pięknym za nadobne? Był w tym sens poetyckiej idei sprawiedliwości, z wyjątkiem… - Jeśli go pogrzebiemy, ktoś będzie mógł go odkopać, tak jak my planujemy odkopać Emmę. – Założyłam, że ją znajdziemy, co zapewne

nie zabrzmiało zbyt pewnie. – Nigdy nie myślałam, że kiedykolwiek będę tak żądna krwi, ale chcę, by ten mężczyzna był martwy. - Świat prawdopodobnie stanie się bez niego lepszym miejscem – jej głos złagodniał. – Ale, Nikki, nie jesteś morderczynią. Chcę, by Alexis zapłacił za to, co zrobił, ale nie za cenę pogrążenia twojej duszy w ciemności. Zawsze podejrzewałam, że Steph była cholernie dobra, bo miała dość łatwe życie. Łatwo było jej być wspaniałomyślną wobec innych, gdy wszystko szło po jej myśli, albo przynajmniej tak myślałam. Ale teraz martwiła się o stan mojej duszy, po tym, jak przeszła przez najgorszą noc swojego życia. Może jej uprzejmość nie miała po prostu nic wspólnego z jej sielankowym życiem. Może taka właśnie była. - Nie możesz myśleć, że jesteś jedyną kobietą, którą skrzywdził – powiedziałam, nie wypowiadając moich prawdziwych myśli. – Nie mam wątpliwości, że zasługuje na śmierć. – A zabicie go sprawi, że poczuję się o wiele lepiej. Pomyślała kobieta, która czuła wyrzuty sumienia tuż po tym, jak zraniła Jamaala w oko. Może i Steph miała rację, ale jak diabli nie zamierzałam się do tego przyznać. - Więc zamierzasz zmienić się w stróża? Wykorzystać swoje supermoce, by dopaść jeden czarny charakter? Oczekiwała, że odpowiem na wzmiankę o czarnym charakterze – myślę, że miało mnie to zawstydzić i pozwolić mi ujrzeć jej punkt widzenia, ale nie chciałam się z nią kłócić, ani teraz, ani nigdy. Więc uchyliłam się od pytania. - Zakładasz, że mam jakieś supermoce. Zdaje się, że nie rozwinęły się zbyt pomyślnie, a śledzenie jest totalną klapą. – chyba, że znalezienie pierścienia wlicza się w moje „supermoce”, co jak się okazało, nie wyszło mi na dobre.

Pomimo jej niedoli, w jej oczach widziałam iskrę zaciekawienia. Przypuszczam, że myśl o świecie skrywającym tajemnice pozwoliła jej się oderwać od obecnej sytuacji. - Jak ta domniemana moc działa? – Zapytała. - Nie rozumiem – odpowiedziałam, wzruszając ramionami. – Nie dostałam instrukcji obsługi. Posłała mi zirytowane spojrzenie. – Nie żartujesz? Czego próbowałaś? Oparłam się pokusie, by posłać jej kolejną nonszalancką odpowiedź. Nie byłam bliska pomocy jej, ale mogłam przynajmniej z nią porozmawiać i sprawić, by zajęła się czymś innym. – Aby nie skłamać, nie jestem pewna, jak mam jej używać – przyznałam. – Zbliżyłam się w poszukiwaniach dzięki moim zwykłym, codziennym czynnościom i umiejętnościom - i mam nadzieję, że dowiem się czegoś więcej. Do tej pory jednak nic nie działa. To nie tak, że nagle stałam się psem gończym, tropiącym za pomocą węchu albo jakbym szukała tropów w źdźbłach trawy. Jej oczy zmrużyły się w zadumie. – Ale zawsze byłaś dobra w odnajdywaniu pewnych rzeczy, nawet jeżeli nie byłaś Liberi. Jak to zrobiłaś? Machnęłam dłonią na jej pytanie. – Tak, byłam w tym dobra, ale nie było w tym nic nadprzyrodzonego. Tak jak powiedziałaś, nie byłam Liberi. - Ale mało prawdopodobne wydaje mi się, by był to zbieg okoliczności, że jesteś potomkinią bogini łowów, zawsze byłaś dobra w.. no, polowaniu. - Domyślam się – powiedziałam niepewnie.

- Pamiętasz, jak w szkole średniej zgubiłam swój portfel? Skrzywiłam się, nie spodziewając się takiego pytania. – Hm, tak. Tak mi się wydaje. – Kiedy byłyśmy dziećmi, Steph zawsze była zła, gdy gubiły się jej rzeczy, choć teraz już z tego wyrosła. W rzeczywistości, zgubiła tyle rzeczy, że nie byłam pewna, o którym incydencie dokładne mówi. - Wracałam ze szkoły i zatrzymałam się w kawiarni, ponieważ było tam kilku moich przyjaciół. Skinęłam głową, gdy trochę wróciła mi pamięć. – Byłaś w domu i zdałaś sobie sprawę, że nie masz portfela. Odtworzyłyśmy twoje kroki aż do sklepu, zakładając, że pewnie go tam zostawiłaś, gdy płaciłaś za kawę. - Racja. Tylko, że go tam nie było. Przeszukałyśmy dokładnie miejsce, nawet zwróciłyśmy się do kierownika, czy mogłybyśmy przeszukać kosze, gdyby ktoś go znalazł, zabrał wszystkie pieniądze i go tam wyrzucił. Nie miałyśmy szczęścia, a Steph była cała we łzach, bo właśnie dostała swoją pierwszą kartę kredytową. Bała się powiedzieć o tym swojej mamie, myśląc, że skoro zgubiła ją tak szybko, to z pewnością nie dostanie nowej. Steph była pewna, że ktoś ukradł portfel i już nigdy go nie zobaczy. Wniosek wydawał się dość logiczny, ale zasugerowałam, że może zgubiła go w drodze z kawiarni do domu. Gdy wracałyśmy do domu, skanowałyśmy chodnik i jezdnię, choć Steph nie pokładała w tym wielkich nadziei. Kiedy go jeszcze nie znalazłyśmy, Steph zrezygnowała i poszła do swojego pokoju, żałośnie wyczekując powrotu swojej mamy i zbesztania, że była tak nieostrożna. Zawróciłam, mając przeczucie. Pamiętam, że był to początek wiosny, dzień, w którym rano trzeba było nosić płaszcz z zimna, ale po

południu było już zbyt gorąco, by go zakładać. Steph miała zwyczaj z roztargnienia pakować wszystko do kieszeni – okazywało się, że połowa rzeczy, które zgubiła, znajdowały się ostatecznie w jej kieszeniach – więc pomyślałam, że to bardzo możliwe, by po zapłaceniu rachunku wepchnęła swój portfel do kieszeni. Ponieważ było zbyt gorąco, by nosić płaszcz, przerzuciła go przez ramię i może wtedy wyleciał jej portfel. Sprawdziłyśmy dokładnie chodnik, gdy odtwarzałyśmy jej kroki, ale co jeśli jakiś Dobry Samarytanin znalazł portfel? To było DC, miejsce, w którym leżący na chodniku portfel nie pozostanie tam niezauważony zbyt długo i o który ktoś by nie zadbał odpowiednio. Dobry Samarytanin albo wziąłby go ze sobą w nadziei, że odnajdzie właściciela, co mogło być trudno, gdyż jedynym źródłem identyfikacji była karta kredytowa - albo udałby się z nią do najbliższego sklepu. Szanse wydawały się marne, ale nie szkodziło sprawdzić. Zakładając, że portfel wypadł jej blisko kawiarni, poszłam do najbliższego sklepu obuwniczego i zapytałam, czy ktoś zwrócił portfel – nie wierzcie, ale tak właśnie było. - Jak udało ci się go znaleźć? – Zapytała Steph. - Znasz tą historię tak dobrze jak ja. - Nie bardzo. Nie byłam w twojej głowie, wiesz. Dlaczego zdecydowałaś się pójść do sklepu obuwniczego, skoro wiedziałaś, że sama zakładałam, że zgubił mi się w kawiarni? - Cóż, uhm, wtedy wydawało mi się to dość logiczne. – Ale jak logicznie wtedy myślałam, musiałam przyznać, że sklep obuwniczy nie był najlepszym miejscem do poszukiwań. - To było coś więcej niż logiczne rozumowanie, zakładające, że umieściłam go w kieszeni płaszcza, wypadł on w pobliżu kawiarni i jakiś

Miłosierny Samarytanin przechodził tamtędy i oddał go do sklepu obuwniczego. Ja zrezygnowałam, więc dlaczego ty tego nie zrobiłaś? Wzruszyłam ramionami. – To było tylko moje przeczucie – powiedziałam,

nie

mogąc

znaleźć

lepszego

wytłumaczenia.

Uśmiechnęłam się przelotnie, słabo i niezbyt pewnie. – Poza tym, starałam się zaimponować swojej starszej siostrze, a nie zrobiłabym tego, gdyby portfel przepadł na dobre. Steph uśmiechnęła się w odpowiedzi. – A czy towarzyszy ci to przeczucie, gdy szukasz osób, których inni ludzie nie mogą znaleźć? - No tak. Ale wtedy myślę bardzo kreatywnie. Każdy szuka w tych najprawdopodobniejszych miejscach, a ja staram się rozszyfrować te, które są najmniej prawdopodobne. - Więc nie miałaś żadnych przeczuć co do pochówku Emmy? Westchnęłam. – Nie bardzo. - Uważasz, że jest pochowana na jednej z nieruchomości z twojej listy? - Tak, prawdopodobnie, ale nie mam pojęcia, na której. Skinęła głową. – Jest milion innych miejsc, w których mogłaby być. Dlaczego więc uważasz, że jest w jednym z nich? Wiedziałam, o co jej chodzi, ale byłam daleko od przyznania jej racji. – To nie przeczucie, a raczej życzenie, bo nie mam nic innego oprócz tego. Nawet jeśli to przeczucie i jeżeli moje przeczucia są nadnaturalne, nie są zbyt zawężone. - Do czasu. Doceniałam jej wiarę we mnie, ale szczerze mówiąc, nie pokładałam w tym takiej nadziei jak ona. Czy Anderson i jego ludzie

wciąż będą chronić Steph, gdyby okazało się, że nie jestem w stanie znaleźć Emmy? Anderson może być przyjazny i pomocny, ale nie zapominałam, że potrafił być również zimny, nieubłagany, tak jak podczas dzisiejszego osądu. Nakazałam sobie, bym się tak nie przejmowała, ale na próżno. - Mam nadzieję, że masz rację – powiedziałam Steph. Nie miałam pojęcia, czy Blake powiedział jej, że była pod ochroną Andersona tylko dlatego, że zgodziłam się znaleźć Emmę. Nawet gdybym nie mogła przestać się martwić tym, co się stanie, jeśli zawiodę, nie było powodu, by Steph miała zacząć również się martwić. - Starsze siostry zawsze mają rację – powiedziała z uśmiechem. Parsknęłam. – Próbowałaś przekonać mnie o tym już kilka lat temu. - Nie można winić dziewczyny za próbę. Teraz, myślę, że nadszedł czas, byś przestała się nade mną pastwić i wróciła do pracy. Gdybym nie została tak pobita, dałabym jej porządnego kuksańca. – Nie pastwię się! - Wisisz nade mną. Zamierzam zachować się odpowiednio. Jeśli poczuję, że za chwilę pęknę i potrzebowałabym ramienia do wypłakania się kogoś innego niż Blake’a, sama do ciebie przyjdę, okej? Wiedziałam, że nie czynię Steph jakiegoś szczególnego dobra, siedząc obok niej na łóżku. Mimo, że ukryłam to bardzo dobrze – a przynajmniej tak myślałam – każdego razu, gdy patrzyłam na jej siniaki, czułam się, jakby ktoś uderzył mnie młotem i miałam poczucie winy. Więc mimo jej nakłaniania mnie do opuszczenia pokoju, byłam przekonana, że mimo wszystko powinnam zostać.

Resztę dnia spędziłam przykuta do biurka w swoim apartamencie, rozpamiętywać

wpatrując za

dużo.

się

w

komputer,

Przejrzałam

nie starając się

wszystkie

informacje

o

Olimpijczykach jakie miałam na wyłączność, szukając czegoś, co mogłam ominąć

i

co

mogłoby

wskazać

mi

jeden

Podświadomie

szukałam

również

jakiejś

konkretny

podpowiedzi

kierunek. dotyczącej

pochówku Emmy, ale odkryłam, że naprawdę ciężko mi to idzie. Mój świadomy umysł przechowywał te umiejętności z dala ode mnie, poddając mnie za każdym razem wątpliwościom, przez co o mało nie zwariowałam. Z nadzieją, oczyściłam swój umysł i postanowiłam podjąć się innej taktyki, robiąc rozeznanie Artemidy. Może gdybym dowiedziała się czegoś więcej o bogini, która była moim przodkiem – ta koncepcja wciąż stawiała mnie w kłopotach -

to będę w stanie dowiedzieć się, jak

korzystać z mocy, które rzekomo posiadam. Przeczytałam po południu wiele mitologii greckiej, jak i rzymskiej, poszukując opowieści o czymś, co może być aluzją do mojej tajemniczej mocy. Jedyne, co mnie uderzyło, był fakt, że oprócz tego, że Artemida była Łowczynią, była również boginią księżyca. Zastanawiałam się, czy któreś z jej zdolności odnosiły się do księżyca. Jeśli tak, to może popełniałam błąd, testując moje zdolności w godzinach dziennych. Czułam się, jakbym chwytała się brzytwy. Bardzo prawdopodobne było, że moje nowe wzmocnienia były jedynie nadprzyrodzonymi mocami. Potem z kolei, bardziej prawdopodobne wydawało się, że portfel Steph został skradziony, ale przez te wszystkie lata posiadałam pewien instynkt, przeczucie wykręcające wszystko, co znajdowało się w moim żołądku.

Nie mogłam określić, na co dokładnie mam nadzieję. Ale przynajmniej starałam się zachować pozytywne myślenie, gdy moja papierkowa robota pozwoliła mi określić najbardziej prawdopodobne miejsca i wyznaczyłam trasę, którą miałam ruszyć tuż po tym, jak na niebie pojawi się księżyc. Mała nadzieja była lepsza, niż gdyby jej w ogóle nie było. Jeśli bym nawaliła, Anderson mógłby mnie stąd wykopać, ale jeżeli uda mi się znaleźć Emmę, moja pozycja będzie silniejsza. Zrobię, co w mojej mocy, aby umocnić swoją pozycję i ochronić Steph przed Olimpijczykami.

