Jennifer Turner - Darkness Within 01 - Eternal Seduction

Jennifer Turner

Eternal Seduction Część pierwsza

Darkness Within

Tłumaczenie nieoficjalne dla: Translations_Club Tłumacz: mary003 Korekta: sylwikr, Stela15 Redakcja: Wiki2102 Redakcja techniczna: Isiorek

Dla mojego męża, mojej Mamy i córki. Dla wszystkich, którzy trwali przy mnie i zachęcali mnie do ostatniego słowa. Dla wszystkich moich przyjaciół i Oryginałów, wy już wiecie o kogo chodzi. I dla Logan i Kerestyan, którzy zdecydowali się złamać normy i nie być klasycznymi bohaterami… dziękuję wam!

Jeden — Nie możesz tego wziąć! Logan Ellis wpatrywała się w siedemdziesięciu ileś letnią kobietę, pochyloną nad swoją torebką. Duża i brązowa, prawdopodobnie ściągnie na tę panią jedynie kłopoty, więc z pewnością nie można powiedzieć, że będzie za nią tęsknić. Jak nic wyświadczy przysługę tej starej nietoperzycy. Zmarszczyła brwi, gdy staruszka chwyciła mocniej torebkę, wodząc pomarszczonym palcem po zużytej skórze, jakby ta była najcenniejszym skarbem całego narodu. Nienawidziła prosić dwa razy. — Powiedziałam, oddaj mi torebkę. Kiedy stara przełknęła ślinę, wodząc wzrokiem po okolicy w nadziei znalezienie jakiegoś Dobrego Samarytanina, Logan wyrwała torebkę z jej rąk i pomknęła w dół chodnika. Czy nikt już nie rozumie, jak przebiega kradzież? Nie powinno się walczyć dla dwudziestu dolców w portfelu. Tak samo jak nie powinno się stawiać czoła złodziejowi, który chce nas okraść. Bardziej powinno nas obchodzić ratowanie życia, zatroszczenie się o własne zdrowie, niż stan konta. Do czego to doszło?

Zwalniając, skręciła za róg, zanim znów wpadła w szaleńczy bieg. Starte podeszwy jej za małych butów uderzały trochę zbyt głośno o zimną nawierzchnię, z wyjątkiem plusków, gdy wpadała w skażone sikami kałuże. Nikt już nie mógł spokojnie grać ofiary. Wszyscy musieli walczyć. Wszyscy musieli być cholernymi bohaterami z Reader’s Digest. Powinnaś była zabrać jej jeszcze parasolkę. Logan uśmiechnęła się, gdy uniosła ramiona i chcąc się schronić przed deszczem, naciągnęła nad głowę swój brudny i podarty płaszcz. Deszcz nie mógł w pełni zastąpić jej prawdziwego prysznica, powinna niedługo o tym pomyśleć. A zresztą, bieganie z otwartym parasolem nie sprawi, że nagle będzie czysta. Skręcając za kolejny róg, schroniła się między rozwalonymi drzwiami opuszczonego magazynu. Zassała łapczywie powietrze, starając się spowolnić między żebrami walące jak dzwon serce. Potarła mięśnie łydek, zanim zrobiła krok, kierując się w stronę rozłożonego w rogu koca. Na serio musiała znaleźć lepszy sposób na zdobycie pieniędzy. Kradzenie portfeli i portmonetek dla dwudziestu albo czterdziestu dolców nie wystarczy jej na długo. Dopiero po tym, jak osunęła się na koc i wygrzebała zawartość torebki, Logan zdała sobie sprawę, że jej rozkosz właśnie odpłynęła. Zawiedziona zawartością w swoich dłoniach, zaczęła otwierać po kolei resztę portfeli i liczyć. Trzydzieści dwa dolce. Trzydzieści dwa dolce w formie trzydziestu, dwóch i jednego dolca. Żadnych kart kredytowych. Żadnych kart bankomatowych. Żadnych czeków.

Nawet żadnego prawa jazdy, dzięki któremu mogłaby pójść do ukochanej starej striptizerki i rozprawić się z nią za oddanie jej żałosnych trzydziestu dwóch dolców! Po wstaniu i wsadzeniu pieniędzy do kieszeni, Logan kopnęła portmonetkę. — Głupia, perwersyjna baba! — krzyknęła, ciesząc się, że ściany magazynu były tak grube, że nikt nie mógł usłyszeć jej krzyku. Zamierzała dopaść Granny, zanim ta wróci z powrotem do klubu ze striptizem, bo wtedy wokoło nie będzie znajdować się zbyt wielu ludzi. Nie ma żadnych wątpliwości co do tego, że to babsko właśnie teraz przebywa na komisariacie, żaląc się na chuligankę, która okradła ją z portmonetki. Prawdopodobnie wymyśli jakąś łzawą historyjkę o tym, że nie jest w stanie opłacić z zasiłku swojego życia albo leków. Logan roześmiała się, gdy przeszła przez drzwi i skierowała się z powrotem w stronę alei. Niejeden policjant wiedział, że Babcia wydawała tysiące dolarów miesięcznie, by oglądać młodych mężczyzn kręcących swoimi fiutami przed jej oczami. Ej, może ona sama niedługo uzbiera na małe co nieco. Może niedługo i jej się poszczęści. Wyjmując z kieszeni płaszcza w połowie zjedzone jabłko, które znalazła wcześniej w koszu przy klubie ze striptizem, Logan wzięła jednego kęsa, kontynuując swoją wycieczkę w dół alei. Zimny deszcz obijał się o jej twarz, a krople spływały po włosach, wpadając do oczu. Niektórzy ludzie powiadali, że Nowy Jork jest najpiękniejszy w czasie deszczu. W takim razie ci ludzie nigdy nie spacerowali w deszcz zaśmieconą aleją i otoczeni jakimiś cuchnącymi ściekami.

Oczywiście Broadway i Time Square były świetnym miejscem. Luksusowe samochody, drogie ubrania, znani celebryci. Gdzie ludzie mieli więcej gotówki w portfelu, tam inni mieli co robić nawet przez całe miesiące. Ale to nie było miasto, jakie Logan znała. Znała jego najmroczniejszą stronę. Podziurawione auta, nędzne ubrania, ohydni bogaci dealerzy. Wystarczyło tylko spojrzeć w górę, by usłyszeć trzask wystrzału, a następna kulka była przeznaczona dla ciebie i to twoją skórę rozsadzała. Takie właśnie miasto Logan Ellis znała od dekad. Przecięła skrzyżowanie, przechodząc na drugą stronę alei, nieruchomiejąc, gdy usłyszała pisk opon skręcającego za nią starego Buick. Kiedy kierowca warknął na nią przez okno posklejane taśmą i jakimś plastikiem, pozdrowiła nowojorczyka środkowym palcem i w ogóle się nie przejmując, ruszyła dalej. Jakieś

mniej

niż

trzy

bloki

dalej,

tłusty

mężczyzna

z

wyszczerbionymi zębami trzymał małą paczuszkę z proszkowaną ucieczką. Nie zamierzała pozwolić stanąć samochodowi na swojej drodze. Idąc dalej w dół alei, Logan zwolniła tempo do żółwiego. Piętnaście jardów przed nią pojawiły się rozmazane i wirujące cienie. Dzikie warczenie mieszało się z kroplami deszczu bębniącymi o bruk, tworząc symfonię bezmyślnej wściekłości i naturalnej nienawiści. Wampiry .Zatrzymała się i pochyliła do szarej ściany, czegoś, co kiedyś miało w zwyczaju być Chińskim Bufetem. Wzięła kolejny gryz jabłka, przeżuwając go, gdy obserwowała, jak trzy postacie atakują siebie nawzajem. Wszyscy byli mniej więcej tych samym rozmiarów, uderzali w

siebie, a następnie wycofywali się, zataczając wokół siebie koła, jak zwierzęta przygotowujące się do rzucenia się komuś do gardła. Jeszcze sześć miesięcy temu uciekałaby gdzie pieprz rośnie. Sześć miesięcy temu uciekła prosto na najbliższy posterunek policji. Niestety sześć miesięcy temu ledwo udało jej się ustać pionowo, gdy policja wyrzuciła ją na zbity pysk, przypominając jej, że nie przyjmują zażaleń od bezdomnych ćpunów. Nawet po tym, jak ją potraktowali, nie mogła ich za to winić. Co mieli zrobić, kiedy jakiś brudas z ulicy wdarł się do ich budynku, wrzeszcząc coś na temat walczących ze sobą wampirów w jednej z dolnych alei? Mieli wyjść w nocy uzbrojeni w swoje gnaty i czekać, aż rozerwą ich dupy i staną się tacy jak oni? Chyba nie. Na początku sądziła, że kupiła zły towar i narkotyki sprawiły, że zaczęła mieć halucynacje. Ale niecały tydzień później, widząc kolejną walkę, obserwując, jak po starciu wychodzą cali zakrwawieni z dewastowanego budynku, trzymając jedną ręką jakiegoś włóczęgę, wiedziała, że żadne narkotyki nie mogły wywołać takich halucynacji. Tym bardziej że była wtedy czysta przez tydzień. W każdym razie poddała się i w końcu zaakceptowała istnienie wampirów, ich kłów i to, że były dosłownie wszędzie. Ani ona, ani policja nie mogliby z tym nic zrobić, chyba że dopiąć kolejną etykietkę do jej dupy. Wynosząc z tego odpowiednią lekcję, teraz trzymała się na dystans i czekała, aż przedstawienie dobiegnie końca. W najgorszym wypadku się pozabijają albo zmyją się, gdy poczują pierwsze objawy nadchodzącego poranka, liżąc swoje krwawe rany jak człowieka.

Podwijając rękawy, Logan spojrzała w dół na oblicze swojego niedawno nabytego, stłuczonego, lecz wciąż działającego zegarka. Trzecia nad ranem. Zostały trzy godziny, jak nie więcej, zanim słońce zawita nad ich głowami. Wpatrywała się to w wampiry, to w swój zegarek. Naprawdę nie miała czasu na tego rodzaju przeszkodę, a nie mogła znów obrać innej drogi. Bezdomni bywali bardzo terytorialni, a nie miała pozwolenia na podążanie inną aleją, jak tylko tą, którą przyszła. Pozostawiali jej niewiele do wyboru. Odgryzając ostatni nadający się do zjedzenia kawałek jabłka, uśmiechnęła się, odwróciła i wyprostowała. Podnosząc swoją lewą nogę, zgięła ją w kolanie, wymierzyła w swój cel i rzuciła nim tak mocno, jak tylko potrafiła. Z hukiem rozbiło się na głowie najwyższego z wampirów, roztrzaskując się na miazgę. Zanim choćby zdążyła odsunąć się od ściany, o którą się opierała, wszyscy trzej znaleźli się twarzą przy niej, z wyraźnie wystającymi kłami. Skończyła przełykać swój deser i uśmiechnęła się szeroko do ich niedowierzających twarzy. — Czy wy, bestie, możecie pozabijać się gdzieś indziej, albo przynajmniej poczekać minutę, bym mogła swobodnie przejść? Ten, w którego trafiła owocem, warknął i zacisnął zęby jak zdziczały pies. — Czyją Kukłą jesteś? Uniosła brew. Co to, do cholery, miało znaczyć? Nie miała jednak czasu na rozstrzyganie tego, ponieważ uwaga wszystkich została zwrócona ku wyższej, uzębionej, blokującej drogę rozmazanej postaci.

Gdy tylko podszedł bliżej, z cienia ukazał się mężczyzna o bladej twarzy i ciemnych, długich włosach opadających na ramiona. Klasyczny wampir. Dźwięk pocierających się o siebie zębów odwrócił jej uwagę z powrotem do wkurzonego szczeniaka i jego pytania. — Kukłą? Nie jestem pewna, co to dokładnie znaczy. Jedyne sznurki, na których gram, należą do Boga. — Nie jest Kukłą. Jest człowiekiem. Logan obserwowała, bardziej niż rozbawiona, kiedy jej towarzysze nagle zesztywnieli i wyprostowali się. Najwidoczniej nowemu wampirowi udało się ich przerazić samym komentarzem. Nie była pewna, czy z powodu jego głębokiego, dudniącego głosu, czy samych słów. Mężczyzna od stóp po czubek głowy ubrany był na czarno, nie wyglądając przy tym zbyt przyjaźnie. Spojrzał w dół na mężczyzn obnażających kły i zmrużył oczy. — Jak wiele zasad obowiązuje w moim mieście? Pozostali gapili się na siebie nawzajem, zanim przemówił najniższy z nich. — Nie wiedzieliśmy, że tam była. Uniósł dużą dłoń schowaną w czarną rękawiczkę. — Nie o nią pytałem. Pytałem ile. — Jedna, Panie. — A przypominasz sobie karę za złamanie jednej, prostej zasady? Wszyscy trzej skinęli głowami, zanim ich ciała zaczęły płonąć czerwonym ogniem, który szybko ugasił padający deszcz. Żadnych błysków fleszy, żadnego teatralnego dźwięku, nie mówiąc już o jakichś pogróżkach… po prostu nagle ich nie było.

Mimo że Logan była wcześniej świadkiem śmierci wampira, to i tak powinna być teraz przerażona. Jednak była głównie zaintrygowana tym, jak szybki i czysty jest to proces. Nie było żadnego smrodu po palących się ciałach, żadnej krwi, którą trzeba szorować, i nawet żadnego ciała do ukrycia. Musi być miło nie zostawiać nic za sobą. Kręcąc głową, by wymazać dopadające ją czarne myśli, Logan obeszła kamienną twarz i kontynuowała swoją podróż w dół alei. Zdążyła zrobić zaledwie kilka kroków, zanim zorientowała się, że idzie krok w krok za nią. Szła dalej, trzymając wzrok przed sobą, a dłonie schowane w kieszeniach. — Chyba powinnam ci podziękować, czy coś takiego? — Nie masz żadnych pytań w związku z tym, co się właśnie wydarzyło? — Nie. — Dlaczego? — A dlaczego powinnam mieć? — Myślałem, że dla twojego gatunku to nie jest normalne i nie widuje się takich rzeczy każdego dnia. Świetnie. Była dla tego wampira stereotypem. Zrobiła mentalną notatkę, by zrewanżować mu się przy pierwszej lepszej okazji, zanim spojrzała na niego z ukosa. — Cóż, jeśli niektórzy z mojego rodzaju chodzą tędy regularnie, to przyzwyczajają się do takich widoków. — Jak często? — zapytał, jego ton był mieszanką złości i zakłopotania.

Wzruszyła ramionami. — Raz, dwa, a może trzy razy w tygodniu. Zazwyczaj jeden zabija drugiego, a później ucieka, gdy słońce zaczyna pojawiać się na horyzoncie. — Wyjęła ręce z kieszeni i przyciągnęła je do boków ciała, gdy przygotowywała się do przeskoczenia dużego, przelewającego się wyboju. — Czy to naprawdę ma znaczenie? Chwycił ją, gdy się pochylała. Jego silne palce zacisnęły się wokół jej łokcia. — Spójrz na mnie. — nie pozostawił jej za wiele do wyboru, gdy odwrócił ją twarzą do siebie. Odrzuciła głowę do tyłu i wpatrywała się w jego przenikliwe, niebieskie oczy. Gdyby to był wcześniejszy okres jej życia, to pomyślałaby, że jest przystojny, a te niebieskie oczy są piękne, ale dekada spędzona na ulicy zrobiła okropne rzeczy z jej postrzeganiem piękna. Jeśli

sytuacja

miałaby

miejsce

kilka

miesięcy

wcześniej,

splunęłaby mu w twarz i kopnęła go w bardzo wyjątkowe miejsce, dzięki czemu by ją puścił. Ale po tym, co zrobił z tymi facetami w alei, pomyślała, że lepiej będzie się powstrzymać. Skoro z taką łatwością potrafił zabić inne wampiry, mogła sobie jedynie wyobrazić, co mógł zrobić z człowiekiem. Przez moment podziwiała jego wyrzeźbione kości policzkowe i rysy szczęki, zanim powróciła do oczu. — Zadowolony? Jego twarz i usta wyglądały na tak kuszące, ale i też spokojne, póki nie zaciągnął się głęboko, jakby próbował coś wybadać. — Nie. Wykręciła swoje ramię z jego uścisku i odwróciła się, maszerując w dół ulicy do sklepu znajdującego się za rogiem. Rzucając spojrzenie przez swoje ramię, uśmiechnęła się, gdy ruszył za nią. — To jest nas dwoje.

Dwa Kerestyan Nelek wpatrywał się w obskurne okna całodobowego sklepu, patrząc, jak bezpańska kobieta wskazuje na ścianę za ekspedientką. Niezwykle szczupła i wykończona kobieta skinęła głową przed położeniem na ladę kilku zgniecionych dolców. Minutę później wyszła na zewnątrz, trzymając w dłoni paczkę fajek, a w drugiej butelkę wody. Kosmyki krótkich, czarnych włosów wchodziły w jej zielone oczy, deszcz wciąż spływał z poszarpanych końcówek, gdy próbowała ukryć się pod zielonym obskurnym daszkiem. W końcu, gdy zapaliła papierosa i wyrzuciła opakowanie do zardzewiałego kosza, zauważyła jego obecność. —Dlaczego za mną łazisz? Przyglądał jej się przez pewien czas. Jak dotąd nie wykazała żadnej troski ze względu na położenie, w jakim się znalazła. Może to jeszcze do niej nie dotarło. — Widziałaś coś, czego widzieć nie powinnaś. Zaśmiała się. Był to kobiecy, promienny dźwięk i bardziej beztroski, niż się spodziewał. — Buddy, widziałam wiele rzeczy, których nie powinnam widzieć, więcej niż jesteś w stanie sobie wyobrazić.

Zmrużył oczy na jej odprawienie. — Nie jestem Buddy, a to, co widziałaś, nie wróży dobrze twojej przyszłości. Ponownie w powietrzu rozbrzmiał jej melodyjny śmiech. — Posłuchaj, Vlad, żyję na tej ulicy od bardzo długiego czasu. Widziałam wiele i nic z tych rzeczy nie wróży dobrze mojej przyszłości. Ale tak na koniec dnia, wiesz co? Niespodziewanie uśmiechnął się szeroko na wzmiankę o Drakuli. Niesamowite, co współczesne media wyprawiały z jego gatunkiem. Dawno nie było mu tak do śmiechu. — Co? Wzięła głęboki wdech i wypuściła strumień białego dymu. — Wciąż tu jestem. Oszczędź grożenia mi i idź zrobić, co miałeś zrobić. Cokolwiek miał do roboty, to musiało poczekać, bo musiał zająć się jej obecnością w alei. Jeszcze bardziej niefortunne było to, że gdy spojrzał w jej oczy, zobaczył kilkumiesięczne wspomnienia walczących ze sobą wampirów. Jednak jej oczywisty i zdecydowany brak troski istnieniem nie tylko jego gatunku, ale jej własnym życiem, wywołał poderwanie się dawno niewidzianych w jego umyśle emocji. Podszedł bliżej, dołączając do niej pod daszkiem. — Jak masz na imię? Odwróciła się i ku jego zaskoczeniu pozwoliła mu iść za sobą, gdy podążała w dół alei. — Logan. A ty? — Wypuściła kolejnego bucha, uśmiechając się na wspomnienie swoich wcześniejszych słów. — Naprawdę nie jesteś Vladem?

— Nie, nie mam na imię Vlad. Mam na imię Kerestyan. — Brzmi staro. — Wyjęła butelkę wody z bocznej kieszeni swojego podziurawionego i zniszczonego płaszcza, który był za duży co najmniej o trzy rozmiary i na dodatek był męski. — Więc, Kerestyanie, co sprowadza cię do miasta w tak piękną noc jak ta? Sarkazm kipiący z jej słów nie zaskoczył go. Nie pozostawał jej dłużny. — Obserwowałem Dzieci. Zakrztusiła się od śmiechu. — Jesteś opiekunką? — Jestem Panem. Kolejny uśmiech rozciągnął się na jej bladych ustach, coś między przebiegłością a rozbawieniem. — Gdybym wiedziała, że zobaczę Boga na własne oczy, to może zastanowiłabym się dwa razy, zanim bym Go porzuciła. Zignorował ocenienie jego tytułu i skupił się na jej wzmiance. Gdy decydował się wiązać z ludzkimi kobietami, często komentowały jego miły dla oka wygląd, jednak rzadziej dzieliły się z nim swoimi przemyśleniami na temat wiary. — Nie wierzysz w Boga? Pokręciła głową i zacisnęła usta, gdy wypuściła kolejną porcję dymu. — Och, wierzę w Niego. Jednak nie sądzę, by On wierzył we mnie. Kerestyana pochłaniała ironia jej oświadczenia, gdy podążał za nią w dół alei. Wyblakłe billboardy rzucały wokół siebie światła, tworząc bladoniebieski korytarz. Brudne pojemniki oblegały ściany, wylewając swoją zawartość na zewnątrz, zaśmiecając potłuczone chodniki tęczą

rozkładających się produktów. Smród zgniłego jedzenia, mokrych zwierząt i unoszącej się w powietrzu zaschniętej krwi przypominał mu Londyn sprzed kilku tysięcy lat. Zacisnął zęby w nawyku, który przychodził na samo wspomnienie tego miasta. Krążyły plotki, że wampiry były zepsutym, spodlonym gatunkiem, a przez to ludzie nigdy nie skończyli zachwycać się przebywaniem w pobliżu jego gatunku. Znał kilka wampirów, które nigdy nie żyły w luksusie, ale znał też kilka wampirów, które w życiu nie postawiłyby swojej stopy w miejscu takim jak to. Kilka stóp obok niej Kerestyan obserwował, jak szczury schrzaniają przed wiatrem pod wilgotne, pożółkłe gazety, przebiegając z piskiem obok stóp Logan. Rzuciła w ich stronę wiązankę i ruszyła przed siebie, jej długie nogi umożliwiały jej stawianie tak dużych kroków, jak on to robił. Spojrzał na tył jej ciemnobrązowego płaszcza, który, jak mniemał, był kiedyś w odcieniu jasnego karmelu. Kobieta poruszała się z dużą pewnością siebie, w przekonaniu, jakby była na swoim terytorium, jakby nie znała niczego innego — żadnego innego domu. Chociaż znał wielu ludzi, którzy to rozumieli, Kerestyan nigdy nie mógł pojąć, jak betonowe pudełko można nazywać domem. Oczywiście zgadzał się w przypadku, jeśli był to kawałek ziemi, o który walczono i który chroniono. Ale nie jakiś zimny, zwiotczały gąszcz, w którym nie czekała na nas żadna przyjemność. Rzucił kolejne spojrzenie na zaciemnioną aleję. Dom był miejscem rodziny, gdzie czuli się bezpiecznie, ciepło i komfortowo. Nawet umarli wiedzieli, jak to jest mieć rodzinę, jak to jest mieć dom. Czy Logan miała takie miejsce, czy to było wszystko, co znała?

Jednym płynnym ruchem zamknął dystans między nimi i spojrzał na nią. — Dokąd idziemy? — Zobaczyć się z Larrym. — Kim jest Larry? — Dilerem narkotykowym. Kerestyan czuł, jak jego usta się wykręcają. Znał tylko jednego dilera w mieście o imieniu Larry i nigdy nie darzył tego mężczyzny jakąś dużą sympatią. — Dlaczego idziemy spotkać się z dilerem narkotykowym? Zgasiła papierosa, pocierając końcówkę o ścianę, a następnie schowała go do kieszeni i posłała mu kolejny uśmiech. — Żeby kupić narkotyki. Po co innego można by spotykać się z dilerem? Miał w głowie tysiąc innych pomysłów, co można zrobić z dilerem, ale żadna z nich nie kończyła się na takiej przysłudze. Będąc Lordem i obejmując rządy nad Nowym Jorkiem, dość szybko przekonał się, że narkotyki były częścią imprezowego życia tutejszych ludzi. Czy mu się to podobało, czy

nie, garstka wampirów, niektórych

starszych

od

Kerestyana, czerpała dość duże zyski z trzymania łap na tym biznesie. Uśmiechnął się w duchu. Jego systematyczny plan wytępienia nigdy nie działał dobrze w związku z tymi wampirami. Zresztą z ludźmi też. Po bardzo długim i wyczerpującym śledztwie, które zaprowadziło go do wielu złych ludzkich władz będących zbyt blisko poznania prawdy o wampirach, zmusił się do zaakceptowania, że narkotyki były i zawsze będą częścią Nowego Jorku.

Kerestyan spojrzał w dół na Logan, nie po raz pierwszy zauważając jej zapadnięty wzrok. — Jak długo prowadzasz się z Larrym? Zmarszczyła nos, gdy wyjęła butelkę wody i powąchała plastikowe etui, które wyjęła z kieszeni. — Brzmisz tak, jakbym się stoczyła i puszczała z nim. — Jej ciało zesztywniało, a jej ramiona zadrżały, zanim pokazała mu język. — Samo pomyślenie o tym sprawia, że chce mi się rzygać. Fuuuj. Uwierz mi, gdy ci mówię, że chodzi tylko o interesy. Mimo że jej reakcja sprawiła mu wielką przyjemność i wywołała w głowie niepożądane obrazy Larry’ego, Kerestyan zdecydował się skupić uwagę na omawianej właśnie sprawie. — Rozumiesz, że nieważne, z jakiego powodu bierzesz narkotyki, to twoje życie z pewnością byłoby bez nich lepsze. Tak? Szarpnęła białe etui, otwierając je, naciskając na jedną końcówkę i ujawniając nieoczekiwaną, ale zużytą szczoteczkę i pastę do zębów. — Świetnie. Mój osobisty moralizujący wampir. — Jasna, niebieska pasta wyskoczyła z tubki, gdy nacisnęła końcówkę opakowania. Wsunęła ją do buzi i trzymała tuż przy policzku. — Czy powinnam w ogóle używać takich słów w jednym zdaniu? Nie mógł się powstrzymać i uśmiechnął się. Z pewnością wszystkie te słowa nie powinny znaleźć się w jednym zdaniu ani w żadnym przemówieniu. Ale nie zamierzał otwarcie jej tego przyznać. — Wnioskuję, że uważasz wampiry za moralnie zepsute? — Zbankrutowane — powiedziała, przyciskając szczoteczkę do zębów i poruszając nią na wszystkie strony.

Kerestyan zatrzymał się i skrzyżował ramiona na piersi, gdy się do niego odwróciła. Znał wiele określeń na opisanie swojego gatunku, ale nigdy ani nie słyszał, ani nie użył słowa zbankrutowane. Posłał jej miażdżące spojrzenie. — Zbankrutowane? Zamknęła usta na szczoteczce, używając swoich zębów do utrzymania jej w miejscu, gdy otwierała butelkę z wodą. Wzięła ogromnego łyka, kilka razy przepłukała buzię, wypluła wszystko na ziemię i dopiero wtedy zwróciła na niego uwagę. — Tak, zbankrutowane. Całkowicie upadłe albo zrujnowane. Przyglądał się biało niebieskiej pianie spływającej po marmurze niecałe dwa cale od jego lewego buta. — Nie jestem moralnym bankrutem. Wzięła kolejnego łyka wody, przepłukała usta, a następnie wsunęła główkę szczoteczki do butelki i potrząsnęła nią. — Nie? — Jej twarz wykrzywiła się w złości, gdy rozbierała szczoteczkę na części i z powrotem schowała do kieszeni swojego płaszcza. — W takim razie powiedz mi, Miłościwy i Wspaniały Lordzie Wampirów… — zatrzymała się, by wyrzucić butelkę do kosza — dlaczego za mną łazisz? To nie jej złośliwy uśmieszek go zaintrygował, ale błysk w jej szmaragdowych oczach. — Łażę za tobą, bo nie mogę pozwolić, byś wróciła do swojego normalnego życia, widząc to, co widziałaś. Jej wzrok przesunął się po całym jego ciele, zanim zrobiła krok do przodu i odchyliła się, by móc na niego spojrzeć. — Byłeś już w takiej sytuacji?

Uważał, by odległość między nimi nie była za duża. Oprócz swoich posiłków, nigdy nie miał żadnego człowieka, kobiety czy mężczyzny, którzy byliby w stosunku do niego tacy otwarci. — W dokładnie takiej sytuacji? Nie. — A w podobnej? — Tak. Przechyliła głowę. — Czy ktokolwiek, kto był w mojej skórze, skończył tak samo jak ci dwaj goście w alei? — Czasami. Zachichotała, gdy odwróciła się i zaczęła iść dalej. — Nie jestem ekspertką, ale coś mi mówi, że mordowanie pozbawia nas moralności. — Powinnaś wiedzieć, że wszystkie pozostałe aleje zostały wcześniej dokładnie wyczyszczone. Zwolniła i stanęła na palcach. — Jak? Nie tłumacz się człowiekowi. Część niego chciała przyznać rację swojemu wewnętrznemu głosowi, ale druga część chciała dowiedzieć się, jak przyjmie prawdę. Zresztą już i tak wiedziała więcej niż powinna. Przesunął się, nachylając się nad nią w ten sam sposób, w jaki ona wychyliła się wcześniej do niego. — Manipulacja umysłu, grzebanie w pamięci i na przykład całkowite wyczyszczenie pamięci. Nie odsunęła się. Zamiast tego ponownie się uśmiechnęła, jednak tym razem na tyle szeroko, by mógł zobaczyć jej idealne zęby. — Z pewnością śmierć wymazuje naszą pamięć.

Nie mógł dłużej się z nią spierać. — Jak to się stało, że masz na sobie płaszcz, który wygląda, jakby został ciągnięty za samochodem przez jakieś pięćdziesiąt mil, twoje spodnie zresztą wcale nie wyglądają lepiej, zgaduję też, że pewnie nie jadłaś od wielu dni… ale masz zęby, o które pozabijałoby się większość supermodelek? Stanęła na palcach i pochyliła się, jej ciepły miętowy oddech ogrzewał jego ucho. — Większość supermodelek nie je przez wiele dni. Tym razem to jego śmiech rozbrzmiał w powietrzu. Nie spodziewał się tak szybkiej i inteligentnej riposty. Wyciągnął rękę i odsunął kilka zbłąkanych kosmyków opadających na jej oczy. — Touché. Odsunęła się, patrząc na jego wycofującą się dłoń. — Wiesz, jak na moralnie zbankrutowanego wampira, który ciągle grozi mi śmiercią, to za bardzo się mną interesujesz. — Nie nazwałbym tego interesowaniem się. — Nie? — Użyłbym raczej słowa czysta ciekawość. — Dlaczego? W końcu nie jestem pierwszym człowiekiem, jaki ma z tobą na pieńku. — Przechylała swoją głowę z boku na bok. — No dobra, może tak jak sam powiedziałeś wcześniej, nikt nie znalazł się w takiej samej sytuacji co ja. Ale pytanie wciąż brzmi - dlaczego ja? Spojrzał w dół w jej głębokie oczy. Ku jego przerażeniu, powody przybywały z sekundy na sekundę, ale zdecydował się ujawnić jedynie ten najważniejszy.

—

Wykazujesz

małe

zainteresowanie

swoim

własnym

bezpieczeństwem, nie mówiąc już o tym, że kompletnie zlekceważyłaś to, kim jestem. — Nie lekceważę tego, kim jesteś. — Wzruszyła ramionami i ruszyła przed siebie. — Tylko… co mam niby z tym zrobić? — Nie dała mu czasu na odpowiedź, tylko od razu dodała: — Chyba nie mogłabym zrobić za dużo, gdybyś zdecydował się mnie zabić. Zrównał się z nią krokami. — Zapewniam cię, że jeśli będę chciał cię zabić, to na pewno nie w jakiejś zainfekowanej robactwem alei. Szła przez kilka minut w kompletnej ciszy, jakby sparaliżowana odgłosem swoich dudniących o chodnik butów. Gdy doszli do rogu ulicy, wreszcie podniosła głowę i skinęła na Larry’ego, który stał pod latarnią na skrzyżowaniu dwóch ulic, trzymając dłonie schowane w kieszeniach swojego brudnego, szarego płaszcza. Weszła na ulicę, jednak odwróciła się, zostawiając mu widok na swój lewy profil. — Cokolwiek ze mną zrobisz, jestem pewna, że będzie to o wiele lepsze niż śmierć, jaka mnie tu czeka. — Przez chwilę stała w milczeniu, zanim wskazała głową na róg z mężczyzną. — Muszę załatwić kilka spraw z Larrym. Rozumiem, że zamierzasz na mnie poczekać? Kerestyan powoli skinął głową. — Wciąż nie dokończyliśmy naszych interesów.

Trzy Logan włożyła do kieszeni małą torebeczkę i skinęła w stronę Larry’ego, który uśmiechał się do niej, ukazując połamane, żółto zgniłe zęby. Przerzucała między palcami ciepły woreczek, czując, jak jej ramiona się odprężają tylko dlatego, że wiedziała, że ma go już na wyłączność. — Kim jest twój chłopczyk? — zapytał Larry, wskazując głową za jej plecy. Odwróciła się i uśmiechnęła, napotykając wzrokiem sylwetkę Kerestyana. Bez wątpienia był znacznie lepszym widokiem niż leżące kilka metrów dalej dwadzieścia dolców. W ogóle nie pasował do tego otoczenia, co za ironia, że facet z tak szerokimi ramionami i królewską postawą stał pośrodku uliczki, otoczony śmieciami i padlinami. Jego postura wydawała się być dziwaczna jak na tą część miasta, ale jeszcze dziwniejsze wydawały się czarna, zapinana na guziki koszula i dopasowany, czyściutki, sięgający do kolan bawełniany płaszcz. Tak naprawdę to wyglądał jak biznesmen obierający zły kierunek i kończący właśnie w takiej uliczce, bo akurat przeznaczenie chciało, żeby zepsuł się jego Mercedes. Poczekała, aż Larry przeliczy kasę, zanim się roześmiała. — Nie jest moim chłopakiem. Ani niczym takim.

Larry schował hajs do kieszeni w spodniach. — Więc na co on, do cholery, czeka? Po odepchnięciu z twarzy mokrych kosmyków, Logan wytarła mokre dłonie o płaszcz. — Szczerze, to nie mam pojęcia. Larry obejrzał ją z góry do dołu, unosząc jedną z brwi, patrząc na nią tak oceniającym wzrokiem, że miała ochotę się skulić. — Wygląda zbyt elegancko, by stać na deszczu pośrodku takiego zadupia. Szukasz sponsora? Przewróciła oczami. — Tak, Larry. Zaczęłam dzisiejszej nocy i od razu trafiłam na jakiegoś milionera. Powiedział, że wymięka przy miłych ćpunkach z zajebistymi zębami. Wzruszył ramionami, wyjął telefon z kieszeni i wybrał jakiś numer. — Słyszałem gorsze rzeczy. Trzymaj się. — Przystawił telefon do ucha i uśmiechnął się niepokojąco. — Jeśli chciałabyś dla kogoś popracować, daj mi znać. Znam ludzi, którzy uwielbiają mieć u siebie chude, białe dziewczyny. Odwróciła się do niego plecami i poszła w stronę ulicy. — Dzięki, Larry. Zapamiętam. — Ściszyła głos. — Zachować obojętność w przypadku wyginięcia wszystkich Dupków z Nowego Jorku, a nigdy więcej cię nie wkurzą. Spojrzała na Kerestyana, gdy usłyszała jego śmiech. Wciąż była dobre piętnaście stóp od miejsca, w którym stał, więc nie bardzo jej się podobało, że słyszał jej komentarz. — Z czego rżysz?

Nie odezwał się, dopóki nie dołączyła do niego w alei. — Szanse na to są niewielkie. Dziwne, że słyszał, co powiedziała. Chciała poprosić o wyjaśnienia, ale powstrzymała się, zmieniając temat. — Wnioskuję, że super-nietoperzy słuch jest normalką wśród wampirów? Jeśli nie palnęła czegoś, to błysk w jego intensywnych niebieskich oczach musiał być rozbawieniem. — Super-nietoperzy słuch? — No. — Wyjęła z kieszeni w połowie napoczętego papierosa i zapaliła go. — Czy wszystkie te filmy i książki nie porównują mocy wampirów do nietoperzy? Powoli skinął głową, sprawiając, że jego mokre, długie kosmyki włosów falowały nad ramionami. — Chyba tak. Jednak, muszę przyznać, że znam kilku wampirów, którzy potrafią przemienić się w legendarne nietoperze. — Serio? — Zaciągnęła się mocno, a następnie wypuściła obłok okrągłego dymku. — A co z przemienieniem się w wilki? — Wampiry nie przemieniają się w wilki. — Jego ton był szorstki i trochę poważniejszy, niż się spodziewała. Ciekawe. Po raz kolejny się zaciągnęła i przechyliła głowę na bok. — Pamiętam, że jako dziecko oglądałam Postrach Nocy. Facet przemieniał się w wilka. Zamknął oczy i gwałtownie wypuścił powietrze.

— Nie obchodzi mnie, jak opisują nas współczesne media. Wampiry nie zamieniają się w wilki. Ta forma jest zarezerwowana dla całkiem innego gatunku. Logan zakrztusiła się, kaszląc i dysząc przez kilka minut, zanim mogła swobodnie złapać powietrze. — Innego gatunku? Jakiego? Sposób w jaki jego usta się zacisnęły i wykręciły, powiedział jej, że nie toleruje

komentarzy

na temat jego gatunku.

Jednak jego

niezadowolenie było bardziej namacalne, gdy się zatrzymał i przystawił do niej twarz, wbijając w jej ramię swoje silne palce. — Musisz podjąć decyzję. Próbowała wyrwać się z jego uścisku, ale nie dała rady. Zacisnął uchwyt, wysyłając w dół jej ramienia szokujący ból. — Puszczaj. Powiedziałeś, że nie zabijesz mnie pośrodku zasyfionej alei. — Potknęła się i upuściła papierosa, gdy zrobił to, co mu kazała. — Co się dzieje? Co, do cholery, zrobiłam? Wyprostował się, jego ciemny wzrok skupiony był na niej. Jego blada twarz była zimna i pozbawiona emocji, jak to miało miejsce zaraz przed tym, kiedy na jej oczach zabił inne wampiry. — Stawką za informacje, jakie posiadłaś, jest egzekucja. Ani ty, ani ja nie odniesiemy żadnych korzyści z wiedzy, jaką posiadasz o nadnaturalnym świecie. Masz do wyboru albo śmierć, albo tymczasowe zamknięcie, zanim inne aleje nie zostaną wyczyszczone. Podejmij decyzję. Logan nie mogła zrobić nic innego, jak tylko się na niego gapić. Gdyby wiedziała, że dwa proste pytania przyniosą takie konsekwencje, to nigdy by nie zapytała. Ale z drugiej strony, przecież nie stało się nic wielkiego. Może ma za mało krwi, jest przez to wkurzony i na dodatek do wszystkiego dołożyła swoimi pytaniami?

A może wampiry mają coś na wzór PMS… Głęboki warkot z jego gardła przywrócił ją z powrotem do rzeczywistości,

odrywając

od

spekulacji

na

temat

krwi

i

jego

emocjonalnych problemów. Odrzuciła głowę do tyłu i zamknęła oczy, pozwalając zimnemu deszczowi spływać po twarzy. — Chcesz, żebym podjęła decyzję? — Tak. — Tutaj, teraz? — Tak. — Po raz pierwszy jego słowa brzmiały jak warkot. Otworzyła oczy, by zobaczyć, jak jego silne ramiona opadają na klatkę

piersiową,

ewidentnie

odznaczając

mięśnie

pod

grubym

płaszczem. — Żadna z tych opcji nie jest jakoś szczególnie atrakcyjna. — Ani ta sytuacja. Westchnęła. Wcześniej nie była za bardzo przerażona tą sytuacją. Przecież nie było tak, że pewnego dnia postanowiła wyrwać się z syfu, który zamieszkuje, i udać się na poszukiwania wampirów. Z tych wszystkich razów, kiedy się na nich natknęła, oprócz jej pierwszego spotkania, to tylko dwa skończyły się jej ucieczką. Raz nawet to oni uciekali przed nią. Jednak częściej kontynuowali mordowanie siebie nawzajem, albo wysysanie prostytutek i mieszanie w ich mózgach. Dumała nad silną szczęką Kerestyana i jego zmrużonymi oczami. Żaden z tych wampirów go nie przypominał. Po wyglądzie można było sądzić, że może mieć trzydzieści kilka lat, albo pochodzić z lat 30, a w jego spojrzeniu było coś migoczącego, coś niebezpiecznego, a po sposobie w jaki mówił można było stwierdzić, że już od bardzo, bardzo dawna jest po trzydziestce.

Pokręciła

głową,

uświadamiając

sobie

powagę

sytuacji,

zdecydowanie nie spodobały jej się opcje wyboru. — Dlaczego sam nie podejmiesz decyzji, Wampirzy Lordzie? Posłał jej jedno, szybkie skinienie głową. — Od tego momentu, aż do odwołania, należysz do mnie. Wyrzuciła ręce w górę. — Moment! A co z negocjacjami? Opuścił ramiona do boków i podszedł do niej, zmuszając ją do robienia małych kroków wstecz, póki jej plecy nie napotkały ściany, a jej malutkie dłonie odpychały jego klatkę. — Zrzekłaś się prawa do negocjacji w chwili, gdy powierzyłaś swoje życie w moje ręce. Dopiero teraz, gdy jej plecy wciskały się w ścianę, w końcu poczuła dreszcz przerażenia przechodzący w dół jej kręgosłupa. Nigdy wcześniej nie czuła większego i dobitniejszego strachu niż w sytuacji, nad którą kompletnie straciła kontrolę, co wywołało w niej tylko jeszcze większą pogardę. Odchyliła głowę, opierając ją o ścianę, i rzuciła ukradkowe spojrzenie na jedną stronę alei, a potem na drugą. Opcja numer jeden: mogła kopną go w jaja, posłać prosto w śmieci i mieć nadzieję, że zagłuszy go to na odpowiednio długą chwilę, by mogła uciec i się schować. Za: Musiałaby lepiej od niego znać to miasto, by znaleźć taki zakątek, w którym jej nie znajdzie. Sprzeciw: Jeśli jej się nie uda, szansa, że po tym wszystkim będzie zadowolony, będzie znikoma. Opcja numer dwa: Zaakceptuje swój los i odda się w jego popieprzone ręce, stając się jego więźniem - czy jej się to podobało czy nie. Za: Dopóki nie zacznie jej wykorzystywać ( nie wiedziała, czy jest to w

jego stylu czy nie), będzie mogła liczyć na ciepłe łóżko i trzy ciepłe posiłki dziennie i na dodatek za żaden nie będzie musiała płacić. Sprzeciw: Czeka ją usuwanie pamięci. Logan sięgnęła w stronę stanowczej twarzy Kerestyana, jej koniuszki napotkały jedynie napięte mięśnie, jakby była wykonana ze stali. — Chyba nie mam wyboru? — Nie. Widziałaś zbyt wiele, więc będziesz musiała poddać się usunięciu albo zmienieniu pamięci, a twoje prochy tylko skomplikują ten proces. Ciarki tańczyły szalony numer wzdłuż jej kręgosłupa, ale to, co powiedział, było tylko jednym z powodów… Nawet nie zamrugał. Nie oddychał. Przez cały czas, gdy na niego patrzyła, jego twarz nie ukazywała żadnych emocji, ani nawet niczego do nich zbliżonego. Jego pierś nie wznosiła się ani nie opadała pod jej spokojnymi dłońmi. Jedyne powietrze, które z siebie wydawał, było wtedy, gdy mówił, a jedyną emocją, którą u niego zauważyła, była irytacja, gdy zapytała o przemianę wampirów w wilki. Naprawdę był wampirem. Nie żeby wątpiła w to, że one naprawdę istnieją. Widziała je na własne oczy, więc wierzyła w ich istnienie. Nigdy jednak nie wierzyła w tą jedną rzecz, nigdy nie wierzyła, że ich istnienie może w jakiś sposób zagrozić jej życiu. Może powinna była. Spojrzała na swoje palce przytknięte do jego czarnej, markowej koszulki.

— Ilu bezdomnych musicie się jeszcze pozbyć? Jego pierś uniosła się powoli. — Niewielu. — Ale nie opadła. Mrowienie

eksplodowało

w

koniuszkach

jej

palców,

przemieszczając się po szyi do karku i w dół ramion, schładzając jej palce o wiele bardziej, niż zrobił to deszcz czy zimne powietrze. Pochylił się, opierając dłonie na ścianie po bokach jej ciała. — Masz jakąś bliską osobę, którą chciałabyś odwiedzić? — Jego głos był cichy, prawie szepczący. Zamknęła oczy, wiedząc, że każda decyzja może przecież być kiedyś uchylona. — Nie. — Potrzebujesz czegoś, zanim odejdziemy? Poddała się dreszczowi przebiegającemu po ciele, skupiając się na znajomym jej już uczuciu kompletnej rezygnacji, jak wtedy, gdy zdecydowała się opuścić dom. Jak puste było to uczucie, a teraz jak trudne do zniesienia. Kiedy była mała, jej mama zawsze mawiała jej, że wszystko dzieje się z jakiegoś powodu. Że życie jest serią łamliwych chwil, przeplatanych chwilami szczęścia, a jedna chwila może na zawsze odmienić całe nasze życie. Wszystkie

wspomnienia,

które

miała

Logan,

wolałaby

bezpowrotnie wykasować. Aby wspomnienia spłonęły i nigdy nie powróciły. Mgliste wspomnienia uciekającego szczęścia zamieniły się w koszmary, wniosły do życia jedynie wrzask wściekłości. Pokręciła głową, nie chcąc myśleć o tym ani chwili dłużej. Nie mogła się powstrzymać i zaczęła się zastanawiać, jak wiele wątków się

teraz ze sobą łączy. Ile błyszczących nitek łączyło się z nią, gdy stała w tej pogrążonej w ciemności alei? — Logan? Potrzebujesz czegoś? Odpychając swoje myśli tak daleko, jak tylko jej się udało, zmusiła się do uśmiechu. — Co powiesz o soczystym steku i butelce wódki? Chłodny wiaterek owiał jej ucho w tym samym momencie, gdy zacisnął wokół niej ramię, mocno przyciskając jej ciało do swojego. — Zobaczę, co się da zrobić. A tymczasem zamknij oczy. Dzięki temu twój ludzki umysł lepiej to zniesie. Ludzki umysł z pewnością, ale na pewno nie jej ludzkie wnętrzności. Zacisnęła oczy mocno, walcząc z pragnieniem otworzenia ich. Ale kiedy usłyszała świst powietrza, wywracające się śmietniki i - o ile się nie myliła - pisk dwóch szczurów, była bardziej przychylna, by trzymać je mocno zamknięte. Kryzysowy moment przyszedł, gdy poczuła, jak jej stopy opuszczają chodnik i wtedy właśnie poczuła narastającą w sobie panikę. Jej żołądek wzburzył się i zacisnął. Mięśnie brzucha skurczyły się i zacisnęły. Ogromna gula w gardle utrudniała swobodne przełknięcie śliny. Przez piętnaście sekund miała wrażenie, jakby znajdowała się w lodowatej otchłani. Ale gdy tylko udało jej się pojąć, co się dzieje, wszystko się skończyło. Poruszyła palcami u stóp, zadowolona, że ponownie czuje pod stopami solidny grunt. Nie miała pojęcia, gdzie była, wiedziała tylko, że nie znajdowała się na zewnątrz, bo już nie padało. Nie miała pojęcia, co

się właśnie, do diabła, stało, wiedziała jedynie, że nigdy więcej nie chce tego doświadczyć. — Co to, u diabła, jest? Powoli uniosła jedną powieką, kiedy pomieszczenie wypełniło się głębokim, ochrypłym głosem. Raczej ciemne pomieszczenie ratowało jedynie niebieskie światło rozpraszające się z białej ściany. — Ma na imię Logan. — Usłyszała głos Kerestyana na sekundę przed tym, jak jego ramię owinęło się wokół jej talii i przeniosło kilka stóp dalej. — Jest gościem. — Czyim gościem? Logan nie mogła zrobić nic innego, jak tylko gapić się na właściciela głosu, wstającego z przytulnej kanapy i wpatrzonego centralnie w nią. Widziała wiele dziwnych rzeczy na ulicach Nowego Jorku, ale to… przewyższało wszystko. Zbroja. Ten gość nosił zbroję, jako ubranie. Gruba, czarna skóra pokrywała jego ciało - przywiązana do ramion, klaki piersiowej - i lśniła, gdzie zaczynał się metal. Na klatce piersiowej znajdowała się podobizna smoka, a tak poza tym to całość była pokryta czernią intensywniejszą nawet od węgla. Kerestyan wskazał na Średniowiecznego Mężczyznę. — Usiądź, Odin. To mój gość. Odin, jeśli to rzeczywiście było jego prawdziwe imię, wyglądał prawie identycznie jak Kerestyan, no, pomijając oczywiście ubiór, okropną szramę przecinającą lewą stronę ust i jego całkowicie pogrążone w mroku oczy. Przeszył ją tym strasznym, intensywnym spojrzeniem, a potem się skrzywił.

— To jest mokre i brudne. Skąd to wytrzasnąłeś? Czy ona naprawdę usłyszała ‘to’? Zesztywniała i zmrużyła na niego oczy. — Nie jestem rzeczą. Zwrócił się do Kerestyana z rozdziawioną gębą. — Przyniosłeś to do domu i na dodatek to coś gada? Kerestyan zrobił niezłe przedstawienie, biorąc głęboki wdech, gdy zrzucił płaszcz z ramion. — Tak, jest mokra i brudna. Tak, potrafi mówić. I tak, ona jest człowiekiem. — Wsunął rękawiczki do kieszeni płaszcza, a następnie przerzucił go przez oparcie szarego fotela. — Ma na imię Logan, a nie rzecz, i dopóki przebywa w moim domu, będziesz zwracał się do niej po imieniu. Czarne oczy Odina rozszerzyły się jeszcze bardziej. — Zatrzymasz to? Kerestyan zniknął za drzwiami, ale gdy się odezwał, wciąż miało się wrażenie, jakby przebywał w pokoju. — Wyświadcz mi przysługę. Przestań zgrywać obrażonego wampira. Jest daleka od tego, jak ją postrzegasz, i prawdopodobnie przejmuje się twoją nieśmiertelną pozycją mniej niż ty tym, czy wystarczy jej tlenu. Logan uśmiechnęła się, gdy rozejrzała się po pokoju, ale uśmiech poszerzył się, gdy Odin zmarszczył nos, kiedy na niego spojrzała. Teraz była pewna i nie była zaskoczona, że to dom Kerestyana. Pasował do niego. Kolor był ciemny, ale soczysty. Meble nie były przestarzałe, bardziej komfortowe i wykonane z najlepszych materiałów. Ściany

pomieszczenia zdobiło kilka czarno-białych fotografii Nowego Jorku pochodzących z nieco dawniejszych czasów. Rośliny wiły się po wielkim, ciemnym biurku, regał naprzeciwko niej był cały pokryty książkami, a na prawo od niej czarna ciężka kotara zasłaniała całe okno. Oczywiście w rogu, niedaleko regału z książkami i tylko kilka stóp od Renesansowego Odrzutka, który miażdżył ją wzrokiem, stał wielki telewizor. Zrobiła kilka niezdecydowanych kroków w jego stronę. — Obraziłam cię albo coś w tym stylu? Wyglądał tak, jakby planował jakąś ciętą ripostę, ale jego usta szybko się zamknęły, gdy wszedł Kerestyan, trzymający w dłoni niebieski talerz. Wręczył go jej. Na środku znajdowała się kanapka z masłem orzechowym i dżemem. — To nie stek, ale w tej chwili mam tylko to. — Nie! Nie karm tego czegoś. Jeszcze nigdy stąd nie odejdzie. Logan miała już na końcu języka niezłą odpowiedź dla tej Metalowej Puszki, ale zamknęła się głównie z dwóch powodów. Pierwszy, Kerestyan już kroczył przez pokój. A drugi, zapomniała już, jak świetnie smakuje zmieszane masło orzechowe z kanapką, kiedy jeszcze pomiesza się je ze śliną. Kiedy tylko kanapka odnalazła drogę do jej buzi i zębów, Kerestyan dźgał Odina palcem w pierś. — Mówiłem ci, że ona ma imię. Bracia czy nie, rozedrę cię na strzępy, jeśli jeszcze raz zignorujesz moje polecenie. Pamiętaj, gdzie jesteś.

Bracia? To by wyjaśniało podobieństwo. Oczywiście zgadzała się, by Kerestyan zajął się w odpowiedni sposób swoim niereformowalnym członkiem rodziny, ale nie tracąc na niego czasu, wepchnęła do buzi kawałek jabłka i cieszyła się jego słodkim smakiem. A zresztą, kim była, by przerywać wampirze przedstawienie? Odin zniżył głowę i przez chwilę wpatrywał się w dłoń Kerestyana, zanim ją od siebie oderwał. — Tak, tak. Twój dom, twoje zasady i całe to starodawne gówno, o którym próbuję zapomnieć. Co, do diabła, ona tu robi? — Nie jest tu z własnej woli. — Oo, jest jedzeniem? — Nie! — warknął Kerestyan. — Nie jest jedzeniem. Logan chwyciła mocniej talerz, gdy Odin zaczął iść w jej kierunku, ale na szczęście zatrzymał się dobre dziesięć stóp od niej. Zmarszczyła brwi, czując dziwne i straszne pokrewieństwo z jabłkiem, gdy się pochylił i zaczął obwąchiwać powietrze wokół niej. Uniósł głowę i zmarszczył nos. — Obrzydlistwo. Cuchnie jak ścieki w Jersey. — Uniósł dłoń i powachlował powietrze przed swoim nosem. — Do tego jest nałogowcem. Wyczuwam heroinę, białą, a nie brązową, wstrzykiwaną. Może od jakichś trzech lat, albo czterech. Kerestyan potrząsnął głową. — Nie jest szklanką wina. Logan się wyprostowała. — Wąchasz moją krew? — Kiedy otwierasz paczkę z mięsem, nie wąchasz najpierw, żeby sprawdzić, czy jest zepsute? Nie sądziła,

by

jego pytanie zasługiwało na jakąkolwiek

odpowiedź. Zamiast tego wzruszyła ramionami i wzięła największego

gryza kanapki z masłem orzechowym i dżemem, jaki tylko mogła. Przez większość swojego życia była obrażana, jedna osoba w tę czy w tamtą, wampir czy człowiek, co za różnica. — Odin, zostaw ją w spokoju. — Nie. Była w stanie bronić się sama, gdy nazywałem ją rzeczą, więc równie dobrze może zrobić to i teraz. Logan oblizała usta z truskawkowego dżemu i uśmiechnęła się do Odina. Tylko jeden komentarz wydawał jej się być odpowiedni do tej sytuacji. — Widzę martwych ludzi. Pochylił się bliżej, opierając dłonie na biodrach. — Ja też. To jedyny sposób, w jaki można wyjaśnić to, co stoi przede mną. No, chyba że jakieś dzieciaki włamały się do szkolnej klasy, wykradły szkielet, wsadziły na niego trochę łachmanów i odegrały jakąś szopkę, by go ożywić. Zaśmiała się. Jak bardzo nienawidziła takich drani, musiała przyznać, że jest dość zabawny. — To samo zrobili z tym gównem, które nosisz? Wiesz, że mamy 2008 rok? — Pomachała przed nim dłonią. — Czekaj, czekaj, daj mi zobaczyć, czy potrafię mówić w twoim języku. Ty wiedzieć, że mamy rok dwa tysiące osiem? Wyprostował się i odwrócił się do Kerestyana z cholernie aroganckim uśmieszkiem. — Nazwę ją… Bones. Od tej chwili będę się do niej zwracał tylko tak. Od teraz to być jej nowy przydomek, ona cieszyć się z noszenia go.

Kerestyan nie skomentował nienormalnej deklaracji swojego brata. Zamiast tego wyciągnął z kieszeni zwój banknotów i wręczył go Odinowi. — Do wschodu mamy dwie godziny. Mógłbyś pójść do sklepu, który jest otwarty CAŁĄ NOC i kupić Logan jakieś ubrania? Logan zrobiła, co mogła, by utrzymać w buzi ostatni kawałek jabłka, gdy zwój pieniędzy przefrunął przez pokój i z hukiem wylądował na piersi Kerestyana. — Nie zamierzam kupować jej ubrań. Jestem twoim bratem, a nie twoją dziwką. Kerestyan spiorunował go wzrokiem. — Nie mogę zrobić tego samodzielnie. Po byciu świadkiem waszego szczeniackiego zachowania, zakładam, że gdy tylko wrócę, ty będziesz uczył się anatomii na jej martwym ciele, a mój dom będzie pogrążony w płomieniach. Odin posłał jej znienawidzone spojrzenie, ale uśmiechnął się do Kerestyana. — Pewnie masz rację. — Wyciągnął rękę i uszczypnął go w policzek. — Ale robię to tylko dlatego, że mój młodszy brat tak słodko mnie o to prosi. To był dobry moment na ostateczne połknięcie swojej kanapki; albo w końcu się nią zakrztusi. Nie było żadnych powodów, by patrzeć na Kerestyana pół na pół zbulwersowanie i morderczo. Oczywiście w chwili, gdy Odin do niej podszedł, wyrwał jej pusty talerz, rozpiął szybko jej płaszcz, a następnie zdjął go przez głowę… była prawie pewna, że jej twarz była tak samo oszołomiona, jak spojrzenie Kerestyana.

Kiedy chwycił rąbek jej pierwszej koszuli, odskoczyła do tyłu i odepchnęła jego dłonie. — Co ty do diabła wyprawiasz? Z jego gardła wydobył się ostrzegający i zwierzęcy warkot. — Nie będę mógł kupić ci ubrań, jeśli nie zobaczę, jaki rozmiar nosisz. I przysięgam na Boga, że jeśli jeszcze raz mnie dotkniesz, skończysz jako plama biegnąca stąd aż do kolejnego domu. Na jej szczęście, Kerestyan złapał Odina za kołnierz i odciągnął do tyłu. — Logan, mogłabyś pozbyć się przynajmniej jednej warstwy? Uśmiechnęła się do niego. — Czemu nie, Kerestyanie, skoro tak ładnie prosisz i nie próbujesz zedrzeć moich ubrań, będę zaszczycona, mogąc spełnić twoje życzenie. Odin popchnął teraz śmiejącego się Kerestyana. — Jesteście siebie warci, wy dwie sarkastyczne suki. W chwili gdy Logan pozbyła się z siebie sześciu warstw bluzek w najróżniejszych kolorach i rozmiarach, oboje przestali się śmiać i wręcz się na nią gapili. Jedne usta były rozdziawione, a drugie zaciśnięte w cienką linię z dezaprobatą. Wygładziła długie rękawy swojej cienkiej, pomarańczowej bluzki. — No co? Nigdy nie widzieliście kobiety mającej na sobie więcej niż jedną bluzkę? Usta Odina zamykały się i otwierały kilka razy, zanim w końcu udało mu się coś z siebie wykrztusić. — Jest jak pieprzone sześciowarstwowe burrito, zapomniane, że zostało wstawione do lodówki sześć miesięcy temu.

Roześmiała się. Jak mogła się nie śmiać słysząc coś takiego od gościa ubranego w taki sposób, że pewnie ledwo oddychał, i nadzianego kilkoma warstwami zbroi? — Mamy luty. Zakładając, że śpię gdzie popadnie, co oznacza albo dwór, albo nieocieplane budynki, noszenie kilku warstw jest jak najbardziej mile widziane. Parsknął na nią. — W takim razie zacznij jeść, Bones. Kiedykolwiek próbowałaś czegoś takiego? Zrobiła krok wstecz, gdy Odin podszedł do niej, szturchając ją, jakby chciał dać jej lekcję co do krytykowania go. — Przestań. Może to i powstrzymało go przed dotknięciem jej, ale nie przed gapieniem się w jej klatkę i brzuch, jakby była jakimś naukowym obiektem. — Właściwie to mogę zobaczyć wszystkie jej żebra. — Przysunął się, biorąc głęboki wdech, a następnie odwrócił się do Kerestyana. — Chyba powinieneś wezwać Vouclade’a. Kerestyan skinął głową. — Dobra. Wracasz dzisiaj do zamku? — Tak, zaraz po tym, jak załatwię jej jakieś ubrania. Chcesz, żebym powiedział mu, żeby zatrzymał się do rana? — Gdybyś mógł. Nie rozumiała ani słowa z tej rozmowy, więc zdecydowała się wypytać. — Jest ranek i muszę zapytać, kim jest Vouclade i dlaczego jest w zamku?

Odin zmarszczył brwi. — Nie tyko twój ranek, ale i nasz. Vouclade jest naszym bratem, a znajduje się w zamku dlatego, bo tam mieszka. Zamknęła swoje oczy, a następnie powoli je otworzyła. — Jesteście trojaczkami? Tym razem to Kerestyan uśmiechnął się do niej. — Vouclade jest naszym bratem z krwi, a nie rodzonym. Odin i ja jesteśmy rodzonymi braćmi. Logan potarła twarz dłonią. Wampiry, zamek, no i bracia z krwi. W co ona się, do cholery, wpakowała? I skąd oni wzięli takie imiona jak Odin i Vouclade? Rozprostowała palce i zerknęła najpierw na jednego, a potem na drugiego. — Mniemam, że twoje imię pochodzi od Greckiego Boga Wojny, Odina? Jego twarz wykrzywiła się w sposób, który czynił go absolutnie nieatrakcyjnym. — Co to ma być, godzinka z mitologią? Wyglądam dla ciebie na Greka? — Nie miała czasu na odpowiedź. — Jestem pieprzonym Skandynawem, nie jakimś ciotowatym Grekiem. — Zacisnął dłoń w pięść i walnął się nią mocno w pierś. — Nie mam imienia po Odinie, ja jestem Odinem. Rozdziawiła buzię, od razu przesuwając wzrok na Kerestyana, jakby szukała u niego jakichś wskazówek. — Bez jaj. Podniósł rękę i potarł się po karku. — Zapewniam cię, że ze względu na swoje wyjątkowe zdolności został mianowany Bogiem.

Logan patrzyła tępo na bliźniaki. Jeśli do tej pory jej noc nie była dość surrealistyczna, to chyba teraz, stojąc naprzeciwko jednego potężnego wampira i jego mitologicznego boskiego brata, chyba mogła już tak powiedzieć? Może wyczyszczenie pamięci nie będzie jednak takim złym pomysłem. Odin walnął Kerestyana w plecy tak mocno, że po całym pokoju przeleciało echo tego uderzenia. — Idę załatwić Bones trochę ubrań. Gdy już mnie nie będzie, polecałbym użycie wanny. Nie zapomnij dać jej czegoś do ogolenia się. Sam Bóg tylko wie, ile krzaków wyhodowała na sobie przez ten czas. — Zniknął, zanim zdążyła mrugnąć. Zaraz po tym Logan poczuła się, jakby wsiadła do strasznego pociągu do Wampirzej Wioski. Populacja ludzi: tylko jedna samotna ćpunka. Nie tracąc na te rozważania ani chwili dłużej, Logan pozbierała swoje koszule i płaszcz i spojrzała na Kerestyana, który bacznie ją obserwował. — Gdzie mogłabym to położyć? — Za mną. Posłuchała jego rozkazu, trzymając się blisko niego, gdy skierował się w stronę drzwi, przez które przechodził wcześniej. Krótki korytarz zaprowadził ich do kuchni, która wyglądała bardziej na jadalnię ze swoimi mrocznymi kolorami i ogromnymi rozmiarami. Wszystkie urządzenia były bardzo nowoczesne i pochodziły z najlepszych firm, niektórych nawet nie udało jej się rozpoznać.

Za kuchnią znajdował się dłuższy już korytarz, z czterema drzwiami

na

odcinku

dwudziestu

stóp

i

jednymi,

samotnymi

ulokowanymi na końcu korytarza, jakieś sto stóp dalej. Ściany były tu bardziej udekorowane. Znajdowały się na nich scenerie starych miast, była pewna, że jedno z nich przedstawiało starą Amerykę. Zatrzymał się tuż przy trzecich drzwiach, otworzył je, a następnie odwrócił się twarzą do niej. — Zatrzymasz się w tym pokoju. Wanna jest ogromna, więc na pewno ci się spodoba, no i będziesz miała dla siebie nieco więcej prywatności. Wszystkie przybory toaletowe znajdziesz w szafce pod umywalką, korzystaj z czego tylko zechcesz. Logan zajrzała do pokoju, zastanawiając się, czy to, co ją spotkało, było naprawdę takie złe. Słowo ogrom było wielkim niedopowiedzeniem, a luksus brzmiało tu dość tandetnie. Weszła do środka, gdy się przesunął i przytrzymał dla niej drzwi. Jeśli wyglądał nie na miejscu, stojąc w jej zabrudzonej alei, to ona teraz wyglądała dziesięć razy gorzej, stojąc pośrodku takiego miejsca. Ogromne łóżko, posłane niebiesko-fioletowo-złotym jedwabiem, ulokowane w lewym rogu pokoju. Kwiecista skrzynia, lustra i toaletka wykonane z czarnego drewna i lśniące jak kryształy. No i ten czarny, gruby, ciepły i miękki dywan przyjemnie ocierający się o jej stopy, gdy przechadzała się po pokoju. Ze

swoimi

brudnymi

i

podziurawionymi

ubraniami

oraz

okropnym zapachem i wciąż spływającą z niej wodą zdecydowanie nie pasowała do tego miejsca. Dopiero gdy usłyszała zamykające się drzwi, zdała sobie sprawę, że Kerestyan wyszedł. Odwróciła się, znajdując go opartego o framugę z lekko wykrzywionymi w uśmiechu ustami.

— Podoba ci się? — zapytał. Szczerze mówiąc, to nie był jej styl, ale nigdy nie ośmieliłaby się powiedzieć, że nie jest piękny. Nie byłaby w stanie zaprzeczyć jego unikalności. — Wygląda na naprawdę stary. — Bo jest. Nie sam pokój, ale wszystko, co się tu znajduje. — Jego usta wykręciły się teraz w pełnym uśmiechu. — Łącznie ze mną. Rozważała jego postawę, swobodnie opierającego się o framugę. — Technicznie, to nie ma cię w tym pokoju. Stłumił śmiech. — Nie bądź taka drobnostkowa. Mam coś dla ciebie, póki nie wróci Odin. — Wysunął przed siebie czarny materiał i wręczył go jej. — Przyniosłem ci kilka ubrań, żebyś miała co założyć, jak się wykąpiesz. Wybacz, jeśli nie będą na ciebie pasować, ale jak sama widzisz, nosimy różne rozmiary. Wzięła od niego ubrania i poczuła, jak przyśpiesza jej puls, czując pod nosem zapach jego ubrań. — Myślałam, że Odin miał mi przynieść nowe ubrania? — Musisz wiedzieć coś o Odinie, często bywa roztargniony. — Podrapał się po głowie i uniósł w uśmiechu jeden kącik ust. — Przyniesie ci nowe ubrania, tak jak obiecał, ale kiedy, to nigdy nie wiadomo. Szybko to może nie nastąpić. — Więc chcesz powiedzieć, że to może być dzisiaj, za tydzień albo teraz, ale w razie czego powinnam mieć co na siebie włożyć. — Tak. „W razie czego” jest idealnym określeniem. Potrząsnęła ręką, w której trzymała swoje ubrania. — Co powinnam z tym zrobić?

Przez chwilę rozważał, co zrobić z kupą gówna, którą trzymała w ręce. — Szczerze mówiąc, myślę, że najlepiej dla twojego zdrowia będzie, jeśli pozwolisz mi je spalić, ale jeśli chcesz, to mogę je wyprać. Logan spojrzała w dół na swoje brudne ubrania. Jeśli tydzień temu zapytałby ją ktoś, co ma zrobić z tą stertą śmieci, odpowiedź byłaby natychmiastowa. Jednak teraz, będąc w sytuacji, nad którą kompletnie nie panowała, stojąc w nieswoim pokoju i mając tylko tę jedną rzecz, która naprawdę należała do niej, nigdy nie sądziła, że decyzja będzie dla niej taka trudna. Gdy wyciągnął rękę, by zabrać jej sześciowarstwowy stos ubrań, zacisnęła uścisk, przyciskając je do siebie. — Ja… ja… — W porządku, Logan. — Jego głos był delikatnym szeptem wywołującym w niej dreszcz. — Wypiorę je. Rozluźniając uchwyt, pozwoliła mu zabrać od siebie swoje ubrania. Gdy zabrał i jej płaszcz, odsunęła się, chcąc mieć trochę przestrzeni między sobą a tym wampirem. — Dzięki. Więc panują tu jakieś zasady? — Nie. Możesz swobodnie się po nim poruszać. Jedyną moją prośbą jest to, byś za dnia nie odsłaniała okien. Słońce i ja niezbyt tolerujemy swoją obecność. Nie była zaskoczona tą nowiną. — Czaję, Lordzie Wampirów.

— Kolejną rzeczą, jakiej od ciebie oczekują, gdy wróci Odin, postaraj się go nie podjudzać i nie reagować na niego jak obrażone dziecko. Odruchowo uśmiechnęła się szeroko. — Nie znosi zbyt dobrze towarzystwa ludzi, co? — Wręcz przeciwnie, spędził wiele lat nieźle dogadując się z ludźmi. Chodzi o to, że są miejsca, w których chciałby być, a znajduje się gdzieś, gdzie nie chce być. Mój dom jest takim miejscem, którego wolałby raczej unikać. — Och. Pochylił się i położył dłoń na klamce drzwi. — Bez obaw, z czasem się do ciebie przyzwyczai. — Odwrócił się, gdy otworzył drzwi. — Dobranoc, Logan. Z chwilą gdy drzwi się zamknęły, ubrania Kerestyana miło przylgnęło do jej twarzy, ciesząc ją swoimi zapachem. Uśmiechnęła się do miękkiego materiału, pozwalając, by zapach w pełni ją pochłonął. Ciepły i pachnący materiał rozgrzewał ją od środka, mimo że cała była zmarznięta po wcześniejszej ulewie. Wyczuwała w nich coś słodkiego i przyziemnego, co przywoływało przed jej oczy obrazy matki, siostry i ojca, zanim jeszcze wszystko przestało istnieć. Odsuwając od siebie te wspomnienia, Logan położyła ubrania Kerestyana na łóżku. Otworzyła drzwi i włączyła światło, upewniając się, że trafiła do łazienki, a następnie zdjęła przemoknięte ubrania i zamknęła za sobą drzwi. Przycisnęła opuszki palców do oczu, pocierając je, a później przesunęła je na skroń, masując ją. Mając to, co teraz miała, nie chciała wracać do swojej szarej przeszłości. Wszystko, co pragnęła teraz zrobić, to

zmyć z siebie trzytygodniowy brud Nowego Jorku. Musiała skupić się na tym, co działo się teraz, a nie co działo się wcześniej. Nie chciała pamiętać, jak normalne było jej życie osiemnaście lat temu, kiedy miała jedynie dwanaście lat. Nie chciała pamiętać, jak puste były lata jej życia. I na pewno nie chciała rozpamiętywać, co by było gdyby.

Cztery — Gdzie poszła Bones? Kerestyan spojrzał w górę znad książki, którą czytał, gdy zbyt zadowolony głos Odina przerwał ciszę panującą w salonie. — Śpi. Odin poruszył znacząco swoimi brwiami. — Jest naga? Kerestyan zamknął książkę i rozciągnął się na krześle. — Podejrzewam, że nie. Dałem jej swoje ubrania, bo dobrze wiem, jak twój powrót potrafi rozciągnąć się w czasie. Odin położył na podłodze duży worek marynarski. — Mamy południe. A zresztą, wstąpiłem do Vouclade’a i powiedziałem mu, że potrzebujesz weterynarza. — Kopnął torbę tak, że zatrzymała się prosto pod stopami Kerestyana. — Jej ubrania. Kerestyan podniósł torbę i położył ją sobie na kolanach. Kiedy otworzył zamek i zobaczył zawartość, jego twarz rozciągnęła się w uśmiechu. — Zrobiłeś jej ubrania. Odin wyciągnął się i złapał za tył głowy, z fałszywą irytacją wypisaną na twarzy. — Nie żebym miał jakiś wybór. Nocne sklepy nie sprzedają ubrań z rozmiarami, które mogłyby pomieścić tyczkę fasoli.

A więc w końcu wyłoniło się prawdziwe oblicze jego brata. Wstydził się tego, więc pokazywał je jedynie w bardzo wyjątkowych okolicznościach. — Dziękuję, Odin. Odwrócił się gwałtownie i skierował w stronę kuchni. — Dobra, dobra. Wiesz, że jesteś mi winien o wiele więcej niż te tysiąc dolców, które mi dałeś? Kerestyan roześmiał się, gdy odkładał torbę z powrotem na podłogę, i poruszył się, by stanąć w drzwiach kuchni. Nic nie było bliższe prawdy. Jedynymi umiejętnościami, które przyćmiewały umiejętności waleczne Odina — były jego zdolności krawieckie. Uniósł brew, gdy Odin powąchał powietrze i skierował się korytarzem w dół. Nadzwyczajne były jeszcze jego zdolności łowieckie. Odin zatrzymał się tuż przy drzwiach Logan i pozrzędził chwilę, zanim wrócił z powrotem do kuchni. — Śpi, bo jest zwyczajnie naćpana. Nie wierzę, że pozwoliłeś jej wziąć tu ten syf. Kerestyan oparł się o framugę. Złapał zapach chemikaliów zaraz po tym, jak wyszedł z jej pokoju, ale czuł, że to nie jego rola, by interweniować. — Nie jestem jej niańką, Odin. To, co robi z własnym ciałem, nie jest moją sprawą. — Może i nie jesteś jej niańką, ale to nie znaczy, że możesz być jej zbawcą. Wąchałeś ją? Mam na myśli - z naprawdę bliska i naprawdę głęboko? Jeśli użył słowa „zbawca”, by go wkurzyć, to osiągnął swój cel.

— Nie — warknął Kerestyan. — W przeciwieństwie do ciebie, nigdy nie patrzyłem na nią jak na jedzenie. Po otworzeniu drzwi Odin wsunął głowę w zamrażarkę. — A powinieneś. Ponieważ to, co zdecydowała się robić z własnym ciałem… — jego oskarżające, ciemne oczy powędrowały do jej drzwi —… ze swoim człowieczeństwem i – powtarzam - bardzo, bardzo kruchym ciałem… zabija ją. Nie chcę nawet myśleć, jak to wkurwi Vouclade’a. — Jego wzrok ponownie powędrował do środka, przeszukując półki. — Wiesz, jak bardzo jest przeczulony, jeśli chodzi o prochy. Kerestyan przyłożył rękę do czoła. Wiedział doskonale, jak Vouclade reagował na wszystkie te substancje chemiczne i ich dilerów. Był bardzo zaciekłym fanem i uczestnikiem systematycznego ich zwalczenia i był bardzo szczęśliwy, gdy tylko pozbywano się choćby jednego z nich. Rozmowa o tym z Voucladem może przybrać bardzo niekorzystny obrót. I to bardzo szybko. — Kerestyan? Słuchasz mnie? Kerestyan wrócił do salonu i podniósł książkę, którą wcześniej czytał, zanim Odin tak niegrzecznie zakłócił jego spokojny dzień. — Jaką formę zapłaty preferujesz za te ubrania? — Chcę wiedzieć, co zamierzasz zrobić z Bones. Zesztywniał i zapatrzył się w pustą szczelinę między regałami z książkami. Tak wiele do zmienienia.

Wziął głęboki wdech, a następnie powoli wypuścił powietrze. Tak bardzo, jak tego chciał, okłamanie Odina nie wchodziło w grę. Nie to, że nie mógł, po prostu to nigdy na nim nie działało. — Jeszcze nie podjąłem decyzji. Minęło tylko kilka sekund ciszy, zanim Odin wszedł do salonu z kanapką prawie tak samo wielką, jak jego głowa. Wziął przeogromnego gryza i jakoś udało mu się przez to przebrnąć. — Lepiej zbierz dupę w troki i ogarnij to całe gówno, zanim zjawi się tu Vouclade. — Już tu jestem. Kerestyan

w

porę

się

odwrócił,

by

zobaczyć

mężczyznę

materializującego się w metalowych drzwiach windy i włażącego do środka, jakby był w swoim własnym domu. — Małe ostrzeżenie byłoby mile widziane. — Powiedziałem Odinowi, że niedługo będę. — Ups. — Odin wyszczerzył się w przepraszającym uśmiechu, z jego zębów ciągnął się długi kawałek sera. — Chcesz, żebym sobie poszedł? — zapytał Vouclade. Kerestyan

pokręcił

głową.

—

Nie.

