Jennifer Rush Alt 0,5 For

Forged Jennifer Rush Prequel Serii Altered (#0,5)

Tłumaczenie: DziejeSie Korekta: NiSiAm

Rozdział 1 Łóżko pode mną było cienkie jak papier, choć nie tak cienkie jak bawełniana sukienka, nadal owinięta wokół mojego nagiego ciała. Czułam się dziwnie podatna w ten sposób, jak nigdy wcześniej. Jednego roku na plaży z moim najlepszym przyjacielem Tiffany, założył się ze mną abym przebiegła naga od jednego końca parku do drugiego. Zrobiłam to bez namysłu. Miałam zakaz wchodzenia do parku plażowego do końca lata, ale było warto. Wszyscy po tym mówili, że jestem nieustraszona, aż stało się to częścią mojego imienia. "Dani, nieustraszona dziewczyna" nazywali mnie. Nigdy nie trudziłam się, aby ich poprawić. Nigdy nie trudziłam się, aby podkreślić, że bieganie nago po parku było bardziej odwagą niż brawurą, i to, że w domu po zmroku, kuliłam się w swoim pokoju jak mysz. Bojąc się potwora którym był mój ojciec. Prawda była taka, że kiedy byłam z przyjaciółmi, udawałam że jestem nieustraszona. I lubiłam to. I każdego następnego dnia, który nastał, wydawało się to bardziej prawdziwe niż poprzedniego. Teraz byłam nieustraszona. To nie był już dłużej przydomek nadany przez grono przyjaciół na plaży. To była część mnie. Więc dlaczego czułam się, jakbym chciała uwolnić się z tego pokoju i uciec? Byłam tutaj bezpieczna. Gdziekolwiek "tutaj" było. Czy nie byłam? Gęsia skórka pojawiła się na moich ramionach, sunąc w górę do moich ramion. Jesteś nieustraszona. Jesteś nieu...

Drzwi otworzyły się i prawie wyskoczyłam ze swojej skóry. - Przepraszam - powiedziała kobieta technik z laboratorium. Nie spotkałam się jeszcze z tą jedną, ale wyglądała prawie tak samo jak ostatnie trzy osoby które spotkałam. Jej ciemne włosy były związane z tyłu w ciasny kok. Cokolwiek nosiła pod swoim białym fartuchem, było ukryte do tego stopnia, że wydawało się iż miała na sobie tylko płaszcz. Jej uszy były nagie, pomimo oczywistego percingu. Jej palec serdeczny był równie goły. Wszystko w tym miejscu było takie bezbarwne. - Nie chciałam cię przestraszyć - ciągnęła. - Nie przestraszyłaś - odpowiedziałam, a ona posłała mi spojrzenie które mówiło, że nie kupiła tego. - Chodź - machnęła do mnie.- On jest gotowy na ciebie. - Kim jest "on"? Przytrzymała dla mnie drzwi i nic nie powiedziała. Po jedenastu impasowych sekundach ciszy, wskazałam na moją sukienkę. - Mam spotkać się z nim pół nago? Kolorowy rumieniec dotknął jej policzki. - Och, racja. Przebiegła obok mnie do drzwi wbudowanej szafy, z której obecności nie zdawałam sobie sprawy. Wewnątrz były ubrania, w których przyjechałam - czarna sukienka z krótką, plisowaną spódnicą, białym pasem i parę skórzanych butów na płaskiej podeszwie. - Zaczekam na ciebie na zewnątrz - powiedziała kobieta i zostawiła mnie.

Szybko wślizgnęłam się w swoje ubrania. Już w korytarzu, kobieta poprowadziła mnie na lewo. Wzięłyśmy potem jeszcze kilka zakrętów i musiała użyć swojej karty magnetycznej w nie mniej niż czterech miejscach. Wreszcie dotarłyśmy do sekcji PÓŁNOCNEJ. To skrzydło budynku nie wydawało się jak laboratorium, nie jak w sekcji w której spędziłam większą część tego poranka. Północna część miała rażąco drogie powietrze, z ciemnoobudowanym oświetleniem z twardego drewna i miękko schowanym. Moja przewodniczka zatrzymała się na sześcio-panelowych drzwiach i nacisnęła dzwonek na zewnątrz. Chwilę później drzwi otworzyły się i spojrzał na nas mężczyzna. - Dziękuję, Pani Hemlin - powiedział głos z wewnątrz biura.- Jesteś wolna. Moja przewodniczka kiwnęła głową i poruszyła się. Mężczyzna w drzwiach otworzył je szerzej, pozwalając mi przejść. Nie powiedział ani słowa, co dało mi wrażenie, że był tu tylko otwierać drzwi i nic więcej. Zastanawiałam się, jak dostał pracę otwierania drzwi, i jakie specjalne umiejętności były w jego życiorysie. Otwiera drzwi zręcznie i sprawnie? Zrobiłam krok do środka i zauważyłam, że było tutaj co najmniej pięć stopni chłodniej niż w korytarzu. - Usiądź - ktoś powiedział. Głos należał do młodego człowieka siedzącego za starym biurkiem ze złotymi wykończeniami i delikatnymi ornamentami wyrzeźbionymi z

przodu. Nie był o wiele starszy ode mnie, albo przynajmniej wyglądał na młodego i był bardziej przystojny niż powinien być. On też o tym wiedział. Mogłam to powiedzieć. Był jednym z ludzi u których świetny wygląd działa na ich korzyść. Nie było mi to obce. Ludzie zachowywali się jakby piękno było mało ważne na szali, ale mogło być bronią, używane w taki sam sposób jak humor, przebiegłość czy intelekt. Używasz to, co masz. Dorastając, moja mama zawsze mówiła, że byłam piękna ale nigdy nie było to pochwałą. Miała rzadki dar rzucania komplementów jako coś lekceważącego. Moja uroda była postrzegana jako słabość w jej oczach, jak gdybym "spoczęła na laurach" na resztę mojego życia i pozwalała, aby mniej atrakcyjni ludzie na mnie czekali. Kiedy miałam siedem lat, obcięła moje długie, kasztanowe włosy na krótko, jak na chłopaka. Byłam nazywana Daniel przez cały rok w szkole. Kiedy skończyłam czternaście lat i urosłam do miseczki C, kupiła mi stanik kompresyjny. Dopiero jakiś rok temu, zdałam sobie sprawę, że bycie ładnym nie było znowu taką złą rzeczą. Po prostu wyjaśniłam co mam na myśli mamie, zaczęłam ubierać się w ciaśniejsze koszulki, krótsze spódniczki i biustonosze push-up. Próbowała mnie uziemić, ale w tym punkcie ją przerosłam, zarówno fizycznie jak i psychicznie. Nauczyłam się jak ją zastraszyć od najlepszego nauczyciela: mojego ojca. Moja matka wycofała się po chwili. Na szczęście, robiła wszystko ale ignorowała Annę. Miałam tylko nadzieję, że w dalszym ciągu będzie to robić, kiedy mnie nie było. - Dani - powiedział przystojny mężczyzna. W miękkim górnym oświetleniu, jego brudne blond włosy wyglądały na mokre, ale

podejrzewałam, że to rodzaj produktu, który utrzymuje włosy zaczesane do tyłu. Ciemniejszy zarost pokrywał jego twarz. Miał na sobie zwykłą białą koszulę zapinaną na guziki, z dwoma górnymi odpiętymi i dopasowaną czarną marynarkę, która uwydatniała mięsnie. Naprzeciwko niego na stole, była para brązowych skórzanych rękawiczek. W swojej lewej dłoni trzymał plik, a w prawa miał szklankę z bursztynowym płynem. Wziął łyk i odstawił szklankę, kiedy usiadłam na jednym z jego dwóch krzeseł. Sprawdziłam czy na jego biurku była etykietka z imieniem, ale nic nie znalazłam. - Miło mi cię poznać - Uśmiechnął się, pokazując rząd nieskazitelnie białych zębów. - Nie spotkaliśmy się - przypomniałam mu. - Nie znam cię. Nawet nie znam twojego imienia. Jego uśmiech poszerzył się. Wrzucił dokumenty do kubła obok i zrobił wdech w odpowiedzi. Przerwałam mu. - I nie mów touche. Uniósł brwi. - Dlaczego nie? - Bo tak mówi większość ludzi. - A ty sądzisz, że jestem większością ludzi? Rozejrzałam się po pokoju, oceniając. To co ludzie wybierają do otaczania się wiele mówi o tym, kim są.

Za nim, wiszące na drutach, były akwarelowe obrazy. Sztuka przestawiała różne kobiety, tylko ich twarze narysowane tłustymi czarnymi liniami. Nad nimi były przypadkowe machnięcia farbą, żywymi kolorami takimi jak neonowy zielony, różowy i turkusowy. Na biurku, oprócz wymaganego komputera i rzeczy biurowych, stał oprawiony obrazek młodej dziewczyny i golden retrievera, a potem manekina artystycznego. Co sprawiło, że zaczęłam się zastanawiać, czy akwarelowe obrazy za nim były jego. Rozłożył ręce. - Więc? - Nie jak większość ludzi - odpowiedziałam. Uśmiechnął się i ponownie chwycił szklankę. - Nie jesteś taka jaką spodziewałem się, że będziesz. - Wezmę to za komplement. - Taki miał być - Pozwolił mi to przyswoić. Próbowałam tak cholernie mocno utrzymać powagę na twarzy. - Więc, powinnyśmy zacząć?- zapytał. - Może powiesz mi swoje imię, zanim cokolwiek zaczniemy co mamy zacząć. - Przypuszczam, że to sprawiedliwe. Jestem Connor Van Norstrand. - To ozdobna nazwa. - Holenderskie. Założyłam jedną nogę na drugą i złapałam Connora jak patrzył na moje nagie kolana. Ten rodzaj uwagi był czymś, co mogłam wykorzystać na swoją korzyść w przyszłości, jeśli kiedykolwiek będzie scenariusz, w którym musiałam mieć przewagę.

- Ile masz lat? - zapytałam. Wychylił ostatnią resztkę swojego napoju. Zastanawiałam się, z roztargnieniem, co to było. Rodzaj alkoholu, który pił facet też dużo mówił. Mój tata pił tanią whisky. Wskazał na obecnie pustą szklankę. - Wystarczająco stary, aby to spożywać. - Każdy jest wystarczająco stary, aby to spożywać. Co nie znaczy, że jest to legalne. - Prawda. - Oparł się na krześle i skrzyżował niedbale ręce na piesi. Uśmieszek ledwie opuścił jego twarz. Przez uderzenie serca udawałam, że poprawiam rąbek spódnicy, myśląc o zapytaniu o coś osobistego aby utrzymać tę grę, ale wyszła zupełnie inna kwestia, nieproszona. - Gdzie on jest? Connor zatrzymał się. Wiedział dokładnie, kogo miałam na myśli, i to był pierwszy raz kiedy widziałam go, jak odsłonił dreszcz dyskomfortu, który mówił dużo, pomyślałam. Po prostu nie wiedziałam dlaczego, jeszcze. - OB wyszedł - odpowiedział. - Tak właśnie go tu nazywacie? - Tak. - Zazwyczaj nazywam go Lisem. - Przypuszczam, że możesz nazywać go jak chcesz. OB, jak nazwał go Connor, przypominał mi lisa. Nie przystojnego, ale ostre, czerwone włosy z ciemnymi, podkrążonymi oczami. Również zachowywał się jak jeden. Rodzaj drapieżnika, który nie

potrzebuje używać swojego rozmiaru na polowaniach. OB był słaby w porównaniu do Lisa, ale też mogło ujść. Kiedy Lisalbo OB- zaoferował mi tutaj pracę, nie miałam pojęcia co to za sobą pociągnie, ale znałam kompromis i wiedziałam, że będzie tego wart. Umowa była, że jeśli tu przyjdę i wezmę udział w nowym programie, czymkolwiek to było, to moja siostra, Anna, będzie mieć szansę na normalne życie. To było coś, co straciłam kiedy mój ojciec złamał sobie kilka kręgów w swojej pracy w fabryce i zmienił się w skorupę danego siebie. Wiedziałam tylko fragmenty o samym nowym programie. OB użył takich słów jak zadanie, szkolenie, zaawansowana nauka i coś genetyczne albo coś innego. Wiedziałam również, że OB pracował z rządem, albo dla niego. Ale chciałam wiedzieć więcej. Teraz. - Co masz na myśli, że wyszedł? - zapytałam. - Wyszedł na godzinę? Na cały dzień? - Masz w pełni zdolne ręce - powiedział Connor. - To nie jest odpowiedź na pytanie. Wyprostował się. - To dlatego, że nie masz na nią szans. Co znaczyło, że OB był jakby szanowany, co oznaczało, że miał wiele więcej mocy od Connora. - W porządku. - Założyłam ramiona na piersi .- Myślę, że zaczniemy. Wstał i skinął głową w kierunku drzwi, które teraz były otwarte przez portiera, o którego obecności zupełnie zapomniałam. - Zacznijmy od pokoju, który został ci przydzielony i stamtąd pójdziemy.