DWADZIEŚCIA DWA

Zachód słońca oficjalnie rozpoczął się o piątej wieczorem, ale zeszło nam się pół godziny więcej zanim wszyscy zebrali się w kuchni, w pobliżu tylnych drzwi, które prowadziły na polanę, gdzie miała się odbyć pierwsza egzekucja Jamaala. Każdy był w ponurym i nerwowym nastroju. Może i byłam paranoiczką, ale miałam wrażenie, że wszyscy, z wyjątkiem Maggie, traktowali mnie ozięble. Nie mogli być jedną wielką szczęśliwą rodziną zanim się pojawiłam, ale na pewno byli dużo bardziej szczęśliwsi niż teraz. Nie mogłam winić ich za to, że uważali mnie, przynajmniej częściowo, za to odpowiedzialną. Ktoś zostawił wokół kuchennego stolika kilka lampek

–

napędzanych olejem, nie tych z rodzaju Colemana. Z racji tego, że wszyscy wzięli po jednej, ja również wzięłam jedną, zapalając ją za pomocą zapalniczki, dzięki czemu wszystko dookoła mnie pojaśniało. Staliśmy jak w kiciu i milczeliśmy, gdy do kuchni wszedł Logan. - Wyjdźcie na polanę. – Nakazał nam. – Tam się spotkamy. „My” o których była mowa najprawdopodobniej zawierało Logana, Jamaala i Andersona, ponieważ reszta z nas tkwiła tu zgodnie z przymusem. Jeśli ktoś chciał sprzeciwić się poleceniu Logana, to i tak

trzymał usta zamknięte. Wciąż w nienaturalnej i napiętej ciszy, udaliśmy się na dwór. Kiedy po raz pierwszy przybyłam do posiadłości, Maggie pomogła mi ją dokładnie zwiedzić, ale nigdy nie byłam poza samym domem. Nie miałam pojęcia dokąd idziemy. Kiedy szliśmy spojrzałam w niebo, choć było dość jasno, księżyc jeszcze nie zmartwychwstał. Szliśmy obok ładnie wypielęgnowanego ogrodu, którego widok dominował z kuchennego okna, coraz głębiej wchodząc w las. Las był tak skrupulatnie podcięty jak ten przy podjeździe. Choć nie podążaliśmy ścieżką, bez problemu mogliśmy przemieszczać się między drzewami nie obawiając się potknięcia. Milczący orszak ponurych Liberi stanowił niezwykły widok. Latarnie ledwo przebijały się przez ciemność, więc łatwo było sobie wyobrazić przerażenie towarzyszącemu marszu poza zasięgiem światła. A może to była tylko i wyłącznie zasługa moja i moich nerwów. Z wyjątkiem tej strasznej nocy, gdy zabiłam Emmitta, nigdy nie byłam świadkiem czyjejś śmierci, mimo, że wiedziałam, że Jamaal nie pozostanie wiecznie martwy, to chciałam pobiec do domu i ukryć się w swoim pokoju. Ale Anderson wyraził się dziś rano dość jasno, a ja wiedziałam, że muszę w tym uczestniczyć, tak jak reszta Liberi. Nie mogłam się czuć jakbym była jedną z nich, ale tak jak podczas moich pobytów w domach zastępczych musiałam iść naprzód i udawać, że przynależę do tego miejsca. Przeszliśmy jakieś sto metrów, gdy drzewa odsłoniły idealnie okrągłą polanę. Ktoś - najprawdopodobniej Logan – przygotował odpowiednią scenerię. Dwa rzędy pochodni rozświetlały wszystko dookoła, oddalone od drzew jedynie na tyle, by uniknąć pożaru. Serce podskoczyło mi do gardła, gdy zobaczyłam co znajdowało się na środku polany: niska drewniana kłoda z półkolistym nacięciem

wyrzeźbionym na górze. Może i udałoby mi się wmówić sobie, że to stołek albo coś innego, równie nieszkodliwego, gdyby nie ogromny miecz, który tkwił pionowo w czarnym żelazie, stojąc po jego lewej stronie. Przełknęłam ślinę, czując pot spływający mi po plecach i nagły skok temperatury. Maggie całą drogę szła obok mnie, oferując mi ciche, moralne wsparcie. Nie sądziłam, by całkowicie pozbyła się podejrzeń co do mojej osoby, po tym jak nagle znalazłam pierścień Emmy, ale wciąż była przyjaźnie do mnie nastawiona, nawet jeżeli nie tak bardzo jak przedtem. Wyciągnęłam rękę, by ją uściskać. - Powiedz mi, że to nie to co myślę. – Syknęłam, zbyt przerażona by mówić szeptem. Spojrzała na mnie życzliwie. – Wybacz, ale chyba nie mogę tego zrobić. - Odetną mu głowę? – Tym razem mój głos przypominał pisk. Nudności nękały mój żołądek, gdy tylko o tym pomyślałam. Maggie poklepała mnie po plecach, co może i byłoby pocieszające, gdyby cokolwiek w tej chwili mogło mnie pocieszyć. – To łaska – powiedziała. – Wszystko stanie się tak szybko, że Jamaal nawet nie poczuje bólu. Przełknęłam ponownie, chcąc zachować wszystko na dole. Być może była to dla Jamaala łaska, ale na pewno jak diabli nie dla mnie. Rozejrzałam się po innych Liberi. Chociaż wszyscy nadal wyglądali źle, wydawałam się być jedyną osobą bliską omdlenia lub puszczenia pawia. Nawet Leo, księgowy o łagodnym spokojnym wyglądzie, nie wydawał się szczególnie zaniepokojony tym co miało się za chwilę wydarzyć. - Nikt z nas nie jest młody, nie prowadziliśmy też cichego życia. – Powiedziała Maggie odgadując mój wyraz twarzy. - Możesz nie wierzyć,

ale widzieliśmy gorsze rzeczy, a szczególnie ci z nas, którzy pewnego czasu byli Olimpijczykami. Wzięłam głęboki oddech chcąc uregulować swoje nerwy. – Jak do diabła on ma przeżyć skoro będzie ścięty? - Nie może. Oto chodzi. - Wiesz co mam na myśli! – Wybuchłam, nie panując nad swoimi nerwami. Na szczęście, Maggie nie odstraszyła moja wybuchowość. – To magia, Nikki. Nie wiem dokładnie jak on wróci. Wiem tylko, że tak się stanie. Wejście Andersona, za którym podążał Jamaal i Blake uratowało mnie przed dalszym użalaniem się nad sobą. Jamaal trzymał głowę dumnie uniesioną, gdy zobaczył miecz i kłodę, jego twarz pozbawiona była wszelkich emocji. Jeśli się bał, ukrywał to bardzo dobrze. Spodziewałam się przemówień i ceremonii, ale Anderson po prostu dołączył do nas w ciszy, podczas gdy Logan poprowadził Jamaala do kłody. Jamaal przeskanował zebranych Liberi, spotykając mój wzrok. Chciałam odwrócić wzrok będąc zbyt wrażliwa, by być świadkiem tego co miałam zobaczyć – i obawiając się jego ponownego napadu gniewu. Przywołałam wszelką odwagę drzemiącą we mnie i wytrzymałam jego spojrzenie. - Przepraszam. – Powiedział tak cicho, że mogłam to odczytać jedynie z ruchu jego warg. Podejrzewam, że przeprosiny były dla niego o wiele trudniejsze niż myśl o karze, która właśnie miała go spotkać. Wątpiłam, by udało mi się go całkowicie przekonać, ale wierzyłam, że przeprosiny były szczere, więc skinęłam w geście akceptacji. Przytrzymał na mnie wzrok nieco dłużej, potem uklęknął przed kłodą, bez

konieczności wcześniejszego proszenia go o to. Trzymając na niej dłonie z obu rąk, położył głowę we wnęce. Logan pochylił się nad nim, odgarniając jego warkoczyki na bok i odsłaniając szyję. Potem chwycił miecz. Maggie sięgnęła w moją stronę, chwytając moją spoconą dłoń i przesyłając

mi

tym

samym

uspokajający

uścisk,

za

co

byłam

niedorzecznie wdzięczna. - Gdy będziesz gotów – powiedział Logan do Jamaala – puścisz kłodę i położysz dłonie przy swoim ciele. Logan trzymał miecz obiema dłońmi, gotowy do ścięcia gdy Jamaal wziął głęboki wdech. W chwili gdy Jamaal opuszczał dłonie, zamknęłam mocno oczy. Anderson nalegał bym się stawiła, ale nie mógł zmusić mnie do oglądania tego co działo się przede mną. Usłyszałam świst ostrza jakby cięło powietrze na plasterki, następnie oślizły odgłos, gdy nawiązał się między nimi kontakt, a następnie delikatne, przyjazne wstrzymanie oddechu przez gapiów. Nie mogli być na to tak wrażliwi jak ja, bo może widzieli gorsze okropności w ciągu swojego życia, ale nie byli też całkowicie obojętni. To sprawiało, że czułam się lepiej mimo zapachu krwi, który przywiódł do mojego nosa wiatr. - Koniec. – Szepnęła do mnie Maggie. Wciąż trzymała mnie za rękę, zatrzymując mnie na miejscu. - Dobrze. – Powiedziałam, ale nie otworzyłam oczu. Gdybym je otworzyła z pewnością bym miotała nimi po okolicy. Światło pod moimi zamkniętymi oczami stało się ciemniejsze i przez to bałam się, że jestem bliska omdlenia. Wtedy zdałam sobie sprawę, że ktoś zgasił pochodnie.

- Zostanę z nim dopóki nie ożyje. - Powiedział Logan i usłyszałam jak zebrani Liberi zaczęli się poruszać. Kusiło mnie, aby pozwolić Maggie wyprowadzić mnie z polany bez potrzeby otwierania oczu, ale w ostatniej chwili, moja chora ciekawość mnie pokonała. Wciąż pewna, że i tak będę się rozglądać, otworzyłam oczy. Było dużo krwi, choć zgaszone pochodnie sprawiały, że wyglądała na czarną, więc postanowiłam udawać, że to tylko rzucane cienie. Logan położył Jamaala na plecach, kładąc jego głowę tuż przy szyi, co sprawiało wrażenie jakby wciąż były złączone. - Wyleczy się. – Przypomniała mi raz jeszcze Maggie, pociągając mnie za ramię. Odwróciłam

się

i

poszłam

z

nią

do

domu

z

wciąż

nieuporządkowanym żołądkiem, ale trzymałam go pod kontrolą. Mimo wszystkiego co wiedziałam o Liberi, musiałabym zobaczyć jak Jamaal wstaje i chodzi, bym w pełni mogła uwierzyć w to, że przeżyje po ścięciu. Księżyc dopiero wschodził gdy wraz z Maggie udałyśmy się do kuchni.

Gdybym trzymała

się

planu stworzonego w

godzinach

popołudniowych, od razu wsiadłabym w samochód i pojechała odwiedzić kilka posiadłości. Zamiast tego, zrobiłam kawę i zakorzeniłam się w kuchni. Logan i Jamaal prawie na pewno będą tędy wracać, gdy Jamaal się już uzdrowi. Gdy zobaczę na własne oczy, że on nadal żyje, będę w stanie skoncentrować się na moich wcześniej planowanych nadziejach na sukces.

Siedziałam w kuchni pijąc kawę i czekając więcej niż trzy godziny. Nie wiem ile razy byłam bliska pójścia na polanę i sprawdzenia

co się dzieje, ale gdy podchodziłam do kuchennych drzwi, od razu zmieniałam zdanie. Jeśli coś poszło nie tak, Jamaal będzie naprawdę martwy, wbrew wszelkim oczekiwaniom, a ja nie chciałam o tym wiedzieć, dopóki to nie będzie naprawdę konieczne. Przyszedł moment, w którym nie byłam w stanie poradzić sobie z kolejnymi wstrząsami. Byłam tak podjarana przez kofeinę, że gdy usłyszałam jak tylne drzwi się otwierają, skoczyłam na nogi rozlewając całą kawę. Na szczęście dla mnie, kawa była już zimna od mojego długiego sterczenia tu, więc się nie poparzyłam. Położyłam kubek na stole, po czym wycierałam swoją mokrą rękę o spodnie, gdy nasłuchiwałam odgłosów zbliżających się kroków. Jako pierwszy wszedł Logan, trzymając przy sobie miecz, choć nie widziałam wcześniej, by nosił pochwę. Gdy przechodził koło mnie posłał mi niezgłębione spojrzenie, nie zatrzymując się nawet na przyjacielską pogadankę. Głosował za wydaleniem Jamaala, ale odniosłam wrażenie, że jest na mnie zły za przyporządkowanie mu roli kata – choć może tylko mi się tak wydawało. Jamaal nie wyglądał za dobrze, choć wyglądał lepiej niż gdy widziałam go po raz ostatni. Krwawa, posiniaczona blizna znaczyła jego szyję w miejscu, w którym jakoś ponownie jego głowa złączyła się z jego ciałem, a jego włosy i koszula były przesiąknięte krwią. Zaschnięta krew na jego twarzy tworzyła małe plamki, a w miejscach gdzie ich nie było, była nienaturalnie blada. Zatrzymał się, gdy mnie zobaczył, kołysząc się na nogach i chwytając futryny, by nie upaść. Zrobiłam kilka kroków do przodu. Może i byłam głupia nie zważając na ryzyko spowodowane jego teraźniejszym stanem, ale kąciki jego oczu były wygięte z bólu, a ja wiedziałam z

własnego doświadczenia, jak słabym może cię uczynić nadnaturalna moc uzdrawiania się. - Potrzebujesz pomocy? – Zapytałam, nawet jeżeli nie czułam w tej chwili zagrożenia, to nawet nie pomyślałam o tym, by go dotykać bez jego wcześniejszej zgody, co było w tej chwili najlepszym pomysłem na świecie. Jego oczy rozszerzyły się na tą sugestię i zatoczył się jeszcze bardziej. Miałam nadzieję, że nie zemdleje, bo zdawałam sobie sprawę, że nie jestem zbyt silna, by zaciągnąć go na górę, gdyby tak się stało. - Dzięki – Powiedział, nie brzmiąc nawet sarkastycznie. – Myślę, że muszę odpocząć zanim stoczę batalię ze schodami. Mogłam tylko snuć domysły dlaczego Logan mu nie pomagał, bo ewidentnie wciąż był w złym stanie. Może Jamaal miał u niego przechlapane, ale wtedy Logan nie powinien mieć takiego fioła na moim punkcie, czy Steph, nie miałam pojęcia. Weszłam tylko w jedną, małą interakcję z nim, a o ile widziałam, nigdy nawet nie spojrzał na Steph. Robiłam co w mojej mocy, aby zignorować krew, gdy ramię Jamaala owinęła się wokół mnie, gdy pomagałam mu dostać się do najbliższego krzesła. Był solidnie zbudowany i misja byłaby o wiele łatwiejsza gdybym była większa i silniejsza – jak powiedzmy Logan. Jednak udało mi się pomóc mu dotrzeć do krzesła, nie lądując z nim po drodze na tyłku. Jamaal zamknął oczy i oddychał ciężko z wysiłku. Mimo, że na polanie było zimno i nieprzyjemnie, przypuszczam, że dla swojego dobra leżał tam o wiele dłużej. - Chcesz kawy? – zapytałam. – Zrobiłam o wiele więcej, niż mogłabym wypić.

Otworzył oczy, marszcząc brwi w zdziwieniu. – Czemu próbujesz mi pomóc? Ze wszystkich ludzi… Co

mogłam

powiedzieć?

Aby

odpowiednio

to

wyjaśnić,

musiałabym przedstawić mu historię mojego życia, co nie wchodziło w grę. Zamiast tego, wzruszyłam ramionami mając nadzieję, że wygląda to na przypadek. - Nie jestem typem żywiącym urazę. Co innego gdybyś chciał skrzywdzić Steph, ale wiem, że ty po prostu mi nie wierzyłeś. - Zamierzałem cię skrzywdzić. – Jego twarz wyrażała prawie wyzwanie, chociaż nic w jego głosie nie wskazywało na zagrożenie. Przyszło mi do głowy, że bycie dla niego miłym, pomaganie mu, czy szukanie jakiegoś ukrytego powodu nie bardzo popłaca ludziom. - Cóż, a ja pozbawiłam cię oka i straciłeś głowę, więc myślę, że jesteśmy kwita. Więc chcesz tą kawę, czy nie? Otworzył usta, by coś powiedzieć, a następnie potrząsnął głową, jak gdyby zmienił zdanie. –Tak. Dzięki. Czarną. Nalałam mu kubek już raczej przestarzałej kawy, a następnie położyłam go przed nim na stole. To powinien być koniec naszej rozmowy. Po tym wszystkim, miałam już swój plan, a wyglądając przez kuchenne okno mogłam zobaczyć prawie pełny, jasny, lśniący na niebie księżyc. Jeśli księżyc miał mi rzeczywiście pomóc w polowaniu, to była idealna noc dla mnie. Jednak nie mogłam tak po prostu wyjść i zostawić Jamaala siedzącego tu samotnie. Nie, jeśli był w takim stanie. Nie byłam pewna, jak byłby w stanie dostać się na dół bez upadku i złamania szyi – ponownego. Więc wyciągnęłam krzesło i dołączyłam do niego do stołu. Jamaal uniósł brew na mnie i mimo zaschniętej krwi i nienaturalnej

bladości

twarzy,

ponownie

zauważyłam

jak

był

niesamowicie atrakcyjny, gdy nie był nachmurzony lub nie miał piany na ustach. Jeśliby się uśmiechnął odniosłoby to pewnie katastrofalne skutki, lecz podejrzewam, że nie zrobił tego od śmierci Emmitta. - Zamierzam poprosić Andersona… z braku lepszego określenia, by zawiesił twoją egzekucję. – Słowa te wyszły z moich usta bez wcześniejszego przemyślenia ich, więc słysząc je byłam równie zaskoczona, jak Jamaal. Unikałam jego wzroku patrząc na kawę, której nie miałam zamiaru wypić. – Przeszedłeś już dość jak do tej pory. – Nie myślałam jedynie o gehennie dzisiejszego dnia. - Nie fatyguj się. Spojrzałam na niego, nie będąc w stanie zinterpretować jego tonu. Słowa brzmiały szorstko, ale nie patrzył na mnie złowrogo. - To nie przyniesie nic dobrego. – Kontynuował. – Anderson nie zmieni swojej decyzji. Nie może wyjść na słabego. Parsknęłam. – Nikomu, kto wie, że ma ponad pięćset lat nie przyszłoby do głowy, by myśleć, że jest słaby. Mogę zmyślać, ale wydaje mi się, że jeden róg ust Jamaala nieco drgnął, jakby rozważał możliwość niewielkiego uśmiechnięcia się. - Okej, słaby to chyba niewłaściwe słowo. Dał mi drugą szansę nie wyrzucając mnie. Jeśli byłby dla mnie łagodniejszy, to byłby zły precedens. Przyjmę moją pokutę i nie zamierzam narzekać. Nie wiedziałem, że twojej siostrze coś grozi, ale wiedziałem, że Anderson zabronił mi cię krzywdzić, a i tak to zrobiłem. Nie jestem ofiarą. Miał rację, ale biorąc pod uwagę ile razy w swoim życiu zostałam zaatakowana przez ludzi, nie zamierzałam bezczynnie stać obok. – Jeżeli chodzi o Emmitta to mi przykro. – Wyrwało mi się, narażając się na napięte i wrogie spojrzenie Jamaala.

