Jessica Roe - Because of him

1

PRZEZ NIEGO

TŁUMACZENIE NIEOFICJALNE DLA TequilaTeam Przekład: G_r_e_e_n Korekta: kaferek

2

NIE MA NIC BARDZIEJ niesamowitego niż pusta droga. Z opuszczonym dachem w samochodzie, świecącym słońcem, wiatrem

smagającym

moje włosy i

Neon Trees, walącymi z całych sił z głośników. Mniej więcej tak powinno wyglądać niesamowite życie. Nawet idealne. I tak jest, właśnie teraz. Ale wkrótce dotrę do swojego celu. Natychmiast do głowy wraca mi myśl, jak kwaśny posmak, który nie odchodzi: Co tam na mnie czeka? Ale obojętnie. Życie jest życiem, prawda? Bo gdyby tak usiąść i tylko rozmyślać o tych wszystkich złych bzdetach, pewne jak cholera, że świat przeszedłby nam koło nosa. Dostrzegam przed sobą na poboczu drogi znak informujący o restauracji, przechwalający się najlepszym ciastem w mieście. Oczywiście zwalniam. Jestem dziewczyną, która kocha ciasta. Wjeżdżam na zaskakująco zatłoczony parking. To może oznaczać tylko jedną rzecz – naprawdę muszą mieć dobre ciasta. Nie ma żadnych wolnych miejsc i jeżdżę w kółko przynajmniej przez pięć minut, czując się całkiem głupio, ponieważ teraz jestem jeszcze bardziej zdeterminowana, by kupić to ciasto. Jestem uparta jak cholera, co najmniej. W końcu zwalnia się miejsce przede mną, ale następny samochód w kolejce, biały Jeep, ustawia się, by je zająć. Korzystają ze swojego prawa pierwszeństwa. Wiem, że w każdym kodeksie kierowców jest niepisana reguła, że nie poluje się na miejsce parkingowe wciskając się przed inny samochód, ale oni naprawdę zabierają się za to tak cholernie długo, a ja chcę placek. Zresztą nigdy nie byłam za tą polityką. Więc wbijam się i szybko zajmuję miejsce, ledwie unikając otarcia się krawędzią swojej dziecinki o Jeepa. Parkuję, wyłączam silnik i obracam się na siedzeniu. Tak jak się spodziewałam, właściciel Jeepa – facet, prawdopodobnie uroczy za ciemnymi

3

okularami, chociaż nie wystarczająco uroczy, by wywołać u mnie wyrzuty sumienia – nadal tam jest, wpatrując się we mnie przez otwartą szybę. Z językiem między zębami, szczerzę się i salutuję. Wkurzony kręci na mnie głową, ale najwidoczniej decyduje się być tą dojrzalszą osobą, ponieważ nie mówiąc nic, nawet nie rzucając przekleństwami, jakby zrobiła większość ludzi, odjeżdża. Chwała mu, myślę. Bycie dojrzalszym jest ekstra i w ogóle, ale można przez to przegapiać wiele rzeczy… takich jak miejsce parkingowe. Wyskakuję z Nancy i klepię ją po wspaniałej, lśniącej, czerwonej masce. Zdobyłam tego Chevroleta w sposób, sposób tańszy niż powinnam, ale kiedy ją kupiłam, była tylko kupą rdzy a stary, brudny zboczeniec, który ją sprzedawał, przez cały czas, kiedy dobijaliśmy targu, skupiał się na moich nogach. Nie sądzę, by nawet zdawał sobie sprawę z tego, jakie cacko miał, a nie zamierzałam go w to wtajemniczać. Tak więc, z pomocą kilku facetów, których poznałam w Chicago, w którym mieszkałam przez jakiś czas, naprawiłam Nancy i teraz była piękniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. Moje mięśnie płoną, kiedy je rozciągam. Oprócz okazjonalnego przystanku na siku, już ponad trzynaście godzin byłam w drodze z Chicago do Hrabstwa Waszyngton w Nowym Jorku, w drodze, która zaczęła się pod koniec minionej nocy. W restauracji ściągam okulary przeciwsłoneczne. Powietrze jest tu chłodne, co witam z ulgą, po prażącym, sierpniowym upale na zewnątrz. Młoda kelnerka, może parę lat starsza ode mnie, pojawia się w chwili, kiedy siadam swoim tyłkiem na barowym stołku przy ladzie. Jej brązowe włosy są splecione w warkocz, a oczy mają jasnoniebieski odcień. - Hej tam! – szczebiocze. – Nazywam się Keeley Perkins i będę dzisiaj twoją kelnerką! Co mogę ci podać, kotku? – Nazwisko Keeley Perkins1 wydaje 1

Nawiązanie do jej nazwiska. W oryginale „ Keeley Perkins the Perky Waitress”, gdzie perky oznacza radosny, żwawy, dziarski.

4

się dla niej super idealne, ponieważ jestem całkiem pewna, że w swoim siedemnastoletnim życiu, nigdy nie spotkałam nikogo bardziej żwawego. - Dwa kawałki wiśniowego ciasta… proszę. – Przynajmniej na zewnątrz próbuję być radosna, bo naprawdę nie jestem najmilszą osobą, pracuję nad tym. Tak jakby. - Podejdź tutaj, cukiereczku! – Keeley Perkins Dziarska Kelnerka odchodzi w podskokach, a ja obserwuję jej energię z uniesioną brwią. Ludzie nigdy nie nadają mi pieszczotliwych przezwisk. W każdym bądź razie nie tak pretensjonalnych jak cukiereczek. Wszystko co ludzie widzą, kiedy patrzą w moją stronę to ciemne oczy, podkreślone kredką, moje ukochane, masywne buty motocyklowe i pięć wielokolorowych pasemek w moich długich, ciemnych, brązowych włosach. Wyglądam jak kłopoty i dokładnie tak o mnie myślą. Przypuszczam, iż to moja wina, że nigdy nie zbaczam ze swojej ścieżki, by udowodnić im, że się mylą. Po chwili dostaję swoje zamówienie i zabieram się za jedzenie. Znak nie kłamał, ciasto naprawdę jest tutaj dobre. Jestem w połowie kawałka, kiedy facet z białego Jeepa, który najwidoczniej musiał znaleźć miejsce, wchodzi do środka i siada obok mnie. Nie muszę na niego zerkać, by wiedzieć, że mnie obserwuje, patrzy wilkiem. - Wiesz, że niejako jesteś dupkiem, prawda? – mówi w końcu. Ma przyjemny głos – niski, ale nie zbyt niski i bardziej wytworny niż u facetów, z którymi zwykle spędzam czas. Bez słowa, jednym palcem, przesuwam w jego kierunku drugi kawałek ciasta i kontynuuję jedzenie własnego. Kątem oka widzę, że wpatruje się w nie. - Co to jest? – pyta podejrzliwie. Patrzę na niego właściwie pierwszy raz. - To ciasto. Zapada długa cisza, a potem: - To są przeprosiny?

5

- To tylko placek. - Placek przeprosinowy? - Po prostu zjedz to cholerne ciasto albo wyjdź. - Nie zjem go – deklaruje, zakładając ręce i mrużąc oczy na ciasto, jakby miały wyrosnąć mu ostre zęby, żeby ugryźć go w nos. – Pewnie coś z nim zrobiłaś. - Niby co? - Zakłóca mój plackowy czas i to mnie wkurza. Zazwyczaj, kiedy rozmawiam z facetami, to nie kłócą się za wiele. Ci, z którymi się spotykam, są zazwyczaj zbyt naćpani, by troszczyć się o to, co mówię lub zbyt napaleni, by chcieli mnie wkurzyć. Ten kłótliwy facet, który jest podejrzliwy wobec placka, jest wkurzający, ale… tak jakby to mi się podoba. Lubię wyzwania. Może dlatego nadal z nim rozmawiam. - Mogłaś do niego napluć… albo go zatruć! Czuję, że tak naprawdę w to nie wierzy. Kłóci się bez konkretnego celu, coś co sama często robię, ale ja tylko wkurzam się, pochylam do przodu i nabijam kęs na widelczyk. Robię wielki pokaz przeżuwając i przełykając, a potem wystawiam swój czysty język. – Szczęśliwy? - Nie. – Podnosi swój widelczyk. – Ale i tak go zjem. Nadal jesteś dupkiem, nawet jeśli kupiłaś mi przeprosinowy placek. - To tylko placek – powtarzam ponownie, ale nie sądzę, by mnie dłużej słuchał. Jest już pogrążony w plackowym niebie – najlepszym rodzaju nieba, jakie istnieje. Naprawdę lubię ciasta. Niezdolna, by sobie z tym poradzić, łapię się na obserwowaniu go, jak je. Jest starszy ode mnie. Może dwadzieścia jeden lub dwadzieścia dwa lata. Jego ciemne, brązowe włosy kręcą się wokół uszu i jest to urocze, bardzo urocze. On jest uroczy, ale nigdy wcześniej nie gustowałam w uroczych facetach. Nawet w uroczych facetach z zachwycającą garstką piegów na nosie.

6

- Proszę czarną kawę – prosi, kiedy Keeley Perkins Dziarska Kelnerka podchodzi, by sprawdzić, czy czegoś nie potrzebujemy, wyrywając mnie z mojego oszołomienia. - Nie – mówię mu, marszcząc brwi. – Nie możesz zamówić kawy. Oboje, on i Keeley patrzą zmieszani. - Dlaczego, do cholery, nie? - Ponieważ chcę koktajl mleczny, ale nie mogę się zdecydować na smak. Więc ty musisz wziąć jeden i ja muszę wziąć jeden, tak żebym mogła spróbować obu – wyjaśniłam, żeby pojął moją logikę. Przewraca oczami, a jego idealny nos skierowany jest prosto na mnie. - Jesteś szalona, wiesz to, prawda? Na zamawiam dla ciebie.

- MOŻESZ MÓWIĆ, co chcesz. Mój koktajl o smaku masła orzechowego był wyraźnie lepszy. - Mylisz się – protestuje facet z białego Jeepa. – Tak bardzo się mylisz. Bananowy był o wiele lepszy. - Bananowy był beznadziejny! - Cóż, o smaku masła orzechowego był kiepski. - Ty jesteś kiepski – brzmię jak przedszkolak, wiem, ale ten facet wywleka to ze mnie. Zawsze byłam typem dziewczyny, która lubi się kłócić, a kłócenie się z nim jest szczególnie dobrą zabawą. - Jesteś najbardziej irytującą dziewczyną, jaką kiedykolwiek spotkałem – mówi, kręcąc głową. Szczerzę się i poruszam brwiami w górę i w dół. - Mimo to nadal chcesz mnie pocałować. Mruga z zaskoczeniem.

7

- Co… Mam na myśli… Dlaczego nawet… Jak… Co? - Nie myśl, że nie widziałam, jak wpatrujesz się w moje wargi. Poczerwieniał mu kark. - Jesteś ogromnie irytująca, kłótliwa, jędzowata i apodyktyczna, ale nadal masz najbardziej zapraszające do pocałunku wargi, jakie kiedykolwiek widziałem – przyznaje, brzmiąc na rozdrażnionego, jakbym zmusiła go do wyznania. Obserwuję go przez chwilę. Na mojej twarzy rozkwita mały uśmiech. - Przyłapałam cię na kombinowaniu, no wiesz. – Wskazuję na niego słomką i mała, zbłąkana kropla z koktajlu, odrywa się z jej końcówki i uderza go w szyję i przez chwilę mam tak wielką, tak wielką, ochotę pochylić się i ją zlizać. Założę się, że jego szyja smakuje naprawdę dobrze. Jednak opieram się, a on ściera ją kciukiem i żartobliwie rozsmarowuje ją na moim nagim kolanie. Uderzam go ze śmiechem w rękę. - Wątpię w to. - Masz w sobie tę całą gorącą, frajerowatą, nieprzerwaną wibrację – mówię, ignorując jego próżny, szeroki uśmiech, kiedy nazywam go gorącym. – Jesteś miłym facetem. Naprawdę dobrym facetem. Założę się, że dla zabawy czytasz poezję, a kiedy to robisz, masz na sobie okulary w grubych oprawkach. Mogę stwierdzić, że trochę ćwiczysz. – Przyglądam się, jak koszulka przylega do jego płaskiej piersi i silnie wyglądających ramion. – Ale nie zbyt wiele. Pracujesz w biurze i nosisz krępujące garnitury i krawaty. Jesteś niezaspokojony i po prostu umierasz, by się wyzwolić i szaleć. Przygryza swoją dolną wargę, by powstrzymać uśmiech, jakby naprawdę nie chciał uważać mnie za zabawną, ale nie może dać sobie rady. - Tak bardzo się mylisz. - Jestem pewna. Obraca swój stołek, tak że jesteśmy twarzą w twarz. Przez ostatnie trzydzieści minut powoli ukradkiem przysuwaliśmy się do siebie, udając, że tego nie zauważamy, że nie jesteśmy tego świadomi. Ale ja jestem świadoma. Jestem

8

bardzo świadoma jego. I teraz jesteśmy tak blisko, że nasze kolana, nagie, ponieważ obydwoje mamy na sobie szorty, dotykają się. Nie odsuwam swoich i on też nie. Podoba mi się to. Bardzo mi się to podoba. - Ty też nie jesteś trudna do odczytania – mówi, uśmiechając się ironicznie. Unoszę zapraszająco brew, chcąc, by kontynuował. W przeciwieństwie do innych, jestem zainteresowana opinią tego faceta na swój temat, mimo że nic co powie, mnie nie zaskoczy. Wiem, co ludzie widzą, kiedy na mnie patrzą. – Jesteś seksowna i wiesz to – zaczyna, patrząc prosto na mnie błyszczącymi oczami. – Założyłaś te maleńkie szorty i one prezentują twoją wspaniałą skórę, a lśniące, nieokiełznane włosy tylko błagają, by ktoś przebiegł przez nie palcami. – Jego dłonie zaciskają się, jakby powstrzymywał się przed zrobieniem tego. – To znaczy, spójrz na te wielkie oczy. Są cudowne. Prawdopodobnie faceci padają ci do stóp, by zdobyć twoja uwagę. I… co jeszcze? Jesteś twardzielką, punkiem. Założę się, że nikt ci nie wciśnie kitu. Mogę powiedzieć, że jesteś, wypisz wymaluj, kłopotami. Ach, i jest to słowo, które jest mi znane… kłopoty. Ponieważ, jeśli farbuje się włosy niekonwencjonalnie i nosi się koszulki z nadrukiem szczęśliwych czaszek, musi się oznaczać kłopoty, prawda? - Więc… zgadłem? – pyta, a ja wzruszam ramionami, próbując super mocno powstrzymać wykradający się uśmiech, ale polegam. - Taa – mówi – zgadłem. - Jesteś nieco próżny, skoro myślisz, że masz rację. Śmieje się z mojej złośliwości. - Jak na taką małą masz w sobie dużo ognia. - Nie jestem mała! – protestuję, chociaż wiem, że to daremny wysiłek. - Żartujesz? Jesteś małym krasnalem? Ile masz, sto pięćdziesiąt dwa centymetry? - Właściwie to sto pięćdziesiąt cztery centymetry. – To sposób Blair, by mu udowodnić, że się myli.

9

- Więc dlatego jesteś taka wredna? Bo masz syndrom małego człowieka? Strzepuję jego rękę, ale on łapie moją dłoń i po prostu się do mnie szczerzy. Po prostu szczerzy.

JAKOŚ TAK WYSZŁO, że wychodzimy razem. Chociaż tak naprawdę to żaden zbieg okoliczności. Mimo wzajemnego irytowania się jak diabli, żadne z nas nie jest jeszcze gotowe, by się pożegnać. Odprowadzam go do Jeepa, który jest zaparkowany tylko kilka miejsc od Nancy i opieram się o drzwi. Staje dokładnie przede mną, w odległości mniejszej niż pół metra i muszę wyciągnąć szyję, by spojrzeć na niego przez moje okulary – chociaż nie jest zbyt wysoki. Ma może metr siedemdziesiąt pięć, może metr siedemdziesiąt siedem. Jego oczy są, po raz kolejny, ukryte za ciemnymi okularami przeciwsłonecznymi, ale jego uśmiechnięte, różowe wargi i gładko ogolona szczęka są idealnie widoczne. I podobają mi się. Za bardzo. Znowu mnie obserwuje, kręcąc głową i prawdopodobnie zastanawiając się, dlaczego, do diabła, nadal tu ze mną stoi, skoro nie zrobiłam nic prócz wkurzania go. Nie mogę rozgryźć dlaczego flirtuję, dlaczego praktycznie błagam go o uwagę, jak dziecko ciągnące za warkocze na placu zabaw. Nie flirtuję z dobrymi facetami, nie z takimi jak on. Spędzam czas z nieudacznikami, facetami, którzy nie wciskają kitu o życiu, facetami pokrytymi kolczykami i tatuażami. Nie z prozdrowotnymi, czyściutko wyglądającymi facetami jak on. Może spotykałam się z tamtymi facetami, ponieważ żyli w tak samo marny sposób, pieprzyli sprawy tak jak ja, a może, wbrew moim nadziejom, jestem bardziej jak moja mama. Ale ten facet, ten kłótliwy, zrzędliwy, elegancki facet w swojej zwykłej, ale drogiej, szarej koszulce i jasnobrązowych bojówkach… taa, ten facet jest poza moją ligą.

10

Lub raczej ja jestem poza jego ligą. W każdym bądź razie jesteśmy z dwóch różnych lig. Ale jeszcze nie mogę zmusić się do odejścia. Może jestem po prostu samotna. Taa, to prawdopodobnie to. Sięga i dotyka palcami pięć wielokolorowych pasemek włosów po mojej lewej stronie – szafirowy niebieski, pawi zielony, różowy jak guma balonowa, czerwień kochającego serca i słoneczny żółty, w każdym bądź razie, zgodnie z oznaczeniami na butelkach z barwinkami. - Są ładne. Przygryzam dolną wargę, w reakcji na jego dotyk i wiem, mimo iż jego oczy są zasłonięte, że pilnie mnie obserwuje. – Możesz mnie pocałować, jeśli chcesz – kokietuję. Parska i robi duży krok w tył, ale nie obrażam się. - Zdajesz sobie sprawę, że brzmisz jak obłąkana? - Naprawdę? A starałam się na uroczo prymitywną. - Jesteś szalona. Nawet nie znamy swoich imion. - Nie musimy ich znać. – Odepchnęłam się od samochodu i stanęłam przed nim, stając na palcach i ściszając głos. – Możemy mieć po prostu najgorętszy, najbardziej brutalny, namiętny pocałunek naszego życia i udać się każdy w swoją drogę. Potem będziesz miał super zabawę, myśląc o tym, kiedy nocą w łóżku będziesz sam, niezaspokojony, za to dużo czytający. - Okej, nie ma mowy, że pocałuję kogoś, kogo nawet nie lubię, a ciebie z całą pewnością nie lubię. Obserwuję go dłuższą chwilę, a potem zwyczajnie wzruszam jednym ramieniem. - Ty, Bystrzak, zobacz… Łapie mnie za rękę, kiedy się odsuwam i z powrotem przyciąga, idąc ze mną, aż uderzam w bok Jeepa. Nim nawet mogę złapać oddech, jego ciało jest przyciśnięte do mojego, całkowicie i kompletnie, od piersi do kolan. Prowokująco

11

sunie palcami w górę moich rąk, przez ramiona i kosmyki włosów na karku. Jego wargi są jednocześnie miękkie i twarde, a dźwięk, który wydaje z głębi swojego gardła, kiedy biegnę paznokciami w dół jego pleców jest seksowny jak diabli. Pogłębia pocałunek i pozwalam mu przejąć prowadzenie. Wszyscy faceci, których całowałam: punki, faceci nadużywający narkotyków, przeżywający trudności muzycy… taa. Przez cały czas ruszałam w pościg za niewłaściwym typem facetów, ponieważ nie miałam pojęcia, że mili faceci mogli tak całować. Nagle wycofał się. - Zwykle nie robię takich rzeczy jak ta – mówi mi, ciężko oddychając. – Mam na myśli całowanie dziewczyn, które dopiero co poznałem. – W przeciwieństwie do facetów, karmiących mnie takim tekstem, wierzę mu. Wydaje się typem zdrowego, rodzinnego człowieka, który nigdy nawet nie miał przygody na jedną noc, który spał tylko z dziewczynami, z którymi chodził, który nigdy nie całował się z dziewczyną ze zwariowanymi włosami i złym nastawieniem, którą poznał w restauracji. Sięgam i spycham jego okulary na czubek głowy, nagle zdesperowana, by go zobaczyć. Jego oczy, morska zieleń i niebieski, błyszczą z podekscytowania, pożądania i odrobiny zmieszania, jakby naprawdę próbował zrozumieć, co robi. Skopiował moje ruchy, przesunął moje własne okulary przeciwsłoneczne w górę, a potem chwyta moje policzki i znowu całuje, mocniej, z większą pasją, jakby tracił kontrolę. Jego język wślizguje się do moich ust. Smakuje jak wiśnia i banan. To przepyszne… on jest przepyszny. Majstruje za mną przy klamce od drzwi i śmiejemy się w swoje usta, kiedy poruszamy się do przodu, by mógł je otworzyć. Jego dłonie ściskają moją talię i unosi mnie. Kładę się na całej długości siedzenia i czekam na niego, nie przejmując się tym, że jesteśmy na super zatłoczonym parkingu i każdy, kto będzie przechodził, może nas zobaczyć. Jestem we mgle pożądania, gdzie nie liczy się absolutnie nic za wyjątkiem jego i jego warg.

12

Podoba mi się to. Nie mówię, że nigdy wcześniej całując faceta, nie czułam się tak napalona. Po prostu po raz pierwszy… jestem roztopiona. Zamyka za sobą drzwi, a potem unosi się nade mną na rękach i kolanach. Chociaż to mi nie wystarcza. Chwytam jego koszulkę w pięści i ciągnę go w dół, dopóki nie znika między nami cała przestrzeń. Jego wargi na nowo stapiają się z moimi, a nasze języki splatają. Nasz pocałunek staje się dziki, gwałtowny, jakby żadne z nas nie mogło się nim nacieszyć. Zahaczam kostki o siebie z tyłu jego kolan i wślizguję dłoń w jego bojówki, by chwycić jego tyłek. Jego palce wkradają się pod moją koszulkę i w górę brzucha, zostawiając za sobą ścieżkę gęsiej skórki. Obejmuje moje piersi i jęczę w jego usta, kiedy kciuk ociera się przez stanik o sutek. Wyginam plecy w łuk i mam nadzieję, że pojmie wskazówkę i przeniesie się pod materiał. Kiedy się do mnie przyciska, mogę dokładnie poczuć, jaki jest twardy, nawet przez materiał moich krótkich szortów i unoszę się do niego, powodując, że oboje jęczymy. Poruszamy się razem, mocniej i szybciej, tracę kontrolę i nie mogę nic na to poradzić, odsuwam się od jego warg, ocierając się o nie i odrzucam głowę do tyłu, potrzebując trochę powietrza. Wykorzystuje sposobność, by umieścić gorące, wilgotne pocałunki wzdłuż mojego gardła. Kiedy gryzie mnie w ramię, moje ciało staje się jeszcze gorętsze i napięte, a ja… Następuje głośny huk i nagle samochód się kołysze, piekielnie nas przerażając. Odpychamy się od siebie, a on uderza głową w dach, kiedy szybko siada. Podpierając się na łokciach dostrzegam grupkę głośnych nastolatków, śmiejących się ze swojego żartu i wskazujących na nas, kiedy idą do restauracji. Śmieję się na myśl o tym, jak musiały wyglądać ich twarze, kiedy nami zakołysali. Nie jestem zażenowana – chociaż poniekąd jestem wkurzona, że przerwano nam właśnie wtedy, gdy mieliśmy przejść do dobrej części – ale facet z białego Jeepa najwidoczniej tak. Rumieniec rozciąga się na jego policzkach, przyciemniając jego piegi i to jest dziwnie rozkoszne, tak że chcę krzyczeć.

13

Założę się, że nigdy, w całym swoim życiu, nie został przyłapany w położeniu takim jak to. - Nie mogę uwierzyć, jak daliśmy się ponieść – mamrocze, pocierając ręką szczękę. - Ale to było takie zabawne. – Uśmiecham się szeroko i odchylam głowę w niemym zaproszeniu. Te małe dranie mogły zniszczyć chwilę, ale kubeł wody jednak nie został wylany i nadal jestem rozpalona i niespokojna. Kręcąc głową, ale uśmiechając się, odsuwa się ode mnie. Przytrzymuje się jedną ręką, a drugą obejmuje mój policzek. Jego delikatność zaskakuje mnie. Nie jestem do tego przyzwyczajona. Nie jestem typem dziewczyny, dla której faceci są delikatni. - Nie sądzę, bym kiedykolwiek poznał kogoś takiego jak ty – mruczy łagodnie. - Masz na myśli kogoś tak absurdalnie niesamowitego? - Śledzę palcem wskazującym loki za jego uchem, jakbym umierała z pragnienia, by to zrobić, odkąd po raz pierwszy spojrzałam na niego w restauracji. - Mam na myśli kogoś, kto irytuje mnie tak diabelnie, że w tym samym czasie zapominam o wszystkich innych na całym świecie. Uśmiecham się w jego wargi, kiedy mnie znowu całuje, delikatnie muska. Nie sądzę, bym kiedykolwiek otrzymała milszy komplement, zwłaszcza jeśli połowa z nich to obelgi. Jednak nim mamy szansę głębiej się w siebie zatopić, znowu nam przerwano. Tym razem to mój dzwoniący telefon. Zginam kolana i wyławiam go z jednego ze swoich butów. Patrzy na mnie dziwnie, więc przewracam oczami. - Czy wyglądam jak dziewczyna, która nosi torebkę? Wydaje się z tym zgadzać. Nawet nie muszę sprawdzać, by wiedzieć kto to. Jest tylko jedna osoba, która może do mnie teraz dzwonić. Mój ojciec.

14

Na moje ramiona opada ciężar, a ogień wygasa. Moja mgiełka pożądania znika. - Muszę iść – mówię, ignorując połączenie i z powrotem chowając telefon. Facet od białego Jeepa nie walczy ze mną. Wie, że nasz czas się kończy, kiedy tylko to mówię. Przytakując, odsuwa się na bok, tak że mogę się wyśliznąć. Bez słowa, czy nawet zerknięcia za siebie, odchodzę. - Zaczekaj! – woła za mną, a ja zatrzymuję się i obracam, by zobaczyć, jak gramoli się z Jeepa. – Naprawdę mnie zostawisz bez wyjawienia swojego imienia? - Nie psuj chwili. – Wślizguję się do samochodu, doskonale świadoma tego, że przez cały czas uważnie obserwuje mój tyłek. Neon Trees ryczą w momencie, gdy odpalam silnik więc wysuwam płytę. Neon Trees to moja szczęśliwa muzyka, a przez telefon mojego ojca, przypominający mi dokładnie, dokąd zmierzam, czuję wszystko prócz szczęścia. Włączam jakiś mocny rock i przygłaśniam tak bardzo, że aż bolą mnie uszy. To jest dokładnie to, czego potrzebuję, by zagłuszyć myśli w swojej głowie. Facet od białego Jeepa nadal stoi, obserwując mnie, dopóki nie znikam z zasięgu wzroku.

15

KIEDY ZATRZYMUJĘ się przed domem swojego ojca, wyłączam silnik Nancy i po prostu siedzę z dłońmi opartymi na kierownicy, kiedy przygotowuję się mentalnie. Nie chcę tu być. Naprawdę, naprawdę nie chcę tu być. W rzeczywistości wolałabym raczej być teraz gdziekolwiek indziej na świecie niż tutaj. I nie chodzi mi o to małe miasteczko Nowy Jork, chociaż naprawdę jest maleńkie, zwłaszcza dla dziewczyny przyzwyczajonej do mieszkania w dużych miastach. Miałam wrażenie, że to miejsce będzie dla mnie ogromnym szokiem kulturowym. Fortune w Hrabstwie Waszyngton w Nowym Jorku, liczba ludności: dwa tysiące trzysta dwanaście. Lub jak przypuszczam teraz dwa tysiące trzysta trzynaście. Ale taa, to nie to malusieńkie, malutkie, małe miasto wypełnia mnie przerażeniem. To ten dom, to ludzie wewnątrz niego. W rzeczywistości przenoszę się do swojego ojca, mężczyzny, którego nigdy nie poznałam, mężczyzny, który zadzwonił do mnie tylko dwa razy. I obydwa połączenia były w zeszłym miesiącu, kiedy omawialiśmy przygotowania mojego nowego życia. Ściskam tak mocno kierownicę, że bolą mnie kłykcie. Mogę odejść. Po prostu odpalić auto i odjechać, przejąć kontrolę nad własnym życiem. Mogłabym kelnerować w jakimś miejscu, mogłabym ukrywać mój wiek, aż skończę osiemnastkę i będę w stanie skończyć liceum, co mogło być równoznaczne z nie otrzymaniem dyplomu, nie pójściem na studia i bycie kelnerką przez wieczność i… okej, ten plan jest do bani. Zerkając na dom, widzę poruszające się firanki i wiem, że chociaż przyprawia mnie to o mdłości, to najwyższy czas wciągnąć spodnie dużej dziewczynki i iść poznać nową rodzinę. Taa, zdobywam nie tylko ojca, ale również lśniącą, nową rodzinę.

16

Wywlekam się z Nancy i otwieram bagażnik, by chwycić worek marynarski, wypełniony wszystkim, co posiadam. Mama i ja przeprowadzałyśmy się z miasta do miasta tak często, że naprawdę nigdy nie miałam czasu, by coś gromadzić i przyzwyczaiłam się do podróżowania bez bagażu. Worek jest znoszony i w kilku miejscach sklejony taśmą, ale kocham go tak, jak dziecko kocha wypchanego pluszaka. Przypuszczam, że sentyment. Przez lata przyczepiałam do niego przypadkowe bzdety – guziki, skrawki materiału, znaczki. Po prostu rzeczy, które znajdowałam w miastach, w których żyłam. To paskudztwo, ale dla mnie jest wyjątkowy. Dom mojego ojca jest ładny. Facet jest całkiem bogaty, więc nie spodziewałam się niczego mniej. Znajduje się w jednej z tych uroczych, małych, rodzinnych ślepych uliczek, gdzie dzieciaki mogą bezpieczne bawić się na trawniku przed domem i gdzie w soboty ludzie urządzają grille, a każdy dom posiada swój własny urok. Mój nowy dom jest z czerwonej cegły, z niebieskimi okiennicami i idealnie wypielęgnowanym trawnikiem. Linia kwiatów wskazuje, w pewnym sensie, na jakiś kolorowy kod albo na skraj jakiejś nerwicy natręctw. Jestem całkiem pewna, że właśnie zauważyłam krasnala ogrodowego. Pieprzony krasnal ogrodowy! Ale kiedy kieruję się schodami na werandę otoczoną balustradą, widzę masę zabłoconych kaloszy, leżących na stercie i dziwnie mnie to uspokaja. Mam na myśli bałagan, nie kalosze. Bałagan oznacza, że mieszkają tu ludzie, bałagan oznacza, że nie są idealni. Drzwi otwierają się, zanim nawet dostaję szansę, by zapukać. Patrzę w górę i widzę go. Widzę go po raz pierwszy. Mężczyznę, o którym przez lata fantazjowałam, będąc dzieckiem. Mężczyznę, co do którego byłam pewna, że nie zamierza przyjść i uratować mnie od mojej okropnej matki. Mężczyznę, o którym zawsze myślałam, że nie mógł wiedzieć o moim istnieniu, ponieważ gdyby wiedział, gdyby wiedział, to z pewnością nie pozwoliłby mi z nią zostać, z pewnością by mnie nie porzucił. Moje sny roztrzaskały się, kiedy miałam osiem

17

lat i moja matka, naćpana jak zwykle, powiedziała mi okropnie tryumfującym głosem, że mój ojciec dokładnie wiedział, kim jestem… i po prostu ma to gdzieś. Nie chciał mnie. Miał już rodzinę. Rodzinę zbyt dobrą dla dziewczyny takiej jak ja. Wiem, że ten mężczyzna, dokładnie przede mną, jest moim ojcem. Zawsze myślałam, że podobna jestem tylko do matki, ale w nim też mogę dojrzeć siebie. Facet jest wysoki. Bardzo wysoki. Gigantycznie wielki. Z całą pewnością nie odziedziczyłam tego genu. Jest też szeroki. Założę się, że w liceum był piłkarzem. Typ człowieka, którego każdy kochał, na którego każdy patrzył z podziwem. Jednak jego oczy, zielono-brązowe jak mech, są w całości moje. Albo może moje oczy są jego. Yep, to jest stary, dobry tata. Wygląda na szczęśliwego, widząc mnie stojącą w drzwiach. Pomimo że nie oczekiwałam, iż przywita mnie ze łzami w oczach i szeroko rozłożonymi rękoma – przecież przez całe moje siedemnastoletnie życie nie troszczył się o mnie – ale na Boga, fałszywy uśmiech może nieźle zaboleć. Stoimy tam, wpatrując się w siebie przez niezręcznie długi czas. Minuta, minuta i pół. Minuta i pół nie brzmi wcale na wiele, ale to zabawne jak długa się wydaje, kiedy żyje się tymi niesamowicie dziwnymi dziewięćdziesięcioma sekundami. Nie będąc w stanie znieść ani chwili więcej, odchrząkuję głośno, a on mruga. W jednej chwili jego twarz twardnieje. Jego oczy zwyczajnie skanują – włosy, buty, ubrania – i jak większości przyzwoitych ludzi, oczywiście nie podoba mu się to, co widzi. - Zanim pozwolę ci wejść do swojego domu, chcę żebyś wiedziała, że to jest rodzinne mieszkanie i nie będzie tu żadnych narkotyków – mówi mi stanowczo. – Nawet jeśli będę miał tylko podejrzenie, że ich zażywasz. gdy mieszkasz pod moim dachem, znajdziesz się za tymi drzwiami tak szybko, że nawet nie będziesz wiedziała, kto cię usunął.

18

Cóż, tobie też cześć, ty gderliwy, stary dupku. Oliver – wygłupiłam się, myśląc, że kiedykolwiek naprawdę mógłby być moim ojcem – oczywiście osądził mnie, nawet mnie nie znając. Wydał werdykt i zostałam uznana za winną. Ma takie wrażenie tylko dlatego, że wyglądam jak moja matka. Że tak jak ona biorę. Że jestem po prostu uzależnionym od kokainy, beznadziejnym obibokiem, który się sprzedaje i nie ma żadnych wartości. Mogłam go wyprowadzić z błędu, ale nie chciałam. Może to upór, ale niech myśli o mnie, do cholery, to, co chce. Co mnie obchodzi jego opinia? On i ja nigdy nie rozbudujemy tej głupiej więzi tatuś/córeczka. Zatrzymam się tutaj, dopóki nie skończę szkoły średniej, a on będzie miał z głowy obowiązek, a potem nigdy więcej się nie zobaczymy. Mimo wewnętrznego wrzenia, wszystko na co potrafiłam się zdobyć, to powiedzenie: - W porządku. - Przypuszczam, że będzie lepiej, jak wejdziesz do środka i poznasz moją rodzinę. – Nie przegapiam faktu, że stale powtarza słowo „mój”. Mój dom, mój dach, i najważniejsze, moja rodzina. Oznacza swoje terytorium, upewniając się, iż wiem, że nie jestem częścią jego życia. Cóż, pieprzę go i jego szarlotkową rodzinę. Wkracza do środka, a ja podążam za nim. Jest tu tak samo uroczo i przytulnie jak na zewnątrz. Można powiedzieć, tylko przez zerknięcie na to miejsce, że jest to rodzinny dom. Że jest bezpieczne, ciepłe, wypełnione miłością, przekomarzaniem się, śmiechem, bałaganem i słodyczą. Ściany pokryte są rzędami rodzinnych zdjęć i portretów, chcę się zatrzymać i przyjrzeć się im, ale Oliver nadal idzie. Wchodzimy do ogromnego salonu, gdzie czeka już zgromadzona grupka. Moja rodzina. Jego rodzina. - Wszyscy – mówi Oliver – to moja… to wasza… to jest Blair. Blair, to moja żona Felicia – wskazuje głową w kierunku kobiety, na oko

19

czterdziestoletniej. Jest piękna, ale piękna w sposób, w jaki piękne są mamy, co, jak sądzę, czyni ją piękniejszą niż kiedykolwiek była moja mama. Długie, ciemne włosy, miękka skóra, ciepłe oczy – chociaż jej wyraz twarzy, kiedy na mnie patrzy, jest ściągnięty, jakbym brzydko pachniała, a ona nie potrafiła tego zignorować. Już mnie znienawidziła. Ale szczerze, poniekąd nie mogę jej winić. Ostatecznie istnieję tylko dzięki jej mężowi, który miał romans z moją mamą. Patrzenie na mnie jest prawdopodobnie naprawdę gównianym przypomnieniem złej przeszłości. Ale w tym samym czasie… chrzanię ją za winienie o to mnie. Nie przeproszę za bycie tym, kim jestem. Felicia kiwa do mnie głową. - Witaj. - Dziękuję. – Może mnie nie lubić, ale to jej dom i postaram się najlepiej, jak umiem, być miłą, nawet jeśli to sprawi, że będzie chciało mi się rzygać. - Ta dwójka to nasze najmłodsze dzieci, Lance i Ila. – Oliver przedstawia dwoje szczerzących się dzieciaków, mojego młodszego brata i siostrę, stojących przed swoją matką. – Lance ma osiem lat a Ila jedenaście. – Lance ma opadające na oczy włosy, ciemne jak jego mama i tata. Ila nosi okulary i ma najbardziej różane policzki, jakie widziałam. Obydwoje uśmiechają się do mnie, mieszanina wstydliwości i impertynencji w pakietach z dwoma czarującymi dołeczkami. W każdym z nich mogę zobaczyć odrobinę siebie – ciemne włosy, nos Lance’a, kształt podbródka Ili. To super dziwne. - Jesteś moją starszą siostrą – oznajmia Ila. – Czy to oznacza, że mogę cię uściskać? Normalnie rzucam jakąś jędzowatą ripostę, ale posiadanie młodszego rodzeństwa może być nawet odjazdowe i może… może nawet to polubię. Jestem bliska powiedzeniu pewnie, dlaczego nie do licha, ale Felicia mi dowala: - Trzymajcie się z daleka – ostrzega ich, jakbym była jakimś chorym, wściekłym psem.

20

Dwa słowa. Z jej ust wychodzą zaledwie dwa słowa i to wszystko czego trzeba, by opuściła mnie radość z posiadania rodzeństwa i bym czuła się jak poniżona. Lance i Ila tracą swoje uśmiechy i odwracają ode mnie wzrok. - A to jest Jemma – kontynuuje Oliver, jakby właśnie nic się nie wydarzyło. Wskazuje na nadąsaną dziewczynę z założonymi rękoma i stopami w wysokich szpilkach uderzającymi o podłogę. Jemma wygląda prawie jak ja, ale również kompletnie inaczej. Jej ciemne włosy są rozjaśnione, a skóra opalona, nadając jej wrażenie muśniętej słońcem. Jest po prostu… elegancka. Prawdziwa prowincjonalna księżniczka. Założę się o to o mój lewy tyłkowy pośladek. To dziwne spojrzeć na nią i zobaczyć dziewczynę, którą mogłabym być, gdybym miała na to ochotę. A nie mam. Na Boga, nie chcę. – Jest tylko kilka miesięcy młodsza od ciebie, więc kiedy w przyszłym tygodniu zacznie się szkoła, będziecie razem w najstarszej klasie. – Następuje niekomfortowa cisza, bo tyle mi zajmuje przetworzenie jego słów. Jeśli Jemma jest tylko kilka miesięcy młodsza ode mnie, to musiała zostać poczęta dokładnie przed tym, nim Felicia dowiedziała się o romansie Oliviera, tuż przed tym jak lata temu moja ciężarna mama pokazała się w tym domu i rozwaliła ich małżeństwo. Oliver odchrząkuje zmieszany. - Oczekuję, że w nowej szkole będziesz zachowywała się nienagannie. To ważny rok dla Jemmy. Korci mnie, by przywalić mu w twarz. Bo ten rok nic nie znaczy dla mnie, prawda? Zamiast tego macham bez przekonania do Jemmy, która jeszcze patrzy w moim kierunku. - Hej. - Hej – mówi, a w tym maleńkim słowie jest zaskakująca ilość jadu. – Mam nadzieję, że spodoba ci się mój pokój. – Ach, tu jest powód. Chcę się zripostować czymś sarkastycznym, ale czuję się źle z jej powodu, więc gryzę się w język. Też bym była wkurzona, gdybym musiała dzielić pokój z przyrodnią siostrą.

21

- I w końcu, to moja najstarsza dwójka. To Zac, ma dwadzieścia lat. W przyszłym tygodniu wraca do college’u, więc nie pozostanie długo w pobliżu. I Nash, ma dwadzieścia cztery lata. Mieszkanie, które ostatnio kupił jest właśnie odnawiane, więc przez kilka następnych tygodni będzie z nami mieszkał. Oliver wyglądał na tak dumnego, kiedy przedstawiał swoje dzieci. Oczywiście bardzo ich kocha i staram się nie czuć rozgoryczenia z tego powodu. Zac salutuje mi z wyluzowanym uśmiechem. Ten widok to ulga po tych wszystkich zbolałych twarzach skierowanych w moją stronę. Nash ma oślepiające spojrzenie. Jak… rażąca wiązka laserowa. To mnie trochę przeraża i muszę walczyć z potrzebą nerwowego chichotu. Nie udaje mi się to zbytnio i kończę wydając parsknięcie jak mała, dziwna świnka, co sprawia, że Oliver i Felicia marszczą na mnie brwi. Zac wpycha wierzch swojej pięści do ust, ukrywając cichy śmiech. - Chcesz, żebym pokazał ci twój pokój? – pyta i z wdzięcznością przytakuję. Jestem wyczerpana po długiej podróży. Oliver wygląda, jakby mu ulżyło, że odpowiedzialność za mnie spada na kogoś innego. Zac wyprowadza mnie z salonu na schody. - Będziesz musiała wybaczyć Nashowi – mówi przez ramię, otwierając pierwsze drzwi na piętrze. – Naprawdę niewiele pamiętam z tego, co się stało, kiedy twoja mama i nasz tata mieli romans. Byłem tylko dzieckiem, ale Nash jest na tyle starszy, by pamiętać wszystko. Był świadkiem wszystkich walk i krzyków, i tego, jak tata wyprowadził się na trzy miesiące. Wiem, że to nie fair i nienawidź mnie, że ci to mówię, ale myślę, że jakaś jego część wini cię za to wszystko. Przypuszczam, że chyba sądzi, że znowu spowodujesz tu problemy i dlatego jest dupkiem. To znaczy, gdyby mama wtedy nie była w ciąży z Jem, mogliby nigdy nie naprawić spraw. – Wzdryga się na tę myśl, jakby nie potrafił wyobrazić sobie świata, gdzie jego rodzina nie jest idealnym zespołem. Przewracam oczami.

22

- Nash nie wydaje się być jedynym, który tak myśli. - Nie ja – oznajmia pogodnie. – Wierzę w poznanie osoby przed jej osądzeniem. Po prostu daj naszej rodzinie czas. Zmienią zdanie. - A jeśli nie? Wzrusza ramionami. - Dokopiemy im! Skopiemy ich po goleniach! W pewnym sensie jest dziwny. Wchodzimy do pokoju, który jest dosłownie pokryty różem. Różowe ściany, różowe zasłony, różowa narzuta, wszystko różowe. I mam na myśli naprawdę różowe. Jak jaskrawy, na twarzy, róż. To z całą pewnością stary pokój Jemmy. Unoszę brwi. - Naprawdę? - Jem to Jem… lubi róż – mówi, jakby to wszystko wyjaśniało. Zaczynam lubić mojego starszego brata i jego wyluzowaną postawę. - Nie sądzę, że jestem typem dziewczyny z różowym pokojem. - Wiem, to widać. – Mruga. - Dlatego będziemy się tak dobrze dogadywać. Siadam ostrożnie na skraju różowego łóżka. Zack rzuca się obok mnie bardziej swobodnie niż ja. - Więc, Blair, moja siostro. Opowiedz mi wszystko o sobie.

OCZYWIŚCIE NIE spędziłam czasu z żadnym z moich braci i sióstr, ale już mogę powiedzieć, że Zac będzie tym, który najbardziej mnie lubi. Mamy to samo ironiczne poczucie humoru, ten sam gust co do muzyki i książek, oboje nienawidzimy horrorów, a filmy romantyczne uważamy za słabe. Kiedy zobaczył

23

Nancy, prawie zsikał się w spodnie i zdeklarował, że bycie siostrą oznacza dzielenie się, co najwyraźniej oznacza również, że będzie chciał pożyczać moją dziecinkę, kiedy tylko będzie chciał. Nawet wygląda odrobinę tak jak ja, chociaż nie tak bardzo jak Jemma. Dzielimy te same bujne, ciemne włosy, a kształt naszych twarzy jest bardzo podobny. Oczywiście oboje mamy oczy Olivera. Sądzę, że gdybyśmy wyszli razem publicznie, ludzie byliby w stanie powiedzieć przez patrzenie na nas, że jesteśmy bratem i siostrą. Właściwie nawet mi się to podoba. To sprawia, że czuję się mniej samotna w świecie. Chciałabym, żeby nie wyjeżdżał w przyszłym tygodniu do college’u. Stracę mojego jedynego sojusznika. Po paru godzinach zostawia mnie, bym się rozlokowała, ale nie bez skomentowania mojego zniszczonego, starego worka marynarskiego. Większość ludzi dostałaby za to łomot, ale tym razem pozwalam Zacowi wyjść z tego bez szwanku. Ponieważ… jest moim bratem. Czy to nie cholernie dziwne? Akceptuje mnie taką, jaka jestem i zastanawiam się, czy innym też dam na to szansę. Zastanawiam się, czy nie pójść do reszty rodziny. Może wyjaśnię im, że nie jestem tak zła, jak wyglądam, kiedy słyszę przytłumione głosy przy swoich drzwiach. Zakradam się bliżej, żeby podsłuchać. - Możemy iść ją zobaczyć? – pyta Ila. Brzmi na wyjątkowo podekscytowaną. - Nie – odpowiada stanowczo Felicia. – Twój tata i ja nie chcemy byście spędzali z nią czas. Ta dziewczyna to nic innego jak zły przykład. Masz się trzymać z dala od niej, kiedy tu mieszka, słyszysz mnie? Wzdycham cicho i wycofuję się. Nie chcę usłyszeć tego więcej. Czuję się głupio z powodu swojej chwili słabości, że myślałam, iż rodzina może mnie polubić.

24

Zamiast tego opróżniam worek na łóżko, rozrzucając rzeczy: kilka sztuk odzieży, parę płyt CD, podartą, starą kopię „Narzeczonej dla księcia”, którą kochałam, odkąd byłam dzieckiem – nie żebym komuś się do tego przyznała, nawet swojemu nowemu bratu. Z worka wyślizguje się tylko jedno zdjęcie, jakie mam z mamą i ląduje na szczycie stosu. Przełykam ciężko i podnoszę je, przyglądając się z ciężkim sercem. Zostało zrobione lata temu, wiele lat temu, kiedy miałam tylko trzy lub cztery lata, a narkotyki nie zaczęły jeszcze niszczyć jej ciała… w każdym bądź razie, nie na zewnątrz. Jej szeroki uśmiech jest diabelski, a ramiona tworzą nad głową okrąg w karykaturalnej pozie baleriny. Wygląda tak młodo i pięknie, dziko i żywo, nieosiągalnie. Typ człowieka jaki ludzie muszą poznać, typ kobiety, dla której mój ojciec zaryzykował całą swoją rodzinę, ponieważ po prostu musiał ją mieć. Na tym zdjęciu nie wygląda jak matka, którą pamiętam, nie taka wydrążona skorupa kobiety, którą się stała, nie to martwe ciało, które znalazłam w naszym maleńkim mieszkaniu trzy miesiące temu. Nawet nie jestem pewna, dlaczego mam to zdjęcie, dlaczego noszę je i trzymam blisko siebie, jakby było tak cholernie cenne. Moja mama nigdy mnie nie kochała, nie naprawdę. Nie tak bardzo jak kochała ćpać. Przetrwałam, mimo że zostawałam sama przez wiele godzin, kilka dni z rzędu. Spędziłam dzieciństwo na chowaniu się po kątach, modląc się, by jeszcze nie wróciła, bojąc się i zastanawiając, się jakiego nieznajomego tym razem przyprowadzi. Mimo tego wszystkiego nigdy nie pozbędę się tego zdjęcia. Zawsze będzie mnie trzymać. Była moja matką i zawsze będę ją kochać, nawet jeśli miłość jest toksyczna. Kładę zdjęcie twarzą w dół na stoliku nocnym pod kloszem od lampki – oczywiście różowym – i wiem, że już czas zadzwonić do Fen, zanim pozwolę myślom o swojej matce zabrać mnie w szczególne, ciemne miejsce, które tylko ona mogła we mnie stworzyć.

25

Fen troszczy się o mnie. W rzeczywistości jest jedyną osobą, która kiedykolwiek się o mnie troszczyła. Mama i ja poznałyśmy ją w Chicago, kiedy przeprowadziłyśmy się tam sześć miesięcy temu. Jest byłym nałogowcem, teraz zagorzale pomaga innym uzależnionym. Chciała pomóc mojej mamie, ale mama jej nienawidziła. Powiedziała, że ona jej nienawidziła, a nie, że chciała pomóc, ale tak naprawdę głęboko w środku myślę, że nienawidziła jej za bycie kimś, kim ona nigdy nie potrafiła. Dla mnie była to zupełnie inna historia. Pokochałam Fen natychmiast. Udało jej się przełamać moje zrzędliwe, jędzowate nastawienie i po prostu zobaczyć mnie. Po raz pierwszy w moim życiu ktoś się o mnie troszczył. Robiła mi domowe posiłki, pomagała z zadaniem domowym, karciła mnie, kiedy myślała, że podejmuję złe decyzje. Była pierwszą odpowiedzialną osobą, jaką posiadałam w swoim życiu. A potem, kiedy umarła moja matka, wzięła mnie, pomogła mi przejść przez ten pożerający żal i poczucie winy, i sprawiła, że widzę, iż śmierć mojej matki, jej przedawkowanie, to nie moja wina. Pragnęłam najbardziej zostać z Fen. Myślę, że mogłam być tam szczęśliwa. Jednak, kiedy mój ojciec się skontaktował, zdecydował, że po siedemnastu latach nie istniejącego wychowywania, zamierza wziąć mnie na ostatni rok liceum. Sądzę, że w końcu musiało dopaść go poczucie winy. Fen odbiera po jedenastu dzwonkach i to sprawia, że się uśmiecham. Wiecznie zawierusza swoją komórkę. Przez chwilę czuję coś bardzo bliskiego do tęsknoty za domem. - Daj temu czas – mówi mi Fen, kiedy przekazuję jej nowiny o wszystkim, co wydarzyło się, odkąd ją wczoraj opuściłam – omijając super gorące obściskiwanie się z nieznajomym. – Kiedy zobaczą, jaka jesteś niesamowita, pokochają cię. Będą kopać się za te wszystkie zmarnowane lata. Nie jestem całkowicie pewna, czy mówi prawdę, ale jest odnoszącym sukcesy trenerem życia w dzisiejszych czasach, więc rozumiem, że musi coś wiedzieć na ten temat.

26

- Mądrala! Śmieje się do telefonu. - Hej… tęsknię za tobą, zrzędo. Ciężar w mojej piersi maleje.

MIJA PRAWIE godzina, nim w końcu przychodzi Oliver. Wygląda na bardzo skrepowanego, będąc zamkniętym ze mną w jednym pomieszczeniu i nie chce spojrzeć mi w oczy. Zastanawiam się, czy to poczucie winy czy ogólna niechęć. - Wkrótce będziemy siadali na dole do kolacji – mówi mi, chociaż zwraca się w kierunku ohydnej, różowej lampki. – Zapraszamy, żebyś do nas dołączyła… jeśli byś chciała. Właściwie chcę do nich dołączyć, ale wiem, że zaoferował to tylko z grzeczności. - W porządku. Nie jestem głodna – kłamię. – Jadłam już ciasto. Wygląda, jakby mu ulżyło. - W takim razie dobrze. Dobrej nocy. Ufam, że będziesz… że będziesz dobrze spała. Kiedy zostawia mnie samą, ciężar w moim sercu wraca.

27

NASTĘPNEGO RANKA leżę w łóżku przez śmiesznie długi czas, próbując ignorować burczenie w brzuchu, chociaż tak naprawdę tylko o nim mogę myśleć. Przygotowuję się psychicznie do zejścia na dół i zjedzenia śniadania, ale nie czuję się tutaj wystarczająco komfortowo, by tak po prostu wejść i sama się obsłużyć. Słyszę, jak każdy w domu załatwia swoje sprawy, przygotowując się do tego, jak, do diabła, podmiejskie rodzinki spędzają swoje letnie dni, ale nikt nie puka do moich drzwi, by sprawdzić co u mnie. Nawet Zac. W końcu hałasy cichną i słyszę kilkakrotne zatrzaskiwanie się drzwi frontowych. Dom zdaje się być pusty, więc decyduję się przestać być takim tchórzem i zejść na dół. Kiedy wchodzę do kuchni, odkrywam, że nie jestem sama, tak jak myślałam. Nash siedzi przy kuchennej wyspie, jedząc płatki, jednocześnie czytając gazetę. Zerka w górę, kiedy wchodzę, a jego oczy zatrzymują się dłużej na mojej piżamie z Wilusiem E. Kojotem. Mam ją od trzynastego roku życia i muszę niechętnie przyznać, że od tamtego czasu nie urosłam za dużo. Piżama jest tylko trochę za mała. Spodnie prawie dosięgają moich kostek. Unosi brew w pytaniu. - Lubię Kojota – mówię, wzruszając ramionami, jakby to była wystarczająca odpowiedź. Niewielki uśmiech wypływa na jego wargi i przez chwilę jestem zaskoczona – to właśnie mój uśmiech. Nasza dolna warga wykrzywia się w taki sposób, że jeden kącik jest wyżej niż drugi. Nawet ich kolor jest bladoróżowy. Zawsze myślałam, że wyglądam jak moja mama, ale każdy w tej rodzinie ma część mnie i zdaję sobie sprawę, że odziedziczyłam po Oliverze więcej, niż myślałam.

28

– Też lubię Kojota – przyznaje Nash, odciągając mnie od moich myśli. – Polowałem na tę bajkę, kiedy byłem dzieckiem. - Prawda! Struś Pędziwiatr był taką małą suką. Parska na to. - Zawsze miałem nadzieję, że Kojot w końcu skopie mu dupę. Hej, a co z Kanarkiem Tweety? - Ugh, nienawidziłam go. Definitywnie byłam w drużynie Sylwestra. Tom czy Jerry? - Tom, oczywiście. Swędzacz czy Drapacz? - Z pewnością Drapacz. Swędzacz potrzebuje odebrania poważnej lekcji. Chociaż nie wiem, czy to nie wystarczająca kara, że jest się tylko kreskówką w kreskówce i w ogóle. - Prawda. – Pociera podbródek w zamyśleniu. – Okej, dajesz… Popeye czy Bluto? Sapię w fałszywym przerażeniu i kładę dłoń na sercu. - Jak śmiesz! Popeye jest tym dobrym facetem, którego lubię. Gdyby każdy mógł sprawić, że szpinak

wyglądałby niesamowicie, według mnie byłoby

niesamowicie. - Możesz mieć rację… Co powiesz na… Angelikę Pickles? Chichot ucieka mi bez mojego przyzwolenia. - Z Pełzaków? Teraz naprawdę zwiększamy zakres. Ale taa, z całą pewnością była moją ulubioną. Pozostali byli małymi zarozumialcami. Zastanawia się przez chwilę. - Myślę, iż to, że solidaryzujemy się ze złymi postaciami, naprawdę coś o nas mówi. - Z wyjątkiem Bluto – przypominam mu. Przytakuje: - Z wyjątkiem Bluto. - To możliwe, że obydwoje myślimy jak czarne charaktery.

29

- To przykre. - I oglądamy zbyt wiele kreskówek. - Prawda. Uśmiechamy się do siebie szeroko przez jakąś chwilę i myślę, że to nas zbliża. Jednak potem jego twarz twardnieje, jakby nagle przypomniał sobie, kim jestem, dlaczego mnie nienawidzi i wiem, że nasze przekomarzanie się właśnie się zakończyło. Odchrząka i wraca do swojej gazety, a ja głośno sapię, wracając do poszukiwania śniadania. - Miseczki są w kredensie po twojej lewej – burczy, nawet na mnie nie patrząc. - Dzięki. - Jasne. Oczywiście chcę rzucić miseczką w jego twarz za bycie takim dupkiem, ale powstrzymuje się, co poniekąd jest dla mnie kapitalne. Byłam znana ze swojej porywczości. - Masz jakieś plany na dzisiaj? – pytam zamiast tego, próbując nawiązać rozmowę, kiedy siadam naprzeciwko niego. - Taa. Czekam chwilę. - Więc? Wzdycha. - Idę na drugą stronę ulicy, odwiedzić naszą sąsiadkę. Jest babcią mojego najlepszego kumpla, więc obiecałem, że będę do niej zaglądał, kiedy nie będzie go przez kilka dni. - Twój najlepszy przyjaciel mieszka z nią? - Taa. Yolanda w zeszłym roku upadła paskudnie i od tego czasu nie może za wiele robić. Przeniósł się tu z Nowego Jorku, żeby się nią opiekować. - To miło z jego strony. - Cóż, praktycznie go wychowała, więc…

30

- Och. Mieszkał z nią, kiedy był dzieckiem? - Nie. Jego rodzice po prostu często byli nieobecni. Spędzał większość czasu u niej. - To mogę pójść? - Gdzie? - Z tobą. Do domu twojej przyjaciółki. - Dlaczego? Mieszam płatki, dopóki nie robi się z nich papka – tak jak lubię – by unikać patrzenia na niego. Nie mam zamiaru się przyznać, że jestem samotna. - Ponieważ jestem znudzona i jeszcze nikogo tutaj nie znam. Znowu wzdycha, jakbym była niewygodnym wrzodem na tyłku. Jeśli nadal by tak wzdychał, mógłby dostać zawrotów głowy. - W porządku – zgadza się, zaciskając zęby. – Ale lepiej bierz dupę w troki i ogarnij się. Nie mam zamiaru pałętać się tu cały dzień, czekając na ciebie.

BIORĘ PRYSZNIC i przebieram się w rekordowym czasie. Kiedy schodzę sprężystych krokiem na dół, Nash jest już za drzwiami. Gderliwy popapraniec miał zamiar pójść beze mnie. Kiedy przechodzimy przez ulicę, przebiega ręką przez swoje krótkie włosy – odcień lub dwa jaśniejsze od moich i spogląda na mnie z poważną miną. Jego oczy, tak jak wszystkich dzieci Olivera, są dokładnie w tak samo zielonobrązowym kolorze mchu jak moje. On i Zac w ogóle nie są podobni. Zac jest chudy i żylasty, natomiast Nash odziedziczył po Oliverze wzrost i szerokość. Jest cały umięśniony. - Słuchaj – zaczyna. – Yolanda jest naprawdę miłą, starszą panią, okej? Znamy ją całe życie i zawsze była dla nas dobra. Więc nie bądź suką. I nie… kradnij nic ani nie narób, do diabła, kłopotów.

