Jennifer E. Smith - 02 - Happy Again, (znowu zadowolony.)

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

1

TŁUMACZENIE  W  CAŁOŚCI  NALEŻY  DO  AUTORA  KSIĄŻKI,  JAKO JEGO PRAWA AUTORSKIE. TŁUMACZENIA  SĄ  TYLKO  I  WYŁĄCZNIE  MATERIAŁEM  MARKETINGOWYM SŁUŻĄCYM DO PROMOCJI DANEGO AUTORA. TŁUMACZENIA  NIE  SŁUŻĄ  DO  OTRZYMYWANIA  KORZYŚCI  MATERIALNYCH. PROSIMY  O  NIEROZPOWSZECHNIANIE  (OBEJMUJE  TO  UDOSTĘPNIANIE  I  CHOMIKOWANIE)  TEGO  TŁUMACZENIA  NA  INNYCH  CHOMIKACH,  FORACH,  STRONACH,  PORTALACH,  CZY  GDZIEŚ INDZIEJ W SIECI!

TŁUMACZENIE: MY­CHOMIKUJ KOREKTA: MADELEINEKNOWLES

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

2

ROZDZIAŁ 1 Zanim jeszcze zobaczyła eksplozję fleszy na dalekim końcu bloku, Ellie w jakiś sposób wiedziała, że on tam był. Minął dokładnie rok, dwa miesiące i dwadzieścia jeden dni odkąd go ostatnio widziała, ale zawsze był jak sygnał radiowy tkwiący w jej myślach. Samo bycie blisko niego wystarczyło, by jej głowę zaprzątnęły zakłócenia 1. To był jej pierwszy raz w Nowym Jorku - weekendowa wycieczka ze jej współlokatorką i parą innych dziewczyn z ich akademika - i stojąc poniżej wysokich budynków, z niebem blaknącym nad nimi, nie mogła przestać być zszokowana maleńkością tego miejsca. Przez ponad rok świat robił wrażenie zbyt dużego. I oto teraz stała w środku Manhattanu, dzielnicy jednego z największych miast na tej planecie, otoczona gęstymi tłumami ludzi spieszących się z pracy do domu i wychodzących na obiad, niosących parasolki i walizki, i torby z zakupami, ubranych w kapelusze i okulary przeciwsłoneczne, patrzących na przewodniki i telefony, a wielu z nich „dryfowało” w tym samym kierunku, garnąc się jak ćmy do olbrzymiego, rozległego światła reflektorów, ustawionych przed Ziegfeld Theater 2, gdzie stali na palcach i wyciągali szyje szepcząc do tych, którzy byli obok nich, próbując dowiedzieć się, o co to całe zamieszanie. I jakoś, w środku tego wszystkiego, on też tutaj był. Ellie wiedziała to jeszcze zanim zobaczyła policyjne barykady, zanim zauważyła czerwony dywan i światła i ochroniarzy, zanim zobaczyła duży, świecący się namiot. Było tysiące powodów, aby zignorować ciarki przebiegające po kręgosłupie. 1 Mamy tutaj nawiązanie do wcześniejszej wzmianki o 'sygnale radiowym'. Chodzi o zakłócenia, jakie ten sygnał powoduje. 2 Teatr w Nowym Jorku.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

3

Szanse na to, że to się dzieje były szalone. Natknąć się na niego tutaj, ze wszystkich miejsc, po tak długim czasie - to było zbyt nieprawdopodobne, zbyt przypadkowe, zbyt niewiarygodne. Ale jednak część niej wiedziała. Te zakłócenia, to mrowienie, musująca lekkość, która osnuwała jej głowę: to był świat znowu malejący. To była okropna, chwiejąca się bliskość niego. Na samą myśl był to nieoczekiwany wstrząs radości. I wtedy to zobaczyła: nazwę na szczycie namiotu, czarny nadruk umieszczony na białym tle tak, że z daleka, wyglądało to prawie jak ciąg liter, wpisanych na zbyt jasnym ekranie komputera, jak e-mail, jak wiadomość, jak wspomnienie: GRAHAM LARKIN

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

4

ROZDZIAŁ 2 Jak się okazało, była zdenerwowana tym weekendem ze złych powodów. Kiedy Lauren, jej nowa współlokatorka, zapytała czy chce jechać do Nowego Jorku na długi weekend z nią i kilkoma przyjaciółmi, pierwszą reakcją Ellie była panika. Jej pierwszą reakcją na większość zaproszeń była panika, ale była na Harvardzie od trzech tygodni i obiecała sobie poprawić się pod tym względem. Mimo wszystko, college był szansą by zostawić starą Ellie za sobą. Tą, która przedkładała książki nad ludzi i która tak naprawdę miała tylko jednego przyjaciela; która cieszyła się ze spędzania wolnego czasu z mamą bardziej niż z dziećmi w jej wieku i która gryzmoliła poezję na serwetkach; która przegapiała nawet najbardziej oczywiste kulturalne wzmianki i pracowała na trzech etatach. Stara Ellie była nieśmiała, cicha i trochę niezdarna. Dawała z siebie wszystko, by się nie wyróżniać, chodziła na płaskim obcasie, by nie wyglądać na zbyt wysoką, związywała swoje rude włosy w koński ogon i starała się przechodzić niezauważona w miarę możliwości. Ale w college'u chciała być inna. Chciała się nauczyć, jak ignorować swój instynkt. Chciała się wpasować. Jak dotąd Harvard już nauczył ją wiele: że nigdy nie powinna się spóźniać na jej Szekspirowską sekcję, albo zostawiać pastę do zębów w ogólnodostępnej łazience lub jeść tacos ze stołówki. Ale nauczyła się również tego, że zapoczątkowywanie przyjaźni nie było czymś, co przychodziło jej łatwo. Prawie każdej nocy do tej pory była to walka pomiędzy świadomością, że powinna wychodzić i spotykać się z ludźmi, bawić się, a znacznie bardziej Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

5

skuteczną pokusą, by założyć piżamę i ukryć się z książką pod kołdrą. - Jesteś mile widziana. Chodź z nami. - Mówiła zawsze Lauren, gdy skończyła się przygotowywać, zaczesując swoje krótkie, ciemne włosy na jedną stronę i nakładając jasny czerwony błyszczyk. Ellie nigdy nie potrafiła powiedzieć, czy jej współlokatorka naprawdę to miała na myśli, czy po prostu była uprzejma i część jej była ciekawa, co by się stało, gdyby się zgodziła. Ale w końcu nie miało to żadnego znaczenia, bo nigdy tego nie zrobiła. - Może jutro – mówiła znowu i znowu. Czasami siedziała z nimi w jadalni - z Lauren i jej dwiema przyjaciółkami z piętra wyżej, Karą i Sprague - i wszystkie były perfekcyjnie miłe dla niej, chociaż Ellie najczęściej kończyła to uśmiechem i kiwnięciem głową jak jakiś dobroduszny idiota, gdy była wokół nich. Ale było to dość oczywiste, że nie pasuje do nich. Jeśli byłaby to gra znajdźrzecz-która-nie-pasuje-do-pozostałych nawet trzylatek mógł wybrać ją. Po części dlatego, że dziewczyny nosiły drogie ubrania i rozmawiały o wakacjach w miejscach takich jak Bali i Rio, jak gdyby były niczym. I wszystkie używały podobnych zwrotów, skrótów, które były dla Ellie jak zupełnie nowy język. Nawet ich imiona - zadziwiająca duża liczba tych, które brzmiały jak nazwiska, ale tak naprawdę nimi nie były - sugerowały pewien rodzaj tła: Collis, Smith, Conway, Sprague. Ale to nie było tylko to. Było też to, że wszystkie były bez wysiłku świetne. I wszystkie wyglądały, że wiedzą prawie instynktownie, jak poruszać się po czymś tak dużym i niepoznawalnym jak college: jak znaleźć imprezy, jak zaplanować swoje zajęcia w sam raz, jak wyglądać na takie, które tu należą. Ponieważ one tu należały. W rzeczywistości, wszystkie wydawały się już znać: ze szkoły z internatem w Andover lub Exeter, z obozu hokejowego w New Hampshire, albo z lokalnych klubów w Connecticut, z lat w Hamptons i ferii Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

6

narciarskich w Aspen i wypadów do „miasta” (które, Ellie błędnie zakładała, że oznacza Boston, ale okazało się znaczyć Nowy Jork). Nikt oczywiście nie wiedział o pomocy finansowej dla dziecka z małego miasteczka w stanie Maine. Przyglądając się im, Ellie często czuła się jak naukowiec, obserwujący jakieś nowe dziwne gatunki ptaków, te dziewczyny, które były tak niemożliwie pewne siebie. Nie mogła uwierzyć, że miały torebki tak drogie jak cała jej garderoba 3 i że żadna z nich nie miała nigdy płatnej pracy, i że nie myślały dwukrotnie przed użyciem karty kredytowej. Z kolei, wydawały się tak owiane tajemnicą jak ona, nieskończenie rozbawione gdy wymawiała Greenwich jak Green-witch4 albo mówiła takie rzeczy jak „Dobry Boże!” lub odmawiała zaproszenia na przyjęcie, ponieważ chciała dokończyć pisanie wiersza, który nie był wyznaczonym zadaniem na żadne zajęcia. Ellie się tym nie przejmowała. Nie były przyjaciółkami, w taki sposób jak z Quinn - którą znała od maleńkości - była i prawdopodobnie nigdy nie będą. Ale jakkolwiek, wyglądało to na pierwszy krok na drodze do przynależności do nich i na teraz było to wystarczające. Więc wczoraj, kiedy Lauren wspomniała, że wyjeżdżają na ten weekend i zapytała, czy Ellie chciałaby jechać z nimi, ta zatrzymała się przed powiedzeniem 'nie'. - Serio? - zapytała, wyglądając znad książki o psychologii. Lauren wzruszyła ramionami: - No cóż, moi rodzice są poza miastem, więc mamy apartament dla siebie. I pomyślałyśmy, że byłoby fajnie zrobić jakieś zakupy, manicure, czy coś w tym stylu. Wiesz, potrzebuję po prostu nowojorskiego oderwania. - Totalnie – powiedziała Ellie, obawiając się przyznania, że nigdy nie była w 3 W oryginale: szafa, ale chodzi tutaj o to znaczenie, które mówi o jej zawartości, czyli garderobie. 4 W polskim tłumaczeniu: zielona czarownica.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

7

Nowym Jorku. Zerknęła na swoje spodnie od piżamy, które miały na sobie kaczuszki i których nie ściągała przez cały dzień, i zaskoczyła siebie, mówiąc: - Bardzo chciałabym pojechać. Lauren ścieliła łóżko i zatrzymała się z kocem w rękach i złożonymi rogami w połowie drogi: - Cóż, świetnie! - powiedziała wyraźnie zaskoczona, a Ellie z ulgą zobaczyła, że również wygląda na zadowoloną. - Wyjeżdżamy zaraz po moim seminarium z ekonomii. Tak więc tego poranka Ellie siedziała na tylnym siedzeniu samochodu, gdy lecieli w dół autostrady, śpiewając cicho pod nosem, gdy pozostałe trzy dziewczyny krzyczały słowa piosenka po piosence; muzyka była tak głośna, że drzwi wibrowały. Kiedy dotarli do miasta - z wystrzępionym krajobrazem budynków, tak uderzającym, że Ellie zapomniała przez chwilę o nieśmiałości, przytykając czoło do okna z szeroko otwartymi oczami - wrzucili swoje torby do apartamentu Lauren, w budynku który wyglądał jak muzeum. Sam salon był większy niż całe piętro w domu Ellie. Potem, spędziły kilka godzin na zakupach w Piątej Alei - co dla Ellie okazało się być wyczerpującym ćwiczeniem w próbach niewyglądania na zbyt zszokowaną cenami - i udały się do Muzeum Sztuki Nowoczesnej, gdzie udawała podziw dla serii obrazów, które wyglądały jakby zostały namalowane przez czterolatka. Do czasu, gdy zaczęły wracać przez miasto, w drodze na obiad w azjatyckiej restauracji - którą Lauren, Kara i Sprague były najwyraźniej zdesperowane wypróbować - niebo było mroczne i blade, a światła budynków właśnie zaczynały świecić. Ellie nie mogła już dłużej ukrywać faktu, że zostawała w tyle za innymi. Przebywanie z nimi było trochę jak bycie na kamerze przez dłuższy czas, a próbowanie zachowania jaśniejszej, pogodniejszej, świetniejszej wersji siebie na tak długo było całkowicie wyczerpujące. Wszystko, co chciała zrobić to usiąść w Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

8

ciemnej restauracji i jeść swój makaron, podczas gdy inni by rozmawiali. Ale gdy zbliżyły się do rogu pięćdziesiątej piątej i pięćdziesiątej szóstej ulicy, zobaczyły szereg niebieskich policyjnych barykad otaczających ulicę a poza nimi ogromny tłum zebranych poniżej staromodnego dużego namiotu, który czytał ZIEGFELD na rozciągających się literach. - Musi być premiera – powiedziała Lauren, zanim nawet przeszła na drugą stronę ulicy, a twarz Kary rozjaśniła się, gdy wchodziła na jezdnię, zmierzając w tamtym kierunku. - Ciekawe, co to za film – powiedziała, ale w jakiś sposób Ellie wiedziała.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

9

ROZDZIAŁ 3 Bez względu, jak na to patrzeć, rok, dwa miesiące i dwadzieścia jeden dni to bardzo długi czas. Ale dla Ellie czasami nie wyglądało to w ten sposób. Czasami miała wrażenie, jakby była w środku rozmowy z nim, którą przerywali tylko na uderzenie serca; nie było to niczym więcej niż przestrzenią pomiędzy muzycznymi nutami, przerwą na polu gry czy długą, drzemiącą zimą przed nieuchronną wiosną. Czasem miała wrażenie, że cała ta sprawa była zaledwie snem.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

10

ROZDZIAŁ 4 Kiedy Graham opuścił plażę tamtego letniego poranka, Ellie nie poszła z nim. Zgodzili się, że nie chcą się żegnać przed jego przyczepą lub w hallu jego hotelu ani nawet w jej własnym domu; z matką kręcącą się w pobliżu, udającą, że nie słucha. Nie chcieli być na celowniku miasta, ale teraz ich sekret wyszedł na jaw i nie chcieli chodzić po drodze razem, z każdym krokiem cięższym niż poprzedni, z każdym zbliżającym do pożegnania. Zamiast tego Ellie chciała zapamiętać go tak: w ich miejscu na plaży, z niebem pokrytym różowymi smugami za nim, tak efektownie, że wyglądało to prawie jak scena z jednego z jego filmów. Ale nią nie była. Gdyby to był jeden z jego filmów, zaraz potem składaliby obietnice. Zaczęliby planować. Mówiliby, że się kochają. Ale nie zrobili żadnej z tych rzeczy. Graham wracał do swojego życia, a Ellie została właśnie tam, w Henley. Za dwa tygodnie miała jechać na Harvard na letni kurs poezji, podczas gdy Graham powinien być w studiu w Los Angeles, kończąc film, który nagrywali całe lato. Kilka tygodni potem Ellie będzie zaczynała swój ostatni rok w liceum, podczas gdy Graham będzie odlatywał w światowe tournée reklamujące ostatni film z trylogii, która uczyniła z niego gwiazdę. Ich życia będą miliony mil oddalone od siebie na milionie różnych dróg. Stojąc tutaj na plaży, Graham mrugnął do niej kilka razy. Był już spóźniony na ostatni dzień na planie i wyjedzie zaraz potem, jak tylko skończy swoje końcowe sceny. Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