Jego spojrzenie było gniewne, a mięśnie jego szczęki zaciśnięte, ale nie skoczył na mnie nad stołem. Jak dla mnie, to był imponujący postęp. - Wiem, że nadal mi nie wierzysz – powiedziałam, myśląc, że równie dobrze mogłabym wyrzucić z siebie całą masę przeprosin, by osłabić Jamaala na tyle, by mnie nie zaatakował. – ale przysięgam ci, że to był wypadek. Nie jestem zabójczynią. – Myśl ta była tak śmieszna, że robiłam wszystko byle się nie roześmiać. Wtedy przypomniałam sobie mój wcześniejszy nacisk na śmierć Alexisa i już nie było mi do śmiechu. – Wiesz, że kiedy postrzeliłam Blake’a przeprosiłam go zanim uciekłam? Tym razem, drganie ust Jamaala było bardziej widoczne. Nie był to prawdziwy uśmiech, ale mała wskazówka, że wie co to takiego. – Nie wspomniał o tym. - Cóż, to brzmi dla ciebie jak działanie morderczyni o zimnej krwi? Napił się kawy, rozmyślając o tym. – Jeśli rzeczywiście należysz do pupilów Konstantina, to jest część twojego działania. Nawet ta rozmowa ze mną, próba rozbrojenia mnie – taką byś rolę przyjęła w swojej misji. Wściekłość i furia, którą mi okazał wcześniej już z niego wyparowały, ale jego spokojne i rozważne słowa, oparte na rozsądku ukąsiły mnie dużo bardziej. Wiem, że głupio było rozczulać się nad tym co powiedział i co mnie zraniło. To co powiedział było zupełną prawdą i nie miał powodu nie wierzyć w to, że jestem szpiegiem Konstantina. - Zamierzam znaleźć Emmę.

– Powiedziałam mu.

Moje

determinacja wzrosła, gdy spojrzałam na księżyc przez okno kuchenne. Nie byłam pewna jak dużo czasu minie zanim zniknie mi z pola widzenia, ale im więcej czasu spędzałam siedząc tu, tym mniej czasu będę miała na znalezienie Emmy.

- Mam nadzieję, że ci się uda, ale to tak naprawdę nie będzie dowodzić niczemu – z wyjątkiem tego, że Konstantin jest tak zrozpaczony by mieć wewnątrz nas szpiega, że jest gotów zrezygnować z Emmy. Osunęłam się. – Więc chcesz powiedzieć, że nie ma mowy byś mi kiedykolwiek uwierzył, nie ważne co zrobię. – To nie powinno mieć takiego znaczenia. Wiedziałam, że nie zabiłam Emmitta celowo. Po co przejmować się tym, że Jamaal miał o mnie najgorsze zdanie? A jednak dla mnie miało to znaczenie. Jego podejrzenia nie przeszkadzały mi tak bardzo, kiedy zachowywał się jak bredzący szaleniec, ale trudniej było mi je pojąć teraz, kiedy wydawał się całkowicie racjonalny. Albo byłam w żałosnej potrzebie i desperacji potwierdzenia albo zakładając, że było to logiczniejsze, moje życie byłoby o wiele prostsze i przyjemniejsze gdyby Jamaal nie widział wszystkiego co zrobiłam zza zasłony pełnej podejrzeń. Starałam się przekonać siebie, że chodzi mi o to drugie. - Czas pokaże. – Odpowiedział. – Ale obiecuję, że nie będę działać przeciwko tobie nie mając żadnych dowodów. Miałam nieprzyjemne podejrzenie, że jego definicja dowodu i moja, to dwie sprzeczne rzeczy. Jednak zrobił to, a było to dla niego wielkim ustępstwem, więc to musiał być krok w dobrym kierunku. Westchnęłam. – Dokończ swoją kawę. Pomogę ci się dostać na dół. - Nie potrzebuję twojej pomocy. Pchnęłam z powrotem swoje krzesło, dysząc z rozdrażnienia. – Dobra. Niech tak będzie. Postaraj się nie złamać czaszki, kiedy twoje nogi osłabną i będziesz spadać po schodach. - Dam z siebie wszystko. – Obiecał poważnym tonem. Gdybym nie wiedziała lepiej, przysięgłabym, że się ze mną drażni.

Pozostawiłam go samego w poczuciu swojej męskiej dumy, udałam się do swojego pokoju, aby zabrać listę posiadłości, które zamierzałam dziś odwiedzić.

DWADZIEŚCIA TRZY

Księżyc tej nocy był wystarczająco duży, pełny i jasny na tyle, bym mogła widzieć dobrze bez pomocy ulicznych latarni. Pierwszy obiekt z mojej listy był ogrodzony ohydną bramą, prawie tak dużą jak ta w posiadłości Andersona. Należała do Konstantina, a on oczywiście musiał się wzorować na pałacach. Zatrzymałam się, by przyjrzeć się temu bliżej, ale nawet tak późno w nocy, miejsce to było jasno oświetlone i dobrze strzeżone. Kiedy byłam tu w ciągu dnia, panował taki ruch uliczny, że swobodnie mogłam objechać posiadłość kilka razy, nie obawiając się, że zostanę zauważona, a teraz niestety nie mogłam powiedzieć tego samego. Przejechałam obok ani trochę nie zwalniając, choć oczy miałam szeroko otwarte, jakby przede mną w świetle księżyca miał pojawić się napis „Tutaj jest Emma”. Niczego takiego nie było. Byłam całkowicie przekonana, że mój instynkt podpowiadał mi, że tutaj raczej nie została pochowana. Ale trudno było mi stwierdzić, czy to aby na pewno było moje dobre przeczucie, czy raczej mój racjonalny umysł podpowiadający mi, że nie było mowy o tym, bym była w stanie się tam zakraść i jeszcze znaleźć grób, nawet jeśli byłoby to właściwe miejsce. Moim prawdopodobnie kolejnym kandydatem był dwór w Chevy Chase, który tym razem należał do Alexisa. Nie był takiej skali jak rezydencja Andersona, czy Konstantina, ale i tak był ogromny, obszary

ziemne były na tyle rozległe, że spokojnie można by założyć tam cmentarz dla przechowania całej sterty ciał. Ogromne miejsce ludzkiej roboty – jak sądziłam – zawierało nawet staw w ogrodzie. Ozdobna brama blokowała podjazd, ale w przeciwieństwie do posiadłości Konstantina, nie było bram, czy ogrodzeń mogących powstrzymać ludzi przemieszczających się na piechotę. Nie znaczyło to jednak, że miejsce było niestrzeżone. Kamery bezpieczeństwa były dobrze ukryte, ale miałam zbyt dużo doświadczenia z monitoringiem, by ich nie dostrzec. Znowu przejechałam obok nie zatrzymując się. Kamery mogły zostać ustawione na czujnik ruchu, rejestrując ludzi, którzy próbowali przejść przez ogrodzenie, lub każdego idącego chodnikiem lub obok, a ja nie chciałam zostać przez nie złapana na żaden z możliwych sposobów. Kiedy jechałam dalej, dostąpiłam swojego pierwszego przeczucia, które powiedziało mi, że Emma była gdzieś na tej nieruchomości. Uczucie to było tak silne, że musiałam użyć trochę własnej woli, aby nie nadepnąć na hamulec. Mój puls przyspieszył, a dłonie zaczęły mi się pocić. Czy to przeczucie było prawdziwe? Czy może jakaś część mnie chciała, by Emma znajdowała się na tej posiadłości, tak bym mogła sprzątnąć ją Alexisowi sprzed nosa? Mruknęłam

pełna

rozczarowania.

Nie

miałam

możliwości

przekonania się o tym. Sprawdziłam trzy kolejne miejsca z mojej listy, próbując użyć swojej mocy do wysłuchania moich instynktów bez świadomego wpływania na nie. Każde inne powody wejścia na teren Alexisa byłyby o wiele lepsze niż moje gwałtowne poczucie irytacji. Mój puls przyspieszył, a gdybym zdecydowała się zaryzykować, na pewno nie pomogłabym tym Emmie.

Księżyc zniknął za chmurami w chwili, gdy po raz kolejny przejeżdżałam obok rezydencji Alexisa. Wciąż miałam to niejasne przeczucie, że to miejsce było tym właściwym, mimo, że nie miałam już przyspieszonego

pulsu

i

nie

czułam

instynktownej

potrzeby

natychmiastowego zatrzymania się. Albo mój odruch po raz pierwszy okazał się fuksem, albo został wzmocniony przez światło księżyca. Niepewna, co do osiągnięcia postępu, udałam się z powrotem do rezydencji Andersona i obiecałam sprawdzić to jutro.

Następnego dnia spędziłam wiele godzin odkopując wszelkie informacje jakie udało mi się znaleźć na temat domu Alexisa: mapy, plany, pozwolenia na budowę i zaszłam o wiele dalej niż myślałam, że mi się uda. Poznałam nawet kilka szczegółów o konfiguracji zabezpieczeń, po tym jak udało mi się zidentyfikować firmę zajmującą się jego bezpieczeństwem. Oczywiście, nie chcieli mi powiedzieć nic konkretnego na temat planu konfiguracji domu Alexisa – nie pytajcie nawet o to, czy nie znalazłam się na liście podejrzanych czarnych charakterów. Zamiast tego, opisałam fikcyjną posiadłość podobną do domu Alexisa i poprosiłam o propozycje pomocne dla mnie do skonfigurowania zabezpieczeń. Na podstawie tego czego się nauczyłam, informacji, które udało mi się wykopać – nielegalnie, muszę dodać – transakcji finansowych Alexisa, zgadywałam

z

jakich

środków

bezpieczeństwa

mógł

korzystać.

Rzeczywiście okazało się, że kamery dostrzeżone w drzewach były wyczulone

na

wszelki

ruch.

Biuro

ochrony

znajdowało

się

prawdopodobnie gdzieś w środku budynku w parze z kamerami umieszczonymi w środku. Jednak mało prawdopodobne wydawało się, że kamery od razu wszczynały alarm. Teren wokół domu Alexisa był mocno

zalesiony, a tym samym pełen jeleni. Jeśli alarm piszczał za każdym razem gdy obok kamery przeszło jakieś zwierzę, szybko by się znudził. Jasne, teren na pewno był nieźle zabezpieczony, ale to nie znaczyło, że był nie do przejścia. Dom sam w sobie to jedna historia, a jeśli musiałam się do niego dostać, by odnaleźć Emmę, będę miała kolejną masę kłopotów.

Tego wieczoru Jamaal został stracony po raz kolejny. Tym razem powieszony, był to mniej krwiożerczy sposób niż ścięcie. Odczułam ulgę widząc pętlę i myśląc, że bycie świadkiem przyjdzie mi tym razem łatwiej, ale się pomyliłam. To było mniej makabryczne, ale trochę czasu minęło zanim Jamaal umarł i świadomość jego cierpienia przeszkadzało mi bardziej niż wcześniejszy widok krwi. Po raz kolejny, Logan został na polanie, czekając aż Jamaal ożyje. I znów nie byłam w stanie wyjść z domu bez upewnienia się, że Jamaal żyje. Był jeden mały plusik całej sytuacji, Jamaalowi zajęło mniej czasu uzdrowienie się po powieszeniu, więc on i Logan wrócili do domu niecałą godzinę po wykonaniu egzekucji. Jamaal był tak wyczerpany, że kiedy zaproponowałam mu kawę chętnie się zgodził. Jego oczy i policzki były zapadnięte, jak owinął dłonie wokół kubka i zaczął pić. Fizycznie był uzdrowiony, ale obawiałam się, że te doświadczenia odcisną piętno na jego duszy. To znaczy, jeszcze więcej blizn – wiedziałam bez konieczności mówienia mi tego, że z pewnością już i tak miał ich wiele. - Gdybym nie wiedział lepiej – powiedział – myślałbym, że się o mnie martwisz.

Posłałam mu coś w rodzaju wymuszonego uśmiechu. – Już mówiłam, że mam wrażliwe serce. Jest trochę prawdy w tym zarzucie. Jamaal przechylił głowę, wprawiając koraliki w grzechotanie i klikanie. – Wiesz, że wciąż cię podejrzewam. - Tak, wiem. Wiem, że nie potrzeba wiele by „udowodnić” ci, że jestem dziwką Konstantina. Nadal jednak uważam, że już za wiele wycierpiałeś. Po raz pierwszy się uśmiechnął. To nie był wielki uśmiech, ale nie próbował tego zwalczyć lub powstrzymać. Jak się okazało miałam rację. Pomimo zapadniętych oczu i policzków, uśmiech był zabójczy. Moje hormony obudziły się z bardzo długiego snu i zaczęły hulać w poczekaniu, przez co musiałam się powstrzymać, by stłumić jęk. Jamaal nie był mężczyzną, który powinien mnie pociągać, nieważne jak znakomicie wyglądał. Myślał, że jestem szpiegiem, zdrajczynią, która zamordowała jego przyjaciela. Groził mi i mnie zaatakował, dzięki czemu moja siostra została brutalnie potraktowana. Nie wspominając o tym, że był potomkiem śmierci i był na granicy szaleństwa. Żaden uśmiech, nieważne jak zabójczy by był, nie może usunąć tego wszystkiego. - Naprawdę masz wrażliwe serce, nieprawdaż? – Zapytał. - Albo to, albo udaję jak w TV. Jamaal ponownie się uśmiechnął, ale uśmiech zniknął tym razem o wiele szybciej. – Powinnaś ominąć jutrzejszą nocną… uroczystość. Jeśli możesz. - Dlaczego? – Wstrzymałam oddech, wiedząc, że nie chcę znać odpowiedzi. - Logan przygotowuje na wielki finał coś spektakularnie ohydnego.

O ile mi wiadomo, wszystko, co już do tej pory widziałam było spektakularnie ohydne. Nie pochodziłam przecież od

jakiegoś

Germańskiego boga wojny, jak Logan. - Dlaczego? – Zapytałam raz jeszcze. – Ta cała kara jest już i tak dość barbarzyńska. Dlaczego miałby chcieć by była jeszcze gorsza? - Bo nie chodzi tylko o ukaranie mnie za nieposłuszeństwo względem poleceń Andersona. Chodzi o udowodnienie, że naprawdę żałuję tego co zrobiłem. Muszę przejść przez to wszystko, aby dostąpić przywileju pobytu tutaj, tym bardziej, że Anderson – i cała reszta – uwierzą, że jestem w stanie kontrolować siebie i tą gównianą robotę, którą wykonałem odkąd Emmitt… - jego głos ucichł, a w jego oczach zawitał smutek. Impulsywnie, wyciągnęłam i położyłam swoją dłoń na jego, chcąc móc przywrócić Emmitta z powrotem. Podczas ostatnich kilku dni, wydawało się, że ja i Jamaal osiągnęliśmy rozejm, ale ten rozejm postępował zbyt szybko. Jamaal z piorunującym wzrokiem szarpnął dłoń z powrotem, a moje policzki ogrzały się rumieńcem. - Przepraszam. – Wymamrotałam, chcąc zapaść się pod ziemię. Co ja sobie wyobrażałam? Tylko dlatego, że w tej chwili nie toczymy ze sobą wojny, nie znaczy, że zostaniemy przyjaciółmi. Odepchnęłam krzesło do tyłu, nagle zdesperowana by uciec z pomieszczenia. - Potrzebujesz pomocy z dostaniem się na dół? – Zapytałam, nie patrząc na niego. - Nie. To była odpowiedź, której oczekiwałam, więc wyszłam z kuchni w tempie wolnego biegu.