31

Kręcę głową w irytacji, myśląc, że prawdopodobnie powinnam dać mu znać, że nigdy w życiu nie ukradłam cholernej rzeczy, nawet będąc w największej desperacji, kiedy mama zapomniała mnie karmić przez drzy dni z rzędu. Jednak nie mówię mu tego i nie jestem pewna dlaczego. Spodziewałam się, że moja rodzina będzie ostrożna, jeśli chodzi o mnie, ale nigdy nie myślałam, że będą tak łatwo oceniali. Sądzę, że właśnie straciłam chęć do zmiany ich zdania, nawet jeśli przedtem chciałam to zrobić. Chcę, żeby lubili mnie za to, jaka jestem, tak jak od razu zrobił to Zac, a nie dlatego, że ich do tego przekonam. Dom Yolandy jest podobny do domu Olivera, ale na zewnątrz jest biały i ma różane okiennice, a pokrycie werandy jest wyblakłe. Nash wchodzi bez pukania do drzwi i uświadamiam sobie, że to miejsce musi być dla niego jak drugi dom. Starsza kobieta, może około siedemdziesięciu pięciu lat, kuśtyka z kąta z szerokim uśmiechem na twarzy. - Nash, myślałam, że to możesz być ty. Teraz powiedz mi, dlaczego jesteś dopiero teraz, skoro wróciłeś do domu tydzień temu? Pochyla głowę. - Przepraszam, proszę pani. Szarpie go za ucho i odwraca się w moja stronę, mierząc mnie od góry do dołu. Jest laseczką. Wysoka i szczupła, choć jej plecy są nieznacznie pochylone od używanej laski. Ma srebrzystobiałe włosy, które kręcą się stylowo na karku i błyszczące, niebieskie oczy. Ma klasę. Sądzę, że uganiali się za nią wszyscy żołnierze, kiedy była młodsza, a teraz prawdopodobnie kuśtykają za nią wszyscy pomarszczeni gracze bingo. Jej jasne oczy mkną od moich butów po włosy i uśmiecha się. - Musisz być Blair – zgaduje, łapiąc moją rękę. Jej skóra jest wyjątkowo delikatna jak jedwab. – Wiele o tobie słyszałam, mówią, że jesteś złą dziewczyną. – Mruga do mnie, by pokazać, że mnie nie osądza i natychmiast ją lubię. Mam wrażenie, że może kiedyś, może nawet teraz, też była typem złej dziewczyny.

32

- CO TO DO LICHA JEST? – pytam Yolandę, wąchając podejrzliwie swój napój. Ona, Nash i ja, rozsiedliśmy się przy jej stole kuchennym, tak by mogła zaserwować nam pewne dziwne, fioletowe rzeczy w staromodnych filiżankach. Wnętrze jej domu jest przyjemne – dziwne, ale przyjemne. To niezwykle przypadkowa mieszanka wzorów typowych dla staruszków i młodego, męskiego stylu. - To czarna, wiśniowa herbata – mówi mi Yolanda. – Sama ją zrobiłam. Jest bardzo smaczna. I dobrze działa. - Jak dla mnie, wygląda na jakiś eliksir. – Nie jestem bardzo taktowna dziewczyną. - Cóż, możliwe, że jestem złą dziewczyną. – Unosi brwi i wygina palce w moim kierunku. Nie mogę powstrzymać się od śmiechu. - Nie, jesteś po prostu zwariowaną starą suką. – Moje oczy rozszerzają się. Ciągle zapominam, że jestem w cywilizowanym towarzystwie.

– Boże,

przepraszam. To było bezczelne, nawet jak na mnie. Nash zaczyna się unosić, wyglądając na rozsierdzonego. - Blair! Co… Jednak Yolanda macha do niego ręką, żeby się zamknął, śmiejąc się tak mocno, że prawie wypluwa herbatę. - Och, kochanie – mówi, nadal się śmiejąc. - Ty i ja będziemy się dobrze dogadywać. Yolanda jest mądra, dowcipna i poważnie niestosowna. W ciągu naszego godzinnego spotkania, opowiada mi o sobie i swoim mężu, który odszedł pięć lat temu, jak broili w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Jako poważna twardzielka jest totalnie szalona. W porównaniu do niej, ja to nic.

33

Oczywiście dlatego ją ubóstwiam. Z kolei Nash jest poważnie niezadowolony. Nie jestem pewna czy to przeze mnie czy dlatego, że niektóre opowieści Yolandy są poważnie perwersyjne. Nigdy tak naprawdę nie lubiłam starszych ludzi. Pachną dziwnie, a ich skóra wygląda tak krucho, że wariuję, ale Yolanda jest świetna. I ma potwornie niesamowity, całkowicie nieprzewidywalny, gust muzyczny. - Naprawdę słuchasz Black Eyed Peas? – pytam, wyciągając płytę CD z pomiędzy Very Lynn a Kelly Clarkson. - Robią funk – informuje mnie całkiem poważnie. Kiedy Nash i ja wychodzimy chwilę później, Yolanda łapie mnie za rękę w zaskakująco stanowczym uścisku. - Wpadnij z wizytą jutro – domaga się i myślę, że może rozumie, jaka wyobcowana czuję się w domu Olivera. - Pewnie – odpowiadam zwyczajnie, ponieważ naprawdę chcę to zrobić, ale nie chcę brzmieć na zbyt chętną. – Ale nie będę piła twojej czarodziejskiej herbaty. - Wypijesz, co dostaniesz, ty mały, niewdzięczny nędzniku. – Jej oczy skrzą się, kiedy się ze mną droczy i sądzę, że prawdopodobnie lubi mieć kogoś koło siebie, kto nie traktuje jej jak delikatnej starszej pani.

DOM OLIVERA – wątpię, że kiedykolwiek będę traktowała to miejsce jako swój dom – znowu jest pełny i głośny. Jemma i Ila wrzeszczą na siebie w salonie. Ich krzyki są głośne, o wysokiej częstotliwości i trudno je zrozumieć, ale wiem, co jest ich problemem – są wkurzone dzieleniem pokoju. - To nazwano prywatnością, ty kretynko! – krzyczy Jemma.

34

- To mój pokój! – odcina się Ila z czerwoną twarzą. - Nasz pokój. - Tylko do czasu, aż pójdziesz do college’u. Och, poczekaj. Musisz być mądra, żeby pójść do college’u. Powodzenia. - Tak bardzo cię nienawidzę, ty mała ofermo! Felicia krząta się, robiąc wokół nich porządki, bez przekonania uciszając hałasy. Przypuszczam, że jest bardziej przyzwyczajona do rywalizacji między rodzeństwem niż ja, ponieważ wydaje się zbytnio tym przejmować. - Wiesz – mówię, opierając się o futrynę, kiedy je obserwuję – nie miałabym nic przeciwko dzieleniu pokoju z Ilą. - Zrobiłabym wszystko, jeśli oznaczałoby to zatrzymanie ich wrzasków. Dorastając, zawsze chciałam mieć rodzeństwo, ale nie zdawałam sobie sprawy, że może być tak irytujące. I głośne. – Jemma może mieć swój stary pokój. Twarz Jemmy się rozpogadza. - Naprawdę? - Pewnie… - Nie ma mowy – przerywa Felicia. – Nie będziesz dzieliła pokoju z moją najmłodszą córką. Nie chcę, żebyś wywierała na nią jakikolwiek wpływ. Nawet Jemma wygląda na zakłopotaną. - Mamo! Poważnie, wrzuć na luz. Ale Felicia mówi tylko: - To moje ostatnie słowo. – Ciężko stąpając, zostawia naszą trójkę w dziwnej ciszy.

NASTĘPNEGO DNIA wpadam do Yolandy przed lunchem. Chciałam przyjść wcześniej, ale przekonałam siebie, by odczekać rozsądną godzinkę.

35

Westchnienie ulgi ucieka mi, kiedy przechodzę przez ulicę. Atmosfera w domu Olivera jest taka chłodna. Ostatniej nocy chciałam wyjść i zwiedzić miasteczko, może znaleźć jakieś miejsce, gdzie mogłabym się wyluzować i poimprezować. Popełniłam błąd, pytając Jemmę, czy są tam jakieś miejsca, by się zrelaksować, bo Oliver podsłuchał i założył, że kombinuję coś nikczemnego. Prawdopodobnie narkotyki. Lub inny diabelski plan. Tak czy owak, nie poszłam. Mimo wszystko staram się najmocniej jak potrafię, pozostać z Oliverem w dobrych relacjach. Moim głównym celem jest skończenie liceum, tak bym mogła w przyszłym roku wyjechać do college’u i nigdy tu nie wrócić. A nie będę mogła tego zrobić, jeśli mnie odeśle, więc nie dam mu żadnego pretekstu. Zabawa może poczekać. Właśnie teraz jestem dobrą dziewczynką. Yolanda robi mi więcej swojej cuchnącej herbaty. - To mango, moja droga – mówi mi, ciągnąc jeden z moich kolorowych pasemek. – Nie ugryzie cię. Wypij do dna. – Robię to co mówi, ponieważ myślę, że wkurzona Yolanda może być przerażająca jak diabli. I choćby mnie torturowano bez końca, nie przyznam, że ta owocowa herbata jest wyjątkowo smaczna. - Więc mieszkasz ze swoim wnukiem, hę? - W rzeczy samej. - Jest tak zrzędliwy jak Nash? Śmieje się. - Bardziej. Ale jestem szczęściarą, że opiekuje się mną. Gdyby nie on, utknęłabym w jednym z tych domów z innymi pomarszczonymi, puszczającymi bąki, staruszkami. - Żartujesz? To on jest szczęściarzem. Chciałabym, żebyś była moją babcią. Daje mi pstryczka w nos. - Cisza. Twoi prawdziwi dziadkowie mieliby złamane serca, gdyby usłyszeli, co mówisz.

36

Wzruszam ramionami, udając nonszalancję. - Nie mam żadnych dziadków. - Zamiast okazać współczucie, jakby zrobiła to większość ludzi, Yolanda patrzy na mnie z zainteresowaniem. - Dlaczego? – Podoba mi się, że nie reaguje tak jak inni ludzie. Podoba mi się, że jest inna. - Dziadkowie ze strony mojej mamy umarli, zanim się urodziłam. Nie żeby to miało znaczenie. Z tego co mi opowiadała mama, wyrzekli się jej, zanim się urodziłam z powodu… jej stylu życia. A rodzice Olivera nie chcą mnie znać. Nigdy nie chcieli, nigdy nie będą chcieli, nawet teraz, kiedy mieszkam z ich innymi wnukami. Nie obchodzi mnie to. Kręci głową. - To cholerna szkoda. Nie martw się o to. Odbędę rozmowę z tymi starymi dziwakami, kiedy następnym razem odwiedzę twoją rodzinę. Mniejsza z tym. Od teraz ja będę twoją babcią. - To szalone. - Kto powiedział, że nie można wybrać sobie rodziny? To szalony pomysł, ale podoba mi się. Poniekąd tak szalony jak te, które zwykle wynajduję. - Będę cię nazywała babunią Yo. Przewraca oczami, ale widzę, jak jej zaciśnięte wargi unoszą się w kącikach i myślę, że może potajemnie jej się to podoba. - Jeśli musisz. - Więc, będziesz mnie uczyła tych babcinych rzeczy? Parska. - Właściwie to niby jakich? Robienia na drutach? - Proszę – odcinam się, unosząc brew. – Jakbym już nie wiedziała, jak się robi na drutach. Babunia Yo patrzy na mnie, jakby nie była pewna czy mi wierzyć czy nie, ale odpuszcza.

37

- W porządku – ustępuje. – Chcesz, żebym cię uczyła babcinych rzeczy, ty bezczelna kanalio? Nauczę cię, jak robić taką owocową herbatę, której udajesz, że nie lubisz. Nauczę cię, jak piec i tańczyć jak prawdziwa dama. Żaden z tych twerkingowych2 bzdur. - Aww, człowieku, jesteś zbyt wielkiej klasy damą, by nawet wymawiać to słowo, nie wspominając o rozumieniu, co ono oznacza. - Twerking, twerking, twerking – odpowiada wyzywająco i myślę, że poznałam osobę dorównującą mi uporem. - Okej, pierwsze dwie rzeczy zanotowane, ale nie muszę wiedzieć, jak tańczy dama. To nie lata pięćdziesiąte. - Nie zmuszaj mnie, żebym cię znowu pstryknęła. Każda kobieta powinna wiedzieć, jak tańczy dama. - Dlaczego? - Nie pytaj mnie. Po prostu powinna. – I to jest to. Podoba mi się, że nie czuje, że musi się tłumaczyć.

NASTĘPNEGO DNIA jeszcze wcześniej biegnę do babuni Yo. Siedzi w bujanym fotelu na werandzie, wyglądając na szczęśliwą, że mnie widzi – i to z całą pewnością nie jest emocja, do której jestem przyzwyczajona… w każdym bądź razie od kobiety. - Tak się cieszę, że tu jesteś – oznajmia, uśmiechając się od ucha do ucha. – Mój wnuk przyjechał wczoraj późno w nocy i chcę, żebyś go poznała. Jest w środku, robi mrożoną herbatę. – Ta kobieta jest poważne uzależniona od herbaty.

2

Rodzaj tańca o zabarwieniu erotycznym, który jest popularny głównie wśród kobiet i polega na rytmicznym potrząsaniu pośladkami.

38

Otwierają się drzwi frontowe i wychodzi facet. - Babciu, co zrobiłaś ze szklanym dzbankiem? Nie mogę znaleźć… przerywa, kiedy jego oczy, morska zieleń i niebieski, spotykają moje, a ich zaskoczony wyraz prawdopodobnie jest idealnym odzwierciedleniem mojego. Włosy kręcą mu się wokół uszu, tak jak pamiętam, a te cudowne piegi są teraz nawet bardziej widoczne, jakby spędzał czas na słońcu. Przez chwilę wpatrujemy się w siebie, nasze usta są otwarte, kiedy tak stoimy, nawet nie pół metra od siebie. A potem dokładnie w tym samym czasie wołamy: - Ty!

39

MOŻE GDYBYM była skupiona, kiedy biegłam przez ulicę do babuni Yo, zauważyłabym zaparkowanego na podjeździe białego Jeepa. Ale tak bardzo chciałam się tu dostać i oddalić od domu Olivera, że byłam ślepa na wszystko. To facet, z którym obściskiwałam się przed restauracją. Facet, który był frajerowaty, absurdalnie gorący, traktował mnie przyzwoicie i całował jak w seksownym, pornograficznym śnie. Babunia Yo zerka na mnie, na niego i z powrotem, zdezorientowana i zmieszana. Nie jest jedyną. - Silvester? Blair? Znacie się już? Nie mogę się powstrzymać i uśmiecham się lekko. Pytanie babuni Yo zostaje zapomniane. - Masz na imię Silvester? Co ty, masz osiem lat? Rumieni się uroczo, jego piegi ciemnieją i mówi: - Wiem, wiem. Nienawidzę go. Większość ludzi, nie licząc babci, nazywa mnie po prostu moim drugim imieniem. - Jak ono brzmi? - Keegan. Silvester Keegan. Rozmyślam przez chwilę z jedną ręka na podbródku, podpierając łokieć dłonią drugiej ręki. Stukam w zamyśleniu palcem w podbródek. - Hmm… nie. Podoba mi się Silvester. Będę cię tak nazywała. - Nie – protestuje. – Na pewno nie będziesz. - Nie możesz mnie powstrzymać – mówię grubiańsko. - Mogę cię ignorować. - Okej, kompromis. Będę nazywała cię… Silver.

40

- Dlaczego nie możesz nazywać mnie Keegan tak jak inni? – Brzmi na rozdrażnionego. - Ponieważ nie jestem jak inni. Wydaje zdławiony głos z głębi gardła. - Teraz pamiętam, dlaczego pomyślałem, że jesteś wkurzającym dupkiem. Tak w ogóle, to co tutaj robisz? Prześladujesz mnie? - Przeprowadziłam się tutaj, jełopie. Babunia Yo odchrząkuje znacząco, by zdobyć naszą uwagę. - Jak to możliwe, że się znacie? Oczy Silvera rozszerzają się odrobinę i wiem, że odtwarza każdą wspólnie spędzoną chwilę. Sposób, w jaki nasze ciała przyciskały się do siebie. Nacisk naszych zderzających się ust. Gorąco, kiedy poruszaliśmy się przy sobie… - My… Uh… My… Poznaliśmy się w restauracji. - Ukradłam jego miejsce parkingowe – dodaję pomocnie. - A potem, Blair – kontynuuje, wymawiając moje imię powoli, jakby badał jego dźwięk na języku – kupiła mi przeprosinowy placek. - To był tylko placek! - Taa, przeprosinowy placek. Za bycie, kradnącym miejsce parkingowe, dupkiem. - Powinieneś zająć je szybciej. - Jeździsz strasznie wolno – wtrąca babunia Yo z szelmowskim uśmiechem, rozciągającym jej wargi. – Raczej jak stary dziwak. - Babciu! – Brzmi, jakby był w rozdarty pomiędzy byciem wkurzonym przez naszą dwójkę a próbą powstrzymania się od śmiechu. – Teraz bierzesz jej stronę? Wzrusza ramionami. - Cóż, lubię ją.

41

Wydaje sfrustrowane sapnięcie i kręci głową, odwracając się do mnie. Mierzy mnie od góry do dołu. Jego oczy zatrzymują się dłużej na moim zwykłym, białym podkoszulku i obciętych jeansach. - Dlaczego nie masz butów? Podążam za jego spojrzeniem w dół do swoich wyeksponowanych palców i poruszam nimi – paznokcie pomalowane mam wieloma kolorami, tak by oczywiście pasowały do moich włosów. - Zbyt gorąco na moje botki – wyjaśniam. – Moje stopy stopiłyby się jak odrażająca, zielona wiedźma z Czarownic z Oz. - Więc załóż inne buty. - Nie mam innych butów. Patrzy na mnie, jakbym była szalona. - Jesteś szalona. – Jestem zaskoczona tym, jak dobrze go odczytuję. – I to jest absurdalne. Potrzebujesz więcej niż jednej pary butów. - Hej! – sprzeciwiam się urażona, ale nie z powodu jego zadowolonego z siebie tonu. – Moje buty są cholernie niesamowite i sprawdzają się na każdą okazję. - Z wyjątkiem, kiedy jest gorąco. – Wskazuje mądrala, wywyższając się. - Może powinnam wśliznąć się w taką elegancką parę butów jak twoje – mówię, przeciągając samogłoski i przyglądając się jego nieskazitelnie białym adidasom. – Założę się, że one są dobre na każdą okazję, jak klub country lub grę w golfa lub… - Planowałem wybrać się do centrum handlowego po zrobieniu babci herbaty – przerywa. – Zabiorę cię ze sobą i będziesz mogła kupić więcej butów. Przynajmniej jedne odpowiednie na lato. Normalnie taka despotyczna i władcza postawa spowodowałaby, że chciałabym uwolnić sukę, ale Silver sprawia, że nie czuję się rozdrażniona, a jeszcze mięknę poważnie napalona jak mała, smutna, zadurzona dziewczynka. Myślę, że mogłabym zgodzić się na wszystko, gdyby to oznaczało spędzanie z

42

nim większej ilości czasu. Więc zamiast złamania mu nosa, przewracam oczyma i burczę: - W porządku. – Wskakuję na balustradę werandy i czekam aż pomoże babuni Yo, wejść bezpiecznie do środka. Kiedy wraca z zewnątrz, patrzy w dół na moje kołyszące się stopy. - Dlaczego nadal nie masz na sobie butów? - Przyszłam bez nich. Kręci głową. - Idź, załóż swoje buty, Blair. Zeskakuję z barierki i kładę wyzywająco dłonie na biodrach. - Czy musisz być najbardziej władczym facetem jakiego poznałam i dlaczego powinnam je włożyć? - Ponieważ twoje stopy są szalenie urocze – wyznaje z ciężkim westchnieniem, patrząc w górę na dach, jakby nie mógł mi spojrzeć w oczy. – Załóż swoje buty albo nie będę w stanie przestać się gapić. One są… rozpraszające. Moje ręce opadają po bokach i wydmuchuję mały obłok powietrza, czując, jak rozgrzewają mi się policzki. Nawet nie wiem, dlaczego się rumienię. Nigdy wcześniej nie spotkałam faceta, który potrafił wywołać u mnie rumieniec, a poznałam wszystkie typy facetów – umięśnionych, wytatuowanych, punkowców, będących stale pod wpływem narkotyków lub alkoholu – szepczących do mojego ucha brudne rzeczy. Ale mimo to, ten facet, ten facet, ten gderliwy, prowincjonalny, kłótliwy facet sprawia, że rumienię się z powodu komplementowania moich stóp. Jestem taka dziwna. A może to on jest dziwny. W całą pewnością jedno z nas jest dziwne. Biegnę z powrotem do domu Olivera, chwytam buty, zatrzymując się przy Nancy, żeby zabrać parę płyt. Silver czeka już na mnie w Jeepie. - Po co to? – pyta, wskazując głową na płyty.

43

- Żeby odtwarzać muzykę – mówię powoli. - Co to, lata dziewięćdziesiąte? Weź iPoda czy coś. - Nie ma mowy, iPody piekielnie mi mieszają. Używałam komputera jakieś dwa razy w całym swoim życiu. Technologia nie jest moją mocną stroną. Mogę uporać się tylko z komórką, wiesz, co mam na myśli? Wpatruje się we mnie osłupiały. - Człowieku, to przestępstwo! Mamy dwudziesty pierwszy wiek. Jesteś szczęściarą, że mój samochód ma odtwarzacz CD. Nie jest takim szlagierem sprzed lat jak twój. - Obraź Nancy i wykończę cię. - Kim, do diabła, jest Nancy? - Moim samochodem, frajerze. - Ty… - przerywa, spogląda za mnie i decyduje się odpuścić. – Nieważne. Uśmiecham się szeroko, napawając się w ciszy swoim zwycięstwem i wsuwam jedną płytę do odtwarzacza. Z głośników wydobywa się brzdąkanie country. - Ostatnim razem, kiedy cię widziałem, ciężki rock huczał tak głośno, że praktycznie czułem, jak wibruje ziemia – mówi, uśmiechając się do mnie. – Podoba mi się jak przypadkowy jest twój gust muzyczny. Kiedy prowadzi, unoszę do góry stopy, by włożyć buty. Obserwuje kątem oka, jak je sznuruję. - Podoba ci się to, co widzisz? – droczę się, kiedy już kończę. Opieram je na desce rozdzielczej, zginając nogi w kolanach. Silver wygląda, jakby nie mógł zdecydować, czy chce mnie złajać i powiedzieć, bym zdjęła buty z deski, czy patrzeć na moje nogi. Jego oczy przesuwają się z drogi na mnie. Zaskakuje mnie, kiedy posyła w moim kierunku diabelski uśmieszek. - Po prostu przyciągasz do nich uwagę, bo chcesz, żebym cię dotykał.

44

Śmieję się z zachwytem i lekceważę to stwierdzenie. Spodziewam się, że się zarumieni i zmieni temat, więc jestem zaskoczona, kiedy bez odwracania oczu od drogi, przesuwa dłoń po mojej nodze. Jego palce delikatnie przesuwają się po moim kolanie, nim przenosi dłoń na moje udo, zostawiając za sobą gęsią skórkę. Zatrzymuje się, zanim jego ręka dotrze za wysoko – oczywiście nie zapominając, o byciu dżentelmenem – i pozostawia ją w miejscu. - Twoja skóra jest taka gładka. Chcę rzucić jakiś komentarz, jakieś swobodne „to się nazywa balsam, idioto”, ale jego dotyk, chociaż całkiem niewinny, stawia moją skórę w takich płomieniach, jakich nigdy wcześniej nie czułam. Przełykam ciężko. - Nie powiedzieliśmy babuni Yo o naszym pocałunku – mówię, kiedy znowu mogę mówić opanowanym głosem. - Babuni Yo? Czekaj, nieważne. Nadawanie ludziom przezwisk jest najwyraźniej dla ciebie normalne – pauzuje. - Nie sądzę, żeby moja starowinka babcia chciała usłyszeć, jak praktycznie splądrowaliśmy się zaraz po tym, jak się poznaliśmy. Plądrować, podoba mi się to. - Młodzik. Szczypie lekko moje udo. - Suka. - Frajer. - Dlaczego zawsze musisz mieć ostatnie słowo? - Dlaczego zawsze musisz się ze mną kłócić? - O czym ty mówisz? Ledwie co się znamy. - I znowu to samo. - Musisz być najbardziej irytującą dziewczyna, jaką kiedykolwiek poznałem? - Więc zabierz swoja rękę z mojego uda!

45

W odpowiedzi jego chwyt zacieśnia się i uśmiechamy się do siebie głupawo. Nasza dziecinna kłótnia została już zapomniana.

- NIE KUPUJĘ tego! – oznajmia Silver, pchając z powrotem w moim kierunku czarną koszulkę z tańczącym szkieletem. – Jest brzydka. - Nie jest brzydka! – kłócę się, podtrzymując koszulkę, kiedy ją oceniam. – Jednak taa, to kompletnie nie ty. Zbyt czadowa. - Hej! Potrafię być twardzielem. Prycham i robię pokaz z mierzenia go od góry do dołu. Ma na sobie białą koszulkę polo i szorty w kolorze khaki, jakby odstawił się na lunch w country klubie, pomimo to, dziwnie mnie do niego ciągnie. Z całą pewnością nie jest twardzielem. Nigdy nie mógłby nim być. - Pewnie. - W liceum grałem w lacrosse. To jest cholernie dobre. - Nie, nie jest. - Nawet trochę? Wiesz, to może być całkiem brutalne. - Tylko w Teen Wolf: Nastoletnim Wilkołaku. - Rawr. - Silver, przestać gadać. – Wydął wargi, ale jest to figlarny gest. Wręczam mu granatową koszulę zapinaną na guziki. – Proszę, weź tą. Wydobędzie zieleń z twoich oczu – jąkam się, kiedy zdaję sobie sprawę, że być może właśnie zdradziłam za wiele, więc dodaję: – Głupek. – Tak, by nie myślał, że jestem zbyt napalona, ale sądzę, że wyszło odwrotnie. - W każdym bądź razie, jak mogłem dać ci się namówić na zakupy? - pyta przyjmując koszulę. Odpuszcza, ale po maleńkim uśmiechu, który stara się ukryć, wiem, że komentarz o jego oczach został przez niego zarejestrowany.

46

Wzruszam jednym ramieniem i odwracam się, ale wiem dokładnie jak to się stało – byłam nieustępliwa jak diabli. Powiedział, że odwiedził centrum handlowe tylko po to, by wybrać materiały biurowe, a ja jak przylepny, mały kotek wsadzający głęboko pazury, chciałam spędzić z nim więcej czasu, więc znalazłam pretekst do ciągania go od sklepu do sklepu. I chociaż protestował, nie sądzę, że naprawdę tak myślał. Więc, zamiast odpowiedzi, rzucam, się do okularów przeciwsłonecznych na pobliskiej wystawie, wyciągam się na palcach, by wsunąć je na jego oczy. Opiera pięści na biodrach i szeroko się uśmiecha. Wargi ma rozchylone, ukazując białe zęby. Nie sadzę, bym kiedykolwiek w całym swoim życiu chciała kogoś tak bardzo pocałować. Idzie zapłacić za rzeczy, które dla niego wybrałam, a kiedy znika, wędruję do działu muzycznego. Sporo rzeczy jest na przecenie, więc wykorzystuję to i wybieram kilka z nich. W posępnym szoku, uświadamiam sobie, że moje oszczędności z różnych prac, które miałam w Chicago, niebezpiecznie maleją i przypominam sobie, by znaleźć pracę w niepełnym wymiarze godzin. Jakoś nie widzę tego, by Oliver dawał mi kieszonkowe. - Wiesz dlaczego te wszystkie płyty są na przecenie? Bo w tych czasach każdy ściąga ich muzykę – mówi ostentacyjnie Silver, kiedy znowu się spotykamy. Wystawiam język i przyjmuję torbę, którą mi podaje. - Co to? Uśmiecha się szeroko. - To prezent. Zajrzyj. Śmieję się, kiedy go otwieram i znajduję parę białych adidasów. - Jesteś takim kretynem – mówię, udając, że mi się nie podobają, kiedy oczywiście jest inaczej. W samym środku centrum handlowego opadam na ziemię, by ściągnąć botki i wsunąć białe adidasy. – Skąd wiedziałeś jaki rozmiar?

47

- Widziałem rozmiar twojego buta w samochodzie. Mam dobry wzrok. Wstając, trącam jego palce swoimi. - Zobacz, pasujemy. – Obserwuje mnie z czułym uśmiechem i mam najbardziej szalone pragnienie, by przebiec swoim językiem po jego. - Dobrze na tobie wyglądają. Zanim w końcu docieramy do sklepu z artykułami biurowymi, znowu się kłócimy. Tym razem o coś niewiarygodnie głupiego, co oczywiście zaczęłam ja, ale nie mogę się powstrzymać. Ubóstwiam sposób, w jaki robi się czerwony na twarzy i staje się sfrustrowany. - Po prostu mówię, że powinieneś pomyśleć o zrobieniu sobie kolczyka w pępku – mówię mu, mimo że wiem, że to śmieszne. – To seksowne na facetach. - Z całą pewnością jesteś szalona, jeśli myślisz, że kiedykolwiek to zrobię. Poczekaj, do kogo ja mówię? Jesteś absolutnie szalona. Koniec, kropka. Docieramy do lady z kasą i trącam go w żebra. - Jesteś wredny. Odpycha moja rękę, więc oczywiście znowu robię to samo. Przepychamy się przez chwilę, dopóki nie łapie mnie za palec i przytrzymuje go w górze nad moja głową. - Ha! – wiwatuje, dumny ze swojej wygranej i pozwalam mu na to, ponieważ to sprawia, że nasze ciała są tak blisko siebie, iż prawie się dotykają. Zdaje sobie z tego sprawę i zasysa oddech, ciągnąc mnie za rękę, by mieć mnie jeszcze bliżej. Dziewczyna na kasie odchrząkuje, a Silver opuszcza mój palec. Nasza chwila zostaje przerwana. Nienawidzę. Jej. Jest młoda: blondynka, pełna wigoru i zalotna. Trzepie rzęsami na Silvera, a on to przyjmuje, co wkurza mnie w bardzo niedorzeczny sposób. - Kochanie, przestań flirtować z innymi dziewczynami – mówię ostro. – W przyszłym tygodniu bierzemy ślub.

48

Przewraca oczyma, ale widzę, że kąciki jego warg unoszą się i myślę, że dostrzegł moją zazdrość… i podoba mu się to. Dziewczyna na kasie, wygina na mnie w łuk swoje idealne brwi. - Jeśli się pobieracie, to gdzie jest twój pierścionek? - Był zbyt skąpy, by mi kupić. - Blair! – syczy Silver i ach… jest ten rumieniec. - Powinnaś znaleźć faceta, który traktuje cię jak księżniczkę – mówi mi sympatycznie dziewczyna z kasy. Jej całe zainteresowanie Silverem znika. – Zwłaszcza, jeśli zamierzasz żyć z nim wiecznie, przyjaciółko. Wzdycham ciężko. - Wiem, niestety ten frajer tutaj jest jedynym, który to dla mnie robi. Silver wygląda, jakby chciał umrzeć.

WRACAJĄC DO BABUNI Yo, oczywiście znowu się sprzeczamy. Wydaje się, że wszystko co jesteśmy w stanie robić, to flirtować i kłócić się, na zmianę co pięć minut. Ta potyczka dotyczy tego, że prowadzi jak staruszek. Kiedy znowu siadam na barierce werandy, on stoi naprzeciwko mnie, opierając się o ścianę domu, ze skrzyżowanymi rękoma i nogami. - Kiedy dogania cię dziecko na rowerze, wiesz, że musisz przyspieszyć – zauważam. – Tylko mówię. - Okej, przede wszystkim, to by się nie wydarzyło… - Protestuj ile chcesz, dziadku. Wydaje z głębi gardła niski, sfrustrowany dźwięk. Kocham to, jak sprawiam, że staje się dziki. To znaczy, że zaszłam mu za skórę tak jak on mi.

49

- Dosłownie doprowadzasz mnie do szaleństwa bardziej niż ktokolwiek, kogo kiedykolwiek poznałem – warczy, a potem popycha mnie na ścianę, ściska w dłoniach moje policzki i całuje jak diabli. Odwzajemniam pocałunek. Oczywiście odwzajemniam pocałunek i nie tylko dlatego, że jego skóra pachnie jak ciepły promień słońca, a jego język smakuje jak kremowe lody, które spróbowaliśmy w centrum handlowym i chociaż jest frajerowaty, gderliwy i prowadzi jak staruszek, właściwie chyba jest najbardziej seksownym facetem, jakiego kiedykolwiek poznałam. Nie, odwzajemniam pocałunek, ponieważ nie mogę go nie całować, ponieważ nie mogę się powstrzymać i jest to najlepszy pocałunek ze wszystkich. Pochyla głowę na bok, by pocałować mnie głębiej i owijam nogi ciasno wokół jego talii, by powstrzymać się od upadku, chociaż tego nie potrzebuję, ponieważ przesuwa rękę w dół na moje biodro i mocniej mnie ściska, jakby nigdy nie chciał mnie wypuścić. Silver cofa się tylko odrobinę, ale nadal pozostajemy tak blisko siebie, że nasze wargi się ocierają i czuję jego oddech na swojej skórze. - Nie sądzę, bym kiedykolwiek spotkał kogoś, kogo bym tak bardzo lubił i kto, w tym samym czasie, równie mocno by mnie wkurzał – mruczy i pochyla się, by wycisnąć na moim ramieniu lekki pocałunek. Rumienię się po raz drugi tylko dlatego, że powiedział, że mnie lubi i chociaż wiem, że powinnam czuć się głupio z powodu rumieńców, naprawdę mnie to nie obchodzi. Wślizguję rękę za jego szyję i przyciągam go bliżej, tak że mogę pocałować jego szyję, a on wydaje urocze chrząknięcie i chwyta moje włosy w pięść. - Pocałuj mnie znowu – domagam się, a on natychmiast to robi. Drzwi wejściowe otwierają się i Silver odrywa swoje wargi od moich. Zanim babunia Yo wychodzi, stoi plecami przy ścianie, ale szkoda została już dokonana. Włosy ma w nieładzie, a wargi opuchnięte i dyszy. Mocno. Wiem, że musze wyglądać dokładnie tak samo.

50

Patrzy między naszą dwóją w tę i z powrotem. Dokładnie widzę, kiedy nadchodzi chwila zrozumienia. Jej oczy rozszerzają się, a usta tworzą kształt O. - Cóż, prawdopodobnie nie powinniście robić tego znowu – krzyczy. – Nie wiecie kim jesteście? Dla siebie? Silver i ja zerkamy na siebie zmieszani i z powrotem na babunię Yo. - Nie? - Blair, kochanie, Silvester jest nauczycielem w twojej nowej szkole.

51

OBŚCISKIWAŁAM

SIĘ

z

nauczycielem.

Obściskiwałam

się

z

nauczycielem. Nie jestem pewna czy to wulgarne, perwersyjne, okropne czy głupio gorące. Wybieram wszystkie cztery opcje. Szok uderza we mnie jak błyskawica, szybko przechodzi do konsternacji, a potem w minimalną krztynę rozbawienia, ponieważ potrafię docenić fakt, że kompletnie przypadkowy facet, z którym wyszłam na kompletnie przypadkowy obiad, okazał się być nie tylko moim sąsiadem, ale również moim pieprzonym nauczycielem. Poniekąd to jest zabawne. Albo byłoby, gdyby nie przydarzyło się mnie. Staram się ukryć swoje rozbawienie, ponieważ Silver wygląda na poważnie przerażonego. Wydeptuje niekończące się kręgi, przebiegając dłońmi przez włosy, póki loki nie stają mu dęba. Wygląda, o ironio, jak wściekły profesor, a to jest tak urocze, że chcę po prostu… Powstrzymuję się, zanim wytworzę o nim jeszcze brudniejsze myśli. Z całą pewnością nie mogę tam znowu iść, nawet w myślach. Czuję, że powinnam powiedzieć coś pocieszającego, ponieważ wygląda, jakby był bliski przekręcenia się, ale wszystko co wychodzi z moich ust to: - Wiedziałam, że pracowałeś w garniturze i krawacie. - Powinnam bardziej postarać się, aby brzmieć na mniej zadowoloną z siebie. Robi jeszcze jedno kółeczko, a potem się zatrzymuje, patrząc na babunię Yo. - Dlaczego nie powiedziałaś nam wcześniej? Zakłada wyzywająco ręce. - Cóż, nie wiedziałam, że macie zamiar owinąć się wokół siebie i praktycznie uprawiać językami zapasy skoro dopiero co się poznaliście, prawda? Odwraca się w moja stronę, gwałtownie mrugając.

52

- Ale nie możesz być… To znaczy, myślałem, że byłaś… Och, Boże, my… - Jak na nauczyciela ma zaskakująco duże trudności z wysławianiem się. - Wiesz – dumam – naprawdę powinnam domyślić się, że jesteś nauczycielem. Robisz te całe frajerowate, profesorskie rzeczy. Ale pomyślałam, że pracujesz w zakładzie ubezpieczeń lub w czymś tak otępiająco nudnym jak to. - To nie jest zabawne, Blair! – warczy. – Myślałem, że jesteś starsza. Przynajmniej dziewiętnasto- lub dwudziestolatka. Wyglądasz na starszą! Nienawidzę, kiedy się na mnie warczy. To sprawia, że robię się poirytowana. - Więc następnym razem, kiedy będziesz obściskiwał się z jakąś dziewczyną, którą właśnie poznałeś w przydrożnej restauracji, powinieneś poprosić ją najpierw, żeby pokazała ci dowód! Babunia Yo odchrząka. - Słucham? Całowaliście się również w restauracji? - Ile masz lat? – domaga się, ignorując ją. – Powiedz, że masz osiemnaście. Powiedz mi przynajmniej to. Krzywię się przepraszająco. - Siedemnaście. Poruszony do głębi, zaczepia swoje ręce za szyją i naprawdę bardzo mocno staram się nie gapić na jego uniesioną koszulkę polo, która odsłania skrawek płaskiego brzucha. Ten mały kawałek skóry nie powinien być tak seksowny. - Aw, człowieku, jesteś ode mnie młodsza o siedem lat. Przygryzam kącik dolnej wargi zaskoczona tym, że jest starszy, niż pierwotnie myślałam. Jednak powinnam uświadomić sobie to szybciej, przebywając ze szkolnymi przyjaciółmi Nasha i w ogóle. Po prostu wcześniej byłam zbyt zajęta próbą wkurzenia go lub pocałowania, by poskładać to do kupy. - To naprawdę niewielka różnica. – Babunia Yo próbuje go uspokoić. - Jest, jeśli jedno z nas jest nauczycielem, a drugie nastolatkiem. – Kręci głową. – Pójdę do więzienia. Po prostu to wiem.

53

- Zrelaksuj się – mówię. – Wszystko co zrobiliśmy, to pocałowaliśmy się – pauzuję, zerkając na niego, kiedy myślę. – No może było drobne chwytanie tyłka. Och! I dotykałeś moich cycków. – Zerkam na babunię Yo, przypominając sobie, że nadal tu jest. – Przez stanik – zapewniam ją, a ona przytakuje, jakby to było całkowicie dopuszczalne. – Twój wnuk jest tak jakby napalonym psem. - Wcale mnie nie relaksujesz, Blair – mówi przez zaciśnięte zęby. – Jak możesz być tak wyluzowana w tej sytuacji? - Jeśli to pomoże ci poczuć się lepiej, to mam prawie osiemnaście lat. Lub będę miała w październiku, w każdym bądź razie. - To naprawdę nie pomaga. – Znowu krąży. Martwię się, że dostanie zawrotów głowy i spadnie z werandy. To byłoby bolesne. I w ogóle nie śmieszne. W ogóle. Hihi. - Będę musiał rzucić pracę. Babunia Yo, która była dziwnie rozbawiona tą całą sytuacją, wstaje, sięga do niego i paca go . - Babciu! - Nie bądź głupi, Silvester. Faktycznie, rzuć pracę! Nie znałeś okoliczności, kiedy się całowaliście, a teraz skoro już wiesz, jestem pewna, że możesz powstrzymać się od ponownego zwierania warg, mam rację? Nikt nie musi o tym wiedzieć, szczególnie w szkole. - Odpowiedzialną rzeczą byłoby… - Pfff. Odpowiedzialną rzeczą jest zatrzymanie pracy, tak żeby twoja biedna, stara babcia nie musiała mieszkać na ulicy. - Wyolbrzymia, ale wiem, że naprawdę tak myśli. – Och, i prawdopodobnie nie powinieneś informować o tym Nasha. - Nasha? Dlaczego… - Oczy Silvera rozszerzają się niemal komicznie. – Czekaj, jesteś… Jesteś przyrodnią siostrą, o której mi opowiadał… Och, nie, skopie mi dupę. Obściskiwałem się z młodszą siostrą Nasha! - Nie martwiłabym się tym zbytnio. Nie lubi mnie.

54

Zatrzymuje się na to. Jego usta otwierają się i zamykają, ale nic z nich nie wychodzi, kiedy chce zaprotestować na moje stwierdzenie, ale wie, że to byłoby kłamstwo. Nash musiał wspomnieć, że przyjeżdżam tu zamieszkać i inne rzeczy… - To nie tak, że on cię nienawidzi – mówi ostatecznie. – On tylko… No wiesz… Sytuacja jest… To słodkie, że próbuje sprawić, bym poczuła się lepiej w związku ze wszystkim, co się dzieje. - Nieważne – przerywam, zanim zacznie się jąkać nieświadomie. – Spójrz, tak jak powiedziała babunia Yo, teraz znamy prawdę i nie zrobimy tego ponownie. Obiecuję, że nikomu nie powiem. Mam na myśli, kto wie czy szkoła, by mnie przyjęła, gdyby się dowiedzieli? Więc nie powiem im i jestem pewna jak diabli, że nie powiem Nashowi – nie, żeby mi uwierzył. Robisz z tego wielką sprawę. - Skąd mam wiedzieć, czy mogę ci ufać? - Chce wiedzieć. – Ledwie cię znam, a z tego co mówi Nash, jesteś całą masą kłopotów, a z tego co widziałem, jesteś szalona. Co jeśli zmienisz zdanie i powiesz komuś tylko ze złośliwości? Przez chwilę jestem niewiarygodnie rozczarowana, że jest typem faceta, który słucha i wierzy w plotki, ale zmuszam się do odpuszczenia. - Proszę. Obiecuję na mały paluszek, że nie powiem. – Wyciągam swój mały palec, by spleść z jego. Dla mnie obietnica na mały paluszek to święta obietnica i składam ją tylko wtedy, kiedy jestem naprawdę, stuprocentowo pewna, że jej dotrzymam. Ale Silver rzuca piorunujące spojrzenie na mój mały palec, jakbym obrażała go w jakiś obsceniczny sposób. - Obietnice na mały paluszek są dla dzieci, Blair. Nic nie znaczą. - Znaczą wszystko! - protestuję, opuszczając rękę. - Jesteś śmieszna. - A ty jesteś kretynem!

55

- Co, do diabła, jest z tobą nie tak? Naprawdę robisz coś tak idiotycznego jak obietnica na mały palec? Mogłam mu wyjaśnić, wytłumaczyć, co to naprawdę dla mnie znaczy i dlaczego tak jest, ale jest dupkiem i mój mały, uparty, wewnętrzny demon odmawia tego. Nie zasługuje na to, by znać moje tajemnice. Zeskakuję z balustrady i ciężko stąpam w dół gankowych schodów, obdarzając babunię Yo małym uśmiechem, gdy ściska moje ramię, kiedy ją mijam. - Co ty robisz? – domaga się, stojąc wyżej ode mnie, kiedy zmierzam w dół. – Jeszcze nie skończyliśmy o tym dyskutować. Skopuję te głupie adidasy, podnoszę je i rzucam nimi w jego głupią twarz. Jestem porywcza, nieracjonalna i lekkomyślna, wiem, ale, cholera, nie będzie mnie obrażał. Może gdyby mój nastrój był odrobinę lepszy, mogłabym się cieszyć ze sposobu, w jaki młócą jego ręce, kiedy próbuje złapać buty. - Pieprz się! – wrzeszczę i obracam się, maszerując w dół ulicy, na boso. - Blair! – krzyczy za mną, brzmiąc na kompletnie nierozbawionego i po prostu jak nauczyciel. – Gdzie idziesz? Nie zatrzymuję się, kiedy zerkam przez ramię. Nadal stoi na najwyższym schodku, moje buty żałośnie zwisają z jego palców. - Nie twój cholerny interes!

Kiedy idę przez miasto, zastanawiam się, czy nie powinnam była wziąć Nancy. Ale chociaż moje stopy są zdarte i obolałe, spacer jest przyjemny. Droga do miasta była malownicza. Główna ulica jest super urocza. Kompletnie cudna w klasyczny, elegancki, prawdopodobnie snobistyczny sposób.

56

Lub może myślę, że jest snobistyczna, bo nie zostałam wpuszczona do restauracji przez brak butów. - Ale nie ma tu żadnego znaku mówiącego, że trzeba mieć buty – zwróciłam uwagę szczególnie nadętej gospodyni, chociaż wiedziałam, że to nie doprowadzi do niczego dobrego. - Jest ukryty – mówi z drwiną, zadzierając nosa. Nie mija dużo czasu, nim napotykam kolejne, maleńkie miejsce – Merry Fairburn. Wewnątrz wygląda jak skrzyżowanie restauracji z angielskim pubem. Trochę ciemne, ale jednocześnie przytulne. Ozdobione czerwienią, złotem i zielenią, oświetlone przez lampiony. W miejscu gospodyni wita mnie gigantyczny, jak kotlet wołowy, facet. Musi mieć blisko dwieście dwadzieścia centymetrów. Jego włosy są ogolone przy samej głowie. Czarna koszulka wygląda tak, jakby ledwie mieściła jego mięśnie. Założę się, że w wolnym czasie uprawia zapasy, chociaż musi być dobrze po trzydziestce. Już podoba mi się to miejsce i nie tylko dlatego, że w tle delikatnie gra Black Eyed Peas. Po prostu czuję, jakby to było moje miejsce, wyluzowane, przyjemne i w ogóle nie pretensjonalne. Kotlet Wołowy mierzy mnie od góry do dołu. Jego spojrzenie zatrzymuje się na moich gołych i teraz nieco brudnych stopach. Po chwili wzrusza ramionami. - Stolik dla jednej osoby? Uśmiecham się szeroko, decydując, że go lubię. Yhym. - Ibbie, przytargaj tutaj swój tyłek – wrzeszczy przez ramię. Dziewczyna w moim wieku idzie sprężystym krokiem z kuchni, pozwalając kołysać się drzwiom za sobą. Jej jasne blond włosy są zebrane w wesołe kilki po obu stronach jej głowy i ma najsłodszą parę dołeczków.

57

- Przepraszamprzepraszamprzepraszam – paple, chociaż szczerzy się bezczelnie i mam wrażenie, że wie, iż ma Kotlet Wołowy owinięty wokół małego paluszka. – Szef Reaman robił suflet i oczywiście musiałam jeden dla niego spróbować, a był taki dobry, że potem musiałam spróbować go znowu, by upewnić się, że nie myliłam się za pierwszym razem i och panie, i myślę, że mogę być jedzeniową zdzirą, ponieważ mogłabym właściwie zabić dla tego sufletu. Zabić, słyszysz mnie? Zabić! – Udaje jej się powiedzieć to wszystko na jednym oddechu. – Och! – wykrzykuje, kiedy mnie zauważa. –Nie masz na sobie butów. Unoszę jedno ramię we wzruszeniu. - Rzuciłam nimi. W faceta. - Achhhh – przytakuje głową powoli w górę i w dół, jakby to było idealnie sensowne wytłumaczenie. – Cóż, chodź ze mną, pokaże ci twój stolik. Tak przy okazji, jestem Ibbie. – Chwyta menu z rozpostartych palców Wołowego Kotleta i prowadzi. – Skrót od Isabel. Wcześniej używałam Bella, dopóki nie wyszły te idiotyczne książki „Zmierzch” i wszyscy faceci mówili „Cześć Bella, dasz mi possać swoją krew?” jakby miał to być niesamowity tekst na podryw. Faceci są frajerami, prawda? Mam rację? Mam totalnie rację. Więc, w każdym bądź razie, teraz przeszłam do Ibbie, i to super działa, ponieważ moim nazwiskiem jest Ibbot, a Ibbie Ibbot jest fantastycznie fantastycznym imieniem scenicznym, huh? A kiedy będę sławną aktorką, będę potrzebowała zapadającego w pamięć imienia. Mówi. Dużo. I szybko. Udało jej się powiedzieć to wszystko, zanim nawet usiadłam przy stoliku. I chociaż zazwyczaj nie jestem typem dziewczyny, która spędza dużo czasu z innymi dziewczynami, jest coś poważnie czarującego w Ibbie i jej niekończącym się paplaniu. - Więc, co mogę ci podać? – pyta, kiedy siadam. - To, co kosztuje najmniej, tak sądzę. - Co ty jesteś, biedna czy tania? - Biedna, ty bezczelna suko.

58

Jej dołeczki powracają, kiedy szczerzy się do mnie i nie mogę się powstrzymać od odwzajemnienia uśmiechu. - No wiesz, jeśli szukasz pracy powinnaś porozmawiać z Eli – wskazuje na Wołowy Kotlet, który poleruje teraz szklanki za barem. – To Eli Fairburn, właściciel Marry Fairburn. - Nie wydaje się być żonaty. Marszczy nos. - Wiem, prawda? Przypuszczam, że to jakiś wewnętrzny żart czy coś. Ale tak czy siak, on teraz ma wakat. Jedna z kelnerek wyjechała na studia, żeby zostać projektantką mody. A może weterynarzem? – rozmyśla. – No wiesz, to mogło być coś związanego z matematyką. Nieważne, powinnaś go zapytać. To dokładnie to, po co przyszłam, więc sunę do przodu i siadam tyłkiem na barowym stołku. - Juuhuu – krzyczę przez zwinięte dłonie, głośno i wstrętnie, by zdobyć uwagę Eliego. Zakłada ręce, sprawiając, że jego mięśnie napinają się i przygląda mi się cynicznie. - Nie ma mowy, nie jesteś wystarczająco stara, żeby pić. Nawet tego nie próbuj. - Duh, nie zamierzałam. Ibbie powiedziała mi, że masz pracę dla kelnerki. Chcę ją. - Uh, huh. – Nie wygląda, jakby był pod wrażeniem. – Chcesz, żebym cię zatrudnił, szalonowłosa, punkowa dziewczyno bez butów? - Pewnie. – Uśmiecham się tak słodko, jak potrafię i chociaż wątpię, żeby kupił moje zachowanie choć na chwilę, widzę mały błysk w jego oku, kiedy się zastanawia. - Wchodzisz.

59

ZANIM IBBIE podrzuca mnie do domu, niebo zmieniło się w głęboki fiolet i zapadła noc. Uliczne lampy są włączone, rzucając, dodający otuchy blask na całą okolicę. Silver siedzi na schodach werandy, czekając na mnie z adidasami przytulonymi do kolan. Z westchnięciem, decyduję, że nie mogę go zignorować, więc ciągnę stopami w jego kierunku. Patrzy na mnie w górę i bez słowa wyciąga w moim kierunku buty. - Nie potrzebuję ich – mówię mu. – Dostałam całą torbę butów. – Podnoszę je do góry jako dowód i wysuwam do przodu stopę, więc może podziwiać moje Mary Jane. Pierwotnie włożyłam je dla żartu – nie często chodzę na wysokich obcasach – ale muszę przyznać, że sprawiają, iż moje nogi wyglądają niesamowicie. - Gdzie, do cholery, je dostałaś? - Dostałam nową pracę – wyjaśniam. – I najwyraźniej moja nowa najlepsza przyjaciółka z uzależnieniem do zakupów, i z gazylionową liczba par butów, nie chciała ich. Wygląda na zaskoczonego. - Wygląda na to, że miałaś pracowity wieczór. - Na to wygląda. Sięga w górę, by wziąć ode mnie torbę, wsuwając do środka adidasy, zanim umieszcza ją na ziemi przy swoich stopach. Klepie lekko miejsce na schodach obok siebie, wpatrując się we mnie, dopóki w końcu się nie poddaję i siadam. - Przepraszam, że cię wkurzyłem – mówi mi i brzmi, jakby naprawdę tak było. – Po prostu ześwirowałem – z dobrego powodu – ale to nie oznacza, że miałem prawo zachować się jak dupek. Byłem ślepy na fakt, że ta cała obietnica na mały paluszek coś dla ciebie znaczy. Kiedy trochę ochłonąłem, zdałem sobie sprawę, jakim byłem palantem. Nie miałem prawa mówić do ciebie w taki sposób.

60

Teraz, kiedy jesteśmy tutaj razem i jest taki miły, muszę przyznać – ale tylko przed sobą – że może przesadziłam ze swoja reakcją. Nie mógł wiedzieć, co to dla mnie znaczyło. - Nie wiem zbyt dużo, no wiesz, o twojej mamie… Wierci się niekomfortowo i tylko mogę sobie wyobrazić, co powiedział mu Nash. - Wiem, że umarła nagle… i że ona… była uzależniona od… - Narkotyków – kończę za niego. - Taa. - Mama często zostawiała mnie samą – przyznaję. Podciągam kolana i podpieram na nim podbródek, by uniknąć patrzenia na niego. – Głównie przez imprezy. Umawiała się dużo na rando3. Nieprzyjemni, pijani idioci, którzy nie mieli dla mnie czasu, a dla mamy nigdy nie byłam na pierwszym miejscu. Ale potem, kiedy miałam osiem lat, zamieszkałyśmy w LA i był tam taki jeden facet, Ian. Nie był taki jak inni. To znaczy imprezował, ale nie był w tym taki ekstremalny jak reszta z nich. Nie pił dopóki nie rzygał, nie brał narkotyków i troszczył się o mnie. – Oczy Silvera rozszerzają się i spieszę, by go zapewnić. – Nie w ten sposób. Nie był odrażającym zboczeńcem. Był dobrym facetem. Chciał być dla nas rodziną i był w końcu kimś, kto się o mnie troszczył. No wiesz, upewniał się, że zostałam nakarmiona, że byłam czysta, bla bla bla. Silver strzela kostkami. Wydaje się, że trudno mu się w tym odnaleźć, co nie było moją intencją. - Rzeczy, które, kiedy byłem dzieckiem, brałem za pewnik. Wzruszam ramionami. - Ale tamte… To było najlepsze osiem miesięcy mojego życia. Ostatecznie mama z nim zerwała, ponieważ był miłym facetem, a Val Ackerman nie umawiała

3

Aplikacja, która pozwala na wymianę zdjęć. Robi się zdjęcie, aplikacja wycina ją do kółka i wysyła do losowego użytkownika. Za każde wysłane rando dostaje się jedno zwrotne. Można tylko sprawdzić skąd zostało wysłane. Nie ma żadnych komentarzy ani polubień.

61

się z miłymi facetami. Byłam zdruzgotana. Po prostu wiedziałam, że życie z powrotem będzie takie jak wcześniej – samotność, głód, niepewność. Ian też był zmartwiony, ale myślę, że bardziej martwił się zostawianiem mnie niż jej. Wiedział, że planowała się spakować i znowu wyprowadzić do innego miasta, więc powiedział mi, że pewnego dnia mnie znajdzie, a kiedy to zrobi, będę żyć szczęśliwym życiem. Nie uwierzyłam mu, więc obiecał mi na mały paluszek. Silver przytakuje smutno. - Łapię. Szturcham go ramieniem. - Nie bądź smutny i zrzędliwy. Nie powiedziałam ci tego wszystkiego, żeby było ci smutno z mojego powodu. Mi nie jest przykro. Życie jest życiem. Czasami jest dobre, czasami nie. Spójrz, gdzie jestem teraz – w domu pełnym rodzeństwa i z gwarancją, że szybko nie zaznam znowu głodu. To nie jest idealne, ale dobre. Powiedziałam ci, żebyś zrozumiał, dlaczego wcześniej zachowałam się jak świrująca wariatka. Wiem, że to idiotyczne, ale obietnica na mały paluszek coś dla mnie znaczy, ponieważ gdyby tak nie było, to by oznaczało, że Ian nigdy mnie nie znajdzie i nie będę miała szczęśliwego życia. - Rozumiem. – Oddaje mi kuksańca. – Ale do zanotowania, nie potrzebujesz, żeby pojawił się tamten facet. Wiem, że dostaniesz tamto szczęśliwe życie. Jesteś zbyt cholernie uparta, by go nie zdobyć. – Wyciąga do mnie swoją rękę. – Więc… obietnica na mały paluszek, że nie powiemy nikomu o naszym pocałunku… ach. Pocałunkach. - Jesteś takim frajerem. – Jednak szczerzę się i owijam swój mały palec wokół jego i potrząsamy nimi. Wyglądamy kompletnie głupio, ale nie dbam o to, ponieważ prawdopodobnie to ostatni raz, kiedy czuję dotyk Silvera, ostatnia szansa, jaką będę miała, by być blisko niego. To nie tak, że ta cała nasza sytuacja zostawiła mnie ze złamanym sercem, bo ledwie co znam faceta, ale fakt, że nie możemy kontynuować naszej lubię/nienawidzę – namiętnej – podniecającej – obściskiwanej – obmacywanej - wypełnionej rządzą… rzeczy… z całą pewnością

62

pozostawiło mnie przygnębioną. Nigdy wcześniej nie chciałam spędzać czasu z facetem tak, jak robiłam to z nim, a teraz, kiedy nie mogę… taa, jestem rozczarowana. Kiedy rozłączamy i opuszczamy nasze dłonie, on wzdycha. Wraca służbowa twarz. - To mała szkoła, Blair. Naprawdę mała. To prawie gwarantuje, że będziesz w mojej klasie. - W każdym bądź razie, czego uczysz? - Historii. Chichoczę. - Taa, mogę to sobie wyobrazić. - Nie jestem frajerem! - Podoba mi się to, że potrafi już stwierdzić, co myślę. Przez chwilę mierzy mnie spojrzeniem, a potem kręci głową i uśmiecha się. – W porządku. Może trochę jestem. Kocham historię. Kocham, odkąd byłem dzieckiem. - Byłeś totalnie uroczy? Z twoją małą, sweterkową kamizelką, okularami i kręconymi włosami? Sprawiłeś, że babunia Yo przez cały czas oglądała kanał historyczny? - Nic z tego, nawet w niewielkim stopniu, nie jest prawdą! – protestuje. – Z wyjątkiem kręconych włosów… i może dużo oglądałem historyczne kanały. Ale nie nosiłem okularów i sweterkowej kamizelki. I poświęcasz temu zbyt wiele myśli. - Jak to możliwe, że ty i Nash jesteście najlepszymi przyjaciółmi? Jesteście tak różni. Wypuszcza głośne HA, które jest tak jakby śmiechem. - Nie żartuj. W liceum był gwiazdą futbolu. Wszyscy go kochali. Ja byłem odjazdowy tylko jako jego towarzystwo. - Och, pewnie! Założę się, że dziewczyny uganiały się za tobą. Rumieni się.

63

- Przypuszczam, że miałem wystarczająco randek. - Ha! Wiedziałam, byłeś kompletnym babiarzem. Nocne powietrze jest chłodne i zaczynam marznąć. Na moich ramionach wyskakuje gęsia skórka i pocieram je, by się jej pozbyć. Silver obserwuje zafascynowany, jakby chciał prześledzić palcem każdy mały wybój, nim opamiętuje się i odwraca wzrok. Opiera łokcie na udach i opuszcza głowę, pocierając kark. - Jesteś taka dobra w rozpraszaniu mnie. Jak ty to robisz? Kompletnie zboczyliśmy z tematu. - Nie mam nic przeciwko. Kontynuuj – zezwalam łaskawie, machając ręką. - Spójrz, z oczywistych powodów musimy trzymać się od siebie z daleka, kiedy jesteśmy poza klasą, co oznacza, że prawdopodobnie nie powinnaś wpadać i odwiedzać już więcej babci. Marszczę brwi, kiedy jego słowa docierają do mojej świadomości. - Nie bądź takim fiutem! Lubię babunię Yo. Nie możesz mnie zmusić, bym przestała się z nią widywać. Przytłumione „Racja! Dobrze mówi!” dochodzi zza nas i nasze głowy obracają się. Ciemną sylwetkę babuni Yo można dostrzec za drzwiami wejściowymi, skąd najwyraźniej przez cały czas podsłuchiwała. Cieszę się, że jest po mojej stronie. Silver odchyla głowę do tyłu i patrzy na gwiazdy, jakby miał nadzieję, że dadzą mu odpowiedź. - Jesteś taka uparta, Blair. – Wygląda na zmęczonego. Pragnę, by brzmienie mojego imienia w jego wargach nie podobało mi się tak bardzo. Pragnę, bym nie chciała otrzeć policzka o lekki puszek jego zarostu, formułującego mu się na szczęce. Pragnę, bym nie chciała przycisnąć nosa do jego szyi i po prostu go wąchać. Mam nadzieję, modlę się, że te uczucia wkrótce odejdą. Na przykład teraz. Poważnie, teraz. - Już to mówiłeś.

