Jennifer Echols Love Story

1 Prawie jak dama

Erin Blackwell

Kapitan Vanderslice wydawał się tego wieczoru prawdziwym dupkiem. Ujął skrytą w rękawiczce dłoń Rebeki i ucałował ją, gnąc się przy tym w głębokim ukłonie. - Panno 0'Carey, pani uroda rozkwita ostatnio w niezrów­ nany sposób. - Pan, sir, także wygląda jak zawsze doskonale - skłama­ ła Rebeca. Wysoki i ciemnowłosy, mógłby uchodzić za przy­ stojnego, gdyby nie zbłąkana kula, która musnęła jego poli­ czek dziesięć lat temu, podczas wojny secesyjnej, grawerując na nim szeroką bliznę od nosa do oka. Krążyły plotki, że ta widoczna rana nie była jedyną, jaką odniósł podczas wojny - dlatego właśnie, chociaż był kawa-

- 7 -

lerem w jednym ze stanów granicznych, które okrutna wojna pozbawiła wielu młodzieńców, rozczarowanie co do perspek­ tyw posiadania potomka stało się główną przyczyną odrzuce­ nia jego zalotów przez wiele dam. Jednakże obawa o wyga­ śnięcie rodu nie trapiła babki Rebeki, egoistycznej i obrotnej w interesach kobiety, której zdaniem taki związek byłby ko­ rzystny, ponieważ oznaczałby połączenie ogromnej stadniny kapitana Vanderslice'a z jej własną. Miało to jednak znaczenie dla Rebeki. Rozpaczliwie szuka­ ła teraz słów, które nie obraziłyby kapitana, ale nie zachęci­ ły go także do dalszych zalotów. - Czyż te derby zorganizowane przez pułkownika Clarka nie były cudowne? Słyszałam, że planuje urządzać je dorocz­ nie. - To się z pewnością nie przyjmie - oznajmił wyniośle kapi­ tan, mieszając w szklance do whisky swój Mint Julep. - Och, wydaje mi się, że wyścig odniósł ogromny sukces, gromadząc dziesięć tysięcy widzów - upierała się Rebeca. Kiedy wymieniała z kapitanem te nieprzyjemne uprzejmości, jej wzrok przeczesywał imponującą salę balową w poszuki­ waniu drogi ucieczki, zanim niezobowiązująca rozmowa za­ mieni się w zaloty, tak jak na każdym spotkaniu towarzyskim w ostatnim czasie. Szczęście jej nie sprzyjało. Na zwykłej zabawie tanecznej ktoś z jej przyjaciół z sąsiedztwa w stosownym momencie

- 8 -

przerwałby im rozmowę, odciągając wdzięczną Rebecę poza zasięg kapitana. To jednak nie była zabawa taneczna - puł­ kownik Clark zorganizował wyścig dla najlepszych trzylatków z okolic Louisville, a na wspaniały bal w jego posiadłości zo­ stali zaproszeni tylko najbogatsi. Wśród setki gości Rebeca była całkiem sama. A może nie całkiem? Kątem oka dostrzegła poruszenie. Obramowany zwieńczonym łukiem okna, które wpuszczało chłodne powietrze majowego wieczoru, ciemny frak Davida roztapiał się w mroku za tarasem, ale złociste włosy i wypra­ sowana biała koszula lśniły w łagodnym świetle, odbijającym się od luster w sali balowej. Sama poprosiła go o spotkanie. Wcześniej tego wieczora wycofała się do tego kąta sali balowej, z którego roztaczał się widok na ogród, i wyglądała na zewnątrz po każdym tań­ cu przez cztery kadryle, trzy reele i jeden walc. Gdy w końcu go dostrzegła, miała wrażenie, że jej odziane w koronki łono unosi się w rytmie gwałtownych uderzeń serca. - Panno Rebeco! Podskoczyła, omal nie rozrywając ciasno zawiązanego ko­ ronkowego gorsetu, ale to tylko podstarzały pan Gordon sta­ nął pomiędzy nią a kapitanem Vanderslice'em. Uśmiechnęła się z wdzięcznością za jego interwencję. Niedawno, podczas spaceru po ogrodzie w posiadłości jej babki, podzieliła się z nim opinią na temat kapitana i planów starszej pani.

- 9 -

- Dzień dobry, panie Gordon. - Skłoniła głowę i podała mu dłoń. - Witam pana - rzucił szorstko kapitan. Pan Gordon przywitał kapitana najlżejszym skinieniem gło­ wy i znowu zwrócił się do Rebeki: - Byłem doprawdy zachwycony popisem pani klaczy w trze­ ciej gonitwie. Słyszałem, że sama ją pani trenowała? - Pani ją trenowała! - zachłysnął się kapitan, patrząc ze zdu­ mieniem na Rebecę. Rebeca nie odrywała wzroku od pana Gordona, co wyda­ wało się dobrym pomysłem, skoro kapitan tylko oburzał się, zamiast uczestniczyć w rozmowie. - Zapewne usłyszał to pan od stajennych - odparła. - Ale przypisuje mi pan zbyt wiele zasług. Nasz młody David Ar­ cher wykonał większość pracy. - I wybrała ją pani spośród innych do trenowania - przy­ pomniał pan Gordon. - No cóż, tak - przyznała Rebeca. - Najpierw jednak prze­ dyskutowałam tę materię z Davidem. - Młody Archer... - zastanowił się pan Gordon. - Zapew­ ne szuka dla siebie miejsca w życiu i sposobu na wydosta­ nie się z ogromnego cienia swego nadzwyczajnie utalento­ wanego ojca. Serce Rebeki znowu zabiło mocniej, tym razem z lęku. Wie­ działa, że pan Gordon podtrzymuje rozmowę po to, żeby nie

-

10-

dać kapitanowi okazji do prawienia jej komplementów, i do­ ceniała jego starania. Wolałaby jednak nie dopuścić do tego, by przy tej okazji inny pracodawca wpadł na pomysł podku­ pienia ze stadniny babki jej służącego i ukochanego. - Cóż, nie wiem, czy młody Archer dorównuje ojcu talentem - wycofała się. - Niewykluczone, że mam lepsze oko do koni niż sama przypuszczałam, ale damie nie wypada przyjmować tego rodzaju pochwał. - Damie nie wypada przede wszystkim w takim stopniu interesować się końmi! - wybuchnął zapomniany kapitan. Rebeco, czy pani oszalała? Wizyty w stajni zrujnują pani re­ putację! Powinienem pomówić o tym z pani babką! - Ach, to wyśmienity pomysł! - zgodziła się Rebeca. - Pa­ nie Gordonie, czy byłby pan tak miły i pomógł kapitanowi znaleźć moją babkę? - Pani koniecznie powinna nam towarzyszyć - oznajmił ka­ pitan, podając jej ramię. Rebeca cofnęła się o krok. - Nie ma takiej potrzeby. Jestem całkowicie niezdolna do narzucenia sobie dyscypliny, więc myślę, że lepiej bę­ dzie, jeśli pan dotrze do sedna problemu, a ja poczekam tu i oddam się pokutnym rozważaniom nad moim postępowa­ niem. - Chodźmy, kapitanie! - zakrzyknął pan Gordon z udawa­ nym oburzeniem. Kiedy położył dłoń na ramieniu kapitana,

- 1 1 -

by poprowadzić go za sobą, jego wzrok napotkał spojrze­ nie Rebeki. Mrugnęła do pana Gordona. Była mu wdzięczna za po­ moc i czuła ukłucie winy, że go oszukuje. Gdyby tylko wie­ dział, że nie tylko ratuje ją przed niechcianym zalotnikiem, ale także otwiera jej drogę do spotkania z potajemnym ko­ chankiem, nie byłby zapewne tak skory do pomocy. Patrzyła na eleganckie sylwetki dwóch mężczyzn, lawirują­ cych między gośćmi balowymi i znikających w przyległej sa­ li w poszukiwaniu matrony rodu. Raz jeszcze rozejrzała się ukradkiem po zebranych i wycofała w kierunku łukowatych drzwi na taras. Poruszała się z męczącą powolnością z po­ wodu przeklętej mody w tym sezonie, wymagającej nosze­ nia absurdalnie ciasnej sukni z tiurniurą, w której można było robić kroki długości kilku centymetrów. Taka suknia bez wąt­ pienia podkreślała wdzięki panny na wydaniu, ale była skraj­ nie niewygodna dla panny żywiącej uczucia do chłopca sta­ jennego. W końcu wyszła przez zwieńczone łukiem drzwi na ze­ wnątrz. Zimne powietrze i pozbawiona ramion suknia spra­ wiły, że zadrżała, ale wiedziała, że musi ukryć swoją niewy­ godę. Jedynym sposobem na kontynuowanie tego romansu i nienarażenie się na zamknięcie w sypialni aż do pełnolet­ ności - a przy tym nienarażenie Davida na utratę pracy lub, co gorsza, spotkanie z wymiarem sprawiedliwości - było dys-

-12-

ponowanie w każdych okolicznościach wygodną wymówką. W tym momencie jej wymówka była taka, że na balu zakręci­ ło się jej w głowie i chciała zaczerpnąć świeżego powietrza. Coś takiego nigdy dotąd się nie zdarzyło - stajenni mówili jej, że jak na damę ma zaskakująco mocną głowę - jednakże zawsze musiał być ten pierwszy raz. Później, jeśli zdoła się spotkać z Davidem, jej wymówką będzie to, że po wyścigach zostawiła jedną wytworną ręka­ wiczkę jeździecką w boksie ulubionej klaczy, a David rozpo­ znał ją i nie dowierzając, że nieokrzesani robotnicy wyścigo­ wi odeślą zgubiony drobiazg pod właściwy adres, postanowił osobiście przynieść ją na bal. Taką przynajmniej wymówkę wymyśliła Rebeca i takie po­ lecenia wydała Davidowi, on jednak znany był z niesłuchania poleceń i unikania konsekwencji swojej niesubordynacji dzię­ ki czarującemu uśmiechowi. Nie mogła wykluczyć, że znużył się czekaniem i postanowił wrócić do domu. W zwykłych okolicznościach Rebeca nie podejrzewałaby służącego o taki brak szacunku, ale David nie był zwykły. Nie był też oddany ani cierpliwy, a romans z nim przypominał pró­ bę zapanowania nad zaprzęgiem kotów. Kilkakrotnie Rebeca była bliska poddania się i groziła mu, że zerwie z nim całkowi­ cie, żeby wdać się w romans z synem handlarza warzyw. To, że David sprawiał wrażenie praktycznie nieporuszonego jej groźbami, sprawiało, że pragnęła go jeszcze bardziej.

-13-

Wojna secesyjna wybuchła, kiedy oboje mieli zaledwie czte­ ry lata, a chociaż ominęła samo Louisville, odcisnęła głębo­ kie piętno na jego społeczności poprzez ciągłą groźbę ewa­ kuacji i niepokój o ukochanych mężczyzn. Ojciec Rebeki był oficerem w sztabie generała Williama Nelsona i zginął od kuli w brzuch podczas bitwy pod Richmond, zaś jej matka pomału zgasła z powodu złamanego serca. Rebeca ogromnie tęskniła za rodzicami, nie pamiętała jed­ nak wiele z tamtych czasów, poza białym morzem Unijnych namiotów w obozie wojskowym na obrzeżach miasta. Jej wy­ chowaniem zajęła się wyniosła babka. Być może zgorzkniała ona po śmierci córki, jednakże Rebeca przypuszczała, że star­ sza pani była cierpka z natury, ponieważ z tak przykrym i jed­ nostronnym charakterem z pewnością trzeba się było urodzić. Rebeca znajdowała pociechę w wyprawach na słoneczne pa­ stwiska, gdzie bawiła się w wojnę i inne niestosowne dla pa­ nienki rzeczy z Davidem, synem masztalerza. Z pewnością za­ broniono by im się spotykać, gdyby tylko ktoś to zauważył. Nikt jednak nie poświęcał im uwagi. Rebeca obejrzała się przez ramię, ale poprzez irytująco białe falbany sukni zoba­ czyła, że nikt nie widzi, jak oddala się od imponującej posia­ dłości i zalanych światłem okien sali balowej, przemierzając taras i kryjąc się w chłodzie nocy. Nagle stanął przed nią David, któremu szerokie ramio­ na i wąskie biodra w połączeniu z eleganckim strojem sta-

- 1 4 -

jennym - długim frakiem jeździeckim, obcisłymi bryczesa­ mi i wysokimi butami - nadawały dziś wygląd prawdziwego dżentelmena. Zauważył ją i pochylił się za żywopłotem, dzię­ ki czemu stał się niedostrzegalny dla kogoś, kto wyjrzałby na taras, by zaczerpnąć świeżego powietrza. Rebeca obe­ szła żywopłot i rozejrzała się po ogrodzie, po czym, upew­ niwszy się, że nie zostaną tu przyłapani, podniosła spojrze­ nie na Davida. Uśmiechnął się do niej, prześlizgując się wzrokiem po ni­ skim wycięciu sukni. Była tak pochłonięta studiowaniem je­ go rysów po całym dniu spędzonym na wyścigach i balu, a jej serce tak gwałtownie tłukło się o klatkę piersiową, że dopie­ ro po chwili przypomniała sobie, że powinna się z nim przy­ witać. - Witaj, Davidzie. - Witam, panienko O'Carey. - Zwracał się do niej tak, jak stajenny powinien się zwracać do dziedziczki z bogatej ro­ dziny ziemiańskiej. Trzeba przyznać, że jego słowa zawsze były stosowne, przynajmniej przy świadkach, jednakże coś w jego głosie mówiło jej, że nie uważa się za gorszego od niej pod żadnym względem. To właśnie sprawiało, że tak ją do niego ciągnęło. J e g o następne słowa nie były w najmniejszym stopniu sto­ sowne. - Przejdziemy się koło stajni?

- 1 5 -

Powinna się roześmiać. Coś takiego nigdy nie uszłoby im na sucho, napatoczyłby się jakiś świadek i doniósł babce o zbliżającej się nieuchronnej tragedii, co pozwoliłoby ocalić cnotę Rebeki i całkowicie popsuło jej wieczór. Rebeca nie roześmiała się. David patrzył na nią wyczekują­ co, a w stalowobłękitnych oczach nie było śladu humoru. - Zabłociłabym pantofelki - mruknęła. - Pokojówka zauwa­ żyłaby to z rana. - Wysunęła spod rąbka sukni czubek złoci­ stego pantofelka, żeby mu je zademonstrować. - W takim razie, jak sądzę, nie powinniśmy się oddalać. Mocna ręka pochwyciła jej nadgarstek i pociągnęła ją ku nie­ mu. Z zaskoczeniem uniosła oczy, zastanawiając się, co może mieć na myśli. - Chodź ze mną za te krzewy, wasza wysokość - powie­ dział. - Chodź ze mną w ciemność. Czyż nie tego chciałaś, kiedy poprosiłaś mnie o przyniesienie ci rękawiczki, której nie zapomniałaś? Oczywiście, że tego chciała, nie była jednak gotowa, by się do tego przyznać, a już zwłaszcza stawić czoło konsekwen­ cjom swoich słów. Pociągnął ją i w tym momencie żar wylał się z jej serca, prze­ pełniając jej łono, wykwitając rumieńcem na policzkach i pły­ nąc iskrzącym strumieniem aż do opuszków palców i stóp. Ten chłopak stajenny - czy też na kogo zdążył wyrosnąć, kie-

- 1 6 -

dy nie patrzyła - był dostatecznie silny, by zabrać ją w głąb ogrodu, niezależnie od jej woli. Musiała za nim podążyć. Kiedy to zrobiła, David wyszeptał przez ramię: - Zaczynam podejrzewać, że nie wiesz o miłości tak wiele, jak wcześniej się przechwalałaś. Byłaś zaskoczona, że odkry­ łem twój podstęp. Zatrzymał się pod drzewem, którego liściaste konary po­ krywały wonne białe kwiaty, lśniące w świetle księżyca. - Gotowa jestem się założyć, iż nauczyłam się w moim budu­ arze tyle samo, ile ty w stajni - odparowała. - Moja pokojów­ ka była dawniej chórzystką, ale jeśli piśniesz o tym choć słówko mojej babce, znajdziesz w swojej kawie tłuczone szkło. Prychnął cicho przez nos. Rebeca nie była pewna, czy po­ winna to uznać za śmiech czy westchnienie, ponieważ jej obec­ ność zazwyczaj wywoływała w Davidzie obie te reakcje. W tym momencie położył palce na jej dolnej wardze - pa­ lec wskazujący z jednej strony, a kciuk z drugiej - i lekko ją ści­ snął, jakby przygotowując jej usta na to, co miało nastąpić. - Zaraz cię pocałuję, Rebeco. Nie krzycz. Jej nerwowy chichot urwał się, gdy ich wargi się spotkały. Od tamtych zamierzchłych letnich dni, spędzanych na wspól­ nych zabawach, uważała Davida za najdroższego jej sercu przy­ jaciela. Był dla niej tak ważny, że starannie kryła się z tą przy­ jaźnią przed babką. Teraz jednak oboje mieli osiemnaście lat, a przez ostatnie miesiące ta sama tajemnica osnuwająca ich

- 1 7 -

przyjaźń stała się w jej wyobrażeniach mroczna i niecierpliwa. David był już mężczyzną, ona kobietą, o względy której starali się inni, a jednak łączył ich ten pocałunek. Otwarła usta, czeka­ jąc na wszystko, o czym marzyła i czego oczekiwała. Nie oczekiwała natomiast dłoni Davida na swoim gorse­ cie. Chwyciły ją w talii, a następnie pogładziły jej plecy i prze­ sunęły się do przodu. Kiedy jeden z kciuków wytyczył linię na jej dekolcie, niebezpiecznie blisko jej łona, z gwałtownym westchnieniem przerwała pocałunek. Czy ja także westchnęłam? Przeraziło mnie, że mogłam wydać taki dźwięk, czytając własne opowiadanie w otocze­ niu kolegów z roku. Mój egzemplarz Prawie jak dama leżał na długim stole z ciemnego, lakierowanego drewna, podob­ nie jak sześć innych egzemplarzy przed pozostałą szóstką stu­ dentów, czyli połową naszej grupy. Jednak nikt z nich go nie czytał - dwoje szeptało między sobą, dwoje czytało podręcz­ niki, a dwoje pisało coś na laptopach. Nikt też na mnie nie patrzył, ale na wszelki wypadek, żeby ukryć swoje westchnie­ nie, odetchnęłam jeszcze raz głęboko, jakbym nie mogła się nacieszyć cudownie świeżym nowojorskim powietrzem. Po­ tem odetchnęłam jeszcze raz i wstrzymałam oddech, koncen­ trując się na sercu, które dostało chyba palpitacji. Denerwowałam się. Ja się denerwowałam! Pech sprawił, że moje opowiadanie miało być jednym z pierwszych trzech

- 1 8 -

analizowanych na zajęciach. Pozostawała mi tylko nadzieja, że nie okaże się pierwsze. Byłam pewna moich umiejętno­ ści pisarskich, ale nikt nie ma ochoty iść na pierwszy ogień. A moje opowiadania były dla mnie najważniejsze na świe­ cie. Szczególnie właśnie to jedno, ponieważ zaczerpnęłam je po trochu z życia i mówiło o moim własnym, całkowicie prawdziwym chłopcu stajennym z domu w Kentucky. Na po­ czątku przyjaźniliśmy się, jak David i Rebeca, ale potem wy­ darzyło się coś strasznego i przez całe lata nie potrafiłam się z tym pogodzić. Teraz już wiedziałam, że nie będziemy mieć następnej szansy. Co innego w moim opowiadaniu. Mogłam stawiać prze­ szkody na drodze miłości, tak jak w prawdziwym życiu - a po­ tem, w odróżnieniu od prawdziwego życia, mogłam kazać bo­ haterom je pokonywać. Świadomość, że wszystkie kawałki układanki wskoczą na właściwe miejsca, a historia Davida i Rebeki zakończy się nierealistycznym happy endem, powo­ dowała u mnie przypływ adrenaliny i euforii. Właśnie dlate­ go chciałam zostać powieściopisarką. Ludzie na kursie pisania kreatywnego w moim liceum nie podzielali takiego punktu widzenia, ale teraz uczęszczałam na rozszerzone warsztaty pisania kreatywnego w nowojor­ skim college'u, który słynął z kursów pisania kreatywnego i edytorstwa. To prawda, że te warsztaty były obowiązkowe

- 1 9 -

dla wszystkich pierwszorocznych studentów z rozszerzonym programem studiów, a większość z nich nie specjalizowa­ ła się w filologii angielskiej i nie była zainteresowana pisar­ stwem, ale byłam pewna, że przynajmniej część z nich zoba­ czy w moim opowiadaniu to samo, co ja, i pokocha je tak samo, jak ja. Gdyby rzeczywiście tak było, nie mogliby się oderwać od lektury, a potem powtórnej lektury mojego zachwycającego romansu. Jednakże, o dziwo, sprawiali wrażenie zajętych wła­ snymi sprawami. Ledwie słyszałam ich oddechy poprzez stu­ kanie klawiszy laptopów i późnopopłudniowy ruch na ulicy za oknem, ale byłam całkowicie przekonana, że żadne z nich nie westchnęło. Dziewczyna siedząca obok mnie pisała S M S na podstępnie wyglądającej czarnej komórce, jakby czytanie mojego opowiadania było tylko kolejną pracą domową i nie zmieniło w najmniejszym stopniu jej życia. Chrzanić ich wszystkich. Z powrotem zagłębiłam się w lek­ turze.

***

- Czy chcesz, żebym przestał? - wyszeptał David, całując kącik ust Rebeki. - Jeśli zostaniemy przyłapani, ty możesz zo­ stać zamknięta w pokoju, ale ja stracę pracę. Mój ojciec tak­ że może stracić pracę, a wtedy mnie zastrzeli. - Pocałował

- 2 0 -

jej podbródek, pocałunkami wytyczył szlak wzdłuż jej szyi i zaczął pieścić ustami jej obojczyk. Ostatni pocałunek złożył w najniższym punkcie dekoltu, pomiędzy jej piersiami, a po­ tem przerwał i spojrzał na nią. Jego jasne włosy zaplątały się w koronkowe falbanki jej sukni. - Lepiej, żeby to było war­ te ryzyka. - Zgadzam się w zupełności - westchnęła głęboko, co nie było łatwym zadaniem w jej gorsecie. Jeśli dalej tak pójdzie, może się zdarzyć, że zemdleje z nadmiaru ciasno zasznuro­ wanych emocji. Z jej przyzwoleniem jego wargi musnęły aksamitną skórę między jej piersiami. Delikatnymi dotknięciami języka wyty­ czył ścieżkę ku drugiej stronie jej szyi, którą pokrył pocałun­ kami, kończącymi się w gładkich pierścieniach włosów, uło­ żonych kunsztownie przez pokojówkę. - Z resztą musimy poczekać, aż znajdziemy się naprawdę sami - warknął jej do ucha, sprawiając, że w chłodnym noc­ nym powietrzu dreszcz przeszedł ją po szyi i ramionach. Chciałbym cię dotknąć ustami tutaj. - J e g o dłoń znowu ześli­ zgnęła się po jej dekolcie i objęła jej pierś. Kciukiem pocierał jej sutek, stwardniały pod koronkowym materiałem. Teraz to ona przyciągnęła go bliżej, jej palce odnalazły bia­ łą koszulę pod frakiem, a dłonie przesunęły się po gorących, twardych mięśniach jego muskularnej piersi. Pocałowała go w usta.

- 2 1 -

Objął ją, chwytając za ramiona i przytrzymując w miejscu, podczas gdy jego język odkrywał na nowo wnętrze jej ust. Rebeca nie miała pojęcia, jak długo trwała ta rozkoszna chwila, aż w końcu David odsunął się, oddychając ciężko, i oparł czoło o jej czoło. - No cóż, zaspokoiłem swoją ciekawość, panienko O'Carey. Dziękuję za uroczy wieczór. - Drań. - Popchnęła go lekko. Z łajdackim uśmiechem oparł się o pień drzewa, a białe płatki obsypały ich oboje. Zaczął grzebać w bryczesach, a choć Rebeca myślała, że ostatnie kilka minut było najbardziej intensywne w jej życiu, nic nie mogło się równać z przerażeniem i rozkosznym za­ wstydzeniem, które buzowały w jej żyłach aż do chwili, gdy zauważyła, że chciał po prostu wyciągnąć z kieszeni zegarek. - Lepiej wracaj, zanim zaczną cię szukać - powiedział, spo­ glądając na cyferblat. - Masz rację. - Cofnęła się i obserwowała go teraz spo­ kojnie, ponieważ jej serce zwolniło już rytm. Oczywiście miał zegarek, żeby mierzyć czas trenujących koni, ale bez trudu potrafiła wyobrazić go sobie jako dżentelmena noszącego zegarek z dewizką - w tym stroju przypominał raczej mło­ dego dandysa niż pracownika stajennego. Mógłby być po­ żądaną partią w okolicy, a wtedy babka pozwoliłaby im się pobrać.

- 2 2 -

To się jednak nie miało spełnić. Rebeca potrząsnęła gło­ wą, by odzyskać jasność myśli. Czym innym było wymykanie się na schadzki z chłopcem stajennym, a czym innym - odda­ nie mu całego serca. - Nie mam nawet ochoty poruszać tego tematu, ale czy przyniosłeś mi tę rękawiczkę? Popatrzył na nią z nagłym zdumieniem, więc pomyślała, że zapomniał, a teraz babka zażąda naprawdę dobrego wy­ tłumaczenia jej zachowania, jeśli przypadkowo spotkają się, gdy będzie wracać do sali balowej. Jednak ociągał się tylko po to, by ją celowo przestraszyć. Z uśmiechem wyjął ciasno zwiniętą rękawiczkę z drugiej kie­ szeni bryczesów. - Nie mogę chyba wejść na salę balową, machając moją wymówką - westchnęła Rebeca. - To by wyglądało dziwacz­ nie. - Z własnej kieszeni wyjęła balową torebeczkę i spróbo­ wała wsunąć rękawiczkę przez jej wąski otwór. Nie udało jej się to. - Pozwól, że ja to zrobię. Instynktownie odsunęła się, nie chcąc, żeby pobrudził palcami jej rękawiczkę i torebkę, ale natychmiast spojrzała na niego, zawstydzona. To jasne, że umył się przed spotka­ niem z nią, jego ręce nie były brudne, jak zazwyczaj w stajni. Była przerażona tym, że przyszła jej do głowy taka myśl, zu­ pełnie jakby brud stanowił nieodłączną część Davida. J e g o

- 2 3 -

ponure spojrzenie powiedziało jej, że potrafi doskonale od­ czytać jej myśli. Delikatnie wyjął z jej dłoni rękawiczkę i torebkę. Rebeca patrzyła, jak wsuwa rękawiczkę do środka, uważając, by nie otworzyć torebki zbyt szeroko i nie rozedrzeć jej. - Widziałem kiedyś, jak wąż pożerał szczura - wyjaśnił. Za północną stajnią twojej babki. Musiał w tym celu zdjąć szczęki z zawiasów. - Ten wąż może sobie z tym nie poradzić - odparła, ale dokładnie w tym momencie torebka poddała się i rękawicz­ ka wślizgnęła się do środka. Oboje odetchnęli z ulgą. David zawiązał ozdobne sznureczki i oddał Rebece toreb­ kę, muskając palcami jej palce. - Kiedy się znowu spotkamy? O świcie, kiedy będziesz nas wiózł powozem do domu mogła rzucić złośliwie, ale powaga w jego spojrzeniu pod­ powiedziała jej, że ten pocałunek, który ich w końcu złączył, zmienił także wszystko między nimi. Nawet jeśli go nie ko­ chała, nie mogła go zawieść. - Moja babka jedzie jutro do Frankfort w interesach - po­ wiedziała. - Poszukam wtedy jakiejś okazji. - Zrób tak. - Dotknął jednym palcem czubka jej nosa, a potem dolnej wargi. - Uważaj na kapitanów. Roześmiała się. - Będę uważać - wyszeptała i uciekła z altanki.

Wróciła na salę balową, rozglądając się przy wejściu ukrad­ kiem. Nikt na nią nie spojrzał - nawet jej babka, stojąca pod przeciwległą ścianą, ani kapitan Vanderslice, pogrążony w roz­ mowie ze mocno starszą panią Woodson, której niewątpliwie groziła szybsza śmierć z powodu zanudzenia. Wszyscy spra­ wiali wrażenie zajętych własnymi sprawami. Mint Julep był te­ go wieczora sprzymierzeńcem Rebeki, przytępiając zmysł ob­ serwacji pozostałych gości. Nikt nie zauważył, jak wchodziła, ani nie skomentował zawartości jej torebki, która w tym mo­ mencie pękała w szwach. Nie musiała nawet sięgać do kieszonkowych pieniędzy, by opłacić milczenie pokojówki, jak robiła to kilka razy wcze­ śniej, kiedy spotykała się z Davidem w stajniach. Wtedy ba­ wili się tylko razem, nie całowali. Nauczył ją zjeżdżać na linie ze strychu na stos siana poniżej, jakby była piratem szturmu­ jącym statek handlowy. Teraz była już zbyt dorosła na zaba­ wy i zdecydowanie zbyt dorosła na zabawy z chłopcem sta­ jennym. Patrząc na drzwi, przez które weszła, Rebeca pomyślała, że to ostatnie nie zmieniło się ani na jotę. Oślepiona świa­ tłami sali balowej, nie rozpoznawała już kształtów w ciem­ nościach, w których wcześniej spacerowała, ale dostrzegła przelotnie jasną głowę w pewnej odległości za tarasem. Da­ vid obserwował ją i czekał na nią.

- 2 5 -

Pozwoliłam sobie na długie, pełne satysfakcji westchnienie. To opowiadanie stanowiło wstęp do wielkiej przygody Rebeki i Davida, zmierzającej do szczęśliwego jak w bajce zakończe­ nia, i było wszystkim, czego pragnęłabym doświadczyć z mo­ im chłopcem stajennym. Było idealne. Cała grupa będzie za­ chwycona. Żałowałam tylko, że nie raczą dodać mi pewności siebie i potwierdzić tego na głos. Siedzieli z pochylonymi głowami, skoncentrowani na swojej pracy, jakbyśmy czekali na me­ tro. Może później w ciągu semestru poczujemy się na tyle swobodnie, że zaczniemy wspólną dyskusję. To jednak by­ ły dopiero drugie zajęcia. Mimo wszystko w zwykłych oko­ licznościach sama spróbowałabym wciągnąć ich w rozmo­ wę. N i e cierpiałam ciszy. Okoliczności dzisiaj nie były zwykłe. Aby odciągnąć my­ śli od wiszącego nad moim życiowym marzeniem sądu, wy­ ciągnęłam z torby kalkulator. Szef zaproponował mi, żebym w sobotę wzięła w kawiarni dwie zmiany. Jeśli się zgodzę, nie dam rady wybrać się na poranne broadwayowskie przedsta­ wienie, które sobie upatrzyłam. Jeśli odmówię i kupię po pro­ mocyjnej cenie bilety na ten spektakl, mogę naruszyć rezerwę finansową, którą zgromadziłam przez wakacje, żeby zapłacić czynsz za pierwszy miesiąc w akademiku. Moje stypendium pokrywało tylko czesne za studia, ale na szczęście zdołałam przekonać uczelnię do tego, że zapłacę czynsz na raty, ponie-

- 2 6 -

waż w dniu, w którym ukończyłam liceum, nieoczekiwanie popadłam w ubóstwo. Bilet na Broadway wydawał się niepoważnym wydatkiem w obliczu groźby eksmisji, ja jednak, odkąd pamiętam, pra­ gnęłam studiować pisarstwo w Nowym Jorku, a teraz oba­ wiałam się, że mogę tu niedługo zabawić. Jeśli nie wykorzy­ stam tego czasu jak najlepiej, to równie dobrze mogłabym tu w ogóle nie przyjeżdżać. Wstukując liczby - Boże, moja stawka za godzinę była strasznie niska, a napiwki żałosne, niezależnie od tego, jak głęboki dekolt założyłam - powstrzymywałam się przed pa­ trzeniem na wchodzących do sali studentów. W szczególno­ ści unikałam wzroku dwóch hałaśliwych chłopaków, którzy wtargnęli do środka i zajęli miejsca dokładnie naprzeciwko mnie, tak jak na poprzednich zajęciach. Najwyraźniej zna­ li się już wcześniej, a jeden z nich, Hindus, sprawiał wraże­ nie zarozumiałego typa, który może mi dokuczać z powodu Prawie jak dama. Ludzie już dawniej nabijali się z tego, że pi­ szę romanse, więc miałam tylko nadzieję, że on i jego kum­ pel nie uwezmą się na mnie. J a k o ostatnia weszła Summer, a ja poczułam, że mięśnie m o i c h ramion lekko się rozluźniły. Nigdy nie n a l e ż a ł a m do tych nieśmiałych dziewcząt, które nie potrafią zrobić kro­ ku bez wsparcia najlepszej przyjaciółki, ale zaprezentowanie własnego opowiadania kompletnie obcym ludziom przypomi-

- 2 7 -

nało robienie striptizu w świetlicy męskiego więzienia. Spoj­ rzałam na Summer, oczekując przyjacielskiego pytania, jakim współlokatorka mogłaby chcieć mnie uspokoić, na przykład: Jak poszła

matematyka?

Summer spojrzała na mnie. - S k ą d masz tę apaszkę? - pisnęła, przyciągając uwagę wszystkich zgromadzonych w sali. Wydało się! Starałam się mieszać przywiezione z domu eks­ kluzywne ciuchy z tanimi podróbkami, na które mogłam so­ bie pozwolić. Zamierzałam osuwać się w otchłań nędzy stop­ niowo i elegancko. Jednakże dziś rano, kiedy Summer wyszła na zajęcia o ósmej, byłam zmęczona już podczas ubierania się, więc wrzuciłam na siebie T-shirt, apaszkę i najwygod­ niejsze dżinsy. Tak się złożyło, że wszystko to było markowe. Powinnam bardziej uważać, bo Summer nie miała żadnych markowych ubrań, ale uwielbiała je i potrafiła je rozpoznać na pierwszy rzut oka. Popatrzyłam na nią obojętnie. - Nie m a m pojęcia, o czym mówisz. Chciałam przez to powiedzieć, że doskonale wiem, o czym mówi, i powinnyśmy pogadać o tym później. Przyjaźniłyśmy się dopiero od pięciu dni i najwidoczniej było jeszcze za wcześnie, żeby potrafiła odczytywać moje niewerbalne komunikaty. Zmierzyła mnie wzrokiem od stóp do głów.

-28-

- I jeszcze te dżinsy - mruknęła. - O co ci, do cholery, chodzi? - zapytałam, ciągle próbu­ jąc jej przekazać, żeby się zamknęła. Rzuciła torbę na wyściełane krzesło, złapała mnie za rękę i wyciągnęła z mojego miejsca. Obie potknęłyśmy się o per­ ski dywan, kiedy wlekła mnie do drzwi. Większość zajęć miałam w nowoczesnych budynkach, pa­ sujących do współczesnej uczelni, ale rozszerzony kurs pisa­ nia kreatywnego odbywał się w przebudowanej willi. Siedzie­ liśmy w długiej jadalni wykładanej ciemną boazerią, z której spoglądały portrety nieżyjących akademików, a zamiast ła­ wek mieliśmy do dyspozycji ciężki, rzeźbiony stół i ogrom­ ne, wygodne krzesła. Ta imponująca sala dodawała zajęciom i naszym próbom literackim powagi - aż do momentu, kiedy Summer i ja omal nie przewróciłyśmy się na dywanie, co przy­ pomniało nam, że jesteśmy tylko pierwszorocznymi student­ kami, ubranymi w szorty i bluzę od dresu albo, w moim przy­ padku, w markową apaszkę i... - Markowe dżinsy! - W końcu znalazłyśmy się na kory­ tarzu, a Summer przycisnęła mnie do ściany i syknęła mi to do ucha, poza zasięgiem słuchu naszych kolegów. - Mówiłaś mi, że kupujesz ciuchy w secondhandach! - Naprawdę kupuję ciuchy w secondhandach. - Tak wła­ ściwie kupiłam tam tylko kostium na zajęcia tańca brzucha, trochę zbyt krzykliwy, ale o wiele tańszy niż nowy komplet

-29-

sportowy. Ale często grzebałam w secondhandach, a to pra­ wie to samo, co kupowanie. - Nie ma takich cudów, żebyś znalazła apaszkę za dwieście dolców w secondhandzie - szepnęła Summer. - I jeszcze te dżinsy! Są z zeszłorocznej kolekcji i nie wmówisz mi, że ko­ bieta nosząca dokładnie twój rozmiar padła trupem i poda­ rowała nowiuteńkie designerskie spodnie na cele charyta­ tywne. Myślałam, że jesteś spłukana i pracujesz w kawiarni, bo twoje stypendium pokrywa tylko czesne! Nie mówiłaś mi, że przywiozłaś z domu kartę kredytową! - Nie przywiozłam, tę apaszkę i dżinsy dostałam w prezen­ cie. - To nie było kłamstwo, moja babka kupowała mi wszyst­ kie ubrania przez ostatnich sześć lat, kiedy z nią mieszkałam. Summer wskazała mnie palcem. - Wiedziałam, że wszystkie te szczegóły w twoim opowia­ daniu są trochę zbyt realistyczne. To ty jesteś tak naprawdę Rebecą, tylko współcześnie, prawda? Masz stadninę w Ken­ tucky. - Co takiego? Skąd! Co w ogóle przyszło ci do głowy? - W zeszły weekend, kiedy Jordis przyniosła do akademika niedzielny „Times", zajrzałaś od razu do działu końskiego. - W „New York Times" nie ma działu końskiego. Szturchnęła mnie w obojczyk. - Wiesz, o czym mówię. Kolumna dotycząca wyścigów kon­ nych w dziale sportowym.

Wyprostowałam się na pełną wysokość i spojrzałam na Sum­ mer z góry, starając się dać jej do zrozumienia, jak komplet­ nie absurdalna jest jej teoria, będąca oczywiście cholernie bli­ sko prawdy. - Z całą pewnością nie mam żadnej stadniny - oznajmi­ łam wyniośle. Stadnina należała do mojej babki, a nawet po jej ewentualnej śmierci nie miałam niczego odziedziczyć. Babka już o to zadbała. Summer z uporem odwzajemniła moje spojrzenie, a po­ tem jej wzrok ześlizgnął się na wysokość moich cycków. - I jeszcze ta koszulka. Powinnam wiedzieć, że nikt, na­ wet ty, nie wyglądałby tak dobrze w zwykłym T-shircie. Jaka to marka? - Złapała mnie za ramię, wykręciła mi je na plecy i przycisnęła mi twarz do ściany. Trzymając mnie w ten spo­ sób, pogmerała przy dekolcie na karku, żeby odczytać metkę. - Znamy się dopiero od kilku dni - mruknęła. - Ale zawsze zakładałam, że będę całkowicie szczera z moimi współloka­ torkami, a to nie jest najlepszy początek. Była dziewczyną z ubogiej rodziny, która starała się spra­ wiać wrażenie zamożnej. Ja byłam nagle zubożałą dziew­ czyną z bogatej rodziny. Wysoka i rudowłosa, we wszystkim różniłam się od Summer, drobniutkiej Afroamerykanki ale obie pochodziłyśmy z południa S t a n ó w i starałyśmy się d o p a s o w a ć do życia w Nowym Jorku. Od razu to w niej wyczułam i szczerze ją lubiłam aż do momentu, kiedy wy-

- 3 1 -

wlekła mnie na korytarz i zaczęła grozić, że ujawni moje sekrety. M i a ł a m właśnie dźgnąć ją łokciem w żebra i uwol­ nić się z jej uchwytu - za wszelką c e n ę m u s i a ł a m ukryć markę tego T-shirtu - kiedy łagodny głos za nami zamru­ czał: - Dzień dobry, miłe panie. S u m m e r i ja odskoczyłyśmy od siebie. Warsztaty pisania kreatywnego prowadził Gabe Murphy, przysadzisty mężczy­ zna z bulwiastym nosem i mnóstwem śnieżnobiałych włosów. Wyglądał jowialnie, jak Święty Mikołaj, ale podobnie jak większość studentów ubierał się w długie szorty i bluzę z kap­ turem. Doszłam do wniosku, że był kiedyś kalifornijskim surferem, aż pewnego dnia spojrzał w lustro i uświadomił sobie, że zbliża się do wieku emerytalnego z dwudziestokilogramową nadwagą. Wtedy właśnie postanowił, że przyjedzie do N o ­ wego Jorku i spróbuje zostać pisarzem, ponieważ zawsze uwa­ żał, że kiedyś w przyszłości się tym zajmie. N i e byłam nawet pewna, czy ma stopień akademicki. Na uczelniach amerykańskich tytuł profesora łączy się z od­ powiednimi dyplomami uniwersyteckimi i pełnioną funkcją, a ja powątpiewałam, czy Gabe spełnia te warunki. Nie wie­ działam też, czy powinnam zwracać się do niego „panie dok­ torze", „proszę pana", czy po prostu „ G a b e " . Nie przedstawił się, a konspekt zajęć był podpisany po prostu GABE MURPHY i nie dostarczał żadnych wskazówek. Nikt z pozostałych stu-

- 3 2 -

dentów nie zajął w tej sprawie stanowiska, więc radziłam so­ bie, zwracając się do niego „Przepraszam bardzo" albo... - Dzień dobry - powiedziałam niezobowiązująco. - Sum­ mer doprowadzała moje ciuchy do porządku przed zajęciami. Chciałabym wyglądać profesjonalnie, kiedy będziemy oma­ wiać moje opowiadanie. - Jako pisarze, mamy prawo do ekscentryczności - oznaj­ mił G a b e i gestem głowy wskazał, że powinnyśmy wejść za nim do sali. Kiedy zniknął za drzwiami, uśmiech Summer nagle znik­ nął. Znowu wskazała mnie palcem. - Jeszcze z tobą nie skończyłam. - Widzę! Weszłyśmy do środka i zajęłyśmy nasze miejsca - nie mo­ głyśmy się po cichutku na nie wślizgnąć, ponieważ odsuwa­ nie i przysuwanie ogromnych wyściełanych krzeseł narobiło hałasu w panującej ciszy. Nawet gadatliwi chłopcy naprze­ ciwko mnie umilkli, kiedy pojawił się G a b e . Wszyscy patrzy­ li na nas potępiająco, jak na pięciolatki bawiące się w nawie kościoła podczas pogrzebu. G a b e zignorował szuranie i powiedział kilka słów o tym, że docenia tych z nas, którzy byli dość odważni, by przed­ stawić swoje opowiadania jako pierwsi, zupełnie jakbyśmy się zgłaszali na ochotnika. Przekartkował leżące przed nim spięte teksty, żeby mieć pewność, że wszystkie są na miej-

- 3 3 -

scu. Na pierwszych zajęciach wyjaśnił, że studenci obawia­ ją się udostępniać innym swoje opowiadania, ponieważ ktoś mógłby ukraść ich pracę i opublikować w internecie. Dlate­ go mieliśmy zostawiać jeden egzemplarz w bibliotece, gdzie mogliby go przeczytać pozostali, a potem przynosić na zaję­ cia po egzemplarzu dla każdego. W trakcie omawiania tek­ stu wszyscy powinni robić notatki na swoich egzemplarzach i po zajęciach oddać je z powrotem autorowi. Nie mogłam się doczekać kwiecistych pochwał kolegów. - Te opowiadania układają się w naturalnej kolejności i gład­ ko przechodzą jedno w drugie - oznajmił Gabe. - Dlatego za­ czniemy o d . . . Rozległo się stukanie do drzwi. W ciszy imponującej sali usłyszałam znowu własne wes­ tchnienie. Tym razem nie było ono pełne satysfakcji, ale kry­ ło w sobie pytanie, jakaż to forma śluzowca ośmiela się dobi­ jać do drzwi w takiej chwili. Gabe podniósł się z miejsca, co musiało chwilę potrwać, biorąc pod uwagę masę fotela i jego własnego brzucha, opię­ tego T-shirtem z pozdrowieniami z kalifornijskiego kurortu. Uchylił drzwi i rozpoczął cichą rozmowę z intruzem. Ja i Sum­ mer siedziałyśmy najbliżej drzwi, ale nie mogłyśmy się oglą­ dać przez ramię i gapić na Gabe'a, bo nie chciałyśmy sprawiać wrażenia wścibskich. Słyszałyśmy jednak, o czym jest mowa: intruz chciał się przenieść do naszej grupy, a Gabe stwierdził,

- 3 4 -

że mamy wprawdzie jedno miejsce wolne, ale grupa na warsz­ tatach pisania kreatywnego jest jak rodzina, więc zanim intruz do nas dołączy, pozostali studenci muszą wyrazić na to zgodę. Intruz oznajmił, że to nie powinno stanowić problemu. Rozpoznawałam jego głos, albo może raczej rozpoznawa­ łam ton jego głosu. Hindus mógł być zarozumiały, ale nawet on sprawiał wrażenie nieśmiałego w porównaniu z pewno­ ścią siebie w głosie intruza. - Wszystko w porządku? - Jak się okazało, Summer potra­ fiła nawet szeptać piskliwie. - Boisz się, bo mamy omawiać twoje opowiadanie? Okropnie zbladłaś, znaczy, zawsze jesteś blada, ale teraz nawet twoje piegi prawie zniknęły. - W porządku - zdołałam z siebie wydusić. Nie było w po­ rządku. Ściskałam rzeźbioną krawędź stołu tak mocno, że nie zdziwiłabym się, gdybym połamała sobie palce. Intruzem był mój chłopiec stajenny. Nie mogłam pozwolić, żeby przeczytał moje opowiadanie.

- 3 5 -

2

- Mamy nowego studenta - oznajmił Gabe, zamykając drzwi. Odsunął stojący u szczytu stołu fotel i usiadł. - W każdym razie kandydata na nowego studenta. Na razie czeka na ko­ rytarzu i rysuje konia. A gdzie to my byliśmy? Nie obchodziło mnie, gdzie byliśmy. Gabe przypomniał za­ sady dyskusji nad opowiadaniami i powinno mnie to inte­ resować, ale w myślach byłam na korytarzu, razem z Hun­ terem Allenem, trącając go w łokieć, żeby nie wyszedł mu rysunek. Każdy z nas musiał narysować konia w ramach demon­ stracji kreatywności na pierwszych zajęciach. Jak sądzę, G a ­ be chciał w ten sposób pokazać, że każda osoba ma niepo-

- 3 6 -

wtarzalny punkt widzenia i dzięki temu wnosi coś do dyskusji grupowej. Zarozumiały Hindus z pewnością miał niepowta­ rzalny punkt widzenia, ponieważ narysował koński zad. Summer narysowała konia od spodu, bardzo niedokładnie, po­ nieważ nie miał zaznaczonej płci, a w każdym razie żadnych narządów rozrodczych - wyglądał jak Barbie albo Ken. Mu­ siałam jednak przyznać, że ja nie pomyślałabym o takiej per­ spektywie, więc byłam pod wrażeniem. S a m a miałam umiar­ kowany talent plastyczny, ale zrobiłam, co w mojej mocy, żeby uchwycić konia w ruchu, nie podczas wyścigu zorga­ nizowanego przez człowieka, ale biegnącego dla samej przy­ jemności biegu - konia będącego po prostu koniem. Uwiel­ białam z samego rana wyglądać przez okno sypialni, kiedy mgła unosiła się znad łąk, i patrzeć na ścigające się rocznia­ ki, chociaż nikt nie obstawiał zakładów. Ścigały się po prostu dlatego, że tak właśnie robią konie. Trzymałam kciuki za to, żeby Hunter narysował konia, który nie spodoba się grupie. - Właśnie na takich zasadach będzie przebiegać u nas dyskusja - podsumował Gabe. - Musimy o tym od początku pamiętać, ponieważ atmosfera w grupie jest niezwykle waż­ na. - Mówiąc te słowa rozejrzał się po twarzach zebranych, mierząc wzrokiem każdego studenta jak doświadczony wy­ kładowca pisarstwa. Byłam przekonana, że po prostu pra­ cował przez całe lata na pół etatu jako nauczyciel w jakimś

- 3 7 -

college'u w Kalifornii Południowej, żeby mieć z czego finan­ sować pasję surfingową. - Aby wydobyć z siebie to, co naj­ lepsze, musicie ufać sobie nawzajem. Jeśli atmosfera w gru­ pie się popsuje, jest praktycznie nie do naprawienia. Czy są jakieś pytania? Popatrzył na mnie, zupełnie jakbym bujała myślami w ob­ łokach. Kto, ja? Zarumieniłam się, bo chciałam, żeby G a ­ be miał o mnie dobrą opinię. Uczelnia zapewniała najlep­ szym po jesiennym semestrze pierwszorocznym studentom z warsztatów pisania kreatywnego staż w jednym z najwięk­ szych nowojorskich wydawnictw, odbywający się na wiosnę. To byłby dla mnie krok w kierunku pracy w wydawnictwie po ukończeniu studiów, a może nawet do publikacji pewne­ go dnia własnej powieści. Poza tym za taki staż dostawało się więcej pieniędzy za mniej godzin niż w przypadku mojej obecnej pracy w kawiarni, która mnie wykańczała. Nie mó­ wiąc już o tym, że nie musiałabym przez cały czas sterczeć w pracy na nogach. Gabe nie sprawiał wrażenia faceta mającego poważne wpły­ wy w komisji zajmującej się przydzielaniem staży, ale kiedy decydenci przejrzą moje portfolio, mogą go zapytać, jak się ze mną pracowało. A jeśli się okaże, że dobre stosunki z inny­ mi twórcami są najważniejszym kryterium? Z drugiej strony... Czy ktoś słyszał o twórcy mającym dobre stosunki z kolegami po piórze? Wystarczy spojrzeć na Hemingwaya i Steina albo

- 3 8 -

Hemingwaya i Fitzgeralda, albo, do licha, Hemingwaya i ko­ gokolwiek. Znowu rozległo się pukanie do drzwi i do środka wszedł mój chłopiec stajenny - tyle że bez bryczesów i fraka jeździeckie­ go. Miał intensywnie niebieskie oczy, w tym samym odcieniu, co jego koszulka polo. Można go było oskarżyć o próżność i celowe ubieranie się w taki kolor, gdyby nie jego niedbały wygląd, wskazujący, że nie troszczy się o takie drobiazgi. To oczywiście była nieprawda. Jego niedbały wygląd został sta­ rannie zaplanowany. Czekałam, aż te niebieskie oczy napotkają moje spojrze­ nia. To jasne, że mnie zauważył, miałam długie rude wło­ sy, które świeciłyby nawet w ciemności. Stojąc przed nami, po prawej stronie Gabe'a, popatrzył na wszystkich po kolei, tak jak wcześniej G a b e . Na wszystkich, poza mną. - Przedstaw się nam - powiedział Gabe do Huntera. - Po­ wiedz też, dlaczego chcesz być w tej grupie. Postaraj się nas przekonać. To twoja wielka szansa. Hunter skinął głową. - Nazywam się Hunter Allen. - Większość studentów pierwszego roku mruczała coś pod nosem, przedstawiając się grupie, ale on zachowywał się, jakby prowadził promocję swo­ ich D V D z kursem samodoskonalenia. - Chciałbym być w tej grupie, ponieważ druga grupa rozszerzona pisania kreatywne­ go, w której jestem obecnie, nakłada mi się z kursem chemii.

- 3 9 -

To, że nie potrafię być w dwóch miejscach jednocześnie, naj­ wyraźniej umknęło uwagi administratorów tej wspaniałej pla­ cówki edukacyjnej. M a m popieprzony grafik. Jakiś chłopak parsknął radośnie, bo Hunter użył na zaję­ ciach brzydkiego słowa, a kilka dziewczyn westchnęło z obu­ rzeniem. Hunter testował G a b e ' a . Hunter lubił testować ludzi. G a b e przeszedł test, ponieważ nawet nie podniósł brwi. Siedział wygodnie rozparty w odsuniętym od stołu fotelu i pa­ trzył na Huntera, dając mu wolną rękę. - Poza tym - ciągnął Hunter - moi współlokatorzy, Manohar i Brian - wskazał gestem ręki Hindusa i jego kumpla - powiedziali mi, że w tej grupie jest nie tylko wolne miejsce, ale też mnóstwo ślicznych dziewczyn. Teraz wszyscy chłopcy wybuchnęli śmiechem, a j e d n a z dziewcząt na końcu stołu wykrzyknęła: - Jesteś przyjęty! Summer spojrzała na mnie. - Podoba mi się ten gość. - Nie wątpię - mruknęłam. Hunter podobał się wszystkim dziewczynom. N i e wyłączając mnie. - Poproszę o pańskiego konia, sir - powiedział G a b e . Hunter podał mu kartkę i miał dość czelności, by uśmiech­ nąć się do nas przez ramię i zasalutować dwoma palcami, kie­ dy wychodził z sali.

- 4 0 -

Gabe przyjrzał się rysunkowi i podniósł go do góry, żeby nam pokazać. Wszyscy wyciągnęli szyje i zmrużyli oczy. To by­ ła końska uprząż - ogłowie, cugle, siodło - ułożona tak, jakby chłopiec stajenny umieścił ją na koniu. Obok narysował na­ wet widły do wybierania nawozu. Nie było tylko konia. Wiedziałam, że to wiadomość dla mnie. Kpił sobie, że po sze­ ściu latach szkoły w końcu uciekł od zależności ode mnie. Nie życzył sobie być więcej nazywany chłopcem stajennym. Wiedziałam, że nie spodoba mu się moje opowiadanie. - Wszyscy, którzy są za tym, żeby Hunter Allen dołączył do naszej grupy, niech podniosą rękę - powiedział G a b e . Wszyscy obecni poza m n ą podnieśli ręce. Summer spojrzała na mnie. - Dlaczego nie podnosisz ręki? - zapytała na głos. Będę musiała z nią później pomówić poważnie na temat taktu i subtelności, ponieważ niech to wszystko szlag. - Uważam, że mamy dość osób w grupie - powiedziałam. - To jest kurs rozszerzony i jak rozumiem, grupy powinny być niewielkie. Limit wynosi dwanaście osób. - Trzynaście osób - poprawił mnie G a b e . - Powinien wynosić dwanaście - upierałam się. - Poza tym już przygotowaliśmy harmonogram pracy nad naszymi tek­ stami. Czułam, że spojrzenie Summer wypala mi dziurę w policzku. - Czegoś ty się naćpała?

Podniosłam głos, żeby zagłuszyć radosne prychnięcia fa­ cetów. - Pracuję, żeby się utrzymać na studiach, i zależy mi, że­ by moje ciężko zarobione pieniądze przekładały się na pracę w jak najlepszych warunkach. Summer darowała sobie odpowiadanie mi i zwróciła się do Gabe'a: - Mogę zagłosować za Erin? - Nie - odparł Gabe. - A czy ja mogę zagłosować dwa razy? - zapytał Brian. Grupa zachichotała, a Manohar posłał koledze oburzone spojrzenie. - Dlatego, że to mój współlokator! - oznajmił Brian w od­ powiedzi. - To, że jestem gejem, nie znaczy, że podobają mi się faceci, ty zboku. Hunter otwarł drzwi i zajrzał do środka. - U d a m , że tego wszystkiego nie słyszałem. Cofnął się i znowu zamknął drzwi. - Tak czy inaczej Erin zostaje przegłosowana - stwierdził G a b e . - Mamy trzynastą osobę w grupie. - Popatrzył na mnie i z zakłopotaniem zacisnął wargi. Potem, wśród radosnej pa­ planiny grupy, odsunął swój ciężki fotel i podszedł do drzwi, żeby wpuścić Huntera. Skrzypce zapiszczały rozpaczliwe, jak w tej scenie, kiedy bohaterka zaraz zostanie czymś dźgnię­ ta w horrorze, ale nie sądzę, żeby ktoś poza mną słyszał ten

-42-

podkład muzyczny. Skrzypce utonęły w narastających okla­ skach, kiedy Hunter wszedł za Gabe'em do sali. G a b e zajął miejsce u szczytu stołu i wskazał Hunterowi jedyne wolne krzesło po przeciwnej stronie. Hunter obszedł stół, zatrzymując się po drodze, żeby strze­ lić Manohara i Briana dłońmi w tył głowy. - Nie powiedzieliście mi o koniu. Brian udał, że zrywa się za nim z krzesła, więc Hunter od­ ruchowo przyspieszył, przebiegł dwa kroki, a potem zwol­ nił do zwykłego nonszalanckiego tempa. Opadł na wygodne krzesło, jakby całe to zajście wyczerpało jego siły. Pochylił się z łokciem na oparciu, przyjrzał spod wpadającej w oczy blond grzywki siedzącej po jego prawej stronie dziewczynie i powie­ dział na tyle głośno, żeby wszyscy go usłyszeli: - Cieszę się, że tu trafiłem. Chłopcy roześmiali się, dziewczyny zachichotały, a atmos­ fera w cichej sali zmieniła się - nie byliśmy już stadem wy­ straszonych pierwszoroczniaków, tylko zaprzyjaźnioną grupą pisarską, dlatego tylko, że dołączył do nas Hunter. Gabe znowu zajął się admistracyjnymi obowiązkami - do­ datkowy student powinien otrzymać egzemplarze opowia­ dań. Chłopak, którego opowiadanie mieliśmy dzisiaj oma­ wiać, Kyle, nie miał dodatkowego egzemplarza dla Huntera, podobnie jak druga dziewczyna. Ja miałam, ale prędzej szlag by mnie trafił, niż podzieliłabym się tą informacją. To oka-

- 4 3 -

zało się bez znaczenia, ponieważ dziewczyna siedząca obok Huntera, Isabelle, zdążyła już przeczytać opowiadania w bi­ bliotece, tak jak wszyscy powinniśmy, a teraz podsunęła mu swoje egzemplarze. - Wyjaśniałem to już, ale muszę teraz powtórzyć - powie­ dział G a b e . - Kiedy omawiane jest wasze opowiadanie, nie możecie brać udziału w dyskusji. Wiele osób podchodzi do pi­ sania kreatywnego bardzo personalnie i zazwyczaj bronimy tekstu bardziej, niż nam się wydaje. Jeśli będziecie mogli od­ powiadać na wszystko, co powiedzą o waszej pracy koledzy po piórze, dyskusja bardzo szybko zamieni się w kłótnię. Bę­ dziecie mieli okazję odnieść się do krytyki, ale dopiero na sa­ mym końcu. Gabe mówił dalej. Stwierdził, że najpierw zajmiemy się tek­ stem Kyle'a, a potem tamtej dziewczyny. Dziesięć minut temu poczułabym ulgę, że nie muszę być pierwsza, ale teraz ta zwło­ ka oznaczała, że przez dwie trzecie zajęć będę przeżywać męki, zanim Hunter przeczyta moje opowiadanie. Udałam, że kon­ centruję się na leżącej przede mną pracy Kyle'a, ale kątem oka obserwowałam Huntera. Przekartkował wszystkie trzy opowia­ dania, zatrzymał się przy jednym i przyjrzał tytułowi. A może nazwisku autora? Wyjął je ze stosika i przesunął pod spód.

Starałam się inteligentnie skomentować pierwsze dwa opo­ wiadania, ponieważ czytałam je w bibliotece i przygotowałam

- 4 4 -

sobie notatki. Były zdecydowanie nie w moim guście. O p o ­ wiadanie Kyle'a zostało napisane z punktu widzenia wilka, którego ekosystem zaczyna zanikać - to miała być apokalipsa ekologiczna, tyle że z opisów lasu oraz akcentu mogłam wy­ wnioskować, że Kyle rzadko zapuszczał się poza granice Bro­ oklynu. Dziewczyna przedstawiła historię o starym mężczyź­ nie, który siedzi w kawiarni i rozważa ze smutkiem wszystko to, co w jego życiu poszło nie tak. Zasnęłabym chyba, gdy­ by ten staruszek nie pochłaniał takich ilości kofeiny. Jednak­ że konstruktywna krytyka była częścią tych zajęć i liczyła się jako element oceny, więc z myślą o społeczności pisarskiej i moim stażu zrobiłam, co w mojej mocy, żeby udzielić przy­ datnych porad trzęsącym się głosem, który z pewnością zdra­ dził Hunterowi, że moje serce wyczynia akrobacje w oczeki­ waniu na moją kolej. W końcu wszyscy wyjęli z niedużych stosików Prawie jak da­ ma i położyli na wierzchu. Żołądek mi się zacisnął, jakbym wła­ śnie minęła najwyższy punkt w kolejce górskiej i miała zaraz zje­ chać w przepaść. Hunter pochylał głowę i nawet jeśli wcześniej nie przeczytał mojego opowiadania, robił to właśnie teraz. - Manohar, możesz zaczynać - oznajmił G a b e . Manohar spojrzał na mnie i uśmiechnął się złośliwie. Niedobrze. - Przede wszystkim chciałbym się upewnić co do jednej rzeczy - powiedział. - Czy ja dobrze rozumiem? Ten cały ka-

pitan „Vanderslice" - palcami nakreślił cudzysłów w powie­ trzu - stracił na wojnie klejnoty rodowe? Czy ten pomysł nie został ukradziony ze Słońce też wschodzi Hemingwaya? - Przepraszam bardzo? - zapytałam wyniośle. - To tak, jakby powiedzieć, że nie możesz opisać, jak ktoś przechodzi przez ulicę, ponieważ James Joyce napisał kiedyś o kimś, kto przechodzi przez ulicę. W całej historii literatury tylko jedna postać miałaby zostać postrzelona w jajka? Wszyscy przy stole pochylili się. Skoncentrowałam swo­ ją złość na Manoharze, ale widziałam kątem oka pozostałych studentów i miałam wrażenie, że powietrze w sali robi się go­ rące. Tylko Hunter siedział wygodnie rozparty i z kamiennym spokojem czytał opowiadanie. - Bardzo szeroko stosujesz termin „literatura" - Manohar znowu zaznaczył cudzysłów. - Miałem wrażenie, że to babski romans. - Udał, że odrzuca pasmo długich włosów na ple­ cy. - „Zobaczyła go i zrozumiała, że to on, chłopiec stajenny, jest jej przeznaczony". - Często czytasz babskie romanse? - zapytała go Summer. Kilku chłopaków ryknęło śmiechem, a ja także bym się uśmiechnęła, gdybym nie miała wrażenia, że leżę na łożu śmierci. Manohar poczerwieniał jak burak, ale także się roześmiał. - J a . . . - zaczął. Summer nie była rozbawiona.

-46-

- Ponieważ na czymś musisz opierać taką ocenę, prawda? Byłam zakłopotana, że wyrwała się do głosu poza kolej­ ką, ze względu na mnie łamiąc zasady ustalone przez Gabe'a. Z drugiej strony była znacznie bardziej urocza ode mnie i trud­ niej było się na nią złościć. Manohar tylko przekrzywił głowę, słuchając jej gniewnej przemowy. - Wszyscy wiedzą, jak wyglądają babskie romanse... - za­ czął znowu. - Nie, jeśli żadnego nie czytali - upierała się Summer. Przerwał jej w pół słowa. - Chciałem tylko powiedzieć, że tego rodzaju śmieciowa pisanina nie powinna trafić na warsztaty rozszerzonego kur­ su pisania kreatywnego. - Podniósł głos na końcu zdania, ponieważ część dziewczyn zaczęła szemrać, kiedy użył sło­ wa „śmieciowa". - Wiem, że nie ja jeden tutaj tak uważam. Na takie warsztaty nie można pisać romansów. - Nie wiedziałam o tym - odparłam, starając się, żeby mój głos brzmiał spokojnie i tłumiąc łzy złości, napływające mi do oczu. - Jakim cudem mogłaś tego nie wiedzieć? - zdziwił się Ma­ nohar. - Czy jak byłaś w liceum, ludzie nie nabijali się z cie­ bie, że piszesz romanse? A nawet że tylko je czytasz? - Jasne, że się nabijali. - Łupnęłam pięścią w stół, aż wszy­ scy, łącznie ze mną, podskoczyli. Zdjęłam rękę z blatu i usia­ dłam na niej. - Najwyraźniej popełniłam błąd, zakładając,

- 4 7 -

że na studiach ludzie nie będą takimi dupkami. Niech Bóg mnie broni, żebym miała planować zostanie w przyszłości autorką babskich romansów. Ostatecznie ten gatunek to tyl­ ko pięćdziesiąt trzy procent rynku literatury pięknej, i nie wiem, jak bym przeżyła perspektywę stałych dochodów, kie­ dy reszta z was będzie mieszkać w piwnicy u rodziców, two­ rzyć powieści o zdechłych wilkach... - H e j ! - zaprotestował Kyle. - ...dostawać kolejne odmowy z „The New Yorker" i ciąć się żyletką. Dwóch chłopców siedzących obok Summer roześmiało się jednocześnie. Widziałam ich ponad jej głową. J e d e n z nich odrobinę za głośno rzucił z udawanym akcentem, kojarzącym się bardziej z Tennessee niż z Kentucky: „Niech Bóg mnie broni!" - Zakładając, że to nadawałoby się do publikacji - od­ parował Manohar. Przedtem tryskał pewnością siebie, jak superintelektualista, który miażdży na zajęciach prowincjuszkę z Południa. Teraz jego czarne brwi ściągnęły się w literę V. - To się nie nadaje do publikacji. M o ż n a by to czytać na głos i pić kolejkę za każdym razem, kiedy padnie słowo „ ł o n o " . N i e wydaje mi się też, że jakiekolwiek o p o ­ wiadanie przygotowane na warsztaty pisania kreatywne­ go powinno zawierać choć j e d n o powtórzenie słowa „su­ tek".

- 4 8 -

- Popraw mnie, jeśli się mylę - przekrzyczałam śmiechy ale w programie kursu nie znalazłam żadnej wzmianki o tym, że nie możemy używać słowa „sutek". - Ponieważ to oczywiste! - wykrzyknął Manohar. - Doprawdy? - zapytałam. - Może po prostu akurat tobie to słowo przeszkadza. - Każdemu przeszkadzałby sutek - odparł, uderzając cięż­ ki stół kantem dłoni dla podkreślenia każdej sylaby. - Po­ ważni pisarze wiedzą o tym. Nie znalazłabyś żadnego sutka w tekstach w „The New Yorker". - Ale ona nie napisała tego opowiadania do „The N e w Yorker" - przypomniała Summer. M a n o h a r machnął gwałtownie obiema rękami, uderzył Briana w pierś i nawet tego nie zauważył. - No właśnie! Potrząsnęłam głową. - Wydaje mi się, że problem w ogóle nie tkwi w moim opowiadaniu, tylko w tobie, Manohar. Widzę, że ta lektu­ ra sprawiła, że poczułeś się niekomfortowo i zastanawiam się nad przyczynami. Albo jesteś wyjątkowo dociekliwym pra­ wiczkiem, albo sam chciałbyś znaleźć sobie chłopca stajen­ nego. Manohar zastygł z opadłą szczęką. Nie powiedział ani sło­ wa, ale nie musiał. - Auuuuuuć! - jęknęli pozostali chłopcy.

- 4 9 -

Tylko Brian podniósł rękę i wtrącił: - Nie no, nie myl go ze mną. Hunter także się nie odezwał - byłam całkowicie pewna, że nie uczestniczył w zbiorowym jęku, ale nie odważyłam się odwrócić głowy, żeby na niego spojrzeć. Policzki paliły mnie ze złości na Manohara i ze wstydu, że przez niego straciłam nad sobą panowanie i uciekłam się do żartu jak ze stajni mo­ jej babki. Poza tym niepokoiłam się, co usłyszę od Huntera. Bardziej odczytałam z ruchu warg Gabe'a jego słowa niż je usłyszałam. - Nigdy nie dyskutowaliśmy nad tym, jakiego typu utwo­ ry są dopuszczalne na tych zajęciach. Grupa zaczęła się wzajemnie uciszać, zupełnie jakby wstał i walnął pięścią w stół, chociaż odezwał się jak zwykle cicho i spokojnie, jakby umówił się z kimś z nas na kawę i opowia­ dał o falach na Pacyfiku. Powtarzały się szeptane pytania: „Co Gabe powiedział?", „Mówił coś o tekście Erin?", ale nikt nie odważył się przyznać, że go nie słuchał. Ostatecznie to były dopiero drugie zajęcia. - Odnosząc się do słów Erin, chciałbym zapewnić, że nie ma żadnych ograniczeń dotyczących gatunku - powiedział Gabe. - M a m nadzieję, że każdy z was będzie próbował swoich sił w pisaniu takich opowiadań, jakie mu odpowiadają, i szli­ fował swoje umiejętności do własnych celów. Z tego też po­ wodu - popatrzył na Manohara - wszelka krytyka prac kole-

- 5 0 -

gów powinna być konstruktywna. - Znowu spojrzał na mnie, więc postarałam się nie skulić. - Powinniśmy także odpowia­ dać na tę krytykę w sposób otwierający pole do nieskrępowa­ nej wymiany opinii. Atmosfera była napięta, wszystkie oczy spoczywały na mnie. Gdybym była w liceum, siedziałabym w milczeniu, całkowi­ cie struchlała. C o ś wam powiem - jeden rok więcej - nie powiem, że pełnoletność, biorąc pod uwagę, jak mnie przed chwilą po­ niosło, ale ten jeden rok więcej zmienił mnie. Motywowała mnie także wizja stażu w wydawnictwie, zawieszonego przede mną jak marchewka. Gabe robił notatki podczas całej mojej kłótni z Manoharem, a ja powinnam bardziej uważać na to, co przy nim mówię. Napisałam opowiadanie o Hunterze i nie byłam pewna, czy nie spróbuje mnie zdemaskować. Zmusiłam się więc do uśmiechu. - Naprawdę przepraszam, G a b e . Rozumiem teraz, jak to zabrzmiało i obiecuję, że w przyszłości będę się bardziej sta­ rać. Strasznie trudno iść na pierwszy ogień! G a b e skinął głową, a Summer i kilka innych dziewczyn roześmiało się nerwowo. Manohar uśmiechnął się szyderczo pod adresem mojego opowiadania. Napisałam w notesie wielkimi literami „ S T A Ż " , żeby o nim nie zapomnieć. - Brian? - ponaglił Gabe. - Co myślisz o opowiadaniu Erin?