Wolałem

jednak

być

przygotowany na twoje przybycie. Spodziewałem się ciebie raczej gdzieś po zachodzie słońca. Kiedy usłyszał zadowolone jęczenie pomiędzy ciapaniem Odina, zmrużył swoje szare oczy i pokręcił głową.— Może przeniesiemy się do kuchni, zanim zabiję twojego brata? — Łooo… ooooo…. oookk. Ledwo rozumiejąc, co właśnie powiedział Odin, Kerestyan uśmiechnął się do Vouclade’a. — To też twój brat.

Vouclade rozpłynął się w ścianie między salonem a kuchnią, ale nie odmówił sobie odpowiedzi. — Genetyka jest ważniejsza niż krew. W chwili, gdy Kerestyan odłożył książkę i skierował się do stolika w rogu kuchni, mając widoki na korytarz i pokój, Vouclade siedział przy nim, trzymając ręce wyciągnięte przed siebie. — Powiedz mi, Kerestyanie, co jest takiego interesującego w twoim człowieku. Wiedząc, że Vouclade woli, gdy przechodzi się od razu do sedna, Kerestyan usiadł i zrobił wszystko, by go udobruchać. — Oprócz tego, że potrzebuje opieki medycznej, sądzę, że przeżyła jakąś traumatyczną sytuację. — I? — I wydaje mi się, że potrzebuje czegoś na podobieństwo terapii. Myślałem, że może ty będziesz zdolny jej pomóc. W końcu jesteś naszym rodzinnym lekarzem. Vouclade uniósł brew znad swoich druciano-szklanych okularów. — Jestem świadom swojego stanowiska, jednak dziękuję ci za przypomnienie.

Jednakże nie wszyscy

ludzie potrzebują terapii,

Kerestyanie. Co sprawia, że sądzisz, że właśnie ona jej potrzebuje i że w ogóle się na nią zgodzi? — Jak na człowieka, jest cholernie oderwana i całkowicie niezaangażowana w to, co się dookoła niej dzieje. Jej reakcje emocjonalne występują bardzo nielicznie i trzeba się zdrowo namęczyć, żeby wywołać chociaż jedną z nich. Vouclade przechylił głowę, jego długie, czarne dredy sunęły po eleganckiej, pokrywającej jego ramiona czarnej skórze. — Próbowałeś ją sprowokować?

Kerestyan przytaknął. — Groziłem, że ją zabiję, ale nie zrobiło to na niej najmniejszego wrażenia. Zastraszałem ją psychicznie i zmusiłem do podjęcia wyboru między śmiercią a byciem więźniem, jednak jej reakcja jak zwykle pozostała obojętna. — Może wiedziała, że i tak tego nie zrobisz. Kerestyan zrelaksował się w swoim krześle i przymknął oczy. Powinien był wiedzieć, że jego brat najpierw to jemu będzie próbował postawić diagnozę. — Byłem wtedy bardzo poważny i gotowy do zrobienia tego. — Ale nie zrobiłeś. Otworzył oczy. — Nie, nie zrobiłem. Jak na człowieka, jest dziwnie intrygująca. W końcu nieczęsto znajduje się kogoś, kto naraża się wampirom, kompletnie nie przejmując się naszym istnieniem, i kto wykazuje zero troski naszą obecnością. Bardzo szybko to zaakceptowała, jak i się dopasowała. Vouclade nie zdawał się być jednak pod wrażeniem. W końcu jego zimna i twarda postawa nie współgrała zbyt dobrze odnośnie innych gatunków. — Odin powiedział mi, że podejrzewa, że żyje na ulicy już od pewnego czasu. Jej instynkty przetrwania powinny być wyszlifowane na odpowiednim poziomie. Może zdaje sobie sprawę, że najlepsze, co może zrobić w związku z włóczeniem się po twoim mieście, to trzymać się z dala od tego i przestać dociekać, czemu oni mają kły. Kerestyan przypomniał sobie szmer jej prawie bosych stóp ocierających się o liście, zanim nawet usłyszał głos Logan. — Faktycznie, nie pomyślałem o tym.

Spojrzał za Vouclade’a, widząc ją stojącą na drugim końcu kuchni, ubraną w ubrania, które jej dał. Wstał i oparł rękę o oparcie krzesła, które zamierzał dla niej odsunąć, gdy nagle przez jego ciało przebiegło jakieś ciepło. Wykąpana wyglądała jak całkowicie inna kobieta. Jej lśniące, czarne włosy wpadały na oczy, dodając jej seksapilu, zmysłowej cechy, której wcześniej nie zauważył. Jej skóra, mimo że wciąż była nieco blada, idealnie kontrastowała z jego ciemną koszulką i satynowymi spodenkami, sprawiając, że jej zielone oczy błyszczały z pociągającą intensywnością. A jej usta, wcześniej suche i pozbawione koloru, teraz były zrelaksowane i drażniące go swoją ciemnoróżową barwą, którą mógł dostrzec nawet przez całe pomieszczenie. Pachniała miętą i jałowcem, kusząc coraz bardziej jego zmysły, gdy powoli kierowała się w jego stronę, stawiając lekkie kroki i kołysząc się, pozwalając mu widzieć stwardniałe sutki pod za dużą koszulką. Mimo że nie było w niej pospolitego piękna ludzkiej rasy, w jej pewnej siebie postawie było coś takiego, że gdy podchodziła do niego i zatrzymała się zaledwie kilka cali od niego, jego ciało wręcz krzyczało o dotknięcie jej. Jej usta i blask idealnych zębów skierował jego uwagę z powrotem do jej oczu. — Mniemam, że jesteś zadowolony z tego, jak czysta teraz jestem, Wampirzy Lordzie? Skinął głową, zadowolony z jej bezpośredniego charakteru. — Tak. — Wyciągnął rękę i odgarnął kosmyk włosów za jej ucho, ciesząc się jego miękkością, ciepłem jej skóry i tym, jak jej usta się

wykrzywiły, gdy się do niego uśmiechnęła. — Nigdy wcześniej nie pragnąłem tak bardzo odzyskać swojej koszuli. Nagły i głośny dźwięk dławienia się i parsknięcia doszedł go z salonu, przeobrażając się w głośny śmiech, co przypomniało mu, że nie są tu sami. Odsunął rękę i wskazał na krzesło naprzeciwko Vouclade’a. — Proszę, usiądź i przyjmij moje przeprosiny. Nie powinienem był mówić o tobie, gdy byłaś nieobecna. Wziął głęboki wdech, gdy Logan zamiast przejść wkoło niego, przesunęła się między jego ciałem i oparciem krzesła. Zesztywniał, gdy jej twarde sutki otarły się o jego pierś, wyzwalając w nim najdziksze instynkty. Zacisnął mocno usta, z trudem utrzymując swoje kły w ryzach, gdy zajął swoje miejsce. Sporo czasu minęło, odkąd najnormalniejszy dotyk kobiety wyzwalał w nim takie rządze. Poruszył się nieswojo, gdy gorąca krew popłynęło prosto do jego krocza. Działało to na niego nawet dłużej niż słodka obietnica pożywienia się z kogoś. Skupił się na Logan, która uśmiechała się do Vouclade’a, który obserwował ją z zaciekawieniem. — Czy Kerestyan zawsze jest tak grzeczny i uprzejmy? Sukinsyn przytaknął. — Tak. Jeśli teraz to dla ciebie nieprzyjemne, wyobraź sobie, jak to jest znosić coś takiego przez prawie dziesięć tysięcy lat. Zmarszczyła nos, gdy oparła ręce o poręcze krzesła i zwinęła długie nogi pod siebie. — To prawdziwa tortura. — Z niedowierzaniem wypisanym w oczach, rzuciła okiem na czarną skórę Vouclade’a. — Ale dziesięć tysięcy lat? Czy to jakaś przesada, żeby był lepszy efekt? — Najwidoczniej nie była o tym za bardzo przekonana.

Mimo że Kerestyan nie sądził, by to było jeszcze kiedykolwiek możliwe, po sposobie, w jakim kręgosłup Vouclade’a zesztywniał, wiedział, że poczuł się obrażony. Zmrużył na nią swoje szare oczy. — Logan, żadne wyolbrzymianie nie jest mi potrzebne, by zrobić wrażenie. Dlaczego dziesięć tysięcy lat jest dla ciebie tak trudne do zaakceptowania? Co byś powiedziała, gdybym ci powiedział, że jestem dwa razy starszy od Kerestyana? Zmarszczyła brwi. — Powiedziałabym, że gadasz bzdury. W czasie mrozów i okropnie wielkich temperatur spędziłam kupę czasu, siedząc w publicznej bibliotece, czytając i oglądając filmy. Jestem bardziej niż pewna, że ludzie posługujący się włóczniami pojawili się około 20tys. lat temu - z tego co wiem. A przynajmniej znaleziono ich szczątki z tamtego okresu. — Przechyliła głowę na bok i posłała Vouclade’owi promienny, kpiący uśmiech. — Tylko się ze mnie nabijasz. Kerestyan z pełną werwą przeczyścił gardło. Zainteresowanie Logan mogło mieć zbyt dużą cenę, zważywszy na tendencję Vouclade’a do bluzgania, przyszpilił brata swoim miażdżącym wzrokiem. — Może skoncentrujemy się na omówieniu spraw? Nie jestem przekonany, by była to odpowiednia chwila na wyjaśniania Logan starożytnej historii. Vouclade, którego zimne szare oczy wciąż były wpatrzone w Logan, kompletnie zignorował jego sugestię. — Ludzcy naukowcy i historycy wiedzą tylko tyle, ile my im dostarczymy — powiedział suchym, ale poważnym tonem. Podniósł swoją kościstą dłoń i wskazał nią na głowę Logan. — Problemy w twojej głowie są zapewne dokładnie tej samej natury, dlaczego fakty historyczne są tak mało znane albo odgrzebywane po wielu latach. Ludzki umysł z trudem przyswaja istnienie bardzo starej cywilizacji. Wierzę, że ma to coś

wspólnego z ludzkim ego, które absolutnie gardzi tym, że mógłby istnieć jakiś lepszy gatunek od nich. Także z powodu ludzkiego ego nie są oni w stanie przyznać się, że istnieje jeszcze jakiś super gatunek. Te pominięcia, które czasami są bardzo oczywiste, mogą zostać wyparte z powodu jakiegoś stresu albo zbyt wybujałej wyobraźni. Ludzki umysł jest naszym największym sojusznikiem, bo pozwala trzymać nasz gatunek w sekrecie. Tak się dzieje, dopóki prawda o naszym istnieniu nie dociera do kogoś takiego jak ty. Kerestyan obserwował, jak zielone oczy Logan błyszczą mrocznym, ale naprawdę dziwnie pięknym blaskiem, który tylko jeszcze bardziej pogarszał jego rosnące problemy z krwią. Zmrużyła oczy, wpatrując się w Voculade’a. — No tak, cóż, dawno temu przestałam ignorować to, co dzieje się przede mną. — Rozluźniła się i swoimi delikatnymi, długimi palcami odgarnęła włosy z oczu. — Nie będę kłamać. Cholernie się przeraziłam, kiedy zorientowałam się, że wampiry naprawdę istnieją. Ale po kilku tygodniach byłam zszokowana tym, jak o wiele sensowniejszy stał się mój świat. Kerestyan uśmiechnął się, gdy w roztargnieniu pogłaskała się po szyi. — Prawda ma w zwyczaju rozświetlać nawet najciemniejsze miejsca. Przesunęła wzrok na niego. — Brzmi mrocznie — powiedziała, wpatrując się w niego spod swoich długich, czarnych rzęs. — Wyjrzałam na zewnątrz, zanim tu przyszłam. Myślałam, że wampiry śpią w dzień? — Te młode owszem — odparował Vouclade, zanim on miał szansę powiedzieć choćby słowo. — Im starsi jesteśmy, tym większą mamy

podatność na działanie promieni słonecznych. Jednak nasza odporność nie całkiem obejmuje słońce. — Przez moment wpatrywał się w sufit, zanim powrócił wzrokiem do Logan. — Innymi słowy, powinniśmy unikać wychodzenia na zewnątrz w czasie dnia, by móc lepiej funkcjonować. Wzburzony wyraz twarzy Logan mówił, że niezbyt dobrze przyjmuje to laickie podejście. — To pewnie ma jakiś sens — zażartowała. Zmieniła pozycję swoich nóg, wciąż wpatrując się spod rzęs w Vouclade’a. — Więc jak wiele czasu minęło, nim widziałeś ostatni raz słońce? — W sposób wścibski wygięła jedną brew i w chytrym uśmieszku uniosła kącik ust. — Brakuje ci tego? Vouclade nawet nie wzdrygnął się na tak osobiste pytanie. — O wiele dłużej, niż ostatni raz widział je Kerestyan — odparował bez ogródek. — Ale nie tak długo jak nasz Ojciec. I w żadnym wypadku za nim nie tęsknię. Delektuję się swoim martwym życiem. — Pochylił się, jakby zamierzał lepiej się jej przyjrzeć. — Więc powiedz mi, Logan, jak to się stało, że jesteś bezdomna? Logan walczyła, by się nie roześmiać. Nie wiedziała, co jest gorsze: wyzywające spojrzenie Vouclade’a, z którym była gotowa sobie poradzić; czy wpatrzony w jej usta Kerestyan. Powinnaś rozprawić się z oboma. Olała ten zdradziecki głos w swojej głowie i skoncentrowała się na Voucladzie. — Po tym, jak moja mama zmarła, ojciec zaczął nadużywać alkoholu i rzucał na prawo i lewo różne obelgi. W chwili, gdy wybiła mi piętnastka; miałam dość jego niewyparzonej gęby i postanowiłam pójść swoją własną drogą. Nie ukończyłam szkoły. Nie mam żadnego dowodu, ani tym bardziej książeczki ubezpieczeniowej i… — nie mogła już dłużej

powstrzymać uśmiechu. — … żadnych legalnych umiejętności, których ktoś by wymagał. —

Gdzie

się

zatrzymałaś,

gdy

zaczęłaś

swoją

walkę

o

niepodległość? — U przyjaciół. — Rodzice nie zadawali żadnych pytań? Śmiała się przez chwilę. — Większość przyjaciół, których miałam, nie mieli rodziców. Wpadłam w niezłe gówno, jak tylko skończyłam trzynastkę. Większość z nich miało osiemnaście lat. Posłał jej twarde, dezaprobujące spojrzenie, które nie było jednak aż tak mordercze, biorąc pod uwagę jego agresywną naturę. — Czy to właśnie oni dopingowali twoją narkotykową karierę? Uniosła brew. Czyżby miał zamiar się nad nią pastwić? Miejmy nadzieję, że nie będzie zbytnio rozczarowany, gdy przekona się, że - tak jak sądził - gwiżdże na to, co o niej pomyśli. — Czy wprowadzili mnie w świat narkotyków? Tak. Czy to przez nich się uzależniłam? Nie. To była moja własna decyzja. Nie było żadnych widocznych oznak jego wkurzenia się, po prostu znów zadawał pytania. — Więc ponosisz pełną odpowiedzialność za to, co w tej chwili dzieje się z twoim życiem? Skinęła głową. Jeśli było coś, co mogła o sobie powiedzieć, to to, że zawsze brała odpowiedzialność za swoje czyny. Dobrze czy nie, ta cecha przewyższała w niej wszystko. — Tak. — Winisz swoją matkę za swoją sytuację?

Wszystkie mięśnie w jej ciele napięły się na to pytanie. Śmierć jej mamy miała kolosalny wpływ na zmianę ojca, ale nigdy nawet nie pomyślała o tym, żeby ją za to obwiniać. — Dlaczego miałabym ją winić? Przecież nie zachorowała na raka z własnej woli. To, co wydarzyło się pomiędzy mną a moim ojcem, nie ma z nią nic wspólnego. — Winisz swojego ojca za swoją sytuację? Uspokoiła się. Temat ojca był takim tematem, przy którym nie czuła żadnych wyrzutów sumienia. — Nie. — Nie wydaje ci się, że gdyby nie był alkoholikiem i nie zmusił cię do opuszczenia domu, sytuacja mogłaby potoczyć się dla ciebie całkowicie inaczej? — Nie zmusił mnie do odejścia. Mogłam zostać, ale podjęłam własną decyzję. A jeśli chcesz, bym wróciła myślami do tej sytuacji nawet wiedząc to, co teraz, wciąż zrobiłabym to samo. Życie gdziekolwiek indziej byłoby lepsze, niż zostanie z nim pod jednym dachem. Vouclade wyciągnął rękę i poprawił swoje okulary. — A co z sytuacją, w której się teraz znajdujesz? Jesteś więźniem Starożytnego wampira, Lorda Nowego Jorku. Jak się z tym czujesz? Przesunęła wzrokiem po Kerestyanie i uśmiechnęła się, gdy mocniej chwycił poręcze krzesła. Nagle i bez ostrzeżenia zderzyła się z tym, co miała przed sobą, bo dopiero teraz zauważyła, jak przystojna jest jego twarz i jak niesamowite są jego niebieskie oczy. Gdy go zobaczyła po raz pierwszy, nie była w stanie zaprzeczyć, że jest miły dla oka. Ale teraz… nie mogła nie myśleć o tej sympatycznej,

wspaniałej kreaturze, która musiała dźgnąć ją w tyłek jakąś napaloną strzałą. Uśmiechnęła się na tę myśl. Do diabła, skoro wampiry były prawdziwe, wszystko inne też pewnie takie było. Zaczęła się wiercić, gdy spojrzenie Kerestyana przesunęło się po jej ustach, a następnie w dół do szyi, sprawiając, że jej sutki od razu zrobiły się napięte i twarde. Do diabła z tym! Ten facet musi przestać gapić się na nią w ten sposób. Natarczywe chrząkanie dobiegające od Vouclade’a zwróciło jej uwagę z powrotem do jego pytania. — Jak się czuję? — Uśmiechnęła się do niego. — Mogłoby być o wiele gorzej. — Jesteś pewna? — zapytał Vouclade. Ponownie skinęła głową. Natychmiast do głowy przyszła jej jedna myśl. — Mogłabym utknąć na przykład z samym Odinem. Kerestyan zachichotał, sprawiając, że jego klatka piersiowa unosiła się i opadała. — To prawda. — Oj tak — dodał Vouclade. Poprawił jedną ze srebrnych klamer u swojej stylowej skórzanej kurtki. — Potrzebuje chwili na uspokojenie się. Nie mogła się z tym nie zgodzić. — Tak myślę. Ale żeby być z tobą szczerą... — Wskazała na pozasłanianie zasłonami okna. — Padał śnieg, gdy wcześniej pozwoliłam sobie wyjrzeć na dwór, co oznacza, że temperatura musiała spaść poniżej zera. Albo nieźle się waha i utrzymuje się na mroźnym poziomie. Ostatniej nocy padał deszcz, co również oznacza, że w ciągu kolejnych

sześciu godzin cała woda stojąca na ulicach zamieni się w lód. Budynki, w których zazwyczaj się zatrzymuję, będą teraz przeciekać, a wiatr będzie się przedzierać przez ściany. Większość ze schronisk, które znam, orientuje się, że już zawsze pozostanę bezdomna i nie chcą wpuścić mnie do środka, oferując mi co najwyżej ciepły posiłek. Powoli przesunęła wzrokiem po nieskazitelnej kuchni, zanim z powrotem powróciła do Vouclade’a. — Tu jest ciepło, jest dużo jedzenia, które nie pochodzi ze śmietników, a Kerestyan podarował mi łóżko z miękką, czystą pościelą. Możesz postrzegać mnie jako kolejną bezdomną osobę, ale to nie znaczy, że jestem głupia. Dlatego odpowiadam ci, że - na teraz - moje życie mogłoby być o wiele gorsze. Vouclade rozplótł dłonie i osunął się na oparcie krzesła. — Nie zamierzasz uciekać? Tym razem to Logan roześmiała się na cały głos. Szczerze mówiąc, rozważała to. Ale po spojrzeniu za okno i zrozumieniu, że musiałaby pokonać jakieś osiemdziesiąt przecznic, by dostać się na swojej ulicę, nie mogła tak po prostu wstać i wyjść, nie kończąc albo zamarznięta, albo jako rozpryskana plama z mózgiem na zewnątrz wzdłuż jednej z ulic. Bycie oglądaną jako jedna z nowatorskich grafik ciągnących się wzdłuż Manhattanu nie znajdowało się na pierwszym miejscu listy zakończenia swojego istnienia. Rzuciła okiem na Vouclade’a, gdy ten gwałtownie postukał kostkami palców o blat stołu. — A czemu miałabym to robić? Żeby Kerestyan mógł znów mnie dopaść? Dzięki, ale nie skorzystam. Poza tym pogodziłam się z tym, że nie mam w tej chwili żadnego wyboru. Uwierz mi. Dzisiejszego ranka

spędziłam dobre dwie godziny, myśląc nad tym, jak uciec. Nieważne, co bym zrobiła - i tak skończyłoby się na jego niezapowiedzianej i tym razem niemiłej wizycie. Vouclade odchylił lekko głowę i posłał jej miażdżące spojrzenie. — A jeśli i tak skończy się na tym, że zdecyduje się zabić ciebie? Logan przewróciła oczami. Jakiego, cholera, rodzaju było to pytanie? — Wtedy to zrobi. Niewiele mogłabym z tym zrobić. Jest ode mnie większy i silniejszy i mimo że zachowuje się tak miło i dżentelmeńsko jak jakiś polityk, z pewnością jest też bezwzględny, gdy nie może dostać, czego chce. Musiała zebrać w sobie całą swoją siłę, by się nie roześmiać, gdy Kerestyan natychmiast zesztywniał, a jego oczy zmrużyły się do małych szparek. — Mógłbym się za to obrazić. Nie jestem dzieckiem. Nie rzucam się na ludzi, gdy odmawia mi się czegoś, czego zapragnę. Machnęła na niego ręką. — Obrażaj się, jeśli chcesz. Nie zapominaj, że widziałam już wampiry w akcji. Widziałam, jak się wkurzają i bzikują, gdy ktoś nie postępuje po ich myśli. Mają w swoich oczach to spojrzenie, lśniące „jestem bogiem” spojrzenie. Widziałam je więcej niż raz i pochodziły z bardzo różnych środowisk. Dlatego właśnie zakładam, że to wasza wspólna cecha. Mylę się? Kerestyan już otworzył usta, by coś odpowiedzieć, ale to odpowiedź Vouclade’a usłyszała. — Nie, nie mylisz się. Właściwie to bardzo dokładna obserwacja. Zgoda, Kerestyan jest o wiele starszy od wielu z tych szczeniaków, których spotkałaś, i musiałabyś użyć o wiele lepszej prowokacji, by

zmusić go do takiej reakcji, ale jest również podatny na, jak ty to powiedziałaś, ‘bzikowanie’. Rozciągnęła ramiona i założyła dłonie za głowę. — Może i nie boję się śmierci, ale to nie znaczy, że zamierzam uciekać i jej szukać. — Spojrzała na nich obu. — Możecie mnie nazywać różnymi określeniami, ale nie jestem samobójczynią. — Nie obchodzi cię to, że jesteś tu przetrzymywana? — zapytał Vouclade, teraz wpatrując się w nią z nieco inną intensywnością. — Czyżby nie zależało ci na wolności? — Czy mnie swędzi, żeby tu być? — Wzruszyła ramionami. — Niekoniecznie. Jednak nie prosiłam się o to. Nie prosiłam się o bycie więźniem wampirów. Niekoniecznie chcę wiedzieć o ludziach… — Przechyliła głowę. — Czy wy nazywacie siebie ludźmi? Po raz pierwszy od początku ich wymiany zdań usta Vouclade’a rozciągnęły się w uśmiechu. — Możesz nazywać nas jak chcesz. Też byliśmy ludźmi. Niektórzy z nas bardzo dawno temu, ale w końcu też zaczynaliśmy jako jedni z nich. — No dobra, w takim razie niekoniecznie chcę wiedzieć o ludziach, którzy postrzegają mnie jako jedzenie. Zrozumiałam wcześniejsze sugestie starucha Odina, ale wątpię, by zwierzę orientowało się, że jest czyimś jedzeniem. Z drugiej jednak strony, dziwnie jest być świadomym tych wielu dziwnych rzeczy. — Posłała niepewne spojrzenie w stronę Kerestyana. — Zamierzasz mnie zjeść? Uśmiech zagościł w jego oczach, zanim posłał jej bardziej przemyślane spojrzenie. — Heroina zatruwa ludzką krew i pozostawia po ugryzieniu raczej gorzki smak. By być szczerym… — Uniósł dłoń. — Bez obrazy, ale dbam o

smak. Poza tym powiedziałem już Odinowi, że nie traktuję cię jak jedzenia. Logan zadrżała, gdy poczuła chłód wspinający się po jej kręgosłupie. Było coś niepokojącego w byciu postrzeganą jako jedzenie. — Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, co prochy robią z moją krwią. Ale też nigdy nie zastanawiałam się nad tym, by jakoś lepiej smakować. Kerestyan roześmiał się przyjaźnie, co tylko spowodowało, że Vouclade posłał mu upominające spojrzenie. — Zamierzasz pozwolić jej wstrzykiwać sobie te chemikalia, gdy znajduje się pod twoją opieką? Obserwowała uważnie, jak Kerestyan po raz kolejny sztywnieje. Jednak tym razem wydawał się być bardziej nieswój. — To jej wybór. Vouclade nie wyglądał na za bardzo zadowolonego. — A jak zamierzasz dostarczać jej prochy? Kerestyan rozejrzał się po pokoju, zanim powrócił wzrokiem do swojego brata. — Byłbym postrzegany za jakiegoś głupca, gdybym, jako Lord, nie wiedział, gdzie i kto sprzedaje w moim mieście narkotyki. Ale jeśli tak bardzo chcesz, możesz oczyścić ją w sposób naturalny. Ręka Voculade’a mocno runęła na blat stołu, wysyłając wzdłuż niego maleńkie rysy. — Oczywiście, że nie. Jeśli chce faszerować swoje ciało wszystkimi tymi zgniłymi i trującymi substancjami, gdy znajduje się na ulicy, niech tak będzie. Jednak odmawiam bycia świadkiem i patrzenia na to, kim

stanie się ta mądra, młoda kobieta, zabijająca się tymi niewielkimi dawkami. Logan była już zmęczona słuchaniem narzekań na jej życie, wymiany tych zdań i tego, że ktoś próbował decydować za nią, co z nią będzie, więc pochyliła się i dźgnęła palcem w kierunku Vouclade’a. — Nikt oprócz mnie nie ma prawa mówić mi, czym mam faszerować swoje własne ciało. — Źle. — Warknął. — Zrzekłaś się swojej wolności w chwili, gdy Kerestyan przyprowadził cię do swojego domu. Twoje życie leży teraz w rękach Neleka, zachcianki leżą w rękach Neleka. — Wstał i odwrócił się do Kerestyana. — Nie będzie tego tolerował. I powinnaś zdać sobie z tego sprawę. Logan rozplotła nogi i wstała, czując gotującą się w sobie wściekłość. — Nikt nie musi niczego tolerować. Jestem dorosła. Jeśli zdecyduję się wstrzyknąć coś do swojego ciała, to będzie to tylko i wyłącznie moja sprawa. Nie twoja, nie Kerestyana, ani nikogo innego. Kiedy Vouclade kompletnie ją zignorował, jakby nie spędziła ostatnich pół godziny na spokojnym odpowiadaniu na jego piorunujące pytania, zaczęła okrążać stół. Może jeśli stanie z nim twarzą w twarz, będzie bardziej skory do przyznania jej racji. Była w połowie drogi wokół ogromnego stołu, kiedy naprzeciwko niej pojawił się Kerestyan, blokując jej przejście. Próbowała go odepchnąć, ale zatrzymała się, gdy jego zimne palce zacisnęły się na jej ramieniu. — Puszczaj, Kerestyanie.

Spojrzał w dół na nią, w jego lśniących oczach widniały maleńki oznaki troski, których wcześniej nie zauważyła. — Przykro mi Logan. Nie mogę tego zrobić. — Jego głęboki głos brzmiał miękko i spokojnie. — Powinnaś wrócić do swojego pokoju. Logan próbowała się odsunąć, ale kiedy zdała sobie sprawę, że nie zamierza pozwolić jej odejść, zesztywniała i spojrzała prosto na niego. — Jedną rzeczą jest mówienie mi, że widziałam za dużo, i wzięcie mnie ze sobą, zanim nie zdecydujesz, co masz ze mną zrobić. Nie podoba mi się to, ale wiem, kiedy nie mogę czegoś skumać.. i w końcu się na to godzę. Jednak mówienie, co mogę i czego nie mogę robić z własnym ciałem, to już co innego! Jego palce się zacisnęły, wbijając się jeszcze głębiej, gdy rozbrzmiał za nimi głos Vouclade’a. — Może kiedy pewnego dnia nabierzesz do siebie nieco więcej szacunku, to zaczniesz też traktować swoje ciało z należytym szacunkiem. Była prawie pewna, że gdyby zmierzyć teraz poziom jej wkurzenia, Vouclade byłby złamany na pół. — Pierdol się! — Dzięki, ale nie skorzystam, Bones. Po tych wielu latach spędzonych na ulicy prochy prawdopodobnie nie były jedyną rzeczą, jaką wkładałaś w swoje wstrętne, ludzkie ciałko. — Logan próbowała wyrwać się z uścisku Kerestyana, gdy pomieszczenie zalał głos Odina. — Świetnie… wrócił Blaszak. Może te wszystkie pospawane graty, które masz na sobie, mają jakiś specjalny otwór, bym mogła wykopać z nich twoje dupsko i uwolnić cię z tego gówna, które nazywasz ubraniem! Wokół niej rozbrzmiało echo śmiechu Odina.

— Dobre sobie, Bones. Chyba mógłbym wykrzesać z siebie trochę więcej respektu dla ciebie. — Jego gruba głowa zniknęła tuż za zamrażalką. Zacisnęła zęby, kiedy Kerestyan przycisnął ją do swojego twardego ciała i przytknął usta do jej ucha. — Proszę. Nie chcę cię zmuszać, ale myślę, że najlepiej dla ciebie będzie, jeśli wrócisz do swojego pokoju. — Poczuła mrowienie w miejscu, gdzie jego zimny oddech stykał się z jej uchem. — Nie chcesz mnie zmuszać? — Skupiła się na swoim gniewie, byle tylko zmniejszyć wpływ jego wspaniałego zapachu i swojego dudniącego serca. — Odkąd cię poznałam, robisz tylko to. Jego ciało zesztywniało. — Robię wszystko, byś miała jak najwięcej swobody, a taka uprzejmość nie zdarza się zbyt często. — Jego szczęka napięła się przy jej policzku, przypominając teraz zimny głaz. — Nie zmuszaj mnie do podjęcia decyzji. Kerestyan puścił Logan, gdy próbowała się odsunąć, i patrzył za nią, jak znika w korytarzu z powiewającą na niej jego czarną bluzką. Jedyną oznaką tego, że znalazła się już w swoim pokoju, było kłapnięcie drzwiami, które powaliłoby niejedną ścianę. Nie tak chciał, by zakończyła się jej rozmowa z Voucladem. Spodziewał się, że na zakończenie będzie zirytowana jego chłodnym bratem, ale nie spodziewał się, że jej gniew będzie też skierowany na niego. — Nie potrzebuje terapii. Kerestyan odwrócił się i spojrzał na Vouclade’a. — Co? — Nie wykazuje żadnych objawów psychicznego uzależnienia. Jest zdolna, świetnie zdaje sobie sprawę z tego, że to, w jakim jest teraz stanie,

jest tylko i wyłącznie jej winą - i bierze za to pełną odpowiedzialność. Zgadzam się, że przeżyła jakąś traumę, ale radzę ci przycisnąć ją nieco bardziej, może uda ci się z niej coś wyciągnąć i dzięki temu może przestanie utrudniać sobie tym życie. — A jej obojętność? Vouclade posłał mu znudzone spojrzenie. — Wydaje się leżeć w jej naturze. Wyrażę się dosadniej, spędziła samotnie zbyt wiele lat i widziała i przeżyła wszystko, co najgorsze na tym świecie. Jej serce wciąż bije, wciąż potrzebuje tlenu i jedzenia napędzającego jej ciało, ale głęboko w sobie jest bardziej wampirem niż większość krążących po twoim mieście Świeżaków. — Poruszył się, by zająć swoje miejsce, jego usta wykrzywiły się w złośliwym uśmieszku. — Powiedz mi, kiedy ją znalazłeś, jak bardzo zagłębiłeś się w jej wspomnienia? — Nie za bardzo, tylko się o nie otarłem, by wybadać, jak długo wie o naszym gatunku. Gdy zdałem sobie sprawę, że to już dłuższy czas, wiedziałem, że szanse na skorygowanie są niewielkie. — Skorygowałeś więcej, niż ci się wydaje — powiedział Vouclade, brzmiąc na rozbawionego. — Przyglądając się baczniej jej wspomnieniom dotyczącym naszego gatunku, myślę, że warto, byś wiedział, że jest świetnym materiałem na twojego Świeżaka. Niektórzy z nich kompletnie ją zignorowali, gdy przerwała im pożywianie się. Wściekłość zalała wnętrzności Kerestyana, ale nie był pewny, co bardziej go rozwścieczyło. To, że Vouclade potajemnie dostał się do umysłu Logan; czy to, że najmłodsze wampiry w jego mieście okazały się być takimi ignorantami w związku z nakryciem ich przez człowieka. Niestety, ponieważ Vouclade był starszy, Kerestyan nie miał żadnych wątpliwości co do użycia przez niego na Logan magii krwi.

Musiał przyznać rację swojemu Sędziwemu bratu w sprawie debilnych Świeżaków i mieć nadzieję, że uzyska więcej odpowiedzi co do jej sytuacji. Wziął głęboki wdech, niepotrzebny wdech. — Czemu ją zignorowali, skoro nakryła ich na pożywianiu się? Czemu tego nie zgłosili albo nie poprosili kogoś o zajęcie się tą sytuacją, skoro sami nie mogli tego zrobić? Mam swój Organ Ścigania zajmujący się takimi sprawami. — Podejrzewam, że powodem niewykrycia jej przez tak długi czas jest siła bijąca z jej oczu. Po przejrzeniu jej wspomnień, jestem pewien, że twoje Świeżaki sądziły, że jest kolejną osobą przygotowującą się na wampira, albo że jest wiekowym Sługą. W końcu po tym, jak rzuciła w tę trójkę owocem, nie rzuciła się do ucieczki. Żaden Świeżak nie podejrzewał, że człowiek może być aż tak bezczelny. — Wow! — zawołał radośnie Odin. — Bones obrzuciła wampiry jedzeniem? Powinieneś wziąć ją na spotkanie z Ojcem. Kerestyan potarł twarz dłonią. — Nie sądzę, by był to dobry pomysł. — A ja tak — powiedział Vouclade. — Wykazuje wiele cech odpowiadających naszej krwi. Kerestyan

opuścił

dłoń

i

posłał

Voucladowi

piorunujące

spojrzenie. — Nie mówisz poważnie. Mam ci przypomnieć, jak Ojciec odnosi się do współczesnych ludzi? Vouclade wypuścił z siebie zirytowane westchnienie, znak, że jego cierpliwość wisiała na włosku. — Mówię poważnie, Kerestyanie. Logan jest inteligentna, bezpośrednia i żyje bardziej jak wieśniaczka niż jak współcześni ludzie. No i najważniejsza część, mimo że wpakowała się w

nałóg, wydaje się świetnie sobie z tym radzić. Nie wykazuje też żadnych oznak odrazy do naszego gatunku, ma instynkty przetrwania cechujące najmłodsze wampiry, ale też zdaje sobie sprawę, że czasami, by przetrwać, musi dopasować się do ogólnych zasad. Jestem pewien, że ma pięćdziesiąt procent szans na stanie się naszym nowym rodzeństwem. Kiedy Kerestyan walczył z samym sobą, by przerwać ten zadowolony ton Vouclade’a, Odin zaczął kaszleć, a następnie wybuchł głośnym śmiechem. — Ojciec jej nie przemieni. Może zamieni ją w Sługę. Ale na pewno nie położy na niej swoich kłów. — Spojrzał na Vouaclade’a, pukając się w czoło. — Oszalałeś. Śmiertelnie poważne spojrzenie Vouclade’a mówiło, że nie toleruje wyśmiewania go przez Odina. — Służenie Nelekom jest tak samo niebezpieczne, jak bycie Nelekiem. Muszę wzywać Alfreda, by wytłumaczył ci, dlaczego twój śmiech jest kompletnie nie na miejscu? Odin natychmiast zmiękł. — Do diabła, nie, on natychmiast skopie mi tyłek. — Dziękuję ci zatem za przedstawienie mojego punktu widzenia. — Voculade odwrócił się do Kerestyana, gdy skończył z Odinem. — Nie masz zamiaru jej zabijać, więc proponuję, byś zaczął odkażać jej ciało. Nie będzie wyglądać przychylnie, dopóki jej ciało nie pozbędzie się wszystkich toksyn. Kerestyan zacisnął mocno zęby. — Nie jestem pewien, czy to życie będzie do niej pasować. Już jest kompletnie odizolowana od ludzkości. Ciemność wywołuje najmroczniejszą bestię w jakimkolwiek charakterze,

egzystowanie jako w pełni rozwinięty wampir może ją tylko jeszcze bardziej zwyrodnić. Vouclade przymknął na chwilę oczy i wypuścił głębokie westchnienie, świadczące o tym, że jego cierpliwość właśnie się skończyła. — Oszczędź mi swoich uwag na temat jej człowieczeństwa. — Zadrwił. — Już na samym początku powinieneś odebrać jej życie, a zamiast tego przyprowadziłeś ją do swojego domu. A że się tak nie stanie… — spojrzał

na Kerestyana swoim wszystko wiedzącym

spojrzeniem —… udowodniłeś, gdy weszła do kuchni. — Odepchnął stół, by znaleźć się twarzą w twarz z Kerestyanem. — Na dodatek odsunęła zasłony. Mimo że świetnie zdaje sobie sprawę z tego, kim jesteśmy i że nie powinna była tego robić. A fakt, że znajduje się w twoim domu, niewiele ją powstrzymał. Jej pobyt tutaj tylko udowadnia, że nie zamierza też pobiec do mediów albo do ludzkich władz. Kerestyan wyprostował się do swoich pełnych rozmiarów i stawił czoła zastraszającemu spojrzeniu swojego brata. — Jestem świadom tego, co niesie ze sobą przygarnięcie jej do swojego domu, a co nie. Jestem Lordem Nowego Jorku, Voucladzie. — Więc zacznij działać jak on. — Warknął. — To jasne, że jesteś nią w

jakiś

sposób

zainteresowany,

a

naprawienie

jej

wspomnień

dotyczących wampirów może nieść ze sobą ogromne skutki. Pozostaje tylko jedna opcja, czy ci się to podoba, czy nie. Oczyść ją, wyjaśnij, jak o wiele groźniejsza mogłaby być jej sytuacja, i zabierz do prawdziwego Lorda Nelek. Jeśli będziemy mieć szczęście i zda test, mianuje ją Dzieckiem Nelek albo Sługą. Kerestyan starał się zachować spokój, gdy bestia w jego żołądku zatrzepotała, a purpura przyćmiła mu pole widzenia. To, że sam

rozumiał, że Logan musiała dostosować się do ludzkich zasad, nie oznacza, że jego Ojciec też zrozumie. — Dajesz jej tylko połowę szans. Co jeśli obleje? — Umrze, Kerestyanie. Ale winę za jej śmierć, tak czy siak, będziesz ponosił ty. Zgodziła się na degradację, życie na ulicy w kompletnej nędzy, na twoją decyzję. Tym samym ponosisz winę za to, że Świeżaki, które stworzyłeś, pozwoliły jej ingerować w czasie swojego pożywiania się. — Dźgnął go w pierś swoim wymizerniałym palcem. — Jesteś tak samo odpowiedzialny za sytuację Logan, jak i ona. — Każdego Świeżaka uważasz za ignoranta, Voucladzie. — Wyparował Kerestyan, gdy odepchnął od siebie palec brata. — Nigdy, za żadne skarby, nie podobało ci się miasto. Twoja opinia jest przestarzała, ograniczona - i właśnie dlatego zapełniłem miasto Świeżakami. Może i po części jestem odpowiedzialny za niepowodzenie Logan, ale nie zamierzam wszczynać masowego mordu na młodych wampirach tylko dlatego, że nie mogli zrobić za wiele w tej sytuacji, proste. Oczy Vouclade’a zapłonęły szarym ogniem. — Jesteś takim samym ignorantem jak twoje Świeżaki. — Ej, Panie Szalony Naukowcu, może się odpierdolisz i zostawisz mojego brata… — Odin nie miał szansy skończyć swojej kwestii, głównie dlatego, że Vouclade wyciągnął do niego swoją kościstą rękę i wyrwał mu język. Vouclade użył języka Odina do podkreślenia swoich słów. — Następnym razem, gdy będziesz się do mnie zwracać, ty infantylny marnotrawco krwi, wyjmę twój mózg na twoich oczach. — Odwrócił się z powrotem do Kerestyana. — Radziłbym poinformować Ojca o sytuacji Logan. Gdybym był na twoim miejscu, przygotowałbym

się na to spotkanie. — Po raz ostatni plując jadem, Vouclade zniknął w jednym podmuchu zimna. Kerestyan gapił się na pustą przestrzeń naprzeciwko siebie. Czasami najstarsi Nelekowie sprawiają więcej kłopotów, niż mógłby sobie wyobrazić. Pomimo swojej konsternacji Kerestyan mógł niewiele zrobić, by zmienić perspektywę postrzegania kogoś tak starego jak Vouclade. Odsuwając od siebie te myśli, wyjął ręcznik z szafki pod zlewem i rzucił go Odinowi. — Ile razy już ci to zrobił? Odin złapał ręcznik i wytarł strumyk krwi płynący z jego ust. — Miej ęcej az odniowo na ysiąc at. — Raz tygodniowo przez dziesięć tysięcy lat? — Kiedy Odin przytaknął, Kerestyan pokręcił głową. Tylko Odin nie potrafiłby wyciągnąć wniosków z tak długiej lekcji. — I jeszcze niczego się nie nauczyłeś? Odin lekko postukał się w usta, a następnie odrzucił głowę i wybuchnął śmiechem. — O. By uspokoić swoje nerwy, Kerestyan dołączył do brata, wybuchając gromkim śmiechem. Tak przyjazne zachowanie nie mogło jednak zmyć poczucia, że Vouclade miał rację co do decyzji, jakie podjął. Czuł do Logan coś więcej niż tylko niezaspokojoną ciekawość. Było coś w jej szczerości do bólu, coś, co bardzo sobie cenił, albo w niemożliwości przewidzenia, co zrobi czy powie w związku z jego gatunkiem. Niestety żadna z tych wspaniałych cech nie pomoże jej, kiedy nadejdzie dzień spotkania z Ojcem. Kerestyan oparł się o ladę, rozmyślając nad srebrzystymi liniami przecinającymi sufit. Vouclade wrócił już do zamku i nie było

wątpliwości, że rzucał gromy na stanowisko Lorda Nowego Jorku i sytuację Logan. A jeśli Vouclade wciąż nie był przekonany, jak bywało zazwyczaj, Kerestyan będzie ogromnym szczęściarzem, jeśli Ojciec nie pojawi się i nie zetrze Logan na małą plamkę. Potarł dłońmi twarz. Jak ma jej wytłumaczyć, że będzie musiała zrzec się kolejnej rzeczy w swoim życiu? Mimo że nie podobało mu się, że nadużywa narkotyków, szanował jej decyzję i gardził sobą za to, że musiał pozbawić ją kolejnego wyboru. Więc daj jej wybór…. Obniżył głowę, kiedy poczuł twardą rękę na swoim ramieniu, tylko po to, by znaleźć szczerzącego się do niego Odina. — Ystko dzie obrze. Lko ekaj. Kerestyan ledwo się powstrzymał, by nie odpowiedzieć na pocieszający gest brata. Po raz pierwszy w życiu miał nadzieję, że jego brat się nie myli.

Pięć Logan prześlizgnęła się przez drzwi sypialni i skierowała się korytarzem do kuchni. Nie miała pojęcia, co mogło okazać się tak zabawne, że przez ściany musiała słyszeć okrzyki i chóralne śmiechy, ale postanowiła to zlokalizować i dowiedzieć się, o co chodzi. Kiedy dotarła do końca korytarza, przykleiła się do ściany i zerknęła za róg. Odin, z jakimś gałganem przytkniętym do ust, wydawał z siebie dziwne dźwięki, podczas gdy Kerestyan z lekko błyszczącym wzrokiem kręcił czarną butelką wina, wkładając ją do urządzenia, którego nie rozpoznała. Przypominało ekskluzywną, posrebrzaną miskę, jednak zamiast zwężać się na dole, maszyna posiadała czarne gumowe nóżki, w których tkwiła butelka. Panel sterowania wskazywał 88.2, ale liczby bardzo szybko się zmieniały. Kiedy maszyna wydała z siebie głośne pipczenie, panel wskazywał już 99.0 i Kerestyan wyjął butelkę, pozbył się korka i wręczył ją Odinowi. — Ciepła wedle twojego gustu, Panie — zażartował Kerestyan z angielskim akcentem. Odin odsunął ręcznik z ust, wziął butelkę i z wielką radością owinął wokół niej usta, jak prostytutka, której płaci się pięć tysięcy dolarów za zrobienie loda jakiemuś znanemu sportowcowi.

Logan obserwowała tę scenę przez dobre kilka minut. To właśnie robili? Została odesłana do swojego pokoju aż do odwołania, żeby mogli rżeć jak idioci i nachlać się winem? Przynajmniej

to

nie

whiskey.

Zadrżała,

czując

lodowate

mrowienie przebiegające po jej kręgosłupie na przypomnienie sobie okrutnych wspomnień. Jako trzynastolatka nie była w stanie prawidłowo określić swoich uczuć do swojego ojca. Teraz, mając trzydzieści lat, jej zdolność do wyrażania swoich myśli jest zupełnie inna niż kiedyś. Wysunęła się zza rogu i skupiła wzrok na Kerestyanie. — To dlatego odesłałeś mnie do pokoju? Żebyście, ty i twój brat, mogli się najebać w kuchni? Cały dobry humor odpłynął z jego twarzy. — To nie tak, jak wygląda, Logan. Usta Odina oderwały się od butelki. — Up. Ie ak jk ąda. — Zamknął oczy na sekundkę, zamknął mocno usta i wysunął spomiędzy nich język, oblizując się. Z dzikim wzrokiem, jego głowa zakołysała się z boku na bok, zanim się wyprostował i uśmiechnął. — Achhh, o wiele lepiej. Logan stała przez chwilę w ciszy, gdy jej umysł próbował pojąć to, co właśnie zrobił. — Co to, do diabła, było? Ile tego wypiłeś? Odłożył butelkę na stół i zaczął nią kręcić. — Tylko jedną. Jest tak gównianie dobra, Dziecinko. Ignorując fakt, że nazwał ją innym przydomkiem niż Bones, chwyciła chwiejącą się na stole butelkę i przysunęła ją do ust. Jeśli to wino było tak dobre dla nich, to na pewno jej też będzie smakować.

Poza tym może jej ojciec miał rację. Może wszystkie odpowiedzi życia tkwią na dnie butelki. Zamykając oczy, otworzyła usta i pozwoliła wpłynąć cieczy do buzi. — Logan! — Zamknij się! Pozwól jej. To takie perwersyjne. Logan zmarszczyła nos, gdy posmakowała pierwszych kropli. Gorące i miedziane, nie musiała czekać długo, by odkryć, co to coś przypomina jej w smaku… Jak po uderzeniu w nos, tak właśnie to smakowało. Przełknęła gęstą ciecz, czekając chwilę, by się upewnić, że pozostanie w żołądku, i delikatnie odstawiła butelkę z powrotem na stół. — To było cholernie seksowne! Kerestyanie, wyjmuj kolejną butelkę! Otworzyła oczy i spojrzała na Odina, którego twarz świeciła się jak u gotyckiej wersji choinki bożonarodzeniowej. — Mogłeś mnie ostrzec. — I przegapić taki widok? — Postukał delikatnie palcem wierzchołek jej nosa. — O nie. Nie ma mowy. — Odsunął rękę i ostentacyjnie poklepał się po brzuchu. — Patrzenie na człowieka pijącego krew budzi moje najbardziej ekscytujące potwory. Chcesz więcej? — Twoje potwory? — Spojrzała na jego genitalia. — Proszę, powiedz mi, że ich nie nazwałeś. Odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się. — Nie. One mają bardziej okazałe imiona. — Poklepał swoje podbrzusze. — Mówię o swoich bestiach. Napędzają strach, o predatorskich wampirach we mnie. Wiesz, że zwierzęta pragną krwi i w

ten sposób zyskują siłę i kontrolę. Ale niektóre są też stare i trochę styrane i uwielbiają oglądać ludzi robiących coś, czego nie powinni robić. — Przysunął bliżej butelkę. — Jesteś pewna, że nie chcesz więcej? Logan oblizała usta, kiedy spojrzała na etykietkę. Nie smakowało to tak strasznie i musiała przyznać, że było w tym coś słodkiego, a zarazem pikantnego, ale przełykanie krwi sprawiało też, że odczuwała niewielkie mdłości. Popchnęła butelkę z powrotem do niego. — Nie, dzięki. Myślę, że jeden łyk na dzień z pewnością wystarczy. — Och, no dalej. Przyznaj się. Nie było tak źle. — Czy próbowałam gorszych rzeczy? Tak, miałam w ustach o wiele bardziej zgniłe i obrzydliwe świństwa, więc w porównaniu z nimi nie smakuje najgorzej. Ale jest też coś złego w staniu w niby wyglądającej na normalną kuchni i piciu krwi z dwoma wampirami. Logan potarła dłonią policzek. Oczywiście, jest też coś złego w staniu w kuchni z dwoma wampirami i rozprawianiu o tym. Wpatrywała się w ciemnoniebieskie płytki, gdy w dół jej kręgosłupa zaczęły przechodzić ciarki. Zdecydowanie było coś złego, gdy jeden z tych wampirów jest w pełni świadomy reakcji jej ciała bardziej, niż ona kiedykolwiek mogła je rozgryźć. Kiedy usłyszała ponowny śmiech Odina, spojrzała na niego w samą porę, by zobaczyć, jak macha ręką przed twarzą Kerestyana. — Kerestyanie, jesteś tam chłopie? Spojrzała na Kerestyana i skrzywiła się. Jego tęczówki były mieszanką szafiru i onyksu, lśniły jak najlepiej wypolerowane szkło. — Wszystko w porządku? — Podeszła bliżej niego. – Twoje oczy są prawie tak ciemne jak u Odina.

— Nic mi nie jest. — Sposób, w jaki jego usta uformowały ‘n’, sprawił, że przez krótką chwilą mogła dostrzec jego kły. Patrzyła na jego usta przez minutę, próbując przypomnieć sobie moment, w którym stała tak blisko niego w alei. Czy były wtedy widoczne? Czy zawsze są tak długie? Nie mogła sobie przypomnieć. Powolne, złośliwe odchrząknięcie Odina oderwało jej uwagę od Kerestyana. Uśmiechnął się dziko, nie prezentując jednak kłów. — Cóż, to chyba odpowiedni moment, bym sobie poszedł. Bones, twoje ubrania leżą w salonie, zapakowane w torbę. — Poklepał Kerestyana po plecach. — Zachowuj się, mój mały braciszku. — Wtedy, tak samo jak wcześniej, ulotnił się z pomieszczenia. Logan zamrugała kilka razy, a następnie odwróciła się do Kerestyana. — Czy wampiry w ogóle potrzebują samochodów? — Zależy od ich wieku. — I oto znów tu byli, jego usta błyszczały jak ostrze pod światłem stroboskopowym. Bardzo intrygujące. Pozwoliła sobie na małą wścibskość i przysunęła się nawet bliżej. — Czy mają na końcach jakieś otwory? Podniósł butelkę ze stołu i odwrócił się do niej plecami, wkładając ją do szufladki pod zlewem. — Czy co ma otwory? — Twoje kły, Lordzie Wampirów. Wsysasz krew jak przez słomkę? Jak to działa?

Oparł dłonie o kant zlewu, a wszystkie mięśnie jego pleców zdawały się w jednej chwili napiąć. — Nie, moje kły nie mają na końcach otworów. Logan odepchnęła się stopami i zajęła miejsce na jednym z taboretów stojących pośrodku wysepki. Usiadła i pochyliła się, opierając dłonie na siedzeniu pomiędzy swoimi nogami. — Więc jak to działa? Wydał z siebie głośne i zdecydowanie zirytowane westchnienie. — Po tym, jak ukąszę moją ofiarę, wsuwam kły w ranę i piję, póki nie poczuję się zaspokojony. Kiedy kończę, dotykam albo liżę rany, by się szybciej zagoiła. Człowiek idzie swoją drogą, a ja swoją. Koniec. Skrzywiła się. — To wszystko? Sprawiasz, że to brzmi tak… tak przedmiotowo. Myślałam, że pożywianie się jest dla wampirów czymś seksownym i uwodzicielskim. Jego ramiona ponownie zesztywniały. — A czy ty próbujesz nawiązać emocjonalną nić z każdą krową, którą zjadasz? — Tania wymówka. Ja nie mogę porozmawiać sobie z krową. — Zaśmiała się. — Chociaż, raz mi się zdarzyło. Jakaś krowa skończyła na plakacie na billboardzie i gadała do mnie tylko dlatego, że byłam pod wpływem grzybków. — Kiedy nie odebrał tego komentarza tak zabawnie jak ona, postanowiła kontynuować dalej. — Więc co robisz, by człowiek pozwolił ci się ugryźć? Wiedzą, że to robisz? Idziesz z nimi na randkę, czy wypatrujesz sobie jednego i szamasz go? Nagle się do niej odwrócił, jego ciemne oczy były przymrużone.

— Co chcesz, żebym ci powiedział, Logan? Że nakładam na siebie skórzane portki i idę do klubu wyrwać jakąś piękną kobietę? Że kiedy ją znajdę, czaję się w cieniu, póki moja starożytna krew nie przyprowadzi jej do mnie? Że kiedy to zrobię, bo zawsze to robię, zabieram ją do domu i pieprzę, dopóki nie dojdzie tak mocno, że ledwo będzie mogła złapać oddech? A na sekundę przed tym zanurzam kły w jej delikatnej szyi? Że kiedy jej ciało zaczyna drżeć i zatraca się w najintensywniejszym ze swoich doznań, smakuję każdej kropli jej orgazmu? Że kiedy mam już dość, to ją odprawiam? Czy to właśnie chciałaś, żebym ci powiedział? Logan otworzyła usta, a następnie je zamknęła, jej umysł przysłonił obraz skórzanych spodni, przytwierdzonych do siebie ciał i poplątanej satynowej pościeli. Jej uszy wciąż bębniły od usłyszenia po raz pierwszy z jego ust tak doniosłych słów i tak głębokiego tonu, którego użył. Nigdy nie słyszała, by coś brzmiało bardziej uwodzicielsko, tak cholernie kusząco. Woda. Potrzebuje mnóstwo zimnej wody, która mogłaby schłodzić wrzejący w niej ogień. Patrzyła, jak kąciki ust Kerestyana unoszą się powoli, gdy jego oczy powędrowały po jej szyi, a potem w dół do piersi. — Wygląda na to, że właśnie to chciałaś ode mnie usłyszeć. Założyła ręce na pierś. Co z tego, że czuła się tak, jakby jej sutki miały zaraz wyskoczyć z bluzki i wskoczyć prosto na niego? I naprawdę, czyja to była wina, że właśnie w tej chwili musiała nosić pachnące nim ubrania, bo nie miała się w co ubrać zaraz po tym, jak się wykąpała? Na pewno nie jej.

Mogła być oderwana od otaczającego ją świata, ale wciąż była kobietą z krwi i kości, a jej mózg miał jakieś dziwne połączenia nerwowe z jej ciałem. Przełknęła ogromną gulę w gardle. — Ja… cóż. — Przerwała, gdy się uśmiechnął i spojrzał za swoje ramię. — Powiedziałeś to celowo! Jesteś cholernym draniem. Ta mała przemowa była kompletnie niepotrzebna i bezcelowa. W ciągu jednego uderzenia jej serca jego uśmiech zamienił się w coś niebezpiecznego. — Sama oblizałaś usta po tym, jak skosztowałaś ludzkiej krwi i odstawiłaś butelkę na stół. — Podchodził do niej, mięśnie jego ud przyjemnie opinały się pod ciemnym materiałem spodni. — Nie zlizałaś wszystkiego. Logan uniosła rękę, by wytrzeć usta, ale podskoczyła, gdy Kerestyan złapał jej nadgarstek, zanim zdążyła ich choćby dosięgnąć. Wpatrywała się w jego oczy, gdy rozsunął jej uda swoimi własnymi. Serce dudniło jej w piersi. Och, nie, on chyba nie zamierza. On nie… Nachylił się, jego usta znajdowały się niebezpiecznie blisko jej. — Która to była część, Logan? — Gorąco jego oddechu i jego wilgotne usta łapały ją i zniewalały. — Część o ukąszeniu tak tobą wstrząsnęła… a może o pieprzeniu? Przeklęła w myślach swój przymus oddychania, kiedy jej usta wzięły głęboki, ostry wdech, bez którego z pewnością by tu teraz umarła. Jej uda zadrżały, gdy jego silny palec kreślił kółka na jej wciąż przyczepionym do piersi nadgarstku. O Panie, jak mogła oddychać będąc tak blisko niego?

Sapnęła, jej myśli powędrowały w tysiącach najróżniejszych kierunków, gdy pchnął jej ramię za plecy, zmuszając ją do wygięcia się w łuk. Jej sutki tylko jeszcze bardziej stwardniały, ocierając się o miękkość jej koszuli i o jego twardą klatkę piersiową. Ogień rozprzestrzenił się po jej skórze, gdy przytrzymując ręce do jej pleców, zaczął ssać jej górną wargę. Jęknęła, gdy jego ciepły język wślizgnął się do środka. Nie spieszył się, smakował ją czułym pocałunkiem, przez który drżały jej nogi. Jeśli to właśnie robił kobietom, z których się pożywiał, była pewna, że nigdy nie chodził głodny. — Sądzę… — powiedział cicho, podgryzając zębami jej dolną wargę — że chodziło o pieprzenie. — Z jego piersi wydobyło się głębokie warknięcie, gdy jej nogi podskoczyły w odpowiedzi na to niewiarygodne uczucie. — Ale sądzę, że na pewno jest też coś w gryzieniu. Zdradziecki, głośny i ochrypły krzyk wydobył się z jej gardła, gdy przesunął kłami wzdłuż jej wargi. Ogromnie gorąca pasja wybuchła w każdej komórce jej ciała, gdy te ostro zakończone punkciki otarły się o jej skórę. Słyszała w uszach nierówne dudnienie własnego serca. Wilgoć zgromadziła się między jej nogami w rekordowo szybkim czasie. Nie mogła powstrzymać się przed trzymaniem zamkniętych oczu, kiedy przetoczyło się przez nią ciepło. To było najintensywniejsze uczucie, jakie kiedykolwiek czuła. Najbardziej erotyczny moment, jakiego kiedykolwiek doświadczyła. Jednak, kiedy jego język prześlizgnął się miedzy jej ustami, przesuwając się i wirując wokół jej języka, poczuła coś bardziej delikatnego. Smakował dokładnie tak samo, jak pachniał. Pikantnie, ale i słodko. Niebiańsko i przyziemnie. Seksownie. Tak jak każdy mężczyzna powinien smakować, tylko że nieco ostrzej.

W pełni zatracona w jego zgrabnym języku ocierającym się o jej własny, Logan nie zauważyła nawet, że puścił jej nadgarstki, dopóki jego ciepłe dłonie nie naparły pomiędzy taboret a jej goły tyłek. Próba przypomnienia sobie, w którym dokładnie momencie poluzował sznureczek, była jedynie odległym wspomnieniem, kiedy przyciągnął ją z taboretu prosto do siebie. Pchnięcia jego języka były wszystkim, na czym mogła się skupić, gdy ją podniósł i upuścił spodnie na podłogę. Owijając nogi wokół jego bioder, wydała z siebie wygłodniały krzyk, gdy przycisnął ją plecami do zamrażarki. Zimny metal wręcz uderzał ją w skórę w momencie, gdy przystawił do niej napierającego na jego spodnie twardego kutasa. Musząc poczuć jego skórę, żar jego ciała przy swoim, pociągnęła za koszulę, rozrywając guziki, które odskakiwały na wszystkie strony. Wydał z siebie ochrypły śmiech, gdy jedne z nich uderzały o podłogę, a inne o sprzęty stojące w kuchni. Uśmiechnęła się na widok jego gołej klatki piersiowej. Ciemne włoski oplatały jego klatkę, schodząc w dół do jednej pojedynczej linii i falując pod jej zadowolonym spojrzeniem. Nie, z pewnością nie chodził głodny. Nawet za milion lat. Jego duże dłonie przysłoniły jej widoki na chwilę przed tym, jak chwycił jej koszulę i jednym płynnym ruchem rozdarł ją na samym środku. Jęknęła, gdy jego zręczne palce zaczęły torturować jej odkryte sutki. Przekręcanie ich, naciskanie i delikatnie podszczypywanie wywołało w niej przyjemny ból, którego nie czuła już od bardzo długiego czasu. — Teraz jesteśmy kwita. — Zaśmiał się, podgryzając jej wargi.

Uśmiechnęła się do niego. — To była twoja koszula. Trzymając się kurczowo jego ramion, zadrżała, gdy jego kciuk zataczał powolne koła wokół jej nabrzmiałych sutków, zanim pochylił głowę i wziął jednego w usta. Ciepły i mokry język podążał tą samą drogą, co wcześniej jego dłonie. Odrzuciła głowę do tyłu, poddając się znakomitemu uczuciu, które w niej narastało, gdy drażnił ją ustami i zębami, a później wziął się za drugi sutek. Ten facet zdecydowanie wiedział, co robił. Gdy utorował sobie szlak mokrymi pocałunkami w górę jej szyi, zsunęła dłonie w dół jego piersi, delektując się każdą krzywizną i wypukłością jego mięśni, tworzących niesamowity dołek pomiędzy jego mięśniami brzucha. Posiadał ciało, dla którego można było umrzeć, nic innego, jak tylko gładka skóra i mocno zarysowane mięśnie. Logan zadrżała, gdy kły Kerestyana potarły jej gardło. Całe jej ciało płonęło, żarząc się jeszcze bardziej za każdym razem, gdy jego usta znajdowały się na jej ciele. Jego głęboki pomruk zawibrował tuż przy jej szyi, zmuszając ją do znalezienia ostatniego oddzielającego ich guzika. Po odblokowaniu jego spodni, owinęła palce wokół grubej nasady jego twardego fiuta i uśmiechnęła się. Nie miał na sobie bielizny. Pogłaskała go, czując pulsowanie między nogami, zanim jeszcze ponownie ją pocałował. Poczuła ciarki wzdłuż całego kręgosłupa. Wzmacniając swój uścisk, została nagrodzona zwierzęcym warknięciem, gdy jego ciało ocierało się o jej. — Pragnę cię, Logan — wydyszał prosto w jej usta. Przygwoździł ją tymi swoimi namiętnymi, ciemnymi oczami, gdy jego kciuk ponownie zaczął torturować jej sutki. — Chcę cię posmakować. — Jęknęła, gdy przygryzł jej dolną wargę. — Pieprzyć cię… poczuć, jak dochodzisz.

Uśmiechnęła się. Znów te słowa, okręcające się wokół jego sprytnego języka w sposób, dzięki któremu wszystkie mięśnie w jej ciele drżały z podekscytowania. Kto by pomyślał, że Pan Sztywny i Stosowny okaże się takim świntuchem? Odchyliła głowę na bok, gdy jego usta torowały sobie drogę w miejsce, gdzie spotyka się jej szyja z ramieniem. — Ja też cię pragnę. Tutaj, teraz. Ponownie go pogłaskała, a następnie przytknęła główkę jego fiuta do swojej mokrej cipki, rozkoszując się tym, jak zadrżał od tego delikatnego kontaktu, kochając sposób, w jaki jej ciało pulsowało i zaciskało się, błagając o więcej. Chciała poczuć jego grubość w sobie, wić się pod wpływem dotyku jego silnego ciała i utonąć w każdej cząstce przyjemności, jaką mogą dać sobie nawzajem. Chciała krzyczeć dotąd, aż straciłaby głos. Słyszeć jego jęki, gdy wchodził w nią raz po raz, aż żadne z nich nie będzie w stanie się poruszyć. — Kerestyanie Neleku! Zarówno Logan, jak i Kerestyan zamarli, gdy po pomieszczeniu rozniósł się wkurzony głos, mogący nawet ożywić zmarłego. — Czy tak właśnie traktujesz swoich gości? Logan posłała mu niezręczny uśmiech, gdy Kerestyan wyprostował ramiona, zasłaniając jej widok wkurwionego psychopaty stojącego dobre dziesięć stóp za nimi. — Czego tu chcesz, Voucladzie? — Ciepły oddech Kerestyana owiał jej skórę, ale nie ośmieliła się ponownie uśmiechnąć.

Vouclade uniósł strzykawkę wypełnioną pomarańczową cieczą. — Wróciłem, żeby zaproponować ci lekarstwo, które mogłoby pomóc Logan w ciągu zaledwie kilku dni. Jednakże, biorąc pod uwagę to, jak się mają teraz sprawy, raczę sądzić, że raczej nie traktujesz jej sytuacji zbyt poważnie. — To nie tak — powiedział z warknięciem, które poczuła nawet na swojej skórze. Wzrok Vouclade’a zmrużył się na plecach Kerestyana. — Przeprowadź z nią odpowiednią rozmowę, Kerestyanie, a póki co zostawiam ci to. Logan zadrżała, gdy po pomieszczeniu przetoczył się mroźny powiew wiatru, kiedy kolejny związany z Kerestyanem wampir dosłownie rozpłynął się w powietrzu. — Przepraszam, Logan. Gdybym wiedział, że to nastąpi, trzymałbym się swojej połowy kuchni. — Jego cichy głos był zabarwiony humorem, ale wcale nie brzmiał na szczęśliwego. Ostrożnie zsunęła palce z jego penisa. — W porządku. — Wypuściła z

siebie niezadowolone i

niezaspokojone westchnienie. — Ale myślę, że powinieneś mnie odstawić na podłogę i wyjaśnić, co go aż tak bardzo wkurzyło. Dlaczego potrzebuję lekarstwa, by przetrwać następne kilka dni? Nie odpowiedział. Zamiast tego wycisnął na jej ustach delikatny pocałunek, a następnie posadził ją z powrotem na taborecie. Podczas gdy części jej podobał się ten delikatny gest, druga, dominująca część, nie akceptowała tego. To było zbyt delikatne, zbyt osobiste.

Seks to seks, namiętny seks był o niebo lepszy, ale ten pojedynczy intymny gest nie był czymś, czego oczekiwała. Nawet nie była w stanie go przewidzieć. Kiedy Kerestyan wciągnął i zapiął spodnie, a następnie podniósł z podłogi jej spodnie i podał je jej, Logan ześlizgnęła się z taboretu i próbowała zawiązać z powrotem koszulę, zanim znów się na niego wślizgnęła. Czy jej ciało było zadowolone? Jak cholera nie. Ale coś w sposobie, jak kąciki jego oczu się marszczyły, powiedziało jej, że przegapiła kilka znaczących informacji. Zachmurzyła się. — Co się dzieje? Przeczesał dłonią swoje lekko pofalowane włosy. — Twoje życie, jako więźnia, niedługo dobiegnie końca. Wyprostowała się nieco. — Serio? Pozwolisz mi odejść? Mięśnie jego szczęki znacznie stwardniały. — Nie. Twój los nie jest już w moich rękach. Ojciec, mężczyzna, który przemienił mnie w wampira, uczyni wszystkie honory. Przechyliła głowę na bok z lekkim rozczarowaniem, a gdy przyswoiła sobie tą informację, poczuła, że wywracają się jej wnętrzności. Nie wiedziała, czy jego ojciec był sprawiedliwym sędzią, czy nie, ale bardziej zdenerwował ją jego zmartwiony głos. — Nie spodziewasz się, że pójdzie najlepiej? Po raz pierwszy, odkąd go spotkała, spuścił wzrok. — Nie wiem… ale twoje ciało musi zostać uwolnione od heroiny, zanim będę mógł cię do niego zabrać. Nie toleruje żadnych zachowań autodestrukcyjnych. A jako takie będzie postrzegał właśnie twoje

zachowanie. Gdybym zabrał cię do niego teraz, zniszczyłby cię i zmusił mnie, bym go jeszcze poparł. Logan poczuła panikę w swoim coraz bardziej drżącym ciele. Schowała dłonie między nogi i chwyciła kant taboretu. Im większy czuła strach w żołądku, tym bardziej czuła piekący ból w gardle. Już raz próbowała rzucić; i poczuła wtedy okropnie przeszywający ból, który doprowadził ją do tego, że chciała umrzeć. Sama myśl, że musiałaby przejść przez to po raz kolejny, przerażała ją o wiele bardziej niż istnienie wampirów. Spojrzała w górę na Kerestyana. — Nie mogę tego zrobić. Nie chcę. Jego twarz stwardniała, jego spojrzenie było jak rozkaz. — Umrzesz, jeśli tego nie zrobisz. Zeskoczyła z taboretu, gdy górę wzięła nad nią wściekłość, która wręcz rozszarpywała ją od środka. — Kim, do diabła, jest twój ojciec, żeby decydować, kiedy powinnam oddychać, a kiedy nie? Co, do diabła, czyni go takim ważnym? Co jest, do diabła, z wami, wampirami, że ciągle chcecie decydować o moim życiu? — Wzięła głęboki wdech, gdy ściany przed nią zaczęły się rozmazywać. — Nie zrobię tego! — Najwyraźniej nie zdajesz sobie sprawy z powagi twojej sytuacji. —Mojej sytuacji? Mojej! — Walnęła dłońmi o blat. — W takim razie dlaczego to nie mnie ją wyjaśniasz? To przez ciebie tu utknęłam. — Dźgnęła go palcem. — To ty wpakowałeś mnie w tą pieprzoną sytuację.

Coś dziwnego błysnęło w jego oczach. — Może to i przeze mnie znalazłaś się w tej sytuacji… — jego kły się wydłużyły, gdy walnął się pięścią w pierś — ale tak jak ty, nie mam większego wyboru. — Chyba nie sądzisz, że w to uwierzę? Jesteś Lordem Nowego Jorku i nie masz wyboru? Zabiłeś trzy wampiry, nawet ich nie dotykając, i nie masz wyboru? — Nie, nie mam. Nie zamierzam nawet mieszać w twoim słabiutkim ludzkim móżdżku, wyjaśniając ci, kim jest mój Ojciec. W jego oczach wciąż jestem Dzieckiem. Nie mam innego wyboru, jak tylko go słuchać. Stworzył mnie. W chwili, w której skosztowałem jego krwi i zostałem przemieniony, zgodziłem się słuchać jego rozkazów. Od tego zależy również twoje życie. Ten mężczyzna w ogóle nie miał dla niej sensu. — A co, do diabła, to ma ze mną wspólnego? Zazgrzytał zębami, jakby nie mógł pojąć tego, że go nie rozumie. — Jego zasady nakazują, abym przestrzegał prawa Najstarszych wobec mojego gatunku. Najważniejsza jest Zasłona. Ukrywamy się przed ludźmi. Istnieją powody, dla których przez większość swojego życia nie miałaś pojęcia o istnieniu wampirów. Powody, dla których cała ludzka populacja nie wie, że żyjemy tuż obok. To wszystko? Westchnęła. — Co z tego, że wiem? Co ty, do diabła, sobie wyobrażasz? Że zamierzam uciec i wszystko wszystkim rozpowiedzieć? Tak dla twojej informacji, poza tym, że za pierwszym razem poszłam do glin, którzy, lekko mówiąc, pozbyli się mnie - nikomu nigdy więcej nie powiedziałam o tym, co widziałam. Nikt by mi nie uwierzył. — Zamknęła oczy, czując pulsujący ból w skroniach. — Wiesz co, tak bardzo, jak nie podoba mi się

myśl, że mógłbyś dostać się do mojego mózgu, to może jednak powinieneś spróbować wymazać to wszystko z mojej głowy. Wtedy oboje będziemy mogli wrócić do swoich spraw. — Tym razem to nie jest takie proste. Wiesz zbyt wiele o wampirach. Manipulacja ludzkim mózgiem, by zapomniał nawet o najmniejszej informacji na temat wampirów, wymaga nie lada precyzji. Usunięcie albo zmienienie tego, co wiesz, zwłaszcza teraz, mogłoby wyrządzić twojemu mózgu wiele nieodwracalnych szkód. Twoją jedyną opcją jest albo przemienienie się w wampira, albo w Sługę, który, jak sama nazwa mówi, ma służyć wampirom. Jednak nie mogę ci zaproponować podzielenia się z tobą krwią Neleków, zanim mój Ojciec się na to nie zgodzi. — Prr! — Otworzyła oczy i gapiła się na niego. — Co chcesz powiedzieć przez to, że moją jedyną opcją jest albo przemienienie się w wampira, albo w służącego? To właśnie miałeś na myśli, gdy czyściłeś inne aleje? A co jeśli nie chcę? Co jeśli chcę wrócić do swojego starego życia? Zrewanżował się jej spojrzeniem, jego twarz wyrażała złość i niedowierzanie. — Nie chcesz tego. Życie, które znałaś, skończyło się w chwili, gdy cię spotkałem. Żeby być okrutnie szczerym, powiem ci, że powinno się zakończyć w chwili, gdy dowiedziałaś się o istnieniu wampirów. Nie masz żadnego wyboru co do tego, kim się staniesz albo gdzie będziesz przebywać. Twoje życie się zmieniło, na zawsze. I musisz się z tym pogodzić. Logan znieruchomiała. Nigdy nie czuła się bardziej zła i sfrustrowana. Jak mógł tu stać i wmawiać jej, że nie ma żadnego wyboru i

kontroli nad własnym życiem? Jak mógł spodziewać się, że ot tak to zaakceptuje? Skrzyżowała ręce na piersi. — Nie. Poruszył się, stając naprzeciwko niej i pochylając się tak, że ich oczy znajdowały się na tej samej wysokości. — Posłuchaj mnie. — Jego oddech był zimny przy jej ustach. — Naruszyłaś naszą Zasłonę. Wampiry, bez względu na wiek, nie będą zbyt szczęśliwe, gdy się dowiedzą, że jakiś człowiek wie o ich istnieniu tak dużo. Nigdy nie powinnaś stać się świadkiem karmienia się wampirów. Nigdy nie powinnaś stać się świadkiem walki wampirów. Zabiłem wtedy trzech Świeżaków tylko dlatego, że naruszyli Zasłonę. Łazili z opuszczonymi kłami i sama widziałaś, co ich spotkało. Nie tylko… — Skończ z tą głupią Zasłoną! Łapię! — Przycisnęła palce do skroni, masując ją. — Jezu Chryste, jeśli to, że widziałam wampiry, było tak złe, to gdzie, do cholery, byłeś, gdy widziałam, jak pożywiają się ludźmi? Zrobiła kilka kroków do tyłu, gdy wypuścił z siebie zwierzęcy warkot. — W samym Nowym Jorku są setki wampirów. Byłabyś w stanie w tym samym czasie mieć oko na wszystkich? Byłabyś w stanie upewnić się, że każdy z nich nie żywi się bez twojego pozwolenia? Że nie robią czegoś, co leży w ich naturze? — Pytanie było czysto retoryczne, ale skoro tak bardzo cię to wkurzyło, to odpowiedź brzmi: nie. — Oparła dłonie o biodra. — Ale też nie mogłabym zniknąć tak w mgnieniu oka albo grzebać w ludzkim mózgu. Ale jeśli bym mogła, to jestem pewna, że z pewnością potrafiłabym mieć na oku setki ludzi.