* * * Mój pokój był na drugim piętrze, schowany w tylnej części budynku, do którego przyjechałam zaledwie osiem godzin temu. Na zewnątrz, miejsce wyglądało jak agencja reklamowa o wysokim poziomie, a może kancelaria. Wiele ostrych krawędzi i szkła, okien obejmujących całe piętra, aby zachować widok na jezioro Michigan bez skrępowania. Otoczony był betonem. Myślałam, że był po to, aby utrzymać budynek wyglądający na schludny i czysty, ale teraz kiedy wiedziałam, że było kilka pięter w dół, gdzie byłam zabrana i sprawdzana, i gdzie później poznałam Connora, zdałam sobie sprawę, że beton był tu, aby stanowić mocny fundament. Część budynku, która była nadziemna, była ogromnym odejściem od tego, co było niżej. Tą część lubiłam o wiele bardziej. Pierwszą rzeczą jaką zauważyłam, kiedy weszłam do swojego pokoju był widok. Jezioro Michigan tak rozległe, jak tylko oko sięgało. Nie wiedziałam dlaczego byłam taką szczęściarą, żeby dostać pokój z takim widokiem, ale nie narzekałam. - Co o tym myślisz? - zapytał Connor. Zrobiłam kilka kroków do środka. Mój pokój był długi i wąski, ale nadal ogromny jak na moje standardy. Anna i ja miałyśmy wspólny pokój przez lata. Nie byłam przyzwyczajona do takiej ilości miejsca. Podłoga była bardziej wypolerowanym betonem, a ściany gładko białe. Na ścianie po mojej lewej było łóżko ze stalowym zagłówkiem oraz gęstą białą kołdrą. Dopasowane szafki nocne stały po obu jego stronach, z lampami z podwójnego szkła. Naprzeciwko łóżka stała sofa z poduszkami. - Łazienka jest tutaj - powiedział Connor i wskazał na matowo

szklane drzwi za nami. - Szafa jest w korytarzu do łazienki. Wina ukłuła moje sumienie. To miejsce było więcej, niż tym na co zasłużyłam. To nie było fair, że miałam tu żyć, kiedy Anna była w domu. Nasz dach przeciekał. Łazienka pachniała pleśnią. Podłoga w korytarzu w niektórych miejscach była spróchniała. Anna stworzyła grę, która polegała na oznaczaniu tych miejsc i przeskakiwaniu nad nimi. Myślenie o niej spowodowało, że moje wnętrze zacisnęło się. Mogłam poprosić, żeby przyjechała ze mną. Raz jeszcze spojrzałam na stoliki nocne. - Gdzie jest telefon? - Nie ma telefonów. Odwróciłam się. - Słucham? Jego twarz była teraz pusta, cały poprzedni urok zniknął. - Nie ma telefonów - odpowiedział. - Jak mam zadzwonić do mojej rodziny? - Nie zadzwonisz. Nie kiedy będziesz trenować. Ponownie się od niego odwróciłam bojąc się, że zobaczy połysk w moich oczach. Obiecałam Annie, że zadzwonię do niej tak szybko jak tylko będę mogła. - Czy to będzie jakiś problem? - zapytał Connor. Cały powodem, dla którego tu byłam, to chronienie Anny. Ale nie mogłam tego zrobić, jeśli nie mogłam nawet z nią porozmawiać. Skąd miałam wiedzieć, czy wszystko w porządku? - Dani? Cholera.

- Nie - powiedziałam szybko. - Żaden problem. Chciałam po prostu dowiedzieć się, w jaki sposób mogę z nią porozmawiać. Nie mogli trzymać mnie tutaj jak więźnia. Znajdę telefon gdzieś na zewnątrz budynku. - Więc - ciągnął Connor - lubisz swój pokój? - Jest miły. - Dobrze. Cieszę się, że to słyszę. Odwróciłam się do niego. Facet od otwierania drzwi opuścił nas, kiedy trafiliśmy na parter, więc był tylko Connor i ja. Na zewnątrz jego biura, Connor dopasował się do bardziej swobodnej atmosfery. Jego garnitur wisiał otwarty, odsunięty na biodrach tak, że mógł wsunąć ręce do kieszeni spodni. Wciąż wyglądał śmiesznie przystojnie, ale w sposób w który wydawał się dużo bardziej przystępny. Uśmiechnął się, kiedy złapał mnie na gapieniu się i uniosłam brwi, jakbym chciała powiedzieć: Tak, patrzę i nie, nie jestem pod wrażeniem. Ale byłam. - Wszystkie posiłki serwowane są w salonie w korytarzu powiedział. Ślad rozbawienia był w jego głosie. - Są serwowane o siódmej, w południe i o osiemnastej. Następnie pójdziemy do salonu. - Są tu inni, prawda? - zapytałam. - Tylko jeden. - Chłopak, tak? - OB powiedział mi, że był jeden. Connor pokiwał głową. - Sam. Polubisz go. Chciałabym zrobić wszystko, co w mojej mocy żeby nie. Nie byłam

tutaj, aby się zaprzyjaźniać. Chciałam spłacić dług za uzyskanie pomocy dla mojego ojca, którą potrzebował, a następnie odejść. Wyszliśmy z sypialni i skręcił w prawo. Connor wskazał na pierwsze drzwi, które mijaliśmy po lewej. - To jest pokój Sama. Jesteś więcej niż mile widziana, aby go odwiedzić, jeśli chcesz. - Jest tu teraz? - Nie. Jest na szkoleniu aż do wieczora. Minęliśmy kolejne drzwi, które nie zostały wspomniane, więc zakładałam, że były puste. Na końcu korytarza, po prawej stronie był salon. Również miał widok na jezioro Michigan. Stało tam kilka kanap, wszystkie takie same, z niebieskim płótnem jak moja. Długi metalowy stół stał naprzeciwko okien. Po jego prawej stronie była mała kuchnia. - Zapraszam do spędzania tutaj czasu, kiedy będziesz miała wolne powiedział Connor. - W szafie jest telewizor. - Wskazał na czarne centrum rozrywki z przodu kanapy. - Wielki - uśmiechnęłam się. - Tak więc, kiedy zaczynam szkolenie? - Jutro. Zapadła między nami cisza, kiedy czekałam aż to zacznie omawiać, ale on czekał na moje pytanie. Cholera. - Czym dokładnie jest to szkolenie? - Jutro dostaniesz szczegóły. Zacisnęłam zęby, powstrzymując się od przekleństwa, lub co gorsza, od błagania o więcej informacji. - Zgaduję, że dzisiejsza noc jest cała moja? - powiedziałam.

Connor pokiwał głową. - Cała twoja. Możesz poruszać się po tym piętrze i po pierwszym. Jest tam siłownia. I basen. Znajdziesz odpowiednią odzież do obu tych miejsc w szafie. Jeśli będziesz czegoś potrzebować, zapytaj w recepcji. Poszłam za nim z salonu korytarzem w kierunku windy. Nacisnął przycisk, żeby zjechać w dół. - Myślę, że dobrze będziesz tutaj pasować - powiedział, i spojrzał na mnie. Odepchnęłam się, starając lepiej przyjrzeć jego twarzy. Kłamał? Ćwiczyłam siebie w zauważaniu kłamstwa w szerokości sześciu mil, ale tylko wtedy jeśli chodziło o moją własną rodzinę. Anna nigdy nie była dobra w kłamaniu. Robiła dziwny taniec oczami, jakby próbowała znaleźć kłamstwo w pokoju i skupić się na nim tak, aby stało się prawdą. Mój tata wiercił się dużo, kiedy kłamał. A moja mama unikała mówienia prawdy przez sprzątanie. Jeśli podnosiła kurz w środku rozmowy, coś ukrywała. Chociaż Connor był dobrym kłamcą. Nie miał oczywistych znaków. Moje pasowanie tutaj wydawało się kłamstwem, ale część mnie bardzo chciała w to wierzyć. - Dzięki - powiedziałam. Drzwi windy otworzyły się i wszedł do środka. - Zobaczymy się jutro wcześnie rano - powiedział. - Będę na to czekać. Winda zamknęła się zanim miałam okazję zobaczyć jego reakcję. * * * Szłam plażą przez godzinę albo coś po tym jak Connor mnie

zostawił. Miałam na sobie kurtkę którą znalazłam w swojej szafie, ale zimne powietrze przebijało się przez grubą tkaninę i do czasu, kiedy wróciłam do środka, moja skóra była pobita przez wiatr i zrobiła się czerwona. Później sprawdziłam siłownię, którą był olbrzymi pokój pełen wszystkich niezbędnych urządzeń. Nie wiedziałam, co robi każda z tych maszyn poza bieżnią. Nigdy nie byłam dobra w ćwiczeniach. Basen był długi i wąski, i miał miłe dwadzieścia siedem stopni. Usiadłam z nogami zwisającymi w wodzie przez chwilę i patrzyłam na jezioro Michigan przez szklaną ścianę pokoju basennego. Kiedy zbadałam wszystko co mogłam zbadać, wróciłam na drugie piętro i ponownie zniknęłam w mojej szafie. Większość jej zawartości była do podstawowego użycia: szare spodnie. Czarne sportowe biustonosze. Czarne podkoszulki. Zwykłe bluzki. Cienkie, obcisłe kurtki sportowe. Jedynym kolorem w szafie były identyczne pary butów do bieganiaczarne Nike z różowymi podeszwami. Dokładnie o godzinie szóstej, poszłam do salonu, zatrzymując się, kiedy minęłam drzwi Sama. Nie słyszałam nic po drugiej stronie i zastanawiałam się, czy już jadł kolację. Chciałam się z nim spotkać. Głownie chciałam wypompować go z informacji i dowiedzieć się, co było jego treningiem i czy mój może być podobny. Ale kiedy wróciłam do salonu, zobaczyłam tylko jedną tacę z jedzeniem na stola, a Sama nie było w zasięgu wzroku. Czy to było jego jedzenie czy moje? A jeśli było moje, gdzie było jego? Gdzie on był ? Znalazłam parującą miskę zupy pomidorowej na tacy, kilka torebek z