- 5 1 -

- Podobało mi się - odparł Brian. - Niezły ten chłopiec stajenny. Przełknęłam ślinę, nie spojrzałam na Huntera i obrysowa­ łam słowo S T A Ż falbanką. Dziewczyna obok Briana powiedziała, że pierwsze zdanie opowiadania było najzabawniejszą rzeczą, jaką czytała. Obok niej siedział Kyle, autor opowiadania o wilku. Oznajmił, że pierwsze zdanie w jego oczach popsuło cały klimat. Następ­ ne dwie osoby wygłosiły podobnie sprzeczne, a przez to bezu­ żyteczne komentarze, zaś potem przyszła kolej na Huntera. Gabe pominął go jednak, żeby dać mu więcej czasu na lek­ turę, i zapytał o opinię Isabelle. Pozostałe dziewczęta powiedziały, że podobało im się mo­ je opowiadanie. Pozostali chłopcy byli przeciwnego zdania. Nie obchodziło mnie to, mój debiut w roli nowojorskiej pisar­ ki i tak był już zrujnowany. Teraz interesowało mnie tylko, czy zauważą, że opisywany przeze mnie chłopiec stajenny był tym samym, który siedział razem z nimi przy stole. Niesamowite podobieństwo, powiedzą! Zadziwiająco dokładny opis! Widać, że to opowiadanie pisał ktoś zauroczony Hunterem Allenem! Powoli uświadomiłam sobie, że nikt nie zorientuje się, iż ta historia jest o nim. Nikt nie będzie podejrzewał, że umie­ ściłam w opowiadaniu bohatera, który zaledwie godzinę póź­ niej pojawił się nieoczekiwanie na zajęciach. Nie wiedzą na­ wet, że w ogóle się znamy.

- 5 2 -

Chyba że on im to powie. Przyszła kolej na Summer, która stanęła w mojej obronie z takim entuzjazmem, że wyraźnie wypowiadała się jako mo­ ja współlokatorka, a nie koleżanka po piórze. - A, i jeszcze jedno. - Popatrzyła prosto na Manohara. Sutek! Grupa roześmiała się, więc uśmiechnęłam się do Summer, która rozpromieniła się w odpowiedzi. W tym momencie na­ prawdę ją uwielbiałam i prawie wybaczyłam jej ten raban, ja­ ki podniosła wcześniej z powodu moich ciuchów. - Hunter, a co ty myślisz? - zapytał G a b e . Wszyscy popatrzyli wyczekująco na Huntera. Spuściłam wzrok. - Nie powinienem komentować tego tekstu - odparł Hun­ ter, unosząc jeden kącik ust w czarującym uśmiechu, tworzą­ cym dołeczek na policzku. Tak właściwie nie widziałam tego, ponieważ wbijałam wzrok w Davida miętoszącego sutek Rebeki, ale nie musiałam wi­ dzieć czarującego uśmiechu Huntera, by mieć pewność jego istnienia. - Nie miałem możliwości przeczytać go dostatecznie do­ kładnie - ciągnął. - Komentowałeś pierwsze dwa opowiadania - wytknął Brian. - No tak, ale były krótsze - przypomniał Hunter.

- 5 3 -

- To rzeczywiście długie opowiadanie - potwierdziła Isabelle. - Myślałam, że padnę, jak je zobaczyłam w bibliote­ ce. Trzynaście stron! Dla mnie napisanie pięciu jest równie trudne, jak wyrywanie zęba. Ponad pomrukami potwierdzającymi zadziwiającą długość Prawie jak dama, Manohar odezwał się do mnie poprzez stół: - Gratulacje, napisałaś bardzo długie opowiadanie. Pokazałam mu środkowy palec. G a b e złapał mnie za rękę, położył ją łagodnie na stole i po­ klepał dwa razy, nie patrząc na mnie. Odchrząknął, a kiedy grupa ucichła, ponowił swoje pytanie: - Hunter? Hunter, który rozmawiał z Isabelle, popatrzył na Gabe'a, a potem odwrócił się i celowo przeniósł spojrzenie na mnie. Uśmiechnął się. Znałam Huntera od dawna - ten uśmiech nie był jak zwykle czarująco nonszalancki, tylko sztywny i wymuszony. Nigdy nie pozwoliłby sobie na okazanie tego, ale podejrze­ wałam, że jest na mnie wściekły. - Pochodzę z Long Island, ale bywałem w Louisville, na to­ rze wyścigowym Churchill Downs, a przy okazji na impre­ zach z koniarzami. Muszę powiedzieć, że doskonale oddałaś atmosferę takiego spotkania. - Jej opowiadanie rozgrywa się w dziewiętnastym wieku zauważyła Isabelle.

Hunter skinął głową, nie odrywając ode mnie wzroku. - Pod tym względem niewiele się zmieniło. - No dobrze, Erin, teraz w końcu przyszła twoja kolej mruknął Gabe. Otwarłam usta - jeszcze trzydzieści sekund temu miałam mnóstwo rzeczy do powiedzenia na obronę mojego opowiada­ nia. Teraz jednak nie potrafiłam sobie przypomnieć żadnej ri­ posty, ponieważ Hunter patrzył na mnie intensywnie niebie­ skimi oczami i uśmiechał się sztucznie. O ile wiedziałam, nie był na żadnym przyjęciu okołowyścigowym, jeśli nie liczyć ma­ jowego wieczoru po Derby, kiedy to zagwizdał do mnie z ogro­ du i wręczył mi odtwarzacz ze słuchawkami, który zostawiłam na półce w kantorku przy stajni. Teraz chciał mi przypomnieć, że moja stadnina należy do niego - moje konie, mój dom, mo­ je przyjęcia. W czasie wakacji zapewne sam urządzał imprezy. Spuściłam wzrok i dorysowałam wokół „ S T A Ż U " wybu­ chające fajerwerki. - Kiedy zabrałam głos poza kolejnością, powiedziałam wszystko, co miałam do powiedzenia. - Jesteś pewna? - zapytał G a b e . - Po raz pierwszy, po raz drugi... Przygryzłam wargi i skinęłam głową. - Pierwszym autorom zawsze jest najtrudniej - zwrócił się Gabe do wszystkich zebranych. - Dlatego uważam, że wszy­ scy zasłużyli na brawa.

- 5 5 -

Rozległy się brawa, wiwaty, a ktoś krzyknął: „ S u t e k ! " . - Piszcie z całych sił - powiedział G a b e . - Widzimy się w czwartek. Nogi krzeseł zaszurały na drewnianym parkiecie, a wszy­ scy pogrążyli się w rozmowach, których nie potrafili zacząć, wchodząc na zajęcia - zanim pojawił się Hunter i pomógł im się wyluzować. W gwarze zbierających się do wyjścia stu­ dentów G a b e odetchnął głęboko przez nos, wydymając tęgą pierś. Wyłowił z kieszeni ręcznie farbowaną bandanę i otarł nią czoło. - Ojej - chciałam się do niego zwrócić po imieniu, ale po­ wstrzymałam się w ostatniej chwili, bo nadal nie wiedziałam, czy tak wypada. - Czy to przeze mnie? Strasznie mi przykro, że narobiłam kłopotów. Gabe roześmiał się. - Pierwsza dyskusja nad utworami jest zawsze najtrudniej­ sza, a w niektórych grupach jest trudniej niż zwykle. Jakoś to przeżyję, nie musisz się o mnie martwić. - N a d a l się uśmie­ chał, kiedy oddał mi swój egzemplarz Prawie jak dama, wyturlał się z fotela i zniknął za drzwiami. Zastanawiałam się, czy chodziło mu o to, że powinnam się martwić raczej o sie­ bie, moje pisarstwo, stopnie i karierę? Koledzy mijający mnie w drodze do wyjścia kładli przede mną swoje egzemplarze mojego opowiadania. W zwykłych okolicznościach zaczęłabym je natychmiast kartkować, że-

-56-

by przeczytać komentarze, nawet gdybym miała się przez to spóźnić do pracy. Musiałam jednak pogadać z Hunterem, który właśnie flirtował z Isabelle. Wytężyłam uszy, żeby usły­ szeć ich poprzez paplaninę pozostałych. - Matematyka mi strasznie dokopała - powiedział do niej. - Za wysoki poziom? - zażartowała Isabelle. - Nie, coś tam jeszcze pamiętam z liceum. Ale ten prowa­ dzący, nie mam pojęcia, skąd on jest, a l e . . . - Mówi po angielsku z bardzo ciekawym akcentem. - Mówi po angielsku? Szczerze mówiąc, nie byłem tego pewien. Isabelle roześmiała się. - No to złóż skargę. Nie powinien dostawać zajęć do pro­ wadzenia, jeśli studenci go nie rozumieją. - N i e chciałbym, żeby przeze mnie stracił stanowisko. Tak, jasne, graj na współczucie. Hunter doskonale potra­ fił przekonać ludzi, że bardzo go obchodzą, tylko po to, żeby potem wbić im nóż w plecy. - Kup sobie jakiś program do nauki języków - zapropono­ wała Isabelle. - Świetny pomysł, gdybym tylko wiedział, w jakim języku on gada. Hunter był zabawny. To ja powinnam prowadzić z nim dowcipną rozmowę, a nie ta zaraza - za kogo ona się w ogó­ le uważa?!

- 5 7 -

Wstałam, wepchnęłam siłą wszystkie egzemplarze Prawie jak dama do torby, razem z półtorakilogramowym podręczni­ kiem matematyki i dwukilogramowym podręcznikiem z wpro­ wadzeniem do literatury kolonialnej (zdecydowanie nie była to moja ulubiona epoka - mnóstwo purytańskich wywodów o cnocie, fuj!), a także laptopem. Manohar również wstał i ob­ serwował mnie z nadal złośliwym uśmieszkiem. Rzuciłam torbę na krzesło i pochyliłam się nad stołem tak szybko, że zrobił krok do tyłu. Nastraszyłam go wyraźnie, ale udało mi się nie parsknąć śmiechem z tego powodu. Wycią­ gnęłam rękę. - Bez urazy - powiedziałam. - N i e zgadzam się z twoją krytyką, ale doceniam twój wkład. Przypuszczam, że uścisnął moją rękę tylko z powodu kom­ pletnego zaskoczenia. - Nie ma sprawy - powiedział. W następnej chwili chyba doszedł do siebie, bo ścisnął mi dłoń tak mocno, że zabolało. - Przepraszam, jeśli przegiąłem. Wyrwałam się z jego uścisku. - Nie musisz przepraszać. Zapamiętam to sobie, a jeśli two­ im pierwszym opowiadaniem będzie jakaś kipiąca przemocą przygodówka dla prawdziwych macho, to skopię ci w dysku­ sji tyłek. Myślałam, że Summer jest całkowicie pogrążona w rozmo­ wie z siedzącym obok niej chłopakiem, ale kiedy to powiedzia-

-58-

łam, kwiknęła radośnie, a potem mruknęła cichutko: „Przepra­ szam" i z powrotem zwróciła uwagę na swojego rozmówcę. - Wchodzę w to, panno z Kentucky - oznajmił Manohar. Szczerząc zęby, jakby naprawdę czekał na ciąg dalszy tej gry (przynajmniej jedno z nas było zadowolone), zarzucił pasek plecaka na ramię i wyszedł. Isabelle w końcu odkleiła się od Huntera, więc dźwignęłam wypchaną torbę i przeszłam na drugi koniec stołu. Hunter roz­ pierał się na ogromnym krześle i pisał coś na swoim egzem­ plarzu mojego opowiadania. Kiedy podeszłam, podniósł gło­ wę i podał mi tekst. - Witam, panienko Blackwell - powiedział bez uśmiechu. Zabrałam od niego opowiadanie i po raz pierwszy zauwa­ żyłam popołudniowy zarost, połyskujący złociście na kwadra­ towym podbródku. - Witaj, Hunter - skrzeknęłam. Obdarzył mnie tym charyzmatycznym uśmiechem, który pamiętałam ze szkoły. - Dzięki, że nie wygadałaś wszystkim, że przyjechałem z Louisville. Powiedziałem chłopakom z akademika, że je­ stem z Long Island. - Dlaczego? - zapytałam. „To trochę dziwne, biorąc pod uwagę, że zagarnąłeś moją louisvillską stadninę" - miałam ochotę dodać. Czubkiem palca nakreśliłam sobie na udzie li­ terę S jak S T A Ż i nie powiedziałam ani słowa więcej.

-59-

- Bo ludzie uważają, że Południe jest głupie - wyjaśnił. Poza tym naprawdę urodziłem się na Long Island. Zmarszczyłam brwi i rozejrzałam się, żeby sprawdzić, czy po­ zostali już na pewno wyszli. Tylko Summer czekała na mnie w drzwiach, opierając się o framugę i gadając z Brianem. Zno­ wu popatrzyłam na Huntera. - Przeprowadziłeś się z Long Island do Kentucky przed koń­ cem gimnazjum. - Nigdy nie czułem się tam jak w domu. Aż do teraz. W niewypowiedzianych słowach kryło się mnó­ stwo ironii. Musiałam jakoś to przełknąć i dotrzeć do niego. - Słyszałam, że narzekałeś na prowadzącego zajęcia z ma­ tematyki - powiedziałam. - Skoro i tak zmieniasz swój gra­ fik, może chciałbyś się przenieść do mojej grupy? Muszę teraz lecieć do pracy, więc nie mogę ci nic więcej powiedzieć... To była marna wymówka, ponieważ potrzebowałabym ca­ łych trzydziestu sekund, żeby podać mu nazwisko prowadzą­ cego i rozkład zajęć w tygodniu. - ...ale koło dziewiątej będę miała przerwę. Jeśli chciałbyś zaj­ rzeć, chętnie z tobą pogadam. Pracuję w kawiarni na rogu... Skinął głową. - Wiem, gdzie. Widziałem cię tam. Wpadnę o dziewiątej. Widział mnie? Ja go nie widziałam od wieczoru po rozda­ niu świadectw w liceum, kiedy to razem z moją babką posta­ nowił mnie dobić.

Miałam okropną ochotę go spoliczkować albo pocałować. To nie było jednak miejsce na fizyczną demonstrację emo­ cji kłębiących się między nami, układających się w warstwy, z których najwyższe zgniatały niższe pod ogromnym ciśnie­ niem. Po prostu odwróciłam się i wyszłam z sali, trzymając przed sobą łopoczący egzemplarz Prawie jak dama. Wiedziałam jednak, że kiedy spotkamy się sam na sam, bę­ dę musiała zagłębić się w te warstwy. Muszę dopilnować, żeby trzymał język za zębami, zanim powie do Gabe'a coś na temat mnie i mojego chłopca stajennego. Nie mogłam pozwolić, że­ by Hunter Allen zrujnował moje życie. Po raz kolejny.

- 6 1 -

3

- N i e mogę uwierzyć! - oznajmiła Summer. - Naprawdę? - Rzuciłam jej nieufne spojrzenie, przecho­ dząc obok. M i a ł a m nadzieję, że pójdzie za m n ą na dół, bo wprawdzie Brian już zniknął, ale Hunter dalej siedział przy stole i mógł nas usłyszeć. - Serio! - Na szczęście ruszyła za mną. - Umiesz być agre­ sywna jak doberman. Widziałam cię już wcześniej w akcji, ni­ gdy nie zapomnę, jak postawiłaś się tamtemu taksówkarzowi. - Trzeba się stawiać taksówkarzom, bo inaczej spróbują cię naciąć. - Tak naprawdę nigdy wcześniej nie rozmawia­ łam z taksówkarzem, ponieważ nie miałam pieniędzy na tak­ sówki. Jednak cztery dni temu, zaraz po tym, jak poznałam

-62-

Summer, zgodziłam się szarpnąć i razem z nią pojechać tak­ sówką do Museum of Modern Art, a w rezultacie pokłóci­ łam się z taksówkarzem o taryfę. Do tej pory żałowałam tam­ tych straconych pieniędzy. - Ale jak zaczęliśmy omawiać twoje opowiadanie, cał­ kiem się rozkleiłaś - powiedziała Summer. Znalazłyśmy się na parterze, więc popchnęła drzwi i wyszła pierwsza na uli­ cę. Jak zwykle zaskoczyło mnie, że zapadł już zmierzch. O tej porze roku w Kentucky słońce świeciłoby jeszcze przez kilka godzin, powoli zniżając się nad trawiastymi wzgórzami w kie­ runku drzew na zachodnich krańcach pastwisk. Tutaj pię­ ciopiętrowe budynki tworzyły sztuczne kaniony, a ich ściany zasłaniały słońce, więc noc przychodziła wcześniej. Summer nie zauważyła tego, zajęta moją osobą. - Musiałam stanąć w twojej obronie, a kiedy Gabe w koń­ cu udzielił ci głosu, nie powiedziałaś ani słowa. Gdybym nie znała cię lepiej, powiedziałabym, że w jednym momencie omal się nie rozpłakałaś przez tego dupka Manohara! Pew­ nie coś ci wpadło do oka. - Pewnie tak. - Obejrzałam się na wejście do budynku, żeby sprawdzić, czy Hunter za nami nie idzie, a potem skie­ rowałam Summer w stronę mojej kawiarni. Pięć minut spę­ dzone z Hunterem na ograniczaniu rozmiarów potencjalnej katastrofy sprawiło, że byłam już spóźniona. Miałam bardzo napięty grafik.

- 6 3 -

- N i e chciałabym, żebyś traciła pewność siebie przez ko­ goś takiego jak on - upierała się Summer. Szłam naprawdę szybko, więc musiała podbiegać, żeby dotrzymać mi kroku. Ludzie wracający do domu z pracy omijali nas i kątem oka obserwowali po drodze naszą wymianę zdań. - Zamierzasz napisać o tym całą powieść, prawda? - Nie. - Dlaczego nie? - nalegała. - Mnie się okropnie podobało! Wszystkim dziewczynom się podobało, chociaż nie słuchałaś w ogóle ich komentarzy. Od kiedy Manohar tak cię pojechał, kompletnie się wyłączyłaś i docierały do ciebie tylko nega­ tywne uwagi. Widziałam, jak się poruszyłaś, kiedy ten cały Kyle od wilków powiedział, że nie podobało mu się pierwsze zdanie, ale naprawdę spora część z nas była zachwycona. Dla­ czego nie napiszesz powieści i nie spróbujesz jej opublikować? Chrzanić Manohara. - Na rynku romansów historycznych znacznie trudniej się teraz przebić niż dawniej. Summer wzruszyła ramionami. - J e s t e m pewna, że ciągle publikuje się debiutantów. - Owszem, jeśli tylko piszą zgodnie z kanonami gatunku. W przypadku nowej autorki, która dopiero próbuje się przebić, to bardzo ważne. Prawie jak dama nie jest zgodne z kanonami. - A co jest z nim nie tak? - Summer sprawiała wrażenie autentycznie zaciekawionej, ale zadając to pytanie, odchyli-

- 6 4 -

ła głowę, żeby popatrzeć na szczyty budynków. Jej widoczny zachwyt wyraźnie zdradzał osobę z prowincji i miałam tylko nadzieję, że przejdzie jej to, zanim ja także zacznę uchodzić za wieśniaczkę. - Bohaterka romansu historycznego powinna być całko­ wicie niewinna, cnotliwa i tak dalej - wyjaśniłam. - Nie mo­ że po prostu mieć na kogoś ochoty, tak jak Rebeca. A głów­ ny bohater, David, jest całkiem do niczego. Bohater romansu historycznego nie może być rówieśnikiem bohaterki, powi­ nien być znacznie starszy. Musi też być szanowanym człon­ kiem społeczeństwa albo przynajmniej kimś, kto byłby szano­ wany, gdyby nie posądzono go bezpodstawnie o popełnienie morderstwa. - Co takiego?! - Summer słuchała mnie uważnie. - Tak właśnie wyglądają te powieści - powiedziałam. - Ale bohater zostałby oczywiście oczyszczony z zarzutów przed koń­ cem książki. Może nawet dopomogłaby w tym bohaterka, na­ rażając się przy okazji na straszliwe niebezpieczeństwo. Poza tym bohater romansu historycznego musi mieć mnóstwo kasy, a może nawet jakiś tytuł szlachecki, bo takie powieści z reguły rozgrywają się w dziewiętnastowiecznej Anglii. Umieszczenie akcji w Ameryce to proszenie się o odmowę z wydawnictwa, podobnie jak uczynienie bohaterem chłopca stajennego. - No to dlaczego tak to wymyśliłaś? Myślałam, że zależy ci na publikacji.

-65-

- Napisałam opowiadanie, które miałam w głowie. - Ode­ tchnęłam głęboko i zakończyłam: - Tym chłopcem stajennym jest Hunter. - Czekaj moment, widziałam chyba szczura! - Summer pod­ biegła do stojącego z boku kontenera na śmieci. - To pierwszy nowojorski szczur, jakiego widzę! - zawołała do mnie przez ra­ mię. - Jaki słodki! - Uważaj, one umieją skakać - odparłam. Uroczy gryzoń musiał w tym momencie skoczyć, ponieważ Summer wrzasnęła na całą ulicę. Zrównała się ze mną i po­ trząsnęła mną za oba ramiona. - Dlaczego mnie nie uprzedziłaś? - Bo ganiałaś szczura i opowiadałaś mi, jaki jest słodki. Puściła mnie, ale dalej marszczyła brwi. - Zaraz, jakim chłopcem stajennym? Myślałam, że on się nazywał David? Na wzmiankę o Hunterze nowojorski pejzaż wokół mnie wyostrzył się - błękitna jezdnia wytatuowana spłowiałymi żół­ tymi pasami, budynek z brązowej cegły po jednej stronie ulicy, a po przeciwnej drugi, z szarego marmuru, małe drzewka po­ sadzone wzdłuż chodnika, z liśćmi, które zaczęły się już czer­ wienić, choć była dopiero połowa września. W witrynie skle­ pu odbijały się moje włosy, chmura rudości w samym środku miasta. Uważałam, że spędzone tutaj wakacje dostarczyły mi dość wrażeń na resztę życia - ale sama myśl o Hunterze spotę-

- 6 6 -

gowała wszystkie doznania zmysłowe, ponieważ to przez niego omal ich nie straciłam. I dalej mogłam je stracić. - Pospiesz się, bo się spóźnię! - zawołałam do Summer. Kie­ dy dreptała koło mnie, robiąc trzy kroki na moje dwa, kontynu­ owałam wyjaśnienia: - David jest chłopcem stajennym z mo­ jego opowiadania, ale jego pierwowzorem był Hunter, którego właśnie widziałaś na zajęciach. Nieludzko przystojny Hunter z przenikliwymi niebieskimi oczami i niewidzialnym koniem. - A, o to ci chodzi! - Summer zatkała usta obiema ręka­ mi, ale zaraz je zabrała, żeby westchnąć ze zdumienia. - Jak to się stało? Zobaczyłaś go w akademiku i użyłaś jako pierwo­ wzoru swojego bohatera, bo myślałaś, że nigdy tego nie prze­ czyta, skoro nie jesteście w jednej grupie? To straszne! - Nie całkiem - mruknęłam. - Znaczy, tak, to straszne, ale ja go znałam wcześniej. Summer zmrużyła oczy. - Poznaliście się w wakacje? Przechodziłyśmy obok parku, a kawałek od nas stały przywią­ zane dwa konie policyjne, kasztan i siwek. Czekając na swoich jeźdźców, prychały do siebie, żeby dodać sobie otuchy i upew­ nić się, że nie są same w tym dziwnym mieście. Poczułam ukłucie w sercu i nagłą potrzebę dotknięcia ko­ nia, przesunięcia palcami po szorstkiej sierści. Zostałabym za to aresztowana. Odwróciłam głowę od koni i przełknęłam ślinę.

- 6 7 -

- Nie, poznaliśmy się w domu. - W Kentucky? - pisnęła Summer. - Ale przecież kiedy się przedstawiał, powiedział, że jest stąd, z Long Island! Skinęłam głową. - J e g o tata pracował z końmi na torze w Belmont Park, dla­ tego właśnie moja babka go w ogóle zatrudniła. Przeprowadził się do naszej stadniny, kiedy Hunter i ja byliśmy w gimnazjum. - Chcesz powiedzieć, że przeprowadził się do twojego mia­ sta i pracował w waszej stadninie? Czy chodzi o to, że na­ prawdę wprowadził się do was? O Boże. - Wiesz, mamy kilka niedużych domków dla pracowników stajennych, a oni byli tylko we dwóch. Większość rodzin nie chce mieszkać przy stadninie, ale im to odpowiadało. - Masz nieduże domki dla pracowników stajennych - po­ wtórzyła Summer z niedowierzaniem. - Hunter i ja początkowo się przyjaźniliśmy, ale później na­ si rodzice się pokłócili. - Potrząsnęłam głową, żeby nie przy­ pominać sobie tamtego koszmarnego wieczoru. - Unikaliśmy się nawzajem do końca wakacji, a kiedy jesienią zaczęła się szkoła, ktoś się zorientował, że jego tata pracuje dla mojej babki, a sam Hunter też czasem pomaga w stajniach, więc wszyscy zaczęli go nazywać... nie domyśliłabyś się... - Chłopcem stajennym - dokończyła Summer. Nagle zła­ pała mnie za rękę. - Miałam rację! To ty jesteś Rebecą z opo­ wiadania! Jesteś nadziana!

-68-

- Byłam nadziana - mruknęłam. - Ale Hunter też jest nadziany - zauważyła Summer. - Wi­ działam, że ma na ręku roleksa. - Zauważyłam, to bardzo podobne do mojej babki, żeby za­ dbać o takie detale. Otóż wydarzyło się coś takiego... Summer patrzyła na mnie i zrobiła krok przed siebie, a ja kątem oka zobaczyłam jakiś ruch. W jednej chwili zagrodzi­ łam jej drogę wyciągniętą ręką, tuż zanim zeszła z krawężni­ ka prosto pod taksówkę. - Ej, co jest! - zaprotestowała i dopiero w tym momen­ cie zauważyła nadjeżdżający samochód. Jej oczy się rozszerzy­ ły. - Rany! Położyłam rękę na sercu i zaczęłam oddychać przez nos, żeby uspokoić przypływ adrenaliny. - Rozglądaj się uważniej, zanim przywykniesz do poruszania się po mieście - skarciłam ją. - Wypadki chodzą po ludziach. - Wszyscy w moim liceum opowiadali sobie o dziewczy­ nie, która dawno temu pracowała jako redaktorka w gazecie - oznajmiła Summer. - Przyjechała do Nowego Jorku na sty­ pendium i pierwszego dnia została zabita przez taksówkę na pasach. Mało brakowało, a to samo stałoby się ze mną! - W moim liceum opowiadano taką samą historię - uspo­ koiłam ją. - To tylko miejska legenda, mająca cię nastraszyć i sprawić, że zostaniesz w domu. Po prostu rozglądaj się w obie strony, zanim wyjdziesz na jezdnię, dobrze?

-69-

Summer patrzyła, mrugając oczami, na śmigający przed na­ mi ruch uliczny, aż w końcu światło się zmieniło i weszłyśmy na przejście dla pieszych. - Więc co się wydarzyło? - przypomniała mi. Jeszcze raz się rozejrzałam, paranoicznie wypatrując rozpę­ dzonych taksówek. Przeszłyśmy na drugą stronę Piątej Alei, a pięciopiętrowe kamienice zostały zastąpione przez eleganc­ kie dwudziestopiętrowe hotele, obłożone rzeźbionymi ka­ miennymi płytami. Trochę dalej wznosił się Empire State Building, lśniąc bielą na tle różowego nieba i wyrastając ponad otaczające go budynki. Weszłam na chodnik po drugiej stronie jezdni. - Kiedy babcia była w moim wieku, zrobiła tu, w Nowym Jorku, dyplom z zarządzania, żeby prowadzić rodzinną stad­ ninę. Chciała, żebym poszła w jej ślady i pewnego dnia prze­ jęła jej obowiązki. - Myślałam, że studiujesz filologię? - zdziwiła się Summer. - Bo studiuję. Kilka dni przed rozdaniem świadectw w li­ ceum powiedziałam jej, że chcę jechać do Nowego Jorku, ale nie zamierzam studiować zarządzania. Będę studiować filo­ logię angielską, żeby zostać pisarką romansów. - A ją trafił szlag? - domyśliła się Summer. - Mojej babki nie trafia szlag. - Prychnęłam na samą myśl o niej. - Poczekała do końca szkoły, kiedy wróciłam do do­ mu, żeby się przebrać między ceremonią rozdania świadectw

- 7 0 -

a balem maturalnym. Zawołała mnie do gabinetu, gdzie cze­ kał już Hunter. Poinformowała mnie, że przestałam jej być potrzebna. Ponieważ najwyraźniej krew nie jest gęstsza od wody, zamierza dać Hunterowi przeznaczone dla mnie fun­ dusze na studia, a on skończy zarządzanie i zajmie się stad­ nin. Po jej śmierci zaś odziedziczy cały majątek w nagrodę za swoją lojalność. - Co takiego? - pisnęła Summer, która musiała teraz iść za mną. Część chodnika zajmowały rusztowania, wzniesione po to, żeby robotnicy odnawiający budynek nie rozbili jakie­ muś przechodniowi głowy spadającym blokiem cementu. Mówiłam dalej przez ramię, przepychając się wąskim przej­ ściem, w którym ludzie szli gęsiego w obu kierunkach. - Najgorsze jest to, że mogłam to przewidzieć wcześniej. Koledzy z liceum opowiadali o tym, że pójdą do college'u w Louisville albo na Uniwersytet Kentucky, ale Hunter tyl­ ko potrząsał głową i mówił: „Ja zamierzam stąd uciec". Przejście zwęziło się do jednej nitki ruchu, ponieważ poło­ wę chodnika blokowała ogromna kałuża pozostała po wczo­ rajszej ulewie. Niedopałki i papierki od cukierków unosiły się na jej powierzchni jak flotylla zagubionych łódeczek na zim­ nym oceanie. - Dlatego nie rozumiem, dlaczego miałby się zgodzić na ofertę mojej babki i przejąć stadninę - powiedziałam, prze­ pychając się przez tłum wokół kałuży. - Owszem, będzie miał

-71 -

darmowe studia i na kilka lat wydostanie się z Kentucky, ale potem będzie musiał tam wrócić na resztę życia. Biorąc pod uwagę, co myśli o Kentucky, jestem zdumiona, że przy­ stał na taki plan. Nawet z powodu pieniędzy. Nawet dla mo­ jej babki. Summer od dłuższej chwili nie próbowała mi przerywać, co było zdecydowanie do niej niepodobne. Zatrzymałam się wśród napierających na mnie ludzi, obejrzałam się i zobaczy­ łam, że utknęła po drugiej stronie kałuży, grzecznie czekając, aż idący z naprzeciwka ludzie zrobią jej przejście. - Ruszże się! - skarciła ją ze śpiewnym akcentem stoją­ ca za nią kobieta, ubrana w sari. - Inaczej będziemy tu stać do nocy. Pozwoliłam, żeby ludzki nurt porwał mnie z powrotem, a kie­ dy znalazłam się koło Summer, złapałam ją za rękę i pociągnę­ łam bezceremonialnie pod prąd, ignorując wściekłe spojrzenia przechodniów. Moja torba uderzyła w ramię jakiegoś mężczy­ znę, który ostro kazał mi bardziej uważać. Trzymając mocno Summer za rękę, wyciągnęłam ją z przejścia pod rusztowa­ niem. Kiedy znalazłyśmy się pod ciemniejącym niebem, ode­ tchnęła z ulgą. Ja stłumiłam podobne westchnienie. - Ile czasu zajęła ci przemiana z uprzejmej prowincjuszki w twardą dziewczynę z Nowego Jorku? - zapytała Summer. - Kilka godzin spędzonych w maleńkim, dwupokojowym mieszkanku z pięcioma współlokatorkami. - Spojrzałam na ta-

-72-

ni zegarek, ponieważ mój własny rolex został w pudełku na bi­ żuterię w domu mojej babki. Byłam spóźniona do pracy, więc przyspieszyłam kroku, tak że Summer musiała prawie biec ko­ ło mnie. - W wakacje pracowałam na dwóch etatach i chomiko­ wałam pieniądze, więc byłam zbyt zajęta, żeby roztrząsać to, co zrobili moja babka i Hunter. Ale przez cały zeszły tydzień obsesyjnie myślałam o Hunterze. Wiedziałam, że tu jest, po­ dejrzewałam, że także idzie programem rozszerzonym i miesz­ ka w naszym akademiku. Możliwe, że nawet fantazjowałam o tym, że zaczniemy ze sobą chodzić, co jakimś cudem roz­ wiąże wszystkie nasze problemy, zamiast pogorszyć sytuację. Napisałam to opowiadanie, żeby dać upust tym fantazjom, ale nie zgadłabym nigdy, że Hunter pojawi się na zajęciach. Chociaż kawiarnia znajdowała się już w zasięgu wzroku, zatrzymałam się i popatrzyłam z rozpaczą na Summer, przy­ pominając sobie, co mi zrobiła. - Starałam się nie dopuścić, żeby trafił do naszej grupy, pan­ no „Czy Mogę Zagłosować Za Erin"! Jeśli mamy się przyjaźnić, musimy poprawić naszą komunikację za pomocą mowy ciała. Jeśli jęknę, jakbym zaraz miała umrzeć, to znaczy: „Nie dopuść, żeby to ciacho zaczęło chodzić z nami na kurs pisania kreatyw­ nego. Moje opowiadanie jest właśnie o nim". Summer skrzywiła się. - Przepraszam. A ty też możesz go przecież przeprosić.

- 7 3 -

- On mnie nic nie obchodzi - skłamałam. - Obchodzi mnie tylko zdobycie tego stażu w wydawnictwie, o którym ci mówiłam. - No nie! - Summer zatkała usta dłońmi. Wiedziała, jak rozpaczliwie potrzebuję tego stażu. - Nie chcę, żeby Hunter powiedział Gabe'owi, że jest chłop­ cem stajennym - wyjaśniłam. - Ponieważ wtedy Gabe uzna, że nie podchodzę serio do tych warsztatów. Wystarczy, że Hunter piśnie choćby słówko, a zrujnuje mi wszelkie szanse na staż! - Nie płacz na środku ulicy - szepnęła Summer, podcho­ dząc bliżej. - To podobno zwraca uwagę bandytów. Dopiero w tym momencie uświadomiłam sobie, że mój głos przemienił się w histeryczne zawodzenie, które odbiło się echem od szklanych witryn. Mijający mnie w pośpiechu pracownicy korporacji nawet na mnie nie spojrzeli. Rozejrza­ łam się, żeby sprawdzić, czy nie ma wśród nich Huntera, ale nie zobaczyłam go. - M a m się z nim spotkać w kawiarni o dziewiątej - po­ wiedziałam do Summer. - Spróbuję go przekonać, żeby nie mówił o niczym Gabe'owi, ale nie jestem taka jak ty. Ludzie patrzą na ciebie i od razu mają ochotę podejść i ci pomóc. Kiedy patrzą na mnie, chcą tylko zwyciężyć w dowolnej grze, jaką ze mną rozgrywają. Miałam po trochu nadzieję, że się mylę, ale Summer nie zaprzeczała.

- 7 4 -

- To dlatego, że masz taki silny charakter. Prosisz się o kło­ poty. Ale to dobry znak, że Hunter przynajmniej zgodził się z tobą spotkać, bo to znaczy, że nie jest na ciebie aż taki wściekły. - To nic nie znaczy. Hunter może być na kogoś wściekły i zachowywać się z nienaganną uprzejmością. Zupełnie jak moja babka. Byłam spóźniona, więc pomachałam do Summer i zawo­ łałam przez ramię: - Dzięki, że mnie wysłuchałaś! Przebiegłam przez ulicę i skierowałam się do tylnego wej­ ścia do kawiarni. Rzuciłam na ziemię torbę i wsadziłam gło­ wę w otwór fartucha. - Wiem, że się spóźniłam! Strasznie przepraszam! - krzyk­ nęłam. - Jesteś spóźniona, Blackwell! Później porozmawiamy! ryknął w tym samym momencie mój szef. Pospiesznie zawiązałam paski fartucha i wyszłam za ladę. W Nowym Jorku było mnóstwo roboty za minimalną pła­ cę, sama siedem razy zmieniałam już pracę. Jednak znalezie­ nie nowego miejsca wymagało czasu i pieniędzy - pieniędzy, na których utratę nie mogłam sobie pozwolić, szczególnie gdyby Hunter postanowił zniszczyć moje życie. Po raz kolejny.

-75-

Przez kilka godzin spieniałam mleko i nalewałam kawę, aż w końcu ruch zmniejszył się na tyle, żebym mogła rzu­ cić okiem na egzemplarze Prawie jak dama, wypalające tym­ czasem dziurę w mojej torbie. Nie wolno mi było zajmować się prywatnymi sprawami w kawiarni, a szef zapewne zali­ czyłby czytanie komentarzy właśnie do tej kategorii, zamiast do prawidłowej kategorii: „Pewnego dnia będę autorką best­ sellerów, a ty będziesz mógł sobie wsadzić to mleko sojowe". Teraz jednak nie obchodziło mnie, co pomyśli. Siedział gdzieś na zapleczu, a to było ważniejsze. Najpierw przejrzałam egzemplarz Gabe'a, ponieważ jego ko­ mentarze były dla mnie najistotniejsze. Na moment zamknę­ łam oczy i wyobraziłam sobie, co chciałabym, żeby napisał o mojej twórczości. Przez całe wakacje bardzo często korzy­ stałam z tej techniki: jeśli wyobrażę sobie, że odnoszę sukces, m a m większe szanse na odniesienie prawdziwego sukcesu. Za każdym razem, kiedy próbowałam tego w wakacje, otwie­ rałam oczy i byłam nadal nieopublikowana, nadal biedna, na­ dal mieszkałam z piątką brudnych współlokatorek i groziło mi wylanie z pracy polegającej na wyprowadzaniu psów. Po­ nieważ jednak nadzieja umiera ostatnia, zanim przeczytałam uwagi Gabe'a, wyobraziłam sobie, jak rozpływa się z zachwy­ tu nad moim piórem i podpowiada, żebym zaczęła się starać o staż w wydawnictwie. „Naprawdę?" - powiedziałabym w ta­ kim przypadku. „Nie przyszło mi to do głowy!".

- 7 6 -

Otwarłam oczy i przekartkowałam opowiadanie, ale ani jedno pociągnięcie czerwonego długopisu nie zdobiło jego kartek. Strona za stroną były czyste, a komentarz znajdował się na pustej połowie strony pod zakończeniem tekstu. G a b e nagryzmolił miękkim ołówkiem:

Erin, czytałem

bardzo

wiek

opowiadań

pierwszorocznych

tów z warsztatów rozszerzonego pisania kreatywnego.

studen­

W porów­

naniu z nimi masz doskonałe wyczucie dialogu i dynamiki akcji. Masz talent pisarski i widać, że pracowałaś ciężko, żeby go doskonalić.

Z przyjemnością czekam na dalsze opowiadania, jakie

napiszesz w ciągu tego semestru, i jestem ciekaw, na ile się w nich rozwiniesz. Jeśli chodzi o

Rebecę...

Trudno mi było wczuć się w jej postać

i przejąć jej losami, ponieważ ani razu nie napisałaś, czego chcia­ łaby od życia. Na pewno nie tylko chłopca stajennego.

Twarz mnie zapiekła, jakby Gabe mnie spoliczkował. W głę­ bi duszy wiedziałam, że pierwszy akapit zawierał jakąś pochwa­ łę, ale zarejestrowałam tylko zniewagę w drugim akapicie. To jasne, że Rebeca chce tylko chłopca stajennego, na tym to wszystko polega. Czego zdaniem G a b e ' a miałaby jeszcze chcieć? Czy powinnam ją przedstawić jako dziewczynę samot­ ną na świecie, walczącą o przetrwanie w wielkim mieście? Wy-

- 7 7 -

szłaby mi z tego tandetna i godna śmiechu podróbka prozy Theodore'a Dreisera. Gwałtownie podniosłam głowę, ponieważ wydało mi się, że ktoś mnie obserwuje. Dawniej uważałam, że ta kawiarnia jest urocza i przytulna, z niedopasowanymi krzesłami i ścia­ nami z nagiej cegły, które zdobiły rysunki studentów mojej uczelni. Dokładnie w takim miejscu zawsze chciałam praco­ wać, tyle tylko, że przez dwa tygodnie szef krzyczał na mnie bez przerwy, psując całe dobre wrażenie. Kawiarnia była pusta, koleżanka z pracy zniknęła na za­ pleczu razem z szefem, a nikt z przechodniów na ulicy nie potrzebował najwidoczniej o tej porze kofeiny. Znowu opuściłam głowę, a skoro i tak miałam żołądek za­ ciśnięty w supeł, równie dobrze mogłam przeczytać komen­ tarze Huntera. Przerzuciłam stosik egzemplarzy, aż w koń­ cu trafiłam na ten, który dostał od Isabelle i na którym się podpisał, jakby od początku był jego własnością. Kartkując go, zobaczyłam pod koniec długą notatkę niebieskim długo­ pisem na marginesie. Miał prawie nieczytelny charakter pi­ sma, jakby już prowadził interesy od czterdziestu pięciu lat i nie przejmował się tym, czy inni mogą go odczytać. Przej­ rzałam tekst do końca, ale nie znalazłam niczego więcej, więc wróciłam do sprawiającej problemy kartki. Hunter zakreślił kwestię „Widziałem kiedyś, jak wąż pożerał szczura" i napisał na marginesie:

- 7 8 -

David nie powiedziałby czegoś takiego, to zbyt obcesowe. Nie pozwoliłby sobie na taką aluzję do seksu, ryzykując tym, że zra­ zi damę. Tak naprawdę w ogóle nie ryzykowałby swojej pracy, pracy ojca i kontaktu z „wymiarem sprawiedliwości" dla jakiejś dziewczyny. Znałazłby sobie inną.

- N a d czym tak myślisz? Gwałtownie podniosłam głowę, słysząc głos Huntera. Stał przy ladzie i obserwował mnie zza jasnych włosów opadających mu na oczy. Zastanawiałam się, jak długo tak stał i czy wyrwało mi się bezgłośne: „Auć", kiedy czytałam jego komentarz. Wepchnęłam plik papierów pod ladę. Niewykluczone, że i tak zobaczył, co czytam, i rozpoznał swój charakter pisma. - Doszłam do wniosku, że warsztaty pisania kreatywnego nie będą takie fajne, jak się spodziewałam - przyznałam. - Wyluzuj i daj sobie trochę czasu - odparł kojącym to­ nem, uwielbianym przez dziewczyny. - Naprawdę się posta­ rałaś i spotkałaś się na początek z bardzo ostrą krytyką. Cóż to za życzliwa i niewinna porada. Najwyraźniej umiał starannie dobierać słowa i dlatego napisał, że David nie po­ zwoliłby sobie na żadne podteksty erotyczne, wkładając rę­ kawiczkę do torebki Rebeki. Mogłam zapytać Huntera, na jaką kawę miałby ochotę, ale nie zrobiłam tego. Machnięciem ręki przegoniłam go do stoli­ ka przy oknie z widokiem na oświetloną neonami ulicę, a po-

-79-

tern przygotowałam mu latte. Na tworzącej się na wierzchu piance utalentowani baryści rysują wzory, na przykład kwiatek albo delikatny liść palmy. Zwróćcie uwagę, że mówię tu o „uta­ lentowanych baristach", nie o „lasce, która pracuje w kawiar­ ni od dwóch tygodni". Pokazano mi, jak narysować serduszko, ale dół wychodził mi zawsze zbyt zaokrąglony, a kiedy się od­ wróciło filiżankę, rysunek zaczynał przypominać tyłek. N a l a ł a m sobie czarnej kawy, postawiłam latte dla Hun­ tera na ladzie i zawołałam do szefa, że robię sobie przerwę. Wyszłam zza lady i skierowałam się do stolika, przepełniona pewnością siebie, ale podchodząc do Huntera, uświadomi­ łam sobie, że jeśli nie liczyć spotkania na zajęciach, widzę się z nim po raz pierwszy od tamtego wieczoru w Kentucky, kie­ dy to stał u boku mojej babki. Hunter odwrócił się od okna i skoncentrował na mnie spojrzenie niebieskich oczu. Zwolniłam, a serce zaczęło mi się tak głośno tłuc w piersiach, że bałam się, że mnie usłyszy, kie­ dy usiądę naprzeciwko niego. Uwaga na przyszłość: nie po­ winnam tak często podpijać kawy, pracując w kawiarni, jeśli potem moja pikawka ma dostawać palpitacji za każdym ra­ zem, kiedy spojrzy na mnie chłopiec stajenny. Usiadłam na­ przeciwko Huntera, postawiłam przed sobą swoją kawę i po­ pchnęłam latte w jego kierunku, pośladkami naprzód. Dopiero w tym momencie uświadomiłam sobie, jakie mo­ że mieć znaczenie to, że przyniosłam Hunterowi kawę z nary-

-80-

sowanym na piance serduszkiem tuż po tym, jak miętosiłam się z nim w moim opowiadaniu. Powinnam była spróbować palmowego liścia. Było już za późno, ale na szczęście nie zauważył serca w każdym razie nie od razu. Wyglądał przez okno i nerwo­ wo przytupywał stopą, jakby spieszył się do wyjścia. To było do niego niepodobne, zazwyczaj sprawiał wrażenie wyluzowanego w każdych okolicznościach, niezależnie od tego, czy życzył sobie w nich się znaleźć. Zawsze czarował cały świat. Brzęknął dzwonek przy drzwiach i roześmiani studenci wepchnęli się do środka, podchodząc do lady. Hunter popa­ trzył za nimi, a potem w końcu, rozpaczliwie, powoli spojrzał na swoją filiżankę. Zmarszczył brwi i obrócił ją na spodeczku, próbując rozpoznać, co ma przedstawiać mój rysunek. - A h a ! - oznajmił. - Jak miło, narysowałaś dla mnie ser­ duszko. - To miał być tyłek. Przechylił głowę, żeby przyjrzeć się filiżance pod innym ką­ tem, a potem obrócił ją znowu do pierwotnego ustawienia. - Teraz już rozumiem. - Mrugnął do mnie. - Chodzi ci o to, że to miało być serduszko, ale w ostatniej chwili zorien­ towałaś się, że nie wypada ci rysować serduszka na moim lat­ te po tym, jak przeczytałem twoje opowiadanie.

- 8 1 -

4

Dziwnie wymawiał słowo „kawa" - nigdy nie mówił z wyraźnym nowojorskim akcentem, nawet kiedy był świeżo po przepro­ wadzce do Kentucky. Dawało się to zauważyć tylko w pojedyn­ czych słowach. Roztrząsałam tę ciekawostkę, żeby powstrzy­ mać się przed paniczną ucieczką z kawiarni. - Nie, to zdecydowanie miał być tyłek - odpaliłam obron­ nym tonem. - Umiem też narysować niesamowitą śledzionę. Leciutko uniósł brwi - to była jedna z nielicznych oznak tego, że mnie słucha. - A umiałabyś wątrobę albo trzustkę? - zapytał. Ta rozmowa nie szła tak, jak to sobie zaplanowałam. Jeśli miałam go przekonać, żeby nie pisnął słowa o chłopcu sta-

-82-

jennym, powinnam być dla niego miła. Pożałowałam, że nie napisałam sobie spienionym mlekiem na kawie „ S T A Ż " , tak dla przypomnienia. Uśmiechnęłam się do niego z całą udawaną życzliwością, na jaką potrafiłam się zdobyć. Policzki zaczęły mnie boleć. - Daj mi jeszcze z tydzień na naukę. Pracuję tu dopiero dwa tygodnie. Jego brwi wróciły na miejsce. - Myślałem, że przyjechałaś tutaj następnego dnia po za­ kończeniu szkoły. Tata mówił, że zawiózł cię na autobus. Masz na

myśli

„następnego

dnia po

tym,

jak przywłaszczy­

łem sobie twoje życie" - pomyślałam, uśmiechając się z ca­ łych sił. - Owszem - przyznałam. - Najpierw pracowałam w spo­ żywczym, ale t a m bez przerwy mówili mi, co m a m robić, a do tego trzeba trochę przywyknąć. To miał być żart, ale Hunter nie roześmiał się, zamrugał tylko znad krawędzi filiżanki z kawą. - Potem usłyszałam, że można się zatrudnić do wyprowa­ dzania psów - ciągnęłam. - Ale to nie wypaliło. - Dlaczego nie? - zdziwił się Hunter. - Przecież lubisz zwie­ rzęta. - To zabrzmiało, jakby próbował mnie przekonać. - Ale psy to nie konie - wyjaśniłam. - Chociaż zdecydo­ wanie powinny nosić wędzidła. - Uniosłam rękę na wyso­ kość ust, imitując palcami kształt wędzidła.

- 8 3 -

Hunter popatrzył na mnie, jakby nic z tego nie rozumiał. Opuściłam rękę. - Strasznie podobała mi się praca w bibliotece, ale wylali mnie, bo znaleźli u mnie trawkę. Omal się nie zadławił. - Erin Elizabeth Blackwell! Machnęłam na jego przerażenie ręką, omal nie przewra­ cając swojej kawy. - To nie była moja trawka. Miałam mnóstwo współloka­ torek, kompletnie niepozbieranych. Któraś z nich schowała swoją trawkę w mojej torbie, a potem o niej zapomniała. To, że mnie wylali z pracy, przepełniło czarę goryczy. I tak mia­ łam szczęście, że mnie zwolnili, a nie aresztowali! Wróciłam wściekła do mieszkania, ale kiedy stałam przed domem, pa­ trzyłam w okno i wyobrażałam sobie moją dramatyczną wy­ prowadzkę, pomyślałam: A gdzie właściwie miałabym iść! Myślami wróciłam do tego upalnego i samotnego lipcowe­ go dnia, przypominając sobie ból szyi od spoglądania w gó­ rę i łzy piekące pod powiekami. Summer i Jordis narzekały przez ostatnie dni na mieszkanie w akademiku, tłok i hałas. Ja nie narzekałam. Pięć brudnych współlokatorek nauczyło mnie doceniać dwie czyste. - Na pewno nie próbowałaś czasem zapalić? - Hunter do­ tknął dwoma palcami ust, naśladując palenie skręta. - Nie miałam na to czasu!

- 8 4 -

Niebieskie oczy Huntera otwarły się szeroko, a ja uświa­ domiłam sobie, że gwałtownie gestykuluję, machając zama­ szyście rękami. N a d a l tkwiłam myślami w tamtym okrop­ nym lipcowym dniu i musiałam szybko się od tego uwolnić. Ta rozmowa z Hunterem była równie okropna, ale zupełnie inna, a ja nie znajdowałam się w aż tak rozpaczliwym poło­ żeniu, jak wtedy. Przynajmniej jeszcze nie. Odchrząknęłam. - Chcesz się dowiedzieć, jaki m a m rozkład zajęć z mate­ matyki? - Tak - odparł szybko. - Ten grafik jest kompletnie chaotycz­ ny. Jeśli nie będę uważał, mogę się przenieść prosto do Tajlan­ dii. - Wyciągnął nowiuteńką komórkę, kompletnie różną od podstawowego modelu, jaki nosił w Kentucky. Podałam mu nazwisko prowadzącego i godziny zajęć, które spróbował wpi­ sać, myląc się przy tym kilka razy. Jego mięśnie szczęki napinały się, co zastępowało Hunterowi przeklinanie z frustracji. Albo dopiero co dostał tę komórkę i nie umiał się nią jeszcze posłu­ giwać, albo naprawdę coś zajmowało jego myśli. - Po co ci w ogóle ten kurs matematyki? - zapytałam. N i e powinieneś chodzić na matematykę biznesową, skoro studiujesz zarządzanie? - Z tego samego powodu, dla którego ty chodzisz na ma­ tematykę, chociaż studiujesz filologię. - Zakończył wprowa­ dzanie danych wyjątkowo energicznym stuknięciem kciuka

-85-

i wrzucił komórkę do plecaka. - College nie chce, żeby stu­ denci z programu rozszerzonego mieli za łatwo. - Może matematyka biznesowa jest prostsza, ale i tak mia­ łaby więcej sensu w przypadku zarządzania - zauważyłam. Odchylił głowę, aż coś strzeliło mu w karku. - A dlaczego ty chodzisz na taniec brzucha? To też nie ma sensu w przypadku filologii. Poczułam przypływ podejrzliwości. Skąd Hunter wiedział, że chodzę na taniec brzucha? Wiedział też, gdzie pracuję, jesz­ cze zanim mu powiedziałam. Musiał mnie obserwować przez ostatni tydzień, chociaż ja go wcześniej nie zauważyłam. Naj­ widoczniej krążyliśmy wokół siebie. - Chodzę na taniec brzucha, bo mogę - odparłam spokoj­ nie. - Ale jeśli ty robisz kurs matematyki, to ominie cię kurs matematyki biznesowej, który musisz mieć zaliczony na za­ rządzaniu. Pamiętam to z broszury, naprawdę rozważałam studiowanie zarządzania, tak jak chciała moja babka. Tym razem zareagował, inaczej nie mogę tego określić sprawiał wrażenie bardzo zaskoczonego. A ponieważ Hunter nigdy nie okazywał zaskoczenia, byłam bardziej niż wcześniej przekonana, że coś jest z nim nie tak. - Naprawdę? - zapytał. - Tak, przez jakieś pięć sekund. Hunter opanował się, powoli upił łyk latte, jakby bał się, że wsypałam mu tam truciznę.

-86-

- Pewnie nawet tego nie wiesz - oznajmił, odstawiając fi­ liżankę - ale prowadzenie stadniny to strasznie skompliko­ wana sprawa. N i e wystarczy tylko dodawanie cyferek, muszę jeszcze umieć wyprowadzić pochodną z konia na torze i prze­ kształcić liniowo Bubu. W tym momencie sama piłam kawę i miałam nadzieję, że filiżanka zakrywa mi twarz, bo skrzywiłam się boleśnie. Bu­ bu była moim koniem. Hunter pochylił się i popatrzył prosto na mnie. - Temu chłopcu stajennemu naprawdę jest potrzebne wy­ kształcenie. Hunter nigdy nie okazywał zaskoczenia, ale też nigdy, prze­ nigdy nie okazywał złości. Teraz jednak miałam wrażenie, że jest na mnie zły. Żołądek zaciskał mi się w supeł, ale non­ szalancko wypiłam kolejny łyk kawy, jakbym spokojnie zasta­ nawiała się nad jego słowami. Dostatecznie długo odwleka­ łam nieuniknione. - Hunter - zaczęłam - naprawdę strasznie mi przykro z po­ wodu tego chłopca stajennego w moim opowiadaniu. M a m nadzieję, że nie odebrałeś tego w niewłaściwy sposób. Patrzył na mnie nieruchomo, marszcząc brwi w sposób, który moim zdaniem zdradzał ledwie tłumioną furię. Dopie­ ro teraz zauważyłam, że ma zaczerwienione oczy. - A jak miałem to odebrać, Erin? Opuszki palców bolały mnie od ściskania filiżanki.

-87-

- Możliwe, że przyszedłeś mi na myśl, bo przypuszczałam, że mieszkamy w tym samym akademiku i będziemy razem chodzić na niektóre zajęcia. Ale nie zamierzałam dawać ci tego tekstu do czytania. Nie chciałam cię prowokować, jeśli o tym właśnie myślałeś. N a d a l się we mnie wpatrywał. Rozpalone policzki i pa­ rująca kawa tuż przed nosem sprawiały, że czułam się jak w saunie. - Dlaczego jesteś na mnie wściekły? - zapytałam w końcu. Odchylił się na krześle. - Dlaczego uważasz, że jestem wściekły? - Widzę. To się da zauważyć. Uśmiechnął się kwaśno. - J e s t e m wściekły, bo to, co zrobiłaś, jest dla mnie obraźliwe. Są tylko dwie możliwości. Po pierwsze, wiedziałaś, że bę­ dę w twojej grupie i celowo napisałaś to opowiadanie, żeby mi zrobić na złość. Ale oddałaś je kilka dni wcześniej, a ja przeniosłem się dopiero dzisiaj, więc nie widzę szans, żebyś mogła o tym wiedzieć z wyprzedzeniem. - N i e wiedziałam - zapewniłam go. Rany, gdybym tylko wiedziała! - Co zostawia nam drugą możliwość. Napisałaś pierwsze opowiadanie na kurs pisania kreatywnego o mnie, co ozna­ cza, że myślałaś o mnie. Co z kolei oznacza, że podobałem ci się w gimnazjum i liceum, tak jak Rebece podobał się David,

- 8 8 -

przez całe sześć lat, kiedy te cholerne dupki w szkole nazy­ wały mnie twoim chłopcem stajennym, a ty nigdy nie powie­ działaś im ani słowa. Ledwie mogłam uwierzyć własnym uszom. N i e tylko był wściekły, ale także po raz pierwszy przyznawał, że bolało go to, jak o nim mówiono. Byłam przerażona. Kiedy ja i Hun­ ter zaczynaliśmy gimnazjum, był nowym dzieciakiem w szko­ le. Mogłam ułatwić mu życie i wciągnąć w mój krąg znajo­ mych, ale nie zrobiłam tego. Udawałam, że nie istnieje. To prawdopodobnie przyczyniło się do tego, że cholerne dupki kpiły sobie z niego, kiedy dowiedziały się, że mieszka na te­ renie mojej stadniny. Zawsze czułam się winna z tego powodu, ale tuż po tym, co zaszło między naszymi rodzicami, ledwie mogłam na niego patrzeć, a co dopiero mówić o kontynuowaniu naszej przy­ jaźni czy kumplowaniu się w szkole. N a d a l nie byłam w sta­ nie poruszyć tego tematu, a złość wezbrała we mnie w reak­ cji obronnej. - Nie rozumiem, dlaczego zakładasz, że istniały tylko dwie możliwości i że wiesz, o czym myślę, skoro nawet nie jesteśmy przyjaciółmi - syknęłam. - M a m wrażenie, że okropnie uprasz­ czasz, żeby usprawiedliwić własne postępowanie. Nawet ty miał­ byś wyrzuty, zagarniając dziedzictwo dziewczyny, która ma du­ szę. Ale jeśli tylko okażę się płytką idiotką, nakreśloną czernią i bielą, to diabli z tym, można mnie okradać ze wszystkiego.

Na policzkach Huntera pod opalenizną wykwitły rumieńce. - Niczego nie zagarnąłem. Jeszcze nie. - Naprawdę? - zapytałam wyzywająco. - Która godzina? Odruchowo spojrzał na roleksa. Punkt dla mnie! Znowu zaatakowałam. - A skąd wziąłeś kasę na ten koszmarnie drogi T-shirt, któ­ ry masz na sobie? Upuściłam je może w boksie Bubu przed wyjazdem z domu? Jeśli dobrze pamiętam, kupowałeś ciuchy aż w Indianie, w secondhandzie przy centrum handlowym, żeby mieć pewność, że nie założysz do szkoły czegoś, co wyrzu­ cił któryś z twoich kumpli. - Przechodziłam wtedy przez par­ king i zobaczyłam należącą do stadniny furgonetkę, którą bab­ ka pozwalała mu jeździć do szkoły. Domyśliłam się całej reszty. Przeciągnęłam strunę, a teraz wstrzymałam oddech, czeka­ jąc na jego reakcję. Nigdy nie widziałam, żeby całkiem stracił panowanie nad sobą, ale teraz zapewne stanie się to w miej­ scu mojej pracy i sprawi, że zostanę po raz kolejny wylana. Utkwił we mnie spojrzenie, zacisnął szczęki... I nagle się roześmiał. Odrzucił głowę do tyłu i pozwolił so­ bie na dźwięczny, chłopięcy śmiech, zupełnie jakbym była naj­ zabawniejszą dziewczyną na świecie i jakbym właśnie go czymś uszczęśliwiła. Widziałam wiele razy, jak Hunter śmieje się z całego serca, ale zawsze czynił to strategicznie. Na przykład wtedy, kiedy nauczyciel chemii, prezes banku albo szkolny pedagog, po-

-90-

magający mu wypełnić aplikację na studia, opowiedzieli ja­ kiś dowcip. - Piłeś coś? - zapytałam podejrzliwie. Uśmiechnął się od ucha do ucha. - Co miałem pić? - Poszedłeś się napić po zajęciach pisania kreatywnego? Hunter wzruszył ramionami. - Razem z Manoharem i Brianem obaliliśmy kilka piw. Byłam pewna, że wypił więcej niż kilka piw. - A kiedy obalaliście te piwa - Boże, wyobraziłam sobie, jak rechotali - to o czym gadaliście? N a d a l patrzył na mnie z tą s a m ą pogodną uprzejmością, jakby nie do końca rozumiał, do czego zmierzam. Ścisnęłam oburącz blat stołu. - Nie rozmawialiście o chłopcach stajennych, prawda? Hunter uśmiechnął się w kierunku sufitu. - Niewykluczone, że o czymś tam wspomniałem. - Hunter. - Popatrzyłam na swoją filiżankę, wypełnioną niemal po brzegi czystą ropą, i poczułam, że coś mnie ściska w środku. - Właśnie o tym chciałam z tobą porozmawiać. - Serio? - Na jego przystojnej twarzy pojawił się ironiczny uśmieszek. - A ja myślałem, że chcesz porozmawiać o ma­ tematyce. Poczułam się jak idiotka. Nastawiałam się psychicznie na tę rozmowę, niepokoiłam się, jak mi pójdzie, ponieważ tyle to

- 9 1 -

dla mnie znaczyło, a on w ramach przygotowań do rozmowy zdążył się uchlać. - Uważam, że mogłabym mieć szansę na zdobycie tego sta­ żu w wydawnictwie, który jest przydzielany na koniec seme­ stru - oznajmiłam ponuro. - To by mi ułatwiło bardzo wiele rzeczy. Ale żeby go zdobyć, muszę dostać dobrą opinię z tych zajęć. Muszę przekonać Gabe'a, żeby potraktował mnie po­ ważnie. Nie chcę, żeby się dowiedział o istnieniu prawdziwe­ go chłopca stajennego. Hunter podniósł filiżankę i przechylił ją leciutko, tak że da­ lej widziałam powierzchnię jego latte, kiedy wessał do ust pian­ kę i serduszko. - Zamierzasz prowadzić interesy z moją babką - powiedzia­ łam. - Wiem, że też chcesz zapomnieć o byciu chłopcem sta­ jennym. Ja staram się zostawić za sobą całe tamto życie i nie wchodzić ci w drogę, a ten staż mi w tym pomoże. Wysunął czubeczek języka i zlizał odrobinę pianki z górnej wargi. - Wiem, że jesteś na mnie wściekły, Hunter, i mogę to zro­ zumieć, ale naprawdę nie chciałam cię w żaden sposób ura­ zić. Moja cała wina polega na tym, że wycofałam się i otwo­ rzyłam ci perspektywy na miliony dolców i sto czterdzieści dwa konie. - Sto czterdzieści siedem - poprawił mnie. To jasne, że przez wakacje urodziły się źrebaki, a konie były sprzedawane i kupo-

- 9 2 -

wane. Ponieważ był zawiany, nie potrafił się powstrzymać przed przypomnieniem mi, że życie w stadninie toczy się beze mnie. Hunter odstawił filiżankę. - Nie powiem Gabe'owi. Zignorowałam wyższość w jego głosie, ponieważ z minuty na minutę robiłam się coraz bardziej zdesperowana. - N i e mów też nikomu innemu, bo mogłoby to dotrzeć do Gabe'a. Kącik jego ust uniósł się w uśmiechu. - Nie powiem. - Poproś jeszcze Manohara i Briana, żeby tego nie rozgłaszali. - Poproszę, ale niczego nie mogę obiecać. Możesz być im winna przysługę. Popatrzyłam na niego ogłupiała. W tym momencie naj­ wyraźniej się ze mną bawił. Hunter umiał być niesamowi­ cie przekonujący, więc gdyby tylko chciał, mógłby namówić Manohara i Briana do wszystkiego. Ale nie chciał. Poza tym jaką przysługę miałabym im oddać? Zeszłej wio­ sny byłabym w stanie załatwić im wstęp do klubu przy torze Churchill Downs, ale teraz nie miałam żadnego prestiżu, ka­ sy ani niczego, co mogłabym zaproponować. Może to właśnie Hunter chciał mi dać do zrozumienia. Zrobiłam wszystko, co było można, żeby ratować staż, a mój szef stał już przy ladzie, dając mi do zrozumienia, że przerwa się kończy. Odsunęłam krzesło.

- 9 3 -

- Dzięki, Hunter, i jeszcze raz za wszystko przepraszam. Wiem, że oboje chcemy tylko cieszyć się pobytem w Nowym Jorku i udawać, że dla siebie nie istniejemy. - Sięgnęłam po fi­ liżankę, żeby zabrać ją ze sobą na zaplecze. Zanim zdążyłam jej dotknąć, Hunter złapał mnie za rękę i popatrzył na mnie. Byłam wściekła na moje ciało, które zareagowało, jakby był moim chłopakiem, a nie kolegą z roku, a może nawet za­ przysięgłym wrogiem. Może żar promieniujący mi z piersi był naturalną i niezależną od wszystkiego reakcją na przystojne­ go, pewnego siebie i silnego faceta? Obawiałam się jednak, że za tę reakcję mogę winić tylko siebie samą. W prawdziwym życiu nie rozmawialiśmy po przyjacielsku od wakacji poprze­ dzających początek gimnazjum, jeśli pominąć jeden cudow­ ny wieczór w maju. Ale w wyobraźni napisałam już do końca Prawie jak dama. W moich marzeniach spaliśmy ze sobą. Nadal ściskał moją rękę, przesuwał kciukiem po dłoni, a ja obserwowałam źrenice zwężające się w niebieskich oczach. Byłam ciekawa, czy w jego marzeniach też spaliśmy ze sobą. Puścił moją rękę i skinął głową w kierunku krzesła. - Usiądź jeszcze na moment. Twoja babka chciała, żebym oddał ci coś, co zostawiłaś w domu. - Sięgnął do plecaka. Posłusznie klapnęłam na krzesło, ponieważ kolana się po­ de m n ą ugięły, a poza tym naprawdę wolałam przeciągnąć go na swoją stronę.

- 9 4 -

- Nie chcę - odparłam szybko. Uśmiechnął się uwodzicielsko, jakbyśmy flirtowali, a nie stąpali po grząskim gruncie. - S k ą d wiesz, że tego nie chcesz? N a w e t nie widziałaś, co to jest. - Cokolwiek to jest, zostawiłam to celowo. Wyciągnął z plecaka i położył na stole między nami mój odtwarzacz i słuchawki. Kiedy poprzednio wręczył mi odtwarzacz i słuchawki na przyjęciu u mojej babki z okazji majowego Derby, uratował mnie przed dalszą rozmową z Whitfieldem Farrellem, który miał dwadzieścia jeden lat, wyleciał ze studiów i dziedziczył słynną stadninę położoną po sąsiedzku. Był powszechnie znany ze swoich wyskoków po pijanemu na przyjęciach ko­ niarzy i wszystkie wróble ćwierkały, że chciałby się do mnie dobrać. Babka kazała mi zachowywać się wobec niego uprzej­ mie, ponieważ prowadziła interesy z jego ojcem. Whitfield położył mi rękę na tyłku i niewiele brakowało, że­ bym go spoliczkowała, narażając się na dowolną karę ze stro­ ny babki, ale właśnie wtedy Hunter zastukał w okno i poka­ zał mi odtwarzacz, który zostawiłam w stajni. Kiedy zobaczył, że nie mogę się odczepić od Whitfielda, wszedł do środka, hałaśliwie tupiąc ciężkimi buciorami po zabytkowym perskim dywanie. Whitfield wyszedł, a Hunter spojrzał na mnie. Flir­ tował ze mną tak, jak z każdą dziewczyną w szkole, aż w koń-

-95-

cu przymaszerowała moja babka i wściekłym szeptem zapyta­ ła go, co u diabła robi w jej domu. Widzicie, to było bardzo podobne do Huntera - uwielbiał być czarującym obrońcą, przywódcą i bohaterem każdej da­ my. Skoro jakiś cham z sąsiedztwa zaczepiał bezbronną dziew­ czynę, Hunter po prostu musiał natychmiast interweniować, nawet narażając się na niezadowolenie szefowej. Dotyczyło to wszystkich dziewczyn poza mną, ponieważ przez całe lata ja i Hunter omijaliśmy się szerokim łukiem. Od czasu tamtego epizodu zaczęłam inaczej na niego patrzeć i myślałam o nim więcej niż kiedykolwiek. Wyobrażałam go sobie nie jako uniwersalnego bohatera, tylko jako bohatera do mojego prywatnego użytku. Było już po studniówce, ale czekał nas jeszcze bal maturalny, a potem mieliśmy studio­ wać na tej samej uczelni. Wydarzenia z przeszłości sprawiały, że mieliśmy wiele różnic do przezwyciężenia, ale może w col­ lege'u znaleźlibyśmy na to czas. Potem Hunter przywłaszczył sobie moje życie. Pozwoliłam sobie na lekki uśmiech pod adresem starsze­ go o kilka miesięcy i zdecydowanie wstawionego Huntera, zupełnie jakby odtwarzacz był symbolem odległego dzieciń­ stwa, a nie ostatniego maja. - Zdecydowanie zostawiłam to w Kentucky specjalnie oznajmiłam. - Nie przyda mi się tu do niczego, nie mogę so­ bie pozwolić na nowe piosenki.

-96-

Jego złocista szczęka opadła lekko, przewrócił oczami. Mu­ siał być kompletnie pijany. - Piosenki nie są takie drogie - powiedział. - Każdy cent się liczy - stwierdziłam. - Muszę zapłacić za czynsz i chciałabym lepiej poznać Nowy Jork. Wtrącił się w pół słowa, zagłuszając mój „Nowy Jork", jak­ by mnie nie usłyszał. - Uwielbiałaś muzykę. - Owszem, kiedy chciałam się odciąć od wszystkiego. Te­ raz chcę wszystko przeżywać, wolę słyszeć Nowy Jork, a nie jakieś ściągnięte z sieci piosenki. C h c ę czuć zapach Nowe­ go Jorku. No dobra, Nowy Jork pachnie śmietnikami. Wiet­ namskimi śmietnikami, meksykańskimi śmietnikami, litewski­ mi śmietnikami, nigeryjskimi śmietnikami - wystarczy przejść kilka przecznic. Ale nawet ten smród jest częścią Nowego Jor­ ku i chcę zwracać na niego uwagę. Hunter pochylił się do przodu i przykrył dużymi dłońmi moją rękę i odtwarzacz ze słuchawkami. Twarz mnie zapiekła z gorąca, jakby polał mnie swoim latte. - Nie chcesz tego odtwarzacza, bo dostałaś go od babki powiedział. - Przyznaj się. Spróbowałam wyrwać mu rękę, ponieważ krawędź odtwa­ rzacza wbijała mi się w palec. Wstałam. - Siadaj. - Jego głos stał się rozkazujący i nagle komplet­ nie trzeźwy. Ścisnął moją rękę. - Jeszcze nie skończyliśmy.