Jego złowieszczy śmiech podniósł wszystkie włoski na jej karku. — To nie jest takie proste. Im częściej wampiry używają swojej mocy, tym więcej potrzebują krwi. Im więcej potrzebują krwi, tym częściej muszą się pożywiać. Im częściej muszą się pożywiać, tym bardziej ryzykują złamanie Zasłony. Gdybym miał używać swoich mocy tak często, jak mówisz, musiałbym wysuszać pięciu ludzi na dzień. A jeśli chciałbym oszczędzić ich życie, musiałbym znaleźć dwudziestu dodatkowych ludzi, z których mógłbym się napić. Gdybym się temu poddał, nigdy nie byłbym w stanie rządzić odpowiednio miastem. — Jego wzrok opadła na jej usta, a później na szyję. — Gdy dobrze sobie to przemyślisz, dojdziesz do wniosku, że byłbym zbyt zajęty przeżuwaniem ludzi. Ledwo przełknęła gulę tkwiącą w jej gardle, gdy w pełni wykorzystał swoje duże rozmiary i bardzo powoli zaczął do niej podchodzić. Jego rozerwana koszula wisiała otwarta, dając jej widoki na każdą część jego umięśnionej klaty, która lekko falowała, gdy był coraz bliżej. Wyglądał nieco mrocznie, jak martwy niezniszczalny wampir, którym był i który teraz przesuwał językiem po swoich kłach. Coś w jego wyglądzie wywoływało w niej dreszcz… Nie. Nie patrz. Logan zacisnęła mocno powieki. Doskonale wiedziała, co próbował zrobić, i walczyła o to, by nie zostać jeszcze bardziej przez niego uziemioną. Zadrżała, gdy jego gorący oddech owiał jej ucho w tej samej chwili, gdy otoczyło ją ciepło jego ciała. Dlaczego w jednej chwili był taki ciepły, a w drugiej zimny, nie wiedziała, ale w tym momencie czuła jedynie żar bijący z jego ciała. — Zamierzam wytłumaczyć ci to tylko raz, więc sugeruję, byś słuchała uważnie. Może i jestem silny, ale nie jestem w stanie być w tym samym czasie w kilku różnych miejscach. Mimo tego, co sądzisz, bardzo staram się strzec tego miasta od chwili, gdy tylko zaczęło należeć do

mnie. Ale czego nie mogę kontrolować, to kogoś takiego jak ty. Kogoś, kto jest tak obojętny. To nie tylko moja wina, że znalazłaś się w tej sytuacji. Jesteś tutaj, bo Świeżaki z alei wzięły cię za Sługę. Jak myślisz, dlaczego zapytali cię, czyją jesteś Kukłą? Kukła to termin oznaczający młodsze sługi. Logan otworzyła oczy i zrobiła krok wstecz. — Więc teraz myślisz, że część tego jest moją winą? Jego usta rozciągnęły się w niesamowitym uśmiechu. — Nie myślę. Ja to wiem. Celowo zacisnęła dłonie w pięści, gdy rozprzestrzeniła się przez nią ochota poczucia jego kłów w sobie. — Jak, do cholery, to odkryłeś? Skrzyżował swoje silne ramiona na klatce piersiowej. — Gdy natykałaś się na pożywiające się wampiry, jak wiele razy interweniowałaś w imieniu ludzi? — W ogóle. Dlaczego miałabym? Rozluźnił ramiona. — Dlaczego nie? Rzuciła mu gniewne spojrzenie. — Bo jeśli jakaś dziwka jest na tyle głupia, żeby poleźć za jakąś pałą w dół alei tylko za pięćdziesiąt dolców i dać się wysuszyć, to tylko i wyłącznie jej sprawa. Jeśli włóczęga jest tak zalany, że wywala się co krok i nawet się nie broni, to tylko i wyłącznie jego sprawa. Nikt nie przystawiał im pistoletów do głów. Wszyscy musieli stanąć w obliczu konsekwencji za podjęte przez siebie decyzje. Więc dlaczego miałoby być inaczej?

Zrobił kilka kroków wstecz, trzymając swoje muskularne ręce po bokach ciała. — Może najpierw dostrzeż konsekwencje swoich samolubnych wyborów. Jesteś tu z powodu tego, co robiłaś. Tych samych decyzji, które podjęłaś i przez które masz w oczach taki dystans. A teraz musisz stawić czoła końcowej konsekwencji. — Uniósł swoją lewą dłoń. — Heroina… — a potem rzucił okiem na prawą rękę —… albo życie. — Opuścił ramiona, gdy w jego oczach przez chwilę błysnęła troska. — Mógłbym zdecydować za ciebie. Mógłbym zmanipulować twój umysł i sprawić, że uwierzysz, że zrezygnowanie z hery będzie twoją własną decyzją, ale obiecałem ci, że podejmiesz ją sama. Odwróciła się, przyglądając się urządzeniu, w którym umieszczało się butelki z krwią. Może jej samolubne decyzji doprowadziły ją do tego położenia. Ale zastanawiała się, czy inni ludzie wokół niej troszczyli się o siebie bardziej niż ona sama; nie pożywiała się z nikogo, nie czuła żadnej skruchy, by przeprosić. Nie zamierzała przepraszać za to, kim się stała, i poza jedną akcją w wieku trzynastu lat, nie zmieniłaby w swoim życiu niczego. To było jej życie i zanim go spotkała, wierzyła w swoje własne teorie. Nie była święta, nie zawsze zachowywała się wzorowo wobec mieszkańców miasta. I nigdy nie będzie. Odwracając się z powrotem do Kerestyana, Logan przybrała na twarz uśmiech. — Upewnijmy się, czy dobrze zrozumiałam. Powinnam się pozbyć toksyn, byś mógł zabrać mnie do swojego ojca, który zdecyduje, czy będę żyła, czy umrę. Ale nawet jeśli w chwili spotkania z nim będę czysta, to i tak może mnie zabić?

Zmrużył oczy, nie będąc zbyt zadowolony z jej rozbawienia pomieszanego z sarkazmem. — To on decyduje, kto jest godzien jego krwi. Mimo że moja krew może uczynić cię nieśmiertelną, to wciąż należy do niego, w końcu to jego nazwisko. Nie spodziewam się, że zrozumiesz, ale nazwisko Nelek jest dość znaczące w świecie wampirów. Gdy tylko zdecydujesz się pozbyć tych chemikaliów, sama przekonasz się, o czym mówię. — Czy on jest czymś w rodzaju wampirzego gliny? Jest jakimś odwiecznym, nieznanym członkiem D.A.R.E1.? — Przekręciła oczami. — Już nie mogę się doczekać, by go poznać. Brzmi jak jakaś szycha. Powiedz mi, czy ma też aureolę? W powietrzu można było wyczuć coś dziwnego, gdy jego oczy niemal całkowicie pochłonęły się w mroku. — Moc znajduje się w krwi. Czy chciałabyś, Logan, podarować swoją

moc

jakiemuś

przypadkowemu

ćpunowi?

—

Kiedy

nie

odpowiedziała, naparł do przodu i chwycił jej nadgarstki, zanim miała szansę zareagować. — Chciałabyś? Mrugnęła, gdy poczuła ból w ramieniu. Odpowiedź była dosadnie oczywista, ale coś podpowiadało jej, że nie będzie usatysfakcjonowany, dopóki nie usłyszy jej na własne uszy. Zmusiła się, by powiedzieć przez zęby: — Nie. Puścił ją nagle, jakby była toksyczna. — Więc nie utrudniaj tego jeszcze bardziej. Wcale tego nie chciałem. Znam swojego Ojca i to jest jedyne żądanie, które musisz 1

amerykański program dla dzieci dający im mądrości życiowe, dzięki którym mogą uniknąć narkotyków, gangów, przemocy.

spełnić, zanim cię do niego zabiorę. Nie mam wątpliwości, że zmusił Vouclade’a, by tu wrócił i cię oczyścił. Logan gapiła się na niego, nie wiedząc nawet, jak odpowiedzieć na ten ostatni komentarz. Czy ta kreatura pozwoli jej kiedyś zrobić coś po swojemu? — Nie potrzebuję niczyjej pomocy, by się oczyścić. Już raz to zrobiłam, zrobię i kolejny raz. — Zanim zdążył wybuchnąć kolejnym napadem szału, obeszła go i skierowała się korytarzem do swojego pokoju. Zanim jednak dosięgła klamki, odwróciła się i spojrzała na niego. — Ty, twój brat i wasz szlachetny Tatuś możecie nie wiedzieć o mnie zbyt wiele, ale mój słabiutki ludzki móżdżek jest w stanie pojąć o wiele więcej, niż jesteś w stanie to sobie wyobrazić. W ciągu jednego krótkiego oddechu twarz Kerestyana zamieniła się w ten sam zimny głaz, jak gdy widziała go po raz pierwszy w alei. — Mam czterdziestu sześciu braci i sióstr i żadne z nich nie ma mniej niż pięć tysięcy lat. Minęło już ponad sześćset lat, odkąd mój Ojciec uznał ludzi na tyle godnych, by mogli choćby służyć Nelekom. Mam nadzieję, że jesteś to w stanie pojąć, bo czy mi się to podoba, czy nie, ten szlachetny mężczyzna trzyma w swoich rękach twoją przyszłość..

Sześć — Nic jej nie jest? Kerestyan skinął do swojej siostry Trinity, gdy położył duże steki na skwierczącym grillu. — Tak mi się wydaje. — Uśmiechnął się, gdy pochyliła się nad grillem i doprawiła mięso pieprzem. — Będzie spała jakieś trzy godziny. — Co się stało? — Przecież wiesz. — Zacisnął zęby. — Z tego, co mówił Alfred, Vouclade ledwo postawił nogę w zamku, a już zaczął o wszystkim rozgadywać. Trinity przewróciła swoimi czarnymi oczami. — Nie chodzi mi o wasze baraszkowanie przy zamrażarce, co swoją drogą było bardzo seksownym posunięciem z twojej strony. Bardziej mnie interesuje to, jak zareagowała, gdy powiedziałeś jej o spotkaniu z Ojcem. Powoli pokręcił głową. Tylko Trinity potrafiła sprowadzić jakieś „seksowne posunięcie” do wcześniejszej sytuacji. Jednak biorąc pod uwagę, że stała się Nelekiem za sprawą jej ujmującego i pomyślnego najstarszego znanego mężczyznom zawodu, to wcale nie był zaskoczony. Wyciągnął rękę i chwycił pieprzniczkę, którą wcześniej odłożyła na blat, zanim zdecydował się odpowiedzieć na pytanie.

— Próbowałem przedstawić powody, dla których powinna rzucić swój nawyk, ale dyskusja zamieniła się w sprzeczkę, a ona tylko się wściekła. — Jeden kącik jego ust uniósł się w zrozumieniu — Jak jakaś żmija. Rubinowe usta Trinity wykręciły się w uśmiechu. — Nie jest przecież jedną z próbówek z laboratorium Vouclade’a, K. Daj swojej żmii trochę czasu. Wciąż jest człowiekiem i pewnie w tej chwili jest cholernie przerażona. — Wyjęła zielone jabłko z miski naprzeciwko siebie i pomachała nim pod nosem. — Zapomniałeś już, jak się czułeś, gdy zabrano cię do Ojca? Kerestyan wyjął srebrne szczypce z szuflady i sprawdził stek. Pamiętał dzień, w którym Ojciec przybliżył mu szczegółowe informacje, ale nie czuł nic zbliżonego do strachu. — Nie bałem się go. — Serio? Ja byłam przerażona. — Zacmokała językiem chwilę przed tym, jak okrążyła ladę, wyrywając rzecz z jego dłoni i usuwając go sobie z drogi jednym kuksańcem biodra. — Dziesięć tysięcy lat, a ty wciąż nie wiesz, jak obchodzić się ze swoim mięsem. Przesunął się, by z chęcią zająć miejsce Trinity, wiedząc, że ona nigdy nie oddaje swojego miejsca bez walki. I szczerze mówiąc, miał dość walk z kobietami jak na jeden dzień. — Zapewniam cię, że jestem kimś więcej niż ekspertem. Po prostu nie przygotowywałem dla nikogo posiłku, odkąd się urodziłaś. Przerzuciła swoje długie czarne włosy za ramię, niedowierzanie wkradło się do jej już i tak ciemnych oczu. — Mam sześć tysięcy lat, K. — Wiem.

Pokręciła głową, gdy przerzucała stek. — Moja rada. — Jej twarz rozciągnęła się w zadowolonym uśmieszku. — Przestań ssać buteleczkę i może w końcu naucz się gotować. — Moje żywieniowe preferencje nie mają nic wspólnego z umiejętnościami przygotowania posiłku. Stanęła na palcach i zaczęła otwierać i zamykać szafki. — Na pewno. Kiedy ostatni raz wyszedłeś na miasto i zapolowałeś? — Pół roku temu. Czego szukasz? — Przypraw. Gdzie leżą? Przesunął się na taborecie. Nie miał pojęcia, gdzie leżą przyprawy, ale nie zamierzał jej się do tego przyznać. Nigdy nie pozwoliłaby mu o tym zapomnieć. — Alfred wyposażył moją kuchnię tak samo, jak tę, którą ma w zamku. Odin musiał coś poprzestawiać, ale wszystko powinno gdzieś być. Przez chwilę przyglądała się pomieszczeniu i po chwili otworzyła podwójne dolne drzwiczki szafki, przeszukując jej zawartość. Rzędy małych, etykietowanych butelek pokrywały półki, było tylko kilka nieoznaczonych, kilka paczek i szklanych pojemników. — Słodko! — Wyjęła jedną nieoznakowaną butelkę i powąchała ją. — Masz tu najstarsze zioła. Nie mam nawet połowy z nich, a teraz nie dość, że wiem, gdzie one są, to mogę je jeszcze wykorzystać. Skrzywił się. — Nie możesz sobie po prostu dać spokoju, co? Trinity uśmiechnęła się do niego przez ramię, zanim powróciła do przyrządzania steku.

— Nie ma szans. I nie mam zamiaru dać sobie spokoju z tym, że ostatnim razem polowałeś aż pół roku temu. Wiesz, większość wampirów poluje dwa razy w tygodniu. Zużywasz więcej butelek, niż gdybyś napił się z Szyj. Dzięki Szyjom przekonałbyś się, jak rozwinął się świat. I w końcu poczułbyś się zaspokojony i mógłbyś poskromić drzemiącą w tobie bestię. — Odwróciła się, trzymając w rękach trzy butelki i wymachując nimi na wszystkie strony. — Szyje dałyby ci motywację do zapamiętania, jak porządnie przygotować wspaniałe nowojorskie steki! Kerestyan uniósł brew na jej ożywione ruchy. — Myślę, że spędzasz zbyt dużo czasu z Odinem. Zaśmiała się, ale to nie powstrzymało jej od udoskonalania posiłku. — Myślę, że spędzasz za mało czasu z Odinem. Nie jestem głupia. Wiem, że jedynym powodem, dla którego trzymasz tu jedzenie, jest on i Alfred. Gdyby tak nie było, Logan by głodowała i nie miałaby jak podcierać tyłka, bo by go nawet nie miała. Zesztywniał na jej obelgę. Może i jest bardziej odseparowany od ludzi niż Odin, mniej dostosowany do ich wciąż unowocześnianego życia, ale to nie znaczy, że przestał pamiętać o ich potrzebach. — To nieprawda. — Proszę cię. Dopóki twój system trawienny nie zacząłby działać ponownie, nigdy nie pomyślałbyś o kupieniu papieru. I odkąd nie widziałam w twoich ustach choćby kawałka gumy, wiem, że nie jesz. — Uniosła rękę, gdy otworzył usta, żeby zaprzeczyć. — Jeśli nic z tego, co powiedziałam, nie jest prawdą, nie dzwoniłbyś po Alfreda, a ja nie musiałabym robić za smażalnię steków i dostawcę wódki.

Miała rację, ale tylko dlatego, że na horyzoncie wciąż świeciło słońce, no i nie mógł przecież od tak pójść sobie do rzeźnika. — Po raz kolejny dziękuję, że je przyniosłaś. Ale powodem, dla którego nie jem ludzkiego jedzenia, jest to, że nie jestem zbyt chętny jego późniejszemu zwracaniu. Powiedziałbym nawet, że jest to obrzydliwe. — Lecąc w dół, smakuje tak samo, jak gdy podchodzi do góry. Chyba że zapomnisz się na tydzień albo dwa. Wtedy nie jest to przyjemne. — Spojrzała na niego jednym z tych swoich feministycznych spojrzeń, które mówiło mu, że była ponad niego. — Ale wracając do tematu, spędzanie więcej czasu z Odinem mogłoby ci się przysłużyć. Uwielbia cię, K. Nigdy nie widziałam, żeby troszczył się o kogoś tak bardzo jak o ciebie. Kerestyan wziął głęboki wdech. Kiedy w końcu udało mu się zaakceptować opiekuńcze instynkty brata, pragnął również, by w końcu zrozumiał, że to nie było potrzebne. — Obudził się? — Obudzony i ponownie uzbrojony. — Parsknęła. — Ale nie wygląda na zbyt szczęśliwego obozowicza. Nie wiem, dlaczego wciąż zaczepia Vouclade’a. Jakby nie stracił już wystarczająco dużo części ciała. Kerestyan często zastanawiał się nad tym samym. Usłyszał krótkie podsumowanie kilku ostatnich dni, gdy zażądał od Alfreda steków, ale jego streszczenie było proste i krótkie, mówiące, że Odin ciągle atakuje Vouclade’a. Nic więcej, nic mniej. — Wiesz, co się wydarzyło dzisiaj? Skrzywiła się. — Pomiędzy Vouclade’m a Odin’em? — Tak. Alfred nie był dość szczegółowy.

Przerzuciła stek na drugi bok i odłożyła szczypce. — Zakładam, że kiedy Vouclade tu dzisiaj wparował i zobaczył ciebie w… nazwijmy to „kompromitującą sytuacją”, jak burza wpadł z powrotem do komnat Ojca. Wrzeszczał coś o naruszeniu przez ciebie praw przyzwoitości Neleków, no i sam zresztą wiesz, jaki on jest. Usłyszał go Odin i żeby oszczędzić ci dalszej krwawej historyjki, skończyło się na tym, że Odin sprzeciwił się Voucladowi. Potarł dłońmi oczy. — Proszę, powiedz mi, że nie byli w komnatach Ojca, gdy zaczęli walczyć. Zaśmiała się głośno i złośliwe. — Oczywiście, że byli. V urwał Odinowi rękę. Odin przekopał V przez cały pokój. Ojciec wcielił się w arbitra i odesłał dzieciaczki do swoich pokoi. V cicho wymaszerował do swojego pokoju, ale Odin nie był ani cichy, ani zadowolony. Nie był przygnębiony zbyt długo, jeśli to poprawi ci humor. Kerestyan opuścił rękę i pchnął solniczkę przez cały blat, wsłuchując się w nudny odgłos skrobania. — Poczułbym się lepiej, gdyby w końcu zdał sobie sprawę, że nie potrzebuję, by robił za moją pierwszą tarczę. — Ciężko się pozbyć starych nawyków, K. — Uniósł wzrok, by zobaczyć, jak go obserwuje, ale po chwili odwróciła się i położyła talerz na ladzie. — Wiem, że mówiłam to już tysiące razy, ale wy dwaj jesteście jak dzień i noc. Podobało ci się to, gdy byliście dziećmi? Skinął głową. — Zawsze byłem tym poważniejszym.

— Czy ja śnię? Kerestyan obrócił się, gdy cichy głos Logan dotarł do jego uszu. Stała w progu na korytarzu z błyszczącym wzrokiem, była ubrana w dżinsy i niebieską, marynarską bluzkę z długimi rękawami, którą zrobił dla niej Odin, obie rzeczy pasowały idealnie. Odchyliła głowę do tyłu i wciągnęła powietrze. — Proszę, powiedzcie, że jeden jest dla mnie. Mogłam poczuć go w swoim pokoju i wygląda na to, że swoją śliną utworzyłam szlak przez cały korytarz. Kerestyan wyciągnął taboret obok siebie, gdy Trinity położyła talerz na ladzie. Na szczęcie Logan przyjęła ze spokojem jego ofertę, która miała być cichymi przeprosinami. — To wszystko jest twoje. Jej oczy rozbłysły z zachwytu. — Serio? Skinął głową. — Będzie więcej, jeśli namówisz Trinity na gotowanie. Trinity rozłożyła nóż i widelec na serwetce i położyła je obok talerza. Uśmiechnęła się do Logan, jej oczy przesunęły się powoli po jej długim, pochylonym ciele. — Jestem Trinity, młodsza siostra Kerestyana. Nie jestem kłopotliwa, więc wszystko, co musisz zrobić, to poprosić. Kerestyan odetchnął głęboko, gdy poczuł ciepłą rękę Logan zsuwającą się po jego ramieniu, gdy zajmowała taboret obok niego. Przygładziła fałdki bluzki wystające na jego ramieniu, zanim popatrzyła

na swoją rękę, zmarszczyła nos, a następnie wycofała się, kładąc dłonie na kolanach. Albo nie spodobała jej się koszula, którą założył na siebie w zamian za poprzednią, którą rozerwała, albo była niezadowolona ze swojego śmiałego gestu. Jaki by nie był powód, szybko się poprawiła, jej zielone oczy błyszczały jak u dziecka patrzącego na lody, gdy odwzajemniała uśmiech Trinity. — Cholera, mogłabym nawet paść na kolana i błagać o więcej. Po napełnieniu szklanki wodą i postawieniu jej obok talerza, Kerestyan nie mógł nie zauważyć, z jaką intensywnością Trinity wpatrywała się w Logan, gdy ta kroiła stek i powoli umieściła kawałek w swoich ustach. A kiedy jęknęła z aprobatą, to Trininity była osobą, która zadrżała. Trnity pochyliła się przez ladę do Logan, dając jej widok na wystające piersi z jej czerwonego, sznurowanego gorsetu. — W żaden sposób nie sprzeciwiłabym się, gdybyś padła przede mną na kolana, a nawet z wielką chęcią odwzajemniłabym przysługę. Kiedy Logan uniosła jedną brew, Kerestyan poczuł, że to on powinien coś dodać i wytłumaczyć całą sytuację. — Trinisty jest biseksualna, Logan. Wzięła łyk wody, a następnie zacmokała. — Otóż to, Kerestyanie. Zauważyłam to, gdy zaczęła się gapić na mojej cycki w chwili, gdy tylko weszłam do pokoju. — Uśmiechnęła się, gdy kroiła resztę steku na małe kawałeczki. — A że sama nie powiedziała mi tego z grzeczności, w zamian za ziemniaki i śmietankę mogę dać jej pomacać jednego.

Zarówno Kerestyan, jak i Trinity zaczęli się śmiać, ale to Trinity ucichła jako pierwsza. Podniosła jabłko, które wcześniej wąchała, i urwała ogonek. — Nie przeszkadza ci moja orientacja? Logan wzruszyła ramionami. — Nie. Wydaje mi się, że wszystkie wampiry są biseksualne, mniej lub bardziej. Po sposobie, w jaki Trinity odchyliła głowę, było jasne, że znalazła coś zabawnego w komentarzu Logan. Wskazała na niego i uderzyła dłońmi o ladę. — Co ty i twój brat zrobiliście, że uważa was za gejów? Kerestyan już zamierzał odpowiedzieć, ale powstrzymał się, kiedy widelec Logan uderzył o talerz, a ona spojrzała na Trinity. — Nic nie zrobili. Mądrych wampirów nie obchodzi, czy ich krew pochodzi od kobiety czy od mężczyzny. — Wskazała na jabłko, które trzymała Trinity. — Jeśli jedyną rzeczą, jaką mogłabym jeść, byłyby jabłka i wolałabym czerwone, a w całym sklepie byłyby tylko zielone zamierzałabym zjeść to zielone. To też w końcu jabłko. Dziwne i nieoczekiwane ciepło rozprzestrzeniło się po krwi Kerestyana. Czyżby Logan właśnie go broniła? Na nieszczęście, jego uczucie się ochłodziły, gdy Trinity się uśmiechnęła, po pierwsze z uznania dla ludzkiej formy Logan, które wyblakło w porównaniu do czegoś o sto razy niebezpieczniejszego… Jej egzotyczne oczy błyszczały bardzo ciemnym i bardzo starym podziwem.

— Jesteś zdecydowanie jedną z tych, Logan. Tylko nieliczni, powtarzam, nieliczni ludzie postrzegają sprawy w ten sposób. Nawet większość młodych wampirów nie potrafi tego dostrzec. Logan chwyciła widelec i ponownie zaczęła kroić stek. — Cóż, im dłużej tu jestem, tym częściej słyszę, jak bardzo jestem nieludzka. — Uśmiechnęła się psotnie i spojrzała na niego kątem oka. — Jednak przypuszczam, że to lepsze niż bycie moralnym bankrutem. Odwzajemnił jej uśmiech. — Mówiłem ci, że nie jestem pozbawiony uczuć. — A ja tak. I cieszę się, że mogę się do tego przyznać. — Wtrąciła Trinity. Odchyliła głowę i spojrzała na sufit. — Nie jestem nawet pewna, czy urodziłam się z czymś takim jak moralność. — Widzisz — powiedziała Logan, wskazując na jego siostrę. — Ona przynajmniej potrafi się do tego przyznać. Roześmiał się na to. — Trinity Nelek jest wzorem wampira, no, chyba że facet albo kobieta stojąca za nią wykrzykuje jej imię w ekstazie. Pełne usta Trinity rozciągnęły się w uśmiechu. — Bardzo dobrze, K. W tym jednym twój brat byłby z ciebie bardzo dumny. — Nie powinieneś się w tej sprawie wypowiadać, Wampirzy Lordzie. — Odcięła się Logan. — Miałeś mnie półnagą i przygwożdżoną do zamrażarki, a nie znasz nawet mojego nazwiska. Kerestyan

wciągnął

długi,

uspokajający

oddech.

Gdyby

niepotrzebny głośny i długi śmiech mógł zabijać wampiry, Trinity padłaby na miejscu. Ale gdy nagle przestała i zesztywniała, narzucając na

twarz maskę spokoju, spokój, którego szukał, nagle umknął. Trinity rozmawiała z kimś za pomocą telepatii, mógł to wyczuć, ale tylko jedna osoba mogła sprawić, że tak zesztywniała. Trinity podgryzała swoją dolną wargę. — Chcesz jeszcze jednego steka, Logan? Muszę wyjść, ale będę szczęśliwa, mogąc przedtem coś dla ciebie ugotować. — W tym samym czasie, w którym mówiła do Logan, Kerestyan poczuł w swojej głowie intruza. „K, to był Ojciec. Zażądał, żebym wróciła do zamku. Kazał mi również, żebym przekazała ci, że spodziewa się Logan w ciągu dwóch najbliższych dni”. Panika uderzyła w Kerestyana, jak zimne powietrze. „Co? Dwa dni? Proces oczyszczania zajmie więcej niż dwa dni! Dlaczego sam, do diabła, mi tego nie powiedział?” — Nie, dzięki — odpowiedziała Logan. — Ostatnio miałam małą lekcję, żeby nie napychać swojego brzucha jedzeniem, zwłaszcza gdy nie robię tego regularnie. Dziękuję za przygotowanie tego jednego. — Nie ma za co. Potrzebujesz innych smakołyków? Czegoś, na widok czego ślinisz się tak bardzo, jak na widok samego steka? „Nie wiem, K. W zależności od tego, co powiedział mu V, jest pewnie nieźle wkurwiony. Co na pewno wiem, to to, że nie chciałabym mu się przeciwstawić. Jeśli to zrobisz, nawet jeśli weźmie ją za rozsądną kandydatkę na stanie się Sługą, albo i kimś więcej, skopie jej dupę tylko po to, żeby cię ukarać. Wiesz to.” „Równie dobrze zabije ją, gdy zabiorę ją do niego z heroiną płynącą w jej żyłach!”

— Naprawdę nie jestem wybredna. Będę zadowolona, jeśli tylko będzie czyste. — Jasne, pamiętam te dni. A właśnie, mogłabym prosić cię na minutkę na osobności? Chciałabym podzielić się z tobą czymś na zewnątrz bez ciężkiej, osłonnej ręki Kerestyana. Kerestyan wyprostował się na siedzeniu. „Trinity Nelek! Co ty wyprawiasz?” „Zamierzam

dać

jej

trochę

porad,

jak

radzić

sobie

z

oczyszczaniem. Pamiętaj, że zaczęłam to życie przez wypadek. Może pomoże jej porozmawianie z kimś, kto przeżył to samo. Rozważając twoje nowe podejście, nawet jeśli nie pomogę, warto spróbować.” — Pewnie, ale tylko dlatego, że prosisz. Gdzie chcesz pogadać? — Może pokażesz mi pokój, który ci przydzielił? Kerestyan próbował się uspokoić. Jeśli jego siostra już decydowała się pomóc komuś, to robiła to do końca. „Dziękuję, Trinity. Twoja chęć pomocy wiele dla mnie znaczy.” Kiedy Logan się podniosła, Trinity posłała mu szybki uśmiech, a potem podążyła za nią. Obserwował, jak znikają za rogiem, zastanawiając się, co zamierza jej powiedzieć. Naprawdę chciała pomóc, czy tylko rozzłościć Logan?

*****

— Gotowa na szorowanko? Logan usiadła na brzegu swojego łóżka i westchnęła, gdy Trinity pochylała się, by zamknąć drzwi. — A czy mam jakiś wybór? Trinity wyciągnęła ręce, by poprawić swojego kucyka. — Zważywszy na to, że jesteś w rękach Kerestyana, myślę, że jakiś wybór masz. Jest sławny z dawania ludziom przywileju wyboru, ale pewnie domyślasz się, że to wcale nie jest dla niego łatwe. Logan przewróciła oczami. — Nie żeby wybór, który mi dał, był łatwy. — Naśladowała gestami mimikę Kerestyana. — Umrzeć, albo zostać więźniem. Odwyk albo śmierć. Spotkać więcej starych wampirów, albo umrzeć. I jaki tego sens? Trinity odrzuciła głowę i roześmiała się. — Przynajmniej masz jakieś opcje. Może i zostałaś wepchnięta w całą tę sytuację, ale jeśli nie spróbujesz i nie zrobisz wszystkiego, co w twojej mocy, twoim wyborem zawsze pozostanie śmierć. Nie byłabyś pierwsza. Logan przechyliła się i wyciągnęła z nocnej szafki paczkę papierosów. — Nie zamierzam wybierać śmierci, ale ostatnie słowo nie należy do mnie. To właśnie naprawdę mnie wkurza. To… — wyciągnęła papierosa i podniosła go — … z pewnością zabije mnie któregoś dnia. Może i nie, ale szanse są duże. Nie tylko rozumiem ryzyko związane z paleniem, ale i je akceptuję. — Wsadziła papierosa do buzi, zapaliła i schowała paczkę z powrotem do swojej szafki. — Porównałabym swoją sytuację z wampirami do palaczy na początku 1920 roku. Nie wiedzieli, jak szkodliwe są dla nich. Po prostu pewnego dnia przez nie umarli. —

Zaciągnęła się i wypuściła z ust kłębek dymu. — Mogłabym dać sobie spokój, albo postarać się, ale i tak na końcu to ja umieram. Trinity poskubała jedną ze swoich perfekcyjnych brwi. — Więc to zaakceptuj. Jeśli to robisz i akceptujesz nawyk, który potencjalnie cię zabija, zaakceptuj fakt, że znalazłaś się w sytuacji o takich samych konsekwencjach. Logan pokręciła głową. — Ale to nie ja wybrałam taką sytuację. — Teoretycznie ty. Przewróciła oczami. — Zamierzasz mi wmówić, że to też moja wina? Trinity przechylała głowę z boku na bok, uśmiech rozszerzał się na jej nadąsanych ustach. — Tak i nie. Patrzę w twoje oczy i mogę stwierdzić, że jesteś tak samo pozbawiona uczuć, jak oskarżyłaś o to Kerestyana. W obu przypadkach to skutek waszego życia. Wybrałaś życie na ulicy, ale K. nie wybrał stania się wampirem. Żadne z Neleków się na to nie pisało. Dlatego ważne, byś dostrzegła, że K. daje ci tyle wyborów, ile tylko może. Daje ci coś, czego sam nigdy nie otrzymał. Poruszyła się, by usiąść na łóżku obok Logan. — Odwróćmy sytuację. Gdyby twoje życie zależało od dotrzymania tajemnicy, a ktoś, kogo wcześniej nie znałaś, odkryłby tę tajemnicę, to jakich środków byś użyła, by utrzymać go cicho? Dałabyś mu szansę wyboru, czy po prostu zabiła, oszczędzając sobie bólu głowy? Tylko szczerze.

Miała rację. Logan spojrzała w dół na tlącą się końcówkę papierosa. Tylko szczerze. Tak bardzo, jak chciała powiedzieć, że dałaby temu komuś szansę, jeśli to jej życie wisiałoby na włosku, raczej martwiłaby się ratowaniem własnego tyłka. Ale jednak przecież nie zamierzała uciec i rozgłosić wszystkim wkoło o istnieniu wampirów. Nikt by jej nie uwierzył, a nawet jeśli, co, do diabła, mogli zrobić komuś takiemu jak Kerestyan? Rozpływał się w powietrzu w mgnieniu oka. Zabijał wampiry bez mrugnięcia okiem. Ponownie mogła sobie jedynie wyobrazić, co mógłby zrobić z człowiekiem. Zrezygnowała z papierosa, gdy Trinity owinęła wokół niego rękę. — Zabiłabym i uratowała własne życie. Ale nie zamierzam powiedzieć nikomu o istnieniu wampirów, więc nie sądzę, by to porównanie było trafne. Nie zagrażam waszej sekretnej Zasłonie. Trinity zaciągnęła się, a potem niespodziewanie wypuściła serię okrągłych dymków. — Chodzi o regułę, Logan. Jedynym sposobem na zabezpieczenie tego, co wiesz, jest wciągnięcie cię w to. Ludzie, którzy wiedzą o istnieniu wampirów, zagrażają mojemu życiu. Wystarczy tylko jeden człowiek, by uwierzono, powstanie efekt śnieżnej kuli, zwłaszcza teraz, gdy mamy telewizję, Internet i komórki. Jak myślisz, jak reszta ludzkości by zareagowała, gdyby dowiedzieli się o naszym istnieniu? I nie chodzi mi tu o te gotyckie dzieci, które uznałyby to za czadowe. Chodzi mi o tę część, która poczułaby się zagrożona, gdyby dowiedzieli się, że są czyimś jedzeniem. Logan zabrała swojego papierosa, gdy Trinity wstała i z powrotem jej go wręczyła. Mogła sobie jedynie wyobrazić, jak ta część populacji by

zbzikowała. Jej samej nie podobała się myśl bycia czyimś posiłkiem, a szanse, że inni by to polubili, są prawie zerowe. Mimo to wciąż miała jedno pytanie. Strzepnęła popiół do małej buteleczki, którą wypełniła wodą. — Co ludzie tak naprawdę mogliby ci zrobić? Widziałam walczące wampiry.

Postawienie

cię

naprzeciwko

człowieka

nie

byłoby

sprawiedliwe. Trinity spojrzała na nią nieco poważniej. — Lepiej wyobraź sobie, co ludzie by zrobili, gdyby najechali na wspólnego wroga. Wiele legend jest nieprawdziwych, ale słońce i ścięcie głowy mogą nas zabić. Myślisz, że jak długo potrwa, zanim dojdzie do tego, że Świeżaki zostaną wyciągnięte na ulice w czasie południa? Zanim ktoś taki jak ja albo Kerestyan dostanie nasze ścięte od automatycznych broni głowy? Ludzkość już raz to przeżyła na długo przed pojawieniem się nowoczesnej broni i nie skończyło się to na naszą korzyść. Dlatego właśnie działa Zasłona. Nawet jeśli młode wampiry są silniejsze od człowieka i nawet jeśli mamy przewagę 500tys. do jednego. Jeśli wcześniej tego nie pojmowała, teraz zdecydowanie rozumiała, dlaczego Kerestyan był tak nieugięty w kwestii Zasłony. Spojrzała w górę na Trinity. — Więc co teraz ze mną będzie? —

Przejdziesz

odwyk —

odpowiedziała Trinity

z

dzikim

uśmieszkiem. — Następnie K. zabierze cię na spotkanie z Ojcem. Jeśli pójdzie ci dobrze, a szczerze mówiąc tak mi się właśnie wydaje, prawdopodobnie skończysz jako Sługa. Wiesz kto to?

— Wiem, że nazwa odnosi się do służącego wampira, ale nie wiem, co to dokładnie oznacza. Dostanę jakiś naznaczający tatuaż albo coś takiego? — Nie, nie będziesz potrzebowała tatuażu. — Zaśmiała się Trinity. — Przejdziesz podstawowy rytuał, który uczyni cię mieszańcem. Staniesz się nieśmiertelna i pozostaniesz w tym stanie, dopóki twoje ciało nie stanie się tak uszkodzone, że nie będziesz mogła się wyleczyć. A poprzez szkodę mam na myśli wyjście na Broadway i wrzucenie twojego tyłka pod pędzący autobus. Jeśli ktoś postrzeli cię w ramię, będziesz w stanie uleczyć ranę. Powstrzymasz starzenie się, nigdy nie zachorujesz, ale będziesz musiała jeść trzy posiłki dziennie przez lata, zanim nabierzesz wprawy. Będziesz silniejsza i szybsza niż jesteś teraz i będziesz mogła wychodzić na słońce, gdy tylko zapragniesz. Ale… — O nie! — Logan jęknęła. Wiedziała, że brzmiało to zbyt dobrze, by było prawdziwe. — Zawsze jest jakieś ale… Trinity ponownie się roześmiała. — Oczywiście, że jest. Gdy już staniesz się Sługą, twój Pan odpowiada za wszystko, co się z tobą dzieje. Cokolwiek powiesz albo zrobisz z innymi wampirami albo Sługami, wróci do twojego Pana. Więc na przykład, powiedzmy, że to ja jestem twoją Panią. Jeśli jesteś w Nowym Jorku, Kerestyan ma swoje zasady jedynie odnośnie miasta, włączając w to Zasłonę. Jeśli je złamiesz, nie ukaże cię - ale to mi skopie dupsko za nienauczenie cię dobrych manier. Wrócę do domu i się zrewanżuję, skopując twoje dupsko. A ponieważ będziesz Nelekiem, nie tylko ja cię ukażę, ale też i Stefan. Nie cierpi idiotów. Wierz mi. Ostatnią osobą, przez którą chciałabyś być ukarana, jest mój Ojciec. Logan uniosła głowę. — Więc Stefan jest twoim Ojcem?

Trinity zacisnęła usta w zakłopotanym uśmiechu. — Tak. Wybacz. Jego prawdziwe imię to Lord Stefan Nelek. Tak długo nazywam go Ojcem, że chwilami się zapominam. Logan wyrzuciła papierosa do ręcznie zrobionej popielniczki i nasłuchiwała syczenia, gdy ten uderzył w wodę. Dźwięk ten idealnie podsumowywał to, jak się teraz czuła. Nigdy nic nie zrobiła wampirom Stefana, a teraz on zamierzał ją ukarać. — Wybacz mi, jeżeli nie widzę tego w ten sam sposób. Mam mieszane uczucia i niezbyt ciepło odnoszę się do wampira, dla którego muszę poddać się odwykowi, żeby się z nim spotkać, zwłaszcza jeśli wydaje się być on tym samym wampirem, który zdecyduje o mojej śmierci albo życiu. Trinity westchnęła głośno i długo. — Nie wymagam tego od ciebie. Po prostu pomyśl, gdyby był tak zły, to czy nazywałabym go Ojcem? Albo Kerestyan? To powinno odpowiedzieć ci na wszystko, w związku z czym masz wątpliwości. Logan wstała i zmrużyła oczy na Trinity. Ona również nazwała kiedyś kogoś ojcem, ale na samym końcu w ogóle nie okazał się taki być. — Nie obchodzi mnie, jak go nazywasz. Nie jesteś w tej chwili w mojej skórze, a ja nie jestem w twojej. Po rozmowie z tobą rozumiem trochę lepiej, czemu nie mogę wrócić do swojego starego życia. Tobie, jako wampirowi, chodzi tylko o przetrwanie. Szanuję to, ale nie podoba mi się sytuacja, w której wasze przetrwanie oznacza wciągnięcie mnie w to wszystko. — Rozumiem. Wiem, że nie podoba ci się cała ta sytuacja. Mnie też się nie spodobało, gdy sześć tysięcy lat temu zostałam wyciągnięta z własnego łóżka i przemieniona w wampira. Tak jak już mówiłam, żaden z

Neleków nie dostał szansy wyboru. Ale teraz widzę, że tak było dla nas najlepiej. Logan zesztywniała, gdy Trinity wpatrywała się w nią w ten sam sposób, co Kerestyan, gdy po raz pierwszy spotkali się w alei. — Dlaczego się tak na mnie gapisz? Uśmiechnęła się w ten straszny sposób, przez który po kręgosłupie Logan przeleciały ciarki. — Kluczem do oczyszczenia, a wiem to, bo sama byłam kiedyś w tej sytuacji, jest znalezienie najzdolniejszej strony ciebie i trzymanie się tego, jakbyś nie miała niczego innego. Nieważne, jak będzie boleć twoje ciało, nieważne, jak blisko będziesz myślała, że jesteś śmierci, trzymaj się tego i nie odpuszczaj. Logan zmrużyła oczy. Po to musiały się spotkać, żeby mogła to wszystko wymyślić? — Mogłabyś być bardziej niejasna? — Wierz mi, albo i nie. — Ponownie się uśmiechnęła, co zdaje się robiła dość często, i po chwili wyciągnęła do niej rękę, którą Logan zaakceptowała. — Miło było cię w końcu spotkać. Nie sądzę, byś tego potrzebowała, ale jednak powodzenia. Byłoby miło mieć w rodzinie kolejną dziewczynę. Logan odwzajemniła uśmiech. — Dzięki za wytłumaczenie sprawy Sługi, doceniam to. — Uniosła brew, gdy Trinity puściła jej rękę i zrobiła kilka kroków do tyłu, gdy przez pokój przedarło się zimne powietrze. — Zamierzasz zniknąć?

Uśmiech

Trinity

zamienił

się

coś

koślawego,

bardzo

przypominającego Odina. — Tak, wszyscy Nelekowie to potrafią. Och, i nie zapomnij podziękować Kerestyanowi za stek. Przetrzęsłam całe Chicago, aby je sprowadzić. — Puściła jej oczko. — Zamówił posiłek z miejsca oddalonego o siedem tysięcy mil tylko po to, żeby uszczęśliwić kobietę… naprawdę musi cię lubić. — Nie sądzę, żeby dlatego… Trinity zniknęła w jednym powiewie powietrza. Suka. Logan wzięła głęboki wdech, a potem powoli wypuściła powietrze. Po rozmowie z Trinity powinno być jej łatwiej wrócić do kuchni i stanąć twarzą w twarz z Kerestyanem. Lubiła go, naprawdę go lubiła, i zdecydowanie był miły dla oka - ale nie miała żadnych iluzji do tego, co się wydarzyło pomiędzy nimi. Pokręciła głową, gdy otworzyła drzwi i wyszła na korytarz. Szczerze mówiąc, to oboje zagrażali swojemu życiu. Ryzykował swoje życie przez zamieszanie z człowiekiem, a ona ryzykowała swoje przez kompletne nie przejmowanie się nim.

Siedem Kerestyan uniósł wzrok znad swojego parującego, wypełnionego krwią kubka, gdy Logan wróciła do kuchni. Jej zielone oczy wydawały się bardziej zdystansowane niż zazwyczaj, ale nie słyszał żadnych krzyków, co oznaczało, że cokolwiek powiedziała Trinity, minęło szybciej niż ich poprzednia dyskusja. Przeniósł wzrok na kieliszek, który postawił obok butelki wódki, o którą wcześniej pytała. — Wyglądasz, jakbyś potrzebowała drinka. Uśmiechnęła się niepewnie, zanim usiadła na krześle naprzeciwko niego. — Dziękuję ci za stek. Odwzajemnił jej uśmiech. — Trinity ci powiedziała? Skinęła głową, gdy zaczęła bawić się nakrętką butelki. — Tak, powiedziała, że złożyłeś specjalne zamówienie aż z Chicago. — Słyszałem, że mają tam najlepsze steki. Pomyślałem, że powinnaś zjeść najlepsze steki, jakie tylko mógłbym załatwić. Więc zadzwoniłem i oto są. Jej uśmiech nieco się powiększył.

— Serio? — Wypełniła kieliszek po same brzegi. — Słyszałam, że wysłałeś Trinity do tej misji i musiała przebrnąć 700 mil. Mniej więcej. Obserwował, jak odchyla głowę i przełyka przezroczystą ciesz, podziwiając wspaniałą, kuszącą kolumnę jej szyi. Przypomniał sobie, jakie wspaniałe jest to uczucie móc przesuwać po niej językiem i jak bardzo podobało mu się przyciskanie jej ciała do swojego. Jak bardzo ją zadowolił. — Trinity wyjawiła wszystkie moje sekrety, tak? Logan odetchnęła i zrobiła skwaszoną minę. — Może i zdradziła kilka twoich, ale niewiele powiedziała o sobie. Bez obaw, nie powiedziała mi o przytulance, z którą zasypiasz. Ściągnął brwi. — Nie śpię z żadną przytulanką. Nigdy nawet żadnej nie miałem i nie śpię dłużej niż kilka godzin na pół roku. Jej usta wreszcie wykręciły się, tak że mógł dostrzec jej białe zęby. — Tylko sprawdzałam. — Ponownie napełniła sobie kieliszek, ale jej idealny uśmiech zbladł, gdy wpatrywała się w niego, obracając go między palcami. — Opowiedz mi o Lordzie Stefanie Neleku. Powiedz mi wszystko, co sądzisz, że powinnam wiedzieć, aby przejść przez to jak najlepiej. Kerestyan pociągnął łyk swojego drinka, a następnie odstawił kubek na stół. — Trudno go opisać. Słyszałem, że jedni opisują go jako swój najgorszy koszmar, tyrana, który wywołuje u wszystkim ciarki. Słyszałem również, że nazywają go potworem, kreaturą, staruchem, który już dawno temu powinien wyjść na słońce. A ja… nazywam go Ojcem.

— Kochasz go? — zapytała cichym głosem. Rozluźnił się. — To naprawdę bardzo trudne pytanie. Miłość zmienia się, gdy stajesz się wampirem. Przyjmuje inne znaczenie, bogatsze, ale ma o wiele bardziej skomplikowaną barwę i smak. Szanuję go. Jestem mu posłuszny. Podążyłbym za nim do walki i zginął, żeby chronić jego i to, co dla mnie reprezentuje. Jeśli według ciebie to oznacza, że go kocham, to w takim razie powinienem powiedzieć: tak, kocham swojego Ojca. — Boisz się go? — Nie. Wierzę, że strach rodzi się wtedy, gdy nie potrafisz czegoś zrozumieć, albo nie masz na coś wpływu. A mimo że nie zawsze potrafię zrozumieć jego staroświeckiego funkcjonującego mózgu, znam go na tyle dobrze, żeby wiedzieć, dlaczego chwilami zachowuje się tak, jak się zachowuje i żyje tak, jak mu się podoba. Wciąż nie uniosła głowy. — Co mam zrobić, żeby sprawić, że nie będzie chciał mnie zabić? — Jej cichy głos zadrżał na ostatnie słowo. Kerestyan zacisnął dłonie. Nienawidził słyszeć strachu w jej głosie, nienawidził czuć, jak promienieje z jej ciała, ale bardziej pogardzał tym gęstym zapachem. Przymknął oczy, kiedy po raz pierwszy od jej pojawienia się bestia w nim zaczęła w nim wrzeć. Gdy po raz pierwszy ją poczuł, poczuł w żyłach czysty przypływ pożądania. Od tej palącej potrzeby dotknięcia jej, posmakowania jej skóry z małą plamką krwi rozmazaną tuż nad jej ustami. Jednak teraz to tylko jeszcze bardziej wzmagało jego gniew i nie sposób było skoncentrować się na niczym innym.

Logan może i stanowiła zagrożenie dla jego wyczulonych zmysłów, ale nie stanowiła zagrożenia dla całej populacji wampirów. Gdyby zostawił ją w spokoju wtedy, gdy spotkali się w alei, nie byłaby teraz tak przerażona. Gdyby nie poddał się swojej ciekawości, tkwiłaby

teraz

w

budynku,

który

nazywała

domem,

i

wciąż

powstrzymywałaby się przed ujawnieniem sekretu istnienia populacji wampirów.

Nie

siedziałaby

teraz

naprzeciwko

niego,

ze

łzami

błyszczącymi w jej pięknych zielonych oczach, wpatrując się w kieliszek stojący na stole, podczas gdy inni ludzie nie potrafili uwierzyć w istnienie żadnego innego bytu, nawet Boga. — Kerestyanie? Jeśli masz dla mnie jakąś radę, naprawdę chciałabym ją usłyszeć. — Ten zdesperowany ton jej głosu rozrywał mu wnętrzności. — Odpowiadaj na jego pytania tak szczerze, jak tylko potrafisz, Logan. Nieważne, jak bardzo będzie ci się wydawać, że nie spodobają mu się twoje odpowiedzi, albo jak bardzo tobie samej się one nie podobają. Jeśli skłamiesz, on będzie to wiedział, zanim jeszcze słowa wymkną się z twoich ust. Tylko tyle możesz zrobić. Chciałbym powiedzieć ci coś więcej, naprawdę. Ale szczerze mówiąc, twoje człowieczeństwo jest jedynym, co możesz mu zaoferować. Skończyła swojego drinka i wyprostowała się. — Okej. Tak zrobię. Obserwował ją, gdy zakręcała butelkę i wyciągnęła spod siebie nogi; przypatrzył jej się bliżej, kiedy odsunęła krzesło i zaczęła kierować się do korytarza prowadzącego do jej pokoju. Pochylając się, Kerestyan oparł się łokciami o stół. — Logan, mogę cię o coś zapytać?

Zatrzymała się i powoli odwróciła do niego. — Zważywszy na to, jak wiele pytań ci zadawałam, to chyba zasługujesz na to jedno. — Kącik jej ust uniósł się delikatnie, jednak nie uśmiechnęła się. — Co się wydarzyło, że postrzegasz świat tak, jak postrzegasz? W pomieszczeniu zapadła cisza, gdy spuściła wzrok na podłogę. Wpatrywała się w płytki przez dłuższą chwilę, zanim odwróciła się, dając mu widok na profil, i wzięła uspokajający wdech. — Nadeszła chwila, w której zaczynasz rozumieć, że spełniły się wszystkie twoje obawy. Kiedy gruba dziewczyna napycha się, aż wszystko wylatuje jej z buzi i w końcu zaczyna rozumieć, że tylko jedzenie sprawia, że czuje się lepiej. Kiedy przystojny facet z sylwetką boga zdaje sobie sprawę, że zmienia kobiety jak rękawiczki, ponieważ boi się, że żadna z nich nie dostrzeże powodu, by zostać z nim na dłużej. Kiedy widzisz świat takim, jaki jest naprawdę, nie potrafisz albo nie możesz nie widzieć wszystkich tych strasznych rzeczy, które cię otaczają. Nadchodzi moment, kiedy zdajesz sobie sprawę i akceptujesz to, że jesteś bezwartościową kupą gówna, jak mawiał twój ojciec, nawet jeśli najgorszy kokainista nie byłby w stanie zabić swojej własnej siostry. To był ten moment, Kerestyanie, decydujący moment… objawienie niedoskonałości. Kerestyan poczuł, jakby ktoś walnął go w pierś, gdy z jej oczu zaczęły wypływać łzy. Ostatnią rzeczą, jakiej chciał, było przywołanie bolesnych dla niej wspomnień. Chciał wiedzieć więcej, ale nie odważył się dalej wypytywać. — Przepraszam, jeśli moje pytanie cię zasmuciło. Wytarła łzy, które spływały po jej policzkach.

— To nie twoja wina. Przecież nie wiedziałeś. — Podeszła powoli do stolika i usiadła na krawędzi bliżej niego, wpatrując się w jego twarz. — Czy kiedykolwiek żałowałeś tego, czym jesteś? Sięgnął do niej i chwycił jej dłoń w swoją. Nikt, nawet żadne z jego rodzeństwa nigdy nie zadało mu takiego pytania. — Nie, nie mógłbym powiedzieć, że tak. Żałuję tylko kilku okropnych rzeczy, które zrobiłem w przeszłości, ale nie pamiętam, bym kiedykolwiek żałował tego, czym jestem. — Zesztywniał, kiedy przechyliła jego dłoń i przesunęła swoim ciepłym palcem po szpecącej ją bliźnie. — Kiedy

zostałem

przemieniony,

nie

spotkało

mnie

nic

bardziej

wspaniałego niż danie mi nieśmiertelności. Zrezygnowanie ze słońca i posiadania dzieci było małą ceną w porównaniu do tego, co mogłem zrobić dla swojej rodziny i swoich ludzi. — Twoich ludzi? — Jeden kącik jej ust uniósł się w górę. — Nie byłeś Mojżeszem w swoim poprzednim życiu, prawda? Zaśmiał się. — Nie. Nie byłem. — Splótł z nią palce i wycisnął pocałunek na spodzie dłoni. — Korzystałem z mocy, jaką dała mi krew Ojca, byłem szybszy, silniejszy i wytrzymalszy, aby bronić moją rodzinę i ludzi. Wampiry nie ukrywały się wtedy przed ludźmi tak jak teraz. Wiedzieli o naszym istnieniu, tak samo jak wiedzieli o porankach. Byliśmy, słusznie czy nie, miłowani. Niektórzy z nas ze względu na nasze umiejętności byli nazywani Bogami; inni nie składali nam ofiar ani nas nie czcili. Szybko nabrała powietrza. — Więc dlatego Odin jest tym Odinem. Wpatrywał się w spód jej dłoni, podziwiając zawiłą strukturę jej niebieskich żył pod jej delikatną, miękką skórą.

— Tak. — Ale ty byłeś jednym z tych innych. Przytaknął, gdy do jego głowy napłynęły gorzkie wspomnienia. — Nie chciałem, żeby moje imię zapisało się w kartach historii. Walczyłem w imię tego, co uważałem za słuszne, w co wierzyłem. Nosiłem rycerską zbroję, kiedy chodziło o coś ważniejszego niż złamane obietnice czy puste słowa. — Uniósł głowę, gdy poczuł na sobie gorące spojrzenie Logan. Jej mina wahała się między zrozumieniem a zakłopotaniem. — Chciałbyś móc wrócić? Do tamtych czasów? — Czasami tak. Są dni, że chciałbym wyjść w noc i poczuć świeże, nienaruszone powietrze. Poczuć ciepły wiatr na skórze, kiedy świat był świeży i czysty, zanim zaczęły go zaśmiecać samochody i spaliny. Ale są też takie dni, zwłaszcza wiosną i latem, kiedy zaraz po zachodzie wędruję ulicami miasta, a chodniki wciąż są gorące i mogę to poczuć przez swoje buty. W te dni podziwiam to, co przez te wszystkie lata stworzyła ludzkość. Nawet jeśli istnieją mroczne dni, to ten świat i tak wciąż mnie zadziwia. Przez moment jej oczy zabłysły od emocji, których nie potrafił rozpoznać. Jak szybko się pojawiły, tak szybko wygasły. Pokręciła powoli głową. — Zdecydowanie postrzegamy świat w odmienny sposób. Nie jestem nawet pewna, czy mogłabym wyjść na zewnątrz i czuć się tak, jak ty. — Dlaczego? — Ponieważ… — wzięła drżący wdech — wiem, co się dzieje, gdy ludzie myślą, że nikt ich nie widzi. Widziałam bezdomnych zabijanych

bez żadnego powodu. Podpalanych przez gangi włóczęgów, ponieważ uważali to za zabawne. — Spuściła wzrok. — Widziałam małą dziewczynkę, która nie mogła mieć więcej niż sześć lat, postrzeloną o pierwszej nad ranem na swoim podwórku przez jakiegoś kierowcę. Zadawałam sobie pytanie, dlaczego dziecko bawi się na zewnątrz o tak późnej porze, zwłaszcza w Brooklynie, ale nie znalazłam żadnych dobrych odpowiedzi. Nigdy ich nie ma. Myślę, że właśnie po tym przestałam… zadawać pytania. — Przez chwilę siedziała cicho, zanim wysunęła rękę z jego dłoni i zsunęła się ze stołu. — Lepiej już pójdę. Obserwował, jak odchodzi i kieruje się korytarzem do swojego pokoju. Tylko raz w życiu czuł się tak, jak opisała, gdy świat wokół niego zaczął być mroczny, przepełniony nienawiścią. Było to nocą, w której potknął się na polu bitwy przesiąknięty krwią, ściskając swoją zakrwawioną, śmiertelną ranę i upadając do stóp mężczyzny, którego nazywał teraz swoim Ojcem. Pierwszym rozkazem, jaki wydał po oderwaniu swojego zakrwawionego nadgarstka z ust Kerestyana, było nakazanie mu zerwania z siebie zbroi, w której umarł, i niezakładanie jej już nigdy ponownie. Kerestyan odepchnął wspomnienie na bok, kiedy Logan wróciła do pomieszczenia, trzymając w dłoni brudny płaszcz, w którym ją wtedy znalazł. Łzy błyszczały w jej oczach, gdy sięgała do kieszeni i położyła na stole zużyte strzykawki i małą paczuszkę białego proszku. Wpatrywała się w stół, jej zielone oczy były bardziej odległe niż kiedykolwiek wcześniej. — Nie wiem, jak po tym wszystkim możesz postrzegać ten świat tak samo, jak wcześniej. Ale jeśli istnieje nadzieja, że ja również pewnego dnia mogę go dostrzec, nie chcę jej przegapić. Jego pierś się zacisnęła, gdy uniósł wzrok na jej piękną twarz.

— Dokonałaś swojego wyboru? Skinęła powoli. — Nie chcę już udawać, że nikt nie patrzy. — Bez słowa ani żadnego wyjaśnienia odwróciła się i wróciła do swojego pokoju. Mimo że pierwszą myślą Kerestyana było pójście za nią, posłuchał swojego przeczucia, które podpowiadało mu, że Logan chciałaby teraz zostać sama. Nie wiedział dlaczego, ale coś w jej spojrzeniu podpowiedziało mu, że pójście teraz za nią w ogóle by jej nie pomogło. A ostatnią rzeczą, jakiej chciał, było utrudnianie jej całej sytuacji jeszcze bardziej, niż była teraz.

Osiem Kerestyan wślizgnął się do pokoju Logan, a następnie ostrożnie zamknął za sobą drzwi. Minęło siedem godzin od ich pogawędki w kuchni. Siedem długich dla niego godzin, które ciągnęły się jak siedemset wieków. Pozwalając przez chwilę przywyknąć oczom do ciemnego pomieszczenia, wpatrywał się w róg łóżka, walcząc z dwiema bardzo potężnymi emocjami: pożądaniem i strachem. Nawet ze swoim niemałym wzrostem, Logan wydawała się strasznie maleńka, gdy leżała w poprzek przeogromnego łóżka. A mimo że zajmowało odpowiednio dużo miejsca, dzięki czemu mogła przeciągać się na wszystkie strony, to i tak nie wyglądała na zbyt zrelaksowaną. Leżąc na łóżku, wokół jej nóg były owinięte srebrne satynowe prześcieradła, jedna ręka spoczywała na brzuchu, a druga leżała tuż nad głową. Ciężka fioletowa kołdra spoczywała u jej stóp, wetknięta pomiędzy sześć poduszek i opadając częściowo na podłogę. Poczuł w powietrzu słony smak, kiedy podszedł bliżej, co pewnie było też przyczyną omdlenia. Zakładał, że stało się to zaraz przed tym, jak porozrzucała po podłodze swoje spodnie i bluzkę, ponieważ na jej zarumienionej skórze dostrzegł strużki potu. Czarne włosy opadały na jej czoło i wydawały się być tak samo wilgotne jak czarny top i obcisłe szorty.

Gdyby sytuacja była inna, pewnie pozwoliłby sobie na chwilowe podziwianie widoków. Jej długich, smukłych nóg, po których przesuwał swoim wzrokiem i które wydawały się nie mieć końca. Jak jej szorty, które nawet jeśli wyglądały na o kilka rozmiarów za małe, opinały jej biodra i odkrywały intymny wgląd w pępek. Sposób, w jaki jej cienki top przylegał do jej małych piersi, tylko jeszcze bardziej uwydatniając jej stwardniałe sutki. Kerestyan zmusił się, by przestać gapić się na ciało Logan, kiedy zimny lód w szklance przypomniał mu, dlaczego tu przyszedł. Musiała wypić odpowiednio dużo wody, która wyczyści to cholerstwo, które wzięła w ciągu kilku ostatnich godzin. Co, do diabła, to za sobą ciągnęło, nie bardzo wiedział. Vouclade, który znów się pojawił kilka godzin po tym, jak Logan zamknęła się w swoim pokoju, nie był zbyt dokładny. Jak zwykle użył swojego rzeczowego i beznamiętnego tonu, informując go, że to pomoże Logan w nawodnieniu i ostrzegł Kerestyana, aby zachował dystans. Kiedy Kerestyan wyraził wątpliwość, jako że dystans byłby w tej sytuacji jakoś szczególnie potrzebny, Vouclade z irytacją wręczył mu szklankę i warknął coś o przywiązaniu i posklejaniu jej po stresującym doświadczeniu, a potem zniknął. Kerestyan wrócił wzrokiem do kobiety leżącej tylko kilka stóp od niego, nie znajdując w niej niczego innego prócz płytkiego i nierównego oddechu. Coś mu mówiło, że skoro wcześniej w tak wielu momentach nie dała się pokonać tym stresowym sytuacjom, to teraz też nie da. A na pewno nie, kiedy on będzie przy niej. Przejmując się tym trochę bardziej niż się spodziewał, ukląkł obok łóżka i pochylił się. Delikatnie odsunął z jej czoła zbłąkane kosmyki i obserwował, jak powoli podnosi powieki.

W kącikach jej ust zagościł niewielki uśmiech. – Nienawidzę cię. Powtórzył gest, jednak tym razem schował włosy za ucho. – Muszę przyznać, że jesteś pierwszą osobą, która mi to powiedziała, jednak nie sądzę, by była to prawda. - Jakoś mnie to nie dziwi. – Słowa brzmiały jak słaby, miękki szept. Brzmiała delikatnie, nie jak kobieta, którą spotkał w alei prawie dzień temu. Zesztywniał. Minęło dopiero tak mało czasu? Dla niego minęło dużo więcej. Wetknął szklankę w jej leżącą na brzuchu dłoń. – Przyniosłem ci trochę wody. - Wiem. – Westchnęła, zamykając palce wokół szklanki. – Usłyszałam, jak lód uderza o szklankę, gdy wszedłeś. – Skrzywiła się, gdy usiadła i przytknęła szklankę do swoich suchych ust. – Niezbyt dyskretnie jak na wampira, nie sądzisz? Nie mógł powstrzymać uśmiechu, gdy jej oczy błądziły po jego gołej klacie i w dół do podbrzusza. – Gwarantuję ci, że kiedy tylko chcę, potrafię poruszać się nie tylko niewidocznie, ale i bezgłośnie. Powoli przeniosła wzrok z powrotem do jego oczu. – Dobrze ci w czarnych piżamowych spodniach. - Tobie jest lepiej bez nich. Jej usta wykręciły się w przebiegłym uśmieszku, gdy podniosła się, aby odstawić pustą szklankę na szafkę. Niestety jej uśmiech zamarł, gdy

wyciągnęła swoją drżącą rękę. Zacisnęła usta w wąską linię i odchyliła się na poduszce. – Nienawidzę tej części. Otworzył usta, aby wyjaśnić, jednak powstrzymał się, kiedy jej druga ręka również zaczęła drżeć, aż w końcu drgawki objęły całe jej śmiertelne ciało. Długo nie trzeba było czekać, aby zaczęła szczękać zębami, zacisnęła mocno szczękę, próbując temu zaradzić. W dół jej policzka spłynęła pojedyncza łza; gdy zassała powietrze przez swoje drżące usta, mógł przysiąc, że miała gorączkę. Przeturlała się na bok i zgięła mocno nogi, aż do samego brzucha. – Doceniam wodę, ale chyba powinieneś już iść. Nie chcesz na to patrzeć. Spojrzał na drzwi, a potem znowu na nią. Nie miał pojęcia, dlaczego to zrobił. Nie zamierzał jej zostawiać i w głębi duszy dobrze o tym wiedział. Nie mógł zostawić jej samej, nie mógłby odejść, wiedząc, że leży tu sama, trzęsąc się; byłaby jedynym, o czym mógłby myśleć, gdyby był w swojej sypialni albo w salonie. Usiadł na brzegu łóżka. – Ja nie chcę tego widzieć, czy to ty nie chcesz, żebym to widział? Przewróciła oczami. – Jeśli chcesz obserwować mnie trzęsącą się jak właściciel chińskiej

restauracji,

który

zobaczył

wchodzącego

przez

drzwi

dwumetrowego faceta, to proszę bardzo. Jak mógłby się nie zaśmiać? – Ty, moja kochana, masz najciekawsze poczucie humoru, jakie kiedykolwiek miałem szansę doświadczyć.

Zaśmiałaby się, gdyby nie to, że mięśnie jej brzucha były bardzo ściśnięte i powykręcane. – Cieszę się, że to doceniasz. A teraz, czy mógłbyś być tak miły i znaleźć coś, czym będziesz mógł przywiązać mnie do łóżka? Bestia w nim podskoczyła z podekscytowania, jednak szybko ją ugasił. – To niezbyt odpowiednia pora na tego typu zabawy. Będę wielkim szczęściarzem mogąc ci to zrobić po tym, jak się spotkasz z Ojcem. Jej twarz była śmiertelnie poważna. –Mówię poważnie. Musisz przywiązać moje ręce do łóżka. - Logan, nie zamierzam przywiązywać cię do łóżka. Nie wyglądasz najlepiej, żebym miał cię tak ograniczać. Zacisnęła dłonie przy piersi i mocno zacisnęła powieki. – Musisz! – Przewracała głową z boku na bok, łzy spływały z kącików oczu. – Jeśli tego nie zrobisz… zadrapię się, dopóki się nie wykrwawię. Wstał i obserwował jej ruchy, próbując zorientować się, co się z nią działo. – O czym ty mówisz? - Kiedy zaczyna boleć… - zadrżała -… czuję się tak, jakby to coś próbowało się ze mnie wydostać, zjadało mnie od środka. Parzy, kłuje… tak bardzo boli… - umilkła, zawodząc cicho z bólu. Kerestyan rzucił się do przodu, gdy zaczynała zatapiać paznokcie w swojej szyi. Ukląkł obok jej brzucha i złapał za ręce, gdy próbowała to powtórzyć. Wpatrywał się w dół w czerwone ślady po paznokciach przecinających jej skórę, kiedy rzucała się pod nim i próbowała go

odepchnąć. Krzyczała, gdy z jej oczu wypływały łzy, jakby jakaś niewidzialna siła wdarła się do jej ciała i próbowała rozedrzeć je na pół. Czuł dreszcze przebiegające w dół jego kręgosłupa, gdy słuchał jej krzyków. Nie był na to przygotowany, nie był przygotowany na patrzenie na nią w takim stanie. Nie wiedząc, co może dla niej zrobić albo jak może jej pomóc, wezwał jedyną osobą, która zawsze się dla niego zjawiała, nieważne w jakim był położeniu. Poczuł ulgę, gdy po chwili w nogach łóżka pojawił się Odin. Wzmocnił uścisk wokół nadgarstków Logan, lecz wpatrywał się w swojego brata. – Potrzebuję twojej pomocy. Odin zatkał dłońmi uszy. – Ja pierdolę, czemu ona jest tak głośno. – Pociągnął nosem. – Co, do diabła, jej zrobiłeś? - Tylko ją przytrzymuję. Przewrócił swoimi czarnymi oczami. – To widzę. Ale dlaczego? - Bo nie wiem, co robić! – Kerestyan usłyszał, jak jego głos przedziera się przez pokój, ale nie pamiętał, by kiedykolwiek brzmiał na tak spiętego, tak zdesperowanego. Jego własny szok odbijał się na twarzy brata. – Co się dzieje? - Zaczęła oczyszczanie. – Zacisnął zęby. – Vouclade powiedział, żebym dał jej trochę wody. Tylko że nie wspomniał o tym. Nie wspomniał nic o tym, że będę musiał patrzeć, jak się pode mną rozpada! Odin zmrużył oczy, zdezorientowanie szybko opuściło jego twarz.

– Czy muszę ci przypominać, że sama jest sobie winna? – Wyciągnął rękę i ścisnął jej ramię, tuż poniżej dłoni Kerestyana. – Widzisz te ciemne plamy? Kerestyan spojrzał na małe, ciemne plamy widniejące na przedramieniu Logan. Ale kiedy nie odpowiedział odpowiednio szybko, Odin potrząsnął jej ramieniem. - Widzisz je? Ślady po igle, Kerestyanie. Sama się o to prosiła. Prosiła się o to za każdym razem, gdy podgrzewała zapalniczką igłę i wstrzykiwała sobie heroinę. Nie proś mnie więc, aby było mi jej szkoda. – Uwolnił jej ramię i cofnął się. – Dostała to, na co zasłużyła. - Nie proszę cię, żebyś jej żałował. Proszę cię, żebyś mi pomógł. - Pomóc ci w czym? Z nią? – Pokręcił głową i roześmiał się. – Nie ma nic, co mógłbyś dla niej zrobić, oprócz związania jej rąk i wyniesienia się z tego pieprzonego pokoju. Czas na odwyk. A że Vouclade nie był skory dać ci czegoś, co mogłoby jej pomóc, to musisz pogodzić się z tym, że nie ma nic, absolutnie nic, co mógłbyś dla niej zrobić. Kiedy Logan przestała krzyczeć i drżeć, Kerestyan poczuł ulgę na spokój, w jakim zaczęła oddychać i rytmiczne uderzenia pulsu, który czuł pod swoimi dłońmi. Przesunął ręce, aby złapać ją za dłonie i skrzyżował wzrok z Odinem. – Musi być coś. - Nie ma. – Wskazał na nią. – Kiedy odzyska świadomość, znów się zacznie. I tak w kółko i w kółko przez jakieś najbliższe trzy dni, jeśli będzie miała szczęście. – Zacisnął dłonie w pięści i warknął. – Co, do diabła, się z tobą dzieje? Zachowujesz się tak, jakbyś nigdy wcześniej czegoś takiego nie widział.

Kerestyan uwolnił dłonie Logan i ułożył je ostrożnie na jej brzuchu, zanim zszedł z łóżka. W dwóch szybkich krokach zmniejszył dystans między sobą a Odinem. – Co innego, gdy stoi się na ulicy i widzi coś takiego z daleka. Co innego, gdy stoi się w korytarzu i wie, że to dzieje się w pokoju obok ciebie. A co innego, gdy dzieje się to tuż obok ciebie, w twoim własnym domu, komuś, kogo… - Komuś, kogo co, Kerestyanie? – rzucił z jadem Odin, jego usta wykręciły się w szyderstwie. Kerestyan dokończył swoją myśl, nie zamierzając zmieniać jej znaczenia. – Komuś, kogo sam wpakowałeś w taką sytuację. Chwilę zajęło, póki wzrok Odina nieco zmiękł. – Jedyne, za co nie mam do niej pretensji, to odkrycie naszego gatunku. Nie zgadzam się z Voucladem, jakoby to miała być jej wina, że się o nas dowiedziała. Ale myślę, że jesteś dla niej trochę zbyt pobłażliwy, Kerestyanie. Większość Lordów zabiłoby ją w tej alei, gdy tylko odkryliby jej obecność. Byłaby tylko kolejną bezdomną ćpunką znalezioną w alei w kałuży własnej krwi. I obaj wiemy, że ta historia nie stałaby się nawet żadną sensacją. Kerestyan warknął, gdy jego kły zaczęły się wydłużać. – Zasługuje na dużo więcej niż na to, co miała, kiedy ją spotkałem. Ina dużo więcej niż to, co się dzieje teraz! - Dlaczego? Co do diabła jest w niej takiego wyjątkowego? Miasto jest pełne ludzi takich jak ona.

Wrócił spojrzeniem do Logan. Nieważne, co powie, nieważne, w jakie ubrałby to słowa, nie sprawią one, że Odin spojrzy na nią tak samo jak on. – Nie są tacy jak ona. Nie zamierzam tu stać i słuchać wyrzutów na nią od kogoś, kogo to nie obchodzi. Nie jestem jedynym, który się nią interesuje. Ojciec chce ją widzieć u siebie w ciągu dwóch dni. Szczęka Odina opadła z wrażenia. – O, szlag. Niedobrze, Kerestyanie. Nie ma mowy, żeby udało się doprowadzić ją do ładu w tak krótkim czasie. Będziesz miał szczęście, jeśli nie wyrzyga się na jego buty. Kerestyan zmarszczył czoło. Naprawdę nie potrzebował teraz czarnych scenariuszy Odina. – Wiem, co może się stać, Odinie. I masz rację, poprosiłem Vouclade’a

o pomoc, ale odmówił. Jasno dał mi do zrozumienia, że

przegapiłem szansę na jego wsparcie. Odin chodził tam i z powrotem przez jakąś chwilę. Na przemian wpatrywał się w Logan i bełkotał coś do siebie, zamykając oczy w konsternacji. W pewnej chwili podskoczył, odwrócił się i chwycił Kerestyana za ramiona. – Wciąż masz te przyprawy i resztę tych gówien, które dał ci Alfred? Przewrócił oczami. Co jego rodzeństwo miało do tych przypraw? – Tak. Mam wszystko, co dał mi Alfred. - Jeśli chcesz mieć jakiekolwiek szanse na to, aby jej pomóc, chodź ze mną.