11

- Słuchaj – powiedział, chrząkając. Spędzili całą noc na plaży i miał rozwichrzone, rozczochrane włosy, lekko różowe policzki i oczy trochę wilgotne. Nie wyglądał jak gwiazda filmowa. Wyglądał jak ktoś próbujący się pożegnać. - Graham – powiedziała Ellie, a jego oczy prześlizgnęły się, by spotkać jej – Nie rób tego. - Czego? - zapytał, marszcząc brwi – Nie mówić „do widzenia”? - Nie, miałam na myśli... Nie rób żadnych przemów – powiedziała, postępując krok w kierunku niego, tak, że jego ramiona automatycznie ją otoczyły – Powiedzieliśmy już wszystko wczorajszej nocy. Myślę, że teraz już tylko pożegnanie. Odetchnął, mierzwiąc jej rude włosy. - Nie jestem pewien, czy już całkiem skończyłem się mówić „cześć” powiedział, a Ellie nie mogła się powstrzymać; zaczęła płakać, pociągając nosem w jego koszulę i pamiętając słowa z ich pierwszej wymiany e-mailów, która zaiskrzyła przez najmniejszą z literówek, nieoczekiwanie łącząc dwoje kompletnych nieznajomych poprzez wszystkie te mile. W jakiś sposób, ten jeden błąd - ta jedna zgubiona litera w adresie mailowymzdołał to wszystko zapoczątkować: najpierw długą korespondencję pomiędzy nimi, potem przyjazd na plan filmowy w Henley, który - jak później Ellie się dowiedziała - został zaaranżowany przez Grahama ze skomplikowanym zamiarem, by ją spotkać; a potem jego pojawienie się na werandzie tej pierwszej nocy, wyglądającego na pełnego nadziei, niepewnego i zdecydowanie nieprzypominającego gwiazdy filmowej. Na końcu było uświadomienie sobie, że przez cały czas pisała do Grahama Larkina. Teraz cofnęła się od niego z drgającym uśmiechem: - Co ty na to, że odejdziemy potem po prostu z sayonara? Graham się roześmiał: Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

12

- Albo au revoir. - Arrivederci. - Hasta la vista, baby – powiedział, a następnie zrobił krok do przodu i ponownie ją pocałował, powodując u niej dreszcz, mimo ciepła słońca świecącego tego wczesnego ranka. - Żegnaj – powiedział, a Ellie poczuła jak jej serce spada. - Żegnaj – powiedziała, utrzymując jego spojrzenie; tak chcące, by został, pragnące, by było inaczej, ale on się odwrócił i odszedł po plaży w kierunku linii drzew, obracając się jeszcze tylko raz, żeby pomachać, zanim zniknął całkowicie.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

13

ROZDZIAŁ 5 Przez kilka pierwszych tygodni było tak, jak na początku. Pisali do siebie o każdej porze dnia szaloną, rozpaloną salwą e-maili, która wydawała się tak pilna, tak paląca, tak ekscytująca, że ledwie mogli pisać wystarczająco szybko. Dopiero teraz było trochę lepiej. Za pierwszym razem Ellie nie miała pojęcia, kto stał za tymi wszystkimi notatkami. Jednak tym razem znała dźwięk jego głosu, dokładny kolor oczu i precyzyjny kształt jego uśmiechu. Tym razem miała wspomnienia, które przychodziły wraz ze słowami: słony smak tego ostatniego pocałunku, uczucie jego dłoni na jej biodrze, sposób, w jaki jego włosy opadały na oczy. Czasami rozmawiali przez telefon lub oczywiście wysyłali SMS-y, próbowali także kilka razy wideo rozmowy. Ale cała ta sprawa zaczęła się od wymiany e-maili i po prostu wydawało się, że pasuje ją kontynuować w ten sposób. Poza tym, Ellie odkryła, że lubi to przewidywanie, czekanie aż zobaczy jego imię pojawiające się w skrzynce odbiorczej, w każdej wiadomości kunsztownie wykonanej jak prezent. Było w tym coś przemyślanego, mniej pochopnego i nienapisanego w pośpiechu. Oni nie czatowali; oni korespondowali. Graham napisał do niej o końcowej imprezie z okazji nowego filmu (w którym główna bohaterka, Olivia Brooks, impulsywnie zdecydowała rozpocząć swoją karierę muzyczną z fatalnym efektem) i o harmonogramie tournée do końcowego filmu Top Hat (które, ku jego zachwytowi, zabierze go po raz pierwszy do Paryża) i o nowym projekcie, na który się zdecydował (nowoczesna adaptacja Dumy i uprzedzenia, gdzie będzie grał Bingleya), więc wiedziała o tych rzeczach kilka dni przed tym, jak zaczęły przeciekać do magazynów, które Quinn zawsze czytała w Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

14

porze lunchu. Powiedział jej o tym, jak zaprosił swoich rodziców na obiad, od razu po powrocie, jak jego mama skończyła gotować tyle posiłków, że starczyły mu na trzy tygodnie, podczas gdy jego ojciec zasnął na kanapie z Wilburem, świnką Grahama, która wyglądała bardzo olśniewająco w muszce z krabami, którą wysłała mu Ellie. Gdy Ellie dość długo uczęszczała już na kurs poezji, Graham nalegał, by wysłała mu każdy pojedynczy wiersz, który napisała, co zrobiła trochę nieśmiało, odkąd kilka z nich były zupełnie oczywiste, że są o nim (zwłaszcza jeden o nazwie: „Jemu”). Lepsze niż Wordsworth było zawsze jego odpowiedzią, aż pewnego dnia zapytała go, by podał tytuł jednego wiersza Wordswortha, a on nie potrafił. To dlatego, że jesteś od niego lepsza, odpowiedział, a ona nie mogła powstrzymać śmiechu. Zamyślili się nad tym, kiedy się znowu zobaczą, ale Ellie utknęła w liceum w małym miasteczku w Maine na kolejny rok, a kiedy u Grahama skończy się nawał objazdów, wyjedzie do Vancouver, by kręcić kolejny film. - Jakaś szansa, że jego reklamujące tournée będzie obejmowało Henley? zapytała jej mama, jednej nocy, gdy złapała Ellie na zewnątrz na huśtawce na werandzie, patrzącą na niebieskawy ekran telefonu. - Mało prawdopodobna – powiedziała jej Ellie. Niemniej zabawnie było to sobie wyobrazić. Śniła na jawie: siedząc w hallu szkolnym, zastanawiała się, co by się stało, gdyby Graham wszedł przez podwójne drzwi sali gimnastycznej; pływając w rzece, wyobrażała sobie jego siedzącego na kamieniu- ich kamieniu- z oceanem za plecami i ogromnym uśmiechem, czekającego tam tylko na nią. Ale to nie był film. A rzeczy takie jak te nie dzieją się w rzeczywistym świecie. Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

15

Ich życia przecięły się na krótko w tym małym roku w stanie Maine i może to był powód.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

16

ROZDZIAŁ 6 Po czasie odstępy pomiędzy e-mailami się zwiększyły- nie było ich tak dużo dlatego, że nie były takie, jak być powinny, ale dlatego, że i tak nie były one wystarczające. Wiedzieli teraz, jak mogłoby być, kiedy byliby razem. A więc bycie osobnonawet przy połączeniu przez cienką nić e-mailowego łańcucha- po prostu nie było wystarczająco dobre. Poza tym, oboje byli zajęci. Ellie składała podania do college'ów, a tournée Grahama oznaczało długie dni wypełnione konferencjami prasowymi i sesjami zdjęciowymi, a następnie długimi podróżami samolotem, by wszystko to robić ponownie w kolejnym mieście. Ellie przeczytała wszystko o tym w magazynach Quinn, gdy siedziały razem w lodziarni, gdzie obie pracowały po szkole. - To nie tak, że sobie coś obiecaliśmy – powiedziała jednego dnia, rzucając gazetę na bok. Ta prześlizgnęła się po ladzie, a następnie spadła na podłogę układając się w stertę pomarszczonych stron. Żadna z nich nie ruszyła się, by ją podnieść. Był zimny, deszczowy dzień w październiku, który była poza sezonem dla turystów. Nikt nie przychodził na lody. - Przestań być taka rozsądna – powiedziała Quinn, opierając się o ladę – Masz prawo być sfrustrowana. - Więc co powinnam zrobić? - zapytała Ellie – Wskoczyć do samolotu do Sydney, Londynu lub Vancouveru? Przyczepić się jak jakaś dziwaczna fanka podczas wywiadu z nim, chodzić na imprezy i zadawać się z Olivią Brooks? - Teraz po prostu dramatyzujesz. - Nie mogę być zbyt rozsądna i zbyt dramatyczna w tym samym czasie – zwróciła uwagę z westchnieniem – Mówię tylko, że to było prawdopodobnie Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

17

przesądzone od samego początku, prawda? - Wciąż zbyt dramatyczna – powiedziała Quinn, unosząc brew – Ale zgadzam się z tobą. Bezsprzecznie jest trochę łatwiej, kiedy twój chłopak siedzi za tobą na fizyce. - Ty siedzisz za nim – powiedziała Ellie, śmiejąc się wbrew sobie – więc możesz patrzeć na jego odpowiedzi. - Tak, cóż... - powiedziała Quinn, trochę się rumieniąc, co robiła ilekroć wypływał na wierzch temat Devona – to nie ma nic do rzeczy. Minęło kilka tygodni, a im mniej było e-maili przekazywanych pomiędzy Ellie i Grahamem, tym bardziej stawali się zwyczajni. Zamiast dzielenia się sekretami, wymieniania się intymnymi myślami i uczuciami, korespondencja stawała się jak dziennik aktywności, nic więcej niż ogólne sprawozdanie, co każde z nich robiło z dnia na dzień. Tydzień przed Bożym Narodzeniem, Ellie dowiedziała się, że nie dostała się na Harvard pomimo wcześniejszych działań. Nie mogła wiedzieć, że później zostanie zaakceptowana, zaledwie kilka krótkich miesięcy później; w tym czasie jednak odebrała to jako najgorszy rodzaj klęski i była kompletnie zdruzgotana. Jej pierwszym odruchem, oczywiście, było napisanie do Grahama, który wracał do Los Angeles na wakacje. Ale kiedy usiadła, by do niego napisać, odkryła, że nie potrafi. Tylko Google usłużnie poinformował ją o nagrodzie, do której został nominowany za dużą rolę w filmie akcji, którą zwyciężył nad dwoma innymi popularnymi młodymi aktorami. W porównaniu do tych rzeczy, ta wydawała się małostką. Ze wszystkimi jego sukcesami o wiele ciężej było dzielić się własną porażką. Tak więc tego nie zrobiła. Zamiast tego czekała kolejny tydzień, a potem wysłała mu e-mail z życzeniami świątecznymi. Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

18

Do czasu, gdy odpowiedział, był styczeń, a jego e-mail mówił tylko tyle: Cześć, nieznajoma! Przepraszam, że zajęło mi to tyle czasu. Strasznie dużo się działo. Co u Ciebie? To mogło być napisane do starego przyjaciela z czwartej klasy albo do dziewczyny raz spotkanej na imprezie, albo nawet do dentysty. To mogło być napisane do kogokolwiek. Ellie nawet nie siliła się na odpowiedź. Wydawało się jej, że nie ma już nic więcej do powiedzenia.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

19

ROZDZIAŁ 7 Gdy szły w kierunku teatru, serce Ellie było tak głośne w jej uszach, że ledwie mogła słyszeć podekscytowane szepty swoich przyjaciółek. - Myślisz, że tutaj będzie? - Myślisz, że będzie dobrze? - Czy on wciąż umawia się z Olivią Brooks? - Czy on kiedykolwiek...? Poza tłumem mogły zobaczyć rząd czarnych taksówek ściągniętych do krawężnika po jednej stronie ulicy, a po drugiej- ścianę fotografów, reporterów i wrzeszczących fanów. Długi czerwony dywan został rozwinięty na chodniku przed teatrem, a tłum przyciskał się do metalowych barierek, które go ogradzały, wysilając się, by mieć lepszy widok. Ellie przyczepiała się na oślep do innych dziewczyn, zdrętwiała, bojaźliwa i trochę oszołomiona. Wciąż była w szoku, że ze wszystkich premier filmowych natknęła się na tą. Wiedziała, że film wychodzi wkrótce; wracając do domu, widziała, że każdy się tym ekscytował. Zeszłego lata spędzili miesiąc na kręceniu w różnych miejscach miasta: w porcie i na plaży, na głównej ulicy i w sklepach, nawet w tym niewyraźnie wyglądającym barze w środku tych wszystkich perfekcyjniewyglądających-na-pocztówkach witryn sklepowych. I ze względu na to film zdawał się tak należeć do miasta Henley, jak należał do kogokolwiek innego. Miał być specjalny pokaz w środku miasteczka w pewnym punkcie, w tym samym miejscu, gdzie ona i Graham oglądali fajerwerki z okazji czwartego lipca, eksplozje nad głowami nie aż na tyle jasne, by sprawić, że odwrócą od siebie wzrok. - Każdy pytał, czy wrócisz na tę imprezę– powiedziała mama, gdy rozmawiały ostatnim razem – Ale powiedziałam im, że jesteś teraz pilnym uczniem college'u, Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

20

jesteś bardzo zajęta i już nie masz czasu pędzić na małomiasteczkowe uroczystości. - Mamo... Głos mamy złagodniał: - Pomyślałam po prostu, że powinnaś wiedzieć. - Dzięki – powiedziała Ellie, myśląc że to jest prawie ostatni film, jaki kiedykolwiek chciała zobaczyć. Poszła na ostatnią część filmu Top Hat, kiedy wyszedł zeszłej jesieni i było wystarczająco ciężko oglądać go na dużym ekranie bez rodzinnej miejscowości w tle. - Cóż, jeśli zmienisz zdanie... - Szczerze, wolałabym śpiewać karaoke przed każdym, kogo znam – powiedziała – Wolałabym tańczyć przytulanego. Wolałabym dostać pięścią w twarz. Mama się roześmiała. - Wiesz, El... - powiedziała – naprawdę nie powinnaś dusić w sobie uczuć takich, jak te... Ellie również się roześmiała, ale mówiła na poważnie. W wyniku filmowania, nawet po tym, jak cały cyrk się spakował i opuścił miasto, Ellie stała się osobą pokroju drobnych sław, co najmniej w Henley. Nienawidziła wszystkiego, co się z tym wiązało: niepożądanej uwagi i ciekawskich pytań, wskazywania, szeptania i bezsensownego gapienia się- wszystko to zmusiło ją do spędzenia reszty lata na nerwowym oglądaniu się po mieście, gdzie przeżyła większość swojego życia. Quinn oczywiście to kochała. - To twój moment – powtarzała, rozkoszując się wszystkimi aspektami sławy – Możesz dostać tylko piętnaście minut, więc ciesz się tym. - Nie chcę piętnastu minut – powiedziała jej Ellie – Nie chcę żadnych minut. - Cóż, nie masz wyboru. Musisz po prostu wykorzystać dostępny czas. I tak zrobiła. Zajęło tylko kilka tygodni, by podekscytowanie ucichło jak blaknące wspomnienia nagrywanego filmu i znowu zaczęła się szkoła. Ale teraz, Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

21

będąc w środku tego blichtru- hałasu, świateł i wielkiego błyszczącego dramatu Ellie raz jeszcze chciała być gdziekolwiek indziej. Przed nią Kara przepychała na ścieżce grupki ludzi, torując sobie drogę pomiędzy przypadkowymi obserwatorami z tyłu, którzy podobnie jak one podeszli do przodu, by zobaczyć co się dzieje, gdzie najbardziej oddani fani od godzin ustawieni byli w linii wzdłuż barykad. Dalej, w dół ulicy czekała prasa, z obiektywami ustawionymi pod kątem w kierunku linii czarnych samochodów i za każdym razem jak jakaś gwiazda pokazywała się, panowało poruszenie od lamp błyskowych i ogłuszającej rundy okrzyków. Gdy inne dziewczyny posuwały się naprzód, Ellie odkryła, że się wycofuje. To nie była decyzja; nie przypominała sobie, że ją podejmowała, ale jej nogi wydawały się poruszać mimo wszystko. Potknęła się tuż za pewną kobietą, potem o czyjegoś buta, sunąc dalej od swoich przyjaciółek, pozwalając na wciśnięcie się w tył tłumu. Kiedy złapała spojrzenie Micka- reżysera- śpieszącego za linią kamer z milczącym uśmiechem, zamarła, a potem się skuliła. Po chwili, znowu się wyprostowała, czując się skrępowanie i zbyt dramatycznie, zwłaszcza dlatego, że wzięła pod uwagę fakt, że właściwie nigdy się nie spotkali i praktycznie nie było żadnej szansy, że mógłby ją pamiętać. Ale jego widok całkowicie ją zaskoczył, wciąż czuła to zaskoczenie i niewielką niepewność, gdy pojawiła się Lauren, chwytając ją za łokieć z niecierpliwym spojrzeniem i przesuwając ją do przodu. - Najważniejsze jest, aby zaklepać swoje miejsce – mówiła, demonstrując przez wyrzucanie łokciem, gdy mijały grupę młodszych dziewcząt – Chroń swoją przestrzeń. - Nie jestem zbyt dobra w byciu w tłumie – mruknęła, a Lauren przewróciła oczami. - Musisz być bardziej agresywna – powiedziała, ciągnąc Ellie w połowie do miejsca zaraz za Karą i Sprague, które były tak skoncentrowane na widoku Olivii Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