- 9 7 -

- Owszem, skończyliśmy. - Wysunęłam rękę spod jego dłoni i położyłam mu ją na ramieniu. - Niektórzy z nas mu­ szą zarobić na życie. - Odwróciłam się do lady. Zanim zdążyłam zabrać rękę, znowu ją złapał. - Daj mi swój numer komórki. Roześmiałam się krótko z powodu ironii losu: przystojny jak marzenie Hunter chciał mój numer, którego i tak nie mo­ głam mu dać. - Nie mam komórki. Zamknął oczy i trzymał je zaciśnięte przez kilka sekund, jakby miał nadzieję, że kiedy je otworzy, moja druga głowa zdąży zniknąć. W świetle dwóch niepasujących do siebie lamp na stolikach obok jego jasne rzęsy rzucały dwa długie cienie na opalone policzki. Otworzył oczy. - Jak możesz nie mieć komórki? - Za droga. Hunter potrząsnął głową i pociągnął mnie za rękę, roz­ płaszczając ją przed sobą na stole. Wyciągnął z kieszeni dłu­ gopis. - W takim razie zapiszę ci mój numer. Gdybyś mnie kiedyś potrzebowała, znajdź jakiś telefon i zadzwoń do mnie. Szarpałam się, jak mogłam, ale mimo moich wysiłków, zanim skończył mówić, zdążył już wypisać na mojej dłoni H U N T E R , na wypadek, gdybym zapomniała, czyj to numer, a także dopisać numer kierunkowy.

-98-

- Hunter. - Rozejrzałam się po kawiarni. Nie chciałam ro­ bić sceny w miejscu pracy, ale naprawdę nie chciałam też cho­ dzić z jego numerem na ręku. - Hunter, może być ci to trud­ no zrozumieć, skoro to ty jesteś osobą, która zabiera czyjeś dziedzictwo, a nie jest go pozbawiana, ale nawet gdybym po­ trzebowała pomocy, byłbyś ostatnią osobą na ziemi, do której bym się zwróciła. Po raz ostatni szarpnęłam się i zrobiłam kilka kroków do tyłu. Długopis Huntera zostawił na moim ręku cały numer plus linię wzdłuż środkowego palca aż do opuszka. - Moja przerwa już się skończyła, a i tak mam kłopoty z po­ wodu dzisiejszego spóźnienia. - Zabrałam kubek i uciekłam, lawirując między stolikami, zapełnionymi teraz przez drugą fa­ lę późnowieczornych amatorów kawy. Szef rzucił mi gniewne spojrzenie, opierając pięści na biodrach. Mogłam mieć tylko nadzieję, że Hunter, przyszły prezes wartego miliony dolarów końskiego przedsiębiorstwa i dziedzic fortuny, zrozumie mój punkt widzenia samotnej i zmagającej się z problemami finan­ sowymi dziewczyny. Miałam nadzieję, że daruje sobie uwagi na temat chłopca stajennego. Mogłam sobie pomarzyć.

Nowy Jork jest miastem, które nigdy nie zasypia, ale cza­ sem robi się zmęczone. Jego powieki stają się ciężkie i marzy tylko o tym, żeby posiedzieć bezmyślnie przed telewizorem.

-99-

Kiedy szef o jedenastej pozwolił mi wyjść z pracy, wszyst­ kie inne kawiarnie były już zamknięte, a ruch uliczny zde­ cydowanie zmalał - minęło mnie tylko kilku przechodniów. Światła dalej paliły się jasno, ale kopuła nocy nad nimi da­ wała wrażenie, jakbym szła wśród dekoracji filmowych, a nie po prawdziwym mieście, i nawet o świcie nie mogłabym nic zobaczyć w ciemnych zaułkach przecznic. Dochodząc do akademika, czułam się, jakbym była jedy­ ną osobą na świecie, która o tej porze nie śpi i jest na no­ gach. Zobaczyłam jednak, że wszystkie okna są rozświetlo­ ne - nawet moje, chociaż w tym przypadku musiał to być slaby blask sączący się z pokoju Summer i Jordis. Niewyklu­ czone, że spotkam na schodach Huntera - to ostatnia rzecz na świecie, na jaką powinnam mieć ochotę, ale wcale nie by­ łam pewna, czy rzeczywiście tego nie chcę. Zatrzymałam się przy skrzynce na listy w holu, przejrzałam kolejny stos ulo­ tek zapraszających mnie na studenckie imprezy odbywające się w godzinach mojej pracy i wyrzuciłam wszystkie do ko­ sza na makulaturę. W końcu poczłapałam na pierwsze piętro i otworzyłam drzwi pokoju. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłam, były m o ­ je obie współlokatorki, które siedziały po turecku na łóżku Jordis i wycinały obrazki. Drugą - zielony, ozdobiony ceki­ nami kostium do tańca brzucha, wiszący na moich drzwiach. Kiedy przyniosłam go z secondhandu, zamierzałam go trzy-

- 100-

mać w szafie, którą dzieliłam z Summer, ale Jordis poprosiła mnie, żebym zostawiła go na widoku w pokoju, ponieważ po­ doba jej się migotanie cekinów. Studiowała sztuki piękne. Może właśnie dzięki temu Hunter dowiedział się, że cho­ dzę na taniec brzucha. Poczułam przypływ gorąca, zastana­ wiając się, kiedy w ostatnim tygodniu był w tym pokoju. Summer spojrzała na mnie znad nożyczek i uśmiechnę­ ła się. - No i jak? Czy chłopiec stajenny stawił się na umówio­ ną schadzkę? Spojrzałam na nią ze złością, a potem wskazałam jej wzro­ kiem Jordis. Naprawdę, ale to naprawdę musiałyśmy popra­ cować nad komunikacją niewerbalną. Summer machnęła nożyczkami na moje wątpliwości. - Jordis już o wszystkim wie. Wpadł do nas Brian, powie­ dział, że razem z Manoharem i Hunterem poszli się schlać, a Hunter powiedział im, że to on jest chłopcem stajennym. Zazwyczaj bardzo ostrożnie obchodziłam się z moimi rze­ czami, ponieważ zależało mi, żeby przetrwały jak najdłużej. W domu rzadko używałam tej ogromnej, skórzanej, marko­ wej torby, ale teraz chciałam, żeby posłużyła mi co najmniej do końca studiów, ponieważ wiedziałam, że już nigdy nie bę­ dzie mnie stać na podobną. Upuściłam ją z łoskotem na pod­ łogę, niezdolna ani przez sekundę dłużej utrzymać ciężaru moich podręczników i egzemplarzy Prawie jak dama.

- 101 -

Jordis wyciągnęła trzecią parę nożyczek - miała nieprze­ brane zasoby ostrych narzędzi - i podała mi je. - Skoro mamy o tym gadać, to chodź tu i powycinaj tro­ chę. W ten sposób rozładujesz agresję. Jordis pochodziła z Danii i była do bólu praktyczna - je­ dyne odstępstwo od tego stanowiły jedwabne chustki, które farbowała własnoręcznie i zawiązywała na włosach, żeby nie przeszkadzały jej podczas malowania obrazów. Wydała mi się dość sympatyczna i ani razu nie zaczęła narzekać, kiedy kursowałam o dziwnych porach po jej pokoju, żeby się prze­ dostać do własnego po późnym powrocie z pracy. Sprawia­ ła wrażenie wyniosłej tylko dlatego, że miała twardy skandy­ nawski akcent, prawie nie okazywała emocji i albo znikała gdzieś, zostawiając idealnie pościelone łóżko, albo też sie­ działa na nim sztywno, żeby nie pognieść niczego, i trzyma­ ła w ręku nożyczki. Kiedy ona, Summer i ja poznałyśmy się, od razu pouczyła nas, jak należy wymawiać jej imię - przez o przekreślone. Summer i ja przez kilka dni nazywałyśmy ją za jej plecami „Jordis przekreśloną", ale w końcu uznałyśmy, że nie jest taka najgorsza. Jordis okazała się zaskakująco dobra w znajdowaniu przy­ jaciół. Postanowiła już, że jej projekt na wystawę na koniec semestru będzie cyklem ogromnych kolaży zrobionych z ma­ lutkich, wyciętych ze zdjęć twarzy. To oznaczało, że kiedy tyl­ ko Summer i ja miałyśmy wolną chwilę, Jordis wpychała nam

- 102-

do ręki nożyczki i rzucała na kolana stos starych czasopism lub fotografii. Namawiała także ludzi spotkanych na koryta­ rzu albo we wspólnej świetlicy, żeby przyszli do naszego poko­ ju i wycinali z nią twarze. Byłam śmiertelnie zmęczona i powierzanie mi ostrych przed­ miotów nie wydało mi się dobrym pomysłem. Wiedziałam jed­ nak z doświadczenia, że z Jordis nie da się dyskutować. Usiadłam na jej łóżku i wzięłam nożyczki oraz dziesięcioletni egzemplarz „Rolling Stone". - Hunter obiecał, że nie powie o niczym Gabe'owi - mruk­ nęłam. - Ale skoro urżnął się z Manoharem i Brianem i wy­ gadał się im, jestem ugotowana. Rozplotkują to po całym wydziale, bo uważają, że moja obecność w programie rozsze­ rzonym jest pomyłką. - Z tego, co mówił Brian, wcale tak nie wynikało. - Sum­ mer położyła na stosiku przed Jordis równo wyciętą twarz i przewróciła kartkę „Tiger Beat". - Hunter był zaszokowany twoim opowiadaniem, ale też mu schlebiało, i upił się z Ma­ noharem i Brianem, ponieważ dyskutowali o tym, czy coś do niego czujesz. Przez długą, cudowną chwilę uwierzyłam Summer, ale po­ tem przypomniałam sobie własną rozmowę z Hunterem. - Czy Brian powiedział ci, że tak było? - zapytałam. - Czy też może to twoja interpretacja wydarzeń? - To moja inter...

-

103-

- Jasne - przerwałam jej. - Zrób mi przysługę i nie inter­ pretuj. Huntera kompletnie nie obchodzi, czy coś do niego czuję, bo on nie czuje do mnie nic. - Nie jestem tego pewna. - Jordis przygryzła wargi i rozpacz­ liwie długą chwilę wycinała starannie czyjeś ucho. W koń­ cu odezwała się znowu. - Kilka dni temu złapałam Huntera na korytarzu, jak czytał nazwiska na naszych drzwiach. Zmu­ siłam go, żeby wszedł i dla mnie powycinał. Rany. Wskazałam głową drzwi do mojego pokoiku. - Pytał się, czyj jest ten kostium do tańca brzucha? - Owszem - przyznała Jordis. Tajemnica się wyjaśniła. - Zaglądał do mojego pokoju? Mój pokoik był maleńki, miał szerokość zajmującego całą ścianę okna w wykuszu i mieścił tylko wąskie łóżko, minia­ turową komódkę i biurko. Każdy pokój od frontu w tym aka­ demiku zajmowały dwie osoby w pomieszczeniu przechod­ nim i jedna w tej klitce. Słyszałam, że niektórzy byli gotowi zabić za te pokoje z oknami w wykuszu, zawłaszczane zwykle przez studentów wyższych lat, ale Jordis powiedziała, że do­ staje tam klaustrofobii i przypomina sobie wakacje w Japonii, kiedy nocowała w hotelu kapsułowym. Summer nie upierała się przy skorzystaniu z okazji, więc ja to zrobiłam. Podobała mi się ta ciasnota, ograniczona przestrzeń i drzwi, które mo­ głam zamknąć. To wszystko było bardzo w stylu Virginii Wo-

- 104-

olf - przynajmniej dopóki nie przypomniałam sobie, że po­ pełniła samobójstwo, co zdecydowanie popsuło mi nastrój. Uwielbiałam mój pokoik, chociaż musiałam trzymać więk­ szość rzeczy w szafie Summer w większym pokoju. Hunter nie zobaczyłby w środku nic specjalnego, ale mimo wszystko chciałam wiedzieć, czy tam zaglądał. - Nie zaglądał - odparła Jordis. - Ale wypytywał mnie o współlokatorki, szczególnie o ciebie, aż w końcu zapyta­ łam, czy cię skądś zna. S u m m e r pochyliła się wyczekująco i upuściła nożyczki i czasopismo. -

I co powiedział?

- Powiedział: „Właściwie to nie". Summer popatrzyła na mnie. - Widzisz? Jest zagubiony z powodu twojego nagłego wy­ jazdu z Kentucky. Jordis zapytała go, czy się zna, a on odpo­ wiedział ze smutkiem: „Właściwie to nie", jakby chciał się z tobą pogodzić, ale nie wiedział, jak to zrobić. Przecięłam na pół wycinany obrazek. Byłam zbyt zmęczo­ na, żeby kłócić się z Summer, ale naprawdę chciałam, że­ by przestała grzebać w gruzach mojego zrujnowanego życia i szukać tam czegoś romantycznego. To właśnie sama próbo­ wałam zrobić w Prawie jak dama i przez to wpakowałam się w kłopoty. Wyciągnęłam nożyczki w kierunku Summer.

-105-

- Hunter powiedział, że powtórzy Manoharowi i Brianowi, żeby nie mówili ani Gabe'owi, ani nikomu innemu o chłop­ cu stajennym, ale nie może niczego obiecać. Dlatego ty je­ steś mi potrzebna. Przyjaźnisz się z Brianem, więc możesz go poprosić, żeby zrobił ci przysługę i trzymał język za zębami. Zaprzyjaźnij się z Manoharem i poproś go o to samo. - Chwila! - Summer zasłoniła się „Tiger Beatem" jak tar­ czą. - Już stanęłam w obronie twojego opowiadania. Chyba dość zrobiłam? - Pięć słów. - Odliczyłam je dla niej na palcach, zawie­ szając sobie nożyczki na kciuku. - Czy. Mogę. Zagłosować. Za. Erin? Summer zachichotała. - Nie mogę sobie wyobrazić proszenia Manohara o przy­ sługę. Słyszałaś go na zajęciach, nie cierpi mnie. - W takim razie musisz wykonać zwrot o sto osiemdziesiąt stopni i przestać mu się sprzeciwiać na zajęciach - stwierdzi­ łam. - Jeśli ma ochotę powtarzać, że moimi romansami nie podtarłby sobie nawet tyłka, pozwól mu na to. Ten staż jest dla mnie ważniejszy niż moja duma. Nie byłam o tym całkowicie przekonana, ponieważ moja du­ ma była dla mnie cholernie ważna. Ale czułam się potwornie zmęczona i wycinałam obrazki, zamykając jedno oko. Jeśli do­ stanę ten staż, nie będę musiała siedzieć na zajęciach i wkuwać przez dwanaście godzin, a potem pracować przez kolejne sześć.

-106-

Summer skrzywiła się. - Tata powiedział mi wprost, żebym przypadkiem nie prze­ siąkła za bardzo wielkim miastem i nie przywiozła mu do do­ mu białego chłopaka. Wymieniłyśmy spojrzenia z Jordis - komunikacja niewerbal­ na między nami układała się znacznie lepiej niż między mną a Summer. Obie zastanawiałyśmy się, jakim cudem przesko­ czyła od niesprzeciwiania się Manoharowi do zabierania go do domu w Mississippi. - Manohar nie jest biały - zauważyłam. - Jest jeszcze gorszy - odparła Summer, nie podnosząc wzro­ ku znad czasopisma. - Przynajmniej w oczach mojego ojca. - Nie proszę cię przecież, żebyś zaangażowała się w poważ­ ny związek z Manoharem i zabrała go do domu na spotkanie z twoim rasistowskim tatusiem. Usta Summer zacisnęły się w wąską kreskę. Nie mogła się doczekać, żeby udowodnić tatusiowi, że nie będzie rządził jej życiem. Już ją miałam. Mówiłam dalej. - Proszę cię tylko, żebyś poflirtowała z Manoharem i wy­ ciągnęła z niego trochę informacji. A jeśli przy tym złamiesz mu serce... no cóż, to gotowy materiał na powieść roman­ tyczną i dokładnie to, na co by zasługiwał, prawda? - Prawda - odparła, udając jeszcze, że się waha. Nagle za­ jęła się gorliwie wycinaniem następnego obrazka, pilnując,

- 107-

żeby nie podnieść głowy i nie pozwolić nam odczytać z wyra­ zu jej twarzy tego, co i tak zdążyłyśmy zgadnąć: Manohar na­ prawdę jej się podobał i była uszczęśliwiona, że ma jakiś pre­ tekst, żeby się koło niego zakręcić. Jordis oparła się o ścianę i uśmiechnęła do mnie z podzi­ wem. Ta milcząca wiadomość była tak wyraźna, że powin­ nam się zaniepokoić, czy Summer jej nie zauważy, ona była jednak pogrążona w błogiej nieświadomości. Tak, umiałam dobrze odczytywać reakcje ludzi. Studiowałam ich zachowa­ nia, żeby umieścić je w moich powieściach. Gdybym jeszcze umiała odczytywać reakcje chłopców sta­ jennych.

- 108-

5

Jeszcze kilka minutach wycinałam twarze i milcząco nabijałam się razem z Jordis z kompletnego braku wyczucia Summer, ale potem powiedziałam dobranoc, zamknęłam się w swoim po­ koju i usiadłam do nauki. Przesiedziałam tak trzy dni, a przy­ najmniej takie miałam wrażenie. Oczywiście, przez te trzy dni wychodziłam z pokoju. Chodzi­ łam na zajęcia i spędzałam długie godziny w kawiarni, ale tak bardzo upragnione poznawanie Nowego Jorku oddalało się nie z powodu braku gotówki, ale z powodu nadmiarów pracy domo­ wej, którą nie mogłam się zajmować podczas parzenia kawy. Poza tym uwielbiałam mój pokoik. To prawda, niewiele się w nim mieściło, ale tak czy inaczej nie przywiozłam ze so-

- 109-

bą z Kentucky zbyt wielu rzeczy i nie miałam pieniędzy, żeby kupić sobie śliczny organizer na ścianę, taki jak te, które wi­ działam u innych dziewczyn. Ściany mojego pokoju ozdabia­ ły kolorowe abstrakcje olejne, pożyczone od Jordis, a więk­ szość przestrzeni zajmowało oczywiście okno: ogromna szyba z wąskimi i skośnymi szybkami po bokach. Mogłam odsłonić żaluzje i obserwować ludzi zbliżających się chodnikiem, mija­ jących budynek i idących dalej, a w końcu znikających w nie­ kończącym się szpalerze dziewiętnastowiecznych domów. Po­ trafiłam sobie wyobrazić wielu studentów, którzy przede mną zapominali o zadaniach z matematyki, patrząc na przechod­ niów. Oczami duszy widziałam także młodzieńców i kobie­ ty w kwiecie wieku, stojących przy tym oknie, kiedy jeszcze była to czyjaś rodzinna posiadłość. Patrzyli na pylistą ulicę i próbowali opanować tremę, czekając, aż powóz zaprzęgnięty w ogniste, dobrane gniadosze zabierze ich na bal. Jedyna nieduża półeczka nad moim biurkiem uginała się od podręczników. Nie zaśmiecałam jej pamiątkami z Nowe­ go Jorku, tak jak robiła to Summer. Musiałam się skoncen­ trować nie na tym, żeby być w tym mieście, ale na tym, żeby w nim zostać, wkuwając pilnie, pisząc jak najlepiej i załapu­ jąc się na staż. Jedyną ekstrawagancją, na jaką sobie pozwo­ liłam, był nowojorski pamiątkowy magnes, który przywio­ złam ze sobą z Kentucky - z Empire State Building, Chrysler Building, Mostem Brooklińskim i Statuą Wolności upchnię-

-

110-

tymi koło siebie i odwzorowanymi w najwytworniejszym ma­ lowanym plastiku. Miałam go od lat, wpatrywałam się w nie­ go jako dziecko, marząc o tym, że kiedyś tu przyjadę. Teraz tkwił przyczepiony do metalowej szafki na papiery, pełniącej jednocześnie rolę nocnego stolika, i przypominał, że lepiej, żebym nie zmarnowała swojej szansy. Kilka pięter wyżej zagrzmiała muzyka, oznaczająca począ­ tek imprezy. Kilka dni temu słyszałam, jak Manohar rozmawia o tym z Brianem na warsztatach pisania kreatywnego. Oczy­ wiście, od razu poczułam, że się rumienię, i oczywiście, natych­ miast spojrzałam na Huntera, który siedział na końcu stołu i żartował z Isabelle. Jeśli ktoś w naszym akademiku urządzał imprezę, obecność Huntera była na niej obowiązkowa. Im dalej będę się trzymać od Huntera, tym lepiej dla nas obojga. Uśmiechnęłam się nawet podczas zajęć do M a n o hara, kiedy wsadził mi kilka szpil na temat wątku roman­ tycznego w koszmarnym opowiadaniu Isabelle. Po zajęciach, wychodząc razem z Summer, usłyszałam, jak Manohar zarżał za mną jak koń. Zignorowałam go. Basy rockowej piosenki sprawiały, że szyba w moimi oknie drżała, a ja przewróciłam kartkę w podręczniku do historii. Po­ żałowałam, że jednak nie mam ze sobą własnego odtwarzacza. Prawie udało mi się znowu skoncentrować na czytanych słowach zamiast na rytmie muzyki, kiedy drzwi otwarły się gwałtownie i uderzyły o biurko.

- 111 -

- Idziemy na imprezę plażową! - oznajmiła Summer, pod­ skakując z ekscytacji. - Zakładaj kostium kąpielowy! Spojrzałam przez otwarte drzwi do większego pokoju, w któ­ rym Summer wyciągała właśnie z szuflady jaskrawożółte bikini. - Praca w kawiarni zjada mi mnóstwo czasu - powiedzia­ łam. - Muszę się uczyć, kiedy ty... Odwróciła się energicznie i potrząsnęła pięściami, macha­ jąc trzymanymi w nich częściami bikini. - Chcesz, żebym poflirtowała z Manoharem i przeciągnę­ ła go na twoją stronę. To doskonała okazja, ale ja nie pójdę sama w bikini na imprezę w męskiej łazience! Z ociąganiem wyciągnęłam ze swojej komody bikini z ze­ szłorocznej kolekcji. Na szczęście jednolity, stalowobłękitny kolor utrudniał powiązanie go z konkretnym projektantem, nie było też szczególnie znoszone, bo nie znalazłam dla niego zastosowania podczas długich, upalnych wakacji, które prze­ pracowałam w Nowym Jorku. Grzebiąc wśród wieszaków z przecenionymi ciuchami w no­ wojorskich domach towarowych odkryłam, na czym polega różnica między tanimi a drogimi ubraniami: w drogich napraw­ dę wyglądało się lepiej. To bikini nie było wyjątkiem - układa­ ło się w eleganckie fałdki, kojarzące się z gwiazdami filmowy­ mi z lat pięćdziesiątych. Jedno spojrzenie w ogromne lustro Jordis przypomniało mi, że nawet najlepiej zaprojektowane bikini niewiele pomagało

-I 1 2 -

na moje piegi. W wakacje nie miałam żadnej możliwości po­ pracowania nad lekką opalenizną, dzięki której piegi nie od­ cinałyby się na białej skórze jak ospa. W Dumie i uprzedzeniu Lidia nazwała dziewczynę z sąsiedztwa „paskudnym piegowa­ tym stworzeniem", a Elżbieta nie zaprotestowała. Czytelnicz­ ki nie musiały utożsamiać się z Lidią, ale powinny się utoż­ samiać z Elżbietą, a chociaż z całego serca uwielbiałam Jane Austen, nigdy nie zdołałam jej tego wybaczyć. - Tak myślę, że skoro już m a m się zgadzać na ten dziwacz­ ny plan flirtowania z Manoharem, to powinnam chyba po­ prawić makijaż, żebym wyglądała, jakby mi naprawdę zależa­ ło - stwierdziła Summer. Pomyślałam, że w ten sposób daje mi do zrozumienia, że zmy­ łam już makijaż na noc i nie podoba jej się, że wybieram się bez niego na imprezę. Niechętnie wyjęłam z kosmetyczki krem do twarzy, który prawie się już skończył. Wiedziałam, że ni­ gdy więcej nie kupię kremu tej firmy, ponieważ porównując jego cenę z wysokością czynszu za akademik, uświadomiłam sobie, jak absurdalnie jest drogi. Byłam zła, że muszę marno­ wać kolejną porcję na tę imprezę, tylko po to, żeby zapewnić sobie milczenie Manohara na temat chłopca stajennego. Summer patrzyła, jak maltretuję tubkę. - Spróbuj ją zwinąć jak pastę do zębów. - J u ż tego próbowałam. Myślę, że powinien mi starczyć jesz­ cze na miesiąc, jeśli rozetnę tubkę, ale wypróbowałam wszyst-

-I 1 3 -

kie nożyczki Jordis i żadne nie były dostatecznie ostre. - Ode­ tchnęłam z ulgą, kiedy udało mi się wycisnąć kleksa kremu i nawilżyć twarz. Sięgnęłam po puder. - Chcesz zamaskować piegi? - Summer obserwowała mnie w lustrze nad swoją toaletką. - N i e mówię, że musisz, ale gdybyś chciała, m a m znacznie gęstszy podkład od twojego. - Nie, nie próbuję ich zamaskować, bo to nic nie da. Pró­ bowałam już wszystkiego i zawarłam z nimi pakt o nieagresji. - To było kłamstwo. - Mogę najwyżej osiągnąć tyle, że zbled­ ną trochę i zaczną wyglądać jak różana świeżość. - Jeszcze raz pacnęłam nos pędzelkiem do pudru. Ciężkie życie odbiło się już na mojej urodzie - a może to była tylko wina ciemnych kręgów pod oczami od siedzenia nad nauką po nocach? Tak czy inaczej nie pacykowałam się, żeby złapać faceta. Summer miała ratować mój staż, a ja musiałam z nią iść, w kostiumie kąpielowym, w którym czułam się bardziej naga i wystawiona na spojrzenia niż podczas pierwszej dyskusji nad moim opo­ wiadaniem. Zupełnie jakby to Hunter specjalnie zaplanował tę imprezę. - Wyglądasz ślicznie - powiedziała Summer pod adresem mojego odbicia w lustrze. - Ty jesteś śliczna - odparłam. Jaskrawy kolor bikini spra­ wiał, że promieniowała energią. W tym momencie żałowa­ łam, że nie mogę się zamienić z nią miejscami, zostać tą na­ iwną prowincjuszką oglądającą Nowy Jork szeroko otwartymi

-I 1 4 -

oczami, pragnącą od życia tylko cudownej pracy i udanego związku, szczęśliwą na myśl o wymuszonym na niej flircie z ko­ legą z zajęć. Zamknęłyśmy drzwi na klucz i wyszłyśmy na schody. - Nie mogę się doczekać - rzuciła Summer. Jej głos od­ bił się głuchym echem na klatce schodowej. - Może napi­ szę dla G a b e ' a opowiadanie szpiegowskie? To zupełnie, jak­ bym była szpiegiem. Tajną agentką miłości. - Paplała dalej, ale muzyka zagłuszyła jej słowa, kiedy minęłyśmy drugie pię­ tro. Wchodziłyśmy dalej i w końcu popchnęłyśmy drzwi pro­ wadzące na korytarz czwartego piętra. Babka pozwalała mi uczestniczyć w przyjęciach koniarzy, od kiedy skończyłam czternaście lat. Teraz już wiedziałam, że nie chciała w ten sposób pokazać, iż uważa mnie za do­ statecznie dojrzałą, żeby poradzić sobie z alkoholem i towa­ rzyskimi pogawędkami ze starszymi chłopakami, takimi jak Whitfield Farrell. Nie byłam dość dojrzała, ale babka już wte­ dy przygotowywała mnie do przejęcia w przyszłości całego ma­ jątku. Cztery lata później majątek miał przejąć Hunter, a ja by­ łam nędzarką z ogromnym doświadczeniem imprezowym. M i a ł a m nawet zdjęcia z kilkoma celebrytami, którzy wpa­ dali do Kentucky tylko na czas Derby i myśleli, że wtopią się w tłum, jeśli będą pić burbon i założą kapelusz. Teraz, idąc na imprezę studencką na czwartym piętrze akademika - wy-

obrażacie sobie bardziej obciachowe miejsce? - denerwowa­ łam się, miałam tremę, zasłaniałam dłońmi goły brzuch i wy­ cofałabym się na dół, gdyby Summer nie złapała mnie za rękę i nie pociągnęła przez tłum pod drzwiami łazienki. - Hunter podoba ci się bardziej, niż chcesz się do tego przy­ znać - stwierdziła. - Ale może go tu nie będzie. - Wepchnę­ ła mnie do środka. Pomieszczenie było słabo oświetlone przez kolorowe, obra­ cające się reflektory, a gorące kłęby pary dodatkowo pogar­ szały widoczność. Prysznice we wszystkich kabinach zosta­ ły odkręcone - sądząc po parze, lała się z nich gorąca woda. Łazienka bardziej przypominała saunę niż plażę. Chłopcy starali się jednak dopasować do przyjętej konwen­ cji. Przy drzwiach stało kilka palm w doniczkach, a mniej wię­ cej połowa z jakichś trzydziestu osób w środku uformowa­ ła krąg i odbijała między sobą piłkę plażową. Jakiś chłopak ze starszego rocznika obsługiwał bar przy pisuarach - miaż­ dżył lód w blenderze, mieszał go z sokiem owocowym i wódką, a potem ozdabiał drinki papierowymi parasolkami. N a d odsłoniętymi ramionami chłopaków od razu zauwa­ żyłam Huntera, rozebranego do kąpielówek i klapek. Po raz pierwszy od długich miesięcy widziałam to, co stanowiło nie­ mal codzienny widok w kolejne wakacje w Kentucky - Hun­ tera bez koszuli. Pamiętałam, jak jego mięśnie poruszały się pod skórą, kiedy układał bele siana albo przytrzymywał szar-

-I 1 6 -

piącego się ogiera. Takie mięśnie w ciele pięknym jak maszy­ na powinny wydawać przy poruszaniu jakiś dźwięk przypo­ minający niski, melodyjny szum, a nie ślizgać się bezgłośnie, wykonując powierzone im zadanie. Na zajęciach i w kawiarni wiedziałam, że te bezgłośne mię­ śnie są gdzieś tam pod spodem, czekając pod wyprasowaną bawełnianą koszulą lub błękitną koszulką polo, aż odkryje je inna dziewczyna. Oczywiście, inna dziewczyna już je odkry­ ła. Hunter opierał się jedną ręką o mokre kafelki i pochylał się do jakiejś blondynki, rozmawiając z nią z taką swobodą i poufałością, jakby właśnie spotkał dziewczynę z konkuren­ cyjnego liceum przy cukierni w centrum handlowym. Czekałam, aż zauważy mnie stojącą w drzwiach, uśmiech­ nie się do mnie z wyższością i z powrotem zwróci swoją uwa­ gę na blondynkę. Dzięki temu wiedziałabym, że jest mną za­ interesowany i chce, żebym była zazdrosna. Nie spojrzał na mnie. Gadał z nią, jakbym w ogóle nie ist­ niała. Summer też to zauważyła, ale pozwoliła sobie całkowicie zlekceważyć jego blond ozdóbkę. - Boże, ależ on ma ciało - westchnęła. - Te mięśnie to za­ sługa bycia chłopcem stajennym? - Obawiam się, że tak. - Tak właściwie nie byłam tego pewna. Na pewno w ten sposób wyrobił sobie takie mięśnie, ale przecież babka nie zmuszała go w te wakacje, żeby praco-

-

117-

wał fizycznie na swoje utrzymanie. Powinien sflaczeć i zbled­ nąć w elektrycznym świetle lamp w jej luksusowym i eleganc­ kim gabinecie. Tak się jednak nie stało. - Wiesz może, skąd ma tę bliznę? - zapytała Summer, do­ tykając swojego boku mniej więcej w miejscu, w którym prze­ biegała długa i biała blizna Huntera. Teraz domyśliłby się, że o nim rozmawiamy, gdyby tylko na nas popatrzył. To nie wydawało się prawdopodobne. Blondynka wpatrywała mu się w oczy i przechyliła głowę, a długie, wilgotne włosy zsunęły się jej z ramienia. - To po operacji - wyjaśniłam. - Połamał sobie żebra, kie­ dy koń się na niego przewrócił. - Jak to? - wykrzyknęła Summer. - Kiedy? Wzruszyłam ramionami. - Chyba w drugiej gimnazjum. - To okropne! - pisnęła. - Był jeszcze całkiem mały! Odwie­ dzałaś go w szpitalu i siedziałaś przy jego łóżku? To słodkie! Pomyślałam, że Hunter usłyszy ją nawet pomimo rytmicz­ nej muzyki. - Cśśś - skarciłam ją. - N i e , wtedy nie rozmawialiśmy ze sobą. - No wiesz? - zaprotestowała. - Dlaczego nie? Ponieważ minął tylko rok od śmierci mojej matki. Panicz­ nie się o niego bałam, ale gdybym go odwiedziła, nie wiedzia­ łabym, co powiedzieć.

-I 1 8 -

Skinęłam głową w kierunku baru przy pisuarach. - Napijmy się. Pomaszerowałam po śliskiej podłodze, nie czekając na jej odpowiedź, i poprosiłam chłopaka przy barze o sok z limonki z lodem, ale bez wódki. - No dobra - stwierdziła Summer, doganiając mnie. - Ale nie powiedziałaś mi całego mnóstwa rzeczy o tym chłopcu stajennym. - Zamówiła sobie daiquiri z mango i mnóstwem rumu. Wydawało mi się, że najbardziej obawiam się kolejnej kłót­ ni z tym zarozumiałym typem, ale kiedy po raz kolejny rzuci­ łam okiem na Huntera i blondynkę, perspektywa pogawędki z M a n o h a r e m wydała mi się niezwykle kusząca. On i Brian rozpierali się w fotelach w rogu, ubrani w ciemne okulary. Summer podbiegła w podskokach do Manohara i bezcere­ monialnie kazała mu się posunąć i zrobić dla siebie miejsce. Ja musiałam przysiąść na poręczy fotela Briana, a to oznacza­ ło, że niestety miałam znowu widok na Huntera. Blondynka stała pod prysznicem z zamkniętymi oczami, a gorąca woda rozbryzgiwała się jej na twarzy, spływała po włosach i lala się na podłogę wokół idealnie polakierowanych czerwonych paznokci u stóp. Kiedy na nich patrzyłam, Hunter przesunął dużą dłonią od czubka jej głowy wzdłuż po­ ciemniałych mokrych włosów, w sam środek wodnego stru­ mienia. Jej włosy musiały mu się wydawać miękkie i ciepłe,

-I 1 9 -

prawie jakby były częścią jego własnego ciała, jakby roztapia­ ły się pod jego dotykiem. Jak mógł robić z nią coś tak intym­ nego? Przecież prawie jej nie znał. W łazience panował tłok, a kiedy jakieś sylwetki - jedna z gołą klatą, druga w bikini - stanęły przede mną i zasłoniły mi widok, uświadomiłam sobie, że gapię się w jeden punkt. Z powrotem zaczęłam słuchać rozmowy Summer, Manohara i Briana na temat jedzenia w stołówce - którego nigdy nie spróbowałam, ponieważ ubłagałam uniwersytecką księ­ gowość, żeby darowała mi zbyt kosztowny karnet na posił­ ki. Niestety półnagie ciała przeszły dalej, a moje nierozsądne spojrzenie z powrotem pobiegło do Huntera. Mogłam przez resztę wieczoru zastanawiać się, czy poświę­ canie uwagi innej dziewczynie było ze strony Huntera spo­ sobem na pokazanie mi, że tak naprawdę mu na mnie zale­ ży. Pisałam romanse, umiałam wykręcać scenariusze tak, jak mi pasowało. Wiedziałam, że od tego zwariuję. Potrafiłam sobie wyobra­ zić, że przez cały semestr zachowuję się jak gimnazjalistka, obsesyjnie rozstrząsając, czy podobam się Hunterowi. Albo, co gorsza, że spędzam w ten sposób cztery lata studiów, o ile oczywiście uda mi się tu zostać tak długo. Użyłam sposobu, w jaki radziłam sobie po śmierci matki, wkładając całą rozpacz w małe pudełeczko, żeby uwolnić się od niej na resztę życia. Podniosłam głowę i zaczęłam obserwo-

- 120-

wać Huntera patrzącego na blondynkę i gładzącego jej gołe plecy. Powtarzałam sobie: Hunterowi podoba się tamta dziewczy­ na, a nie ja. Tak czy inaczej nie powinno mi zależeć na Hunterze, który przywłaszczył sobie moją stadninę i spiskował z moją babką. Nie interesuję go pod względem romantycznym. Nic mi nie będzie. Potem rozejrzałam się - w saunie było całe mnóstwo in­ nych chłopców, z którymi mogłam gadać, a niektórzy w bia­ łych oparach wyglądali nie gorzej niż Hunter. Na przykład Kyle Od Wilków klapnął na poręcz fotela M a n o h a r a obok Summer, na tyle pijany, że nie zauważył, jak Manohar rzuca mu piorunujące spojrzenie zza ciemnych okularów i powoli zmienia pozycję na fotelu, podciągając nogi i odwracając się, tak żeby jego odsłonięte udo stykało się z udem Summer. Kyle pochylił się do mnie między fotelami. - To ty napisałaś tę napaloną historyjkę na pisanie kre­ atywne! Masz niezłe jaja. S u m m e r szturchnęła go lekko, Manohar parsknął śmie­ chem. - Co on powiedział? - mruknął Brian, siadając prosto. Muzyka pulsowała i odbijała się echem od kafelków na ścia­ nach, a prowadzenie rozmowy oprócz słuchania wymagało także umiejętności czytania z ruchu warg. Odchrząknęłam. - Ze względu na zachowanie przyjaznych stosunków mię­ dzyludzkich pozwolę sobie zignorować tę niepoprawną ana-

- 121 -

tomicznie metaforę. Poza tym moje opowiadanie nie było na­ palone. Wszyscy, łącznie z Summer, popatrzyli na mnie dziwnie. - No dobra, może i było - przyznałam i w tym momencie Hunter usiadł koło mnie na fotelu Briana. Uśmiechnął się do wszystkich poza mną. - C o ś mnie ominęło? Miałam ochotę go zapytać, gdzie zniknęła jego blondyn­ ka - kiedy się rozejrzałam, nie zauważyłam jej pod pryszni­ cem, nie wisiała także nad głową Huntera, opierając mu rękę na ramieniu. Tak czy inaczej nie powinnam go prawdopodob­ nie pożądać, a on nie miał zapewne pojęcia, że skóra zaczęła mnie piec od strony, po której siedział. Z trudem koncentro­ wałam się na rozmowie, która skręciła teraz na obgadywa­ nie Gabe'a. - J e s t e m nim trochę rozczarowana - mówiła Summer. - Mo­ ja współlokatorka, Jordis... chyba ją poznałeś, Hunter?... Hunter uśmiechnął się do Summer i nie spojrzał na mnie. - ...jest na drugim roku i mówiła, że jej warsztaty pisania kreatywnego prowadziła smukła dama w pelerynie, która za­ bierała całą grupę na obserwacje terenowe w West Village. Jestem pewna, że my nie będziemy mieć żadnych obserwacji terenowych. G a b e siedzi, słucha nas i popija sobie kawę. - O ile to rzeczywiście kawa - zauważył Manohar. - Jest taki spokojny, jakby ululał się czymś mocniejszym.

-

122-

- Właśnie, właśnie! - Kyle stuknął plastikowym kubecz­ kiem w mój kubeczek, wznosząc toast. Żołądek mi się przekręcił. Miałam ochotę stanąć w obro­ nie Gabe'a. - To na pewno kawa - oznajmiłam. - Kupuje ją w kawiar­ ni, w której pracuję, i czasem wpada tam po zajęciach. - Właśnie, skoro mowa o alkoholu... - Hunter wyjął mi z ręki kubeczek i wypił łyk limonki z lodem. Hunter, którego znałam, był dostatecznie dobrze wycho­ wany, żeby nie częstować się bez zaproszenia z czyjegoś ku­ beczka. Czy próbował ze m n ą flirtować? Prawidłową reak­ cją z mojej strony powinno być oburzenie, szczególnie biorąc pod uwagę, że przed chwilą obściskiwał tamtą blondynkę. Starałam się nie wpatrywać w jego wilgotne wargi. - A skąd wiesz, że Gabe nie zaprawia sobie czymś tej kawy? - zapytał Briana, wciągając mnie z powrotem w rozmowę. Nie byłam tego pewna, ale wydawało mi się przesadą wnio­ skowanie, że skoro Gabe jest spokojny, to znaczy, że przycho­ dzi do pracy pijany. A chociaż ewidentnie urżnięci chłopcy po prostu obgadywali swobodnie wykładowcę za jego pleca­ mi, miałam poczucie, że to nie w porządku, skoro Gabe nie może tu przyjść i się bronić. - To jest jakiś pomysł - szepnął mi do ucha Hunter. Chcesz, żebym ci to czymś zaprawił? Potrząsnęłam głową.

-

123-

- Muszę jeszcze potem odrobić pracę domową - odpar­ łam cicho. Nagie ramię koło mnie cofnęło się, jakby Hunter poczuł się rozczarowany. Nie mogłam tracić energii na roztrząsanie jego zachowania, skoro musiałam ratować reputację Gabe'a. Nasz wykładowca miał dla mnie znaczenie, w odróżnieniu od Huntera. - Lubię Gabe'a - powiedziałam dostatecznie głośno, żeby się przebić. - Przypomina mi kogoś. - Kogo? - zapytał Hunter. - Tommy'ego? Chociaż ledwie się słyszeliśmy przez ten hałas, pojedyncze słowo Huntera jakimś cudem zdołało dotrzeć do wszystkich. - Kto to jest Tommy? - zapytał Kyle, a pozostali wyprosto­ wali się, żeby usłyszeć odpowiedź. Nie uważałam, żeby było to odpowiednie miejsce i towa­ rzystwo do informowania, że Tommy był niefrasobliwym oj­ cem Huntera i że Hunter i ja znamy się od bardzo dawna. Z całą pewnością nie mogłam ufać, że Kyle Od Wilków nie rozgada tajemnicy chłopca stajennego. Hunter pomyślał o tym samym, bo zmienił temat. - Podoba mi się, że Gabe ufa nam na tyle, żeby pozwalać nam omawiać nawzajem swoje opowiadania. - Moim zdaniem trochę z tym przesadza - stwierdził Brian. - Z pedagogicznego punktu widzenia czym innym jest skon­ centrowane na uczniach podejście i zachęcanie ich do wyra-

- 124-

żania swojej opinii, ale czym innym pozwalanie, żeby się na­ wzajem wdeptywali w ziemię. - Czy wyrażanie własnej opinii to wdeptywanie w ziemię? zapytał Manohar. Z jakiegoś powodu znowu ledwie się słyszeli­ śmy, więc zaczął prawie krzyczeć: - Jeśli pozwolisz dziewczynie z warsztatów pisania kreatywnego uważać, że jej opowiadanie jest świetne, chociaż wcale tak nie jest, to czy nie oddajesz jej niedźwiedziej przysługi?! Jeśli jest do niczego, to powinna o tym wiedzieć, żeby zmienić specjalizację, zanim będzie za późno. Otwarłam usta i zaraz je zamknęłam. Pamiętałam o mo­ im celu, czyli powstrzymaniu M a n o h a r a przed pomaszero­ waniem do G a b e ' a z historią o chłopcu stajennym. Jeśli ceną za to było pozwalanie, żeby po mnie jeździł publicznie, mo­ głam to jakoś wytrzymać. Summer powiedziała to, czego ja się nie odważyłam: - Zakładasz, że komentujący student wie, o czym mówi. A jeśli powie koleżance, że jej opowiadanie jest do nicze­ go i zniechęci ją, podczas kiedy tekst był naprawdę dobry? A jeśli taki student specjalizuje się na przykład w ekonomii i chodzi na kurs pisania kreatywnego tylko dlatego, że jest obowiązkowy w programie rozszerzonym, a w gruncie rzeczy nie ma o niczym pojęcia? - Robi nam się tu powtórka z zajęć - zauważył Hunter. Jeśli mamy gadać o pisaniu kreatywnym, to może jednak nie wchodźmy w szczegóły.

- 125-

Chciałabym uznać, że starał się mi pomóc, ale wiedziałam, że zależało mu tylko na kontrolowaniu dyskusji i utrzymaniu porządku, tak jak zawsze. Miałam dość. - Nie wydaje mi się, żeby można było rozmawiać o pisa­ niu kreatywnym bez wchodzenia w szczegóły. - Spojrzałam na siedzącego naprzeciwko mnie Kyle'a. - Masz może na­ prawdę ostry nóż? Zamrugał, a potem spojrzał na swój kubeczek. - Czy to jest podchwytliwe pytanie? - Nie, przyszłam tutaj tylko dlatego, że muszę od kogoś po­ życzyć ostry nóż i pomyślałam, że może ty coś masz. - Nie do­ dałam, że nazywanie go w myślach Kylem Od Wilków przy­ pominało mi o konieczności posiadania noża w dziczy. To skojarzenie nie miało najmniejszego sensu, biorąc pod uwa­ gę, że był z Brooklynu. - Ja m a m bardzo ostry nóż - oznajmił Brian. - Mogę pożyczyć? - zapytałam. - Dostałem go od ojca. Popatrzyłam na niego przez parę wodną, mrużąc oczy. - Możesz mi go pożyczyć, nie mówiąc o tym ojcu? - Może pójdziemy po niego do pokoju - odezwał się Hun­ ter. - A potem zabierzemy go na dół do pokoju Erin? W ten sposób nie spuścisz go z oka. Zacisnęłam zęby, żeby nie skomentować w żaden sposób bez­ czelnego „my" i założenia, że użycie przeze mnie noża Briana

- 126-

wymaga obecności Huntera. Nie mogłam zapomnieć o tym, jak ściskał tamtą dziewczynę. Brian skrzywił się za ciemnymi okularami, ale nikt nie był odporny na urok osobisty Huntera. Wstał i skinął głową do Summer. - Pilnuj mojego miejsca, dobra? - Kyle się tym zajmie, prawda Kyle? - zapytała Summer. Mnie jest tutaj całkiem wygodnie. - Mrugnęła do mnie. Uznałam, że to znak, iż czuje się całkiem wygodnie z Manoharem - może nawet więcej niż wygodnie. Prawdopodobnie pomogło w tym daiquiri z mango. Czułam się trochę niespo­ kojna, tak ją zostawiając, ale ostatecznie połowa kłębiących się w łazience osób to były dziewczyny, a my mieszkałyśmy tyl­ ko trzy piętra niżej. Ostrożnie przeszłam po śliskiej podłodze, zakładając, że Hun­ ter i Brian pójdą w moje ślady. Sięgnęłam do klamki drzwi, ale męska dłoń wyciągnęła się zza moich pleców i otworzyła je przede mną - obejrzałam się przez ramię i zobaczyłam Hunte­ ra. Wyszłam na korytarz, gdzie powietrze wydało mi się przez kontrast suche i lodowate. Powiedziałam sobie, że zadrżałam właśnie z powodu zmiany temperatury. - Tędy. - Wyciągnął rękę, dotykając mojego ramienia. Po­ szedł przodem i zatrzymał się przy trzecich z kolei drzwiach. Kiedy Brian szukał w kieszeni kąpielówek klucza, Hunter zdą­ żył jako pierwszy wyciągnąć własny i otworzył drzwi.

-I 2 7 -

Ich pokój miał taki sam układ jak nasz, ale wyglądał kom­ pletnie inaczej. Kiedy Brian otworzył szufladę w komodzie, żeby wyjąć słynny nóż, przyjrzałam się zajmującemu całą ścianę ko­ lażowi z psychodelicznych plakatów. Hunter spokojnie usiadł na drugim łóżku. Ściana nad nim była pusta, zupełnie jakby on i Brian zawarli kompromis w kwestii wystroju wnętrza. Stałam na środku i czułam się niezręcznie. - Ten mały pokoik dostał Manohar? Dlaczego? Rozmawia­ łam z różnymi ludźmi w tym akademiku i zawsze jakaś histo­ ria wiązała się z tym, kto dostał mały pokój. Hunter poklepał łóżko koło siebie, zachęcając mnie, żebym usiadła. Zarumieniłam się i potrząsnęłam głową. Odezwał się, jakby w ogóle tego nie zauważył: - Nie chciałem tam mieszkać. Ten pokoik jest klaustrofobiczny. - A ja wyszedłem z szafy, kiedy miałem trzynaście lat. Brian odwrócił się do nas, prezentując lśniące ostrze. - I nie zamierzam tam wracać. - Podał mi nóż, rękojeścią naprzód. - Brian! - Hunter zerwał się ze swojego łóżka. - Nie dawaj jej tego, ona nigdy czegoś takiego nie używała. - Sama o niego poprosiła - przypomniał Brian. - Chyba po to tutaj przyszliśmy. - Ty jej pomóż albo ja to zrobię. - Hunter wziął nóż za rę­ kojeść. - Erin czasem nie wie, co jest dla niej dobre.

- 128-

Półnagi Hunter, trzymając w dłoni nóż skierowany ostrzem w dół, jak mieszkaniec dżungli gotowy dźgnąć pytona, który pojawi się na jego drodze, wyszedł jako pierwszy z pokoju. Brian i ja wymieniliśmy spojrzenia i poszliśmy w jego ślady. - Po co ci w ogóle ten nóż? - zapytał mnie na schodach Brian. - Prawie mi się skończył krem do twarzy, a nie stać mnie na nową tubkę. Jeśli rozetnę tę i schowam do plastikowej torebki, starczy mi jeszcze na jakiś miesiąc, a może nawet na sześć tygodni. Hunter odwrócił się nagle do nas, więc oboje z Brianem odskoczyliśmy, chociaż miał dość rozumu, żeby nie celować w nas nożem. Trzymał go bezpiecznie z boku. - O to ci chodzi? Nie potrzebujesz kremu do twarzy, i tak wyglądasz dobrze. - Dlatego, że go używam - wyjaśniłam. - Dlatego, że go używa - powiedział jednocześnie Brian i przewrócił oczami. Wyszliśmy na korytarz na pierwszym piętrze. Otworzyłam kluczem drzwi, zaprosiłam ich do środka i otworzyłam we­ wnętrzne drzwi do mojej maleńkiej sypialni. - No to jaka historia wiąże się z tobą? - Brian od razu za­ czął się rozglądać po kątach. - Jak wylądowałaś w tej szafie? - Zgłosiłam się na ochotnika - odparłam od drzwi. - Po­ doba mi się tutaj.

-

129-

- Zawsze lubiłaś siedzieć w szafie - szepnął Hunter. Objęłam się ramionami i poczułam, że przeszedł mnie dreszcz chłodu. Hunter nie patrzył mi w oczy. Pogładził palcami zwiew­ ny zielony materiał kostiumu do tańca brzucha, wiszącego na zewnętrznej stronie drzwi. - Dalej nie mogę uwierzyć, że zaliczasz wuef, chodząc na taniec brzucha - powiedział na głos. - Do niczego ci się to nie przyda. - Uważam, że to jest super! - oznajmił Brian. W głębi duszy wiedziałam, że powinnam podziękować Brianowi za stanięcie w mojej obronie, ale w tym momencie obchodził mnie tylko Hunter, który pieścił inną dziewczy­ nę pod prysznicem, a teraz miał czelność wtykać nos w mo­ je sprawy. - A co by mi się przydało jako zaliczenie wuef? - zapyta­ łam podejrzliwie. - Jazda konna? - Ty to powiedziałaś, nie ja - mruknął Hunter. - Podoba mi się, że trenuję mięśnie brzucha - odparłam zgodnie z prawdą. - Chodzę tam od trzech tygodni i popatrz tylko. - Wypięłam brzuch, żeby mu zademonstrować, jaki jest płaski. Nie, żeby go to obchodziło. Brian wystawił głowę z mojej sypialni, żeby popatrzeć. - Powinnaś sobie zrobić kolczyk w pępku. Pasowałby ci. Znowu zniknął za drzwiami.

-

130-

- Chyba żartujesz?! - zawołałam za nim. - Ty wiesz, ile by kosztowało samo przekłucie, nie mówiąc już o cenie kolczyka? - Twoja babka byłaby wściekła - zauważył cicho Hunter. - Zupełnie jak poprzednio, kiedy zrobiłaś sobie piercing. Dotknął jednym palcem diamentowego kolczyka na skrzy­ dełku mojego nosa. Przez długą, elektryzującą chwilę mierzyliśmy się wzrokiem. Odtrąciłam jego dłoń. - To nie jest tak, że wszystko, co robię, ma na celu wyłącz­ nie wkurzenie mojej babki - odparłam szeptem. - Nie ob­ chodzi mnie, co ona myśli. Przemaszerowałam przez drzwi do mojego pokoju. Nie prze­ szkadzało mi, że Brian grzebie w moich rzeczach, ale ponieważ Hunter zamierzał iść w moje ślady, rozejrzałam się nerwowo. Wszystko było na swoim miejscu i nic nie zdradzało Hun­ terowi moich najskrytszych fantazji. Zresztą i tak poznał już je wszystkie. Brian stanął przed tandetną tablicą korkową, wiszącą na ścianie. - Rany, odpowiedź odmowna. Powinnaś ją zdjąć, nie do­ łuje cię to? Kurczę, zapomniałam o tej odpowiedzi. Zostawienie jej na widoku kosztowało mnie mnóstwo odwagi. W wakacje skoń­ czyłam pisać romans, nad którym pracowałam przez cały ostat­ ni rok liceum. Wysłałam go do wydawnictwa, pod kątem które-

- 131 -

go go pisałam, i dostałam odpowiedź odmowną bardzo szybko, bo już po miesiącu. Musiał im się naprawdę bardzo nie spodo­ bać. Zaczęłam grzebać w szufladzie w poszukiwaniu kremu. - Nie, dodaje mi motywacji. To pierwszy krok do kariery pisarskiej. Brian spojrzał na mnie przez ramię. - Czy odmowa nie jest krokiem wstecz w stosunku do ka­ riery pisarskiej? - Nie - zaprzeczyłam. - Wszyscy pisarze spotykają się z od­ mowami. - Z wyjątkiem tych, których się publikuje - wytknął Hun­ ter. Wyciągnęłam tubkę z szuflady i zamachałam nią, trzyma­ jąc w palcach. - Poproszę o nóż. Zamiast podać mi nóż, Hunter wyciągnął rękę po tubkę, więc podałam mu ją. Położył ją na biurku i uniósł nad nią ostrze, a Brian i ja nachyliliśmy się, żeby popatrzeć. Chciałam mieć pewność, że Hunter nie zmasakruje tubki i nie zmarnu­ je jej bezcennej zawartości, a przy okazji odkryłam, zbliżając się do niego, że powietrze wokół niego jest cieplejsze. Moja skóra rozgrzewała się rozkosznie, nawet go nie dotykając. - To przypomina operację chirurgiczną robioną macze­ tą. - Ostrożnie rozciął tubkę w poprzek przy samym końcu,

-

132-

a potem na górze, gdzie rozszerzała się pod zakrętką. W koń­ cu prostopadłym cięciem połączył oba poprzednie i czubkiem ostrza uniósł jedno ze zrobionych w ten sposób skrzydełek. Otwiera się jak śluza promu kosmicznego. - Genialnie - odparłam. - Jesteś prawdziwym bohaterem. Wyprostował się i popatrzył na mnie. Brian i ja zrobiliśmy to samo, ponieważ nóż znalazł się niebezpiecznie blisko nas. - Masz jakąś torebkę, żeby to nie wyschło? - zapytał Hun­ ter. - Jasne - odparłam. Ponieważ nie ruszyłam się z miejsca, popatrzył na Briana, a potem znowu na mnie. - No to schowaj to i wracaj z nami na górę - powiedział. - Sami wracajcie. - Skinęłam głową w kierunku podręczni­ ka z wprowadzeniem do literatury kolonialnej (fuj!), leżącego na moim biurku. - Ja mam jeszcze sporo do przeczytania. Na twarzy Huntera pojawił się wyraz rozczarowania. Albo był lepszym aktorem, niż myślałam, albo też autentycznie za­ skoczyło go, że odmawiam powrotu z nim na imprezę po tym, jak po dżentelmeńsku przeprowadził operację na moim kre­ mie do twarzy. - Ale przyznaję, że świetnie się bawiłam - powiedziałam. - Napatrzyłam się za wszystkie czasy. - Zwróciłam się jeszcze do Briana. - Zrób mi tę przysługę i dopilnuj, żeby Summer bezpiecznie tu wróciła.

-

133-

- Da się zrobić. - Brian już wyszedł z mojego pokoju i skie­ rował się do zewnętrznych drzwi. Hunter stał jeszcze przez chwilę w miejscu, marszcząc ja­ sne brwi, zdezorientowany, ponieważ inny mężczyzna wyka­ zał jakąś inicjatywę. Potem doszedł do siebie i z powrotem przestawił twarz w domyślny tryb przystojniaka. - No to baw się dobrze, Erin. Do zobaczenia na zajęciach. - Dzięki, Hunter - odparłam tonem, który zahaczał o sar­ kazm, ale bez przesady. Odprowadziłam go do drzwi, zamknę­ łam je za nim na klucz i pognałam do sypialni, żeby ściągnąć z siebie wilgotne bikini i założyć miękki dres, zanim zamarznę. Przebierając się, nasłuchiwałam ich kroków. Moja sypialnia przylegała jedną ścianą do klatki schodowej, a ja nie chcia­ łam przekładać poduszki na drugą stronę, ponieważ czułabym się bezbronna z głową tuż przy drzwiach. W niektóre noce by­ łam jednak tego bliska, kiedy studenci w środku nocy krzycze­ li i tupali, wchodząc na wyższe piętra. Dzisiaj cieszyłam się, że słyszę lekkie kroki Briana, przy­ trzymującego się poręczy, i wolniejsze, cięższe kroki Hunte­ ra, idącego środkiem schodów. Nasłuchiwałam, jak wchodzą z pierwszego piętra na drugie, z drugiego na trzecie, a z trze­ ciego na czwarte, a potem znikają za ciężkimi drzwiami na ko­ rytarz. Dzięki temu byłam pewna, że naprawdę poszli. Dla mnie impreza się skończyła, Hunter mógł wracać do swojej blondynki, a ja mogłam wracać do swojej pracy.

-

134-

Kilka godzin później dwie osoby zbiegły na dół: jedne kroki były szybkie, tak jak przedtem, drugie lżejsze i niepewne, jak­ by wstawione. Brian roześmiał się przy drzwiach, a potem za­ mknął je. Niepewne kroki potknęły się w przejściu między łóż­ kami, a w następnej chwili Summer wpadła przez moje drzwi, odsunęła książki i ułożyła się z głową na moich kolanach. Odgarnęłam jej czarne włosy z zamkniętych oczu. - Co się dzieje? - ziewnęłam. - Wspomniałam Manoharowi o chłopcu stajennym - wy­ mamrotała. - Wściekł się na mnie. Uznał, że wcale mi się nie podoba i że flirtowałam z nim tylko po to, żeby oddać ci przysługę. Mogłam niewinnie zapytać: „Myślałam, że flirtujesz z nim tylko po to, żeby oddać mi przysługę. On ci się naprawdę po­ doba? Ojej!". Zamiast tego spróbowałam ją pocieszyć. - Mieszka z nami w akademiku i masz z nim zajęcia przez cały semestr. Będziesz miała mnóstwo okazji, żeby to jakoś załagodzić. W końcu mu przejdzie. Summer przewróciła się na brzuch, a ja gładziłam ją po od­ słoniętych plecach między paskami jaskrawożółtego bikini, aż w końcu Jordis wróciła z pracowni plastycznej. Zamierza­ łam przez cały ten czas czytać o amerykańskiej literaturze kolonialnej (fuj!), ale zastanawiałam się nad tym, co przed chwilą powiedziałam Summer. O dziwo, naprawdę w to wie­ rzyłam. Summer i Manohar byli błyskotliwi, z poczuciem hu-

-

135-

moru, i jeśli tylko zdołają pokonać przeszkody stawiane przez ich własne ego, powinno im się ułożyć idealnie. Przynajmniej taką miałam nadzieję. Za każdym razem pod­ czas piętnastominutowej przerwy w kawiarni przyglądałam się gościom, wybierałam dwoje z nich i wymyślałam dla nich szczęśliwe zakończenie. Zazwyczaj byli to studenci, bo kawiar­ nia mieściła się niedaleko kampusu, a oni nie mieli prawdzi­ wych problemów. Rodzice płacili za ich studia, a ja za pienią­ dze, które co wieczór wydawali na mokkę, mogłabym przeżyć na krakersach z masłem orzechowym przez jakieś dwa tygo­ dnie. Wszyscy ci młodzi mężczyźni i kobiety idealnie do siebie pasowali, po prostu sami o tym nie wiedzieli i decydowali się na nawiązanie znajomości tylko w plikach na moim laptopie. Czasem jednak gośćmi kawiarni byli młodzi profesjonali­ ści. Supermodnie ostrzyżeni faceci, laski z niestarannie, ale zadziwiająco twarzowo ułożonymi włosami i bez makijażu, wszyscy nieodmiennie ubrani w najdroższe seryjnie produ­ kowane garnitury i kostiumy, na jakie mogli sobie pozwolić. Wiedziałam, że kiedyś będę jedną z tych dziewczyn. Jeśli do­ brze rozegram swoje karty i zdobędę staż w wydawnictwie, zostanę nią już w styczniu. Dziewczyną, która uwielbia swoją pracę, ma jasno sprecyzowane plany życiowe i trudno jej bę­ dzie uwierzyć we własne szczęście, kiedy przystojniak z dzia­ łu literatury faktu w jej wydawnictwie podejdzie do stolika i zapyta, czy może się przysiąść.

- 136-

Ceniłam te poświęcone na pisanie kwadranse i czekałam na nie, więc chociaż naprawdę lubiłam Summer, poczułam ukłucie irytacji, kiedy niemal tydzień po imprezie plażowej pojawiła się w kawiarni podczas mojej przerwy. Zapewne zno­ wu miało miejsce jakieś nieporozumienie między nią a Manoharem, bo ta kawiarnia była jej całkiem nie po drodze. - Cześć! - powiedziałam. - Co słychać? Usiadła na krześle naprzeciwko mnie. - Właśnie wracam z biblioteki. - Do akademika? To musiałaś trochę nadłożyć drogi. - Wiem, ale chciałam cię o coś zapytać. - Postarała się ukryć uśmiech. - Czytałaś może opowiadania na jutrzejsze pisanie kreatywne? Uniosłam w górę jeden palec. - Nie! Miałam to zrobić, ale jestem do tyłu z lekturami, a kiedy dzisiaj wyjdę z pracy, muszę wkuwać do jutrzejsze­ go testu z matematyki. Będę musiała wycisnąć z siebie ostat­ nie poty na finiszu - skrzywiłam się z powodu niezamierzonej metafory wyścigowej - i przeczytać te opowiadania tuż przed zajęciami. A o co chodzi? - Opowiadanie Huntera jest o tobie. - Jak to jest o mnie? - zapytałam na tyle głośno, że mój szef wyjrzał z zaplecza i oparł pięści na biodrach. - Ups! - szepnęła Summer. - Lepiej już pójdę, zanim wpa­ kuję cię w kłopoty.

- 137-

Za późno, a poza tym i tak nie mogłam jej w tym momen­ cie wypuścić. Serce tłukło mi się tak mocno, że naprawdę groziła mi śmierć z nadmiernej ciekawości. - W tym opowiadaniu Huntera pojawia się jakaś ruda dziewczyna? - Nie, ale... - Dobra, to dzięki za ostrzeżenie. Jutro je przeczytam. - Za­ mknęłam laptop, dając Summer do zrozumienia, że rozmo­ wa skończona, a potem wróciłam do pracy. Kiedy nalewałam cappuccino dla następnej ofiary, moje serce zaczęło się uspo­ kajać. Hunter nie umieścił mnie w opowiadaniu, to były tyl­ ko pobożne życzenia Summer, która układała sobie w głowie własny scenariusz. To założenie pozwoliło mi przetrwać wieczór w pracy i go­ dziny nauki, a nawet w miarę pomyślnie napisać kolokwium z matematyki następnego rana, mimo że Hunter siedział po przeciwnej stronie sali. Jednak na godzinę przed warszta­ tami pisania kreatywnego, kiedy siedziałam sama w biblio­ tece i pogrążałam się, dosłownie i w przenośni, w gorącym opowiadaniu Huntera, nie byłam tego już taka pewna.

- 138-

6 Zaćma

Hunter Allen

J e g o przyjaciele zorganizowali „imprezę plażową" w mę­ skiej łazience na ich piętrze akademika, odkręcając do oporu wszystkie prysznice. Powiedzieli, że akademik, podobnie jak każda z unowocześnionych piaskowcowych kamienic w No­ wym Jorku, ma gigantyczny bojler, zapewniający nieskończo­ ny zapas gorącej wody. To wydało mu się dziwne, ponieważ przyjechał z prowincji, gdzie mury wokół pastwisk układano z bloków wapienia, wydobytych spod ziemi przez robotni­ ków w początkach dwudziestego wieku, zebrane plony schły w stodołach malowanych na czarno, żeby jak najlepiej wy­ korzystać ciepło słońca, a trawa przez cały rok była zielona dzięki słońcu, deszczowi i substancjom odżywczym, uwalnia-

- 139-

nym przez rozkładające się w głębi ziemi wapienie. Na pro­ wincji ludzie i przyroda żyli w harmonii. Nie rozumiał miasta, w którym ludzie samą swoją liczebnością kompletnie przytła­ czali przyrodę, a jednocześnie w bojlerze nigdy nie kończy­ ła się gorąca woda. - To niesamowicie przyjemne - powiedziała dziewczyna, na której trzymał dłonie. J e g o przyjaciel, obsługujący bar, doniósł mu, że dziewczyna osuszyła już trzy truskawkowe da­ iquiri. Miała przy sobie czwarte, ale odstawiła je na mydelniczkę, kiedy weszła pod prysznic, mocząc kostium kąpielo­ wy. Patrzyła na niego spod na wpół przymkniętych powiek. On patrzył, jak kropelki wody z prysznica odbijają się od po­ rośniętych pleśnią ścian i wpadają do przezroczystego pla­ stikowego kubka, tworząc warstewkę gorącej wody na po­ kładach roztopionej, truskawkowo-lodowej mieszanki pod spodem. Napój przestał już wyglądać apetycznie, ale ona i tak była wystarczająco pijana do jego celów. - To rzeczywiście jest przyjemne. - Przesunął dłoń aż na jej mięsień najszerszy grzbietu. Spodziewał się, że ten ruch bę­ dzie gładki, ale zwiększone z powodu wilgoci tarcie sprawi­ ło, że jego skóra zaczepiła o jej skórę. Dopiero zaczął, a już przydałby mu się lubrykant. J e g o przyjaciele wyśmialiby go za takie myśli. Według nich faceci powinni przychodzić na studia doświadczeni. Po­ winni wiedzieć, jak należy masować dziewczynę pod prysz-

-

140-

nicem, na oczach połowy akademika, nie tracąc przy tym pewności siebie; jak niedługo potem zaprowadzić dziewczy­ nę do łóżka. Nigdy nie przyznałby się do tego przed przyjaciółmi ani przed kimkolwiek innym, ale nie był doświadczony. Zaś głów­ ny powód jego braku popularności w liceum wszedł właśnie do łazienki, przez znajdujące się dokładnie za nim drzwi. Nie widział jej, odwrócony plecami. Nie słyszał jej lekko ochrypłego głosu. Słyszał jednak chichot jej wszędobylskiej przyjaciółki. Obserwował, jak para wodna z prysznica osiada, tworząc warstwy, tak jak lód i sztuczne barwniki w kubku sto­ jącym na mydelniczce przy ścianie. Para wodna powinna za­ wirować w turbulencji, kiedy ona i jej przyjaciółka otworzyły drzwi łazienki, ale zamiast tego znieruchomiała i opadła, jak­ by cały świat zwolnił do kłusa, stępa, zatrzymał się, nastawia­ jąc uszy, kiedy podeszła bliżej. Jej spojrzenie wypalało mu dziurę pomiędzy łopatkami. Mogła się w niego wpatrywać do woli, ale on nie zamierzał się odwracać. Nigdy więcej. Kiedy mieli po dwanaście lat, dała mu jasno do zrozumienia, że nie jest dla niej dostatecz­ nie dobry. Jeśli teraz zmieniła zdanie tylko dlatego, że pod publicznym prysznicem trzymał rękę na mięśniu najszerszym g r z b i e t u innej dziewczyny, mogła się wypchać. Oparł podbródek na ramieniu dziewczyny i obserwował własny palec wskazujący, kreślący srebrzystą ścieżkę przez

- 141-

kropelki wody na jej plecach. J e g o opuszek dotknął jej krę­ gosłupa i zaczął rysować małe kółeczka, przedsmak tego, co później zrobi w innych częściach jej ciała. Zastanawiał się, czy była już zbyt oszołomiona, żeby poczuć ten dotyk i zro­ zumieć jego podtekst. Przymykając oczy, rozchyliła wargi do pocałunku. Zamiast ją pocałować, przycisnął palec do zagłębienia na jej plecach w okolicy lędźwiowej, poniżej wyrostka kolczy­ stego L5, i znieruchomiał. Była bez wątpienia piękną dziew­ czyną i wiedział nawet, jak ma na imię, cała ta sytuacja nie była aż tak sztampowa. Nie wiedział jednak, co ona studiuje, gdzie zamierza pracować ani z jakiego miasta w New Jersey przyjechała. Jego przyjaciele żartowaliby sobie z niego, gdy­ by się dowiedzieli, że go to obchodzi. Dziewczyna z rodzinnego miasta przeszła za jego plecami i usiadła na jednym z foteli. Słyszał teraz, że włączyła się w roz­ mowę, zupełnie jakby nie wypalała w nim wzrokiem dziury. Może nie wypalała. To pomogło mu podjąć decyzję. Pocałował stojącą przed nim dziewczynę. Przesunął ją do tyłu, przyciskając własnym ciałem do zapleśniałej ściany. Tak naprawdę nie musiał jej przytrzymywać, z własnej woli otworzyła dla niego usta. Może wiedziała, co on studiuje i z jakiego miasta przyje­ chał. Nie powiedział jej tego, ale może dowiedziała się od kogoś. A może to naprawdę nie miało znaczenia.