64

- Bo tak myślę. Znowu walczymy i, tak jak Silver, jestem zmęczona. Więc zamiast powiedzieć coś głupiego, podnoszę torbę z butami Ibbie i po raz pierwszy robię rozsądną rzecz – odchodzę. Nic do mnie nie mówi, kiedy przechodzę przez ulicę, nawet się nie żegna. Wracam do domu Olivera. Ila i Jemma znowu walczą. - Mamo! – Ila płacze. – Jemma zostawiła swoją głupią prostownicę do włosów na mojej podłodze i zniszczyła mój dywanik Hello Kitty! - Zrobiłam ci przysługę, frajerko! Ten dywan jest cholernie brzydki. Kiedy Felicia widzi mnie stojącą w progu, zakłada ręce i wpatruje się we mnie oskarżycielsko, jakby to wszystko było moją winą. Przypuszczam, że w pewnym sensie jest. Moje serce jest ciężkie, kiedy wspinam się na górę po schodach do swojego pokoju i nagle tęsknię za moją mamą tak bardzo, że całe moje ciało boli, szczególnie serce. Nawet jeśli nigdy nie była prawdziwą mamą, nadal była moja, kochałam ją bardziej niż cokolwiek. Nie zdążyłam nawet odłożyć butów, kiedy Zac puka do drzwi, co wydaje się raczej pustym gestem, ponieważ wchodzi bez czekania na moją odpowiedź. Przypuszczam, że to braterska rzecz. - Joł. – Skopuje swoje trampki i robi sobie na moim łóżku dom. – Jak ci minął dzień? - Nudno. – Klękam obok niego. - Dostałam pracę. Poznałam przyjaciela Nasha z naprzeciwka. – Jestem zadowolona, jak zwyczajnie brzmię. - Keegana? Taa, jest fajnym facetem. – Chcę, żeby wszedł w szczegóły, by powiedział mi więcej o Silverze, ponieważ najwyraźniej kocham się torturować, ale powstrzymuję się przed zapytaniem. – Gdzie dostałaś pracę? Rozczarowana zmianą tematu, opowiadam mu o Marry Fairburn. - Przyjdę pierwszego dnia, żeby dodać ci otuchy.

65

- Masz na myśli, zawstydzić mnie? – Uderzam go z pieści w rękę i śmieje się. - Przyłapałaś mnie. – Pociąga żartobliwie za moje włosy. – Więc, szkoła zaczyna się za parę dni. Denerwujesz się? - Nie – odpowiadam uczciwie. Zaliczyłam wystarczająco dużo szkół i tak wiele pierwszych dni, że już mnie to dłużej nie zbija z tropu. - Pomyślałem, że mógłbym zabrać cię jutro do miasta – sugeruje. – Pomóc ci wybrać szkolne zaopatrzenie? Przytakuję z wdzięcznością. Zac jest definitywnie moim ulubieńcem z rodzeństwa. - Jestem za. - Wiesz – rozmyśla – jestem całkiem pewny, że na strychu jest masa moich starych szkolnych pierdoł. Mama kolekcjonuje wszystko. – Przewraca oczami, ale w ten czuły sposób, jakby wiedział, jakim jest szczęściarzem, że ją ma i nie jest taka jak moja, która rutynowo sprzedawała wszystko, co posiadałyśmy, by kupić narkotyki. – Na górze powinno być trochę książek. Chcesz sprawdzić? Możesz zaoszczędzić parę dolarów, jeśli chcesz. Strych ma własne drzwi i klatkę schodową zamiast zwykłej, wyciąganej drabiny. Wnętrze jest większe i jaśniejsze, niż się spodziewałam. Ogromne okno rozciąga się prawie na całej ścianie, znajdującej się z przodu domu. Do środka wpada światło księżyca, wszystko rozświetlając. Zac włącza światło. Całe pomieszczenie jest zakurzone, ale odosobnione od reszty domu. I chociaż jest tam sterta kartonów, ułożona starannie w rzędzie przy ścianie, reszta pokoju jest pusta. - Gdybym posprzątała to miejsce, mogłabym tutaj spać – mówię do Zaca, który jest już zajęty przeszukiwaniem pudeł. – I wtedy Jemma mogłaby wziąć z powrotem swój dawny pokój, i ona, i Ila przestałyby się kłócić. Obraca się, uśmiechając ironicznie. - Zaufaj mi, siostry kłócą się przez cały czas. Ale taa, przez kilka ostatnich dni robiły to wyjątkowo wściekle. – Rozgląda się wokół. – Właściwie trochę

66

żałuję, że nie pomyślałem o tym, kiedy dorastałem. Dzielenie pokoju z Nashem było do dupy. Ten facet jest poważnie beznadziejny. Przedstawiamy pomysł na dole. Prawdę mówiąc, Jemma jest tak szczęśliwa, że mnie przytula. Stoję sztywno i klepię ją niezręcznie po czubku głowy. Jestem całkiem pewna, że jedyną osobą, która kiedykolwiek mnie uściskała, była Fen. - Może nie jesteś tak zła, jak myślałam! – piszczy mi do ucha i myślę, że może był to prawie komplement. Udaję, że nie podoba mi się uścisk, ale sekretnie… przypuszczam, że jest inaczej. Udaję również, że nie zauważam, jak Felicia niezręcznie klepie mnie w ramię, ale chowam to głęboko w pamięci. Matczyny dotyk.

67

ZAC DOTRZYMUJE obietnicy i zabiera mnie do miasta. Właściwie robi więcej niż to. Zaciąga mnie do każdego cholernego sklepu w okolicy. Nie żartuję. Zanim wracamy do domu Olivera jestem wyczerpana. Zac robi zakupy jak kobieta ze złotą kartą, uzależniona od wszystkiego co nowe i lśniące. Prawdopodobnie powinnam zapoznać go z Ibbie. Dom jest prawie pusty, jest tylko Nash, który czeka na nas w kuchni, pochlapany farbą. Uśmiecha się do mnie szeroko i muszę spojrzeć przez ramię, by upewnić się, że nie ma tam nikogo innego, ponieważ jest to niespodziewane. - Hej! – wita się radośnie. Opuszczam torbę na kuchenną wyspę. - Hej – odpowiadam powściągliwie. – Jesteś chory? - Nie, dlaczego? - Uśmiechasz się – mówię mu w przypadku, gdyby nie zdawał sobie sprawy, że to robi. - Zawsze się uśmiecham! - HA! – Nie chciałam tego powiedzieć, ale cóż, stało się. Zac zaczyna za mną chichotać. Nash patrzy między nami speszony. - Co wy, Flip i Flap? Zac podciąga się do góry, by usiąść na wyspie i wygładza swoją wyimaginowaną brodę. - Hmm – duma – zawsze chciałem być częścią popularnej dwójki. Bycie popularnym w pojedynkę, nie jest taką dobrą zabawą. - Nie osoba jest popularna – zwracam uwagę – Aliteracja jest kluczem. - Może nią być odjazdowa osoba.

68

- Albo obraźliwa. - Czy wiesz, że osoba nie jest tu odpowiednim słowem? Może być dzika dzikuska. - Co powiesz na odrażającego odludka? - Och, podoba mi się! - Moglibyście być bliźniakami – mówi Nash, kręcąc głową w irytacji. – Naprawdę, prawdziwie irytującymi bliźniakami. Jego uśmiech znika. a wyraz twarzy robi się skruszony. – Taa, chciałem tylko… To nie… Po prostu chodźcie ze mną na górę, możecie? Chcę wam coś pokazać. Zerkam na Zaca, który szczerzy się maniakalnie. - Chyba tak – ustępuję. Prowadzą mnie na górę na strych. - Wow – zachwycam się, obracając w kółko. – Wygląda wspaniale. – Nash posprzątał strych od podłogi po sufit. Ściany są świeżo pomalowane i nawet przeniósł tutaj łóżko, biurko i szafę. - Keegan mi pomógł… Spotkałaś go, prawda? – zadaje pytanie zwyczajnie, więc wiem, że nic się za nim nie kryje. - Raz czy dwa. - Taa, praktycznie musiałem zaciągnąć jego tyłek tutaj, by to zrobił. Zasłony, narzuta, abażur i dywaniki są w różnych kolorach – wyjaśnia Nash – żeby pasowały do twoich włosów. To pomysł Keegana. Jestem wzruszona, że włożyli w to tak dużo wysiłku. - Nie mogę uwierzyć, że zrobiliście to wszystko w jakieś… cztery godziny. To jest takie niesamowite. Dziękuję! – Uderzam Zaca żartobliwie biodrem. – Czy to dlatego ciągałeś mnie tak długo, oglądając głupie pierdoły? Przytakuje jak anioł. - Wierzę, że moja praca była najtrudniejsza ze wszystkich. Nash odchrząkuje zmieszany.

69

- Więc… w ten sposób chcę przeprosić za to, że byłem dupkiem, odkąd tutaj przyjechałaś. Mam głowę pełną bzdetów, które powinienem był odpuścić już lata temu, a takie traktowanie cię było niewłaściwe. Jestem za stary, by zachowywać się jak nadąsany nastolatek. Osądziłem cię zbyt szybko, co było chujowym posunięciem. W ogóle nie jesteś taka, jak się spodziewałem… i to dobrze – spieszy, by mnie uspokoić. – Nie bierzesz narkotyków, nie powodujesz problemów i cóż… ani nic, co sobie wyobrażałem. - Jak kradzież? - Jak kradzież – potwierdza. – To, co robisz dla Jem, jest naprawdę miłe. Nie tylko dla niej, ale dla nas wszystkich. Kiedy Jem jest szczęśliwa, dom jest cichszym miejscem. – Szczerzy się. – Jeśli przyjmiesz moje przeprosiny, to czy moglibyśmy spróbować być prawdziwym rodzeństwem? Uderzam palcem o podbródek, udając, że się nad tym zastanawiam. - A co się dokładnie z tym wiąże? - Cóż… jeśli chodzi o Jem, to mniej więcej nazywamy ją smarkulą i odstraszamy jej chłopaków. - Przegapiłeś robaki w łóżku i fazę nacierania głowy – dodaje Zac wesoło. – Chociaż chętnie byśmy nadrobili z tobą zaległości. - Potnę was. - W takim razie może nie. Boże, jesteś przerażająca. Nash klepie mnie w ramię jedną, ogromną ręką. - To co, wchodzisz w to? Szeroki uśmiech rozciąga moja twarz.

DNI PRZEMIJAJĄ szybciej, niż myślałam. Zac wyjechał z powrotem do NYC, by uporządkować swoje mieszkanie, zanim znowu zaczną się studia, ale

70

nie czuję się tak samotna, jak myślałam, że będę, mimo że pojechał już cztery godziny temu. Mam babunie Yo, która dotrzymuje mi towarzystwa i Nasha, i czasami Jemmę, i nawet Lance’a, i Ilę, kiedy nie ma w pobliżu ich mamy, by ich ode mnie odgonić. Jednak porankiem w Święto Pracy, moja mała szczęśliwa rodzinka wyjeżdża do rodziców Olivera. Wydawał się wręcz zakłopotany, kiedy przyznał, że moi dziadkowie zażądali, bym została w domu. Udawałam, że mnie to nie obchodzi. Chciałam się nie przejmować, ale gdyby babunia Yo mnie nie zaprosiła, bym spędziła dzień z nią i Silverem, miałabym poważnie posępny nastrój. - Zrobiłam coś dla ciebie – mówi mi babunia Yo. Siedzi w swoim starym fotelu w kwiaty. Zachód słońca rzuca pomarańczowy blask na jej kolana. Zwijam się w kłębek w rogu szarej, stylowej sofy – oczywiście jednym z nabytków Silvera. Uwielbiam to, że wszystkie ich meble są źle dobrane. Uwielbiam również to, że sofa lekko pachnie wodą kolońską Silvera, jakby było to miejsce, na którym zawsze siedzi. Silver zniknął dwadzieścia minut temu, mamrocząc coś o prysznicu. Jestem zaskoczona, że przetrwał ze mną cały dzień. Babunia Yo sięga pod swój fotel i wyciąga piękny, patchworkowy plecak. – To na jutro, na twój pierwszy dzień szkoły. Wiem, że nie jest zbyt wypasiony, więc nie musisz go używać, jeśli nie chcesz, ale proszę weź pod uwagę, jak ciężko pracowały te stare, słabowite palce starszej pani, by go zrobić. – Uśmiecha się znacząco, więc wiem, że po prostu żartuje. Poza tym obie wiemy, że ma silniejszy chwyt nawet niż ja. - Żartujesz? Kocham go! – wykrzykuję, biorąc go i głaszcząc delikatny materiał, jakby był cenny, bo dla mnie jest. Nigdy wcześniej nikt niczego dla mnie nie zrobił. Kolory torby są przypadkowe, niedopasowane i jest odrobinę kujońska – tak jak ja. – Oczywiście, że będę z niego korzystała w szkole.

71

Kiedy wychodzę chwilę później, jest dość późno. Niebo zaczęło już ciemnieć. Silver po raz kolejny siedzi na schodach werandy, prawdopodobnie unikając mnie. Powinnam iść po prostu do domu, ale nie mogę się powstrzymać, by nie umościć się obok niego. Pierwszy raz jesteśmy sami od tamtego razu dokładnie w tym samym miejscu. Jego włosy są nadal wilgotne po prysznicu, a kiedy go obserwuję, mała kropelka wody toczy się wolno w dół jego szyi i barwi jego koszulkę w kolorze trawiastej zieleni. Boże, wygląda dobrze w zielonym… i jeansach. Pierwszy raz widzę go w czymś innym niż szorty i chociaż lubię szorty, w jeansach wygląda grzesznie dobrze. I nie mogę przestać gapić się na jego bose stopy. Jest w nich coś dziwnie seksownego. Teraz rozumiem, co miał na myśli tamtego dnia. Faktycznie to wysiłek, by odciągnąć oczy. Chichocze, kiedy dostrzega plecak na moich kolanach i kładzie swoje ręce na kolanach. - Myślę, że babcia kocha cię bardziej niż mnie. - Jestem niesamowicie rozkoszna – zgadzam się. Wpatruje się we mnie przez długa chwilę, naprawdę długą chwilę i jest w tym coś tak intensywnego, że bicie mojego serca irytująco przyspiesza. Sięga i przebiega delikatnie przez wielokolorowe kosmyki moich włosów, prawie jak w transie. Wstrzymuję oddech. Obawiam się, że jeśli wykonam jakiś ruch, jakikolwiek ruch, przestanie robić to, co robi. - Na nowo je pofarbowałaś. Podobają mi się. Jemma pomogła mi to wczoraj zrobić. Przygotowania do szkoły. Przez cały czas jęczała, jak to moje ciemne, brązowe włosy były bujne, a te kosmyki je zniszczyły. - Jeśli tak bardzo ich nienawidzisz, po prostu patrz na drugą stronę mojej głowy, gdzie ich nie widać – zażartowałam, ale tak poderwał głowę, jakby naprawdę to rozważał.

72

Silver mruga, chwila się skończyła. Szybko odciąga swoja rękę, ciężko przełykając. - Przepraszam, to było… Nie powinienem cię tak dotykać. Wzdycham z frustracji, powstrzymując potrzebę słownego odgryzienia się i chcę, pragnę móc, przestać tak bardzo go lubić. To nie jego wina, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że to odrobinę boli. - Nie martw się. O tej porze w przyszłym roku będę w college’u i już nigdy więcej nie będziesz musiał mnie oglądać. Wygląda na zaskoczonego tym. - Wyjeżdżasz do college’u? - Jezu! Prostaku. Co w tym dziwnego? – Jakbym nawet nie mogła iść na studia? – Chrzań się! Wstaję, ale oplata ręką mój łokieć i ciągnie mnie z powrotem w dół. - Przepraszam, poważnie. Nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało. Człowieku, jesteś porywcza. - Co miałeś na myśli? – domagam się. - Nie wiem! Nie pomyślałem i słowa same wyszły. Oczywiście, że pójdziesz do college’u. Jesteś zbyt mądra, żeby nie iść. - Nie wiesz, czy jestem mądra, nawet mnie jeszcze nie uczyłeś. - Masz mądre usta – droczy się i niech go cholera, jeśli nie doprowadza mnie do śmiechu. – I wiem, że jesteś mądra. Mogę to stwierdzić po naszych rozmowach. Jesteś inteligentna, błyskotliwa i mądra. – Rumieni się, prawdopodobnie pragnąc, nie zdradzać tak wiele. – Co chcesz studiować w college’u? Jakieś pomysły? Już mu wybaczyłam, ponieważ jest Silverem i po prostu ma na mnie taki wpływ. - Yyy, wiem tylko, że chcę iść. – Wzruszam ramionami ponuro. – Przypuszczam, że nie znalazłam jeszcze żadnej pasji, czegoś, co chciałabym robić przez resztę życia.

73

- Nie martw się o to. Masz mnóstwo czasu. To znaczy, zawsze wiedziałem, że chcę robić coś związanego z historią, ale nie wiedziałem, że chcę uczyć, dopóki nie znalazłem się w college’u. Nash zmieniał swoja specjalizację jakieś trzy razy, zanim zdecydował, że chce być architektem tak jak twój tata. - Hmm. - Hej, mam coś dla ciebie – mówi, zmieniając temat. Sięga do swojej kieszeni i coś wyciąga. – To jest iPod. Uśmiecham się złośliwie. - Tylko dlatego, że nie używam tego nie oznacza, że nie wiem czym to jest. - Nie jest to jakiś nowy model – dodaje pospiesznie po tym, jak mi go wręcza. – Jest starszy od mojego. - Jak dla mnie nie wygląda na starego, ale postanawiam nic nie mówić, ponieważ już wygląda na zakłopotanego. Prawdopodobnie powinnam powiedzieć mu, że nie mogę przyjąć czegoś takiego jak to, bo to zbyt wiele, a ja jestem po prostu Zbyt Cholernie Szlachetna, by go wziąć, ale bardzo podoba mi się myśl posiadania czegoś, co mi dał, o wiele bardziej niż duma. Pochyla się, by pokazać mi, jak się go używa i pachnie swoją pianką do golenia. Moja skóra mrowi. Zajmuje mi chwile, by zdać sobie sprawę, że mówi, a ja nie usłyszałam ani jednego słowa. - … i możesz nawet podłączyć go w swoim samochodzie… jeśli ten staroć ma w sobie trochę techniki. - Hej, obraź moją dziecinkę i cię wykończę, nawet jeśli kupiłeś mi iPoda. - Nie kupiłem go – kłamie. - Jasne. - Tak czy owak, jeśli możesz podłączyć go w swoim samochodzie, nie będziesz musiała nosić ze sobą przez cały czas tych wszystkich płyt. - Dziękuję. – Uśmiecham się słodko do niego. Więźnie mu oddech. - Ja uch, wiem, iż powiedziałaś, że jesteś kiepska w komputerach, więc załadowałem ci masę własnej muzyki, po prostu dopóki się w tym nie połapiesz.

74

Dokładnie w tym momencie wiem, że nigdy nie usunę muzyki Silvera. Podoba mi się pomysł słuchania tego samego co on. Jest w tym coś osobistego, coś intymnego. Ten cały gest jest taki troskliwy. - Zamierzam go ozdobić – żartuję, zanim zrobię coś głupiego, jak błaganie go, by mnie całował, póki moje wargi nie zdrętwieją. – Jest niesamowity. Chyba pragnę cię teraz przytulić, a ty nie powinieneś podchodzić do tego lekko… Nie przytulam ludzi. Drapie się niezdecydowany po swoim świeżo ogolonym podbródku. - To znaczy, zakładam, że może… jeden uścisk… Co myślisz? To będzie w porządku, prawda? Wpatrujemy się w siebie przez długą chwilę, a potem przesuwa się nieznacznie i wtedy to się dzieje. Rzucamy się w swoje ramiona, trzymając się ciaśniej, niż kiedykolwiek mogłabym pomarzyć. Nasze niewypowiedziane uczucia wylewają się – pragnienie, rozczarowanie, strach, tęsknota – i zdaję sobie sprawę, że dla niego jest to tak samo trudne jak dla mnie. On też to wszystko czuje. Jest to w każdym jego spojrzeniu, w każdym jego dotyku. Przytulamy się nadal, nawet jeśli jest to niewłaściwe. Czuję, jak wącha moje włosy i przyciska nos do mojej szyi, i wdycha tak, jak ja chcę to robić. Pachnie dobrze, tak cholernie dobrze jak mydło, chłodne, nocne powietrze i mężczyzna. Moja klatka piersiowa boli, ponieważ to uczucie bycia owiniętą przez niego jest takie dobre. Jego ręce przesuwają się w górę i w dół po moich plecach, śledząc łopatkę i zaczynam się martwić. Zaczynam się martwić, ponieważ zastanawia mnie, jak bardzo, tak naprawdę, lubię Silvera. Minęły już dni. Nie powinnam być teraz zmiażdżona przez to zauroczenie. Zazwyczaj, kiedy spiknęłam się z facetem, zapominałam o nim w chwili, gdy wychodziłam przez drzwi. Ale żaden z tych facetów nie był Silverem. - Powinnam iść – mruczę w jego szyję. Nie chciałabym niczego więcej, jak tylko przycisnąć wargi do jego pulsu, by śledzić go w górę, dopóki moje usta

75

spotkałby jego. Ale nie robię tego. Głównie dlatego, że właśnie teraz by mi pozwolił, a byłoby to naprawdę, naprawdę złe. Chociaż również cudowne. Ale już zależy mi na nim zbyt mocno, by pozwolić na to, by zagroził swojej karierze. - Wiem. – Ale jego zachowanie przeczy temu. Jego ręce zacieśniają się wokół mnie. I w jakiś sposób jest to jeszcze bardziej seksowne niż pocałunki, jakie dzieliliśmy. Kiedy w końcu się rozdzielamy, pozostaje tylko dotyk. Opiera swoje czoło o moje i zamyka oczy. - Nadal jesteś najbardziej irytującą dziewczyną, jaką kiedykolwiek poznałem – wzdycha i chociaż sprawia wrażenie, jakby się żegnał, uśmiecham się. Pamiętam, kiedy powiedział to do mnie pierwszy raz. Wiem, co naprawdę mówi nawet bez mówienia tego, że nadal miałam najbardziej całuśne wargi, jakie kiedykolwiek widział. Znajdując w sobie wewnętrzną siłę, nie mam pojęcia, jak ją wydobyłam, odsuwam się, aż w ogóle się nie dotykamy. Plecak i iPod leżą na podłodze przy moich stopach, więc podnoszę je. - Naprawdę powinnam iść. Jeśli Felicia wróci przede mną, będzie wkurzona. – Kręcę głową. – Nadal jest przekonana, że jestem biorącą narkotyki lafiryndą, że jestem rozwiązła, a moją misją jest skorumpowanie jej dzieci. - A robisz to? Przez chwilę jestem zszokowana, oniemiała, ponieważ nie może być poważny, insynuując, że właśnie to o mnie naprawdę myśli, prawda? Ale… myślę, że może. To boli, ale również wkurza mnie, że mnie to obchodzi. Nie powinnam być taką dziewczyną, dziewczyną, która przejmuje się tym, co o niej mówią ludzie i pozwala wpływać temu na nią tak głęboko, że chce jej się płakać. Powinnam być dziewczyną, która mknie przez życie, jak nosorożec taranując każdego, kto znajduje się na jej drodze, unicestwiając ich, a potem o nich zapominając.

76

Ale mnie to obchodzi. Troszczę się o to, co myśli Silver, jak się czuje i co wie. Troszczę się, ponieważ szanuję jego zdanie, szanuję jego, nawet jeśli tego nie okazuję. Szanuję go za jego wspaniałą pracę, za to, że wie czego chce od życia, za to, że troszczy się o babunię Yo, i za to, że jest dobrym facetem. Szanuję to co myśli o życiu, sprawach i o mnie. Czuję się głupio, prawie jak zdradzona. Nawet moja mama nie potrafiła nigdy sprawić, bym czuła się w ten sposób, a mówiła i robiła całkiem raniące rzeczy w ciągu mojego życia. Po prostu spodziewałam się tego po niej, ale nie po Silverze. Nigdy po Silverze. Musi widzieć ból na mojej twarzy, ponieważ jego oczy się rozszerzają. - Och, do diabła, Blair, to źle wyszło – próbuje się wycofać. – Wcale tak nie myślę. Wszystko, co mówię, brzmi dzisiejszej nocy tak źle. Nie uważam, że jesteś… To tylko… Nie wiem! Jesteś taka tajemnicza i dezorientująca, i wydajesz się taka światowa, i słyszałem te wszystkie rzeczy o tobie od Nasha… Niech to cholera. Proszę zapomnij, że to powiedziałem. Ale jego słowa wsiąknęły w moją skórę, serce i umysł jak rozlany atrament i nie zostaną zmyte. Wstaję powoli i tym razem nie próbuje mnie zatrzymać. - Nie, żeby cokolwiek z tego było twoja sprawą – mówię. Mój głos jest lodowaty. – Ale nigdy w życiu nie wzięłam dobrowolnie narkotyków. Nigdy. A co do reszty z tego… - Zaciskam pieści. – To nawet nie jest bliskie prawdy. Gramoli się na nogi i chwyta w dłonie moje ramię. Jego twarz jest maską niepokoju. - Spójrz na mnie. Co masz na myśli, mówiąc, dobrowolnie? - Idź do diabła! – mówię ostro. – I trzymaj się z dala od mojego życia. – Wyrywam swoją rękę z jego i wsuwam iPoda w jego dłonie, nim ciężkim krokiem idę do domu… nie, żebym czuła, że to mój dom. Jeszcze nie. Prawdopodobnie nigdy. - Blair! Powiedz mi, co miałaś na myśli, mówiąc, dobrowolnie? - krzyczy za mną. – Proszę!

77

Ignoruję go.

78

TAK WIĘC… SZKOŁA JEST DO DUPY, ale to nic, ponieważ spodziewałam się tego. Szkoła nie byłaby szkołą, gdyby nie była do dupy na przynajmniej ośmiu różnych poziomach. Zanim mama przedawkowała, ona i ja, przeprowadzałyśmy się z miasta do miasta. Zawsze do najbrudniejszych części, ponieważ nigdy nie mogłyśmy pozwolić sobie na nic innego, a większość szkół, do których chodziłam, była kiepska. A jednak ta szkoła jest bardziej kiepska niż wszystkie inne. Jest mała i trudno wmieszać się w inne dzieciaki. Szczególnie, gdy rozstępują się jak Morze Czerwone, widząc, jak nadchodzę. Przypuszczam, że nie chcą złapać mojej choroby miastowej dziewczyny. Każdy tutaj zachowuje się jak prowincjonalny idiota. Próżnie, denerwująco i mało oryginalnie. Byłam nazywana dziwką i ćpunką więcej razy, niż chciało mi się to liczyć. Zakładam, że Jemma jest tak samo dobra w podtrzymywaniu moich fałszywych sekretów jak Nash. Na szczęście dla nas obu, nie oczekiwałam od niej niczego lepszego, inaczej bym się wkurzyła. Ignoruję szepty, wykrzykiwane wyzwiska i gapienie się, ponieważ dopóki mogą wymyśleć coś interesującego i pomysłowego, nie czuję potrzeby marnowania swoich zwojów mózgowych na znajdywanie riposty. Lekcje mijają na niewyraźnej plamie żenującego przedstawiania się klasie i nękaniu. Moją ostatnią lekcją przed lunchem jest Historia Świata i oczywiście moim nauczycielem jest Silver. Wiedziałam, że to nadchodzi – widziałam to w swoim planie lekcji – ale mimo to zobaczenie go stojącego z przodu klasy, kiedy weszłam, było jak kopniak w brzuch. Zatrzymuję się w drzwiach, a on, jakby mnie wyczuwając, patrzy w górę i łapie moje spojrzenie. Jego szczęka zaciska się, jakby dla niego było to tak samo trudne jak dla mnie. I mimo że wydaje się,

79

jakbyśmy stali tam wieczność, mija tylko kilka sekund. Niezręczność otula mnie cienką warstewką. Ktoś trąca mnie od tyłu, żeby przecisnąć się obok i odwracam swój wzrok, wypatrując miejsce na środku sali. Skóra mnie mrowi. Mimo że nie patrzę na niego, wiem, że nadal mnie obserwuje. Jemma siedzi parę rzędów po mojej lewej, ale uczyniła już za swój cel dzisiejszego dnia, by nie zauważać mojego istnienia. Mam rację, jest cheerleaderką. Wydaje się być popularna, ale nie nadmiernie jędzowata. Ludzie chyba naprawdę ją lubią i wiem, że mimo wszystko jest nieszkodliwa. Po prostu martwi się, że moje pojawienie się w szkole, będzie jej społeczną zgubą. Klasa siada i Silver rozpoczyna nowy rok szkolny wykładem. - Jemma, to naprawdę jest twoja siostra? – Ten celowo głośny szept wychodzi od najlepszej przyjaciółki mojej siostry, Imeldy. Wie, kim jestem i nawet już rzuciła tego ranka, wcześniej na biologii, kilka obelg w moją stronę. Jak dotąd wydaje się, że to ona jest uczennicą, która ma najwięcej jadu. – Jesteś taka ładna, a ona jest taka dziwna. Jak możecie być spokrewnione? Czy to prawda, że jej mama płaciła seksem za narkotyki? Myślisz, że ona też to robi? Znam dziewczyny takie jak ona. Ładne, towarzyskie i złośliwe dla innych dziewczyn. Dziewczyny takie jak Jemma, zrobiłyby wszystko, by została ich przyjaciółką. Jemma śmieje się z kilkoma innymi dziewczynami, ale dla moich uszu brzmi to fałszywie. Wygląda niemal tak, jakby czuła się źle. Z drugiej strony, Silver jest wściekły. Jego twarz jest biała, a nozdrza rozszerzone. Kręcę głową, by odpuścił, ale nie patrzy w moją stronę. - Wystarczy! – warczy tak ostro, że natychmiast każdy się ucisza. – Nigdy wcześniej nie byłem tak zniesmaczony żałosnymi plotkami. Oczekiwałem po was, ludzie, czegoś lepszego. Jestem wami bardzo rozczarowany. Następna osoba, która się tak odezwie, idzie prosto do dyrektora.

80

Imelda wydaje zirytowane sapnięcie, ale Jemma kurczy się z upokorzenia na swoim miejscu. Reszta lekcji mija bez zakłóceń, jedynie z rzucanymi w moją stronę ukradkowymi spojrzeniami. Wiem, że mu dokuczałam, ale poważnie, Silver jest niesamowitym nauczycielem. Jest czarujący, zabawny, mądry, a jego pasja do historii praktycznie z niego emanuje i nawet nie w ten frajerowaty sposób. Nie jestem jedyną osobą, która chłonie każde jego słowo, chociaż prawdopodobnie jestem jedyną, która się nimi interesuje. Sprawia, że historia jest ciekawa, ekscytująca i nawet nieco seksowna. Jest typem nauczyciela, którego pamięta się latami po tym, jak opuści się liceum. Typem nauczyciela, który inspiruje do robienia czegoś lub bycia kimś. Pięć minut przed końcem lekcji, mówi: - Panno Ackerman, zanim zapomnę, znalazłem to wcześniej na parkingu. Myślę, że należy do ciebie. – Trzyma w górze iPoda. Przez chwilę nie mogę uwierzyć, że robi mi to przed całą klasą, gdzie wie, że nie mogę się z nim kłócić… a potem zdaję sobie sprawę, że dokładnie dlatego to robi. Zadowolony z siebie uśmiech dotyka kącików jego warg. - To nie moje. - Jesteś pewna? – pyta niewinnie. – Myślę, że jednak twoje. Spójrz, jest na nim twoje imię. – Podchodzi bliżej i przytrzymuje go w górze. Rzeczywiście, ozdobił tył iPoda moim imieniem, ohydnymi, błyszczącymi różowymi i niebieskimi literkami. Chcę go nienawidzić, naprawdę chcę. Chcę go nienawidzić tak bardzo, ale jest tak cudownym bęcwałem, że nie mogę powstrzymać się od szerokiego uśmiechu. Tak bardzo rozciąga on moje policzki, że prawdę mówiąc, to boli. -Widocznie musiałam go upuścić.

81

- Następnym razem powinnaś bardziej na niego uważać. – Wsunął iPoda do przedniej kieszeni swojej bladożółtej koszuli. – Możesz odebrać go na koniec lekcji. – Podstępny, cholerny łajdak. Teraz muszę z nim porozmawiać. Dzwoni dzwonek i wszyscy pakują swoje plecaki, żeby wyjść. Silver opiera się o krawędź swojego biurka i czeka na mnie, trzymając iPoda w swoich dłoniach. Celowo się ociągam, żebyśmy mogli porozmawiać na osobności. Kiedy sala w końcu pustoszeje, siadam na stoliku naprzeciwko niego. Rękawy jego koszuli podwinięte są do góry, odsłaniając opalone, pokryte piegami przedramiona. Grube żyły biegną w górę jego nadgarstków i to po prostu śmieszne, że coś tak niewinnego jak nadgarstki może być męskie i seksowne. - Zamierzam zedrzeć te głupie rzeczy – mówię mu, kiedy wręcza mi błyszczącego iPoda. Oboje wiemy, że teraz go zatrzymam. Chociaż nie kłamię, te błyskotki nigdy, przenigdy nie odpadają. Jeśli będę musiała, pokryję je SuperGlue. - Blair, chcę, żebyś mi wytłumaczyła, o czym mówiłaś – błaga cicho – kiedy stwierdziłaś, że nigdy dobrowolnie nie brałaś narkotyków. Wariowałem przez te wszystkie noce, wyobrażając sobie, co mogło ci się przytrafić. Dosłownie nie mogłem spać. Podoba mi się to, że tak bardzo się o mnie troszczy. - Nie możesz o tym po prostu zapomnieć? - Blair – wymawia słodko i nie mogę mu odmówić. - Wiesz, że dorastałam wśród narkotyków. Widziałam dokładnie, jakie są konsekwencje ćpania. Uszkadzają twoje ciało i umysł. Wyrządzają szkody każdemu wokół ciebie. Nie chcę tego dla siebie. Podoba mi się moje ciało i umysł. Moje ciało i umysł są niesamowite. Wiedziałam, że to nie dla mnie, odkąd byłam małym dzieckiem, od kiedy zdałam sobie sprawę, czym są narkotyki i co one robią. Nigdy nawet nie byłam ciekawa, by ich spróbować. Jednak raz lub dwa razy, moja mama – lub jeden z jej frajerowatych przyjaciół – wpadł na pomysł, że byłoby zabawne wsypać coś do mojego napoju. Chcieli mnie wyluzować.

82

Mówili, że jestem zbyt sztywna. Myślę, że byłam czymś w rodzaju śmiesznego, domowego zwierzątka czy coś, nie wiem. Ale tak było. Przyprawili mi kilka razy napój, ale nic innego mi się nie przydarzyło, co czyni ze mnie szczęściarę jak diabli. Kręci swoja głową i zaciska pieści. Patrzę w dół na jego idealnie wypolerowane buty. - Boże… Po prostu… Nawet nie mogę… - Hej, zapytałeś, odpowiedziałam. Nie czuj się tym zakłopotany. - To tylko… Wiem, że była twoja mamą i… Nie chcę okazać braku szacunku, ale… ona… Powiedziałaś swojemu tacie? - Nie. Dlaczego, bym miała? - Przypuszczam, że może dlatego, że powinnaś z kimś porozmawiać. Nie znienawidź mnie za powiedzenie tego. - Masz na myśli terapeutę? - Tak, to mam na myśli. - Mam jednego na szybkim wybieraniu numerów. – Fen się liczy, prawda? Siedzimy jeszcze kilka chwil, przetrawiając to. Wierci się i w końcu zerka w górę, wyłamując sobie kłykcie. Mam to samo przyzwyczajenie. - Więc naprawdę nigdy nie brałaś… - Nigdy nie brałam, nigdy nie wezmę. Wypuścił westchnienie ulgi. - Dobrze. - Tak. - Spójrz, Blair, sposób, w jaki dzieciaki o tobie rozmawiały… Wzruszyłam jednym ramieniem. - Nie przejmuj się tym. - Pozwól mi porozmawiać z dyrektorem… - Poważnie, nie przejmuj się tym. Nawet ja mam to gdzieś. – Bardzo. – Szkoły w mieście, do których chodziłam, były szalone. Wiesz to, prawda? Nash

83

powiedział, że odbyłeś praktyki nauczycielskie w mieście. Tam nie korzysta z zastraszania, dopóki nie masz noża na gardle. Jęczy i odchyla głowę do tyłu, by spojrzeć na sufit. - Blair, zabijasz mnie. - Po prostu myślę, że – kontynuuję – tam jest większość takich jak ja. Łatwo było mi być niewidzialną. Tam wyróżniają się takie dzieciaki, które tutaj się ze mnie nabijają. - Nie potrafię wyobrazić sobie miejsca, gdzie kiedykolwiek mogłabyś być niewidzialna. – W jego głosie jest namiętność i oboje oblewamy się rumieńcem. Widzę, że już żałuje, iż to powiedział. Nie potrafi kontrolować przy mnie swoich słów. - Przyzwyczają się do mnie – mówię pogodnie, ignorując niezręczność. – A jeśli nie, chrzanić ich. To tylko jeden rok, prawda? Potem stąd spadam. - Jesteś pewna, że nie chcesz, żebym coś zrobił? - Ew, proszę, nie bądź frajerem. Poza tym najlepszym sposobem na poradzenie sobie z dupkami jest ignorowanie ich dopóki, do diabła, nie zapomną dlaczego mnie na początku nienawidzili. A jeśli to nie zadziała, możesz im przywalić w twarz raz za razem, dopóki nie wypadną im wszystkie zęby i nie będą mogli mówić, bez wypluwania ich jak małe suki. Jednak myślę, że spróbuję pierwszego scenariusza, zobaczę, jak działa. - Martwi mnie, że nie mogę stwierdzić czy żartujesz. Uśmiechnęłam się znacząco. Silver wzdycha. - Okej, wygrałaś. Ale jeśli usłyszę, że znowu w mojej sali lekcyjnej opowiadają chłam taki jak to, wiedz, że nie zamierzam tego znosić. Polecą głowy lub… zostaną wręczone kartki do kozy. Twardy facet. - Tak, panie Keegan. Mruga i wskazuje na drzwi.

84

- Idź na lunch. Już. Zarzucając na ramiona plecak, zeskakuję ze stolika i zmierzam do drzwi praktycznie w podskokach. Chcę mu powiedzieć jakie to gorące, kiedy mną rządzi w taki sposób, ale mam wrażenie, że może uznać to za niewłaściwe. - Blair – woła za mną, kiedy jestem już niemal poza salą. Zerkam na niego przez ramię. – Ja tylko… Jesteś niesamowita. To, wokół czego wyrosłaś… Chodzi mi o to, że mogłabyś zejść w życiu na zupełnie inną ścieżkę, a nie zrobiłaś tego i to czyni cię po prostu… taką silną. Mam nadzieję, że o tym wiesz.

IBBIE DOSTRZEGA MNIE, kiedy tylko wchodzę do stołówki. Wstaje od stolika i wymachuje rękoma w powietrzu, wrzeszcząc, jakbym była po przeciwnej stronie boiska do piłki nożnej, a nie zaledwie sześć metrów dalej. Czuje zbyt wielką ulgę, widząc jej dołeczki i pogodną twarz, by być zażenowaną. - Okej, szukałam cię cały dzień – mówi mi, kiedy podskakuje do mnie. Ma na sobie coś w stylu sukienki z lat pięćdziesiątych, która wydaje się składać z warstw wściekłego różu i czarnej siateczki. Jej włosy związane są w kok, a ogromny czarny kwiat wielkości podręcznika, spoczywa po jednej stronie jej głowy. - No dobra, nie cały dzień, bo miałam do nadrobienia lekcje, plotkowanie i sikanie, ale z całą pewnością cię szukałam. Wyglądasz teraz poważnie gorąco, tak dla twojej wiadomości. Gdybym cię już tak bardzo nie kochała, byłabym zazdrosna jak diabli. Boże, spójrz na swój tyłek w tych szortach, chociaż sądzę, że nie możesz, bo to twój tyłek i jest za tobą i ach, co za tyłek. Zaczyna ciągnąc mnie za ręce. - W każdym bądź razie, co ja mówiłam? Nie pamiętam. Zakładam, że nie mamy razem żadnych zajęć, huh? Do dupy. Totalnie potrzebuję matematycznej kumpeli. Chodź ze mną po lunch. Och! Spójrz, jesteśmy już w kolejce. – Nie

85

potrzebuję jej pomocy w zdobyciu lunchu, ale pozwalam jej na to, ponieważ jest urocza i najwyraźniej jest moją przyjaciółką, ale za każdym razem, kiedy mówi, czuję się przytłoczona i zawsze nieco zdezorientowana. Z lunchem w dłoni ciągnie mnie do stolika, gdzie siedzi już dwóch facetów i dziewczyna. - To moi przyjaciele, twoi nowi przyjaciele – oznajmia Ibbie, kiedy pcha mnie na miejsce między sobą, a jednym z chłopaków. – Ponieważ tylko najbardziej niesamowici z niesamowitych ludzi mają pozwolenie, by być w naszej paczce, oczywiście zaręczyłam, że jesteś niesamowita. Lubię nazywać nas Dramaholitykami. - Zerka, kiedy facet siedzący obok mnie, duży i klasycznie przystojny, noszący kurtkę w szkolnych barwach (czerwono-białą), jęczy z rozpaczą. Ibbie sięga za mną, przytrzymuje dłoń przy jego ustach i kontynuuje: - Lubię nas tak nazywać, bo wszyscy jesteśmy tak dramatyczni. Więc, wszyscy, to jest Blair, tak jak wam opowiadałam. Co za dziecko, prawda? Możecie uwierzyć, że wywołała u Eliego uśmiech dwa razy? W ciągu jednej nocy. Uczniowska Kurtka spycha jej dłoń w dół. - Nieżonaty Fairburn? - Jedyny w swoim rodzaju. Ocenia mnie z aprobatą i wyciąga swoją wielką, opaloną dłoń. - Hej, jestem Kip. - Kip jest tegoroczną gwiazdą futbolu – mówi mi Ibbie, przewracając oczyma, ale pochyla się obok, by klepnąć Kipa w jego lśniące blond włosy. – Dlatego, naturalnie, na początku byłam przeciwna pozwoleniu mu na spędzanie z nami czasu. Ale jest tak cholernie uroczy, że nie mogłam odmówić. Ugh, spójrz na tę słodką twarz. Występował również w ubiegłym roku w szkolnym przedstawienia jako Romeo, a juniorzy nigdy nie odgrywają głównych ról. A tam jest Sadie.

86

Sadie, która siedzi dokładnie naprzeciwko mnie, wygląda jak punkrockowa księżniczka. Chłodno, odlegle i nieprzystępnie. Na jej ramiona opadają zaczesane do tyłu, by rozkładały się we wszystkich kierunkach, prawie białe blond włosy z rozmyślnymi srebrno-zielonymi pasemkami. Jej skóra jest tak blada, że pasuje do jej włosów. W rzeczywistości tak blada, że gdyby nie jej podkreślone intensywnie niebieskim oczy i krwawo czerwone wargi, wyglądałaby jak czarno-biały obrazek. - Zapewniam cię, że Sadie jest szczęśliwa, że może cię poznać – mówi mi Ibbie. – Wiatr zawiał na nią, kiedy miała pięć lat i ten naturalny, sukowaty wygląd przylgnął do jej skandalicznie ładnej twarzy. – Sadie wystawia jej język przed przyklejeniem szerokiego, przesadzonego uśmiechu, który sprawia, że wygląda jak upiorny Kot z Cheshire. Odwraca się do mnie. – To ogromna przyjemność cię poznać, Blair Ackerman, córko Olivera Peeters. Drugie śniadanie z tobą w ten ładny dzień jest dla mnie absolutnym i totalnym zaszczytem. Udaję, że się wachluję i mimo jej najlepszych wysiłków, jeden kącik jej warg unosi się w półuśmiechu. - Na koniec, ale na pewno nie mniej ważny… czekaj, czy jest nawet takie słowo? Mój najdroższy, maleńki Rafe. – Rafe siedzi obok Sadie, może być najdroższy, ale z całą pewnością nie jest mały. Jest nawet większy i szerszy niż Kip. Chociaż jego skóra ma odcień czekoladowego koktajlu, Kipa wanilii, a jego głowa jest ogolona. Jego wyraz twarzy jest surowy. Jest typem faceta, z którym nikt, nawet punkowe dzieciaki w mieście, nie chciałby zadzierać. Wygląda jak gangster. Ale potem pochyla się nagle do przodu i dotyka palcami moich włosów. - Dziewczyno, masz cholernie najpiękniejsze włosy, jakie kiedykolwiek widziałem w tej okolicy. Hej, prowadzisz? - Nie odpowiadaj na to – doradza Ibbie. – Zaufaj mi. Nie chcesz go w swoim samochodzie. Jego tata zabrał mu auto za ponowne złamanie godziny policyjnej.

87

Jest najgorszym pasażerem, bez przerwy pouczającym kierowcę, przysięgam. Dzisiaj prawie wyrzuciłam go podczas jazdy, a jestem super miła. - Och, proszę. – Pstryka lekceważąco w powietrzu, ozdobionymi złotymi pierścionkami palcami. – Nie jestem taki zły. Poza tym, nie pouczam. Jestem tylko pasażerem, kochanie. - W porządku. Jesteś dręczycielem. Zaczynają się sprzeczać. Kip szturcha mnie i uśmiecha się zrezygnowany. Sadie wbija plastikowy widelec w sałatkę, wyglądając na znudzoną. Ibbie i Rafe zaczynają rzucać w siebie frytkami przez stół, a kiedy jakaś zbłąkana leci w jej stronę, Sadie sięga w górę i łapie ją w pięść nawet bez patrzenia w górę. Teraz to jest talent, który mogę podziwiać. Lubię ich. Lubię ich wszystkich. Podoba mi się to jacy są niesamowicie dziwni i to, że natychmiast mnie zaakceptowali, bez zadawania pytań. Podoba mi się, że w tej idealnej szkole, pełnej idealnych uczniów są ludzie, którzy są odrobinę inni tak jak ja. Kolejny zapalony sportowiec klapie obok Kipa tak ciężko, że cały stół się kołysze. Zarzuca swawolnie rękę wokół szyi Kipa i przez chwilę się szamotają. Robią to nadal, kiedy wychyla się zza Kipa i szczerzy do mnie. - Hej, kolego, zamierzasz przedstawić mnie nowej dziewczynie? Kip odsuwa jego twarz. - Nie, jest zbyt dobra dla ciebie, Gage. Gage jest uroczy. Ciemne włosy, jasne oczy i jest wysoki. Znowu wychyla się zza Kipa i mruga do mnie. - W takim razie przypuszczam, że to dobrze, że nie potrzebuję przedstawienia. Już wszystko o tobie wiem, śliczna Blair. Wpatruję się w niego. - To było trochę przerażające. - Och. To powinno być czarujące. Nie? - Nie.

88

- Punkty za wysiłek? - Bardziej prawdopodobne, że je odejmę. Kładzie łokieć na stół i opiera podbródek na pięści, uśmiechając się z rozmarzeniem. - Ludzie, kocham dziewczynę, która się przekomarza. W szkole słyszy się, że zawsze masz ochotę na dobrą zabawę. A ja jestem miłym i dobrym gościem. Pomyślałem, że się zaoferuję. Jeśli szukasz zabawy, nowa dziewczyno, jestem twoim facetem. - Jest filuterny i zalotny, ale jestem całkiem pewna, że próbuje powiedzieć, iż słyszał, że jestem łatwa. - Koleś! – Kip wali go z pięści w rękę. – Nie bądź dupkiem. Skończ. Blair jest spoko, brachu. - Więc… to nieprawda? – Gage patrzy na mnie. - Nieprawda – potwierdzam. Prawdopodobnie powinnam być na niego wściekła, ale jest tak cholernie uroczy. I jestem całkiem pewna, że nieszkodliwy. Muszę również uszanować fakt, że zapytał mnie o to w twarz, zamiast plotkować jak reszta szkoły. - W takim razie, co powiesz na dobrą staromodną randkę? Będę traktował cię jak księżniczkę, obiecuję. – Znowu mruga i nadal wiem, że jego celem jest dostanie się do moich spodni. - Jak księżniczkę? – dumam. – To brzmi intrygująco. Powiedz mi więcej. - Aw, daj spokój, wiesz. Kolacja, film, może szybkie pieszczenie się w samochodzie w drodze do domu… Tylko przez ubrania, przysięgam. – Uśmiecha się bezczelnie. – Tradycyjnie. Trudno go nie lubić. Jest uczciwy, zabawny, niesforny, ale nie sądzę, by mi się podobał. Czy to dlatego, że tego nie czuję czy z powodu Silvera, nie jestem nawet w stanie tego rozważać. - Może innym razem – mówię mu, ale robię to z uśmiechem, więc wie, że nie ma w tym żadnej urazy. Wzrusza ramionami. Impertynencki uśmiech nadal jest na swoim miejscu.

89

Daj temu czas. Będę w pobliżu. Wrócę – obiecuje i nie wątpię w niego. Kiedy odchodzi, Rafe obserwuje jego tyłek z zachwyconą miną. - Och, do diabła, co ja bym dał, wgryźć się w to.

MOJĄ OSTATNIĄ LEKCJĄ tego dnia jest sztuka. Dzielę te zajęcia z Kipem. Nasz nauczyciel, pan Napoleoni, jest przystojnym facetem po trzydziestce. Jego czarne włosy są tak ciemne jak jego gęste, rozzłoszczone brwi, ale jego brązowe oczy są ciepłe i przyjazne. Tworzy to dziwną kombinację. - Ten rok szkolny będzie podzielony na trzy projekty – mówi nam. Pomija tradycyjne rozpoczęcie roku „to jest twój ostatni rok; czas stać się poważnym”, gadanie bla bla bla bla i przeszedł prosto do sedna. Oczywiście już jest moim ulubionym nauczycielem… Drugim ulubionym nauczycielem. - Jeden projekt przed przerwą zimową i dwa po niej. – Wyjaśnia trochę więcej, więc staram się skupić, ale to koniec dnia i po prostu nie mogę się powstrzymać przed błądzeniem myślami. Myślę o słodyczach Pop-Tarts, o tym, jak gorąco wygląda Tyler Hoechlin w Nastoletnim Wilkołaku, o umyciu włosów i Silverze. Zastanawiam się, którą klasę teraz naucza? Czy myśli o mnie? Czy jego klasa jest nim tak urzeczona jak ja? Musieliby być szaleni, gdyby nie byli. - Na swój pierwszy projekt macie do wyboru – mówi pan Napoleoni i wracam na ziemię – studium nauki ścisłe kontra przyroda lub chaos kontra harmonia. Chcę żebyście byli niepohamowani, twórczy i wykorzystali wyobraźnię tak, jak tylko możecie. Przekroczcie swoje umysły i granice, ludzie. Macie wolny wybór w narzędziach, które uznacie na najlepsze. Możecie je mieszać i łączyć. Jestem tu, by pomóc wam we wszystkim, czego będziecie

90

potrzebowali, więc nie obawiajcie się pytać czy przybiegać do mnie ze swoimi pomysłami. Stoły przesuwają się, a krzesła szurają, kiedy każdy wstaje, gotowy, by zacząć. Kip ściska mnie za kolano. - Wiesz, co będziesz robić? - Zastanawiałam się nad chaosem i harmonią. Może być interesujące. Uśmiechnął się szeroko. - I idealne dla ciebie. Unoszę swoją brew w pytaniu. - Spójrz na siebie – kontynuuje. – Cała jesteś chaotyczną harmonią. Jesteś nieokiełznana, ładna, urocza i twarda. Wszystko w tym samym czasie. Decyduję, by potraktować jego słowa jako komplement, szczególnie, że nazwał mnie ładną. Uśmiecham się i łączę swoją rękę z jego, kiedy ciągnie mnie do aparatów, jego wybranego narzędzia, gdzie namawia mnie do skorzystania z tego samego. Podpisujemy listę i pan Napoleoni poświęca kilka minut, pokazując nam, jak ich używać. - Ludzie, ten jest gorący – oznajmia Kip, kiedy łazimy po terenie szkoły. Powinniśmy szukać inspiracji, rzeczy do fotografowania, ale głównie jemy żelkowe misie i próbujemy odgadnąć, w której klasie jest Ibbie. - Pan Napoleoni? - Poczuj to. Najwyraźniej nie jestem jedyną, która pożąda nauczyciela. - Myślałam, że jesteś hetero? – pytam. – Spędzasz dziewięćdziesiąt procent lunchu, wpatrując się prosto w dekolt Ibbie. - Proszę – szydzi. – Lubię wszystko. Cycki, jaja, kutasy, waginy. Dlaczego mam się ograniczać z powodu płci? A cycki Ibbie są szczególnie ładne. - Nie sądzę, bym kiedykolwiek wcześniej poznała tak otwarcie biseksualnego sportowca – rozmyślam. – Czy inni faceci z drużyny dali ci kiedykolwiek ciężką przeprawę?

91

- Chciałbym – żartuje, szczerząc się figlarnie. – A tak przy okazji, kocham cię za zapytanie i brak niezręczności, w odróżnieniu do większość ludzi. W każdym bądź razie, nie, chłopaki nie urządzili mi ciężkiej przeprawy. Jest 2014 rok. Ludzie nie muszą się już więcej ukrywać z tym, kim są. Lub nie powinni. – Na szczęście, kiedy idziemy, zarzuca po przyjacielsku rękę wokół moich ramion. – Głównie oskarżają mnie o to, że pragnę kawałka ich klejnotów, ale tylko żartują, nawet jeśli potajemnie naprawdę tak uważają. Jedynym jasnym punktem w uczniach tej szkoły jest to, że nie są homofobami. Ale znowu, jaki gej, z tak przerażającym Rafem w pobliżu, miałby się czymś martwić? Znajdujemy ciepły skrawek ziemi i siadamy na nim. Kip pozbywa się aparatu i kładzie się na plecach, pozwalając słońcu, świecić na jego twarz. Muszę westchnąć, ponieważ naprawdę jest zachwycający – przystojny w stylu dawnej szkoły, jak filmowa gwiazda z lat pięćdziesiątych. Podnoszę swój aparat do góry, obserwując z zachwytem przez obiektyw, jak ptak skacze po trawie. - To jest takie odprężające. - Myślisz o moich seksualnych preferencjach? Zrywam kępkę trawy i rzucam nią w niego. - O fotografii, kretynie. Wzrusza ramionami. - Jest w porządku. - Nie interesujesz się tym? - Interesuje, kiedy mogę wyjść z lekcji. – Dla niego to może jest przypadek, ale kiedy patrzę przez obiektyw, po raz pierwszy, odkąd przeprowadziłam się do Fortune, czuję spokój.

92

NAPRAWDĘ NIE ROBIŁAŚ TEGO nigdy wcześniej? – pyta mnie w ciemni zaciekawiony pan Napoleoni, analizując zdjęcie. Ja i Kip zostaliśmy po szkole, by się rozwinąć. Pochyla się bliżej, by spojrzeć na jedno, które zrobiłam Kipowi w napadzie śmiechu. Słońce oświetla jego twarz, a jego oczy błyszczą. – Ponieważ, jak na nowicjusza, są całkiem dobre. – To dziwne mieć nauczyciela, który mnie komplementuje, zamiast mi nie ufać, ale jest to nawet miłe. - Dzięki. – Niezręcznie bawię się palcami. - Masz dobre oko. Za panem Napoleonim, Kip bezwstydnie obczaja jego tyłek. Łapie moje spojrzenie i mruga.

93

TYGODNIE MIJAJĄ w osobliwie monotonnej rutynie, co nie jest tak złe, jak to brzmi. Miło jest wiedzieć, że nie wrócę pewnego dnia ze szkoły do domu i nie znajdę mamy, pakującej nasze rzeczy, byśmy mogły opuścić miasto, ponieważ wkurzyła się na kolejnego dealera. Zachowuję się. Jestem dobra lub tak dobra, jak dziewczyna taka jak ja może być. Nie powoduję (wielu) problemów w szkole, odrabiam lekcje, w weekendy pracuję w Marry Fairburn, spędzam wolny czas, spotykając się z Dramaholitykami (i nawet nie czuję się za bardzo zażenowana, kiedy to mówię) i z każdą lekcją sztuki, coraz głębiej i głębiej, zakochuję się w fotografii. Staram się robić to wszystko bez denerwowania Felicii, chociaż zwykle znajduje coś do narzekania. Stałam się całkiem dobra w ignorowaniu jej, co zazwyczaj wiąże się ze spędzaniem przeze mnie większości czasu w domu, na górze, w swoim pokoju. Rodzina ma te rzeczy, nocne filmy, rodzinne aktywności, siadanie przy posiłkach. Nadal nie mam poczucia, że pasuję tu wystarczająco, by do nich dołączyć. Każdą wolną chwilę spędzam z babunią Yo. Zwykle spotykamy się u niej na werandzie, oglądamy absurdalne telenowele, albo uczy mnie, jak robić jej cuchnącą herbatę. Staram się przychodzić, kiedy Silvera nie ma w pobliżu, bo kto potrzebuje takiego dramatu poza szkołą. Zwykle to się sprawdza, ale czasem niemożliwym jest uniknięcie go. Jak w ostatnim tygodniu, kiedy babunia Yo i ja robiłyśmy na drutach na werandzie w jej dziwnie wygodnych, bujanych fotelach. To było już parę godzin po szkole, a Silver pewnie musiał zostać do późna, oceniając referaty, pilnując tych, co zostali w kozie lub coś równie nudnego, ponieważ wyglądał na

94

zrzędliwego jak cholera. Jednak kiedy nas widzi, zatrzymuje się i jego twarz odrobinę się rozjaśnia, nawet jeśli tylko trochę. - Co robisz? – pyta mnie, starając się powstrzymać szeroki uśmiech, ale polega, kiedy bierze pasująca narzutę i drapuje ją na naszych kolanach. - Robię na drutach – odpowiadam, jakby to nie było oczywiste. Przecież… jest. – To czapka. - Jesteś pewna? - Zamknij się! To… jestem w trakcie, jeszcze nic nie widać. – To jest bałagan. Patrzy na babunię Yo z uniesioną brwią. - Uczysz ją, jak to robić? - Nie. – Wystawiam język. – Mój terapeuta to zrobił. Śmieje się głośno i mocno, a ten dźwięk zostanie ze mną przez resztę nocy.

- OKEJ, WIĘĘĘĘC… CO powiesz na tego? – pyta Ibbie, wskazując niedyskretnie na gorącego faceta, czekającego przy barze. Eli właśnie go obsługuje, rzucając nam surowe spojrzenie wracać do pracy, ale oczywiście ignorujemy go i nadal udajemy, że polerujemy sztućce. - Zbyt wysoki – mówię nieprzytomnie. - Jego wzrost jest idealny! Mój umysł ma tendencję do włóczenia się, kiedy Ibbie zaczyna mówić o facetach. Przez kilka minionych tygodni, nieustannie prowadziła poszukiwania, by naleźć dla mnie kogoś, z kim się umówię. Normalnie nie miałabym nic przeciwko, chociaż nie potrzebuję pomocy w tym temacie, ale jest tylko jeden problem… żaden z tych facetów nie jest Silverem. I to jest problem sam w sobie.