krakersami, miskę winogron i ciasteczka z zimną butelką wody. Jedzenie było pyszne. W ciągu ostatnich kilku lat, gotowanie domowe mojej mamy zaczęło smakować mdło, jakby odstawiła wszystkie przyprawy jakie zwykła używać. Teraz czułam jak moje kubki smakowe ponownie odżywają. Potem oczyściłam talerze i umieściłam je w zmywarce, pozwalając jej na wykonywanie swojej pracy. W drodze powrotnej do mojego pokoju, zatrzymałam się przed pokojem Sama, przystawiając ucho do drewna. Wciąż cisza. Zapukałam, czekając. Zapukałam ponownie. Nic. Może mogłam go zobaczyć na śniadaniu. Wróciłam do swojego pokoju, aby położyć się i szybko zasnęłam. * * * Tata podniósł Annę i usadził ją na swoim biodrze. Był dzisiaj inny. Nie było żadnych butelek taniej whiskey w zasięgu jego ręki. Nie sprawdzał zegarka, aby zobaczyć, czy jest to czas na kolejną dawkę jego leków przeciwbólowych, z kilkoma dodatkowymi dorzuconymi. Było mu bliżej do taty którego pamiętałam, który zwykł zabierać mnie na spacery i nazywać drzewa jakby były gigantami z bajki. - Dani? - powiedział Lis. - Czy mogę z tobą porozmawiać? Popatrzyłam pomiędzy niego, a Annę i tatę. Mama siedziała na tyłach, robiąc na drutach, ignorując nas. Czasami chciałam wyrwać tą cholerną igłę z jej rąk i wrzucić ją do kosza. - Oczywiście. Podążyłam za nim do słonecznego pokoju z tyłu domu. Słońce już

zaszło, wysysając z nieba kolor. Biała kora brzozy na podwórku znikała w ciemności. Siedziałam na skraju jednego z wiklinowych krzeseł i założyłam ręce na kolana. Napięłam się, aby usłyszeć Annę na korytarzu. - Zastanawiałem się, czy może nie byłabyś zainteresowana pracą dla mnie - zapytał Lis. Popatrzyłam w górę. Moją pierwszą myślą było: Czy to ma być mój prezent? Anna dostaje Barbie a ja dostaję to? - Gdzie? - zapytałam. - W Cam Marie. W moim laboratorium. - Co miałabym tam robić? - Prowadzimy badania. Postęp w nauce. Genetyczna modyfikacja. To dla programu. Potrzebujemy obiektów. Ludzi do trenowania, a później do wysyłania na zadania. Nie wiedziałam za dużo o nauce. Zawaliłam ósmą klasę biologii, ale wiedziałam, czym są badania. - Masz na myśli, że zostanę królikiem doświadczalnym? - To jest bardziej surowy sposób nazwania tego. Ale nie powiedział, że nie. - Kiedy będziesz mnie potrzebować? - Będziesz musiała wyjechać w ciągu tygodnia. Co ty na to? namawiał mnie. Pochylił się i przełożył jedną nogę nad drugą, jakby nie obchodziła go moja odpowiedź. Ale myślałam, że tak. Myślałam, że chce, żebym się zgodziła bardziej niż kiedykolwiek czegoś pragnął. - Nie - słowo przyszło łatwo. Nie mogłam zostawić Anny samej z rodzicami, a poza tym i tak nie wierzyłam w nic co powiedział. - Chociaż

dzięki. Zaczęłam wstawać, kiedy dodał. - Twój tata zgodził się przestać pić jeśli pojedziesz. Zamarłam. - Co? - Przestanie. A ja zatrudnię kogoś na terapię od leczenia bólu. Gula utworzyła się w moim gardle i przełknęłam. - On nie będzie się tego trzymać. Nigdy tego nie robił. - Zrobi. - Jego stopa, ta która wisiała nad kolanem, zatrzęsła się. - Co z Anną? - Nic jej nie będzie. Będzie inaczej.- Przechylił głowę na bok, a nowy kąt wyostrzył wszystkie jego cechy, wydobywając Lisa. Z powrotem usiadłam. - Jak długo mnie nie będzie? - Sześć miesięcy. Jeśli zadziała, może dłużej, ale tylko jeśli będziesz chciała. - Czy będzie bolało? Każda z tych genetycznych zmian? - Nie. Mam najlepszy zespół medyczny. - Czy będę inna kiedy odejdę? - Prawdopodobnie. - Lepsza czy gorsza? Uśmiechnął się. - Lepsza. Dużo lepsza. - Usiadł prosto, opierając łokcie na kolanach. W jego oczach była stal, ale jego odpowiedź przyszła za szybko. Jakby nakreślił wszystkie możliwości przebiegu naszej rozmowy, jakby doprowadziło go do tego. Oferta której ciężko będzie mi odmówić.

Nie tylko dlatego, że nie mieliśmy pieniędzy, aby odpowiednio zadbać o problemy taty, ale nigdy by się z tym nie zgodził. Lis miał coś, czego my nie. Zawsze miał szacunek i podziw taty. Miał też pieniądze. - Co na to powiesz? Kiedy siedziałam tam, obserwując go jak na mnie patrzy, moja głowa wypełniła się powolnym szeptem słów. Słowa które pamiętałam. Ale nasza miłość była silniejsza od miłości Tych którzy byli starsi od nas.. Tych wielu znacznie mądrzejszych od nas... I nawet aniołowie wyżej w niebie Ani demony pod morzem Mogły kiedykolwiek rozdzielić moją duszę od duszy Pięknej Annabel Lee To z wiersza Edgara Allana Poe. Wiem, że to nie jest wiersz przeznaczony dla sióstr, ale kiedy przeczytałam zwrotkę na angielskim w zeszłym roku, nie mogłam nic poradzić na to, że myślałam o Annie. Mojej małej, niewinnej jedenastoletniej Annie. Zrobiłabym dla niej wszystko. Nie miałam nic do stracenia, naprawdę, i wszystko do zyskania. Tak długo jak tata robił to co powinien, i Lis dotrzymywał obietnicy. Może to jednak prezent po tym wszystkim. * * * Obudziłam się nagle w półmroku, pościel zaplątała się wokół moich nóg, pamięć mojego ostatniego spotkania z OB, tylko tydzień temu, nadal spływała w dół mojego gardła, jak krew z pękniętego nosa. Bez względu

na to, co robiłam, nie mogłam pozbyć się jego głosu z głowy. - Przyjdź pracować dla mnie i naprawię wszystko, co jest zepsute w twojej rodzinie. Obiecuję tobie i Annie lepsze życie. Pot skleił moje włosy na karku i przykleił je do mojego czoła. Aby się uspokoić, podeszłam do dużego okna, które wychodziło na plażę. Księżyc był dzisiaj niemal w pełni, lśniąc na wodzie jak srebro. Skorupa śniegu wciąż utrzymywała się na piasku i wydmach z trawy. Jak królowa lodu. Usłyszałam cichy szum fal rozbijających się na brzegu, w rytm wiatru na szkle. Przycisnęłam place do okna i zamknęłam oczy. Jeśli moją supermocą była odwaga, OB było perswazja. Mówił wszystkie właściwe rzeczy w odpowiednim czasie. Wiedział, co chciałam usłyszeć, by przekonać mnie do tego miejsca. I tu jestem. Mój żołądek zawarczał, przywracając mnie do chwili obecnej. Zegar na nocnym stoliku mówił, że była czwarta rano. Postanowiłam sprawdzić, czy uda mi się znaleźć jakieś owoce w salonie. Korytarz poza moim pokojem był oświetlony tylko oświetleniem wbudowanych w krawędź podłogi, tak jak na ścieżkach startowych samolotu. Kiedy zakręciłam do salonu, zamarłam. Był tam chłopiec przy stole. Zgarbiony nad grubym podręcznikiem, czytając, a nietknięte jabłko leżało obok książki na stole. - Hej - zawołałam. Spojrzał do góry. Na jego twarzy widniały siniaki. Miał podbite oko. Ciemny czarny siniak był na jego dolnej szczęce. Gojący się, pożółkły na lewym policzku. - Co się stało? - zapytałam, zanim nawet się przedstawiłam. Podeszłam bliżej, w przestrzeń oświetloną przez jedyne światło, które było

włączone. - Co mi się stało? - cień uśmiechu dotknął kącika jego ust. - Czy nie powiedziano ci nic o tym miejscu? - Nie - przełknęłam bryłkę niepokoju rosnącą w moim gardle.- Tak praktycznie, to szukałam cię wcześniej. Jesteś Sam, prawda? Zawahał się, jego oczy śmignęły na dół, a potem znowu w górę. - Kto pyta? - Jestem Dani. Złapał jabłko, wypolerował je o spodnią część czarnej koszulki i spojrzał na mnie. - Więc... - zaczęłam. - Chciałam cię znaleźć, aby zapytać o szkolenie. Connor nic mi nie powiedział. - Nigdy tego nie robią. Nikt nie mówił mi o tym gównie tutaj. Wszystko co wiem, sam doświadczyłem. Usiadłam na krześle naprzeciwko niego. Jego ciemne włosy były przycięte na krótko z jednej strony i starannie zaczesane do tyłu. Jego zielonkawe oczy przebijały mnie, analizując z rozbawieniem. - Przeszedłeś już przez trening? - zapytałam i skinął. - Powiedz mi o nim. Wziął gryz jabłka, żując i przełykając przed odpowiedzią. - Jest dużo walki wręcz na początku. Pewnie to stąd dostał te siniaki. - Również trening wytrzymałościowy - kontynuował. - Wiele zadań pamięciowych, wiesz, tak żebyś mogła zapamiętać fakty bez spisywania ich. - Byłeś już na takich zadaniach?

Pokręcił głową. - Jak długo już tu jesteś? Żuł powoli kolejny kęs owocu i myślał nad odpowiedzią. - Kilka miesięcy. Dla kogoś, kto trenował tak długo, nie wyglądało na to, aby był w świetnej formie. Nie był gruby, ale muskularny też nie. Jego ramiona były chude. Policzki puste. Może treningiem były bardziej tortury niż cokolwiek innego. Sam spojrzał w górę, za moje ramiona, a jego oczy na chwilę się rozszerzyły, jego usta zacisnęły wraz ze szczękiem zębów. Odwróciłam się. Connor stał w drzwiach. Co on tu robił o tak nieludzkiej porze? Czy on tu też mieszkał? - Dani - powiedział spokojnie. - Tak? - Mogę chwilę z tobą porozmawiać? - Powodzenia - szepnął Sam, kiedy odepchnęłam swoje krzesło. Jego słowa były bardziej jak ostrzeżenie. W drzwiach, Connor cofnął się i skinął na mnie abym objęła prowadzenie. - Dokąd zmierzam? - zapytałam. - Twój pokój będzie w porządku. - Mam kłopoty? - Nie. Całą drogę, Connor trzymał się dwa kroki za mną. Mój żołądek trzepotał, jakby pająk szedł drogą po moim kręgosłupie. W moim pokoju wszedł za mną do środka i zamknął za sobą drzwi.

Nie zapaliłam światła kiedy weszłam, więc pokój wciąż był w większości ciemny, z wyjątkiem kawałka księżycowego światła rozciągającego się od podłogi do mojego łóżka. Udałam się do okna, czując się bezpieczniej. - Więc, o co chodzi? - moje serce podeszło do gardła i pulsowało w klatce piersiowej wraz z każdym impulsem. Moje kolana były jak ciężkie worki z piaskiem. Connor przeszedł przez pokój i stanął w świetle za mną. Oświetlało tylko pół jego twarzy, pozostawiając drugą połowę w cieniu. Spojrzał na mnie, i cała krew w moich żyłach spływała do palców u stóp. Moje kolana stały się słabe. Wyglądał teraz absurdalnie przystojnie, mimo że był środek nocy. Kiedy moje włosy były rozczochrane, splątane z tyłu, płasko z jednej strony jego wydawały się rozczochrane w sposób który wydawał się celowy, tak jakby właśnie wyszedł z pod prysznica, przeczesał je palcami i stwierdził że wystarczy. Kilka loków spadło mu na oczy, ale nadal trzymał na mnie swój wzrok. - Co ci powiedział? - zapytał Connor, jego głos był spokojny, ale ciężki. - Nic. Kąciki jego ust drgnęły. - Możesz mi zaufać, Dani. Nie zamierzałem cię skarcić. Po prostu chcę wiedzieć. - Zazwyczaj jeśli ktoś mówi ci, że możesz mu zaufać, znaczy to, że jednak nie.