- 142-

To właśnie powtarzał sobie, wsuwając język do jej jamy ust­ nej. Górna i dolna warga były strefami erogennymi, więc im mocniej ją całował, tym szybciej jej receptory wysyłały impul­ sy do jądra półleżącego w mózgu. Ten ośrodek nerwowy wy­ syłał z kolei sygnały powodujące mrowienie wzgórka łonowe­ go, oczekującego na to, co może nastąpić później. Ona i on pochodzili ostatecznie z innych stanów i mało prawdopodob­ ne, żeby okazali się spokrewnieni, a informujące ich o tym fe­ romony były najwidoczniej całą motywacją, jakiej - podobnie jak każdy inny człowiek - potrzebowali, by rozpocząć cykl re­ produkcyjny. Przesuwał językiem po jej obojczyku, kiedy przycisnęła rę­ ce do jego mięśni piersiowych, udając, że chce, żeby prze­ stał. - Straszny tu tłok - wyszeptała, poruszając oddechem pa­ rę wodną. - Może pójdziemy do ciebie, tylko we dwoje? Zrobiła pierwszy krok, a on miał dostać to, po co przyszedł, i nawet nie musiał czuć się winny z tego powodu. Odetchnął głęboko z satysfakcją, napawając się tą chwilą - i wciągnął w płuca zapach porastających ściany grzybów pleśniowych z rodzaju Stachybotrys. Zanim przyszłoby mu do głowy się wycofać, złapał ją za rę­ kę, przyciskając naskórek do naskórka, i pociągnął ją do drzwi. Tłum był gęsty, para wodna jeszcze gęstsza, światła błyska­ ły i kołysały się w tandetnej podróbce dyskoteki, ale mimo to

- 143-

zauważył przelotnie, że dziewczyna, której obecności za swo­ imi plecami naprawdę nie chciał, patrzy na niego. Na zewnątrz łazienki, na chłodnym korytarzu, sutki jego towarzyszki stwardniały pod stanikiem od bikini z powodu przypływu testosteronu spowodowanego alkoholem oraz fa­ li oksytocyny wywołanej jego dotykiem. Potknęła się, kiedy prowadził ją do swojego pokoju, więc zwolnił kroku i szar­ mancko podtrzymał jej mięśnie pośladkowe, żeby nie upa­ dła, zanim dotrą do celu. Zamknął za nimi drzwi, a ona chwiejnie dotarła do jego łóżka, usiadła na nim i zrzuciła klapki. Była na to gotowa znacznie bardziej od niego. J e g o przyjaciele byliby oburze­ ni jego wahaniem. Ten scenariusz był całkowicie w porząd­ ku. Całkowicie. Podciągnął ją, żeby wstała, zrzucił kołdrę i usiadł z nią z po­ wrotem na prześcieradle. Bawełna kosmata, Cossypium hirsutum, musiała zastąpić jedwab, wydzielinę Bombyx mori, ale znajdowali się przecież w akademiku, a nikt nie tracił dziewic­ twa w idealnych okolicznościach. Inaczej nie miałby do opo­ wiadania własnej historii, którą będzie mógł upiększać, kie­ dy skończy pięćdziesiątkę. Łagodnie pociągnął dziewczynę na siebie, zsunął swoje kąpielówki i jej dół od bikini. Kiedy ak­ tywność jądra półleżącego w jego mózgu zaczęła gwałtow­ nie wzrastać, zastanawiał się, jakim gatunkiem potwora się właśnie staje.

- 144-

*** - Potworem, który załapał się na numerek - mruknął Kyle, kiedy położyliśmy opowiadanie Huntera na wierzchu naszych stosików. Ten komentarz był jednak nieoficjalnym stanowi­ skiem, a nie częścią grupowej dyskusji. Otwierająca grupową dyskusję opinia Manohara była jeszcze gorsza. - Chciałbym podziękować Hunterowi za odwagę i zrela­ cjonowanie nam swojego pierwszego razu. W odpowiedzi rozległy się prychnięcia i wybuchy śmiechu pozostałych chłopaków w grupie, co nadało ton całej dal­ szej dyskusji nad opowiadaniem Huntera. Spodziewałam się, że ktoś, może nawet zdradziecki Manohar lub Brian, wytknie, że opisywana przez narratora „prowincja" w niczym nie przy­ pomina Long Island. Wapienne murki, pomalowane na czar­ no stodoły na tytoń oraz zielona trawa w zimie były cecha­ mi rozpoznawczymi północnej części Kentucky i każdy, kto umiałby czytać między wierszami, mógł się domyślić, że Hun­ ter jest moim chłopcem stajennym. Nikt jednak nawet o tym nie wspomniał, wszyscy byli zajęci nabijaniem się z seksu. Dziewczyny jąkały coś o tym, że opowiadanie było poru­ szające, narrator wydawał się niezwykle wrażliwy, a męski punkt widzenia randki okazał się niezwykle ciekawy. To by­ ło bardzo grzeczne z ich strony i ukrywało to, co naprawdę chciały powiedzieć: że już wcześniej leciały na Huntera, a te-

-

1 4 5 -

raz ledwie się mogły opanować. Został sławą na miarę gwiaz­ dy filmowej. Faceci rechotali i mówili, że opowiadanie za szybko się skończyło, co w rzeczywistości miało znaczyć, że zauważyli, jak wszystkie dziewczyny lecą na Huntera, i żałują, że sami na taki pomysł nie wpadli. Starali się z całych sił nosić od­ powiednie ciuchy, układać odpowiednie fryzury i mieć kasę na randki. Żadnemu z nich nie przyszło do głowy, że można wyrywać dziewczyny na warsztatach pisania kreatywnego. Summer oparła podbródek na pięści i zmrużyła oczy, pa­ trząc przez stół na Manohara. - Jak myślisz, Manohar, o czym jest to opowiadanie? - za­ pytała, a potem pochyliła się i odezwała do Gabe'a: - Prze­ praszam, że odzywam się poza kolejką, ale wydaje mi się, że to ważne. - Znowu spojrzała na Manohara. - Nie zauważyłeś, że to opowiadanie jest o nieodwzajemnionej miłości, prawda? Wydaje ci się, że to historyjka o pierwszym razie. - Tak! - oznajmiła większość facetów. - Nie! - pisnęły dziewczyny. Gabe i Hunter, siedzący na przeciwnych końcach stołu, pisali coś w notesach, nie podnosząc wzroku. Hunter rozpie­ rał się swobodnie na krześle, jakby grupa codziennie oma­ wiała jego twórczość. - Nawet jeśli autor tak bardzo się postarał, żeby to nie brzmiało erotycznie? - zapytała Summer. - Tu chodzi o coś

- 146-

znacznie ciekawszego. Hunter nie jest taki głupi, jak ci się wydaje. - Dorabiasz drugie dno - stwierdził Manohar. - On po pro­ stu nabija się z pewnego erotyzującego opowiadania, napisa­ nego na te zajęcia. Pokazuje, jak bardzo kliniczne, przewidy­ walne i pozbawione erotyki to w rzeczywistości było. Otworzyłam usta, żeby powiedzieć Manoharowi, że mam dość. Pół biedy, że obrażał moje opowiadanie, kiedy omawia­ liśmy je na zajęciach. Ale to, że zamierzał je dalej obrażać, kiedy dyskutowaliśmy nad cudzym tekstem, było zdecydo­ waną przesadą. Zdążył mi już dać do zrozumienia, jak bardzo nie cierpi moich opowiadań. Załapałam. Wystarczy! Jak zwykle Summer zdążyła mnie ubiec. - Nie wiem, czy Hunter zrobił to celowo i czy w ogóle zda­ je sobie z tego sprawę, ale istnieje piękna dychotomia w przy­ padku języka użytego do opisania obu dziewczyn. Dziewczyna, z którą stoi pod prysznicem, jest opisywana terminami anato­ micznymi, jak przedmiot. Nawet zwraca się do niej na począt­ ku bezosobowo. „To rzeczywiście jest przyjemne". Sala wypełniła się szelestem przewracanych kartek, a potem zapadła cisza, kiedy wszyscy szukali odpowiedniego fragmentu. - No nie - sprzeciwił się Manohar. - Odpowiada na słowa dziewczyny, mówiącej: „To niesamowicie przyjemne". „To" oznacza w tym przypadku stanie pod prysznicem. Summer przerwała mu w pół słowa:

- 147-

- Dziewczyna, której zazdrość próbuje wywołać, ani razu nie zostaje opisana z wyglądu. Przekazuje nam tylko związa­ ne z nią emocje. Kocha ją tak bardzo, że nie potrafi jej zoba­ czyć dokładnie. Postanowiłam, że nie będę patrzeć na Huntera podczas omawiania tego tekstu. Nie będę rzucać mu ukradkowych spojrzeń, żeby wybadać reakcje. Jeśli Summer chce się dopa­ trywać w jego relacji ze mną rzeczy, których nigdy nie ma, to jej problem, a nie mój. Miałam żywotny interes w trzymaniu się z dala od kłopotów polegających na dalszym mieszaniu warsztatów pisania kreatywnego z prawdziwym życiem. Żeby o tym pamiętać, pisałam raz za razem słowo STAŻ na kart­ ce brudnopisu - nie na egzemplarzu opowiadania Huntera, który musiałam mu potem oddać. - Erin? - zapytał Gabe. Przez spanikowaną nanosekundę myślałam, że Gabe py­ ta Huntera, czy to ja jestem tą dziewczyną, którą kochał tak bardzo, że nie potrafił jej zobaczyć. W następnej upiornej nanosekundzie uświadomiłam sobie własną głupotę. Podczas kiedy ja bujałam w obłokach, resz­ ta grupy zdążyła już wyrazić opinie o opowiadaniu Huntera. Summer zrezygnowała ze swojej kolejki, ponieważ wcześniej odpowiadała Manoharowi, więc Gabe pytał mnie o zdanie. Westchnęłam, a krew napłynęła mi do twarzy. Krew na­ pływała mi do twarzy za każdym razem, kiedy Hunter kiw-

- 148-

nął palcem na zajęciach. Siedzący dokładnie naprzeciwko mnie Manohar musiał dojść do wniosku, że cierpię na trą­ dzik różowaty. - To opowiadanie jest nie w moim stylu - zaczęłam, prze­ ciągając palcem po krawędzi pierwszej strony. Gwałtownie cofnęłam rękę, uświadomiłam sobie, że rozcięłam sobie pa­ lec kartką papieru i usiadłam na zranionej dłoni. - Trudno mi polubić historię, której bohaterowie nie dostają tego, cze­ go by chcieli... - Wydaje mi się, że on dostał dokładnie to, czego chciał zauważył Kyle. Inni chłopcy parsknęli śmiechem. Podniosłam głos. - ...albo takie, w którym nie wiem, czego by chcieli. Wszy­ scy milion razy słyszeliśmy o rozterkach egzystencjalnych. A skoro o tym mowa... Hunter... Podniósł głowę, kiedy wywołałam go po imieniu. Nie chcia­ łam tego mówić do całej grupy, używając w stosunku do nie­ go trzeciej osoby. To było skierowane do niego i chciałam, że­ by to usłyszał. - Uważam, że twój styl jest liryczny i opisowy, ale całkowi­ cie przejrzysty. Doskonale widziałam tę scenę w saunie. - Zupełnie jakbyś tam sama była - skomentował Brian. - Mówię serio. - Podniosłam rękę, żeby uciszyć Briana, nie odrywając spojrzenia od Huntera. - To najlepsze opo­ wiadanie, jakie czytałam na tych zajęciach.

- 149-

Hunter pochylił głowę, żeby naskrobać coś na marginesie swojego opowiadania. Na jego ustach pojawił się uśmieszek. - Lepsze od twojego? Grupa ryknęła śmiechem. To oczywiste, że zachował się jak dupek, kiedy ja starałam się być miła. - Tak jak mówiłam, to jest opowiadanie nie w moim stylu. Chciałabym jednak zwrócić uwagę na coś innego... Wszyscy uciszyli się, czekając na moje słowa. Spodziewali się przedstawienia, jak po odzywce do Manohara dotyczącej mo­ jego opowiadania. - ...na brak dialogów - dokończyłam. - Są przecież dialogi - zauważył Brian. - Dziewczyna mó­ wi: „To niesamowicie przyjemne" - nie potrafił się powstrzy­ mać przed naśladowaniem uwodzicielskiego głosu dziewczy­ ny - a wtedy facet odpowiada... - Owszem, ona coś mówi, a potem on coś mówi - wtrąci­ łam. - Ale dialog zasadza się rozmowie dwóch osób, wymia­ nie myśli. Te postaci tego nie robią, a główny bohater nie zamienia ani słowa z tajemniczą dziewczyną, która jest dla niego aż o tyle ważniejsza od dziewczyny pod prysznicem. - Myślę, że Hunter specjalnie tak to napisał - stwierdził Kyle. - Możliwe - przyznałam. - To pozwala osiągnąć pewien efekt artystyczny. Z drugiej strony napisanie takiego dialogu

- 150-

i pokazanie interakcji między postaciami pierwszoplanowy­ mi byłoby znacznie trudniejszym zadaniem. Może po prostu Hunter poszedł na łatwiznę. Tym razem popatrzył na mnie bez uśmiechu. W końcu uniósł głowę, otworzył niebieskie oczy i zauważył mnie po przeciwnej stronie stołu, jakby wreszcie usłyszał, co do niego mówię. - Jeśli nie ma dialogu - mówiłam bezpośrednio do niego - nie ma też żadnego powiązania między postaciami, nic się tak naprawdę nie dzieje w tym opowiadaniu. Wszystko pozo­ staje w głowie bohatera, nie ma żadnej akcji. - Mnie tam się wydaje, że załapał się na bardzo konkret­ ną akcję. - Ten pasujący do Manohara komentarz padł z ust chłopaka, który do tej pory prawie się nie odzywał na za­ jęciach. Skoro nawet on pozwalał sobie na złośliwości pod moim adresem, kontynuowanie tego wątku nie miało sensu. Popatrzyłam na Gabe'a, żeby zasygnalizować mu, że skoń­ czyłam. - Twoja kolej, Hunter - powiedział. Grupa umilkła, kiedy Hunter kończył zapisywać swoje no­ tatki do opowiadania albo kończył udawać, że je zapisuje, dla lepszego efektu. Potem uśmiechnął się do nas promiennie. - Dziękuję wszystkim za komentarze. Obawiałem się tro­ chę tego pierwszego razu... - Wszyscy się roześmiali, bo był przecież przezabawny. - Ale okazał się mniej bolesny, niż są­ dziłem. Wasz wkład przyda mi się bardzo, kiedy będę przera-

- 151 -

biał to opowiadanie do portfolio na koniec semestru. - Jego słowa brzmiały jak pismo urzędowe. - Celowo pominąłeś dialogi? - naciskała Summer. - Oka­ zały się za trudne do napisania, tak jak mówiła Erin? Dalej się uśmiechał, chociaż z niebieskich oczu zniknęło rozbawienie. - Gabe może zgłosić sprzeciw w tej kwestii, ale uważam, że moim wkładem w dniu omawiania mojego opowiadania powinno być tylko moje opowiadanie. Wy mówicie mi, co o nim myślicie, a ja wyciągam z tego wnioski. Nie powinie­ nem być zmuszany do odpowiedzi na wasze uwagi. To prze­ staje przypominać warsztaty pisania kreatywnego dla pierw­ szego roku, a zaczyna przypominać warsztaty psychologii dla pierwszego roku. Ja nie potrzebuję brać udziału w terapii grupowej. - A może potrzebujesz - odezwała się siedząca obok nie­ go Isabelle. - Może zawarłeś w tym opowiadaniu coś, czego wcale nie zamierzałeś pisać. Możesz się w ten sposób dowie­ dzieć mnóstwa rzeczy o sobie. - Zawsze robię dokładnie to, co zamierzam - warknął Hun­ ter. Trzynaście osób popatrzyło na niego ze zdumieniem. Hun­ ter nigdy nie tracił opanowania, pamiętałam to po sześciu latach spędzonych razem z nim w szkole. Nawet jego nowi znajomi już to wiedzieli.

-

152-

Zamrugał oczami i uświadomił sobie, co zrobił. Na jego twarzy znowu pojawił się swobodny uśmiech. Puścił oko do Isabelle. - Ale dzięki za radę. Szczerze doceniam wysiłek, jaki wszy­ scy wkładacie w krytykę mojej twórczości. ***

Zaczęła się dyskusja nad kolejnym opowiadaniem, ale moja uwaga o „opowiadaniu nie w moim stylu" zaowocowała póź­ niej kolejną kłótnią między Summer a Manoharem, na te­ mat gatunków odpowiednich w przypadku tych warsztatów. Zajęcia się skończyły, a ja musiałam wstać i wyjść, zanim Gabe oficjalnie nas wypuści - i tak wiedziałam, że spóźnię się do kawiarni. To nie miało znaczenia, bo przez całą zmianę mogłam my­ śleć tylko o opowiadaniu Huntera. Kiedy sześć godzin później weszłam do naszego pokoju, doskonale wiedziałam, o co cho­ dziło Summer. - Opowiedziałam o wszystkim Jordis. - Summer machnę­ ła nożyczkami w kierunku łóżka naszej współlokatorki. - Mój chłopiec stajenny był blondynem - zaprotestowa­ łam, biorąc nożyczki i czasopismo, które podała mi Jordis, i siadając koło niej na poduszce. - Gdyby ta dziewczyna mia­ ła być mną, to czy nie miałaby rudych włosów i twarzy po­ krytej piegami? Nie tak trudno mnie opisać.

- 153-

- No właśnie - potwierdziła Summer. - Nie mógł napisać, że miała rude włosy, bo wszyscy w grupie wiedzieliby, że cho­ dzi mu o ciebie. Nikt się nie domyślił, że to on jest chłop­ cem stajennym z twojego opowiadania, ponieważ kiedy je oddawałaś, on się jeszcze nie pojawił. Ale ta dziewczyna to ty, to przecież oczywiste. Od kiedy skończył dwanaście lat, ta dziewczyna sprawiała, że świat wokół niego nieruchomiał. Pozostał prawiczkiem, ponieważ skoro w liceum nie mógł jej mieć, nie chciał żadnej innej. Ona ma nawet twój ochrypły głos. Skrzywiłam się. - Jasne, czysty seks, no nie? - Musiałam wyrazić sprze­ ciw w kwestii opisu ochrypłego głosu. Samo to, że mówiłam altem, nie oznaczało, że zdaniem Huntera mam brzmieć jak seksbomba. - I co z tego? - naciskała Summer. - Jak możesz całkowi­ cie ignorować to, że on pisał o tobie? Nie ignorowałam tego, zauważyłam, że pisał o mnie. Wie­ działam też, że nie pisał tego serio. Gdyby naprawdę żywił do mnie tak intensywne uczucia, nie przywłaszczyłby sobie mojej fortuny. Wyjaśnianie tego Summer nie miało sensu, ponieważ po­ trafiłaby zapewne wykręcić moje słowa tak, że zagarnięcie stu czterdziestu siedmiu koni brzmiałoby jak wstęp do pło­ miennego romansu. Potrząsnęłam głową.

- 154-

- Nawet jeśli tą dziewczyną byłam ja, ten gość z opowiada­ nia nie jest Hunterem. Gość z opowiadania zna się na ana­ tomii. - Hunter chodzi na anatomię - oznajmiła Summer. Moje nożyczki zastygły w połowie kartki czasopisma, a me­ taliczne szczękanie nożyczek Summer i Jordis zabrzmiało w mo­ ich uszach jak dzwonki alarmowe. - Na pewno nie - odparłam. - Studiuje zarządzanie, po co miałby chodzić na anatomię? - Nie mam pojęcia - przyznała. - Ale kiedy wczoraj by­ łam w pokoju Manohara, widziałam na łóżku Huntera pod­ ręcznik anatomii. - A po co byłaś wczoraj w pokoju Manohara? - zapytała Jordis tak znacząco, jak tylko pozwalał na to jej duński akcent. - Całkiem przypadkiem - zapewniła ją Summer. - Prze­ chodziłam koło jego pokoju... - Ponieważ tak się akurat złożyło, że bez specjalnego po­ wodu znalazłaś się trzy piętra wyżej, w męskiej części - dołą­ czyłam się do zabawy. Summer ze śmiechem zatkała mi usta ręką. - ...a on mnie zawołał do środka, bo właśnie ugotował zu­ pę mulligatawny i chciał, żebym jej spróbowała. Jordis i ja nie wytrzymałyśmy - ostrożnie odłożyłyśmy na bok ostre nożyczki i zwinęłyśmy się ze śmiechu na łóżku. Sum­ mer uśmiechnęła się z politowaniem.

- 155-

- Próbowałaś jego zupy mulligatawny! - wykrztusiła w koń­ cu Jordis. - I jak, smaczna była? - Da się przeżyć - odparła Summer. - Mogłabym się do niej przyzwyczaić. To sprawiło, że ja i Jordis dostałyśmy nowego ataku śmie­ chu. Tłumiąc kaszel, zapytałam Summer: - I masz zamiar jeszcze kiedyś spróbować jego zupy mul­ ligatawny? Summer potrząsnęła głową, nadal się uśmiechając. - Czasem tak się składa, że zupa mulligatawny jest tylko zupą mulligatawny. - Och - powiedziałyśmy jednocześnie z Jordis. Byłam roz­ czarowana, że romans Summer i Manohara nie posuwa się naprzód. Miałam ochotę wysłać ją z kolejną misją, ponie­ waż wyraźnie potrzebowała wymówki, żeby próbować się do niego zbliżyć, ale nie odważyłam się. Jeśli Summer mó­ wiła prawdę i Manohar wściekł się o próbę manipulowania nim w kwestii chłopca stajennego, nie chciałam przeciągać struny. Gabe do tej pory nie wezwał mnie na poważną roz­ mowę do swojego gabinetu, więc możliwe, że miało mi to ujść na sucho. - W każdym razie Hunter chodzi na anatomię. - Summer wróciła do poprzedniego tematu. - Wszystko, co się wyda­ rzyło w tym opowiadaniu, było dokładnie tak, jak na impre­ zie plażowej. To znaczy, że mu się podobasz, Erin.

- 156-

- To także znaczy, że przespał się z tą blondynką - przypo­ mniałam. - Nawet jeśli, to przynajmniej zależało mu, żebyś na to po­ patrzyła - odparła Summer. - Muszę znaleźć jakiś sposób, żeby przeczytać to opowia­ danie - westchnęła Jordis. - Poza tym on wcale nie przespał się z tą dziewczyną. Summer zbyła ten pomysł machnięciem otwartych nożyczek. - Pamiętaj, że wyszedł z tobą i Brianem, a potem wrócił tyl­ ko z Brianem. Widziałam jeszcze kilka razy tę blondynkę, ale nie z nim. - A kto wcześniej wyszedł? - zapytałam. - Słyszałam ca­ ły czas muzykę tu na dole. Pokłóciłaś się z Manoharem i wy­ szłaś na kilka godzin przed końcem imprezy. Hunter miał mnóstwo czasu, żeby umówić się z blondynką i najwyraźniej naprawdę to zrobił. Obudziłam się w środku nocy. Długą chwilę leżałam na łóż­ ku, nie zauważając nawet, że nie śpię, ale w końcu jakiś impuls sprawił, że przewróciłam się na bok i wyjrzałam przez okno tuż przy wezgłowiu mojego łóżka, na pogrążoną w półmroku uli­ cę. Akurat we właściwym momencie, żeby zobaczyć Huntera wracającego do akademika. Stał piętro niżej, kilka kroków przed schodami, a inten­ sywnie czerwone liście na drzewach rzucały na niego cienie

- 157-

od latarni. Poznałam go po sposobie poruszania. Miał rozpię­ ty płaszcz, odsłaniający dżinsy i sportową, ale kosztowną ko­ szulę. Płaszcz? Jesień dopiero się zaczęła, nie było jeszcze aż tak zimno... Spojrzałam na stojący koło mnie zegarek i uświa­ domiłam sobie, że o wpół do piątej nad ranem było dosta­ tecznie zimno, żeby Hunter potrzebował dodatkowego okry­ cia. Kiedy przytrzymał się poręczy, wiatr pochwycił połę jego płaszcza i załopotał nią. Podciągając się jedną ręką, wszedł jak najszybciej po schodach, jakby ten wysiłek, kosztujący go resztki energii, opłacał mu się, ponieważ dzięki temu miał odrobinę szybciej znaleźć się w łóżku. Znałam to uczucie. Hunter zniknął pod markizą nad wejściem. Poprzez mury i podłogi nasłuchiwałam cichego szmeru jego palców na przy­ ciskach, kiedy wprowadzał kod otwierający, a potem skrzyp­ nięcia drzwi. Zamknął je jak najciszej, czego się po nim nie spodziewałam. Nigdy nie zauważyłam, jak otwierał i zamy­ kał drzwi, kiedy inni spali, ale ponieważ sprawiał mi tyle kło­ potów, spodziewałam się, że po prostu nimi trzaska. Ledwie zarejestrowałam, że się zamknęły, a już usłyszałam kroki na schodach - początkowo szybkie, wciąż podekscytowane per­ spektywą położenia się do łóżka, a potem wolniejsze, kiedy mijał moje piętro. Był teraz tak blisko mnie, jak to możliwe. Mijał podest na piętrze, żeby wejść na kolejne schody, opierając się ciężko

- 158-

na poręczy, jakby zmęczenie brało nad nim górę. Gdybym wyskoczyła z łóżka, przebiegła przez pokój Summer i Jordis, a potem wypadła na korytarz, zdążyłabym go złapać. Jego sen­ ne niebieskie oczy otwarłyby się szeroko ze zdumienia, a po­ tem znowu zwęziły, kiedy rozpoznałby, że to ja. Tymczasem Hunter oddalał się, wchodząc na kilka pierw­ szych stopni z nową energią i zwalniając w wyższej ich czę­ ści. Zapadła cisza, kiedy mijał drugie piętro. Cichutkie kroki stały się praktycznie niesłyszalne. Skrzyp­ nęły otwierane drzwi na czwartym piętrze, a potem stuknęły, zamykając się. Otwarte i zamknięte, koniec raz na zawsze. W tym momencie zamknęłam przed nim swoje serce. Już co najmniej dziesięć razy wydawało mi się, że zdołałam o nim zapomnieć, i za każdym razem się myliłam. Zawsze potrafił na nowo znaleźć drogę do mojego serca i sabotażować je od środka. To był ostatni raz. W środku nocy poszedł odwiedzić tamtą blondynkę, a teraz wracał do domu.

- 159-

7

Następnego dnia musiałam oddać kolejny tekst i mogłam napisać opowiadanie oskarżające Huntera o spanie z tam­ tą dziewczyną. Ale od początku nie zamierzałam zwracać na siebie jego uwagi i z całą pewnością nie umieściłabym go teraz w mojej historii. Problem polegał na tym, że straciłam zapał do pisania ro­ mansów, a przynajmniej romansów, które mieliby czytać kon­ kretni ludzie - uśmiechnięty złośliwie Hunter i kpiący sobie z nich Manohar. Nadal bawiłam się z moim laptopem w Amo­ ra podczas przerw w kawiarni i w każdą luksusową wolną godzi­ nę weekendu, kiedy mogłam pisać i obserwować ludzi w par­ ku. To były jednak rzeczy tylko dla mnie, nie na pokaz.

-

160-

Na warsztaty napisałam o dziewczynce próbującej sobie po­ radzić z jakąś niesprecyzowaną tragedią. Zamykała się w szafie w ogromnym pustym domu, a złowroga, bezimienna opiekun­ ka, krążąca po korytarzach, przysyłała służbę, żeby sprawdzić, czy wszystko z nią w porządku, ale nigdy sama do niej nie zaj­ rzała. Dwa tygodnie później napisałam następne opowiadanie, o dziewczynce z pierwszej klasy gimnazjum, która obsesyj­ nie wierzyła, że jeśli wygra gimnazjalny konkurs ortograficz­ ny i przejdzie do następnej rundy, zobaczy na widowni nie­ obecnego ojca. W końcu przyjedzie się z nią zobaczyć! Ale nie przeszła do następnej rundy, ponieważ napisała opuszczo­ ny przez ó. Być może chciałam dzięki tym historiom opowiedzieć Hun­ terowi trochę o sobie i w zawoalowany sposób przeprosić go za to, że trzymałam się od niego z daleka w liceum. Jak zwykle nie potrafiłam powiedzieć, czy zrobiły na nim wrażenie, po­ nieważ jego komentarze na zajęciach były pochwalnymi ogól­ nikami, a notatki na tekście zawierały przydatne uwagi tech­ niczne. Trudno. Uważałam jednak, że te opowiadania przybliżają mnie do stażu w wydawnictwie, jeśli tylko Gabe będzie miał na to jakiś wpływ. Na zajęciach sprawiał wrażenie autentycznie zadowo­ lonego z nich, a na marginesach pisał ołówkiem, że widzi, jak podejmuję nowe wyzwania i rozwijam się jako pisarka. Tak-

- 161 -

że koledzy z grupy byli pod wrażeniem tych opowiadań i dys­ kutowali o nich z ożywieniem, dopisując idiotycznie głębokie teorie do tego, co było w rzeczywistości kartkami z mojego gimnazjalnego pamiętnika. Byłam zaskoczona i rozczarowana tym, że te opowiadania tak im się podobały, ponieważ sama ich nie znosiłam. Uznałam w końcu, że najwidoczniej wszy­ scy pozostali uczestnicy warsztatów muszą cierpieć na klinicz­ ną postać depresji. Kilka tygodni później wszystkie dziewczyny w grupie, łącz­ nie z Summer, chichotały po cichu, że nie mogą się docze­ kać erotyzujących opowiadań Huntera. Mnie się wydawa­ ło, że opowiadanie o wróżbitce było po prostu drugą odsłoną cyklu „Anatomia układu moczowo-płciowego". Poza tym nic w tym opowiadaniu nie wskazywało na to, że mu się podobam. Podobnie jak to, że pewnego piątkowe­ go popołudnia zastałam go siedzącego na łóżku Jordis, kie­ dy weszłam do środka, ubrana w kostium do tańca brzucha. Owszem, trochę krępowałam się chodzić w nim po ulicy, a babka chyba umarłaby ze zgrozy na ten widok, ale kie­ dy zakładałam na wierzch kurtkę, nie zwracałam na sie­ bie większej uwagi niż inni nowojorscy dziwacy. Natomiast bardzo krępowałam się chodzić w takim stroju przy Hun­ terze. - Cześć, Erin - powiedział, nie podnosząc wzroku znad wycinanego zdjęcia.

- 162-

- Cześć, Hunter - odparłam, nie zwalniając kroku. We­ szłam do maleńkiej sypialni i popchnęłam drzwi, tak że zo­ stała w nich tylko wąska szczelina. Przez chwilę patrzyłam na ogromne okno. Powinnam jak zwykle zaciągnąć żaluzje, więc powoli sięgnęłam do sznurka od pierwszej z nich, ale nawet po szczelnym zasłonięciu okna sama myśl o tym, że Hunter jest za drzwiami, kiedy się prze­ bieram, sprawiła, że czułam się rozgrzana i na widoku. Powiesiłam kostium w moim pokoju, zamiast jak zwykle na zewnętrznej stronie drzwi - to byłby rozpaczliwie oczywi­ sty chwyt mający przyciągnąć uwagę Huntera. Zrobiłam sobie wytworny obiad, otwierając paczkę krakersów z masłem orze­ chowym, a potem usadowiłam się na łóżku z podręcznikami. Nasłuchiwałam odgłosów Huntera w większym pokoju. Czekałam, aż do mnie wpadnie. Oczywiście nie zrobił tego. Przeszkadzało mi, że nie przy­ szedł mi przeszkadzać, a on na pewno o tym wiedział. Tak czy inaczej przysięgłam sobie, że wyrzucę go z serca i tym ra­ zem naprawdę zamierzałam to zrobić. Z całych sił starałam się zagłębić w podręczniku do historii. No ale bądźmy poważni, mówimy tu o historii w porów­ naniu do Huntera. Po pół godzinie tortur wyjrzałam ostrożnie na zewnątrz. Czułabym się jak idiotka, gdyby się okazało, że skoncentro­ wana na Hunterze, zmarnowałam cenne pół godziny prze-

-

163-

znaczone na odrabianie pracy domowej, a on zdążył już so­ bie pójść. Okazało się, że zasnął. Nie do końca wierząc własnym oczom, przeszłam na pal­ cach przez pokój, żeby przyjrzeć się z bliska. Żyrandol pod su­ fitem i mniejsze lampy po obu stronach łóżka Jordis oświetla­ ły go jak okaz na stole operacyjnym, ale on spał jak kamień, zwijając długie ciało w kłębek na brzegu łóżka. Nie zamru­ gał, nawet kiedy nad nim stanęłam. Długie blond rzęsy rzu­ cały ostre cienie na miękkie policzki. Markowy T-shirt pod­ ciągnął się trochę, odsłaniając kawałek biodra, muskularny bok i wyraźną białą bliznę. Noc z blondynką musiał go wykończyć. Byłam na niego zła, ale potrafiłam go zrozumieć. Gdybym sama zdrzemnęła się w innym pokoju w akademiku albo w bi­ bliotece, nie chciałabym, żeby mnie budzono. Dlatego tylko ostrożnie wyjęłam mu z ręki nożyczki i położyłam je na stoli­ ku obok, w bezpiecznej odległości od jego oczu. Potem wróciłam do swojego pokoju, ale nie minęło dużo czasu, aż Summer usiadła energicznie na brzegu mojego łóż­ ka. Sprawiała wrażenie znacznie bardziej ode mnie podeks­ cytowanej obecnością Huntera. - Widać tę jego okropną bliznę - wyszeptała, wysuwając współczująco dolną wargę. - Powinnaś tam iść i pogładzić go po plecach albo po włosach.

- 164-

- On nie jest szczeniaczkiem - odparłam szeptem. - I nie sądzę, żeby miał na to ochotę. Nie przyszedł tu ze względu na mnie. - Jasne, że przyszedł tu ze względu na ciebie! - upierała się Summer. - Wycina twarze dla Jordis - poprawiłam ją. - Wszyscy w akademiku prędzej czy później przychodzą wycinać twa­ rze dla Jordis. - Fakt, ale większość z nich nie wraca po dokładkę. Miała trochę racji i szczerze mówiąc, domyślałam się, że Hunter przyszedł tu ze względu na mnie. Nie miałam tylko pojęcia, dlaczego. Westchnęłam ciężko. - Ma już moje pieniądze na studia, mój majątek i zapew­ nioną pracę w mojej stadninie. Nie ma natomiast żadnych powodów, żeby ze mną czasem flirtować, a czasem mnie ob­ rażać i próbować wpędzić w poczucie winy, że zerwałam kon­ takty z babką. - On cię lubi - stwierdziła szeptem Summer. - Więcej, niż lubi. Interesuje się tobą pod względem romantycznym. - Tak? To dlaczego obmacywał tamtą blondynkę na im­ prezie w łazience? - Próbował wzbudzić twoją zazdrość - wyjaśniła Summer z ostentacyjną cierpliwością. - Tak samo jak za pomocą swo­ jego opowiadania. Daje ci jasne sygnały, a ty się uparłaś, że­ by je ignorować.

- 165-

- To do niego niepodobne. Skoro mu się podobam, to dla­ czego nie przyjdzie i mi tego nie powie? Summer wzruszyła ramionami. - Jesteś strasznie nieprzystępna, masz ego wielkości Ken­ tucky, a cała ta historia z chłopcem stajennym też pewnie nie pomaga. Nie mówię, że cię za to obwiniam, też byłabym nie­ przystępna w takich okolicznościach. Mówię tylko, że to jest przeszkoda, którą on stara się obejść, a ty blokujesz wszyst­ kie jego próby. Chciałam jej wierzyć, ale to się wydawało za proste. - A wiesz, dlaczego on teraz śpi? Potrząsnęła głową. - Trzy razy w tygodniu wychodzi z akademika o wpół do dwunastej w nocy i wraca o wpół do piątej. - Summer spojrza­ ła na mnie dziwnie, więc musiałam się szybko wytłumaczyć. - Nie szpieguję go! Budzę się, kiedy schodzi po schodach tak późno, i widzę go potem przed domem. Później widzę też, jak wraca. - Machnęłam ręką w kierunku ogromnego okna. - Może ma jakąś pracę? - podsunęła Summer. - Nie musi pracować, skoro ma moją babkę. Nie ryzykował­ by średniej ocen dla dodatkowego kieszonkowego. W dodat­ ku w tych wyjściach nie ma żadnej regularności, a ja na przy­ kład pracuję zawsze od piątej do jedenastej od poniedziałku do czwartku. Mój grafik w weekendy jest nieregularny tylko dlatego, że wtedy przychodzi najwięcej gości, a szef chce, że-

-

166-

bym miała jak najmniej okazji do robienia kiepskiego latte. Prychnęłam ze złością. - Hunter chodzi do tej blondynki. Summer spojrzała na mnie surowo. - Zmyśliłaś to sobie. Naprawdę? W liceum często chodził na randki, ale dziew­ czyny opowiadały potem, że był idealnym dżentelmenem. Było im tylko przykro i nie rozumiały, dlaczego nie chce się z nimi znowu umawiać. Nie sprawiał wrażenia faceta, któ­ ry sypia, z kim popadnie. Z całą zaś pewnością nie był face­ tem, który będzie sypiał, z kim popadnie, a potem pisał rela­ cje ze swoich podbojów na zajęcia na studiach. Chociaż z drugiej strony, co ja właściwie wiedziałam o Hun­ terze? Czułam z nim tak mocną więź, ponieważ nasze losy przez ostatnich sześć lat bezustannie się splatały, ale nie byli­ śmy przyjaciółmi. A jeśli chodzi o tę więź... może ją także so­ bie zmyśliłam? Byłam przecież pisarką. - No to chodzi odwiedzać tę wróżbitkę z drugiego opowia­ dania - podsunęłam. W to już nawet ja nie wierzyłam, ale chciałam dodatkowego potwierdzenia ze strony Summer. Przewróciła oczami. - Hunter Allen nie uprawia seksu z wróżbitką. Zabawia tylko facetów w grupie, czaruje dziewczyny i stara się ciebie wkurzyć. Powinnaś sama siebie usłyszeć, jesteś w tym mo­ mencie wkurzona jak polany wodą kot. - Summer zerwała się z mojego łóżka i wróciła do siebie.

- 167-

Minęło kilka minut, podczas których nie posunęłam się ani odrobinę z pracą domową. Słyszałam, jak Summer po cichu przewraca kartki książki, aż w końcu doszło do mnie skrzyp­ nięcie materaca od strony łóżka Jordis i pacnięcie spadającej na podłogę poduszki. Hunter i Summer zaczęli rozmawiać. Summer: - Obudź się, śpiąca królewno. Hunter: - Boże, przepraszam. Summer: - Nie powinieneś wycinać twarzy dla Jordis, kiedy jesteś taki zmęczony. Zostawiłeś wokół nich zdecydowanie za sze­ roką obwódkę. Dorwie cię za to. Hunter, ziewając: - Powinna zostawiać szerszą obwódkę, żeby mogła je na­ kładać na siebie, kiedy zacznie je naklejać. Nie przemyśla­ ła tego. Summer: - Ja tylko ostrzegam. Hunter: - Dzięki za ostrzeżenie. Rozmowa ucichła, a po chwili ciszy uświadomiłam sobie, że wytężam uszy, żeby usłyszeć ich przez ścianę, podczas kiedy powinnam czytać podręcznik historii. Pochyliłam się nad nim. - Cześć - powiedział Hunter nad moją głową.

-

168-

Wydałam z siebie coś w rodzaju zduszonego pisku, a pod­ ręcznik i laptop poleciały w przeciwne strony. - Wybacz, wybacz - rzucił uspokajająco, unosząc obie rę­ ce. - Zapomniałem, że łatwo cię nastraszyć. - Co się dzieje? - Summer zajrzała do pokoju. - Co jej zro­ biłeś? - Ona okropnie ostro reaguje, kiedy się ją zaskoczy. W głosie Huntera zabrzmiała leciutka irytacja. - To było niechcący. Summer rzuciła mi niespokojne spojrzenie, a potem pu­ ściła do mnie oko i zniknęła. Odetchnęłam głęboko i skrzywiłam się, czując gwałtowne łomotanie serca. Wzięłam od Huntera podniesiony z podło­ gi laptop, a potem podręcznik. - Nie słyszałam, jak wchodziłeś - powiedziałam w końcu. - Co ty jesteś, ninja? - Możliwe. - Usiadł w nogach łóżka, a jego łobuzerski uśmiech podpowiedział mi, że jego następne opowiadanie na zajęcia Gabe'a może być o ninjach na randce. Bardzo trudno mi było się na niego złościć, kiedy do uśmiechu do­ łączyło spojrzenie lekko zaspanych niebieskich oczu. - Nie zamierzałem tak zasypiać. Myślałem, że może wyjdziesz do mnie w tym swoim kostiumie, żeby pogadać. - Skinieniem głowy wskazał smętną kupkę zielonej gazy, która spadła z wie­ szaka w kącie.

- 169-

Pomyślałam, że chciał mi przez to powiedzieć: „Obściskiwałem się z dziewczyną pod prysznicem, a potem napisałem opowiadanie o tym, jak ją zaliczam. Napisałem też opowia­ danie o tym, jak zaliczam wróżbitkę. Nie mam bladego po­ jęcia, dlaczego nie miałabyś przyjść do pokoju Jordis, żeby ze mną poflirtować". Chyba coś takiego właśnie sugerował, chociaż nie byłam do końca pewna. - Mam mnóstwo pracy domowej - wyjaśniłam. - A ja mam propozycję. - Słucham - odparłam nieufnie. Starałam się, żeby mój głos brzmiał obojętnie, chociaż umierałam z ciekawości, o co mu chodzi. - Obiecałem ci, że nie powiem Gabe'owi o... - Otworzył dłoń na udzie. Zapewne chciał powiedzieć „tej wstydliwej hi­ storii z chłopcem stajennym". Kontynuował swoją przemo­ wę: - Ale powiedziałem też, że nie mogę ręczyć za Briana i Manohara. - No nie - szepnęłam. - Posłuchaj. - Położył rękę na mojej kostce u nogi. - Brian nie powie ani słowa, lubi ciebie i Summer, a Summer go praco­ wicie urabia. Ale Manohar chce, żebyś mu oddała przysługę. Skinęłam głową, żeby mówił dalej, z nadzieją, że usłyszę go pomimo krwi pulsującej mi w uszach. Nagłe zaskoczenie miało o połowę słabszy wpływ na moje tętno w porównaniu z ręką Huntera na mojej kostce.

- 170-

- Manohar jest od niedawna w bractwie - wyjaśnił Hun­ ter. - A kilku starszych i bardzo wpływowych członków chce się jutro wybrać na tor Belmont Park. Manohar mógłby się wkupić w ich łaski, gdyby przyprowadził ze sobą specjalist­ kę od wyścigów. Zmarszczyłam brwi. - Chcesz, żebym im pomagała w obstawianiu wyścigów? A ty nie jedziesz? Też byś to potrafił. - Nie tak jak ty - powiedział. - Interesowałem się treno­ waniem koni i lubiłem przewidywać, które źrebaki spraw­ dzą się w sporcie, ale nie oglądałem wyścigów. Byłem wtedy w stajni i czyściłem konie. - Ścisnął mocno moją kostkę, a ja zastanawiałam się, czy zrobił to świadomie. - To ty siedziałaś na trybunach i obserwowałaś wszystko. Mogłabym się z nim pokłócić o to - tak samo jak ja wie­ dział, że wyścigi są nieprzewidywalne. Chociaż miałam zapew­ ne lepsze podstawy niż inni, żeby przewidywać zwycięzców, nigdy nie wyobrażałam sobie, że miałabym użyć tej wiedzy do obstawiania zakładów w Belmont Park za pośrednictwem osoby w odpowiednim wieku. Gdybym uważała, że mogę za­ rabiać w taki sposób, nie pracowałabym w kawiarni. Gdybym się z nim zaczęła kłócić, to by brzmiało, jakbym chciała się wykręcić z umowy dotyczącej uciszenia Manohara. - Niech będzie - oznajmiłam.

- 171 -

- Jeden z nich ma pożyczyć służbową limuzynę z firmy oj­ ca - zapowiedział Hunter. - Podjedzie po nas pod akademik w południe. - Spojrzał na swoją rękę na mojej kostce, jak­ by dopiero teraz zauważył, gdzie ją trzyma. Cofnął gwałtow­ nie dłoń i wstał. Omal nie zapomniałam zapytać. - Mogę zabrać Summer? - Jasne - odparł takim tonem, jakby się spodziewał tego pytania. Summer znowu zajrzała do pokoju. - Dokąd jedziemy? - Hunter! - zagrzmiała z sypialni Jordis. - Co ty zrobiłeś z tymi krawędziami? Mówiłam ci, żebyś nie zostawiał takich obwódek! Hunter rzucił mi porozumiewawczy uśmiech, mówiący, że oboje wiemy, jak to Jordis potrafi być nadwrażliwa na punk­ cie swoich wycinanek. Nie odwzajemniłam tego uśmiechu, ale nie musiałam. Hunter potrafił sprawić, że czułam pokre­ wieństwo myśli z nim nawet wbrew sobie. - Śpij dobrze, Erin - powiedział i poszedł udobruchać Jordis.

W południe następnego dnia Summer i ja wyszłyśmy przed akademik i zastałyśmy tam grupkę złożoną z sześciu chłopa­ ków. Kilku z nich oznajmiło:

- 172-

- Ładny kapelusz. Założyłam aksamitny kapelusz z szerokim rondem, któ­ ry babka kupiła dla mnie w zeszłym roku na jesienny sezon na torze Churchill Downs. Potrzebowałam go w to chłodne i słoneczne popołudnie, ponieważ nie chciałam dorobić się kolejnych piegów. No dobrze, może też chciałam udowodnić Hunterowi, że zachowałam jeszcze odrobinę dobrego gustu w kwestii ciuchów. Miałam na sobie zielony kaszmirowy swe­ ter boucle i beżową zamszową spódnicę, pasujące do kape­ lusza. Chłopcy w porównaniu ze mną wyglądali jak służba oczywiście z wyjątkiem Huntera, który przewidział, że nawet w Nowym Jorku wystroję się, idąc na wyścigi. Miał na sobie spodnie khaki i blezer, a z niedbale ułożonymi, odrobinę po­ targanymi przez wiatr blond włosami wyglądał tak, jakby je­ go ojciec był właścicielem klubu sportowego. - Dziękuję - odpowiedziałam. - Ładny samochód. Na drzwiach limuzyny napis zawijanymi złotymi literami głosił: DOM POGRZEBOWY NIEWIAROWSKI I SYNOWIE - PODRÓ­ ŻUJ Z KLASĄ NA TAMTEN ŚWIAT.

- Ej, ty się ciesz, że nie przyprowadziliśmy karawanu - oznaj­ mił chłopak, który na imprezie w łazience obsługiwał bar. Słysząc jego akcent, miałam ochotę odpowiedzieć: „O wciórności, że też mnie to ominęło!", ale miałam być grzeczna i sprawić, że Manohar zamknie się raz na zawsze, więc tylko uśmiechnęłam się słodko, widząc przerażoną minę Summer,

- 173-

kiedy chłopcy otwarli drzwi i zaprosili nas do środka. Wsunę­ łam się w głąb aż do drugich drzwi, a Summer usadowiła się obok mnie. Chyba była lekko przerażona perspektywą jazdy w limuzynie należącej do zakładu pogrzebowego. Pochyliła się i zajrzała pod siedzenie. Chłopcy zamknęli za nami drzwi i zaczęli się cicho nara­ dzać. Zastanawiałam się, czy czegoś nie knują, i oczywiście kiedy drzwi się otworzyły, Hunter usiadł po przeciwnej stro­ nie i przesunął się do końca, tak żeby znaleźć się naprzeciw­ ko mnie. Manohar usiadł obok niego, naprzeciwko Summer - był zadowolony z jej obecności, nawet jeśli upór nie pozwa­ lał mu się do tego przyznać. Jeszcze dwóch chłopaków usia­ dło koło nas, a dwóch pozostałych zajęło miejsca z przodu. Hunter obserwował mnie, świetlisty i jaśniejący dzię­ ki blond włosom i niebieskim oczom na tle czarnej limuzy­ ny, ale została nam zaoszczędzona krępująca rozmowa, po­ nieważ pozostali chłopcy zaczęli znowu gadać na cały głos. Byli hałaśliwi i uroczy, jeśli ktoś gustuje w kujonach z pro­ gramu rozszerzonego. Siedzący koło nas chłopcy przerzucali się przez małe okienko cytatami z filmów z kolegami z przo­ du. Pomimo to Summer i Manohar zaczęli niepewnie wła­ sną rozmowę. Spodziewałam się szybkiego przejazdu przez Manhattan, ale chłopcy woleli nadłożyć drogi przez sąsiednią dzielni­ cę, żeby uniknąć opłaty za przejazd przez Midtown Tunnel.

-

174-

Wyglądałam przez okno, podziwiając miasto. Nowy Jork był rozległy, a ja codziennie oglądałam te same budynki uni­ wersyteckie i kamienice. Szósta Aleja to był inny świat. Mi­ nęliśmy Czterdziestą Ulicę, a kawałek dalej Manohar po­ wiedział, że jeśli spojrzymy w głąb ulicy, zobaczymy kawałek Times Square, ale ja ciągle pochylałam się do Huntera i spoglądałam przez ramię na siedzibę Kensington Books. Za­ stanawiałam się, czy gdybym tam pracowała, mogłabym spę­ dzać przerwę na lunch w wielkim parku obok. Kilka minut później Summer jęknęła z podziwu, kiedy Manohar wska­ zał jej Rockefeller Center. Ja patrzyłam w przeciwną stro­ nę, na zaskakująco surowy budynek wydawnictwa Simon & Schuster, wyglądający jak to, czego ludzie w filmach Charliego Chaplina obawiali się w przyszłości, po wielkim kryzy­ sie. Na początku semestru, kiedy poszłyśmy do Museum of Modern Art, zaciągnęłam ze sobą Summer, żeby pogapić się tęsknie na siedzibę HarperCollins, nowoczesne, czarno-bia­ łe monstrum. Teraz znowu na nie patrzyłam, wyobrażając so­ bie, że przekraczam te szklane drzwi jako stażystka w wydaw­ nictwie. Nie oderwałam od niego wzroku nawet wtedy, kiedy Summer wykrzyknęła: - Patrzcie, tam jest rzeźba LOVE! Wciąż patrzyłam na wieżowiec przez tylne okienko limu­ zyny, kiedy skręciliśmy ostro w prawo przy Central Parku, a Summer wylądowała mi na kolanach.

- 175-

Nastąpiło ogólne zamieszanie, w trakcie którego oburzo­ ny Hunter czekał, aż Manohar i jeszcze jeden chłopak zej­ dą z jego kolan. - Te mieszczuchy w ogóle nie umieją prowadzić - szepnę­ ła do mnie Summer. Skinęłam głową. - Hunter to wykorzysta. Oczy Summer rozszerzyły się. - W jakim celu? - Nie podoba mu się, że jest pasażerem i że nie on tu do­ wodzi. Ręczę ci, że znajdzie jakiś sposób, żeby usiąść za kół­ kiem w drodze powrotnej. - Napiją się panie czegoś? - Barman, który teraz prowa­ dził, podał nam przez okienko butelkę burbonu z Kentucky. Chłopcy siedzący z tyłu wyciągnęli ze schowka szklanki - naj­ wyraźniej limuzyna była wykorzystywana także na zakrapiane stypy - i nalali alkohol. Hunter uniósł dłoń w grzecznym ge­ ście odmowy. Właśnie tak myślałam. Kiedy inni będą już za­ wiani, poprowadzi limuzynę w drodze powrotnej, ponieważ jako jedyny pozostanie całkowicie trzeźwy. - Napijesz się? - zapytał mnie Hunter. Jeden z chłopaków naprzeciwko podawał mi szklankę. - Dzięki, ale nie - odmówiłam. Kiedy chłopcy znowu się rozgadali, zapytał mnie przyci­ szonym głosem:

- 176-

- Znowu lektury z historii? - Matematyka - wyjaśniłam. - Jutro nie dam rady się nią zająć, pracuję dwanaście godzin. Starałam się, żeby to nie zabrzmiało opryskliwie, ale mia­ łam nadzieję, że same słowa wystarczą, żeby Hunter się za­ mknął. Nie miałam tyle szczęścia. - Jesteś naprawdę zmęczona - powiedział. - Nie jestem zmęczona. - Spojrzałam na niego podejrzli­ wie. - Skąd taki pomysł? Może ze zbytnim skąpstwem gospodarowałam resztkami cudownego kremu i powinnam była nałożyć go troszkę wię­ cej pod oczy? - Kiedy jesteś zmęczona, unosisz głowę. - Zademonstro­ wał to, zadzierając nos w górę. - Sprawiasz wrażenie jeszcze bardziej wyniosłej niż zwykle. - No dzięki - prychnęłam. - Nie o to mi chodziło. - Rozparł się jeszcze bardziej na siedzeniu, opierając rękę na szybie, a stopę na drugim kola­ nie, żeby jak zwykle zająć więcej miejsca niż do niego nale­ żało. Uśmiechnął się do mnie zarozumiale. - Podoba mi się twoja wyniosłość. Nie wiedziałam, co na to odpowiedzieć. Znowu ze mną flir­ tował, a ja starałam się nie odebrać tego jako komplementu. Flirtował ze mną na imprezie plażowej tuż po tym, jak obściskiwał się z tą całą blondynką. Flirt nic dla niego nie znaczył.

- 177-

- To pewnie przez ten kapelusz - odparłam niezobowią­ zująco. - Co? - krzyknęła Summer do Manohara. - Ledwie cię słyszę. - Popatrzyła na pozostałych chłopców. - Dajcie sobie na wstrzymanie, czuję się tu jak w autokarze kolonijnym! W końcu zwróciła się do Huntera: - Zamień się ze mną. Hunter bez cienia protestu skulił się, żeby umożliwić Sum­ mer wślizgnięcie się pomiędzy drzwi a Manohara, a potem odwrócił się, usiadł naprzeciwko mnie i znowu oparł kostkę na kolanie, wyciągając rękę za mną na oparciu. Summer próbowała wyjaśnić Manoharowi fenomen połu­ dniowej rozrywki polegającej na jeżdżeniu po biocie, a on wy­ rażał głębokie niedowierzanie. Zdążyła jednak między jednym zdaniem a drugim posłać mi znad swojej szklaneczki burbona przebiegły uśmieszek. Starałam się ignorować mrowienie w szyi i ramionach w miejscach, które przypadkowo dotykał Hunter. Patrzyłam twardo w okno. Na torze chłopcy postanowili kupić drinki, co było czaso­ chłonnym procesem wymagającym odwiedzania wielu stoisk, ponieważ sześć osób było zainteresowanych piciem, a tylko dwie z nich miały wymagane do kupna alkoholu dwadzie­ ścia jeden lat - a dopiero potem znaleźć miejsce na trybu­ nach. Nie rozumieli, że sensowne obstawianie wyścigów wy-

- 178-

magało trochę przygotowań. Podczas kiedy reszta śmiała się, stojąc w tłumie pod jesiennymi drzewami, Hunter i ja wzię­ liśmy programy wyścigów i stanęliśmy przy padoku, obser­ wując oprowadzane konie pełnej krwi, mające brać udział w pierwszym wyścigu. Przeżyłam déjà vu, stojąc razem z Hunterem przy barierce i patrząc na konie. Nie chciałam go lubić ani dobrze się dzi­ siaj bawić. Nie podobało mi się, że ogier przed nami przypo­ minał Bubu i że marzyłam o tym, żeby go dotknąć, po prostu po to, żeby poczuć pod dłonią ciepłą skórę i skoncentrowa­ ną siłę. - Patrz, to Bubu - odezwał się Hunter. Chodziło mu o podobne odmiany, ale postanowiłam po­ traktować jego wypowiedź dosłownie. Przekartkowałam pro­ gram wyścigów. - Nie, ten koń został wyhodowany w Kalifornii - powie­ działam i przewróciłam kartkę, żeby zapoznać się z pochodze­ niem następnego, który właśnie potrząsał przed nami grzywą. Jego ojciec pochodził z mojej stadniny. Nigdy nie byłam nim specjalnie zachwycona, chociaż wygrał Stephen Foster Han­ dicap, ale matka tego tutaj pochodziła z doskonałej hodowli i wygrała gonitwę Kentucky Oaks. Zawsze należało pamiętać, że na wyścigach konnych nic nie jest pewne. Właśnie dlatego ludzie uprawiali tu hazard. Informacjami o tych koniach, które miałam, dysponowa-

- 179-

li wszyscy widzowie, a ja dzięki mojej wiedzy mogłam tylko właściwie je oszacować. - Kumple Manohara byliby tak samo mądrzy, jak ja, gdy­ by tylko trochę się przygotowali - mruknęłam. - Są z bractwa - przypomniał Hunter. - Chcą iść na łatwi­ znę. Ty masz się przygotować za nich. Właśnie w tym momencie kątem oka zobaczyłam ogrom­ ny kształt. Jednocześnie spojrzeliśmy na padok i zobaczyli­ śmy, że stajenny prowadzi koło nas następnego konia, gigan­ tycznego gniadosza z czarnymi pęcinami. Widać było po nim szybkość i siłę, na jego piersi nabrzmiewały żyły, kiedy napi­ nał mięśnie, starając się powstrzymać przed wyskoczeniem z padoku i przegalopowaniem przez tłum aż na parking ot tak, dla zabawy. Tego rodzaju koni zawsze obawiałam się w domu. - Ależ to przepiękne zwierzę - mruknęłam. - Ależ to przepiękne zwierzę - westchnął jednocześnie Hunter. Spojrzeliśmy na siebie. Hunter uśmiechnął się do mnie, a ja wbrew sobie odwzajemniłam uśmiech. - Powiesz chłopakom, żeby na niego postawili? - zapytał. Otrząsnęłam się z uczucia chłodu, które ogarnęło mnie, kiedy Hunter się uśmiechnął, a potem zajrzałam do pro­ gramu. - Nie z tym dżokejem.

- 180-

- Jesteś stuknięta. - Kto tu niby jest genialnym znawcą koni, ja czy ty? - Manohara wyleją przez ciebie z bractwa - ostrzegł mnie, ale nie patrzył na mnie. To nie było podobne do Huntera okazywać, że nie poświęca rozmówcy całej swojej uwagi. Spoj­ rzałam w tę samą stronę, na potężnego gniadosza z białą łysi­ ną. Sprawiał wrażenie, jakby był o klasę lepszy od pozostałych koni w tym wyścigu. Zorientowałam się, że Hunter nie patrzy na konia, tylko na stajennego, szczupłego, siwego Afroamerykanina. Zrozu­ miałam to w momencie, kiedy stajenny, przyglądając się obo­ jętnie tłumowi, zatrzymał wzrok na Hunterze. Jego oczy roz­ szerzyły się, szczęka lekko opadła, a potem uśmiechnął się szeroko. Hunter także się uśmiechnął i uniósł palec w geście po­ zdrowienia. Stajenny przypomniał sobie, że wciąż prowadzi konia, więc ledwie widocznym gestem dłoni dał Hunterowi znać, żeby za­ czekał. Hunter skinął głową. Stajenny oprowadził konia wokół padoku i skierował się do wyjścia. Nakreślił palcem kółko w powietrzu, zapewne za­ praszając Huntera, żeby spotkał się z nim w stajni. Hunter swobodnie wyprostował się i przeciągnął z ręka­ mi nad głową.

-

181-

- Prześlignę się na zaplecze i spróbuję się dostać do stajni. Wątpię, czy mi się uda, ale warto spróbować. - Znasz go? - zapytałam. - Twój ojciec pracował z nim, kiedy tu mieszkaliście? Hunter spojrzał na mnie zaskoczony. - Tak. Miałem nadzieję, że go zobaczę, ale nie spodziewał­ bym się, że mnie rozpozna. Skinęłam głową. - Bo kiedy stąd wyjechałeś, miałeś tylko dwanaście lat. - Owszem. - Hunter odprowadził siwego mężczyznę wzro­ kiem. - Nic się nie zmienił. - To idź. - Skinęłam głową w kierunku, gdzie zniknął sta­ jenny. - Będę cię kryła. Nie pozwolę, żeby inni się domyślili, że masz ludzkie odruchy. Rzucił mi nieodgadnione spojrzenie, a potem pochylił się, zanurkował pod szerokie rondo mojego kapelusza i pocało­ wał mnie w policzek. A potem odszedł, lawirując swobodnie w tłumie kłębią­ cym się wokół padoku i dwoma palcami przytrzymując prze­ wieszony przez ramię blezer.

- 182-

8

Obejrzałam resztę koni paradujących po padoku, uważnie zapoznałam się z programem wyścigów i powiedziałam chło­ pakom, na którego mają postawić. Ostrzegłam ich, że wy­ ścigi konne nie podlegają ścisłym zasadom i że moja zna­ jomość tego sportu może ich wzbogacić, ale równie dobrze może zaprowadzić do przytułku dla ubogich. Mimo to po­ stawili na konia, którego im wskazałam, koń wygrał przy za­ kładach 25 do 1 (wszyscy inni postawili na imponującego gniadosza), a później chłopcy całkowicie ogłuchli na moje ostrzeżenia. Zanim ogłoszony został start ostatniej popołudniowej go­ nitwy, chłopcy byli już pijani i chciwi. Upierali się, żebym

- 183-

wskazała im trójkę, czyli powiedziała, które konie i w jakiej kolejności przybiegną na pierwszym, drugim i trzecim miej­ scu. Gdyby udało mi się wytypować prawidłowo, dostaliby niesamowitą kasę, właśnie dlatego, że było to praktycznie niemożliwe. Byli tak podekscytowani, że zeszli z trybun i po­ deszli do barierki otaczającej tor, żeby z bliska kibicować ob­ stawianym koniom. Bardzo mnie to cieszyło, bo nie chcia­ łam być w pobliżu, kiedy przegrają w tej gonitwie wszystko, co wygrali tego popołudnia. Manohar i Summer kompletnie zapomnieli o zakładach, byli wstawieni i zakochani. Przez całe popołudnie gadali, trzymając się blisko siebie, a o ile zdołałam ich podsłuchać, rozmowa w najmniejszym nawet stopniu nie dotyczyła ko­ ni. Siedzieli obok siebie i trzymali się za ręce na poręczy mię­ dzy siedzeniami, tak że nawet nie zauważyli, kiedy podszedł do nas Hunter i rzucił blezer na oparcie swojego miejsca. Je­ go skronie lśniły od potu, jakby pracował w stajni. - Znalazłeś tego faceta, z którym się chciałeś zobaczyć? - zapytałam, obserwując traktor ciągnący maszynę startową na właściwe miejsce. - A także mnóstwo starych przyjaciół - Hunter uśmiech­ nął się do siebie. Popatrzyłam na niego, a potem z powrotem na tor przed nami, oświetlony ciepłym słońcem i pocięty długimi cienia­ mi późnego popołudnia.

- 184-

- Ten tor jest ogromny. Czy kiedy po raz pierwszy zobaczy­ łeś Churchill Downs, nie wydal ci się mały? - Nigdy mu się specjalnie nie przyglądałem - odparł. - Sie­ działem w stajni, nie na torze. - Niewykluczone, że zdał so­ bie sprawę, że brzmi jak zacięta płyta. Oboje tak brzmieliśmy, bezustannie wypominając, kim dawniej byliśmy i co zrobili­ śmy sobie nawzajem. Odetchnął głęboko i zaczął mówić da­ lej: - Mieliśmy własny dom na Long Island, wynajęty, ale ja uważałem, że jest nasz. Często jeździliśmy do miasta. W Lo­ uisville mieszkaliśmy przy stadninie twojej babki i nie było tam nic więcej. Churchill Downs wydaje się malutki w po­ równaniu z tym torem, ale mój świat wtedy też był mały. - Powiedz mi jedną rzecz, chłopcze stajenny - zawołał Ma­ nohar ze swojego miejsca. - Cały czas się nad tym zastana­ wiam. Skoro przywłaszczyłeś sobie dziedzictwo Erin w wie­ czór ukończenia liceum... Hunter otwarł usta, żeby zaprotestować, ale wtrąciła się Summer: - Daj mu dokończyć, Hunter. Oboje jesteśmy tego cie­ kawi. - ...to jakim cudem zostałeś tak szybko przyjęty na stu­ dia? - zapytał Manohar. - Przedstawiasz siebie jako niewin­ ną owieczkę, która przypadkiem otrzymała fortunę Erin... Prychnęłam. W następnej chwili uświadomiłam sobie, że nie wypada prychać, kiedy się nosi elegancki kapelusz.

- 185-

- No właśnie - skinął mi głową Manohar. - Żeby zostać przyjęty, Hunter musiał złożyć papiery wcześniej, w tym sa­ mym terminie co ty. Czyli to wrogie przejęcie było działaniem z premedytacją. - To nie tak - odparł Hunter. Nie widziałam jego oczu za ciemnymi okularami, ale w głosie brzmiała złość. - Od za­ wsze planowałem, że będę tu studiował. Stąd przyjechałem i chciałem tutaj wrócić. Dostałem stypendium, zresztą takie samo jak Erin, ale to nie wystarczało i gdyby nie babka Erin, utknąłbym w Kentucky. - Chyba że pracowałbyś jednocześnie po czterdzieści go­ dzin tygodniowo w kawiarni - wtrąciłam. - Broń cię Panie Boże. - Tak właściwie - Hunter podniósł głos - to Erin wykorzy­ stała mój pomysł, żeby tu studiować, a nie odwrotnie. Mimo zaciekawienia starałam się trzymać w tej rozmowie na dystans, obserwując z odległości kilku metrów wijącego się Huntera. Powinnam się jednak domyślić, że będzie umiał wykręcić kota ogonem tak, żeby przedstawić się jako całko­ wite niewiniątko. Usiadłam gwałtownie pomiędzy nim a Manoharem. - To absurd - oznajmiłam. - Moja babka tutaj studiowała i chciała, żebym poszła na tę uczelnię, a ja się zgodziłam, kie­ dy zebrałam trochę informacji i dowiedziałam się, że mają do­ skonałe kursy pisania kreatywnego. Od samego początku tak

- 186-

to planowałam. Dopiero wtedy, kiedy uparła się, że wybie­ rze za mnie kierunek studiów, przyszły zawód i życie, wszyst­ ko się posypało. - To nie tak było - powtórzył Hunter. - Kiedy cię pozna­ łem, przysięgałaś, że chcesz wracać do Kalifornii. - Wracać do Kalifornii? - wtrąciła Summer. - Erin, nigdy mi nie mówiłaś, że przeprowadziłaś się do Kentucky z Kali­ fornii. Hunter wszedł jej w słowo. - Zainteresowałaś się Nowym Jorkiem dopiero wtedy, kie­ dy ci opowiedziałem, jak super tu jest, i dałem ci magnes ze Statuą Wolności, Empire State Building i innymi słynnymi miejscami. Dostałem go od babci, kiedy wyjeżdżałem z Long Island, i podarowałem go tobie, a ty zamierzasz siedzieć tutaj i powtarzać, że to ja przywłaszczyłem sobie twoje życie? Byłam szczęśliwa, że mam na sobie kapelusz i ciemne oku­ lary, ponieważ czułam, że pieką mnie policzki. Czy to napraw­ dę Hunter był ofiarodawcą mojego cennego nowojorskiego magnesu? Z trudem przypominałam sobie teraz okres bezpo­ średnio przed i po śmierci mamy. Naprawdę nie pamiętałam, skąd mam ten magnes. Wstydziłam się, że nie jestem tego pewna, i wstydziłam się jeszcze bardziej tego, że nie przyszło mi nawet do głowy, że Hunter także może mieć babcię. - No i widzisz, co narobiłeś? - mruknęła Summer do Manohara.

- 187-

- Dobra, dzieciaki - odezwał się Manohar. - Byłem tylko ciekaw zależności czasowej. Nie chciałem... Hunter oznajmił mi z kamienną twarzą: - Splagiatowałaś moje życie. Jesteś jak gimnazjalistka, prze­ czytałaś wypracowanie w internecie, zapomniałaś, skąd po­ chodzą te informacje i przepisałaś je jako swoją pracę domo­ wą. Splagiatowałaś moje życie i nawet o tym nie wiesz. W uszach zadźwięczał mi dzwonek. Przez kilka sekund wpa­ trywałam się w ściągniętą twarz Huntera i zastanawiałam się, czy już zwariowałam, ale uświadomiłam sobie, że to wyścig się rozpoczął. Cała nasza czwórka zerwała się i pochyliła nad ba­ rierką. - Erin, jaki koń twoim zdaniem ma wygrać? - zapytała Summer. - Dziewiątka - odparłam z nadzieją, że w gwarze tłumu Hun­ ter nie usłyszy, jak mój głos drży z tłumionych emocji. Odchrząk­ nęłam. - To ten z dżokejem w różowo-białych barwach. - Jest na samym końcu - zauważył Manohar. - Poczekaj tylko - mruknęłam. - Od lat obserwuję tego dżokeja. Na tym koniu uda mu się przebić. - A który ma być drugi? - dociekała Summer. - Dziesiątka, w żółtym - odpowiedziałam. - No to chyba dobrze - stwierdziła. - W tej chwili jest dru­ gi. Czy chłopaki coś wygrają, jeśli tylko ten jeden koń przyj­ dzie na właściwym miejscu?