95

- Po prostu nie jestem teraz zainteresowana umawianiem się – mówię jej, co jest głupie, ponieważ umawianie się jest dokładnie tym, co powinnam robić, by oderwać swoje myśli od frajerowatego, grzesznie seksownego nauczyciela historii. Ale przecież nie mogę jej tego powiedzieć. - Nadal myślę, że powinnaś na nowo rozważyć Gage’a – dodaje. – Nawet jeśli ma na brzuchu brodawkę. - Co? - No wiesz, kiedy twój pępek, zamiast być w środku, jest na zewnątrz. – Drży, jakby była to najbardziej szalona rzecz, o jakiej słyszała. - Masz na myśli na zewnątrz? Macha rękoma. - Nieważne, to odrażające. - Myślę, że urocze. - Ha! To dlatego jesteście dla siebie idealni! - Ponieważ jego pępek nie sprawia, że chcę rzygnąć? - Dokładnie! No cóż… nie. Inne rzeczy również. Mam na myśli, taa, w pewnym sensie jest obleśny, bałamutny i zboczony, ale jest też kochany i jest najlepszym nie Dramaholitycznym przyjacielem Kipa. Ooch! I ma niesamowitą zdolność dostrzegania, czy kobieta jest szalona. W ostatnim roku Imdela była za nim, ale nie umówił się z nią, mimo że jest totalnie gorąca, ponieważ jest przekonany, że jest naprawdę szalona. I to jest oczywiście najprawdziwsza prawda. Dziewczyna jest dziwką. - Ale dlaczego jesteś taka zdesperowana, żeby mnie umówić? To jest dziwne, zboczone. Wzrusza nonszalancko ramionami i ciągnie za pasemko włosów. Dzisiejszej nocy ma je zakręcone w stylu Marilyn Monroe. - Bez powodu. To znaczy, przypuszczam, że może pomyślałam, że gdybyś się z kimś umawiała, mogłybyśmy pójść na podwójną randkę… z Kipem. Nic

96

wielkiego. Sadie umawia się tylko z muzykami i tylko z emo. To takie przygnębiające, kiedy sama musisz grać w kręgle. I nagle wszystko nabiera sensu. - Lubisz Kipa! – Powinnam zauważyć to wcześniej. Nie jestem przyzwyczajona do posiadania przyjaciółki. Rumieni się uroczo i pokazują się jej dołeczki… coś co, jak zauważyłam, ujawnia się, kiedy jest zażenowana. - No dobrze, duh! Jest najgorętszym, najpyszniejszym kawałkiem mięska. Nie to, że lubię go tylko za jego wygląd. Jest po prostu… niesamowity. I słodki. I miły. On i Rafe przestali spotykać się jakieś sześć miesięcy temu, więc nie powinno być jakoś niezręcznie. Po prostu myślę… Myślisz, że to idiotyczne, prawda? - Nie, powinnaś spróbować. Wiem z dobrego, wiarygodnego źródło, iż sądzi, że twoje cycki są świetne. – To taka rzecz, którą się mówi, kiedy się rozmawia z dziewczyną, prawda? Ibbie wydaje się nad tym zastanawiać, ponieważ się rozpogadza. - Naprawdę? - Totalnie. Znowu się rumieni. Nigdy nie znałam nikogo, kto by się tak rumienił, ale wygląda z tym uroczo. Wątpię, żeby Kip był w stanie długo opierać się jej urokowi.

SILVER I JA spędzamy razem coraz więcej czasu. Nie celowo – nigdy nie celowo – ale jest niemal tak, jakby los stale nas ku sobie rzucał. I przez los mam na myśli okropną, starą czarownicę, babunię Yo, która stale pcha nas ku sobie w każdej możliwej sytuacji… Dosłownie.

97

- Tańczcie! – rozkazuje nam ze swojego ulubionego fotela. Jej tronu. Jest piątkowa noc – poważnie, piątkowa noc, kiedy powinnam imprezować z przyjaciółmi – a babunia Yo prowadzi prywatną naukę cholernego walca na mnie i Silverze, na podłodze swojego salonu. Dobrze wypełnia swoją obietnicę – lub groźbę, jeśli by mnie o to zapytać – by nauczyć mnie tańczyć jak dama. Oczywiście wykorzystuje na mojego partnera Silvera, ponieważ jest tu jedynym facetem i jak podejrzewam dlatego, że lubi patrzeć, jak się wijemy. Bycie tak blisko niego… to tortura i rozkosz owinięta wokół mnie jak trujący dym. Podoba mi się to, ponieważ mam problemy z głową i cieszę się tym bólem. Minął miesiąc od rozpoczęcia szkoły. Miesiąc, od kiedy Silver i ja spiknęliśmy się w jego samochodzie. I taa, nadal to czuję. To wysoce niedogodne. - To jest takie niestosowne – mruczy Silver po raz piąty, ale nie próbuje odejść czy coś. Chcę wierzyć, że coś do mnie czuje, ale jestem całkiem pewna, że po prostu boi się wkurzyć babunię Yo tak jak ja. Prawdopodobnie nawet bardziej. Dotyka mnie tak mało jak może. Tylko jego dłoń na mojej i ręka lekko muskająca moją talię. Mimo, że stoi ode mnie tak daleko, jak może, nadal czuję ciepło jego skóry. Jest doskonałe. - Blair, przestań próbować go prowadzić – ujada babunia Yo. – Pozwól prowadzić Silverowi. On jest mężczyzną. - Jak dotąd ten taniec wydaje się raczej seksistowski. - Och, ucisz się. Tak, właśnie tak. O wiele lepiej… Bliżej Silvester! Nie ma zarazy, wiesz! - Babciu – protestuje – to już wystarczająco dziwne. - Bliżej! Wypuszczając westchnięcie, Silver robi tak, jak powiedziała, ponieważ jeśli chodzi o babunię Yo, to po prostu się robi. Stara szalona dziwaczka. Przysuwa się i nasze ciała prawie się o siebie ocierają. Patrzy w dół w moje oczy

98

i potem po prostu to… tracę. Ledwo co jestem świadoma poruszających się po podłodze stóp czy babuni Yo, klaszczącej w rytm muzyki. Niechętnie odrywam swoje oczy od jego, wpatrując się w dół w jego błękitną koszulę, nietypowo podarte jeansy i nagie stopy, nim zrobię coś głupiego, jak polizanie jego twarzy. Taa, taka jestem żałosna. Piszczę, kiedy niespodziewanie mną okręca i oboje się śmiejemy. Wychwytuję obserwującą nas, z zadowolonym uśmiechem na twarzy, babunię Yo. Czasami niemal myślę, że spiskuje… Ale Boże, ta sprawa z Silverem… nie robi się prostsza tak jak powinna. Im więcej czasu spędzam w pobliżu niego, w szkole i poza nią, tym bardziej go lubię, co nie ma sensu. Nie powinien podobać mi się sposób, w jaki parska śmiechem na własne, słabe żarty albo jak ambitny się robi w czasie gry w Monopol, jego głupie parodiowanie historycznych postaci w klasie lub sposób, w jaki jego twarz rozświetla się, kiedy ogląda jakiś nudny, historyczny kanał w telewizji. I naprawdę, naprawdę nie powinien podobać mi się sposób, w jaki czasami zerka na mnie w klasie, kiedy wydaje mu się, że nie patrzę. Nie powinno podobać mi się tańczenie z nim, nie tak bardzo. Ale podoba się. Podobają mi się wszystkie te rzeczy. Nienawidzę tego, jak stale czuję się rozdarta w jego pobliżu i w tym samym czasie to kocham. Jestem rozdarta byciem rozdartą. Połowa mnie chce zwinąć się obok niego w kłębek jak kotek i po prostu go uwielbiać, a druga połowa, zła połowa, chce go wkurzać do momentu, aż jego twarz zrobi się czerwona, jego piegi ściemnieją, a brwi zaczną drgać. Zła strona zazwyczaj wygrywa. Mija tylko kilka minut, nim z trzaskiem otwierają się drzwi frontowe i Nash sam wpuszcza się do środka z krzykiem: - Joł! – Zatrzymujemy się, kiedy przystaje w drzwiach salonu i zerka między nami a babunią Yo. Unosi brew w pytaniu, ale ostatecznie otrząsa się, jakby to nie było nic wielkiego, i myślę, że faktycznie nie jest. Prawdopodobnie

99

czułby inaczej, gdyby wiedział, że jego najlepszy przyjaciel na całe życie, miał kiedyś język w gardle jego młodszej siostry, a dłonie na jej cyckach. Wtedy prawdopodobnie wiązałoby się to z walnięciem pięścią. Tak, walnąłby go, bo minął miesiąc, a Nash nadal mnie lubi. Jest nawet wobec mnie… opiekuńczy, co jest dziwne. I miłe. Ale głównie dziwne. Nadal mieszka z nami w domu Olivera – okazało się, że facet, którego wynajął, by odnowił jego mieszkanie jest beznadziejny. Cieszę się, że jest w pobliżu. - Dziwaki – oznajmia radośnie, nim rzuca się na szarą sofę Silvera i rozsiada się w sposób charakterystyczny tylko dla facetów. Silver wypuszcza mnie, ale babunia Yo patrzy na niego wilkiem. - Nawet się nie waż – nakazuje stanowczo, więc ku wielkiemu rozbawieniu Nasha, powracamy do tańca. - Keegan, przyszedłem pożyć twój samochód na randkę, bo mój jest w warsztacie – mówi Nash. – Ale widzę, że jesteś zajęty graniem małej suki. Nie mogę czekać. Babunia Yo rzuca w mojego brata motkiem wełny. - Nie jesteś zbyt stary, by czołgać się na kolanach przede mną, młody człowieku. - Obietnice, obietnice. Silver i ja krztusimy się. - Hej, Nash. Kim jest Keegan? – droczę się. – Ten tutaj to Silver. - Nawet nie zaczynaj – ostrzega Silver, ale niepotrzebnie to mówi, ponieważ natychmiast przyciąga tym uwagę Nasha. Szczerzy się mocno, kiedy wyjaśniam, ignorując próby uciszenia mnie przez Silvera. - Taa – duma. – Taa. Podoba mi się. Silver. Silver jęczy i kręci głową żałośnie.

100

- Ludzie, musicie sobie ze mnie żartować. Człowieku, powinieneś być po mojej stronie. - Przepraszam, Silver. Co się stało, to się nie odstanie - Nash wydaje się cieszyć tym prawie tak bardzo jak ja. Zmawianie się przeciwko Silverovi jest fajną zabawą. - A co z prawem kumpel przed dziewczyną? - Hej, ta dziewczyna jest jego siostrą! Przyjaciółka przed chłopakiem. Przeklina pod nosem.

PÓŹNIEJ, PO TYM, JAK NASH wziął samochód Silvera na swoją randkę, a babunia Yo zasnęła w swoim fotelu, ląduję jakoś, leżąc, bok przy boku z Silverem, na miękkiej trawie jego ogrodu za domem. Nasze ramiona i nogi dotykają się lekko, jakby pod osłoną nocy zniknęły jego zastrzeżenia. Jego dotyk pali w bardzo przyjemny sposób. - A ten zygzakowaty kształt to Kasjopeja – mówię mu, wskazując w górę na konstelację. - Pochodzi z greckiej mitologii, prawda? - Yhmm. Była totalnie próżną dziwką, która poślubiła króla Cefeusza. Cała była „Hej, dziewczyny nimfy, ja i moja córka jesteśmy gorętsze niż wy”. Ale te nimfy były córkami Nereusza, boga mórz. Więc Posejdon, panujący bóg mórz, kompletnie się wkurzył i posłał za nimi swojego dziwnego, morskiego potwora, Ketosa. Kasjopeja i Cefeusz, by ocalić swoje ziemie, złożyli Andromedę, swoją córę, w ofierze. Przywiązali ją do ogromnej skały, tak by Ketos mógł ją dostać, ale została uratowana przez Perseusza, który zabił Ketosa. Jednak Posejdon nadal był wściekły na Kasjopeję, więc umieścił ją na niebie i przywiązał do krzesła, gdzie spędza połowę czasu, wisząc do góry nogami… czy coś takiego.

101

Silver zachichotał. - Powinnaś uczyć astrologii. Dzięki tobie byłaby zabawniejsza. - Zamknij się. - Nie, mówię poważnie. To całkiem sprytny plan. - Sprytny? Jesteśmy teraz w latach siedemdziesiątych? Jesteś takim frajerem. - Potrzebujesz nowej obelgi. - Dlaczego, skoro ta pasuje do ciebie idealnie? Delikatnie mnie szturcha. - Wiesz dużo o gwiazdach, co? Wzruszam ramionami. - Podoba mi się, że po prostu tam są. Nie miało znaczenia do jakiego miasta się przeprowadzałam. Zawsze mogłam znaleźć jakieś ciche i ciemne miejsce w nocy i spojrzeć górę, a one tam były. Moja jedyna stałość. Och, hej! Widzisz tę tam? To Mały Wóz. - Czekaj. Myślę, że tę znam. To jest Mała Niedźwiedzica, prawda? - Albo Mały Miś. - Huh – brzmi na zadowolonego z siebie. - Huh, co? - Nic. – Przez sposób, w jaki to mówi, wiem, że oczywiście to coś oznacza. - Wypluj to, zanim cię uszczypnę. - Po prostu myślałem o tym, że ty też jesteś dziwna. Śmiejąc się, sięgam w obok i uderzam go w pierś z udawanym oburzeniem, ale chwyta moją pięść w uścisk i powstrzymuje mnie. Chcę się wyrwać, ale przytrzymuje mnie mocniej, kładąc nasze dłonie na wierzchu swojej koszulki. Nie jestem nawet pewna, czy w ogóle zdaje sobie sprawę z tego, co robi, czy jednak to świadome działanie, podobnie jak palce, które delikatnie gładzą moje, powodując musujące iskry, które wystrzeliwują z koniuszków moich palców i suną w górę ramienia.

102

Moja dłoń objęta przez jego, spoczywa dokładnie na jego sercu. Mogę poczuć, jak szybko bije… Szybciej niż powinno. Podobnie jak moje zawsze, kiedy Silver jest w pobliżu. Nie mogę powstrzymać się, by nie obrócić głowy i spojrzeć na niego. Obserwuje gwiazdy. Zarys jego nosa i warg widać w ciemnościach za nim. Jesteśmy blisko. Bliżej, niż zdawałam sobie sprawę. Słyszę jego oddech i czuję szampon. Chcę przebiec palcami przez jego lokowane włosy tak bardzo, że moje palce drgają. Odwraca swoją twarz w moim kierunku, jakby wyczuł mój wzrok. Nasze nosy dotykają się przypadkowo, ale żadne z nas nie próbuje się odsunąć. Prawdopodobnie powinnam być zażenowana tym, że przyłapał mnie na tak bezwstydnym wpatrywaniu się, ale nie jestem… W ogóle. Czuję się z nim teraz dobrze. Obserwuje mnie wygłodniale. Jego spojrzenie przeskakuje z moich oczu do warg, jakby nie mógł się nacieszyć widokiem. Pod moją dłonią jego serce bije jeszcze szybciej. Jego nos muska mój, tym razem celowo. Na Eskimosa. Nasze oddechy mieszają się, kiedy moje wargi się rozdzielają i ciężko przełykam. Silver chce mnie pocałować. Wiem to każdą moją cząstką. I myślę, że to zrobi. Wiem, że przynajmniej powinnam spróbować zrobić właściwą rzecz i powstrzymać to, ale tak bardzo, bardzo tego chcę. Pragnę go tak bardzo mocno. Tak bardzo, że nawet nie byłam w stanie myśleć o spotykaniu się z innymi facetami, odkąd go poznałam, a uwielbiam spotykać się z facetami. Cokolwiek to jest, jestem zbyt słaba, by to powstrzymać. Na szczęście dla nas obojga, Silver nie jest. Dokładnie widzę moment, w którym ogarnia go pożądanie, ponieważ z trudem mruga i odsuwa się, nim nasze wargi się dotykają. Z głośnym przekleństwem odrywa się ode mnie i skacze na nogi.

103

- Och, człowieku. Nie możemy być tak blisko, Blair! To jest naprawdę złe. Wiesz, jak wiele granic już przekroczyliśmy? - Tak – wzdycham, przysiadając na kolanach. Moje nogi są jak z galaretki i nie sądzę, żebym mogła tak po prostu wstać. - W takim razie, dlaczego znajdujemy się w tej sytuacji? – Brzmi teraz jak nauczyciel i nawet już nie w seksowny sposób. - Obwiniasz mnie? – W końcu zmuszam się dźwignąć na nogi. Kładę ręce na biodrach, piorunując go wzrokiem. Zatrzymuje się. - Tak. Nie! Ja nie… wiem. Boże, nie. Nie obwiniam cię. To ja jestem tu dorosłym i powinienem być tym odpowiedzialnym. Po prostu jesteś taka… wiesz? - Nie, jaka jestem? - Nie rób ze mnie bałaganu. Jesteś seksowna jak diabli, Blair, i wiesz o tym. Nawet nie powinienem tego mówić! Cholera, jestem popierdolony! Ale wszystko w tobie jest po prostu… naturalne i… seksualne. Nawet nie wiem, czy powinnam być z tego zadowolona czy obrażona. Wnioskując po tonie Silvera, prawdopodobnie nie jest to komplement. - Co to znaczy? - Słuchaj, prawdopodobnie zdobyłaś dużo doświadczenia w uwodzeniu facetów i jesteś w tym dobra. Naprawdę dobra. Ale jestem twoim nauczycielem. Nie możemy tkwić w tym błędnym kole. Ucieka mi cichy śmiech, zmieniając się w pełne parsknięcie i Silver groźnie na mnie spogląda. - Co w tym śmiesznego? - Wyrobiłeś sobie o mnie fałszywą opinię. Myślisz, że jestem gorąca i zaszufladkowałeś mnie w swojej głowie jako jakąś bezwzględną uwodzicielkę czy coś, kiedy jestem tylko flirciarą. - Nie to miałem na…

104

- Ale powinieneś coś wiedzieć – przerywam. Wzdycha. - Co? - Jestem dziewicą.

105

- OMÓJBOZIU, BLAIR, CZY widziałaś kto to jest? – syczy do mnie Ibbie podczas pracy w następną noc. Zerkam z nad przecieranego stolika, by zobaczyć Silvera stojącego z Elim przy drzwiach do Merry Fairburn. Moje serce przeskakuje o jedno uderzenie. - Ew! – kontynuuje Ibbie, nie czekając na moją odpowiedź. Naprawdę rzadko na nią czeka. – Czy to nie dziwne, spotkać nauczyciela poza szkołą? No cóż, może nie dla ciebie. ponieważ mieszka z tobą po sąsiedzku, przez ulicę i w ogóle, ale to mi się nie podoba. To jest dziwne. Już to powiedziałam, prawda? Spójrz na pana Keegana i Eliego paplających, jakby byli psiapsielami czy coś. - Co to, do diabła, są psiapsiele? - No wiesz, podobnie jak kobiety są psiapsiółami, ale mężczyźni mają jaja, więc są psiapsielami. Wpatruję się w nią przez chwilę. - W twoim mózgu żyje maleńka hybryda małpy i demona, prawda? - Oooch! Ale byłoby odjazdowo? Nazwałabym ich Jules i Ellie. – Ma obsesje na punkcie serialu Miasto Kocic. – W każdym bądź razie, mam nadzieję, że jest w twojej sekcji. - Dlaczego? Nie chcę go. – Kłamstwo. Ale nie chcę go obsługiwać. To na pewno. Po moim wyznaniu zeszłej nocy, uciekłam tak szybko, jak tylko moje nogi mogły mnie ponieść. Częściowo dlatego, że byłam zażenowana chlapnięciem o swoim dziewictwie, a częściowo dlatego, że wiedziałam, iż ta cała rzecz mogła mu namieszać w głowie. Wołał za mną, ale go zignorowałam. Myślałam, że zrozumie i da mi przestrzeń, ale dokładnie teraz przyszedł tutaj, gdzie pracuję. Oczywiście tylko po to, by mnie zobaczyć. Dupek. Albo… czekaj, czy to urocze?

106

Z ciężkim westchnieniem pokonuję drogę do nich. Eli wręcza mi menu i mówi, bym pokazała Silverowi stolik. - Albo możesz go wykopać – sugeruję poważnie. Obydwaj krzywią się na mnie. - Dlatego, że jest twoim nauczycielem czy sąsiadem? - pyta umyślnie Eli. - Jesteś taką paplą – piorunuję wzrokiem Silvera. Wzrusza ramionami, głupio się szczerząc. Już nie jest taki przystojny. - Wiedziałem, że nie będziesz mnie tu chciała. Musiałem ostrzec faceta. - Widzisz, jaki jest okropny? – Próbuję przeciągnąć Eliego na swoją stronę. - Wykop go stąd, już! - Nie. – Eli uśmiecha się szeroko. – Lubię go. Poza tym, naprawdę powinnaś szanować swoich nauczycieli, Blair. – Ha. Gdyby tylko wiedział. - Taa, Blair, powinnaś mnie szanować. Aż mnie świerzbi, żeby przywalić Silverowi z pięści. Chcę również wiedzieć, co powiedział Eliemu, że ten je mu z ręki. Mogłabym go szanować, gdybym go tak bardzo nie nienawidziła. - Gardzę wami. Jeśli Eli jest zaskoczony, widząc, w jaki sposób odzywam się do nauczyciela, nie okazuje tego. Już przywykł do mojej postawy. Dźga mięsistym palcem w menu w mojej dłoni. - Pokaż mu stolik. I upewnij się, że jest w twojej sekcji. Robię to, ale przez całą drogę narzekam. - Powinniśmy porozmawiać – mówi cicho Silver, kiedy za mną podąża. - Albo nie. – Praktycznie wciskam go w siedzenie i rzucam menu w jego twarz. Śmieje się ze mnie. - Jesteś urocza, kiedy jesteś wściekła. Założę się, że… - milknie, więc podążam za jego wzrokiem, gdzie, po drugiej stronie sali, Ibbie flirtuje z klientem. Zaczyna praktycznie hiperwentylować. Cmokam na jego dramat.

107

- Mógłbyś ochłonąć? Ona nic nie wie. - Nie powiedziałaś mi, że tu pracuje! - A po co? Nawet nie pomyślałam, że jesteś takim gigantycznym dupkiem, żeby tu przyjść. - Myślisz, że powinienem wyjść? - Taa, bo to w ogóle nie wyglądałoby podejrzliwie. Po prostu postaraj się nie rzucać na mnie przez stół i wszystko będzie dobrze. Zamów frytki, koktajl, zjedz, wyjdź. Pikuś. - Ale ja nie chcę frytek i koktajlu. - Nie bądź taką małą suką. Odchodzę, kiedy parska w oburzeniu. Kiedy piętnaście minut później dostarczam jedzenie (ponieważ specjalnie zwlekałam), mówi: - A spotkasz się ze mną, kiedy skończysz pracę, żebyśmy porozmawiali? Dlatego, że jestem głupia i niezdolna mu odmówić, wzdycham i zgadzam się.

JEST PRZYJEMNY WIECZÓR, więc żadne z nas nie wzięło swojego samochodu. Silver uparcie domaga się, byśmy poszli prosto do domu, ale jestem głodna, więc niechętnie zabiera mnie do małego baru na uboczu, gdzie podają soczyste, najlepsze, najsmaczniejsze burgery, jakie kiedykolwiek jadłam. Pierwsze dziesięć minut spędzam na zapychaniu ust tak bardzo, że mam pretekst, by nie rozmawiać. Silver w końcu odciąga mój talerz, zanim zaczynam go lizać. Bar jest jednym z tych ciemnych, brudnych miejsc, gdzie powietrze zawsze jest zadymione i nieświeże. Po jednej stronie sali ludzie grają w bilard i powoli sączą swoje piwa. Po drugiej stronie, jakaś para tańczy leniwie do seksownego rytmu. Pomiędzy usytuowane są małe boksy dla ludzi takich jak my, którzy chcą

108

po prostu jeść. Podoba mi się tutaj, chociaż jestem zaskoczona, że Silverowi też. Naprawdę nie wydaje się być typem pasującym do takich miejsc. - Możemy teraz porozmawiać? – pyta, obserwując mnie z drugiej strony boksu. Zlizuję z palców tłuszcz po burgerze. - Nie, dopóki nie kupisz mi piwa. - Przestań to robić! – ciągnie moje palce w dół. – To sprawia, że myślę o nieprzyzwoitych rzeczach. I po raz ostatni, nie kupuję ci piwa. - Jesteś beznadziejny. - Cóż, ty… - Kręci głową. Wzdycha. – Taa, nie wracajmy do tego. Chciałem tylko porozmawiać o zeszłej nocy. - Musimy? - Przepraszam, okej? Byłem prawdziwym dupkiem. - Znowu. - Znowu – zgadza się, przygryzając wargę. Pragnę, by tego nie robił. To sprawia, że czuję się jak nastoletni chłopak pod wpływem hormonów, który po raz pierwszy odkrywa porno. – Wydaje się, że przy tobie staje się to regułą. - Gdyby było ci naprawdę przykro, kupiłbyś mi przeprosinowy placek. - Kupiłem ci przeprosinowego burgera! - To nie to samo! - To wszystko, co dostaniesz. - Jesteś beznadziejny. - Już to mówiłaś. – Rozsiada się wygodnie, starając się wyglądać zwyczajnie, ale epicko polega. – Więc… naprawdę jesteś dziewicą? Wow, to sposób, by złagodniał. - Byłoby to głupie kłamstwo. - To po prostu niespodziewane. Nie wydajesz się być bardzo… - Dziewicza? - Ta rozmowa nie zakończy się dla mnie dobrze, prawda?

109

- Prawdopodobnie nie. – Kiedy czeka na więcej, kontynuuję: – To nie tak, że nigdy nie zrobiłam różnych rzeczy. Dużo kręciłam się wokół trzeciej bazy. To znaczy, ty i ja, prawie doszliśmy do drugiej. – Rumieni się i robi mi się go szkoda. – Jestem dziewicą z wyboru. To zawsze była jedyna rzecz w moim życiu, która była moja i którą miałam pod kontrolą. Moja mama rozdawała seks za darmo, albo kupczyła go za narkotyki, jakby w ogóle nic nie znaczył. Ja po prostu zawszę myślałam, że to nie powinno się odbywać w ten sposób. Chodzi mi o to, że te wszystkie rzeczy: oral i inne, to jest w porządku, ale seks jest czymś, co powinno dzielić się z kimś, kto ma znaczenie. Rozumiesz? Czy jednak brzmi to totalnie głupio i w ogóle nie ma sensu? Silver obserwuje mnie przez stolik, jakby dostrzegł mnie naprawdę po raz pierwszy i jest w tym intensywność na całkowicie innym poziomie. W jego oczach jest ogień pożądania i nawet nie próbuje go ukryć. - Nie, to ma idealny sens. – W tle rozbrzmiewa nowa piosenka, kiedy pochyla się do przodu. Muzyka jest powolna, seksowna. Czuję, jak wibracje uderzającego rytmu przechodzą przez moje ciało. – Zatańcz ze mną. Przełykam ciężko, kiedy jego palce splatają się z moimi. Powinnam odmówić; jedno z nas powinno odmówić, ale tak jak zwykle obydwoje rzuciliśmy na siebie czar. Muzyka nas hipnotyzuje. Nie potrafię odwrócić spojrzenia od jego oczu. Zaczynami wstawać, kiedy słyszę męski głos. - Keegan, kumplu. Silver puszcza moją dłoń, z grzmotnięciem z powrotem siadając na miejscu. Oczy ma szeroko otwarte. Przez chwilę myślę, że zobaczył nas Nash i moje serce uderza boleśnie, ale blond facet z przyjaznym uśmiechem, który wślizguje się obok Silvera, wyraźnie nie jest moim bratem. Blond facet porusza sugestywnie swoimi brwiami, kiedy zerka pomiędzy nami. - Cóż, hej tam. Przerywam coś? - Wygląda, jakby go to nie obchodziło, nawet gdyby przerywał.

110

Policzki Silvera znowu różowieją. - Hej, Nathan. – Spogląda na mnie. – Nathan jest przyjacielem moim i Nasha. Znamy się od liceum. Nakłada maskę rozwagi, więc łapię komunikat. Ogólnie rzecz biorąc, mam się zachowywać nienagannie. Nathan sięga przez stolik i ściska moją rękę. - No więc, cholera! Co ty, do diabła, robisz z Keeganem? Jesteś zbyt ładna. Zdecydowanie krok przed tym zwykłym, nudnym typem. - To nie jest randka – mówi mu szybko Silver. - Nie? - Nie, człowieku. My tylko… rozmawiamy. - Racja. Rozmawiacie. – Nathan nie brzmi, jakby mu wierzył. Nie powinien. Silver jest okropnym kłamcą. - Ale… prawdopodobnie nie powinieneś wspominać Nashowi, że widziałeś nas tutaj. Razem. - Dlaczego nie? Czekaj chwilę! – Nathan uderza dłonią w stolik i śmieje się. – Nie mów mi, że odebrałeś tę dziewczynę wspaniałemu Nashowi Peeters, znakomitemu magnesowi na laski? - Zamknij się, facet. To młodsza siostra Nasha. Nathan pociera swoją twarz w uroczym zmieszaniu. Jest przystojnym facetem – nie tak przystojnym jak Silver czy Nash, ale definitywnie atrakcyjny. - Nie Jemma? Whoa, poczekaj! To jest Blair? Ja-sna cholera. Nie dziwnego, że Nash nie pozwolił mi cię poznać. Jesteś super. – Szczerzę się na komplement, ale Silver piorunuje Nathana wzrokiem, jakby chciał wyrządzić mu jakąś poważną szkodę. Za bardzo mi się to podoba. Uśmiech Nathana blednie, kiedy zerka między nami. – Ale, czy nie chodzisz jeszcze do szkoły? Jezu, Keegan, ona jest twoją uczennicą? Silver chowa swoją twarz w dłoniach i jęczy.

111

- Coś tu się dzieje? – Nathan nie brzmi na obrzydzonego, tylko zaciekawionego. Przejmuję pałeczkę, kiedy Silver odmawia uniesienia twarzy, niezdolny do rozmowy. - To nie tak – wyjaśniam. – Po prostu wpadliśmy na siebie. – Tak tak, to kłamstwo, ale wiem, że Silver by chciał, bym to powiedziała. Nathan wzrusza ramionami. - To dziwne, że spędzacie razem czas, ale jak dla mnie to świetne. Życie jest zbyt krótkie, by nim nie żyć. - Jest wyluzowany i spoko tak jak Zac. - Prawdopodobnie powinniśmy stąd spadać – mówi Silver, zaczynając wstawać. Nathan szturcha go w ramię. - Nie bądź lamusowatym dupkiem. Zostań na chwilę. Moja randka mnie zostawiła. Świętoszka. - Nie powinniśmy… - Blair chce. - Taa – zgadzam się. – Chcę. Nathan i ja przybijamy piątkę, kiedy Silver znowu jęczy.

GODZINĘ PÓŹNIEJ, Silver biegnie do łazienki, żeby się wysikać. - Silver! – wiwatuje Nathan, kiedy wraca do boksu. - Och, no dalej. Tylko nie ty. – Ale Silver uśmiecha się, kiedy wślizguje się do boksu tym razem obok mnie i myślę, że może zaczyna mu się to podobać. Potajemnie. Biorę łyk swojego napoju, a Silver marszczy brwi, kiedy szybkim ruchem mi go zabiera. - Hej! – protestuję, ale nie chce mi go oddać.

112

- Co to jest, do cholery? - Piwo, durniu. Mierzy Nathana wzrokiem. - Kupiłeś to jej? Wiesz, że jest nieletnia. Nathan trzyma swoje ręce w górze w obronnym geście. - Jest obłędnie przekonująca. Zamrugała na mnie tymi rzęsami i byłem skończony. Poza tym, ona nie jest moją uczennicą. – Mruga do mnie. Flirtował ze mną odkąd zdecydowaliśmy się zostać, ale myślę, że głównie dlatego, by wkurzyć Silvera. Dobrze wykonuje robotę, bo Silver uderza butelką o stolik i zaborczo chwyta mnie za rękę, podciągając do góry. - Daj sobie spokój, człowieku. - Ach, a więc tak to jest? – Nathan unosi sugestywnie brwi. - Nic nie ma. – Ale nie wypuszcza mojej dłoni. Jeśli już, ściska ją nawet mocniej. - Hmm. – Nathan najwyraźniej mu nie wierzy. – Słuchaj, bez obaw, brachu. To nie moja sprawa. Cokolwiek cię uszczęśliwia. Po prostu bądź ostrożny. Silver przytakuje, a potem, zanim wychodzimy, obejmuje mnie w ten idiotyczny, męski sposób. - Nie powie nic Nashowi – zapewnia mnie, kiedy idziemy do domu. Puszcza moją rękę, ale idziemy tak blisko siebie, że nasze ręce się o siebie ocierają. – Nathan jest spoko. Przeważnie. W każdym bądź razie wtedy, kiedy mi nie dokucza. - Nie martwię się. Nic nie zrobiliśmy. – Jednak chociaż żadne z nas by tego nie przyznało, było to kolejne bliskie połączenie. Kto wie, co by się stało, gdybyśmy znaleźli się na parkiecie? Przez ten kontemplacyjny, nieco niekomfortowy wyraz na jego twarzy, mogę powiedzieć, że myśli to samo. - No więc, zbliżają się twoje urodziny? – mówi w oczywistej próbie zmiany tematu. – Mówiłaś październik, prawda?

113

„Pamięta. Pamięta.” Piszczy głupia dziewczyńska część mózgu, a potem rozsądna, rozzłoszczona część uderza ją w jej głupią, wesołą, połowę twarzy. - Tak. Dwudziesty szósty październik. - Masz plany? - Prawdopodobnie spotkam się z Ibbie i paczką. Może pójdziemy do kina. Porobimy coś niczym się niewyróżniającego. Przytakuje i chowa dłonie w kieszeniach. - Są dla ciebie odpowiednią paczką do spotkań. - Wiem. Rozmawiamy całą drogę do domu. O szkole, telewizji i na inne bezpieczne tematy. Kiedy w końcu docieramy na naszą ulicę, zerkamy na siebie z zakłopotaniem. - Więc… dobranoc – mówię. - Branoc, Blair. Nie oglądam się za siebie, kiedy pokonuję krótki dystans do drzwi wejściowych, ale z każdym krokiem czuję na sobie oczy Silvera.

114

- NIE MOGĘ UWIERZYĆ, że mi to robicie. Myślałam, że jesteście moimi przyjaciółmi. – Próbuję zakopać twarz w dłoniach, ale Kip i Rafe, siedzą po moich obu stronach, chwytając po jednej z nich i mocno ściskają. Ibbie umieszcza błyszczącą tiarę na mojej głowie, a potem rozsypuje brokat – ROZSYPUJE BROKAT – po mnie całej jak psychotyczna, dobra wróżka. Z nadal uwięzionymi dłońmi, nie mogę nic zrobić, by ją powstrzymać. - To twoje urodziny! – zwraca uwagę triumfalnie. – Powinniśmy cię upokorzyć. Takie są zasady stawania się osiemnastolatką. - Sama prawda – zgadza się Sadie, przesuwając po stoliku w moim kierunku ogromną, wielokolorową babeczkę. Wiem, że wybrała ją z powodu moich włosów. Z całą pewnością przygotowywała to dla mnie przez kilka ostatnich miesięcy. Czasami nawet się uśmiecha, kiedy coś mówię, a to jest czymś o wiele więcej, niż dostaje Ibbie. Wkłada na szczycie świeczkę. – Rafe, zapal ją, zanim nauczyciel zobaczy, że masz zapalniczkę. Rafe robi tak, jak powiedziała – chociaż najpierw pokazuje jej środkowy palec, by pokazać, że nie ceni sobie rozkazywania – a potem on, Sadie, Kip i Ibbie odśpiewują nadmiernie dramatyczna wersję sto lat. Wykonują nawet jazz hands, przechylając lekko głowę i wymachując rękoma. Pozostali uczniowie w stołówce gapią się wstrętnie na pokaz, ale żaden z moich przyjaciół nie przejmuje się tym. Ja też nie. Kiedy kończą, Kip zarzuca ręce wokół moich ramion i mocno mnie przytula. Ibbie jest moją najlepszą przyjaciółką, ale Kip jest zaraz na drugim miejscu. To w porządku mieć ulubieńców, prawda? - Pomyśl życzenie, kochanie!

115

- Chciałabym, żebyście nie byli takimi lamusami – żartuję, ale na mojej twarzy widnieje ogromny uśmiech, który tak po prostu nie zniknie. Wszyscy wiedzą, że wcale tak nie myślę. Kocham ich i kocham to, że są w pełni świadomie irytujący. Zdmuchuję świeczkę, a oni wiwatują. Patrzę w górę i widzę, jak po drugiej stronie sali Silver z panem Napoleoni nakładają sobie lunch. Pan Napoleoni mówi coś do niego, ale on nie słucha. Zamiast tego obserwuje mnie z głupim uśmiechem na twarzy, jakby patrzenie na szczęśliwą mnie, uszczęśliwiało jego. Niedaleko przy stoliku siedzi Imelda z kilkoma innymi dziewczynami. Jemma również mnie obserwuje, ale wydaje się smutna. Nie zdawała sobie sprawy, że są moje urodziny. Oliver o nich zapomniał, a ja o niczym nie wspomniałam. Ale nie jestem smutna. Mam całą rodzinę, której potrzebuję, siedzącą wokół mnie właśnie tutaj. - Więc – mówi Ibbie, wślizgując się na swoje miejsce obok Sadie po drugiej stronie stolika – zastanawiałam się nad zaproszeniem Gage’a na nasz mały, nocny wieczorek. - Dlaczego? – pytam. Wkładam palec w lukier na babeczce i oblizuję go do czysta. Pyszne, moja nowa ulubiona rzecz do jedzenia na lunch. - Ponieważ jest twoim przyjacielem z możliwościami. – Nadal nie poddała się z pomysłem Gage’a i mnie, randkujących. - Naprawdę nie jest. - Lubi cię – dodaje Kip, wyłapując naszą rozmowę. – Cały czas o tobie mówi przed zajęciami. I nawet nie w prowokujący sposób… Okej, czasami w prowokujący sposób. Jednak głównie w dobry. - Nie wiem… - No dalej! Daj mu szansę, proszę – błaga Ibbie. Kiedy jej oczy przez krótką chwilę strzelają do Kipa, uświadamiam sobie, że tak naprawdę prosi mnie o danie jej szansy. Sądzi, że jeśli, ja i Gage, będziemy razem, to w jakiś magiczny sposób

116

przed nią i Kipem otworzy się furtka. Nie jestem tego pewna, ale również nie potrafię odmówić, kiedy przybiera tę cholerną, uroczą minkę. Wzdycham. - W porządku, ale to nie randka. W podekscytowaniu klaszcze w dłonie.

PO SZKOLE, paczka i ja, włączając w to Gage’a, kierujemy się do mieszkania Rafe’a. Myślę, że jego rodzice mogą być gangsterami. Mają krzykliwy i przerażający wygląd, ale są bardzo przyjaźni. Ale już strażnicy, porozstawiani w różnych miejscach ich śmiesznie ogromnego domu z groźnymi minami, nie są. Mama Rafe’a łapie oba jego policzki i zostawia na całej twarzy ślady po szmince, a jego tata upomina go. Kip mruga i opuszcza głowę w dół, kiedy idą na górę. Rafe, Kip i Ibbie rumienią się. Rafe zwraca rodzicom uwagę, by już więcej tego nie robili. Jest nimi zażenowany, ale mam ochotę mu powiedzieć, żeby nie był. To odjazdowo mieć ojca, który bez osądzania akceptuje cię takim, jakim jesteś. Na górze w pokoju Rafe’a potajemnie pijemy chłodzone wino, które dała nam starsza siostra Ibbie, ubieramy się w suknie balowe, garnitury i fraki, które Kip i Ibbie pożyczyli (lub ukradli, naprawdę nie pytałam) z sekcji teatralnej w szkole. - Jak wyglądam? – pytam, dotykając palcami czerwonej sukni. Przylega do mojej górnej części ciała i bioder, a potem spływa w dół do ziemi z niewielką ilością czarnych róż. Z moja tiarą – na którą nalega Ibbie – i długimi czarnymi włosami, czuję się jak księżniczka. Lub może jak czarny charakter. W każdym bądź razie, to całkiem fajne.

117

- Pierwszorzędnie! – woła Kip z wytwornym, angielskim akcentem. Rękawem koszuli gładzi główkę swojej fałszywej, złotej laski i wyciąga w moim kierunku swoją odzianą w białą rękawiczkę dłoń. – Pozwól ze mną, droga pani. Jesteśmy zdecydowanie piękniejsi niż te niepoprawne kutasy. - Nonsens – protestuje Ibbie, ale szczerzy się. Prawdopodobnie dlatego, że Gage skradł moją rękę, nim zrobił to Kip. – Na pewno jestem najgorętsza w tym pokoju. – Wybrała oślepiająco niebieską, połyskującą suknię. Sadie wygląda w swojej szarej, pierzastej sukni jak upiorna wróżka. Kłócą się jeszcze chwilę, a potem idziemy na kolację do Marry Fairburn i do kina. Ludzie gapią się na nas przez całą noc, ale mamy to gdzieś. Nawet Gage. Wygląda szczególne słodko w swoim cylindrze i kamizelce. Kupuje mi popcorn i chociaż przypominałam przynajmniej trzy razy, że to nie randka, nadal strzela do mnie głupimi uśmiechami i próbuje trzymać moją dłoń. To miłe. Bycie dotykanym przez kogoś bez żadnych konsekwencji, więc mówię do diabła i pozwalam mu to robić. To najlepsze urodziny ze wszystkich, które pamiętam. Kiedy Rafe podrzuca mnie do domu, na dworze jest już ciemno, ale babunia Yo nadal siedzi na werandzie. Przywołuje mnie machnięciem, więc zwijam się w kłębek na bujanym krześle, stojącym obok. - Nie owinęłam tego i to nic kosztownego, więc nie skręcaj swoich majtek – mówi mi i wręcza pudełko. Wypolerowane drewno pokryte jest złotym, skomplikowanym wzorem, chociaż na wieku był prawie zatarty. Kiedy otwieram mały, złoty zatrzask, wybrzmiewa cicha muzyka. Dwie maleńkie postacie wirują w kółko, tańcząc. – To pozytywka. Dostałam ją, kiedy byłam tak młoda jak ty. Może młodsza. Prawdopodobnie to najsłodsza, najbardziej ukochana rzecz, jaką kiedykolwiek dostałam. Nie jestem typem dziewczyny, której ludzie oddają swoje ulubione rzeczy. - Nie mogę jej od ciebie wziąć. Jest cenna.

118

- Właśnie dlatego, chcę ci ją podarować. – Głos babuni Yo brzmi srogo, a kiedy patrzę w górę, widzę jej zamglone oczy. Klepie mnie serdecznie po boku głowy i zdaję sobie sprawę, że ona nie tylko mnie lubi, naprawdę się o mnie troszczy, jak rodzina. – To taka rzecz, którą powinna mieć każda dziewczyna, kiedy staje się młodą damą. To niesprawiedliwe, że to wszystko cię ominęło z powodu przykrych okoliczności. Trzymam pozytywkę przy piersi. Serce mnie boli. Mama dorastała w bogatej rodzinie. Rodzinie, do której nigdy nie czuła, że należy. Rodzinie, która ją wypędziła, zamiast próbować jej pomóc, kiedy stała się trudna. Zastanawiam się, czy byłoby inaczej, czy gdyby nie została pozostawiona sama sobie, byłaby inna. Może nie uzależniłaby się od narkotyków, alkoholu i mężczyzn. Może podarowałaby mi pozytywkę, która należała do niej, kiedy była dzieckiem. - Będę ją sobie cenić – mówię babuni Yo, kiedy gula w moim gardle znika. - Wiem, że będziesz.

LEDWIE CO wróciłam do domu pięć minut temu, a do moich drzwi ktoś puka. Nie miałam nawet czasu, by zdjąć swoją niesamowitą sukienkę. Bez czekania na zaproszenie do środka – co jest z rodzeństwem i ich brakiem granic? – Nash i Jemma wchodzą do środka, a blisko nich podążają Ila i Lance. Lance wspina się na moje kolana i siedzimy na krawędzi łóżka. Ten dzieciak i ja czuliśmy się z sobą komfortowo – a jeszcze bardziej, kiedy nie widzi tego Felicia. - Zrobiłem dla ciebie kartkę – mówi mi dumnie. Przytrzymuje w górze zdjęcie psa… lub wiewiórki. – Na twoje urodziny. – Zdaję sobie sprawę, że Jemma musiała im powiedzieć.

119

- Uwielbiam ją! – Naprawdę tak jest. Jest dziwna, ale fajna jak na Lance’a. Przypomina mi kartki, jakie robiłam w szkole jako dziecko. Zabierałam je do domu dla mamy, a kiedy jej oczy były odrobinę jaśniejsze, ale nie szkliste, całowała mnie i mówiła, jak bardzo je uwielbiała i trzymała je dumnie w skrzynce lub pudełku, które w tamtym czasie używałyśmy jako stolika. Ale potem nadchodziła noc i zaczynały się imprezy, a potem, kiedy następnego ranka wyczołgiwałam się ze śpiwora, kartka była zalana piwem lub posłużyła jako popielniczka. W końcu po prostu przestałam je robić. - Ja też zrobiłam dla ciebie jedną! – oznajmia z niecierpliwością Ila, by nie być gorszą. Wręcza mi kartkę pokrytą pomarańczową – jej ulubiony kolor (w tym tygodniu) – bibułą i świecącymi kwiatkami, nadal wilgotną i lepiącą się od kleju. – Tą też uwielbiasz? Uwielbiasz ją bardziej? - Uwielbiam je tak samo – zapewniam ją. – Dziękuję. Nash opada obok mnie i zarzuca silną rękę wokół moich ramion, przyciągając mnie do niechlujnego pocałunku w policzek. - Powinnaś była nam powiedzieć, że są twoje urodziny, ośle. Zdobylibyśmy dla ciebie tort. Uwielbiam torty. - Nie chciałam robić z tego wielkiej sprawy. - Ugh! To twoja osiemnastka! – protestuje Jemma. – To powinna być wielka sprawa! Moja będzie ogromna. Zamierzam sprawić, żeby Tatuś dał mi samochód i urządził mi ogromną imprezę, a każdy ze szkoły, kto nie jest totalnym dupkiem, przyjdzie i… - Jem! – przerywa Nash. - Racja. To twój dzień, nie mój. – Wręcza mi prezent owinięty w różowy, błyszczący papier, więc wiem, że musieli się na niego złożyć. – To od nas wszystkich. A Zac powiedział, że zadzwoni do ciebie rano. Przyjeżdża w ten weekend do domu i wychodzicie razem.

120

Rozpakowuję prezent. Mój własny aparat i to dobry. Bardzo dobry. Jednak to, co ma dla mnie większe znaczenie to to, że poświęcili wystarczającą ilość uwagi, by zauważyć że fotografia jest czymś, czym zaczynam się pasjonować. - Ludzie, to poważnie niesamowite. - To był mój pomysł – szczebiocze szybko Jemma, a Nash przewraca oczyma. – Co, matole? To prawda. To znaczy Nash wypatrzył go w sklepie. Było tam jakieś pięćdziesiąt milionów aparatów, więc skąd niby miałam wiedzieć? Nie jestem frajerką. Ale widziałam zdjęcia, które zrobiłaś. No wiesz, te które pan Napoleoni wystawił w sali artystycznej. Wszystkie były fajne, a on i inni nauczyciele mówili o tym, jaka jesteś dobra. Pan Napoleoni jest nawet gorący, prawda? Jak na nauczyciela? W każdym bądź razie, to był mój pomysł. – Czasami przypomina mi Ibbie, kiedy się nakręca. - Obiad jutro na mieście? Ja stawiam? – sugeruje Nash, nim dzieciaki opuszczają łóżko. Znowu całuje mnie w policzek, a kiedy przytakuję, zostawiają mnie samą. Wzdychając

szczęśliwie, podłączam iPoda do

głośników, które

pożyczyłam (ukradłam) od Nasha. Wybieram losowo jedną z piosenek Silvera i zostawiam ją na niskiej głośności. To piosenka, której nigdy wcześniej nie słyszałam, ale jest swojska i kojąca, co sprawia że się uśmiecham. Po raz pierwszy w życiu czuję się prawdziwie wdzięczna. Uświadamiam sobie, jaką szczęściarą jestem, że mam w swoim życiu tak wielu niesamowitych ludzi i chociaż nie byłam do tego przyzwyczajona, zanim się tutaj przeprowadziłam, powoli zaczynam zmieniać zdanie, zaczynam w to wierzyć. Może staję się po prostu bardziej wrażliwa. Ktoś znowu puka do moich drzwi; tak cicho, że prawie to przegapiam. - Proszę – wołam, myśląc, że to pewnie wraca Lance po bajkę na dobranoc. Powiedzieć, że jestem zaskoczona, kiedy przez drzwi przechodzi Oliver, jest niedopowiedzeniem epickich rozmiarów. Pierwszy raz odwiedził mój pokój na strychu. W rzeczywistości ledwie co rozmawialiśmy, odkąd wprowadziłam się

121

do jego domu. Tylko uprzejmości, wymuszona rozmowa przy jadalnianym stole. Przy każdej okazji dokłada wszelkich starań, by nie zostawać ze mną sam na sam. Wstaję i znajdujemy się twarzami do siebie. - Wyglądasz bardzo ładnie – przyznaje, wskazując na moją sukienkę. Jest tak wysoki, że musi czuć dyskomfort. W tym małym pokoju ze skosami wygląda jak wielkolud; nie na miejscu. Zerkam w dół i niezgrabnie miętolę materiał na biodrach, czując się nagle jak małe dziecko, bawiące się w przebieranki sukienkami swojej matki. Nienawidzę tego, że sprawia, iż wątpię w siebie, nawet, kiedy jest miły. - Dzięki. - Tak bardzo przypominasz matkę – przerywa, wydając się bardzo odległy. Kiedy wraca, po raz pierwszy od dłuższego czasu patrzy mi w oczy. – I tak bardzo mnie, że czasami trudni mi w to uwierzyć. Przez długą, napiętą chwilę obserwujemy się w ciszy. - Powinienem pamiętać, że są twoje urodziny – mówi w końcu, brzmiąc na autentycznie skruszonego. – Zapomnienie o nich było złe z mojej strony. Wzruszam ramionami, mając nadzieję, że złapie aluzję i wyjdzie. Nie potrzebuję jego przeprosin. Zabija moje radosne podekscytowanie. – Przecież nie jestem jednym z twoich prawdziwych dzieci. Niczego od ciebie nie oczekuję. Wziąłeś mnie, kiedy cię potrzebowałam, a to więcej niż wystarczające. Wzdryga się i przez chwilę wygląda, jakby moje słowa naprawdę go zabolały. - Po prostu czasami myślę… czasami, jeśli chodzi o ciebie, próbuję się odciąć. Kiedy myślę o tym, co robiłem z twoja matką, o sposobie, w jaki skrzywdziłem swoją rodzinę… a potem kiedy patrzę na ciebie, to wszystko wraca. – Nie wiem, czy wyznanie tego czyni go odważnym czy po prostu dupkiem. Przypuszczam, że to ja jestem dupkiem, bo głupia część mnie zaczęła myśleć,

122

mieć nadzieję, że kiedyś uświadomi sobie, że w niczym nie przypominam matki i może nawet mnie pokocha, że będzie traktował mnie jak swoje pozostałe dzieci. Jestem głupia. - Okej – odpowiadam smutno. Co jeszcze mogę powiedzieć? Jeśli chce mnie obwiniać za własne błędy… chrzanić go. Robi krok do przodu i sztywną ręka wyciąga kawałek papieru. Kiedy biorę go od niego, widzę czek. Moje usta opadają, kiedy uświadamiam sobie ile na nim jest. Więcej zer, niż wiedziałabym, co z nimi zrobić. Przełykam ciężko. - Dzięki, ale… - Wręczam mu go z powrotem. Przyjęcie od niego pieniędzy wydawało mi się dziwne. Jak przyjęcie pieniędzy od nieznajomego. – Nie potrzebuję ich. Mam pracę, więc… Nie próbuje protestować, ale składa go i wciska do kieszeni swojej koszuli. - Odłożę je na twój fundusz uczelniany. Rozpoznaję uparty wyraz na jego twarzy – jest taka jak moja – więc przytakuję i dziękuje mu. Zresztą, pieniądze potem naprawdę się przydadzą. Nie powinnam pozwalać, by duma przeszkodziła mi drodze na studia. Obserwuje mnie dłuższy czas i przez chwilę myślę, że mnie obejmie. Wychyla się, ale w ostatniej chwili jakby zmienił zdanie. Zamiast tego klepie mnie niezręcznie po głowie jak dobrego, małego pieska, a potem wychodzi, zostawiając mnie, stojącą po środku pokoju z dziurą w brzuchu.

JAKIŚ CZAS PO PÓŁNOCY, kiedy w końcu ogarnia mnie sen, moja komórka pika i wyszarpuje mnie z niego. Poważnie rozważam zignorowanie tego, wiedząc, że to prawdopodobnie Ibbie pisze do mnie, by roztrząsać każde pojedyncze słowo, które dzisiejszej nocy powiedział do niej Kip, ale nieznośna część mojego babskiego mózgu (część, co

123

do której zawsze udaję, że jestem zbyt wielką twardzielką, by ją posiadać) nie może zignorować pikającej wiadomości. Wytaczam się z łóżka, by znaleźć telefon, jęcząc przez cały czas. Spotkaj się ze mną w Jeepie. Punkt dla irytującej, babskiej części mózgu. Nie rozpoznaję numeru, ale to musi być Silver – jest jedyną osobą w moim życiu z Jeepem. Nie wiem, jak zdobył mój numer, ale wiem, że zejdę tam. Oczywiście, że zejdę. To Silver. Teraz. Pospiesz się. Ludzie, jest władczy. Silver czeka na mnie na siedzeniu kierowcy, bębniąc niecierpliwie palcami po kierownicy. - Wsiadaj tutaj – syczy, kiedy dostrzega mnie przez okno. – Szybko! Przewracam oczami i wspinam się na miejsce pasażera. Otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale przerywa, kiedy widzi

mnie w całej okazałości; jest

zaskoczony. Bez makijażu i z rozpuszczonymi włosami, opadającymi na moją piżamę Strusia Pędziwiatra, wiem, że muszę przedstawiać kompletnie inny widok niż ten, do którego był przyzwyczajony. - Okej, wyglądasz teraz tak cholernie uroczo – mówi. - Zamknij się, do diabła. – Szczerzy się tym głupim, wspaniałym uśmiechem. Tym, który pojawia się zawsze, kiedy wie, że mnie wkurza i czerpie z tego zbyt dużą przyjemność. – Czego ty w ogóle chcesz? - Chcesz jechać na przejażdżkę? Nawet nie muszę się nad tym zastanawiać. - Pewnie. Wiezie nas do parku – jedynego w tym maleńkim mieście. Jest tutaj pięknie, szczególnie nocą, kiedy nikogo nie ma w pobliżu. Ogromna wierzba opada nad dużym stawem, który skrzy się jak tysiące maleńkich onyksów pod nocnym niebem. Paczka i ja, często tutaj przychodzimy po szkole. Kiedy na

124

dworze nadal było gorąco, opalaliśmy się leniwie i odrabialiśmy pracę domową. Teraz, kiedy jest chłodniej, przysiadamy pod drzewami i pijemy kawę mokka. Silver parkuje i siedzimy w ciszy, obserwując, jak drzewa kołyszą się na lekkim wietrze. Z głośników gra delikatnie The Civil Wars Poison and Wine. Porusza się, by ją wyłączyć, ale powstrzymuję go. - Nie, uwielbiam tę piosenkę. Rozsiada się wygodnie na siedzeniu i uśmiech się do mnie miękko. - Ja też. – Przez chwilę się waha, a potem sięga po coś na tylne siedzenie. – Wszystkiego najlepszego. – Unoszę brew, kiedy wręcza mi pusty słoik, wyglądając na zbyt zadowolonego z siebie. Chodzi o to, że to wielki słoik, ale nadal… pusty słoik. - Nie sądzę, byś wiedział, jak wyglądają urodziny – mówię mu oschle. Naburmuszony mówi: - Daj mi wyjaśnić. Przygotowałem przemowę, po prostu cicho-sza! – Bierze głęboki wdech, przygotowując się. – No więc, wiem, że aż do teraz twoje życie było mniej więcej do dupy. I wiem, że nawet teraz sprawy nie zawsze są świetne. – Mam przeczucie, że Nash powiedział mu o braku uczuć Olivera względem mnie. – Czasami, kiedy sprawy są beznadziejne, łatwo być skoncentrowanym na nich i przegapić wszystkie dobre rzeczy, nawet te małe, takie jak darmowe pączki. - Wiesz, że dostajesz darmowe pączki, ponieważ dziewczyna w piekarni podkochuje się w tobie, prawda? - Nie o to chodzi. – Jednak wygląda na zadowolonego z siebie. – Kiedykolwiek będzie działo się coś dobrego, coś co cię uszczęśliwi, zapisz to na kawałku papieru i wrzuć do słoika. Potem, na swoje następne urodziny, otwórz go i przeczytaj wszystkie wspaniałe rzeczy, które wydarzyły się przez ten rok. A potem zacznij od nowa. Łapiesz? - Tak sądzę – odpowiadam powoli.

125

- Tutaj, spójrz. – Przeszukując swój samochód, znajduje długopis i kawałek papieru z notesu. – Dostałam…niesamowity…słoik…od…Silvera – mamrocze, kiedy to zapisuje, a potem wrzuca do słoika. – Teraz ty… Dlaczego tak się do mnie szczerzysz? - Właśnie nazwałeś siebie Silverem. Podoba mi się, że ciebie też przerobiłam. Wzdycha na mnie ze zniecierpliwieniem, ale równocześnie się uśmiecha, jakbym była po prostu irytująca. Nic nie może na to poradzić, ale podoba mu się to. - Jesteś wrzodem na moim tyłku, Ackerman. - Wiem. – Przytulam słoik do klatki piersiowej. – Ale poważnie, dziękuję. Dziwne, ale to może być najlepszy prezent jaki kiedykolwiek dostałam. - Naprawdę? - Na pewno. A dostałam dzisiaj całkiem odjazdowe prezenty. - Och taa, na przykład jakie? - Kip dał mi koszulkę z kucykiem Pony. – Która jest moją nową ulubioną koszulką Przez Cały Czas. Jego wargi wyginają się na bok i wydaje dźwięk pfff. - Słoik jest o wiele lepszy. - Totalnie. – Klepię go wieczku. – Kocham go. - Mam swój własny. - Masz? - Babcia dała mi go, kiedy byłem mały. - Och. Nie twoja mama? Przewraca oczyma. - Nie. Moja mama i tata są… ciężko to wyjaśnić. Czy Nash kiedykolwiek ci coś o nich wspomniał? - Powiedział, że od dziecka spędzasz dużo czasu u babuni Yo. W taki sposób, ty i on, zostaliście kumplami.

126

- Taa, mama i tata dużo podróżują. Bardzo interesują się hipisowskim stylem życia. - Nie gadaj! - To prawda. Odkąd pamiętam, zawsze latali po świecie za kolejną przygodą, jednoczyli się z innych celów, dlatego też mój brat, siostra i ja tak dużo przebywaliśmy u babci. Byłem najmłodszy i przypuszczam, że nie rozumiałem, dlaczego tak często ich nie było. Myślałem, że troszczyli się bardziej o swoje sprawy niż o nas. – Moje serce odrobinę pęka, kiedy wyobrażam sobie wychudzoną, piegowatą twarz dziecięcej wersji Silvera z nosem przyciśniętym do okna, umierającą z rozpaczy za mamą. – Więc babcia powtarzała mi, że się o nas troszczyli, ale posiadali w sobie tak dużo miłości, że musieli rozszerzyć ją na cały świat. – Na to wspomnienie jego twarz rozświetla czuły uśmiech. – Jednak nie zrozum mnie źle. Kiedy byli w pobliżu, byli niesamowici. W każdym bądź razie, z tego powodu babcia zaczęła tą rzecz ze słoikiem, a potem byłem po prostu na niego skazany. - Taa, jest całkiem świetna. - Taa, jest. – Teraz rozumiem jego lojalność wobec niej, dlaczego był gotowy, porzucić swoje życie w mieście, by się nią zaopiekować, kiedy upadła. Była w jego życiu stałą. Osobą, na której mógł polegać. - Co wkładasz do swojego słoika? - Huh? – Patrzy na mnie zaskoczony, jakby nie oczekiwał, że o to zapytam. - Co wkładasz do swojego słoika? Nadal to ro robisz, prawda? - Nie twój cholerny interes! - Założę się, że odkąd się poznaliśmy, wszystko jest o mnie – droczę się. Żartowałam, chciałam go po prostu sprowokować do kłótni ze mną, bo jestem odrobinę nikczemna, ale na jego kościach policzkowych rozkwita rumieniec, tak ciemny, że jest łatwo widoczny w świetle księżyca. W ogóle nic nie mówi. Chcę zadrzeć z nim trochę bardziej, ale moje serce wyczynia w piersi szalone rzeczy i myślę, że mogłam utracić zdolność mówienia.