Kerestyan zrobił tak, jak powiedział jego brat i podążył za nim do kuchni. Obserwował, jak Odin wyjmował różne butelki, otwierał je, wąchał i wkładał niektóre z powrotem do szafki, a niektóre ustawiał na blacie. To samo robił z opakowaniami i puszkami. - Odin, co ty wyprawiasz? Uśmiechnął się. – Zawsze można znaleźć gdzieś w pobliżu opium. – Napełnił szklankę wodą i zaczął mieszać ją z przyprawami i rozgniatać na drobny mak. – Wracając do moich walecznych i nierządnych dni, niektóre wojska używały tego jako środka przeciwbólowego. Niektórzy się uzależnili i nie potrafili bez tego funkcjonować. – Wyciągnął łyżeczkę i wymieszał zawartość z jakąś brązową cieczą. – Nie mogłem zabierać na pole walki grono

ledwo

zipiących

wojowników,

więc

nasi

uzdrowiciele

przygotowywali ten eliksir, aby postawić ich na nogi i zmniejszyć dolegliwości. Przyśpieszy proces oczyszczania i na pewno niczego nie pogorszy. Kerestyan wziął od Odina szklankę. – Jesteś pewien, że to jej nie zrani? Zaśmiał się. – Nie wyrządzi żadnej krzywdy, ale w ciągu najbliższych 45 do 47 godzin będzie miała wrażenie, jakby odłączyła się od własnego ciała. - Co masz na myśli? - To, że będzie chora jak diabli. A kiedy mówię chora, mam na myśli rozłożenie ręczników po całej łazience i trzymanie jej blisko kibla. Spoci się jak dziwka w kościele, dopóki nie minie jej gorączka, więc podawaj jej dużo wody. Jeśli wypluje, każ jej wypić więcej. Jeśli zacznie się drapać, powstrzymaj ją. Nie będzie świadoma tego, jak bardzo będzie

jeszcze przyciskana. Będzie chciała zedrzeć z siebie całą skórę. I na Boga, nieważne jak bardzo będzie krzyczała i błagała, nie dawaj jej więcej heroiny, Kerestyanie. Umrze od razu, gdy pomieszasz ją z miksturą. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, z małym szczęściem i pomocą, przejdzie cały cykl odwykowy na dwie godziny przed spotkaniem z Ojcem. Kerestyan spojrzał w dół na pienistą substancję i skrzywił się. – Jak długo minie, zanim zaczną pojawiać się efekty? - Pięć minut, najwyżej dziesięć. – Położył dłoń na ramieniu Kerestyana. – Wiem, że wygląda okropnie, ale wierz w to lub nie, smakuje jak słodziutki proteinowy shake. – Odwrócił się w stronę korytarza. – Im dłużej tu stoisz i się na to gapisz, tym mniej macie czasu. Sugeruję, żebyś do niej poszedł i zaczął. Kerestyan skinął głową i udał się do pokoju Logan. Pierwszy raz, odkąd stał się nieśmiertelny, brakowało mu czasu. Zanim dotarł do korytarza, odwrócił się i spojrzał na swojego brata. – Dziękuję, Odinie. - Proszę. Żeby była jasność, zrobiłem to dla ciebie… a nie dla niej. Nie mając już nic do dodania, Kerestyan wrócił do pokoju Logan i odstawił domową mieszankę na narożniku w łazience. Wyciągnął z łóżka kołdrę i zaniósł do łazienki wraz z kilkoma poduszkami, wziął w ramiona bezwładne ciało Logan i trzymał ją blisko, gdy położył ją pośrodku ręcznie zrobionego łóżka. Gdy tylko ulokował ją między swoimi nogami, owinął jedno ramię wokół jej talii, podtrzymując ją prosto, oparł jej głowę o swoje ramię i wyciągnął rękę po szklankę. Ponownie spojrzał na okropnie wyglądającą ciesz i w jego głowie znów zaczynały pojawiać się wątpliwości. Co jeśli to nie zadziała? Co jeśli

jej śmiertelne ciało nie zniesie mikstury, jaką Odin podawał swoim starożytnym wojownikom? Co jeśli Odin specjalnie odsuwał ją od tego, czego naprawdę teraz potrzebowała? Mógłby coś takiego zrobić, wiedząc, że Ojciec czeka na jej zjawienie się? Jeśli tak, on już postara się, żeby jego ingerencja przeszła do historii jako przykład dla innych. Biorąc niepotrzebny głęboki wdech, Kerestyan wypuścił powietrze, zawierając w tym całą swoją troskę. W tej chwili nie miał wyjścia, tylko wierzyć w to, że Odin chciał mu naprawdę pomóc. Przycisnął usta do ucha Logan. – Logan? Logan, musisz się dla mnie obudzić. Potrzebuję, żebyś otworzyła oczy. Zajęło to kilka prób, jednak w końcu jej powieki zaczęły się powoli unosić. – Kerestyan? - Tak? - Dlaczego jesteśmy w łazience? Puściłam pawia na twoje łóżko? Uśmiechnął się. – Nie, nie obrzygałaś łóżka. - O Boże. – Próbowała ukryć twarz w swoich drżących dłoniach. – Chyba się nie zsikałam? – jej głos był cichy i pełen przerażenia. - Nie, Logan, nie popuściłaś do łóżka. - To dobrze. To byłoby naprawdę żenujące zsikać się do łóżka tak seksownego faceta. Jeśli to ja byłabym mężczyzną, a jakaś laska zsikałaby się do mojego łóżka, nigdy nie mogłabym patrzeć na nią bez pomyślenia:

Ej, to ta dziwka, co zsikała się do mojego łóżka. Zrujnowała moją satynową pościel. Mimo że cały ten humor był w jej stylu, a Kerestyan był bardziej zadowolony z usłyszenia, jak mówi o nim „seksowny”, to jednak sposób, w jaki wybełkotała słowa, podpowiedział mu, że wcale nie było jej to obojętne. Nie mógł się powstrzymać. Mimo wszystkich sprzeciwów czuł, że to ważne, by dowiedzieć się, czy mówiła tak tylko z powodu swojego stanu, czy naprawdę to coś dla niej znaczyło. – Logan, podobało ci się to, co zaszło między nami w kuchni? Skinęła entuzjastycznie i odchyliła głowę, uderzając nią twardo o jego obojczyk. – Tak. Gdyby twój nienormalny brat nam nie przerwał, przez całą noc krzyczałbyś o Logan Ellis. No, może nie przez całą… ale na pewno przez dobre piętnaście minut. – Wyciągnęła rękę i pogładziła tył swojej głowy. – Boli mnie głowa. Czemu mi to zrobiłeś? Jestem spragniona. Znów się uśmiechnął. Czyżby straciła kontrolę? Wątpił. Bredziła? Nie. Ale przynajmniej znał nazwisko kobiety, którą bardzo chętnie „przyciskał w kuchni”. Kiedy wszystko zostało powiedziane i zrobione, kiedy zobaczyła, że jest bezpieczna w jego domu, obiecał jej cicho, że dokończy wszystko, co zaczął. - Mogę dostać trochę wody? Uniósł szklankę do jej ust. – Wypij wszystko. – Zanim nawet skończył ją o to prosić, owinęła palce wokół szklanki i zaczęła pociągać spore łyki.

Ledwo to przełknęła, gdy już odsunęła rękę. – Co to, do diabła, było? – Usłyszał, jak zasysa powietrze, gdy na zmianę otwierała i zamykała usta. – Smakuje jak… jak… czekolada z dupy. – Zaczęła się wiercić, dopóki nie odwróciła się do niego w jego ramionach. – Pytam poważnie, co to było? Odstawił szklankę na szafkę, położył się i przewrócił na bok, przyciskając ją do siebie. – Mikstura starych przepisów, która pomoże ci przejść przez oczyszczenie. - Smakuje jak gówno. - Przykro mi. Poczuł na swojej szyi gorąco jej oddechu, gdy zachichotała. – Nie, nie wcale ci nie jest… ale wybaczam ci. Nie skomentował tego, zamiast tego skupił się na echach myśli krążących po jego głowie. Cisza unosiła się w powietrzu między nimi, gdy odliczał w myślach sekundy, mając nadzieję, że specyfik podawany tysiące lat temu teraz też zadziała. Wszystkie zioła, które były potrzebne do jego wykonania, rosły w zamku Neleków. Kerestyan zamknął oczy i czekał. Minie pięć minut, zanim eliksir zacznie działać, czy los będzie hojny i podaruje im dziesięć? Już po dwóch czuł, jak temperatura jej ciała wzrasta.

Los podarował im trzy i pół, a wtedy jej ciało zaczęło drżeć w jego ramionach. Krzyknęła w jego pierś, jej łzy parzyły jego skórę, kiedy objęła go tak mocno, że gdyby musiał jeszcze oddychać, nie byłby w stanie zaczerpnąć powietrza. Wycisnął pocałunek na jej czole i wzmocnił uścisk, bojąc się o następne 48 godzin. – Naprawdę mi przykro, Logan. Bardziej, niż jestem w stanie ubrać to w odpowiednie słowa… bardziej, niż zdajesz sobie z tego sprawę.

Dziewięć Logan zrobiła wszystko, co w jej mocy, aby leżeć spokojnie, gdy czuła w sobie okropny ból. Po pierwsze, serce biło rytmicznie, ale strasznie powolnie i ciągle było jej gorąco, co wywoływało ciarki. Po drugie, każdy mięsień ciała napinał się, jakby właśnie przebiegła podwójny maraton. I w końcu najbardziej odpychająca rzecz, miała wrażenie, jakby do jej buzi wszedł jakiś włochaty pająk i utkał pajęczynę wokół jej języka. Jednak pomimo wszystkich tych objawów musiała przyznać, że gdyby ktoś się jej zapytał, jak się teraz czuje, po raz pierwszy od pięciu lat z ręką na sercu mogłaby odpowiedzieć, że naprawdę dobrze, w każdym znaczeniu tego słowa. Było na to tylko jedno, proste wytłumaczenie… Odwyk ją zabijał. I miała na to dowód, kiedy powoli uniosła powieki i wszystko, co widziała, to jasne, rażące światło. Mały promyczek światła otaczał coś, co - gdy się lepiej przyjrzała -wyglądało na tysiące aureoli. To musiała być jakaś jedna wielka pomyłka. Powinna widzieć płomienie i słyszeć tysiące krzyczących ludzi. Powinny tam być małe pomioty diabelskie wymachujące swoimi

skórzanymi batami i tańczące z radości, opychając się szklanką zimnej wody i ciastem czekoladowym. Uśmiechnęła się. Powinna spadać w dół, a nie lecieć w górę. Gdy wizja się nieco rozmyła i obaliła swoją teorię, zdała sobie sprawę, że wpatruje się w jedną z wbudowanych białych lamp w suficie łazienki. Zamknęła oczy i przewróciła głowę na bok, pozwalając sobie oprzeć policzek o zimne płytki. Przecież powinna była wiedzieć. Jedynym sposobem na dostanie się przez nią do Nieba, jeśli ono w ogóle istniało, było samodzielnie unicestwienie Szatana. Wszystko, co musiała teraz zrobić, to odnaleźć tego popieprzonego drania. Otworzyła oczy, pragnąc odszukać Kerestyana, i rozluźniła się, kiedy spostrzegła, że jego twarz znajduje się zaledwie kilka cali dalej. Miał przymknięte oczy i po raz pierwszy odkąd go spotkała, mogła dostrzec cienką linię wokół jego oczu. Jego usta, zazwyczaj mocno zaciśnięte i ponure, wyglądały teraz na miękkie i chętne. No i ciemny zarost zdobiący jego szczękę, którego była pewna, że nie było tam wcześniej, dawał mu wygląd

bezwzględnego,

pozbawionego

litości

wojownika,

którym

wiedziała, że nie jest. Kiedy trąciła go nogą, zdała sobie sprawę z tego, jak bardzo oboje byli nadzy. Jedna z jego dużych rąk leżała zgięta na poduszce pod jego głową, a druga leżała na jej biodrze, z dłonią spoczywającą na dole jej pleców. Podczas gdy ich piersi dzieliło kilka centymetrów, od pasa w dół nic nie stało na przeszkodzie im ciałom, które były do siebie przyklejone. Jego długie nogi mieszały się z jej nogami, jedno z jego kolan wcisnęło się pomiędzy jej uda.

Odnotowała tą intymną pozycję dopiero wtedy, gdy go naprawdę poczuła. Wcześniej dotyk jego ciepłej skóry nie utrwalił się w jej umyśle, jak nic innego prócz odpowiedzi na jej dotyk. Ale teraz czuła każdy centymetr jego twardego ciała, każdy naciskający na nią mięsień, każdy centymetr jego nagiej skóry. Przeniosła wzrok na jego spokojną twarz. Mimo że nie wiedziała, jak albo kiedy skończyli w tak intymnej pozie, przypomniała sobie jego obecność przy sobie i zimne, porcelanowe płytki przy swoim policzku. Pamiętała gorący strumień wody na plecach mieszający się ze słabym wspomnieniem jego intensywnych, niebieskich oczu, kiedy trzymał ją pod prysznicem, pamiętała, jak gładził ją delikatnie po włosach, gdy krzyczała w jego pierś. Ale co najbardziej pamiętała i czego była najbardziej pewna, to uczucie jego mokrych włosów w jej pięściach i jego kruchy, zmęczony głos, kiedy błagała go, żeby zabrał od niej ten ból. – Nie mogę, Logan. Ale obiecuję ci, że z tobą zostanę. Nie chcę wychodzić. Nie chcę cię stracić. Brzmiał tak samo strasznie, jak ona się czuła. Logan wyciągnęła rękę i odgarnęła z policzka Kerestyana kosmyk wciąż mokrych włosów, zastanawiając się, dlaczego z nią został, kiedy powinien uciekać jak najdalej. Kiedy początkowe zaćmienie odwykiem zaczęło ustępować, usłyszała w oddali rozgniewany głos Odina. I w głębi duszy zgadzała się z każdym słowem, które wypowiedział pod jej adresem. Zasłużyła na każdą sekundę tej agonii, każde drżenie z bólu, od którego się zwijała. Sama to sobie zrobiła i powinna zostać sama, by się z tym uporać. Jednak mężczyzna, który znajdował się na wyciągnięcie ręki, rozkapryszony i czasami zbyt poważny wampir, obiecał jej, że zostanie… i został.

Przechyliła się bliżej i przesunęła opuszką palca po jego nowo nabytym zaroście, zastanawiając się nad tym, jakby to było być kochaną przez mężczyznę takiego jak on. Jakby to było być zakochaną w mężczyźnie takim jak on. Jakby to było pokochać kogokolwiek ponownie… Na szczęście nie miała okazji zastanawiać się nad tym zbyt długo, ponieważ jej myśli powędrowały w tysiącach innych kierunków, kiedy ręka Kerestyana zacisnęła się wokół jej biodra i jeszcze bardziej przycisnęła do niego jej ciało. Przyjemność zatańczyła w dół jej kręgosłupa, rozpalając pod sutkami maleńki ogień, kiedy mruknął coś cicho, a jego dłoń przesunęła się z jej pleców na tyłek. Wessała głęboko powietrze i próbowała go nie wypuszczać, mimo że wszystko, czego chciała, to przesunąć językiem po jego kuszących ustach. Oczywiście nie pomogło jej to, że na jednym z bioder poczuła coś twardniejącego. Owszem, wiedziała, że niektórzy mężczyźni są zdolni do erekcji w czasie snu, ale czy to również tyczyło się wampirów? Powiedział, że przesypia kilka godzin każdego miesiąca, ale nie wspomniał, kiedy był ostatni raz. Czy teraz spał, czy tylko udawał? Wpatrywała się w jego twarz, przyglądając się nawet najmniejszym drgnięciom, kiedy przesunęła opuszką kciuka po jego sutku. Uśmiechnęła się, kiedy stwardniał, ale jeszcze bardziej kiedy jeden kącik jego ust się uniósł. Och, mogła zrobić z nim teraz tak wiele rzeczy. Zamknęła oczy, mocno zacisnęła powieki i wysiliła umysł, próbując wypełnić czas pomiędzy wypiciem zgniłego shake’a a teraz. Jednak wszystko, co znalazła, obok wszystkiego, co pamiętała, to kilka rozmytych wspomnieniem, jak leżała w ramionach Kerestyana.

Nie miała pojęcia, ile minęło czasu. Nie wiedziała, jaki był dziś dzień, która była godzina albo czy to był nawet dzień. Jeśli tak, czy będzie spał, dopóki nie zajdzie słońce? A jeśli była noc, czy mógł się obudzić w dowolnym momencie? W filmach wampiry spały jak zabite. Nic nie było w stanie ich obudzić poza słońcem

albo przedziurawieniem

przez

oszalałego

myśliwego. Ale przecież powiedział jej, że filmy nie ukazują prawdy. A teraz jedyne kołkowanie, na które mogła się zgodzić, to takie, które zakończyłoby się ich wzajemnym orgazmem. Logan jęknęła, kiedy jej palce w nieporozumieniu z jej umysłem wypracowały sobie drogę w dół piersi Kerestyan, zwiedzając twarde wyżłobienia pomiędzy mięśniami jego brzucha. Mruknęła, kiedy odnalazły jego pępek, podążając po cienkiej linii włosków, gdzie stykały się ich ciała i coś bardziej podniecającego. Jej palce chciały go dotknąć ponownie, właśnie teraz. Naprawdę musiał być aż tak wspaniały w dotyku? Oderwała rękę od jego ciała i zakryła nią twarz. Umrze, jeśli będzie musiała leżeć tak obok niego dłużej. Nie mogła się odsunąć, ponieważ jedna z jego dłoni była mocno uczepiona jej tyłka. Z tego samego powodu nie była w stanie wypełznąć z jego uścisku… nawet nie mogła pochylić głowy i polizać tego twardego sutka, którego tak bardzo pragnęła posmakować. Jakby tego było mało, za każdym razem, gdy oddychała głębiej, jej ciało się poruszało, więc czuła na swoim lewym pośladku, jak intymnie przesuwają się po nim jego palce. Stłumiła jęk, zaciskając szczękę, kiedy ta cholerna ręka -jakby czytała w jej myślach - ścisnęła ją mocniej, rozkładając ją na tyle szeroko, że poczuła, jak jego silne udo przesuwa się po jej cipce. Jeśli to, że jego

twardy fiut pulsował przy jej biodrze nie było wystarczająco złe, nie miała żadnych wątpliwości, że z powodu jego dobrze zaplanowanego ocierania się jego twarda, gruba część ciała nie była jedynym mokrym tu miejscem. Wbiła paznokcie w seksowne mięśnie tuż nad jego biodrem, a drugą dłoń wetknęła pomiędzy jego twarz a ramię, z którego zrobił sobie poduszkę. Potrząsnęła nim, gdy tylko zebrała w garść wystarczającą ilość włosów. – Kerestyanie Neleku! Zabiję cię! Drań rozchylił leniwie usta w prowokacyjnym, ale jakże wspaniałym uśmiechu. – Dzień dobry, Logan. – Uniósł powieki, para ciemnych oczu wpatrywała się w nią z satysfakcją. – Nie wiedziałem, że już się obudziłaś. - Bzdury. – Uszczypnęła go mocno. – Jak długo już nie śpisz? Warknął czymś pomiędzy grymasem a uśmiechem, a następnie przewrócił ją na plecy, przyciskając ją swoim twardym, gorącym ciałem do twardego, zimnego podłoża. Uśmiechnęła się, kiedy oparł łokcie po obu stronach głowy, a potem przesunął biodrami, ocierając się swoim fiutem o jej już i tak śliskie wargi sromowe. Mruknął w jej usta. – Wystarczająco długo, by wiedzieć, że jesteś wilgotna. Zadrżała w odpowiedzi na dziki, erotyczny impuls przechodzący pod jej skórą. Sięgając w górę, ukryła dłoń w jego włosach i przyciągnęła go bliżej, niewzruszona, kiedy jego kły wydłużyły się do drobnych, ostrych punkcików wystających z jego ust… ale, co dziwne, jego ciało było spięte. – Powiedz mi jak długo, Kerestyanie.

- Uważaj – szepnął. – Znajdujesz się w bardzo kompromitującej pozycji, a mamy tylko godzinę przed spotkaniem z moim Ojcem. Zamarła i gapiła się na niego. Minęło aż tak wiele czasu? Walczyła, aby powstrzymać nieoczekiwane łzy, które piekły ją w oczy. Może to nagłą rozpacz poczuła, jakby jakieś lodowate palce zaciskały jej żołądek od środka. A może to był strach przed śmiercią, bo być

może

nadal

w

głębi

duszy

pragnęła

jeszcze

zachować

człowieczeństwo. Może, ale tylko może, chodziło o coś bardziej skomplikowanego. Ale nawet jeśli straciła dwa dni ze swojego życia, prawdopodobnie dwa ostatnie dni swojego życia, to nie znaczyło, że zrezygnuje ze swojej ostatniej godziny. Logan zacisnęła palce we włosach Kerestyana i przyciągnęła go tak blisko, że ich usta znajdowały się od siebie zaledwie o milimetry. – W takim razie dlaczego nie pocałujesz mnie, jak ostatnim razem i… - gorący i wymagający, jego język przepchnął się przez jej usta, oznaczając ją z zaciętą zaborczością, która wysłała pożądanie do każdego zakończenia nerwowego w jej ciele. Odpowiadała na każde wtargnięcie i każdą pieszczotę jego języka, chcąc pamiętać jedynie jego smak, sposób w jaki jej ciało mrowiło i bolało od wyśmienitego uczucia jego miękkich warg poruszających się po jej ustach. Tylko chwilę zajęło, aby jej paznokcie wbijały się w jego wyrzeźbione plecy, a z jego gardła uciekło ciche mruknięcie. Korzystając z cichego zaproszenia, owinęła nogi wokół jego pasa, zanim otarł się o nią biodrami, rozciągając ją i wypełniając swoim grubym, twardym fiutem aż po samą nasadę.

Oderwała się od jego ust, próbując złapać oddech, kiedy wyginała plecy w łuk. Ból mieszał się z absolutną błogością, kiedy z niej wyszedł, a potem z powrotem w nią wszedł, raz po razie i za każdym razem głębiej niż poprzednio. Czuła go, dyszała, kiedy poczuła między nogami więcej jego masy, a jego silne palce chwyciły jej biodra. Przesunął swoimi ciepłymi ustami po jej wrażliwej skórze szyi. – Kocham cię czuć, Logan… czuć twój zapach. Uśmiechnęła się na jego ochrypłe wyznanie. Jęknęła, zaciskając pięść w jego włosach, kiedy lizał i ocierał się kłami o jej twardy sutek, a potem zabrał się za drugi. Żaden narkotyk nie mógł się z tym równać, nigdy nie czuła nic bardziej intensywnego niż sposób, w jaki jego kły się o nią ocierały, a jego fiut przesuwał się z pasją. Ale chciała więcej, chciała każdego centymetra, jaki mógł jej dać, potrzebowała czuć, jak jego ciało się napina i eksploduje głęboko w niej. Przesuwając ręce do jego stalowych bicepsów, jęknęła i przechyliła głowę. – Głębiej. Mocniej. Mocniej. Kerestyanie! Kerestyan jęknął, gdy paznokcie Logan wbiły się w jego plecy, nasilając pożądanie, które i tak już wybuchało w jego krwi. Ale to jej widok - odrzucającej głowę, unoszącej biodra na spotkanie z nim i krzyczącej jego imię - doprowadzał go do szaleństwa. Popatrzył na blady łuk gardła, skupił się na twardszym, szybszym pulsie w delikatnym zagłębieniu. To drażniło bestię tkwiącą w nim, sprawiało, że chciał ją posmakować w sposób, w jaki inni mężczyźni nie będą mogli, kazała mu zabrać ją na szczyt, jakiego nigdy nie osiągnął żaden człowiek.

Jednak nie śmiał jej ugryźć. Nie. Nie teraz, nie kiedy zdawał sobie sprawę, że zatraciłby się w niej bardziej, niż jest teraz. Musi utrzymać świadomość czasu, musiał utrzymać władzę nad wyrywającym się z niego zwierzęciem. Niestety, instynkt bestii był równie silny jak jego pożądanie do pięknej, wijącej się pod nim kobiety. Pochylając się do przodu, przesunął kłami w dół tej wspaniałej kolumny i przycisnął język do zagłębienia szyi. Warknął, gdy poczuł, jak drży, zahipnotyzowany przez rytmiczne bicie jej serca w jego uszach i bogaty, gorzki zapach jej krwi napełniający jego płuca. Wiedząc, że jest na krawędzi, przycisnął jej kolana do piersi, złapał ją w talii i przetoczył się na plecy, pociągając ją za sobą. W ciągu swojego długiego życia widział niezliczoną ilość uderzających obrazów, ale wszystkie rozpadły się na kawałeczki, kiedy Logan na nim usiadła i oparła kolana na podłodze po bokach jego ciała. Jej na wpół opadające powieki i mieniące się głębokim, szmaragdowym odcieniem tęczówki lśniły z uwodzicielską iskrą, którą tylko ona posiadała. Jej usta, wilgotne i rozchylone, wykrzywiały się z satysfakcją, kiedy czubek jej języka przesuwał się delikatnie pomiędzy jej zębami. Uspokoił się na chwilę, napawając się widokiem jej zsuwających się po piersi dłoni, jej różowych, drażniących go sutków, kiedy na chwilę zniknęły mu z widoku pod jej rozstawionymi palcami. Przesunęła niżej dłonie, a on uśmiechnął się, kiedy przytrzymała się go dla przyczepności, gdy zaczęła kołysać biodrami. Kerestyan poczuł ponowne budzące się w nim instynkty zwierzęce, gdy wykrzyczała jego imię. Namiętność eksplodowała w jego krwi z mocą huraganu, zalewając jego żyły, gdy obserwował, jak jego twardy fiut znika w jej wciąż ciasnym, wilgotnym ciele.

Logan próbowała oddychać, starała się nie myśleć o dłoniach Kerestyana ciągnących ją w dół i napierających na nią jego biodrach. Nigdy w swoim życiu nie czuła się tak seksowna i mokra. Był taki gruby i zanurzał się w niej tak głęboko, że była pewna, że w każdej chwili może wytrysnąć. Kiedy usiadł i podgryzł jej wargę, wpatrując się w nią swoimi dzikimi i ciemnymi oczami, zarzuciła ramiona na jego szyję i kołysała biodrami coraz szybciej. Musiała się uwolnić od napięcia, które w niej zbudował, potrzebowała, by on również w niej doszedł. Odchyliła głowę i wyciągnęła wargę spomiędzy jego zębów, uśmiechając się, gdy próbował ponownie ją podgryźć. Jego wspaniała twarz odzwierciedlała wszystkie jej emocje, zanim przesunął dłonie i chwycił ją za pośladki, a następnie powoli uniósł i cal po calu nabijał na swojego fiuta aż po samą nasadę. Jęknęła, dysząc w międzyczasie i próbując złapać oddech, gdy trzymał ją w miejscu, wpatrując się w nią i ocierając się klatą o jej nabrzmiałe sutki. Skubnęła jego wargi w tej samej chwili, gdy ponownie wsunął w nią swojego pulsującego fiuta. Zacisnęła wokół niego ręce i krzyknęła w jego usta, gdy jej ciało zaczęło drżeć, wybuchając wspaniałą ekstazą przyjemności. Orgazm rozrywał ją fala po fali, skradł jej cały oddech, gdy nadal w nią pompował i jęczał przy jej ustach. Zamknęła oczy i jęknęła z czystej rozkoszy, gdy kołysał powoli biodrami w przód i w tył, zanurzając się w niej do końca, aż całkowicie odebrał siłę jej wymęczonemu ciału. Kerestyan uśmiechnął się, gdy Logan zadrżała ostatni raz, a z jej ust wyrwał się miękki, zadowolony jęk. Przytulając ją do siebie, obrócił się z nią i oparł się o kolana, a po chwili zerwał się na nogi. Mieli coraz mniej czasu.

Starał się zapanować nad swoimi zmysłami, gdy jej długie nogi owinęły się wokół jego talii, kiedy niósł ją pod prysznic. Jeszcze bardziej starał się nie czuć jej gorącego oddechu na swojej szyi, kiedy wtuliła policzek w jego ramię. Szybko jednak zdał sobie sprawę, że myślenie o czymkolwiek tylko nie o tej kobiecie było cholernie trudno. Jej obecność w krótkim czasie znaczyła dla niego wiele, więc nie był pewien, czy byłby w stanie ją zignorować. Po uruchomieniu prysznica Kerestyan wszedł do kabiny i stanął pod natryskiem, z Logan wciąż owiniętą wokół jego pasa. Czuł, jak jej ciało się relaksuje pod wpływem ciepłej wody, która spływała po jej plecach i ramionach, jakby chciała, aby trzymał ją tu przez całą noc. Uśmiechnął się. Gdyby obudziła się noc wcześniej, chętnie dogadzałby jej, aż nie mogłaby się ani poruszyć, ani odezwać. Niestety, to nie wchodziło w grę. Schował dłonie w jej krótkich włosach i delikatnie uniósł jej głowę, zaskoczony, jak wiele wyrażały jej zielone oczy. – Tak bardzo, jak nienawidzę tej myśli, nie możesz owijać się wokół mnie przez całą noc. Posłała mu olśniewający uśmiech, zanim poskubała zębami jego dolną wargę. – Nie? Pochylił się i przesunął zębami po jej małżowinie, uwielbiając sposób, w jaki jęknęła i przysunęła się do niego. – Nie. – Przesunął powoli językiem po linii jej szczęki, a następnie zawrócił mozolnie do ust. – Musimy wziąć prysznic. Mamy dzisiaj bardzo ważne spotkanie.

- Ile czasu nam zostało? - Około dwudziestu minut. Ścisnęła biodrami jego uda, wysyłając do jego fiuta płonącą falę pożądania. – Mogę się założyć - przesunęła koniuszkiem języka po jego ustach – że jestem w stanie namówić cię na kolejne dziesięć minut gorącego, ludzkiego aktu, Lordzie Wampirów. Uśmiechnął się. Nie mógł przejść obojętnie obok wyzwania w jej oczach. – A co sprawia, że wierzysz, że możesz tego dokonać, Panno Ellis? Zesztywniał, gdy zamiast mu odpowiedzieć, przechyliła głowę na bok i zatopiła zęby w delikatnym miejscu, w którym łączyła się jego szyja i bark. Zadrżał, gdy wessała skórę, nie raz, ale dwa, i dopiero wtedy odsunęła głowę. Dopiero po chwili był w stanie wykrztusić z siebie jakieś słowa. – Nie wierzę, że mnie ugryzłaś. Jej uśmiech był odzwierciedleniem bardzo złego grzesznika. – No cóż, jeśli to nie zadziałało, to zawsze mogę zrobić i to. – Warknął, kiedy schowała palce w jego włosach i odchyliła mu głowę do tyłu, pochylając się i gryząc go w dół obnażonego gardła. Ciemność przysłoniła mu wzrok, kiedy szkarłatne cienie tańczyły w jego polu widzenia. Bestia w nim znów się przebudziła, pełna dzikiego pożądania i wściekłości. Tym razem to jego bestia przyciskała ją do ściany, rozkraczając jej nogi i przyszpilając ręce ponad głową. Warknął, gdy wchodził w nią

mocno i szybko, wciąż i wciąż, rozkoszując się tym, jaka była ciasna, gdy jego wygłodniały fiut próbował ją rozciągnąć. Nigdy nie czuł się lepiej. Wpatrywał się w jej oczy z satysfakcją, gdy wiła się pod nim, a jej stwardniałe sutki ocierały się o jego klatę. A kiedy wykrzyczała imię swojego Boga, kiedy doszła, uciszył ją, zatapiając się w jej ustach. Kerestyan odzyskał kontrolę nad swoją mroczną stronę, gdy jego kły otarły się o gardło Logan. Zamknął oczy i powoli odsunął się od jej szyi, karcąc się, że zanim znów się z nią połączy, będą musieli odbyć poważną rozmowę na temat bestii. Puścił jej nadgarstki i otworzył oczy, w ogóle nie dziwiąc się jej oszołomionemu spojrzeniu. – Przepraszam, Logan. Gdybym wiedział, że będziesz mnie próbowała tak przekonać, odradziłbym ci to. - Wow. Zaśmiał się. – Rozumiem, że ci się podobało? Uśmiechnęła się lubieżnie. – Wow. Starannie zsunął ją ze swoich bioder i postawił na nogach. – Wezmę to za tak. Odsunęła się na drżących nogach i odchyliła głowę pod wodę. Zaczesała swoje mokre włosy do tyłu i uniosła na niego brew. – Czy tym razem mnie ugryzłeś?

Wpatrywał się, jak kropla wody spływa po jej wciąż zarumienionej po ich ostatniej akcji twarzy, po czym spływa po policzku w dół klatki piersiowej, znikając pomiędzy jej piersiami. Zamrugał i uniósł wzrok, gdy powtórzyła pytanie. – Nie, Logan. – Pochylił się i pocałował ją w czoło, wiedząc, że to o wiele bezpieczniejsze miejsce niż jej usta. – Będziesz wiedziała, gdy cię ugryzę. Jej wzrok przesunął się wzdłuż jego ciała, zatrzymując się na dłużej tuż poniżej pasa, zanim znów go uniosła. – Wychodzisz? Zapanował nad bestią, kiedy oblizała usta, wpatrując się w jego oczy. – Nigdy nie dotrzemy na spotkanie, jeśli tu z tobą zostanę. Masz pięć minut, żeby się wykąpać i przebrać. Spotkamy się w salonie, gdy skończysz. Kerestyan odwrócił się i odszedł po tym, jak skinęła głową i odwróciła się do wody. Nigdy nie wyszliby z łazienki, gdyby nadal wpatrywał się w jej nagie ciało. Potarł twarz dłonią, gdy otworzył drzwi do swojego pokoju i podszedł do szafy. Zaczął odczuwać niepokój wspinający się wzdłuż kręgosłupa, kiedy wybrał dla siebie ubranie i rzucił je na łóżko, zanim wszedł do swojej łazienki. Na pewno jego Ojciec dostrzeże w Logan potencjał i pozwoli jej służyć rodzinie Nelek, jeśli nie stanie się jej pełnoprawnym członkiem. Nie mógł skazać jej na śmierć, nie kiedy Vouclade, drugi najstarszy, sam odkrył w niej wystarczająco dużo intelektu i umiejętności przetrwania. Zasłużyła na to, by udowodnić swoją wartość, jeśli nie na więcej.

Poradzi sobie. Kerestyan przytaknął swoim myślom, a następnie wziął szybki prysznic, założył czarną koszulę i czarne spodnie i udał się do salonu. Zahaczył o kuchnię i wszedł do salonu, gdzie Logan czekała na niego na kanapie. Wstała i uśmiechnęła się, gdy wygładziła dłońmi swój czarny sweter. – Co tak długo? Czyżbyś potrzebował drugiego prysznica? Uśmiechnął się do niej. – Mam więcej włosów do umycia niż ty. Uniosła znacząco brwi. – Tylko na swojej głowie. Wyciągnął rękę i wsadził palca pod jej szlufkę i przyciągnął ją do siebie. – Nie czas na omawianie moich osobistych technik uwodzenia. Poza tym od naszego małego randez-vous w kuchni przekonałem się, że wzięłaś na serio woskowanie Odina. Zamiast odpowiedzieć, wtuliła się w jego pierś, jak struś. Sekundy tykały, więc Kerestyan objął Logan i skoncentrował się na zamku Nelek. Po chwili poczuł powiew zimnego powietrza, przez co skupił się na drżącej w jego ramionach kobiecie. W żaden sposób nie zamierzał stać i patrzeć na jej śmierć, nawet jeśli to miało oznaczać przeciwstawienie się mężczyźnie, które stworzył go tak wiele lat temu. Nie tylko dlatego, że Logan Ellis zasługiwała na to, by żyć i ogólnie na coś lepszego… ale dlatego, że powoli zapełniała jego mroczne, niegdyś puste miejsce, które zwano sercem.

Dziesięć - Możesz już otworzyć oczy, Logan. Już po wszystkim, obiecuję. Logan odsunęła twarz od piersi Kerestyana i odchyliła głowę, starając się skoncentrować na jego rozmazanym obrazie, a nie na zaciskającym się żołądku. – Chyba zaraz puszczę pawia. Jego usta wykrzywiły się w uśmiechu. – Wybacz. Powinienem cię ostrzec, że potrwa to dłużej niż poprzednio. Musieliśmy przedostać się z Nowego Jorku do Chicago, a nie z jednej strony miasta na drugą. Odsunęła się od niego i zachwiała, a następnie pochyliła się i schowała głowę między kolana. – Zdecydowanie powinieneś to zrobić. – Wzięła serię kilku głębokich oddechów, nie dbając o to, że jej policzki nabrzmiały jak u wściekłej rozdymki. Jęknęła i chwyciła się za brzuch, gdy poczuła skurcz. – O Boże, Kerestyanie, naprawdę powinieneś mnie ostrzec. Pogładził ją po plecach, jego silne palce przesuwały się wzdłuż kręgosłupa. – Oddychaj i przez kilka minut postaraj się skupić na czymś innym. Nic ci nie będzie.

Wpatrywała się w dół na chodnik pokryty śniegiem i przełknęła lodowate powietrze. Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Trudno było jej się skupić na czymś innym niż wymiociny, skoro za chwilę miała odbyć spotkanie swojego życia. Jeśli jej życie nie dobiegnie końca… Myśl o umieraniu nie podziałała jak lek uspokajający. - Zrzyga się na buty Ojca? Logan skuliła się, gdy usłyszała głośny śmiech Odina dobiegający gdzieś zza jej pleców. Był ostatnią osobą, mitologiczną czy nie, do której miałaby teraz cierpliwość, żeby się z nią użerać. Wyprostowała się, a następnie schowała się za Kerestyanem i oparła o jego plecy. – Powiedz mu, że mam bóle menstruacyjne. Albo PMS. Albo że go kocham i że chcę mieć z nim dziecko. Jego ramiona się spięły. – Dlaczego miałbym mu powiedzieć coś takiego, a tym bardziej to ostatnie? - Właśnie dzięki temu ostatniemu gównu każdy członek rodzaju męskiego ucieka w popłochu. I nawet nie obejrzy się za siebie. Byłam tego świadkiem, Kerestyanie. Praktycznie są szybsi od własnych nóg, byle tylko uciec przed kobietami z okresem albo dzieckiem. - Ej, Bones, skoro mnie kochasz i na dodatek krwawisz... - Odin – warknął Kerestyan. – Nawet się nie waż dokończyć tego zdania. Logan nie krwawi, a tym bardziej cię nie kocha. Po prostu ma chwilowe drobne problemy z przystosowaniem się do naszego środka transportu.

- Och. – Czarne oczy Odina skierowały się na nią zza ramienia Kerestyana. – Może szklanka wody pomoże? Mogę kazać Alfredowi, by przyniósł jedną. Rzuciła szybkie, ukradkowe spojrzenie w dół opustoszałej i zadrzewionej ulicy, czując nagłą i nieodpartą chęć, by uciec tak szybko, jak tylko zdołają ją ponieść nogi. – Dlaczego jesteś dla mnie miły? Jego oczy się zwęziły. – Pomyślałem, że to będzie miły gest, biorąc pod uwagę to, że stoisz dwieście metrów od samego Szatana. Ale jeśli nie podoba ci się to, że staram się być uprzejmy w twoich zapewne ostatnich chwilach życia, to z chęcią wrócę do swojego normalnego zachowania. To chcesz tę wodę, czy nie? Ostatnie chwile życia… Zignorowała trzepotanie w brzuchu. Jeśli się starał zrobić dla niej jakąś przysługę, co i tak było dziwne, to przecież mogła się jakoś odwdzięczyć. – Dziękuję za ofertę, ale nie sądzę, by wprowadzenie czegokolwiek do mojego ciała byłoby teraz dobrym pomysłem. - Nie ma za co. Nienawidzę być posłańcem złych wiadomości, ale nie powinnaś kazać mu czekać. Właściwie to masz tylko trzy minuty. Logan ścisnęła dłoń Kerestyana, gdy splótł z nią palce i delikatnie do siebie przyciągnął. Spojrzał w dół na nią, jego niebieskie oczy płonęły emocjami, których nie potrafiła nazwać. – Gotowa? Zmusiła się, aby uśmiechnąć się do niego w zaufaniu, ale jedyne, co jej wyszło, to kręcenie głową.

– Szczerze mówiąc, nie. – Sięgnęła w górę i wygładziła kaskadę jego czarnych, długich włosów opadających na ramiona. – Zaczynałam się już przyzwyczajać do bycia twoją osobistą więźniarką, Lordzie Wampirów. Zadrżała, gdy przesunął swoimi ciepłymi palcami przez jej policzek, a następnie w dół przez szyję. Przycisnął swoje czoło do jej czoła i przymknął powieki, zaciągając się parą utworzoną z jej oddechu, która mieszała się z mroźnym powietrzem. Nic nie powiedział. Nie poruszył się. Po prostu tak stał, jego usta ledwo dotykały jej, wdychał jej zapach, jakby sam potrzebował tego tak bardzo, jak ona. - O ludzie, chyba nie zaczniecie się tu pieścić, jak jakaś dwójka napalonych nastolatków? Po raz pierwszy odkąd go spotkała, Logan poczuła ulgę na złośliwy docinek Odina. W powietrzu wokół Kerestyana unosiło się coś intensywnego, gdy uniosła na niego wzrok, a jego skóra była ciepła i mrowiła ją pod dłońmi, przez co poczuła się dziwnie i nieswojo. Kiedy się w końcu się uśmiechnął, odwróciła się w jego ramionach i skupiła na Odinie. Tylko dlatego, że doceniała jego niegrzeczny, ale w odpowiedniej chwili komentarz, nie znaczyło, że zamierzała mu odpuścić. – Nie ma teraz czasu na pieszczoty. – Opuściła rękę i uderzyła Kerestyana w udo, zanim dodała dla większego efektu: - Zhańbiłam twojego delikatnego kwiatka, zanim się tu dostaliśmy. – Kiedy Odin pociągnął nosem i zaczął się marszczyć, przesunęła językiem po zębach i burknęła: - Dwukrotnie. Odin zrobił taką minę, jakby miał zamiar zwymiotować i wysunął język z buzi, zanim wzruszył ramionami. Szybko się jednak opanował.

– No cóż, przynajmniej ubytki między twoimi żebrami posłużyły za dobry uchwyt. – Odwrócił się i wkroczył wolnym krokiem za bramę w białym ogrodzeniu. – To nadaje nowego znaczenia: żebrać dla przyjemności! Logan przechyliła głowę z powrotem w stronę Kerestyana. – Skąd on bierze te bzdury? Zawsze ma w zanadrzu jakąś ciętą ripostę? Pokręcił głową. – Ogląda sporo telewizji. Odin zawsze musi mieć ostatnie słowo. Wkrótce się przekonasz. Wierz mi. Wpatrywała się w Odina, gdy ten zniknął za drzwiami małego, białego i raczej niepozornego domku. Wyglądał dość miło, nie tak jak wyobrażała sobie przez większość swojego czasu, bo w ogóle nie przypominał zamku. Po dwóch stronach ośnieżonego podwórka siedziały dwa rottweilery i choć była pewna, że dzięki nim domokrążcy zastanawiali się dwa razy, zanim pukali do drzwi, to raczej spodziewała się jakiegoś średniowiecznego motywu. Przechyliła głowę, kiedy Kerestyan się przesunął i stanął obok niej. – Rozumiem, że kiedy mówiłeś o zamku, to chodziło ci o jakieś żart, w który nie jestem wtajemniczona? Z jego piersi wydobył się niski, okrutny śmiech, przez który poczuła ciarki na plecach. – Oczywiście. – Odwrócił się i wyciągnął rękę w kierunku bramy. – Proszę bardzo, Milady, Lord Nelek cię oczekuje. Zagapiła się na ścieżkę do bramy. – Myślałam, że to ty jesteś Lordem Nelekiem.

- Ja jestem Lordem Kerestyanem. - Ale nosisz nazwisko Nelek, więc dlaczego nie jesteś Lordem Nelekiem? - Nie jestem. Vouclade chętnie odpowiedziałby ci na to pytanie, twierdząc, że jest tylko jeden Lord Nelek… i to nie ja nim jestem. Logan popchnęła bramę, otwierając ją i przytrzymała ją dla niego. – Bez sensu. Uśmiechnął się, gdy przechodził i przysunął ją do siebie za biodro, zamykając za nimi bramę. – W ciągu pięciu sekund nabierze największego sensu na świecie. Spojrzała na rottweilery, kiedy ich uszy się ożywiły - i jak diabli miała nadzieję, że pozostaną tam, gdzie stały. – Co masz na myśli w pięć… - urwała, gdy obraz przed nią zaczął się przemieniać w połączenie żywych kolorów, tak jakby właśnie go pomalowano 500 odcieniami najróżniejszych barw. - O kurwa… - Naprawdę tylko tyle była w stanie w tej chwili powiedzieć, mały, niewinnie wyglądający biały domek rozpłynął się w powietrzu, zastąpiony przez czarny, monolitowy zamek oddalony o boisko do piłki nożnej. Obsydiany wznosiły się wysoko nad nim, wtapiając się w bezchmurne niebo i tysiące migoczących gwiazd. Wieże były tak wysokie, że musiała aż podnieść głowę, żeby objąć wzrokiem ich szczyty, na których trzepotały sztandary z tym samym smokiem, jakiego widziała na zbroi Odina. Przesuwając po nich wzrokiem, dziwiła się, że z chodnika, na którym stała, mogła dostrzec przez otwarte okna wszystkie piętra i klatki

schodowe. Wydawały się być oddalone o mile, skręcać w zdradziecko niebezpiecznych labiryntach, ale wszystkie migotały od zapalonych pochodni i lamp. Przednie drzwi, przez które wszedł Odin, okazały się być teraz dwoma czarnymi drzwiami. Były na tyle szerokie, że bez problemu mogły pomieścić dwa jadące obok siebie autobusy, ale zawężały się ostro na końcu, lecz mimo to sięgały trzeciego piętra. Klamki po obu stronach błyszczały złotem i czerwienią dzięki małym drobinkom w kamieniach. Logan przysunęła się do Kerestyana, gdy poczuła na plecach jego dłoń. Nigdy przedtem nie widziała niczego bardziej złowieszczego, mimo że było również najpiękniejszym, co widziała w swoim życiu. To miejsce, mroczny i ciemny fragment kamienia, nie sięgał nawet ułamka tego, co była w stanie sobie wyobrazić. Kiedy po raz pierwszy usłyszała słowo „zamek”, odruchowo pomyślała o zielonych i szarych kamieniach i oślizgłych fosach. Pomyślała o rycerzach i koniach. Pomyślała nawet o małych ludzikach ubranych w jaskrawe kolory i dmuchających w rogi. Ale nigdy w swoich najśmielszych snach nie wyobrażała sobie czegoś takiego. Nie było tutaj nawet zimy. Wiatr, który smagał jej twarz, był ciepły i niósł tak słodkie i kuszące zapachy, jakich nigdy nie wąchała. Wszystkie drzewa w pełni już rozkwitły, a trawa była tak głębokiego odcienia zieleni, że bardziej wyglądała, jakby pomalowano ją farbą niż coś, co mogła stworzyć sama natura. Pokręciła głową. Nie, z pewnością nie tego się spodziewała. Ale to, czego już bankowo się nie spodziewała, gdy się poruszyła i mało nie posikała się ze śmiechu, to dwa ogromne smoki siedzące w miejscach wcześniejszych rottweilerów. Jeden był czerwono-rdzawego koloru, a

drugi popielatoszary, ale oba miały potwornie ogromne głowy, w wymiarach małego samochodu. Kerestyan musiał poczuć, jak jej ciało się napięło, i zanim mogła zapytać, jego ramię owinęło się wokół jej talii, a jego zarost poszczypał ją w policzek. – Nie, nie wyobraziłaś sobie tego. Zarówno zamek, jak i smoki są prawdziwe. Wypuściła powietrze i spróbowała uspokoić swoje galopujące myśli. Jak? Po co? Było tak wiele rzeczy, których chciała się dowiedzieć, tak wiele pytań, które chciała zadać, a nawet nie wiedziała, od czego zacząć. Przysunął ją bliżej. – Trochę przytłaczające, prawda? Przytaknęła. – Niewiarygodne. Poczuła przy policzku, jak się uśmiecha. – Wiem. Ojciec wie, że tu jesteśmy. Mówi, że masz tyle czasu, ile będziesz potrzebowała do zaaklimatyzowania się. Spotka się z tobą, gdy będziesz już gotowa. - Kerestyanie. – Wyciągnęła się i dotknęła jego policzka, wpatrując się w czerwonego smoka, który ją obserwował. – Jak to wszystko może tu być? Czy to jest prawdziwe? Powiedziałeś, że jedziemy do Chicago. A to bez wątpienia nim nie jest. - Znajdujemy się na północ od Chicago, poza granicami miasta, ponieważ Chicago rządzi inny Lord. Jeśli chodzi o wszystko, co się tu znajduje, to zasługa mocy mojego Ojca i magii. Zwykły śmiertelnik nie

jest w stanie dostrzec nic poza kolejnym, zwykłym domem. Ale to jest prawdziwe. Jest tylko dobrze ukryte, aby nie naruszyć Zasłony. - Jak ukrywacie coś takiego? - Dzięki magii. To jedyna odpowiedź, jaką mogę ci zaoferować, Logan. Może i wiedziałaś, że wampiry istnieją, ale jest wiele rzeczy, których o nich nie wiesz. Odwróciła się w jego ramionach, gdy wyłapała w jego tonie odrobinę frustracji. – Przepraszam, że jestem taka trudna. Tylko, cholera jasna… nie spodziewałam się tego. - Nie jesteś trudna. Trudno to wyjaśnić. Większość Świeżaków posiada przynajmniej podstawową wiedzę o magii, ale nie są świadomi istnienia miejsc takich jak to. – W końcu się uśmiechnął. – Pomyśl o swojej sytuacji w ten sposób: ukończyłaś szkołę z zamiarem pójścia na marketing, ale zamiast udać się do college’u i podążyć za swoim marzeniem, spotykasz dyrektora generalnego dużej firmy, który zdecydował się obsadzić cię na szczeblu wykonawczym. Przetrawiała jego słowa przez krótką chwilę. - Więc zrezygnowałam ze służebnej pracy, którą nawet wampir może wykonywać, i wylądowałam służąc wampirowi, który jest jednym z najlepszych na świecie? Roześmiał się. – Zgadza się. Widzisz coś, czego większość wampirów nigdy nie zobaczy, i spotkasz kilku wampirów, w tym mojego Ojca, o którym słyszą jedynie z opowiadań. Nelek jest znany w całym tym kręgu, ale większość Świeżaków kończy jedynie na kontakcie z moim rodzeństwem. I

oczywiście ze mną, ale tylko dlatego, że rządzę większą częścią miasta, włączając w to młodych wampirów. Logan potarła skronie. Miała już styczność z wampirami, czego dowodem jest to, że stoi tam, gdzie stoi, ale tak ogromna ilość informacji w tak krótkim czasie przyprawiła ją o ból głowy. – Może po prostu narysujesz mi schemat? Znów się roześmiał. – A może po prostu zabierzemy cię do środka? - Mi pasuje. Zaakceptowała dłoń Kerestyana, gdy ją zaoferował, uważając, by zachować odpowiedni dystans między sobą a smokami - i w jakiś sposób udało jej się ruszyć za Nelekiem. Co najmniej kilkanaście razy wyciągała szyję, starając się dostrzec jeszcze więcej na różnych piętrach, ale szybko stało się jasne, że nawet gdyby oglądała wszystko przez kolejne dwa dni, to i tak zostałoby jeszcze wiele do zobaczenia. Logan zwróciła swoją uwagę z powrotem na poczerniałe drzwi, ale podskoczyła, gdy brukowana ścieżka skręciła prosto w stronę złotych, błyszczących oczu czerwonego smoka. Ścisnęła mocniej dłoń Kerestyana i starała się nie spanikować, kiedy bestia wystąpiła ociężale do przodu, ale kiedy zatrzymała się kilka metrów dalej i pochyliła, by ją powąchać, była tak zajęta dostrzeżeniem czegoś, że prawie zapomniała o spanikowaniu. Każde drżenie jego nozdrzy było dla niej jak wysłane w jej stronę tornado, przez co wszystkie jej włosy wylądowały na twarzy. Kiedy powietrze w końcu ucichło, odgarnęła włosy z oczu i uniosła wzrok na bestię – w sam raz, aby dostrzec otwartą paszczę, pełną zaciskających się przed jej twarzą kłów.

Jej ciało zesztywniało, a serce zabiło mocniej przy żebrach i zaczęła krzyczeć tak głośno, że była pewna, że zbudziłaby wszystkich umarłych. Gdy tylko odzyskała kontrolę nad nogami, od razu wskoczyła na plecy Kerestyana. - Próbował mnie zjeść! – Zamierzała powiedzieć to tylko raz, ale w kółko powtarzała te słowa, nie mogąc się powstrzymać. - Nidan! Logan zadrżała, gdy w jej uszach rozbrzmiał głos głębszy od głosu Kerestyana. Zerknęła w kierunku, z którego pochodził, spodziewając się zobaczyć ogromnego, krzepkiego faceta, ale dostrzegła jedynie starszego pana ze szpakowatymi włosami, stojącego tuż przed drzwiami. Wycelował palcem w kierunku smoka. – To gość twojego Ojca. Masz ją traktować z należytym szacunkiem, albo naślę na twoją skórę Vouclade’a. Rozumiesz? Smok skinął głową i jeśli jej się to nie przewidziało, to nawet i parsknął, aż zadrżała cała trawa. Objęła dłońmi głowę Kerestyana i odwróciła ją do tyłu. – Ten smok rozumie angielski? - Nidan jest jednym z moich starszych braci. I tak, rozumie angielski. Zamrugała kilka razy. Ta noc z minuty na minutę robiła się coraz bardziej pozbawiona sensu. – Twój brat jest smokiem? Skinął głową, ujmując jej dłonie. – Nie urodził się smokiem, Logan. Jest wampirem, który potrafi się w niego zmieniać. To szczególna cecha dla rodu Nelek.

- Potrafisz zamienić się w smoka? – Trąciła dłońmi jego policzki. – Potrafisz przemienić się w smoka, ale nie w wilka? - Potrafię, ale jest to dość rzadka forma. I już ci powiedziałem, że wampiry nie przemieniają się w wilki. – Wyciągnął ręce i mocno ścisnął jej dłonie. – Byłabyś tak miła i mogłabyś w końcu ze mnie zejść? Zacisnęła usta. – Wybacz. Naprawdę wydawało mi się, że próbował mnie zjeść. A więc, jak zamieniasz się w smoka? Jakiego jesteś koloru? Pokażesz mi… urwała, kiedy Kerestyan rozplątał jej nogi i podniósł ją, dopóki nie stała na własnych nogach. Uśmiechnęła się do niego. – Jesteś pewien, że nie ma już nic, przed czym powinieneś mnie ostrzec, zanim wejdziemy do środka? Odwzajemnił uśmiech. – Od czego chcesz, żebym zaczął? - Może będziesz tak miły i przedstawisz tą piękną, młodą kobietę swojemu najdroższemu przyjacielowi Alfredowi? Logan odwróciła się, gdy rozbrzmiał za nią ten sam głos, który skarcił smoka. Teraz, kiedy znajdował się bliżej, uświadomiła sobie, że nie jest tak mały, jak wcześniej myślała. Nie był dużo wyższy od niej, ale był dwa razy szerszy. Był też dość przystojny w bardzo królewski i wyróżniający się sposób. - Alfredzie, to jest Logan Ellis. Logan, to jest Alfred, osobisty Sługa Ojca. Wyciągnęła rękę. – Miło mi cię poznać, Alfredzie.

Zaskoczył ją, gdy ujął jej dłoń, ale wycisnął na niej ciepły pocałunek. – To dla mnie przyjemność, Panno Ellis. – Puścił jej dłoń i wskazał na diabelskiego, czerwonego smoka. – Proszę, przyjmij moje przeprosiny za zachowanie Nidana. Kilka wieków temu został uziemiony za nieprzestrzeganie zasad i najwyraźniej musi się jeszcze sporo nauczyć. Masz moje słowo, że to już się nie powtórzy. Skinęła głową i podążyła za nimi, gdy obaj skierowali się z powrotem w kierunku drzwi. – W porządku. Po prostu nie spodziewałam się, że na mnie warknie. W końcu Kerestyan przed niczym mnie nie ostrzegł, no i nie spodziewałam się, że stanę twarzą w twarz ze smokiem. - Na usprawiedliwienie Kerestyana powiem, że czasami jest lepiej zrobić komuś niespodziankę, by ta osoba mogła wyciągnąć własne wnioski, niż opisać w szczegółach wszystko, co ma nastąpić. Gdyby nie widziała tego na własne oczy, nigdy nie uwierzyłaby w to, że Kerestyan jest w stanie tak długo wydmuchiwać powietrze. – Alfred jest bardzo mądrym mężczyzną, Logan. Powinnaś wsłuchać się w każde jego słowo. Zakryła uszy dłońmi. – Przepraszam,

byłam tak rozkojarzona

ogromem twojej

unoszącej się klaty i twoją pawią dumą, że nie usłyszałam, co mówisz. Mógłbyś to, proszę, powtórzyć? Przewrócił oczami i zerknął na Alfreda, który zachichotał w odpowiedzi.

– Cieszę się, że ci się podobało. Teraz już sobie wyobrażam, jak to jest, kiedy ona i Odin znajdują się tym samym pokoju i na dodatek na siebie najeżdżają. Logan posłała mu swoje najgorsze spojrzenie. – Pozwolę sobie być szczera i przypomnę, że to nie moja wina, że ta Blaszana Puszka nie potrafi zachować dla siebie swoich uwag. A poza tym to on ciągle zaczyna. - Bones! – Zatrzymała się, kiedy otworzyły się przed nimi jedne z wielu drzwi i wyskoczył zza nich Odin, ciesząc się od ucha do ucha. – Nie do wiary, że twój kruchy, ludzki móżdżek jeszcze się nie spalił! Obróciła głowę w stronę Alfreda. – Widzisz, o czym mówię? Przytaknął. – Odinie, martw się o siebie, ona sobie poradzi. A teraz, jeśli nam wybaczysz, ma bardzo ważne spotkanie z Ojcem. Twarz Odina natychmiast spoważniała. Jego niesamowite oczy zmrużyły się na niej tak samo, jak w chwili ich pierwszego spotkania. – Chcę, żebyś wiedziała, że mimo że nie obchodzi mnie, jak się tu znalazłaś, to i tak życzę ci powodzenia. To, przez co teraz przejdziesz, nie będzie łatwe, ale jeśli wyjdziesz z tego o własnych nogach… to już nigdy nie będziesz szła sama. – Nie dał jej czasu na odpowiedź, ponieważ od razu zniknął w dziedzińcu. Odprowadziła go wzrokiem, zastanawiając się, co miał na myśli przez ostatnią część swojej wypowiedzi, ale nagle wszystkie wampiry zrobiły się markotne. W jednej chwili wszyscy byli weseli i żartowali, a po chwili atmosfera była tak napięta, że chciało się krzyczeć albo płakać.

- Uważam – powiedział Alfred – że już się do ciebie przyzwyczaił. – Następnie wyciągnął rękę w stronę drzwi i pochylił głowę. – Panno Ellis, witamy w zamku Nelek. Biorąc to za wskazówkę, weszła z Kerestyanem do głównego hallu i po raz kolejny ją zatkało. Ściany były tu tak samo czarne jak te na zewnątrz, tylko że te zdobiły gobeliny wykonane z ciemnych materiałów. Największy wisiał oprawiony wysoko nad kolejnymi czarnymi drzwiami, miał szkarłatną głowę smoka i był wykonany z najciemniejszego aksamitu, jaki kiedykolwiek widziała. Gruby, czerwony dywan przecinał podłogę z marmuru, począwszy od drzwi, którymi weszli, do kolejnych. Po całym tym ogromnym pomieszczeniu zostały porozrzucane pomniki i rzeźby, a także miękkie krzesła i drewniane stoły, z których wszystkie wyglądały na starsze niż jakiekolwiek, które pamiętała z książek historii. Kiedy znalazła się na środku pomieszczenia, poczuła łagodne, ale znaczące szturchnięcie Kerestyana, który stanął tuż za nią, i zauważyła szereg drzwi po lewej, jak i po prawej stronie, oraz sklepienia, wzdłuż których znajdowały się oświetlone pochodniami korytarze. Po tej samej stronie co zamknięte drzwi, znajdowały się dwa duże łuki, każde służyło jako otwór do szerokich korytarzy, prowadzących do głównej części zamku. Kerestyan trącił ją po raz kolejny. – No i co o tym sądzisz? Zazgrzytała zębami. – Sądzę, że jeśli za chwilę nie zabierzesz swojego kolana z mojej dupy, to spuszczę ci łomot. Roześmiał się i stanął przy niej.

– Wybacz. A teraz, co naprawdę o tym myślisz? Odchyliła głowę, zauważając obsydianowy żyrandol i dziesiątki czerwonych świec, które nadawały blask całemu pomieszczeniu. – Myślę… że jest to absolutnie wspaniałe. – Zniżyła wzrok, by na niego spojrzeć, ale dumny wyraz jego twarz mówił sam za siebie. – Ale coś mi mówi, że już to wiesz. - Tak. – Jego oczy pociemniały, gdy przesunął powoli językiem po swojej dolnej wardze. – I nawet nie wiesz, jak się cieszę, widząc cię stojącą tutaj, w miejscu, które zawsze będę nazywał domem. Jej sutki zamrowiły i zesztywniały i zarumieniła się, gdy zauważyła wysuwającego się zza pleców Kerestyana Alfreda. Zakrztusiła się przez coś niewidzialnego i zakaszlała. – Chyba powinniśmy pójść już na spotkanie, hmm? Sposób na przyśpieszenie swojej śmierci tylko z powodu gapiącego się na ciebie seksownego wampira. Przywróciła swój mózg do normalnego działania, gdy w myślach pokazała mu środkowy palec. Uśmiechnęła się do Alfreda. – Gdzie mam iść? Skinął na czarna drzwi za nią. – Lord Nelek oczekuje cię w swojej komnacie.

Jedenaście Logan odwróciła się i uniosła wzrok na złowieszcze drzwi. W przeciwieństwie do tych prowadzących do zamku, te były prostokątne i wykonane nie z drewna, ale z jakiegoś ciemnego metalu. Nie były również aż tak szerokie i wysokie jak frontowe, ale z jakiegoś dziwnego powodu wydawały się większe i dużo mroczniejsze. Podeszła do nich powoli, zastanawiając się, jak to możliwe, że prosta zmiana materiału i wielkości może stworzyć zupełnie inną energię. Mimo że tamte drewniane drzwi wcale nie sprawiały, że była szczęśliwsza i mile widziana, te zostawiały ją z dziwnym poczuciem obojętności, jakby jej obecność znaczyła w tym samym czasie i coś, i zupełnie nic. Znieruchomiała, próbując się zrelaksować. Jej serce zwolniło z dzikiego tempa do stałego rytmu, nerwy zaciskające jej brzuch powoli się oddalały, a nudności całkowicie ustąpiły. Zobaczenie tych drzwi sprawiło, że poczuła coś, co czuła prawie każdego dnia przez ponad dekadę. Czuła się tak, gdy spacerowała Manhattanem albo brudnymi alejkami Brooklynu. Czuła się tak, kiedy wydłubywała z koszów na śmieci brudne jedzenie albo znajdowała jakieś świeże na tyłach restauracji. Czuła się tak, kiedy kradła torebkę staruszce albo znajdowała portfel nadzianego biznesmena, który potykał się na Piątej przez wypity alkohol.

Czuła się tak nawet, kiedy w końcu zaakceptowała istnienie wampirów i uświadomiła sobie, że nie może z tym nic zrobić, jak tylko ich unikać. Całkowita i absolutna obojętność. Wstrzymała oddech, gdy poczuła na plecach ciepło ciała Kerestyana. Była w stanie przypomnieć sobie jedynie trzy dni, w których się tak nie czuła, z których w dwóch ledwo była przytomna. Nie dlatego, że go kochała, ledwo go znała. Nie dlatego, że go potrzebowała; była przyzwyczajona do bycia samotną. Dlatego, że po tym wszystkim, co dla niej zrobił, nie chciała go rozczarować. Wypuszczając powietrze, Logan wyciągnęła rękę, aby dotknąć filigranowego wybrzuszenia na drzwiach, ale zanim jej palce dotarły do zimnego metalu, drzwi otworzyły się od wewnątrz. W chwili, gdy całkowicie się rozsunęły, zapomniała o tym, czego nie mogła poczuć do Kerestyana, zapomniała o tym, że chciałaby spotkać go w innych okolicznościach, w innym miejscu. Jedynym, na czym mogła się skupić, była kreatura znajdująca się dwadzieścia jardów przed nią, siedząca na tronie wykonanym z kości słoniowej, w samym centrum blasku księżyca. Długie, ciemne włosy oprawiały piękną, prawie nieskazitelną twarz obcego o porcelanowej cerze. Miał wystające kości policzkowe, a linie szczęki były mocno zarysowane. Twarde, blade usta zaciskały się mocno, nie prezentując żadnych emocji. Ale te jego oczy, albo ich brak, naprawdę ją przeraziły. Dwa zacienione zagłębienia zajmowały przestrzeń, w których powinny znajdować się jego oczy, nadając o wiele bardziej mroczny charakter aniołowi, którego opisał Kerestyan.

Obsydianowa zbroja zakrywała jego ciało od szyi w dół, ale w przeciwieństwie do Odina, jego była wykonana z poczerniałego metalu. Jego pierś zdobiła głowa smoka, ale nie była w niej wyryta, tylko świeciła się, jakby od niej odstawała. Czarne schody prowadziły na wzniesienie, na którym stał jego tron - osiem do dziesięciu metrów powyżej całego pomieszczenia. Za nim znajdował się ogromny, prawie żywy posąg olbrzyma całego pokrytego zbroją, podobny do mężczyzny na tronie, ale znacznie wyższy. Dopiero gdy przeszła przez próg, zdała sobie sprawę, że jedna ściana komnaty różniła się od pozostałych. Wszystkie były pokryte czernią, ale ściana na prawo od niej była kłębowiskiem różu i czerwieni. A im dłużej się w nią wpatrywała, tym bardziej wydawała się ruszać. Nie, nie. Nie wydawała się, ona się ruszała. Wiła. W małym fragmencie, na którym się skupiła, zdołała dostrzec parę brązowych, mrugających oczu i wargi, które formowały się w niemy, bolesny krzyk. O Boże, nie… Sięgnęła do tyłu i chwyciła garść włosów Kerestyana, przysuwając do siebie jego głowę. – Czy to… - Tak – jego głos był cichy, prawie szept. Zamrugała oczami. – Nie. - Jego ulubieni wrogowie i rywale. Wampiry, wilkołaki i… inni. - Ludzie?

- Nie. Już nie. Logan poczuła chłód wspinający się po jej kręgosłupie i potrząsnęła dłońmi. Widziała wiele okropnych rzeczy mieszkając na ulicach Nowego Jorku, ale najbardziej niepokojącym fragmentem wpatrywania się w ścianę składającą się z falistych mięśni, ciał i ich części… było to, że nie był to najgorszy widok, jakiego kiedykolwiek doświadczyła. Jak to o tobie świadczy? Nie było to pytanie, na które chciała znać odpowiedź. Odgłos skrobania metalu o kamień odciągnął jej uwagę od ściany do niemożliwie przystojnego mężczyzny siedzącego pośrodku pokoju. Na podłodze przed schodami stało kamienne krzesło z podłokietnikami i ogromnym oparciem. Z trudem przełknęła ślinę, zastanawiając się, czy próbował jakoś subtelnie zasugerować, że powinna natychmiast zawlec tam swój tyłek. Podeszła do niego, czując się, jakby szła długim korytarzem prowadzącym do gabinetu dyrektora szkolnego. Tylko że tym razem dyrektor miał kły i pełne prawo do wymierzenia kary cielesnej, w tym śmierci. Gdy tylko znalazła się przy krześle, poczuła na ramieniu mocny uścisk Kerestyana. Zatrzymała się i obserwowała, jak staje obok niej, wyprostowany i dumny z tego, kim się stała. Skłonił głowę. – Ojcze, według twojego żądania przedstawiam ci Logan Ellis. Logan, to mój Ojciec, Lord Stefan Nelek. Skinęła do Stefana, który kompletnie ją zignorował i skinął głową na Kerestyana.

– Możesz wyjść, Kerestyanie. – Nigdy nie słyszała podobnego głosu. Mimo że był złowrogi, to i dziwnie inspirujący, głęboki i pełen surowości, nieokiełznanej mocy. Kerestyan zesztywniał. – Ale Ojcze, powinienem… - kiedy Stefan podniósł swoją opancerzoną dłoń, Kerestyan natychmiast zamilkł. - Nie prosiłem o twoją obecność, Dziecko. Prosiłem o nią. Opuść moją komnatę. Wahał się przez chwilę, ale w końcu skinął głową. – Tak, Ojcze. Powiedzieć, że pokój wydał się trochę pusty, kiedy Kerestyan odwrócił się do niej plecami, było całkowitym niedopowiedzeniem. A kiedy zamknęły się za nim drzwi, nigdy nie czuła się tak samotna. No i po wszystkim. Umrze. Właśnie tutaj. Samotnie. Kiedy Stefan skinął na krzesło, szybko zajęła miejsce, ale natychmiast zapragnęła z niego wyskoczyć. Twardy marmur szczypał ją przez dżinsy z powodu lodowatej temperatury i poczuła, jak jej skóra drętwieje. - Logan Ellis, właścicielka wiedzy, jakiej człowiek nie powinien posiadać. Jak sądzisz, jakie okoliczności sprawiły, że się tu teraz znajdujesz? Zaczęła się wiercić. Próbowała się na nim skupić, ale jak można skupić się na czymś innym poza tym, że właśnie odmrażają mu pośladki?

– Sam sobie odpowiedziałeś. Wiem o istnieniu wampirów. A nie powinnam. – Przechyliła się na bok, starając się zajmować jak najmniej miejsca. – Czy mogę stać podczas rozmowy? - Dlaczego? Sapnęła i pomachała nogami. – Bo nie mogę się skupić, kiedy moja dupa się odmraża. Wiem, jak ważne jest to spotkanie. Proszę? Obiecuję, że będę stać spokojnie. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. – Dlaczego obiecujesz stać spokojnie? - Ponieważ nie wydajesz się być typem faceta, który lubi dużo ruchu. – Złapała się za poręcz fotela i jeszcze bardziej odchyliła. – Nazwij to przeczuciem, ale kiedy ktoś otacza się tak mnóstwem kamienia, to chyba nie za bardzo lubi zmiany. Zmianę pozycji, zmianę struktury; w ogóle zmiany. – Znów zaczęła się wiercić, ale przestała, gdy mogłaby przysiąc, że wargi posągu się poruszyły. Stefan odwrócił głowę, by na niego spojrzeć. A przynajmniej wydawało jej się, że patrzy… w końcu trudno to było nazwać patrzeniem się, kiedy nie miał oczu! – Uważasz, że jest zabawna? - Przypomina mi Odina. Podskoczyła jak strzała i usiadła, prostując kręgosłup. Nagle krzesło nie było już najzimniejszą rzeczą w pomieszczeniu. Ten posąg był żywy. Jego chłodny, potężny głos rozniósł się echem po sali, obijając się o jej śmiertelne ciało i kradnąc z jej płuc cały tlen. Nawet głos demonicznego anioła tak na nią nie podziałał.

- Interesujące. – Stefan machnął ręką i w kilka sekund jej krzesło podgrzało się do temperatury pokojowej. – Tak jest ci lepiej? Przełknęła kilka razy, zanim odpowiedziała. – Tak. – Raz jeszcze przyjrzała się posągowi, zanim powróciła spojrzeniem do Stefana. – Dlaczego od razu tego nie zrobiłeś? - Przez wszystkie swoje wieki odkryłem, że kiedy warunki nie są komfortowe, ludzie są wtedy bardziej uczciwi. – Skinął w kierunku żywej ściany. Nie spojrzała na nią. – Uwierz mi, że nie muszę w tej chwili siedzieć na bryle lodu, aby czuć się nieswojo. Zaczęłam się tak czuć, odkąd próbował mnie zjeść ten smok. - Przepraszam za zachowanie Nidana. Moje Dzieci zachowują się chwilami jak dzieci. - Taa, poznałam Odina. - Odin cię nie pochwala. Jeszcze bardziej nie pochwala uczucia, jakim darzy cię jego brat. Nie była zaskoczona. – Tak, to, co Odin pochwala czy nie, nie jest moim problemem. Kerestyan jest dorosły i jeśli w ogóle coś do mnie czuje, to nie jest sprawa Odina. - Nie obchodzi cię Kerestyan. Zacisnęła zęby. Co z tą wampirzą obsesją wmawiania jej, co czuje? – Posłuchaj, lubię go, ale nie zamierzam tu siedzieć i wyznawać… - To nie było pytanie.

Zmrużyła oczy na jego dziurach. Tylko jedna osoba wiedziała, co czuje, i na pewno, do diabła, nie był to on. – Naprawdę nie sądzę, by twoją rolą było mówienie mi, co czuję, a czego nie. Nie znasz mnie. - Nie muszę cię znać. Widziałem cię tysiące razy. Dotan, kapłan trzymający się z niepowodzeniem swoich przekonań. Kerestyan, honorowy rycerz uwięziony wewnątrz swojej zbroi, która go chroni. Odin, okrutny wojownik prowadzący ludzi na pewną śmieć, ponieważ kierował się tylko złością. I Trinity, piękna kobieta owinięta w palcach przyjemności, która już nic nie czuje, bo nigdy nie zaznała bólu. Wstał i zsunął ze swojej zbroi ciemny płaszcz. – Znam cię, Logan Ellis. – Uniósł ręce i trzymał je po bokach ciała. –

Jestem

otoczony

czterdziestoma

siedmioma

wersjami

ciebie.

Przybierają różne oblicza, rodzą się w różnych odstępach czasu, ale wszyscy byli kiedyś tacy, jak ty teraz. Przewróciła oczami. – A tak dokładniej to myślisz, że jaka ja jestem? - Złamana. Złamałaś ją, a ona łamie teraz ciebie. Logan zesztywniała i chwyciła się za oparcie krzesła. Nie mógł tego wiedzieć. Nabrała gwałtownie powietrza. – Nie mam pojęcia, o czym mówisz. - Kerestyan ostrzegł cię, żebyś nie kłamała. Jednak pozwolę sobie przywrócić ci pamięć. Szarpnęłaś kierownicą, gdy oślepiło cię poranne słońce, modląc się, by udało ci się wrócić na podjazd, zanim on obudzi się na kanapie, na której stracił przytomność, smród alkoholu utrzymywał się na całym jego słabym ciele. Byłaś zaniepokojona tym, co zrobi, kiedy to odkryje; nie zauważyłaś, jak schodzi z chodnika. Usłyszałaś jednak

skutki. Słyszałaś jej krzyk, gdy jej kruche kości zaskrzypiały pod kołami, słyszałaś mokry, ssący dźwięk wylatujący z jej płuc, gdy próbowała krzyczeć. A kiedy trzymałaś w ramionach jej małe, martwe ciało, poczułaś to. Poczułaś ciepłą, delikatną ciecz na dłoniach, obserwowałaś, jak jej sweter i szkolna torba różowieją na twoich niedowierzających oczach. Patrzyłaś, jak Jessica umiera w twoich ramionach, połamana. A jej pamięć łamie cię w każdej chwili. Logan przygryzła wargę, gdy łzy spływały w dół po policzkach. Nie miała pojęcia skąd wiedział i szczerze mówiąc, nie obchodziło jej to. – Skończyłeś? Czy przerażanie ludzi jest dla ciebie czymś normalnym? Nie odpowiedział. Zamiast tego wyciągnął rękę, która cała była pokryta rękawem, po chwili i jego odsunął, odsłaniając srebrną płytę znajdującą się w jego dłoni. Zszedł ze schodów i położył ją delikatnie na jej kolanach. – Chciałabyś ją zobaczyć? Wpatrywała się w srebrną, lustrzaną rzecz, gdy przepływały przez nią tysiące emocji. Nienawiść. Gniew. Wyrzuty sumienia. Powierzchnia zamigotała na czarno, zanim zamglony obraz wyblakł do dostrzeżenia. Walczyła o zachowanie kontroli nad swoim głosem. – Czy ona jest duchem? - Nie. Kiedy jej dusza została uwolniona, od razu wstąpiła do Królestwa Światła, wy, ludzie, nazywacie to niebem. Żyła tam, przeżywając swoje najcenniejsze wspomnienia, zanim jej dusza nie dostąpiła reinkarnacji. Logan obserwowała w milczeniu, gdy na lusterku zaczęły pojawiać się obrazy. Dziewczynka wyglądająca na trzy latka, ubrana w różową

piżamę, dreptała po drewnianej podłodze, trzymając w ramionach kotka. Pokręciła głową, kiedy kot zaczął się wiercić, jej czarne loczki owijały się wokół jej pulchnej buzi. – Mamo, Mamo, kotek był w moim pokoju. Ugryzł mnie w paluszek! Zły, zły, zły kotek. Logan uśmiechnęła się na przekór pulsującemu bólowi w piersi. – Nigdy nie lubiła kotów. - Nadal nie lubi. W poprzednim życiu, dawno dawno temu, została śmiertelnie raniona przez tygrysa. Mimo że jej umysł tego nie pamięta, dusza tak. W tym życiu, a nawet jeszcze w następnym, z tych samych powodów będzie odczuwać niepokój przed samochodami. Logan spróbowała oddychać pod ciężarem tych słów. Wpatrywała się w niego, gdy jej pierś zaczęła się zaciskać. – Wystraszyłam ją na wieki? Lustro zniknęło, gdy z powrotem zajął swoje miejsce na tronie. – Jesteś zbyt dramatyczna. Dałaś jej przeszkodę do pokonania, dzięki temu będzie mogła dowiedzieć się czegoś o swoim poprzednim życiu. Charakteru nie mierzy się chwilą sukcesu, Logan Ellis. Dostąpiła łaski, której ty nie doceniasz. Dałaś jej kolejną szansę, aby się rozwinąć. Poczuła przypływ gniewu. – Gówno prawda! Możesz gadać sobie te filozoficzne bzdury, jeśli chcesz, ale tamtego dnia skończyło się jej życie i to przeze mnie! - Przez ciebie – przerwał jej, wybuchając gromkim śmiechem. – Co ludzie mają z tym poczuciem winy? Jeśli ty byś jej nie zabiła, umarłaby w wieku szesnastu lat. - Nie, nieprawda!