- 188-

Hunter nachylił się do mnie. - Powiedziałaś im, żeby zagrali tę trójkę w boksie? Byłam wściekła, że mój puls przyspieszył, kiedy rękaw jego koszuli musnął mój sweter. Skinęłam głową. - W takim razie coś wygrają - Hunter odpowiedział na py­ tanie Summer. - Ale o wiele mniej niż w przypadku, gdyby trafiła trójkę. - A który ma być trzeci? - zapytała Summer. - Siódemka, w niebieskim - powiedziałam. - Co ty chcesz ze mną zrobić, kobieto? - wykrzyknął Ma­ nohar. - Jest na szarym końcu w stawce czternastu koni! - Poczekaj - powtórzyłam. - To duży tor i długi wyścig. Przestałam ich słuchać, przestałam słyszeć tłum i skoncen­ trowałam się na koniu ze szczęśliwą siódemką. Uwielbiałam patrzeć na galopujące konie, wytężające długie mięśnie i ści­ gające się ze sobą w chmurze błota i adrenaliny. Pragnęłam sama być koniem, chociaż nie koniem wyścigowym, hodo­ wanym, trenowanym, układanym i kontrolowanym. Chcia­ łam biegać swobodnie po jakiejś równinie, galopować dla­ tego, że mogę i że sprawia mi to przyjemność. - Erin. - Summer odepchnęła z drogi Manohara i stanę­ ła pomiędzy nami przy barierce. Ścisnęła moją rękę. - Erin, patrz na swoje konie. O Boże, a jeśli ci się udało? - No dalej, dziewiątka! - ryknął Manohar, co było zupeł­ nie do niego niepodobne. Stanął na podmurówce, żeby zna-

- 189-

leźć się trochę wyżej, i boksował pięścią powietrze. - Dzie­ wiątka! Dziesiątka! Stawka rozciągnęła się na ostatniej prostej i minęło do­ bre dziesięć sekund, kiedy dziewiątka była na prowadzeniu, dziesiątka na drugim miejscu, a siódemka na trzecim. Sum­ mer podskakiwała koło mnie i coraz mocniej ściskała moją rękę, a Manohar wrzeszczał jeszcze głośniej. Spodziewałam się, że czwórka, której omal nie uwzględniłam w zakładzie, zacznie finiszować z dalszego miejsca, ale nic takiego nie na­ stąpiło. Wrzaski tłumu stawały się coraz głośniejsze, osiąga­ jąc apogeum, kiedy konie przemknęły koło nas. Wtedy tłum ucichł, ale Summer dalej piszczała, a Manohar krzyczał: - Erin Blackwell, kocham cię i przepraszam za każdą kry­ tyczną uwagę pod adresem twoich zmysłowych opowiadań. Poniżej nas, przy otaczającej tor barierce, pozostałych czte­ rech chłopców wznosiło pijackie wiwaty. Stojący koło mnie Hunter roześmiał się. - Erin, dzięki tobie bractwo Manohara właśnie wygrało dziewięć tysięcy dolarów - powiedział. Zgodnie z moimi przewidywaniami po wyścigach chłopaki z bractwa byli zbyt pijani, żeby prowadzić. Czcili swoje zwy­ cięstwo następną kolejką piwa, podczas gdy przegrany tłum wylewał się z trybun. W limuzynie osuszyli kolejne szklanecz­ ki burbona, więc Hunter bez problemu znalazł się za kierow-

-

190-

nicą. Hałaśliwi chłopcy usiedli z tyłu, a nierozłączni Summer i Manohar zmusili mnie, żebym zajęła miejsce z przodu, obok Huntera. - Dokąd jedziemy? - zapytałam, kiedy minął zjazd na Cross Island Parkway. - Nad zatokę - odparł. - Do małej knajpki z owocami mo­ rza, za którą tęskniłem. - Popatrzył na mnie. - Ja stawiam. Prawdopodobnie zgadł, o czym myślałam: obiad w restau­ racji nie mieścił się w moim budżecie. Ale prędzej szlag by mnie trafił, niż przyjęłabym coś od niego po tym całym gada­ niu o plagiatowaniu jego życia. - Nie, dzięki - odparłam. - Nie potrzebna mi twoja szczo­ drość, ani szczodrość mojej babki. Z tyłu dobiegł nas ryk śmiechu. - Oni powinni ci postawić obiad w podziękowaniu za te dziewięć tysięcy - powiedział Hunter. - Możliwe, ale są zbyt pijani, żeby o tym pamiętać. - No dobra, nie będziesz czekać w limuzynie, kiedy my pójdziemy do knajpy. - W głosie Huntera zabrzmiała iryta­ cja. - Ktoś zapłaci za twój obiad, a ty go zjesz, albo powiem Gabe'owi, że jestem chłopcem stajennym. Westchnęłam ze znużeniem. - Właśnie rozwiązałam problem Manohara. Spłaciłam swoje zobowiązania. Nie możesz w nieskończoność grozić mi chłopcem stajennym i zmuszać, żebym robiła, co chcesz.

- 191 -

Zatrzymał limuzynę pod światłem. - Owszem, mogę. Przez kilka sekund mierzyliśmy się ze złością wzrokiem. By­ łam wściekła na niego za to, że mną manipuluje, i jeszcze bar­ dziej wściekła na siebie za to, że pozwalam mu zobaczyć mo­ ją wściekłość. Rzucił mi półuśmiech, unosząc pytająco brwi, a potem spojrzał na swojego roleksa, celowo starając się, że­ by sprawiało to wrażenie naturalnego odruchu. Wiedziałam, że zrobił to specjalnie, a jego przesłanie było jasne: „Ja mam kartę kredytową twojej babki, a ty nie". Hunter przechylił głowę na bok, jego uśmiech zniknął, a głos zniżył się do nieprzyjemnego warknięcia: - To tylko obiad. Ktoś za nami zatrąbił, ale on patrzył na mnie jeszcze przez kilka sekund, zanim ruszył dalej. - Ile schudłaś od przyjazdu tutaj? - zapytał. - „Pięć ki­ lo na pierwszorocznego" oznacza, ile się tyje, a nie ile się gubi. Zazwyczaj Hunter był jedną z najlepiej wychowanych osób, jakie znałam - przynajmniej pozornie. Pozwolił sobie na tak niegrzeczny komentarz do mojej wagi, ponieważ już i tak był na siebie zły, że zmusił mnie do pójścia na obiad. Zaczekałam, żeby sam posłuchał swojego tonu i poczuł się jeszcze bardziej winny. Najbardziej skuteczną taktyką z mojej strony było po­ wstrzymanie się od odpowiedzi, o ile oczywiście mogłam to

- 192-

wytrzymać. Hunter spodziewał się, że powiem mu coś nie­ przyjemnego, ale nie spodziewał się ciszy. - Wyglądasz świetnie - dodał szybko. - Zawsze wyglądasz świetnie. Chodzi mi tylko o to, że... - zawiesił głos. Obserwowałam go spod ronda kapelusza. Zmarszczył brwi, biorąc limuzyną tak ostry zakręt w pra­ wo, jak to tylko było możliwe na skrzyżowaniu pełnym re­ stauracji i głodnych mieszkańców Long Island. - Mówiłaś mi wcześniej, że nie wydajesz wszystkiego, co za­ robisz, na czynsz. Chodzisz do teatru i do kina, prawda? Mo­ głabyś wydawać trochę więcej na jedzenie. Restauracje są bar­ dzo ważną częścią kultury Nowego Jorku. - Masło orzechowe i krakersy w zupełności mi wystarczają - odparłam lekko. - Rozumiem, do czego zmierzasz, ale mu­ szę gdzieś wytyczyć granicę. Manohar odwrócił się i odezwał do nas przez okienko: - Dlaczego się nie wyprowadzisz z akademika? - zapytał. - Nie - powiedział cicho Hunter. - Nie! - pisnęła gdzieś z tyłu Summer. Manohar nie ustępował. - Nie opłacałoby ci się bardziej wynajmować mieszkania z większą liczbą współlokatorów? Pewnie warunki byłyby gor­ sze, ale przynajmniej byłoby cię na to stać. - Nie - powtórzył Hunter. Manohar przekrzywił głowę, żeby na niego popatrzeć.

- 193-

- Tak, to byłoby bardziej opłacalne - powiedziałam do Manohara. - Zrobiłam tak w wakacje. - Miała okropne doświadczenia, które ją przeraziły - do­ kończył Hunter. - Nic mnie nie przeraziło - sprzeciwiłam się. - Tylko roz­ złościło i sprawiło, że wyleciałam z pracy. - Powinno cię przerazić - stwierdził Hunter. - Manohar, ona nie żyje tu dostatecznie długo, żeby wiedzieć, komu moż­ na ufać. Musi mieszkać w akademiku, gdzie trzeba się mel­ dować w recepcji i można liczyć na ochronę. Nie wspominaj o tym więcej. - Ale to nie ma sensu - upierał się Manohar. - Skąd wiesz, że może ufać przypadkowym współlokatorkom z akademika? Na litość boską, Jordis pisze się przez o przekreślone! - Kiedy ją bliżej poznasz, przestaje być aż taka przerażają­ ca - powiedziałam. - A Summer mogłaby być seryjnym mordercą - zakoń­ czył Manohar. Z głębi limuzyny dobiegł nas chichot Summer. - To moje życie, Hunter, i obawiam się, że musisz zaufać moim decyzjom - oznajmiłam. - Przykro mi. Hunter, nie odrywając wzroku od drogi, sięgnął za siebie i zatrzasnął okienko. - Jesteś koszmarnie uparta! - wybuchnął na tyle głośno, że siedzący z tyłu chłopcy ucichli i zaczęli nasłuchiwać przy

- 194-

okienku, w jakim to mrocznym kierunku skręca nasza roz­ mowa. - Robisz to wszystko tylko po to, żeby zrobić na złość swojej babce - powiedział Hunter. - Jak możesz się upierać, że nie pasujesz do tej stadniny? Nie wydaje ci się, że trafienie tej trójki było oczywistym znakiem? - Tak samo dobrze jak ja wiesz, że trafienie trójki to tyl­ ko kwestia szczęścia. Mało brakowało, a wybrałabym do niej konia z numerem czwartym. - Ale nie zrobiłaś tego. Masz to we krwi. Słońce już zachodziło. Kiedy Hunter wjeżdżał limuzyną na zatłoczony parking, pomarańczowy blask świecił mu pro­ sto w niebieskie oczy, zmuszając do zmrużenia ich. W tym momencie wyglądał jak dzieciak, dwunastolatek, którego tak dawno temu poznałam w lecie na zielonych wzgó­ rzach, z jasnymi włosami rozświetlonymi słońcem. Powinniśmy nadal być przyjaciółmi. Byliśmy stworzeni, że­ by się przyjaźnić, a nie pozostawać wrogami. Może on także rozumiał, że ta sytuacja jest chora i dlatego próbował mnie przekonać, żebym przywłaszczyła sobie przywłaszczone przez niego dziedzictwo. - Nie mam tego we krwi. - Zniżyłam głos, ponieważ nie chciałam dzielić się tym z pozostałymi pasażerami limuzyny. - Autorki romansów cały czas piszą tak o swoich bohater­ kach. To bez sensu, żeby bohaterka miała we krwi stadninę,

- 195-

miasto, dzikie wybrzeże Pacyfiku albo szyby naftowe na roz­ ległych teksańskich polach należących do jej rodziców. Bo­ haterka nie może mieć miejsca we krwi, Hunter. Po prostu dorastała tam, jej apodyktyczna babka żąda, żeby tam wróci­ ła, a bohaterka w końcu temu ulega... - Ulega? - zapytał Hunter, unosząc jasne brwi. - W babskim romansie, nie w prawdziwym życiu. A potem wszyscy jednogłośnie powtarzają, że miała to we krwi, że­ by poprawić jej humor, ponieważ wróciła do stadniny, w któ­ rej wcale nie chciała być. Tyle że to jej nie poprawia humoru. Czuje się tak samo, jak zawsze, pamięta, że chciała zostać pi­ sarką i nie zamierzała spędzać życia w stadninie w Kentucky. - Jeszcze nie. - Hunter zatrzymał limuzynę na obrzeżach zapełnionego parkingu i zgasił silnik. - Ale zmienisz zdanie, kiedy zmęczysz się ubóstwem. Jestem tego pewien, bo kiedy miałem mało forsy, życie było do chrzanu. Gdybyś nie była bogata, nigdy, ale to przenigdy, nie zrezygnowałabyś z takiej okazji, jak przejęcie stadniny twojej babki. Nie chciałabyś zostawać pisarką, nie przyszłoby ci do głowy pozbawiać się wsparcia rodziny tylko po to, żeby zobaczyć, jak żyje połowa społeczeństwa. I na tym to właśnie polega w twoim przypad­ ku. Nie prowadzisz życia głodującej artystki, wpadłaś do nie­ go tylko z wizytą. Możesz się próbować utrzymywać ze stypen­ dium i napiwków w kawiarni, ale jeśli kiedyś stracisz pracę, trafisz do więzienia za cudzą trawkę albo coś ci się stanie, two-

- 196-

ja babka natychmiast pospieszy ci na ratunek. Wiesz o tym i ona o tym wie. Nie oszukuj się, nigdy nie będziesz biedna, niezależnie od tego, jak bardzo będziesz się starać. I w końcu sama to zrozumiesz. - Daj jej spokój! - krzyknął ktoś z tylnego siedzenia. - Wybierz kogoś w swojej klasie wagowej, Allen! - dodał drugi głos. Hunter zamrugał, ale zignorował to, że chłopcy z bractwa krzyczą na niego. - Erin, idziesz przez życie z wdziękiem i pewnością siebie, jakie wiążą się z rodowym bogactwem. Nigdy nie będziesz się kłaniać przed nikim tak, jak robiłby to ktoś z ubogiej ro­ dziny. Nawet jeśli będziesz rozpaczliwie potrzebować odrobi­ ny jedzenia, żeby nie umrzeć z głodu, może ci się wydawać, że o nie żebrzesz, ale ludzie dadzą ci je, ponieważ pomyślą, że masz prawo im rozkazywać. Nie potrafiłabyś żebrać, choć­ byś pękła. - Wysiadł z samochodu i zamknął za sobą drzwi. Podczas jego przemowy pozostali chłopcy i Summer zdoła­ li się wyturlać z tylnego siedzenia. Siedziałam sama w zapa­ dłej ciszy, patrząc na stare ceglane budynki, zniszczone przez atlantyckie wiatry, obca w obcym kraju. Chłopcy byli miej­ scowi i nawet Summer potrafiła się teraz lepiej wtopić w oto­ czenie, ale co ze mną? Stosowny na Derby kapelusz z szero­ kim rondem siedział mi sztywno na kolanach. Podskoczyłam, kiedy Hunter otworzył drzwi.

- 197-

- Przepraszam, nie chciałem cię nastraszyć. - Wyciągnął rękę, żeby pomóc mi wysiąść z samochodu.

***

Po następnych kilku godzinach, ogromnej porcji krewe­ tek i długiej jeździe limuzyną Hunter wysadził nas przed aka­ demikiem. Jeden z chłopaków z bractwa zwalił się na siedze­ nie pasażera, żeby pokierować go do zakładu pogrzebowego, gdzie trzeba było odstawić samochód. Mnie zaproponował tysiąc dolarów za moje rady, dzięki którym on i jego kole­ dzy zarobili dziewięć tysięcy. Policzyłam w głowie, ile godzin z dala od kawiarni mogłabym kupić za te pieniądze, ale czu­ łam na sobie wzrok Huntera, obserwującego biedną bogatą dziewuszkę. Odmówiłam. Summer przez cały wieczór tak się kleiła do Manohara (zresztą z wzajemnością), że zdziwiłam się, kiedy wróciła ze mną do pokoju. Ściągnęła spódnicę i stanęła chwiejnie, zaglą­ dając do otwartej szafy. Zrozumiałam, że chciała tylko zmienić uroczy strój stosowny na popołudnie w mieście na coś wygod­ nego, subtelniejszego i odpowiedniego na noc z nowym chło­ pakiem. Najwidoczniej Brian poszedł gdzieś na randkę. Byłam ciekawa, co Hunter ma zaplanowane na wieczór. Summer omal się nie przewróciła, zakładając obcisłe dżin­ sy. Od wejścia do pokoju prawie się nie odzywała - byłam

- 198-

pewna, że chce pogadać ze mną o tym, gdzie się wybiera, ale nie wie, co ma powiedzieć. Ja nie chciałam poruszać tema­ tu, żeby jej nie spłoszyć i nie sprawić, że zmieni plany. Dwo­ je nieznajomych, spotykających się dzięki szczęśliwemu zrzą­ dzeniu losu, zakochujących się w sobie - trudno było sobie wyobrazić coś bardziej romantycznego. Summer nie miała się czego wstydzić. Mimo wszystko była zawstydzona. Usiadła koło mnie na swoim łóżku i patrzyła, jak starannie czyszczę drogie i niesa­ mowicie wygodne kozaczki, które miałam na sobie. - Gdybym nie wróciła wieczorem... - zaczęła. - Mhhm? - ponagliłam ją, pokrywając podniszczone miej­ sce na czubku buta dodatkową warstwą pasty. - Nie martw się o mnie, będę na górze. Manohar ma wła­ sny pokój, tak samo jak ty. - To brzmi nieźle. - Spojrzałam na nią i uśmiechnęłam się. - Może dość już picia na dzisiaj? To ma być bardzo waż­ na noc. - Potencjalnie - skinęła głową Summer. - Nie zamierzam więcej pić. Jestem już trzeźwa. Dobra. Nie trzeźwa, ale trzeźwiejsza. - To świetnie. - Tylko martwię się o ciebie. - Summer ściągnęła sweter i znowu stanęła przed drzwiami szafy, czekając, aż pojawi się coś lepszego. - Ty i Hunter parę razy naprawdę zaczęliście

- 199-

sobie skakać do oczu. Kompletnie nie rozumiem, o co wam poszło. Poświęciłam całą uwagę butom, nakładając jeszcze więcej pasty na głębokie zadrapanie na skórze. - Wydaje mi się, że konie przypomniały nam o tym, dla­ czego od początku nie mogliśmy się dogadać. - Przynajmniej od pierwszej klasy gimnazjum. - Myślisz, że Hunter planuje dzisiaj jedną z tych swoich nocnych wypraw? - Takie odniosłam wrażenie. - Wciągnęła przez głowę swe­ ter i spojrzała na mnie, opierając ręce na biodrach. Czarny, opadający z ramienia sweter sprawiał, że wyglądała jeszcze bardziej seksownie i elegancko, niż sama by przypuszczała. Zrobiłaby na Manoharze piorunujące wrażenie, gdyby tylko nie chwiała się lekko na nogach. Chociaż może nie będzie mu to przeszkadzać. - Nie chcę cię tak zostawiać - powiedziała. - Nie zostawiasz mnie. - Machnęłam lekceważąco ręką, a w powietrzu uniósł się zapach pasty do butów. - W momen­ cie, w którym jedna z nas zrezygnuje z randki, żeby wspie­ rać drugą podczas ataku neurozy, będziemy musiały poważ­ nie przemyśleć naszą relację. Ale skoro już tam idziesz... Nie miałam ochoty prosić jej o kolejną przysługę, bo kie­ dy za pierwszym razem chciałam, żeby wycisnęła z Manohara informacje, pokłócili się, a ona przez trzy tygodnie bała się zrobić następny krok. Ale jeśli wszystko pójdzie dobrze,

-200-

ona i Manohar mieli dzielić ze sobą jego maleńką sypialnię. Uznałam, że można spróbować. - Możesz się dowiedzieć od Manohara, dokąd Hunter cho­ dzi w nocy? - J u ż go o to pytałam, nie ma pojęcia. Hunter powiedział, że nie będzie niczego mówił Manoharowi, skoro może dojść do naruszenia zasad bezpieczeństwa. Miał na myśli właśnie mnie. - Summer ściągnęła łopatki i dumnie wypięła pierś. - Ale to znaczy też, że nie chce, żebyś wiedziała, dokąd on chodzi. Zgadzałam się z nią, chociaż wydawało mi się prawdopo­ dobne, że celem wypraw Huntera była aksamitna sofa w ga­ binecie wróżbitki. Albo, co gorsza, pokój w akademiku nale­ żący do blondynki. Summer przechyliła głowę. - Chyba strasznie kochasz te buty. Roześmiałam się, uświadamiając sobie, jak pieczołowicie poleruję im czubki. - Kocham te buty, a w dodatku babka zapłaciła za nie ku­ pę kasy, kiedy byłam w liceum. Prawdopodobnie nigdy już nie kupię sobie takich kozaków. Dawno minęły dni, kiedy wra­ całam do domu, ściągałam je i wrzucałam do szafy, ponieważ wiedziałam, że jeśli się zniszczą, kupię po prostu nową parę. Staram się przedłużyć im życie, czyszcząc je i polerując, a po­ tem starannie chowając. - Po raz ostatni melancholijnym ge­ stem przetarłam obcas. - Zupełnie jak w Domku na prerii.

-201 -

Summer podeszła bliżej, żeby przyjrzeć się botkom. - W Domku na prerii zawinęłabyś je w papier i włożyła na najwyższą półkę. - Albo wykopała dla nich dziurę w ziemi i obsypała słomą, żeby pozostały świeże i zimne. - Mogłabyś jeszcze wsadzić je do beczki z solą. - Rany boskie, to są kozaczki, a nie śledzie! - przerwałam. - Powinnaś wziąć ten tysiąc dolarów - zauważyła Sum­ mer. - Zasłużyłaś na nie. Zaczekałam, aż wyjdzie na swoją potajemną schadzkę z Manoharem, a potem ściągnęłam z wieszaków w szafie wszystkie moje rzeczy i rzuciłam je na łóżko. Wyciągnęłam z szuflady w komodzie bieliznę, a na poduszce ułożyłam książki. Wszystkie należące do mnie rzeczy mieściły się na łóżku. Podzieliłam je na dwa stosy: te, które kupiła moja babka, i te, które kupiłam za pieniądze zarobione od przeprowadzki do Nowego Jorku. Bardzo, bardzo uważnie przyjrzałam się stosikowi rzeczy od babki i zaczęłam zastanawiać się nad ich wy­ rzuceniem. Mogłabym się pozbyć części z nich, ale na pewno nie potrafiłabym się rozstać z moim laptopem. Równie dobrze mogłabym wyrzucić do śmieci marzenia o karierze pisarskiej. A skoro nie byłam w stanie wyrzucić absolutnie wszystkiego, co od niej dostałam, sam pomysł stawał się bez sensu. Im dłużej o tym myślałam, tym bardziej uświadamiałam so­ bie, że nie znajduję odpowiedzi na argumenty Huntera. Tyl-

- 202 -

ko bogata dziewczyna mogłaby się zastanawiać nad wyrzuce­ niem cennych rzeczy tylko dlatego, że dostała je od kogoś, na kogo jest wściekła. Na taki gest mogli sobie pozwolić wy­ łącznie uprzywilejowani. Wstałam i popatrzyłam na bałagan na łóżku. Dość tego, tra­ ciłam tylko czas. Miałam pracę domową do zrobienia i kawiar­ nię, w której miałam się zameldować o szóstej rano. Zdjęłam z poduszki wszystkie książki z wyjątkiem podręcznika do ma­ tematyki. Na schodach rozległy się kroki, więc podniosłam głowę, jak­ bym mogła coś zobaczyć przez ścianę. To brzmiało jak szybkie kroki Huntera, ale godzina była niewłaściwa. Inna rzecz, że to był weekend, a Summer powiedziała przecież, że on prawdo­ podobnie gdzieś wychodzi. Rzeczywiście, kiedy ciężkie drzwi akademika zamknęły się, ostrożnie wyjrzałam przez okno i zobaczyłam wysoką sylwetkę Huntera w wieczornym tłumie przechodniów. Miał przerzu­ cony przez ramię płaszcz, którego będzie potrzebował, wraca­ jąc nad ranem, kiedy powietrze stanie się ciemne i lodowate. W następny czwartek grupa pisania kreatywnego dysku­ towała nad kolejnym z jego opowiadań. Do listy możliwych celów wypraw należało dopisać zaplecze baru, w którym pra­ cowała pewna kelnerka. Mogłam się dowiedzieć, dokąd cho­ dzi Hunter, tylko gdyby przestał się ze mną drażnić i powie­ dział mi to wprost.

-203 -

Stworzone przeze mnie w następnym tygodniu opowiada nie miało go do tego skłonić.

-204-

9

W dniu, w którym powinnam była oddać opowiadanie, by­ łam totalnie przerażona. Studenci, których teksty miały być omawiane na ponie­ działkowych zajęciach, musieli je złożyć w bibliotece w pią­ tek do południa. Za pięć dwunasta w piątek siedziałam na­ przeciwko informacji w czteropiętrowej bibliotece, a mój fotel, obity czerwonym sztucznym futrem, wydawałby mi się oryginalny i uroczy, gdyby rzeczone futro nie było posklejane ze starości i pokryte tajemniczymi plamami. Oburącz ściska­ łam Wszystko jest możliwe, zgięta w pół, pozwalając, żeby mój

pot zanieczyszczał kartki, chociaż zazwyczaj wolałam odda­ wać opowiadania w idealnym stanie - uważałam, że wtedy

- 205 -

wyglądają bardziej profesjonalnie i będą zniechęcać czytel­ ników do pastwienia się nad nimi podczas dyskusji na zaję­ ciach. Na wielkim elektronicznym zegarze przy wypożyczalni je­ denasta pięćdziesiąt pięć zmieniła się w jedenastą pięćdzie­ siąt sześć. Musiałam oddać opowiadanie, ale nie potrafiłam się na to zdobyć. Napisałam je w konkretnym celu, żeby znie­ chęcić Huntera do kolejnego powtórzenia cyklu polegające­ go na szukaniu mojego towarzystwa, dokuczaniu mi i pisaniu erotycznego opowiadania o kimś innym. Jeśli to opowiada­ nie nie skłoni go, żeby mi powiedział, co naprawdę czuje, nic nie zdoła tego osiągnąć. Problem polegał na tym, że aby skłonić Huntera do odsłonienia się, sama odsłoniłam się zdecydowanie za bardzo. Inne pisane na zajęcia opowiadania były fikcyjnym przedsta­ wieniem wydarzeń z mojego życia. W tym nie było ani gra­ ma fikcji. O jedenastej pięćdziesiąt siedem zaczęłam wszystko rozwa­ żać od początku. Dlaczego właściwie napisałam to opowia­ danie? Co mnie do tego podkusiło? Mogłam szybko napisać coś innego - byłoby do niczego, ale przynajmniej ochroniłoby moją duszę przed wścibskimi spojrzeniami kolegów z grupy. Nie mogłam ryzykować. Niewykluczone, że Gabe miał ja­ kiś sposób, żeby się dowiedzieć, czy opowiadanie zostało od­ dane w terminie. W dodatku ktoś z moich kolegów mógł

-206-

za kilka minut pojawić się w bibliotece i poprosić o teczkę, żeby przeczytać teksty jeszcze przed weekendem. Wszystko by się wydało, moje oceny by ucierpiały, a marzenia o stażu przepadły na zawsze. Skórka nie była warta wyprawki. O jedenastej pięćdziesiąt dziewięć wytarłam mokre od po­ tu dłonie o zmechacony fotel, przemaszerowałam przez hol i poprosiłam bibliotekarza, żeby włożył moje opowiadanie do teczki warsztatów pisania kreatywnego. Zanim zdążyłam zmienić zdanie, uciekłam na drugą stro­ nę holu, obok foteli i schodami na górę. Pieniądze zarobione w wakacje kończyły się szybciej, niż się spodziewałam, więc zgłosiłam się na dodatkowe zmiany w ka­ wiarni przez cały weekend. Musiałam napisać esej na temat literatury kolonialnej (fuj!) w dwugodzinnym okienku po­ przedzającym zajęcia z tańca brzucha, więc nie miałam ani chwili do stracenia. Usiadłam przy stoliku na piętrze, przy szklanej ścianie, przez którą widziałam hol na parterze. To by­ ło moje ulubione miejsce do pracy - szum czteropiętrowej bi­ blioteki stanowił idealne tło muzyczne w sytuacji, kiedy zo­ stałam pozbawiona odtwarzacza i słuchawek. Byłam całkowicie pewna, że szum jest taki sam, jak zawsze. Skanery w wypożyczalni piętro niżej buczały cicho, winda jeź­ dziła w górę i w dół, a siedzące w pobliżu dziewczęta gada­ ły zdecydowanie zbyt głośno, biorąc pod uwagę, że znajdo­ wały się w bibliotece. Coś się jednak zmieniło. Coś sprawiło,

-207-

że podniosłam głowę znad laptopa i spojrzałam na stanowi­ sko informacji. Hunter wypożyczał opowiadania, żeby je przeczytać. Wziął teczkę i dał w zastaw legitymację studencką, a po­ tem skierował się do foteli, gdzie wcześniej sama siedziałam. Nie było w tym nic niezwykłego, to najwygodniejsze miejsce, jeśli wpadało się do biblioteki tylko po to, żeby przeczytać teksty na zajęcia. Ominął mój kosmaty czerwony fotel i wy­ brał ogromne siedzisko z ramą z rzeźbionego drewna, obi­ te złocistym aksamitem i stylizowane na królewski tron. Tym razem jednak nie wyglądał po królewsku, ogromny fo­ tel sprawił, że zaczął się wydawać mniejszy. Sprawiał wrażenie młodszego niż był, czytając z podwiniętymi nogami opowiada­ nia. Nie widziałam, żeby siedział w ten sposób od czasów gim­ nazjum, kiedy przypadkiem znalazłam go czytającego książ­ kę pod drzewem na pastwisku. Nie siadał tak, jeśli wiedział, że ktoś na niego patrzy. Obserwowałam go. Wiedziałam, że czyta akurat moje opo­ wiadanie, ponieważ używałam białego papieru lepszej jako­ ści - był to jeden z niewielu luksusów, na jakie sobie jeszcze pozwalałam. Bardzo długo patrzył w jedną stronę, przewrócił kartkę wstecz, jeszcze raz przeczytał cały fragment. Sprawiał wrażenie poruszonego, a ja zastanawiałam się, który z wielu poruszających akapitów czytał, szacując to po liczbie stron, które mu zostały do końca. Nie byłam pewna.

- 208-

Kiedy doczytał do końca, podniósł opowiadanie i patrzył się na nie przez kilka minut. Przeciągnął się i usiadł znowu, żeby przeczytać dwa pozostałe, ale później znowu wyjął śnież­ nobiałe kartki. Przeczytał je jeszcze raz, wsunął do teczki, od­ dał ją do informacji i wyszedł z biblioteki. Zanotował sobie mnóstwo rzeczy dotyczących dwóch pozostałych opowiadań, ale po przeczytaniu mojego, za pierwszym i drugim razem, nie zapisał ani słowa. Może postanowił osobiście przekazać mi swoje komenta­ rze. Przez cały weekend podświadomie spodziewałam się, że stanie przede mną, kiedy będę pracowała w kawiarni, siedzia­ ła z Summer na kocu w parku i czytała książkę albo pisała coś w swoim pokoju i nasłuchiwała jego kroków na schodach. Nie zrobił tego, w ogóle nie pokazał mi się na oczy. Moje opo­ wiadanie nie wywarło na nim takiego efektu, jak się spodzie­ wałam. Mimo wszystko znowu jego było na wierzchu. Myślałam tak aż do poniedziałkowych zajęć.

-209-

Wszystko jest możliwe Erin Blackwell

Zastukała do drzwi szafy i otworzyła je powoli. Jej córka prawdopodobnie jak zwykle miała słuchawki w uszach i nie usłyszała pukania, ale starała się jej nie zaskoczyć. Jej córka reagowała bardzo gwałtownie, jeśli została zaskoczona - le­ karze powiedzieli, że dzieje się tak czasem, gdy dziecko jest świadkiem przemocy domowej. Córka spojrzała na nią spokojnie z umoszczonego z podu­ szek gniazda w szafie i uśmiechnęła się. - Cześć. - Cześć. - Ona także zatonęła w puchowej miękkości. Co czytasz? Córka pokazała jej okładkę: Duma i uprzedzenie.

-210-

- Chyba już to kiedyś czytałaś? - Ze cztery razy. Ale za każdym razem jest coraz lepsze. Wierzyła swojej córce, chociaż sama nigdy nie garnęła się do książek - widziała jednak kilka różnych wersji filmowych i se­ rialowych tej powieści, a te nowsze były zdecydowanie lepsze. - No nic, ja się już położę - skłamała. - Nie siedź za długo nad książką, dobrze? - Nie będę - obiecała córka. Pochyliła znowu głowę nad książkę, zanim jeszcze jej matka zamknęła drzwi. Najprawdo­ podobniej ona także kłamała. Wypełniwszy ten obowiązek, pobiegła w dół ogromnymi schodami, starając się, żeby to nie wyglądało, jakby się spie­ szyła. Przeszła obok gabinetu, w którym jej matka nadal ślę­ czała nad firmowymi dokumentami, nie mogąc się doczekać, aż stanie się lepsza, mądrzejsza, bogatsza i coraz bardziej nudna. Gdyby matka wyszła w tym momencie z gabinetu, powiedziałaby jej, że idzie tylko do kuchni, żeby coś prze­ gryźć. Ale jej matka, tak samo jak jej córka, została spokoj­ nie za zamkniętymi drzwiami. Jak najciszej wyślizgnęła się przez tylne drzwi, pamiętając, że mogą skrzypnąć, jeśli otworzy je za szeroko, i zaczęła się czuć głupio. Miała trzydzieści dwa lata, o wiele za dużo, żeby wymykać się z domu za plecami swojej matki i córki. Ale trzydzieści dwa lata to było zdecydowanie za mało, że­ by mieć dwunastoletnie dziecko. Jako osiemnastolatka ucie-

-211 -

kła przed absolutnymi rządami matki do Hollywood, żeby udowodnić swoją wartość i zrobić karierę jako aktorka. W wie­ ku dwudziestu lat urodziła córeczkę, a teraz wróciła do domu, żeby uciec przez żelazną pięścią ojca swojego dziecka. Nie zamierzała tutaj zostawać - powtarzała to sobie, przeska­ kując ze stopni werandy nad wysypaną żwirem ścieżką na po­ krytą rosą trawę, która mogła stłumić jej kroki. Kiedy szła przez wilgotną noc w kierunku stajni, czuła, że zbliża się do swoje­ go życiowego przeznaczenia po długim i bezużytecznym błą­ dzeniu na manowcach. Nowy mężczyzna w jej życiu sprawił, że wszystko wydawało się jej możliwe. Zabiorą jego syna i jej cór­ kę, oddzielą przeszłość grubą kreską i zaczną nowe życie. Nie rozmawiali jeszcze o tym, ale była pewna, że im się uda. „Tak samo, jak udało ci się zrobić karierę w Hollywood" powiedział głos w jej głowie, ale gdyby kiedykolwiek go słu­ chała, nigdy nie spróbowałaby gonić za swoimi marzeniami. To prawda, że nic z tych marzeń nie wyszło, ale wolała tracić czas na ich ściganie niż w wieku osiemnastu lat zostać tutaj i zawiesić wszystkie marzenia w pomalowanej na czarno sto­ dole, żeby starzały się i schły razem z liśćmi tytoniu. Ogromny dom matki, otoczony zielonymi trawiastymi wzgó­ rzami, wyglądał jak okręt na sztormowych falach. U stóp jed­ nego ze wzgórz widziała tylko gwiazdy na czarnym niebie nad sobą, ale kiedy zaczęła się na niego wspinać, stopniowo w po­ lu jej widzenia pojawiła się długa i niska stajnia. Detale stare-

- 2 1 2 -

go budynku roztapiały się w mroku nocy, wyglądał jak czarny monolit zasłaniający gwiazdy. Tylko otwarte drzwi wypełniało jasne światło, a w powietrzu unosił się zapach dymu papiero­ sowego. Czekał na nią. Była zaskoczona intensywną falą pożądania, która ją ogar­ nęła. Czuła się podobnie setki razy w liceum, tysiące razy przez ten cudowny rok w Hollywood, kiedy wciąż wydawało jej się, że świat należy do niej. Od tamtego czasu bardzo rzadko tak się czuła - może kilka razy w obecności ojca jej dziecka. Za każ­ dym razem, kiedy ją uderzył, a następnego dnia przepraszał, przypomnienie sobie tamtego uczucia stawało się coraz trud­ niejsze. Coraz szybciej szła po mokrej trawie, aż w końcu za­ częła biec w kierunku tego pożądania. Mężczyzna zobaczył ją i wysokim butem zadeptał papie­ rosa. Roześmiał się, złapał ją w ramiona i zakręcił nią przed stajnią. W odróżnieniu od niej, nie dorastał tutaj. Wychowy­ wał się daleko stąd, ale w podobnym miejscu, a ona miała poczucie, że zna go znacznie dłużej niż tylko od miesiąca. - Nie rozmyśliłaś się. - Oparł czoło o jej czoło i powie­ dział te słowa ze śmiechem. Był wysokim, silnym i pogodnym mężczyzną, a w jego głosie zawsze krył się uśmiech. Nie po­ tępiał jej za to, że go pragnęła. - Nie rozmyśliłam się. - Wzięła go za szorstką dłoń i po­ prowadziła przez doskonale znany labirynt - obok kantorka,

-213-

głównym przejściem między końskimi boksami, do magazy­ nu na końcu. Przyprowadzała tu dawniej mężczyzn, kiedy była nastolat­ ką i pragnęła się tylko stąd wydostać. Wtedy tego nie żało­ wała, ale kiedy teraz patrzyła na to z perspektywy czasu, nie wykluczała, że tamte wybryki i reakcja matki, gdy się o tym dowiedziała, dolały oliwy do ognia i sprawiły, że uciekła trzy tysiące kilometrów stąd. Nadal obawiała się reakcji matki, ale przy odrobinie szczęścia matka nie dowie się o tym, do­ póki jej związek z tym mężczyzną, jej rówieśnikiem, nie sta­ nie się pewny i szczęśliwy. - Jesteś prześliczna - uśmiechnął się, przesuwając zgru­ białymi palcami po puklach jej włosów. - Myślałem, że zna­ lazłem pracę w raju i rzeczywiście, nagle pojawił się tu zni­ kąd anioł. - Wcale nie znikąd - roześmiała się. - Z autobusu o dru­ giej trzydzieści z Glendale. Przygryzła wargę, żałując tego głupiego żartu. Jako nasto­ latka rzuciłaby całą serię takich docinków, prowokując chłopa­ ka, żeby próbował na nie szybko odpowiadać. Ojciec jej dziec­ ka traktował takie żarty jak próby udowadniania mu, że uważa się za mądrzejszą od niego, i dwa razy uderzył ją z ich powo­ du. Dokładnie dwa razy. Zapamiętywała wszystko. Nowy mężczyzna w jej życiu uśmiechnął się tylko i lekko dotknął palcem jej nosa. Łagodnie ułożył ją na zapadniętym

-214-

materacu, przykrytym czystą, wypłowiałą narzutą, a potem ze zdumiewającą siłą przycisnął ustami jej usta. Poczuła smak papierosów, miętówek i ukojenia. Później ubrali się. - Możesz się nie spieszyć - zażartował z materaca, a ona wkładała poszczególne części garderoby, udając, że poru­ sza się wstecz. Wyszła z nim na zewnątrz, żeby mógł zapalić papierosa. Sama nie paliła i w innych okolicznościach ten za­ pach i nałóg drażniłyby ją, ale w przypadku tego mężczyzny sprawiały wrażenie jego części - niedoskonałej, ale szczerej. Zaproponował jej papierosa, a ona powinna go przyjąć, a potem jeszcze jednego. Dzięki temu pozostaliby na ze­ wnątrz i mieliby gdzie uciekać, kiedy ojciec jej dziecka wpadł do wielkiego domu jej matki przez frontowe drzwi, a potem wypadł przez tylne. Odmówiła jednak, a żeby zagospodarować tych kilka mi­ nut, zanim jej matka zakończy na dzisiaj pracę i może zacząć jej szukać, żeby sprawdzić, czy znowu nie uciekła, poprosiła tego życzliwego mężczyznę, żeby pokazał jej konie. Oglądała je już po przyjeździe do domu, gładziła je na powitanie i jeź­ dziła na nich, ale teraz chciała na nie spojrzeć jego oczami. Weszli do boksu potężnego brązowego ogiera, w następ­ nym omówili szanse siwego dwulatka, a potem przeszli do karej klaczy. Mężczyzna powiedział, że podobno ta klacz wy­ gląda zupełnie jak jej matka, która była w stajni czternaście

-215-

lat temu, kiedy kobieta wyjeżdżała z domu. Pomyślała, że coś musiało mu się pomylić. Nie chciała mu wytykać błędu, ale nie poznawała tego konia. Zdjęła dłoń z kłębu klaczy i położyła na piersi mężczyzny spokojnym ruchem, żeby nie spłoszyć konia. - Słyszałeś coś? Mężczyzna spojrzał na nią z niedowierzaniem i popatrzył na drzwi stajni. Rozległ się łomot, przekleństwo, ojciec jej dziecka zawołał ze złością jej imię, które powtórzyła jej mat­ ka, cichszym głosem gdzieś w oddali. W następnej chwili je­ go sylwetka zatarasowała otwarte drzwi boksu. Nie miała czasu wyjaśnić swojemu kochankowi, że intruz jej ojcem jej dziecka, który musiał się domyślić, że uciekła do matki i w końcu zdołał ją odnaleźć. Nie miała czasu wyjaśnić ojcu jej dziecka, że nigdy, prze­ nigdy nie należy krzyczeć przy koniach. Klacz stanęła dęba. Kobieta spróbowała zrobić unik, ale tuż za nią stał jej kochanek. Podkowa klaczy, wzmocniona masą setek kilogramów, uderzyła ją w skroń. Zginęła na miejscu, a przynajmniej tak mi powiedziano. Być może powiedziano tak tylko, żeby mnie pocieszyć, a cała ta historia o bezbolesnej śmierci była jednym wielkim kłam­ stwem. Nigdy się tego nie dowiem. Siedziałam wtedy w sza­ fie ze słuchawkami na uszach, czytając po raz piąty Dumę i uprzedzenie.

-216-

Ale gdyby zachowała przytomność jeszcze przez króciutką chwilę, wiem, co by pomyślała. Kiedy zaczynasz życie na no­ wo i wszystko jest możliwe, „wszystko" może oznaczać tak­ że przedwczesną śmierć.

-217-

10

- To starsza siostra twojego pierwszego opowiadania, któ­ ra zeszła na złą drogę, zaczęła ćpać, a teraz jest na odwyku orzekł Manohar. Byłam przyzwyczajona do tego, że grupa wybucha śmie­ chem, kiedy Manohar komentuje moje opowiadanie, ale ten wybuch przypominał prawdziwą eksplozję. Zupełnie jakby wszyscy koledzy od dwóch tygodni wstrzymywali oddech, czekając, aż napiszę nowe opowiadanie, a Manohar je sko­ mentuje. - Wydaje mi się, że jest lepsze od tego pierwszego - powie­ dział, kiedy śmiechy ucichły. - Ale nadal kompletnie niere­ alistyczne.

-218-

Teraz już wszystko rozumiałam. Hunter przeczytał moje opowiadanie w bibliotece, poszedł prosto do Manohara i wyja­ śnił mu, co napisałam. Czy nie byłoby przekomiczne, zadrwić sobie ze mnie na zajęciach, mówiąc, że ta historia jest niere­ alistyczna, podczas kiedy była to najprawdziwsza rzecz, jaką w życiu napisałam? Na początku zajęć pomyślałam, że siedzą­ cy na końcu stołu Hunter wygląda, jakby się źle czuł, i zasta­ nawiałam się od nowa, czy moje opowiadanie zrobiło na nim takie wrażenie. Teraz już wiedziałam, że się myliłam, i byłam na niego wściekła. - Dlaczego zawsze musisz komentować pierwszy? - ryknę­ łam, zanim Manohar zdążył powiedzieć coś więcej. Rozejrzał się. - Ponieważ siedzę w tym miejscu. Spojrzałam na Gabe'a. - Dlaczego Manohar zawsze komentuje pierwszy? To nie fair. Gabe położył rękę na mojej dłoni i powiedział tak cicho, że nie byłam pewna, czy chce, żeby słyszała go reszta grupy: - To nie jest gra strategiczna. Nie miał nawet pojęcia, o czym mówi. - Oto moje zastrzeżenie - odparłam na tyle głośno, żeby wszyscy mnie słyszeli. - Manohar oznajmia, że moje opowia­ danie jest nierealistyczne. Zaszczepia wszystkim takie prze­ konanie i pozostałe opinie będą po zbliżonej linii. Zasta-

-219-

nawiam się, czy wszyscy pozostali naprawdę uważają, że to opowiadanie jest nierealistyczne, czy po prostu Manohar za­ chowuje się tak jak zwykle. - Ja też tak pomyślałem - odezwał się chłopak po przeciw­ nej stronie stołu, podnosząc lekko rękę. - Ja też - przyznał Kyle Od Wilków. - Ale rozgrywa się przecież w podobnym miejscu, co pierw­ sze opowiadanie - przypomniałam. - Wszyscy się zgadzali, że to pierwsze było realistyczne. Niewykluczone, że usłyszałam to tylko od Huntera. - To też jest realistyczne, jeśli mówimy o dekoracjach - wy­ jaśnił Manohar. - Nierealistyczny jest ten przesadzony me­ lodramat. W pierwszym opowiadaniu pokazałaś młodą parę, która chce iść w krzaki i robić tam brzydkie rzeczy. Summer rzuciła w niego przez stół długopisem. - Świnia. Manohar zrobił unik. - Tamto opowiadanie nie było przynajmniej aż tak nacią­ gane. Tutaj masz trójkąt miłosny, potajemną schadzkę w no­ cy i tragiczną śmierć. To brzmi jak scenariusz filmu telewi­ zyjnego. - A co złego jest w filmach telewizyjnych? - zapytałam, starając się nie pogrążyć jeszcze bardziej. - Ten przemysł za­ trudnia mnóstwo ludzi, zarówno aktorów, jak i scenarzy­ stów.

-

220-

Byłam tak zirytowana, że nie miałam nawet dość siły wo­ li, żeby napisać w notesie STAŻ. - Po prostu uważam, że stać cię na więcej - odparł Ma­ nohar. - Jak to? - zażądałam odpowiedzi. - Uważam, że potrafisz napisać bardziej realistyczne opo­ wiadanie. - A skąd wiesz, że coś takiego się nie wydarzyło? - Usły­ szałam, że mój głos odbija się echem od sufitu, co oznaczało, że prawie krzyczałam, ale wyzwanie rzucone przez Manohara miało wymiar osobisty. - To się nie mogło wydarzyć - powiedział. - Skąd wiesz? Hunter przerwał nam obojgu. - Manohar, czy przyszło ci do głowy, że to opowiadanie może być prawdziwe? - Położył dłonie płasko na stole. - A skąd ty to możesz wiedzieć? - zapytał Manohar, ale wi­ dać było, że zaczyna się nad tym zastanawiać. Najwyraźniej uświadomił sobie, że Hunter i ja znaliśmy się już wcześniej, Hunter zna moją przeszłość i najwyraźniej Hunter zna tę hi­ storię. - Widzę, że jest wytrącona z równowagi - Hunter wska­ zał mnie i spojrzał znów na Manohara. - Umiem dodać dwa do dwóch, mam lepsze zdolności obserwacyjne niż ty. Popatrz na nią!

-221 -

Teraz z kolei echo słów Huntera odbiło się od sufitu. Za­ padła cisza równie ciężka i ciemna, jak chmury za oknem. Podskórne napięcie przemykało jak samochody po ulicy. Wiedziałam, że ktokolwiek się odezwie i przerwie tę ciszę, będzie mógł zmienić aktualną atmosferę w grupie i przejąć kontrolę nad dyskusją. Powinnam była to zrobić. Powinnam przejąć kontrolę nad dyskusją o moim opowiadaniu, dzięki te­ mu Gabe zobaczyłby, jak poważnie traktuję własną twórczość. Nie potrafiłam tego zrobić. Wbijałam wzrok w leżący przede mną egzemplarz Wszystko jest możliwe, a mój żołądek zacisnął

się w supeł. - Przepraszam - wybuchnął Hunter. - Manohar, to, co po­ wiedziałem, było niestosowne. Gabe, przepraszam, że wtrą­ ciłem się poza kolejnością. Erin... Urwał, czekając, aż podniosę głowę. Nie zamierzał mówić dalej i groziło nam, że znowu zapadnie cisza, jeśli na niego nie popatrzę. Rzuciłam mu spojrzenie spod zsuniętej na oczy grzywki. - Przepraszam cię, Erin. - Rzucił mi pewny siebie uśmiech, ale w jego oczach wciąż była złość. - Wiem, że potrafisz bro­ nić własnego opowiadania. - Wszystko w porządku? - Isabelle położyła rękę na jego nadgarstku, uspokajając go, zupełnie jakby z nim chodziła. - Nie - mruknął. - Jestem zmęczony. - Popatrzył na stół przed sobą. - I zgubiłem gdzieś długopis.

- 222 -

Isabelle, podobnie jak trzy inne osoby koło niego, zanur­ kowała pod stół, żeby poszukać długopisu. - Brian? - odezwał się nagle Gabe. - J a ? - Brian zamrugał z zaskoczenia. - A, moja kolej! Bar­ dzo mi się podobało to opowiadanie. Przypominało mi skrzy­ żowanie twórczości Danielle Steele i Wielkiej wygranej. Grupa roześmiała się niepewnie i widać było, że pozostali nie doszli jeszcze do siebie po wybuchu Huntera. Po tym, jak zasiał w nich przekonanie, że ta historia może być prawdzi­ wa, starali się szanować moje uczucia i nie powiedzieć za du­ żo. Tak czy inaczej nie słuchałam ich. Ściskałam pobielały­ mi palcami blat stołu i starałam się zwolnić oddech, patrząc na opowiadanie. Aż za dobrze pamiętałam o obecności Hun­ tera, który znajdował się tuż poza polem mojego widzenia. Zerwałam się z miejsca, kiedy Gabe ogłosił koniec zajęć. - Erin! - zawołała Summer. - Nie mam czasu - rzuciłam przez ramię. - Wyleją mnie. Szef powiedział, że siedem spóźnień i mnie wyrzuci. Gabe otworzył usta, jakby chciał mi coś powiedzieć. Prze­ biegłam koło niego i wypadłam z budynku uniwersyteckie­ go na ulicę. Ostry, zimny, pachnący benzyną wiatr uderzył mnie w twarz. Zatrzymałam się, żeby założyć płaszcz, nie upuszczając przy tym torby, a potem ruszyłam pospiesznie w stronę kawiarni, mija-

- 223 -

jąc obok parku dwóch policjantów na koniach, które prychały do siebie. Starałam się otrząsnąć spod wpływu własnego opo­ wiadania i mdlącego uczucia, które ogarniało mnie, kiedy my­ ślałam o siedzącym na końcu stołu Hunterze. Szkodziłam nam obojgu. Byliśmy w Nowym Jorku, zaczynaliśmy nowe życia, nie mieliśmy żadnego powodu, żeby krążyć wokół siebie i wypo­ minać sobie nawzajem wydarzenia z Kentucky. Kiedy weszłam przez drzwi na zapleczu kawiarni, przysięgłam sobie, że przez następnych kilka godzin będę się troszczyć tylko o uśmiech gości i podawanie im cholernie pysznej kawy. Zawsze musiał być ten pierwszy raz. Jednak kiedy stałam za ladą i przyjmowałam zamówienia, stolik przy oknie, przy którym siedziałam z Hunterem, znaj­ dował się dokładnie naprzeciwko mnie. Za każdym razem, kiedy obsłużyłam klienta i czekałam, aż następny podejdzie, patrzyłam na ten stolik i puste krzesła. W końcu trafiła się spokojniejsza chwila, więc udałam, że muszę przynieść z magazynu syrop czekoladowy i wycią­ gnęłam egzemplarze Wszystko jest możliwe. Wstrzymałam od­

dech i przekartkowałam plik w poszukiwaniu egzemplarza Huntera. Ku mojej furii podpisał się na pierwszej stronie, ale nie zamieścił ani jednej uwagi. Gabe napisał ołówkiem na końcu opowiadania:

-

224-

Erin, Wydaje mi się, że zmierzasz w złym kierunku. Nie sądzisz,

że

mam rację?

W tej chwili do lady podeszli Manohar, Brian i Summer. - Poproszę latte - odezwała się Summer na tyle głośno, żeby usłyszał ją mój szef na zapleczu. - I koniecznie narysuj mi na niej serduszko, ślicznie ci wychodzą. - Półgłosem za­ pytała: - To była prawdziwa historia, tak? Skinęłam głową, patrząc kątem oka na Manohara i Briana, którzy przysunęli się bliżej, żeby wszystko słyszeć. - Ale nie o tobie, skoro jesteś cała i zdrowa - stwierdziła Summer. - O twojej matce? Skinęłam głową. Otworzyli szeroko oczy. - Czy ona... - zaczęła Summer, ale urwała, widząc wyraz mojej twarzy. Briana to nie powstrzymało. - Ale... twój tata jest jej mężem z tego opowiadania. - Nie jest mężem - mruknęła półgłosem Summer. - Tyl­ ko ojcem jej dziecka. - Nieważne - machnął ręką Brian. - Co się z nim stało? Otwarłam usta i nie byłam w stanie wydobyć z siebie gło­ su. Moja mama nie żyła, więc dlaczego pytania o tatę bola­ ły jeszcze bardziej?

- 225 -

- Gdzie on jest? - Brian nie odpuścił. Przełknęłam ślinę. - Kiedy ostatnio o nim słyszałam, był w Vancouver. - Ostatnio, czyli kiedy? - zapytała Summer. - Sześć lat temu. Sześć lat, trzy miesiące, dwa tygodnie i trzy dni. - A ten kochanek z opowiadania... co się z nim stało? - Manohar sprawiał wrażenie autentycznie zaciekawionego tym melodramatem wziętym z życia. - Dalej pracuje u mojej babki. - Summer spojrzała na mnie pytająco, więc potwierdziłam. - To tata Huntera. - Niemożliwe! - wykrzyknął Brian. Cała trójka popatrzy­ ła na mnie ze zdumieniem. Obejrzałam się na drzwi na zaplecze, spodziewając się, że zaraz pojawi się poirytowany szef. Spojrzałam ze złością na Briana. - Co mogę panu podać? - Czy Hunter jest podobny do swojego taty? - chciała wie­ dzieć Summer. - Tak. - Jeśli nie zamierzają mi powiedzieć, czego chcą, dostaną czarną kawę. Wstawiłam kubeczek pod kranik. Na wynos, tak? - A czy ty jesteś podobna do mamy? - zapytał Brian. - Nie - odparłam. - Gen rudości przeskoczył jedno poko­ lenie. Jestem podobna do babki.

- 226-

- Ale skoro twoja mama i tata Huntera byli razem, to czy ty i Hunter nie jesteście jak brat i siostra? - Brian uparł się ciągnąć temat. - Nie! - krzyknęłam jednocześnie z Summer i Manoharem. Znowu obejrzałam się na drzwi. - Słuchajcie, będę miała przez was kłopoty. Napisałam to opowiadanie, bo myślałam, że kiedy zrzucę to z serca, będzie mi łatwiej rozmawiać z Hunterem. Zamiast tego czuję się mi­ lion razy gorzej i nie mam ochoty o tym gadać, jasne? - Kiedy masz przerwę? - zapytał Manohar. - O dziewiątej - odparłam nieufnie. - W takim razie zajrzę tu. - Manohar najwyraźniej ina­ czej niż reszta świata rozumiał frazę „nie mam ochoty o tym gadać". Zabrali kubki na wynos i wyszli z kawiarni, zostawiając mnie, żebym obsługiwała nieznajomych i kisiła się we własnym sosie. Rzeczywiście, punktualnie o godzinie dziewiątej Manohar po­ jawił się znowu, tym razem sam. Pomachał do mnie dyskretnie i usiadł przy oknie, przy stoliku Huntera. Usiadłam naprzeciwko niego i podsunęłam mu latte z na­ rysowanym na pianie tyłkiem. Nie zwrócił na nie uwagi. Skoncentrował na mnie spojrze­ nie ciemnych oczu. - To nie Summer mnie tu przysłała. - Czyli Hunter?

- 227 -

- Hunter! - wykrzyknął Manohar. - Hunter świrował ca­ ły weekend. Znaczy, świrował jak na Huntera, czyli siedział cicho i się alienował. Myślałem, że się przeziębił, ale teraz się domyślam, że przeczytał w piątek twoje opowiadanie. Pochylił się do mnie. - Nie miałem pojęcia, że w tej histo­ rii jest choćby źdźbło prawdy. Inaczej nie powiedziałbym te­ go wszystkiego na zajęciach. Zamrugałam ze zdziwienia, nie wierząc w pierwszej chwili w to, co usłyszałam: coś w rodzaju przeprosin z ust Manohara. Po wszystkim tym, co zafundował mi przez ostatnich kil­ ka tygodni, nie byłam może gotowa dawać mu buzi na zgodę, ale zdołałam wzruszyć ramionami i powiedzieć powoli: - Nie ma sprawy. - Właśnie że jest. Próbowałem po zajęciach przeprosić Huntera, ale kazał mi się odpieprzyć. - Manohar ze znuże­ niem oparł się wygodniej na krześle. - Postanowiłem w takim razie zwrócić się do ciebie. O dziwo, ty się wydajesz w tym momencie rozsądniejsza. Westchnęłam i oparłam podbródek na dłoniach. - Możemy wrócić do tego kawałka, w którym mnie prze­ praszasz? Machnął ręką w powietrzu. - Pamiętaj, żeby nie dopatrywać się w tym zbyt wiele. To, że twoje opowiadanie jest oparte na faktach, nie poprawia mojej opinii o nim.

- 228 -

- Dzięki. Uniósł dłoń, żeby mnie uciszyć. - Na logikę, jeśli piszemy coś opartego na faktach, to powin­ no się to wydawać realistyczne, ale wcale tak nie jest. Na przy­ kład mój ojciec gra muzykę bluegrass na banjo i uwielbia co­ untry. Jest maklerem, ale uważa, że minął się z powołaniem. Za każdym razem, kiedy piszę opowiadanie, zastanawiam się nad umieszczeniem w nim postaci hinduskiego ojca, który gra na banjo. Potrafiłbym to świetnie wykorzystać, banjo to wspa­ niały symbol i tak dalej. Ale ludzie powiedzieliby, że to nie jest realistyczne. Otworzyłam usta, żeby mu powiedzieć, że to najciekaw­ sza i najbardziej wiarygodna rzecz, jakiej się o nim dowie­ działam. Po raz pierwszy sprawiał wrażenie żywego człowieka wstydzącego się trochę swojej rodziny, a nie tylko eleganc­ kiego chłopaka pochodzenia hinduskiego, z parszywym cha­ rakterem. Zdecydowanie wolałabym przeczytać opowiada­ nie o jego brzdąkającym na banjo tacie, zamiast nadmiernie pokomplikowanego dystopijnego traktatu, jaki zwykle odda­ wał na zajęcia. Manohar mówił dalej. - Poza tym za każdym razem, kiedy piszesz coś choćby od­ legle realistycznego, ma to jakiś związek z Hunterem. Hun­ ter jest opanowany i nonszalancki we wszystkich sprawach, z wyjątkiem tych, które dotyczą ciebie i twoich opowiadań.

- 229-

Więc jeśli możesz, dla świętego spokoju trzymaj się od teraz tych swoich fantazji romantycznych, ale nie mieszaj do te­ go Huntera. Kiedy trochę po jedenastej wróciłam z kawiarni do aka­ demika, zastałam Summer siedzącą na łóżku i pogrążoną w lekturze. Spodziewałam się, że będzie u Manohara - wie­ działam, że tam się wybiera, bo nie zmyła jeszcze makijażu. Czekała na mnie. Poklepała swoje łóżko, więc ostrożnie odłożyłam torbę, że­ by jej nie zniszczyć, a potem usiadłam obok Summer i od­ chylałam się coraz bardziej do tyłu, aż w końcu położyłam się na jej poduszce, patrząc na popękany sufit. - Strasznie go kochasz - usłyszałam od niej. - Wcale nie. - Nie rozumiem po prostu, dlaczego od tak dawna się mię­ dzy wami nie układa. Nie miałam ochoty o tym rozmawiać, ale patrzenie w sufit ułatwiało sprawę. Mój żołądek zacisnął się, więc wciągnęłam powietrze, walcząc z bólem w środku. Zaczęłam szybko mówić. - Po śmierci mamy nie mogłam na niego patrzeć, ponie­ waż jego tata był przy niej, kiedy umierała. Za każdym ra­ zem, kiedy widziałam Huntera, przypominałam sobie o tym wszystkim. Nie mogłam też patrzeć na jego tatę, ale to nie trwało długo, bo moja babka kazała jego tacie wsadzić mnie

-230-

jak najszybciej na konia, żebym przestała się bać. Wtedy za­ czął się rok szkolny, Hunter był nowym dzieciakiem w klasie i inni wpadli na pomysł, żeby go nazywać moim chłopcem stajennym, a ja nie zrobiłam nic, żeby ich powstrzymać. - Aha - powiedziała Summer, jakby to było wszystko, a ona żałowała, że w ogóle poruszyła ten temat. Skoro już zaczęłam, mówiłam dalej. - A potem miał wypadek. Pamiętasz tę bliznę? Czułam się tak, jakby moja matka znowu miała umrzeć. Chciałam się z nim zobaczyć. Poszłam do jego domu, chciałam poprosić jego tatę, żeby zabrał mnie ze sobą do szpitala, ale tylko sta­ łam przed drzwiami i nie mogłam się zmusić, żeby zapukać. Kiedy Hunter wrócił do szkoły, miałam wrażenie, że o to także jest na mnie wściekły i tak upłynęła nam reszta liceum. Ludzie dokuczali mu, że pracuje dla mnie, i dokuczali mnie, że uganiam się za chłopcem stajennym, a dziewczęta mówiły, że jest dla mnie stworzony. Nie mieli pojęcia, jak bardzo on mnie nienawidzi ani dlaczego. Potem byliśmy w klasie matu­ ralnej i rywalizowaliśmy o stypendium na tej samej uczelni. - Aha - powtórzyła Summer. Tym razem wyciągnęła rę­ kę i pogładziła moje włosy na poduszce, co sprawiło, że oczy napełniły mi się łzami. - W wieczór po Derby zrobił dla mnie coś miłego - wydu­ siłam z siebie. - Miałam nadzieję, że zaczniemy wszystko od początku, ale potem zabrał moją stadninę.

-231-

Summer milczała przez dłuższą chwilę. - Jesteś absolutnie beznadziejna w kontaktach międzyludz­ kich - oznajmiła w końcu. - Dziwi mnie, że chcesz zostać pi­ sarką. A może właśnie dlatego chcesz zostać pisarką? Usiadłam i odgarnęłam włosy z mokrej twarzy. - Też cię kocham - powiedziałam. - Mnie jest łatwo kochać - prychnęła. - Nie o to mi chodzi... - pochyliłam się i po prostu ją przytuliłam. W tym momencie mój żołądek znowu się zaci­ snął, ale przytuliłam ją z całej siły. Summer pogładziła mnie uspokajająco po plecach. - Ja też cię kocham - powiedziała w moje ramię, a potem odsunęła się ode mnie. - Chodźmy teraz do kina. Nigdy ni­ gdzie nie wychodzisz. Potrząsnęłam głową. - Muszę poczytać historię. - Spojrzałam na sufit. - Ty mo­ żesz już lecieć. Manohar czeka na ciebie. Przekonanie jej zajęło mi chwilę, aż w końcu sobie poszła. Przeniosłam się do swojego pokoju i wyciągnęłam z torby pod­ ręczniki, ale samotność w pustym pokoju była tego wieczo­ ra przytłaczająca, a sama myśl o wędrowaniu po starożytnych polach bitew z podręcznika do historii sprawiała, że zaczyna­ ła mnie boleć głowa. Szybko skoczyłam do łazienki na koryta­ rzu, żeby zmyć makijaż i opłukać się z zapachu kawy. Tak bar­ dzo miałam dość spędzania długich wieczorów na podawaniu

- 232 -

latte w kawiarni, że wolałabym już pachnieć tajskim śmiet­ nikiem. Wyciągnęłam się na łóżku i błyskawicznie zapadłam w półsen. Kroki Huntera odbiły się echem na klatce schodowej i do­ biegły mnie przez ścianę w głowach łóżka. Gwałtownie wy­ rwana ze snu, przewróciłam się na bok i popatrzyłam w ścia­ nę, gotowa się bronić, gdyby Hunter nagle przez nią wpadł. Pochyliłam się do przodu, opierając na pięściach i czeka­ jąc z pochyloną głową, aż kroki ucichną. Drzwi akademika skrzypnęły, otwierając się i łupnęły przy zamknięciu. Prze­ niosłam się na drugą stronę łóżka i ostrożnie wyjrzałam przez okno. Hunter szedł dokądś chodnikiem, powiewając rozpię­ tym płaszczem. Miałam dość. Musiałam poznać prawdę. Szybko naciągnęłam ubranie, które miałam tego dnia na so­ bie, wsunęłam buty i narzuciłam na siebie płaszcz. Po dro­ dze złapałam jeszcze apaszkę z zagłówka łóżka. Apaszki były ostatnio w modzie i na razie nie potrzebowałam jej dla osłony przed wiatrem, ale teraz miałam dla niej praktyczne zastoso­ wanie. Zawiązałam ją na rudych włosach. Kiedy otworzyłam drzwi frontowe, ulica była prawie pusta, więc zobaczyłam Huntera w odległości jednej przecznicy. Po­ szłam za nim tak szybko, jak tylko mogłam, żeby nie zacząć biec i nie zwrócić na siebie jego uwagi, gdyby się przypadkiem obejrzał. Podbiegłam, gdy skręcił za róg i prawie spodziewa-

- 233 -

łam się, że będzie czekał, żeby mnie zaskoczyć, kiedy tylko się tam zbliżę. Zamiast tego zobaczyłam tylko błysk jasnych wło­ sów - Hunter zbiegał po schodach do metra. Po przyjeździe do Nowego Jorku korzystałam z metra jak najczęściej - czemu nie, skoro dzięki miesięcznemu biletowi mogłam jeździć, ile tylko chciałam? Zdumiewało mnie, że mo­ gę dotrzeć dzięki temu w każde miejsce w mieście. Potem me­ tro, którym akurat jechałam, zepsuło się kilka razy. Potem za­ częły się jakieś okropne prace budowlane, przez które cały czas myliłam linie i lądowałam w dzielnicy TriBeCa. Ostatnio prawie nie korzystałam z metra - od kiedy we wrześniu zaczę­ ły się zajęcia, poruszałam się po Manhattanie w niewielkim kręgu obejmującym akademik, uczelnię, kawiarnię, bibliote­ kę i znowu akademik. Teraz weszłam na ruchome schody i zjechałam we wnętrz­ ności miasta. Widziana pod tym kątem klatka schodowa przypominała gładki pas transmisyjny. Tak właśnie wygląda­ ło ostatnio moje życie - a sądząc z cieni pod oczami Hunte­ ra, być może także i jego życie - jakby niezmordowana ma­ szyna rozrywała nas na kawałki. Kiedy znalazłam się na dole, Hunter szedł pod światłami peronu metra i zniknął mi z oczu pod zaokrąglonym sufitem. Żeby mnie zobaczyć, musiałby się obejrzeć. Gdyby się obej­ rzał, zobaczyłby mnie. Nie było innego wyjścia. Starałam się nie rzucać w oczy, ale mimo wszystko zauważyłby mnie, chyba

- 234-

że zaczęłabym się specjalnie chować za kolumnami, co z kolei wzbudziłoby podejrzenia innych pasażerów i policji. Nie mia­ łam pojęcia, dokąd jedzie, więc nie mogłabym wymyślić żad­ nego powodu usprawiedliwiającego to, że sama się tam wybie­ ram, w dodatku późnym wieczorem. Wszystko by się wydało, a ja nie miałabym żadnych wymówek, mogłabym tylko powie­ dzieć prawdę: „Umrę z ciekawości, jeśli nie dowiem się czegoś o twoich potajemnych schadzkach". Weszłam na peron równo ze składem metra, więc zoba­ czyłam, że Hunter wsiada do środka i wskoczyłam do tego samego wagonu przez ostatnie drzwi. W metrze było dosta­ tecznie dużo pasażerów, by ukryć mnie w masie ciemnych płaszczy, ale nie na tyle dużo, by Hunter musiał stać i ustąpić miejsca jakiejś starszej pani. Usiadł i otworzył książkę, a ja z drugiej strony wagonu patrzyłam, jak czyta. Przed kolejnym przystankiem schował książkę do kieszeni, wstał i złapał się poręczy nad głową. Pochyliłam się i przygo­ towałam psychicznie na to, że mnie zauważy, ale nie spojrzał w moją stronę. Zamknął oczy i mocno przytrzymał się po­ ręczy, żeby zachować równowagę w kołyszącym się wagonie. Kiedy otworzyły się drzwi, wysiadł razem z innymi pasaże­ rami. Trzymałam się jakieś dwadzieścia kroków za nim, a kie­ dy wychodziliśmy na ulicę, serce waliło mi coraz mocniej. Jeśli ta wyprawa skończy się w nocnym barze, będę wiedzia­ ła - kiedy Hunter już zniknie w środku - że najnowsze opo-

- 235 -

wiadanie na zajęciach nie było fikcją literacką. Jeśli wejdzie do gabinetu wróżbitki, będę stać pod drzwiami w chmurze dymu z kadzidełek i zrozumiem, że powinnam pozwolić mu odejść. Niepewność nie dawała mi spokoju. Szłam za nim w pół­ mroku i miałam nadzieję, że wejdzie do jakiejś drogerii, a ja zobaczę, jak całuje się z blondynką z imprezy plażowej, która pracuje tam jako ekspedientka. Wtedy przynajmniej miała­ bym pewność. Ale jeśli otworzy kluczem drzwi klatki scho­ dowej jednej z kamienic i zamknie je za sobą, zostanę odtrą­ cona na ulicy z pokrzyżowanymi planami i nigdy nie dowiem się, czy Hunter siedzi w jakiejś melinie i gra w pokera, kupu­ je ecstasy, czy może ma schadzkę miłosną z ponadczterdziestoletnią wykładowczynią anatomii. Hunter zatrzymał się przed ruchliwym skrzyżowaniem, więc ja także stanęłam, podchodząc do przejścia dopiero kiedy świa­ tło się zmieniło, a on znalazł się po drugiej stronie. Pomyśla­ łam, że jego celem może być budynek naprzeciwko, ale uzna­ łam, że to niemożliwe. Czekałam, aż skręci w którąś stronę i minie ten budynek, kierując się do prawdziwego miejsca przeznaczenia. Oszklone ściany dziewięciopiętrowego szpitala górowały nad skrzyżowaniem, na rogu widać było wejście do jasno oświetlonej izby przyjęć, a na podjeździe karetki migały zło­ wrogo błękitem i czerwienią. Światła tańczyły w jasnych wło-

- 236-

sach Huntera, kiedy minął podjazd, prześlizgnął się między karetkami i zniknął w oświetlonym holu. Po raz drugi tego wieczoru łzy zapiekły mnie w oczach, a ser­ ce zaczęło się tłuc o mostek. W głowie kłębiły mi się możliwe wyjaśnienia, jedno okropniejsze od drugiego. Hunter spotykał się z piękną lekarką neurochirurgiem, będącą amatorką mło­ dych chłopców. Hunter wiernie odwiedzał blondynkę spod prysznica, która zachorowała. Hunter sam zachorował i umie­ rał powoli, ale chciał przeżyć resztę życia możliwie normalnie. Dlatego właśnie nie mógł mi powiedzieć, dokąd chodzi - nie chciał, żeby moja babka zabrała mu pieniądze i uniemożliwi­ ła dalsze kształcenie, skoro nie mógł się wywiązać z obietnicy i przejąć stadniny. Musiałam się dowiedzieć. Weszłam na przejście dla pie­ szych. Kiedy kątem oka zobaczyłam taksówkę, zrozumiałam, że popełniłam błąd, ale było już za późno, żeby odskoczyć do ty­ łu. Poczułam uderzenie w biodro i wylądowałam na asfalcie na plecach. Wszystko znieruchomiało. Patrzyłam na pomarańczowy blask zachmurzonego nocnego nieba, widocznego między szczytami budynków, a ulica wydawała mi się zaskakująco ci­ cha, chociaż słyszałam jednocześnie pisk opon hamujących samochodów. Powinnam zejść z jezdni, zanim następny sa­ mochód mnie zabije.