Uśmiechnął się, ale nie powiedział nic więcej. Myślałam o siniakach malujących się na twarzy Sama. - Może nie martwię się o swoją naganę. Connor zmrużył oczy pytająco. - Ledwo znasz tego chłopaka. - Więc? - zmarszczyłam czoło. - Wygląda na to, że spędził dzień dostając gówniane lanie. Connor przechylił głowę, jakby nasłuchując rzeczy które pozostały niewypowiedziane. - Mówisz jakbyś wiedziała coś na ten temat. Moje gardło ścisnęło się i łzy natychmiast pojawiły się w moich oczach. Wiedziałam. Wiedziałam zbyt cholernie dobrze. Zastanawiałam się, czy Connor również wiedział. Jak wiele powiedział mu OB ? - Powiedział mi tylko, że miał dużo treningu - odpowiedziałam. Wytrwałościowego. Pamięciowego. Walki wręcz. To jest to. Nie powiedział nic więcej. Connor obserwował mnie zbyt blisko. Nawet nie mrugnęłam. Im mniej dawałam było lepiej. - Dobrze - powiedział w końcu i odwrócił się do drzwi. - Spróbuj się trochę przespać. Szósta rano przyjdzie szybciej niż myślisz. A potem już go nie było, ale jego obecność zostawiła na mnie wyrażenie, i wiedziałam że sen będzie niemożliwy. Czy on próbował mnie zastraszyć? Bo jeśli tak, udało mu się. * * *

Zjadłam śniadanie sama i czekałam w salonie na kogoś, kto przyjdzie po mnie, aby mi powiedzieć, co będę dzisiaj robić. Albo, co w ogóle będę robić. Po tym, jak Connor opuścił mnie wcześniej tego ranka, wzięłam prysznic i ubrałam się w parę spodni dresowych i czarną bluzkę z czarnymi Nikeami. Był to wygodny strój, ale nie to co zwykle zakładałam. Przynajmniej miałam swój makijaż, więc mogłam poczuć się nieco bardziej jak ja. Kiedy usłyszałam kroki przy salonie, poderwałam się i oczekiwałam na przyjście Connora, który mnie zabierze. To nie on. Moje natychmiastowe rozczarowanie zbiło mnie z tropu. To kobieta stała przede mną w drzwiach, patrząc na mnie. Nie wydawała się znacznie starsza, lub wyższa, lub silniejsza niż ja. Dwadzieścia dwa lata, może. Nie wydawała się praktycznie niczym. Nie była nikim nadzwyczajnym. Bez ozdób. Nieatrakcyjna, ale nie brzydka. - Zamierzasz tu siedzieć? - powiedziała z uniesioną brwią. Zająknęłam się przez chwilę i po cichu skarciłam. Musiałam brzmieć jak idiotka. - Nie - w końcu powiedziałam. - Idę. - Odsunęłam krzesło do tyłu i w pośpiechu prawie je przewróciłam. Wyżej uniosła brwi. Kiedy stanęłam przed nią, podała mi rękę. - Jestem Natalia. Zostałam przydzielona do ciebie jako instruktorka. Podałyśmy sobie ręce i byłam zaskoczona, kiedy znalazłam w niej dużo siły, więcej niż się spodziewałam. Dużo więcej siły i dużo więcej

zaufania. Może było więcej Natalii niż wskazywał na to jej skromny wygląd. - Miło cię poznać - powiedziałam. Uśmiechnęła się. - Poczekaj do wieczora - powiedziała, kiedy odeszła. - Będziesz to odwoływać. * * * Zostałam rzucona na niebieską matę chyba z milionowy raz, więc nie czułam już takiego samego bólu, jak wcześniej. Nie byłam pewna, czy to dobry znak, czy raczej zły. Leżąc na plecach, kiedy próbowałam wciągnąć trochę powietrza do płuc, patrzyłam na okrągłe światło zwisające na stalowych prętach i zamknięte w klatkach ze stali, i zastanawiałam się, czy to ma jakiś symboliczny sens. Wisi w powietrzu, ale jednocześnie zamknięte w klatce. Może majaczyłam. - Wstawaj - powiedziała Natalia. Ledwo czułam swoje nogi, ale udało mi się przewrócić na czworaka i zassać haust powietrza. Mimo wszystko, byłam już przyzwyczajona do skopania. Mogłam to zrobić. Jeśli to oznaczało, że Anna będzie bezpieczna, mogłam wszystko ścierpieć. - Pośpiesz się. Napastnik nie będzie na ciebie czekał - przypomniała mi, a ja stanęłam ociężale na nogach. - Kto by mnie chciał napaść? - zapytałam, kiedy jej pięści wylądowały na mojej żuchwie, wysyłając tępy ból przez uderzenie przez każdy ząb. Leżałam na macie. Znowu.

- Nie jest twoją pracą identyfikacja napastnika. - Natalia pojawiła się nad moją głową, blokując światło. Przez chwilę myślałam, że byłam ślepa i głupia. - Twoim zadaniem jest po pierwsze rozpoznać zagrożenie, potem ryzyko. Powinnaś być w stanie przewidzieć jak będą się poruszać i jak zaatakować

samodzielnie

języki

ich

ciała.

Wszystko

inne

jest

odwróceniem uwagi. - Dobrze - było wszystkim, co powiedziałam i ponownie zaczęłyśmy. Po tym ułatwiła mi nieco. Jej ruchy były wolniejsze. Dała mi instrukcje, kiedy się zmagałyśmy: "Połóż rękę tutaj", "machnij w ten sposób", "jeśli skręcisz to w taki sposób, będziesz miała lepszy nacisk". Robiliśmy to przez wieczność. Nie miałam pojęcia jak dokładnie długo. Byłyśmy w siłowni pod ziemią, więc nie było tutaj okien, które wpuszczałoby światło dzienne. Nie było również żadnych zegarów. Natalia miała zegarek na ręce, kiedy tutaj przyszłyśmy, ale byłam zbyt dumna na to, aby zapytać ją która godzina. Obawiałam się, że zabraknie mi energii zanim będziemy dopiero w połowie sesji, ale jakoś udało mi się nadal pracować. I kiedy myślałam, że może umrę zanim Natalia ogłosi koniec treningu, pokazał się Connor. Pot zmoczył każdy suchy skrawek mojej koszulki, więc zdjęłam ją i byłam teraz tylko w spodniach dresowych i czarnym sportowym biustonoszu. Mój tusz do rzęs cały stopił się i spłynął mi smugami po oczach. Kilka pasm włosów wyślizgnęło się z mojego luźnego kucyka i teraz przykleiło do mojego czoła i karku. Nadal czułam oczy Connora śledzące krzywizny mojego ciała. - Czy już skończyła? - zapytał Natalię. - Tak myślę.

Wsunął ręce do kieszeni spodni. - Jest czy nie jest. Natalia skrzyżowała ramiona na piersi i pozwoliła, aby jej wysoki koński ogon zahuśtał się na boki, kiedy przechyliła głowę i zmrużyła oczy na Connora. Czułam jak tworzą się miedzy nimi kryształki lodu. - Jest - odpowiedziała i wyszła z pokoju. Connor wreszcie odwrócił się do mnie. - Przepraszam za to, że moja siostra była dla ciebie twarda. Zmarszczyłam brwi. - Natalia jest twoją siostrą? Skinął głową. - W połowie, faktycznie. Ale to rzadko ma znaczenie, kiedy dzielicie matkę. To dzielenie ojca sprawia, że robi to różnicę. - Nie była dla mnie twarda - powiedziałam po jednym uderzeniu serca. - Choć nie jestem pewna czy jestem tak atletycznie wyszkolona jak ona. Miałam problemy w utrzymaniem się na nogach. Zaśmiał się. - Nikt nie jest tak atletycznie wytrenowany jak ona. Była prawie gimnastyczką Olimpijską w wieku szesnastu lat, a następne zdecydowała, że porzuci sport. To twarda dziewczyna aby się z nią mierzyć. We wszystkich. - Widzę. Złapałam butelkę wody, którą Natalia dała mi godzinę temu i wypiłam jej resztę, zgniatając plastik, kiedy skończyłam. - I co teraz? - wewnątrz modliłam się aby szkolenie się skończyło. Nie miałam już nic więcej do oddania.

- Teraz coś zjesz i pójdziesz spać, żeby zrobić to ponownie jutro. - Aż do kiedy? - zawołałam, wychodząc za nim z siłowni. - Kiedy masz zamiar powiedzieć mi, co ja tu robię? Jaki jest sens tego wszystkiego? - Kiedy będziesz gotowa - odpowiedział i zniknął w korytarzu. * * * Connor nie kłamał o treningu. Trenowałam z Natalią codziennie. Czasami zdarzało się, że miałam wolne popołudnie, ale tylko po to aby iść do laboratorium, gdzie miałam badanie krwi i bardziej psychiczne zadania. Miałam również kilka testów umysłowych, ale nikt nie powiedział mi czy zdałam. Nadal nie miałam szansy na ucieczkę do miasta, żeby znaleźć telefon i zadzwonić do Anny. Jej nieobecność w moim życiu zaczynała dawać się we znaki. Przez niektóre poranki budziłam się i pierwszą rzeczą, którą robiłam było śpieszenie do moich drzwi, planując zobaczyć się z Anną albo zrobić jej jakieś śniadanie. I wtedy sobie przypominałam. Nie było jej tu. Była sto mil dalej, sama w gównianym domu z gównianymi rodzicami. Musiałam z nią szybko porozmawiać. Zobaczyłam Sama dwa razy w zeszłym tygodniu, ale tylko przez chwilę. Raz w salonie, kiedy właśnie kończyłam śniadanie, i ponownie w laboratorium. Czasami pukałam do jego drzwi, aby zobaczyć czy chce pooglądać telewizję lub popracować razem, ale nigdy nie odpowiedział, a drzwi były zawsze zamknięte. Zaczynałam zastanawiać się, czy był duchem, czy może jego pokój był zawsze pusty. Zaczęłam traktować to jak grę, jakby dziecko

sprawdzało szuflady w biurku ojca aby zobaczyć czy są otwarte i co ukrył wewnątrz. Przed śniadaniem, zapukałam. Po kolacji, zapukałam. Robiłam to przez kilka dni aż w końcu nie odpowiedział. Początkowo byłam tak wstrząśnięta, że faktycznie zobaczyłam go w środku, i że drzwi były naprawdę otwarte, że stałam tam po prostu się gapiąc z podniesioną ręką, jakbym zaczęła śnić. Lub mieć halucynacje. - Hej - powiedziałam, i pozwoliłam aby moja ręka opadła. Odpowiedziałeś. Uśmiechnął się. - Cóż, nie przestałaś pukać. Miałem dość słuchania tego. - Przepraszam, ja tylko... Jestem samotna. Nie powiedziałam tego głośno, ale chciałam. Rzadko rozmawiałam z kimś innym prócz Connorem i Natalią. Wciąż nie widziałam tego cholernego Lisa od dnia, kiedy mnie tutaj przyprowadził. Zawsze albo znikał, albo był niedostępny. Bolesne było dla mnie przyznanie się komukolwiek, że potrzebuję ich, ale pomyślałam, że jeśli ktokolwiek mógłby odnosić się do samotności, która przychodziła z życiem tutaj, to był to Sam. - Ja tutaj zwariuję - powiedziałam i spojrzałam na podłogę, a potem znowu na niego. - Pójdziesz ze mną zjeść śniadanie? Myślał przez chwilę, a potem skinął głową. - Prowadź. Śniadanie składało się z kiepskich jajek, boczku i pomarańczy. Sam powiedział mi o swoich pierwszych dniach w tym budynku. Opowiedział