22

Brooks, wychodzącej ze swojego samochodu, że nawet tego nie zauważyły. Hałas tłumu wzrósł gdy Olivia- której wzrok był skierowany tylko do kamer- zaczęła pozować z ręką na biodrze i kapryśnym uśmiechem na twarzy w kształcie serca. Ellie nie widząc, patrzyła do przodu z mieszanymi myślami. Wiedziała, że to tylko kwestia czasu, zanim Graham również się pojawi; przystojny, uśmiechnięty i boleśnie znajomy, a ona nie czuła się w ogóle przygotowana na to. Wszystko wyglądało zjawiskowo i surrealistycznie, jak gdyby śniła na jawie i w każdym momencie mogła znaleźć się z powrotem w swoim pokoju w akademiku w piżamie w kaczuszki. - Zakładam, że jest następny – powiedziała Kara, a Ellie poczuła jak jej oddech przyspiesza, zastanawiając się czy jest już za późno, by ponownie próbować ucieczki. Nie była agresywna. Nie wiedziała jak zaklepać sobie miejsce. I na pewno tutaj nie należała. Może nie było takiej rzeczy jak nowa Ellie; była tylko ta, która dostała raz e-mail od chłopaka z Kalifornii, która bez świadomości, co się może stać, odpowiedziała mu i która potem stała bezczynnie i po prostu patrzyła, jak to wszystko wymykało się spod kontroli. - Myślicie, że on naprawdę jest taki gorący? - zapytała Sprague, w połowie się do nich obracając, z rozmarzonym wzrokiem – To znaczy, jego oczy nie mogą być aż tak niebieskie, prawda? Kara wzruszyła ramionami: - Słyszałam, że nosi szkła kontaktowe. - Słyszałam, że nigdy nie pierze swoich dżinsów. - Słyszałam, że ma sześć samochodów i zawsze przekupuje gliny, gdy zatrzymują go za zbyt szybką jazdę. - Też to słyszałam. - Słyszałam, że ma własny tor wyścigowy na swoim podwórzu za domem. - Słyszałam, że ma specjalne miejsce w samochodzie, stworzone dla jego Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

23

małpki. - Świni – powiedziała Ellie cicho, a one wszystkie obróciły się, by na nią spojrzeć. Mrugnęła w odpowiedzi. - To jest świnka. Ale nikt nie odpowiedział. Ponieważ właśnie wtedy drzwi samochodu się otworzyły, a krzyk się podniósł i seria fleszy rozświetliła niebo i właśnie wtedy wszystkie oczy były na Grahamie Larkinie.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

24

ROZDZIAŁ 8 Jedyną prawdziwie szaloną rzeczą, którą kiedykolwiek zrobiła Ellie było zakochanie się w gwieździe filmowej. A teraz, tyle miesięcy później, nie wydawało się to jej ani trochę realne. Wyglądało to jak coś, co mogłaby zrobić zupełnie inna osoba; ktoś kogo nawet nie rozpoznawała. Było tak, jak wtedy gdy była mała i odmawiała pójścia gdziekolwiek bez swojego wypchanego królika. Spała z nim każdej nocy, podpierała go na krześle obok niej przy kuchennym stole, ciągnęła go do szkoły, do samochodu i do sklepu swojej matki. Raz, przypadkowo zostawiła go w restauracji i nie zdała sobie z tego sprawy dotąd, aż byli w domu, a lokal był zamknięty. Spędziła bezsenną noc, szlochając w poduszkę, a rano mama zawiozła ją- z podpuchniętymi oczami i czkawką- z powrotem do restauracji, gdzie ponownie spotkała się z małym króliczkiem, który spędził noc w pudełku rzeczy znalezionych, obok portfela na rzepy i pojedynczej rękawicy. Zaledwie rok temu Ellie znowu znalazła swojego króliczka w pudełku na strychu. Siadła na brudnej podłodze i patrzyła na rzecz, próbując przywołać te same uczucia. Był on o fakturze supełkowej, łysy i zużyty, szwy jednego ucha rozpadały się, a oka brakowało od kiedy ich pies Bajgiel dostał je w posiadanie. Zdecydowanie było w tym coś słodkiego, a ona na pewno czuła się nostalgicznie, ale za żadne skarby nie mogła sobie przypomnieć, dlaczego miała na jego punkcie taką obsesję. I coś w tym rodzaju czuła w odniesieniu do Grahama. Podobnie jak mały króliczek, on także był przechowywany w bezpiecznym miejscu pomiędzy błyszczącymi stronami wszystkich tych czasopism. Jego życie występowało w bezkresnych głębinach internetu pod postacią niekończących się Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

25

serii zdjęć, wywiadów, plotek o jego dziewczynach i szybkich samochodach, a wszystko to tak bardzo odległe od jej własnego życia- tak bardzo oddalone od faceta z plaży tamtego lata- że było prawie niemożliwe przywołać na pamięć, dlaczego była tak bardzo do tego przywiązana.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

26

ROZDZIAŁ 9 Oddalona postać stała sama pośrodku czerwonego dywanu. Konstelacja ludzi orbitowała5 wokół niego- asystenci, publicyści, styliści, reporterzy, fotografowie i ochroniarze- utrzymując niewielką zabezpieczającą przestrzeń pomiędzy nimi, jak gdyby był naelektryzowany, jakby w każdej chwili mógł zacząć rzucać iskrami. Kiedy Graham odwrócił się, by pomachać tłumowi, masa piskliwych krzyków przedarła się przez manhattańską noc i nawet z tak daleka Ellie mogła zobaczyć jego uśmiech, zmieniający się w sztywny; ten strzeżony uśmiech przyjmował zawsze przy wszystkich tych rzeczach bardziej realnych, czegoś z pogranicza prawdziwej rozrywki. - On jest wspaniały – wyszeptała Kara, a pozostałe dwie przytaknęły skinieniem głowy, starając się mieć lepszy widok. Ale Ellie nie powiedziała nic. Czuła, że reszta świata powinna zniknąć właśnie teraz. Czuła, jakby on w pewnej chwili powinien spojrzeć, dostrzec ją tam, zablokować ich spojrzenia i zacząć poruszać się w jej kierunku - wszystko inne powinno zniknąć, a potem... a potem, co? Nawet jeśli stałoby się to w ten sposób, nie była pewna, czy tego chce. Albo czy on tego chce. W końcu to ona była tą, która przestała pisać- to ona zignorowała kilka ostatnich e-maili, które wysłał ubiegłej zimy; w każdym z nich zastanawiał się, gdzie ona jest i pytał, czy wszystko jest okej- i miał wszelkie prawo być na nią zły. Więc prawie nie miało znaczenia, co się potem stanie. Minęło zbyt dużo czasu, a ten pojedynczy rozdział już dawno został zamknięty. Graham wpakował się w jakiś zakurzony kącik jej serca i nawet jeśli ponownie by go stamtąd wyciągnęła, nie 5 Bardziej prasuje tutaj czasownik 'krążyła', ale chciałam zachować to nawiązanie do konstelacji.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

27

było mowy, że będzie tak samo. W jaki sposób mogłoby być? Teraz był bliżej, może dwadzieścia metrów dalej, podążając drogą wzdłuż linii, podając dłonie, podpisując autografy i robiąc zdjęcia z fanami. Uśmiech gwiazdy filmowej powrócił, jego twarz była przyjazna, ale nieobecna, oczy lekko zaszklone i ku jej zaskoczeniu Ellie nagle poczuła się zdesperowana, by zobaczyć jego prawdziwy uśmiech. Ta myśl sprawiła, że jej pierś się tak ścisnęła, że niemal ciężko było jej oddychać. Sięgnęła między Karą a Sprague, chwytając chłodnej metalowej barierki jedną ręką, aby się uspokoić, gdy się zbliżał, niepewna, czy czekała z niepokojem lub czy się uspokoiła, czy próbowała się ukryć, czy być widoczna. Jej dłonie były spocone, a wzrok zamglony od fleszów i hałasu, ściśniętych ciał i nerwowej energii. Czuła niemal coś, jakby zwarcie elektryczne wewnątrz siebie, gdy tam stała, kompletnie sparaliżowana, patrząc jak się zbliża, jak gdyby w zwolnionym tempie. - Wyciągnij swój telefon – powiedziała Sprague pod nosem z oczami wciąż przyklejonymi do Grahama, który teraz był zaledwie dziesięć metrów dalej. Lauren posłusznie przekopała torbę, grzebiąc, by uchwycić ten moment; by odejść z pewnego rodzaju dowodem, że tutaj były. A potem był tutaj: zaledwie kilka stóp dalej, wpół zgięty, gdy wypisywał swoje imię na kawałku papieru, podczas gdy mała dziewczynka- nie mająca więcej niż osiem, dziewięć lat- patrzyła oniemiała z drugiej strony prowizorycznego ogrodzenia. - Mam nadzieję, że spodoba ci się film – powiedział Graham, gdy wręczał z powrotem kartkę, a dziewczynka wybuchła płaczem szczęścia. Każdy wokół niej się śmiał, ale Ellie rozumiała. Coś w tym momencie sprawiło, że jej także chciało się płakać, ponieważ właśnie wtedy brzmiał jak Graham- nie jak facet w wywiadach albo na ekranie, ale jak ten na werandzie w Maine: pokorny, pełen nadziei i ludzki. Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

28

- To takie urocze – powiedziała Sprague, robiąc kilka nieostrych zdjęć na telefonie. Dziewczyna ze słuchawką podeszła i szepnęła coś do Grahama, a następnie on uniósł rękę i uśmiechnął się przepraszająco do tłumu, który wybuchł gorączkowym aplauzem, zanim Graham został gwałtownie skierowany do wejścia do teatru. Kara westchnęła, gdy patrzyli jak znika. - Kocham go – powiedziała, a Ellie żałośnie przytaknęła. Była całkiem pewna, że ona też.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

29

ROZDZIAŁ 10 W tym samym momencie, w którym odszedł, tłum wydawał się znikać. Kilka osób zaczęło odchodzić, podczas gdy inni przemieszczali się niespokojnie, ciągle patrząc w kierunku linii samochodów, jak gdyby w każdej chwili mógł ukazać się jakiś niespodziewany gość. Ale wraz z odejściem dwóch gwiazd filmowych, czerwony dywan został wypełniony teraz przez publicystów, producentów i asystentów. - Szkoda, że nie dostałyśmy selfie – powiedziała Kara, szybko się odwracając. - Albo przynajmniej czegoś lepszego niż to – powiedziała Sprague, wciskając im swój telefon. Ellie pochyliła się, by zobaczyć rozmazane zdjęcie tyłu głowy Grahama. Ale nawet to wystarczyło, by poczuła gulę w gardle. Patrzyła na nie trochę zbyt długo, mrugając szybko, nadal zszokowana jego bliskością. - W porządku z tobą? - zapytała Lauren, a Ellie zdała sobie sprawę, że miała łzy w oczach. - W porządku – powiedziała szybko, zbywając je6. – Tylko trochę mi zimno. W tym samym momencie, gdy to powiedziała, zorientowała się, że to prawda. Był dopiero wrzesień, ale bez słońca. W powietrzu był chłód, a ona potarła swoje nagie ręce, żałując, że nie ma na sobie więcej niż tylko dżinsy i T-shirt. Mogła wyobrazić sobie swoją szarą bluzę na tylnym siedzeniu samochodu Sprague i była zła, że nie pamiętała, by ją wziąć. - Kolacja? - zapytała Lauren, unosząc brew na resztę. Sprague wzruszyła ramiona, a Kara rzuciła ostatnie, pełne nadziei spojrzenie na czerwony dywan przed wyrażeniem zgody. 6 Użyte zostało tutaj wyrażenie „brush them away”, ale nie mam zielonego pojęcia, co to znaczy. 'Brush away' znaczy 'strzepywać', ale to ma się nijak do kontekstu, dlatego pozwoliłam sobie nagiąć zasady ;D Wybaczcie! Chyba, że moja betka to poprawi :P Magda, jeżeli to poprawisz to jesteś wielka! ;* (Jednak jestem wielka!- M.)

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

30

Ale zaraz gdy się odwróciły, gotowe do drogi w kierunku Siódmej Alei, Ellie usłyszała swoje imię. Zawahała się, jej ciało się napięło zanim się obróciła. Nie zdawała sobie sprawy, jak wysoko podniosło się jej serce, dopóki nie poczuła jak ponownie upada. Przez chwilę myślała, że to może być Graham. Ale zamiast tego znalazła siebie rozglądającą się wokół za brodatą twarz jego menadżera, Harry'ego Fentona, który stał kilka stóp dalej, na środku czerwonego dywanu, ze zdezorientowanym spojrzeniem, które sprawiło, że wyglądał jakby to ona była tą, która go zawołała. - Ellie, prawda? - zapytał, podchodząc kilka kroków bliżej – Ellie O'Neill? Ellie zerknęła nerwowo na pozostałą trójkę dziewcząt, która na nią patrzyła. - Tak – powiedziała w końcu, głosem który wcale nie brzmiał jak jej. Właściwie to nigdy nie spotkała Harry'ego Fentona – widziała go tylko z daleka, podczas kręcenia kilku scen w Henley – ale wiedziała wystarczająco tyle, że nie był jej fanem. Jeszcze przed tym, jak ona i Graham wpadli w kłopoty za bójkę z paparazzi i przed incydentem ze skradzioną łodzią, Harry martwił się, że Ellie będzie rozproszeniem dla jego największego klienta. Więc było nie lada zaskoczeniem zobaczyć go teraz uśmiechającego się do niej i wyciągającego dłoń. Ellie musiała przesunąć się obok Kary, by go powitać. - Tak myślałem, że to byłaś ty – powiedział, potrząsając jej rękę w górę i w dół. – Czy... - Nie – powiedziała szybko – Po prostu spacerowałyśmy obok i... - Aha, cóż, musisz więc wejść – powiedział, wskazując na teatr za nim, z przyjaznym entuzjazmem prowadzącego teleturniej – Prawdopodobnie jeszcze nie widziałaś filmu, prawda? Ellie pokręciła głową, zastanawiając się, jak on myślał, że mogła go widzieć, biorąc pod uwagę to, że była to światowa premiera. Jej twarz płonęła teraz bez Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

31

żadnego powodu, poza tym, że mogła poczuć, jak każdy na nią patrzył. Pragnęła mieć moc stawania się niewidoczną. - Nie mogę – udało jej się w końcu powiedzieć – Ja nie... nie jestem do tego ubrana i mamy... hmm... plany na kolację i... Wzrok Harry'ego przesunął się na półkole dziewcząt stojących za nią ze – co Ellie mogła tylko przypuszczać – zmieszanym wyrazem twarzy. - Weź swoich przyjaciół. W środku jest popcorn. Ellie właśnie otworzyła swoje usta, by ponownie omówić, gdy Lauren spojrzała w jej stronę, dźgając ją mocno w żebra. - Z przyjemnością – powiedziała Lauren, radośnie uśmiechając się do Harry'ego – To miło z twojej strony. - Cóż, świetnie – powiedział, wyglądając na zadowolonego – Ile was jest? Cztery? Super. Pozwólcie mi tylko... Podniósł palec, a potem odwrócił się, pochodząc do dziewczyny ze słuchawkami, która natychmiast skinęła głową i zaczęła stukać w telefon. - Kimkolwiek on jest... – powiedziała Lauren z oczami wciąż celującymi w Harry'ego - ...jest teraz moją nową ulubioną osobą. - Kto to jest? - zapytała Kara, niezdolna by ukryć swoje podekscytowanie – Co się właśnie teraz wydarzyło? - Idziemy na premierę filmową – powiedziała Lauren z triumfem i dała Ellie lekkie klepnięcie w plecy – Ta noc właśnie stała się o wiele bardziej ekscytująca. - Tak, ale skąd go znasz? - spytała Sprague, patrząc na Ellie – To jest tak przypadkowe... - On jest... przyjacielem rodziny – skłamała Ellie, a jej żołądek się wzburzył. Ale było niemożliwe podsumować całą historię, żeby nie brzmiała absurdalnie. Nawet w długą wersję dość trudno było uwierzyć. Poza tym miała teraz większe zmartwienia. Właśnie robiła szalone kalkulacje Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