- Prawda – jego głos odbił się echem po komnacie, potrząsając jej krzesłem. – Gdyby nie umarła tamtego ranka przez twój wypadek, zabrałabyś ją ze sobą, kiedy zdecydowałaś się uciec w wieku czternastu/piętnastu lat. Usprawiedliwiałaś swojego ojca tymi żałosnymi wymówkami, a on nigdy osobiście nie złożył zawiadomienia o twoim zaginięciu. Szukano by cię i pomimo twojego niezadowolenia wróciłabyś do niego. Niedługo potem przekazałby cię państwu, twierdząc, że nie jest zdolny cię kontrolować. Jessica pozostałaby z nim, a bez twojej ochrony molestowanie twojego ojca nasiliłoby się tylko. W wieku szesnastu lat zaszłaby z nim w ciążę i umarła. Jej ciało byłoby połamane, ale zamiast leżeć na podjeździe, zostałaby znaleziona u podnóża schodów w waszym domu. Powiedz mi, Logan, wolisz, żeby umarła w ramionach kogoś, kto ją kochał, czy z ręki kogoś, kto tylko ją miał? Logan uderzyła pięściami o poręcze krzesła. – Wolałabym, żeby w ogóle nie umierała! Pokręcił głową. – Wy, ludzie, jesteście takimi egoistycznymi stworzeniami. Kiedy w końcu zrozumiesz, że nie możesz cofnąć przeszłości? Jeśli chcesz upamiętnić swoją siostrą, zasadź kwiatki. Jeśli chcesz, mogę ci nawet oddać Ogrody Neleków. Nie wykorzystuj swojej siostry jako pretekstu do zakończenia swojego życia jedną igłą. - Nie robiłam tego! - Dokładnie to robiłaś. Zanim twój nieświadomy umysł został uwięziony w przeszłości, chroniłaś go przez okropnościami, jakie popełniałaś. Zabieram od ciebie tą heroinową osłonę i pod żadnym pozorem do niej nie wrócisz. Teraz widzisz, że jesteś wszystkim, w co wierzysz. Morderczynią. Złodziejką. Jesteś tak bezwartościowa, jak mawiał twój ojciec. Tylko dlatego, że sama w to wierzysz.

Logan wstała z krzesła. – Jestem morderczynią! Zabiłam ją. Zabiłam. To nie był ktoś inny. To byłam ja! – Upadła na kolana i chwyciła się za pierś, gdy nawiedziły ją wspomnienia. – Czuję to. Czuję jej śmierć. Czuję, jak mnie zostawiła… samą… z nim! - Uwolniłaś ją od mężczyzny, który ją molestował. Kołysała się w przód i w tył, jej ciało skręcało się od bólu, jakiego nigdy nie czuła. – Zabiłam ją… - Czy jesteś morderczynią? Owszem, zabiłaś swoją siostrę. W wypadku czy nie, jej ciało zmarło od obrażeń, które spowodowałaś. Nie możesz tego cofnąć. Masz w swojej duszy drzazgi i to nigdy się nie zmieni. Nigdy. Dusza nigdy niczego nie zapomina. Musisz znaleźć sposób, aby sobie z tym poradzić. Muszę przyznać, że nieważne, czy się jest człowiekiem, wampirem, wilkołakiem, to nie ma znaczenia. Mogę sprawić, że zrozumiesz, że mimo że zabiłaś ciało, ona wciąż istnieje. Logan zamknęła mocno oczy. – To nie zmienia tego, co zrobiłam. - Więc pozwól nam zbadać, co zrobiłaś. Czy jesteś złodziejką? Nie było trudno na to odpowiedź. – Tak – wyszeptała. - Zgadzam się. Przywłaszczałaś sobie rzeczy, które nie należały do ciebie. Jednak pozwól, że oświecę cię z cennej prawdy na temat człowieczeństwa. Wszyscy ludzie to złodzieje. Zamieszkują ziemie, których nie są właścicielami. Traktują ziemię, jakby należała do nich. Z każdym kolejnym wschodem słońca okradają swoje nadzieje. Okradają

się z marzeń. Z każdym oddechem coś kradną. W moim przekonaniu, jeśli chodzi o bycie złodziejką, to jesteś tylko jedną z miliardów. Wzięła głęboki oddech i otworzyła oczy, gdy zimne palce zacisnęły się wokół jej dłoni. Nie metal, nie kamień, ale silna dłoń, która wyglądała jak dłoń dziecka. Nawet nie usłyszała, jak się poruszył. Wspięła się na nogi z jego pomocą i przechyliła głowę, by na niego spojrzeć. Silne, bezlitosne rysy twarzy złagodniały na chwilę, pozwalając jej przekonać się, dlaczego Kerestyan nazywa go Ojcem. Nawet jeśli nie miał oczu, czuła się, jakby patrzył prosto w jej duszę. - Naprawdę uważasz, że jesteś bezwartościowa? Zacisnęła mocno usta, gdy łzy wypłynęły z jej oczu. Jak mogła na to odpowiedzieć? Po tym, co zrobiła swojej siostrze, mogłaby nie być? I przede wszystkim, dlaczego jedynym, co ją naprawdę obchodziło, było to, co zrobiła Jessice? Nie powinna czuć się źle, że była złodziejką? Czuć się gorzej z powodu obojętności na wszystkich i na wszystko? - Odpowiedź brzmi: nie – głęboki głos Stefana był teraz miękki. – Przetrwałaś. Posiadasz cechy, które wielu ludzi utraciło. Widzisz świat takim, jaki jest, a z tego rodzi się moc i wiedza. Nigdy nie dowiedziałabyś się o istnieniu wampirów, gdybyś nie uciekła z domu. Każda przeszkoda, z

jaką

masz

do

czynienia,

każdy

wybór,

jakiego

dokonujesz,

przygotowywały cię do stanięcie przede mną tej nocy. - Aż do tej chwili żyłaś bez domu i bez ograniczeń, pomijając te, które sama na siebie narzuciłaś. Nie chyliłaś się przed żadnym człowiekiem.

Unikałaś

wszystkiego,

czego

wymagało

od

ciebie

społeczeństwo. Ty sama przyjęłaś i zaakceptowałaś odpowiedzialność za swoją drogę i dlatego opuścisz tą komnatę o własnych nogach.

Prawie bała się w to uwierzyć. – Nie zabijesz mnie? - Za tobą są drzwi prowadzące do laboratorium Vouclade’a. Poda ci lekarstwo, jakiego potrzebuje twoje ludzkie ciało, przygotuje cię również do stania się Sługą. Idź już. Kiedy puścił jej dłoń, Logan odwrócił się, znajdując otwarte, drewniane drzwi kilka stóp za jej krzesłem. Skupiła się na ich spirali, pochodnia oświetlała schody, gdy próbowała rozpaczliwie poskładać do kupy swoje postrzępione emocje. Zanim choćby dotarła do pierwszego łuku, usłyszała za sobą mocny głos Stefana. – To była jedna z twoich najmroczniejszych godzin, Logan Ellis, i powinnaś to wiedzieć, by przejść przez to z taką samą gracją i siłą, jaką oczekuję od każdego, kto nosi moje nazwisko. Witaj w domu.

Dwanaście - Jestem pewien, że nic jej nie jest, Kerestyanie. Kerestyan zatrzymał się przed drzwiami kwatery Ojca, by spojrzeć na Alfreda. – Skąd możesz to wiedzieć? Jest tam już piętnaście minut. – Zerknął z powrotem na czarne drzwi, lodowate poczucie winy ożywiało w nim bestię. – Nie powinienem jej zostawiać. Powinienem postawić na swoim. Alfred się zaśmiał. – Musisz się uspokoić. Kerestyan obrócił się na pięcie, aby stawić mu czoła. – Nie! Nie uspokoję się. Z mojej winy tam przebywa. – Podniósł obie ręce i przeczesał mocno włosy. – Jest tylko człowiekiem, Alfredzie. Nie powinna być tam z nim sama. Powinienem był zostać. Cały dobry humor wyparował z twarzy Alfreda. – Gdybyś pokłócił się o nią z Ojcem, mogłaby już nie żyć. Zabiłby ją na miejscu. Zrobiłeś dla niej wszystko, co mogłeś. - Czyżby, Alfredzie? Powinienem pozwolić jej odejść aleją i mieć na nią oko. Mogłem zniekształcić jej wspomnienia, a nie opowiadać jej o wszystkim. Jest tam z powodu mojego samolubstwa, ponieważ

pozwoliłem wygrać swojej ciekawości, a nie temu, co jest dla niej najlepsze. Alfred podwijał rękaw u białej koszuli i pokręcił głową. – Rozmawiałem z Voucladem po tym, jak Ojciec rozdzielił go z Odinem. Dyskutowaliśmy o stopniu narażenia Logan na wampiry. Wiesz o tym i obaj się z tym zgodziliśmy, że jej interakcje z naszym gatunkiem były zbyt częste, aby można zmienić jej wspomnienia tak po prostu. Oczywiście mógłbyś spróbować, ale ryzykowałbyś wprowadzenie jej w śpiączkę. Tego byś dla niej chciał? Opuścił ręce i zacisnął pięści. – Nie. Ale prawdopodobnie lepsze to niż śmierć. Zielone oczy Alfreda się zmrużyły, gdy podwijał drugi rękaw. – Tak? Zastanów się nad tym, co mówisz, Kerestyanie. Jej życie byłoby lepsze jako życie dożywotniej inwalidki pozbawionej umiejętności wykonywania najprostszych czynności, czy lepiej by było, gdyby w ogóle go nie miała? - Głosowałbym na w ogóle! Kerestyan odwrócił się do Odina, który wychodził ze skrzydła prowadzącego do biblioteki. – To cię nie dotyczy. Odin schował pod pachą błękitną książkę z pozłacanymi stronami. – Przestań jęczeć. Naprawdę sądzisz, że nie przejdzie testu? Błagam. Nie znoszę tej dziwki, a wierzę w nią bardziej niż ty. Kerestyan ruszył do przodu, stając bezpośrednio przed Odinem, gdy bestia w jego żołądku zaczęła warczeć, a on widział przed sobą jedynie ciemność.

– Nigdy więcej nie waż się używać w stosunku do niej takiego określenia, a zwłaszcza w mojej obecności. Prychnął i lekko klepnął Kerestyana po policzku. – Pieprz się. Nie jesteśmy w Nowym Jorku. Będę na nią mówił, jak mi się podoba. I nic z tym nie możesz zrobić. Kerestyan rzucił się do przodu i wykręcił ramię Odina, gdy ten próbował uderzyć go po raz drugi. – Nawet jej nie znasz. Co ona ci zrobiła, że tak bardzo nią gardzisz? Odin pochylił się, aby odłożyć książkę na podłogę, a następnie wyprostował się w całej okazałości, mrużąc swoje czarne oczy. – Nie obchodzisz jej. Właśnie przez to, kurwa, jej nie lubię. Patrzysz na nią, jakby była najcenniejszą rzeczą na świecie. A Logan… Potrząsnął głową i warknął: - Patrzy na ciebie tak samo, jak na wszystkich pozostałych. – Tupnął mocno butem o marmurową posadzkę. – Jakby nie obchodziło ją, czy żyjesz, czy umrzesz! Jak, u diabła, to może być dla ciebie atrakcyjne? Kiedy Kerestyan dostrzegł kątem oka Alfreda z założonymi na piersi rękoma, zmusił bestię w żołądku do uspokojenia się i skoncentrował się na swoim bracie. – Nie znasz jej tak, jak ja. Nie rozmawiałeś z nią, nie widziałeś, jak jej oczy błyszczą, gdy jest szczęśliwa. Nie widziałeś nawet odrobiny Logan w ten sposób, co ja. Wzruszył swoimi opancerzonymi ramionami. – Nie chcę jej znać. Chcę tylko, żebyś, kurwa, dorósł. Dobry Boże, oboje jesteście takimi frajerami, że to nie jest już nawet śmieszne.

Kerestyan zesztywniał i przez moment mógł jedynie wpatrywać się w mężczyznę, który był znacznie starszy od ludzi, ale jeśli chodzi o krew to znacznie

młodszy.

Jeśli ktoś

potrzebował

dorosnąć

w

tym

pomieszczeniu, to tylko jego brat. – Co to, do cholery, miało znaczyć? Odin wywrócił oczami. – To nie miało się tak potoczyć, Kerestyanie! Jeśli zamierzasz upaść dla człowieka, to nie powinien być to ktoś, kto ma jakiś magiczny drobiazg, którym pomaluje twój świat na kolorowo? – Dramatycznie złapał się za klatkę piersiową. – Kto wyciągnie twoją duszę z ciemności? – Westchnął i udawał, że pociąga nosem. – Czy nie powinna być maleńką, piękną, opiekuńczą istotą, która nauczy starego wampira, jak znów kochać? Opuścił rękę i spiorunował Kerestyana morderczym spojrzeniem. – Ale ty… cofasz się sukinsynu. Ty musisz upaść dla dziewczyny, która prędzej zsika się na twoje buty niż cię pokocha. Musisz upaść dla najbardziej niezaangażowanej, obojętnej i sarkastycznej włóczęgi, jaką świat tylko widział. To człowiek powinien chcieć cię uratować, Kerestyanie, a nie na odwrót! Kiedy pomieszczenie rozległo się wesołym śmiechem Alfreda, zanim Kerestyan miał szansę choćby odpowiedzieć, wypuścił głęboki oddech i spojrzał na starca. – Co cię tak bawi? Uśmiechnął się. – Odin ma rację. Odwrócenie ról, chociaż nie tak do końca, jest nawet ciekawe. Oczywiście to opinia kogoś, kto nie przebywa z wami tak długo. – Podszedł do Odina i poklepał go po ramieniu. – Może weźmiesz

swoją książkę i dołączysz do swojego gościa na dziedzińcu? Chciałbym porozmawiać z twoim bratem na osobności. - Jasne, Al. – Odin powrócił ze swoją obojętnością i skierował się do głównych drzwi. Oczywiście nie mógł wyjść po cichu, nie rzucając przez ramię ostatniego komentarza. – Być może przemówisz mu do rozsądku. Kerestyan wpatrywał się w Alfreda, gdy ten odwijał rękawy. – Wiedziałeś, że nadchodzi, prawda? Uśmiechnął się i zapiął każdy mankiet. – Większość z was, Dzieci, z wyjątkiem Trinity i jej dudniących obcasów, przemieszcza się w ciszy. Nadal jestem w zgodzie z tym domem, jak żadne z was nigdy nie będzie. Kerestyan nie mógł zaprzeczyć. Alfred był młodszy od Ojca jedynie o kilka lat, a mimo że był Sługą, był równie potężny co Kerestyan. – Sądzisz, że skończy się na bójce? Roześmiał się. – Jeśli chodzi o Odina, to wszystkiego można się spodziewać. Ale ty też nie jesteś spokojny i opanowany jak zawsze, Kerestyanie. Cieszę się, że nie rzuciłeś się na swojego brata za dobór jego słownictwa. Czułbym się jednak lepiej, gdybyś się nieco uspokoił. Kerestyan pokręcił głową. – Nie mogę. – Odwrócił się do drzwi komnat Ojca. – Nie, dopóki nie będę wiedział, że nic jej nie jest. Alfred westchnął za nim. – W tym momencie jest w drodze na dół, aby spotkać się z Voucladem.

Kerestyan odwrócił się, gdy w jego klatce piersiowej eksplodowała ulga, która objęła swoim ogromem nawet jego kończyny. – Naprawdę? Przeszła test? Kiedy Alfred skinął, Kerestyan przymknął powieki i pokręcił ramionami, próbując załagodzić napięcie, jakie owładnęło jego mięśnie. - Ojciec chce pomówić teraz z tobą. Powoli otworzył oczy, gdy głos Alfreda zmieszał się z dźwiękiem otwierającym się z nim drzwiami. Przytłaczające poczucie ulgi szybko zniknęło, gdy usłyszał trzask zawiasów. Były tylko dwa powody, dla których Ojciec pragnął w tej chwili jego obecności. Dostanie albo reprymendę za małe przeciwstawienie się podczas prezentacji Logan, albo za kłótnię z Odinem. Po bezużytecznym głębokim odetchnięciu Kerestyan wyprostował ramiona i odwrócił się do drzwi. Trzymając wzrok spuszczony na podłodze, wkroczył do komnaty i zatrzymał się dopiero, gdy dotarł do podnóża schodów prowadzących na tron. Skrzyżował wzrok z Ojcem, którego alabastrowa skóra świeciła się w blasku księżyca. – Chciałeś mnie widzieć, Ojcze? Skinął lekko głową. – Zaoferowałem Logan miejsce Sługi Nelek. Wypadła dobrze w swoim pierwszym teście. Kerestyan powstrzymał się przez zazgrzytaniem zębami. – Pierwszym? Twarz jego ojca była jak zawsze stoicko spokojna. – Naprawdę wierzyłeś, że będzie tylko jeden?

Kerestyan wyprostował się, krzyżując za sobą ręce. – Nie widzę żadnych powodów, by przeprowadzać kolejne testy. Skoro sądzisz, że jej kompetencje są wystarczające, aby stała się Sługą, nie powinna przejść przez tylko jeden? - Logan ma potencjał, by stać się silną i wierną Sługą. Jednak ze względu na jej minimalne wykształcenie musi przejść przez intensywne szkolenie i dostać kilka wskazówek. Musi udowodnić swoją zdolność do uczenia się i rozwijania, zanim ukończy test. Jeżeli z jakiegoś powodu nie będzie w stanie opanować jakiegoś zadania albo skorzysta ze swojej Amerykańskiej wolności, nie zawaham się zakończyć jej życia. Jednak nie sądzę, by coś było dla niej problemem. Kerestyan zmusił

się do ignorowania

negatywów

Ojca i

skoncentrował się na tym, co mógł kontrolować. – Mogę wykształcić i wytrenować Logan. Zimny śmiech Ojca przeszył komnatę, odbijając się od kamiennych ścian. – Nie dołożysz starań do treningu Logan. Oczywistym jest, że jesteś do niej przywiązany w sposób, który wykracza poza łagodną fascynację i ciekawość. Nie wydłużę ci czasu, abyś mógł posiąść ją przez krew. Gniew

od razu przysłonił

wcześniejszy

chłód w

żołądku

Kerestyana. Gdyby stał przed kimś innym, zwierzę w nim natychmiast przejęłoby nad nim kontrolę i rzuciłby się na mężczyznę siedzącego przed nim. Jednak ten sam mężczyzna wycofywał tkwiącą w nim bestię do pozostałości cienia w jego najmroczniejszych dniach. Więc teraz zawinął

ją w kulkę, nie pozwalając jej obudzić się w jego obecności, bez względu na to, jak się w nim gotowało. Ojciec odzwierciedlił jego myśli. – Walczyłbyś ze mną dla Logan? Pochylił głowę, przyglądając się prążkom na marmurowej podłodze, podczas gdy jego rozsądek i serce toczyło ze sobą walkę. Przez tysiące lat chylił się jedynie przed swoim Ojcem. Słuchał każdego jego polecenia,

wykonywał

wszystkie

jego

rozkazy.

Ani

razu

nie

zakwestionował jego decyzji. Ani razu się nie wahał. Ani razu… aż do teraz. Frajer czy nie, troszczył się o Logan w sposób, którego nie można było wyjaśnić. Pochłonęła wszystkie jego uczucia i pragnienia i dawno nie czuł się tak, jak czuł się przy niej. Rozumiał jej wycofanie, utożsamiał się z pustką, którą w sobie nosiła. Mimo że nie mógł zadeklarować bezwzględnej miłości do niej, był gotów walczyć dla obietnicy, którą jej złożył, gdy przytulała się do niego pod prysznicem. Nie mógłby pozwolić jej odejść, nie mógłby jej stracić. Kerestyan uniósł głowę i spojrzał prosto w wydrążone oczy Ojca. – Tak. Walczyłbym o nią. Obserwował, jak jego Ojciec wstaje i schodzi po schodach, by stanąć dokładnie przed nim. – W takim razie w żadnym wypadku nie możesz być jej Panem. Możesz tu stać tak długo jak chcesz i próbować znaleźć powód, Kerestyanie. Prawie słyszę twoje galopujące myśli. Nie mógłbyś. Znasz ją od niedawna. Nie widziałeś jeszcze wystarczająco. Ale jeśli jesteś gotów dla niej walczyć, bez względu na to, jak cię reprezentuje, można powiedzieć, że na pewien sposób… ją kochasz.

Kerestyan ucichł, gdy gula w gardle zaczęła wzrastać. Może na pewien sposób tak właśnie było. Może po prostu nie był tego jeszcze świadomy. Ale nigdy nie zraniłby jej świadomie. – Nigdy nie użyłbym swojej krwi przeciwko Logan. Nieważne co, nigdy nie odebrałbym jej wyboru. Czarne rękawice Ojca zniknęły, zanim położył na ramionach Kerestyana swoje zimne dłonie. – Bardzo honorowo jest w to wierzyć, dopóki nie uświadomisz sobie, że jej uczucia nie są odwzajemnione albo są o wiele słabsze. Bestia chce tego, czego pragnie, Dziecko, i naznacza między wami więź, nawet jeśli nie zdajesz sobie z tego sprawy. Wrócił do swojego tronu i usiadł. – Jeśli wniosek byłby złożony przez któreś z twojego rodzeństwa, wiesz, że bym go nawet nie uwzględnił. Ale dla ciebie, Kerestyanie, rozważę potencjalne konsekwencje. Kiedy to zrobię, zadam ci jedno pytanie. Gdybym zaaresztował Logan i w ciągu kilku tygodni zaczęłaby się o ciebie troszczyć, a być może i nawet by cię pokochała, jak dużo minie czasu, zanim zaczniesz zadawać sobie pytanie, czy jej serce podąża z jej własnej woli? Kerestyan odwrócił się i ruszył do drzwi prowadzących do głównego korytarza, wiedząc, że Ojciec nie wymagał od niego odpowiedzi. Musiał sam się nad tym zastanowić, musiał to przetestować, na co zwierzę w nim wykręciło się boleśnie, powodując bolesne skurcze w piersi. Niech go szlag. Jeśli Logan pokocha go w ciągu kilku tygodni, zacznie się zastanawiać, czy to była jej własna decyzja. Będzie go to gryzło za każdym

razem, gdy się uśmiechnie, za każdym razem, gdy poczuje jej słodki zapach i jej skórę. Pytanie brzmiało, czy jej uczucia do niego były jej własnymi, czy to był wpływ jego krwi. Zacisnął pięści, wbijając paznokcie w skórę dłoni. Czy mógłby z sobą żyć wiedząc, że może istnieć szansa, że jego emocje i myśli wpłynęły na jej własne? Kerestyan zatrzymał się na korytarzu, czując się ociężale, jakby właśnie stoczył kolejną bitwę. Pytanie nie brzmiało, czy mógłby być Panem Logan i znienawidzić siebie, tylko czy byłby w stanie ignorować bestię, która wyrywała się, aby zakwestionować wszystko, co robiłaby dla jego rodzeństwa.

Trzynaście Logan spojrzała w dół na swoje nagie ciało i zamrugała kilka razy, nie wiedząc, czy ma halucynacje. Gdzie zniknęły jej ubrania, nie wiedziała. Co wiedziała, jeśli ktoś zaraz nie przyjdzie po nią, aby wydostać ją z błyszczącego pokoju, ktoś będzie potrzebował lekarza, aby wydostać jej nogę ze swojego umarłego tyłka. Było na tyle źle, że ściany w pokoju były wykonane ze stali i blokowały dostęp do schodów. Na dodatek w jednej chwili zniknęły wszystkie jej ubrania, pozostawiając jej skórę zmarzniętą i piekącą, jakby właśnie została skąpana w dezynfekującej substancji. Jedynym jasnym punktem, gdy była uwięziona w klatce jak jakieś dzikie zwierzę, był nagły wybuch wiatru, dzięki któremu włosy wyschły jej w kilka sekund. Zacisnęła dłonie w pięści i uderzyła w ścianę przed nią, nie będąc już nawet pewną, czy prowadziła na schody. Całe jej ciało pokrywała gęsia skórka, zęby szczękały i była prawie pewna, że ściana była szklana – mogła użyć swoich stwardniałych sutków, aby wyciąć sobie drogę na zewnątrz. Zakryła oczy, gdy usłyszała świst powietrza, jednak zerknęła między palcami, kiedy za dźwiękiem podążyło ciężkie uderzenie. Po krótkiej chwili ciszy ściana przed nią przesunęła się, ujawniając Vouclade’a, wyjątkowego szalonego naukowca.

Logan spojrzała na niego, opuszczając dłonie. – Najwyższy czas, kurwa. Dupa odpada mi z zimna. Co tu się, do cholery, dzieje? Vouclade wsunął na nos druciane okulary i przechylił się na bok, falując przy tym swoimi długimi, czarnymi włosami. – Wydawałoby się, że twój nie tak zgrabny tyłek, o który tak się troszczysz, jest całkowicie nienaruszony. Przyjrzała się jego wątłej klatce pokrytej czarną skórą z dziesiątkami srebrnymi klamrami. – Nie sądzę, by było to najodpowiedniejsze miejsce do rozmawiania o mojej chudzinie, zwłaszcza, że sam wyglądasz jak zagłodzony niewolnik. Posłał jej doskonały, a zarazem przerażający uśmiech. – Może i tak. No dobra, co, do diabła, miała na coś takiego odpowiedź? - Dla twojej informacji, Logan, byłem bliski śmierci, kiedy zostałem przemieniony w wampira. Ty nie masz takiej wymówki. Sama doprowadziłaś swój organizm do takiego stanu. - Nie zrobiłam tego celowo. Skinął na nią, aby podążyła za nim, zanim się odwrócił. – Nie po to zapoczątkowałem dżumę, ale to niczego nie zmienia. Weszła za nim do dużego pokoju, który ze swoimi nieskazitelnymi, białymi ścianami i stalowymi stołami wyglądał dokładnie tak jak szpitalne laboratorium. Jasne oświetlenie jedynie podwajało ten efekt, wraz z ostrym smrodem wybielacza. Minęło kilka sekund, zanim do jej mózgu dotarły jego słowa.

– To ty zapoczątkowałeś dżumę? Wzruszył ramionami odzianymi w biały fartuch, a następnie przeniósł się do przygotowania lekarskiej karty. – To był wypadek. Roześmiała się. – Cholerny wypadek. Poklepał kartę. – Zgadzam się. Mogłabyś już się położyć? Stała nieruchomo przez minutę. Dredy, czarna skóra, klamry i ta blada skóra nie wskazywały na coś sanitarnego. Wyglądał jak szalony naukowiec wyjęty rodem z horroru. Logan pokręciła głową. – Nie sądzę. - Jeśli sama tego nie zrobisz, to cię do tego zmuszę. Patrzyła na niego, gdy wyciągał strzemiona szarpiąc nimi na pokaz. – Mowy nie ma. Nie będę leżeć na stole. Jego szare oczy zmrużyły się na nią. – Kładź się – jego głos był głośniejszy, bardziej rozkazujący. I tak po prostu położyła się. Z łzawiącym wzrokiem podeszła do niego po białej podłodze i zrobiła tak, jak kazał. Nawet sama wsadziła nogi do strzemion. Dopiero, gdy poczuła na brzuchu jego dłonie, wróciła do życia. Uniosła dłoń, aby go odepchnąć, ale wtedy przypomniała sobie, jak

niekorzystnie zareagował niegdyś Odin. Więc ograniczyła się do szturchnięcia go w bok. – To było niegrzeczne. Wyrwał mu się dźwięk przypominający chichot. – To, Logan Ellis, była twoja pierwsza lekcja z manipulacji umysłu. Kiedy mamy do czynienia z wampirem albo Sługą starszym od ciebie, lepiej jest robić, co nam każe, albo zmanipuluje nasz umysł – kontynuował swoje badanie, gdy mówił, szturchając ją i szczypiąc dla eksperymentu. – Jako Starszy, kiedy mam do czynienia ze Świeżakami, wolę, gdy wykonują moje polecenia. Jeśli zmuszają mnie do ingerowania w ich umysł, zdarza się, że zostaję rozproszony przez inne rzeczy, jakie zachodzą w ich mózgu, i daję im do wykonania dużo więcej zadań, niż jest to konieczne. Sami są sobie winni za swoją głupotę. Gdyby robili, co im każę, nie musiałbym posuwać się do tego rodzaju zabawy. Zrozumiałaś? Zaczęła przytakiwać, ale zapiszczała i przyciągnęła kolana, kiedy poruszył i nacisnął skórę pod jej kością udową. – Przestań! Uśmiechnął się. – Masz łaskotki. Poinformuję mojego brata. – Jego ubaw wyblakł, gdy nacisnął mocniej. – Masz również nieprawidłowości w lewym jajniku. Kiedy ostatni raz widziałaś się z lekarzem? - Gdy miałam jakieś piętnaście lat. Wystarczy, że spojrzysz na kogoś i robią to, co im każesz? - Tak. Ale nie muszę niczego mówić. Przez zwykłe patrzenie na ciebie mogę ci coś zasugerować. I kiedy raz cię spotkam, nie muszę cię widzieć ponownie. Mogę siedzieć w swoim laboratorium, podczas gdy ty jesteś w Nowym Jorku, i wypełnić twoją głowę ciekawymi pomysłami. Nie jesteś zainteresowana tym, co jest nie tak z twoim ciałem?

Jasny gwint! – Owszem, jestem. Ale słuchanie o popieprzeniu czyjejś głowy jest o wiele ciekawsze. Nie używam swoich jajników i dopóki nie zrobisz z nimi nic szalonego, nie sądzę, by miały w najbliższym czasie uratować moje życie. - Masz naprawdę ciekawe postrzeganie sytuacji, Logan. Odkryłem również, że zaczynasz już pozbywać się stresu, którego nabawiłaś się podczas wizyty w komnacie Ojca. Westchnęła. – Nie lubię rozmawiać o Jessice. Nie sądzę, by jakiekolwiek prochy pozwoliły mi o tym zapomnieć. Ale naprawdę starałam się to zrobić… po prostu starałam się przetrwać kolejny dzień. Zapomnienie było skutkiem ubocznym. - Zapomnienie nie jest skutecznym mechanizmem radzenia sobie. Musisz znaleźć sposób, aby przejść przez traumę. Dopiero wtedy uda ci się z tym naprawdę pogodzić. - Poradziłam sobie z tym, Voucladzie. Ale to nie znaczy, że gdy ktoś to wyciągnie, ja będę obojętna. Czy masz w swoim życiu coś, czego nie lubisz przywoływać? Coś, czego wolałbyś, żeby nie było? Znieruchomiał na moment. – Mnóstwo rzeczy. - Więc dlaczego ze mną miałoby być inaczej? - Zgadzam się z twoim punktem widzenia. – Wyciągnął spod stołu parę lateksowych rękawiczek i stanął między strzemionami. – Odpręż się. – Trzask! – To ostatni fizyczny etap. – Trzask! – Kiedy skończę, zbadam krew i będziemy mogli omówić stan twojego organizmu.

Zamknęła oczy. Ostatnią rzeczą, przez którą sądziła, że będzie musiała przejść, gdy została porwana przez wampira, było… badanie ginekologiczne. Ale coś jej mówiło, że i tak tego nie uniknie. – Po prostu nie rób nic odjechanego, okej? - Jak co? To? – przesunął palcem po jej łechtaczce. Krzyknęła i chwyciła za stół, gdy przeszedł przez nią orgazm. Żadnego ostrzeżenia. Żadnej gry wstępnej. Po prostu wstrząsnął jej ciałem, jakby uderzyła w pociąg towarowy. Zacisnęła uda i spróbowała złapać oddech. To była ostatnia rzecz, jakiej się spodziewała, zwłaszcza po pojedynczym dotyku. Gdy tylko się nieco uspokoiła, uniosła głowę i spojrzała na Vouclade’a. – Jak, u diabła, to zrobiłeś? - Magia. – Uśmiechnął się, kiedy uniosła brew. – Jestem mistrzem ludzkiego ciała. Teraz jesteś odprężona i nie muszę cię smarować jakimś zimnym kremem, aby cię zbadać. Jeśli jednak będziesz wolała go użyć, daj mi znać. Puściła krawędź stołu i podniosła dłoń. – Nie, nie. W porządku. Kontynuuj – mruknęła i co chwilę marszczyła się, gdy przeprowadzał badanie. - Kiedy po raz ostatni współżyłaś? Uśmiechnęła się szeroko, jakby właśnie zjadła swojego kanarka. – Jakieś piętnaście minut przed tym, jak Kerestyan mnie tu przyprowadził. - A wcześniej?

- Co najmniej dziesięć lat. - Następnym razem, gdy będziesz zabawiała się z Kerestyanem, zróbcie to w bardziej dystyngowany sposób. Ściągnęła brwi. Oprócz okradania kieszeni naprawdę nie mogła poszczycić się niczym delikatnym. Ponownie uniosła głowę. – Nie jestem typem dziewczyny „uprawiającej miłość”. Teraz jego twarz odzwierciedlała zatroskanego lekarza. – Może i jest to dobre, ale trwale uszkodziło twoją pochwę, Logan. Gdybyś się tu dziś nie znalazła, nabawiłabyś się zakażenia, wskutek którego mogłabyś umrzeć. Roześmiała się. – Nie moja wina, że twój brat to bestia. Poza tym chciałabym zaznaczyć, że gdyby mnie nie porwał, nigdy bym się z nim nie przespała, a co za tym idzie, nie zostałabym zraniona i nie dostałabym potencjalnej infekcji. Byłam dobrą dziewczynką. Po tym, jak wstał i wrzucił rękawiczki do kosza, było oczywiste, że w przeciwieństwie do niej nie znalazł w tym komentarzu niczego zabawnego. – Twoje ciało nie jest w dobrym stanie, Logan. Jedyną częścią ciebie, która nie cierpi na jakiś ubytek, są twoje usta. A z tego, co dowiedziałem się od Kerestyana, dzieje się tak tylko dlatego, że masz jakąś chorą obsesję na punkcie swoich zębów. Nabrała powietrza i usiadła. – To nie obsesja. Nie wyglądał na przekonanego.

– Podczas odwyku kazałaś Kerestyanowi wyszczotkować swoje zęby z jakieś dziesięć razy. - Serio? Nie pamiętam tego. – Zaakceptowała dłoń Vouclade’a i zeszła ze stołu. – Zrobił to? Przytaknął. – Za każdym razem. Nie wiedziała, jak ma się odnieść do tej informacji, nie mówiąc już o tym, co miałaby powiedzieć. Nigdy nie myślała o szczotkowaniu zębów jako czymś intymnym, ale tak się właśnie czuła, gdy musiał robić to za nią ktoś inny. - Nie podoba ci się, że to zrobił? – zapytał Vouclade. Wzruszyła ramionami, gdy prowadził ją do metalowego krzesła znajdującego się obok biurka z komputerem. – Nie wiem, co myśleć. – Zawahała się, gdy wskazał jej, aby zajęła miejsce. – Jak bardzo zimne jest to krzesło? Posłał jej wszystkowiedzący uśmiech. – Dla ciebie jest podgrzane. Położyła na nim dłoń, aby się upewnić, i uśmiechnęła się, gdy ogrzała sobie palce. Usiadła i obserwowała, jak zajmuje swoje miejsce za biurkiem, a jego palce przesuwają się po klawiaturze. – Co dalej, doktorku? Przestał pisać i wyjął strzykawki z górnej szuflady biurka. – Mimo że czuję niedobór witamin w twojej krwi, Ojciec poprosił mnie o pełny raport. Dlatego właśnie zrobimy to w staroświecki sposób. Przekręciła rękę i wyciągnęła ją w jego stronę.

– W niektóre jest łatwiej się wbić, niż w inne. – Nie skomentował tego, gdy skanował wzrokiem jej przedramię, ale czuła, jak powietrze nasiąka jego obrzydzeniem. – Wkurza cię to, co? - Owszem. – Wepchnął igłę pod jej skórę. – Bardziej niż cokolwiek innego, to mnie rozczarowuje. Jak już mówiłem, uderzyłaś mnie jako kobieta bardzo inteligentna. Dlaczego chcesz to sobie robić, nie jest już moją sprawą. W moim podeszłym wieku i ze względu na intelekt, nie rozumiem, dlaczego tak trudno jest to zaakceptować. - Czasami tak naprawdę nie ma żadnych dlaczego. – Spojrzała w dół na swoje ciemne blizny na ramieniu. – Czasami robisz po prostu to, co poprawia ci humor. Kiedy strzykawka była już pełna, wyciągnął ostrożnie igłę z jej ramienia i przesunął palcem po niewielkiej ranie wkłucia, która przez chwilę nieco mrowiła, a później zamknęła się przed jej oczami. Zlizał czerwoną plamkę z palca i zrobił paskudną minę. – Ohyda. Jej usta opadły na sekundę. – Dzięki, Voucladzie. To musi być wampirzy równoważnik „zgadzam się kochanie, wyglądasz grubo w tej sukience”. Ponownie roześmiał się tym złowieszczym dźwiękiem. – Trafne porównanie. Smakujesz potwornie. Jednak… - zamilkł, aby wycisnąć zawartości strzykawki do dziwnego narzędzia, które zaczęło szumieć -… moim obowiązkiem jest naprawienie twojego schorowanego ludzkiego ciała. Masz kilka opcji. - Opcje są fajne. - Na ten moment, w żadnym wypadku nie jesteś w tak dobrej formie fizycznej, aby stać się Sługą. Mogę albo podawać ci witaminy i

antybiotyki połączone ze ścisłym planem diety, który przywróci cię do zdrowia w ciągu kilku tygodnii, albo mogę oczyścić twój organizm w ciągu kilku minut. Co wolisz? Wybór wydawał się dość łatwy, ale wolała dopytać. – Jeśli wybiorę szybkie rozwiązanie, jakie są wady? - Nie ma żadnych wad prócz pozostawienia ci niewiele czasu, nim twoje życie dramatycznie się zmieni. Rozejrzała się po pomieszczeniu. – Siedzę z wampirem w laboratorium, które znajduje się pod zamkiem ukrytym przed ludzkim wzrokiem za pomocą jakichś czarów. Dostałam się tu za pomocą jakiejś dziwacznej teleportacji, przez którą o mało nie puściłam pawia, i z facetem, który mnie porwał tylko dlatego, że wiem o istnieniu wampirów. Może być jeszcze bardziej dramatycznie? Uśmiechnął się. – Jako Sługa staniesz się nieśmiertelna, Logan. Dopóki nie poniesiesz skrajnie ciężkich obrażeń, na przykład od eksplodującego granatu w twoich dłoniach lub przejechania przez pędzący pociąg, twoje ciało będzie w stanie uzdrowić się z wszelkich chorób czy ran. Nie będziesz chorowała. Będziesz musiała zjeść milion kalorii, aby przytyć chociażby jeden kilogram, a twój wiek ulegnie wydłużeniu. Zdobędziesz również nadnaturalne zdolności poprzez wypicie krwi swojego Pana i będziesz musiała strzec Zasłony tak samo, jak każdy wampir. Skrzywiła się. – Właściwie to Trinity opowiedziała mi już o wszystkim, co właśnie powiedziałeś, z wyjątkiem tej części o krwi. – Zadrżała na tę myśl. – Miałam naprawdę wielką nadzieję uniknąć tego. Chyba wolałabym już mieć duży, okropny tatuaż.

Przesunął okulary na nos. – Omawiałaś stanie się Sługą z Trinity? Moją siostrą Trinity? - Tak. - Kiedy? - Kiedy przywiozła Kerestyanowi steki, o które prosił. Powiedziała mi, że prawdopodobnie stanę się Sługą, jeśli oczywiście przebrnę przez spotkanie. Zapytałam ją, co to znaczy, i opowiedziała mi całą broszurkę. Pochylił się bliżej. – Przestań na chwilę żartować. Co dokładnie powiedziała? Logan przesunęła się na krześle. Nie chciała ujawniać każdego słowa, które powiedziała Trinity, a w szczególności ostatniej części. – Chcesz wiedzieć wszystko? - Nie. Jestem zainteresowany jedynie tym, co powiedziała ci o staniu się Sługą. - Powiedziała, że będę nieśmiertelna, przestanę się starzeć, że trudno będzie mi przybrać na wadze i że będę silniejsza i szybsza od przeciętnego człowieka. Powiedziała również, że cokolwiek zrobię, wróci to do mojego Pana, więc jeśli złamię zasady, najpierw karę poniesie mój Pan, a dopiero później ja. Potem stwierdziła, że moja kara będzie prawdopodobnie dziesięć razy gorsza, ponieważ zostanę ukarana nie tylko przez swojego Pana, ale także przez Stefana, ponieważ nie znosi głupców. Vouclade usiadł, rozmyślając nad czymś, dopóki maszyna nie zapiszczała. Wtedy całą swoją uwagę skupił na monitorze. –

Jak

odpornościowy

podejrzewałem, są

w

kiepskim

twój

poziom

stanie.

A

witamin skoro

już

i

układ zostałaś

poinformowana o tym, co to znaczy stać się Sługą, nie widzę żadnych powodów, by nie wybrać najkrótszej z opcji. Ponownie się zawierciła. Dziwne mrowiące uczucie w górnej części kręgosłupa powiedziało jej, że coś było nie tak. – Dlaczego mam wrażenie, że dzieje się coś, o czym nie wiem? Uśmiechnął się nieadekwatnie do tego, jak ona się czuła. – Będziesz tego doświadczać bardzo często, gdy będziesz tu przebywać. W tej chwili w zamku jest obecnych dwadzieścioro dwóch z czterdziestu sześciu mojego rodzeństwa. Z taką ilością telepatii i magii, nie wspominając już o innych mocach i o tym, że wciąż jesteś tylko człowiekiem, często będziesz czuła się dziwnie. Radzę nie przywiązywać do tego uwagi. Logan rozluźniła się trochę. Być może było to jakieś wyjaśnienie, ale mrowienie na kręgosłupie mówiło jej, że wyznał jej tylko część prawdy. – Wiedz, że na tę chwilę akceptuję takie wyjaśnienie, ale uważam, że chcesz mnie odciąć. Roześmiał się. – Jestem naukowcem, Logan. Obserwuję wszystkie połączenia, zarówno te widoczne, jak i nie. Tylko dlatego, że coś pomijam, nie znaczy, że masz się tym interesować. A teraz, czy możemy zacząć proces zdrowienia? Wstała, kiedy i on podniósł się z miejsca. – Jasne. Co mam robić?

Dopiero gdy okrążył biurko i stanął dokładnie przed nią, zdała sobie sprawę, że są tego samego wzrostu. Przycisnął płasko swoje lodowate dłonie do jej brzucha. – Nie ruszaj się. Czuję ciepło przemieszczające się w twoim ciele, ale po kilku minutach ustąpi. W tym czasie chciałbym cię o coś zapytać. - Wal. - Kiedy powiedziałem ci, że Kerestyan musiał wyszczotkować twoje zęby na twoją niezliczoną ilość próśb, twój puls i język ciała sugerowały, że uważasz to za kłopotliwe. Uważam za intrygujące to, że nie masz oporów stać przede mną naga, a masz trudność w rozmawianiu na osobiste tematy, poza tym rozzłościł cię fakt, że Kerestyan się o ciebie zatroszczył, podczas gdy ciebie samej nie obchodzi dbanie o siebie. Dlaczego? Odetchnęła. Myślała, że dobrze jej poszło unikanie tematu. – To mnie nie zdenerwowało. Po prostu nie wiem, jak mam się z tym czuć. Minęło sporo czasu, odkąd ktoś się o mnie troszczył. - Ja się teraz o ciebie troszczę. Spojrzała w jego szare, intensywne oczy. – To nie to samo. Ty nie patrzysz na mnie w ten sam sposób, co on. Patrzysz na mnie, jakbyś próbował mnie przejrzeć, jakbyś szukał moich motywacji i innych psychologicznych bzdur. On patrzy na mnie, sama nie wiem. Jakby chciał… - Poznać ciebie? Zaczęła przytakiwać, ale przestała, gdy dostrzegła jak mruży oczy.

– Tak. Długo byłam sama. Nie licząc czasu, gdy w połowie spałam albo byłam naćpana, znam Kerestyana jedynie dziesięć godzin. To trochę dziwne. Jego usta wygięły się w powolnym i szerokim uśmiechu. – Widzę, że doskonale wiesz, ile spędziłaś z nim godzin, i jesteś z nim zaangażowana fizycznie. Obwiniała wzrost ciepła w swoim ciele przez pojawienie się rumieńca na policzkach. – Wierz lub nie, Kerestyan stał się najstabilniejszą częścią mojego życia. I ze wszystkich osób powinieneś wiedzieć najlepiej, że do czasu naszych kuchennych igraszek nie postrzegałam go jako wspaniałego mężczyznę z twardym ciałem. Ale kiedy obudziłam się w łazience owinięta wokół niego… jak już mówiłam, czasami robi się coś, dzięki czemu czujemy się lepiej. Ponownie uśmiechnął się w ten złowrogi sposób. – Nie jestem zaskoczony, że Kerestyan stał się dla ciebie filarem stabilności. Jest taki przez większość swojego istnienia. Ale zdradź mi, kiedy przestałaś widzieć go jako wampira? - Co masz na myśli? - Dwukrotnie w mojej obecności odnosiłaś się do niego jak do mężczyzny albo chłopaka, ale mnie interpretujesz jako wampira. Zastanawiam się dlaczego i kiedy zaczęły się te rozróżnienia i czy robisz to podświadomie. Kiedy uprawialiście seks, myślałaś o nim jako wampirze? Uśmiechnęła się. – Chcesz prawdy? - Oczywiście.

- W tamtym momencie rzeczywiście mnie to nie obchodziło. Myślałam tylko o tym, że jest najseksowniejszym mężczyzną, jakiego w życiu widziałam, a jedyne, czego chciałam, to pieprzyć go szybko i mocno, aż oboje nie będziemy mogli się ruszać. - Puls ci przyspiesza. Nigdy nie zdawała sobie sprawy, jak trudno jest się śmiać, gdy stoi się nieruchomo. – Nie dziwię się. Twoje pytanie przypomniało mi o tym, co robiliśmy. Myślenie o nim mnie podnieca, Voucladzie. Na tę chwilę mogę szczerze odpowiedzieć, że jest jednym z najseksowniejszym mężczyzn, jakich spotkałam. - Większość wampirów takimi są, Logan. Mimo że nie emanuję takim samym uosobieniem co Kerestyan i stosuję teraz przed tobą ochronę, z pewnością nie wyszedłbym sam, gdybym wszedł do któregokolwiek klubu nocnego. - Więc mówisz, że wszystkie wampiry są seksowne? – Uniosła brwi. – Nawet ty? - Nie, mówię, że niezależnie od wieku w każdym wampirze znajdziesz jakąś atrakcyjną cechę. Zwierzęta rozwinęły umiejętność kamuflowania, która pomaga im w polowaniu, wampiry natomiast ewoluowały w atrakcyjne istoty niezależnie od ich wieku, co pomaga im przyciągnąć ofiarę. Większość starszych wampirów, które przemieniły się tysiące lat wcześniej i kiedy wzrost człowieka wynosił półtora metra, jest teraz wzrostu około metra sześćdziesięciu. Naszym przekleństwem jest dopasowanie naszego wyglądu do określonych czasów, ale najgorsze jest to, że nie pomaga to naszym umysłom. Dzielę się z tobą tą informacją, ponieważ w przyszłości na pewno znajdziesz się w obecności kogoś

podobnego do Kerestyana czy Ojca; a wtedy będziesz wiedziała, że masz do czynienia z wampirem wysokiej rangi. Jej głowa już nie nadążała. – Wiesz, strasznie dużo mówisz o starych wampirach, ale co z tymi młodymi? Są brzydkie? Jak mają rywalizować o jedzenie z kimś takim jak Kerestyan? To nie brzmi fair. - Młody wampir jest niemniej atrakcyjny niż wtedy, gdy był człowiekiem, jednak jeśli chodzi o rywalizowanie, to muszą się bardziej starać. I nic Logan, nic w byciu młodym wampirem nie jest fair. Od chwili, kiedy to Najstarszy rozpoczął przekazywanie klątwy. I nigdy takie nie będzie. Kerestyan powiedział mi, że używał z tobą marketingowej analogii, tak? Nie mogła się powstrzymać i uśmiechnęła się. – Tak, dzięki temu przeżyłam. Roześmiał się. – Z pewnością. Więc weźmy ten sam przykład, jednak wyobraź sobie, co by było, gdybyś była jedną z tych osób pracujących w boksie. Każdego dnia musiałabyś ciężko pracować, ale nie odszedłby nikt z lepszego stanowiska. Nie dostałabyś żadnej premii, żadnego awansu, o ile oczywiście udałoby ci się pozbyć osoby postawionej wyżej. Wyobrażasz sobie, że któryś ze Świeżaków, jakich spotkałaś w alei, mógłby rzucić wyzwanie komuś takiemu jak Ojciec, a nawet Odin? Jedyne, co była w stanie sobie wyobrazić, to gęsta mgła w kolorach czerwieni. – Nie mieliby szans. Kerestyan nawet nie drgnął, a trójka, na którą wtedy wpadłam, już nie żyła.

- Właśnie tak to jest być Świeżakiem. Mają przewagę nad ludźmi, a my mamy przewagę nad nimi. Trwa to już tysiące lat. A wampiry, które widziałaś w alei, za jakieś dwa tysiące lat traktowaliby Świeżaków w ten sam sposób, co my ich. Manipulowaliby nimi, wykorzystywali do podwyższenia swoich mocy i prestiżu, a prawdziwi Starsi manipulowaliby nimi. I tak oto powstaje błędne koło. - W takim razie, dlaczego ktoś, do cholery, chciałby zostać wampirem? - Większość ludzi nie ma wyboru, Logan. Na palcach u jednej ręki mógłbym policzyć wampirów, jakich znam i którzy chcieli nimi zostać, a żaden z nich nie zrobiłby tego z innego powodu jak zemsta. - Okej. Pozwól mi przez minutkę pozostać samolubną suką. W tym wypaczonym błędnym kole, bo oczywiście jest niedorozwinięte, gdzie jest miejsce na Sługę? - Słudzy służą swoim Panom. Szczerze mówiąc, życie Sługi zmienia się zależnie od tego, komu służą. Alfred cieszy się tutaj bardzo wygodnym życiem i jest blisko zarówno Starszych, jak i Ojca. Zarządza zamkiem i wszystkimi jego wewnętrznymi funkcjami, a także dba o sprawy osobiste Ojca. Jest również jego najlepszym przyjacielem i od czasu do czasu nawet sumieniem. Jednak istnieje wiele Sług, w różnym wieku, którzy traktowani są podmiotowo albo są niewolnikami swoich Panów. Logan się skrzywiła. To wcale nie poprawiało jej nastroju. – Jak bardzo? - Mógłbym cię tu trzymać przez lata, opowiadając straszne historie o Sługach. Wystarczy wspomnieć o tym, że Słudzy są przedmiotem okrucieństw, jakich doznali ludzie, z tą różnicę, że trwa to znacznie dłużej z racji ich umiejętności szybszego leczenia się. Ciebie, bez względu na to,

którego Neleka staniesz się Sługą, nie czeka taki los. Nasz Ojciec dba o odpowiednie standardy, jeśli chodzi o traktowanie naszych pracowników. Zostaniesz przeszkolona, a później traktowana z należytym szacunkiem. To nie znaczy, że nie poniesiesz kary za swoje błędy, lecz torturujemy jedynie naszych wrogów. Wzdłuż kręgosłupa Logan przeszedł zimny dreszcz. Uśmiech, który rozprzestrzenił się po twarzy Vouclada po dokończeniu ostatniego zdania, był cholernie radosny, jednak nie obwiniała go w całości za sposób, w jaki się czuła. - Co to było? – zapytała. – Ty to zrobiłeś? - Tak. – Zdjął dłonie z jej żołądka, ale po chwili złapał ją za przedramiona. – Proces leczenia został zakończony. Jednak mam do ciebie pewną prośbę. Bała się zapytać, o co chodzi. – Jaką? Na jego twarzy znów pojawiła się ta poważna mina. – Skończyło się życie bezpańskiego psa. Chciałbym zapytać, czy mogę usunąć resztki z tego życia. – Spojrzała w dół, gdzie jego kciuki zataczały kręgi po ciemnych plamach na ramionach. – Jesteś kimś więcej niż narkomanką. Jesteś czymś więcej niż zapadniętymi oczami, bladą skórą i bezbarwnymi ustami. Jesteś piękną, inteligentną kobietą, która postrzega świat oczami człowieka, ale przetwarza je w swojej szykownej główce na świat wampirów. Ty, Logan Ellis, jesteś unikatem jak na swój wiek, nawet wśród Neleków. Nie była pewna, jak to odebrać. – Coś nie tak z moim wyglądem?

- Wampirze społeczeństwo jest bardzo brutalne i oczernia osoby ze słabościami. Mimo że uzdrowiłem twoje wewnętrzne obrażenia, które wywołało twoje bezdomne życie, nadal wyglądasz jak bezdomna. Jestem pewien, że w społeczeństwie nowojorskim zostaniesz wyśmiana i każdy będzie się zastanawiał, do kogo należysz. Nie mam zamiaru zmieniać twoich cech, po prostu chciałbym dostosować twój organizm do stanu, w którym dbałby sam o siebie. Pytanie jednak brzmi, czy przez resztę swojego życia chcesz wyglądać właśnie tak, jak teraz. Przymknęła powieki. Pojęcie wieczności było dla niej czymś nowym i trudnym do wyobrażenia. Cholera, trudno było jej pojąć wszystko, o czym mówili w ciągu ostatnich trzech dni, a co dopiero mówić o wieczności. Wampiry. Zamki. Smoki. Serio, w co, do diabła, ona się wpakowała? - Wygląda na to, że decyzja została już podjęta. Otworzyła oczy i spojrzała na Vouclada. – Co? - Ojciec zażyczył sobie, aby twoje ciało zostało całkowicie wyremontowane. Powiedział, że jest to kolejny krok do uwierzenia w siebie i w to, że jesteś cenniejsza niż inni tak uważają. Uniosła brew. – Czekaj, tylko dlatego, że tak wyglądam, nie mogę być doceniona? Uśmiechnął się przebiegle. – Nie. Gdyby ktoś teraz na ciebie spojrzał, oczekiwaliby skomplikowanej wiedzy o życiu na ulicy. Jeśli cię trochę zmienimy,

będziesz

niebezpieczniejsza,

ponieważ

nikt

się

tego

nie

będzie

spodziewał. - Ooch. Brzmi nieźle. Jak długo… - Zanim była w stanie dokończyć pytanie, poczuła kolejny dreszcz, tylko tym razem przechodzący pod jej skórą. - Skończone. - Tak po prostu? - Tak. Spojrzała w dół na swoje ramiona, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi. Otwory po igłach zniknęły, jakby nigdy ich tam nie było, a zamiast bladego chorowitego koloru jej skóra miała barwę kości słoniowej i migotała w sposób, którego nie widziała od… nawet nie pamiętała od kiedy. Rozdziawiła usta, gdy wpatrywała się w dół. Ujęła swoje piersi i ścisnęła lekko. – Mam większe cycki? Roześmiał się. – Nieznacznie. Struktura twoich kości nie uległa zmianie. Jednak moim zdaniem bardziej kobieca krzywizna bioder zrekompensowała twój ubytek w piersiach. Logan przesunęła dłońmi po swoim ciele. – Mam biodra! – Spróbowała obejrzeć się przez ramię i dostrzec co nieco. – Chyba mam tyłek. – Obmacała się po omacku, odnajdując nieco więcej ciałka niż przedtem. – Mam! Mam tyłek! O, ja cię pieprzę. Jak, do diabła, tego dokonałeś? Znów się uśmiechnął.

– Osiągnąłem wiek, w którym dzięki swoim mocom potrafię zrobić bardzo wiele. Nie ma niczego, czego nie mógłbym zrobić z ludzkim bądź wampirzym ciałem przy

użyciu choćby

jednej

myśli czy

pojedynczego dotyku. - Powiększysz mi jeszcze cycki? Skrzywił się. – Nie. Już ci powiedziałem, że przywrócę je jedynie do takiego stanu, w którym będzie mogło o siebie zadbać. – Skinął na drzwi po drugiej stronie pomieszczenia, gdy w tym samym czasie w jego dłoni pojawiły się ubrania. – Poza tym twój Pan na ciebie czeka. Sugeruję, byś nie kazała mu dłużej zwlekać.

Czternaście - Jasna cholera, wyglądasz świetnie! Nie żebyś wcześniej tak nie wyglądała, ale teraz to jest coś! Gdy drzwi zniknęły przed jej wyciągniętą ręką, Logan zapragnęła jednocześnie roześmiać się i rozpłakać. Z jakieś powodu wierzyła, że to Kerestyan będzie siedział na krześle przy kominku. Jednak była to Trinity. Wampirzyca zsunęła nogi z drewnianego stolika. – Spodziewałaś się Kerestyana, co? Logan walczyła z wieloma emocjami tlącymi się wewnątrz niej. Łzy paliły i drażniły jej oczy, ale nie pozwoliła im ulecieć. Zmusiła się do uśmiechu. – Założyłam, że to będzie on. - To nie może być on, Logan. – Wskazała na krzesło naprzeciwko niej. – Byłoby to sprzeczne z decorum Neleków. Logan podeszła i zatopiła się w miękkiej, bordowej skórze, przypominając sobie, że musi wsłuchiwać się w każde nadchodzące wypowiedzi. – Co to jest decorum Neleków?

- Zbiór zasad Ojca nałożony na wszystkie Dzieci. Zainteresowanie Kerestyana tobą… jakby to powiedzieć? Jebać to. Kerestyan żywi do ciebie uczucia i właśnie dlatego nie może być twoim Panem. To jedna z zasad, z którą zgadzam się całą sobą. – Wychyliła się na krześle i roześmiała. – A biorąc pod uwagę to, że sama nie wiesz, co do niego czujesz, zostanie przez Kerestyana twoim Panem i tak nie byłoby dla ciebie dobre. Logan przytaknęła powoli, wpatrując się w stolik, gdy wszystkie jej emocje wiły się w niej i skupiły w jedną. – Może przejdźmy teraz od wmawiania mi, co czuję, do tego, co nie jest dla mnie dobre. – Uniosła głowę i wbiła wzrok w Trinity. – Czy na liście zasad, którą masz, jest również informacja, że wraz z pojawieniem się u ciebie kłów, stajesz się kurewsko mądra? Czy dzieje się tak, kiedy twoje serce przestaje bić i dopiero wtedy zaczynasz wszystkich kontrolować? Trinity zmrużyła oczy. – Możesz sobie myśleć, co chcesz, o tym, co zaprząta twoją głowę, Logan. - Co zaprząta moją głowę? Masz szczęście, że mogę teraz w ogóle myśleć. Sądzę, że dość dobrze poradziłam sobie z tym, co działo się w ciągu ostatnich kilku dni. Nie walczyłam. Nie uciekałam. Mój ludzki móżdżek

nie

uległ

samozapłonowi,

jak

to

Odin

pięknie

ujął.

Odpowiedziałam na wszystkie pytania i nawet zaakceptowałam to, że moje własne pozostały bez odpowiedzi. Jednak każdy ma swoje granice, a ja jestem cholernie bliska odkrycia własnych. Trinity oparła nogi z powrotem o stolik.

– I co zamierzasz zrobić, rzucić się na mnie? Ostrzegam cię – to również jest wbrew zasadom. Dzieci Nelek i Słudzy nie mogą atakować siebie nawzajem, kiedy przebywamy w zamku, zabrania się też zabijania, gdziekolwiek byśmy nie byli. Prawdę mówiąc, nawet nie pomyślała o zaatakowaniu jej, ale kiedy Trinity to wywlekła, pochyliła się i oparła łokcie o kolana. – W takim razie cholernie dobrze się składa, że wciąż jestem człowiekiem, prawda? Trinity uśmiechnęła się, jej czarne oczy zabłysły w słabym świetle. – Niezły sposób na złamanie zasad. Czepianie się szczegółów jest również i moją ulubioną kwestią. Ale zaatakowanie mnie nie przyniesie ci nic innego, jak tylko cierpienie. Lubię cię i właśnie dlatego tu teraz siedzę, ale jeżeli zamierzasz drgnąć choćby o milimetr, skopię twoje dupsko, dopóki nie będziesz mogła zrobić nic innego, jak tylko słuchać. Logan zacisnęła zęby. – Jest tylko jedna rzecz, którą robiłam bez przerwy, odkąd zaczęła się cała ta sytuacja, a mianowicie słuchanie. Nie traktuj mnie jak dziecka. Nie obchodzi mnie, ile masz lat. Nikt nie lubi być traktowany jak głupiec. Ja nie należę do wyjątków. - W takim razie nieco ci to wyjaśnię. Jeśli spożyjesz krew Kerestyana, a dokładnie to musisz zrobić, aby stać się Sługą, nigdy nie dowiesz się, czy to, co do niego czujesz, jest prawdziwe. Będzie cię kontrolował w chwili, gdy tylko jego krew przepłynie przez twoje usta. Twoje emocje, zachowanie, nawet myśli. Tego właśnie chcesz? Zacisnęła mocno pięści, gdy płonęła z gniewu, jednak po chwili wzięła głęboki wdech i wypuściła powietrze.

– To nie ma nic wspólnego z Kerestyanem. Czy jestem rozczarowana tym, że to nie on tu siedzi? Tak. Ale to więcej ma wspólnego z wmawianiem mi, jak się czuję, albo co jest dla mnie dobre. – Wpatrywała się bezpośrednio w jej oczy, mając nadzieję, że to podkreśli wagę jej słów. – Zostanę twoim Sługą, ale nie będę twoją marionetką. Roześmiała się. – Masz tupet. Logan pokręciła głową i rozsiadła się wygodnie na krześle. Czyżby mówiła w innym języku? – Tu nie chodzi o tupet. Tylko o zrozumienie siebie i z czym będę musiała się zmierzyć. Doceniam to, że mnie przyjęłaś, zwłaszcza że Kerestyan nie mógł tego zrobić. W końcu trochę cię poznałam. Ale jeśli to ma zadziałać, musisz wiedzieć, że nie zamierzam ci nadskakiwać. Pomogę ci w ciągu dnia. Zrobię, o co mnie poprosisz. Ale poza bezpośrednim służeniem ci, nie życzę sobie wmawiania mi, co czuję albo co jest dla mnie dobre. Może i wtargnęłam do świata, którego kompletnie nie znam, ale wiem, jaka jestem. Czerwone usta Trinity rozdzieliły się w promiennym uśmiechu. – Jesteś cholernie zimną suką. Czy to źle, że przez to lubię cię jeszcze bardziej? Logan spojrzała na skórzane spodnie Trinity i dopasowany gorset, zanim przyjrzała się jej idealnej twarzy i włosom spiętym w ciasny kucyk na czubku głowy. Wyglądała jak Pani odpowiedzialna za głodującego Vouclade’a. Logan uśmiechnęła się na tę myśl. – Nie jesteś zbyt ciepła i mętna.

- I dlatego właśnie myślę, że się dogadamy. Posłuchaj, nie będę ci mówić, co powinnaś czuć, a czego nie, ale w przysłudze, musisz zrozumieć, że gdy tylko moja krew znajdzie się w twoim ciele, jakkolwiek źle to brzmi – będziesz należała do mnie. Będę odpowiedzialna za wszystko, co powiesz czy zrobisz, a mimo że nie lubię znęcania się nad moimi Sługami i kierowania ich myślami, zrobię, co będę musiała. Logan zmusiła się, aby zachować spokój. Naprawdę nie podobał jej się pomysł kierowania jej myślami. – Skąd będę wiedzieć, że nie narzucasz mi pewnych uczuć? Wydajesz się być nastawiona całkiem przyjacielsko do Kerestyana. Ale skąd mam wiedzieć, że nie zakochałam się w nim, bo mnie „skontrolowałaś”? Po sposobie, w jaki ciało Trinity zesztywniało, Logan wiedziała, że przekroczyła granicę, o której istnieniu wcześniej nie wiedziała. Trinity usiadła prosto i chwyciła mocno oparcie krzesła. – Po pierwsze, nigdy bym nie zmusiła nikogo, aby pokochał drugą osobę wbrew jej woli. Miłość to nie broń. Ojciec jest zimny i skalkulowany, jak na wampira przystało, ale nigdy nie użyłby miłości jako narzędzia i właśnie dlatego nie pozwolił Kerestyanowi zostać twoim Panem. Istnieją emocje i myśli, które można skontrolować i takie, których nie wolno. Nigdy w życiu nie myśl, że to, co czujesz w obecności Kerestyana, to moja sprawka. Nigdy! Kiedy dolna warga Trinity zadrżała, zanim wstała i podeszła do okna, Logan nie miała pojęcia, jak się zachować. Odwróciła się i spojrzała w miejsce w ścianie, w którym powinny znajdować się drzwi. Vouclade nie był kapryśny. Stefan nie wydawał się podzielać emocji większych niż dwa. Cholera, nawet Alfred był niesamowicie opanowany.

Podeszła do Trinity. Jednak kiedy Trinity nadal wpatrywała się za okno, Logan podążyła za jej wzrokiem, widząc coś, czego nigdy by się nie spodziewała. Na bujnej trawie leżał Odin na kocu, z wielką niebieską książką opartą przed małą dziewczynką, która nie mogła mieć więcej niż pięć lat. Swoim małym paluszkiem kręciła brązowe loczki i roześmiała się, gdy pokazał coś na stronie. Logan była prawie pewna, że tym razem jej umysł płata figle. Zamrugała dwa razy, zanim zapytała: - Czy on czyta książkę… - Duchowi – wtrąciła się Trinity, jej głos był cichy i odległy. – Gianni, kolejna rodzina potężnych wampirów, mieszka po drugiej stronie ulicy. Być może zauważyłaś ich posiadłość z chodnika, albo została ukryta przed ludzkim okiem. W każdym razie moc krwi daje im możliwość porozumiewania się z duchami. Wiem, że Ojciec wyjaśnił ci nieco o Królestwie Światła. – Wskazała na dziwną parę. – Ale Emily pochodzi z Mrocznego Królestwa. Nazywacie je czyśćcem albo piekłem, jednak nie ma tam żadnego ognia. To cień istniejącego świata, w którym można zobaczyć wszystko, ale nie można niczego dotknąć. Trafiają tam tylko umęczone dusze, czyli takie, które są złe, brutalne albo zdezorientowane do czasu reinkarnacji. - Emily została zamordowana w dość brutalny sposób w posiadłości Gianni w 1800 roku. Nie znam wszystkich szczegółów, ale wiem, że wciąż uważa się za żyjącą. Przychodzi tu co najmniej dwa razy w tygodniu, a Odin jej czyta. Robi to bez przerwy, za każdym razem, gdy go o to poprosi. A w zamian… kocha go w sposób, który jest dla mnie niewyobrażalny. Kilkukrotnie próbowałam to zrozumieć, ale nie potrafię. Obserwowałam ich przez godziny i za każdym razem czuję do nich podziw.

- Mówię ci to, ponieważ zaczynam wyczuwać twoje zmieszanie i dlatego, że nigdy nie zrobiłabym niczego, co mogłoby zakłócić twoje postrzeganie. Podobnie jak nigdy nie manipulowałabym uczuciami do Kerestyana. Miłość jest prawdziwa i dość rzadka w świecie wampirów, Logan, nie mówiąc już o Starszych. Spojrzała na nią z ukosa. – Nie jestem zakochana w Kerestyanie. Znam go jedynie od trzech dni, a większość z tego nie byłam przytomna. Trinity odchyliła się od okna i skrzyżowała ramiona na piersi. – Nie powiedziałam, że go kochasz. Logan potarła dłonią twarz. Nie znosiła gierek słownych. – Kerestyan mnie nie kocha. Zna mnie tak samo słabo, jak ja jego. - Może cię jeszcze nie kocha, ale jest na dobrej drodze. – Uśmiechnęła się od ucha do ucha. – W jakiś sposób udało ci się do niego trafić. Nigdy nie widziałam, żeby był taki nieswój. – Zacisnęła pięść i potrząsnęła nią żartobliwie. – K. zazwyczaj zachowuje kamienny wyraz twarzy, jest surowym i wymagającym Lordem. Ale kiedy tylko twoje dupsko wchodzi do pokoju… chyba nie masz pojęcia, jak na niego działasz. Logan przymknęła mocno powieki, a gdy je otworzyła, wpatrywała się w Trinity. – Wiesz co, dlaczego nie pogadamy o tym, co będę musiała robić? W końcu to Kerestyan powinien mi mówić, co czuje. I szczerze mówiąc, jestem strasznie skrępowana, jeśli chodzi o rozmawianie o nim z tobą… albo z kimkolwiek. Jej twarz rozciągnęła się w niepokojącym uśmiechu.

– Dobrze, chyba nadszedł czas, aby poinformować cię, że będziesz moim oparciem w Nowym Jorku. Zostaniesz w zamku na kilka tygodni, a ja przeszkolę cię w zasadach, a potem wyślę na spotkanie z jednym moim Sługą, który mieszka w Nowym Jorku. Będziecie razem pracować i dbać o moje interesy. Jak ci się to podoba? Logan wzruszyła ramionami. – Podoba mi się zostanie w Nowym Jorku. Czuję się tu komfortowo. Znam miejsca, w które trafiłabym z zamkniętymi oczami. Jakiego rodzaju interesy prowadzisz? Trinity ruszyła z powrotem na krzesło. – Kontroluję kilka wysoko postawionych pierścieni prostytucji, wpływam na drobne handlowanie narkotykami i kluby z dominami. Czy przebywanie w tego typu środowisku nie będzie dla ciebie uciążliwe? Logan usiadła na parapecie, ciesząc się uczuciem ciepłego, świeżego wiatru wiejącego w plecy. – Wolałabym, póki co, nie przebywać w pobliżu narkotyków. Stefan znowu będzie się nade mną znęcał, jeżeli choćby raz spojrzę ponownie na heroinę. Roześmiała się głośno. – O tak, a nigdy nie potrafił zrozumieć mojej miłości do przypraw. Zaczniesz, kiedy będziesz gotowa. Ale co z resztą? - Reszta mi nie przeszkadza. Nie mam nic do perwersyjnych ludzi tak długo, jak trzymają łapy przy sobie. Co będę robiła? Chyba nie zrobisz ze mnie dziewczyny na telefon? Pociągnęła nosem.

– Bez obrazy, ale i tak byś się do tego nie nadawała. Owszem, masz niebiańskie nogi, ale dziewczyny, którymi się zajmuję… powiedzmy, że „posiadają pewne cechy”, których ty nie posiadasz. Logan uniosła brew. Nie żeby chciała zostać prostytutką, ale i tak musi zapytać. – Na przykład jakie? Vouclade sprawił mi całkiem niezły tyłek. - Musiałabyś sprzedać dużo więcej niż tylko niezłe ciało, Logan. Musiałabyś być gotowa robić rzeczy, których większość kobiet nie chce robić, i musisz być też niezłą aktorką. Nie sądzę, byś mogła trzymać buzię na kłódkę, gdyby jakiś tłusty biznesmen rozłożyłby się na tobie plackiem, a ty widziałabyś jedynie ciemność, albo kazałby ci odgrywać rolę małej dziewczynki. Logan niemal widziała wszystkie te komiczne sceny. – Niee. Zdecydowanie nie dla mnie. Znając życie, owinęłabym go pościelą, a później ukradła jego portfel. Może byłabym tak miła i zadzwoniła po jego żonę, aby go odebrała. - Jesteś okropna. – Ponownie rozłożyła nogi na stoliku. – I właśnie dlatego uważam, że najlepiej wyjdziesz jako asystentka menadżera w jednym z moich klubów. Vouclade pracuje z Tech nad zdobyciem dla ciebie wszystkich niezbędnych dokumentów. – Zaczęła wyliczać na palcach. – Ubezpieczenia zdrowotnego, aktu urodzenia, prawa jazdy. Muszę sprowadzić cię z powrotem do życia, zanim będę mogła z tobą cokolwiek zrobić. Musisz mieć wszystkie niezbędne dokumenty, skoro wciąż będziesz przebywała wśród ludzi. Logan potarła czoło dłonią. Czasami czuła się, jakby te wampiry mówiły w obcym języku. – Vouclade pracuje z Tech? Kto to taki?

Trinity uśmiechnęła się i westchnęła. – Nie zamierzam w tej chwili przytaczać całej tej historii, bo o tym możemy porozmawiać później, ale dam ci szybkie streszczenie. - Na samym początku istniało sześć Prawdziwych wampirów. Oni, z jakiegokolwiek powodu, dzielili swoją krew z ludźmi i stworzyli Dzieci, a ich Dzieci stworzyły kolejne Dzieci. I tak dalej, i tak dalej. Wszystkie wampiry pochodzące z linii krwi zrodziły się z Oryginalnych i posiadały pewne zdolności magiczne. Z racji tego, że często będziesz przebywać wśród Świeżaków i Sług, zetkniesz się pewnie z takimi pojęciami jak: Asy, Oprychy, Wiedźmy, Techy, Cienie i Lale. Tworzą one sześć linii. Świeżaki przedstawiają innych tak samo, jak oni mówią, czyli: Och, to Logan, jest z Ellisów. Logan powtórzyła słowa w głowie i skinęła. – Więc, którym z nich ty jesteś? - Nie mogę ci jeszcze powiedzieć. - Dlaczego? - Dlatego, że decorum Neleków zakłada, że musisz pełnić służbę przez co najmniej rok, abyś zasłużyła na taki rodzaj zaufania. Mruknęła. – Świetnie. Poproszę więcej zasad. Trinity odrzuciła głowę i roześmiała się. – Przyzwyczajaj się. To życie jest pełne zasad i ograniczeń. A bycie Nelekiem niesie za sobą jeszcze więcej. - No dobra. Więc co oznaczają te słowa? Czy Techy są dobre z technologii? Przytaknęła.

– Tak. Pomyśl o nich jak o szkolnych stereotypach. Techy są komputerowymi geniuszami. Asy kujonami. Wiedźmy są Gotami. Oprychy to luzacy. A Lale są wiecznie zmęczone. Cienie z kolei… są jedynymi, którzy nie pasują do stereotypów. Rodzina Gianni, po drugiej stronie ulicy, jest Cieniami. Wierz mi lub nie, nie powinnaś wpaść na wielu. Zajmują najniższe miejsce w rankingu linii, ale uważa się je za najniebezpieczniejsze. - Nie zadzieraj z Cieniami, łapię. Więc komputerowi geniusze pomagają Voucladowi w przygotowaniu wszystkich papierów, które zostawiłam w domu, albo których nie miałam? - Tak. Prawdę mówiąc, musiałabym spędzić godziny

na

wyjaśnianiu linii i nazw. Starsi i Pradawni używają kilku nazw dla różnych linii. Mogłoby być tego za dużo do strawienia. Nie wspominając o Wilkołakach, Paladynach i Heroldach i Niebiańskich. Na tym świecie żyje wiele więcej gatunków, niż tylko wampiry. Ale, na szczęście dla ciebie, jestem stara i trzymam wszystko pod ręką. Wyobraź sobie Świeżaka, którego Pan żyje niecałe sto lat i nie zna jeszcze historii świata. Logan założyła ręce na piersi. Z tego, co mówił wcześniej Vouclade i co teraz mówiła Trinity, Świeżaki mają naprawdę przejebane. – Chyba zacznę współczuć młodym wampirom. - Nie. – Uniosła dłoń i pokręciła głową. – Gdy tylko cię wytrenuję i wyślę samą na kilka dni, zrozumiesz, dlaczego tak mówię. Czasami trafiają się jakieś brylanciki, ale zazwyczaj uważają się za dar Boży. Nie oczekuję, że zrozumiesz to od razu, ale obiecuję, że stanie się tak w ciągu kilki tygodni. Logan uśmiechnęła się. Część niej faktycznie nie mogła się doczekać powrotu na ulicę, nawet jeżeli oznaczałoby to odwalenie brudnej roboty. Co przypomniało jej o czymś.

- Czy będę mogła wrócić do życia na ulicy albo pozostać z Kerestyanem? - Twoje dni mieszkania na ulicy i szperania w śmieciach się skończyły. Załatwię ci jakieś mieszkanie w Soho. Jeśli zdecydujesz się spędzić noc u Kerestyana i vice versa, to tylko i wyłącznie sprawa między wami. Nie wmieszam się w to, dopóki będziesz dla mnie pracowała. – Uśmiechnęła się szeroko. – Jeśli odmówisz robienia kasy, a będziesz wolała spędzić noc u Kerestyana, nie oczekuj, że będę z tego powodu zadowolona. Poza tym on jest Lordem Nowego Jorku. Ma mnóstwo spraw do załatwienia. Musi stawiać się w sądzie, monitorować miasto, swoich Świeżaków i utrzymywać Zasłonę. Gdyby tamtej nocy nie miał na oku tych trzech awanturników, to prawdopodobnie nigdy byś go nie spotkała. Wow. Logan powoli pokręciła głową. Dziwnie było myśleć, że gdyby wyszła dziesięć minut wcześniej albo później, to teraz by tu nie siedziała. Drżałaby w mokrym, zniszczonym budynku albo chodziła po ulicach, grzebiąc w śmietnikach. Jak wiele znaczyło kilka minut. Wstała i rozprostowała nogi. – Dziwna jest myśl, że wszystko to stało się przez przypadek. Chodzi mi o to, że jakie były szanse na to, bym znalazła się z Kerestyanem w tej samej uliczce, zwłaszcza że przecież w Brooklynie mamy ich tak wiele. - Tak – zaśmiała się Trinity. – Jakie szanse? – Jej głos zadrżał, jakby zmieniła go o oktawę wyżej. Logan wyprostowała się i spojrzała szybko na swoją przyszłą Panią.