o swoich treningach z Natalią i jak skopała mu tyłek wiele razy. Śmialiśmy się z tego, jak kręciła głową, kiedy byliśmy do bani i wydawała ten tss- tss dźwięk, jakby nie mogła znieść tracenia słów na naszą niekompetencję. Po tym dniu, Sam i ja jedliśmy razem śniadanie każdego ranka. Powiedział mi wiele o jego mamie i tacie. O tym, gdzie się wychowywał. Opowiedział mi o swoim śnie, w którym pewnego dnia będzie miał ranczo w Montanie. Ale ten rytuał trwał tylko tydzień. Następnego poniedziałku, Sama tam nie było. A jego nieobecność w mojej rutynie miała swój wpływ przez cały dzień. Przeszłam przez swój trening z Natalią dzięki jakiemuś Boskiemu cudowi, ale Connor od razu zauważył, że coś jest nie tak. - Wydajesz się dzisiaj nieobecna - powiedział, kiedy wyszedł za mną po treningu. Często na nich siedział, i zawsze pracowałam ciężej, kiedy on tam był. Dziś mogłam zebrać w sobie jedynie niezbędne minimum. - Jestem niespokojna - odpowiedziałam. Nie była to dokładnie prawda, ale wystarczająco blisko.- Utknęłam w budynku gdzie z nikim nie mogę porozmawiać, nigdzie pójść. Zaczynam czuć się jak zwierzę w klatce. I...- urwałam. Tęsknię za moją siostrą, pomyślałam. Kiedy zgodziłam się przyjść tutaj, Lis nic nie powiedział mi o urwaniu kontaktu z Anną. Nigdy wcześniej nie spędziłam dnia bez niej. Kiedy dotarliśmy do korytarza na moim piętrze, Connor pociągnął mnie abym się zatrzymała na zewnątrz swojego pokoju. Spojrzałam na jego rękę, jego palce były delikatnie owinięte wokół mojego nadgarstka, kciukiem dotykał palca wskazującego. Miał ładne ręce. Jego palce nie były zbyt cienkie lub guzowate. Żyły biegnące przy jego kostkach prezentowały

się wystarczająco aby być seksowne w sposób w jaki mogą być męskie dłonie. Podszedł do mnie bliżej a mój żołądek wykręcił się. Przycisnęłam się do ściany, a on powtórzył moje ruchy, sprawiając że między nami był tylko centymetr lub dwa odstępu. Przełknęłam przypływ podniecenia, próbujący wydostać się z mojego gardła, i próbowałam ugasić ogień wspinający się po moich nogach. Jeśli to była tylko gra, czułam się jakby ustawił pułapkę, a ja się w nią złapałam. Pochylił się do mnie i puścił mój nadgarstek, przebiegając ręką po mojej talii, wysyłając ciarki przez mój kręgosłup. Prawie wibrowałam pod jego dotykiem. - Nie poddawaj się, proszę. Wiem, że jest szorstko - powiedział. - Czuję się jakbym nie pasowała. - Odwróciłam wzrok. - Jakbym się do tego nie nadawała. - Nadajesz. Odepchnęłam chęć parsknięcia, wiedząc, jak bardzo nieatrakcyjna byłabym w tym momencie. - Nie jestem tego pewna. Twoja siostra myśli, że jestem słaba. - Natalia uważa, że każdy jest słaby. Spotkałam się z jego oczami. - A ty co myślisz? Odepchnął zaplątany kosmyk włosów z mojej twarzy i spojrzał na niego, zaplatanego w jego palce na zbyt długo. - Myślę, że to miejsce potrzebuje kogoś takiego jak ty.

Zrobił krok do tyłu, wygładził koszulkę z Oxfordu i ruszył do windy. Patrzyłam na niego i powtarzałam jego ostatnie słowa w swojej głowie, w kółko, dopóki nie brzmiało bardziej jak: Myślę że potrzebuję takiego kogoś jak ty. * * * Kolacją tej nocy było spaghetti. Moje ulubione. Ale stół znowu miał zastawione tylko jedno miejsce, i Sam nie odpowiadał, kiedy pukałam do jego drzwi. Wróciłam do salonu, usadowiłam przed stołem i sięgnęłam do jedzenia. Spaghetti było pyszne. Sos był zdecydowanie domowej roboty i miał wszystkie właściwe zioła i przyprawy. Skończyłam jeść w rekordowym czasie, wychyliłam małą filiżankę soku jabłkowego, który mi dali i odwróciłam się wreszcie do bryły aluminiowej folii na mojej tacy. Wyglądało to na pieczywo czosnkowe, ale kiedy rozłożyłam folię znalazłam wewnątrz telefon komórkowy z notatką przyczepioną do niego. Moja klatka piersiowa była lekka i wypełniona czymś zbliżonym do wdzięczności. Coś, czego nie czułam od dłuższego czasu. Odwiązałam sznurek i rozłożyłam kartkę. "Zadzwoń do Anny." mówiła, i była podpisana C. Connor. Przycisnęłam słuchawkę do piersi i uśmiechnęłam się. * * *

Zajęłam się moimi naczyniami z obiadu w pośpiechu i szybko wróciłam do pokoju. Chodziłam po podłodze, próbując zdecydować, czy bezpiecznie jest zadzwonić tutaj do Anny. Nikt nie odwiedzał mojego

pokoju z wyjątkiem Connora, a on był tym, który podarował mi telefon, więc były szanse że nie będę miała kłopotów. Co więcej, czy Connor nie był moim przełożonym? Jeśli dał mi pozwolenie to zakładam, że to było w porządku. Zadzwoniłam na nasz domowy numer i usiadłam na brzegu łóżka, kiedy zadzwonił na drugim końcu. Dzwonił i dzwonił. Odbierz, do cholery. Wreszcie linia się otworzyła. - Halo? - usłyszałam głos mojej matki, cichy i niepewny. - To ja. Daj mi Annę. Nastąpiła przerwa i wydech. - Poczekaj - powiedziała. Żadnego "Jak się masz?" czy "Tęskniłam za tobą." To takie typowe u mojej matki. Okazywanie emocji było dla niej jak wyrywanie zębów. Chwilę później głos małej Anny wypełnił telefon, a ja zamknęłam oczy zanim zaczęłam wrzeszczeć. - Hej, ptaszku - powiedziałam. - To ja. - Dani - powiedziała. - Tęsknię za tobą! - Ja za tobą też. Przykro mi, że nie zadzwoniłam, ale nie ma tu za wiele telefonów. - W porządku - powiedziała cicho, ale mogłam powiedzieć, że tak nie było. Anna miała dryg do bagatelizowania tego co naprawdę czuła. Nauczyła się tego prawdopodobnie od naszej matki. Może oboje byłyśmy bardziej jak ona niż chciałam się do tego przyznać. - Jak się masz? - zapytałam.

Niemal słyszałam jak wzrusza ramionami przez telefon. - Nic mi nie jest. Rysowałam cię od kiedy wyjechałaś. Powiedziałam mamie żeby je do ciebie wysłała, ale powiedziała, że nie zna adresu. - W porządku. Zostaw je na później, kiedy wrócę do domu, a potem będę miała mnóstwo rysunków, które będę mogła oglądać. Zachichotała. - Ok. Kiedy wracasz do domu? Wyjrzałam przez okno za jezioro Michigan. Nazywano to jeziorem, ale tak nie wyglądało. Wyglądało jak nieskończony ocean. - Nie wiem. Mam nadzieje, że wkrótce. - Dobrze się bawisz? Chrząknęłam. - Nie bardzo. Jestem zmęczona. I to bardzo. I jest tu bardzo nudno bez ciebie. - Tutaj też jest nudno. - Czy mama jest dla ciebie miła? - Tak - to było wszystko co powiedziała. Chciałam ją przycisnąć, chciałam żeby rozwinęła to, ale wiedziałam że nie powinnam pytać. Anna tak naprawdę nie wiedziała jak straszni byli nasi rodzice, a może wiedziała to w jakimś abstrakcyjnym sensie, a ja chciałam żeby tak zostało. Im więcej pytałam, tym bardziej podejrzliwa się stawała. A ja nie chciałam jej straszyć kiedy mnie tam nie było. - Cóż, prawdopodobnie powinnam już iść. Nie mam telefonu na długo. Zadzwonię do ciebie wkrótce. - Jutro? - zapytała. - Spróbuję. Kocham cię, ptaszku.

Roześmiała się przez telefon. - Ja ciebie też. Kiedy odłożyłam słuchawkę, leżałam na łóżku przez długi czas, próbując się nie rozpłakać. * * * Postanowiłam ominąć śniadanie następnego dnia rano. Sama znowu tam nie było, i nie odpowiadał na pukanie do drzwi, co pozostawiło mnie zirytowaną, smutną i nieszczęśliwą. Chciałam tylko zacząć trening aby mój mózg odciął się od wszystkiego innego. Poszłam prosto do windy, naciskając palcem przycisk oznaczony poziom drugi podziemia. Kiedy przyjechałam, weszłam do sali w tym samym momencie, kiedy drzwi na lewo się otworzyły i młody człowiek z nich wyszedł. Zwolniłam. Zamarł. Natychmiast rozpoznałam błysk na jego twarzy. Złapana. Zamknął za sobą drzwi i podszedł do mnie, zdeterminowany. Każdy krok był obliczony, precyzyjny. Był wyższy ode mnie o kilka cali, oraz większy. Zupełnie nie jak Sam. Ten facet został wycięty. Żyły biegły przez jego kostki, na przedramiona, wybałuszone pod skórą. Mięśnie wyróżniały się od siebie jak splecione liny przed zmienieniem się w bicepsy, a potem znikały pod jego czarną koszulką. Złapałam się na marzeniu o tym jak wyglądał bez koszulki, może też bez dżinsów, ale szybko odegnałam te myśli. Chłopak spojrzał na mnie, kiedy przechodził, jego oczy były ostrożne i dzikie, a ja patrzyłam na niego nie mogąc oderwać wzroku.

Powietrze zatrzeszczało świadomością, jakby wiedział dokładnie kim jestem i jakby trzymał tajemnice wszystkich rzeczy których umierałam żeby znać. Wszedł do środka, do wciąż otwartej windy i nie zdawałam sobie sprawy, dopóki na mnie nie spojrzał, że zatrzymałam się na środku korytarza, gapiąc na niego. - Kim jesteś? - zapytałam, choć między nami było teraz kilka metrów. Oparł się o tylną ścianę windy, ręce podparł na krawędziach poręczy, kiedy drzwi zaczęły się zamykać. * * * Natalia skopała mi tyłek w czasie treningu tego dnia. Wiedziała od razu, że byłam rozkojarzona. - Co się z tobą dzieje? - zapytała po tym, jak moje ciało po raz trzeci uderzyło o podłogę. - Nic - odpowiedziałam. - Więc przestań się obijać i zrób coś. Dziesięć minut później złapała mnie sierpowym i położyła na macie. - Cholera - wymamrotałam, kiedy zamrugałam przez mój rozmyty wzrok. Złagodniała, ale tylko na chwilę i zaproponowała mi rękę. Wzięłam ją, stając na stopach. Natalia dała mi krótką przerwę po tym, ale doświadczenie nauczyło mnie że będzie to jedynie tyle czasu, aby otrzeć pot z czoła i popić trochę wody. Kiedy zrobiłam obie czynności, wróciłam na środek siłowni i ściągnęłam wilgotną koszulkę. Rzuciłam ją na bok.