32

o szansach zobaczenia tam Grahama. Harry prawdopodobnie będzie musiał znaleźć im miejsca gdzieś z tyłu i z pewnością dostaną się tam na tyle późno, że film rozpocznie się prawie natychmiast, co oznaczało, że szansa na wpadnięcie na Grahama była malutka. Gdy Harry skinął na nie, olbrzymi ochroniarz z telefonem w uchu, podniósł barykadę i otworzył ją wystarczająco, by mogły się prześlizgnąć. Inne dziewczyny szeptały podniecone, gdy przeszły obok zazdrosnych fanów, ale Ellie patrzyła tylko na swoje stopy w brudnych klapkach, z odpryskującym lakierem do paznokci na palcach u stóp. Gdy mijali naturalnej wielkości podobiznę Grahama w pobliżu wejścia do teatru, Harry przekazał ich bilety z półuśmieszkiem. - Więc jak się miewasz? - Dobrze – powiedziała Ellie, oglądając się nerwowo wokół, gdy podążali w kierunku dolnego korytarza, który był wypełniony przez kobiety w sukienkach koktajlowych i mężczyzn w garniturach i jedwabnych krawatach. Ściany były aksamitnie czerwone, wykończone złotem, a w górze wisiały olbrzymie kryształowe żyrandole; całe to miejsce było eleganckie, co sprawiło, że Ellie czuła się coraz bardziej nie na miejscu. - Będzie podekscytowany, że cię zobaczy – powiedział Harry, gdy wchodził na ruchome schody. Pozostałe dziewczyny były za nimi, a Ellie sprawdziła dla pewności, że nie słuchały, zanim potrząsnęła głową. - Nie – powiedziała, a Harry spojrzał zaskoczony – Nie chcę, żeby... Mam na myśli, tylko że... wiesz, tak naprawdę nie rozmawialiśmy jakiś czas i nie sądzę, że... - Spójrz – powiedział, ignorując jej pogmatwany bełkot, gdy schodzili z ruchomych schodów i kierowali się w kierunku innego korytarza, tego tak zatłoczonego – Jestem ci winien przeprosiny za zeszłe lato. Być może zauważyłaś, że nie byłem zbyt zachwycony waszą dwójką. Ale od tamtej pory, gdy ty... Cóż, od Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

33

tamtej pory, gdy wszystko się skończyło, myślę, że Graham jest trochę... Ellie wstrzymała oddech, czekając aż zacznie kontynuować. Graham był trochę zbyt zaabsorbowany innymi dziewczynami. Graham był trochę zbyt poza kontrolą. Graham był trochę zbyt zajęty. Ale zamiast tego powiedział: - Graham był nieco samotny. Ellie popatrzyła na niego: - Och. - Tak – powiedział, pocierając kark. Stali teraz na środku górnego korytarza, chociaż Ellie nie mogła sobie przypomnieć, kiedy się zatrzymali. - Myślę, że masz naprawdę dobry wpływ na niego – kontynuował Harry – Ostatnio nie jest sobą, zawsze po prostu pędzi do tych samochodów i... nie wiem. Przypuszczam, że znienawidzę to, jeżeli cokolwiek ja robię... - Kierujemy się do środka, okej? - powiedziała Lauren, pojawiając się po stronie Ellie. Za nią, pozostałe dwie dziewczyny czekały w pobliżu wejścia do głównego teatru. - Hej, nie pozwalaj mi cię zatrzymywać – powiedział Harry, wychodząc jej naprzeciw, by wziąć rękę Ellie i rzucając jej znaczące spojrzenie – Ale było naprawdę dobrze cię zobaczyć. - Ciebie też – zdołała wypowiedzieć Ellie, odwracając głowę. - I cieszcie się filmem. - Będziemy – powiedziała Lauren, zaczepiając swoje ramię o ramię Ellie i prowadząc ją do przepastnego teatru, gdzie zatrzymały się na moment na górze przejścia, obejmując wzrokiem wszystko razem. Miejsca były prawie całkowicie wypełnione ludźmi, chociaż wielu z nich nadal stało, nachylając się przez rzędy, by przywitać się ze starymi przyjaciółmi albo partnerami biznesowymi. Ich głosy Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

34

odbijały się od czerwonych ścian i ogromnych złotych zasłon, otaczających ekran. Za nimi było więcej siedzeń, które wzrastały jak trybuny w kierunku sufitu, ale Ellie podążyła za Lauren w dół długiego przejścia po lewej stronie pod sceną, gdzie znalazły swoje miejsca, zaledwie kilka rzędów od tyłu. - Nie mogę uwierzyć, że dostałaś nas tutaj – powiedziała Lauren, gdy przeszły szybko obok pary na końcu, a potem obok Kary i Sprague, które siedziały najbliżej przejścia, zostawiając Ellie miejsce bliżej środka. - To jest kompletnie szalone... - Poważnie – powiedziała Kara – To jest coś nieznanego. - Nieznanego – zgodziła się Ellie w zamyśleniu, oczami przeczesując przód teatru w poszukiwaniu Grahama. Założyła, że wokół niego będzie grono ludzi, podobnie jak było na zewnątrz, ale nie mogła go nigdzie zobaczyć. Może aktorzy zakradają się po tym jak gasły światła, albo może w ogóle nie przychodzą. Albo może był to po prostu ten rodzaj ludzi zaproszony na to wydarzenie, który jest najzwyczajniej zbyt świetny, żeby gapić się na celebrytów. Nad nimi światła mrugnęły dwukrotnie, a cisza wypełniła widownię, gdy spóźnialscy spieszyli się, by znaleźć swoje miejsca, zanim w teatrze zrobiło się ciemno. Ellie oparła się i wypuściła długi oddech. Wszystko, co chciała zrobić to zamknąć oczy i spróbować przetworzyć to wszystko: że była prawdopodobnie w tym samym pomieszczeniu co Graham, że Harry wydawał się myśleć, że jest samotny, że właśnie miała zobaczyć film, który kręcili w jej rodzinnej miejscowości i że była w eleganckim nowojorskim teatrze z trzema dziewczynami ze szkoły, które ledwo znała i które nie miały pojęcia o prawdziwym powodzie, dla którego zostały zaproszone do środka. - Okej? - zapytała Lauren, a Ellie skinęła głową. - Tak. - Po prostu wydajesz się być trochę... odległa. Jesteś zła, że powiedziałyśmy Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

35

'tak'? - Nie, jest w porządku – powiedziała znowu, chociaż jej głos brzmiał dziwnie nerwowo, nawet dla niej – Kto by nie powiedział? Chciała to wyjaśnić. W rzeczywistości chciała napawać się tym faktem, że wszystkie one są tutaj z jej powodu. Po tygodniach włóczenia się i chęci wpasowania się, stała się ich biletem na tak ekskluzywne wydarzenie. Ale była zbyt nerwowa, by się tym cieszyć, zbyt niespokojna, by się zrelaksować. - Naprawdę? - zapytała Lauren, a w tym czasie Ellie wymusiła uśmiech. - Naprawdę – powiedziała i wyglądało, że usatysfakcjonowało to Lauren, która uderzyła ramieniem o ramię Ellie z ogromnym uśmiechem, tylko gdy wyłączono światła. Przez chwilę, tuż przed tym, jak ekran mrugnął do życia, Ellie poczuła jakby unosiła się w ciemnościach. Ale wtedy pojawił się obraz, scena krajobrazu z portu w Henley na wschód słońca, a Ellie poczuła taki cios tęsknoty w brzuch, że nieomal straciła oddech. Rozległy się rozproszone oklaski, gdy pierwsze napisy pojawiły się na skraju ekranu, ujęcie przesuwające się, by ujawnić doki 7 i łodzie – łącznie z Go Fish, którą ona i Graham ukradli raz, by popłynąć na północ na fatalne poszukiwania – a wszystkie z nich były tak boleśnie znajome, że czuła swój telefon w torebce, czekający na to, by napisać do jej mamy. Kiedy pogrubionymi literami pojawił się tytuł na ekranie, każdy w teatrze ponownie zaklaskał, a potem kamera przesunęła się do centrum miasta, lądując na chłopaku, który pokonywał drogę do szarego świtu, jego głowa pochylona, jego plecy odwrócone do kamery i wszystko na raz, tysiące wspomnień zeszłego lata uderzyło w Ellie przez zobaczenie tego właśnie chłopaka w tych właśnie miejscach: Oglądanie go idącego do lodziarni tego pierwszego dnia. Rozmawianie z nim w pobliżu ogrodowej altanki, podczas gdy obsada i załoga czekały na niego, by wrócić do scenografii. 7 Miejsca postoju statków.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

36

Wysiadanie z nim z autobusu po drugiej stronie obok poczty. Wpatrywanie się w siebie nawzajem na trawniku czwartego lipca, gdy nad nimi wybuchały fajerwerki. A potem, zupełnie jak tam, on był tutaj. Nie w jej wspomnieniu i nie na ekranie – chociaż był także w obu tych miejscach – ale kilka stóp dalej; zacieniona figura mrużąca na nią oczy z przejścia. - Ellie? - szepnął, a ona nieznacznie usiadła na swoim miejscu z walącym sercem. Za nimi kilka osób robiło hałas, uciszając ich, a z pozostałych dziewczyn, tylko Kara – która była najbliżej przejścia – patrzyła w górę, na chłopaka unoszącego się na końcu rzędu. - Ellie. - Wyszeptał Graham ponownie, pochylając się nieco. Para w średnim wieku najbliżej niego – której intensywne spojrzenia utkwione były na ekranie, na którym inna wersja Grahama wspinała się na łódź – również odwróciła się w jego kierunku. Zajęło im tylko sekundę, by go rozpoznać, a ich zaskoczenie wydawało się rozchodzić w dół rzędu. - O mój Boże! - powiedziała Sprague, przykładając dłoń nad ustami, a potem pochyliła się do Lauren, żeby dźgnąć Ellie, która obniżyła się nisko w dół siedzenia. - Możemy porozmawiać? - zapytał Graham z przejścia, a pozostałe trzy dziewczyny kręciły głowami do tyłu i do przodu pomiędzy nich, gdy Ellie się zawahała. Zapomniała, jak odczuwało się bycie z Grahamem publicznie, ten sposób w jaki uwaga zawisła nad nią jak śnieg, okrywając wszystko, zamrażając ją w miejscu. Po chwili, Lauren chwyciła jej rękę i lekko potrząsnęła: - Idź. - Powiedziała, pomimo zaciśniętych zębów i z twarzy obrazującej zdziwienie, a potem przesunęła nogi na bok, by zostawić miejsce, żeby Ellie mogła Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

37

przejść, co zrobiła z zakłopotaniem przeciskając się obok swoich przyjaciółek i próbując ignorować ciekawskie spojrzenia ludzi w rzędzie za nią. Gdy zbliżyła się do przejścia, przesuwając się obok zmieszanej pary, Graham cofnął się o krok, by ją wypuścić. Ale wciąż nie mogła zmusić się do spojrzenia bezpośrednio na niego. Skinął głową na tył teatru, gdzie słabe światło przeświecało z korytarza i razem poszli w jego kierunku, spiesząc z przejścia, gdy muzyka wzmogła się za nimi: niezawodny znak, że dziewczyna wreszcie pojawiła się na ekranie, a historia miłosna właśnie miała się rozpocząć.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

38

ROZDZIAŁ 11 Stali w ciszy korytarza, przez chwilę patrząc na siebie nawzajem. - Jesteś tutaj8 – powiedział w końcu Graham. - Jestem – powiedziała Ellie. Zmarszczył brwi z ekspresją trudną do odczytania. Był niby taki sam, a jednak inny. Jego oczy wyglądały na bardziej niebieskie niż kiedykolwiek, a włosy były nieco krótsze, ale nie za dużo. Kształt jego ust, sposób w jaki nieco zwieszał ramiona, blizna nad lewą brwią: wszystko to było jak zeszłego lata. Ale jednak było w nim coś innego, coś stwardniałego, rezerwa, którą utrzymywał jak ciężar. Jeszcze raz została niekomfortowo uświadomiona, jak bardzo ich życia rozeszły się przez miniony rok. Tutaj Graham był w swoim zaprojektowanym garniturze i w spodniach tak obcisłych, że zastanawiała się, w jaki sposób zdołał usiąść w teatrze. Jego włosy były zaczesane na jedną stronę, w sposób jakiego nigdy nie widziała. Miał małą materiałową chusteczkę złożoną w kieszeni, tak jak mężczyźni w staromodnych filmach. Wyglądał jak ktoś ze stron magazynów. Kim, oczywiście był. - Jak ty...? - To nie było planowane – powiedziała szybko Ellie – Jestem tutaj z kilkoma przyjaciółkami na weekend, przechodziłyśmy obok i... nie wiedziałam, że to jest twój film i nigdy nie oczekiwałam, że zobaczę... to było po prostu tak, że Harry zauważył mnie w tłumie, a potem on... Graham wyciągnął rękę w górę: 8 Od razu pomyślałam o „You Are Here” ;D Fajnie jest zobaczyć tytuł jednego tłumaczenia w drugim :P

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

39

- Jest okej – powiedział z zalążkiem swojego zwyczajnego uśmiechu – Po prostu byłem zaskoczony, kiedy mi powiedział. Musiałem zobaczyć na własne oczy. - Co zobaczyć? - Ciebie – powiedział z łagodniejącymi oczami – Jesteś ostatnią osobą, na którą spodziewałem się wpaść dzisiejszej nocy. - Szczerze, ja również tak naprawdę nie liczyłam, że cię zobaczę. Przechylił głowę na jedną stronę: - Więc jak się masz? Wzdłuż korytarza, dwie kobiety w czarnych sukienkach opierały się o ladę sklepiku z napojami i żywnością, udając że patrzą na swoje telefony, chociaż Ellie mogła powiedzieć, że w rzeczywistości przyglądały się Grahamowi. Za nim, ogromny strażnik z grubą szyją i gęstą czupryną rudych włosów, trzymał palec na swojej słuchawce i mówił cicho ze spojrzeniem wycelowanym na nich. Z teatru wzniósł się ryk śmiechu, przytłumiony przez drzwi. - W porządku – powiedziała mu Ellie, brzmiąc bardziej opryskliwie niż zamierzała. Nad nimi, wisiał na suficie żyrandol rozmiarów małego samochodu. W kącie kilka asystentek przygotowywało stół pełen wystawnie wyglądających toreb z podarunkami, podkradając spojrzenia przystojnej gwiazdy filmowej, stojącej z jedną ręką w kieszeni i rozmawiającej z dziewczyną w niebieskim t-shircie i dżinsach z dziurą na kolanie. - Jestem pewna, że musisz wracać – powiedziała po chwili – Wiem, że to dla ciebie wielka noc. Wyglądał na dotkniętego przez to: - Jest dobrze. Dopiero się zaczęło. - Taa, ale nie chcę, żebyś z mojego powodu to przegapił. Jego wzrok podążył do stoiska z popcornem, a potem z powrotem do Ellie. - Mogę ci coś powiedzieć? - zapytał, a jego głos był tak poważny, że poczuła Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

40

jak jej żołądek upada. - Co? - zapytała ze zdenerwowaniem. - Umieram z głodu. Roześmiała się wbrew sobie: - Popcorn jest za darmo. - Taa, ale nie jestem popcorn-głodny. Jestem jak burger-i-frytki-głodny. Jestem w-stopniu-Wilbura-głodny. Ellie skinęła głową: - To brzmi poważnie. - Jest poważne. - Czy oni nigdy nie karmią celebrytów takimi rzeczami? - Nie – powiedział – W przeciwnym wypadku, jak mieściliby się w takie spodnie? - Słuszna uwaga – powiedziała – Więc co proponujesz? - Proponuję, - powiedział Graham, ukradkiem rozglądając się wokół, jak złodziej przeprowadzający rekonesans – że zrobimy sobie przerwę od tego. - Nie musisz tutaj być? Wzruszył ramionami: - Już to widziałem. I nie będą za mną tęsknić tak długo jak wrócę na czas na Pytania i Odpowiedzi. - Będą Pytania i Odpowiedzi? - Taa – powiedział – Więc lepiej zacznij wymyślać jakieś pytania. - Och, mam pytania – zapewniła go – Ale przypuszczam, że prawdopodobnie mogłabym je zadać przy jakimś jedzeniu. - Świetnie – powiedział z rozjaśniającą się twarzą – Jakie są nasze szanse na znalezienie gdzieś tutaj czarnych księżyców9? 9 W oryginale: whoopie pie; amerykańskie ciasteczka robione z dwóch okrągłych kawałków czekoladowego ciasta, czasami dyniowego lub piernikowego, ze słodkim, kremowym nadzieniem. Wpiszcie sobie w google, wrzuciłabym obrazek, ale usuwają mi się w pliku :/ Aha, i radzę nie sprawdzać, jak wyglądają whoopie pies, gdy jesteście głodni, a nie macie czegoś