– Dlaczego tak mówisz? Trinity rozejrzała się po pokoju. – Jak mówię? - Powiedziałaś „jakie szanse”, tak jakbyś coś wiedziała. – Zagapiła się na nią, gdy ta opuściła wzrok. – Wiesz o czymś, Trinity? Czy to nie był jedynie zbieg okoliczności? Kerestyan wiedział, że tam będę? Trinity szybko nawiązała kontakt wzrokowy. – Oczywiście, że nie. Kerestyan nie zrobiłby czegoś takiego, to nie w jego stylu. Jestem pewna, że był tym równie zaskoczony jak ty. Właściwie to mogłabym postawić na to. Logan oparła się o parapet. Wciąż jej coś nie pasowało, ale dała temu spokój. W końcu nie mogła zmusić Trinity do mówienia. – Kiedy zaczniemy robić te różne rzeczy związane ze Sługą? - Jutrzejszej nocy. Ojciec prosił o danie ci wolnej nocy, abyś zapoznała się z zamkiem jako człowiek. Nie zdarza się to zbyt często. Sądzę, że jest zainteresowany tym, jak będziesz go postrzegała. Nie pamiętam, kiedy ostatnim razem mieliśmy tu kręcącego się człowieka. – Przechyliła głowę na bok. – Właściwie to nie pamiętam, żeby był tu jakikolwiek człowiek. - Serio? Znowu się uśmiechnęła. – Mieliśmy wilkołaki i duchy, ale nie normalnego człowieka. Chyba jesteś pierwsza. – Jej uśmiech zamienił się w grymas, kiedy uderzyła się ręką w ucho. – Okej, musisz już iść. – Wskazała na ścianę i pojawiły się w niej drzwi. – Jeśli Kerestyan jeszcze raz krzyknie coś w mojej głowie, to przysięgam, że go zabiję.

Logan otworzyła usta, aby zapytać, ale powstrzymała się, gdy przypomniała sobie słowa Vouclade’a. – O czym tam tak wrzeszczy? - O Tobie! Chce, żebym cię wypuściła. Mówi, że trzymałam cię od niego już wystarczająco długo i musi się upewnić, czy żyjesz. Musi przekonać się na własne oczy. Oczywiście nie wie, co Vouclade zrobił z twoim małym, seksownym tyłkiem. – Jej chciwy uśmiech powrócił, gdy omiotła wzrokiem ciało Logan. – Założę się, że oczy mu wyjdą z orbit, gdy tylko przejdziesz przez próg. Założę się, że przyprze cię do ściany. Uśmiechnęła się i pokręciła głową. – Nie mam pieniędzy. Poza tym coś mi mówi, że sama masz z tego radochę. Trinity wstała i obiema dłońmi pomachała w kierunku drzwi. – Idź! Spraw, żeby krzyczał tak głośno, że aż zacznę się martwić. Pomyśl o tym jak o swoim pierwszym zadaniu Sługi. Nie zawiedź mnie!

Piętnaście Kiedy Logan wyszła za drzwi, nie zdążyła zrobić niczego tylko oprzeć dłonie o twardą pierś Kerestyana, który wpakował język w jej usta. Jego dłonie ogrzewały jej policzki, gdy trzymał ją w miejscu, kradnąc jej oddech i pożerając zmysłowym tańcem języka. Jej sutki natychmiast stwardniały. Gorący dreszcz przeszedł wzdłuż kręgosłupa, a następnie przedarł się pod skórę, wywołując na całym ciele gęsią skórkę. Nie zauważyła, aby jego dłonie się przesunęły, dopóki nie poczuła ich na swoim tyłku, gdy jej nogi oderwały się od podłogi. Uderzyła w nią lawina doznań, kiedy przycisnął ją do ściany i otarł się o nią między udami. Jej ciało mrowiło wszędzie tam, gdzie ją dotknął, odpowiadając na niego w sposób, którego nigdy wcześniej nie doznała. Przerwała pocałunek i zassała powietrze, gdy poczuła na brzuchu jego twardość. Wisi Trinity tysiąc dolców. Wpatrywał się w nią swoimi intensywnie niebieskimi oczami, gdy prześledziła kciukiem zarys jego ust. Nie wiedziała, czy leczenie wpłynęło również na jej wrażliwość, czy to jego pocałunek był po prostu bardzo dobry, ale mogłaby przysiąc, że serce dudniło w jej klatce piersiowej. Musiała częściej wychodzić, jeżeli tak wyglądało jego standardowe powitanie.

Przygryzł jej kciuka, zanim jego usta wykrzywiły się w powolnym, seksownym uśmiechu. – Witaj. – Pochylił głowę i wtulił się w jej szyję, drapiąc ją swoim zarostem. – Pachniesz inaczej. Bardziej słodko. – Kły otarły się o jej szyję, sprawiając, że zadrżała. – Smaczniej. - Vouclade – szepnęła. Jego gorące usta wygięły się przy jej skórze. – Na imię mi Kerestyan. Uśmiechnęła się, nadal walcząc o złapanie oddechu, który jej skradł. Jakby kiedykolwiek mogła go pomylić z Voucladem. – Chodziło mi o to, że Vouclade mnie wyleczył. Oczyścił moje ciało. Usunął narkotyki. Naprawił je pod każdym możliwym względem. – Zadrżała, gdy jego ciepłe palce przesuwały się w dół po jej plecach, jego kciuki otoczyły mocno sutki zaraz po tym, jak podciągnął jej bluzkę. Uniósł głowę i spojrzał na nią. Migoczące pochodnie rzucały cień na jego wspaniałą twarz, podkreślając złote iskry w oczach. Jego gorący oddech palił ją w usta. – Jesteś tak samo piękna jak przedtem. Logan wierciła się, gdy jej mózg zmagał się z przetłumaczeniem tego komentarza, a jego kciuki przesuwały się niszczycielsko po sutkach. Jak to możliwe, że w tak krótkim czasie potrafił ją zawstydzić, a po chwili rozpalić? Ścisnęła udami jego biodra. – Mogę cię o coś prosić? Odsunął się nieznacznie, jego wzrok był ostry lecz miły. – Oczywiście. - Mógłbyś przestać mówić takie rzeczy?

Ściągnął brwi. – Nie chcesz, żebym prawił ci komplementy? - Wiem, że to zabrzmi głupio, ale czuję się dziwnie, gdy mówisz mi, że jestem piękna, czy coś w tym stylu. Nie podoba mi się to. I chyba nigdy nie spodoba. Jego kuszące usta wygięły się w powolnym, diabelskim uśmiechu. – Jesteś niesamowicie skomplikowana. Zakryła dłonią jego usta. Czyżby jej nie słyszał? – Nie rzygam tęczą na każdy twój widok, więc ty też tego nie rób. Możesz powiedzieć, że chcesz mnie pieprzyć, wylizać, posmakować, ale nie musisz być w tym taki poetycki. Żadnych piękności, niesamowitości… czy co tam jeszcze wymyśliłeś. To mój jedyny warunek. Zgoda? Ledwo się powstrzymała, gdy zdjął jej nogi ze swojego pasa i cofnął się o krok, jego ciemne oczy błyszczały gniewem i czymś w rodzaju dezorientacji. – Nie, nie zgadzam się. Prosisz mnie, żebym traktował cię jak dziwkę. Jak możesz o to prosić? Obciągnęła bluzkę. Co było z tą rodziną i jej wahaniami nastroju? – Nie o to cię proszę. Tak dla przypomnienia, jakoś nie miałeś problemu mówić mi tego, gdy leżeliśmy w łazience. No co? Możesz traktować mnie jak dziwkę, gdy się ze mną pieprzysz, ale teraz nie? Nie mógł wyglądać na bardziej obrażonego. – Powiedziałaś, że nie mogę cię komplementować, chyba że mam na myśli dotykanie ciebie. Tak właśnie traktuje się dziwki, Logan, nie kobiety, o które się dba. Mogę stać przed tobą i powtarzać ci, że chcę cię pieprzyć, ale nie mogę powiedzieć, że jesteś piękna?

Odwrócił się i podszedł do ogromnego krzesła stojącego tuż obok łóżka z baldachimem. Opadł na granatowy materiał i ponownie na nią spojrzał. – Nie zamierzam traktować cię w ten sposób. Jeśli nie potrafisz tego zaakceptować… - uniósł ostro palec - … to tam są drzwi. Studiowała jego surową twarz. Nie tylko wydawał się być bardzo poważny, ale w tej chwili był również uderzająco podobny do Stefana, gdy tak siedział zamyślony na swoim krześle. Tylko że jego blada skóra i wspaniałe, uwodzicielskie rysy obiecujące bezbożne atrakcje sprawiały, że od razu miękły jej kolana. Popatrzcie, kto teraz jest pieprzoną poetką. Usunęła z głowy tę sarkastyczną myśl. Istniała pewna różnica między reagowaniem tak, bo ktoś był seksowny, a tym, że żywiło się do niej jakieś uczucia. Bez wątpienia ciągnęło ją do niego, każdy nerw w jej ciele praktycznie płonął, gdy tylko ją dotykał… Nie wiedziała tylko, co z uczuciami. Niestety ta myśl w połączeniu z bólem w jego oczach przywiodła jej coś na myśl. I mimo że dominująca część nie chciała usłyszeć odpowiedzi, mała część niej naprawdę jej potrzebowała. Podeszła, aby stanąć naprzeciwko krzesła, w którym siedział. – Kochasz mnie? Minęła długa chwila, w której o mało nie uciekło z niej całe powietrze, a serce nie wyskoczyło z piersi, zanim skinął głową. – W pewnym sensie, tak. Poczuła lodowate uczucie w piersi, a po chwili ścisnęło jej serce. Nie na taką odpowiedź liczyła.

– Dlaczego? Potarł dłonią czoło. – Trudno to wyjaśnić. Zrobiła dwa kroki wstecz, gdy zaczęła formować się w niej panika. – Spróbuj. - Mam dziesięć tysięcy lat, Logan. – Jego głos był spokojny, lecz napięty. – Spędziłem mnóstwo czasu na przyglądaniu się historii i ludzkości. Od czasów istnienia Zasłony spotkałem może setki osób wiedzących o naszym istnieniu. Niektórzy walczyli; niektórzy padali przede mną, prosząc o łaskę, inni popełniali samobójstwo albo lądowali w psychiatryku, a ostatnia czwórka poprosiła mnie, abym ich przemienił. Ale nigdy, aż do momentu gdy spotkałem ciebie, nikt nie patrzył na mnie z tak małym respektem. Nigdy nie zostałem potraktowany jak każdy normalny człowiek, kolejna osoba mijana na ulicy. Zacząłem się zastanawiać dlaczego? Co ci się przytrafiło, że jesteś aż tak inna? Zwycięstwa? Porażki? Dlaczego jesteś, jaka jesteś? Zmarszczyła czoło. – Więc chodzi tylko o to, że jestem inna? Wystrzelił szybko z krzesła, wymachując dłońmi. – Nie! Nie chodzi tylko o to, że jesteś inna. Po ponad tysiącu latach patrzenia w kółko na te same wydarzenia – niektórzy ludzie ciekawili mnie więcej, a niektórzy mniej. - Nie krzycz na mnie! – Dźgnęła go palcem prosto w klatkę piersiową. – Poszłoby o wiele sprawniej, gdybyś udzielił mi normalnej odpowiedzi. Jego szczęka zaciskała się co chwilę, gdy przyglądał się jej z góry.

– Nie jesteś taka jak inni! Nie znam wszystkich odpowiedzi, gdy na ciebie patrzę. Nie mam pojęcia, co myślisz. Co czujesz. To frustrujące, ale dziwnie ekscytujące. Masz pojęcie, jak dużo czasu minęło, odkąd czułem podekscytowanie? Wskazała na oczywistą i bardzo satysfakcjonującą wypukłość w jego spodniach. – Teraz jesteś podekscytowany. - Przez ciebie! – warknął, zacisnął pięści, a po chwili rozluźnił palce. – Nie potrafię powiedzieć, kiedy ostatni raz dostałem erekcji od zwyczajnego dotykania kobiety. Ale kiedy patrzę w twoją twarz, czuję ciepło twojego ciała, przesuwam po nim swoim językiem, po twojej szyi… doprowadza mnie to do szału. Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę z tego, co to oznacza dla kogoś takiego jak ja. Westchnęła, starając się zignorować sposób, w jaki jej ciało zaczęło mrowić i płonąć, jakby sam jego głos wystarczył do wywołania takiego efektu. – Nie uprawiasz seksu z kobietami, z których się pożywiasz? - Owszem, jest to jeden ze sposobów na ukrycie kłów podczas pożywania

się,

a

więc

dzięki

temu

nie

muszę

manipulować

wspomnieniami. - Więc wtedy pewnie też jesteś podekscytowany. Zmrużył swoje ciemne oczy i ruszył w jej stronę, kły wyraźnie wystawały spod jego rozchylonych ust. – Zajęło mi ponad tysiąc lat, żebym wreszcie znalazł kobietę, ludzką czy nie, na której sam widok dostaję erekcji. Im bliżej był, nawet jeżeli próbowała się odsunąć, tym szybciej biło jej serce, a emocje wręcz w niej eksplodowały.

– To nie moja wina. Nie mogę zrozumieć, dlaczego uważasz mnie za atrakcyjną. Już chyba wolałabym, żebyś wziął przykład ze swojego brata i traktował mnie jako jedzenie. Roześmiał się diabolicznie, kiedy się odwróciła, zanim mógł przyprzeć ją do tylnej ściany. – Pozwolę ci wypowiedzieć ostatnie życzenie, skoro to moją zdobyczą będziesz. – Jego oczy zaświeciły na niebiesko na chwilę przed tym, jak pokój pogrążył się w absolutnej ciemności. Logan zatrzymała się w pół kroku. Niech go szlag! Nic nie widziała, nawet swojej własnej ręki, którą pomachała przed twarzą. Słyszała w uszach echo bijącego serca, gdy rozpaczliwie próbowała przypomnieć sobie rozkład pokoju. Nie było w nim za wiele rzeczy. Ogromne łóżko, nocny stolik po jednej stronie, pojedyncze krzesło niedaleko podnóża i duża szafa przy ścianie na prawo od niej… a może lewej? Cholera! Wcześniej znajdowała się naprzeciwko niej, zanim się odwróciła. Musi być gdzieś z przodu. Drzwi! Musiały być zaledwie kilka kroków za nią, ale cholera wiedziała czy teraz istniały. Kerestyan i jego ekipa wykazywali dziwnego bzika na punkcie nieposiadania drzwi, z wyjątkiem tych, które sami tworzyli. Ale mogłaby przysiąc, że w pokoju znajdowały się jeszcze jedne drzwi. Może w ścianie naprzeciwko szafy? Zacisnęła dłonie, gdy zrobiła niepewny krok w tył, a jej ramiona zetknęły się z czymś zimnym, kamiennym. Nie powinno być za nią ściany! - Kerestyanie! Włącz to pieprzone światło. - Nie. – Jego głęboki głos rozbrzmiał echem wokół niej, podnosząc włosy na jej karku.

Każdy pojedynczy włos zjeżył się, gdy próbowała nastawić swoje zmysły na pokój. Ale nie potrafiła! Jedyne, na czym mogła się skupić, to on. Był wszędzie. Jego ostry, zmysłowy zapach wypełnił jej płuca. - Jeśli pragniesz wampira, to jest Starożytny, którego powinnaś mieć. – Jego głęboki, uwodzicielski głos pieścił jej ciało. – Jednak powinnaś o czymś wiedzieć. – Poczuła przy lewym uchu powiew chłodnego powietrza. – Bestia pragnie całej ciebie. W tym momencie doskonale zdawała sobie sprawę, gdzie był Kerestyan. Ruszył się jedynie o krok, gdy zgasły światła. To on był tą kamienną ścianą, której nie powinno być za nią. Zadrżała, gdy jego dłonie wsunęły się pod kołnierzyk jej koszulki, a oddech owiał ucho. – Instynkt to wszystko, co mamy, Logan. – Jego zimne dłonie zacisnęły się na materiale i jednym szybkim płynnym ruchem rozerwały go na pół. – Emocje… jedyna prawdziwa rzecz. – Podszczypał jej i tak już twarde sutki. – Wściekłość. – Uszczypnął je ponownie i przygryzł delikatnie płatek lewego ucha. – Namiętność. – Bardzo powoli przesunął językiem po karku. – Pożądanie. – Droczył się z nią swoimi kłami. – Ale tylko jedno uczucie potrafi obudzić bestię, jak żadne inne. Logan czuła, jak jej stopy opuszczają podłogę na sekundę przed tym, jak cały jej świat zawirował. Opadła, zatapiając się głęboko w miękki materac, a ciężkie ciało Kerestyana runęło wprost na nią. Przyszpilił jej nadgarstki ponad głową, ocierając się o nią biodrami, gdy pocałował ją mocno i namiętnie, jakby chciał ją ukarać. Ten rodzaj zaborczości, sposób, w jaki ją całował, sprawiły, że jej ciało domagało się jedynie więcej. Wychodziła na spotkanie każdemu jego ruchowi, każdemu dzikiemu wirowi języka, z takim samym zapałem badając każdy milimetr

jego miękkich, kuszących ust. Cieszyła się jego smakiem, nawet jeżeli był przepełniony wściekłością i pożądaniem. Gdy tylko oderwał się od jej ust i podgryzł jedną z napuchniętych warg, była tak mokra i gotowa dla niego, że jej dżinsy przylgnęło do mokrych ud. - Kocham twój smak – warknął między kolejnymi ostrymi pogryzieniami. – Czuć twoje ciało pode mną. - Moje spodnie – szepnęła. – Zdejmij je. Pokój wypełnił się jego głębokim śmiechem. Spojrzał na nią, a jego oczy tworzyły wspaniałą mieszankę onyksu i szafiru, usta rozchylały się w niegodziwym uśmieszku, który ukazał większą część kłów. Wow. Myślała, że to wcześniej była cholernie gotowa, ale widok Kerestyana unoszącego się nad nią jak jakiś drapieżnik przygotowujący się do skoku na swoją ofiarę sprawił, że jej łechtaczka zapulsowała, a serce biło jeszcze szybciej. Przesunął jej nadgarstki wyżej i trzymał tylko jedną dłonią, a drugą przesuwał wzdłuż jej ciała. Zadrżała z podniecenia, gdy rozpiął guzik i rozsunął suwak. - O tak. – Oblizała usta. – Nie przestawaj. Uciszył ją kolejnym namiętnym pocałunkiem, zanim ukląkł i uśmiechnął się do niej. W mniej niż minutę na podłodze leżała pozostała część jej ubrania, a ona klęczała przed nim, odwrócona do niego tyłem. Logan zacisnęła pięści na czarnym aksamicie, gdy silne dłonie Kerestyana zacisnęły się wokół jej bioder, a jego palce wręcz wbijały się w skórę. Dokuczał jej swoim twardym kutasem, drażniąc się z nią, gdy na przemian wchodził w nią samą główką i szybko się wycofywał, aby otrzeć

się o łechtaczkę. Trzymał ją mocno, nie pozwalając się poruszyć. Kiedy już myślała, że ta tortura nigdy się nie skończy, wszedł w nią delikatnie. - O Boże… - zacisnęła mocno powieki. – To jest to. Nie przestawaj. - Jak bardzo tego pragniesz? – zapytał nierównym, wymagającym tonem. Zanim zdążyła odpowiedzieć, wszedł w nią do samego końca. Zadyszała na uczucie wypełnienia rozciągającego ją. Tym razem nie było żadnego bólu, jedynie czysta przyjemność, gdy się w niej poruszał. Jęczała, za każdym razem przysuwając do niego swój tyłek. Odrzuciła głowę do tyłu, gdy jej mięśnie zaczęły się zaciskać. – Nie przestawaj. – Poczuła, jak jego jedna dłoń przesuwa się wzdłuż jej kręgosłupa, a po chwili łapie zbłąkane kosmyki włosów. – O Boże, Kerestyanie… Przyciągnął ją do swojej piersi, używając swoich kolan, aby rozszerzyć jej nogi, dłonią wciąż przesuwając po jej talii. Poczuła przy uchu jego usta. – Kocham cię czuć. Gorącą. Mokrą. Ciasną. Jęknęła głośno, gdy przechylił jej głowę na bok. Wchodził w nią coraz szybciej i mocniej, aż pomyślała, że za chwilę umrze od tej intensywności. - Kerestyanie! Jego kły ocierały się o jej skórę, zanim poczuła, jak się w niej zatapiają. Odrobina bólu była niczym w porównaniu z intensywnym uczuciem szczęścia, przez które drżało całe jej ciało. Orgazm po orgazmie przedzierał się przez jej ciało, przybierając na sile dzięki powolnemu kołysaniu bioder.

Czas i miejsce przestały istnieć. Kerestyan był wszystkim, co czuła, czego pragnęła… i o co dbała. Kerestyan popadł w pełny ogień ekstazy, gdy krew Logan wypełniła jego usta. Spleciony z przyjemnym orgazmem, najsłodszym ze smaków, delektował się gorącą cieszą spływającą do jego ust. Zassał jej skórę, uważając, aby nie stracić ani jednej kropli cennego płynu. Nigdy nie próbował niczego lepszego, nigdy nie pragnął niczego tak bardzo. Jej esencja napełniła go spokojem i zadowoleniem, jakiego nie czuł od wieków. Jej tętno odbijało się w jego uszach, gdy jej ciało drżało i zaciskało się wokół jego fiuta. Podążył za jej orgazmem, dochodząc mocno wewnątrz niej. Trzymał ją mocno, gdy wchodził i wychodził z jej mokrego ciała, rozkoszując się dotykiem jej skóry, odgłosem zadowolonych jęków, które wypełniały pokój. Przesunął językiem po ranie, a następnie spojrzał na szyję. Ślady jego uczty pozostawiły jasny szkarłat na jej bladej skórze, a zwierzę w nim ryknęło na ten widok. Chciało więcej, powinien był się tego spodziewać. Jeśli weźmie za dużo krwi, pozostawi ją zmęczoną i śpiącą, a nie tego chciał. W żadnym wypadku jeszcze z nią nie skończył. Polizał jej szyję, przesuwając kłami po miękkiej skórze. – W porządku? Westchnęła z zadowolenia. – Wspaniale. Wycisnął na jej szyi pocałunek i uwolnił dłoń z jej włosów. – Zgadzam się z tobą.

Uwolniła się z jego uścisku i położyła się przed nim, jej uda spoczywały po obu stronach jego kolan. – Było niesamowicie. Uśmiechnął się do niej, wpatrując się w nią pożądliwym wzrokiem. Zapamięta ten widok do końca życia. Jej blada skóra przemieniła się w kuszący odcień różu, usta opuchły od pocałunków, sutki stwardniały. – Chciałbym ci powiedzieć, jak bardzo jesteś niesamowita, ale mniemam, że nie doceniasz sposobu, w jakim znaleźliśmy się… w tej pozycji. Uśmiechnęła się niegodziwie. – Doceniam pozycję, w jakiej się znajdujemy. – Przesunęła dłonią wzdłuż jego piersi, brzucha i jeszcze niżej. – Powiedz mi, Wampirzy Lordzie – jęknęła, gdy rozłożyła się tak, aby ją widział, a następnie potarła kciukiem łechtaczkę – jak bardzo jesteś zainteresowany spróbowaniem całej mnie? Może mogłabym się później odwdzięczyć? – Oblizała swoje mokre usta. – Wspominałeś coś o wiązaniu? Kerestyan warknął, gdy bestia w nim znów się przebudziła. Najwyraźniej jeszcze z nim nie skończyła.

Szesnaście - Pobudka, śpiochu! Umysł

Logan

ocknął

się

ze

snu

i

natychmiast

zaczął

rozpracowywać podekscytowany głos oraz niechlujne pocałunki, które sypały się po jej policzkach. Otworzyła oczy, odnajdując stalowe, niebieskie spojrzenie wlepione w nią i należące do ogromnego, czarnego wilka. Przechylał głowę z boku na bok, zanim polizał ją w nos swoim długim, różowym jęzorem. Ależ on groźny. Przewróciła się na plecy, a następnie usiadła, obserwując, jak wilk wskakuje na łóżko i zajmuje miejsce, na którym wcześniej spał Kerestyan. Nie wiedziała, czy bardziej powinna się martwić jego nieobecnością czy tym, że ten wilk był tak wielki, że nawet kiedy siedział, to i tak ją przewyższał. Otarła obśliniony nos i spojrzała na stworzenie. – Mówiłeś coś do mnie? Wilk pokręcił głową w przód i w tył. Gdyby znajdowała się w każdym innym miejscu, nie uwierzyłaby w to, co widzi. Jednak biorąc pod uwagę to, że była otoczona wampirami, smokami i ścianami zrobionymi z ludzkich organów, wolała zachować ostrożność. – Rozumiesz mnie?

Przytaknął. Wyciągnęła rękę i poklepała go po głowie, zaskoczona, jak miękkie było jego futro. – Wiesz, gdzie jest Kerestyan? Pochylił się i potarł nosem koc tuż nad jej kroczem, a po chwili wyprostował się i spojrzał na nią, wywalając swój wielki jęzor. Uśmiechnęła się szeroko. – Nie. Wiedziałabym, gdyby tam był. – Roześmiała się głośno, przypominając sobie wszystkie szczegóły z ostatniej nocy. Podniosła wzrok, gdy usłyszała głośny śmiech Trinity, a pochodnie po drugiej stronie pokoju nagle się zapaliły. – Kerestyan musiał wrócić do domu i uporać się z niesfornymi dzieciakami. - Czy wszystko w porządku? Trinity skinęła, gdy przeszła przez próg, którego nie było zeszłej nocy, uśmiechając się przy tym szeroko. – Tak, musi wykonać swoją robotę. – Wskazała za siebie. – Przyniosłam ci szampon i mydło do higieny damskiej. – Skinęła głową w stronę dużej szafki, kiedy zbliżyła się do krawędzi łóżka i oparła o lewy słupek. – Przyniosłam też dżinsy i nową bluzkę dopasowaną do twojej nowej figury. – Cmoknęła w powietrzu na wilka. – Widzę, że poznałaś już sławnego Pana Syna. Logan zmarszczyła nos, gdy wilk polizał ją w policzek. Przynajmniej się nie myliła, kiedy zakwalifikowała go jako samca. – Myślałam, że to on mnie obudził.

- Daj mu kilka tysięcy lat i może mu się w końcu uda. – Wskazała na kolana Logan. – Nawiasem mówiąc, próbował ci przekazać, że Kerestyan poszedł do domu. Logan spojrzała na koc zakrywający ją do połowy i zachichotała, gdy pojęła. – A, czaję, dom. Bardzo oryginalny sposób, ale też bardzo mądry. Trinity usiadła na skraju łóżka. – Syn spędza dużo czasu z Odinem, więc sama możesz sobie wyobrazić wszystkie te wspaniałe rzeczy, których go nauczył. - Jesteś jego Panem? – Logan roześmiała się. Wyciągnęła rękę i podrapała go za uszami, na co on w odpowiedzi poklepał ją swoją dużą łapą po kolanach. – Nauczyłeś Odina, jak spaść z kanapy nie raniąc się przy tym, kiedy próbuje polizać sobie jaja? – Skorzystała z okazji, gdy przewrócił się na plecy i poklepała go po brzuszku, na co on zaszczekał radośnie. Trinity poszła jej śladem, przez co pokój rozbrzmiał głośnymi szczeknięciami i zadowolonym mruczeniem. – Naprawdę cię lubi. Nie widziałam go takiego od bardzo dawna. – Złapała jego pysk w obie dłonie i pocałowała w nos. – Co jest, Syn? Dlaczego tak bardzo lubisz Logan? Rozsiadł się na kolanach Logan i oparł głowę o poduszkę obok niej. I nagle, bez ostrzeżenia, rzucił się na Trinity, która spadła z hukiem na podłogę. Logan wybuchła śmiechem, gdy zaczął gryźć jeden z jej butów, szarpiąc się z nią po całej podłodze i wyrzucając na bok srebrny sztylet. Syn podniósł go swoimi wielkimi zębiskami i wrócił na łóżko, siadając obok niej.

Wciąż się śmiała, kiedy Trinity podnosiła się z podłogi, poprawiając buty i siadając z powrotem na łóżku. – Tego się nie spodziewałam. – Zdjęła jednego buta i delikatnie walnęła nim Syna, który opierał szczękę o czubek głowy Logan. Trinity uniosła na niego brew. – Poważnie? Odpowiedział czymś pomiędzy warknięciem a skowytem, a następnie opadł z powrotem na kolana Logan. Wsadził głowę pod jej rękę i wypuścił z siebie coś, co zabrzmiało jak westchnienie. Logan podrapała go po głowie i spojrzała na Trinity. – Co to, do cholery, miało znaczyć? Zamierzałaś mnie zabić? Roześmiała się, gdy walczyła z Synem o odzyskanie sztyletu, a potem umieściła go z powrotem w bucie. – Nie. Najwyraźniej Kerestyan kazał mu cię chronić, a on wziął to bardzo dosłownie. – Kiedy Syn zaszczekał, Trinity wyciągnęła rękę i poklepała go po masywnej łapie. – Twój Pan na pewno będzie z ciebie dumny. Logan wędrowała wzrokiem między Trinity a Synem. – Należy do Kerestyana? Przytaknęła. – Syn również jest Sługą. Ma… - spojrzała w sufit, mrużąc oczy – co najmniej dziewięćset lat. Niestety, Nowy Jork posiada bardzo surowe przepisy w związku z posiadaniem wilków jako zwierząt domowych, więc K zdecydował się zostawić go tutaj. Zazwyczaj przebywa z Odinem, ale najwyraźniej dostał jakiś rozkaz. Obawiam się, że nigdzie się sama nie ruszysz.

Logan myślała o wielkim kawałku futra na jej kolanach. Nigdy wcześniej nie miała zwierzątka i musiała przyznać, że nawet jeżeli chodziło o jego czarne futro, to trochę przypominał jej Kerestyana. Przesunęła palcem po aksamitnym puszku nad jego nosem. – Będziesz wszędzie za mną łaził? – uśmiechnęła się do niego, gdy skinął głową i polizał ją po palcach. – W takim bardzo szybko się znudzisz. Usiadł i wpatrywał się prosto w jej oczy, które były zbyt wyraziste jak na psa. Jęknął smutnie, a następnie polizał ją tuż nad lewą piersią i oparł głowę na ramieniu. Nie musiała nawet pytać, bo Trinity już odpowiadała. – Mówi, że skoro Kerestyan trzyma cię w swoim sercu, to on również będzie. Logan nie wiedziała, co ma odpowiedzieć. W związku z uczuciami, które odkryła do Kerestyana zeszłej nocy, powinna się teraz uśmiechnąć i przyjąć to do wiadomości… ale nie mogła. Przynajmniej nie w ten sposób. Znów pogłaskała Syna po grubym futrze i skupiła się na Trinity. – Więc jaki jest plan? Mam obejrzeć zamek? Trinity pokręciła głową, jej kucyk kołysał się dziko na boki. – Nic z tych rzeczy. Rozmawiałam z Ojcem i pominiemy tę część i od razu przejdziemy do treningów. Zakładam, że chcesz wrócić do Nowego Jorku tak szybko, jak to możliwe, więc wszystko ci opowiem, a ty będziesz grzecznie słuchała. Pasuje? Logan pokiwała głową. Wrócenie na stare śmieci bardzo jej pasowały. Nie wspominając już o tym, kto tam na nią czekał.

– Pasuje. - To dobrze. – Trinity wyciągnęła rękę i potrząsnęła ogon Syna. – Panie Syn, byłbyś tak uprzejmy i poszukał Alfreda, aby powiedzieć mu, że Logan i ja zjemy śniadanie na dziedzińcu? Zerwał się i spojrzał na Trinity, a potem na drzwi, następnie zacisnął zęby kilka razy. - No dobra – westchnęła. – Możesz zjeść z nami. Spotkamy się na miejscu. Syn zeskoczył z łóżka i zaczął biec prosto na ścianę, ale zanim w nią uderzył, pojawiły się w niej drzwi. Logan przechyliła głowę i spojrzała na Trinity. – Ten wilk potrafi sam tworzyć drzwi? - Owszem. Spójrz, - Wskazała na nie ręką. – Zostawił ci nawet otwarte. - Wszystko brzmi świetnie i fajnie, ale co będzie, jeśli zostanę tu sama i zachce mi się jeść? - Po pierwsze, szanse na to, że nie będzie przy tobie Syna, są bardzo znikome. Jest wobec Kerestyana tak samo lojalny, jak wobec Odina. – Wstała i podeszła do szafy. – Po drugie, jeśli z jakiegoś powodu go nie będzie, drzwi same się pojawią. Zważywszy na to, że zamek jest częścią Ojca, tak samo jak on wie, czego chcesz i potrzebujesz. – Rzuciła na łóżko dżinsy i ciemnozieloną bluzkę, następnie stanik, majtki, skarpetki i parę białych trampek. – A gdyby z jakiegoś powodu drzwi się nie pojawiły, to znaczy, że tak naprawdę nie potrzebujesz tego, co wydaje ci się, że potrzebujesz. Logan zerknęła na ubrania.

– Rozumiem, że mam się przebrać? Trinity założyła ręce na klatkę piersiową, którą okrywał cienki, niebieski gorset, po czym spojrzała na nią figlarnie. – Jeszcze nie. Musisz wyciągnąć swoje gołe dupsko z łóżka i podejść do mnie, abym mogła zmienić cię w Sługę. Później będziesz mogła się przebrać i pójdziesz zjeść najlepsze na świecie naleśniki i kiełbaski. Logan uniosła brew. – Zdajesz sobie sprawę, że nie jest trudno je zrobić, prawda? O ile oczywiście są wyciągnięte z nowojorskiego kontenera, bo nie mogą smakować inaczej niż te, które zazwyczaj jadłam. - Nawet jeśli Alfred zrobiłby je z odpadów, to i tak byłyby najlepszymi naleśnikami, jakie kiedykolwiek jadłaś. No dobra, nadal zamierzasz grać na zwłokę, czy zrobimy, co mamy zrobić i będziesz mogła zapchać się swoimi naleśnikami? Przyłapana. Logan odrzuciła koc i wstała. – Mogę najpierw zjeść? Trinity wydęła wargi, udając oburzenie. – Co, do diabła, zrobił ci Kerestyan zeszłej nocy? – sapnęła głośno. – O Boże! Czy to jego paluchy? Logan spojrzała w dół na swoje ciało i uśmiechnęła się, rumieniąc się przy tym wściekle. Na obu biodrach znajdowały się cztery siniaki w kształcie półokręgów. Mimo że nie widziała, była pewna, że nad tyłkiem też znalazłyby się jeszcze dwa. Och, jak ona się cieszyła każdym z nich. - Ugryzł cię? – zapytała Trinity, brzmiąc na nieco zbulwersowaną.

Logan uniosła wzrok, uśmiech wciąż nie schodził z jej twarzy. – Dał mi lekcje na temat pragnień bestii. I tak… nie obyło się bez kilku ugryzień. Trinity zacmokała, kiedy w pokoju zaczęło robić się gorąco. – No cóż… - powiedziała, wzdychając – przynajmniej wiesz, jak to jest być Szyją. Logan zmarszczyła brwi. Nie podobało jej się takie określenie. – Kim jest, do diabła, Szyja? - Slangowe określenie człowieka, z które pożywiał się wampir. – Jej czerwone usta rozchyliły się w przebiegłym uśmiechu. – Teraz już pewnie wiesz, dlaczego większość z nich się nie opiera. Roześmiała się. Mogła byś Szyją Kerestyana kiedy tylko mu się zachce i tak długo, jak zminimalizuje swoją poezję. – Można tak powiedzieć. Wszystko nabrało teraz sensu. - Dobra, dosyć pogadanki. – Wycelowała w Logan palcem. – Nadszedł czas, abyś stała się moja. – Jej twarz wyrażała koncentrację, a po chwili z jej ust zaczęły wystawać kły. Logan poczuła lekki nudności, gdy Trinity ugryzła się w nadgarstek, a gdy skupiła wzrok, dostrzegła krew wyciekającą z dwóch małych ranek. Gdyby to był film, odrzuciłaby do tyłu głowę i wybuchła okrutnym śmiechem. Na szczęście Logan, Trinity oszczędziła jej tego dramatyzmu. Teraz albo nigdy. Logan wzięła głęboki wdech i powoli przysunęła się do Dominy, którą stała się jej Pani.

- No chodź, Logan – jęknęła jak pięciolatka. – Zanim tu przyjdziesz, zrobię się tak stara, jak Kerestyan. Powiem ci, co masz robić, tylko zamknij oczy i otwórz buzię, okej? Logan zrobiła dokładnie tak, jak kazała. Zamknęła oczy, otworzyła usta i czekała. Tak, tak, była tchórzem. Przyznała nawet, że krew nie była najgorszą rzeczą, jaką próbowała od chwili, gdy żyła na ulicy. Jednak będąc nawet tak bezstronną… picie czyjejś krwi wciąż było dla niej czymś obcym i obrzydliwym. Przypomniała sobie wychowanie do życia w rodzinie. Choroby krążące we krwi. Wiedziała, że Trinity nie miała w sobie żadnych zarazek i że ona sama nie mogłaby się nimi zarazić, ale jednak… Zacisnęła mocniej oczy, gdy ciepły nadgarstek Trinity dotknął jej warg. Ciepła ciecz wypełniła jej usta, spływając w dół do gardła z takim samym skutkiem, jakby piła czysty spirytus. Jednak smak… słodki smak w żaden sposób nie przypominał alkoholu. Był lekko metaliczny i trochę miedziany. Trinity przemawiała do niej w języku, którego nie rozumiała, odbijając się echem w jej głowie, gdy gorący płyn przepływał przez jej żyły. Poczuła przypływ mocy, jakby wypicie krwi Trinity odblokowało starą, zagubioną magię, która zawsze w niej była. Z drugiej strony poczuła coś ciężkiego i mroczonego, osiadającego na dnie żołądka. Otworzyła oczy dopiero wtedy, gdy poczuła, jak Trinity odrywa nadgarstek. Część niej była zadowolona, że już po wszystkim, ale druga część, ta dziwniejsza i okrutniejsza, chciała chwycić rękę Trinity i znów zacząć pić. Trinity

oblizała

nadgarstek,

nieoczekiwany wybuch zazdrości.

co

spowodowało

u

Logan

– Poczekaj chwilę. Weź kilka głębokich wdechów i… z braku lepszego słowa, pozwól mu się zamarynować. Logan poszła za jej radą i wzięła kilka głębokich wdechów i wydechów. Po kilku minutach pokój przybrał jaśniejszy ton, wypełnił się kolorami tak żywymi, jakich nigdy wcześniej nie widziała. Jej ciało było szybkie i zwinne, umysł ostry i skupiony. - Nieźle, co? – zapytała Trinity. Przytaknęła, ale wpatrywała się w nią twardo. Odin wspomniał coś o potworze w swoim brzuchu. Czyżby ona również miała jednego? – Co, do diabła, jest w moim brzuchu? Trinity się uśmiechnęła. – To temat na inny dzień. – Wskazała na łóżko. – Ubierz się. Następnie zjemy śniadanie i pogadamy o kilku fizycznych ograniczeniach bycia Sługą. Logan ubrała się szybko, odwróciła się i skinęła do Trinity. – Gotowa. Mrugnęła i pokręciła głową. – Niezwykle szybko. Logan otrzepała się, a potem roześmiała. – Kiedyś ukrywałam się i czekałam, aż goście wyjdą ze swoich motelowych pokoi, a wtedy się wkradałam i brałam szybki prysznic. Nauczyłam się ubierać i rozbierać bardzo szybko. - Imponujące. Chodź ze mną.

Podążyła za Trinity i przeszła przez drzwi, które zrobił Syn. Po minięciu kilku korytarzy wypełnionych obrazami i gobelinami Trinity otworzyła parę prostych drzwi i przytrzymała je dla Logan. Wyjście w ciepłą, ale wietrzną noc nigdy nie było dobrym wyjściem dla Logan. Do jej uszu dobiegł dźwięk szeleszczących liści, a do jej nozdrzy doleciał zapach kwitnących kwiatów. Uśmiechnęła się, gdy Trinity podeszła do zastawionego stołu. Mogła sobie jedynie wyobrazić, jak postrzega się świat po tysiącach lat i rozumiała już, dlaczego Kerestyan tak bardzo za tym tęsknił. Ona na jego miejscu by tęskniła. Zajęła miejsce naprzeciwko Trinity. – Zawsze panuje tu noc? Trinity rozłożyła na swoich kolanach białą serwetkę. – Zawsze. Mimo że poza terenem zamku jest teraz dzień. Ojciec nie lubi tej ogromnej, blokującej go kuli ognia na niebie. Nigdy nie podobało mu się to, że nie mógł poruszać się swobodnie po swoim domu tylko dlatego, że jakaś tam gwiazda go nie lubiła. - Nie dziwię się. Uśmiechnęła się. – Jego domem jest ten zamek. – Rozsiadła się w krześle, ale jej rysy nieco spoważniały. – Więc tak to właśnie działa. Krew, którą cię karmię, będzie podtrzymywać twoje „życie” i moce Sługi. Gdy tylko przekroczy twoje usta, przywiąże cię do mnie i oczywiście nie będziesz mogła zażywać więcej krwi niż jest w stanie przyjąć twój organizm. W tej chwili cała twoja krew czerpie siłę z mojej. Jednak za każdym razem, gdy zechcesz użyć swojej magii, czy to przy podnoszeniu samochodu albo szybkim bieganiu, moje moce słabną.

Trinity uniosła szklankę, która stała przy jej talerzu. – Ponieważ wydajesz się fanką porównań, pomyśl o swoim ciele jak o szklance pełnej oczyszczonej wody. Powiedzmy, że zdecydowałaś się wstać, pójść do kwatery Ojca i uderzyć go w oczy. Oczywiście użyjesz potem swojej mocy, aby szybko uciec, prawda? Logan pokręciła głową. Czyżby Trinity straciła rozum? – No, chyba nie. Od razu wyciągnęłabym pięść z jego oczodołów i zaczęła błagać o wybaczenie. Następnie sklęłabym siebie na wszystkie sposoby, jakie przyjdą mi do mojej poranionej głowy, i zadała sobie pytanie: co ja, do cholery, sobie myślałam. Trinity wybuchła śmiechem. – Okej. Ale zakładając, użyłabyś mocy, aby uciec, zużywając przy tym nieco energii. – Odstawiła szklankę. – Jeśli kiedykolwiek dojdziesz do momentu, gdy wyczerpiesz całą moc, urosną ci kły i pozostanie ci jedyne dwanaście godzin, aby pożywić się ze mnie albo z jakiegoś innego, starszego wampira, albo umrzesz. Logan odetchnęła głęboko. Dobrze wiedzieć. – Dostanę wcześniej jakieś ostrzeżenie? - Nie. Tego nauczę cię w ciągu kilku następnych tygodni. Jedynym ostrzeżeniem będzie pojawienie się kłów. Niezależnie od tego, jak silna będzie między nami więź, będę mogła to wyczuć. Wtedy oczywiście przyjdę do ciebie i cię nakarmię. Staraj się nie przejmować zmęczeniem, bo zdarza się to jedynie wtedy, gdy jesteś poważnie ranna albo w ogóle nie zwracasz na siebie uwagi.

- Nie zamierzam zaczynać z Greyhoundami czy mieszać się w jakieś szemrane interesy, więc chyba jestem bezpieczna. - Jesteś. – Zachichotała. – To znaczy będziesz, jeśli nie zaczniesz bawić się granatami. To prowadzi nas do kolejnego tematu. Uzdrawianie. Jeśli otrzymasz śmiertelną ranę albo poważne obrażenia wewnętrzne, nawet jeśli będziesz ich nieświadoma, twoje ciało automatycznie się uzdrowi. To samo stanie się, gdy z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu złapiesz jakąś chorobę. W czasie treningu nauczę cię, jak uzdrowić inne obrażenia. – Wsparła dłonie o kolana. – To chyba wszystko. Oczywiście w odniesieniu do sfery fizycznej. Logan skinęła. Jak dotąd wszystko brzmiało dziwnie prosto. – Więc co teraz? Trinity wzruszyła ramionami. – Zjemy śniadanie, następnie pewnie przejdziemy się wokół zamku i całą noc przegadamy o wampirach. Nauczę cię naszej polityki, jak przetrwać i jak zachować się wobec konkurencji. Szczerze mówiąc, ostatnia część powinna być dla ciebie łatwa, biorąc pod uwagę twoje stare życie. Logan nie mogła się z tym nie zgodzić. Przeżycie na ulicy opierało się czasami na obserwowaniu restauracji, które wyrzucały swoje jedzenie do śmietników, ponieważ w ciągu minuty mógłby zgarnąć je ktoś inny. Znajomości, które budynki były puste, ale wciąż miały odpowiednie narzędzia, jak często policja albo gangi patrolowały ulice i przejście którą aleją mogło skończyć się śmiercią.

Coś głęboko w niej powiedziało jej, że Zasłona podnosiła stawkę, a bycie Sługą nie do końca przypominało jej dawny styl życia. Logan odepchnęła od siebie te myśli i powróciła uwagą do Trinity. – Co jest po polityce? Roześmiała się. – Nie ma żadnego wzoru, Logan. Jeden temat po prostu prowadzi do następnego, ten z kolei do jeszcze innego i tak w kółko… aż poruszymy wszystko. Bez obaw, w ciągu dwóch tygodni dowiesz się wszystkiego i będziesz mogła wrócić do Nowego Jorku. – Pociągnęła nosem. – I jestem pewna, że pomimo twojej udawanej konsternacji, będzie tam na ciebie czekał pewien gorący facet o imieniu Kerestyan.

Siedemnaście Nowy Jork. Manhattan, Upper East Side

- Tęsknię za czasami, kiedy twój gatunek nie musiał się ukrywać. Łatwo się polowało i łatwo zabijało. Kerestyan zachichotał, kiedy Raze, jego prawa ręka, Dowódczyni Egzekucji, wyciągnęła swoje długie, odziane w dżinsy nogi na szklany stolik stojący pomiędzy nimi. – Byłem nieobecny jedynie kilka dni. Naprawdę jest aż tak źle? Przytaknęła, trzepocząc kolorowym kucykiem na wszystkie strony. – Twoje Świeżaki są strasznie lekkomyślne, Kerestyanie. Tak bardzo naciskają na Zasłonę, że tylko kwestią czasu jest, aby coś spieprzyli. – Jej jasnoróżowe usta wykrzywiły się w grymasie, gdy wokół niej zamigotały złote drobinki. – Na Boga, są tak wyszczekani. W ogóle nie szanują mojej pozycji Dowódcy i mogę się założyć, że większość tych bezmózgowców nie ma nawet pojęcia o moich istnieniu. Czasami muszę się powstrzymywać, żeby nie zlikwidować ich z miejsca. Poruszył się na ogromnym krześle, gdy zwierzę w nim dało o sobie znać. Teraz już wiedział, dlaczego Raze tak bardzo nalegała na spotkanie.

Kiedy była zła, jej aura błyszczała jak słońce, a Boga wzywała jedynie

wtedy,

gdy

chciała

rozedrzeć

na

strzępy

wszystkie

nadprzyrodzone istoty. Niektóre wampiry musiały naprawdę zaleźć jej pod skórę. Szczerze mówiąc, Kerestyanowi ulżyło, że nie chodziło o niego. Mimo że była uzdolnioną przeciwniczką, jeśli chodziło o walkę wręcz, to i tak brakowało jej doświadczenia i wieku, aby nadążyć za wampirem tak starym jak on. Spojrzał na ostrze leżącą obok niej. Oczywiście jej broń była wykonana w taki sposób, aby spowolnić proces leczenia. Przyglądał się jej uważnie, gdy odwróciła się po różowy kubek kawy, a następnie dmuchnęła w ciemną ciecz. Jako Paladyna, jedna z najstarszych, urodziła się ze świętym ogniem mającym chronić ludzkość przed wampirami i wilkołakami. Pobłogosławiona przez swojego Boga i światłość, została obdarzona również nieśmiertelnością, która nie miała żadnych granic. Nieważne, jak ciężkie odniosłaby rany, nie umrze, dopóki On jej na to nie pozwoli. Kerestyan skulił się w duchu. On przynajmniej będzie mógł wyjść na słońce i zakończyć całą sprawę, gdy nadejdzie taki dzień, w którym nie będzie mógł patrzeć na ten świat ani chwili dłużej. Ona nie miała nic do powiedzenia w sprawie swojej przyszłości, nie miała prawa wyboru… nie mógł sobie wyobrazić, jak bardzo uwięziona musiała się czuć. Czy tak właśnie czuje się Logan? Zesztywniał na tę myśl. Miał szczerą nadzieję, że Logan nie czuje się przez niego jak w pułapce. Dał jej tyle swobody, jeśli chodzi o jej przyszłość, jak to możliwe. Z wyjątkiem ostatniej nocy. Uśmiechnął się do siebie. Nie pozostawiła mu wyboru i tylko z tego powodu nie dał jej możliwości wyboru. Ta kobieta wyzwalała w nim najbardziej szalone instynkty. Jeśli

na niego nie krzyczała, krzyczała pod nim. A jeśli nie wpatrywała się w niego z wściekłością, jej szmaragdowe oczy wpatrywały się w niego z pragnieniem, a jej usta wykrzywiały się w uśmiechu. Jakkolwiek by o tym nie pomyślał, Logan i tak była niesamowita. Natarczywe stukanie paznokciami przez Raze o ceramiczny kubek przywróciło

uwagę

Kerestyana

z

powrotem

do

teraźniejszości.

Odchrząknął i uśmiechnął się przepraszająco. – Wybacz. Odpłynąłem. – Machnął na nią ręką. – Co cię tak rozzłościło? Uniosła wykolczykowaną brew. – Masz na myśli: kto mnie tak wkurzył? Przytaknął. – To też. - Ostatniej nocy przyłapałam Craiga Andersona na pokazaniu kłów w Fetysz. Nie obnosi się z nimi często, więc ludzie zaczęli zadawać pytania. Kerestyan

przewrócił

oczami.

Po

przyłapaniu

Świeżaków

napadających wtedy w alei na Logan, Kerestyan nie miał wątpliwości, że to właśnie Craig stanie na czele całej grupy. – Pożywił się z kogoś? - Czy przekłuł szyję na środku sceny? Nie do końca. Ale jak na mój gust ocierał się nimi o szyję trochę za mocno. Zacisnął zęby. Chociaż nie winił Raze za wykonywanie swojej pracy i z pewnością rozumiał jej frustrację, fakt, że zostawił Logan dla jakiegoś szczeniaka wyzwalała w nim dzikie instynkty. – Zabij go albo wezwij do odpowiedzenia przed Sądem.

Raze przechyliła głowę na bok i spojrzała na niego swoimi nienaturalnie fioletowymi oczami. – Czy ty właśnie warczysz na mnie i dajesz mi pozwolenie na zabicie jednego z twoich wampirów? – Zdjęła nogi ze stolika i pochyliła się, aby odstawić kubek. – Co się z tobą ostatnio dzieje? Uśmierciłeś Toma, Dicka i Harry’ego. Przez dwa dni nie odpowiadałeś na telefony. Opuściłeś miasto bez powiadomienia mnie. A teraz zmuszasz mnie do złamania zasady Mrocznego Pana i każesz mi skontaktować się ze sobą mentalnie, czym oboje wiemy, że gardzę. Żądam odpowiedzi. Jęknął. – To nie były ich prawdziwe imiona. I proszę cię już po raz setny, żebyś nie nazywała Ojca Mrocznym Panem. Rozumiem, że oboje się nie cierpicie, ale wasza wojna nie ma ze mną nic wspólnego. - Oni nie żyją. – Uśmiechnęła się promiennie, lecz złowrogo. – A mówiąc oni, mam na myśli trzech intrygantów i twojego spleśniałego Pana, który pewnie oddycha jeszcze tylko po to, żeby zrujnować życie kolejnym osobom. – Wzięła głęboki wdech, jakby próbowała nad sobą zapanować. – No, ale okej, odeszłam nieco od tematu. Nie obchodzą mnie ich prawdziwe imiona. Chcę tylko wiedzieć, co się z tobą dzieje. - Tom, Dick i Harry, jak ich pięknie nazwałaś, umarli, ponieważ walczyli pośrodku Brooklynu na oczach ludzkiej kobiety. Kiedy poprosiła ich o zatrzymanie się, aby mogła przejść, zamiast zadzwonić po wsparcie, byli tak pochłonięci swoją furię, że nie zapytali nawet, czy była jedną z Kukieł. Raze odrzuciła głowę do tyłu i wybuchła głośnym śmiechem. – Widzisz, o co mi chodzi? Są tępi. – Z jej twarzy szybko zniknęło rozbawienie. – Dlaczego zabrałeś ją do niego? – zapytała.

Pokręcił głową. – Z twojego szyderstwa zakładam, że chodzi ci o Ojca. Zabrałem ją do niego, ponieważ już od dłuższego czasu wpadała na wampiry. Jej wspomnienia były zbyt liczne i wyraźne, aby można było je usunąć albo zmienić. - Dlaczego po prostu jej nie zabiłeś? - Chciałabyś, żebym uśmiercił Niewinną? Zmrużyła oczy. – Nie drocz się ze mną, Pijawko. Wiesz dobrze, że nigdy bym tego nie zrobiła, chyba że wyniknęłaby taka konieczność. Im więcej ludzi wie o waszym istnieniu, tym trudniej jest ich chronić. Kerestyan zacisnął usta. O co chodziło z tymi wszystkimi kobietami w jego życiu, które każdy komentarz odbierały złośliwie? – Nie mogę uwierzyć, że właśnie nazwałaś mnie Pijawką. Skoro tak wiele to dla ciebie znaczy, przepraszam, że przez kilka dni się z tobą nie kontaktowałem. Czas odgrywał ważną rolę. Jej twarz złagodniała. – Przepraszam. Po prostu czuję się nieswojo przez całą tę sytuację z Craigiem. – Skrzywiła się. – Poczekaj. Co miałeś na myśli, wspominając o czasie? Odetchnął głęboko. –

Logan,

kobieta,

o

której

wcześniej

mówiłem,

została

umieszczona pod nadzorem Ojca. Musiałem zając się jej odwykiem, zanim mogłem ją do niego zabrać i właśnie dlatego nie odpowiadałem na telefony. Szczerze mówiąc, to zostawiłem ją w mojej kwaterze. Wstała i podrapała się w głowę.

– Logan? Mówisz o tej czarnowłosej, wychudzonej ćpunce? Tej o zielonych oczach, które aż krzyczały, że wiedzą za dużo? Kerestyan pochylił się do przodu. – Opis pasuje. Skąd ją znasz? Raze opuściła dłoń, wpatrując się w niego z wahaniem. – Wpadłam na nią kilka razy w Brooklynie. Dużo czasu przebywała na ulicy. Czy Stefan ją przemienił? Nie był pewien, co bardziej go zaniepokoiło. Fakt, że Raze znała Logan; czy to, że nazwała Ojca jego prawdziwym przydomkiem. – Nie, nie przemienił. Logan została przypisana Trinity jako jej Sługa. Dlaczego pytasz? - A co cię to? – jej zazwyczaj ochrypły ton wzrósł o oktawę. Kerestyan wstał i podszedł do stolika. – Przez większość czasu opiekowałem się Logan i dlatego mnie to obchodzi. – Bez zastanowienia pozwolił swoim oczom zapłonąć i zanurzyć się w jej spojrzeniu, jednak po chwili zazgrzytał zębami, gdy wokół Paladyny wytworzyła się złota mgiełka blokująca mu dostęp do jej myśli. – Co wiesz, Raze? Zerknęła na ostrze leżące na kanapie, a potem z powrotem na niego. – Co wiem? Wiem, że nie zamierzam dać się wciągnąć w żadne krwawe porachunki twojego Ojca. Tyle wiem. – Wbiła palec w jego klatkę piersiową. – I nie waż się nigdy więcej mi tego robić. Tym razem ci wybaczę, bo widzę w twoich oczach tę bluźnierczą bestię. Ale nigdy więcej nawet nie próbuj używać na mnie swojej przeklętej magii.

Obserwował ze wściekłością gotującą się w jego żyłach, jak Raze rozpłaszcza się na kanapie. Gdyby nie fakt, że lubiła zrzucać wszystko i winić o wszystko Ojca, wyraziłby się nieco dosadniej. Ich nienawiść do siebie pojawiła się kilka tysięcy lat temu, gdy jego Ojciec nazywał się jeszcze Naples, mieszkał we Włoszech, a teraz tylko rozkwitała. Kerestyan wrócił na miejsce i usiadł na swoim krześle. Nieważne, czy wzgardziła jego Ojcem czy nie, wiedział, że jest jej winien przeprosiny. – Przepraszam za próbę odczytania twoich myśli, zwłaszcza w twoim własnym domu. To wbrew wszystkiemu, czego mnie uczono, i szczerze tego żałuję. Położyła ostrze na kolanach i zaczęła strzępić nitkę zwisającą z uchwytu. – Przyjmuję twoje przeprosiny. – Przez chwilę przygryzała dolną wargę, zanim uśmiechnęła się słabo. – Wiesz, że cię lubię. Ty i Odin jesteście jedynymi Nelekami, z którymi zgodziłam się pracować. Ale gdy poprosiłeś mnie o zostanie twoją Egzekutorką, powiedziałam ci, że nie zamierzam angażować się w żadne wasze gierki. Przykro mi. Przechylił głowę na jeden bok, a następnie na drugi, rozciągając napięte mięśnie. Jednym z powodów, dla którego wybrał Raze jako swoją Egzekutorkę, było jej wspaniałe przeczucie. Skłonność Paladyny do dostrzegania słuszności była niesamowita. Wpatrywał się w jej oczy, mając nadzieję, że odpowie na jego pytanie. – Mogłabyś chociaż powiedzieć mi, dlaczego tak uważasz? - Mogłabym… ale nie chcę. Jeśli to zrobię, znajdę się pośrodku, a właśnie tego chciałabym uniknąć. Gdybym była tobą, wróciłabym do Zamku Zagłady i pogadała z Ojcem.

Gdyby to było takie proste. Powoli pokręcił głową. – Właśnie wróciłem od Logan, co biorąc pod uwagę różnicę czasową pomiędzy Nowym Jorkiem a Chicago, było jakieś piętnaście minut temu. Nie mogę wrócić, dopóki nie zakończy swojego treningu. – Kącik jego ust uniósł się wbrew jego woli. – Dostałem szlaban. Raze zachichotała czysto kobiecym dźwiękiem i uśmiechnęła się szeroko. – Musisz ją naprawdę lubić, skoro nie wolno ci przebywać obok niej. Jak myślisz, jak długo potrwa jej trening? Wróci do Nowego Jorku, gdy dobiegnie końca? Skinął głową. Nie mógłby przystać na nic innego. – Tak, wróci. Trinity poprosiła mnie o pozwolenie, aby mogła tu zostać, a ja poparłem jej wniosek. Tak długo, jak trwać będzie jej szkolenie, nawet ze swoimi dziwactwami Trinity jest bardzo dokładna. Spodziewam się zobaczyć Logan w przeciągu dwóch albo trzech tygodni. - Muszę przyznać, że jestem trochę zaskoczona. Uniósł brwi. – A to dlaczego? Wzruszyła ramionami i zaczęła się przyglądać swoim paznokciom. – Zawsze postrzegałam cię jako miłośnika zmysłowej, atrakcyjnej, blond kochanki. No wiesz, niebieskie oczy i tyłek, dla którego można się pokroić. Logan nawet nie zbliża się do tej ligi. Pomyślałabym raczej, że jest w typie Odina. Kerestyan nie mógł się powstrzymać i wybuchł głośnym śmiechem. Gdyby Raze widziała, jak dziecinnie Logan i jego brat zachowują się w swoim towarzystwie, od razu zmieniłaby zdanie.

– Logan i Odin nie wytrzymaliby ze sobą. Prędzej by się udusili, niż odbyli miłą pogawędkę. Zmarszczyła nos. – Poważnie? Myślałam, że jej oziębła postawa przypadnie mu do gustu. – Westchnęła. – No dobra. Wróćmy do tematu. Co mam zrobić z Craigiem i jego bandą? Z udręką muszę przyznać, że jeszcze nie naruszyli Zasłony. Więc zgodnie z prawem nie mam żadnego prawa, aby ich zabić. - Mam wnioskować, że czekasz na wystarczającą ilość dowodów? Jej twarz spoważniała. – Nie, Lordzie Kerestyanie. Oczywiście, że nie. – Pochyliła się i uśmiechnęła do niego. – Ale tak między mną a skrawkiem ciebie, która nie jest Lordem Nowego Jorku, nie mogę się doczekać, aby urwać im łby. - Aż tak cię denerwują? Uspokoiła się i spojrzała na coś za jego plecami, jej oczy opadały ze zmęczenia, które tak dobrze znał. – Niektóre z twoich Świeżaków mają duży potencjał. Traktują wszystkich, nawet ludzi, z ogromny szacunkiem i godnością. Ale ten nowy gang… - potrząsnęła głową. – Obserwowałam ich działania przez kilka ostatnich miesięcy i sądzę, że nadużywają swojej władzy. Obżerają się własną krwią, a kilka razy byli blisko zabicia. Wykorzystują swoje moce przeciwko ludziom, bawią się ich umysłami, aby ci wykonywali jakieś głupie sztuczki, które mają ich poniżyć. Przyprawiają mnie o mdłości. Kerestyan wziął uspokajający oddech. Jemu również nie podobało się to, jak niektóre Świeżaki traktowały ludzkich mieszkańców Nowego Jorku, ale po raz kolejny musiał sobie przypomnieć, że współczesny świat był zupełnie inny od tego, w którym on się urodził. W jego czasach

ceniono honor i uczciwość. Nawet po śmierci męstwo i cnota były najważniejsze. Teraz wyglądało na to, że ceniono przeciwne wartości i było to równie akceptowane. Tak bardzo, jak chciał przyznać rację Raze, nie miałby czystego sumienia. Jego gatunek posiadał wrodzone obrażanie ludzkości. W czasach, kiedy ludzie ze sobą walczyli i potrafili się zabić nawet o parę butów, nie mógł zakazać swoim Świeżakom angażowania się w jakąkolwiek działalność, wliczając w to poniżanie ludzi, chyba że naruszają Zasłonę. Złapał

wędrujące

spojrzenie

Raze.

Niestety

jej

szczerość

prowadziła do kolejnego problemu w tej już i tak trudnej sytuacji. – Jeśli będziesz świadkiem, jak Craig albo jeden z jego zwolenników zabije podczas karmienia się, czy będziesz w stanie utrzymać przy sobie ręce? Wytrzymała jego oceniający wzrok. – Nie wiem, Kerestyanie. Naprawdę nie wiem. Gdyby chodziło o kogoś innego, to tak. Zabrzmię teraz dramatycznie, ale za każdym razem, gdy ich widzę, mam ochotę przywołać deszcz na ten cholerny pożar. Jednak jak dotąd się powstrzymałam. Przysięgam ci, że zajmowałam się jedynie tymi, którzy zakłócali równowagę albo byli potwornie brutalni. Niestety, ale tych dziesięciu wampirów są jak chuligani, którzy nawet gdyby chcieli, to i tak nie mogą zakłócić równowagi w twoim mieście. - W takim razie uważam, że przez jakiś czas powinnaś zachować dystans. Miej oko na Craiga i jego bandę. Poinformuj mnie od razu, jeśli zrobią coś, co zagrozi Zasłonie. – Wstał i potrząsnął ramionami. – Wstrzymam osąd na dziewięć dni. Zajmę się odpowiednim traktowaniem

ludzi i wyrażę swoje niezadowolenie osobom, które się do tego nie stosują. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, Craig zrobi z siebie jedynie głupca podczas spotkania, a jego kompani nie będą już tak chętni, aby za nim podążyć. Być może Świeżaki, którzy trzęsą całym miastem, odwrócą się od niego i jego grupy i skończą jako bezdomni szukający szczęścia gdzie indziej. Raze zaśmiała się i uśmiechnęła okrutnie. – Jesteś takim tyranem. Jak ty ze sobą wytrzymujesz? Kerestyan roześmiał się. W jego rodzinie było tylko jedno miejsce na tyrana. – Owszem, bywam surowy i nieustępliwy, ale nie jestem tyranem. Mam tylko jedną zasadę, a jeśli Świeżaki nie mogą stosować się do Zasłony, ich życie dobiega końca. Nie będę ponosił odpowiedzialności za jakieś pomyłkowo spłodzone dziecko, które nie potrafi się zachować. Poklepała ostrze, które nadal spoczywało na jej kolanach. – Jestem po twojej stronie. Tylko, że ja nie dyskryminuję wszystkich po wieku. Staram się dawać równe szanse. Uśmiechnął się do niej. – Jeśli będziesz mnie potrzebowała, będę w swoim domu albo posiadłości. Upewnię się, aby mieć przy sobie telefon, żeby nie musieć używać już telepatii. Przewróciła oczami. – O tak. Moczę się na samą myśl. – Uśmiechnęła się i przesłała mu całusa. – Swoją drogą, mam nadzieję, że wyjdzie ci z Logan. Pijawka czy nie, wykonujesz niezłą robotę dbając o spokój w mieście. Zasługujesz, aby wrócić do domu z kimś, kto cię uszczęśliwia.

- Dziękuję, Raze. Kerestyan odwzajemnił gest, kiedy mu pomachała, a potem zamknął oczy. Skupił się na ostatnim piętrze swojego domu, ale gdy tylko poczuł wirujący zimny wiatr, zaczął się zastanawiać, czy w słowach Raze nie kryje się krzty prawdy. Co zrobi, jeśli Ojciec wiedział więcej o sytuacji Logan, niż się do tego przyznawał? Co, jeśli była tylko kolejnym pionkiem na jego nieśmiertelnej szachownicy?

Osiemnaście Dzień 4 Treningu na Sługę Zamek Neleków

Logan wrzeszczała jak pięciolatka, jakby gonił ją rozgniewany rój pszczół, kiedy Trinity goniła ją przez wypolerowaną podłogę w sali treningowej. Nie obchodziło ją, czy brzmiała jak szkolna sierota. Suka próbowała uderzyć w nią przez ostatnie pięć minut, a ona w żadnym wypadku nie chciała stać się jej workiem treningowym. - Logan! – w całym pomieszczeniu rozbrzmiał zdenerwowany głos Trinity, odbijając się echem od ścian. – Przestań uciekać. Musisz nauczyć się walczyć. Nie możesz mieszkać w Nowym Jorku i nie wiedzieć, jak się obronić. Logan spojrzała w lustro na ścianie przed nią tylko po to, żeby zerknąć na Trinity. – Gówno prawda! Mieszkałam tam przez całe swoje życie i nigdy nie zostałam zaatakowana. Nawet przez innego bezdomnego. To jest chore. Nie zgadzałam się na skopanie mi dupy. - Dobra. Obiecuję, że cię nie uderzę. Tylko przestań uciekać. Zwolniła, kiedy odbicie Trinity zatrzymało się, ale odwróciła się i wciąż się cofała.

– Coś mi mówi, żeby ci nie ufać. Trinity wywróciła swoimi czarnymi oczami. – Gdybym naprawdę chciała cię uderzyć, użyłabym do tego swojej ekstra szybkości i skopała twoje dupsko. Minęły dopiero cztery dni. Naprawdę myślisz, że zdołałabyś mnie powstrzymać? – Nie dała jej czasu na odpowiedź. – Poza tym mam naprawdę ważny powód, aby cię walnąć. Logan odetchnęła zirytowana i przyspieszyła. – Czy nie obiecałaś przed chwilą, że mnie nie uderzysz? Uśmiechnęła się dziko. – Dotrzymam obietnicy. Przysięgam. Zanim Logan mogła choćby dostrzec błysk czarnej skóry i opalonego ciała, w jej brzuchu eksplodował potworny ból, po którym widziała już tylko wirujący sufit. Przymknęła mocno powieki i przewróciła się na bok, ściskając w pięści bawełnianą koszulkę na brzuchu. Dobrze, że nie zjadła obiadu. - Obiecałam, że cię nie uderzę – oznajmiła Trinity radosnym głosem. – Nigdy nie powiedziałam, że cię nie kopnę. - Ty dziwko – jęknęła Logan. Powinna była wsłuchać się w każde jej słowo. Ostatnie trzy dni spędziły rozmawiając o polityce i zwyczajach wampirów oraz jak niedopowiedzenia między wampirem a Sługą mogą przerodzić się albo w wielką katastrofę, albo w ogromny sukces. Nie miała pojęcia, że wampiry potrafią być tak bezwzględnymi, samolubnymi i obłudnymi skurczybykami. Nawet największy, najlepiej wyszkolony dyrektor nie potrafiłby przegadać wampira. Nawet najlepszy prawnik w Nowym Jorku nie dopatrzyłby się żadnych luk w ich umowie.

Moc i władza, z jaką wampiry władały Nowym Jorkiem, była wręcz przerażająca. Wczorajszej

nocy,

gdy

zasypiała,

była

zadowolona,

że

zrezygnowała z narkotyków i będzie mogła dowiedzieć się o tym, co naprawdę się wokół niej dzieje. Logan skrzywiła się, gdy poczuła kolejną falę nudności. Oczywiście teraz w ogóle nie doceniała tej wiedzy. Usiadła i otworzyła oczy, wpatrując się wściekle w Trinity. – Dlaczego, do diabła, mnie kopnęłaś? Trinity zmarszczyła brwi. – Dlatego, że dotarłyśmy do punktu, w którym musisz poznać bestię, a najlepszym sposobem na jej rozwścieczenie jest zaserwowanie jej trochę bólu. Najwyraźniej na tobie to nie działa. - Najwyraźniej – wyjąkała Logan. – Jedynie boli i chce mi się rzygać. Trinity wyciągnęła do niej swoją wypielęgnowaną dłoń. – No dalej, wstawaj mięczaku. Logan odepchnęła jej dłoń i podniosła się o własnych siłach. Gdybyś wcześniej zapytała, zamiast niszczyć moją śledzioną, powiedziałabym ci, że Odin i Kerestyan opowiedzieli mi już co nieco na temat bestii. Roześmiała się. – No tak, oni znają się na tym najlepiej. Co powiedzieli? Logan potarła dłonią swój rozstrojony żołądek.

– Odin powiedział, że drapieżna strona wampira to taka, która pragnie krwi, mocy i uwielbia, gdy ludzi robią coś, czego nie powinni. Kerestyan z kolei, że bestia jest jedynie instynktem i odczuwa tylko emocje. Trinity skinęła głową. – Dość duże podsumowanie. U każdego wampira odbywa się to w inny sposób i tak też jest z niektórymi Sługami. Twoja bestia nigdy nie będzie tak wyraźna jak moja, ale masz ją w sobie, a dopóki będziesz piła wampirzą krew, dopóty będzie ona silniejsza. - Brzmi jak jakiś prezent. Roześmiała się. – Bestia nie jest taka zła. – Przechyliła głowę na bok. – No dobra, nie do końca zła. Jeśli wampir jest za bardzo stymulowany, czy to w kwestii emocjonalnej, urazowej, albo nawet krwią, bestia przejmuje nad nim kontrolę i próbuje zabić i zjeść wszystkich wokół. Im młodszym jesteś wampirem, tym trudniej jest ci ją kontrolować, ale im starszy wampir, tym większe może poczynić zniszczenia. - Ze Sługami jest tak samo, potrzebują tylko odrobinę prowokacji, aby obudzić bestię. A, i jeśli kiedykolwiek słyszałaś o jakichś nadnaturalnych stworach, zwierzętach, drapieżnikach, goblinach i tym podobnych, one wszystkie sprowadzają się do bestii. Logan uśmiechnęła się, gdy wyobraziła sobie małego, zielonego goblina. Niemal widziała, jak wyrywa się z jej piersi niczym obcy i goni ludzi przez całą ulicę Spork. – Myślę, że swojego nazwę goblinkiem. – Logan przewróciła oczami, kiedy Trinity zmarszczyła brwi. W ciągu ostatnich trzech dni bardzo często widziała to spojrzenie. – Wiem, wiem. – Uniosła ręce w

udawanej kapitulacji. – To bardzo ważne i powinnam traktować to poważnie. - Dobrze. Widzę, że twój zasrany tyłek widzi w tym coś zabawnego, ale w porządku, tak długo, jak będziesz rozumiała, że życie nie zawsze jest zabawą i grą. Odin ma ten sam punkt widzenia, ale jest bardzo dobrze dostosowany do współczesnego świata. Nie wszystkim to się udaje. – Wskazała na miejsce wokół nich. – Niektórzy z nas utknęli w czasach, które najbardziej im się podobały i nie chcą ich opuścić. Kocham swojego Ojca, ale jest doskonałym przykładem osoby, która nie podzieli twojego entuzjazmu o naszych warunkach, które dosłownie obaliły całe imperia. Logan spojrzała na nią. Nie mówiła serio. – Imperia? Przytaknęła szybko. – Starożytna historia - i nie chodzi tu o taką, o której możesz czytać w podręcznikach szkolnych, ale o taką, którą widziałam na własne oczy… - jest pełna katastrof spowodowanych przez wampiry, które oddały kontrolę bestii. Rzym upadł z rąk Starożytnego Wojownika, jest to współczesny termin określający bandytę, który przespał dwieście lat, a gdy się obudził, był tak wkurzony tym, jak bardzo zmieniło się miasto, że postanowił je zniszczyć. Nie masz nawet pojęcia, jak wielu ludzi umarło pod jego kłami. Logan

spuściła

wzrok

i przyglądała się

czarnej

tkaninie

pokrywającej czubek jej obuwia sportowego. Po raz pierwszy od rozpoczęcia swojego treningu, poczuła się głupia i maleńka. – Przykro mi. - Nie przejmuj się. Chcę się tylko upewnić, że rozumiesz, jak działa życie na ulicy i że nieśmiertelność nie jest usłana różami. Przez kilka

ostatnich dni faszerowałam cię najróżniejszymi informacjami i spisałaś się naprawdę dobrze, mimo że czasami wybuchałaś śmiechem albo kręciłaś nosem. Logan pokręciła głową i uśmiechnęła się. – Nie moja wina, że użyłaś sformułowania „testosteron jest jak penis mający gorączkę”, żeby wytłumaczyć, dlaczego krew Kerestyana w jednej chwili jest ciepła, a w drugiej lodowata. Jakbyś nie mogła powiedzieć, że niektóre z funkcji organizmu robią sobie odpoczynek, kiedy jest pobudzony. - Ej, to ty pytałaś – zaśmiała się Trinity. – Ja tylko chciałam się upewnić, że dobrze to zrozumiesz. Jak powiedziałam, żaden wampir nie jest wart posypania ich ran solą i podgrzania krwi do 98,6 stopni. W ten sposób zużywa mnóstwo mocy, ale to świetny sposób na utrzymanie Zasłony. Spójrz na to w ten sposób, jeśli rozgrzejesz Kerestyana tak bardzo, że bestia przejmie nad nim kontrolę, może łapać twój tyłek ilekroć będzie potrzebował poczuć pod sobą trochę pulsu i świeżej krwi. Logan odwróciła się plecami od Trinity, gdy jej policzki zalały się rumieńcem. Nie wstydziła się niczego, co robiła z Kerestyanem, więc zawstydzenie było dla niej całkowicie nowym uczuciem. Samo posiadanie kogoś, z kim mogła świntuszyć, albo dopuszczenie tego kogoś do siebie na tyle długo było dla niej czymś dziwnym. - O mój Boże! Czy ty się rumienisz? Nie sądziłam, że to w ogóle możliwe. - Zamknij się, Trinity. - Daj spokój, Logan. Nie zamykaj się na mnie. – Jej głos był teraz o wiele poważniejszy. – Nie ma nic złego w tęsknieniu za Kerestyanem.