- Widziałaś ostatnio Sama? - zapytałam od niechcenia, udając jakby nie obchodziła mnie odpowiedź. Natalia położyła ręce na biodrach i przechyliła głowę na bok. - Sama? Czy to cię właśnie martwi? - Wzruszyłam ramionami. Nie mów nic więcej, zbeształam siebie. Natalia miała ten wyraz twarzy, który mówił, że chce mnie pożreć na kolację. - Dajesz chłopakowi cię rozpraszać? - Nie. Po prostu nie widziałam go przez jakiś czas, i zastanawiałam się... - Jeśli pozwolisz załącznikowi wtrącić się w twoje skupienie, wtedy od razu oblejesz. - Słucham? - Słyszałaś mnie. - Podeszła do mnie jednym krokiem i położyła ręce po obu stronach mojej twarzy. To był bardzo intymny gest dla wszystkich. Dla Natalii, to było wręcz dziwaczne. - Posłuchaj mnie. Umieść swoją wiarę w siebie i tylko w siebie. Ufaj sobie i tylko sobie. Albo będziesz martwa zanim się zorientujesz. - Martwa? - powtórzyłam. To wydawało się przesadą. - Tak -powiedziała. - Martwa. Cofnęła się, zabierając ręce z mojej twarzy. - Teraz jesteś gotowa do pracy? Skinęłam głową, próbując otrząsnąć się z niepokoju, i oczyścić swój umysł. - Tak. Tak. Jestem gotowa.

- Dobrze - a potem się zamachnęła. * * * Kilka godzin później, czułam się fizycznie trochę lepiej. Byłam w stanie odeprzeć wiele ataków Natalii, a nawet wyprowadzić kilka dobrych własnych ciosów. Ale byłam wyczerpana. I nadal niespokojna przez to co powiedziała. Pod koniec naszej sesji, wykonałam dobrą robotę, ale Natalia złapała mnie lewym ciosem w bok i podwoiła to. Dała mi jedynie dziesięć sekund zanim podniosła mnie za kołnierz koszuli. Pchnęła mnie na ścianę i podniosła do góry kolana zanim uderzyła mnie w bok. Podniosłam ramiona w ostatniej sekundzie, aby użyć ich jako tarczy. Kiedy odzyskiwała równowagę, podniosłam ręce w górę przez jej, zmuszając ją do stracenia przyczepności i dając sobie swobodę. Zamknęła moje ręce na jej szyi i pchnęłam ją w dół, podczas kiedy podniosłam kolano. Powietrze wypadło z jej płuc, kiedy uderzyłam ją w klatkę piersiową. Kiedy ją puściłam, potknęła się na podłodze z trudem łapiąc oddech. Ktoś klasnął w drzwiach. To był Connor. Natalia wstała i skrzywiła się na brata. - Przestań klaskać jakby była pieprzoną Cud Dziewczyną. Dodajesz jej ego. Connor przestał klaskać, ale rozbawiony uśmiech nadal widniał na jego twarzy. Ponieważ cokolwiek powiedziałabym albo zrobiłabym byłoby dokładnie ilościowo oddane mi jutro przez Natalię w postaci siniaków, nie zrobiłam

ani nie powiedziałam nic. Mimo że chciałam się uśmiechnąć razem z Connorem. Natalia bardziej się wykrzywiła, jeśli to w ogóle możliwe, i uderzyła ramieniem w Connora, kiedy wybiegła. Connor roześmiał się, a ja wyobrażałam sobie jak krew Natalii wrze, kiedy dźwięk idzie za nią aż do windy. - Ona jutro mnie za to ukarze, wiesz o tym - powiedziałam. Connor podszedł bliżej i podał mi czysty ręcznik. - Nie, nie zrobi tego. Zmarszczyłam brwi. - Więc nie za dobrze znasz swoją siostrę. Pozwolił mi wysuszyć się przez chwilę, zanim wyjaśnił dlaczego tego nie zrobi. - Mam dla ciebie niespodziankę. Udaj się do swojego pokoju i umyj. Przyjdę po ciebie za chwilę. - Kolejna niespodzianka? - zapytałam. Oblizał wargi, przyciągając do nich moją uwagę i przez myśl przebiegło mi, jak by to było się z nim całować. Cholera. - Dzięki za... wiesz - powiedziałam, kiedy już odzyskałam nad sobą kontrolę. Skinął głową, najwyraźniej wiedząc że miałam na myśli telefon komórkowy. - Więc czym jest ta niespodzianka?- zapytałam. - Dobra. - Dobro jest subiektywne. Zrobił kolejny krok, oficjalnie wkraczając na terytorium przestrzeni osobistej.

- Wychodzimy, ty i ja. - Gdzie? Znowu się uśmiechnął. - Zobaczysz. * * * Wzięłam bardzo długi prysznic, mając nadzieję, że Connor nie pokaże się przez kilka następnych godzin, więc mogłabym się zdrzemnąć. Niestety, kiedy wyszłam z łazienki owinięta jedynie w ręcznik, siedział na mojej kanapie. - Co jest? - powiedziałam, instynktownie używając ręki, aby się przykryć, chociaż ręcznik sam to robił. - Mówiłem, że przyjdę po ciebie - powiedział bardzo rzeczowo. - I oto jestem. I prawie wszedłem tam po ciebie. Byłaś tam przez wieczność. Podczas, kiedy był w dobrym humorze, kiedy opuściłam go godzinę temu, teraz wydawał się spięty i niecierpliwy. - Przykro mi. - Mocniej zacisnęłam ręcznik wokół mojego ciała. Oczy Connora nie oderwały się od mojej twarzy, a ja zaczęłam się przez to denerwować. - Ubierz się - powiedział. - I pośpiesz. W łazience, osuszyłam się i ubrałam w rekordowym czasie, skręcając włosy w luźny kok. Nie było to wspaniałe, ale musiało wystarczyć. Kiedy wróciłam do sypialni, Connor stał przy ścianie z okna, patrząc poza jezioro Michigan. Dzisiaj woda była czarna jak śmierć, a niebo ciężkie i szare. Dołączyłam do niego przy oknie, ale nie odwrócił wzroku. - Nasza matka utonęła w jeziorze Michigan - powiedział cicho. Ten

wstęp zbił mnie z tropu, i wyrzuciłam z siebie: - Och. - A potem: - Przykro mi. Ale Connor tylko pokręcił głową. - Była straszną kobietą. Nie potrzeba kondolencji. Zwrócił się do mnie, jego oczy były jak zielona piana morska w zimowym świetle wpadającym przez okno. Nie było wyrzutów sumienia w jego wypowiedzi. Całkowity brak emocji. Zdałam sobie sprawę, że teraz, ten on, był prawdziwym. Uroczy, błyszczący, pozowany Connor był tylko maską. Był tłumiony przez coś w jego przeszłości aż nic już nie czuł. Czasami obawiałam się tego kim zostanę. Może właśnie zostałam. - Ile miałeś lat? - zapytałam. - Osiemnaście. - Jak dawno temu to było? Maska opadła z powrotem, a on uśmiechnął się. - Jeśli ci to powiem, będziesz wiedzieć ile mam lat, a kiedy dowiesz się o ile jestem starszy, stracę tą odrobinę tajemniczości miedzy nami. Pokręciłam głową. - Nie prawda. Obiecuję. - Chodź - powiedział, olewając pytanie. - Mój samochód czeka. * * * Jego samochodem było czarne Porshe z pikowanymi czarnymi fotelami, które przypominało mi skórę węża. Ekran na desce rozdzielczej zaświecił w ciemności, kiedy włączył silnik samochodu. Nie ryknął, tylko zawarczał, a kiedy Connor wcisnął gaz, poczułam jego moc przez moje siedzenie. - Gdzie jedziemy? - zapytałam, kiedy zatrzymał się na czerwonym

świetle. - Masz pytania dotyczące programu, a ja powiedziałem abyś poczekała aż będziesz gotowa. Teraz jesteś gotowa. - Przekręciłam swoje ciało w jego kierunku. - Nie mogliśmy tam porozmawiać? - wskazałam kciukiem za swoje ramie, w kierunku, z którego przyjechaliśmy. Światło zmieniło się na zielone, a on uderzył pedał gazu, przesuwając dźwignię o kilka biegów. Siła startu wcisnęła mnie na siedzenie. - Jest coś, o czym musisz wiedzieć o tym miejscu - powiedział, nie odrywając uwagi od drogi. - Tak? Co to jest? - Wszędzie są oczy i uszy. Uśmiech zniknął z moich ust. - Nawet w moim pokoju? - Nawet w twoim pokoju. - To obrzydliwe. - To nie jest twój dom. Lub twój pokój w akademiku. Lub mieszkanie. To środek badawczy na wysokim poziomie. Nie ma tam czegoś takiego jak prywatność. Teraz zrozumiałam, dlaczego mnie stamtąd zabrał - żebyśmy mogli porozmawiać bez ograniczeń. Czy naprawdę zamierzał powiedzieć mi to co chciałam wiedzieć? Miałam wątpliwości, ale może będzie bardziej szczery niż był w budynku. - Więc, czy teraz powinnam zacząć pytać? Albo zatrzymamy się

gdzieś? - Jedziemy na kolację. Właściwą kolację. Uniosłam brwi. - Och? Mogłeś mi powiedzieć. Włożyłabym coś lepszego. Spojrzał na mnie krótko, a kąciki jego ust drgnęły. - Myślę, że wyglądasz pięknie. Nałożyłam uśmiech przez całą drogę do naszego celu, meksykańskiej restauracji na obrzeżach miasta. Miejsce było zapakowane w środkowy wieczór, i po przeczytaniu tablicy z ogłoszeniem- Margarita za pięć dolarów!- wiedziałam dlaczego. Connor zamówił piwo i nic więcej. Zaczęłam zamawiać ice tea z sałatką z kurczaka, ale mi przerwał. - Nie chcesz spróbować jednej z ich Margarity? Najlepsze w mieście. - Spojrzał na kelnera, smukłego młodego człowieka i uśmiechnął się. - Chciałabym, ale nie mam skończonych dwudziestu jeden lat. Connor powiedział coś po hiszpańsku do człowieka, a on odpowiedział w tym samym języku. Kelner spojrzał przez ramię na człowieka przed restauracją. Być może menedżer? Starszy mężczyzna skinął głową, a nasz kelner powiedział: - Si, señor - I pobiegł. - Co powiedziałeś? - zapytałam Connora. Pochylił się bliżej. - Powiedziałem mu, że jeśli dostaniesz Margaritę, zrobisz zmywanie naczyń. - Nie zrobiłeś tego. Zaśmiał się do siebie i odchylił.

- Nie. Muzyka salsy zaczęła grać przez głośniki, ale była prawie zagłuszona przez śmiech i rozmowy wokół nas. Tequila mogła to zrobić. - Chociaż, naprawdę - powiedziałam. - Co mu powiedziałeś? Zaczął mi odpowiadać, ale przerwał przez kelnera, który postawił przede mną dużą Margaritę. Zmarszczyłam brwi. - Poważnie? Jak ty....? - Gracias - powiedział Connor, kiedy otrzymał zamówione piwo. Kelner ponownie nas zostawił. - Czy to jakiś rodzaj testu? - zapytałam i rozejrzałam się dookoła, myśląc może że zobaczę Natalię, Sama albo nawet OB. Ale żadna z twarzy nie była znajoma. - Nie test, i tak, jestem poważny - odpowiedział Connor. - Masz jutro dzień wolny. Pij. Baw się dobrze. Potrzebujesz tego. Zadałam jego twarz, szukając kłamstwa. Wszystkie moje zmysły niczego nie znalazły. - Okej - wsadziłam słomkę między kciuk i palec wskazujący i wsadziłam w szklankę. Tequila była zimna, z pikantną limonką taką jak lubiłam. - Więc, mogę zadawać teraz pytania? - zapytałam niecierpliwie. Connor wziął łyk piwa. - Pozwól że najpierw ja je zadam, co? - Dobrze - zamarudziłam i spędziłam następne dziesięć minut na nabijania się z jego osobliwego Porshe. Podchodził do tego wszystkiego z rezerwą, kończąc swoje piwo i zamawiając kolejną rundę dla nas obu.