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

41

słodkiego pod ręką :D Poza tym mamy tutaj nawiązanie do pierwszej części w której Graham szukał w Henley tych smakowitych 'czarnych księżyców' ;P

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj & MadeleineKnowles

42

ROZDZIAŁ 12 Zabawą było oglądanie Grahama czyniącego cuda, by ich stamtąd wydostać. Dla Ellie był on zawsze bardziej atrakcyjny, kiedy próbował nie być sławnym, a widzenie go potrząsającego ręką różnych ochroniarzy, klepiącego w plecy biletowego, który pożyczył mu jankeską czapkę, dziękującego dziewczynie ze sklepiku, która powiedziała mu o tylnym wyjściu, którym przychodziły dostawy: wszystko to sprawiło, że poczuła dreszczyk emocji. Nie była to właściwie większa operacja. Wszystko, co robili to próba wyjścia z teatru, co dla większości ludzi nie wyglądałoby jak coś nadzwyczajnego. Zanim jednak wydostali się do alejki obok teatru, Ellie czuła jakby miała zawroty głowy z powodu ich nowo odkrytej wolności. - Gdzie? - zapytał Graham, klaszcząc w dłonie, jednakowo uszczęśliwiony. Na ceglanym budynku był mały reflektor i stojąc w jego blasku, Graham wyglądał prawie jak na scenie teatru. - Myślałam, że masz plan. - Właśnie go widziałaś – powiedział – Teraz twój ruch. - Jestem w Nowym Jorku od, podobno, sześciu godzin. - Powiedziała, ale gdy to zrobiła, przypomniała sobie o niedrogiej restauracji, którą minęła na spacerze z muzeum, a kiedy Graham wsadził na swoją głowę jankeską czapkę, która była dziwnym kontrastem do szytego na miarę garnituru, wyszli z alejki obok teatru i skierowali się na wschód na Pięćdziesiątą Piątą. W ciemności wszyscy wydawali się nie zauważać Grahama, który szedł z opuszczoną głową i twarzą zacienioną przez krawędź czapki. Żadne z nich nie odzywało się, gdy przemykali wokół metalowych kratek, skrzynek pocztowych i stosów worków na śmieci, idąc ostrożnie obok ludzi mknących w przeciwnym Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

43

kierunku. Gdy dotarli do restauracji, Ellie zatrzymała się i lekko wzruszyła ramionami na Grahama. Wcześniej tylko szybko przechodziła obok, więc tak naprawdę nie miała szansy, by powiedzieć, jak restauracja wyglądała w środku. Teraz, przyglądając się badawczo przez okno, mogła zobaczyć, że boksy były miętowo zielone z różowymi akcentami, a na ścianach były powieszone w szeregu, podpisane zdjęcia gwiazd filmowych, komediantów i atletów w ochlapanych tłuszczem ramkach. Był tam starszy mężczyzna, jedzący samemu kawałek ciasta przy ladzie i czteroosobowa rodzina z przodu siedząca blisko okna. Poza nimi, restauracja była pusta. - Oczywiście nie mogę ręczyć za menu – powiedziała – ale jestem gotowa założyć się, że serwują tu jedzenie bardziej pasjonujące niż popcorn. Chociaż prawdopodobnie mniej pasjonujące niż czarne księżyce. - Mogę z tym żyć – powiedział Graham, obracając się, by otworzyć dla niej drzwi. Kobieta za ladą ledwo spojrzała na nich, gdy weszli, zrobiła tylko niejasny gest do wszystkich wolnych stolików. Poszli prosto do dalekiego kąta, gdzie wślizgnęli się do boksu, z Grahamem twarzą zwróconym do ściany i plecami do reszty restauracji. Zsunął czapkę, gdy przekartkowywał ogromne menu, a Ellie nie mogła powstrzymać uśmiechu na widok sposobu, w jaki teraz jego włosy były znowu rozczochrane; zupełnie tak, jak go zapamiętała. - Jak długo trwa film? - zapytała, spychając na bok swoje menu. - Kilka godzin – powiedział bez spoglądania na nią – Spokojnie. Kelnerka pojawiła się z dwiema szklankami wody, która rozchlapała się o brzegi, gdy postawiła je na stole. - Co mogę wam podać? - zapytała, z kompletnie beznamiętną, chudą twarzą, gdy wyciągnęła notes z kieszeni czarnego fartucha. Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

44

- Poproszę wszystko z menu – powiedział Graham, a gdy zaczęła to zapisywać, Ellie potrząsnęła głową. - On żartuje. Sorry. Poproszę grillowany ser, a dla niego burger i frytki. - I dwa mleczne koktajle – powiedział Graham, wyciągając parę palców w górę – Dla mnie czekoladowy. - A dla mnie waniliowy – powiedziała Ellie, a kelnerka stłumiła ziewnięcie, gdy to zapisywała, potem wzięła ciężką kartę dań i poszła z powrotem w kierunku kuchni. - Więc – powiedział Graham, opierając się o stół. Ellie się uśmiechnęła: - Więc. - Powiedz mi wszystko. - Wszystko? Skinął głową: - Mam milion pytań. - Aha – powiedziała – Więc dotarliśmy właśnie do części wieczoru Pytania i Odpowiedzi. Co ty na to, żeby zacząć tylko jedną? - Okej – powiedział, krzywiąc usta w kącikach – Dlaczego przestałaś do mnie pisać? Ellie posłała mu równe spojrzenie: - A jakieś inne? - Nie możesz tego zrobić. - Właśnie to zrobiłam. Westchnął: - W porządku. Ale wrócę do tego później, dobrze? - Niech ci będzie. Przyciągnął do siebie solniczkę i pieprzniczkę, gdy myślał o swoim następnym Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

45

pytaniu: - Powiedziałaś, że zjechałaś tu ze szkoły. Jesteś na Harvardzie? - Jestem. - Wiedziałem – powiedział z usatysfakcjonowanym uśmiechem – Wiedziałem, że musisz być. Jak podoba ci się życie z dala od domu - Właśnie zadałeś swoje pytanie – powiedziała mu – Teraz moja kolej. - Och, więc tak to będzie szło? Skinęła głową: - Czy wszystkie te rzeczy na blogach są prawdą? - Czytasz teraz blogi plotkarskie? - Cóż, Quinn zdaje mi z nich relacje – powiedziała, co było jak najbardziej prawdą. Roześmiał się: - Co u Quinn? - Wciąż moja kolej. - Okej, jakie rzeczy? - O tobie i samochodach. I mandatach za przekroczenie prędkości. I klubach. O tobie i tej dziewczynie z tego głupiego filmu o zombie. Tobie i Olivii. - Poczuła, że jej policzki stają się gorące przy tym ostatnim, ale nie mogła się powstrzymać przed zadaniem tego pytania. Graham sięgnął po swoją szklankę wody, chociaż nie wziął nawet łyka. Zamiast tego obrócił nią w śliskich kołach na stole. - Niektóre z nich – powiedział w końcu. - Które części? - Teraz nie jest moja kolej? - Graham – powiedziała, a on podniósł oczy, by spotkać jej. - Nie te części o dziewczynach. Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

46

Ellie wypuściła oddech, z którego nie zdawała sobie sprawy, że go powstrzymywała: - Kluby? - Tu i tam – powiedział – Ale nic zbyt szalonego. Naprawdę. Najbardziej chodzi o sprawę samochodów. Czekała, aż zacznie kontynuować. - Nie wiem, jak to się stało– powiedział – Jedynym samochodem jakim jechałem przed tymi, był minivan mojej mamy. A kiedy kupiłem swój własny, ja po prostu... Nie wiem. Moje życie jest czasami tak klaustrofobiczne! Przypuszczam, że prowadzenie auta odczuwam jako sposób oczyszczenia się od niego. - Tak, ale musisz być ostrożny... - Nie chcę się martwić, gdy jestem w samochodzie – powiedział, nieznacznie zmienionym tonem głosu – To jedyne miejsce, gdzie nie muszę się przejmować kamerami, presją, każdym, kto mówi mi, co mam robić albo co myśli, że powinienem zrobić. - Z wyjątkiem policji. - To jedyne miejsce, gdzie czuję się wolny – powiedział, ignorując ją, a potem potrząsnął głową i spojrzał w dół na stół – Wiem, że to brzmi melodramatycznie. Zbadała go przez chwilę: - Naprawdę masz tor wyścigowy na swoim podwórku? - Nie – powiedział, zaskoczony – Gdzie to słyszałaś? - Masz w samochodzie siedzenie dla Wilbura? - Żartujesz? On dostaje zawrotów głowy, gdy za szybko obraca się wokół własnej osi. Przyrzekam – ostatnią rzeczą, jaką bym chciał, jest mająca chorobę lokomocyjną świnia jako drugi pilot. Gdzie dowiadujesz się o tych rzeczach? - Jest dużo plotek poza tymi... - Taa, cóż, więc pozwól, że wszystko sprostuję: nie jeżdżę wokół Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

47

podwórkowego toru wyścigowego z moją świnią jak jakiś ekscentryczny miliarder. Rozpogodził się. - Chociaż nauczyłem ją nowego tricku. - Tak? - Tak – powiedział, wyglądając na dumnego – Poprosiłem ją, żeby dała mi buziaka i to zrobiła. - To nie brzmi, jak dobry przykład tricku. Myślę, że połowa dziewczyn na świecie byłaby szczęśliwa, by to zrobić na komendę. - Tylko połowa? - drażnił się Graham, a Ellie przekręciła oczami. - Cóż, cieszę się, że słyszę, że przeważnie obściskiwałeś się tylko z Wilburem. Roześmiał się: - Jestem prawie pewien, że on czuje to samo. Czy teraz moja kolej? Skinęła głową. - Powiedz mi więcej o Harvardzie. - Jestem tam dopiero od kilku tygodni. – powiedziała – Niedużo do gadania. Graham posłał jej spojrzenie: - No dawaj. - Jest w porządku. - Jest w porządku? - To Harvard. Wiesz... - Właściwie, nie wiem – powiedział, stukając w głowę kostkami u ręki – Gdy sobie przypomnisz, nie chodzę do college'u, więc mój mózg jest wypełniony filmowymi głupotami. - Co to są filmowe głupoty? - Wiesz: szczęśliwe zakończenia, nieprawdopodobne przyjaźnie, sekretne organizacje i dozorcy, którzy okazują się być geniuszami. Takie rzeczy… Oboje przechylili się do tyłu, gdy kelnerka powróciła z ich mlecznymi koktajlami, każdy z nierówną warstwą bitej śmietany na górze. Ellie przyglądała się Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

48

Grahamowi biorącemu łyk swojego, dotąd aż szklanka była w połowie pusta. - Definitywnie powinieneś założyć inną parę spodni – powiedziała, a on się roześmiał i poklepał po brzuchu. - Muszę znaleźć rolę, która wymaga przybierania na wadze. Wtedy mleczne koktajle piłbym przez cały dzień i całą noc. - Więc co kręcisz jako następne? Zwęził oczy: - Jak to się stało, że omijasz temat? - Jaki temat? - Harvard. Tak bardzo go nienawidzisz, co? Ellie pociągnęła przez słomkę: - Nie powiedziałabym dobrze, że nienawidzę... - Więc co? - Po prostu nie jestem pewna, czy tam pasuję... - Daj spokój – powiedział Graham, pochylając się w jej kierunku. Zawsze chciałaś tam pojechać. I kochałaś to, gdy byłaś tam na kursie poezji. - Znowu usiadł wygodnie, nagle wyglądając na zaniepokojonego. - Prawda? - Tak – powiedziała szybko – Kochałam to. Ale było inaczej. Tamto były dwa tygodnie. To są cztery lata. - Taa, ale jesteś tam dopiero kilka tygodni. Więc, jaki jest problem? - Nie wiem. Tak naprawdę to nie Harvard. To ja. Graham roześmiał się, właśnie gdy miał brać łyka, a niewielkie kawałki bitej śmietany wyleciały z góry jego szklanki. - To najstarsza linia w książce – powiedział, wycierając podbródek – Czy Harvard wie, że właśnie chcesz ją rozerwać na części? - Nie rozrywam jej – powiedziała Ellie, rzucając w niego zwinięte w kulkę opakowanie po słomce – Po prostu jest ciężej niż myślałam. Każdy wygląda, jakby Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

49

już znał każdego z pozostałych i oni wszyscy są do siebie podobni, a ja jestem... - Ty jesteś inna – powiedział Graham rzeczowo. Skinęła głową: - Ale nie w dobry sposób. Czuję się jak student z zagranicznej wymiany albo coś. - To oni tutaj w Harvardzie nie mówią jak w Henley? - Myślę, że ja nie mówię jak w Nowym Jorku. Albo Greenwich. Albo Hamptons. Albo gdziekolwiek. Każdy jest perfekcyjnie miły, ale wiesz, to wymaga tak wiele wysiłku, by to podtrzymywać. - Moim najlepszym przyjacielem jest świnia – powiedział Graham – Uwierz, rozumiem to. - Taa, cóż, jest całkiem wspaniałą świnią. - Uniżoną – zgodził się z uśmiechem. - Promienną. - A co z innymi książkowymi maniakami? - Co z nimi? - Cóż, czemu z nimi nie trzymasz? Muszą być ich tam tony. Ellie zdecydowała się to zignorować: - To nie chodzi tylko o to. Bardziej o to, że ja... Nie wydaje mi się, że znajdę swoje miejsce. Nie wiem, co jest ze mną nie tak. Nawet w klasie... - Nawet w klasie? Ellie skinęła głową: - Z pewnego powodu nie powiedziałam paru słów. - Wcale? - Wcale – potwierdziła, gdy przybyło ich jedzenie. Graham zaczął jeść swojego burgera, prawie zanim talerz był cały na stole, ale kelnerka wydawała się tego nie zauważyć. Wyciągnęła po prostu kilka dodatkowych Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

50

serwetek ze swojej kieszeni, jak gdyby sugerując, że będzie ich potrzebował, i z powrotem skierowała się do lady. - Więc wczoraj – powiedziała z ustami pełnymi grillowanego sera – na mojej szekspirowskiej sekcji, która jest moją ulubioną, profesor zawołała na mnie po raz pierwszy. - Uuu, och – powiedział Graham, bez spoglądania w górę znad swojego jedzenia. - Dokładnie. Kompletnie zamarzłam. Ja tylko się jąkałam trochę, stałam się naprawdę czerwona, potem była ta absurdalnie długa cisza, a wtedy spytała kogoś innego. - Znałaś odpowiedź? - zapytał, obniżając swojego burgera. - To najgorsza część – powiedziała Ellie ze skinieniem – Faktem jest... Wiem, że jestem ogromnym tchórzem w innych aspektach i potrafię być kompletnie beznadziejna w rzeczach jak ta, ale szkoła zawsze była jedynym miejscem, w którym czułam się w porządku. Graham spojrzał zamyślony, gdy przeżuł: - Myślę, że potrzebujesz więcej lekcji z gry twarzy. - Co? - Gra twarzy – powiedział, jak gdyby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie – Jest wtedy, gdy mam zrobić dużą scenę, gdzie potrzebuję grać jak ktoś większy, odważniejszy i bardziej śmiały niż naprawdę jestem, wtedy staję przed lustrem i ćwiczę moją grę twarzy. Zademonstrował to teraz dla niej, marszcząc czoło i przekręcając usta w głęboki grymas, tak że udało mu się wyglądać zarówno całkowicie zastraszająco i kompletnie błazeńsko w tym samym czasie. Ellie próbowała się nie śmiać: - Nie jestem pewna, czy to mi dużo pomoże we Wczesnych Sztukach Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