Na dzisiejszą wycieczkę ubrałam się cała na czarno, ponieważ musiałam zostawić mój samochód i udać się pieszo. Im bardziej byłam niezauważalna, tym lepiej. Księżyc w pełni świecił na niebie niczym latarnia morska, tylko od czasu do czasu zasłaniały go niewielkie chmurki. Jeśli moje kompetencje zostały oparte jedynie na księżycu, dziś był w szczytowym punkcie i jeśli tylko mogłam, musiałam z tego skorzystać. Pojechałam prosto do posiadłości Alexisa, czując tam zbyt silne przyciąganie by móc to zignorować. Oczywiście nie mogłam tak po prostu zaparkować z przodu i zostawić samochodu na ich oczach i wejść pieszo, więc objechałam posiadłość dookoła, aż znalazłam kościół z odpowiednim parkingiem. Mój samochód okropnie rzucał się w oczy na tym pustym parkingu, a ja musiałam iść większą część mili, by dotrzeć do domu Alexisa, ale to było najlepszym rozwiązaniem jakie mogłam wybrać. Zapakowałam wcześniej kilka drobiazgów, które później mogą mi się przydać – w tym pistolet i telefon komórkowy – w lekki, mały, czarny plecak, który przewiesiłam sobie przez ramię, gdy zaczęłam swoją wędrówkę, wciąż obawiając się, że to tylko strata czasu. Temperatura była mroźna i wciąż malała. Chciałam móc włożyć coś cieplejszego niż lekki, czarny polar, więc zaczęłam iść szybkim truchtem, chcąc zatrzymać szczekanie zębów. To był długi, nerwowy, mrożący spacer. Idąc szykownie cała ubrana na czarno i niosąc broń w plecaku, nie chciałam by ktoś mnie zobaczył, więc poszukałam schronienia w chwili, gdy zobaczyłam błysk reflektorów w oddali.

W tym czasie doszłam do posiadłości Alexisa, czując jak ubranie przylepia się do mojego spoconego ciała, mimo, że moje policzki szczypały mnie od zimna, a całe ciało drżało od zimnego powietrza. Po raz kolejny uderzyło we mnie przekonanie, że Emma gdzieś tu była, uczucie to było jednak silniejsze niż kiedykolwiek. Niestety „gdzieś” nie stawiało mnie w najlepszej sytuacji. Nie mogliśmy przekopać całej posiadłości w celu znalezienia jej, więc musiałam jakoś zawęzić swoje poszukiwania. Przyczajona w ciemności, otworzyłam plecak i wyciągnęłam gładką, czarną skałę, na tyle małą aby zmieściła się w mojej dłoni, ale na tyle dużą, by była skuteczną bronią. Pomimo czystego nieba, wiatr energicznie hulał drzewami wysyłając w moją stronę arktyczny powiew – i ofiarując mi małe schronienie. Poczekałam na szczególnie mocny powiew, a następnie zamachnęłam się i rzuciłam kamieniem w najbliższą kamerę. Moim celem oczywiście było by całkowicie padła, więc na wszelki wypadek

zapakowałam

kilka

dodatkowych

kamieni

do

plecaka.

Uderzenie kamienia nie zniszczyło kamery – lecz prawdopodobnie skłoniła kogoś do rozpoczęcia śledztwa – ale wystarczy mi, że kamera zostanie skierowana z dala od mojej zamierzonej trasy, tworząc z niej martwe pole. Gdyby ktoś zaobserwował moje uderzenie mógłby wszcząć śledztwo – ale będzie uważać, że to najprawdopodobniej wina silnego wiatru i nie będzie się temu komuś chciało wychodzić na zimno. Biorąc głęboki oddech dla dodania sobie odwagi, osunęłam się obok kamery i weszłam na posiadłość Alexisa.

DWADZIEŚCIA CZTERY

Moje przeczucie nadal upierało się, że Emma znajdowała się gdzieś w pobliżu. Niestety nie miałam zbyt dużo szczęścia, próbując przekonać je do wskazania mi tego konkretnego miejsca. W pierwszej chwili przepychałam się przez las przylegający do posiadłości

Alexisa,

jednak

nie

dlatego,

że

czułam,

że

najprawdopodobniej tam została pochowana, gdzie przez liczne korzenie trudno by ją było wykopać, ale dlatego, że łatwiej mi było pozostać tam w ukryciu. Włóczyłam się przez ten las przez co najmniej czterdzieści minut, nie mając pojęcia, czego szukam, ale modliłam się do Boga, by dał mi jakiś znak, gdy będę blisko. Bez rezultatu. Nie miałam w sobie wystarczająco siły do odnalezienie jej, jeżeli Emma została pochowana w lesie. Zwróciłam swoją uwagę na ogrody i trawniki, które z każdych stron otaczały dom. Gdy przebijałam się przez drzewa, w domu nie paliło się żadne światło, więc prawdopodobnie nikogo tam nie było. Wciąż wahałam się co zrobić. Widziałam, co Alexis zrobił Steph, a przerwano mu, zanim mógł skończyć. Jeśli złapałby mnie na wkroczeniu do jego posiadłości… Technicznie miał nadal umowę z Andersonem, ale wątpiłam, że byłaby mnie wtedy w stanie uchronić.

Przykucnęłam za krzakiem na skraju linii drzew, starając się znaleźć w sobie na tyle odwagi, by wyjść z ukrycia. Zachmurzenie rosło, podczas gdy temperatura nadal spadała. Były momenty, kiedy księżyc znikał z pola widzenia, a ja obawiałam się, że wkrótce niebo stanie się całkowicie pochmurne. Gdybym faktycznie miała jakieś zdolności oparte na księżycu i jeżeli zależałyby one od tego, czy jestem w stanie dostrzec światło księżyca, czy nie, niech lepiej się pospieszy i przyjdzie mi z pomocą. Zagryzałam wargi z niezdecydowania, kiedy coś po mojej prawej sprawiło, że podskoczyłam i z trudem zaczęłam łapać powietrze. Gorączkowo próbowałam rozpakować plecak, przeklinając siebie za to, że nie trzymałam w dłoni pistoletu, zanim odwróciłam się w kierunku hałasu. Wtedy zobaczyłam sarnę przedzierającą się przez zarośla i niemal roześmiałam się z własnej głupoty. Czułam, jakby moje serce brało udział w wyścigu, mój oddech był krótki i zostawiał parę na mroźnym powietrzu. Usiadłam na zimnej ziemi, kładąc rękę na sercu i czekając, aż powódź adrenaliny zniknie. Odważniejsza niż ja, sarna wyskoczyła z lasu na obrzeże wypielęgnowanego trawnika. Zatrzymała się na chwilę, by spojrzeć na dom, jakby zapewniała siebie, że wkoło było czysto, a następnie ruszyła w kierunku sztucznego stawu szybkim i eleganckim kłusem. Wciąż czekając na to, by moje tętno powróciło do w miarę normalnego tempa, obserwowałam jej postępy, uspokajając się, gdy nie pojawił się żaden alarm, szczekanie psów czy gdy żadne światła się nie zaświeciły. Moja obawa przed wyruszeniem z lasu, była tylko skutkiem ubocznym długotrwałego stresu. Sarna podeszła na brzeg stawu i stała tam przez dłuższą chwilę. Głowę miała zwróconą w moją stronę i mogłam przysiąc, że patrzy mi

prosto w oczy. Światło księżyca nadawało jej srebrny, eteryczny odcień. Zadrżałam, gdy przypomniałam sobie, że Artemida często była przedstawiana ze zwierzyną łowną u swojego boku. Czy to zwierzę było prawdziwe? Sarna gapiła się na mnie i pochyliła się do przodu, pijąc wodę ze stawu. I nagle, bez żadnego dowodu będąc już przekonana, mogłam wskazać go palcem. Emma była w stawie. Nie była pogrzebana, jak twierdził Konstantin, ale utonęła. Wrzucili ją do wody, obciążyli łańcuchami, co wymagało o wiele mniej wysiłku, niż wykopywanie grobu i zakopywanie jej. Zastanawiałam się, czy magia Liberi zmuszała ją do ciągłego ożywiania, a następnie ponownego utopienia się. Wzdrygnęłam się od myśli, które były zbyt przerażające, by się nad nimi zastanawiać. Dobra – w końcu miałam silne poczucie odnośnie lokalizacji Emmy. Było ono oparte na zerowych dowodach empirycznych i nieważne, jak duże ono było, nie byłabym wcale zaskoczona, gdyby okazało się, że się myliłam. Jednak jedynym sposobem, aby to potwierdzić, było zanurkowanie do stawu. Perspektywa ta nie wyglądała zbyt zachęcająco. Woda będzie mroźna, a poza tym staw był stosunkowo niewielki i prawdopodobnie niezbyt głęboki, ale i tak trochę mi zejdzie, zanim sprawdzę całość. Przez cały ten czas będę bezbronna i narażona na ataki. Powoli i ostrożnie przesunęłam się z powrotem do lasu, chowając się za drzewami. Jeśli Emma naprawdę była w stawie, będę potrzebowała jakiejś pomocy, by ją stamtąd wyciągnąć. Byłam prawie pewna jej lokalizacji, bardziej niż bym tego chciała, ale pomyślałam, że to dobry moment na zadzwonienie do Andersona i podzielenie się z nim moją teorią. Oczywiście, wiedział więcej ode mnie o Liberi, ich mocach i kompetencjach. Jeśli mój dowód wystarczy, by go przekonać o tym, że

Emma jest w stawie, czułabym się dużo pewniej, nie sądząc już, że pewne rzeczy tylko sobie wymyślam. Nie tylko wyobrażałam sobie te rzeczy, zadzwoniłam po kawalerię, by wydostać stąd Emmę.

Czterdzieści minut później byłam tak zdrętwiała z zimna, że miałam wrażenie jakbym przymarzła do miejsca. Wtedy nagle, bez ostrzeżenia, tuż obok mnie pojawił się Anderson. Byłam na granicy zawału serca, szybko zdusiłam krzyk, zanim mógł wydostać się z mojego gardła, i potknęłam się o korzeń drzewa, lądując na tyłku. Podobnie jak ja, był ubrany na czarno, z czarną wełnianą czapką naciągniętą nisko na czoło. Z pewnością trudno było go dostrzec w ciemności, ale coś tam widziałam. Uśmiechnął się do mnie, najwyraźniej ciesząc się z tego, jakie zrobił na mnie wrażenie. – To tylko ja. Zamknęłam oczy i wzięłam głęboki wdech, próbując odnaleźć spokój. Jakim cudem tak nagle pojawił się znikąd? Emmitt i Jamaal posiadali podobne akrobacje, więc przypuszczałam, że były to zdolności należące do Liberi mających do czynienia z magią śmierci. Jednak nikt nie zdawał się wiedzieć, kogo przodkiem był Anderson, więc może był potomkiem boga śmierci, najwyraźniej nie dość znanym, skoro nikt nie rozpoznał jego glifu. Otworzyłam oczy i spojrzałam na niego. – Masz szczęście, że nie zaczęłam krzyczeć – powiedziałam do niego. – Ta wyprawa skończyłaby się, zanim by się zaczęła, bo tobie zachciało się być komikiem. Prawdopodobnie i tak by nikt nie usłyszał mojego krzyku – powiedziałam Andersonowi, by spotkał się ze mną w lesie przy

nieruchomościach, tuż przy przestawionej kamerze – to było naszą główną zasadą. Wciąż uśmiechnięty wyciągnął do mnie rękę, by pomóc mi wstać. – Nie chciałem cię zaskoczyć. Zapomniałem o ostrożności, dopóki nie było za późno. Otrzepałam spodnie z martwych liści i sosnowych igieł. Nie byłam pewna, czy mu wierzyłam, ale to nie miało teraz większego znaczenia. Spojrzałam za nim w głąb lasu, ale nie widziałam innego czającego się Liberi. - Nie zabrałeś posiłków? – Spytałam z niedowierzaniem. Pokładając duże nadzieje w swoim przeczuciu, postanowiłam przyjść sama, ale zakładałam, że weźmie ze sobą przynajmniej kilku ludzi, na wypadek gdybyśmy wplątali się w jakąś walkę. - Podstęp łatwiej pójdzie, gdy będziemy tylko we dwójkę – odpowiedział i od razu wiedziałam, że kłamie, może dlatego, że jego wyjaśnienie było dość kulawe. Posłałam mu twarde spojrzenie. – Czego mi nie mówisz? Spojrzenie, które posłał mi Anderson, było równie twarde. – Rzeczy, o których nie musisz wiedzieć – powiedział i zrobił krok do przodu, uznając rozmowę za skończoną. Chwyciłam go za ramię. – Hej, jeśli narażam dla ciebie swój tyłek, chyba zasługuję na pełne wyjaśnienie, zanim w to wejdę. – Oskarżenia, które z siebie wyrzucałam, bez wątpliwości mogły skończyć się dla mnie źle, ale na pewno nie tak źle, jak wyciąganie Emmy z wody. Zakładając, że w ogóle tam była.

Anderson uwolnił ramię z mojego uścisku. – Idziesz mi pomóc, albo wracasz do domu. Twój wybór. - Wystrzelił do przodu, nie oglądając się wstecz. Zdrowy rozsądek kazał mi zawrócić i się stąd wydostać. Nie mogłam zacząć snuć domysłów o tym, co ukrywa Anderson, ale szansa na to, gryzła mnie w tyłek i kazała iść do przodu. Taka praca to po prostu sposób na moje życie. Zdrowy rozsądek nie miał nade mną w tej chwili żadnej przewagi, więc zamiast zabrać tyłek w troki i wsiąść do samochodu, poszłam za Andersonem w głąb lasu. Kiedy go dogoniłam, dostosowałam swój marsz do niego i podeszliśmy najbliżej stawu, jak to tylko możliwe. Zatrzymaliśmy się na chwilę, gdy doszliśmy na krawędź lasu, zerkając zza ciemności pozostawionej przez zasłonięty chmurami księżyc. W domu nadal nie świeciło się żadne światło. Byłoby całkiem zabawnie, gdyby okazało się, że po tym, jak się tyle skradałam, Alexisa nie było nawet w domu. - Jakieś pomysły gdzie szukać? – Zapytał mnie Anderson, gdy usiadł na ziemi i zaczął rozsznurowywać buty. - Co robisz? - Nie zamierzam pływać w butach turystycznych. – Zdjął jeden but wraz ze skarpetką, a następnie zaczął rozsznurowywać drugiego. - Ta woda jest zamrożona! – Zaprotestowałam, mówiąc dosłownie. Nawet w ciemności widziałam cienką skorupę lodu formującą się przy brzegu. - Myślisz, że potrafię wyjąć ją z wody i nie moknąć przy tym? – Wyswobodził się ze swoich butów i zaczął zajmować się swoją czarną

kurtką. – Ubrania nie zatrzymają ciepła, jeśli będą mokre, a wolałbym mieć coś suchego do włożenia, gdy wyjdę. Myśl o wsunięciu w tą wodę choćby palca wprawiała mnie w drżenie, ale oczywiście miał rację. W przeciwieństwie do normalnego człowieka nie mógł umrzeć z hipotermii. - Oczywiście nie wyczekuję tego z niecierpliwością – dodał, przeciągając swoją bluzę nad głową. - Więc jeśli dasz mi ogólny zarys, gdzie dokładniej szukać, byłbym wdzięczny. Wiem, że mówiłam wcześniej, że Anderson nie jest zbyt atrakcyjny, ale widząc jego nieźle umięśnioną klatkę piersiową i wyrzeźbione ramiona, zaczęłam zastanawiać się nad zmienieniem zdania. Następnie wyślizgnął się ze swoich dżinsów, pozostając nagi z wyjątkiem czarnych