- 237 -

Oparłam ręce za sobą i spróbowałam wstać. Plecy pali­ ły mnie żywym ogniem, a ból w biodrze sprawił, że zabrakło mi powietrza. Stojąca przede mną taksówka miała niewiel­ kie wgniecenie na masce. Jej drzwi otworzyły się, a ze środ­ ka rozległa się bliskowschodnia muzyka rockowa. Kierowca stanął obok samochodu, wskazał mnie i zaczął kląć po arabsku. Na rogu, przed szpitalem, cztery osoby w zielonych fartu­ chach stały z noszami i czekały, aż zmieni się światło. Prze­ turlałam się, ponieważ ból w biodrze był nie do wytrzyma­ nia. Leżąc na brzuchu, przyglądałam się asfaltowi i drobnym białym okruchom odsłoniętym w miejscach, gdzie niebieska warstwa przetworzonej ropy naftowej uległa erozji. Ludzie w fartuchach w końcu podeszli do mnie z noszami, a kiedy zapytali, kogo mają zawiadomić, podałam im jedyny numer telefoniczny, jaki mogłam sobie przypomnieć.

- 238 -

11

Hunter wypełnił sobą otwór w otaczającym moją leżankę parawanie. Miał na sobie zielony fartuch, taki sam jak le­ karze i pielęgniarki, którzy zeskrobywali mnie z jezdni. Przez ułamek sekundy wzięłam go za uroczego doktora, niezwykle podobnego do Huntera, ale poznałam go, kiedy tylko zoba­ czyłam, że patrzy na mnie ze zgrozą i furią. - Coś ty zrobiła? - zapytał gwałtownie, blady jak ściana. - Chciałam przejść przez ulicę - odparłam. - Nie wyszło. Skrzywiłam się i podniosłam na leżance, opierając ciężar ciała na ręce i nieuszkodzonym biodrze. Minęło dopiero kil­ ka minut od kiedy pielęgniarki przywiozły mnie tutaj, spraw­ dziły, czy nie umieram, i zostawiły samej sobie. Nadal czułam

- 239 -

się roztrzęsiona po szoku wywołanym potrąceniem, ale nie chciałam rozmawiać z Hunterem, leżąc na brzuchu. Zrobił dwa kroki, pochylił się nade mną i objął mnie. Sta­ rał się nie przycisnąć szpitalnej koszuli do moich obdartych ze skóry pleców, ale sam dotyk ramion wystarczył, żeby ból przeniósł się na otarte części. Znowu się skrzywiłam. - Boże, przepraszam. - Hunter puścił mnie, ale cały czas pochylał się nade mną, opierając duże dłonie na moich ra­ mionach. Był tak blisko, że powietrze pomiędzy nami wyda­ wało się gorące. - Co cię zabolało? - Po prostu przeszorowałam plecami po jezdni. - Machnę­ łam ręką, wskazując plecy, i wzdrygnęłam się, ponieważ skó­ ra zapiekła mnie przy poruszeniu. - Jak daleko to sięga? Poczułam chłód na plecach, kiedy Hunter odchylił mo­ ją koszulę, żeby się przyjrzeć. Pochyliłam głowę, ukrywając czerwone policzki. Chłopak patrzył na moje obdarte ze skó­ ry plecy - czy coś mogłoby być bardziej sexy? Nawet gdy­ by okoliczności były bardziej pomyślne, nie miałam na so­ bie makijażu, byłam za to pewna, że moje włosy są całkiem posklejane pod apaszką. Nie widziałam żadnego powodu, dla którego krew miałaby się we mnie burzyć, jakbyśmy byli na randce, a nie w szpitalu. Jeśli w grę wchodził Hunter, moje ciało było głuche na głos logiki. Nie oglądał obrażeń, tylko nie mógł oderwać wzroku

- 240-

od moich prześlicznych i nieskazitelnych pleców. Byłam pi­ sarką, więc miałam prawo marzyć. - Chodzi ci o to, czy mam tyłek inkrustowany żwirem? zapytałam lekko. - Przysięgam na Boga, że nie. Hunter zostawił moją koszulę w spokoju i wstał. - Lekarz powiedział, że samochód uderzył cię w biodro przypomniał. - Jest złamane? Przewróciłam się na bok, żeby na niego spojrzeć. - Boli jak diabli - powiedziałam. - Ale wydaje mi się, że gdyby było złamane, bolałoby bardziej. Skinął głową. - Kiedy połamałem żebra, nie mogłem oddychać. - Dlatego, że żebra przebiły ci płuco. - Fakt - przytaknął, a potem przechylił głowę na bok. Ja­ sne włosy opadły mu na oczy. - Jestem zaskoczony, że to pa­ miętasz. Znowu się skrzywiłam, ale tym razem przyczyną nie był ból fizyczny. Pamiętałam, jak okropnie bolało to, że zależało mi na Hunterze, ale dowiedziałam się o jego wypadku od in­ nych. To była moja wina, że nie spróbowałam podtrzymać rodzącej się między nami przyjaźni, zanim wszystko się pokomplikowało. Mogłam się usprawiedliwiać, ale to ja wyco­ fałam się do szafy i zamknęłam za sobą drzwi. Teraz oddaliliśmy się od siebie tak bardzo, że żadne z nas nie miało pojęcia, dlaczego to drugie jest w tym szpitalu.

-241 -

- Pracujesz tu w recepcji? - zapytałam. Potrząsnął głową. - Zgłosiłem się na wolontariat jako sanitariusz. - No to dlaczego pozwalają ci odwiedzać pacjentów? - Zobaczyłbym się z tobą niezależnie od tego, czy ktoś by mi na to pozwolił, bo ty to ty. - Miałam wrażenie, że jego oczy pociemniały. - Ale lekarka dyżurna pozwala mi czasem asystować przy badaniach. Wie, że chcę iść na medycynę. W tym momencie w jego oczach pojawiło się coś innego uświadomił sobie, co mi niechcący powiedział. - Chcesz iść na medycynę? - zapytałam z niedowierza­ niem. Otworzył usta, a jego szeroka pierś pod zielonym fartuchem uniosła się w głębokim westchnieniu. - Tak - przyznał. - Dlatego właśnie chodzisz na anatomię i matematykę, a nie na matematykę biznesową. Robisz kurs przygotowujący na akademię medyczną. Uśmiechnął się z wysiłkiem. - Tak. Zawsze postrzegałam Huntera jako sprytnego oportunistę. Kiedy się nad tym teraz zastanawiałam, nie byłam pew­ na, dlaczego założyłam, że jest posłuszny mojej babce. - Nie zamierzasz kończyć zarządzania i kierować po stu­ diach stadniną mojej babki.

-242-

- Nie. - Po prostu doisz ją, ile wlezie - stwierdziłam nie bez po­ dziwu. Ponieważ i tak został przyłapany na gorącym uczynku, za­ szczycił mnie czarującym uśmiechem. - W sumie tak. Byłam zadowolona, że doszło do tej konfrontacji i że w koń­ cu wyrwałam z niego prawdę. Nadal jednak podpierałam się na rękach, biodro bolało mnie jak nic do tej pory w ży­ ciu i zwyczajnie nie miałam siły utrzymać się dłużej w tej po­ zycji. - Każdy, kto oszukuje moją babkę, jest moim przyjacie­ lem - jęknęłam i położyłam się płasko na brzuchu. Jedną rę­ ką przytrzymałam koszulę na siedzeniu, żeby nie przesunęła się i nie odsłoniła Hunterowi kolejnych fragmentów mojego poobijanego ciała. Wyciągnął ramię, podtrzymując moją klatkę piersiową, kie­ dy się kładłam. Zastanawiałam się, czy zdaje sobie sprawę z te­ go, czego dotyka pod koszulą - ale byłam pewna, że w ogóle teraz o tym nie myśli. Większość ludzi nie miewa kosmatych myśli w takich okolicznościach, ja stanowiłam wyjątek. Usiadł na taborecie i podjechał bliżej. - To wyjaśnia, co ja tu robię. - Oparł podbródek na kra­ wędzi leżanki i obserwował mnie jak duży przyjacielski pies. - Ale co ty tutaj robisz?

-243 -

Był tak cudownie przystojny, patrzył na mnie z takim nie­ pokojem w oczach i mówił tak łagodnym głosem, że omal mu nie odpowiedziałam. - Śledziłaś mnie - stwierdził. Poprawiłam się na leżance, próbując bezskutecznie zna­ leźć wygodniejszą pozycję. Biodro naprawdę bolało. - Chciałaś się dowiedzieć, dokąd chodzę tak późno - mó­ wił dalej Hunter. - Zauważyłem, że obserwowałaś mnie przez okno. Do zapamiętania: kiedy chłopak ogląda się na ciebie, wi­ dzi, jak obserwujesz go po zmroku przez jasno oświetlone okno, i nie zmienia wyrazu twarzy, ty odprężasz się i zakła­ dasz, że nie zauważył, jak go obserwujesz, a on doskonale o tym wie. Nie mogłam się już wykręcić. - Bałam się, że te opowiadania na zajęcia Gabe'a są praw­ dziwe - mruknęłam. Hunter uniósł brwi. - Ze uprawiam seks z kelnerką z baru? I śledziłaś mnie, że­ by to sprawdzić? Jak na kogoś, kto mnie nienawidzi, podej­ rzanie interesuje cię moje życie erotyczne. - To nie tak, że cię nienawidzę. - Poczułam, że oczy znowu napełniają mi się łzami. W różnym stopniu i natężeniu bola­ ły mnie różne rzeczy, ale te łzy były wywołane tym, co wyda­ rzyło się sześć lat wcześniej i tysiąc trzysta kilometrów stąd.

-

244-

Jego palce musnęły moją rękę, a ja w pierwszej chwili pomyślałam, że znowu chce odchylić koszulę. Przesunął nimi po mojej dłoni i splótł je z moimi palcami. Wiedzia­ łam, że jego dłonie nawet teraz były pokryte odciskami od pracy w stajni, ponieważ musiało potrwać, aż zniknie to przystosowanie do dawnego trybu życia. Mimo to byłam zaskoczona, jak szorstka wydała się jego skóra w porówna­ niu z moją. Drugą ręką pogładził mnie po włosach - to było tak przy­ jemne, a mrowienie w ramionach tak cudowne, że musiałam walczyć z chęcią zamknięcia oczu i zamruczenia. To dziwne, ale skoro już wiedziałam, że nie wybierał się na podboje mi­ łosne, o co go podejrzewałam, zaczął mi się wydawać jeszcze bardziej pociągający. Dotarliśmy do tego punktu, w którym dorośli ludzie wchodzą w prawdziwe związki, przy odrobinie szczęścia dostatecznie trwale. Nagła myśl mnie otrzeźwiła. - A co z tą blondynką? - Jaką blondynką? - zapytał zaskoczony. Zgrubiałe palce przesunęły się po linii moich włosów. - Zachowujesz się tak, jakbym była niemądra, wierząc w prawdziwość twoich opowiadań, ale przecież w łazience byłeś wtedy z blondynką. - A, to prawda. Nawet nie pamiętam, jak się nazywała, nie widziałem jej od tamtej pory. Powiedziałem jej, że chcę cię

- 245 -

wkurzyć i poprosiłem, żeby pozwoliła mi się przez kilka mi­ nut poobejmować. Trudno mi było złościć się na niego, kiedy jego palce prze­ czesywały delikatnie moje włosy. Mimo wszystko postara­ łam się. - A potem udawałeś zaskoczonego, że jestem wkurzona. - Naprawdę byłem zaskoczony. Wcześniej myślałem, że nie przepadasz za mną. - Nawet po tej historii z chłopcem stajennym? - Sama powiedziałaś, że to fikcja literacka. - Hunter wes­ tchnął, oparł podbródek na ręku, a łokcie na leżance tuż obok mnie. Drugą dłonią wciąż gładził moje włosy. - Bezustannie mnie zaskakujesz. Dlatego właśnie nie mogę przestać o tobie myśleć. Popatrzyłam mu głęboko w niebieskie oczy, w których od­ bijały się fluorescencyjne lampy wiszące pod sufitem. Nie mógł przestać o mnie myśleć. Oblizałam wyschnięte wargi i zaczerpnęłam powietrza, żeby zapytać go, co ma na myśli. Odezwał się, zanim zdążyłam coś powiedzieć: - Za kilka minut mam cię zawieźć na prześwietlenie. - Nie ma mowy - potrząsnęłam głową, a moje włosy za­ szeleściły na papierowym prześcieradle na leżance. - Zamie­ rzam odmówić i będę wdzięczna, jeśli pomożesz mi to szyb­ ko załatwić. Jego dłoń w moich włosach znieruchomiała.

- 2 4 6 -

- Nie możesz odmówić - powiedział ponuro. - Mam takie prawo i muszę to zrobić. Babka wyrzuciła mnie ze swojej polisy zdrowotnej, więc mam tylko najtańszą studencką. To znaczy, że mogę otrzymać pomoc w nagłych przypadkach, ale muszę się najpierw zgłosić do lekarza uni­ wersyteckiego, albo nie zwrócą mi kosztów. Nie stać mnie na rentgen i na czynsz za akademik. - A jeśli masz złamane biodro? - Ustaliliśmy, że prawdopodobnie nie jest złamane. Zresz­ tą dowiem się tego jutro rano, kiedy otworzą przychodnię przy college'u. - Nie byłam zachwycona perspektywą zno­ szenia tego bólu przez resztę nocy i bałam się stanąć na no­ gach, ale nie miałam wyboru. - Nigdzie nie idziesz - uparł się Hunter. Koło parawanu przemknęła pielęgniarka, więc nachylił się do mnie i ściszył głos, ale nadal był tak samo stanowczy. - Nie pozwolę ci stąd wyjść, dopóki nie obejrzy cię lekarz. - Nie możesz mnie powstrzymać. - Odwzajemniłam jego spojrzenie i starałam się wyglądać na tak samo zdetermino­ waną jak on, co było trudne, ponieważ biodro znalazło nowe miejsca, w których mogło boleć. Część moich mięśni została tak zaskoczona uderzeniem, że początkowo nie zareagowała, ale teraz zaczynały o sobie pomału przypominać. Hunter usiadł nagle prosto, a na jego twarzy odmalowała się czysta życzliwość.

- 247 -

- Załatwię to. Zaraz wrócę. - Zerwał się z łóżka, odpycha­ jąc jednocześnie taboret na kółkach aż za parawan. Odwróciłam głowę na bok i zamknęłam oczy, chroniąc je przed białym światłem. Starałam się znaleźć wygodniejszą pozycję, moszcząc się na twardej leżance. Okropnie chciało mi się spać, ponieważ minęła już północ. Nie potrafiłam so­ bie wyobrazić, jak Hunter potrafi spędzać tutaj kolejne noce obudzony i przytomny. - Hej? - zapytał kusząco niskim głosem. Otworzyłam oczy, mrużąc je w świetle. Ręka Huntera zno­ wu była w moich włosach, kiedy pochylał się nade mną. - Pomogę ci wstać - powiedział. - Idziemy na prześwietle­ nie. Załatwiłem ci to. - J a k to załatwiłeś? - wymamrotałam. Nie chciałam nigdzie iść, ale wsunął pode mnie ramiona i pociągnął na brzeg le­ żanki, przesadzając na wyścielony poduszkami wózek na kół­ kach. Obawiałam się, że jeśli zacznę się z nim szarpać, znowu będzie miał okazję zajrzeć mi pod szpitalną koszulę. Posadził mnie na wózku tak ostrożnie, że biodro i plecy prawie nie zabolały. Wypchnął mnie za parawan do tętniącej życiem izby przyjęć, a potem pochylił się nade mną. - Załatwiłem, że zgubią gdzieś twoją kartę, więc nie dosta­ niesz rachunku. Ale jesteś w tym momencie moją dziewczyną. - Jak to jestem twoją dziewczyną? - Cóż to za cudowny szantaż i chyba wart swojej ceny. Może jakoś to zniosę.

-248-

- Musiałem im wmówić, że mi na tobie naprawdę zależy szepnął Hunter. - Nie zgodziliby się zgubić tej karty, gdybym im powiedział, że w wieku dwunastu lat byliśmy przyjaciół­ mi, ale w wieku osiemnastu już nie bardzo, a ja w sumie we­ pchnąłem się w twoje życie i przywłaszczyłem sobie stadninę, mającą być twoim dziedzictwem. Rozumiesz? To cśśś. Cześć, Brody. - Przybił piątkę innemu mężczyźnie w fartuchu, popy­ chającemu z naprzeciwka pustą leżankę. Mężczyzna przyjrzał mi się, uniósł znacząco brwi i ruszył w swoją stronę. - A nie mogłeś powiedzieć po prostu, że jesteśmy przyjaciół­ mi? - Musiałam zachować pozory i udawać, że wcale mi się to nie podoba, chociaż jednocześnie trochę się bałam, że Hunter zrezygnuje z tego przedstawienia. - Ja mam mnóstwo przyjaciół - wyjaśnił, popychając mnie do poczekalni, nad drzwiami której widniał napis RENTGEN. Obrócił wózek i przyklęknął przde mną. W szparze uchylo­ nych drzwi za nim zobaczyłam jakieś urządzenie, będące praw­ dopodobnie rentgenem. Hunter obejrzał się przez ramię i zno­ wu zwrócił do mnie: - Musisz mi wybaczyć - mruknął, wsunął ręce w moje wło­ sy i pocałował mnie. W pierwszej chwili zarejestrowałam tylko dotyk: jego usta stykały się z moimi, jego dłonie podtrzymywały mnie stabilnie, żebym nie mogła się wyrwać nawet gdybym chciała, chociaż nie chciałam. Wydawało mi się, że elektryczne iskry rozbie-

-249-

gają się z moich warg po twarzy i szyi aż na klatkę piersiową. Chętnie przyciągnęłabym go bliżej, ale przypomniałam sobie, że tylko udajemy dla osiągnięcia konkretnego celu. Wolałam nie przedłużać pocałunku bardziej niż to konieczne, żeby przy­ padkiem nie zrazić Huntera. Hunter sam przedłużał pocałunek. Jego język przesunął się po moich zębach i wślizgnął w moje usta, jedna ręka wyplą­ tała się z włosów i powędrowała wzdłuż mojego ramienia. Im dalej docierała, tym lepiej się czułam. Biodro prawie przesta­ ło mnie boleć, podobnie jak skóra na plecach. Zastanawia­ łam się, jak daleko Hunter się posunie. Nie dowiedziałam się, ponieważ w drzwiach pojawił się ja­ kiś cień, który znacząco odchrząknął. Przestałam odwzajemniać pocałunek Huntera i przygoto­ wałam się na to, że odskoczy ode mnie. Cofnął się, ale bar­ dzo powoli. Przysiadł na piętach i rzucił radiolożce wściekłe spojrzenie. Miał intensywnie czerwone policzki. - Czyli to twoja dziewczyna, tak, Hunter? - Kobieta była wyraźnie rozbawiona. - Dobry wieczór. - Skinęłam jej głową. - Zostałaś potrącona przez taksówkę, kiedy przechodziłaś przez jezdnię, żeby odwiedzić Huntera? To strasznie roman­ tyczne! Oglądałaś Bezsenność w Seattle?

- To nie było romantyczne - odparłam chłodno. - Nie znosiłam tego filmu. Spotkali się dopiero w ostatniej scenie

-250-

i nawet się nie pocałowali. - Poniewczasie uświadomiłam sobie, że to brzmi, jakbym błagała Huntera o powtórkę. - Ale wspominali tam o filmie Niezapomniany romans - od­

parła radiolożka. - Nie wiem, czy go widziałaś? Deborah Kerr przechodzi przez ulicę, żeby spotkać się z Carym Grantem, i zostaje potrącona przez samochód. Całe lata później on ją odwiedza, a ona okazuje się sparaliżowana od pasa w dół. - I to ma być romantyczne?! - usłyszałam, że krzyczę. To obrzydliwe! Hunter wstał i położył mi ciężko rękę na ramieniu. Popchnął wózek obok radiolożki, do pomieszczenia z rentgenem. - Erin naprawdę cierpi w tym momencie - mruknął do niej. - I chyba nie chce myśleć o tym, że może zostać sparaliżowa­ na od pasa w dół. Od tego momentu radiolożka zrobiła się znacznie milsza, ponieważ Hunter miał doskonały wpływ na ludzi. Położył mnie na stole i wyszedł, żeby uniknąć napromieniowania al­ bo widoku mojego kościstego tyłka. Radiolożka możliwie jak najostrożniej ułożyła mnie we właściwej pozycji. Potem Hunter znowu zawiózł mnie na leżankę za parawa­ nem, a pielęgniarka w końcu dała mi coś przeciwbólowego, więc resztę nocy pamiętam jak przez mgłę. Lekarz oczyścił i zabandażował moje plecy - to było nieprzyjemne doświad­ czenie. Żartowałam na temat pleców inkrustowanych żwi­ rem, ale okazało się, że naprawdę znalazł jakieś kamyki, wy-

-251-

dłubał je na metalową tackę, żeby mi pokazać, a Hunter nawrzeszczał na niego. Lekarz powiedział, że moje biodro nie jest złamane, ale bę­ dę miała siniec wielkości grejpfruta albo raczej - ponieważ to nie sezon na owoce cytrusowe - bakłażana. Mnie to roz­ bawiło, ale Huntera nie bardzo, ponieważ stał tylko ze sple­ cionymi ramionami. Gra fluorescencyjnych świateł sprawia­ ła, że wyglądał, jakby miał głębokie cienie pod oczami. Zaczęliśmy omawiać powrót do akademika. Wspomnia­ łam o metrze, a Hunter się rozzłościł, więc wolałam się nie upierać. Odzyskałam na szczęście płaszcz, ponieważ nie stać byłoby mnie na nowy, ale reszta mojego ubrania została po­ cięta, kiedy mnie przyniesiono do izby przyjęć. Hunter po­ szedł się przebrać i znaleźć mi jakieś ciuchy. Nad ranem byłam zbyt senna, by protestować, kiedy sta­ nął pomiędzy migającymi światłami karetek na podjeździe, zatrzymał taksówkę, podniósł mnie z wózka i wsadził do środ­ ka. Położyłam się na siedzeniu na nieuszkodzonym biodrze, z głową na twardym udzie Huntera, którego zgrubiałe pal­ ce miękko rysowały wzory na mojej szyi, odgarniając wło­ sy. Gdyby radio grało bliskowschodniego rocka, mogłabym w przypływie adrenaliny wybiec z wrzaskiem na ulicę, ale ten taksówkarz gustował w muzyce disco. - Dlaczego pracujesz jako wolontariusz w środku nocy? zapytałam poprzez pulsujący rytm.

- 252 -

- Jestem białym mężczyzną, więc potrzebuję wszystkiego, co tylko możliwe, żeby zwiększyć szanse na przyjęcie do aka­ demii medycznej. Zakłada się, że jeśli ktoś jest białym męż­ czyzną, ma nad pozostałymi automatyczną przewagę - ziew­ nął Hunter. - A dlaczego chcesz w ogóle iść na medycynę? - zapytałam. - Czy punktem zwrotnym w twoim życiu był dzień, w któ­ rym połamałeś żebra i postanowiłeś w przyszłości pomagać lu­ dziom znajdującym się w podobnym stanie? - Nie. - Wydawało mi się, że lekko się roześmiał, ale nie byłam tego pewna z powodu muzyki. Popatrzyłam na niego i zobaczyłam światła nocnych klu­ bów, rzucające na jego twarz zielone i różowe odbłyski. Przy­ glądając się Hunterowi, musiałam zmienić pozycję, co za­ bolało, więc położyłam się i znowu zamknęłam oczy. W ten sposób łatwiej mi było z nim rozmawiać, szczególnie biorąc pod uwagę, o co zamierzałam zapytać. - Jesteś chory? Nagle poczułam ten sam strach, który wpędził mnie na uli­ cę przed szpitalem, zanim zdążyłam się rozejrzeć w obie stro­ ny. Hunter zostanie mi odebrany i nie zdążymy się dowie­ dzieć, w co właściwie oboje gramy. - Nie - odparł. Powoli i ostrożnie odetchnęłam z ulgą, żeby niczego nie zauważył.

- 253 -

- A twoja matka? Milczał dostatecznie długo, żebym doszła do wniosku, że odkryłam szokującą prawdę, ale jego palce wciąż gładziły mnie po szyi. W końcu odpowiedział mi: - Nie, ona mieszka w New Jersey i nigdy się mną szczegól­ nie nie interesowała. Tata nie miał szczęścia do kobiet. Dla­ czego pytasz? - Próbuję zrozumieć, dlaczego nie studiujesz zarządzania na Uniwersytecie Louisville. Wiem, że chciałeś wracać do No­ wego Jorku, ale mogłeś zaczekać sześć czy siedem lat i dojść do czegoś w Louisville. Oszukujesz moją babkę, żeby dostać pieniądze na studia, bawisz się nocą w wolontariusza... wpa­ kujesz się w niezłe bagno. - To fakt. Czekałam na wyjaśnienia z jego strony, ale ponieważ się do nich nie kwapił, zaczęłam zgadywać. - Wspomniałeś może nauczycielom w liceum o tych planach związanych z medycyną, a oni ci powiedzieli, że to niemożliwe? Tym razem jego palce na mojej szyi znieruchomiały. - Wszystko jasne - oznajmiłam. - Wiedzieli, że nie jesteś z zamożnej rodziny i wychowujesz się bez matki, więc założy­ li, że nie nadajesz się na medycynę. Dlatego postanowiłeś im udowodnić, że się mylą. Jesteś jak Gatsby, chcesz dojść na sam szczyt. Założę się, że zapisujesz codziennie w notesie, ile pom­ pek zrobiłeś.

- 254-

- Powinnaś się wreszcie nauczyć, żeby nie mówić tego, co ci ślina na język przyniesie - ostry glos Huntera zagłuszył dyskotekowy rytm. - Masz rację - odparłam natychmiast. W końcu znalazłam się z nim w przyjacielskich układach, nawet bardzo przyja­ cielskich, jeśli liczyć udawanie, że ze sobą chodzimy, w celu oszukania systemu opieki zdrowia, a teraz to zrujnowałam. Hunter, prze... - Kiedy ty pójdziesz do szkolnego pedagoga w liceum - prze­ rwał mi w pół słowa - usłyszysz coś takiego: „Pomożemy ci się dostać na świetną uczelnię, gdzie dowiesz się, jak być lepszą milionerką". Natomiast ja usłyszę: „Możemy ci załatwić niewymagającą kwalifikacji pracę w firmie kurierskiej. Postaraj się tam awansować. Możesz oczywiście skończyć jakiś kurs w college'u, jeśli dzięki temu poczujesz się bardziej światowy, nie ma problemu, o ile tylko nie będzie ci to kolidowało z pracą. Może nawet w przyszłości uda ci się zostać kierowcą ciężarówki". - Naprawdę mi przykro. - Widywałam już Huntera roz­ złoszczonego, ale nigdy jeszcze nie słyszałam w jego głosie goryczy, więc rozpaczliwie chciałam naprawić to, co popsu­ łam. Zignorowałam ból i spróbowałam usiąść, żeby znaleźć się z nim twarzą w twarz. Przytrzymał mnie w miejscu jedną ręką. - Nie, to ja przepraszam. Po prostu... - popatrzył na mnie z góry i pogładził mnie znowu po szyi. Jego ruchy były wol-

- 255 -

niejsze, jakby się do tego zmuszał. - Nie ma nic dziwnego w tym, że oszukuję twoją babkę, żeby zapłaciła za moje stu­ dia. Dziwne jest to, że ty tego nie spróbowałaś. Mogłabyś ją okłamywać, że studiujesz zarządzanie i chodzić po cichu na zajęcia filologii. Dalej możesz tego spróbować. Dlaczego tak ci zależy na tym, żeby ona ci nie pomagała i żebyście obie wiedziały o tym, że ci nie pomaga? - Dlatego! - wrzasnęłam. Taksówkarz na pół odwrócił się na swoim fotelu, więc spojrzałam na niego, żeby mieć pew­ ność, że znowu patrzy na jezdnię i nie potrąci żadnej spra­ gnionej miłości powieściopisarki. - Moja matka chciała zostać aktorką, ale babka powie­ działa jej, że wtedy ją wydziedziczy. Co za niespodzianka, nie? Dlatego moja matka wyjechała do Los Angeles, kiedy miała osiemnaście lat. Może zrobiłaby karierę, gdyby w wieku dwu­ dziestu lat nie zaszła w ciążę. - Z tobą - dopowiedział Hunter. Skinęłam głową opartą na jego udzie. - Nawet po tym, jak się urodziłam, udało jej się zagrać kilka epizodów, ale zazwyczaj pracowała jako sekretarka, a później zaczęła się szkolić na asystentkę prawną. Mój tata praktycz­ nie nie pracował, o to właśnie się najczęściej kłócili. Zawsze powtarzał, że skoro mama pochodzi z bogatej rodziny, to po­ winna poprosić swoją matkę o pieniądze, a mama powtarza­ ła, że nie poprosi tej suki o nic, choćby miał ją szlag trafić.

- 256-

Nie po tym, co usłyszała, kiedy wyjeżdżała. Nie zgodziła się też na ślub z moim tatą i nigdy mi nie powiedziała dlaczego, ale teraz podejrzewam, że nie chciała, żeby w świetle prawa stał się członkiem naszej rodziny i zyskał dostęp do tych pieniędzy, o których cały czas gadał i na których mu tak zależało. - Czyli jesteś bękartem - podsumował Hunter. To zdanie mnie zaskoczyło. - Chodzi ci o to, że jestem nieślubnym dzieckiem? Owszem. - Czyli mam nad tobą przynajmniej jedną przewagę. - Jaką niby masz nade mną przewagę? Czy my urządza­ my tu jakiś konkurs na okoliczności urodzin? - Popatrzyłam na kolorowe światła mijanych sklepów, przemykające po wi­ nylowym obiciu siedzenia. - Nieważne, nie musisz mi odpo­ wiadać. Pewnie tak. Po sześciu latach w końcu przyznaliśmy, że tak napraw­ dę się lubimy. Wystarczyło nam półtorej godziny, żeby zno­ wu się znienawidzieć. A może jednak nie? Dłoń Huntera przesunęła się na moją twarz, delikatnie odgarniając mi grzywkę z oczu. - Czyli chcesz wygrać tę wojnę z babką, żeby w ten sposób udowodnić, że od początku nie miała racji. Jeśli ty zwycię­ żysz, zwycięży też twoja matka. Poprawiłam głowę na jego udzie, nie mogąc znaleźć wygodnej pozycji. Był zbyt umięśniony, żeby nadawać się na poduszkę. - Moja matka nie żyje - mruknęłam.

- 257 -

12

Był już środek nocy, kiedy Hunter położył mnie na łóżku. Summer i Jordis zadawały mu szeptem pytania, a ja odpły­ nęłam na fali senności i leków przeciwbólowych. W jakimś momencie następnego (albo jeszcze następnego) dnia Sum­ mer przyniosła mi kulę inwalidzką oraz ogromne śniadanie i powiedziała, że Hunter je dla mnie zostawił. Kiedy przykuśtykałam na zajęcia, zaczął siadać koło mnie na matema­ tyce - nie flirtował ze mną ani nie zachowywał opiekuńczo, a mnie zżerała niepewność, czy naprawdę chciał się ze mną całować tamtej nocy w szpitalu. Summer była niesamowi­ cie podekscytowana całym tym zajściem. Podzielała zdanie radiolożki, że potrącenie przez taksówkę w drodze na spo-

- 258 -

tkanie z Hunterem jest niezwykle romantyczne, aż w końcu pokazałam jej czarny siniec na biodrze i pomału gojące się szramy na plecach. Półtora tygodnia później, kiedy zdążyłam już wrócić z ka­ wiarni i przynieść Hunterowi kubek do zabrania na długi dy­ żur w szpitalu, Summer zajrzała do mojego pokoju i z szeroko otwartymi ze zdumienia oczami zapytała, czy czytałam jego nowe opowiadanie. Zdążyłam już na tyle zmądrzeć, żeby nie robić sobie niepotrzebnie nadziei. Mogłam pobiec do biblio­ teki i przeczytać je od razu, ale wtedy zastanawiałabym się nad nim obsesyjnie aż do samych zajęć. Byłam na tyle przewidująca, żeby zaczekać do ostatniej chwili. W czwartek, po lunchu złożonym z krakersów z ma­ słem orzechowym, pokuśktykałam do biblioteki i przeczyta­ łam wszystkie opowiadania na warsztaty, Hunterowe zosta­ wiając sobie na koniec. Dzięki temu przed konfrontacją z nim byłam wściekła tyl­ ko przez dziesięć minut, potrzebnych do przejścia między bi­ blioteką a budynkiem, w którym odbywały się zajęcia z pro­ gramu rozszerzonego.

- 259-

Odległość

Hunter Allen

Nauczycielka fizyki w drugiej klasie gimnazjum starała się wytłumaczyć mu, jak wielka jest przestrzeń kosmiczna. Naj­ wyraźniej była tak wielka, że wydawała się prawie pusta, stąd właśnie nazwa „przestrzeń". Nie rozumiał tego, ale chciał zrozumieć. Nie znosił tych rzadkich chwil, kiedy nie rozumiał czegoś, co zostało powie­ dziane na lekcji. Dlatego wieczorem, kiedy nakarmił konie i zjadł kolację, którą podgrzał dla siebie w mikrofalówce, pod­ czas kiedy jego tata tkwił przed telewizorem z paczką papie­ rosów i przenośną chłodziarką na piwo, oszczędzającą mu chodzenia do lodówki, usiadł przy stole kuchennym z no­ tesem i kalkulatorem. Postanowił obliczyć zależność między

- 260-

skalą planet a skalą odległości między nimi i zaczął od ustale­ nia rozmiaru Merkurego jako piłki baseballowej - ale wtedy okazało się, że słońce musiałoby mieć średnicę dwudziestu metrów. Musiał wybrać mniejszy model. Mekury miał teraz rozmiar gumki od ołówka, a słońce średnicę metr osiemdzie­ siąt. Merkury znajdował się w odległości siedemdziesięciu ośmiu metrów od słońca. Nadal nie rozumiał. Czy przestrzeń kosmiczna naprawdę była aż tak wielka? Postanowił, że przejdzie się wzdłuż swoje­ go modelu i wtedy wszystko zrozumie. Przeszedł przed swo­ im ojcem i otworzył drzwi frontowe. Kiedy stał na werandzie, widział pomarańczową kulę słońca znikającą za trawiastymi wzgórzami, na których wznosił się dom ich szefowej. Czarne sylwetki drzew przecinały intensywnie różowe niebo. Cofnął się o krok i zawołał do taty: - Idę się przejść. - Trzymaj się z dala od tej dziewczyny - powiedział jego ojciec. Nie odpowiedział. Nie musiał, ponieważ ojciec patrzył w telewizor, nie na niego. Po prostu zamknął drzwi i wyszedł pod zmierzchające niebo z płonącymi policzkami i piersią ściśniętą ze wstydu, złości, lęku i tęsknoty. Zszedł z drewnianej werandy na ścieżkę ułożoną ze stulet­ nich kamiennych płyt, która prowadziła trawiastym zboczem do żwirowej drogi, wijącej się przez ogromne tereny stadni-

-261 -

ny. W Nowym Jorku, skąd niedawno przyjechał, trawa wcze­ sną wiosną byłaby jeszcze brązowa. Tutaj, w Kentucky, rosła już długa, zielona i soczysta, idealna dla koni. Zabrał z samochodu rozwijaną miarkę i stojąc na żwirowej drodze przed swoim niewielkim domem, spojrzał w prawo. Droga znikała za wzgórzem, ale wiedział, że wspina się na kolejne trawiaste pagórki, aż w końcu łączy z dwupasmową szosą odległą o dwa kilometry. Ojciec chciał, żeby poszedł w tym kierunku. Spojrzał w lewo. Tu także droga znikała za wzgórzem, ale wiedział, że wspina się po kolejnych wzgórzach coraz wyżej i wyżej, aż w końcu dociera do najwyższego punktu w oko­ licy, gdzie stoi dom szefowej. Ojciec zabronił mu iść w tym kierunku. Wyciągnął spory kawałek wapienia z wiekowego muru obok domu - niech diabli wezmą tę stadninę - i położył go na końcu miarki, żeby przytrzymać ją na środku drogi. Potem ruszył pod górę. Miarka miała tylko sto metrów długości, więc musiał zaznaczać kolejne punkty na drodze i zaczynać pomiar od nowa, żeby do czegoś dojść. Po siedemdziesię­ ciu ośmiu metrach zatrzymał się i rozejrzał. Stał pod ogrom­ nym dębem. Jeśli słońce miało średnicę metr osiemdziesiąt i znajdowało się tuż przed jego domem, tu właśnie powinien umieścić Merkurego - ledwie widoczną gumkę od ołówka. Nie był pewien, czy koledzy z klasy zrozumieją to porówna-

- 262 -

nie, ale on je rozumiał i po raz pierwszy zaczął doceniać roz­ ległość przestrzeni kosmicznej - pustki i próżni. Przeszedł kolejne pięćdziesiąt osiem metrów drogą, a żwir zgrzytał pod jego ciężkimi butami. Niebo miało głębszy od­ cień różu i mógłby się zacząć niepokoić, czy jakiś samochód nie potrąci go po ciemku, gdyby nie to, że nie było tu niko­ go, kto mógłby go przejechać - tylko szefowa i inni pracow­ nicy stadniny, z których większość wróciła już na noc do do­ mów albo mieszkała tutaj, tak jak jego tata, w starym domku zbudowanym w czasach, kiedy uważano za stosowne, żeby pracownicy mieszkali na terenie posiadłości pracodawcy. Zatrzymał się i rozejrzał. Stał obok wielkiego omszałego głazu, wyrastającego z trawy - może oznaczającego coś, co zostało już zapomniane, może kamienia nagrobnego, a mo­ że po prostu głazu. Zastanawiał się nad tym od przyjazdu do stadniny, a teraz położył miarkę na ziemi i podszedł do kamienia. Z miękkiego mchu wyrastały lekko upiorne białe kwiaty, lśniące w świetle zmierzchu jak przybysze z innej pla­ nety. Obejrzał się na swój dom. Jeśli słońce miało średnicę metr osiemdziesiąt i leżało tuż przed drzwiami, Wenus zna­ lazłaby się tutaj i miała rozmiar paznokcia. Wyciągnął z kieszeni dżinsów kartkę papieru i przyjrzał się swoim obliczeniom. Pociągnął miarkę, tak żeby jej koniec wysunął się spod ostatniego kamienia położonego na drodze. Miarka schowa-

- 263 -

ła się z cichym świstem w obudowie, a on postanowił, że po­ stara się pamiętać o pozbieraniu potem wszystkich tych ka­ mieni. Gdyby któryś z samochodów uszkodził się przez to, ojciec by go zabił. Znowu położył miarkę na drodze i przycisnął jej koniec następnym kawałkiem zabytkowego muru. Odszedł na od­ ległość kolejnych pięćdziesięciu ośmiu metrów od Wenus, schodząc ze wzgórza i wspinając się do połowy wysokości na­ stępnego. Zatrzymał się. Gdyby słońce przed jego drzwiami miało średnicę metra osiemdziesięciu - nie widział go teraz, bo zasłaniały mu wzgórza, ale wiedział, w jakiej jest odległo­ ści - tu powinna znajdować się Ziemia, także rozmiarów pa­ znokcia. Rozejrzał się - widział teraz dom szefowej na szczy­ cie najwyższego wzgórza, budynek z pomalowanej na biało cegły, stojący dostojnie wśród dzikich i zielonych pagórków, jak wiktoriańska dama na polowaniu. Jeszcze raz przyjrzał się obliczeniom. Uznał, że ekspery­ ment jest bardzo udany, chociaż oczywiście gdyby miał go zaprezentować w szkole, jak punkt wyjścia musiałby potrak­ tować salę przyrodniczą. Zabrałby cała klasę na korytarz (Mer­ kury), na drugi koniec korytarza (Wenus) i przed szkołę (Zie­ mia). Żeby dotrzeć do Neptuna, musieliby przejść ponad pół kilometra. To była jedyna wada całego planu, ale Neptun mu­ siał znajdować się w takiej odległości, ponieważ do wyboru pozostawało mu pomniejszenie planet do takich rozmiarów,

- 264-

że stałyby się niewidoczne gołym okiem, co nie sprawdziłoby się podczas prezentacji. Pomyślał, że nauczycielka sprzeciwi się temu, żeby cała klasa traciła kwadrans na przejście ponad kilometra tylko po to, żeby zobaczyć, gdzie znajdzie się Plu­ ton w najdalszym punkcie swojej orbity. Uznałaby, że chodzi im tylko o to, żeby marnować czas lekcji, a nie czegoś się na­ uczyć, co byłoby całkowicie niezgodne z prawdą. Zadrżał w chłodnym zmroku i uświadomił sobie, że nauczy­ cielka może mieć trochę racji. On sam nie odczuwał potrze­ by, żeby iść ponad kilometr do Plutona, mijając po drodze osiem kolejnych wzgórz i zabudowania stajni. Trzy planety pozwoliły mu się zorientować w skali, a Pluton i tak został zdegradowany do rangi karłowatej planety. Usatysfakcjonowany - tak naprawdę chciał skończyć to, co zaczął, i dojść do końca Układu Słonecznego, ale był zmarz­ nięty i wystarczająco usatysfakcjonowany - schował kartkę z obliczeniami do kieszeni, zwinął taśmę i skierował się do do­ mu, raz jeszcze napominając się, żeby pozbierać po drodze kamienie i położyć je na murkach, tam gdzie ich miejsce. Kątem oka zauważył poruszenie w trawiastej dolince po­ niżej białej posiadłości. To była dziewczyna, która z rozwia­ nymi włosami poganiała karą klacz do galopu. Przyszło mu wcześniej do głowy, że może ją spotkać, ale zakładał, że bę­ dzie patrzył na nią do góry. Teraz to ona znajdowała się w za­ głębieniu, a on stał na szczycie wzgórza, patrząc w dół.

- 265 -

Z trudem byłam w stanie coś wykrztusić, kiedy Gabe za­ pytał mnie, co myślę o opowiadaniu Huntera. Z całą pew­ nością nie byłam w stanie jasno myśleć. Powiedziałam coś o tym, że jego zamiłowanie do naukowego żargonu odwraca uwagę czytelnika od przekazywanych emocji i podobnie jak Summer zastanawiam się, czy o taki właśnie efekt mu cho­ dziło. Nie rozważałam na głos tego, czy przeniósł akcję swojego opowiadania do Kentucky, żeby dać Gabe'owi do zrozumie­ nia, że znaliśmy się wcześniej i próbujemy nawzajem na sie­ bie wpłynąć swoimi opowiadaniami. Nie powiedziałam też, co naprawdę myślę o jego opowiadaniu. Po tym, jak przez ostatnich pięć miesięcy musiałam sama się utrzymywać, a Hunter przeanalizował mnie pod kątem psycho­ logicznym, uświadomiłam sobie, że może rzeczywiście kilka lat życia w zamożnym domu jakoś mnie zmieniło. Może uważałam się za lepszą od innych, ponieważ moja babka była właścicielką stadniny w Kentucky. Nie martwiłam się aż tak bardzo, kiedy zostawała mi ostatnia paczka zupki błyskawicznej albo potrąci­ ła mnie taksówka. Wiedziałam, że gdybym kiedykolwiek raczy­ ła poprosić babkę o pomoc, przysłałaby mi pieniądze. Ale nawet gdybym rzeczywiście miała jakieś poczucie wyż­ szości, nie przetrwałoby ono pięknego opowiadania Hunte­ ra, w którym patrzy na mnie z góry, jakby należało się nade mną litować. Zobaczyłam siebie jego oczami.

-266-

I dlatego byłam wściekła. Wlekące się w nieskończoność zajęcia wreszcie się skoń­ czyły. Gabe rzucił mi spojrzenie, którego nie zarejestrowałam, podniósł się z fotela i wyszedł. Reszta grupy, jak zwykle, za­ częła zbierać rzeczy i śmiać się. Kiedy wychodzili na korytarz, ich paplanina o tym, że Hunter nieoczekiwanie okazał się fa­ nem astronomii, zmieniła się w paplaninę o tym, że mogą ra­ zem iść do stołówki. Hunter stał, oparty plecami o otwarte drzwi, z przechylo­ ną pytająco jasną głową. - Idziesz? - zapytała mnie Summer. Potrząsnęłam głową, nie odrywając wzroku od Huntera. Summer stała przez chwilę obok mnie, opierając rękę na sto­ le. Wiedziałam, że patrzy na nas oboje, wyczuwa napięcie i wie, że powiedzieliśmy sobie coś okropnego w kolejnym opowiadaniu. Znowu. - Zaczekam na ciebie. - Wyszła na zewnątrz. Nasłuchiwa­ łam, czy jej głos, wraz z glosami Manohara i Briana, ucichnie w głębi korytarza, ale nic takiego się nie stało. - Wszystko w porządku? - zapytał Hunter. Brzmiał jak zwykły znajomy, pytający mnie o zdrowie. Ja wyglądałam jak wariatka, siedząca przy stole po tym, jak wszyscy inni już wyszli, i gapiąca się w Odległość. Wiedzia­ łam, że niezależnie od tego, co mu powiem, zabrzmię jak wa­ riatka.

- 267 -

Musiałam to powiedzieć. Wstałam, podniosłam torbę, zła­ pałam egzemplarz Odległości bez żadnego dopisanego ko­ mentarza i zgniotłam go w ręku. Obeszłam stół i wepchnę­ łam Hunterowi opowiadanie do garści. Wziął ode mnie pomięte kartki. - Co się stało? - zapytał niewinnie. Pomyślałam o Summer, Manoharze i Brianie, którzy pod­ słuchiwali na korytarzu. Nie chciałam, żeby nas usłyszeli, ale jeśli poproszę Huntera, żeby odsunął się od drzwi i za­ mknął je, żebyśmy mogli pogadać w cztery oczy, pokażę mu, jak bardzo mnie to wszystko obchodzi. Nie zamierzałam te­ go robić. Podeszłam jeszcze bliżej i spojrzałam mu w oczy. - Znajduję się poniżej ciebie? - Nie mam pojęcia, o czym mówisz - odparł spokojnie, patrząc mi prosto w oczy. Najwyraźniej czekał przy drzwiach właśnie na tę sprzeczkę, co dowodziło, że doskonale wiedział, o czym mówię. Miałam naprawdę dość. - Zaraz ci wszystko wyjaśnię. - Dotknęłam kciuka lewej ręki. - Napisałam opowiadanie o tym, jak bardzo mi na to­ bie zależy. Nie chciałam, żebyś kiedykolwiek je przeczytał. Dotknęłam palca wskazującego. - Ty napisałeś opowiadanie o tym, jak bardzo mnie nienawidzisz. Z twarzy Huntera zniknął uśmiech. Nabrał powietrza, że­ by coś powiedzieć.

-

268-

- Fakt, źle mówię - nie dałam mu dojść do słowa. - Nie jedno, tylko trzy takie opowiadania. - Dotknęłam trzecie­ go palca. - Napisałam opowiadanie o mojej matce z nadzie­ ją, że uda nam się o tym porozmawiać. - Dotknęłam czwar­ tego palca. - W odpowiedzi napisałeś opowiadanie o tym, że patrzysz na mnie z góry. - Zaczęłam stukać się w mały pa­ lec tak gwałtownie, że wygiął się do tyłu i zabolał. - Nie pisz o mnie więcej opowiadań, Hunter, a ja obiecuję, że nie będę pisać więcej opowiadań o tobie. Umowa stoi? - Odwróciłam się gwałtownie do drzwi. - Zaczekaj - powiedział. Nieważne. Stanęłam w progu sali - światło na koryta­ rzu było jaśniejsze, a rozmawiająca z Manoharem i Brianem Summer popatrzyła na mnie z niepokojem w oczach. - Erin. - Gorąca ręka zacisnęła się na moim ramieniu. Hunter pociągnął mnie do tyłu i oparł o drzwi, poza zasię­ giem ich wzroku. Pochylił się blisko. Na pewno dlatego, że nie chciał, żeby pozostali go usłyszeli, ale niemalże byłam w stanie uwierzyć, że chciał się znaleźć blisko mnie. - Jeśli zrozumiałaś z mojego opowiadania tylko to, że cię nienawidzę, to jesteś fatalną czytelniczką - warknął mi do ucha. Serce tłukło mi się w piersiach z powodu jego bliskości, ale zdołałam przekrzywić głowę i spojrzeć na niego obojętnie.

-269-

- Nie mam pojęcia, o czym mówisz. - Też umiałam się tak bawić. Wysunęłam się z jego uchwytu i podeszłam do drzwi. Złapał mnie i znowu pociągnął do siebie. Przycisnął mnie do drzwi. Zgniótł moje usta swoimi. Przez długą, kuszącą minutę pozwalałam mu wsuwać ję­ zyk w moje usta i przytrzymywać mnie w tej imponującej sali, ale potem uświadomiłam sobie, co ja robię, i co on robi. Popchnęłam go, ale Hunter nie był byle popychadłem. Musiałam użyć całej siły i omal się nie przewróciłam, uderzyłam bolącym biodrem o drzwi i zaczęłam się zsuwać na podłogę. Hunter złapał mnie za łokieć, zanim upadłam. - Co się dzieje? - zapytał. Miał szkliste spojrzenie. Chciałam coś powiedzieć, ale uświadomiłam sobie, że przyciskam palce do mrowiących iskierkami warg. Opuści­ łam rękę. - To samo, co zawsze. Będziesz dla mnie miły przez następ­ ne dwa tygodnie, a ja będę umierać z niepewności, co wła­ ściwie dla siebie znaczymy. Potem napiszesz następne opo­ wiadanie na warsztaty. Eksperymentujesz na mnie tak samo, jak bawisz się kobietami w swoich opowiadaniach. Wszyst­ kie moje opowiadania są o tobie, a ja mam już tego dość. Wyrwałam mu rękę i wyszłam gwałtownie z pokoju, mija­ jąc oszołomionych przyjaciół.

- 270-

Kiedy schodziłam po schodach, przytrzymując się poręczy, żeby uniknąć wykręcania biodra, usłyszałam, jak Summer sce­ nicznym szeptem pyta Huntera: - Co tym razem jej zrobiłeś? Kawiarnia była wypchana, a wraz z upływem wieczoru go­ ści tylko przybywało. Nowa sztuka, grana w niewielkim offowym teatrze w pobliżu, zebrała doskonałe recenzje - rozpacz­ liwie chciałam na nią pójść, ale nie miałam ani jednej wolnej sekundy - więc co wieczór po jej zakończeniu w kawiarni pojawiali się goście teatralni, spragnieni latte. Jakimś cudem zdążyłam mimo wszystko napisać opowiada­ nie na poniedziałkowe zajęcia. Gryzmoliłam zdania na wyrzu­ conych paragonach i setkach serwetek, kiedy szef nie patrzył, a potem wpychałam je w kieszenie fartucha. Późnym wieczo­ rem, wychodząc z pracy, zastanawiałam się, czy Hunter ocze­ kuje, że znowu przyniosę mu kawę do zabrania do szpitala. Skręciłam w przeciwną stronę, do biblioteki, gdzie przepi­ sałam zawartość wszystkich paragonów i serwetek do mo­ jego laptopa, wydrukowałam tekst w pracowni komputero­ wej i oddałam go do informacji, zanim zdążyłam stchórzyć. Zbudowałam zdania z najmocniejszej stali, wyszlifowalam je do błysku i wbiłam prosto w serce Huntera.

-271-

13

Następnego ranka, zdecydowanie za wcześnie, zobaczyłam, że Hunter klęczy w wąskim przejściu między łóżkiem i drzwia­ mi, pakując moją walizkę. Podparłam się na łokciu i przyjrzałam uważnie, żeby mieć pewność, że dobrze widzę - mięśnie ramion pracowały mu pod cienkim kaszmirowym swetrem, kiedy równo składał moje ubrania. Przenikające między żaluzjami promienie po­ rannego słońca lśniły w jasnych włosach. - Hunter, co jest, do cholery? - wymamrotałam. - J e s t e ś niegrzeczna, bo się nie wyspałaś. - Spojrzał na mnie, a ja zdążyłam zauważyć, że także ma cienie pod oczami, ale zaraz odwrócił się z powrotem do walizki. - Ta sukienka jest

- 272 -

w porządku, ale powinnaś do niej zakładać te buty, dobra? Obiecaj mi, że nie przyjdzie ci do głowy, żeby narzucić na to boa z piór. W Belmont wyglądałaś świetnie, ale czasem ubie­ rasz się trochę zbyt eklektycznie. - Dokąd mam jechać? - zapytałam. - Mamy - odparł. Prychnęłam z niecierpliwością. - Dokąd mamy jechać? - Do domu. Twoja babka życzy sobie, żebyś się pojawiła na Pucharze Hodowców. Akcja opowiadania, które wczoraj oddałam na zajęcia Gabe'a, rozgrywała się w Louisville, więc przez moment po­ myślałam, że Hunter przeczytał je i teraz kpi ze mnie, pro­ wokując, żebym wróciła do domu i udowodniła, że to nie była fikcja. Wiedziałam jednak, że nie mógł go przeczy­ tać, chyba że odwiedziłby bibliotekę między drugą w nocy a ósmą rano. Nie, to była poważniejsza sprawa, całkowicie rzeczywista. Gdyby Hunter dwa miesiące temu powiedział mi, że babka życzy sobie mojej obecności, poprosiłabym o przekazanie jej, gdzie może sobie to życzenie wsadzić. Osiem tygodni zwaliło na mnie znacznie więcej, niż byłam w stanie ogarnąć. Hun­ ter musiał bardzo starannie udawać, że spełnia jej życzenia, bo inaczej zaczęłaby zadawać zbyt wiele pytań o kursy zarzą­ dzania, na które nie chodził. Chciałam mu pomóc ją oszu-

- 273 -

kiwać, nie chciałam narobić mu kłopotów odmową wyjazdu razem z nim. Zaraz, a może chciałam, skoro wiedziałam już, że patrzy na mnie z góry. W tym momencie także patrzył na mnie z gó­ ry. Usłyszałam szybkie kroki po drewnianym parkiecie i po­ czułam ciepło jego ciała w chłodnym pokoju, kiedy przykląkł koło łóżka. Położył mi rękę na ramieniu. - Erin. Nie zamierzał mnie zostawić w spokoju, nie pozwalał mi nawet ukryć łez. Poddałam się i przewróciłam na plecy, wy­ ginając je tak, żeby uniknąć przyciśnięcia ledwo wygojonych szram do podkoszulki z pejzażem Nowego Jorku, w której spa­ łam. Pociągnęłam nosem. - Nie chcę nigdzie z tobą jechać, a już szczególnie do Lo­ uisville. To nie była prawda i uświadomiłam to sobie, kiedy tylko powiedziałam te słowa. Hunter zagarnął moje dziedzictwo, oszukiwał moją babkę i patrzył na mnie z góry, a ja mimo wszystko chciałam być tam, gdzie on, ponieważ wierzyłam w nikłą szansę, że zdołamy się porozumieć tak, jak chciałam tego od dawna. Wyczuł to, a jego kciuk przesunął się po moim ramieniu, jak zwykle uwodzicielski. Patrzył na mnie ponuro, jakby raz wreszcie wziął mnie na serio. - Muszę pracować w weekend.

- 274-

- Wcale nie. Zwykle nie dają ci zmian w weekendy, bo ro­ bisz paskudne latte z rysunkiem śledziony na pianie. Czasem tylko kogoś zastępujesz, a w tym tygodniu do ciebie nie za­ dzwonili. Pytałem Summer, zanim wyszła na zajęcia. - Ale mogą jeszcze zadzwonić - mruknęłam. Po trzech dniach wolnego, które musiałam wziąć w zeszłym tygodniu z powodu stłuczonego biodra, rozpaczliwie potrzebowałam pieniędzy. O, właśnie. - Nie mam kasy na bilet lotniczy. Wypuścił moje ramię, sięgnął do kieszeni płaszcza i podał mi kartę pokładową na nazwisko Erin Elizabeth Blackwell. - Przepadną mi popołudniowe zajęcia tańca brzucha. Hunter przewrócił oczami. - Ile razy wcześniej na nich nie byłaś? - Ani razu. Na pewno nie zamierzam pomniejszać mo­ ich szans na zdobycie stażu w wydawnictwie z powodu trói z tańca brzucha. Patrzył na mnie i czekał, aż przyznam, że moje wymówki robią się coraz głupsze. - Muszę napisać esej z historii na poniedziałek - zaprote­ stowałam. - I mam ogromne kolokwium z matematyki, zresz­ tą wiesz o tym, bo też będziesz je pisać. Wyjazd na weekend w tej sytuacji to akademickie samobójstwo. - Ja mam jeszcze kolokwium z anatomii. Będziemy się uczyć po drodze w samolocie - powiedział Hunter uspokajająco. Możemy wykorzystać podróż w obie strony, a poza tym i tak

- 275 -

wrócimy już w niedzielę rano. Przepadnie ci tylko nauka w so­ botę. - Uniósł jasne brwi. Nagle uzmysłowiłam sobie, że Hunter stoi nade mną, a ja leżę w łóżku, ubrana w majtki i T-shirt, ale bez stanika. Mógł tego nie zauważyć, bo byłam przykryta kołdrą, ale ja o tym wiedziałam i zaczęłam się zastanawiać, jak życie erotyczne Huntera Allena wpasowuje się w te skomplikowane puzzle. Korzystał z pieniędzy na studia, które moja babka zamierza­ ła przeznaczyć na mnie, ale w zamian za to był zobowiązany spełniać jej zachcianki i sprowadzić mnie na spotkanie z nią. W tym układzie nie było miejsca na nasz związek, a jednak, kiedy stał nade mną, całe ciało mnie mrowiło. - Twój tata tam będzie - oznajmił. Leżałam przez chwilę jak sparaliżowana. Analizowałam swo­ je reakcje na jego dotyk i namowy, ale reakcja na wieść o moż­ liwym spotkaniu z tatą była kompletnie absurdalna. Zerwa­ łam się, zapominając o tym, że wstydzę się pokazać Hunterowi w T-shircie i majtkach, wyrwałam mu kartę pokładową i przyj­ rzałam się jej dokładniej. - Boże, czy my w ogóle zdążymy na ten samolot? Dlaczego mnie nie obudziłeś wcześniej? - Oddałam mu kartę i upew­ niłam się, że schował ją do kieszeni. Wepchnęłam stopy w klapki i złapałam kosmetyczkę z przy­ borami toaletowymi, a potem przepchnęłam się obok Huntera, ponieważ pokój był za mały, żeby inaczej dostać się do drzwi.

- 276-

- Wezmę szybki prysznic. Nie zapomnij zapakować moje­ go kapelusza - rzuciłam przez ramię. Milczeliśmy w taksówce na lotnisko i przechodząc przez odprawę. Hunter na zmianę czytał podręcznik, na którego okładce widniał obdarty ze skóry tors z widocznymi wątro­ bą, płucami i sercem, albo marszczył brwi nad stosem nota­ tek pokrytych jego nieczytelnym pismem. Ja udawałam, że czytam podręcznik historii - naprawdę się starałam, ale nie mogłam oderwać myśli od zupełnie innej hi­ storii. W głowie wirowały mi wspomnienia dwunastu lat spę­ dzonych w Kalifornii, taty krzyczącego na mamę, że braku­ je nam pieniędzy, mamy krzyczącej na niego, że mielibyśmy odrobinę więcej, gdyby zechciał ruszyć tyłek - kulminacją by­ ła niewidziana przeze mnie scena w stajni mojej babki. Mu­ siało istnieć jakieś wyjaśnienie zachowania taty i jego później­ szego zniknięcia. Na pewno miał dobry powód, dla którego zostawił mnie po śmierci mojej mamy u babki i nigdy potem nie próbował się ze mną skontaktować. Zamierzał przyjechać do Kentucky, spotkać się ze mną i wszystko mi wyjaśnić. Hunter kupił bilety za późno, żeby załatwić nam miejsca obok siebie, co tylko pogorszyło moją sytuację. Skoro nikt znajomy na mnie nie patrzył, nie było sensu udawać, że czy­ tam podręcznik. Patrzyłam w okno, zastanawiałam się nad zachowaniem taty i w myślach poganiałam samolot, żeby le-

- 277 -

ciał szybciej. Okropnie chciałam się z nim zobaczyć. Mogłam wybaczyć mu, że porzucił mnie na sześć lat, tylko po to, żeby móc usiąść u jego stóp i wpatrywać się w niego z zachwytem, jak trzymany w psiarni dalmatyńczyk. Kiedy wylądowaliśmy w Louisville, miałam całe mnóstwo pytań. - Skąd tata wiedział, że tu będę? - zapytałam, idąc szyb­ kim krokiem za Hunterem. Nie odrywał wzroku od znaków kierujących nas do odbio­ ru bagażu. Okazało się, że żadne z nas nie orientowało się najlepiej na tym lotnisku. Kiedy Hunter przeprowadzał się z tatą do Louisville i kiedy mama i ja uciekłyśmy do Louisvil­ le, przyjeżdżaliśmy autobusem. - Nie wiem - odparł Hunter. - Może myślał, że ja i babka jesteśmy w dobrych stosun­ kach - zastanawiałam się, podbiegając za Hunterem, który skręcił nagle. - W takim razie to oczywiste, że przyjechała­ bym się z nią spotkać z okazji Pucharu Hodowców. - Możliwe. - Hunter zatrzymał się przed pasem transmi­ syjnym, na który miały wyjechać nasze bagaże. - Ale to nie ma sensu - zauważyłam. - Nie wydaje mi się, żeby tata wiedział o Pucharze Hodowców, on nie ma poję­ cia o koniach. Staliśmy w milczeniu, aż pas ruszył ze zgrzytnięciem. Hun­ ter złapał swoją torbę, a potem położył mi rękę na ramieniu,

- 278 -

żeby mnie zatrzymać, kiedy zauważyłam swoją walizkę, i pod­ niósł ją dla mnie. Chciał ruszyć przez obszerną halę do wyjścia, zabierając oba bagaże, ale odebrałam mu moją własność. - Może to przypadek, że przyjechał na Puchar Hodowców. Zakładał, że mieszkam z babką, ponieważ jeszcze jestem w li­ ceum. Mogło mu się pomylić, ile mam lat. - Nie wiem - powtórzył Hunter. Tym razem nabrałam podejrzeń i spojrzałam mu w oczy, idąc obok niego. Odwzajemnił mój wzrok, ale zaraz zaczął majstrować przy rączce walizki, więc domyśliłam się, że nie powiedział mi wszystkiego. - O co chodzi? - nalegałam. - Mój tata na nas czeka - powiedział, ruchem głowy wska­ zując szklane rozsuwane drzwi. Założył ciemne okulary. Tommy zaparkował należącego do Stadniny Blackwellów pickupa przy krawężniku. Kiedy drzwi hali lotniska otwar­ ły się przed nami, pozwoliłam, żeby ciężar walizki na kół­ kach spowolnił mnie jak kotwica. Hunter pierwszy podszedł do samochodu, a Tommy złapał go w ramiona i obaj pokle­ pali się po plecach. Obaj mieli jasne włosy i podobne rysy, ale twarz Tommy'ego była ogorzała od słońca, a bejsbolówka i wiatrówka z logo Stadniny Blackwellów sprawiały, że dziw­ nie wyglądał, obejmując Huntera, ubranego w kaszmirowy sweter i markowe ciemne okulary, wyglądającego jak prawo­ wity dziedzic końskiej fortuny.

- 279-

Tommy odsunął syna na odległość ramienia i uśmiechnął się do niego. Miał w sobie całą przyjacielskość Huntera, ale był pozbawiony jego wyrachowania, więc trudno było mi go sobie wyobrazić jako zdystansowanego ojca z opowiadania, które Hunter napisał na warsztaty Gabe'a. Wiedziałam jed­ nak, że niektóre rzeczy mogą być prawdziwe - Tommy lubił wypić, dawniej sporo też palii, dopóki Hunter nie zmusił go do rzucenia nałogu. Narzekał na to w stajni codziennie przez cały rok. Teraz przygryzł w kąciku ust wykałaczkę i roześmiał się z czegoś, co powiedział Hunter. Potem popatrzył na mnie, otwierając szeroko ramiona. - Erin! Jak się miewa nasza księżniczka? - Cześć, Tommy - odparłam i dałam się przytulić. Babka zawsze ostrzegała mnie przed spoufalaniem się z pracownika­ mi. Wstydziłam się za nią. Objęłam Tommy'ego i pozwoliłam mu się podnieść, a potem postawić z powrotem na ziemi. - Hunter mówił, że schudłaś. - Tommy poklepał mnie po brzuchu. - Dobrze, że masz ten płaszcz, bo wiatr mógłby cię zdmuchnąć. Jak na komendę powiew lodowatego wiatru przemknął po parkingu. Kiedy przeprowadziłam się tu z Kalifornii, nie­ wiele wiedziałam o Kentucky i zaskoczyła mnie zaczynająca się w listopadzie krótkotrwała zima. Z pochmurnego nieba spadały kryształki lodu zamiast śniegu. Otarłam wilgoć z twarzy.

-280-

- Czy mój tata już przyjechał? - Twój tata? - powtórzył Tommy, przekładając wykałacz­ kę w drugi kącik ust. - Czy może wolicie się do siebie nie zbliżać? Przepraszam, że zapytałam. - Łzy zapiekły mnie w oczy, tak że prawie nic nie widziałam. Dlatego chwilę potrwało, zanim zrozumiałam pytające spoj­ rzenie, rzucone przez Tommy'ego Hunterowi oraz kamienną twarz Huntera. - Nie! - jęknęłam i przycisnęłam obie dłonie do ust. Nie byłam pewna, co właściwie robię, poza tym, że wpatrywałam się w napisy po obu stronach rozsuwanych drzwi, witające gości nieznających miasta i instruujące ich, jak należy wy­ mawiać jego nazwę. - Synu... - zaczął Tommy. - Nie mam ochoty tego słuchać - przerwał mu Hunter. Pani Blackwell chciała się z nią zobaczyć, a ja nie miałem in­ nego pomysłu, jak ją przekonać, żeby wsiadła do samolotu. Tutaj mógłbym po prostu przewiesić ją sobie przez ramię, ale w Nowym Jorku to nie jest dobrze widziane. Erin, wracaj. Idąc przed siebie chodnikiem, podniosłam jeden palec, że­ by powiedzieć im - a przynajmniej Tommy'emu - że potrze­ buję minuty dla siebie. Huntera kompletnie nie obchodzi­ ło, czego potrzebuję. Szłam na oślep chodnikiem, a na mojej twarzy łzy mieszały się z lodowatym wiatrem. Zamierzałam

-281

-

zaczekać, aż wyschną, i dopiero wtedy wrócić, ale na myśl o moim tacie napływały ciągle nowe. Tata nic nie zrobił. To nic nowego, ale Hunter zerwał właśnie strup z zagojonej ra­ ny. Z jakiego powodu cały czas mu ufałam? Dlaczego miała­ bym myśleć, że jest po mojej stronie? Oszukiwał moją babkę, więc równie dobrze mógł oszukiwać i mnie. Cień obok mnie sprawił, że odwróciłam głowę i zobaczy­ łam pickup Stadniny Blackwellów, cofający się wzdłuż kra­ wężnika obok mnie. Tommy opuścił szybę. - Erin, wsiadaj do środka, zanim ochrona mnie stąd po­ goni! - krzyknął. Zrobiłam jeszcze kilka kroków, ale chodnik przede mną się urywał. Lotnisko Louisville, port macierzysty linii UPS, było jednym z najbardziej ruchliwych na świecie jeśli cho­ dziło o przewóz towarów, ale terminal pasażerski był nieduży, w skali miasta, i właśnie dotarłam do jego końca. Nie mia­ łam zamiaru wędrować przez industrialną pustynię do fabry­ ki Forda. Podeszłam do pickupa, otworzyłam gwałtownie drzwi i wsia­ dłam na tylne siedzenie. - Dlaczego mi coś takiego powiedziałeś, Hunter?! - wrza­ snęłam. - Co ci strzeliło do głowy? Hunter pochylił się do mnie między siedzeniami, ale ciem­ ne okulary, które nosił nawet w to pochmurne popołudnie, zasłaniały jego niebieskie oczy.