51

Szekspira. - Nie musisz rzeczywiście robić min – powiedział, z ponownie zrelaksowanymi rysami – Mam na myśli, że to definitywnie pomaga, jeśli potrzebujesz się przygotować emocjonalnie. Ale chodzi tu bardziej o sposób, w jaki się czujesz. Pomysłem jest, żeby tak jakby udawać, że jesteś tak nieustępliwa jak właśnie wtedy wyglądasz. - Nawet jeśli nie jesteś. Skinął głową: - Nawet jeśli nie jesteś. Ellie pomyślała w tym momencie o lekcji, kiedy siedziała tępo pod ciężkim spojrzeniem reszty studentów. Pomyślała o sposobie, w jaki cały dzień podążała za Lauren, Karą i Sprague i jak jej pierwszy odruch umykał, gdy zdała sobie sprawę, że Graham mógłby zjawić się na czerwonym dywanie. - Zapalczywą, chociaż wzrostem małą10 – powiedziała, a Graham, który obracał frytka w kałuży ketchupu na swoim talerzu, spojrzał na nią. - Co? - To była odpowiedź. Na mojej szekspirowskiej lekcji. Rzecz, której nie byłam w stanie powiedzieć. - Rzeczą, którą chcę być, dodała prawie, ale tego nie zrobiła. To ze Snu Nocy Letniej. - Szekspir, co? - powiedział, siadając wygodnie i przewieszając jedną rękę nad górą boksu – Nie pierwsza osoba, która przychodzi do głowy, kiedy myślisz chociaż. - Pióro – powiedziała mu Ellie, podnosząc jeden z trójkątnych kawałków jej grillowanego sera – jest silniejsze od miecza. - Okej, Hamlet – powiedział z wielkim uśmiechem – Zobaczmy to więc. - Zobaczmy co? - Twoją grę twarzy. Ellie miała powiedzieć ”nie”. Miała zadrwić z właśnie tego pomysłu. Ale 10 Cytaty po polsku z oficjalnego wydania.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

52

wtedy zdała sobie sprawę, że to była jej reakcja ostatnio na prawie wszystko i spojrzała na to z innej strony. Zamiast tego, odstawiła swój grillowany ser i oblizała palce, a potem pochyliła się przez stół, żeby jej twarz była blisko twarzy Grahama. - Gotowy? - zapytała, a on skinął głową, chociaż mogła powiedzieć, że próbował się nie uśmiechać. Zignorowała go, narzucając swoim ustom prostą linię, a potem marszcząc brwi, zgniatając czoło i przypominając sobie o czym wcześniej powiedziała jej Lauren – bądź bardziej agresywna – i o czym właśnie powiedział jej Graham – większa, odważniejsza i bardziej śmiała – przez cały czas piorunując go wzrokiem, z tak groźnym spojrzeniem, jakie mogła możliwie wykrzesać. Ale ku jej zaskoczeniu, on zaczął się śmiać, tym rodzajem śmiechu, który jest niepowstrzymywany i niemożliwy do zatrzymania, który zaczyna się w twoim brzuchu i toruje sobie drogę dokładnie w górę, do twoich oczu. - No weź! - powiedziała, psując charakter, gdy osunęła się w dół siedzenia – Nie mogło być tak źle! Oczy Grahama łzawiły i sięgnął po jedną z dodatkowych serwetek, muskając je teatralnie: - Mogę szczerze powiedzieć, że to była najmniej przerażająca rzecz, jaką kiedykolwiek widziałem w moim życiu. To tylko sprawiło, że spojrzała na niego groźnie, tym razem naprawdę, a on pomachał serwetką w akcie kapitulacji wciąż się śmiejąc. - To teraz – przyznał – jest krokiem w dobrym kierunku.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

53

ROZDZIAŁ 13 Do czasu, gdy skończyli jeść, było już całkowicie ciemno i trochę chłodno; to była jedna z tych nocy, która załapuje się gdzieś pomiędzy latem a jesienią, starym a nowym. Na zewnątrz restauracji Ellie podskoczyła kilka razy w górę i w dół na palcach, zerkając niechętnie w kierunku teatru. Nie czuła się gotowa puścić Grahama właśnie teraz, by powrócił do tłumu rozwrzeszczanych fanek i hiperskutecznych doradców, którzy zostali wyznaczeni do przenoszenia go z miasta do miasta, z filmu do filmu, jak gdyby był częścią gry planszowej. Popatrzyła w górę na niego, a jej żołądek zatrzepotał. Ledwie znaleźli siebie ponownie. I jak na pierwszy raz od długiego czasu, wciąż było tak dużo do powiedzenia. Graham sięgnął po telefon z kieszeni, a Ellie mogła zobaczyć, że było tam kilka nowych SMS-ów i wiadomości, niewątpliwie wiele z nich od Harrego. - Wciąż mamy trochę czasu – powiedział, niedbale wrzucając telefon do kurtki, bez odczytywania wiadomości – Moglibyśmy iść dłuższą drogą z powrotem? Skinęła głową, nie do końca ufając sobie, by powiedzieć więcej. Graham wcisnął jankeską czapkę z powrotem na głowę, ściągając w dół brzeg, a potem, ku jej zachwytowi, zaczęli iść w dokładnie przeciwnym kierunku do Ziegfeld. Piąta Aleja wyglądała magicznie po nocy; morze podskakujących świateł samochodów i taksówek; witryny sklepowe jak akwaria w ciemności. Żadne z nich nic nie mówiło, gdy przechodzili przez Pięćdziesiątą Ósmą, gdzie zobaczyli bladą fasadę Hotelu Plaza z zielonym dachem. Poza nim znajdował się wielki niebieskoczarny zarys Central Parku i bez żadnej dyskusji skręcili w jego kierunku. - Lubię to miejsce – powiedziała Ellie, gdy czekali na zmianę światła, stojąc Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

54

tak blisko, że materiał kurtki Grahama dotykał lekko jej nagiego ramienia, powodując u niej dreszcz. - Nie byłam pewna, że mogłabym je lubić. - Nigdy nie byłaś? Potrząsnęła głową. - Ostatnio wiele razy tutaj bywałem. - Ty wszędzie bywałeś wiele razy. - To jest swego rodzaju dziwne – powiedział, gdy zaczęli przechodzić przez park. - Ja nigdy nie byłem gdziekolwiek jako dziecko. A teraz jestem zdezorientowany. Sydney, Londyn, Paryż, Tokio... Nie potrafię nawet zapamiętać wszystkich tych miast. Ellie spojrzała w górę na niego: - Ale? - Ale tęsknię za domem – powiedział ze wzruszeniem ramionami – Z czego zdaję sobie sprawę, że jest szalone, odkąd wszystko, co na mnie czeka to świnia. Ale jednak. Byli właśnie w środku parku, idąc ścieżką wzdłuż brzegu mętnego stawu, gdzie pierścień z ulicznych lamp dawał niewyraźne odbicie w wodzie. Zatrzymali się przy pustej ławce, a Ellie usiadła na jednym końcu, czekając aż Graham zrobi to samo11. Ale on tam stał, patrząc na nią z zamyślonym wyrazem twarzy, z rękami głęboko w kieszeniach i częścią jego marynarki powiewającą na wietrze 12. - Nie mogę powiedzieć, że jesteś szczęśliwy – powiedziała, próbując spotkać jego wzrok pod krawędzią baseballówki, a on schylił głowę, wahając się trochę za długo przed odpowiedzeniem. - Szczerze – powiedział – ja też tak naprawdę nie mogę powiedzieć. Usiadł obok niej, zostawiając zbyt dużo przestrzeni pomiędzy nimi. Obok przeszła kobieta z ogromnym psem, naciągając ciężko smycz, a kiedy odeszli i 11 Ellie, to nie tak! Ty powinnaś mu usiąść na kolanach, a nie on tobie ;D A tak w ogóle to kiedy będzie jakiś pocałunek, no?! 12 No weźcie ludzie!!!

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

55

ścieżka znowu była pusta, Graham potrząsnął głową. - Nie miałem tego na myśli, tak naprawdę – powiedział, brzmiąc na sfrustrowanego – Wiem, że jestem szczęściarzem. I wiem, że ludzie mogliby zabijać za taki rodzaj życia, tego typu możliwości zawodowe... - Nie jestem reporterem – przypomniała mu Ellie – Możesz być ze mną szczery. W roztargnieniu zwijał koniec swojego krawatu, a teraz pozwolił mu upaść i oboje patrzyli jak ponownie się rozwija. - Czasami jest po prostu tego za dużo. - Potrafię sobie to wyobrazić – powiedziała, ale zobaczyła go krzywiącego się i zmieniła zdanie. - Nie, masz rację. Nie potrafię. - Ostatnio czuję się po prostu jakbym się dusił. Jakbym nie mógł zaczerpnąć wystarczającej ilości powietrza. Co jest powodem, dla którego miło czasami uciec. - Prowadząc zbyt szybko. - To nie jest tak szybko. - Widziałam co najmniej trzy historie o tobie zatrzymującym się na poboczu. - Potrafię sobie z tym poradzić. Ellie posłała mu ciężkie spojrzenie: - Po prostu bądź ostrożny, dobrze? - Brzmisz jak moi rodzice – powiedział, a wtedy jego twarz złagodniała. Ale zanim mogła zapytać go, czy teraz sprawy się polepszyły, czy wciąż martwi się o dystans pomiędzy nimi w następstwie jego nagłej sławy, on skinął głową. - Ostatnio widuję ich dużo częściej, co jest dobre – powiedział – Mój tata dostał kompletnej obsesji na punkcie kształtowania krajobrazu mojego domu. Miałem całą ekipę, która przychodziła dwa razy w tygodniu, ale kiedykolwiek jestem w mieście, on zazwyczaj właśnie kończy samemu przyciągać kosiarkę. A moja mama – ona myśli, że jem za dużo jedzenia na wynos, więc wpada i spędza Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

56

cały dzień na gotowaniu, a potem moja lodówka kończy, wyglądając, jakbym przygotowywał się na apokalipsę albo coś. Ellie uśmiechnęła się. Nadszedł moment, w którym większość facetów, których znała, kończyłoby rozmowę przewracaniem oczami. Ale nie Graham. Wiedziała, co to znaczyło dla niego, tego rodzaju przyziemne gesty i jak ciężko zapracował na to, że były. - I Wilbur kocha mieć ich wokół – powiedział, znowu opierając się o ławkę, teraz bardziej zrelaksowany – Moja mama nawet zrobiła mu na drutach sweter na zeszłe Boże Narodzenie. Ellie się roześmiała: - Świnia w kocyku? - Nawet nie żartuj – powiedział Graham, posyłając jej surowe spojrzenie. - Jestem szczęśliwa, że jest tak, jak mówisz– powiedziała, obracając się tak, że znowu byli twarzami do siebie. - To wszystko brzmi naprawdę... normalnie. - Próbuję – powiedział, zdejmując czapkę i mierzwiąc swoje włosy – Mam na myśli... ze sprawami jest wszystko okej. Naprawdę nie mogę narzekać, oczywiście. Ale szczęście? Nie wiem o tym. Myślę, że może ostatnim razem, kiedy byłem naprawdę szczęśliwy, było ubiegłego lata. Ellie odwróciła się, by rozejrzeć się za stawem. Woda szemrała na wietrze tylko nieznacznie, a ona znowu przypomniała sobie o tej ostatniej nocy, którą ona i Graham spędzili razem w Henley. Wszystko wtedy odczuwało się jako tak duże: szorstka powierzchnia plaży, wzburzona woda i niekończące się nocne niebo. A teraz byli tutaj znowu, na mniejszej scenie, otoczeni ze wszystkich stron przez drzewa i krzaki, budynki i ludzi, wszystko dławiące i jakoś zbyt bliskie nich. Co Graham powiedział? Że odczuwa się to jak duszenie się, jakby ciężko było zaczerpnąć wystarczającej ilości powietrza. - Ja też – powiedziała w końcu, a on wzdrygnął się na te słowa. Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

57

- Przypuszczalnie jesteś szczęśliwsza beze mnie – powiedział, wyglądając na zranionego – Poza tym, co było punktem zwrotnym tego wszystkiego? - Wszystkiego czego? - Zeszłego roku – powiedział, kopiąc piętą w ziemię – Nierozmawianie przez tak długo. Mam na myśli... dlaczego jeszcze przestałaś pisać? - Ponieważ ty przestałeś. - To nieprawda – powiedział, szarpiąc do przodu, nagle spięty – Pisałem do ciebie kupę razy zeszłej zimy, a ty nigdy nie odpisałaś. - No weź – powiedziała Ellie, rozdrażniona – W zasadzie mówiłeś tylko o pogodzie w gruncie rzeczy. To zaczynało wyglądać jak obowiązek dla ciebie. A ja nie chciałam nim być. Miałeś te wszystkie ekscytujące rzeczy, trwające bez przerwy, a czytanie o moim licealnym dramacie, podczas gdy ty byłeś zajęty spotykaniem się z premierem Francji... - Tak właściwie to był prezydent. - Po prostu zrozumiałam, że idziesz do przodu – powiedziała, ignorując to. Potrząsnął głową: - Byłaś jedyną, która się odizolowała. Przestałaś mówić o czymkolwiek, co miało znaczenie. Przestałaś śnić na jawie ze mną o college'u, albo opowiadać o listach, które pisałaś do swojego taty. Przestałaś wysyłać mi wiersze. - To dlatego, że wszystkie były o tobie – powiedziała z płonącą twarzą – I to było żenujące, okej? Przypuszczalnie chciałam być ponad tobą od tamtej pory. - Kto tak mówi? - Cóż, ty – powiedział, piorunując go wzrokiem – Musiałam oglądać zdjęcia ciebie z innymi dziewczynami mniej więcej każdego jednego dnia, podczas gdy ja siedziałam w Henley, pisząc wiersze o tobie, jak kompletna idiotka. - Czy były chociaż lepsze niż wiersze Wordsworth’a? - zapytał z uśmiechem – Ten facet był totalnie kiepskim pisarzem. Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

58

Roześmiała się: - On był okej. - Hej – powiedział Graham, przysuwając się trochę bliżej niej – Przepraszam. Nie wiedziałem. Szczerze, odczuwa się jakbyś była jedyną, która była ponad to. Myślałem, że idziesz dalej. Myślałem, że cię znudziłem. - Jak mogłeś... - Wszystko, czym się zajmowałem, było pracą – powiedział ze wzruszeniem ramionami – Właściwie ty też miałaś życie. - Czy miałeś jakiekolwiek pojęcie jak nudne jest Henley? - zapytała, a potem potrząsnęła głową – Nie było tak źle, zanim się pojawiłeś. Ale kiedy opuściłeś... - Uwierz mi, nie było nudne dla mnie. Wiele razy życzyłem sobie... - zamilkł, posyłając jej długie, badawcze spojrzenie – Ostatnio nie sypiam, więc dostałem tę głośną maszynę, która gra dźwięki oceanu. Teraz zasypiam każdej nocy, myśląc o tej plaży i życząc sobie, by być tam z powrotem. Po prostu nie wiedziałem, jak ci to powiedzieć. - Chciałabym, żebyś powiedział. - To za bardzo rani – powiedział z oczami patrzącymi na ziemię – Pisanie do ciebie. Popatrzyła na niego: - Co masz na myśli? - Było tak dużo tego, czego próbowałem nie mówić. Przypuszczam, że łatwiej było mówić o niczym niż o tym, jak bardzo za tobą tęskniłem13. - Też za tobą tęskniłam14 – powiedziała, z sercem koziołkującym w jej piersi na myśl o tym całym straconym czasie. Oboje próbowali chronić siebie nawzajem, a gdy to robili, zaczęli siebie odpychać. A teraz było za późno. - A poza tym – mówił Graham – zrozumiałem, że byłaś w lepszej sytuacji beze 13 Awwww :D 14 Jeden, malutki pocałunek... Please :P Dobra, przeczytałam dalej i SPOILER nie będzie pocałunku SPOILER :/