Wiem, że to dla ciebie nowość, ale to nie znaczy, że to coś złego. Zdarza się najlepszym. Logan odwróciła się powoli. – Nie podoba mi się to. Czuję się dziwnie, jakbym to nie była ja. – Założyła ręce na pierś, gdy to dziwne uczucie wciąż jej dokuczało. – Mam wrażenie, jakby we mnie żyła całkowicie nowa osoba, tylko że nie mam pojęcia, kim jest i czego, do diabła, chce. Nie potrafię tego rozgryźć. - I nie próbuj – uśmiechnęła się spokojnie Trinity. – Jesteś teraz nieśmiertelna. Masz całe wieki przed sobą, żeby dowiedzieć się, jaka naprawdę jesteś. W ciągu najbliższych miesięcy dowiesz się wielu rzeczy o sobie, o których wcześniej nie miałaś pojęcia. Wierz mi lub nie, to najlepsza strona bestii. – Poklepała swój brzuch z dumą. – Twój goblin da ci znać, co jest dla ciebie dobre. Musisz tylko zdecydować, czy go posłuchasz. Kiedy Logan otworzyła usta, żeby jej odpowiedzieć, powietrze wypełniło się ciężkim odgłosem kroków i rytmicznymi dudnięciami. Przymknęła usta i patrzyła, jak Syn przedziera się przez drzwi prowadzące z powrotem do głównego korytarza, a Odin depcze mu po piętach. - Syn! Wracaj tu! Omal się nie przewróciła, gdy wilk wpadł w poślizg, zatrzymując się pomiędzy jej nogami, jakby był koniem. Nastawił uszu, gdy Odin się zbliżył i obnażył zęby, warcząc groźnie, co aż odbiło się wibracjami w jej nogach. Spojrzała na Odina. – Co mu zrobiłeś? Odin wyglądał na cholernie zszokowanego.

– Nic mu, kurwa, nie zrobiłem. Próbowałem trzymać go z dala od sali treningowej, bo wiedziałem, że Trinity zamierza ćwiczyć na tobie karate, ale ten drań nie chciał słuchać. – Wskazał w dół na Syna. – Poskarżę na ciebie Kerestyanowi. I przysięgam na Boga, że następnym razem, gdy zwiniesz kość z tronu Ojca, pozwolę mu cię wykastrować. Syn rzucił się do przodu, warcząc na niego. Logan nie mogła powstrzymać śmiechu. Tylko Odin potrafił tak to ująć. Zabawnie i energicznie. Gdyby nie był takim dupkiem to z pewnością by się dogadali. Chyba. Sięgnęła w dół i podrapała Syna po głowie. – Nie martw się, Syn. Nie pozwolę temu Greckiemu Bogu cię skrzywdzić. - Nordyckiemu! – zagrzmiał Odin. Dźgnął palcem w jej kierunku. – Już ci mówiłem, że grecy to cipy. - Ej! – wtrąciła się Trinity. – Ja jestem greczynką. Uśmiechnął się do niej, ale nie było w tym ani odrobiny szczerości. – Wybacz. Ale to prawda i dobrze o tym wiesz. Wszystkie te kolumny uchodzą chyba za rekompensatę tego, co mają w portkach. – Klasnął, jakby bawił go własny żart. – Czego będziemy się uczyć? Mam zabrać tego kundla gdzie indziej? Trinity przewróciła oczami. – Nie chcę mi się nawet z tobą kłócić. – Pokręciła głową w ten sama sposób co Logan, gdy miała do czynienia z Odinem. – Rozmawiałyśmy z Logan o bestii. Logan w końcu przestała się śmiać.

– O goblinku. Strzelił kostkami i wskazał na nią, jakby celował w nią pistoletem. – Czaję. Nie ześwirowałaś jeszcze? - Nie. – Odsunęła się od Syna, który wciąż sterczał między jej nogami, i podeszła do niego. – Trinity kopnęła mnie w brzuch, ale zrobiło mi się jedynie niedobrze. Spojrzał diabelsko na Trinity. – Chcesz, żebym cię wyręczył? Założę się, że pójdzie mi o wiele lepiej. Logan spoglądała pomiędzy nich. – Czy to naprawdę konieczne? - Powinnaś wiedzieć, jak to jest, gdy bestia przejmuje kontrolę – stwierdziła Trinity. – Jak wspomniałam, u każdego przebiega to inaczej. Jeśli będziesz wiedziała, jak bestia na ciebie wpływa i jakie odczucia wywołuje, to łatwiej będzie ci nad nią zapanować. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuję, to ty na ulicach Nowego Jorku, gdy dopada cię po raz pierwszy. Jeżeli straciłabyś kontrolę i przerwała Zasłonę - przerwała, aby zagwizdać, - Nie chciałabym wiedzieć, co zrobi K. Logan zesztywniała na jej słowa. Nie chciała stawiać Kerestyana w takiej sytuacji, tak samo jak sama nie chciała się w niej znajdować. – Okej. – spojrzała na Odina. – Dawaj. Splótł ze sobą palce i po raz kolejny strzelił kostkami i tym razem również szyją. – Chodzi tylko o cele terapeutyczne. Gotowa? Wzięła głęboki wdech, dodając sobie odwagi. – Niezupełnie, ale przeżyję.

Spojrzał w dół na Syna. – Przysuń się do Trinity. To dla dobra Logan i Kerestyana. Trzymaj się od tego z daleka. Syn jęknął przeciągle i podszedł ociężale do Trinity, która stała kilka metrów dalej, a następnie opadł do jej stóp. Logan stała w miejscu, kiedy Odin ją okrążał, jakby był drapieżnym ptakiem, a ona jego myszą. Jego usta wykrzywiły się w grymasie, gdy okrążał ją po raz trzeci. – Jesteś bezpańską ulicznicą, która nie jest warta swojego ciała. Jesteś samolubna. Nic cię nie obchodzi. Prawdopodobnie odeszłabyś albo stała i obserwowała z obojętnością, jak ktoś krzywdzi niewinną osobę. W ogóle by cię to nie obeszło. Uniosła brew na jego nędzną próbę. Mógłbyś wysilić się trochę bardziej. Te przezwiska nie robią na mnie najmniejszego wrażenia, a biorąc pod uwagę moje uliczne życie, trafiłeś w sedno. Złośliwy uśmiech, który rozprzestrzenił się na jego ustach, był bardzo niepokojący. – Dopiero się rozgrzewam. – Ponownie ją okrążył, a potem stanął naprzeciwko niej, aby spojrzeć jej w oczy. – Mój brat, jedyna osoba, dla której poszedłbym na wojnę i którą broniłbym każdą komórką swojego ciała, mężczyzna, który dał ci o wiele więcej szans, niż sam dostał, zasługuje na kogoś lepszego od ciebie. Zasługuje na kogoś, kto wie, co to jest honor. Kogoś, kto rozumie, jak to jest wierzyć w coś z całego serca. – Na jego twarzy odmalowało się obrzydzenie. – Ty nie masz serca. Logan próbowała zachować spokój, gdy coś dziwnego mrowiło ją tuż obok pępka. Zacisnęła mocno zęby i wpatrywała się prosto w jego

przyciemnione oczy. Jego słowa kłuły ją jak tysiące szpilek, ale nie chciała tego okazywać. Powinna była wiedzieć, że wybierze taką taktykę, ale w żadnym wypadku nie pozwoli mu wygrać. - Nie masz pojęcia, co to miłość – splunął na nią. – Nie byłabyś nawet w stanie rozpoznać takiego uczucia. Kerestyan patrzy na ciebie, jakbyś była najcenniejszym skarbem świata. A ty - wstrzymał, aby się jej przyjrzeć - patrzysz na niego tymi swoimi zimnymi, martwymi oczami, jakby był twoim kolejnym narkotykiem. Nie wytrzymała i w końcu wycedziła przez zęby. – Kerestyan nie jest żadnym narkotykiem. Parsknął. – Owszem, jest. Wykorzystujesz go, aby poczuć się lepiej, a później odprawiasz go, jakby był niczym innym tylko twoją zużytą strzykawką. Logan skrzywiła się, gdy w jej żyłach coś zapłonęło. Cały pokój zalała purpura, jakby ktoś okrył ją kurtyną. Wokół Odina tańczyły obsydianowe cienie, szydząc z niego. Wyciągnęła dłonie i odepchnęła go. – Nigdy bym go nie odprawiła. Nie masz pojęcia, co do niego czuję. – Gdy do jej uszu dotarł jego głośny śmiech, esencja w niej zaczęła rosnąć i przybierać na sile, docierając do jej klatki piersiowej. – Nic o mnie nie wiesz! - Wiem, że zachowujesz się jak zimny posąg, gdy leżysz w jego ramionach. On też to czuje. Kerestyan czuje twoją obojętność i za każdym razem to go rozrywa. Zadawanie mu bólu sprawia ci radość? Odczuwasz jakąś porytą satysfakcję widząc, jak potężny wampir wręcz klęczy u twoich stóp? Gdyby któryś z jego wrogów zapukał do twoich drzwi,

zwabiłabyś go w swoje ramiona, żeby później mógł przystawić nóż do jego gardła? A może sama byś to zrobiła? Ile czasu minie, zanim Kerestyan przez ciebie umrze? Przymknęła mocno powieki. – Nigdy bym tego nie zrobiła! – Walczyła o oddech, ale powietrze było zbyt lekkie, zbyt rzadkie, by mogła je utrzymać. - Twoje słowa są tylko kłamstwami wypowiedzianymi z ust kobiety, która nie potrafi być szczera nawet sama ze sobą. Kłamstwami, Syk jego zimnego oddechu ukąsił ją w policzek, - Mój brat cię kocha… a oboje wiemy, co robisz z ludźmi, którzy cię kochają. Kiedy jego ostatnie słowa do niej dotarły, coś się zmieniło w Logan. Czuła, jak obca istota budzi się w niej do życia, wypełnia ją, otula jej ciało i skórę jak płaszcz. Jej umysł pędził tym samym szalonym tempem co serce. Przed jej oczami rozbłysły wspomnienia, jakby patrzyła się przez okno pędzącego samochodu. Największe chwile szczęścia mieszały się z najgorszymi koszmarami. Ze wszystkich kierunków dobiegały głosy z przeszłości i teraźniejszości, wykrzykując dziwne słowa, aż w końcu całkowicie umilkły. - Kerestyan jest honorowym rycerzem uwięzionym we własnej zbroi, która go ochrania. Odin to odważny wojownik prowadzący swoich ludzi na pewną śmierć, bo nie kieruje się niczym lepszym od wściekłości. - Nie jesteś lepszy. – Logan usłyszała, jak słowa opuszczają jej własne usta, ale głos był inny, wypełniony cichą wściekłością. Wytrzeszczyła oczy i wpatrywała się w Odina przez szkarłatną mgłę. – Jak wiele razy mieszałeś własnego brata w walki, w których mógł umrzeć? Jak

wiele nocy spędził przez ciebie uczestnicząc w krwawej walce? – Zmrużyła na niego oczy. – To ja nie zasługuję na miłość Kerestyana, czy może ty? Szklista mgła przysłoniła czarne oczy Odina. W ciągu jednego uderzenia serca cała kontrola Logan zniknęła, pozostawiając ją z tylko jedną instrukcją. UCIEKAJ! Wystrzeliła jak z armaty, kierując się do drzwi w głównym korytarzu, gdy cała podłoga zawibrowała od wściekłego ryku. Usłyszała ostrzegający krzyk Trinity w chwili, gdy przebiegła przez drzwi. Strach, jakiego nigdy wcześniej nie odczuła, ogarnął jej ciało, zmuszając jej nogi do coraz szybszego ruchu, aż drzwi stały się jedynie ciemną plamą. Nie zastanawiając się nad tym, skręciła w prawo i pchnęła poczerniałe drzwi, a następnie przeleciała przez czarny mur. Wbiegła po schodach i zatrzymała się dopiero wtedy, gdy dostrzegła marmur koloru kości słoniowej, który tworzył tylną część tronu Stefana. Zassała zimne powietrze, próbując złapać oddech, gdy mięsnie w nogach pulsowały bolesnym rytmem. - Mniemam, że teraz zrozumiałaś, jak to jest posiadać obcą bestię w swoim ciele? – zapytał Stefan. Jego zazwyczaj poważny głos był teraz mieszanką rozbawienia i humoru. Zachciało się igraszek głupiemu goblinkowi. – Tak, teraz wiem. - Nie musisz się ukrywać, Logan. Odin nie przybiegnie tu za tobą. Już miała zacząć się kłócić, że wcale się nie ukrywała, ale biorąc pod uwagę jej pozycję… miał rację. Wyprostowała się i pogładziła swoje

obolałe mięsnie w udach. Wychodząc zza tronu, uśmiechnęła się, gdy do jej uszu dotarł dźwięk zadowolonego dyszenia. Odwróciła głowę i znalazła Syna siedzącego u podnóża schodów, jego wielki, różowy jęzor zwisał z pyska. - Gratuluję. – powiedział Stefan, kiedy oderwał od swojego tronu dużą kość i rzucił ją do Syna. – Przeszłaś trzecią część szkolenia. Uniosła brew. Głównie z powodu tego, co powiedział, ale częściowo też dlatego, że puszysty ogon Syna przedzierał powietrze ze świstem,

gdy

machał

nim

na

wszystkie

strony,

żując

to,

co

prawdopodobnie było czyjąś kością biodrową. Całą swoją uwagę skupiła z powrotem na Stefanie. – To był test? Przytaknął. – Który składa się z czterech części. Pierwszą część stanowiło przyjmowanie rozkazów i uświadomienie sobie, że bez nich do niczego nie dojdziesz. W części drugiej zaakceptowałaś i zrozumiałaś powody, dla których twoje ciało musiało się zmienić i odzwierciedlać twoje nowe życie. Z kolei część trzecią, - kąciki jego ust uniosły się nieco - stanowiło zmierzenie się ze sobą i zrozumienie, że bestia nie jest odłącznym elementem, lecz odzwierciedleniem najpodlejszych pragnień. Logan westchnęła. Nie potrafiła zakwestionować niczego, co powiedział, ale nie podobał jej się fakt, że musiała skakać przez niewidzialne obręcze. Przynajmniej jej o tym powiedział. W końcu nie musiał tego robić. Zesztywniała, rozpoznając nowy głos w swojej głowie. Już nie tak pokręcony i zły, brzmiał zupełnie jak ona, tyle że nieco ostrzej. Stefan uśmiechnął się słabo.

– Kiedy bestia jest spokojna, zawsze starannie rozważa swoje słowa. Nawet kiedy jest wściekła, wciąż czerpie komfort z wiedzy, że mówi prawdę. Logan uśmiechnęła się do niego. Mimo że Stefan był nieco bardziej niż trochę przerażający, zwłaszcza z powodu brakujących oczodołów, trudno jej było olać spokój, z jakim się do niej odnosił… i mądrości, którymi ją obdarzał. Zastanawiała się nad nim przez chwilę, wciąż się uśmiechając. – Więc, jaka będzie część czwarta? Roześmiał się ciepło, lecz niepokojąco. – Oświecenie. - Chyba mi nie powiesz, co? - Nie. Jednakże powiem ci, że twoja matka miała prawie rację. Diamentowe nici, którymi jest połączony cały świat, obejmują również takie kreatury jak my. Pytanie nie brzmi, gdzie one prowadzą. Tylko kto ma struny prowadzące nas do początku? Logan zadrżała, kiedy po jej ciele zsunął się chłód, wywołując u niej gęsią skórkę. – Lepiej nie idźmy w tę stronę. Nadal próbuję uporać się z faktem, jak bardzo ludzie są oszukiwani. Jak wielu urzędników nieświadomie je z rąk wampirom i jak wielu polityków sądzi fałszywie, że decyzje, które podejmują, są ich własnymi. Roześmiał się głośno i radośnie. – Być może kiedyś będziesz gotowa do rozmowy na takie tematy. – Odwrócił od niej głowę, zaciskając mocno szczękę. – Nie!

Podążyła za jego wzrokiem w sam raz, aby dostrzec Syna, który stał obok czarnego cokołu z dużą szachownicą na szczycie, obwąchując ją i unosząc lewą, tylną nogę. Stefan wyciągnął długie pokryte metalem ramię i wskazał na drzwi. – Wynocha. Starała się nie uśmiechać, kiedy Syn prychnął na nich, a następnie potruchtał do ogromnych, czarnych drzwi. – Kto by pomyślał, że spośród wszystkich twoich problemów,roześmiała się - dom szkoleniowy będzie jednym z nich? - To nie jest śmieszne. – Jego głęboki pomruk rozbrzmiał w jej piersi. – Odin i ten przeklęty wilk kiedyś mnie wykończą. Minęło kilka minut, zanim Logan zdołała opanować śmiech. Otarła łzy i spojrzała z powrotem na szachownicę. Teraz, gdy już nie widziała Syna próbującego ją obsikać, zauważyła, że jedno miejsce rzuca szczególnie czerwony blask. Ruszyła w dół po schodach, ale zatrzymała się i odwróciła do Stefana. – Mogę rzucić okiem? – Kiedy skinął głową, ruszyła w dół w stronę planszy. Dopiero gdy podeszła bliżej, dostrzegła, że każda figura wyglądała jak człowiek. Większość było zrobionych z obsydianowego szkła lub kości słoniowej,

ale

dwie

figury

migoczące

jasnoczerwonym

blaskiem

wyróżniały się swoim żywym kolorem spośród całej reszty. Wysoka, tleniona blondynka ubrana w czerwony kostium stała na kwadratowej podstawce wykonanej z kości słoniowej, a niższa, z

ciemnymi włosami i hiszpańskimi akcentami, ubrana w dżinsy i T-shirt, stała na okrągłym obsydianie. W przeciwieństwie do wszystkich innych figur blondynka i brunetka dzieliły to samo czarne, marmurowe miejsce. Logan przeniosła wzrok na Stefana. – Dlaczego stoją na tym samym polu? - Są w grze, konkurują o miejsce. Uniosła brew, poczuła w swoim brzuchu przyjemne ciepło i jeżeli nie była w błędzie, to poczuła również coś na wzór zadowolonego pomruku. Stefan zszedł ze schodów i po kilku dużych kroków, stał u jej boku. – Znasz się na szachach? Skinęła głową. Spędziła w Nowym Jorku mnóstwo słonecznych dni na przyglądaniu się, jak ludzie w parku ogrywają siebie nawzajem. Niektórzy z bezdomnych byli nawet mistrzami szachów, ale ona do nich nie należała. – Znam podstawy. - Zasady są bardzo podobne do strategii, jakie muszą prowadzić ludzie. Jednakże - uniósł hiszpankę i podał ją Logan - moje pionki mają znacznie więcej do stracenia niż miejsce. Logan spojrzała na figurkę w swojej dłoni. – Grasz ludźmi? - Przedstawiam nadprzyrodzone istoty z ich przeszkodami – poprawił. – Mój przeciwnik i ja organizujemy okoliczności, ale w końcu i tak pionki wybierają swoją własną drogę. Decyzje, które podejmują i ich późniejsze konsekwencje określają ich położenie. – Skinął na mężczyznę ubranego w szaty. – Lucien, mój brat, stoi tu dumny od tysięcy lat.

Połknęła suchy węzeł, który uformował się w jej gardle. Pamiętała, jak Vouclade opowiadał, że niektóre wampiry manipulują Świeżakami, ale nie mogła sobie wyobrazić, by ktoś był Świeżakiem przez kilka tysięcy lat. Vouclade był dwa razy starszy od Kerestyana, a Stefan był pewnie starszy od Vouclade’a. Spoglądała między hiszpanką a innymi osobami z planszy. – Czy oni wiedzą? Zdaję sobie sprawę, że wiedzą o manipulacji, ale… czy wiedzą, że masz ich na swojej planszy, jak w prawdziwej grze? - Niektórzy tak. Jednak ona - wyjął hiszpankę z dłoni Logan i umieścił z powrotem we wspólnym polu - nie wie. Jest tylko Świeżakiem i jest za młoda, aby wiedzieć o Nelekach. – Uśmiechnął się dumnie. – Pokładam w niej wielką nadzieję, podobnie jak w tobie. Pokonała przeciwności losu, ale gdy ty zdecydowałaś się przejść na ciemną stronę, ona

nie

zrezygnowała

ze

swojego

człowieczeństwa,

odmawiając

wykorzystania bestii do odzyskania wszystkiego, co straciła. Logan przez pewien czas przyglądała się szachom z dezaprobatą, zanim skupiła się na nim. – Czy moje nitki prowadzą do ciebie, tak jak innych? - Nie. – Odwrócił się i pomaszerował do swojego tronu, zatrzymując się, aby podnieść zapomnianą przez Syna kość, a potem usiadł. – Dawno temu przestałem manipulować ludźmi. Naśladując bardzo nowoczesny i dosadny sposób wyrażania się Odina, to nie fair. – Jego twarz ponownie się napięła, gdy do pomieszczenia doleciał chór śmiechu. Machnął ostro dłonią i w tym momencie szachownica zniknęła. – Co cię do mnie sprowadza, Drake?

Logan odwróciła się, gdy śmiech zrobił się weselszy. Trinity, wyglądając nieco gorzej, Odin, którego oczy nie były już szkliste, i duża góra faceta z długimi, ciemnymi włosami i opalenizną przeszli po podłodze i zatrzymali się dopiero u stóp schodów Stefana. Mężczyzna,

którego

wzięła

za

Drake’a,

błysnął

szerokim

uśmiechem i prawie tak krzywym jak u Odina. – Wpadłem, żeby sprawdzić, czy Odin zechce się ze mną napić, ale ten skurwiel zrobił tylko szalone oczy i mi przyjebał. Chciałbym wiedzieć, co masz zamiar z tym zrobić? – Przytknął dłoń do swojej masywnej piersi. – Tak bardzo mnie obraził. Twarz Stefana zmiękła, raczej rzadko się to zdarzało. – Podziękuję ci za niezabicie na miejscu mojego Dziecka? - Mówiłem ci – roześmiał się Odin, gdy klepnął Drake po plecach. – Nie dostaniesz odszkodowania od staruszka. Jest skąpy jak cholera. - Cieszę się, że przyjechałeś, Drake – wtrąciła się Trinity, rzucając okiem na Odina. – Nie mogłam już z nim wytrzymać. – Spojrzała na Ojca wdzięcznym wzrokiem. – Dziękuję, Ojcze. Twoja ulubienica omal nie wyrwała mi ręki. Kiedy Stefan wzruszył ramionami, pomieszczenie zalało się słabym brzdękiem ocierającego się o metal metalu. – Zajmowałem się Logan. Dyskutowaliśmy na temat bestii i udanej prowokacji Odina. Mam nadzieję, że oboje przekonaliście się boleśnie, jak bardzo troszczycie się o Kerestyana. Logan zawahała się, kiedy Odin wskazał na nią, aby do niego podeszła. Zgadzała się ze Stefanem, ponieważ Kerestyan znaczył bardzo wiele dla nich obojga, ale nie chciała wpadać w ramiona swojego wroga.

- Chryste, kobieto, chciałem cię tylko przeprosić. Istotą było wkurzenie cię, abyś mogła poznać swoją bestię. – Uniósł dłoń i podrapał się po karku. – Nie spodziewałem się tylko, że wyjdziesz mi naprzeciw. Uśmiechnęła się nieśmiało. Mogłaby go nie widywać przez resztę swojego życia. – Przepraszam, że cię wkurzyłem. Próbowałem tylko… po prostu… stało się. Wiedziałem, jak uderzyć. – Odin westchnął. – Szkoda tylko, że cię nie sprowokowałem. - Uległa – wtrącił Stefan. – Ale ze względu na jej naturę i jako że nie jest już fizycznie typowym człowiekiem, jej atak był napędzany przez bystre spostrzeżenia i przenikliwość. Logan uśmiechnęła się i wskazała na Odina. – Przez to, co on powiedział. Pomieszczenie wypełniło się kolejnym wybuchem śmiechu. - No dobra - powiedział Drake, patrząc na Stefana. – Wpadłem się tylko przywitać. Byłoby niegrzecznie wprosić się do twojego domu i nie dać znać o swojej obecności. – Podszedł do Logan i wyciągnął ogromną dłoń pokrytą tatuażami i poszarpaną bliznami. – Logan, jestem Drake. Dużo o tobie słyszałem. Trzymaj tak dalej. – Mrugnął do niej swoim szafirowym okiem. – Staraj się zajść Odinowi pod skórę, bo drań tego potrzebuje. Zostałbym i pomógł ci trochę, ale potrzebuję piwa. – Puścił jej dłoń i odwrócił się do Odina. – Idziesz czy nie? - Jasne, że idę. Drake pochylił się, aby pocałować Trinity w policzek, zasalutował Stefanowi, pomachał jej i wyszedł wraz z Odinem. - Pójdziesz ze mną na kolację? – zapytała Trinity. Pomachała brwiami i wyśpiewała radośnie: - Alfred robi lasagne.

Logan potarła brzuch, gdy warknął na wzmiankę o jedzeniu. Alfred był bardzo dobrym kucharzem i był cholernie zdeterminowany, aby dodać jej pięć funtów, zanim szkolenie dobiegnie końca. – Za chwilę przyjdę. Trinity skinęła, zanim się odwróciła i zamknęła za sobą drzwi. Logan przeniosła wzrok na Stefana, gdy kroki Trinity ucichły. – Dlaczego ukryłeś szachownicę, gdy weszli? To jakaś tajemnica? - Nie dla kogoś, kto nosi nazwisko Nelek. Uniosła brew. – Nie chciałeś, żeby Drake ją zobaczył? Jego twarz przybrała ponure i bardzo poważne oblicze. – Powtórzę po raz kolejny, kiedy każdy z nas może być otoczony diamentowymi wątkami, zapewniam cię, że nie jesteś jedną z nici należących do mnie… i nigdy nie będziesz. – Kiedy przerwał swój wywód, wskazując na drzwi, Logan opuściła jego komnatę bez słowa. Ta cała koncepcja z „nitkami” nie dawała jej spokoju. Nie podobała jej się myśl bycia manipulowaną, zwłaszcza przez kogoś, kto miał w tym swój interes. Przestała się nad tym zastanawiać, gdy goblinek w niej obudził się, zadając jedno pytanie… Kto w takim razie, do diabła, pociąga za jej sznurki?

Dziewiętnaście The Estate Nowy Jork Manhattan, Centrum miasta

- Co masz na swoją obronę? Kerestyan skrzywił się na Craiga, który na pytanie Raze wzruszył ot tak ramionami. – Członek tego miasta, o dobrej reputacji, twierdzi, że zeszłej nocy zabiłeś dwoje Sług. Sugeruję, żebyś znalazł w końcu język w gębie. Craig odepchnął blond włosy z oczu i ponownie wzruszył ramionami. – Nie macie żadnych dowodów. Poza tym to nie do ciebie należy sądzenie Kukieł. – Usiadł na krześle z przodu i zrobił dziwny, kiwający w przód gest. – Czy ktoś to sfilmował? Nagrał telefonem? Wezwał gliny? Czy Zasłona została przerwana? – Oparł się o oparcie. – Nie sądzę. Kerestyan odetchnął głęboko, przywołując do siebie resztki swojej cierpliwości. W chwilach takich jak ta przyznawał rację Voucladowi odnośnie zignorowania praw Świeżaków. Metaliczny zapach unoszący się nad skórą Craiga powiedział mu, że nie mógł mieć więcej niż kilka lat.

- Twoje idiotyczne zachowanie w końcu doprowadzi do pytań! – wrzasnęła Raze. – Być może wczorajszej nocy nie naruszyłeś Zasłony, ale jeśli chodzi o moje zdanie, robisz to za każdym razem, gdy wytykasz swoje kły na zewnątrz! Craig przewrócił oczami i uśmiechnął się do niej. – Kiedy ostatnim razem byłaś w klubie? Nie tylko ja tu mam kły. Ludzie też je noszą. Ich też posądzisz o naruszenie Zasłony? Będziesz świrować za każdym razem, gdy postanowią wyjść? –Wypuścił głośny świst powietrza. – Błaaaagam. Kerestyan uderzył dłonią w stół przed Craigiem. – Dosyć tego ulicznego żargonu! – Obszedł stół i usiadł naprzeciwko irytującego młodzieniaszka. – Nie wychowałeś się na ulicy, tylko w zamożnej, nowojorskiej rodzinie. Uczęszczałeś do najlepszych szkół, więc chyba potrafisz posługiwać się poprawną angielszczyzną. Smukła twarz Craiga wykrzywiła się we wstręcie. – No dobra, chcesz poprawnej angielszczyzny. – Usiadł prosto i pociągnął klapy swojej czarnej, skórzanej kurtki. – W takim razie ją dostaniesz. Jedyną zasadą, jaką ustanowiłeś w mieście, jest Zasłona. Nawet gdybym zabił te Kukły, do czego się nie przyznaję, nie ma nic, co mógłbyś z tym zrobić. – Zmrużył na niego oczy. – To nie pierwsze Kukły, który zginęły w tym mieście z rąk wampira. – Wskazał na Raze. – Jakoś nie wypytywałaś Stacey o to, że zabiła jednego z moich ludzi. Więc dlaczego ja się tu znalazłem? Raze uderzyła go w tył głowy swoim osłonionym ostrzem. – Znalazłeś się tutaj, ponieważ jesteś pieprzonym idiotą. – Jej fioletowe oczy wylądowały na Kerestyanie, lecz słowa rozbrzmiały tylko w

jego głowie. – Mogę go zabić? Proszę? Używam telepatii… żeby pokazać ci, jak bardzo chcę zanurzyć swój miecz w jego głupim dupsku. Mimo że Kerestyan bardzo chciał jej na to pozwolić i miał ochotę zrobić to własnoręcznie, odpowiedź mogła być tylko jedna. – Nie. - Ale dlaczego? - Bo niestety on ma rację. Żadne z nas nie kiwnęło palcem, gdy jego człowiek został zabity. Jeśli teraz podejmiemy środki przeciwko niemu, pozostali będą wiedzieli, że rządzimy twardą i niesprawiedliwą ręką. Craig odchrząknął głośno. – Wiem, że naradzacie się telepatycznie. Nie sądzicie, że to trochę niegrzeczne? - A kogo to obchodzi? Sam dobrze wiesz, że to tylko kwestia czasu, zanim ten dupek naruszy Zasłonę. Jak dużo pola do popisu zamierzasz mu dać? Kerestyan uśmiechnął się do Craiga, który mógł wyczuć użycie telepatii, ale i tak nie miał pojęcia, o czym jest prowadzona rozmowa. – Tak dużo, aż będę miał wystarczające dowody. Wtedy jego śmierć będzie uzasadniona, a ty będziesz mogła czynić honory. - Dlaczego się do mnie uśmiechasz? – Craig odwrócił się i spojrzał na francuskie drzwi za plecami Kerestyana. – Podobam ci się czy co? - Więc zamierzasz czekać, aż naprawdę ją naruszy? - Tak. – Kerestyan uniósł brew na stwierdzenie Craiga. – Nie. - W takim razie, dlaczego, do diabła, się uśmiechasz?

- Co jest, kurwa? – Raze uderzyła Craiga ponownie swoim ostrzem. – Nie klnij. Trochę szacunku, pasożycie. Craig obnażył kły i syknął na nią, jakby naoglądał się zbyt wielu filmów. – Jeśli znów mnie tym uderzysz, poślę wszystkie zasady do diabła. – Zacisnął mocno zęby. – Odwal się, Aniele. Raze zesztywniała i spojrzała na Craiga, gdy wokół niej uformowały się złote plamki, przewracając krzesło Craiga wraz z nim. – Wiesz, czym jestem? – Wyciągnęła ostrze i przytknęła do niego. – Wiesz, czym jestem i ośmielasz się mnie prowokować? - Raze, nawet się nie waż. Pod żadnym pozorem nie chcę ubliżać twojej pozycji przed nim, ale zrobię to, jeśli mnie do tego zmusisz. Craig przeczołgał się na kolanach i cofnął się, zaciskając mocno usta. – Wiem, czym jesteś. Jak już wspomniał Lord Kerestyan, miałem dobrych nauczycieli… i to nie tylko w szkole. - Najwidoczniej nie wystarczająco. – Odsunęła swoje ostrze i schowała go z powrotem do pochwy. – Proponuję się cofnąć i nieco poduczyć. Kerestyan stanął pomiędzy młodym wampirem a rozgniewaną Paladyną. – Radzę ci, abyś uważał na swoje zachowanie. Nie chcesz mieć za wroga Egzekutorki. Spojrzał na Raze i wybuchnął śmiechem. – Nie zrobi mi nic, dopóki nie złamię zasady. Kerestyan warknął, gdy bestia w nim zaczynała się przebudzać.

– Patrząc na to z tej strony, jej słowo ma większą wagę niż twoje, a kiedy przyjdzie do mnie następnym razem, gdy zaczniesz się z kogoś publicznie pożywiać, twoje życie dobiegnie końca i nikt jej nie powstrzyma. Kły zniknęły i teraz Craig próbował już ukryć jedynie strach. – Więc tak to teraz będzie? - Tak jest od wieków! – ryknął Kerestyan. – Być może powinieneś podkulić ogon i wrócić na najniższy poziom edukacji. Najwyraźniej ominąłeś wykład o polityce wampirów. – Podniósł ramię i wskazał na drzwi. – Zejdź mi z oczu. Jak przystało na Świeżaka, zrobił dokładnie tak, jak mu kazał. Kerestyan powrócił do swojego krzesła i opadł na ciemną skórę. – Dlaczego oni to robią? Dlaczego nie mogą zachowywać się normalnie? - Wmawiam sobie, że to dlatego, że są idiotami – odpowiedziała Raze, gdy podeszła do krzesła Craiga i postawiła je na miejsce. – Ale mam wrażenie, że nowa populacja Świeżaków po prostu się tym nie przejmuje. Uważają siebie za najważniejszych w łańcuchu pokarmowym. Mają za nic nauki Ojca. Ponownie wskazał na drzwi. – Wie, kim jesteś. Opadła na krzesło naprzeciwko niego. – Wiem. Przyłapał mnie kiedyś na polowaniu. – Przechyliła głowę i przeczesała palcami swoje niebiesko-neonowe włosy. – Jednak sądzę, że większość wampirów przekazuje swoim Dzieciom informacje o istnieniu

Paladyn. – Uśmiechnęła się złośliwie. – W końcu żyjemy po to, żeby ich zabijać. - Tak samo jak Vouclade, ale nie słyszę jakoś jego imienia brzmiącego echem po całym świecie. Roześmiała się, wypełniając pomieszczenie swoim ochrypłym głosem. – Pewnie dlatego, że Vookie nie pozwala im długo żyć. Kiedy i Kerestyan zaczął się śmiać, poczuł, jak jego kły powoli się wycofują. – Więc co dokładnie proponujesz odnośnie Craiga? Jej usta zacisnęły się w dezaprobacie. – Zapomnij o nim na chwilę. Ważniejsze jest, co ja mam zrobić z tobą? - Ze mną? - Tak, pijawko. Co, do cholery, się z tobą dzieje? – Założyła nogi na stół. – Ostatnio bardzo szybko się złościsz. Co jest? Przez chwilę przyglądał się jej zielonym szpilkom, które służyły jej jako dodatkowa broń i dawały nad nim przewagę. – Masz bardzo dziwny wachlarz obuwia. Usiadła prosto i wygładziła koszulkę z czarnymi, niemieckimi napisami. – Das Ich. – Niżej znajdowały się napisy w tym samym kolorze co jej buty. – A ty jesteś kiepski w zmienianiu tematu. – Założyła lewą nogę na prawą i uśmiechnęła się łobuzersko. – Chodzi o Logan? Dlatego jesteś taki wkurwiony? Tęsknisz za nią? Kooooochasz ją? - Przymknij się.

- Oho. Żadnego „trzymaj język za zębami, dziewko”. Musisz być naprawdę zły, skoro posługujesz się współczesnym slangiem. Potarł dłonią twarz. Postanowił odpowiedzieć wprost, biorąc pod uwagę to, że Raze nigdy nie odpuszczała i potrafiła z każdego wydobyć cenną dla siebie informację. – Skoro musisz wiedzieć, tak, tęsknię za Logan. Z tego co mówiła Trinity, radzi sobie całkiem nieźle i robi postępy. - Co pewnie bardzo łechcze twoje ego – odpowiedziała żartobliwie. Szczerze mówiąc, Kerestyn był bardzo dumny z faktu, że Logan przewyższyła nawet oczekiwania Ojca. Za każdym razem, gdy o tym myślał, pomagało mu to opanować swoją bestię. Jednak trudno mu było uwierzyć, że Logan nie ma dopiero od tygodnia, a jeszcze trudniej, że troszczył się tak o kobietę, którą znał od zaledwie dziesięciu dni. Nie

rozpamiętuj

przeszłości,

żyj

przyszłością.

Kerestyan

uśmiechnął się na tę myśl. Jak wiele razy powtarzał sobie te słowa? Po raz pierwszy usłyszał je w noc, w którą stał się wampirem i towarzyszą mu aż do dzisiaj. Wszystko, co mógł zrobić, to mieć nadzieję, że Logan zagości w jego przyszłości. Trinity przyznała podczas ostatniego raportu, że Logan nie przyznaje się, aby za nim tęskniła, ale powiedziała również, że takie uczucia są dla niej obce i niezbyt dobrze je toleruje. Mógłby dać tej kobiecie nawet dwieście lat, jeśli tyle by potrzeba, aby poczuła do niego tak samo silne uczucie, jak on do niej. Tym razem uważał nieśmiertelność jako luksus grający na jego czas.

A biorąc po uwagę jego zaawansowany wiek, nie zamierzał nigdzie się oddalać, lecz trzymać Logan blisko siebie, nawet gdyby krzyczała i kopała. Natarczywe stukanie paznokci Raze przywróciło go z powrotem do teraźniejszości. – Ziemia do Lorda Pijawek. To jesteś z niej dumny czy nie? Kerestyan ściągnął brwi. To jej dziwne określenie od razu przywoływało go do siebie. – Owszem, jestem. Trinity powiedziała, że w ciągu kilku dni Logan zakończy swój trening. Jej lawendowe oczy rozwarły się szeroko. – Serio? A niech mnie, musi być naprawdę niezła. Wiem tylko jedną rzecz o twoim Ojcu, nigdy nie wypuszcza kogoś, kto nie jest maksymalnie przygotowany. Kerestyan skinął na jej komplement, w którym jednak doszukał się odrobiny zniewagi. – W końcu nie bez powodu ostrze Paladyn nigdy nie zetknęło się z krwią Neleków. - Nawet nie zaczynaj – ostrzegła. Wskazała palcem na złotą aureolę nadal krążącą wokół jej ciała. – Wiesz dobrze, że gdybym urodziła się w tym samym wieku co twój Mroczny Ojczulek, to już dawno nadziałabym go na szpikulec. Tym razem nie zadał sobie trudu poprawienia imienia Ojca. – Cieszę się, że do tego nie doszło. Uniosła brew, w której był kolejny nowy kolczyk. – Dlaczego?

Uśmiechnął się. – Ponieważ wtedy stanowiłabyś dla mnie zagrożenie, a w konsekwencji nie mógłbym cię tutaj zatrudnić, co oznacza, że nie miałabyś wystarczająco pieniędzy, aby tyle razy przedziurawić swoje ciało. Poklepała ostrze spoczywające na swoich kolanach. – Jeśli chcesz, zawsze mogę przedziurawić twoje. A może mam wydziergać imię Logan na twojej piersi? – Oblizała palec i wydała syczący dźwięk, gdy dotknęła własnej piersi. – Czy to nie byłby najseksowniejszy sposób na pokazanie jej, jak bardzo ci zależy? - Wolałbym raczej, żebyś użyła swojego ostrza na kimś innym, na przykład Craigu. - Gdybym tylko mogła – westchnęła tęsknie. – Jak kusząco brzmi twój scenariusz, wiesz, że nie będę kłamać, aby go zabić. Stałabym się taka jak wy. – Uniosła rękę i pochyliła swoją kolorową głowę. – Bez obrazy, Kerestyanie. - Nie ma sprawy. – Spojrzał na francuskie drzwi prowadzące na mroczne ulice Nowego Jorku. Jego miasta. Jeśli istniała jakaś cecha, którą wampir wydawał się przejąć po przemianie, to z pewnością jest nią zdolność do zdrady w najróżniejszych formach. Odwrócił się z powrotem do Raze. – Trzymaj oko na Craiga i jego bandę. Mam wrażenie, że kwestią czasu jest, zanim zrobi coś, czego nie będziemy mogli już zignorować.

Dwadzieścia Dzień 9 Trening Na Sługę Zamek Neleków

- Jakie mamy zasady? Logan zrobiła unik, gdy noga Trinity zmierzała prosto w jej twarz. – Nie atakuj nikogo w zamku. Nie zabijaj. – odskoczyła w bok, po raz kolejny unikając ciosu. – Nie rób niczego, co naruszy albo zakłóci wpływy Neleków nad miastem. Nigdy nie posługuj się miłością i bliskimi, jako bronią. – uśmiechnęła się i odchyliła, gdy pięść Trinity przemknęła przed jej twarzą. – A teraz najważniejsza zasada, nie wyżywaj się na innych, kiedy masz PMS. Trinity przestała ją atakować i uśmiechnęła się szeroko. – Bardzo ładnie. Opanowałaś już obronę, więc chodź ze mną. Logan podążyła za nią przez drzwi w głównym korytarzu. – Dokąd idziemy? - Do urokliwiej biblioteki Neleków. Muszę wpoić ci ostatnią rzecz, zanim wypuszczę cię do ludzi. Logan zatrzymała się i wpatrywała się w odziane skórą plecy Trinity. Niech ta wampirzyca lepiej określi się trochę jaśniej.

– Wracam do Nowego Jorku? Dzisiaj? Czy znowu zajmie to kolejne trzy dni? Nie odwróciła się. – Dzisiaj, ale stój tam dalej, to na pewno zdążymy. – machnęła na nią palcami przez ramię. – Ruchy, ruchy. Logan nie mogła powstrzymać uśmiechu. Czuła ogromne podekscytowanie, gdy podążała śladami Trinity. – Nie robisz mnie w konia, prawda? - Nie. – warknęła, jakby ją obraziła. – Wiem, jak ciężko pracowałaś i uwierz mi, wiem również, jak to jest. Nie zawiesiłabym ci marchewki przed nosem, bo Kerestyan by mnie zabił. Widzisz, oto jedna z zasad w praktycznym zastosowaniu. Logan przewróciła oczami. – Nie przejmuje się nim. Nie jestem gotowa biegać wokół świata L. - Mimo, że czujesz się z tym nieswojo, wiem, że na samo wspomnienie, twoja pierś wypełnia się ciepłem. Tak czy siak, póki co, musisz skupić się na czymś innym. Zignorowała

wypowiedź

Trinity

odnośnie

swoich

uczuć

i

przytaknęła na drugą część. Będzie skupiała się na czymkolwiek co zechce jej Pani, tak długo, jak dzięki temu jeszcze dzisiaj znajdzie się w pociągu do Nowego Jorku. – Przyjęłam. Uśmiechnęła się, przesuwając paznokciami po kamiennych ścianach, kiedy mijali komnatę Stefana. Po zaledwie kilku sekundach poczuła zimny nos i ciepły, śliniący się jęzor przy swojej dłoni.

Syn pilnował ją całymi dniami i nocami chyba, że musiała iść na trening. Czuł się nawet na tyle zobowiązany, że zasypiał obok niej na łóżku Kerestyana, jakby próbował zastąpić swojego Pana. Wyciągnęła rękę i podrapała go po głowie. Czasami zdarzało mu się chrapać i miał cholernie zły nawyk przygniatania ją w nocy, co miała nadzieję nie jest cechą wspólną z Kerestyanem. A przynajmniej chrapanie. Gdyby Kerestyan chciał się na niej położyć, nie wiedziała, czy znalazłaby chęci i siłę do walki. Nie mogła powiedzieć, że kocha tego mężczyznę, ale przez ostatni tydzień zaszedł jej bardzo pod skórę i nie był jej obojętny. Takie uczucia były dla niej nowością, bo przecież od bardzo, bardzo dawna nie darzyła nikogo żadnym z nich. - Jesteśmy! – zawołała z podekscytowaniem Trinity, popychając wielkie, drewniane drzwi. – Biblioteka zawiera wszelkie potrzebne informacje o paranormalnych, naszym społeczeństwie i prawdziwej historii, której nikt jeszcze nie poznał. Logan weszła do środka i rozdziawiła usta. Spodziewała się mnóstwa książek, ale to było nic. Pomieszczenie miało rozmiary dwóch boisk do piłki nożnej i wysokie na trzy piętra, a każdą ze ścian pokrywały książki. Między półkami znajdowały się rzędy stołów z krzesłami. Podążyła za Trinity do prawej ściany, gdzie regały ustąpiły miejsca muralowi. Z sufitu zwisało kilkanaście paneli, a na każdym z nich widniała inna historia, tworząc wspólnie oś czasu. Trinity przystanęła przed pierwszym z nich i odwróciła się na pięcie. – Szczerze mówiąc, nie sądzę, aby była potrzeba, abyś zgłębiała to wszystko, ale Ojciec wyraził się dość jasno, że zanim ruszysz dalej, musisz

poznać swoją historię. Także, miej na uwadze, że robię to tylko na jego polecenie. Postaram się streścić wszystko, jak najszybciej, okej? Logan skinęła. Bardzo jej to pasowało. Wiedziała, że z malowideł mogłaby się wiele nauczyć, ale nie mogła się doczekać powrotu do Nowego Jorku. – Okej. Trinity wskazała na rozmyty, złoty obraz, który formą przypominał człowieka. – To jest Aligon, istota, którą większość ludzi czci jako Boga, Allacha, Buddę, zależnie od wyznawanej religii. Był niebiański, czyli całe jego ciało składało się z magii pochodzącej ze wszechświata. Wskazała na postacie mężczyzny i kobiety, którzy stali przed Aligonem.

Jej

długi

włosy

spływały

swobodnie

po

ramionach,

namalowane z taką delikatnością, jakiej Logan nigdy nie widziała. Miała na sobie błękitną szatę, a jej piękna twarz uśmiechała się radośnie. Włosy mężczyzny również były długie, lecz kruczo czarne i opadały na błyszczącą twarz. Miał czarną szatę, oczy były dziwnie srebrzyste, a usta zaciśnięte złowrogo w jedną linię. - To są Semeliel, córka Aligona i Levanael, jego syn. Bliźniacy. Kompletne przeciwieństwo, którzy odegrali bardzo ważną rolę w całej historii. Trinity przeszła do następnego panelu, na którym dzieci Aligona stały z wyciągniętymi rękoma. – Aligon podarował światu swoje dzieci, a następnie powiedział im, aby używali magii dla jak najlepszych celów. Semeliel podarowała światu słońce, kwiaty, drzewa i tym podobne. Levanael księżyc, góry, ogień i lód, co nie należało do tej dobrej kategorii. Kiedy skończyli, Aligon

był tak szczęśliwy, że stworzył ludzi, aby zasiedlili ziemię. – spojrzała na kolejny panel i westchnęła ciężko. – Jebać to. Logan nie stawiała się, kiedy wampirzyca pociągnęła ją za ramię i cofnęły się, aby móc spojrzeć na cały mural. – Wezmę to za koniec lekcji. Trinity pokręciła głową i puściła ramię Logan. – Nie. – warknęła. – Za każdym razem, gdy tu jestem, wkurzam się przez tą historię. – klasnęła w dłonie. – Nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli podam ci streszczenie? Kiedy Logan skinęła na zgodę, Trinity skrzyżowała ramiona i spojrzała na mural z niesmakiem. – Kiedy tylko pojawili się ludzie, bliźniacy zaczęli przeciągać struny. Co chwilę tworzyli i dodawali coś nowego. Jak na przykład Sem, która dała ludziom zwierzęta. Levanealowi nie podobało się to, że ludzie polubili pomysł Sem, więc wczepił w mężczyzn potrzebę zabijania zwierząt dla jedzenia, ubrań itd. Sem bardzo się wkurzyła i gdy tylko jej słońce pojawiło się na niebie, wygnała brata ze świata, a on zrewanżował się, gdy na niebie pojawił się jego księżyc. - Wszystko było w porządku, dopóki grupa rolników nie wściekła się na złą pogodę niszczącą ich uprawy. Więc, - przewróciła oczami, a następnie spojrzała w sufit. – Spojrzeli w niebo i zapytali: Dlaczego do diabła tak bardzo nas nienawidzicie? Lev usłyszał ich krzyki i oto sześciu rolników stanęło na nogi. Obiecali, że będą go czcili, jeśli podzieli się z nimi swoją magią. Przystał na umowę, nazwał ich Dziećmi Mroku i odesłał z powrotem do ludzkiego plemienia, gdzie narobili spustoszenia i zamordowali swoich rywali.

- Po jakimś czasu sześciu myśliwych popełniło ten sam głupi błąd co rolnicy. Spojrzeli w niebo i zapytali: Co do diabła? Tym razem usłyszała ich Sem i postąpiła tak samo, jak jej brat. Wypełniła ich ciała magią i nazwała ich Dziećmi Świtu. – znów się zatrzymała, popatrzyła w sufit i zacisnęła pięść. – Odesłała ich z powrotem do plemienia. Jak myślisz, co zrobili? Logan roześmiała się głośno. Nie trzeba być wziętym naukowcem, żeby się tego domyślić. – Wszczęli wojnę? Trinity skinęła szybko głową. – Tak. Plemię podzieliło się na trzy frakcje. Dzieci Mroku, Dzieci Świtu i Niewinnych, którzy odmówili przyłączenia się do którejkolwiek ze stron. A… - wskazała na piąty panel, na którym Semeliel stała z sześcioma swoimi wybrankami, a po drugiej stronie stał Levanael ze swoimi sześcioma. – Ci dwoje, którzy stali po przeciwnych stronach… pobrali się! – wskazała na osobę u boku Sem. – A panienka zaszła w ciążę. – odwróciła się do Logan i uśmiechnęła. – Zapamiętaj to. Przyda się później. Logan skinęła głową. – Rozumiem. Kontynuuj. - No dobra. Gdzie skończyłyśmy? – Trinity wciągnęła głęboko powietrze. – A tak, wojna. Tak w ogóle, istnieją sprzeczne opinie na temat tego, które z bliźniąt pierwsze ruszyło do ataku, ale uważam, że był to Levanael. Tak bardzo zdenerwował go fakt, że jego ludzie nie podbili całego plemienia, że przeklął Dzieci Świtu, aby stały się okrutne wobec ludzi, których kochali. Semeliel odwróciła klątwę i przeklęła ludzi brata, aby nigdy nie ujrzeli słońca. Lev ponownie ich przeklął, aby walczyli ze

sobą, jak dzikie zwierzęta, a wtedy Sem usunęła wszystko z ziemi, wliczając w to zwierzęta. Trinity cofnęła się o krok i uśmiechnęła szeroko. – I wtedy właśnie Lev wyprowadził swoją siostrę z równowagi. Zamiast nałożyć na nich nową klątwę, podarował swoimi ludziom kły. Zastanawiasz się pewnie dlaczego? – zatrzepotała swoimi długimi rzęsami. – Żeby jego Dzieci mogły pić krew Niewinnych i Dzieci siostry. Bardzo mądry pomysł z jego strony… i taki w stylu wampira. Tak czy inaczej, Sem rzuciła na nich klątwę wiecznego życia i braku możliwości posiadania potomstwa. Następnie Lev podarował swoim ludziom umiejętność tworzenia dzieci za sprawą własnej krwi, a ich moc i magia stawała się silniejsza z roku na rok. Jestem pewna, że właśnie wtedy Semeliel

zrozumiała,

jakie

niebezpieczeństwo

grozi

jej

ludziom.

Zdecydowała, że słońce będzie zabójcze dla ludzi Levanaela. I tak oto rodzą się wampiry i wilkołaki. Logan wpatrywała się pomiędzy Trinity, a ścianą. – Wow. To się nazywa streszczenie. Trinity uśmiechnęła się szeroko. – Taak, ale przed nami najlepsza część. - To nie koniec? - Nie. Bliźniacy byli tak wkurzeni na siebie i krzyczeli tak głośno, że przykuli uwagę ojca. Aligon spojrzał w dół na świat i był tak zdegustowany pozycją w jakiej bachory postawiły Niewinnych, że wyciągnął ich stamtąd i zamknął na wieczność. A w tym czasie, przeciągnęła palcem wzdłuż klatki piersiowej i rozłożyła szeroko dłonie, dodał jeszcze Paladyny.

- Raz w przeciągu kilkuset lat, rodzi się człowiek z ogniem w środku, aby bronić Niewinnych. Są obdarzeni garstką magii Aligona i są jedynymi prawdziwymi nieśmiertelnymi, ponieważ nie umierają, póki nie życzy sobie tego Aligon. Uwierz mi, że na każde możliwe sposoby próbowaliśmy zabić Paladyny Fanatyczki i nic. Jednak na szczęście, większość Równoważących Paladyn żyje zgodnie z pewnymi zasadami, co znaczy, że zamiast zabijać każde napotkane stworzenie, obserwują je i sprawdzają, jak się zachowuje. Tylko pamiętaj, że Fanatyczki są złe, a Równoważące to te dobre. Logan wzięła głęboki wdech. – Fanatyczki złe, Równoważące dobre. Łapię. Trinity nabrała jeszcze gwałtowniejszego powietrza, niż wcześniej. – W zasadzie wszystko kończy się tak: Kiedy Aligon wygnał dzieci z ziemi, pchnął się na szczyt z pomocą Paladyny i wygnał wilkołaki i wampiry na margines społeczeństwa. Masowe zniszczenia doprowadziły do powstania Zasłony, co miało miejsce siedem tysięcy lat temu. A teraz wszyscy musimy ukrywać się przed ludźmi, prowadzimy bliźniacze walki przeciwko sobie. Pamiętasz ciążę, o której wspomniałam? - Tak. Trinity podeszła do ostatniego panelu, który ukazywał postać ogromnego mężczyzny, lecz jego twarz w większości skrywał cień. – Nie wiem, jak dawno temu Aligon stworzył świat. Ile ma teraz lat szóstka pierwszych wampirów albo kim oni są. Ale wiem, że w ciągu kilku miesięcy po tym Semeliel adoptowała swoich zwolenników i rzuciła klątwę, ponieważ on… - wyciągnęła rękę i wskazała na mężczyznę z zacienioną twarzą, - urodził się jako wampir i wilkołak. Legenda mówi, że Aligon nazwał go Równowagą, a potem obdarzył go mocą zdolną

zniszczyć dwie przeklęte rasy za pomocą samej myśli. – dokończyła cichym głosem, miotając się od emocji. Logan podeszła do Trinity i wpatrywała się w panele. Im dłużej przyglądała się mężczyźnie, tym bardziej przypominał jej wampira przedstawiającego się, jako Drake. Zerknęła na Trinity. – Przez to zdjęcie jesteś taka smutna, czy przez coś innego? Pokręciła głową. – Wilkołaki również mają w sobie bestię, co oznacza, że ten biedny mężczyzna musi się z nią zmagać podwójnie. A ponieważ wilkołaki i wampiry z natury się nienawidzą, nie mogę sobie nawet wyobrazić w jakiej wojnie musi być sam ze sobą. – cofnęła się od ściany. – Przez niego tak bardzo nienawidzę tej historii. Wampirzej części mnie nie podoba się myśl, że istnieje ktoś, kto może zakończyć moje życie. Ciężko pracowałam, aby być tu gdzie jestem, żyć tak długo, jak żyję i przystosować się do współczesnego świata. – odchyliła głowę i uśmiechnęła się smutno. – Ale moja kobieca część współczuje temu mężczyźnie. Urodził się z pragnieniem krwi i chęcią zniszczenia wszystkiego co nie jest śmiertelne. Biorąc pod uwagę to, że sam jest nieśmiertelny… chyba wiesz, o co mi chodzi. - Wiem. – przechyliła głowę. – Przypomina trochę Drake’a. Trinity odwróciła się i ruszyła z powrotem rzędem regałów. – Prawda? Idziesz? Nie naciskaj. Przytaknęła głosowi w swoim umyśle, a następnie pobiegła za kolejnym, humorzastym dzieckiem Neleków. Wróciły z powrotem do pokoju, w którym czekał na nią Syn na jednym z dużych stołów, dysząc radośnie.

Logan podeszła do niego i pogłaskała go po bujnej sierści. – Chciałam zadać ostatnie pytanie, Trinity. Trinity założyła ramiona na pierś i uniosła brew z ciekawości. – A mianowicie? - Co się stało z bliźniakami? Powiedziałaś, że wampiry i wilkołaki dokańczają ich robotę, ale jaki dokładnie był ich los? Gdzie są teraz? Wciąż poza ziemią? Trinity odetchnęła głęboko, wyglądając trochę, jakby jej ulżyło. – Kiedy tylko Paladyna zakończyła swoją pracę, Aligon umieścił ich z powrotem w świecie i przywiązał do niego. Nie mają już tyle magii co kiedyś i nie są tak potężni i mogą jej używać jedynie w sytuacjach ostatecznych. Nie mogą z nikim rozmawiać, widywać się i jeśli wierzyć historii, nie spotykają się nawet z Aligonem. Nikt nie wie gdzie się znajdują, a skoro nie mogą mówić… życie toczy się dalej. – rzuciła okiem na drzwi. – Gotowa? Logan przytaknęła ochoczo. – Tylko się spakuję. Trinity uniosła dłoń, gdy Logan odwróciła się i ruszyła do drzwi. – Nie ma takiej potrzeby. Odin przeniósł już twoje ubrania. – spojrzała na kawał czarnego futra na stole. – Pora się pożegnać. Logan uśmiechnęła się, kiedy Syn wstał, polizał ją po policzku, a potem oparł głowę na jej ramieniu. Szczerze mówiąc, będzie tęskniła za tym kłębkiem ciepła. Nawet, jeśli z jego strony była to jedynie misja i wykonywał swoje zadanie, w tym czasie stał się bardziej przyjacielem, niż ochroniarzem. Słuchał jej za każdym razem, gdy zwierzała mu się ze swoich uczuć, nawet przytakiwał, jakby dokładnie wiedział, o czym

mówiła, a kiedy się nie zgadzał, potrafił zwalić ją z łóżka albo szczekać dopóki się nie uśmiechnęła. Wyciągnęła rękę i pogładziła go po grzbiecie. – Obiecuję, że przekonam Kerestyana, abyś odwiedzał nas częściej. – delikatnie postukała go po nosie. – Nie ucz się od Odina żadnych, złych nawyków i nie sikaj w komnacie Stefana. Syn skinął i ponownie przeciągnął jęzorem po jej policzku, zanim spojrzał na Trinity. Szczęknął po raz ostatni, zeskoczył ze stołu i zniknął za drzwiami. Logan patrzyła za nim przez chwilę. Nigdy, przenigdy w swoim życiu nie sądziła, że zostanie porwana przez wampira, stanie się nieśmiertelna, a jej najlepszym przyjacielem zostanie wilk. Lecz wydawało się to o wiele lepsze, niż spędzenie samotnie kolejnych dni. - Chodź tutaj. – powiedziała Trinity, wskazując na nią palcem. – Muszę cię dotykać, abyś mogła ze mną podróżować. Zapnij pasy i trzymaj się mocno. Logan skrzywiła się. – Powinniście zainwestować w samochód. – podeszła do Trinity, aby stanąć obok niej i chwyciła jej dłoń. – Przez tą teleportację mam ochotę się zrzygać. Trinity wydała z siebie dźwięk, coś pomiędzy śmiechem, a parsknięciem. – Już nie musisz się tym przejmować. Twoja krew jest już w pełni dostosowana do „wietrznej teleportacji”. Pomyśl o tym, że w przeciągu kilkuset lat nauczysz się teleportować do dowolnego zakątka na ziemi. Jedyny warunek, musisz odwiedzić wcześniej to miejsce.

Logan przymknęła powieki i jęknęła. – Wszystko brzmi świetnie i super, ale nie ruszałam się poza Nowy Jork. Czyli Tahiti odpada. - Wiesz, Logan, powinnaś bardziej w siebie wierzyć. Kiedy zerwał się wiatr, a Logan poczuła, że jej stopy odrywają się od podłogi, była w stanie myśleć tylko o jednym: Trinity miała rację, ale tylko w połowie. Ostatnim razem dawała sobie radę, bo miała parę silnych, obejmujących ją ramion i to właśnie powstrzymywało żółć próbującą wydostać się z jej żołądka. Nadal było jej niedobrze. Żołądek ścisnął się mocno i co chwilę drgał. I wciąż miała to dziwne uczucie, jakby była wsysana w jakąś przepaść. Przełknęła ślinę, wyczuwając w powietrzu zapach lawendy, gdy wreszcie dotknęła stopami podłogi. Powachlowała twarz dłońmi, obiecując, że gdy tylko uzbiera pieniądze, kupi Trinity ten cholerny samochód. - Witaj w swoim nowym mieszkaniu. Logan otworzyła oczy dostrzegając uśmiechniętą twarz Trinity, stojącą pośrodku salonu przypominającego apartament Kerestyana. Miał tą samą kanapę, telewizor i nawet taki same kwiaty. - Są tylko dwie sypialnie, ale jedną przerobiłam na biuro. Zresztą powinno przypaść ci do gustu. Nic ekstrawaganckiego, drogiego. Sama funkcjonalność, wygoda i użytek. Co ty na to? Logan podeszła do kanapy i opadła na elastyczną skórę.

– Uważam… - rozejrzała się po pokoju, po raz pierwszy od piętnastego roku życia mając miejsce, które może nazwać swoim własnym. Nie magazynem. Nie opuszczonym budynkiem, który roił się od szczurów

i

robaków.

Nie

starodawnym

zamkiem

wypełnionym

najróżniejszymi zabytkami, z którymi niekiedy mogła porozmawiać. Ale miejscem, w którym trzydziestoletnia kobieta może zacząć od początku i zostawić przeszłość za sobą. – Jest prawie idealne. Trinity uśmiechnęła się ciepło. – Przepraszam. Gdyby nie fakt, że Kerestyan musi się stawić w sądzie za pół godziny, siedziałby tu z wypiętym dla ciebie tyłkiem. Jednak miałam przeczucie, że jeśli spotkacie się wcześniej, to nawet tam nie dotrze. Logan roześmiała się na słowa Trinity. Przynajmniej były tej samej myśli, chociaż ona byłaby szczęśliwa, gdyby mogła posiedzieć przy nim i po prostu z nim porozmawiać. – Kiedy mogę go zobaczyć? - Zobaczysz go w Sądzie, ale porozmawiacie dopiero później. Pamiętasz moje wskazówki? Roześmiała się. – Masz na myśli Estate? - Tak, mądralo. Lawrence powinien być, - rzuciła okiem na wielki zegar wiszący na ścianie, - w przeciągu piętnastu minut. Macie godzinę na pogadanie i zapoznanie się, a później zabierze cię do Kerestyana. Logan przytaknęła, chociaż poczuła lekki rozczarowanie. Lawrence był jednym z najstarszych Sług Trinity, a z tego co mówiła, facet pilnował wszystkich jej interesów. Z pewnością nie jest mężczyzną, z którym chciałaby spędzić kolejną godzinę na gadaniu.

Zmusiła się do uśmiechu i spróbowała, chociaż na chwilę nie myśleć o Kerestyanie. – Jest coś jeszcze, o czym powinnam wiedzieć? - Alfred zaopatrzył ci kuchnię i łazienkę, a właściwie dwie łazienki. Tutaj masz klucze do apartamentu, w kopercie znajdują się wszystkie potrzebne dokumenty, plus trochę gotówki i telefon komórkowy. Zapisałam już numer Alfreda i Lawrence’a. – obejrzała się przez ramię, spoglądając ze zdziwieniem na korytarz. – Vouclade przysłał ci chyba z trzydzieści różnych szczoteczek i past do zębów. – pokręciła głową. – Nie mam pojęcia o co mu chodziło, ale domyślam się, że to jakiś wasz żart. Logan przechyliła głowę, ocierając się o zimną skórę i roześmiała się. Tylko Vouclade potrafiłby być tak okrutny. – Można tak powiedzieć. - No dobra, zostawiam to między wami. Chyba pozostaje mi tylko poinformować cię o jutrzejszym spotkaniu z Lawrencem w Fetysz, jednak nie wcześniej niż o 21. Zapozna cię z personelem i wprowadzi w tajniki zarządzania jednego z najpopularniejszych klubów Nowego Jorku. – wyznała z małą nutką zarozumiałości. - Rozumiem. Przyjedzie po mnie? Uśmiechnęła się do niej diabelsko. – Nie. Macie się spotkać w klubie. Coś mi się wydaje, że dzisiejszej noc nie spędzisz we własnym łóżku. Logan zadrżała, nie mogąc już znieść tego oczekiwania. – Nie, jeśli będę miała szczęście. Trinity puściła jej oczko.

– No dobra, pójdę poinformować Kerestyana, że jego ukochana jest już z powrotem w mieście. Wpadnę jutro do klubu i sprawdzę, jak sobie radzisz. Powodzenia w Sądzie. – odwróciła się, lecz po chwili przystanęła, aby dodać coś jeszcze. – Zwróć uwagę, co ma do powiedzenia Kerestyan swoim mieszkańcom i co najważniejsze, jak Świeżaki reagują na niego i na siebie nawzajem. Być może zrozumiesz, dlaczego Vouclade ma do nich takie podejście. Jestem pewna, że będziesz równie przerażona, co on. Logan nie kłóciła się, ponieważ była prawie pewna, że Trinity będzie miała rację. Wstała i uśmiechnęła się do swojej ulubionej Pani. – Do zobaczenia jutro. I dziękuję za wszystko, Trinity. Gdyby nie ty, nie byłoby mnie tutaj i naprawdę doceniam to, co dla mnie zrobiłaś. - Nie ma za co. – powiedziała, gdy powietrze w pokoju zaczęło robić się ciężkie. – Jesteś dokładnie taka, jak się spodziewałam… a nawet lepsza. Logan wpatrywała się w puste miejsce, w którym przed chwilą stała Trinity i uśmiechała się do niej. Za niecałe dwie godziny będzie stała naprzeciwko mężczyzny, który wybrał dla niej „życie”, kiedy ona sama nie mogła się na nie zdecydować. Co mu powie? A co on jej powie? Zaczęła się denerwować. W ciągu tego tygodnia zrozumiała, że jak wiele dla niej znaczy, ale co, jeśli on zmienił zdanie? Albo jeśli zobaczy go ponownie i nie poczuje tego co wcześniej? Roześmiała się. Świetnie, zaczynała mieć problemy rodem z Disneya. Jak bardzo jeszcze może to być pokręcone? Jej myśli przerwało głośne pukanie do drzwi.

Logan przeszła przez pokój do frontowych drzwi. Pewnie na zewnątrz stał Lawrence, a wszystko co mogła zrobić, to mieć nadzieję, że jakoś się dogadają. Prędzej wróci na ulicę niż spędzi wieczność z kimś, kogo nie będzie w stanie zaakceptować. Wzięła możliwie jak najgłębszy wdech i otworzyła drzwi, ukazując mężczyznę z długimi, blond włosami i niższego od niej zaledwie o kilka cali. Miał na sobie białą koszulę, spodnie khaki, jego oczy były brązowe, a kości policzkowe mocno osadzone, przez co nadawały mu znajomy wygląd, lecz jego uśmiech nie był szczególne promienny. Dwie górne jedynki były nieco połamane od spodu. Logan wypuściła powietrze, nie zdając sobie nawet sprawy, że je wstrzymuje. – To chyba jakieś żarty. Larry? Jasna cholerka! Wyglądasz tak… czysto. – i był czysty w przeciwieństwie do mężczyzny, który trzy lata temu sprzedawał jej heroinę. I gdyby nie jego zęby, nigdy nie uwierzyłaby, że to jedna i ta sama osoba. Larry roześmiał się głośniej, niż kiedykolwiek przedtem. – To samo mogę powiedzieć o tobie. – wskazał na nią. – Zaprosisz mnie? - Tak, no jasne. – cofnęła się, pozwalając mu przejść. – Wow. No nieźle. Nie masz już brązowych i tłustych włosów. – pokręciła głową. – Dlaczego Trinity nie powiedziała po prostu Larry? Odwrócił się do niej. – Pewnie dlatego, że i tak byś nie uwierzyła, dopóki nie zobaczyłabyś mnie na własne oczy. – uśmiechnął się do niej, kiedy i ona się uśmiechnęła. – Pewnie nawet nie zajrzałaś przez wizjer, co?

- Nie. – spojrzała na białe, metalowe drzwi i zmarszczyła nos przed zatrzaśnięciem ich. – Nie przywykłam jeszcze do posiadania drzwi. – zaproponowała mu miejsce na kanapie i sama usiadła na ciemnoszarym fotelu naprzeciwko niego. – Co tam? - Przyszedłem wprowadzić nową Sługę Neleków na jej pierwszą Rozprawę. I muszę powiedzieć, - przyjrzał jej się z góry na dół i o dziwo nie czuła się niezręcznie, - że nowa wygląda całkiem całkiem. Wygładziła dłońmi swój nowy, czarny sweter. – Dzięki. Czuję się o niebo lepiej. - Słyszałem. Gratuluję udanego odwyku. - Dzięki. – rozsiadła się w fotelu i znów pokręciła głową. – Dlaczego do cholery stoisz na rogu Brooklynu i sprzedajesz prochy? Odchylił swoją blond głowę i wybuchł śmiechem. – Bo dzięki temu wiem o wszystkim co się dzieje. Wiem kto co robi, z kim to robi i dlaczego. Większość Świeżaków i Sług nie kojarzy jeszcze Lawrence’a z Larrym, co oczywiście przemawia na moją korzyść. W dzień szanują mnie, jako Lawrence’a, ale informacje zdobywam dzięki Larremu. Poza tym, nie przeszkadza mi to. Nie każdy handlarz musi być zły; tylko uzależnia się od jakiejś substancji, bez której nie może obyć się choćby jednego dnia. Kim ja jestem, żeby ich osądzać? Logan przechyliła głowę. – O mnie też tak myślisz? - Tak naprawdę nigdy nie sądziłem, że jesteś aż tak uzależniona. Większość

ludzi,

którym

sprzedawałem

narkotyki,

widywałem

przynajmniej raz dziennie. Ty zawsze przychodziłaś w środę i w niedzielę, jak w zegarku. Jak już, myślałem, że cię to wkręciło, ale nie że jesteś uzależniona.

Uśmiechnęła się szeroko. – Co za ciekawe spostrzeganie. - Ej, - uderzył dłonią o oparcie, - Potrafię rozpoznać zepsute jabłko. Żałuję tylko, że minęło tak dużo czasu, zanim Trinity zdołała się do ciebie przekonać. Opowiedziałem jej o tobie kilka miesięcy temu, ale jakoś się nie spieszyła. Logan zesztywniała, gdy zdała sobie sprawę z sensu jego wypowiedzi. Goblinek w jej brzuchu ożywił się po raz pierwszy odkąd naskoczył na nią Odin i czuła się, jakby ktoś wrzucił do jej żołądka maszynkę działającą na najwyższych obrotach. – Powiedziałeś jej o mnie kilka miesięcy temu? Przytaknął. – Pomyślałem, że będziesz dobrą kandydatką. Wyglądałaś na inteligentną i wiedziałaś, jak funkcjonuje ulica. – westchnął. – Poza tym, miałem wrażenie, że wiesz o istnieniu wampirów. Ale przecież nie mogłem do ciebie podejść i tak po prostu zapytać. Gdybym się mylił, złamałbym Zasłonę albo musiałbym cię zabić. – wygładził kołnierzyk koszuli. – Mam nadzieję, że nie jesteś na mnie zła, Logan. Wiesz, jak ważna jest Zasłona i chciałem, abyś skończyła w lepszym miejscu. Zachowaj spokój… - Nie jestem zła tylko trochę zdezorientowana. – potarła się po karku, gdy w pomieszczeniu zaczęło się robić gorąco. – W noc, w którą zobaczyłeś mnie z Kerestyanem, musiałeś wiedzieć, kim jest, więc pomyślałeś,

że

jest

porozmawiałeś? Zmarszczył czoło.

moim

chłopakiem?

Dlaczego

z

nim

nie

– Nie dogadujemy się najlepiej z Kerestyanem. Poza tym, tamtej nocy Trinity powiedziała mi, że z nim porozmawia i spróbuje cię pozyskać. Pomyślałem, że właśnie dlatego się z tobą spotkał. – uśmiechnął się szeroko. – Zadzwoniłem do niej, kiedy zakończyliśmy naszą transakcję, aby dać jej znać, że z nim jesteś i była cholernie szczęśliwa. Ja również, bo jak już wspomniałem, zawsze zastanawiało mnie dlaczego tyle zwlekała. Logan wzięła powolny, głęboki wdech. Skoro Kerestyan był częścią planu Trinity, musiała pociągać za odpowiednie sznurki i manipulować nim. Jednak to nie miało sensu. Dlaczego tak bardzo bała się reakcji Stefana, skoro wszystko miała już ustawione? I dlaczego nie wierzyła Kerestyanowi, gdy ten twierdził, że nie widział wtedy Logan? Czyżby go kryła? Ale jeśli tak, to dlaczego jej groził? Wampiry i ich skomplikowane umysły. Potarła palcami swoje pulsujące skronie. Przynajmniej jeszcze myślała na własną rękę. - W porządku? Logan skinęła i uśmiechnęła się do niego promiennie. Musiała rozegrać to z głową. – Skoro byłeś tak miły, że uratowałeś mnie przed spędzeniem kolejnych piętnastu lat na ulicy, czy Trinity opowiedziała ci o tym, co się ze mną później działo? Informowała cię na bieżąco o mojej sytuacji? - Znalazła mnie któregoś dnia za pomocą telepatii i wspomniała, że smaży dla ciebie stek. Wspomniała, że rozmawiałyście o staniu się Sługą i że przyjęłaś to tak dobrze, jak się spodziewała. Cholera, wszystko co mówił było prawdą…

Wierciła się w fotelu i zerknęła na lampę stojącą na stoliku obok siebie. – Chyba najgorszy był sam odwyk, żebym później mogła spotkać się ze Stefanem. Nie byłam tym zadowolona. Mimo, że byłam czysta, to ten facet i tak mógł mnie zabić. - Słyszałem, że było to dla ciebie ciężkie. – roześmiał się. – Nie śmieję się z ciebie. – uniósł dłoń, wpatrując się w nią przepraszająco. – Wiem, że nie ma w tym nic śmiesznego, ale Trinity powiedziała, że przesiedziałaś kilka godzin w kiblu po tym, jak zjadłaś jej stek. Łżąca suka. Logan znów zerknęła na zegar. Do spotkania w Sądzie wciąż pozostawała godzina, co oznaczało, że ma spore szanse zastać Kerestyana w jego apartamencie, zanim wyjdzie. Chciała opowiedzieć mu o wszystkim, co zrobiła jego siostra. W przeciwnym razie, Trinity nie skłamałby Larremu o jej odwyku. A biorąc pod uwagę dziwny zbieg okoliczności w alei, Kerestyan miał prawo wiedzieć, jakiego zrobiono z niego głupca. Logan skupiła się znów na Lawrence, Larrym, jakkolwiek się on zwał. – Wiem, że miałeś zawieźć mnie do Sądu, ale Trinity wyjaśniła mi już, jak się tam dostać. Moglibyśmy spotkać się na miejscu? – wstała i przeciągnęła się. – Chciałabym powęszyć trochę po Manhattanie, zanim rzucę się w wir polityki wampirów. Wyciągnął zestaw kluczy z kieszeni i pomachał nimi w powietrzu. – Chcesz się przejechać? Oto jedna z zalet bycia Sługą. Mogę cię zawieźć, dokąd zechcesz. Z chęcią przyjęłaby jego ofertę, ale nie wiedziała czy może mu ufać.

– Dzięki za propozycję, ale muszę odmówić. Pewnie zabrzmię śmiesznie i głupio, ale stęskniłam się za kilkoma miejscami. Spacer powinien dobrze mi zrobić. Larry wstał i roześmiał się. –

Zaproponowałbym

ci

swoje

towarzystwo,

ale

preferuję

nowocześniejszy środek transportu. – zerknął na zegar. – Nie spóźnij się. Kiedy tylko miniesz próg, wszyscy będą ci się przyglądali. Mimo, że będą tam tylko młode wampiry, nie chciałabyś dać im powodu do dłuższego przyglądania się swojej osobie. - Tak jest. – podeszła do drzwi i otworzyła je. – Nie spóźnię się. W końcu świetnie znam te ulice. – poczekała aż Larry wyjdzie, a następnie wyszła na klatkę schodową i zamknęła za sobą drzwi. – Gdzie zaparkowałeś? Spojrzał w dół na schody. – Za budynkiem. Nie rozejrzałaś się po okolicy? Podążyła za nim, marząc o tym, aby się ruszył. – Nie, ale spokojnie, wiem gdzie jestem. Roześmiał się, kiedy popchnął duże, metalowe drzwi prowadzące na ulicę. – Nie wątpię. Spędziłaś tyle lat na ulicy, że z pewnością sobie poradzisz. Wyszła na chodnik i po raz kolejny zmusiła się do uśmiechu. – Do zobaczenia za godzinę. Skinął głową, zanim skręcił w lewo i zaczął się oddalać. – Pamiętaj, - rzucił przez ramię, - nie spóźnij się. - Nie spóźnię.