- 282 -

- Nie potrafiłem wymyślić innego powodu, żeby cię tu spro­ wadzić. Nawet gdybym zagroził, że pójdę do Gabe'a i opowiem o chłopcu stajennym, nie zgodziłabyś się przyjechać do Ken­ tucky i spotkać z babką, a ona koniecznie chciała się z tobą zo­ baczyć. Wpadła w histerię, kiedy jej powiedziałem, że potrącił cię samochód. Nie miałem wyboru. Nie przeprosił mnie i nie sprawiał nawet wrażenia, jakby było mu szczególnie przykro. Przyznał się do kłamstwa bez cienia skruchy. Bardzo przypominał mojego tatę. - Chcesz powiedzieć, że nie miałeś wyboru, jeśli chciałeś zostać na uczelni za pieniądze mojej babki - poprawiłam go. - Mam nadzieję, że nie będzie innej ważnej okazji, ponieważ historia z chłopcem stajennym jest jedyną rzeczą, jaką jeszcze możesz mnie szantażować. Nabranie mnie na przyjazd moje­ go taty mogło się udać raz w całym życiu. - Chłopcem stajennym - mruknął Tommy, potrząsając głową. Na szczęście stadnina była niedaleko, więc nie musia­ łam aż tak długo siedzieć w pickupie z Hunterem. Oczywi­ ście miałam spędzić popołudnie, całą sobotę i niedzielny po­ ranek, uwięziona w domu babki. Przysięgłam jej, że więcej mnie nie zobaczy, i oto pojawiłam się zaledwie pięć miesięcy później, w dodatku spłukana, bo inaczej poprosiłabym Tommy'ego, żeby wysadził mnie przy motelu.

-283

-

Tommy zjechał z drogi stanowej na wąską asfaltówkę wiją­ cą się wśród wzgórz w kierunku stadniny, a potem zatrzymał się na trawiastym pagórku pod ogromnym, ogniście czerwo­ nym klonem. - Wysiadajcie, oboje - warknął. Tommy rzadko używał takiego tonu. Lodowa kasza przesta­ ła sypać z nieba, więc nie mogłam użyć pogody jako wymówki. Przesunęłam się wzdłuż siedzenia i wysiadłam na zewnątrz, wy­ pompowana z emocji. Zadrżałam pomimo płaszcza i trzymałam wzrok utkwiony w stopach Tommy'ego i Huntera, którzy stali przede mną. Nie miałam powodów, żeby się wstydzić - to Hun­ ter powinien się wstydzić - ale bałam się, że wyglądam okropnie po tym płaczu i nie chciałam, żeby mnie oglądał. Byłam kom­ pletną idiotką, co sprawiło, że znowu zebrało mi się na płacz. - Nie zamierzam przez cały weekend słuchać, jak sobie dokuczacie - oznajmił Tommy. - Erin, załatwimy to tak, jak zwykle załatwiamy sprawy w stajni, kiedy twoja babka nie patrzy. - Skinął głową w kierunku Huntera. - Przyłóż mu. - Nie namawiaj jej, złamie sobie rękę - odpowiedział mu Hunter. - Ha! Masz strasznie wysokie mniemanie o swoim delikat­ nym podbródku - zaczęłam, ale Tommy mi przerwał. - Pozwól, żeby ci przyłożyła, albo ja to zrobię! - krzyknął. - Wspaniałe metody wychowawcze. - Hunter zrobił z pal­ ców literę o, wyrażając zgodę. Zanim opuścił rękę, rolex za-

- 284-

lśnił w słońcu. - Proszę bardzo, Erin. - Zamknął oczy i pod­ niósł podbródek. Zbliżyłam się do niego, zaciskając pięść. Od razu poczu­ łam się lepiej. - Otwórz oczy - powiedziałam. - Chciałabym, żebyś to widział. - Jeśli otworzę oczy, zrobię unik - wyjaśnił rzeczowo, zu­ pełnie jakby był przyzwyczajony do załatwiania spraw w ten sposób z innymi pracownikami stajennymi. Znowu zamknął oczy. Uderzyłam, dopóki miałam szansę, nie zatrzymując się, żeby pomyśleć nad techniką albo właściwym ułożeniem pięści czy kciuka. Po prostu zamachnęłam się do tyłu i uderzyłam go. Ale w ułamku sekundy, zanim moja ręka dotknęła jego twa­ rzy, zobaczyłam przebłysk wspomnienia z jednego z mieszkań wynajmowanych przez nas w Los Angeles. To musiało być sta­ re wspomnienie, ponieważ za drzewami widziałam ocean z biegem lat mieliśmy coraz mniej pieniędzy i przeprowadza­ liśmy się coraz dalej od wybrzeża. Zobaczyłam tatę uderzają­ cego moją mamę. Zmieniłam kierunek ciosu, muskając tylko podbródek Hun­ tera, i zatoczyłam się na pickupa. Mocne ramię chwyciło mnie pod rękę i zatrzymało, zanim upadłam. Hunter przyciągnął mnie do siebie. - Nic ci nie jest? - roześmiał się.

- 285 -

Odepchnęłam go, wróciłam do samochodu i zatrzasnęłam za sobą drzwi. Nie było mu nawet przykro, a ja nie potrafi­ łam się zemścić. Nie przyniosłoby to niczego dobrego. Po raz ostatni pociągnęłam nosem i otwarłam podręcznik do histo­ rii, żałując, że tu przyjechałam. Nie wiem, jakich argumentów użył Hunter, ale zgodnie z moimi przewidywaniami usiadł za kierownicą, a Tommy za­ jął miejsce pasażera na resztę niedługiej drogi. Minęło kilka minut. Silnik pickupa szumiał, w radio plumkała muzyka country, a ja przeczytałam ten sam akapit cztery razy. W końcu Tommy zadał pytanie: - Zaczęliście się już spotykać? - Tommy! - pisnęłam. - Co to za pomysł? - No co? - na wpół odwrócił się do mnie. - Tylko pytam. - J e ś l i nie zaczęliśmy się spotykać, to pytanie jest krępują­ ce i nieprzyjemne - odparłam. - A gdybyśmy się zaczęli spo­ tykać, byłoby... - Krępujące i nieprzyjemne - dokończył Hunter. Tommy przez chwilę patrzył, jak Hunter prowadzi. Obaj mieli całkowicie nieprzenikniony wyraz twarzy - widziałam odbicie Huntera w lusterku wstecznym. - Czyli zaczęliście się spotykać - podsumował Tommy. - Jasne że nie - zaprzeczyłam. - Hunter spotkał swoją dziewczynę w łazience, a poza tym ma jeszcze na boku wróż­ bitkę i kelnerkę.

- 286-

- Widać, że moja krew. - Tommy odwrócił się do mnie całkowicie. - A skąd ty to wiesz? - Mieszkamy w tym samym akademiku. Tommy wyszczerzył zęby w uśmiechu. - A-ha. Przyjechaliście z tego samego miasta, a nawet tej samej stadniny, mieszkacie w tym samym akademiku, wiecie wszystko o swoich sprawach, ale nie chodzicie ze sobą. Skoro tak to ujmował, to właściwie dlaczego nie? To brzmia­ ło tak, jakby jego zdaniem wymaganiami, żeby z kimś się spo­ tykać, była poufałość, bliskość... i pewnie wyczuwał także pożądanie, przynajmniej z mojej strony. Nie rozumiał tylko komplikacji, upokorzeń i setek powodów na nie, brzęczących wokół nas jak nieustający szum nowojorskich ulic albo drogi stanowej, która została za jesiennymi drzewami. - To nie twoja sprawa, tato. - Może to dlatego, że ledwie słyszałam głos Huntera przez warkot silnika i radio, ale by­ łam zaskoczona, słysząc w nim zawstydzenie i smutek. Wyjechaliśmy za ostatni zakręt, a drzewa rozstąpiły się, od­ słaniając górującą nad okolicą posiadłość mojej babki. Dom wznosił się na najwyższym wzgórzu wśród falujących pastwisk należących do stadniny i podobnie jak wiele zabytkowych posiadłości w okolicach Louisville, został wybudowany w la­ tach siedemdziesiątych dziewiętnastego wieku, w stylu klasycystycznym. Gdyby wziąć zdjęcie typowej posiadłości z po­ łudnia Stanów Zjednoczonych i rozciągnąć je w komputerze

- 287 -

tak, że sufity i okna zrobią się absurdalnie wysokie, osiągnę­ łoby się podobny efekt do tego, jaki wywierała ta architektu­ ra, tak elegancka i imponująca, że aż przytłaczająca. - Jesteśmy na miejscu, księżniczko. - Tommy otworzył drzwi, zapewne po to, żeby zdjąć z paki moją walizkę. - Nie zamierzam tu zostawać - powiedziałam szybko. Hunter może sobie mieszkać w moim pokoju, gdzie jego miej­ sce. Ja przenocuję u ciebie, Tommy. Tommy i Hunter jednocześnie obejrzeli się na mnie z kom­ pletnym zaskoczeniem w oczach. - To nie będzie stosowne - zauważył Tommy. - Twoja bab­ ka dostanie zawału. - Nie ma mowy - powiedział Hunter. - Jesteś mi to winien. - Spojrzałam Hunterowi w oczy, żeby uświadomić mu, o co mi chodzi. Nie zamierzałam mó­ wić babce, że ją oszukiwał od początku, ale on nie musiał o tym wiedzieć. W każdym razie miałam nadzieję, że się nie domyśli. Hunter wbijał we mnie spojrzenie niebieskich oczu dosta­ tecznie długo, żebym dostała palpitacji serca. W końcu rzucił przekleństwo i wysiadł z pickupa, a potem zniknął za gigan­ tycznymi drzwiami frontowymi domu mojej babki, ciągnąc za sobą walizkę. - Twoja babka przymaszeruje do mnie do domu i sama cię zabierze - oznajmił Tommy, wioząc nas z powrotem.

- 288-

- Wie, że nie może przeciągać struny - odparłam. - Nie­ stety jabłko nie pada daleko od jabłoni. Tommy zatrzymał samochód koło małego domku, a ja wy­ skoczyłam na drogę, zanim zdążył zmienić zdanie. Na przedmieściach Louisville, wśród podobnej zabudo­ wy, ten dom nie zwracałby niczyjej uwagi, ale tutaj, na te­ renie stadniny, natychmiast rzucał się w oczy. Był zrobiony z pomalowanych na biało desek na podmurówce z wapienia, ze spadzistym dachem, tak jak wszystkie budynki gospodar­ cze. Pasował do malej dyżurki, zabytkowej kuchni z ogrom­ nym ceglanym piecem, a także do stodoły. Nie chciałabym mieszkać w domu dla służby, pasującym stylem do stodoły. Z ostatniego opowiadania Huntera dowiedziałam się, że on miał podobne odczucia. Weszłam na drewnianą werandę i zaczekałam, aż Tommy otworzy drzwi frontowe. Hunter wiele razy odwiedzał mnie w domu babki, przychodził nawet do mojego pokoju w tam­ tych czasach dzieciństwa, kiedy się przyjaźniliśmy. Ja nigdy nie byłam u niego. Przeszłam za Tommym przez wąski kory­ tarz, minęłam unowocześnioną w latach siedemdziesiątych kuchnię i znalazłam się w maleńkiej sypialni z ogromnym oknem wychodzącym na podjazd przed domem. - Proszę bardzo, synu. Wszystko jest tak samo, jak w dniu, kiedy wyjechałeś - zażartował Tommy, wstawiając do środ­ ka moją walizkę. - Masz kilka minut, żeby się odświeżyć, ale

-289-

ja muszę wracać na Churchill Downs. Potem zgodnie z pole­ ceniem twojej babki mam dopilnować, żebyście ty i Hunter pojawili się wieczorem na przyjęciu u Farrellów. Przyjęcie w domu, który Whitfield Farrell wciąż dzielił ze swoimi rodzicami? Byłam coraz głębiej przekonana, że wszy­ scy, którzy mnie kiedyś znali, przeczytali moje nowe opowia­ danie na warsztaty Gabe'a - to, którego nie przeczytał jeszcze Hunter - i postanowili odtworzyć opisane tam wydarzenia. - Nigdzie nie idę - odparłam pospiesznie. Nie zamierza­ łam doświadczać na żywo tamtej antyfantazji. - Rób, jak chcesz - stwierdził Tommy. - Ale będzie ci się trudno wykręcić od przyjęcia jutro wieczorem. Jest urządza­ ne tutaj. Wycofał się na korytarz, a po chwili usłyszałam, jak trza­ snęły drzwi wyjściowe. Przez okno zobaczyłam pickupa odjeż­ dżającego w stronę domu babki. Kilka minut później minął mnie znowu, kierując się na drogę stanową. Tommy siedział na miejscu pasażera, a Hunter prowadził. Skoro wszyscy wyjechali, mogłam się rozejrzeć. Siedzia­ łam na łóżku Huntera Allena - dziewczyny z warsztatów pi­ sania kreatywnego mogły się udławić z zazdrości! Zrozumia­ łam też, dlaczego Hunter zareagował z taką zgrozą na myśl o tym, że mogłabym nocować w jego domu. Ściany były po­ kryte błyszczącymi plakatami przedstawiającymi samocho­ dy wyścigowe i gwiazdki filmowe w bikini. To nie powinno

-290-

mnie dziwić - prawdopodobnie poprzypinał je, kiedy miał czternaście lat. Ale mimo wszystko zaskoczyło mnie odkrycie, że Hunter był normalnym nastolatkiem i był - jakiego słowa użył, żeby skomentować moje pierwsze opowiadanie? - obcesowy. Przeszłam na czworakach po łóżku, czerpiąc znacznie więk­ szą przyjemność, niż powinnam, z dotyku szorstkiej narzuty, drapiącej moją skórę, żeby przyjrzeć się ścianie z bliska. Po­ między plakatami były poprzyklejane taśmą dyplomy za różne osiągnięcia. Pierwsze miejsce w szkolnej olimpiadzie matema­ tycznej w pierwszej gimnazjum. Pierwsze miejsce w konkursie projektów przyrodniczych w pierwszej liceum. Zawiadomienie o tym, że ma wygłosić mowę pożegnalną w imieniu wszystkich uczniów w czwartej liceum. Wygrywał wszystko z wyjątkiem konkursów literackich, które stanowiły moją specjalność. Usiadłam, opierając się plecami o zagłówek łóżka, tak jak Hunter musiał co wieczór siedzieć nad książkami, i staran­ nie czytałam całą tapetę z białych prostokątnych dyplomów, poprzyczepianych na większych plakatach śmieciowej kultu­ ry masowej. W tym momencie zobaczyłam wycięte z tektury słońce o średnicy metra osiemdziesięciu, wstawione za ko­ modę w miejscu, gdzie powinno znajdować się lustro. Na tle jego tarczy widniały maleńkie planety, wśród których Ziemia miała rozmiary jego paznokcia.

-291-

14

Skulona z powodu zimnego wiatru minęłam dom mojej bab­ ki i weszłam na wzgórze do stajni, zbudowanej sto lat temu z litych desek i wapienia, a teraz porośniętej bluszczem, któ­ ry naiwnym turystom wydałby się zapewne malowniczy. Większość pracowników pojechała na tor Churchill Downs i tylko nieliczni zostali, żeby zająć się końmi, które nie brały udziału w wyścigach. Bez przeszkód wślizgnęłam się do szatni i przebrałam w strój do jazdy konnej, czekający na mnie w szafce. Założyłam także toczek. To bardzo waż­ ne: zawsze należało nosić toczek. Czułam, że ubranie leży na mnie luźniej niż przed moim wyjazdem, ale na szczęście w szatni nie było lustra. Przełożyłam wykradzione z lodówki

- 292 -

Tommy'ego jabłko z kieszeni płaszcza do kieszeni kurtki jeź­ dzieckiej. Minęłam frontowe skrzydło stajni, w którym trzymaliśmy najbardziej dochodowe konie do podziwiania dla gości - zwy­ cięzców gonitw, ich rodziców i potomstwo - a potem wielki, wysypany żwirem dziedziniec, pusty, jeśli nie liczyć kilku koń­ skich kup, które w zimnym powietrzu na szczęście nie emi­ towały żadnego zapachu. Dotarłam do tylnego skrzydła i za­ mrugałam ze zdziwienia na widok siwego konia w narożnym boksie. Albo przez pięć miesięcy zdążyłam zapomnieć układ stajni, albo Bubu zniknęła. Zacisnęłam palce na jabłku w kieszeni i przeszłam szybko przez stajnię, szukając jakiegoś pracownika i przyglądając się koniom, które wychylały łby z boksów. Kiedy znalazłam ja­ kiegoś nieznanego mi gościa, czyszczącego gniadego wała­ cha, spróbowałam zachować spokój, ale mój głos zabrzmiał jak zduszone skrzeknięcie. - Gdzie jest Bubu? Spojrzał na mnie zaskoczony, ale zaraz zaświtało mu w gło­ wie, kim jestem. Stała przed nim obca dziewczyna, mająca rude włosy tak jak pani Blackwell, czyli będąca jej marno­ trawną wnuczką, o której wszyscy plotkują - tą, którą dzie­ ciak Tommy'ego Allena przywlókł do domu z Nowego Jorku. Na twarzy mężczyzny pojawił się cień przestrachu, że zaraz się wścieknę, jeśli się okaże, że mój ulubiony koń został sprze-

- 293 -

dany. Sprawiał wrażenie kogoś, komu zdarzyło się dostać już po pysku od rozpieszczonej smarkuli. - Bubu - powtórzyłam niecierpliwie. - Górska Moc, po Gór­ skim Szczycie, od Prawdziwej Mocy. - A, jasne! - Zorientował się, że jednak nic mu nie gro­ zi i wyraźnie się odprężył. Wskazał zgrzebłem przeciwny ko­ niec stajni. - Gwiazdor Rocka ją polubił, więc przenieśliśmy ją do boksu obok niego, bo dzięki temu jest spokojniejszy. Czy mam ją osiodłać? - Nie, nie trzeba - odparłam i ruszyłam pospiesznie do mo­ jego konia. Nowy pracownik wyraźnie nie słyszał, że nikomu nie wolno siodłać koni dla wnuczki starszej pani. Tommy za­ dbał o to w swoim czasie i nauczył mnie, że jeśli chcę, żeby coś było dobrze zrobione, powinnam to zrobić sama. Poczułam przypływ ulgi, kiedy Bubu wysunęła łeb z boksu i przyjrzała się, kto idzie. Na mój widok zastrzygła nastawio­ nymi uszami, a gdybym miała dwanaście lat, przysięgałabym każdemu, kto zechciałby mnie słuchać, że Bubu rozpoznaje mnie i kocha. W wieku osiemnastu lat byłam na to za mą­ dra. Trzymałam w ręku jabłko. Zawsze najtrudniej mi było wejść do boksu. Moje ciało sztywniało w oczekiwaniu, czy koń nie stanie dęba, a ja w wy­ obraźni odtwarzałam wydarzenie, którego nie widziałam. Bubu była koniem pełnej krwi angielskiej, wysokim i nerwo­ wym jak wszyscy przedstawiciele jej rasy, ale miała stosunko-

-294-

wo łagodny charakter. Tommy wybrał ją dla mnie, kiedy bab­ ka uparła się, żeby wsadził mnie na konia tydzień po śmierci mojej matki. Miękkie, zaskakujące zręczne wargi klaczy wyłu­ skały jabłko z mojej dłoni. Kiedy je chrupała, pogłaskałam ją energicznie po łbie, tak jak nauczył mnie Tommy. - Bu-bu-bu-bu-bu - gruchałam do niej, starając się stłu­ mić ogarniające mnie w głębi duszy przerażenie. Jeśli chcia­ łam być bezpieczna, nie mogłam dać koniowi poznać, że się boję. Wytarłam sok z jabłka w dżinsy i dotknęłam głowy, że­ by się upewnić, czy na pewno mam toczek, zanim weszłam głębiej do ciemnego boksu w poszukiwaniu ogłowia. Jazda konna to niebezpieczny sport, w którym stale gro­ żą upadek i stratowanie, ale - paradoksalnie - kiedy już sie­ działam w siodle, z dala od nóg Bubu, czułam się bezpiecz­ niej. Pokierowałam ją do wyjścia ze stajni - była w świetnym humorze, przytupywała i potrząsała łbem, jakby chciała się pochwalić przez innymi końmi, że ona idzie pobiegać, a one nie - ha, ha, wypchajcie się! Przekłusowałam na niej wzdłuż padoków na pastwiska, a potem poluzowałam wodze i po­ zwoliłam jej biec. Uwielbiała galopować. Zazwyczaj ja także to uwielbiałam - zieloną trawę prze­ mykającą pode mną, barwne jesienne drzewa, chłodny wiatr na twarzy, zawsze na nowo zaskakujące uczucie zdumienia, że ogromne zwierzę galopuje pode mną. Dzisiaj byłam ze­ sztywniała, a każdy krok konia urażał moje biodro i posyłał

- 295 -

falę bólu wzdłuż pleców. Bolała mnie nawet ręka ściskają­ ca wodze, którą obiłam na twardej szczęce Huntera. Po kil­ ku minutach zdołałam jednak do tego przywyknąć i usado­ wiłam się wygodniej. Zazwyczaj razem z Bubu wybierałyśmy się na krótką przejażdżkę, kiedy wracałam ze szkoły, a potem zajmowałam się spotkaniami z przyjaciółmi, pracą domową lub czytaniem. Dzisiaj postanowiłam zwiedzić każdy zakątek terenów stadniny. Nie miałam do roboty nic oprócz nauki historii i matematyki, więc równie dobrze mogłam w ogó­ le nie wracać. Tego popołudnia, kiedy Hunter był na wyścigach, coś we mnie umarło. W końcu straciłam wszystkie nadzieje związa­ ne z tatą i zrozumiałam, że nie przyjedzie do mnie. Nie tęsk­ nił potajemnie do ponownego spotkania ze mną, nie marzył o tym, żebyśmy znowu stali się rodziną, co uniemożliwiały mu działania szpiegów obcych wywiadów. Zostawił mnie, że­ bym pochowała matkę i pozwolił, żeby babka zajęła się moim wychowaniem, a sam zaczął nowe życie. Jeśli to tylko będzie od niego zależało, nigdy więcej się do mnie nie odezwie. Bardziej prawdopodobne wydawało się jednak, że umrze przede mną, a ja zostanę o tym powiadomiona akurat wtedy, kiedy będę miała brać ślub, urodzić dziecko albo wyjechać w podróż po kraju z serią spotkań autorskich jako popularna pisarka. Wyobrażałam sobie powrót taty jako punkt kulmi­ nacyjny fabuły, ale teraz wiedziałam, że będzie to raczej nie-

-296-

oczekiwany zwrot akcji, rujnujący najszczęśliwszy dzień mo­ jego życia. Bubu przygryzła wędzidło, kiedy skróciłam wodze, żeby trochę zwolniła. Znalazłyśmy się na najdalszych pastwiskach, a od domu i stajni dzieliło nas wiele pagórków. Na wapien­ nym bloku skalnym, pod złocistą koroną dębu, stał koń, któ­ ry zabił moją matkę. Ta klacz miała wtedy dwa lata i była mowa o tym, że na­ stępnej wiosny może startować w Derby. Po wypadku mo­ ja babka nigdy nie wystawiła jej do wyścigów, chociaż przez to straciła potencjalnie miliony dolarów. Po prostu puściła ją na pastwisko. Gdyby to ode mnie zależało, osobiście bym ją zastrzeliła, ale tak jak mówił Tommy, konie nie działały ze złej woli. Były tylko płochliwymi zwierzętami stadnymi, pragnącymi uciec przed niebezpieczeństwem. Nie były natomiast kozicami. Bubu zatańczyła niecierpli­ wie, kiedy przyglądałam się karej klaczy stojącej na szarym głazie pod złotym drzewem. Jak się tam dostała? Przypomnia­ łam sobie, że głaz od tyłu wbijał się łagodnie w zbocze pagór­ ka, więc to tłumaczyło, jak weszła na górę. Jednakże serce da­ lej bilo mi mocno. W najnowszym opowiadaniu Huntera dziewczyna, na któ­ rą patrzył z góry, jechała na karej klaczy. Znowu zaczęłam się zastanawiać, co chciał w ten sposób powiedzieć.

- 297 -

Obudził mnie szczęk naczyń w kuchni i zapach bekonu. Wygrzebałam się z pościeli Huntera i zdjęłam z twarzy pod­ ręcznik historii. Zmrużyłam oczy, patrząc w ciemny prosto­ kąt okna - świt jeszcze nie nadszedł. W słabiutkim świetle sączącym się spod drzwi ledwie widziałam planety przylepio­ ne do słońca nad komodą Huntera. - Tommy! - zawołałam na widok uginającego się stołu ku­ chennego. - Nie musiałeś tyle przygotowywać. Ja zwykle ra­ no mało jem, wystarczyłaby mi sama kawa. - Kawa - powtórzył Tommy z identycznym akcentem z Long Island, z jakim mówił Hunter. Odwrócił się z patelnią jajek i postukał łyżką w puste krzesło. - Jedz. Hunter mówił mi, że żyjesz na krakersach z masłem orzechowym. Jedz, al­ bo pójdziesz na Churchill Downs pieszo. - Wrzucił mi jaj­ ka na talerz. - Czy może zamierzasz się tu chować przez cały dzień? - Usiadł na swoim miejscu i podsunął mi talerz z to­ stami. Chowanie się było doskonałym pomysłem, ale ja miałam inne plany. - Potrzebuję kasy - oznajmiłam. Przerwał jedzenie i popatrzył na mnie znad stołu. To spoj­ rzenie... Nigdy nie widziałam u niego podobnego wyrazu twarzy i po raz pierwszy zaczęłam się zastanawiać, czy widzę ojca z opowiadania Huntera. Zawsze uważałam Tommy'ego za dobrodusznego gościa, który podzieliłby się ze mną ostat-

- 2 9 8 -

nią koszulą, ale może tylko tak mi się wydawało, ponieważ nigdy o nic go nie prosiłam. Szybko wyjaśniłam, o co mi chodzi. - Chciałabym dzisiaj dla ciebie pracować. Nie przyda się wam dodatkowa pomoc w stajni? Zapłać mi tyle, ile płaci­ łeś Hunterowi. Tommy uniósł brwi, przeżuł i przełknął kęs, a dopiero po­ tem odpowiedział. - Wiesz, że to będą pieniądze twojej babki. - Przynajmniej na nie zapracuję. W jego pomruku zabrzmiało przyzwolenie, ale i zniecier­ pliwienie, że musi dogadzać biednej bogatej dziewczynce. Mogłam mu powiedzieć, żeby sobie darował, nie musi speł­ niać moich zachcianek, ale nie miałam ochoty spędzać ca­ łego dnia na Churchill Downs w loży honorowej, z Hunte­ rem i moją babką. W ciemnościach pomogłam Tommy'emu załadować do przyczepy kasztanowego ogiera i bułaną klacz. Wyjechaliśmy na drogę stanową i minęliśmy osiedle dziewiętnastowiecz­ nych domów utrzymanych w podobnym stylu, jak dom mo­ jej babki. Kiedy na szarym niebie pojawił się pomarańczo­ wy blask wschodzącego słońca, przejechaliśmy powoli przez pomalowaną na biało drewnianą bramę toru Churchill Do­ wns. Zobaczyłam dwie wieżyczki wznoszące się nad zadaszo­ ną trybuną.

-299-

Potem wzięliśmy się do pracy: karmiłam, poiłam i czyści­ łam konie. Nie jeździłam na nich na rozgrzewkę, ponieważ tuż przed wyścigiem trener wolał, żeby dosiadali ich wybra­ ni doświadczeni jeźdźcy, zdolni zauważyć możliwe problemy. Przyprowadzałam i odprowadzałam za to konie, a kiedy je­ den z ogierów stanął dęba i zaczął wierzgać nogami w pro­ teście przeciwko wpakowaniu do przyczepy Stadniny Blackwellów, to ja skoczyłam, żeby złapać wodze i uspokoić go. Zadziałałam odruchowo i dopiero kwadrans później, kiedy samochód ciągnący przyczepę odjechał, a Tommy ścisnął moje ramię, serce zaczęło mi się tłuc na myśl o niebezpie­ czeństwie, w jakim się znalazłam. Godzinę później przypo­ mniałam sobie, że nie miałam wtedy na głowie toczka. Grupki agentów i potencjalnych kupców wraz z asystenta­ mi mojej babki wchodziły do przydzielonej naszej stadninie części stajni i wychodziły na zewnątrz, omawiając interesy nad plastikowymi kubeczkami burbona i zapalając cygara w bez­ piecznej odległości od siana. Dawniej należałam do tych gru­ pek, trzymając się na ich obrzeżu wraz z innymi wstawiony­ mi nastoletnimi dziedzicami stadnin, często w towarzystwie Whitfielda Farrella. Spodziewałam się, że w jakimś momen­ cie zobaczę babkę, więc spoglądałam pod końskimi brzucha­ mi, żeby wypatrzeć ją, nie dając po sobie poznać, że jej wy­ patruję. Nie pojawiła się, ale za to koło południa przyszedł Hunter.

- 3 0 0 -

Uśmiechał się do agenta w średnim wieku i starszego praw­ nika mojej babki, wpływowych mężczyzn, z którymi warto było pozostawać w dobrych stosunkach, jeśli się udawało, że zamierza się przejąć szacowną stadninę, przez pięć poko­ leń należącą do innej rodziny. Stali w promieniach ciepłego słońca, które w końcu przebiło się przez chmury. Hunter wy­ pił łyk burbona i patrzył na mnie znad kubeczka tymi swoimi błękitnymi oczami. Chwilę potem roześmiał się z jakiegoś żartu prawnika dołączył do klubu dżentelmenów ze świetnym charakterem, przystojnym wyglądem i bez cienia wysiłku. Nie byłam już pewna, czy rzeczywiście patrzył na mnie znad swojego drin­ ka. Ostatecznie on stał w słońcu, a ja kryłam się w cieniu. Nie mógł mnie widzieć. Przez cały dzień byłam na nogach i pracowałam przy ko­ niach, co samo w sobie było dostatecznie męczące. W do­ datku moje biodro zaczęło pulsować bólem, a ręce miałam nadciągnięte od przytrzymywania spłoszonego konia. Za­ uważyłam, że inni pracownicy popijali colę i palili papierosy za otaczającym ogromny parking płotem, ale ja nie poprosi­ łam o przerwę, a Tommy nie zaproponował mi odpoczynku. Podejrzewałam, że zamierzał dać księżniczce dokładnie to, czego jego zdaniem sobie życzyła. Tuż przed ostatnim wyścigiem, kiedy wysłaliśmy nasze naj­ lepsze konie, żeby paradowały po padoku, Tommy ruchem

- 301 -

głowy wskazał tor i powiedział, żebym z nim poszła. Na słoń­ cu zdjęłam kurtkę z logo Stadniny Blackwellów i zawiąza­ łam ją w talii. Znaleźliśmy miejsce przy białym ogrodzeniu, skąd było doskonale widać tor - nie samą metę, która znaj­ dowała się przed główną trybuną, ale ostatni zakręt. Tommy kupił nam po hotdogu, więc natychmiast ugryzłam swojego, dziękując mu z pełnymi ustami. Nie jadłam niczego, od kie­ dy nakarmił mnie z samego rana. Jadłam i patrzyłam, jak Tommy pochłania ogromne kęsy - połknął całego hotdoga na cztery. Hunter nie jadł w taki sposób - Hunter potrafiłby zjeść hotdoga nożem i widelcem i jeszcze przekonać wszystkich, że tak właśnie należało po­ stępować na Long Island. - Co się dzieje? - zapytał mnie Tommy. W kąciku ust miał smugę musztardy. Podałam mu chusteczkę z nadzieją, że sam się zorientuje. - Kochałeś moją matkę? Na jego wargach pozostał półuśmiech - on i Hunter umieli uśmiechać się w każdych okolicznościach. Zobaczyłam jednak reakcję w jego oczach. Zmrużył je na moment, a zmarszczki w kącikach pogłębiły się na ułamek sekundy i znowu rozpro­ stowały. - Nie zdążyłem - odparł, ocierając usta. - Czyli to było tylko pożądanie - podsumowałam. Tommy przymrużył oczy.

- 302 -

- Hmmmm... Może. Była bardzo piękna i świetnie się z nią spędzało czas. Tak samo jak ty. Twój tata nie traktował jej dobrze. Tak samo jak ciebie. Tym razem to ja się skrzywiłam. Nie wybaczyłam Hunte­ rowi, że użył takiego wybiegu, żeby mnie tu sprowadzić. - Wiele rzeczy się zbiegło - powiedział Tommy. - Potrze­ bowała mnie, mówiła, że mnie potrzebuje. Chęć ocalenia damy przed smokiem jest naprawdę silna i facetowi napraw­ dę trudno się temu oprzeć. Takie historie nigdy nie kończą się dobrze i wiedziałem to od samego początku. Popatrzyłam na tor - mieliśmy widok od tyłu na maszynę startową, do której stajenni podprowadzali pojedynczo ko­ nie. Koń z naszej stadniny nie chciał wejść w swoją bramkę i nawet kiedy wsadzono mu tam łeb, zaparł się czterema ko­ pytami na zewnątrz i nie dawał wepchnąć do środka. Dwóch z naszych stajennych zaparło się barkami o jego zad i zaczę­ ło pchać. - Dlaczego moja babka cię nie wyrzuciła? - zapytałam Tommy'ego. Tommy także obserwował zamieszanie przy maszynie albo przynajmniej udawał, że to robi. - A dlaczego nie przerobiła tej klaczy na żarcie dla psów? - Ponieważ klacz nie miała złych zamiarów - powtórzy­ łam to, co powiedział mi Tommy, kiedy byłam trochę starsza i mogłam już go wysłuchać.

- 303 -

Stajennym udało się wepchnąć konia do maszyny i zatrza­ snąć za nim drzwi, zanim zdążył im skopać głowy z ramion. Odeszli, wycierając czoła rękawami, a następni stajenni zbli­ żyli się z kolejnym koniem ze stawki. - Szczerze mówiąc, myślę, że pozwoliła mi zostać ze wzglę­ du na Huntera - odezwał się Tommy. - Wiedziała, że to do­ bre miejsce dla niego. Zawsze go lubiła. - Wyczuła w nim pokrewną duszę - odparłam. - Oboje lubią manipulować ludźmi i są kompletnie szurnięci. - Niewykluczone - odpowiedział spokojnie, nie odrywa­ jąc spojrzenia od toru, jakby moja babka i Hunter w ogóle go nie obchodzili. Albo jakby obchodzili go aż za bardzo. W obu przypadkach Tommy wyglądałby tak samo. - Czy kiedy ja i Hunter tu mieszkaliśmy, powiedziałeś mu, żeby się trzymał z daleka ode mnie? - zapytałam. Tommy szybko odwrócił się do mnie. Kiedy na niego spoj­ rzałam, zaskoczenie zdążyło już zniknąć z jego twarzy, ale zdą­ żyłam zauważyć to nagłe poruszenie. - Powiedziałem - odparł ostrożnie. - Twoja babka nie chcia­ ła was widzieć razem. - A mówiłeś, że lubi Huntera - przypomniałam. - Zamie­ rza mu oddać tę cholerną stadninę. Przynajmniej tak jej się wydawało. - Hunter ma łeb jak mało kto, wziął inteligencję po mat­ ce - skinął głową Tommy. - Świetnie sobie poradzi ze stad-

- 304-

niną, skoro ty jej nie chcesz. Ale to jedna rzecz, czy dosta­ nie stadninę twojej babki, a zupełnie inna, czy miałby dostać ciebie. On nie jest... Dostatecznie dobry - Tommy nie dokończył zdania, a nie­ wypowiedziane słowa zawisły w powietrzu pomiędzy nami. Zastanawiałam się, czy powtarzał to, co uważała moja bab­ ka, czy też sam tak myślał. - No to dlaczego nas popychasz do siebie? - zapytałam z rozpaczą. - Wczoraj w pickupie pytałeś, czy się spotykamy. - Nie popychałem was - odparł spokojnie Tommy. - Sko­ mentowałem tylko to, co widziałem na własne oczy. A wi­ działem jasno na twarzy Huntera, że jego zdaniem jesteście razem. - Wyciągnął z kieszeni wykałaczkę i wsadził ją sobie w usta. - Serio? - zapytałam, pragnąc, żeby to była prawda. Wbrew wszelkiej logice i zdrowemu rozsądkowi miałam nadzieję, że Hunter zakochał się we mnie, a jego tata to zauważył. - Ja za­ wsze uważałam, że z twarzy Huntera nic nie można wyczytać. Tommy przesunął wykałaczkę w kącik ust. - Ma moją twarz - powiedział, nie wypluwając jej. - Wiem - odparłam. W tym momencie rozległ się dzwon sygnalizujący początek wyścigu i drzwi maszyny startowej gwałtownie się otwarły.

- 305 -

15

Kilka godzin później Tommy i ja wyprowadziliśmy kilka ko­ ni do stajni, odstawiliśmy przyczepę na miejsce i zjechaliśmy ze wzgórza do jego domu. Tommy wrócił zaraz, żeby świę­ tować razem z pozostałymi pracownikami. Koń mojej babki wygrał ostatni wyścig Pucharu Hodowców, a kiedy dostawa­ ła w nagrodę pięć milionów, miała zwyczaj wysyłać skrzyn­ kę najlepszego burbona dla pracowników stajennych. Drob­ ny gest wdzięczności. Ja uznałam, że mam już dość bycia pracownikiem stajen­ nym i nie miałam ochoty na burbona. Mięśnie bolały mnie do tego stopnia, że czułam niemalże, jak poszczególne włók­ na ocierają się o siebie. Pragnęłam tylko, żeby ten koszmar-

-306-

ny wyjazd się już zakończył. Chwiejnie weszłam do sypialni Huntera i rzuciłam na łóżko banknoty, które dostałam od Tommy'ego za swoją pracę. Wylądowały obok notatek z ana­ tomii, należących do Huntera i spiętych porządnie gumką. Podniosłam je i obróciłam z ciekawością w ręku, jakbym nigdy w życiu nie widziała takiego dziwa. Z całą pewnością nie zostawił ich tutaj specjalnie, żebym je znalazła. Mógł zo­ stawić klucz do pokoju w akademiku albo portfel, ale nie ry­ zykowałby, że coś stanie się z jego notatkami. Zajrzał tutaj, szukając czegoś - na pewno w odróżnieniu ode mnie zosta­ wił w domu coś, co przydałoby mu się w Nowym Jorku - i za­ pomniał notatek. Powinnam mu je oddać. Włożyłam notatki do kieszeni służbowej kurtki, zamknęłam za sobą drzwi domu Tommy'ego i powędrowałam drogą pod gó­ rę, w stronę rezydencji mojej babki. Brnęłam przez wysoką zie­ loną trawę, trzymając się z dala od drogi. Wszyscy, którzy jechali na to przyjęcie lub z niego wracali, prowadzili po pijanemu. Zwolniłam, kiedy zbliżyłam się do górującej nade mną posiadłości, której dwa białe piętra odcinały się na tle roz­ gwieżdżonego nieba, pod księżycem w pełni. Na podjeździe było pełno luksusowych samochodów. Gdybym weszła przez drzwi frontowe, zostałabym rozpoznana nawet w ciuchach roboczych i ciągnięta od jednej do drugiej grupki uszczęśli­ wionych starszych państwa, aż w końcu zmuszono by mnie

- 307 -

do stanięcia twarzą w twarz z moją babką. Poszłam przez zim­ ną trawę, okrążyłam dom, przecięłam taras i wślizgnęłam się bocznym wejściem. Hunter stał w holu, opierając obie ręce na osiemnastowiecz­ nym stoliku z marmurowym blatem, i wpatrywał się w swo­ je odbicie w ogromnym lustrze. Zatrzymałam się. Wiedziałam, że mnie nie usłyszał, ponieważ się nie poruszył. Mogłam oddać mu notatki, a potem... nie byłam pewna, co dalej. Nie odważyłam się. Patrzył na siebie, pochylając się do przo­ du, jakby przejmował się przesadnie cieniami pod oczami. Pozostawał w tej pozycji zdecydowanie za długo, więc zro­ biłam w końcu kilka kroków w jego stronę. Minęłam tylne drzwi do kuchni, zza których sączyła się muzyka taneczna, wykonywana przez zespół w sali bankietowej, i szłam dalej, aż zobaczyłam Huntera pod innym kątem. Miał zamknięte oczy. Nie przeglądał się w lustrze, tylko koncentrował i przygotowywał, a kiedy na niego patrzyłam, odetchnął po raz ostatni głęboko i odepchnął się od stolika. Uciekłam do kuchni, zanim zdążył mnie zauważyć. Cofa­ łam się na oślep, dopóki nie wpadłam na blat - auć, granito­ wa płyta wbiła mi się w świeżo wygojoną skórę - i odwróci­ łam się gwałtownie, słysząc za sobą brzęknięcie. Zobaczyłam prostującą się ciemnowłosą sylwetkę, trzymającą miskę z sa­ łatką kartoflaną. Whitfield Farrell grzebał w lodówce mojej babki, jakby był u siebie w domu.

-308-

- Erin! - zawołał. - Nie uwierzysz, czego się dowiedziałem. Whitfield i ja rozstaliśmy się w nie najlepszych stosunkach. Po raz ostatni widziałam go na przyjęciu po Derby, kiedy Hun­ ter kazał mu zabierać łapy z mojego tyłka, co stało się inspira­ cją do mojego pechowego opowiadania o chłopcu stajennym. Gdyby Whitfield był trzeźwy, moglibyśmy udać, że o niczym nie pamiętamy. Dla dobra naszych rodzin połączonych wspól­ nymi interesami objęlibyśmy się na powitanie, odsunęli i za­ częli grzeczną rozmowę, tak jak nas oboje nauczono. Whitfield nie był trzeźwy. - Podobno powiedziałaś babce, że nie chcesz jej choler­ nej stadniny - wybełkotał. - Uciekłaś do Nowego Jorku podkreślił tę ucieczkę tak gwałtownym machnięciem miską, że zabezpieczająca sałatkę folia sfrunęła na granitowy blat a ona oddała stadninę Hunterowi Allenowi. - Żartujesz - powiedziałam. - I jeszcze... - podniósł palec, żeby mnie uciszyć, i prawie upuścił miskę. Rzuciłam się, żeby ją złapać w ostatniej chwili, a potem odstawiłam bezpiecznie na blat. To był błąd, ponieważ w ten sposób znalazłam się tuż obok Whitfielda. Złapał moją czapkę i rzucił ją pod sufit, aż ude­ rzyła o wielki garnek wiszący nad blatem. - Słyszałem, że bawiłaś się dzisiaj w stajennego. Nie rozu­ miem cię.

-309-

- Nie musisz. Potem pogadamy, dobra? - Myślałam, że prędzej umrę, niż pokażę się na przyjęciu mojej babki, ale w tym momencie muzyka i zatłoczony hol dzielący mnie od drzwi frontowych wydawały się mniejszym złem. Zrobiłam krok w tamtą stronę. Zatrzymał mnie, kładąc rękę na moim obolałym biodrze. - Dlaczego tak sobie utrudniasz życie? Popatrz na mnie. Powinnam go odepchnąć. Na pewno deptałby mi po pię­ tach, kiedy wyszłabym do holu, ale wtedy zdołałabym go zgubić w radosnym, pijanym tłumie. Jego ton i słowa zatrzymały mnie. - Popatrz na mnie - powiedział czułym głosem. Pragnę­ łam, żebym w taki właśnie sposób mówił do mnie bohater, przekazujący mi ważną wiadomość. Popatrzyłam mu w oczy, zielone jak zimowa trawa. Rozma­ wiałam z nim setki razy, ale nigdy nie zwróciłam uwagi na ko­ lor jego oczu. Podczas gdy moje życie coraz bardziej przybliżało się do opowiadania, które oddałam na zajęcia, zanotowałam w pamięci ten szczegół, żeby go dodać, kiedy będę poprawiać tekst do portfolio na koniec semestru. - Nie musisz sobie tak utrudniać życia - mówił łagodnie Whitfield. - Dziedziczenie milionów to nie zbrodnia. - Nie uważam, że to zbrodnia - zaprotestowałam. - Po pro­ stu... Skinął głową.

- 3 1 0 -

- Chcesz przeżyć własne życie, żeby nikt ci nie mówił, co masz robić. - Jego twarz znalazła się tuż przy mojej, a moja chęć odsunięcia się osłabła, kiedy patrzyłam na jego wargi. Whitfield mnie rozumiał, w przeciwieństwie do Huntera. - Po prostu rób, co ci każą, Erin - wyszeptał. - I tak się będziesz śmiała ostatnia, kiedy zostaniesz z milionami, a oni będą martwi. - Whitfield - odezwał się ostro Hunter, stojący w tylnych drzwiach kuchni. - Zabieraj od niej łapy. Spróbowałam zrobić krok do tyłu, ale palce Whitfielda wbiły się w mój siniak. Potrząsnął głową, patrząc na Huntera. - To, że coś mówisz, nie znaczy, że ludzie będą to robić, Allen. Może ci się udało wkupić w łaski tej starej wiedźmy, ale nikt nigdy nie zapomni, kim naprawdę jesteś. - Wiesz co? - przerwałam, znowu próbując się odsunąć, chociaż Whitfield trzymał mnie mocno za bolące miejsce. Ja po prostu... - Rozmawialiśmy o tym w maju - warknął Hunter. - Za­ bieraj od niej łapy albo powybijam ci zęby. Whitfield popatrzył na niego z otwartymi ustami. Hunter zrobił krok naprzód. - Dobra! - oznajmił Whitfield, unosząc obie ręce. - Nie zamierzam robić scen w twoim domu, Hunter. - Popatrzył na mnie. - Zapamiętaj sobie, co ci mówiłem.

-311-

Hunter zrobił jeszcze jeden krok. Whitfield, nie spuszczając go z oka, złapał miskę sałatki kar­ toflanej i uciekł do holu. - Nieźle! - powiedziałam. - Mało brakowało. Hunter popatrzył na mnie, marszcząc brwi. Jego niebie­ skie oczy pociemniały. - Nie nadaję się do tego. Okrążył blat, wyminął mnie i wyszedł za Whitfieldem do holu. W pierwszej chwili myślałam, że chce go dogonić, ale chwilę potem nad głowami tłumu gości zobaczyłam, że po­ tężne drzwi frontowe otwierają się i zamykają. Zrozumiałam, że Hunter wyszedł. Przepychałam się przez tłum za nim, a starsi ludzie za­ trzymywali mnie, ściskali, prosili przechodzących kelnerów o podanie mi drinka i pytali, czy to prawda, że moja babka zdecydowała, że stadninę ma zamiast mnie odziedziczyć syn Tommy'ego Allena. Dokładnie takich rozmów się obawia­ łam i dlatego zgodziłam się wrócić tutaj tylko po to, żeby zo­ baczyć się z ojcem. Serce biło mi szybciej na myśl o tym, że Hunter odcho­ dzi coraz dalej. Jeśli moja babka mnie tu złapie, będzie nale­ gała na dłuższą rozmowę, a zanim zdążę się od niej uwolnić, Hunter zniknie. Nie mogłam na to pozwolić w sytuacji, kie­ dy znowu uratował mnie jak bohater dziewicę w opałach. Nie po raz kolejny.

-312-

W końcu wydostałam się spomiędzy gości i szarpnęłam drzwi frontowe. Na zewnątrz długie fale zielonej trawy lśni­ ły w zimnym świetle księżyca, ale żaden wysoki, jasnowłosy chłopak nie brnął przez nie ani nie szedł drogą. Naprawdę zdążył zniknąć. W tym momencie usłyszałam dobiegające od strony stajni krzyki i męski śmiech. Babka wysłała im burbona, więc teraz na pewno grali w kosza. Oczywiście, kiedy obeszłam stajnię, zadyszana i zdenerwo­ wana do nieprzytomności, zobaczyłam właśnie Huntera, fru­ nącego w powietrzu, żeby zrobić perfekcyjny wsad. Był roze­ brany do pasa, a ze stroju dziedzica stadniny zostały spodnie khaki i sznurowane buty. Biała skóra lśniła upiornie w dziw­ nym świetle, pomimo zimna pokryty był już potem, a blizna na boku odcinała się na tle skóry jak symbol jakiejś starożyt­ nej magii. Wrzucił piłkę do pozbawionej siatki obręczy i wy­ lądował pewnie na obu nogach na asfaltowym parkingu. Połowa mężczyzn krzyknęła triumfalnie, a druga połowa wydała jęk zawodu. W tym momencie inny półnagi facet za­ uważył mnie. - Erin! Przerwali grę, kiedy usiadłam na białej ławce pod kamien­ ną ścianą. Jeszcze kilku pracowników przywitało się ze mną. - Dobrą robotę dzisiaj odwaliłaś! - zawołał Tommy nad ich głowami. Po alkoholu sprawiał wrażenie znacznie bardziej za-

-313-

dowolonego z mojej pomocy niż na trzeźwo. - Umie praco­ wać tak samo dobrze jak Hunter, za to nie narzeka tyle. Kilku mężczyzn popchnęło Huntera w różne strony, ale nie przejął się tym. Uśmiechał się do mnie i wyglądał - czy mogę powiedzieć, że jakby był ze mnie dumny? - Chcesz się z nami bawić, Erin? - zapytał inny. Nie sądzę, żeby miał coś złego na myśli, ale pozostali zauważyli w tym podtekst i jęknęli z dezaprobatą. - Chyba nie wypiłam dość burbona! - odkrzyknęłam. Posiedzę tu i popatrzę, a potem wezwę karetkę, kiedy któryś zerwie sobie więzadło. Większość mężczyzn odwróciła się, zajmując z powrotem pozycje na boisku. Tylko Hunter patrzył na mnie, przekrzy­ wiając jasną głowę. Jego naga, umięśniona pierś lśniła od po­ tu, a piłkę opierał na biodrze. - Nie masz telefonu - powiedział z autentycznym zdziwie­ niem. Otwarłam usta i wzruszyłam ramionami. Rozpoznałam te­ go samego, powoli kojarzącego fakty Huntera, którego wi­ działam dwa miesiące temu w kawiarni. Był pijany. - Dawaj piłkę! - wrzasnęli pozostali. Hunter odwrócił się i rzucił między nich piłkę. Gra zaczęła się na nowo. Patrzyłam, jak mężczyźni robią uniki, przerzucają nad sobą piłkę, tracą równowagę i chwiej­ nie wypadają z boiska, a potem wracają na nie truchtem. Pa-

-314-

trzyłam, jak mięśnie Huntera pracują pod skórą, a jego ciało pozostaje zaskakująco zwinne, chociaż burbon zwolnił pracę jego mózgu. Jasne włosy na skroniach pociemniały mu od potu, było mu coraz cieplej, podczas kiedy ja marzłam, ku­ ląc się na twardej ławce, ubrana w kurtkę z logo Stadniny Blackwellów. Kiedy dwóch mężczyzn jednocześnie skoczyło do piłki i prze­ wróciło się na asfalt, Tommy zawołał: - Na razie wystarczy! Chodźcie do środka, ja stawiam na­ stępną kolejkę. Półnadzy mężczyźni poprzybijali piątki i zniknęli za drzwia­ mi, w złocistym świetle płynącym z kantorka. Został tylko Hunter, który ściągnął koszulę z pobliskiego drzewa. - Witam, panienko 0'Carey - powiedział, zapinając się. - Witaj, Davidzie. - Starałam się, żeby głos mi nie zadrżał z zimna i napięcia. Wciągnął przez głowę kaszmirowy sweter. - Pamiętałaś, żeby mi przynieść notatki z anatomii, któ­ rych nie zapomniałem? Czyli mimo wszystko zostawił te notatki w sypialni spe­ cjalnie, żeby dać mi powód do znalezienia go na przyjęciu. Czując mrowienie w palcach, sięgnęłam do kieszeni kurtki i podałam mu notatki. Schował je i uśmiechnął się chytrze, unosząc jeden kącik ust.

-315-

- Co to ma być za brytyjski akcent? - zapytałam. - W Ame­ ryce w roku 1875 nikt tak nie mówił. Mogły istnieć najwy­ żej wpływy szkocko-irlandzkie, ponieważ mieszkało tu wielu świeżych imigrantów, a nie było jeszcze telewizji, która na­ rzucałaby ujednolicony wzorzec. Popatrzył na mnie. Jak zwykle, kiedy się czułam niepewnie, powiedziałam za dużo. Odezwał się do mnie kwestią z Pra­ wie jak dama, a ja nie byłam pewna, co miał na myśli, ale ko­ niecznie chciałam się tego dowiedzieć. Dlatego spróbowałam jeszcze raz. - Witaj, Davidzie. Przejdziemy się koło stajni? - Zabłociłbym pantofelki. Pokojówka zauważyłaby to z ra­ na - odparł. Cytował opowiadanie, ale jednocześnie odmawiał mi. Wsta­ łam z przyklejonym uśmiechem, żeby pokazać mu, że traktuję to wszystko jako żart. - Dobra. Tommy powiedział, że nie może nas rano od­ wieźć na lotnisko, bo musi o świcie jechać na Churchill Downs, ale weźmie nas któryś z jego kolegów. Spotkamy się... Zanim zdążyłam zrobić krok do tyłu, Hunter złapał mnie za łokieć. - Żartowałem. - Ze zamieniliśmy się miejscami i ty dziedziczysz stadninę, a ja pracuję jako chłopiec stajenny? To naprawdę przekomiczne. Wiesz, co powinieneś zrobić z takim talentem? Po-

-316-

winieneś iść do college'u w Nowym Jorku i studiować pisa­ nie kreatywne. Roześmiał się aż za głośno i pociągnął mnie za łokieć. - No chodź. Spróbowałam uspokoić oddech, ponieważ tworzył w zim­ nym powietrzu białe chmurki i Hunter mógł się zoriento­ wać, jak bardzo jestem podekscytowana. - Dokąd idziemy? - zapytałam. - Za stajnie! - odparł ze znużeniem. Ciągnął mnie za sobą, aż w końcu zaczęłam iść koło niego wzdłuż ściany i za róg bu­ dynku. Kiedy zakręciliśmy jeszcze raz i przeszliśmy po żwirze pod tylną ścianę, Hunter stwierdził oczywisty fakt: - W życiu jeszcze nie byłem tak pijany. Roześmiałam się. - To niestety ryzyko zawodowe. Jego oczy rozszerzyły się. - Faktycznie! Masz rację. I nawet nie chodzi o ilość, tyl­ ko o częstotliwość. Pierwszy Mint Julep wypiłem chyba ko­ ło dziesiątej rano. Usiadł na samotnej ławce stojącej pod ścianą, z której poten­ cjalni nabywcy mogli oglądać konie kłusujące po padoku. Za­ jęłam miejsce obok niego, ale nie za blisko, nadal nie do końca pewna, co tu właściwie robimy. Za ogrodzeniem padoka zielo­ ne pagórki falowały w nieskończoność pod gwiazdami, łagod­ nie schodząc do linii drzew. Przez chwilę siedzieliśmy w milcze-

-317-

niu i w zimnie. Starałam się to zapamiętać: ogromna przestrzeń przede mną, bezdenne niebo nad moją głową i Hunter obok mnie. Nie musiał mnie dotykać, po prostu był ze mną. Przerwał ciszę westchnieniem. - To wszystko jakieś wariactwo. To ty powinnaś brylować wśród arystokracji z Kentucky, a nie ja. Wzruszyłam ramionami. - Nie zamierzam kłamać, jestem obolała, ale dzisiaj bawi­ łam się świetnie jako chłopiec stajenny. W Nowym Jorku ni­ gdy nie tęskniłam za przyjęciami ani koniarzami, ale brako­ wało mi koni. - Wiem. Tata powiedział, że wczoraj wzięłaś Bubu na dłu­ gą przejażdżkę. Bardzo mnie to ucieszyło. Na pewno była szczęśliwa, że cię widzi. - Czemu? Jestem pewna, że mnie nie rozpoznała. - O czym ty mówisz? - zdziwił się Hunter. - Bubu cię uwiel­ bia. Zawsze cię kochała. - Pokochałaby każdą osobę trzymającą jabłko. Rozchylił wargi i zmarszczył brwi z wyrazem troski na twa­ rzy, ale nagle gwałtownym ruchem odwrócił głowę i kichnął. Nie przypominałam sobie, żebym kiedykolwiek widziała, jak kicha, pomimo całego tego siana i kurzu wiszącego w powie­ trzu w stodole. Jak się okazało, nawet Hunterowi zdarzało się kichnąć, a to, co wzięłam za troskę o mnie, było po pro­ stu grymasem poprzedzającym kichnięcie.

-318-

Znowu na mnie spojrzał. - Erin, to najsmutniejsza rzecz, jaką słyszałem w życiu powiedział ze śmiertelną powagą. - Pamiętasz tamto opowia­ danie, które napisałaś na zajęcia? To o dziewczynce w wiel­ kim domu, która nie ma z kim rozmawiać? Skinęłam głową. - Oczywiście nie było mnie wtedy przy tobie, więc nie wiem na pewno - powiedział. - Ale kiedy obserwowałem cię razem z twoją babką w stajni, niedługo po śmierci twojej mat­ ki, to miałem wrażenie, że naprawdę nie rozmawiacie ze so­ bą. Pamiętasz, jak babka kazała mojemu tacie wsadzić cię ty­ dzień później na konia? Roześmiałam się krótko. - Nigdy tego nie zapomnę. - Powiedział mi, że jego zdaniem nie jest z tobą dobrze. Uważał, że babka nie rozmawia z tobą o tym, co się stało, a ty nie wiesz, jak sobie z tym poradzić. Był zdania, że jeśli to potrwa kilka tygodni, powinienem spróbować z tobą po­ gadać. Zamrugałam w ciemności. - Ale nie zrobiłeś tego. - Wtedy zaczęła się już szkoła, twoi koledzy kpili ze mnie, a ja miałem dwanaście lat. Moje wyższe funkcje mózgowe nie były jeszcze w pełni wykształcone. Byłem w tobie bezna­ dziejnie zakochany.

-319-

Zimno przeciskało się przez materiał moich dżinsów i osia­ dało jak lodowa skorupa w fałdach kurtki. Teraz znowu zrobi­ ło mi się cieplej, kiedy zastanawiałam się nad słowami Hunte­ ra. Nie wiedziałam, czy powinnam potraktować je poważnie. - To, że byłeś we mnie zakochany, stanowiło dowód na to, że nie rozwinęły ci się wyższe funkcje mózgowe, czy... - Zamknij się. - Hunter odwrócił się, żeby patrzeć na mnie. - Jestem pijany i próbuję coś wyznać, więc nie przeszkadzaj mi, dobrze? Zakochałem się w tobie w wakacje, a potem wy­ darzyły się te wszystkie straszne rzeczy i przestałaś ze mną roz­ mawiać. Myślałem, że winisz za wszystko mnie albo mojego tatę. Zasługiwał na to. - Nie! - zaprotestowałam. - To był wy... - Uznałem, że mnie nie chcesz. - Położył mi rękę na ko­ lanie i popatrzył mi prosto w oczy. - Potrzebowałem aż tyle czasu, żeby w końcu to poukładać, ale żałowałem tego każ­ dego dnia. I naprawdę jest mi przykro. - Z powrotem oparł się o ławkę i zapatrzył w gwiazdy. Miejsce, w którym jego rę­ ka dotykała wcześniej mojego kolana, wydało mi się zimniejsze niż przedtem. - Mnie też jest przykro, więc jesteśmy kwita - odparłam. - Nie odwiedziłam cię w szpitalu, kiedy zostałeś przygniecio­ ny przez konia. Mniej więcej z tych samych powodów zwią­ zanych z zakochaniem, poczuciem odrzucenia i smarkatym wiekiem. - A także z tym, że od urodzenia byłam zimną suką,

-320-

pomyślałam, ponieważ Hunter próbował do mnie dotrzeć, a ja nie potrafiłam wyjść mu naprzeciw. - To trwało sześć lat - powiedział. - Nie rozmawiałaś ze mną, a ja nie rozmawiałem z tobą. Nie rozmawiałaś ze swo­ ją babką, a teraz ona cię wydziedziczyła. Czyli przez cały ten czas nie powiedziałaś jej, co czujesz? - Co takiego czuję? - Pochyliłam się do przodu autentycz­ nie zaciekawiona, co od niego usłyszę. - Kochasz konie. Kochasz tę stadninę. Ale wszystko tutaj przypomina ci o tym, jak umarła twoja matka i jak odszedł twój tata. Wtedy sobie z tym nie poradziłaś i próbujesz teraz sobie z tym poradzić. Wyjechałaś daleko, w miejsce, gdzie nie ma koni i jest tylko odrobina trawy, żeby uczyć się, jak pisać historie z happy endem. Jeśli zdołasz napisać szczęśliwe zakończenie dla siebie, to może będziesz mogła tu wrócić. Kiedy go słuchałam, miałam wrażenie, że patrzę, jak otwie­ ra się kolorowe pudełko z origami. Ponieważ to Hunter poka­ zywał mi jego wnętrze, poczułam się bardzo nieswojo. Usia­ dłam prosto i zaplotłam ramiona na piersi, żeby ochronić się trochę przed chłodem. - Kiedy cię tu przywiozłem, byłem pewien, że twoja bab­ ka będzie chciała się z tobą spotkać - powiedział Hunter. Ale ona na pewno czeka, aż do niej przyjdziesz. Teraz widzę, że możemy polecieć jutro do Nowego Jorku, zanim którakol­ wiek z was ustąpi.

-321-

- Mhm - zgodziłam się. - Ale gdybyście się spotkały przypadkiem i porozmawiały... - odwrócił się do mnie i tym razem wziął mnie za rękę, roz­ grzewając ją w swoich dłoniach. - Mogłabyś jej powiedzieć, co naprawdę czujesz? - Nie. - odrzekłam zdecydowanie. Wypuścił moją rękę i opadł na oparcie ławki. - Chciałbym, żebyś to zrobiła, bo nie wiem, jak długo bę­ dę w stanie to znosić. - Założę się, że dasz radę to jeszcze trochę znosić - odpar­ łam pogodnie, rozpaczliwie próbując uniknąć tego ciężkiego tematu. - Jak ci się podobają studia w Nowym Jorku? Hunter uśmiechnął się. - Kocham studia w Nowym Jorku. Kocham żyć w mieście, kocham wykłady i kocham szpital. Wolałbym nie siedzieć tam o drugiej w nocy, bo kocham też spać, ale jednak ko­ cham szpital. Kocham Manohara i Briana. Oczywiście w ka­ tegoriach męskiej przyjaźni. - Oczywiście. - Kącik moich ust zadrgał, kiedy próbowa­ łam się nie roześmiać. - Wszyscy cię lubią. Taki już jesteś. - Taki już jestem - zgodził się. - A jak tobie się podobają studia w Nowym Jorku? Westchnęłam, wypuszczając wielki obłok białej pary. - Kocham studia w Nowym Jorku. Ostatnio jestem tak zaab­ sorbowana pracą i nauką, że równie dobrze mogłabym miesz-

kać w Iowa, ale pamiętam, że miesiąc temu kochałam Nowy Jork. Obawiam się tylko, że to się może szybko skończyć. Pochylił się do mnie. - Serio? - Jeśli załapię się na ten staż, poradzę sobie - wyjaśniłam. - Ale jeśli nie, to nie będzie dobrze. Koniecznie chciałam zacząć karierę pisarską w miejscu będącym mekką wydaw­ ców, ale niewykluczone, że na razie to się okaże niemożli­ we. Zakładam, że mogę pisać, gdziekolwiek będę - roześmia­ łam się. On się nie roześmiał. - Co w takim razie zamierzasz zrobić? - Może spróbuję szczęścia w Kalifornii - powiedziałam. Chociaż tam jest prawie tak samo drogo jak w Nowym Jor­ ku. No i mam złe skojarzenia, ponieważ moja matka próbo­ wała tam szczęścia bez powodzenia. Hunter poruszył się tak nagle, że instynktownie się cof­ nęłam, ale uświadomiłam sobie, że chce mnie tylko znowu wziąć za rękę. Ciepłe zgrubiałe palce gładziły moją dłoń, a je­ go głos był niemal melodyjny, kiedy powiedział: - Nie kochałbym Nowego Jorku, gdyby ciebie tam nie było. W lodowato zimnej nocy miałam wrażenie, że ktoś oblał mnie wrzątkiem. - Nie chciałbyś?

-323

-

- Nie. Wyliczyłem wszystkie rzeczy, które kocham, ale jed­ ną pominąłem. Ciebie. - Puścił moją rękę i dotknął palcem moich warg. - Kocham ciebie. Patrzyłam na niego kompletnie ogłupiała. Czy on znowu żartował i cytował moje opowiadanie? Nie przypominałam sobie, żebym pisała coś takiego. Pochylił się i pocałował mnie. Znieruchomiałam na kilka sekund - mój umysł zawiesił się na tym, co odczuwało ciało. - Powiedz to - wyszeptał tuż przy moich ustach. - Wiem, że to dla ciebie trudne. Powiedz to. - Kocham cię. - Westchnęłam, czując przypływ emocji, które mnie ogarnęły, gdy wypowiedziałam te słowa. Położył mi dłonie na policzkach i przykrył usta swoimi. Mój mózg powtarzał w kółko, że coś tu musi być nie tak, ale ciało przestało się tym przejmować. Zacisnęłam palce na jego swetrze i przyciągnęłam go bliżej. Przesunął usta na mój policzek, potem na ucho, a wreszcie znowu na moje wargi. Nikt mnie nigdy tak nie całował. Za każ­ dym razem, kiedy myślałam, że muszę zaprotestować, ponieważ pozostało między nami tak wiele niezakończonych spraw, Hun­ ter całował mnie mocniej, wypychając te wątpliwości z moich myśli. Zimne powietrze rozgrzewało się wokół nas. Rozpiął suwak mojej kurtki i wsunął rękę pod spód. Ciepła dłoń objęła przez bluzkę moją pierś. Nagle wyprostował się, zamrugał i zabrał rękę.

-324-

- Co się dzieje? - zapytałam. - No dobra - wysapał. - Jutro rano będę na siebie wście­ kły, ale nie chcę tego robić, kiedy jestem pijany i nie chcę te­ go robić za stajnią. Chcę, żeby wszystko było idealne. - Od­ garnął mi włosy z twarzy. - Gniewasz się? - Czy ja się gniewam? - skrzeknęłam. - Nie. Owszem, je­ stem napalona. Sfrustrowana? - Też. - Oparł czoło o moje czoło. - Też - zgodziłam się. - Ale nie gniewam się. Patrzył na mnie poważnym wzrokiem. Spojrzał trochę ni­ żej, zapiął suwak, który sam przed chwilą otworzył, a potem położył mi ręce na ramionach. - Tak się cieszę, że w końcu jesteśmy razem. - Ja też - szepnęłam, chociaż nie byłam tego pewna. Żało­ wałam, że nie mam komórki i nie mogę zadzwonić do Summer, żeby zapytać, czy nie popełniam przypadkiem okrop­ nego błędu. Ale ona nakrzyczałaby tylko na mnie i kazała przestać się wygłupiać. Nie potrzebowałam jej pozwolenia, żeby się zakochać. Hunter pocałował mnie w czoło, wstał i wyciągnął do mnie rękę. - Odprowadzę cię do domu. Wzięłam go za rękę i zaczęłam nią machać, kiedy obcho­ dziliśmy stajnię, wracając po własnych śladach. - To ja cię odprowadzę do domu - powiedziałam.

-325 -

- Nie - zaprzeczył z udawaną cierpliwością. - To ja cię odprowadzę. - Drugą ręką machnął w kierunku dachu po­ siadłości mojej babki, ledwie widocznego na wzniesieniu. Nie zamierzam pozwolić, żebyś chodziła sama po nocy wśród tych wszystkich pijaków i Whitfielda Farrella z cholerną mi­ ską sałatki, niech go szlag trafi. Zachichotałam. Czułam się obłędnie szczęśliwa, że Hun­ ter jest zazdrosny o Whitfielda Farrella. - Ale ty jesteś pijany. Możesz się zatoczyć na drogę i zo­ stać potrącony przez samochód. - Pożałowaliby tego - oznajmił. - Zostawiłbym im wgnie­ cenie na masce. Jestem silny jak wół. Wybuchnęłam śmiechem, a on roześmiał się razem ze mną. W miękkim świetle gwiazd wyglądał niesamowicie przystojnie i sprawiał wrażenie bardzo szczęśliwego. Ja sama nie potrafiłam sobie przypomnieć, kiedy ostatnio czułam się tak szczęśliwa. Nadal byłam prawie spłukana, babka mnie znienawidziła i mu­ siałam napisać na poniedziałek esej z historii, którego nawet nie ruszyłam, ale mogłam sobie poradzić z tym wszystkim, kiedy Hunter śmiał się razem ze mną. Uścisnęłam jego ciepłą dłoń. - Wrócę przez pastwiska, jeśli dzięki temu poczujesz się lepiej. - Wypuścił moją rękę, objął mnie ramieniem i przy­ ciągnął bliżej, żeby pocałować w czoło. Odprowadził mnie aż do swojego domu, oparł do drzwi frontowe i starannie wy­ całował na dobranoc.