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

59

mnie i całego mojego szaleństwa. Ellie westchnęła: - Wygląda na to, że lubię ciebie i twoje szaleństwo. Oboje urwali, spoglądając na drzewa, staw i na sylwetki ludzi idących przez kładkę dla pieszych najdalej stąd. - Może osiągnęliśmy szczyt zeszłego lata – powiedział po chwili – Może nigdy nie będziemy tak szczęśliwi ponownie15. Ellie roześmiała się wbrew sobie: - To dopiero pogodna myśl. Pochylił się do przodu, opierając łokcie na kolanach: - Wiesz w jaki sposób zawsze myślę o moim życiu w terminie przed i po... - Pierwszym filmie? - Tak. Ale ostatnio myślę też o tobie. - Co masz na myśli? - Jak... przed i po tobie. Ellie mrugnęła na niego, nagle znowu poirytowana: - Powinieneś więc bardziej próbować. Powinieneś przyjechać z wizytą. Albo wkrótce się odezwać. Powinieneś coś zrobić. Para w ciemnych kurtkach przeszła obok, ale oni nie spojrzeli na nich. Najwyraźniej było to miasto wykorzystywane do niewtrącania się w nieswoje sprawy, a anonimowość tego miejsca lekko wstrząsnęła Ellie. Nawet bez jego czapki było teraz za ciemno, by wyraźnie zobaczyć Grahama. Byli po prostu inną parą, kłócącą się w parku dzisiejszej nocy. - Dlaczego ty nie zrobiłaś? - powiedział, gwałtownie wstając. - Moje życie także zostało podzielone – powiedziała, również powstając – To była stara ja. To nie... to już nie jestem ja. A przynajmniej nie chcę nią być. Wyglądał na zmieszanego: 15 No i mamy nasz tytuł :) Happy Again :D

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

60

- Kim więc teraz jesteś? - Nie jestem kimś, kto zakochuje się w gwiazdach filmowych 16 – powiedziała, rzucając mu uparte spojrzenie – I nie jestem kimś, kto czeka, aż oni odpiszą. Nie chcę chodzić na premiery i nie chcę być czytającą blogi plotkarskie albo te głupie magazyny w sklepie spożywczym. Nie chcę się przejmować żadną z tych rzeczy. Graham spojrzał na nią spokojnie: - Masz na myśli, że nie chcesz się mną przejmować? - To nie ma sensu – powiedziała, z lekko załamującym się głosem – Ty i ja. - Wiem to – powiedział, wyciągając i biorąc jej dłoń, a uczucie jego skóry na jej, niemal zabrało jej oddech. - Tak jakby. Ale czasami myślę... - Co? - Że może to jest jedyna rzecz, która ma sens. Ellie spojrzała w dół na ich dłonie, które kołysały się pomiędzy nimi, i poniżej nich, na buty Grahama, błyszczące nawet w ciemności. Wokół nich szeleściły liście, a buczenie reszty miasta przerywane było od czasu do czasu przez okazjonalne trąbienie klaksonów samochodowych. Przez staw kolejna para przechodziła mostem, ale poza tym tylko ich dwójka była tutaj, w tej cichej oazie; gdzie Ellie mogła usłyszeć bicie swojego serca, mogła poczuć puls na dłoni Grahama, mogła wyobrazić sobie, co mogłoby się stać, jeśli przechyliłaby głowę do tyłu właśnie teraz, by na niego spojrzeć. Ale tego nie zrobiła. Zamiast tego odchrząknęła: - Spójrz, wiem, że to nie jest fair w stosunku do ciebie... - Ellie... - To nie chodzi o to, kim jesteś, wszystkie te szaleństwa. Biorę je. Ale chodzi o twoje życie - kontynuowała z głową wciąż skłonioną – I najcięższą częścią nie jest podróż, kamery albo prasa, wiesz? Jest nią reszta tego. Czekanie, martwienie i 16 No dobra, czy tylko mi się wydaje, że tutaj Ellie trochę przesadziła? o.O

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

61

zastanawianie się. Nie chcę tego i wiem, że to jest absurdalne dla kogoś jak ja, mówić to do kogoś jak ty, ale po prostu nie jestem pewna, czy mogłabym... - Ellie – znowu powiedział i tym razem zatrzymał się tak, że była zmuszona spojrzeć na niego, a coś w jego oczach zatrzymało ją na krótko. - O nic cię nie pytam. Zesztywniała: - Wiem. - Wiem, jak ciężko by było – powiedział – Jak nierealistycznie. - To nie jest film – przypomniała mu- przypomniała sobie- a on posłał jej słaby uśmiech. - Też to wiem – powiedział – Chciałem tylko... - Co? Uścisnął jej rękę, tylko najmniejszy ucisk na środku jej dłoni, ale Ellie poczuła, jak wędruje on w górę jej ręki jak prąd elektryczny. Nie zdawała sobie sprawy, jak było jej zimno, ale teraz zaczęła się trząść, a Graham wypuścił jej rękę, ściągnął swoją kurtkę i przewiesił jej przez ramiona. Kiedy włożyła w nią swoje ręce, rękawy były o wiele za duże, a on, bez mówienia czegokolwiek, zaczął podwijać je do góry dla niej, stopniowo, co dla pewnych powodów sprawiło, że poczuła, że chce jej się płakać. - To było realne – powiedziała cienkim głosem – Prawda? Spojrzał do góry na nią: - Co było? - My – powiedziała – Zeszłe lato. - Tak. – powiedział, znowu cofając się o krok – Było. Ellie spędziła tak dużo czasu, próbując przekonać siebie, że nie było, że on był tylko gwiazdą filmową, która przybyła do miasta i że była po prostu głupią dziewczyną, która się w nim zakochała. Ale stojąc teraz tutaj, z jego kurtką Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

62

zwisającą z jej ramion, jej rękami wystającymi z ostrożnie podwiniętych rękawów, wiedziała na pewno, że się myliła. - Chcę być znowu szczęśliwa – powiedziała cicho – Chcę tego dla nas obojga. Graham się uśmiechnął: - Ja też tego chcę. - I chcę... Uniósł brwi, czekając. - I chcę, żebyś był bardziej ostrożny, gdy prowadzisz. - Mówiłem ci, jestem ostrożny... - zaczął, ale mu przerwała. - I było tak wiele rzeczy, które zawsze chciałam móc ci powiedzieć. Chcę potrafić pisać do ciebie i nie martwić się, co to znaczy. Chcę po prostu wiedzieć, że jesteś tutaj. Graham skinął głową: - Podoba mi się to. - Chcę czuć się w sposób, w jaki czułam się zeszłego lata – powiedziała Ellie, przechylając do tyłu głowę, by spojrzeć na purpurowe niebo. - I chcę być duża, odważna i śmiała. Roześmiał się: - Właśnie jesteś. Jesteś najbardziej śmiałą osobą, jaką znam. - Nie jestem – powiedziała, potrząsając głową. - Pamiętasz, jak ukradliśmy łódź? - To był twój pomysł. Nigdy nie zrobiłabym tego sama. - Tak, ale to było dlatego, bo chciałaś znaleźć swojego tatę. To był twój pomysł. I to była jedna z najodważniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek widziałem. Ellie z powrotem usiadła na ławce, czując się nagle wycieńczona: - To nie było wystarczająco dobre. - Co z listami? - powiedział Graham, dołączając do niej, tym razem siadając Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

63

bliżej tak, że ich ramiona ocierały się o siebie – Wysłałaś je kiedykolwiek? - Nie – powiedziała Ellie nieszczęśliwie. - Żadnego? - Jest ich cały stos w mojej szufladzie na skarpetki – powiedziała, a on uderzył swoim kolanem o jej kolano. - Dostaniesz się tam. - Mam taką nadzieję – powiedziała, opierając głowę o jego ramię nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Nad nimi helikopter przesuwał się po niebie, a oni mogli usłyszeć odległy pomruk. - Chcę dostać więcej szans – powiedziała – I już się tak nie bać. - Też tego chcę – powiedział – Chcę pamiętać, dlaczego kocham to, co kocham i co sprawia, że jestem szczęśliwy i chcę spróbować zapomnieć o reszcie tych rzeczy. - Co jeszcze? - Chcę wiedzieć, że również tutaj jesteś. Skinęła głową na jego ramieniu: - Właśnie tu jestem. - Chcę zostać zakwestionowany. Chcę więcej mówić głośno. I chcę nauczyć się mówić 'nie' noszeniu spodni, które są zbyt obcisłe. Ellie się roześmiała: - Myślę, że to chyba dobry pomysł. - I chcę spędzać więcej czasu w domu. - Chcę potrafić stanąć przed pokojem pełnym ludzi i potrafić właściwie powiedzieć tą rzecz, którą chcę powiedzieć – powiedziała mu. - I chcę potrafić stanąć przed tylko jedną osobą i powiedzieć tą rzecz, którą chcę powiedzieć. Podniosła głowę: Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

64

- Graham... Ale on tylko owinął rękę wokół jej ramion i znowu przyciągnął ją do siebie: - Twoja kolej. - Chcę – powiedziała – być tym rodzajem człowieka, który mówi 'tak' dużo częściej. - To dobre. - I chcę, żebyśmy znowu byli szczęśliwi. - Właśnie to powiedziałaś. - Tak – powiedziała – ale uważam, że jest to warte powtórzenia. - Cóż, to musi działać – powiedział, zaciskając swoje ręce wokół niej – Nie wiem jak ty, ale ja czuję się właśnie milion razy szczęśliwszy.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

65

ROZDZIAŁ 14 Niedługo po tym wyłonili się z parku. Ramię Ellie było złączone z ramieniem Grahama, a oni opierali się o siebie jak dwie strony namiotu 17. Wciąż miała na sobie jego kurtkę, a on znowu założył jankeską czapkę; gdy wyszli na Pięćdziesiątą Dziewiątą, stali się tylko kolejną dwójką w morzu ludzi podążającą obok turystów z kamerami,

mężczyzny

w

garniturze

i

kobiety

przywołującej

taksówkę,

harmonizującą ze światłami, ruchem ulicznym i hałasem. - Chciałbym, żebyśmy nie musieli wracać – wymamrotał Graham, gdy przeszli przez ulicę, a ona wiedziała, że mówi o więcej niż tylko premierze. Myślała o dokładnie tym samym, ale przekrzywiła głowę, by spojrzeć na niego z nazbyt radosnym wyrazem twarzy. - Gra twarzy – powiedziała z niewielkim uśmiechem. Roześmiał się: - Stworzyłem potwora. - Jeszcze nie – powiedziała – Wciąż potrzebuję trochę praktyki. Graham zatrzymał się gwałtownie. Stali przed Hotelem Plaza obok olbrzymiej fontanny z kilkoma częściami i metalową rzeźbą kobiety umieszczoną na szczycie. Nieopodal mężczyzna grał na swojej gitarze piosenkę, której Ellie nie rozpoznała; brzęczącą melodię, która wzrastała i opadała w purpurowej ciemności. - Masz rację – powiedział z oczami błądzącymi po małym placu – Chcesz być bardziej śmiała, prawda? Zwęziła na niego oczy, nie pewna do czego to zmierza: - Tak. - Więc zobaczmy to. 17 Pup tent- chodzi o mały namiot dwuosobowy

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

66

- Co? - Twoją grę twarzy. - Tutaj? Skinął głową: - To jest równie dobre miejsce, jak każde inne, racja? - Nie robię tego... - Większa, odważniejsza, bardziej śmiała – przypomniał jej – Pamiętaj, tu nie chodzi o minę. Tu chodzi o emocjonalne przygotowanie się do czegoś. Popatrzyła na niego, nagle nerwowa: - Więc, co miałabym zrobić? - Cokolwiek – powiedział, odwracając się, by wskoczyć na kamienny gzyms fontanny. Stał tam, uśmiechając się w dół do niej, w koszuli bez marynarki i zbyt obcisłych spodniach, a Ellie nie mogła powstrzymać śmiechu. - Jesteś szalony. Wyciągnął do niej rękę, a Ellie wzruszyła rękawami jego czarnej kurtki, by z powrotem wziąć go za rękę, robiąc z nim krok w górę. Za nimi woda pluskała w fontannie, a jarzące się światła z Plaza były podobne do światła księżyca. Na chodniku ludzie kontynuowali pośpiech przez Piątą Aleję, nie zwracając uwagi na parę na gzymsie. Z lekkim zmarszczeniem brwi, Ellie odwróciła się, by stanąć twarzą do Grahama. - Co teraz? - zapytała, a on wzruszył ramionami. - Możesz stepować – zasugerował, wykonując mały ruch, właśnie tam na fontannie. Potrząsnęła głową. - Śpiewać? - zapytał, wskazując na faceta z gitarą. - Musisz żartować. - W porządku – powiedział – Krzyczeć? Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

67

- To jest głupie... - Nie jest – powiedział, chwytając jej ramiona – Powiedziałaś, że chcesz mieć więcej szans. Cóż, teraz jest czas, by zacząć. - Każdy będzie patrzył. - To jest Manhattan – powiedział – Nikt się nie przejmuje. Uwierz mi. Ellie wzięła głęboki oddech, odwracając się, by stanąć twarzą do ulicy. Nienawidziła, że jej serce łomocze nawet teraz, gdy nie było to niczym więcej jak tylko głupią zabawą, gdy to nic nie znaczyło. Nikt nie patrzy, przypomniała sobie. Nikt się nie przejmuje. Z wyjątkiem Grahama. Spojrzała na niego z ukosa: - Co niby miałabym powiedzieć? - Powiedz 'Kocham Nowy Jork' – zasugerował, a ona wywróciła oczami. Wzruszył ramionami, a potem rozłożył ręce. - W porządku, więc... 'Jestem królem świata!' Wykrzyczał tę ostatnią część, a ona wybuchła śmiechem, gdy starszy mężczyzna z pobliskiej ławki spojrzał w górę na nich ze zmarszczonymi brwiami. Policzki Grahama zaczerwieniły się, a jego oczy tańczyły: - Za dużo filmowych głupot? - Tylko trochę. - Okej – powiedział, myśląc – Więc może 'Kocham Grahama Larkina!' Niemalże sam to krzyknął, a grupa dziewczyn, które przecinały plac, przelotnie na niego spojrzała, zanim kontynuowała swoją drogę. Ale Ellie po prostu na niego patrzyła18. Wiedziała, co miał na myśli. Miał na myśli sposób, w jaki kocha go większość ludzi: jak fana, jak faceta z plakatu filmowego, jak postać na czerwonym dywanie. 18 Iiiiiii???

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

68

Miał na myśli to jako żart. Ale coś w jego słowach – nawet wymówionych tak jak były: pełnych humoru, samoświadomości i lekkiej pogardy – szarpnęło czymśw środku Ellie. Nagle była świadoma, jak byli blisko; świadoma napływu wody tuż za nimi, jak dźwięku fal tamtej nocy w Henley, kiedy ogrzewali się razem nad dzikim i spienionym oceanem; Graham patrzył na nią w taki sam sposób, jak patrzył na nią teraz, ze wzrokiem wypalającym dziurę dokładnie przez nią. - Kocham Grahama Larkina – powiedziała cicho, głosem pełnym emocji, a na jego twarzy pojawiła się iskierka zaskoczenia, ale potem jego wyraz twarzy złagodniał. - Miałaś to krzyknąć – powiedział, uśmiechając się, gdy ona pociągnęła krawędź jego czapki, zmuszając go do obniżenia swojej twarzy, przyciągając go bliżej i bliżej, dopóki ich usta się nie spotkały. I pomimo że byli w środku jednego z największych miast na świecie, zagubieni w morzu betonu, drewna i metalu, mogła prawie przysiąc, że smakował jak ocean19.