127

Zamiast tego, po prostu obserwuję go, kiedy spogląda na staw, ostentacyjnie nie patrząc w moim kierunku, a światło księżyca oświetla jego twarz w najbardziej niesamowity sposób. Chciałabym przynieść swój nowy aparat, żeby zatrzymać tę chwilę na zawsze. Uwielbiam sposób, w jaki jego włosy układają się w niedorzeczny sposób. Uwielbiam jego dłonie i jego długie palce, i to, jak robią się pełne wyrazu i niespokojne, kiedy mówi o czymś, czym się pasjonuje. Uwielbiam jego oczy, dziwaczny uśmiech i jego jeden, zawsze lekko krzywy ząb. Boję się. Jestem przerażona, ponieważ myślę, że mogę być w nim zakochana, a to przeraża mnie bardziej niż cokolwiek, czemu wcześniej stawiałam czoła, a musiałam się zmierzyć z wieloma przerażającymi rzeczami. Powoli, ponieważ nie mogę się powstrzymać, wyciągam rękę, by dotknąć jego, spoczywającą zaciśniętą na udzie. Przez chwilę obawiam się, że mnie odtrąci – a nigdy wcześniej nie musiałam się o to martwić – ale nawet bez zerknięcia w moją stronę, otwiera swoją dłoń i przeplata swoje palce przez moje. Trzyma mocno, tak mocno, jakby potrzebował mojego dotyku, by utrzymać się przy życiu. Zastanawiam się, co by się stało, gdybym pochyliła się i właśnie teraz go pocałowała. Gdybym wczołgała się na jego kolana i pokazała mu, jak się czuję. Pozwoliłby mi to zrobić? Odwzajemniłby mój pocałunek? Moje serce wali, kiedy to rozważam. Ale w końcu, nie ma to znaczenia, ponieważ dostrzegam niezbyt daleko w krzakach obserwującą nas postać, a moje serce bije podwójnie szybko, uderzając nieprzyjemnie o żebra. Spodziewam się, że zacznie świrować i wyrwie swoją rękę, ale tylko mruży oczy na postać i kręci głową. Oboje jesteśmy rozbawieni i zdegustowani. - To tylko jakiś stary zbok, mający nadzieję załapać się na nocną akcję. - Ew. - Taa, psychole są wszędzie, nawet w takich ładnych miasteczkach jak to.

128

Puszczając jego dłoń, podskakuję na siedzeniu w górę i w dół tak mocno, że samochód się kołysze. - Co ty, do cholery, robisz? - Daję mu pokaz. Silver śmieje się głębokim, dźwięcznym śmiechem, ale w tym samym czasie kręci głową w irytacji. Uśmiecha się do mnie. - Jesteś tak cholernie irytująca. Przestaję podskakiwać i odwzajemniam uśmiech, ponieważ za każdym razem, kiedy tak do mnie mówi, chce mnie pocałować, nawet jeśli nie może. - Tak przy okazji, chciałem ci powiedzieć… wyglądałaś pięknie w swojej sukience wieczorem. - Kiedy widziałeś mnie w mojej sukience? - Przez okno. – Wydaję się uświadomić sobie, jak to brzmi, ponieważ jego oczy się rozszerzają. – To nie tak, że ja… Nie miałem na myśli… Po prostu stało się tak, że wyjrzałem przez okno i byłaś tam… Zamknij się, Blair. Po prostu szeroko się uśmiecham.

129

ŚWITA HALLOWEENOWY PORANEK, a ja pozwalam sobie wejść wcześnie do pokoju Jemmy. Chichoczemy, kiedy pomagamy sobie wzajemnie przygotować się, oczekując z niecierpliwością na reakcje wszystkich. Nie sądzę, bym kiedykolwiek czuła się bardziej dziewczyną. Jemma wkłada parę moich jeansów – obcisłe, czarne, podarte – i moje ukochane bikery, nakłada odrobinę ciemnego eyelinera i doczepia, kolorowe przedłużenia włosów. Ja poszłam w innym kierunku z letnią sukienką Jemmy w kolorze pomarańczowego zachodu słońca, złotymi sandałami na koturnie i prostym, stonowanym, brzoskwiniowym makijażem. Zrobiła nawet sprytną przeróbkę moich włosów i zaplotła w warkocz moje pasemka, przerzucając je na jeden bok, tak że były ledwo widoczne. Ludzie, jest dobra w byciu dziewczyną. Będę się dzisiaj dobrze bawić, będąc Jemmą. Ze stukotem schodzimy na dół do kuchni, a Felicia niemal mdleje, kiedy nas widzi. Przysięgam, że jest dwie sekundy od omdlenia i zapłakania „Coś ty zrobiła mojemu dziecku?” Nash niemal krztusi się kawą, tak mocno się śmieje. Jemma i ja przybijamy sobie piątkę. Moja dbająca o swój wizerunek siostra martwiła się, iż ludzie w szkole pomyślą, że nasza Halloweenowa zamiana to idiotyzm, ale nawet Imelda przyznaje, że to całkiem odjazdowe. Kiedy Gage widzi nas idące razem, zatrzymuje się w połowie korytarza. Zerka między naszą dwójką, a jego usta się otwierają. Praktycznie widzę formujące się za jego oczami świństwa. - Matko święta. To najlepszy dzień mojego życia. Czy chcecie… - Nie – przerywam ostro, nim zdoła powiedzieć coś, co mnie zniesmaczy i sprawi, że już na zawsze go znienawidzę.

130

Przeciąga palcami przez swoje ciemne kolce, robiąc nadąsaną minę. Muszę przyznać, że jest to urocze. Ale nadal…. Nie. - Ale… - Nie, Gage! – wrzeszczy Jemma. Łapie mnie za rękę i odchodzimy. – Na co dokładnie powiedziałyśmy nie?

UPEWNIAM SIĘ, że pojawię się w klasie Silvera wcześnie. Jest sam w sali. Siedzi przy swoim biurku, przygotowując się do lekcji. Na Halloween przebrany jest za Abrahama Lincolna, z cylindrem i sztuczną brodą włącznie. To rozkoszne, ale nie chcę być w stanie brać na poważnie tego cokolwiek dzisiaj powie. Zerka do góry, kiedy słyszy zamykające się za mną drzwi i mruga zaskoczony moim wyglądem. Nie podchodzę, ale pytam: - Co myślisz? – I okręcam się, nie siląc się na udawanie, że nie zrobiłam nic z tego dla niego, że nie chcę wiedzieć, co by pomyślał, gdybym choć raz wyglądała jak normalna dziewczyna. Mijają sekundy, kiedy obserwuje mnie w ciszy, a potem nagle podrywa się na nogi, jakby jego starodawny strój i moja sukienka uświadomiły mu, że powinien zachować się jak dżentelmenem. - Wyglądasz ładnie – mówi błyskawicznie. Nadal wpatrując się, odchrząkuje. – Naprawdę ładnie. - Podoba ci się? - Nie. – To jedno słowo wychodzi zbyt szybko. Musi widzieć na mojej twarzy cierpienie, bo pospiesznie kontynuuje: – Chodzi mi o to, że wyglądasz naprawdę ładnie, ale... to nie jesteś ty. Podoba mi się twój normalny wygląd.

131

Uśmiechamy się do siebie, jak głupki, dopóki nie otwierają się za mną drzwi i nie zaczynają napływać koledzy z klasy.

KIEDY DOCIERAM do domu po szkole, zauważam, że mój pokój jest czystszy niż zwykle. To znaczy zawsze utrzymuję pokój schludnym, prawdopodobnie schludniejszym niż większość nastoletnich sypialni. Fen sądzi, że to ma coś wspólnego z potrzebą porządku i usystematyzowania, czego nie dostałam jako dziecko czy… cokolwiek – ale teraz jest jak w porządnym składziku. Oczywiście Felicia nie uznaje granic osobistych swoich dzieci. Nie przeszkadza mi to aż tak bardzo. Nie mam przed nią nic do ukrycia. Rzucam się na łóżko. Impreza Halloweenowa Kipa, dla całego ciała studenckiego, nie zacznie się przez kilka kolejnych godzin, więc mam czas do zabicia, nim będę musiała się przygotować. Zamienię wygląd Jemmy na balerinę zombie – to był pomysł Ibbie. Parę minut zajmuje mi zdanie sobie sprawy, że coś tu jest nie tak, czegoś brakuje. Tak szybko, jak mogę w zniewieściałej sukience Jemmy i tych głupich, wysokich butach, zbiegam na dół, by znaleźć Felicię. Sprząta kuchnię i nuci pod nosem nie do melodii jak Kopciuszek. - Gdzie ono jest? – pytam bez tchu, starając się utrzymać swój głos przyjaznym, mimo że chcę warczeć i podrapać jej twarz. Ponieważ wiem, głęboko w środku wiem, co zrobiła. - Gdzie jest co? – pyta. Jej głos jest niewinny, ale w tym samych czasie również odrażający. Zaczyna wykonywać swoje zadanie podczas gdy patrzy wszędzie tylko nie na mnie. Taa, dokładnie wie o czym mówię.

132

Moje pięści zaciskają się tak mocno, że paznokcie wbijają się boleśnie w dłonie, kiedy staram się zachować spokój. - Zdjęcie mojej mamy. Było na moim biurku. Wzrusza ramionami i ściera kontuary. - Och skarbie, musiałam zamieść je ze śmieciami. Jaka szkoda. Panika chwyta moją klatkę piersiową i na chwilę zamieram w bezruchu. Jak może być taka okrutna? Wybiegam na zewnątrz, gotowa przekopać się przez pojemniki ze śmieciami, jeśli będę musiała, ale powinnam pamiętać… dzisiaj był dzień wywozu śmieci. Śmieci zniknęły. Zdjęcie mojej matki zniknęło. Całe powietrze opuszcza moją klatkę piersiową i nagle nie mogę oddychać. Moja zdolność widzenia zawodzi… świat ciemnieje i zamyka się wokół mnie. Pochylam się. Słyszę gdzieś dźwięk dławienia… to mogę być ja. Zatrzaskują się drzwi od samochodu i ktoś woła moje imię, ale brzmi to odlegle, z drugiego końca tunelu. Czuję słaby ból w kolanach, kiedy upadam na ziemię. - Blair! Otwieram oczy niezdolna, by pamiętać o mruganiu. Silver klęczy przede mną. Zajmuje mi chwilę, by przypomnieć sobie dlaczego wygląda jak kretyn. Łapie moje ramiona w swoje silne dłonie i mimo mglistego zamętu w głowie, czuję jak delikatnie gładzi swoimi kciukami moją szyję. - Masz atak paniki – mówi z życzliwością, ale stanowczo. Słowa nie mają zbyt wiele sensu, bo huczy mi w głowie i to jest wszystko na czym mogę się skupić. – Blair, spójrz na mnie. – Dłonie obejmują moje policzki i unoszą twarz, więc nie mogę powstrzymać się przed spojrzeniem w jego oczy. – Masz atak paniki. Potrzebuję, żebyś dla mnie oddychała, okej? To wydaje się niemożliwe, ale z Silverem, szepczącym mi do ucha mobilizujące słowa, po kilku nieudanych próbach, oddycham głęboko. Powietrze wtłacza się do mojej piersi, a moja zdolność widzenia zaczyna powracać.

133

- Silver – chrypię, przylegając do jego koszuli. - Już dobrze – mruczy. – Mam cię. – Te dwa słowa są tym, co pomaga mi się uspokoić. Wiem, że tak właśnie myśli i… sprawia, że czuję się bezpieczna. Jest jedyną osobą, która kiedykolwiek sprawiła, że czuję się bezpieczna. Oparłam głowę na jego ramieniu, kiedy głaska moje włosy. Nie ma znaczenia to, czy ktoś nas teraz widzi. Jest po prostu sąsiadem pocieszającym sąsiadkę. Nie ma w tym niczego seksualnego, niczego romantycznego. - Chcesz, żebym zabrał cię do środka? – pyta w końcu. Nie wiem, jak długo tu razem klęczymy. Kręcę desperacko głową. - Nie. Jeszcze nie. Proszę. - Dobrze, ale miałem na myśli swój dom. Bez czekania na moją odpowiedź, zagarnia mnie w ramiona, unosząc w górę i mimo wszystko niemal się uśmiecham. Moje wargi nie całkiem wyginają się w górę, ale chcą. - Mogę iść. Wzdycha głęboko, udając niezadowolenie. - Po prostu mi na to pozwól. Zanim zdąży posadzić mnie na swojej szarej sofie, zaczynam płakać. Najpierw delikatnie, a potem mocno, kiedy pozwalam, by zatopiły mnie wspomnienia o mamie. Na szczęście babunia Yo jest na bingo, bo nie sądzę, bym mogła znieść kogoś innego prócz Silvera, kto mnie taką widzi. O dziwo, nie mam nic przeciwko temu, że on jest świadkiem mojej największej słabości. To co wydarzyło się na zewnątrz, nie było moim pierwszym atakiem paniki. Na początku miałam je cały czas po tym, jak zmarła mama, wróciły, kiedy mieszkałam z Fen. Kiedy ogarniało mnie przerażenie, poczucie winy, złość i beznadzieja zapominałam jak się oddycha. Osłabło to przez miesiące i myślałam, że było ze mną lepiej. Dzisiaj mam wrażenie, jakbym zrobiła ogromny krok wstecz.

134

- Mów do mnie – błaga Silver, trzymając mnie blisko i przyciskając swoją twarz do moich włosów. W którymś momencie musiał ściągnąć cylinder, głupią brodę Abrahama Lincolna i rzucić je na podłogę. Dziwny meszek na poduszce jest wszystkim na czym mogę się skoncentrować. – Proszę, mów. Twoje łzy mnie zabijają. - Nie mogę. To głupie. - Nie jest głupie, jeśli doprowadziło cię do płaczu. Znam cię, Blair. Nie płaczesz przez głupoty. Czknęłam. - Felicia wyrzuciła zdjęcie mojej mamy. – Lub prawdopodobnie je spaliła. – Jedyne jakie miałam… W każdym razie jedyne, które się liczy. Teraz zniknęło i ona zniknęła, i boję się, że zapomnę jak wyglądała. - Nie zapomnisz… - mówi, ale nie brzmi zbyt pewnie, bo wie tak dobrze jak ja, że nie jest to coś, co może obiecać. - Jestem złą osobą, Silver – szeptam. - Nie jesteś – kręci głową i głaska moje włosy. – Blair, nie jesteś. - Nie rozumiesz. Ostatnią rzeczą, jaką powiedziałam do mamy, było to, iż mam nadzieję, że umrze. Wybucham szlochem, kiedy przypominam sobie twarz mamy tamtego dnia. Nie była zdenerwowana, przerażona, załamana czy coś innego, jak powinna być. Po prostu jej nie zależało, jakby to było coś, na co miała nadzieję. - Powiedziała mi tamtego dnia, że jestem wystarczająco dorosła, by zacząć za siebie płacić. - Chciała, żebyś poszła do pracy? - Nie. Zajmuje mu chwilę, ale w końcu łapie. - Masz na myśli… seks? Chciała, żebyś uprawiała seks z mężczyznami? Sprzedawała się? – Brzmi na przerażonego i słusznie. Przytakuję żałośnie.

135

- Kłóciłyśmy się i powiedziałam jej, iż mam nadzieję, że umrze, a potem wyszłam. Wybiegłam i zostawiłam ją. Ale nie miałam tego na myśli, Silver. Przysięgam, że nie miałam tego na myśli. – Myślałam, że będzie zniesmaczony mną, kiedy mu to powiem, że na pewno mnie znienawidzi, ale się myliłam. Zamiast odepchnąć mnie i powiedzieć mi, bym wyszła, na co zasługuję, trzyma mnie jeszcze mocniej i kołysze delikatnie z boku na bok. Jestem wdzięczna. Nie dopuściłam do niczego takiego od czasów Fen. - To nie twoja wina. Proszę, powiedz mi, iż nie uważasz, że to twoja wina. Twoja mama była uzależniona. Była chora. - Wiem – zapewniam go i naprawdę tak jest. Tak jakby. Przynajmniej w głowie. Fen przekonała mnie, bym zobaczyła tego sens, kiedy byłam pewna, że poczucie winy mnie pochłonie, ale… moje serce już zawsze będzie czuło ciężar winy. – Ostatni obraz matki jaki mam w umyśle to ona na podłodze, martwa, a wcześniej zawsze była naćpana, wątła i chora. To zdjęcie było jedynym, co mi przypominało o tym, jak wyglądała, kiedy jeszcze była piękna, dynamiczna i pełna życia. W taki sposób chciałam ją zapamiętać, ale teraz zapomnę. Wiem, że była okropną i straszną mamą, ale była moją mamą i kochałam ją, choć staram się zapomnieć, jak bardzo ją kochałam, ale nie potrafię, a teraz zapomnę, jak wyglądała. - Moje serce bije szybko, a klatka piersiowa znowu się zaciska… kolejny atak paniki. - Zapomnę, Silver! - Shh. – Pociera kojąco moje plecy w górę i w dół, i mam wrażenie, że się trochę uspokajam, ale prawdopodobnie tylko przez niego. A potem nagle się odsuwa i pomysł rozświetla jego oczy. – Co z tamtym facetem? Tym, którego lubiłaś? Ian, tak? - Pamiętasz jego imię? - Pamiętam wszystko, co do mnie mówisz – mówi słodko. Przez chwilę nie mogę sformułować słów.

136

- Co z nim? – Udaje mi się w końcu wypowiedzieć, chociaż mój głos zabrzmiał mocno, jakby nie należał do mnie. - Spędzał z wami czas, prawda? Może ma zdjęcia. Nadzieja rozkwita wewnątrz mojej piersi. Miał staromodny aparat fotograficzny Polaroid, a mama uwielbiała paradować wokół, pozując dla niego, udając modelkę. Śmiała się, kiedy klikał, a ten dźwięk sprawiał, że moje serce śpiewało. Ale zaraz zwala się beznadziejna, stara rzeczywistość. - To było lata temu. Mogę go nigdy nie znaleźć. - Mamy 2014 rok, idiotko. W tych czasach możesz znaleźć każdego w Internecie. Jęczę. - Wiesz, że nie jestem dobra w tych bzdetach. Musiałam poprosić Ilę, by założyła mi konto email. Moją młodszą siostrę, Ilę. - I ty masz czelność kpić ze mnie, że jeżdżę jak staruszek. Jesteś tylko odrobinę zacofaną technologicznie starszą panią. - Cóż, razem możemy być starymi piernikami. Chichocze. - Umowa. Ale tak czy inaczej, pomogę ci! – mówi to tak gorliwie, jakby było to coś, co naprawdę chce zrobić i wiem, że prawdopodobnie tak jest, bo on po prostu jest taki niesamowity. Lód w moim sercu pozostały po moim ostatnim dramacie z mamą zaczyna topnieć. – Założę ci facebooka i będziemy mogli użyć go do znalezienia Iana. A jeśli on nie ma facebooka, to znaczy, że jest tak szalony jak ty, ale my… Przestaję słuchać, kiedy dalej paple o Internecie i innych rzeczach, o których nie mam żadnego pojęcia. Obserwuję tylko jego twarz, nadal zaczerwienioną od oderwanej brody i sposób, w jaki macha dłońmi w powietrzu w podekscytowaniu i uświadamiam sobie, że jest za późno. Jest już za późno. Jestem w nim zakochana.

137

To najlepsze uczucie, jakiego kiedykolwiek doświadczyłam, ale jednocześnie boli jak diabli.

DUŻO PÓŹNIEJ docieram w końcu do domu. Robię to niechętnie, ale muszę przygotować się na imprezę Kipa, więc zaciągam swój tyłek na górę nie powalając nikogo na ziemię. Nie wiem, co wydaje się gorsze – wspomnienia o mamie czy bolesne odkrycie, że jestem zakochana w facecie, którego w ogóle nie mogę mieć. Oliver przychodzi na górę, by znowu się ze mną zobaczyć, więc moje ponure myśli zostają przerwane, nim mają szansę wrócić do tego głębokiego, ciemnego miejsca, które tak często odwiedzały, co może być jedyną, dobrą rzeczą. Zerkam na niego w lustrze, kiedy wchodzi, ale nie odwracam się, zbyt zajęta nakładaniem makijażu i nienawidzeniem go za oderwanie mnie od Fen i przytarganie mnie tutaj. Obserwuje mnie przez chwilę, co ciekawe, jakby nie przyszło mu do głowy, że robię zwyczajne rzeczy takie jak nakładanie makijażu. No wiesz, kiedy nie terroryzuję staruszek, nie podpalam samochodów, czy co tam robię. - Przepraszam – mówi w końcu. - Za co? - Zdjęcie Val… To moja wina. Felicia przyłapała mnie na wpatrywaniu się w nie i… - przerywa, pogrążony w tęsknych wspomnieniach mojej mamy. Dlatego, że takim rodzajem osoby była. Była straszna. Niszczyła życia. Mimo to wszystkich do niej ciągnęło. Każdy jej chciał. – To nic nie znaczyło. Tylko patrzyłem, ale Felicia była zła. Po tym już nic nie mówi. Naprawdę nie musi.

138

139

Pierwszy semestr prawie dobiega końca i szybko nadchodzi przerwa zimowa, tak jak termin złożenia mojego pierwszego projektu ze sztuki. Jednego wieczoru zostaję po szkole z panem Napoleonim i debatujemy nad tym, które z moich zdjęć wykorzystać do projektu. Z pośród wszystkich nauczycieli, pan Napoleoni jest tym, który wydaje się najbardziej we mnie wierzyć. Odrzucamy zdjęcia, aż zostaje tylko kilka, ale nadal nie mogę się zdecydować, które mi się najbardziej podoba. Drzwi do sali artystycznej otwierają się za naszymi plecami, zaskakując nas. Przez klasę przechodzi kilku innych uczniów, również pracujących nad swoimi projektami, i podśmiewują się z czegoś. Pokazuję im środkowy palec, a pan Napoleoni udaje, że tego nie widzi. - Jaden, jesteś gotowy do wyjścia? – pyta Silver, nim uświadamia sobie, że Pan Napoleoni nie jest w klasie sam. Powiedział mi kiedyś, że czasami grają razem po szkole w koszykówkę. Jego twarz przecinają zabawne miriady emocji, kiedy widzi mnie stojącą z panem Napoleonim – zaskoczenie, dezorientacja, podejrzliwość, zazdrość, frustracja i zdegustowanie samym sobą, kiedy zdaje sobie sprawę, jak irracjonalna jest jego zazdrość. Wszystko to trwa tylko kilka sekund, a potem odzyskuje opanowanie – wątpię, by ktoś jeszcze to zauważył. Muszę walczyć, by się nie roześmiać. - Podejdź tu – woła pan Napoleoni, przyzywając go machnięciem ręki. Silver dołącza do nas przy biurka, o które się opieramy. Unosi brwi, kiedy przygląda się moim zdjęciom; jest pod wrażeniem.

140

Znowu na nie patrzę, próbując spojrzeć na nie obiektywnie, z punktu widzenia kogoś z zewnątrz, z jego punktu widzenia, ponieważ jego opinia liczy się dla mnie jak nikogo innego. W odrzuconych zdjęciach jest fotka klasy pełnej pierwszoroczniaków, które Kip i ja zrobiliśmy przez okno jak para stalkerów – nauczyciel nie był pod wrażeniem, co nas bardzo rozbawiło. Na pierwszy rzut oka klasa siedzi cicho, kiedy nauczyciel wykłada, ale po dłuższym przyjrzeniu się twarzy każdego ucznia, wyraźne widać, że są znudzeni i zdesperowani, by wyrwać się na wolność, ponieważ obserwują zegar, a nauczyciel jest wyraźnie sfrustrowany. Bomba zegarowa czeka, by eksplodować. Kolejne zdjęcie przedstawia rodzinę jedzącą w restauracji. Wyglądają jak idealna amerykańska rodzina, ale w oczach matki można dostrzec rozgoryczenie i nadchodzącą awanturę, kiedy obserwuje, jak jej mąż bezwstydnie pożąda kelnerki. Ostatnie jest zwyczajnie cieniem i dokładnie widzę chwilę, w której Silver uświadamia sobie, że to jego cień. Nikt inny nie mógł wiedzieć, że to on, i nikt inny prócz niego nie mógł zrozumieć dlaczego to zdjęcie tak mnie emocjonuje. Prawdopodobnie dlatego nie znajdzie się ono w projekcie. Zrezygnowany grymas sprawia, że kąciki jego ust opadają w dół i przechodzi do oglądania zdjęć, do których się zgodnie ograniczyliśmy. Kip śmieje się histerycznie, kiedy podmuch wiatru wyrywa z jego rąk stos papierów. Jego oczy lśnią w świetle zimowego słońca. Babunia Yo śpi z otwartymi ustami w swoim ulubionym fotelu. W połowie zrobiony na drutach sweter leży na jej kolanach, a włóczka ucieka po podłodze tuż przy jej stopach. Moi przyjaciele w zabałaganionej sypialni, balowe suknie i garnitury porozrzucane po łóżku, ich twarze płonące szczęściem, kiedy pomagają wzajemnie się sobie przygotować.

141

Szklany słoik z pojedynczym kawałkiem papieru w środku. Gwiazdy na nocnym niebie. Wierzby. Silver kręci głową. - One są… niesamowite, Blair. Nie miałem pojęcie, że jesteś tak utalentowana. – Brzmi, jakby był pod wrażeniem, ale w jego głosie jest również lekki zarzut, jakby zastanawiał się, dlaczego wcześniej się z nim tym nie podzieliłam. Jego aprobata wiele dla mnie znaczy. Wiem, że zdjęcia nie odpowiadają wytycznym. Są rzeczami, które większość ludzi nie uznałaby za harmonijne, raczej za chaotyczne i są bardzo osobiste jak małe okna do mojej duszy. Wiem, że prawdopodobnie oznaczają dla mnie coś innego, niż będą oznaczały dla innych, ale tego właśnie chcę. Pragnę, aby każdy kto na nie popatrzy, odnalazł w nich własne historie, odnalazł swój własny chaos i własną harmonię. - Jest dobra, prawda? – Pan Napoleoni klepie mnie po ramieniu. – Jest jedną z lepszych, jakie miałem w klasie od jakiegoś czasu. - Widzę. – Zakłada ręce i stojąc koło pana Napoleoniego, szeroko się do mnie uśmiecha. – Wygląda na to, że odnalazłaś swoją pasję. Huh? Coś, co możesz kontynuować w college’u? Wcześniej nie przyszło mi to do głowy, ale uświadamiam sobie, że ma rację.

ZIMOWA PRZERWA ŚWIĄTECZNA mija tak szybko, że ledwie mam czas mrugnąć. Śnieżyce przejmują niebo i wszyscy jesteśmy zmuszeni spędzać czas wewnątrz. Sprawy z moim rodzeństwem układają się świetnie, ale atmosfera między mną, Oliverem a Felicią jest chłodna i napięta. Uświadamiam sobie, że

142

większość przerwy spędzam z babunią Yo lub przyjaciółmi, mimo że Zac, który wrócił na wakacje do domu, śledzi mnie jak zagubionego szczeniaczka. Myślę, że jest zazdrosny o to, że Nash i ja zbliżyliśmy się do siebie w czasie, gdy on był w college’u. Nie przeszkadza mi to. Jesteśmy tak podobni, że czasami wydaje się, iż jesteśmy bliźniakami. W Boże Narodzenie, po skończonych posiłkach ze swoimi rodzinami, spotykamy się - ja, Ibbie, Kip, Rafe i Sadie - pod naszą ulubioną wierzbą. Pijemy przyprawiony alkoholem ajerkoniak Sadie, robimy anioły na śniegu i obiecujemy sobie wzajemnie, że nie ważne gdzie pójdziemy w przyszłym roku do college’u, nie ważne co się stanie, będziemy wracali w to miejsce w każde Boże Narodzenie. Zawsze myślałam, że kiedy opuszczę to miasto, to nigdy już do niego nie wrócę. Ale dla tych ludzi… może. Dzień przed Sylwestrem Nash, Zac i ja pomagamy Silverowi odśnieżyć jego podjazd. Przynajmniej faceci to robią. Ja siedzę na dachu Jeepa, pijąc kakao, kiedy oni pracują, rzucając od czasu do czasu przydatnymi instrukcjami, chociaż zazwyczaj spotykały się one z przekleństwami ze strony Nasha. Śnieżyce w końcu mijają, ale nadal jest cholernie zimno, więc trzymam swój ciepły kubek przy klatce piersiowej, by zapobiec dreszczom. - Jakie masz plany na jutrzejszą noc? – pytam Silvera, machając nogami na Jeepie tam i z powrotem. Kopie we mnie śniegiem, by skłonić mnie do siedzenia nieruchomo, a potem opiera się o swoją łopatę, ocierając czoło wierzchem dłoni. - Będę tutaj z babcią. Byłem zaproszony na imprezę do muzeum… - Czekaj, jest tu w mieście muzeum? Cmoka. - Poważnie? Dzisiejsze dzieciaki… - O mój Boże. Zamknij się, żartowałam. Dlaczego nie idziesz na swoją imprezę? Czy to nie ta, o której mówiłeś przez cały tydzień? Wychyla się i kradnie mój kubek, biorąc wdzięczny łyk nim z powrotem mi go wręcza. Próbuję ukryć swój uśmiech.

143

- Ponieważ nie chcę zostawić babci samej. I tak, to ta impreza, o której opowiadałem. – Widzę, że stara się to ukryć, ale wydaje się autentycznie zdołowany przegapieniem tej głupiej imprezy. Z tego co pamiętam – naprawdę go nie słuchałam w tamtym czasie – najwyraźniej każdy kto liczy się w świecie historii tam będzie, więc taa… frajer. Ale ludzie, ten łamiący serce wygląd jego twarzyczki… - Nie bądź głupi – mówię. – Powinieneś iść. W przeciwnym razie kto inny wpadnie i opowie nam nudne historie o ich jutrzejszej nocy? - Ale… - Wszyscy moi przyjaciele zostali zobowiązani do zrobienia czegoś ze swoimi rodzinami, a moją jedyna propozycja pochodziła od Gage’a. Jest uroczy i w ogóle, ale nie pójdę z nim nigdzie bez Kipa w pobliżu, który utrzyma go w ryzach w przypadku gdyby myślał, że to randka. - To ten Gage Chadwick? - pyta Nash, nagle zainteresowany. - Yhym. - Słyszałem, że niesamowicie gra w baseball. Może jest nawet tak dobry jak byłem ja… ale prawdopodobnie nie. Chociaż. – Nasza trójka przewraca oczyma. Mój brat nie jest znany ze swojej skromności. – Taa, powinnaś się z nim umówić. - Nie, nie powinnaś – mówi szybko Silver, powodując że Nash i Zac patrzą na niego badawczo. Otwiera usta, usiłując coś powiedzieć, a ja poruszam brwiami, drocząc się z nim, kiedy moi bracia nie patrzą. – Po prostu chodzi mi o to… Człowieku, naprawdę chcesz, żeby twoja siostra umawiała się z zapalonym sportowcem? - Słuszna uwaga – zgadza się Zac, przytakując. Nash zakłada defensywnie ręce na swojej łopacie. - Hej! Ja byłem zapalonym sportowcem. - Dokładnie! – Silver ma zwycięską minę. – Pamiętasz, co ty lubiłeś w liceum?

144

Mój brat to rozważa. – Uhh. Słuszna uwaga. Taa, Blair, masz oficjalnie zakaz umawiania się z Gagem Chadwick. Zapaleni sportowcy to nic dobrego. - Muzycy też – dodaje Zac. - I aktorzy. - Prawdopodobnie powinnaś zupełnie unikać facetów – decyduje za mnie Zac. Ale szczególnie Gaga’a Chadwicka. Czuję się, jakby mnie spoliczkowali. Chłopcy potrafią być takimi idiotami. W szczególności bracia i… nauczyciele historii. - Cóż, teraz chcę się z nim umówić. Silver podnosi swoją łopatę i wbija ją w śnieg wyjątkowo mocno, nie patrząc na nic w szczególności. Na szczęście Nash i Zac są zbyt zajęci protestowaniem, by coś zauważyć. - Nie ma szansy… Podnoszę rękę do góry, by powstrzymać Nasha. - Nie jesteś moim szefem. Przymknij się. A to jest niezwiązane z tematem. Usiłowałam tylko powiedzieć, że nie mam żadnych planów na Sylwestra, więc mogę spędzić czas z babunią Yo, a Silver może pójść na swoją super odjazdową imprezę pełną starych, martwych rzeczy. Zac patrzy na mnie z zainteresowaniem. - Ale myślałem… - Ale tylko, jeśli obieca, że następnego dnia nie opowie mi wszystkiego żartuję. Właściwie nie mam nic przeciwko, kiedy mówi mi do ucha nudne, historyczne rzeczy. To znaczy nie lubię o tym słuchać czy coś. Podoba mi się tylko obserwowanie ruchu jego ust, kiedy mówi. Jestem dziwadłem. - Jesteś pewna? – pyta, z trudem ośmielając się wierzyć we własne szczęście. - To przykre jak cholera, kiedy przesiaduje się w swoim pokoju samemu jak kompletny nieudacznik.

145

- Dzięki, Blair! Jesteś najlepsza! – Ściska moje ramiona z radości. Kończę szybko kakao i kieruję się do domu. Na górze w swoim pokoju dzwonię do Ibbie: - Złe wieści. Okazało się, że jutrzejszej nocy nie mogę iść na imprezę.

JEST 23:15 w Sylwestra, babunia Yo zasypia szybko w swoim fotelu w kwiaty, chrapiąc już przynajmniej od godziny. Przez chwilę debatuję nad obudzeniem jej, ale ostatecznie decyduję, że bezpieczniej jest zostawić ją śpiącą. Kiedy jest zmęczona jest koszmarnie zrzędliwa. Telewizor gra w tle, a ja robię na drutach. Jest cicho, ale zamiast osamotnienia, czuję się w pewnym sensie spokojna. Niespodziewany hałas przy frontowych drzwiach wysyła moje serce na najwyższy bieg, ale to tylko Silver wchodzi do środka. - Co tutaj robisz? – pytam, umieszczając rękę na pędzącym sercu. Nie powinno być go w domu jeszcze przez godziny. Dzisiejszej nocy wygląda niesamowicie w czarnych, garniturowych spodniach i granatowej koszuli, do której kupna go przekonałam, zanim dowiedzieliśmy się, że jest moim nauczycielem. Przylega do jego silnych ramion i płaskiej piersi jak rękawiczka. Kompletna perfekcja. Wcześniej pewnie próbował przeczesać swoje czarne włosy, ale niesforne loki zaczęły już z powrotem wywijać się na zewnątrz. To bardzo urocze. I seksowne. I gapię się. Opada obok mnie na sofę i wzdycha, odbierając ode mnie moją robótkę ręczną – wyglądającą na zniekształcony szalik, do którego noszenia planuję zmusić Rafe’a – z uśmiechem. - Niezły.

146

- Zamknij się. – Przyciągam go defensywnie z powrotem do swojej piersi. Nigdy nie twierdziłam, że jestem dobra w robieniu na drutach. – Na serio, dlaczego tu jesteś? Co się stało z twoją imprezą? Ze wzruszeniem ramion, odwraca się twarzą do telewizora. - Miałaś rację. Było kiepsko. Zdecydowałem, że raczej wolę tutaj przywitać Nowy Rok. – Poznałam go już wystarczająco dobrze, by powiedzieć, kiedy kłamie. Kiedy zeszłej nocy przyszłam na kolację nadawał mi do ucha o imprezie przez całe dwie godziny. CAŁE DWIE GODZINY! Musiał opuścić imprezę, ponieważ chciał być tutaj… ze mną. - Hej – mówi miękko po tym, jak przez kilka minut oglądamy w ciszy telewizor. – Nie sądzę, by babcia wkrótce się obudziła i wiesz, że nas zabije, jeśli obudzimy ją na przywitanie Nowego Roku. Powiedziałaby nam, że przeżyła ich już jakieś siedemdziesiąt sześć i nie potrzebuje tracić snu na kolejny. – Oboje czule się do niej uśmiechamy, kiedy ciężko oddycha jak niedźwiadek. – Chcesz wyjść na podwórko i obserwować fajerwerki sąsiadów? Zwykle odstawiają całkiem dobre show. Nawet nie troszczę się o to, że na dworze jest mróz i że ziemia nadal pokryta jest śniegiem. - Pewnie. Opatulamy się ciepło. Kradnę szarą czapkę Silvera, a on szczerzy się radośnie, naciągając ją na moje uszy. - Wyglądasz ślicznie. Znajduję się w stanie uniesienia. Jemu pozostaje moja, nierówno zrobiona na drutach, czapką z pomponem, co wywołuje w nas ciche napady śmiechu. Rozkłada na trawie gruby koc – uważając, by zająć skrawek z niewielką ilością śniegu, chociaż prawdopodobnie i tak skończymy wilgotni – i leżymy obok siebie, bok przy boku, czekając. Jeden lub dwóch zniecierpliwionych

147

imprezowiczów gdzieś w sąsiedztwie zaczyna przed czasem i odpala parę małych fajerwerków przed północą, ale niebo nadal jest w większości czyste. Kilka leniwych płatków śniegu opada w dół, przyczepiając się do naszych ubrań i topiąc się, kiedy dotykają naszej skóry, ale nie na tyle, by skłonić mnie do powrotu do domu. Pewnie mogłaby rozszaleć się tutaj zamieć, a ja nadal, nie chciałabym ruszyć się z miejsca dokładnie obok Silvera. Rozmawiamy, głównie o przypadkowych rzeczach, które nic nie znaczą, dopóki nie słyszymy wysypujących się na zewnątrz sąsiadów Silvera. Muszą mieć imprezę. Słyszymy wiele podekscytowanych głosów i wolne, stałe brzdąkanie cichej muzyki. Jestem wdzięczna za wysoki, drewniany płot, który nas od nich oddziela. W głośnych, radosnych głosach, zaczyna się odliczanie od sześćdziesięciu do godziny zero. Prawie dokładnie w tym samym czasie Silver i ja odwracamy się na bok twarzą do siebie. Krew pędzi przez moje żyły, a skóra mrowi. W dzisiejszej nocy jest coś innego. Wyraz jego oczu jest inny, jest w nim… więcej. Unosi drżącą dłoń, by dotknąć mojego policzka. - Boże, Blair… Tak bardzo pragnę cię pocałować. – Jego głos jest ochrypły. – Zawsze tak bardzo pragnę cię pocałować. Dlaczego nie mogę przestać czuć w ten sposób? Zamykam oczy, kiedy palcami śledzi delikatnie moje wargi. - Jest Sylwester – szepczę. – Ludzie całują się w Sylwestra. - Więc to w porządku – zgadza się. Otwieram oczy. Cieszę się, że zgadza się z naszym kłamstwem. - Nawet pożądane. - Nie powinniśmy łamać tradycji. - To by było z naszej strony okropnie bezczelne… Jego oczy mkną od moich do warg i z powrotem. W drzwiach obok krzyczą dziesięć, dziewięć, osiem…

148

Nim kończą, Silver bierze oddech, ześlizguje swoją dłoń na mój kark, przyciskając swoje usta do moich. Nad naszymi głowami eksplodują fajerwerki, ale żadne z nas ich nie zauważa, kiedy nasze wargi zderzają się ze sobą. Silver sięga w górę i usuwa czapkę z mojej głowy, tak że może przepleść palce przez moje włosy. Obejmuję jego policzek, przebiegając koniuszkami palców przez łuk jego ucha. Kiedy otwieram dla niego swoje usta, jęczy w uldze, kiedy jego język dotyka mojego. Pocałunek przechodzi od powolnego i gorącego do szybkiego, namiętnego i pochłaniającego w ciągu kilku sekund. Przetacza się na mnie i otwieram dla niego nogi, tak że może się między nimi umościć. Każda tłumiona emocja, którą tak bardzo ukrywaliśmy zostaje uwolniona, stawiając nas w płomieniach pożądania, pragnienia i potrzeby. Ściska moją twarz niemal boleśnie, jakby się bał, że zniknę, kiedy ją puści, potem przesuwa się w dół mojego ciała, by je zbadać. Jego chętne dłonie ślizgają się przez moje ramiona, kurczowo je ściskając, przechodzą w dół do mojej klatki piersiowej, talii, tyłka. Przyciąga mnie bliżej, a potem sunie jedną ręką w dół mojego uda i unosi je, zaczepiając moją nogę na swojej talii. Usatysfakcjonowany, kiedy zaciskam swoje nogi wokół niego, jego dłonie poruszają się z powrotem w górę, rozpinając mój płaszcz. Wślizguje ręce pod koszulkę, na brzuch i wyżej. Jego palce tylko się drażnią na brzegu stanika. Czuję jego doskonały ciężar na każdym calu swojego i pomimo śniegu moje ciało płonie. - Twoja skóra jest taka miękka – mruczy. – Nawet miększa niż w moich snach. Sięgając w górę, zszarpuję grudkowatą czapkę z jego głowy i wciskam palce w loki, które tak bardzo kocham. Kwilę z zachwytu, kiedy się do mnie przyciska, twardy i potrzebujący, nieobawiający się pokazania tego. Jego usta opuszczają moje i śledzą ścieżkę w dół mojego podbródka, szyi i w górę do szczególnie wrażliwego miejsca pod moim uchem. Musi czuć, jak się pod nim

149

wiercę, bo wypycha to twarde miejsce, poświęcając mu dodatkową uwagę, nim znowu przyciska swoje wargi do moich. Obydwoje ciężko łapiemy powietrze, dysząc w swoje usta, kiedy próbujemy dostać się bliżej, staramy się dotknąć każdego cala skóry, jaki możemy znaleźć. Chwytam jego policzki i odsuwam je, tylko na centymetr, tak że mogę na niego spojrzeć. W jego oczach tak wiele się dzieje, coś więcej niż tylko pożądanie i patrzy na mnie w dół z takim uczuciem, że moje serce przeskakuje uderzenie. Przyciągam go w dół i znowu całuję. Pragnie mnie, bardzo. Czuję to za każdym razem, kiedy się do mnie przyciska i podoba mi się to… bardzo. Nigdy przedtem nie wierzyłam naprawdę, że bycie z kimś emocjonalnie związanym sprawia, że te wszystkie fizyczne sprawy są o wiele lepsze, ale naprawdę tak jest. To tak, jakbyśmy byli połączeni na każdym poziomie. Mogę sobie tylko wyobrazić, jak wyglądałby seks z Silverem. Silver jest jedynym facetem, z którym kiedykolwiek chciałam się kochać. Niedobrze. Jakoś moje palce kończą na zamku jego spodni, a jego wsuwają się pod mój stanik i czucie tego jest tak cholernie dobre. - Tak bardzo cię pragnę – warczy w moje usta, brzmiąc dziko. – Tak bardzo cię potrzebuję, Blair. - Masz mnie – obiecuję. – Nie sądzę, by kiedykolwiek w całym moim życiu mówiła coś poważniej. – Całą mnie. Wydaje się, że coś to uwolniło, coś pierwotnego i porywającego. Całuje mnie z nowym zapałem. Ale potem rozpinam jego rozporek i ten dźwięk sprawia, że zastyga w bezruchu. Nagle znikł i zostałam sama, leżąc tam na zimnie. Siada na kocu tak daleko ode mnie, jak to tylko możliwe, unosi kolana i kładzie na nich głowę, wciągając gigantyczne wdechy. - Co my, do diabła, robimy, Blair? Zamierzaliśmy uprawiać tutaj seks? Dokładnie tu, na dworze na tym kocu? - Nie…

150

- Cholera. – Podskakuje do góry i zaczyna chodzić. Dłonie splatając na szyi. – CHOLERA! Poprawiam swój top i siadam. - Silver… - Nie powinniśmy byli tego robić. To wymknęło się spod kontroli. Nie planowałem tego. - W takim razie, dlaczego opuściłeś swoją głupią imprezę? Dlaczego mnie tutaj wyprowadziłeś? – syczę, wstając. Chcę wrzeszczeć na niego, krzyczeć za ponowne mieszanie mi w głowie, ale w sąsiednich podwórkach nadal są ludzie i chociaż prawdopodobnie huk fajerwerków zagłuszyłby mnie, nie chcę podejmować ryzyka. - Nie wiem – wzdycha szorstko i przebiega drżącymi dłońmi przez swoje już i tak potargane loki. – NIE WIEM! Robię krok w tył, bo w jego oczach lśnią wyrzuty sumienia. Oboje przez chwilę słuchamy, by sprawdzić, czy sąsiedzi usłyszeli nasz wybuch, ale chyba wszystko w porządku. - Wszystko o czym mogłem myśleć na dzisiejszej imprezie to ty – przyznaje. – Wszystko o czym kiedykolwiek mogę myśleć to ty. Postradałem częściowo zmysły, Blair. Dzisiejszej nocy… było tak, jakbym nie mógł myśleć jasno. Po prostu musiałem tu być z tobą. - Żałujesz tego? – pytam cicho. - Żałuję wielu rzeczy. - Na przykład jakich? - Jak poznanie cię tamtego dnia w restauracji. Gdybyśmy spotkali się w szkole lub przynajmniej, jeślibym wiedział, że będziesz moją uczennicą, nigdy bym nie spojrzał na ciebie w ten sposób. Byłabyś po prostu kolejną uczennicą lub przyszywaną rodziną, jak Jemma. Nigdy się nie dowie, jak bardzo mnie tym rani. Nigdy się nie dowie.

151

Mimo wszystko nigdy nie będę żałowała, że spotkałam go tamtego dnia. Spotkanie i poznanie Silvera zmieniło mnie na lepsze. Mrugam, by odpędzić niechciane łzy. - Żałujesz dzisiejszych pocałunków? Patrzy prosto w moje oczy. - Tak. – I moje serce pęka. Tak spokojnie jak potrafię, ponieważ w środku naprawdę bardzo staram się nie rozpaść, schylam się, podnoszę nasze zapomniane czapki, podając mu jego, nim nasuwam swoją na głowę. Wolałabym, by nie pachniała jak jego szampon. - Skończyłam – mówię stanowczo i jestem dumna z tego, że głos mam opanowany. Wewnątrz jestem trzęsącym się bałaganem. - Co to znaczy? - To znaczy, że skończyłam. Z tym. Z tobą. Z niewiedzą, gdzie moje miejsce. Z twoimi, stale tam i z powrotem, gierkami. Skończyłam. Skończyłam z tym. Skończyłam z tobą. Wpatruje się we mnie w osłupieniu, wyprany z wszelkich emocji i robię to, co powinnam zrobić miesiące temu, zanim sprawy zaszły tak daleko. Odchodzę. Silver nie próbuje mnie zatrzymać.

152

TYGODNIE po Pocałunku (jako że już zawsze tak będę o tym myślała), Silver i ja wkładamy więcej wysiłku w unikanie siebie, niż robiliśmy to kiedykolwiek wcześniej. Chociaż, by być uczciwą, wcześniej w ogóle się o to nie staraliśmy. Za wyjątkiem lekcji – kiedy Silver nie patrzy w moją stronę i nigdy nie wywołuje mnie do odpowiedzi – wcale się nie widujemy, pomijając krótkie spotkania przez ulicę przy wchodzeniu i wychodzeniu przez nas do domów. Niestety trzymanie się z dala od Silvera oznacza również trzymanie się z dala od babuni Yo. Czuję się z tego powodu winna, ale nie mogę się zmusić, żeby tam pójść, nawet jeśli wiem, że nie ma go w domu. Po prostu przebywanie w domu, który pachnie jak on sprawia, że moje głupie serce bardziej cierpi. Więc spędzam większość czasu z przyjaciółmi, głównie ucząc się. Dociera w końcu do nas fakt, że jest to ostatni rok.. Staram się najbardziej, jak umiem nie okazywać zniesmaczenia Kipem i Ibbie – którzy w końcu spiknęli się na imprezie sylwestrowej, którą odpuściłam – ale jest to naprawdę trudne. Obściskują się… dużo. I widziałam, jak ich ręce znikają w miejscach, o których nigdy nie chciałam myśleć. Rafe sugeruje, byśmy to sfilmowali i sprzedali jako porno, co nawet Ibbie krótko rozważa, zanim przypomina sobie, ze któregoś dnia chce być poważną aktorką. Trzy tygodnie po Sylwestrze, Nash w końcu przeprowadza się do swojego mieszkania, którego odnowienie trwało o wiele dłużej, niż pierwotnie przewidywał. Przynajmniej tak mówi. Po cichu podejrzewam, że utknął tutaj odrobinę dłużej, by na mnie uważać. Chociaż nigdy by tego nie przyznał, ponieważ jest facetem i bratem, a to oznacza, że nie pozwala sobie na

153

pokazywanie wrażliwej strony. Podobno. Próbuję to ukryć, ale jestem smutna, kiedy znika. Po powrocie Zacka do college’u w domu nie pozostał nikt, kto naprawdę jest po mojej stronie. Jemma jest świetna i w ogóle, ale tylko poza szkołą i kiedy nie jest ze swoimi przyjaciółmi, a zawsze z nimi jest. Dzieciaki są niesamowite, ale nadal są tylko dziećmi. Większość ludzi w szkole przestaje wołać mnie po nazwisku. Nadal pozostało kilku zawziętych, ale nawet ich wysiłki są mało zdecydowane, jakby się jedynie nudzili i robili to tylko z nawyku. Gage nadal chce się ze mną przespać, ale zaczynam myśleć, że jest coś więcej niż to. Myślę, że może być mną zainteresowany. Żywi jakieś uczucia, co jest po prostu dziwne. Pragnę je odwzajemnić. Wszystko byłoby o wiele łatwiejsze, gdybym je odwzajemniała. Związek między mną i Gagiem mógłby być prosty. Moglibyśmy wychodzić na randki, dotykać się wzajemnie, kiedy byśmy chcieli, zachowywać się niestosownie przy naszych przyjaciołach tak jak Kip i Ibbie, poznać rodzinę. Ale nie ma znaczenia, jak bardzo się staram, ta iskra, ta którą czuję za każdym razem, kiedy słyszę głos Silvera, nie ma jej z Gagiem. Nie ma jej z nikim, kto nie jest Silverem, chociaż tak jakby go teraz nienawidzę i to mnie wkurza. Gdybym umówiła się z Gagiem na randkę, mimo że nie darzyłam go niczym ponad przyjacielskie uczucia, gdybym nawet zwyczajnie się z nim przespała, zrobiłabym to wszystko ze złych powodów, a to nie byłoby w porządku wobec żadnego z nas. Wykorzystałabym go. Miesiące temu, zanim spotkałam Silvera, i zanim przeprowadziłam się do tego miasta i dowiedziałam się, jak to jest mieć przyjaciół i rodzinę, i ludzi, którzy się o mnie troszczą, wykorzystywałam facetów w taki sposób przez cały czas. Czasami pozwalałam im się całować i dotykać, bo po mieszkaniu z mamą i obserwowaniu, jak się wyniszcza, chciałam przestać być odrętwiała i potrzebowałam tamtych facetów, by sprawili, że coś poczuję, cokolwiek. Potrzebowałam czegoś, co wypełniłoby tę ziejącą pustką dziurę wewnątrz mnie,

154

stworzoną przez nią i jej podłe słowa. Inaczej skończyłabym jak chciała, pieprząc się. Było we mnie tak wiele bólu, złości, nienawiści i samotności, że chciałam, by odrętwienie i przespanie się z jakimś nieudacznikiem okazało się jedyną rzeczą, która skłoniłaby mnie do zapomnienia. Ale już nie jestem tamtą dziewczyną. Ból, który mama mi zostawiła, nie jest tak silny, jak był kiedyś, nie jest taki niszczący. Mimo że nadal jestem załamaną dziewczyną, tym razem jest inaczej. Rozpacz, którą mama we mnie wywołała, była toksyczna, trująca. Mój zawód miłosny spowodowany przez Silvera po prostu… jest. I mimo tego wszystkiego nadal nie zrezygnowałabym z chwili z nim. Więc to jest powód, dla którego nie chcę wykorzystać Gage’a w ten sposób. Jednak flirtuje ze mną i pozwalam mu na to, a nawet odwzajemniam flirt, ponieważ wiem, że on wie, że to nigdy nigdzie nie zajdzie. To tylko dla zabawy. Myślę, że przeważnie mu to nie przeszkadza. Poza tym, komu nie podoba się uwaga atrakcyjnego faceta? Nadal często próbuje trzymać mnie za rękę – na korytarzach między lekcjami i podczas lunchu. Przestałam próbować sprzeczać się z nim już parę tygodni temu i teraz pozwalam mu na to, bo tak jak w moje urodziny, jest to miłe. Wczoraj, kiedy to zrobił, obróciłam się i zobaczyłam Silvera stojącego w drzwiach klasy i wpatrującego się we mnie z furią, jakbym trzymała dłoń Gage’a, żeby go rozzłościć… cóż, nie do końca mi się to nie podobało.

NADCHODZI PIĄTEK, a w Merry Fairburn jest spokojna noc. W mieście odbywa się jakieś dorocznie zgromadzenie (Felicia była niewątpliwie szczęśliwa, kiedy powiedziałam jej, że nie będę brać w nim udziału), więc miejsce jest wymarłe. Mieszkańcy Fortune traktują swoje doroczne zgromadzenia bardzo

155

poważnie. Z wyjątkiem Eliego, który mimo że mieszka tutaj całe życie opisał to jako stertę nudnego, końskiego gówna. Zapytałam go, dlaczego myślał, że końskie gówno było nudne, więc porównał je do gówna dinozaura, co oczywiście doprowadziło do dyskusji o kobiecie, której utknęła ręka w gównie dinozaura z Parku Jurajskim i jak niesamowity jest Park Jurajski. Eli wykorzystuje spokojną atmosferę, by włączyć kolumbijską muzykę, a ja i Ibbie dostarczamy jemu i szefowi Reamanowi – grzesznie wspaniałemu, ciemnowłosemu diabłu po trzydziestce – rozrywki, kiedy udajemy, że wiemy jak się do tego tańczy. Głównie obracamy się, kręcimy tyłkami i chichoczemy bez tchu. Zaciskam oczy i wiruję. Ręce mam szeroko rozłożone. Kiedy otwieram oczy, migocące świeczki w pomieszczeniu, rozmywają się wokół mnie w nieskończone kręgi jak światełka choinkowe. Jest pięknie. Kręcę się szybciej i szybciej i szybciej i szybciejiszybciejiszybciej… Ibbie trąca mnie w żebra, wyrywając mnie z transu. Moje ciało się zatrzymuje, ale sala nadal wiruje wokół mnie jeszcze przez kilka sekund. -Whoa. – Kręcę oszołomioną głową. Kiedy patrzę w górę zdaję sobie sprawę, dlaczego mnie zatrzymała. Silver stoi w drzwiach restauracji. Obserwuje mnie pociemniałymi oczyma i w odpowiedzi całe moje ciało się rozgrzewa, ale tylko na chwilę. Mój wewnętrzny pożar jest zgaszony przez lodowate zimno i obrzydzenie, kiedy widzę, że Silver nie jest sam. Przyprowadził randkę. Tutaj. Ze wszystkich miejsc w tym mieście, na tym całym świecie, gdzie mógł ją zabrać, przyprowadził ją tutaj. Tutaj, gdzie wiedział, że będę musiała patrzeć, obsługiwać. Silver jest na randce. A ta dziewczyna, kobieta, jest piękna. Jest wysoka, opalona i niezadowolona, a jej blond włosy opadają kaskadami na ramiona jak idealne, złote, niecodzienne fale. Jest wszystkim, czym ja nie jestem. Wyrafinowana, elegancka, wytwornie ubrana. Prawdopodobnie pije czerwone wino i je płynne

156

sery, i czyta książki o historii w swojej jedwabnej bieliźnie, podczas gdy Silver karmi ją winogronem w swoim cylindrze, brodzie Abrahama Lincolna i niczym więcej. Po raz pierwszy w swoim życiu zżera mnie zazdrość, jakiej nigdy nie znałam. To potworne, okropne uczucie. Szef Reaman sunie do kuchni, podczas gdy Eli ścisza muzykę i odwraca się do mnie, prawdopodobnie po to, by trochę mi podokuczać, a potem powiedzieć, bym pokazała im stolik, ale zatrzymuje się, kiedy widzi moją twarz. - Blair, jesteś biała jak cholerny duch. O co chodzi, mała? – Podąża za moim wzrokiem do Silvera. Ibbie robi to samo. W jej oczach pojawia się zmieszane zrozumienie. Zachowuję się jak maniaczka. - Stało się coś między tobą i panem Keeganem? – szepta. Twarz Eliego czerwienieje ze złości. - Coś ci zrobił? Odnajduję swój głos, zanim dojdą do złych wniosków i odrywam swoje oczy od Silvera, nadal czekającego na zaprowadzenie do stolika. - Nie! Nie… on, nic z tych rzeczy. Ja tyko… on po prostu… Nie mogę o tym teraz rozmawiać. Proszę. Nie oczekują wyjaśniania czegokolwiek, tylko mnie wspierają. - Chcesz, żebym go wykopał? – pyta Eli i przypominam sobie, że kiedy Silver był tu ostatnim razem, Eli odmówił tego. Kręcę głową. Nie może pozwolić sobie na rezygnację z gości w taką spokojną noc ja ta. - Jest w porządku, ale… - Wezmę ich stolik – sugeruje Ibbie. Jestem wdzięczna, że nie musiałam o to prosić. – I, Eli, powinieneś pozwolić jej wypić szczęśliwego drinka. - Co? - No wiesz, drink, który uszczęśliwia ludzi. Jeden z tych kolorowych. - Żadnego picia przez małoletnich. - Nawet tych kolorowych?

157

Uderza ją menu. - Idź. Staram się nie zwracać uwagi, ale przez następną godzinę Silver robi wszystko co tylko możliwe, by upewnić się, że wiem iż jest tutaj Na Randce. Śmieje się w zbyt wymuszony sposób z żartów, które nawet nie są zabawne (tak, podsłuchuję), mówi zbyt głośno, dotyka jej twarzy i włosów i karmi ją kęsami swojej kolacji jak głupi matołek. Robi wszystko co może, by mnie zranić. To działa. Nawet jej głos jest słodki, wytworny i pełen wdzięku. Nie taki jak mój, który jest nieprzyjemną mieszaniną różnych miast, w których dorastałam. I jej śmiech… Cała jest dźwięczna. Jak Dzwoneczek. Patrząc na nich… wyglądają razem idealnie, jakby do siebie wzajemnie należeli. Obydwoje mają klasę, są swego rodzaju wytworni, gruntownie wykształceni i sympatyczni. Wyobrażam sobie, jakby to wyglądało, gdybyśmy to my byli na randce – gdyby sprawa nauczyciel-uczennica nie była problemem. Nadal byłby mądry i obyty, i dobry, a ja nadal byłabym popapraną dziewczyną z głupimi włosami i złym nastawieniem. Z całą pewnością nie pasujemy do siebie tak jak on z nią. Ludzie mogliby pomyśleć, że jesteśmy szaleni. - Chodź ze mną – mamrocze Eli, kiedy mnie mija i idzie do kuchni. Ibbie uderza o stolik dzbankiem z wodą tak mocno, że całego go ochlapuje. Nawet nie wie, dlaczego jest na niego wściekła, ale wykonuje świetną robotę. Siadam na kuchennej ladzie i przyjmuję czekoladowy pudding, który wręcza mi szef Reaman. Prawdopodobnie jest pyszny, ale jestem pewna, że moje kubki smakowe zepsuły się, bo nic nie czuję. Eli pochyla się do mnie przez zlew i zakłada ręce na piersi. Jego mięśnie praktycznie rozrywają obcisłą koszulkę. Prawdopodobnie mógłby zainwestować w trochę większe ubrania, ale skrycie podoba mi się, jak popisuje się swoimi pistoletami.