przylegających

majtek,

uwydatniających

wszystkie

jego

atrakcyjne miejsca. Doszłam do wniosku, że całkowicie się myliłam. Bez swojego niechlujnego kamuflażu, niepochlebnej szafy, w rzeczywistości wyglądał bardzo ładnie. Oczywiście musiałam to dostrzec w nieodpowiednim momencie. Ten zaskakujący widok na chwilę mnie rozkojarzył, ale walnęłam się w głowę, aby mój mózg ponownie się opamiętał i by spróbować przypomnieć sobie, o co mnie zapytał. Spojrzałam na staw, starając się słuchać moich wnętrzności, na wypadek gdyby zostawiły dla mnie jakąś wiadomość, ale niczego takiego nie było. Chmury już zgęstniały na tyle, aby ukryć księżyc, a nawet pewność, że Emma znikła z jego blasku. Zostałabym kompletnie upokorzona, gdybym

na darmo kazała

Andersonowi pływać w tym stawie. - Może jest tam, gdzie widziałam sarnę? – zasugerowałam powątpiewająco. Od razu uderzyła mnie kolejna myśl, a mianowicie, że to był najgłupszy pomysł, na jaki kiedykolwiek w życiu wpadłam. Przyszłam

poszukać Emmy na nieruchomości Alexisa, ponieważ chciałam, by był tym, który ją więził, a zrobiłam wielką aferę z tego, że widziałam sarnę pijącą wodę ze stawu. Prawdopodobnie było to najpopularniejsze źródło wodopoju w pobliżu, a to, co widziałam, nie miało w sobie nic nadprzyrodzonego. - Lepsze to niż nic – powiedział Anderson, już zaczynając trząść się z zimna. – Pokaż mi gdzie. Przekonanie, które wcześniej miałam, było teraz kompletnie zerowe i najchętniej powiedziałabym Andersonowi, żeby o tym zapomniał, że się myliłam i że powinniśmy udać się w jakieś ciepłe i bezpieczne miejsce. Ale wiedziałam, że nawet gdybym to powiedziała, to nie będzie chciał mnie nawet słuchać. Jeśli jest szansa, że znajdzie w tym stawie swoją Emmę, skorzysta z niej, nieważne, jak mała może ona być czy jak niewiarygodne mogą być źródła. Przypomniałam sobie, jak oglądałam sarnę idącą trawnikiem do stawu, kierując wzrok do miejsca, w którym się zatrzymała i zaczęła pić wodę, a następnie wyszłam z lasu. Napięłam całe ciało, oczekując Alexisa wyskakującego z jakiegoś buszu i nas atakującego. Dałam z siebie wszystko, by nie uciec w chwili, gdy zaprowadziłam Andersona w miejsce, gdzie widziałam sarnę. Poczułabym się lepiej, gdyby w błocie były jakieś ślady świadczące o jej obecności, ale oczywiście nie znalazłam żadnego. Czyżbym wmówiła sobie, że ją widziałam? Albo może nadprzyrodzone istoty nie zostawiają odcisków w błocie? Wskazałam ogólną powierzchnię, wzruszając ramionami w stronę Andersona i czując się jak kompletna idiotka. - Dobra – powiedział, krocząc do brzegu stawu. Poczułam się trochę lepiej, jeśli chodzi o moją wyimaginowaną sarnę, gdy zobaczyłam,

że Anderson również nie zostawia żadnych śladów. Gdy Anderson łagodził swoją drogę, krzywiąc się z zimna, ja wyciągnęłam rękę i dotknęłam ziemi, która okazała się zamarznięta. Mogłam się tylko domyślać jak bardzo. Odkąd pierwszy raz wyjrzałam z lasu, lód wokół brzegu zdawał się rozprzestrzeniać coraz dalej. Anderson wziął kilka szybkich, głębokich wdechów, przygotowując się do szoku spowodowanego zimnem. Potem wskoczył do zamarzniętej wody i zniknął pod jej powierzchnią.

DWADZIEŚCIA PIĘĆ

Stałam na brzegu stawu, zamarzając do szpiku kości, patrząc z całą sympatią na Andersona, gdy wskakiwał do szklistej tafli wody. Księżyc był w pełni ukryty za chmurami, więc jedyne światło na nas padające, pochodziło z blasku pobliskiego miasta. Nie czułam się całkowicie ślepa, ale miałam tą nieprzyjemną świadomość ciemności i padających cieni – cieni, których nie dało się ukryć. W tym momencie zdrowo wpadłam w paranoję, położyłam na ziemi plecak i wyjęłam z niego broń. Zwróciłam pistolet w stronę ziemi i przez cały czas trzymałam palec na spuście, pamiętając, jak bardzo zaskoczyła mnie wcześniej sarna. Nie najlepiej byłoby dla mnie, gdybym zaskoczona przez usłyszenie jakiegoś hałasu, zaczęła strzelać w ślepo. Głowa Andersona przecięła wodę na środku stawu. Natychmiast jego skórę pokrył szron. Ciemność ukrywała jego samopoczucie, a ja nie odważyłam się go o nic zapytać. Zanurkował ponownie po kilku szybkich wdechach, jego nogi mignęły mi przez oczami, gdy poszedł w dół. Znalazł ją? Jeśli wciąż by jej szukał, powinien płynąć do przodu, a nie w dół. Zgadza się? Wstrzymałam oddech, oczekując. Powstrzymałam się przed zaciśnięciem kciuków jak małe dziecko.

Przebywał na dole dość długo, wystarczająco długo dla mnie, bym zaczęła się martwić, że coś poszło nie tak. Wszystko co wiedziałam, to to, że Olimpijczycy mieli domowe stwory żyjące na dnie stawu. Musiałam jeszcze ogarnąć magię, której byłam świadkiem i powoli zaczęłam się zastanawiać, czy moje nowe zdolności nie zawężają mojego widoku na świat. Przestąpiłam niespokojnie z nogi na nogę, cholernie pragnąc, żeby się pospieszył i wypłynął na powierzchnię, zanim poczuję obowiązek podążenia za nim. Chwilę później, ponownie pojawił się na powierzchni, wsysając powietrze szybkimi wdechami. Nie martwiąc się, że ktoś mnie usłyszy otworzyłam usta, by do niego krzyknąć, ale zanim jakikolwiek dźwięk opuścił moje gardło, zostałam oślepiona przez pioruna lecącego poziomo w poprzek trawnika. Piorun uderzył w powierzchnię stawu i usłyszałam zdławiony okrzyk bólu Andersona. Pozostała energia uniosła mnie i odrzuciła na plecy. Gdy uderzyłam w ziemię, pistolet wyleciał z moich rąk i rozbrzmiał głośny grzmot, powodując nagły skok bólu w mojej głowie. Zamroczona, ślepa i głucha, lecz mająca na tyle dużo komórek mózgowych, by wiedzieć, że siedzenie w miejscu nie jest zbyt dobrym pomysłem. Obróciłam się i stanęłam na równe nogi, a następnie rzuciłam się do szaleńczego biegu, nie mając nawet pojęcia dokąd biec. Mogłam wbiec prosto w lodowatą wodę, ale tym razem szczęście było po mojej stronie i udało mi się pozostać na gładkim trawniku. Końcówki moich włosów się uniosły, a ja w samą porę instynktownie rzuciłam się do przodu. Następny piorun uderzył w ziemię, zaledwie kilka metrów ode mnie. Zatkałam uszy dłońmi i mocno zacisnęłam oczy, gdy rozległ się kolejny ryk uderzenia. Byłam wystarczająco blisko miejsca uderzenia, więc elektryczność przepływająca

w powietrzu, wprawiła moje serce w nieregularne bicie serca, ale zawsze to jednak bicie. Po raz kolejny podniosłam się na nogi. Nawet z moimi zamkniętymi powiekami błysk był piekielnie jasny na tle nocnego krajobrazu. Zanim zaczęłam biec, widziałam tylko rosnące przede mną drzewa. Trzeci piorun spalił drzewo sekundę po tym, jak je minęłam. Wstrząs powalił mnie na kolana, ale w zaledwie ułamku sekundy udało mi się już podnieść. Dalej, pomiędzy drzewami, zygzakiem leciał kolejny piorun, spowalniając mnie na tyle, by powstrzymać mnie przed potknięciem się o korzeń i wylądowaniu na twarzy. Moje uszy eksplodowały, a wszystko przede mną zrobiło się jasne – tak, że nie mogłam zobaczyć zbyt dużo w ciemności. Ale powrót moich zmysłów

fizycznych

zasygnalizował

również

powrót

normalnego

rozumowania. Skoro ja nie widziałam nic w ciemności, moi wrogowie również. Jednak, mogli usłyszeć mnie biegnącą ślepo przez zarośla, a potem upadającą. Mól lot sprawił mnie bardziej widoczną. Zmusiłam się do zwolnienia, łapiąc jeden za drugim uspokajający oddech. Nie widziałam nawet przebłysku naszego napastnika, ale od kiedy Alexis stał się potomkiem Zeusa, wydawało się logiczne, że był jedyną osobą odpowiedzialną za pioruny. Mimo, że piorun uderzający w wodę nie zabił Andersona – nie na stałe z pewnością – to z pewnością wyeliminował go na chwilę. „Traktat” Andersona z Olimpijczykami nie był oczywiście niezniszczalny. Może Alexis spostrzegł w nim jakąś lukę, gdy zaatakował Steph, a sam traktat teoretycznie wciąż istniał nienaruszony. Być może traktat oznacza, że wyłowi Andersona z wody i pozwoli mu odejść. Ale

choćbym została zmuszona do odwrotu, nie było mowy bym zostawiła go samego, życząc mu wszystkiego co najlepsze. Oczywiście, nie byłam pewna, co w obecnej sytuacji miałam zrobić z Andersonem. Mój pistolet leżał porzucony gdzieś na trawniku i choćbym z ogromną przyjemnością zadzwoniła po pomoc – której Anderson nie wziął ze sobą, idiota! – moja komórka leżała w plecaku na brzegu stawu. Zatrzymałam się na chwilę, chcąc wszystko przemyśleć i nasłuchując wszelkich odgłosów pościgu. Jedynym dźwiękiem, który słyszałam był szum wiatru kołyszący powyższe gałęzie. Nie ulegało wątpliwości, że Alexis uważał, że dokonałam słusznego wyboru i uciekłam ratować swoje życie. Trudno mi było się poruszać w samym środku lasu, ale zawsze, na szczęście, miałam dość dobre poczucie kierunku. Powołałam się na to poczucie, tak jak wcześniej, gdy skierowałam się w stronę kamery, którą wcześniej rozbiłam. Po omacku przeszukując ziemię, udało mi się znaleźć skałę, którą w nią rzuciłam. Jako broń nie była zbyt dużo, ale mogłam zrobić dużo szkód, gdyby tylko udało mi się dobrze trafić. Skierowałam się z powrotem między drzewami w stronę stawu, mając nadzieję, że nie dokonuję największego błędu w swoim życiu.

Sytuacja była cholernie ponura. Alexis stał na brzegu stawu wyglądając na zadowolonego i lepszego. Obok niego stał inny mężczyzna – niezbyt przyjazny, ale potraktowałam go jak kolejnego Olimpijczyka. Patrzyli w stronę stawu, gdy trzeci z nich holował nieprzytomnego lub chwilowo martwego - Andersona do brzegu.

Trzech mężczyzn, jeden kamień. Nienajlepsze szanse. Starałam się dostrzec moją broń w trawie, ale albo ukryły ją cienie, albo zabrał ją jeden z tych złych gości. Trzeci mężczyzna wyszedł z wody, wyraźnie drżąc, gdy ciągnął za sobą przez błoto bezwładne ciało Andersona, a następnie położył je na suchym lądzie. Żaden z Liberi nie był skłonny do pomocy, więc domyśliłam się, że trzeci z nich był śmiertelnym Potomkiem – istotą gorszą z punktu widzenia Olimpijczyków. - Zwiąż go. – nakazał Alexis. Dysząc z wysiłku, sługus Alexisa przewrócił Andersona na brzuch, a następnie przeciągnął jego ręce za plecy i spiął je kajdankami, które wyjął ze spodni. W przeciwieństwie do Andersona, wskoczył do wody w całym ubraniu. Podejrzewam, że żałował tego teraz, gdy chłodny wiatr owiewał jego skórę. - M- może w-wezmę go teraz, panie? – wyjąkał Potomek, krzyżując ramiona na piersi, jak gdyby to miało mu pomóc zatrzymać ciepło. Mój Panie? Co za urojona wyższość. Niestety ta scena uświadomiła mi, że mogę wyrzucić ich traktat za okno. Nie miałam wątpliwości, że Potomek prosił Alexisa o pozwolenia zabicia Andersona i ukradzenie mu nieśmiertelności. - Jeszcze nie, Peter. – odpowiedział Alexis łaskawym tonem przypominającym niemal życzliwość. – W pierwszej kolejności chciałbym zamienić z nim parę słów. Może pójdź do domu i załóż jakieś suche ubrania? Będzie tu czekał gdy wrócisz. Peter wstał i skłonił się przed Alexisem. Przewróciłam oczami zdumiona arogancją

Alexisa,

gdy

próbowałam wymyślić sposób

skorzystania z tej sytuacji. Zastanawiałam się, czy Konstantin, który sam

siebie ogłosił królem, wiedział o tym, że Alexis posiadał ludzi kłaniających się przed nim i mówiącym do niego „panie”. Wydawało mi się, że Konstantin chciałby zatrzymać takie pochwały tylko dla siebie. Peter skierował się truchtem do domu, gdy Anderson wciąż leżał na brzuchu na trawie. Nie mogłam stwierdzić czy oddycha, czy nie. Miałabym większe szanse gdyby był przytomny. Nie wiem jakie były jego moce – inne oprócz Ręki Zagłady, która nie sądziłam, by mogła pozbyć się kajdanek – ale tak długo jak on tak po prostu leżał, wszelkie bohaterstwo, które chciałam wypróbować byłoby bezcelowe. Nawet jeśli udałoby mi się usunąć jednego Liberi za pomocą mojego kamienia, nie byłam Maggie i nie byłam w stanie wyprowadzić stąd bezpiecznie Andersona. Chciałam, jak cholera, wymyślić jakiś sposób, aby skorzystać z nieobecności Petera, ale z nieprzytomnym Andersonem nie mogłam nic zrobić. - Naprawdę masz zamiar to zrobić? – Zapytał Liberi w chwili, gdy Peter był poza zasięgiem słuchu. Alexis skinął głową. – Byłem szczęśliwy mogąc czekać na tę chwilę, ale jeśli ten głupiec dostarczył mi się sam z piękną kokardką na sobie, nie mam zamiaru odmówić takiego podarunku. Drugi facet wyglądał nieswojo, przystępował z nogi na nogę. – Co z Konstantinem? Nie będzie zadowolony. Alexis oddalił to stwierdzenie niedbałym machnięciem ręki. – Trudno będzie mu narzekać, gdy jego największy wróg zostanie wyeliminowany. - Jeśli chciałby, żeby Anderson był martwy, już by nie żył. Musi być powód, dla którego jeszcze go nie zabił…