- Jeśli nie Porshe, to jakim samochodem powinienem jeździć? zapytał. - Nie wiem. Coś może mniej pretensjonalnego? Totalnie zawaliłam słowo pretensjonalne i przerobiłam na pretennis, co sprawiło że Connor zaczął się mocno śmiać. - Nazwij to coś mniej pretennis - powiedział ze śmiechem. - Ciężarówka czy coś. Albo jakieś SUV. - Aha. - Spojrzał na telefon komórkowy zanim znowu spojrzał w górę. - Ciężarówka nie pojedzie tak szybko jak moje Porshe. - Więc jeździsz nim dla prędkości? Skinął głową. - Po co jeszcze? - Dla dziewczyn. Kolejny śmiech. Jego wielki uśmiech niemal mnie oślepił. - Nie potrzebuję samochodu, aby zdobyć dziewczynę. Pokiwałam na niego palcem. - Oczywiście, że nie. Spójrz na swoją twarz. Zsunął się ze swojego siedzenia i usadził koło mnie, opierając ramię na oparciu. Wzięłam głęboki wdech jego wody kolońskiej. Coś słodkiego i bogatego. Ponownie wciągnęłam. - Opowiedz mi o mojej twarzy - powiedział. Jego kolano dotknęło mojego pod stołem. Instynktownie odsunęłam się i od razu tego pożałowałam. Ciepło rozprzestrzeniło się w górę mojego uda wraz z jego dotykiem. - Twoja twarz jest ładna. - powiedziałam. Przysunął się bliżej.

- Twoja również. Wszystko co powiedział sprawiło, że zaczęłam się śmiać. Gdzie było moje jedzenie? Nie jadłam obiadu. Dwie Margarity mocno we mnie uderzyły. Nie mogłam dobrze widzieć. Pokręciłam głową tam i z powrotem. - Używasz tych twarzy do rozpraszania mnie. Uśmiechnął się. - Czyli mam więcej niż jedną? Nawet przez pijaną mgłę, uderzyło mnie jak pełne było jego pytanie. - Nic mi jeszcze nie powiedziałeś o obiekcie badań - zauważyłam. - Ahh. - Sięgnął przez stół po swoje piwo. - Tak. Zgadza się. Zapytaj mnie o co tylko chcesz. Przycisnęłam się do ściany, więc siedziałam bokiem. - Wszystko? Rozłożył ręce. - Jestem jak otwarta książka. - Po co jest ten ośrodek badawczy? - Nie owijając w bawełnę? - zapytał Connor. Nie czekał na odpowiedź. - Naszym obiektem jest oddział Scion Corporation. Specjalizują się w broni wojskowej, ale rozwijają również zmiany biologiczne. Zmiany biologiczne. To brzmiało jak jakieś słowo kod do czegoś innego. Przypomniałam sobie rozmowę, którą miałam z OB zanim tutaj przyjechałam i przypomniałam sobie coś ważnego. - Genetyczne zmiany - powiedziałam.

- Genetyczne zmiany - powtórzył Connor. Tequila psuła moje wnętrzności. Myślałam że OB kłamał, kiedy pierwszy raz mówił o programie, jakby to brzmiało bardziej ważnie niż było. Myliłam się. - Ty nie żartujesz, prawda? - zapytałam. Connor wolno pokręcił głową, przyciskając mnie wzrokiem. Maska zniknęła. Tak po prostu. Tutaj, w otoczeniu wszystkich tych ludzi, muzyki i śmiechu. Było to niepokojące, jakbym była zapędzana przez grzechotnika prosto w otwartą paszczę i nikt nie mógł mi pomóc. Odepchnęłam od siebie Margaritę. Która to była? Druga? Trzecia? Dlaczego Connor w ogóle nie wydawał się pijany? - Czy ja już zostałam genetycznie zmieniona? - zapytałam cicho. - Nie. Chciałam zapytać czy będę, czy będę miała w tym coś do powiedzenia i kiedy będę mogła porozmawiać z cholernym OB, ale pojawił się kierownik restauracji przy naszym stoliku i powiedział coś do Connora po hiszpańsku. Connor skinął głową i podał facetowi kilka banknotów zanim nie wypchnął mnie z siedzenia. - Czas na nas. - Nie dostałam mojej sałatki z kurczaka - powiedziałam. - Załatwię ci coś po drodze. Miałam niespokojne uczucie, że wyganiał mnie stąd, i przez chwilę zastanawiałam się, czy moje nieletnie picie spowodowało problemy w restauracji. Rozejrzałam się szybko, ale kelnerzy nie wydawali się skoncentrowani na nas.

Tylko Connor był tym, który się śpieszył. Wziął mnie za rękę, trzymał blisko swojego boku, wyprowadzając z restauracji na chłodne powietrze nocy. Wiatr rzucał się za rogiem budynku, zarzucając włosy na moją twarz. Connor odwrócił mnie tak, że moje plecy były przodem do wyjścia z restauracji i odgarnął włosy z moich ust i oczu. - Lepiej? - zapytał. Spojrzałam na niego, jego usta były mokre w świetle wypadającym przez okna restauracji. - O wiele. Jego palce przebiegły wzdłuż mojej żuchwy, przez moje włosy, dopóki nie ujął tył mojej głowy. - Mam na myśli to co powiedziałem - wyszeptał. - O tobie wyglądającej pięknie. -

Prawdopodobnie

mówisz

to

wszystkim

dziewczynom

-

wyszeptałam, kiedy gęsia skórka pojawiła się na moich ramionach. Kiedy jeździsz dookoła w swoim Porshe. - Nie robię tego. Zamknęłam oczy i poczułam jak przysuwa się bliżej, jego oddech falował na całej mojej twarzy. - Dani - powiedział. - Tak? - Nie przestrasz się. - I wtedy mnie pocałował. Delikatnie. Chętnie. Następnie mocno i głodnie. Jego druga ręką zsunęła się po moim boku na biodra, przyciągając mnie bliżej, aż czułam, że zimny wiatr gryzie mnie przez ubranie.

Zastanawiałam się, z roztargnieniem, dlaczego jego usta nie maja gorzkiego posmaku piwa. Dlaczego powiedział mi, żebym się nie bała. Czy wiedział że byłam Dani, nieustraszoną dziewczyną? Nigdy się niczego nie bałam. Odsunął się dokładnie w momencie, kiedy ktoś podszedł do niego od tyłu i walnął go w tył głowy kolbą pistoletu. Stałam zamrożona, kiedy Connor upadł na moje stopy, moje usta nadal były spuchnięte od pocałunku, moje kolana wciąż słabe od zbyt wiele tequili i Connora. - Wsiadaj do samochodu - powiedział mężczyzna, z twarzą ukrytą w kasku motocyklowym. Spojrzałam na lufę pistoletu wycelowaną w moją twarz. Miałam trudności z rozróżnieniem jego rzeczywistej postaci od podwojonej, którą wyprodukował mój mózg. - Jakiego samochodu? - zapytałam, a on chwycił mnie za ramię i pociągnął do czarnego sedana stojącego na jałowym biegu na parkingu. Otworzył tylne drzwi z jedną ręką i wepchnął mnie do środka drugą. Zanim drzwi się zamknęły, czarny bawełniany worek został mi narzucony na głowę. - Nie wydawaj dźwięku - powiedział ktoś. * * * Obudziłam się na ciemnej, wilgotnej podłodze pokrytej brudem, kurzem i piaskiem. Coś poruszyło się w pobliżu. - Halo? - wychrypiałam, a moje gardło suszyło. - Dani?

To był Sam. - Dzięki Bogu - podbiegłam do niego, odnajdując w kącie pokoju. Ledwo mogłam dostrzec jego twarz w ciemnościach. - Myślałem, że jestem sam - wyszeptał. - Nawet nie wiedziałem, że tam byłaś. Splotłam jego palce ze swoimi i ścisnęłam. - Jestem tutaj. Wiesz co się stało? - Nie. Chodziłem po plaży, kiedy ktoś mnie złapał. Wszystko w porządku? Nie, nie było. Wcale. Boje się, chciałam powiedzieć. Tak bardzo się boję, że czuję się, jakbym miała zaraz zwymiotować. Mój żołądek zadźwięczał od resztki tequili i niepewności co może następnie nadejść. Siedzieliśmy przez długi czas, szepcząc w ciemności do siebie, o niczym konkretnym. O czymkolwiek co mogliśmy pomyśleć żeby nasze umysły nie myślały nad tym co się dzieje. W końcu zasnęliśmy przytuleni do siebie a jakiś czas później obudził nas skrzypienie otwieranych drzwi. - Wstawaj - powiedział ktoś. Nieporadnie stanęliśmy na nogach. Zaprowadzono nas, mrugających i zdezorientowanych w dół ciemnego korytarza do innego pokoju, nieco czystszego, z jednym wiszącym światłem w mroku. Drzwi zostały za nami zamknięte. Mężczyzna siedział na dopasowanym metalowym krześle w pobliżu okna, które wychodziło na ciemności.

- Dla kogo pracujecie? - zapytał mężczyzna. Sam pokręcił głową. - Dla nikogo nie pracujemy. Popełniłeś błąd. Mężczyzna wstał i trzasnął Sama w twarz. Wrzasnęłam. - Ponownie, dla kogo pracujesz? - Facet spojrzał na mnie. Jąkałam się przez kilka bolesnych sekund. - Millerton Corporation - skłamałam. Mężczyzna skrzywił się. - Nigdy o tym nie słyszałem. - Przysięgam. - Moje serce waliło w mojej klatce piersiowej. Spojrzałam mu w twarz i kontynuowałam. - Nie mamy pojęcia, co się dzieje. Lub co to jest. Proszę, nie krzywdź nas. Grymas pogłębił się, a człowiek wstał ponownie i uderzył Sama w żołądek. Zgiął się, a całe powietrze wyleciało z jego płuc. - Stój! - krzyknęłam. - Dalej będziesz to robić - powiedział. - A ja będę kontynuował. Zaczął wyprowadzać kolejny cios, ale Sam zerwał się i zaszokował faceta. Mężczyzna przewrócił się do tyłu, a ja po prostu stałam i patrzyłam na niego. Sam pobiegł do okna i walczył z zamarznięta klamką, co jak czułam trwało godzinę, aż w końcu ustąpiła. Zimne powietrze wpadło do środka, kradnąc mój oddech. Sam postawił krzesło przy oknie i wspiął się. Chciałam pójść następna, ale on już oddalił się od budynku. - Zaczekaj na mnie - krzyknęłam w mrok. Wrócił, chwytając mnie za ręce i przeciągając.