158

- Więc, jaka jest historia? – domaga się, ale nie niegrzecznie. – Na zewnątrz to może wyglądać, jak podkochiwanie się w nauczycielu, ale coś mi mówi, że jest więcej niż to. Nie wydajesz się typem dziewczyny, która głupieje przez mężczyznę. Zdaję sobie sprawę, że nie wydostanę się stąd bez wytłumaczenia. Ale mogę ufać Eliemu. Wiem, że mogę. Odkąd tutaj jestem, stał się dla mnie kimś w stylu wujka. Może nawet dalekim, gderliwym ojcem. - Nie świruj, okej? - Żadnych obietnic. Jeśli skrzywdził jedną z moich dziewczyn, to ja skrzywdzę jego. Kocham go. Jest cholernie przerażający, ale go kocham. - To skomplikowane, ale poznaliśmy się, zanim dowiedział się, że jest moim nauczycielem. – Pozwalam mu dojść do własnych wniosków i nie wspominam o Pocałunku. Z całą pewnością nie potrzebuje o tym wiedzieć – i tak wygląda już na wystarczająco wkurzonego. – Nic więcej się nie dzieje. Nie mamy obrzydliwego

romansu

nauczyciel-uczennica

i

nie

próbował

niczego

niewłaściwego. - No prawie. Wydmuchuje haust powietrza. - Cóż, sądzę, że w takim razie nie muszę go zabijać. Eli zadaje mi jeszcze kilka pytań i wydaje się usatysfakcjonowany odpowiedziami. - Nie powiesz nikomu? – Mogłam chcieć, by penis Silvera skurczył się i oklapł dokładnie w waginie jego randki, ale nie chcę, by został zwolniony. - Nie. – Przysuwa się do mnie i zarzuca ramię wokół mojej szyi w lekkim uścisku. – Ale nie dla niego. Po prostu nie sądzę, byś potrzebowała kłopotów, kiedy jesteś tak blisko ukończenia szkoły. I ufam ci, że nie zrobisz nic głupiego. - Dziękuję. - Więc, jaki jest powód bycia tu tej brzydkiej blond suki? Jego lojalność wobec mnie skłania mnie do uśmiechu.

159

- Nie wiem. Może dowiedzenie racji? - Cholera. Teraz znowu chcę mu przyłożyć. Jesteś pewna, że nie mogę? - Pewnie. – Twarz Silvera jest zbyt ładna, by stawiać opór ogromnym pięścią Eliego. – Naprawdę nie jest złym facetem. Po prostu jest, tak jakby, dupkiem. - Chcesz iść do domu? Możemy poradzić sobie bez ciebie prze resztę zmiany. Raczej nie będziemy potrzebowali obu dziewczyn dzisiejszej nocy. - Byłoby miło. Mierzwi moje włosy z tkliwością. - Żadnego spaceru. Upewnij się, że zdobędziesz podwózkę. Na zewnątrz jest ciemno. Pożyczyłam dzisiaj samochód Rafe’owi, ponieważ znowu zabrali mu jego. Tym razem dlatego, że nie wykonał obowiązków domowych. Dla (możliwych) gangsterów. Jego rodzice są poniekąd wymagający. Więc piszę do Kipa, by mnie podwiózł. Pracuje w pizzerii kilka budynków dalej, ale ponieważ nie mają ruchu, mówi, że za chwilę będzie. Kiedy czekam, ukrywam się w kuchni jak tchórz. Niedługo potem dołącza do mnie Ibbie. - Kip czeka na zewnątrz – mówi mi delikatnie, jakby mówiła do chorej osoby. – Czy… - Przez chwilę trudno jej znaleźć słowa. - Powiedzieć ci później wszystko? - Och, dzięki Boże. Nie chciałam być bezczelna i po prostu pojawić i powiedzieć tego. Ale taa, powiesz mi potem wszystko? – I już je znalazła. Przytakuję. Nie ma mowy, bym to przed nią ukrywała. Wyciągam mały palec na obietnice i nawet tego nie kwestionuje, tylko złącza swój palec z moim i potrząsa. Dlatego jest moją przyjaciółką. Rozumie mnie. - Dziękuję. – Przytula mnie mocno i jej znajomy, owocowy zapach dodaje mi otuchy. – Wiesz, że cię kocham, prawda? Bardzo. Jak siostrę. Nic co mi powiesz nie sprawi, że zeświruję.

160

- Co jeśli ci powiem, że mam romans z garbatym, lesbijskim karłem z dwunastoma placami u stóp i żadnymi stopami? - Nie, nawet to. Ale niezłe zobrazowanie. – Puszcza mnie, więc chwytam swój płaszcz i torbę i idę na zewnątrz, gdzie Kip bezskutecznie stara się dostać do Eliego poprzez przelotne uśmiechy. Nie sądzę, by Ibbie coś mu wspomniała, ale zauważa, że jestem zdenerwowana. - Chodź tutaj, dziecinko. – Przesuwa pocierająco swoje ramiona wokół mojej talii, a ja opieram się na jego ramieniu, kiedy wychodzimy. – Hej, widziałaś tam pana Keegana? Uwielbiam oglądać nauczycieli poza szkołą. To dziwaczne. Bardzo się staram, by tego nie robić, ale nie mogę się powstrzymać przed zerknięciem po raz ostatni na Silvera i jego wspaniałą randkę, nim odejdę, tak jak wtedy, gdy widzi się rozjechanego króliczka na poboczu drogi i chce się odwrócić spojrzenie, ale nie można oderwać oczu od obrzydliwych, różowych, obryzganych jelit. Jednak tym razem Silver nie śmieje się, nie flirtuje i ogólnie nie wywołuje wymiotów. Wpatruje się w Kipa. Wściekły. Kiedy dochodzimy do drzwi, unosi się lekko ze swojego miejsca, wyglądając, jakby był gotowy wystrzelić z pełną parą na nic niepodejrzewającego Kipa, dopóki jego randka nie ciągnie go za rękaw i się nie opamiętuje. Chciałabym, by jego gniew sprawił, iż poczuję się lepiej w związku z dzisiejszą nocą, ale to nie działa. W ogóle. Nawet na tę brzydką, zazdrosną część mnie.

- TO Z POWODU faceta, prawda? – pyta Kip niespodziewanie. Zaskakuje mnie, ponieważ przez kilka ostatnich minut jechaliśmy w ciszy. - Hę?

161

- Powód twojego smutku. To facet? - Ibbie ci tak powiedziała? - Nie. Jak na dziewczynę, która uwielbia tak dużo mówić, potrafi zaskakująco nabrać wody w usta, kiedy chodzi o tajemnice innych ludzi. - Więc jak odgadłeś? Kip wzrusza ramionami. - Ponieważ poznałem cię bardzo dobrze. Poza tym, tak jakby, domyśliłem się tego jakiś czas temu. Myślę, że jakiś facet skrzywdził cię, zanim się tutaj przeprowadziłaś i dlatego się nie umawiasz. Ponieważ Gage jest całkiem przekonujący, a ty odmówiłaś mu więcej razy, niż mogę zliczyć. - To trochę nie do końca prawda, ale pozwalam mu teraz tak myśleć. Może po tym jak porozmawiam z Ibbie, jemu również podam prawdziwy powód. Wiem, że mogę mu ufać. Okazuje się, że obecnie mam w swoim życiu wielu ludzi, którym mogę ufać. – Jeśli chcesz, żebym skopał komuś tyłek, zrobię to, okej? Tylko daj mi znać, a to zrobię. – Sięga do mnie i chwyta moją dłoń, mocno ją ściskając. – Nawet jeśli to jeden z tych przerażających, miastowych dzieciaków. - Chyba wywołuję dzisiejszej nocy dużo przemocy. - Taa, cóż, możesz zachowywać się jak twardzielka, ale pod tym całym pancerzem jesteś maleńką słodką rzeczą. Musisz być chroniona. - A co z tobą? - Co ze mną? - Nie wyglądasz na tak szczęśliwego jak zazwyczaj – zauważam. - Uśmiecham się. - Nie oczyma. – Kiedy na mnie parska, dodaję: – Ja też całkiem dobrze cię znam. Ciężko wzdycha, kiedy zatrzymujemy się przed moim domem, więc nie wykonuję żadnego ruchu, by wyjść. - Nie jestem pewien, czy mogę z tobą o tym rozmawiać. - Możesz rozmawiam ze mną o wszystkim, jełopie.

162

- Nawet o Ibbie? Uch och. W samochodzie zapada ciszy i w mojej piersi rodzi się złe przeczucie. - Ach, człowieku. - Wiem, wiem. – Kręci głową. – Ale, tak jakby, muszę pogadać i nie mam nikogo innego, z kim mógłbym porozmawiać o tym gównie. Jesteś moją najlepszą kumpelą, wiesz? Nie jestem tak blisko z Sadie jak z tobą, a Rafe nadal jest moim byłym, nawet jeśli sprawy między nami nie są dziwne, a Ibbie… cholera. - Ty też jesteś moim najlepszym przyjacielem. Ty i Ibbie. - Prawdopodobnie dlatego będzie dziwne o tym rozmawiać, prawda? Przygryzam kącik wargi, myśląc o sekretach, które utrzymuję i jak bardzo jest do dupy nie jest mieć z kim o nich porozmawiać. Nawet to, że dzisiaj powiedziałam Eliemu, było ogromną ulgą. Zatrważające, ale ciężar zszedł z mojej piersi. Oznaczało to, że nie mogę tego również odmówić Kipowi, prawda? - Nie, w porządku. Możesz ze mną rozmawiać. To znaczy, jak złe to może być? - Nie sądzę, bym darzył Ibbie uczuciami. Przynajmniej nie w sposób. w jaki ona darzy nimi mnie. Och. Racja. To bardzo źle.

KIEDY WCHODZĘ do domu, poddaję się palącej potrzebie płaczu. To są pierwsze łzy, jakie kiedykolwiek wylałam przez kogoś, kto nie jest moją matką. Głównie płaczę nad sobą, ale też trochę nad Ibbie. Kip i ja siedzieliśmy w samochodzie przez co najmniej godzinę, rozmawiając o jego problemach, o tym, jak się spił na imprezie i przespał z nią, ale nigdy nie planował, by te sprawy stały

163

się poważne. W końcu nie mógł zrobić nic, prócz złożenia obietnicy, że z nią porozmawia. Po mniej niż trzydziestu minutach mojego rozpaczania, dostaję od Silvera wiadomość. Zejdź na dół. Możemy pojechać gdzieś i porozmawiać Ignoruję ją. Ale dwie minuty później dostaję kolejną. Proszę, zejdź na dół

Kiedy nadal nie odpowiadam, pisze znowu. Błagam cię Zaczyna dzwonić, więc wyłączam telefon. Jestem wyczerpana, ale moje oczy są już suche. Czuję się zawstydzona zachowywaniem się jak…. jak dziewczyna. Od teraz wracam do twardej Blair.

164

UDAJE MI SIĘ unikać Silvera – i wszystkich innych – przez resztę weekendu, pozostając na górze w swoim pokoju i studiując swój śliczny tyłeczek. Ale nadchodzą poniedziałkowe zajęcia i nie mam zamiaru ukrywać się, chociaż przyznaję, że przelotnie rozważałam udawanie chorej i opuszczenie ich, ale potem uświadomiłam sobie, że uczyniłoby to ze mnie ogromną idiotkę. College jest tuż za rogiem, tak blisko, że praktycznie mogę go dotknąć i nie pozwolę swoim głupim uczuciom do faceta, stanąć temu na drodze. Kiedy wchodzę na lekcję Silvera jestem przez moment zaskoczona, że wygląda na tak zaniedbanego i pozbawionego snu jak ja. Pod oczami ma worki, a jego zwykle idealnie wyprasowana koszula jest pognieciona. Całkowicie zrezygnował z krawata. Mam nadzieję, że to dlatego, iż jest tak samo nieszczęśliwy jak ja, a nie dlatego, że przez cały weekend robił te dzikie, szalone i męskie rzeczy ze swoją idealnie idealną randką. Inaczej niż w ciągu kilku minionych tygodni, Silver próbuje złapać moje spojrzenie, kiedy tylko może. To wysoce dekoncentrujące i wyjątkowo irytujące. Myśli, że obdarzanie mnie uporczywymi spojrzeniami przed klasą wypełnioną trzydziestoma innymi uczniami powstrzyma mnie przed myśleniem, że jest durniem? Myli się. - Panno Ackerman – woła, kiedy wychodzimy jeden za drugim po lekcji. – Zechcesz zostać na minutę, proszę? Nie mogę odmówić przed wszystkimi i nienawidzę go za to. Gotuje się we mnie, kiedy czekam przy drzwiach, aż wyjdzie ostatni uczeń. Kiwa swoją głowę na mnie, bym podeszła bliżej, ale tego nie robię. - Ja… - przerywa, kiedy dziewczyna w pośpiechu wraca z powrotem.

165

- Zostawiłam mój, ach… znalazłam go. – Zgarnia swój telefon z podłogi, gdzie musiała go upuścić. – Do zobaczenia na angielskim, Blair. Jej imię umyka mi, więc tylko macham bez przekonania, kiedy wychodzi. Silver wzdycha. - Nie możemy tu rozmawiać. - Nie wiedziałam, że musimy porozmawiać. Wpatruje się we mnie z rozpaczą. - Wiesz, że musimy. Na osobności. Chcę się z nim kłócić, ale wiem, że ma rację. Musimy raz na zawsze ułożyć sprawy między nami. Może się uda, jeśli tylko obydwoje spróbujemy znaleźć jakieś rozwiązanie.

NIECHĘTNIE, JADĘ po szkole do domu Ibbie. Spędziłam większość dnia na unikaniu sytuacji, gdzie zostałabym z nią sam na sam, czując się niekomfortowo z tym, czym podzielił się ze mną Kip, ale po piątkowej nocy podkreśliła, ze nadszedł czas zwierzenia. Jest tak szczęśliwa i pełna życia jak zawsze, więc muszę zastanawiać się, czy Kip porozmawiał z nią, tak jak obiecał. Okazuje się, że porozmawiał. - To znaczy, oczywiście nie lubi mnie w sposób, w jaki ja lubię jego – oznajmia radośnie. W jej głosie jest śmiech, jakby nie mogła uwierzyć w jego głupotę. – Byłam nim zainteresowana przez rok. On dopiero zaczął. Musi dać temu szansę. - Więc… zostajecie razem? - Tak. Cóż, spróbujemy tego. Zobaczymy, jak to pójdzie.

166

Jestem zaskoczona przez to, że… nie dramatyzuje z powodu tego wszystkiego. To do niej bardzo niepodobne, ale jestem dumna. Jestem z jej powodu też odrobinę smutna. Nie mogłabym wyobrazić sobie bycia w związku, w który inwestowałabym więcej niż druga osoba, w którym troszczyłabym się o nią bardziej niż ona o mnie. Ale jednocześnie jestem ostatnią osobą, która powinna osądzać związki innych ludzi, więc zamierzam zachować własne opinie dla siebie. - Teraz ty – oznajmia, kiedy siadamy po turecku na jej łóżku. Pokój Ibbie idealnie odzwierciedla jej osobowość. Jest bałaganem, głośnym i pełnym życia. Każda ściana jest pomalowana na inny kolor. Ubrania, biżuteria i peruki udrapowane są na każdej powierzchni. Żyrandol (jestem pewna, że skądś ukradła śmigło) zwisa z sufitu, a ogromny baldachim nad łóżkiem to gruba, czerwona draperia. To z całą pewnością pokój aktorki. - Ja? – pytam niewinnie. - I pan Keegan. - Och. On. - Tak, on. Wypluj to, dziewczyno. Sposób, w jaki na niego patrzyłaś tamtej nocy, kiedy był z tamtą kobietą. A potem sposób, w jaki on patrzył na ciebie… uff! Jakby chciał zabić Kipa, a potem zaciągnąć cię gdzieś za włosy, żeby bzyknąć przez ubranie, dopóki jego wiertło nie przestanie działać. Cholernie gorący. Byłam skołowana, obserwując tylko jego twarz. - To nie prawda. - To totalnie prawda. Nawet jego randka zauważyła. Rzucała ci całkowicie sukowate spojrzenia. Słyszałam, jak pytała go, kim jesteś i powiedział jej, że jesteś jego sąsiadką, więc myślę, że nie zdaje sobie sprawy, że jesteś jedną z jego uczennic, na szczęście dla was obojga. Teraz poważnie, gadaj. Mam przeczucie, że to będzie sprośne albo bardzo perwersyjne. Więc robię to. Mówię jej wszystko: jak poznaliśmy się w restauracji, pieściliśmy w jego Jeepie, zobaczyliśmy ponownie u babuni Yo i znowu

167

całowaliśmy się, zanim odkryliśmy, że jest moim nauczycielem, staraliśmy się trzymać od siebie z daleka przez te wszystkie miesiące i polegliśmy, a potem o naszym ostatnim pocałunku w Sylwestra. To szalone, jak wielka to ulga móc powiedzieć jej, pozbyć się wszystkiego. Nie byłam świadoma, jak gówniane było trzymanie wszystkiego w sobie, nie tylko ogólnie, ale przed nią. Naprawdę jest moją najlepszą przyjaciółką. - Rozkoszny, litościwy cocker spaniel. – Jest zdumiona. Wpatruje się we mnie, a jej podbródek opada na pełne trzydzieści sekund. – Cholera, to jest seksowne. Tak jakby to ma sens, a równocześnie w ogóle go nie ma. Kto wiedział, że frajerowaty pan Keegan jest w twoim typie? Zawsze myślałam, że odrzucałaś Gage’a, ponieważ nie jest dla ciebie wystarczająco złym chłopcem, ale teraz uświadamiam sobie, że nie jest dla ciebie wystarczająco dobrym. – Tłumi chichot. Jej rozbawienie powinno mnie irytować, ale przede wszystkim cieszę się, że nie świruje. – Boże, przez ten cały czas próbowałam ustawić cię z Gagiem. Masakra. - Mam bałagan w głowie – jęczę, opadając z powrotem na górę jej czerwono-czarnych poduszek. - Nie – pociesza, klepiąc mnie po brzuchu jak małego szczeniaczka. – Nigdy naprawdę o tym nie myślałam, ale pan Keegan jest totalnie gorący, szczególnie, kiedy pasjonuje się tym, czego naucza na lekcji. Jak całuje? - Jakby kochał się z tobą swoimi ustami. – Klepię się w czoło. Nie mogę uwierzyć, że powiedziałam kocha się. Jestem takim lamusem. - Dziewczyno, mów tak dalej i też będę go pożądać. Ach, bylibyście najsłodszą, najbardziej źle dobraną parą. To byłoby takie urocze. Nigdy bym nie pomyślała, że może być kimś, za kim byś się uganiała. - A myślisz, że za kim bym się uganiała? - Nie wiem, może… za motocyklistą? – Obie śmiejemy się na to. - Myślę, że kiedyś, zanim tu przyjechałam, mogłaby być to prawda – przyznaję. – Ale teraz jestem inna. - Dobrze inna czy źle inna?

168

- Nie jestem pewna. Dobrze, tak sądzę. Chcę dla siebie innych rzeczy niż wcześniej. - W takim razie to w porządku. – Kładzie się obok mnie i złącza swoje palce z moimi. – To część bycia człowiekiem. - Człowieka… och, nieważne. - Wiesz, cokolwiek się dzieje… zawsze masz mnie. Obracamy głowy by spojrzeć na siebie na wzajem i uśmiechamy się. – Wiem.

JEST DOPIERO PO dwudziestej drugiej, kiedy parkuję obok Jeepa Silvera na parkingu przy parku. Martwiłam się, że dziesiąta jest zbyt wczesną porą, ale nie powinnam, nie w takim miłym miasteczku jak Fortune. Wlokę się do Jeepa z ciężkim westchnieniem. Tym razem nie gra żadna muzyka, by załagodzić ciemną noc. - Umawiasz się z Kipem Radcliff? – Silver ma czelność zapytać o to, jak tylko zamykają się drzwi auta. – Czy z Gagem Chadwick? Przepraszam, nie mogę nadążyć. – Brzmi jak jędzowata dziewczyna. - Jesteś poważny? - Po prostu powiedz mi! - Weź się w garść! – Poruszam się, chcąc wysiąść z samochodu, ale ciągnie moją dłoń, by mnie powstrzymać. - W porządku, łapię, to nie mój interes. Zostań. - Cholerna racja, to nie twój interes – sapię, ale moszczę się z powrotem na swoim miejscu, więc odsuwa swoją rękę. – Boże, idź się pieprzyć. Jeszcze lepiej, idź pieprzyć swoją nową dziewczynę.

169

Jego święcie oburzona postawa znika, a całe ciało wydaje się zapadać, kiedy patrzy ze wstydem w dół. Uderza swoimi palcami z niecierpliwością. - Przykro mi z powodu Seanny. To było głupie posunięcie z mojej stromy. Ona i ja nie umawiamy się. To znaczy, wyszliśmy na jedną randkę, ale tylko tyle. Nic się nie wydarzyło. Nawet nie było pocałunku na dobranoc. I szczerze mówiąc, w tej randce nie chodziło o nią… Ale już to wiesz. Seanna jest tylko kobietą z muzeum, która często mnie zapraszała. – Pociera ręką swoją zmęczoną twarz. – Nawet jej nie lubię. Jest wkurzająca i zawsze myli fakty z II wojny światowej. – Parę tygodni temu ostatni komentarz doprowadziłby mnie do uśmiechu. Teraz po prostu sprawia, że… cierpię. - Zabranie jej na randkę tam, gdzie pracujesz, było głupim sposobem na ustalenie granic między nami. - To było chore. - Było. - Jesteś beznadziejny. - Jestem. - A dlaczego potrzebujemy granic? Teraz nawet z sobą nie rozmawiamy poza klasą. A i w klasie ledwie co . - Wiem o tym, ale nadal istnieją uczucia i to jest problem. - Uczucia? - Wiesz, o czym mówię, Blair. Czuję je za każdym razem, kiedy patrzymy sobie w oczy, za każdym razem gdy jesteśmy w tym samym pomieszczeniu. Do diabła, prawdopodobnie mogłabyś być w kompletnie innym stanie, a nadal bym je czuł. A te uczucia, które do ciebie żywię i które wiem, że ty żywisz do mnie, są złe. Nawet jeśli nie wydają się takimi, gdy jesteśmy razem. Jak mam go niby nienawidzić, kiedy mówi rzeczy takie jak to? Kiedy łamie mi serce i skleja je z powrotem, i znowu je łamie w jednej, płynącej z głębi serca, przemowie. - Co dokładnie do mnie czujesz?

170

- Wszystko. Czuję do ciebie wszystko. Kiedy jestem blisko ciebie, czuje zbyt wiele. I przekroczyliśmy tak wiele granic. Ja przekroczyłem tak wiele granic. Wiesz o tym. - Oczywiście, że wiem. Nie jestem głupia. Kręcąc swoją głową, mówi: - Wiem, że nie jesteś głupia. Jesteś jedną z najmądrzejszych, jedną z najbystrzejszych, najbardziej niesamowitych osób, jakie kiedykolwiek poznałem w swoim życiu. Jesteś jak świecące na niebie słońce. Wiem, że nie powinienem patrzeć, ponieważ to zostawi mnie cierpiącego, ale nie mogę się powstrzymać, więc i tak to robię. Cholerne konsekwencje. Jesteś absurdalnie piękna i to nie tylko na zewnątrz. I Boże, fakt, że czuję w ten sposób, fakt, że wymyślam wymówki, by być w pobliżu ciebie, kiedy wiem, że to złe sprawia, że wątpię w siebie, nie jako nauczyciela, ale w ogóle jako dobrą osobę. Zawsze starałem się być dobrym facetem i… teraz po prostu nie wiem. Brzmi na kompletnie załamanego i pokonanego i tak po prostu moja złość na niego rozpływa się, pozostawiając we mnie pustkę. Przez cały czas byłam na niego wściekła za pieprzenie mi w głowie, ale teraz zdaję sobie sprawę, że był tak samo emocjonalnie popaprany jak ja, może nawet bardziej. Te gierki, w które myślałam, że ze mną gra, nie robił tego celowo. To były po prostu działania faceta, który był tak nieszczęśliwy i wewnętrznie skonfliktowany jak ja. Przełykam gulę w gardle, opierając się pragnieniu przebiegnięcia palcami przez jego włosy w ukojeniu. - Jesteś dobrym facetem, Silver. Najlepszym, jakiego kiedykolwiek znałam. Uśmiecha się do mnie smutno. - W takim razie nie poznałaś wielu wspaniałych facetów. – Obydwoje wiemy, że to gorzka prawda. - Więc, co chcesz teraz zrobić? Co sugerujesz? Już trzymaliśmy się z dala od siebie.

171

- Nadal to robić, tak sądzę. – Wypuszczając pełne napięcia westchnienie, odchyla głowę do tyłu, aż strzela mu w karku. – Ale musimy robić też inne rzeczy. Ta rozmowa pomogła, nie sądzisz? - Może. Nadal potrzebuję czasu, by to przetrawić. - Potrzebujemy wyraźnej przerwy. Odkąd cię poznałem, to tak jakbym liczył, że zobaczenie cię uszczęśliwi mnie czy coś. - Ja też – przyznaję, chociaż kosztuje mnie to kawałek serca. Ta szczerość, którą dzielimy, przeraża mnie, ale ma rację, potrzebujemy tego. – Zawsze jesteś pierwszą osobą, z którą chcę porozmawiać o sprawach, podzielić się nimi. Przez chwilę szczęście rozświetla go jak gwiazdy noc, a potem przypomina sobie, że nie jest to dobra rzecz i jego twarz pochmurnieje. - Czuję tak samo. Więc musimy powstrzymać… to. Musimy skończyć z poleganiem na sobie. Muszę być twoim nauczycielem, a ty musisz być moją uczennicą i tylko to. Żadnego tańczenia, żadnych nocnych przejażdżek, żadnego oglądania gwiazd, nic. Przytakuję. - Ale co z Nashem? Nie pomyśli, że to dziwne, że jego najlepszy przyjaciel i młodsza siostra nie potrafią przebywać w tym samym pomieszczeniu? - Nie zauważy. – Śmieje się. – Uwielbiam tego faceta, ale nie zauważa nic, dopóki nie podsunie mu się tego pod nos. Musiałbym powiedzieć mu prosto w twarz, że chcę się umówić z jego siostrą, inaczej w ogóle nie zdałby sobie sprawę, że między nami coś się dzieje. – Nienawidzę tego małego dreszczyku emocji, który wystrzela przeze mnie po tych słowach. To nie tak, że to się rzeczywiście wydarzy. - Poza tym wrócił teraz do siebie, a to potrwa tylko kilka miesięcy. Potem wyjeżdżasz do college’u, prawda? - Miejmy nadzieję. – Moje wszystkie podania na studia zostały wysłane i teraz czekam tak jak wszyscy inni. Zapracowywałam swój tyłek, ale nadal się martwię.

172

- Dostaniesz się – zapewnia mnie. W jego głosie nie ma zwątpienia, jakby wiedział, o czym myślę. Albo stałam się bardzo przejrzysta albo po prostu mnie rozumie. – Może naprawdę powinniśmy spróbować umawiać się z innymi ludźmi – sugeruje, chociaż krzywi się nawet wtedy, kiedy to mówi. – Chociaż nie z Seanną. I nie z Kipem czy z Gagem – jesteś dla nich zbyt dobra. Ale… z kimś. Nagle czuję się bardzo, bardzo zmęczona. - Nie wiem, czy potrafię. - Ja również. Jesteś jedyną dziewczyną, o jakiej potrafię myśleć, by… Silver zamyka oczy i decyduje się przerwać myśl. – Ale powinniśmy. Ponadto, powinnaś znowu spędzać czas z babunią Yo. Tęskni za tobą. - Ja też za nią tęsknię, ale… - Wiem, wiem. Po prostu musimy… wypracować harmonogram czy coś, żeby na siebie nie wpadać. Po tej przygnębiającej konkluzji, nie pozostaje nam nim więcej do powiedzenia.

173

PRZEKOPUJĘ SIĘ GŁĘBOKO przez w swoją szafkę, szukając zeszytu i boję się, że jestem skazana na porażkę. Jestem załamana przez ten bałagan. Nigdy go tutaj nie znajdę. Ibbie, która wydaje się mieć siłę Hulka, jakoś udało się złamać blokadę i jak kompletny głupek pozwalam jej dzielić moją szafkę, zanim nie załatwią jej nowej. To nie trwa nawet dnia, a naszą szafkę już opanowały jej przerażające rupiecie. Dla dziwaka lubiącego porządek jak ja to jest nie do zniesienia. Jestem tak zajęta szukaniem, że zajmuje mi niemal całą minutę, uświadomienie sobie, że nie jestem sama. Wychylam głowę, kiedy ktoś obok mnie odchrząkuje głośno i obrzydliwie, by zobaczyć Jemmę, która stoi z założonymi na piersi rękoma, wyglądając na bardzo zakłopotaną. Wiem, że coś nadchodzi, bo Jemma nigdy nie rozmawia ze mną w szkole – Halloweenowe żarty na bok. - Cześć, jak leci? – pytam, wracając do sterty rupieci. Muszę tu posprzątać, natychmiast. Robię sobie mentalną notatkę, by nigdy nie dzielić z Ibbie mieszkania, kiedy będziemy starsze. To by mnie zabiło. Albo bardziej prawdopodobne, że to ja zabiłabym ją. - Potrzebuję, żebyś mi coś przyniosła – odpowiada. Jej głos jest tylko nieco głośniejszy niż szept. Znowu na nią zerkam. Jej nerwowe spojrzenie wędruje od ucznia do ucznia, jakby obawiała się, że ktoś ją podsłucha. - Tampon? – zgaduję. - Nie! – Taa, ponieważ ktoś tak ładny i idealny jak Jemma nigdy nie dostaje czegoś tak obrzydliwego jak okres. – Potrzebuję, żebyś mi przyniosła… - pochyla się do przodu dla uzyskania prywatności. Albo dla dramatycznego efektu. …narkotyki. Nic zbyt szalonego, może jakieś tabletki czy coś?

174

Nieruchomieję, uczepiona do drzwi szafki tak mocno, że zaczynają mnie boleć palce. To naprawdę boli, że po tym całym czasie z tymi ludźmi, moją rodziną, oni nadal myślą, że to robię, że kiedykolwiek to robiłam. Czy jeszcze się nie wykazałam? - Nie – odpowiadam, zatrzaskując szafkę tak mocno, że robi niespokojny krok w tył. Zeszyt został już dawno zapomniany. – Nie robię tego. - Ugh, nieważne. – Wydaje przesadzone sapnięcie i oddala się zdenerwowana. Opieram się o szafki i głęboko oddycham, starając się uspokoić. Jestem teraz tak wkurzona, że nie jestem pewna, czy potrafię sobie z tym poradzić. W rzeczywistości nie sądzę, bym kiedykolwiek była tak wkurzona na Jemmę. Poważnie rozważam zostawienie tej całej sprawy i pozwolenie Jemmie na popełnianie jej własnych, głupich błędów. Co mnie, do cholery, obchodzi, co się z nią dzieje? Z wyjątkiem, że…niech to cholera, obchodzi mnie. Nie chcę widzieć Jemmy zranionej. Więc pędzę za nią. - Co? – burczy, kiedy ją doganiam i wbrew sobie jestem pod wrażeniem, jak wiele suki udaje jej się zmieścić w tym jednym, małym słowie. Nie wiedzieć czemu myśli, że jest jedyną, która się denerwuje, ale co tam. - W czym masz problem? – pytam, próbując brzmieć zwyczajnie i absolutnie nie krytykować. – Po co ci narkotyki? - O mój Boże, Blair, ucisz się już. – Zatrzymujemy się kilka metrów od drzwi klasy. – Jesteś takim lamusem. - Jemma! - Boże, w porządku! Ot taka sytuacja: Imelda umawia się z kolesiem z college’u, a on w ten weekend robi imprezę. Będzie tam całą masa gorących, starszych facetów i Imelda powiedziała, że prawdopodobnie będą robić... wiesz co. Nie możemy być jedynymi, które tego nie robią. Będzie tam mnóstwo totalnie seksownych studentek, a jeśli nic nie przyniesiemy, będziemy wyglądały przy

175

nich jak głupie dzieciaki. Możesz sobie wyobrazić, jak bardzo kiepskie by to było? Taa, nawet bardziej kiepskie, niż zostanie kokainistą lub bycie przez kogoś wykorzystanym. Ludzie, jej priorytety są niewłaściwe. - Jem, po prostu z tym uważaj, okej? Proszę? Nie idź na tamto przyjęcie. Żaden facet nie jest warty, by wciągnąć się w takie gówno, zaufaj mi. Nawet starsi faceci. Jemma nawet mnie nie słucha, tylko macha mi dłonią dokładnie przed twarzą i wchodzi do klasy. Zostaję, stojąc tam, wkurzona i sfrustrowana. Staram się, ale nie potrafię odpuścić. To siedzi mi w głowie przez resztę dnia. Jestem zdekoncentrowana przez jej nonszalancję. Dostaję kozę za nieuważanie na matematyce i w drodze do domu prawie przejeżdżam na czerwonym świetle. W pewnym momencie rozważam nawet napomknienie Oliverowi o sytuacji Jemmy – tak byłoby sensownie, prawda? Prawdopodobnie uziemiłby ją na resztę życia, ale przynajmniej nie byłaby w stanie pójść na imprezę. Jednak w końcu odrzucam ten pomysł, ponieważ Jemma jest dziewczyną, która na zawsze żywiłaby szczery żal. Poza tym Oliver prawdopodobnie i tak by mi nie uwierzył i jestem pewna, że w jakiś sposób Felicii udałoby się sprawić, że ta cała sytuacja to moja wina. Zamiast tego czekam, aż nadchodzi noc, kiedy wszyscy poszli już do łóżka, nim pukam do drzwi sypialni Jemmy. Nie czekam na jej odpowiedź, wchodzę do środka. Zły nawyk, jak sądzę, który podłapałam od rodzeństwa. Siedzi w piżamie na łóżku z książką. Zawsze zaskakuje mnie, jak młodo wygląda bez makijażu. - Co? – żąda, piorunując mnie wzrokiem, kiedy się zatrzymuję. – Potrafię czytać, wiesz. Ostatnio często taka jest, warcząc zawsze, kiedy pomyśli, że ktoś może insynuować, że jest głupia. Z college’em majaczącym na naszych horyzontach,

176

myślę że wyrasta z nieciekawych przebrań cheerleaderki, które lubi nosić. Zawsze wiedziałam, że to jest udawane. Dowodem na to są jej kapitalne wyniki z testu. Sypialnia jest kolejnym znakiem jej zmieniającej się osobowości i rozwoju. Nie jest różowa i falbaniasta, jak było to jeszcze kilka miesięcy temu. Nadal jest kwiecista, dziewczęca i taka cała Jemmy, ale dorośleje, tak bardzo jak ona. - Nigdy nie powiedziałam, że nie potrafisz – powiedziałam, z westchnieniem siadając obok niej po turecku, mając nadzieję, że nie będzie mi tego strasznie utrudniać. - Czego chcesz? - Wiesz czego. Wpatruje się we mnie z ponurą miną. - Nie wiem, o czym mówisz. Więc zamierza być trudna. - Chciałam zobaczyć, czy zmieniłaś zdanie w sprawie imprezy. Z jękiem rzuca swoją książkę na bok na łóżko. - Poważnie, Blair, dlaczego jeszcze się z tym nie pogodziłaś? Ponieważ znam imprezę na którą idzie. Byłam na setkach takich imprez, nawet gorszych. Wiem, pod jaką presją będzie Jemma, ponieważ też jej doznałam. Ale bycie zimną suką działało u mnie. Zawsze wiedziałam, w jaki sposób odmówić, by ludzie uwierzyli i, co ważniejsze, zawsze wiedziałam czego się spodziewać. Jemma jest na to zbyt słodka i niewinna. Zostanie zmiażdżona. - Obiecasz mi przynajmniej, że nie dotkniesz żadnych narkotyków? Tylko jedno piwo, zatańcz, wyluzuj się, wróć do domu. Uważaj na siebie. - Co to za wielka sprawa? Dlaczego zdobywasz te rzeczy dla siebie, a dla mnie nie? - Nie robię tego, Jemma! – Dzięki wyrazowi jej oczu, wiem, że mi wierzy. Wiedziała to nawet wtedy, kiedy do mnie dzisiaj podeszła. Założę się, że Imelda to na niej wymusiła. - Nie łapię tego. Myślałam, że właśnie ty podejdziesz do tego na luzie.

177

- Masz na myśli mnie, dziewczynę, która znalazła własną matkę martwą na podłodze po przedawkowaniu narkotyków? Wzdryga się. Nie sądzę, by oczekiwała, że będę wobec niej szczera, szczególnie w tej sprawie. Nigdy wcześniej nie rozmawiałyśmy o mojej mamie, ani razu. To drażliwy temat, którego unika cała rodzina. Jedyną osobą, z którą naprawdę o tym rozmawiałam, odkąd się tu przeprowadziłam, jest Silver. Ludzie nigdy nie są szczerzy wobec Jemmy. Potrafi być taka delikatna, dlatego jej słodzą, ale sadzę, że potrzebuje kogoś, kto raz uczciwie jej to powie. - Chcę ci coś pokazać. – Wyciągam z kieszeni jeansów zdjęcie. – Po prostu… proszę. Weź je. Kiedy mu się przygląda, trzyma je między opuszką palca wskazującego i kciuka, jakby obawiała się, że coś złapie. Nawet nie próbuje ukryć swojego przerażenia. Naprawdę jej nie winię. - Myślałam, że mama pozbyła się jedynego jej zdjęcia, jakie miałaś – wydycha wreszcie. - Lubię udawać, że ono nie istnieje – przyznaję. W rzeczywistości trzymam je wsunięte w strony mojej starej, podartej kopii „Narzeczonej dla księcia”. Oczywiście przedstawia moją mamę. Zrobiono je na imprezie jakiś rok przed jej śmiercią. To totalny kontrast dla fotografii, którą Felicia wyrzuciła. Na tamtej mama była piękna, kusząca i pełna życia, a na tej łatwo jest zobaczyć, co straszliwe, przerażające lata ćpania jej zrobiły. Wygląda staro. Naprawdę, naprawdę staro. Na co najmniej dziesięć lat starszą, niż była w rzeczywistości. Jej skóra jest pożółkła, spojrzenie szkliste, przekrwione i rozbiegane, jej włosy są tłustym, strąkowatym bałaganem, a jej ciało tak chude, jakby była anorektyczką. Strasznie jest na to patrzeć. – Nienawidzę go, tak bardzo. - Więc dlaczego je trzymasz? – pyta cichym głosem. Wzruszam ramionami. Na kolanie moich jeansów jest maleńka, postrzępiona dziura. Wkładam w nią mały palec, powiększając ją.

178

- Nigdy nie mogłabym się zmusić do tego, by się go pozbyć. Przypomina mi wszystko, czym nigdy nie chcę być. – Jemma nadal się w nie wpatruje. – Kiedyś mama była tylko nastolatką na imprezie, też próbującą zdobyć uwagę starszych facetów. Patrzy na mnie w górę i mruga, przypominając mi jelonka z szeroko otwartymi oczyma. - Powinnaś je zatrzymać – mówię, wstając, by wyjść. – Nie sądzę, bym go dłużej potrzebowała. – A kiedy wypowiadam te słowa, zdaję sobie sprawę, że to na sto procent prawda. Skończyłam z pozwalaniem mamie na rządzenie mną. Nie potrzebuję, by przeszłość definiowała moją przyszłość. Odzywa się, kiedy sięgam do drzwi: - Dlaczego nie możesz zostawić mnie w spokoju? – Jej słowa pozbawione są jadu, który prawdopodobnie miała na myśli. Jeśli już, to jej głos drży. - Ponieważ jesteś moją siostrą – odpowiadam prosto, zerkając przez ramię. Dostaję mdłości, kiedy przygotowuję się do wypowiedzenia następnych słów, słów, co do których nie pamiętam, bym komukolwiek innemu je powiedziała – i kocham cię. – Brzmią obco w moich ustach, ale nie żałuję tego. - Też cię kocham – odpowiada, zaskakując mnie. – Wiem, że nie zawsze się tak zachowuję, ale kocham cię. Ja… cieszę się, że jesteś moją siostrą.

FELICIA JEST W WEEKEND BARDZO zajęta jakimś wydarzeniem, organizowanym w celu zebranie na coś środków – jest siedzącą w domu mamą, ale angażuje się prawie we wszystko, co dzieje się w mieście – więc Ila korzysta z okazji i wychodzi ze mną do babuni Yo. Silver i Nash poszli na pieszą wycieczkę, więc wiem, że jestem bezpieczna.

179

W następny weekend są walentynki i dostałam zadanie, by pomóc Ili zrobić kartkę dla chłopaka z jej klasy, w którym podkochuje się (i nieustannie mówi) od lat. Stary, drewniany stół kuchenny babuni Yo jest ubrudzony klejem, brokatem i skrawkami papieru, ale jej wydaje się to nie przeszkadzać. - To przypomina mi, kiedy Silver, jego brat i siostra byli młodsi – mówi, obserwując nas z nad brzegu swojej filiżanki z uśmiechem w oczach. – Ściany pokryte były ich dziełami sztuki. Ich dziadek żartował, że powinniśmy otworzyć galerię sztuki. – Chichocze czule na to wspomnienie. - Będziesz robiła kartkę, Blair? – pyta mnie Ila. Wystawia język w kąciku ust w koncentracji, kiedy skręca różową bibułę w kształt serca. To takie urocze. - Nie. - Dlaczego? – Dziecko uwielbia używać tego słowa. Dużo. - Ponieważ nie mam nikogo, komu chciałabym ją wysłać, dlatego. Babunia Yo unosi na mnie cynicznie brew, ale ignoruję ją. Widzi zbyt wiele. To wytrąca z równowagi. - Co z tamtym chłopakiem? – kontynuuje Ila. - Jakim chłopakiem? - No wiesz, tym wysokim ze sterczącymi włosami, który zawsze wpada do domu, żeby cię zobaczyć, ponieważ „jest w okolicy”? – Ach, musi mieć na myśli Gage’a. Ila ma jedenaście lat i nawet ona potrafi przejrzeć te cienkie jak papier wymówki. - Nie chcę wysłać Gage’owi kartki. - Nie jest twoim chłopakiem? - Nie. - Och. Ale Jemma mówi, że poślubisz go i będziecie mieć dużo dzieci. Przewracam oczyma. - Jemma marzy. – Lubi to czasami robić. Od czasu do czasu ma coś z najlepszym przyjacielem Gage’a, Viciem. Jestem całkiem pewna, że ma jakiś plan, gdzie bierzemy podwójny ślub, kupujemy domy po sąsiedzku i

180

wychowujemy razem nasze dzieci. Ponieważ w jej głowie to w ogóle nie jest szaleństwo. Ila kończy przyklejanie papierowego serca i przechodzi do kolorowania trzmieli, które dla niej narysowałam. Nie wiem, co trzmiele mają wspólnego z walentynkami, ale co dzieciak chce, dzieciak dostaje. Kilka minut później znowu się odzywa: - Blair, co to są narkotyki? Jej słowa są nieoczekiwanie i jakoś udaje mi się nie zakrztusić powietrzem. Babunia Yo wygląda na tak samo zszokowaną. - Co? – domagam się. – Gdzie w ogóle słyszałaś to słowo? - W ostatni weekend słyszałam, jak mama mówiła grupie starszych, wścibskich pań w kościele, że powodem tego, że nie chodzisz z nami do kościoła jest to, że twoja mama bawiła się narkotykami, że jesteś złą dziewczyną i może ty też bawisz się narkotykami. Coś takiego. Więc zapytałam mamy i tatusia, co to są narkotyki i dlaczego, to czyni cię złą, jeśli się nimi bawisz, ale wściekli się na mnie i powiedzieli, że jestem zbyt młoda, by wiedzieć o takich rzeczach, a potem odesłali mnie do pokoju! Nawet nie wiem, co zrobiłam nie tak. Wszystko co chciałam wiedzieć to to, czym są narkotyki. Nie jestem dzieckiem, mam prawie dwanaście lat! – Łatwo zgadnąć, co się tam wydarzyło. Oliver i Felicia byli tak bardzo zszokowani wścibskim pytaniem Ili, że odpowiedzieli gniewem. Zrozumiałe. Niewłaściwe, ale zrozumiałe. Typowy ruch rodziców. – Może poczekam, aż będę starsza i sama się dowiem. – Ledwie co na mnie zerka przez całą swoją przemowę, zbyt zajęta kolorowaniem. Brzmi tak… zwyczajnie… Jakby to była kompletnie normalna rozmowa dla jedenastolatki, którą jest i nie najbardziej zatrważająca rzecz, jaką kiedykolwiek do mnie powiedziała. Kim ja, do cholery, jestem, by mówić coś takiego? Patrzę na babunię Yo, szukając wskazówki, ale ona tylko przytakuje głową i zdaję sobie sprawę, że zostawia to mi. Zagryzam jęk. Dlaczego jest tak, że kiedy

181

chcesz, by starsi traktowali cię jak dziecko, oni w końcu decydują, że jesteś wystarczająco dorosła, by radzić sobie z trudnym gównem? Cholera. Co powiedzieć, co powiedzieć… Chodzi o to, że… dzieciaki są mądre. Mądrzejsze, niż myślimy. Możesz je okłamać w czym chcesz, ale w końcu same zaczną szukać odpowiedzi, prawdopodobnie za plecami rodziców, ponieważ będą zbyt głupi, by przede wszystkim być z nimi uczciwi. A potem kto wie, w jakie tarapaty wpadną. Czasem dzieciaki potrzebują odrobiny szczerości. Oczywiście niezbyt wiele, ponieważ nadal są dziećmi, ale potrzebują spotkania w pół drogi. Dowodem na to jest fakt, że teraz ja, muszę przeprowadzić tę rozmowę z Ilą. Gdyby Oliver i Felia porozmawiali z nią, zamiast wściekać się, jej ciekawość by tak nie urosła. - Narkotyki są czymś, czego ludzie używają dla zabawy – decyduję w końcu, chociaż nadal nie jestem do końca pewna, czy robię dobrze. – Lub czymś, czego ludzie używają, kiedy chcą zapomnieć lub próbują być kimś innym. - Odjazdowo. - Nie, nie bardzo. Są bardzo, bardzo złe dla ciebie. W końcu poświęca mi pełną uwagę. - W jaki sposób? - Na wiele sposobów. Złe dla twojego ciała, umysłu, duszy, a nawet dla wszystkich wokół ciebie, którzy cię kochają i się o ciebie troszczą. - Dlaczego? – znowu zaczyna, ale tym razem się cieszę. Ale w jaki sposób sformułować to, by nie wariowała i nie miała koszmarów lub by nie przestraszyć jej na śmierć? - Jak wiesz, kiedy jesz cukierki są dobre, ale kiedy zjesz ich zbyt dużo, robisz się gruba i tłusta, a twoje zęby psują się i wypadają, więc robisz się brzydka? – Och, czekaj, Może źle to sformułowałam… Ale Ila nie jest zdenerwowana. Powinnam pamiętać, że jest to dziecko, które ma obsesje na punkcie krwawych horrorów.

182

- Tak jak stary Thatcher na naszej ulicy? Nie mam pojęcia, kto to jest, ale babunia Yo parska z rozbawieniem: - Pewnie. - Okej? - Więc, tak jakby tak to wygląda, tylko gazylion razy gorzej. A powód cierpienia wszystkich wokół ciebie jest taki, że wszyscy bardzo cię kochają i nie chcą cię takiej widzieć. Ila przez chwilę przygryza końcówkę ołówka, nieruchomiejąc. - Nie podoba mi się, jak to brzmi i z całą pewnością nie chcę wyglądać jak stary Thatcher. – Poważnie, kim jest ten facet? – Teraz zdecydowanie nie chcę bawić się narkotykami. Wzdycham z ulgą, a babunia Yo posyła mi dumny uśmiech. Mimo moich zmartwień, myślę, że zrobiłam właściwą rzecz. Prawdopodobnie Ila zapomni z czasem o tej całej rozmowie, ale może jej sedno utknie gdzieś z tyłu jej głowy, coś, co będzie mogła rozważyć, kiedy będzie starsza, jeśli kiedykolwiek znajdzie się w sytuacji, w której pojawią się narkotyki. To dobre uczucie, jakbym mogła wywrzeć minimalne znaczenie na życie Ili. Jakbym spajała się ze swoją siostrą. - Blair? – Pyta Ila chwilę później. Porzuciła swoją kartkę i teraz smaruje klejem opuszki swoich palców i posypuje je brokatem. To brejowaty bałagan. Felicia będzie taka wkurzona. Ha! - Tak? - Jeśli narkotyki są takie złe, to dlaczego się nimi bawisz? – Wypycha swoją dolną wargę. – Nie chcę, żeby twoje zęby wypadły. Wzdycham. - Nie bawię się, Ila. - Ale dlaczego mama powiedziała, że się bawisz?

183

- Pomyliła się. – I to wszystko, co powiem na ten temat, w każdym razie Ili, ponieważ żaden dzieciak nie powinien słyszeć, że ktoś obraża jego mamę. Nawet jeśli Felicia jest suką. Chociaż, jeśli mam być totalnie szczera, prawdę mówiąc, Felicia nie jest suką. Jest niesamowitą, bardzo oddaną matką. Typem matki, która lubi angażować się w życie szkoły i miasta i jest przez wszystkich uwielbiana, i nie muszę się zastanawiać dlaczego, ponieważ jest uroczą osobą. Kładzie się późno spać, piekąc całą noc babeczki na szkolną sprzedaż wypieków, kiedy jedna z drużyn potrzebuje zebrać pieniądze, pomaga starszym mieszkańcom w ich zakupach i sprzątaniu domu, robi opatrzone nazwiskiem kartki urodzinowe dla ludzi, których ledwie zna i nadal znajduje czas na gotowanie posiłków, utrzymywanie domu w czystości, pomaganie dzieciom w ich zadaniach domowych i miliony innych rzeczy, które mamy powinny robić. Czasami myślę, że gdyby moja mama obdarzyła mnie chociaż ułamkiem miłości, jaką Felicia daje swoim dzieciom, to może byłabym mniej popaprana. Od czasu do czasu obserwuję Felicię. Obserwuję sposób, w jaki krząta się po domu, zostawiając roztargnione pocałunki na głowie Lance’a, kiedy odkurza lub z uczuciem szczypiąc policzek Ili, kiedy razem pracują w ogrodzie lub śmiejąc się, kiedy pomaga Jemmie wybrać strój na randkę i potajemnie zastanawiam się, jakie by to było uczucie, gdyby mnie kochała, nawet tylko odrobinę. Pragnienie jest prawie nie do zniesienia. To sprawia, że czuję się głupia i słaba, a później zawsze siebie tak bardzo nienawidzę, że czuję się niedobrze. Jednak nadal się zastanawiam.

184

ILA PO GODZINIE w podskokach wraca do domu na kolację, ale ja zostaję i jem z babunią Yo. Jedzenie kolacji przy stole naprzeciwko Felicii i Olivera jest po prostu niezręczne, więc staram się unikać tego, kiedy tylko mogę, nawet jeśli jedzenie Felicii jest zawsze pyszne. Nie wspominając, że babunia Yo jest zdeterminowana, by nauczyć mnie gotować. Staram się jej wyjaśnić, że już umiem perfekcyjnie gotować, ale najwyraźniej posiłki z mikrofalówki się nie liczą. Nieważne. Po tłustych klopsikach, myję nasze talerze i przez kilka godzin oglądamy stare powtórki Przyjaciół. Jest dosyć późno, kiedy słyszę charakterystyczny dźwięk Jeepa Silvera zatrzymującego się na zewnątrz. On i Nash musieli wstąpić na kolację po swojej pieszej wędrówce. - To mój sygnał do wyjścia – zauważam, wstając na nogi i rozciągając się. Babunia Yo wzdycha, ale przytakuje w zrozumieniu. Zawsze wydaje się smutna w związku z naszą sytuacją. Nie wiem, co Silver jej powiedział, chociaż zgaduję, że nie dużo, ale jestem całkiem pewna, że wie. Pochylam się i całuję ją na dobranoc w policzek i zgarniam swoje botki, zawieszając je na palcach, kiedy wychodzę. Nieprzyjemny lutowy wiatr uderza we mnie w chwili, kiedy wychodzę i natychmiast żałuję, że z lenistwa nie włożyłam butów. Ziemia jest oblodzona. Silver właśnie wychodzi z Jeepa, kiedy zeskakuję ze schodów werandy. Potyka się, kiedy mnie widzi i nawet pod ciemnym nocnym niebem mogę zobaczyć, jak się rumieni. Zajmuje mu tylko chwilę, by odzyskać kontrolę, a potem uśmiecha się uprzejmie. - Hej. Nienawidzę tego, jak bardzo go kocham. - Hej – odpowiadam tak samo miło. Widzicie? Możemy to zrobić. Ale to wszystko, co mówimy i kiedy chcę przejść obok, po drugiej stronie ulicy otwierają się drzwi wejściowe i na zewnątrz wypada wściekła Felicia. Nadal ma na sobie fartuch i kapcie, ale jestem całkiem pewna, że nigdy nie widziałam

185

nikogo, kto by wyglądał tak przerażająco, a widziałam walki na noże. Wielokrotnie. Jest coś całkowicie zatrważającego w rozłoszczonej mamie. Zastygam w bezruchu, kiedy szturmuje, szturmuje w moim kierunku. Para praktycznie wychodzi jej z uszu. - Felicia… Policzkuje mnie tak mocno, że dzwoni mi w uszach. - Whoa! – krzyczy Silver, spiesząc do nas. – Pani P., co… Z ostro wycelowanym palcem w jego twarz, syczy: - Nawet nie myśl o bronieniu jej! – Odwraca się do mnie. – Powiedziałaś Ili o narkotykach! - Ty zrobiłaś co? – Kiedy zerkam na Silvera, on szybko odwraca ode mnie wzrok z wydętą z zniesmaczenia wargą. Obrzydzenie na jego twarzy sprawia, że mam pusto w głowie i zapominam o bronieniu się. Nigdy wcześniej tak na mnie nie patrzył. - Mojej jedenastoletniej córce. Mojemu dziecku! – krzyczy Felicia. Jest tak głośna, że drgają zasłony w całej uliczce. Bycie przyłapaną w środku sceny, normalnie by ją przeraziło, ale najwidoczniej jest w punkcie, gdzie wszystko ma gdzieś. – Co jest z tobą nie tak, ty mała, głupia suko? - Ale ja nie… - Czy nie jesteś wystarczająco popaprana, bez nadziei na przyszłość? Musisz próbować i rujnować moje dzieci? Co próbujesz zrobić, zachęcić ją? Mój Boże, po wszystkim, co dla ciebie zrobiliśmy! Wpuściłam cię do swojego domu! Jak możesz? Coś musiało zostać zagubione w tym przekazie. Tak dzieje się z dziećmi przez cały czas, prawda? Mówią swoim rodzicom coś, ale to źle wychodzi. Ila musiała powiedzieć Felicii o naszej rozmowie i Felicia źle zrozumiała, to wszystko. Jak tylko to wyjaśnię, wszystko będzie w porządku. - Felicia, nie jest tak, jak myślisz. Ja… Ale nie pozwala mi dojść do słowa.

186

- Nie jesteś lepsza niż twoja handlująca narkotykami matka kurwa. - Pani P., niech się pani uspokoi. Nie może pani mówić takich rzeczy jak to. – Silver mówi coś jeszcze, ale nie słyszę go przez pędzącą w uszach krew. Jej słowa bolą mnie bardziej niż fizyczny cios. A teraz nie jest jedyną osobą, która jest wkurzona bez powodu. Część mnie jest wściekła, ponieważ znieważyła moją matkę, ale głównie dlatego, że insynuuje, że jestem taka sama. W niczym nie przypominam swojej mamy. Nigdy nie nią byłam, nigdy nie będę. Wydaje się, że za każdym razem, kiedy jestem gotowa pozwolić jej odejść, ktoś rzuca mi ją z powrotem w twarz. Nigdy się od niej nie uwolnię. Moje buty spadają na ziemię, kiedy zaciskam pięści. Nigdy nie byłam bliżej walki, odkąd tutaj zamieszkałam, ale nagle przemoc pędzi przez moje żyły jak narkotyk. O ironio. Chcę zranić Felicię tak bardzo, jak ona rani mnie. Chcę sprawić, by krwawiła. Chcę wbijać moją pięść w jej twarz bez końca, dopóki nic z niej nie zostanie. I jestem tak blisko. Maleńka nić kontroli, której jestem uczepiona, jest niebezpiecznie postrzępiona. Gdyby nie Silver, który nadal obserwuje mnie z przerażeniem, mogłabym już zrobić coś, czego później poważnie bym żałowała – choć chwilowa satysfakcja byłaby ogromna. Nawet nie wiem, dlaczego Silver jest kluczem, do zachowania przeze mnie spokoju. Nawet nie jest po mojej stronie. Zanim coś jeszcze może zostać powiedziane lub wywrzeszczane, srebrny Mercedes taty wyjeżdża zza rogu z piskiem opon i zatrzymuje się na samym środku ulicy. Przednie reflektory oślepiają nas na chwilę, zanim samochód zajeżdża nam drogę. Oliver wyskakuje ze środka i wpierw zakładam, że to Felicia zadzwoniła po niego z domu i wyciągnęła z biznesowej kolacji, żeby on też mógł na mnie nakrzyczeć, ale uświadamiam sobie, że musi dziać się coś jeszcze, kiedy widzę, jaki jest blady. W tym momencie moje palce u nóg są zdrętwiałe z zimna.

187

- Zabierz dzieci z łóżka i zapakuj do auta – instruuje zwięźle Felicie. Drży, ale jego głos jest stanowczy. - Oliver, co do licha… - Właśnie zadzwonił do mnie ojciec Imeldy… Jemma jest w szpitalu! Nie! Felicia sapie i przysięgam, moje serce wypada z klatki piersiowej i upada przede mną na ziemię, rozpadając się na części. Już wiem, nawet bez słów Olivera, co się wydarzyło. Naprawdę myślałam, że Jemma posłuchała mnie tamtej nocy. To wszystko moja wina. Dlaczego nie powiedziałam czegoś komuś? Oliverowi? Boże, nawet Felicii? - Co się stało mojej dziewczynce? – błaga rozszalała Felicia, chwytając się przodu koszuli Olivera. – Myślałam, że spała w domu Imeldy? - Spała. Wykradła się na imprezę studencką. Rodzice Imeldy są teraz z nimi w szpitalu. Imelda do nich zadzwoniła. Jest z nią dobrze – bardzo pijana, ale jest z nią dobrze. - Ale co z… - Wzięła narkotyki. Najwyraźniej dzieciaki na imprezie powiedziały, że dostała je od… - W końcu uświadamia sobie, że stoję tam i jego oczy mrużą się we wściekłości. – Dostała je od ciebie!

188

DRYFUJĘ POD powierzchnią wody. Świat wokół mnie jest ciemny, nieprzenikniony. Słyszę głosy, ale są przytłumione, ledwo słyszalne dla moich stępionych zmysłów. Ludzie krzyczą – Oliver, Felicia, nawet Silver – chociaż nie słyszę, co mówią, jest tylko hałas. Ale nie muszę słyszeć słów. Zniesmaczenie i wściekłość na ich twarzach mówią wszystko. - Ja nie… - wtrąca mój głos, rozchodząc się echem w głowie. Coś wewnątrz mnie pękło. Nie potrafię sformułować słów, nie potrafię odeprzeć tego ataku. Moja energia znika, ogień zostaje ugaszony. Wewnątrz umieram. Krzyk gdzieś za mną dociera do mnie i wynurzam się na powierzchnię mojego wodnego więzienia. - Przestańcie! – mówi wrzaskliwym głosem. Obracam się, by zobaczyć babunię Yo, jak kuśtyka w dół po schodach. W oczach ma łzy. – Przestańcie natychmiast! Jak możecie mówić takie rzeczy? Jak możecie traktować Blair w taki sposób? – Sięga i dotyka mojego nadgarstka, pokazując solidarność i wspierając na duchu. Ale nikt jej nie słucha, nawet jej własny wnuk. - Powinniśmy zadzwonić na policję! – warczy ze łzami w oczach Felicia. Jej drżące dłonie szarpią w rozpaczy końcówki włosów. – Jeśli Jemma… Jeśli ona… Przysięgam, że po nich zadzwonię! Więcej krzyków. Babunia Yo próbuje mówić, ale przerywają jej bez końca, co ją frustruje. Sposób, w jaki wszyscy ignorują tę uroczą staruszkę i jej słabe, zdesperowane błagania, doprowadza mnie do szału mocniej, niż to co mogli zrobić lub powiedzieć mi. - Idźcie do diabła! – wybucham. Mój głos jest ochrypły. Felicia, Oliver i Silver, wszyscy, milkną. – Boże… Po prostu idźcie do diabła!