Poczekała aż zniknie za rogiem, zanim skręciła w prawo i zaczęła biec z całych sił. Lutowe powietrze było mroźne dla jej ciała odzianego tylko w cienki sweterek, ale w tej chwili się tym nie przejmowała. Musiała dotrzeć do Kerestyana i opowiedzieć mu o tym, co zrobiła Trinity. - Jesteś dokładnie taka, jak się spodziewałam… a nawet lepsza. Logan warknęła na głos Trinity w swoich myślach, a w jej żyłach płynęła teraz niewyobrażalna złość. Po komentarzu Vouclade odnośnie wyjaśnienia roli Sługi przez Trinity, powinna była się domyślić, że coś się dzieje. Wiedziałaś… tylko nie wiedziałaś czego szukać. Przyspieszyła, ale uważała, aby nie naruszyć Zasłony. Dzięki treningowi Trinity udało jej się odkryć jej haniebną tajemnicę. Logan już wiedziała, kto pociągał za jej sznurki. Ciekawe tylko, ile razy ta suka się na to odważyła.

Dwadzieścia jeden - Wróciłaaaaa! Kerestyan podskoczył, kiedy niespodziewany głos Trinity przeciął pomieszczenie. – Co? Stała u stóp jego łóżka, jej wiśniowe usta wyginały się w uśmiechu, a czarne oczy błyszczały z podekscytowania. – No, Logan. Właśnie odstawiłam ją do nowego mieszkania. Dzisiaj będzie miała swój mały debiut w Sądzie. Ale ostrzegam cię, że nie może się doczekać spotkania z tobą. Przez chwilę Kerestyan był w stanie jedynie leżeć i przecierać oczy. Czy Trinity już całkowicie postradała swój babski rozum? – Jak to będzie w Sądzie? Jak możesz mi to robić? Jak możesz jej robić to? Uniosła brwi. – Słucham? Myślałam, że będziesz zadowolony. - Byłbym, gdybyś najpierw przyprowadziła ją tutaj. – zrzucił z siebie ciężką, aksamitną pościel i wstał z łóżka. – Nie mogę się z nią zobaczyć w Sądzie! Każdy cholerny wampir domyśli się, że między nami coś jest, jeśli spojrzymy na siebie choćby o sekundę dłużej. A wtedy ona

stanie się celem. Co ty do diabła sobie myślałaś? A Lawrence, – przeczesał palcami włosy. – na miłość Boską, jak mogłaś zostawić ją z mężczyzną, który zaopatrywał ją w narkotyki? Nie wiesz, że za nim nie przepadam? Wpatrywała się w niego, jakby jego obawy były kompletnie nieuzasadnione. – Logan nie wróci do ćpania, Kerestyanie. A Lawrence jest naprawdę świetnym facetem, który stale trzyma głowę na karku i może ją wiele nauczyć. W Sądzie największą publiczność będą stanowiły Świeżaki, więc nawet nie zauważą jej obecności. Wyluzuj. - Nie mów mi, co mam robić. Jestem twoim Starszym i przypominam ci, że znajdujesz się w moim domu. Przewróciła oczami, co jeszcze bardziej go rozzłościło. – Sam dobrze wiesz, że dobrze się stało, że jej tu nie przyprowadziłam. Poza tym, pomyślałeś o tym, że może Logan potrzebuje chwili samotności? Nie wiedziała o swoim powrocie, jeszcze godzinę wcześniej. Zacisnął dłonie po obu stronach ciała. – Skoro potrzebuje samotności to po co wysyłasz ją do Sądu? Trinity przechyliła głowę i spojrzała na sufit, jakby była tam wyryta odpowiedź. – Ponieważ jest Sługą. – Opuściła głowę i spojrzała na niego. – Ponieważ

to doskonała okazja,

aby

poznała

prawie wszystkich

Świeżaków. Dzięki temu będzie mogła przekonać się na własne oczy, jak to działa i będzie miała okazję do zapamiętania wszystkich twarzy, zanim całkowicie pochłonie ją świat wampirów. Nie uważasz, że zasługuje na lekkie przygotowanie?

Kerestyan odetchnął dla uspokojenia. – Zgadzam się z tym. Jednakże, najpierw powinnaś była przyprowadzić ją tutaj. Powinnaś pozwolić nam porozmawiać, zanim oboje będziemy zmuszeni ignorować siebie. – zmrużył oczy na swoją siostrę. – Przedstawiłaś jej zasady panujące w Sądzie, prawda? Wyjaśniłaś, że będę zmuszony traktować ją, jak każdego, zwykłego mieszkańca? - Tak, Kerestyanie, Logan została bardzo dobrze poinformowana. Przewidziałam wszystko, więc proszę cię, uspokój się. Wkrótce nacieszycie się sobą. - Moje zainteresowanie Logan znacznie wykracza poza to, co dzieje się w naszej sypialni! Jak możesz to w ogóle sugerować. – W mgnieniu oka znalazł się przy niej. – Jak śmiesz stać w moim domu, w moim mieście i zwracać się do mnie bez jakiegokolwiek szacunku. Bez jakiegokolwiek szacunku w stosunku do niej. - Jak śmiesz kwestionować moje decyzje w sprawie mojego Sługi. – Przerzuciła włosy za ramię. – Chyba zapominasz, że ona należy do mnie, a nie… do ciebie. Jeśli nadal będziesz miał z tym problem, mogę zapchać jej harmonogram tak wieloma spotkaniami i sprawami, że nawet nie będzie miała czasu zabawiać się z Lordem. Wyprostował się, kiedy jego wzrok przysłonił szkarłat. – Nie ukryjesz jej przede mną. - Słucham? – Rozchyliła usta w wyzywającym uśmiechu. – Starasz się przejąć kontrolę nad moim Sługą? – zacmokała językiem. – Tatuś nie będzie zadowolony, kiedy dowie się, jak naruszasz Decorum. Ona nie należy do ciebie. Kerestyan musiał przywołać całą swoją kontrolę, aby nie uwolnić rzucającej się w nim bestii.

– Opuść mój dom i nie waż się dzisiaj tu wrócić. Trinity roześmiała się, kiedy pokój zawirował od wiatru. – Wyjdę, ale jeśli się dowiem, że próbujesz nastawić mojego Sługę przeciwko mnie, doniosę na ciebie Ojcu. Nie zapominaj, że prawo stoi po mojej stronie. Kerestyan zacisnął zęby, kiedy Trinity wyszła. Nigdy, przenigdy w czasie ich długiej relacji, nie czuł tak wielkiej ochoty, aby ją uderzyć. Stać nad nią z wyprostowanymi kłami i przypomnieć jej, że to on zawsze będzie tym Starszym. Jego siostra zawsze miała skłonności do chowania się za zasadami, ale żeby stać przed nim i grozić, że zabierze mu Logan… Wyrzucił tę myśl ze swojego umysłu i zerknął na zegar stojący na nocnej szafce. Za ponad godzinę powinien stawić się w Sądzie. Być może uśmiechnięte, zielony oczy pewnej kobiety pomogą mu w opanowaniu bestii, którą ledwo teraz kontrolował. Kerestyan potrząsnął głową, zanim podszedł do szafy i wybrał ubrania dla siebie. Ponowne spotkanie Logan mogło zapowiadać długą drogę w opanowaniu rządzy, które tłumił przez ostatnich kilka dni. Uśmiechnęła się, gdy odłożył ubrania na łóżko i poszedł pod prysznic. Miło będzie spędzić czas z kimś, z kim nie będzie musiał spierać się o politykę, niesprawiedliwość i zasady. Szczerze mówiąc, nie był pewien czy zdoła trzymać ręce przy sobie.

*****

Logan machnęła ręką na bramkę blokującą wejście do metra i szybko przez nią przeskoczyła. Z łatwością wylądowała i ponownie wszczęła swój szybki bieg, ignorując wściekłe okrzyki ochroniarza, który nawet nie ruszył się ze swojego miejsca. Uśmiechnęła się, gdy skręciła za róg, zostawiając go siedzącego w oszołomieniu. Nieśmiertelna, czy nie, niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają. Biegła, biorąc po dwa schodki na raz i zatrzymała się dopiero, gdy dotarła na swój peron. Oparła się o jedną z kolumn i zamknęła oczy, próbując złapać powietrze. Ostatnim razem, gdy czuła taką motywację do biegania, Trinity próbowała ją uderzyć. Dziwne, ponieważ teraz czuła się dokładnie tak samo. Z tą małą różnicę, że już czuła potrzebę wyrzygania się, a czuła niesamowite gorąco rozprzestrzeniające się po ciele. Otarła dłońmi swoje rozgrzane policzki. Mogła zaufać swojemu przeczuciu, które podpowiadało jej, aby nie ufała tej łżącej suce. To, że Trinity obiecała, że nigdy jej nie zaatakuje, nie znaczy, że obiecała, że nie będzie nią manipulować. - Jestem odpowiedzialna za wszystko, co powiesz i zrobisz, i mimo, że nie lubię mieszać w głowie swoim Sługom i sterować ich zachowaniami, zrobię to, jeśli będę musiała. Wsłuchaj się w słowa. Logan opuściła ramiona i oparła się o kolumnę za nią. Wyraziła się dość jasno, że nie lubi manipulować innymi, ale nie wspomniała nic o tym, że nigdy tego nie robi. Otworzyła oczy i wpatrywała się w betonową podłogę. Trinity była dość przekonywująca, kiedy zapewniała ją, że nigdy nie manipulowałaby uczuciami. Ale co, jeśli odnośnie tego również skłamała? Co, jeśli

manipulowała po cichu jej myślami i w taki oto sposób związała je jako Panią i Sługę? Co, jeśli jej uczucia do Kerestyana nigdy nie były prawdziwe? Kolejne pytanie, na które chyba nie chciała znać odpowiedzi. Logan jęknęła, gdy jej myśli zostały zagłuszone przez salwę głośnych śmiechów. Obserwowała grupę mężczyzn idących po peronie i zatrzymujących się około dziesięć stóp od jej kolumny. Ubrani jak motocykliści, gwizdali i krzyczeli na kobietę w średnim wieku, a jeden z nich był nawet tak bezczelny, żeby złapać ją za tyłek i przymierzać się do czegoś więcej, zanim się uwolniła i uciekła. Logan pokręciła głową, kiedy peron wypełnił się jeszcze głośniejszymi śmiechami. Przeżyła kilkanaście nieciekawych lat na ulicy, więc nie była najlepszą osobą do pouczania, ale nigdy nikogo nie nękała i nie naruszała jego przestrzeni osobistej, oprócz akcji z okradaniem. Zmrużyła

oczy,

kiedy

jeden

z

motocyklistów

spotkał

jej

dezaprobujący wzrok spod swoich blond, kudłatych włosów. Przez chwilę przyglądał się jej wnikliwie, zanim odwrócił się do jednego ze swoich kumpli i szepnął mu coś na ucho. Strzelił knykciami, a następnie wskazał na płaszcz jakiegoś kolesia i wykonał w jego stronę „zabierający” gest. Logan zesztywniała, kiedy mężczyzna sięgnął do kieszeni płaszcza. Nie przeżyła tak długo na ulicy dlatego, że okradała ludzi w biały dzień, na dodatek w metrze. Jeśli będzie trzeba, była gotowa nawet skopać im tyłki. Ulżyło jej, gdy motocyklista wyjął z niej komórkę. Niestety jej nerwowość wzrosła, kiedy facet wystukał coś na klawiaturze, a później ponownie na nią spojrzał. Zerknął z powrotem na telefon, potem na nią, na telefon i znowu na nią i uśmiechnął się szeroko, odsłaniając kły.

Świetnie. Wróciła niecałą godzinę temu, a już przykuła uwagę wampira… na dodatek jakiegoś kretyna. Wyprostowała się, kiedy do niej podszedł i zatrzymał się niecałe dwa metry od niej. Jeśli za chwilę się nie cofnie, ona go do tego zmusi. – Zgubiłeś coś? - To ty. – Roześmiał się. Uniósł komórkę, przyglądając się ekranowi. – Jak udało ci się wyjść z tego żywą? Spojrzała na niego, nie rozumiejąc. – Wyjść z czego? Odwrócił telefon i przystawił do jej twarzy. – Z tego. Poczuła się tak samo, jak wtedy, gdy Odin oskarżył ją o brak serca. Na małym, rozmazanym ekranie widniała sylwetka jej i Kerestyana stojących przed sklepem w dniu, w którym przyłapał ją w alei. - Mój przyjaciel Frank powiedział, że zdjęcie zostało wykonane kilka minut po tym, jak Jego Wysokość przemienił w pył dwa wampiry. – Opuścił telefon i pochylił się, aby obwąchać powietrze wokół niej. – Jakim kurwa sposobem wyszłaś z tego żywa? Będąc tam, sama naruszyłaś zasady. Prawda, Frank? Logan zesztywniała, kiedy jego kumple zaczęli tworzyć wokół nich półokrąg. Przyjrzała się każdej z twarzy i przełknęła guzek w gardle. Było ich dziesięciu… a ona była sama. Właściciel telefonu spojrzał na nią morderczym wzrokiem, zanim skinął głową. – Jest Kukłą, która była w alei przed pojawieniem się Króla K. Odeszła z Królem, a nasi chłopcy nie przeżyli.

Potrząsnęła głowa. Król K? Te gnojki miały naprawdę poważne problemy z okazywaniem szacunku. Jednak po odłożeniu tej kwestii na bok, okazało się, że miała teraz o wiele większe problemy. – Posłuchajcie, cokolwiek roi się w waszych główkach, jest błędne. Nie było mnie w tej alei. - wskazała na ekran trzęsącą się dłonią. – Nigdy tam nie byłam. Jestem po prostu zwykłym człowiekiem. Kudłaty rzucił telefon z powrotem do Franka, a następnie odepchnął włosy z oczu. – Naprawdę nie chciałabyś być w tej chwili zwykłym człowiekiem. Będziesz tak miła i powiesz mi, co spotkało moich przyjaciół? Wygięła brew. Czy to pytanie było podchwytliwe? – Umarli. - Dlaczego? – zapytał, a reszta mężczyzn zbliżyła się do nich. Goblinek w brzuchu akurat teraz musiał ujawnić swój brak współczucia i okazać całkowicie odmienne uczucie. Wręcz kipiała z gniewu. – Bo byli idiotami, którzy walczyli w alei, na oczach człowieka i Lorda Kerestyana. - Och, wygląda na to, że ta dziwka wie to i owo. – odchylił głowę i wybuchnął śmiechem, znów ją obwąchując. – Jak dla mnie, pachnie staro. Co się stało? Dostałaś klapsa w tyłek, a później pożywił się z ciebie? – Przyjrzał się jej, a następnie uśmiechnął się chytrze, wywołując w niej ciarki. – A może wskoczyłaś na jego fiuta i ujeżdżałaś go, dopóki nie wypełnił cię czymś innym? – Pozostali również wybuchli głośnym śmiechem.

Logan nawet nie drgnęła, kiedy wyższy blondyn wcisnął się pomiędzy nią, a Kudłatego. Stanął naprzeciwko niej, wpatrując się w nią z dystansem, który tak dobrze znała. Stała wyprostowana, kiedy otarł się o jej piersi i przesunął ustami po lewym uchu. – Nikt dotąd nie ustanowił zasad odnośnie zabawiania się z Kukłą. Mam nadzieję, że zostałaś o tym poinformowana? – prześledził koniuszkiem języka małżowinę uszną, zanim wsunął go do środka. – Włożę go w każdą twoją dziurkę i sprawię, że nie będziesz mogła przestać krzyczeć. Logan uspokoiła się, gdy od razu przeskoczyła myślami do sytuacji po wyjściu od Stefana. Mimo, że nie miała za dużo opcji działania, będzie musiała coś wymyślić. Uważaj na Zasłonę. Uśmiechnęła się na znajome wibracje i uciszyła grupę jednym, zwykłym pytaniem. – Obiecujesz? – zapytała i pochyliła się, aby chwycić go za krocze. – Jesteś tak samo dobry w dawaniu, jak w braniu? Podniósł głowę i spojrzał na nią szklanym wzrokiem. – Ja tylko biorę. Chwyciła go za biceps swoją wolną ręką, kiedy w lewej zbierała całą energię. Trzy. – To dobrze. – Dwa. – Bo ja tylko daję. – jeden. Ostatkiem sił podsyciła moc krążącą w swoich żyłach, zacisnęła na nim uchwyt i wrzuciła go pod nadjeżdżający pociąg. Udało mu się odbić, uderzając w dwóch wampirów z okręgu, którzy odbili się od niego i polecieli prosto na szybę, która od razu pękła.

Natychmiast odwróciła się w prawo i pognała do schodów prowadzących na ulicę, lecz napotkała przed sobą stado warczących wampirów. Pięści i kopniaki zmierzały ze wszystkich stron. Ból eksplodował za jej oczami, zaczynając się gdzieś na wysokości nóg. Uderzyła twarzą w chłodny beton, kiedy przygwoździli ją do podłogi. Poczuła na ustach smak własnej krwi. Nie chciała się poddawać mimo, że była oślepiona bólem. Wyrywała się i kopała w każde ciało, jaki znajdowało się przy niej. Drapała każdy milimetr skóry, jaki mogła dosięgnąć i krzyczała tak długo i głośno, aż brakowało jej tchu i usta wypełniły się metalicznym smakiem, który tak dobrze znała. Logan zamknęła mocno oczy, kiedy ciężki but wylądował na jej skroni. Przewróciła się na bok, gdy poczuła, jak ciężar ustępuje i wydała z siebie złośliwy, kaszlący śmiech. Od samego początku nie miała zbyt dużych szans, ale ani razu w swoim życiu nie znajdowała się w komfortowej sytuacji. Dlaczego teraz miałoby być inaczej? - Lord zabrał jednego z moich. – Warknął jej do ucha Kudłaty. – Więc ja zabiorę jednego z jego. – Skrzywiła się, gdy jego zimne palce zacisnęły się wokół jej twarzy, wbijając się mocno w policzki. Podniósł jej głowę. - Trzeba było się zachowywać, dziwko. – Zakasłała, gdy z hukiem uderzyła o beton. – Trzeba było grać miłą. Nelekowie nigdy nie grają miło… Jej śmiech był ostatnim dźwiękiem, jaki zarejestrowała, zanim straciła przytomność.

Dwadzieścia dwa Kerestyan siedział w swoim czarnym, skórzanym fotelu, wpatrując się we francuskie drzwi w swoim domu i czekał, aż ponownie się otworzą. Gdy zegar wybił dwunastą, nigdzie nie było widać Logan. Ani Lawrence’a, ani Craiga i jego bandy. Po jego kręgosłupie przeszły ciarki, gdy poruszył się i sto par oczu wpatrywało się w niego. Powietrze było ciężkie od jego troski i oczekiwania, a Świeżaki wpatrywały się w niego, jak skarcone szczeniaki, czekające, aż dostaną gazetą po tyłku. Jeśli jego siostra wywiozła Logan z miasta, bez jego zgody, to pierwsza przekona się o ciężarze jego dłoni. Kerestyan zerwał się na nogi, gdy za matowymi drzwiami pojawiła się jakaś postać. Jego serce zacisnęło się odruchowo, a w uszach zaczęło szumieć. Ostatnim razem doświadczył tego w dniu swojej śmierci. Wpatrywał się wprost przed siebie, napięcie pogłębiało się wraz z każdą kolejną sekundą. To musiała być Logan. Nie ma mowy, aby był to kogoś inny. Drzwi uchyliły się z lekkim wahaniem, a do środka weszła Raze. Jej twarz wykrzywiała się w trosce i od razu odszukała go spojrzeniem, kiwając na niego głową.

– To pilne. – powiedziała bezgłośnie. Machnęła dłonią, otwierając drzwi bez dotykania ich. Całe ciało Kerestyana spięło się niemiłosiernie, gdy przeszedł przez pomieszczenie. – Co się dzieje? – jego kły wysunęły się, zanim zdążył dokończyć pytanie. Kiedy drzwi zamknęły się, a ona nie odpowiedziała i na dodatek wokół nich pojawiła się złota otoczka Paladyny, bestia w nim nie wytrzymała. – Co się dzieje? – ryk był ogłuszający, nawet w jego własnych uszach. - Craig dorwał Logan. Zrobiło mu się biało przed oczami, gdy jej słowa zaczynały łączyć się w całość i uwierać boleśnie jego powolnie bijące serce. Szkarłatne płomienie zaczynały wznosić się po kolumnach. Gruba pasma obsydianu pokrywały część podłogi. Uderzył pięściami w srebrne barierki; warcząc, gdy bestia przejęła nad nim całkowitą kontrolę. Odrzucił głowę, gdy ostre wykończenia przebiły jego skórę, piekąc z furią tysiąca trujących igiełek. Kości i mięśnie zaczęły pękać, gdy skrzydła próbowały się otworzyć, ale natknęły się na ograniczenia. Oślepiająca agonia uderzyła prosto w kręgosłup, gdy przestrzeń wokół niego zaczęła się zmniejszać. - Jasny gwint! – zagrzmiał znajomy głos z oddali. – Co się do diabła stało? Czy ty… zrób to do cholery! Przecież nie może się tu przemienić! - Nie dopuszczę do tego! Wszystkich by pozabijał! - Wznieś pierdoloną barierę, JUŻ! Kerestyan poczuł, jak bestia zawahała się w obliczu bariery, a po chwili dwa silne ramiona owinęły się wokół niego, jak imadło.

– Wróć do nas, Kerestyanie. Poradzimy sobie, rozwiążemy to. Obiecuję. – Był to zdesperowany, błagający głos jego brata, dzięki któremu udało się opanować otaczający go szkarłat. Wyrwał się z uścisku Odina i przymknął powieki, walcząc z bestią. Musiał odzyskać kontrolę, przenieść całą wściekłość do wewnątrz. Powoli, jego na wpół uformowane skrzydła zaczęły się cofać, a łuski chować pod skórą. Jego kości, nabrzmiałe i połamane, bolały, jakby właśnie umierał na nowo. - Czy ktoś mi powie, co się stało? – Wykrzyczał Odin. - Craig ma Logan, – warknął Kerestyan. Przymknął powieki i po raz kolejny zmusił bestię do wycofania się, gdy słowa rozbrzmiały echem w jego głowie. Powinien zabić tego Świeżaka, gdy miał ku temu okazję. Powinien odłączyć skórę od kości i stworzyć własną ścianę zemsty. - Raze, - odezwał się Odin. – Musisz go uzdrowić. Z krwią zeszłoby się zbyt długo. Chyba, że ma wejść do środka i pozjadać te biedne dzieciaki. Roześmiała się, lecz jej głos był napięty. – Zrobię to ekspresowo. Kerestyan zesztywniał, gdy jej ciepłe dłonie wślizgnęły się pod jego koszulę i spoczęły na piersi. Rozsunęła trochę palce i po chwili ciało wypełniło się ciepłą esencją, dosięgając aż krwi. Bestia cofnęła się błyskawicznie, będąc teraz tylko słabym echem w głowie. - Wow! Szybko! Kerestyan otworzył oczy i spojrzał na Paladynę. – Gdzie ona jest? Skuliła się, gdy wyjęła dłonie spod jego koszuli.

– Nie wiem, – uniosła dłonie w górę w obronnym geście, - Ale daj mi się wytłumaczyć, zanim ty albo twój brat przywalicie mi. - Byle szybko, – warknął Kerestyan. Musiał przywołać całą swoją kontrolę, aby ponownie nie pokryć pomieszczenia ogniem. Szczerze mówiąc, był zmęczony trzymaniem bestii na uboczu. - Dobrze, – wyszeptała Raze. – Jared śledził paczkę Craiga, gdy naruszali Zasłonę w Central Parku. Powiedział, że zaatakowali później Sługę w metrze i wskoczyli z nią do pociągu. - Skąd wiedział, że jest Sługą? – wypalił szybko Odin. – Jesteś pewna, że chodzi o Logan? Raze przytaknęła. – Jared powiedział, że krew w metrze pachniała Starszym, więc wpadłam tam i sprawdziłam. Zdecydowanie chodzi o Sługę należącego do twojej rodziny. Przecież znam wasz zapach. Jared widział, jak Craig i jego banda wsiedli z nią do pociągu, a następnie do samochodu. Lecz zanim ich znalazł, Frank, Craig i Logan zniknęli. Reszta bandy dobrała się w pary i wysiedli na óżnych przystankach, a później każdy poszedł w swoją stronę. Śledził ostatnią parę, ale zgubił ich, gdy doszli do Brooklynu. - Dlaczego Jared do diabła jej nie pomógł? – Krzyknął Odin. – Co się stało? Kerestyan zacisnął zęby i spojrzał na Odina. – Frank jest Strażnikiem. - No to świetnie. – Machnął rękoma w powietrzu. – Mamy Tech biegającego po mieście i używającego niewidzialności… co oznacza, że ci dwaj frajerzy mogli wysiąść na każdym przystanku. Kerestyan odwrócił się z powrotem do Raze.

– Jak dawno temu nastąpił atak atak? -

Pół

godziny

temu.

Przybiegłam

tutaj

tak

szybko,

jak

zorientowałam się, że chodzi o Logan. Jared sprawdza właśnie miejsca, w których zatrzymywał się Craig, ale póki co, żadnego śladu niego, czy Logan. – Zacisnęła usta, gdy w jej oczach wezbrały się łzy. – Przepraszam, że nie mam więcej informacji. Wiem, że cię zawiodłam. - Nie, – wtrącił się Odin. – To Jared pozwolił im odejść. Powinien pomóc Logan, gdy tylko ją zaatakowali. Co on sobie kurwa myślał? Czy on w ogóle myśli? Kerestyan pokręcił głową, a następnie podszedł do Raze i zagarnął ją w ramiona. – Jared jest Świeżakiem, Odinie. Mieszając się, na pewno nie pomógłby Logan. Walka by się jedynie zaostrzyła. A potem Zasłona i Logan zostałyby rozerwane na strzępy. Postąpił słusznie. – chwycił podbródek Raze i uniósł jej głowę. – Ty również. – uwolnił ją z uścisku i uśmiechnął się pocieszająco, zanim zaczął wyjmować ostrza z biurka za nim. - Co zamierzasz? – zapytała Raze. - Najpierw znajdę kobietę, którą kocham. – Wyjął Starożytne ostrze z pochwy i przyjrzał się mu uważnie. – Potem zabiję wszystkich przyjaciół Craiga. – Schował nóż i wziął głęboki wdech. – A na koniec, zamierzam stać i patrzeć, jak Ojciec dekoruje Craigiem swoją ścianę. - No to zajebiście! Nie wiem, gdzie jest Craig, ale idę z tobą. Chcesz, żebym wezwał Vouclade’a? Z pewnością przyda się jego skurwielski charakterek. - Nie! – Kerestyan odwrócił się i spojrzał twardo na Odina. – Nie znajdzie jej szybciej od nas, a gdy tylko dowie się, co się stało, poleci z

tym do Ojca. I chociaż moja bestia z wielką chęcią oglądałaby biczowanie każdego, pojedynczego Świeżaka w mieście, nie tędy droga. - Możemy ich ubić parami, – powiedział Odin, oglądając nóż, który trzymał w dłoni. – Ale możemy też użyć innej opcji. Włamię się do jej mózgu, obudzę ją, jeśli śpi i zapytam, gdzie ją przetrzymują. - Nie, – wtrąciła się Raze. – Craig wyczuł, gdy używaliśmy z Kerestyanem telepatii. A skoro wyczuł moją, to na pewno wyczuje i twoją. A wtedy od razu zabije Logan. - A skąd to wiesz? – zapytał Odin. – Od kiedy jesteś ekspertką do spraw Świeżaków? - Zabijam Pijawki od wieków, – odpowiedziała z lekkim uśmiechem. – Na jego miejscu postąpiłabym dokładnie tak, jak powiedziałam. Pierwszą informacją, jaką by zdradziła, jest jej miejsce pobytu. Craig jest ignorantem, ale nie idiotą. Jeśli wyczuje, że się porozumiewacie, zabije ją, a potem ucieknie z miasta. Kerestyan zacisnął pięść na ostrzu, gdy wpatrywał się w Raze. – Craig nigdzie nie pójdzie, gdy z nim skończę. - Kerestyanie, – zaczęła, - Musi być inny sposób. Nie podoba mi się to, co zrobił Craig i jego ludzie, ale ty i Kapitan Czarne Oko nie możecie biegać po mieście z mieczami. Odin roześmiał się głośno. – To jest właśnie nasz sposób, Raze. Jeszcze tego nie pojęłaś? - Nie! Tak zachowałby się Ojciec. – spojrzała na Kerestyana, gdy powietrze wokół niej zaczęło zmieniać barwę na złotą. – Ty jesteś lepszy. Zaakceptowałam twoją propozycję, ponieważ obiecałeś, że będziesz rządził sprawiedliwie. Obiecałeś zapewnić Świeżakom miejsce, gdzie nie będą deptani przez Starszych. Tego właśnie chcieliście. – Wskazała na

niego i Odina. – Ale top nie jest to! Craig porwał Sługę. Nie ustanowiłeś żadnych reguł, które mówiłyby o porywaniu i zabijaniu Sług. – Wskazała na drzwi za nimi. – Siedziałeś tam trzy dni temu i nie ukarałeś go za to, za co zamierzasz go teraz ukarać. Jaka w tym sprawiedliwość? Chcesz zmienić zasady, bo teraz sprawa dotyczy ciebie? Uniosła dłonie i cofnęła się. – Nie zamierzam brać w tym udziału. Jesteś lepszy, obaj jesteście. To właśnie poprzez zabijanie wszystkich, którzy mu się sprzeciwili albo go obrazili, twój Ojciec zyskał przydomek Rzeźnika Neapolu. Na pewno chcesz pójść w jego ślady? Kerestyan przymknął powieki, gdy bestia w nim toczyła walkę pomiędzy tym, co mówiło jego serce, a konsekwencjami. Oczywiście, nie chciał iść tą drogą. Nie chciał być przywódcą o żelaznej pięści. Chciał być sprawiedliwym Lordem. Chciał zapewnić Świeżakom miejsce, gdzie nie będą musieli obawiać się Bogów Krwi. Chciał patrzeć, jak jego miasto rozwija się i rośnie w siłę. Ale nie kosztem kobiety, którą kocha. Zawsze mogło być inne miasto. Ale nie będzie w nim kobiety takiej, jak Logan. Kobiety, której odległe, zielone oczy pragnął wypełnić szczęściem. Kobiety, która zbliżyła się do niego i która miała tak waleczny charakter i walczyła o swoje, niezależnie od konsekwencji. Kerestyan upuścił nóż na biurko i po raz kolejny mu się przyjrzał. Zacisnął pięści, gdy ożyło w nim, coś czego nie doświadczył od bardzo dawna. Łzy paliły i szczypały w oczy, grożąc wydostaniem się. – Co mam zrobić, Raze? Stać bezczynnie i czekać aż Logan umrze? Mam paść na kolana i błagać twojego boga, aby ją uratował? Boga, który porzucił własne Dzieci i obdarzył je przekleństwem, które do dzisiaj w

sobie noszę? – zepchnął nóż z biurka i spojrzał na nią twardo. – Przestałem w niego wierzyć w dniu, w którym się od nas odwrócił. Ale nie odwrócę się od Logan. Moje miasto ją stworzyło, a ja ją uratuję… bez względu na konsekwencje. – Odwrócił się do Odina. – Idź po Vouclade’a. Odin rozważał to przez krótką chwilę, po czym pokręcił głową. – Nie. – Przeszedł się po pomieszczeniu i odwrócił się do dwóch lamp na biurku, który nie były włączone. – Czy w szafie jest bardzo ciemno? Kerestyan zmrużył oczy. – Tak. Dlaczego? - Twoje łzawe przemówienie podsunęło mi o wiele lepszy pomysł. Raze ma rację. Nie jesteś taki, jak Ojciec. Logan jest dla ciebie tak samo ważna, jak miasto i dopiero teraz to widzę. Słyszałem co powiedziałeś. Sprowadzimy ją nie raniąc przy tym dzieciaków. – Stanął obok Kerestyana. – Obiecuję, że wszystko się ułoży. Kerestyan wyczuł, jak Odin używa telepatii, ale zanim zdążył zapytać z kim się kontaktuje, drzwi szafy otworzyły się, a ze środka wyszedł Drake Black. Odin natychmiast wybuchł śmiechem. – Mam cię! Drake spojrzał za siebie i pokręcił głową. – Stary, sztuczka, kiedy Drake wychodzi z szafy, robi się trochę stara. Wymyśl coś nowego. Odin wzruszył ramionami, gdy Kerestyan spojrzał na niego z ukosa.

– No co? Przecież to takie zabawne. – Wskazał na Drake’a. – Wychodzi z szafy, łapiesz? - Jasne, – jęknął Drake. – Każdy chyba łapie. No dobra, co do diabła chciałeś? - Pamiętasz Logan, którą ostatnio u nas poznałeś? Drake skinął głową. – Czyżby chciała się zabawić? Kerestyan zesztywniał. – Logan nie spędzi z tobą żadnej pieprzonej nocy. Ona jest moja. Drake zmarszczył czoło. – A nie Trinity? Odin wybuchnął śmiechem. – Jest Sługą Trinity, ale kobietą Kerestyana. - Mój błąd. – Machnął swoim spiczastym palcem w stronę Kerestyana. – Tylko opanuj swoją bestię. My z Odinem poradzimy sobie, ale jeśli zaczniesz przybierać formę smoka i ziać ogniem… nawet dla mnie jest to nieco przerażające. - Właśnie dlatego cię wezwałem, – wyjaśnił Odin. – Jeden ze Świeżaków zaatakował i uprowadził Logan.

Byłbyś tak miły i

przyprowadził ją do nas? - Jasne. Gdzie jest? Kerestyan przymknął powieki i pokręcił głową. Mimo, że Odin czasami chciał dobrze, to nie zawsze do końca przemyślał sytuację. – Nie wiemy. Gdybym wiedział, to już dawno przyprowadziłbym ją z powrotem.

Drake uniósł rękę i podrapał się po karku. – Wiecie dlaczego ją uprowadził? Kerestyan spojrzał na Raze. Bardzo dobre pytanie, a on w ogóle o nim nie pomyślał. – Dlaczego Craig porwał Logan? Skąd ją w ogóle zna? Wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Być może był to czysty przypadek. W końcu nigdy wcześniej nikogo nie porywał. - Kogo to teraz obchodzi, później się tego dowiemy, – wtrącił się Odin. Klasnął w dłonie i uśmiechnął się do Drake’a. – Drake, mój stary przyjacielu, w przeciwieństwie do nas potrafisz teleportować się w miejsce, w którym przebywa dana osoba? Drake uśmiechnął się na jego pytanie. – Tak, potrafię. – Wskazał na siebie i Odina. – Jestem z wami. Wybaczcie mi za to chwilowe pierdnięcie mózgu. Ostatnio mam sporo na głowie i ciągle chodzę śpiący. – znów się uśmiechnął. – Przeniosę się do niej bez zawierania z wami umowy, ale wisisz mi przysługę. Kerestyan skinął głowę. – Nie ma problemu. Drake odwrócił się i ruszył z powrotem w kierunku szafy. – Dajcie mi dziesięć minut. Zabrałbym cię ze sobą, - rzucił przez ramię, - ale coś mi mówi… - Nie! – Wrzasnęła Raze. – Craig z pewnością nie porwał Logan tylko dla zabawy. A ja, jako protektor ludzkości, nie mogę pozwolić, aby po Nowym Jorku latał wielki smok ziejący ogniem. Myślę, że wszyscy wiemy co się stanie, gdy Kerestyan zobaczy durną twarz Craiga. – wbiła w

Kerestyana twarde spojrzenie. – Po raz pierwszy w życiu, pozwól komuś innemu być rycerzem w lśniącej zbroi. Tak bardzo, jak Kerestyan tego nie chciał oraz jak jego bestia nie mogła się z tym pogodzić, nie potrafił zakwestionować jej zdania. Jeśli zobaczy Craiga, zanim Logan będzie bezpieczna w jego ramionach, straci kontrolę. A wtedy całe miasto, mieszkańcy i Zasłona będą w wielkim niebezpieczeństwie. - Jeśli mogę dokończyć. – powiedział Drake, gdy wszedł do szafy. – Miałem zamiar powiedzieć, iż coś mi mówi, że to nie jest najlepszy pomysł. Chyba nie chcemy, aby ludzie uciekali w popłochu przed pożarami. Kerestyan odwrócił się do swojego brata, gdy tylko drzwi się zamknęły. Być może mylił się nie korzystając do tej pory z rad Odina. – Dziękuję. Sam nigdy nie poprosiłbym Drake’a. - Wiem. Większość ludzi, by tego nie zrobiła, chyba, że pragnęliby czyjejś śmierci. Nie obchodzi mnie, co mówią plotki, Drake to dobry chłopak. Kerestyan stanął przed szafą i skrzyżował ręce za plecami. Już po raz kolejny, odkąd spotkał Logan, czas działa na jego niekorzyść. Jednak był w stanie znieść te kolejne dziesięć minut… nawet, jeżeli będą najdłuższymi minutami w jego życiu.

***** Logan skrzywiła się i otworzyła oczy, gdy ból przepłynął przez palce i uderzył prosto w głowę. Mimo, że światło w pomieszczeniu było słabe, raziło ją w oczy i pragnęła znów zatonąć w ciemności.

W ciemności ciało nie bolało tak bardzo, nie dzwoniło w uszach… a obok stał Kerestyan. Z jego miękkich ust nie wymsknęło się ani jedno słowo. Po prostu stał obok niej, dumnie i nonszalancko, jakby zawsze tam był. Żałowała, że nie może z nim być. Wzięła głęboki wdech i jęknęła, gdy głośne okrzyki rozdzwoniły się echem w obolałych uszach. Im bliżej były słowa i im głośniejsze się stawały, tym mniejsza była mgła przed jej oczami i w końcu mogła przyjrzeć się pomieszczeniu, które wyglądało na schludnie urządzony salon. Po chwili zorientowała się, że siedzi na twardym, drewnianym krześle. Utrzymywała tą pozycję jedynie dzięki łańcuchom, które były obwiązane wokół ramion i klatki piersiowej. Nie były nawet zimne, czy jakoś

szczególnie

mocne;

cienkie,

srebrne

i

przeznaczone

do

przywiązywania psów do bud. Poderwała głowę i niemal od razu zdała sobie sprawę, jak głupie było to posunięcie. Dranie złamali jej nos. I jeśli się nie myliła, miała przekrwione lewe oko, połamane żebra, palce, prawą rękę… i lewą nogę. Dzięki faktowi, że jej usta nie były już wypełnione krwią, wiedziała, że ciało zaczyna się uzdrawiać, ale nie miała w sobie aż tyle siły, aby w pełni przeprowadzić ten proces. A ostatnim czego pragnęła, to utracenie nad sobą kontroli. W ciągu ostatnich dwóch tygodniach prawie codziennie musiała stawiać czoło śmierci. Udało jej się nawet przechytrzyć samego Żniwiarza. Uniosła pomieszczenie.

wzrok,

gdy

wściekły

głos

Franka

przeciął

ciche

– Kurwa, to nie jest dobry pomysł, Craig. Dziwka się obudziła. Powie mu gdzie jesteśmy! Wszyscy umrzemy. Jasne. Gdyby tylko była w stanie używać telepatii, czego oczywiście nie mogła zrobić biorąc pod uwagę jej młody wiek, zrobiłaby to już w metrze, a nie czekałaby na przykucie łańcuchami do krzesła. Craig albo Kudłaty, jak wolała, pozdrowił Franka środkowym palcem. – Nic mu nie powie. A jeśli tak, - postukał palcami w skronie, wyczuję to. Uspokój się, do kurwy. – odwrócił się i uśmiechnął się do niej. – Powie nam, gdzie sypia jej słodki Lordzik. Nawet jeśli to bolało, Logan wybuchła takim śmiechem, że po chwili zaczął ją boleć brzuch. – Nie powiedziałabym ci co jem na śniadanie, a ty chcesz wiedzieć, gdzie sypia Kerestyan. Pierdol się, Kudłaty. – skinęła głową na wysokiego, chudego blondyna stojącego kilka metrów dalej. – Ty również Scooby Doo. W pokoju rozległy się oklaski i kolejne wybuchy śmiechu, odbijając się boleśnie od uszu Logan. Zacisnęła mocno powieki, próbując zażegnać falę mdłości, jaka zaczynała się w niej kumulować. - Świetne przemówienie. – odezwał się głęboki głos. Logan otworzyła oczy i dostrzegła Drake’a przechodzącego przez drzwi i kierującego się wprost na nią. Wykrzywił się z obrzydzenia, gdy zassał powietrze przez zaciśnięte zęby. – Wow. Nieźle cię załatwili. Ulga rozprzestrzeniła się po każdej komórce obolałego ciała Logan. Nie miała pojęcia, jak Drake ją znalazł, jak udało mu się tu wejść,

ale jeśli zabierze ją z powrotem do Kerestyana, kupi mu tyle piw, ile będzie w stanie wypić. Otworzyła usta, aby potwierdzić jego słowa, lecz powstrzymała się, gdy pokój wypełnił się ciszą. Dziesięć par oczu wpatrywały się przed siebie z przerażeniem i niedowierzaniem. Dziesięciu osobom opadła szczęka, czterdzieści kończyn drżało, a gdyby ich organizmy nadal sprawnie funkcjonowały, z pewnością ich spodnie pokrywałaby teraz jedna wielka, żółta plama. Drake uśmiechnął się krzywo, gdy Logan ponownie przeniosła na niego wzrok. – Wszyscy mnie tu znają i wiedzą, co to oznacza. Widzisz, - założył ramiona na pierś i powędrował wzrokiem po pokoju, - W Nowym Jorku cieszę się reputacją osoby potrafiącej zabijać istoty nadprzyrodzone mocami, które dawno temu powinny nie istnieć. Pewna osoba uważa, że sprawiedliwą ceną za przywiezienie cię tutaj… byłoby odebranie im życia. Uwolnię ją i oboje stąd wyjdziemy. – Zamilkł na jakieś trzy sekundy. – Nie? – Roześmiał się. – Tak myślałem. Za sprawą jednego machnięcia jego dłoni, łańcuchy wiążące Logan, opadły na podłogę z głośnym trzaskiem. Z trudem udało jej się wstać na nogi i uśmiechnąć do niego. - Dzięki za ratunek. - Spoko. – Zrobił krok do przodu, lecz zatrzymał się, gdy czubek ostrza przebił jego szyję, tuż obok jabłka Adama. Jego niebieskie oczy błysnęły czerwienią, gdy każdy cień w pokoju został dotknięty jakąś dziwną substancją. Czarne plamy wiły się po krzesłach i meblach, przypominając ścianę Stefana.

Drake uniósł dłoń i wpatrywał się w nią przez chwilę, zanim wyciągnął z szyi ostrze. Odwrócił się do Kudłatego, którego oczy wpatrywały się w leżące na podłodze ostrze – Ty pewnie jesteś mózgiem całej operacji. – Spojrzał na Logan przez ramię. – On jest przywódcą? Przytaknęła, obserwując, jak rana na jego szyi zamyka się i po chwili nie ma po niej śladu. – Od niego wszystko się zaczęło. - Dobre i to. Nagle wszystkie cienie na raz zaczęły wić się w stronę Kudłatego, wchodzić na niego i owijać się wokół jego ciało, jak kokon, podczas, gdy on krzyczał z przerażenia. - Myślisz, że to wystarczające złe? – Roześmiał się Drake. – Poczekaj, aż zobaczysz dokąd trafisz. – Odwrócił się i znów się do niej uśmiechnął, gdy cienie nadal zjadały Kudłatego. – Spróbujmy ponownie. Jęknęła, gdy podniósł ją delikatnie, a następnie oparł o siebie, tak, że jej głowa spoczywała na jego ramieniu. – Zabierasz mnie do Kerestyana? Roześmiał się. – Skoro jest facetem, który zbuduje mi dom tuż obok Budweisera. – Odwrócił się i ruszył w stronę zaciemnionego pomieszczenia, przez który wszedł i po raz ostatni rzucił okiem na Świeżaków. – Żaden z was nigdy nie był świadkiem tego, co się tutaj wydarzyło. Nigdy nie spotkaliście Logan, mnie i nie macie pojęcia, co się stało z Craigiem. Miał upolować Szyję, ale po tym nie wrócił. Nowy Jork nie jest odpowiednim dla was miejscem. Zmienicie miasto już dzisiaj. Możecie pojechać do Atlanty.

Logan poderwała głowę, żeby spojrzeć na Drake’a. – Użyłeś manipulacji? - Tak. Nie zamierzałem tak krzyczeć, ale chciałem, żebyś usłyszała na własne uszy, że już nigdy więcej po ciebie nie przyjdą. - Dzięki. Skinął głową. – Żaden problem. Zamknij oczy, albo jeżeli wolisz, trzymaj otwarte. Pogrążamy się w ciemności. Zdecydowała się ich nie zamykać, gdy Drake wszedł do ciemnego pomieszczenia i oboje pogrążyli się w ciemności. Obserwowała, jak cienie pokrywają drzwi, a po chwili dostrzegła przystojną twarz i parę niesamowitych, niebieskich oczu. Nie było lepszego widoku od wspaniałego uśmiechu Kerestyana. Lepszego uczucia od jego silnych ramion owijających się wokół jej połamanego ciała. Ukryła twarz w zagłębieniu jego szyi, gdy łzy szczypały w oczy. Czekała na ten moment, ale dopiero teraz zrozumiała, jak bardzo go potrzebuje. Nie powiedziała nic romantycznego. Nie tworzyła w głowie żadnego poematu. Po prostu potrzebowała go, jak tlenu. Nic więcej, nic mniej. Pocałował ją w ucho swoimi ciepłymi ustami. – Przepraszam, że to nie ja cię uratowałem, ale nie wiedzieliśmy, gdzie jesteś. Myślałem, że cię straciłem… Pomimo tego, że jej ciało protestowało na każdą próbę poruszenia się, odchyliła się i uśmiechnęła się do niego.

– W porządku. – Pochyliła głowę i musnęła jego usta. – Sama tego nie wiedziałam. Odetchnął głęboko i przycisnął ją do siebie, zanim naparł wargami na jej usta. Pocałunek był delikatny, lecz kradnący oddech i budzący w niej największe instynkty. A po raz pierwszy od bardzo dawna poczuła się szczęśliwa. - Stop, stop, wy napalone gówniarze. Trzeba nareperować kości Bones. Kerestyan przerwał pocałunek, gdy radosny głos Odina przeciął powietrze. Logan zachłysnęła się od śmiechu. Zawsze musiał im przerywać akurat wtedy, gdy wszystko zmierzało w dobrą stronę. – Mamy czas, Odinie. - Widzę właśnie, – mruknął. – Kerestyanie, połóż ją na biurku i odsuń się. Raze, rób voodoo. - Jestem gotowa, – odezwała się kobieta o radosnym głosie. Logan uśmiechnęła się, kiedy Kerestyan położył ją delikatnie na biurku, jak nakazał Odin, a następnie usiadł obok niej i potrzymał ją za rękę. – Nie lubisz słuchać rozkazów, co? Odwzajemnił uśmiech. – Nie, kiedy to mój brat rozkazuje. A co jeśli chodziłoby o jego siostrę? Logan zdenerwowała się na tę myśl akurat, gdy pojawiła się obok Kerestyana kobieta o zwariowanych, kolorowych włosach i fiołkowych oczach. - Cześć Logan. Jestem Raze. Pracuję z Kerestyanem. Nie przejmuj się mną, – wsunęła swoje ciepłe dłonie pod sweter Logan. – Uzdrowię cię.

Nie potrwa to długo. – Gdy tylko to powiedziała, ciało Logan wypełniło się ciepłem, nie tylko je uzdrawiając, ale sprawiając, że całe mrowiło. - Wow. – odetchnęła Logan. – Szybko. Raze roześmiała się głośno. – Odin powiedział to samo. - Ej! To nie świadczy o mnie zbyt dobrze. - Ale i bezcenne. Następnym razem, gdy zmusisz mój wielki tyłek do wyjścia z szafy, nie zdziw się, kiedy w podziękowaniu wręczę ci kilka niebieskich tabletek. Ignorując szafę i komentarz z niebieskimi pigułkami, który był całkiem zabawny, Logan skupiła się z powrotem na Kerestyanie. – Musimy porozmawiać o Trinity. Czy… - Jasna cholera, – warknął. – Zapomniałem ją poinformować. Przepraszam. Zaraz to naprawię. Logan zeskoczyła z biurka i spojrzała na niego twardo. – Nie! Nie waż się nic mówić tej kłamliwej suce. Kerestyanie, Larry opowiedział jej o mnie kilka miesięcy temu. Powiedziała mu, że to ona trzymała mnie w toalecie, gdy wymiotowałam w czasie odwyku! - Ona, co? – Zawołali w tym samym czasie Kerestyan i Odin. - Nie wiem, jak to zrobiła. – wyznała Logan. – Ale ustawiła wszystko tak, że znaleźliśmy się w alei w tym samym czasie. Wydaje mi się, że ma coś wspólnego z Kudłatym i porwaniem mnie. Miał zdjęcie w swoim telefonie, na którym stoimy razem na zewnątrz sklepu w noc, w którą się poznaliśmy. Właściwie to nie w swoim, – wyjaśniła. – To był telefon niejakiego Franka.

Kerestyan okrążył biurko i stanął przed nią, jego twarz wykrzywiała się w gniewie, jakiego nigdy wcześniej nie widziała. Ujął jej dłonie w swoje. – Jesteś pewna tego, co powiedziałaś? Przytaknęła. – Bardziej, niż pewna. Nie wydaje mi się, żeby Larry rozumiał co mi wyznał, ale gdy powiedział, że Trinity pomagała mi wyjść z odwyku, wszystko zaczynało układać się w całość. Dlatego byłam w metrze. Jechałam do ciebie, że o wszystkim ci opowiedzieć. Kerestyan zmarszczył brwi. – Dlaczego nie poczekałaś i nie przyjechałaś do mnie z Larrym? - Bo nie zamierzał do ciebie jechać. Był w drodze do Estate. Wyglądał na tak zdezorientowanego, jak ona się czuła. – Jesteśmy teraz w Estate, Logan. W moim biurze. Larry nie pokazał się w Sądzie. - Och. – Rozejrzała się po ogromnym pokoju, który niczym się nie różnił od tego w jego posiadłości. – Myślałam, że jesteśmy w twoim domu. – Spojrzała na ciemne, mahoniowe biurko i czarne, skórzane fotele. – Widzę, że jeśli coś ci się bardzo podoba, to trzymasz się tego. - Dobry Boże, brzmisz teraz, jak prawdziwy Nelek, – zażartowała Raze. – Kobieta znajduje się pośrodku kryzysu i komentuje styl dekoratorski. – Pokręciła głową i zamrugała kilka razy. – Wychodzę, bo inaczej za chwilę zaleje mnie krew. – Dźgnęła czerwonym palcem w stronę Kerestyana, a Logan mimowolnie miała ochotę go urwać. – Mówiłam ci, że to twój popisowy styl. Następnym razem mnie słuchaj. – Następnie, bez nawet najmniejszego podmuchu wiatru, zniknęła.

Logan wpatrywała się w puste miejsce. – Czy wszyscy w tym pokoju, oprócz mnie, potrafią znikać? - Tak. – odpowiedział z uśmiechem Drake. – Miło było cię uratować, Logan, ale muszę już iść. Mam zaplanowany wyjazd do Detroit i zabicie kilku ludzi. Powodzenia. – Wszedł z powrotem do szafy. Spojrzała na Kerestyana, którego niebieskie oczy zwężały się w zamyśleniu. Mogła niemal zobaczyć obroty, na jakich pracował jego mózg. – Co teraz? - Nie wiem, jak wy, - odezwał się Odin. – ale ja zamierzam skopać dupę pewnej sześciotysięcznej kobiecie. – Skrzywił się, gdy przez pokój przebrnął powiew wiatru. – To ty, Kerestyanie? – Jego czarne oczy rozszerzyły się natychmiast. – O cholera! Niecałą sekundę później, lodowaty wiatr dosięgnął zarówno ją, jak i Kerestyana.

Dwadzieścia trzy - Witajcie w domu. Kerestyan skinął głową, kiedy rozbawiony głos Ojca rozpłynął się echem po kamiennym pokoju. Spodziewał się tego wezwania w chwili, gdy Odin zapytał, czy to on wywołał wiatr. Szczerze mówiąc już nic go nie dziwiło. Raze miała rację. Sytuacja Logan na pewno miała związek z Ojcem. Kerestyan nie wiedział tylko, jak daleko się posunął. Szanse, że Logan była pionkiem na jego szachownicy była ogromna. A on, nigdy w całym swoim życiu, nie byś świadkiem gry rozgrywanej z tak szerokim udziałem człowieka. Owszem, zdarzały się Wampiry, Wilkołaki, Paladyny. Ale nie ludzie. Kerestyan uśmiechnął się, gdy Logan włożyła swoją malutką dłoń w jego, lecz jego pierś od razu się zacisnęła. Odwrócił głowę w jej stronę i spojrzał w jej szmaragdowe oczy. Ujrzał w nich coś błyszczącego, czego nigdy wcześniej nie widział. Nie miał odwagi nazwać tego miłością, ale było to coś głębszego, niż przed treningami. Być może stare powiedzenie było prawdziwe. Być może dopiero dzięki rozłące jesteśmy w stanie przejrzeć na oczy. Rozejrzał się po niesamowicie cichym pokoju. Trinity i Lawrence stali dziesięć stóp na prawo od niego. Trinity nie ukazywała na swojej

idealnej twarzy cienia emocji, wpatrywała się jedynie w Ojca, jakby czekała na wymierzenie kary. Kerestyan rozegrał sytuację po swojemu, więc przez długie, długie lata będzie ponosił konsekwencje. Natomiast Logan może zostać jedyną osobą, która zapewniłaby Trinity wpływy w mieście. Lawrence wydawał się być nieco zdezorientowany, ale gdy spojrzał na Trinity, jego twarz wykrzywiła się w dezaprobacie. Z tego co mówiła Logan, Trinity nie wtajemniczyła Lawrence’a w swój plan, co mogło być jedynym przywilejem w oczach Ojca. Oidn leżał nieprzytomny na podłodze tuż obok tronu Ojca. Próbował zaatakować Trinity tuż po pojawieniu się, a tym samym złamał Decorum Nelek. Kerestyan nie mógł powstrzymać uśmiechu, gdy noga Odina drgnęła. Nie pierwszy raz jego brat znalazł się w takiej sytuacji, a podczas gdy inni wyciągnęliby na przyszłość odpowiednie wnioski, on z pewnością nie należał do takich osób. Spojrzał z powrotem na Ojca, gdy ten odwrócił głowę i zamknął swoje wydrążone oczy na Trinity. Powietrze wypełniło się ciężkim niezadowoleniem, a Kerestyan mógł poczuć w krwi jego ciężar mimo iż wiedział, że nie było ono wycelowane w niego. Zesztywniał, gdy ujrzał pochylającą się w jego stronę Logan. Domyślił się, że dostrzegła spojrzenie Ojca, ponieważ zmrużyła oczy i puściła jego dłoń. Nigdy wcześniej nie widział jej takiej rozgniewanej, nawet kiedy wyznała im co zrobiła Trinity. Im obojgu. Wyciągnął rękę, aby ją powstrzymać, gdy wzięła głęboki wdech i przeszła obok niego, lecz po chwili się powstrzymał. W końcu to ją

najbardziej dotknęło oszustwo Trinity. I mimo, że sam był cholernie wściekły, wiedział, że lepiej powstrzymać się przed obliczem Ojca. To był Sąd. Ojciec odgrywał rolę Sędziego. I nikt z zebranych nie chciałby podejmować żadnego działania lub odzywać się słowem, dopóki Ojciec nie wyda pozwolenia. Jednakże, nie zrobił nic, aby powstrzymać Logan przed tym, co zamierzała zrobić. Kerestyan obserwował, jak Logan staje przed Trinity, która wciąż nie odrywała spojrzenia od Ojca. Logan przyglądała się jej przez chwilę, po czym zwinęła dłoń w pięść i wymierzyła w lewe oko Trinity. Kerestyan musiał przywołać całą swoją wolę, żeby nie wybuchnąć śmiechem, gdy Trinity potarła oko z niedowierzaniem. – Mój Boże! Nie wierzę, że mnie uderzyłaś! Zaskoczenie na twarzy Logan ujawniało, że ona również nie mogła w to uwierzyć. Na szczęście szybko się otrząsnęła i spojrzała ostro na jego siostrę. – Nigdy nie powinnam była ci zaufać! Wrobiłaś mnie. Wrobiłaś Kerestyana. Dlaczego to zrobiłaś, ty kłamliwa zdziro? - Logan. – Głos Ojca rozbrzmiał po komnacie, odbijając się od kamiennych ścian. – Daruję ci złamanie Decorum, ale wróć teraz do szeregu. Logan zesztywniała na chwilę, ale po chwili zrobiła dokładnie tak, jak kazał. Obdarzyła Kerestyana przepraszającym uśmiechem, gdy go mijała i zajęła miejsce u boku Kerestyana. – Nie wiem co mnie napadło. Po prostu nie wytrzymałam, a ona na to zasłużyła. Kerestyan roześmiał się cicho i złożył na jej policzku pocałunek.

– Całkowicie się z tobą zgadzam. – Wyszeptał. – Lepiej ci? Wzruszyła ramionami, gdy przestała się uśmiechać. – Trochę. – Przechyliła się i spojrzała na jego siostrę. – Ale czułabym się lepiej, gdyby odpowiedziała na moje pieprzone pytanie! - Trinity Nelek, stań u moich stóp i odwróć się do swojego brata, Starszego, Kerestyana Neleka, Lorda Nowego Jorku, dyplomaty rodziny Nelek. Kerestyan wyprostował się, gdy Trinity zrobiła kilka kroków, a następnie odwróciła się twarzą do niego. Założyła ramiona na klatkę piersiową i wpatrywała się w niego, jakby to on był winien całej sytuacji. - Kerestyanie, przyznaję ci prawo głosu. Nie musisz trzymać języka za zębami, Drogie Dziecko. Kerestyan skinął głową do swojego Ojca, a potem odpowiedział Trinity tym samym spojrzeniem. – Moje jedyne pytanie brzmi, dlaczego? Nie miałaś powodu, aby knuć za moimi plecami w tak podstępny sposób. - Właśnie, że miałam! – Krzyknęła. – Logan była człowiekiem mieszkającym w twoim mieście, co oznaczało, że należała w pełni do ciebie. Gdybym przyszła do ciebie i powiedziała, że zamierzam uczynić ją swoją Sługą, odprawiłbyś mnie i sprawdził ją na własną rękę. A zamiast zakochać się w niej, przemieniłbyś ją w swoją Sługę. Nie waż się zaprzeczać! Kerestyan powstrzymał swoją bestię, gdy ta próbowała się wyrwać. Tak samo, jak obraził go sposób w jaki Trinity wykorzystała Logan, tak samo nie potrafił znaleźć w jej słowach wybaczenia. – Według Lawrence’a, który jeśli się mylę niech mnie poprawi, powiedział ci o Logan kilka miesięcy temu. Odkładając na chwilę swoje

uczucia na bok, muszę stwierdzić, że przez cały ten czas pozwoliłaś biegać swobodnie człowiekowi, który wiedział o naszym istnieniu. A za takie przestępstwo zabiłem na jej oczach Świeżaków! Zesztywniał, gdy pewna myśl poraziła go niczym uderzenie pioruna. Ponownie zmrużył na niej oczy. – W ten sposób zaaranżowałaś nasze spotkanie w alei? Trnity wzruszyła swoim nagim ramieniem. – Lawrence powiedział mi dokąd chodzi. Kerestyan wziął głęboki oddech.

Miał w sobie mnóstwo

cierpliwości, lecz starcie z Trinity osłabiło ją. – Nie igraj ze mną, Trinity. Jak zaaranżowałaś nasze spotkanie w alei? Zmarszczyła brwi i zakołysała się w miejscu. – Wiedziałam, że masz problemy z tymi Świeżakami, więc zmanipulowałam ich umysły, żeby zmusić ich do wszczęcia bójek w różnych alejach. Wiedziałam, że jeśli Raze ich zauważy, to będzie zgrywała grzeczną dziewczynkę i od razu przybiegnie z tym do ciebie, a wtedy ty sam postanowisz ich poobserwować. Ja tylko zasugerowałam im, żeby zaczęli ze sobą walczyć na oczach Logan w każdą środę i sobotę około trzeciej nad ranem. Później znikałam i czekałam. - Wystawiłaś mnie na śmierć tylko po to, żeby mnie mieć? – Wykrzyczała Logan. - Tak. – Warknął Kerestyan. – To właśnie zrobiła, a oni zginęli z mojej ręki. Trinity prychnęła i przewróciła oczami.

– Och, błagam. Przecież oni łamali Zasłonę. A ona jest człowiekiem i widziała ich walczących z kłami na wierzchu. Koniec historii. Jakbyś ty nigdy nie manipulował Świeżakami, Kerestyanie. Kerestyan nie mógł się z tym kłócić. Na przestrzeni ostatnich kilku wieków, manipulował ich umysłami, a czasami nawet wystawiał na pewną śmierć. Był w takiej samej sytuacji, jak Trinity tyle, że nie odpowiadał przed Ojcem, ale przed Starożytnym. Pokręcił głową. – Co byś zrobiła, gdybym zabił Logan? Co byś zrobiła, gdyby nie zdała egzaminu Ojca? Miała jeszcze czelność roześmiać się. – Wiedziałam, że jej nie zabijesz. Nie wiedziałam tylko, że tak szybko zajdzie ci za skórę. Znam cię od sześciu tysięcy lat, K. Nie musiałam obserwować jej całymi dniami, żeby wiedzieć, że ją polubisz, ale musiałam się upewnić, że nie przemienisz jej w swoją Sługę. Wiedziałam również, że ma wszystko, czego szuka Ojciec u potencjalnego Sługi albo Dziecka. Nie było takiej opcji, żeby ją oblał. Kerestyan zmarszczył brwi. – Skąd wiedziałaś, że stanie się twoim Sługą? A co jeśli należałaby do Odina albo Vouclade’a? Co jeśli Ojciec uczyniłby ją swoją? Znów wzruszyła ramionami. – Nie wiedziałam. Ale wiedziałam, że skoro ją tak bardzo lubisz, to będziesz chciał, żeby została blisko. – Wskazała na siebie. – Jestem tu jedyną osobą oprócz ciebie, która ma kontakty w Nowym Jorku. Posłuchaj K, nie planowałam żadnego zamachu na ciebie. Po prostu wykorzystałam szansę i zaryzykowałam. Pomyślałam, że Logan byłaby

świetnym Sługą. – Spojrzała na nią, a potem znów na Kerestyana. – I miałam rację. Logan podeszła do niej i dźgnęła palcem w jej kierunku. – Zmanipulowałaś Craiga i jego bandę, żeby mnie zaatakowali? Trinity natychmiast pokręciła głową i tylko dzięki temu Kerestyan nie rzucił się naprzód i nie znalazł obok Odina. – Oczywiście, że nie. – Warknęła. – Ojciec opowiedział mi, co się stało. Nie miałam z tym nic wspólnego. Nigdy nie miałam kontaktu z Craigiem ani żadnym z jego kumpli. Piękna twarz Logan wykrzywiła się we wściekłości. – Jak do diabła mam w to wierzyć? Jak mam uwierzyć tobie? - Trinity nie miała nic wspólnego z incydentem w metrze, Logan. – Wtrącił się Ojciec. – Pojawienie się tam Craiga i ciebie było jedynie zbiegiem okoliczności. Obserwatorzy zawsze są wykorzystywani w takich sytuacjach, więc Frank zrobił jedynie to, co wymagała od niego jego rodzina. Kerestyan pochylił się i splótł palce z Logan, ciągnąc ją delikatnie do tyłu. Czuł gniew przepływający przez jej ciało, ale ostatnim czego chciał, to ukaranie jej za nieposłuszeństwo. Ścisnęła jego dłoń, zanim ponownie skupiła się na Trinity. – Zrobiłaś coś jeszcze? Dzięki tobie dowiedziałam się o istnieniu wampirów? Manipulowałaś moimi uczuciami i myślami? Trinity zamknęła oczy i pokręciła głową. – Nie. Nie dowiedziałaś się o nich przeze mnie, sama to odkryłaś. Już ci mówiłam, że nigdy nie manipulowałam twoimi uczuciami do K. To co jest między wami jest prawdziwe. Pomimo mojego planu połączenia

was, nie miałam z tym nic wspólnego. Dlatego z jednej strony przepraszam… a z drugiej nie. Pasujecie do siebie. Logan znów ścisnęła dłoń Kerestyana, kiedy przez jej słowa poczuła coś zimnego. Mimo, że bardzo chciała uderzyć tą zdzirę ponownie, bez niej nigdy nie poznałaby Kerestyana. A po wyrazie jego twarzy wiedziała, że on uważa tak samo. Chciała być wściekła, chciała krzyczeć, ale cieszyła się, że wróciła do Nowego Jorku, do mężczyzny, o którego się troszczyła. Minie dużo czasu, zanim znów zaufa Trinity, ale nie miała wyjścia i musiała prowadzić swoje życie Sługi. - Nie mam więcej pytań. – Powiedział Kerestyan, gdy spojrzał do Ojca. – Rób z nią co chcesz. Stefan skinął do niego głową. – Trinity, twoją kara za złamanie Zasłony i naruszenie Decorum zacznie się wraz ze wschodem słońca. Vouclade przyjdzie po ciebie, gdy zakończy przygotowania. Możesz wrócić do swojej komnaty. Zabierz ze sobą Lawrence’a. Później się z nim rozmówię. Przestraszona i skarcona Trinity pochyliła głowę, zanim szybko ruszyła w stronę drzwi z Larrym u swojego boku. Logan prawie jej współczuła… prawie. Po chwili słychać było brzdęk metalu, co przykuło jej uwagę z powrotem do Stefana. – Gratuluję, Logan Ellis, przeszłaś pomyślnie ostatni etap testu. Czujesz się lepiej? Westchnęła. – Wiedziałeś przez cały ten czas.

Wstał i zszedł po schodach. – Oczywiście. Jedyną wadą starannie zrealizowanego planu Trinity było niezmanipulowanie pamięci Lawrence’a odnośnie twojej osoby. Gdyby to zrobiła, pozwoliłbym jej świętować zwycięstwo. Jednak to poszerzyło opcje. Trinity nigdy nie była w stanie użyć swojej przewagi w odpowiedni sposób. Logan uniosła brew, gdy stanął naprzeciwko niej. – Nie chciała manipulować umysłem Larrego, ale wystawiła trzech Świeżaków? Kącik jego ust uniósł się delikatnie. –

Ty

mówisz

przykro

mi,

ja mówię

witam

w

świecie

nieśmiertelnych. Ich sznurki prowadzą do niej, tak samo jak twoje. Ty zachowałaś życie, oni nie. Gdyby byli bardziej zainteresowani swoim życiem, to nigdy nie dopuściliby do takiej sytuacji, nigdy nie daliby zrobić z siebie pionków. Ich śmierć jest konsekwencją złych wyborów. – Przechylił głowę, czego zwykle nie robił. – Co przypomniało mi… wyciągnął dłoń w powietrze i przyciągnął pobitego i sinego Kudłatego wygiętego, jak łuk. - … o tym, co chciałabyś abym z tym zrobił? Przybył tu pogrążony w cieniu. Logan nie mogła powstrzymać śmiechu, kiedy Kerestyan warknął i niemal zmiażdżył jej dłoń. Rzucił okiem na ścianę, a potem na Stefana. – Zrobisz z nim co zechcesz. Stefan przysunął Kudłatego do niej. – A jaka jest twoja wola? Przez kilka chwil wpatrywała się w połamane ciało.

– Mam wrażenie, że powinnam zdać sobie sprawę z własnej samolubności, zostać oświecona i powiedzieć, że każdy zasługuje na kolejną szansę… ale nie potrafię. Jestem za tym, aby dołączył do ludzi na ścianie. Stefan roześmiał się diabolicznie, gdy ciało Craiga rozpłynęło się w powietrzu, a po chwili wtopiło w ścianę. – Mówisz, jak prawdziwy Nelek. – Przesunął się, żeby stanąć naprzeciwko Kerestyana. – Rozpatrzyłem wniosek, o który ubiegałeś się Kerestyanie podczas ostatniej wizyty i zgadzam się. Logan nie wiedziała, o jakim wniosku mówiono, ale po sposobie w jakim ciało Kerestyana zesztywniało, a oczy zmrużyły się, wiedziała, że nie było to czymś, czego się spodziewał. – Nie chcę ryzykować skażenia więzi. – Powiedział, a jego głos był napięty. Opuścił głowę i po raz pierwszy odkąd go poznała, poczuła bijącą od niego porażkę, jakby stracił coś ważnego. – Mimo, że mnie to boli, ryzyko jest zbyt duże. Zmarszczyła czoło. – Dla kogo? O czym wy mówicie? Stefan przysunął się znów do niej. – Kiedy po raz pierwszy się spotkaliśmy, podejrzewałem, że ze względu na twój charakter będzie niemożliwe nawiązanie więzi między tobą, a twoim Panem. On będzie mógł wpływać na ciebie, lecz ty na niego nie. Wraz z Voucladem dyskutowaliśmy o tym przez długi czas, a dzięki badaniom krwi przekonaliśmy się, że nie miałem racji. Chciałabyś zostać Sługą Kerestyana? Logan nie zdążyła odpowiedzieć, ponieważ zanim dostała okazję przetworzenia w głowie słów Stefana, język Kerestyana wtargnął w jej

usta. Jęknęła na jego nieoczekiwany smak, wykwintnie miękkie wargi, gorące pożądanie ogarniające ciało. Odpowiedziała na jego pasję i zanurzyła dłonie w jego włosach. Przerwał pocałunek i spojrzał na nią, jego zwykle niebieskie oczy mieniły się teraz obsydianem. – Kocham cię. – Wyszeptał w jej usta. – Nie spodziewam się, że zrozumiesz. Nie spodziewam się usłyszeć tego samego. Ale jeśli powiesz tak, obiecuję, że nigdy nie pożałujesz swojej decyzji. Logan przyglądała się przez chwilę przystojnej twarzy Kerestyana. Wiedziała, że nie może odwzajemnić jego słów z tą samą szczerością, ale serce podpowiadało jej… że jest jedynym mężczyzną względem którego mogłaby ich użyć. – Tak, Kerestyanie. Błysnął przebiegłym uśmiechem, spod jego ust wynurzyły się kły. – Czy to oznacza, że mam prawo mówić ci jaka jesteś piękna? Przygryzła jego dolną wargę. – Nie. - Wiesz co, - wtrącił się sennie Odin. – Facet tu stoi i wyznaje ci miłość przed innymi, a ty nie pozwalasz mu nawet obdarzyć cię komplementem. Mogłabyś powiedzieć mu coś miłego. Jako jego brat wiem, że na pewno by się ucieszył. Roześmiała się i uśmiechnęła do Kerestyana. – Tego pragniesz? Przekręcił głowę na bok. – Mógłbym.

Odchrząknęła. Skoro chce tęczy pełną kolorów na swój temat, to ją dostanie. – Czerwień jest kolorem w jakim moja krew płynie dla ciebie. Pomarańcz to kolor nieba, którego nie oglądam przy twoim boku. Żółć jest kolorem słońca, któremu skopałabym dla ciebie tyłek… gdyby oczywiście ja miało. Zielony… - Logan. – Roześmiał się Kerestyan. – Przymknij się i pocałuj mnie.

Epilog Trzy miesiące później…

Kerestyan stał na ganku swojego nowego domu, obserwując jak kobieta, którą kochał nad życie została przygnieciona przez kopiec czarnego futra. Pisnęła i wygięła się, kiedy Syn polizał ją po buzi, a następnie wydał głośne hau! gdy wylądował wprost na niej. Mimo, że jej krytyczne spojrzenie na świat nie uległo zmianie i wciąż nie patrzyła na niego w ten sam sposób, co on na nią, ostatnie miesiące spędziła na próbie zmienienia tego. Nie zrobiła niczego drastycznego, jak dołączenie do ludzi, którzy nazywają Nowy Jork domem, ale poprzez jej działania, dało się zauważyć, że życie na ulicy zostawiła daleko za sobą. Kerestyan uśmiechnął się. Omal się nie przewrócił, kiedy w noc, w którą wyszli kupić jej ulubione steki do pobliskiego sklepu, zamiast uciec gdzie pieprz rośnie, Logan podniosła torebkę, którą upuściła mijająca staruszka, a następnie oddała ją jej. Dostała nawet w nagrodę kilka dolarów i litanię podziękowań za swoją dobroć. Oczywiście, gdy staruszka znalazła się już poza zasięgiem słuchu, Logan posłała w jej stronę wiązankę odnośnie obsesji starych babć do

trzymania pieniędzy w skarpetach, ale gdy powiedziała wszystko co miała powiedzieć, obdarzyła go najpiękniejszym uśmiechem i w nagrodę kupiła mu czekoladę, ponieważ nigdy jej nie jadł. - Fuj! Nie w usta, Syn. Ile razy mam ci mówić, że twój język nie służy do wpychania go w moje usta? Kerestyan zszedł z ganku i uśmiechnął się, gdy ciepłe kiełki trawy łaskotały go w bose stopy, kiedy podchodził do Syna. Uklęknął obok Logan, uśmiechając się do jej przymkniętych powiek, gdy wycierała usta wierzchem dłoni. Podążył językiem za jej dłonią, a następnie wsunął go do środka, rozkoszując się delikatnym, słodkim smakiem i natychmiastowym ciepłem, jaki wywoływała w jego ciele. Nigdy nie smakował niczego lepszego, nie czuł się tak pobudzony, gdy wiła się pod nim. - Hmmmm. Logan jęknęła, gdy ciężar Syna zastąpił mężczyzna, który stał się jej nowym uzależnieniem. Kerestyan był, jak niezbędne do życia powietrze i wiedziała, że jeżeli któregoś dnia będzie zmuszona się z nim rozstać, ucierpi na tym nie tylko jej ciało. Uśmiechnęła się, gdy Kerestyan oderwał od niej usta, a następnie wycałował linię szczęki i przesunął się w dół gardła. Zanurzyła palce w jego włosach i westchnęła długo i zadowolenie. Niestety ruchy jej języka zostały źle zinterpretowane przez jednego z zapomnianych członków. - Cholera, Syn! To, że on to robi nie znaczy, że ty też musisz! Pierś Kerestyana ryknęła śmiechem, obijając się o jej sutki przez co zapragnęła znaleźć się w piżamie w jego łóżku. Wysunęła dłonie z jego

włosów i przesunęła nimi wzdłuż świetnie umięśnionego kawałka ciała, aż odnalazła biodra. Przerwała, gdy Syn zaczął lizać ją po czole. – Syn chyba potrzebuje dziewczyny. Kerestyan uniósł głowę i spojrzał na nią swoimi niesamowicie niebieskimi oczami. – Jeśli zabierzemy go na randkę to nie tylko będziemy mieć w domu kolejnego wilka, ale też gromadę szczeniąt. Uśmiechnęła się najszerzej, jak potrafiła. – Będziemy rodzicami. - Nie. – Zmrużył żartobliwie oczy. – Będziemy dziadkami. A biorąc pod uwagę twoje przekonanie, że wszystkie babcie chodzą do klubów ze striptizem, nie jestem pewien czy mam ochotę tłumaczyć im, dlaczego pozwalam ci wkładać pieniądze obcym mężczyzną za stringi. - Nie jestem zainteresowana stringami obcych mężczyzn. Poza tym, - wsunęła dłonie do jego spodni i ścisnęła goły tyłek. – Wolę mojego komandosa. Przygryzł jej dolną wargę. – W takim razie poszukamy wilczycy, jak tylko z tobą skończę. Logan zapiszczała, gdy podniósł się wraz z nią, a następnie wziął ją w ramiona, jakby ważyła tyle, co piórko. Pogładziła go palcami po zarośniętych policzkach i zadrżała, gdy goblinek w niej powrócił do życia. Kerestyan Nelek, człowiek markotny i czasami zbyt poważny wampir może nie być w stanie odłączyć ją od świata, jaki wcześniej znała, ale obudził w niej wiarę do dwóch emocji, jakich nigdy wcześniej nie czuła.

Nadziei i… miłości.