- Idź! Idź! - powiedział, pchając mnie bez celu. Słyszałam w oddali szum rozbijających się fal. Jezioro Michigan. Kiedy podążaliśmy linią brzegową, w końcu wpadniemy na kogoś lub coś. Może miasto. Biegliśmy, biegliśmy i biegliśmy, aż poczułam się jakbym zużyła cały tlen z płuc, a potem jeszcze trochę biegliśmy, nadal nad wydmami, a plażowa trawa biła nas po nogach. W końcu, zakręciliśmy i w oddali zobaczyliśmy światła. Mogłam dotrzeć tak daleko. Mogłam to zrobić i będzie koniec. Wrócę do domu. I do cholery, skończyłam z tym. Czymkolwiek to było. Chciałam tylko wrócić do domu. Wiatr był mocny, fale rozbijały się tak głośno, że nie usłyszałam kroków za nami, dopóki ktoś nie sięgnął po Sama. Sam uderzył od tyłu butem, uderzając człowieka śmiertelnie w jelita. Napastnik upadł, znikając w krzakach wydmy. Biegłam, a Sam dogonił mnie, łatwo wyprzedzając w wyścigu aż do następnej wydmy. Zatrzymał się na jej szczycie na chwilę i podniósł stopę. Zobaczyłam to za późno, potykając się o jego nogę i uderzając w ziemię. Sam wziął przeciwny kierunek. Wstałam na nogi i goniłam jego zaciemnioną postać. Moje płuca zwęziły się, gardło było suche, a światła z daleka były coraz większe, jaśniejsze. Prawie byliśmy. Tylko dwadzieścia metrów dzieliło mnie miedzy Samem. Zawołałam jego imię, ale szum wiatru połknął mój głos. Na dole następnej wydmy, zaczęłam biec do plaży, wiedząc że piasek będzie mokry i zmrożony, więc łatwiej będzie po nim biec. Skinęłam na

Sama żeby poszedł za mną, a kiedy to zrobiłam złapałam ruchy drugiego napastnika za nim. Człowiek chwycił za fałdy koszuli Sama i pociągnął go do tyłu. Złapałam błysk pistoletu przymierzonego do jego głowy, a światło księżyca odbijało się w metalu. - Wracaj, Dani - powiedział męski głos. - Albo go zastrzelę. Moja odzież zatrzepotała wokół mojej klatki. Nie czułam palców. Nawet nie miałam płaszcza. Wiatr przecinał jezioro, usuwając włosy z mojej twarzy. Było wystarczająco dużo światła księżycowego abym mogła zobaczyć panikę wyrytą na twarzy Sama, który bezgłośnie wymruczał: Nie idź. Nie mogłabym. Nie mogłabym go zostawić. Podniosłam ręce do góry. - Dobrze - krzyknęłam. - Wracam. Wzięłam dwa, potem trzy, a następnie cztery kroki. Kiedy byłam już dziesięć stóp od nich, mężczyzna odepchnął Sama, podniósł swoją broń i postrzelił go w głowę. Kałuża krwi zniknęła na piasku, kiedy Sam upadł, waląc głową o kawałek lodu. Podniosłam ręce do ust i krzyknęłam w nie, kiedy mężczyzna ruszył ku mnie, a ja cofnęłam się. Upadłam, zakopując się w piasek, tylko po to aby on mnie złapał i szarpnął. Ciągle krzyczałam. Miałam halucynacje? Padłam po zbyt dużej ilości tequili? Obudź się! Obudź się! Powiedziałam do siebie, ale nie zrobiłam tego.

A zimne powietrze sprawiło, że łzy spływające po mojej twarzy wydawały się prawdziwe. Miałam umrzeć. I nikt nie wiedział, gdzie byłam. I Anna zostanie na zawsze sama. Zawiodłam ją. Człowiek wczołgał się na mnie. Jego pistolet zniknął. Zamachnęłam się, ale złapał moje ręce i odepchnął je. Jego twarz została oświetlona przez księżyc i oddech opuścił moje płuca. To był chłopak z korytarza na drugim poziomie. Przystojny. Ten, który był pełen tajemnic. - Lekcja numer jeden: Nigdy po nikogo nie wracaj - powiedział. – Zwłaszcza, kiedy zostawiają cię jako przynętę. A potem ponownie krzyknęłam i poczułam ukłucie w szyję. Moje oczy się zamknęły. * * * Kiedy się obudziłam, byłam w zwykłym białym pokoju, przykryta gładkimi białymi kocami. Łóżko pode mną było cienkie jak papier. Przez chwilę myślałam że wszystko sobie wyśniłam. Szkolenie. Natalię. Connora całującego mnie. Umierającego Sama. Ale kiedy spróbowałam usiąść, każdy mięsień w moim ciele narzekał, a ja przypomniałam sobie ciemny pokój, kulenie się na podłodze z Samem po mojej stronie. Pamiętałam jak Sam zostaje postrzelony w głowę. Czułam ciało innego chłopaka na mnie, mówiącego mi żebym nigdy po nikogo nie wracała. Lekcja numer jeden. Rozejrzałam się i zobaczyłam Connora, który był ze mną w pokoju.

- Hej - powiedział. - Gdzie jestem? - zapytałam. Connor pochylił się. - Jesteś z powrotem w ośrodku badawczym. - Co się stało? Kto mnie zabrał? - Nikt cię nie zabrał - powiedział Connor. Zniżył głos, spuścił wzrok. Maska ponownie zniknęła. Wszystkie światła odpłynęły z jego oczu, kiedy powiedział: - To był test, Dani, a ty oblałaś. Mój żołądek zacisnął się. - Co? Co to znaczy? - To było planowane porwanie z naszej strony. Aby sprawdzić twoje zaangażowanie i emocjonalną reakcję w sytuacji wysokiego stresu. Natychmiast łzy w moich oczach wyschły i zamieniły się w gniew, a gniew w działanie. Nie ufaj nikomu, powiedziała Natalia. Nie miałam pojęcia, że ma na myśli swojego własnego brata. Zrzuciłam nogi z łóżka. Connor podniósł się aby mi pomóc, ale stanęłam na własnych nogach i cholera, uderzyłam go w twarz. - Jak mogłeś? Jego szczęki zacisnęły się, a on zagryzł je jakby to była jego natychmiastowa reakcja. Wziął kilka długich chwil na uspokojenie się a jego oczy zwęziły się mocno z frustracji. - Miałem rozkazy - powiedział w końcu. Moje kolana zachwiały się. Zakołysałam się i prawie upadłam na tyłek, ale Connor działał szybko i podniósł mnie w ramionach zanim uderzyłam o podłogę. Pachniał jak zimne powietrze i czysta pralnia, i od

razu spodobało mi się uczucie jego dłoni na moim ciele. Odepchnęłam go. - Jesteś dupkiem. - Znowu usiadłam na łóżku, machając nogami i owijając się dookoła kocem. Oczywiście nie szłam nigdzie, nie bez większej ilości odpoczynku albo więcej węglowodanów, albo obu. Musiałam oszczędzać energię. - Jakie są wyniki testu skoro kogoś zabili? - Mój głos zadrżał. - Ten facet zabił Sama. Connor wyjrzał przez drzwi i pstryknął palcami. - Sam żyje, tak naprawdę. Parsknęłam. - Został postrzelony. Tuz przede mną, dodam. - Tak, ten facet umarł. Ale nie Sam. Zmarszczyłam

czoło

i

próbowałam

wymyślić

alternatywne

wyjaśnienie- żadnego mi się nie udało. Drzwi otworzyły się, i chłopak- przystojniak który zabił Samawszedł do środka. - To - powiedział Connor, wskazując na młodego mężczyznę - jest Sam. Moje usta otworzyły się, kiedy mój mózg próbował to przetworzyć. - Ale... ten inny facet - zaczęłam, a Connor mi przerwał. - On był zastępstwem. Częścią testu. Nazywał się Ian. Był uzależniony od heroiny. Próbowaliśmy dostarczyć mu tych wszystkich leków, które chciał tak długo, jak był trzeźwy, kiedy go potrzebowaliśmy. Moje usta pracowały, ale nic z nich nie wyszło. - Jeśli o mnie chodzi - ciągnął. - był kiepskim aktorem. Wcale nie jak

prawdziwy Sam. Sam - prawdziwy Sam - spojrzał na mnie. Myślałam, że zobaczyłam błysk litości albo może obawy, na jego twarzy, ale jeśli tak to zniknęło szybko. - Zabiłeś go. - powiedziałam, a mój głos prawie przeszedł w pisk. Tak po prostu. Szczęka Sama zacisnęła się, a on patrzył na mnie pustym wzrokiem. - Ten dzieciak podciął cię celowo. Aby zostawić cię jako przynętę. Nie zasługiwał na twoją sympatię. Wcale. Pokój wzrósł w plątaninie złożoności sytuacji i emocji które z tym przyszły. Czy Sam - albo Ian, albo kimkolwiek był - podciął mnie celowo? Czy to był wypadek? Connor pierwszy przerwał milczenie. - Jak to zrobiła, Sam? - Brzmiał na naprawdę zainteresowanego oceną Sama. - Nadal jest napędzana przez zbyt wiele emocji i zbyt wielu załączników, z których oba mogą stanowić zagrożenie. Trzymał ręce za plecami. - Musi złamać to wszystko, jeśli chce się gdziekolwiek dostać. Mogłam czytać między wierszami. Tym co powiedział było: Jesteśmy zbędni. Jeśli ktokolwiek z nas zostanie złapany na zadaniu, wszyscy będą musieli zostawić tą osobę w tyle. Ta wiadomość była głośna i wyraźna. Ten chłopak- ten zimny, niemrugający, przystojny chłopak, który zabił przede mną kogoś- był ze mną bardziej bezpośredni niż ktokolwiek

inny tutaj. Nie lubiłam go ani jego postawy, ale mogłam szanować jego uczciwość. - Ja nawet nie wiem co to znaczy - powiedziałam po jednym biciu serca. - Co właściwie ja tu robię? Dlaczego muszę nauczyć się takich lekcji? - Żebyś mogła zostać najlepszą bronią - powiedział Connor. Z ukłonem do Connora, Sam wyszedł z pokoju, a kiedy drzwi się za nim zamknęły, straciłam kontrolę nad łzami w moich oczach. Kilka spłynęło smugami po mojej twarzy, kiedy odwróciłam się do Connora, nie martwiąc się dłużej pokazaniem mu, jaka jestem nieustraszona. Mogłam być. Nie byłam nieustraszona. Nie byłam silna. W ogóle nie byłam silna. - Nie chcę tego robić - powiedziałam. - Chcę wrócić do domu. Wyciągnął rękę i odepchnął kosmyk moich włosów z twarzy. Skurczyłam się pod jego dotykiem. - Dani - powiedział cicho. - Już na to za późno. A potem już go nie było.

Koniec.

Tłumaczenie: DziejeSie Korekta: NiSiAm

Tłumaczenie zakończone na chomiku MoreThanBooks Jennifer Rush Altered

Kiedy nie możesz sobie ufać, komu uwierzysz? Wszystko w życiu Anny jest sekretem. Jej ojciec pracuje dla Brancha, kierując najnowszym projektem: obserwując i decydując o losie czterech chłopców genetycznie odmienionych w laboratorium na terenie ich domu na wsi. Jest tam Nick, Cas, Trev... i Sam, który skradł serce Anny. Gdy Branch decyduje o tym, że przyszedł czas zabrać chłopców, Sam planuje ucieczkę i zabija agentów, którzy po nich przyjeżdżają. Anna jest rozerwana pomiędzy ucieczką z Samem, a życiem w bezpiecznym otoczeniu. Lecz jej ojciec popycha ją do ucieczki, prosząc Sama, by obiecał mu, że będzie trzymał ją z dala od Brancha. Jest tylko jeden problem. Sam i pozostali chłopcy nie pamiętają niczego z życia, które wiedli przed tym w laboratorium - nawet swoich prawdziwych tożsamości. Podczas ucieczki Anna odkryje, są z Samem połączeni na więcej sposobów, niż wcześniej przypuszczali. I jeśli zamierzają przetrwać, muszą wspólnie rozwikłać zagadkę przeszłości, nim Branch schwyta i wywiezie ich wszystkich.

Tłumaczenie trwa na chomiku MoreThanBooks Jennifer Rush Erased

Sądzili, że uciekli. Ale się mylili. Po ucieczce z Branchu z Samem, Casem i Nickiem, Anna próbuje nadać sens wspomnieniom, odtwarzającym sceny z jej dawnego życia. W tym samym czasie uczy się, jak przetrwać w ukryciu, zgodnie z zasadami Sama: Nie zwracaj na siebie uwagi. Zawsze miej przy sobie broń. Poznaj swoje otoczenie. Uważaj na siebie. Wtedy ponownie pojawia się postać Anny z dzieciństwa. Czy to zmiany Branchu, czy może to być powrót tamtej Anni, na który ma nadzieję? Niepewna swojej lojalności, Anna musi walczyć żeby poznać prawdę- zanim ponownie zostanie zdradzona. Ostatecznie, odpowiedź zależeć będzie od jednego pytania: Jaki był prawdziwy powód usunięcia jej wspomnień? Jennifer Rush zapewnia że to emocjonujący sequel "Altered" w powieści tajemnicy, kłamstwa i niespodzianek, które z pewnością utrzymają czytelników w niewiedzy do ostatniej strony.