189

Prawdopodobnie to błąd. Teraz ich nienawiść do mnie została właśnie uzasadniona. Oliver kręci głową, usuwając mnie. Ze swojego życia, jak sądzę. - To twój koniec – mówi zjadliwie, potwierdzając moje myśli, a potem ciągnie Felicię za rękę w kierunku domu. – Nie mamy na nią czasu. – Słyszę, jak to mówi, kiedy odchodzą w pośpiechu. – Musimy zabrać dzieci i jechać. Stoję w bezruchu, opuszczona. Jak wszystko mogło pójść tak źle? Moje zimne stopy są odrętwiałe i bolące, ale nie wykonuję żadnego ruchu, by założyć buty. Za mną słyszę skruszonego Silvera, próbującego dodać swojej babci otuchy. Po niespełna minucie Oliver wychodzi pospiesznie na zewnątrz z owiniętym w koc, z zaspanym i zdezorientowanym Lancem w ramionach. Felicia podąża za nim, ciągnąc za sobą Ilę za rękę. - Blair – woła Ila, wyciągając w moim kierunku rękę, jakby mnie potrzebowała, ale Felicia szybko wsadza ją do samochodu obok Lance’a. Kiedy dzieci są bezpieczne w środku, Oliver wraca do mnie i rzuca mi coś w klatkę piersiową. Sięgam w górę i łapię to, nim spadnie na ziemię. Mój urodzinowy czek. - Masz już osiemnaście lat – mówi szorstko. – W świetle prawa jesteś dorosła. Wystarczająco dorosła, by o siebie zadbać. Weź te pieniądze i odejdź, nim wrócimy ze szpitala. - Oliver, nie dałam Jemmie… - Nie! – przerywa mi ostro, a potem wsiada do auta i odjeżdża bez oglądania się za siebie. Słowa zawodzą mnie, kiedy obserwuję, jak odjeżdżają. Wielka pustka, która mieszkała w mojej piersi, ta, o której myślałam, że tylko moja mama potrafiła we mnie stworzyć, znowu się otwiera. Powiększając się, pochłaniając mnie.

190

- Blair… kochanie? – Głos sprawia, że podskakuję. Zapomniałam, że babunia Yo i Silver nadal tu są. Wyciągając do mnie rękę, błaga mnie w ciszy, bym ją przyjęła. Wie. Wie, co teraz muszę zrobić. – Nie odchodź. Odzyskają rozsądek. – Babunia Yo wierzy we mnie. Jest jedyną, która to robi, a to oznacza, że posiadam kogoś po swojej stronie. Niestety, to nie wystarczy. - Babciu, ona dała Jemmie narkotyki – Silver stara się zwrócić na to jej uwagę, łamiąc moje serce na nowo. – Ona to spowodowała. – Zakłada ręce na piersi i piorunuje mnie wzrokiem. Mdli mnie od gniewnych spojrzeń ludzi. – Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłaś. Czy wszystko, co mi powiedziałaś, jest kłamstwem? Zaprzeczam ruchem głową w ciszy. W oczach palą mnie gorące łzy, czekające na wylanie. Kiedy obudzę się z tego koszmaru? Byłam tak blisko. Tak blisko ukończenia szkoły i college’u i… Boże, tak blisko. Powinnam wiedzieć, że to wszystko pójdzie w diabły. Dziewczyny takie jak ja nie dostają szansy, by żyć swoimi marzeniami. Babunia Yo uderza Silvera w policzek i chociaż wątpię, by zrobiła to mocno, szokuje to nas oboje. – Nigdy się tak bardzo za ciebie nie wstydziłam, Silvester. - Babciu! Ignoruje go i znowu po mnie sięga. - Blair… - Muszę iść – wykrztuszam, niezdolna spojrzeć na żadne z nich. Nie wiem, kim teraz jestem. Co się stało z dziewczyną, która miała wszystko gdzieś, która broniła się pięściami i nigdy nie pozwoliła nikomu się skopać? To miasteczko mnie zmieniło, zmiękczyło mnie. Jestem godna pożałowania. Nigdy nienawidziłam siebie tak bardzo jak właśnie w tym momencie. Chwytam swoje buty z ziemi i biegnę w kierunku domu – domu Olivera, kiedy zaczęłam myśleć o nim jak o swoim? – i ignoruję ją, kiedy znowu za mną

191

woła. Gardzę sobą za to, ale wiem, że jeśli pozwolę jej spróbować, zdoła mnie namówić do pozostania. Nie mogę pozwolić, żeby to się stało. Gnam na górę do swojego pokoju i wyciągam swój zniszczony worek marynarski. Przez cały czas byłam taka głupia, bo myślałam, że użyję go znowu, kiedy będę pakowała rzeczy do college’u. Z energią chwytam wszystko, co należy do mnie – chociaż tylko te rzeczy, za które zapłaciłam z własnych pieniędzy – i wpycham je do środka. To boli, ale zostawiam na stoliku nocnym aparat, który Jemma i Nash kupili mi na urodziny. Czek Olivera podrzucam na dole w kuchni. Nie chciałam tych pieniędzy wtedy i pewne jak cholera, że nie chcę ich teraz. Wszystko, czego chcę, to zniknąć stąd – z tego domu, miasteczka, podmiejskiego świata. Chcę pojechać gdzieś, gdzie zapomnę o tym wszystkim, zapomnę o Fortune. Zapomnę, że miałam rodzinę, przyjaciół i przyszłość. Zapomnę, że zakochałam się w facecie, który zawsze będzie dla mnie zbyt dobry. Na dworze, wrzucam torbę do bagażnika Nancy. Po drugiej stronie ulicy widzę, że Silverowi udało się namówić babunię Yo, by weszła na werandę, ale jest wyraźnie zdenerwowana. Tak bardzo się o mnie martwi, że z mojego powodu cierpi. Nie sądzę, by ktokolwiek wcześniej tak się troszczył, nie o mnie. Silver pociesza ją cicho, zbyt cicho, bym usłyszała. Otwieram drzwi Nancy, ale zanim wsiadam do środka, dzwoni moja komórka. Waham się, czy odebrać, ale widzę, że to Zac. Jak mogłam zapomnieć o Zacu? Jest jedyną osobą, która na pewno mnie wysłucha. - Zac, ja… - POWINNA BYĆ TWOJĄ SIOSTRĄ! – warczy do słuchawki. Oblatuje mnie strach. - Niczego jej nie dałam! - Mieli rację co do ciebie – kontynuuje, jakbym się nawet nie odezwała. W tle słyszę trąbiące klaksony i domyślam się, że prawdopodobnie jest zdesperowany i jedzie nierozważnie, by dostać się do szpitala. – Wszyscy mieli

192

rację. Żałuję, że się tutaj przeprowadziłaś. Nie jesteś moją siostrą i to pewne jaki diabli, że mam nadzieję, iż nigdy więcej cię znowu nie zobaczę, ponieważ przysięgam, nie odpowiadam za to, co zrobię. Kończy połączenie, a ja skomlę z bólu i wściekłości, miotając komórką o ziemię. Satysfakcja z patrzenia, jak rozwala się na kawałki, trwa tylko sekundę. Po drugiej stronie ulicy ustaje szemranie i babunia Yo oraz Silver oglądają mój gwałtowny wybuch w niemym szoku. Z otwartymi ustami. Dobrze. Niech to będzie ostatni obraz mnie, jaki widzą. Odkąd tutaj zamieszkałam, zachowywałam się tak, by nie urazić żadnej, przeklętej osoby, ale skończyłam z tym. Ta rozmowa telefoniczna pozbawiła mnie ostatniej odrobiny przyzwoitości. W środku znowu jestem martwa tak, jak byłam kiedyś, zanim przyjechałam do Fortune. Więc robię to, co umiem najlepiej. Zachowuję się jak suka i ignoruję płaczącą staruszkę. Z radosnym salutem, wchodzę do Nancy i spadam stąd.

OKAZUJE SIĘ, ŻE MOJA twarda babska determinacja nie trwa długo. Taa. Płaczę. Naprawdę nienawidzę tego, że płaczę. Nienawidzę tego, że wpuściłam ludzi na tyle, że są zdolni doprowadzić mnie do płaczu. To nawet nie są małe, pełne wdzięku łzy. Nie, to cała czerwona twarz, zasmarkany nos i zaczerwienione od szlochu oczy. To sprawia, że prowadzenie staje się trudne. Wmawiam sobie, że to łzy wściekłości, ale nie mogę kłamać. Nie, kiedy jedyną osobą tutaj, którą okłamuję jestem ja sama. To są łzy bólu, chaosu. Tak bardzo, bardzo cierpię.

193

Cierpię przez to, że mimo iż mieszkałam ze swoim ojcem przez całe sześć miesięcy, on nadal we mnie nie wierzy, nadal nie troszczy się o mnie. Przez to, że straciłam moją młodszą siostrę i brata, których tak bardzo, bardzo kocham. O wiele bardziej, niż myślałam, że to możliwe. Przez Zaca, który już dłużej nie chce, bym była jego siostrą, a to po prostu… łamie serce. I tylko Bóg jeden wie, jak teraz Nash czuje się wobec mnie. Przez to, że boję się jak diabli o Jemmę i byłam taką cholerną idiotką, która rozbiła swój telefon i teraz nie mam jak dowiedzieć się czy z nią w porządku. Przez to, że jestem bezdomna i teraz prawdopodobnie nie skończę liceum, nie pójdę do college’u i nie zrobię niczego ze swoim życiem. Przez to, jak wyglądała twarz babuni Yo, kiedy odjeżdżałam. I przez Silvera. Najbardziej przez Silvera, ponieważ natychmiast uwierzył w te wszystkie okropne rzeczy o mnie, a to oznacza, że pewnie nigdy naprawdę się o mnie nie troszczył. A to jest po prostu beznadziejne. Nie mam pojęcia, co teraz zrobię, gdzie się udam. Nie mogę zadzwonić do przyjaciół, bo nie mam telefonu. Ale i tak bym do nich nie zadzwoniła – do Kipa, Ibbie czy nawet Eliego. Uwierzyliby mi, wiem to na pewno, ale nie chcę być ciężarem. Zresztą to nie ma znaczenia – nie chcę zostać w tym mieście. Zaoszczędziłam trochę pieniędzy z pracy w Marry Fairburn, które planowałam wydać na college. Opuszczę miasto. Może udam się do Chicago. Wiem, że Fen pozwoli mi zostać ze sobą przez jakiś czas, dopóki nie zaoszczędzę wystarczająco na własny kąt. Może nawet zdobędę dyplom ukończenia szkoły średniej. Taa, to nie musi być taka zła rzecz. Może jeśli będę to sobie powtarzała, zacznę w to wierzyć. Cokolwiek się dzieje, zmywam się z tego cholernego miasta. W końcu moje łzy są tak gęste, że muszę zjechać na pobocze, nim się rozbiję. Zajmuje mi to chwilę, prawie piętnaście minut, ale w końcu udaje mi się uspokoić. Robię kilka oddechowych ćwiczeń, by odeprzeć nadchodzący atak

194

paniki, ale to przynosi całą falę nowych łez, kiedy przypominam sobie sposób, w jaki Silver podnosił mnie na duchu przebrany za Abrahama pieprzonego Lincolna. Niesamowite, teraz wyidealizowałam atak paniki. Moją uwagę przyciąga migocące przede mną światło i uświadamiam sobie, że zatrzymałam się przy ulicy, koło baru do którego poszłam z Silverem w nocy, kiedy poznałam jego bałamutnego przyjaciela, Nathana. Ostatnim razem nie próbowałam, ale założę się, że to takie miejsce, w którym nie silą się na sprawdzanie dowodu. Z całą pewnością jest wystarczająco obskurne. Minęło dużo czasu, odkąd ostatni raz piłam alkohol, by wypalić ból po śmierci mamy, ale Boże, potrzebuję się teraz napić. Czegoś mocnego. Opuszczając szybę – ręcznie, ponieważ taa, Nancy jest stara – wdycham mroźne, lutowe powietrze – witając chłód na swojej rozpalonej twarzy. Wygładzam włosy, aplikuję dużą ilość kredki do oczu, mając nadzieję, że to odwróci uwagę od opuchlizny, chociaż ją tylko pogarsza. Mam nadzieję, że w środku będzie zbyt ciemno, by ktokolwiek zauważył dowód moich łez. Facet przy barze przez chwilę patrzy na mnie podejrzliwie, kiedy siadam na stołku i zamawiam jeden szot tequili, więc odchylam się, wypinając klatkę piersiową. To działa, chociaż moje cycki nie są duże. Faceci są takimi frajerami. Tequila wypala drogę w dół, ale zadowalające uczucie, które zwykle za sobą niesie, teraz jest nieobecne. Więc zamawiam kolejnego i mam nadzieję, że da radę. Ale nie daje. - Witaj, ładna pani – rozbrzmiewa irytująco radosny głos z mojej prawej. Nathan siedzi na stołku obok mnie. Podnosi mój kieliszek do szotów i wącha, wykrzywiając się. – Mocny alkohol, widzę. – Sygnalizuje barmanowi, by posłał nam dwa kolejne. - Hej. – To wszystko, co jestem teraz w stanie powiedzieć. Zderzamy się szklaneczkami i przechylamy je. Trzy szoty i otępiający efekt nie przynosi spodziewanej ulgi. Cholera, zgaduję po tym wszystkim, że alkohol nie jest odpowiedzią na moje problemy. – Dzięki. Teraz możesz odejść.

195

Chichocze. - Ludzie, jeśli mój kumpel Silver – mruga na jego ksywkę – nie przywiązał się do ciebie sznurkami, zgarnę cię w mgnieniu oka. Przyjąłbym nawet łomot od Nasha. To byłoby tego warte. Walczę z uśmiechem. Nie chcę być teraz szczęśliwa. - Zboczeniec. To sprawia, że ryczy ze śmiechu. - Lubię cię, jesteś zadziorna. Powiedz, gdzie jest dzisiejszej nocy? Chodzi mi o Silvera. - Nie pytaj mnie, nie jestem jego strażnikiem. - Ach, więc stąd to całe przygnębione picie. Pokłóciliście się? Wzdrygam się. - Nie idźmy tam. - Kłopoty w raju? Naprawdę nie chcę rozmawiać o Silverze. Właściwie to w ogóle nie chcę rozmawiać, ale Nathan nie wydaje się być osobą, która tak łatwo odpuszcza. - Nic z tych rzeczy. Nawet się nie umawialiśmy. - Wiem, powiedział mi wszystko. – Po raz pierwszy, odkąd usiadł, naprawdę na niego patrzę, mrugając z zaskoczenia. - Kiedy? - Po Nowym Roku. – Rzuca mi znaczące spojrzenie. – Zrozum, potrzebował z kimś o tym porozmawiać. To ma sens. Pamiętam, jak to mi pomogło, kiedy powiedziałam wszystko Ibbie. - W takim razie wiesz, że nic się nie dzieje. - Wiem, że szaleje na twoim punkcie. Dlatego do ciebie nie uderzam, chociaż wyglądasz bardzo gorąco i na bardzo zmartwioną, siedząc tutaj i wychylając szoty tequili, jakby miały wyjść z mody. Jesteś moją idealną kobietą. Niestety również Silvera. – Zerkam na niego. To ostatnia rzecz jaką chcę usłyszeć

196

dzisiejszej nocy. Trzyma ręce w geście poddania i szeroko się uśmiecha. – W porządku, w porządku, łapię. Idę, już mnie nie ma. W każdym razie nie zostaję – mojej randce najwyraźniej się tutaj nie podoba. – Kiwa głową w kierunku ładnej blondynki, która siedzi w boksie. Patrzy na nas gniewnie, więc zezuję i wystawiam język. Przynajmniej myślę, że tak robię. Alkohol chyba zaczynać odciskać swój ślad. Nathan szturcha mnie łokciem, przegrywając z uśmiechem. - Przestań tak robić, albo zostanę dzisiejszej nocy samotny jak palec. - Mam wiadomość dla ciebie, kolego – nie zdobędziesz tej laski. I nie tylko dlatego, że zostawiłeś ją samą w środku randki, by pić szoty z inną dziewczyną. Rozważa to przez chwilę. - Za wysoka klasa dla mnie? - Łapiesz. - Cholera, wiedziałem. – Uśmiecha się ironicznie. - Ale i tak zamierzam spróbować. – Wstaje, zawieszając rękę wokół mojej szyi i całuje mnie w policzek, jakbyśmy byli ze sobą bardziej zaznajomieni, niż jesteśmy w rzeczywistości. – Bądź łagodna dla faceta – szepta w moje ucho. Nie silę się na informowanie go, że Silver nie jest moim prawdziwym przyjacielem. – Nigdy wcześniej nie miał do czynienia z dziewczyną taką jak ty. Ma niewielkie doświadczenie. Nathan i jego randka wychodzą, ja również rozważam wyjście, ale jestem pewna, że nie powinnam teraz kierować. Rok temu, trzy szoty tequili byłyby dla mnie niczym, ale moje ciało nie jest już tak przyzwyczajone do takiego życia. Więc zamawiam ogromną szklankę wody i spędzam następne pięć minut, gapiąc się bezmyślnie, kiedy ją popijam. Jestem zaskoczona głośnym zamieszaniem w drzwiach za mną i jęczę, kiedy Gage i jego przyjaciel Vic wtaczają się do środka. Wyglądają tak, jakby już machnęli kilka piw. Barman prosi ich o dokumenty, więc wręczają mu, bardzo podejrzanie wyglądające prawa jazdy. Ten facet naprawdę musi mieć wszystko gdzieś, ponieważ tylko przewraca oczyma i obsługuje ich.

197

Rozważam wyjście ukradkiem. Naprawdę nie jestem w nastroju do radzenia sobie z Gagiem i jego zalotami, ale zauważa mnie i jest już za późno. Szturcha Vica i podchodzi, by zająć niedawno zwolnione przez Nathana miejsce. Vic bierze stołek po mojej drugiej stronie. Spodziewam się, że pijany Gage będzie głośny i nieprzyjemny, ale jestem zaskoczona jego delikatnością. - Słyszeliśmy, że Jem jest w szpitalu. Unoszę pytająco brew. - Imelda o tym zatweetowała – dodaje Vic, jakby nie mógł uwierzyć w jej idiotyzm. W pewnym sensie jest gorący. Jest jak wersja Gage’a z nieco krótszymi blond włosami, tylko bez figlarnej impertynencji. Jak na popularnego dzieciaka jest niezwykle nieśmiały. – Myślę, że tweetuje po pijaku. Większość wpisów nie ma sensu, ale słowo szybko się rozprzestrzenia. Gage wierci się niespokojnie. - Krąży plotka, że dałaś jej narkotyki i dlatego tam jest. Ale to nie prawda, racja? – mówi to w taki sposób, że tak naprawdę to nie jest pytanie, tylko potwierdzenie czegoś, co już wie. Po raz pierwszy doceniam fakt, że Gage rzeczywiście staje się przyzwoitym przyjacielem. - Nie, nie prawda. - Pijesz z nami? – sugeruje Vic. Co u licha?

ZANIM mija godzina, jesteśmy już ubzdryngoleni, ale chociaż odstawiam niezłe show, ponury nastrój nadal rezyduje w moim wnętrzu. - Więc tam odbywa się impreza – bełkocze Gage, zdecydowanie bardziej niż ja. – Chcesz pójść?

198

Kręcę głową, nienawidząc sposobu, w jaki pokój wiruje wokół mnie. Impreza nie jest tym, czego mi potrzeba. Gage burczy coś niezrozumiale i zatacza się w kierunku łazienki. - Jesteś pewna, że nie chcesz iść na imprezę? – Vic przesuwa stołek bliżej mojego, niewygodnie blisko. Okazuje się, że nieśmiały Vic przestaje być taki nieśmiały, kiedy nawali się tequilą i piwem. Łypie na mnie okiem całą noc, kiedy tylko Gage nie patrzy. Gdybym była teraz trzeźwa, wiem, że bym go odepchnęła, ale nie jestem trzeźwa, więc tego nie robię. Zamiast tego pozwalam mu nachylić się bliżej i umieścić niedbały pocałunek otwartymi ustami na mojej szyi. – Znam kogoś, kto może mi sprzedać trochę dragów – szepcze mi do ucha. – Może też trochę trawki. Chcesz się ze mną naćpać, Blair? - Nie wiedziałam, że cię to bawi. Przesuwa swoją rękę w górę moich odzianych w jeansy ud i na to też mu pozwalam. Pozwalam mu nawet unieść moją rękę i umieścić ją na jego kroczu. Twardnieje tylko odrobinę pod moją ręką i nawet o tym nie myśląc, ściskam delikatnie. To głupie i nie powinnam tego robić, ale mam jakąś nadzieję, że martwica wewnątrz mnie zelżeje. Nie dzieje się tak. Nic nie czuję. - Od czasu do czasu muszę na chwilę odpuścić – przyznaje i teraz wiem, że kryje się za tym historia. Jego tata jest trenerem piłki nożnej w liceum i słyszałam, że całkiem mocno na niego naciska, by był najlepszym we wszystkim. – Nie przez cały czas, ale rozumiesz, prawda? - Co z Gagiem? Uśmiecha się szeroko. - Ten facet odpada. Zaufaj mi, kiedy jest pijany, śpi jak suka. Po drugie, kiedy będziemy na tamtej imprezie, zapomni o tobie i zajdzie jakiś kąt, by zwinąć się w kłębek i zemdleć. Wtedy ty i ja możemy naprawdę poimprezować. Wchodzisz w to?

199

Oczywiście nie powinnam. Mądrze bym zrobiła, gdybym wypiła tyle wody, ile zdołam, a potem zamknęła się w swoim samochodzie i spała do czasu, aż wytrzeźwieję na tyle, żeby na dobre wyjechać z Fortune. Ale chrzanić to. Skończyłam z byciem mądrą. Skończyłam z trzymaniem się z dala od kłopotów. Gdzie, do cholery, doprowadziło mnie bycie dobrą? Tutaj, właśnie teraz, do obskurnego baru, gdzie jestem obmacywana przez faceta, choć nie mam z tego żadnej korzyści, podczas gdy moja siostra leży w szpitalnym łóżku, a moja rodzina i facet, którego kocham, nie chcą mieć ze mną nic wspólnego, właśnie tu. - Wchodzę. – To znaczy, dlaczego nie, prawda? Wszyscy i tak już myślą, że jestem taką dziewczyną. Może powinnam nią być i mieć to z głowy. Może w ten sposób będę szczęśliwsza. Wezmę narkotyki. Prześpię się z Viciem. Albo Gagiem, jeśli przedtem nie zaśnie. Do diabła, może nawet prześpię się z nimi dwoma. W tym samym czasie. Kiedy wraca do nas Gage, Vic mówi mu, że idę i obydwaj się cieszą… głośno. Nienawidzę takich pijaków, którzy wznoszą okrzyki. Gage dzwoni do kumpla, by nas podrzucił, bo może jesteśmy pijani, ale żadne z nas nie jest na tyle głupie, by próbować teraz prowadzić i udajemy się na zewnątrz, by poczekać. Wychodzimy za drzwi i prosto w twarz uderza mnie mroźny wiatr, odrobinę mnie otrzeźwiając. Nie podoba mi się to. Widząc, że drżę, Gage obejmuje mnie od tyłu ramionami, opierając swój podbródek na czubku mojej głowy. Vic porusza na mnie brwiami i nagle czuję się jak dziwka. Na szczęście nie trwa to długo, jak przybywa przyjaciela Gage’a. Wkrótce będziemy na imprezie. Wkrótce zapiję swoje wątpliwości. Gage idzie za mną, wykorzystując swoje ciało do popychania mnie do przodu, ale zanim wsiądę do samochodu, za nami rozbrzmiewa dźwięk klaksonu. Nie mam nawet szansy, by ukryć zaskoczenie, kiedy obracam się i widzę zatrzymujący się Jeep Silvera. Stoję nieruchomo, kiedy wychodzi i krzyczy moje

200

imię. Złość i zniesmaczenie na jego twarzy zniknęły, zastąpione przez… desperację. Nie tego się spodziewałam. - To pan Keegan? – Skonsternowany Vic wyciąga głowę. - Jest sąsiadem Blair, brachu – wyjaśnia zza mnie Gage i jestem wdzięczna, ponieważ myślę, że zapomniałam, jak się mówi. – Zamknij się, może mieć jakieś wieści o Jem. – Spotkanie nauczyciela poza szkoła, zawsze wywiera na Gage’a otrzeźwiający efekt. Silver robi w naszym kierunku niepewny krok, zostawiając drzwi swojego samochodu otwarte. - Mogę z tobą porozmawiać przez chwilę? – Na ułamek sekundy jego oczy przebiegają obok mnie do Vica i Gage’a i wiem, że ma na myśli: z dala od nich. Wiele ryzykuje, wołając mnie przy nich, a moje zakłopotanie wzrasta. - Dajcie mi chwilę – mówię chłopakom. Przytakują, a Vic wspina się do środka samochodu ich przyjaciela, by poczekać, podczas gdy Gage opiera się o auto, udając, że nas nie obserwuje. Silver prowadzi mnie na bok swojego Jeepa, za otwarte drzwi, gdzie nie możemy zostać podsłuchiwani. - Chodzi o Jemmę? – domagam się natychmiast. – Słyszałeś coś? - Nie, przykro mi. Jeszcze nie. – Przebiega drżącą dłonią przez swoje loki. – Jezu, Blair. Całą noc jeździłem po okolicy, szukając cię. Potem zadzwonił Nathan i powiedział, że cię tutaj widział. – Zdrajca. – Co robisz w tym miejscu? – W jego głosie nie ma osądzania, tylko… zmartwienie. Zmartwienie o mnie. To nie jest ten sam Silver, z którym miałam do czynienia godziny wcześniej. Zastanawiam się, co się zmieniło. To nie ma znaczenia. Nie obchodzi mnie to. Lub przynajmniej… nie chcę, by mnie obchodziło. - Nie potrzebuję teraz wykładu! Do zobaczenia. - Nie, poczekaj! – Dotyka mojego ramienia, by powstrzymać mój odwrót. Jego oczy są szeroko otwarte. – Nie idź z nimi, Blair – błaga i mam wrażenie, że

201

dokładnie wie, jakiego rodzaju błąd mam zamiar popełnić. – Proszę. – Jego ręka ześlizguje się w dół mojego ramienia do nadgarstka i łagodnie owija wokół niego palce. - Dlaczego się tym przejmujesz? - Wiesz dlaczego – mówi z uczuciem. - Myślałam, że mnie znienawidziłeś. Wyglądałeś, jakbyś mnie nienawidził. Sposób w jaki na mnie patrzyłeś… Kręci głową i przyciąga mnie bliżej, ale nie za bardzo, by nie wzbudzić podejrzeń Gage’a. - Przepraszam za tamto. – Za tymi słowami kryje się duży ciężar i czuję, że naprawdę tak myśli. – Sposób, w jaki zachowałem się wcześniej, osądzając cię tak po prostu, schrzaniłem. Ostatnio nawalałem, cóż, wiesz to lepiej niż ktokolwiek inny. Chyba chciałem uwierzyć w coś złego o tobie, ponieważ, może wtedy, brak możliwości bycia z tobą, byłby łatwiejszy. To nie jest żadna wymówka. Wiem, że nie dałaś Jemmie żadnych narkotyków. Nawet nie musisz mnie o tym zapewniać. Wierzę ci. I babcia wyjaśniła mi tę całą sprawę z Ilą. Uważam, że to, jak wyjaśniłaś jej tamte sprawy, było niesamowite. Nawet inspirujące. Oddycham głęboko. Im więcej mówi, tym mniej martwa czuję się wewnątrz. Po prostu bycie blisko niego przywraca mnie z powrotem do życia. Ale nadal jest za późno. Może być mu przykro, ale wyjeżdżam z miasta. - Nie wiem, czego ode mnie chcesz. - Chodź ze mną – błaga, zerkając znowu na Gage’a. Stara się ukryć swoją ponurą minę, ale polega. – Nie idź z nimi. Nie idź z nim. Nawet nie muszę się nad tym zastanawiać. Idę z Silverem. Oczywiście, że idę z Silverem. To Silver. - Pozwól, że się tylko pożegnam. – Jego uśmiech, wyrażający ulgę z powodu mojej kapitulacji, sprawia, że moje serce się zaciska.

202

Mówię Gage’owi i Vicowi, że muszę uporać się z rodziną i że pan Keegan zawiezie mnie do domu. Vic wygląda na podminowanego, ale Gage kiwa głową ze zrozumieniem i mówi mi, bym zadzwoniła do niego, kiedy będę miała jakieś wieści. Czuję się winna, że go okłamuję. Jednak szczerze mówiąc, jestem niedorzecznie wdzięczna, że Silver znalazł mnie w tym momencie. Gdybym dzisiejszej nocy zrealizowała jakąkolwiek z tych rzeczy, już zawsze bym tego żałowała. Obserwuję jak odjeżdżają, a kiedy się odwracam, Silver uśmiecha się z nadzieją i wyciągniętą w moim kierunku ręką. Przyjmuję ją.

203

OCZYWIŚCIE ODMAWIAM i nie pozwalam mu, by zabrał mnie z powrotem do domu, więc Silver wiezie nas do tamtej przydrożnej restauracji, gdzie spotkaliśmy się po raz pierwszy. Nie sądzę, by to była świadoma decyzja… jakoś znaleźliśmy naszą drogę powrotną tutaj. Możliwe, że czuje sentyment. W ogóle nie mam nic przeciwko temu – teraz naprawdę mogłabym zjeść jakieś ciasto. To zaskakujące, biorąc pod uwagę, że już po północy, że zamiast ostrego światła wita nas jasne światło. Splatając swoje palce z moimi, Silver prowadzi mnie do boksu koło okna. Z niechęcią, puszcza moją rękę, kiedy siada naprzeciwko mnie. Obydwoje milczymy. Żadne z nas nie wie, co powiedzieć. W powietrzu unosi się napięcie, ale dobrego rodzaju, jakby jego przyjazd po mnie dzisiejszej nocy coś między nami zmienił. Teraz rzeczy wydają się inne. Unikając jego spojrzenia, wyglądam przez okno, ale tutaj jest tak jasno, a na zewnątrz tak ciemno, że wszystko co mogę zobaczyć to nasze odbicia. Nie takiego rozproszenia szukałam. - Och. Mój. BOŻE! – Oboje podskakujemy i patrzymy w górę. To Keeley Perkins - Dziarska Kelnerka, wyglądająca na tak pełną życia i radosną jak ostatnim razem, mimo późnej godziny. Dzisiaj na jednym oku ma niebieski cień, na drugim zielony i ciemnofiloetową szminkę. To powinno sprawić, że wyglądałaby jak klaun, ale zamiast tego wygląda uroczo. Albo to, albo po prostu już nie jestem taką suką jak wcześniej. Sprowadza nas na ziemię:

204

- Pamiętam Was! Jak mogłabym zapomnieć te wspaniałe włosy? - Trąca moje kolorowe pasemka i uważam, że naprawdę się zmieniłam, ponieważ nie uderzam jej w twarz tak, jak powinnam. – Co mogę wam podać? Jestem już prawie trzeźwa, ale zamawiam czarną kawę, by przejść do ciasta truskawkowego z kremem. - Wiesz, że kiedy tu skończymy, wracam do swojego auta i opuszczam miasto, prawda? – mówię mu, kiedy znowu jesteśmy sami. Bawię się nerwowo saszetką cukru, drąc ją na małe kawałeczki. Blednie. - Proszę, nie jedź. – Sięgając przez stolik, by upomnieć się o moje dłonie, odsuwa pozostałości saszetki i pociera kciukiem moje kłykcie. Chcę tak zostać na zawsze, tutaj, z nim. – Nie… Tylko nie odchodź. – A potem, jakby bał się wypowiedzieć to na głos, mówi bezgłośnie; nie zostawiaj mnie. Nim mam szansę odpowiedzieć, wraca Keely z naszymi zamówieniami. Zauważa nasze splecione dłonie i chichocze. – Jak rozkosznie. Wiedziałam, że kiedy byliście tu ostatnim razem widziałam iskry latające między wami, nawet jeśli mieliście trudne chwile. – Silver na pewno miał później w samochodzie trudne chwile. Spodziewam się, że będzie mu niezręcznie, ale rumieni się i uśmiecha nieśmiało i zdaję sobie sprawę, że tak jak ja, pamięta wszystkie wydarzenia, które zaszły między nami tamtego dnia. Szczególnie te zabawne.

- JEDŹ ZE MNĄ DO DOMU – prosi Silver. W jego głosie słychać śmiech. - Nie – odpowiadam po raz piąty. Siedzieliśmy w restauracji przez godzinę, kłócąc się przez chwilę nad ciastem, a potem on spędził dwadzieścia minut, próbując przekonać mnie, bym

205

wróciła z nim do domu. To poważnie zaczynało mnie irytować, więc mimochodem zapytałam go, czy Juliusz Cezar był facetem, który wynalazł sałatkę Cezar, więc Silver zrobił się bardzo zły i dał mi piętnastominutowy wykład na jego temat, nim uświadomił sobie, że tylko żartowałam. Było to warte zobaczenia jego miny. Po tym, jak wyszliśmy na dwór, wskoczyłam na maskę jego Jeepa. Nawet nie narzekał, co sporo mówiło o tym, jak starał się, by sprawić mi przyjemność. Omówiłam powrotu do samochodu, pewna, że pojedzie prosto do domu, zamiast podrzucić mnie po Nancy, więc owinął mnie w swoją kurtkę w kolorze wojskowej zieleni, by było mi ciepło, a kiedy przyciągnęłam ją do nosa i zaciągnęłam się nią, ponieważ tak cudownie nim pachniała, tylko uśmiechnął się znacząco. Kiedy próbowałam protestować, że zmarznie, oparł się o samochód między moimi kolanami, plecami do mnie i owinęłam moje nogi wokół jego bioder, a ręce wokół piersi i oparłam podbródek na jego ramieniu. Tylko dla ciepła, no wiecie? Taa, tylko dlatego. - Co mogę zrobić, żeby zmienić twoje zdanie? – Bawi się moimi palcami przy swoim pępku i opiera swoją głowę o moją. Intymność rozgrzewa mi krew. Dzisiejszej nocy jest przy mnie inny. Wydaje się, jakbyśmy mieli małą, pożyczoną chwilę, gdzie w końcu dotykamy się wzajemnie bez konsekwencji. - Nic! Poza tym, nie jestem mile widziana w domu, pamiętasz? Wzdycha i puszcza moje palce, więc może potrzeć rękoma w górę i w dół moich ud. - Chcę to po prostu dla ciebie naprawić, Blair – mówi mi łagodnie. – Chciałbym móc uczynić to wszystko lepszym. – Przesuwając swoje dłonie pod moje kolana, podciąga mnie jeszcze bliżej. - Wiem. – Pocieram policzkiem o jego kilkudniowy zarost. Wygląda seksownie, chociaż podoba mi się ogolony, jak chodzi przez większość czasu. - Proszę, wróć. Przynajmniej na jedną noc? - Silver…

206

- Wiem, wiem, nie chcesz wracać. Ale zrób to dla babci, okej? Zrób to dla niej, jeśli nie dla mnie czy dla siebie samej. Tak się o ciebie martwi. Zostań tylko na noc tak, by mogła ci nadskakiwać, zobaczyć, że z tobą w porządku, a jutro coś wykombinujemy, okej? - Już jest jutro. Mogę niemal poczuć, jak przewraca oczyma. - Wiesz, co mam na myśli, mądralo. Chodź, pozwolę ci nawet wziąć moje super wygodne łóżko. - Z tobą w nim? - Ha ha. – Opiera się o mnie figlarnie. – Nie kuś mnie. Obraz samej ciebie w moim łóżku jest wystarczająco nieznośny. - Nie wiem. Nie możemy do niej po prostu zadzwonić? - Jest pierwsza w nocy. Chcesz obudzić staruszkę? Przede wszystkim będzie chciała cię zobaczyć. - Nie możemy po prostu przespać się w twoim aucie i zadzwonić do niej za kilka godzin? - Okej, co powiesz na zawarcie umowy? Pozwolę ci być wielkim tchórzem i przespać się kilka godzin w aucie, ale rano wrócimy i zobaczymy się z babcią. Wzdycham dramatycznie. – W porządku, ale zostanę tylko godzinę, a potem znikam. – Udaję, że jestem wkurzona, ale tak naprawdę myślę, że zgodziłabym się na wszystko z Silverem, uśmiechającym się do mnie przez ramię z uwielbieniem. Kogo ja oszukuję? Prawdopodobnie zgodziłabym się na wszystko, nawet gdyby patrzył na mnie po staremu, zrzędliwie marszcząc brwi. Wygląda na zadowolonego z siebie, kiedy wchodzimy do jego Jeepa. Pewnie jest przekonany, że do jutra zdoła mnie przekonać, bym została, ale się myli. Już coś postanowiłam i nawet on tego nie zmieni. To znaczy, co on sobie wyobraża? Że wprowadzę się do niego i do babuni Yo, dopóki nie skończę ostatniego roku? Bo to byłoby niesamowicie niezręczne.

207

Nie, opuszczam Fortune na dobre. I nigdy nie wrócę. Taa, może całować moje palce i posyłać mi swoje czarujące spojrzenia, wszystko, co chce. To nie zadziała. To nie zadziała. To. Nie. Zadziała. Oboje wiemy, że przyzwoitość nakazuje, by jedno z nas zajęło przednie siedzenie, drugie tylne, ale oczywiście nie robimy tego. W niemej zgodzie, zwijamy się z tyłu przy sobie w kłębek pod kurtką Silvera. Połączona temperatura naszych ciał utrzymuje w nas ciepło mimo chłodnej nocy. Wmawiam sobie, że to jedyny powód, dla którego to robimy – ciepło – ale to takie kłamstwo. Prawdopodobnie to ostatni raz, kiedy widzę Silvera i chcę go tylko dotykać, czuć jego zapach i być z nim. Siedzenie jest wąskie i praktycznie na nim leżę. Każdy cal nas przyciśnięty jest do siebie: nasze nogi splątane, ramiona owinięte ciasno wokół siebie, nosy dotykają się lekko. Przebiega palcami w górę i w dół mojego kręgosłupa, wysyłając pędzące przeze mnie dreszcze i umieszczając słodkie pocałunki na moich policzkach, powiekach i nosie, kiedy cicho się śmieję. Ale nigdy nie całuje moich warg. Z jakiegoś powodu żadne z nas nie jest gotowe do przekroczenia granicy, jakby to był zbyt duży krok, mogący zniszczyć magię, którą skradliśmy tej nocy. Silver wygląda na tak szczęśliwego. To niesamowite móc go takim obserwować, takiego wolnego i nieskrępowanego. Jestem tak przyzwyczajona do sztywnego, zatroskanego nauczyciela lub zrozpaczonego sąsiada, który zawsze się pilnuje, że to wydaje się być magią samą w sobie. Myślę, że im jest słodszy, tym bardziej się w nim zakochuję. Podobnie jak ja wydaje się rozpoznawać naszą bańkę, coś co jest na teraz, czego nikt inny nie może doświadczyć. Rozumie, że mamy tylko ten czas, nim kawałek tej niebiańskiej chwili odejdzie na zawsze. A kiedy leżymy razem, mam desperacką nadzieję, że po tym jak odejdę, Silver będzie pielęgnował to wspomnienie.

208

NA ZEWNĄTRZ JEST JUŻ JASNO, kiedy następnym razem otwieram oczy. Jestem zaskoczona, ponieważ, pomimo tego, jak szczęśliwi czuliśmy się w swoich objęciach, tylne siedzenie nie było dla nas zbyt wygodne i byłam pewna, że pośpię sobie. Ale niebo jest jasnym kłębowiskiem bladego niebieskiego, różu i mimo że byliśmy na dworze tylko przez parę godzin, czuję się dziwnie wypoczęta. Zaczerwienione oczy Silvera są już otwarte, uśmiechając się do mnie. - To miłe – mruczy. Jego głos nadal podszyty jest snem. – Mam na myśli budzenie się z tobą. Słowa mnie zawodzą, więc tylko sennie kwilę i przylegam do przodu jego koszulki. Wraca z powrotem do restauracji po kawę i pączki – ponieważ to jedyny rodzaj śniadania z jakim mogę się teraz uporać – a potem jedziemy z powrotem do jego domu. Staram się mu podlizać, by zatrzymał się najpierw przy Nancy, ale kategorycznie odmawia, pewny, że od razu wyjadę z miasta. Ma rację. To irytujące, ale jednocześnie to mi mówi, że moje manipulacje na niego nie działają. Sięga po moją dłoń i trzyma ją, kiedy prowadzi, opierając ją na swoim udzie. Kiedy docieramy do domu, dochodzi szósta rano. Otwierając mi drzwi jak prawdziwy gentelman, Silver pomaga mi wyjść z Jeepa i uśmiecha się do mnie pokrzepiająco, ale nie odwzajemniam uśmiechu. Nie potrafię. Nie, kiedy stoję prawie dokładnie w tym samym miejscu, w którym wszystko w moim życiu eksplodowało. Dom Olivera usytuowany jest po drugiej stronie ulicy, majacząc. Poważnie, zawsze się tak prezentował? Zastanawiam się, czy mogę wysłać Silvera, by poszedł tam i dowiedział się czegoś o Jemmie, bez ujawniania, że tu jestem?

209

Staje przede mną i łapie moje obie dłonie w swoje, patrząc mi w oczy w smutnej, zrezygnowanej ciszy. Nasza mała bańka spokoju powoli pęka i oboje to wiemy. Musimy przestać się teraz dotykać. W tym momencie. Poważnie, teraz. Ani chwili dłużej. - Nie chcę cię stracić – szepcze, brzmiąc na udręczonego i myślę, że coś we mnie umiera. A potem, jak jakaś deja vu scena z koszmaru, drzwi frontowe domu Olivera otwierają się z łoskotem, rozchodzącym się echem po cichej ulicy. Felicia, nadal w ubraniach, które miała na sobie zeszłej nocy, sfruwa ze schodów werandy w dół i biegnie przez ulicę w moim kierunku. Bańka pęka. Czas się skończył. Moje serce utyka w gardle – wracając tutaj, popełniłam ogromny błąd. Myślałam, że będą jeszcze w szpitalu. Gdybym wiedziała, że tak nie będzie, nie byłoby cholernej szansy, bym zgodziła się tutaj przyjechać, bez znaczenia, jak uroczy byłby Silver. Puszcza moje dłonie i staje przede mną jak mój obrońca, co w ogóle jest słodkie, ale nie robi zbyt wielkiej różnicy. Felicia przesuwa go na bok z zaskakującą siłą, a jej dłonie sięgają po mnie i potem… … przytula mnie. Felicia przytula mnie. I podoba mi się to, och, a więc to takie uczucie być przytulaną przez mamę. To rodzaj uścisku, gdzie moja głową wgnieciona jest w jej ramię i jestem cała otoczona przez jej ciepło jak cholerne dzieciątko. To dziwne, nie tylko dlatego, że moje ręce zwisają sztywno po bokach. Ale również miłe… i bardzo dezorientujące. - Felicia – przemawiam. Mój głos jest przytłumiony. – Co… - Przepraszam. – Płacze, ściskając mnie tak mocno, że tracę oddech. – Tak bardzo przepraszam. Tak, bardzo, bardzo przepraszam.

210

Udaje mi się oderwać jej ręce i wyplątać się, robiąc ogromny krok w tył. Patrzę na Silvera, ale on wygląda na tak samo skołowanego jak ja. Za swoją załzawioną żoną pojawia się Oliver, wolno i niepewnie, jakby podkradał się do płochliwego jelenia. Tylko nie jestem pewna, czy tym jeleniem jestem ja czy Felicia. Ma zaczerwienione oczy, więc oczywiście też płakał. Moje serce się zatrzymuje. - Jemma? - Z nią w porządku – zapewnia mnie szybko. – Jest na górze w łóżku, śpi. Na górze? Nie w szpitalu? - Ale myślałam… Babunia Yo dołącza do nas na dworze, a Felicia i Oliver zaczynają po kolei wyjaśniać. Tak więc okazuje się, że Jemma nigdy nie wzięła narkotyków. Była bardzo, bardzo, bardzo pijana, co chyba nadal jest złe, ale nie tak, no wiecie, jak narkotyki. W pewnym momencie myśleli, że będą musieli jej zrobić płukanie żołądka, ale w końcu obyło się bez tego. Kiedy Imelda w końcu wystarczająco wytrzeźwiała, by porozmawiać z rodzicami, wyznała, że Jemma prosiła mnie o narkotyki. Myślę, że moja rozmowa z Jemmą naprawdę zmieniła jej zdanie, bo była jedyną, która nakłoniła Imeldę, by ich nie brać. - Uratowałaś moje dziecko – wychwala Felicia, ale kręcę głową w zaprzeczeniu. Gdybym najpierw po prostu poszła do Olivera i Felicii i powiedziała im o tej głupiej imprezie, zamiast być upartym osłem, nic z tego by się nie wydarzyło. - Chodź do domu – błaga cicho Oliver. Felicia przytakuje. - Proszę? Robię niepewny krok w tył. Ręka ściska moje ramię i po chmurce otaczającego mnie kwiatowego zapachu wiem, że to babunia Yo. Dodaje mi odwagi.

211

- Nie wiem… - Tylko porozmawiać – targuje się Oliver, wyczuwając moją niechęć. – Po prostu zacznijmy od rozmowy.

WIĘC ROZMAWIAMY. Rozmawiamy przez naprawdę długi, długi czas. Babunia Yo i Silver zostają u siebie, dzieciaki są łóżkach, Nash wrócił do swojego mieszkania, a Zac śpi na górze w swoim pokoju, więc jesteśmy sami i nikt nam nie przeszkadza. Felicia robi mi gorącą czekoladę – od podstaw – i rozmawiamy o wszystkim, co było złe, odkąd tutaj zamieszkałam. Od ich osądzania i poniewierki, po ogólnie gówniane traktowanie mnie. Nie są jedynymi, którzy ponoszą winę – tak naprawdę nigdy nie próbowałam z nimi o tym porozmawiać ani o niczym innym. Rozmawiamy nawet o mojej mamie i Oliver jest w końcu gotowy usłyszeć o moim dzieciństwie i sposobie w jaki dorastałam. Felicia dużo płacze, a Oliver mówi, że powinien po mnie przyjechać wcześniej. Nie kłócę się. A potem mówi, że jest ze mnie dumny i ku mojemu zawstydzeniu, ja również płaczę. Mówi, że ukrywał te wszystkie ojcowskie uczucia wobec mnie, ponieważ nie chciał martwić Felicii, a ona przyznaje, że to było złe z jej strony sprawiać, by czuł się w taki sposób. Jest na bieżąco z moją (co prawda niesamowitą) szkolną pracą i jest zadowolony, że trzymałam się z dala od kłopotów. Jest dumny z tego, jaka się okazałam, nawet bez żadnej pomocy z jego strony. To poważnie emocjonalne i wszystko czego pragnę, to uciec, ale nie robię tego, ponieważ naprawdę się starają i muszę zrobić to samo. Obiecują, że od teraz będzie inaczej. Oliver mówi, że chce mnie naprawdę poznać, co wydaje się szalone, skoro mieszkamy razem od sześciu miesięcy, a

212

mimo to nie jest szalone w ogóle. Felicia przysięga, że będzie się bardziej starała, jeśli chodzi o mnie, a ja robię to samo z nią, ponieważ to nie może być jednostronne. Rozmawiamy nawet o grupowej terapii rodzinnej, ale muszę przyznać, że nie chcę o tym słyszeć. Oliver prosi mnie, bym została. Nadal nie jestem pewna, ale w końcu przekonuje mnie gadką o ukończeniu szkoły średniej i pójściu do college’u. Nie przytulamy się czy coś, ponieważ… taa, nie. Ale to nadal jest taka chwila. Ugh, chwila. Poważnie, kim ja jestem? Nie wiem, co się teraz wydarzy, jeśli sprawy będą naprawdę inne albo jeśli zdołam przeżyć tutaj do zakończenia szkoły, zanim wyjadę i nigdy nie obejrzę się wstecz, ale nadal jesteśmy zdeterminowani, by spróbować, a to o wiele ważniejsze niż cokolwiek innego. Koniec końców zawlekam się na górę, by trochę jeszcze pospać. Potrzebowałabym tego, nawet jeśli nie spałabym ostatniej nocy kilku godzin w samochodzie, ponieważ ta rozmowa była emocjonalnie wyczerpująca. Moim pierwszym impulsem jest zadzwonić do Silvera i opowiedzieć mu o wszystkim, ponieważ tak jak zwykle jest pierwszą i jedyną osobą, z którą chcę porozmawiać, ale potem przypominam sobie, że już nie mam telefonu. Sprawdzam co u Jemmy, ale jest zakopana pod kocami. Uśmiecham się; zajmie trochę czasu, nim ponownie zmierzy się ze swoim wstydem… i gniewem naszych rodziców. W końcu wracam do własnego pokoju i rzucam się twarzą na łóżko. Dlaczego nigdy wcześniej nie uświadomiłam sobie, jak jest wygodne? Prawdopodobnie powinnam wziąć prysznic i się przebrać – pachnę jak krzyżówka zadymionego baru i tłuszczu z restauracji – ale jestem zbyt cholernie wyczerpana. Niespełna dwie minuty później słyszę ciche pukanie i jęczę w poduszkę. Dajcie mi spać!

213

- Blair, to ja. – Natychmiast zapominam o zmęczeniu, kiedy słyszę głos Zaca. Siadam prosto, szeroko otwierając oczy. Nie sądzę, że mogę teraz się z nim zmierzyć. Znowu puka. - Obudziłaś się? Mogę wejść? – Otwiera drzwi, kiedy to mówi. Oczywiście, że to robi. Natychmiast kładę się, ukrywając twarz i udając pogrążoną w śnie. Jestem pełna nadziei, że pomyśli, iż śpię i wyjdzie. - Wiem, że tak naprawdę nie śpisz. Nie wyjdę. – Cholera. – Możemy porozmawiać? - Nie. – Nienawidzę tego, jak ochryple brzmi mój głos. Nie chciałam, by widział mnie taką dotkniętą. Czuję jak zapada się łóżko, kiedy siada. Trąca niepewnie moje biodro. - Przepraszam – mówi i jestem zaskoczona tym, jak drżący jest jego głos. – Nienawidzę tego, co ci powiedziałem. Nienawidzę siebie za powiedzenie tego. - Skrzywdziłeś mnie bardziej niż ktokolwiek inny – chlapię bez zastanowienia, nadal nie będąc w stanie obrócić się. Gdybym na niego spojrzała, znowu bym się rozpłakała, a już się napłakałam. – Kiedy się tutaj przeprowadziłam, byłeś pierwszą osobą, która… - Wiem. Ale wiesz, to jest to, co robią bracia i siostry… walczą. – Podnosi głos, ale to wymuszone, jakby naprawdę miał nadzieję, że w to uwierzę, ale prawdę mówiąc, nie sądzę, bym to zrobiła. - Powiedziałeś mi, że nie jestem twoją siostrą. - Nie miałem tego na myśli. – Pociąga nosem i to zaskakuje mnie na tyle, że w końcu odwracam się twarzą do niego. Nie płacze, ale wygląda, jakby był temu naprawdę bliski. – Gdybyś mogła mi tylko wybaczyć… - Trudniej jest mi wybaczyć tobie niż im. Byłeś jedyną osobą w tej rodzinie, z którą czułam się blisko. Przytakuje zachęcająco.

214

- Czuję to samo wobec ciebie. Natychmiast złapaliśmy połączenie. Zamykam oczy. - Patrzenie teraz na ciebie boli. - Blair – wyrzuca z siebie. – Proszę, wybacz mi. - Wybaczę – obiecuję. – Ale nie teraz. Potrzebuję odrobiny czasu, nim znowu będziesz mógł być moim bratem. Wydaje westchnienie ulgi, kładąc głowę na poduszce obok mojej. Nasze włosy mieszają się ze sobą. Kolory są tak podobne, że ciężko powiedzieć, gdzie kończą się jego, a zaczynają moje. – Dostałem szansę. Wynagrodzę ci to. Zajmie to tydzień lub dwa, zanim wrócę do college’u. Poczekam, nie opuszczę twojego boku, dopóki mi nie wybaczysz. Przekonasz się, że nigdy nie przestałem być twoim bratem. – To brzmi dla mnie bardziej jak groźba niż obietnica, ale niech mu będzie. Zastanawiam się, czy powiedzieć mu, by stąd spadał, ale w końcu pozwalam mu zostać. W pewnym sensie jego obecność jest pokrzepiająca. Kiedy w końcu odlatuję w sen, mówi: – Nash nigdy w ciebie nie zwątpił, wiesz? Nawet na chwilę. - Nie zwątpił? – pytam zmęczonym głosem, ziewając szeroko. - Nie. Walczył w twoim narożniku na każdym kroku. Odwrócenie ról jest tak jakby ironiczne, huh? Wzdycham. - Idź spać, Zac. - Bystrzacha. Słodkich snów, siostrzyczko. – Przesuwa się i dezynfekujący zapach szpitala roznosi się po pokoju, mieszając się z moim własnym, rozkosznym smrodem. Cieszę się, że leżymy na kocach, a nie pod nimi. Po tym wszystkim co się stało, po całym dramacie, złamanym sercu, walce i zdradzie, wszystko jest… okej. Wydaje się, że wszystko będzie okej.

215

SPRAWY FAKTYCZNIE STAJĄ SIĘ lepsze. Dużo lepsze. Zacowi zajmuje tylko pół dnia, by przekonać mnie, bym mu wybaczyła. Okazuje się, że jest wytrwałym, małym lizusem i cóż… po prostu nie potrafię dalej się na niego złościć. Ponadto kupił mi nowy telefon. Jest ładny i różowy i… och ludzie, jestem uszkodzona. Ach, chrzanić to, kogo to obchodzi – podoba mi się. Jemma została oczywiście uziemiona. Według Olivera do momentu, aż skończy szkołę, ale nie wątpię, że puści mu słodką gadkę, by zmniejszył jej wymiar kary. Przez pierwszy tydzień po Incydencie Jemmy – jak wszyscy zaczęliśmy to nazywać, ponieważ wiemy, że to ją wkurza – każdy traktował mnie jak złote dziecko, co było dziwne. Przez chwilę było zabawne – znowu dlatego, że to bardzo wkurzało Jemmę – ale szybko przeszło do historii. Nie potrwało długo, nim moje gderliwe nastawienie przypomniało wszystkim, że nie jestem cholernie idealna. Ale Jemma się zmienia. Myślę, że ta cała ta sprawa sprawiła, iż uświadamia sobie, że nie musi w swoim życiu ulegać presji grupy. Co jakiś czas siedzi nawet z paczką i ze mną na lunchu. Więź, którą rozpoczyna z Sadie jest szczególnie dziwna (i zabawna) do oglądania. Oliver i ja zaczynamy razem spędzać czas. Poważnie, jak prawdziwe tworzenie więzi ojciec-córka. Coś, z czego cicho kpiłam, kiedy po raz pierwszy się tu przeprowadziłam. W niedzielę rezerwujemy kilka godzin tylko dla nas, co zmienia się w cotygodniowe partie gry w golfa. Mam na myśli… grę w golfa. W country klubie. To naprawdę słabe, ale również… odprężające. Chociaż mu tego nie powiem – byłby niesłychanie z siebie zadowolony.

216

To nie tak, że sprawy między nami są idealne, a ja nie planuję nazywać go w przyszłości tatą (chociaż prosił mnie, bym nazywała go przynajmniej Oli), ale poznajemy się wzajemnie i to jest świetne. Terapia pomaga. Sprawy między mną a Felicią też są całkiem fajne… spoko. W ostatnim tygodniu zbeształa mnie za złamanie godziny policyjnej (taa, mam teraz godzinę policyjną, ugh) tak samo, jak zrobiłaby to ze swoimi dziećmi, a potem uszczypnęła mnie w policzek i obdarzyła czułym pocałunkiem w czubek głowy. To było takie normalne i… takie mamine. Zac w drodze powrotnej do college’u podrzucił mnie i Imeldę do miasta i spędziłyśmy dzień na zakupach i lunchu. To pierwszy raz, kiedy zostałyśmy same i przez godzinę czułyśmy się niezręcznie i byłyśmy zbyt uprzejme. Po pewnym czasie zauważyła gotycki sklep odzieżowy i zapytała mnie, czy chciałabym pójść rzucić okiem. Nie chciałam – Goci to nie mój styl, chociaż doceniłam jej wysiłek – ale pomyślałam, że byłoby zabawnie zobaczyć jej twarz, kiedy wejdzie do środka, więc się zgodziłam. Zaskoczyła mnie. W ciągu kolejnej godziny obie zaśmiałyśmy nasze dupska, kiedy przymierzała różne śmieszne stroje. Zgaduję, że to przełamało lody, bo po tym sprawy między nami stały się o wiele łatwiejsze. Kupiła nawet kilka rzeczy do domu, by zaskoczyć Oliego, co było po prostu… ew. Naprawdę nie chciałam, by mi je pokazywała. Nie fajnie. Więc tak wygląda teraz moje życie. Nie jest idealne, ale jestem pewna jak diabli, że nie jest beznadziejne. Mój słoik z każdym dniem staje się pełniejszy.

PRAWIE MIESIĄC po Incydencie Jemmy, kiedy pewnego dnia idę na lekcję historii, nie zastaję Silvera, ale innego nauczyciela w jego zastępstwie. Nigdy nie opuszcza szkoły, więc przez chwilę, kiedy sadowię się na swoim

217

miejscu, martwię się, ale w końcu powtarzam sobie, że nie ma czym, bo prawdopodobnie jest po prostu chory. Mimo że Silver odnalazł mnie tamtego dnia, znowu trzymamy się od siebie z daleka. To trudne, ale oboje wiemy, że najlepsze. Jest łatwiej, bezpieczniej. Szczerze mówiąc, miałam do czynienia z tak dużą ilością gówna w swojej rodzinie, że nie potrzebuję dodatkowego dramatu i myślę, że o tym wie. O dziwo, nasza separacja nie wydaje się tak zła czy tak podszyta niepokojem, jak to było wcześniej. To znaczy nadal cierpię i tęsknię za nim każdego dnia, ale jest tak jakby… okej. Może tamta noc, podczas której wzajemnie się trzymaliśmy, była tym, czego potrzebowaliśmy dla zamknięcia. Na szczęście nikt nie pytał, dlaczego przyjechaliśmy do domu razem. Sądzę, iż założyli, że podrzucił mnie tamtego ranka i na pewno nie zamierzałam temu zaprzeczać. - Hej, Jem, nadal jesteś uziemiona? – Słyszę, jak Imelda pyta moją siostrę, odciągając moje myśli z dala od nieobecnego nauczyciela historii. Jemma sapie w dramatycznym stylu. Wszystko robi w dramatycznym stylu. - Taa, tak jakby na resztę mojego życia. - Myślisz, że twoja mama i tata pozwolą ci wyjść ten jeden raz na moje urodziny w ten weekend? Tatuś powiedział, że mogę zrobić imprezę. Nadzorowaną… ale nadal imprezę, więc, no wiesz. - Mogę spróbować – odpowiada Jemma, ale z powątpiewaniem. – Chociaż nie liczyłabym na to. Imelda zwraca się do mnie. - A co z tobą, Blair? Ty nie jesteś uziemiona, prawda? Och taa, okazuje się, że teraz Imelda mnie lubi. Naprawdę nawet nie wiem dlaczego, ale wydaje jej się, że jesteśmy przyjaciółkami. Ostatniej nocy, podczas odwiedzin u Jemmy, wprosiła się do mnie na górę do pokoju i domagała się, byśmy pomalowały nasze pazury u nóg na pasujące kolory. To było poważnie irytujące. Ale lepsze od wykrzykiwanych przezwisk i nie jest taka zła, tak myślę.

218

- Może – odpowiadam z uśmiechem, ale wiem, że nie pójdę. Kip, Sadie, Rafe, Ibbie i ja planujemy ponowny najazd na wypożyczalnię kostiumów i wychodzimy, by świętować bardzo przyjacielskie zerwanie Ibbie i Kipa, po tym, jak Ibbie sama stwierdziła, że zasługuje na kogoś lepszego niż ktoś, kto nie jest jej pewien. Nie porzuciłabym ich dla jakichś popularnej paczki imprezowiczów. Ale przecież dla nich prawdopodobnie nie porzuciłabym nawet kozy. Nigdy nie będę taką dziewczyną. Nim mogę powiedzieć coś jeszcze, zostaję rozproszona przez wibrującą komórkę. Wiadomość pochodzi od Silvera. Jest prosta, co sprawia, że moje serce zamiera. Potrzebuję cię Chrzanić zamknięcie. Ignoruję pytające spojrzenie Jemmy, kiedy pakuję swoje rzeczy i praktycznie wybiegam sprintem z klasy, ignorując również nauczycielkę na zastępstwie, która za mną woła. Moje serce bije w piersi jak szalone, kiedy jadę do domu, lękając się, co zastanę. Przez mój umysł przebiegają przerażające myśli. Ktoś się o nas dowiedział? Nash? Mój ojciec? Ktoś ze szkoły? Och, Boże. Dostanie się na naszą ulicę zajmuje mi połowę normalnego czasu. W pośpiechu parkuję Nancy na chybił trafił; w połowie na krawężniku, w połowie na drodze. Silver czeka na mnie, siedząc na schodach werandy z opuszczoną głową i ramionami. Nie patrzy w górę, dopóki nie staję dokładnie przed nim. Rzut oka na jego twarz, dotkniętą i bladą, z miną nie jest w porządku, łamie moje serce na tysiące kawałków.