- Dosyć! Jeśli chcesz stchórzyć, podwiń swój ogon pod nogi i pobiegnij z powrotem do swojego mistrza. Nie będę trzymał cię z dala od tego tak długo, jak będziesz trzymał jęzor za zębami. A będziesz trzymał gębę na kłódkę, prawda Dean? – Ostatnie słowo wypowiedział z niemałą grozą, mrożącą krew w żyłach. - O-oczywiście. – jęknął Dean. – To znaczy, nigdzie się nie wybieram. Jestem po twojej stronie, zawsze. Po stronie Alexisa? Czyżby w szeregach Olimpijczyków panowała niezgoda? Wyczułam pewne spięcie, między Konstantinem a Alexisem, już gdy spotkałam ich w hotelu Sofitel, ale byłam przekonana, że większość z tego było grą, podkreślającą jak wielki i potężny był Konstantin. Anderson zakaszlał głośno, a każdy podskoczył – łącznie ze mną – choć wszyscy i tak się tego spodziewaliśmy. Przetoczył się na bok i zakaszlał ponownie, bolesne, dotkliwe drgawki, wywołane przez kneblującą go wodę przebiegały przez jego ciało, uprzedzając odruchy wymiotne. Ale przynajmniej był żywy i się ocknął. Chwyciłam kamień, ale dopóki Anderson kaszlał, nie miałby żadnych szans na obezwładnienie Olimpijczyków, gdybym nie trafiła kamieniem. Postanowiłam, że w chwili gdy Anderson będzie mógł oddychać nie dusząc się, obezwładnię Alexisa. Nie miałam pojęcia kogo przodkiem był Dean, lub jakie mógłby mieć moce, ale wiedziałam już, że Alexis mógł władać błyskawicami, a te były groźną bronią na długim dystansie. Miałam nadzieję, że jakiekolwiek Dean miał uprawnienia, nie wyrządzają większej szkody w walce. - Nigdy nie przyszło ci do głowy, że założę dodatkowe zabezpieczenia odkąd wziąłeś do siebie Potomkinię Artemidy? – Szydził z niego Alexis, ale nie byłam pewna, czy Anderson słyszał go przez swój

kaszel. – Nigdy nie brałem cię za głupca, ale kobiety mają tendencję do wywierania negatywnego wpływu na mężczyzn. Wciąż kaszląc, lecz już nie tak mocno, udało się Andersonowi przekręcić na kolana. Nadal nie sądziłam by był w stanie zrobić coś naprawdę użytecznego, jak walka, gdy wciąż był unieruchomiony. Przebłysk światła uderzył mnie po oczach, gdy uświadomiłam sobie, że czas się kończy: Peter wraca. Kiedy tu dotrze, zabije Andersona. Oczywiście, Peter był jedynym człowiekiem znajdującym się tutaj. Chwyciłam kamień zastanawiając się, czy zabijając go będę czuła entuzjazm. Myśl ta mnie zszokowała, ale tylko na chwilę. Nie byłam morderczynią, ale nie byłam też bezradną panienką znajdującą się w niebezpieczeństwie, która była zbyt przerażona, więc trzymała się na uboczu. Nic nie wiedziałam o Peterze, ale samo to, że był w zmowie z Alexisem świadczyło o tym, że był złym chłopcem, kropka. Nie czułabym się źle zabijając go. Przynajmniej tak sobie wmawiałam. - Trzymaj się z daleka, Nikki! – Krzyknął nagle Anderson, a jego głos był wyraźny i głośny mimo wcześniejszego kaszlu. Byłam tak zaskoczona, że prawie upuściłam kamień. Dean podskoczył, a Peter zaczął biec szybciej, podczas gdy Alexis tylko się roześmiał. - Myślisz, że przez cały ten czas kręciła się tutaj, by posłuchać twojego patetycznego rozkazu? – Zapytał Alexis wciąż się śmiejąc. – A może mam zacząć panikować? – Spojrzał prosto na Andersona, pokazując, że w ogóle ani przez chwilę nie czuł się zagrożony. Oczywiście,

jego kumple tylko się rozglądali, on nie musiał. Siedziałam skulona za krzakiem służącym za moją osłonę. Czy Anderson mógł wiedzieć, że tu jestem? To miał być jego prawdziwy rozkaz? Albo może starał się odwrócić uwagę Alexisa? Chwila niezdecydowania kosztowałaby mnie zbyt dużo, więc podjęłam decyzję, aby zignorować rozkaz Andersona – jeśli nawet to był rozkaz – to było za późno. Peter wyciągnął pistolet – mój, jak podejrzewałam – i celował nim w Andersona. Jeśli mojemu kamieniowi udałoby się do niego dotrzeć, mogłoby to spowodować pociągnięcie za spust. Nie miałam odwagi zaryzykować. Czując się trochę bezużyteczna, pogrążona w rozpaczy, tkwiłam kucając za krzakiem i mając nadzieję, że Anderson miał jakiś cudowny plan w zanadrzu, bo ja byłam kompletnie bez pomysłu.

DWADZIEŚCIA SZEŚĆ

Anderson splunął kilka razy, a potem potrząsnął głową, starając się odrzucić z oczu swoje mokre włosy. Powinien wyglądać jak bezradna ofiara, klęcząc tam na ziemi ze związanymi rękami za plecami i pistoletem skierowanym w głowę. Zamiast tego wyglądał na pewnego siebie i niewzruszonego. - Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, czemu Konstantin zawarł ze mną umowę? – zapytał Alexisa i pomimo niekorzystnej sytuacji na jego ustach wykwitł lekki uśmiech. Alexis spojrzał na niego zdezorientowany, zarówno pytaniem, jak i swobodnym tonem, ale odpowiedział wystarczająco szybko. – Bo nasz wysiłek nie był wart zgniecenia ciebie i twoich maleńkich przyjaciół, tak jak na to zasługujecie – powiedział bardzo pewny siebie, ale jego wspólnicy zdawali się być trochę zaniepokojeni. Uśmiech Andersona powiększył się. – Naprawdę? Dlaczego teraz nie zadzwonisz do swojego szefa? Jestem bezradny, a jeśli twój pies ma mnie zabić i ukraść moją nieśmiertelność, przybędzie mi kilku zwolenników. Więc może zadzwoń do Konstantina i zapytaj go, czy chce mnie zabić.

Alexis prychnął. – Wtargnąłeś na moją posiadłość. Mam prawo cię zabić i nie muszę nikogo pytać o pozwolenie. Anderson wzruszył ramionami. – Dobra. Nie pytaj. Jeśli wiedza jest błogosławieństwem, musisz być teraz w niebie. Alexis wymierzył pięścią cios w nos Andersona, choć musiał się trochę pochylić, by to zrobić. Skrzywiłam się na dźwięk łamiącej się chrząstki. Krew trysnęła z nosa Andersona, a on upadł na ziemię. Jego mięśnie pozostały napięte, stąd wiedziałam, że pozostał przytomny. Alexis schylił się i otarł wierzch dłoni o trawę, chcąc pozbyć się z niej krwi. Potem wyprostował się, ponownie przyjmując swoja arogancką postawę, górującą nad swoim leżącym wrogiem. - Ty i twoi ludzie już od jakiegoś czasu jesteście cierniem w moim boku – powiedział Alexis. – Szybka śmierć byłaby zbyt delikatna dla ciebie. – Zamachnął się nogą i wymierzył brutalnego kopa w brzuch Andersona. Anderson chrząknął i zwinął się z bólu. Jak powolną śmierć miał na myśli Alexis? Dość wolną, bym miała czas wezwać pomoc? Odrzuciłam od siebie tę myśl.

Wrócenie do samochodu

pozostawionego przy kościele, półgodzinna jazda do rezydencji, nie mogłam ryzykować. Ale powolne zamierzenie uśmiercenia Andersona dało

mi

nadzieję.

Jakiekolwiek

planował

Alexis

tortury,

będą

prawdopodobnie oznaczać tymczasowe odprężenie się Petera. Potomek wciąż trzymał broń, gotowy do jej użycia, ale nie sądzę, by w tej chwili był tak gotowy do strzału, jak wcześniej, zanim poszedł się przebrać. Może jeśli Alexis zamierza bić Andersona, będzie mniej ostrożny względem swojego sługusa. Byłby straszny obciach, gdybym rzuciła w Petera kamieniem, a ten zastrzeliłby niewłaściwego gościa?

- Jestem pewien, że nie będziesz z tego zadowolony… – powiedział Alexis. Dyszał ciężko, gdy sprawiał ból Andersonowi. Zanim zdążył dokończyć swoją myśl, kopnął go ponownie. Niestety, Peter nadal miał czysty strzał. –… ale podejrzewam, że bardziej cię zaboli, gdy usłyszysz o wszystkich zabawach, jakie odbyłem z twoją żoną, gdy była moim gościem. Anderson zamarł, jego nagła cisza przyćmiła wcześniejsze wicie się.

Zamknęłam na chwilę oczy, próbując zażegnać chwilę grozy. Za

zamkniętymi powiekami nie mogłam nie myśleć o wyrządzonej szkodzie Steph, której podjął się Alexis, o bólu jaki musiała znieść, będąc w jego łapach przez mniej niż godzinę. Emma była więźniem Alexisa przez około dziesięć lat i nie mógł przez cały ten czas trzymać jej w wodzie. Alexis zaśmiał się, ciesząc się z bólu i przerażenia, którego nie mógł ukryć Anderson. – Po roku, w rocznicę jej złapania, wyłowiliśmy ją i razem z Konstantinem cieszyliśmy się z jej złapania. Nawet po tak długim czasie wołała cię, podczas gdy my… Anderson wypuścił z siebie ryk, jakiego nigdy nie słyszałam. Tak głośny, że moje kości i zęby zaczęły dzwonić, i tak dziki, że Alexis i jego kumple zamarli. Trzy pary oczu rozszerzyły się oszołomione przez ryk furii, wyglądając przy tym niemal komicznie. A potem Anderson się podniósł i zapominając o swoim bólu skoczył na kolana. Jego nagły ruch zamroczył nas wszystkich. Widziałam przerażenie na twarzy Petera, był całkowicie wytrącony z równowagi i zamierzał strzelić do Andersona. Mój rzut kamieniem będzie zbyt opóźniony, aby go powstrzymać. Skoczyłam na równe nogi i cisnęłam nim, koncentrując wszystkie swoje siły na jego głowie.

Pistolet

wystrzelił.

Patrzyłam

z

przerażeniem,

jak

głowa

Andersona szarpnęła do tyłu i tryskała z niej krew, gdy pocisk przebił ją na wylot. Przyjął wyraz niedowierzania, a jego ciało zaczęło opadać w chwili, gdy mój kamień uderzył w czaszkę Petera. Wszyscy rozejrzeliśmy się w szoku, starając się zrozumieć, co się stało. Anderson i Peter leżeli na trawie, wpatrując się ślepo w niebo. Przeklęłam siebie za tak długie zwlekanie z rzuceniem tej przeklętej skały. Jasne, obawiałam się, że rzucenie kamieniem w Petera może wywołać jego odruchowe strzelenie; ale wiedziałam, że zamierzał do niego strzelić ewentualnie, więc może cios pozwoliłby na powstrzymanie go od pociągnięcia za spust, albo jego strzał nie byłby trafiony. Chciałam mieć lepszą okazję i mieć pewność. Przez moje wahanie Anderson był martwy, a Olimpijczycy mogli dodać do swojej stajni nowego Liberi. Przynajmniej zobaczą wkrótce Petera, gdy jego rana się uzdrowi na tyle, by go ożywić. Uderzenie wykonało imponującą robotę na jego czaszce, a ten rodzaj kontuzji będzie wymagał sporej ilości czasu, aby się wyleczyć. Nie to, że jakoś cholernie mi to pomagało. Alexis szukał mnie wzrokiem, a gdy znalazł, jego usta wykręciły się w szyderczym uśmiechu. To był dobry moment na zwianie i uratowanie swojego życia, ale stałam w miejscu całkowicie zmrożona jego spojrzeniem i przerażona swoją porażką. - Moja zabawa dopiero się zaczyna – powiedział Alexis z udawanym grymasem. – Ale wtedy ty również będziesz miała niezły ubaw. Pokażę ci wszystko, co zrobiłem twojej siostrze i wszystko, co miałem zamiar zrobić, gdyby ten pedał nie przeszkodził mi i nie zepsuł wszystkiego.

Nigdy nie pytałam Blake’a, co zrobił Alexisowi, że ten tak uciekał tamtej nocy, ale teraz miałam swoje przypuszczenia. Powietrze trzeszczało od energii elektrycznej, podnosząc najmniejsze włoski na moich ramionach. Mogłam podkulić ogon i uciec, ale Alexis był tak blisko, że nie mogłam zauważyć błyskawicy, którą by we mnie strzelił. Niechętnie odwróciłam się do niego plecami. Dean przykucnął obok bezwładnego ciała Petera, marszcząc brwi, gdy na niego patrzył. – Umm, Alexis? - Co? – warknął Alexis, denerwując się, że jego pokaz został przerwany. - Nie wydaje się uzdrawiać. - Co? – powiedział Alexis, brzmiąc tym razem na bardziej zdziwionego niż złego. Odwrócił się i spojrzał na ciało Petera. Skorzystałam z jego nieuwagi, ostatni raz rzuciłam okiem na Andersona i już miałam zacząć biec, jakby goniło mnie samo piekło. Jego oczy zamiast patrzeć w niebo, koncentrowały się na dwóch Liberi. Gdy na niego patrzyłam, jego usta wykrzywiły się w uśmiechu tak groźnym, jakby należały do samego diabła. Anderson zamachnął się jedną nogą, podcinając nogi Deana i szarpiąc go w dół. Z okrzykiem zdziwienia Dean upadł, a Anderson przeturlał się, dopóki nie siedział na nim okrakiem. Jego ręce wciąż były związane za plecami, ale Anderson odchylił się do tyłu i wciągnął je tuż pod pasek spodni Deana, nawiązując kontakt z jego gołą skórą. Dean krzyknął z bólu, wyginając plecy i próbując zrzucić z siebie Andersona. Anderson jednak trzymał się mocno, usztywnił swoje nogi i trzymał się paska Deana jak kotwicy.

Kiedy Anderson użył Ręki Zagłady na Jamaalu, Jamaal odpłynął po zaledwie kilku sekundach, więc teraz spodziewałam się tego samego. Zdziwiony przyjaciel Alexisa krzyczał z bólu, podczas gdy on chwilowo trzymał się z daleka, ale z pewnością piorun byłby teraz dobrym rozwiązaniem. Podejrzewałam, że nawet będąc w kajdankach, Anderson miał większe szanse na zamordowanie Alexisa niż ja. Z bełkotliwym okrzykiem bojowym rzuciłam się na Alexisa. Jeśli będzie zajęty, walcząc ze mną, nie będzie mógł porazić prądem Andersona. Z pewnością Dean był w tej chwili nieprzytomny i Anderson mógł już zwrócić swoją uwagę na groźniejszego przeciwnika. Dean wciąż jednak wrzeszczał, jego głos był słaby i pełen agonii. Gdyby nie był tak zachrypnięty, Alexis może nawet nie słyszałby mojego własnego krzyku. Alexis odwrócił się w moją stronę i wiedziałam, że piorun jest już w drodze. W połowie zdecydowana do ataku, jednak w ostatniej chwili rzuciłam się w bok. Szybki unik uchronił mnie przed bezpośrednim trafieniem, ale nawet bijąca z niego energia wystarczyła, by mnie ogłuszyć. Uderzyłam w ziemię z łoskotem, zbyt zdezorientowana, by złagodzić upadek. Moje nogi były słabe, a moja głowa dzwoniła z bólu, jakby ktoś potraktował ją młotkiem. Chciałam po prostu leżeć, zapaść w kojącą nieprzytomność, więc nie słyszałam już żałosnego krzyku Deana. Mrugnęłam oczami, oddalając od siebie widok błyskawicy, w każdej chwili oczekując kolejnego ataku, ale nie mogąc zebrać sił na tyle, by móc wstać. Spojrzałam przez ramię, myśląc, że może Alexis zamierzał teraz uderzyć w Andersona, ale wyglądało na to, że skoncentrował się wyłącznie na mnie. Alexis oczywiście obserwował Andersona, ale nie

wykazywał oznak chęci potraktowania go błyskawicą. Zamiast tego stał, szczękając zębami ze strachu i z przerażeniem wypisanym na twarzy. Wciąż słaba i drżąca zmusiłam się, by usiąść i zobaczyć, co tak bardzo przerażało Alexisa. Ciało Deana wyglądało jak wypolerowana wisienka, podczas gdy Anderson wciąż na nim siedział z dziko i szyderczo obnażonymi zębami. Cienkie zawodzenie uchodziło z gardła Deana, dźwięk ten był coraz cichszy, a blask coraz większy. Anderson również błyszczał za bardzo, jego skóra promieniowała białym, bijącym po oczach światłem. - Jesteś następny – warknął na Alexisa i zamieniając go w uśmiech, który wcale nie był ani trochę dzikszy. Alexis wyglądał jakby narobił w spodnie. Wiem, że sama bym tak wyglądała, gdyby Anderson na mnie tak spojrzał. Oczywiście, jestem pewna, że pomimo swojego strachu, gdybym była na miejscu Alexisa, zebrałabym się na odwagę, aby rzucić jeszcze jedną błyskawicę i spróbować uratować swojego przyjaciela. Jednak Alexis zawsze zdawał się pilnować wyłącznie swoich interesów, więc zamiast spróbować pomóc Deanowi, tchórzliwy drań podkulił ogon i uciekł. Anderson zwrócił się do mnie, nie wyglądając przy tym tak samo, jak spotkałam go po raz pierwszy. Wydawało się, że wraz z tą białą poświatą urósł, jego mięśnie powiększyły się, dodając mu jakieś sześć lub więcej cali wysokości. Jego brązowe włosy były teraz śnieżnobiałe i sięgały ramion, a jego brązowe oczy wyglądały jak dwie białe gwiazdy. - Zatrzymaj go! – rozkazał mi, jego głos wydawał się teraz grubszy. Nie byłam zbyt chętna ścigać złego kolesia, ale nie byłam na tyle szalona, by przeciwstawić się rozkazowi udzielonemu przez oszalałego nieśmiertelnego.