-326-

16

Wyskoczyłam z łóżka. Promienie słońca wpadały już przez okno, a ja nie zamierzałam spać aż tak długo. Musiałam za­ cząć esej na historię, no i chciałam zobaczyć Huntera. Wzięłam prysznic i ubrałam się w rekordowym czasie. Zaburczało mi w brzuchu, kiedy zobaczyłam, że Tommy zosta­ wił dla mnie w kuchni obfite śniadanie, ale to mogło pocze­ kać. Wrzuciłam na siebie płaszcz i pobiegłam na wzgórze. Przed domem babki zatrzymałam się pod drzewem hikory, patrząc przez żółte liście w moje okno na wysokim piętrze. Kiedy tu mieszkałam, nigdy nie miałam okazji wymykać się z pokoju - ta część opowiadania o chłopcu stajennym to by­ ły moje pobożne życzenia. Wymyśliłam jednak, jak mogła-

- 327 -

bym się wymykać, gdybym tego potrzebowała, ponieważ od dawna planowałam ucieczkę z tego miejsca. Teraz zamierza­ łam zakraść się do środka. Biodro mnie zabolało, kiedy wspinałam się po konarach hikory, ale uważałam tylko, żeby nie podrapać twarzy gałąz­ kami, zanim przeżyję pierwszy raz z Hunterem. Płaszcz za­ czepiał się o coś, a ja panikowałam, że podrę go, a potem zamarznę na śmierć w Nowym Jorku, ponieważ nie będzie mnie stać na nowy. W końcu jednak znalazłam się na para­ pecie - ogromne okno z wiekowymi szybami było niezablokowane, tak jak je zostawiłam w czerwcu. Otworzyłam je od zewnątrz i wskoczyłam do pokoju, który teraz wydał mi się ogromny. Był cztery razy większy od sypialni Huntera i szes­ naście razy większy od mojej klitki w akademiku. Spojrza­ łam na łóżko. Było gładko posłane, a na narzucie leżała otwarta walizka Huntera. Zdążył już wstać. Z rozczarowaniem przekonałam się, że łazienka jest pusta i wyszłam na palcach na korytarz. Musiał gdzieś tu być, a jeśli uda mi się go znaleźć i uniknąć wpadnięcia na moją babkę, będę mogła zwabić go z powrotem do sypialni i dokończymy to, co zaczęliśmy tej nocy. Chciał idealnego pierwszego razu, a to spełniałoby wszystkie wymogi. Rzuciłam szybkie spojrzenie do salonu, sali projekcyjnej i biblioteki na piętrze, a potem zeszłam ostrożnie szerokimi,

-328-

zakręcającymi schodami, przesuwając palce po poręczy, wy­ gładzonej jak jedwab przez setki dotykających jej rąk. Na do­ le zatrzymałam się jak wryta i usiadłam na najniższym stop­ niu. Przez zwieńczone łukiem drzwi kuchenne usłyszałam głosy Huntera i mojej babki, a także moje imię. - Erin zorientowała się, że jestem na kursie przygotowaw­ czym na akademię medyczną, a nie na zarządzaniu - powie­ dział Hunter. - Hunterze Allen! - skarciła go moja babka. Mogłam so­ bie wyobrazić zmarszczkę poirytowania pomiędzy elegancki­ mi łukami jej brwi. - Jak mogłeś do tego dopuścić? - Tak samo jak ona idę programem rozszerzonym - wyja­ śnił Hunter najbardziej przekonującym, rozsądnym i opano­ wanym tonem, który sprawiał, że kobiety się w nim zakochi­ wały. - Chciała pani, żebym chodził z nią na niektóre zajęcia i miał na nią oko, ale to działa w dwie strony. Jeśli ja będę dość blisko, żeby dowiedzieć się czegoś o niej, ona może do­ wiedzieć się czegoś o mnie. - Ale co w takim razie... - zaprotestowała moja babka. - Poradziłem sobie z tym - przerwał jej Hunter. Zawsze myślałam, że nikt nie może przerywać mojej babce. - Powie­ działem jej, że oszukuję panią, żeby zdobyć pieniądze na stu­ dia, i że nie ma pani pojęcia o tym, że studiuję medycynę. Moja babka roześmiała się. - To absurd.

- 329 -

- No cóż, ale podziałało - stwierdził Hunter. - Przynaj­ mniej na razie, chociaż nie wiem, jak długo... - Wymyśl coś, Hunter - oznajmiła moja babka. - Potrafisz osiągnąć, co chcesz, dzięki temu swojemu urokowi. Wystar­ czy, że przekonasz ją do studiowania zarządzania i zajęcia się stadniną. I dopilnujesz, żeby nie oszukiwała mnie tak, jak ty oszukujesz ją! To nie powinno chyba zająć aż tyle czasu? Mó­ wiłeś, że chodzi głodna. Zobaczymy, czy zechce spędzać Bo­ że Narodzenie bez moich pralinek! - Nie dopuszczę, żeby chodziła głodna - powiedział Hunter i wydało mi się, że w jego głosie usłyszałam cień dezaprobraty pod adresem mojej babki. To zdumiewające, co potrafiło mu uchodzić na sucho. - Ale ma pani rację, myślę, że uda mi się ją niedługo przekonać. Ściągnięcie jej tutaj było dobrym po­ mysłem, przypomniało jej, jak bardzo kocha to miejsce. Jeden ze stajennych mówił mojemu tacie, że wczoraj po południu wzięła Bubu na kilkugodzinną przejażdżkę. - Kogo wzięła? - Bubu, jej klacz. Wie pani, Górska Moc, po Górskim Szczy­ cie, od Prawdziwej Mocy. - Szczęknęły jakieś naczynia. - Przy okazji, nie poratulowałem pani jeszcze wczorajszej wygranej. - Rzeczywiście, dzięki temu koniowi zwróciła mi się ta wy­ cieczka do Dubaju, gdzie go kupiłam - odparła babka i roz­ mowa naturalnie skręciła z manipulowania mną na kupowa­ nie koni.

-330-

Siedziałam na schodach i słuchałam ich jeszcze przez kil­ ka minut. Mogłam tak siedzieć, aż skończą śniadanie, wyjdą z kuchni i zauważą mnie, a wtedy sobie z nimi pogadać. Mo­ głam też wpaść do kuchni od razu. Mogłam jeszcze wejść na palcach po schodach, drogą, któ­ rą przyszłam, ponieważ nie miało znaczenia, czy się dowiedzą, że o wszystkim wiem. Liczyło się tylko to, że oboje zdradzili mnie głębiej i okrutniej, niż sobie wyobrażałam, i że miłość, która w moich marzeniach narodziła się między mną a Hun­ terem, była kłamstwem najgorszego rodzaju. Każdy jego krok - udawanie, że obeszło go moje opowia­ danie o chłopcu stajennym, pisanie własnych erotycznych opowiadań, zabranie mnie do Belmont, pocałunek w szpita­ lu, sprowadzenie mnie do domu - wszystko to miało na ce­ lu tylko sprawienie, żebym się w nim zakochała i posłucha­ ła go, kiedy poradzi mi, że powinnam iść w ślady babki. Jeśli zrobiłabym to, babka sfinansowałaby mu studia. Przeszłam przez swój pokój, wylazłam na drzewo i zamknę­ łam za sobą okno. Próbowałam wepchnąć moje uczucia do Huntera w małe pudełeczko, tak samo jak starałam się stłu­ mić ból po śmierci matki. Powtarzałam sobie: Hunter mnie nigdy nie kochał. Nie powinno mi na nim zależeć, bo spiskuje Z moją babką. Nie zależy mu na mnie z powodów romantycz­ nych. w

Wszystko w porządku.

Wszystko w porządku.

porządku.

-331-

Wszystko

To nie pomagało. Im dalej posuwały się sprawy pomiędzy nami, tym bardziej uświadamiałam sobie, że pragnę i potrze­ buję Huntera, rozpaczliwie chcę jego bliskości, nawet jeśli miałaby się ona ograniczać do kontaktu fizycznego. Pragnę­ łam jego dotyku i tęskniłam za nim. Tak mocno koncentrowałam się na tych myślach, że nie tra­ fiłam w ostatni konar i zleciałam na ziemię, dokładnie na obo­ lałe biodro. Przeszył mnie ból, a w oczach zapiekły łzy. Pokuśtykałam na dół wzgórza, a kiedy znalazłam się przy ścieżce prowadzącej do domu Tommy'ego, usłyszałam sa­ mochód na drodze. Moja babka jechała na tylnym siedze­ niu limuzyny, wiozącej ją na wyścigi. Mijając mnie, spojrza­ ła na mnie przez przyciemnioną szybę. Jej oczy były ukryte za designerskimi ciemnymi okularami, ale usta miała ścią­ gnięte w grymasie dezaprobaty. Godzinę później otwarłam drzwi domu Tommy'ego, kie­ dy ktoś zapukał. Hunter machnął ręką w kierunku czekają­ cego pickupa. - Pani powóz zajechał. Potem wciągnął mnie do domu, żeby nie widział nas kie­ rowca, i mocno pocałował w usta. - Dzień dobry. Kiedy wysiedliśmy z taksówki przed akademikiem, Hunter odprowadził mnie do pokoju i przycisnął do ściany korytarza.

-332 -

- To, że wróciliśmy do Nowego Jorku, nie znaczy, że mamy wrócić do poprzednich układów - oznajmił, skubiąc mnie w szyję. - Mamy jutro ciężki dzień i potrzebujemy czasu, że­ by to wszystko poukładać, ale teraz wszystko będzie inaczej. Obiecaj mi. - Obiecuję. - Mój głos dla mnie samej brzmiał zbyt rado­ śnie, a ton był ironiczny. Hunter przez cały ranek grał na lot­ nisku oddanego mi całkowicie i zakochanego chłopaka. Naj­ wyraźniej nie zauważał, że ja patrzyłam na niego pożądliwie i reagowałam kamiennym milczeniem. Dziesięć godzin później pochylałam się przy biurku nad laptopem, walcząc z ostatnim akapitem eseju historycznego, kiedy usłyszałam hałas w zewnętrznej sypialni. Odsunęłam krzesło i wyjrzałam zza drzwi. W środku była Summer z Manoharem, Kyle, Isabelle, Brian i nowy chłopak Briana - po­ trącali się nawzajem, wyraźnie wstawieni. Całą grupę zamy­ kał stojący w drzwiach na korytarz Hunter. - Erin! - zawołała Summer na mój widok. - Przyszliśmy po ciebie! Skończyłaś już ten esej? Wybieramy się do klubu, skarbie! Serce mi się ścisnęło. Summer, Jordis i ja bawiłyśmy się świetnie w klubie tydzień przed rozpoczęciem zajęć. Nie mia­ łam dotąd czasu, by wybrać się tam po raz kolejny. - Mam jutro kolokwium - przypomniałam. - Prawie skoń­ czyłam esej, ale potem zamierzam iść spać. - Rzeczywiście,

- 333 -

mogłam pójść spać, ale niezależnie od mojego zdrowego roz­ sądku to zależało od tego, co zrobi Hunter. Nawet jeśli byłam na niego wściekła, nie pozwoliłabym, żeby poszedł do klubu z Isabelle. - Nie potrzebujesz tyle snu tylko po to, żeby zdać kolokwium - powiedział Brian. - Powinnaś się czasem odprężyć i zapo­ mnieć o nauce, a klub będzie do tego świetnym miejscem. - Oooo, co to jest? - zawołał chłopak Briana, patrząc na jedną z niedokończonych prac Jordis. Zaczęła już przykle­ jać twarze na płótnie. Wszyscy jednocześnie zaczęli mu tłu­ maczyć, na czym polega sztuka uprawiana przez Jordis i kim w ogóle jest Jordis. Hunter podszedł bliżej i oparł się o framugę moich drzwi. Jego cień stopił się z moim cieniem na ścianie, tak że nie wiedziałam już, który jest który. - Pójdziesz z nami? - zapytał cicho. Miałam zamiar wybuchnąć gniewem. Powinnam mu po­ wiedzieć, że wiem wszystko o jego umowie z moją babką, ale wtedy nasz związek, a nawet przyjaźń między nami byłyby skończone. Musiałam się uwolnić od uczuć do niego, ponie­ waż w przeciwnym razie przez resztę życia zastanawiałabym się, jak by się nam układało, i marzyłabym o nim. - Pójdę, jeśli ty idziesz - odparłam, patrząc mu prosto w oczy. Zniknął w większym pokoju. Usłyszałam jego głos: - Idzie z nami.

-334-

- Hurrra! - Tym razem to Summer zajrzała do mojego po­ koju i zapytała ochrypłym szeptem: - Chcesz może drinka przed wyjściem? Albo kilka drinków? Manohar ma butelkę... szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, co to jest. - Mowy nie ma - odparłam. Tylko tego było mi potrzeba przed kolokwium z matematyki. - Jak chcesz. - Summer zniknęła mi z oczu i powiedziała głośniej: - Hunter, Manohar ma tajemniczą butelkę! - Mowy nie ma - odparł Hunter. Moje palce znieruchomiały na klawiaturze laptopa. Nie mógł usłyszeć mojej szeptanej rozmowy z Summer, ale mó­ wił dokładnie to samo, odczuwał w tym momencie dokład­ nie to samo, niepokoił się przed kolokwium i, szczerze mó­ wiąc, miał troszeczkę dość naszych przyjaciół, był koszmarnie zmęczony, ale jednocześnie zależało mu, żeby być z nimi. Za­ wsze uważałam, że Hunter i ja bardzo się różnimy - stano­ wimy całkowite przeciwieństwa - a teraz nienawidziłam go do głębi duszy, chociaż dzisiaj wieczorem był najpodobniejszą do mnie osobą w całym wszechświecie. - Chodź, Erin! - zawołała Summer. Odsunęłam krzesło i wychyliłam się przez drzwi. - Idźcie, zaraz do was dołączę. Zgubiłam wątek tego eseju, nie dam rady skończyć, jeśli będziecie mi stać nad głową. - Chodźcie, dajcie jej już spokój - skarcił ich Hunter. Za chwilę do nas przyjdzie.

- 335 -

Wyszli z pokoju z pomrukami zawodu. Hunter, idący na końcu, obejrzał się przez ramię. - Prawda? - zapytał mnie. Skinęłam głową, chociaż szczerze mówiąc, nie byłam te­ go pewna. Kompletnie straciłam ochotę na pisanie, ale nie potrafiłam sobie też wyobrazić, że ominie mnie ten wieczór z Hunterem. Jakimś cudem pól godziny później skończyłam pisać, prze­ brałam się w odpowiednie ciuchy i przejrzałam w lustrze. Z pewnością nie byłam klasyczną blond pięknością, ale za­ wsze starałam się jak najlepiej wykorzystać swoje atuty. Te­ go wieczoru, zmordowana po całych dniach zamartwiania się, pracy i niedosypiania, mogłam pozować na zahartowa­ ną przez trudy życia bohaterkę rozkładówki w magazynie mody. Owszem, Hunterowi musiało to wystarczyć. Muzykę z klubu zaczęłam słyszeć przecznicę dalej, chociaż nie widziałam świateł - okna były zasłonięte, jakby w środku działo się coś cudownego i tajnego. W półmroku w pobliżu drzwi Hunter opierał się o ceglany mur i czekał na mnie. Wyszedł mi naprzeciwko, więc poszliśmy dalej razem. - Nie powinienem był pozwolić, żebyś szła tu sama - mruk­ nął. - Ale kiedy sobie to uświadomiłem, bałem się, że jeśli po ciebie wrócę, miniemy się po drodze. Przypomnij mi, dla­ czego młoda dziewczyna w Nowym Jorku nie ma komórki?

-336-

- Żartujesz chyba? Komórka miesięcznie kosztowałaby ze dwieście paczek zupek błyskawicznych. Zanim zdążyłam się zorientować, Hunter zapłacił za mój wstęp do klubu. Próbowałam zaprotestować, ale nie usłyszał mnie z powodu muzyki. Kiedy przeciskaliśmy się przez po­ drygujący tłum, prowadził mnie za rękę. Summer i Manohar tańczyli na skraju parkietu - tańczącego Manohara zawdzię­ czaliśmy zapewne zawartości tajemniczej butelki. Summer wskazała nam pusty stolik, na którym stały szklanki i dzba­ nek czegoś gazowanego. Hunter usiadł na obitej czerwonym aksamitem kanapie pod ścianą. Mogłam usiąść naprzeciwko niego albo na tej sa­ mej kanapie, co on. Nie musiałam siadać tuż przy nim. Przez cały dzień zachowywał się, jakbyśmy ze sobą chodzili, a on nie mógł się już doczekać, kiedy przypieczętujemy nasz związek. Jeśli usiądę tuż koło niego, wykonam pierwszy krok, uwodząc go, chociaż wiedziałam doskonale, że zerwę z nim, zanim on zdąży zerwać ze mną. Podjęłam decyzję i usiadłam na tej samej kanapie co Hun­ ter, nie patrząc na niego. Powiedział coś, czego nie usłyszałam. - Co takiego? - zapytałam, patrząc na niego. Wbijał we mnie spojrzenie, a stroboskopowe światła odbi­ jały się na jego długim nosie i lśniły w blond włosach. Poki­ wał na mnie zagiętym palcem, zapraszając bliżej.

- 337 -

Tylko po to, żebym mogła usłyszeć, o co mu chodzi, praw­ da? Pochyliłam się do niego. W tym samym momencie Hunter przestał kiwać palcem i oparł dłoń na siedzeniu, tak że pochylając się do niego, znala­ złam się w takiej pozycji, jakby mnie obejmował ramieniem. - Jesteś tak samo zmęczona, jak ja? Nadal ledwie go słyszałam przez muzykę, chociaż musiał mówić głośno, ponieważ jego oddech na moim uchu spra­ wiał, że cała skóra mnie zapiekła. - Jestem trzeźwy jak świnia, a czuję się bardziej pijany niż wczoraj wieczorem - oznajmił. Te słowa były tak prawdziwe, tak nieoczekiwane i tak abso­ lutnie pasujące do mojej obecnej sytuacji życiowej, że uśmiech­ nęłam do niego, jakby był moim przyjacielem. Nie potrafiłam powstrzymać śmiechu. Hunter także się roześmiał - początkowo niepewnie, obser­ wując mnie, jakby nie był pewien, o co mi chodzi, ale potem zaczął się śmiać serdecznie i oboje pochylaliśmy się do siebie na kanapie, rozbawieni. W końcu fala wesołości minęła, przede wszystkim dlate­ go, że usta zaczęły mnie boleć od uśmiechu. Poza tym kilka mijających nasz stolik dziewczyn zaczęło nam się przyglądać i obawiałam się, że wyrzucą nas z klubu za ćpanie ecstasy. Po­ zostało jednak cudowne uczucie rozgrzania śmiechem i bli­ skości Huntera, który nadal uśmiechał się do mnie.

-338-

Uśmiech pozostawał na jego ustach, ale w jego oczach po­ jawił się niepokój, kiedy pochylił się znowu do mnie. - Nie jestem pewien, czy poradzę sobie na medycynie powiedział mi do ucha. Cofnęłam się na tyle, żeby spojrzeć mu w oczy. Był śmier­ telnie poważny i znowu miałam poczucie, że mówi prawdę. Skinęłam głową. - Wiem doskonale, co masz na myśli, ale jutro poczujesz się lepiej. Ledwie będziesz pamiętał, jak czułeś się dzisiaj wie­ czorem. Patrzył na mnie poważnie. - Dlaczego jutro miałbym się czuć lepiej? Wzruszyłam ramionami. - Bo będziesz już po kolokwium, a dzisiaj w nocy się wy­ śpisz. Wydawało mi się, że to całkiem jasne. Dziwne, że chociaż ja go rozumiałam doskonale, Hunter w ogóle mnie nie rozumiał. - Naprawdę? - Pochylił się znowu do mojego ucha, ale tym razem musnął policzkiem mój policzek, a drapiący za­ rost sprawił, że powróciło mrowienie. Gdyby któreś z naszych tańczących przyjaciół spojrzało w naszą stronę, nie zgadliby, że się dotykamy. Pomyśleliby, że pochylamy się do siebie, tak samo jak przedtem. Nie mieliby pojęcia, że każdy nerw mo­ jego ciała ożył i zapłonął, kiedy Hunter mruknął mi do ucha: - Masz ochotę zatańczyć?

- 339 -

Skinęłam głową, więc wstał i wyciągnął do mnie rękę. Po­ dałam mu swoją dłoń i pozwoliłam, żeby poprowadził mnie na parkiet, w puste miejsce w ciemnym kącie, gdzie niemal nie docierało stroboskopowe światło i nie zapuszczał się ró­ żowy reflektor. Hunter przyciągnął mnie do siebie, objął ramieniem w ta­ lii i położył mi drugą rękę na policzku. - Wszystko zrobiłem nie tak - wyszeptał mi do ucha. Chciałbym zacząć od początku. Jego oddech w moim uchu sprawił, że serce mi zadrżało, a uczucie niepokoju ogarnęło całą klatkę piersiową. Rozchy­ liłam usta i przesunęłam policzkiem po jego dłoni, tak że po­ gładził mnie delikatnie. - To jest wolny kawałek country - wyszeptał, a jego glos był słyszalny w pulsującym rytmie techno tylko dlatego, że miał usta tuż przy moim uchu. - A my jesteśmy tu sami. Pocałował mnie - jego usta przykryły moje, przyciskając je mocno i łapczywie. Jego dłonie znalazły się na moim karku, palce wplotły się we włosy, przytrzymując mnie w miejscu, kie­ dy otworzył mi usta językiem. Potem przesunął ręce do przo­ du - nie na tyle, żeby dotknąć moich piersi, ale wystarczająco, żeby pokazać mi, czego pragnie. Nie widziałam, czy ktoś nas obserwuje, a Huntera to nie obchodziło. Miał zamknięte oczy, ściskał palcami śliski materiał mojej bluzki, a jego usta doty­ kały moich, jakby nigdy nie zamierzał mnie puścić.

-340-

Serce tłukło mi się tak, jakby miało za chwilę wyskoczyć z piersi. Nie chciałam tego robić z Hunterem, wiedząc, że on tylko bawi się mną. Nie chciałam tego robić na oczach moich przyjaciół, którzy w końcu zorientują się, że Hunter tylko się mną bawił, a ja wiedziałam o tym i pozwoliłam mu na to. Nie potrafiłabym jednak przerwać tego pocałunku. Jego ciepły język splatał się w ustach z moim językiem, prześlizgi­ wał po zębach i oznajmiał, że należę do niego. Krew szumia­ ła mi w żyłach i pulsowała na myśl o nim jak przypływ mor­ ski, przyciągany przez księżyc. To jedna z tych rzeczy w życiu, których pisarz powinien doświadczyć na własnej skórze: cał­ kowite oczarowanie drugą osobą, bezsilność wobec niej i ka­ pitulacja. - Musimy wracać do akademika - wyszeptał tuż przy mo­ ich ustach. Skinęłam ledwo dostrzegalnie głową, tak żeby nie odry­ wać warg od niego. Tym razem to ja prowadziłam go za rękę przez tłum, zdu­ miona tym, że pozwala mi na to przez całą drogą w poprzek oświetlonego błyskającymi reflektorami parkietu. Najpraw­ dopodobniej uznał, że jeśli będzie mi ulegał na tyle długo, że­ by się ze mną przespać, posłucham głosu rozsądku w kwestii wyboru drogi życiowej. Wtedy on namówi mnie, żebym po­ biegła prosto do babki, i dostanie swoje pieniądze na studia. Dlatego pozwolił mi się prowadzić.

-341-

Splątana w tanecznym uścisku z Manoharem Summer spoj­ rzała na nas wielkimi oczami. Powiedziałam jej po południu, że kiedy skończę esej, opowiem wszystko o weekendzie w to­ warzystwie Huntera, ale nie sugerowałam - ani nie pomyśla­ łam - że będę go wyprowadzać za rękę z klubu. Powiedziała coś do Manohara, który gwałtownie podniósł głowę, z rów­ nym zdumieniem malującym się na twarzy. Czyli Hunter tak­ że mu o nas nie powiedział. Inna rzeczy, że nie było żadnych „nas", o których warto by opowiadać. Pospiesznie szliśmy przez zimną noc pachnącą włoskim śmietnikiem, trzymając się za ręce i prawie nie odzywając. Akademik był cichy, jak zwykle w niedzielny wieczór, kie­ dy Hunter oparł mnie o drzwi mojego pokoju i pocałował na­ miętnie. Jego ręce otoczyły moją talię, a potem znalazły dro­ gę na moje piersi i dotknęły ich przez bluzkę i stanik. Objęłam jego głowę, żeby przyciągnąć go bliżej, ale wtedy on wygrzebał z mojej torebki klucz i wepchnął go w zamek. Drzwi za mną stanęły otworem. Szybko przeszliśmy przez większy pokój i zamknęliśmy się w mojej malutkiej sypialni. Kiedy znowu się przytuliliśmy, za­ częłam sobie uświadamiać, gdzie popełniłam błąd. Hunter był w moim łóżku i już nigdy nie będę w stanie tutaj zasnąć, nie myśląc o nim. Całował mnie, a gdybym uchyliła choć odro­ binę powieki, zobaczyłabym zaimprowizowaną szafkę nocną, będącą w rzeczywistości szafką na dokumenty, z przyczepio-

-342-

nym nowojorskim magnesem. Hunter położył się na mnie, a patrząc obok jego ramion, widziałam świecący ekran lapto­ pa. Czułam jego zapach, smakowałam go i od tej pory każde­ go wieczora, przychodząc tutaj, będę myślała o nim. Właśnie tego chciałam za wszelką cenę uniknąć.

-343

-

17

Ciągle jeszcze zaspana, otworzyłam oczy i zaczęłam się zasta­ nawiać, co właściwie widzę. Hunter Allen leżał koło mnie, obejmując mnie nagim, muskularnym ramieniem. Wyciągnął rękę do szafki i dotknął nowojorskiego magnesu. W niebieskawym świetle latarni za oknem wyślizgnął się z łóżka. Patrzyłam, jak wkłada dżinsy i idzie do drzwi. Nie zapiął paska i możliwe, że nie zapiął także dżinsów, ponie­ waż opierały mu się bardzo nisko na biodrach - tak nisko, że obejrzałabym się za nim, gdybym go minęła na korytarzu. Położył rękę na klamce, obejrzał się i zobaczył, że na nie­ go patrzę.

-344-

Cofnął się i przyklęknął przy moim łóżku, pochylając się do mnie, żeby pocałować mnie w czubek nosa. - Śpij dalej - szepnął. Zaraz potem zniknął, ostrożnie i bezgłośnie otwierając drzwi i przymykając je za sobą. Drzwi na korytarz zamknęły się cicho, tak że raczej poczu­ łam lekkie stuknięcie, niż je usłyszałam. Kroki na klatce schodowej zaczęły się wspinać coraz wyżej i wyżej. Potem zapadła cisza. Odetchnęłam głęboko, rozkoszując się resztkami ciepła po­ zostawionego przez Huntera w mojej pościeli. To poruszenie sprawiło, że kołdra przesunęła się po mojej skórze, jakby cią­ gle przy mnie był. Wiedziałam jednak, że już po wszystkim, a Hunter poszedł. Tym razem mój oddech zabrzmiał jak westchnienie i za­ częłam szlochać i kaszleć. Przeturlałam się, żeby stłumić swój głos poduszką. Poszewka pachniała Hunterem. Miałam szczęście, że w Kentucky zorientowałam się, jak od początku mnie oszukiwał. Przespałam się z nim, żeby się uwol­ nić od własnej obsesji, ale ten plan zawiódł - Hunter zerwał się i uciekł do swojego pokoju, kiedy tylko otrzeźwiał na ty­ le, żeby sobie przypomnieć, gdzie jest. Gdybym spodziewała się czegokolwiek innego, pozostawałabym nadal idiotką, któ­ rą usilnie starałam się nie być.

- 345 -

Na schodach znowu rozległy się kroki, tym razem scho­ dzące na dół. To nie był Hunter, wracający do mnie. Chyba że po prostu przypomniał sobie o zostawionym w moim pokoju płaszczu, podkoszulku... i bieliźnie. Trzasnęły drzwi z klatki schodowej na korytarz. Wstrzymałam oddech. Moje drzwi otwarły się. Hunter zaraz pozbiera rzeczy i po­ spiesznie się wyniesie. Cicho zamknął za sobą drzwi, w półmroku zrzucił dżinsy i wślizgnął się do łóżka koło mnie. Ponieważ przewróciłam się na bok, żeby chlipać w poduszkę, zostało dla niego mniej miejsca, więc przycisnął się do mnie, aż w końcu odsunęłam się, nadal plecami do niego. Nad głową usłyszałam cichutkie kliknięcie i pojedyncze piknięcie. Najwidoczniej Hunter wziął ze swojego pokoju ze­ garek, a teraz nastawiał budzik. - Nigdy go nie zdejmowałeś - szepnęłam z nadzieją, że mój głos nie drży z powodu niedawnego płaczu. - Dlaczego wczo­ raj go nie założyłeś? - Nie chciałem wiedzieć, która jest godzina - odparł szep­ tem. - Dalej nie chcę, ale umieram ze strachu, że nie zdążę na kolokwium z anatomii. Wolałbym zostać z tobą na zawsze. Powiedział to całkiem zwyczajnie, a zegarek piknął jesz­ cze kilka razy. Poczułam gorąco promieniujące na całą klatkę

-346-

piersiową - przypływ adrenaliny z powodu ekscytacji i prze­ rażenia. Czy on naprawdę powiedział to, co mi się wydawa­ ło, że usłyszałam? Musiałam to sprawdzić. - Myślałam, że ten pokój przyprawia cię o klaustrofobię szepnęłam. - Nie, jeśli ty tu jesteś. - Położył rolex na szafce z cichym metalicznym brzęknięciem, a potem przytulił się do mnie, obejmując mnie ramionami w talii. Pocałował moje włosy. Moje łóżko stanowiło ciepłe gniazdko otoczone oknami, za którymi rozpościerało się zimne miasto, ale poczułam na ra­ mionach gęsią skórkę, kiedy Hunter mnie pocałował. Nie za­ chowywał się, jakby uwodził mnie dla pieniędzy. Zachowywał się, jakby był ze mną szczęśliwy i nie chciał mnie opuszczać. Jeśli tym razem się nie myliłam, nie spodoba mu się opowia­ danie, które w złości napisałam w czwartkowy wieczór i które mieliśmy omawiać na warsztatach Gabe'a. W szarym świetle poranka obudził mnie pocałunkiem w usta. - Mam kolokwium o ósmej - wyszeptał pomiędzy poca­ łunkami. - Zostawiłem książki na górze. - Pocałował mnie mocniej, westchnął, jakbym to ja go kusiła, a potem w koń­ cu się poddał. Przycisnął moje nagie ciało własnym. - Nie chcę iść, ale nie mam wyboru.

- 347 -

Podniósł się i zaczął szukać swoich rzeczy na podłodze. Patrzyłam na niego nieufnie, ale zapewne było na tyle wcze­ śnie, że wziął moje złe przeczucia za objawy zaspania. - Zobaczymy się na matematyce, dobrze? I na pisaniu kre­ atywnym. Moje ciało zamrowiło, kiedy Hunter pochylił się, żeby po raz ostatni mnie pocałować. Potem otworzył drzwi, mruknął coś półgłosem - Summer zachichotała - i zamknął drzwi na korytarz. Założyłam dres i zajrzałam do większego pokoju. Jordis, w piżamie i mocnych okularach w grubych oprawkach, wy­ dawała jakieś odgłosy niezadowolenia po duńsku, odrywa­ jąc twarze od kolażu i wyrzucając zmięte skrawki papieru do śmietnika. Summer stała przed lustrem na toaletce i roz­ czesywała włosy grzebieniem. - Strasznie was przepraszam - powiedziałam, wchodząc. Powinnam była zapytać, czy Hunter może u mnie spać, ale to tak jakoś samo wyszło. - To straszne - uśmiechnęła się Summer. Jordis skinęła głową. - A jak myślisz, dlaczego wycinał dla mnie główki? Nie są­ dzę, żeby go bawiło wycinanie główek. Próbowałam przyswoić informację, że Jordis myślała o swo­ jej sztuce jako o „wycinaniu główek". Zdecydowanie zbijało mnie to z tropu.

-348-

- Wszystko mi jedno, co z nim robisz, jeśli tylko nie muszę spać w tym maleńkim pokoju - dodała Jordis. - Tak czy inaczej nie musicie się tym przejmować - stwier­ dziłam. - To się więcej nie powtórzy. - Nie powtórzy? - pisnęła Summer, odkładając grzebień. - Dlaczego? - Czytałaś moje opowiadanie na warsztaty? - zapytałam ją. Summer skinęła głową. - J e s t inne, brutalne. Miałam cię o to zapytać. Sprawia wra­ żenie, jakbyś pisząc je, miała depresję albo była zmęczona. - Byłam zła - poprawiłam ją. - To o tym gościu, od które­ go Hunter uwolnił mnie w maju. Summer szeroko otwarła oczy. - Czy Hunter już to czytał? - Najwyraźniej nie - odpowiedziałam. - Co jest nie tak z tym opowiadaniem? - zapytała Jordis. - J e s t strasznie wulgarne - wyjaśniła Summer. Obie z Jordis popatrzyły na mnie z oburzeniem malującym się na ich twa­ rzach na myśl o tym, że potraktowałam w taki sposób dżen­ telmeńskiego Huntera. - Wiecie, będę szczera - powiedziałam. - Przez te wszystkie lata mnóstwo rzeczy zaszło między mną, Hunterem i naszy­ mi rodzinami. Więcej, niż kiedykolwiek się dowiecie. Wczoraj wydawało mi się, że on zamierza mnie wykorzystać, więc by­ łam wściekła i sama postanowiłam go wykorzystać. Ale kiedy

-349-

to się już stało, mam wrażenie, że jednak może być między na­ mi coś oprócz wyrachowania. A jeśli nie mylę się co do Hun­ tera, to właśnie zrujnowałam wszystko tym opowiadaniem. - Dlaczego ciągle to robisz? - pisnęła Summer. - Piszę o tym, co widzę - mruknęłam. - Gówno widzisz - przerwała Jordis. - Ten chłopak wyraź­ nie cię kocha. Siedział tutaj na moim łóżku i wycinał foto­ grafie z nadzieją, że przejdziesz przez pokój. - To co mam robić? - szepnęłam. - Zadzwoń do niego! - Summer wepchnęła mi do ręki swo­ ją komórkę. Poczułam, że robi mi się słabo, więc usiadłam na łóżku Jordis i wybrałam numer, który znałam na pamięć. - Zajęte. Z kim mógł rozmawiać tak wcześnie rano? - Wyślij SMS-a - poradziła Jordis. Upuściłam komórkę na kolana. - Nie mogę mu teraz przeszkadzać, zaraz ma ogromne ko­ lokwium z anatomii. - Potrząsnęłam głową i oddałam ko­ mórkę Summer. - Pogadam z nim na matematyce. Hunter przyszedł na matematykę dokładnie w momencie, kiedy asystent profesora zaczął rozdawać testy - prawdopo­ dobnie potrzebował dodatkowego czasu na kolokwium z ana­ tomii. Usiadł obok mnie i posłał mi olśniewający uśmiech, ale nie mieliśmy okazji porozmawiać. Kiedy ja wciąż walczyłam

-350-

z liczbami urojonymi, on oddal swój test i wyszedł, na pew­ no do biblioteki, żeby przeczytać moje opowiadanie. Nie mo­ głam za nim pobiec, ponieważ musiałam iść na zajęcia z hi­ storii i oddać esej. Dlatego przed popołudniowymi warsztatami pisania kre­ atywnego siedziałam nad własnym opowiadaniem i czytałam je uważnie, zastanawiając się, jak odbierze je Hunter. Kole­ dzy z grupy rzucali mi spojrzenia i szeptali między sobą, zaj­ mując miejsca na wyściełanych krzesłach. Przyciskałam rę­ kę do ust, spodziewając się najgorszego.

-351 -

Posłuszeństwo

Erin Blackwell

- Zrobisz to, co ci każę - powiedziała jej babka. - Nie mam obowiązku łożyć na twoje studia, powinnaś to potraktować jako prezent ode mnie. Jeśli nie zamierzasz iść w moje ślady, studiować zarządzania i przejąć rodzinnej stadniny, nie bę­ dę ci pomagać. Dziewczyna rozejrzała się po gabinecie babki - kryszta­ łowy żyrandol, jedwabny perski dywan, oprawione w skó­ rę książki na półkach z drewna orzechowego - i zastanowiła się nad jej słowami. Jeśli zgodzi się na tę propozycję, bę­ dzie musiała zrezygnować z marzeń o zostaniu artystką. Ale jak miałaby sama się utrzymać? Znajdzie się w nędzy i na sa­ mym dnie.

-352 -

Dziewczyna podjęła decyzję. - Masz rację - oznajmiła. - Jestem pewna, że kiedy będę starsza, podziękuję ci, że byłaś dla mnie tak stanowcza. - Słusznie. - Jej babka uśmiechnęła się, wyginając poma­ lowane krwistoczerwoną szminką wargi w idealny łuk. Wy­ ciągnęła rękę z nienagannym manikiurem i po raz pierwszy, od kiedy zaczęły się kłócić kilka tygodni temu, pogładziła dziewczynę po włosach, odgarniając je z oczu. - Skoro już mamy to za sobą, to wiesz, co jeszcze bardziej by mnie ucie­ szyło? Niedługo później rozpoczęło się przyjęcie. BMW, merce­ desy i samochody robione na specjalne zamówienie, pod­ jeżdżające pod dom jej babki, zajęły miejsce zatrzymujących się tu dawniej pięknych powozów, zaprzężonych w ogniste konie. Dziewczyna stała przy wysokim oknie i odchylała je­ dwabną zasłonę, wypatrując swojego celu. Do jego rodziny należała położona po sąsiedzku stadnina, więc babka zasu­ gerowała, że byliby wspaniałą parą. Dlaczego nie? Dziewczyna przywołała jednego z kelnerów i wzięła z tacy trzeci kieliszek wina. Zmarszczył nos z dez­ aprobatą, ale zignorowała to. Ona czuła się świetnie, a on był nikim. Prawda? - Prawda - potwierdził chłopak, także podnosząc kieliszek i biorąc ją za rękę. Pociągnął ją w ciemniejszy kąt sali i wy­ szeptał: - Podobasz mi się taka.

- 353 -

- Jaka? - zapytała. - Nawalona? - Dziedzice rodzinnej fortuny nie bywają nawaleni - po­ prawił ją. - My po prostu spełniamy obowiązki towarzyskie. Masz ochotę pospełniać je ze mną? - Wsunął dłoń pod jej kardigan, rozpiął jedwabną bluzkę i wepchnął palce pod ko­ ronkowy stanik. Lekko ścisnął sutek, a ona poczuła elektryzu­ jący impuls, biegnący prosto do jej krocza. Czy o to właśnie chodziło jej babce? Była pewna, że zo­ stanie obsypana pochwałami za zaprzyjaźnienie się - zgod­ nie z poleceniem - z dziedzicem sąsiedniej stadniny. Nie by­ ła tylko pewna, czy babce spodoba się, że ten chłopak przy wszystkich ściska jej sutek. - Masz tu może swój samochód? - zapytała. - Jak mógłbym nie mieć? - Znowu wziął ją za rękę i po­ prowadził, lawirując między pijącymi i śmiejącymi się ciała­ mi. Światło zaczęło się jej rozmywać przed oczami, ale wyda­ wało jej się, że widzi, jak ludzie się do nich uśmiechają. Ona i ten chłopak wyglądają tak uroczo razem i tak doskonale do siebie pasują! Kiedy przechodzili pomiędzy ścianą a ogrom­ nym stołem z przekąskami, który zasłonił ich przed oczami gości, chłopak wsunął rękę pod jej spódnicę i w majtki. Ciężkie drzwi frontowe domu jej babki otwarły się przed nimi jak zmieniające się dekoracje wokół aktorów w sztuce na Broadwayu albo romansie kinowym osadzonym w erze wielkiego kryzysu. Potykając się, wyszła za chłopakiem na ze-

-354-

wnątrz na przestronny dziedziniec i uświadomiła sobie, że za chwilę straci dziewictwo w opływowym czarnym porsche, któ­ re z pewnością nie było byle jakim wozem. Miała szczęście. Usiedli ciężko na czarnych siedzeniach obitych miękką skó­ rą. Chłopak odwrócił się do niej i zaczął namawiać: - Rozepnij mi pasek, Erin...

***

- Dzień dobry. - Gabe uśmiechnął się do nas, zamknął za so­ bą drzwi i zajął miejsce w wyściełanym fotelu u szczytu stołu. Byłam zadowolona, że zajęcia w końcu się zaczęły, bo oba­ wiałam się tej chwili przez cały dzień. Po części cieszyłam się, że Hunter nie przyszedł, ale zastanawiałam się, gdzie się po­ dział. Miałam nadzieję, że nie postanowił odtworzyć na żywo jednego ze swoich opowiadań erotycznych, żeby się na mnie zemścić. Żałowałam tylko, że nie zdążyłam przeczytać do koń­ ca własnego opowiadania, zastanawiając się, co pomyśli o nim Hunter. Dopiero doszłam do najgorętszej części. Gabe uniósł białe brwi na widok pustego krzesła Huntera, a potem uśmiechnął się do całej reszty. Na dole schodów rozległy się kroki. - Zacznijmy dzisiaj od opowiadania Erin, dobrze? - zapro­ ponował. - Nie sądzę, żebyśmy potrafili się na czymkolwiek skoncentrować, zanim nie będziemy go mieli z głowy.

-355 -

Grupa zachichotała, a Summer spojrzała na mnie współ­ czująco. Kroki na schodach były coraz bliżej. - Manohar, może zaczniesz... - powiedział Gabe. Hunter wpadł do sali, wymachując moim opowiadaniem. Rany, musiał być naprawdę wściekły, skoro zabrał niewypożyczane materiały z biblioteki. Nie wolno było tego robić, praw­ dopodobnie zostawił za sobą dzwoniący alarm i ścigającą go ochronę kampusu, a już na pewno legitymację studencką. Kiedy się nad tym zastanawiałam, zaczął na mnie wrzesz­ czeć: - Chciałaś, żebym sobie popatrzył? Chciałaś, żeby wszyscy popatrzyli? Krzyczałaś na mnie, że nie piszę dobrych opowia­ dań, Erin, i naprawdę, nie brakuje ci tupetu. Każde opowia­ danie, jakie napisałaś na te zajęcia, obliczyłaś w taki spo­ sób, żeby wbić mi nóż w plecy i dodatkowo go przekręcić. Od tego, w którym obsadziłaś mnie jako chłopca stajenne­ go, po ten cholerny pornos. - Cisnął Posłuszeństwo na stół przede mną. Gabe także krzyczał. Gabe, który nigdy wcześniej nie pod­ niósł na zajęciach głosu ani nie okazał cienia złości, wstał te­ raz ze swojego fotela, czerwony na twarzy i krzyczał, że od czterdziestu lat uczy pisania kreatywnego i nigdy jeszcze nie zetknął się z taką bezczelnością. Naprawdę użył słowa „bez­ czelność".

- 356 -

Ja też wstałam, ponieważ kiedy siedziałam, Gabe i Hunter mogli patrzeć na mnie z góry. - Zeszłej nocy nie przeszkadzała ci ta cholerna pornogra­ fia - powiedziałam do Huntera. - Robiliśmy to, a nie pisaliśmy, żeby wszyscy mogli prze­ czytać! - No cóż, w takim razie wymyśl coś, Hunter! Potrafisz osiągnąć, co chcesz, dzięki temu swojemu urokowi! Koszula Huntera uniosła się i opadła w gwałtownym odde­ chu, a guziki zalśniły w świetle witrażowych lamp. Jego wście­ kłe spojrzenie powiedziało mi dokładnie, czego się właśnie domyślił. Podsłuchałam, co moja babka mówiła do niego, zo­ rientowałam się, że płaciła mu za to, żeby się mną opiekował, a on w tym celu udawał uczucia do mnie. Mimo to przespa­ łam się z nim i udawałam, że żywię jakieś uczucia do niego. Jedyną rzeczą, jakiej nie wzięłam pod uwagę, było to, że w ja­ kimś momencie w ciągu ostatnich miesięcy, a może ostatnie­ go tygodnia lub nawet dnia, jego uczucia do mnie stały się prawdziwe. Myślał za to, że moje nadal są udawane. Hunter nie lubił być oszukiwany. Gabe napominał nas surowo, a wszyscy pozostali gapili się na nas z otwartymi ustami. - Hunter jest chłopcem stajennym Erin? - zapytała szep­ tem któraś z dziewczyn po przeciwnej stronie stołu. Zaczęłam płakać.

- 357 -

Summer poklepała mnie po ręku. - Idź już - powiedziała. - Dokąd? - zapytałam załamującym się głosem. - Gabe powiedział, żebyś zaczekała pod jego gabinetem wyjaśniła szeptem. Rzeczywiście, Hunter odwrócił się już do drzwi, a Gabe patrzył na mnie ze złością, splatając ramiona. Nigdy nie byłam w gabinecie Gabe'a, więc weszłam za Hun­ terem na drugie piętro. Kiedy znalazłam się na szczycie scho­ dów, zobaczyłam go na końcu korytarza, z przewieszonym przez ramię plecakiem i skrzyżowanymi ramionami, patrzą­ cego przez okno na ulicę. Za nim stała wygodnie wyglądająca kanapa, jedyne miejsce do siedzenia w korytarzu. Zrobiłam krok w tamtą stronę, żeby zaczekać na niej na Gabe'a, ale Hunter odwrócił się, rzucając mi spojrzenie pełne furii. Wycofałam się na schody i uznałam, że chyba będzie le­ piej, jeśli poczekam na koniec zajęć w barku w suterenie. Zanim to nastąpiło, zdążyłam napisać dwadzieścia stron nowego opowiadania i przestać płakać. Kiedy znowu we­ szłam na schody, zobaczyłam, że Hunter nie ruszył się z miej­ sca. Dalej wyglądał przez ciemny teraz prostokąt okna i trzy­ mał na ramieniu swoje podręczniki. Tym razem nie dałam się odstraszyć od kanapy. Przeszłam korytarzem, usiadłam wygodnie i otworzyłam podręcznik historii, jakbym mogła tym kogokolwiek oszukać.

- 358-

- No cóż - głos Huntera załamał się lekko przy tych sło­ wach. Odchrząknął. - I tyle było twojego stażu. - Czyli osiągnąłeś dokładnie to, czego chcieliście ty i moja babka - odparłam, nie podnosząc głowy znad książki. Po chwi­ li dodałam pogodnie: - Może jeszcze mam jakąś szansę. Na­ prawdę wątpię, by Gabe zasiadał w komisji. Nie dostanę od niego najlepszej opinii z warsztatów, ale mimo to mogę poka­ zać komisji moje portfolio... - On jest w tej komisji - powiedział Hunter. - Nie jest w żadnej komisji - upierałam się. Przynajmniej taką miałam nadzieję, chociaż to było bardzo podobne do Huntera: wiedzieć coś, czego ja nie wiedziałam. Zająknę­ łam się. - Tylko największe szychy z wydziału filologii an­ gielskiej... - Powtarzam ci, że on jest w tej komisji - przerwał mi Hun­ ter. - J e s t jej przewodniczącym. Dostał nagrodę O. Henry'ego i Pulitzera. - Gabe? - Popatrzyłam ze zdumieniem na Huntera, ale uświadomiłam sobie, że na pewno ma rację. Wydział filolo­ gii angielskiej o tak doskonałej reputacji nie zatrudniałby podstarzałego odrzutu z pomniejszego college'u, żeby pro­ wadził rozszerzone warsztaty pisania kreatywnego. Gabe nie ubierał się jak podstarzały plażowicz dlatego, że był na ty­ le nisko w hierarchii, by uchodziło mu to na sucho. Ubie­ rał się tak, ponieważ był wystarczająco wysoko. Przycisnę-

-359-

łam drżącą rękę do ust i nie mogłam znaleźć odpowiednich słów. Hunter usiadł koło mnie na kanapie. - Nie tylko ty masz coś do stracenia. Jeśli Gabe nas oble­ je, będę mógł się pożegnać z medycyną. Do ostatniego roku nie zdążę nadrobić tych punktów. - Trochę przesadzasz - powiedziałam słabo. - Ja? To ty piszesz opowiadania o... - urwał. - To w sumie nie ma już znaczenia. Powiedz mi tylko, jak było z Whitfieldem. - Miał w tym momencie twarz białą jak ściana. - A co cię to obchodzi? - zirytowałam się. - Każdą rzecz, jaką zrobiłeś dla mnie, przy mnie albo ze mną od przyjazdu do Nowego Jorku, zrobiłeś dlatego, że moja babka ci za to płaciła. Nie jesteś moim chłopakiem. Nie jesteś nawet moim prawdziwym przyjacielem i to nie twoja sprawa. - Ostatnia noc sprawiła, że to jest moja sprawa - upie­ rał się. Przez chwilę patrzyłam w jego intensywnie niebieskie oczy. - To opowiadanie to fikcja literacka. Skrzywił się. - Bohaterka nosi twoje imię. - Co? Wcale nie. Pisałam w trzeciej osobie o bezimiennej dziewczynie. - Twoje imię tam jest, Erin - powtórzył. - Pomyłka freu­ dowska.

- 360 -

Ups. - No dobrze, to nie do końca jest fikcja - wycofałam się. Ale to się zdarzyło jakiś czas temu, nie w ten weekend... Hunter zamknął oczy i podniósł rękę. - Nie mów już ani słowa. Właśnie miałam mu przypomnieć, że to on zaczął tę roz­ mowę, ale usłyszałam zbliżające się korytarzem szybkie kroki - zbyt szybkie jak na Gabe'a. Isabelle podbiegła do nas. - Erin! - wysapała. - Gabe będzie tu lada moment. Nie wiem, co się z tobą dalej stanie i czy będziemy miały okazję się zobaczyć, więc pomyślałam, że koniecznie muszę ci coś powiedzieć. - Dobra - powiedziałam, pilnując się, żeby nie spojrzeć oskarżycielsko na Huntera. Na pewno chodziło o niego. - Uwielbiam twoje opowiadania - wybuchnęła, pochylając się, żeby położyć rękę na moim przedramieniu. - Uwielbiam. Czekałam na nie co dwa tygodnie, opowiadałam o nich ca­ łej rodzinie. - Dziękuję - powiedziałam, powstrzymując się od tego, co naprawdę miałam ochotę powiedzieć, czyli: Nie wierzę ci. Uwierzyłabym ci na początku semestru, ale nie teraz. To musi być jakiś dowcip.

Gdzie jest ukryta kamera?

- Nie broniłam cię na zajęciach, bo Manohar sprawiał wra­ żenie takiego pewnego siebie - wyjaśniła Isabelle. - Strasz­ nie trudno się z nim kłócić, chociaż czułam się okropnie,

-361-

że cię zawiodłam. Ale zainspirowałaś mnie. Nie wiedziałam, że na filologii angielskiej można pisać takie opowiadania. - Najwyraźniej nie można, właśnie dlatego mam kłopoty. - Poklepałam ją po ręku. - Doceniam to, Isabelle. - Znad schodów wyłoniła się biała głowa Gabe'a. - Będę pisać dla ciebie opowiadania w więzieniu - obiecałam scenicznym szeptem. - Trzymam za słowo! - Isabelle roześmiała się, jakbym żar­ towała, i minęła Gabe'a, wycofując się korytarzem. Zdrętwiałam, kiedy podszedł bliżej, i chociaż nie dotyka­ łam Huntera, zauważyłam, że on także napiął mięśnie. Ga­ be wrócił jednak do zwykłego przyjaznego nastroju i nawet uśmiechnął się do nas, otwierając drzwi gabinetu i wskazu­ jąc dwa fotele przed zawalonym papierami biurkiem. Stał się znowu groźniejszy, kiedy zajął miejsce na swoim fotelu i oparł się łokciami o blat biurka. Popatrzył na mnie i na Huntera surowo. - Nie zamierzam tracić nad sobą panowania. Czy to ja­ sne? - oznajmił. - Tak, panie profesorze - powiedział Hunter. Ja skinęłam tylko głową. - Musimy to wyjaśnić, żeby ten temat nigdy więcej nie wracał już na zajęciach. - Gabe poprawił się na fotelu i zło­ żył ręce tak, że stykały się palcami. - No dobrze, Hunter. Ty jesteś chłopcem stajennym Erin?

- 362 -

Żadne z nas nie miało ochoty dzielić się rodzinnymi ta­ jemnicami ze starym dziadem, który prawdopodobnie i tak zamierzał nas oblać. Kiedy jednak wyjaśniałam, co skłoniło mnie do napisania opowiadania o chłopcu stajennym, Hun­ ter wygłosił odmienną opinię. Kiedy Hunter bronił opowia­ dania łazienkowego, ja wtrąciłam, że nie mówi całej prawdy. Robiliśmy tak raz za razem, aż w końcu Gabe nam przerwał: - J e s t e m z Kalifornii i zawsze myślałem, że ludzie tam są po­ kręceni, ale widzę, że nie mają szans w porównaniu z Kentuc­ ky. Można by o tym napisać opowiadanie. - Roześmiał się. Mnie i Huntera to nie rozbawiło. Gabe potarł jedno oko. - To prowadzi nas do dzisiejszego opowiadania Erin i week­ endowych wydarzeń, które sprawiły, że Hunter w końcu się złamał. Hunter zmarszczył brwi. Takie określenie nie podobało mu się ani trochę. Zaatakowałam, zanim zdążył się pozbierać: - Co dokładnie kazała ci robić moja babka? - zapytałam. Myślałam, że nawet teraz spróbuje się wypierać, ale Gabe patrzył na niego wyczekująco, a Hunter rzucił długie spoj­ rzenie na niego, a potem na własne ręce i w końcu zaczął mówić: - Miałem chodzić z tobą na część zajęć. - Spojrzał na Ga­ be'a i odwrócił wzrok. - I spróbować na nowo się z tobą za-

-363 -

przyjaźnić, a już na pewno zaprzyjaźnić się z twoimi przyja­ ciółmi, żeby mieć na ciebie oko. Możliwie często zapraszać cię na obiad, żebyś nie chodziła głodna. Trzymać cię z da­ la od bezwartościowych gnojków, którzy chcieliby się z to­ bą przespać. - Daj spokój - przerwałam. - Moja babka powiedziała „gnojków"? - Chyba użyła określenia „nicponie". To było do niej bardziej podobne. - Tylko tyle miałeś robić? Potrząsnął przecząco głową. - Przywieźć cię do domu na Puchar Hodowców. - Nawet jeśli musiałbyś mnie w tym celu okłamać? - Nie rozmawialiśmy o metodach. Byłem wtedy zdespe­ rowany. - Po raz pierwszy od godziny popatrzył na mnie. Przepraszam. - A skoro mowa o metodach - powiedziałam. - Czy mia­ łeś się też ze mną przespać? Jego oczy rozszerzyły się, popatrzył na Gabe'a, a potem na mnie. - Nie. Znaczy, od dawna wiedziałem, że twoja babka nie uważa mnie za dość dobrego dla ciebie. Ale na wypadek gdyby to nie było jasne, powiedziała mi to wprost. Uśmiechnęłam się diabolicznie - co w sumie pasowało, bo miałam wrażenie, że znalazłam się w piekle.

-364-

- Czyli wystarczy, że do niej zadzwonię... - Nie masz komórki. - ...i powiem jej, że spaliśmy ze sobą, a będziesz tak samo spłukany jak ja. - Już jej to powiedziałem - oznajmił. Odetchnęłam głośno. - Kiedy? - Dzisiaj rano, przed kolokwium z anatomii. - Hunter wes­ tchnął, zamknął oczy, oparł łokieć na poręczy fotela, a pod­ bródek na ręku. Przez ostatnich kilka tygodni sprawiał wra­ żenie zmęczonego. Teraz wyglądał, jakby wszystko przegrał. Przyglądałam się temu przystojnemu, inteligentnemu chło­ pakowi, który nie zasłużył na tak ciężkie życie. Przypomniałam sobie, jak patrzył w lustro w posiadłości mojej babki. W każdym razie w pierwszej chwili tak myśla­ łam, ale kiedy podeszłam bliżej, zauważyłam, że miał zamknię­ te oczy, być może zastanawiał się nad sobą. - Hunter, możesz nam kupić coś do picia? - poprosił Gabe. Hunter skinął głową i wstał. - Czekaj. - Gabe usiadł prosto, wyciągnął z tylnej kieszeni portfel i pomachał trzymanym w palcach banknotem. - Mo­ że ci się to przydać. - Bardzo śmieszne - powiedział Hunter, ale wziął pienią­ dze. Wycofując się do drzwi i zamykając je za sobą, nie spusz­ czał ze mnie wzroku.

-365 -

- Erin - Gabe tym razem zwracał się do mnie. - Słucham, panie profesorze? - zapytałam, starając się jak najlepiej naśladować Huntera. - Masz problemy z uznaniem autorytetu. - Tak, panie profesorze. - Nie potrafisz przyjmować krytyki. - J a k to nie potrafię przyjmować krytyki? - oburzyłam się. Gabe nie roześmiał się, więc dodałam: - Ha, ha, to miał być dowcip. - Staram się jednak rozstrzygać wątpliwości na twoją ko­ rzyść - ciągnął Gabe. - Lloyd Peters powiedział mi, że je­ steś wybitnie zdolną studentką i napisałaś błyskotliwy esej na wprowadzenie do literatury kolonialnej. - Fuj! - oznajmiłam odruchowo. - To znaczy, jestem za­ szczycona, że doktorowi Petersowi podobał się mój esej. - Mówił, że rozszarpałaś Nathaniela Hawthorne'a na strzępy. - Bułka z masłem - odparłam ponuro. - Natomiast na moich warsztatach - ciągnął Gabe - cho­ ciaż twoje zachowanie chwilami było zaprzeczeniem profe­ sjonalizmu, udzielałaś doskonałych porad kolegom po piórze. Zgodnie z oświadczeniami twojej grupy byłaś najbardziej po­ mocna ze wszystkich. Brian zapewniał mnie, że twoje uwagi bardzo mu pomogły. Tak samo Summer, Isabelle, Hunter. Odliczał na palcach. - I jak-mu-tam od wilków. - Kyle.

- 366 -

- Ostatnio także Manohar i przyznam, że w tym przypadku byłem szczególnie pod wrażeniem. Gdybym był tobą, a Ma­ nohar skomentował w taki sposób moje pierwsze opowiada­ nie, szukałbym tylko okazji, żeby mu dokopać. Oznajmił to z życzliwym uśmiechem na twarzy podstarza­ łego cherubinka. - Poza tym masz talent - dodał. Te słowa w tym momencie, po wszystkim, co się wydarzyło, znaczyły dla mnie o wiele więcej niż wtedy, kiedy napisał je na opowiadaniu o chłopcu stajennym. Pozwoliłam, żeby za­ wisły między nami w powietrzu jak cudowny zapach świecz­ ki do aromaterapii w eleganckim butiku w SoHo. Miałam ta­ lent. - Uważam, że to pierwsze opowiadanie było najlepsze - po­ wiedział Gabe. - Jego krytyka ze strony grupy sprawiła, że za­ częłaś zmierzać w kierunku, którego nie planowałaś eksploro­ wać. Czasem dobrze jest, jeśli coś poruszy nasze podstawowe założenia. Co nas nie zabije, to nas wzmocni. - Pewnie tak - odparłam z goryczą. Nadal nie rozumia­ łam, dlaczego Manohar musiał zawsze jako pierwszy wygła­ szać swoją opinię. Gabe kontynuował: - Napisałaś opowiadanie, które w twoich oczach było do­ bre. Nie wiedziałaś, że Hunter będzie na zajęciach, więc nie starałaś się mu niczego przekazać, nie egzorcyzmowałaś de-

- 367 -

monów ani nie odtwarzałaś rodzinnych historii. Stworzyłaś po prostu fikcję, która miała ci sprawić przyjemność. Zawsze najlepsze efekty osiągamy, pisząc rzeczy, jakie sami chcieli­ byśmy przeczytać. Zmrużyłam oczy, postanawiając sobie, że nie rozpłaczę się na nowo. - Nie jestem pewna, czy to historia z happy endem. - Skończy się tak, jak to sobie wymyślisz - przypomniał ła­ godnie Gabe. - Obawiam się, że Hunter może mieć coś w tej sprawie do powiedzenia. Fotel Gabe'a skrzypnął, kiedy pochylił się do przodu. - Nie mówimy o twoim życiu, Erin. Mówimy o twojej twór­ czości, twojej wyobraźni. Najwyższy czas, żebyś się nauczyła, że istnieje ogromna różnica między twoją twórczością a twoim życiem. Żeby dobrze pisać, musisz w to włożyć mnóstwo wysił­ ku. Ale potrzebujesz jeszcze więcej wysiłku, żeby dobrze żyć. Powoli pokiwałam głową. - Może mi pan wierzyć albo nie, ale próbuję poukładać so­ bie życie. Zamierzałam starać się o staż w wydawnictwie. Gabe uniósł białe brwi. - Doprawdy. - Owszem, chociaż z pańskiego tonu wnoszę, panie profe­ sorze, że nie mam nawet cienia szans i nie powinnam zawra­ cać sobie tym głowy.

- 368 -

Uchylił zaciśnięte w wąską linię usta, żeby mi powiedzieć: - Słusznie wnosisz. Wstrzymałam oddech. Nie mogłam się przy nim rozpła­ kać, nie po raz kolejny. Starałam się nie myśleć o moim życiu w Nowym Jorku, stażu i całej karierze pisarskiej, rozwiewają­ cych się tylko z powodu całej tej awantury z Hunterem, któ­ rego też straciłam. Pomyślę o tym później i otworzę wszyst­ kie śluzy, ale nie teraz. - Ale widzisz, Erin... - Gabe stukał palcem w blat biurka dla podkreślenia swoich słów. - Jeśli chcesz zrobić karierę jako pisarka, spotkasz się z odmową po raz kolejny, kolejny, kolejny i kolejny. - Stuk. Stuk. Stuk. Stuk. - Nie możesz się poddawać. Musisz się nauczyć nie godzić na odmowę. Wyszłam z jego gabinetu niepewna, czy czuję się lepiej czy gorzej, jakie mam szanse na staż, publikację książki, a także jak gigantycznej pracy wymagałoby zaprzyjaźnienie się na no­ wo z Hunterem. Siedział na fotelu, a obok niego na poduszce leżały trzy bu­ telki oranżady. Kiedy przechodziłam obok, podał mi jedną. Popijałam długie łyki, idąc ciemną ulicą i myśląc inten­ sywnie. W połowie drogi do kawiarni uświadomiłam sobie, że spóźniłam się do pracy dziewięćdziesiąt minut i zostałam wylana.

-369-

18

Półtora tygodnia później omawialiśmy na warsztatach opo­ wiadanie Huntera. Obawiałam się, że będzie to oskarżycielska historia o mężczyźnie mszczącym się na wrednej babie, która zniszczyła mu życie, ale mówiło o naprawianiu rela­ cji z ojcem. Miałam nadzieję, że jest prawdziwe i uważałam, że wyszło bardzo pięknie, chociaż reszta dziewcząt w grupie nie kryła rozczarowania, że nie dotyczyło życia erotycznego Huntera. Najgorętsza dyskusja wybuchła jednak z powodu komicznego opowiadania Manohara o hinduskim maklerze giełdowym, który zostaje członkiem zespołu grającego muzy­ kę bluegrass - wszyscy poza mną upierali się, że temu pomy­ słowi brakuje realizmu.

- 370-

Po zajęciach wróciłam do pokoju i znalazłam na łóżku nową tubkę drogiego kremu do twarzy. Summer oznajmiła, że nie wie, skąd się tam wzięła, i że nie wpuszczała nikogo do poko­ ju. Jordis powiedziała to samo, ale sprawiała wrażenie, jakby miała coś na sumieniu. Tego wieczoru, kiedy Hunter poszedł do szpitala, zakra­ dłam się do jego pokoju i przyczepiłam mu do klamki nowo­ jorski magnes. W następnym tygodniu projekt Jordis został wystawiony na widok publiczny w uczelnianej galerii, a wszyscy, których zaganiała do wycinania twarzy - czyli w zasadzie wszyscy w akademiku - przyszli podziwiać efekty swojej ciężkiej pra­ cy. Jeden z ogromnych kolaży, złożony z tysięcy twarzy, z od­ dali okazał się portretem moim i Summer. Jeszcze większy kolaż, zatytułowany Pies pasterski, pokazywał Huntera zwi­ niętego w kłębek i śpiącego na łóżku Jordis, a w tle wiszący na drzwiach mój kostium do tańca brzucha. Hunter był na wernisażu, a pewnym momencie wymienili­ śmy nawet spojrzenia przed kolażem. Kiedy wróciłam do aka­ demika, na moim łóżku pojawiła się karta podarunkowa po­ bliskiej restauracji. Summer chciała, żebym pojechała z nią na Święto Dzięk­ czynienia do Mississippi, ale żadna z nas nie miała pieniędzy na bilet lotniczy dla mnie. Nawet Jordis wybierała się do przy­ jaciół na Brooklynie, ale kiedy Summer próbowała ją namó-

-371 -

wić, żeby mnie ze sobą zabrała, zbyłam obie. Pójdę do stołów­ ki na smętny obiad z okazji Święta Dziękczynienia, urządzany dla zagranicznych studentów, którzy nie mogli jechać do do­ mów i nie mieli miejscowych przyjaciół, a przy okazji poznam nowych, fascynujących ludzi. Nie ma sprawy. - Znam cię - stwierdziła Summer. - Na pewno pożału­ jesz kasy na obiad w stołówce. Będziesz siedzieć tu, w poko­ ju, i zalewać wrzątkiem błyskawiczną zupkę. Myślałam, że poczuję ulgę, kiedy Summer i Jordis wyjadą we wtorek - nie dlatego, że mnie piłowały, ale dlatego, że przy­ jemnie będzie cieszyć się ciszą i spokojem, a przy okazji uda mi się trochę nadgonić pisanie. Od rozmowy z Gabe'em praco­ wałam nad portfolio na koniec semestru. Wymyśliłam sposób, żeby ocalić swoją ocenę, ocalić ocenę Huntera, a przy okazji mimo wszystko zdobyć staż. Umieściłam w portfolio wszystkie moje opowiadania z zajęć oraz opowiadania Huntera, które przepisałam w bibliotece, a pomiędzy nie wplotłam prawdzi­ wą opowieść o naszych perypetiach. Opowiadania nadal mo­ gły się wydawać krzywdzące i wyuzdane, ale takie ramy nada­ wały im jakiś sens i - choć trudno mi się ośmielić to mówić - jakąś wartość artystyczną. Potrzebowałam tylko zgody Huntera. Początkowo pracowałam ciężko, po części zadowolona, że zostałam wyrzucona z pracy, i zdecydowana jak najle­ piej wykorzystać ten szczęśliwie mi zesłany czas wolny, za-

-372 -

nim znajdę nowe zajęcie. Jednak godziny ciszy zaczęły mi dokuczać. Leżałam na łóżku, gapiłam się w okno z nadzie­ ją, że ktoś interesujący będzie przechodził ulicą, nasłuchi­ wałam odgłosów na wyższych piętrach, żeby mieć poczucie, że w budynku pozostał ktoś oprócz mnie, kto dotrzymuje mi towarzystwa. Kiedy słyszałam schodzące po schodach kroki, ściskałam oburącz brzegi łóżka. Te kroki nie przypominały kroków Huntera. Byłam cieka­ wa, czy pojechał do domu. W środę rano obudziłam się z laptopem na brzuchu. Hun­ ter grzebał w moich szufladach i pakował walizkę. Ziewnęłam i usiadłam, a laptop zsunął się na poduszkę i zamknął. - Mój tata ma przyjechać? - Na pewno nie - odparł Hunter, nie podnosząc głowy znad równo składanej bluzki. - Ale słyszałem, że jesteś bez pracy i nie masz żadnej wymówki, żeby tu zostać. Masz mnó­ stwo powodów, żeby lecieć do Louisville. - Końcówka sezonu jesiennego - mruknęłam. Tęskniłam za końmi. - Owszem, końcówka sezonu jesiennego - zgodził się Hun­ ter. - A poza tym, no wiesz, Święto Dziękczynienia, które zwykle spędza się z najbliższymi. No i jeszcze ja tam będę. Przerwał składanie bluzki. Wymieniliśmy długie spojrze­ nia.

- 373 -

- Kupiłeś już bilety? - zapytałam. - Myślałam, że moja bab­ ka odcięła ci dopływ gotówki, kiedy jej powiedziałeś, że jeste­ śmy razem. - Taka była umowa - przyznał Hunter. - Ale ciągle do mnie dzwoni, żeby się o ciebie dowiadywać, więc chyba dalej dla niej pracuję. - Mimo że zachowałeś się tak nieładnie? - Mimo wszystko. Nie przyzna się do tego, ale tak napraw­ dę chce tylko wiedzieć, czy wszystko u ciebie w porządku i czy bardzo jej nienawidzisz. Zamrugałam. - Nie nienawidzę jej - powiedziałam, uświadamiając to so­ bie po raz pierwszy. - W takim razie jedź ze mną do Louisville i sama jej to po­ wiedz. - No dobrze. - Udałam, że się waham. - Daj mi kilka mi­ nut, to dokończę to, co piszę, i przygotuję się do drogi. Skinął głową i wskazał większą sypialnię. - Zaczekam tam na ciebie. Jordis będzie potrzebowała znacz­ nie więcej twarzy na projekt w przyszłym semestrze. - Nie mogę się doczekać. Kiedy Hunter wyszedł, otworzyłam laptop. Zamierzałam wydrukować całość mojej pracy, kiedy będę brała prysznic, żeby Hunter mógł wszystko przeczytać w samolocie. Miałam nadzieję, że się zgodzi na współautorstwo. Modliłam się, że-

- 374 -

by zrozumiał. Istniała nikła, cudowna szansa, że będzie za­ chwycony. Na szczęście wszystko było już prawie gotowe, brakowało tylko strony tytułowej. Pomyślałam o Hunterze, którego opi­ nia była w tym momencie dla mnie ważniejsza od opinii Gabe'a, i napisałam LOVE

STORY.

Roześmiałam się. W większej sypialni podłączyłam laptop do drukarki Sum­ mer, a potem zabrałam kosmetyczkę i poszłam do łazien­ ki na korytarzu. Kiedy się obejrzałam, trzymający nożyczki Hunter podniósł głowę znad czasopisma, żeby się do mnie uśmiechnąć. Ten uśmiech nie był udawany.

- 375 -