219

To złe. Dlaczego babunia Yo nie siedzi tutaj, pocieszając go, robiąc mu swoją owocową herbatę i łajając go za ten dramatyzm? Nigdy nie zostawiłaby Silvera, by tak rozpaczał… Och, nie. - Co się stało? – pytam. Mój głos jest zziajany mimo, że nawet nie biegłam. – Silver, co się dzieje? Chodzi o babunię Yo? Jest chora? Jego twarz wykrzywia się w bólu, kiedy słyszy jej przezwisko. Nadal wydaje się niezdolny do powiedzenia czegoś, więc ogarnia mnie desperacja i panika, dlatego idę sprawdzić i poszukać jej w domu. Silver chwyta moją dłoń, by mnie powstrzymać. Po jego policzkach spływają łzy. - Babcia nie żyje, Blair. Myślałam, że wcześniej znałam ból. Myślałam, że znałam rozpacz. Myliłam się. Mimowolnie ucieka mi jęk, kiedy opadam obok niego, ledwie czując, jak moje kolana uderzają w twarde, drewniane stopnie. - Nie – wypłakuję. Mój głos jest wystarczająco głośny, by mnie usłyszał. Silver chwyta moje ramiona, wylewając więcej łez. - Dostała zawału serca we śnie. Lekarz powiedział, że prawdopodobnie było to spokojne i bezbolesne. Wypuszczam zrozpaczony szloch i przyciskam swoje czoło do jego. Powinnam pozostać silna dla Silvera, ale epicko polegam. Jak babunia Yo może być martwa? Miałyśmy na dzisiaj plany. Miała mnie nauczyć od zera, jak robić jabłecznik. Jak może być martwa? - Moja rodzina nadal jest w szpitalu. Wiem, że powinienem być tam z nimi – wykrztusza – ale jesteś jedyną osobą, której potrzebuję, by... Po prostu potrzebuję, by… Po prostu cię potrzebuję. Potrzebuję cię trzymać. Potrzebuję czuć wokół mnie twoje ramiona. Potrzebuję czuć twój zapach. Czy to w porządku?

220

Przesuwam swoje ręce wokół jego ramion i zakopuje swoją twarz w mojej szyi, kiedy drży. - Jestem tutaj – obiecuję mu ze łzami w oczach. – Nigdzie się nie wybieram, przysięgam. Chwyta mocno moją talię, unosząc swoją głowę i przyciskając policzek do mojego, więc nasze łzy się mieszają. Odciągam go i całuję w czoło, oczy, podbródek. Scałowuję łzy z jego policzków i kiedy znowu kładzie twarz w zagłębieniu mojej szyi, głaska jednostajnie moje włosy, jakby to była jedyna rzecz, która utrzymuje go przy zdrowych zmysłach. I tak zostajemy. Razem, właśnie tak, w naszej rozpaczy. Zostajemy w ten sposób, kiedy pojawia się Nash, z zapuchniętymi oczyma, siadając z drugiej strony Silvera i dociskając dłoń do jego ramienia. Zostajemy w ten sposób, kiedy pojawia się moja rodzina. Zostajemy w ten sposób, kiedy przychodzi jego rodzina. Zostajemy w ten sposób, kiedy dzwonią sąsiedzi, by złożyć kondolencje. Zostajemy w ten sposób, kiedy zapada noc i wschodzi księżyc, a świat się nadal kręci, chociaż powinien się zatrzymać, chociaż na chwilę. Właśnie tak zostajemy.

221

- BABUNIA YO – YOLANDA – poprawiam, ponieważ nie każdy mógłby zrozumieć jej przezwisko – była pierwszą osobą, która zaakceptowała mnie dla mnie samej, ze wszystkimi wadami. – Mój głos drży. Biorę głęboki wdech, by się uspokoić, kiedy spoglądam na morze czerni. To dopiero drugi pogrzeb w jakim uczestniczę, ale różnica między nim a tym mojej mamy jest ogromna. Wtedy na zniszczonym cmentarzu byłam tylko ja, Fen i ksiądz. Był przeraźliwie wyludniony. Dzisiaj kościół przepełniony jest przyjaciółmi, rodziną i ludźmi, którzy po prostu uwielbiali i cenili babunię Yo, tak wielu z nich tu się znajduje. – Ponieważ była tym, kim była. Każdemu miała do ofiarowania mnóstwo miłości, nawet jeśli, być może, na to nie zasługiwali. Stojąc po mojej prawej i oferując mi pocieszenie, mimo że jesteśmy na pogrzebie jej własnej matki, mama Silvera, Paget, ściska zachęcająco moją rękę. Silver z całą pewnością odziedziczył po swojej mamie mądry wygląd. Mają takie same ciemne włosy, takie same oczy w kolorze morskiej zieleni i niebieskiego, taki sam kształt twarzy. Jednak jeśli chodzi o osobowość, nie są do siebie w niczym podobni – nie żartował, kiedy nazwał ją hipiską. Byłam zaskoczona, kiedy poprosiła mnie, bym powiedziała na pogrzebie kilka słów, ale wyjaśniła, że babunia Yo opowiadała jej o mnie przez telefon tak często, że ma wrażenie, iż zna mnie osobiście. Powiedziała mi, że babunia Yo kochała mnie jak wnuczkę, co wywołało poważnie żenujący pokaz łez. - Uczyła mnie wielu rzeczy – kontynuuję. – Normalnych rzeczy, takich jak gotowanie i tańczenie, pewnie, ale najważniejsze czego mnie nauczyła dotyczyło miłości, życia i radości. Zawsze będę jej za to wdzięczna i nigdy jej nie zapomnę. – Odchrząkam, walcząc, by powstrzymać powracające łzy. Jeszcze jedna minuta. – Przepraszam, nie mam nic więcej do powiedzenia. Naprawdę nie jestem dobra

222

w słowach. Po prostu… bardzo za nią tęsknię. Ale wiem, że jest teraz tam na górze w niebie ze swoim mężem z owocową herbatą w jednej ręce, a w drugiej z zapomnianymi robótkami na drutach. Patrzy w dół na nas i przewraca oczyma na nasze łzy. – Po izbie odbija się echem delikatny śmiech. – Chciałaby, byśmy wspominali ją z radością, nie ze smutkiem. Kiedy kończę, Paget przyciąga mnie w czuły uścisk. Otacza mnie zapach korzennych i lawendowych olejków. W niczym nie przypomina kwiatowych perfum babuni Yo, ale pomimo tego nadal dodaje mi otuchy. - To było piękne – szepcze mi do ucha, odsuwając się, by wytrzeć chusteczką oczy. – Mama też by tak pomyślała. Pokonuję drogę powrotną na swoje miejsce obok Oliego. Kładzie rękę na moich ramionach i całuje dumnie moją głowę. Potem pozwalam swoich łzom płynąć.

KILKA DNI PO POGRZEBIE, po lekcjach biegnę do domu Silvera. Ledwie co mieliśmy szansę porozmawiać od tego dnia, kiedy powiedział mi o śmierci babuni Yo i chociaż wiem, że jutro będzie z powrotem w szkole, chcę się przekonać, jak się ma. Chcę go zobaczyć. Wiem, że jego rodzina nadal u niego jest, ponieważ widzę samochody zaparkowane przed domem, dlatego też dzwonię dzwonkiem, zamiast sama wpuścić się do środka, jak jestem do tego przyzwyczajona. Paget otwiera drzwi zestresowana ale zadowolona, że mnie widzi. - Wejdź do środka, kochanie. – Prowadzi mnie do salonu. Odkąd tu przyjechała, traktuje mnie, jakbym była jednym z członków rodziny. W środku panuje szaleństwo. Po drugiej stronie pokoju, wujostwo Silvera ze swoją irytującą córką kłócą się o coś z bratem i siostrą Silvera. W końcu

223

zauważam, jak Silver osuwa się na sofę i przyciska kciuki do czoła, jakby tracił zmysły – nie winię go. Jego rodzina – pomijając Paget i jej męża – są popaprańcami. Siadam obok niego, więc zaskoczony zerka w górę. Cały się rozpromienia, kiedy zdaje sobie sprawę, że to ja. Zerkam na jego sprzeczających się krewnych. - Co… - Nie pytaj – radzi mi. Po kilku minutach i tak rozumiem sedno kłótni. Ciotka Silvera, jako najstarsza córka babuni Yo, jest bardzo wkurzona, że dom przypadł Silverowi, a nie jej. Chce, by przepisał go na nią, według niej: tylko tak będzie w porządku. Jak ta irytująca kobieta może pochodzić od kogoś tak wspaniałego jak babunia Yo? Brat i siostra Silvera nie są wcale lepsi. Silver jest taki słodki, dobroduszny i niesamowity, więc po prostu założyłam, że oni też tacy będą. Ale oni oboje są grubymi rybami z miasta i na pewno cholernie dobrze o tym wiedzą. Patrzą na mnie z góry za każdym razem, kiedy mnie widzą i co najmniej trzy razy znieważyli pracę Silvera jako nauczyciela. Słyszałam nawet, jak brat Silvera mówi mu, że bycie zadowolonym ze swojej pracy to za mało, że musi mierzyć wyżej. Pieniądze są wszystkim - tak powiedział - a ja liczyłam na to, że Silver uderzy go kolanem w jaja. Pamiętam, jak Silver i ja spotkaliśmy się po raz pierwszy, jak właściwie się zachował, zamiast wykrzyczeć mi, że ukradłam jego miejsce parkingowe. Teraz wiem, gdzie nauczył się cierpliwości, ponieważ ignorował każde słowo, które wypowiadali. Nieznośne rodzeństwo 1 i 2 kłócą się, że Silver powinien sprzedać dom, podzielić zysk i dać każdemu część gotówki. To, że są tak chętni, by pozbyć się domu, w którym dorastali, rozdziera mi serce. Mama i tata Silvera również walczą, ale są po jego stronie. Wskazują, że Silver był jedynym, który z radością zrezygnował ze swojego życia, by wrócić do domu i zaopiekować się babunią Yo, kiedy kogoś potrzebowała, więc to

224

oczywiste, że zostawiła dom jemu. Taa, ci ludzie są jedynymi osobami w tej rodzinie, które lubię. Silver siedzi, w milczeniu znosząc wrzaski, machanie rękoma i dramatyzm. W końcu nudzi mnie ich kłótnia. Babuni Yo byłoby wstyd. Wstaję, ciągnąc Silvera za rękę, wyprowadzam go z pokoju. Poddaje się bez walki, wyglądając, jakby mu ulżyło; nikt nawet nie zauważa, jak wychodzimy. Kierujemy się na tyły ogrodu i kładziemy obok siebie. W przeciwieństwie do innych razów, kiedy tu przychodziliśmy, chmury przesuwają się leniwie po jasnoniebieskim niebie zamiast gwiazd migoczących na tle nocy. Silver łączy swój mały palec z moim i na resztę popołudnia zapadamy w dodającą otuchy ciszę.

MIJAJĄ DWA TYGODNIE, nim jego rodzina w końcu zawiera pokój i wyjeżdża, a ja prawie nie widuję Silvera poza klasą, ponieważ często jest nieobecny. Nie wiem, co robi, ale nie pytam, ponieważ domyślam się, że gdyby chciał, bym wiedziała, to już by tak było. Trzy tygodnie po pogrzebie idę na lekcję historii tylko po to, by znów nie zastać Silvera, tylko tą samą nauczycielkę, która zastępowała go, podczas gdy Silver radził sobie ze śmiercią i organizacją pogrzebu. Piorunuje mnie spojrzeniem, kiedy wchodzę do klasy, nadal pamiętając, o moim wybiegnięciu z jego zajęć tamtego dnia. - Blair – syczy Jemma, kiedy siadam – wiedziałaś, że Keegan – to znaczy pan Keegan – poprawia się, kiedy przypomina sobie, że jesteśmy w szkole – rzuca swoją pracę tutaj? Szarpię głową w jej kierunku. - Co?

225

- Wszyscy o tym mówią. Są wkurzeni, bo odchodzi przed końcem roku szkolnego, ale myślę, że współczują mu z powodu śmierci Yolandy i w ogóle. Nic ci o tym nie mówił? Nie, nie mówił. W ogóle nic mi nie powiedział. - Nie – odpowiadam. Mój głos jest tak pusty, jak ja się czuję w środku. – W każdym razie, dlaczego mnie o to pytasz? Wzrusza ramionami. - Nie wiem. Przypuszczam, że dlatego, iż byłaś przy nim po odejściu Yolandy, więc pomyślałam, że może ci powiedział. Albo, że Nash to zrobił. - Nash wie? - Cóż, duh. Są najlepszymi przyjaciółmi. Zadzwoniłam do Nasha tuż przed lekcją i przyznał, że od tygodnia wie o jego wyjeździe, ale poprosił go, by nic nie mówił. Dziwne, prawda? - Czekaj, kiedy mówisz wyjeżdża… Wygląda na smutną, ale również na podekscytowaną szansą dobrej plotki. - Jak wynosi się, wyjeżdża. Wyprowadza się. Możesz uwierzyć, że nam nie powiedział? To znaczy, nasza rodzina zna go od zawsze… Przestaję słuchać, kiedy strach jak szponiasta ręka wydrapuje swoją drogę do mojej klatki piersiowej i chwyta w uścisk moje serce. Na przodzie sali nauczycielka tłumaczy, że przejmuje klasę do końca roku. Ponowne wybiegnięcie z jej lekcji prawdopodobnie jest złym pomysłem, więc czekam, aż lekcja dobiega końca i urywam się ze szkoły. Nancy i ja łamiemy przynajmniej cztery przepisy, kiedy pędzimy z powrotem do domu. Jeep Silvera stoi przed jego domem, więc wchodzę do środka bez pukania. W głowie mi wiruje, kiedy widzę kartony do przeprowadzek… wszędzie. Naprawdę odchodzi. Zostawia mnie. I zamierzał to zrobić, nawet nie żegnając się. Słyszę hałasy w salonie, więc lawiruję między kartonami, by znaleźć Silvera pakującego swoje rzeczy. Patrzy w górę, tylko lekko zaskoczony moim

226

widokiem, a potem ma po prostu czelność uśmiechnąć się, jakby nie wyrwał mojego serca i nie podeptał go. - Hej. – Nienawidzę tego, że wita mnie tak radośnie. – Kiedy usłyszałem, że ktoś wszedł do środka, założyłem, że to Nash. Nie powinnaś być w szkole? - Wyjeżdżasz. Musi słyszeć w moim głosie drżenie, ponieważ szybko kończy z kartonem, który zakleja taśmą, robiąc krok w moim kierunku. - Pewnie powinienem wyjaśnić, huh? Nie wiem dlaczego, wywołuje to taki szok. Silver nigdy nie chciał tu uczyć i już to wiedziałam. Mówił mi o swoich marzeniach, by nauczać w mieście, może w jednej z niedofinansowanych szkół, gdzie byłby w stanie czegoś dokonać z dzieciakami mającymi gorszy start. Właśnie to był gotowy robić, zanim tutaj wrócił, by opiekować się babunią Yo. To oczywiste, że chce wyjechać, kiedy ona już odeszła. Powinnam się tego spodziewać. Ale nie spodziewałam się, a to naprawdę, naprawdę boli. - Kiedy? - Tak jakby… dzisiaj, właściwie. - Co? – sapię. - Nie zamierzałem wyjechać bez spotkania z tobą, przysięgam – dodaje prędko. – Planowałem zadzwonić do ciebie i poprosić, byś spotkała się ze mną, kiedy skończę pakowanie. Nash weźmie jutro większość tych pudeł na przechowanie. - Gdzie… Daleko się wyprowadzasz? Spuszcza wzrok i drapie się winny po głowie. - Cleveland. - Cleveland, Ohio? - Taa, tam. - Ale to daleko… - Nienawidzę tego, jak cichy i potulny jest mój głos. - Prawie osiem godzin jazdy. – Uśmiecha się cierpko. – Sprawdziłem.

227

Ledwo będąc w stanie oddychać, odwracam się tak, że nie może zobaczyć, jak świruję. - Babcia zostawiła mi dom – wyjaśnia – co już wiedziałaś. Trudno nie walczyć z moją kochającą rodziną jak psy o kość. Wszyscy chcą, bym go sprzedał – z wyjątkiem mamy i taty – ale ja nie mogę się do tego zmusić. W każdym razie, przynajmniej, jeszcze nie teraz. Więc na razie wynajmę dom. To też Nash dla mnie załatwił – jest niesamowity. Kręcę głową i odwracam się twarzą do niego. - Jestem po prostu zaskoczona. Ja nie… Dlaczego wyjeżdżasz? Robi kolejny krok do przodu. - Przez ciebie. Cóż, to jest kopniak w brzuch. Niechciane łzy wypełniają moje oczy, kiedy zataczam się do tyłu. Widząc moją reakcję, Silvera szeroko otwiera oczy. W mniej niż uderzenie serca przemierza pokój i obejmuje moją twarz swoimi dłońmi. - Och nie, Blair! Kochanie, w ogóle nie to miałem na myśli. Ludzie, zawsze mówię durne bzdety, kiedy chodzi o ciebie. To dlatego, że twoja bliskość powoduje, że mój mózg ma zwarcie czy coś. Poduszki jego kciuków przemykają lekko przez moje policzki, wyłapując moje łzy. – Posłuchaj mnie. Dostałem pracę w Cleveland – i tak, odległość jest zamierzona – ale to tylko tymczasowe. Stała nauczycielka jest na urlopie macierzyńskim, a zastępstwo doszło do skutku w ostatniej chwili, więc potrzebują mnie od razu, dlatego to wszystko tak szybko się dzieje. Ale kiedy tam skończę, to co zrobię i gdzie pójdę… cóż, wszystko będzie zależało od ciebie. - Ja… czekaj, co? – Wypełnia mnie zmieszanie, otępiając mnie. Ściska moją twarz mocniej, by upewnić się, że patrzę mu prosto w oczy i bierze głęboki, zdeterminowany wdech. - Kocham cię, Blair. Jestem w tobie zakochany. Szalenie, głęboko, aż tracę zmysły. Kocham cię bardziej, niż kiedykolwiek kochałem kogokolwiek.

228

Spotkanie cię tamtego dnia w restauracji było najlepszą rzeczą, jaka mi się przydarzyła. - Ale… myślałam, że tego żałujesz? - Kłamałem. - Och. – Prawdopodobnie po raz pierwszy w życiu naprawdę zabrakło mi słów. Co powinnam powiedzieć, kiedy mężczyzna, na punkcie którego kompletnie zgłupiałam, zaczyna nagle mówić mi wszystko to, co zawsze miałam nadzieję usłyszeć? To jak sen – z wyjątkiem tego, że zawsze, kiedy śnię o Silverze, oboje jesteśmy nadzy i robimy nieprawdopodobne rzeczy. Nawet nie wiem, jak w tej chwili udaje mi się stać. Mam wrażenie, że moje nogi pozbawione są kości. Śmieje się łagodnie do mnie. - To znaczy, jesteś cholernie szalona i niewiarygodnie irytująca i spędzamy większość czasu walcząc, ale kocham to wszystko. Kocham twój każdy frustrujący cal. – Kiedy otwieram usta, by powiedzieć mu, że też go kocham, umieszcza oba kciuki na moich wargach, by mnie powstrzymać. – Ale sęk w tym, że odkąd cię spotkałem, robię przez ciebie niewłaściwe rzeczy jak: osądzanie cię, zachowywanie się jak dupek lub całowanie cię, kiedy nie miałem do tego prawa. Ale po prostu nie potrafię powstrzymać się od zakochiwania się w tobie. Gdybym mógł, rzuciłbym swoją pracę w szkole miesiące temu, od razu, kiedy uświadomiłem sobie, że nigdy nie będę w stanie trzymać się od ciebie z daleka, ale miałem babcię, która potrzebowała opieki i nie mogłem jej zawieść. - Kiedy? – Nie mogę się powstrzymać przed zapytaniem, smakując słonej skóry jego kciuków na moich wargach. - Huh? - Kiedy wiedziałeś? – precyzuję. - Och. – Uśmiecha się do mnie słodko, wplatając palce w moje włosy. – Pamiętasz noc swoich urodzin? Po tym, jak dałem ci słoik, siedzieliśmy w samochodzie przez prawie dwie godziny i rozmawialiśmy o wszystkich bzdetach,

229

jakie przyszły nam w głowy? – Przytakuję. Jak mogłabym zapomnieć? Tamta noc była idealna. – Kiedy odwoziłem cię do domu, ty zasnęłaś. Byłaś nieprzytomna tylko piętnaście minut, ale ja dojechałem na naszą ulicę tylko w pięć. Zanim cię obudziłem, byś weszła do środka, spędziłem następne dziesięć minut, obserwując cię, kiedy spałaś. Trochę to prześladowcze, wiem. – Oboje się śmiejemy, ale szybko poważnieje. – Kiedy cię obserwowałem, po prostu… kochałem cię. To wtedy już wiedziałem. Ojej. Znowu płaczę, ale tym razem są to łzy szczęścia. Zawsze myślałam, że ludzie, którzy płaczą, kiedy są szczęśliwi to idioci. Więc jestem idiotką. Albo i nie, ponieważ zakochałam się w Silverze, a to z całą pewnością mądry ruch. - Też to wiedziała, prawda? Nie musi nawet pytać, o kim mówię. - Taa, wiedziała. Nie rozmawialiśmy o tym, ale babcia wiedziała. Szczerze mówiąc, myślę, że zawsze zamierzała doprowadzić do tego, byśmy ostatecznie odnaleźli drogę do siebie, kiedy ty skończysz szkołę, a ja przestanę być twoim nauczycielem i nie będzie więcej przeszkód na naszej drodze. Wiedziała, że jesteś dla mnie odpowiednia, nawet zanim ja to rozumiałem. - Skąd to wiesz? Wypuszcza mnie i sięga do tylnej kieszeni swoich jeansów, wyciągając pogniecione zdjęcie i wręcza mi je. Przedstawia ono mnie i Silvera w dniu, kiedy babunia Yo zmusiła nas do wspólnego tańca. Wyglądamy na zatraconych w sobie i bardzo szczęśliwych. Uśmiecham się z zachwytem. - Nawet nie wiedziałam, że je zrobiła. - Ja też nie. Byłem zbyt pochłonięty tobą. Była przebiegła. Wypadło z książki leżącej na jej stoliku nocnym. Przypuszczam, że używała go jako zakładki. Myślę, że lubiła na nie patrzeć. – Bierze je i wsuwa z powrotem do kieszeni, szczerząc się impertynencko. – Zatrzymam je. - Ja nie mogę? Kręci głową.

230

- Nie ma mowy. Jest moje. Ale pewnego dnia zrobimy więcej. Dużo więcej. Na tę sugestię moje serce przeskakuje jedno uderzenie. - Babcia chciałaby, żebyśmy byli razem szczęśliwi – kontynuuje. – Ale chciałaby również, byśmy zrobili to we właściwy sposób. A to, co jest teraz dla nas właściwe, to mój wyjazd. Sunę rękoma w górę jego ramion, ciesząc się, że mój dotyk wywołuje na nich gęsią skórkę. - Ale dlaczego? – Teraz, kiedy wiem, jak się naprawdę czuje, wszystko wydaje się inne. Sprawy między nami wydają się prawdziwe, zamiast tylko cichego, niemożliwego snu. Przechwytując moje spojrzenie, Silver owija swoje ramiona wokół mojej talii i przyciąga mnie blisko. Tak blisko, że mogę poczuć wściekłe uderzenia jego serca przy swojej piersi. - Ponieważ tkwię w tym zbyt mocno – wygłasza z zaskakująca intensywnością – chcę być z tobą bardziej, niż chciałem czegokolwiek w swoim całym życiu, ale nie możemy zrobić tego w ten sposób. Nie, kiedy ty nadal jesteś w szkole, a ja cię uczę. Więc odejdę, a ty zostaniesz i skończysz szkołę, otrzymasz dyplom beze mnie uczepionego twojego ramienia. A kiedy to się skończy i jeśli nadal będziesz chciała ze mną być – na co mam nadzieję, nawet jeśli twój tata i Nash skopią mi tak cholernie mocno tyłek, gdy powiem im, że chcę się z tobą umawiać – wtedy zadzwonisz do mnie i wykombinujemy coś, zdecydujemy, co chcemy zrobić… razem. Mój numer się nie zmieni – obiecuje. - Dobrze. – Próbuję ukryć pociąganie nosem, ale nie do końca z powodzeniem. - Możemy pojechać gdziekolwiek! – W jego oczach tli się światełko. – Na jakikolwiek college się zdecydujesz. Znajdę pracę jako nauczyciel. Jest tak wiele dzieci, które potrzebują nauki. Blair, pójdę za tobą wszędzie… to znaczy, jeśli będziesz mnie chciała – dodaje nieśmiało i muszę się roześmiać, ponieważ pomysł, że mogę go nie chcieć jest po prostu absurdalny. Nagle robi się nerwowy.

231

- Nie proszę, byś na mnie czekała. Oczywiście chcę tego – naprawdę, naprawdę chcę, być poczekała – ale wiem, że to nie w porządku z mojej strony. Jednak… ja będę na ciebie czekał. Będę czekał na twój telefon. Po raz kolejny zawodzą mnie słowa. Ale to w porządku, ponieważ nie ma nic, co mogę powiedzieć, by przebić piękne obietnice Silvera. Zamiast tego wślizguję palce w jego loki, które tak uwielbiam i całuję go, przyrzekając mu, że będę na niego czekać i ofiarując mu swoją całą miłość czynami zamiast słowami. Wydaje się, że idealnie to rozumie, ponieważ mocno odwzajemnia pocałunek. Jęcząc w moje usta, sięga w dół i chwyta mój tyłek, unosząc mnie do góry na siebie, ciasno i bez ograniczeń. Całujemy się przez długi czas. Naprawdę, naprawdę długi czas. - Będę za tobą tęsknił – szepcze w moje usta między pocałunkami. – Każdego cholernego dnia. - Ja też. Tak bardzo. W końcu opuszcza mnie na ziemię i odsuwa się do tyłu, ale tylko po to, by oprzeć swoje czoło o moje. - Wkrótce będzie tu twój brat, żeby pomóc mi w pakowaniu. - W takim razie chyba powinnam już iść. Przytakuje niechętnie. - Taa, to nie jest dokładnie taki sposób, w jaki chcę, by się o nas dowiedział. – Strzela przeze mnie dreszczyk emocji. Nas. Jesteśmy my. Albo będziemy pewnego dnia. Zaczynam się odsuwać, ale przyciąga mnie z powrotem i oplata mnie w ostatnim uścisku. Odwzajemniam jego gest tak mocno, jak potrafię, zapamiętując sposób, w jaki go odczuwam, sposób, w jaki pachnie. - Och, zanim pójdziesz, mam coś dla ciebie. – Uwalniając mnie, sięga za jedno z zapakowanych pudeł i chwyta ogromny słoik, taki sam jak ten, który dał mi na urodziny, tylko że w tym jest o wiele więcej kartek papieru. – Jest mój – mówi mi, wręczając go. – Zacznę nowy, bo chcę, byś go miała, byś mogła

232

zobaczyć, jak wiele dla mnie znaczysz. Jak zawsze wiele dla mnie znaczyłaś, odkąd cię poznałem. Wiem, że nie byłem genialny w okazywaniu tego, ale myślę, że jeśli zajrzysz do środka, zrozumiesz. Przyciskam słoik do piersi i przytakuję, bojąc się odezwać w przypadku, gdybym znowu się rozpłakała. Poważnie grozi mi zostanie godną współczucia. Silver pochyla się i całuje mnie słodko. - Do widzenia, Blair. Na razie. Potem wychodzę, zanim zrobię coś głupiego… jak uczepienie się jego pleców jak małpka i błaganie go, by został. Krzyczę, kiedy wchodzę i biegnę prosto na górę do swojego pokoju, ale dom jest pusty, za co jestem dozgonnie wdzięczna. Umieszczając słoik na łóżku naprzeciwko mnie, przyciągam kolana do klatki piersiowej, opierając na nich podbródek, kiedy rozmyślam. Nie jestem pewna, jak długo siedzę w ten sposób, ale wydaje mi się, że długo. Tak długo, że słyszę na dole powrót różnych członków rodziny, tak długo, że na zewnątrz niebo staje się pomarańczoworóżowe od zachodzącego słońca. W

końcu

słyszę

dźwięk

zatrzaskiwanych

drzwi

samochodu

i

uruchamianego Jeepa Silvera. Wtedy wiem, że odszedł. Naprawdę odszedł. Wtedy pochylam się do przodu i otwieram jego słoik, wysypując zawartość na swoje łóżko. Nie każdy z tych skrawków papieru jest o mnie, ale… większość z nich tak. Więcej, niż się spodziewałam. Trudno powiedzieć, kiedy który napisał, ale znajduję skrawki o tych razach, kiedy doprowadziłam go do śmiechu, kiedy on doprowadził do śmiechu mnie, o sposobie, w jaki trzymałam go w swoich ramionach, kiedy tego najbardziej potrzebował. Są zdania o krótkich chwilach, które spędziliśmy razem, sposobnościach, kiedy złapał moje spojrzenie i znalazł mnie obserwującą go z czymś prawdziwym na twarzy, nocach, kiedy śnił o byciu ze mną. Napotykam nawet tę z pierwszego dnia, kiedy się poznaliśmy.

233

Pocałowałem dzisiaj nieznajomą na PARKINGU!!! Nawet nie znam jej imienia, ale to był najlepszy pocałunek w moim życiu. Uśmiecham się i tym razem łzy nie płyną, ponieważ, mimo że Silver odszedł, jestem szczęśliwa.

234

Trzy Długie Frustrujące Miesiące Później MINĄŁ tydzień od dnia, kiedy Blair ukończyła szkołę średnią. Jeden długi tydzień. Siedem bolesnych dni. Sto sześćdziesiąt osiem wyczerpujących godzin… w przybliżeniu. I nie zadzwoniła. Trzymanie się tamtego dnia z dala od Fortune, wymagało ode mnie całej uncji kontroli. Nie chciałem niczego bardziej, niż być tam dla niej, ale po trzech miesiącach przebywania z dala od niej, wiedziałem, że w chwili, kiedy pojawiłaby się w polu mojego widzenia, na pewno straciłbym kontrolę i zrobił coś tak głupiego, jak wskoczenie na scenę. Dawni koledzy z pracy nie doceniliby mnie całującego ją przed wszystkimi uczniami i w obecności ich rodzin. Chociaż mi… taa, mi cholernie by się to podobało. Siedziałem tamtej nocy cierpliwie przy telefonie w swoim gównianym, motelowym pokoju, czekając, aż zadzwoni. I następnej nocy, i następnej, i każdej kolejnej. Ale nigdy nie zadzwoniła. Sprawdzałem swoją komórkę co trzydzieści minut, było to na tyle żałosne, by pracownicy i uczniowie zauważyli to i zaczęli mi dokuczać. Ale nic. Nawet żadnej wiadomości. Kilkanaście razy byłem sekundy od zadzwonienia do niej, ale w końcu zawsze powstrzymałem się przed zrobieniem tego, choć było to trudne.

235

Obiecałem poczekać na Blair, obiecałem, że to będzie jej wybór. Czasami żałuję własnej, przeklętej dojrzałości. Nie było łatwo nie widzieć jej codziennie. Przez minione dwa miesiące musiałem zadowolić się szczątkowymi informacjami, zdobytymi podstępnie od Nasha, gdy rozmawialiśmy przez telefon. Błaganie najlepszego przyjaciela, by powiedział mi wszystko o tym, jak miewa się jego młodsza siostra mogłoby być odrobinę podejrzane, więc musiałem niecierpliwie czekać, aż coś o niej napomknie, czego nie robił wystarczająco często. W czystej desperacji prawie zadzwoniłem do Nathana, by poprosić go, żeby ją sprawdził, ale facet jest flirciarzem i mimo że na logikę wiem, iż nie próbowałby zdobyć dziewczyny, w której jestem zakochany, nadal wychodzi ze mnie jaskiniowiec na myśl o nich przebywających ze sobą sam na sam. Kilku uczniów stojąc, macha mi radośnie, kiedy mijam ich w drodze na parking dla pracowników. To koniec kolejnego, długiego dnia. Jutro jest ostatni dzień szkoły przed letnia przerwą i nie wiem, co potem zdoła utrzymać mnie z dala od obsesyjnych myśli o Blair. Chodzi o to, że odkąd ją poznałem, zmieniłem się. Jestem bardziej naturalny, otwarty, uczciwy wobec siebie. Czuję się wolny, teraz jestem tym, kim chcę być. Do diabła, od tamtego czasu przedstawiam się nawet jako Silver. Podoba mi się Silver. I wiem, że odkąd mnie poznała, to też się zmieniła. Jesteśmy dla siebie dobrzy. Jesteśmy dla siebie doskonali. Jesteśmy dla siebie idealni. Po prostu nie wiem, czy ona to dostrzega. Blair wtopiła się w moje serce, moją duszę, w moje wszystko i nie potrafię jej wywabić. Ludzie, nie chcę jej wywabić. Chcę tylko, by była ze mną. Zawsze. Ale co, jeśli nigdy nie zadzwoni? Co, jeśli nie czuje do mnie tego samego, co ja czuję do niej? Byłem pewny, że czuła, ale… niech to cholera, tracę zmysły. Powinienem być bardziej stanowczy w sprawie tego, jak bardzo jej pragnę wtedy, kiedy widziałem ją ostatni raz. Powinienem być bardziej oczywisty w sprawie tego, jak bardzo ją kocham. Ponieważ kocham i… tęsknię za nią. Tak

236

bardzo. Tęsknię za rozmowami z nią, za jej droczeniem się ze mną. Tęsknię za jej pyskówką, ogniem, sposobem, w jaki jej wargi się poruszają, jej zapachem. Tęsknię za jej rumieńcami i wiedzą, że jestem jedynym, który jej wywołuje. Z tymi myślami uświadamiam sobie w końcu, że jestem kompletnym kretynem. Muszę skończyć z tym czekaniem na nią, stać się mężczyzną i znaleźć swoją kobietę. Jeśli potrzebuje, bym ją zdobył, zrobię to. Zrobię to i jeszcze więcej. Jak tylko jutro skończy się szkoła, pojadę z powrotem do Fortune i dokładnie jej powiem, jak wspaniale mogłoby nam być razem. A jeśli to nie zadziała, pocałuję ją i będę całował, aż zapomni swoje pieprzone imię. A jeśli to nie zadziała to… Nieruchomieję, kiedy skręcam na parking do miejsca, gdzie dziewczyna siedzi na masce mojego Jeepa. Wydaje mi się, że całe powietrze na raz opuściło moje ciało. Powoli i niepewnie, ponieważ nie jestem na sto procent pewny, czy mój spragniony umysł po prostu nie wyobraził sobie jej jako mirażu, podchodzę. Nie zatrzymuję się, dopóki nie jestem półtora metra od niej i tylko się wpatruję, upajając się każdym calem dziewczyny, którą kocham. Blair. Jej długie, brązowe włosy, takie nieokiełznane, a mimo to takie delikatne w dotyku, opadają na jedno ramię. Pięć

kolorów

zniknęło,

zastąpione

przez

jeden,

trochę

ponad

dwucentymetrowy kosmyk – w srebrnym kolorze. Ma na sobie obcięte szorty, które zawsze tak uwielbiałem, ponieważ sprawiają, że jej tyłek wygląda niesamowicie i koszulkę z kucykiem Pony, która jest wystarczająco krótka, by odsłonić całkowicie kuszący skrawek płaskiego brzucha. Na stopach ma białe tenisówki. Ludzie, białe tenisówki. Blair uśmiecha się znacząco, kiedy kończę swoją ocenę i patrzę w jej oczy. Obserwujemy się niepewnie przez najdłuższy czas.

237

- Możesz mnie pocałować, jeśli chcesz – mówi przeciągle. Jej głos zabarwiony jest rozbawieniem. Boże, tęskniłem za jej głosem. Moje ciało nadal pozostaje w stanie szoku, ponieważ się nie ruszam. Nie mogę zmusić swojego ciała do ruchu. Wzrusza ramionami i zeskakuje z Jeepa, odwracając się, by odejść, ale z uśmiechem na twarzy, ponieważ oboje wiemy, że nie odejdzie daleko. W końcu zmuszam swój umysł i ciało do współpracy i nacieram na nią. Torba spada mi z ramienia na ziemię z przerażającym hukiem i wiem, że coś się połamało, prawdopodobnie mój laptop, ale nie dbam o to, ponieważ jest wreszcie w moich ramionach, a czucie jej jest: Tak. Cholernie. Dobre. Unosząc ją do góry za jej szczuplutką talię, pcham ją na bok swojego Jeepa i całuję, pokazując jej, jak bardzo za nią tęskniłem. Jak zawsze wybucha między nami namiętność. Nasz pocałunek szybko zmienia się w niekontrolowany i szaleńczy, kiedy nadrabiamy stracony czas. Nasze dłonie dotykają się i ściskamy się, jakbyśmy nigdy więcej nie mieli się dotknąć. - Tak bardzo cię kocham – mruczę w jej usta. - Ja też cię kocham – odpowiada bez tchu, kiedy przebiega rękoma przez tył mojej białej koszuli, wypowiadając cztery najbardziej fantastyczne słowa, jakie chciałem usłyszeć w swoim całym życiu. – Tęskniłam za tobą każdego dnia. Przepraszam, że nie zadzwoniłam. Chciałam ci zrobić niespodziankę. - Cieszę się, że tu jesteś. Trochę traciłem już rozum. – Całuję ją znowu, wdzięczny, że przynajmniej jesteśmy na parkingu pracowników, gdzie uczniowie nie mogą nas zobaczyć, chociaż nadal nie do końca jest to profesjonalne. Ale skoro jutro jest mój ostatni dzień, nie troszczę się zbytnio o to. Przez długi czas musiałem ukrywać swoje uczucia do Blair, a teraz… nie robię tego. To najbardziej porażające, najradośniejsze uczucie. Pozwalam jej ześliznąć się z powrotem na nogi, ale nie odsuwam się od niej, nawet wtedy, kiedy obok przechodzi młodszy nauczyciel i z palcami w buzi gwiżdże na nas. Uśmiecham się tylko do niego szeroko, mimo iż wiem, że jutro

238

będzie prześladował mój tyłek. Dziewczyna w moich ramionach definitywnie jest powodem do dumy. - Więc idziesz do college’u w NYC? – pytam, kiedy zmuszam się do odciągnięcia swoich warg od jej. - Prześladowca. Przewracam oczami. - Nash mi powiedział. Więc to prawda? – Staram się ukryć swoją nadzieję. Przytakuje. - Przyjęto mnie do New York Film Academy. Mają ekstra program fotograficzny. - To niesamowite, Blair. Jestem z ciebie taki dumny. - Pamiętałam, jak mówiłeś, że Nowy Jork jest miastem, w którym chciałeś uczyć, zanim babunia Yo cię potrzebowała. Marszcząc brwi, mówię: - To nie jedyny powód, dla którego go wybrałaś, prawda? Ponieważ musisz robić to, co jest najlepsze dla twojej przyszłości, a nie dla mnie. - Nie, debilu. To New York Film Academy. Jest dla mnie idealne. Ibbie też tam będzie, co z całą pewnością jest bonusem. I nie chcę być zbyt daleko od rodziny. Ale taa, jesteś głównym powodem. – Bierze moje policzki w swoje delikatne dłonie, kiedy znowu chcę coś powiedzieć. – Ty jesteś moją przyszłością, idioto. Ucieka mi westchnienie ulgi i szczerzę się, kiedy ją znowu całuję, chociaż to bardziej zęby niż wargi. - Podoba mi się dźwięk tego co słyszę. – Odsuwam się nagle, kiedy coś przychodzi mi do głowy. – Wiesz, planujemy naszą przyszłość razem, a nawet nie zabrałem cię jeszcze na randkę. - Kupiłeś mi kiedyś buty. - To się nie liczy. Nie zabrałem cię na prawdziwą randkę. - To dlatego, że jesteś frajerem.

239

- Słucham? – Wyginam brew. - I skąpy – dodaje. Zaciskając wargi, szczypię ją w talię, aż piszczy. - Cóż, jesteś jędzowata. - Frajer! - Poważnie, już walczymy? - Nie mogę się powstrzymać! Uwielbiam, kiedy robisz się naburmuszony. – Przebiega palcami w dół mojego nosa. – I uwielbiam sposób, w jaki twoje wargi zaciskają się, kiedy się wkurzasz. - Jesteś taka irytująca. Uśmiecha się do mnie słodko i wiem, co dokładnie myśli. To wyrażenie zawsze będzie oznaczało dla nas coś innego niż dla innych. - Pocałuj mnie – domaga się i po prostu to robię. Nigdy jej niczego nie odmówię, ponieważ dała mi wszystko to, czego nigdy nawet nie pragnąłem, dopóki jej nie poznałem. Odsuwa się i unika moich warg, kiedy znowu staram się ją pocałować. – Czekaj, wiesz, co musimy najpierw zrobić, prawda? Jęczę, kiedy uderza we mnie rzeczywistość. - Powiedzieć twojej rodzinie? - Załapałeś. - Och, Boże. Jesteś pewna, że nie możemy po prostu razem uciec? Gdzieś, gdzie jest gorąco albo piaszczyście? Możemy mieszkać na plaży, pływać z delfinami i jeść kokosy na śniadanie każdego dnia. Wyglądałabyś tak gorąco w kokosowym bikini. Śmieje się. - Kochanie, wyluzuj. Twojej rodzinie też powiemy. - Taa, ale moja mama i tata kochają cię, więc nie będą dbali o niekonwencjonalność naszego związku. Prawdopodobnie nawet polubią to. Ty masz dwóch braci i ojca wielkości góry, który będzie żądny krwi. Mojej krwi. - Ale to jest tego warte, prawda?

240

Patrzę na nią w dół i moje serce wali z ogromnej miłości do niej. - Taa, to jest tego warte. Wzdycha radośnie. - Będzie dobrze. Nie martw się. Będę tam. Powiemy im razem. A potem zapominam o wszystkich jej braciach i ojcu, i skopaniu tyłka, które niewątpliwe nadchodzi, ponieważ ma rację i nic nie może być bardziej idealne. Jesteśmy razem… w końcu.

241

Rok Później - PO PROSTU NIE MOGĘ w to uwierzyć, tak dorosłaś. – Ian, siedząc naprzeciwko mnie w zatłoczonej restauracji w NYC, kręci głową w zdumieniu. Silver w końcu go znalazł, tak jak obiecał. Wymienialiśmy się wiadomościami przez kilka miesięcy, nim w końcu zdecydowaliśmy się spotkać. - Jak skończyłeś w życiu?– pytam, mieszając kawę. Jest bez mleka i cukru, ale muszę coś robić ze swoimi rękoma. – Mówiłeś o założeniu zespołu. Wybucha śmiechem. – Mówiłem tak, prawda? Cóż, nie do końca mi się to udało. Ekipa szybko się rozpadła. Skończyłem jako handlowiec, osiedliłem się na przedmieściach, poślubiłem dobrą kobietę i mam dzieci. - Brzmi idealnie. - Naprawdę tak jest. Na jego przystojnej twarzy pojawiły się zmarszczki, a jego opadające włosy są teraz bardziej siwe niż czarne, ale nadal jest tak życzliwym człowiekiem, jak go zapamiętałam, chociaż może nawet odrobinę wrażliwszy. Ale bycie częścią kochającej rodziny ma tendencję do wywoływania tego w ludziach… powinnam wiedzieć. – Są podekscytowani tym, że cię poznają. Opowiedziałem im wszystko o dziewczynce, którą znałem. Porozmawialiśmy o gównianych rzeczach, które wydarzyły się w moim życiu w tych wszystkich latach, po tym jak mama i ja opuściłyśmy Iana. Głównie

242

przez telefon i smsy. Rozmawialiśmy o mamie, jej śmierci i wszystkim innym pomiędzy, więc dzisiaj trzymamy się przeważnie mojej niezbyt odległej przeszłości, szczęśliwych rzeczy. Prosi mnie, bym opowiedziała mu więcej o swojej rodzinie, więc ja wyrzucam z siebie słowa przez żenująco długi czas. - … i Jemma też wylądowała na uczelni w mieście niedaleko mnie, więc będziemy się często widywać. Tak jakby jest teraz moją najlepszą przyjaciółką… oczywiście po Ibbie. – Czuję się znowu jak dziecko, jak wtedy, gdy tak chętnie pędziłam ze szkoły do domu, by opowiedzieć mu wszystko o swoim dniu. I podobnie jak wtedy trzyma się kurczowo każdego mojego słowa. - Ibbie to ta, która chodziła z tobą do szkoły średniej, prawda? - Taa. - Co z twoim tatą i macochą? Jak się mają sprawy z nimi? - Ciągle nad tym pracujemy, i pewnie zawsze tak będzie. Ale to nie znaczy, że nie jest świetnie. Pozwolili nawet Ili i Lance’owi wpaść do mnie na weekend w przyszłym miesiącu, więc zdecydowanie mi ufają. - To niesamowite wiadomości, Blair. Hej, moja młodsza córka jest w ich wieku. Możemy spotkać się i spędzić razem kilka godzin. - Byłoby fantastycznie. Pochyla głowę i patrzy na mnie surowo, w ten sam sposób co Oli, kiedy chce prawdy. - Teraz ten twój mężczyzna. Uszczęśliwia cię? Uśmiecham się tajemniczym uśmiechem, tym który należy tylko do Silvera. - Bardzo. Budujemy wspólne życie. - Co twój tata ma na ten temat do powiedzenia? Nie mogę sobie wyobrazić, że jest zadowolony. Facet był twoim nauczycielem. Krzywię się, kiedy sobie przypominam. Silver i ja postanowiliśmy, że uporamy się z tym budzącym grozę, ale nieuniknionym zadaniem i wyznamy prawdę mojej rodzinie tak szybko, jak to możliwe. Poczekaliśmy, do następnego

243

dnia, aż skończy pracę w szkole i wtedy pojechaliśmy do domu. Wyrazy twarzy ich wszystkich, kiedy weszliśmy, trzymając się za ręce, były… cóż, nie wiedziałam, że Oliego mogła przybrać tyle odcieni czerwieni. Były wrzaski… dużo wrzasków. I taa, Nash okazał się starszym bratem na całego i uderzył Silvera z pięści w twarz. To było złe, ale Silver wyglądał gorąco z rozwaloną wargą, chociaż nikt tego nie docenił, kiedy teraz o tym wspomniałam w zamyśleniu. Tylko Oli zdołał się powstrzymać przed fizyczną przemocą, chociaż niemiłosiernie podpuścił Nasha. Jego głównym zarzutem było to, że tak długo znał Silvera i uważał go niemal za kolejnego syna, a potem poczuł się tak, jakby Silver nadużył jego zaufania i wykorzystał mnie. Zaskoczyłam mnie Felicia, która dotarła do jego tępej głowy i uspokoiła go wystarczająco, by się opamiętał. Zauważyła, że oprócz naszego sylwestrowego pocałunku (jak głupki zdecydowaliśmy się na całkowitą szczerość) tak naprawdę nie zrobiliśmy nic takiego złego. Powiedziała, że przez sposób, w jaki mnie traktowali, kiedy się do nich wprowadziłam, nie dziwi się, że nie rozmawiałam z nimi o takich rzeczach. A potem dała do zrozumienia, iż fakt, że znają Silvera tak długo, jest właściwie dobrą rzeczą, ponieważ wiedzą, jakim mądrym i porządnym jest człowiekiem i że jest najlepszym typem faceta, jakiego rodzice mogliby sobie wymarzyć dla córka. Oli nadal był wkurzony, ale z całą pewnością zaczął akceptować ten pomysł, szczególnie, kiedy postanowiłam opowiedziałam mu o facetach frajerach, z którymi się umawiałam, zanim przeprowadziłam się do Fortune. Przez chwilę sprawy były nieprzyjemne, ale w końcu Oli się rozpogodził, kiedy uświadomił sobie, jak poważne są intencje Silvera wobec mnie, że nie jest to tylko chwilowy flirt i że rzeczywiście jesteśmy zakochani. Poszli gdzieś na chwilę, by odbyć jedną z tych kretyńskich, męskich rozmów, a kiedy wrócili, śmiali się i klepali wzajemnie po plecach jak para idiotów. Żaden z nich nie chciał mi powiedzieć, o czym rozmawiali. Ugh, nieważne.

244

Nash trochę dłużej oswajał się z tą myślą. Dla niego nie był to tylko najlepszy przyjaciel umawiający się z jego młodszą siostrą. To była również kompletna zdrada, jaką poczuł, kiedy zdał sobie sprawę, że oboje tak długo go okłamywaliśmy. Albo zatajaliśmy prawdę… Dlatego wybaczenie nam zajęło mu więcej czasu. Pierwszy raz Silver coś przed nim zataił, a kiedy się jeszcze dowiedział, że Nathan też wie… Ludzie, to nie było przyjemne. Był na mnie wkurzony, ponieważ stworzyliśmy więź i zraniłam go, okłamując. Wiedziałam, jakim beznadziejnym uczuciem jest bycie zdradzonym przez kogoś, kogo się kochało. To ten sam rodzaj bólu, który czułam z Zaciem. Poczucie winy zjadało nas przez długi czas, ale na szczęście Silver i ja mieliśmy siebie i wzajemnie pomogliśmy sobie przez to przejść. Staliśmy się bardzo dobrzy w rozpraszaniu siebie, no wiecie, rozbieranie się i te sprawy. Nash w końcu nam wybaczył, ponieważ ostatecznie jestem jego siostrą, a Silver najlepszym przyjacielem, a z takich rzeczy po prostu się nie rezygnuje. I musiał nawet przyznać, że jesteśmy dla siebie dobrzy i jak zadziwiająco dobrze Silver mnie traktuje. Podczas wiosennej przerwy na początku tego roku, Ibbie, Jem i ja opalałyśmy się na Florydzie. Ich dwójka i Nathan poszli na „wyłącznie męską” na ryby, a Silver był taki szczęśliwy, kiedy wrócił. Powiedział, że było jak za dawnych czasów. Co do innych… cóż, Jemma nazwała nas sprośnymi, ale słodkimi, co, zgaduję, oznacza, że nie ma nic przeciwko temu, a dzieciaki są zbyt młode, by to naprawdę zrozumieć. Zac się nie przejął, jak większością rzeczy, chociaż wziął Silvera na bok i zagroził, że zniszczy kilka części jego ciała, jeśli kiedykolwiek mnie skrzywdzi. Silver miał rację co do swoich rodziców – byli dziwnie zachwyceni. - Doszedł do siebie – mówię Ianowi, wracając do teraźniejszości. - Cieszę się z twojego powodu. Ale lepiej upewnij się, że traktuje cię właściwie, albo odpowie przede mną. Może jestem już staruszkiem, ale nadal wyprowadzam świetne uderzenie pięścią.

245

Ucieka mi małe parsknięcie i oboje się szczerzymy. - Zaufaj mi, musiałbyś ustawić się w kolejce. Kręci głową. Oczy błyszczą mu sentymentalnymi łzami. - Czułem to. Wiedziałem, że kiedy znowu się spotkamy, będziesz szczęśliwa. Walczyłem sam ze sobą, bo chciałem zrobić to, co będzie właściwe dla ciebie. Dorastałem w systemie i wiem, jak ciężko może być i nie byłem pewny, czy to byłoby lepsze czy gorsze, niż pozostawienie cię z mamą. Tak wiele razy rozważałem zadzwonienie do opieki społecznej… Byłem tchórzem. Ale widzę, że z tobą w porządku. Jestem z ciebie bardzo, bardzo dumny. Przytakuję i naprawdę bardzo się staram, by nie stać się płaczliwą i emocjonalną, jak typowa dziewczyna. - Dziękuję, ale nie czuj się winny, z powodu przeszłości. Przypominanie sobie twoich słów to jedyna rzecz, która zawsze dawała mi nadzieję. Nie wiesz, ile to dla mnie znaczyło. - Jestem z ciebie bardzo dumny. Wyrosłaś na wspaniałą kobietę. Sygnał do łez. Niech to cholera.

CZUJĘ SIĘ EMOCJONALNIE wykończona, kiedy wracam do mieszkania, ale natychmiast się rozluźniam, kiedy wchodzę do środka i wkraczam w szeroką, otwartą przestrzeń salonu. Pokój wypełniony jest zapakowanymi kartonami i muszę wytańczyć wokół nich drogę. Od razu jestem przywitana przez podekscytowanego Silvera, pokrytego plamkami farby. Przyciąga mnie blisko do krótkiego, słodkiego pocałunku. - Jak poszło, kochanie? - Świetnie! Chce cię poznać. Zaprosił nas kiedyś na obiad.

246

- To świetnie. Opowiesz mi wszystko co do minuty, ale najpierw musisz coś zobaczyć. – Ciągnie mnie za rękę wokół kolejnych kartonów i stawia mnie przed ścianą pokrytą próbkami kolorów. Praktycznie podskakuje w górę i w dół jak szczeniak, kiedy na nie patrzę – przysięgam, że opary padły mu na głowę. - Poważnie? Wszystko co położyłeś to trochę farby na ścianie i mnóstwo na sobie? – Obejmuję czule jego policzek i delikatnie przemykam kciukiem po jego nosie. Ma tam więcej plamek farby niż piegów. Sapie i przewraca oczyma. - Nieważnie. – Jednak całuje moje dłonie z niezmiernym uczuciem, zanim chwyta mnie za ramię i odwraca do ściany. Staje za mną, opierając podbródek na moim ramieniu i ślizgając ręce w górę i w dół moich ud. – Który kolor jest twoim ulubionym? Przynajmniej do tego pokoju. Naprawdę pasjonuje się dekorowaniem tego miejsca, więc nie chcę mu powiedzieć, że tak jakby wszystkie wyglądają dla mnie tak samo. Wszystkie odmiany piaskowego i beżu. - Nie wiem, ty zdecyduj. - Nie! – protestuje. – Musimy decydować razem. To nasze mieszkanie. Zaczyna długą, jednostronną dyskusję na temat wszystkich plusów i minusów każdego koloru, ale przestaję słuchać. - … i myślę, że ten sprawi, że pokój będzie wyglądał przytulniej, ale nie jestem pewien, czy nie jest zbyt ciemny lub… Dlaczego tak się do mnie uśmiechasz? Wzruszam ramionami. Uśmiech nadal mam przyklejony do twarzy. - Nasze mieszkanie. Traci całe zainteresowanie paletą barw i natychmiast mnie chwyta i obraca tak, że jesteśmy twarzą do siebie. - Nasze mieszkanie – powtarza łagodnie, a potem stoimy tam i szczerzymy się do siebie jak głupki.

247

Zamieszkaliśmy razem zaledwie kilka dni temu, gdy udało nam się jakoś znaleźć mieszkanie niezbyt daleko od college’u i od szkoły średniej, w której Silver pracuje. Jest małe, ale przyjemne, biorąc pod uwagę, że to nasze pierwsze wspólne mieszkanie. Tutaj w mieście Silver nie zarabia tyle co w Fortune, chociaż ma dodatkowe pieniądze za wynajem swojego domu. W barze otrzymuję minimalną płacę, ale Oli naciska, że pomoże mi z czynszem w czasie, kiedy chodzę do college’u, więc byłabym głupia, odmawiając tego. Silver owija materiał mojej koszulki wokół pięści i szarpie, przyciągając mnie bliżej, całując długo i mocno. Nie martwię się nawet tym, że farba, którą ma na sobie, jest jeszcze wilgotna. Nie żeby to było ważne, ponieważ kiedy pocałunek robi się gwałtowny, pcha mnie na pomalowaną ścianę i wiem, że prawdopodobnie ona ubrudziła mnie bardziej niż on. Unosząc mnie do góry za uda, wciska się we mnie, kiedy owijam wokół niego nogi i czuję jego każdy doskonały cal. - Chrzanić malowanie – mruczy uwodzicielsko, przygryzając moją szyję. – Ochrzcijmy nasz nowy dom. Tak. W końcu straciłam dziewictwo. I to nie było łatwe zadanie. Niektórzy ludzie mówili, że jesteśmy szaleni, zamieszkując razem, ale ostatni rok mieszkałam w akademiku, a Silver dzielił mieszkanie z dwoma innymi facetami, więc prywatność była zasadniczą sprawą. Moja współlokatorka oczywiście miała jakiś radar na seks i naprawdę nam to utrudniała, ponieważ wchodziła zawsze wtedy, kiedy byliśmy w samym środku akcji, owładnięci pożądaniem na moim maleńkim łóżku. Przynajmniej nie dzieliłam pokoju z Ibbie, bo byłoby to poważnie niezręczne. Tak jak twierdziła wiele, wiele razy: żadna dziewczyna nie powinna widzieć swojego byłego nauczyciela z liceum, robiącego to z jej najlepszą przyjaciółką. Właściwie mówiła o tym bardzo dużo i zazwyczaj w miejscach publicznych, bo uwielbiała zawstydzać Silvera prawie tak bardzo jak ja.

248

Jednak brak prywatności nie był jedynym problemem – Silver nalegał, by poczekać. Chciał, by nasz pierwszy raz – mój pierwszy raz – był wyjątkowy. To było słodkie, ale czułam, że już wystarczająco czekałam i byłam pewna, że jest odpowiednim facetem dla mnie. Powiedział, że musimy umawiać się przez sześć miesięcy, zanim pójdziemy na całość. Okazało się, że wytrwaliśmy tylko do trzeciego miesiąca, kiedy to udało mi się zmienić jego zdanie. - Ochrzciliśmy nasze mieszkanie ostatniej nocy – wskazuję, przebiegając palcami przez jego loki i odchylam jego głowę do tyłu, by móc go znowu pocałować. – Dużo chrzciliśmy nasze mieszkanie. – Okazało się, że frajerowaty pan Keegan jest poniekąd nienasycony i rzeczy, które robi palcami… i te językiem, to znaczy, wow. Poważnie, wow. - Nie. – Znowu we mnie pcha i oboje jęczymy. – Nie ochrzciliśmy tej ściany. Tak naprawdę mamy wiele ścian, które musimy ochrzcić. Ooch, podoba mi się ta gra. - Podłogi też. - I stoły też. – Porusza brwiami. - Kuchenne lady. - Nie zapomnij o prysznicu. - I balkon. Powinniśmy ochrzcić balkon! Śmieje się i wraca swoimi wargami do moich, odciągając nas od ściany i zataczając się do tyłu. Nie wiem, gdzie zmierzał, ale potyka się o jeden z kartonów i upadamy, lądując z mocnym łomotem na blat stolika kawowego, który rozpada się i łamie pod siłą naszych połączonych wag. Silver jęczy pode mną. - W porządku? – pytam bez tchu. - Taa. Jutro będę miał siniaki epickiej wielkości, ale wszystko w porządku. Gdzie to byliśmy? Och, taa. Pocałuj mnie. – Sięga w górę, ale odsuwam się. – Co jest? - Połamaliśmy stolik kawowy. - Więc?

249

- Dopiero co go kupiliśmy. – Wydymam wargi. – Był taki ładny. - Kupię ci nowy. – Chwyta moją dolną wargę zębami i potem przetacza nas od odłamków, dopóki nie jestem na plecach. Unosi się nade mną. Oczami pożera moją twarz. – Kupię ci sto i połamiemy każdy z nich. Ojej. Jego głos jest poważny od obietnic i wysyła dreszcze pędzące dokładnie przez mój rdzeń. A to uczucie, które mnie otacza, jest czystym, niezmąconym szczęściem, ta błogość, to kompletne zadowolenie jest tym, czego nigdy sobie nie wyobrażałam, że mogłabym czuć… a wszystko dzięki niemu. - Kocham cię – mówię mu i nigdy w całym swoim życiu nie mówiłam poważniej. Uśmiecha się do mnie, obejmując moją twarz swoimi dłońmi. - Ja też cię kocham. – A potem pokazuje mi jak bardzo. Znowu i znowu, i znowu.

250