Zmusiłam swoje stopy do ruchu, analizując możliwości, jakie miałam, gdy Alexis uciekł w stronę domu. Strach dodał mu skrzydeł i nawet gdybym zrobiła, co w mojej mocy, nie mogłabym go zatrzymać, gdy miał tak duże fory. Jeśli uciekł do domu i dostał się do samochodu, nie będę w stanie nic zrobić. Zrobiłam niewielki objazd wokół stawu, złapałam swój plecak i pobiegłam za Alexisem, który w tej chwili jeszcze bardziej powiększył dystans między nami. Biegłam tak szybko jak mogłam, po omacku przeszukując plecak, póki nie natrafiłam na kolejną skałę. Sapiąc z wysiłku, wyjęłam ją z plecaka. Alexis był prawie tuż przy tylnych drzwiach. Jeśli wejdzie do domu, nie będę miała szans, by go dostać. Więc mimo, że byłam dobre pięćdziesiąt metrów za nim i było tak ciemno, że mogłam widzieć tylko jego zarysy, a on był w ciągłym ruchu, zamachnęłam się najmocniej jak tylko mogłam. Ręka Alexisa dosięgła klamki, otworzył drzwi, waląc się nimi w ramię. Zostało mu zaledwie pół kroku, by wejść do środka, gdy skała uderzyła go w głowę. Byłam zbyt daleko i zbyt wyczerpana, by zadać mu te sama uszkodzenia jak Peterowi, nadprzyrodzonego czy nie. Uderzenie było jednak wystarczająco silne, by opadł na kolana. Nie stracił przytomności, ale był wyraźnie ogłuszony, a jego ciało zakołysało się, gdy spróbował wstać na nogi. Moje własne kolana również się załamały i opadłam na trawę. Leżałam dysząc, wyjmując drugą skałę i próbując podnieść się do pozycji siedzącej. Nawet z mocą Artemidy, nie byłam pewna, czy mogłam ponownie trafić Alexisa z tej odległości, a zwłaszcza na siedząco, ale byłam gotowa spróbować.

Okazało się, że nie musiałam. Biały słup ognia – Anderson – przebiegł obok mnie przez trawę, wyglądając jakby każdy jego krok sięgał po dziesięć metrów. Alexis krzyczał z przerażenia, kiedy zobaczył, że nadchodzi. Skoczył na równe wciąż niepewne nogi i potknął się o drzwi. Starał się je za sobą zatrzasnąć, ale Anderson już go dosięgnął. Odwróciłam głowę i zatkałam uszy, gdy Alexis zaczął krzyczeć.

DWADZIEŚCIA SIEDEM

Zakrycie uszu nie pomogło, a przynajmniej nie wystarczająco. Nie obchodziło mnie, co stało się z Alexisem – nie mogłam znieść krzyku tak cierpiącego człowieka. Łkając z wysiłku, poderwałam się na nogi, raz jeszcze zatkałam uszy i pobiegłam w stronę stawu, chcąc zwiększyć dystans między mną a domem, mając nadzieję, że pozwoli to stłumić krzyk. Zrobiłam wszystko, byle dostać się do brzegu jeziora, gdzie moje nogi odmówiły dalszego posłuszeństwa i musiałam usiąść. Krzyk był teraz cichszy, ale wciąż mogłam go słyszeć, i już wiedziałam, że będzie on nawiedzał moje sny przez dobrych kilka lat. Peter leżał tam, gdzie go zostawiono, z głową nadal rozwaloną od mojego uderzenia. Nie było żadnych śladów świadczących o zbliżającym się uzdrowieniu, więc widocznie nie było mu pisane stać się Liberi. A przynajmniej nic, co mogłam zauważyć. Strzelił Andersonowi w głowę. Widziałam, jak pocisk wylatuje z tyłu jego głowy, jak życie ulatuje z oczu Andersona. Anderson umarł, byłam tego pewna. Może Peter nie był prawdziwym Potomkiem, choć nie byłam pewna, jak mogli popełnić taki błąd. Glify były dość wyraźnym wskaźnikiem.

No i jeszcze Dean. Właściwie to nigdzie nie było Deana. Tam gdzie powinien leżeć Dean, był pusty podkoszulek, puste dżinsy i pusta para adidasów. Powietrze pachniało siarką i popiołem, choć o ile dobrze widziałam, po popiele i kurzu nie pozostał żaden ślad w miejscu, gdzie powinien leżeć Liberi. Był martwy. I nie mam tu na myśli martwego Liberi mogącego później wstać i odejść. Był nieśmiertelnym, który może być zabity jedynie przez śmiertelnego Potomka. A przecież Anderson – wyraźnie nie jest śmiertelny – a go zabił. Usłyszałam za moimi plecami odgłos kroków, ale nie odwróciłam się, by spojrzeć kto to. Krzyk Alexisa ustąpił kilka minut temu, więc domyśliłam się, że to Anderson. Nie iskrzył już tym niesamowitym oślepiającym, białym blaskiem, ale to nie powstrzymało chłodu strachu przebiegającego wzdłuż mojego kręgosłupa. Chciałam móc uważać Andersona za przyjaciela, ale po dzikości, której dzisiejszej nocy byłam świadkiem, nie mogłam zmusić się nawet, by na niego spojrzeć. Kątem oka widziałam, jak pojawia się obok mnie, a następnie siada na trawie, trzymając dłonie na wierzchu, jakby chciał mi pokazać, że jestem bezpieczna. Nawet jeżeli widziałam go tylko kątem oka, nie mogłam nie zauważyć braku kajdanek i bielizny zgubionej gdzieś po drodze. Prawdopodobnie stało się to, gdy przekształcił się w ten humanoidalny słup ognia. - Oni są martwi, prawda? – Zapytałam zdławionym szeptem, gdy cisza stała się zbyt uporczywa. - Tak. - Na stałe.

- Tak. Potrząsnęłam głową, starając się wyprzeć z głowy ich krzyki. Nie było mi przykro, że nie żyli – zwłaszcza jeżeli chodzi o Alexisa, choć z tego co wiedziałam, Dean był równie zły jak on – ale ich cierpienie wzbudzało we mnie odrazę. Co gorsza, nie byłam w stu procentach pewna, że nie podzielę tego samego losu. Nie trzeba być wyjątkowym naukowcem, by wiedzieć, że byłam świadkiem czegoś, czego nie powinnam była zobaczyć. Anderson do czasu wydawał się być miłym gościem, ale jeszcze przed wieczorem widziałam wiele dowodów mówiących o jego bezwzględności. Drżąc, owinęłam ramiona wokół kolan. – Mnie też zamierzasz zabić? Odwrócił się twarzą do mnie, a ja niechętnie spojrzałam mu w oczy. – A czy zamierzasz powiedzieć komuś o tym, co widziałaś dzisiejszego wieczoru? – Zapytał. Potrząsnęłam głową, nie mogąc zaufać swojemu głosowi. Jak on będzie w stanie uwierzyć w moje zaprzeczenia? Albo jaki idiota biegałby i rozpowiadał, co tu się właśnie stało? Jego twarz była poważna, ale nieszczególnie groźna. – Wiesz, jaki los cię czeka, jeśli zaczniesz gadać. Ten sam los będzie czekał każdego, komu postanowisz coś powiedzieć. Mam nadzieję, że to zmotywuje cię do milczenia. Między nami znowu zapanowała cisza, która dała mi zbyt dużo do myślenia, co było ostatnią rzeczą, jaką chciałam teraz robić, więc pospiesznie ją wypełniłam. - Nie jesteś Liberi, prawda? – Zapytałam. Jeden róg ust Andersona przechylił się nieco, choć nie miałam pojęcia, co znalazł w tym zabawnego. – Nie, nie jestem Liberi.

- Więc czym? Jeśli nie masz nic przeciwko, że pytam… Na początku myślałam, że nie doczekam się odpowiedzi. Potem wzruszył ramionami, może decydując się, że nie musi być aż tak skromny, skoro i tak już wiedziałam za dużo. - Jestem nieślubnym dzieckiem Tanatos 10 i Alecto11. – Posłałam mu spojrzenie, które z pewnością było puste. – Greckiego boga śmierci i jednego z Erinias albo Furii. – wyjaśnił. – Jestem Śmiercią i Pomstą w jednym. Przełknęłam ślinę. – Więc chcesz powiedzieć… - Moje gardło się zacisnęło i zaczęłam się obawiać napadu paniki. – Mówisz, że nie jesteś Liberi, tylko jesteś… bogiem? Anderson posłał mi mały uśmiech. – Naprawdę po tym wszystkim, co widziałaś, tak trudno ci w to uwierzyć? Zająknęłam się jak idiotka, co jeszcze bardziej poszerzyło jego uśmiech i wprowadziło złośliwy błysk w jego oku. Między Andersonem jakiego znałam a kreaturą, w którą się dzisiaj przekształcił, była ogromna przepaść. - Niewielu z nas pozostało na ziemi – powiedział Anderson. – Zostaliśmy tu porzuceni przez tych, którzy uważali siebie za lepszych. Utrzymujemy nasze istnienie w ścisłej tajemnicy. - Ale Konstantin wie, kim naprawdę jesteś, tak? To dlatego zawarł z tobą pakt? Anderson skinął głową. – Tak. Widział, jak zabiłem jednego z jego ludzi, kiedy byliśmy jeszcze w stanie wojny. Uciekł, a zaraz potem porwał 10

Tanatos mit.grecka - bóg śmierci, bliźniaczy brat Hypnosa, syn Ereba i Nyks.

11

W mitologii greckiej jedna z erynii, uosobienie nieubłaganego gniewu, niestrudzona.

Emmę, więc gdybym go zabił, nigdy bym nie zdołał jej odnaleźć, a ona musiałaby cierpieć przez całą wieczność. Wtedy zawarliśmy umowę. Zadbał, by jej przestrzegano, wiedząc, że tak długo, jak mnie nie będzie prowokował, pozwolę mu żyć, mając nadzieję, że pewnego dnia zaprowadzi mnie do Emmy. - I nikt nie wie, kim jesteś. Konstantin zachował twój sekret. - Żeby przyznać się przed sobą, kim i czym jestem, musiałby przyznać, że jestem najpotężniejszą istotą chodzącą po ziemi, a na to nie pozwala mu jego ego. Powiązałam ze sobą w myślach szereg faktów i na coś wpadłam. – Dlatego Konstantin był tak zdesperowany, by mnie zatrudnić? Nie dlatego, że chciał, bym znalazła dla niego Potomków, lub nie tylko z tego powodu – ale dlatego, że nie chciał, bym pomogła ci znaleźć Emmę. Anderson skinął głową. - A ty nie wziąłeś dziś ze sobą nikogo, bo wiedziałeś, że skończy się na śmierci Liberi, a nie chciałeś żadnych świadków. Anderson ponownie skinął głową. – Pragnę, byś zachowała moją tożsamość w tajemnicy, jak Konstantin, tylko z innych powodów. Nie miałem wyboru i musiałaś się dowiedzieć, ale mam jeszcze jeden, inny wybór. – Wzruszył ramionami. Było coś więcej niż tylko to. Nie miałam dla niego znaczenia, więc jeśli wiedziałam coś, czego nie powinnam, powinien mnie zabić, by mnie uciszyć, a to na pewno nie złamałoby mu serca, a przynajmniej nie aż tak, jak gdyby miał podjąć taką decyzję względem któregoś ze swoich ludzi. Wciąż byłam dla niego obca, intruzem, i pewnie zawsze tak będzie.

Powiedziałam sobie, że jestem do tego przyzwyczajona i, że ani trochę mnie to nie obejdzie. Odwróciłam się, wpatrując się w staw. – Czy ona tam jest? Coś błysnęło w jego oku, coś przypominającego zgorszenie, a następnie wrzasnął z furią. – Jest tam. Jeśli zostaniesz tutaj i będę mógł ci zaufać, nie musząc cię kneblować, pójdę i ją stamtąd wydostanę, a potem wszyscy pójdziemy do domu. A potem Konstantin i ja będziemy musieli przeprowadzić długą rozmowę. Stłumiłam dreszcz. W tej chwili byłam naprawdę zadowolona, że nie jestem na miejscu Konstantina. - Więc idź po nią – powiedziałam. – Chcę się stąd wydostać. Nic nie mówiąc, Anderson wstał na nogi z pełną gracją. Mimo wszystkiego, czego dowiedziałam się o nim dzisiejszej nocy, pomimo całego strachu i grozy, którą wywoływał, nie mogłam nie poświęcić chwilki na podziwianiu jego nagiego tyłka, gdy szedł do wody, a później cały się w niej pogrążył.

Zajęło sporo czasu, zanim udało się wydostać Emmę z wody. Była obkuta łańcuchami i przez to leżała na samym dnie, Anderson, Bóg czy nie, nie miał aż tyle siły, by zerwać krępujące ją łańcuchy. Przyszło mi do głowy, że Alexis może planował ją wyciągnąć w pojedynkę i zmasakrować ją przed Andersonem, jako plan powolnej, strasznej śmierci, dlatego też niechętnie wróciłam do domu. Drżąc przez cały czas i próbując rozpaczliwie nie myśleć o tym, co się stało, poszukałam ubrań Alexisa, aż znalazłam pierścień kluczy. Zaniosłam je

do Andersona, wystarczająco przekonana, że jeden z nich musi otwierać kajdany. Anderson zaniósł ciało Emmy na brzeg i położył ją na trawie. Była naga, naturalnie. Jej skóra była blada niczym kość słoniowa (lub trupie ciało). Miała czarne włosy sięgające bioder, a jej różane usta sprawiały, że wyglądała jak chorobliwa Królewna Śnieżka, i stąd wiedziałam, że jak ożyje i wyzdrowieje, będzie oszałamiająco piękna. Odpowiednia żona dla bogatego boga. - Czy ona wie? – Zapytałam Andersona, gdy ukląkł obok jej ciała, odgarniając włosy swojej żony z twarzy, gdy czekaliśmy, aż się uzdrowi. Posłał mi jedynie przelotne spojrzenie. – Nie. I nie wchodzi to w grę. Podniosłam ręce w geście kapitulacji. Nie ma cholernej mowy, że po tym, co widziałam, będę się z nim kłócić, ale jego żona miała prawo wiedzieć, z kim albo z czym była w związku małżeńskim. Jednak to nie był mój problem, tylko ich. Nagi i przemoknięty na zimnym powietrzu, Anderson zaczął szczękać zębami, będąc prawie niebieski z przemarznięcia. Przyniosłam ubrania, które zrzucił z siebie w lesie, ale póki co, zdawał się je ignorować i skupiać swoją całą uwagę na Emmie. Kiedy odzyskała świadomość, nie była wcale w lepszej formie, więc pomyślałam, że straciliśmy tylko czas skradając się wcześniej. Mimo to wciąż pozostawałam w pobliżu Andersona,

dając

mu

możliwość

przeciwstawienia

się

mi,

gdy

postanowiłam zadzwonić do rezydencji. Zastałam Logana i zapytałam go, czy wraz z Maggie mogą przyjechać nam z pomocą. Nie podałam im żadnych szczegółów dotyczących dzisiejszego wieczoru i zaznaczyłam, żeby koniecznie wzięli ze sobą jakieś ciepłe ubrania, które Emma będzie mogła założyć.