19 Dziękuję, dziękuję :D Czy tylko mi się ten fragment tak spodobał? xD

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

69

ROZDZIAŁ 15 Gdy zbliżali się do teatru, Ellie puściła dłoń Grahama. Zostali przywitani przez ogromny filmowy plakat, który był podtrzymywany na sztaludze dokładnie wewnątrz wejścia do budynku. Ominęła go wcześniej z powodu tłumów, ale teraz gapił się na nich, olbrzymi, błyszczący i rażący: prawie naturalnej wielkości zdjęcie Grahama, z jego ustami oddalonymi zaledwie o centymetry od ust Olivii. Ellie popatrzyła na to, a Graham popatrzył na nią. - Nie – powiedział, kiedy wreszcie się do niego obróciła – Nie rób tego. - Czego? - Nie patrz tak na mnie. Ellie położyła uspokajającą dłoń na jego ręce: - Przepraszam – powiedziała – Nie zamierzałam... Wiem, że nie jesteś tym facetem. - Dokładnie – powiedział z lekkim skinieniem – Jestem facetem, który stepuje na brzegu fontanny. - I którego najlepszym przyjacielem jest świnia. - I który ma plamę ketchupu na swojej materiałowej chusteczce – powiedział, spoglądając w dół na garnitur ze zmarszczonymi brwiami, a potem obracając chusteczkę, by ukryć plamę. Ellie roześmiała się: - I który nosi materiałowe chusteczki. - Widzisz? - powiedział, wskazując na plakat – Wcale nie jestem tak romantyczny w realnym życiu. - Cóż – powiedziała, sięgając po jego dłoń – może trochę. Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

70

Przy drzwiach do niższego korytarza znajdował się ochroniarz, ale wydawał się natychmiastowo rozpoznać Grahama i stanął z boku, by pozwolić im przejść bez słowa. Wszyscy inni wciąż byli na górze. - Zgaduję, że powinniśmy... - zaczęła Ellie, ale wtedy zobaczyła parę nóg pojawiających się na ruchomych schodach, potem krawat i potem twarz Harrego Fentona, który schylił się, by przyjrzeć im się badawczo ze spojrzeniem ulgi. - Tu jesteście – powiedział, mrugając szybko, gdy schodził z ruchomych schodów – Cześć. - Hej – powiedział Graham, trzymając się mocniej, gdy Ellie próbowała puścić jego rękę – Właśnie jesteśmy w drodze powrotnej na górę. - Cóż, dobrze – powiedział Harry, rzucając okiem na Ellie z odrobiną uśmiechu – Podobał ci się film? - Podobał – powiedziała ze skinieniem – Był bardzo... romantyczny. Harry spojrzał na Grahama: - Już prawie są gotowi. - Bądź za chwilę na górze – powiedział Graham, w sposób, który zarządził bycie uprzejmym, opuszczając pokój bez żadnej dyskusji, a Harry wydał znużone westchnienie, zanim podszedł do innych ruchomych schodów i wszedł na nie. - Dobrze było zobaczyć cię ponownie, Ellie – powiedział, właśnie w drodze na górę – Mam nadzieję, że nie będzie to ostatni raz. - Dzięki za bilety – powiedziała, ale on właśnie poszedł. Gdy odwróciła się z powrotem do Grahama, on obserwował ją z nieczytelnym wyrazem twarzy. Bez mówienia czegokolwiek, ześlizgnęła ciemną kurtkę ze swoich ramion, wyciągając ją w jego kierunku. Wziął ją i przez chwilę oboje się jej trzymali, ich ręce oddalone zaledwie o cale, ściskające kurtkę, jak gdyby była czymś bardziej wiążącym niż tylko materiałem. Ale potem Ellie ją puściła, a Graham westchnął, gdy ponownie przerzucił ją Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

71

przez ramiona. - Powinieneś tam iść – powiedziała mu, z oczami sunącymi ku ruchomym schodom – Moje przyjaciółki prawdopodobnie wciąż są w teatrze. A ty masz kilka pytań do odpowiedzi. - Pewnie mam... – powiedział, spoglądając ponad jej ramieniem na dwóch pracowników teatru, którzy szeptali do siebie nawzajem. Ta część korytarza była przeszklona z każdej strony i nagle stwierdził, że czuł się obnażony. Wziął ją za rękę i poprowadził ją do ciemnego klina pustej przestrzeni, poniżej jednych z ruchomych schodów, gdzie stali w czerwonej poświacie światła wyjścia awaryjnego. - Nienawidzę, że musimy znowu to robić – powiedziała z gryzącym uczuciem w żołądku, które właśnie było zbyt znajome. - Tak, ale tym razem jest inaczej. - Jest? Włożył pasmo jej włosów za ucho: - Ponownie się zobaczymy. - Powiedzieliśmy tak ostatnim razem. - I oto jesteśmy – powiedział z wielkim uśmiechem. - To było tylko szczęście. Uniósł brwi: - Albo przeznaczenie. - Będziemy pisać – powiedziała, ponieważ nie była pewna, czy chce, by znowu coś tak ważnego jak to zależało od losu. - Będziemy – zgodził się, owijając swoje ramiona wokół niej. - Chciałabym później znowu cię zobaczyć. Jak długo tu będziesz? - Cóż, jest after-party – powiedział, przechylając się do tyłu, by na nią spojrzeć – Ale zatrzymuję się tylko na zdjęcia, a potem muszę lecieć do Manili 20. - Och, to szkoda – powiedziała, pozwalając swojej głowie z powrotem opaść 20 Manila- stolica Filipin.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

72

na jego pierś – Jadę po tym prosto do Paryża. Roześmiał się: - Bon voyage. - Sayonara. - Udanej trasy. Mogli usłyszeć dźwięk oklasków na górze, znak, że film się zakończył i teraz pojawiały się napisy. Ale nadal opuszczenie siebie nawzajem zajęło im sporo czasu. Kiedy Graham w końcu się wycofał, jego oczy otoczone były czerwienią: - Sądzę, że lepiej już pójdę. - Gra twarzy – powiedziała mu, ze wszystkich sił próbując naśladować jego minę, a on potrząsnął głową ze słabym uśmiechem. - Żałosna – powiedział, biorąc jej dłoń i razem pospacerowali do ruchomych schodów, gdzie stali, patrząc na metalowe schodki na dole, pojawiające się jeden po drugim jak magia. Po chwili Graham pochylił się, by pocałować ją jeszcze raz, a potem bezradnie wzruszył ramionami, zanim wszedł na schodek. Ellie stała sama na dole, obserwując go, jak oddala się i oddala, czekając, by zobaczyć, czy odwróci się, by jeszcze raz na nią spojrzeć, tak jak to się zawsze dzieje w filmach. Ale tego nie zrobił.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

73

ROZDZIAŁ 16 Gdy zespół został przedstawiony: aktorzy, reżyser, scenarzyści i producenci, Ellie mogła usłyszeć oklaski. Nadal nie weszła do środka. Nie było sensu w torturowaniu siebie przez oglądanie go z oddali. Jej przyjaciółki mogłyby ją tutaj zdemaskować, kiedy to się skończy. Korytarz był prawie pusty, tylko z dziewczyną stojącą za sklepikiem i kilkoma ludźmi w kolejce do łazienki. Poniżej ogromnego żyrandola była czerwona aksamitna kanapa i usiadła tam na chwilę, patrząc jak popcorn rósł w szklanym pudełku, obserwując ochroniarza przestępującego z nogi na nogę poza drzwiami, przyglądając się dwóm kobietom, o których mogła nawet powiedzieć, że muszą być publicystkami, szepczącymi z furią, gdy przeczytały coś w telefonach. Czasami ktoś chciał wyjść z teatru, drzwi otwierały się, a wzmocnione głosy zespołu oddalały się powoli. W pewnej chwili, Ellie usłyszała dźwięk śmiechu Grahama, a ciężkie serce opadło niżej w jej piersi. W końcu pokonała ją ciekawość i poszła niepewnie, otwierając drzwi wystarczająco, by prześlizgnąć się do środka, potem posuwając się powoli przez ciemny korytarz, dopóki nie stała z tyłu właśnie tego przejścia. Rząd ośmiu ludzi siedział na stołkach na scenie teatru, a tuż obok nich był mężczyzna na podium. Olbrzymi biały ekran powyżej pokazywał zbliżenie całego zespołu, a Ellie zobaczyła, że Graham jest w środku, dokładnie pomiędzy Mickiem a Olivią, jego postawa była tak swobodna i zrelaksowana, jak gdyby po prostu siedział w swojej kuchni w domu, zamiast na widoku przed tysiącami ludzi. Zerknęła na prawo, gdzie mogła zobaczyć tyły głów jej przyjaciółek, a obok nich puste siedzenie, na którym miała być ona. Ale została tam, gdzie była, opierając się o ścianę, schowana z tyłu, gdzie nikt nie mógł jej dostrzec. Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

74

Z wyjątkiem Grahama. Nawet z odległości, nawet z całym teatrem wypełnionym ludźmi pomiędzy nimi, zobaczyła, że ją zauważył, zobaczyła jego uwagę skupioną w jej kierunku, a całe jej ciało dzięki temu poczuło się żywe, wywołując uczucie mrowienia pod jego spojrzeniem. Stanęła trochę bardziej wyprostowana, podnosząc czoło i z powrotem wpatrując się dokładnie na niego. - Jeszcze jakieś? - zapytał moderator, który stał za podium. Wiele dłoni wystrzeliło w górę wokół teatru, a Ellie uświadomiła sobie, że to musi być czas dla widowni z części Pytania i Odpowiedzi. W każdym przejściu było kilku pomocników trzymających przenośne mikrofony, gotowych do podania ich komukolwiek, kto mógłby zostać wybrany. Ale zanim moderator mógł wybrać kogokolwiek, Graham podniósł swój mikrofon. - Właściwie – powiedział, a jego głos odbił się od przeogromnej przestrzeni – widzę kogoś z tyłu koło wyjścia. Cały tłum wydawał się odwrócić jak jeden mąż, obracając się na siedzeniach, by zobaczyć, kogo wskazywał. Kiedy nie mogli dostrzec żadnej wyciągniętej dłoni, nastąpiła chwila zmieszania. - Gdzie jesteś? - zapytał moderator z ręką osłaniającą oczy, gdy zmrużył oczy nad tłumem. Zdumiony pomocnik podbiegł do połowy przejścia i stanął lekko zasapany, gdy przeszukiwał osoby z tyłu. - Tak – powiedział Graham, a wyraz wrócił echem – Tutaj przy wyjściu. Zajęło Ellie moment, by zdać sobie sprawę, że mówił o niej, a gdy to zrobiła, jej twarz jak na złość zrobiła się gorąca. Zaczęła robić krok w tył, ale pomocnik właśnie ją dostrzegł i poruszał się szybko w jej kierunku. Przez całą tę przestrzeń, Ellie spiorunowała wzrokiem Grahama, wiedząc, że jest on trochę za daleko, by zobaczyć spojrzenie na jej twarzy. Ale wszystkie piękne Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

75

myśli w związku z nim – cała radość, którą odczuwała przy ich nieoczekiwanym ponownym połączeniu – całkowicie z niej wypłynęły. Planowała go zabić. - Och, tak – mówił moderator, gdy widownia obróciła się, by spojrzeć na dziewczynę z tyłu, z czerwoną twarzą, którą wybrał Graham – Zacznij więc. Pomocnik – blady, noszący okulary facet, który nie mógł być dużo starszy od Ellie – popchnął do niej mikrofon tak ciężko, że przedmiot wydał lekki trzask, kiedy uderzył w jej żołądek, a ona grzebała w nim przez sekundę, zanim wzięła się w garść. Przez chwilę każdy siedział nieruchomo. Przyjrzała się badawczo przez ogromny teatr z mikrofonem ślizgającym się trochę w jej spoconej dłoni i zobaczyła Lauren, Karę i Sprague, patrzące na nią ze zdumionymi minami, gapiące się, jak gdyby tak naprawdę jej nie znały – co było prawdą. One jej nie znały. Nie do końca. Była kimś, kto zakochał się w gwieździe filmowej, pomimo że była to szalona rzecz do zrobienia. Była kimś, kto był zdeterminowany, by odnieść sukces w dostaniu się na Harvard, pomimo że inni byli przeciwko niej. Była kimś, kto kiedyś ukradł łódź, kto wysoko skakał, kto był duży, odważny i śmiały albo kto co najmniej się do tego zbliżał. Była kimś, kto powiedział 'tak'. Gdy cisza się wydłużała, moderator odchrząknął, a potem podsunął jej ponownie: - Miałaś pytanie? Tym razem Ellie podniosła oczy na ekran, prawie oczekująca, że zobaczy śmiejącego się Grahama. Ale zamiast tego, ku jej zaskoczeniu, on patrzył na nią gniewnie. I wtedy wiedziała. Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

76

Dawał jej szansę, by być tą osobą. Gdy patrzyła, powiedział bezgłośnie dwa słowa, które były niemożliwe do usłyszenia. Ale to nie miało znaczenia. Wiedziała, co próbował powiedzieć: gra twarzy. Kiedy zobaczył, że zrozumiała, jego mina zmieniła się w szeroki uśmiech i nawet z tak daleka było w tym coś zaraźliwego, tak prawdziwego, że bez najmniejszego zamierzenia, Ellie odkryła, że sama też się uśmiecha. Moderator jeszcze raz ją zapytał: - Czy jest cokolwiek, co chcesz powiedzieć? I tym razem podniosła mikrofon, z oczami wciąż na Grahamie: - Tak – powiedziała.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

77

EPILOG Od: [email protected] Wysłano: Piątek, 26 wrzesień 2014 23:11 Do: [email protected] Temat: Jak dla mnie wygląda szczęście

Więc, muszę Ci się do czegoś przyznać. Kłamałem wcześniej... Od: [email protected] Wysłano: Piątek, 26 wrzesień 2014 23:12 Do: [email protected] Temat: re: Jak dla mnie wygląda szczęście

Nie gadaj! Od: [email protected] Wysłano: Piątek, 26 wrzesień 2014 23:13 Do: [email protected] Temat: re: Jak dla mnie wygląda szczęście

Cóż, postawiłaś mnie tam w niezręcznej sytuacji.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

78

Od: [email protected] Wysłano: Piątek, 26 wrzesień 2014 23:15 Do: [email protected] Temat: re: Jak dla mnie wygląda szczęście

Tylko dlatego, że ty najpierw to zrobiłeś. Od: [email protected] Wysłano: Piątek, 26 wrzesień 2014 23:16 Do: [email protected] Temat: re: Jak dla mnie wygląda szczęście

I spójrz, co się stało: gra twarzy. Boom. Od: [email protected] Wysłano: Piątek, 26 wrzesień 2014 23:17 Do: [email protected] Temat: re: Jak dla mnie wygląda szczęście

Więc próbujesz mi powiedzieć, że szczęściem nie jest tworzenie świetnego filmu ze świetnym zespołem? Jestem w szoku!

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

79

Od: [email protected] Wysłano: Piątek, 26 wrzesień 2014 23:18 Do: [email protected] Temat: re: Jak dla mnie wygląda szczęście

Cóż, nie chciałem wtajemniczać całego świata w sekret... Od: [email protected] Wysłano: Piątek, 26 wrzesień 2014 23:20 Do: [email protected] Temat: re: Jak dla mnie wygląda szczęście

Jaki sekret? Od: [email protected] Wysłano: Piątek, 26 wrzesień 2014 23:21 Do: [email protected] Temat: re: Jak dla mnie wygląda szczęście

Jak dla mnie tak naprawdę wygląda szczęście.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

80

Od: [email protected] Wysłano: Piątek, 26 wrzesień 2014 23:22 Do: [email protected] Temat: re: Jak dla mnie wygląda szczęście

Czym jest? Od: [email protected] Wysłano: Piątek, 26 wrzesień 2014 23:24 Do: [email protected] Temat: re: Jak dla mnie wygląda szczęście

Tym: ☺ Od: [email protected] Wysłano: Piątek, 26 wrzesień 2014 23:25 Do: [email protected] Temat: re: Jak dla mnie wygląda szczęście

Bardzo zabawne. Jak tak naprawdę wygląda?

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

81

Od: [email protected] Wysłano: Piątek, 26 wrzesień 2014 23:26 Do: [email protected] Temat: re: Jak dla mnie wygląda szczęście

Nie jest to oczywiste? Od: [email protected] Wysłano: Piątek, 26 wrzesień 2014 23:27 Do: [email protected] Temat: re: Jak dla mnie wygląda szczęście

Nie do końca. Od: [email protected] Wysłano: Piątek, 26 wrzesień 2014 23:28 Do: [email protected] Temat: re: Jak dla mnie wygląda szczęście

Ty. Wygląda jak Ty.

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

82

Jennifer E. Smith jest autorką powieści „Serce w chmurach”, „The Storm Makers”, „The Comeback Season” oraz „You Are Here”. Jej książki zostały przetłumaczone na dwadzieścia dziewięć języków. Uzyskała tytuł magistra kreatywnego pisania na szkockim uniwersytecie St. Andrews. Obecnie pracuje jako redaktorka w Nowym Jorku21.

21 Opis: http://bukowylas.pl/autorzy/jennifer-e-smith-0 Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

83

Nieoficjalne tłumaczenie DD_TranslateTeam my­chomikuj

84