To było co najmniej dwadzieścia minut przed tym, jak Emma nagle zaczęła łapać powietrze, a potem zaczęła kaszleć. Anderson odwrócił ją na bok i podtrzymywał głowę, podczas gdy ona wypluwała ją z siebie. Zażenowana ich wzajemną nagością i chcąc dać im trochę czasu, żeby na spokojnie mogli się sobą nacieszyć nie przejmując się publicznością, weszłam w głąb lasu, zanim Emma pozbyła się odruchów wymiotnych. Usiadłam na ziemi, poza zasięgiem ich wzroku, obejmując kolana dłońmi, i oparłam się o nie czołem. Widziałam zbyt wiele cierpienia i niedoli w ciągu tych kilku dni, przeżyłam zbyt wiele strachu. Nie mogłam już tego w sobie dusić, więc wszystko to dopadło mnie na raz. Stłumiłam dźwięk, otaczając się mocniej ramionami, i zaczęłam płakać, przypominając sobie wszystko, co przeżyła

Steph

z

rąk

Alexisa,

egzekucje

Jamaala

za

jego

nieposłuszeństwo. Gdyby tego było mało, przez te wszystkie lata Emma była więziona przez Konstantina i Alexisa. Normalne życie, które jeszcze niedawno brałam za pewniaka; niepewną przyszłość, co do której nie miałam wątpliwości, że jeszcze wiele razy narazi mnie na życie w jeszcze większej traumie.

DWADZIEŚCIA OSIEM

Pozwoliłam Andersonowi, żeby to on wszystko wyjaśnił, kiedy przyjechały nasze posiłki. Starałam się skupić na swoich własnych odpowiedziach, myśląc, że dobrym pomysłem będzie zwrócenie uwagi na „oficjalną” historię, ale byłam zbyt zszokowana, by w tej chwili o to dbać. Oczywiście wiedziałam, że Anderson nie wspomniał nic o śmierci Alexisa albo o jego koleżce Deanie. Uwięziliśmy ciało Petera w łańcuchy i wrzuciliśmy go do wody, gdzie miejmy nadzieję nigdy nie zostanie znaleziony, a przynajmniej nie przez ludzkie władze. Musieliśmy również powyrzucać wszystkie ubrania. Nikt z wyjątkiem Konstantina, nie mógł zgadnąć, co się dziś naprawdę wydarzyło. Emma była żywa i przytomna, ale to najlepsze, co można o niej powiedzieć. Oczy miała szklane, wciąż była w szoku i nie reagowała na nic, co ktokolwiek do niej powiedział. Anderson trzymał ją w ramionach, a ona ani nie opierała się, ani nie przytulała się do niego. Póki co wydawało się, że nikogo nie ma w domu. Było mi szkoda ich obojga, więc gdybym prawdopodobnie nie płakała wcześniej w lesie, zrobiłabym to w drodze do domu.

Kolejnego dnia mogłam

stwierdzić, że Emma nie

wyglądała wcale lepiej, chociaż już poruszała się sama, jadła i piła, o ile dobrze

sobie przypominam.

Nie chciała

nawiązać

kontaktu

wzrokowego z kimkolwiek, można było zapomnieć też o rozmowie czy zmienieniu się wyrazu jej twarzy. Mimo, że Anderson był dość przekonany o tym, że z czasem ją odzyska, na pewno tak się nie stanie w tej chwili. Nie wiem, czy mądrze było o tym mówić czy tylko jedynie myśleć, ale na pewno nie próbowałam się z nim o to spierać czy odebrać mu nadzieję. Miałam nadzieję, że obecność Emmy zainspiruje Andersona do oddalenia kary Jamaala, a kiedy mu to lekko zasugerowałam, uciszył mnie jednym, zimnym spojrzeniem. Może dzięki temu, że zobaczyłam w posiadłości Alexisa jego prawdziwe wcielenie, mogłam użyć tego jako swojego argumentu, ale było jasne, że nawet by się nie wystraszył tego gówna, które próbowałabym mu wcisnąć. - Co naprawdę się stało ostatniej nocy? – Zapytała mnie Maggie, gdy byłyśmy same. –To oczywiste, że Anderson nie mówi nam wszystkiego. Kochałam to, że mogłam jej wszystko powiedzieć i porozmawiać z nią o tej sytuacji. Ale oczywiście nie mogłam, nie bez narażenia zarówno jej, jak i mojego życia. - Nie pytaj. – To wszystko, co jej powiedziałam, choć wiedziałam, że przez zamknięcie się przed nią sprawiam jej tylko przykrość. Nie będąc w stanie nic powiedzieć Steph, prawda była dla mnie jeszcze gorsza do zniesienia. Według wersji Andersona pozbyliśmy się Alexisa, ale nie było żadnej wzmianki o jego powolnej i strasznej śmierci. Blake nadal tkwił obok Steph jak przyklejony, a ja nawet nie próbowałam wspomnieć jej o tym, co naprawdę stało się z Alexisem, wiedząc, że Blake

może mnie usłyszeć. Ufałam Steph, że zachowałaby to w tajemnicy, ale nie ufałam Blakowi. W końcu udało mi się ją zastać samą przez około pięć minut. Martwiłam się wystarczająco bardzo groźbami Andersona, więc gdy zostałyśmy same, zniżyłam swój głos do szeptu. - Alexis nie żyje – powiedziałam. – Nie mogę powiedzieć nic więcej, ale jeśli ktoś się dowie, że ci powiedziałam, obie dołączymy do niego w grobie. Pomyślałam jednak, że powinnaś wiedzieć. Oczy Steph zaszły łzami. Z nas obu byłam zdecydowanie najbardziej krwiożercza, więc byłam trochę zaskoczona, gdy w odpowiedzi wyszeptała: - Mam nadzieję, że cierpiał. Wzdrygnęłam się, przypominając sobie okrzyki Alexisa. – Cierpiał – zapewniłam ją, a potem objęłam ją mocno i rozpłakałam się.

Kiedy nastąpił zachód słońca, zaczęłam poważnie myśleć nad znalezieniem w domu jakiejś kryjówki, dzięki czemu mogłabym uniknąć patrzenia na trzecią i ostatnią egzekucję Jamaala. Bałam się gróźb śmierci Andersona, ale szczerze mówiąc nie byłam pewna, czy moja psychika przetrwa kolejny horror. W końcu jednak postanowiłam zachować się jak dorosła kobieta i wraz z innymi Liberi udałam się na polanę – bez Emmy, dzięki Bogu, bo taki twardziel jak Anderson miał jeszcze w sobie trochę współczucia, a przynajmniej dla własnej żony. Pomyślałam, że Jamaal był karany w pewnej mierze z mojego powodu, a więc moim moralnym obowiązkiem było stawienie się tam jako świadka. Z perspektywy czasu myślę, że nadal

walczyłam z etykietką zabójczyni Emmitta, a Jamaal przez to zdarzenie rozpoczął swoją autodestrukcję. Zebrałam całą swoją odwagę, gdy wyszłam na polanę spomiędzy drzew. Jamaal ostrzegał mnie, że Logan przygotuje coś, jak to określił „haniebnego” dla wielkiego finału, ale to wcale nie było śmieszne. Na środku polany, oświetlony blaskiem wielu pochodni, stał drewniany słup wbity w ziemię, otoczony drewnem opałowym i podpałką. - Nie ma, kurwa, mowy – powiedziałam, zatrzymując się nagle, przez co Maggie, która szła za mną z tyłu, prawie się na mnie powaliła. Niektórzy się krzywili, inni wzdychali z sympatią, ale nikt nie zareagował tak gwałtownie jak ja. Odwróciłam się do nich, moje oburzenie sięgało epickich rozmiarów. - Nie będziemy tylko tu stać i patrzeć na to, aż… - nie mogłam nawet dokończyć, bo Maggie mnie rozpaczliwie uciszyła. - Zrobisz dokładnie to – powiedział chłodno Anderson w chwili, gdy wszedł na polanę, a następnie dołączył do Logana i Jamaala. Jamaal zachwiał się, gdy zobaczył, co go czeka, ale w mgnieniu oka odzyskał swój spokój i odwagę, wyraźnie dodając sobie siły do czekającej go gehenny. Wcześniejszego dnia byłam wstrząśnięta prawdziwą postacią Andersona, mszczącego się boga śmierci o bezlitosnym spojrzeniu. Wspomnienie krzyków Alexisa i Deana miało być najlepszym kneblem dla mnie i miało uciszyć mnie na zawsze. Ale to było za dużo. Jamaal popełnił błąd, ale wcale nie był zły. Nie chciał wyrządzić nikomu krzywdy, ale uważał, że postępuje dobrze. Nie zasłużył na taką udrękę – a ja nie zasłużyłam na to, by to oglądać.

Podjęłam wojowniczy krok w stronę Andersona i otworzyłam usta, by powiedzieć mu dokładnie to, co o nim myślę, ignorując stalowe spojrzenie jego oczu. - Zamknij się, Nikki! – Rzucił do mnie Jamaal, przez co zamilkłam zaskoczona. – To mój wybór, czy się poddam czy nie, a sam się na to zgodziłem. Chciałam się kłócić, ale miał rację. Mógł odejść gdyby chciał, oczywiście ponosząc wtedy wysoki koszt. Ale nie miał zamiaru tego zrobić. – Dobra. Bądź męczennikiem, jeśli chcesz. Ale ja nie zamierzam na to patrzeć. Nie czekałam na odpowiedź Andersona, odwróciłam się

i

zanurkowałam w las, spiesząc się w stronę domu i mając nadzieję, że uda mi się dostać do środka, zanim zacznie krzyczeć. Jeśli Anderson będzie chciał mnie ukarać za akt nieposłuszeństwa, poradzę sobie z nim, gdy przyjdzie na to czas. Nie mogłam już znieść widoku ani odgłosów cierpienia. Nie myślałam, gdy biegłam, ale gdy tylko weszłam do domu, pognałam w dół, w kierunku piwnicy, zamiast na górę. Nie myślałam nad swoimi instynktami, tylko odruchowo pobiegłam za nimi i wkrótce znalazłam się w celi, w której zostałam zamknięta w noc, w której po raz pierwszy postawiłam stopę na posiadłości. Zatrzasnęłam za sobą drzwi i rzuciłam się na wąskie łóżko, przyciskając poduszkę na głowę. Leżałam tak przez długi czas, słuchając brzdąkania mojego tętna, mojego zachrypłego oddechu, a moje ciało i mięśnie tak bardzo mnie bolały. Nawet wtedy, gdy byłam pewna, że egzekucja już się zakończyła, nie potrafiłam rozluźnić ani jednego mięśnia. Pomyślałam, że całą noc zajmie mi wzięcie się w garść. Byłam pewna, że będę mieć tyle czasu, ile

będę potrzebować, bo nikt nie pomyśli o tym, by szukać mnie w tym miejscu. Ale się myliłam. Ktoś delikatnie zapukał w drzwi. Zignorowałam to, wciąż niegotowa stawić czoło komukolwiek. Drzwi otworzyły się mimo braku zaproszenia z mojej strony i wzięłam podwójny oddech, gdy zobaczyłam, że Jamaal wchodzi do pomieszczenia. Usiadłam nagle, odpychając poduszkę na bok. Nie wiem, ile czasu minęło, ale byłam pewna, że nie wystarczyło, by Jamaal uleczył się tak szybko po tym, jak został spalony na śmierć. Zamknął za sobą drzwi i oparł się o nie. – Nie pozwolił na to – powiedział. – Przywiązali mnie do stosu i Logan miał już przynieść pochodnię, ale nigdy nie rozpalił ognia. Moje ramiona opadły z ulgą, choć miałam ochotę walnąć Andersona, aby ukarać go za to wszystko. Widok ten był na tyle okropny, że nie musiał nawet podpalać stosu, by stworzyć klimat grozy. Jamaal odsunął się od drzwi i usiadł obok mnie na łóżku. Nie tak blisko, aby było można mówić o intymności, ale nie tak daleko jak zwykle, aby zachować dystans. - Chodziło o to, żebym udowodnił, że choćby nie wiem co, nie poddam się – powiedział Jamaal cicho, wpatrując się w podłogę. – Nie ma niczego, czemu nie stawiłbym czoła, aby uniknąć mieszkania w miejscu, w którym znalazł mnie Anderson, i żyć w taki sposób. Byłem tak wkurzony utratą Emmitta, że straciłem resztki dobra w sobie. Zapomniałem, jak ważna była dla mnie załoga Andersona. Karanie było do dupy, ale to też mnie nie obchodziło. Więc nie, uhm, nie czuj się źle przez całe to gówno, okej? Jestem w lepszym miejscu, niż byłem wcześniej.

Spojrzałam na niego i to było wszystko, co mogłam zrobić, by się nie uśmiechnąć z powodu dyskomfortu na jego twarzy. Nie wiem, czy to dlatego, że nie był przyzwyczajony do pocieszania kogoś, czy dlatego, że nie lubił zwracać się do mnie tak grzecznie, ale cokolwiek to było, uczyniło go uroczo niezręcznym. Stłumiłam ochotę wyciągnięcia ręki i dotknięcia go, dowiedziawszy się po ostatniej nocy, że takie zabiegi mimo naszego rozejmu nie są jeszcze mile widziane. - Dzięki, że przyszedłeś ze mną porozmawiać – powiedziałam, posyłając mu niepewny uśmiech. – Cieszę się, że zrezygnował. I przepraszam… Uciszył mnie nagłym podniesieniem ręki. – Nie. Nie przepraszaj. Nawet jeśli jesteś szpiegiem Konstantina i zabiłaś Emmitta celowo, nie jesteś odpowiedzialna za to, co mi się stało. Podjąłem własne decyzje i jestem wystarczająco dorosły, by się do tego przyznać. Westchnęłam. – Chciałabym móc przekonać cię, że nie pracuję dla Konstantina. Uśmiechnął się przelotnie, tym samym uśmiechem, którym obdarowywał mnie już milion razy, co było strasznie seksowne. – Jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, jestem teraz o tym mniej przekonany, niż byłem kilka dni temu. Po tym wszystkim znalazłaś Emmę. - Uśmiech znikł, zastąpiła go zamyślona mina. – A Anderson nie jest głupcem. Z jakiegoś powodu ci ufa. To mi na razie wystarczy. Przewróciłam oczami. – Co za gorące poparcie! Uśmiechnął się ponownie – Myślę, że trzy razy w ciągu dwóch dni było jego rekordem. – Spytaj kogokolwiek – zaczynając ode mnie, że to jest gorące poparcie.

Wstał i ja również poczułam się zobowiązana, by wstać, choćby dlatego, że nie chciałam wyciągać szyi, aby móc na niego spojrzeć. - Teraz gdy już skończyłaś się dąsać w piwnicy – powiedział – Anderson zwołał spotkanie, mające rozpocząć się za trzydzieści minut od teraz, aby omówić nasze przyszłe stosunki z Olimpijczykami, skoro Emma już do nas wróciła. Nie chcesz tego przegapić. Odwrócił się plecami i wyszedł z pokoju, zanim zdążyłam mu powiedzieć, co myślę o jego komentarzu na temat „dąsanie się”. Kiedy schodziłam do piwnicy, przez cały czas zastanawiałam się, co mam zrobić, by zniknąć. Jak mogłam rozważyć pracowanie dla przerażającego

boga

śmierci

i

zemsty,

który

potrafi

zabijać

nieśmiertelnych i nie ma żadnych skrupułów przed spaleniem żywcem jednego ze swoim ludzi jako karę za nieposłuszeństwo? Słowa Jamaala sprawiły jednak, że zaczęłam się poważnie zastanawiać. Nie tylko Anderson ustąpił przed swoją przerażającą groźbą, ale Jamaal czuł się o wiele lepiej. Wcześniej był jak ranne zwierzę, warczące i gryzące bez najmniejszego powodu. „Na granicy szaleństwa”, jak podejrzewałam - i okazało się być to chyba prawdą. Teraz wydawał się być człowiekiem. Wciąż pogrążonym w bólu, wciąż niebezpiecznym człowiekiem, ale nie zanurzającym się w to jeszcze głębiej. Co mnie zastanawiało: ile „kary” Anderson uznawał za wystarczająco dużo, aby to była kara? A ile było tylko pokazaniem szczególnie trudnej wersji „twardej miłości”? Nie byłam jeszcze przekonana, że pobyt u Andersona i jego wesołej załogi był dla mnie najlepszym wyjściem, abym poradziła sobie jak najlepiej ze swoją niepewną przyszłością. Prawdopodobnie wkrótce odbędzie się otwarta wojna z Olimpijczykami, a mój pobyt tutaj da mi więcej szans na przetrwanie, ale i więcej traum.

Ale być może, tylko może, jeśli Anderson mógł przyjąć tak wyobcowanego samotnika jak Jamaal i uczynić z niego kogoś w rodzaju członka „rodziny”, może Jamaal mógł zrobić to samo dla mnie. A to byłoby coś, co dodałoby mi odwagi względem tak przerażająco zapowiadającej się przyszłości.

KONIEC